Bertina Krahn

Whisky

1
 Październik, 1794, Westmoreland, Pensylwania
 Whit, zgódź się.
 Ale Whitney Daniels przyspieszyła kroku. Szła energicznie leśną ścieżką ukrytą wśród 
zarośli. Omijała opadłe liście, by nie szeleściły pod stopami i delikatnie odsuwała sterczące 
nad ścieżką gałęzie krzewów, by przypadkiem nie odłamać gałązki i nie pozostawić śladu, że 
ktoś tędy przechodził. Zerknęła spod ronda starego filcowego kapelusza na idącego obok niej 
młodego, krzepkiego mężczyznę. Już w dzieciństwie nauczyła się od ojca, jak rozmawiać z 
osobą, która chce ubić z kimś interes, a Charlie zachowywał się inaczej niż zwykle.
 - Co ty na to, Whit? - przerwał milczenie Charlie Dunbar. Patrzył na jej długie silne 
nogi, których kształt uwidaczniał się w męskich zamszowych spodniach. Zaczynało 
dochodzić w nim do głosu pożądanie, czego Whitney Daniels nie mogła powiedzieć o sobie. - 
Narąbię ci drewna na zimę. Wybiorę z naszego to najlepsze.
 - Nie - ucięła rozmowę i zatrzymała się, wypatrując w leśnym podszyciu rzadkiej 
krzewinki o płożących się pędach. -Charlie, poszukaj ze mną gaulterii. - Dwa dni temu 
widziałam ją obok ścieżki.
 - Może chciałabyś materiał w kwiaty na suknię? Przywiozłem go dużo z fortu dla 
mamy i dziewcząt.
 Whitney nie zwracała na niego uwagi. Przykucnęła i wypatrywała w trawie 
zaokrąglonych liści gaulterii o słodkim, lecz ostrym smaku; uwielbiała je żuć.
 - Whit, czy słyszałaś?- Charlie przykucnął obok niej. chcąc przyciągnąć jej wzrok. 
Udało mu się to, bo spojrzała na niego władczo szmaragdowymi oczami i powróciła do 
szukania w trawie cennej rośliny. On jednak nie ustąpił i natarczywie powtórzył: - Dam ci 
całą bele kwiecistego materiału na suknie. - Przecież ja nic znoszę sukni. -Nachmurzona 
wstała i nadal przeszukiwała wzrokiem leśne podszycie.
 Charlie też wstał i przysunął się do niej. Znacznie urósł od czasu, gdy widziała go po 
raz ostatni. Miał na sobie rozchełstaną koszulę z samodziału, pod którą widać było owłosiony 
spocony tors. Ta jego bliskość, podniecenie i męskość zbiły Whitney z tropu. Odwróciła od 
niego twarz i ruszyła w dalszą drogę. Wyprzedziła go i włożyła ręce do kieszeni spodni.
 - Charlie, najlepszy strój mają mężczyźni - spodnie i wysokie buty. Do pracy nie 
muszą nawet wkładać koszuli. Suknia... - Wzdrygnęła się teatralnie. Gdy Charlie zrównał z 
nią krok, wygłosiła mowę na temat skrępowania strojem kobiecego ciała: - To nie do 
przyjęcia. Czy wiesz, ile rzeczy dziewczęta muszą wkładać pod rzekomo stosowne dla nich 
suknie i jak się ściskają? To śmieszne. Poruszamy się z trudem w tych okropnych damskich 
fatałaszkach, sztywnych gorsetach, narzutkach na gorsety, koszulach i halkach. Ile trzeba 
zużyć na to materiału, ile stworzyć warstw grubego samodziału, ile przygotować krochmalu! I 
jak to wszystko ociera skórę. - Przerwała wywód, gdyż spostrzegła, że Charlie przystanął i 
znajduje się kilka kroków za nią. Odwróciła się, by sprawdzić, co go zatrzymało.
 Z jego miny wynikało, że doskonale wie, co dziewczęta noszą pod sukniami, co ociera 
im skórę.
 - Idziesz ze mną czy chcesz tak stać przez cały dzień? -spytała i znowu nachmurzona 
ruszyła w drogę.
 Charlie spoglądał na jej kołyszące się zgrabne biodra i w duchu przyznawał, że 
niewybaczalne jest ukrywanie ich pod warstwami materiału, obojętne - muślinu czy 
samodziału. Ale uważał, że Whitney podobałaby mu się w sukni, ukrywającej wraz z bielizną 
znane mu już rozkoszne kobiece krągłości.
 Whitney nie mogła zapomnieć tej miny Charliego, a im dłużej o mej myślała, tym 
bardziej się niepokoiła. Od kiedy przed dwoma tygodniami powrócił do domu po trzech 
latach służby wojskowej w forcie Pitt, zachowywał się inaczej niż dawniej, gdy był jej kolegą 
i towarzyszem zabaw, z którym nieraz współzawodniczyła. Mówiło się, że w wojsku miał 
różne przygody, a skoro tak, to zapewne i z kobietami, co przecież musiało zmienić jego 
zachowanie.
 - No trudno. - Charlie zrównał z nią krok. - Właśnie oprosiła się jedna z moich macior. 
Dam ci sześć lub nawet więcej ładnych prosiąt.
 - Świń mamy pod dostatkiem - odparła obojętnie.
 - Whitney - burknął i chwycił ją za rękę, chcąc, by na niego spojrzała. Jej pociągłą 
twarz rozjaśnił czarujący uśmiech, ale Charlie szybko zorientował się, że ona nie patrzy na 
niego, lecz na coś poza nim.
 - Jest! - Wyszarpnęła dłoń z jego ręki i rzuciła się w pobliskie rozłożyste krzewy. 
Sięgnęła do kępy połyskujących, nisko rosnących liści i zerwała ich garść. Podniosła jeden do 
ust, ale cofnęła go, gdy przypomniała sobie cel tej wyprawy. Mruknęła pod nosem: - 
Powinnam poczekać, dopóki nie spróbuję zacieru. - Włożyła liście do kieszeni, dogoniła 
swego towarzysza i nakazała mu: - Zapamiętaj to miejsce. Natrafiłam tu na najwspanialszą 
kępę gaulterii, jaką udało mi się znaleźć od dłuższego czasu.
 - Whit...
 Znowu go wyprzedziła, a gdy zrównał się z nią i przytrzymał ją za rękę, napomniała 
go.
 - Sza! Idziemy za blisko. Jeśli nie chcesz oberwać, to ucisz się i czekaj, aż dam ci 
znak.
 W milczeniu podążał za nią przez las i zastanawiał się, jak zaprotestować przeciwko 
takiemu traktowaniu. Było wczesne popołudnie. Przed ich oczami roztaczał się 
wczesnojesienny krajobraz zachodniej Pensylwanii. Korony drzew wciąż tworzyły nad ich 
głowami baldachim liści, ale tu i ówdzie w zieleni pojawiły się już odcienie złota, żółcienia i 
brązu. Podobnie wyglądały paprocie i zioła, nadal bujnie porastające leśne podszycie. Słońce 
grzało jeszcze mocno, a rośliny wyglądały niezwykle świeżo. Dzięki ostatnim deszczom 
rozsiewały miłe wonie. Chłodny wietrzyk i zapach świeżo opadłych liści przypominały 
jednak o nieubłaganym nadejściu jesieni.
 Wkrótce schodzili po zboczu łagodnie opadającym do głębokiego parowu. Gdy 
pokonywali ostami nierówny odcinek drogi. Dunbar chciał pomóc pannie Daniels i wziął ją 
za rękę, ale natychmiast ją wyszarpnęła.
 Schodząc do gardzieli parowu, wdrapywali się na zwietrzałe otoczaki lub je okrążali i 
pokonywali malownicze wzniesienia piaskowca, nieustannie rzeźbionego przez siły natury. 
To była bardzo trudna droga. Miała zniechęcić osoby niepożądane do przyjścia na polanę, 
gdzie Blackstone Daniels, ojciec Whitney, ukrywał ogromny miedziany destylator do 
pędzenia whisky. Ojciec Whitney, tak jak inni mieszkańcy Rapture, uprawiał kukurydzę, żyto 
i jęczmień, ale uważał się przede wszystkim za gorzelnika i największą dumę i zysk czerpał z 
produkcji alkoholu.
 Farmerzy z dolin wyżynnej zachodniej Pensylwanii musieli jak wszyscy inni radzić 
sobie z suszami, plagami szkodników, nieurodzajami, powodziami i zarazami. Ale w 
przeciwieństwie do mieszkańców wschodniego wybrzeża musieli jeszcze znosić izolację. 
Nawet jeśli zdołali pokonać żywioły i osiągnąć dobre zbiory, to borykali się z problemem ich 
transportu na rynki na wschodzie kraju. Przewóz zboża wozami po wyżynnym terenie był 
kosztowny i uciążliwy. Toteż dzięki pomysłowości wymu-szonejprzez potrzebę, choć jakże 
typowej dla dumnych Szkotów i Irlandczyków, którzy skolonizowali ten obszar, przemieniali 
nadwyżki zboża w towar bardziej dochodowy i łatwiejszy do przewozu, czyli w whisky.
 Wśród drobnych gorzelników z hrabstwa Westmoreland najbardziej znany był właśnie 
Blackstone Daniels. Potrafił bezbłędnie ocenić smak trunku i produkował przednią irlandzką 
whisky. Uważano, że ma do tego talent. Przywożono do niego zboże z całej okolicy, by 
przerabiał je na ów szlachetny trunek. Teraz, po żniwach, destylator Danielsa pracował pełną 
parą.
 Whitney zatrzymała się przed zejściem do parowu i gestem dłoni nakazała to samo 
Charliemu, który szedł za nią. Przyłożyła dłonie do ust i wydała dźwięk naśladujący glos 
lelka kozodoja. Trwała tak, dopóki nie usłyszała podobnego dźwięku. Wówczas uśmiechnęła 
się do Charliego i ruszyła na polanę, nie zachowując już zbytniej ostrożności.
 Ściśle biorąc, nie była to polana, lecz rozszerzający się koniec parowu, z obu stron 
osłonięty przez stromizny piaskowca, na którym rosły bujne krzewy i drzewa. Na dnie 
parowu stała prowizoryczna szopa, a obok niej dużo pustych beczek i worków ze zbożem. 
Było tam też prymitywne kamienne palenisko, a na nim destylator złożony z dwóch 
miedzianych pękatych kotłów, stojących jeden na drugim. W górnej części tych zamkniętych: 
i przy spawanych do siebie naczyń znajdowała się miedziana rurka o dziwnych skrętach i 
wygięciach. Urządzenie stanowiło przedmiot dumy i radości Blacka Danielsa.
 - Witam wujków! - Whitney z uśmiechem pozdrowiła dwóch starszych siwowłosych 
braci, Juliusa i Ballarda, w czasie nieobecności jej ojca obsługujących destylator.
 - Ach, to ty, dziewczyno! Zostań tam! - Julius wycelował w nią palec i żwawo 
podniósł się z odwróconej do góry dnem beczułki, na której siedział. Wujkowie czekali na nią 
i teraz przygarbiony Julius i żylasty Ballard o szczeciniastej brodzie pospieszyli, do wielkiej 
dębowej beczki. Podnieśli wieko, by do nozdrzy Whitney dotarły charakterystyczne opary. 
Zawsze lak się robiło. Teraz wraz z Charliem w napięciu obserwowali, j jak Whitney zamyka 
oczy i wciąga głęboko do płuc ostry zapach, chcąc ocenić jakość zacieru. Wydawało jej się, 
że aromat przenika ją do szpiku kości, dzięki czemu łatwiej mogła porównać obecny bukiet 
zapachów świeżo sfermentowanego zboża z wcześniejszymi.
 Wzdrygnęła się i otworzyła oczy. 
 - Jest dobry - orzekła. - Ale muszę spróbować, żeby ocenić dokładniej.
 Twój ojciec wie wszystko na podstawie zapachu. Rozpoznaje go z odległości 
dwudziestu kroków - przekomarzał się z nią Julius. Skinął na nią, by podeszła bliżej, i spytał: 
- Kiedy tata wróci? Czy są od niego jakieś wieści na temat mityngu?
 - Nie. Ale raczej nie zjawi się wcześniej niż za tydzień lub dwa. - Ruszyła do beczki i 
skinęła na Charliego, by też podszedł. Stwierdziła z naciskiem: - Oczywiście wujek Julius 
raczy żartować sobie ze mnie, bo ja zawsze najpierw oceniam smak. 
 Tak faktycznie było, wiec i teraz oczekiwali, że dziewczyna spróbuje zacieru. Julius i 
Ballard od lat pomagali jej ojcu pędzić whisky. Znali związane z tym jego zasady, zwyczaje i 
przesądy. I naturalnie znali Whitney od urodzenia. Nie odstępowała ojca na krok, jak gąbka 
chłonąc jego sposób mówienia, bycia i wiedzę o Świecie. Chociaż Black Daniels z trudem 
tolerował donkichotowski idealizm córki, był z niej dumny i chętnie uczył tę pojętną, 
dociekliwą dziewczynę różnych praktycznych umiejętności. Teraz, pod jego nieobecność, 
Julius i Ballad posłali po nią, by oceniła smak zacieru, gdyż wiedzieli, że odziedziczyła po 
ojcu rozmaite talenty.
 Julius przykucnął i rozglądał się za miedzianą warząchwią, używaną do próbowania 
trunku.
 - Ballard, gdzie ona się podziała? Rano nią czerpałeś. Zmieszany Ballard podrapał się 
po głowie i przez chwilę szukał zguby przy beczułkach i przy wygasłym ognisku, na którym 
gotowali śniadanie. W końcu znalazł warząchew w szopie, w wiadrze z wodą. Zamaszystym 
gestem podał ja Whitney. Dokładnie wytarła czerpak rękawem i uroczystym gestem 
zanurzyła w beczce z zacierem, wolno wsuwając pod powierzchnię pienistego płynu o ostrym 
zapachu. Po wyjęciu podsunęła sobie łyżkę pod nos i wdychała aromat. Skupiona, lekko 
zmrużyła oczy i dłonią strąciła z zacieru pianę, tak jak to robił ojciec. Pociągnęła sążnisty łyk 
i przez dłuższą chwilę trzymała płyn w ustach, w ten sposób badając jego smak. Trzej 
mężczyźni w napięciu obserwowali jej minę. 
 Po chwili odwróciła się i wypluła płyn. Oddychała przez ściągnięte usta, starając się 
rozpoznać najdrobniejsze doznania. Przede wszystkim czuła delikatne szczypanie języka i 
lekkie pieczenie podniebienia oraz policzków. Napój miał złamany słodkawy smak i 
wyszukany aromat. Był znakomity!
 - Istny nektar, napój bogów- orzekła bez wahania. Jej piękną twarz rozjaśnił radosny 
uśmiech.
 Wujkowie nic nie wiedzieli na temat napoju bogów, ale przyjęli to określenie bez 
lęku, bo czasami ojciec Whitney wyrażał się równie zagadkowo. Zadowolenie malujące się na 
jej twarzy mówiło samo za siebie. Wznieśli więc triumfalne okrzyki, zawirowali wokół 
beczki i uścisnęli się nawzajem, a potem wyściskali Whitney i Charliego, z radości, że udało 
się wyprodukować tyle przedniego zacieru.
 Niebawem zgarnęli pianę i Charlie przelał cenny płyn do dolnej części destylatom, a 
Ballard rozpalił ogień pod tym wielkim miedzianym kotłem. Wujkowie ustawili równo i 
zamknęli destylator, Charlie zajął się rąbaniem drzewa, a Whitney układaniem szczap przy 
prymitywnym palenisku.
 Julius z podziwem patrzył, jak gibka panna Daniels krząta się po placu. Pomyślał, że 
choć długo wyglądała jak chłopiec, to w ostatnich dwóch latach przemieniła się w prawdziwą 
kobietę o prostych silnych ramionach, smukłej talii i zgrabnych biodrach. Ale wolała skrywać 
swe kobiece wdzięki pod męskimi zamszowymi spodniami, ciężkim pasem i luźną koszulą z 
samodziału. Zawsze tak się ubierała. Gdy teraz stanęła prosto i odchyliła się do tyłu, opierając 
dłonie na biodrach i bezwiednie eksponując dorodne jędrne piersi, nagle dobrze widoczne pod 
surowym materiałem, Julius westchnął ciężko, bo na przykładzie zmiany jej wyglądu 
uświadomił sobie, jak szybko płynie czas. Spostrzegł, że spocony Charlie też stoi prosto, 
trzymając w dłoniach stylisko siekiery opartej o ziemię i wpatrując się w Whitney. 
Nachmurzył się, bo zaczerwieniona twarz Dunbara zdradzała, iż widok panny Daniels 
pobudza jego zmysły.
 Niebawem wszyscy zebrali się przy destylatorze w oczekiwaniu chwili, gdy z 
miedzianej rurki wypłyną pierwsze krople klarownej mocnej whisky. To była ważna chwila.
 - Jaka szkoda, ze nie ma tu Blacka - nabożnym tonem szepnął Julius.
 - Wujku, tata musi być tam, gdzie jest - przypomniała mu dobitnym tonem Whitney, 
krzyżując ręce na piersiach. – Gdy opanuje wzburzenie, przemówi w imieniu wszystkich 
gorzelników, by pomóc panu Gallatinowi przekonać federalistów, jak niesprawiedliwy jest 
ten przeklęty podwójny podatek, nałożony na gorzelnie i na alkohol. Pokaże federalistom, że 
nie damy się zastraszyć i zmusić do wyrzeczenia swobód obywatelskich, jakie teraz mamy. 
Może ci grubi kongresmani zapomnieli, jak wysoką cenę naród zapłacił za to, żeby byli tym, 
kim są, ale my nie zapomnieliśmy. Założę się, że generał Jerzy Waszyngton też nie 
zapomniał. On nas wysłucha. Ojciec długo i dzielnie walczył o te swobody. W wojnie o 
niepodległość Stanów Zjednoczonych został dwukrotnie ranny. Zapłacił za naszą wolność 
własną krwią. Nie powinien teraz płacić za nią pogorszeniem warunków życia, by federaliści 
mogli uporać się z horrendalnymi długami. To nie jest w porządku. – Zniżyła głos niemal do 
dramatycznego szeptu: — Do pioruna, nie zniesiemy tego!
 - Nie zniesiemy! - zawtórował jej Julius i hardo uniósł podbródek.
 Taka postawa była powszechna w zachodnich hrabstwach Pensylwanii. Pierwszy 
federalny rząd Stanów Zjednoczonych Ameryki przeżywał jeden kryzys za drugim, oblegany 
przez żądne władzy frakcje i trapiony przez gigantyczne pożyczki, zaciągnięte w czasie wojny 
o niepodległość. Błyskotliwy i arystokratyczny Alexander Hamilton zaproponował 
rozwiązanie stosowane przez rządzących od najdawniejszych czasów, czyli opodatkowanie 
ulubionego produktu, a zarazem takiego, bez którego można się obejść, to znaczy alkoholu. 
Nękany projektem ustawy kongres w końcu ją uchwalił, nakładając wysoki podatek na 
gorzelnie i na produkowany w nich alkohol. Ponadto podatek trzeba było płacić gotówką, a 
tej mieszkańcom zachodniej Pensylwanii chronicznie brakowało, gdyż obiegową walutą stała 
się tu whisky.
 Odważni pensylwańscy farmerzy, pochodzący ze Szkocji i Irlandii, podnieśli bunt w 
sytuacji, gdy zachłanni federalni poborcy podatkowi mieli im odebrać nawet skromny dochód 
czerpany z produkcji whisky. Uznali, że za pomocą biurokratycznego aktu pozbawiono ich 
wolności osobistej i ekonomicznej, o którą z takim poświęceniem i męstwem walczyli w 
wojnie o niepodległość. Dla nich było to pogwałcenie prawa. Dlatego postanowili bojkotować 
ten niesprawiedliwy podatek, tak jak kiedyś postanowili z oddaniem bronić bytu młodego 
państwa.
 Początkowo stosowali bierny opór, niemal się nim bawiąc, czyli ukrywali destylatory i 
przechytrzali poborców podatkowych, przybywających do odległych dolin i zakładających 
tam urzędy podatkowe. Ale ci ostatni uczyli się na błędach i wraz z upokorzeniami, których 
im nie szczędzono, coraz bardziej zacięcie walczyli ze zbuntowanymi farmerami. Opór tych 
ostatnich też stawał się coraz bardziej nieprzejednany, bo urzędnicy rządowi raz dawali im 
nadzieję na anulowanie ustawy, a kiedy indziej ją odbierali w rezultacie zmiany kursu polityki 
w Filadelfii. Ostatecznie sfrustrowani gorzelnicy sięgnęli po broń, gotowi wzniecić zbrojną 
rebelię. Krążyły pogłoski, że prezydent Jerzy Waszyngton zamierza zgnieść ten bunt, stając 
na czele milicji z poszczególnych stanów.
 Whitney, Julius, Ballard i Charlie zebrali pierwsze krople cennego alkoholu, pogrążeni 
w myślach na temat niepewnej przyszłości Dziewczyna spróbowała trunku i orzekła, że jest 
tak samo dobry, jak każda inna whisky wyprodukowana w destylatorze Danielsów. Następnie 
oceniła jakość zboża w workach, skosztowała wody z pobliskiego źródła i pomogła wujkom 
przygotować nową partię zacieru.
 Pracowite popołudnie szybko minęło. Słońce zniżyło się nad horyzontem, wiec 
Whitney i Charlie pożegnali się z Juliusem i Ballardem i ruszyli do domu.
 Gdy wspinali się po pochyłości parowu, wujkowie odprowadzali ich wzrokiem. 
Uwagę Juliusa ponownie zwróciły krągłe biodra panny Daniels, gdy spodnie przypadkowo 
uwidoczniły je podczas wspinaczki. Skrzyżował dłonie na piersiach i nerwowo pogładził 
szpakowate bokobrody.
 Black nie powinien jej pozwolić chodzić w spodniach. Ona juz ma kobiecą figurę. Nie 
wypada, by się tak ubierała -skomentował.
 Skonsternowany Ballard zerknął na brata i też przyjrzał się Whitney. Zdumiony jej 
wyglądem, przyznał mu rację.
 Nie wypada - powtórzył jak echo i z przekonaniem skinął głową.
 Gdy znaleźli się na płaskim terenie i ruszyli do domu tą samą leśną ścieżką, Whitney 
wyjęła z kieszeni wonny liść gaulterii i zaczęła go żuć. Wyraz jej twarzy świadczył o 
przyjemnych wrażeniach smakowych. Charlie postanowił wykorzystać jej błogi nastrój i 
ponowić próbę ubicia z nią interesu. Był coraz bardziej zdeterminowany.
 - Whit, co ty na to?
 Zatrzymała się po kilku krokach, gdy zdała sobie sprawę, że przystanął. Odwróciła się 
do niego zniecierpliwiona i zaczepnie podparła się pod boki. Ale w jego sztywnych 
barczystych ramionach i w zaciśniętej kwadratowej szczęce dostrzegła stanowczość. W 
wyrazie jego piwnych oczu uderzyła ją zaborczość i pożądanie, nieomylne znaki powagi, z 
jaką dążył do zawarcia z nią szczególnej transakcji.
 - Charlie, nie bądź śmieszny. — Włożyła ręce do kieszeni spodni i ruszyła w drogę. 
Czuła na plecach jego spojrzenie.
 - Whit, co za to chcesz? - Zrównał z nią krok. Jego oddech był szybszy, a w tonie 
głosu pojawiła się determinacja.
 To był następny znak, jaki Whitney zauważyła. Chcąc ubić z kimś interes, należało go 
skłonić do ujawnienia, jak wysoko ceni sobie to, co może zaoferować. W pierwszej chwili 
pomyślała, że Charlie traktuje swoje umizgi i próbę ubicia z nią interesu lub, mówiąc inaczej, 
zawarcia korzystnej dla siebie transakcji jako powrót do ich dawnych złośliwości i zabaw. 
Ale jego spojrzenie i pytanie, jakie zadał, świadczyły o powadze, co jej się nie spodobało.
 - Niczego mi nie potrzeba. - Zawiesiła głos i oświadczyła naciskiem: - Niczego nie 
pragnę.
 - Gdybyś jednak chciała pohandlować, to czy zadowoliłby cię zapas drewna na zimę, 
źrebię lub coś innego? - upierał się przy swoim - Ruszył za nią, gdy specjalnie zeszła z 
równej, usłanej liśćmi drogi i wspięła się po łagodnym zboczu na skały z piaskowca. 
 - Nie chcę i nie ma sensu dalej o tym rozmawiać. – Żałowała teraz, że dała mu się 
nakłonić, by razem poszli do gorzelni
 Wyprzedził ją i wszedł na występ skalny, a gdy doszła do końca grani, zeskoczył na 
miękki kobierzec z liści i odwrócił się do niej, otwierając ramiona.
 - Whit, zgódź się.
 Nie wiedziała, do czego ją nakłaniał. Czy pragnął jej pomóc zejść ze wzniesienia, czy 
nadal upierał się, by przyjęła którąś z jego ofert? Ignorując jej wahanie, objął ją w talii i zniósł 
ze zbocza. Postawił obok siebie na ściółce, ale nie puścił, tylko przysunął bliżej, nie zważając, 
że zesztywniała i oblała się rumieńcem.
 - To nie jest dla ciebie atrakcyjna transakcja, nieprawdaż? -Stał niebezpiecznie blisko, 
wysoki, silny i roznamiętniony.
 - Opowiadasz nonsensy. - Chwyciła go za nadgarstki i gwałtownie się odsunęła. Czuła 
się zakłopotana, że tak mocno bije jej serce. Oświadczyła z naciskiem: - Nie handluję z tobą i 
nie chcę dłużej o tym rozmawiać. Co w ciebie wstąpiło? Byliśmy przyjaciółmi, dobrymi 
kumplami. Polowaliśmy, łowiliśmy ryby, mocowaliśmy się... jak... Pamiętasz chwile 
spędzone nad strumieniem Little Bear, gdy postanowiliśmy nauczyć pływać Hala Dobsona? - 
Uśmiechnęła się łobuzersko. - Pamiętasz, jak popłynęłam na najgłębsze miejsce w...
 - Whitney, ja nie chcę tego pamiętać - przerwał jej. Podparł się w pasie i patrzył na nią 
z krępującą ją determinacją. Znała ten wyraz jego oczu, świadczący o wielkim uporze. Jakby 
na potwierdzenie tego, Charlie oznajmił: - Tamto było wtedy, a to jest teraz. Poza tym 
wszystko na tym świecie można kupić za odpowiednią cenę.
 To ostatnie stwierdzenie podziałało na nią jak kubeł zimnej wody. Ślepa namiętność 
Charliego nie obudziła w niej takiej czujności jak filozofia życiowa, zgodnie z którą wszystko 
można kupić za odpowiednią cenę, zupełnie podstawowa i nie do obalenia. Całkowicie się z 
nią zgadzała. Znała ją jak każdy mieszkaniec Rapture. Jeśli transakcja była tego warta, to 
rzucało się na szalę wszystko.
 Ruszyła w drogę poirytowana, że dla swoich celów Charlie powołał się na filozofię 
życiową, którą i ona wyznawała. Najwyraźniej go nie doceniła, co też ją rozgniewało.
 - Nakładli ci w tym wojsku do głowy podejrzanych poglądów - burknęła, z ulgą 
przyjmując, że idzie obok niej. Ale po chwili znowu się zaniepokoiła.
 - Nie zatrzymasz tego dla siebie na zawsze - oświadczył, zerkając na jej falującą na 
piersiach koszulę. - Wcześniej czy później ktoś to dostanie. Mogę to być ja, jak każdy inny. - 
Nie - zaprzeczyła stanowczym tonem. - Psiakrew! - Chwycił ją za rękę. -Dlaczego uważasz 
swoją cnotę za taki skarb? Od kiedy tu wróciłem, dziewczęta w dolinie zdejmują na mój 
widok kiecki. - Stanął sztywno, rozdrażniony, że z jej powodu jest taki niezadowolony. Z 
odrazą puścił jej rękę i stwierdził prowokacyjnie: - Nie jesteś nikim specjalnym.
 Osłupiała. To był trzeci znak, że Charlie istotnie pragnie zawrzeć z nią transakcję. Gdy 
chce się obniżyć cenę, zawsze wymienia się wady tego, czego się pożąda, i udaje brak 
zainteresowania. Whitney poczuła ulgę, gdy rozpoznała tę. taktykę, bo miała teraz podstawę 
do ataku.
 - Utrafiłeś w sedno. Nie znoszę sukien, jeżdżę konno i przy Lada okazji popijam 
whisky w gospodzie Harveya Dedhama. Za grosz nie ma we mnie kobiecości. Znajdź sobie w 
dolinie prawdziwą dziewczynę. Co cię, u licha, napadło, że chcesz mnie uwieść? - W popisie 
rzekomej męskości wypluła przeżuwany liść. Jej oczy pałały gniewem, ciężko oddychała. 
 Po raz pierwszy wydało się Charliemu, że ona rzeczywiście tak myśli, że nie 
uświadamia sobie, jak zmieniła się jej figura, i nie rozumie, czemu on traktuje ją inaczej niż 
przedtem.
 - Whit, to nie ma nic wspólnego z jazdą konną, piciem whisky i wkładaniem sukni. 
Nie rozumiesz? Gdy mnie tu nie było. zaokrągliłaś się... wszędzie, gdzie trzeba. - Narysował 
dłońmi w powietrzu jej kształty, czując przypływ męczącego podniecenia. Zacisnął szczęki, 
starając się nad nim zapanować. -Masz taką delikatną skórę i śliczną twarz. Przysięgam, że 
będzie ci ze mną dobrze. Znam się na tych sprawach. Dziewczęta z fortu Pitt mówiły, że... - 
przerwał, bo cofnęła się gwałtownie, gdy chciał położyć dłonie na jej ramionach, i spojrzała 
na mego z gniewem.
 - Nie - wycedziła przez zaciśnięte zęby i z impetem mszyła w drogę, chcąc ukryć 
zmieszanie.
 - Whit, pragnę być tym jedynym... pierwszym. -Zwinnymi susami pokonał dzielącą 
ich odległość. - Powoli i z łatwością nauczę cię, jak się to robi. Wiesz, co to za rozkosz, a z 
tobą... -Westchnął ciężko. - Naprawdę nie chcesz spróbować?
 - Nie! — Szła szybko, zastanawiając się, jak daleko jest do głównego konnego traktu. 
Czuła lęk i niepokój, wiedząc, że dzieli ich od niego jeszcze spora odległość, że trzeba minąć 
dwa pasma skalne, a Charlie szybko zmierza do czwartego i ostatniego etapu negocjacji, 
poprzedzających zawarcie transakcja gdy konkretyzuje się propozycję i kontrpropozycję. Nie 
chciała z nim ubić żadnego interesu, ale jego zaczerwieniona twarz i spocony tors pod 
rozchełstaną koszulą świadczyły, że będzie dążył do zawarcia z nią transakcji tu i teraz. 
Dlaczego tego nie przewidziała?
 Whit, ja jestem hojny, - Patrzył na jej poruszające się w marszu nogi i na dorodne 
piersi, falujące pod wpływem oddechu. Postanowił zmienić taktykę i oznajmił: - Dam ci 
skosztować tej przyjemności, żebyś zmieniła zdanie. - I zanim się spostrzegła, chwycił ją w 
ramiona i przycisnął do siebie. - Charl... - Straciła oddech, gdy poczuła na ustach jego usta, 
początkowo twarde, ale po chwili dziwnie delikatne. Najpierw wodził wargami po jej 
wargach, jakby poznawał ich smak. Po chwili usiłował włożyć język do jej ust, ale napotkał 
na opór zaciśniętych zębów. Odebrała tę ostatnią próbę jak zniewagę. Spojrzała na niego ze 
zdumieniem. Wiedziała, o co mu chodziło. Młodzi chłopcy śmiali się przy niej do rozpuku, 
opowiadając sobie, które z dziewcząt pozwalały im całować się „po francusku". Było to w 
czasach, gdy traktowali ją jak kumpla, bo sama wyglądała i zachowywała się jak oni. Na 
wspomnienie tego krzyknęła gniewnie: - Nie! - Wyszarpnęła się z uścisku Charliego z taką 
siłą, że jego samego musiało to zaskoczyć. Odskoczyła do tyłu i dzielnie starała się 
wykorzystać talent Danielsów do znajdowania wyjścia z kłopotliwych sytuacji. Niestety, 
nagle jakoś dziwnie ten talent straciła.
 - Och, Whit, Whitney. - Charlie oddychał ciężko. - Przecież sprawiało ci to 
przyjemność. Powiedz, że tak.
 - Nie - pisnęła nieprzekonująco, zawstydzona, że z trudem wydobywa głos przez 
zaciśnięte gardło. - Wydawało mi się, że całuje mnie wujek Ballard. - W pewnym sensie 
mówiła" prawdę. Miała pewność, iż czułaby to samo zakłopotanie, te same wyrzuty sumienia, 
gdyby to był któryś z wujków lub brat
 Wykorzystując zaskoczenie Charliego tą drobną zniewagą, ruszyła do pierwszego 
pasma skalnego. Słyszała z tyłu odgłos jego kroków i przygotowała się na następną rundę.
 - Oddam ci mojego ogiera, Bearcata. Zawsze ci się podobał.
 - Nie chcę twojego konia! — Zerknęła na niego przez ramię.
 Miał zaciśnięte szczęki, zaczerwienione policzki i nabrzmiałą żyłę na skroni. Opierał 
na udach zaciśnięte dłonie. Nie wróżyło to nic dobrego.
 - Psiakrew, Whit! Dam ci tę dereszowatą klacz.
 - Nie.
 - Dwadzieścia akrów najlepszej ziemi po ojcu. 
 - Nie! Powiedziałam, że nie! - Ze zgrozą myślała o zachowaniu Dunbara.
 - Do licha ciężkiego! Whitney Daniels, jesteś najgorszą babą na świecie! - Po tych 
słowach zapadła krępująca cisza, ale po chwili Charlie burknął, jakby wreszcie wyciągnął asa 
z rękawa, popychany przez nieposkromione żądze: - Niech ci będzie. - Chwycił ją za rękę i 
zmusił do zatrzymania się. 
 - Uspokój się.
 - Whit. ożenię się z tobą. Pofiglujemy sobie trochę i wezmę z tobą ślub jak należy, gdy 
tylko zjawi się w Rapture wędrowny pastor. -Pomimo jej zawziętego oporu, przyciągnął ją do 
siebie.
 - Nie chcę wychodzić za mąż - oświadczyła kategorycznie. Szukała lepszego punktu 
oparcia dla stóp, odpychając się od niego. - I nie chcę się z tobą kochać. Traktuję cię jak 
brata. To nie byłoby właściwe.
 - Do licha, to jest właściwe - burknął. Chwycił ją za drugą rękę i przyciągnął bliżej. - 
Kto inny w tej przeklętej dolinie do ciebie pasuje, potrafi cię zapędzić do ołtarza i uczynić z 
ciebie przykładną żonę?
 Wyraz jego ogorzałej twarzy nadal zdradzał znaną Whitney determinację, co nagle 
ożywiło w niej stare wspomnienia i emocje. Gdy Charlie pochylił się do pocałunku, odsunęła 
się błyskawicznie i trzasnęła go pięścią w nos. W reakcji cofnął się do tyłu, uniósł głowę i 
opuścił dłonie. Wtedy odskoczyła od niego, przyjmując swe impulsywne zachowanie z 
zaskoczeniem nie mniejszym niż on. - Whitney?
 Z niedowierzaniem dotknął nosa, a ona wykorzystała sytuację i rzuciła się do ucieczki. 
Popędziła przez las ku wzgórzom, przeskakując połamane gałęzie i śmigając wśród drzew, 
obwisłych gałęzi i otoczaków. Znała w tym lesie każde miejsce, każdą kotlinkę i strumyk, 
każdą grupę skał, każdy kikut drzewa, w które uderzył piorun. Jej złość szybko ustąpiła 
miejsca podnieceniu ucieczką. Whitney uciekała Charliemu jak w dawnych czasach, gdy 
gonił ją niczym wariat, ale nigdy nie dogonił! Nie dogoni więc i tym razem. Nie może!
 Rosły, silny Dunbar mknął za nią przez las i odległość między mmi stale się 
zmniejszała. On też pamiętał ich dawne gonitwy i swoje porażki. Ale kilka lat zrobiło swoje, 
a poza tym świadomość, że jeśli dogoni Whitney, to weźmie sobie słodką nagrodę, działała na 
niego jak ostrogi. Gdy spostrzegł pannę Daniels na pierwszym łańcuchu skalnym i zaraz 
stracił ją zoczu, bo zaczęła z drugiej strony schodzić w dół, wiedział jak zamierzała wrócić do 
osady i że po raz pierwszy w życiu nie była pewna drogi.
 Z powodu wysiłku z trudem oddychała i krew pulsowała jej w skroniach. Zaschło jej 
w gardle, a w nogach czuła wielkie zmęczenie. Nie biegła tak od czasu, gdy Charlie poszedł 
do wojska przed trzema laty. Jakiej wymagało to energii! Z powodu wyczerpania straciła 
dawne bezbłędne wyczucie, gdzie należy skręcić i nagle uprzytomniła sobie, iż schodzi z 
zalesionego wzgórza do następnego parowu.
 Pomyliła się, źle skręciła i cały wysiłek poszedł na marne. Schodziła do parowu 
przeciętego przez strumień i bardzo głębokiego do miejsca, w którym woda tajemniczo 
znikała pod ziemią i słychać było jej szum pod masywną ścianą skalną. Tam znalazłaby się w 
pułapce. Spojrzała na odległy kraniec łańcucha wzgórz i zacisnęła zęby, zmuszając zmęczone 
nogi do biegu. Charlie ją doganiał. Na myśl o tym zdołała wykrzesać z siebie jeszcze trochę 
energii.
 Ale stało się. Pomyłka kosztowała ją stratę czasu. Dunbar nie pobłądził, wiec 
znajdował się tuż za nią. Złapał ją za koszulę, a gdy usiłowała się wyrwać, oboje stracili 
równowagę i przewrócili się. Nakrył ją swoim ciałem i zmusił, by leżała na plecach. 
Przytrzymywał jej ręce, bo chciała go podrapać. Próbowała go zrzucić z siebie, bodąc 
kolanem, ale przycisnął jej nogi do ziemi.
 - Psiakrew, Charlie! Nie możesz się tak zachowywać! -syknęła. Szamotała się z nim, 
nie zamierzając ulec. - Przysięgam, że jeśli mój ojciec cię nie zabije, ja to zrobię własnymi 
rekami!
 - Bez trudu - zażartował, ale zaraz zdał sobie sprawę, że ona mówi poważnie. Zaczęła 
przeklinać, a Danielsowie zwykle tego nie robili. Potrafili wszystko wyrazić swą gładką 
mową i nie zniżali się do używania ordynarnych słów. – Zreflektował się i przypomniał jej: - 
Whit. Chcę się z tobą ożenić, pędzić whisky i mieć dzieci.
 - Do cholery, niedoczekanie twoje. - Przekręciła głowę i szarpnęła jego rękę do góry, 
chcąc go ugryźć.
 - Tylko nie to. - Uprzedził ten zamiar i szeroko rozsunął jej dłonie. - Nie pozwolę się 
ugryźć. - Nagle przypomniał sobie, jak kiedyś zawzięcie potrafiła się bić i to powstrzymało 
go przed dalszymi uwagami.
 Wpatrywał się w jej usta, wiec zamierzał ją pocałować. Tylko spróbuj, a na pewno cię 
ugryzę - ostrzegła.
 - Chciałbym kochać się z tobą naprawdę - wydyszał. – Nie muszę cię całować. - 
Uniósł się nieco i odchylił głowę, chcąc mieć dostęp do jej koszuli. Chwycił szorstki 
samodział zębami w miejscu, w którym były przyszyte guziki, i rozdarł materiał.
2
 Przy głównej drodze w Rapture chłodny wietrzyk muskał kolorowe liście drzew. 
W późnopopołudniowym słońcu maszerował tam czwórkami oddział żołnierzy. Droga nie 
była o wiele szersza niż kręta ścieżka nad strumieniem Little Bear. Jej pokonywanie 
oznaczało ciężką próbę wytrzymałości dla obolałych stóp zmęczonych żołnierzy i dla ich 
sceptycznego dowódcy.
 Żołnierze tworzący milicję stanu Maryland byli ubrani w ciężkie mundury w różnych 
odcieniach niebieskiego i w spodnie w różnych odcieniach bieli. Większość miała na nogach 
wysokie zniszczone buty, a niektórzy zwykłe buty do pracy. Każdy nosił filcowy kapelusz o 
płaskim denku i szerokim rondzie i dźwigał zrolowany koc, muszkiet, proch, kule, prowiant i 
tornister. Brudni, obszarpani i zgryźliwi, od trzech tygodni pokonywali trudny wyżynny teren. 
Na przemian dokuczały im chłód i ostre słońce, cięły ich muchy i pchły, a dowódcy 
traktowali surowo. Lekceważeni i nękani przez zatrucia pokarmowe na skutek braku 
zdrowego pożywienia, nie przedstawiali sobą siły, z którą należało się liczyć.
 Na ich czele, na imponującym dereszu, jechał major. Wspaniale trzymał się w siodle, 
ubrany w paradny mundur oficerski, idealnie dopasowany do jego wysokiej, krzepkiej 
postaci, ozdobiony dwoma rzędami złotych guzików i złotymi epoletami. Zwracały też uwagę 
jego obcisłe białe spodnie. Całości dopełniały wysokie wytworne buty ze srebrnymi 
ostrogami i trójgraniasty kapelusz z elegancką kokardą. Naturalnie dowódca prezentował się 
nieporównanie lepiej od podwładnych ale również jego wygląd nosił ślady trudów i niewygód 
kilkutygodniowego bytowania pod gołym niebem. Z powodu długiego marszu na stopach 
pieszych żołnierzy robiły się bolesne pęcherze, a od ciągłej jazdy konnej major był nieludzko 
wytrzęsiony. Poza tym musiał znosić samotność.
 Major Garner Townsend odwrócił się w siodle i zlustrował wzrokiem piechurów. 
Maszerowali czwórkami, z trudem zachowując szyk na wąskiej drodze, wysadzonej 
drzewami.
 - Poruczniku! - warknął do młodszego oficera, który szybko zbliżył się do niego na 
koniu. - Nie przybyliśmy tu po to, by walczyć z przeklętymi przydrożnymi drzewami. 
Polećcie żołnierzom maszerować dwójkami.
 Piechurzy z ulgą przyjęli rozkaz i szybko się przegrupowali. Ale major wciąż miał 
chmurną minę, więc porucznik spoglądał na niego z niepokojem.
 - Nie mamy wieści od zwiadowców -stwierdził Townsend i spytał rozdrażniony: - 
Chyba powinni już dowiedzieć się wystarczająco dużo, by złożyć sprawozdanie, zanim 
podejmą jakieś akcje, nieprawdaż?
 - Tak jest, majorze - potaknął karny porucznik o chłopięcej twarzy. - Nie mogę ręczyć 
za Bensona, ale Kingery i Wallace to nasi najlepsi zwiadowcy. Jeśli istotnie jest tu nielegalna 
gorzelnia czy uprawia się inną niedozwoloną działalność, to na pewno wszystko wywęszą.
 - Bardzo na to liczę. - Townsend spojrzał twardo na porucznika, młodszego od niego o 
trzy lata. Prześliznął się wzrokiem po jego spłowiałym mundurze, zniszczonych butach i 
rękawiczkach, tych nieomylnych wskaźnikach pozycji społecznej. W zebranej na łapu-capu 
pseudoarmii pozycja społeczna żołnierza była od razu widoczna. - Poruczniku, nie 
odejdziemy stąd, dopóki nie zniszczymy tego siedliska łajdaków. – Dostrzegłszy na twarzy 
Brooksa niepokój, wyjaśnił: - Nikt z nas nie ma ochoty tu być, pozbawiony możliwości 
prowadzenia prawdziwej walki, skazany na przebywanie nad jakimś plugawym strumieniem. 
Ale kazano nam wytropić tych drobnych niegodziwców i brudnych prostaków, jakby 
stanowili dla kraju śmiertelne niebezpieczeństwo. - W przypływie rzadkiej u niego otwartości 
dodał: - Poruczniku, nie wiem, za co otrzymaliście tę karę, ale widocznie macie na sumieniu 
straszne grzechy, skoro zesłano was na to wygnanie pod moim dowództwem.
 Z pewnością major Garner Townsend czuł się w Rapture na wygnaniu. Był oficerem 
milicji z Massachusetts, ale ponieważ nie zgromadzono tam żadnych sił, nie miał kim 
dowodzić w wyprawie na to pustkowie. Zaskoczyło go powołanie do wojska przez samego 
sekretarza armii. Jak się dowiedział, nastąpiło z woli ojca, który miał ambicje polityczne i 
chciał, by ktoś z rodziny uczestniczył w pierwszym poważnym sprawdzianie siły świeżo 
powołanego rządu federalnego.
 Sekretarz armii i ojciec nie zadbali jednak o przydzielenie mu konkretnego 
dowództwa. Gdy przybył na miejsce zbiórki, skierowano go do dywizji z Maryland. Stał się 
tam solą w oku pułkownika Olivera Gaspara, który zanim trafił do wojska, był skromnym 
kupcem i self-made manem. Pułkownik natychmiast wyznaczył przystojnego 
arystokratycznego majora na dowódcę oddziału złożonego z trzydziestu sześciu żołnierzy i 
jednego młodszego oficera. Było to dla Townsenda obraźliwe.
 - Mam za sobą trzy przeklęte tygodnie męczącej wędrówki; przez pustkowie tylko 
dlatego, że ten awanturniczy sklepikarz postanowił posłać mnie na koniec świata - burknął.
 - Zgodnie z tym, jak się wyraził, jest tu „gniazdo przywódców buntu" - przypomniał 
porucznik.
 - Lub inaczej „siedlisko zdrady i odszczepieństwa". - Townsend pogardliwie wydął 
usta i kpił sobie dalej z Gaspara. -Spójrzcie tylko na siebie, poruczniku. Bezdyskusyjnie 
jesteście siedliskiem pcheł.
 - Jak się mówi, mamy do czynienia z bojkotem legalnie, nałożonego podatku, 
okaleczaniem poborców podatkowych, skalpowaniem ich, tarzaniem nago w pierzu i smole, 
paleniem żywcem.
 - Uczestniczymy tylko w żałosnej akcji przywracania porządku publicznego. Za 
zasługi na tym polu zawsze skąpią wawrzynów, bez względu na to, jak bardzo zaangażuje się 
swój honor w wypełnienie misji. - Townsend wytarł twarz wytworną płócienną chusteczką i 
poprawił kapelusz na ciemnych splecionych w warkocz włosach. Spojrzał na leniwie płynący 
strumień i łagodne wzgórza. Odetchnął głęboko, chcąc się uspokoić. - Po to, by wypełnić ten 
doniosły obowiązek wobec ojczyzny, musiałem, poruczniku, studiować pięć lat w 
Królewskiej Akademii Wojskowej w Anglii. - Ku zaskoczeniu Brooksa, parsknął śmiechem. - 
Ale kto wie, może to będzie moja najpoważniejsza operacja wojskowa i na jakiś czas 
ugrzęznę w tej przeklętej dziurze.
 Dla Brooksa osobliwość sytuacji Townsenda była oczywista. Dzięki wykształceniu i 
doświadczeniu major wyróżniał się w tym amerykańskim korpusie ekspedycyjnym znacznie 
wyższymi niż większość oficerów kwalifikacjami. Ale z powodu protekcjonizmu i układów 
politycznych, które, jak mogłoby się wydawać, powinny Townsendowi sprzyjać, kwalifikacje 
odgrywały drugorzędną rolę. Uprzedzenia klasowe sprawiły, że przypadła mu w milicji 
marginalna rola.
 Townsendowie byli jednak znani z tego, że szczęście sprzyjało im nawet w 
najtrudniejszej sytuacji. Bogacili się od czasu, gdy ich przodek złodziej został sprzedany z 
angielskiego więzienia jako niewolnik na plantację trzciny cukrowej w Indiach Zachodnich. 
Wywodzący się od niego Townsendowie z Bostonu trudnili się dochodową produkcją i 
sprzedażą rumu. Garner był przekonany, że tak jak ten jego przodek zdołał się wyzwolić z 
niewolnictwa i stworzyć imperium handlu rumem, tak on potrafi zdobyć laury wojskowe 
nawet dzięki tej podrzędnej operacji. Wyraz jego twarzy zdradzał wielką determinację. Major 
postanowił za wszelką cenę wykryć w Rapture nielegalnie posiadane destylatory i 
produkowaną w nich whisky. Gotów był się założyć, że...
 - Panie majorze! - Zalesionym zboczem po prawej stronie biegł do nich żołnierz w 
niebieskim mundurze. Starał się me pośliznąć na opadłych liściach i nie stracić równowagi.
 Townsend gestem dłoni zatrzymał oddział. Przywołał porucznika, z którym ruszył 
konno na spotkanie z zażywnym zwiadowcą. Ten z trudem łapał oddech, gdy zatrzymał się 
obok majora. 
 - Jest jakaś awantura - wydyszał i wskazał palcem zbocze. W lesie, pół mili stąd, 
zauważyłem dwóch mężczyzn, ale może było ich więcej. Nie mogłem wszystkich zobaczyć.
 Townsend zwinnie zeskoczył z konia i od razu podjął decyzję, co robić.
 - Brookes, przekazuję ci dowództwo nad oddziałem - wydał rozkaz porucznikowi, 
wręczył mu cugle swojego wierzchowca i powiesił kapelusz na łęku siodła. - Idę z Bensonem. 
- Zwrócił się do zwiadowcy: - Ty jesteś Benson, nieprawdaż? - Gdy ten, wciąż dysząc, skinął 
głową, major zlustrował wzrokiem oddział. Zatrzymał spojrzenie na sierżancie Laxaulcie, 
który miał nieprzystępny wyraz twarzy i skrzeczący głos. Wskazał na niego dłonią, by 
wystąpił przed szereg i oświadczył: - Sierżancie, was też zabieram. Sprawdzę relację Bensona 
osobiście. Nie warto budzić niepokoju buntowników i iść do nich większą grupą, dopóki się 
nie dowiemy, co to za jedni. - Wyjął z przytroczonej do siodła torby pistolet, zatknął go za 
szarfę u boku i kazał Brooksowi zachować czujność. Dał znak zwiadowcy, by ruszył 
pierwszy, i wszyscy trzej weszli do lasu, kierując się na zbocze.
 Raport zwiadowcy był nader skąpy. Mówił tylko o dwóch mężczyznach i o jakiejś 
awanturze, ale Townsend gotów był przyjąć każdy raport, by zdobyć pretekst do zejścia z 
konia i podjęcia działania. Po tygodniach wspaniałomyślnego powstrzymywania się od 
reakcji na uciążliwe niekiedy prowokacje marzył o potyczce, licząc, że dzięki niej opuści go 
nieznośne przygnębienie. Potyczka była mu potrzebna jak powietrze, i to nie pojedynek, ta 
rytualna walka dżentelmenów. Chciał się bić, mocować i zwyciężyć.
 Gdy pokonali pierwsze pasmo skalne i wdrapali się na drugie. Benson nakazał im 
gestem dłoni milczenie i zwolnił. Ukrył się za potężnym pniem starego orzecha i dyskretnie 
rozglądał. Townsend i Laxault przystanęli za innymi drzewami i czekali na jego reakcję. Gdy 
po chwili pomachał ręką na znak, że awantura toczy się za granią, Townsend kazał mu ruszyć 
do przodu. Benson pochylił się i pobiegł, skacząc na wąski grzbiet, ale upadł niezdarnie i 
narobił hałasu.
 Major wstrzymał oddech Po chwili przywołał gestem dłoni sierżanta Laxaulta pobiegli 
na grzbiet i przycupnęli obok zwiadowcy, który wyciągał szyję i rozglądał się uważnie. Nagle 
uniósł się na łokciach i nerwowo chwycił za muszkiet.
 - Gdzie oni są? - szepnął Townsend.
 - Chyba już poszli, panie majorze - odparł zakłopotany - Przysięgam, że tu byli. Biegli 
tędy. - Wskazał kotlinę w dole. - Może uciekli.
 Townsend był niepocieszony. W przypływie frustracji zlustrował wzrokiem kotlinę. 
Szukając jakichś siadów, zauważył w niej porozrzucane liście. To było niewiele, ale 
wskazywało kierunek.
 - Tropimy ich - oświadczył. Wstał i kazał im zrobić to samo. — Rozdzielimy się, ale 
pozostaniemy w zasięgu wzroku. Będziemy nasłuchiwać.
 Odgłosy ich kroków szczęśliwie tłumił szum liści. Posuwając się czujnie przez 
kotlinę, zatrzymywali się co chwila za drzewami i nasłuchiwali. Po kilku minutach do ich 
uszu dotarły przytłumione dźwięki, z trudem wyodrębniające się z otoczenia. Ostrożnie 
przechodzili od drzewa do drzewa, aż Townsend rozpoznał w tych dźwiękach gniewne 
ludzkie głosy. Przekradł się do pnia, zza którego mógł obserwować zamykające dolinę 
łagodne zbocze.
 Zmagało się tam ze sobą dwóch mężczyzn, na wpół zakopanych w suchych liściach. 
Ostrożność nie była już konieczna.
 - Brać ich! - rozkazał major.
 Pierwszy podbiegł do walczących Laxault. Wypalił z muszkietu, by ich przestraszyć i 
zmusić do rozdzielenia się. Ale byli tak pochłonięci walką, szamocąc się ze sobą i szarpiąc, że 
nie przywrócił ich do rzeczywistości nawet wystrzał z broni palnej. Gdy Townsend dołączył 
do sierżanta, rozkazał im gromkim głosem natychmiast się rozdzielić. Ze zdumieniem 
stwierdził, że go nie posłuchali.
 - Psiakrew, zmuście ich, żeby wstali! - Odebrał Laxaultowi muszkiet i gniewnym 
gestem polecił mu i Bensonowi, by rzucili się na walczących.
 Z wysiłkiem oderwali rosłego mężczyznę od tego, który leżał pod spodem, i zmusili 
go, by wstał. Był to dobrze zbudowany młodzieniec. Właśnie powrócił do rzeczywistością i 
gwałtownie wyrywał się trzymającym go żołnierzom.
 - Poście mnie, do diabła! - Miał smagłą twarz i lekko wyłupiaste oczy. Wyszarpnął się 
najpierw Bensonowi, a potem Laxaultowi, zatoczył się i z impetem runął na tego drugiego. 
 Townsend już chciał interweniować, ale spostrzegł, że drugi młodzieniec wstaje, 
chwiejąc się i nie mogąc odzyskać równowagi. Położył muszkiet na ziemi. 
 - Nie ruszaj się! - ostrzegł.
 Ale ten już mknął do lasu. Coś w jego sylwetce przyciągnęło uwagę majora i sprawiło, 
że rzucił się za nim w pogoń.
 Młodzieniec pędził na złamanie karku, omijając drzewa i leżące na ziemi suche 
gałęzie ze zręcznością tropionego jelenia. Townsend gonił go wytrwale i dzięki długim 
silnym nogom był coraz bliżej. Młodzieniec pędził przez zarośla i łany paproci i śmigał na 
zbocza, przytrzymując się gałęzi, jakby znał tu każdy zakamarek i zawsze wiedział, gdzie 
należy skręcić. Townsend dwa razy potknął się o głazy, które tamten przeskoczył jednym 
susem. Serce mu łomotało, czuł suchość w gardle i ciężkość nóg. Wytworny mundur 
krępował jego ruchy, a przytroczony do pasa bagnet obijał się o nogę i utrudniał bieg. 
Ozdobny sztywny kołnierz ściskał gardło, modne obcisłe spodnie nieznośnie opinały nogi. Po 
skroniach i szyi spływały majorowi strużki potu. To było mordercze tempo. Ale wysiłek, 
jakiego wymagała pogoń, tylko wzmagał jego determinację. Townsendowie nigdy się nie 
poddawali; umieli obracać na swą korzyść nawet przeciwności losu. 
 Teren pod wysokimi sosnami był łatwiejszy do pokonania, na ogół płaski, co pomogło 
majorowi dogonić ofiarę. Młodzieniec słyszał zbliżające się kroki i popełnił typowy błąd 
uciekającego, czyli obejrzał się. Miał niewiele czasu, by przemknąć wśród pni, i wykonał 
desperacki skok do przodu na skraj sosnowego zagajnika. Tam major go pochwycił, ale obaj 
stracili równowagę i poturlali się po łagodnej pochyłości do niewielkiego wgłębienia w łanie 
paproci.
 Townsendowi zakręciło się w głowie i przez chwilę dochodził do siebie. Przytłaczał 
młodzieńca, który desperacko próbował się spod niego wyswobodzić. Chwycił go za rękę i 
przycisnął. Młodzieniec leżał twarzą do ziemi i ciężko dyszał. Miał przekrzywiony kapelusz, 
pod którym Townsend dostrzegł ku swemu zaskoczeniu piękne długie włosy, luźno upięte na 
karku.
 Zdumiał się jeszcze bardziej, gdy odwrócił swą ofiarę twarzą do góry. Tylko 
szybkiemu refleksowi zawdzięczał to, ze nie został podrapany.
 - Tylko nie to, łajdaku. - Chwycił jego dłonie tuż przy swojej twarzy i przycisnął je do 
ziemi. Zaskoczony spojrzał w wielkie, błyszczące szmaragdowe oczy i uważnie przesunął 
wzrokiem po ciele osoby, którą trzymał w silnym uścisku, bo wciąż się wyrywała i spoglądała 
na niego z gniewem. Znieruchomiał, gdy dostrzegł rozdartą z przodu koszulę, którą już raz 
zauważył, gdy trzymana osoba podniosła się z ziemi po walce z napastującym ją brutalem. 
Teraz wiedział, że wtedy jego uwagę przyciągnęły krągłości, które na moment mignęły w 
rozdarciu.
 Nagle odkrył, że to dziewczyna, i utkwił wzrok w gładkiej jasnej skórze na piersiach.
 - Puść mnie - wydyszała. Próbowała go z siebie zrzucić, co przywróciło mu poczucie 
rzeczywistości. Materiał bluzki zaczepił o złoty guzik jego munduru, obnażając jędrną 
dorodną pierś o twardej ciemnoróżowej brodawce. Dziewczyna spostrzegła, że nieznajomy 
pożera wzrokiem jej sutek, i ponowiła próbę uwolnienia się, krzycząc: - Nie dotykaj mnie!
 Ale w wyobraźni już obnażał całe jej ciało! Dzięki pobudzonym zmysłom łatwo 
dostrzegł inne szczegóły - szczupłe i delikatne, choć silne nadgarstki, ruski aksamitny głos i 
wąską kibić. Zastygła w bezruchu, gdy przesunął wzrok na jej długą szyję i na twarz okoloną 
złocistomiedzianymi włosami.
 - Kim jesteś? - spytał niskim głosem i utkwił wzrok w jej ustach o wyrazistym 
zmysłowym kształcie. Instynktownie przysunął do nich swoje usta, ale gdy zdał sobie z tego 
sprawę, znieruchomiał. Czuł na twarzy jej gorący oddech i intrygujący, jakby ziołowy zapach 
z ust.
 - Puść mnie!
 - Najpierw muszę otrzymać odpowiedź. - Odsunął głowę, by uwolnić się od 
zniewalającego zapachu, ale był on zbyt silny. - Kim jesteś i co, u diabła, robisz w lesie - 
utkwił stalowe spojrzenie w jej rozdartej koszuli - w takim stroju?
 Zacisnęła usta, ignorując pytanie.
 - Chciałaś się trochę rozerwać? - spytał prowokacyjnie. Wyrażając się tak aluzyjnie, 
podniecił się i myślał tylko o jej ponętnym ciele.
 - Nie. - Jej oczy rozbłysły, gdy przesunęła je na złoty epolet na ramieniu munduru, 
choć może patrzyła ponad nim.
 - Powiedz, co się stało? -ponaglająco ścisnął jej nadgarstki.
 - Gdybyście nie nadeszli, on by mnie... - Umilkła i zagryzła wargi.
 Major poczuł podniecenie. Potrafił myśleć tylko o tym, że chce ją zatrzymać przy 
sobie, rozchylić jej zaciśnięte karminowe usta i spijać z nich słodycz wargami i językiem. 
Spalała go namiętność. Jego ciało buntowało się przeciwko narzucanej mu stale żelaznej 
dyscyplinie. Przeżywał teraz dramatyczny; konflikt fizycznego pożądania i siły woli, w 
którym zaczynało zwyciężać to pierwsze. Czuł pulsowanie krwi w skroniach i przemożną 
chęć uwolnienia się od niemal bolesnego podniecenia w jeden wiadomy sposób, czyli dzięki 
kobiecie, którą przytłaczał swoim ciałem. To pomogłoby mu pozbyć się napięcia męczącego 
go od tygodni z powodu ograniczeń, na jakie musiał się godzić.
 Gdy dotknął ustami jej ust, zaczęła się opierać. Ale po chwili znieruchomiała, jakby 
wyczerpała ją bezskuteczna walka. Pozwoliła mu całować swe rozkoszne usta, rozchylić je i 
poddać namiętnym pieszczotom ale jej ciało było sztywne i napięte. Wodząc językiem po 
wilgotnych nabrzmiałych wargach i delikatnie zagłębiając go w jej ustach, Townsend 
przeżywał upojenie zmysłów.
 Puścił nadgarstki dziewczyny, chcąc poznać dotykiem miękkość jej włosów, kształt 
uszu i gładkość skóry. Gdy dotknął językiem jej języka, przestraszyła się, ale zaraz poddała 
się tej pieszczocie i nawet zaczęła ją odwzajemniać. Jej reakcje były naturalne i spontaniczne. 
Gdy oderwał wargi od jej warg, nadal leżała nieruchomo, z zamkniętymi oczami, niemal 
wstrzymując oddech. Ona również przeżywała upojenie zmysłów.
 Po chwili otworzyła zielone oczy, ocienione gęstymi długimi rzęsami i można było w 
nich dostrzec to upojenie. Wyraz jej twarzy i poza zdradzały, że dochodzą w niej do głosu 
głębsze pragnienia, że całe ciało uczy się odpowiadać na pieszczoty.
 - Kim jesteś? - szepnął tuż nad jej ustami. Ale nie czekał na odpowiedź, tylko znowu 
nakrył je wargami
 Bezbronnie uniosła podbródek, jakby powodowało nią pragnienie tego pocałunku, 
które major spełnił, zanim dała mu przyzwolenie, całując ją bardziej namiętnie niż 
poprzednio.
 Whitney Daniels po raz pierwszy w życiu przeżywała taką rozkosz. Nawet sobie nie 
wyobrażała, że tego rodzaju doznanie istnieje, że daje je namiętny pocałunek, dotykanie warg 
wargami i języka językiem. Zaskoczyła ją obezwładniająca słodycz tak intymnego kontaktu z 
mężczyzną. A gdy poczuła na piersi męską dłoń, obudziły się w niej nieznane dotychczas 
tęsknoty.
 - Nieważne, kim jesteś - usłyszała jakby z daleka głos nieznajomego. - Może tak i 
lepiej. - Te słowa sprawiły jej przyjemność, ale miała poczucie, że nie ogarnia ich pełnego 
sensu. Mężczyzna uniósł się nad nią i przyklęknął, okraczając jej łydki.
 Powiew chłodnego jesiennego powietrza na obnażonych piersiach i rozpalonej twarzy 
ostudził jej zmysły. Zszokowana, dopiero teraz zwróciła uwagę na niebieski mundur, złote 
guziki i epolety nieznajomego. Nareszcie do niej dotarło, że ma do czynienia z żołnierzem sił 
federalnych. Oszołomiona spoglądała z niedowierzaniem, jak on rozpina smukłymi dłońmi te 
połyskujące guziki.
 - Wkrótce, dzieweczko, i tak dowiem się o tobie wszystkiego, co warto wiedzieć - 
odezwał się niskim zmysłowym głosem, spoglądając na nią ogniście. Rozpiął ostatni guzik i 
rozchylił poły munduru, chcąc go zdjąć. Zdążył zsunąć uniform na ramiona, gdy Whitney 
ostrożnie podkurczyła nogi i błyskawicznie wstała.
 - Och! - krzyknął, bo niespodziewanie kopnęła go w przyrodzenie.
 Z powodu bólu zamarł w bezruchu, a po chwili zgiął się wpół. chwycił za bolące 
miejsce i pochylił do ziemi. Gdy nieco oprzytomniał, chciał złapać niebezpieczna 
dziewczynę, bo poprawiając na sobie ubranie, przyglądała mu się. Ale w porę się cofnęła i 
uciekła.
 Skulił się. zacisnął zęby i zamknął oczy, czekając, aż ból zelżeje. Ta mała wiedźma 
wiedziała, gdzie uderzyć. Cholera. Mogła go okaleczyć na całe życie.
 Niebawem poczuł się lepiej. Głęboko wciągnął do płuc powietrze i usiadł na ziemi, 
odzyskując samokontrolę.
 Pocieszał się tym, że jakoś się pozbierał, że nie spotkało go coś gorszego. Chciał 
wierzyć, że dziewczyna nie pozbawiła go na zawsze męskości. Ale wiedział, że przez jakiś 
czas jazda konna będzie od niego wymagała hartu ducha. Zapomniał o swoich żołnierzach i o 
przeklętej misji, z którą w przybył. Był zły na siebie, że na widok kobiecego ciała tak łatwo 
uległ pożądaniu i stracił poczucie rzeczywistości. I to gdzie? Na tym pustkowiu?
 Ogarnął go smutek, który upokarzał jego męską dumę. Ze wstydu piekły go uszy i 
twarz. Zmusił się, by wstać, zaczerpnął powietrza do płuc i ruszył w stronę, z której tu 
nadbiegła ścigając dziewczynę.
 Bolały go zmęczone nogi i cierpiała jego męska duma. To pierwsi znosił znacznie 
łatwiej niż drugie. Narastał w nim gniew, który wzmagał determinację, by dzięki tej żałosnej 
misji jak najlepiej zasłużyć się krajowi, a ponadto zemścić się na dziewczynie. Postanowił 
przetrząsnąć to siedlisko zdrady narodowej, odnaleźć ponętną małą wiedźmę o nadzwyczajnie 
silnych nogach i dać jej nauczkę.
 Gdy podchodził do miejsca, z którego przybył, wyprostował się. Miał rozpięty 
mundur, do którego, tak samo jak do spodni, przyczepiły się drobne gałązki i liście. Benson i 
Laxault byli tam. gdzie ich zostawił. Zdołali ujarzmić łajdaka, który napastował dziewczynę. 
Ale nieoczekiwanie major pomyślał, że może powinni raczej udzielić temu mężczyźnie 
pomocy, niż go stłuc, gdyż zapewne już wcześniej poturbowała go dziewczyna.
 - Złapał go pan major? - Benson zerwał się z ziemi i z zaskoczeniem spoglądał na 
dowódcę, którego strój był w nieładzie.
 Townsend rzucił okiem na mundur i ze złością go zapiął. Dowiedziałem się 
wszystkiego, co chciałem wiedzieć -odparł ogólnikowo. - Tego musimy wybadać. - Skinął na 
Charliego, który zdołał podnieść się z ziemi, ale nie mógł utrzymać prosto głowy. - Zabierzcie 
go do oddziału. Chciałbym przed zmrokiem znaleźć dogodne miejsce nad wodą i rozbić obóz.	
 - Tak jest, sir. - Laxault i Benson zmusili Dunbara, by szedł z nimi, popychając go 
kolbami muszkietów. Podążali w milczeniu za oschłym dowódcą. Gdy dostrzegli w jego 
włosach liście paproci, wymienili znaczące spojrzenia.
3
 Po wyczerpującym biegu Whitney dotarła na farmę Danielsów. której granice 
wyznaczały drzewa. Oparła się o ścianę stajni, przycisnęła dłonie do brzucha i z trudem łapała 
powietrze. Czuła ból w płucach i w żołądku i dudniło jej w skroniach. Świat wokół niej 
wirował.
 Gdy nieco odpoczęła, odetchnęła głęboko i przekradła się za róg stajni. Przeszukała 
wzrokiem podwórze i ogród wokół piętrowego domu z drewnianych bali, sprawdzając, czy 
nie ma gdzieś cioci Kate. Dostrzegła znajomy czepek na końcu warzywniaka, za palikami dla 
pnącego groszku.
 Nie było trudno przemknąć niepostrzeżenie do tui rosnącej przy drzwiach kuchennych 
z tyłu domu. Robiła to setki razy. Wkrótce przeszła na klatkę schodową przez mroczną 
pachnącą kuchnię, wyposażoną w kamienny piec, solidny dębowy stół, półki i haki na 
naczynia, a następnie przez pokój rodzinny czy inaczej salon o osobliwym wystroju, 
łączącym prymitywizm życia na amerykańskim pograniczu i francuskie meble z importu. 
Pokonawszy drewniane schody na piętro, z zadowoleniem pomyślała, że mieszka w jedynym 
domu w Rapture, który ma schody.
 Weszła do swojego pokoju i oparła się o drzwi, przez chwilę uspokajając oddech. Pot 
spływał jej po skroniach, skleił włosy na karku i czole. Zdjęła zniszczoną koszulę i obejrzała 
wymowne rozdarcie. Drżały jej ręce. Zrobił to Charlie, zębami, jak barbarzyńca! Teraz 
dotarło do niej w pełni, co przydarzyło jej się dziś po południu. Osunęła się na podłogę. Mało 
brakowało a zostałaby....to dwa razy! Z przerażeniem przypomniała sobie szczegóły zajść. 
Ale me potrafiła przywołać w pamięci kwadratowej szczęki Charliego, jego nieprzejednanej 
twarzy i niedźwiedziego torsu. Widziała tylko twarz tego drugiego mężczyzny, żołnierza!
 Wstała z podłogi. Czyli było prawdą, że władze federalne wysłały w głąb kraju siły 
zbrojne, by egzekwowały przestrzeganie ustawy. A przecież Black Daniels i kilka innych 
mężczyzn z doliny nadal uczestniczyło w ważnym mityngu zwołanym w związku z 
uchwaleniem tej ustawy. Whitney bała się teraz, by ten mityng nie przekształcił się w krwawą 
jatkę, bo wówczas ojciec nie wróciłby szybko do domu. Nie traciła jednak nadziei, że 
wszystko ułoży się pomyślnie. Ten mały pokój dawał jej poczucie bezpieczeństwa, ale była 
niepocieszona, że w domu nie ma ojca. Naturalnie miała poczucie odpowiedzialności za 
farmę, które teraz w związku z przybyciem do doliny żołnierzy stało się nawet silniejsze.
 Wyjęła z dębowego kufra czystą koszulę i nalała wody do miednicy z chińskiej 
porcelany. Zdjęła pobrudzone liśćmi i trawą spodnie.
 Myjąc namydlonym ręcznikiem twarz, odkryła, że jej wargi stały się dziwnie wrażliwe 
na dotyk. Gdy pocierała je energicznie, czuła mrowienie. Nachmurzona wodziła po nich pal-
cami, doznając przyjemnego delikatnego łaskotania. Przez chwilę naciskała je opuszkami 
palców, czując, jak się rumieni. Nie wiedziała, co się z nią dzieje.
 Jej szkocko-irlandzkie pochodzenie dało teraz o sobie znać wybuchem gniewu, bo 
wszystkie te doznania miała, gdy całował ja. żołnierz!
 Jęknęła w poczuciu bezsilności i energicznie polizała wargi, ale to nie pomogło. 
Zagryzanie ich tylko pogorszyło .spraw-Nawet najdrobniejszy dotyk zdawał się pobudzać jej 
zmysłowe pragnienia. Znowu jęknęła i przesunęła po wargach dłoń w nadziei, że w ten 
sposób pozbędzie się niepokojących doznań.
 Ze złością myła namydlonym ręcznikiem szyję i piersi. Gdy dotknęła brodawki, 
ponownie poczuła szokującą przyjemność. Znieruchomiała, obserwując, jak maleńki 
ciemnoróżowy wzgórek powiększa się i twardnieje. Nie wiedziała, co to znaczy, co się z nią 
dzieje. Pocierając go mydłem, wypuściła je z rąk na podłogę, bo poczuła to samo co podczas 
pocierania ust delikatne łaskotanie i mrowienie.
 Chcąc sprawdzić, czy doznanie się powtórzy, wodziła po nabrzmiałych brodawkach 
opuszkami palców. Fala rozkoszy ogarnęła ją całą. Jej nogi stały się dziwnie słabe, a 
najbardziej intymne miejsce ciała - wilgotne. Przycisnęła piersi dłońmi i wówczas fala 
rozkoszy powróciła. Zszokowana przyglądała się twardym brodawkom i mimowolnie 
wyobraziła sobie na nich dłonie żołnierza. Na wspomnienie jego pieszczot fala rozkoszy 
pojawiła się po raz trzeci, taka sama jak wówczas, gdy on...
 To łajdak! Z pewnością coś z nią zrobił, że nadal miała te zdumiewające doznania! 
Zaczarował ją! Zacisnęła zęby i z gniewem namydliła ciało, jakby chciała zmyć z siebie 
każde nowe . doznanie, którego dziś doświadczyła.
 Wszystko stało się z winy Charliego, bo uparł się, by zawrzeć dziś z nią tę szczególną 
transakcję, jaką mogą zawrzeć kobieta i mężczyzna!
 Ale taktycznie rozzłościła ją nie prostacka oferta Charliego, który po prostu chciał 
kupić jej cnotę. Wychowała się przecież w wierze, że wszystko może stać się przedmiotem 
handlu, włącznie z najbardziej osobistą, nąjintymniejszą z usług. Większość znanych jej 
małżeństw stanowiło rezultat... uczciwej transakcji, zawartej przez strony po to, by każda 
otrzymała to, czego chciała, i by była zadowolona. Negocjacje, które podjął z nią w lesie 
Charlie, poprzedzały ślub większości par w Rapture.
 Wcale nie chodziło o to, że Dunbar postanowił odebrać jej cnotę i krył się z tym do 
dziś. Odkąd wrócił z wojska, stale zwracał uwagę na zmiany w jej wyglądzie, które ona 
przyjęła z niechęcią, gdy pojawiły się w czasie jego służby. Po prostu podobały mu się 
wszystkie te krągłości, które w nieodwołalny sposób, a wbrew jej woli, przeobraziły jaw 
kobietę narażając na bezbronność w sposób czasami upokarzający
 Aż do dziś Whitney ulegała dziecinnemu myśleniu życzeniowemu, żyjąc nadzieją, że 
jeśli będzie te zmiany ignorowała, to pewnego dnia znikną. Natura okazała sic dla niej tak 
hojna, ze znacznie przedłużyła jej dzieciństwo, ale teraz zdawała się nadrabiać stracony czas.
 Do piętnastego roku życia panna Daniels zachowała chłopięcą budowę ciała podczas 
gdy większość jej rówieśniczek w donnie przeobraziła się już w kobiety i posyłała chłopakom 
nieśmiałe zalotne spojrzenia. Miała silne ramiona i długie męskie nogi, wąskie biodra i płaską 
klatkę piersiową. Jeździła konno, biegała i mocowała się z chłopakami, rywalizując z nimi w 
tych sportach, walcząc i zwyciężając. I nagle, gdy skończyła piętnaście lat, zaczęło ją 
wypychać w różnych miejscach, jak określała to w przygnębieniu. Ciocia Kate mówiła 
natomiast o pokwitaniu. Tak czy inaczej, od tego czasu koszule coraz bardziej sterczały 
Whitney na piersiach, a pod spodniami coraz silniej uwidaczniały się pośladki, co sprawiło, 
że chłopcy nie chcieli już dłużej traktować jej jak kumpla.
 Teraz miała dorodne piersi, większe niż inne kobiety, szczupłą talię, krągłe biodra i 
nieco kołyszący chód. Złościło ją to i krępowało, ale aż do dziś ignorowała swój nowy 
wygląd.
 - Charlie, upiekę cię żywcem- burknęła, obwiniając go o grzeszne reakcje swego ciała. 
Zaraz jednak powiedziała sobie uczciwie: - Nie, to nie przez Charilego.
 Gdy przycisnął ją swoim ciałem i przywarł ustami do jej ust, czuła tylko złość. Gdy 
zaś chwycił ją za pierś była upokorzona naruszeniem swej prywatności i typową męską głupią 
demonstracją fizycznej przewagi nad kobietą. Jej doznania w niczym nie przypominały tych, 
które zawdzięczała dotykowi dłoni żołnierza, bo właśnie on dał jej nieznaną dotychczas 
rozkosz. Do dziś me wiedziała, że taka rozkosz istnieje, ale nie chciała już więcej jej zaznać.
 Z powodu tych myśli umycie głowy zajęło jej dziś dużo czasu. Zawinęła mokre włosy 
w ręcznik i włożyła czyste spodnie. Zapinała guziki bluzki, gdy rozległo się niecierpliwe 
pukanie do drzwi.
 - Whitney? -odezwała się władczym głosem Kate. -Jesteś tam?
 - Tak, ciociu. Musiałam się odświeżyć. - Skrzywiła się, uświadomiwszy sobie, że tą 
nieostrożną odpowiedzią może wywołać lawinę pytań. Owszem, chętnie się myła, gdy była 
brudna, ale nigdy nie odświeżała się bez powodu. Otworzyła drzwi i uśmiechnęła się do Kate 
promiennie, chcąc zmylić jej czujność. - O Boże. Kompletnie straciłam poczucie czasu. - 
Prześliznęła się obok niej, by szybko zejść na dół, ale ta postanowiła od razu udzielić jej 
reprymendy.
 - Ty odświeżałaś się do kolacji, a ja jej jeszcze nie ugotowałam i obie jesteśmy głodne. 
- Kate spoglądała na nią surowo i podejrzliwie.
 - Zaraz rozpalę ogień. - Spróbowała ominąć znieruchomiałą partią Morrison, ale ta jej 
nie pozwoliła.
 - Umyłaś głowę - stwierdziła Kate oskarżycielskim tonem. 
 Whitney uświadomiła sobie, że ma na głowie ręcznik, ale nie dała się zbić z tropu.
 - Owszem. - Patrzyła na nią niewinnie i pogodnie, by nie zaczęła domagać się 
wyjaśnień.
 - Gdzie byłaś przez całe popołudnie? - Kate skrzyżowała ręce na bujnych piersiach i 
przekrzywiła lekko głowę.
 - Spacerowałam. -Whitney weszła do pokoju, zdjęła z głowy ręcznik i rozczesywała 
wilgotne włosy. - Szybko je zaplotę i pójdę po drzewo i wodę.
 - Gdzie spacerowałaś?- Kate weszła za nią do pokoju i zlustrowała wzrokiem jej 
świeżo umyte ciało, czyste spodnie i koszulę. Zbliżyła się do niej i pociągnęła nosem, chcąc 
zidentyfikować zapach jej oddechu. To był zapach gaulterii, ale nie ostra woń zacieru, co 
dotychczas często się Whitney zdarzało. - Poszłaś do gorzelni? Do gorzelni Blackstone’a, 
nieprawdaż?
 - Spacerowałam - kłamała jak z nut. - Jest taka piękna pogoda i te barwy jesieni. -
Zacytowała fragment Biblii o liliach piękniejszych niż strój Salomona.
 - Przestań! - zażądała poirytowana Kate. Nie znosiła gdy Whitney i Blackstone 
powoływali się w takich okolicznościach na Biblię, bez zająknięcia i z miną niewiniątek. - 
Wiesz, że nie wolno ci chodzić samej do lasu. Nie jest to ani bezpieczne ani przyzwoite.
 - Nie byłam sama. - Whitney udawała, że jest pochłonięta rozczesywaniem włosów, 
ale w końcu wyznała: -Towarzyszył mi Charlie Dunbar.
 - Dunbar? - zdumiała się Kate. - Poszłaś do lasu z Charliem Dunbarem? Boże, 
Whitney. - Była bardziej przerażona tą wiadomością niż rozgniewana faktem, że siostrzenica 
wciąż bywa w gorzelni.
 - Powiedziałaś, żebym nie chodziła do lasu sama, wiec zabrałam Charliego - 
tłumaczyła Whitney, ale nie potrafiła ukryć poczucia winy.
 Przez chwilę Kate nie mogła wydusić z siebie słowa.
 - Whitney, Charlie Dunbar nie jest już wyrostkiem, lecz mężczyzną. Ma męskie... 
popędy. Jest silny jak byk. Gdyby chciał, to mógłby...
 Udawanie nonszalancji kosztowało pannę Daniels wiele wysiłku. Wszystko, czego 
doświadczyła dziś po południu, potwierdzało słuszność obaw ciotki.
 - Usiądź, młoda damo. - Kate wskazała jej taboret na trzech nogach obok umywalki.
 Siostrzenica wykonała polecenie i podała jej szczotkę do włosów. Na podstawie 
szorstkich zamaszystych ruchów szczotki j wywnioskowała, że zaraz wysłucha przemowy na 
znany jej już temat.
 - Ostrzegałam cię wiele razy. - Na urodziwej twarzy Kate malowało się napięcie. - 
Whitney, nie jesteś juz dzieckiem. Wiesz, jak się przedstawia sprawa z mężczyznami. 
Mówiłam ci jacy są. - Odetchnęła głęboko, więc siostrzenica przygotowała się na ciąg dalszy. 
- Są porywczy i grzeszni. Dlatego miewają napady fizycznego pożądania i odpychającego 
gniewu, a także skłonność do niedorzecznego demonstrowania swej zwierzęcej siły. Dążą do 
zaspokojenia pewnych... uciech cielesnych. Muszą w tym celu szukać towarzystwa upadłych, 
niemoralnych kobiet
 - Takich jak biblijna Dalila - podpowiedziała jej siostrzenica, bo już wiele razy 
słyszała tę przemowę.
 - Tak. - Napięcie Kate wzrosło. - Są to urodzone kusicielki i zdrajczynie mężczyzn, 
które odwodzą ich od obowiązków i od przyzwoitego prowadzenia się. Krew mężczyzn łatwo 
się rozgrzewa, a namiętność niszczy ich charaktery i zaciemnia im umysły. W takich chwilach 
zapominają o wszystkim, czego ich nauczono - o przyzwoitości, honorze i zaufaniu. Myślą 
tylko o tym, jak zaspokoić ślepe pożądanie, nie licząc się z kosztami i z uczuciami innych. 
Postępują tak jak Samson. który pożądał Dalili, choć wiedział, jaka ona jest. – Zaplatała 
włosy Whitney z groteskową powagą. - Na świecie są dwa rodzaje kobiet: Dalile i te 
przyzwoite, ale jest tylko jeden rodzaj mężczyzn: Samsonowie. Każdy myśli o tym, jak 
poznać Dalilę. 
 Whitney potaknęła, choć raczej nie na znak zgody, tylko zrozumienia wywodu. Już 
wiele razy słyszała poglądy Kate na temat mężczyzn. lecz za każdym razem czuła się 
nieprzyjemnie.
 Dziwne, ale nieskazitelna Kate Morrison nie przeczytała Biblii. Wyznała Whitney, że 
zaczęła czytać Świętą Księgę w młodości, ale tak zraziły ją opowieści o rodowodach i opisy 
krwawych scen, że zakończyła lekturę na Księdze Sędziów. Ale jedna biblijna opowieść 
utkwiła jej w pamięci, właśnie ta o Samsonie i Dalili, jakby przekazywała niepodważalną 
prawdę o kobietach. Kate nigdy nie opowiadała Whitney o swoim wcześniejszym życiu, gdy 
była żoną Claytona Morrisona, lecz siostrzenica podejrzewała, że postępował jak Samson 
ulegający wdziękom napotykanych w życiu Dalili.
 Po śmierci męża przed pięciu laty pani Morrison zamieszkała z Whitney i 
Blackstonem Danielsami. Niedawno skończyła trzydzieści lat Ta młodsza siostra nieżyjącej 
matki Whitney nie miała dzieci i starała się zastąpić siostrzenicy matkę. Gdy tu przybyła, 
przywożąc eleganckie meble i piękne stroje, ojciec i córka mieszkali w prostej dwuizbowej 
chacie, a Whitnev była rozwydrzoną trzynastolatką, która plątała figle jak chłopiec Ciotka 
energicznie zabrała się do wprowadzania zmian
 Chata z bali została stopniowo rozbudowana, aż stała się jednopiętrowym domem o 
dwóch oszklonych oknach, obitym deskami i pobielonym wewnątrz wapnem, Kate Morrison 
pogodziła się z niewygodami nieodłącznymi od życia na amerykańskim pograniczu, ale 
uważała, że należy przestrzegać pewnych standardów, zarówno jeśli chodzi o urządzenie 
domu jak i o zachowanie, bez względu na to, gdzie się mieszka. Dla jej szwagra i siostrzenicy 
było to ciężką próbą charakteru.
 Uporządkowała ich bałaganiarskie życie, co stanowiło nie lada wyczyn w wypadku 
osób kierujących się dwoma zasadami: „Wystarczy, że jest znośnie" i „Wszystko można 
kupić za odpowiednią cenę". Wprowadziła określone zwyczaje domowe, zdrowsze 
odżywianie i większą dbałość o higienę, a ponadto wymagała przestrzegania w jej obecności 
form towarzyskich. Toteż przy niej Whitney i Blackstone zachowywali się inaczej, niż gdy jej 
nie było, bo wówczas nie mogła im niczego zakazać. Panna Daniels postępowała za plecami 
ciotki tak, jak chciała, jeszcze przez dwa lata, na co Black po cichu przyzwalał. W końcu; 
jednak sama natura wspomogła starania Kate Morrison i siostrzenica z czasem przestała 
zachowywać się jak psotny wyrostek.
 Teraz Whitney wydawało się, że to, czego nie potrafiła osiągnąć ciotka, nawet 
wspomagana przez naturę, osiągnęli dziś po południu Charlie Dunbar i anonimowy żołnierz o 
namiętnym spojrzeniu szaroniebieskich oczu i niezapomnianym dotyku smukłych dłoni. 
Nagle uświadomiła sobie, ze jej dotychczasowy świat przeminął.
 Wszystko wydało jej się dziwnie odmienione: stosunki z ludźmi, przekonania i nawet 
ciało. Ze zgrozą stwierdziła, że stała się kobietą, bez względu na to. jak bardzo chciała, by do 
tego nie doszło.
 Nie wiedziała tylko, do którego typu kobiet będzie się zaliczać.
 Spędziła wieczór na różnorodnych domowych zajęciach i rozmowach z Kate. 
Uważała, by nie budzić w niej podejrzeń, i próbowała zapomnieć o swoich niewesołych 
myślach. Nie rozpaliły dziś ognia i zjadły zimną kolację, a potem wykonały nieodzowne 
prace w gospodarstwie, czyli wydoiły krowy, wyłuskały fasolę i zaplotły warkocze cebuli, 
które miały zostać powieszone w wędzarni.
 Jesienne wieczory były coraz zimniejsze. Whitney napaliła w kominku w pokoju 
rodzinnym i zaświeciła lampę naftową. Kate usiadła na swej francuskiej, nakrytej pikowaną 
narzutą kanapie, która stała przy kominku, włożyła druciane okulary i zajęła się robótką 
ręczną. Whitney czyściła muszkiet, który zwykle wisiał nad obramowaniem kominka.
 Przez cały wieczór gorączkowo rozmyślała o żołnierzach przybyłych do Rapture. 
Wcześniej czy później dowiedzą się, że jej ojciec nielegalnie pędzi whisky; wtedy zaczną 
szukać destylatorów i alkoholu. A po dzisiejszym spotkaniu przynajmniej jeden z nich nie 
uwierzy w zapewnienia jej i Kate, że Blackstone Daniels nie ma gorzelni. Ukradkowo 
zerknęła na ciotkę, starając się ocenić, czy jeśli jej powie, że natknęła się w lesie na żołnierzy, 
to narazi się na kłopotliwe pytania.
 - Whitney. - Kate obserwowała ją znad okularów. Widok siostrzenicy ze znawstwem 
zajmującej się bronią palną pobudził ją do rozmyślań, o czym świadczyły zmarszczone brwi. - 
Daj mi te spodnie, wszystkie twoje spodnie.
 - Jak to, ciociu?!
 - I wysokie buty. Zaraz. - Odłożyła robótkę na kolana i błysnęła na nią oczami.
 - Buty? I spodnie? Ależ ciociu, nie są dla ciebie odpowiednie. -Whitney zrobiła 
naiwną minę, która zawsze doprowadzała Kate do szału. Nauczyła się takich sztuczek od 
ojca.
 - Nie mów bzdur. - Ciotka uniosła podbródek w sposób, który świadczył o śmiertelnej 
powadze. - Daj mi te spodnie.
 - Wiesz, jak uwielbiam w nich chodzić. - Siostrzenica wstała i przesunęła dłońmi po 
udach. Obawiała się, że Kate każe jej wkładać strój kobiecy.
 - Wyglądasz w nich nieprzyzwoicie. Są zbyt obcisłe i zbyt wiele pokazują- Poza tym 
dają ci zbyt dużą swobodę zachowania. - Obie wiedziały, że to z tego drugiego powodu 
Whitney tak je lubi.
 - Ale nie jestem nieprzyzwoita. - Panna Daniels udała obrażoną, chcąc zachować 
dotychczasowy ubiór i wolność osobistą. - Spodnie są wygodne. Zawsze powtarzasz, że 
przyzwoitą kobietę poznaje się po uczynkach, a nie po stroju. Przecież próbowałam już nosić 
gorset i spódnice, które mi sprawiłaś, ale ich nie lubię. Czuję się w nich jak kawał mięsa, 
związany przed nadzianiem na szpikulec. Na moim przykładzie sprawdza się przysłowie, że 
coś do czegoś pasuje jak wół do karety. Ciociu, jeśli przywykło się do miękkiego zamszu.
 - Oddaj mi wysokie buty i spodnie. Natychmiast! - Kate zerwała się z kanapy i 
wycelowała w Whitney palec. - Żadne zagadywanie typowe dla Danielsów nie zmieni mojego 
zdania. Najwyższy czas, żebyś zaczęła się ubierać i zachowywać, jak powinna młoda kobieta.
 - Ale w czym będę wchodzić na strych i ściągać stamtąd worki z owsem, czyścić 
stajnię i zaprzęgać woły do pługa? Ciociu, ja muszę mieć wysokie buty. Nawet ty wkładasz 
stare i wysokie buty, gdy błoto jest po kostki.
 -Whitney!
 - Ciociu, to nie ma sensu. - Ponieważ praktyczne podejście nie przemówiło Kate do 
przekonania Whitney postanowiła Zaproponować transakcje. To było coś znajomego i dawało 
jej i większą pewność. - Przecież muszę być użyteczna w gospodarstwie. Zgadzam się 
zamieniać spodnie na te nieludzkie spódnice w niedziele i święta. Będę wtedy siedziała 
sztywno, tak jak wypada, czytała Biblię, powstrzymywała się od spluwania i drapania.
 - Niestety, młoda damo. będziesz nosiła strój kobiecy codziennie. - Kate podeszła do 
niej sztywnym krokiem. Jej oczy ciskały błyskawice. -A nie tylko w dni świąteczne.
 - I nic nie będę robiła? – Na twarzy panny Daniels malowała się udawana zgroza. - 
Wobec tego kto nakarmi trzodę, przyniesie drew do pieca i zapędzi kury na grzędę? Moje nie-
róbstwo okaże się dla farmy zabójcze. Nie możemy sobie na to pozwolić, żebym 
odpoczywała dłużej niż raz w tygodniu.
 - Nauczysz się pracować w stroju kobiecym. Nie ma na to lepszego sposobu, jak 
wkładać go codziennie.
 - Codziennie? Uduszę się w tych niewygodnych sukniach. Ciociu, człowiek powinien 
czuć się w ubraniu dobrze. Jeśli nagle się go skrępuje, to będzie cierpiał. - Spojrzała jej w 
oczy, chcąc się upewnić, że znowu ją rozgniewała tą perswazją; istotnie tak było.
 - Codziennie - wycedziła pani Morrison. Przybrała sztywną pozę i uniosła podbródek 
w oczekiwaniu na coś, co, jak przewidywała, nieuchronnie nastąpi.
 - Dwa razy w tygodniu. - Siostrzenica zaczęła się targować.
 - Codziennie, a wysokie buty wkładaj do prac w gospodarstwie.
 - I zostawię sobie jedne spodnie. Poza tym będę wkładała suknię dwa razy w tygodniu 
po obiedzie i przez cały dzień w niedziele i święta.
 -Codziennie- powtórzyła nieustępliwie Kate. Ale gdy dostrzegła, że Whitney jest na 
granicy wybuchu, zmiękła nieco i dodała: — Codziennie po wykonaniu zajęć w gospodar-
stwie, a w niedziele i święta od rana do wieczora.
 - Bez gorsetu.
 - Z gorsetem. To część stroju kobiecego. 
 - Bez gorsetu, za to codziennie po kolacji i od rana do wieczora w niedziele i święta.
 Stały twarzą w twarz i mierzyły się wzrokiem. Żadna nie chciała ustąpić. Ale 
praktyczna wiedza panny Daniels na temat prowadzenia transakcji, zdobyta dzięki obserwacji 
charyzmatycznego i elokwentnego ojca, nie poszła na marne. Urzekający łobuzerski uśmiech 
zielonych oczu okazał się nie do odparcia i opór ciotki stopniał. Ten promienny uśmiech 
potrafił rozbroić wiele osób. Nie mogła mu się oprzeć nie tylko macierzyńska Kate Morrison. 
Ale oprócz tego, że zniewalał swoim czarem zdradzał przebiegłość i pewność siebie.
 - Codziennie na kolacji będziesz w sukni. - Kate zaczerwieniła się i nachmurzyła na 
myśl o swej ustępliwości. Nie znosiła ustawicznego wciągania ją przez Whitney i 
Blackstone’a w takie transakcje, a jeszcze bardziej nie znosiła tego, że im ulegała. - I od rana 
do wieczora w niedziele i święto. - Gdy siostrzenica uniosła wyczekująco brwi, dodała: - 
Możesz nie nosić gorsetu.
 - Tak jest! - Whitney z zadowoleniem poklepała się po udzie. Jej twarz rozjaśnił 
radosny uśmiech. Ruszyła po schodach do swego pokoju, ale zatrzymała się przy drzwiach na 
piętro i spytała:- Skoro zawarłyśmy ugodę, to chyba nie muszę oddawać ci spodni, 
nieprawdaż? - Nie potrafiła ukryć triumfu. Widząc, że ciotka również udaje się na górę do 
swojej sypialni, dodała: - Och, ty też idziesz spać, nieprawdaż? Dołożę u ciebie drewna do 
kominka i zapalę ci świecę.
 Kate uniosła gniewnie podbródek i zmarszczyła brwi. Boże, jak nie znosiła, gdy 
Whitney tak nagle zaczynała się o nią troszczyć, zamiast zachowywać się szczerze i 
rzeczywiście pomocnie.
 - Nie! - odparła niemal histerycznie i odprawiła ją gestem dłoni.
 W sypialni panna Daniels oparła się o drzwi tak jak po ucieczce z lasu. Po raz drugi 
tego dnia udało jej się uniknąć czegoś odstręczającego. W ciszy pokoju słyszała bicie swojego 
serca i oddech. Entuzjazm, z jakim zawsze przyjmowała ubicie interesu, szybko ją opuścił. 
Dręczył ją dziwny niepokój. Zdjęła buty i w ciemnościach skierowała się do ogromnego 
mahoniowego łoża.
 W księżycowej poświacie majaczyły jej przed oczami eleganckie koronkowe zasłony 
baldachimu. Gdy jej wzrok przywykł do ciemności, rozejrzała się po pokoju, wydobywając z 
niej znajome kształty przedmiotów: ciężkiej dębowej komody, zgrabnej umywalki z 
marmurowym blatem, lekko teraz połyskującym w świetle księżyca, taboretu na trzech 
nogach i bieliźniarki. Dziwiła się, że wyglądają tak jak zwykle, choć w jej życiu wszystko się 
dziś zmieniło.
 Miała teraz codziennie wkładać suknie i spódnice. Przyrzekła to ciotce, a Danielsowie 
zawsze dotrzymują słowa. Zastanawiała się, jak w spódnicy zdoła zejść skalistą ścianą 
parowu do gorzelni. Na myśl o tym, że obciążą ją liczne warstwy szorstkiego samodziału, 
popadła w posępny nastrój. Pocieszające było jednak to, że wywalczyła sobie wkładanie 
kobiecego stroju tylko o określonej porze w dzień powszedni i przez cały dzień w niedziele i 
święta.
 Ciotka miała niewyraźną minę, gdy zrozumiała, że po raz kolejny jedno z Danielsów 
stara się zawrzeć z nią korzystną dla siebie transakcję. Biedna Kate zawsze wydawała się bez-
radna wobec potoku słów, wypowiadanych z taką łatwością przez ojca i córkę. Whitney 
uśmiechnęła się szeroko swym niepowtarzalnym, ujmującym uśmiechem.
 Z ulgą uświadomiła sobie, że pomimo nagle odkrytej w sobie kobiecości, nie straciła 
ani tego uśmiechu, ani elokwencji i tupetu, z jakim zawsze ubijała interesy. Nadal była 
nieodrodną córką Blackstone'a Danielsa, która umiała postępować z ludźmi i była wygadana, 
choć jej kobiecość stawiała przed nią nowe wyzwania.
4
 Obudziła się o świcie. Za oknem zauważyła pierwszy w tym roku przymrozek. Wstała 
i włożyła ulubione wysokie buty i spodnie. Miała przecież do wykonania liczne prace w 
gospodarstwie. W nocy dręczyły ją niepokojące myśli, ale nie odebrały jej zwykłej energii i 
stanowczości.
 Leżąc w mroku, wyobrażała sobie konfrontację mieszkańców doliny z żołnierzami. Jej 
niepokój wzbudzał zwłaszcza jeden żołnierz. Zapamiętała ciemne pukle jego włosów, a 
najlepiej wargi o wyrazistym zmysłowym wykroju, co ją zdumiało.
 Po jakimś czasie udało jej się poskromić swą świeżo odkrytą kobiecość, odpędzić od 
siebie natrętne obrazy i zasnąć.
 Późnym rankiem, gdy na podwórzu z tyłu domu Whitney i Kate jak zwykle co dwa 
tygodnie robiły pranie, usłyszały na drodze prowadzącej na ich farmę odgłos kroków i 
zobaczyły biegnącego do nich co sił w nogach w tumanie kurzu dziesięcioletniego Robbiego 
Dedhama. Stojąc nad wielkim okopconym kotłem do gotowania bielizny wymieniły 
spojrzenia i popędziły chłopcu na spotkanie.
 - Whit, Whit- wydusił zziajany, gdy chwyciła go w ramiona. Oparł się o jej brzuch, z 
trudem łapiąc powietrze. Przebiegł półtorej mili z gospody ojca w małej osadzie w środku 
doliny.
 - Robbie, o co chodzi? Co się stało? – spytała zaniepokojona, ale sądziła, że wie, co on 
powie.
 - Żołnierze! Dużo ich... - Zaczerpnął powietrza i wyrwał się z jej uścisku, jakby się 
wstydził, że trzyma go kobieta. - Whit, zapełnili całą gospodę. To wielka banda! Ruszyli 
prosto do beczułek taty i zażądali certyfikatów i znaków handlowych. - Odgarnął z czoła 
wilgotne włosy. - Nic nie wywęszyli, ale tata kazał mi ciebie uprzedzić.
 - Żołnierze?- Pobladła Kate spojrzała na siostrzenicę Z lękiem.
 Wyraz twarzy Whitney zdradzał, że walczą w niej różne uczucia, lecz nie wyglądała 
na zaskoczoną. Oburzenie, urażona duma i determinacja podsycały w niej gniew, ale w jej 
oczach czaił się też lęk.
 Nigdy dotąd nie dopuściła; by ktoś zakazał jej robienia czegoś, co uważała za swą 
powinność. I nie zamierzała pozwolić, by jedno upokarzające spotkanie z żołnierzem 
odwiodło ją od wypełniania obowiązków. Jej oczy ciskały gromy. Energicznie ruszyła drogą.
 - Whitney? Dokąd idziesz? - Kate pobiegłaby za nią, ale bulgotanie wody w kotle 
zmusiło ją do pozostania. Gdy wróciła do ognia, bielizna gotowała się za mocno. Sięgając po 
drewniane mieszadło, krzyknęła w ślad za siostrzenicą: - Tylko nie zrób czegoś 
nierozważnego!
 Ale Whitney była nieprzejednana. Zacisnęła dłonie i szła sztywnym krokiem Ścieżką 
nad strumieniem Little Bear do maleńkiej kolonii domów pośrodku doliny. Chciała zobaczyć 
żołnierzy i oświadczyć ich dowódcy, że od mieszkańców Rapture nie dostaną nic - ani 
podatku, ani whisky, ani destylatorów.
 Farmy znajdowały się na ogół nad strumieniem, który płynął środkiem doliny. Ale 
niewielka grupa mieszkańców trudniących się handlem i rzemiosłem mieszkała w zakolu 
strumienia, w centrum Rapture. Wujek, jak się na niego mówiło, Harvey Dedham. miał tam 
faktorię i gospodę, stanowiące ośrodki życia towarzyskiego i handlu. Do wujka Sama Duranta 
należał młyn, skład drewna i stolarnia, a chudy żylasty wujek Radnor Denis był w jednej 
osobie kowalem i balwierzem. W kilku chatach mieszkały wdowy z gromadkami dzieci, 
zmuszone po śmierci mężów przenieść się tu ze względów bezpieczeństwa. Zarabiały na 
utrzymanie, wykonując różne zajęcia domowe, i rozglądały się za nowymi mężami.
 Teraz, gdy nie było Blackstone’a Danielsa i innych mężczyzn, osada Rapture 
stanowiła łatwy kąsek dla zbirów grasujących na amerykańskim pograniczu. Osłabionej 
społeczności niezwykle potrzebny był ktoś tak dzielny i sprytny jak panna Daniels.
 - Whitney! - rozległ się znajomy głos na drodze dla wozów, równoległej do ścieżki 
nad strumieniem. Należał do korpulentnej siwiejącej kobiety, która biegła do panny Daniels w 
tumanie kurzu wraz z gromadką bosych wyrostków.
 - Ciocia Sarah.- Dziewczyna zatrzymała się i nachmurzona patrzyła na matkę 
Charliego Dunbara, której towarzyszyło trzech jego młodszych braci.
 - Whit! - Pani Dunbar pałała gniewem. Dramatycznym gestem skrzyżowała dłonie na 
sercu. - Zabrali mojego Charliego!
 - Kto go... -Whitney delikatnie odsunęła od siebie pulchną małą kobietę, która z 
impetem na nią wpadła. Udręka w wyrazie oczu Sarah pozwoliła jej domyślić się prawdy. - 
Żołnierze? Zabrali go żołnierze?
 Pani Dunbar skinęła głową, nie mogąc wydobyć z siebie głosu.
 - Nie wrócił na noc do domu. Zdziwiłam się, ale skoro był z tobą, nie zmartwiło mnie 
to. Pomyślałam, że pewnie ubijacie interes.
 Whitney zaczerwieniła się i z zakłopotaniem odwróciła głowę. Jednym uchem 
słuchając paplaniny matki Charliego, zastanawiała się nad sytuacją. Na śmierć zapomniała o 
Dunbarze, po tym jak widziała go po raz ostatni, gdy brał się za bary z żołnierzami sił 
federalnych. Była tak pochłonięta tym, co jej się przydarzyło, że nawet nie pomyślała o tym, 
co się z nim stało. Charlie był rosły i silny jak byk, więc nawet nie przyszło jej do głowy, by 
martwić się o jego bezpieczeństwo. Zachował się wobec niej karygodnie i była na mego 
wściekła.
 - Harvey Dedham właśnie nas o tym powiadomił. - Sarah skrzywiła się boleśnie i 
zaszlochała. Jej piwne oczy wyrażały udrękę. Słynęła w dolinie z uczuciowości. - Zabrali go 
żołnierze. - Ściskała dłonie Whitney, a z jej oczu płynęły łzy. –Whit, zakuli go w kajdany.
 - W kajdany? - Panna Daniels nie posiadała się ze zdumienia. - Zakuli Charliego w 
kajdany?
 - Och, Whit, błagam cię, zrób coś - jęknęła Sarah. – Od śmierci mojego Earla w 
czerwcu tego roku Charlie jest na naszej farmie gospodarzem.
 Whitney zawrzała gniewem. Federaliści potraktowali Dunbara wyjątkowo 
niesprawiedliwie. Pozbawiali ludzi ich cennej waluty, jaką stanowiła dla nich whisky, i 
aparatury do produkcji alkoholu, a gdy już nie mieli co zabrać, sięgali po ziemię. A teraz 
zabierali już nawet synów biednym wdowom. Charlie zakuty w kajdany! Tego było za wiele!
 Pomyślała o alarmującym zawiadomieniu Sarah przez Harveya Dedhama. Jakże 
współczuła matce Charliego, która patrzyła na nią tak błagalnie. Wszyscy oczekiwali jej 
pomocy. Zawsze w nieszczęściu zwracali się do Blacka Danielsa. bo on jeden wiedział, co 
robić. A teraz, pod nieobecność tego człowieka, prosili o pomoc jego niezwykłą córkę, by 
postarała się zaradzić złu. Uniosła podbródek i wyprostowała silne ramiona, jakby 
sprawdzała, czy potrafi udźwignąć brzemię pokładanej w niej nadziei. Chodziło przecież o jej 
ziomków, którzy żyli ze sobą jak rodzina.
 - Ciociu, idziemy.
 Mieszkańcy kolonii z ulgą obserwowali przez okna nieszczelnie zasłonięte ceratą, jak 
nadchodzi panna Daniels. Niektórzy cieszyli się tak, jakby zobaczyli biblijnego Dawida, który 
szykuje się do walki z Goliatem. Jej szybki krok i gniewna poza świadczyły, że zamierza 
niezwłocznie rozprawić się z ich wrogami. Gospoda Dedhama znajdowała się pomiędzy 
kuźnią i młynem, na jednym krańcu owalnej polany, położonej nad brzegiem strumienia. 
Piętrowa, zbudowana z drewnianych bali i kamienia, górowała nad innymi budynkami. Sam 
jej wygląd świadczył o tym, że jest najważniejszym miejscem spotkań mieszkańców doliny. 
Pierwsze piętro zajmowała rodzina Dedhamów, a poza tym były tam dwie sypialnie do 
wynajęcia. Sala na parterze, o grubych kamiennych ścianach i drewnianej podłodze, była 
wyposażona w wielki kominek i spełniała funkcję gospody, ośrodka zebrań i handlu 
wymiennego. Oczywiście żołnierze od razu wiedzieli, że gospoda stanowi centralne miejsce 
Rapture, i zaczęli śledztwo od jej właściciela
 Na tym piaszczystym terenie, na którym łatwo było wzbić kurz, Whitney zwolniła. 
Podążał już za nią spory tłumek. Do Sarah i młodszych braci Charliego dołączył Radnor, 
wraz z trojgiem najstarszych dzieci, stary Ferrel Dobson i wdowa Frieda Delbarton z 
gromadką synów- silnych wyrostków, adoratorów frywolnej wdowy May Donner. Tłumek 
stopniowo powiększał się o osoby śledzące Whitney z okien.
 W połowie placu przed gospodą zatrzymała się i obserwowała żołnierzy trzymających 
tam straż. Każdy dźwigał na ramieniu groźnie wyglądający muszkiet i był ubrany w zmięty 
niebieski mundur, a na głowie miał kapelusz z szerokim rondem. Whitney uderzył widok ich 
ponurych, nieprzystępnych twarzy. Rozzłościła się, bo spodziewała się zobaczyć kogoś 
innego. Gdzie były nieskazitelne niebieskie mundury ze złotymi epoletami?
 Przybysze rozbili obóz za gospodą, na trawie porastającej teren aż do strumienia. 
Osoby towarzyszące Whitney zwróciły uwagę na jej minę i tak samo jak ona oburzyły się na 
żołnierzy sił federalnych, którzy przybyli tu po to, by siłą wyegzekwować od nich podatek. 
Podążając za jej wzrokiem i obserwując obóz, pomrukiwali groźnie, pochrząkiwali i 
wymieniali uwagi. Gdy skrzyżowała ręce na piersiach, zmrużyła oczy i przesunęła się na 
prawo, żeby lepiej widzieć, zrobili to samo. Ten prowizoryczny obóz żołnierzy sił 
federalnych wypełniały panterkowe namioty. Tworzyły kilka kręgów wokół ognisk, które 
jeszcze dymiły po śniadaniu. Obozu pilnowało kilku uzbrojonych wartowników o 
zapalczywych twarzach.
 Whitney zobaczyła wszystko, co chciała. Potwierdziły się jej najgorsze obawy. 
Odetchnęła głęboko, zatknęła kciuki za pas i ruszyła do gospody z całą swą zuchwałością. 
Gdy zbliżyła się do wartowników, jej towarzysze ustawili się za nią gęsiego, zachowując 
ostrożność na wypadek strzelaniny.
 Przed otwartymi drzwiami gospody zagrodził jej drogę ponury żołnierz. Jego złote 
pasy na rękawach munduru były poplamione. Zatrzymała się, omal na niego nie wpadając. 
Dłońmi o zgrubiałej skórze podtrzymywał gotowy do strzału, przewieszony przez ramię 
muszkiet Wyglądał tak nieprzystępnie, ze poczuła się zbita z tropu.
 - A ty dokąd? - spytał zgrzytliwym głosem. Był to wysoki postawny, zarośnięty 
mężczyzna. Miał kamienną twarz. Jego silny tors wyglądał jak groźna ściana.
 - Jak to? Do gospody. - Whitney wyprostowała się butnie i cofnęła o krok, stając w 
lekkim rozkroku i podpierając się pod boki. W Rapture znano tę zaczepną pozę Danielsów. 
Zdradzała pewność siebie, z jaką ubijali interesy. 
 - Chyba każdemu wolno przepłukać sobie gardło, nieprawdaż? Ustawa nie zabrania 
łyknięcia sobie w przyzwoitej, legalnie działającej gospodzie czegoś mocniejszego. - Uniosła 
zaczepnie podbródek, ale spiekła raka, bo żołnierz uśmiechnął się rozbawiony.
 - Nie wyglądasz na... każdego - skomentował.
 - Wierz mi, żołnierzu, że nie widziałeś jeszcze czegoś takiego. Kto tu jest dowódcą? 
Muszę z nim natychmiast porozmawiać - oświadczyła najbardziej władczym tonem, jaki 
potrafiła z siebie wydobyć.
 - Pan major, jak mi się zdaje - wycedził z drwiną sierżant Laxault.
 - Doskonale. Chcę się z nim widzieć.
 Nagle do ich uszu dotarły podniesione męskie głosy. Whitney drgnęła, a żołnierz 
wyprężył się i zacisnął dłoń na muszkiecie. Chcąc go zmylić, udała, że rusza w jedną stronę, a 
skręciła w przeciwną, do drzwi. Podniesione głosy dochodziły z wnętrza. Weszła tam i 
zatrzymała się po kilku krokach. W mrocznej sali, w której wyczuwało się zapach piżma, 
zobaczyła przy barze drobną postać Harveya toczącego potyczkę słowną z wysokim, dobrze 
zbudowanym żołnierzem. Ich porywcze gesty świadczyły o ostrej wymianie zdań. Żołnierz 
napierał na gospodarza, a ten zręcznie cofał się do drzwi. Whitney zaniepokoiła się, gdy 
barczysty wojak z irytacją pochylił się nad Harveyem i błysnęły jego złote epolety. Wytężyła 
wzrok i na widok tych złotych epoletów i falujących ciemnych włosów ogarnęło ją 
przerażenie.
 - W tej waszej przeklętej ustawie nie ma nic na temat obowiązku żywienia żołnierzy 
sił federalnych! - wysapał Harvey wyciągając szyję. Jego okrągła jowialna twarz była 
purpurowa z gniewu.
 - Mam ze sobą pismo, rozkaz prezydenta Stanów Zjednoczonych upoważniający do 
rekwirowania żywności. - Wysoki żołnierz podsunął mu pod oczy dokument. - Albo oddasz 
dobrowolnie to, co chcemy, albo każę cię zakuć w kajdany. - Jego niski mocny głos zabrzmiał 
dla Whitney tak znajomo, że ze zgrozą przypomniała sobie zdarzenia wczorajszego 
popołudnia.
 - Nie podporządkuję się. Niedoczekanie wasze. - Harvey kątem oka spostrzegł przy 
drzwiach Whitney, odwrócił się do niej z ulgą i powiedział: - Jak to dobrze, że przyszłaś.
 Usłyszała jego słowa, ale nie potrafiła się na nich skupić, bo również żołnierz 
odwrócił się do niej. Kipiał gniewem.
 Zesztywniała, gdy znalazła się z nim twarzą w twarz. Zaledwie wczoraj ścigał ją po 
lesie i omal nie uwiódł. Starała się ze wszystkich sił panować nad nerwami, ale natrętne 
wspomnienia nie dawały jej spokoju i skłaniały do porównań. Te miękkie falujące włosy, te 
krzepkie ramiona z połyskującymi naramiennikami, ten imponujący wzrost, ta wspaniała 
budowa i postawa. Nie wyobrażała sobie, że...
 W elektryzującej ciszy obserwowała, jak na jego twarzy pojawia się napięcie, jak 
marszczy szerokie brwi i ściąga wyraziste, niezapomniane usta.
 - To ty! - Wymownie utkwił stalowe spojrzenie szaroniebieskich oczu w jej piersiach, 
a po chwili prześliznął się wzrokiem po szczupłej kibici i krągłych biodrach. Prowokacyjnie 
poruszył orlim zgrabnym nosem, gdy przesunął wzrok z powrotem z ud na piersi.
 Whitney poczuła podniecenie.
 - To ty! - powtórzyła za nim jak echo, ale oblała się szkarłatem, bo nie potrafiła 
przyjąć obojętnie jego bezczelnego spojrzenia. Siłą woli stłumiła jednak pragnienia, jakie w 
niej rozbudził, a wraz z tym pokonała strach przed możliwymi konsekwencjami tego, jak się 
przed nim obroniła wczoraj w lesie. Chciała przecież tylko się od niego uwolnić. Nie 
zamierzała zrobić mu nic złego. Ale teraz ten arogant zachowywał się tak, jakby wczorajszym 
kopnięciem w przyrodzenie nie wyrządziła mu żadnej krzywdy. Zresztą, co mógł jej zrobić w 
obecności tylu mieszkańców doliny i żołnierzy? Dodała więc zaczepnie: - Mogłam 
przewidzieć, że spotkam tu pana, gnębiącego uczciwych ludzi.
 - Powiedz mu— Harvey nachmurzył się, zaskoczony, że major i Whitney już się ze 
sobą zetknęli - że nie wynajmuję pokoju i nie sprzedaję żywności nikomu, kogo tu nie chcę.
 - Wujku, mam lepszy pomysł. — Uśmiechnęła się do gospodarza, wymownie 
spojrzała na wczorajszego prześladowcę i zawadiackim krokiem przeszła na środek gospody. 
W drzwiach pojawiły się zaciekawione twarze mieszkańców Rapture. -Powiem to jego 
dowódcy, majorowi. Powiem mu jeszcze kilka innych rzeczy.
 Wysoki żołnierz podszedł do niej. Na jego ustach błąkał się mściwy uśmieszek, 
nadając spiżowym rysom odpychającą hardość i wyniosłość. Pogładził złote galony na 
kołnierzu i ramionach munduru.
 - Ja jestem majorem - oświadczył grzecznym tonem, ale Whitney odebrała tę 
informację jak cios.
 Nauczyła się panować nad emocjami, bo tego wymagał handel wymienny, uniknęła 
więc upokarzającej konsternacji.
 Czyli on był majorem, dowódcą. Wstrzymała oddech. Tylko zmrużenie jej zielonych 
błyszczących oczu mogło dla kogoś stanowić oznakę wzburzenia.
 - Major Townsend, z Townsendów z Bostonu – przedstawił się, jakby używał broni 
wymuszającej strach i posłuszeństwo. - Z milicji stanu Maryland.- Wymawiając słowo 
„milicja", skrzywił się z pogardą. Nie krył jej, gdy dodał: - Wysłano mnie do tej zapadłej 
dziury po to, bym odkrył i zniszczył nielegalną produkcję whisky i aresztował tych, którzy 
mają jakiś związek z tą zdradziecką działalnością. Zamierzam wykonać ten rozkaz 
skrupulatnie.
 Wśród tłoczących się w drzwiach osób rozległ się szmer niezadowolonych głosów.
 - Odmowa współpracy ze mną jako przedstawicielem legalnej władzy zostanie uznana 
za współudział w powstaniu zorganizowanym przez gorzelników i przykładnie ukarana -
ostrzegł, wymownie spoglądając na gospodarza.
 - Zapłaciłem podatek. — Harvey znowu poczerwieniał ze złości. - Mam certyfikaty na 
marki widniejące na beczkach. Widział je pan na własne oczy.
 - Są podejrzane, sprzed kilkunastu miesięcy. Nie wierzę, żebyś w tym roku sprzedał 
choć jedną beczkę tego trunku -rzucił major i uśmiechnął się szyderczo. — Picie na umór to 
jedyna rzecz, jaka pozostaje człowiekowi zmuszonemu wytrzymać w takiej dziurze. - Oparł 
smukłe dłonie na biodrach, wyprostował się i jasno wyłożył sprawę:- Dedham, moi żołnierze 
muszą mieć żywność. Zapewnisz im ją, tak samo jak whisky, bo inaczej będziesz miał 
kłopoty.
 - Nie możecie tak po prostu przyjść sobie gdzieś i złupić uczciwych ludzi, ograbić ich 
ze skromnych zasobów, jakie mają.
 - Nie chodzi o grabież, lecz o zwykły handel. Powiedziałem, że dam wam rachunki, za 
które dostaniecie pieniądze u skarbnika wojskowego w Pittsburghu. Otrzymacie całą 
należność w amerykańskiej walucie.
 - W walucie? - Whitney z niedowierzaniem spojrzała na Harveya. - On chce ci 
zapłacić za żywność i whisky pieniędzmi?
 - Powtarzałem to temu głupcowi wiele zazy - prychnął pogardliwie Townsend i 
poruszył się zniecierpliwiony. Dzięki złożeniu tej cywilizowanej oferty czuł się całkowicie 
oczyszczony z podejrzeń. Był zadowolony, że stłumił chęć dania nauczki tej dziewczynie, 
gdy tylko ją tu zobaczył. Bądź co bądź opanowanie należało do cnót Townsendów.
 - To chyba najgłupsza rzecz na świecie - mruknęła pod nosem Whitney, z 
niedowierzaniem spoglądając na gospodarza i potrząsając głową. Przeszedł jej już szok z 
powodu ponownego spotkania żołnierza i odkrycia, że jest dowódcą sił federalnych. 
Odzyskała samokontrolę, a wraz z nią przebiegłość Danielsów.
 - Dedham, słyszysz? To glos rozsądku - zakpił sobie major, mylnie sądząc, że jego 
argumentacja przemawia do dziewczyny.
 - Pieniądze za żywność? - Roześmiała się cicho. Komentarz majora świadczył bowiem 
o błędnym odczytaniu jej uwagi na temat oferty. Spojrzała na Townsenda szyderczo. Był 
trudnym do zniesienia arogantem i despotą ze wschodu kraju. Oferował za żywność 
pieniądze. Tylko ktoś ze wschodu mógł się zniżyć do robienia takich interesów. Whitney 
uważała samą myśl o tego rodzaju transakcji za nieprzyzwoitą. Spytała rozbawiona:—A co 
wujek Harvey miałby robić z pieniędzmi? Przecież nie mógłby się nimi najeść, zaorać ziemi i 
zasiać zboża ani w nie ubrać, ani też uchronić się dzięki nim przed deszczem.
 Słysząc tę zuchwałą uwagę, major poruszył się nerwowo i poczerwieniał ze złości.
 - U nas w Rapture wymienia się na chleb prawdziwy pot - ciągnęła, korzystając z 
okazji, że poczuł się zbity z tropu. - Postępujemy zgodnie z nakazem Wszechmogącego z 
Księgi Rodzaju, by w pocie czoła zdobywać codzienny chleb. Tu każdy się z tym zgadza, 
obojętne, czy sam rosi swym potem ziemię, czy sprzedaje jej płody sąsiadom. My nie 
używamy pieniędzy i wszystko, czego nam potrzeba, zdobywamy za pomocą handlu. 
 - Wymiennego - uściślił major z pogardą, jakby brzydził się samym tym określeniem.
 - Właśnie. - Na jej ustach znowu zaigrał złośliwy uśmieszek. - Majorze, jeśli chce pan 
zdobyć żywność, to musi pan pracować, by dzięki temu móc zawrzeć uczciwą transakcję - Z 
łobuzerską miną otaksowała go spojrzeniem z taką samą bezczelnością, z jaką on na początku 
spotkania otaksował ją Dandysowaty major nie mógł przecież akceptować handlu 
wymiennego. - Co pan na to? - Parodiując jego arogancką pozę. odchyliła się nieco do tyłu, 
cofając nogę, i ujęła się pod boki. - W tym roku zbiory były słabe. Mamy mało żywności. - 
Zwróciła się do Harveya: - Prawda, wujku?
 Otworzył usta, jakby nie rozumiał, do czego ona zmierza, ale widząc jej znane 
spojrzenie, szybko się w tym zorientował.
 - Tak, zbiory były słabe - powtórzył jak echo i z przekonaniem potaknął głową:
 - Zapewnienie żywności i whisky tym wszystkim głodnym mężczyznom - panna 
Daniels pokręciła głową z udawaną powagą - oznacza szybkie wyczerpanie zimowych 
zapasów wujka Harveya, narażonych na to i bez tego.
 - Tak, tak. - Karczmarz znowu energicznie potaknął, zdumiony jej grą.
 - Powinien więc pan major zapomnieć o swych papierowych obietnicach i zamiast 
nich zdecydować się na uczciwy handel. - Zmierzyła wzrokiem jego sztywną postać. 
Wydawał się podekscytowany tą niecodzienną ofertą handlu wymiennego.- Czy może pan 
zaproponować coś, co jest warte biedy, jaką pan ściągnie na wujka Harveya? Przy drzwiach 
rozległy się tłumione śmiechy miejscowych i żołnierzy.
 Townsendowi ze złości poczerwieniała szyja, a rysy twarzy miał ściągnięte, jakby 
dostał ataku bólu. Zmierzył wzrokiem Whitney i gapiów.
 - Dość już tego.
 - Konie? - Nie kryła, że jest z siebie zadowolona. – Wujku, przydałoby ci się kilka 
silnych koni, nieprawdaż?
 - Psiakrew, nie dostaniecie żadnych koni - burknął Townsend. Z furią uderzył dłońmi 
o uda.
 - Wydaje mi się, że mają tylko dwa konie - odezwał się Harvey.
 - Tylko dwa? - spytała z niedowierzaniem, trafiając w czułe miejsce majora.
 - Psiakrew, jesteśmy piechotą, a nie jazdą. - Podszedł do niej sztywnym krokiem i 
spojrzał na nią z irytacją.
 - Aha, nie macie koni? Jaka szkoda. - Jakby zaskoczona jego reakcją, zaczęła się cofać 
do drzwi. Z premedytacją podtrzymywała jego gniew, bo nie pozwalał mu logicznie myśleć i 
zrobić dobrego interesu.
 - Co zatem macie? Może koce? Wujku, przydałyby ci się ciepłe mocne koce, 
nieprawdaż?
 - Pewnie, że tak- skwapliwie potwierdził Harvey. Nie uszło jego uwagi, że major jest 
bliski wybuchu.
 - Do cholery, nie dam wam żadnych koców! - Townsend napierał na cofającą się 
Whitney, aż podeszli do drzwi i stojący tam gapie musieli wyjść na dwór. Ją również zmusił 
do wyjścia.
 Teraz w ten piękny słoneczny dzień przed gospodą tłoczyli się mieszkańcy doliny i 
żołnierze, którzy spoglądali groźnie na tłumek, zaniepokojeni rozwojem sytuacji. Ci żołnierze 
z brutalnej czy wręcz zdemoralizowanej milicji stanu Maryland jeszcze nie widzieli swojego 
dowódcy tak poirytowanego, gdyż dotychczas nawet na największą prowokację reagował 
zimnym szyderstwem i pogardą. Jak zahipnotyzowani śledzili jego gniewne reakcje. Panna 
Daniels wciąż się przed nim cofała, a gapie ustępowali im z drogi.
 - O!? Koców też nie macie? To może wysokie buty? -Dostrzegła na twarzach swych 
ziomków chytre uśmieszki, a na twarzach żołnierzy zaintrygowanie. Wyzywająco otaksowała 
Townsenda spojrzeniem, od głowy po stopy. - Ma pan major wspaniałe bury. Jeszcze takich 
nie widziałam. - Usłyszała odgłosy potakiwania, - Ale obawiam się, że za tę jedną parę nie 
wyżywi pan całego oddziału.
 - Do pioruna! - Z powodu furii Townsend miał pustkę w głowie i potrafił tytko kląć.
 - A więc butów też nie macie? - Uśmiechnęła się sarkastycznie.
 - Nie! - krzyknął. Poczuł ulgę, bo wreszcie odzyskał zdolność reagowania w sposób 
stanowczy, jak przystało na dowódcę.
 - Wydaje się, że macie niewiele do zaoferowania. - Whitney zatrzymała się. Jej twarz 
rozpromienił obłudnie niewinny uśmiech Danielsów, który potrafił doprowadzić rozmówcę 
do szału. Liczyła, że dzięki tej uwadze Towsend do reszty straci panowanie nad sobą.
 Zastygł w miejscu jak posąg, ale pod sztywną powłoką kłębiły się w nim emocje.
 - Gdyby pańscy żołnierze zechcieli zapracować na swoje utrzymanie, ścinając drzewa, 
karczując pnie i rąbiąc drewno na opał, to oczywiście zawsze znalazłoby się tu dla nich 
miejsce przy stole - dodała, bo wydawało się jej, że jeszcze nie zdołała go sprowokować.
 - Do pioruna! - krzyknął ponownie i chwycił ją za ramiona. W tłumie rozległy się 
głosy zdumienia, a on wycedził przez zaciśnięte zęby:- Nie dostaniecie koni, koców i innych 
rzeczy, nie będzie żadnego cholernego handlu wymiennego. Moi żołnierze mają tu zadanie do 
wykonania. Zrozumiano?
 - Proszę poczekać! - Whitney przytrzymała go za ręce. Starała się nadal zachować nad 
nim przewagę. - Może jednak macie coś na wymianę?
 Zdumiało go, że ona tak uparcie stara się go wymanewrować, pomimo jego zuchwałej 
reakcji. Zastanawiał się, co u diabła, powinien uczynić, by poskromić tę małą wiedźmę.
 - Pańskie guziki. - Szarpnęła za jeden z nich, tak iż zakołysał się na nitce. - Jeśli są 
szczerozłote...
 Nieoczekiwanie ten ruch guzika pobudził zmysły Townsenda. który teraz potrafił 
tylko patrzeć ze zgrozą, jak smukłe palce sięgają po następny złoty krążek, i podniecać się 
coraz bardziej.
 - Są z prawdziwego złota, nieprawdaż?- Dzięki swemu psychologicznemu 
doświadczeniu urodzonego kupca z łatwością wyczuła niepewność majora.
 Desperacko walczył z trudnym do wytrzymania pożądaniem. Ona coś mówiła, a on 
widział tylko jej błyszczące zielone oczy i delikatne różane wargi o zmysłowym wykroju. Ale 
nagle rozchyliła usta i przysunęła głowę do jego torsu.
 Chwyciła zębami trzeci guzik. Po chwili odsunęła się zaczerwieniona i spojrzała 
wyzywająco:
 - Może wystarczą jako zapłata za tygodniowe utrzymanie. To bardzo ładne guziki - 
skomentowała.
 Townsend zamarł, gdy spojrzał na swój mundur. Nie mógł uwierzyć w to, co zrobiła. 
Teraz naprawdę znajdował się na granicy wybuchu. Ta mała wiedźma zniszczyła zębami jego 
guzik!
 W tłumie rozległy się salwy śmiechu, co ostatecznie doprowadziło majora do 
eksplozji. Zacisnął dłonie na ramionach Whitney i mocno nią potrząsnął.
 - Ty mała wiedźmo - syknął. Gdy ją puścił, zatoczyła się lekko do tyłu. - Wy wszyscy 
- odwróci! się do zebranych - nie myślcie tylko, że osiągnęliście tym bzdurnym 
przedstawieniem coś więcej niż moją nieprzejednaną postawę.
 Śmiechy w jednej chwili umilkły i na placu zapadła pełna napięcia cisza. Major 
górował nad tłumem, wciąż zaczerwieniony od gniewu i nieustraszony. Utkwił w Harveyu 
budzące grozę spojrzenie.
 - Dostarczysz nam żywność i zapewnisz mnie i mojemu adiutantowi kwatery - 
rozkazał i przeniósł wzrok na Whitney, Potrząsnął zmiętym pismem i oświadczył: - Zrobisz to 
na podstawie zobowiązania zapłaty, bo inaczej zmuszę cię do zlikwidowania lego nędznego 
interesu. Wy - pomachał ręką ponad głowami zaskoczonych mieszkańców Rapture – nie 
będziecie nam utrudniali prowadzenia poszukiwań i przesłuchań. Prędzej czy później 
odkryjemy wasz nielegalny alkohol i destylatory. Jeśli spróbujecie nam przeszkadzać, to każe 
was zakuć w kajdany!
 Whitney zesztywniała z gniewu. Jeszcze nie widziała człowieka tak przepełnionego 
nienawiścią. Naprawdę zamierzał to zrobić. 
 - W kajdany? - Powtórzyła rozwścieczona, jakby nie wierząc własnym uszom. - Już 
zakuliście w kajdany Charliego Dunbara. a on nie zrobił nic złego.
 - Dzieweczko, jeśli masz na myśli twojego wczorajszego towarzysza z lasu - oczy 
Townsenda ciskały gromy - to jest tam, gdzie jego miejsce. Zatrzymamy go do czasu 
zakończenia przesłuchań. Wyśpiewa nam - zniżył glos do groźnego pomruku - wszystko.
 - Charlie wam coś powie? - prychnęła pogardliwie. - On nic nie wie o destylatorach i 
ukrytej whisky! To prosty farmer, jedyna podpora matki, czyli cioci Sarah, i sześciorga 
młodszego rodzeństwa! Ciocia Sarah strasznie się o niego martwi. Wszyscy oni będą 
głodowali w zimie, jeśli Charlie nie zbierze z pola kukurydzy.
 - Wasza łaskawość — rozległ się zdławiony głos pani Dunbar, która przecisnęła się 
przez tłum do przodu. Jedną ręką trzymała się za falujące od przyspieszonego oddechu piersi, 
a drugą próbowała złapać majora za rękaw. - Proszę mi pozwolić zobaczyć się z synem.
 Townsend odtrącił jej rękę.
 - Jest aresztantem i pozostanie nim tak długo, jak długo w tej dolinie będzie się 
produkowało w nielegalnych destylatorach to świństwo, które pali wnętrzności. - Odwrócił 
się do przerażonych mieszkańców Rapture. - Im szybciej wydacie przestępców, tym szybciej 
powrócicie do zajęć, którymi się zajmujecie w tej cuchnącej dziurze. A ty - wycelował 
palcem w Whitney - lepiej zejdź mi Z drogi.
 Gdy się odwrócił, by wejść do gospody, zauważył zawstydzone twarze kilku żołnierzy 
rozczulonych szlochem Sarah Dunbar.
 - Co się tak gapicie? - zagrzmiał i poprawił mundur, jakby chciał tym gestem 
przywrócić wszystko do poprzedniego stanu i uznać, że nikt dziś nie uraził jego dumy. 
Widząc, że oddalają się ociężałym krokiem, ponaglił ich: - Wracajcie do swoich; 
obowiązków!
5
 Mieszkańcy Rapture poczuli się dotknięci obraźliwymi słowami majora. Ruszyli spod 
gospody zszokowani obrotem spraw, podążając za Whitney, która prowadziła ich na drugi 
koniec placu. Zawsze w kłopotach zwracali się do Danielsów, a teraz rzeczywiście w nie 
popadli. Wciąż mieli przed oczami wychudzone, harde twarze żołnierzy i gniewne gesty ich 
arystokratycznego dowódcy. Sprzeciw wobec opodatkowania gorzelni i whisky skłonił 
wreszcie władze do działania.
 Na końcu placu Whitney skręciła do chaty hożej May Donner. a wszyscy w ślad za 
nią, oglądając się trwożnie. Wiedzieli, że zrobiła to po to, by stojący przed gospodą żołnierze 
strącili ich z oczu.
 Gdy dotarli do trawnika przed chatą, Whitney usiadła na jednym z pni Z powodu 
zdenerwowania dostała wypieków. Zawładnęły nią uczucia, których dotychczas rzadko 
doświadczała - gniew, przygnębienie i upokorzenie - bo major zniweczył jej sprytną grę i 
wybrnął z zakłopotania, w jakie go wprawiła propozycją handlu wymiennego. Nikomu przed 
nim nie udało się pokonać jej tak skutecznie.
 Zaaferowani sytuacją mieszkańcy Rapture pokręcili się trochę po trawniku, zanim 
rozsiedli się wokół panny Daniels.
 - Whit co zrobimy? - odezwał się stary Ferrel Dobson, który osiadł obok niej na pniu. 
Był wyraźnie zdezorientowany. Odetchnęła głęboko i przesunęła palcami po udzie, co 
znaczyło, że pogrążyła się w myślach. Poruszała oczami, jakby w wyobraźni oglądała jakaś 
scenę.
 - Ten gbur major - kowal Radnor podrapał się po szczeciniastym podbródku dłonią 
brudną od sadzy - chyba połknął pogrzebacz i nie może się zgiąć.
 Tego nicponia i jego żołnierzy zalewa żółć - zawtórował mu Ferrel.
 - Chodzi tak, jakby miał żelazne portki - orzekła May Donner.
 - A zamiast serca ma kawał żelaza. - Sarah znowu zebrało się na płacz i May Donner 
litościwie przytuliła ją do bujnych piersi, na co czterech młodocianych Delbartonów 
zareagowało zazdrosnymi spojrzeniami - Cały jest z żelaza. -Przez chwilę słychać było tylko 
jej rozdzierające łkanie i głosy ptaków.
 Żelazny Major. Whitney uznała, że to określenie świetnie do niego pasuje, a z 
pewnością taki wydał się dziś wszystkim - nieczuły jak głaz, zimny, twardy i nieugięty. Bo 
wczoraj był zaskakująco łagodny, delikatny i gorący. Charlie potrafił ją tylko obłapiać, a 
major czule pieścił. Charlie ją zmuszał, a on tylko nakłaniał, ale za to jak skutecznie. 
Poruszyła się nerwowo na pniu, gdy to sobie uświadomiła. Nawet jeśli Townsend był z 
żelaza, to z pewnością nie w takich chwilach. Ukrywał pod sztywną powłoką bardziej ludzkie 
cechy, co znaczyło, że mimo wszystko można ubić z nim interes.
 - On wcale nie jest z żelaza - zaprotestowała i usiadła prosto. - To taki sam śmiertelnik 
jak wszyscy z nas. A skoro tok, to ma normalne ludzkie pragnienia i słabości, bo ma je każdy. 
Każdego można kupić za odpowiednią cenę. Musimy odkryć, jaka jest jego cena, by 
wykorzystać to w celu pozbycia się go stąd, zanim wykryje gorzelnię taty i nasze zapasy 
whisky. - Zebrani spojrzeli po sobie z ulgą. - Stanowczość Whitney natchnęła ich wiarą w 
powodzenie. Nie spuszczali oka z jej wyrazistej twarzy, gdy zastanawiała się nad tym, co 
robić. Już po chwili odprężyła się, a jej twarz rozjaśnił przebiegły uśmiech, który wszyscy 
znali i podziwiali.
 - Muszę wiedzieć o nim wszystko, znać jego nawyki, zwyczaje i poglądy. Z 
pewnością jest coś, na czym mu naprawdę zależy. - Pstryknęła palcami, jakby wpadła na 
dobry pomysł. - Robbie. - Rozejrzała się dookoła. - Gdzie się podział Robbie Dedham?
 - Tu jestem, Whit! - Poderwał się z miejsca, z tyłu za nią, i podszedł bliżej.
 - On zamieszka w gospodzie twojego ojca, będzie sypiał w waszym łóżko. Czy 
możesz go obserwować? Nie spuszczać z niego oka i mówić mi o wszystkim?
 - Jasne!
 - Dobrze, - poczochrała mu włosy i poklepała go po plecach. Już ruszył do gospody, 
ale go przywołała i nakazała mu konspiracyjnym szeptem: - Powiedz ojcu, żeby pozwolił żoł-
nierzom osuszyć beczki. I niech nie napełnia beczek powtórnie, gdy major położy się spać i 
przyczai się, by go na tym przyłapać. - Chłopiec kiwnął głową i popędził do gospody. 
 Podniosła palec na znak, że chce coś oznajmić. 
 - Słyszeliście, jak powiedziałam majorowi, że tegoroczne zbiory były słabe. Znaczy 
to, że mamy mało żywności na sprzedaż. Również whisky starczy na kilka dni, dopóki 
żołnierze nie opróżnią beczek wujka Harveya. - Pochyliła się lekko do przodu, a zebrani 
zbliżyli się do niej, kiwając głowami i uśmiechając się porozumiewawczo, zadowoleni z jej 
pomysłowości. - Im żołnierz jest gorzej karmiony, tym oporniej wypełnia rozkazy. Tata wie o 
rym od czasu, gdy w Valley Forge służył pod dowództwem generała Waszyngtona. Głodni i 
spragnieni żołnierze przestają wypełniać rozkazy. Uważam, że powinniśmy utrudniać 
śledztwo, jakie zamierzają tu prowadzić, byśmy dzięki temu zyskali na czasie i zorientowali 
się, jak można pozbyć się stąd Garnera Townsenda. Nawet Żelaznemu Majorowi nie będzie 
łatwo znaleźć ukryte destylatory i zapasy whisky bez pomocy i o głodzie.
 Gdy zebrani zrozumieli, na czym ma polegać utrudnianie, rozległy się głosy aprobaty. 
Zastanawiali się, gdzie ukryć obfite tegoroczne zbiory. By nie zaschło im w gardłach, May 
Donner przyniosła dzban przedniej whisky, wyprodukowanej w gorzelni Danielsów. Przez 
chwilę napawali się jej smakiem i aromatem.
 Whitney pociągnęła łyk i zamknęła oczy, by -lepiej rozkoszować się trunkiem. 
Niepowtarzalny smak i bogaty aromat tej whisky przypomniał jej, co mogą stracić, jeśli plan 
okaże się zły. Ale intuicja podpowiadała jej, ze jest dobry.
 - Muszę na bieżąco wiedzieć, co robią, kogo przesłuchują i gdzie szukają, żebyśmy 
mogli przenosić destylator taty. w różne miejsca. Nikomu nie wolno mówić o whisky 
Danielsów i zdradzać, że pędzi ją mój ojciec. - Bardzo za nim tęskniła. Z westchnieniem 
podniosła się z pnia, myśląc o wszystkich, którzy wyjechali do Pittsburgha na mityng. - Pora 
wrócić do naszych codziennych zajęć.
 - A co z moim Charliem? - Matka chłopaka przecisnęła się do Whitney i błagała: - 
Chcę go zobaczyć i przekonać, że nic mu nie jest.
 Whitney zamyśliła się, a po chwili na jej twarzy pojawił się promienny uśmiech.
 - Ciociu Sarah, musisz upiec ten twój pyszny placek z jabłkami i cynamonem. - 
Widząc jej zdumienie, roześmiała się swym donośnym śmiechem. - Musisz upiec dwa,
 Późnym popołudniem Whitney i Sarah pojawiły się znowu na placu pośrodku doliny. 
Szły do obozu żołnierskiego, rozbitego za gospodą Dedhama. Każda niosła blachę z 
apetycznie wyglądającym ciastem, które rozsiewało taki aromat, że wszyscy | pociągali 
nosami. Żołnierze trzymający wartę przed gospodą również poczuli zapach i trącili się 
łokciami, a dwaj inni. którzy strzegli obozu, ruszyli na spotkanie miejscowych kobiet. Popa-
trzyli na placki z zaskoczeniem i przyspieszyli kroku. Po chwili zagrodzili przybyłym drogę. 
Wciągali do płuc zapach ciasta, wpatrywali się w nie i nerwowo przekładali muszkiety z ręki 
do ręki. Maszerując przez miasta i wsie amerykańskiego pogranicza, spotykali się z agresją i 
pogardą, byli nękani, a nawet atakowani z bronią w ręku. Nauczono ich stawiać temu czoło, 
ale kobiety przybywały do obozu z ciastem! Nie wiedzieli, jak się zachować w takiej sytuacji. 
Niebawem ich zakłopotanie jeszcze wzrosło. 
 - Panowie - Whitney uśmiechnęła się do nich – prosimy was o okazanie nam swej 
łaskawości. Cioci Sarah – skinęła głową w stronę małej smutnej kobiety - serce pęka z żalu, 
że nie może się zobaczyć z ukochanym synem, który, jak rozumiemy, jest przetrzymywany w 
waszym obozie. Zapewniłam ją, że jesteście ludźmi honoru i obowiązku, którym leży na 
sercu sprawiedliwość, i ze w swej prawości bez wątpienia troszczycie się o Charliego. Ale 
ona tak rozpacza i cierpi, jak tylko matka potrafi. Wciąż powtarza, że chce zobaczyć na 
własne oczy, że synowi nic się nie stało.
 Tym żołnierzom piechoty, pochodzącym z biedoty Maryland i wyczerpanym długim 
marszem, trudno było się oprzeć gładkiej, usypiającej czujność przemowie Whitney i 
zapachowi ciasta z owocami. Ich miny świadczyły o kapitulacji, zanim jeszcze przemowa 
dobiegła końca.
 - Ona się martwi, że syn jest głodny. Wiecie, jakie są matki. Mówiłam jej, że dwa 
placki dla jednej osoby to za dużo, ale nie chciała mnie słuchać.
 - Pozwolicie mi zobaczyć się z moim Charliem? - Sarah drżał podbródek.
 Żołnierze przełykali ślinę, wybałuszając oczy na dwa wielkie placki, których aresztant 
raczej nie byłby w stanie zjeść sam. 
 Popatrzyli na siebie, zakłopotani. 
 - Ned, nie przyszły z bronią, tylko z ciastem. Jaką mogą nam wyrządzić szkodę? - 
zwrócił się jeden do drugiego.
 - Niech cię Bóg błogosławi - ze łzami w oczach podziękowała mu Sarah. - Dobry z 
ciebie chłopiec. - Pogłaskała go po zapadłym policzku. - Twoja matka z pewnością, się o 
ciebie martwi. - Gdy ruszyli do namiotów, pokonała jego rezerwę słowami: - Synu. jesteś 
trochę za chudy. Kiedy ostatni raz jadłeś placek?
 Charlie przebywał z drugiej strony obozu. Siedział na ziemi, ocierając się plecami o 
potężny dąb. W pobliżu dwaj pilnujący go żołnierze z nudów zestrugiwali korę z patyków. 
Więzień miał na nogach kajdany, przymocowane łańcuchem do pnia drzewa. Wyglądał na 
znużonego i rozdrażnionego, ale nie był poturbowany. Na widok matki i Whitney wsiał i 
uśmiechnął się z zadowoleniem, widząc swoje ulubione ciasto.
 Sarah wręczyła jeden placek chudemu żołnierzowi, przykazując mu, by podzielił się 
nim z Nedem i pozostałymi wartownikami. Rzuciła się w ramiona syna, płacząc i wypytując 
go o wszystko. Zapewnił ją, że nic mu nie jest. Gdy żołnierze oddalili się pospiesznie, by 
spałaszować placek, również Charlie zjadł z apetytem ciasto, które przyniosła mu matka.
 W tym samym czasie do drzwi pokoju gościnnego w gospodzie Dedhama, 
zajmowanego przez Garnera Townsenda, zapukał świeżo mianowany ordynans majora, 
wybrany przez porucznika Brooksa zażywny tropiciel Benson. Major skrzyżował ręce na 
piersiach i lustrował wzrokiem tego żołnierza w niechlujnym wojskowym uniformie, 
gorliwego jednak w służbie. Benson miał za ciasny mundur, za duże buty i rdzewiejący 
muszkiet. Wyglądał jak karykatura żołnierza, a na dodatek był w średnim wieku.
 - Ty? - W tonie głosu majora irytacja mieszała się z pobłażliwością, ś Dlaczego ty?
 To było pytanie retoryczne, ale Benson nie znał takich pytań, więc odpowiedział.
 - Panie majorze - przestępował z nogi na nogę - pewnie dlatego, że wcześniej byłem 
balwierzem, krawcem, czyścicielem butów i pomagałem matce w praniu. I dlatego, że nie 
jestem tak samo szybki jak inni podczas patrolowania.
 - Wystarczy. - Townsend uciszył go gestem dłoni. - Ja to wszystko wiem. - Benson by 
ł po prostu stracony jako żołnierz j na służbie. Major westchnął w duchu. - Będziesz prał moje 
rzeczy osobiste, bieliznę pościelową i stołową, ostrzył mi brzytwę, czyścił buty, dbał o 
mundur i zajmował się wszystkimi innymi niezbędnymi sprawami. - Wskazał dłonią nocnik i 
miednice. - Oczywiście także szyciem. Dopilnujesz, by z gospody przynoszono dla mnie i dla 
porucznika posiłki na górę. Poradzisz sobie z tym wszystkim?
 - Tak jest, panie majorze. - Benson spoglądał na mego ze zrozumieniem. - Potrzebuje 
pan lokaja. - Widząc zdumienie na twarzy Townsenda. wypiął dumnie pierś i wyjaśnił: - 
Lokajem też byłem.
 Ta duma powstrzymała majora przed spytaniem o nazwisko nieszczęśnika, u którego 
służył. Pokazał mu rzeczy, zapoznał z obowiązkami i kazał wyczyścić buty do połysku. 
 - Chcę je mieć na wieczorny patrol. Będziemy prowadzili patrole na zmianę z 
porucznikiem Brooksem, on wcześniejszy, ja późniejszy. Spodziewam się, że łatwiej 
wytropimy tych przestępców w nocy, kiedy czują się bardziej bezpieczni. 
 Benson wziął buty, pastę, szczotkę i gałgany, usiadł na podłodze i zabrał się do dzieła. 
Po chwili głośno jęknął.
 - Panie majorze, proszę się mną nie przejmować. To tylko mój brzuch— wyjaśnił 
zaczerwieniony, widząc na twarzy dowódcy złość i zaskoczenie.
 Townsend zamknął oczy i skrzywił się. Wciąż nie dawała mu spokoju niepojęta oferta, 
złożona rano przez pannę Daniels, by w Rapture wymieniał na żywność inne towary. Mogła 
rozrzewnić do łez tych, którzy nie znali normalnego handlu, bo byli pozbawieni gotówki, 
skazani na wydzieranie sobie rzeczy i na ich wymianę. Ale on nie zamierzał dać się w to 
wciągnąć, wdzięczyć się i targować jak handlarka ryb.
 Założył ręce za plecy i krążył po pokoju w pończochach.
 - Benson, wszyscy jesteśmy wygłodzeni i zmęczeni, ale nie dopuszczę, by taki 
drobiazg jak niedostatek żywności naraził na szwank naszą akcję. Jeśli jest tu żywność, to ją 
dostanę, tak samo jak destylatory i wódkę, oczywiście wraz z przestępcami!
 - Z przestępcami? - Ordynans znieruchomiał ze szczotką na bucie i nachmurzył się. — 
Panie majorze, nie zauważyłem tu żadnych przestępców, jedynie starszych mężczyzn, wyrost-
ków, wdowy i tę... brykającą dziewczynę.
 Townsend zesztywniał, uświadomiwszy sobie, że Benson wyraził opinię wszystkich 
żołnierzy.
 - Jesteśmy tu po to, by egzekwować ustawy i reprezentować legalną władzę. Obojętne, 
czy zdajesz sobie z tego sprawę, czy me, jako przedstawiciele prawa prowadzimy ostrą walkę 
z chaosem i anarchią. Dobro ogółu wymaga uchwalenia odpowiedniego prawa, które 
obywatele mają obowiązek przestrzegać a my, Townsendowie, mamy obowiązek to 
egzekwować. Zmuszę tutejszych ludzi do tego, zaprowadzę porządek nawet wRaptuie.
 - Ale jak, panie majorze? - Na Bensonie zrobiło wrażenie podsumowanie przez 
dowódcę celu ich akcji. Żałował, że nie słyszeli tego wszyscy żołnierze.
 - Townsendowie zawsze odnoszą sukces, potrafią sprostać każdemu wyzwaniu. Ta 
umiejętność tkwi w naszej naturze, dziedziczymy ją z pokolenia na pokolenie. Umiemy nawet 
obrócić porażkę w zwycięstwo. Takie jest nasze przeznaczenie. - Zacisnął pięści i stąpał 
energiczniej.
 Przeznaczenie i polecenie ojca. Przywołał w pamięci wspomnienia i na nowo 
przeżywał chwile sprzed sześciu tygodni, gdy otrzymał powołanie do wojska. Ojciec wezwał 
go do swego gabinetu w ich eleganckiej rezydencji w Bostonie i wręczył mu rozkaz 
podpisany przez sekretarza armii. Gdy Garner przebiegał, wzrokiem tekst, szpakowaty, 
dumnie wyprostowany ojciec spoglądał na niego surowo, a później odwrócił się do okna, za 
którym padał deszcz. Nie zamienili ze sobą ani słowa, ale nie było takiej potrzeby. 
Oczekiwanie starszego Townsenda było jasne; syn ma odnieść sukces wojskowy. Udział w 
zainicjowanej przez prezydenta Jerzego Waszyngtona wyprawie do zachodnich' prowincji, w 
celu stłumienia buntu producentów whisky, miał stanowić wkład młodego Townsenda w 
rodzinne sukcesy, i ą może także ostatnią próbę wkupienia się w łaski ojca.
 Nic nie mogło mu w tym przeszkodzić, a z pewnością nie przydział dowództwa 
oddziału obdartych niezdyscyplinowanych żołnierzy piechoty, pochodzących z dołów 
społecznych, a także nie brak żywności, ubrania i odpoczynku, i oczywiście nie . zachowanie 
tej wygadanej, przebiegłej małej wiedźmy, która Ma ubrana jak nędzarka, a kopała jak muł. 
Ale na samą myśl o niej poczuł podniecenie, pieczenie policzków i uszu. Niestety, j irytująca 
dziewucha o wielkich zielonych oczach i pociągających zmysłowych ustach znowu zdołała 
opanować jego myśli.
 Krew pulsowała mu w skroniach. Przystanął, niezdolny zapomnieć wspomnienia 
pożądania, jakie dziś rano wyzwoliła w nim la mała wiedźma. Wmawiał sobie, że chodzi o 
przypadkowa zbieżność, bo w czasie dwóch spotkań z nią przezywał silne napięcie i gniew. 
Poza tym, skoro panna Daniels zachowywała sic jak wcielona diablica, było zrozumiałe, że 
zalazła mu za skórę.
 Mimo to nie chciał go opuścić widok tej kobiety, gdy zatrzymała się w drzwiach 
gospody, a światło oświetlało z tyłu jej złotomiedziane włosy. Townsend pamiętał, że stał tam 
jak uczniak. który zaniemówił ?. wrażenia, i gapił się na nią, tak, gapił się. Przypominając 
sobie jej dorodne jędrne piersi, potrafi! myśleć tylko o tym, że są ukryte pod świeżą bluzką.
 Nawet teraz na myśl o nich i o rozchylonych, delikatnych i namiętnych ustach, gdy 
chwyciła zębami przeklęty guzik od munduru, ogarnęła go fala gorąca. Zaczerwienił się, 
upokorzony rosnącym podnieceniem. Przeżywał atak zmysłów i nie potrafił położyć mu 
kresu. Tracił rozum z powodu tej bezwstydnej małej wiedzmy! Przyrzekł sobie, że odpłaci jej 
za to. że odparuje ciosy i upokorzy ją tak. jak ona upokorzyła jego. Panna Daniels jeszcze 
pożałuje, że podjęła walkę z Townsendem!
 Otworzył szerzej okiennice, wychylił się za parapet i uważnie popatrzył na obóz. 
Odetchnął głęboko i z nową determinacją pomyślał o czekających go zadaniach. Słońce 
chyliło się ku zachodowi, a wiec porucznik Brooks powinien wkrótce wrócić z patrolem. 
Townsend wyrzucał sobie, że nie wypoczął dobrze po południu, skoro czekało go nocne 
przedzieranie się przez las.
 Nagłe na drugim końcu obozu, tam, gdzie był przywiązany do drzewa aresztant, 
spostrzegł grupkę osób. Wytężył wzrok dojrzał znajomą białą koszulową bluzkę oraz 
zamszowe spodnie, przepasane szerokim czarnym pasem. To była ona! Poczuł się 
znieważony. Jak śmiała wtargnąć do żołnierskiego obozu i rozmawiać z podejrzanym? A 
żołnierze stali obok i nie interweniowali'
 - Cholera! - Ruszył do drzwi, ale przypomniał sobie, że » w koszuli; wiec chwycił 
mundur i włożył go w biegu. Gdy zszedł ze schodów, dotyk zimnej nierównej podłogi 
uświadomił mu, że ma na nogach tylko pończochy. Błyskawicznie wrócił na górę i 
wyszarpnął buty z rąk zdumionego Bensona. Chwilę później zbiegł po schodach i popędził do 
obozu.
 Whitney i Charlie stali w odległości kilku kroków od Sarah i żołnierzy. Ona zatknęła 
kciuki za pas i nerwowo unosiła| się na palcach. On skrzyżował ręce na piersiach i w zadumie 
spoglądał na jej zgrabne uda.
 - Charlie, tak mi przykro. Twój widok w kajdanach jest nie do zniesienia.
 - Naprawdę? - Uśmiechnął się wymuszenie.-Przynajmniej mi współczujesz.
 - Bili cię lub dręczyli w inny sposób?— Ze zgrozą lustrowała wzrokiem jego twarz o 
mocnych rysach i poważne piwne oczy.
 - Nie, tylko dźgnęli mnie kilka razy kolbą karabinu. Whit, nie bój się. Nic ze mnie nie 
wyciągną, nawet gdyby mnie bili
 - Wiem. Jesteś wspaniałym przyjacielem. — Drugie zdanie wypowiedziała z oporem i 
spuściła wzrok. W ciszy, jaka zapadła, dźwięczało to, czego nie powiedziała. Charlie zawsze 
miał być jej wspaniałym przyjacielem, ale, niestety, gdy wkroczyli w dorosłe życie, 
bezpowrotnie minęły dni koleżeńskich zabaw i zaciętej rywalizacji. Po raz pierwszy w życiu 
milczeli, będąc razem.
 - Czy mogę znowu przynieść Charliemu jedzenie? -Sarah uśmiechnęła się do 
żołnierzy wyciągniętych na trawie u jej stóp i oblizujących palce po zjedzonym placku.
 Piegowaty Ned i chudy Albert, którzy właśnie skończyli wartę, nie kazali jej długo 
czekać na odpowiedź.
 - Ma się rozumieć, psze pani. - Albert podniósł się z ziemi i z szacunkiem skinął 
głową. - 2 przyjemnością będziemy tu panią...
 - Psiakrew! - rozległ się grzmiący głos ich dowódcy, tak iż pozostali żołnierze też 
zerwali się z trawy. Odwrócili się do majora, który z kamienną twarzą wycedził przez zęby-
do Alberta: - Żołnierzu, co. u licha, robią tu te dwie kobiety?
 Albert jąkał się i rozglądał bezradnie, więc Ned pospieszył mu z pomocą. Zbladł, 
podniósł z ziemi blachę po placku i pokazał dowódcy, jakby w geście wyjaśnienia. Ale zaraz 
zorientował się, że popełnił błąd.
 - Co to, u diabla, jest? - Townsend spiorunował go spojrzeniem, aż Ned zatoczył się 
do tyłu.
 - Blacha... po... cieście - wyjąkał. 
 - Widzę, tępa pało! Co. u licha, ona tu robi? 
 - Te kobiety przyniosły ją dla aresztanta. - Ned niepewnie wskazał dłonią Sarah, która 
bojaźliwie przytuliła się do Whitney.
 Townsend obrzucił je gniewnym spojrzeniem i odwróci! się do Neda i Alberta.
 - Opuściliście posterunki, za co grozi sąd wojenny. Oddajcie broń i idźcie do namiotu. 
Jutro rano w obecności wszystkich żołnierzy zostaniecie ukarani. Ruszajcie!
 Oddali muszkiety kolegom pilnującym Cnadiego i po chwili zniknęli. Major błysnął 
oczami na Whitney.
 - Ciocia Sarah chciała się dowiedzieć, czy Charlie nie został zabity lub nie był 
torturowany. - Panna Daniels wysunęła się przed nią. - Dlatego tu przyszłyśmy, A licząc się z 
tym, że me zatroszczy się pan o jego żołądek, matka przyniosła mu coś do jedzenia.
 - Wtargnęłyście do obozu wojskowego, odciągając moich żołnierzy od obowiązków. I 
chcecie, bym uwierzył, że panią Dunbar kierowała matczyna troska? — Walczył z pokusą 
spojrzenia na piersi Whitney. Przychodziło mu to z takim trudem, że aż poczerwieniał ze 
wstydu, co mylnie można było wziąć za oznakę gniewu.
 - Nie ma pan prawa go więzić. - Whitney przysunęła się do niego, opierając dłonie na 
biodrach i zaciskając je ze złością. Wraz z tym energicznym ruchem zakołysały się jej piersi o 
twardych, widocznych pod materiałem brodawkach i rozchyliły się poły bluzki. - To jest 
żałosna parodia wymierzania sprawiedliwości. On nie zrobił nic, za co należałoby go aresz-
tować.
 - To ty powinnaś najlepiej wiedzieć, jak może być niebezpieczny oświadczył 
szyderczo major i znacząco przesunął wzrokiem po jej sylwetce. Ale zaraz pożałował tej 
uwagi, bo sprowadził nią problem na płaszczyznę kontaktów osobistych, a to, jak spoglądał 
na pannę Daniels, uświadomiło mu, że jego stosunek do niej również jest bardzo osobisty.
 - To, co się wtedy wydarzyło, dotyczyło tylko mnie i Charciego. – Zarumieniła się pod 
wpływem zuchwałego spojrzenia Townsenda. – Nie ma to nic wspólnego z podatkiem, 
whisky i czymkolwiek innym, co pana interesuje.
 - Cóż więc robiłaś z nim sama w lesie? – To pytanie zabrzmiało naprawdę bardzo 
osobiście. Major poczuł się skonsternowany swą ciekawością, jaka się za nim kryła.
 - Nie mam obowiązku odpowiadać. – Przysunęła się do niego bliżej, tak iż poczuła 
ciepło jego silnego męskiego ciała. – Nie jestem podejrzana.
 - Czyżby, dzieweczko? Skąd ci to przyszło do głowy? W rzeczywistości – 
podpowiedziało mu przeczucie, z powodu którego oblała go fala gorąca – jesteś pierwszą 
podejrzaną, bo włóczysz się po lesie w męskim stroju i w dziwnym towarzystwie. Jesteś 
zuchwała, oporna i masz ostry język, nadajesz się więc do podburzania pospólstwa przeciwko 
legalnej władzy.
 Whitney przyjęła jego przemowę i fizyczną bliskość z zaskoczeniem, bo niemal utrafił 
w sedno, a poza tym działał na jej zmysły. Nie mogła oderwać oczu od jego ust, a gdy już 
nasyciła się ich widokiem, bezwolnie przesunęła spojrzenie na wystające kości policzkowe, 
na szyję o widocznych węzłach żył i na rozchełstaną koszulę pod rozpiętym mundurem, 
ukazując silnie owłosiony tors. Ciało majora było takie umięśnione i gorące, że Whitney z 
największym trudem zmusiła się do odparcia ostatniego ciosu.
 - Jeśli jestem taka niebezpieczna i zaciekła to proszę mnie aresztować – rzuciła mu 
wyzwanie. – Proszę mnie zakuć w kajdany i uwolnić Charliego.
 Chwycił ją za ramiona i przysunął do siebie, zanim zdążyła zaprotestować. Ich ciała 
dzieliły centymetry. Obojgiem zawładnęły podobne doznania fizyczne. 
 Ona w kajdanach. Major żałował, że nie może jej zakuć. Wyobrażenie jej delikatnego 
ciała w łańcuchach stanowiło dla jego zmysłów prawdziwe wyzwanie. Pragnął ją trzymać w 
objęciach tak jak wczoraj i ujarzmić jej nieokiełznaną naturę, smakować apetyczne usta. 
pieścić jędrne piersi i czuć dotyk gładkiego ciała.
 - Nie kuś mnie, dzieweczko. - Jego stalowe spojrzenie powiedziało jej, że ostrzeżenie 
dotyczy głębszych spraw.
 Charlie, Sarah i dwaj żołnierze przyglądali się im w osłupieniu, Whitney i major stali 
bardzo blisko siebie, ciężko oddychali i mierzyli się wzrokiem. Nie wiadomo, jak długo by to 
trwało, gdyby nie rozległ Się tętent końskich kopyt. Wszyscy odwrócili się w stronę jeźdźca.
 - Panie majorze! - Porucznik Brooks ściągnął cugle i zeskoczył z konia, 
zaniepokojony tą dziwną sceną.
 Townsend nagle przypomniał sobie, kim jest i co tu robi, tak iż zdołał uniknąć 
skandalu. Zakłopotany, cofnął dłonie z ramion panny Daniels.
 - Trzymaj się z dala od obozu - ostrzegł ją.
 Gorączkowo szukała odpowiednich słów, przypominając sobie wreszcie, po co tu 
przyszła.
 - Jego rodzina ma prawo go widywać — postawiła się. 
 - Nie należysz do jego rodziny - uciął dalszą dyskusję. - Jeśli jeszcze raz przyłapię cię 
w obozie, to naprawdę każę zakuć cię w kajdany, więc lepiej mi się nie narażaj.
 - Ale ciocia Sarah jest jego matką, — Whitney rozpaczliwie szukała przekonujących 
argumentów. - Chciałaby codziennie przynosić mu jedzenie. - Zerknęła na panią Dunbar, 
która skwapliwie potaknęła głową.
 Townsend stwierdził, że panna Daniels znowu chce ubić z nim interes, i naburmuszył 
się.
 - Może pan wyznaczyć miejsce i porę spotkań Charliego z matką - wyłożyła kawę na 
ławę, łamiąc zasadę zawierania transakcji, gdyż do ostatniej chwili nie ujawnia się, co chce 
się osiągnąć. - Co pan major na to?
 - Nie zgadzam się. 
 - Pan... w Była na granicy wybuchu, ale wzięta się w garść Chodziło przecież o 
zawarcie zwykłej prostej transakcji, w czym emocje nie powinny były przeszkodzić. - Twardo 
się pan targuje. Zgadzamy się przynosić żywność Charliemu i pilnującym go żołnierzom. 
Wówczas będzie pan miał o trzy osoby mniej do wykarmienia. - Pociągnął nosem, jakby 
poczuł niemiły zapach, ale dodała ze spokojem: - Mamy skąpe zapasy żywności, nie dostanie 
pan wiec lepszej oferty. A ciocia Sarah świetnie gotuje.
 W nieprzyjemnej ciszy, która zapadła po tej deklaracji. Townsend spojrzał najpierw na 
panią Dunbar, która kurczowo trzymała syna za rękę, a potem na żołnierzy. Sądząc po ich 
minach, jedni byli przeciw transakcji, a drudzy za nią. Jak on nie znosił takich prób. Miał 
tylko jedno wyjście z tej sytuacji, by nie okazać się krwawym tyranem.
 - Jeśli będzie mu przynosiła żywność codziennie, to - szukał logicznych argumentów i 
żałował, że nie jest bardziej zachłanny - żołnierze zostaną uwolnieni od tego dodatkowego 
ciężaru i łatwiej zajmą się poważniejszymi sprawami.
 - Jestem wdzięczna. - Wzruszona pani Dunbar ruszyła do niego, by podziękować, ale 
spojrzał na nią gniewnie i nie pozwolił na to.
 Whitney podniosła z ziemi blachy do ciasta, podała je Sarah, błysnęła oczami na 
majora i skinęła na nią, by już szły.
 Charlie spostrzegł, że major wpatruje się w falujące piersi Whitney, gdy wychodziła z 
obozu. Ogarnęło go współczucie dla mężczyzny, który najwyraźniej pragnął tak samo jak on 
tej rozkosznej kobiety. Ale spostrzegł również, że Whitney pragnie majora. Ich obopólną 
fascynacje wyczytał z tego, jak Townsend trzymał dłonie na jej ramionach, i z tego, jak 
wpatrywali się w siebie, oraz z drżenia kolan Whitney. Zauważył to, gdy major jej dotknął. 
Wszystko to było jasne tyto dla niego, bo znał Whitney jak mało kto. a poza tym czuł do niej 
sympatię.
 Obserwował, jak major ustala z porucznikiem plany i wydaje rozkazy. Starał się 
oszacować go jako rywala. Townsend był wysokim przystojnym mężczyzną o dumnej 
wyprostowanej postawie, ubranym w fantazyjny mundur i starannie wychowanym. Ale 
grzeszył straszną arogancją i nie krył pogardy dla życia na amerykańskim pograniczu. 
Whitney zaś miała wielką godność i uwielbiała niezależność oraz styl życia ojca. Bez 
względu na cielesne żądze, ona i major byli zaprzysiężonymi wrogami. Na myśl o tym 
Charlie uśmiechnął się z zadowoleniem i wyciągnął pod drzewem, opierając głowę o pień.
 Wkrótce wyrósł przy nim Townsend. Oparł dłonie na biodrach i spoglądał na niego z 
gniewem.
 - Dunbar, co, u diabła, robiłeś z nią wczoraj w lesie? - spytał bez ogródek.
 Charlie uniósł się na łokciu i uśmiechnął się wymownie.
 - A jak pan myśli, majorze? Co mógłby z nią robić w lesie młody mężczyzna? - 
odpowiedział pytaniem na pytanie.
 Townsend wzdrygnął się.
 - Mogliście sprawdzać kryjówkę z zapasami trunku łub obsługiwać destylator - 
zasugerował. 
 Charlie roześmiał się znacząco i podłożył ręce pod głowę. 
 - Ma pan major rację w jednej sprawie. Panna Daniels jest okropnie wyszczekana. 
Przysięgam, że wszystkich przegada. -Uśmiechnął się sarkastycznie. - Jeśli chciałby pan 
skorzystać z mojej lekcji, to radziłbym postępować z nią ostrożniej i nie podchodzić do niej 
zbyt blisko, bo potrafi kopnąć i ugryźć.
 Zapadający mrok szczęśliwie ukrył przed Charliem rumieńce Townsenda, bezwiednie 
spoglądającego na guzik, na którym] w świetle dnia zauważył szramy od zębów panny 
Daniels. Major wiedział, że potrafiła kopnąć i ugryźć. Był tak pochłonięty własnymi myślami, 
że dopiero gdy odchodził, zorientował się. iż Charlie coś jeszcze mówi
 - …Daniels potrafi zawzięcie walczyć. W połowie drogi do gospody domyślił się 
brakującego w zdaniu imienia panny Daniels, uznając, że może to być tylko Whisky.
6
 Whisky Daniels... Był w trudniejszej sytuacji, niż początkowo sądził. Uśpione w nim 
żądze znowu dały o sobie znać] w sposób nader krepujący. Ostatnia konfrontacja z panną 
Daniels potwierdziła jego najgorsze obawy. Pulsowanie krwi w skroniach, fale gorąca, 
wybuchy gniewu i przytępiona zdolność oceny sytuacji stanowiły znaki ostrzegawcze, 
których nie mógł lekceważyć. Znowu ujawniła się w nim jego jedyna słabość, stara choroba i 
poważna skaza charakteru. Czuł to w duszy i w ciele.
 Nie chodziło o fizyczne pożądanie, a w każdym razie nie tylko o nie. Gdy stawało się 
nie do zniesienia, Garner Townsend wiedział, jak sobie zapewnić rozkosz cielesną w sposób 
dyskretny i uznany przez dżentelmena. Ale w tym wypadku odczuwał jeszcze coś innego -
wszechogarniające i wymykające się spod kontroli pragnienie zdobycia nie tylko ciała, ale i 
duszy kobiety, tej, a nie innej kobiety. Opanowało go coraz silniejsze szaleństwo zmysłów i 
emocji, co mogło tylko zapowiadać katastrofę.
 Szedł do pokoju w gospodzie bliski paniki. Byt starszy, dojrzalszy i mądrzejszy, a 
poza tym ciążyła na nim odpowiedzialność. Potrafił panować nad kłopotliwym pożądaniem i 
stłumić pokusę. Tymczasem spostrzegł, że Whisky Daniels...
 Whisky Daniels.., Tylko wyrodny ojciec mógł dać córce imię będące nazwą 
diabelskiej wódki, którą pędzono na tym odludziu. Major przystani w połowie skrzypiących 
schodów, bo przyszło mu do głowy, że mógł to być tylko ojciec, który pędzi whisky na 
wielką skalę i jest z tego dumny.
 Ta myśl podziałała na niego jak kubeł zimnej wody. To dlatego panna Daniels była 
tak przeciwna stacjonowaniu w Rap-turę żołnierzy i ich misji. Ona lub jej rodzina należała do 
miejscowych górze huków. Major miał pewność, że w ten czy inny sposób panna Daniels jest 
zaangażowana w produkcję whisky. Po dwóch krokach znowu przystanął, bo przypomniał 
sobie jej widok, gdy wchodziła do gospody, zielonoooka i miedzianowłosa dziewczyna o 
zmysłowych ustach.
 Whisky Daniels... Znowu obudziły się w nim cielesne żądze. Dlaczego właśnie ona 
tak na niego działała?
 Nazajutrz po zapadnięciu zmroku Whitney przyszła do gospody Dedhama. Miała na 
sobie spodnie i długie buty, choć było już po kolacji i zgodnie z umową z ciotką powinna była 
włożyć suknię. Po prostu nie chciała ryzykować konfrontacji z majorem ubrana w strój 
kobiecy, bo szła na spotkanie z informatorem. Rozmawiała już z Radnorem i z Friedą 
Delbarton, a teraz chciała wysłuchać relacji Robbiego Dedhama.
 W gospodzie wesoło mrugały światła lamp, a w powietrzu unosił się zapach palącego 
się drewna i whisky. Powiesiła surdut na kołku przy drzwiach i rozejrzała się. Przy tym 
samym co zawsze stole blisko wyjścia siedzieli młodzi Delbartonowie i jak zwykle grali w 
karty, a Ferrel i Radnor grzali nogi przy kominku. Przy barze stali żołnierze. Harvey nalewał 
im racje whisky. Whitney przywitała się wylewnie z miejscowymi, obserwując, jak 
podwładni Townsenda zajmują miejsca przy długich stołach. Gdy przy barze zrobiło się 
pusto, podeszła do Harveya.
 - Proszę sążnisty łyk czegoś mocniejszego - zamówiła.
 - Ale u mnie nie ma nic za darmo - odpowiedział jej jak zwykle Harvey, z wesołym 
błyskiem w oczach.
 - A może powinno być— perswadowała mu, starając się swoim zwyczajem ubić 
interes i obniżyć wartość przedmiotu transakcji. - Trunek w tej beczce jest gorszy niż zwykle, 
cierpki i slaby. Smakuje jak rozwodniona podróbka. Nie dałabym za kieliszek więcej niż 
garść owsa.
 Whitney czoła na plecach spojrzenia żołnierzy. Roześmiała się swym niskim, 
intrygującym Śmiechem i wypiła, mrugając porozumiewawczo do karczmarza i przysuwając 
do niego cynowy kubek.
 - Za ten dam ci kawałek boczku - zamówiła drugą kolejkę. 
 Wychyliła do dna i podeszła do Delbartonów, bo postanowiła przed rozmową z 
Robbiem zagrać z nimi w karty. Jak zwykle udzieliła im nagany za oszukiwanie, a oni starym 
zwyczajem oskarżyli o to ją. Zażądali od niej zadośćuczynienia, postanowiła więc pokazać im 
sztuczkę polegającą na utrzymaniu talerza krawędzią na podbródku. Gdy wstała ze śmiechem, 
by zademonstrować tę umiejętność, wszyscy obecni zwrócili na nią oczy. Zaczynała trzy razy 
z powodu ataków śmiechu, który świadczył o pewności siebie i figlarnym usposobieniu, i był 
zaraźliwy. Wkrótce również żołnierze trzęśli się ze śmiechu i zakładali się, czy uda jej się 
wykonać sztuczkę czy nie. Jeden z Delbartonów zachęcił ich spojrzeniem, by założyli się z 
miejscowymi. Wszyscy wstrzymali oddechy, gdy spróbowała po raz trzeci i ostatni. Ponieważ 
jej się udało, żołnierze, którzy przegrali zakład, musieli oddać tytoń i z twarzy niektórych 
zniknął uśmiech.
 -Mike! -Whitney zwróciła się do Delbartona. który założył się z żołnierzami - To nie 
jest w porządku. - Uśmiechnęła się szeroko do tego barczystego wyrostka, który dzięki 
wygranym zakładom zgromadził miesięczny zapas tytoniu do fajki. - Trzeba uczciwie 
handlować, a ty wykorzystałeś swoją przewagę nad żołnierzem. Dajmy mu szansę rewanżu. - 
Tymi słowami wyraziła ubolewanie z powodu przegranej sierżanta Laxauita.
 Whitney i Laxault usiedli naprzeciwko siebie, podpierając dłońmi podbródki. Na dany 
znak spojrzeli sobie w oczy, starając się jak najdłużej wytrzymać bez mrugania, w ciszy, która 
zapadła, słychać było tylko trzask ognia w kominku.
 Townsend oglądał całe to widowisko z pogrążonych w mroku schodów, 
zaniepokojony, ze takie bratanie się żołnierzy z miejscowymi, zainspirowane przez 
antypatyczną Whisky Daniels, może zaszkodzić jego misji. Ruszył sztywnym krokiem do 
stołu, przy którym siedział Laxault z tą kobietą. Żołnierze zdenerwowani jego widokiem 
odsunęli się, by go przepuścić. Przystanął przy prawym ramienia sierżanta i obserwował 
sytuacje, starając się podjąć decyzję, czy przerwać te absurdalne zawody, czy nie. Przezywał 
rozterkę, bo chciał dać Laxaultowi szansę odzyskania tytoniu i patrzeć na pannę Daniels.
 Jego wysoka postać rzucała cień na siedzącą naprzeciwko niego Whitney, która ze 
zdumieniem spostrzegła kątem oka złote guziki i fragment obcisłych spodni. Oblała się 
rumieńcem. Początkowo chciała, by żołnierze odzyskali część utraconego w wyniku 
zakładów tytoniu, ale im dłużej widziała złote guziki i fragment obcisłych spodni, tym 
bardziej stawała się zadziorna i mniej skłonna do ustępstw. Wytrzymała tak długo, jak mogła, 
w końcu uśmiechając się swym złośliwym uśmiechem, który miał zgubić sierżanta i zapewnić 
jej zwycięstwo. To nie było ładne zachowanie w uczciwych zawodach, ale naprawdę nie 
mogła wytrzymać ani minuty dłużej.
 Twardy, wytrzymały sierżant zamrugał ze zdziwienia, a gdy rozległy się krzyki i 
gwizdy, poczerwieniał ze złości i zaczaj się odgrażać. Major był oburzony podstępem panny 
Daniels. 
 - Wujku! Zamawiam drinka dla sierżanta- zawołała do Harveya i spojrzała na 
Townsenda. Udawała zdziwienie jego fizyczną bliskością. Ponownie zawołała w stronę baru: 
- I dla majora!
 - Dziękuję - wycedził Townsend przez zaciśnięte zęby. Majorze, chciałabym zrobić 
przynajmniej tyle w rewanżu za krzepiącą szlachetność pańskich żołnierzy.
 - Dziękuje. - Już miał ruszyć do drzwi, ale zatrzymały go i jej dalsze słowa.
 - Widocznie lala dżentelmen gardzi pospolitą whisky - skomentowała jego 
zachowanie, jakby wymierzyła mu cios. - Wujek Harvey me może panu podać luksusowego 
jamajskiego rumu ani drogiej przedniej wódki z Nowej Anglii. Po zapłaceniu tego 
horrendalnego podatku od alkoholu nie stać go też na zakup najlepszych francuskich win. 
Może jednak zechce pan napić się z nami łyczek ale lub jabłecznika... dla towarzystwa. -
Wstała i patrzyła na niego przez stół.
 - Powiedziałem, że dziękuję. To znaczy, że nie będę nic pil.
 - To znaczy, chciał pan powiedzieć, że nie będzie pił z nami. -Pragnęła, by żołnierze 
poczuli się zmieszani jego arystokratyczną wyniosłością. - Nie życzy sobie pan pić ze 
zwykłymi żołnierzami piechoty i biednymi, brudnymi od pracy na roli farmerami.
 Rozjuszyła go tym prowokacyjnym oskarżeniem. Znowu bliski wybuchu, spogląda] 
na nią spod przymrużonych powiek.
 - Nie. To znaczy, że nie piję alkoholu. I nie zamierzam tego zmieniać tylko dlatego, by 
zadowolić kogoś takiego jak ty - odparował.
 - Nie pije pan? Ani kropli? - Cofnęła się szczerze zdumiona tym wyznaniem. 
Zauważyła, że żołnierze są równie zdumieni. -Nawet ale na śniadanie?
 - Nie.—Zaczerwieniony stanął sztywno i obciągnął mundur. Unikał spojrzeń 
podwładnych, gdy zwrócił się z rozkazem do Laxaulta: - Sierżancie, wracajcie wszyscy do 
obozu i połóżcie! się spać. Przed świtem trzeba wysłać patrol.
 Ale żaden z żołnierzy się nie poruszył, a niektórzy nawet zamrugali ze zdziwienia. Ich 
dowódca był nie tylko dżentelmenem, ale i abstynentem! Czuli się tym upokorzeni, zwłaszcza 
że dla dziewczyny i innych miejscowych było to nie do pojęcia. Spoglądali na siebie z 
niedowierzaniem.
 Kipiąc gniewem, Townsend odwrócił się do Whitney i Delbartonów.
 - Trzymajcie się z dala od żołnierzy. Zrozumieliście? Nie życzę sobie, żebyście 
ogołacali ich z tych niewielu rzeczy, które mają, za pomocą sztuczek i zakładów. Od jutra w 
czasie wydawania przydziału alkoholu gospoda będzie zamknięta dla miejscowych. 
Zapamiętałeś. Dedham?
 - Zapamiętałem - niechętnie potwierdził Harvey. Mrucząc gniewnie pod nosem. 
 - A ty? Też zapamiętałaś? - Wycelował palec w Whitney. -Czy może mam powtórzyć?
 Rozgniewał ją mściwym uśmieszkiem i wzruszeniem ramion, jakby otrząsa! się z 
odrazą, zbrukany przebywaniem w towarzystwie takich jak ona. Nigdy nie pozwalała, by 
ostatnie słowo należało do kogoś innego.
 - Zapamiętałam, panie majorze Samsonie.
 Wchodził na schody, ale słysząc to porównanie, odwrócił się. Łatwo mógł 
przewidzieć, ze odwrócą się również żołnierze, ciekawi, jak zakończy się ostatni akt 
dzisiejszej potyczki ich dowódcy z panną Daniels. 
 - Słuchaj, wiedźmo, może whisky zamroczyła twój umysł, bo nazywam się Townsend 
- odparował.
 - Czy to możliwe? - Uśmiechnęła się słodko do zebranych i zwróciła do niego: - Moja 
pomyłka jest całkiem zrozumiała. Ma pan taką długą silną szczękę, jakby wprost stworzoną 
do tego, żeby wszystkich kąsać!
 Townsend z trudem przełknął tłumiony Śmiech, jaki zewsząd dobiegał do jego uszu w 
związku z równoczesnym porównaniem go do biblijnego Samsona i do osła. Whitney posłała 
mu złośl i wy uśmieszek, zerwała z kołka surdut i wybiegła z gospody.
 Gdzie ona mieszka? - spytał major po południu Harveya. Nie musiał wyjaśniać, o 
kogo mu chodzi
 Wrócił do gospody przed świtem po bezowocnym przeszukiwaniu okolicy i przez 
cztery godziny męczył się w łóżku, nie mogąc zasnąć. Wstał wściekły. Ogolił się, mocząc 
pędzel : w lodowatej wodzie, i zszedł na dół na śniadanie. Na stole czekała na niego zimna 
fasola, okraszona szczodrze słoniną, i dwie niesione bułki.
 - Chyba oszalałeś. — Odsunął ze wstrętem danie i podniósł wzrok na Harveya. —
Chcę dwa jaja na miękko i smaczny chleb.
 - Nie mam jaj. Wczoraj wieczorem zjadł pan major moją ostatnią kurę. - Karczmarz 
skurczył ramiona, starając się wyglądać na Śmiertelnie urażonego.
 - To daj mi tylko kawę.
 - Kawy też nie mam. Wczoraj wieczorem wypił pan resztkę.
 - Jasna cholera!
 Głodny i wściekły Townsend poszedł do obozu. Chciał dopilnować, by żołnierze 
niezwłocznie wyruszyli na poszukiwanie ukrytej whisky, destylatorów i gorzelników,
 Rano, gdy przeszukiwali chaty i budynki gospodarcze kolonii, rozglądał się za czymś, 
czego nie potrafił określić, a co nie dawało mu spokoju i spotkanie z czym uważał za 
nieuchronne. Gdy tego nie znalazł, wiedział już na pewno, że czegoś szuka. Ale dopiero w 
czasie obiadu, na który karczmarz podał mu tę samą co rano fasolę, mimowolnie zerknął na 
guzik od munduru, porysowany przez pannę Daniels zębami, i odkrył, co. a raczej] kogo, 
chciał dziś spotkać, lecz mu się to nie udało. Oczywiście tę dziewczynę.
 - Mieszka półtorej mili stąd. Idzie się drogą i skręca w lewo na ścieżkę przy pniu 
dębowym, na którym jest wyryta litera B - poinformował go z niechęcią Harvey, pocieszając 
się tylko tym, że w ten sposób nie przysporzy kłopotów Whitney i Kate.
 - Litera B? — zdziwił się major. - Jak zdążyłem się zorientować, chodzi o nazwisko 
Daniels.
 - B od Blacka - warknął karczmarz. - Litera D byłaby bezużyteczna, bo mogłaby 
oznaczać wielu mieszkańców Rapture - Delbartonów, Dobsonów, Dunbarów, Donnerów, 
Dedhamów...
 - O Boże- jęknął Townsend. Dopiero teraz zdał sobie sprawę z tego, dlaczego tak 
trudno było mu skojarzyć nazwisko z osobą.
 - Stanowimy tu jedną wielką rodzinę - oświadczył z dumą Harvey.
 - Chcesz powiedzieć, że wszyscy mieszkańcy Rapture są ze sobą spokrewnieni?
 - Ależ skąd. - Spojrzał na Townsenda, jakby ten był głuchy. - Chodzi o alfabet.
 Major poszedł do stajni kowala, gdzie trzymał konia. Niebawem podążał główną 
drogą wzdłuż strumienia, na czele groźnych żołnierzy z Maryland. Wprost nie mógł się 
doczekać następnej konfrontacji z Whisky Daniels, o której myślał bezustannie.
 Whitney naprawiała uprząż w szopie z bali obok stajni. Nagle przez otwarte drzwi 
zobaczyła nadbiegającą z ogrodu Kate. Zaraz wyjaśnił się powód tego pośpiechu ciotki, bo w 
ślad za nią przed stajnią zjawili się żołnierze,
 Panna Daniels wyszła z szopy i stanęła oko w oko z majorem, który siedział narosłym 
dereszu w aroganckiej pozie. W słońcu błyszczały jego złote epolety i wypolerowane długie 
buty. Zaczerwieniła się ze złości i spiorunowała go spojrzeniem, bo utkwił wzrok w jej 
pobrudzonych dłoniach, w których wciąż trzymała kawałek skóry. 
 Zgrabnie zsiadł z konia i wręczył cugle sierżantowi. 
 - Czego pan chce? - Wrzuciła skórę do szopy i wysunęła się przed Kate, opierając 
dłonie na udach.
 - Wykonuję swoje obowiązki, proszę pani - zwrócił się do Kate, ignorując Whitney. 
Otaksował zimnym spojrzeniem jednopiętrowy dom z bali, solidną stajnię i ogród. - 
Poszukuję nielegalnie produkowanego alkoholu, destylatorów i gorzelników. Radzę 
współpracować z żołnierzami. Jeśli nie macie nic do ukrycia, to nie musicie się niczego bać. 
Jak rozumiem, gospodarz jest w domu?
 - Jak pan śmie. - Whitney ruszyła do niego, ale ciotka chwyciła ją za rękę i 
przytrzymała. Po chwili była jej za to wdzięczna, bo z zimnego uśmieszku majora wyczytała, 
że tylko czekał, by straciła panowanie nad sobą. Nagle zrozumiała czemu zawdzięczają tę 
wizytę. Wczoraj wieczorem upokorzyła przecież Townsenda w gospodzie.
 - Mojego szwagra, Blackstone’a. chwilowo nie ma w domu. – Kate przybrała 
wyniosłą pozę. – Jestem Kataryn Morrison, ciotka Whitney.
 -Whitney?- Przeniósł wzrok na pannę Daniels napiętą i urażoną. Prowokacyjnie 
zatrzymał spojrzenie na jej falujących piersiach i szczupłej talii. Czul się dziwnie 
rozczarowany jej prawdziwym imieniem, choć było niezwykłe. Wydawało mu się, że imię 
Whisky lepiej do niej pasuje, a poza tym było przecież niemożliwe. - Gdzie jest Blackstone?
 - Jest... to znaczy nie spodziewamy się go tu szybko. Pojechał... - Kate przerwała pod 
wpływem ostrzegawczego spojrzenia siostrzenicy. Dzięki Bogu nie trzymali tu zapasów 
whisky.
 - Do Pittsburgha - dokończył za nią major - wraz z innymi mężczyznami z doliny, 
gorzelnikami. - Zanim zdążyły odpowiedzieć, odwrócił się do żołnierzy i wyłowił wzrokiem 
trzech, nakazując im gestem dłoni; by weszli do stajni: - Wszystko gdzieś tu musi być. 
Przeszukajcie stajnię i szopę. Zajrzyjcie do każdej beczki, skrzyni, pudła i wiadra.
 - Nie - zaprotestowała Kate. - Nie możecie tak po prostu przejść przez nasz...
 - Ależ możemy - przerwał jej ze złośliwym uśmieszkiem -Sierżancie, weźcie dwóch 
żołnierzy i chodźcie ze mną.— Ruszył do domu. Był w połowie drogi do drzwi kuchennych z 
tyłu domu, gdy Whitney i Kate pobiegły za nim.
 Panna Daniels wyprzedziła go i oparła się plecami o drzwi Zareagowała instynktownie 
na jego upór i zawziętość, ale ostatecznie wziął w niej górę nawyk targowania się o wszystko.
 - A dokąd to? - zażądała wyjaśnień;
 - Do środka - odparł bez wahania. Chcąc ją onieśmielić, pochylił się do jej twarzy. Ale 
od razu się zorientował, że popełnił błąd, bo natychmiast przyszła mu ochota, by ją 
pocałować. Gwałtownie odchylił się do tyłu i chwycił ją w pasie, chcąc odsunąć od drzwi. 
Ona jednak przytrzymywała się z całej siły futryny i zapierała nogami, tak iż zdołała stawić 
mu opór.
 - Jeśli chce pan przeszukać nasz dom, to musi pan zapłacić za ten przywilej - wycedziła 
przez zaciśnięte zęby i mimo woli przyciągnęła go do siebie, gdy próbowała uwolnić się z 
jego uścisku. - Panie majorze, nie ma nic za darmo. Mieszkańcy Rapture dowiadują się o tym 
już w dzieciństwie. 
 Ich nosy niemal się dotykały, twarze były zaczerwienione, a oddechy przyspieszone.
 - Nie bądź śmieszna. - Townsend w końcu się opamiętał i gwałtownie odsunął ręce od 
jej talii.
 - Poniesiemy straty - targowała się z nim. kątem oka obserwując niepewne miny 
żołnierzy. - Z pewnością poniesiemy. Wystarczy na nich spojrzeć. - Z pogardliwą miną 
skinęła głowa w stronę niechlujnych mężczyzn. - Ci nadgorliwcy obrócą nasz dom w perzynę 
i zrobicie sobie z mieszkańców doliny zaprzysiężonych wrogów. Poza tym wkrótce 
powiadomimy o wszystkim władze w Pittsburghu. Nie darujemy wam tego!
 Townsend zesztywniał, widząc pytające spojrzenia podwładnych i zaniepokoił się 
swym rozgorączkowaniem. Nie był w stanie zdobyć się na ciętą ripostę.
 - Domagamy się odszkodowania - nie ustępowała. Zastanawiała się już, czy nie 
potraktować jego wahania jako zwiastunu zwycięstwa.
 - Cholera! -Zniecierpliwiony odsunął ją w końcu od drzwi i wtargnął do kuchni, a za 
nim weszli trzej żołnierze, czerwona ze złości Whitney i szara ze strachu Kate.
 - Zajrzyjcie do beczek z mąką. - Zlustrował wzrokiem ładnie urządzoną kuchnię i 
stuknął obcasem w podłogę. -Sprawdźcie, czy w podłodze nie ma luźnych desek. Przeszukaj-
cie leż spiżarnię i naczynia z żywnością, Nie omińcie żadnej torby i garnka. Nie wiadomo, 
gdzie wszystko ukryli.
 Kate ze zgrozą obserwowała, jak żołnierze długimi nożami dziurawią beczki i 
przekłuwają, otwarte worki z ziemniakami i rzepą. Z furią przechodziła od jednej 
uszkodzonej rzeczy do drugiej i zakazywała im bardziej je niszczyć. Nieraz odtrąciła 
niezdarne łapy, gdy usiłowały przeszukać w kredensie cenną chińską porcelanę i kufer z 
pościelą. Żołnierze zrzucali przedmioty na podłogę, odwracali do góry dnem drewniane 
skrzynie i hałasowali kociołkami i żelaznymi garnkami.
 Gdy jeden z nich oznajmił, że znalazł coś na kredensie, wszyscy znieruchomieli. Był 
to tylko placek z jeżynami, ale nie potrafili oderwać oczu od złocistego ciasta wypełniającego 
blachę.
 - Psiakrew, to placek - stwierdził w końcu sierżant zgrzytliwym głosem.
 Żołnierzom już ciekła ślinka.
 - Sierżancie, to jest cholernie podejrzane ciasto. - Major przywołał go do siebie i wyjął 
mu z ręki nóż. Pokroił placek na cztery kawałki i podniósł jeden do ust, nie zważając na jęki i 
westchnienia pani Morrison. Znacząco spojrzał na Whitney i z apetytem spałaszował swoją 
porcję. Zachęceni tym żołnierze bez wahania sięgnęli po pozostałe trzy kawałki i zjedli je 
łapczywie, pomrukując z zadowolenia. Major zamknął oczy i rozkoszował się smakiem 
soczystych słodkich jeżyn. Gdy na powrót je otworzył, spojrzał na usta Whitney Daniels, 
które wyglądały jak dojrzały apetyczny owoc.
 - Panie majorze, poniosłyśmy straty - oświadczyła i gniewnie skrzyżowała ręce na 
piersiach, które dzięki temu stały się lepiej widoczne pod szorstką bluzką.
 Stłumił podniecenie, jakie nagle odczuł na ten widok, ruszył do następnych drzwi i 
pomachał na żołnierzy, by do niego dołączyli.
 - Co ja tu widzę? - burknął.
 Wtargnęli do drogiego sercu Kate salonu. Żołnierze podnosili, odsuwali i 
przeszukiwali meble, a major przechadzał się i rozglądał. Odrzucił narzutę z francuskiej 
kanapy i przesunął delikatną dłonią po jedwabisty m brokacie, przyjrzał się misternej 
rzeźbiarskiej dekoracji francuskiego sekretarzyka i żyrandolowi z kutego żelaza, wiszącemu 
pośrodku pokoju.
 Kate uratowała szklaną kulę lampy przed niezdarnymi dłońmi jednego z żołnierzy, a z 
rąk innego wyjęła koszyk z robótkami ręcznymi. Z oburzeniem interweniowała u majora, 
który patrzył na nią tak, jakby chciał prześwietlić ją wzrokiem.
 - Coś w Rapture musi przynosić dochód; bo skąd to wszystko się tu wzięło? — spytał 
podejrzliwie.
 - To są moje rzeczy. - Wyprostowała się groźnie, przyciskając do piersi malowaną 
holenderską figurynko z porcelany. - Przywiozłam je z Allentown. gdy po śmierci męża 
przyjechałam do Rupture. by zająć się wychowaniem Whilney.
 - Czyli jest pani odpowiedzialna za jej postępowanie -oskarżył Kate, jakby popełniła 
przestępstwo. Z zadowoleniem rewanżował się teraz Whitney za pośmiewisko, jakie z niego 
zrobiła wczoraj w gospodzie. Ta rewizja okazała się bardziej zabawna, niż mógł się 
spodziewać, nawet gdyby nie przyniosła efektu. Wskazał na schody i spytał: - Co jest na 
górze? - I nie czekając na odpowiedź, ruszył na piętro.
 - Jak pan śmie? - Panna Daniels szła za nim krok w krok, a za nią Kate i tęgawy 
sierżant Laxault. Gdy major wkroczył do jej pokoju, wyprzedziła go i stanęła na środku. 
Spiorunowała go wzrokiem i syknęła: - Wynoście się stąd!
 - To twój pokój? - Townsend lustrował go pogardliwym spojrzeniem, ale zrobiła na 
nim wrażenie zdumiewająca mieszanka prymitywizmu i wyrafinowania w urządzeniu 
wnętrza. Nagle zdał sobie sprawę, że panna Daniels stanowi taką samą intrygującą mieszankę 
niepospolitej urody i surowości, niezwykłości i zwyczajności. Przechadzał się po pokoju, 
zręcznie ją omijając, dotykając i oglądając rzeczy. Arystokratyczną dłonią musnął gładki 
marmurowy blat umywalki i arogancko uniósł czubkiem buta wieko dębowego kufra. Nie 
zwracając uwagi na reakcję Whitney, która na ten widok straciła oddech i ciskała z oczu 
gromy, zanurzył dłoń w kufrze i wyciągnął muślinową koszulę.
 - Proszę natychmiast mi to oddać! - Wyrwała mu koszulę z ręki i pąsowa ze wstydu 
nerwowo przycisnęła ją do piersi.
 - Ona nie może być twoja. Ty byś jej nigdy nie włożyła - zadrwił sobie z niej 
nieprzyjemnym, gardłowym głosem.
 - Czy jest pan już usatysfakcjonowany? Skończył pan?
 - Jeszcze nie. dzieweczko. - Podszedł do łoza z baldachimem, przykrytym miękką 
pikowaną narzutą i zarzuconym poduszkami. Whitney zagrodziła mu drogę, jakby chciała 
wstać przed nim to miejsce. W skąpym świetle niedużego okna wydała mu się jeszcze 
bardziej pociągająca - zarumieniona i bezradna na tle zaskakująco wytwornego łoża. W 
wyobraźni jednym ruchem obnaży! jej ramiona i rozplótł ztotomiedziane włosy.
 A więc spała w tym łóżku. Na myśl. że co noc spoczywa tu jej ciało, rozgrzane i 
omdlałe pod wpływem snu, przeszył go dreszcz podniecenia. Poczuł jej świeży, pachnący 
oddech. Miękkie posłanie i delikatne kobiece ciało wystawiały na próbę jego stanowczość i 
opanowanie.
 Nareszcie dotarło do niej w pełni, że on jest w jej pokoju, że stoi obok niej. Przez trzy 
ostatnie noce leżała w ciemnościach, nie mogąc zasnąć, bo nie potrafiła zapomnieć widoku 
przystojnego majora i pożądania, jakie w niej wzbudzał. A teraz tu był. Mogła podziwiać jego 
długie silne nogi, barczyste ramiona i błyszczące szaroniebieskie oczy. Jęknęła w duchu na 
myśl, że gdy wieczorem kładzie się tu spać, nie potrafi już uwolnić od niego wyobraźni, że 
obraz jego postaci pozostanie w tym pokoju na zawsze wraz z hardym spojrzeniem i silnym 
ciałem.
 Stali tak wpatrzeni w siebie i jakby nieobecni, a zmieszani tą sceną świadkowie w 
napięciu pochrząkiwali i mruczeli pod nosem.
 Kate Morrison zwróciła uwagę, że major i jej siostrzenica są sobą podekscytowani, Z 
niepokojem obserwowała, jak w obojgu narasta fizyczne podniecenie, ale nie potrafiła 
zniweczyć naelektryzowanej atmosfery.
 - Panie majorze, nic nie znaleźliśmy. - Laxault przecisnął się przez stojących w 
drzwiach żołnierzy.
 Jego głos podziałał na Townsenda jak grom z jasnego nieba i w jednej chwili 
zniszczył niebezpieczne żądze. Przerażony major cofnął się chwiejnym krokiem do drzwi. Ta 
mała wiedźma znowu rzuciła na niego czar. Niemal zbiegł po schodach, a za nim jego 
gamoniowaci żołnierze, pąsowa ze wstydu Whitney i jej zdumiona rozwojem sytuacji ciotka. 
Wyszedł na dwór z boku domu i zobaczywszy piwnice, kazał ją przeszukać. Chciał zdobyć 
choćby cień dowodu, jakieś usprawiedliwienie dla tej rewizji.
 - Panie majorze, proszę spojrzeć! - Laxauft wyłonił się ze schodów do piwnicy, 
szczerząc zęby w złośliwym uśmiechu. Trzymał w dłoniach ciężki gliniany dzban.
 - To nie jest alkohol! - krzyknęła Kale, a Whitney zbiegła do piwnicy, by bronić 
zapasów żywności przed grabieżą.
 Major niemal wyrwał mu z rak dzban, odkorkował go mściwie i pociągnął solidny ryk 
mocnego jabłecznika. Na jego twarzy irytacja mieszała się z rozczarowaniem. Oświadczył, że 
musi sprawdzić w gospodzie, czy napój istotnie nie zawiera alkoholu, i nie zważając na 
protesty Kate, kazał Laxaultowi skonfiskować cały jabłecznik.
 Ruszył do żołnierzy, którzy po solidnym przeszukaniu stajni, szopy i ogrodu oznajmili 
mu, że nic nie znaleźli. Rzucił okiem na ich wypchane kieszenie i domyślił się, że ukradli 
trochę owsa i cebuli Kilku miało podejrzanie wybrzuszone mundury z przodu.
 Whitney również to zauważyła. Chłód piwnicy pomógł jej zapanować nad gorączką 
zmysłów. Postanowiła odebrać majorowi trochę pewności siebie, a drobne kradzieże 
żołnierzy dostarczyły jej ku temu wspaniałej okazji.
 - Panie majorze, nieźle wypchali sobie kieszenie - zwróciła mu uwagę, zaczepnie 
unosząc podbródek i opierając dłonie na biodrach. — Plądrują dom i ograbiają niewinnych 
ludzi. Bezwzględni żołnierze sił federalnych okazują się złodziejami. Żądamy rekompensaty 
za straty, na jakie nas narazili, działając w imieniu rządu Stanów Zjednoczonych.
 - Nie mów głupstw, dzieweczko. - Odwrócił się, ale drogę zagradzali mu żołnierze, 
którzy podeszli bliżej, ciekawi, co się znowu wydarzy miedzy ich dowódcą a tą porywczą 
panną. Poczuł się zobowiązany do obrony ich żołnierskiej dumy, do protestu wobec 
zuchwałych oskarżeń Whitney Daniels. Dodał więc stanowczym tonem: - Nie ponieśliście 
żadnych strat. Moi żołnierze wykazali godną podziwu powściągliwość wobec prowokacji.
 - A placek, panie majorze? - Miała chytrą minę. - I sześć dzbanów wyśmienitego 
jabłecznika, czyli prawie czterdzieści galonów? Poza rym Bóg jeden wie, co ci żołnierze mają 
w kieszeniach. I narażacie nas na ciężką pracę, bo musimy posprzątać po was ten straszny 
bałagan. Sam nasz czas i niepokoi cioci Kale warte są dziesięć dolarów.
 - He? - Głos uwiązł Townsendowi w gardle. Ze złości zaczerwieniły mu się uszy i 
zesztywniał kark. Znał już butne uniesienie podbródka, ten dźwięczny ton głosu. Znowu 
próbowała ubić z nim interes.
 - Dolar za dzban i dolar za placek, to jest razem siedem dolarów, plus dziesięć, które 
wymieniłam, czyli w sumie siedemnaście. Chyba się nie mylę, panie majorze, że nazywa się 
to odszkodowanie wojenne.
 - Jakie, u licha, odszkodowanie? - zdumiał się. Zachował czujność, bo uśmiechała się 
prowokacyjnie.
 - Nie przyjmiemy od pana rachunków - uprzedziła i z miną wytrawnego kupca 
obserwowała wyraz twarzy tego powściągliwego arystokraty. Spostrzegła jego napięcie, które 
postanowiła jeszcze wzmóc. - Cóż więc może nam pan... - Spojrzała ponad jego ramieniem i 
jej twarz rozjaśnił uśmiech zadowolenia Jednym ruchem wyjęła zza pasa stojącego najbliżej 
żołnierza długi nóż i błyskawicznie odcięła Townsendowi złoty guzik] od munduru. — To 
nas satysfakcjonuje. — Oddała nóż i obejrzawszy guzik, schowała go do kieszeni. - Wart jest 
siedemnaście dolarów. - Jej zielone oczy rozbłysły, gdy dodała; - To udana transakcja.
 Townsend stał jak rażony gromem. Patrzył na miejsce, w którym po guziku został 
tylko kawałek nitki, i niebezpiecznie wzbierał w nim gniew. Gdy uniósł głowę, utkwił w 
Whitney oczy jak sztylety. Cudem się powstrzymał i nie potrząsnął z całej siły tą małą 
wiedźmą. Po raz pierwszy w życiu groziła mu utrata samokontroli.
 - Czynna napaść na legalnego przedstawiciela rządu Stanów Zjednoczonych jest 
uznana za zdradę stanu - ostrzegł chrapliwym głosem, wydobywającym się gdzieś z głębi 
trzewi. Jego wściekłość zwarzyła uśmiech na twarzy Whitney i odebrała głos pochrząkującym 
i parskającym śmiechem żołnierzom. Odwrócił się do nich i wrzasnął: - Do szeregu marsz! 
 Panna Daniels odprowadzała go wzrokiem, gdy dosiadał konia i wyprowadzał z farmy 
żołnierzy, którzy zabrali zimowe zapasy jabłecznika Danielsów. Przerażona jego furią, wciąż 
nie mogła zrobić kroku.
 Czynna napaść... zdrada stanu... - powtarzała w myślach. To nie było stwierdzenie, 
lecz ostrzeżenie. Jeżeli jeszcze raz go sprowokuje i upokorzy przy żołnierzach, to zakuje ją w 
kajdany i nikt nie zaprotestuje.
 Dziwiła się, że jeszcze tego nie zrobił. Swym zachowaniem, poniżającym jego 
godność i wyprowadzającym go z równowagi, wciąż drażniła, irytowała, obrażała i 
wystawiała na ciężkie próby. Wiec jej groził, straszył ją i ostrzegał przed niszczącą męską siłą 
i dominacją. Gdy spotkali się dziś, oboje byli zacięci, sztywni i milczący. A ona jak zwykle 
odczuwała podniecenie, które odbierało jej zdolność trzeźwego myślenia. Townsend 
wyzwalał w niej czysto kobiece reakcje, z którymi nie umiała sobie radzić. Obawiała się. że 
to zły znak.
 Kate uważała za zły znak, że pogrążona w myślach siostrzenica nagle się rumieni jak 
prawdziwa kobieta. Ona również zastanawiała się nad zdumiewającą konfrontacją majora : 
Whitney i obawiała się konsekwencji tego spotkania. Nie mogła znaleźć gorszego momentu 
na przekonanie jej, że wreszcie powinna zacząć zachowywać się i ubierać jak przystało 
kobiecie.
7
 Jak się okazało, Żelazny Major rzeczywiście nie pil alkoholu, czym naprawdę 
Whitney rozczarował, bo jaki mężczyzna nie łyknie sobie czasami kieliszka dla towarzystwa? 
I nie palił tytoniu, A z informacji frywolnej May Donner wynikało, ze nie pociągają go 
również swawolne wdówki.
 W ciągu dwóch następnych dni panna Daniels dowiedziała się o swym śmiertelnym 
wrogu kilku rzeczy. Robbie Dedham doniósł jej z powagą, że buty majora nie cuchną, że ma 
on cztery eleganckie koszule z guzikami z macicy perłowej, że pisze lewą ręką i że 
codziennie rano goli się rozebrany do pasa. Z kolei stary Dedham zwrócił uwagę, że jego 
przymusowy gość nie przepada za fasolą i dodawaną do niej tłustą soloną wieprzowiną, że w 
tornistrze ma młynek do pieprzu i soli i pije tylko zimną wodę, gdy brak kawy i herbaty. Że 
kładzie się spać i wstaje codziennie o tej samej porze, że najpierw zajmuje się koniem, a 
dopiero potem sobą, że lubi mieć wypastowane do połysku buty. Nic jednak w jego 
zachowaniu nie świadczyło o nałogu czy o słabym punkcie, które można by wykorzystać 
przeciwko niemu.
 Ale musiało być coś, czego pragnął, oprócz zniszczenia nielegalnej produkcji whisky 
w Rapture. Musiało być coś, co potrafiłoby go skłonić do zaniechania śledztwa w tej sprawie. 
Za jakąś cenę można było go kupić, jak każdego,
 Whitney kazała go obserwować uważniej i wkrótce dowiedziała się, że przyzwala na 
drobne gry hazardowe w obozie ale sam w nich nie uczestniczy. Westchnęła ciężko na myśl, 
że jest wolny od tego wielce obiecującego nałogu. Każda kolejna relacja zdawała się tylko 
potwierdzać, że Townsend nie popełnia żadnego z siedmiu grzechów głównych: nie pije. nie- 
uprawia rozpusty, nie obżera się, nie jest chciwy itd.
 Również lenistwo nie należało do jego wad. Codziennie prowadził połowę oddziału do 
lasu na poszukiwanie nielegalnych gorzelni. Ponadto przesłuchiwał mieszkańców Rapture w 
tej sprawie. W pierwszych dniach pobytu zdołał się spotkać z niemal wszystkimi. Używał 
wyszukanych słów, tak iż niektórzy z zakłopotaniem drapali się w głowę, nie rozumiejąc, o co 
mu chodzi.
 Krótko mówiąc, okazał się wzorem przyzwoitości, pracowitości i dobrych obyczajów. 
W słowach i czynach demonstrował filozofię umiarowe wszystkim, jakże męczącą i zdolną 
doprowadzić do szału. Przesadnie często wymieniał jedynie swoje nazwisko, zwłaszcza gdy 
wydawał polecenia lub łajał biednego Harveya. Najwyraźniej cenił sobie pozycję społeczną 
Townsendów i chciał, by wszyscy czuli przed nimi respekt
 Najważniejsza jest dla niego jego duma, choć Księga Przysłów przestrzega, że duma 
wiedzie do zguby, a wyniosłość do upadku - podsumowała Whitney.
 Problemem było tylko to, że zguba i upadek zwykle nie następowały zbyt szybko. 
Mieszkańcy donosili pannie Daniels, że z każdym dniem Townsend przybliża się do kryjówki 
whisky i gorzelni Blacka Danielsa. Na szczęście był systematyczny, prowadząc poszukiwania 
w sposób uporządkowany i dzieląc cały obszar na części. Czasami późnym wieczorem 
Whitney wymykała się z domu, by pomóc Juliusowi i Ballardowi przenieść destylator w 
miejsce, które żołnierze już sprawdzili.
 Wyczerpana nocnymi eskapadami miała mniej energii i trudniej było jej się skupić. 
Ciotka spoglądała podejrzliwie na jej zmęczoną twarz, ale Whitney nie zważała na to, bo 
najważniejsza była dla niej walka z Żelaznym Majorem. Gdyby jak inni ulegał jakimś 
pokusom, sprawa wyglądałaby prościej.
 Nie wiedziała, czego właściwie chce ten łajdak.
 Po czterech dniach pobytu żołnierzy w Raptuie w gospodzie skończył się alkohol.
 - To kup, psiakrew - zirytował się major, gdy sprawdził, że beczki są puste. - Moi 
żołnierze muszą codziennie dostawać przydział whisky.
 -	Nie mogę, panie majorze. Nie mam gotówki, tylko rachunki od pana. - Drobny 
Harvey nie cofnął się, gdy Townsend na niego natarł. - W Greensburgu chcą za whisky 
gotówkę, bo płacą nią podatek.
 -	To jedź do Pittsburgha i wymień rachunki na pieniądze, a wtedy kupisz whisky!
 -	Nigdy tam nie byłem. - Dedham sprawiał wrażenie autentycznie przerażonego 
perspektywą wyjazdu z Rapture. - Poza tym podróż zajęłaby mi kilkanaście dni. - 
Obserwował reakcję majora, pewny, że ten jest w stanie furii, ale tego nie okazuje.
 -	Do cholery! - zaklął w końcu Townsend i dał mu spokój.
 Następnego dnia wieczorem karczmarz miał dla twardego Townsenda drugą złą 
wiadomość. Niechętnie udał się do niego do obozu.
 -	Jak to, nie masz żywności? - Major podszedł sztywnym krokiem do małego 
człowieczka i pochylił się nad nim.
 -	Nie powiedziałem, że nie mam, tylko że mam mało. Dlatego uznałem, że powinien 
pan zmniejszyć dzienne racje żywności dla żołnierzy — wyjaśnił.
 Townsend chciał zobaczyć na własne oczy, jak przedstawia się sytuacja, i udał się z 
nim do kuchni i wędzarni. Gdy wrócili do obozu, wciąż miał przed oczami prawie pustą 
beczkę z mąką.
 -	To wymień coś na żywność albo ją kup, albo zrób co chcesz, byle byśmy ją mieli - 
zasugerował.
 -	Już próbowałem, parne majorze. - Karczmarz spojrzał zmęczonym wzrokiem na 
wyciągniętego na trawie Charliego Dunbara. Nie chciał być następnym zakutym w kajdany. 
Nikt nie ma dużo do sprzedania i każdy chce coś na wymianę. Ja sam chyba nadużyję dobroci 
sąsiadów i poproszę ich, by wzięli moje dzieci na utrzymanie, dopóki sytuacja się nie 
poprawi.
 Major spąsowiał ze złości w reakcji na ten żałośnie naciągany wywód o skąpych 
zapasach żywności w Rapture.
 - Poślę porucznika do mieszkańców, by ich przekonał* że powinni podzielić się z 
nami tym. co mają - oznajmił.
 - Nic nie wskóra. - Charlie parsknął śmiechem. - Od razu widać, że jest z miasta. Nic 
mu nie sprzedadzą.
 - Pytał cię ktoś o zdanie? - ofuknął go major.
 Kołtuński Dunbar spoglądał na niego protekcjonalnie.
 - Pan major potrzebuje do pomocy urodzonego kupca, który potrafi wymienić ostrogi 
na koguta - orzekł bez wahania.
 - I pewnie masz na myśli siebie? -zadrwił z niego Townsend.
 - Nie, nie siebie. - Na jego ustach zaigrał złośliwy uśmieszek. - Jestem przecież 
aresztantem, nieprawdaż? Potrzebuje pan kogoś najlepszego, czyli Whit Daniels. Ona potrafi 
błyskawicznie oskubać każdego. Słyszałem, że jest zdolna nawet sięgnąć po cudze guziki.
 Major skrzywił się i mimowolnie spiorunował spojrzeniem puste miejsce po guziku na 
mundurze. Urażony w swej dumie, kazał założyć Charliemu dodatkowe kajdany i 
zakneblować go. tak iż ten szybko pożałował swego niewyparzonego języka.
 Oczywiście chłopięcy porucznik Brooks nie był urodzonym kupcem i nie udało mu się 
zdobyć prowiantu, toteż racje żywnościowe żołnierzy zostały zmniejszone o połowę. Ku 
zaskoczeniu mieszkańców Rapture major i porucznik jadali odtąd w obozie, solidarnie 
zadowalając się wraz ze wszystkimi zmniejszonymi porcjami i dając przykład hartu ducha w 
trudnych warunkach. Żołnierze z niedowierzaniem patrzyli na majora, który bez szemrania 
posilał się garścią wodnistej fasoli i skąpą maczanką z chleba. Ale naturalnie nie przybywało 
im od tego jedzenia w żołądkach i nie poprawiał się ich nastrój.
 Wkrótce żołnierze warczeli na siebie i skakali sobie do oczu.. Było im tym trudniej 
znosić nędzne wyżywienie, że Charlie obżerał się na ich oczach, gdyż miejscowi przynosili 
mu do obozu różne przysmaki. Leniuchował pod drzewem, zajadając placuszki kukurydziane 
i ciasto. Żołnierze kłócili się o to, który będzie go pilnował, aż w końcu sierżant Laxault kazał 
im pełnić straż kolejno, co zapobiegło spodziewanym bojkom i pozwoliło każdemu co jakiś 
czas najeść się do syta.
 Kiedyś Sarah i jej młodszy syn przynieśli Charliemu garnek gulaszu z dziczyzny i 
wielką blachę jeszcze ciepłych bułek. Przyszła z nimi ponętna May Donner, choć major 
niechętnie widział w obozie innych miejscowych. Przyniosła dwa placki z jabłkami. Zwabieni 
wspaniałymi zapachami żołnierze podążyli za nimi pod drzewo, do którego był przywiązany 
Charlie. Gdy Sarah i May podawały jedzenie jemu i jego dwóm strażnikom, otoczyli ich 
kołem. Widząc tyle jedzenia, zacieśnili krąg i wyraźnie dali do zrozumienia, że są głodni.
 Sarah zerknęła na nich gniewnie, ale zauważyła ich wymizerowane twarze i zmiękło 
jej matczyne serce. Poczęstowała ich bułkami, wspaniałomyślnie pozwalając maczać je w 
gulaszu. May pokroiła dwa okrągłe placki na wąskie trójkąty i rozdała zebranym.
 -	Z trudem dajemy sobie radę w domu bez Charliego -wyznała Sarah po cichu, gdy 
już jedzenie zniknęło w żołądkach zebranych. - Ned, jeśli poczujesz głód - poklepała go czule 
po policzku - to przyjdź do nas. Narąbiesz mi drewna w zamian za kolację, co?
 -	Przyjdę jutro rano, psze pani - zgodził się skwapliwie.
 -	A ja? Ja rozłupuję drewniane bale, jakby uderzał w nie piorun! - zaofiarował się 
kościsty Albert, wpatrując się w nią z nadzieją.
 Sarah z westchnieniem skinęła głową, a wśród żołnierzy; zapanowało nerwowe 
podniecenie,
 -	Ja też potrzebuję kogoś do pomocy - zaapelowała do żołnierzy May Donner i 
natychmiast zgłosiło się kilkunastu. Każdy aż się palił do rąbania drzewa u ponętnej wdówki, 
ale wybrała dwóch najwyższych i najlepiej zbudowanych, na co pozostali zareagowali 
gniewnymi pomrukami.
 -	Może jeszcze ktoś w dolinie potrzebuje pomocy? - odezwał się z tyłu czyjś 
zawiedziony głos. 
 -	Od dziecka orzę i znam się na rzeźnictwie - zaofiarował się inny.
 Teraz jeden przez drugiego mówili, jakie potrafią wykonywać zajęcia.
 W końcu Sarah podniosła drżącą rękę, by ich uciszyć. ? Popytam się. Po wyjeździe 
mężczyzn brakuje nam rąk do pracy - dodała im nadziei.
 Rano o wschodzie słońca przed obozem zjawili się niektórzy mieszkańcy Rapture, by 
zabrać ze sobą żołnierzy chętnych do pracy w zamian za utrzymanie. Po wykonaniu zajęć i 
zjedzeniu solidnego śniadania zadowoleni wojacy powrócili do obozu, nie zdając sobie 
sprawy, że zawdzięczają to wszystko pannie Daniels. Równie zadowoleni miejscowi 
spoglądali na stosy narąbanych drew. naprawione szopy i zebraną z pól kukurydzę. IW 
myślach dziękowali nadzwyczajnej Whitney, która miała niezawodny instynkt kupiecki i 
wiedziała, że najpierw należy rozbudzić w kimś potrzebę, a następnie sprawić, by drogo 
zapłacił za jej zaspokojenie.
 Oczywiście Townsend i Brooks nie mogli się o niczym dowiedzieć. Ich podwładni 
starali się utrzymać wszystko w tajemnicy. Nie było to trudne w sytuacji, gdy major i 
porucznik na zmianę wyruszali do lasu na czele patrolu złożonego z połowy oddziału, a po 
powrocie do gospody natychmiast zasypiali z powodu niedożywienia i wyczerpania. Ody zaś 
zmęczenie na skutek pracy u mieszkańców Rapture utrudniało żołnierzom sumienne 
przeszukiwanie okolicy, ich dowódcy sądzili, że są osłabieni z niedojedzenia i traktowali ich 
wyrozumiale,
 Mam nadzieję, że nie będziemy musieli wkrótce znowu przenosić się w inne miejsce- 
westchnął Julius. Siedział: nachmurzony na drewnianym balu na leśnej polance i spoglądał na 
trzymany w ręku kubek. Jeszcze nie zaczęło świtać.
 Ballard mu potaknął. Siedział na balu po drugiej stronie dogasającego ogniska, a obok 
niego Whitney. Podobnie jak Julius, wpatrywała się w cynowy kubek. Długo w nocy 
rozlewali i przenosili ostatnią partię trunku w bezpieczne miejsce i czuli się zmęczeni. Kapka 
przedniej whisky Danielsów miała uśmierzyć ból mięśni i rozgrzać zziębnięte ciała.
 - Jak dotąd udaje nam się wodzić ich za nos i będzie się udawało jeszcze przez jakiś 
czas. Żołnierzom coraz bardziej odechciewa się aresztować gorzelników - stwierdziła w 
zadumie Whitney. - Gdybyśmy jeszcze znaleźli sposób na osłabienie zapału majora.
 - Dziewczyno, wracaj już do domu. Odprowadzę cię kawałek - zaproponował Julius.
 -	Nie wracam dziś do domu. Nocuję u Sarah, bo ciocia Kate stała się podejrzliwa. 
Wujku, nie musisz mnie odprowadzać. Bolą cię kolana,
 -	Nie martw się o mnie. Wszyscy wiedzą, że w młodości byłem silny jak muł — 
zaprotestował Julius.
 Zmęczona Whitney dała za wygraną i ruszyli przez las, z trudem rozpoznając znajome 
otoczenie z powodu gęstej mgły i ostrożnie szukając pewnego oparcia dla stóp podczas 
schodzenia ze zboczy. Niedaleko farmy Dunbarów Julius rozstał się z dziewczyną, która teraz 
o szarym świcie podążała samotnie do głównej drogi. Trzymała ręce w kieszeniach surduta i 
wypatrywała wśród drzew znajomej smugi. Śmiertelnie zmęczona, myślała tylko o tym, by 
nie pobłądzić i jak najszybciej położyć się do łóżka.
 Nagle pod czyimiś stopami trzasnęła gałąź, rozległy się krzyki i szybkie kroki. 
Whitney chwyciły szorstkie męskie dłonie, z których z całych sil próbowała się wyrwać. To 
byli żołnierze! Ponad jej głową rozległ się znajomy silny glos, taki iż natychmiast 
znieruchomiała.
 - No, no - powiedział triumfalnym tonem major, patrząc na sztywną niesforną postać. - 
Kogo to ja widzę?
 - Proszę mnie puścić. - Jego niespodziewany widok naprawdę ją przestraszył. 
Zaatakowała go ostatkiem sił: - To jest gwałt, napaść na młodą kobietę na oczach wszystkich.
 Gdy uniosła głowę, uświadomił sobie, że o tej strasznej godzinie mógł się spodziewać, 
a nawet pragnąć spotkania z nielegalnymi gorzelnikami, przestępcami podatkowymi i zręcz-
nymi złodziejami, ale z pewnością nie z Whisky Daniels - potarganą, zarumienioną i 
buntowniczą.
 -	Owszem, na młodą. - Wyprostował się w siodle, by ją lepiej widzieć. To 
niewiarygodne, ale w jej obecności zapominał o każdym bolącym mięśniu i nadwerężonym 
ścięgnie. Było się czym niepokoić, ale nie przeszkadzało to drwić sobie z niej. - Ale nie na 
kobietę. Co, u diabła, o tej porze robisz, wiedźmo, w lesie?
 -	Sprawdzałam sidła - wymyśliła na poczekaniu, a w myślach dodała, że sidła 
zastawione na mieszkańców doliny przez żołnierzy.
 - Czyżby? - Zlustrował wzrokiem jej surdut, mokre buty, zmierzwione włosy i poczuł 
niezrozumiałą ulgę, że krzepki Dunbar nadal jest zakuty w kajdany. Reagując spontanicznie, 
zwrócił się do Laxaulta: - Sierżancie, zaprowadźcie żołnierzy do obozu, a ja przesłucham 
pannę Daniels, gdy dotrę z nią do jej domu.
 Po chwili stała sam na sam z Żelaznym Majorem przy drodze i serce biło jej jak 
oszalałe. Chwycił ją mocno za rękę i patrzył na nią zimno.
 Uświadomił sobie, że gdy trzyma tę kobietę, w jego żyłach krew krąży szybciej. 
Najwyraźniej tracił wówczas rozum. Dotykanie małej wiedźmy uważał za czyste szaleństwo, 
bo ilekroć to robił, zawodziła go zdolność samokontroli. W jednej dłoni ściskał cugle 
prowadzonego konia, a w drugiej jej rękę.
 - Ruszamy, dzieweczko. - Skierował się na farmę Danielsów
 - Nie. - Zaparła się nogami w ziemię, próbując się wyrwać. - Nie wracam do domu. 
Nocuję dziś u cioci Sarah.
 - Niezłe z ciebie ziółko. - Przyciągnął ją bliżej i poczuł nie tylko ciepło jej ciała, ale i 
zapach whisky. - Spędziłaś z kimś noc, wiedźmo. Z kim? Z kim, do cholery, byłaś w lesie?
 - Powiedziałam już, co robiłam - warknęła w odpowiedzi, uświadomiwszy sobie, że 
on oskarża ją o spędzenie nocy w lesie z mężczyzną. Oprócz oburzenia poczuła jednak także 
ulgę. Znaczyło to bowiem, że Townsend wciąż nie łączy jej osoby z nielegalnym pędzeniem 
whisky w Rapture. - Sprawdzałam sidła, sama.
 -	Nigdy w to nie uwierzę - burknął. Jego zziębnięte ciało już opanowało pożądanie. 
Zacisnął rękę na jej ramieniu. Pod palcami czuł jej miękką ciepłą skórę.
 -	Nie obchodzi mnie to, czy pan major wierzy mi, czy nie. - Miała zaciśnięte gardło. 
Barczyste ramiona Townsenda budziły w niej uśpione namiętności i osłabiały wolę walki. 
Ukradkowo spoglądała mu w oczy, które o brzasku wydały jej się jeszcze piękniejsze niż 
zwykle.
 -	Piłaś whisky. - Powiedział to tak, jakby sycił się zapachem trunku obecnym w jej 
oddechu. Ten zapach kojarzył mu się z męskim towarzystwem, z walką, hulanką, 
koleżeństwem i podejmowaniem wyzwań. Burzył krew w żyłach i wyzwalał siłę mięśni. 
Pasował do Whisky Daniels, do jego zaciętej przeciwniczki, którą odważnie przeciwstawiała 
mu się jako żołnierzowi na służbie i mężczyźnie, poddając próbie jego zdolność wypełniania 
obowiązków i siłę woli. Ale pomimo tych rozsądnych myśli, które stanowiły ostrzeżenie, 
przysunął ją do siebie bliżej.
 -	To dlatego, że noc jest zimna, panie majorze. - Ona też starała się panować nad 
zmysłami, nie dopuścić, by dotyk Townsenda ją podniecił, świadoma, że nie sprosta sile tego 
mężczyzny. Nie mogła jednak oderwać oczu od wyrazistych męskich ust i miała wielką 
ochotę pogłaskać ciemny pukiel włosów na jego skroni. Dodała bezwiednie łagodnym 
głosem: - Kapka dobrej whisky rozgrzewa krew.
 -	Twoja krew jest zawsze gorącą, dzieweczko. — Nie oparł się pragnieniu 
pogładzenia jej po aksamitnym policzku i prostym, lekko zadartym nosie. Miała taką 
delikatną cerę. Nie potrafił odmówić racji Dunbarowi, gdy ten oświadczył, że w lesie w 
towarzystwie Whitney Daniels mógł robić tylko jedno. - Kto to jest? - Jego głęboki niski głos 
zdradzał wielką namiętność. Townsend chciał to wiedzieć, a zarazem bał się poznać prawdę o 
jakimś innym mężczyźnie. - To gorzelnik, nieprawdaż? 
 -	 Kto? - spytała nieprzytomnie, bo pieścił opuszkami palców jej usta.
 - Twój mężczyzna.
 - Ale, panie majorze - pomimo ściśniętego gardła, desperacko starała się 
zademonstrować swą typową nonszalancję - czego mogłabym chcieć od mężczyzny?
 To było prawdziwe wyzwanie, a Garner Townsend nie należał do tych, którzy 
uchylają się od wyzwań, bez względu na wiążące się z mmi niebezpieczeństwa.
 - Tego. - Zatrzymał się i przywiązał konia do drzewa. - Jedną dłonią uniósł jej 
podbródek, a drugą objął ją w talii i przyciągnął do siebie. Oparła dłonie na jego torsie, jakby 
chciała się odepchnąć, ale nie potrafiła się na to zdobyć. Wiedziała, że on zamierza ją 
pocałować jak wtedy w lesie. Właśnie spuścił głowę i rozchylił usta.
 Widząc, jak Whitney Daniels unosi głowę i rozchyla usta, też wiedział, że ona chce, 
by ją pocałował.
 W czasie utarczek w gospodzie i obozie oboje rozpamiętywali tamten pocałunek w 
lesie. Zawsze, ilekroć się spotykali, powracali myślami do tamtych chwil. Każde pełne złości 
spojrzenie, każda grożąca wybuchem chwila milczenia i każde zajadłe oskarżenie stanowiło 
próbę dla wspomnienia tamtej zadziwiającej rozkoszy, jaką dali sobie podczas pierwszego 
spotkania.
 Whitney drżała z niecierpliwości; dopóki nie poczuła dotyku jego ust. Dotykał ją 
wargami, pieścił językiem powolnymi, zniewalającymi ruchami. Gdy włożył język do jej ust, 
krzyknęła z rozkoszy, lecz zarazem z niepokoju. Niepewnie wodziła dłońmi po jego torsie, a 
w końcu objęła go w pasie.
 Westchnął błogo i objął ją obiema rękami, przyciskając do siebie niemal brutalnie i 
spijając z jej ust słodycz. Nie tylko poddała się jego pocałunkowi, ale sama pieściła językiem 
jego język.
 Po długiej chwili Townsend opamiętał się i uniósł głowę. Ze zgrozą stwierdził, że stoi 
w chwastach przy drodze i przytula Whisky Daniels, jakby zamierzał ją zaraz posiąść. Ale był 
tak podniecony, że nie potrafił jej wypuścić z objęć, odmówić sobie przyjemności dotykania 
kobiecych kształtów, zaspokojenia pragnień, które dręczyły go przez tyle dni. Wycofał się 
wraz z nią w pobliskie drzewa.
 Whitney nie protestowała, bo było jej w jego silnych ramionach zbyt dobrze, by mogła 
i chciała się na to zdobyć. Oparł ją plecami o drzewo i przywarł do niej całym ciałem. 
Zauważył, że ona nie wie, co począć z rękami, więc uniósł je i zarzucił sobie na szyję. Znowu 
pochylił się do jej ust, a ona z zaciekawieniem badała palcami jego silny kark, a później 
zanurzyła je we włosach, zdumiewająco miękkich jak u dziecka.
 Po namiętnym pocałunku Townsend muskał ustami jej szyję, podniecając ją tym 
jeszcze bardziej. Czuła w nabrzmiałych brodawkach piersi znajome mrowienie, które 
potrafiła uśmierzyć tylko w jeden sposób - przyciskając się z całej siły do torsu tego 
mężczyzny, który nagle odchylił się do tyłu i przesunął dłonie na jej piersi. Rozpiął kościane 
guziki jej surduta i wsunął pod spód ręce.
 Zadrżała, gdy przez materiał bluzki dotykał palcami jej piersi. Jęknęła z rozkoszy i 
wygięła się, poddając fali namiętności. Wówczas wyjął bluzkę z pasa jej spodni i przesunął 
po nagich piersiach chłodnymi dłońmi. Zatrzymał się na brodawkach, delikatnie uciskając je 
opuszkami palców. Whitney po raz pierwszy w życiu odczuwała ten rodzaj przyjemności, 
która ogarnia całe ciało i przyprawia je o drżenie. Zauważyła, że taką samą przyjemność 
odczuwa major.
 Brakowało jej tchu i nie potrafiła zebrać myśli. Nie panowała już nad pragnieniami, 
liczyły się tylko pełne słodyczy pieszczoty Garnera Townsenda, grożące całkowitym 
zatraceniem.
 Westchnęła, gdy wsunął jej kolano między uda. Rozchyliła nogi bez oporu, a on ujął 
w dłonie jej pośladki i przysunął ją do siebie tak, by poczuła jego twardość. Napierał na jej 
łono, wzmagając rozkosz i podniecenie.
 Nagle straciła oddech i wyprężyła się. Zaskoczyło to i trochę przestraszyło 
Townsenda, że tak działa na jej zmysły, ale poczuł, z jaką siłą podniecenie zawładnęło 
również jego ciałem. Wydawało mu się, że nie ma już odwrotu od ostatecznego spełnienia, że 
musi się w nim zatracić i rozładować nieznośne napięcie. Ponętne ciało Whisky Daniels było 
tak blisko, miękkie, jedwabiste, wilgotne i gorące. Dzielił ich tylko materiał ubrań. Townsend 
mógł ją wziąć tu i teraz.
 Spojrzał na barwny kobierzec liści, mokrych i błyszczących od rosy, i nagle poraziło 
go to, co się działo z nim i z Whitney Daniels. Odzyskał poczucie rzeczywistości. Uważał, że 
jest niespełna rozumu, wprawiając się w takie podniecenie i chcąc posiąść tę kobietę na 
zimnej gołej ziemi jak zwierzę.
 Uderzyła ją jego nagła sztywność. Otworzyła oczy. Patrzył gdzieś ponad nią, ale ona 
zachłysnęła się pięknem surowych rysów jego twarzy o wystających kościach policzkowych, 
zdecydowanych łukach gęstych brwi i silnej kwadratowej szczęce. Wciąż zniewolona przez 
cielesne żądze, wzięła go za ręce i wsunęła je sobie pod bluzkę. Gdy objął dłońmi jej piersi, 
wyprężyła się z rozkoszy.
 Nagle drgnął, co obudziło w niej czujność. Otrząsnął się ze stanu zapomnienia i w 
jego oczach pojawił się chłód. To przez nią…
 - O Boże - westchnął, jakby ją oskarżał o wszystko, co się tu wydarzyło. Pobladły, 
wyszarpnął ręce spod jej bluzki i zacisnął je na udach. Odsunął się od niej sztywny jak posąg. 
Brakowało mu słów. W końcu oświadczył tylko: — To wszystko przez ciebie! — Bezsilnie 
wycelował w nią palec, czując kompletną pustkę w głowie. W obecności tej małej wiedźmy 
tracił swą zwykłą elokwencję. Zdolny był tylko zakląć; - Psiakrew!
 Whitney zwróciła uwagę na jego niesmak i przerażenie, że znowu obudziła w nim 
cielesne żądze. Stała jak wrośnięta w ziemię, nie mogąc wciągnąć bluzki do spodni i zapiąć 
surduta, który major w miłosnym szale zsunął jej z ramion. Nie potrafiła wykonać żadnego 
ruchu. Słodkie omdlenie ciała ustąpiło miejsca słabości, za którą krył się wstyd.
 Nie pojmowała, jak ten mężczyzna mógł ją całować i pieścić z takim oddaniem, a 
następnie cofnąć się z odrazą i ze zgrozą.
 On też nie pojmował, jak mogła tu stać, taka zmysłowa, pociągająca i bezbronna. 
Podniecenie wciąż popychało go do dzikiego bezrozumnego zachowania. Znowu miał ochotę 
wziąć ją w ramiona i scałować z jej twarzy zakłopotanie, ująć w dłonie jedwabiste piersi. 
Chciał dać jej rozkosz na miarę namiętności, jakie w nim budziła.
 - Cholera - zaklął znowu i z furią wskazał dłonią na jej rozchełstaną bluzkę i surdut - 
Czy możesz... - Nie dokończył, bo postanowił sam poprawić jej ubranie, by usunąć ślady 
tego, co się zdarzyło, a wraz z nimi pokusę.
 Gdy tylko poczuł pod palcami jej bluzkę, uświadomił sobie, że jego zmysły reagują na 
ten dotyk, który zresztą bardziej przypominał wcześniejsze pieszczoty. Ale Whitney Daniels 
poruszyła się gwałtownie, nareszcie zdolna do działania pod wpływem jego gniewu.
 -	Nie. - Pospiesznie wciągnęła bluzkę do spodni, bliska łez i niezdolna wydobyć z 
siebie słowa. Brakowało jej tchu. Nie wolno jej ofiarować mu siebie! Co jej się stało? 
Rozpaczliwie przełknęła ślinę. - Proszę mnie więcej nie dotykać, bo... przysięgam... pożałuje 
pan.
 -	Już żałuję - burknął.
 Zrozpaczona pobiegła na drogę. Dziś Townsend pozbawił ją tych środków obrony, 
które wciąż jeszcze miała. Pozostały jej tylko bolesne wspomnienia niedojrzałej kobiety, 
jeszcze tak niedawno bardziej przypominającej chłopaka niż dziewczynę.
 - Psiakrew - wycedził przez zaciśnięte zęby, rzucając się za nią w pogoń. Na skraju 
drogi udało mu się chwycić ją za nadgarstek. Usiłowała się wyrwać, ale on przysunął ją do 
siebie. Po krótkiej szamotaninie straciła siły i oboje stali spokojnie. Wziął ją za ramiona, ona 
jednak uparcie odwracała od niego twarz. Widząc drgające mięśnie wokół jej zaciśniętej 
szczęki, zdał sobie sprawę, że ona desperacko stara się zapanować nad emocjami. Chciał coś 
powiedzieć, ale po raz kolejny zabrakło mu słów.
 - Czego pan ode mnie chce? - spytała cicho, nie podnosząc oczu.
 Odebrał to pytanie jak bolesny cios. Dał jej przecież upokarzający pokaz tego, czego 
od niej chciał - Ale ona pozwalała mu napawać się smakiem jej ust i przyciskała piersi do 
jego żeber.
 -	Potrzebuję informacji.
 -	Nie podoba mi się sposób, w jaki pan je zdobywa... za pomocą rąk - oświadczyła 
cicho.
 Chyba nie można było trafniej powiedzieć, że stracił samokontrolę. Podejrzewał 
Whitney Daniels o udział w nielegalnej produkcji whisky, lecz ilekroć ją spotykał, zamiast 
przeprowadzać przesłuchanie, łamał kodeks honorowy oficera i brał ją w objęcia, a w każdym 
razie tego pragnął. Od niej rzeczywiście... zdobywał informacje za pomocą rąk.
 Dunbar miał racje. Wyrażała się nadzwyczaj celnie.
 Ujął ją za podbródek i delikatnie odwrócił jej zarumienioną twarz, by musiała na niego 
spojrzeć.
 -	Whisky, z kim byłaś w lesie?
 -	Whisky? - Zerknęła na niego spod długich rzęs, zdumiona tą drwiną z jej imienia. 
Już nie słuchała tego, co miał do powiedzenia na temat gorzelni. Doszła do przekonania, że 
on po prostu nie znosi whisky, uważając ją za alkohol pospolity i ordynarny. - Dlatego tak 
okrutne zadrwił z jej imienia, wyrażając w ten sposób swą pogardę dla niej, nawet po tym jak 
ją... Może istotnie był tak twardy, że zasługiwał na przydomek Żelazny Major.
 Ale ona nie była tak twarda. Nagle sobie uświadomiła, jak łatwo ją zranić, jak z każdą 
chwilą coraz ciężej robi jej się na sercu. Popędziła na farmę Dunbarów.
 Townsend znowu ją dogonił i zagrodził jej drogę. Tym razem o nic jej nie pytał. W 
jego szaroniebieskich oczach malowało się szczere zakłopotanie,
 - Pocałował mnie pan - stwierdziła oskarżycielsko cichym matowym głosem, chcąc 
ukryć wzburzenie.
 - Nie... zamierzałem tego robić. - Uświadomił sobie, że to wyznanie zabrzmiało 
strasznie, jakby wygłosił deklarację, że chciał tego pocałunku i nie przywiązuje do niego 
wagi. Wzdrygnął się z powodu nieczystego sumienia. Gdy Whitney przyspieszyła kroku, już 
nie chwycił jej za rękę, tylko też ruszył szybciej. 
 Z przerażeniem stwierdziła że ma w głowie kompletny chaos. Nie potrafi jasno 
myśleć! Zdesperowany, przybrał pozę i maskę Townsendów, uosabiając teraz chłód, dumę, 
pewność siebie i sztywność.
 -	To był - żałosny błąd... nie licujący z godnością oficera Townsenda. - Przystanął, bo 
ona przystanęła. Gdy utkwiła w nim szmaragdowe oczy, które wyrażały zranioną kobiecą 
godność, znowu zmiękł.
 -	I miotał pan na mnie przekleństwa. Drżał jej podbródek.
 -	Prze... praszam.
 -	Nie potrzebuję pańskich przeprosin. - Stała sztywno i patrzyła na niego 
nieruchomymi oczami, starając się powstrzymać łzy. - Chcę tylko, żeby pan opuścił Rapture i 
wrócił z żołnierzami do Bostonu. Moi ziomkowie nie zrobili wam nic złego. - Głos jej się 
załamał. Spuściła wzrok. Gdy zauważyła na mundurze puste miejsce po złotym guziku, który 
odcięła nożem, nie potrafiła wydobyć z siebie słowa.
 Townsend widząc, że ona z trudem tłumi łkanie, pogłaskał ją delikatnie po policzku. 
Ale była tak zraniona, że nie przyjęła tego gestu jako czułej pieszczoty, tylko jako zniewagę 
dla jej uczuć. Zadrżała. Zamknęła oczy, lecz wiedziała, że major jest wzburzony i na nowo 
podniecony. Żarliwie pragnęła, by nie powtórzyła się sytuacja sprzed kilkunastu minut.
 - Psiakrew!
 Chwycił ją w pasie i przerzucił przez ramię. Wyrywała się, gdy niósł ją do swego 
wierzchowca, ale nie zważał na jej protesty. Przełożył ją przez siodło tak iż przez chwilę 
zwisała z konia głową w dół. Upokorzona tym, miotała pod jego adresem biblijne groźby.
 - Nie ruszaj się! - zagrzmiał, wsiadł na deresza, posadził ją z przodu i ruszył z kopyta.
 Ściskające ją męskie kolana były równie twarde jak siodło, a świat wokół niej 
wirował, gdy pędzili na złamanie karku. W końcu Townsend zatrzymał konia niemal w biegu 
i postawił ją na ziemi jak przedmiot. Zatoczyła się, niezdolna złapać tchu. Odgarnęła włosy, 
chcąc się rozejrzeć i zorientować, gdzie jest. Na wysokości oczu mignęły jej wysokie buty z 
ostrogami, bok deresza i strzemię, a za moment zobaczyła tylko tuman kurzu. Rozpoznała 
najbliższy dom, stajnię i szopy na brzegu strumienia, To była farma Dunbarów.
 Przemknęła chyłkiem do ich małej stajni. Nie chciała, by ktoś zobaczył ją w takim 
stanie. Weszła po drabinie na stryszek nad stajnią, czując ból mięśni i żeber, i runęła na 
pachnące siano.
 Gdy leżała, ból się nasilił i musiała uważać na ruchy. Ale gorsze było to, że nie mogła 
zapomnieć tego mężczyzny i dotyku jego dłoni. Rozpłakała się na wspomnienie zmysłowego 
żaru i uczuciowego chłodu jego pieszczot. Uświadomiła sobie ze zgrozą, że po raz ostatni 
płakała, gdy miała dziesięć lat, a teraz pocałunki i przekleństwa tego łajdaka przyprawiały ją 
o łzy. Z powodu jego zachowania życie wydawało jej się skomplikowane, a dotychczas 
wszystko toczyło się gładko. Była trochę przestraszona i strasznie upokorzona tym, co ją 
przez niego spotkało.
 Gdy przysunął się do niej, jej usta od razu domagały się pocałunku, a skóra pieszczot. 
Na samo jego wspomnienie wszystko się teraz powtórzyło — drżenie ciała i podniecenie. 
Pojawiło się doznanie wzajemnej bliskości, dotyku opuszków palców na nabrzmiałych 
brodawkach i głaskania gołych piersi! A przy tym major tak rozkosznie wzdychał. 
Wspomnienia tamtych chwil zawładnęły nią bez reszty. Z niechęcią przyznała, ze pozwoliła 
aroganckiemu nieszczeremu mężczyźnie na wyuzdane zachowanie.
 To było brzemię trudne do udźwignięcia. Zamknęła oczy, usiłując zasnąć, ale 
świadomość niedawnych przeżyć nie chciała jej opuścić. Pomimo zawstydzenia, jakie teraz 
czuła, musiała przyznać, że Townsend dał jej rozkosz. Płonęła w nim najprawdziwsza 
namiętność. Whitney dostrzegła ten żar w blasku jego oczu, w wyrazie twarzy, w sposobie, w 
jaki ją całował i podniecony przyciskał całym ciałem. Od początku jego pobytu w Raprure 
poleciła mieszkańcom obserwować go i ustalić, czego on tu chce. 
 Teraz wszystko na to wskazywało, że w Rapture chce on tylko jej.
 Grarner Townsend ściągnął cugle galopującego konia dopiero w połowie drogi do 
gospody i teraz jechał stępa, bo nareszcie zdołał uwolnić myśli od kobiecych kształtów, zmys-
łowych ust i zielonych oczu Whitney Daniels. Była najbardziej irytującą, nieodpowiednią i 
niewyobrażalną kobietą na świecie. Ale była tez nadzwyczajna i pociągająca, zbyt 
pociągająca.
 Dźgnął konia ostrogami i znowu zmusił go do galopu. W kuźni oddał go Radnorowi, 
ale zapomniał powiedzieć mu, by kowal starannie wyczyścił zwierzę, choć dotychczas 
codziennie mu to powtarzał. Ruszył do gospody, nie zauważając na podwórzu dwóch 
żołnierzy i Harriet Delaney, która na jego widok pospiesznie od nich odeszła; szli przecież na 
jej farmę, by za śniadanie wykonać jakieś prace. Przemknął do swojego pokoju i zerwał z 
siebie mundur.
 Uważał, że Whitney Daniels jest butna, ale niewinna, oporna, ale rozkoszna, a przy 
tym wszystkim nieprzewidywalna. Bez skrępowania proponowała transakcje i targowała się, 
jakby lubiła to robić. Poza tym była elokwentna jak kaznodzieja czy domokrążca szarlatan, 
odważna i pełna brawury. Nosiła obcisłe spodnie i piła whisky jak mężczyzna. Ta buńczuczna 
panna, miała zawadiacki chód i potrafiła przez całą noc włóczyć się po okolicy w męskim 
towarzystwie.
 Ciekawe, ilu miała mężczyzn. Kto był wśród nich? I czy odwzajemniała ich 
pocałunki? Czy poddawała czułe zmysłowe usta pieszczotom męskich ust? Czy tak samo jak 
z nim otwierała się na doznanie rozkoszy, podniecona i namiętna?
 Z ciężkim westchnieniem skierował swe kroki do łóżka i położył się na brzuchu. 
Wciąż miał w pamięci morską zieleń jej oczu, wiśniową czerwień ust i złocistą miedź 
włosów. W jej zuchwałym zachowaniu uzewnętrzniała się zaskakująca dobroć, a uczciwość, z 
jaką odrzucała ograniczenia, które musiały znosić kobiety, wydawała się cnotą. 
 Stanowiła całkowite przeciwieństwo obowiązującego wzoru kobiecości, a mimo to 
pociągały go jej temperament i zmysłowość. Podniecała go jak żadna inna kobieta. Przy 
Amandzie i Chloe jego krew zaczynała krążyć wolniej, a nie szybciej, przywoływanie ich 
imion nie kojarzyło mu się z podważaniem jego hierarchii wartości i rygoru, w jakim żył.
 Nagle ocknął się z sentymentalnych myśli i uczuć. Ze zgrozą przypomniał sobie, że 
przybył tu, by wykonać obowiązek wobec państwa i w ten sposób pomóc sobie w karierze. 
Co u diabła, robił najlepszego, ściskając się w lesie z na wpół dziką, swawolną 
buntowniczką? Dopuścił, by zakłóciła jego misje. Wzdrygnął się i odwrócił na plecy. Znowu 
w jego życie wkradł się chaos, znowu musiał zmagać się ze swą słabością. 
 Dotychczas kobiety dwukrotnie zburzyły jego życie, bo dwukrotnie uległ pokusie i 
został przez nie zdradzony. Musiał stawić czoło wstrząsowi, na jaki naraził rodzinę i znieść 
wstyd z powodu splamienia nazwiska i honoru Townsendów. Dopiero teraz, po latach 
wysiłku i nieskazitelnego zachowania, zaczął odzyskiwać względy ojca i należne mu miejsce 
w firmach Townsendów. Przyrzekł sobie, że nie pozwoli, by cokolwiek zakłóciło jego powrót 
na łono rodziny.
8
 Poruczniku, jeśli będziecie mieli kłopoty z nabyciem żywności od miejscowych - 
powiedział Townsend w związku z pismem, które wręczył Brooksowi, gdy tylko ten wszedł 
do jego pokoju - przyprowadźcie Dunbara przed gospodę i przywiążcie go na stojąco do tego 
przeklętego słupa z napisem „Wolność”. I trzymajcie go tam pod strażą przez całą noc. 
Podejdę chytrze tych ludzi. Wkrótce się przekonają, że poważnie traktuję swoje obowiązki! - 
Energicznie włożył drugą rękawiczkę i obciągnął mundur. - A skoro już jesteśmy przy słupie, 
to trzeba przesłuchać w tej sprawie tępych Delbartonów. To obraza narodu, wezwanie do 
zdradzieckiego buntu.
 Delikatnie masował palcami zewnętrzne kąciki oczu w nadziei, ze pomoże mu to 
uśmierzyć ból głowy i spoglądał na dwumetrowy słup, wkopany w nocy na placu. To był 
świeżo odarty z kory pień sosny z niezdarnie wyciętym, błędnie napisanym słowem 
„Wolność". Hasło wyrażało protest przeciwko ustawie nakładającej podatek na gorzelnie i 
przeciwko obecności w Rapture żołnierzy sił federalnych. Gdy maszerowali tu z Maryland, 
natknęli się na kilkanaście takich napisów na słupach, które pojawiały się pod osłoną nocy na 
gruntach wspólnych. Miejscowi zawsze udawali, że nie wiedzą, skąd się te stupy wzięły.
 Bardziej niż sam słup majora zirytowało to, że żołnierze nie słyszeli podejrzanego 
hałasu, który musiał towarzyszyć wkopywaniu. Był to niepokojący sygnał ich wyczerpania z 
powodu niedożywienia i kłótni.
 - Czy patrol jest gotowy do wymarszu? – Z chmurną miną odwrócił się do młodszego 
oficera, który podejrzanie milczał. 
 - Nie. panie majorze Oni...- wymizerowany pobladły porucznik przerwał, jakby stracił 
odwagę. Wyglądał nietęgo. - To z powodu tego jabłecznika. Napili się i...
 - Jabłecznika? Jakiego jabłecznika? - zdziwił się Townsend, ale zaraz sobie 
przypomniał i dodał: - Tego skonfiskowanego? 
 Brooks skinął głową i przezornie odsunął się do tyłu, przygotowany na wybuch 
dowódcy.
 - Jasna cholera! - zaklął Townsend. - Kto im go dał? Jak się do niego...
 Brooks rozłożył ręce i energicznie czemuś zaprzeczał, ale major wyszedł z pokoju, 
chcąc się naocznie przekonać, jak wygląda sytuacja. Niebawem z furią kroczył przez obóz.
 Na ścieżce stały opróżnione gliniane dzbany po jabłeczniku. Żołnierze leżeli rozwaleni 
na trawie, przy dymiących ogniskach, namiotach i pniach drzew. Żelazny Major łajał ich i 
poszturchiwał butami. Kilku zdołało się podźwignąć, na twarzach niektórych wykwitł pijacki 
uśmiech, a jeden parsknął jak koń. Wszyscy chwiali się na nogach, a ten, który miał 
najsłabszą głowę, leżał nad strumieniem twarzą do dołu. Major chwycił go z tyłu za pas i 
kołnierz i odwrócił.
 - Upili się tak - odwrócił się do Brookesa — kilkoma cholernymi dzbanami 
jabłecznika?
 - Panie majorze, pili na pusty żołądek. - Porucznik pogłaskał się po zapadniętym 
brzuchu, jakby chciał uśmierzyć ból. – Są wycieńczeni i dlatego jabłecznik uderzył im do 
głowy. Nie sprawdziliśmy wcześniej jego mocy, ale widać z tego, że był mocny. Gdy zaczęli, 
już nie mogli... Panie majorze, proszę... - przerwał prośbę o litość dla żołnierzy, bo 
przestraszył się furii dowódcy.
 Townsend nie posiadał się z oburzenia. Przybyli tu, by wykonać ważne zadanie - 
wyegzekwować przestrzeganie prawa, zaprowadzić ład i porządek, a tu proszę. Ci zgryźliwi i 
niegodziwi żołnierze upili się. Nie dość, że musiał zwalczać tych przeklętych producentów 
whisky i ich opornych pomocników, to jeszcze użerać się z podwładnymi, którzy ulegali 
niskim instynktom, zamiast wypełniać swój święty obowiązek. Gdyby mu przydzielono 
oddział jazdy, oczyściłby to miejsce z nielegalnych destylatorów w kilka dni!
 Poszedł do kowala po konia. On również czuł dotkliwy głód Sam osiodłał swego 
rumaka i bez celu pogalopował główną drogą. Gniew dodał mu energii.
 Przemierzał okolice aż do zmierzchu, starając się uwolnić od targających nim uczuć i 
myśli. Cwałował i przeskakiwał przez przeszkody, jakby był zrośnięty z koniem, jakby 
uciekał od ciążącego na nim obowiązku i od przeznaczenia.
 Gdy już rozładował napięcie, zsiadł z wierzchowca nad strumieniem, by zwierzę 
mogło się napić i odpocząć. Usadowił się na otoczaku i powrócił myślami do żołnierzy. Miał 
świadomość, że są wyczerpani nerwowo i osłabieni z powodu niedożywienia. Wielu z nich 
niedostatecznie rozumiało cel służby wojskowej i nie troszczyło się o nią zbytnio. Znosili 
różne ograniczenia i upokorzenia, z których część zawdzięczali również jemu. Raczej nie 
upili się z powodu złośliwości i niesubordynacji, tylko chcieli sobie zrobić drobną 
przyjemność, gdy nadarzyła się ku temu okazja.
 Major z przyjemnością napił się wody ze strumienia i poprowadził konia do głównej 
drogi. Zapadł już zmrok i w dolinie panował błogi spokój. Słychać było tylko szelest suchych 
liści, stłumiony stukot kopyt i szemranie strumienia.
 Szybko dotarł do pnia, przy którym z drogą łączyła się znajoma już dla niego ścieżka. 
Zauważył wyciętą w korze literę B i mimowolnie zesztywniał. Tedy szło się przecież do 
domu panny Daniels. Była w tym ironia losu, że żołnierze upili się jabłecznikiem, który 
skonfiskował Danielsom, i teraz nie nadawali się do służby. Townsend miał poczucie, ze 
nawet jeśli wygrał z panną Whisky tę czy inną potyczkę, to nigdy jej nie zwyciężył. Okropnie 
go to rozdrażniło. Przypomniał sobie słup z napisem „Wolność".
 Włożył nogę w strzemię i wskoczył na siodło. Gdy sztywny dał sygnał ruszenia, koń 
pocwałował na farmę Danielsów.
 Kate Morrison wychodziła z piwnicy z koszykiem ziemniaków, gdy usłyszała tętent 
kopyt. Dostrzegła jaśniejsze plamy na ubraniu majaczącej w mroku sylwetki mężczyzny i od 
razu wiedziała, kto przybył. Z trudem opanowała drżenie na widok wspaniale zbudowanego 
majora i jego rosłego konia. Jak na komendę zwierzę zatrzymało się tuż przy niej. Mocniej 
zabiło jej serce, gdy Townsend zgrabnie zeskoczył z siodła i szarmancko uchylił kapelusza. 
 - Dobry wieczór pani.
 -	Dobry wieczór, panie majorze. — Szorstko skinęła głową i uniosła podbródek. - 
Czego pan sobie życzy?
 -	Chcę się widzieć z pani siostrzenicą, Whisky - odpowiedział z ironią. Naprawdę 
chciał się z nią widzieć, choć dopiero teraz to sobie uświadomił. - Muszę jej zadać kilka 
pytań.
 -	Moja siostrzenica ma na imię Whitney, proszę pana. - Władczość i dobre 
wychowanie Kate były oczywiste. Z wyrazu twarzy Townsenda wyczytała, że on wie, jak ma 
na imię jej siostrzenica. To, że wolał nazywać Whitney Whisky, dawało wiele do myślenia. - 
Nie potrafię sobie wyobrazić, że są pytania, na które nie byłby pan w stanie zdobyć 
odpowiedzi i w inny sposób.
 Major wyprostował się jak struna i rozglądał w mroku. 
 - Rozmowa z nią może mi oszczędzić nieco cennego czasu, proszę pani. Jeśli nie 
sprawi to paniom kłopotu.
 Był taki męski, że oblała się purpurą. Ze zdumieniem stwierdziła, że na jego widok 
nawet jej zimne serce bije mocniej. Bez wątpienia podejrzewał Whitney o zaangażowanie w 
produkcję whisky w Rapture. Bo z jakiego innego powodu zadrwiłby sobie z jej imienia? Ale 
najważniejsza była dla Kate odpowiedź na pytanie, co wiedział i jaki zamierzał zrobić z tego 
użytek.
 - Proszę za mną. - Wprowadziła go do ciepłej pachnącej kuchni, gdzie siostrzenica 
właśnie wyjmowała z piekarnika blachę z bułkami.
 - Whitney, mamy gościa - odezwała się znacząco opanowanym głosem, zdejmując 
szal i odbierając od majora kapelusz.
 Panna Daniels spojrzała prosto w oczy Townsenda i omal nie wypuściła blachy z rąk. 
Na moment świat zastygł dla niej w bezruchu. Zniewolił ją widok miękkich falujących 
włosów majora, jego wyrazistych ust i szerokich ramion, przybyły bez reszty wypełnił sobą 
kuchnie i jej serce.
 Towosend spojrzał na złociste bułki na blasze i na głęboki dekolt sukni Whitney, 
ukazujący delikatną, jasną skórę piersi. Zapragnął spróbować smaku jednego i drugiego. Była 
w sukni i miała upięte włosy. Widział ją taką po raz pierwszy i nie mógł oderwać od niej 
oczu. Od razu poczuł nieznośne podniecenie i z całych sit starał się nad nim zapanować.
 Whitney na tyle oprzytomniała, że dotarła do niej informacja o celu wizyty majora. 
Przyszedł, by ją przesłuchać. Pomimo pobudzonych zmysłów zauważyła napięcie i znaczący 
ton głosu ciotki. Czując wzrok Townsenda na sukni i dekolcie, zarumieniła się zakłopotana, 
że wygląda tak „kobieco”. Sądziła, że w jakiś sposób daje mu to nad nią przewagę w toczonej 
przez nich walce. Przysięgła sobie, że jej „kobiecość" ograniczy się tylko do stroju i jako 
jedyna będzie podejrzana w oczach tego mężczyzny.
 Zanim kolacja była gotowa, Whitney zapanowała nad sobą, major natomiast wciąż nie 
mógł odzyskać równowagi. Spogląda na dół ślicznej sukni i z udręką wyobrażał sobie ukryte 
pod nią krągłe biodra i zgrabne silne uda. Jego wyobraźnię torturowały również dorodne 
piersi pod obcisłym stanikiem. Jeśli jeszcze dodać do tego zapach świeżych bułek i 
apetycznego mięsa, Townsend musiał nieźle się starać, by nie dać po sobie poznać, jak 
pragnie Whitney i jak jest głodny. Z jego twarzy zniknęło napięcie i chłód. Był 
rozgorączkowany i cierpki. Uznał, że skoro tu przyszedł, to z pewnością zwariował.
 - Proszę nas źle nie zrozumieć, jeśli zaprosimy pana na kolację - odezwała się Kate, 
gdy usiadły przy stole.
 - Ależ. ciociu - wtrąciła się Whitney z miną niewiniątka - pan major może uznać to 
zaproszenie za próbę przekupstwa, Panie majorze, proszę sobie nie przeszkadzać i 
przesłuchiwać mnie, gdy będę jadła. - Ze słodkim uśmieszkiem wskazała mu miejsce przy 
stole naprzeciw siebie.
 Nie pozwolił się sprowokować i usiadł, ale Whitney z zadowoleniem zauważyła, że 
gniewnie zacisnął palce na udach. Ostentacyjnie podniosła do ust łyżkę aromatycznego 
gulaszu i rozkoszowała się jego smakiem, widząc, że major nie spuszcza z niej wzroku. 
Później smarowała chrupiące bułki masłem i smażonymi jabłkami i zajadała się nimi, 
zmysłowo oblizując usta. Townsend z trudem przełykał ślinę. Dochodziły w nim do głosu 
pragnienia, które spychały na dalszy plan wartości ważne dla wzorowego żołnierza. 
Nachmurzył się, zacisnął szczęki i spoglądał na Whitney zimno, a ona szczerze mu życzyła, 
by cierpiał katusze.
 Tak istotnie było. Już zaczynał ulegać zmysłom. Usiadł więc prosto i próbował sobie 
przypomnieć, po co tu przyszedł. Aha! Po to, zęby przesłuchać pannę Daniels.
 - Pani Morrison, z jakiego powodu macie w tym roku takie skąpe zbiory?
 - Z powodu szkodników - uprzedziła Whitney odpowiedź ciotki. Mówiła butnym 
głosem, bezczelnie kłamiąc: - To niebieska szarańcza. Ogałaca dolinę i znika niezauważona.
 Townsend patrzył na nią nieustępliwie. Znowu przełknął ślinę, nieubłaganie 
napływającą mu do ust, by móc odpowiedzieć na tę prowokację.
 - Czy te same szkodniki odzierają sosnę z gałęzi i kory i przenoszą pień do centrum 
osady, gdzie wkopują go w ziemie?
 - Panie majorze, proszę. - Kate zesztywniała. Z zaskoczeniem spoglądała raz na niego, 
raz na siostrzenicę.
 - W nocy przed gospodą pojawił się słup z napisem „Wolność". Dzieweczko, co ci 
wiadomo na ten temat?
 - Słup z napisem „Wolność"? - Whitney była zdumiona. Prawie od tygodnia 
Delbartonowie nosili się z zamiarem wkopania słupa, gdy jeden z żołnierzy zaczął rąbać 
drzewo u May Dooner. - Nic o tym nie wiem, panie majorze.
 - Gdzie spędziłaś tę noc? - Major zacisnął palce na brzegu stołu. Zwrócił uwagę, że 
zatrzepotała rzęsami, co znaczyło że zrozumiała obraźliwy sens jego pytania.
 W domu, z ciocią Kate. – Z niepokojem zerknęła na panią Morrison, co też nie uszło 
jego uwagi.
 -	A poprzednią noc?
 -	Tutaj, jak zwy...
 -	Nie - poprawiła ją Kate. - Nie pamiętasz, że byłaś u cioci Sarah? - Odwróciła się do 
majora, by wyjaśnić, o co chodzi. - Ponieważ niektórzy mężczyźni są w Pittsburghu, a inni 
zostali zakuci w kajdany, nasze kobiety nie czują się bezpiecznie w sytuacji, gdy żołnierze 
grasują w nocy po okolicy. Matka Charliego Dunbara czasami prosi Whitney, by nocowała u 
niej. - Była oburzona takimi pytaniami jak prawdziwa dama, a więc niewątpliwie szczerze. 
Najwyraźniej nic nie wiedziała o nocnych wyprawach siostrzenicy do lasu.
 -	Jasne. Jak mogłam zapomnieć? - Whitney nadała swej odpowiedzi dwa znaczenia, z 
których jedno było przeznaczone dla majora.
 -	O Boże - westchnęła Kate, widząc, ze jej siostrzenica i Garner Townsend rzucają 
sobie mordercze spojrzenia. - To wszystko nie ma sensu. Panie majorze, u Danielsów nikt nie 
wstaje od stołu głodny. Służba, nie służba, musi pan coś zjeść. - Zaniepokojona wstała, by 
nałożyć mu gulaszu, ale on spoglądał wymownie na jej siostrzenicę.
 -	Kłamiesz - oskarżył ją cichym głosem.
 Whitney nie posiadała się z oburzenia. Jak śmiał nachodzić ją w domu i naigrawać się 
z ich żałosnego spotkania wczoraj nad ranem? Jej kobiece uczucia były zbyt świeże i kruche, 
by potrafiła spokojnie znieść taką gruboskórność.
 - Ciociu, nie troszcz się o pana majora. On już wychodzi. - Wstała i pokazała mu 
drzwi.
 Gdy się nie poruszył, zdjęła z kołka jego kapelusz i otworzyła drzwi.
 Wsiał, stukając butami o podłogę, i w jednej chwili znalazł się przy wyjściu. 
Wyszarpnął z jej rąk kapelusz. Patrząc na nią, poczuł w piersiach dziwny ucisk, który zaczął 
kojarzyć wyłącznie z nią. Chwycił ją za nadgarstek i wyprowadził na dwór.
 - Nie. - Opierała się, gdy w wieczornym chłodzie ciągnął ją za rękę przez podwórze. 
Omal nie stanęło jej serce, bo spostrzegła na jego twarzy złośliwy uśmieszek.
 - Lepiej chodź te mną, bo inaczej twoja ciotka dowie się, co mam ci do powiedzenia - 
zagroził.
 Jej oczy miotały błyskawice, ale pozwoliła mu zaprowadzić się pod stajnię, gdzie był 
przywiązany jego koń.
 - Musisz mi odpowiedzieć na kilka pytań. - Zatrzymał się za rogiem stajni, by nie 
widziała ich z domu pani Morrison, i rzucił swój fantazyjny kapelusz na ziemię.
 -	Czy znowu zamierza pan major pytać mnie z pomocą rąk? - Uniosła wymownie 
dłoń, którą on wciąż ściskał, i spojrzała na niego ze złością.
 -	Nie.
 Uwolnił jej nadgarstek, ale stał niespokojnie i zmusił ją, by przysunęła się do stajni. 
Gdy oparła się o ścianę, on oparł po obu jej stronach dłonie, uniemożliwiając w ten sposób 
ucieczkę. Protest zamarł na jej ustach, bo poczuła ciepło silnego męskiego ciała. 
Rzeczywiście tym razem, nie przesłuchiwał jej rękami.
 -	Wiesz, gdzie są ukryte destylatory, nieprawdaż? Tam właśnie byłaś wczoraj w nocy 
i piłaś whisky.
 -	Nie. - Zmobilizowała się do wałki, ale czuła się tak, jakby odebrał jej nawet 
powietrze, którym oddychała.
 - Nie kłam. Wiem, że twój mężczyzna jest gorzelnikiem. Kto to jest? Gdzie mieszka? 
Nie wolno ci go chronić.
 Teraz wydał się jej jeszcze silniejszy, bardziej niebezpieczny i stanowczy niż 
przedtem. Pomimo tego, co wydarzyło się między nimi, albo właśnie dlatego, nadal uważał, 
że spotykała się w nocy w lesie ze swoim mężczyzną.
 Wszystko w nim nakazywało Whitney ostrożność - jego siła fizyczna, arogancja 
widoczna na urodziwej twarzy i bezwzględność, z jaką kruszył jej rozsądek. Ale uczucia, 
jakie w niej budził, były silniejsze niż potrzeba roztropnego zachowania. Z jakiegoś 
niejasnego dla niej powodu nie chciała, by wierzył w to, co jej zarzucał.
 -	Nie chodzi o mojego mężczyznę, tylko o mojego ojca - przyznała się ledwie 
dosłyszalnym szeptem.
 -	O twojego ojca? - powtórzył za nią jak echo, nie kryjąc ulgi. - Tylko o twojego 
ojca?
 Skinęła głową, bo nie mogła mówić. Blask jej oczu stał się bardziej zmysłowy. 
Townsend przysunął się do niej jeszcze bliżej.
 -	Chcesz powiedzieć, że w Rapture jest tylko jeden destylator? - Z wysiłkiem oderwał 
wzrok od rozchylonych ust i na powrót utkwił go w zielonych oczach,
 -	Tylko jeden.
 -	Wiesz, że wcześniej czy później go znajdę, podobnie jak twojego ojca. - Zastygł w 
oczekiwaniu, ale jego ciało buntowało się przeciwko ciasnym racjom zdrowego rozsądku i 
tyranii obowiązku oraz ambicji. — Dzięki twojej współpracy wszystko pójdzie łatwiej. Gdzie 
on teraz jest?
 - W Pittsburghu. Już mówiłam. - Myśli jej się plątały , nie potrafiła ocenić, czy straciła 
miarę i powiedziała mu za dużo. Wszystko jakoś dziwnie rozmyło się w jej głowie, wszystko 
z wyjątkiem bliskości majora.
 - Naprawdę jest w Pittsburghu? - Gdy w odpowiedzi skinęła głową, z jakiegoś 
niezrozumiałego powodu uwierzył, że nie kłamie. - Skoro tak, to ktoś musi go zastępować w 
gorzelni?
 Whitney wstrzymała oddech i stała nieruchomo, obserwując go, gdy zastanawiał się 
nad odpowiedzią na ostatnie pytanie, jakie jej zadał. Już domyślił się prawdy, choć wcale me 
było mu łatwo ją przyjąć. Logicznie rzecz biorąc, mógł posądzić o zastępowanie Danielsa w 
gorzelni tylko jego córkę. Ubierała się w męski strój, piła whisky jak mężczyzna, spędzała 
noc poza domem, a jej ojciec był głównym gorzelnikiem w Rapture. Ale dlaczego czuł się 
zaskoczony tym, że chodzi właśnie o nią. Bo nagle zdał sobie sprawę, że była to jedyna rzecz, 
o której nie chciał się dowiedzieć. Stoczył wewnętrzna walką, z której zwycięsko wyszedł nie 
Townsend, lecz zatroskany o kobietę mężczyzna imieniem Garner.
 - Nie chcę cię skrzywdzić, dzieweczko.
 Pochłaniał wzrokiem jej jasną skórę, ponętne kształty i urodziwą twarz o delikatnych 
rysach. Pragnienie bliskiego kontaktu z panną Daniels, które zwalczał z taką siłą, dochodziło 
w nim teraz do głosu w sposób trudny do opanowania. Czuł, jak rozpala się w jego żyłach 
krew i dają o sobie znać pobudzone zmysły. Pochylił głowę i odsunął ręce od ściany. Przez 
chwilę unosił je niepewnie nad ramionami Whitney, ale jakoś się opamiętał i z powrotem 
oparł o stajnię.
 - Nie będę cię przesłuchiwał rękami.
 Gdy niezdecydowany muskał ustami jej usta, przeżywając udrękę, ona przesunęła 
językiem po swoich i jego wargach. Nie potrafił oprzeć się takiej zachęcie i pocałował ją 
zaborczo, jakby miał do niej niepisane prawo. A ona odpowiedziała pieszczotami, które tylko 
on mógł od niej otrzymać.
 Objęła go w pasie i głaskała po plecach, podczas gdy on wtulał ją w siebie coraz 
zachłanniej. Uniosła się na palcach, by lepiej czuć jego ciało i łatwiej odwzajemnić 
pocałunek. Dotyk jego ubrania na obcisłej sukni podniecał ją tak samo jak pieszczota dłoni. 
Przywarła do silnego torsu i pocierała go piersiami
 Gdy Townsend nasycił się namiętnym pocałunkiem, zaczął wodzić ustami po jej 
skroniach, podbródku i szyi, wtulał twarz w miękki materiał sukni na piersiach i dotykał 
nabrzmiałych brodawek. Spalany przez fizyczne żądze, wsunął miedzy nogi Whitney kolano. 
Ona wodziła palcami po jego twarzy, jakby badając jej fascynujące rysy, i napawała się 
dotykiem szerokich, twardych ramion. Przesunęła dłońmi po oficerskich epoletach i 
zaintrygowana splotem złotej nici, uważnie mu się przyjrzała. 
 Świadomość, że również te szorstkie zimne epolety są czymś nieodłącznym od 
Garnera Townsenda, ba, czymś dla niego niezwykle ważnym, zmroziła ją i usztywniła. Ale 
nie zważając na przykry głos rozumu, Whitney pragnęła majora tak, jak każda kobieta pragnie 
mężczyzny, który budzi jej kobiecość. Udręczona wspomnieniem jego ciała napierającego na 
jej ciało wczoraj w lesie, pragnęła, by wszystko się powtórzyło, a nawet zdarzyło coś więcej. 
W końcu zdała sobie sprawę, że pragnie Żelaznego Majora nie mniej niż on jej.
 Po raz pierwszy w życiu naprawdę chciała być kobietą. I chciała jako kobieta zawrzeć 
z mężczyzną transakcję. Przeczuwała, ze taka transakcja z Garnerem Townsendem otwiera 
drogę do raju rozkoszy.
 -	Co mam panu majorowi ofiarować? - spytała cicho, muskając jego szyję gorącym 
oddechem. Pocałowała go namiętniej i uniosła głowę oszołomiona, starając się nie stracić 
równowagi. -To musi być uczciwa transakcja. Trzeba od niej zacząć. Proszę powiedzieć, 
czego pan major chce?
 -	Ty wiesz, czego chcę, dzieweczko - wyznał, ocierając siej o nią, tuląc ją i pieszcząc.
 Jęknęła cicho i przycisnęła twarz do jego torsu. Pomimo upojenia zmysłów, miała 
jasną świadomość jego pragnień.
 - A więc zawrzyjmy transakcję - szepnęła, ponownie muskając go gorącym oddechem.
 Zawrzeć transakcję. Poprzednio ledwie słyszał słowa Whitney, ale teraz dotarł do 
niego sens jej propozycji. W pierwszej chwili poczuł się zakłopotany, a w następnej 
zaniepokojony, jakby spotkała go niespodziewana zdrada. Zawrzeć transakcję? 
Znieruchomiał. Zaczerpnął powietrza do płuc i ze zgrozą uświadomił sobie, jak włada nim 
pożądanie. Nagle w pełni ogarnął sens jej słów i swego instynktownego dążenia.
 - Jeśli mamy się kochać, to najpierw musimy zawrzeć uczciwą transakcję. Co pan 
major chciałby mi zaoferować? - przypomniała.
 Patrząc na nią, wolał dalej upajać zamroczone zmysły, niż podejść do wszystkiego z 
chłodnym rozsądkiem. Wyraz jej oczu zdradzał najwyższe podniecenie, a usta były 
nabrzmiałe i gorące. W księżycowej poświacie wyglądała jak bogini rozkoszy.
 Pożądanie odezwało się w nim z taką siłą, że obudziło czujność i Townsend powoli 
zaczął odzyskiwać przewagę nad mężczyzną imieniem Garner. Whitney Daniels chciała 
zawrzeć z nim transakcję. Wciąż nie mógł w to uwierzyć. Transakcję, w której przedmiotem 
handlu miało być jej ciało. Chciała go w ten sposób kupić, bo wyzwalała w nim wielkie 
namiętności. Zesztywniał w jej ramionach i zacisnął dłonie. Gniew wziął górę nad porywem 
zmysłów.
 Znieważała go, narażała na śmieszność w oczach żołnierzy, oszukiwała, nakłaniała do 
zawierania transakcji i płatała mu figle. Teraz bezwstydnie oferowała mu swe ciało w zamian 
za opuszczenie Rapture, za powrót do Bostonu z pustymi rękami.
 - Chcę mieć whisky, destylatory i tych, którzy łamią prawo – wysapał, czując, jak z 
każdym słowem stygnie w nim namiętność.
 Whitney ze zdumieniem stwierdziła, że postąpił tak samo jak poprzednio, że wycofał 
się z gry miłosnej zimny i zły. Widząc zmienioną twarz i postawę Townsenda, zdjęła ręce z 
jego szyi. Oświadczył, że chce mieć destylatory. Czy był to jeden z warunków zawarcia z nią 
transakcji? Czy taką cenę musiałaby zapłacić za to, by się z nią kochał?
 - Czyli mnie także? - zadała mu nieuchronne pytanie.
 Tego jednego pytania nie chciał usłyszeć, tak jak nie chciał dopuścić do siebie myśli, 
że Whitney Daniels rzeczywiście jest uwikłana w nielegalną produkcję whisky. Czy 
potrafiłby ją aresztować? Ilekroć znalazł się obok niej, tracił zdolność samokontroli, okrywał 
się hańbą i kompromitował swoją misję. Nawet teraz, gdy dostrzegł w wyrazie zielonych 
oczu, jak ją zranił, czuł grzeszną chęć utulenia jej w ramionach.
 - Proponujesz; mi zawarcie transakcji? - warknął przerażony chaosem myśli i uczuć, 
do jakiego go zawsze doprowadzała, niszcząc jego determinację. Zignorował jej zszokowane 
spojrzenie. Uważał ją teraz za sprytną oszustkę i hipokrytkę. Uznał, że to z powodu swej 
słabości do niej uległ złudzeniu, iż ją zranił. Nie wątpił, że potrafiła tylko kusić mężczyznę i 
łamać jego charakter. Spytał oskarżycielko: - Interesuje cię kupczenie i wymiana towaru za 
towar? Chcesz mi sprzedać swoje wdzięki za wycofanie się stąd oddziału żołnierzy na 
służbie? Taką transakcję chcesz ze mną zawrzeć? Naprawdę myślałaś, że oddasz mi ciało i 
dzięki temu ty i twoi ziomkowie wybrniecie z kłopotów? Ty mała rozpustna Izebel. – 
Roztrzęsiony, odsunął się od niej. – Nie otrzymasz nic, oprócz kłopotów, za tę twoją 
niegodziwą, fałszywą monetę. Nareszcie wiem, kogo mieć na oku. Dostanę cię w swoje ręce i 
całą tę waszą bandę zdrajców narodu.
 Whitney stała jak rażona gromem, gdy obrzucił ją pogardliwym spojrzeniem, podniósł 
z ziemi kapelusz i wskoczył na konia. Po chwili pozostał po nim tuman kurzu, a ona wciąż 
stała, niezdolna wykonać ruchu i wydobyć z siebie głosu, przeżywając katusze.
 Townsend sądził, że ona chce mu ofiarować swe ciało w zamian za zaprzestanie 
dochodzenia. Była w tym ironia losu. Whitney szczerze żałowała, że nie jest tak przebiegła, 
jak sądził. Teraz wiedziała, że to zaprzysiężony wróg jej ojca i mieszkańców Rapture, a ona 
chciała z nim zawrzeć miłosną transakcję, oddać mu siebie. Kobiece pragnienia okazały się w 
niej silniejsze od poczucia obowiązku i odpowiedzialności, które do tej pory ceniła najwyżej. 
Gdy Townsend ją całował i obejmował, zapominała o całym świecie, upojona rozkoszą, w 
rzeczywistości przy nim instynkt kupiecki zawodził ją całkowicie i zapominała o swej 
kobiecej dumie.
 Zamknęła oczy i z niedowierzaniem potrząsnęła głową, rozpamiętując ostatnie okrutne 
słowa majora. Dowiedział się od niej, kogo śledzić i aresztować. Dała mu to, po co przyszedł, 
czyli potrzebne informacje. Zdobył je dzięki pocałunkom wytrawnego uwodziciela, bo 
faktycznie wcale mu nie zależało na tym, by ją pieścić, tylko na tym, by wykorzystać jej 
kobiece pragnienia do swoich haniebnych celów. Pożądanie, jakie w niej budził, było tak 
silne, że bez zahamowań szukała intymnego kontaktu z jego ciałem. Nagle zawstydziła się 
swego braku skrępowania. Ten wstyd był jak gorset nałożony na jej pączkującą kobiecość.
 Wydała ojca, a w ten sposób wszystkich mieszkańców Rapture, w ręce Garnera 
Townsenda, który nazwał ją może słusznie, biblijną Izebel. Dla kilku minut przyjemności 
poświęciła uczucia rodzinne i lojalność. 
 Usiadła ciężko na ławce z boku domu. Ból wciąż rozrywał jej serce. Według majora 
postępowała jak biblijna Izebel. To określenie nie dawało jej spokoju. Wśród targających nią 
uczuć wstyd walczył o lepsze z upokorzoną dumą Danielsów. W końcu wyprostowała się i 
rozważyła argumenty rozumu. Powoli doszła do wniosku, że nie jest Izebel, lecz Dalilą. 
Poczuła się tak, jakby nagle rozwiązała dręczącą ją od dawna zagadkę.
 Ciotka zawsze jej powtarzała, że na świecie są dwa rodzaje kobiet: przyzwoite i 
Dalile. To uogólnienie irytowało Whitney, bo spodziewała się, że pewnego dnia ktoś zaliczy 
ją do jednej lub drugiej kategorii. W głębi duszy obawiała się, że z powodu niechęci do 
kobiecego stroju i do tego, co uchodzi za kobiecość, jest najlepszą kandydatką na kolejną 
Dalilę, tak pogardzaną przez Kate.
 Właśnie nadszedł ten moment. Z trudem wciągnęła powietrze do płuc, ale zaraz 
poczuła w piersiach dziwną lekkość, bo nareszcie utwierdziła się w przekonaniu, że jest 
Dalilą. Szczerze pragnęła być kobietą przyzwoitą i otworzyła przed mężczyzną swoje serce, 
proponując mu uczciwą transakcję, w zamian za co zranił ją, upokorzył i wprawił w rozpacz. 
Tkwiąca w niej Dalila nie była taką naiwną gąską, postępującą szczerze wobec mężczyzn 
takich jak... Major Samson. Nazwała go tak kiedyś złośliwie, ale wtedy nie w pełni rozumiała 
trafność tego określenia. Ciocia uważała każdego mężczyznę za Samsona, a więc był nim 
również Townsend. Miał gorącą krew, tak jak Charlie i inni młodzi mężczyźni. To dlatego 
obaj chcieli ją całować, dotykać i dawać upust pożądaniu, gdy znajdowali się z nią sam na 
sam. Po prostu każdy miał gorącą krew Samsona i tylko to się liczyło, a nie ona, Whitney 
Daniels. Dokonała teraz tego zawstydzającego odkrycia, że z pewnością major postąpiłby tak 
samo z każdą inną Dalilą, nie angażując się osobiście. Z goryczą uwiadomiła sobie, że stało 
się to, o czym mówiła ciocia, i fałszywy Townsend, abstynent i uosobienie cnót obywatela 
Stanów Zjednoczonych, był Samsonem, który czekał na swoją Dalilę.
 Whitney? - Pani Morrison znalazła siostrzenicę na ławce. Zwróciła uwagę na jej 
sztywną pozę i na złość malującą się na jej twarzy. Na litość boską, jest okropnie zimno. – 
Otuliła ją swym grubym szalem. - Czy dobrze się czujesz? – Usiadła obok niej. - Czy major 
coś ci... zrobił?
 - On? – Pod wpływem serdecznego uścisku Kate Whitney pozbyła się wszelkich 
skrupułów, jak zwykle zręcznie manipulując półprawdą. - Uważa się za coś lepszego i nie 
będzie się zadawał z takimi jak my.
 Kołtuński i obłudny major Gamer Townsend z pewnością zasłużył sobie na Dalilę i 
właśnie ją napotkał.
9
 Whitney niespodziewanie porzuciła zwyczaj chodzenia spać późno i wstawania późno. 
Nazajutrz zerwała się z łóżka zaraz po świcie i zeszła do kuchni ubrana w zielona wełnianą 
suknię, pod którą włożyła gorset, choć dotychczas napawał ją wstrętem. Na jej widok Kate 
stanęła osłupiała na środku kuchni nie wierząc własnym oczom. Siostrzenica ze słodkim 
uśmiechem powiedziała jej dzień dobry, narzuciła na ramiona szal, wzięła wiadro na mleko i 
poszła do obory. Kate patrzyła na nią przez okno, ze zdumieniem zauważając, że Whitney z 
determinacją kołysze biodrami. To, ze siostrzenica z dnia na dzień postanowiła wkładać 
krępujący strój kobiecy, stanowiło dla niej sygnał alarmowy, gdyż nie było trudno domyślić 
się przyczyny tej zmiany.
 Oczywiście za wszystkim krył się major, a ściślej coś, co zaszło między nim a 
Whitney wczoraj wieczorem. Kate okropnie się wszystkim zaniepokoiła. Nie ulegało 
wątpliwości, że przystojny arogancki Townsend pochodzi ze znakomitej rodziny ze szczytów 
hierarchii społecznej i jest człowiekiem światowym. Idealnie nadawał się do tego, by 
zawrócić w głowie i zniszczyć reputację takiej zielonej, choć dzielnej dziewczyny jak 
Whitney. Życie na amerykańskim pograniczu nie mogło nauczyć panny Daniels radzenia 
sobie ze zręcznie maskowaną perfidią i wyrachowaniem miejskich arystokratów w ich 
kontaktach z kobietami. 
 Kate zaniepokoiła się jeszcze bardziej, gdy przypomniała sobie, jak przed kilkoma 
dniami Whitney stała z majorem przy swoim łóżku i jak oboje z trudem zwalczali cielesne 
pokusy. Whitney wciąż zachowywała się jak chłopczyca, ale była dobrą, przyzwoitą 
dziewczyną o czułym sercu. Kate czułaby się częściowo winna za wykorzystanie jej przez 
Townsenda, bo wychowywała ją na damę, a to mogło przyciągnąć jego uwagę.
 Żelazny Major odstąpił od zwyczaju kładzenia się i wstawania wcześnie. Już dawno 
nastał świt, a on wciąż leżał na brzuchu na łóżku w swym pokoju w przytulnej gospodzie 
Dedhama, półtorej mili od domu Danielsów. Po przekroczeniu progu zwalił się na pościel, 
nawet nie zdejmując zakurzonych butów. Późnym rankiem Benson odważył się wejść do 
pokoju na palcach. Przyniósł miskę wodnistej owsianki. Dyskretnie zakaszlał, a Townsend 
zerwał się nieprzytomny i burknął cos pod nosem. Widząc, że to tylko ordynans, przetarł 
zaczerwienione oczy, lecz szybko przestał i rozzłoszczony zaczął oglądać dłonie. Benson 
ostrożnie przysunął się do niego, by lepiej zobaczyć jego twarz, i aż zagwizdał ze zdumienia.
 - O rany! Ma pan major brzydkie zadrapania na dłoniach. Muszę je oczyścić.
 Zastosowany przez ordynasa zabieg stanowił dla Townsenda bolesne przypomnienie 
ostatniego spotkania z Whisky Daniels, gdyż wówczas to majorowi wbiły się w dłonie 
drzazgi z szorstkiego drewna stajni. Uważał, że wszystko sprzysięgło się przeciwko niemu. 
Wczoraj wieczorem przyciskał Whisky Daniels do nieheblowanych drewnianych bali całym 
ciałem, bo przyrzekł sobie, że nie będzie jej dotykał dłońmi – opierał je o ścianę - i proszę, co 
mu się przydarzyło. Nawet nie chciał sobie wyobrażać, co by się stało, gdyby wszystko trwało 
dłużej. Zamknął oczy i odsunął od siebie okropne myśli.
 Gdy się umył, ogolił i przebrał, było południe. Poszedł od razu do obozu, bo nie było 
go tam od wczoraj rano, kiedy żołnierze upili się przeklętym jabłecznikiem Danielsów. Teraz 
poruszali się trochę ospale, ale poza tym wyglądali normalnie. Starali się złagodzić jego 
gniew i skwapliwie wykonywali rozkazy. Szybko wykopali i porąbali słup z napisem 
„Wolność" i posprzątali obóz. Chcieli, by Townsend puścił w niepamięć ich wczorajsze 
zachowanie.
 Rozkazał sierżantowi Laxaultowi i dwom doświadczonym żołnierzom ukryć się na 
farmie Danielsów i obserwować, co się tam dzieje. Mieli śledzić Whitney i informować go o 
wszelkich jej poczynaniach. Odprowadzając ich wzrokiem do lasu, uśmiechał się mściwie. 
Zamierzał dołożyć starań, by mała Izebel dostała więcej, niż chciała od niego utargować.
 Po południu i wieczorem w obozie panowała cisza. Południowy nastrój gorączkowej 
pracy ustąpił miejsca stanowi niespokojnego oczekiwania. Ulga żołnierzy, że dowódca nie 
ukarał ich za wczorajsze pijaństwo, trwała krótko. Szybko stali się na powrót gburowaci i 
kłótliwi. Wyczerpani codzienną pracą z niezadowoleniem spoglądali na wodnistą fasolę, którą 
Dedham stale ich karmił. Gdy następnego dnia o świcie przed obozem zjawiła się Harriet 
Delaney, by wynająć kogoś do wykonania prac w gospodarstwie, zgłosiło się wielu chętnych.
 Także drugiego dnia po spotkaniu z majorem Whitney już od rana miała na sobie 
suknię i była w wyśmienitym humorze. Jak zwykle rzuciła się w wir codziennych zajęć, ale 
Kate obserwowała ją pełna obaw, bo pomimo pozorów zadowolenia, siostrzenicy nie 
opuszczał gniew. Gdy Whitney karmiła kury i robiła masło, nagle nieruchomiała na chwilę, 
przekrzywiała głowę i spoglądała gdzieś z błyskiem w oczach, jakby śledziła jakiś odległy 
widok. Dla Kate znaczyło to, że siostrzenica obmyśla plan działania.
 -Jest ich trzech -oświadczyła tajemniczo Whitney podczas obiadu.
 - Trzech? – zdziwiła się Kate, podnosząc głowę znad garnka z gulaszem, który 
stawiała na ogniu.
 - Trzech żołnierzy obserwuje nasz dom i stajnię. Są tu od rana. - Jej twarz rozjaśnił 
chytry uśmiech Blacksone’a Daniela, do którego była uderzająco podobna. – Przypuszczam, 
że są poczciwi, a poza tym głodni i nie pogardzą naszym gulaszem i kawą.
 Kate nie potrafiła zachować powagi. Poczuła ulgę, gdy Whitney ujawniła swój plan, 
bo zapewne nim była tak pochłonięta przez pół dnia. Siostrzenica zawsze trzymała rękę na 
pulsie i potrafiła znaleźć bezbolesny sposób pozbycia się wroga.
 Oczywiście rozmyślała nie tylko o tym, jak unieszkodliwić trzech śledzących ją 
żołnierzy. Martwiła się o przyszłość Rapture, o ojca, który miał wkrótce wrócić z Pittsburgha, 
o możliwe katastrofalne skutki swych zeznań, wydobytych z niej przez majora podstępnymi 
pytaniami. Co będzie, gdy w Rapture zjawi się Blackstone Daniels i niespodziewanie 
aresztują go żołnierze sił federalnych, którzy tu na niego czekają? Należał do ludzi, którzy 
zażarcie bronią tego, w co wierzą, nie zważając na to, że mogą popaść w tarapaty. A tu 
czekała go rozprawa z Townsendem. Jeśli zaś zdradziła go jego własna córka, wyznając 
Żelaznemu Majorowi, że Blackstone Daniels nielegalnie pędzi whisky, to powinna pozbyć się 
stąd tego drugiego, zanim wróci pierwszy. Można było zrobić to sposobem Danielsów albo 
sposobem Dalili.
 Panie majorze, ona nigdzie nie wychodzi – zameldował Laxault następnego dnia 
wieczorem. Starał się nie zdradzić, że czuje się jak ostatni oszust. O tym, że panna Daniels 
nigdzie nie wychodzi, wnioskował z tego, iż trzy razy przynosiła mu i jego dwóm kolegom 
jedzenie, a poza tym widział ją przez cały czas, jak krzątała się po farmie.
 - To gdzie, u licha, jest teraz, gdy wy, sierżancie, tracicie czas na tę czczą gadaninę? – 
Zniecierpliwiony major wstał od stołu w gospodzie.
 - Panie majorze, wyszła z domu i jest w obozie. Przyniosła koc Dunbarowi. Uznałem, 
że nadeszła pora, by złożyć raport. 
 - Cholera! - Townsend natychmiast wyszedł z gospody, ale podążając do obozu, 
zwolnił kroku i opanował gniew.
 Był przygotowany na irytujący widok zamszowych spodni i wysokich butów, a tu 
zobaczył wełnianą zieloną spódnicę i rozpuszczone złotomiedziane włosy. Zachwiał się, 
nieprzygotowany na taki widok. Już niemal sobie wmówił, że ostatnie spotkanie z panną 
Daniels było snem, jakkolwiek niepokojącym.
 Zdążyła podejść do Charliego, gdy spostrzegła, że zmierza do nich major. Wzięła 
głęboki oddech i odwróciła się do Townsenda, chcąc przedstawić mu to, z czym do niego 
przyszła.
 -	Co tu u diabła, robisz? - natarł na nią, ale przezornie zatrzymał się w odległości 
kilku kroków. - Kazałem ci trzymać się z daleka od obozu.
 -	Panie majorze, robi się coraz zimniej - stwierdziła obojętnym tonem. — Skoro już 
tak się pan uparł w swoim okrucieństwie, by trzymać tu naszego biednego Charliego, 
przykutego łańcuchem do drzewa, przyniosłam mu dodatkowy koc. — Z miną niewiniątka 
zerknęła na stos koców obok. To był widomy znak, że wszyscy w Rapture troszczyli się, by 
Dunbarowi było ciepło, tak samo jak dbali, by miał pełny brzuch, który nawet zdążył się już 
zaokrąglić.
 -	Psiakrew, opuść obóz! Natychmiast! - krzyknął oburzony, bo prowokowała go, 
zerkając znacząco na koce.
 - Ma pan nadzwyczajny talent do przeklinania, aż ciśnie się do głowy pytanie, kto 
zajmował się pana wychowaniem - odcięła się.
 - Natychmiast opuść obóz! — warknął i groźnie zbliżył się do niej miotając z oczu 
błyskawice.
 Cofnęła się, ale nie okazała lęku. Szła ścieżką przez obóz, a major za nią, dopóki nie 
uznała, że Charlie już ich nie usłyszy. Wówczas zatrzymała się. Wiedziała, że są widoczni z 
różnych miejsc, lecz nie mógł tam dotrzeć ich głos.
 - Chcę, żebyście się wynieśli z Rapture. Wszyscy chcemy - oświadczyła cicho i z 
powagą. Jej oczy błyszczały gniewem. - Oczywiście pan major życzy sobie udanej misji. 
Mam więc propozycję.
 - Nie bądź śmieszna – burknął, czując ostrzegawcze napięcie. – Powiedziałem ci 
jasno, że nie chcę mieć nic wspólnego z tobą i z twoimi nikczemnymi transakcjami. - Jej 
spokój i chłód w oczach zbijały go z tropu.
 - Nie dostanie pan w swoje ręce naszych destylatorów i gorzelników. - Uniosła 
podbródek w sposób, który znaczył że zamierza się targować, jakby nie zważała na jego 
odmowę zawarcia z nią jakiejkolwiek transakcji. Nie dała po sobie poznać, że poczuła się 
zraniona jego jadowitymi słowami - Ale oddamy panu cały nasz zapas alkoholu. Zapewniam, 
że to wystarczy, by uznać pana niestrudzone poszukiwania za uwieńczone sukcesem. Ta 
whisky należy do pana. Niech więc pan niezwłocznie ją zabierze i jutro na zawsze opuści 
Rapture.
 Gdy skrzyżowała ręce na piersiach, z jednego ramienia zsunął jej się szal, ale nie 
zwróciła na to uwagi. W napięciu wpatrywała się w Townsenda, ciekawa jego reakcji. W 
wyrazie jego oczu dostrzegła szyderstwo i zniecierpliwienie. Z pewnością chciał ją zbesztać 
za tę kolejną próbę kupienia go, ale już po chwili spokojniej rozważał jej propozycję.
 Ta oferta oznaczała, z czego Whitney doskonale zdawała sobie sprawę, zaspokojenie 
jego ambicji związanych z misją w Rapture w sposób, który równocześnie pozwalał 
zachować dumę i zakpić sobie z niej. Panna Daniels podsuwała mu na tacy dwuznaczny 
sukces i nie potrafiła rozstrzygnąć, czego pragnie bardziej - czy żeby ten sukces przyjął, czy 
żeby go odrzucił, z jednej strony chciała, by złamał swe sztywne zasady, a z drugiej życzyła 
sobie, by wzgardził propozycja i ocalił męski honor kosztem ambicji. Miał dokonać wyboru 
właśnie pomiędzy honorem i ambicją. Wstrzymała oddech, bo nie wiedziała, czy już zna 
cenę, za jaką można kupić Garnera Townsenda. 
 Major okrył się rumieńcem. Proponowała mu wyjście z sytuacji, transakcję, dzięki 
której nie wróciłby do Bostonu z pustymi rękami, a zarazem mieszkańcy Rapture pozostaliby 
nietknięci i mogliby nadal pędzić whisky. Zuchwała i niemiła Whisky Daniels złożyła mu 
propozycje nie do odrzucenia, choć miała ona swoją cenę. Garner Townsend o niczym tak nie 
marzył jak o tym, by otrząsnąć tutejszy kurz z butów i rozstać się na zawsze z tym przeklętym 
miejscem. Oferta była kusząca. 
 Cholera! Whitney Daniels znowu to robiła, czyli wystawiała jego wolę na próbę. Ta 
mała Izebel po raz któryś proponowała mu handel wymienny lub, inaczej mówiąc, 
przekupstwo. Chciała go nakłonić do porzucenia obowiązków i wyrzeczenia się honoru 
oficera i dżentelmena!
 - Nie, wiedźmo. - Podszedł do niej tak blisko, że niemal dotykał jej spódnicy. - Nie 
zawieram z tobą żadnych transakcji. Albo dostanę w swoje ręce wszystko, to znaczy alkohol, 
destylatory i gorzelników, albo nic. Wbrew ludowemu porzekadłu, jakie obowiązuje w tej 
chorej społeczności, są rzeczy, których nie można kupić za żadną cenę, wymienić na coś, 
innego lub wytargować. I ty, mała pretensjonalna Izebel, właśnie się o tym dowiadujesz. - 
Zmrużył oczy i natarł na nią tak, iż musiała się cofnąć. 
 Gdy nazwał ją Izebel, zesztywniała, ale miała na tyle mocne nerwy, że zdołała 
zignorować obelgę.
 - Czyli nie zawrzemy transakcji? - upewniła się.
 - Nie— warknął, zdumiony jej spokojem i badawczym spojrzeniem, które nie 
pozwoliły mu w pełni rozkoszować się odmową. Whitney Daniels nie była w wystarczającym 
stopniu zła czy oburzona, by dostarczyć mu prawdziwej przyjemności. 
 - Pożałuje pan tego - zagroziła, opuszczając obóz. Major zbił ją jednak z tropu tym, że 
nie dał się kupić w uczciwej transakcji, i doprowadził ją do furii, bo do tej pory wyznawała 
filozofię życiową, zgodnie z którą wszystko można kupić.
 - Próbowałam załatwić z nim sprawę tak, jak to robią Danielsowie. Zaproponowałam 
mu uczciwą transakcje, korzystną dla obu stron, a on ją odrzucił. Teraz sam będzie sobie 
winien bo zmusił mnie do dalszego działania - wycedziła przez zaciśnięte zęby, gdy doszła do 
drogi. 
 Townsend zauważył zimny błysk w jej oczach, gdy wypowiadała groźbę. 
Zahipnotyzowany patrzył, jak szła przez plac, kołysząc biodrami, i zniknęła w mroku. 
Zachowała się dziś inaczej niż zwykle. Stanowczo zbyt dobrze zniosła jego odmowę, jakby na 
wpół jej oczekiwała. Zesztywniał i przeszył go dreszcz na myśł o jej złowrogim spojrzeniu i 
opanowanym tonie głosu. Wymruczał pod nosem prawdę, że wzgardzona kobieta jest bardziej 
niebezpieczna niż diabeł. A Whisky Daniels była znana z nieprzejednania w walce.
 Wrócił do Dunbara, który stał oparty o drzewo, skrzyżowawszy ręce na piersiach.
 -	Widziałem, jak pan major rozmawiał z Whit - zagadnął z udawaną życzliwością. - 
Ona przegadałaby nawet biskupa. - Nagle spoważniał, zniżył głos i spojrzał na Townsenda ze 
złością: - Czy przegadała pana majora?
 -	Dunbar, jeśli nie chcesz być znowu związany, to trzymaj język za zębami - ostrzegł 
go Townsend.
 -	Czy pan major zawarł z nią transakcję? - Charlie nie przestraszył się groźby. Rzucił 
się do przodu najdalej, jak pozwalał mu łańcuch i znieruchomiał.
 Coś w jego reakcji uświadomiło Townsendowi, że nie chodzi mu o transakcję 
dotyczącą destylatorów i whisky.
 - Jaką transakcję? - Na myśl o propozycji złożonej mu przez pannę Daniels poczuł 
podniecenie. Czyli Charlie miał na namyśli ciało Whitney. Ale jak mógł o wszystkim 
wiedzieć? – Aha, chodzi ci o szczególnego rodzaju transakcje. Czyżby istotnie w tej zabitej 
dziurze handel wymienny obejmował również to?
 - W Rapture handlujemy uczciwie i rzetelnie wszystkim. Gdy chłopak chce zdobyć 
dziewczynę, zawiera z nią transakcję. Mówi, czego od niej chce i co jej da w zamian, a także 
czy się z nią ożeni czy nie. Wszystko to wykłada otwarcie, jasno i bez ogródek. - Głos 
Charliego stał się natarczywy – Czy ubił pan z Whit taki interes i spał z nią?
 Major ze zgrozą stwierdził, że Dunbar używa; takiego samego języka jak ona. Przez 
chwilę milczał wymownie, przybrawszy pogardliwą minę. 
 - Ona i handel wymienny są zbyt proste na mój gust. Ten brak subtelności i zasad 
moralnych...
 - Wasze miejskie sposoby załatwiania spraw na wschodzie kraju wcale nie są lepsze 
od naszych - przerwał mu Charlie. Otaksował wzrokiem tego aroganta i doszedł do wniosku, 
że tak sztywny, napięty i zgryźliwy mężczyzna na pewno od dawna nie zażywał rozkoszy w 
ramionach kobiety. Nie zaślepiała go już zazdrość, więc z łatwością dostrzegł w Townsendzie 
wyposzczonego seksualnie frustrata. Przybrał swobodniejszą pozę. - Mówi się, że wy tam na 
wschodzie kupujecie 
i sprzedajecie kobiety za gotówkę.
 -	Może tak robią męty społeczne, ale nie ludzie cywilizow...
 -	Chodzi o posag, czy jak wy to tam nazywacie - przerwał mu znowu Dunbar, 
zbijając go z tropu. Spojrzał na niego ostrzegawczo i oświadczył: - Panie majorze. Whit 
Daniels należy do mnie. Zamierzam zawrzeć z nią uczciwą transakcję i oświadczyć się jej. I 
chcę być jej pierwszym mężczyzną.
 Townsend pobladł
 - Chcesz powiedzieć, że ta na wpół dzika jędza jest... jest... 
 - Nigdy jeszcze tego nie robiła - oznajmił obojętnym tonem Charlie. - Jeszcze nie 
zawarła w tej sprawie transakcji z żadnym mężczyzną. Ja będę pierwszy.
 Townsend dziwnie zmiękł. Chcąc to ukryć, znowu włożył maskę pogardy. Panna 
Daniels zaproponowała mu „uczciwą transakcję”. Chciała zawrzeć z nim taką transakcję 
wcale nie po to, by pozbyć się go z Rapture. jak błędnie sądził.
 - O Boże - westchnął.
 - Zamierzam zawrzeć z nią transakcję - powtórzył buńczucznie Charlie.
 - To znaczy chcesz zrobić to, co zrobiłbyś wtedy w lesie, gdybyśmy nie oderwali cię 
od niej siłą? - zaatakował go major jak rywala. - O taką transakcję ci chodzi? Jeśli tak, to 
zastanów się, czy dasz radę. O ile pamiętam, to ty ostrzegałeś mnie, że ta wiedźma gryzie i 
kopie.
 - Zanim skończymy to robić, przestanie gryźć i kopać. Będzie mruczała jak kotka. To 
będzie dla niej niebiańska transakcja. 
 - A cóż to, u licha, jest niebiańska transakcja?
 - To taka, o której marzy każdy kupiec. Daje rozkosz. - Charlie uśmiechnął się jak 
znawca.- Wtedy przekracza się bramę świętego Piotra, nawet jeśli w jego księdze brak 
czyjegoś nazwiska. Whit z jej instynktem kupca od razu będzie wiedziała, o co chodzi, gdy 
tylko to poczuje. - Jego niski znaczący śmiech brzmiał dla Townsenda jak cios.
 Major ruszył do gospody. Przeżywał straszny zamęt. Whitney Daniels była dziewicą. 
Z każdym krokiem wiadomość ta ciążyła mu coraz bardziej. Jej dziewictwo wydawało mu się 
nieprawdopodobne i paradoksalne, ale Dunbar niezbicie w nie wierzył i zapewne słusznie. O 
ileż łatwiej było Townsendowi uważać ją za ladacznice.
 Stał zdruzgotany w mrocznym pokoju i zastanawiał się nad sytuacją. Transakcja, jaką 
chciała zawrzeć z nim Whitney, dotyczyła miłości. Ta kobieta go pragnęła, bez względu na 
kierujące nią motywy. Świadczyło o tym każde drżenie jej ciała, każda utrata oddechu i każdy 
niepewny ruch. Chciała z nim zawrzeć „miłosną transakcję" zgodnie z zasadą postepowania 
mieszkańców Rapture, bo oni targowali się o wszystko! Wszystko miało dla nich swoją cenę!
 Dla niego było to jednak czymś tak obcym i szokującym, że nie potrafił właściwie 
reagować na składane mu propozycje. Zdumiewało go przywiązanie tutejszych ludzi do tej 
handlowej reguły i powaga, z jaką ją traktowali. Od kołyski po grób zawierali ze sobą 
transakcje, ubijali interesy i targowali się. Po części była to sztuka życia, po części rozrywka 
oraz zabawa towarzyska, a po części etyczna zasada postępowania. Przejawiała się we 
wszystkim, włącznie z życiem intymnymi.
 Zachowanie Whitney stanowiło kwintesencje tej filozofii życia, będącej odpowiedzią 
na trudy egzystencji na amerykańskim pograniczu. Ale on znał tylko kobiety z jego klasy 
społecznej i nie był przygotowany na spotkanie z kimś tak wyjątkowym jak panna Daniels, 
będąca w jednej osobie urodzonym kupcem, gorzelnikiem nielegalnie pędzącym whisky 
i cnotliwą panienką...
 Na wspomnienie jej jedwabistej skóry i żaru. z jakim odwzajemniała pieszczoty, krew 
zaczęła szybciej krążyć w jego żyłach. Nie walczył już z podnieceniem, świadom, ze i tak nic 
to nie da. Ale gdy przypomniał sobie groźny błysk jej oczu w czasie ostatniego spotkania, 
przeszył go dreszcz.
 Ostrzegła go. że będzie żałował odrzucenia jej propozycji. Pomyślał teraz, ze słusznie, 
bo intuicja podpowiedziała mu nagle iż katastrofa jest nieuchronna. Już dwa razy kobiety 
złamały mu życie, wykorzystując słabość, jaką do nich czuł. Miał powody do obaw, że może 
zdarzyć się to po raz trzeci, gdyż nie potrafił panować nad pożądaniem, jakie wzbudzała w 
nim Whitney Daniels.
 Gdzie, u diabła, on się podziewa? - zażądał wyjaśnień, gdy wieczorem poszedł do 
obozu, chcąc wysłać Wallace'a z wiadomością do Laxaulta na farmę Danielsów.
 - Nie wiem. panie majorze - zarzekał się zdenerwowany Benson i z lękiem zerkał na 
puste namioty.
 Major podążył za jego wzrokiem i zorientował się, że w obozie panuje nienormalna 
cisza.
 - Gdzie jest Kingery, Ned Wilson i Albert Sipes, dorównujący mu idiotyzmem? - 
Zajrzał do wszystkich namiotów i obszedł obóz dookoła. Doliczył się tylko sześciu z 
trzydziestu sześciu żołnierzy. — Psiakrew! Przecież nie wysłałem patrolu. - Bliski wybuchu 
spojrzał na Bensona, który ze strachu mrugał powiekami. - Do cholery, gdzie oni wszyscy są?
 Nie sądził jednak, że ordynans wie, więc zostawił go przerażonego i udał się do 
gospody w nadziei, że żołnierze schronili się tam przed zimnem. Ale zastał tylko Harveya, 
który na widok jego gniewu desperacko chwycił z kąta miotłę, jakby bał się fizycznej napaści 
i postanowił się bronić. 
 Townsend bez słowa wyszedł z gospody i wrócił do obozu. W furii chwycił Bensona 
za mundur na piersiach i potrząsnął nim, ostrzegając w ten sposób przed większą karą za 
zatajanie prawdy o tym. gdzie są żołnierze. 
 Ordynans niechętnie oznajmił mu, że jak sądzi, silny Dem Wallach rąbie drewno u 
wdowy May Donner, a Ned i Albert kładą nowy dach na szopy i łuskają kukurydze na farmie 
Sarah Dunbar, podczas gdy Kingery pomaga kowalowi Radnorowi naprawić miech kowalski.
 Żołnierze bratali się z miejscowymi czy raczej pracowali u nich - młócili zboże, rąbali 
drewno, naprawiali sprzęty, łuskali kukurydzę itp. 
 Townsend nie krył oburzenia.
 - Jak mają czelność? Porzucają obowiązki, okazują nieposłuszeństwo dowódcy i 
pracują dla tych nędznych zdrajców?
 -	Za... żywność, panie majorze - wykrztusił wciąż przestraszony Benson. - Pracują 
za... Śniadania i kolacje.
 -	Za żywność? — Townsend osłupiał. - Za żywność, której miejscowi nie chcą nam 
sprzedawać?
 -	Panie majorze, nasi ludzie głodowaliby od dawna, gdyby nie troszczyła się o nich 
Sarah Dunbar. Ja też stale chudnę. -Zerknął na swój luźny mundur i spodnie, które 
marszczyły się w pasie. Już nie był korpulentny, a twarz miał mizerną.
 Townsend patrzył na niego nowymi oczami. Dotychczas jakoś nie dostrzegał, że jego 
ordynans jest coraz chudszy. Owładnięty obsesją pomyślnego wypełnienia misji, nie słyszał 
nawet burczenia we własnym brzuchu. Dopiero teraz zauważył, że również na nim mundur 
wisi, a obcisłe spodnie stały się luźne. Był tym zszokowany.
 Tak zaangażował się w poszukiwanie destylatorów i alkoholu, że nie zauważył, iż jego 
żołnierze stali się niemal dezerterami, wspomagając wrogów. Przebiegli wieśniacy za pomocą 
jedzenia nakłonili ich do wykonywania pracy za zdrajców gorzelników, którzy udali się do 
Pittsburgha. W ten sposób podkopywali legalną władzę państwową, którą on miał tu 
umacniać! To była ironia losu. Wraz z pozostałymi w obozie żołnierzami wyruszył do wsi, by 
oduczyć wszystkich samowolnych podwładnych oportunizmu.
 Oderwał ich od wyłamywanych zajęć, a oni zachowywali się potulnie. nie chcąc 
narazić się na jego gniew. Po powrocie do obozu obawiali się najgorszego, ale Żelazny Major 
kazał Brooksowi wymierzyć stosowne kary tylko największym winowajcom i udał się do 
swego pokoju w gospodzie, bo chciał być sam. 
 Przeżywał gorycz, że nie panuje nad sytuacją i nie potrafi zapewnić żołnierzom 
stosownego wyżywienia. Miejscowi od razu się zorientowali, jaki jest ich słaby punkt, i 
wykorzystali to przeciwko nim z diaboliczną skutecznością. A z powodu szczerozłotych 
guzików przy jego mundurze mogli ich trzymać w szachu.
 Townsend stanął w drzwiach i wrzasnął na ordynansa.
 Gdy zjawił się zdyszany i przestraszony Benson, zerwał z siebie mundur i podał mu 
go ze złością.
 - Odetnij te cholerne guziki i przyszyj nowe.
 Zdumiony Benson pospiesznie odciął guziki i po chwili przyniósł majorowi solidną 
garść krążków drogocennego kruszcu.
 -Zanieś je Dedhamowi. by miał czym płacić za żywność dla nas - wycedził przez 
zaciśnięte zęby, unikając spojrzenia ordynansa. Gdy ten był już przy drzwiach, przywołał go z 
powrotem i wybrał jeden ze lśniących kawałków metalu.
 Po wyjściu Bensona oglądał guzik ze szramami po zębach Whitney Daniels.
 Przez dwie kolejne noce urządził taką obławę w lesie, że mało brakowało, a 
schwytałby Juliusa i Ballarda. Lepsze odżywianie wzmogło jego determinację. To zaś, że 
poświęcił na zakup żywności swe fantazyjne guziki, wzmocniło jego więź z żołnierzami, 
którzy teraz wykonywali rozkazy nieco gorliwiej. Gdy odkryli beczkę whisky, zakopaną w 
miejscu, gdzie wcześniej znajdowała się gorzelnia, obiecał im, że ją dostaną, gdy schwytają 
gorzelników, toteż szukali ich 
z poświeceniem.
 Whitney poleciła Juliusowi i Ballardowi zniszczyć zacier i zakopać destylator. 
Wyprawiła do nich do lasu jednego z Delbartonów, by im w tym pomógł i bezpiecznie 
przyprowadził ich na farmę Danielsów. Żołnierze natychmiast powiadomili o tym ostatnim 
Townsenda, który wysłał na farmę adiutanta, by przesłuchał Juliusa i Ballarda. Staruszkowie 
powiedzieli Brooksowi tyle, że po prostu przyszli do panny Daniels w odwiedziny. W reakcji 
na sprawozdanie Brooksa major warknął, że w wypadku tej kobiety nic nie dzieje się po 
prostu, 
i kazał śledzić Juliusa i Ballarda.
 W obliczu niebezpieczeństwa grożącego mieszkańcom Rapture Whitney postanowiła 
wcielić w życie drugi plan. Zamierzała ugodzić w dumę Townsenda i sprawić, by okryty 
hańbą opuścił dolinę. Uważała, że mężczyzna o jego statusie społecznym łatwiej pogodzi się 
z fiaskiem swej misji, niż zechce spędzić życie u boku Izebel, która na dodatek pije whisky. 
Przewidywała, że gdy Julius i Ballard zastaną ją z nim w jego łóżku, będzie wolał wynieść się 
stąd, niż się z nią ożenić, skoro zostanie postawiony przed takim wyborem. Postanowiła 
położyć się do jego łóżka, gdy będzie przeszukiwał okolicę, i polecić Robbiemu Dedhamowi, 
by pobiegł po Juliusa i Ballarda z chwilą powrotu Townsenda do gospody. W jej planie 
wystarczało czasu, by doszło do „tego czegoś", ale faktycznie miało nie dojść. W momencie 
zjawienia się w pokoju Townsenda Juliusa i Ballarda z karabinami i zażądania przez nich 
honorowego ślubu miała nadal być dziewicą.
 Ilekroć rozważała ten punkt planu, z jej twarzy znikał uśmiech. Bez wątpienia 
wymuszanie ślubu pod groźbą zabójstwa było dla majora, tak samo jak dla niej, odrażające. 
Dlatego postanowiła zaproponować mu, by zamiast się z nią żenić, natychmiast opuścił 
Rapture. 
i zatrzymać go w areszcie domowym, dopóki się nie zgodzi i nie wezwie adiutanta w celu 
wydania stosownych rozkazów. To był prosty plan, którego powodzenie opierało się na 
wykorzystaniu jedynej słabości Townsenda, czyli jego chorobliwej dumy.
 Jej pomysł nie spodobał się wujkom, ale w końcu przekonała ich swoimi 
argumentami. Jedyna trudność polegała na pokonaniu jej słabości do majora, gdy będzie z 
nim sam na sam. Była to poważna trudność, gdyż myśl o byciu z nim w łóżku niebezpiecznie 
pobudziła zmysły Whitney.
 Panie majorze! - Gdy nazajutrz rano wychodził ze stajni kowala, gdzie jak zwykle 
zostawił konia, przybiegł do niego Benson. W nocy Townsend przeszukiwał z żołnierzami 
las, ale odkryli tylko wygasłe ogniska i stare szlaki prowadzące do strumieni. Rano 
sprawdzali różne tropy w nadziei, że natkną się na świeże. Major był wyczerpany i 
rozgoryczony. Marzył tylko o zjedzeniu gorącego posiłku i położeniu się do łóżka. - Mamy 
inspekcje, pułkownika! Pański adiutant, porucznik Brooks, kazał mi uprzedzi pana o tym!
 Townsend dostrzegł z boku gospody konie, a w drzwiach beczkowatego pułkownika 
Olivera Gaspara o nieprzejednanym spojrzeniu, tego byłego sklepikarza.
10
Majorze - pułkownik spoglądał na niego ponad stołem w gospodzie, przy którym siedział, 
bębniąc w blat grubymi palcami o brudnych, pozdzieranych paznokciach – czuję się 
zmuszony oświadczyć, że zdumiewa mnie brak waszych postępów w śledztwie. Wiemy z 
wiarygodnych źródeł, że ta dolina jest siedliskiem działalności przemytniczej, a wy 
zdołaliście aresztować tylko jedną osobę i nie odkryliście żadnego destylatora. - Ruchliwe 
fałdy skórne pod ciemnymi oczami, które patrzyły na Townsenda oskarżycielsko, zastygły 
nagle jak w masce.
 - Panie pułkowniku, proszę mi najpierw odpowiedzieć na pytanie, co się stało z 
prowiantem, który miał tu przybyć w ślad za nami? - Major spoglądał na niego wyniośle. – 
Bo nigdy tu nie dotarł. Głodni ludzie chętniej szukają żywności niż przestępców i zdrajców.
 - Majorze, dyscyplina w oddziale to wasza troska, moją jest owocność waszych 
poszukiwań – warknął pułkownik, ugodzony protekcjonalnością dobrze urodzonego 
bostończyka. – Mam wiadomość, która pozwoli wam zwiększyć wasze kiepskie starania. 
Przed dwoma dniami został rozpędzony mityng gorzelników w Pittsburghu i teraz ci 
nikczemni zdrajcy uciekają do swoich nor. Brak im zamiłowania do uczciwej walki. 
Skapitulowali, gdy zorientowali się jakimi siłami dysponujemy i że prezydent Waszyngton 
potępia ich zdradę. Ale garstka postanowiła nadal bojkotować podatek. Może niektórzy z nich 
właśnie tu zmierzają. Miejmy nadzieję, że gdy się zjawią, zdołacie ich aresztować.
 - Panie pułkowniku, nie sfabrykuję przeciwko nim dowodów winy - wycedził 
Townsend przez zaciśnięte zęby, hamując gniew. - Jak mogę wykazać, że są gorzelnikami, 
jeśli nie mają destylatorów i whisky?
 - Majorze, waszym zadaniem nie jest czegokolwiek dowodzić. Nie mogę wrócić stąd 
do moich zwierzchników z pustymi rękami, a oni nie mogą pójść do sądów bez przywódców 
tego diabelskiego spisku przeciwko państwu. Waszym zadaniem jest dokonać aresztowań, a 
sądy zrobią resztę. - Wstał, obnażając w zimnym uśmiechu żółte zepsute zęby. - Wyjeżdżam 
stąd jutro rano i pozostawiam w waszych rękach inicjatywę, która zapewni panu i mnie 
pochwałę. Ja i mój adiutant musimy dziś przenocować w tej gospodzie.
 Nad doliną zapadł ponury wieczór. Księżyc i gwiazdy skryły się za ołowianymi 
chmurami. Kate poszła spać. a Whitney poraz ostatni przedstawiła w kuchni swój plan starym 
wujkom. Zaakceptowali go i położyli się spać w łóżku Blacka Danielsa. 
 Panna Daniels poczekała w swoim pokoju, aż ciotka zaśnie twardym snem, włożyła 
spodnie i wysokie buty i ostrożnie wyśliznęła się z domu. Przemknęła chyłkiem obok 
zabudowań, by nie zauważyło jej sześciu żołnierzy, pilnujących teraz farmy w dzień i w nocy. 
Gdy przekradła się do drogi, serce jej łomotało i miała lodowate ręce. Ale udzieliła sobie 
reprymendy i wmówiła, że nie ma już odwrotu. Nie mogła przecież zachowywać się jak 
histeryczna panienka i bać się tego, co nastąpi, a już zwłaszcza wyobrażać sobie co Townsend 
o niej pomyśli, gdy zastanie ją w swoim łóżku. Postanowiła dać mu do zrozumienia. że nie 
łączy ją z nim nic osobistego.
 W kolonii w środku doliny przemknęła od chaty do chaty i wślizgnęła się do gospody 
kuchennymi drzwiami. Gdy szła na górę, zaskrzypiały schody, a gdy wchodziła do pokoju 
majora, zapiszczały zawiasy. Wstrzymała oddech, ale już nic więcej nie zakłóciło panującej 
wokół ciszy. Odetchnęła z ulgą. Jej oczy szybko przyzwyczaiły się do mroku i wydobyły z 
niego kształty mebli. Zerkając na łóżko, poczuła ucisk w gardle.
 Zdjęła surdut i buty, ale zawahała się przy spodniach. Musiała je zdjąć, jednak tylko 
do połowy rozpięła guziki bluzki, bo już odczuwała niebezpieczne podniecenie. Wsunęła się 
pod kołdrę i leżała sztywno, starając się nie myśleć o tym, jak Townsend będzie wściekły, 
gdy ją tu zobaczy. Wolała sobie wyobrażać, że on wkrótce opuści dolinę.
 Opuści... Ta perspektywa wcale jej nie ucieszyła, co stanowiło dla niej sygnał 
ostrzegawczy. Garnet Townsend spakuje się i wyjedzie z Rapture, przeklinając ziemię, po 
której stąpała Whitney Daniels, która już nigdy nie zobaczy jego twarzy o posągowych rysach 
i wysokiej, wspaniale zbudowanej sylwetki, nie poczuje pieszczoty gorących warg tego 
mężczyzny, dotyku silnego ciała, jedwabistych włosów i namiętnych ust. Odwróciła się na 
bok, chcąc odsunąć od siebie te niechciane obrazy, ale poczuła męski zapach, który przylgnął 
do pościeli. Krew zaczęła szybciej krążyć w jej żyłach, jakby Gamer Townsend brał ją w 
ramiona. Westchnęła i głęboko wciągnęła powietrze do płuc, napawając się tym męskim 
zapachem. Nie chciała myśleć o rym, jak będzie w Rapture po wyjeździe majora i jak wiele 
zmieniło się w niej i wokół niej w krótkim okresie jego pobytu w tym miejscu.
 O Boże! - Kate gwałtownie usiadła na łóżku i chwyciła się za serce, bo w domu 
rozlegały się nieznośne świszczące dźwięki. Odetchnęła głęboko. Starzy wujkowie tak głośno 
chrapali, że człowiek wyrwany tym ze snu w pierwszej chwili nie wiedział, co się dzieje. Kate 
nie mogła się nadziwić, że w ogóle mogli spać, tak sobie w tym nawzajem przeszkadzając.
 Wstała z łóżka, włożyła buty. narzuciła na ramiona chustę i ruszyła do nich na dół po 
schodach, oświetlając sobie drogę świecą. Musiała przez chwilę głośno pukać do ich pokoju, 
zanim chrapanie nieco przycichło. 
 W drzwiach stanął na wpół przytomny Julius. 
 - Znowu okropnie chrapiecie - poskarżyła się, zerkając na Ballarda, który wydawał 
przez sen nieznośne świsty. - Przykro mi ale musicie coś z tym zrobić, bo nie mogę spać.
 Julius spojrzał na nią zdumiony. Już od tylu lat spał z bratem w jednym pokoju, że nie 
budzili się nawzajem chrapaniem, nawet gdy spali w jednym łóżku. Potraktował jednak 
skargę Kate poważnie, bo podszedł do Ballarda i potrząsnął nim, bezskutecznie próbując go 
przewrócić na drugi bok.
 - Obudź się, stary durniu! - wrzasnął mu w końcu do ucha.
 - Co? Już pora? - odezwał się wyrwany ze snu Ballard, podnosząc się niezdarnie.
 - Opanuj się. - Julius pomógł mu wstać. - Znowu tak strasznie chrapiesz, że obudziłeś 
Katie. Idziemy do stajni, żeby się mogła wyspać.
 Kate nie protestowała. Przeciwnie, pomogła im złożyć koce i dała świecę, żeby sobie 
oświetlili drogę. Gdy wyszli, z rozkoszą położyła się w ciepłej jeszcze pościeli.
 W tym czasie Robbie Dedham stał na czatach, ukryty za stertą słomy w stajni kowala, 
gdzie major trzymał konia. Odgrywał kluczową rolę w planie Whitney, bo był odpowie-
dzialny i szybki. Czuwał z przejęciem przez pół nocy, ponieważ Townsend zjawił się w stajni 
dopiero o wpół do czwartej nad ranem. I w tej chwili chłopiec wyruszył na farmę Danielsów. 
Przemykał się jak wcześniej Whitney od chaty do chaty skradał niczym lis polujący nocą na 
kury, by powiadomić starych wujków, że mają się udać do gospody.
 Niepostrzeżenie wszedł do pokoju Blacka Danielsa, ale jego łóżko było puste. 
Myszkował po domu, szukając Juliusa i Ballada, lecz nigdzie ich nie znalazł. Zastanawiał się 
gorączkowo, gdzie mogą być i ci powie Whit, jeśli nie spełni jej prośby. W końcu zaczął się 
bać panującej w domu martwej ciszy i nieprzyjemnych ciemności, więc szybko wyszedł na 
dwór i zdenerwowany trzasnął drzwiami do kuchni. 
 Gdy przekradał się obok stajni, zauważył przez uchylone drzwi jakiś dziwny blask i 
zaciekawiony podszedł bliżej, choć bał się tak, że serce wyrywało mu się z piersi, a dłonie 
były mokre od potu. Dochodziły stamtąd jakieś dziwne dźwięki. Im był bliżźej, tym stawały 
się głośniejsze. W jego uszach brzrniały jak pomruki kuguara szykującego się do skoku albo 
złowrogi chichot diabła psocącego pod osłoną nocy. Znieruchomiał gdy hałas nieco ucichł. 
Gdy jednak po chwili dziwne odgłosy stały się jeszcze głośniejsze, wrzasnął przeraźliwie i 
zaczął uciekać najkrótszą drogą przez podwórze, zapominając o zachowaniu ostrożności.
 Diabeł rzucił się za nim w pogoń i chwycił go w swoje łapy, ale on stawiał taki opór, 
że udało mu się wyrwać. Robbie popędził na złamanie karku, byle być jak najdalej od tego 
miejsca. Słyszał z tyłu sapanie i - mógłby przysiąc - stukot diablich kopyt. Modlił się, by 
stwór znowu go nie złapał, i stał się cud, bo diabeł zaprzestał pościgu.
 -	Kto to był, panie sierżancie?- Dem Wallace przystanął za swym przełożonym. - 
Zdążył go pan rozpoznać?
 -	Wydaje mi się, że syn karczmarza. Chyba myszkował po domu, chcąc coś zwędzić 
- odpowiedział swym zgrzytliwym głosem zasapany Laxault. - Wallace. wracaj na swoje 
miejsce i ogrzej się.
 Trzaśniecie drzwi obudziło Kate Morrison. Już rmała zasypiać, gdy usłyszała 
stłumiony krzyk. Usiadła na łóżku. Pomyślała, że to żołnierze zakradli się na górę. Ruszyła 
przerażona do pokoju siostrzenicy i zawołała ją.
 Łóżko było puste. Kate zapaliła świecę i ze zgrozą stwierdziła, że Whitney w ogóle się 
dziś nie kładła. Przeszukała dom, nigdzie jednak jej nie znalazła. Włożyła szlafrok i buty i 
poszła do stajni Ale tam też jej nie było, tylko Jullius i Ballad spali na słomie, chrapiąc w 
najlepsze. Kate wróciła do kuchni i zapaliła lampę naftową. Miała zimne, drżące dłonie.
 Whitney gdzieś poszła, ale na pewno nie do gorzelni, bo Ballad i Jullius tu byli. Kate 
zastanawiała się w panice, jak siostrzenica mogła tak nagle zniknąć.
 Oprócz nielegalnej gorzelni było tylko jedno miejsce, do którego Whitney mogła pójść 
potajemnie w nocy. Kate osunęła się na krześle, smutna i bezradna. A więc jej słodka Whit w 
końcu uległa urokowi Żelaznego Majora. Poszła do niego.
 Gdy zaskrzypiały drzwi. Whitney poruszyła się w ciepłej pościeli. Na widok 
Żelaznego Majora serce omal nie wyskoczyło jej z piersi. Townsend stanął czujny przy 
wejściu, jakby instynktownie dostrzegł jakąś zmianę w pokoju. Gdy odwrócił głowę w stronę 
łóżka, Whitney zamarła z przerażenia. Już szarzało, więc zobaczyła, że jego szaroniebieskie 
oczy są zimne jak stal. Uniosła się na łokciu, ukazując jasną skórę na obnażonym ramieniu, 
które wysunęło się spod koca. Oblewały ją na przemian fale zimna i gorąca, jak w jakiejś 
strasznej chorobie.
 Wstrzymała oddech i czekała na reakcję gospodarza. 
 - Co tu robisz? - spytał po długiej chwili, a jego silny niski głos wcale nie brzmiał 
zachęcająco.
 To pytanie dźwięczało jej w uszach, ale nie czuła strachu, tylko podniecenie. 
Nabrzmiały jej brodawki i dostała gęsiej skórki. Potraktowała to jak sygnał ostrzegawczy, ale 
nie była zaskoczona reakcją swojego ciała na obecność Townsenda. Nie zapomniała, że choć 
zawsze dawało takie wstydliwe znaki, gdy był w pobliża, to jakoś sobie z tym radziła. 
Przyszła tu, by wykonać ważne zadanie. Chcąc zyskać na czasie, postanowiła zając majora 
rozmową.
 - Było... mi zimno - wymamrotała, wcale nie kłamiąc, 
 Townsend rzucił okiem na jej buty, porządnie postawione obok jego wojskowego 
tornistra, i na spodnie przewieszone przez taboret stojący obok butów. Śledząc jego wzrok, 
Whitney uświadomiła sobie, że pokonała wszelkie opory i zdjęła spodnie.
 - Jeśli było ci zimno, dzieweczko, to... nie powinnaś była się rozbierać – oświadczył 
rzeczowo, ale głos mu się załamał. 
 Żelazny Major chodził po pokoju ciężkimi krokami jakby mięśnie i stawy odmawiały 
mu posłuszeństwa. Zanim tu wszedł czuł tylko zimno, przygnębienie i gniew. Ale w jego 
łóżku czekała na niego ponętna, gorąca Whisky Daniels. Nagle ustąpiła sztywność 
paraliżująca jego ciało. Wpatrywał się w oczy i zaróżowione policzki Whitney, przeżywając 
udrękę zmysłów. Odtajały jego pragnienia, stale wypierane przez wymagania i obowiązki.
 - Chyba nie byłby pan major zadowolony, gdybym pobrudziła pościel butami- odparła 
równie rzeczowo, choć ledwie dosłyszalnym głosem, wiec Townsend podszedł do niej bliżej. 
Z wyrazu jego oczu wyczytała, że namiętność popycha go ku niej, ale duma powstrzymuje. 
Ona również toczyła wewnętrzną walkę, w której pożądanie zmagało się z pogardą, a 
potrzeba triumfu z pragnieniem zaznania rozkoszy.
 Był taki wysoki, silny i gorący. Bała się, że nie potrafi mu się oprzeć, że pozwoli, by 
zniewolił jej zmysły i uśpił rozum. Postanowiła za wszelką cenę podtrzymywać rozmowę.
 -	Chciałabym... porozmawiać z panem majorem. - Rozpaczliwie starała się, by jej 
głos brzmiał normalnie, jakby nie powodowała nią namiętność, gdy na wpół naga czekała na 
niego w łóżku. Uznała za niewybaczalne, że zdjęła buty i spodnie, ale przecież musiała być 
przekonująca!
 -	Jesteś pewna, dzieweczko, że właśnie tego byś chciała? - wydyszał i podszedł do 
łóżka, rozpinając kościane guziki munduru, którymi ordynans zastąpił złote.
 Skinęła głową. Jak zahipnotyzowana obserwowała zgrabne ruchy jego dłoni, gdy 
coraz bardziej odsłaniał koszulę pod mundurem. W panice pomyślała o wujkach. Co się z 
nimi stało? Dlaczego jeszcze nie przyszli?
 - Nie chciałabym, żeby pan major pomyślał… Nie chciałabym, żeby pan major... Nie 
chciałabym... - powtarzała, tracąc wątek, bo Townsend właśnie zdjął mundur. - Jeszcze... 
jeszcze nigdy nie widziałam pana majora w samej koszuli. – Ostatnie zdanie powiedziała 
wbrew swojej woli i oblała się rumieńcem, uświadomiwszy sobie, że zachowuje się jak 
naiwna gąska. Ale na widok delikatnego płótna koszuli na szerokich męskich ramionach 
straciła samokontrolę. Zadrżała z podniecenia.
 Townsend myślał o jej jedwabistym ciele i wpatrywał się w dorodne piersi, których 
kształt uwidaczniał się pod kocem. Ta kobieta sprawiała mu tyle kłopotów. Powinien 
wyrzucić ją z łóżka lub podnieść alarm czy uciec stąd na łeb na szyję. Z każdą chwilą coraz 
bardziej wystawiała na szwank jego ambicje, godność i pozycję społeczną. Stanowiła 
uosobienie pokusy i dlatego mogła ściągnąć na niego ostateczną klęskę, hańbę na całe życie. 
Ale nie potrafił odwrócić się od łóżka i wyjść z pokoju. Czuł nieuchronność katastrofy i nie 
mógł oderwać oczu od gładkiej jasnej skóry i pięknej twarzy.
 Zdjął bury.
 - Whisky Daniels, nie chciałabyś, żebym co o tobie pomyślał? - Nieubłaganie zbliżał 
się do łóżka, z każdym krokiem coraz bardziej podniecony. Już czuł zapach jej ciała i mącił 
mu się umysł.
 Ze ściśniętym gardłem obserwowała, jak podchodzi do niej wolno, bez munduru i 
butów. Przerażona, nie odważyła się polizać dziwnie nabrzmiałych warg. Gdy znalazł się przy 
niej, słyszała tylko bicie swojego serca.
 - Nie chciałabyś, żebym co o tobie pomyślał? — powtórzył udręczony zmysłowymi 
pragnieniami.
 - Nie... nie wiem... — Drżała z lęku przed swą słabością. Wiedziała, że stanie się 
miękka jak wosk, bo pamiętała, co czuła, gdy trzymał ją w objęciach i przyciskał jej piersi do 
swojego torsu. - Och... Nie chciałabym, by pan major pomyślał, że żywię do niego urazę. To 
znaczy, chciałabym panu powiedzieć, że nie łączy mnie z nim związek o charakterze... 
osobistym.
 Stal przy niej i patrzył w jej błyszczące oczy, czując rozpaloną krew w żyłach. 
Uwolnione spod kontroli rozumu pożądanie triumfowało.
 - Mylisz się, dzieweczko. Twój związek ze mną jest osobisty, tak osobisty, że bardziej 
już być nie może - zaoponował zduszonym głosem. Usiadł przy niej na łóżku i ujął jej twarz 
w dłonie. Była tym przerażona, lecz zarazem czuła się bezbronna. Potrafił sprawić, że 
zapominała, co miała robić i mówić, zapominała o całym świecie.
 -	To znaczy... Wiem, że nasz związek jest trudny
 -	To doskonałe określenie- wymruczał pod nosem.- I wszystko na to wskazuje, że 
stanie się jeszcze trudniejszy. - Spojrzał na nią znacząco, odchylając głowę.
 -	Och, panie majorze- szepnęła rozpaczliwym głosem w przypływie paniki.
 -	Mam na imię Garner. - Przysunął twarz do jej twarzy. -Mów tak do mnie.
 -	Garnerze - powtórzyła, zniewolona tą zachętą, wyszeptaną tuż przy jej ustach. Gdy 
tylko wymówiła imię Garnera, poczuła na wargach jego język. Jej policzki rozpłomieniły 
rumieńce. — Garnerze - szepnęła i znowu Garner przesunął językiem po jej wargach. 
Szepnęła po raz trzeci, bezwstydnie domagając się powtórzenia pieszczoty, po raz czwarty i 
kolejny. Za każdym razem Garner przedłużał ten rozkoszny dotyk. Whitney czuła się bardzo 
podniecona grą miłosną, jaką z nią prowadził. Wydawała jej się naturalna jak oddychanie.
 Uniosła lekko głowę i czekała na bardziej namiętny pocałunek, a gdy czekanie się 
przedłużało, otworzyła oczy.
 - Czym twój oddech tak pachnie? - szepnął znowu Garner tuż przy jej ustach, jakby 
napawał się cudownym aromatem.
 -	To gaulteria - szepnęła również tuż przy jego ustach, by mógł wdychać zapach.
 -	Jest rozkoszny, upajający. Powtórz jeszcze raz nazwę tej rośliny.
 -	Gaulteria.
 Wdychał ten zapach tak, jakby rozkoszował się nią samą. Pasuje do ciebie, ty też 
jesteś upajająca Whisky.
 - Whitney. - Potarła czubkiem nosa jego nos.
 - Whitney - powtórzył, oddając jej inicjatywę w grze miłosnej, którą przed chwilą 
rozpoczął. Teraz za każdym razem. gdy wypowiadał jej imię, wodziła językiem po jego 
rozchylonych ustach. Jego dłonie wciąż obejmowały jej twarz. - Whitney... Whitney... 
Whitney...
 Gra zakończyła się tak samo naturalnie, jak się zaczęła, ustępując miejsca 
pocałunkowi. Whitney dała się ponieść fali rozkoszy. Zadrżała. Rozum podpowiadał jej, że 
nie powinna ulegać takim pokusom, ale go zagłuszyła. Zapomniała, dlaczego powinna 
słuchać głosu rozumu. Garaer scałował z jej warg całą przezorność, rozwagę i przebiegłość 
Danielsów. A gdy przycisnął ją do siebie w żelaznym uścisku, przestała myśleć. Objęła go.
 Całował ją tak zaborczo, że straciła wolę oporu i jej zmysły były czułe tylko na jego 
ciało. Gdy się ocknęła, oparła głowę o jego obojczyk. Przywarła do jego gorącego torsu, a on 
rozplótł na plecach jej długi warkocz i rozrzucił złotomiedziane włosy na ramionach. Ujął w 
dłoń grube pasmo i wtulił w nie twarz, napawając się jego miękkością i zapachem.
 - Pragnę cię. Whitney - szepnął, odkrył kołdrę i odpiął pozostałe guziki bluzki.
 Powiew chłodnego powietrza na piersiach i niecierpliwość, z jaką Townsend odpiął 
guziki, obudziły jej uśpioną czujność. Zdała sobie sprawę, że on chce się z nią kochać. 
Poczuła dziwne skrępowanie. Gdy odsłonił jej piersi, chwyciła go za nadgarstki i ze 
zdumieniem odkryła, że jego silne dłonie drżą, że cały drży. Ona też drżała.
 - Ty też mnie pragniesz, dzieweczko - powiedział zduszonym głosem. W jej oczach 
dostrzegł taką samą namiętność, jaka spalała jego. Nie krył już, jak wielkie budziła w nim 
pożądanie od chwili, gdy spotkał ją po raz pierwszy w lesie. Ta szczerość pomogła jej 
otworzyć się przed nim.
 - Ty pragniesz mnie - zwilżyła językiem suche wargi - a ja ciebie.
 - Chodzi więc o... uczciwą transakcję - powiedział cicho. Obserwując wyraz jej 
twarzy, miał wrażenie, że ona szacuje w myślach wartość tej transakcji. Z jakiegoś 
niepojętego powodu uczciwa transakcja z nią w sprawach miłosnych znaczyła dla niego 
bardzo wiele. - Przyszłaś tu po to, by zawrzeć ze mną uczciwą transakcję? 
 Chciała zaprzeczyć, bo chodziło o coś więcej, ale zanim zdołała to określić, znowu 
przestała myśleć pod wpływem jego płomiennego spojrzenia. A może nie chciała tego 
określać? Może miał rację mówiąc, że przyszła tu, by się z nim kochać? Jego pieszczoty 
sprawiały jej taką rozkosz, że odsunęła od siebie wszelką niepewność i zaakceptowała 
transakcję: zmysłowe pragnienia za zmysłowe pragnienia.
 Trzymała go za nadgarstki tak lekko, ze mógł bez przeszkód pieścić jej piersi. W 
triumfalnym uśmiechu ukazał równe białe zęby. Gdy zaczęła się prężyć i tracić oddech, 
niecierpliwie zdjął koszulę i spodnie. Położył się obok niej i przesuwał dłońmi po jej żebrach, 
od pasa po twarde powiększone brodawki.
 - Masz takie piękne piersi - powiedział z zachwytem, przybliżając usta do jej ust.
 Całując ją, osunął się na nią. Upajał się jej jedwabistym ciałem, chłonąc je swoim 
ciałem i penetrując dłońmi. Wcześniej tyle razy wyobrażał je sobie i brał w posiadanie.
 Pod wpływem jego dotyków poczuła rozkosz w sercu swej kobiecości, a rozkosz ta 
przybierała na sile w kolejnych falach i osiągnęła szczyt w słodkiej ekstazie. Townsend wolno 
przesuwał usta z jej policzka na ucho, z ucha na szyję i z szyi na piersi. Gdy jego gorące 
wargi spoczęły na jednej z twardych brodawek, Whitney wstrzymała oddech. Ssał nabrzmiały 
wzgórek, a ona pod wpływem narastającego podniecenia zapragnęła poczuć tego mężczyznę 
w sobie. Wyprężyła się, znowu doznając słodkiej ekstazy.
 To były dla niej nowe doświadczenia. Zdumiewała się. że Garner Townsend potrafi 
dostarczyć jej tak przyjemnych doznań dotykiem dłoni. Gdy przesunął zręczne palce na jej 
łono i poczuła je tam, gdzie podniecenie sięgało zenitu, straciła oddech. Chwyciła go za rękę, 
ale jego delikatne, mistrzowskie pieszczoty uśmierzyły jej obawy i wzmogły pragnienie, by 
złączyć się z nim w miłosnym uścisku. Gdy cofnął rękę, wyprężyła się, jakby chciała, by w 
nią wszedł.
 Pragnąc podniecić ją jeszcze bardziej, znowu nakrył ustami jej usta, a ona 
niecierpliwie głaskała go po plecach i pośladkach. Miała dziwne doznania, bo wydawało jej 
się; że jego warde usta są zarazem delikatne, szorstki owłosiony tors jest jedwabisty, a skóra 
na plecach i rękach gładka i surowa, ciało ciężkie i subtelne. Obejmowała go i zachęcała do 
pieszczot, drżąc pod nim.
 Wiedziała, co teraz nastąpi, bo słyszała rozmowy chłopaków na ten temat Ale do dziś 
nie zdawała sobie sprawy z tego, co to faktycznie oznacza dla kobiety, i nawet sobie nie 
wyobrażała, co ona czuje, gdy mężczyzna ją podnieca i przygotowuje do fizycznego 
zespolenia. Czuła na brzuchu jego nabrzmiałą męskość i pragnęła, by w nią wszedł. 
Przypomniała sobie, że czuła ją już wtedy w lesie, gdy spotkali się po raz pierwszy. Ale teraz 
leżeli nadzy.
 Poruszyła się spazmatycznie, tak iż uniósł głowę i spojrzał na nią, muskając ustami jej 
nos, powieki i podbródek. Jej ciało dawało znak, że jest gotowe do najbardziej intymnego 
kontaktu. Rozsunął jej nogi, a ona wstrzymała oddech, zszokowana tą nieznaną dotychczas 
pozycją. Wówczas zyskał pewność, że jeszcze nigdy nie miała mężczyzny, że będzie 
pierwszy. Zaspokojenie męskiego prymitywnego instynktu posiadania i dominacji było dla 
niego ważne.
 - Nie zadam ci bólu, moja mała gorąca Whisky - szepnął uspokajająco, okrywając 
pocałunkami łabędzią szyję i dekolt. - Zrobię to najdelikatniej, jak potrafię. Tylko musisz mi 
powiedzieć, co czujesz, czy... cię nie boli. - Starał się w nią wejść wolnymi płynnymi ruchami 
i równocześnie łaskotał maleńki wzgórek, by wzmóc jej podniecenie. Czuł jej przyspieszony 
oddech i bicie serca. Jej nogi drżały, gdy w napięciu kołysała się pod nim.
 Wciąż ponawiał płynne ruchy, obserwując, jak opanowuje ją coraz silniejsza 
namiętność, a jej reakcje stają się śmielsze. Po raz pierwszy w życiu liczył się tak bardzo z 
odczuciami kobiety i powściągał własne pragnienia, ale ku swemu zaskoczeniu czerpał z tego 
nadzwyczajną przyjemność. Gdy objęła go udami i przytuliła do siebie mocniej, wiedział, że 
jest w pełni gotowa, by w nią wszedł. Niemal bezboleśnie sprawił, że przestała być dziewicą. 
Przez chwilę miała nieprzyjemne doznania, ale nie był to ból i ofiara składana z dziewictwa. 
Gdy wewnętrzny opór jej ciała ustąpił, poczuła błogie wypełnienie i słodko westchnęła.
 - Whitney, co czujesz? - Garner pogładził ją po twarzy.
 Otworzyła oczy.
 - Wypełniasz mnie i czuję błogie ciepło i… mrowienie. Chcę... - Oblała się 
rumieńcem i zagryzła wargi.
 - Cego chcesz, dzieweczko? - Ujął w dłoń jej podbródek i skłonił ją, by spojrzała mu 
w oczy.
 - Chcę czegoś więcej.
 Jej pragnienie pobudziło jego namiętność. Przycisnął ją niemal brutalnie i wszedł w 
nią głęboko.
 - Och, Whitney.
 Usłyszał jej jęk rozkoszy i upojony nim starał się tę rozkosz zwiększyć mistrzowskimi 
ruchami. Z każdym jego ruchem Whitney wzlatywała coraz wyżej, jakby uwalniała się z 
ciała, wyzwalała z ograniczeń czasu i przestrzeni. A gdy wszedł w nią najgłębiej, jak mógł, 
prężyła się, drżała i kwiliła. To była istna eksplozja zmysłów. Jej ciało płonęło. Czuła, że 
również Garner zatracił się w rozkoszy. Płonął wraz z nią i wraz z nią wzlatywał do nieba.
 Złączeni w miłosnym uścisku upajali się sobą przez długą chwilę. On zanurzył twarz 
w jej włosach, a ona obejmowała go czule. Gdy w końcu osunął się na łóżko, położył ją na 
sobie, by nadal móc czuć jej gorące miękkie ciało. A ona leżała nieruchomo w jego 
ramionach, napawając się delikatną pieszczotą jego palców na karku, plecach i pośladkach. 
Gdy wsunął dłoń miedzy jej nogi, zacisnęła-je i poruszyła się, zszokowana. Rozbawiony tą 
dziewczęcą reakcją dał za wygraną, przesunął dłoń na krągłe udo i pocałował długie splątane 
włosy. Wówczas Whitney się rozluźniła.
 - Jaka szkoda, że nie wiedziałam, co mnie spotka – wyznała szeptem, opierając głowę 
na jego torsie, tak iż poczuł jej gorący oddech. 
 - Cieszę się z tego - powiedział ogólnikowo, nie chcąc wyjaśniać powodów, ale na 
szczęście ona wcale się tego nie domagała, lecz z rozkoszą przytuliła się do jego owłosionego 
torsu.
 -	Charlie powiedział, że to polubię.
 -	I polubiłaś? - spytał w napięciu.
 -	Tak, tak...
 Dotyk jej policzka na piersi sprawiał mu nadzwyczajną przyjemność, której nie znał 
przed przybyciem do Rapture. Dopiero teraz potrafił właściwie określić uczucie pustki do-
skwierającej mu w nocy. Wchodząc wieczorem do tego pokoju, z niepokojem myślał o swej 
samotności i pustym łóżku, nie zdając sobie sprawy, że po prostu brak mu kogoś bliskiego.
 Ale dziś wieczorem w jego ciemnym pokoju i zimnym łóżku czekała na niego 
Whitney Daniels. Nareszcie mógł wziąć w ramiona tę kobietę i wypełnić dręczącą go pustkę 
ciepłem ponętnego ciała, czułością ust i rozkoszą uścisku. Teraz już wiedział, że to za nią tak 
tęsknił od chwili, w której ją zobaczył.
 Zapadając w sen, Whitney czuła, jak Garner okrywa ją kołdrą i zaborczo przekłada 
nogę przez jej uda. Sprawiło jej to zaskakującą przyjemność. Uśmiechnęła się z 
zadowoleniem nowym rodzajem uśmiechu, który świadczył, że z chłopczycy nieodwołalnie 
przeobraziła się w kobietę.
11
 Kate siedziała przy kuchennym stole i zapłakana przywoływała w pamięci ważne 
wydarzenia. Był już świt. Myśląc o siostrzenicy, słyszała głos siostry, Margaret, zwierzającej 
się jej z miłości do niespokojnego walecznego żołnierza, Blackstonę'a Danielsa. Ambitny 
ojciec nie zgodził się na ich ślub, bo uważał, że Margaret zasługuje na lepsze życie, ale ona 
nie zważała na jego sprzeciw i poślubiła ukochanego. Nic nie mogło jej powstrzymać przed 
wymknięciem się wieczorem z domu, by spotkać się z Blackstone’em, i przed ucieczką z nim. 
Po zakończeniu wojny o niepodległość przenieśli się na zachód. Margaret namiętnie kochała 
swego wybranka i dzielnie znosiła z nim trudy życia na pograniczu, a Blackstone odpłacał jej 
się nabożnym uwielbieniem.
 Teraz Whitney poszła w ślady matki, porzucając wszystko dla mężczyzny, którego 
pragnęła. Tylko role się odwróciły, bo to ona miała skromną pozycję społeczną i nie była 
bogata, a jej wybranek należał do bostońskiej elity. Przystojny, praktyczny major nie 
odniósłby żadnej korzyści ze związku z nieujarzmioną, porywczą dziewczyną z pogranicza, 
więc mógł jedynie cynicznie się z nią zabawić. Kate dobrze wiedziała, że tacy dżentelmeni 
zaspokajają zmysłowe żądze w sposób sprawiający im najmniej kłopotów. Przeżywała udrękę 
na myśl o cierpieniu, jakie będzie musiała znosić jej słodka odważna Whitney, gdy przekona 
się, że nieczuły major ją wykorzystał.
 - Och,Whitney – wstchnęła, ukrywać twarz w dłoniach. – Wybacz mi, że cię nie 
ostrzegłam.
 Rano Black Daniels, podczołgał się właśnie pod swój dom, gniewnie mrużąc oczy na 
widok pilnujących go żołnierzy. A więc ci łajdacy go znaleźli. Przysiągł sobie, że jeśli 
wyrządzili krzywdę Kate i Whitney, to ich zabije. Skulił barczyste ramiona i uniósł muszkiet, 
przekradając się na tył domu.
 Z małego oszklonego okna w kuchni sączyło się skąpe światło. Black zastanawiał się, 
pocierając z przejęciem szczeciniasty podbródek, kto tam może być. Ale nie mógł się niczego 
domyślić, więc przemknął spod drzewa do wejścia i wpadł do kuchni, zatrzaskując za sobą 
drzwi i przystawiając do nich ciężkie krzesło.
 -	Och! - Przestraszona Kaie odwróciła się i złapała za serce. - Black! - Rzuciła się do 
niego i histerycznie ścisnęła go za rękę- - Jak to dobrze, że jesteś w domu, cały i zdrowy. 
Och, Black...
 -	Kate, dobrze się czujesz? - Wziął ją za ramiona i uważnie spoglądał na jej potargane 
włosy, nocny strój i zapłakaną twarz. - Na litość boską, co się stało? Co te potwory ci zrobiły?
 - Mnie nic. - Kate otarła łzy z oczu. - Chodzi o Whitney. Ona...
 - Na litość boską! - Potrząsnął nią. - Co jej zrobili?
 - Poszła... - Kate kręciła głową, nie mogąc przyjść do siebie. - Poszła do niego. Nie 
miałam o tym pojęcia. To dżentelmen, bogaty i przystojny. Walczą ze sobą jak pies z kotem.
 - Kto, Kate? - zniecierpliwił się wzburzony Black. Gdy wyjechał stąd, by 
zaprotestować i walczyć o swobody obywatelskie, ci szakale wtargnęli do jego domu i 
skrzywdzili Whitney. Nagle zapomniał o zimnie, zmęczeniu i głodzie, które tak mu 
doskwierały, gdy wracał z Pittsburgha do Rapture pod osłoną nocy, w dzień kryjąc się wśród 
wzgórz. - Dokąd ją zabrali?
 Desperacja w jego głosie stanowiła dla Kate ostrzeżenie, że jeśli chce zapobiec 
nieszczęściu, musi się pospieszyć z wyjaśnieniami. Przyciągnęła go do stołu i kazała mu 
usiąść. 
 - Black, nikt jej nigdzie nie zabrał, poszła z własnej woli Tak mi się przynajmniej 
wydaje.
 -	Dokąd poszła?- Na jego smagłej twarzy, tak podobnej do twarzy Whitney, 
malowało się zaskoczenie. - Mów!
 -	Gdy weszłam dziś w nocy do jej pokoju, nikogo tam nie było. Sądzę, że poszła do 
dowódcy tych żołnierzy, majora Townsenda. On mieszka w gospodzie Harveya, a jego 
oddział ma obóz w pobliżu. Black, Whitney to już dojrzała kobieta, a major jest przystojny i 
pewny siebie. Zauważyłam, że coś się między nimi dzieje. Ona przez cały czas stara się ocalić 
twoją gorzelnię i mieszkańców doliny. Jest absolutnie nieodpowiednia dla tego mężczyzny. 
To cynik, który wykorzysta jej namiętność przeciwko niej i połknie ją jak smaczny kąsek. 
Och, Black, źle się stało, że cię tu nie było! - Kate zalała sie łzami.
 Te rewelacje obudziły w Blacku poczucie winy, że wyjechał, zostawiając córkę i 
szwagierkę same w domu. Żołnierze... Jakiś szykowny oficer zawrócił Whit w głowie. Ta 
myśl była bolesna.
 -	Ale Whitney zawsze była górą nad każdym chłopakiem.
 -	Dotychczas nie znała dżentelmena. Nie ma pojęcia, jaki obłudny może być taki 
mężczyzna. Poza tym ta wasza przeklęta duma Danielsów pozwala jej wierzyć, że potrafi go 
okpić. Od dwóch tygodni on stale zaprząta jej myśli i jest dla mnie jasne, czego od niej chce. 
To częściowo moja wina z powodu ciągłego gadania o eleganckim świecie i dżentelmenach, a 
częściowo twoja. Wychowywałeś ją jak chłopca i pozwalałeś jej wykłócać się i targować o 
wszystko.
 Black poczuł się ugodzony w czuły punkt. Jakiś obcy mężczyzna ośmiela się 
znieważyć jego ojcowską dumę i miłość do uwielbianej córki. Jego oczy pałały gniewem, a 
dłonie zacisnęły się w pięści.
 - Jeśli ją pohańbił, to zabiję łajdaka – oświadczył z determinacją. Chwycił muszkiet i 
popędził do gospody.
 Światło poranka nieubłaganie oświetlało splecione ciała kochanków na łóżku z 
baldachimem. Pogrążeni we śnie, nie wiedzieli, że łada moment transakcja, którą zawarli w 
nocy, zostanie unieważniona. Poruszyli się, gdy do wnętrza dotarły pierwsze niespokojne 
odgłosy.
 Otworzywszy oczy Townsend stwierdził, że przytłacza go słodki ciężar nagiego ciała 
panny Daniels. Doznanie było rozkoszne. Napawał się jej ponętnymi kształtami, gładką skórą, 
dorodnymi piersiami o ciemnoróżowych brodawkach i dotykiem ciepłego uda na podbrzuszu.
 Po przebudzeniu Whitney była zmieszana, że czuje pod piersiami owłosiony męski 
tors. Ale zaraz z rozmarzeniem spojrzała w piękne szaroniebieskie oczy majora i zerknęła na 
jego zmysłowe usta i arystokratyczny nos.
 Poczuli się zaalarmowani, bo niespokojne odgłosy przybliżyły się. Łowili je w 
napięciu, zdając sobie sprawę, w jak niezręcznej sytuacji się znajdują. Gdy do ich uszu dotarła 
ostra wymiana zdań, w zdenerwowaniu nie wiedzieli, co począć.
 Pędząc do gospody, Black myślał o tym, co powiedziała mu Kate. Podążał za nim 
sierżant Laxault i dwaj inni żołnierze. W gospodzie od razu ruszył na górę, gdzie 
bezceremonialnie wtargnął do pierwszego przy schodach pokoju. Na jego widok Harvey 
zerwał się z łóżka, tracąc oddech, ale Black tylko warknął coś pod nosem i ruszył do 
następnych drzwi.
 Na schodach zadudniły kroki trzech żołnierzy, którzy spali na dole w gospodzie i 
obudzili się, gdy Black tam wtargnął, Harvey stanął u szczytu schodów, żądając, by wrócili 
na dół, a Daniels wbiegł do pokoju obok.
 - Harvey. u diabła, gdzie oni są? - Black ruszył do trzecich drzwi, pomimo 
gwałtownego sprzeciwu karczmarza.
 Hałass przestraszył dwóch śpiących tam mężczyzn- korpulentnego jegomościa, który 
leżał na łóżku z baldachimem, i szczuplejszego, skulonego na podłodze. Na widok 
mężczyzny, mierzącego do nich z muszkietu, zerwali się w panice, a przybyły wrzasnął:
 - Do cholery, gdzie ona jest? Co zrobiliście z moją córką? 
 Korpulentny jejmość nie był przestraszony, lecz śmiertelnie oburzony. Szczuplejszy 
osobnik rzucił się w jego stronę, jakby chciał zasłonić go własnym ciałem. Black przystawił 
mu muszkiet do skroni. Zaraz dowiedział się, że ma do czynienia z pułkownikiem wojsk 
federalnych i jego adiutantem. Zaprzeczyli wszystkiemu, o co ich posądzał, i zagrozili mu, ze 
sami go zastrzelą za napaść na nietykalnych przedstawicieli państwa. Ale Black tylko burknął 
coś pod nosem i wyszedł, kierując się do czwartych i ostatnich drzwi.
 Whitney pomyślała, że przyszli starzy wujkowie. Bezradnie spoglądała na drzwi, 
kuląc się pod kołdrą, bo przyszli za późno! Już kochała się z Townsendem i spała w jego 
ramionach.
 Spojrzała w panice na majora, który nago wyskoczył z łóżka i pospiesznie wkładał 
spodnie. Zawstydzona zamknęła oczy, ale zaraz je otworzyła, podziwiając jego wspaniałą 
sylwetkę. Był tu dziś z nią, nagi, ba, był w niej.
 Gdy trzasnęły drzwi, okryła się kołdrą po czubek nosa. Townsend instynktownie ją 
zasłonił i odwrócił się w stronę wejścia.
 Do pokoju wtargnął rozwścieczony Blackstone Daniels z muszkietem gotowym do 
strzału. Whitney zamarła na widok ojca, który od razu spostrzegł ją ukrytą za majorem - jak 
siedziała naga, z potarganymi włosami, w łóżku tego szakala z sił federalnych!
 Townsend bez trudu rozpoznał w tym mężczyźnie ojca panny Daniels, bo byli do 
siebie podobni jak dwie krople wody.
 -	Tato? - jęknęła.
 -	Cholera! - Blackstone Daniels zaklął, co nie zdarzyło mu się od dawna. - Ty 
niewdzięczne diabelskie nasienie, bądź skazany na wieczne męki! Zhańbiłeś moją krew! O 
nic mnie nie proś, szelmo! - Ciskał obelgi, miotał z oczu błyskawice i trząsł się ze złości. - 
Cokolwiek masz do powiedzenia, powiedz co Stwórcy, gdy przed nim staniesz! - Podniósł 
muszkiet.
 -	Nie! - Whitney wyskoczyła z łóżka owinięta kołdrą i stanęła pomiędzy nim i 
Townsendem. - Tato, nie możesz tego zrobić' To byłoby morderstwo! Mówię uczciwie, że nie 
jest tak, jak myślisz, tylko mnie wysłuchaj.
 Ale ojciec nie panował nad sobą. Odskoczył na bok i oparł się o ścianę. Do pokoju 
przecisnęło się obok zasłaniającego wejście Harveya trzech niekompletnie ubranych 
mężczyzn,
 - Łapcie go i aresztujcie! - krzyknął pułkownik Gaspar, wskazując na Danielsa. Jednak 
nieuzbrojeni żołnierze nie odważyli się pojmać rozwścieczonego mężczyzny, który trzymał 
gotowy do strzału muszkiet. Gaspar lubieżnie spojrzał na Whitney, okrytą tylko kołdrą, a 
następnie na majora i spytał: - Townsend. co się tu, u diabła, dzieje?
 - Zhańbił moją córkę! - warknął Daniels, zanim major zdążył otworzyć usta. - Zabiję 
go za to!
 - Tato. nie...
 - Zaraz, do cholery - przemówił wreszcie upokorzony major. Znowu został schwytany 
na gorącym uczynku, tym razem przez rozwścieczonego ojca dziewczyny i tego 
odrażającego, przebiegłego sklepikarza, jak nazywał w myślach Gaspara. - Gdy wróciłem z 
nocnego patrolu, ta mała wiedźma była w moim łóżku! Spytajcie ją!
 Odwrócił się do niej wzburzony, zapominając o manierach dżentelmena. Kochał się 
dziś z nią i wielbił jej urodę, W pierwszej chwili chciał ją osłaniać, ale gdy okazało się, że 
wtargnął tu nie tylko jej ojciec, lecz także pułkownik Gaspar, który domagał się wyjaśnień, 
już nie potrafił być rycerski. Bronić tej kobiety? Wszak to jemu grożono śmiercią, gdy został 
przyłapany na rozpuście.
 Zgodnie z obawami, znowu mu się to przydarzyło. Ilekroć widział Whitney Daniels, 
czuł, że nieuchronnie nadejdzie ten moment słabości. Uosabiała jego klęskę - marzycielska, 
ponętna żadna inna kobieta i jak żadna zdradziecka. Znieruchomiały parzył na tę młodziutką 
gąskę, przypominając sobie, ile razy go upokorzyła i wykpiła z nieukrywanym 
zadowoleniem, a ostatnio groziła mu, wcale nie pod wpływem gniewu, że będzie żałował jeśli 
stąd szybko nie odejdzie. Okazało się, że nie rzucała słów na wiatr. 
 Wzdrygnął się. Gardził sobą, że okazał taką słabość, że tak pożądał tej kobiety.
 - Powiedz prawdę- zażądał szorstko, boleśnie dotknięty i rozgniewany. - Zaplanowałaś 
to żałosne widowisko, nieprawdaż? Uzgodniłaś z ojcem, że po wszystkim wtargnie tu z bro-
nią. - Oskarżając ją, nabrał okrutnej pewności, ze istotnie wszystko ukartowała. Doskonale 
pasowało to do karygodnej, wyznawanej przez nią zasady, że wszystko można kupić za 
odpowiednią cenę. Whitney Daniels po prostu chciała w ten sposób pozbyć się go z Rapture!
 Obrzydzenie i złość malujące się na jego twarzy po tym, co między nimi zaszło, 
odebrały jej zdolność argumentacji. Czuła się zdruzgotana i bezradna, przytłoczona przez 
plan, o który Townsend słusznie ją oskarżał. Rzeczywiście weszła do jego łóżka jako Dalila, 
by schwytać go w pułapkę i zmusić do opuszczenia doliny. Ale starając się zniszczyć jego 
reputację. zniszczyła swoją.
 -	Łżesz! - Black rzucił się do przodu, oburzony oskarżeniami, które arogancki major 
rzucał pod adresem jego córki. Był zdumiony niedowierzaniem i cierpieniem, jakie dostrzegł 
na jej twarzy. Jeszcze nigdy nie była taka blada, bezradna i zraniona. - Ty nędzny łajdaku! 
Oskarżasz moją córkę o to, że opanowała cię chuć? Zabiję cię za to, że zabrałeś jej 
niewinność.
 -	Ona nie jest niewinną panienką - warknął Townsend, ale przeżywał to, że cierpiała z 
powodu zaistniałej sytuacji. - Nie ma na świecie większej intrygantki i oszustki niż ta Izebel.
 Whitney nie potrafiła pozbyć się myśli, że stała się ofiarą własnego nikczemnego 
planu i wpadła w pułapkę, którą zastawiła na kogoś innego. Jak miała się do tego przyznać 
ojcu?
 - Blackstone? - rozległ się przy drzwiach znajomy kobiecy głos. - Whitney? Czy ona 
tu jest? Czy nic jej się nie stało? - Kate przecisnęła się przez stłoczonych przy drzwiach 
żołnierzy i zamarła na widok siostrzenicy.
 Whitney widziała przerażoną twarz ciotki przez łzy. Nienawiść, jaką pałał do niej 
Garner Townsend, sprawiała jej straszny ból, a zdumienie i gniew ojca oraz ciekawość 
gapiów były trudne do zniesienia. Rozpłakała się histerycznie. Wiedziała, że powinna 
pomyśleć i coś powiedzieć, obrócić upokorzenie, jakiego doznała, na swoją korzyść, bo tak 
postępował urodzony kupiec, jakim była. Ale potrafiła tylko łkać jak słabe kobieciątko.
 Zszokowana Kate podbiegła do niej i zasłoniła ją przed ciekawskimi spojrzeniami. 
 - Och. Whitney. co on ci zrobił?
 -	To przecież jasne - obruszył się Blackstone. Uniósł muszkiet i odruchowo spojrzał 
na niskiego pękatego mężczyznę o żabiej twarzy.
 -	Zastrzel go. a każę cię powiesić za morderstwo - ostrzegł go mały człowieczek 
skrzekliwym głosem.
 -	Kim, u diabła, jesteś, że wydajesz rozkazy? - oburzył się Black.
 - Przełożonym majora. Jeśli stało się tu coś złego, to sam się tym zajmę. - Ze złośliwą 
miną odwrócił się do Townsenda, złowieszczo mrużąc oczy i spoglądając mściwie na 
przystojnego arystokratycznego bostończyka. Spodziewał się, że ten rozpustnik będzie zdolny 
uwieść córkę biednego farmera. - Majorze, okryliście hańbą siebie i swoją służbę. - Mały 
brzuchaty pułkownik podszedł do niego energicznym krokiem. - Zamierzam was zwolnić z 
funkcji i bezzwłocznie stąd odprawić. Nie mogę pozwolić, by na moim podwładnym ciążyła 
taka-plama! - Zerknął na Kate, która prowadziła Whitney do łóżka, by ją posadzić, co jeszcze 
wzmogło jego oburzenie na oportunizm, z jakim major traktował swe cielesne żądze.
 - Puł… pułkowniku. - Townsend zająknął się z wśeiekłości. - Do cholery, nie może 
pan powiedzieć złego słowa przeciwko mnie!
 - Co? – Black ruszył do niego urażony w swej ojcowskiej dumie. - Obrabowałeś ją z 
dziewictwa i nawymyślałeś jej…
 - Uciszcie się wszyscy! – przerwał mu Gaspar. Nareszcie dostał szansę uderzenia w 
kogoś lepszego od siebie - Jak większość panu podobnych - odwrócił się do Townsenda - 
uważacie, majorze, że bogactwo i pozycja społeczna chronią was przed skutkami 
rozwiązłości. - Wycelował w niego gruby palec. - Skompromitowaliście siebie i wasz oddział. 
Muszę naprawić sytuację w interesie żołnierzy. Albo ożenicie się z tą dziewczyną albo 
pozwolę, by jej ojciec was zastrzelił. Osobiście wolę to drugie, ale sądzę, że wy uznacie 
małżeństwo za mniejsze zło.
 Wszyscy zamarli. Uznał małżeństwo za zaledwie mniejsze zło, pomyślała zapłakana 
Whitney. Przez cały czas opierała głowę na ramieniu Kate.
 - Małżeństwo? Nigdy! - Spojrzała na pułkownika z przerażeniem. - Nie możecie go 
zmusić do małżeństwa ze...
 -	Ożeni się z tobą, moja panno - przerwał jej Gaspar, - Ty też musisz ponieść 
konsekwencje swego czynu i przyjąć małżeńskie jarzmo.
 -	Nie! - Zerwała się z łóżka. - Nie wyjdę za niego. Nie możecie zmusić ani mnie... ani 
jego. To była tylko przygoda miłosna. - Ze złością otarła łzy. - To nic ważnego... Stale robię 
takie rzeczy.
 -	Słuchajcie tylko - odezwał się wzburzony Townsend w reakcji na jej 
niewyobrażalne wyznanie. Twierdziła, że miała innych kochanków. Myśl o tym była dla 
niego torturą.
 -	Zawarliśmy transakcję. Może nawet on ma żonę - broniła się przed małżeństwem 
Whitney, ale perspektywa, ze major może być żonaty, była dla niej nie do zniesienia. Oddała 
mu się, nie wiedząc nawet, czy jest żonaty.
 -	Jest kawalerem - pospieszył z informacją Gaspar.
 - Nie ożenię się, z taką kobietą - oświadczył major. Pragnienie, by ją mieć, walczyło w 
nim z chęcią ucieczki od niej. - To ladacznica, która, pije whisky jak mężczyzna, kłamie w 
żywe oczy i włóczy się po nocach z mężczyznami. Przyznała się, że stale robi takie rzeczy. 
Sami słyszeliście.
 Kate straciła oddech, wpatrując się w plamę krwi na prześcieradle. Podążając za jej 
wzrokiem, Black i pułkownik również dostrzegli plamę, a w końcu zobaczył ją sam 
Townsend.
 - Townsend, ożenisz się z nią albo jesteś skończony - zagroził mu Gaspar. 
 Major podejmował jeszcze próby wyperswadowania pułkownikowi tego pomysłu, ale 
na próżno. Cierpki Gaspar był ślepo uprzedzony do młodego, dobrze urodzonego 
bostończyka. Gdy okazało się, że nie ustąpi, Townsend i panna Daniels zaczęli mnożyć 
drobne trudności. Chodziło przede wszystkim o to, że w Rapture nie ma pastora. Ale 
pułkownik tylko uśmiechnął się złośliwie i posłał po swojego adiutanta, niedawno 
wyświęconego na kapelana wojskowego, który poza tym był jego zięciem.
 Po godzinie od skandalu Whitney została wezwana na dół do gospody, na swój ślub z 
Garnerem. Uroczystość nie odbyła się od razu tylko dlatego, że Kate uparła się, by 
siostrzenica odświeżyła się i przebrała w suknię, którą posłaniec przyniósł z farmy 
Danielsów. Myjąc się i czesząc. Whitney unikała smutnego spojrzenia ciotki. A gdy zeszła na 
dół, nie mogła spojrzeć w oczy ojcu i sąsiadom, którzy tłumnie przybyli na jej nieoczekiwany 
ślub z Żelaznym Majorem. Byli też wszyscy żołnierze. Townsend stał przy kominku 
nachmurzony i urażony, a Kate musiała popychać Whitney w jego stronę, później zaś stać 
przy niej i pilnować jej, by nie uciekła.
 Panna młoda widziała tylko buty kapelana, w które wpatrywała się w najwyższym 
skupieniu. Nie odważyła się podnieść wzroku wyżej, niż znajdowały się guziki wspaniałego 
niebieskiego munduru majora. Kapelan wypowiedział pierwsze słowa przysięgi małżeńskiej i 
czekał cierpliwie, aż pan młody weźmie oblubienicę za rękę i powtórzy za nim tekst. Ale 
uścisk Garnera okazał się gorący, a głos mocny. Major z przekonaniem przyrzekał kochać, 
szanować i troszczyć się o żonę, natomiast ona z trudem wydobywała z siebie głos.
 Wypowiadając zobowiązujące słowa, które przypieczętowały ich wspólny los, 
spojrzała mu przepraszająco w oczy. Miała go kochać, szanować i być mu posłuszna. Słowa 
przysięgi małżeńskiej łączyły życie kobiety i mężczyzny na zawsze, uświęcały ich wzajemną 
miłość, ale dotyczyły kobiety przyzwoitej, a nie Dalili.
 Widząc jej rozpacz, Garner Townsend niemal zapomniał o tym. jak sam się czuje. 
Pamiętał, że wolała uchodzić za ladacznicę niż wypowiedzieć te słowa. Pomimo jej sprytu i 
skłonności do zdrady nie potrafił uwierzyć, by również wcześniej udawała rozpacz, stojąc w 
jego pokoju okryta kołdrą, gdy oskarżał ją o wszystko co najgorsze. Szczerze chciał wtedy 
przygarnąć ją do siebie i dodać jej otuchy. Oboje wypowiadali słowa przysięgi małżeńskiej za 
karę, ale Garnera miała ona na zawsze pogrążyć w oczach rodziny. Na razie jednak nie 
przejmował się tym, bo jego myśli wciąż krążyły wokół plamy krwi na prześcieradle. Po 
męsku cieszył się, że Charlie Dunbar nie ma z tym nic wspólnego.
 Zaniepokoił się jednak, że znowu przestaje racjonalnie myśleć w obecności Whitney 
Daniels. Ilekroć znajdowała się blisko niego, stawał się ckliwy i nie potrafił złożyć prostego 
zdania. Z przerażeniem pomyślał, że odtąd do końca życia będzie się zachowywał jak wiejski 
głupek.
 Nagle było już po wszystkim i zewsząd słyszał, że ma pocałować pannę młodą. 
Zesztywniał, a ona spoglądała na niego czujnie, jakby mógł ją spłoszyć jego najlżejszy ruch. 
Wszyscy wstrzymali oddechy.
 Pomyślał, że dlaczego, u diabła, miałby jej nie pocałować, skoro zło i tak już się stało. 
Uniósł podbródek Whitney i trzymał, by go nie cofnęła, gdy bezwstydnie zakrył wargami jej 
wiśniowe usta. Ale szybko się odwrócił i ruszył przez tłum do drzwi.
 Whitney stała, wciąż czując na wargach jego pocałunek, a zebrani przyglądali jej się z 
zakłopotaniem. Ojciec zacisnął szczęki i odwrócił od niej wzrok. Zasmucona ciotka objęła ją i 
płakała bez skrępowania. Pułkownik pocałował ją w rękę jak prawdziwy dżentelmen. Szybko 
stłoczyli się wokół niej mieszkańcy Rapture, by pogratulować jej sprytnego zawarcia transak-
cji małżeńskiej. Harvey, Harriet, Sarah i Delbartonowie zachowywali się tak, jakby zrobiła 
interes stulecia, a nie została zmuszona do poślubienia wroga mieszkańców Rapture, który 
mógł aresztować jej ojca. Była zbyt oszołomiona tym. co się wydarzyło, by właściwie 
reagować. 
 Pułkownik, któremu towarzyszyło ośmiu żołnierzy, wyszedł na dwór w ślad za 
Tbwnsendem i kazał osiodłać konie. Wkładając rękawiczki, spoglądał z satysfakcją na 
arystokratycznego bostończyka, którego życie właśnie udało mu się zrujnować.
 - Towasend, chcę zapomnieć o tym incydencie. – Uśmiechnął się zimno. - Nie ma 
potrzeby informowania przełożonych, .skoro wszystko zostało załatwione we właściwy 
sposób. Ale pod warunkiem…
 - Pod warunkiem, że...? - wycedził major przez zaciśnięte zęby. Rozpaczliwie walczył 
z pokusą rzucenia tego ropuchowatego jegomościa na ziemię i stłuczenia go na kwaśne 
jabłko.
 - Wykonasz zadanie, z jakim tu przybyłeś. Zgodnie ze swoim świętym obowiązkiem 
pojmiesz gorzelników i zarekwirujesz whisky. Dostajesz na to tylko jeszcze jeden tydzień. 
Wówczas zdasz mi raport i w Pittsburghu przekażesz oddział. - Odwrócił się do adiutanta, by 
pomógł mu wsiąść na konia, a gdy już był w siodle, spojrzał na rozwścieczonego Townsenda 
z drwiną: - Daję wam tydzień, majorze. - I ruszył w drogę.
 Garner Townsend trząsł się ze złości, gdy odprowadzał go wzrokiem. Ten mały 
łajdak, na którego widok robiło mu się niedobrze, wpadł tu na inspekcję, zmusił go do 
poślubienia Whisky Daniels i zostawił z nowym rozkazem. Zesztywniał jak posąg, gdy 
uświadomił sobie, że właśnie się ożenił z córką jednego z gorzelników, których pułkownik 
polecił mu aresztować! Najważniejszy z nich był teraz jego cholernym teściem! Townsend 
bał się, że eksploduje. Był tylko jeden sposób, by 
uspokoić nerwy.	J
 - Laxault – wrzasnął i ruszył wśród pomrukujących z niezadowoleniem żołnierzy na 
środek obozu - Gdzie do cholery jest ta. beczka whisky, którą Znaleźliśmy?!
 Żelazny Major pił na umór do późnej nocy, pierwszy raz od dwunastu lat. Jego 
żołnierze dotrzymywali mu towarzystwa, ale żaden nie miał tak mocnej głowy jak on. Jego 
pociąg do mocnej whisky, którą trzeba było rozcieńczyć z wodą, nie dziwił w związku z tak 
nagłym i nieoczekiwanym zerwaniem z abstynencją. Żołnierze spoglądali na niego z 
rosnącym szacunkiem. Teraz już nie mieli wątpliwości, że ich dowódca jest prawdziwym 
mężczyzną. Potrafił ciężko pracować, uwiódł najładniejszą dziewczynę i wypił najwięcej.
 Gdy większość żołnierzy wpełzła już do namiotów. Laxault i Brooks, nie tak pijani jak 
reszta, odprowadzili Townsenda do domu panny młodej, bo ku swemu zdumieniu w pokoju 
majora w gospodzie znaleźli śpiące dzieci Dedhama.
 Brooks uznał więc, że wszyscy oczekiwali, iż Townsend od razu zamieszka ze świeżo 
poślubioną żoną i jej rodziną. Laxault podzielał jego opinię. Tylko major, który upił się w 
sztok, nie był w stanie wypowiedzieć swojego zdania. Wsadzili go na konia, którego 
zaprowadzili na farmę Danielsów. Waląc w drzwi, wyciągnęli z łóżek domowników, którzy, 
jak się okazało, jeszcze nie spali. Wprowadzili dowódcę do domu, tłumacząc, że dał sobie 
trochę w gaz, i położyli go na kanapie Kate w salonie. Szybko się ulotnili, bo Black Daniels 
groźnie błyskał na nich oczami.
 Whitney stała na schodach i patrzyła na świeżo poślubionego męża, który „dał sobie 
trochę w gaz". Nie wiedziała, czy śmiać się, czy płakać. Surowy, wyniosły major, który był 
abstynentem, upił się na swoim ślubie do nieprzytomności. Tak wyglądała ich noc poślubna. 
Poczuła łzy w oczach i uciekła do swojego pokoju.
 Gdy rano schodziła do kuchni na śniadanie, zwabiona zapachem smażonego bekonu i 
świeżo zaparzonej kawy, jej mąż nadal leżał na kanapie w salonie. Przystanęła i spojrzała na 
jego piękną twarz, poszarzałą z przepicia i pokrytą jednodniowym zarostem. Odgarnęła mu 
włosy z czoła, a on się poruszył. Gdy otworzył zaczerwienione oczy, rozpoznał ją i stwierdził, 
że leży w jej salonie, poczuł się zbity z tropu. Chciał coś powiedzieć, ale zrobiło mu się 
niedobrze i zakrył dłonią usta. Wstał i skierował się do drzwi. Na podwórzu zwymiotował. 
Męczył go straszny kac. Whitney czekała w pobliżu, dopóki nie poczuł się lepiej. 
Zaprowadziła go do swojego pokoju.
 - To ty? – spytał na wpół przytomny, gdy już leżał w łóżku.
 - Tak – odpowiedział cicho. – Mam nadzieję, że pan major czuje się już lepiej. Ktoś, 
kto zwraca alkohol, w ogóle nie powinien pić.
 Zamknął oczy, jakby jej widok tylko powiększał jego cierpienie. Ale ona zdobyła się 
na odwagę i została z nim. Powiedziała sobie, że to z jej winy musiał się z nią ożenić, dlatego 
upił się na umór i teraz miał kaca.
 Czuwała przy nim przez cały dzień. Pomagała mu dźwignąć głowę, gdy robiło mu się 
niedobrze, i kładła na twarz zimne okłady. Późnym popołudniem Garner Townsend jakoś 
doszedł do siebie i zasnął. Whitney siedziała przy nim do wieczora. Patrząc na jego bladość i 
wycieńczenie, widziała, jak żałosne jest małżeństwo, do którego została zmuszona.
 Westchnęła przygnębiona, że wpadła w zastawioną przez siebie pułapkę. Jak taki 
prosty plan mógł zawieść i spowodować tyle kłopotów? To był pech, że ojciec właśnie wtedy 
wrócił do domu, i sprzysiężenie losu, że właśnie tego dnia przybył na inspekcję przełożony 
Townsenda, wstrętny pułkownik wymuszający posłuch szantażem. Ale najgorsze ze 
wszystkiego było jej zgubne zachowanie, teraz dla niej niepojęte.
 Gdy jednak przypomniała sobie swe fizyczne oddanie, poczuła przyjemną błogość. 
Garner Townsend był taki silny, a zarazem delikatny. Kochał ją czule i starał się nie sprawić 
jej bólu, w pełni zaspokajając zmysłowe pragnienia, zgodnie z transakcją, jaką zawarli - 
transakcją, jaką mogą ze sobą zawrzeć tylko kobieta i mężczyzna. Zawsze uważała taką 
transakcję za coś właściwego i rozsądnego, uspokajającego i nie wymagającego 
zaangażowania. Ale kochając sic z Ganerem Townsendem, nie doświadczała niczego 
właściwego, rozsądnego, uspokajającego i nie wymagającego zaangażowania, lecz 
namiętności i coś, co było nieprzewidywalne, szokująco osobiste i intymne jak oddychanie. 
Czuła się tak, jakby stanowili jedno ciało. Na myśl o tym traciła oddech.
 Dzielili się swymi ciałami i uczuciami hojnie i z oddaniem. Jego piękna twarz 
zdradzała czułość i namiętność, których zwykle nie uzewnętrzniał. A ona objawiła się jako 
wrażliwa niedoświadczona dziewczyna, jaką nigdy wcześniej nie ukazała się nikomu, nawet 
ojcu. Teraz już zawsze będzie dostrzegała w Garnerze Townsendzie czułego namiętnego 
mężczyznę i będzie pragnęła go widzieć właśnie takim. Ale, niestety... po tym upokarzającym 
przyłapaniu go z nią w łóżku i zmuszeniu do małżeństwa Garner zawsze już będzie widział w 
niej knującą intrygi Dalilę, która przyszła do niego, by odpłacić mu za wcześniejsze 
upokorzenia. Jego nienawiść do niej będzie się nasilała, a ona będzie go pragnęła coraz 
bardziej.
 Wiedziała, że jej nowe zachowanie jest skutkiem zmian, jakie nastąpiły w niej samej. 
Jej ciało reagowało na fizyczną bliskość Garnera Townsenda. jakby kierowało się własnymi 
prawami. A uczuć doświadczała zarówno w głębi serca, jak i na skórze. Poza tym traciła swą 
słynną swadę i instynkt kupiecki, dzięki któremu potrafiła wyciągnąć korzyść z każdej 
sytuacji. Jak miała sobie radzić w małżeństwie z mężczyzną, przy którym zapominała o ojcu, 
o mieszkańcach doliny i o sztuce zawierania transakcji?
 Barczysty i szpakowaty Black Daniels sprawdził wieczorem, co dzieje się w pokoju 
córki, zaglądając tam przez uchylone drzwi. Zwrócił uwagę na jej zmartwioną twarz i 
czułość, z jaką dotykała aroganckiego bostończyka. Po raz pierwszy coś w jej ruchach i 
zadumie przypomniało mu nieżyjącą żonę, a jej matkę, Margaret. Dotychczas wydawało mu 
się, że jest podobna wyłącznie do niego - zuchwała, dzielna, elokwentna i bystra. Miała jego 
duże zielone oczy, ocienione gęstymi rzęsami, urzekający uśmiech, ręce i nos, a także 
buńczuczność, wdzięk i dar wymowy. Zaszokował go teraz jej strój kobiecy i podobieństwo 
do matki, jeśli chodzi o wierność porywom serca i pragnieniom.
 Teraz zgadzał się z Kate, gdy twierdziła, że Whitney jest już kobietą. Miał poczucie, 
że w pewien sposób stracił córkę. Prawdopodobnie Kate miała rację również co do tego, że 
Whit ma słabość do tego szelmy, gdyż nie potrafił sobie wyobrazić, by któremuś tutejszemu 
chłopakowi udało się pozbawić ją dziewictwa bez zaciętej walki. Ona umiała się bić.
 Ugodziły go skutki tych zmian. Przystojny łajdak ukradł mu córkę, wspólniczkę w 
gorzelni i największą miłość po jej matce, wszystko naraz. Nie miał prawa tak go ogołocić. I 
dał dowód, że jej nie szanuje, bo w gospodzie Dedhama nazwał ją ladacznicą. Na myśl o tym 
w żyłach Danielsa zawrzała krew, a jego zielone oczy zapałały gniewem.
 Przysiągł sobie, że Gamer Townsend zapłaci mu za wszystko, bo w życiu nie ma nic 
za darmo. Obserwując posępną twarz córki, wiedział, że nie daruje temu łajdakowi.
12
 Gdy ojciec i ciotka udali się na spoczynek, Wtkitney wyjęła z kufra pościel i ostrożnie 
zeszła po schodach do salonu, gdzie położyła się na kanapie. Rano ją tam znaleźli, 
niezadowoleni, że nie spała w swoim łóżku. Rozgniewany Black, widząc, jak mizernie 
wygląda jego córka, ruszył na górę, by wyrzucić z domu zięcia moczymordę, ale Kate zdołała 
go powstrzymać. Ich ostra sprzeczka obudziła Whitney. która domagała się wyjaśnień. Nic jej 
jednak nie powiedzieli. Spoglądając na siebie ze złością i mamrocząc coś pod nosem, poszli 
do kuchni i zajęli się porannymi obowiązkami. Zagryzła wargi i spojrzała w sufit, nad którym 
znajdowało się jej łóżko:
 Garner Townsend obudził się zdumiony tym, jak wygodne jest łóźko w którym śpi. 
Język miał sztywny i piekły go oczy. Z wysiłkiem uniósł pękającą z bólu głowę, by się 
rozejrzeć po pokoju, i z jękiem położył się z powrotem na poduszce. Przez dobrą chwilę 
oddychał głęboko i jakoś zdołał usiąść oraz postawić nogi na podłodze. Teraz zorientował się, 
że jest w łóżku Whisky Daniels, bez butów i koszuli. W ustach czuł zapach, od którego robiło 
mu się mdło, gardło miał zaschnięte i ssało go w żołądku. Nie miał pojęcia, jak się tui znalazł.
 Przy łóżku na podłodze stała miednica, a obok na krześle leżał złożony ręcznik. W 
przebłysku pamięci major przypomniał sobie, że Whisky obejmowała jego rozpalone ciało 
chłodnymi dłońmi. Nagle pamięć mu wróciła i z przerażeniem stwierdził, że upił się, miał 
kaca i ożenił się z panną Daniels!
 Żelazny Major zjawił się w kuchni w porze obiadu, chcąc spotkać się ze swą żoną i jej 
okropną rodziną. Był szary na twarzy i zimny jak głaz. Przez ostatnie pół godziny dyskutował 
sam ze sobą, przygotowując się do tej konfrontacji. Uważał za rzecz nie do pomyślenia i nie 
do przyjęcia, że on i Whisky Daniels stali się małżeństwem.
 Wszyscy troje odwrócili w jego stronę głowy, ale on utkwił gniewne spojrzenie w 
Whitney. Siedziała przy stole ubrana w bluzkę i spódnicę. Jej złotomiedziane włosy były 
schludnie zaplecione w warkocz spoczywający na ramieniu, oczy wydawały mu się jeszcze 
bardziej zielone niż zwykle, usta bardziej wiśniowe, a skóra delikatniejsza i zaróżowiona jak 
brzoskwinia. Jeszcze nigdy nie wydawała mu się tak apetyczna i ponętna.
 -	Rychło w czas wstałeś! - Zacietrzewiony Black zerwał się z miejsca przy stole i 
pokazał mu drzwi. - Wynocha!
 -	Blackstone, nie zapominaj... - Kate rzuciła się do niego od pieca i złapała go za 
rękaw.
 -	Pijany w sztok w noc poślubną, skacowany i obmierzły, zmusiłeś moją córkę, by nie 
spała w swoim łóżku. To mój dom i moja córka, a ty nie jesteś tu mile widziany.
 -	Posłuchaj, człowieku - major w duchu cofnął się przed tymi oskarżeniami, ale też 
był bliski furii. - Nie wiem, jak znalazłem się w łużku twojej córki, ale chyba słusznie się 
domyślam, jak ona znalazła się w moim. Czy to był twój pomysł czy jej?
 - Wynoś się! I nigdy się tu nie pokazuj, ty lubieżna bestio! Trzymaj się z daleka ode 
mnie i od mojej rodziny! – wrzasnął Black.
 - I od twojej rodziny? – warknął czerwony z gniewu Townsend i podszedł do krzesła, 
na którym siedziała Whitney. Kazał mu wynosić się od kobiety, która splamiła jego honor, 
dobre imię Townsendów i prawdopodobnie zniszczyła mu życie.
 - Ode mnie, od mojego domu i od... mojej córki – powiedział Black i podszedł z 
drugiej strony do krzesła, na którym siedziała Whitney.
 - Cholera! - zaklął Townsend. Nieoczekiwanie ktoś próbował zniweczyć jego plany. 
Chcieli się go stąd pozbyć i dalej nielegalnie pędzić whisky, jakby nic się nie stało - teraz, gdy 
zaspokoił swą potrzebę bycia z Whisky Daniels i gdy jego wojskowa kariera legła w gruzach, 
a dobre imię i honor zostały zaś splamione. Błysnął na Whitney oczami. Jak śmiała 
umniejszać i lekceważyć to, co się między nimi wydarzyło? Przecież to on pozbawił ją tej 
cennej dla nich cnoty! I jak ci wstrętni ludzie śmieli uważać ślub z Townsendem za coś 
nieistotnego? — Chcecie, żebym się stąd wyniósł, bo wtedy moglibyście oboje nadal 
prowadzić wasz nielegalny interes, nieprawdaż? Ale to ty, dzieweczko, sama weszłaś do 
mojego łóżka i dopilnuję, żebyś w nim sypiała. Zmuszono mnie, bym wziął z tobą ślub i bez 
względu na to, czy ci się to podoba, czy nie, masz wobec mnie małżeńskie obowiązki. 
Wychodzisz stąd ze mną.
 Whitney wstała z krzesła i cofnęła się od niego i od ojca.
 -	Chyba nie mówisz poważnie? - zdumiała się.
 -	Daniels - zwrócił się Garner do Blacka. - To, że mam z nią dźwigać małżeńskie 
jarzmo, nic nie zmienia w twoim życiu. Jesteś nielegalnym gorzelnikiem i nadal moim 
obowiązkiem, jest ścigać cię za przestępstwo. I będę cię ścigał. Nie myśl, że postąpię inaczej!
 Błyskawicznie wyprowadza Whitney na podwórze, zanim zdała sobie sprawę, co 
zamierzał zrobić. Black wyskoczył za nimi, choć uwieszona na jego ramieniu Kate bardzo mu 
w tym przeszkadzała i błagała go, by nie pogarszał sytuacji;
 - Co ty sobie wyobrażasz?! - krzyknęła Whitney do Garnera. zapierając się nogami i 
spoglądając z przerażeniem na ojca
 -Powiedziałem, że idziesz stąd ze mną – powtórzył i mocno chwycił ją za ręce. -
Zapomniałaś, że jesteś moją żoną? 
 - Ty mnie nie chcesz! Puść mnie! – Wyrywała się i napierała na niego, tak, iż jej nogi 
zaplątały się w halki i spódnice.
 - Mylisz się. Będę cię chciał, gdziekolwiek cię zobaczę w czasie mojego pobytu w tej 
przeklętej dziurze. Dzięki temu będę zawsze wiedział, do czego jesteś zdolna.
 - Nie możesz mnie zmuszać, żebym z tobą poszła! – Trzymał ją w żelaznym uścisku, z 
którego wyrywała się jak oszalała. Zabierał ją przecież siłą jak zakładniczkę. W tej 
szamotaninie udało jej się ugryźć go w rękę.
 - Och! - krzyknął z bólu i zwolnił uścisk, oglądając na skórze ślady po zębach. -
Psiakrew!
 Odskoczyła do tyłu i spoglądała na niego mściwie.
 - Nauczyłem ją tego - warknął Black i uśmiechnął się złośliwie.
 W bezsilnej złości Townsend przerzucił nieszczęsną żonę przez ramię. Nie patrzył na 
Blacka, którego Kate trzymała w pasie, nie pozwalając mu przyłączyć się do szamotaniny.
 - Daniels, zabieram ją! - krzyknął ogłuszony przez piski Whitney, która na dodatek 
okładała go pięściami po plecach. Przytrzymał jej nogi w żelaznym uścisku i nie pozwolił 
rzucać się na jego ramieniu. - Nic na to nie poradzisz, choćbyś pękł!
 Na widok Żelaznego Majora, który niósł świeżo poślubioną żonę na ramieniu, 
mieszkańcy Rapture wychodzili z domów. Wyglądał groźnie z zaczerwienioną z gniewu 
twarzą, zdyszany, spocony i ciskający z oczu błyskawice.
 Whitney szybko przestała się opierać. Zasłoniła twarz dłońmi; przez palce widziała 
uśmiechy od ucha do ucha i zdumione spojrzenia swych ziomków, słysząc chichoty i tupot 
biegnących dzieci. Chciała umrzeć, żeby tylko skończył się ten koszmar. Jej duma Danielsów 
znosiła zbyt wielkie upokorzenie.
 Townsend wpadł do gospody, kopniakiem otworzył drzwi swojego pokoju i rzucił 
świeżo poślubioną żonę na łóżko. Stanął nad nią, opierając zaciśnięte dłonie na udach, a ona z 
wysiłkiem starała się usiąść. Dyszał, rozgrzany i rozgniewany, zdumiony swą zaborczością. 
Nie mógł zapanować nad wspomnieniami intymnych przeżyć z tą kobietą. Okropnie cierpiała 
jego duma. Z przerażeniem stwierdził, że znowu jest pogrążony w umysłowym i uczuciowym 
chaosie.
 Whitney rozejrzała się po pokoju. Z oburzeniem uznała, że Townsend siłą uczynił z 
niej zakładniczkę i swoją własność!
 - Nie możesz tego robić - zaprotestowała. 
 - Czego nie mogę? - burknął. Spojrzał podejrzliwie na jej ponętną figurę. - Nie mogę 
zabierać ze sobą twojego cennego tyłeczka tam, gdzie mi się spodoba? Nie mogę tobą 
pogardzać za to, co mi zrobiłaś? Nie mogę cię oskarżać o sprowadzenie na mnie katastrofy? 
Mogę i będę. Należysz teraz do mnie.
 -	Należę do ciebie? To nonsens. - Rozpaczliwie starała się znaleźć jakieś 
wytłumaczenie dla swojego zachowania, które doprowadziło do ich ślubu, przekonać 
Townsenda, że źle ją ocenia. Widząc jego gniew, postanowiła wyznać brutalną prawdę. - 
Posłuchaj, ja tego nigdy nie chciałam. Próbowałam tylko zmusić cię do wyjazdu z Rapture. 
Nigdy nie chciałam zostać twoją żoną. Nie chciałam zostać niczyją żoną!
 -	Czyżby? - Roześmiał się gorzko.
 Wstała i podeszła do niego, desperacko wznosząc oczy ku górze i próbując wziąć się 
w garść. Stał w napięciu, bo ciepło jej ciała zniewalało jego zmysły i nie potrafił się przed 
tym bronić. Pragnął jej nadal, pomimo tego, co się stało.
 - Przedmiotem naszej... transakcji nie było małżeństwo - wymamrotała, patrząc mu w 
oczy i próbując coś dostrzec pod maską obojętności. Zdawała sobie sprawę, że wiele 
ryzykuje, przywołując wspomnienie ich intymnego kontaktu w dniu feralnego ślubu. W 
oczach Garnera dostrzegła cierpienie, choć nie wiedziała, że to z powodu tłumionych 
namiętności. Dziwiła się, że jest taki zawzięty.
 Teraz oboje przypominali sobie te rozkoszne chwile, kiedy uzgadniali warunki, na 
jakich będą się kochać. Każde wyznało wtedy, że pragnie drugiego i że chce tylko ukoić 
pobudzone zmysły, nie żądając nic w zamian, nie składając obietnic i nie wprowadzając 
klauzul i postanowień. Również teraz opanowało ich to samo zniewalające pragnienie, choć 
może było nawet silniejsze bo już wiedzieli, że potrafią je zaspokoić w sposób 
niezapomniany.
 Ale Garner zdawał sobie sprawę, że prostota takiego pragnienia jest pozorna i złudna. 
Chwile szczęścia kosztowały go zapomnienie o świecie, do którego należał, o 
dotychczasowych znajomych i zobowiązaniach. Wprowadzały w jego życie chaos. Nic nie 
było dla niego tak oczywiste i cudowne jak upojenie, jakiego doznawał w ramionach tej 
kobiety, ale za wszystko - włącznie z tym ziemskim rajem - musiał zapłacić. Teraz 
przyznawał, że mieszkańcy Rapture słusznie uważają, ze wszystko ma swoją cenę.
 - Wszystko na to wskazuje, że w tej transakcji dostałaś więcej, niż żądałaś - odparł 
cierpko, chcąc ukryć przed nią rozterki, jakie przeżywał.
 -	Ale małżeństwo też jest rodzajem transakcji - upierała się, czując, że jej opór wobec 
niego słabnie. - Na pewno uda się znaleźć jakieś wyjście z tej sytuacji, jakąś szansę 
unieważnienia naszego ślubu.
 -	Jeśli tylko uda ci się przekonać Boga, że nie powinien łączyć kobiet i mężczyzn 
dozgonnym węzłem małżeńskim. Zawarliśmy przecież ślub przed Nim, a mnie wpojono 
wiarę, że On traktuje przysięgę małżeńską poważnie.
 Te wypowiedziane z przekonaniem słowa oznaczały wyrok na jej wolność. Garner 
Townsend naprawdę chciał widzieć w niej żonę. Przeszył ją dreszcz. Mogła tylko 
przeczuwać, co znaczy być żoną Żelaznego Majora, ale już teraz sądziła, że jego zdaniem 
ślub daje mu prawo do zniewalania jej i upokarzania.
 Skuliła się i spuściła wzrok. Była tak pochłonięta ponurymi myślami, że nie usłyszała, 
jak mąż wyszedł i zaryglował drzwi od zewnątrz. Uznał, że w tej transakcji dostała więcej, 
niż zażądała. Te słowa jej uwłaczały. Zawarła z nim transakcję, chcąc zaznać odrobinę 
rozkoszy, zaspokoić kobiece pragnienia, a została mężatką. Gdy wziął ją w ramiona, by dać 
upust zmysłowym żądzom, zapomniała o ojcu, o mieszkańcach doliny i o swej dumie. Istotnie 
dostała to, na co sobie zasłużyła. 
 Z trzaskiem rozsunęła okiennice. Poczuła na skórze chłodne popołudniowe powietrze. 
Na widok namiotów zapiekły ją oczy. Nagle spostrzegła na końcu obozu, że ktoś gwałtownie 
wstał. To na jej widok Charlie Dunbar podniósł się z ziemi i spoglądał w okno. Z tej 
odległości nie widziała wyrazu jego twarzy, ale sztywna poza i skupienie świadczyły o tym, 
że jest zły. Przez łzy zobaczyła, jak po chwili spuścił głowę, zwiesił ramiona i ciężkim 
krokiem poszedł za drzewo. Rozpłakała się na dobre.
 Istotnie dostała więcej, niż zażądała w tej transakcji.
 Gdy major wszedł do gospody, tłoczyli się tam żołnierze. Widzieli, jak niósł na 
ramieniu świeżo poślubioną żonę i wypili kolejny toast za jego szczęście małżeńskie. Teraz 
znieruchomieli, patrząc na niego jak zaczarowani. Jakże różnił się od tego nieskazitelnego 
dżentelmena, który wyniośle siedział na koniu, podążając na czele oddziału, i kazał im robić 
wszystko w sposób doskonały. Kościane guziki zapinały szykowny mundur, włosy były 
nieuczesane, a podbródek okalał trzydniowy zarost. Ich dowódca wyglądał na kogoś, dla kogo 
nastały ciężkie czasy, a może nawet spotkało go coś gorszego. Takiego człowieka potrafili 
rozumieć i słuchać.
 -	Co tu. u diabła, robicie? - warknął.
 -	Wychyliliśmy po kielichu, panie majorze - powiedział zgrzytliwym głosem Laxault 
i na dowód uniósł kufel. - I czekaliśmy... na rozkazy.
 -	Po kielichu czego? - Townsend odwrócił się do stojącego za barem Haryeya, który 
uśmiechał się przebiegle. - Dedham, skąd, u diabła, wytrzasnąłeś to świństwo, które tak 
ochoczo serwujesz?
 -	Och, panie majorze, nic od nich nie biorę. - Karczmarz uśmiechnął się szeroko. - 
Piją resztki z tej beczki, którą pan major kazał otworzyć na swoim weselu.
 -	Przecież, u licha, to było... - Przerwał, bo upił się wtedy w sztok, ale nie wątpił, że 
skoro żołnierze tak ochoczo uczestniczyli w jego... przyjęciu weselnym, to osuszyli beczkę 
tego samego dnia. Chytry mały karczmarz po prostu wykorzystał okazje, by sprowadzić nową 
whisky. Obaj wiedzieli, że okazję dał sam Townsend..
 - Dedham, pozbądź się szybko tych resztek, bo inaczej rozwalę ci beczkę. - Townsend 
odwrócił się do żołnierzy. - Przestańcie tu gnić i niszczyć sobie zdrowie. Wracajcie do obozu. 
Mamy parę rzeczy do zrobienia.
 Popatrzyli na siebie, uśmiechnęli się z zadowoleniem i bez ociągania poszli do obozu.
 Mieszkańcy Rapture witali dziś Garnera Townsenda dyskretnymi uśmiechami i 
znaczącym skinieniem głów. Radnor nazwał go nawet synem, a Harriet Delaney powiedziała, 
że rano upiekła placki i chciałaby, by zaniósł jeden żonie. Wszyscy ochoczo odpowiadali na 
jego pytania. Zachowywali się zupełnie inaczej niż w ostatnich dwóch tygodniach. Gdy 
podchodził, nie przerywali rozmów i nie znikali, nie ukrywali, co robią, jedzą i piją. Zamiast 
omijać gospodę Dedhama, przyszli tu dziś tłumnie z rzeczami, które chcieli wymienić na 
inne, i do wieczora handlowali.
 Majorowi ciążyła ta zmiana zachowania i okazywany mu szacunek. Humory 
mieszkańców poprawiały się coraz bardziej, on zaś wpadał w cierpki nastrój. Brooks był 
zachwycony, że wyrusza na czele pierwszego patrolu i Townsend z kwaśną miną 
obserwował, jak żołnierze znikają w lesie. Oczywiście wiedział, że nic nie znajdą. Ruszył 
przez obóz, próbując uspokoić się przed spotkaniem z Whitney. Wkrótce doszedł do miejsca, 
gdzie był przykuty do drzewa Charlie Dunbar, który patrzył na niego z taką urazą, jakby go 
skatował.
 Przystanął obok tego dobrze zbudowanego młodzieńca, który miał nadzieję na 
małżeństwo z Whisky Daniels. Charlie pragnął tego, co dostał on - cnoty Whitney i nabycia 
formalnego prawa do tej zmysłowej, nieprzewidywalnej kobiety. Ponury nastrój Dunbara 
poruszył w nim czułą strunę. Czy Garner Townsend czułby się tak samo. gdyby to ten 
mężczyzna odebrał cnotę Whitney i ożenił się z nią? Coś ścisnęło go za gardło. Po chwili 
zawołał żołnierzy pilnujących Charliego i kazał go uwolnić.
 Gdy wśród żołnierzy rozeszła się wieść, że strażnicy zdejmują Dunbarowi kajdany, 
przybiegli, by to zobaczyć. Charlie nie spuszczał z majora wzroku. Wyprostował szerokie 
bary i zacisnął pięści, a w jego piwnych oczach płonął gniew. Rozumiał przecież, dlaczego 
Townsend uwolnił go właśnie teraz, tak jak wiedział, z jakiego faktycznie powodu kazał go 
zakuć na dwa tygodnie w kajdany. To wszystko okropnie mu się nie podobało. Spoglądał 
majorowi w oczy, ale ten po krótkiej konfrontacji odwrócił wzrok. Wtedy Charlie ruszył 
sztywnym krokiem do domu. Townsend skierował swe kroki do gospody, udając, że nie 
słyszy ściszonych głosów żołnierzy.
 Przystanął koło gospody, oparł się o ścianę i rozglądał po pustym placu. Bał się 
spojrzeć Whisky w oczy. bo od popołudnia trzymał ją zaryglowaną w pokoju. Nie był to 
wyczyn, z którego mógł się czuć dumny. Liczył się z tym, że jego świeżo poślubiona żona 
będzie na niego wściekła, a on nie miał najmniejszej ochoty na kolejną zajadłą konfrontację.
 W końcu uległ chęci pomyślenia o niej i o tym, co mu się przydarzyło. Prawda była 
taka, że pragnął jej tak, jak tylko mężczyzna może pragnąć kobiety. Od początku marzył o 
tym, by całować jej zmysłowe usta i pieścić ponętne ciało. I nareszcie jego marzenie się 
ziściło. Zażył z Whisky takiej rozkoszy, jak z żadną inną kobietą, i z nią pierwszą zasnął w 
objęciach.
 Usiłował stłumić nagłe i zupełnie nie w porę podniecenie. Panna Daniels nikczemnie 
go uwiodła, lecz zarazem hojnie obdarowała rajskimi przyjemnościami. Czule go 
pielęgnowała, gdy upił się do nieprzytomności. Został zmuszony do poślubienia tej 
dziewczyny z okropnej dziury, dziewczyny butnej i targującej się z nim o wszystko, a nawet 
potrafiącej go ugryźć, ale ilekroć się do niego zbliżyła, był podniecony. Pragnął jej, a teraz ją 
miał. Co jednak, do jasnej cholery, miał z nią robić do końca życia?
 Z tych niewesołych myśli wyrwał go dźwięk własnego nazwiska. Stał przy nim 
Robbie Dedham. uśmiechając się do niego szeroko jak to robili tego popołudnia wszyscy 
mieszkańcy Rapture, co wcale nie napawało go radością.
 - Wujku Townsendzie, gdzie chcesz dziś jeść kolację? W twoim pokoju na górze czy z 
nami wszystkimi na dole? Benson kazał cię o to zapytać.
 - Wujku Townsendzie? - Sztywny spoglądał w szczerą twarz chłopca. - Wujku 
Townsendzie?
 - Nie wiem, jak pan major ma na imię - tłumaczył się zakłopotany Robbie.
 Townsend spoglądał na niego głupawo, niezdolny zebrać myśli.
 - Czy wujku Townsendzie nie brzmi dobrze? - Dedham się odsunął na wszelki 
wypadek. - Bo wujku majorze brzmi raczej dziwnie.
 - Psiakrew! - Townsend wymamrotał przekleństwo. I oto został jednym z wujków, 
przynajmniej dla Robbiego i innych dzieci w dolinie. Zaakceptowali go i przyjęli do swojej 
społeczności, jakby po ożenku zaczął należeć do rodziny! To dlatego tak go dziś traktowali. 
Uznali go za swojego i nawet już na niego nie zważali, robiąc wszystko bez skrępowania. 
Zaliczyli go do swoich, włączyli do osobliwej wioskowej rodziny. Te wszystkie uśmiechy, 
mruganie, częstowanie ciastem i pozdrowienia oznaczały przyjęcie do wspólnoty. W końcu 
zdołał wykrztusić: - W moim pokoju. Dziękuję.
 Po odejścia chłopca przez długą chwilę stał pod ścianą gospody. Gdy wszedł do 
środka, zauważył Delbartonów przy tym samym co zwykle stole oraz Radnora i Fercela przy 
kominku. Wszyscy pili whisky. Odwrócił się do Harveya i gniewnym gestem wskazał ich 
kufle.
 Kazałem ci pozbyć się tego świństwa, nieprawdaż?
 - Pozbędę się tak szybko, jak szybko zdołają wypić. - Harvey też uśmiechnął się od 
ucha do ucha. - Synu, ci tam przy stole wraz z twoimi chłopcami opróżnią do rana beczkę.
 Townsend zamknął oczy i wzdrygnął się, gdy Harvey powiedział do niego „synu", bo 
nigdy nie nazwał go tak własny ojciec. Odwrócił się i ruszył na górę. Szedł sztywnym 
krokiem ale w środku czuł dziwną miękkość. Nie wiedział, co się z nim dzieje.
 Zatrzymał się na piętrze w mrocznym korytarzu, chcąc zebrać myśli. Wziął głęboki 
uspokajający oddech. Zamarł, bo drzwi były odryglowane. Odczekał chwilę, drżąc, a w końcu 
wpadł do pokoju, przekonany, że Whitney nie ma.
 Gdy wtargnął do środka, jego żona zerwała się z krzesła. Przystanął zdyszany. Był 
wyraźnie zaskoczony jej obecnością. Po chwili z ulgą poprawił mundur. Czuł, że 
zaczerwieniły mu się uszy, więc arogancko uniósł podbródek, maskując prawdziwe uczucia.
 Na pewno okropnie wyglądam, pomyślała Whitney. Miała zaczerwienione oczy i 
spuchnięty nos, bo przepłakała całe popołudnie. Tylko dwa razy ktoś się tu zjawił - najpierw 
niejaki Benson, który przedstawił się jako ordynans majora, a polem Róbcie Dedham z nową 
świecą i dodatkowymi kocami. Benson powiedział jej, że drzwi były zaryglowane i 
zastanawiał się, kto to mógł zrobić. Po kilku minutach przybył ponownie wraz z Robbiem. 
Przynieśli jej jedzenie na tacy i czajniczek z kawą. Powiedzieli, że major uwolnił Charliego. 
Przez całe popołudnie bezskutecznie próbowała zapanować nad uczuciami. Potrafiła tylko 
łkać.
 Wydawało jej się, że Garner Townsend patrzy na nią jak na półtora nieszczęścia. Gdy 
zamknął drzwi i podszedł do niej, poruszyła się jak manekin. Chciała poprawić włosy, ale 
dziwnie znieruchomiała.
 -	Zwolniłeś Charliego - powiedziała cicho i spojrzała mu w oczy, niezdolna 
zapanować nad pokusą. W świetle świecy wydawały jej się niebieskie.
 -	Jak się dowiedziałaś?
 -	Robbie i Benson mi powiedzieli.
 Nareszcie wiedział, kto otworzył drzwi, ale nie pojmował, dlaczego wciąż tu była. 
Skinął głową i gestem dłoni zaprosił ją. by usiadła na łóżku obok tacy. a sam usadowił się z 
drugiej strony. 
 - Nie, dziękuję. Nie jestem głodna. Oplotła dłonie wokół talii, jakby czyła się 
zagrożona.
 - Nie jadłaś obiadu – zwrócił jej uwagę, czując się dziwnie za nią odpowiedziały i 
opiekuńczy jak rodzic, chć wydawało mu się, że jest w tej roli niezdarny. – Nie chcę się czuć 
winny, że przeze mnie osłabłaś. Siadaj. – Gdy go nie posłuchała, powtórzył bardziej 
stanowczym tonem: - Dzieweczko, musisz coś zjeść.
 - Whitney - podpowiedziała mu cicho.- Mam na imię
 Wzruszenie ścisnęło go za gardło. Skinął głową i zaprosił ją gestem dłoni, by jadła 
wraz z nim. Po krótkim wahaniu usiadła na łóżku. Przez chwilę oboje trwali w bezruchu i 
milczeli, jakby zastanawiali się nad tym niechcianym małżeństwem. Ale było już po fakcie.
 - Troszczyłaś się o mnie. gdy... zasłabłem. - Desperacko odwracał głowę od jej 
zapłakanej twarzy.
 - Ślubowałam, że nie opuszczę pana majora w zdrowiu i chorobie. - Ona też starała się 
na niego nie patrzeć. - Danielsowie nie łamią złożonej przysięgi
 Garnerowi zrobiło się ciężko na duszy. Spochmurniał. Był głodny, ale nie miał 
apetytu.
 Jedzenie mu nie smakowało - bardziej wystawne, niż zwykle, ale wcale przez to nie 
lepsze. Whitney chciała odnieść tacę na dół, lecz oświadczył, że należy to do obowiązków 
Bensona. Zdumiał ją pytaniem, czy nie chciałaby pobyć trochę w ciepłej gospodzie. Gdy 
skinęła głową, ujął jej dłoń i zaprowadził na dół. Gdy w mrocznym korytarzu uniosła rękę, 
zobaczyła, jak zaborczo smukłe pałce zaciskają się na jej nadgarstku.
 - Panie majorze, nie ucieknę od pana. Danielsowie tak nie postępują.
 Skinął głową i puścił jej rękę.
 W gospodzie zdobyła się na wysiłek i odpowiedziała na pozdrowienia Delbartonów, 
ale usiadła przy kominku z Ferrelem i Radnorem. Uśmiechnięty Mike Delbarton natychmiast 
wstał od stołu, przy którym grał z braćmi w karty, i przebiegle zwrócił się do stojącego na 
schodach Townsenda.
 - Czy pan major nie zagrałby z nami partyjki? 
 Townsend był zbity z tropu.
 - Może innym razem - wydusił z trudem i zaczerwienił się. 
 Mike uśmiechnął się jeszcze szerzej i usiadł. Zaraz tez przy stole Delbartonów 
rozległy się ciche, ale słyszalne komentarze na temat tego, jak wyczerpujący jest pierwszy 
tydzień jarzma małżeńskiego. Gdy figlarnie zerknęli na Whitney, oblała się szkarłatem.
 Ruszyła na górę dopiero po chwili, bo nie chciała, by skojarzyli jej wyjście z tymi 
sprośnymi uwagami. Mąż czekał na nią na schodach i zaprowadził ją do pokoju.
 Zapalił świecę i stał skrępowany, jakby ważył w myślach kruchy rozejm, który 
zawarli.
 - Trzeba posłać po twoje rzeczy. - Wyjął z tornistra świeżą koszulę i podał ją Whitney. 
- Na razie weź to. Śpij dobrze... Whitney. - Spostrzegł na jej twarzy ulgę.
 Wyszedł z pokoju.
 Po kilku minutach zapukał Benson. Przestraszyła się, bo wciął stała w tym samym 
miejscu, w którym zostawił ją mąż, i przyciskała do piersi koszulę z delikatnego płótna. Miły 
ordynans przyniósł metalowe pudełko z żarzącymi się węglanu i oświadczył, że chce ogrzać 
pościel, bo należy to do jego obowiązków. W drugiej ręce dźwigał dzban z wodą. Wymam-
rotał pod nosem, że jest lokajem, i kłaniając się, wyszedł. Whitney zaniemówiła z wrażenia.
 Rozebrała się, zgasiła świecę, włożyła koszulę męża i wśliznęła się do ogrzanej 
pościeli, żałując, że nie może się ogrzać w jego objęciach. Leżąc w rozleniwiającym cieple, 
myślała o tym, jak uprzejmie potraktował ją Garner Townsend po kolacji i jak sympatyczny 
był dla niej jego służący, bo faktycznie taką rolę spełniał Benson. Nie mogła zapomnieć, ze 
mąż nie pozwolił jej odnieść na dół tacy. Początkowo uważała, że postąpił tak dlatego, 
ponieważ jej nie ufał. ale teraz skłonna była znaleźć inny powód, bardziej dla mej pochlebny. 
 Po raz pierwszy zastanawiała się nad dotychczasowym życiem Garnera Townsenda w 
Bostonie. Był bogaty, .o czym świadczyły złote guziki u munduru, i zapewne miał służących. 
Ale czy miał rodzinę? Niestety, nie wiedziała. Znała jego nawyki higieniczne i upodobania 
kulinarne, niezłomną lojalność Jankesa, prawy charakter i nieprzekupność. Wiedziała, czym 
można go wyprowadzić z równowagi i jak mu sprawić pojemność. Nie miała natomiast 
pojęcia o tym co było dla niego naprawdę ważne – jaki był w środku, jakie miał ambicje i 
dążenia, pragnienia i lęki. I nie znała jego przeszłości. Ale najwększą niewiadomą było 
znaczenie jej małżeństwa dla przyszłości mieszkańców Rapture i to, co ów dżentelmen z 
Bostonu zamierza począć z taką żoną jak ona.
 Odpowiedzi na niektóre z tych pytań poznała już rano, gdy okazało się. że jej mąż 
poprowadził do lasu dwa kolejne patrole. Gdy wrócił do pokoju, tylko skinął głową, przełknął 
kilka kęsów jedzenia i położył się spać. Whitney nie miała z nim kontaktu do późnego 
popołudnia. Od rana przyjmowała na dole w gospodzie kobiety z Rapture z życzeniami i 
upominkami Każda obdarowała ją jakimś drobiazgiem przydatnym w gospodarstwie i radziła, 
jak postępować w małżeństwie. Było to dla niej raczej kłopotliwe, bo w jej sytuacji upominki 
i rady wydawały się całkowicie nieprzydatne.
 Przed południem zjawiła się w gospodzie zasmucona Kate z małą skórzaną torbą, w 
której przyniosła rzeczy Whitney. Padły sobie w ramiona i ciotka pochlipywała, a siostrzenica 
starała się podtrzymać ją na duchu. Gdy Whitney spytała o ojca, Kate wymownie milczała, a 
po chwili powiedziała tylko tyle, ze wieczorem odwiedził go Charlie Dunbar i uczcili 
uwolnienie tego ostatniego, wypijając pół dzbana przedniej whisky Blacke’a. Pod wpływem 
nalegań Whitney Kate wyznała, iż martwi się o niego, bo odgrażał się, że dalej będzie 
nielegalnie pędził whisky W pierwszej chwili Whitney chciała pójść do domu, by nakłaniać 
ojca do przestrzegania prawa, dopuki żołnierze nie odejdą z Rapture, ale Kate stanowczo jej 
to wyperswadowała, twierdząc, że taka wizyta tylko pogorszyłaby jego stan. Serce pękało jej 
z bólu na widok ciotki wracającej do domu Z pochyloną głową.
 Po południu poszła na górę, chcąc pobyć w samotności i pomyśleć w spokoju, ale 
Garner już wstał i właśnie się golił Był bez koszuli i bez butów. Słysząc skrzypienie drzwi 
odwrócił się od lustra, a widząc żonę, stanął sztywno. Oczarowana, pochłaniała wzrokiem 
jego szeroką owłosioną klatkę piersiową. Nie mogła oderwać oczu od silnego umięśnionego 
ciała, ale on również patrzył na nią jak zahipnotyzowany. W końcu zaczerwienili się i 
odwrócili głowy. Zaciśnięte nagle gardła nie pozwoliły im wykrztusić słowa.
 Późnym popołudniem natknęli się na siebie na dworze, gdy Whitney niosła wiadro 
wody ze strumienia dla Louise Dedham. Garner kazał jej więcej tego nie robić i zostawić 
takie zajęcia Bensonowi i Dedhamom. Chciał wziąć od niej wiadro, ale odsunęła rękę. 
Wówczas mimowolnie przysunął się do niej. Na dłoni, w której trzymała wiadro, poczuła 
dłoń Garnera, a na piersiach dotyk jego munduru. Postawiła kubeł na ziemi, lecz on się nie 
odsunął. Patrzył na jej ponętne usta i nie zamierzał odejść. Rozdzieliło ich dopiero 
niespodziewane pojawienie się Louise Dedham.
 Gdy przyprowadził ją do pokoju, była tak podniecona, że nie wystarczał jej już widok 
jego długich silnych nóg. Równie, podniecony był on. Tęsknie spoglądał na jej szczupłą talię i 
na spódnicę, pod którą kryły się rozkosze, jakie mogła mu dać kobieta, ta kobieta, jego 
kobieta, jego żona. Świadomość tego upajała jego zmysły przez całe popołudnie i tylko o tym 
potrafił myśleć. Stało się. Stanowili parę połączoną ze sobą na zawsze węzłem małżeńskim. 
Rozkosze kryjące się w ciele tej kobiety należały do niego.
 - Ciocia Kate przyniosła mi trochę rzeczy. - Whitney odwróciła się do niego. W 
świetle świecy blask jego oczu wydawał się jej silniejszy. Wyciągnęła rękę, w której trzymała 
jego koszulę. Gdy się nie poruszył, dodała speszona: - Oczywiście najpierw ją upiorę. 
 Zmuszony, sięgnął po koszulę, ale ona wciąż ją trzymała, więc wraz z nią znalazła się 
bliżej niego.
 - Whitney. ja mam jeszcze inne koszule, dużo koszul. - Objął ją w talii, a widząc, jak 
jest napięta, delikatnie pieścił jej ciało.
 - Cztery koszule? - Ta, którą trzymali, upadła teraz na podłogę.
 -	Więcej. - Zmusił ją, by spojrzała mu w oczy. - Czterdzieści, a może i więcej.
 -	Czterdzieści? - zdziwiła się. Serce biło jej tak mocno, że z trudem słyszała swój głos 
- Przecież nie możesz włożyć wszystkich na raz.
 - Nie mogę. - Przyciskał jej piersi do swojego torsu. Jego zmysły były pobudzone do 
granic wytrzymałości. - Może powinnaś mi pomagać wkładać i zdejmować koszule. - Przy-
sunął usta do jej ust. - Pomóż mi, Whitney.
13
 Pobudzona tą zachętą, stanęła na palcach i zarzuciła mu ręce na szyję, rozchylając usta 
do pocałunku. Najpierw drażnił je delikatnie zębami i językiem, a potem namiętnie 
pocałował. Gdy wsunął język do jej ust, napawała się tą szorstką pieszczotą i odwzajemniała 
ją.
 Pod wpływem narastającego podniecenia westchnął i przycisnął ją do siebie tak 
mocno, jakby chciał ją wchłonąć i uwięzić w swoim ciele. Przesuwał dłońmi po jej włosach, 
ramionach, plecach i biodrach, by przez cały czas czuć pod palcami podatne miękkie ciało. 
Zmysłowe pragnienia obojga wymknęły się spod kontroli rozumu i żyły własnym życiem, 
kierując ich nieodwracalnie do ziemskiego raju.
 Whitney i Garner drżeli pod wpływem ognistych żywiołowych pocałunków. Ich oczy 
błyszczały z pożądania, gdy niecierpliwie odpinali guziki i rozwiązywali tasiemki. On zerwał 
z siebie mundur i koszulę, wyswobodził żonę ze spódnicy i halki i zdjął jej bluzkę. Ale 
narzucił jej na ramiona swoją koszulę i przez cienkie płótno pieścił jędrne piersi.
 - Na tobie jest o wiele przyjemniejsza w dotyku - westchnął i uśmiechnął się figlarnie, 
czym wprawił ją w oszołomienie, bo nie sądziła, że jego poważna twarz może mieć taki 
wyraz, psotny i pełen czaru.
 Wziął ją na ręce i zaniósł do łóżka. Została tylko w jego koszuli. Gładził jej stopy, 
kostki i zgrabne, umięśnione łydki. Brak doświadczenia i dziewczęce zadziwienie tym, co 
dzieje się z pobudzonym przez dotyk mężczyzny wrażliwym ciałem, zapewniły jej świeżość i 
intensywność doznań. 
 - Spoglądając na twoje nogi, zawsze chciałem ich dotknąć – wyznał Garner 
stłumionym głosem. Zgiął jej jedną nogę w i musnął ją ustami. Masz takie twarde i sprężyste 
mięśnie, że nie dziwi mnie twój sarni bieg. – Przesunął palcami po wewnętrznej stronie 
uniesionego uda, a Whitney zadrżała i uniosła drugie udo, zatrzymując pomiędzy nimi jego 
dłoń.
 - Czy chce pan major sprawdzić również moje zęby? – zachęciła go z miną psotnej 
kotki, walcząc z pokusą , by przesunąć jego dłoń niżej pomiędzy uda, gdzie odczuwała 
największe podniecenie.
 -	Nie. - Roześmiał się donośnie i przysunął bliżej, unosząc drugą dłoń. na której 
wciąż widniały ślady po ugryzieniu. - To wystarczający dowód, że twoje zęby są zdrowe. 
Zaraz ujarzmię cię tymi rękami - Ściszył glos i zniżył głowę, mówiąc niemal do jej ust: - Czy 
znowu mnie ugryziesz?
 -	Mogę spełnić takie życzenie.
 Niecierpliwie przysunęła usta do jego ust, delikatnie drażniąc zębami jego dolną 
wargę. Znowu pocałowali się namiętnie. Wówczas on osunął się na nią i włożył ręce pod jej 
pośladki. Dotyk jej ciała upajał jego zmysły aż do całkowitego zatracenia. Uosabiała dla 
niego żywioł, smakowała i uderzała do głowy jak whisky. Stanowiła ucieleśnienie 
namiętności, z których brało początek nowe życie.
 - Gdy byliśmy ze sobą po raz pierwszy, przeżywałem taką rozkosz, że myślałem, iż 
śnię - szepnął schylony nad jej szyją - Whitney, jak ja ciebie wtedy pragnąłem. – Przesunął 
usta na brodawkę i gładził palcami śnieżny wzgórek o jedwabistej skórze.
 Rozsunął jej uda i wśliznął się pomiędzy nie. Pocałował miejsce rozdzielające piersi, 
drugą brodawkę i brzuch, a potem ujął w dłonie krągłe pośladki i pieścił językiem wzgórek u 
początku owłosionego łona. Whitney spoglądała na niego i pojękiwała cicho.
 - Kochaj mnie - wydyszała swe największe pragnienie - Chce cię poczuć w sobie jak 
wtedy.
 W jednej chwili zdjął spodnie i znowu był w jej ramionach. Upajali się pocałunkiem, a 
on delikatnie wchodził w jej gorące wilgotne ciało, nie przestając pocierać i drażnić palcami 
wrażliwej skóry i szeptać imienia zony.
 Gdy wyprężyła się i przesunęła ręce na jego pośladki, wszedł w nią śmielej.
 - Och, majorze.
 - Mam na imię Garner. - Odchylił się do tyłu i zachłannie polizał jej brodawki. - Gdy 
wszedł w nią tak głęboko, jak mógł, znieruchomiał i spytał: - Czy tego chciałaś?
 - Tak, tak... -Zabrakło jej tchu w piersiach. Miała poczucie. że jej ciało rozpływa się, 
traci kontury i łączy się z jego ciałem. Poddawała się jego płynnym rytmicznym ruchom, 
unosząc uda i nie mogąc się nim nasycić. W odpowiedzi poruszał się w niej szybciej i drażnił 
jej wrażliwą skórę, tak iż rozkosz doświadczana przez obojga wzmagała się i niebawem 
znaleźli się w ziemskim raju.
 Whitney dążyła do doznania ekstazy całą mocą podnieconych zmysłów. Gdy nagle 
Garner zwolnił ruchy, nadeszło spełnienie dla nich obojga. Porwały ich wzburzone fale 
namiętności: Ich słodkie westchnienia i spazmy rozkoszy połączyły się w jedną całość. Taka 
intymność zawsze kruszyla hardość serc i umysłów.
 Garnerze. - Zwilżyła usta i odetchnęła głęboko, wciąż spoczywając w jego ramionach.
 - Słucham? - Leniwie uniósł głowę. Jego błyszczące oczy zdradzały radość i 
odprężenie. 
 - Przepraszam za to ugryzienie.
 -	Chyba się tobą upiłem, moja mała mocna Whisky, bo nic nie poczułem.
 -	Za wczorajsze ugryzienie.
 -	Odpłacę ci kiedyś za to. – Ponownie wtulił twarz w jej szyję. 
 Gdy po chwili spojrzeli na siebie, Garner uśmiechnął się z zadowoleniem.
 W nocy ktoś gwałtownie zastukał do drzwi. Zaniepokojony Townsend zerwał się z 
łóżka, odpędzając resztki snu z powiek.
 - Panie majorze!
 Dramatyczny krok Brookesa świdrował mu czaszkę. Przeczesał palcami włosy i 
potrząsnął głową, by oprzytomnieć Wciągnął do płuc chłodne powietrze i po omacku 
poszukał spodni.
 - Wejdź! – polecił porucznikowi zaspanym głosem i odchrząknął. – Brookes o co 
chodzi? Chyba o coś ważnego? – Mówiąc to, zdał sobie sprawę, że tak istotnie jest, bo inaczej 
ten człowiek, którego cechował stoicki spokój, nie dobijałby się w nocy do jego pokoju.
 - Szybko, panie majorze! - Gdy Townsend otworzył drzwi, Brooks omal na niego nie 
wpadł. Miał zaczerwienioną spoconą twarz i ledwie dyszał. Trzymał w ręku lampę. – 
Przewożą whisky w inne miejsce! Gdy patrolowaliśmy okolicę, Kingery spostrzegł ich przy 
skalnym urwisku, w południowej dolinie! Mają dużo beczek!
 Townsend szybko przeszedł do działania. Wziął z rąk Brooksa lampę i rozejrzał się za 
koszulą i mundurem.
 - Ile?—spytał rzeczowo.
 - Może nawet kilkanaście. - Nachmurzył się i dodał: - Jest wśród nich Charlie Dunbar.
 - Cholera. Obudź wszystkich. Niech będą gotowi do wymarszu- Zaraz do was przyjdę.
 - Tak jest, panie majorze! 
 Brooks popędził na dół po schodach, a Townsend sięgnął po koszulę. Leżała przy 
łóżku, więc podnosząc ją, spojrzał odruchowo na Whitney, najwyraźniej zdezorientowaną. 
Poczuł się bardzo nieprzyjemnie.
 - O co chodzi? Co się stało? - dopytywała się, kurczowo zaciskając palce na kołdrze. 
Mrugała, jakby starała się otrząsnąć ze snu i odkryć powód całego zamieszania.
 - Przewożą whisky w inne miejsce. - Garner zesztywniał i zastygł z koszulą w ręku. Z 
wyrazu twarzy żony wyczytał, że w lot pojęła, o co Chodzi, choć zatrzepotała rzęsami, jakby 
udając, że nadal nic nie rozumie. - Muszę tam pędzić. - Odsunął się od łóżka i włożył koszulę, 
zapinając guziki z macicy perłowej.
 - Whisky? Dziś w nocy? Są... - Wreszcie uświadomiła sobie w pełni grozę sytuacji. - 
Idziesz tam, żeby ich złapać? - Przysunęła się do brzegu łóżka i z przerażeniem spoglądała na 
męża, który właśnie wkładał buty. - Nie możesz...
 Znieruchomiał, nie zdążywszy wciągnąć munduru na ramiona. Starał się wydawać 
twardy i zachował kamienną twarz, ale nie potrafił ukryć, jak bardzo poczuł się zraniony. 
Whitney już stała obok niego, owinięta w tę przeklętą kołdrę, pod którą leżeli w miłosnym 
uścisku, i pochłaniała go wielkimi zielonymi oczami, które w świetle lampy lśniły jak 
szmaragdy. Drżały jej usta. Znowu rozdrapała ranę w jego sercu, która wciąż nie mogła się 
zagoić. Zrobiła to po raz drugi. Z zimną krwią zadała mu ból. Nie zważając na to, co 
wcześniej mu uczyniła, kochał się z nią dziś, a ona znowu go oszukała. Znowu wszystko 
miało dramatyczny finał.
 -	Czego nie mogę? - Zmrużył oczy i w napięciu czekał na cios. - Czego?
 -	To mój ojciec - wykrztusiła.
 - Bez wątpienia - wycedził przez zaciśnięte zęby.
 -	Ale... po tym... - Gorączkowo okryła się kołdrą, jakby nagle zaczęta się wstydzić 
swej nagości. Zdesperowana odwróciła od niego wzrok. Zapowiedział przecież, że bez 
skrupułów doprowadzi do wymierzenia sprawiedliwości Blackowi Danielsowi. Przedstawił 
mu tę groźbę, jakby rzucał wyzwanie, a ktoś taki jak jej ojciec mógł je podjąć. Była tego 
świadkiem i zdawała sobie sprawę, że konfrontacja między nimi jest nieunikniona, a mimo to 
kochała się dziś z Garnerem. Co mogła mu powiedzieć? Czy jakiekolwiek słowa zdolne były 
wyperswadować mu wypełnienie obowiązku, który cenił nade wszystko?
 -	Czy wiedziałaś o tym? - spytał głosem, który zdradzał i rozpacz, i gniew. - Jasne, że 
wiedziałaś. Zrealizowałaś swoją część planu, nieprawdaż? - Nie mógł uwierzyć, że tak łatwo 
dał się nabrać. Sytuacja się powtórzyła, tyle ż e ból był teraz dotkliwszy.
 -	Nie, nie wiedziałam. Warnerze proszę…
 -	 Zabawiałaś mnie, żeby oni mogli przetransportować whisky. – Przejechał drżącymi 
palcami po zmierzwionych włosach. – Nie sprawiłem ci kłopotu. Zwolniłem nawet twojego 
przyjaciela Dunbara, żeby mógł pomóc.
 -	O niczym nie wiedziałam – powtórzyła cicho, patrząc w jego płonące gniewem 
oczy i czując ten gniew w sercu. Ruszyła do niego jak ćma do światła. – Ojciec był zły z 
mojego powodu. Poza tym nie podoba mu się ten podatek. Proszę... - Gdy stanęła przy nim, 
czuł, że jej wpływ na jego zmysły nie ustaje, ona wciąż go pociąga. Złapała go za rękaw, a 
jemu ścisnęło się serce. - Musi być jakieś inne wyjście.
 - Izebel, proponujesz mi kolejną transakcję? - Ruszył do drzwi.- Zapomnij o tym. 
Mam tu zadanie do wykonania. Juz zbyt długo pozwalam, byś mi w tym przeszkadzała. 
Przysięgam, że aresztuję Blacka Danielsa. - Posłał jej od drzwi spojrzenie twarde jak stal. - 
Twoje zimne serce może ogrzeje nadzieja, że jeśli zginę dziś w walce, to zostaniesz bogatą 
wdową.
 Trzasnęły drzwi. Whitney zamknęła oczy. Starała się nie poddać cierpieniu, które 
znowu tak nagle na nią spadło. Garner poszedł ścigać jej ukochanego ojca. Mężczyzna, 
któremu oddała wszystko, postanowił go pojmać. Chwiejnym krokiem wróciła do łóżka i 
rozpłakała się.
 Obaj byli silni, nieustępliwi, dumni i wyznawali niezłomne zasady. Zarazem dzieliło 
ich pochodzenie, wykonywane zajęcie, stosunek do polityki i do obowiązku. Odmienne 
przekonania w końcu doprowadziły do ich otwartej walki, raniącej miłość żony i córki.
 Tłumiąc łkanie, Whitney wtuliła twarz w poduszkę. Roztrzęsiona, myślała o swym 
rozdartym sercu i o bólu, jaki musiała znosić, kochając ich obu. Ojciec był dla niej całym 
światem, przewodnikiem życiowym, przyjacielem, nauczycielem i ucieleśnieniem miłości, 
jaka może łączyć dziecko i rodzica. A w Warnerze Townsendzie zakochała się od pierwszego 
wejrzenia, gdy zjawił się w Rapture na wspaniałym rumaku, taki pewny siebie w tym 
mundurze ze złotymi guzikami. Ten nieprzenikniony jankes stał się drogi jej sercu jak żaden 
inny mężczyzna. Potrafił zarówno rozpalić w niej gniew, jak i dać jej rozkosz i zmusić ją do 
wykazania się odwagą i inteligencją. Wprowadził ją w świat całkowicie dla niej nowych 
pragnień i przejawów czułości, nauczył nowych reakcji i pożądania nowych doznań.
 Powoli się uspokoiła, wytarła twarz w poduszkę i zaczerpnęła powietrza do płuc. 
Chciała mieć ich obu, nie potrafiła wybierać pomiędzy ojcem i mężem. Znowu się rozpłakała. 
Garner wiedział, że przyszła do niego po raz pierwszy po to, by splamić jego honor. Dlatego 
był przekonany, że teraz zdradziła go ponownie. Ale jak mogło mu to przyjść do głowy po 
tym, co wspólnie przeżyli, kochając się w tym łóżku? Bez wątpienia uznał ją za odrażającego 
moralnie potwora bez serca, działającego w zmowie z innymi, oszukującego i przewrotnego. 
Nikt z Danielsów nie...
 Zabrakło jej tchu w piersiach. Nikt z Danielsów nie siedział bezczynnie, gdy ktoś 
niszczył coś drogiego jego sercu. Co ona tu jeszcze robiła, wylewając hektolitry łez i użalając 
się nad sobą?
 Wstała z łóżka i odgarnęła z czoła rozczochrane włosy. Postanowiła pójść na miejsce 
walki i nie dopuścić, by jej mąż i ojciec pozabijali się nawzajem. Ubrała się błyskawicznie.
 Płytką południową dolinę spowijała gęsta mgła. Mokre powietrze i gruba warstwa 
ściółki tłumiły każdy dźwięk. Wilgotne pnie bezlistnych drzew, rosnących wzdłuż strumienia, 
wyglądały jak nieruchomi wartownicy. Niebawem przedstawiciele władz federalnych mieli 
zewrzeć się w walce z miejscowymi farmerami, ale przyroda zdawała się być nieczuła na 
ludzkie konflikty.
 Major rozstawił żołnierzy tyralierą wzdłuż strumienia, kierując ich ku skalnemu 
urwisku, jaśniejącemu tajemniczo w świetle wschodzącego słońca. Przybył w samą porę, gdy 
farmerzy przywiązywali ostatnie beczułki do grzbietów mułów i koni. Szybko spenetrował 
teren, by wybrać właściwa strategię walki i teraz śledził buntowników zza ściany skalnej, 
obok której musieli wkrótce przejść, wydostając się z jaru.
 Spojrzał na nich przez lornetkę i policzył ich. Było ich dziewięciu i wszystkich znał. 
Najwięcej do powiedzenia mieli Black Daniels i Charlie Dunbar. Oprócz nich spostrzegł 
Delaneya i Sama Duranta. którzy pojawili się w dolinie, gdy Daniels wrócił z Pittsburgha. 
Ponadto rozpoznał Mike’a Delbartona i jego brata, Cully'ego, Radnora, starego Juliusa i 
jeszcze starszego Ballarda. Pomyślał ze zgrozą, że już nie potrafi wypowiedzieć nazwiska czy 
imienia mieszkańca Rapture bez dodania przed nim słowa wujek lub ciocia. Chyba 
przyprowadzili wszystkie czworonożne zwierzęta, jakie mieli, by przetransportować beczułki 
z whisky! Z gniewem wypatrywał Blake'a Danielsa. do którego Whitney była tak podobna. 
Na myśl o niej znowu poczuł się boleśnie zdradzony. W napięciu przygotowywał się do 
walki. Zastanawiał się, czy słusznie rozkazał żołnierzom strzelać tylko w ostateczności. Mimo 
woli przypomniał sobie błagalne spojrzenie Whitney, ale zaraz wyrzucił je z pamięci.
 Płytka woda w tym miejscu strumienia pozwalała łatwo przeprawić się na drugi brzeg. 
Garner obserwował, jak Black Daniels przeprowadza dwa konie, do których były 
przywiązane dwa następne. Pochylił się, spoglądając na mężczyzn i zwierzęta podążające za 
ojcem Whitney. Wszyscy szli prosto w jego ręce. Słyszał lepiej bicie swojego serca niż 
odgłosy kopyt, racic i stóp. Na bokach zwierząt kołysały się beczułki.
 Poczekał, by karawana wyszła z wody i znalazła się pod występem, zza którego ją 
obserwował. Gdy skierowała się w pobliskie drzewa, spojrzał do tyłu na Brooksa, który nie 
odrywał od niego wzroku. Z przejęciem podniósł rękę, a wówczas porucznik wstał z ziemi i 
przykucając, również podniósł rękę na znak, ze przyjął rozkaz. Zacisnął zęby i dał sygnał do 
ataku.
 Oddział zbiegł z krzykiem ze skalistego zbocza i otoczył kolumnę zaskoczonych 
mężczyzn, którzy nawet nie mieli czasu sięgnąć po broń W zamieszaniu, jakie zapanowało, 
farmerzy pod wodzą Blake’a podnieśli z ziemi gałęzie i wymachiwali nimi w stronę 
podchodzących do nich żołnierzy.
 Gamer ruszył na Blake’a, który na jego widok trzasnął pięściami atakującego go 
wojaka i zamierzył się na zięcia mrucząc pod nosem przekleństwa. Zwarli się w walce, którą 
skutecznie podsycały obustronne urazy. Po chwili Black wyrwał się Garnerowi i cofnął, a 
następnie z zaskoczenia walnął go pięścią w brzuch. Garner zatoczył się do tyłu, na konia, i 
uderzył głową w beczkę. Ale zdołał zachować równowagę. Potrząsnął głową, by szybciej 
dojść do siebie, i wymierzył Blackowi cios w klatkę piersiową. Powalił go na ziemię, gdzie 
mocowali się i okładali pięściami.
 W rękach zebranych wokół nich mężczyzn z Rapture błysnęły noże. Miotali groźby, 
które zdradzały coraz większe zacietrzewienie. Ale w końcu uspokoili się, zdając sobie 
sprawę z przewagi żołnierzy sił federalnych. Przykład dali Jullius i Ballard, a za nimi poszli w 
ślad Delaney, Cully i Mike Delbartonowie, Sam i Radnor. Wkrótce sami położyli się na ziemi 
lub zostali powaleni przez żołnierzy. Nie chcieli się poddać tylko dwaj - Black Daniels i 
Charlie Dunbar.
 Garner Townsend był wyższy i lepiej zbudowany od Blacka Danielsa, i bardziej od 
niego wytrzymały, więc wkrótce przytłoczył go swoim ciałem. Walnął go pięścią w szczękę, 
a gdy ten znieruchomiał, oszołomiony, dźwignął się na kolana, dysząc ciężko. Widział jak 
przez mgłę Brooksa, który pomógł mu wstać.
 Na dworze było już prawie jasno, gdy spojrzał na leżących u jego stóp, pokonanych 
gorzelników, ze świadomością, że wykonał zadanie.
 Najbardziej oporni mężczyźni lekko zranili nożami kilku żołnierzy. Tych młodszych 
podwładni Townsenda trzymali, czekając na rozkazy. Gdy podszedł do nich, jego twarz była 
posągowo nieruchoma. Zaczął od Blacka Danielsa, Który z jękiem budził się z chwilowego 
omdlenia.
 - Postawcie go na nogi i dobrze zwiążcie – rozkazał i rozejrzał się w poszukiwaniu 
Charliego Dunbara. Ze zdumieniem stwierdził, że tego osiłka trzyma aż czterech żołnierzy. 
Krzyknął: - Laxault, jego też dobrze zwiążcie!
 Tak jest, panie majorze. - Sierżant o zgrzytliwym głosie wysunął się do przodu.
 - Odetnijcie beczułki i porąbcie je. - Zatrzymał się na widok silnego zaczerwienienia 
na dłoni sierżanta. - Czy to coś poważnego?
 - Nie na tyle, bym nie mógł wymachiwać toporem - zażartował rozpromieniony 
Laxault. - Hej, wy - zwrócił się do współtowarzyszy -podejdźcie do beczek! - Pomachał 
zdrową ręką. - Żywo!
 - Niedoczekanie wasze! - Charlie Dunbar wyrwał się trzymającym go żołnierzom i 
pomknął do majora, tak iż nie zdążyli go schwytać. Walnął go pięściami w klatkę piersiową i 
pchnął na drzewo, zanim ten zdążył zebrać siły. Żołnierze z trudem odciągnęli go od 
dowódcy. - Townsend, do cholery! — wrzasnął czerwony z gniewu Charlie. — To wszystko, 
co mamy! Jakim prawem ty i te wszystkie federalne dupki chcecie nam to zabrać?! - 
Znieruchomiał, dysząc ciężko, i utkwił w majorze oczy, jakby rzucał mu wyzwanie. - Już 
wziąłeś więcej, niż miałeś prawo! - Oczywiście każdy wiedział, co Charlie rozumie przez 
„więcej". - Psiakrew, walcz ze mną o nią jak mężczyzna z mężczyzną!
 Sprowokowany Townsend ruszył do niego, gotowy do walki.
 -	Puśćcie go - rozkazał.
 -	Panie majorze - próbował oponować Brooks, ale umilkł, gdy Laxault błysnął na 
niego oczami, jakby mówił, że ci dwaj mężczyźni mają ze sobą jakieś porachunki.
 Uwolniony Charlie nie tracił czasu. Rzucił się majorowi do gardła, ale ten odparł atak 
jak granitowy mur. Charlie ponownie spróbował zacisnąć palce na umięśnionej szyi rywala, 
lecz znowu poniósł porażkę.
 Chwycili się za bary i zwarli w śmiertelnym uścisku, aż Charlie potknął się o ciężki 
but majora i poleciał do tyłu, padając na ziemię.
 - Wstawaj, do cholery - warknął Townsend, gotowy do zadania ciosu. 
 Charlie podniósł się, starając się uderzyć go w twarz, ale spudłował. Spudłował 
również Townsend, który chciał odwzajemnić cios. Zaraz potem Charlie celnie uderzył go w 
brzuch, a następnie w szczękę, zadając mu straszny ból i doprowadzając go do szalu.
 Rozjuszony major rzucił się na niego jak ranny niedźwiedź i zapamiętale okładał go 
pięściami, a gdy ten odwzajemniał ciosy, nawet nic czuł bólu. Powodował nim jakiś 
pierwotny instynkt, gdy tak walczył o bezdyskusyjne zwycięstwo i prawo do kobiety, którą 
już uczynił swą żona..
 Whitney mijała drzewa rosnące wzdłuż strumienia, z przerażeniem nasłuchując 
odgłosów walki. Pół mili od miejsca, w którym teraz była, potknęła się i upadła. Bolała ją 
noga w kostce i brakowało jej tchu w piersiach, ale nie ustawała w biegu, podążając ku 
skalnemu urwisku i grocie, w której ojciec ukrywał whisky. Zatrzymała się, usłyszawszy 
hałas na drugim brzegu strumienia, na skraju kępy wysokich drzew. Zdyszana i wyczerpana, 
oparła się o ścianę skalną.
 Nagle hałas ucichł i widoczni przy drzewach mężczyźni wstali, a niektórych podnieśli 
żołnierze. Ze zdumieniem stwierdziła, że nie jest ich mało. Wszyscy wykonywali gniewne 
gesty. Nie ulegało wątpliwości, że walka już się skończyła i że zwyciężyli w niej żołnierze. 
Łzy zasłoniły Whitney widok.
 Gdy ponownie rozległ się hałas, otarła łzy rękawem i spoglądała na kępę drzew, chcąc 
się zorientować w sytuacji. Po chwili dostrzegła stojących w kręgu żołnierzy, którzy wznosili 
okrzyki i poruszali się nerwowo. A więc walka jeszcze się nie skończyła! Whitney rzuciła się 
pędem przez strumień na drugi brzeg.
 - Przestańcie! - Jej krzyk zwracał uwagę wśród męskich głosów dopingujących 
Dunbara i Townsenda. Gdy podeszła bliżej, zobaczyła, że zakrwawieni i obolali walczą do 
upadłego. Przecisnęła się przez żołnierzy i powtórzyła: - Przestańcie natychmiast! 
 Pomimo zapamiętania w walce, jej krzyk dotarł do świadomości Townsenda.
 - Whit… - Umilkł uderzony pięścią w twarz przez Charliego, który wykorzystał jego 
chwilową nieuwagę. Poleciał do tyłu na żołnierzy. Gdyby go nie podtrzymali, upadłby na 
ziemię. 
 Laxault rzucił się. by chwycić Whitney i odsunąć ją na bok.
 - Nie! Muszę ich powstrzymać! - Wyrywała się sierżantowi jak oszalała, ale jej nie 
puścił. Zwróciła uwagę, że Garner, chwiejąc się na nogach, rozgląda się i sprawdza, gdzie ona 
jest jakby bał się o jej bezpieczeństwo. Zauważył lęk i niepokój malujące się na jej twarzy.
 Pochylił się do przodu i natarł na Charliego ze zdwojoną siłą. Najwidoczniej obecność 
Whitney w jakiś sposób go wzmocniła, jakby rozpacz i gniew z powodu jej zdrady wzmogły 
jego wzburzenie i pozwoliły mu wykrzesać dodatkową energię. Przyłożył Charliemu tak 
mocno, że ten upadł na ziemię jak martwy.
 Chwiał się na nogach, miał rozciętą wargę i łuk brwiowy, podbite oko, a jego 
elegancki mundur był poplamiony krwią: Żołnierze wznieśli okrzyki radości, a Brooks 
pospieszył do osłabionego dowódcy, by go podtrzymać i podać mu chusteczkę. Ci, którzy nie 
trzymali gorzelników, podeszli do niego i pogratulowali mu wspaniałej walki. Gdy po chwili 
mocno stanął na nogach, pomyślał o Whitney. Laxault nadal ją trzymał, a ona stała sztywno, z 
zamkniętymi oczami i zaczerwienioną twarzą, jakby nie potrafiła znieść widoku pokonanych 
ziomków, członków jej drogiej rodziny.
 Townsend miał powód do zadowolenia z tej walki, bo Charlie był twardym 
przeciwnikiem. Zasłużenie triumfował, ale jedno spojrzenie na żonę pozbawiło go całej 
przyjemności zwycięstwa, całej męskiej dumy.
 - Bo cholery - burknął. Uważał, że nikt nie ma prawa odbierać mu satysfakcji a już 
zwłaszcza Whitney.
 Odwrócił się od niej, kazał związać Dunbara i zniszczyć zawartość beczułek, z 
wyjątkiem czterech, które miały zostać dostarczone do Pittsburgha jako dowód przestępstwa. 
Żołnierze rzucili się do beczułek, a gdy ich oczom ukazał się bursztynowy płyn. najpierw go 
posmakowali, a potem wylali na ziemię.
 Laxault odciągnął Whitney od tego miejsca i wprowadził ją między drzewa. Gdy 
odwracała zapłakane oczy od ziemi nasączonej whisky, która stanowiła przedmiot dumy jej 
ojca, spojrzała na niego samego. Siedział nieruchomo, z rękami związanymi z tyłu. Gniew 
dodał jej sił i zdołała się wyrwać z uścisku sierżanta. Znajdowała się o kilkanaście kroków od 
Laxaulta, gdy major zauważył, że ucieka i rzucił się za nią w pogoń.
 Ale wówczas zatrzymała się, zmuszając go do tego samego. Czuła ból na widok jego 
poranionej twarzy, zimnej złości i pogardy malujących się w szaroniebieskich oczach. Patrzył 
na nią w milczeniu i czekał na to, co ona zrobi. Zagryzła wargi i odwróciła się do ojca, który 
wstał i też na nią patrzył, pojmany, ale wciąż buntowniczy.
 Przeżywała dramatyczny konflikt uczuć. Chciała być z ojcem tak samo jak z mężem, 
Żelaznym Majorem, który właśnie pokonał ją i jej ziomków. Od razu wiedziała; dlaczego 
obaj tak na nią patrzą, gniewnie i zaczepnie. Kazali jej wybierać.
 Serce podeszło jej do gardła. Nie mogła dokonać takiego wyboru. Nie mieli prawa 
zmuszać jej do tego. I postąpiła tak, jak postąpiłby każdy z Danielsów, mając do zrobienia 
taki kiepski interes.
 Uciekła.
 Black Daniels i Charlie Duribar zostali zakuci w kajdany pod drzewem, które już 
zyskało sobie nazwę drzewa Dunbara. Ku ogólnemu zaskoczeniu Żelazny Major zwolnił 
pozostałych mężczyzn, których z radością powitały zapłakane rodziny. Wygłosił im 
pogadankę na temat kar grożących nielegalnym gorzelnikom. Oświadczył, że tylko Black 
Daniels i Charlie Dunbar zostaną zabrani do Pittsburgha jako odpowiedzialni za nielegalne 
pędzenie whisky w dolinie i tam staną przed sądem. Wszyscy mieli mu za złe, że kazał 
zniszczyć całą ich roczną produkcje płynnej waluty. 
 Doprowadził się do porządku po stoczonej walce, korzystająć z pomocy Bensona. 
który opatrzył mu skaleczoną twarz. Zaraz potem pojechał konno na farmę Danielsów. Nie 
widział Whitney od świtu, gdy zniknęła w lesie, ale z pokoju w gospodzie ktoś zabrał jej 
skórzaną torbę z rzeczami, co miało swoją wymowę. Na farmie rozejrzał się po pustym 
podwórzu, zostawił konia i przygnębiony wszedł do kuchni. Na jego widok Whitney wstała 
od stołu, przy którym siedziała z ciotką, i weszła do salonu, a Garner Townsend za nią.
 Gdy wziął ją za rękę, stanęła sztywno i nie chciała na niego spojrzeć. Wciąż czuła ból.
 -	Po co tu przyszedłeś? Czego chcesz?
 -	Ciebie - odparł z brutalną szczerością, bo również cierpiał:
 - Czy jestem aresztowana?
 - Naprawdę zasłużyłaś sobie na to.
 Zapanowało długie milczenie. Whitney wciąż patrzyła w podłogę, a Garner był 
bardziej zbity z tropu jej zachowaniem, niż na nią zły. W swej przeklętej naiwności wziął ją 
za niedojrzałą, bezbronną dziewczynę, a ona okazała się oszustką, bezwzględną Izebel, która 
chciała wykorzystać pożądanie, jakie w nimi wzbudzała, by odciągnąć go od obowiązków, a 
tym samym upokorzyć jego męską dumę i godność. Poznała jego słabość i uwiodła go, a 
potem zdradziła. Dopuścił do tego dwa razy. Postanowił nie popełnić już tego błędu i nigdy 
więcej nie okazać jej zaufania.
 -	Jesteś moją żoną. Czy naprawdę myślisz, że aresztowałbym własną żonę, bez 
względu na to, co uczyniła?
 -	Co wiec zamierzasz - przełknęła ślinę i spojrzała na jego surową twarz - ze mną 
zrobić?
 -	Zabieram cię do Bostonu. - Gdy to powiedział, uświadomił sobie, jakie spustoszenie 
może spowodować w jego życiu to małżeństwo. Wszak musi ją wprowadzić do swojego 
domu, do wpływowej rodziny. Przeszył go dreszcz. To było niewyobrażalne.
 - Dlaczego? Dlaczego mnie tu nie zostawisz? Jesteś bogaty-więc możesz wynająć 
szczwanego adwokata i załatwić rozwód. 
 - Nie.
 Pomyślała, że to krótkie słowo najlepiej świadczyło z jaką odrazą on traktuje 
nieuchronność ich małżeństwa.
 - Townsendów nie jest łatwo skłonić do składania przysiąg małżeńskich, a jeśli już to 
robią, dochowują ich. Są wierni żonom do śmierci, bez względu na to, czy podoba im się 
małżeństwo, czy nie. Żony Townsendów żyją w ich domach, w Bostonie.
 Te słowa o prawości Townsendów zabrzmiały w uszach Whitney jak wyrok skazujący 
na przebywanie w małżeńskim grobowcu. Niechlubna duma Townsendów oznaczała, że ich 
własność musi być dobrze zabezpieczona. Bo teraz Whitney nie miała wątpliwości, że Garner 
uważa ją za swoją własność. Spuściła głowę. Ojciec miał ponieść karę więzienia, ale jej kara 
była o wiele gorsza, bo tak teraz traktowała wspólne życie z Żelaznym Majorem aż do 
śmierci. W jej ponure myśli wdarł się jego burkliwy glos.
 - Zabierz swoje rzeczy.
 Bez słowa poszła na górę, by się spakować. Gdy wróciła ze swojej sypialni, 
przystanęła na dole schodów i rozejrzała po skromnym, ale przytulnym pokoju rodzinnym, 
inaczej zwanym salonem, jakby chciała zachować go w pamięci. Gdy Garner wziął ją za rękę, 
bez oporu poszła z nim do kuchni.
 Kate siedziała przy stole pobladła i nieprzytomna z bólu.
 -	Kiedy wyjeżdżacie? - spytała zrozpaczona.
 -	Jutro o wschodzie słońca - odparł Townsend.
 - Czy mogę zobaczyć się dziś wieczorem z Blackstone'em? 
 Gdy skinął głową, odwróciła się do Whitney, starając się nie rozpłakać. Opuszczały ją 
dwie najbliższe osoby. Objęła mocno siostrzenicę, ale gdy wychodzili, uniosła dumnie pod-
bródek. Przez okno zobaczyła, jak major wsadził Whitney na konia i usiadł za nią z tyłu. Gdy 
skręcili na ścieżkę prowadzącą do drogi, Kate ukryła twarz w dłoniach i wybuchnęła płaczem.
14
 Nazajutrz rano Żelazny Major wyprowadził z Rapture żołnierzy tą samą drogą, którą 
tu przyszli. Zabierał ze sobą do Pittsburgha i Bostonu następujące trofea: cztery beczułki 
mocnej whisky, produkcji Blacka Danielsa, samego Blacka Danielsa i jego najbliższego 
wspólnika wśród gorzelników, a także ponętną, choć zdradziecką kobietę, która jeszcze do 
niedawna nazywała się Daniels, a teraz była panią majorową Townsend. Wyprawa, jaką odbył 
do Rapture, kończyła się dla niego katastrofą. Nawet jeśli nareszcie mógł opuścić tę wstrętną 
dolinę i powrócić do dotychczasowego życia w Bostonie, to i tak miał o niej zawsze pamiętać. 
Zabierał przecież ze sobą źródło wszystkich swoich problemów - Whisky Daniels.
 Gdy mimowolnie pojawiła się w jego pamięci — namiętna, upajająca, ponętna, 
zmysłowa i nadzwyczaj czuła - przeszły go ciarki. Mógł przestać o niej myśleć tylko dzięki 
zmuszeniu się do myślenia o tym, co go czekało - o potępieniu przez rodzinę w obliczu 
ostatecznej hańby, jaką na siebie ściągnął i o dozgonnym cierpieniu z powodu uporczywego 
pożądania tej kobiety, która niezmiennie będzie je wykorzystywała przeciwko niemu. 
Nazwała go majorem Samsonem i z przyjemnością upokorzyła.
 Z domów wylegli mieszkańcy doliny, by pożegnać odchodzących. Żołnierze 
zatrzymali się i Laxault skinął głową na Sarah Dunbar, nieszczęśliwą z powodu rozłąki z 
Charliem, by mogła pożegnać się z synem. Frieda Delbarton zaskoczyła wszystkich, a już 
zwłaszcza swoich synów, gdy pożegnała się z twardym Ralphem Kingery. Podobnie ponętna 
May Donner zdumiała niejednego, gdy zarzuciła ręce na szyję dobrze zbudowanemu Demowi 
Wallace’owi i pocałowała go ogniście, zapewne chcąc, by w długie noce rozgrzewał się 
wspomnieniem tego pocałunku. Po chwili Laxault spojrzał na Sarah i uchylił kapelusza, dając 
oddziałowi znak do wymarszu.
 Pierwsza noc, którą Whitney spędziła poza Rapture, w zimnym ciasnym namiocie, 
była dla niej koszmarem. Gdy następnego dnia po południu oddział zatrzymał się na postój na 
jednym ze wzgórz, z których roztaczał się widok na dwie rzeki łączące się u ich podnóża, 
spoglądała z wielkim smutkiem na leżący w dolinie Pittsburgh. Była w tym mieście z ojcem i 
ciotka trzy razy. Podobały się jej jego okazałe domy, drewniane chodniki, sklepy, gospody, 
kuźnie i żołnierze. Było tam pełno ludzi. Ale teraz zejście do doliny oznaczało dla niej 
rozłąkę z ojcem i nieodłącznie związany z tym żal. Wcale się tam nie spieszyła.
 Poczekała, aż więźniowie zostaną przywiązani do drzew, a pilnujący ich żołnierze 
oddalą się, by zapalić tytoń, i zakradła się tam, chcąc pobyć przez kilka minut z ojcem. Na 
widok Blacka Danielsa zakutego w kajdany ścisnęło jej się gardło i łzy stanęły w oczach. A 
jej ojciec nagle zobaczył w niej tę maleńką szczuplutką dziewczynkę, która zawsze 
przybiegała do łóżka jego i Margaret, gdy w nocy nadciągała burza i na niebie pojawiały się 
pierwsze błyskawice. Wstał i wyciągnął do niej ręce jak wtedy, przed laty.
 - Och, tato. - Wtuliła twarz w jego zamszowy surdut i rozpłakała się.
 Pozwolił jej przez chwilę płakać. Gdy już uznał, że wystarczy, odsunął córkę i otarł jej 
łzy dłonią.
 - Tato, on mówi, że muszę z nim iść, ale ja nie mogę. Nie mogę cię zostawić samego 
w Pittsburghu. Zamkną cię tam w wiezieniu.
 - Na rok lub dwa, a najwyżej na trzy lata - prychnął drwiąco i uśmiechnął się 
szelmowskim uśmiechem Danielsów. - Pomyśl o tym. że przez jakiś czas będę żył na koszt 
rządu Stanów Zjednoczonych. Zawsze mówiłem, że ci federaliści nie są zbyt bystrzy. To ja 
wyjdę na tym najlepiej, a nie oni. Wspomnisz moje słowa. —Ten uśmiech był tak zaraźliwy, 
że i ona uśmiechnęła się przez łzy. - Pamiętasz, że w czasie wojny o niepodległość 
przetrzymywali mnie Brytyjczycy, którzy wiedzą, jak sprawić, by człowiek żałował, że nie 
może wyciągnąć kopyt? Ale jakoś to przetrwałem, więc przetrwam też wyrok tej nędznej 
hałastry. Wszystko ma swoje dobre i złe strony. Najgorsza ze wszystkiego jest rozłąka z tobą i 
Kate. Ale zanim mnie posadzą, jeszcze im powiem, co myślę o tym podatku, a jak tylko będę 
mógł, przyjadę odwiedzić cię w Bostonie.
 W Bostonie. Sama ta nazwa przyprawiała ją o mdłości.
 - Tato, ja nie mogę tam z nim jechać. Nigdy nie byłam dalej niż w dwóch najbliższych 
hrabstwach i nie wiem, jak żyje się w mieście i jakie są obowiązki żony. Muszę wrócić do 
Rapture, bo należę do tamtego miejsca. Gdy nie będzie już śladu po żołnierzach, odkopię 
destylator.
 Zmrużył oczy, jakby nie był zadowolony z tego, co mu powiedziała. Nachmurzył się i 
zastanawiał nad rzeczywistym powodem tej niewyobrażalnej u niej niechęci, by podjąć nowe 
wyzwanie.
 - Tato, on mnie... nienawidzi - powiedziała niemal szeptem. — Nie może na mnie 
patrzeć. Nie jesteśmy prawdziwym małżeństwem, takim, jakie było twoje i mamy. I nigdy nie 
będziemy. Najlepiej zrobię, jeśli jakoś wymknę się do Rapture.
 Nieszczęśliwa mina córki świadczyła o tym, że Whitney bardzo zależy na eleganckim 
młodzieńcu, za którego musiała wyjść za mąż. Black wzdrygnął się. Po raz pierwszy w życiu 
widział, jak jego córka tęskni za mężczyzną i jak bardzo jest przygnębiona. Martwiło go to 
bardziej niż tortury i więzienie. 
 - Skoro tak mówisz, to najlepiej wczołgaj się pod kamień i wyzioń tam ducha - 
warknął i ujął dłonią jej podbródek. Bał się. żeby nic złego jej się nie stało, gdy on będzie w 
więzieniu lub jeśli, nie daj Boże, nigdy stamtąd nie wyjdzie. Uznał, że musi coś zrobić, by jej 
pomóc. I dodał z wyrzutem: - Dziewczyno przecież ty jesteś z Danielsów, a oni nie uciekają i 
nie ukrywają się, gdy sytuacja jest niewesoła. My, Danielsowie, jesteśmy urodzonymi 
kupcami. Na miłość boską, Whit, czy ty tego nie widzisz, że zawarłaś parszywą transakcję? 
Ten modniś zabrał ci twojego ojca, twoją whisky i twoją cnotę. Musi ci za to zapłacić. - 
Pociągnął ją za rękę, by usiadła obok niego na wystającym korzeniu drzewa i ścisnął jej 
zimne dłonie. Przemówił jej do przekonania, gdy dostrzegła w jego oczach znajomą kupiecką 
pasje i figlarność. - Whit Daniels, przecież ty wiesz, że nic w tym życiu nie ma za darmo, 
również szczęścia. Najpierw musisz zrobić coś mądrego, by sytuacja pracowała na twoją 
korzyść. - Przerwał, widząc jej zmarszczone czoło i wyjaśnił: - Chciałem powiedzieć, że 
każdy musi chodzić sam koło swoich spraw, bo nikt za niego tego nie zrobi. Jesteś żoną tego 
żelaznego młokosa bez względu na to, czy ci się to podoba, czy nie. I tylko od ciebie zależy, 
czy wyciągniesz z tej transakcji jak największą korzyść. - Na jego twarzy pojawił się chytry 
uśmiech. - Za to, coTownsend wziął od ciebie, powinien ci zapewnić utrzymanie, rodzinę i 
wszystko, co mężczyzna jest zobowiązany dać kobiecie. A jeśli tego od niego nie 
zdobędziesz, to tak jakbyś nie pochodziła z Danielsów. Jedź z nim do Bostonu. - Uniósł rękę, 
jakby chciał jej przypomnieć o swojej ojcowskiej władzy. -Wyciśnij z niego wszystko, co 
uważasz, że ci się należy. Niech ci zapłaci za to, co wziął. I więcej mi nie wspominaj, że 
chcesz wrócić do Rapture jak pies z podkulonym ogonem. Whit, nikt z Danielsów tak nie 
postępuje. - Tchnął w nią odwagę i optymizm, bo spoglądała teraz pogodniej, wyprostowała 
ramiona uniosła podbródek z większą pewnością siebie. Przysunął się do niej bliżej, wciąż 
uśmiechając się chytrze. -A jeśli on rzeczywiście jest takim ważniakiem, jakiego udaje, to 
może znajdziesz sposób, by twój stary ojciec wyszedł z więzienia trochę wcześniej, niż się 
spodziewa, lub przynajmniej, by jego sprawy przedstawiały się nieco lepiej? 
 Whitney roześmiała się, choć jej oczy były mokre od łez, krzepiąc się jego odwagą i 
realizmem. Zgadzała się z nim co do joty, bo rzeczywiście odziedziczyła charakter 
Danielsów, a teraz przeżywała tylko chwilowy kryzys Drobne. niepowodzenia w 
początkowym okresie małżeństwa nie mogły przecież pozbawić jej rzeczowości i nabytych 
doświadczeń. Potrafiła targować się skuteczniej, miała mocniejszą głowę, biegała szybciej i 
mówiła bardziej przekonująco niż ktokolwiek w hrabstwie Westmoreland. Nie dorównywała 
tylko ojcu. Miała kupiecki instynkt, a małżeństwo było swego rodzaju transakcją handlową. 
Dziwiła się teraz, że tak łatwo zapomniała o wszystkich życiowych mądrościach i rozsądnych 
zasadach postępowania, jakich się nauczyła. Zrobiło jej się lżej na sercu.
 - Będę tam czuł wielką ulgę, wiedząc, że jesteś zadowolona. Gdy tylko mnie zwolnią, 
pomknę do Bostonu. Do tego czasu na pewno już przyzwyczaisz się do pięknych strojów i do 
wystawnego życia w wielkim domu. — Wreszcie Black zrobił poważną minę i przemówił 
stanowczym tonem: - Whit, postaraj się, by Townsend dał ci wszystko, czego zapragniesz. On 
już dostał to, czego chciał.
 - Może nawet więcej - mruknęła pod nosem i oczy jej rozbłysły, gdy przypomniała 
sobie komplementy Garnera. Odzyskała poczucie, że pochodzi z Danielsów, a to 
zobowiązywało. Znowu charakteryzowało ją kupieckie podejście do życia, szybki refleks i 
rzeczowość.
 - Jesteś moją nieodrodną córką. - Black uścisnął jej ręce i uśmiechnął się chytrze. - 
Kto potrafi obłaskawić bestię, znajdzie sposób, by osiągnąć korzyści z małżeństwa z 
bogatym, przystojnym... ogierem.
 - Tato... - Zawstydzona Whitney spiekła raka.
 Gdy tylko się do niego zbliżysz, rozpalisz w jego żyłach krew.
 - Tato!
 - Tonący brzytwy się chwyta, a on jest ostry jak brzytwa - zażartował, uśmiechnął się 
do niej szeroko i uścisnął ją gorąco na pożegnanie. Ale przeżywał straszny ból rozstania i 
musiał przywołać cały hart ducha i spryt Danielsów, by uśmiechać; się do końca. - Postaraj 
się, żebym był z ciebie dumny. 
 - Będziesz, tato. - Uścisnęła go ostatni raz i poszła do swojego konia.
 Black odprowadza ją wzrokiem. Zabierała ze sobą do Bostonu jego serce. Jakże chciał 
dożyć chwili, w której spełni obietnice i przyjedzie tam. Miał teraz na własnej skórze odczuć, 
jak władze federalne traktują zbuntowanych gorzelników. Wiedział, że więźniowie umierają 
w jamach wykopanych w zmarzniętej ziemi, oczekując tam na złożenie zeznań zaledwie w 
charakterze świadków! Po tygodniach poszukiwań federalni szakale strasznie chcieli 
wyładować na kimś gniew. Przybyli do Rapture przygotowani na walkę, a tymczasem nie 
napotkali zbrojnego oporu. Farmerzy, a wśród nich gorzelnicy, chcieli tylko, by wysłuchały 
ich władze kraju, o powstanie którego walczyli; Żołnierze byli pozbawieni wszystkiego, 
przygnębieni i spragnieni walki, potrzebowali więc kozła ofiarnego.
 Black Daniels nienawidził Garnera Townsenda za to, że zabrał mu córkę, ale musiał 
przyznać, że major traktuje go przyzwoicie, Nie łudził się jednak co do innych przedstawicieli 
władz federalnych - nie zawdzięczali mu przecież żon. Nie mieli powodu, by okazać mu 
sprawiedliwość lub łaskawość. Był znanym gorzelnikiem, który odmówił podpisania zobo-
wiązania do rezygnacji z nielegalnej produkcji whisky. Liczył się z tym, że rychło znajdzie 
się w jednej z tych więziennych ziemianek. Jeśli miał w niej zamarznąć na śmierć, to chciał, 
by przynajmniej przyszłość Whitney była zabezpieczona.
 Kątem oka zauważył, że idzie do niego Żelazny Major. Ale zaraz zorientował się, że 
nie patrzy na niego, lecz na Whitney, która podążała do swojego konia. Najwidoczniej 
Townsend widział, jak ojciec i córka siedzieli tu razem. W jego spojrzeniu przygnębienie 
mieszało się z niechęcią i tęsknotą za Whitney, za tą jedyną szczególną kobietą. Black musiał 
to uznać za wystarczającą gwarancję troski majora o Whit. Odwrócił głowę w stronę córki, 
która przechodziła teraz obok żołnierzy.
 -	Radzę ci, troszcz się o nią - burknął, spoglądając na zięcia .
 -	Będę - odparł Townsend, patrząc mu w oczy. 
 Pułkownik Gaspar uznał, że majorowi Townsendowi należy się za wykonanie zadania 
co najmniej pochwała. Piał na jego cześć za to, że spisał się tak znakomicie, likwidując 
uciążliwy dla władz matecznik zdrady w Rapture. To było w stylu pułkownika, ale 
oczywiście major nie potrafił ukryć zdumienia i zażenowania. Dopuścił przecież, by banda 
wiejskich prostaków targowała się z nim i upokarzała go, nakłaniając do zaniechania 
obowiązków żołnierza. Pozwolił, by kapryśne żądze cielesne stały się ważniejsze od jego 
honoru, obowiązku i zadania, jakie miał wykonać. Poza tym przyłapano go w łóżku z 
miejscową panną, a później aresztował jej ojca i swojego teścia w jednej osobie, po 
miłosnych uniesieniach z tą zdradziecką Izebel. Przerażająca była dla niego idea, zgodnie z 
którą otrzymywało się pochwałę lub order za taką klęskę. Wydawało mu się, że los sprzysiągł 
się przeciwko niemu i ilekroć go czymś obdarowuje, to równocześnie pozbawia czegoś 
innego. Była w tym ironia, że otrzymywał nagrody i laury wtedy, gdy najmniej się ich 
spodziewał.
 Po złożeniu raportu i przekazaniu więźniów poprosił Gaspara o zwolnienie z 
obowiązku zaprowadzenia oddziału do Maryland, bo nie chciał narażać żony na trudy 
podróży. Pułkownik uśmiechnął się znacząco i obleśnie, jakby delektował się świadomością, 
że majorowi zapewne ciąży małżeństwo z wiejską dziewką, i wyraził zgodę.
 Po powrocie do obozu Garner poinformował Whitney, że od razu udają się do 
Bostonu. Dla żołnierzy miał, niestety, przykrą wiadomość, że wciąż nie ma dla nich zaległego 
żołdu, a racje żywności są skąpe. Komendę nad oddziałem przekazał Brooksowi. Whitney nie 
chciała tak szybko stąd wyjeżdżać i swym zwyczajem targowała się z mężem.
 - Po procesie taty... za tydzień... za cztery dni,., za dwa dni! - Jutro-burknął i z 
gniewem spojrzał na żołnierzy, którzy zgromadzili się wokół nich zaciekawieni tą rozmową. 
 - Nie pojadę, dopóki nie będę gotowa.
 - Jeśli będzie trzeba, to zabiorę cię siłą, nawet wrzeszczącą i kopiącą. – Ruszył do niej, 
by ją stąd odciągnąć, ale Laxault wyrósł pomiędzy nimi jak ściana i nieustraszenie błysnął na 
niego oczami.
 - Pani Townsend, proszę iść. Zatroszczymy się o pani ojca - uspokoił ją, ostentacyjnie 
odwracając się do dowódcy tyłem
 Chór żołnierskich głosów skwapliwie potwierdził chęć udzielenia Blackowi 
Danielsowi wszelkiej pomocy. Whitney rozpłakała się. ujęta dobrocią tych niegdysiejszych 
wrogów mieszkańców Rapture.
 Gdy rano wyjeżdżali z Pittsburgha, wyszła z pokoju w gospodzie ubrana w spodnie, 
koszulę, surdut i wysokie buty, Garner z kamienną twarzą zlustrował żonę wzrokiem i kazał 
jej przebrać się w spódnicę. Zagroził, że jeśli tego nie zrobi, to sam ją przebierze. Ze złością 
wróciła na górę i mściwie włożyła spódnicę na spodnie. Burknęła, że to dopiero początek. Jej 
mąż najwyraźniej chciał, by wyglądała i zachowywała się jak dama, a ona nie była damą. 
Pochodziła z Danielsów, umiała znakomicie handlować i pędzić whisky, do czego on po 
prostu powinien się przyzwyczaić. Przecież to on ciągnął ją ze sobą do Bostonu.
 Przy drzwiach stajni stał Benson ze swym rdzewiejącym muszkietem na ramieniu, 
wierny ordynans Townsenda. Powiedział, że porucznik Brooks już go zwolnił, wiec przyszedł 
spytać, czy pan major nie potrzebuje lokaja.
 Townsend zamknął oczy.
 - Czy wyglądam na brata miłosierdzia? –zażartował cierpko. Gdy otworzył oczy, 
Benson drapał się po głowie, jakby się zastanawiał, czy kiedykolwiek słyszał o bracie 
miłosierdzia. Townsend westchnął ciężko. Im dłużej przebywał w tej głuszy, tym więcej 
dziwnych ludzi do niego lgnęło. Wycelował palec w dwa objuczone konie i krzyknął do 
Bensona: - Wsiadaj.
 Podróż była trudna, a czasami niemal nie do wytrzymania. Początkowo Townsend 
próbował załatwiać noclegi w stodołach nieufnych i zawziętych farmerów, zamieszkujących 
wyżynę. Ale jego mundur żołnierza sił federalnych odstraszał ich tak skutecznie,. że nawet 
nie połakomili się na gotówkę, jaką im oferował. Whitney z mieszanymi uczuciami 
obserwowała, jak z furią ściągał cugle i zawracał. Nie wiedziała, czy cieszyć się, czy płakać. 
Ona z pewnością wytargowałaby dla nich nocleg, ale gdy próbowała to robić, Garner 
dostawał białej gorączki; odciągał ją na bok i stanowczo jej tego zakazywał. Dopiero gdy 
spędzili dwie noce na dworze, w lodowatym listopadowym i powietrzu, śpiąc w namiotach 
mokrych od deszczu, zmiękł i pozwolił Bensonowi załatwić nocleg na sianie, na strychu 
stajni.
 Jego stosunki z Whitney cechowało straszliwe napięcie. Im byli bliżej Bostonu, tym 
bardziej przyspieszał tempo. Ona sądziła, że jej mąż po prostu tęskni za potężnymi 
Townsendami. Faktycznie jednak spieszył się tak dlatego, że z trudem panował nad 
pragnieniami, jakie w nim budziła. Wystrzeganie się wzajemnej bliskości uważał za jedyny 
skuteczny sposób ochrony przed zgubnymi konsekwencjami wpływu Whitney na niego. Ale 
unikanie fizycznego kontaktu z nią w zatłoczonych gospodach, gdzie musieli nocować w 
jednym pokoju, czy przy ognisku, przy którym siedzieli we troje, stanowiło dla niego istna 
torturę.
 Po przyjeździe do Nowego Jorku wynajął powóz, chcąc dotrzeć do Bostonu 
wygodniej i szybciej niż konno. Zatrzymywali się po drodze tylko po to, by coś zjeść i 
zmienić konie. Bensona szybko usypiało kołysanie powozu, więc praktycznie Townsend 
siedział sam naprzeciwko ponętnej żony, niemal dotykając jej kolanami. Przez cały czas był 
ponury i sztywn. Trzymał dłonie na udach i niemal nie poruszał ustami. Podniecały go 
westchnienia Whitney, jej trzepotanie rzęsami i odruchowe oblizywanie językiem 
zmysłowych ust.
 Jego ponurość i sztywność budziła w niej lęk, bo sądziła, że wyprzedzają konfrontację 
z rodziną, z powodu tego nieoczekiwanego i wymuszonego przez okoliczności małżeństwa. 
W końcu odważyła się spytać męża o Townsendów, z którymi miała żyć. 
 - Rodzina składa się z mojego ojca, naszej kuzynki Madeline, mojego i jej dziadka 
oraz mnie – burknął i dodał z irytacją: - Obecnie ty również do niej należysz. 
 Zignorowała niechęć, z jaką ją wymienił.
 - Nie masz siostry ani brata?
 - Moj brat zmarł w dzieciństwie. Przed kilku laty zmarł z kolei mój stryj, a zaraz po 
nim jego żona. Osierocili córkę.
 Whitney pamiętała ból po stracie matki i od razu poczuła sympatię do Madeline.
 - Co robią ci twoi Townsendowie poza tym, ze są bogaci?
 Garner odwrócił twarz do okna.
 -	Prowadzimy wielki rodzinny biznes. Produkujemy i sprzedajemy... rum.
 -	Rum? - Wyprostowała się. - Mówisz, że Townsendowie zajmują się produkcją 
rumu? Rum to jest wódka... Znaczy to, że jesteście...
 -	Gorzelnikami - wycedził naburmuszony.
 Dyskretnie obserwował, jak Whitney otworzyła usta i zamrugała oczami, z trudem 
przyjmując do wiadomości coś, co było dla niej nie do pomyślenia.
 Milczała zszokowana. Garner Townsend był gorzelnikiem, pochodził z rodziny 
gorzelników... tak samo jak ona. Przez kilka minut trawiła tę wiadomość. Ale nagle poczuła 
się raźniej. W jakiś niewytłumaczalny sposób taki rodzinny biznes Townsendów wydał się jej 
na miejscu. Może nawet przyczynił się do zafascynowania Garnera Townsenda jej osobą. 
Instynktownie wyczuwała w nim gorzelnika, z czego dopiero teraz zdała sobie sprawę. 
Przecież całował ją tak, jakby upajał się whisky albo rumem.
 Tak samo jak ona pochodził z-rodziny gorzelników. Poczuła ulgę. Świadomość, że 
spotka w jego domu obcych ludzi, nie była już taka przykra. Bostońscy gorzelnicy nie 
wydawali się jej tak straszni jak bostońscy arystokraci, nawet jeśli byli to ci sami ludzie.
 Do obozu pod Pittsburghiem Laxault przywiózł złe wiadomości.
 - Widzieliśmy się z jej ojcem. - Usiadł przy obozowym ognisku na drewnianym balu 
obok Brooksa, a wokół nich szybko zebrali się żołnierze, ciekawi losu dwóch więźniów z 
Rapture. – Bili go.
 Wygląda jak kawał poszarpanego mięsa - dodał oburzony Dem Wallace. - Źle 
zrobiliśmy, przekazując go władzom. Zawtórowały mu gniewne głosy aprobaty.
 - Nie mieliśmy wyboru - stwierdził Brooks. – Pułkownik Gaspar wydał nam rozkaz. 
Nie możemy nic zrobić w sprawie Blacka.
 - Tak samo. jak nie możemy nic zrobić w sprawie żołdu? - oburzył się Ralph Kingery.
 - I w sprawie racji żywności? - dodał z furią Dem Wallach. - Mamy tak siedzieć 
głodni i zmarznięci? Niedoczekanie ich. Musimy coś zrobić z tymi racjami!
 - Szkoda, że nie zostaliśmy w Rapture - jęknął Ned. - Przynajmniej mieliśmy tam co 
jeść.
 - Do diabła, stale chodzimy głodni — zagrzmiał Laxault. Wstał i spojrzał na nich 
chytrze. - Mamy zeznawać przeciwko ojcu pani Townsend i umierać z głodu i z pragnienia? 
Otóż jest pewna możliwość, którą możemy wykorzystać. Kreci się 
tu pełno żołnierzy spragnionych whisky tak samo jak my. - Skinął dłonią, by się przybliżyli i 
zniżył głos: - Sprzedajmy im wódkę Blacka i zdobądźmy w ten sposób pieniądze na żywność. 
Przy okazji zniszczmy dowody przeciwko niemu.
 - Nie- sprzeciwił się Brooks, podnosząc się z kłody. - Niszczenie dowodów... jest nie 
w porządku.
 - Tak jak bicie Blacka - odparł nachmurzony Dem Wallach.
 Ostatecznie żołnierze przyjęli pomysł Laxaulta, oburzeni, że cztery beczułki przedniej 
whisky wyprodukowanej przez Danielsa mają być wykorzystane przeciwko niemu jako 
dowód przestępstwa. Było to dla nich nienormalne. Przekonali porucznika Brooksa by 
twierdził, że jakieś odrażające nieznane typy ukradły whisky. Zbuntowani przeciwko 
aroganckiej władzy, która ich wykorzystywała, obrażała i pozostawiała samym sobie, 
przekupili strażnika i przekazali Blackowi Danielowi i Charliemu Dunbarowi butelkę 
„dowodu" ich przestępstwa. 
 W zimną listopadową noc powóz nareszcie turkotał na bostońskim bruku, zmierzając 
do modnej dzielnicy Beacon Hill. Whitney spała oparta na siedzeniu, przysparzając 
Garnerowi dodatkowego kłopotu. Z nieodłączną już marsową miną zastanawiał się. czy 
słusznie postąpił, postanawiając nie przerywać podróży i dotrzeć do domu nawet nad ranem.
 Koła toczyły się po Beacon Street. Minęli wspaniałą rezydencję Hancocków i wkrótce 
zatrzymali się przed imponującym ceglanym pałacykiem w stylu Jerzego III, cofniętym od 
ulicy. Aleja dla powozów prowadziła przed frontowy portyk z dwoma rzędami schodów. 
Garner posłał woźnicę do bocznego wejścia, by obudził służącego, a sam wszedł na schody, 
trzymając na rękach śpiącą Whitney.
 Po chwili otworzyły się masywne białe drzwi i Townsend wszedł do holu, powitany 
przez siwowłosego majordomusa, Edgewatera, który wyszedł mu na spotkanie ze 
świecznikiem w ręku, ubrany w szlafmycę i nocną koszulę, na którą narzucił szlafrok.
 -	Pan Garner... — Zdumiał się na widok jego niedbałego wyglądu, kilkudniowego 
zarostu i trzymanej na rękach kobiety.
 -	Czy mamy gości?
 -	Nie, sir.
 -	To dobrze. Każ rozpalić w kominku w niebieskim apartamencie, naprzeciw mojego, 
i poślij mężczyznę, który śpi w powozie, do pokoju dla służby, żeby tam przenocował - wydał 
cichym głosem polecenia.
 Majordomus poszedł z nim na górę. oświetlając mu drogę. Garner wniósł Whitney po 
szerokich schodach na pierwsze piętro, gdzie skręcił w długi szeroki korytarz. Zatrzymał się 
przed rzeźbionymi drzwiami, które majordomus szybko otworzył. Wszedł do urządzonej z 
przepychem sypialni i położył Whitney na łóżku z baldachimem. Edgewater osłupiał, gdy 
jego pan zdjął młodziutkiej kobiecie brzydki wełniany surdut i zniszczone wysokie buty, 
ostrożnie odsunął z łóżka kosztowną kapę z brokatu i odchylił kołdrę, by przykryć nią śpiącą.
 - Rano - odwrócił się do oniemiałego majordomusa – każ podać pani Townsend 
śniadanie, ale dopiero o wpół do dwunastej, i przygotować dla niej kąpiel. Mnie każ podać 
śniadanie i przygotować kąpiel o wpół do dziesiątej. - Zapalił świece od świecznika, który 
trzymał Edgewater. Gdy się odwrócił zauważył, że majordomus z niedowierzaniem przygląda 
się Whitney.
 - Pani Townsend? - Lokaj uniósł siwe krzaczaste brwi. 
 - Tak, pani Townsend - potwierdził z naciskiem Garner.
 Stateczny majordomus sztywno skinął głową i szybko wyszedł z pokoju, by wykonać 
polecenia. Garner westchnął ciężko. Właśnie pokonał pierwszą drobną przeszkodę spośród 
wielu, które piętrzyły się przed nim w tym domu.
 O wpół do ósmej rano na korytarzu na pierwszym piętrze ubrany w wykrochmaloną 
koszulę i czarny surdut majordomus wziął od zaspanego pokojowca tacę ze śniadaniem i 
osobiście zaniósł ją na pokoje Byrona Townsenda. Należało to do obowiązków służącego 
niższej rangi, podobnie jak rozsuwanie i zasuwanie brokatowych zasłon i budzenie pana 
domu, ale dziś wymagający główny lokaj postanowił sam wykonać wszystkie te czynności. 
Wszedł do urządzonej z przepychem, lśniącej od ozdób sypialni i postawił tacę na 
lakierowanym stole, w pobliżu marmurowego rzeźbionego kominka. Poruszył płonące 
szczapy i dołożył nowe.
 - Jest wpół do ósmej, sir - poinformował, pochylając się dyskretnie w stronę łóżka 
pana, po czym podszedł do okna, rozsunął ciężkie brokatowe zasłony i otworzył okiennice.
 Byron Townsend usiadł na łóżku. Przetarł oczy długimi smukłymi palcami i pogładził 
ciemne, siwiejące na skroniach włosy. Postawiwszy nogi z boku łóżka, zamrugał na widok 
Edgewatera, jakby dopiero teraz go spostrzegł.
 - Czy dostarczono jakiś pilny dokument? - spytał, wsuwając bose stopy w pantofle z 
koźlej skóry. 
 - Nie, sir ale wrócił pan Garner. - Majordbmus pospiesznie związał zasłony.
 - To znaczy w nocy, gdy spałem?
 - Przybył bardzo późno, sir, w towarzystwie - poinformował niby obojętnym tonem i 
podszedł do tacy ze śniadaniem, gdzie napełnił filiżankę z chińskiej porcelany gorącą kawą.
 - W towarzystwie? - Byron sięgnął po szlafrok, ale ostatecznie zdecydował, że 
najpierw wypije kawę podaną mu przez majordomusa, który miał podejrzanie zasznurowane 
usta. -Przywiózł gości?
 -	Nie nazwałbym ich tak, sir, bo chodzi o żołnierza, ale nie o oficera, i oczywiście o 
żonę. Czy coś jeszcze, sir? - Skinął sztywno głową i ruszył do drzwi.
 -	O żonę? - Głęboki głos Byrona Townsenda zatrzymał go przy drzwiach.
 -	O żonę, sir. - Edgewater uniósł podbródek i bezceremonialnie prychnął: - 
Powiedział, że to jest pani Townsend, gdy rozbierał ją do snu.
 -	Co robił? Rozbie... - Byron stracił głos. Czerwony i sztywny, spoglądał na zimną 
twarz służącego. - Ożenił się? Kiedy? I z kim, do cholery?! Jaką godną małżeństwa z nim 
kobietę mógł poznać na tym okropnym pograniczu, w mateczniku buntu? Udał się tam po to, 
by zdusić rebelię gorzelników, a nie po to, by uganiać się za kobietami, łajdaczyć i... -
Znieruchomiał jak posąg, ale zaraz ryknął: - Ożenił się?! Jak śmiał bez mojego pozwolenia?! 
Przywiózł sobie żonę, do pioruna! Gdzie oni są?! - Wcisnął lokajowi do ręki pustą filiżankę i 
wybiegł na korytarz w nocnej koszuli. Po chwili był pod ozdobnymi mahoniowymi drzwiami 
sypialni syna i walił w nie pięścią.
 -	Garnerze! Otwieraj natychmiast! - Zasapany i czerwony odczekał chwilę i wtargnął 
do pokoju. Rozejrzał się po wnętrzu, starając się dostrzec żonę syna. ale nigdzie jej niebyło, 
Gdy na jego widok zdezorientowany Garner usiadł na łóżku, ryknął: - Gdzie, do pioruna, ona 
jest, ta twoja żona?!
 -	 Naprzeciwko, po drugiej stronie korytarza, sir. w niebieskim pokoju - pospieszył z 
informacją Edgewater, który stał przy drzwiach z zadowolona miną 
 Byron patrzył na szeroki obnażony tors syna. Trzęsąc się ze złości.
 - Do cholery! Jak śmiałeś to zrobić rodzinie?! - Gwałtownie odwrócił się od łóżka i z 
furią pomknął do niebieskiego pokoju. Trzy razy walnął w drzwi, a gdy nikt nie 
odpowiedział, zaklął i nacisnął klamkę, mrucząc: - W czterdziestu procentach to jest mój 
dom. 
 Widząc, że młodziutka kobieta z drżeniem podnosi się z pościeli, zatrzymał się w 
połowie drogi do łóżka. Gdy usiadła i zdezorientowana przecierała oczy, jego uwagę zwróciły 
jej złotomiedziane, gęste, długie włosy. Podszedł bliżej, chcąc ją lepiej widzieć w łóżku z 
baldachimem i zasłonami. Uderzyły go niepospolite rysy twarzy i błyszczące zielone oczy 
nieznajomej.
 -	Kim ty. u licha, jesteś? - spytał władczym tonem.
 -	A kim ty jesteś? - Whitney uniosła zaczepnie podbródek i z niedowierzaniem 
mrugała oczami, słysząc taki ton głosu. Rozejrzała się zdumiona. Gdzie była? W wielkim 
pokoju. Spoczywała w wykwintnym łożu w bluzce i spódnicy, i w spodniach. Nie wiedziała, 
jak się tu znalazła.
 -	Jak ty się zachowujesz? Jak mogłeś tak bezceremonialnie wtargnąć do pokoju mojej 
żony? - Garner zjawił się tak szybko, jak tylko zdołał, włożywszy jedynie spodnie.
 - Chciałem na własne oczy zobaczyć efekt twojego ostatniego idiotycznego wyczynu. 
- Ojciec przeszył go wzrokiem - Mój Boże, ożenił się na przeklętym pograniczu.
 - Owszem, ożeniłem się - Garner podszedł do niego - tak jak należy.
 - Na pewno nie uważasz tego ślubu za zaszczytny, bo inaczej nie przyjeżdżałbyś do 
domu pod osłoną nocy - oskarżył go Byron.
 - Przyjechałem w nocy, bo chciałem jak najszybciej znaleźć się w domu. - Garner 
uniósł hardo podbródek.
 - Kto to jest? - Ojciec skinął w stronę Whitney, która już wsiała z łóżka. Gdy zobaczył 
jej prostą spódnice z samodziału i bluzkę, podobną do męskiej koszuli, utwierdziło go to tylko 
w podejrzeniach i spytał brutalniej: - Co to jest, bo „co" brzmi chyba właściwiej?
 Zaszokował ją takim potraktowaniem. 
 - Wynoś się stąd! - Garner natarł na niego i zmusił go do wyjścia na korytarz. - 
Porozmawiamy o tym później, na pewno nie tu i nie teraz.
 Whitney wyszła za nimi na korytarz. Śledziła kłótnie Garnera z tym mężczyzną, z 
pewnością jego ojcem, bo byli do siebie uderzająco podobni. Garner przewyższał go o kilka 
centymetrów wzrostem, ale mieli takie same barczyste ramiona i orle nosy o nozdrzach 
drgających pod wpływem gniewu. Obaj mieli też czarne włosy, szaroniebieskie oczy i 
kwadratowe szczęki. Pod rozchyloną na piersiach starszego mężczyzny nocną koszulą ze 
zdumieniem dostrzegła takie samo jak u Garnera bujne owłosienie.
 -	Nie miałem czasu napisać listu ani przekazać wiadomości - warknął Garner.
 -	To należało poczekać, odłożyć ten przeklęty ślub, zapanować nad sytuacją! - 
zagrzmiał ojciec.
 -	Co tu się, do cholery, dzieje?! - rozległ się na korytarzu zgrzytliwy męski głos. 
Należał do staruszka w nocnej koszuli, który siedział na fotelu na kółkach, popychanym przez 
służącego. Staruszek był chudy i miał gęste białe włosy, nieco jastrzębią twarz i wyblakłe 
szare oczy. - Co znaczą o tej nieludzkiej porze wasze dzikie wrzaski? Czy nawet na stare lata 
człowiek nie może zaznać chwili spokoju?
 -	Garner wrócił. - Spojrzenie Byrona zdradzało złość i ból, gdyż wystająca część 
fotela uderzyła go w obnażony goleń. - Do cholery, czy nie mógłbyś uważać na ten fotel? Ile 
razy ci mówiłem...
 -	Przecież widzę, tępaku. że wrócił - przerwał mu bezceremonialnie staruszek.
 -	Wielkie nieba! -rozległ się piskliwy dziewczęcy głos i na korytarz wyległa kolejna 
postać w białej nocnej koszuli. To była zaczerwieniona z emocji panienka - Jak dama może 
zmrużyć oko w takim piekielnym hałasie? Za grosz nie macie dla mnie zrozumienia, skoro 
kłócicie się pod moimi drzwiami, wiedząc że zawsze wstaję o jedenastej. - Po tych słowach 
obok fotela na kółkach zawirował zwiewny muślin i ciemne długie włosy. Garner i Byron 
odskoczyli od siebie, potrącając nieco pojazd staruszka. Panienka w falbamastej nocnej 
koszuli oparła ręce na biodrach i muślin zsunął jej się z ramienia. - Kuzynie - zwróciła się do 
Garnera - widzę, że już wróciłeś z tej okropnej wojny. - Z dezaprobatą spojrzała na jego nagi 
tors i skrzywiła się na widok Whitney.
 -	Madeleine, wracaj do łóżka. - Byron wskazał palcem drzwi jej sypialni. - Nie jesteś 
tu potrzebna.
 -	Kto to jest? - Dziewczyna zignorowała polecenie. Potrząsnęła z niedowierzaniem 
głową i demonstracyjnie skrzyżowała ręce na piersiach;
 - No właśnie - warknął staruszek, przekrzywiając się na fotelu i wyciągając szyję, by 
zobaczyć Whitney, która stała przy drzwiach w wojowniczej pozie. - Kto to jest, do diabła? 
Byron, czyżbyś go przyłapał z jakąś gorącą panną?
 - To łowczyni posagów - orzekł z drwiną Byron. – Wszystko na to wskazuje, że 
Garner ożenił się z nią na pograniczu. Przywlókł ją dziś do domu pod osłoną nocy.
 - Ożenił się? Ożenił z nią? - staruszek i Madeline spytali jednocześnie?
 - To moja żona. - Garner groźnie zbliżył się do ojca i spiorunował go spojrzeniem. - 
Moje małżeństwo to nie twoja sprawa. Nic ci do tego.
 - Na litość boską! Ożeniłeś się z dziewką z podłej dziury! Oczywiście, że jest to także 
nasza sprawa! - Byron błysnął na Whitney oczami. - Najdelikatniej mówiąc, upokorzyłeś 
rodzinę. Potajemnie gdzieś na wsi zawarłeś związek małżeński.
 - Nie potajemnie. - Garner zwrócił uwagę, że Whitney znowu przeżywa szok z 
powodu zachowania jego ojca i był bliski wybuchu. – Udzielił nam ślubu zięć mojego 
dowódcy, pułkownika Gaspara, w obecności jej rodziny. 
 - Nieprzyzwoicie szybko. -Madeline prychnela na Whitney jak obrażona kotka.
 - W rzeczy samej - podchwycił uwagę bratanicy Byron i otaksował niechcianą synową 
spojrzeniem, jakby moralnie potępiał ją i jej małżeństwo.
 Nieprzyzwoicie... Whitney poczuła się tak, jakby otrzymała cios. To moralne 
potępienie i wrogie pogardliwe spojrzenia trzech osób... Nie zamierzała juz dłużej tego 
znosić. Ci jaśniepaństwo, tacy opryskliwi i szyderczy, byli rodziną Garnera... owymi 
osławionymi Townsendami.
 - Nieprzyzwoicie? - przemówiła wreszcie. Nie kuliła się już przy drzwiach, lecz 
błysnęła na zebranych oczami, jak przystało na kogoś z Danielsów. - Skoro już raczycie 
mówić o przyzwoitości, to przypominam wam, że jestem tu jedyną przyzwoicie ubraną osobą.
 Byron zerknął na siebie i nagle uświadomił sobie, że jest odziany tylko w nocną 
koszulę. Pąsowa ze wstydu Madeline poruszała bezgłośnie ustami, gorączkowo naciągając 
rękaw koszuli na ramię. Stary Ezra obrzucił gniewnym spojrzeniem swoje guzowate kolana i 
gołe owłosione łydki, mamrocząc pod nosem przekleństwo. Potoczyły się koła fotela, 
zaszumiał muślin, o posadzkę zastukały gołe stopy i po chwili drzwi trzech sypialni 
zatrzasnęły się z łoskotem.
15
 Garner okrył się ceglastym rumieńcem. Był tak samo wzburzony jak Whitney. Patrzyli 
sobie w oczy, aż w końcu: zniecierpliwiony lokaj zaszurał nogami.
 - Edgewater. Śniadanie i kąpiel dla pani i dla mnie - Garner wydał mu polecenie, ujął 
Whitney za nadgarstek i wprowadził ją z powrotem do sypialni, zamykając urażonemu 
majordomusowi drzwi przed nosem. Świetlista zieleń oczu, zaróżowione policzki i falujące 
złotomiedziane włosy... Townsend długo nie wypuszczał reki żony, gdy wreszcie zostali sami 
w mrocznym pokoju.
 - To twoja rodzina, nieprawdaż? - Whitney oddychała ciężko, wciąż rozgniewana i 
urażona w swej dumie, oburzona i niepewna.
 - Owszem - przyznał z goryczą. - Są zdumieni, że tak szybko wróciłem i że...
 - I że się ożeniłeś - dokończyła za niego, bo jakoś nie mógł tego z siebie wydusić.
 - Ich reakcja mnie nie zaskakuje. - Stanął czujnie, jakby się przygotowywał do walki - 
Wyjaśnię im wszystko później. To twój pokój. Zjedz śniadanie, weź kąpiel i zadbaj o 
stosowny wygląd. Przyślę po ciebie, gdy będę gotowy, by przedstawić cię rodzinie.
 Stał w milczeniu, jakby chciał jeszcze coś powiedzieć, ale po krótkim wahaniu 
wyszedł. Na korytarzu uświadomił sobie, że był o krok od przeproszenia jej za niewybaczalne 
zachowanie rodziny. Dotychczas uważał, że Townsendowie to Towsendowie, czyli ludzie 
wolni od obowiązku zwykłego grzecznego zachowania. Byli dla innych szorstcy, uszczypliwi, 
a nawet niezwykle surowi, ale nie miało to dla niego większego znaczenia, bo brał pod uwagę 
przede wszystkim to, co robili.
 Teraz, po raz pierwszy w życiu, spojrzał na ojca, dziadka i Madeline z innej 
perspektywy, innymi oczami. Czuł się zakłopotany ich niegrzecznym zachowaniem wobec 
osoby, której w ogóle nie znali, wobec kogoś tak wyjątkowego jak jego żona.
 Whitney wpatrywała się ponuro w rzeźbione mahoniowe drzwi o wypolerowanej 
mosiężnej klamce. Garner zwrócił jej uwagę, że powinna wziąć kąpiel i zadbać o stosowny 
wygląd. Jak miał czelność! Uniosła połę koszuli i wciągnęła do płuc zapach potu, koni i dymu 
z ogniska. Naciągnęła materiał na nos i rozpalone policzki. Uważała, że w sprawie kąpieli i 
wyglądu mąż mógł zachować się wobec niej delikatniej, a podczas konfrontacji z bardzo 
niemiłymi Townsendami bronić jej bardziej po rycersku.
 Przeszły ją ciarki. Wszystko na to wskazywało, że Żelazny Major ma Żelazną 
Rodzinę. Perspektywa ponownego spotkania z tymi ludźmi skłoniła ją do powściągnięcia 
buntowniczych skłonności. Rozejrzała się po pokoju w poszukiwaniu umywalki i małej 
skórzanej torby z ubraniami. Przyrzekła sobie, że nie pozwoli więcej Townsendom sobą 
pomiatać. Wzięła głęboki oddech i sięgnęła po stojący na umywalce dzban z chińskiej 
porcelany w niebieskie liście wierzbowe, ciekawa jak przyjemnie będzie myć się w takim 
fantazyjnie urządzonym pokoju.
 Niemal w tej samej chwili stwierdziła jednak, że apartament nie jest po prostu 
fantazyjnie urządzony, lecz wyszukany i cały utrzymany w niebieskiej tonacji. Ściślej 
mówiąc. Chodziło o błękit czy. jak zapewne powiedziałaby Kate, o prawdziwy lub 
intensywny błękit. Whitney ogarnęła nagła tęsknota za ciotką, ojcem i domem. Z trudem 
powstrzymując łzy, odpowiedziała na pukanie do drzwi.
 Do pokoju weszła z tacą służąca w średnim wieku, ubrana w wykrochmalony szaro-
biały strój. Na jej widok Whitney cofnęła się w głąb pokoju. Kobieta postawiła tacę ze 
śniadaniem na stole przy kominku, zerknęła na dzban w dłoni nowej pani i podeszła do okna, 
by rozsunąć ciężkie zasłony z brokatu i otworzyć okiennice.
 - Jak… skąd mam wziąć wodę? - spytała Whitney.
 - Zaraz przyniosą, psze pani. - Służąca spojrzała na nią tak, jakby mówiła, że woda 
zostanie dostarczona na czas, dygnęła i wyszła. 
 Młoda pani Townsend rozejrzała się po wspaniałym pokoju, do którego teraz wpadało 
dzienne światło. Najbardziej okazałe wydało jej się łóżko - ogromne, z bajecznymi zasłonami 
z brokatu i kapą obszytą złotym sznurem. Meble z mahoniu na wysoki połysk były oszczędnie 
zdobione i miały wdzięczne kształty - stół, proste krzesła, szyfonierka, szafa, umywalka z 
marmurowym blatem i wyszywany parawan. Przed kominkiem, o obramowaniu z białego 
marmuru, leżał na wywoskowanej podłodze z drewna klonowego gruby dywan w kilku 
odcieniach błękitu.
 Tak wyglądał niebieski pokój w domu Garnera Townsenda. Whitney odstawiła dzban 
na umywalkę i podeszła do tacy ze śniadaniem, zwabiona wspaniałymi zapachami. Były tam 
srebrne naczynia i sztućce, takie same, jakie miała Kate, tyle że bardziej ozdobne, i zastawa z 
chińskiej porcelany. Ostrożnie podniosła filiżankę i obejrzała ją, zanim napełniła kawą. Z 
westchnieniem rozkoszy pociągnęła łyk i posmarowała bułkę masłem. Z zadowoleniem 
stwierdziła, że Garner przynajmniej nie zamierzał jej głodzić.
 Właśnie skończyła jeść, gdy weszła ta sama pokojówka z dwoma służącymi, którym 
kazała rozpalić ogień w kominku i postawić przy nim wielką miedzianą wannę, a swą nową 
panią poinformowała, że przydzielono ją do pomocy przy jej kąpieli. Whitney oświadczyła na 
to, że jest w pełni władz umysłowych i fizycznych i sama sobie poradzi. Przez chwile 
mierzyła ją wzrokiem i w końcu zgodziła się na pomoc przy myciu głowy.
 Wkrótce jej czyste włosy o różanym zapachu spoczywały związane na karku, a ona 
zażywała kąpieli. To była prawdziwa przyjemność siedzieć w wannie napełnionej gorącą 
wodą i myć się pachnącym mydłem. Oparła stopy na krawędzi wanny i zamknęła oczy, 
żałując, że nie ma tu ciotki, która uwielbiała takie kąpiele. Kate z tęskną zadumą opowiadała 
jej o tym, jak często zażywała tej przyjemności, gdy mieszkała w mieście. 
 Pokojówka o imieniu Mercy wróciła do sypialni po trzydziestu minutach, gdy jej pani 
miała już na sobie świeżą bluzkę i spódnicę, którą narzuciła na zamszowe spodnie. Przyniosła 
szczotkę i szylkretowy grzebień i rozczesała jej włosy, rozdzielając je na dwa pasma, które 
podniosła wysoko i zaplotła w warkocze. Whitney zaprotestowała przeciwko takiej fryzurze, 
lecz Mercy była nieugięta i podała jej lusterko. Młoda pani Townsend przyznała w duchu, że 
jest jej do twarzy w tym nowym uczesaniu, a służąca poinformowała ją, że ta moda niedawno 
przyszła do Ameryki z kontynentu i budzi zachwyt bostońskich dam. Whitney tylko skinęła 
głową, wstydliwie zarumieniona. Pokojówka wyszła urażona, że nie dostała pochwały. 
 Gdy Whitney została sama, usiadła na wąskiej ławie w nogach łóżka z lusterkiem w 
ręku i z niedowierzaniem kręciła głową. Nie dość, że czekała ją następna konfrontacja ze 
złośliwą rodziną Garnera, to jeszcze miała się męczyć w tych ciężkich warkoczach. Jeszcze 
nie widziała tak niedorzecznej fryzury, wiec rozplotła warkocze, które kojarzyły jej się ze 
zwieszonymi uszami psa gończego.
 Zanim przyszedł po nią majordomus, by ją zaprowadzić do małego salonu, długo 
szczotkowała włosy, wiec lśniły jak wypolerowane złoto. Wygładziła spódnicę, poprawiła 
pasek i z niepokojem ruszyła za Edgewaterem na drugie spotkanie z Townsendami. Służący 
sprowadził ja z pierwszego piętra po szerokich schodach do wyłożonego marmurem długiego 
holu wejściowego, którym podążali do małego salonu, mijając połyskujące mahoniowe drzwi, 
kryształowe lampy w mosiężnej oprawie, grube tureckie kilimy i obrazy w złoconych ramach. 
Królewska purpura, soczyste zielenie i złotawy mosiądz tworzyły tam niezapomnianą 
kompozycję barw. 
 W końcu lokaj wskazał jej otwarte drzwi i zawrócił. Gdy się tam zbliżyła, słysząc 
coraz wyraźniej dochodzące stamtąd głosy, serce podeszło jej do gardła, a dłonie stały się 
lodowate. Drżała, jakby nie pochodziła z Danielsów, więc przystanęła na chwilę, by się 
uspokoić.
 Ten dom należy w czterdziestu procentach do mnie -powiedział Garner niskim, 
gniewnym głosem, jakim często przemawiał do niej. - Podobnie firmy Townsendów, flota i 
sieć i handlowa są w czterdziestu procentach moje. Dlatego moja żona będzie tu mieszkała 
bez względu na to, czy wam się to podoba, czy nie.
 -	Musiałeś ściągnąć ją nam na kark? - odezwał się kobiecy głos, bez wątpienia 
należący do Madeline. - Takie nic. Bój się Boga, kuzynie, przecież to dzikuska!
 -	To nie jest żadna dzikuska, lecz moja żona — burknął Garner. - Nie jest 
przyzwyczajona do życia na wschodzie kraju, ale się dostosuje.
 -	Wygląda jak posługaczka czy pomywaczka -nie ustawała w oskarżeniach kuzynka. 
- Te jej włosy i strój... Gustowniej ubiera się moja pokojówka. Nigdzie się z nią nie pokażę.
 -	Ma strój odpowiedni do trybu życia na zachodnim pograniczu - odpierał jej ataki 
Garner.- Jej wygląd da się zmienić. Trzeba tylko poświęcić na to trochę pieniędzy.
 -	Bez wątpienia to dla nich wyszła za ciebie za mąż - włączył się do rozmowy Byron 
Townsend. Miał głos bardzo podobny do głosu syna, ale ostrzejszy i bardziej zimny. - Ale nic 
tu nie dostanie.
 - Jak rozumiem, musiałeś się z nią ożenić - rozległ się skrzekliwy głos dziadka 
Garnera. - Przyłapali cię z nią w łóżku i kazali postąpić honorowo, nieprawdaż?
 W salonie zaległa martwa cisza. Whitney słyszała tylko bicie swojego serca. To była 
brutalna i prymitywna ocena jej związku z Garnerem - przyłapani na gorącym uczynku i 
zmuszeni do wzięcia ślubu. Hańba i konieczność jej zmycia... Brzmiało to żałośnie i 
tandetnie. W głowach tych ludzi nie mieściło się. że obie strony takiego związku mogą być 
wobec siebie w porządku i zawrzeć uczciwą transakcję, a także, iż potrafią przez wiele dni 
panować nad zmysłami, zanim dopuszczą do „hańby”.
 - Wiedziałem! Po raz drugi przynosisz nam wstyd! - wybuchnął ojciec Garnera. - Nie 
potrafisz panować nad chucią, brak ci poczucia przyzwoitości i honoru. Madeline, wyjdź.
 -	Nie! W dziesięciu procentach...
 -	Byronie, niech zostanie. Jest już na tyle dorosła, że powinna się czegoś dowiedzieć 
na temat skutków rozpasanej chuci - orzekł staruszek takim tonem, jakby miał upodobanie do 
czarnego humoru.
 -	To nie była rozpasana chuć. - Garner zaczerwienił się, najwyraźniej w poczuciu 
winy.
 -	Miałeś tam z honorem walczyć, wesprzeć politykę Waszyngtona i zdławić bunt 
zdrajców, a ty, zamiast tego, tarzałeś się w występku i łajdaczyłeś z prostacką ladacznicą. Jak 
inaczej można to nazwać, jak nie odrażającą i poniżającą, rozpasaną chucią? - nie ustępował 
ojciec.
 Whitney boleśnie dotknęło to bezwzględne, miażdżące oskarżenie. A więc w oczach 
tych ludzi była prostacką ladacznicą, która tarzała się w występku i łajdaczyła z Garnerem. 
Poza tym ubierała się gorzej niż służąca. Spiorunowała spojrzeniem prostą spódnicę z 
samodziału, jakby chciała ją podpalić. Jej również się nie podobała, ale z innego powodu niż 
Townsendom. Zajadle pociągnęła za wiązadła i z pogardliwą miną ją zdjęła, zostając w 
spodniach. Urażona w swej dumie Danielsów, przebiegła dłońmi po zamszu opinającym uda i 
po skórze wysokich butów. Jak mieli czelność tak ją obrażać? Pochodziła z Danielsów i była 
z tego niezwykle dumna!
 Wyprostowała ramiona, uniosła podbródek i wpadła do małego salonu, rzucając 
wyzwanie chorej dumie Townsendów.
 Przy stole odbywała się nieprzerwana kłótnia. Każdy groził, że coś zrobi, ale inni go 
nie słuchali. Stojącą w drzwiach Whitney pierwszy zobaczył Garner. Zamarł na widok 
zamszowych spodni, opinających zgrabne pośladki i uda, wciągniętych do wysokich 
skórzanych butów. Opierała na biodrach zaciśnięte dłonie. Jej gęste włosy spływały na 
ramiona jak wody wzburzonej rzeki, a szmaragdowe oczy ciskały błyskawice. Była zuchwała 
i nieposkromiona. Zapierała swym wyglądem dech w piersiach – inna niż wszyscy, jak 
amerykańskie pogranicze, na którym się wychowała. Garner wstał, nie odrywając od niej 
oczu, a w ślad za nim wstał jego ojciec, który nagle umilkł. 
 Madeline stłumiła krzyk i w salonie zapanowała cisza jak makiem zasiał. Whitney 
podeszła do stołu i stanęła w odległości kilku kroków, wprawiając Townsendów w osłupienie. 
Wyprostowała ramiona i uniosła podbródek, nie zdając sobie sprawy, że w ten sposób 
eksponuje dorodne piersi. Garner był przerażony widokiem rysujących się pod materiałem 
brodawek, ale nie potrafił oderwać od nich oczu.
 - Jak rozumiem, powinnam zostać przedstawiona. - Uniosła podbródek jeszcze wyżej, 
jakby zamierzała się targować i spojrzała na Garnera gniewnie i wyczekująco. Gdy milczał, 
postanowiła przedstawić się sama. — Jestem Whitney Daniels, z Danielsów z hrabstwa 
Westmoreland. Przybyłam tu, gdyż przed dwoma tygodniami wyszłam za mąż za Żelaznego 
Majora, który okropnie nalegał, bym przyjechała tu razem z nim. 
 - Niech - Byron był wzburzony z powodu jej zuchwałości - mnie szlag trafi...
 - To może się zdarzyć - Whitney weszła mu w słowo - jeśli nie przestanie pan tak 
okropnie się wyrażać. Major ma ten wstrętny zwyczaj i teraz już wiem, komu go zawdzięcza.
 - Whitney, na litość boską. - Garner ruszył do niej zły i ponury, ale odsunęła się, więc 
przystanął, bo nie chciał gonić jej po pokoju. Ze zgrozą spoglądał na jej zaczepną, kupiecką , 
pozę, którą znał tak dobrze.
 - Z pewnością jest pan jego tatą. - Widząc, że Byron bezceremonialnie lustruje ją 
wzrokiem, nie pozostała mu dłużna j i zmierzyła go spojrzeniem od góry do dołu. Zwróciła 
uwagę jego elegancki szary surdut, śnieżnobiałą koszulę i doskonale skrojone spodnie. 
Następnie spojrzała na staruszka siedzącego w fotelu na kołkach. Jego włosy dorównywały 
bielą koszuli. Miał ziemistą cerę i bystre szare oczy otoczone zmarszczkami- - A pan 
dziadziem. 
 - Nazywam się Ezra Townsend, ty bałamutna parweniuszko - odezwał się opryskliwie 
urażony staruszek.- Nikt nie nazywa mnie dziadziem.
 - Z pewnością wiem dlaczego - odparowała tak samo urażona. - A panienka - spojrzała 
na drobną młodziutką dziewczynę o ciemnych włosach i piwnych oczach, która miała 
naprawdę ładne, lecz dumnie wydęte usta - jest tą biedną osieroconą kuzynką... Madeline. 
Dziewczyna z odrazą zmarszczyła nos.
 - Boże, nawet ubrana jest jak dzikuska! W spodnie... męskie spodnie!
 Ale trzej mężczyźni wpatrywali się w te spodnie jak zahipnotyzowani, bo podkreślały 
ponętną kobiecą figurę,
 - Nie jestem dzikuską! - Rozpłomieniona Whitney zmierzyła wszystkich wzrokiem. 
Urodziłam się w Allentown, a wychowałam w hrabstwie Westmoreland. Moja rodzina to 
gorzelnicy, tak samo jak wasza. Ojciec i ja produkujemy najlepszą whisky w zachodniej 
Pensylwanii. - Zauważyła, że utkwili w Garnerze zdziwione spojrzenia i powiedziała coś, co 
było w połowie prawdą: - Major ożenił się ze mną ze względu na pewną transakcję, jaką 
zawarliśmy. To był uczciwy interes, czysty i prosty.
 Spojrzała na Garnera i uświadomiła sobie, że jest on człowiekiem honoru i nie 
unieważniłby transakcji czy przysięgi małżeńskiej, nawet jeśli miałoby to narazić go na gniew 
rodziny. Poczuła przypływ serdecznych uczuć do tego mężczyzny.
 - Posłuchaj, dziewko. - Byron Townsend podszedł do niej sztywnym krokiem. Na 
policzkach wykwitł mu ceglasty rumieniec, a w oczach płonął gniew, podobnie jak zdarzało 
się to Garnerowi, choć u niego towarzyszyła temu zniewalająca namiętność. - Nic nie 
dostaniesz od mojego syna i od jego rodziny, nic. Rozumiesz? Uważasz, iż się nie 
domyślamy, że zastawiłaś na niego pułapkę, by go złapać na męża? Nie jesteś pierwsza, ty 
mała Izebel. - Chwycił ją za nadgarstek i ścisnął go, jakby ją karał. 
 - Dalila, a nie Izebel - syknęła złowieszczo przez zaciśnięte zęby.
 Garner ze zgroza obserwował, jak Whitney miota z oczu błyskawice na Byrona i 
wyrywa rękę, unosząc jego dłoń coraz wyżej, jakby chciała go ugryźć!
 Rzucił się do niej i odciągnął ją od ojca. Od tyłu przełożył ręce przez jej ramiona i 
przytrzymał ją w pasie. Początkowo stała nieruchomo z powodu szoku, ale gdy chwycił ją 
mocno, zaczęła się wyrywać.
 - Whitney, uspokój się. - Pochylił się do jej ucha. – Uspokój się, bo przysięgam...
 - Puść mnie. Co w ciebie wstąpiło? - oburzyła się, nadal starając się wyswobodzić.
 - Do diabła, zachowuj się jak dama - burknął, niemal dotykając nosem jej włosów. Ale 
było już za późno na zwracanie jej uwagi, gdyż jego rodzina ze zdumieniem obserwowała ich 
szamotaninę. Właśnie takiego widowiska Garner obawiał się, najbardziej. Jego nadzieja, że 
Whitney jest możliwa do zaakceptowania, choć niewyrobiona, zaczynała się rozwiewać. 
Townsendowie byli teraz świadkami nieznośnego uporu tej kobiety i pojmowali jego 
zakłopotanie małżeństwem. - Uspokój się - Potrząsnął nią. - Stój spokojnie!
 Ku zaskoczeniu wszystkich, a zwłaszcza Garnera, opanowała się i przestała wyrywać. 
Pąsowa ze złości, spoglądała butniej na zebranych i kołysała się, oparta na torsie i brzuchu 
Garnera.
 - To jest moja żona, Whitney Daniels Townsend - przedstawił ją, przerażony 
niechcianym podnieceniem, które nagle go opanowało pod wpływem dotyku jej pleców i 
bioder. Dodał groźnym, ściszonym głosem: - Ten dom w czterdziestu procentach należy do 
mnie. I ona będzie tu mieszkała bez względu na to czy dostanie, czy nie wasze 
błogosławieństwo. Jeśli wasz upór okaże się nieprzejednany, to zabiorę swoje czterdzieści 
procent spółek Townsendów i was zrujnuję. Czy wyrażam się jasno?
 Whitney nie miała pewności, czy rzeczywiście potaknęli. czy tylko tak jej się 
wydawało. Ale nie mogła już dłużej obserwować ich reakcji na ostrzeżenie Garnera. bo 
chwycił ją za nadgarstki i skupił całą jej uwagę na sobie.
 - Przyjdziemy tu, gdy ona przebierze się do obiadu – Jego twarz wyglądała jak maska 
gniewu, a oczy ciskały gromy, gdy zażądał: - Będziecie jej okazywali szacunek, tak jak ona 
wam. - Po tym ostrzeżeniu skierowanym do obu stron -wyprowadził żonę z salonu.
 Gdy doszli do szerokich schodów, przerzucił ją przez ramię bo mu się wyrywała, i tak 
doniósł ją do jej pokoju. Gdy rzucił ją na łóżko, była niezdolna do myślenia. W skroniach 
dudniła jej krew. Ale wzburzenie z powodu brutalnego potraktowania przez własnego męża 
dodało jej sił i sprawiło, że zaraz usiadła, zamykając oczy, by szybciej dojść do siebie. Gdy 
uniosła powieki, Garner stał nad nią, z rękami skrzyżowanymi na piersiach.
 -	Chciałaś go ugryźć - oskarżył ją, wciąż nie posiadając się z gniewu. - Do diabła, 
skończ z tym raz na zawsze. To jest Boston, a nie jakaś cholerna dziura. Nie zachowuj się jak 
rozwydrzony chuligan!
 -	Ja chciałam go ugryźć? - Zaczerwieniła się ze złości. - Twojego ojca? Ty też 
uważasz mnie za dzikuskę?
 To ostatnie pytanie zawisło między nimi, zmuszając do uświadomienia sobie 
piętrzących się przed ich małżeństwem przeszkód i trudności. Garner nie odpowiadał, a więc 
też uważał ją za nieokrzesaną i źle wychowaną łajdaczkę. Była wstrząśnięta tym odkryciem. 
Ale również on nagle zrozumiał, że żywi wobec niej bezpodstawne uprzedzenia, nie mniejsze 
niż jego rodzina.
 - W świetle mojego doświadczenia to była uzasadniona obawa - obstawał przy swoim, 
demonstracyjnie pocierając palcem miejsce, w które go kiedyś ugryzła.
 - Nie ugryzłam nikogo od lat - oświadczyła zdławionym głosem. Garner swym 
wyglądem sprawił, że straciła dotychczasową zaczepność. Jego barczyste ramiona okrywało 
najlepsze czarne sukno, stan opinała kamizelka z białego brokatu, a tors zdobił biały 
koronkowy żabot koszuli. Westchnęła bezgłośnie. Jej mąż istotnie był wytwornym 
dżentelmenem. Przeniosła spojrzenie na jego twarz o posągowych rysach i błyszczących 
szaroniebieskich oczach. Nagle ten elegancki i wymagający mężczyzna wydał jej się obcy. 
Oświadczyła cicho: - Nie zamierzam nikogo gryźć.- Nie chcąc, by jej deklaracja zabrzmiała 
zbyt defensywnie, postawiła warunek: Jeśli ty nie będziesz przeklinał. Nie znoszę tego. To 
wstrętne i bluźniercze. Dżentelmen, który ukończył Królewską Akademię Wojskową w 
Anglii, powinien umieć powiedzieć coś więcej niż cholera.
 - A jak myślisz, gdzie się wychowywałem? - burknął. Był szczęśliwy, że w jej 
towarzystwie w ogóle mógł mówić!
 -	Majorze, wiem o tobie dużo.
 Zesztywniał zaniepokojony, że nie może oderwać oczu od zamszu spodni opinających 
jej brzuch. Czuł znajome podniecenie. Whitney znowu się z nim targowała, ale oburzenie z 
tego powodu szybko ustąpiło miejsca wspomnieniu dotyku jej pośladków na jego brzuchu.
 -	Nie jestem tu po to, żeby się targować. - Odsunął się od łóżka.
 -	A po co tu jesteś, Garnerze Townsendzie?
 Nie chciała, by to pytanie zabrzmiało tak uwodzicielsko, jak faktycznie zabrzmiało, 
podobnie jak nie chciała patrzeć Garnerowi w oczy, a jednak patrzyła. Nie chciała też 
oblizywać warg na widok jego ust, ale to robiła.
 Ogarnął go żar namiętności, którego nie mógł ugasić. Uda i piersi Whitney były tak 
ponętne, że zaczął szybciej oddychać. Z powodu narastającego podniecenia zapomniał, po co 
tu przyszedł.
 Chole... Do licha! - Zacisnął dłonie. - Przyszedłem po te spodnie. Nie życzę sobie 
widzieć cię w nich znowu.
 - Po co przyszedłeś? - Niemal omdlewała z podniecenia. - Po moje spodnie?
 - Chcę je zaraz stąd zabrać. - Odsunął się jeszcze bardziej i oparł dłonie na biodrach, 
tak iż jego ramiona wyglądały jeszcze bardziej imponująco.- Natychmiast masz je zdjąć i 
włożyć spódnicę. W Bostonie damy przebierają się do obiadu. I do chole... do licha, ty też 
będziesz to robić. – Jego głos brzmiał bardzo zmysłowo.
 - Ale...
 Widząc wahanie żony, rzucił się do łóżka i w mgnieniu oka zdjął jej but. 
Wymamrotała coś pod nosem i zaprotestowała, ale była tak podniecona, że stawiała 
niebezpiecznie słaby opór. Gdy sięgnął po drugi but, już się nie broniła.
 - Teraz kolej na spodnie. - Znieruchomiał nad nią z pałającą twarzą i iskrzącymi się 
oczami. Jej usta były rozchylone, gotowe do pocałunku, ale zieleń oczu błyszczała złowrogo. 
Zorientował się, że jeśli chce mieć jej zamszowe spodnie, to musi je z niej zerwać. Wbrew 
zdrowemu rozsądkowi zgodził się na to, przyjął jej wyzwanie. Rozpinając ich guziki, siłą 
rzeczy dotykał palcami jej brzucha i z trudem panował nad zmysłami.
 Zacisnął zęby. Gdy uporał się z guzikami, niezdecydowanie poruszył dłońmi i zaczaj 
zdejmować spodnie. Stopniowo odsłonił białą, gładką skórę brzucha, włosy na łonie i krągłe 
biodra. Pochylony zamarł w bezruchu i wpatrywał się jak zaczarowany w kobiece łono, 
widząc, jak Whitney jest podniecona.
 Gdy zdołał stanąć prosto, drżał i nie mógł złapać tchu. Żona patrzyła na niego czule i 
zmysłowo, jakby chciała porwać go ze sobą do ziemskiego raju na fali miłosnych uniesień. 
Był ich spragniony tak samo jak ona, bo kochał się z nią tylko dwa razy, przed kilkoma 
tygodniami, ulegając cielesnej żądzy aż do zatracenia. Przeżył wtedy upojenie zmysłów, ale 
po nim nastąpiła udręka duchowa.	i
 Dotknął jedwabistej skóry na brzuchu Whitney i przesunął dłońmi po jej biodrach i 
udach, natrafiając w kolanach na zamszową skórę spodni. Mógł teraz po raz trzeci zatrać się 
bez reszty w intymnym zespoleniu z tą kobietą. Bał się, że znowu nie zdoła się powstrzymać, 
zapanować nad porywem namiętności, jaki w nim wyzwalała. Bał się także, iż ona znajdzie 
sposób, by wykorzystać to przeciwko niemu i zdradzić go, gdy okaże się to jej potrzebne do 
jakichś celów. Powiedziała jego ojcu. by nie nazywał jej Izebel, lecz Dalilą. Garner Townsend 
pomyślał, że uważała go w takim razie za Samsona.
 Wstrzymała oddech, widząc, jak spala go płomień pożądania. Brakowało jej słów. by 
opisać dotyk jego palców na pobudzonej skórze i swoje zmysłowe pragnienia. Chciała 
falować pod tym dotykiem, czuć na sobie ciężar męskiego ciała i zespolić się z nim w 
najbardziej intymny sposób w miłosnym uścisku. Chciała zawrzeć z Garnerem transakcję, jak 
kobieta z mężczyzna, że będą się ze sobą kochali do upojenia. Chciała najgoręcej, by pragnął 
tego samego.
 Gdy zerwał z niej spodnie, straciła oddech i zamknęła oczy. Poczuła się tak. jakby ją 
obdarł ze skóry. Podniecenie opadło, a pojawił się wstyd i ból. Zeskoczyła z łóżka w samej 
bluzce. Obciągnęła ją i wzburzona spojrzała na Garnera. Już bardziej dosadnie nie mógł jej 
pokazać, jak nią pogardza. Uniosła dumnie podbródek, ale nie powstrzymała łez, które nagle 
napłynęły jej do oczu.
 - Majorze, masz, czego chciałeś. Co zamierzasz zrobić z moimi spodniami? Na ciebie 
raczej nie pasują. — Spojrzała na niego drwiąco, ale zmieszana spuściła oczy, bo zauważyła, 
że wciąż jest podniecony. 
 Trzymał jej spodnie w ręku, oddychając ciężko i najwyraźniej przeżywając udrękę 
zmysłów.
 Spalę je, a ty będziesz się ubierała w spódnice i okazywała wszystkim minimum 
grzeczności. Zaraz tu wrócę i zejdziemy razem na obiad. Radzę ci, żebyś do tego czasu miała 
już na sobie kobiecy strój. - Przy drzwiach odwrócił się i dodał: - I zrób coś z włosami
 Odprowadziła go spojrzeniem. Gdy wyszedł, podeszła na miękkich nogach do ławy 
przy łóżku i usiadła. Łykała powietrze jak ryba wyjęta z wody i złowieszczo piekły ją oczy. 
Ale zacisnęła dłonie i powstrzymała łzy.
 Co robiła w tym domu? Dał jej to wyraźnie do zrozumienia. Widział, jak jej ciało 
reaguje na jego bliskość, a mimo to nie zbliżał się do niej, zapewne powodowany nienawiścią. 
Żelazny Major wcale nie pragnął, by tu była. Jego rodzina uważała, że Whitney Daniels go 
usidliła i zdobyła, bo połakomiła się na jego bogactwo i pozycję społeczną. Prawda jednak 
była taka, ze ona nie chciała tu przyjechać. Zrobiła to tylko ze względu na przysięgę czy 
„transakcję" małżeńska, jaką zawarli. Miała tu mieć utrzymanie, rodzinę i mężowską …
 - Och, tato - powiedziała zduszonym głosem. - Jak mogę zrobić interes na 
małżeństwie, którego nikt nie chce? - A gdy dotarta do niej okrutna prawda, dodała: - Nikt, 
nawet ja
 Garner ruszył z pokonaną Whitney do jadalni. Gdy przemierzali pełen blasku główny 
hol, kuliła się, ubrana w prostą zieloną suknię z wełny. Ale po chwili zerknęła na nadgarstek, 
który mąż trzymał jak w imadle, i uniosła podbródek. Przypomniała sobie, że jest z 
Danielsów, wystarczająco przebiegłych, by umieć pokonać piętrzące się przed nimi 
przeszkody, a już zwłaszcza poradzić sobie z Żelazną Rodziną podczas wytwornego obiadu.
 Byron, Ezra i Madeline czekali na nich w ogromnej jadalni. Garner był spięty, co 
Whitney wyczuwała w uścisku jego dłoni, którą zacisnął na jej nadgarstka. Było jej przykro, 
że on nie wierzy, iż jego żona potrafi się zachować bez zarzutu. Nie chciał jej i jej nie ufał. 
Chcąc dodać sobie otuchy, uniosła podbródek jeszcze wyżej.
 W zachowaniu Townsendów nie było śladu wcześniejszej kłótni. Byron rozsadził 
wszystkich przy stole z przesadną wręcz: uprzejmością. Whitney zwróciła uwagę na 
szykowne stroje wszystkich czworga i dyskretnie zerkała na wyszukana zastawę i bieliznę 
stołową na stole pomocniczym. Widok śnieżnobiałych serwetek i obrusów, wysokich 
kryształowych pucharów i niezliczonych srebrnych sztućców przy każdym nakryciu 
przyprawił ją o zawrót głowy. Siedziała naprzeciwko Garnera, a obok Madeline, która rzucała 
na nią nieufne ukradkowe spojrzenia i znacząco odchylała siew drugą stronę. Gdy służący w 
wytwornej niebieskiej liberii zaczęli podawać do stołu, Whitney musiała natężyć całą uwagę, 
by się nie pogubić w bezliku potraw i dań.
 Zaczęto od zimnych zakąsek, a skończono na puddingach, w międzyczasie serwując 
zupy, dymiącą rybę itd., zgodnie z niezmiennym porządkiem podawania, krojenia, zjadania, 
popijania, opierania się na krzesłach i sprzątania ze stołu. Oczywiście Whitney nie była 
przyzwyczajona do takich wystawnych posiłków, ale umiała się zachować przy stole. Ku 
zaskoczeniu zebranych dobrze posługiwała się ciężką srebrną zastawą i jadła oraz piła we 
właściwy sposób. Pamiętała nauki Kate i jej opowieści o eleganckich przyjęciach, na których; 
ciotka bywała, gdy mieszkała w Allentown. Zdawała sobie sprawę, ze Townsendowie bez 
skrępowania obserwują jej maniery i komentują spojrzeniami prostą suknię i prostą fryzurę. 
Czuła rosnącą tęsknotę za ciotką, której tyle zawdzięczała, ze pewnie nigdy nie zdoła jej się 
odwdzięczyć.
 - Może - Byron odsunął się od stołu, ujął w dłoń wysmukły kielich z winem i spojrzał 
na syna — opowiesz nam o swoich sukcesach na pograniczu. Jesteś nam winien relację o 
swoich... przygodach. - Skrzywił usta w nieszczerym uśmiechu skierowanym do Whitney.
 - Oczywiście podchwyciła kokieteryjnym tonem Madęline. - Wiele dostałeś 
odznaczeń i orderów?
 - A ilu buntowników zabiłeś? - Ezra od razu przeszedł do sedna wojny. Wysunął się 
do przodu na fotelu na kółkach i utkwił wzrok gdzieś pomiędzy wnukiem i jego żoną.
 Nadal pod obstrzałem spojrzeń Whitney odłożyła sztućce i oparła dłonie na płóciennej 
serwetce na kolanach. Z trudem przełknęła ostatnie kęsy w nieprzyjemnej ciszy, jaka zapadła 
po tych pytaniach. Garner patrzył na nią, ale nie odwzajemniła jego spojrzenia.
 - Nie było w tej wyprawie poważniejszych walk, tylko drobne potyczki - odparł 
uprzejmie.
 - Nie było poważniejszych walk? Szukałem w gazetach czegoś na twój temat, ale nic 
nie znalazłem. Teraz wiem dlaczego. Ci zdrajcy bez charakteru po prostu uciekli na twój 
widok - skomentował z drwiną Byron. - A to cholerni tchórze Na pograniczu żyje więc tylko 
cuchnący motłoch. Jak sobie z nim radziłeś?
 - Waszyngton wyjechał z Maryland już po kilku dniach pozostawiając dywizjom 
zadanie zabezpieczenia terenu. Wchodziłem w skład tych sił zabezpieczających.
 - Co, u diabła, przez to rozumiesz? - zniecierpliwił się Ezra Wysunął się jeszcze 
bardziej do przodu i zmarszczył czoło tak iż jego siwe krzaczaste brwi niemal się stykały.
 -	Rozdzielono nas po całym terenie, żebyśmy go podporządkowali państwu i 
oczyścili ze... zdradzieckiej działalności. - Garner zauważył, że Whitney pobladła. Ostrożnie 
dobierał słowa. — Mieliśmy znaleźć i zlikwidować nielegalne gorzelnie i produkowaną w 
nich whisky, a także aresztować gorzelników. zwłaszcza tych najważniejszych.
 -	To męty - skomentował Byron, wyrażając tym swe święte oburzenie. — 
Prawdopodobnie ci zawszeni łajdacy i tak musieli zostać aresztowani pod tym czy innym 
zarzutem. Większość rozmaitych pętaków z pogranicza to uciekinierzy z normalnego 
społeczeństwa. Bo kto przy zdrowych zmysłach wybrałby taką plugawą zwierzęcą 
egzystencję, gdyby nie zmusiło go do tego jeszcze większe zagrożenie życia niż tam? Ilu 
aresztowałeś?
 -	Miałem przywrócić porządek na wyjątkowo trudnym terenie. - Garner obserwował, 
jak bladość Whitney ustępuje miejsca wypiekom i jak rośnie jej napięcie, czego również sam 
doświadczał. - Odkryliśmy grotę, w której ukrywano zapasy nielegalnie produkowanej 
whisky i aresztowaliśmy odpowiedzialnych za to ludzi.
 Na tym zakończył relację, a Whitney dopowiedziała sobie w myślach to, czego nie 
powiedział - że również ona uczestniczyła w nielegalnym procederze i że aresztował jej ojca. 
Rozważnie pominął te jej „wstydliwe” koligacje i gniewnym spojrzeniem powstrzymywał ją 
przed dodaniem czegokolwiek, więc milczała.
 - Dostałeś pochwale? - spytał niecierpliwie Byron, niezadowolony z lapidarnej relacji 
syna.
 - Możliwe, że dostane.- Garner zauważył, że Whitney zadrżała na te słowa. - Była to 
produkcja na dużą skalę i towarzyszył jej silny opór.
 - W ten sposób „wyprawa" przyniesie pożytek - skomentował kpiącym tonem ojciec. - 
Dla przykładu i powstrzymania innych należy tych wszystkich zdrajców powiesić. W 
Filadelfii uważa się podobnie, to znaczy, że trzeba im wymierzyć sprawiedliwość ciężką ręką. 
 Whitney utkwiła wzrok w posępnych oczach Garnera. 
 - Na pograniczu gromadzi się najgorszy element, który łudzi się, że nie doścignie go 
tam prawo - zagrzmiał Byron. – Ci ludzie żyją tak długo w stanie najgorszego upodlenia, że 
są jak zwierzęta. Pławią się we własnym plugastwie, mając za nic zasady moralne i 
przyzwoitość. Próbowali zanarchizować cały kraj, ale na szczęście, ponieśli klęskę.
 Uważał, że aresztowanych należy powiesić, że gorzelnicy z zachodu nie zasługują na 
nic więcej. To był dla Whitney straszliwy cios. Ponadto w jego opinii pogranicze 
zamieszkiwali przestępcy, których zjadało robactwo i którzy pławili się we własnym 
plugastwie, wyzuci z dumy, poczucia godności i nielojalni z natury. Jej ojciec był zatem 
zdrajcą, a mieszkańcy Rapiure, tak sobie bliscy i oddani, przypominali bardziej zwierzęta niż 
ludzi - wujek Harvey, ciocia Sarah, ciocia Kate... Whitney siedziała jak sparaliżowana. Nie 
mogła wciągnąć powietrza do płuc, zamrugać ani oderwać oczu od Garnera, który spoglądał 
gniewnie i ponuro.
 Z trudem hamowała wybuch. Zgodnie z tym, co powiedział Byron, ona też była 
zwierzęciem. Prawdopodobnie wygłosił tę przemowę tylko po to, by dać jej do zrozumienia, 
że tak uważa. Nie przeciwstawił się ultimatum Garnera wprost, ale znalazł sposób bardziej 
podły, by ją poniżyć. Z powodu posępnej miny męża wydawało się jej, że uważa on tak samo 
jak ojciec. Dlatego nie zbliża się do niej. Czuła się zraniona w sposób trudny do zniesienia. 
Była rada, że wbrew woli w jej oczach pojawiły się łzy i widok męża dziwnie się zatarł.
 Gamer spostrzegł, że Whitney zadręcza się gruboskórnymi uwagami jego ojca. Wyraz 
jej oczu zdradzał ból, a ciało było sztywne z oburzenia. Potężny Byron Townsend zmieszał z 
błotem wszystko, co Whitney sobą uosabiała i co kochała. Drżał jej podbródek. Musiało jej 
być niewypowiedzianie przykro Garnerowi też było bardzo przykro, jakby coraz lepiej 
wczuwał się w jej sytuację.
 Odsunęła krzesło i uczepiła się pobielałymi dłońmi krawędzi stołu. W wyrazie jej 
twarzy duma mieszała się z rozpaczą, gdy spojrzała na wszystkich załzawionymi oczami i 
ruszyła do drzwi. Garner zerwał się z miejsca, zerknął na jej skuloną sylwetkę i odwrócił się 
do swej rodziny.
 Szanowani Townsendowie ze szczytu hierarchii społecznej siedzieli tu w glorii 
ignorancji i okrutnych jankeskich uprzedzeń wobec mieszkańców zachodu. Może nawet 
wierzyli w słuszność podłej, zatruwającej umysły doktryny o niższości tych ludzi, skoro 
Byron Townsend wygłosił swe przekonania jak świętą rację. Teraz Garner w pełni zdał sobie 
sprawę, że chodzi o mit stworzony przez członków jego klasy i ludzi interesu po to, by 
zwolnić się od odpowiedzialności za problemy nękające mieszkańców trudnego pogranicza. 
Czy to z powodu złośliwości, czy arogancji, jego ojciec zadał Whitney za pomocą swych 
uprzedzeń okrutny cios.
 Siedziała przy tym stole, dzielnie pokonując onieśmielenie wywołane wystawnym 
obiadem i bez słowa znosząc jawną pogardę. Trzęsąc się ze złości, Garner spiorunowai ojca 
spojrzeniem.
 - Jesteś wstrętnym łajdakiem - zagrzmiał, nie zamierzając już dłużej być posłusznym 
synkiem. - Jeśli jeszcze raz tak się wobec niej zachowasz, to przysięgam, że cię 
powstrzymam. - Uderzył pięścią w stół i strącił stojące w pobliżu kryształowe kielichy, które 
rozbiły się o podłogę. Ruszył do drzwi sztywny z gniewu.
 Ezra obserwował wybuch wnuka spod przymrużonych powiek. Byron zaklął, 
Madeline straciła oddech, a on spokojnie dopił rozwodnione wino i uśmiechnął się.
16
 Whitney stała w swoim pokoju przy oknie. Czuła pustkę. choć nadal kłóciły się w niej 
sprzeczne uczucia i doskwierał jej ból zadany przez Byrona Townsenda. Nie mogła się 
uwolnić od budzącego grozę wyobrażenia powieszonego ojca, wspomnienia gniewu Garnera i 
pogardy wobec niej i mieszkańców pogranicza, otwarcie manifestowanej przez Townsendów.
 Pogrążona w posępnych myślach, nie usłyszała, że do pokoju wszedł maż i stanął przy 
drzwiach, obserwując ją gdy oparła się o ramę okienną, spuściła głowę i zwiesiła ramiona. 
Martwiła się jego ciągłym gniewem i chłodem.
 Gdy ujrzał jej niekłamaną rozpacz, złość natychmiast mu przeszła. On też czuł pustkę. 
Zdawał sobie sprawę z cierpienia Whitney. Jego dumna romantyczna żona piła whisky jak 
mężczyzna, biegała jak sarna, targowała się jak arabski kupiec i walczyła jak nieustraszony 
rycerz. Ale przy tym wszystkimi była bardzo czuła na pocałunki i na słowa. Drgnął na myśl, 
że jest czuła na jego pocałunki i dotyk. To w jego ramionach stała się kobietą, a gdy się 
kochali, żarliwie odpowiadała na pieszczoty, jakimi ją obsypywał. Reagowała czule, pomimo 
iż był nieugięty. Potrafiła pokonać jego chłód.
 Chciał ją mieć i otaczać opieką, posiadać fizycznie i chronić jej wrażliwość przed 
wrogim światem. W tym stanie wzburzenia uczuć i myśli zapomniał o swych urazach i 
lękach. 
 - Whitney. 
 Był o krok od niej. Odwróciła się przestraszona od okna, otarła palcami łzy płynące po 
policzkach i znieruchomiała z uniesionym podbródkiem.
 - Nie poczekałam, żebyś pozwolił mi stamtąd odejść ale nie mogłam już... - Głos 
uwiązł jej w gardle z powodu własnego żalu i wzburzenia Garnera. Jego milczenie obudziło 
jej najgorsze lęki i cofnęła się do okna, uderzając plecami o odsuniętą okiennicę. - Nie 
chciałam cię rozzłościć. Po raz pierwszy w życiu jadłam taki wystawny obiad, złożony z tylu 
potraw i dań. Wiem, że mogłam coś zrobić niewłaściwie, ale nie powiedziałam nic w związku 
z moim ojcem i nie powiem. Przyrzekam. - Umilkła, bo znowu poczuła ucisk w gardle. Na 
oczach męża przeżywała załamanie nerwowe i czuła się tym upokorzona. Usiłowała 
powstrzymać łzy, a gdy jej się to nie udało, uciekła w najdalszy kąt pokoju.
 -	Whitney. - Garner wziął ją za rękę, lecz nie chciał przysuwać bliżej do siebie w 
obawie, że sprawi jej ból. - To, co powiedział mój ojciec...
 -	Jest prawdą? - przerwała mu niecierpliwie, coraz bardziej napięta i rozdygotana. - 
Rzeczywiście chcą powiesić gorzelników? Zabiją mojego ojca?
 Tak cierpiała, że sam z trudem wydobył z siebie głos, przeżywając jej ból.
 - Nie, Whitney, nie powieszą gorzelników.
 Rozluźniła się nieco i wówczas przysunął ją bliżej do siebie. Gdy nieutulona w bólu 
znowu zaczęła płakać, trzymał ją w ramionach i scałowywał jej łzy.
 -	Moja rodzina, w Rapture, to nie są żadne zwierzęta, lecz naprawdę dobrzy ludzie. 
Dla kogoś znajdującego się w potrzebie zdjęliby z grzbietu ostatnią koszulę.
 -	Albo oddaliby jedyny placek, jaki mają – powiedział i przysunął ją jeszcze bliżej.
 - A mój tata nie jest żadnym zdrajcą. Walczył w wojnie o niepodległość i Brytyjczycy 
ranili go dwa razy. Był pod wodzą generała Waszyngtona w Valley Forge. Z kolei tata 
Charliego walczył pod dowództwem generała Greena, a Ballard i Julius kierowali zaprzęgiem 
wołów Henry’ego Knoxa gdy transportował działo przez góry. Oni wszyscy nigdy nie chcieli 
doprowadzić tego kraju do upadku, lecz po prostu... – znowu straciła głos.
 - Pragnęli zapewnienia im swobód, o które walczyli - dokończył za nią i jedną ręką 
objął ją w talii, przytulając mocno, a drugą uniósł jej podbródek. Poczuł jej drżenie, gdy z 
trudem wciągnęła powietrze do płuc i zamknęła zapłakane oczy, jakby pocieszona myślą, że 
zdołała go przekonać.
 - Ludzie nie maja tam wszy - dodała zdławionym głosem. - Choć pchły się zdarzają.
 Skinął głową na potwierdzenie, że w to wszystko wierzy, choć Whitney miała 
zamknięte oczy. Przysunął jej policzek do swego serca.
 Jego ciepło błogo rozlało się w jej ciele. Ten uścisk, czułe słowa i uspokajające 
spojrzenie budziły jej obawy, ale i dodawały otuchy. Garner obejmował ją tak delikatnie. A 
może po prostu wszystko to tylko jej się wydawało, gdyż była przeraźliwie samotna?
 Wyciągnęła ręce, by objąć go w pasie, lecz z powodu niepewności nie zrobiła tego. 
Ale czy mógłby ją tak obejmować, gdyby rzeczywiście jej nienawidził? Gdy poczuła jego 
rękę na włosach i policzku, poddała się. Objęła go z desperacją i wtuliła twarz w jego koszulę.
 - Whisky, tak mi przykro, że mój ojciec cię zranił - szepnął tuż nad jej głową, 
muskając jej włosy gorącym oddechem. - Przysięgam, że więcej się to nie powtórzy.
 Uniosła twarz w reakcji na drżenie jego ciała i uspokajający głos.
 Delikatnie otarł jej łzy palcami i ujął w dłoń podbródek. Uśmiechnął się czule i 
pochylił do jej wiśniowych ust, a ona chłonęła go i upajała się nim, zaspokajając głód uczuć i 
wzmacniając nadwątlone siły.
 Otworzyła się na pieszczotę jego ust jak dzika róża, sycąc go niewypowiedzianą 
słodyczą. Pieścił językiem jej język, podniecał ją i budził w niej pierwotną instynktowną 
potrzebę komunii ciał. Ocierała się o jego tors i brzuch, pragnąc rozkwitnąć w jego 
ramionach.
 -	Garaerze, kochaj mnie - szepnęła w oszołomieniu, gdy po gorącym pocałunku 
przesunął usta na jej policzki i podbródek.
 -	Będę – zapewnił, przyciskając ją do siebie niemal brutalnie. Z jego piersi wyrwało 
się tęskne westchnienie.
 Wziął ją na ręce i zaniósł do łóżka. Gdy niecierpliwie zdejmował surdut i kamizelkę, 
popatrzył na Whitney i dostrzegł w jej oczach żar namiętności. Jej na wpół obnażone 
brodawki piersi były powiększone w oczekiwaniu na pieszczoty. Wyglądała jak upadły anioł, 
którego wdziękom nie można się oprzeć.
 Gdy zerwał z siebie koszulę i buty, usiadła i jak zaczarowana wodziła wzrokiem po 
jego silnym torsie i barczystych ramionach. Po chwili wyprężyła się uwodzicielsko, 
wyobrażając sobie dotyk nagiego męskiego ciała na swych obnażonych piersiach i brzuchu. 
Zaczęła niezdarnie odsznurowywać tasiemki stanika sukni, ale Garner przyklęknął na łóżku i 
odsunął jej ręce.
 - Sam to zrobię - powiedział.
 Głaskał jej piersi przez materiał, delektował się szczupłą talią, zgrabnymi biodrami i 
udami, które skrywał dół sukni. A po chwili ze słodkim westchnieniem odsznurował stanik i 
rozchylił go szeroko. Widok Whitney na wpół nagiej i na wpół okrytej działał na niego 
nadzwyczaj podniecająco.
 - Od kiedy to nosisz? - spytał stłumionym głosem, gdy pod rozsznurowaną suknią 
ukazał się gorset. Drżącymi dłońmi wodził po fiszbinach.
 - Musiałam go włożyć pod tę suknię – szepnęła zdumiona, że Garner pochłania 
wzrokiem ten niewygodny damski fatałaszek. Jakby chciał jak najszybciej go zobaczyć, 
zręcznie zdjął z niej suknię, halkę i pończochy z taką męską zaborczością, że straciła oddech i 
zadrżała z rozkoszy. Ale ku jej zdumieniu nie zaczął rozsznurowywać gorsetu, tylko 
wpatrywał się we wspaniale wyeksponowane w nim piersi i wiotką kibić. Niecierpliwie 
chwyciła więc tasiemki, by to zrobić. 
 - Nie - przytrzymał jej dłonie. - Niech zostanie. 
 - Ale czy nie będzie przeszka... - nie dokończyła zdania nieco przestraszona 
zaborczością męża.
 - Nie będzie, moja Whisky. - Rozpinał guziki spodni, nie odrywając oczu od 
uwięzionego w gorsecie biustu, który ona chciała dla niego obnażyć. Po chwili, nagi,. położył 
się obok niej na brzuchu i wtulił głowę pomiędzy dwa dorodne pagórki piersi.
 Wyswobodził z gorsetu jedną ciemną twardą brodawkę i pocałował ją. Gdy 
wyswobodził drugą, pieścił ją dłonią. Pod wpływem dotyku jego warg. zębów, języka i 
palców na nabrzmiałych brodawkach Whitney traciła oddech i wiła się na łóżku w słodkich 
męczarniach. Teraz zdała sobie sprawę, że gorset dopełniał pieszczot Garnera, ściskając jej 
ciało niemali jak męskie dłonie.
 Nagle mąż rozsunął jej uda i zaczaj ją podniecać dotykiem dłoni w najintymniejszym 
miejscu. Zręcznymi palcami wykonywał okrężne ruchy drażniące jedwabiste łono, a ona 
drżała z rozkoszy, która wciąż się wzmagała, wyzwalając pragnienie najgłębszego zespolenia 
ciał.
 - Chodź. - Oblizała gorące suche usta i wciągnęła do płuc haust ożywczego powietrza. 
- Garnerze.
 - Och. Whisky, kochana - jęknął. Przesunął policzkiem po jędrnym sutku i pocałował 
ją. - Spraw to sama.
 Poddała się doznaniom, jakie wywoływał dotyk jego dłoni w najintymniejszym 
miejscu i wyprężyła, pozwalając, by zwinne męskie palce penetrowały jej głębię, aż porwał ją 
gwałtowny przypływ miłosnego uniesienia. Czuła, że płonie i przywarła do męża całym 
ciałem, niemal tracąc kontakt z rzeczywistością i zamierając w słodkich spazmach.
 Garner przywrócił jej świadomość, obsypując ramiona czułymi pocałunkami. Gdy 
spojrzała na niego, jej oczy błyszczały jak szmaragdy. Teraz jej ciało było dla niego otwarte, 
falując pod nim i dążąc do najintymniejszego zespolenia. Gdy osunął się na nią całym 
ciężarem, objęła udami jego pośladki i uwodzicielsko pocierała wilgotne nabrzmiałe łono o 
twardą męskość. Wówczas włożył dłonie pod jej pośladki i złączył się z nią. Poruszał się w 
niej pewnymi rytmicznymi ruchami, drażniąc czuły wzgórek na jej łonie. Poddała się jego 
płynnym ruchom a po długiej chwili wstrząsnęły nią dreszcze najwyższej rozkoszy. 
Powtarzała jego imię, gdy wspólnie znaleźli się w raju.
 Pogodna gwiaździsta noc zastała ich w miłosnych objęciach. Wciąż się kochali, 
upajając podniecone zmysły i powracając do rzeczywistości. Ale w końcu wyczerpani 
położyli się na boku i spleceni nogami i rekami, patrzyli sobie w oczy. Zaspokoiwszy 
najgłębsze pragnienia, zażywali błogiego spokoju i odprężenia.
 -	Miałeś rację - szepnęła.
 -	Słucham? - Ocknął się z rozmarzenia i otworzył oczy.
 -	Chodzi o gorset Rzeczywiście nie przeszkadzał.
 -	Jasne. - W figlarnym uśmiechu Garnera błysnęły jego białe mocne zęby. - Szczerze 
mówiąc, uwielbiam gorsety.
 Whitney była nieco stropiona psotnym wyrazem jego oczu. Całkiem niedwuznacznie 
dał jej do zrozumienia, że gorsety go podniecają. Było to dla niej coś nowego. A więc 
podobały mu się kobiety nie w pełni rozebrane.
 - To nie jest zaskakujące – zawyrokowała po zastanowieniu, bo ją podniecał widok 
wysokich, wypolerowanych męskich butów i męskich spodni, opinających pośladki i uda, a 
także owłosienie na męskim torsie. - Co jeszcze lubisz?
 - Przejrzyste jedwabne pończochy i… - Zawachał się.
 - I? - ponagliła go.
 - I… - Miał wyznać, że zamszowe obcisłe spodnie, ale uznał, iż bezpieczniej będzie 
powiedzieć: - Nagie ciało, zwłaszcza twoje.
 - Miałam nadzieję, że to powiesz. – Uśmiechnęła się figlarnie i zmysłowo, 
przyklękając przed nim. Rozsznurowała gorset i zerwała go z siebie, - Bo ja naprawdę wolę 
nagie ciało.
 Roześmiał się, wpatrzony w jej piersi. Zmusiła go, by położył się na plecach i osunęła 
się na niego.
 - Wiele gorsetów widziałeś? - spytała. Unosząc się na łokciach. 
 - Kilka- odpad lakonicznie doskonale wiedząc, co ona ma na myśli.
 - A czy któryś z nich podobał ci się bardziej niż inne? – dociekała niezadowolona z 
ogólnikowej odpowiedzi.
 - Nie - Jego samego zaskoczyła ta szczera odpowiedź. W rzeczywistości wcześniej nie 
podobała mu się żadna kobieta. Zdumiał się. iż dotychczas nie zwrócił uwagi, że nie dzielił 
kobiet na te. które mu się podobały, i na te, które mu się nie podobały. Zaniepokoiło go to. - 
Miałem ważniejsze sprawy na głowie.
 - Jakie? - Upajała się swą zażyłością z Garnerem, która nie łączyła go wcześniej z 
żadną kobietą. Z ulgą przyjęła wiadomość, że przed nią nie było w jego życiu innego 
ważnego „gorsetu"
 - Firmy Townsendów. Moja rodzina ma gorzelnię, przedsiębiorstwo transportu 
morskiego i bank, a także prowadzi rozległy handel i dysponuje udziałami w innych firmach. 
Kierowanie tymi zróżnicowanymi interesami oznacza wielką odpowiedzialność, do której 
mnie przygotowywano przez całe życie. Wkrótce powinienem przejąć to wszystko... - Zna-
cząco zawiesił głos. - Zgodnie z tradycją w rodzinie Townsendów ster rządów przejmuje syn.
 - A co będzie wówczas robił twój ojciec? - Dostrzegła dziwną zmianę w wyrazie jego 
oczu.
 - Zajmie się polityką, będzie sprawował jakiś urząd. To właśnie robił dziadek Ezra, 
dopóki nie zachorował. To jest, również tradycja rodzinna, że w średnim wieku 
Townsendowie poświęcają się działalności politycznej.
 Wszystko u was jest takie uporządkowane – skomentowała, obserwując jego mimikę. 
Powiedziała „uporządkowane”, ale miała na myśli – nudne.
 - Wcale nie. W rzeczywistości kontrola nad interesami Towsendów zależy od 
posiadanych udziałów. Chcąc kierować tym imperium, trzeba zdobyć zaufanie rodziny i 
otrzymać od nich miejsce za kołem sterowym, wykazać się wymaganą wiedzą i laurami 
wojskowymi, a także zdolnościami w prowadzeniu interesów i nieposzlakowanym 
charakterem, i ożenić się. – Zaczerwieniły mu się uszy.
 - Ożenić się odpowiednio. – powiedziała za niego. Teraz zrozumiała, jak bardzo ich 
małżeństwo mogło wpłynąć na jego karierę. Skoro w opinii Townsendów w ten sposób się 
pohańbił, to w ich oczach jego zdolności do prowadzenia interesów i charakter musiały być 
oceniane nader niepochlebnie. Zaniepokojona tym Whitney spytała z poważną miną: - 
Naprawdę chcesz kierować interesami Townsendów?
 - Chcę i zawsze byłem do tego przygotowywany. - Zauważył, że jest zaniepokojona i 
udzielił mu się jej stan, Ale nie chciał teraz myśleć o czekających go problemach, lecz mieć 
czas dla niej i dla siebie. Pogładził nos i usta Whitney, polepszając tym nieco jej nastrój. 
Pocierała podbródek, który opierała na jego torsie, co go cudownie podniecało. Zamknął 
oczy, poddając się temu masażowi zmysłów. Gdy je otworzył. objął ją tak mocno, że straciła 
oddech. Odwrócił ją na plecy. - Mam czterdzieści procent udziałów w interesach 
Townsendów, a potrzebuję sześćdziesiąt, by zdobyć pełną kontrolę. Ale teraz chcę mieć sto 
procent Whitney Daniels.
 Przed świtem pozbierał z podłogi ubranie, włożył spodnie i cicho wyszedł do swojego 
pokoju. Zaskoczyło go miłe ciepło. Ktoś napalił w kominku, nawet jeśli było jasne, gdzie 
Garner Townsend spędza noc. To na pewno był Benson, bo tylko on potrafi nie zważać na 
nieobecność swego pana i robić swoje.
 Major przysunął do kominka fotel i usiadł wygodnie, opierając gołe stopy w pobliżu 
tlących się jeszcze szczap. Zastanawiał się, co mu się przydarzy złego, bo tak byto już dwa 
razy po tym, jak kochał się z Whitney. Ale odczuwał wewnętrzny spokój. Napięcie nie 
powróciło; Musiał przyznać, że po raz pierwszy w życiu w pełni usatysfakcjonował zmysły. 
Ze zdumieniem stwierdzał, że jaśniej myśli i lepiej się skupia. Tej nocy kochał się z Whitney 
wiele razy, zbyt wyposzczony seksualnie i zbyt nią upojony, by móc się powstrzymać. Ale 
inaczej niż po whisky, nie był pijany. lecz świadomy wszystkiego. Z większym niż 
dotychczas dystansem zastanawiał się nad wzburzeniem, jakie w nim wywołała od chwili, 
gdy ją poznał.
 W jej obecności przeżywał ustawiczną udrękę z powodu podnieconych zmysłów, gdyż 
jego ciało wymykało się spod kontroli i ulegało rozpasanym namiętnościom. Pożądanie 
dochodziło w nim do głosu przy żołnierzach i mieszkańcach Rapture, w zimnym mokrym 
lesie i pod ścianą stajni, jakby funkcjonowało niezależnie od jego woli, ślepe i przerażające. 
 Na wspomnienie tego wszystkiego jęknął i oparł głowę na fotelu. Chuć opanowała go 
również wczoraj wieczorem, przy rodzinie. Ze zgrozą stwierdzał, że na widok zarysu sutków 
Whitney pod bluzką i jej pośladków w obcisłych zamszowych spodniach podnieca się jak 
samiec w rui. Przez cały czas próbował to sobie jakoś tłumaczyć i pomniejszać wagę katastrof 
powodowanych w jego życiu przez nieokiełznane i niewiarygodne pożądanie!
 Z pewnością za sprawą natury był okropnie kochliwy i łatwo się podniecał oraz ulegał 
zmysłom. Po pierwszym takim doświadczeniu, z Chloe, gdy miał szesnaście lat - na 
wspomnienie tamtych chwil przeszły go ciarki - przez lata uczył się bronić przed 
wyrafinowaniem płci niewieściej. Potrafił dostrzec śmieszność afektacji kobiet z jego klasy i 
stłumić swoją męską reakcję na ich urodę. Nauczył się nie zwracać uwagi na ich uwodziciel-
skie manipulowanie mężczyznami za pomocą strojów.
 Ale Whitney stanowiła całkowite przeciwieństwo kobiet, przed którymi nauczył się 
bronić. Była prostolinijna i nieefektowna, a także raczej nieświadoma pożądania, jakie 
wzbudzała u mężczyzn. Ponadto miała napawające grozą upodobanie do spodni i i brutalnej 
szczerości i cechowała ją bulwersująca obojętność na pozycję społeczną i bogactwo. 
Absolutnie nie była podobna do kobiet z jego klasy, z wyjątkiem skłonności do zdrady, która 
służyła osiąganiu zamierzonych celów.
 Jego słabość do tej kobiety wciąż rosła. Ledwie panował nad pożądaniem, jakie w nim 
wzbudzała, ale chodziło o coś więcej niż o zwierzęcą chuć. Z niepokojem przypomniał sobie, 
jak zajadle jej bronił przed atakami rodziny i z jakim oddaniem ją pocieszał. Była taka 
zraniona i pełna słodyczy, że wyzwalała w nim uczucia daleko wykraczające poza zwykłą 
sympatię. Bał się nawet myśleć o katastrofie, jaką mogło to spowodować.
 Nie panował nad swoimi uczuciami do żony i postanowił to zmienić. Chciał wyplątać 
się z zależności od niej, by nie zmarnowała mu życia i szansy na przejecie kontroli nad 
spółkami Townsendów. Uznał, ze musi zachować wobec Whitney dystans i czujność wobec 
pragnień, jakie w nim wyzwalała najzwyklejszymi ruchami i gestami Zastanawiał się, jak 
może to osiągnąć, i doznał olśnienia - powinien sprawdzić, co dzieje się w spółkach 
Townsendów. Bez wątpienia czekała go tam ciężka praca, dzięki której mógłby uwolnić się 
od żony.
 Nagle przyszło mu do głowy rozwiązanie. Skoro Whitney tak zniewalała jego zmysły, 
to powinien za pomocą strojów ukryć jej ponętną figurę. Wówczas nie wyzwalałaby w nim 
takiego nieokiełznanego pożądania. Co więcej, mógł upiec na tym samym ogniu drugą 
pieczeń, bo jego rodzinie byłoby łatwiej zaakceptować stosownie ubraną panią Townsend.
 Był absolutnie przekonany do tego pomysłu. Powinien kazać ubrać Whitney jak 
zepsutą, skłonną do zdrady damę, bo wtedy potrafiłby ją ignorować. Powinien jej sprawić 
wyszukane stroje, całe mnóstwo szykownych, wymyślnych strojów. Od tego należało zacząć.
 Gdy rano Whitney się obudziła, Garnera już nie było. Przekręciła się na drugi bok i 
mościła w miękkiej pościeli, przypominając sobie rozkosze, jakich tu dziś zaznała. Po chwili 
wstała włożyła koszulę, poruszyła drwa w kominku i rozsunęła zasłony w oknie. Słońce było 
już wysoko na niebie. Zerknęła na podłogę wokół łóżka, łudząc się, że znajdzie jakąś 
zapomnianą przez Garnera część garderoby, ale zabrał wszystko. Przypomniała sobie z 
uśmiechem, że to ranny ptaszek.
 Zbierając swoje rzeczy z podłogi mimowolnie przypomniała sobie, jak Garner je z niej 
zajął. Wyszedł za nią z jadalni, lecz zamiast wygłaszać pouczenia, jak powinna się 
zachowywać, wysłuchał jej i wziął ją w objęcia. Była wtedy taka zagubiona i osamotniona, że 
nie wiedziała, co ze sobą począć. On wzniósł się ponad gniew Townsendów i ponad swoje 
uprzedzenia, pokazując, jak jej pragnie. Pocieszył ją i dodał jej otuchy. To było więcej, niż 
spodziewała się kiedykolwiek od niego otrzymać. Może zatem istniał cień nadziei, że 
transakcja, jaką z nim zawarła, przyniesie owoce?
 Mercy zjawiła się ze śniadaniem i kubełkiem gorącej wody. Z niezadowoleniem 
spojrzała na rozsunięte zasłony i buzujący w kominku ogień, po czym zajęła się słaniem łóżka 
oraz zmianą ręczników. Whitney czuła się niezręcznie, że ktoś wykonuje czynności, które w 
domu wykonywała sama. Sposępniała na wspomnienie wyrzutów, jakie wczoraj robiła jej 
Żelazna Rodzina, oskarżając ją o usidlenie Garnera po to, by zdobyć jego pieniądze i żyć w 
luksusie na wschodnim wybrzeżu. .
 -	Ja będę rozsuwała zasłony i paliła w kominku, psze pani - oświadczyła pokojówka, 
spoglądając na nią czujnie i w napięciu.-To należy do moich obowiązków. Zrobiłabym to 
wcześniej, ale zajrzałam tu i pani jeszcze spała. Młodszy pan powiedział, żebym poczekała, 
aż pani wstanie.
 -	Mercy, czego ode mnie oczekujesz w zamian za służbę? - W Whitney odezwał się 
instynkt kupiecki.
 - Niczego nie oczekuję, psze pani. - Pokojówka nachmurzyła się tak, iż pogłębiły się 
zmarszczki na jej czole. -Wykonuję swoje obowiązki.
 - Nie masz względem mnie żadnych obowiązków. Chciałabym ci pomóc w 
codziennych zajęciach w zamian za przynoszeni wody i drewna.
 - Psze pani.- Mercy spoglądała na nią ze zdumieniem, widząc, że ona nie żartuje. – 
Nigdy nie mogłabym na to pozwolić. To jest nie do pomyślenia.
 Pokojówka była zaszokowana jej propozycją. Ale Whitney, kierująca się kupiecką 
logiką, doszła do wniosku, że po prostu za mało jej zaoferowała. Okryła się szkarłatem na 
myśl, że w tym wspaniałym domu jest największą nędzarką, która nie ma nic własnego na 
wymianę. Nie potrafiło to jednak powstrzymać osoby pochodzącej z Danielsów przed 
targowaniem się.
 - W porządku. Rozsuwaj zasłony i rozpalaj ogień w kominku, a ja będę przynosiła 
wodę i drewno. Jeśli powiesz mi, gdzie trzymacie drewno, to chętnie będę je rąbała.
 - Psze pani. - Mercy dramatycznym gestem przycisnęła do bujnych piersi 
zaczerwienioną rękę i cofnęła się, potrząsając głową. - Nie, psze pani. Ja nie pokażę. - I 
wyszła, szeleszcząc szarą spódnicą.
 Whilney była purpurowa ze wstydu, że nie ubiła żadnego interesu. Z jeszcze większą 
determinacją postanowiła brać dla siebie w tym domu tylko minimum zagwarantowane w 
uczciwej transakcji, gdyż dzięki temu nikt nie będzie mógł jej nazwać chciwą intrygantką i 
łowczynią fortun. Chciała mieć tu zapewnione jedynie to, co niezbędne, czyli wyżywienie i 
dach nad głową, należące się jej jako żonie Garnera. Uznała, że ma wystarczająco dużo ubrań, 
by wyglądać przyzwoicie i nie marznąć.
 Umyła się, dziobnęła śniadanie i ruszyła z tacą do kuchni. Zatrzymała się u szczytu 
schodów prowadzących do holu wejściowego, bo nagle zdała sobie sprawę, że nie wie, gdzie 
jest kuchnia. Gdy usłyszała z tyłu odgłosy ciężkich kroków, z przestrachem odwróciła głowę i 
zobaczyła Bensona, który szedł do niej w pośpiechu. W jednej ręce trzymał szczotki do 
czyszczenia kominka, a w drugiej kubeł. Na jego za dużym, zniszczonym ubraniu i rumianej 
twarzy widniały ślady sadzy i popiołu. Gdy Whitney odwzajemniła jego niepewny uśmiech, 
strasznie się ucieszył.
 - Psze pani! - Z zadowoleniem patrzył na jej radosną twarz, - Dobrze się pani miewa?
 - Dość dobrze. A ty, Benson? Jak ci się podoba praca lokaja?
 - Och. – Zawstydzony spuścił oczy. – Major już miał lokaja, więc przydzielili mnie do 
czyszczenia pleców i kominków. Wszystko byłoby dobrze, gdyby tylko stary Edgewater nie 
sprawdzał mnie tak często. 
 Whitney skinęła głową ze współczuciem.
 - Och. - Odstawił wiadro, odłożył szczotki i chciał wziąć od niej tacę- - Zaniosę to,. 
psze pani.
 - Nie. - Odsunęła się do tyłu. - Sama zaniosę. Powiedz mi tylko, gdzie jest kuchnia.
 - Ależ, psze pani. - Nadal starał się wyjąć z jej rąk tacę, lecz mu nie pozwoliła.
 - Na litość boską, co tu się dzieje? - rozległ się na schodach głos Madeline, która 
niebawem przystanęła na najwyższym. stopniu.
 Whitney z trudem powstrzymała uśmiech, bo panna Townsend miała wysoko 
zaplecione warkocze, które nieodmiennie kojarzyły jej się ze zwieszonymi uszami psa 
gończego.
 -	Co ty wyprawiasz? - zwróciła się Madeline do Bensona.
 -	Zaoferowałem się, ze odniosę tacę do...
 -	Sama to potrafię zrobić - przerwała mu Whitney.
 -	Nie bądź śmieszna. - Madeline spojrzała na nią impertynencko. - Ty nie możesz 
nosić rzeczy - To praca służących. - Wyjęła z jej rąk tacę i z obrzydzeniem podała 
Bensonowi. - Zanieś to do kuchni i zajmij się swoimi obowiązkami. Zapamiętaj, że jesteś tu 
od czyszczenia pieców i kominków. - Gdy zaczerwieniony Benson pospiesznie odszedł z 
tacą, otaksowała Whitney zimnym spojrzeniem, które postarzało jej młodziutką twarz, - 
Kuzyn Garner zlecił mi zadanie - mam dziś po południu zaprowadzić cię do krawcowej. - 
Skrzywiła się na widok bluzki i spódnicy Whitney. - Z pewnością po to, żebyś mogła się 
pokazać ludziom. Przygotuj się do wyjścia w południe.
 Whitney nie zapomniała, jakie podjęła dziś postanowienie i uznała spotkanie z panną 
Townsend za znakomita okazję do zademonstrowania, że nie ma zamiaru pławić się w 
luksusach Townsendów. Skrzywiła wargi w uśmieszku.
 - Nigdzie nie pójdę. Mam wszystko, co trzeba - oświadczyła obojętnym tonem.
 Madeline zaskoczyła ta odpowiedź. Poruszyła ładnym nosem i spod zmrużonych 
powiek przyjrzała się Whitney badawczo,j jakby wietrzyła w jej odmowie jakiś podstęp. 
 - Rób, jak uważasz - skomentowała.
 Whitney z zadowoleniem patrzyła, jak apodyktyczna kuzynka Garnera wyniośle 
zmierza do swego pokoju. Po chwili zeszła sprężystym krokiem po schodach i ruszyła przez 
hol w stronę, w którą skręcił Benson. Postanowiła sama odnaleźć kuchnie
 Madeline zatrzymała się przed drzwiami swego pokoju i ukradkowo zerknęła w stronę 
schodów, ale nie było już tam żony Garnera.
 - Kuzynie nie będziesz mógł powiedzieć, że nie próbowałam - mruknęła pod nosem.
 Whitney odkryła kuchnię z tyłu wielkiego domu. Gdy tam weszła, wszyscy 
znieruchomieli przy swoich zajęciach. Spytała grzecznie, gdzie jest źródło lub studnia i 
drewno na opał. Przełożony służących kręcił nosem, ale w końcu pokazał jej ogromny stos 
narąbanego drewna na tylnym dziedzińcu. Gdy wzięła kilka szczap, zmiażdżył ją wzrokiem i 
wyszarpnął jej z rąk wszystkie. Próbowała się z nim targować i zaproponowała, ze przyniesie 
drewna również do innych pokojów, jeśli tylko pozwoli jej zabrać te.
 Po kilku minutach wróciła do kuchni z pustymi rekami, czerwona jak burak. Ten 
łajdak zachowywał się tak, jakby drewno stanowiło jego własność. Zażądała wiadra i 
zaprowadzenia do studni, ale odmówił jej również tego. Była bliska wybuchu, gdy nagle 
spostrzegła, że na wielkim stole wyrabia się ciasto. Postanowiła zaoferować swe umiejętności 
kulinarne w zamian za zgodę przełożonego służących na to, by sama przyniosła drewna i 
wody do sypialni. Główna kucharka spoglądała na nią ze zgrozą, a jej pomocnicy i pomocnice 
oraz pokojówki i pokojowcy - którzy przybiegli do kuchni na wieść, że jest tu żona młodego 
pana - w podnieceniu wymieniali szeptem uwagi.
 Pulchna i rumiana główna kucharka zasłoniła sobą stół, ale tym razem Whitney nie 
zamierzała tak ławo ustąpić. Wiedziała, że wszyscy kucharze i kucharki zazdrośnie strzegą 
swych przepisów. Gdy Sarah piekła jeden ze swych najlepszych placków, nie pozwalała 
nikomu nawet zbliżyć się do pieca. 
 - Czy słyszeliście o chałce owocowej Queensberry? – spytała zaczepnie.
 Widząc zaskoczenie głównej kucharki, przypomniała sobie, że jedna z opowieści Kate 
o wspaniałym życiu na wschodnim wybrzeżu dotyczyła jedzenia owoców, a ściślej chałki 
owocowej. Na skrzywioną boleśnie twarz kucharki zareagowała czarującym uśmiechem 
Danielsów. który był nie do odparcia. Wkrótce rękami ubrudzonymi po łokcie mąką. 
wyrabiała ciasto i posypywała je kawałkami obranych jabłek, posmarowanymi wiśniową 
konfiturą.
 Chodząc po domu, Edgewater ze zdumieniem stwierdził, że wszyscy służący porzucili 
zajęcia i gdzieś poszli. W końcu spostrzegł, że tłoczą się w drzwiach kuchni. Wściekły 
podreptał tam najszybciej, jak mógł. Widok żony młodego pana, która w zakasanych 
rękawach i z twarzą pobrudzoną mąką pochylała się nad stołem z ciastem, tylko dodał oliwy 
do ognia.
 Oczywiście majordomus nie zwrócił uwagi pani Townsend, tylko wyładował gniew na 
służących. Ona zaś wytarła ręce, otrzepała spódnicę z mąki i udała się do części domu, którą 
nazywał rodzinną.
 Nie mając co ze sobą począć, chodziła bez celu po głównym holu. Zaplotła dłonie na 
plecach, by przypadkiem nie strącić jakiegoś bezcennego przedmiotu, których było tu wiele. 
Po obu stronach holu znajdowały się ogromne salony, w których stały meble o jedwabnych 
obiciach, a na ścianach wisiały wielkie portrety, utrzymane w ciemnych barwach, 
przedstawiające starszych mężczyzn o kwaśnych minach. Pomyślała, że prawdopodobnie 
obrazy przedstawiają przodków Townsendów, bo z jakiego innego powodu trzymaliby w 
salonach portrety takich ponuraków? Oglądała je uważnie i kręciła głową. Żadnej z tych osób 
nie mogłaby zaufać, bo ich oczy zdradzały nieczułość i chciwość, a nosy świadczyły o 
uszczypliwości i wścibskości. Poza tym wszyscy mieli arogancko i nieustępliwie uniesione 
podbródki. To była galeria Żelaznych Przodków Garnera Townsenda. Whitney zadawała 
sobie pytanie, jak to się stało, że całkiem nie jest do nich podobny. 
 Po pewnym czasie skręciła w boczny korytarz. Zaglądała do pokojów i zastanawiała 
się, gdzie może być Garner. Gdy zobaczyła uchylone drzwi, podkradła się do nich i z 
zaciekawieniem zerknęła do wnętrza pachnącego starociami. W pokoju o zamkniętych 
okiennicach było mnóstwo półek z książkami i papierami. Stanowił uderzający kontrast z 
pozostałymi więc zaintrygowana weszła do środka. Poczuła stary zapach dymu tytoniowego i 
kurzu. Ruszyła do okna, by otworzyć okiennice Gdy już to zrobiła, w pobliżu kominka 
usłyszała ciężki oddech i chrząknięcie. Odwróciła się gwałtownie.
 -	Ach, to ty! - rozległ się zaspany głos. Należał do Ezry Townsenda, który siedział w 
fotelu na kółkach przy kominku i ręką osłaniał oczy przed słońcem. Spoglądał na Whitney z 
irytacją, - Co tu, u diabła, robisz?
 -	Sądziłam, że w pokoju nie ma nikogo. - Wyprostowała się, przygotowana do 
obrony po wszystkich niefortunnych spotkaniach, jakie jej się dziś przydarzyły. - Zobaczyłam 
książki i chciałam...
 -	Rozumiem- prychnął z ironią. Przesunął wzrokiem po jej zgrabnej figurze i zwrócił 
uwagę na dumę w uderzająco pięknych oczach. - Co taka niewykształcona dzierlatka mogłaby 
robić z książkami? Chyba tylko je ukraść. Szczeniak powinien cię krócej trzymać.
 -	Za pozwoleniem, umiem czytać i pisać. - Prowokacyjnie skrzyżowała ręce na 
piersiach. - A Danielsowie nie kradną. Bierzemy tylko to, co udaje nam się wytargować w 
uczciwej transakcji.
 -	To się jeszcze okaże. - Podjechał do niej na fotelu na kółkach. Stwierdził, że jest 
nadzwyczaj zgrabna i urodziwa. - Jak ci się to udało? - Widząc niedowierzanie na jej twarzy, 
wyłożył kawę na ławę: - Jak ci się udało złapać go na męża? On czasami postępuje głupio, ale 
nie jest idiotą.
 - To prawda. Nie jest idiotą - odparte wściekła. – Nie jest też arogantem i tyranem, 
smarkaczem sączącym jad ani starym piernikiem! - Z przyjemnością patrzyła, jak bladą 
twarz staruszka pokrył rumieniec. - Czasami trudno z nim wytrzymać, ale absolutnie nie jest 
taki jak wy wszyscy, Żelaźni Townsendowie! I Bogu za to dzięki. - Uniosła ramiona i patrząc 
na Erę, który bezgłośnie poruszał ustami, odwróciła się do drzwi.
 - Wynoś się stąd! — rzucił za nią. gdy przekraczała próg. Potoczył fotel pod okno, by 
zamknąć okiennice, ale otworzyły się z trzaskiem. Spróbował jeszcze raz i sytuacja się 
powtórzyła. Zaklął w myślach i odwrócił fotel w stronę otwartych drzwi. Poczuł na głowie 
ciepłe promienie słońca i gniew mu przeszedł. Myślał o tym, czego się właśnie dowiedział i 
co go zaintrygowało - ta krewka dzierlatka stała murem za szczeniakiem. 
17
 Whitney pomknęła po schodach do swojego pokoju, jedynego schronienia, jakie miała 
w tym domu. Opadła ciężko na ławę w nogach łóżka i utkwiła wzrok w niebieskim dywanie. 
Poznała już złośliwą rodzinę Garnera, naburmuszonego starego majordomusa i zastraszonych, 
przewrażliwionych służących. Dopiero zbliżało się południe, a ona zdążyła zgorszyć i obrazić 
niemal wszystkich w tym domu.
 Westchnęła z irytacją. Nie pozwolili jej uczciwie targować się o to, co chciała robić. 
To była niewybaczalna obraza jej kupieckiej dumy. Oskarżali ją, że jest łowczynią fortun, ale 
odmawiali jej prawa do godnego zarabiania na utrzymanie. Danielsowie mieli praktyczne 
podejście do wszystkiego, a ona była zbyt przebiegłym kupcem, by nie zorientować się od 
razu, że sytuacja przedstawia się beznadziejnie. Dalsze targowanie się i upieranie przy tym, że 
sama będzie wykonywała podstawowe zajęcia, mogło tylko wzmocnić ich nienawiść do niej i 
narazić ją i jej męża na dalsze kpiny. Nie przejmowała się tym, co myślą o niej nikczemni 
Townsendowie, ale chciała, by traktowali z szacunkiem Garnera i liczyli się z nim. Ich 
aprobata dla jego poczynań miała kluczowe znaczenie dla przyszłej pozycji w spółkach 
Townsendów, a on pragnął przejąć kontrolę nad rodzinnym imperium.
 Wzdrygnęła się na myśl o jego rodzinie. Black Daniels uważał, że Garner powinien 
zapewnić Whitney rodzinę, ale to było gniazdo żmij! Bezwzględni, krytyczni i zwalczający 
innych, Townsendowie oznaczali swe terytoria procentami udziałów w firmach i interesach, 
zaciekle broniąc swego stanu posiadania. Whitney nachmurzyła się jeszcze bardziej. Oni 
nigdy nie będą jej rodziną! Nie mogła sobie wyobrazić wychowywania się w takiej 
atmosferze. Jak Garner to wszystko znosił? Nagle zaczęła go rozumieć i współczuć mu. Po 
prostu schronił się w żelaznym pancerzu i dzięki temu przetrwał surowy, nienaganny i 
nieugięty. Przywołała w pamięci jego twarz, taką, jaką widziała wczoraj w nocy, o 
zagadkowym spojrzeniu i promiennym uśmiechu. W żelaznym pancerzu tkwił czuły i 
wrażliwy mężczyzna, który kochał się z nią, i pocieszał ją, nie zważając na pogardliwy 
stosunek do niej swojej rodziny i na własne obawy związane z jej pochodzeniem i 
wychowaniem. Już zaczynała myśleć, ze myli marzenia z rzeczywistością i wszystko sobie 
wyobraża, powodowana najgłębszymi pragnieniami, ale to były fakty.
 Garner kochał ją wczoraj tak czule i namiętnie, że na myśl o tym w jej 
szmaragdowych oczach pojawiły się łzy wzruszenia. Dał jej nieopisaną rozkosz, a sam 
wydawał się szczęśliwy. Jej gorycz wyparło żarliwe uczucie.
 Black Daniels miał rację co do tego, że Garner Townsend jest jej coś winien, ale ona 
nie chciała jego pieniędzy i rodziny. W transakcji jaką z nim zawarła, liczyło się więc tylko 
to, co mężczyzna może dać kobiecie jako kochanek. Na wspomnienie dotyku palców męża na 
gołej skórze Whitney poczuła podniecenie, zapragnęła jego pocałunku i miłosnych uniesień.
 Jeśli nie zawodził jej instynkt kupiecki, to prawdopodobnie otrzymała więcej, niż 
liczyła, że dostanie, może nawet znacznie więcej. Uśmiechnęła się szerokim, czarującym 
uśmiechem Danielsów.
 Wieczorem Madeline poinformowała ją w głównym holu, że Garnera nie będzie dziś 
na kolacji - z powodu interesów – i oświadczyła, że może kazać jej podać w pokoju. Mściwy 
uśmieszek panny Townsend świadczył o chęci zrobienia jej afrontu. Pani Townsend 
postanowiła więc niw skorzystać z nadarzającej się okazji uniknięcia kontaktu z rodziną 
męża, zignorowała Madeline i bez słowa poszła do jadalni. Jak dama poczekała, aż służący 
nakryją dla niej i podadzą spóźniona kolację, a później pod obstrzałem wrogich spojrzeń ojca, 
dziadka i stryjecznej siostry Garnera zjadła w skupieniu podane dania i potrawy, zachowując 
się przy stole w sposób, z którego Kate byłaby dumna. Popełniła tylko jedną gafę, prosząc o 
szklaneczkę whisky, zamiast wina, na które nie miała ochoty. Spotkała się z kategoryczną 
odmową.
 W ciągu następnych trzech dni nie miała możliwości egzekwowania transakcji, jaką 
zawarła z Garnerem, bo go nie widywała. Wstawał wcześnie rano i udawał się do biura firm 
Townsendów, a wracał późno wieczorem, uniemożliwiając wszelki kontakt Z bólem 
uświadomiła sobie, że jej unika.
 Przemierzała dom, samotna i opuszczona, oglądając go i starając się jakoś 
spożytkować nadmiar energii. Ale nawet rezydencja Townsendów nie była aż tak wielka, by 
dało się myszkować po niej bez końca. Niemal po trzech dniach wędrówki i unikania 
nieprzyjemnej rodziny Whitney dała za wygraną. Zeszła do głównego holu, przysięgając 
sobie, że już nigdy nie cofnie się przed żadnym z Townsendów.
 Pchnęła skrzydło przesuwanych drzwi jednego z salonów i weszła do środka, nie 
wiedząc, że ktoś tam jest. Nagle zobaczyła Madelme, która siedziała na obitej brokatem 
kanapie przy kominku, w towarzystwie dostojnej damy o szpakowatych włosach. Kobieta 
podążyła za wzrokiem wściekłej panny Townsend i zobaczyła stojącą przy drzwiach 
młodziutką nie znaną osóbkę.
 - Przepraszam. - Whitney nachmurzyła się. - Nie wiedziałam, że…
 - Skoro już tu weszłaś - Madeline odstawiła filiżankę na tacę i mściwie spojrzała na 
panią Townsend – to zabierz to. - Pomachała na nią lekceważąco ręką. – I odnieś do kuchni.
 Whitney przystanęła na chwilę. Ku swemu zaskoczeniu poczuła się dotknięta, że 
kuzynka Garnera potraktowała ją jak służącą. Madeline dała jej jasno do zrozumienia, że 
skoro ona z uporem ubiera się i zachowuje jak służąca, to będzie ją tak traktowała. Dostojna 
dama zerknęła na młodziutką osóbkę, udając, że nie patrzy, i powróciła do przerwanej 
rozmowy z Madeline. Whitney znowu poczuła się dotknięta. Od niedawna należała do 
rodziny z bostońskiej elity, ale szybko się zorientowała, że potraktowanie kogoś jak powietrze 
to obelga.
 -	Moja droga, a co z żoną Garnera? Kiedy wreszcie ją zobaczymy? - dopytywała się 
dostojna dama.
 -	Och, to jeszcze trochę potrwa - mruknęła panna Townsend. - Ona się wychowała na 
pograniczu. Nie ma naszych upodobań. Czy pani sobie wyobraża, że ona nie pije wina, tylko 
whisky?
 - Moja droga, co ty powiesz? Biedny Garner. 
 Whitney odwróciła się na pięcie i z trzaskiem zamknęła drzwi. W holu omal nie 
wpadła na Edgewatera.
 - Co się stało z pani surdutem? - Zesztywniał, słysząc to pytanie.
 - Nie ma go w moim pokoju. Mercy powiedziała mi, że powinieneś wiedzieć, gdzie on 
jest. Taki z szarego filcu, z szykownymi rogowymi guzikami. - Gestykulowała z irytacją.
 - Nie da się go wymazać z pamięci, proszę pani - prychnął i wymownie zerknął na jej 
strój. - Wydawało mi się, że pani nie zamierza wychodzić z domu, dopóki nie zostanie pani 
dostarczona nowa garderoba.
 - Nie będzie żadnej nowej garderoby. - Czerwona ze złości, rzuciła ukradkowe 
spojrzenie na swój prosty strój z samodziału. Zgodnie z opinią Madeline ubierała się gorzej 
niż służąca. Wyprostowała się i rozkazała majordomusowi: - Przynieś mi ten surdut.
	?
 - To niemożliwe, proszę pani. Został spalony.
 - Spalony? – Porażona tą wiadomością, straciła głos, ale po chwili wykrztusiła: - Jak 
mieliście czelność?
 Zraniona i oburzona, poszła do kuchni. Chciała wyjść na chwilę z tego domu, by się 
nie nudzić. 
 - Chcę pożyczyć surdut, jakikolwiek. - Stanęła pośrodku kuchni, unosząc wysoko 
głowę i opierając dłonie na biodrach. - Odpłacę za to.
 Zszokowani służący, do których zdążył już dołączyć majordomus, milczeli.
 - Proszę. - Benson nie zważał na mamrotanie Edgewatera i pomlaskiwanie głównej 
kucharki, lecz wysunął się do przodu i zaczął rozpinać zniszczony wojskowy mundur. - Będę 
zaszczycony, jeśli weźmie pani mój.
 Wzruszona pani Townsend skinęła głową na znak, że przyjmuje jego ofertę.
 - Nie. - Mercy podeszła do kołków, na których wisiały ubrania i zdjęła swój gruby 
brązowy płaszcz. Podała go Whitney, oświadczając z powagą: - Damskie palto jest dla pani 
bardziej odpowiednie.
 Whitney skinęła głową z wdzięcznością, zarzuciła płaszcz na ramiona i wyszła z 
kuchni, gdzie zapanowało straszne zamieszanie. Apodyktyczny majordomus był bliski furii i 
walił pięścią w stół, dopóki służący się nie opamiętali i nie powrócili do swoich zajęć. 
 Garner zjawił się w domu późnym popołudniem. W bolącej głowie wirowały mu 
liczby. Ogarnęło go przerażenie na myśl, że powinien sprawdzić, co dzieje się z jego 
nieobliczalną żoną, zanim uda się do swej sypialni. Unikanie Whitney kosztowało go zbyt 
wiele wysiłku i oznaczało drastyczne ograniczenie snu. Nie potrafił stłumić pożądania, jakie 
wyzwalała w nim ta kobieta, ani też mu ulec. Szybko podał palto i kapelusz bardzo dziś 
powściągliwemu Edgewaterowi, ale zanim zdążył wejść na schody, wyrosła przy nim 
Madaline. Nakłoniła go, by udali się do wschodniego salonu na rozmowę. Gdy tylko weszli 
do środka, drobiazgowo wyliczyła uchybienia, jakich jej zdaniem dopuściła się Whitney.
 - Kuzynie, mam obowiązek uświadomić ci, że twoja żona postawiła cały dom na 
głowie. Przeszkadzała służącym w pracy, nachodząc ich w kuchni i wykłócając się z nimi, że 
będzie wykonywała zajęcia, które należą do nich. Targowała się o swoje utrzymanie w tym 
domu jak pospolita przekupka. To wprost nie do pojęcia, ale chciała nosić wiadra, ciągnąć 
wodę ze studni i rąbać drewno na swój użytek, jakby nadal żyją na tym strasznym 
pograniczu! Służący są zakłopotani jej zachowaniem.
 Znieruchomiały Garner przywołał w pamięci obrazy Whitney zaciekle targującej się o 
wszystko. Ale to, że chciała wykonywać zajęcia służących, w zamian za utrzymanie w tym 
domu, było dla niego nie do wyobrażenia. Wzdrygnął się.
 - I odmówiła pójścia do krawcowej, co było konieczne, by mogła się pokazać ludziom. 
Kategorycznie odmówiła. - Madeline zatrzepotała rzęsami i przytrzymała się 
wypielęgnowaną dłonią za gardło, jakby męczyły ją duszności z powodu szoku. - 
Oświadczyła, że nie chce i nie potrzebuje nowych strojów i nigdzie nie pójdzie! I poprosiła o 
whisky, jak nieokrzesana dzikuska. - Panna Townsend przyłożyła dłoń do czoła.
 Garner wreszcie odzyskał panowanie nad sobą i kazał jej usiąść na kanapie przy 
kominku.
 - Zrezygnowała z nowych strojów? - wycedził przez zaciśnięte zęby, czując że ból 
głowy się nasilił. Cholera! Powinien był przewidzieć, że jest do tego zdolna i zniweczy jego 
plan. Jakby tego było mało, wszystkich uraziła i zażądała whisky! Ale musiał uczciwie 
przyznać, że stało się to z jego winy. Pozostawił ją samej sobie, licząc, że ona jakoś pogodzi 
się z jego… Nie, musiał spojrzeć prawdzie w oczy i przyjąć do wiadomości, że uciekł od niej. 
Pragnienia i uczucia, jakie w nim budziła, niszczyły jego rozsądek i dlatego ją opuścił. Teraz 
nagle uświadomił sobie, że nie ma ucieczki od kogoś tak pełnego wigoru i 
niekonwencjonalnego jak Whitney Daniels. Powinien był wcześniej odkryć, że ona stanowi w 
jego życiu siłę, z którą musi się zmierzyć, stanąć oko w oko, bez względu na konsekwencje.
 - Pożyczyła płaszcz od służącej i wyszła – dotarł do niego głos kuzynki, bliskiej 
teatralnych łez. 
 - Jak to wyszła? – Ta wiadomość nim wstrząsnęła. Chwycił Madaline za ramiona. – 
Co chcesz przez to powiedzieć? Dokąd się udała?
 - Nie wiem. Po prostu dostała tego swojego napadu złości i wyszła przed kilkoma 
godzinami. Prawdopodobnie odeszła stąd na zawsze.
 Garner wpadł do jej pokoju z bijącym sercem, szukając wzrokiem należących do niej 
rzeczy. Otworzył szafę i odetchnął z ulgą. Jej ubrania nadal tu wisiały. Wiedział, ze nie 
odeszłaby bez nich na zawsze. Niewiele tym pokrzepiony, zbiegi na dół, krzycząc do 
majordomusa, by osiodłano dwa konie, dla niego i dla Bensona. Zamierzał ją znaleźć i...
 W zapadającym mroku Whitney zwolniła kroku. Strach przed powrotem do tego domu 
paraliżował ją. Spoglądała na sylwetę wielkiej rezydencji Townsendów i żałowała, że nie 
może spędzić nocy na dworze. Czuła się bardziej w domu wśród wielkich starych drzew i 
krzewów na pobliskich miejskich błoniach niż w wytwornym pałacu Garnera.
 Przez całe popołudnie myślała o tym, że dama, która odwiedziła Madeline, nazwała 
Garnera biednym. Townsendowie nie kryli, ze małżeństwo majora okryło ich rodzinę hańbą. 
Ale Whitney zdumiało to, że najbardziej oburzali się na jej stroje i typowy dla życia na 
amerykańskim pograniczu nawyk picia whisky. I czuła się zakłopotana tym, że oceniali 
otwartego i dżentelmeńskiego Garnera na podstawie tego, jak ona się ubierała i jaki trunek 
lubiła. Ogarnęło ją współczucie dla męża.
 Z ciężkim westchnieniem przystanęła i spojrzała w górę. Na bezchmurnym niebie 
dostrzegła pierwszą gwiazdę i sierp księżyca. Ogarnęła ją tęsknota za Kate i za jej życiową 
mądrością, a także za zaraźliwą pewnością siebie ojca. Zastanawiała się, czy od czasu 
rozstania wszyscy troje patrzą w to samo niebo i myślą to samo. Pustka, jaką odczuwała przez 
całe popołudnie, stała się jeszcze dotkliwsza.
 Otrząsnęła się z zadumy i ruszyła do domu aleją dla powozów. Pospiesznie weszła na 
schody portyku, mijając lokaja, który trzymał dwa konie. Sięgnęła do wielkiej mosiężnej 
klamki, gdy drzwi otworzyły się gwałtownie i zobaczyła męski płaszcz z wielbłądziej wełny. 
Cofnęła się o krok i zaraz poczuła w pasie żelazny uścisk. Męskie dłonie przyciągnęły ją i 
znalazła się w świetle sączącym się przez otwarte drzwi z holu.
 - Jesteś!
 Whitney przestraszyła się, bo twarz męża przypominała maskę, na której zastygł 
gniew. W płaszczu z peleryną Garner wydał się jej jeszcze bardziej barczysty i wyższy. 
Spojrzał na jej rozwiane włosy i palto służącej, wymamrotał coś pod nosem i wciągnął ją do 
holu, gdzie zebrali się służący, na czele z majordomusem. Stała tam też Madeline. Wszyscy 
mieli osłupiałe miny.
 - Gdzie, u diabła, byłaś? - Zatrzasnął drzwi.
 - Na spacerze, na błoniach. - Starała się stać prosto w jego żelaznym uścisku. 
Gorączkowo zastanawiała się nad powodem jego furii.
 -	Sama? W mieście, którego nie znasz? Czegoś bardziej nieodpowiedzialnego... - 
przerwał na widok ciekawskich spojrzeń i zaprowadził, ją do zachodniego salonu. Tam 
uwolnił ją z żelaznego uścisku i zamknął drzwi.
 -	Zachowałaś się strasznie, niewybaczalnie! Poszłaś do miasta bez eskorty, nie 
mówiąc nikomu ani słowa. Przecież; mogłaś zostać napadnięta lub porwana. Nie wolno ci tak 
się zachowywać. Nie pozwalam ci chodzić do miasta samej! - Zacisnął palce na jej 
ramionach. Chciał nią potrząsnąć, ale gdy ciepło jej ciała rozlało się w jego dłoniach, tylko 
lekko ją poruszył. Czuł ulgę, bo szczęśliwie była cała i zdrowa, w domu. Nie mógł jednak 
łatwo przejść do porządku nad innymi sprawami. - W ciągu ostatnich trzech dni przewróciłaś 
ten dom do góry nogami! Żeby mi się to więcej nie powtórzyło!
 - Słucham? – Strąciła jego dłonie z ramion, urażona w swej dumie, silniejszej od lęku i 
niepewności. – O czym ty mówisz? Nie zrobiłam nic złego twojej bezcennej rodzinie ani nie 
wyżądziłam żadnej szkody w twoim domu, w którym można się udusić! 
 - Wtrącałaś się do zajęć służących, prosiłaś o whisky i targowałaś się o wykonywanie 
prac domowych, w zamian za utrzymanie. Upierałaś się, że sama będziesz rąbała drewno i 
nosiła wodę jak posługaczka. To wprawia służących w zakłopotanie, a na mnie ściąga hańbę.
 -	Bo nie miałam nic na wymianę za pracę, jaką dla mnie wykonują - odparła 
zapalczywie.
 -	Za wszystko im się płaci!
 -	Ja im nie płacę! - Spąsowiała ze złości.
 - Ale ja im płacę! - Odsunął się od niej. - Płacę im gotówką. W Bostonie zawiera się 
takie właśnie transakcje, czyli wszystko nabywa się za pieniądze. Nie uprawia się tu handlu 
wymiennego i nie targuje za pomocą rzeczy. Powinnaś się do tego przyzwyczaić. Za 
wszystko płaci się tu oficjalną federalną walutą, 
czyli dolarami!
 - Ja nie mam pieniędzy. — Była upokorzona jego bezceremonialnością.
 - Ale ja mam. Dużo. Tyle, ile potrzebujesz.
 -	Nie wezmę od ciebie pieniędzy. - Odsunęła się od niego. - Pieniądze mi się nie 
podobają, bo są źródłem wszelkiego zła, jak pisze święty Paweł w Pierwszym Liście do 
Tymoteusza. - Była zbita z tropu i zraniona. - Nie chcę twoich pieniędzy. Nie chcę od ciebie 
nic. - Zawahała się świadoma, że po raz pierwszy w życiu dopuściła się poważnego kłamstwa, 
bo było coś, czego od niego chciała, co się dla niej liczyło.
 Garner dostrzegł, że Whitney walczy ze swoimi uczuciami, tak jak on walczył ze 
swoimi. Omal się nie rozkleił. Tylko gniew pomógł mu zapanować nad pożądaniem, jakie w 
nim wzbudzała.
 - Jesteśmy małżeństwem. - Ton jego głosu zdradzał niechciane podniecenie. - 
Wszyscy oczekują, że jako moja żona będziesz żyła na odpowiednim poziomie, bez względu 
na to, jaki prywatnie masz do tego stosunek. Takie są wymagania. Jako moja żona musisz 
mieszkać w tym domu, choć jak uważasz, można się w nim udusić. I powinnaś się 
przyzwyczaić, że służący wykonują dla ciebie różne prace, a także zachowywać się i ubierać 
jak dama. - Spojrzał na nią z urazą. I jeszcze jedno… - Rozzłościł się na nowo - Zbuntowałaś 
się przeciwko mojemu poleceniu i odmówiłaś pójścia do krawcowej, a ja jasno 
oświadczyłem, że powinnaś mieć nowe stroje.
 - Nie chcę żadnych nowych strojów. Nie są mi do niczego potrzebne. - Znowu poczuła 
się upokorzona. - Nie przyjmę ich. Nie wezmę niczego, na co sama uczciwie me zapracuję 
lub czego nie wytarguję w uczciwej transakcji.
 - Nie bądź śmieszna. Nie musisz na nic zarabiać. Jesteś moją żoną. 
 Zapiekły ją oczy i poczuła ucisk w gardle.
 - Nie jestem twoją żoną. Nie widujemy się, nie rozmawiamy i nie sypiamy ze sobą. 
Jestem tylko kimś, z kim zdarzyło ci się popełnić życiowy błąd - stwierdziła szeptem.
 Musiał przyznać, że utrafiła tym oskarżeniem w sedno. Z brutalną szczerością 
ukazywało, jak fatalnie układa się ich współżycie. Z drugiej strony nie mówiło prawdy o 
łączących ich stosunkach. Ilekroć bowiem Garner widział Whitney, tylekroć pragnął jej do 
zatracenia. Zawsze, gdy patrzył jej w oczy, przeżywał straszny zamęt. Zdawał sobie sprawę, 
jak łatwo ją kochać.
 Kochał ją. Z przerażeniem nagle to sobie uświadomił. Z trudem wciągnął powietrze do 
płuc, jakby otrzymał brutalny cios.
 Po raz pierwszy w życiu zawładnęło nim to skomplikowane uczucie, wyzwalając 
najczystsze i najgłębsze zmysłowe pragnienia. Wpadł w panikę, bo miłość w najlepszym 
wypadku łączyła się z cierpieniem i niepewnością, a gdy dotyczyła Whitney, groziła 
katastrofą, więc należało o niej zapomnieć. Jego uczuciowy związek z tą kobietą nie mógł 
przecież być połowiczny, lecz wymagał postawienia wszystkiego na jedną kartę. Garner nie 
zapomniał, że już dwukrotnie go zdradziła. 
 Whitney obserwowała jego wzburzenie, zdając sobie sprawę, że ona je spowodowała. 
Wiedziała, że Garner jej pragnie, choć tego nie chciał. Niestety, nie ufał jej. Świadczyły o tym 
zarzuty, jakie jej dziś postawił. Ale zwracał jej uwagę, że jest jego żoną i że powinna się 
zachowywać stosownie do tego.
 - Jak możesz tak mówić? - Chwycił ją za ramiona i przysunął do siebie. Znowu dał się 
ponieść uczuciom, ale nagle usłyszał przy kominku stłumiony kaszel i gwałtownie odwrócił 
głowę w tamią stronę.
 Whitney też tam spojrzała i zobaczyła Ezrę, który uśmiechał się wymuszenie, siedząc 
na fotelu na kółkach. Wszystko na to wskazywało, że był tu przez cały czas, gdy Whitney i 
Garaer wypowiadali wzajemne pretensje.
 Upokorzony wnuk błysnął na niego oczami i skierował zaczerwienioną Whitney do 
drzwi. Zaprowadził ją do jej pokoju pod obstrzałem spojrzeń ciekawskich służących.
 - Jesteś zobowiązana - zagrzmiał, górując nad nią, wysoki i silny, ale bojąc się jej 
dotknąć - zachowywać się, jak przystało na moją żonę. Każę jutro rano posłać po krawcową. 
Będziesz się ubierała w nowe stroje bez względu na to, czy ci się to podoba czy nie.
 Wyszedł, zamykając drzwi od zewnątrz, by nie mogła się wydostać z pokoju. U 
szczytu schodów natknął się na Ezrę, którego dwaj służący wnosili na górę, a dwaj inni 
toczyli po stopniach jego fotel na kółkach. Gdy dziadek siedział juz z powrotem w fotelu, 
oddalił służących i uśmiechnął się znacząco do Garnera, który w reakcji uniósł podbródek i 
ostentacyjnie zdejmował rękawiczki i płaszcz, zamierzając bez zatrzymywania się zejść po 
schodach.
 - Chłopcze, czasami zachowujesz się jak skończony osioł - stwierdził dziadek, a 
wówczas Garner przystanął i odwrócił się do niego. - Masz coś, o czym większość mężczyzn 
może tylko marzyć. - Roześmiał się z ironią. - Gorącą żonę, która nie wie, co się robi z 
pieniędzmi.
 O północy Whitney wciąż chodziła po pokoju, miotając się pomiędzy nadzieją i 
rozpaczą. Czuła, że dziś wieczorem pomiędzy nią i Garnerem wydarzyło się coś ważnego. 
Ale nie potrafiła określić, czy było to złe, czy dobre. Uznał, że jest zobowiązana zachowywać 
się, jak przystało na jego żonę. Czy zatem i on chciał, by dochowywali sobie oboje przysięgi 
małżeńskiej? A może to tylko duma Townsendów nakazywała mu mieć żonę będącą zaledwie 
ładnym dodatkiem do niego?
 Zgadnie z tym, co uważał jej ojciec wszystko miało swoje dobre i złe strony. Złą 
stroną jej związku z Garnerem było to, że ich małżeństwo nie mogło uchodzić w oczach 
Townsendów za właściwe i zdobyć ich akceptacji. Prawdopodobnie narażało na szwank 
reputację najmłodszego Townsenda. Whitney wciąż słyszała w myślach westchnienie damy, 
która przyszła z wizytą do Madeline - biedny Garner. Może rzeczywiście jako jego żona 
powinna była ubierać się w kobiece stroje i pić wino?
 Westchnęła. Na pewno wiedziała tylko to, że teraz chce od Gamera znacznie więcej, 
niż nakazywała przysięga małżeńska, znacznie więcej, niż samo dzielenie z nim łoża. 
Pragnęła skonsumować ten związek w pełni, nawet jeśli łączyła się z tym lubieżność i 
zaborczość. Była przecież Dalilą i miała zmysłowe pragnienia. Uważała, że to one odróżniają 
Dalilę od kobiet przyzwoitych, którymi raczej nie powoduje lubieżność i zaborczość. Co 
więcej, Dalila nie tylko miała zmysłowe pragnienia, ale je zaspokajała. Na przykład wkradała 
się do łoża Żelaznego Majora lub wabiła go do siebie.
 Whitney nareszcie odkryła, że jeśli chce go zdobyć naprawdę, to musi wykorzystać 
jego własne pragnienia przeciwko niemu, jak przystało na Dalilę. A jakie były te pragnienia? 
Gdy myślała o dzisiejszej kłótni z nim w salonie, uśmiechała się uwodzicielsko i oczy jej 
błyszczały. Wiedziała, iż te pragnienia dotyczą jej osoby, a dziś zorientowała się, że Garner 
nalal chce dzielić z nią łoże. Zależało mu tylko na tym, żeby ubierała się jak dama.
 Późnym rankiem przed pokojem Whitney zapanowało zamieszanie. Przed świtem do 
domu Townsendów sprowadzono jedną z najlepszych krawcowych w Bostonie. Zjawiła się 
szybko, znęcona obietnicą sowitej zapłaty. Ta drobna wytworna kobieta zdążyła już 
przepracować kilka godzin, a teraz stała bezradnie na korytarzu ze szwaczkami i Mercy. 
Przestraszone rozmawiały cicho i co chwila zerkały w stronę schodów.
 Garner pokonał schody kilkoma susami i zmierzał do pokoju żony. Miał twarz 
nieruchomą jak maska, a jego oczy pałały gniewem. Za nim kłusowała Madeline. Cztery 
kobiety w popłochu odskoczyły od drzwi, gdy młody Townsend zbliżył się i bez słowa 
wtargnął do środka.
 Madeline zwróciła uwagę, że krawcowa jest zszokowana sytuacją.
 - Jeśli piśniesz komuś słówko o tym, co tu zobaczyłaś, jesteś skończona w Bostonie - 
ostrzegła ją.
 Garner od progu natarł na Whitney, ubraną tylko w przejrzystą koszulę przed kolana. 
Celowo stała przed kominkiem, by płomienie dobrze oświetlały jej ciało.
 - Do cholery, co to wszystko znaczy? - Zatrzymał się w bezpiecznej odległości i oparł 
na udach zaciśnięte dłonie, - Powiedziałem ci, że będziesz się ubierała w nowe stroje bez 
względu na to, czy ci się to podoba, czy nie. - Zatrzymał wzrok na jej twarzy, nie chcąc 
ryzykować oglądania nagiego ciała pod niemal przezroczystą koszulą. Ale i tak opanowały go 
grzeszne pragnienia. Nic w Whitney Daniels nie było dla niego bezpieczne.
 - Nie włożę gorsetu - oświadczyła buńczucznie.
 - Nie bądź śmieszna. Każda dama nosi pod suknią gorset. Przed kilkoma dniami nawet 
ty miałaś go na sobie. – Zwrócił uwagę na jej zaczepnie uniesiony podbródek! I wzmógł 
czujność. 
 - Ale teraz nie włożę. Nie lubię gorsetu i nie poddam się. - Skrzyżowała ręce pod 
biustem, tak iż zdradziecka pajęcza sieć materiału przylegała teraz ciasno do sterczących 
sutków, które przykuły wzrok Garnera. Whitney zwróciła, uwagę, że się podniecił, bo 
zaczerwieniły mu się uszy i policzki.
 - To się jeszcze okaże. - Ruszył do niej, ale nagle znieruchomiał. Poczuł na sobie 
uwodzicielskie spojrzenie zielonych oczu i pojął jej grę. W chwili słabości zwierzył się tej 
małej wiedźmie, że podobają mu się gorsety i teraz bezczelnie wykorzystywała to przeciwko 
niemu. Pomyślał, że to Dalila – sama się tak nazwała - zawsze będzie wykorzystywała jego 
popędy przeciwko niemu.	.
 Przeszedł się po pokoju, rozglądając się wśród materiałów, dodatków krawieckich w 
drewnianych skrzynkach i sfastrygowanych ubiorów. Wkrótce wypatrzył na ławie trzy 
gorsety, frywolne i ozdobione koronką. Whitney stała przy nich w obcisłej koszulce przed 
kolana. Garner czuł, jak w jego żyłach płonie krew, ale nie mógł ulec panice. Ta sytuacja 
stanowiła sprawdzian siły jego woli, charakteru i mężowskiego autorytetu. Nie zamierzał się 
poddać cielesnym żądzom.
 Z groźną miną podszedł do gorsetów, chwycił pierwszy z brzegu i podsunął go żonie 
pod nos.
 - Whitney, włóż go. Przysięgam, że nie wyjdziesz stąd, dopóki tego nie zrobisz - 
ostrzegł.
 Uniosła podbródek jeszcze wyżej i spoglądała jeszcze bardziej uwodzicielsko.
 - Jeśli chcesz zobaczyć na mnie ten gorset, to sam mi go włóż - rzuciła mu wyzwanie, 
które musiał podjąć i wygrać tę rundę.
 - Tylko nie myśl, że nie potrafię tego zrobić lub że nie chcę - przestrzegł ją.
 W odpowiedzi skrzywiła usta w prowokacyjnym uśmiechu, zmuszając go do podjęcia 
próby.
 Burknął coś pod nosem i posadził ją na ławie. Uniósł jej 
stopy i wciągnął gorset na nogi. Gdy przesuwał go w górę po 
zgrabnych łydkach, uświadomił sobie, że Whitney się nie broni. Paradoksalnie poczuł 
równocześnie ulgę i napięcie. Spojrzał w górę i ogarnęło go przerażenie. Żona siedziała 
odchylona do tyłu, opierając dłonie na ławie. Oczy błyszczały jej jak szmaragdy, gdy usta 
miała rozchylone, a skórę zaróżowioną. Przykucnął i przesuwał gorset wyżej, a ona napierała 
kolanem na jego żebro. Z trudem panował nad coraz silniejszym podnieceniem.
 Utkwił wzrok w gorsecie i naciągnął go na jej uda, zdając sobie sprawę, że wraz z tym 
podnosi koszulę. Jęknął bezgłośnie. Zdesperowany wstał i postawił Whitney obok ławy. 
Teraz łatwiej było jej uciec, wyrwać się czy zrzucić gorset. Stała jednak spokojnie, trzymając 
ręce na bokach, gdy przesuwał go przez jej uda i pośladki. Obciągnął jej koszulę i starał się 
nie zwracać uwagi na wyeksponowaną przez gorset zgrabną pupę. Ale me mógł zniweczyć 
ciepła jej ciała i delikatnego różanego zapachu, oszałamiającego jego zmysły i paraliżującego 
zdolność myślenia.
 Wkrótce gorset eksponował jej szczupłą kibić, sięgając dużych jędrnych piersi. Garner 
odsunął od nich ręce, by nie ulec popędom, stanowiącym wielkie zagrożenie dla słynnej 
powściągliwości Townsendów. Ale Whitney spoglądała na niego tak, jakby rzucała mu 
kolejne wyzwanie, więc wziął głęboki oddech i przesunął gorset ponad ponętnymi 
wzgórkami. Siła, rzeczy dotknął jedwabistej skóry jej piersi i jego podniecenie sięgnęło 
zenitu. Wzdrygnął się i zaczerwienił.
 Odwrócił ją szorstko, by zasznurować z tyłu gorset, a ona w dalszym ciągu stała 
spokojnie. Drżącymi dłońmi z trudem przeciągał tasiemki i spoglądał na jej kark. ramiona, 
talie i pośladki. Jakże chciał przycisnąć to rozkoszne ciało do swej twardości objąć szczupłą 
kibić i uwolnić z gorsetu dorodne piersi.
 Nagle znieruchomiał, bo uprzytomnił sobie, że w tej: próbie sił Whitney chce, by 
wykazał inicjatywę i starał się ją podniecić. Ona doprowadziła go do eksplozji zmysłów bez 
najlżejszego dotyku i pocałunku, nie ujawniając swych pragnień. Znała jego słabość do siebie 
i wykorzystywała ją przeciwko memu. Z zadziwiającą łatwością niszczyła jego opanowanie. 
Czego od niego oczekiwała? Czy tego, by w końcu upadł do jej stóp?
 Zauważyła, że znieruchomiał. Czuła na plecach jego podniecające ciepło i odwróciła 
się wolno, by spojrzeć mu w oczy. Chciała na podstawie jego miny odgadnąć, czy jest 
spragniony jej pieszczot.
 Gdy znaleźli się twarzą w twarz, odsunął się na sztywnych nogach i wycofał pod 
drzwi. Teraz mogła dostrzec jego podniecenie. 
 - Do cholery, niech cię wreszcie ubiorą jak damę. 
 Gdy wyszedł, stała przez chwilę czerwona ze wstydu, że nie zareagował na jej 
podniecenie. Zastanawiała się, co jeszcze może zrobić, by w końcu ją objął. Gdy już 
wiedziała, jak to sprawić, uniosła dumnie podbródek i rozejrzała się po pokoju. Nie 
wystarczał do tego uwodzicielski czar Dalili, potrzebny był jeszcze spryt Danielsów.
 Znosiła cierpliwie przymiarki nowych strojów. Po początkowej odmowie włożenia 
gorsetu, gdy trzeba było wezwać na pomoc Garnera, nie utrudniała już pracy krawcowej i jej 
szwaczkom. Madeline pomogła im wybrać odpowiednie fasony sukien tylko dlatego, że 
Garner zażartował ponuro, iż w przeciwnym razie pokaże żonę bostońskiej elicie nagą. 
Whitney potulnie wkładała i zdejmowała sfastrygowane stroje, a nawet, ku swemu 
zaskoczeniu, z przyjemnością dotykała i oglądała w popołudniowym słońcu jedwabie, 
brokaty i delikatne koronki.
 Krój sukien wskazywał, że moda się zmieniła od czasu, gdy Kate zamieszkała na 
amerykańskim pograniczu. Gorsety uległy skróceniu i stały się wygodniejsze. Suknie miały 
wysokie talię, a halki były węższe i mniej sztywne. Mniej rzeczy krochmalono, gdyż w modę 
weszły miękkie, dobrze układające się materiały. Pończochy cechowała atłasowa gładkość i 
przejrzystość. Whitney obejrzała je uważnie, podobnie jak podwiązki, bo Garner miał słabość 
do jednych i drugich. Wtedy, gdy się do tego przyznał, wydało jej się niezrozumiałe, że może 
go podniecać coś pospolitego jak pończochy. Teraz uwierzyła, że to możliwe. 
 Gdy uzgadniała z krawcową fasony sukien, odkryła w sobie zainteresowanie 
kobiecymi strojami. Nie rozmawiały o pieniądzach, więc była na tyle swobodna, że otwarcie 
manifestowała to swoje nowe upodobanie. Ze zdumieniem przyjęła informację, że trzeba 
uszyć dla niej wiele różnych strojów - do jazdy konnej, domowe i wizytowe, na rano, na dzień 
i na wieczór. Madeline twierdziła, że pani Townsend nie potrzebuje sukni balowych. 
Krawcowa oświadczyła jednak, że pan Townsend kazał uszyć kreację stosowną na bal u 
Hancocków. Słysząc to, panna Townsend jęknęła głucho. 
 Gdy wieczorem krawcowa wychodziła z domu Townsendów, Whitney miała trzy 
nowe suknie, a spodziewała się dalszych dwudziestu. Od zapachu materiałów bolała ją głowa, 
piekły oczy i kręciło w nosie. Dziobnęła kolację, którą Mercy przyniosła na tacy i zmęczona 
położyła się w wygodnym łóżku. Bardzo potrzebowała snu. Wiedziała, że jeśli jej plan się 
powiedzie, to wkrótce nie będzie tu spędzać samotnych nocy.
18
 Gdy następnego dnia wieczorem Garner wrócił do domu z biura firm Townsendów, 
czuł, że coś się wydarzy. Od wczoraj był podniecony i nie potrafił jasno myśleć. Wszystko 
sprzysięgło się przeciwko niemu - wszędzie widział Whitney i czuł jej zapach. Woń przypraw 
w piekarni skojarzyła mu się z wonią jej oddechu, a aureola wokół płomienia świecy z 
blaskiem zlotomiedzianych włosów. Zaledwie pomyślał o żonie, a już krew szybciej krążyła 
mu w żyłach i dawało o sobie znać fizyczne pożądanie. To było żałosne. Whitney zdawała się 
z daleka sterować ciałem Garnera.
 Oddał Edgewaterowi palto i obciągnął kamizelkę, udając bardziej opanowanego, niż 
był. W oczekiwaniu na kolację udał się do zachodniego salonu, gdzie zastał Byrona i Ezrę. 
Wkrótce zjawiła się Madeline. Od razu zrobiła aluzję do nieobecności w salonie bardzo dziś 
zajętej Whitney. Garnera ucieszyła wiadomość, że żona nareszcie zaakceptowała stroje godne 
damy, żałował tylko, że nie stało się to wcześniej. Ale gdy w drzwiach stanęła zdenerwowana 
Mercy, od razu wiedział, że nie myliły go złe przeczucia. Odebrawszy wiadomość, 
zesztywniał, zacisnął dłonie i zaczerwienił się ze złości. 
 - Cholera - zaklął pod nosem i ruszył na górę. 
 - Pani Townsend kazała powiedzieć, by nie czekać na nią z kolacją - oznajmiła Mercy 
pozostałym trojgu Townsendom. 
 Whitney stała przy kominku w którym buzował ogień, ubrana w haftowany szlafrok 
ze szmaragdowego jedwabiu, i wpatrywała się w drzwi. Oczekiwała w napięciu na przyjście 
Garnera. Przeszył ją dreszcz, gdy drzwi gwałtownie się otworzyły i zamknęły. Mąż wszedł 
sztywno do pokoju, rozejrzał się i zmierzył ją wzrokiem, a ona widziała tylko jego długie 
umięśnione nogi, barczyste ramiona i duże zręczne dłonie Jeszcze nigdy nie wydawał się jej 
taki imponujący, męski i władczy.
 -	Ubierz się - burknął.
 -	Nie - odparła, starając się zachować zimną krew. Uniosła głowę i spojrzała mu w 
oczy - dostrzegała w nich opór wobec jej kaprysów.
 -	Nie wiem, jaką prowadzisz ze mną grę, ale jej sobie nie życzę. Ubierz się stosownie 
i zejdź na dół na kolację albo... - Przerwał w pół zdania, bo wiedział, ze nie może jej postawić 
skutecznego ultimatum. Albo co? Miał ją sam ubrać, jak wczoraj rano? Gdy poczuł 
podniecenie, kategorycznie postanowił nie powtarzać wczorajszego błędu i warknął: - Ubierz 
się albo zawołam służące, by cię ubrały. - Głos mu jednak zadrżał.
 -	No to... - rozwiązała szlafrok i zsunęła go z ramion, tak iż upadł na podłogę, a ona 
została naga - je zawołaj.
 By stanąć przed nim nago i ośmielić się kazać mu wzywać służące, by ją ubrały, 
musiała przywołać swą wiedzę na temat Dalili i spryt Danielsów. Obserwowała, jak 
znieruchomiał i desperacko starał się odwrócić od niej wzrok, ale nie potrafił. W tym 
momencie wiedziała, że nie zawiódł jej kupiecki instynkt. Tęsknota w oczach Garnera 
stanowiła dla niej znak. że jego mężowskie obowiązki wobec niej nie są zagrożone.
 Whitney stała przed nim jak bogini o dużych jędrnych piersiach, szczupłej talii, 
krągłych biodrach i długich zgrabnych nogach. Na ten widok krew zaczęła pulsować mu w 
skroniach jak oszalała.
 - Albo możesz potargować się ze mną o ten strój - zaproponowała bardziej 
zmysłowym głosem. 
 - Potargować? - wykrztusił. - Potargować się z tobą? – Potrząsnął głową, chcąc 
rozjaśnić myśli. Z najwyższym trudem oderwał wzrok od ciała żony. Gdy spojrzał w 
szmaragdową toń jej oczu, dostrzegł, że również nią wstrząsają namiętności. - Niemal już o 
tym zapomniałem. Ale zgodnie z twoimi przekonaniami za wszystko trzeba zapłacić, 
nieprawdaż? Czego oczekujesz ode mnie tym razem? Czego chcesz?
 Gdy słuchała tych słów, na jej ustach błąkał się chytry uśmieszek. Postanowiła 
zażądać ceny, której on wcześniej od niej zażądał.
 - Daj mi buty i pończochy. Włożę moje, jeśli ty zdejmiesz swoje.
 - Słucham? - prychnął oburzony. - Nie bądź śmieszna. Jeśli przyszło ci do głowy, że... 
Jak mogło ci przyjść do głowy, że.. - Rozpaczliwie starał się zlekceważyć jej propozycję i w 
końcu rzucił z irytacją: - Dlaczego, u diabła, myślisz, że się rozbiorę w zamian za to, że ty się 
ubierzesz?
 Ale erotyzm, jaki krył się w tej... wymianie handlowej, miał wielką siłę przyciągania. 
Oznaczał słodką torturę zmysłów dzięki przedłużającemu się rozbieraniu i ubieraniu.
 Serce Whitney drgnęło, bo dostrzegła kolejny pomyślny dla siebie znak, gdyż wyraz 
twarzy Garnera zadawał kłam jego słowom. Starała się więc za wszelką cenę zachować 
spokój. Transakcja jeszcze nie została zawarta. Zapowiedź ubicia interesu nie była tym 
samym co jego ubicie. Jedynym słabym punkiem jej planu było to, że Garner mógł po prostu 
stąd wyjść i nie podjąć gry. Szczęśliwie nie zdradzał najmniejszej chęci opuszczenia sypialni.
 W rzeczywistości nawet mu nie przyszło do głowy, by stąd wyjść. Od chwili, gdy 
zjawił się w pokoju, zdawał sobie sprawę, że jest zuchwale uwodzony i reagował na 
nieodparte zmysłowe wyzwanie, jakie rzucała mu Whitney. Czuł przedsmak rozkoszy. Miał 
tak zmącony umysł, że nie wiedział już, czego żona od niego chce. Odrzuciła jego pieniądze, 
stroje, jakie mógł jej zapewnić, i pozycję społeczną. Toczył teraz prawdziwie dramatyczną 
walkę wewnętrzną. Nagle w przebłysku logicznego myślenia doszedł do wniosku, że jeśli 
zgodzi się na tę transakcję, to nic na niej nie straci.
 - Garnerze, twoje buty i pończochy w zamian za moje - przypomniała mu. Z 
zarzuconej damską bielizną ławy podniosła przejrzystą atłasową pończochę. Kołysząc 
biodrami okrążyła ławę i usiadła na niej, unosząc nogę, jakby zamierzała włożyć pończochę.
 Garner pożerał wzrokiem jej uwodzicielsko wygiętą nogę i pośladki, które mościła 
wśród jedwabiów i koronek. Jego podniecenie sięgnęło zenitu. Chciała od niego tylko buty. 
Wewnętrzny głos nakazał mu spełnić jej życzenie.
 Z jękiem zdjął buty ze złotymi klamerkami i wstrzymał oddech, gdy Whitney włożyła 
pończochę na palce stopy. W miarę, jak naciągała ją na łydkę, tracił resztki rozsądku. Gdy 
zatrzymała się i zerknęła wymownie na jego stopy, odpiął w kolanach guziki spodni i zerwał 
z nóg pończochy.
 Teraz uświadomił sobie, że rozebrał się z czegoś więcej niż tylko z części ubrania, 
jakby wraz z tym pozbył się oporu, jaki budziła w nim Whitney, i obnażył przed nią duszę. I 
nie potrafił już przestać. Atłasowa pończocha jaśniała także na drugiej nodze żony, a na niej 
koronkowa podwiązka. Wstrzymał oddech, gdy Whitney sięgnęła po aksamitne pantofle na 
zgrabnych niewysokich obcasach i wsunęła w nie stopy.
 -	Zdejmij surdut.
 -	Za co? - spytał zdławionym głosem.
 - Za moją koszulę. - Zdjęła ją z ławy i przysunęła do piersi, obserwując, jak mąż 
pochłania wzrokiem jej fatałaszek.
 Zdjął surdut z jedwabną podszewką, przeżywając udrękę zmysłów. Whitney 
uśmiechnęła się do niego ze współczuciem i włożyła cienki prześwitujący ciuszek. Garner 
odetchnął z ulgą, że jest przynajmniej częściowo ubrana, ale ulga trwała krótko, bo gdy 
koszula ułożyła się na ciele, okazało się, że jest ono widoczne pod przejrzystym materiałem. 
Paradoksalnie żona wydawała mu się teraz bardziej rozebrana niż wtedy, gdy stała naga. Jego 
pożądanie wcale nie osłabło, lecz przeciwnie, wzmogło się.
 - Zdejmij kamizelkę i koszulę za gorset - zaproponowała zmysłowym głosem, 
wpatrując się w jego płaski, wciąż zakryty brzuch. Miała miękkie kolana. Chodziło przecież o 
coś więcej niż o transakcję, interes i targowanie się. Jej podniecenie też narastało i ze 
szczególną przyjemnością śledziła ruchy drżących dłoni Garnera. gdy rozpinał koszulę.
 Wciągnęła przez nogi gorset. Gdy przesuwała go przez biodra, na moment podniosła 
się wraz z nim koszula i odsłoniła łono. Whitney stanęła w rozkroku, dopasowując gorset w 
talii i naciągając go na piersi. Gdy już to zrobiła, podeszła do Garnera i odwróciła się do niego 
tyłem, by go zasznurował. Roztaczała taki zmysłowy czar, że jej mąż stał oniemiały z 
wrażenia.
 Przerzuciła długie pachnące włosy na ramię, by mógł bez przeszkód manipulować 
tasiemkami. Robił to w stanie oszołomienia, ale jakoś zdołał zasznurować gorset i w ten 
sposób wyeksponować jej szczupłą talię i krągłe biodra, co wzmogło tylko jego podniecenie. 
Miał przecież słabość do gorsetów, jedwabnych pończoch i kusych cienkich koszulek, choć 
nauczył się traktować to z odrazą. Ale na figurze Whitney te wyszukane fatałaszki oznaczały 
dla jego zmysłów słodką torturę.
 Odwróciła się do niego i zsunęła z jego ramion rozpiętą koszulę.
 - Zdejmij spodnie - szepnęła i musnęła jego szyję gorącym oddechem. – Za halkę. 
Targ to targ. Podniosła z ławy delikatny; fatałaszek i szybko go włożyła. Garner w tym czasie 
zdjął spodnie. Jego nagość i nabrzmiała męskość podnieciły ją do granic wytrzymałości. 
Ostatnim wysiłkiem woli starała się wykonać końcowy ruch w tej grze i dodała: - Wydaje mi 
się, że brak ci jednej części garderoby, bo mam jeszcze do włożenia suknię.
 - Czego ode mnie chcesz? - spytał szorstko. - Jaką cenę proponujesz? Niecierpliwie 
ujął dłońmi jej ramiona. Spojrzał jej w oczy i wstrzymał oddech. Żelaznym major nagle się 
roztopił pod wpływem spalającego go miłosnego żaru, jakby wreszcie dopuścił, by doznania, 
których dostarczała mu Whitney, ukształtowały go na nowo. 
 - Chcę, żebyś mnie kochał – szepnęła, wkładając w te słowa całą swą namiętność i 
miłość, jaką go darzyła. – Żebyś stale kochał się ze mną tu w moim łóżku. Wtedy bez 
sprzeciwu będę się ubierała w modne fatałaszki.
 Nic wierzył własnym uszom. Stał u bramy ziemskiego raju.. Chciała, żeby ją kochał? 
On też chciał ją kochać, już ją kochał, zawsze będzie ją kochał.
 - Tak. - Przytulił ją mocno i pochylił się do jej ust. – Tak.
 Objęła go w pasie, falując pod nim i zatracając się w pożądaniu. Dotyk jego silnego 
ciała, męski zapach, szorstki język i twardość podbrzusza niezmiennie wyzwalały w niej 
rozkosz. Wodziła dłońmi po jego pośladkach, a on odwzajemniał te pieszczoty, czule gładząc 
jej biodra. Delektował się różnicą dotyku fiszbinowego gorsetu i miękkiego ciała. Zadrżał na 
myśl, że pod tą powłoką czeka na niego spragnione kobiece łono.
 Nie przerywając pocałunku, poszukał tasiemek halki. Żona czuła, jak mocował się z 
nimi i pomogła mu je rozwiązać. Odsunęła usta od jego ust i roześmiała się.
 -	Wydaje mi się, że nie chcesz, bym miała na sobie halkę? - zagadnęła figlarnie.
 -	Do halek nie mam słabości - odparł zdyszany, drażniąc wargami jej wargi.
 Halka opadła na podłogę. Gdy jednak zaczął rozwiązywać tasiemki gorsetu, Whitney 
przytrzymała jego ręce.
 - Dziś pragnę, żebyś nie miała na sobie nic. – Uśmiechnął się. - Chcę kochać każdy 
centymetr twojego ciała, całą nagą Whitney. - Spalał ją wzrokiem.
 Szybko zdjął z niej wszystko z wyjątkiem pończoch i zaniósł ją do łóżka. Pieścił jej 
ciało długimi zręcznymi palcami, a w ślad za nimi podążały usta, pozostawiając wilgotne 
ślady na piersiach, brzuchu i udach. Gładził jej nabrzmiałe brodawki i maleńki wzgórek na 
łonie.
 Wiła się i pojękiwała, prężyła i wzdychała, spragniona silniejszych doznań, z każdym 
jego dotykiem coraz bardziej tęskniąc za najintymniejszym kontaktem. 
 - Garnerze - jęknęła wreszcie. - Kochaj mnie. – Wygięła się, pragnąc zespolenia ciał. – 
Kochaj mnie zawsze.
 Wśliznął się pomiędzy jej jedwabiste uda. Oplotła nimi jego pośladki a gdy wszedł w 
nią, poddała się szybkim zgrabnym ruchom męskiego ciała. Wsunął ręce pod jej ramiona i 
zanurzył je w miękkich długich włosach. I tak trwali w miłosnym uścisku, upojeni wspólnym 
rytmem dawania i brama, podporządkowania i podboju, z każdą chwilą zespalając się coraz 
pełniej.
 Szybowali coraz wyżej, aż do utraty poczucia rzeczywistości, wyzwalając się z 
więzów czasu i przestrzeni, unosząc na fali niewypowiedzianej rozkoszy, przekraczając 
wszelkie granice.
 Gdy po długiej chwili Whitney odzyskała poczucie rzeczywistości, Garner położył się 
obok niej i muskał ustami jej skroń i ucho. Odetchnęła głęboko i z błogim westchnieniem 
pozwoliła mu się przytulić. Trwała tak z zamkniętymi oczami, a gdy je otworzyła, stwierdziła, 
że mąż patrzy na nią czule i tęsknie. Wydawał się jak nigdy odprężony i otwarty.
 Ogarnęło ją wzruszenie. Delikatnie przesunęła palcem po jego podbródku i 
owłosionym torsie, przyprawiając go o dreszcz,
 - Oczywiście teraz już muszę zawsze wkładać gorset - stwierdziła.
 - Mam nadzieje, że rzeczywiście będziesz. Ale to niegodziwe tak mi o tym 
przypominać. Wiesz przecież, psotna istoto, że patrząc na ciebie już nigdy nie uwolnię się od 
myśli o tym, co masz pod suknią. Bądź więc przygotowana - zerknął na jej dłoń, którą 
pieściła jego sutek - na konsekwencje swoich poczynań. Nie biorę odpowiedzialności za moją 
chuć, jeśli będziesz ją wyzwalała w taki sposób jak dziś.
 Zamrugała figlarnie.
 - Czy mam rozumieć, że dostanę więcej, niż wytargowałam? 
 - Właśnie to powiedziałem, moja gorąca Whisky. 
 - Więcej twojej miłości, uśmiechów i czasu? – Przesunęła palce z jego torsu na usta. 
Zarumieniona wyznała: - Garnerze tak bardzo tego pragnę. Chcę, żebyś był tu ze mną co noc. 
Ostrzegam, że i tak cię zdobędę. Jeśli będziesz mnie ignorował, unikał i tłumił swoje 
pragnienia, to pokażę ci, do czego jestem zdolna. - Szepnęła zmysłowo: - Potrafię walczyć do 
ostatniej kropli krwi. - Uśmiechnęła się do niego zniewalającym uśmiechem Danielsów, jakby 
chciała go rozbroić.
 Żelazny Major nie dysponował bronią porównywalną do tej, jaką stanowił jej 
uśmiech, który nie tylko zniewalał, lecz także oślepiał niczym słońce. Ogarnęła go dziwna 
błogość, bo najwyraźniej Whitney bardzo na nim zależało, skoro tak chciała o niego walczyć.
 - Chcę być twoją żoną, prawdziwą żoną – oświadczyła dobitnie, opierając się na 
łokciu i unosząc podbródek, jak zwykle wtedy, gdy demonstrowała upór. — Jeśli oznacza to 
ubieranie się w modne stroje, noszenie gorsetów i jedzenie każdej potrawy innym sztućcem, 
to będę to robiła. I oczywiście nauczę się pić wino zamiast whisky. Skoro zaś muszę tu 
mieszkać z twoją Żelazną Rodziną, to... - Przerwała zdumiona tymi deklaracjami, jakby 
składała je wbrew swej woli. Będzie nosiła gorsety? Przestanie pić whisky? Ale nawet jeśli 
teraz zaszokowała ją własna stanowczość, to przecież zawsze się nią wyróżniała i 
wykazywała także dla Garnera Townsenda. Tęskniła za nim takim, jaki był naprawdę, w 
środku, pod żelazną powłoką, targowała się z nimi desperacko go pragnęła. Leżał teraz obok 
niej właśnie taki - czuły, naturalny i serdeczny. Teraz już wiedziała, że za jego miłość 
zapłaciłaby każdą cenę, jakiej by od niej zażądał.
 Wzruszenie ścisnęło mu serce.
 - Naprawdę chcesz to wszystko zrobić, moja słodka Whisky? Naprawdę będziesz 
nosiła gorset, tolerowała moją rodzinę i nauczysz się wydawać pieniądze?
 -	Tak, jeśli handel będzie uczciwy.
 -	A może potargujmy się o zaprzestanie targowania. - Roześmiał się. Gładził ją 
zaborczymi ruchami, od ud po piersi i spoglądał zagadkowo. - Zażądałaś mojego czasu, 
uśmiechów i miłości? 
 -	Więcej - oświadczyła zuchwale. – Ja jestem twoja i dlatego mój czas, moje 
uśmiechy i moja miłość należą bez reszty do ciebie. Chcę mieć ciebie w stu procentach. Czy 
ty sam nie powiedziałeś kiedyś, że chcesz mnie mieć w stu procentach?
 Żadne inne słowa nie mogłyby tak trafić do jego przekonania. Należała do niego w stu 
procentach, całkowicie do niego. Odezwała się w nim męska zaborczość. Uniósł się na łokciu 
i położył ją na plecach, zakrywając udem jej biodra. Ogarnęła go radość i porwał nowy 
przypływ namiętności.
 - Dotychczas miałem wszystko w czterdziestu procentach — skomentował, głaszcząc 
ją czule po policzku i napawając się ciepłem jej uśmiechu. - Nie pamiętam, by cokolwiek w 
życiu należało do mnie całkowicie, tylko do mnie. Jak wiesz, spółki rodzinne i ten dom należą 
do mnie w czterdziestu procentach. W dzieciństwie nawet mój kucyk nie należał tylko do 
mnie. Wszystko zawsze w większym stopniu należało do Townsendów niż do Garnera. Ale 
teraz to się zmieniło, bo ty należysz tylko do mnie. jesteś moją kobietą. — Odczuwał coraz 
silniejsze podniecenie. - Moją żoną.
 Spragniona pocałunku, rozchyliła usta. Gdy ją całował i kochał, wydawało się jej, że 
wytargowała od Garnera najwspanialszą rzecz na świecie - wstęp do ziemskiego raju.
 Rano obudziło ich delikatne pukanie do drzwi, gdy mościli się jak w gniazdku w 
niebieskim łóżku Whitney. Garner uniósł się na łokciu i kazał wejść. Ukazał się uśmiechnięty 
Benson z naręczem drewna. Townsend otulił kołdrą nagie ramiona żony i pomachał do niego, 
by napalił w kominku. Kazał przynieść śniadanie i przygotować kąpiel.
 - Obudź się, żono - szepnął jej do ucha, obserwując, jak otrząsa się ze snu. Była taka 
apetyczna, słodka i rozkoszna. Przysunął się do niej i otoczył ją ramieniem, Odczuwał dziwny 
spokój, który, jak sądził, stanowił owoc harmonii uczuć, jaka wiele razy połączyła ich dziś w 
nocy. O tej wczesnej porze powinien być zmęczony, ale myślał jasno. Czuł się tak samo jak 
wtedy, gdy kochał się z nią w tym domu po raz pierwszy kojąc jej ból po znieważeniu przez 
ojca.
 Była w tym jakaś osobliwość, że Whitney równocześnie doprowadzała go do stanu 
kompletnego chaosu i zapewniała mu cudowną regeneracje. Świadomie wyzwalała w nim 
wielkie namiętności i tak samo świadomie znajdowała dla nich ujście. Dziś w nocy ukoiła 
jego uczucia, męską dumę i popędy! Pomogła mu wszystko na nowo uporządkować. 
Zawdzięczał jej jasność umysłu i spokój. Poza tym dzięki niej potrafił spojrzeć świeżym 
okiem na siebie, na rodzinę i na dotychczasowe życie.
 W wyrachowanym świecie Townsendów, w którym najbardziej liczyły się pieniądze i 
władza, nie było miejsca na coś tak nieprzewidywalnego jak ludzkie pragnienia - zostały one 
potępione i stłumione, przypisane gorszym osobnikom. W tym świecie wszyscy, którzy 
ulegali pragnieniom, uchodzili za niedoskonałych i odsłoniętych na ciosy, za przeciwieństwo 
Żelaznych Townsendów. Garner uśmiechnął się, doceniając trafność tego użytego przez 
Whitney określenia. Miał za sobą dwanaście łat życia pozbawionego radości, gdy usilnie 
starał się im dorównać i udowodnić, ze on również jest Żelaznym Townsendem. 
Bezwzględnie tłumił w sobie potrzebę utrzymywania intymnych związków z kobietą, 
pożądania jej i kochania, a także potrzebę swobody i niezależności.
 Whitney Daniels wypełniła dojmującą pustkę, którą dotychczas odczuwał. 
Oświadczyła mu, że pragnie z nim być i bezpardonowo zażądała, by ją kochał. Dał jej 
wszystko, czego od niego chciała. Uwielbiał jej uwodzicielskie ciało, namiętność, z jaką 
zespalała się z nim w najintymniejszym kontakcie i paradoksy, które w niej odkrył. Uwielbiał 
jej witalność, śmiałość i brawurę, z jaką rzucała wyzwanie jego rodzinie. Kochał tę czułą, 
wrażliwą dziewczynę, która podążyła za głosem pragnień, jakie w niej wzbudził, choć 
pozostała lojalna wobec swego ojca i przyszywanej rodziny, jaką stanowili dla siebie 
nawzajem mieszkańcy Rapture.
 Obserwowała go pogrążonego w zadumie i żałowała, ze nie umie czytać w jego 
myślach. Chciała, by nie przestraszył się wczorajszego targowania, które zaowocowało takim 
porywem uczuć.
 - Dzień dobry - szepnęła, muskając go w policzek. 
 Objął ją na powitanie i dał jej odczuć, jak jest mu bliska i droga.
 Gdy po południu młodzi Townsendowie szli na obiad; wszyscy z podziwem 
spoglądali na Whitney. Jej początkowa niechęć do noszenia nowych strojów dostarczyła 
rozplotkowanym służącym wielu smacznych kąsków. Teraz zdumieni wpatrywali się w jej 
aksamitną szmaragdową suknię o podwyższonym stanie, ozdobioną koronkami i aksamitnymi 
wstążkami. Jej długie gęste włosy, zakręcone w loki, swobodnie spływały na plecy. Na szyi 
miała kremową satynową wstążkę, a na ramionach obszytą koronką chustę, której dwa rogi 
spinała rzeźbiona kamea z kości słoniowej. Poruszała się z gracją w pantoflach na wysokich 
obcasach. Sprawiała wrażenie, że czuje się w tym nowym stroju zupełnie swobodnie. Nikt nie 
mógł twierdzić, że nie wygląda tak, jak powinna wyglądać żona Townsenda.
 Gdy zajęli miejsca w jadalni po przeciwnej stronie stołu, wpatrywali się w siebie z 
zachwytem, niewiele jedząc i rozpraszając pozostałych. Z powodu tej zaskakującej przemiany 
wyglądu synowej i płomiennych spojrzeń, jakimi obrzucał ją Garner. Byron od razu udał się 
po obiedzie do biura firm Townsendów. Madetine siedziała sztywno, a gdy tylko skończyła 
obiad, poszła rozdrażniona do swojego pokoju. Ezra obserwował ich uważnie, a gdy służący 
toczył jego fotel na kółkach do gabinetu, uśmiechał się znacząco. On również szybko opuścił 
jadalnię, więc młodzi Townsendowie zostali przy stole sami. Przez resztę popołudnia 
spacerowali po miejskich błoniach. Trzymali się za ręce i patrzyli sobie w oczy, zachwyceni, 
że nieoczekiwanie zaczęli stanowić wspaniały związek. 
 Wieczorem, gdy wszyscy zebrali się w salonie, spotkanie trzech Townsendów 
zepchnęło na dalszy plan sprawy, którymi Whitney i Garner żyli od wczoraj. Najmłodszy z 
panów pod presją obowiązków i dezaprobaty rodziny, musiał podjąć z ojcem i dziadkiem 
rozmowę na temat wspólnych interesów, cen rumu i morskich tras handlowych.
 Whitney przyjęła z ciężkim sercem to wycofanie się męża w sferę niedostępnych dla 
niej spraw. Właśnie udało się jej wyegzekwować od niego trzecią powinność, którą 
uwzględniała transakcja małżeńska. Sądziła, że się nią zadowoli, ale, jak prawdziwa Dalila, 
zaraz zapragnęła czegoś więcej. Brała pod uwagę, że gdy ojciec mówił o utrzymaniu, które 
Garner powinien jej zapewnić, to mógł mieć na myśli coś jeszcze, a nie tylko byt materialny, 
to znaczy wspólne życie, współudział obojga w każdej sprawie i dzielenie się wszystkimi 
problemami.
 Nieoczekiwanie mąż uśmiechnął się do niej dyskretnie i spojrzał na nią zmysłowo, 
jakby ją zapewniał, że już wkrótce będą się kochali. Whitney zastanawiała się, czy połączy 
ich jeszcze coś więcej niż miłość fizyczna.
 Rano Garner udał się do biura firm Townsendów, pozostawiając Whitney swobodę, 
jak ma spędzić dzień. Postanowiła nadal poznawać wielki dom, ale wystrzegała się 
niepotrzebnego absorbowania służących i jakoś jej się to udawało. W południe obraziła 
natomiast niechcący Madeline, pytając ją w salonie, co porabia całymi dniami. Panna 
Townsend spiorunowała ją spojrzeniem, spakowała do koszyka robótki ręczne i bez słowa 
poszła do swojego pokoju.
 Po jakimś czasie zorientowała się, że stoi w korytarzu prowadzącym do gabinetu Ezry. 
Zastanawiała się, jak tu trafiła. gdy nagle zobaczyła starego Townsenda. Siedział zgarbiony w 
fotelu na kółkach i jechał prosto na nią. Na szczęście podniósł wzrok i gwałtownie się 
zatrzymał, w samą porę, by na nią nie wpaść. Próbował skręcić i ją ominąć, ale mu się nie 
udało. Był na rauszu. 
 Drewniane koła fotela nie chciały się szybko kręcić na dywanie, więc Ezra miotał się 
na siedzeniu, chcąc przyspieszyć. I wtedy spod koca okrywającego jego kolana wypadła pod 
stopy Whitney brązowa butelka z cienką szyjka, z jakimś płynem na dnie. Whitney podniosła 
ją i spoglądała to na nią, to na Ezre, który się zaczerwienił i przybrał zaczepną pozę.
 - Kobieto, zejdź mi z drogi - warknął, uznawszy za najlepszy frontalny atak. 
Desperacko starał się skierować koła we właściwym kierunku.
 - Coś pan zgubił.
 W reakcji na jej uwagę nastroszył siwe krzaczaste brwi i zignorował ją. Udało mu się 
skierować fotel do gabinetu. Gdy mijał Whitney, usłyszała charakterystyczny brzęk szkła pod 
kocem, a gdy dojeżdżał do drzwi, stuknęła o podłogę następna butelka.
 Zaczerwienił się jeszcze bardziej, ale nie zważał na butelkę, starając się jak 
najszybciej zniknąć w gabinecie. Whitney podniosła ją z podłogi i weszła za nim do środka. 
Stanęła przed fotelem, który zatrzymał przy zarzuconym papierami mahoniowym 
sekretarzyku. Wiedziona impulsem, pociągnęła za róg koca okrywającego jego kolana.
 - Co to znaczy? — wybełkotał i bezsilnie zacisnął palce na kocu, gdyż oczom Whitney 
ukazały się dalsze cztery butelki. Miotał się na siedzeniu i błyskał na nią oczami, zły, że 
został przyłapany na gorącym uczynku.
 Nasyciwszy wzrok tym niecodziennym widokiem, przyjrzała się butelkom, które 
trzymała w dłoniach. Duma i gniew na pomarszczonej twarzy Townsenda poruszyły w niej 
ukrytą strunę, przypominając jej Juliusa i Ballarda. Odkorkowała jedną z butelek i powąchała 
płyn. Poczuła przyjemny, mocny zapach rumu. Zamknęła oczy i przez chwilę kontemplowała 
woń, jak przystało na gorzelnika, a następnie spojrzała pytająco na staruszka, bo poczuła 
zapach alkoholu w jego gabinecie. Naburmuszony Townsend zerkał na nią przezornie, jakby 
czekał, żeby skomentowała sytuację,
 - Powiesz im o wszystkim? - spytał zaczepnie, gdy milczała. 
 Spojrzała na niego przenikliwie, uświadomiwszy sobie, kogo on ma na myśli.
 - We własnym domu człowiek chyba ma prawo się napić - uspokoiła go.
 - Dom jest mój tylko w dziesięciu procentach. – Staruszek spoglądał na nią spod oka. - 
Nie pozwalają mi wypić ani kropli wódki. Od czasu, gdy zachorowałem, dostaję jedynie 
kieliszek wina do kolacji. - Zmarszczył nos. - Jest cholernie rozwodnione. To prawdziwa 
libacja.
 Taksowali się wzrokiem. Ezra skrzyżował ręce na piersiach i ściągnął usta. Whitney 
zrobiła to samo. wciąż trzymając butelki. W zamyśleniu zmarszczyła czoło.
 - Mnie też nie pozwalają pić wódki. Muszę się nauczyć pić wino. - Skrzywiła się i 
otrząsnęła.
 Ezra poruszył ustami, ale nic nie powiedział. Patrzył na nią badawczo, a ona 
obserwowała go spod zmrużonych powiek. Zagryzła wargi, on zaś jeszcze bardziej ściągnął 
usta. Ją oblał rumieniec Danielsów, na jego twarzy pojawił się gniew Townsendów. W końcu 
nawzajem odgadli swe myśli.
 -	Podaj kieliszki! - krzyknął.
 -	Oczywiście. — Postawiła butelki na sekretarzyku i podążyła w kierunku 
wyciągniętej ręki Townsenda, do rogu gabinetu, gdzie stała lakierowana szafka. Wyjęła dwa 
kieliszki. Ezra kazał jej postawić je na sekretarzyku i przysunąć do niego skórzany fotel, by 
mogła usiąść.
 Nalał rumu do kieliszków. Gdy skrzywiła się, widząc, że nalał jej mniej, dopełnił 
kieliszek. Podnieśli je uroczyście i wypili.
 - Och. - Ezra oparł się w fotelu i delektował ostrym smakiem trunku, obserwując minę 
Whitney, która badała w ustach jakość rumu. Z wyraźną przyjemnością pociągnęła drugi łyk.
 - W porządku. - Skinęła głową i powąchała trunek. – Ten rum nie jest wprawdzie tak 
wspaniały jak whisky Danielsów, ale ma moc i przyjemny smak. - Wyciągnęła rękę, w której 
trzymała kieliszek, by Ezra jeszcze jej nalał.
 Napełnił kieliszki i wychylił się z fotela. 
 - Nie pozwalają mi pić nawet naszego rumu. - Był bardzo oburzony. - Nie pozwalają 
mi robić niczego, co lubię. Zawsze mi mówią, że chodzi o moje zdrowie i żebym nie był 
śmieszny. Mój ojciec pozbawił mnie prawa do zajmowania się produkcją rumu, gdy 
skończyłem pięćdziesiąt lat, i przekazał je Byronowi. Zmusił mnie do podjęcia starań o urząd 
państwowy. – Gorycz na twarzy Ezry omal nie przyprawiła Whitney o śmiech, bo wyglądał z 
tą miną jak jeden z jego Żelaznych Przodków z portretów wiszących w wielkim salonie. - 
Boże, jak ja nie znoszę polityki. Nigdy jej nie lubiłem. Przez cały czas wszyscy siedzą 
człowiekowi na karku i czegoś od niego chcą. Trzeba udawać zainteresowanie nawet 
najgłupszą ideą. Każdy wyciąga do ciebie rękę. żebyś mu coś dał, lub bezczelnie wkłada ją do 
twojej kieszeni. Za to Byron jest prawdziwym politykiem... - przerwał zaskoczony, że ona go 
słucha i spojrzał na nią podejrzliwie. Od tak dawna nikogo nie obchodziło, co miał do 
powiedzenia. - Ja chciałem kierować gorzelnią Byłem w tym dobry. Produkowałem najlepszy 
rum w Bostonie.
 - Naprawdę? - Spojrzała na niego ciepło. — Ja też tęsknię za pracą w gorzelni, za 
sprawdzaniem smaku wody, wąchaniem zboża, za słodko-kwaśnym zapachem zacieru przed 
destylacją i dymem z trzaskającego w ogniu drzewa orzechowego, którym wujek Ballard pali 
pod destylatorem w zimną jesienną noc. - Pogrążyła się w zadumie.
 -	Sama produkowałaś whisky?
 -	Oczywiście. Wspólnie z tatą produkowaliśmy najlepszą whisky w zachodniej 
Pensylwanii. On uważa, że albo się to ma we krwi, albo nie. Ja mam.
 Jej gładką twarz o delikatnych rysach rozjaśnił piękny uśmiech, budząc uśpione 
zmysły Ezry i zniewalając go nieodpartym czarem. Upłynęła długa chwila, zanim zdołał 
oderwać od niej oczy i przemówić.
 - A wiec tak to zrobiłaś? - Pociągnął łyk rumu i ukradkowo zerkał na jej twarz. Opis 
niezwykłej żony wnuka zacząłby od stwierdzenia, że jest piękna, odważna i zmysłowa. 
Ponadto tkwił w niej wytrawny kupiec, miała wstręt do pieniędzy, z ich władzą i pułapkami, i 
potrafiła produkować whisky. Teraz zaś popijała rum i uśmiechała się najbardziej czarująco 
na świecie. 
 - Co jak zrobiłam? - Roześmiała się dźwięcznym silnym śmiechem.
 -	Swym wyglądem. To znaczy, swym wyglądem sprawiłaś, że szczeniak połknął 
haczyk. Naprawdę musiałaś się prezentować nadzwyczajnie. Od czasu przygody z tą 
angielską dzierlatką kilka lat temu on prawie nie zwracał uwagi na kobiety.
 -	Z angielską dzierlatką? - Odrobina rumu we krwi nie osłabiła jej czujności. Whitney 
przypomniała sobie aluzje Garnera i innych Townsendów do kobiet w jego życiu. W związku 
z jej ślubem z Garnerem Byron wspomniał o innych popełnionych przez syna idiotyzmach i o 
łączącej się z nimi hańbie. Oświadczył, że Whitney nie jest pierwszą kobietą, która próbowała 
złapać jego syna na męża, traktując go jako świetną partię. Młody Townsend był przecież 
zabójczo przystojny i nadzwyczajnie bogaty. Spytała konkretnie: - Miał wcześniej problemy z 
kobietą?
 -	Z kobietami. Co najmniej z dwiema. Bardziej już nie mógł przysparzać sobie 
związanych z tym kłopotów. Gdy miał szesnaście lat, został po raz pierwszy przyłapany w 
stajni z panienką, która bardzo się starała zostać panią Townsend. Byron właśnie tam 
przyszedł, bo chciał pokazać przyjaciołom nowego ogiera, a wśród nich był również ojciec tej 
dzierlatki. Natknęli się wszyscy na szczeniaka, który mocował się z nią, i sam zachowywał się 
jak ogier. - Pod wpływem tego wspomnienia Ezra ożywił się i zaśmiał się w kułak. - 
Wzburzenie było tym większe, że ona okazała się starszą od niego wygą, znaną z takich prób, 
jeśli wiesz, co mam na myśli. Szczeniak został wysłany w niełasce do Anglii, gdzie dzielnie 
się spisywał w Królewskiej Akademii Wojskowej. Ale po skończeniu studiów przydarzyła 
mu się następna przygoda. Postanowiła go zdobyć narzeczona jego najlepszego przyjaciela i 
weszła mu do łóżka. Oczywiście skończyło się na pojedynku, w którym szczeniak ranił tego 
swojego przyjaciela. Wrócił do domu przybity i od tego czasu nie tknął alkoholu i nie spojrzał 
na kobietę. Mówiłem Byronowi, by zostawił go w spokoju i poczekał, aż jego słabość do 
kobiet sama przejdzie. Ale mój syn uważa tak samo jak uważała jego matka, że po prostu nie 
wolno folgować popędom. Nic nie rozumie. Nie ma w tym winy szczeniaka, że jest 
przystojny, bogaty i lubi te rzeczy. - Ezra roześmiał się, widząc, że Whitney jest zdumiona i 
zaczerwieniona. Ale nie wiedział przecież, że uchylił przed nią rąbka tajemnicy spowijającej 
dotychczasowe życie Garnera i pomógł jej zrozumieć jego początkowy desperacki opór 
wobec niej.
 Z relacji staruszka wynikało, że nie była pierwszą Dalilą w życiu Garnera. Wcześniej 
już dwa razy zhańbił się w oczach potężnej rodziny, bo nie potrafił okiełznać popędu 
płciowego. Został wysłany do Anglii, by się tam poprawił, a wrócił okryty jeszcze większym 
wstydem. Z powodu Dalili ranił najlepszego przyjaciela.
 Ona, Whitney Daniels, jako trzecia ściągnęła na niego hańbę, która miała dla niego 
znacznie poważniejsze konsekwencje. Postąpiła wobec niego tak samo jak te wcześniejsze 
kobiety, czyli wykorzystała jego pragnienia do swoich celów. Z kolei, chcąc zaspokoić swoje 
pragnienia, stale wprowadzała go w zakłopotanie i wymuszała na nim upokarzające 
naruszanie zasad, którymi się kierował w życiu. Doprowadziła do poniżającej dla niego 
konfrontacji z jego zwierzchnikiem wojskowym, a potem z rodziną. To był cud, że w ogóle 
chciał na nią spojrzeć, a tym bardziej uśmiechać się do niej tak ciepło, dotykać ją tak 
delikatnie i kochać z takim oddaniem.
 Kochać? Znieruchomiała z kieliszkiem w ręku. Czy właśnie to uczucie tak przed nią 
ukrywał? Czy to ono było siłą sprawczą jego pożądania i powodowało, że troszczył się ojej 
samopoczucie, bronił przed atakami Townsendów i rościł sobie do niej takie prawa? Nagle 
poczuła przypływ serdeczności do męża. Teraz w całej pełni dostrzegła jego troskę, by była 
szczęśliwa i została zaakceptowana przez Townsendów. Wyznał, że chce widzieć w niej 
prawdziwą żonę, koił jej lęki i okazywał czułość, traktował jak najdroższą istotę na świecie. 
Ogarnęła ją wielka radość.
 Garner miał rację. Powinna być dla niego prawdziwą żoną - oddaną, zdolną napawać 
go dumą, kochającą. Kochała go przecież całą sobą i wierzyła, że pewnego dnia on także ją 
pokocha, bo ona dołoży wszelkich starań, by tak się stało.
 - Pytałem, czy się jeszcze napijesz? - Ezra wychylił się z fotela i uniósł butelkę, z 
której ubyło już trochę rumu.
 Whitney powróciła do rzeczywistości, spoglądając to na niego, to na trzymany w dłoni 
pusty kieliszek.
 - Nie, dziękuję. - Z westchnieniem oblizała wargi i zasłoniła dłonią pusty kieliszek. - 
Nie mogę. Muszę się nauczyć pić wino. To znaczy, chcę się nauczyć. I mogę zacząć od razu.
 Stary Townsend z satysfakcją odkrył determinację w wyrazie jej twarzy.
 - Robisz to ustępstwo dla niego?
 Oblała się szkarłatem, ale zaraz odzyskała pewność siebie. To nie było ustępstwo, 
raczej transakcja handlowa: rezygnowała z czegoś, by zdobyć serce Garnera.
 - Cholera. - Ezra w podnieceniu odstawił butelkę na sekretarzyk. - Dopiero co 
znalazłem kogoś, z kim mogę się napić, a już... - Skrzyżował ręce na piersiach, rozparł się w 
fotelu i błysnął na nią oczami. Ale gdy uśmiechnęła się do niego w zadumie, zaproponował: - 
Nauczę cię pić wino. Doskonale znam się na winach.
 Zanim zdążyła odpowiedzieć, już manewrował kołami, chcąc skręcić w stronę drzwi.
 - Kobieto, nie siedź tak, tylko pchaj fotel!
 Zerwała się z siedzenia i zrobiła, co kazał.
 Na korytarzu przywołał Edgewatera. Przybrał władczą pozę i nieco ironicznym tonem 
wydał majordomusowi polecenie.
 - Każ podać wino w jadalni: wytrawne chablis, które przed dwoma dniami piliśmy do 
kolacji, najlepsze bordo i łagodne sherry, najlepszą maderę, mocne mozelskie i przedniego 
burgunda.
 - Ależ; sir, z pewnością... - Majordomus spoglądał to na Ezrę, to na Whitney i zgodnie 
ze swym zwyczajem bezczelnie pociągał nosem, przysuwając się do nich bliżej, w końcu 
poczuł zapach rumu. - Sądzę, że państwo już swoje wypili. 
 - Do diabła, każ też podać chleb i postawić na stole dużo kieliszków do wina. - 
Nachmurzył się. widząc wahanie Edgewatera i oświadczył: - Ten dom, razem z piwnicami, 
wciąż w dziesięciu procentach należy do mnie. Jeśli nie każesz podać wina, to przysięgam, że 
twój tyłek zostanie stąd wyrzucony w stu procentach.
 Whitney stłumiła chichot, widząc, jak Edgewater pobladł i machnął ręką, udając się do 
kuchni i piwnicy z winami. Poły czarnego surduta majordomusa poruszały się, przywodząc na 
myśl skrzydła zranionego kruka. Ezra odetchnął zadowolony i skinął na Whitney.
 - Zawieź mnie do jadalni. 
19
 Wieczorem, po powrocie z biura, Garner znalazł żonę i dziadka w jadalni. Siedzieli 
przy stole, zasypanym okruchami chleba, a na blacie stało kilkanaście otwartych butelek i 
karafek z najlepszymi winami z piwnicy Townsendów. Ezra spał wyciągnięty w fotelu, 
okropnie chrapiąc, ewidentnie nietrzeźwy, a Whitney podpierała dłonią policzek i powtarzała 
nazwy win, ich roczniki i cechy charakterystyczne, jak uczennica odrabiająca lekcję łaciny. 
Ona również była oszołomiona alkoholem, choć nie w takim stopniu jak stary Townsend.
 Do jadami przyprowadziła Garnera Madeline, której towarzyszył majordomus. Oboje 
byli oburzeni i zgorszeni oglądaną sceną. Rozpoznawszy męża, Whitney nieco oprzytomniała. 
Uśmiechnęła się do niego głupawo, gdy stanął przy niej i zażądał, by mu wyjaśniła, co to 
wszystko, do cholery, znaczy. ,
 - Och... Twój dziadzio uczył mnie pić wino - oświadczyła bełkotliwie i zachwiała się. 
Jej głowa pochyliła się i dotknęła brzucha Garnera. - Żebyś mógł być ze mnie dumny.
 Garner stał nieporuszony. Ujęła go jej szczerość, więc gniew od razu mu przeszedł. 
Znalazła drogę do serca nieprzystępnego, zgorzkniałego Ezry, tak jak wcześniej znalazła 
drogę do jego serca. Ujął w dłoń jej twarz. Poczuł dziwny skurcz w piersiach, który pojawiał 
się u niego tylko na jej widok. Była nietrzeźwa, ale wciąż ta sama - otwarta i prostolinijna 
Whitney, której grzeszki prezentowały się jak cnoty. 
 Gdy wraz z tą myślą zniknęło jego zakłopotanie, zdał sobie sprawę, że jej zachowanie 
w żadnym wypadku nie okrywa go hańbą. Po prostu za dużo wypiła, kiedy zgodnie ze 
złożonym mu przyrzeczeniem postanowiła szybko dowiedzieć się wszystkiego o winach, by 
być odpowiednią żoną. Chciał wierzyć, że zależało jej na tym bardziej niż na targowaniu się z 
nim i czerpaniu rozkoszy z jego pieszczot. Zapewne nie powodowała nią nieznośna duma 
Danielsów, tylko leżało jej na sercu jego dobro i pragnęła go kochać.
 Wziął ją na ręce, a ona sennie przytuliła się do niego. Zmierzając do drzwi, przeszedł 
bez słowa obok urażonej Madeline i zdegustowanego Edgewatera. Ruszyli za nim do holu i 
wymieniali zgorszone spojrzenia, gdy skręcił na schody, by zanieść ją do sypialni.
 - Chyba masz rację. Kobieta, która nie wie, kiedy przestać; pić, nie powinna brać wina 
do ust - skomentował rano ze złośliwym uśmiechem, pochylając się nad jej pobladłą twarzą.
 Otworzyła usta, by mu odpowiedzieć, ale w tej samej chwili zasłoniła je dłonią, bo 
zrobiło jej się niedobrze. Gdy poczuła się lepiej i oprzytomniała, spojrzała na niego ze 
skruchą.
 - Przepraszam. Twój dziadek zaofiarował się nauczyć mnie pić wino. ale w czasie 
lekcji zdradziecko zawładnęło ono moim ciałem.
 - Wiem - osiadł na łóżku i głaskał ją po twarzy - że to niebezpieczne zostawić cię na 
dłużej samą. Whitney Daniels, co ja mam z tobą począć?
 - Chyba Whitney Daniels Townsend? Jestem przecież teraz panią Townsend.
 - Trudno zaprzeczyć - odparł ze śmiechem.
 Gdy Whitney doszła do siebie dzięki troskliwej opiece Garnera i Mercy, przyrzekła 
sobie pić alkohol tylko przy nadzwyczajnych okazjach. Gamer z pewnym niepokojem 
obsrwował jak podczas najbliższej kolacji wymieniała z Ezrą figlarne porozumiewawcze 
spojrzenia. Ale dotrzymywała słowa piła tylko kawę. podobnie zresztą jak on, toteż wkrótce 
przestał się o nią niepokoić. Zdumiewał się, że potrafiła sprawić, iż dziadek sypał dowcipami 
i śmiał się do rozpuku Wydawało się, że szczerze się polubili. Tym też się zdumiewał, bo 
sama myśl. że stetryczały staruszek może kogoś polubić była trudna do przyjęcia.
 Zastanawiał się. jak wypełnić żonie czas, nie zważając na lekceważenie stale 
okazywane jej przez Byrona i osobliwy wpływ, jaki wywierał na nią Ezra.
 - To wykluczone! - wybuchnęłaMadeline, gdy zasugerował, by zabierała Whitney na 
spotkania towarzyskie. - Jest nieokrzesana i nieprzewidywalna. Nie chcę by swym brakiem 
ogłady wprawiała mnie w zakłopotanie przy znajomych.
 Garner przyznawał w myślach, że jego żona jest nieprzewidywalna, ale z pewnością 
nie była nieokrzesana. Nawet pierwszego dnia pobytu w domu Townsendow zachowywała się 
bez zarzutu, a faktycznie miała nienaganne maniery, zważywszy na jej brak kontaktów z 
eleganckim towarzystwem i wyszukanymi zwyczajami.
 Zrozumienie, dlaczego Madeline jej nie akceptuje, nie wymagało wielkiej 
przenikliwości. Po prostu kuzynka przyzwyczaiła się, że jest w tym domu mężczyzn jedyną 
kobietą. Townsendowie wprawdzie nie rozpieszczali nikogo, nawet maleńkich osieroconych 
wnuczek i bratanic, ale potrafiła załatwić z nimi wiele rzeczy, na przykład w ubiegłym roku 
rentę dla swojej starej guwernantki. Od tamtego czasu już nikt nie zajmował się 
wychowaniem i edukacją tej szesnastolatki. Garner z zaskoczeniem stwierdzał, że uświadomił 
to sobie dopiero teraz. Zaskoczyło go, że użyła określenia „znajomi". Czyżby nie miała 
przyjaciół?
 Jej odmowa wprowadzenia Whitney na salony Bostonu pozostawiała mu niewiele 
możliwości - poza zajęciami domowymi mógł zaproponować żonie lekcje gry na 
instrumencie muzycznym, naukę rysowania, haftowania i szydełkowania, a ponadto robienie 
zakupów, co kobiety tak uwielbiały. Ale żaden z tych pomysłów nie wydawał mu się 
szczęśliwy. Zdesperowany wychodził czasami z biura i sam pokazywał Whitney miasto. 
 W końcu uleci jej natrętnym prośbom i wybrał się z nią do gorzelni Townsendów. 
Korzystając z ładnej pogody, zawiózł ją tam eleganckim rodzinnym powozem. Minęło trochę 
czasu od jego ostatniej wizyty w tym murowanym dwupiętrowym budynku, w którym 
produkowano rum. Townsendowie przenieśli biuro swych firm do modnej finansowej 
dzielnicy miasta, gdy znacznie poszerzył się zakres prowadzonych przez nich interesów. Nie 
widzieli potrzeby stałego nadzoru nad pracą gorzelni, gdyż produkowany w niej rum 
sprzedawali niezmiennie z dużym zyskiem. Dlatego Garner był teraz zaskoczony tym, że 
budynek ma zniszczone drzwi i okiennice, a okna o brudnych popękanych szybach są 
poutykane gałganami.
 Również w środku gorzelnia okazała się zaniedbana i brudna. Na ceglanej zniszczonej 
podłodze leżała pleśniejąca słoma i stały butwiejące drewniane skrzynki, a pod ścianami 
bezładnie piętrzyły się stare beczki. Powietrze było ciężkie i unosił się w nim gorzki odór. 
Robotnicy, których spotkali w hali z fermentującą melasą i w składzie beczek z rumem, 
okazali się niechlujni i odpychający.
 Gamer kazał przywołać kierownika gorzelni, któremu udzielił ostrego napomnienia. 
Gdy był zajęty rozmową, Whitney postanowiła zwiedzić zakład samodzielnie. Robotnicy 
zaprowadzili ją do wielkiego destylatora, spod którego buchał żar, a potem do rozlewni, gdzie 
poprosiła o kapkę rumu najświeższej produkcji, chcąc poznać jego jakość. Zlustrowali 
wzrokiem jej aksamitną spódnicę, dopasowany w talii krótki płaszcz i gronostajową mufkę, i 
odmówili spełnienia prośby.
 Nie zniechęciła jej ich gburowatość. Uśmiechnęła się do nich promiennie.
 - Chcę wiedzieć, jak smakuje, dlatego muszę spróbować - oświadczyła.
 Spoglądali na nią nieprzychylnie, ale w końcu któryś wręczył jej cynowy kubek z 
rumem ze świeżo zaszpuntowanej beczki. Skosztowała trunku, starając się nie zdradzić, jak 
ocenia smak.
 - No i jak? - rozległ się posępny głos.
 Zanim zdążyła odpowiedzieć, do rozlewni wszedł Gamer, który jej szukał. Nie był 
zadowolony, że znalazł ją w takim towarzystwie i z kubkiem rumu w dłoni,
 - Właśnie spróbowałam - wyjaśniła i podała mu kubek. - Sądzę, że ty też powinieneś 
to zrobić. Ten trunek w ogóle nie przypomina rumu, którym kiedyś poczęstował mnie twój 
dziadek.
 Spróbował cierpkiego wodnistego płynu i zesztywniał. Pospiesznie wrócił z Whitney 
do powozu, odzywając się dopiero w połowie drogi do domu, gdy zniecierpliwiona uścisnęła 
go za rękę.
 - Byłeś rozczarowany - orzekła, mając na myśli również własne odczucia. Na jakości 
rumu najwyraźniej odbijała się pogoń To wnsendów za zyskiem, tak dla nich 
charakterystyczna.
 - Do licha. - Uderzył się zaciśniętą pięścią w udo. – Rum jest od początku podstawą 
naszej pomyślności. To przykre, że zamienił się w takie świństwo, które stanowi obrazę dla 
rumu Townsendów.
 Whitney obserwowała napięcie na jego twarzy i była tak samo wzburzona. Wszak 
trunek powinien stanowić przedmiot dumy gorzelnika.
 - Więc zrób z tym coś.
 -	Na przykład co? - burknął, ale zaraz z niezadowoleniem stwierdził, że jest dla niej 
opryskliwy.- Może powierzyć wszystko tobie?
 -	Mnie? A właściwie dlaczego nie? To świetny pomysł. - Ale, niestety, ja się nie 
znam na produkcji rumu, zna się; natomiast twój dziadek, który ma już dość bezczynności. 
Mógłby nauczyć mnie lub nas oboje, a my moglibyśmy… - przerwała, widząc, jak jest zły.
 -	Whitney, to jest staruszek słabego zdrowia i trudny we współżyciu.
 -	Naprawdę tak uważasz? - spytała zaczepnie.
 -	Jest inwalidą przykutym do fotela na kółkach.
 -	Jeździ nim, jakby to był taran. Czy kiedykolwiek popychałeś ten jego fotel?
 -	Co chcesz przez to powiedzieć?- Spojrzał badawczo w szmaragową toń jej oczu. 
 -	Tylko tyle, że jest o wiele silniejszy, niż wszyscy przypuszczają. - Uśmiechnęła się 
ciepło, krusząc jego opór. - Poza wszystkim innym on też jest Żelaznym Townsendem. 
 -	Pomyśle o tym.
 Garner istotnie zastanawiał się nad całą sprawą, gdy po południu pokazywał Whitney 
miasto. W końcu dotarło do niego, że zwróciła mu uwagę na wyjątkową sposobność zmiany 
sytuacji. Chciała coś robić, nawet jeśli oznaczało to konieczność współpracy z jego 
wybuchowym dziadkiem, która dla kogoś innego byłaby niewyobrażalna. Po raz pierwszy w 
życiu był o krok od ubicia interesu.
 Kazał woźnicy, by zawiózł ich na wielki plac targowy, na którym kwitł handel 
Obserwował dyskretnie, jak Whitney się ożywiła, gdy wysiedli tam w ten chłodny, lecz 
słoneczny dzień. Oczy jej rozbłysły jak doświadczonemu kupcowi i niecierpliwiła stę coraz 
bardziej, słysząc dokoła, jak wszyscy się targują.
 - Ezra nadzorujący produkcję rumu... Zapaliłbym się do tego pomysłu o wiele 
chętniej, gdybyś zechciała nauczyć się wydawać pieniądze, jak przystało na żonę - szepnął jej 
do ucha. Wyjął z kieszeni kamizelki dwie monety i błysnął nimi. - Kup za nie, co chcesz. - 
Wskazał liczne stragany i wozy; z towarem. Widząc wahanie żony, położył jej na dłoni dwa 
metalowe krążki. - Spytaj o cenę i jeśli będzie to kosztowało mniej niż dziesięć dolarów, daj 
sprzedawcy pieniądze. Ale się nie targuj. 
 Przełknęła ślinę. Zakazał jej targować się o cenę. W jej dłoni monety wydawały się 
zimne i obce. Gdy ją prowadził między straganami i wozami, zewsząd dochodziły do jej uszu 
głosy kupujących i sprzedających. Z podniecenia serce biło jej mocniej, a wargi stały się 
suche. Przystanęła kilka razy, by obejrzeć różne fatałaszki, co świadczyło o jej rosnącym 
zainteresowaniu kobiecymi strojami, ale za każdym razem, gdy chciała coś powiedzieć, miała 
zaciśnięte gardło, stawała się sztywna i słyszała tylko pulsowanie krwi w skroniach. 
 Widząc, że mąż zaczyna tracić cierpliwość, wpadła w jeszcze większą panikę.
 - Przykro mi, ale nie mogę. - Wcisnęła mu do reki monety i pomknęła do powozu.
 Townsendowic byli znani z uporu, z jakim przezwyciężali pojawiające się przed nimi 
trudności. Pod tym względem Garner był najtwardszy z całej Żelaznej Rodziny. Odczekał 
dwa dni i chytrze przypomniał Whitney, że zbliża się Boże Narodzenie, sugerując, by z tej 
okazji wysłała ojcu i ciotce upominki. Wyraz jej twarzy zdradzał sprzeczne uczucia, ale 
zgodziła się pójść na zakupy.
 Coraz częściej była myślami przy ciotce w Raptute i ojcu w Pittsburghu. Martwiła się 
o nich i zastanawiała się, co u nich słychać. Kate miała odwiedzić Blackstone’a w wiezieniu i 
napisać do niej, do Bostonu, jaki dostał wyrok. Upłynęło już sześć tygodni od ich rozstania, a 
ciotka wciąż milczała, co budziło w Whitney coraz większy niepokój. Sądziła, że proces już 
się odbył, i obawiała się, że ojcu lub ciotce przydarzyło się coś najgorszego.
 Bardzo niechętnie zgodziła się pójść z Garnerem do dzielnicy handlowej. Wybrała 
fajkę i tytoń dla Blacka oraz wełnianą kamizelkę i kaptur dla Kate. Ale gdy trzeba było 
zapłacić, nie chciała wyjąć rąk z mufki i spojrzeć na Garnera. Widząc jej posępny nastrój i 
zdenerwowanie, sam zapłacił. Zaprowadził ją do powozu, położył sprawunki na siedzeniu, 
usiadł obok niej i wziął ją za ramiona, zmuszając do spojrzenia mu w oczy.
 -	Whitney, o co chodzi?
 -	O nic. Po prostu nie lubię płacić pieniędzmi. Transakcja trwa wówczas zbyt krótko i 
jest za łatwa. - Spojrzała na niego spod długich gęstych rzęs, chcąc się przekonać, że nie jest 
wzburzony i skłonny do dalszych pytań.
 -	Chodzi o coś więcej - rzucił domyślnie. Jej nagły rumieniec upewnił go, że jego 
przypuszczenia są słuszne. - O co? - Gdy utkwiła wzrok w sprawunkach, już niemal znał 
prawdę.
 -	O mojego tatę - szepnęła, bojąc się spojrzeć mu w oczy. by nie wyczytać w nich 
jakiejś okrutnej prawdy. - Nie mam żadnych wiadomości od cioci Kate. Obiecała mi, że do 
mnie napisze, gdy tylko... - przerwała, nie mogąc już nic więcej wydusić przez zaciśnięte 
gardło.
 Garner zesztywniał. Powinien wcześniej się domyślić, że chodzi o jej ojca. Z 
pewnością go jej brakowało, tak samo jak ciotki, a biorąc pod uwagę to, w jakich 
okolicznościach się rozstali i kto był za to odpowiedzialny... Na myśl, że Whitney nagle tak 
się od niego oddaliła, ogarnął go strach. Bał się tego bardziej niż czegokolwiek innego. 
Powinien przewidzieć jej reakcję i spróbować coś zrobić.
 Była posępna, ale nie patrzyła na niego oskarżycielsko i gniewnie ani też nie odsuwała 
się od niego. Mógł się czuć spokojny, że ona nadal do niego należy. Wzruszyło go to i 
podnieciło. Pochylił się do jej ust. a ona przyjęła je z rozkoszą, Przytulił ją do siebie, 
napawając się jej słodyczą i ciesząc się, że go nie potępia.
 Gdy się odsunął, spostrzegł w jej oczach łzy. Otarł je i uśmiechnął się do niej.
 - Każę naszym prawnikom wysłać do Pittsburgha pełnomocnika, który dopilnuje, by 
twojego ojca osądzono sprawiedliwie. Czy ulży ci to nieco?
 - Bardzo mi ulży - zapewniła go skwapliwie.
 Na cztery dni przed Bożym Narodzeniem Garner zjawił i się w eleganckim biurze 
prawnika Townsendów, Henredona Parkera, i przedstawił mu delikatną sprawę, zlecając, by 
zbadał sytuację Blackstonę’a Danielsa i zapewnił mu pomoc prawną.
 - Oczywiście. - Parker zmarszczył siwiejące brwi i sięgnął po papier i gęsie pióro.- A 
wiec życzy sobie pan, bym wydelegował prawnika z naszej kancelarii, celem ustalenia, jaka 
jest sytuacja tego Danielsa. A gdzie on się znajduje?
 - W Pittsburghu. - Garner stał niespokojnie. 
 - Czyli na pograniczu - stwierdził ze zgrozą Parker, ale zaraz ukrył swe uczucia pod 
maską zawodowego chłodu i spytał - Dlaczego uważa pan. że go tam przetrzymują?
 Tym pytaniem zniweczył nadzieje Garnera, że nie będzie musiał podejmować tego 
tematu.
 - Bo to ja- przełknął ślinę - tam go dostarczyłem po aresztowaniu. Prawnik już nie 
potrafił ukryć zdziwienia. 
 - Pan go aresztował? - spytał zaintrygowany, pochylając się w fotelu,
 - Brałem udział w wojskowej ekspedycji Waszyngtona do zachodniej Pensylwanii, w 
celu stłumienia buntu gorzelników. Muszę wiedzieć, co się z nim dzieje.
 - Buntu gorzelników? - Parker był zbity z tropu. - Aresztował go pan i teraz chce mu 
zapewnić pomoc prawną? Panie Townsend, z pewnością pan wie, że to jest wbrew przepisom. 
Garner przybrał najbardziej dostojną pozę Townsendów.
 - Tak się składa, ze to mój teść. - Wstał i powiedział zdumionemu prawnikowi „do 
widzenia", jakby nie było już nic do wyjaśniania.
 Wraz z nadejściem świąt Bożego Narodzenia Whitney ożywiła się. Posłała ojcu i 
ciotce świąteczne upominki i listy, zapewniając ich, że u niej wszystko w porządku, i prosząc 
by napisali, co u nich słychać. Udzielił się jej świąteczny nastrój. Z przyjemnością ozdobiła 
dom gałązkami świerku, do których przywiązała czerwone kokardki. W Wigilię rodzina udała 
się wspólnie do kościoła, a po powrocie podejmowała w zachodnim salonie gości, głównie 
wspólników w interesach, składających Townsendom z okazji świąt zwyczajową kurtuazyjną 
wizytę.
 Głównym obiektem zainteresowania była Whitney, która nie odstępowała Garnera i 
nie piła zaprawionego korzeniami ponczu. Byron i Madeline odebrali jej zachowanie z ulgą, 
jako godne prawdziwej damy. Ona też była z siebie zadowolona. Jedynie Ezra zdradzał 
rozczarowanie, że nie zrobiła nic oburzającego ani wprawiającego rodzinę w zakłopotanie.
 Oczywiście również Garner przyjmował z satysfakcją starania, by dostosować się do 
nowego otoczenia. Już nie targowała się o nic ze służącymi, z wyjątkiem tych rzadkich chwil, 
kiedy się zapomniała. Ale nadal odmawiała posługiwania się pieniędzmi, gdy wychodzili na 
zakupy, jakby sama jej natura buntowała się przeciwko nowemu stylowi życia. Niepokoiło to 
Gamera. Uważał, że gdyby potrafił zapanować nad jej upodobaniem do handlu wymiennego, 
to miałby również dostęp do jej głębszych uczuć. Toteż nie ustawał w wysiłkach nauczenia jej 
sposobu nabywania dóbr obowiązującego na wschodzie kraju. Pewnego popołudnia wyszedł z 
biura, by po raz kolejny wziąć ją na zakupy, gdyż obmyślił nowy plan działania. 
 Gdy czekał na nią w holu, do domu wszedł wściekły Byron i zażądał z nim rozmowy 
w swoim gabinecie. Gamer nachmurzył się i hardo uniósł głowę w reakcji na wojowniczy 
nastrój ojca, ale zdjął płaszcz i bez słowa udał się za nim.
 Gdy Whitney zeszła do holu, nie było tam ani jej męża, ani majordomusa. Zauważyła 
tylko niedbale przewieszony przez poręcz schodów mężowski płaszcz. Skierowała kroki do 
zachodniego korytarza, bo usłyszała dochodzące stamtąd głosy. Napotkała tam Madeline, 
która miała naburmuszoną minę i wyzywająco skrzyżowane ręce na piersiach. Gdy ją mijała, 
ta rzuciła jej wściekłe spojrzenie. Zatrzymała się przed uchylonymi drzwiami do gabinetu 
Byrona. Był tam już Ezra, który przysłuchiwał się dobiegającej ze środka rozmowie.
 Zdenerwowana zatrzymała się obok starego Townsenda. wyraz jego twarzy świadczył 
o powadze sytacji.
 - Nigdy jeszcze nic nie udało ci się zrobić bez wplątania się w skandal, bez narażenia 
się na ruinę i hańbę - rugał Byron Garnera. - Dostałeś szansę uratowania honoru i wykazania 
się odwagą, otrzymania pochwały i odznaczenia w wyprawie przeciwko zbuntowanym 
gorzlnikom. I jak ją do diabła wykorzystałeś?
 - Pochwała się spóźnia - odparł szorstko Garner, starając się panować nad gniewem.
 - Albo ci jej nie przyznano - zasugerował ojciec.
 -	Nie mam na to wpływu.
 -	Gamerze, z tobą tak jest zawsze - oświadczył lekceważąco ojciec. - Wyruszasz po 
laury, a wracasz z czym? Z małą ladacznicą, która upiła się winem...
 -	Dość tego - przerwał mu syn i sztywno podszedł do ojca. - Nie życzę sobie 
wysłuchiwania oszczerstw pod jej adresem. Jest moją żoną bez względu na to, czy ci się to 
podoba, czy nie. Pragnąłem jej, ożeniłem się z nią i będzie tu mieszkała wraz ze mną. Musisz 
się z tym pogodzić.
 Whitney rzuciła się do drzwi, ale Ezra nadspodziewanie silnie chwycił ją za rękę.
 - Nie zgodzę się na to, by ta mała przewrotna Izebel wywróciła wszystko w moim 
domu i w mojej rodzinie do góry nogami. - Byron stał na wprost drzwi i Whitney widziała 
jego czerwoną ze złości twarz. - Sprowadziłeś ją nam tu na kark, narzuciłeś jej towarzystwo. 
Ciekawe, jak szybko po niej zjawią się tu jej żałośni krewni? Kuzyni, wujowie i jej ojciec 
pędzący whisky?
 Whitney odebrała te urągające jej uwagi jak policzek. Na myśl o ojcu ścisnęło jej się 
serce.
 -	Psiakrew - zaklął wciąż opanowany Garner. - Zostaw w spokoju ją i jej rodzinę. Jak 
zwykłe masz pretensje tylko do mnie. Możliwe, że nie jestem takim synem, jakiego pragnąłeś, 
ale jestem twoim synem. I żaden z nas nic na to nie poradzi.
 -	Owszem, poradzę. - Ojciec podszedł do niego. - Postaram się, żebyś nie przejął firm 
Townsendów. Nigdy ci ich nie przekażę i zadbam, żebyś nie zmarnował dorobku mojego 
życia. Nie jesteś zdolny do poświęceń i brak ci poczucia obowiązku, nie dorastasz do 
odpowiedzialności, jaka wiąże się z kierowaniem tak poważnym przedsięwzięciem. Czy 
sądzisz, że nie widzę, jak zaniedbujesz obowiązki w biurze, gdy tylko ona skinie na ciebie 
palcem? Połowę czasu spędzasz na...
 Garner cofnął się, panując nad sobą z coraz większym trudem.
 - Nie będę się tłumaczył ani przed tobą, ani przed kimkolwiek innym z tego, jak 
spędzam czas i postępuję w moim małźeń... 
 - Z pewności tak samo postępowałeś na tym przeklętym pograniczu – wyrzucał mu 
Byron, przerywając bez skrupułów. – Gdy tylko ją zobaczyłeś, porzuciłeś obowiązki, nie 
bacząc na honor!
 Tego było już za wiele. Garner zmrużył oczy i jego twarz znieruchomiała jak maska. 
Ale ojciec uznał jego gniew za potwierdzenie swoich oskarżeń.
 - Awiec się nie mylę? Dlatego musiałeś się ożenić z tą parweniuszką i nie dostałeś 
pochwały. Nie nagradza się przecież oficerów za zaniedbywanie obowiązków i lekceważenie 
honoru. 
 - Dość! - Whitney wyrwała rękę z uścisku Ezry i wtargnęła do gabinetu. Zatrzasnęła 
za sobą drzwi i przystanęła w połowie drogi pomiędzy mężem i teściem, na którego 
spoglądała z oburzeniem: - Jak pan śmie? Jak pan śmie mówić do niego takie rzeczy?
 - Whitney, nie wtrącaj się - zagrzmiał Garner, ale go nie posłuchała, zraniona i 
rozgniewana.
 - Nie zauważyłby pan czyjegoś poczucia obowiązku i honoru, nawet gdyby wskazać je 
panu palcem. Nie znam nikogo bardziej oddanego krajowi i obowiązkowego niż Garner 
Townsend. Trzeba być skończonym głupcem, żeby nie dostrzec tego u swojego syna! - 
Spojrzała z podziwem na spiżową twarz i sylwetkę męża. 
 Poczuła dumę na myśl o tym, jak nieugięcie Garner potrafi bronić honoru, choć 
przysparzał jej tym cierpień i budził w niej sprzeczne doznania. To właśnie poczucie 
obowiązku i honor wymagały od niego, by aresztował jej ojca i położył kres nielegalnej 
produkcji whisky w Rapture. I to honor nakazywał u wypełniać przysięgę małżeńską, chronić 
Whitney i troszczyć się o nią, stworzyć dla niej nowe warunki życia w zamian za te, które 
zniszczył, a może nawet pewnego dnia ofiarować jej miłość. Znał cenę swojego poczucia 
obowiązku i zasługiwał na lepsze traktowanie przez tych, którzy byli mu winni szacunek i 
pomoc, czyli przez członków własnej rodziny.
 - Chce pan wiedzieć, co naprawdę wydarzyło się w Rapture? Jak Garner się 
„pohańbił” i postąpił „niehonorowo”? Otóż wykonał swój żołnierski obowiązek i zniszczył 
nielegalną produkcję whisky, a także aresztował głównego gorzclnika już jako mój maż.
 -	Whitney, nie... - Garner rzucił się w jej stronę, ale zdążyła się odsunąć.
 -	Zniszczył zapasy whisky Danielsów, którą ja pomagałam pędzić - wycedziła przez 
zaciśnięte zęby, nie odrywając oczu od pąsowej twarzy Byrona. - A tym głównym 
gorzelnikiem, którego aresztował, był mój ojciec. Tego właśnie wymagał od Garnera 
żołnierski obowiązek i honor. Pański syn wykonał swą powinność, nie postąpił wbrew waszej 
irytującej dumie Townsendów! A gdy nadejdzie zawiadomienie o tej nieszczęsnej pochwale...
 -	Whitney, do cholery! - Garner chwycił ją za ręce i pociągnął do drzwi, choć się 
opierała.
 -	Nie, puść mnie...
 -	Przestań, do cholery! - Nie panując nad emocjami, przerzucił ją przez ramię i 
wyszedł z gabinetu ojca, wprawiając dziadka i kuzynkę w prawdziwe osłupienie.
 Ezra i Madeline odprowadzali go wzrokiem, gdy niósł na ramieniu krzyczącą i 
wyrywającą się żonę. dopóki nie zniknął im z oczu w holu.
 - Byronie, zgadzam się z nią - warknął Ezra. Wjechał do gabinetu i spoglądał na syna 
z goryczą, nieodłączną od niego od tylu lat. - Jesteś skończonym głupcem. Ale dlaczego 
miałbyś nim nie być? Miałeś z kogo brać wzór. - Przez chwilę wymieniali cierpkie spojrzenia, 
po czym Ezra zaczął wycofywać fotel z pokoju i burknął do wnuczki: - Pomóż mi się stąd 
wydostać.
 Gdy ojciec zniknął w korytarzu, Byron odwrócił się od drzwi sztywny jak manekin. 
Czuł się dotknięty tym, ze Ezra po raz kolejny okazał mu pogardę. Ale stłumił gniew i urazę 
w reakcji na jego jadowite uwagi. Jak daleko sięgał pamięcią, cokolwiek by zrobił, osiągnął, 
stworzył, ojciec zawsze był...
 Z powodu napięcia poczuł duszność. Pogarda, z jaką traktował syna, dorównywała tej, 
z jaką jego traktował własny ojciec. Prawda o tym była bolesna. 
 Nieprzyjemna była też dla niego świadomość, że Garnera tak zagorzale broniła jego 
żona. Jak ta dzierlatka miała czelność uważać, że powinna go bronić przed ojcem? Jej 
szokujące rewelacje zostały nieco przyćmione przez sposób, w jaki podkreślała 
nieskazitelność honoru Garnera. Byron poczuł straszna pustkę. Jego nikt nigdy nie bronił - ani 
zimna wytworna matka, ani wybuchowy, wymagający ojciec, ani tym bardziej delikatna i 
skromna dziewczyna, którą pojął za żonę, by zadowolić rodzinę.
 Nagle poczuł się nie tylko pusty, ale i obnażony wewnętrznie, podatny na ciosy — po 
raz pierwszy od dwudziestu lat .
 Rozwścieczony Garner wniósł żonę do swojego pokoju i posadził ją na łóżku. 
Przytrzymał ją za ramiona, bo chwiała się, nie mogąc złapać równowagi.
 - Na litość boską, co ty wyprawiasz? - zażądał wyjaśnień. Żałował, że nie może nią 
potrząsnąć, bo uważał, że zasłużyła sobie na to.
 -	Ja tylko powiedziałam prawdę, całą prawdę. - Przeszły jej zawroty głowy, ale nadal 
czuła gniew. - W końcu ktoś musiał to zrobić. Twój ojciec zasłużył sobie na nią po tym, co ci 
powiedział!
 -	Nie miałaś prawa informować go, że...
 - A właśnie, że miałam. - Zerwała się z łóżka i zmusiła go by się cofnął. - Wygłaszał 
zjadliwe i małostkowe uwagi na temat naszego małżeństwa i ciebie. Jak mogłeś pozwolić, by 
mówił takie rzeczy, wiedząc, że to haniebne wymysły? To jest twój ojciec? To jest twoja 
rodzina?
 - Tak, i sam będę sobie z nimi radził.
 - To nie jest żadna rodzina, ale stado szakali, które tylko wyszczekują swoje procenty! 
Na miano rodziny zasługują ci, którzy dzielą ze sobą radości i smutki i wspierają się w 
ciężkich chwilach - Prawdziwa rodzina to taka, która pragnie dla swoich członków tego. co 
najlepsze, a oni wierzą w siebie i pomagają sobie. Wcale nie muszą ich łączyć więzy krwi. 
Moją rodzinę stanowią mieszkańcy Rapture, choć nie jesteśmy spokrewnieni. Twoje dobro 
leży im wszystkim na sercu bardziej niż złośliwym, egoistycznym Townsendom. Twój ojciec 
i Madeline nie troszczą się o ciebie, nie ufają ci, nie wspierają cię w niczym i z pewnością cię 
nie kochają.
 - A ty niby mnie kochasz? - zagrzmiał. 
 - Oczywiście, że kocham! - krzyknęła, desperacko pragnąc sprowokować dumę 
Townsendów. - Naprawdę kocham, choć miałam powody, by cię znienawidzić za twój 
charakter i zabić moje uczucie do ciebie, pragnienie bycia z tobą. Nie pojmuję, dlaczego oni 
wszyscy cię nie kochają! 
 Garner cofnął się gwałtownie. Każde jej słowo trafiało mu do przekonania. Jego 
świadomość poraził kontrast pomiędzy nieugiętymi i niewybaczającymi Townsendami a 
otwartymi i serdecznymi mieszkańcami Rapture, pomiędzy chłodem i dumą członków jego 
rodziny, nieprzewidujących we własnym gronie miejsca dla obcych, a łatwością włączania 
innych do swojej społeczności przez ziomków Whitney. Ci ostami zaakceptowali go, pomimo 
iż nawet sam sobie wydawał się nie do zaakceptowania, uznali za swojego, choć mieli prawo 
mu nie ufać.
 Jeszcze bardziej uderzył go inny kontrast. Townsendowie, których krew płynęła w 
jego żyłach, pogardzali nim i drwili z niego z powodu dwu kłopotliwych sytuacji, jakie 
przydarzyły mu się, gdy był młody i niedoświadczony, podczas gdy inni ludzie dawno 
puściliby to w niepamięć. Tymczasem Whitney go kochała i występowała w jego obronie, 
choć miała wszelkie powody, by pałać do niego nienawiścią. W Rapture oskarżał, ją o różne 
rzeczy i lżył, aresztował jej ojca i zlikwidował gorzelnictwo, którym trudnili się Danielsowie, 
a ponadto wywarł na nią presję, by zamieszkała w „stadzie szakali", stale przypominających 
sobie nawzajem o procentowych udziałach we wspólnie prowadzonych interesach.
 Zachwiał się pod wpływem wrażenia, jakie to na nim wywarło. Zadawał sobie 
pytanie, jak to możliwe, że Whitney go kocha.
 Obserwowała, jak się cofał i bała się, że z każdym jego krokiem otwiera się pomiędzy 
mmi przepaść. Krew pulsowała jej w skroniach, a oddech stał się krótki i szybki. Wyrzucała 
sobie, że tak nieoczekiwanie wyznała Garnerowi miłość, że wykrzyczała, co do niego czuje.
 Starała się odgadnąć, co znaczy dziwny wyraz twarzy męża, świadczący wręcz o 
przeżywanym szoku, ale tym razem zawiódł ją jej przenikliwy umysł. Nierozważnie ujawniła 
to, co było najważniejsze w transakcji życia, jaką zawarła z Garnerem Townsendem. Teraz 
nie wiedziała, czy zostanie to przyjęte, czy odrzucone.
 - Miałam... - Głos jej się załamał. - Miałam na myśli twoją obowiązkowość, 
sumienność i prawość. Wszyscy w Rapture uważali, że masz te cechy. - Jęknęła w duchu, gdy 
Garner spojrzał na nią nachmurzony. - Jesteś uczciwy; zawsze wobec mnie byłeś. I 
postępujesz honorowo. Jeśli mówisz, że coś zrobisz, robisz to, nawet gdyby dotrzymanie 
słowa kosztowało cię życie. Poza tym jesteś silny i opanowany nawet w sytuacji największej 
prowokacji, a także dżentelmeński, powściągliwy i wrażliwy moralnie. Gdybym nie zakradła 
się do twojego pokoju jak Dalila, nie starałbyś się mnie uwieść.
 - Jesteś tego pewna? - Nareszcie otrząsnął się z szoku i zamknął ją w zaborczym 
uścisku, czując rosnące podniecenie. Jego twarz znieruchomiała, a spojrzenie sposępniało. - 
Więc ci powiem, jak faktycznie było ze mną w Rapture. Od tego popołudnia, kiedy 
nieoczekiwanie trzymałem cię w objęciach, myślałem tylko o tobie, o twoich dorodnych 
piersiach, soczystych wargach i długich, szczupłych nogach. Przez cały czas powodowało 
mną ślepe pożądanie, które spychało wszystko inne na dalszy plan. Chciałem w tej samej 
chwili udusić cię i uwieść. Ile razy cię spotkałem, zawsze wprawiałaś mnie w zakłopotanie 
lub upokarzałaś, a ja potrafiłem myśleć tylko o tym, jak smakowałoby mi twoje ciało, 
gdybym połączył się z nim w miłosnym uścisku, co bym czuł, gdybyś mnie obejmowała, a ja 
byłbym w tobie. - Przytulił ją jeszcze mocniej, pokonując opór jej dłoni spoczywających na 
jego torsie, i pochylił się nad nią. - Nie masz pojęcia, jak musiałem walczyć z pokusą, by cię 
wziąć: w twoim łóżku, w lesie, pod przeklętą stajnią na twojej farmie, w żołnierskim obozie. 
Twoja cnota zawsze znajdowała się z mojego powodu w niebezpieczeństwie. Nie zdawałem 
sobie sprawy, że istnieje taka rozkosz, dopóki nie chciałaś mnie za jej pomocą przekupić. - 
Ścisnął ją tak mocno, że zabrakło jej tchu.
 -	Wcale nie chciałam cię za jej pomocą... Chciałam tylko zawrzeć uczciwą...
 -	Transakcję - dokończył za nią. - Teraz już to wiem, Dunbar mi wyjaśnił, o co 
chodziło, ale ja chciałem wierzyć we wszystko, co najgorsze na twój temat, pomimo iż tak 
desperacko cię pragnąłem. Byłem napuszony, arogancki i obłudny, a tylko stwarzałem pozory 
powściągliwego i wrażliwego moralnie! Faktycznie zaniedbałem moje obowiązki i zapom-
niałem o honorze. Wiedziałem, że jesteś zaangażowana w nielegalną produkcję whisky, ale 
nic w tej sprawie nie zrobiłem. Miałem świadomość, że obejmowanie cię i całowanie nie 
służy moim interesom, ale nie starałem się z tym skończyć. Pragnąłem cię bardziej niż 
pochwał, postępowania zgodnie z honorem i uznania mojej strasznej rodziny. Wcale nie 
jestem wzorem obowiązkowości i prawości! Ożeniłem się z tobą, bo zostałem do tego 
zmuszony, a nie zgodnie z nakazem honoru. Również Blacka Danielsa aresztowałem pod 
presją okoliczności, a nie z patriotycznego obowiązku. Co więcej, zabrałem cię ze sobą do 
Bostonu dlatego, że nie mogłem znieść myśli, iż twoje ciało będzie poza moim zasięgiem, a 
nie z powodu świętego małżeńskiego obowiązku. Faktycznie jestem zachłanny, pozbawiony 
umiaru, bluźnierczy i kochliwy, tak, cholera, kochliwy! Wyprężył się, dając jej odczuć, jak 
jest podniecony. - Czy po tym wyznaniu darzysz mnie jeszcze uczuciem? 
20
 Whitney z wdzięcznością przyjęła to wyznanie, to obnażenie przed nią duszy. 
Zaryzykował, że sprawi jej przykrość i ją rozczaruje, a zarazem ukaże nadzieję, jaką żył. 
Istotnie poznanie kłębiących się w nim pragnień i dążeń było bolesne. Zagryzła wargi i 
skinęła głową. Zamknął oczy. 
 - Whitney, nigdy nie czyń takich wyznań, jeśli faktycznie tego nie czujesz. Powiedz 
po prostu, że chcesz być moją żoną i pragniesz, bym się z tobą kochał, a nawet, iż jesteś 
zainteresowana moimi pieniędzmi.
 - Pragnę, byś się ze mną kochał - miała łzy w oczach i chcę być twoją żoną, ale tak się 
składa, ze poza tym kocham cię. Garnerze, choć jesteś zachłanny, pozbawiony umiaru, 
kochliwy, ale także wielkoduszny, czuły i niezwykle uczciwy, przystojny, ujmujący i 
utalentowany. Wiem, jaki jesteś. - Zarzuciła mu ręce na szyję i stanęła na palcach, by łatwiej 
było jej go uścisnąć. - Naprawdę cię kocham.
 Wówczas on przestał się już wahać i wątpić, i tłumić namiętności, jakie nim 
wstrząsały. Niecierpliwie wpił się w jej usta i poczuł słony smak łez. Napawał się jej 
wyznaniem. A więc kochała go! Kochała! Uniósł ją i okręcił się z nią dookoła, nagle 
lekkomyślny i oszalały z radości, uwolniony od brzemienia, które przytłaczało go aż do tej 
chwili. 
 - Rozwiąż mi tasiemki - szepnęła, z trudem odrywając na moment usta od jego ust
 - Rozepnij mi guziki - zażądał po chwili.
 Zdjął jej suknię i zanim sięgnął po gorset, rozkoszował się widokiem szczupłej talii, 
bujnych piersi i krągłych bioder. Uniósł ją nagą, by ich brzuchy, piersi i usta znalazły się na 
tej samej wysokości, by się dotykały.
 Wyprężył się i odchylił do tyłu, przysuwając ją coraz bliżej do siebie i podniecając 
tym coraz bardziej. Wiła się pod dotykiem jego twardości, coraz silniej pragnąc czuć ją w 
sobie. Zaniósł ją do łóżka i nadal podniecał jej zmysły. Opierając się na rękach, drażnił swym 
twardym członkiem jej łono i pochłaniali wzrokiem falujące kobiece ciało.
 Gdy Whitney wyprężyła się i jęknęła zniecierpliwiona, że Garner tak przedłuża 
wstępną grę miłosną, tę słodką torturę zmysłów, pochylił się nad nią.
 - Powtórz to - zażądał zduszonym głosem i patrzył na nią rozpłomieniony. - Powtórz.
 - Kocham cię - szepnęła w podnieceniu. 
 Uśmiechnął się do niej promiennie i osunął na nią, aż zabrakło jej tchu. Pocałował ją 
namiętnie i zaborczo, nakrywając swoim ciałem.
 - Jeszcze raz. — Poczuła na szyi jego gorący oddech.
 - Kocham. - Spalało ją pożądanie i uskrzydlała radość, że Garner tak jej pragnie. - 
Kocham, kocham, kocham. – Wygięła się. gdy przesunął palcami po jędrnych piersiach. Jej 
podniecenie sięgnęło zenitu. - Kochaj się ze mną, kochaj, proszę, Garnerze.
 Nauczył się już odbierać jej pragnienia jak swoje i rozumiał, co miała na myśli, gdy 
zażądała, by się z nią kochał. Nie chodziło jej bowiem o samo złączenie ciał, lecz także o 
komunię dusz, o coś, czego pragnęli oboje. I tylko on mógł jej to ofiarować. Uniósł głowę i 
spojrzał w jej uwodzicielskie szmaragdowe oczy.
 - Kocham cię, moja słodka Whisky. - Pogłaskał ją po policzku i po włosach. - 
Najdroższa...
 Wstrzymała oddech. Słyszała bicie swojego serca, gdy wpatrywała się w twarz męża 
na której malowało się napięcie zdradzające wielkie namiętności, potrzebę kochania i bycia 
kochanym. Na myśl, że Garner ją kocha, poczuła nieopisaną radość.
 - Jestem dla ciebie najdroższa? - Uważnie obserwowała jego twarz. - Wprawiam was 
wszystkich w zakłopotanie i mieszam się do waszych spraw, nie potrafię wydawać twoich 
pieniędzy, a ty mnie kochasz?
 - Kocham..
 - Zostałeś zmuszony do ożenku ze mną, nakłoniony przeze mnie do tego pierwszego 
razu i stale przysparzam kłopotów tobie i twojej rodzinie, a ty mnie kochasz?
 Skinął głowa i zrobił niezadowoloną minę.
 - Czy naprawdę tak trudno w to uwierzyć? Przecież dopiero co wyznałaś miłość 
zachłannemu, pozbawionemu honoru i aroganckiemu łajdakowi, który pożąda cię od 
pierwszej chwili. Dlaczego uważasz, że nie mogę kochać upartej, zuchwałej i przebiegłej 
kobiety, która wykorzystywała moją słabość do niej przy każdej nadarzającej się okazji? - 
Garner roześmiał się. gdy nagle zaczęła mu się opierać.
 -	Rzeczywiście jestem czasami uparta.
 -	I stanowcza. - Uśmiechnął się.
 -	Ale nie chcę być zuchwała ani nie okazywać innym szacunku.
 - Wierzę, - Uśmiechnął się jeszcze szerzej.
 - I nie chcę się mieszać do cudzych spraw.
 - Lecz być pomocna - wszedł jej w słowo, wciąż się uśmiechając, czego nie mogła 
zobaczyć.
 Nagle go olśniło. To dzięki miłości potrafił inaczej spojrzeć na wady Whitney, a za jej 
przesadnymi reakcjami dostrzec powodującą nią gorliwość. Zrządzeniem losu i skutkiem 
mądrości, kryjącej się za tym uczuciem, wady Whitney spotkały się ze słabościami jego 
charakteru, paradoksalnie go wzmacniając. Z kolei te słabości zdawały się pomagać jej 
przezwyciężać wady. Garner odwrócił jej twarz ku sobie.
 - Whitney. potrzebuję cię. Łaknę ciepła i radości, jakie potrafisz mi dać. Przy tobie 
czuję, że żyję naprawdę. Bardzo cię kocham.
 Pocałował ją tak czule, ze zaparło jej dech w piersiach. Gdy uniósł głowę i spojrzał na 
nią, leżała zatopiona w błogich doznaniach. Pogłaskał ją po policzku i przywrócił do 
rzeczywistości.
 - Pokaż mi, jak mnie kochasz - zażądała zarumieniona pod wpływem podniecenia. - 
Objęła go za szyję i otoczyła udami jego biodra, ponaglając, by w nią wszedł.
 Gdy połączył się z nią, krzyknęła w uniesieniu. Poruszali się jednym wspólnym 
rytmem, unosząc coraz wyżej na spirali rozkoszy, aż osiągnęli punkt kulminacyjny.
 Garnerze. — Whitney potarła policzek o jego ramię. - Czy on rzeczywiście może to 
zrobić?
 - Kto może co zrobić? - Spojrzał na nią nieprzytomnie.
 - Twój ojciec. Czy może odsunąć cię na zawsze od kierowania firmami Townsendów?
 Garner długo nie odpowiadał, bo sprawa wymagała zastanowienia.
 - Sam nie może. Musi mieć na to zgodę Ezry i Madeline, czyli formalnie dysponować 
sześćdziesięcioma procentami głosów.
 Dziwił się, że teraz to wszystko wydawało mu się tak mało ważne. Nagle miłość 
wyparła coś, co do dziś było jego główną ambicją. Poczuł błogie ciepło i objął Whitney 
mocniej. Nareszcie przestał sprowadzać swą przyszłość do podążania wąską dróżką 
wytyczoną przez starszych Townsendów, a zawdzięczał to czarującej Dalili, którą teraz 
trzymał w ramionach.
 W uszach Whitney wciąż dźwięczała liczba sześćdziesiąt. Gamer potrzebował 
sześćdziesięciu procent głosów. Zasłużył sobie na nie. Skoro zaś jego zwierzchnictwo nad 
firmami Townsendów było zagrożone z jej powodu, uważała, że powinna mu pomóc. Z tym 
postanowieniem przytuliła się do niego i zasnęła.
 Gdy się obudzili, słońce już zaszło. Garner zamrugał i odwrócił się na brzuch, 
kurczowo zaciskając powieki i nie reagując na przypomnienie Whitney, że trzeba zejść na 
kolację Był nieugięty. Za nic w świecie nie zamierzał dać się wyciągnąć z ciepłego 
wygodnego łóżka. Whitney stała nad nim w koszuli, zastanawiając się, jak złamać jego upór. 
Nagle oczy jej; rozbłysły, gdyż znalazła sposób. Zdjęła koszulę i ostrożnie odchyliła, pościel 
odsłaniając zbuntowanego męża.
 Usiadła na nim okrakiem, tak iż pozostało mu tylko leżeć nieruchomo i rozkoszować 
się chłodem jedwabistej skóry jej ud. 
 - Whitney, co ty robisz? Chyba mnie gryziesz? - spytał czując gwałtowne napięcie 
mięśni, gdy natrafiła na czułe miejsce. 
 - Aha - potwierdziła i zrobiła to ponownie. 
 W reakcji drgnął gwałtownie i zaczął się wykręcać to w jedną, to w drugą stronę. Ale 
Whitney tylko się roześmiała, jakby zapowiadała, ze ugryzie go po raz trzeci. Skupił się więc 
na erotycznym działaniu tej osobliwej pieszczoty. Gdy nagle poczuł się rozbudzony, chciał 
się odwrócić na plecy, lecz popchnęła w dół jego umięśnione ramię i zaczęła go lekko gryźć 
w plecy. Zamknął oczy, by łatwiej czerpać z tego przyjemność.
 - Skoro już tak chcesz to robić, wybierz miejsca, które nie wprawią w szok mojego 
lokaja - powiedział przez zaciśnięte zęby, wyginając się i przekręcając pod wpływem 
rosnącego podniecenia. W odpowiedzi znowu rozległ się żywiołowy śmiech Dalili.
 - Może wobec tego powinieneś zrobić lokaja z Bensona, bo ten niczego by nie 
zauważył. - Gdy dotarła do ucha Garnera, zaczęła je lekko szczypać zębami. Pomrukiwała 
przy tym jak kotka.
 - Z Bensona? Zastanowię się - powiedział chrapliwym głosem. Udając, że się poddał, 
chwycił ją za nadgarstki i w jednej chwili położył na łużku, a w następnej przytłoczył swoim 
ciałem. Gdy udawała święte oburzenie i wyrywała się, ostrzegł ją: - Najpierw załatwię moje 
porachunki z tobą. Masz dziwny zwyczaj gryzienia mnie, za co, jak ci zapowiedziałem, 
zapłacisz mi pewnego dnia. - Rozciągnął jej ręce i przycisnął je do łóżka. - Właśnie nadszedł 
ten dzień.
 - Garnerze, och, nie! - Wykręcała się i spoglądała na jego zmysłowo obnażone zęby. - 
Tylko nie to. - Ale on przesunął zębami po jej ramieniu, po czym chwycił nimi brodawkę 
piersi. Whitney z trudem oddychała i wiła się bezradnie, spoglądając na niego z rosnącym 
zdumieniem, gdy spostrzegła, gdzie on patrzy. - Garnerze, nie. Och! Och!
 Delikatnie szczypał zębami jej ramiona, od pach po łokcie, a następnie talię i brzuch, 
podniecając ją i nie zważając na błagania. Później drażnił skórę od bioder po kolana, a w 
końcu przesunął usta w górę, pomiędzy udami, na łono, podniecając tym Whitney 
niewyobrażalnie. Gdy nakrył ją swym ciałem, potrafiła tylko cicho pojękiwać.
 -	Gdy będziesz mnie gryzła, dostaniesz właśnie to - zapowiedział gardłowym głosenn
 -	Zawsze?
 -	Zawsze.
 -	Nic więcej?
 -	Właśnie to.
 Zamknęli oczy i wstrzymali oddech. Po długiej chwili Whitney poczuła usta Garnera 
na ustach.
 -	A co do Bensona - zaczęła.
 -	Słucham?
 -	Będziesz go potrzebował.
 -	Znowu się wtrącasz. Och! Whitney!
 Następnego dnia po tym wielkim wybuchu uczuć Whitney zapukała do gabinetu Ezry. 
Gdy usłyszała zrzędhwy głos starego Townsenda, z uśmiechem weszła do środka, po cichu 
zamykając drzwi i kładąc palec na ustach. Gest ten znaczył, te w pobliżu czai się Edgewater. 
Ezra uśmiechnął się rozpromieniony, gdy wyjęła z fałdów obszernej spódnicy buteilkę jego. 
ulubionego rumu z gorzelni Townsendów. 
 - Przepadam za nim - wyznał później w zadumie, gdy pociągnął ostami łyk z kieliszka. 
Prychnął urażony, widząc, jak mocno zakorkowała butelkę. Najwyraźniej chciała być dla 
niego tak samo surowa jak reszta rodziny.
 - Odpowiadałoby panu próbowanie rumu codziennie? Ponowne zajmowanie się 
destylacją? - zaczęła go kusić.
 Momentalnie wyprostował się w fotelu i utkwił w niej bystre spojrzenie, pamiętając, 
że ona potrafi się targować.
 - Masz na myśli moją pracę w gorzelni? - Serce biło mu jak uczniakowi, któremu ktoś 
obiecuje ulubioną zabawę. Obserwował Whitney uważnie spod zmrużonych powiek. - A co 
za to chcesz?
 Ona też się wyprostowała i uniosła podbródek, ale nie była buńczuczna.
 -	Pana dziesięć procent - Widząc jego zdziwienie, dodała: - Dla Garnera.
 -	To szczeniak — parsknął Ezra i zdegustowany odwrócił głowę. — Należało 
przewidzieć, że tak się zachowa.
 -	Nie dziesięć procent udziałów, lecz głosów - uściśliła,. widząc jego reakcję. - On 
potrafi znakomicie zarządzać imperium Townsendów. Nie należy oceniać umiejętności Gar-
nera - przełknęła ślinę i zdobyła się na szczerość - kierując się tym, jak go pociągam.
 - A dlaczego nie, do diabła? - Ezra spojrzał na niąprzebiegle - Dobrego biznesmena 
musi pociągać kilka rzeczy i zawsze powinien za nimi podążać. Moje dziesięć procent głosów 
za możliwość-ponownego kierowania gorzelnią. - Uśmiechnął się uszczęśliwiony. - Ślub z 
tobą to najlepszy interes, jaki szczeniak zrobił.
 Pogoda w styczniu była wyjątkowo brzydka. Padał mokry śnieg i panował przenikliwy 
chłód. Gdy w końcu pewnego popołudnia zza chmur wyjrzało słońce, Garner uznał to za 
wielkie święto, którym postanowił się nacieszyć razem z Whitney. Wyszedł wcześniej z 
biura, by ją zabrać na długo oczekiwany spacer po błoniach. Wrócili do domu przed 
zmierzchem i usiedli w salonie, każąc Edgewaterowi podać herbatę i ciastka Gdy nagle do ich 
uszu dotarty z holu jakieś hałasy, posłali majordomusa. by sprawdził, co się tam dzieje.
 Edgewater ze zdziwieniem stwierdził, że lokaj trzyma w żelaznym uścisku kogoś 
ubranego w niezgrabny zamszowy surdut, podbity baranią skórą, w zdefasonowany filcowy 
kapelusz i wysokie zabłocone buty. Ściągnął usta i żwawo ruszył do lokaja, by utwierdzić go 
w przekonaniu, iż takiej kreatury nie należy przyjmować w domu Townsendów.
 -	Każ temu nieznośnemu czupiradłu natychmiast mnie puścić - rozległ się zuchwały 
kobiecy głos. - To jest nie do pomyślenia. Przybyłam tu, by zobaczyć się z moją siostrzenicą, 
Whitney Daniels. Wiem, że została tu przywieziona wbrew swej woli i nie wyjdę stąd, dopóki 
nie zamienię z nią słowa.
 -	Boże, a więc to jest kobieta - zdumiał się Edgewater, nieufnie lustrując z daleka jej 
męski strój.
 -	W rzeczy samej. - Rzuciła mu gniewne spojrzenie. -Jestem Kathryn Morrison, 
ciocia Whitney - przedstawiła się i dodała wysokim głosem: - Żądam spotkania z nią!
 -	Edgewater, na litość boską, co się tam dzieje? - rozległ się na schodach głos 
Madeline.
 W tym momencie we frontowych drzwiach pojawił się poirytowany Byron Townsend, 
ale nikt nie zauważył jego wejścia.
 -	Edgewater, do cholery - warknął, zrywając z głowy modny kapelusz. - Mógłbyś 
przynajmniej czuwać przy drzwiach. - Zaniemówił, gdy jego wzrok padł na Kate Morrison, a 
ściślej mówiąc na jej proste, ciężkie ubranie. - Co to jest, do diabła.
 -	Jestem... Puść mnie! - Kate wyrwała się z uścisku lokaja i spojrzała na aroganckiego 
pedanta, który ją obraził swoim pytaniem. - Jestem Kathryn Morrison.
 -	Istotnie, to jest Kathryn Morrison, sir - prychnął majordomus, jakby przedstawiał 
gospodarzowi jakąś osobliwosć.
 -	Kto to jest, do diabła, Kathryn Morrison? -zwrócił się Byron do Edgewatera, 
ignorując ją. - Co robi coś takiego na czystej posadzce holu mojego domu? 
 Kate nie posiadała się z oburzenia. Zerwała z głowy filcowy kapelusz i oczom 
zebranych ukazały się jej zaczerwienione z gniewu policzki, oczy ciskające błyskawice i 
ciemne długie włosy. Odruchowo zerknęła na swoje brudne buty i na suche błoto, które 
pozostawiły na marmurowej posadzce.
 -	To chyba krewna Whitney Daniels, sir - poinformował majordomus, zadowolony ze 
swej niejednoznacznej odpowiedzi - Żąda spotkania z nią.
 -	O Boże! - Byron spojrzał na nią z typową dla siebie szyderczą miną. - Wiedziałem, 
że tak będzie, że zaroi się tu od tych nieprzyjemnych typów z pogranicza.
 Dumna i dystyngowana Kate Morrison jechała z Rapture do Bostonu przez ponad trzy 
tygodnie, w strasznych niewygodach,, zimnie i błocie, dzielnie znosząc tę niebezpieczną 
podróż i męskie zaczepki, nieuchronne w wypadku kobiety samotnej:.. Jej cierpliwość i 
spokój wyczerpały się, gdy po przybyciu na miejsce była tak obrażana i znieważana.
 - Ty napuszony niegościnny łajdaku - natarła na Byrona i z zadowoleniem stwierdziła, 
że cofnął się pod wpływem jej morderczego spojrzenia. Z premedytacją strząsnęła z butów 
błoto. - Jechałam tu przez kilka tygodni, nie śpiąc i mało co jedząc, na wpół przemarznięta, na 
każdym kroku narażona na niebezpieczeństwo - sztywno podeszła do niego bliżej - po to, by 
się z nią zobaczyć. I Bóg mi świadkiem, spotkam się tu z moją siostrzenicą i dowiem się, jak 
ten podły człowiek z nią postępuje. Nie przeszkodzisz mi w tym, arogancki, pyszałkowaty 
prostaku. - Oparła zaciśnięte dłonie na biodrach i krzyknęła najgłośniej, jak potrafiła: - 
Whitney!
 - Uspokój się. kobieto! - zagrzmiał Byron, zdumiony siłą jej głosu. – Jak śmiesz 
nachodzić mnie w moim domu, wrzeszczeć i obrażać mnie.
 - Edgewater, zrób coś - ponagliła go Madeline. Pospiesznie zeszła ze schodów i 
popchnęła zszokowanego majordomusa. - Edgewater! 
 W salonie Whitney grzała się przy kominku i cieszyła coraz częstszymi uśmiechami 
na twarzy męża. Nagle usłyszała w holu podniesione głosy i zesztywniała.
 - Garnerze. to chyba... - Bezzwłocznie ruszyła do drzwi a on pospieszył za nią.
 Edgewater, lokaj Nolan i Madeline krzyczeli i pokazywali na kogoś palcem, jakby 
żądali od siebie nawzajem wykonania polecenia, od którego każdy się uchylał. Górował nad 
nimi Byron Townsend, w rękawiczkach i płaszczu, czerwony jak burak i wściekły, a za nim 
stała Kate!
 -	Ciocia Kate? - Whitney mrugała powiekami nie wierząc własnym oczom.
 -	Whitney? - Pani Monison rzuciła się do niej, również mrugając w zdumieniu na 
widok aksamitnej sukni siostrzenicy. - To naprawdę ty? - Otaksowała spojrzeniem modny 
strój, wytworne urocze loki i rozkwitłą urodę ukochanej siostrzenicy. Pod wpływem silnego 
wzruszenia nie mogła już nic powiedzieć.
 Zrobiła krok do przodu i z wahaniem wyciągnęła ręce. Whitney natychmiast objęła ją 
mocno i serdecznie. Śmiały się i płakały, kręcąc się w kółko i nie uważając na zgorszonych 
taką wylewnością służących, Madeline i Byrona. Po długiej chwili Kate wreszcie odsunęła 
Whitney i pogłaskała ją po twarzy i włosach.
 -	Whitney, niech ci się przyjrzę. Odchodziłam od zmysłów z niepokoju, co się z tobą 
dzieje.
 -	Ciociu, u mnie wszystko w porządku. Naprawdę. Jak się tu dostałaś? - Whitney 
zerknęła Kate przez ramie, jakby się spodziewała zobaczyć jeszcze kogoś.
 -	Najpierw jechałam wozem, a gdy został uszkodzony, podróżowałam konno.
 - Sama?- Garner podszedł do niej i spoglądał na nią z powagą. - Podróżowała pani 
sama z Rapture do Bostonu:
 Kate szybko otarła łzy i przybrała zaczepną pozę.
 - Owszem. Jak zapewne pan pamięta, majorze, jestem od kilku miesięcy sama. 
Przyjechałam, by się przekonać, czy u Whitney wszystko w porządku. 
 Garner zwrócił uwagę, że drży jej podbródek, a piękne oczy są podkrążone. Musiała 
być strasznie wyczerpana tą podróżą. Ujęła go radość, troska i miłość, z jaką przed chwilą, 
spoglądała na siostrzenicę. Niewątpliwie łączyło go z panią Morrison uczucie do Whitney. 
Świadomość tego pomogła mu przełamać dystans.
 - Zapraszamy do nas, pani Morrison.
 Kate zauważyla odprężenie i spokój w wyrazie jego twarzy i w postawie.
 -	Dziękuję, majorze.
 -	Edsewater, nie stój tak. - Whitney odwróciła się rozpromieniona do oburzonego 
majordonmsa. - Pomóż jej zdjąć surdut i każ podać gorącą herbatę. Ona jest przemarznięta do 
szpiku kości!
 Majordomus zawahał się, ale pod wpływem groźnego spojrzenia młodego Townsenda 
podszedł sztywno do Kate i pomógł jej zdjąć „wierzchnie odzienie", jak zapewne pomyślał o 
surducie. Oczom zebranych ukazała się bardzo zgrabna kobieca sylwetka w wełnianej sukni o 
pikowanym staniku, niemodnej, ale znakomicie eksponującej wąską talię i szczupłe ręce pani 
Morrison. Kate zauważyła zszokowane miny i rozłożyła ręce.
 - Przepraszam za mój zaniedbany wygląd - zwróciła się do Whitney i Garnera. - 
Udałam się najpierw do gospody cieszącej się dobrą opinią, ale odmówiono mi noclegu jako 
kobiecie samotnej, bez poręczenia lub listu polecającego. – Zwróciła się do Garnera: - 
Obawiam się, sir, że muszę prosić pana o takie poręczenie, jeśli oczywiście może pan to dla 
mnie zrobić.
 Whitney objęła ją.
 - Oczywiście, że poręczy... - Przerwała zaskoczona powagą malującą się na twarzy 
męża, bo nagle przyszło jej do głowy, że on może nie cieszy się, w przeciwieństwie do niej, z 
wizyty pani Morrison.
 - Nie ma takiej potrzeby - odparł spokojnie młody Townsend, choć zwrócił uwagę na 
napięcie na twarzy ojca i kuzynki. - Mamy tu dość miejsca. Pani Morrison, nie może pani 
pogardzić naszą gościnnością. 
 - Nie. - Kate zarumieniła się. Nie chciała okazać, jak bardzo zaskoczył ją ten „podły 
człowiek" swoją uprzejmością. - Nie mogę. To byłoby narzucanie się.
 - Właśnie - podchwycił Byron, zaciskając palce na rondzie kapelusza. - Nie wątpię, że 
krewni twojej żony, przybywający tu z pogranicza, będą się czuli o wiele lepiej gdzie indziej. 
Poza tym mamy tu problem z zakwaterowaniem.- Posłał Garnerowi jadowite spojrzenie. - Jak 
rozumiem, czterdzieści procent twoich sypialni jest zajętych.
 Młody Townsend z trudem powstrzymywał chęć zbesztania drażliwego ojca.
 -	Mamy tu wiele pustych pokoi gościnnych, ale być może pani Morrison będzie 
wolała od nich mój apartament Z pewnością zdajesz sobie sprawę, że od pewnego czasu w 
nim nie mieszkam.
 -	To jest nie do przyjęcia, nie do pomyślenia. - Byron poczerwieniał jeszcze bardziej. 
Zacietrzewiony błyskał oczami na Kate, a ona nie pozostawała mu dłużna. Był bardzo 
niezadowolony z tego, że z takim uporem lustruje wzrokiem zgrabną figurę tej kobiety i 
zwraca uwagę na jej uderzająco piękne oczy. - Chyba nie mówisz poważnie, że zamierzasz 
gościć to stworzenie pod...
 Umilkł pod wpływem wyzywającego spojrzenia Kate, która nie cofała się przed dalszą 
konfrontacją. Zwróciła uwagę na podobieństwo jego twarzy do twarzy przystojnego majora. 
Był oczywiście starszy i posiwiały na skroniach, ale miał te same zmysłowe usta, orli nos i 
wyraziste rysy twarzy.
 - Przyjmuję pańską gościnność - zwróciła się do Garnera. - Z przyjemnością się tu 
zatrzymam, dopóki sobie czegoś nie znajdę.
 Uradowana zgodą ciotki Whitney dopiero po chwili zwróciła uwagę na to, co ta 
powiedziała.
 -	Dopóki sobie czegoś nie znajdziesz? - zdziwiła się.
 -	Nic po mnie w Rapture, skoro nie ma tam już ciebie i twojego ojca. Postanowiłam 
wrócić do miasta. Może to być równie dobrze Boston jak każde inne. - Zerknęła niepewnie na 
Garnera. zaskoczona, że uśmiechnął się do niej, jakkolwiek sztywno
 - Pani Morrison. może tu pani mieszkać tak długo, jak długo pani zechce - potwierdził 
zaproszenie.
 - Do cholery! W moim domu. - Byron zerwał z ramion płaszcz i cisnął go 
Edgewaterowi. Stanął w lekkim rozkroku. i oparł zaciśnięte dłonie na biodrach, zupełnie tak 
samo jak major, gdy w Rapture Kate obserwowała jego wybuchy bezsilnej złości. 
Spiorunował ją spojrzeniem, więc odwdzięczyła mu się tym samym - Po chwili ruszył 
wyniośle do swego gabinetu, przeklinając pod nosem.
 Garner i Whitney zaprowadzili Kate do salonu, posadzili ją w miękkim fotelu przy 
kominku i okryli jej nogi kocem. Pani Morrison zarumieniła się jak dziewczyna pod 
wpływem żaru bijącego od paleniska i żaru wewnętrznego, jaki wzbudził w niej Byron 
Townsend.
 - Co z tatą? - Whitney przykucnęła przed fotelem i wzięła ciotkę za ręce, a Garner 
oparł się łokciem o obramowanie kominka i w zadumie pocierał dłonią podbródek. — Tak się 
o niego martwię. Przyrzekłaś mi, że mnie powiadomisz, co się z nim dzieje.
 - Tydzień po twoim wyjeździe wybrałam się do Pittsburgha, aby się z nim spotkać. - 
Ciotka uścisnęła jej dłonie. - Udało mi się porozmawiać z nim przez kilka minut i dać mu 
jedzenia oraz ubranie. Po dwóch tygodniach dowiedziałam się, że więźniowie pomaszerowali 
na wschód, prawdopodobnie do. Filadelfii na proces.
 - Do Filadelfii? - Garner skrzywił się z niezadowoleniem.
 Kate skinęła głową.
 - Whitney, jestem pewna, że nie stało mu się nic złego. Blackstone potrafi przetrwać w 
najtrudniejszych warunkach. Gdy się z nim widziałam, nie upadał na duchu, a to 
najważniejsze. – Nie chciała martwić siostrzenicy opowiadaniem o śladach bicia, jakie 
zauważyła na jego twarzy. – Proces jeszcze się nie odbył i nic na to nie wskazuje, by 
wyznaczono jego datę.
 Whitney spojrzała ze zdumieniem na Garnera.
 - Jeśli trzymają go w Filadelfii, to wkrótce to potwierdzimy - pocieszył ją.
 Uśmiechnęła się do niego blado i zmusiła do pogodnego wyrazu twarzu, gdy spojrzała 
na ciotkę.
 -	A co słychać w Rapture? - zmieniła temat.
 -	Wszystko po staremu, choć niezupełnie. - Kate ożywiła się. - Majorze, niektórzy 
pańscy żołnierze upodobali sobie Rapture. Po zwolnieniu do domu kilku z nich tam wróciło. 
Ten rosły Wallace kupił za zaległy żołd parę akrów ziemi i jest narzeczonym May Donner. 
Czekają na wędrownego pastora, by dał im ślub. Faktycznie mamy dwie pary narzeczonych, 
bo jeszcze tego Kingery’ego i Friedę Delbarton. Jej synowie byli tym oburzeni i omal go nie 
powiesili! Ale w samą porę zjawił się Harvey Dedham, kazał go odciąć i słuchać matki. - 
Kate uśmiechnęła się i potrząsnęła głową, - To był widok, gdy czterech młodych Delbartonów 
się na niego rzuciło.
 -	A co u cioci Sarah? - ponagliła ją Whitney. - Wszystko w porządku?
 Kate roześmiała się.
 -	Oczywiście strasznie tęskni za Charliem, jak możesz się domyślać. Ale pocieszył ją 
ten sierżant. Nazywa się Laxault, tak? Zjawił się w Rapture na krótko przed moim wyjazdem. 
Powiedział, że nie mógł znieść myśli, iż Sarah przez całą zimę będzie pozbawiona pomocy 
mężczyzny i musi robić wszystko sama. - Kate roześmiała się ponownie melodyjnym, 
dźwięcznym śmiechem. - Sądzę, że gdy wiosną zjawi się w Rapture pastor. pobłogosławi i tej 
parze. A Harvey dobudowuje do gospody dwie dalsze sypialnie za pieniądze od... - Zerknęła 
na Garnera.
 -	Za te „nędzne papierowe pieniądze", które dostał ode mnie i od moich żołnierzy - 
dokończył za nią, udając najpierw gniew, a następnie zadowolenie karczmarza. - Mały 
obłudnik - Spojrzał wyzywająco na Whitney. - Jeślii on potrafił przełamać niechęć do 
gotówki, to każdy może to zrobić. 
 Whitney zarumieniła się. Kate zauważyła zmianę ich spojrzeń i serdeczność, jaka się 
za nimi kryła.
 Edgewater osobiście przyniósł tacę z herbatą i ciasteczkami. Whitney usiadła na 
kanapie naprzeciwko ciotki. Kate z pewnym zaskoczeniem obserwowała, jak siostrzenica 
nalewa herbatę z gracją i wdziękiem prawdziwej damy. Gdy wzięła do ręki filiżankę z 
chińskiej porcelany i pomyślała, jak często marzyła o takiej przyszłości Whitney, jej oczy 
zasnuły się mgiełką. Ile to razy w wyobraźni widziała ją w wytwornym salonie, jak nalewa 
herbatę do filiżanek, w stroju damy i rozpromieniona dzieki mężowskiej miłości. Pod 
wpływem badawczego spoirzenia Whitney spąsowiała. Cieszyła się, że nareszcie nadeszła 
okazja, by podziękować ciotce za nauczenie jej zachowania przy stole i dobrych manier.
 Garner obserwował je, popijając herbatę, gdy rozmawiały o wydarzeniach minionych 
tygodni, i od czasu do czasu rzucał jakiś żart Przywoływał w pamięci wyraziste postacie 
mieszkanców Rapture i wspominał swój pobyt tam. Szczerze się ucieszył na wieść, że wujek 
Ballard przeżył poważny atak grypy, a wujek Julius i wujek Ferrel Dobson pomagają 
wujkowi Harveyowi rozbudować gospodę. Z zaskakującym wzruszeniem przyjął też 
pozdrowienia dla „wujka Townsenda" od Robbiegoj Dedhama.
21
O zmierzchu do salonu weszła pokojówka, by zamknąć okiennice i zaciągnąć brokatowe 
zasłony w oknach. Whitney zerwała się z kanapy.
 -	Zapomniałabym o kolacji! - krzyknęła. - Ciociu, zaprowadzę cię do twojej... - 
Odwróciła się do Garnera i zmarszczyła czoło. - Czy naprawdę chcesz użyczyć cioci swojej 
sypialni?
 -	Whitney, ulokuj panią Morrison wszędzie, gdzie chcesz. - Roześmiał się i uniósł 
znacząco brwi. - Wszędzie, z wyjątkiem twojej sypialni.
 Whitney oblała się szkarłatem. Wzięła, ciotkę pod rękę i zaprowadziła ją na pierwsze 
piętro, po drodze opowiadając jej o tym wielkim domu. Ulokowała ją w pokoju gościnnym, w 
którym dominowały zielone i złociste brokaty. Kazała Mercy rozpalić w kominku i 
przygotować kąpiel dla pani Morrion, a sama pospiesznie udała się do swej sypialna Wybrała 
dla Kate jedną ze swych nowych sukien i zmianę bielizny.
 - Jaka śliczna. - Ciotka nieśmiało pogładziła aksamit w kolorze lila i wspaniałe 
koronki. - Kupił ci nowe stroje.
 Nieco stropiona Whitney skinęła głową.
 -	Nie uważasz, że przyjmując je, złe postąpiłam? Uczciwie mówiąc, prawie nic nie 
robię, by zarobić na utrzymanie, a gdy próbuję się o coś targować, wszyscy się na mnie 
oburzają.
 -	Byłam na to przygotowana. – Kate zagryzła wargi, by nie wybuchnąć śmiechem, 
gdy sobie wyobraziła zachowanie siostrzenicy. Musiało to być doprawdy zdumiewające 
spotkanie handlu wymiennego z Rapture z bostońskimi pieniędzmi.
 - Prawdę powiedziawszy, musiał mniec zamknąć w moim pokoju, żebym zechciała 
spotkać się z krawcową.
 - Na to też byłam przygotowana. - Ciotka zasłoniła dłonią usta.
 - Ale w końcu zawarliśmy transakcję. - Zalotoy uśmieszek siostrzenicy ławo pozwolił 
Kate Morrison domyślić się natury tej transakcji. - Staram się wiec być dla niego odpowiednią 
żoną. Ciociu, to dobry człowiek.
 - Czy jest wobec ciebie delikatny? - spytała Kate, dostrzegając na twarzy siostrzenicy 
tęskną zadumę.
 - Tak. - Whitney spuściła oczy i dodała: - Kiedy chcę, żeby był.
 Teraz Kate spąsowiała. Ale szczęśliwie nadeszła Mercy z pozostałymi służącymi, 
którzy przynieśli drewno, czystą-pościel i wodę do kąpieli. Nie było już czasu na rozmowę. 
Wkrótce ciotka siedziała w wannie napełnionej rozkosznie ciepłą i pachnącą wodą, 
odświeżając się i wzmacniając po podróży. Whitney spoczęła w pobliżu na krześle i 
obserwowała zachwyconą ciotkę.
 - Czy to nie cudowne tak siedzieć w wodzie? - zagadnęła. - Gdy zjawiłam się tu z 
Garnerem w nocy, rano przygotowano mi kąpiel i teraz zażywam jej przynajmniej raz 
dziennie. Pamiętam, jak opowiadałaś mi w Rapture o takich kąpielach, które brałaś, gdy 
mieszkałaś w mieście. Naprawdę jest dokładnie tak, jak mówiłaś. Ze wszystkim jest tak, jak 
mówiłaś. Nie lubię tylko Żelaznej Rodziny Garnera. - Gdy Kate spojrzała na nią pytająco, 
oznajmiła: - Po prostu musisz ignorować ojca mojego męża. Ezra - jego dziadek - mówi, że 
Byron nie zdradza w swym zachowaniu żadnych popędów, więc nie rozumie ich u innych. A 
Madeline jest zepsuta i okropnie przekorna. Stary Ezra da się lubić. On jest, czy raczej był, 
zamiłowanym gorzelnikiem. Został przykuty do fotela na kółkach i podszczypuje pokojówki, 
by się nie nudzić, a także podkrada rum, gdy chce się napić. 
 Kate zachichotała w reakcji na tę opowieść Whitney o bogatej rodzinie męża. 
Siostrzenica nie oszczędzała żadnego z Townsendów, z wyjątkiem Garnera.
 - Och, lepiej się pospiesz. - Whitney wskazała na różane mydełko, wstała z krzesła i 
wygładziła suknię. - Będą na nas czekali z kolacją, więc nie możemy zejść do jadalni zbyt 
późno. - Już miała wyjść, ale nagle coś sobie przypomniała. - Proszę, nie reaguj, jeśli 
Madeline każe dziś podać homara. Kiedyś to zrobiła w nadziei, że obrzydzi mi jedzenie. Ale 
ja uświadomiłam sobie, że jest to po prostu wielki rak, który ma o wiele więcej mięsa niż 
zwykły. - Uśmiechnęła się promiennie.
 Kate wybuchnęła śmiechem.
 - Homara - powiedziała w zamyśleniu, przypominając sobie, jak po raz pierwszy jadła 
ten przysmak. Zwróciła uwagę na niezmiennie praktyczne podejście Whitney do wszystkiego. 
- Postaram się o tym pamiętać.
 Whitney i Kate weszły do jadalni niemal punktualnie. Zatrzymały się w drzwiach, 
przygotowane na to, że zostaną otaksowane wzrokiem. Oczy wszystkich były zwrócone na 
panią Morrisom Jej kobiece kształty eksponowała aksamitna suknia w bladym kolorze lila, a 
ciemne włosy były wysoko upięte. Głęboki dekolt odsłaniał jedwabistą skórę piersi. Gdy 
Whitney poczuła, że ciotka mocniej ściskają za rękę, uśmiechnęła się, chcąc dodać jej 
pewności siebie.
 Garner formalnie przedstawił Kate Madeline i Ezrze, który podał jej rękę i 
wyprostował się w fotelu. Byron tylko mruknął coś pod nosem i wskazał wszystkim miejsca 
przy stole. Zrobił niestosowną uwagę na temat liczby widelców przy każdym nakryciu i 
znacząco spojrzał na Kate, która w odpowiedzi błysnęła na niego oczami.
 Podczas kolacji przy stole panowała ożywiona rozmowa, w której nie uczestniczyli 
Madeline i Byron. Kate rozkoszowana się wspaniałym jedzeniem i ku zaskoczeniu Whitney 
znała miejsca pochodzenia serwowanych win i roczniki, choć tych ostatnich czsami nie 
potrafiła odgadnąć. Gdy ogłada i subtelność pani Morrison potwierdziły się na każdym polu, 
Byron usiadł głębiej w fotelu. W pewnym momencie Ezra uświadomił sobie, że nazwisko 
Morrison nie jest mu obce. Wówczas Kate powiedziała, że rodzina jej zmarłego męża 
zajmowała wAllentown handlem i zasiadała w pierwszej stanowej legislaturze w Pensylwanii. 
Byron spojrzał na nią z niedowierzaniem i sięgnął po ostatnie danie.
 Whitney poczuła się dotknięta jego ostentacyjnym lekceważeniem dystyngowanej 
Kate i postanowiła sama jej wyjaśnić, iż on uważa mieszkańców pogranicza za kryminalistów 
i nieudaczników. Gdy mówiła o tamtejszym robactwie, błocie i zdemoralizowaniu, oczy 
ciotki miotały błyskawice.
 Kate dopiła wino, delikatnie położyła serwetkę obok talerza i powściągliwie 
pochwaliła potrawy. Następnie wstała i ostentacyjnie wzięła do ręki pięć widelców, których 
nie pozwoliła zabrać służącym. Ruszyła do miejsca, na którym siedział Byron.
 -	Pańskie widelce, sir, - Położyła je obok nakrycia zdziwionego gospodarza. — 
Zwróciłam uwagę, że obawiał się pan o nie w związku ze mną. Zapewniam więc, że są 
wszystkie.- Pierwszy... - Zrzuciła go na kolana Byrona.
 -	Och! -Poruszył się nerwowo, gdy ostrza ukłuły go w nogę przez sukno obcisłych 
spodni i widelec upadł z trzaskiem na podłogę. - Psiakrew... Och... Co to...
 -	Drugi! Trzeci! Czwarty!
 -	Proszę się uspokoić! Natychmiast.
 - Wykonała szeroki gest i uśmiechnęła się mściwie. Odsunęła się, gdy Byron wstał, 
klnąc i odgrażając się. Odwróciła się do Whitney i Garnera: - Czy kawa i sherry zostaną 
podane w salonie?
 Ezra tak się śmiał, wyjeżdżając z jadalni, ze Whitney bała sie, by mu to nie 
zaszkodziło. Ale zanim w zachodnim salonie podano kawę i sherry, wszystko na pozór 
wróciło do normy. Gdy Madeline nalewała kawę, zjawił się Byron. Wyglądał i poruszał się 
jak posąg. Ale, o czym właśnie pomyślał Garaer, Townsendowie nigdy nie opuszczali swego 
miejsca, nawet jeśli w danej chwili byłoby im to na rękę. Powściągnął uśmiech, bo rozumiał 
ojca.
 Gdy zszokowany Byron siedział przy stole, a widelce, jeden za drugim, spadały mu na 
kolana, Garner czuł zdumiewającą solidarność z napuszonym, praktycznie myślącym ojcem, 
bo wiedział, co czuje mężczyzna przywracany do porządku przez zuchwałą, obrażającą go 
kobietę. Ale ponieważ sam tego doświadczył, cieszył się, że przydarzyło się to również jego 
dostojnemu ojcu.
 Gdy wieczorem rozpinał koszulę w sypialni żony, uśmiechał się od ucha do ucha.
 -	Twoja ciocia Kate to jest kobieta - skomentował, czując pod koszulą dotyk 
niecierpliwych dłoni Whitney.
 -	Prawda? - Roześmiała się złośliwie. - Do końca życia nie zapomnę osłupiałej 
twarzy twojego ojca. Zasłużył sobie na takie potraktowanie. - Przesunęła dłonie z torsu 
Garnera na jego biodra i brzuch. - Dotychczas nie zdawałam sobie sprawy z tego, z ilu 
przyjemności ciotka musiała zrezygnować, decydując się zamieszkać w Rapture. Sądzę, że 
nigdy nie przywykła do tamtejszego trybu życia. Nie targuje się.
 -	Nie targuje się? Chcesz powiedzieć, że posługuje się pieniędzmi? - spytał coraz 
mniej zdolny do myślenia, gdy zaczęła pieścić palcami jego podbrzusze.
 -	Obawiam się, że ich używa - szepnęła, pocierając nagie piersi o jego plecy. - Ale 
nie afiszowała się z tym. My, Danielsowie, mamy swoją dumę. Czy zamierzasz spędzić w 
tym ubraniu całą noc? Ale właściwie nie mam nic przeciwko temu, bo bardzo lubię spodnie.
 Chciałbym się dowiedzieć, czy dostał pan wiadomość od swojego przedstawiciela w 
sprawie Blacka Danielsa. - Garner zjawił się w kancelarii prawniczej Henredona Parkera 
następnego dnia rano, zaniepokojony wiadomością Kate Morrison, że więźniowie 
prawdopodobnie pomaszerowali z Pittsburgha do stolicy. Chciał jak najszybciej poznać 
prawdę. 
 - Niestety, sir. - Wybitny prawnik w zamyśleniu pocierał podbródek. - Czy to 
możliwe, że wraz z innym,.nielegalnymi gorzelnikami musiał się udać na proces do 
Filadelfii?
 - Z innymi? - Garner był zaniepokojony. - Skoro wysłano tam wielu z nich. to 
dlaczego nic o tym .niewiemy?
 - Gazety bostońskie są okropnie zaściankowe. Od tygodni nie informują o tej sprawie - 
ubolewał Parker, przerzucając papiery na pobliskim stole. - Jest! - Znalazł zniszczoną gazetę i 
włożył monokl, by lepiej widzieć tekst. - Mój wspólnik właśnie wrócił z Filadelfii i przywiózł 
mi kilka gazet. - Szybko przeczytał dwa artykuły, które raczej nie nastrajały oprymistycznie.
 Jak pisano we wcześniejszej gazecie, więźniów przyprowadzono z Piitsburgha do 
Filadelfii w Boże Narodzenie, ostentacyjnie demonstrując pokonanie „buntowników". Zostały 
wygłoszone okolicznościowe przemówienia i zgromadzonych zaszczycił swą obecnością 
prezydent Waszyngton. To było głośne wydarzenie. W późniejszej gazecie donoszono o gor-
liwym zbieraniu dowodów winy „haniebnych przestępców i zdrajców", którzy „zagrażali 
porządkowi społecznemu i suwerenności państwa".
 - Czy chciałby pan, żebym zasięgnął informacji u mojego przyjaciela w Filadelfii. 
Bartholomew Hayesa? - upewnił się prawnik.
 Garner westchnął ciężko.
 Blackstone Daniels to gorzelnik aresztowany za niepłacenie podatków, a nie za zdradę 
stanu. Dlaczego ciągnęli go taki szmat drogi, z Pittsburgha do Filadelfii? - Gdy Parker tylko 
wzruszył ramionami i spoglądał na niego pytająco, dodał: - Oczywiście. Jeśli mógłby pan 
wysłać tam kogoś lub napisać do przyjaciela.
 Przez następne dwa tygodnie Kate była tolerowana w domu Townsendów, ale nikt nie 
czynił tajemnicy z tego, że koszty jej utrzymania obciążają Garnera jako właściciela 
czterdziestu procent rodzinnego majątku. Whitney wyjaśniła ciotce podejście Townsendów 
do interesów i rodziny, zgodnie z którym pozycja każdego zależała od posiadanej własności: 
Garnerowi i Byronowi przypadało po czterdzieści, a Ezrze i Madeline po dziesięć procent 
rodzinnego majątku. Ciotka przyjęła takie podejście z odrazą i uznała je za największą 
osobliwość, o jakiej słyszała. Ale Whitney obruszyła się na to i przypomniała jej, że Gamer 
też uznał „rodzinę" mieszkańców Rapture - których nie łączyły więzy pokrewieństwa - za 
osobliwość.
 Wzajemna wrogość Kate i Byrona przejawiała się w codziennych drobnych 
utarczkach. On mówił o niej „ta kobieta", a ona o nim „ta bestia". Nigdy jej nie słuchał, co 
kiedyś skończyło się tym, że wylał na spodnie filiżankę herbaty i musiał wyjść; z salonu, 
odprowadzany złośliwym kobiecym śmiechem, który obrażał jego męską dumę. Z kolei Kate 
zawsze była nastroszona, gdy w pobliżu znajdował się Byron, i nic nigdy od niego nie 
chciała. Absurdalnie uparła się, że sama wniesie po schodach swoje bagaże, wszystkie naraz, 
gdy dostarczono je do domu Townsendów. Niestety, jedna torba zsunęła się z jej ramienia i 
potoczyła po stopniach do holu, gdzie wypadła z niej damska bielizna, prosto pod nogi 
Byrona. Kate spoglądała ze zgrozą, jak Townsend dotknął czubkiem eleganckiego buta 
zniszczonego muślinu, a potem popatrzył w górę i obrzucił ją szyderczym spojrzeniem. 
Oblała się rumieńcem.
 Pewnego dnia zjawił siew domu niespodziewanie wcześnie, już po południu, i zastał ją 
w swoim gabinecie, gdzie przeglądała jego książki. Zawrzał gniewem, że ośmieliła się 
wtargnąć do jego samotni i posądził ją o chęć wyniesienia stąd czegoś. Gwałtownie 
zaprotestowała przeciwko takim insynuacjom, zawstydzona myślami, w których była 
pogrążona, gdy tu; wszedł. Zaczerwieniła się, a on wyraźnie się rozgniewał. Gdy cofała się do 
wyjścia, on postępował w ślad za nią. Nazwał ją osobą interesowną, a ona jego 
awanturnikiem i tyranem. Gdy tak doszli do drzwi, dzieliły ich od siebie zaledwie centymetry. 
Patrzyli sobie w oczy zmieszani, że wzbudzają w sobie takie emocje. W końcu Kate 
odwróciła się i ruszyła przez hol na miękkich nogach. Byron zatrzasnął drzwi i chwiejnym 
krokiem podszedł do sekretarzyka, mrucząc gniewnie pod nosem.
 Pomimo protestów Whitney i Gonera, pani Momson chciała, sie spotykać z 
pośrednikami mieszkaniowymi, by znaleźć dla siebie w Bostonie stałe lokum, skromne - na 
miarę możliwości, jakimi dysponowała dzięki pieniądzom ze spadku po mężu - lecz 
eleganckie, odpowiadające jej gustowi. Wnitney zdawała sobie sprawę, że powodem tego jest 
niezmienna niechęć Byrona do ciotki i cierpkie uwagi, które kierował pod jej adresem, ale nie 
mogła nic na to poradzić. Nie pozostało jej nic innego jak pomagać Kate szukać mieszkania i 
modlić się w duchu, by jak najdłużej nie znalazła nic odpowiedniego.
 Codzienne oględziny mieszkań stwarzały Wnitney sposobność sfinalizowania 
transakcji, jaką zawarła z Ezrą. Zaproponowała mu, by towarzyszył jej i Kate podczas tych 
poszukiwań, na co zgodził się z entuzjazmem. Kate próbowała oponować, ale siostrzenica 
okazała się nieustępliwa, a niepowtarzalny wdzięk zrzędliwego staruszka był nie do odparcia. 
Poczekały, aż Byron i Garner wyjdą do pracy, a Madeline zajmie się w małym salonie 
robótkami ręcznymi, i dyskretnie zawiozły Ezrę do powozu. Nolan i Benson załadowali do 
środka fotel na kółkach i niebawem wszyscy ruszyli w drogę.
 Po jakimś czasie dotarli do południowego krańca skupiska składów i magazynów i 
skręcili w wąską, cuchnącą uliczkę. Z okien powozu widać było duży pociemniały budynek z 
cegły o popękanych szybach w oknach, poutykanych szmatami. Wnitney i Ezra spojrzeli na 
siebie nawzajem z udawanym zaskoczeniem, jakby przypadkowo znaleźli się pod gorzelnią 
Townsendow. Ale skoro już tu trafili, to było nie do pomyślenia, by się nie zatrzymali i nie 
weszli do środka.
 Przystanęli w drzwiach gorzelni i zdegustowani oglądali ściany, od których odpadało 
wapno, pokryte brudem szyby w oknach i mokrą ceglaną podłogę. Ale Whitney zauważyła, 
że zniknęły sterty butwiejącej słomy i przegniłe drewniane skrzynki. Osłabł też bijący 
poprzednio w nozdrza kwaśny odór. Zaniedbania jednak nadal były rażące.
 - Uprzedzałam pana, w jakim stanie jest gorzelnia - przypomniała Ezrze, gdy wraz z 
Kate toczyły jego fotel na kółkach przez mroczny korytarz w stronę biura, mijając po drodze 
zagracone hale produkcyjne. Oburzony staruszek miotał pod nosem przekleństwa. Gdy 
skręcili, zbliżając się do hali, w której odbywała się destylacja, nieoczekiwanie natknęli się na 
Garnera, ostro napominającego kierownika. Whitney uśmiechnęła się słodko do męża i 
dzielnie wyjaśniła mu, że przejeżdżali obok i postanowili wstąpić na chwilę. Napięcie na jego 
twarzy i zmrużone z gniewu oczy świadczyły jednak o tym, że nie uwierzył w prawdziwość 
tego wyjaśnienia.
 -	Wiem, co tu robisz. Znowu się mieszasz do cudzych spraw. Whitney, nie życzę 
sobie tego. - Stał przy niej blisko i mówił szeptem, by nie słyszał go kierownik i robotnicy.
 -	Ale ty nie jesteś urodzonym gorzelnikiem. Nawet nie próbujesz rumu, jaki 
produkują w twojej gorzelni. Jeśli chcesz tu wprowadzić rzeczywiste zmiany, to musisz od 
tego zacząć - sprzeciwiła się, również ściszając głos. Spojrzała na niego wymownie, jakby 
zwracała mu uwagę na obecność rozdrażnionego Ezry, i oświadczyła: - Twój dziadek zna się 
na tym i może cię wiele nauczyć.
 Garner zesztywniał. Zerknął na pomarszczoną twarz staruszka, która zdradzała wielki 
upór. Po raz pierwszy od dawna spojrzał dziadkowi głęboko w oczy i dostrzegł w nich prag-
nienie, którego staruszek sam nigdy by nie wypowiedział.
 Kazał wrócić żonie i ciotce do powozu, ale rnimo to Whitney była zadowolona.
 - Musimy wrócić do domu wcześniej, niż planowałyśmy, i posłać powóz do gorzelni 
po Ezrę i Garnera - oświadczyła. - Trzeba powiadomić Madeline, że na kolacji będzie nas 
tylko czworo. - Uśmiechnęła się do pani Morrison i dodała konspiracyjnym tonem: - Bo Ezra 
będzie w gorzelni uczył Gamera, jak robi się naprawdę dobry rum. 
 Ale zdążyli obaj wrócić do domu na kolację. Zaczerwienieni z podniecenia i pogodni, 
byli wyraźnie zadowoleni z dnia spędzonego w gorzelni. Ezra powoli wtajemniczał Garnera 
w sztukę produkcji dobrego rumu. Rozmawiali o tym jeszcze podczas kolacj, a potem obaj 
szybko udali się na spoczynek. Whitney obserwowała, jak mąż rozbiera się z wysiłkiem i 
pada zmęczony na łóżko. Zasnął kamiennym snem, leżąc na brzuchu i nie zdążywszy zdjąć 
spodni. Z miłością poczochraia mu włosy i sama się rozebrała.
 Obudał się po kilku godzinach w mroku, który rozświetlały tylko szczapy żarzące się 
w kominku, i ze zdumieniem stwierdził, że ma na sobie spodnie. Dotknął śpiącej u jego boku 
Whitney. Niezmiennie działała na jego zmysły. Gdy teraz niespodziewanie się obudziła, 
wyszeptała jego imię i uwodzicielsko osunęła się na niego. Pamiętał, czym to się skończyło, 
gdy zachowała się tak po raz ostami.
 Wyprężył się i odwrócił na plecy, delikatnie spychając ją na łóżko, ale po krótkiej 
walce położyła się na nim. Poddał się i leżał nieruchomo, czując pieszczotę jej dłoni na 
brzuchu. W rozświetlonym blaskiem ognia mroku dostrzegł jej bujne splatane włosy i 
błyszczące oczy.
 Uniósł ją do góry a po chwili poczuła w sobie jego męskość. Poruszał się rytmicznie, 
kierując nią, jak pewny wzajemnych uczuć kochanek.
 Po długiej, upajającej chwili słodko westchnęła i przytuliła sięc do jego spoconego 
ciała, rozkoszując się nim.
 - Ezra dobrze sobie radził w gorzelni, nieprawdaż? - zagadnęła.
 - Zachowywał się jak kobieta. - Garner westchnął, udając, że jest rozzłoszczony. - 
Domagał się hołdu dla swej intuicji. 
 - Intuicji gorzelnika – uściśliła. I co? Sprawdziła się? – Whitney niecierpliwie 
domagała się potwierdzenia.
 - Tak, ale to nie może się powtórzyć - oświadczył stanowczym tonem.
 - Z pewnością może – stwierdziła tak samo zdecydowanie. – Chodzi o naszą transa… 
- wymknęło jej się.
 - O co? - Ożywił się i uniósł na łokciu, czując rosnące napięcie. - Transakcję? Jaką 
transakcję? Psiakrew, Whitney. Nie pozwalam ci ubijać żadnych interesów i wtrącać sic do 
cudzych spraw. Mów, o co chodzi? - Był na granicy wybuchu.
 - Właściwie to nie jest transakcja, tylko dojście do porozumienia. Ezrze podoba się 
twoja postawa, a on tak strasznie chce znowu pracować w gorzelni.
 -	Czyli wszystko ukartowałaś. - Przeszył ją gniewnym spojrzeniem. - Co dostałaś za 
to, że dziadek tam wrócił?
 -	Faktycznie - przełknęła ślinę - to ty dostałeś. - Widząc jego zagniewaną minę, 
pisnęła tylko jak myszka: - Dziesięć procent Ezry.
 Garner zerwał się z łóżka i chodził po pokoju. W bezsilnej złości przystawał i 
przeczesywał włosy palcami. Po chwili zatrzymał się przy łóżku, na którym siedziała 
Whitney okryta po podbródek prześcieradłem. Spoglądała na niego niepewnie, co mocno go 
poruszyło. Zrobiła to dla niego. Dostała od jego dziadka dziesięć procent głosów, by ułatwić 
mu przejecie kontroli nad rumami Townsendów.
 - Nie rozumiem cię. Myślałam, że tego chcesz-stwierdziła z żalem,
 - Miałem na to zapracować. - Bezradnie pomachał rekami. - A nie otrzymać dzięki 
handlowi wymiennemu, jakim zajmuje się moja żona!
 -	Z pewnością zapracowałeś, ty i twoje popędy. - Uklękła i wychyliła się w jego 
stronę.
 -	Moje co? - Był zbity z tropu.
 -	Ezra wyznał mi, że podobają mu się ludzie, którymi powodują jakieś popędy. Jego 
zdaniem mężczyzna czasami musi podążyć za ich głosem, zarówno w interesach, jak i w 
łóżku z kobietą. Uważa, że dobrze będziesz kierował imperium Townsendów. Ja tylko 
doszłam z nim do porozumienia. - Zagryzła wargi i czekała na reakcję męża, który wyraźnie 
toczył wewnętrzną wałkę.
 - Whitney, do licha! - krzyknął, bliski furii. Wszedł na łóżko i osunął się na nią. 
Dyszał, wzburzony i podniecony. - Do cholery, żebyś już nigdy więcej nie dochodziła z nikim 
w ten sposób do porozumienia!
 Z ulgą przyjęła jego fizyczne podniecenie i uśmiechnęła się. Zarzuciła mu ręce na 
szyję. 
 - Będziesz wspaniałym gorzelnikiem.
 Obserwował jak dochodzi w niej do głosu pożądanie i myślał o tym, że na dłuższą 
metę nie powstrzyma jej od dzialania żaden zakaz. Musiała się wtrącać, zachowywać jak 
kupiec, dochodzić do porozumienia i zawierać transakcje, bo inaczej me byłaby sobą. Kochał 
to w niej. Odprężył się i spojrzał jej w oczy.
 - Staruszek twierdzi, że mam do tego zmysł.
 - Wiedziałam o tym. Masz bardzo wrażliwy nos. - Jej melodyjny głos brzmiał tak 
słodko i podniecająco. Zaczęła falować pod Gamerem. - I bardzo czuły język.
 Nazajutrz po południu Ezra znowu udał się do gorzelni Townsendów w towarzystwie 
Whitney i Kate, i tak było już codziennie. Pani Townsend z przyjemnością obserwowała, jak 
jest podekscytowany i ożywiony. Jej maż dysponował teraz pięćdziesięcioma procentami 
głosów i miał dziadka po swojej stronie. Pozostało jej tylko ustalić, czego pragnie złośliwa 
Madeline.
 Dla bostoństóej elity bal u Hancocków był najważniejszym wydarzeniem towarzyskim 
zimy. Gdy Townsendowie dostali formalne zaproszenie, Garner zaskoczył wszystkich, a już 
zwłaszcza Madeline, stwierdzemem, że nadarzyła się znakomita otozja przedstawienia jej 
szerszemu gronu, Podkreślił, że kuzynka niebawem osiągnie pełnoletniość. Madeline 
natychmiast stanęła po jego stronie dzięki temu nieoczekiwanemu okazaniu jej względów. 
Pomimo aluzji Byrona, że niektórzy mieszkańcy domu Townsendów i ich goście będą się 
czuli na balu przestraszeni i zagubieni, zaproszenie przyjęła cała rodzina i goszcząca u niej 
dama. 
 Na balu wszyscy z zaciekawieniem oglądali żonę Garnera, plotkując na temat jej 
urody i miejsca pochodzenia. Gdy w wielkim salonie rezydencji Hancocków, rzęsiście 
oświetlonym świecami, zapowiedziano wejście państwa Townsendów, nikt nie był 
rozczarowany. Garner prezentował się znakomicie w czarnym aksamitnym ubraniu, 
wytwornej białej koszuli i stosownym krawacie, ale uwagę skupiała przede wszystkim jego 
żona.
 Pani Townsend miała na sobie jedwabną suknię w zielonym odcieniu jadeitu, 
haftowaną złotymi nićmi, która połyskiwała: w świetle świec, podobnie jak złotomiedziane 
włosy, eksponując zgrabną kobiecą figurę i nieskazitelną jasną cerę. Czując uścisk; dłoni 
Garnera, Whitney nie bała się i uśmiechała się czarująco ciepłym, zmysłowym uśmiechem.
 Byron obserwował z odrobiną goryczy, jak syn i synowa są oblegani przez bostońską 
elitę. Poczuł się jeszcze bardziej dotknięty, gdy stwierdził, że ojciec, który towarzyszył Kate 
Morrison, przyciąga większą uwagę niż on. A gdy spostrzegł, że liczni mężczyźni śledzą 
wzrokiem uderzająco piękną Kate Morrison, miał ochotę rzucić się na nich z pięściami. On 
też nie potrafił oderwać oczu od jej ponętnej figury wyeksponowanej w wytwornej sukni.
 Obciągnął kamizelkę i zatańczył pierwszy taniec z Madeline. Oddał ją szybko pod 
opiekę synowi znajomego biznesmena i chodził jak cień za Garnerem, Whitney i Kate. 
Zaniepokoił się, gdy inny znajomy biznesmen poprosił parną Morrison do tańca. Śledził jej 
każdy pełen gracji krok i pochłaniał wzrokiem zmysłowy uśmiech. Nie widział nic poza tym. 
Czy ta kobieta nie miała wstydu, że tak popisywała się w tańcu i w swej zwiewnej sukni 
przyciągała uwagę mężczyzn? Gdy tylko muzyka umilkła, ruszył do niej, by zakazać jej tego 
skandalicznego zachowania.
 - Pani Morrison, zamawiam następny taniec. – Jego spiżowa twarz była czerwona od 
gniewu. Patrzył na Kate tak, jakby z góry wykluczał odpowiedź odmowną.
 Skinęła z powagą głową, ale spoglądała na niego nieufnie, gdy sztywno prowadził ją 
w najodleglejsze mejsce parkietu, nerwowo przełykając ślinę.
 - Pani Morrison, niech pani bardziej uważa na swoje zachowanie. - Mówiąc ledwie 
poruszał ustami, a na jego twarzy gościł wymuszony, powściągliwy uśmiech, przeznaczony 
dla patrzących na nich, a nie dla Kate. - Pani może się nie troszczyć o swoją reputacje, ale 
inni ucierpią z powodu pani zachowania.
 - Mojego zachowania?- mruknęła oburzona, uswiadomiwszy sobie, że wyciągnął ją tu, 
by jej udzielić reprymendy. - Ma pan czelność je ganić? Proszę się zatroszczyć o swoje 
ponuractwo. - Odwróciła się, chcąc odejść, ale chwycił ją za rękę.
 -Mam czelność, bo jest pani gościem w moim domu, a tu znajduje się pani pod moją 
opieką. Pani popisywanie się przynosi ujmę mnie i mojej rodzinie.
 - Można wiedzieć, w jaki to sposób, pana zdaniem, popisuje się? - Powściągnęła 
gniew i odwróciła się do Byrona. - Co takiego zrobiłam, co obraża przyzwoitość?
 - Afiszuje się pani i paraduje.
 - Spaceruję. - Wściekła powtórzyła cicho: - Spaceruję.
 - Pędzi pani na parkiet z pierwszym lepszym, który prosi panią do tańca - warknął.
 - Zostaliśmy sobie przedstawieni przez gospodarza.
 - Mówiłem już, że popisuje się pani, nie powściąga śmiechu, rozmawia w sposób 
niestosowny i zachowuje się w sposób rozwiązły.
 - Rozwiązły? – Kate była bliska wybuchu. Nagle uświadomiła sobie, że ilekroć w 
ciągu minionej godziny zerknęła na niego, wpatrywał się w nią z chmurną miną. Teraz też tak 
było. Wyprostowała się i uniosła podbródek: - Widzę, że zadaje sobie pan wielki trud, by 
odnotować wszystkie moje wady. Rzecz w tym, że czyjeś wady i zalety to rzecz względna, 
zależna od tego, podobnie jak uroda, kto ocenia. Jeśli mój widok tak pana drażni, to dlaczego 
pan mnie bez przerwy obserwuje?
 Byron drgnął, jakby wymierzyła mu policzek. Rzeczywiście, dlaczego? Bo jego 
wyćwiczona mina, manifestująca awersję do Kate, skrywała zainteresowanie tą kobietą. 
Obserwował panią Morrison tak gorliwie, ponieważ była piękna pełna werwy i gorąca, nawet 
za gorąca. Potrafiła tak patrzeć na mężczyznę, ze czuł się rzeczywiście mężczyzną. Psiakrew! 
Jego twarz znieruchomiała jak rzeźba. Wziął Kate za ramiona, nie zważając na jej opór. Były 
takie ciepłe i delikatne, a błyski w jej oczach zapowiadały, że zdolna jest do wielkich namięt-
ności.
 Kate dostrzegła zmianę w jego aroganckim spojrzeniu, świadczącą o tym, że traktuje 
ją niemal jak własność. Próbowała, lecz nie potrafiła uwolnić się z jego uścisku. Trzymało ją 
coś więcej niż jego dłonie. Chodziło o męską silę i energię bijącą z jego urodziwej twarzy, o 
fizyczne pożądanie, widoczne w spojrzeniu szarych oczu. Przez jedwab obcisłych rękawów 
czuła ciepło męskich dłoni, które pobudzało jej zmysły. Gdy jej wzrok spoczął na wyrazistych 
ustach Byrona, które czasami wydymał w cynicznym uśmieszku, poczuła podniecenie.
 Na parkiecie obok nich stało kilka par. Czekały, aż orkiestra zacznie grać i 
obserwowały osobliwe zachowanie Townsenda i nowej w towarzystwie damy. Byron stał 
obok niej bardzo blisko. Niewątpliwie łączyła ich jakaś mowa ciała. Ich twarze były 
zarumienione, a oczy pałały zmysłowym blaskiem. Gdy zabrzmiała muzyka, rozległy się 
wokół nich dyskretne pokasływania i pary ruszyły do tańca. Przywróciło ich to do 
rzeczywistości. Kate odsunęła się od Byrona w tej samej chwili, w której on zdjął ręce z jej 
ramion. Oboje zaczerwienili się z gniewu i odwrócili od siebie, ruszając w przeciwnych 
kierunkach.
 W chłodnym korytarzu na pierwszym piętrze Kate oparła się plecami o ramę drzwi, 
przyciskając dłonie do rozpalonej twarzy. Nigdy dotąd nie patrzyła tak mężczyźnie w oczy i 
nie czuła takiego fizycznego podniecenia. Ta nikczemna bestia zrobiła z niej widowisko na 
oczach bostonskiej elity!
 Na parterze Byron przeżywał podobne wzburzenie, choć gdyby Kate znała jego 
reakcje, stanowiłoby to dla mej marne pocieszenie. Jak mógł tak trzymać tę kobietę za 
ramiona na oczach znajomych ze świata biznesu! To była katastrofa, która mu się przydarzyła 
z powodu przeklętych pięknych oczu, jedwabistej skóry i ponętnego kołysania biodrami, gdy 
szłia. Stojąc przy niej blisko, czuł coś, czego nie czuł od dwudziestu lat, jakby obudziły się w 
nim uśpione namiętności. Cholera! Do rana jego szanowane nazwisko będzie na ustach 
wszystkich, skojarzone z tą kobietą!
 Whitney była natomiast bardzo pogodna. Cieszyła się swym debiutem w tym ważnym 
wydarzeniu towarzyskim, widokiem npudrowanych twarzy, miękkich jedwabiów, 
wyperfumowanych nadgarstków i pełnych zachwytu spojrzeń. Ale mając Garnera u boku, 
widziała wszystko jak przez mgłę. Na początku zatańczył z nią ludowy taniec, bardzo 
podobny do tego, jaki pamiętała z hucznych imprez towarzyskich w Rapture, i wypili po 
szklaneczce - nie więcej! - ponczu. W ten sposób zadali kłam krążącym w Bostonie plotkom 
o jej osobliwych upodobaniach alkoholowych. Podobnie za sprawą jej nieskazitelnych manier 
ucichły pogłoski o tym, że została dziwacznie wychowana na pograniczu. Każdy mógł się 
naocznie przekonać, że to dama w każdym calu.
 Wieczorem Whitney i Kate udały się na pierwsze piętro do damskiej gotowalni. 
Ciotka chciała tu jeszcze zostać, więc Whitney postanowiła sama wrócić do Garnera. Ruszyła 
w kierunku schodów, ale skręciła w niewłaściwy korytarz i wkrótce znalazła się na jego 
końcu. Zawracając, usłyszała ciche głosy w pokoju obok i zatrzymała się, tknięta złym 
przeczuciem. Nie dotarłyby do jej uszu, gdyby nie panująca w cisza, i nie przystanęłaby, 
gdyby jeden z nich nie zabrzmiał dla niej znajomo.
 Najpierw rozpoznała męskie westchnienie i spąsowiała, bo zdradzało ono fizyczne 
podniecenie i łączyło się z doznawaniem zmysłowej rozkoszy. Następnie usłyszała znajomy 
kobiecy głos i wypowiadane słowa.
 - Nie musimy stąd nigdzie iść, jeszcze nie teraz.
 To była Madeline! Wyglądało na to, że jest w sypialni z mężczyzną! Whitney ogarnął 
niepokój.
 - Madeline, naprawdę będziesz... będziemy skompromitowani, jeśli tu ktoś wejdzie. 
Och. Jesteś o wiele za młoda na takie...
 - Wcale nie jestem za młoda - zaprotestowała stanowczo. - Carterze, zrób to jeszcze 
raz. Proszę.
 Whitney była zszokowana. Co miał zrobić? Weszła do pokoju, z trzaskiem zamykając 
drzwi. Spłoszyła Madeline i jej adoratora, którzy stali w objęciach, oparci o parapet okna. 
Byli ubrani, co Whitney przyjęła z ulgą.
 -	Och! – krzyknęła osłupiała panna Townsend, a młodzieniec wysunął się przed nią, 
chcąc wziąć pierwszy cios na siebie.
 -	O Boże - wymamrotał.
 Oboje zastygli jak posągi, gdy Whitney prześwietlała ich wzrokiem. Ich ubrania były 
w idealnym porządku. Gorączkowo zastanawiała się, jaką obrać taktykę. Wyglądało na to, że 
jeszcze nie doszło do najgorszego.
 - Madeline, dziadek chce cię widzieć. - Wyprostowała się i przybrała obojętny ton. - 
Sądzę, że nie powinnyśmy dopuścić, by się niecierpliwił. - W napięciu oczekiwała, by 
dziewczyna wyszła zza pleców wymuskanego młodzieńca.
 Zaczerwieniony młody dżentelmen wykorzystał szansę oferowaną im przez panią 
Townsend, odwrócił się i wziął Madeline za rękę.
 - Panno Townsend - mruknął i ze smutkiem skinął głową, pociągając opierającą się 
szesnastolatkę za rękę.
 Pąsowa Madeline obruszyła się, błysnęła na niego oczami, a potem popatrzyła na 
Whitney i wyszła z pokoju.
 Pani Townsend została tylko chwilę dłużej, by udzielić młodzieńcowi reprymendy.
 - Madeline jest bardzo młoda. Liczę. że w przyszłości wykaże pan więcej rozsądku - 
oświadczyła i ruszyła do drzwi.
 Dogoniła dziewczynę w głównym korytarzu i chwyciła ją za rękę, wciągając do 
wytwornej sypalni.
 -	Co tam z nim robiłaś? - zażądała wyjaśnień.
 -	Całowałam się. - Madeline wyrwała rękę z jej uścisku i odskoczyła do tyłu, 
prychając jak rozzłoszczona kotka. - Całował mnie. Ty z pewnością wiesz coś na ten temat. 
Ty i kuzyn Garner całujecie się chyba dość często!
 -	Jak śmiesz… - Whitney zaczerwieniła się, ale nie dopuściła, by Madeline udało się 
zbić ją z tropu. – Ja i Garner jesteśmy małżeństwem. To zupełnie coś innego niż wymykanie 
się z mężczyzną do ustronnego miejsca i… i…
 -	Całowanie się z nim – dokończyła za nią Madeline, zaczepnie krzyżując ręce na 
piersiach. - Chciałam się tego nauczyć, więc go tam zwabiłam. Wszystko szło wspaniale. 
dopóki... Jak śmiałaś wtargnąć tam, wprawić mnie w zakłopoianie i zepsuć mi randkę?
 - Gdybym nie nadeszła w porę, mogłoby się wydarzyć znacznie więcej. - Whitney 
podeszła do niej bliżej i spoglądała na nią ze złością. - Jeden pocałunek prowadzi do 
następnych, a te do innych rzeczy, łączących kobietę i mężczyznę, na które nie jesieś jeszcze 
gotowa. Do rzeczy, które zniszczyłyby twoją reputację i okryły hańbą twoją rodzinę!
 -	Nie bądź śmieszna.
 -	Śmieszna? - Whitney zmrużyła oczy. Zastanawiała się, co faktycznie kuzynka 
Garnera wie na temat uczciwej transakcji, jaką powinni zawrzeć kobieta i mężczyzna. - 
Wszystko zaczyna się od długich namiętnych pocałunków, które wywołują straszne 
podniecenie. W końcu mężczyzna wkłada ręce pod suknię. Gdybym nadeszła dwadzieścia 
minut później, może zastałabym cię z nim nagą w łóżku?
 Madeline zdumiała się. W pierwszej chwili była zbita z tropu, ale zaraz odparowała 
cios.
 - I co w tym złego? - spytała wyzywająco, starannie ukrywając, jak wstrząsnęty nią 
usłyszne słowa. - Czy wiesz, kto to jest? To Carter Melton, najlepsza partia w Bostonie. – 
Uniosła zaczepnie podbródek. - Czy to nie jest doskonały sposób „skompromitowania się"?
 Whitney osłupiała. Wszystko wskazywało na to, że Madeline rozważała wcześniej 
konsekwencje swego zachowania i liczyła się z nimi. Nie obawiała się, że zostanie przyłapana 
skompromitowana, skoro chodziło o bogatego i przystojnego młodzieńca, najlepszą partię w 
Bostonie.
 - Ty mała Dalilo! - oburzyła się, zdumiona taką przebegłoscią. Władcza Madeline 
najwyraźniej skrywała pod maską różne pragnienia. - Miałaś na coś ochotę i postanowiłaś to 
zdobyć, nie licząc się z uczuciami innych. Czy nigdy się nie zastanawiałaś nad tym, jakie 
możesz spowodować cierpienie? Nad hańbą, zniszczoną przyszłością i gniewem, jaki ten 
mężczyzna czułby do ciebie, gdybyś zmusiła go do pogwałcenia jego zasad i naraziła na 
skutki swej hańby? Wydawał się uczciwy. Może już kogoś kocha? Czy w ogóle o tym 
pomyślałaś? - mówiła podniesionym głosem, nacierając na Madeline z furią, tak iż ta, 
pomimo woli oporu, cofała się i coraz bardziej traciła pewność siebie. - Posłuchaj, 
dziewczyno. Na świecie są dwa rodzaje kobiet: przyzwoite i Dalile. - Pogroziła jej palcem. - 
Dalile mają takie same jak mężczyźni zmysłowe żądze i pragnienia, popychające je do 
popełniania uczynków, których potem żałują. Ale to, że jest się Dalilą i ma się takie żądze i 
pragnienia, nie znaczy, iż należy je perfidnie wykorzystywać. W każdym razie można się 
starać być powściągliwą. Nie trzeba kusić mężczyzny i oszukiwać go, by dostać od niego to, 
co się chce. Należy się zachowywać przyzwoicie i honorowo. Bo jeśli tak nie będzie, jeśli 
żądze i pragnienia zdominują rozum i uczucia, to wszystko ułoży się źle. Bo zrani się innych. 
 Umilkła, ale w myślach wciąż słyszała wypowiedziane przed chwilą słowa. Były 
prawdziwe. Kobieta mogła urodzić się Dalilą, ale nie musiała postępować jak ona. Uderzyło 
ją, że również ona miała taki wybór. Gdy nie udało jej się przegonić Garnera Townsenda z 
Rapture, postanowiła wejść do jego łóżka i udać, że chce go uwieść. Ale wówczas on 
zaproponował jej uczciwą transakcję, taką, jaką mogą zawrzeć kobieta i mężczyzna, wiec 
zgodziła się na nią.
 Madeline była zdumiona jej słowami jak zielona gąska, zupełnie inna niż twarda, 
praktyczna panna Townsend. Dopiero teraz zdała sobie sprawę z możliwych konsekwencji 
swego zachowania, jeśli oczywiście Whitney mówiła prawdę o tym, do czego mogą 
doprowadzić pocałunki. Carter całował ją namiętnie, był podniecony, ściskał ją i próbował 
wsunąć rękę pod… Pobladła na myśl o tym, jakiej reprymendy udzieliłby jej stryj Byron. 
Wyobraziła sobie, jak spiorunowałby ją spojrzeniem, potępił, napiętnował jako ladacznicę i 
oskarżył o okrycie Townscndów hańbą.
 - Chyba im o niczym nie powiesz? – spytała nietypowym dla niej drżącym głosem, nie 
potrafiąc ukryć lęku.
 Jej niepewne spojrzenie i ten grżący głos wyzwoliły kupiecki instynkt Whitney, która 
dowiedziała się wreszcie czego chce ta dziewczyna. Jej milczenia. Pani Townsend odechnęła 
więc głęboko i uśmiechnęła się chytrze. Wszystko można kupić za odpowiednią cenę.
 - Madeline… - Przybrała jedną z subtelnych póz, do których uciekała się przy 
targowaniu. Spojrzała jej w oczy, wciąż zdradzające lek. Ze zdziwieniem stwierdziła, że 
dziewczyna zagryzła wargi i drży. Jeszcze nigdy nie widziała jej takiej skulonej i odsłoniętej 
na ciosy, pozbawionej swej zwykłej arogancji i wyniosłości. Teraz kuzynka Garnera była; 
naiwną szesnastoletnią gąską. Najwyraźniej pod powłoką Żelaznej Madeline Townsend kryła 
się samotna młoda dziewczyna tak wychowana przez trzech Żelaznych Townsendów, by 
sprawiała wrażenie starszej i bardziej dumnej, niż faktycznie była. 
 Whitney cofnęła się i złożyła dłonie, by uniknąć nerwowych gestów. Jej kupieckie 
namiętności zostały nagle przytłumione, bo dopiero teraz w pełni uświadomiła sobie możliwe 
konsekwencje zachowania prawdziwej Madeline. Nie potrafiła zapomnieć o jej dziewczęcym 
lęku, gdy myślała o tym, jak mogłaby ją wykorzystać. To, że wiedziała już, czego ona chce, 
nie znaczyło, iż musi ubić z nią interes. Wychowano ją w przekonaniu, że wszystko można 
kupić za odpowiednią cenę i jej doświadczenie życiowe to potwierdzało. Ale być może 
rzeczywiście istniało coś, jak uważał Garner, czego nie da się kupić za żadną cenę? 
 Ruszyła do drzwi.
 - Whitney... Powiesz im? - dobiegł do jej uszu głos Madeline.
 Odwróciła się i spojrzała na nią w zadumie. 
 - Radzę ci, żebyś jak najszybciej odszukała dziadka i trzymała się go. Jeszcze nie 
wiem, co zrobię.
 Przystanęła w połowie schodów. Z pewnością już będzie potrafiła zmusić Madeline do 
współdziałania. Nie rozumiała teraz, dlaczego się tak wahała? Z dołu schodów uśmiechał się 
do niej Garner. który ruszył jej na spotkanie.
 Była Dalilą. Miała w ręku narzędzie działania, które mogła wykorzystać lub z tego 
zrezygnować.
 Nazajutrz późnym popołudniem, gdy rodzina spotkała się. już wypoczęta po balu, na 
herbacie we wschodnim salonie, wszystkich zdumiała wspaniałomyślność Madeline wobec 
Whitney. Do dziś bowiem panna Townsend zawsze sama nalewała herbatę do filiżanek, a 
teraz nagle poprosiła o to panią Townsend. I nie było w jej zachowaniu cienia 
protekcjonalnosci. Whitney spojrzała na nią badawczo i szybko odkryła pod 
wspaniałomyślnością Madeline rzadki i subtelny gest akceptacji, przeprosin w stylu 
Townsendów i prośbę o wyrozumiałość.
 Wszyscy obserwowali, jak patrzą na siebie i jak nagle na twarzy Whitney pojawia się 
promienny uśmiech Danielsów. Madeline tez zdobyła się na niepewny i rzadki u niej 
uśmiech, jakby wyrażała w ten sposób wdzięczność Whitney za jej milczenie. Po raz 
pierwszy w życiu Whitney Daniels Townsend zrezygnowała z okazji zawarcia dobrej 
transakcji.
22
 Dwa dni po balu wczesnym wieczorem na marmurowej posadzce głównego holu 
domu Townsendów rozlegały się kroki ciężkich butów i słychać było pobrzękiwanie mieczy 
w pochwach. Trzej żołnierze w szykownych niebieskich mundurach i białych spodniach z 
podziwem oglądali wytworny hol, czekając na przekazanie gospodarzowi wiadomości, z 
którą przybyli. Po chwili w holu ponownie zjawił się majordomus i zaprowadził ich do 
zachodniego salonu.
 Gdy za pół godziny wrócili ze spaceru po miejskich błoniach Whitney i Garner, 
czekali na nich w zachodnim salonie Townsendowie, Kate i trzej żołnierze. Radośni i rześcy 
po zimowymi spacerze zatrzymali się na moment w drzwiach. Garner óczywiście spodziewał 
się, że żołnierze mają mu do przekazania ważną wiadomość.
 Byron wstał i uroczyście przedstawił kapitana oraz towarzyszących mu dwóch 
podwładnych z...
 - Dywizji Maryland - dokończył za niego syn i sztywno skinął głową. Czekał w 
napięciu na ich słowa, podobnie jak Whitney, o czym wiedział bez konieczności spoglądania 
na nią, gdyż kurczowo trzymała go za rękę, gdy starał się przełamać jej opór i skłonić ją, be 
weszła głębiej do salonu – Muszę wyznać, że jestem zdumiony, iż dywizja ta wciąż nie 
została rozwiązana.
 - Niektóre oddziały będą trzymane w pogotowiu, sir, dopóki nie zakończą się procesy 
i nie zostanie zażegnane niebezpieczeństwo ponownego wybuchu buntu – pospieszył z 
wyjaśnieniem młody kapitan. - Przybyłem tu, by wręczyć to panu i przekazać gratulacje od 
prezydenta Waszyngtona - Z oficjalnej wojskowej przesyłki, którą podał mu adiutant wyjął 
zapieczętowany dokument i podał Garnerowi z nieukrywanym podziwem.
 Garner wypuścił rękę Whitney - wziął pergamin, odwrócił go i zobaczył prezydencką 
pieczęć odciśniętą w czerwonym wosku. Poczuł straszne napięcie, którego nie mógł się 
szybko pozbyć.
 Podszedł do niego zniecierpliwiony Byron, ale nie odważył się wyjąć mu pisma z rąk.
 - Nie każ nam tak długo czekać - ponaglił go, pochłaniając pergamin wzrokiem. - 
Odpieczętuj. Nie można tak zwlekać z przeczytaniem wiadomości od prezydenta!
 Garner złamał pieczęć i rozprostował papier, pewny, co na nim znajdzie. Pismo było 
zamaszyste i płynnne, ze szkarłatnymi i złotymi zawijasami w ważnych punktach. Przebiegł 
wzrokiem treść, wychwytując ważne zdania, które znał z archiwalnych dokumentów 
rodzinnych: „pochwała", „najwyższy honor" i „wdzięczność". Jeszcze przed kilkoma 
miesiącami byłoby to spełnienie jego oczekiwań i stanowiło klucz do pomyślnej przyszłości. 
Ale teraz nie dostrzegał w tym nic więcej jak tylko słowa. Ojciec przysunął się bliżej, coraz 
bardziej podekscytowany.
 - Co tam jest? - spytał w końcu.
 Garner bez słowa wręczył mu kartkę.
 Byron przebiegł wzrokiem tekst i zdumiony zmarszczył nos. 
 - Specjalna pochwała dla majora Garnera Adamsa. Townsenda - czytał głośno na 
życzenie Ezry - za wzorowe wykonanie żołnierskich obowiązków w czasie ekspedycji, w 
październiku tysiąc siedemset dziewięćdziesiątego czwartego roku, do zachodniej 
Pensylwanii. – Zaczął czytać głośniej i z większym przejęciem. - Jako dowódca naszej milicji 
stłumił bunt zdrajców ojczyzny, którzy zagrozili jej suwerenności, wyróżnił się odwagą oraz 
żołnierskim honorem. Tą przykładną, wyrózniającą się służbą dla kraju zasłużył sobie na 
specjalna pochwałe i dozgonną wdzięczność dowódcy, rządu i współziomków. Podpisał Jerzy 
Waszyngton, prezydent i wódz naczelny. 
 Zaoadła długa cisza, którą przerwał kapitan, gdy wraz z towarzyszami wstał i wszyscy 
trzej zasalutowali Garnerowi, choć nie był w mundurze.
 - Gratulujemy panu majorowi - powiedział kapitan. – To nadzwyczajny honor. Takie 
wyróżnienie spotkało niewielu. - Uścisnął Garnerowi rękę, a po nim jego towarzysze.
 Po nich podszedł do Garnera Byron.
 - Świetnie się spisałeś. Dostałeś specjalną pochwałę! - wykrzyknął rozpromieniony, 
potrząsając jego dłonią. – Tylko pomyśleć, jak wspaniale będzie się prezentowała taka 
wiadomość w „Gazette"! Trzeba to uczcić naszą najlepszą francuską brandy. Edgewater!
 Wśród głosów podziwu i pytań Garner dziwnie milczał. Patrzył na swoją dłoń, którą 
Byron wciąż potrząsał. Potrafił myśleć tylko o tym, że ojciec od lat nie trzymał go za ręekę.
 Gdy Byron czytał pochwałę, Whitney stanęła obok ciotki. Uderzyła ją sztywna poza i 
wymowne milczenie męża. Była dumna z tego, że dla Garnera tak liczył się honor i 
obowiązek, lecz zarazem cierpiała, iż jego cnoty zostały nagrodzone kosztem wolności 
Blacka Danielsa. Rozumiała jednak, jaką miały one dla niego wagę i znaczenie dla jego 
pozycji w rodzinie. Ta świadomość oraz wspomnienie słów, które na pożegnanie 
wypowiedział do niej ojciec, pomogło jej przezwyciężyć wewnętrzne rozdarcie.
 W reakcji na spojrzenie męża zamrugała mokrymi od łez rzęsami i uśmiechnęła się do 
niego, starając się pokazać mu, jak jest z niego dumna i jak go kocha. Ale on bez trudu 
dostrzegł, że żona ukrywa ból. Czuł wewnętrzna pustkę i udawał zadowolenie, odbierając od 
Townsendów dlugo oczekiwane wyrazy uznania. Były jak zimowe słońce, błyszczące niczym 
klejnoty, lecz pozbawione ciepła.
 - Sir… Chciałbym teraz przedstawić drugi cel nazego przyjazdu - odezwał się kapitan 
i wyjął z wojskowej przesyłki następny dokument. Zaczał czytać: - „Sąd federalny Stanów 
Zjednoczonych wzywa majora Garnera Adamsa Townsenda do swej siedziby w Filadelfii, 
pierwszego kwietnia bieżącego roku, by złożył zeznanie w sprawie działalności niejakiego 
Blackstone’a Danielsa, oskarżonego o zdradę rządu Stanów Zjednoczonych". Kazano mi 
przywieźć potwierdzenie, że będzie pan zeznawał. Czy ten termin panu odpowiada?
 Garner przestał się uśmiechać i w osłupieniu przebiegł wzrokiem treść wezwania 
sądowego, które wręczył mu kapitan.
 - Dostosujemy się. - Byron wysunął się do przodu i posępnie spojrzał na syna. - 
Townsendowie zawsze starali się służyć temu krajowi. Powiada pan, ze chodzi o zdradę 
stanu?
 - To jest jeden z przywódców buntu, sir. - Kapitan o pociągłej twarzy odwrócił się do 
Garnera i spoglądał na niego ostrożnie. Majorze, to, co pan zrobił, absolutnie zasługuje na 
nagrodę. Naprawdę możemy to wykorzystać. Uzbrojona banda Bradforda uciekła do Ohio, a 
szeryfa Johna Hamiltona i pastora Johna Corbleya, wyróżniających się przywódców buntu, 
trzeba było zwolnić z powodu braku dowodów i zeznań świadków. Nie zaryzykują procesu 
bez pańskiego zeznania, które ma kluczowe znaczenie.
 Kapitan nagle zdał sobie sprawę, że Garner Townsend patrzy ponad nim na żonę.
 - Na zeznaniu mojego syna można polegać, dzięki czemu przynajmniej jeden z tych 
nikczemnych zdrajców i buntowników zostanie przykładnie ukarany – wtrącił swoje trzy 
grosze Byron, czuły tylko na dumę Townsendów.
 Oczywiście Whitney usłyszała treść wezwania sądowego i namowę kapitana, by 
Garner złożył zeznanie, a także karygodną deklarację Byrona. Ale poraziło ją tylko 
oskarżanie jej ojca o zdradę stanu.
 Stanęła obok Garnera i drżącymi, zimnymi dłońmi sięgnęła po pismo. Przebiegała 
wzrokiem tekst, a on patrzyła na nią uważnie i niepewnie. Gdy doszła do miejsca, w którym 
było napisane, że Blackstone'a Danielsa oskarża się o zdradę stanu, utkwiła wzrok w jego 
nazwisku napisanym fantazyjnym charakterem. Zbladła i zachwiała się, ale szczęśliwie 
Garner ją podtrzymał.
 - Whitney.
 Gdy podniosła na niego oczy, które ukazywały straszny ból, a on wziął ją za ramiona, 
wszyscy patrzyli na nich w napięciu.
 - Za zdradę … - Straciła głos. Po chwili powtórzyła, nie odrywająć oczu od męża: - Za 
zdradę stanu? Urządzają mu proces o zdradę stanu? – Obserwowała jak Garner przełyka ślinę 
i kurczowo zaciskapalce na jej ramionach. Ponieważ milczał, przeniosła wzrok na kapitana i 
jego podwładnych, wyraźnie zbitych z tropu, a potem na Madeline i Kate. - Zdrajców się... 
wiesza. - Pociągnęła za rękawy koszuli Garnera, jakby chciała, by temu zaprzeczył.
 - Zdrajcy zasługują na powieszenie - oświadczył Byron, obserwując wymianę spojrzeń 
miedzy synem i jego żoną; - Poczuł się dotknięty, ze Whitney tak się wtrąca i godzi w jego 
dumę. - To cena. jaką muszą zapłacić za próbę zniszczenia ładu i porządku, za chęć obalenia 
konstytucyjnych władz kraju.
 Whitney nie słuchała już nikogo. Ojciec mógł stracić życie, a powiedział jej, że nie 
dostanie więcej niż dwa lub trzy lata. Wierzyła w to. gdy jechała z Garnerem do Bostonu, 
dzięki czemu mogła tu budować swe nowe życie. Gwałtownie odsunęła dłonie męża i ruszyła 
do drzwi.
 - Whitney. -Garner rzucił się za nią, ale zaraz się zatrzymał i podszedł do ojca. W 
szale chwycił go za surdut i potrząsnął nim. –Jesteś łajdakiem, żałosnym, na nic nieczułym 
łajdakiem!
 - Garaerze! Tak nie wolno! - Kate chwyciła go za rękę. - To twój ojciec. Zatroszcz się 
o Whitney. Jesteś jej potrzebny.-
 Błagalne spojrzenie ciotki żony pomogło mu odzyskać rozsądek. Wysiłkiem woli 
opanował gniew i zdyszany odsunął się od ojca.
 - Zamieść te rewelacje w przeklętej „Gazette". Dostałem specjalną pochwałę po to, 
bym się przyczynił do powieszenia ojca mojej żony – warknął.
 Odwrócił się i ruszył za Whitney. Zszokowani żołnierze pospiesznie zbierali się do 
wyjścia. Byron trząsł się ze złośc, upokorzony ich ukradkowymi zdumionymi spojrzeniami i 
otwarcie manifestowaną wściekłością Ezry i Kate. Wypadł z salonu i skierował się do 
swojego gabinetu. Ezra zażądał by pomóc mu natychmiast opuścić to miejsce. Madeline po 
raz pierwszy zastosowała się do jego polecenia bez sprzeciwu.
 Garner przystanął pod drzwiami sypialni Whitney. Był strasznie wzburzony. Znowu 
miał przed oczami widok twarzy żony, zdradzający wielkie cierpienie. Było to trudniejsze do 
wytrzymania niż zachowanie ojca i jego przeklęte poczucie obowiązku. Whitney okazała 
dumę z żałosnego mężowskiego „sukcesu", choć nie przyszło jej to łatwo, a już po chwili 
została strasznie zraniona. Kurczowo przyciskała się do boku Garnera, nie mogąc uwierzyć, 
że życie jej ojca jest zagrożone i że jakaś rolę odegrał w tym jej mąż.
 Ojcu Whitney zarzucano zdradę stanu. To było niewiarygodne. Zamknął oczy, z 
trudem znosząc brutalność tej sytuacji. Jak mógł przewidzieć, że przekręcą jego oświadczenie 
w sprawie Blacka Danielsa - uznają go za przywódcę buntu i oskarżą o zdradę stanu? 
Przypomniał sobie rozkaz pułkownika Gaspara, by dokonał aresztowań, nie troszcząc się o 
dowody winy, bo o te zadbają sądy. Dopiero teraz zaczął pojmować złowieszcze 
konsekwencje tych słów.
 Spojrzenie Whitney świadczyło o tym. że zawiódł jej zaufanie. Strasznie go to 
zabolało. Pragnął zaraz do niej pójść.
 Chciał się z nią kochać i ją pocieszyć. Ale czy miał do tego prawo? Zacisnął dłoń na 
klamce.
 Whitney stała przy oknie w półmroku pokoju, z rękami skrzyżowanymi wokół talii, 
wyprostowana i z uniesioną głową. Najwyraźniej starała się stawić czoło przerażającym 
wiadomościom.
 Gdy Garner podszedł do niej, odwróciła się. Niepokój malujący się na jej twarzy kazał 
mu się zatrzymać. Przez chwilę spoglądali na siebie badawczo.
 - Wiedziałeś? – spytała cicho. 
 Kiedyś on też zadał jej to pytanie. I wierzył bardziej w zbieg okoliczności, niż w jej 
uczciwość. Teraz mógł tylko mieć nadzieję, że ona da większą wiarę jego słowom, niż on 
kiedyś jej.
 - Nie, Whitney. nie wiedziałem. Aresztowałem twojego oka za nielegalne pędzenie 
whisky, za nic więcej. Nie miałem pojęcia, że oskarżą go o zdradę stanu. Uwierz mi, że 
gdybym to przewidział, w ogóle bym go nie zatrzymał.
 Obserwowała go i toczyła wewnętrzną walkę. Jej spojrzenie mówiło że chce mu 
wierzyć, ale nie może. Wzywano go, by zeznawał przeciwko jej ojcu, by dostarczył dowodów 
zdrady Blacka Danielsa. Po co by go wzywano, gdyby rzeczywiście nie miał nic do 
powiedzenia?
 Widział jej zwątpienie. Nie potrafił z nim walczyć. Mógł tylko wyznać, jak strasznie 
cierpi, dlatego że cierpi ona.
 -	Whitney, kocham cię.
 -	Ja też cię kocham. - Przeżywała jednocześnie miłość i rozpacz. W jej oczach 
błysnęły łzy. - Ale kocham również mojego ojca.
 Skinął głową. Tym razem nie potrafił wziąć Whitney w objęcia, gdyż nie mógł jej 
przed niczym uchronić. Sam stanowił dla niej największe zagrożenie.
 Wyszedł bez palta na dwór. Pragnął, by nocne zimowe powietrze zmroziło jego ból.
 Ledwie Byron zatrzasnął za sobą drzwi do gabinetu, a już kioś gwałtownie je 
otworzył. Odwrócił się, przygotowany na kolejną utarczkę z Garnerem lub Ezrą, lecz to była 
Kate Morrison. Stała w drzwiach, pąsowa i ze skrzyżowanymi na piersiach rękami, a jej 
piwne oczy ciskały blyskawice.
 - Co u diabła, pani robi…
 - Jest pan najbardziej gruboskórnym i nieczułym łajdakiem na świecie – przerwała 
mu, podchodząc bliżej. – Czy nie ma pan w sobie żadnych ludzkich uczuć? 
 - Jak miała pani czelność tu wtargnąć? - oburzył się, ale zaraz zaczął się bronić. - Mam 
prawo czuć się dumny z osiągnięć mojego syna. - Ton jego głosu i wyraz oczu świadczyły że 
przeżywał wzruszenie. - Czekałem na to tyle lat, by uścisnąć mu dłoń, kiedy odniesie sukces.
 -	Sukces? - Przeszyła go spojrzeniem. - To nazywa pan sukcesem? - Przeraził ją tym, 
że jest tak skupiony na sobie. - Przecież chodzi o jej ojca, ojca Whitney, Blacka Danielsa. 
Garner aresztował go w Rapture i teraz został wezwany do złożenia zeznań przeciwko niemu.
 Napięte rysy twarzy Byrona świadczyły o tym, że jest nie tylko rozgniewany, ale i 
zbity z tropu.
 -	O jej ojca? - zdziwił sie,
 -	Tak. Chodzi o ojca Whitney. Tak gorliwie pan przyrzekał, że Garner pomoże 
pogrążyć swojego teścia – oświadczyła. Z jego miny wywnioskowała, że nareszcie coś do 
niego dotarło.
 -	A skąd, do diabła, miałem o tym wiedzieć?! - wybuchnął. Żałował teraz, że nie 
zbadał bliżej okoliczności, w jakich syn się ożenił, zwłaszcza gdy okazało się, że Garner 
aresztował ojca swej wybranki. - To straszne, że chodzi o zdrajcę. Dziś po raz pierwszy 
usłyszałem imię i nazwisko tego łajdaka!
 -	Bo nigdy nie zadał pan sobie trudu, by czegokolwiek się o niej dowiedzieć, 
nieprawdaż? O swojej synowej. Ale dlaczego miałoby być inaczej, skoro własnego syna 
traktuje pan jak kogoś obcego? - Kate nacierała na niego, podchodząc coraz bliżej i 
pobudzając jego gniew i zmysły. - Nie wie pan lub nie troszczy się o to, że on kocha Whitney, 
a ona jego. I prawdopodobnie nic dla pana nie znaczy, że złożenie przez niego zeznania może 
ich na zawsze rozdzielić. - Z zawziętością sięgnęła po jeszcze ostrzejsze i niezawodne 
oskarżenie: - Nie potrafi pan tego zrozumieć, bo nie ma pan pojęcia, co to znaczy żywić 
uczucia wobec drugiego człowieka.
 Fizyczna bliskość Kate podniecała go i pobudzała emocjonalnie. Jej płomienne 
spojrzenie wyzwalało w nim pożądanie w sposób zupełnie dla niego nieoczekiwany. 
Dotychczas mu sie nie zdarzyło, by kobieta równocześnie prowokowała jego dumę i zmysły. 
A teraz drżał z podniecenia. Opanowały go namiętności, jakich nie doświadczył od dawna.
 -	Ezra ma rację – ciągnęła pogardliwie Kate. – Nie ma pan żadnych popędów, więc 
nie rozumie ich pan u innych.
 - Nie mam żadnych cholernych popędów? – Chwycił ją za ramiona i mocno przycisnął 
do siebie. - Nie mam? – Zaczął ja całować i przyciskać.
 Również w niej doszły do głosu zmysłowe pragnienia. Westchnęła i rozchyliła usta, co 
natychmiast wykorzystał i dotknął jązykiem jej języka, zmuszając, by w duchu cofnęła 
oskarżenia, w których ośmieliła się twierdzić, że on me ma popędów. Ale odpychała się od 
niego, nie chcąc poddać się zmysłowym pragnieniom i czuć smaku jego ust. Swym oporem 
zdziałała jednak tylko tyle, że Byron przycisnął ją do siebie jeszcze mocniej i dał jej odczuć, 
jak jest podniecony.
 W końcu przestała się wyrywać, zdumiona swym coraz silniejszym pożądaniem. 
Nagle zaczęła odczuwać pożądanie pełnią swej kobiecości. Byron bez trudu dostrzegł tę 
zmianę. Całował teraz Kate delikatniej i bardziej pieszczotliwie, lecz, zarazem zaborczo, 
jakby nie mógł się nasycić jej bujnym zmysłowym ciałem. Gdy poczuł swą twardość, drgnął i 
spojrzał zachłannie na zarumienioną twarz Kate. Pochylił się nad nią ponownie i pocałował ją 
bardziej ogniście niż za pierwszym razem, niecierpliwie gładząc dłońmi jej szczupłą talię i 
zgrabne pośladki.
 - Och, Kate- jęknął. Przyciskał ją do swej nabrzmiałej męskości. Był zdumiony 
naturalnością tego, co robił. Nie przypominał sobie, by kiedykolwiek wcześniej pożądał tak 
kobiety, jak teraz pani Morrison. Odkrył, że i ona go pragnie, bo namiętnie pocierała dorodne 
piersi o jego tors i zmysłowo pieściła językiem jego język.
 W żyłach obojga krew płynęła coraz szybciej, a ich pożądaniu towarzyszyło rosnące 
napięcie. Stali objęci i przytulali się do siebie, aż poczuli słabość w kolanach i oparli się o 
sekretarzyk. Byron posadził Kate na blacie. Muskał ustami jej szyję i dekolt ponad bujnymi 
piersiami i pieścił je dłońmi, napawając się ich jedwabistą gładkością. Kate wyprężyła się i 
poddała jego pocałunkom i dotykom.
 - Byronie. - Jej podniecenie osiągnęło punkt kulminacyjny. Imię Townsenda 
zabrzmiało w jej ustach jak okrzyk towarzyszący erotycznemu uniesieniu. - Och, Byronie.
 Słysząc swe imię, zaczaj ją całować jak szaleniec, doprowadzając tym do zatracenia.
 Nagle w drzwiach rozległ się czyjś zduszony krzyk. Byron uniósł głowę ponad 
ramieniem Kate i zobaczył osłupiałą Madeline, która natychmiast się odwróciła i wyszła, 
ostrożnie zamykając drzwi. Momentalnie zesztywniał, dysząc ciężko i mrugając, jakby z 
trudem powracał do rzeczywistości. Z powodu szoku jego ręce znieruchomiały na ciele Kate, 
która zaskoczona tym, otworzyła oczy i spoglądała nieprzytomnie. Odsunął się od niej, 
cofając się chwiejnym krokiem. A ona stwierdziła, że jedna z jej piersi jest odsłonięta. Z 
jekiem włożyła ją do gorsetu i ześliznęła się z biurka, stając na miękkich nogach. Kręciło jej 
się w głowie. Byron całował ją i pieścił jej ciało... Przełknęła ślinę, chcąc coś powiedzieć, ale 
nie mogła wydusić z siebie słowa. Wciąż była podniecona. Miała nabrzmiałe i gorące usta.
 Również on przeżywał szok. Nadal czuł ciepło jej bujnego ciała i swoje podniecenie. 
Zerknął na swą nabrzmiałą męskość. Upokarzał go ten stan. Jak stary Ezra śmiał twierdzić, że 
jego syn nie ma żadnych popędów!
 Widok Kate cofającej się do drzwi przywrócił go w pełni do rzeczywistości. W jej 
błyszczących oczach dostrzegł to samo przerażenie, zdumienie i podniecenie, jakich 
doświadczył on.
 - Kate! Kate!
 Jego głos obudził ją z transu, bo odwróciła się i wyszła z gabinetu, czerwona ze 
wstydu. Byron odprowadził ją wzrokiem. Nie wiedział, czy powinien ją zatrzymywać i czy w 
ogóle tego chce. Drżał, wciąż nie mogąc ochłonąć.
 Rozzłościł się na ojca. Dopuścił do głosu swe popędy, bo bardzo pragnął pani 
Morrison! Z jękiem opadł na krzesło. Miała ogładę, była śliczna, kobieca i namietna. 
Rozpalała jego zmysły, napawała go dumą, a nawet budziała w nim to okropne sumienie
 Kate oparła się o drzwi swego pokoju. Słyszała oszalałe bicie serca. Jeszcze nigdy nie 
zachowywała się tak lubieżnie. Wzdychała, prężyła się i przyciskała do... Byrona Townsenda! 
Ale znacznie bardziej szokujące było dla niej odkrycie w sobie namiętności. Przy tym 
mężczyźnie spalało ją pożądanie. Tak pragnęła dotyku jego ciała, że nie potrafiła normalnie 
oddychać i mówić. Nigdy wczesniej nie reagowała tak na mężczyznę, a już z pewnością nie 
na męża, przystojnego Claytona Morrisona, w okresie ich pieciolemiego małżeństwa. Zimne 
muśnięcia wargami i obowiązki świadczone w alkowie to było wszystko, czym musiała się 
zadowolić, jeżeli w ogóle Clayton raczył wrócić na noc do domu. Byron Townsend potrafił 
natomiast sprawić, że czuła się podniecona jak nigdy przedtem, że dochodziły w niej do głosu 
jej zmysłowe pragnienia.
 Ona miała zmysłowe pragnienia? Ona? Jak to możliwe, skoro była przyzwoitą 
kobietą? Dokonała szokującego odkrycia na swój temat!
 Bicie stojącego zegara w holu znaczyło, że jest czwarta nad tanem, a Garner wciąż nie 
wrócił do domu. Wbitney dwa razy wkładała aksamitny szlafrok i zaglądała do pokoju męża, 
by sprawdzić, czy wreszcie jest. Teraz już martwiła się o niego naprawdę. Bała się, że on 
może nigdy nie wrócić.
 Ddy wychodził z jej pokoju, był taki posępny. Przeżywała z tego powodu coraz 
większą udrękę. Niecierpliwiła się, chcąc odwołać to, co mu powiedziała i o co go oskarżała. 
W nocnym chłodzie myślała jaśniej i w mniejszym stopniu kierowała się emocjami. Teraz 
wiedziała, że powinna go wysłuchać, porozmawiać z nim lub po rostu otworzyć dla niego 
ramiona. Z każdą chwilą martwiła się o niego coraz bardziej. Bała się, że on już nie zechce 
dzielić z nią łoża, nawet jeśli wróci. Wzięła świecznik i szybko przeszła przez korytarz. 
 Była zawiedziona, że wciąż go nie ma, ale poczuła ulgę gdy znalazła się w jego 
pokoju. Krążyła w kółko, wypatrując jego śladów. Gładziła wypolerowane meble i bordowe 
obicia z brokatu, spoglądała na wielkie łoże, na fotel przy kominku i na sekretarzyk. W 
powietrzu unosił się ledwie wyczuwalny zapach piżma, który na zawsze skojarzyła z 
miłosnymi uniesieniami, jakie przeżywała z Garnerem. Poczuła łzy w oczach. Nagłe jej 
wzrok padł na mały skórzany kuferek w rogu pokoju. Gdy podeszła bliżej, serce zabiło jej 
mocniej.
 To był wojskowy tornister męża, który pamiętała z Rapture. Postawiła świecznik na 
obramowaniu kominka i przysunęła kuferek bliżej paleniska, na którym leżał tylko popiół. 
Gdy odpięła skórzane pasy jej wzrok padł na wytłoczone z boku inicjały GT, zalała ją fala 
wspomnień. Zobaczyła w wyobraźni wspaniały mundur Garnera, cztery koszule z delikatnego 
płótna i połyskujące złote guziki. Przypomniała sobie jego wieczną irytację, zmysłowe 
podniecenie, przed którym tak się bronił, i transakcję, którą zawarli. Mieli już sporo 
wspólnych przeżyć. Ogarnęło ją wzruszenie.
 Tornister był lekki, wiec uznała, że raczej jest pusty. Ale z ciekawości odpięła zatrzask 
i zajrzała do środka. Zobaczyła dobrze jej znany brązowawoszary filc i guziki, które razem z 
ojcem zrobiła z rogów pierwszego jelenia, jakiego upolowała. To był jej surdut! Prosty, 
brzydki stary surdut! Poczuła ucisk w gardle. A więc Garner nie kazał go spalić.
 Wzruszona wyjęła surdut i przysunęła go do twarzy, zamykając oczy. Poczuła 
mieszające się ze sobą zapachy dymu z ogniska, konia i ściółki leśnej, które przypommaly jej 
las i dom w Rapture. Gdy odsunęła surdut od twarzy, stłumua krzyk, bo jej wzrok padł na 
leżące w tornistrze zamszowe jasnobrązowe spodnie. Podniosła je i potarła policzek miękkim 
zniszczonym zamszem. Garner nie wyrzucił również jej spodni!
 Na dnie kuferka coś błysnęło. Pochyliła się i wyjęła złoty guzik od munduru męża. 
Miał na gładkiej powierzchni szramę po jej zębach, która powstała, gdy usiłowała go odgryźć.
 Było jej przykro. Tak okrutnie potraktowała Garnera, a on zachował te drogie jej sercu 
pamiątki z Rpture. Wtuliła twarz w surdut i zaczęła szlochać.
 Garner wrócił o świcie i zastał ją w swoim pokoju, gdy siedziała w zimnie na 
podłodze. Wszedł tu od razu, bo bał się, że ona nie chce go widzieć.
 Gdy wieczorem wyszedł z domu, udał się do pustego biura fitm Townsendów. Chodził 
tam po gabinecie i obwiniał sie o spowodowanie w swoim małżeństwie bolesnego 
rozdźwieku. Po ostatnim spotkaniu z Henredonem Parkerem domyślał się, że ojciec Whitney 
jest w Filadelfii. W gazetach przywiezionych przez wspólnika Parkera ze stolicy sugerowano, 
że rząd desperacko szuka kozłów ofiarnych, nie mogąc schwytać rzeczywistych przywódców 
buntu. Garner jednak nie wspomniał o tym Whitney, bo nie chciał jej martwić.
 Dziś wieczorem, gdy spytała go, czy wiedział o wszystkim, odparł, że nie. I była to 
prawda. Wiadomość, ze Black Daniels ma być sądzony za zdradę stanu, zaszokowała go tak 
samo jak Whitney. Mimo to nie do końca postąpił wobec żony uczciwie, gdyż zdawał sobie 
sprawę, że sytuacja jej ojca się pogorszyła, ale zataił to przed nią. Pragnienie, by zachować 
wzajemną czułości uchronić swój związek z Whimey przed przykrościami, sprawiło, że 
zaniedbał coś, co w miłości jest konieczne, czyli uczciwość.
 Prawda była taka, że bardzo się bał stracić Whitney. Przez cały czas obawiał się, że 
pewnego dnia może się pojawić coś, czego ona zapragnie bardziej niż jego. Z jego 
doświadczenia wynikało, że kobiety zawsze rozglądają się za czymś lepszym i 
korzystniejszym od tego, co aktualnie mają. Gdy mówił sobie, że ona jest inna, to zaraz 
przychodziły mu na myśl jej początkowe zdrady.
 Skoro zatem nieuchronnie taki dziań miał nadejść, to należało umieć rozpoznaćcoś, co 
zagrażało ich związkowi. Whitney zdradziła go dwa razy z powodu swego ojca, którego życie 
znajdowało się teraz w niebezpieczeństwie, za co odpowiedzialny był on, nawet jeśli nie miał 
złych zamiarów. Istniały powody, by Whitney się od niego odsunęła, przestała go kochać i 
uznała transakcję, którą zawarli, za nieaktualną.
 Garner zdumiał się, gdy zastał ją w swojej sypialni, siedzącą na podłodze przy 
wygasłym kominku, zapłakaną i kochającą. Gdy spostrzegł otwarty swój tornister wojskowy, 
a w dłoniach żony jej stary surdut i spodnie, zamarł w pół kroku.
 - Nie kazałeś ich spalić - szepnęła, spoglądając na niego promiennie.
 Zapadła cisza. Whitney patrzyła mu w oczy, które nagle stały się wilgotne. Garner 
desperacko usiłował powstrzymać łzy.
 - Whitney, nie potrafiłbym zniszczyć nic twojego – wyznał prawdę, którą skrywał 
głęboko w duszy.
 Wierzyła mu. Spod jej przymkniętych powiek popłynęły długo powstrzymywane łzy. 
Kochał ją i nigdy świadomie nie zraniłby ani jej, ani tych, których kochała. Wstała i podeszła 
do niego, otwierając ramiona.
 - Garnerze.
 Objął ją. Dał jej odczuć swą siłę i energię, a ona jemu swe ciepło i wiarę w niego. Stali 
w czułym uścisku, połączeni ozdrowieńczą magią miłości, zrodzoną w ogniu najgorętszych 
porywów serca. Po chwili Whitney uniosła zapłakaną twarz, spragniona jego pocałunku. 
Wówczas pochylił drżące usta do jej ust i wziął w posiadanie skarb, którego tak bał się dziś 
utracić.
 Pieścili się i tulili do siebie, rozmawiając językiem miłości. Później kochali się w 
łóżku Garnera, nie zważając na panujący w pokoju chłód. Gdy już upoili się miłością, długo 
leżeli w objęciach, ogrzani ciepłem uczuć.
 -	Co my zrobimy? -spytała bezradnie, wtulona w jego tors, jakby zdawała sobie 
sprawę, że Garner też czuje się bezradnie.
 -	Nie wiem – wyznał szczerze, choć Żelazny Townsend, jaki w nim tkwił, buntował 
się przeciwko temu. Ale nie chciał już dłużej ukrywać przed nią prawdy. – Przysięgam, że 
znajdziemy sposób wydostania twojego ojca z kłopotów. – Uniósł jej podbródek i spojrzał w 
załzawione oczy. – Kocham cie moja słodka Whisky. Przysunął usta do jej ust, a ona ufnie 
skinęła głową. 
 -	Atesztowałeś go za nielegalną produkcję whisky i niepłacenie podatku – stwierdziła 
bez urazy. – Więc jak to się stało, że ma być sądzony za zdradę stanu? – Uniosła się na 
łokciu.
 Garner obawiał się tego pytania, ale teraz, gdy był pewny jej miłości, wyjaśnił 
wszystko zgodnie z tym, co sądził. Opowiedział jej o uprzedzeniach Gaspara i o presji, jaką 
na niego wywierał. Wyznał, że aresztował Blacka Danielsa, bo taki był iego obowiązek, choć 
powodował się także gniewem. Uprzytomnił jej, jak sfrustrowani byli żołnierze wchodzący w 
skład pseudoarmii pozbawionej żywności, żołdu i wroga, a także bezowocność poszukiwań 
przywódców buntu, który faktycznie; nie miał przywódców. I ujawnił to, czego się 
dowiedział na temat rosnącej determinacji rządu, by znaleźć kozła ofiarnego i ukarać go za 
bunt gorzelników, i w ten sposób usprawiedliwić niepotrzebne powołanie pod broń tylu 
mężczyzn. Whitney wysłuchała go uważnie.
 -	Czyli odpowiedzialność za wszystko ponosi rząd? Musi więc wyciągnąć z tego 
jakąś korzyść i uratować swój honor - stwierdziła oburzona, doskonale rozumiejąc, o co 
chodzi.
 -	Politycy mają do uratowania coś więcej niż własną skórę - dodał Garner, nieco 
speszony dokonywaniem przez nią w każdej sytuacji „bilansu strat i zysków". Dzięki swej 
niepowtarzalnej filozofii handlu, jakiej nauczyła się na pograniczu, potrafiła sprowadzić 
najbardziej skomplikowane działania do straty, zysku, popytu i podaży. Była prawdziwą 
znawczynią ekonomicznych podstaw życia. Przy niej on też zaczynał postrzegać wszystko w 
kategoriach zysku, ceny i transakcji, choć nie miał pewności, czy to dobrze.
 -	A więc federaliści wiedzą, czego chcą – podsumowała z zadumie. – A ktoś taki…
 -	Whitney! – Przerwał jej, widząc, że dostała wypieków i uniosła wysoko podbródek, 
pochłonięta sprawami zysku, ceny i transakcji. Zapewne obmyślała operację handlową i po 
raz kolejny miało się okazać, że nie pomyliła się w swych rachunkach. – Whitney! 
 Wyraz jej twarzy zdradzał wielką determinację.
 - Garnerze. Zrobimy to razem. Razem postaramy się mu pomóc. - Dziwny wyraz jego 
twarzy odczytała jako niechęć i dodała, przyciskając udo do jego podbrzusza: - Potrafię 
sprawić, że ci się to opłaci.
 W pierwszej chwili miał odpowiedzieć, że nie potrzebuje takiej zachęty, ale zaraz 
doszedł do przeciwnego wniosku i wspaniałomyślnie pozwolił jej targować się z nim o 
wspólne działanie. Poza wszystkim innym Danielsowie mieli przecież swoją dumę.
23
 W domu Townsendów od rana mówiło się tylko o sytuacji Blacka Danielsa i o roli, 
jaką miał w niej do odegrania Garner. Poza tym wszyscy zastanawiali się, dlaczego Kate 
postanowiła wyprowadzić się stąd jeszcze tego dnia. Wiadomość o tym przekazał Byronowi 
Edgewater. W reakcji na to Byron wyszedł pospiesznie z gabinetu i ruszył do pokoju Kate. W 
holu Madeline błysnęła na niego oczami. Zwróciła uwagę, że stryj wygląda strasznie. 
Poinformowała go. iż pani Morrison właśnie się pakuje. Ruszył szybko po schodach, zapukał 
do sypialni Kate i nie czekając na zaproszenie, wszedł do środka.
 - Co ty, u diabła, robisz? - zaatakował ją od progu, zatrzaskując za sobą drzwi i 
przybierając wojowniczą pozę.
 - To chyba widać - wybuchnęła, pakując halkę do leżącej, na łóżku walizy. Uniosła 
głowę i zdumiona spostrzegła rozchełstaną i zmiętą koszulę Townsenda, jego podkrążone 
oczy i nieogolony podbródek. Z mściwą miną kontemplowała jego okropny wygląd. 
Wyglądało na to, że w nocy nie zmrużył oka.
 - Po prostu uciekasz - skomentował oskarżycielko. 
 - Po tym, co się wydarzyło, nie wyobrażam sobie, że mogłabym tu zostać minutę 
dłużej. - Oblała się szkarłatem. 
 - Jesteś zszokowana? Skompromitowana? Bo nie może ci chodzić o moje zachowanie. 
- Zręcznie wykorzystał jej słowa przeciwko niej i oświadczył: - Wiesz przecież, że ja nie mam 
żadnych popędów. A skoro tak, to znaczt, że uciekasz z powodu swoich. 
 Nie zważając na jej oburzenie, podszedł do niej i posadził ją na łóżku, ale natychmiast 
rzuciła się do drzwi. Gdy je otwierała, chwycił ją za rękę i przyciągnął do siebie.
 - Pan się zapomina - wycedziła przez zaciśnięte zęby, próbując się wyrwać z jego 
żelaznego uścisku.
 - Psiakrew, Kate. Właśnie do siebie dochodzę - burknął, - Wszystko to twoja wina. 
Skłoniłaś mnie do myślenia o rzeczach, o których nie myślałem od lat - o pożądaniu i 
rozkoszy, uczuciu i rodzinie. - Gdy znieruchomiała w napięciu, pogłaskał ją szorstko po 
policzku. - Nigdzie się stad nie wyprowadzisz, w każdym razie nie teraz.
 Pod wpływem tej bezczelnej pieszczoty, Kate zadrżała.
 -	Jak pan śmie wydawać mi polecenia? - oburzyła się, ale dostrzegła w szarych 
oczach Byrona pewność, która nie miała nic wspólnego z jego zwykłą arogancją.
 -	Dzięki tobie ożyła moja pamięć. - Sugestywnie zniżył głos. - A ja najwidoczniej 
sprawiłem, że zapomniałaś o sobie i o swojej siostrzenicy, która bez wątpienia będzie chciała 
wiedzieć, dlaczego stąd uciekasz i zostawiasz ją samą w tak krytycznej dla niej chwili.
 Kate zachwiała się, porażona tą logiką, która tak dobrze służyła jego celom, a której 
nie potrafiła odeprzeć. Istotnie zapomniała o biednej Whitney! To było niedopuszczalne, że 
myślała tylko o ucieczce od zmysłowych pragnień - Byrona i swoich... Dalili. 
 Byron obserwował, jak zapalczywa, niezależna pani Morrisom ustępuje miejsca 
kobiecie łagodniejszej i bardziej bezbronnej. Znowu doszło do głosu jego pożądanie. Pragnął 
jej bliskości i rozkoszy, jaką mu dawał ich fizyczny kontakt. Odczuwał potrzebę 
doświadczania z nią przeżyć, jakich faktycznie nigdy jeszcze nie zaznał.
 Uniósł podbródek Kate i patrzył w jej chmurne oczy. Po chwili pochylił się do jej ust. 
Pocałował ja krótko, lecz namiętnie. Doznał takiej rozkoszy, że chciał ją wziąć w ramiona, ale 
wysiłkiem woli zdołał się odsunąć i ruszył do drzwi.
 - Kate, rozpakuj się – rzucił na porzegnanie i wyszedł.
 Podeszła chwiejnym krokiem do łóżka i oparła się o słupek baldachimu. Byron 
Townsend nie chciał, by odeszła. Dał jej przedsmak tego, co z nim przeżyje, jeśli zostanie. Na 
myśl o tym, co może się między nimi zdarzyć, przeszył ją dreszcz.
 Na korytarzu Edgewater przycisnął się do ściany, by jego chlebodawca nie zauważył, 
że podsłuchiwał. Zaszokowany mrugał i z trudem oddychał. To było nie do pomyślenia. Pan 
Byron i ta kobieta.
 Po południu Whitney i Garner oświadczyli, że niezwłocznie udają się do Filadelfii. 
Kate przyjęła tę wiadomość.z ulgą i zaproponowała swe towarzystwo. Byron stał 
naprzeciwko niej. bo wszyscy pili herbatę w salonie. Spojrzał na nią gniewnie i oświadczył, 
ze on też wybiera się z nimi do Filadelfii. Madeline natychmiast stwierdziła, że nie zostanie w 
Bostonie sama, zwłaszcza ze może tam być potrzebna rodzinie. Wszyscy spojrzeli na nią z 
takim zaskoczeniem, że się zarumieniła po raz pierwszy od dzieciństwa.
 Oczywiście mieli im towarzyszyć służący: Edgewater, Mercy i Benson. Ezra wyraził 
niezadowolenie, że będzie sam, ale Whitney pokrzepiła go stwierdzeniem, iż zostawiają dom 
pod jego opieką. Od razu polepszył mu się humor. Rzeczywiście, wszyscy byli w lepszym niż 
wczoraj nastroju, gdyż złe wiadomości zbliżyły ich do siebie, a nie oddaliły. Byron szybko 
załatwił im pobyt w miejskim domu Samuela Pottera, byłego senatora i biznesmena, z którym 
robił interesy. Garner patrzył z niechęcią na aroganckiego ojca, który z zadowoleniem 
przekazywał wszystkim tę wiadomość. Byron Townsend nigdy nie robił nic bezinteresownie i 
Garner zachodził w głowę, czego ojciec się spodziewa, udzielając im pomocy. W końcu 
młody Townsend doszedł do wniosku, że Byron chce być w Filadelfii, by zminimalizować 
szkody wyrządzone prestiżowi Townsendów, gdy wyjdzie na jaw , iż są spowinowaceni z 
Danielsami. Starał się opanować gniew. Od jakiegoś czasu już go nie obchodziło, co myśli o 
nim zimny, nieprzejednany ojciec. Ale gdyby ten łajdak zrobił lub powiedział coś, co 
zraniłoby Whilney...
 Black Daniels siedział w starym więzieniu, które służyło, jak utrzymywali federaliści, 
zapewnieniu niebezpiecznym buntownikom jak najlepszej ochrony. Po przybyciu do 
Filadelfii Garner potwierdził wiadomość, że oskarżonych istotnie zmuszono do przybycia tu 
pieszo z zachodniej Pensylwanii i zamknięto w ponurym więzieniu. Proces miał objąć 
zaledwie dwudziestu mężczyzn, gdyż innych stopniowo wypuszczono z braku dowodów 
winy, pozostawiając ich samym sobie - mieli na własną rękę wrócić do domu lub próbować 
utrzymać się w stolicy.
 Garner pod pretekstem załatwienia dla Blacka pomocy prawnej wyszedł z domu 
Pottera, zostawiając tam rodzinę i udał się gwarnymi ulicami Filadelfii do zrujnowanego 
więzienia. Gdy tam dotarł, przystanął naprzeciwko bramy i obejrzał pokryte sadzą ceglane 
mury, rozbite szyby w okratowanych oknach i gburowatych leniwych wartowników. Upewnił 
się, że dobrze zrobił, iż przyszedł tu sam. To było niebezpieczne więzienie wojskowe.
 Chcąc się zobaczyć z Blackiem, nie przewidział, że napotka takie trudności. Przy 
bramie zatrzymali go żołnierze. Gdy przedstawił im cel wizyty, kazali mu pójść do mrocznej 
cuchnącej wartowni, gdzie zatrzymali go inni żołnierze. Spojrzał na nich szyderczo i zażądał 
widzenia z naczelnikiem. Wówczas ci posiwiali wartownicy wypluli przeżuwany tytoń na 
podłogę z surowych desek, niepokojąco blisko wypolerowanych butów Garnera. i niechętnie 
podnieśli się z miejsc. Zaprowadzili interesanta do ociekającej wilgocią piwnicznej pakamery 
dla oficerów, której kamienne mury stanowiły przedłużenie fundamentów.
 Przy zdezelowanym stole, na którym walały się papiery i resztki jedzenia, siedział 
mały krepy mężczyzna o wydętych ustach i nieprzyjemnym spojrzeniu.
 Garner pochylił się, by nie uderzyć głową w drewniane belki sufitu i utkwił wzrok w 
mężczyźnie.
 -	Czego chcesz? - warknął naczelnik, ale gdy się zorientował, że ma do czynienia z 
wytwornym dżentelmenem, dodał: - Wasza lordowska mość.
 -	Chcę rozmawiać z Blackstone’em Danielsem.
 - Tu nie ma żadnych widzeń. Taki otrzymaliśmy rozkaz. - Naczelnik wstał i obrzucił 
go szyderczym spojrzeniem. Podszedł do niego bliżej i przyglądał mu się w świetle lampy.
 - Chyba mnie pan nie zrozumiał. Jestem z rodziny i przyszedłem w sprawie jego 
obrony na procesie - odrzekł spokojnie Garner.
 - Nic z tego, nawet gdyby pan był samym królem Jerzym III. - Oficer zadziornie 
uniósł nieogolony podbródek, zadowolony, że ma władzę pozwalającą mu odmówić 
widzenia. – Nie przyjmujemy tu żadnych gości.
 Obaj byli nieugięci. Nagle Garner dostrzegł w paciorkowatych oczkach mężczyzny 
pazerność. Przypomniał sobie dewizę Danielsów, że wszystko można kupić za odpowiednią 
cenę. Sięgnął do kieszeni surduta po sakiewkę z pieniędzmi. Oficer utkwił w niej wzrok, więc 
Garner zabrzęczał kusząco cennymi krążkami. Ale nagle naczelnik odskoczył do tyłu i 
spojrzał na Garnera z gniewem i z pogardą.
 - Proszę zabrać pieniądze, bo każę pana aresztować. Nie bierzemy tu łapówek - 
warknął.
 Zmartwiony niepowodzeniem Townsend oblał się rumieńcem. Odwracając się do 
wyjścia, zapomniał o niskim suficie i uderzył głową w belkę.
 W bramie czterej wartownicy bili obdartego mężczyznę, który widocznie nie miał 
dość rozsądku, by wyjść stąd jak najszybciej. Jeden z nich kopnął go w żebra, a gdy ten skulił 
się z jękiem, wypchnęli go na zimną ulicę. Garner zmarszczył brwi, bo wyrzucony więzień 
przyciągnął czymś jego uwagę.
 Gdy mężczyzna z trudem podniósł się z ziemi, mimowolnie spojrzał na Garnera i na 
widok jego eleganckich wysokich butów przeszył go dreszcz. Masował dłonią zakrwawione 
usta, wpatrując się w te buty, których nigdy nie zapomniał. W końcu uniósł twarz. Miał silny, 
długo niegolony zarost.
 Garner już wiedział, kto to jest. Znał te za długie teraz ciemne włosy, te wyraziste, 
surowe rysy twarzy i zniszczoną koszule oraz dziurawe obecnie buty. Mężczyzna był 
znacznie szczuplejszy niż kiedyś, ale jego bystre piwne oczy spoglądały tak samo zaczepnie.
 - To pan! - Charlie Dunbar skoczył do niego i spiorunował go spojrzeniem, ale 
odwrócił się równie gwałtownie i wypluł krew z rozkrwawionych ust. Jeden ze stojących w 
bramie żołnierzy myślał, że więzień go zaczepia i rzucił się na niego. Wówczas Garner 
chwycił Charliego i przeciągnął go na drugą stronę ulicy, a ten znowu spiorunował go 
spojrzeniem i oświadczył: - Powinienem się domyślić, że pan przyjdzie. – Wydawało się, że 
zaraz skoczy mu do oczu, więc Garner odchylił się do tyłu i tak trwali przez chwilę, taksując 
się spojrzeniami. W końcu Charlie powiedział zaczepnie: - Pospieszył mi pan z pomocą. 
Czyżby ruszyło pana sumienie?
 Garner osłupiał, słysząc, jaki wniosek Dunbar wyciągnął z tego przypadkowego 
incydentu, ale nie miał ochoty niczego mu teraz tłumaczyć. Gdy Charlie spostrzegł jego 
opanowanie, uniósł zakrwawiony podbródek, co oznaczało, ze zamierza się ostro targować. 
 -	Zabierze mnie pan do Whit czy sam mam jej poszukać.
 -	To znaczy do Whitney?
 -	Przyrzekłem Blackowi. że gdy wyjdę stąd pierwszy, odnajdę ją i sprawdzę, jak pan 
ją traktuje. On nadal będzie tu siedział, a ja jestem na wolności, wiec muszę to zrobić. Dunbar 
nigdy nie cofa danego słowa. Jest mi pan to winien. – Charlie spojrzał wymowymownie na 
swoje poturbowane ciało i okrywające je łachmany. - I może jakiś surdut.
 Czy to możliwe? Chciał tylko przeklęty surdut? Garner omal się nie zachwiał. Charlie 
nie rzucił się na niego, nie znieważył go i nie szukał zemsty. Garner z trudem zachował 
obojętny wyraz twarzy. 
 - Dunbar, nigdzie cię nie zabiorę wtakim stanie. Wyglądasz jak ofiara losu. Kiedy 
ostatni raz jadłeś i myłeś się?
 Stanowili dziwną parę w drodze do najbliższej gospody. Obaj byli tego świadomi.
 Garner zamówił dla niego coś do jedzenia i kufel ale i posłał chłopca usługującego w 
gospodzie do sklepu, by kupił Charliemu ciepły surdut i buty. Dunbar przez cały czas 
spoglądał na niego nieufnie i gniewnie.
 - Chciałem się zobaczyć z jej ojcem - wyznał sztywno Townsend. Obserwował, jak 
wygłodniały Dunbar pochłania jedzenie z talerzy, jakby nie jadł od kilku dni. Poczuł się 
nieswojo. - Ale nie dotarłem za daleko, choć pobrzękiwałem sakiewką. 
 Charlie wypił duszkiem kufel złocistego ale i spojrzał na niego posępnie.
 -	Nigdy nie siedział pan w więzieniu, prawda? - upewnił się.
 -	To chyba widać - odparł Townsend z kwaśną miną.
 -	W więzieniu pieniądze nie mają żadnej wartości, ani dla więźniów, ani dla 
strażników. Nie można ich jeść, ubierać się w nie i…
 - Więc powiedz mi, co, u diabła, ma tam wartość? - przerwał mu Garaer, poirytowany 
jego lekceważącym podejściem kupca. Do czego doszło! Siedział w dusznej gospodzie z 
Charliem Dunbarem, który go teraz pouczał, czym przekupuje się więziennych nadzorców, a 
którego kiedyś kazał przez kilka tygodni trzymać przykutego łańcuchem do drzewa, bo 
rywalizował z nim o względy Whitney Daniels! Chytry uśmiech Charliego też wyrażał 
zdumienie z powodu tej niecodziennej sytuacji.
 - Żywność, panie majorze. - Podniósł do ust wielki kufel i gorący pasztecik.- Wódka i 
dobre jedzenie, a może też porządna koszula i buty.
 - Cholera! – Garner poruszył się nerwowo. - Czy nikt wciąż nie używa pieniędzy?
 - Majorze, dzięki żywności można załatwić wiele spraw. – Charlie z trudem krył 
wesołość. - Nie pamięta pan, jak dobrze się to sprawdziło w Rapture? - Zaśmiał się w kułak, 
widząc zaczerwienione uszy Garnera Townsend.
 - To znaczy, mam uroczyście wkroczyć do tego łajdaka naczelnika z koszykiem 
jedzenia i zaproponować mu trącenie się po przyjacielsku kieliszkami rumu? - zadrwił sobie z 
niego major.
 - Majorze, pan naprawdę nie chce nic pamiętać! - Charile utkwił w Townsendzie 
zawiedzione spojrzenie, jakby się dziwił że choć major jest taki potężny, to zupełnie nie ma w 
sobie żadnej przebiegłości. - Ten naczelnik nawet nie kiwnie palcem, jeśli przyjdzie do niego 
pan lub ja. Trzeba do niego posłać zapłakaną kobietę. - Uśmiechnął się chytrze. - Chodźmy 
wreszcie tam, gdzie jest ten ideał.
 Whitney zbiegła po schodach do holu; a za nią Kate, gdy tylko Edgewater powiadomił 
je, że wrócił Garner. Nie mogła się doczekać na wiadomość o ojcu. Ruszyła do męża od drzwi 
salonu, ale nagle zatrzymała się, oniemiała na widok kudłatego mężczyzny, który stał tyłem 
przy kominku. Serce podskoczyło jej do gardła, gdy Charile Dunbar odwrócił się do niej i 
spojrzał na nią przenikliwie. Powściągając wybuch radości, przywitała się z nim serdecznie i 
uścisnęła Garnera, uśmiechając się do niego promiennie. Wyrażała tym wdzięczność za 
spowodowanie uwolnienia Charliego, bo sądziła, że mąż się do tego przyczynił. Kate 
uścisnęła niedawnego więźnia, otarła łzy i zapewniła, że u Sarah wszystko dobrze i że w 
Rapture każdy tęskni za Charliem Dunbarem. Byron spoglądał na niego groźnie, gdy mu go 
przedstawiono, a Madeline cofnęła się na widok jego brudnej dłoni. Spojrzała znacząco na 
Edgewatera i zażądała przykrycia czymś krzesła, by przybysz nie pobrudził obicia.
 Charile opowiedział im, jak wraz z Blackiem szli pod przymusem do Filadelfii, gdzie 
zostali osadzeni w wojskowym więzieniu. Byli razem do ostatnich tygodni, gdy nagle Blacka, 
który zawsze mówił otwarcie to, co myśli, przeniesiono do pojedynczej celi. Charile z dumą 
mówił o jego odwadze, wierności przekonaniom, obronie innych więźniów i narażaniu się na 
niebezpieczeństwo. Podkreślił, że z Blackiem Danielem się liczono. 
 Gdy skończył, Garner wziął żonę za ręce i sztywno zrelacjonował nieudaną próbę 
przekupienia naczelnika. Whitney uśmiechnęła się do niego przez łzy, gdy pomyślała, jak się 
starał. Arystokratyczny Garner Townsend ze wschodu kraju usiłował zawrzeć transakcję z 
naczelnikiem więzienia, by pomóc jej ojcu!
 - Dunbar, czego nam potrzeba zgodnie z tym, co powiedziałeś? - Garner spojrzał na 
niego groźnie, widząc, jak bezczelnie rozwala się na kanapie.
 Charile wpatrywał się w wyniosłą Madeline, która miała bardzo kobiecą figurę, i 
gwałtownie odwrócił głowę do młodego Townsenda. Na jego twarzy pojawił się złośliwy 
uśmiech. 
 - Potrzeba nam zapłakanej kobiety i kawałek placka. 
 Zaoferowali mu pobyt w tym domu, dopóki nie odzyska sił. Whitney na to nalegała i 
Garner się zgodził. Nie podobał mu się ten pomysł, ale chcąc jakoś wybrnąć z kłopotu, 
oświadczył, że wiedza Dunbara na temat sytuacji Blacka w więzieniu może się okazać 
przydatna. Madeline przeszyła Charliego wściekłym spojrzeniem, jakby karała go za 
odrażający wygląd, i wyszła urażona. Byron mruknął coś pod nosem i udał się na 
przechadzkę.
 Edgewater i Benson otrzymali trudne zadanie doprowadzenia Charliego do ludzkiego 
wyglądu. Niemałym wysiłkiem zdołali go wykąpać,.zdezynfekować, ogolić i ostrzyc. Był 
teraz szczupły, więc zmieścił się w stare ubranie Garnera.
 Schodzili po schodach zmęczeni i niepewni, czy zdołali zabić wszystkie pchły 
Dunbara, a on podążał za nimi, psiocząc, że cackali się z nim jak z dzieckiem. Ale nikt nie 
potrafił lepiej niż on dostosować się do sytuacji. Już wkrótce spijał z ust Whitney i Kate 
komplementy, zastanawiając się, jaki interes zrobić na tym, że wciśnięto go w fantazyjny strój 
dżentelmena. Gdy wraz z Whitney i Kate zjawił się w jadalni na obiedzie, zauważył, że 
Madeleine jest zaszokowana jego nowym wyglądem. Whitney i Garner rozmawiali o tym, jak 
przekupić naczelnika wiezienia, by umożliwił im zobaczenie się z Blackiem, a on rozmyślał o 
zupełnie innych transakcjach, jakie mógłby zawrzeć, korzystając z okazji, że się tu znalazł.
 Nazajutrz rano Garner i Charlie obserwowali z drugiej strony ulicy, jak Whitney i 
Kate, z koszami pełnymi aromatycznych przysmaków, przechodzą przez bramę do 
zrujnowanego więzienia i mijają oniemiałych wartowników.
 -	Nie powinienem pozwolić, by w ogóle przeszła obok tej piekielnej nory - wściekał 
się Garner, uderzając pięścią o dłoń.
 -	Ależ, majorze, Whit to kuty na cztery nogi kupiec - żachnął się Charlie, odpychając 
własne niepokoje. - Ona naprawdę ma do tego żyłkę. Udawanie zapłakanej kobiety pójdzie jej 
jak z płatka. - Umilkł, ale nie mógł znieść napiętej atmosfery, więc dodał: - A jeśli to nie 
pomoże, zawsze możemy łajdakowi spuścić lanie.
 Ale nie było powodu do zmartwienia. Gdy już weszły do środka, Kate pociągnęła 
nosem, zasłaniając go chusteczką, ale głównie za sprawą bijącego w nozdrza smrodu 
amoniaku. Whitney natomiast nie musiała udawać ponurego nastroju, gdy zobaczyła 
obskórne wnętrze. Oznajmiła posiwiałemu naczelnikowi, teatralnie pociągając nosem, że ona 
i ciotka mają na świecie tylko Blacka Danielsa.
 - Wiemy, że spoczywa na panu trudny obowiązek dbania o tylu więźniów. -Zdobyła 
się na wątły uśmiech, który miał świadczyć o tym, jak jest dzielna. - Uspokajałam ciocię Kate 
zapewniając ją, że czuje się pan zobowiązany troszczyć o niego jak każdy prawy człowiek. 
Ale ona tęskni, smuci się i boi, że przy całej pana odpowiedzialności on jest dla wszystkich 
prawdziwym ciężarem. Nalegała, żebyśmy przyniosły dla niego żywność, trunek, mydło, 
brzytwę i koszulę.
 W oficerskiej pakamerze mieszały się zapachy pasztetu, jabłecznika i świeżych bułek, 
i oczywiście kusiły zażywnego naczelnika. Spojrzał w szmaragdową toń oczu Whitney i 
utonął. 
 - Nie będziemy nalegały na widzenie się z nim sir. - Whitney objęła Kate, udającą 
coraz baraziej rozdzierające łkanie. - Prosimy tylko, żeby mu powiedzieć, iż bardzo tęsknimy 
i cierpimy z nim razem. I że pozwolił nam pan przynosić mu codziennie kosz z wiktuałami.
 - Codziennie? - Na myśl o tym naczelnik poczuł przyjemne podniecenie i ślinka 
napłynęła mu do ust. Słysząc, że szlochanie Kate nie tylko nie ustaje, lecz nawet się wzmaga, 
poprosił z troską by usiadły. - Może uda się sprawić, żebyście widziały się z nim przez 
chwilę.
 - Och. sir. naprawdę?
 Blackowi kazano szybko się umyć i wyjść po schodach do bardziej suchej celi, ale nie 
powiedziano mu dlaczego. Sarkał, prychał i odwracał przyzwyczajone do ciemności oczy od 
lampy, spodziewając się nowej tortury lub połajanki, a tu uchylono mu wrót do nieba. 
Przyprowadzono do niego jego ukochaną Whitney! Gdy stanęła w drzwiach celi, a po jej 
policzkach płynęły łzy, zadrżał. Rzuciła mu się w ramiona, lecz on przez długą chwilę nie 
mógł uwierzyć, że to wszystko dzieje się naprawdę. Gdy już się uściskali, odsunął ją, chcąc 
jej się przyjrzeć. Widząc że rozkwitła, wzruszył się do łez. Już nie chciał wziąć swej Whitney 
w ramiona, tłumacząc, że zrujnuje jej wspaniały strój.
 - Czy on troszczy się o ciebie? - Black połknął łzy, gdy potaknęła skinieniem głowy. 
Pomimo wcześniejszego oporu, podszedł do niej bliżej i oparł jej głowę na swoim brudnym 
ramieniu. Z ulgą przyjął wiadomość, że Townsend darzy Whitney uczuciem, zgodnie z tym, 
co przeczuwał. – Zawarłaś z tym swoim majorem o żelaznym tyłku uczciwą transakcję?
 Tak, tato. To jest prawdziwa transakcja małżeńska. On stara się wraz ze mną tobie 
pomóc. Wynajął dla ciebie najlepszego adwokata w Filadelfii, a teraz czuwa na zewnątrz, gdy 
ja tu jestem. Przyniosłam ci koszyk z wiktuałami i świeżym ubraniem. Tato, jakoś cię z tego 
wyciągniemy - mój major o żelaznym tyłku i ja.
 Od tego dnia Black Daniels stał się cenionym więźniem. Przeniesiono go na parter, 
gdzie cele były suchsze i panowały lepsze warunki, dostał lampę i mógł odbywać krótki 
spacer. Whitney i Kate przychodziły do więzienia codziennie z dwoma koszykami,które 
zawierały to samo: koszulę, buty, placek, butelkę whisky itd. Wkrótce zobaczyły ubranych w 
te koszule i buty żołnierzy pilnujących bramy. Zdrowie i wygląd Blacka poprawiały się 
codziennie. Whitney patrzyła na niego z lżejszym sercem.
 Garner oświadczył Whitney, Kate i Charliemu, że teraz najbardziej potrzebne są 
Blackowi wpływowe osobistości. Szansa wycofania zarzutów stawianych Danielsowi była 
znikoma, ale przynajmniej należało próbować je złagodzić. Czasu było coraz mniej, więc 
Garner uznał, że powinni zjednać sobie te osobistości, które miały bezpośredni wpływ na 
wynik procesu Blacka: prokuratorów, sędziów i niektórych dygnitarzy.
 Whitney spytała Garnera, czego chcą prokuratorzy.
 - Sądzę, że najbardziej chcą zostać sędziami - odparł po namyśle. 
 Spytała więc o sędziów.
 - Ponownie otrzymać stanowiska lub być może zostać wybrani do kongresu. - Garner 
przytoczył słowa Ery, który ubolewał nad żałosnym stanem sądownictwa. By to osiągnąć, 
musieli się wydawać wybitni, prawi i niezwykle pracowici – przynajmniej w relacjach 
gazetowych. Musieli wygłaszać przemówienia, ściskać ludziom ręce i wysłuchiwać ich, a 
także dbać o ukazywanie się stosownych sprawozdań prasowych.
 Wszystko musiało trafić do gazet i do tak zwanej opinii publicznej, którą zdaniem 
Garnera można było kupić. Każdemu członkowi rządu wiecznie brakowało jej reakcji i usilnie 
starał się w niej zaistnieć.
 - Czego więc chcą gazety? - spytała Wnimey.
 Gamer pogładził się po podbródku.
 - Wydawcy chcą sprzedawać ich jak najwięcej – by to osiągnąć, muszą zamieszczać 
chętnie czytane artykuły. I pragną, by czytelnicy im wierzyli - wyjaśnił.
 Dostrzegł w wyrazie jej oczu nieomylny znak, że rozważa, jaki na tym zrobić interes.
 - Mam coś czego chcą gazety! - oświadcza, zrywając się z miejsca.
 Filadelfijski „General Advertiser” zamieszczał artykuły różnych korespondentów, 
krytyczne wobec wojskowego rozwiązania problemu, który faktycznie miał charakter 
ekonomiczny i lokalny zasięg. Gdy w redakcji zjawiła się pełna słodyczy, ubrana w prosty 
strój z samodziału córka więźnia oczekującego na proces, chętnie jej słuchano i drukowano 
przejmujące opowieści o tym, jak dzielnych mieszkańców pogranicza nękano w czasie 
haniebnej wojskowej okupacji tych terenów. W ślad za-„General Advertiser" również dwie 
inne gazety zamieszczały artykuły na temat bezwzględności federalistów, którzy postawili w 
stan oskarżenia pastora Johna Corbleya - na krótko przedtem zmasakrowano mu na jego 
oczach żonę i dzieci - i dopuścili, by pseudoarmia Waszyngtona grabiła i zastraszała 
mieszkańców pogranicza.
 Gdy Whitney po raz pierwszy udzielała wywiadu, Garner przechadzał się nerwowo 
przed budynkiem, w którym mieściła się redakcja. Czekał tam na nią wraz z Charliem. Ze 
zdumieniem spostrzegł; ze do drzwi odprowadził ją dostojny siwy mężczyzna, który z 
niedowierzaniem i oburzeniem kręcił głową, niezwykle przejęty opowieścią. Osłupiały 
Townsend odwrócił się do Charliego, który szczerzył zęby w uśmiechu.
 - Whit zawsze każdego przekona - orzekł Dunbar. 
 Anonimowy głos opinii publicznej jednak nie wystarczył, by uratować Blacka. 
Potrzebna była do tego opinia szybko działających specjalistów. Garner sporządził listę 
kongresmanów i prawników zatrudnionych w wymiarze sprawiedliwości, którzy odnosili się 
ze zrozumieniem do sytuacji mieszkańców pogranicza. Ich zaangażowanie w sprawę mogło 
wystarczyć, by odmienił się los Blacka Danielsa.
 Początkowo próbował umawiać się z nimi na spotkania w ich biurach, zgodnie z 
przyjętą procedurą, ale nigdy ich tam nie było. Oczywiście w przedpokojach zawsze wisiały 
ich kapelusze i surduty. Obrażało to jego poczucie przyzwoitości i doprowadzało go do szału.
 - Psiakrew! Jak mam ich przeku... przekonać do działania, jeśli nawet nie mogę się z 
nimi spotkać? - burknął, chodząc nerwowo po salonie, w którym siedzieli Whitney, Katei 
Charlie, przygnębieni z powodu takiego obrotu sprawy.
 - Mogę ci to ułatwić - zaofiarował się zziębnięty Byron, stajać w drzwiach salonu. 
Wrócił ze spotkania w interesach i z przedpokoju usłyszał narzekania syna. W ostatnich 
dniach ciągle myślał o stwierdzeniu Kate, że Whitney i Garner się kochają. Zdawał sobie 
sprawę, że jeśli syn będzie zeznawał przeciwko teściowi, to małżeństwo się rozleci.
 Mtody Townsend w napięciu spoglądał na ojca, w którego tonie wyczuł zarzut 
nieporadności.
 -	Nie potrzebuję i nie chce twojej pomocy ani wtrącania się w moie sprawy - 
oświadczył wyniośle.
 -	Do cholery! - żachnął się Byron. - Ty przecież nie znasz świata polityki i nie wiesz, 
jak on funkcjonuje. Ja mam z nim do czynienia bez przerwy.
 Kate obserwowała ich zaniepokojona. W ofercie ojca dostrzegła nieśmiały krok w 
kierunku pojednania z synem. W ostatnich dniach poznała zupełnie innego Byrona 
Townsenda. Ukradkowe spojrzenia, którymi ją obrzucał, zdradzały coraz większą czułość, a 
przelotne dotyki świadczyły o rosnących zmysłowych pragnieniach. Zauważyła, że on 
obserwuje Garnera i Whitney i powoli dochodzą w nim do głosu uczucia, które długo tłumił i 
skrywał pod maską arogancji i dumy. Postanowiła chronić te wątłe jeszcze emocje.
 - Jak możesz. Garnerze. zwracać się tak do ojca? – Stanęła pomiędzy nimi, 
zdumiewając obu swoim zachowaniem. – On oferuje pomoc tobie i Blackstone'owi, a ty z 
tym swoim niemądrym uporem nie chcesz skorzystać z z czegoś, co może uratować życie 
ojcu Whitney.
 -	Ciekawe, czego za to zażąda? Nigdy nie robi nic bezinteresownie - burknął Garner.
 -	Może chce ci pomóc po prostu dlatego, że jesteś jego synem i ponieważ obchodzi go 
los twojego małżeństwa z Whitney - stwierdziła opryskliwie.
 - A może boi się, że zostanie splamione tak mu drogie nazwisko rodziny. - Garner 
utkwił w ojcu gniewne spojrzenie. Kate odsunęła się. Była zaskoczona tak wielką niechęcią 
syna do ojca, przepaścią, jaką miedzy sobą wykopali. Jedno spojrzenie na kamienną twarz 
Byrona wystarczyło jej, by dostrzec jak desperacko stara się on ukryć wzburzenie i ból. 
Dziwiła się, że oprócz niej nikt inny tego nie dostrzega.
 - Jakie to ma znaczenie, dlaczego chce to zrobić? – spytała zdławionym głosem, z 
trudem powstrzymując łzy. - Czy to nie wystarczy, że chce pomóc Blackstone’owi?
 Whitney stała sztywno, pobladła i posępna. Patrząc na nią, Gamer przypomniał sobie, 
że mu zaufała, gdy przyrzekł jej uczynić wszystko, co w jego mocy, by pomóc Blackowi. Co 
się z nim działo? Tylko głupiec mógł odrzucić taką pomoc, nawet jeśli proponował ją zimny, 
wyrachowany ojciec. Rozluźnił się i odwrócił do Kate. Czuł się tak, jakby uratowała go przed 
runięciem w przepaść.
 -	Ma pani rację. Co za różnica, jakie motywy nim kierują? - Trzeźwo spojrzał na ojca. 
— Chętnie przyjmiemy pańską pomoc, sir.
 -	Choć bez wdzięczności. — Byron przeniósł wzrok z syna na Kate. - Ale to zupełnie 
wystarczy.
 Whitney podeszła do Garnera i przytuliła się do niego. Kate wyszła z salonu, a Byron 
podążył w jej ślady. Przystanął w holu i z wielkim wzruszeniem myślał o tym, jak go broniła. 
Do tej; pory nikt nigdy go nie bronił. Szukając Kate, zerknął do jadalni. A gdy jej tam nie 
zastał, popędził na pierwsze piętro.
 Siedziała przy oknie na krześle, z twarzą ukrytą w dłoniach. Podszedł do niej. podniósł 
ją z siedzenia i objął.
 - Kate, dlaczego to zrobiłaś? - spytał niecierpliwie.
 - A jaka to różnica, czym się kierowałam?
 - Dla mnie zasadnicza.
 Jego twarz dziwnie złagodniała, więc pani Morrison zdobyła się na odwagę i wyznała 
mu prawdę. 
 - Wiem, że chciałeś mu pomóc. Obserwowałam cię. Owszem, jesteś twardy, ale nie z 
żelaza. On naprawdę cię obchodzi. Chciałam, żebyście wykorzystali sznsę.
 - W całym moim życiu nikt nigdy nie zatroszczył się o to, jak się czuję i czego chcę. 
Kate, zupełnie zbijasz mnie z tropu. Objął ją mocno i spojrzał jej głęboko w oczy. - Ale 
pragnę cię tak, jak mężczyzna może pragnąć kobiety. Nie wyprę się tego.
 Pochylił się do jej ust, a ona poddała sie jego pocałunkowi, pozwalając dojść do głosu 
namiętności. Przytulili się do siebie przeżywając rozkosze, których wcześniej nie zaznali. 
Byron zaborczo wodził dłońmi po jej talii i niecierpliwie pieścił dorodne jędrne piersi, chcąc 
zawładnąć zmysłami i sercem tej kobiety. Ona zachłannie przyciskała się do niego i upajała 
jego siłą i męskością, nie tłumiąc najgłębszych pragnień. Upłynęło kilkanaście długich minut, 
zanim Townsend nieco oprzytomniał i uniósł głowę, przypominając sobie, że poprzednio, gdy 
się tak obejmowali, do gabinetu weszła Madeline. Posadził Kate na łóżku i zamknął uchylone 
drzwi.
 Osłupiała Whitney odsunęła się od ściany korytarza na pierwszym piętrze. Przyszła 
sprawdzić, jak ciotka się czuje, a zastała ją z... Z wrażenia drżały jej kolana, gdy szła do 
sypialni, którą dzieliła z Garnerem. Wciąż miała w pamięci zsunięty z piersi stanik sukni 
ciotki, jej rozpromienione oczy i nabrzmiałe usta. Kate z... Byronem. Całowała się z nim i 
ocierała o niego jak prawdziwa Dalila. Czyżby również nieskazitelna ciocia Kate miała w 
sobie coś z Dalili? Chichot Whitney przemienił się w głośny śmiech. Jeśli taka kobieta jak 
Kate Morrison, z charakterem, elegancka i dobrze ułożona, miała w sobie coś z Dalili, to 
musiało tak być z każdą kobietą.
24
 Rano w domu wynajmowanym przez Townsendów w Filadelfii powstał osobliwy 
sojusz działania politycznego, najwyższej determinacji i przebiegłości, połączonej z brutalną 
siłą, uosabianych odpowiednio przez Byrona, Garnera i Charliego. W ciągu kilku następnych 
dni dyskretnie penetrowali świat polityki, starając się dotrzeć do wpływowych osób, od 
senatorów po sędziów i podsekretarzy stanu. Garner obserwował, jak ojciec używa swego 
czaru i udaje onieśmielenie, otwierając drzwi gabinetów, które były przed nim zamknięte.
 Był na tyle rozluźniony, że zwracał uwagę, z jakim wyczuciem Byron zagajał 
spotkania - z każdą osobistością inaczej. Uderzyło go, że ojciec zdawał się wiedzieć lub 
odgadywać, co umówiona wpływowa osoba ceniła sobie najbardziej i skwapliwie to 
wykorzystywał. W subtelnych transakcjach, jakie chciał zawrzeć, nigdy nie wchodziły w grę 
pieniądze. Natychmiast przyszło mu do głowy porównanie ze sposobem postępowania 
Whitney, która zawsze starała się zorientować, czego ktoś pragnie, i wykorzystywała to, by 
ubić z nim interes. Odkrył, że zarówno wśród ludzi władzy, jak i wśród osób prostych 
obowiązuje handel wymienny i targowanie się. Wśród tych pierwszych wpływ na bieg 
zdarzeń - informacje i poufne wiadomości - sprzedawało się za poparcie w wyborach, 
zaoddany na kogoś głos. Najcenniejszą walutą okazywała się tu przysługa. 
 -Ale bywało też, że żdna logika, żadna perswazja i pochlebstwo me pomagały. 
Wysłuchiwano ich uprzejmie, lecz odprawiano z mczym. Gdy zdarzyło się to po raz 
pierwszy, Charlie się zdenerwował.
 - Powinniśmy potargować się z nim ręcznie – burknął obciągając gniewnie kamizelkę, 
gdy zatrzaśnięto za nim drzwi biura ważnej osobistości.
 Byron zwrócił uwagę, że w zachowaniu Charliego miesza się prostota mieszkańca 
pogranicza z bystrością miejskiego wygi.
 -	Powiadasz, Dunbar, że ręcznie? Wydaje mi się, że też znam ten sposób. - Spojrzał 
na czujnego Charliego ze znaczącym uśmieszkiem i zaśmiał się złośliwie.
 -	O czym wy, u licha, mówicie? — rozłoscił się Garner.
 -	W ten sposób też się dobija targu. Bierze się od kogoś to, co się chce, a on może 
tylko trzymać ręce przy sobie - zażartował Charlie.
 W stolicy nowego państwa toczyła się taka walka wpływów politycznych i robiono 
tyle intryg, ze zabiegi podejmowane przez Townsendów były jednymi z wielu. Ale mimo 
wszystko, skutki tych zabiegów szybko stały się widoczne. Wpływy, jakie zdobyli, zostały 
uruchomione, zarówno drogą oficjalną, jak i poprzez kontakty osobiste. Delikatna natura 
kampanii przeciw gorzelnikom sprawiła jednak, że nie było wiadomo, kto tę kampanię podjął. 
Podejrzewano wszystkie ważne osobistości, od sekretarza stanu, Randolpha, po ustawodawcę 
i rzecznika gorzelników z Pensylwanii, Alberta Gallatina.
 Ktoś stale wywierał presję na oskarżycieli wyznaczonych do procesu Blacka Danielsa, 
rosła więc ich determinacja, by ukarać tego podżegacza motłochu z pogranicza.
 Zaledwie na kilka dni przed procesem posłali po Garnera żołnierzy, którzy 
przyprowadzili go do głównego oskarżyciela, Everharta, i pułkownika O1ivera Gaspara. 
Pretensjonalny pułkownik miał na sobie nieskazitelny mundur i uśmiechał się służalczo do 
prokuratora. Na widok tej twarzy Garner zawrzał gniewem.
 - Miło was znowu widzieć, majorze Townsend – odezwał się Gaspar i zerknął 
porozumiewawczo na oskarżyciela. - Wiele się zmieniło od czasu naszego ostatniego 
spotkania w Pittsburghu. Wypada panu pogratulować specjalnej pochwały za wzorową 
służbę.
 - Tak samo jak panu. pułkowniku. - Prokurator Everhart uśmiechnął się sztywno. - To 
prawdziwy przywilej mieć w tej trudnej sprawie dwóch tak znakomitych świadków.
 -	Dwóch świadków? - zdziwił się Garner.
 -	Ja też będę zeznawał - pospieszył z wyjaśnieniem Gaspar. 
 Garner zwrócił uwagę, że jak wynikało ze słów prokuratora, również pułkownik 
otrzymał specjalną pochwałę. Miał świadomość, że Gasparowi zależało na niej tak samo jak 
jemu i teraz doszedł do wniosku, iż pułkownik przypisał sobie jakiś udział w pojmaniu Blacka 
Danielsa, by ją otrzymać. Spojrzał na niego z najwyższą pogardą. Gdy prokurator kazał mu 
usiąść, zwalczył nieprzepartą chęć wyjścia stąd. Zmusił się do zajęcia krzesła za biurkiem 
Everharta, obok pułkownika. Musiał dowiedzieć się tyle, ile było możliwe.
 - Pułkowniku, jestem zaskoczony wiadomością, że będzie pan zeznawał, tak samo jak 
tym, że Black Daniels został oskarżony o zdradę stanu. Doskonale pamiętam, że 
aresztowałem go za nielegalne pędzenie whisky i niepłacenie podatku - stwierdził spokojnie. 
Zauważył, że Gaspar i Everhart wymienili spojrzenia.
 - Z tą sprawą mamy od początku różne trudności. W niejasny sposób zniknęła whisky, 
zabezpieczona jako dowód przeciwko niemu. Podobnie zniknęło pana pisemne zeznanie i 
inne dokumenty, które miały być tu przysłane z Pittsburgha. Dlatego z ulgą przyjęliśmy ofertę 
pułkownika, że będzie zeznawał w sprawie zdrady stanu tego człowieka - oświadczył 
prokurator. 
 Garner zesztywniał. Dowody przeciwko Blackowi i Charliemu zniknęły? To dlatego 
Charlie został wypuszczony z więzienia! W sytuacji braku dowodów postanowili uczynić 
kozła ofiarnego z Danielsa i przyjęli ofertę sprzedajnego Gaspara, by sfabrykować oskarżenie 
o zdradę stanu!
 - Może czytał pan artykuły w gazetach – kontynuował Everhart, gdy Townsend się nie 
odezwał. – Moim obowiązkiem jest ostrzec pana, że nie tylko prasa wywiera na nas presję. 
Poważne siły zaangażowały się w to, by uniemożliwić ten proces. Nie wątpię, że mogą 
próbować odwodzić pana od składania zeznań.
 Garner przybrał wyniosłą pozę i hardo spojrzał prokuratorowi w oczy.
 - Ale ja wątpię, by chcieli zawracać sobie mną głowę. Nie mam nic do powiedzenia. 
Aresztowałem Blacka Danielsa za nielegalne produkowanie whisky i niepłacenie podatku. 
Nie wiem nic, co mogłoby się przyczynić do skazania go jako zdrajcy stanu.
 Miał małą satysfakcję, widząc, jak Everhart blednie, a Gaspar oblewa się szkarłatem.
 -	Popisywanie się znajomością ustaw, wypowiedzi podważające prawo nakładania 
podatków przez legalny rząd, nakłanianie innych do oporu przeciwko prawowitej władzy 
poprzez niepłacenie podatków. - Przypominający ropuchę Gaspar spiorunował Townsenda 
spojrzeniem. - Jest winny i ma pan obowiązek usunąć zagrożenie, jakie stwarza on dla 
państwa!
 -	Moim obowiązkiem jest mówić prawdę. - Garner utkwił w pułkowniku stalowe 
spojrzenie. - Jeśli w ogóle cokolwiek powiem.
 -	Jeśli w ogóle... - Pobladły Everhart zerwał się z krzesła i ze zdumieniem spojrzał na 
Gaspara. - Powie pan. Jest pan wezwany na świadka. To pana obowiązek.
 -	On jest moim teściem. - Garner wstał z godnością Townsenda i obrzucił Everharta i 
Gaspara lodowatym spojrzeniem. - Z pewnością nie zapomniał pan o tym, pułkowniku, bo był 
pan na moim ślubie. Black Daniels to ojeiec mojej żony i nie zeznam słowa przeciwko niemu.
 Gaspar sapał z gniewu.
 - Do cholery,Townsend, będziesz zeznawał.Nie wyjdziemy przez ciebie na głupców. 
Potrzebowali przywódcy buntu, to go im znaleźliśmy! Daniels jest bezspornie winny i 
zamierzamy dopilnować, by zawisł na szubienicy. 
 - Żebyś mógł dostać jeszcze jedną niezasłużoną pochwałę, nieprawdaż? Idź do diabła! 
- Garner ruszył do drzwi, ale Everhart zastawił mu drogę.
 - Townsend, będziesz zeznawał - syknął pułkownik, stając za plecami Everharta. - Bo 
jeśli odmówisz, urządzimy ci proces i postawimy zarzut zdrady stanu. Jaki sąd nie uwierzy, że 
odmówiłeś złożenia zeznań, chcąc uratować ojca twojej żony od szubienicy? Okażesz się 
oficerem, który zdradził obowiązek i kraj z powodów osobistych. I zawiśniesz na szubienicy 
obok twojego teścia zdrajcy.
 Garner kipiał gniewem Wiedział, że to zrobią, oskarżą go, by zabezpieczyć swe tłuste 
posadki u anonimowych, lecz potężnych mocodawców. Doprowadzą do powieszenia ojca i 
męża Whitney Daniels Townsend.
 Gaspar utkwił w Townsendzie paciorkowate oczka. W duszy już triumfował. Mieli w 
garści potężnego majora.
 - Townsend, jeśli będziesz z nami współpracował, to kto wie. jakie zaszczyty czekają 
na odważnego oficera, który przyczynia się do wymierzenia sprawiedliwości 
zakonspirowanemu przywódcy buntu gorzelników - rzucił dla zachęty.
 Garner utkwił w nim mordercze spojrzenie, ale milczał.
 - Będzie pan zeznawał, majorze. - Pułkownik uśmiechnął się zimno i odwrócił się do 
prokuratora. - Major Townsend to arystokrata, który ma poczucie obowiązku. Może 
powinniśmy zadbaćo jego bezpieczeństwo i zapewnić mu eskortę wojskową aż do procesu?
 Everhart skinął głową.
 Gdy tylko Garner wszedł do salonu, Whitney od razu wiedziała, że stało się coś złego. 
Podeszła do niego, ale nie chciał z nią rozmawiać, tylko udał się do saloniku na pierwszym 
piętrze, by pomyśleć w samotności. Niebawem wraz z Kate poszła do Blacka do więzienia. 
Przed domem zauważyła żołnierzy, co ją upewniło, że rzeczywiście stało się coś złego.
 Gdy wróciły do domu, żołnierze nadal go pilnowali. Był to dla Whitney znak, że 
pomyślnemu załatwieniu sprawy ojca stara się przeszkodzić jakaś nowa złowieszcza siła.
 Ponury Garner krążył po saloniku.
 -	Co się stało? - Spojrzała na niego rozbrajająco.
 -	Rano zostałem wezwany do prokuratora, który ma oskarżyć Blacka w procesie. 
Zamierzają doprowadzić do powieszenia twojego ojca. - Oznajmił to tak posępnym tonem, że 
ugięły się pod nią kolana.
 -	Ale przecież już od jakiegoś czasu znamy ich zamiary, nieprawdaż? - Próbowała 
uśmierzyć swe lęki.
 -	Chcą to zrobić dzięki mojemu zeznaniu.
 -	Twojemu... - Zachwiała się. - Powiedziałeś, że nie będziesz zeznawał przeciwko 
mojemu ojcu, jeśli mu to pomoże. Powiedziałeś... - Pobladła i zachwiała się ponownie. - Ci 
żołnierze przed domem... - Zaczynała rozumieć, co się stało.
 -	Mają mnie ochraniać - zadrwił.
 W końcu stanęli oko w oko z niubłaganą rzeczywistością, której nie dopuszczali do 
świadomości w ostatnich tygodniach. Garner miał zeznawać w sądzie przeciwko jej ojcu.
 -	Garnerze. - Chwyciła go za rękę i utkwiła w nim wzrok. Z powodu jego napięcia 
nie mogła wykrztusić z siebie prośby. W końcu powiedziała zduszonym głosem: - Proszę cię, 
nie zeznawaj przeciwko mojemu ojcu.
 -	Whitney. - Serce mu się krajało na myśl o jej rozpaczy i ufności. - Czy uważasz, że 
zeznawałbym, gdybym nie musiał. To mój przeklęty żołnierski obowiązek. Złożyłem 
przysięgę. Nic na to nie poradzę. Ale wierz mi, nie mam do powiedzenia nic, co obciążyłoby 
twojego ojca winą zdrady stanu.
 -	To dlaczego zmuszają cię do złożenia zeznań? - Zabrakło jej tchu. - Czy ci 
żołnierze przed domem cię zmuszają?
 Położył drżące dłonie na jej ramionach i przymknął powieki.
 - Whitney, muszę zeznawać. Przyrzekam, że nie zrobię nic co zaszkodziłoby twojemu 
ojcu. Proszę, zaufaj mi.
 Ton jego głosu świadczył o wielkim bólu. Posępny wyraz twarzy też był autentyczny. 
Whitney drżała, gdy ją tak trzymał. Starała się dzielnie znieść cierpienie i chaos, jaki ją 
ogarnął. Co mogła zrobić, by powstrzymać męża od złożenia zeznań? W jaki sposób mogła 
temu zapobiec?
 Spoglądając badawczo w jego szaroniebieskie oczy, odkryła, że w zamęcie, jaki 
przeżywał, desperacko pragnął, by w niego wierzyła, by mu ufała, by go zawsze kochała i 
była z nim do końca życia. Ale czy pragnął tego wszystkiego wystarczająco mocno, by 
sprzeniewierzyć się żołnierskiemu obowiązkowi? Wyznał że w Rapture mu się to 
przydarzyło. Przy odpowiedniej stawce mogłaby zatem próbować się z nim targować.
 Chcąc podjąć właściwą decyzje, starała się wyczytać z wyrazu oczu Garnera jak 
najwięcej. Wyczytała miłość, zaufanie i czułość mężczyzny, który nie potrafił zniszczyć 
niczego, co miało z nią związek do tego stopnia, że nie wyrzucił jej spodni i pamiętnego 
guzika. Poruszyło ją to do głębi. Owszem, była Dalilą. ale zawsze miała wybór. Wreszcie 
sobie uświadomiła, że są rzeczy, o które się nie targuje. Traktować czyjąś miłość jako stawkę 
w transakcji, znaczyło stracić ją, bez względu na to, co udałoby się osiągnąć.
 - Och. Garnerze. Co my zrobimy? - Po jej policzkach płynęły łzy. Objęła go i 
przytuliła się do niego.
 - Zaufaj mi. - Jego oczy też były wilgotne. Przycisnął ją mocno do siebie. Jej oddanie 
pomogło mu odzyskać równowagę. - Kocham cię, moja słodka Whisky. Zaufaj mi, proszę.
 W nocy, gdy Whitney w końcu zdołała zasnąć, Garner ponownie udał się do saloniku 
na pierwszym piętrze. Byron również nie spał. Słysząc odgłosy kroków na korytarzu, wyszedł 
z pokoju, by sprawdzić, kto to. Oczywiście wiedział, tak jak wszyscy domownicy, o wizycie 
syna u prokuratora i znał powód pilnowania domu przez żołnierzy.
 Nie martw się – odezwał się zczą Garner, jakby uprzedzając jego obawy. – Wypełnię 
swój obowiązek jak prawdziwy Townsend.
 Byron wzdrygnął się. Syn wciąż mu nie ufał, nawet po ostatnich wydarzeniach. 
 - A ja mój. Mamy jeszcze kilka dni. Sprawdzę, co zdziałaliśmy od początku starań - 
odrzekł spokojnie.
 Spojrzeli sobie w oczy badawczo i z rezerwą. Ale w żadnym nie zgasła iskierka 
nadziei, że się pojednają. Garner sie rozluźnił i skinął głową w geście wdzięczności za pomoc. 
Ojciec ruszył ciężkim krokiem do swego pokoju.
 Gmach sądu federalego był wypełniony po brzegi. Tłok panował wszędzie. 
Townsendowie z trudem torowali sobie drogę do sali rozpraw, do której dostali się tylko 
dlatego, ze Garner miał zeznawać, a władczy wygląd Byrona nieco ludzi odstraszał. Młody 
Townsend, ubrany w nowy mundur, prowadził Whitney. a Byron towarzyszył Kate i 
Madeline. Charlie pozostał w tłumie przed drzwiami sali rozpraw, jakby bał się tam wejść.
 Olbrzymią, wyłożoną boazerią salę otaczała z trzech stron amfiteatralna galeria. 
Szeroka ława sędziowska i mównica dla świadków stały na podiach, a przed nimi stoły 
zarzucone księgami i papierami. Prawnicy w czarnych togach stali w grupkach, naradzając się 
i dyskutując. Był wśród nich prokurator Everhart, który od razu zauważył Garnera i posłał mu 
znaczący uśmiech, ale młody Townsend odwrócił od niego spojrzenie i skupił je na 
adwokacie Barthotomew Hadesie, przyjacielu Henredona Parkera. Zatrudnił go jako obrońcę 
Blacka Danielsa. Hayes skinął mu głową i uśmiechnął się krzepiąco do Whitney.
 Na salę wprowadzono Blacka ubranego w strój dostarczony przez Garnera - w 
stateczny brązowy surdut i stosowne spodnie. Daniels przeszukiwał wzrokiem galerie, chcąc 
zlokalizować Whitney i Kate. Na jego widok ciotka zwróciła się do Byrona, by szepnął 
Garnerowi, że chciałaby przypiąć szwagrowi pewien drobiazg. Otworzyła zaciśniętą dłoń i 
zdumieni Townsendowie zobaczyli odznaczenie w kształcie serca, z purpurowego materiału, 
haftowanego złotą nicią. Zdobiła je wstążka. Byron był szczerze zaskoczony tym widokiem.
 - To odznaczenie wojskowe za waleczność – stwierdził i zerknął na Whitney i Kate, 
które skinęły głową.
 Garner nie mógł oderwać wzroku od legendarnego odznaczenia, ustanowionego przez 
Jerzego Waszyngtona. Uhonorowano nim za nadzwyczajną odwagę żołnierzy 
uczestniczących w wojnie o niepodległość. Było to jedyne odznaczenie wojskowe, jakie 
dotychczas ustanowiły i przyznały zasłużonym rodakom Stany Zjednoczone. Dostał je także 
Black Daniels. 
 - Zanieś mu to. - Kate wręczyła je Whitney i otarła łzy chusteczką.
 Garner sprowadził żonę po schodach do barierki oddzielającej galerie od reszty sali.
 Gdy Whitney obejmowała Blacka, Kate ścisnęła Byrona za rękę. Obserwowali, jak 
córka przypina ojcu do piersi słynne odznaczenie, a on prostuje się dumnie. Zapłakana pani 
Morrison z trudem widziała, jak siostrzenica i jej maż powracają na swoje miejsca.
 Następnego dnia rano rozprawa rozpoczęła się od powołania przez prokuratora 
pierwszego świadka, niejakiego Horace’a Nevina, poborcę podatkowego z zachodniego 
Maryland. Zarzucany pytaniami Nevin opowiadał, na jakie straszne przykrości naraził jego i 
rodzinę chłopski motłoch. rozwścieczony z powodu akcyzy nałożonej na alkohol Twierdził, 
że gorzelnicy wytarzali go nagiego w smole i pierzu, podpalili jego stajnię, a nocą stratowali 
pole z uprawami. Hayes zgłosił sprzeciw, argumentując, że ta żałosna opowieść nie ma 
związku z zarzutem stawianym Blackowi Danielsowi, ale sędzia Peterson natychmiast go 
uciszył. Najwyraźniej sąd nie chciał uznać, że skoro ów poborca mieszka dwieście mil od 
Rapture, to nie może mieć nic wspólnego ze sprawą Blacka.
 Po Nevinie zeznawało jeszcze kilku poborców podatkowych. Oni również opowiadali 
o przykrościach, jakie wyrządzili im gorzelnicy znieważający autorytet rządu. Wielokrotnie 
zgłaszany sprzeciw adwokata Hayesa znaczył, że na tej sali sądzi się bunt gorzelników, a nie 
jego klienta. Sędzia Petersom konsekwentnie oddalał każdy kolejny sprzeciw obrońcy Blacka, 
a raz nawet zagroził, że każe usunąć Hayesa z saki, jeśli ten nadal będzie zakłucał przebieg 
procesu. Najwyraźniej sądzenie buntu gorzclników odbywało się według z góry ustalonego 
planu. 
 Trzeciego dnia rano na mównicę dla świadków wezwano majora Garnera Townsenda. 
Gdy wstał, na sali zapanowała pełna napięcia cisza. Oczywiście zaczął od złożenia przysięgi 
na Biblię, że będzie mówił prawdę, całą prawdę. Whitney zalała się łzami.
 Everhart przeszedł od razu do rzeczy i spytał, jak major dowiedział się o zdradzieckiej 
działalności gorzelnika Blacka Danielsa i jak aresztował tego wroga ładu i porządku. Hayes 
znowu zgłosił sprzeciw, który sędzia znowu oddalił. Wówczas nawet na twarzach innych 
członków składu sędziowskiego pojawiło się zdziwienie.
 -	Dowiedziałem się, że nielegalnie pędzi whisky, bo połączyłem różne informacje, 
jakie miałem od mieszkańców osady. Przeszukiwałem farmy, a w nocy patrolowałem z 
żołnierzami okolicę i udało nam się odkryć zapasy whisky.
 -	Majorze, proszę powiedzieć całą prawdę. Kto pana poinformował, że Black Daniels 
jest przywódcą bandy gorzelników? Który z mieszkańców? - dociekał Everhart.
 Garner utkwił oczy w Whitney, a ona zachęciła go spojrzeniem, by odpowiedział na 
pytanie.
 -	Whitney Daniels, jego córka.
 -	A więc córka Blacka Danielsa osobiście poinformowała pana o jego zdradzieckiej 
działalności - orzekł triumfalnym tonem Everhart. - Majorze, gratuluję siły perswazji. 
Wkrótce ożenił się pan z panną Daniels, nieprawdaż? - Wskazał na Whitney.
 W sali sądowej rozległ się szmer zdumionych głosów. Zebrani wyciągali szyje, a 
nawet wstawali z miejsc, chcąc zobaczyć tę kobietę.
 Garner stłumił gniew. Liczył się z tym, że jego małżeństwo, z Whitney zostanie 
wykorzystane przeciw Blackowi i postanowił stawić temu czoło. Ale na widok insynuującego 
uśmieszku Everhatra i złośliwego spojrzenia Gaspara, który i siedział na galerii, omal nie 
dostał furii. 
 - To prawda - potwierdził sucho.
 - Czyli wstydziła się zdradzieckiej działalności ojca i postanowiła stanąć po stronie 
ładu i porządku. Przyszła do pana z dowodem jego zdradzieckiej działalności! – pospieszył z 
wnioskiem Everhart, wywołując tym zdziwienie składu sędziowskiego.
 - Ty nędzny łajda... - Garner zerwał się z miejsca i ruszył do prokuratora. Od nagany 
uratował go tylko głośny sprzeciw Hayesa, który zagłuszył jego słowa, a połajanka 
wygłoszona przez sędziego do adwokata dała mu czas na opanowanie nerwów.
 - Black Daniels jest pana teściem. Czy aresztował go pan przed czy po ślubie? - 
Everhart wystrzelił w niego swój ostatni pocisk i dumnie ruszył w stronę sędziów.
 -	Po - odparł Garner.
 -	To. że aresztował pan Blacka Danielsa po ślubie z jego córką, jest zaiste godne 
uwagi. - Uśmiechnął się jowialnie do sędziów. - Wielu z nas może tylko żałować, że nie jest 
w stanie tak zręcznie pozbyć się kłopotliwych krewnych. — Tą uwagą wywołał na sali 
stłumione chichoty. Odwrócił się do Garnera. - Dlaczego śledził pan i aresztował Blacka 
Danielsa po ślubie z jego córką?
 W ostatnich tygodniach Townsend zastanawiał się nad tym pytaniem. Zerknął na 
Whitney, Blacka i ojca, a potem spojrzał hardo na Everharta.
 - Moim obowiązkiem było stać na straży prawa i egzekwować jego przestrzeganie.
 Everoart odprężył się i jego ziemistą twarz wykrzywił wstrętny uśmieszek.
 - Przyłapał go pan z jego bandą buntowników, gdy transportowali beczki z whisky, za 
którą nie zapłacili podatku i aresztował, bo było jasne, że jest winny!
 - Winny pędzenia whisky bez płacenia… - Garner chciał uściślić odpowiedź, ale 
Everhart go zagłuszył, mówiąc do sedziów podniesionym głosem. 
 -Aresztował Blacka Daniela, bo wiedział, że jest winny, że to niegodziwy zdradziecki 
anarchista! Pomimo powinowactwa z tym człowiekiem, wypełnił swój obowiązek 
idopiłnował, by człowiek ów został usunięty z pogranicza jako zagrażający ładowi i 
porządkowi. Teraz wy musicie wykonać swój obowiązek, uznając Blacka Danielsa za 
winnego i wyznaczając mu należną karcę! Ruszył do swojego stołu i oświadczył że nie ma 
więcej pytań.
 Teraz pozwolono Hayesowi przesłuchać Garnera, choć główny sędzia często mu 
przerywał i zgłaszał sprzeciw. Przesłuchanie odroczono w najbardziej emocjonującym 
momencie, ogłaszając przerwę na obiad.
 Po powrocie na salę członkowie składu sędziowskiego byli senni, bo wypili za dużo 
wina do obiadu, a z przejedzenia mieli ociężałe umysły. Nie byli usposobieni do 
wysłuchiwania poważnych zeznań. Ożywili się tylko na chwilę, gdy Garner opowiedział o 
pojmaniu Blacka Danielsa, po czym znowu popadli w odrętwienie. Dobitne podkreślanie 
przez świadka, że aresztował oskarżonego nie pod zarzutem zdrady stanu, lecz za nielegalne 
pędzenie whisky, spotkało się ze źle wróżącą obojętnością. Bez słowa odprawiono go na 
miejsce, a na mównicę poproszono Gaspara.
 Pułkownik opowiedział o swoim przyjeździe do Rapture i o obecności na ślubie 
majora Townsenda z córką Blacka Danielsa. Wówczas sędziowie nieco się ożywili, a on 
zwrócił się do nich wprost. Oznajmił, że jest dumny z wyczynu majora i ze swojej postawy 
podczas przesłuchań Blacka Danielsa w Pittsburghu. Opowiedział o incydentach, które 
jakoby zdarzyły się w więzieniu, gdy przebywał tam Black. Zgodnie ze starannie 
sfabrykowaną i zręcznie przedstawiona opowieścią Daniels ostro napadał na rząd i nakłaniał 
współwięźniów do buntu przeciwko pilnującym ich żołnierzom. Gaspar tak się wyćwiczył w 
insynuowaniu oskarżonemu różnych twierdzeń, że pod koniec trzeciego dnia rozprawy w 
uszach sędziów dźwięczały tylko słowa rzekomo wypowiedziane przez Blacka o 
konieczności „rzucenia na kolana tego Babilonu federalistów”.
 Do wydania wyroku w sprawie zdrady stanu wystarczało dwóch świadków. 
Prokurator nie miał do Gaspara pytań, więc sędzia Peterson uciszył zebranych i spytał 
adwokata Hayesa, czy chce coś powiedzieć, zanim sąd uda się na naradę. Zdumiony Hayes 
oświadczył, że ma do wygłoszenia mowę obronną, ale sędzia uznał to za stratę czasu, bo jego 
zdaniem przedstawione dowody w całej rozciągłości potwierdzały winę oskarżonego;
 W sali rozpraw zapanował okropny rozgardiasz. Korespondenci prasowi krzyczeli i 
przepychali się do wyjścia, a na galerii rozlegały się głosy protestu, bowiem obserwatorzy 
procesu byli podzieleni. Adwokat wdał się w ostrą polemikę zprokuratorem. Oburzenie na 
sali skłoniło Petersona do zmiany stanowiska i po przywróceniu porządku niechętnie pozwolił 
Hayesowi przesłuchać zaledwie dwóch świadków.
 Gdy adwokat wezwał na mównicę panią Townsend, w sali zapadła cisza. Zdobył się 
na ten desperacki gest w sytuacji, gdy nie mógł wygłosić mowy obronnej. W pierwszej chwili 
Garner był przeciwny przesłuchiwaniu Whitney, ale jej oczy zdradzały taką psychiczną 
udrękę, że się zgodził. Nikt się nie poruszył. Było słychać szelest halki pani Townsend, gdy 
szła galerią. Złożyła przysięgę i adwokat wprowadził ją na mównicę.
 Hayes przedstawił ją jako żonę Townsenda i córkę Danielsa, po czym przeszedł do 
rzeczy.
 - Zostało tu powiedziane, że poinformowała pani majora Townsenda o tym, iż pani 
ojciec nielegalnie pędzi whisky. Czy pani io potwierdza? 
 - Tak.
 W sali rozległ się szmer głosów i Petersom po raz kolejny uderzył w stół młotkiem
 - Dlaczego pani tak postąpiła? – kontynuował przesłuchanie adwokat 
 Whitney utkwiła oczy w Warnerze i zagryzła drżące wargi.
 - Ponieważ się w nim zakochałam i uażałam, że powinien o wszystkim wiedzieć.
 Wyraz jej twarzy i szczerość budziły taką sympatię, że na galerii rozległ Się szmer 
głosów.
 - Czy kierował panią wstyd z powodu rzekomej zdradzieckiej działalności ojca?
 - Ależ skąd! - Dramatycznym gestem przytrzymała się barierki. W jej oczach błysnęły 
łzy. - Nie wstydzę się ojca ani niczego, co zrobił. Istotnie nie płacił podatku, bo uważał, że 
nałożono go niesłusznie. Wiele osób tak uważa i nie oskarża się ich o zdradę stanu. Ojciec 
wierzy w naszą wolność, o którą walczył w wojnie o niepodległość, a walczył przecież o 
naszą wolność od niesprawiedliwych podatków nakładanych na nas przez Anglików, o prawa 
i swobody gwarantowane nam przez samego Boga. Walczył pod dowództwem Jerzego 
Waszyngtona i za waleczność otrzymał ustanowione przez niego odznaczenie. On kocha ten 
kraj i naród. - Głos uwiązł jej w gardle, a po policzkach płynęły łzy. To była najważniejsza 
transakcja w jej życiu, więc płakała naprawdę.- Black Daniels nigdy nie zdradziłby kraju, za 
którego wolność przelał krew.
 Hayes podał jej ramię i sprowadził ją po schodach z mównicy. Podeszła do ojca i 
padła mu w ramiona. Obejmowali się w milczę w milczeniu, a w sali panowała cisza. Po 
długiej chwili Black Daniels odsunął córkę i posłał ją do męża, który czekał na nią przy 
przejściu w barierce. Teraz wszyscy widzieli, jak mocno trzyma ją Garner Townsend, starając 
się dodać jej sił i wesprzeć duchowo. Wszystkich poruszyła osobista tragedia, jaka się tu 
rozgrywała.
 Łzy Whitney odniosły skutek, bo sędziowie po raz pierwszy spojrzeli na jej ojca z 
odrobiną współczucia i sympatii. Gdy zajął miejsce na mównicy, wszyscy spoglądali na jego 
bladą piękną twarz i zielone oczy o żywym spojrzeniu, tak podobne i do oczu córki. 
Odpowiadał na pytania Hayesa. wykorzystując każdą sposobność, by potwierdzić swą 
lojalność wobec młodego państwa Stanów Zjednoczonych Ameryki. Gdy adwokat spytał go, 
za co dostał odznaczenie, opowiedział, jak na wojnie uratował swym towarzyszom życie, 
dwukrotnie zostając rannym i omal nie przypłacając tego życiem. Nie trzeba było być 
weteranem walki o niepodległość, by rozumieć wymowę tego odznaczenia. Gdy mówił o 
przyczynie niepłacenia podatku, zwrócił uwagę na trudy i niebezpieczeństwa bycia na 
pograniczu i na niesprawiedliwe nałożenie akcyzy na wnisky w wypadku farmerów ledwie 
wiążących koniec z końcem. Była to zdumiewająca obrona zasad, jakimi kierowali, się 
zbuntowani gorzelnicy, przedstawiająca racje tych, którzy kwestionowali podatek. Gdy 
ogłoszono przerwę do następnego dnia, sędziowie mieli o czym myśleć.
 Czwartego dnia rano proces został zakończony. I znowu sędzia Peterson zdumiał 
Hayesa i większość osób zasiadających na galerii, uznając zbędność mowy obrońcy. Sam 
podsumował sprawę Blacka Daniela i zasugerował składowi sędziowskiemu wydanie 
jedynego możliwego wyroku w sytuacji tak przytłaczających dowodów winy. Przysięgli udali 
się na naradę.
 Garner i Byron pocieszali Whitney, że nie wszystko jeszcze stracone, ale ponad jej 
głową spoglądali na siebie z niepokojem. Gdy rozmawiała po cichu z Kate i rozpłakała się, 
Madeline objęła ją i otarła jej łzy swoją chusteczką.
 Mijały godziny i czas się wszystkim dłużył, ale chcieli wytrwać do końca w 
przełomowym procesie o zdradę stanu. Townsendowie krążyli po sali i rozmawiali z 
Blackiem i Hayesem. W południe wyszli, by przynieść coś do picia i właśnie wtedy sąd 
powrócił na salę, by ogłosić wyrok.
 Whitney była w szoku. Wstała i lodowatymi dłońmi przytrzymywała się oparcia 
siedzenia przed sobą. Madeline przedzierała się przez mim w poszukiwaniu Garnera i Byrona. 
Wszystko działo się jak w malignie - na salę powrócił jako ostatni sędzia, stuknął młotkiem w 
stół, zwrócił się do przysięgłych i kazał obrońcy wstać.
 Black Daniels został uznany za winnego.
 Whitney czuła się tak, jakby ktoś wbił jej w serce sztylet.
 Na sali zaczęła się kotłowanina, bo siedzący na galerii napierali na barierkę , gwiżdżąc 
i krzycząc w proteście przeciwko wyrokowi. Dochodziło nawet do przepychanek pomiędzy 
przeciwnikami i zwolennikami machiny politycznej federalistów, odpowiedzialnej za ten 
wyrok. Garner i Byron z trudem przepchnęli się do miejsca, w którym stał drżący Black, 
wysłuchując wyroku skazującego go na śmierć przez powieszenie. 
 Młody Townsend dostrzegł ponad głowami żonę której, twarz poszarzała, a oczy 
wyrażały nieopisany ból. Poczuła się przez niego zdradzona. Widząc go, zalała się łzami. To 
z jego winy jej ukochany ojciec miał zostać powieszony. Odwróciła się od niego i ruszyła 
przez tłum, szybko niknąc mu z oczu. Garner jak oszalały przepychał się do miejsca, w 
którym widział ją po raz ostatni.
 Byron obserwował ich wymianę spojrzeń, nieutulony żal Whitney i ból Garnera. Teraz 
z łatwością dostrzegł zagrażającą im miażdżącą siłę i ich desperacką miłość. Oboje zostali 
zranieni. Mogli tego wszystkiego nie przetrwać, jeśli... Rzucił się za synem w tłum.
 - Muszę ją znaleźć. - Garner starał się odsunąć ojca, ale ten mocno trzymał go za ręce.
 - Nie! Posłuchaj! Mamy mało czasu! Musimy coś zrobić!
 - Ona mnie potrzebuje.
 - Nie, do diabła! To Black cię potrzebuje! - Byron potrząsnął nim, chcąc zmusić go do 
szybkiego działania. - Znajdziesz ją później! Pomyśl o Blacku. Musimy uratować mu życie! 
Chodź ze mną!
 Coś w tonie głosu ojca przekonało Garnera i przestał się opierać.
 -Dokąd?
 - Do prezydenta. Teraz to jest jedyna szansa.
 Garner wreszcie zrozumiał. Prezydent mógł Blacka ułaskawić! 
 - Poczekaj! - Rzucił się do Danielsa. Ledwie zdołał mu odpiąć odznaczenie, gdy 
pomocnicy szeryfa chwycili skazańca i powlekli przez tłum.
 W korytarzu Byron kazał Charliemu odprowadzić kobiety do domu i ruszył z synem 
do wyjścia.
 W niesłychanym napięciu kroczyli ulicami miasta do prezydenta.
 - Co zrobimy? - zapytał Garner.
 - Żebym to ja wiedział. Możemy spróbować ubić z nim interes - burknął Byron.
25
 Interes. Transakcja... Te słowa świdrowaty Garnerowi w mózgu. Niech Bóg ma ich w 
swojej opiece. Zamierzał, podjąć próbę zawarcia transakcji z prezydentem Stanów 
Zjednoczonych, celem spowodowania ułaskawienia zdrajcy skazanego na powieszenie. Był to 
desperacki krok, podjęty w desperackiej sytuacji. Musiało im się udać, bo od tego zależało 
życie Blacka i los małżeństwa Garnera i Whitney.
 Prezydenta nie było w biurze, wiec udali się do jego rezydencji. Chcąc do niego 
dotrzeć, musieli zostać przepuszczeni przez żołnierzy i sekretarzy stanu. Ale nazwisko 
Townsend i te, na które powoływał się Byron, otwierały im kolejne drzwi.
 - Przyprowadziłem cię tu. a teraz wszystko zależy od ciebie - oświadczył ojciec, gdy 
szli do gabinetu prezydenta.
 Garaer przełknął ślinę, patrząc na silnie zbudowanego mężczyznę, który siedział za 
biurkiem zarzuconym papierami. Wyglądem odpowiadał legendzie, jaką już stanowił. 
Spoglądał na Garnera przenikliwie zza okularów w drucianej oprawce, gdy ten podszedł 
bliżej i przedstawił się. Na dźwięk nazwiska Townsend jego pomarszczona i nalana twarz 
drgnęła.
 Znam to nazwisko. Chodzi o Boston i o milicję. Z czym pan przychodzi?
 - Z bardzo pilną sprawą, sir. - Garner przeszedł do rzeczy i zbliżył się do biurka. – 
Właśnie zakończył się proces Blackstone’a Danielsa, którego uznano za winnego zdrady 
stanu Jest to tragiczna pomyłka sądowa. Przyszliśmy prosić pana by zrobił wszystko, co w 
jego mocy, i nie dopuścił do powieszenia niewinnego człowieka.
 - Chodzi o proces w sprawie nielegalnej produkcji whisky? - Waszyngton był 
niezadowolony. - Czego oczekujecie w tej sprawie?
 Gdy jednak Garner wyjaśnił mu swe skomplikowane związki z Blackiem Danielsem i 
ze swadą opowiedział, jak do nich doszło, w oczach prezydenta pojawiła się iskierka 
zrozumienia. Zdjął okulary i spoglądał łagodniej, słuchając relacji o tym, jak miłość 
doprowadziła do spędzenia razem nocy i do przymusowego ślubu, po którym doszło do 
pojmania najważniejszego gorzelnika. To była zdumiewająca historia małżeństwa i rodziny, 
które spotkała straszna niełaska.
 Garner zaczerpnął tchu. Uświadomił sobie, że mówił bez przerwy przez kwadrans. 
Widząc poważną minę Waszyngtona, domyślił się, jaką usłyszy odpowiedź,
 -	Majorze Townsend. to naprawdę niezwykła historia, która porusza serce i 
przemawia do rozumu. Ale jest całkowicie poza moją gestią. Ten człowiek został osądzony i 
skazany przez ławę przysięgłych.
 -	Tylko na skutek niewyobrażalnie stronniczego i niedorzecznego postępowania sądu 
federalnego, sir. To nie było wymierzanie sprawiedliwości, lecz czysta kpina z niej! –oburzył 
się Byron.
 - Postąpiono z tym człowiekiem słusznie. – Waszyngton wstał i odwrócił się do okna. 
- Czy zdajecie sobie sprawę, ile złowrogich sił stara się zniszczyć te kruchą władzę i panujący 
porządek? Skazany jest otwartym przeciwnikiem podatków.
 Garner miotał się w bezsilnej złości. Tracił już nadzieję, gdy nagle przypomniał sobie, 
że trzyma w dłoni ważny dowód w sprawie Blacka Danielsa. Rozprostował palce i spojrzał na 
odznaczenie - świadectwo odwagi i lojalności teścia. Wyciągnął rękę z purpurowym sercem z 
materiału. 
 - I patriotą - dodał.
 Waszyngton odwrócił sie zdumiony i podszedł do niego. Przyjrzał się odznaczeniu i 
zaczął spacerować po gabinecie.
 - Skąd pan to ma? -spytał cicho.
 Od człowieka, którego uhonorował pan tym odznaczeniem... od Blacka Danielsa -
odparł zniecierpliwiony. - Spędził pod pana dowództwem zimę w Valley Forge, a w 
następnym roku został dwukrotnie ranny, ratując swych towarzyszy od pewnej śmierci.
 Rumiana twarz Waszyngtona jakby poszarzała.
 - Jeśli to, co pan mówi. jest prawdą... Była sroga zima. Te twarze są wyryte w mej 
pamięci. Jak wygląda ten człowiek?
 - Jest dość wysoki, ma ciemne włosy i zielone oczy o zaczepnym spojrzeniu, a także 
odrobinę zadarty nos. To urodzony kupiec, przywódca i mówca. Podobno potrafi 
przechytrzyć każdego!
 Waszyngton przerwał ten opis gestem dłoni i przymknął powieki. Przywołał w 
pamięci wciąż żywe wspomnienie obdartych, przemarzniętych żołnierzy, którzy czasami mu 
się śnili. I nagle zobaczył tę twarz, z której najlepiej zapamiętał promienny, zniewalający 
uśmiech i lekko zadarty nos. Po niej pojawił się obraz krwawiących bosych stóp w śniegu.
 - Oddałbym duszę za tych żołnierzy, którzy tam znosili wraz ze mną tę zimę - wyznał 
zdławionym głosem. - Ale nie mogę oddać kraju. Każdą zdradę należy przykładnie karać.
 - Ale to nie była zdrada! - zaprotestował Garner, zły i przygnębiony. - Aresztowałem 
go za niepłacenie podatku, a nie za zdradę stanu. Wyssali ją z palca i zagrozili mi, że jeśli 
odmówię złożenia zeznań, to oskarżą mnie o to samo. - Ogarnęła go czarna rozpacz. Czego, 
do licha, mógł chcieć ktoś taki jak Waszyngton? Czym można było go kupić? Odpowiedź 
podsunął mu sam generał.
 - Nie mogę dopuścić, by historia przekazała potomnym, że walczyliśmy o powstanie 
tego państwa i dopuściliśmy, by od razu zginęło. Jeśli mam zająć miejsce w historii, to jako 
jego obrońca – powiedział. 
 Czyli chciał zająć godne miejsce w historii! Miał tylko jedno pragnienie - być 
szanowanym przez przyszłe pokolenia, zostawiając po sobie godne dziedzictwo. Garner 
musiał podjąć z nim ryzykowną grę i postarać się wygrać!
 - A jak historia oceni rząd tak słaby, niepewny i przestraszony, że gorliwie uznaje on 
winę i skazuje na śmierć niewinnych ludzi - patriotów - za to, iż mówią, co myślią, bo takie 
prawo gwarantuje im konstytucja? Jak długo przetrwa kraj, w którym sędziowie odmawiają 
oskarżonym przysługującego im prawa do obrony i dostosowują wyroki do koniunktury 
politycznej? Jak przyszłe pokolenia ocenią prezydenta, który toleruje takie jaskrawe pomyłki 
sądowe?
 Waszyngton się nachmurzył, ale wydawało się, że przeżywa rozterki.
 - Czy będzie pan mógł spać spokojnie, mając na sumieniu śmierć Blacka Danielsa? 
Jest pan pierwszym prezydentem, Stanów Zjednoczonych. Czy chce pan być zarazem 
pierwszym, który uznał wyrok śmierci o zdradę stanu w wypadku niewinnego człowieka, na 
dodatek pańskiego towarzysza walki o niepodległość kraju? - Garner wcisnął mu do ręki 
odznaczenie teścia i patrzył badawczo w oczy, starając się wyczytać z ich wyrazu przyszłość. 
- Po panu przyjdą na ten urząd inni, ale długo będziemy czekać na kogoś tak oddanego 
sprawiedliwości i prawdzie. To będzie dziedzictwo, jakie pan po sobie zostawi. Przez lata 
ladzie będą mówili o pana uczciwości. Mogą mówić już od jutra, gdy o pana szlachetnym 
geście napiszą gazety i poruszy pan serca i umysły. Generale, na pańskiej dłoni spoczywa 
dowód lojalności Blacka Danielsa wobec tego kraju. Ten człowiek nie zasłużył sobie na 
śmierć, walcząc o powstanie Stanów Zjednoczonych. Zasłużył sobie na sprawiedliwe 
potraktowanie i życie na wolności, za którą pod pańskim dowództwem przelewał krew.
 Waszyngton wpatrzył się w zniszczoe odznaczenie, a gdy po chwili podniósł wzrok na 
Townsenda, miał wilgotne oczy. Uznał prawo Blacka Danielsa do ułaskawienia.
 Garner i Byron zjawili się w domu z triumfalnymi minami. Na ich spotkanie wybiegli 
z domu Kate, Madeline i Charlie. Gdy rozległa się radosna wieść, wszyscy padali sobie w 
objęcia.
 - Został ułaskawiony! – krzyknął Byron, porwał Kate w ramiona i zakręcił nią w 
kółko. - Garner wytargował dla niego wolność!
 - Gdzie jest Whitney? - Młody Townsend chwycił za ramię Charliego i Madeline. - 
Chcę być tym, który jej to...
 - Zniknęła. -Madeline pociągnęła go za rękaw. -Wybiegła z gmachu sądu. Myśleliśmy, 
że wróciła do domu. ale nikt jej nie widział. 
 Zniknęła. Trwało chwilę, zanim Garner to sobie uświadomił. Nagle przypomniał sobie 
wyraz jej twarzy, gdy odczytano wyrok. Rzucił się do drzwi.
 Przemierzał konno Filadelfię. Nie znała tego miasta. Dokąd mogła pójść? Była 
zdruzgotana i bezbronna. Myśl o tym działała na niego jak ostroga. Żałował teraz, że nie 
odszukał Whitney w gmachu sądu, że nie poprosił jej, by mu zaufała. Zaufała?
 Jak mogła mu zaufać, gdy jej miłość doznała takiego zawodu, a ojca czekał stryczek? 
Na myśl o tym Garner przeżywał katusze. Zaczął się zastanawiać, dokąd mogła pójść. 
Próbował wczuć się w nią. Lubiła whisky i handel. Natchnęło go to myślą, by udać się na 
targ. Popędził konia. W Bostonie lubiła przebywać na tętniącym życiem targu. Może 
nawoływania przekupniów zaprowadziły ją na wielki plac targowy Filadelfii?
 Torując sobie drogę w tłumie, wśród straganów i wózków, wypatrywał kobiecego 
stroju ze szmaragdowego aksamitu, w kolorze oczu Whitney. W końcu go zobaczył. Jego 
żona przechadzała sie po placu i z zadowoleniem obserwowała targujących się ludzi.
 Garner zsiadł z konia i zawołał ją, ale jego głos zagłuszały okrzyki przekupniów.
 - Whitney! – Usłyszała jakby z daleka swoje imię i rozejrzała się. To Garner szedł do 
niej. Miał rozgorączkowane spojrzenie i zaczerwieniną, spoconą twarz. – Whitney. – Widząc 
go tak blisko, cofnęła się w tłum, nieprzygotowana na spotkanie z nim w sytuacji, gdy ojciec 
miał wkrótce zawisnąć na szubienicy. – Whitney! – Przyspieszył kroku, bo zaraz mogła na 
dobre zniknąć mu z oczu. Teraz dopiero w pełni zdał sobie sprawę, jak okrutnie była 
zraniona. Szedł za nią, gdy przestraszona kluczyła w tłumie, aż w końcu zdołał ją chwycić za 
rękaw. – Psiakrew, Whitney! Zatrzymaj się. Muszę ci coć…
 - Nie. – Wyrywała się nieustępliwie, potrącając przechodniów. Czy nie rozumiał, że 
potrzebowała samotności? Że jego widok był dla niej bolesny jak cios w serce?
 - Whitney. – Zauważył, że ludzie zaczynają im się przyglądać. – Wróć ze mną do 
domu – poprosił. Muszę ci powiedzieć…
 - Nie. Nie wrócę. Zostaw mnie samą. – Poczuła jego palce na nadgarstku, ale nie dała 
się przyciągnąć.
 - Whitney, daj mi coś powiedzieć. – Tak chciał ją przekonać, że przestał zważać na to, 
czy ktoś usłyszy jego słowa. – Black został ułaskawiony. Rozumiesz? Ułaskawiony!
 Zamarła w bezruchu.
 - Co? – wykrztusiła.
 - Tak jak powiedziałem. Prezydent rozpatruje jeo sprawęi przyrzekł mi, że go 
ułaskawi.
 - To niemożliwe.
 - Do lich, Whitney, to prawda. Dzięki staraniom mojego ojca Waszyngton przyjął nas 
obu. Wytargowałem od niego akt łaski dla twojego ojca. Przysięgam!
 Widząc niedowierzanie na jej twarzy, zadał sobie sprawę, że musi to brzmieć 
niewiarygodnie. On, stateczny, nieskazitelny bostończyk, wytargował u prezydenta Stanów 
Zjednoczonych prawo łaski dla gorzelnika uczestniczącego w buncie, będącego jednym z 
tych, których Waszyngton przyrzekł wykorzenić z narodu.
 Po chwili Whitney uświadomiła sobie, że szczery bezkompromisowy Garner 
Townsend nie powiedziałby czegoś takiego, gdyby to była nieprawda. Dotychczas nie 
okłamał jej w żadnej sprawie. Nigdy by tego nie zrobił. Nogi ugięły się pod nią, bo stało się 
coś absolutnie zdumiewającego.
 - Ty? – spytała zduszonym głosem. – Ale w tobie nie ma za grosz kupca. Nie znasz się 
na handlu.
 - Widocznie jednak znam się na tyle dobrze, by uratować twojego ojca od stryczka.
 Odprężyła się.
 - Jesteś pewny, że naprawdę go ułaskawił?
 - Wypuszczą go z więzienia, gdy tylko będą gotowe stosowne dokumenty, 
prawdopodobnie jutro. – Dostrzegł w wyrazie jej oczu nadzieję, ale nie do końca pozbyła się 
wątpliwości.
 - Jak ci się udała? Generał Waszyngton… Co mu powiedziałeś?
 - Ona mi wciąż nie wierzy! – krzyknął zdesperowany do gapiów, którzy ich otoczyli 
ciasnym kręgiem – stare bezzębne handlarki ryb, grubi, kapiący od tłuszczu rzemieślnicy, 
bosi majtkowie biznesmeni w jedwabnych pończochach i zapiętych ciasno pod szyją 
kołnierzach. Garner puścił rękę Whitney i przeczesał włosy palcami. Uniósł podbródek tak 
jak ona, gdy zaczynała się targować.
 - Chodź ze mna do domu, to opowiem ci wszystko słowo w słowo.
 - Ale…
 - Whitney Daniels Townsend, jeśli chcesz się dowiedzieć, jak wytargowałem dla 
twojego ojca ułaskawienie, to musisz wrócić ze mną do domu. – Gdy pozwoliła, by ją 
prowadził, tłumek ryszył za nimi. – Musisz wrócić ze mną do domu jak godna żona i przestać 
robić widowisko na oczach całej Filadelfii.
 - Przestać robić z nas widowisko – powtórzyła, uświadomiwszy sobie, że mąż targuje 
się z nią o powrót do domu! Mogła mu więc wierzyć, gdy mówił, że wytargował dla jej ojca 
ułaskawienie!
 Radość wzięła górę nad wątpliwościami. Serce Whitney podskoczyło na myśl o tym, 
że odzyskała ojca i męża.
 Spojrzała Warnerowi w oczy przez łzy szczęścia, z miłością i wdzięcznością. A on 
spojrzał jej w oczy z dumą, ufnością i troską, rozgrzewając ją tym jak łykiem najprzedniejszej 
whisky. W tej wymianie spojrzeń kryły się życiodajne uczucia i przyrzeczenia.
 - Chcę mieć godną żonę - powiedział wzruszony. - Ale przede wszystkim chcę mieć 
ciebie. Jestem odpowiedzialny za to, że tak cierpiałaś. Przysięgam, że z całych sił będę się 
starał zawsze sprawiać ci radość. Wróć ze mną do domu i bądź moją kobietą. Jeśli chcesz, 
ubieraj się w spodnie, targuj się ze służącymi i pracuj w gorzelni, a nawet pij whisky, pod 
warunkiem, że nie będziesz za bardzo upijała mojego dziadka. Gdybyś mi jeszcze przyrzekła, 
że nie będziesz walczyła ze mną zbyt zaciekle, to zawarłbym z tobą rajską transakcję, której 
owoce będą istniały do końca twoich dni!
 Gapie wstrzymali oddechy, ciekawi jej odpowiedzi. 
 - To się nazywa interes!
 Śmiała się przez łzy, rzucając mu się w ramiona. Pocałowała go namiętnie. Upojony tą 
pieszczotą, potraktował ją jako zapowiedź ziemskiego raju, który właśnie od niej wytargował.
 Black Daniels istotnie został ułaskawiony i zwolniony z więzienia następnego dnia. 
Prezydent postawił mu tylko jeden warunek - że nie będzie już zajmował się gorzelnictwem 
na terytorium Stanów Zjednoczonych. Ułaskawiony uznał to za niemal tak samo trudne do 
przyjęcia jak kara, której uniknął. Chciał nawet udać się do swego dawnego dowódcy i złożyć 
mu pewną propozycję. Garner i Charlie stanowczo wyperswadowali mu takie pomysły. 
Blackowi nie pozostało nic innego, jak zgodzić się na warunek Waszyngtona. Ale opusz-
czając więzienie, nadal się zastanawiał, jak przystało na Danielsa, czy w odległym od stolicy, 
bezpiecznym miejscu nie zajmować się jednak gorzelnictwem. W drodze do domu powiedział 
Garnerowi i Charliemu, że współwięźniowie uważali za takie miejsce Kenmeky, z racji 
położenia daleko na zachodzie, w bezpiecznej odległości od armii federalnej, a także ze 
względu na dobrą ziemię i wodę, i rzekę zapewniającą łatwy transport.
 W domu czasowo zajmowanym przez Townsendów został przyjęty z euforią. Whitney 
uścisnęła go z najwyższym wzruszeniem, a po nim Garnera i Charliego. Stając przed 
sztywnym Byronem, zachowała jednak dystans, choć nie uniosła hardo podbródka, a w jej 
oczach błysnęły łzy.
 - Dziękuję za wszystko, co pan dla nas zrobił. - Wyciągnęła do niego ręce, a on je 
uścisnął. Gdy tak stali, dało się słyszeć pociąganie nosem i pochrząkiwanie.
 Wieczorem pod okiem Edgewatera została wydana wspaniała uczta dla uczczenia 
pomyślnych wydarzeń. Pierwszy wzniósł toast Black, wyrażając wdzięczność dla Garnera i 
Byrona. Po nim podniósł się Garner i podziękował ojcu za wspaniałomyślną pomoc, a 
Charliemu za wszelkie starania. Odwrócił się do Whitney i oświadczył, że ma ona do 
zrobienia pewien interes, a mianowicie musi jeszcze raz udać zapłakaną kobietę i pofa-
tygować się do redakcji gazet, by opowiedzieć im o kierowanej przez opatrzność mądrości 
prezydenta i o jego niezawodnym poczuciu sprawiedliwości. Uważał to za część... transakcji 
zawartej z Waszyngtonem, zgodnie z którą wszyscy mieli poznać wielkość generała. 
Uśmiechnęła się z zadowoloniem, wyrażając zgodę.
 Po nim wstał Byron.
 - Może mówię te słowa trochę za późno, ale ze szczerego serca. Whitney, witaj w 
naszej rodzinie. - Trzymał w dłoni kielich i dumnie unosił głowę. Teraz nagle każdy zdał 
sobie sprawę z tego, co stało się w ostatnich tygodniach. Wszyscy pokonali wzajemną 
niechęć, wspierali się i pomagali sobie nawzajem, jak prawdziwa rodzina. Garner z podziwem 
pomyślał o dzielności i odwadze żony, o jej szlachetności i zdolności wybaczania. Wniosła do 
jego rodziny swą witalność i krzepiącą serdeczność. Czuł się najszczęśliwszym mężczyzną na 
świecie. W jego myśli wdarł się głos ojca: - Wznoszę toast za małżeństwo mojego syna. - 
Gdy wypili, Byron odwrócił się do Kate. - I za nasz rychły ślub. - Już niemal podnieśli 
kielichy do ust, gdy zorientowali się, co faktycznie powiedział. Przyjął ich zaskoczenie z 
pewnym zadowoleniem i dodał: - Pobierzemy się z Katheryn po powrocie do Bostonu, 
najszybciej, jak to będzie możliwe.
 Garner jako jedyny był szczerze zdumiony oświadczynami, bo tylko on nigdy nie 
zastał pani Morrison i ojca w dwuznacznej sytucji. Ale Kate spoglądała na Byrona wyraźnie 
zaszokowana. Oblała się purpurą i spiorunowała go spojrzeniem, wstając gwałtownie z 
krzesła.
 - Byronie Townsend, jak pan śmie przedstawiać tego rodzaju pańskie plany? Nawet 
mnie pan nie spytał, czy chcę zostać pana żoną. - Z furią wyszła z jadalni.
 Byron spojrzał na nią i na zebranych.
 - Chyba nie zna się pan na kobietach - skomentował złośliwie Black, taksując go 
wzrokiem. Roześmiał się i orzekł: - Chcąc się o nich czegoś dowiedzieć, wybrał pan sobie 
twardą sztukę.
 Byron miał taką minę, jakby żałował, że pomógł go ocalić od śmierci.
 Odwrócił się od niego, ale jego wzrok natrafił na Madeline, która wyzywająco 
skrzyżowała ręce na piersiach i spoglądała na niego ze złością.
 - Stryju Byronie, radzę ci, nie zepsuj tego. Niech ci się powiedzie z ciocią Kate - 
zmrużyła oczy - bo inaczej oddam moje dziesięć procent głosów Gamerowi - ostrzegła go.
 Idąc po schodach do pokoju pani Morrison, Townsend myślał o tym, że stawką w tej 
grze jest jego miłość, męska duma i biznes. Gdy do jadalni dobiegły stłumione odgłosy ostrej 
wymiany zdań, Black uśmiechnął się złośliwie, wstał i oświadczył, że idzie się przejść. 
Whitney i Charlie zgłosili chęć towarzyszenia mu, ale stwierdził, że chce być sam, 
zakosztować wolności i pomyśleć.
 Garner ziewnął i znacząco spojrzał na żonę. Niebawem ruszyli objęci do swojego 
pokoju. Na schodach nie było słychać odgłosów sprzeczki w pokoju na pierwszym piętrze, za 
to z holu dotarły do ich uszu znaczące słowa.
 - Spróbuj to zrobić jeszcze raz, a przysięgam, że cię ugryzę! – ostrzegła kogoś 
Madeline tonem godnym członka rodziny Żelaznych Townsendów.
 Odpowiedział jej śmiech Charliego Dunbara.
 Piątego maja, miesiąc po ułaskawieniu Blacka, Kathryn Morrison i Byron Townsend 
wzięli ślub w Bostonie, w obecności wybranych osób z bostońskiej elity politycznej i 
finansowej. Na przyjęciu ślubnym Byron ogłosił, że kierownictwo firm Townsendów 
przejmuje jego syn, Garner, a on po miesiącu miodowym zacznie starania o wybór do 
Kongresu. Kate spoglądała na niego z dumą i miłością. Garner i Whitney promienieli, a Ezra 
ze wzruszeniem kiwał głową.
 Na przyjęciu ślubnym najstarszy Townsend z ożywieniem dyskutował z Blackiem 
Danielsem na temat różnych metod destylacji alkoholu. Ostatnio zdarzało im się to 
codziennie. Madeline ze złością odrzucała zaloty Charliego Dunbara, który szybko się z tym 
pogodził i adorował inne kobiety z towarzystwa. Właściwie było mu obojętne, że Madeline 
woli pokazywać się z przystojnym Carterem Meltonem. Nie chciał jej łamać serca, bo 
wkrótce wybierał się z Blackiem do Kentucky.
 Późnym wieczorem, gdy goście wyszli i w domu zapanował spokój, Garner i Whitney 
udali się do swego pokoju bardzo siebie spragnieni. Może świadomość, że jest to noc 
poślubna Byrona i Kate, podnieciła ich zmysły. Whitney cierpliwie stała przy wygasłym 
kominku, gdy mąż zdejmował z niej wytworną suknię z przejrzystego jedwabiu.
 Na widok dorodnych piersi uwolnionych z obcisłego zalotnego gorsetu poczuł 
przypływ namiętności. Zamknął drzwi i obserwował zmysłowe ruchy żony, gdy zdejmowała 
halki, podniecona tak samo jak on. Podszedł do niej jak skradający się drapieżnik, miękkimi 
bezszelestnymi krokami.
 Ale jej nie dotknął, choć dzieliła ich odległość kilku centymetrów. Pod wpływem tej 
bliskości serce Whitney biło mocniej i czuła mrowienie skóry. Zamknęła oczy, wyobrażając 
sobie dotyk ciała męża i nagle poczuła jego dłonie na ramionach, piersiach, szyi i twarzy. 
Przeżywała takie upojenie zmysłów, że już nie potrafiła odróżnić rzeczywistości od 
wyobraźni.
 Stanęła na palcach i rozchyliła usta, szukając jego ust. Otworzyła oczy, bo zaczął się 
od niej odsuwać. Przeżywając udrękę podniecenia patrzyła, jak usiadł w fotelu przy kominku 
i nonszalancko wyciągnął długą umięśnioną nogę.
 - Ogarnęła mnie zaduma - oświadczył zmysłowym głosem, ale jego spojrzenie 
zdradzało, że w pełni kontroluje swoje reakcje. - Jestem niezwykłym szczęściarzem. Mam 
piękną żonę, która wspaniale spełnia wszystkie moje oczekiwania z wyjątkiem jednego. - 
Zawiesił głos i rozkoszował się jej dezorientacją. - Chodzi o to, że moja żona nie wydaje zara-
bianych przeze mnie pieniędzy, w ogóle nie wydaje pieniędzy. - Gdy Whitney osłupiała, 
zrobił minę męczennika. - To trudna do zniesienia hańba i straszny wstyd dla człowieka 
interesu ze wschodu. Postanowiłem wziąć dziś sprawy w swoje ręce.
 Whitney odwróciła się do niego, zbita z tropu tym posunięciem i posępna, bo 
pobudzone zmysły nie dawały jej spokoju. Gdy z kieszeni surduta wyjął skórzaną sakiewkę i 
zaczął nią pobrzękiwać, była tą grą zaskoczona.
 - Zamierzam cię nauczyć sztuki wydawania pieniędzy w sposób nadzwyczaj 
przyjemny i niezapomniany. Jeśli chcesz dziś zażywać ze mną zmysłowych rozkoszy, musisz 
za nie zapłacić.
 - Nie wygłupiaj się - odezwała się po chwili konsternacji. 
 Garner uśmiechał się szeroko, naśladując uśmiech Danielsów, którym wyrażali 
złośliwość i stanowczość.
 -	Wcale się nie wygłupiam, tylko targuję. Ja musiałem się nauczyć targować, ty 
musisz się nauczyć wydawać pieniądze. To niezwykle łatwe. Będziesz mi mówiła, czego 
chcesz, a ja będę ci podawał cenę. Wręczysz mi pieniądze, a ja dam ci za nie to, czego 
zapragniesz. - Stanął jak uwodziciel i napawał się jej podnieceniem.
 - Garnerze, nie bądź śmieszny. - Rzuciła mu zniewalające spojrzenie i otarła się 
piersiami o jego tors. Ale on wziął ją za ramiona i odsunął. Z powagą włożył jej do ręki 
sakiewkę.
 Rzuciła pieniądze na stół i poszła w najdalszy kąt pokoju. Jak Garner śmiał tak z nią 
postępować?
 Usiadł na krześle. Jego twarz wyrażała stanowczość, gdy obserwował, jak nadąsana 
Whitney chodzi po pokoju. Zastanawiał się, czy przed pierwszą lekcją nie powinien żony 
jeszcze bardziej podniecić. Zatrzymała się i rzuciła mu wściekłe spojrzenie.
 -	Oczywiście, jeśli nie możesz...
 -	Garnerze Townsendzie, to nic trudnego wydawać pieniądze, W Bostonie robi to 
każdy półgłówek i niedorajda - burknęła, nieświadoma, że tymi słowami dostarcza mu ar-
gumentów. Znieruchomiała na widok jego sarkastycznego uśmiechu, bo nagle zdała sobie 
sprawę z wymowy swego stwierdzenia. Każdy półgłówek i niedorajda wydawał pieniądze, a 
ona nie mogła? Podeszła sztywno do stołu i z jękiem chwyciła sakiewkę, otwierając ją 
szarpnięciem. Zobaczyła dużo złotych monet różnej wielkości i o różnych nominałach. Nie 
mogła przełknąć śliny, bo gardło dziwnie jej się zacisnęło, a w głowie miała pustkę.
 Odetchnęła głęboko i wyjęła dużą monetę. Uniosła podbródek.
 - Chcę dostać pocałunek - powiedziała cicho, przeżywając torturę zmysłów.
 Garner był przy niej w jednej chwili.
 - Za pięćdziesiąt dolarów? Nie wolałabyś zacząć od czegoś skromniejszego?
 Prychnęła z irytacją i spoglądając posępnie na jego skrzywione w uśmiechu usta, 
sięgnęła do sakiewki po monetę o mniejszym nominale. Wyjęła mniejszą od poprzedniej z 
wybitą liczbą dwadzieścia.
 -	Czy ta wystarczy? To jest dwadzieścia dolarów, nieprawdaż? - odezwała się 
urażona.
 -	Gdy opanujesz podstawy, musimy się zająć twoją rozrzutnością - oświadczył czule i 
stanął tak blisko niej, że niemal się o nią ocierał.
 To spraw, by ten pocałunek był wart dwadzieścia dolarów. - Gdy to powiedziała, była 
dziwnie podekscytowana, jakby otrzymała władzę. Nagle przypomniała sobie, że zna to 
uczucie. Zawsze jej przecież towarzyszyło, gdy ubiła z kimś interes.
 Garner zaczął ją całować. Pieścił jej wargi językiem, a po chwili wsunął go do jej ust. 
Poczuła w podbrzuszu znajome ciepło i wilgotność. Wyprostował się i nieco odsunął. Wyraz 
jego twarzy świadczył o trudnym do opanowania podnieceniu. Objął ją. Czuł, jak pod 
wpływem dotyku jej ciała zaczyna płonąć. Ale wiedział, że ostateczna rozkosz będzie tym 
większa, im dłużej potrafi zapanować nad namiętnościami. Złość, jaka na moment rozbłysła 
w jej oczach, dobrze świadczyła o jego stanowczości.
 -	Trzymaj mnie mocno - zażądała. Jej piersi falowały coraz silniej.
 -	To kosztuje dziesięć dolarów. Przypuszczam też, że chcesz, bym cię pocałował po 
raz drugi za dwadzieścia dolarów - odparł spokojnie.
 -	Psiakrew, Garnerze Townsendzie! - wybuchnęła, tupiąc. Obudziła się w niej 
uśpiona Dalila. Jej mąż też przecież miał zmysłowe pragnienia, choć nad nimi panował. 
Postanowiła dostać od niego to, czego chciała. Wyjęła z sakiewki dziesięcio-i 
dwudziestodolarówkę. Wcisnęła je Garnerowi do ręki.
 Włożył je do kieszeni i wziął ją w ramiona, spijając słodycz z jej ust. Mimowolnie 
przysunął do jej brzucha nabrzmiałą męskość, podniecając tym ją i siebie jeszcze bardziej. 
Gdy się odsunął, oboje dyszeli. Ich ciała były teraz spragnione najintymniejszego kontaktu.
 -	Przy takim tempie ta noc będzie cię dużo kosztowała. - Uśmiechnął się 
uwodzicielsko.
 -	Ile kosztuje dotyk? - Udawała, że nie dostrzega, jak on się z nią drażni.
 -	To zależy, jaki rodzaj dotyku.
 -	Intymny, długi i mocny. - Uwolniła piersi z gorsetu. - Tu.
 - Obiema dłońmi... dwadzieścia dolarów. - Z trudem wydobył z siebie głos, 
obserwując, jak pod wpływem dotyku twardnieją i powiększają się brodawki piersi Whitney. 
Sięgnęła do sakiewki i nie patrząc, wyjęła monetę dwudziestodolarową. Mignęła mu przed 
oczami złotym krążkiem i włożyła go do kieszeni jego spodni. Wówczas mocno ujął w dłonie 
jej piersi o jasnej jedwabistej skórze i gładził je wprawnymi ruchami palców. Pod wpływem 
tej pieszczoty Whitney zamknęła oczy i odchyliła głowę do tyłu, prężąc się i wzdychając.
 Gdy jego ręce znieruchomiały, uniosła powieki i spojrzała mu w oczy. Ujęła go za 
nadgarstki i przesunęła jego dłonie na swoje boki, a następnie na pośladki. Równocześnie 
ocierała się piersiami o jego tors.
 - Czy jest to już inny dotyk? - upewniła się.
 Stanął prosto tylko dzięki temu, że przestał myśleć o jej jędrnych piersiach. Jego 
zmysły płonęły. Teraz był na siebie zły, że rozpoczął tę szaloną grę z pieniędzmi.
 -	Inny.
 -	Dotknij mnie jeszcze raz. - Sięgnęła do sakiewki po złoty krążek.
 Wówczas ujął w dłonie jej krągłe gładkie pośladki. Znowu musiał wytężać całą swą 
wolę, by odsunąć od nich ręce. Drżał, bojąc się poruszyć, ale ona chwyciła sakiewkę i poszła 
z nią do łóżka.
 Położyła się na miękkiej pościeli i skinęła na niego palcem.
 -	Rozbierz się, ale powoli - poleciła mu i wyjęła z sakiewki pięćdziesiąt dolarów. 
Posłusznie zdejmował ubranie bez pośpiechu, obserwując, jak rośnie pożądanie Whitney na 
widok jego coraz bardziej obnażonego ciała. Na wpół siedząc, tęsknie ocierała jedną nogę o 
drugą. - I całuj mnie całą.
 -	Masz bardzo kosztowne upodobania - westchnął podniecony, kładąc się obokniej. - 
Chcę za to jeszcze pięćdziesiąt dolarów.
 Wcisnęła mu do ręki monetę i położyła się, upajając jego bliskością. Uklęknął obok 
niej i pocałował ją w usta, w skronie, uszy i szyję, a potem drażnił wargami i językiem jej 
piersi i biodra, pieszcząc ją także dłońmi. Jej ciało płonęło z rozkoszy. Powoli przesuwał usta 
na jej uda, kolana i stopy, i z powrotem w górę, aż do łona.
 Falowała, drżąca, rozgrzana, zarumieniona. To była niebiańska tortura zmysłów, 
rozkosz rozlewająca się po całym ciele. Pod wpływem pieszczoty łona krzyknęła. Wówczas 
Garner uklęknął pomiędzy jej rozchylonymi udami i spoglądał z uwielbieniem na jej piękne 
ciało, gotowe na jego przyjęcie.
 - Lekcja skończona.
 Uniósł sakiewkę i wysypał monety na jej brzuch i piersi. Pod wpływem dotyku 
zimnego metalu straciła oddech. Garner okrył ją swym gorącym ciałem, pocałował ogniście, 
przytulił i połączył się z nią w miłosnym uniesieniu.
 Zakochani i namiętni, poruszali się zgodnym rytmem jak najwspanialsi kochankowie, 
upajając się sobą bez końca. Gdy porwała ich fala najwyższej rozkoszy, zatracili się w niej 
oboje, jakby stanowili jedno ciało. Długo leżeli w objęciach, nie chcąc się rozłączyć.
 Później Whitney z zadowoleniem cmoknęła Garnera w tors i podbródek.
 -	Czy zdałam egzamin z tej bezwstydnej rozrzutności?
 -	Wydaje mi się, że masz do niej nadzwyczajny talent. - Garner był zdumiony.
 -	Do czego? Do wykorzystywania twoich pieniędzy czy twoich namiętności? - spytała 
słodko, a on się roześmiał.
 Nie mogła oderwać oczu od jego pięknej twarzy - zgrabnego orlego nosa, silnych 
kości policzkowych i zmysłowych wyrazistych ust. Wydawało jej się, że jeszcze 
wyprzystojniał. To mogło wróżyć przyjście na świat ślicznych dzieci.
 -	Garnerze.
 -	Słucham? - On też błądził gdzieś myślami.
 -	W jaki sposób przyczynisz się do tego, że urodzą się dzieci?
 Garner trząsł się ze śmiechu. Uniósł się na łokciu, spojrzał na nią i odwrócił ją do 
siebie. Zaczerwieniła się.
 - Jeśli chcesz, to zrezygnuję z mojego udziału. - Śmiał się, przytulając ją mocno do 
piersi. - Wówczas dobry Bóg da nam dzieci na kredyt, który będziemy spłacali do końca życia
Od autorki
 Droga Czytelniczko, mam nadzieję, że podobała Ci się historia Whitney i Garnera. 
Została oparta na faktach, które mogą się wydać dziwniejsze niż fikcja. Bunt gorzelników był 
bezkrwawym protestem w większości biednych i lojalnych wobec państwa farmerów z 
amerykańskiego pogranicza. W sytuacji zagrożenia z zewnątrz i wewnętrznych podziałów w 
obozie władzy Jerzy Waszyngton i członkowie jego gabinetu uważali, że lepiej wykazać 
nadgorliwość, niż zaniechać interwencji. Pod wpływem informacji wywiadu, czasami 
żenująco nieścisłych, zdecydowali się na demonstrację siły.
 Zarządzono pospieszny pobór do wojska i stworzono tak zwaną arbuzową armię, źle 
wyposażoną i złożoną głównie z bezrolnych biedaków ze wschodu kraju. Oficerowie 
należący do kręgu dżentelmenów często musieli stawiać czoło awanturnictwu i dzikości 
obyczajów żołnierzy. Jerzy Waszyngton był zaniepokojony tym, że oddziały dokonują 
grabieży, „nie pozostawiając talerza, łyżki, kieliszka i widelca". Jak pokazuje przykład majora 
Garnera Townsenda, samo określenie „milicja” zyskało pogardliwy wydźwięk. Znany jest 
przykład buntu kilkunastu jednostek maszerujących na zachód, które odmówiiy zwinięcia 
obozu i dalszego marszu. Zdezorientowani oficerwe musieli im dać dodatkowe racje whisky i 
zapewnić dzień odpoczynku, by mogli się upić.
 Niektórzy dżentelmeni godzili się służyć tylko w pułkach tworzonych z członków ich 
warstwy społecznej (konnych dragonów) i wiedli niekończące się spory na temat fasonu, 
barwy i „dodatków" do mundurów. Jak pisze historyk, Thomas P. Slaughter, w książce The 
Whiskey Rebellion: „Jeśli ktoś spośród zamożnych nie był usatysfakcjonowany, mógł 
odmówić służby lub kupić sobie zastępcę. Często miejsce patriotyzmu zajmowały honor i 
ambicja, mając największe znaczenie zarówno dla olśniewających dragonów, jak i dla tych, 
którym przypadło w armii gorsze miejsce".
 Za winnych zdrady stanu uznano tylko dwóch spośród aresztowanych buntowników, 
których zmuszono do marszu do Filadelfii. Obu ułaskawił Jerzy Waszyngton na prośbę 
zamożnych obywateli. Prokuratorom procesy buntowników nastręczały poważne kłopoty i 
wielu podejrzanych wypuszczono na wolność z powodu braku dowodów i świadków. Jak 
odnotowali ówcześni obserwatorzy, dwa wymienione wypadki uznania podejrzanych za 
winnych zdrady stanu stanowiły rezultat jawnej stronniczości sądu i niewłaściwego 
prowadzenia rozprawy.
 Spotkanie Whitney i Garnera, choć niewyobrażalne, mogło się zdarzyć - dziewczyny 
wychowanej w społeczności mieszkającej na amerykańskim pograniczu, która nie 
posługiwała się pieniędzmi, i oficera dżentelmena, pyszniącego się złotymi guzikami u 
munduru i powodowanego ambicją. Poczynania gorzelnika Blacka Danielsa i starych wujków 
ubarwiła przeszłość mojej rodziny i pewne związki tamtej sytuacji ze współczesnymi 
(nielegalnymi) gorzelnikami. Zgodnie z moją filozofią wszystko ma swoją cenę, choć są 
rzeczy, których nigdy nie da się kupić, wytargować ani sprzedać.