 Catherine Coulther

 Dziedzictwo Wyndhamów

 Tytuł oryginału: The Wyndham Legacy
 Przełożyła Anna Pajek
Dla Karen Evans, 
 osoby niezmiernie życzliwej i cudownej przyjaciółki, obdarzonej niespotykanie 
błyskotliwym umysłem. Jesteś bystra, zabawna i zasługujesz na wszystko, co najlepsze. Poradzisz 
sobie bez Lena D. Z podziękowaniem za to, że zawsze byłaś przy mnie
CC
 Prolog
 Drugiego dnia swojej pierwszej wizyty w Chase Park, w czerwcu 1804 roku - a miała 
wówczas zaledwie dziewięć lat - podsłuchała, jak jedna z pokojówek na piętrze mówi o niej do 
Tweenie, że jest „bukartem”.
 - Bukart? Daj spokój, Annie, żarty sobie stroisz! Mała miałaby być bukartem? Wszyscy 
mówią, że to kuzynka. Z Holandii, abo i z Włoch.
 - Kuzynka z Holandii abo i z Włoch, też mi coś! Jej mamuśka mieszka pod Dover, najbliżej 
jak tylko można, a jego lordowska mość odwiedza ją aż za często. Sama słyszałam, jak pani Emory 
gadała o tym z kucharką. Mówię ci, to bukart jego lordowskiej mości i tyle. Wystarczy spojrzeć na 
te jej oczy, bardziej niebieskie niż cętki na jajku rudzika.
 - Że też starczyło mu śmiałości, by przywieźć brzdąca i trzymać przed samymi oczami 
jaśnie pani.
 - Tak, oni tak właśnie robią. Jego lordowska mość ma pewnie pełno bukartów, więc jeden 
więcej nie robi różnicy. Choć skoro przywiózł tu małą, to pewnie znaczy dla niego więcej niż inne. 
Jest taka słodka, cała w uśmiechach, zupełnie jakby tu było jej miejsce. A pani po prostu będzie 
udawać, że ona nie istnieje, zobaczysz. I tak ma tu być tylko dwa tygodnie.
 Annie parsknęła, przekładając świeżo opróżniony nocnik z jednego biodra na drugie. - To o 
wiele bardziej prawdopodobne, niż żeby miała ją polubić. Wyobraź sobie tylko, przywieźć do 
Chase bukarta!
 - Trzeba przyznać, że mała jest śliczna.
 - Tak, ma to po ojcu. Jego lordowska wysokość jest równie przystojny jak jego dziadek - 
moja babka twierdzi, że nigdy nie widziała przystojniejszego mężczyzny - więc nic dziwnego, że 
mała wygląda tak, jak wygląda. A poza tym, założę się, że jej mamusia też nie jest szarą myszką. 
Słyszałam, jak pani Emory mówiła, że są razem już dwanaście lat, zupełnie jakby byli 
małżeństwem. Tylko że nie są, i dlatego to takie okropne.
 Pokojówka z piętra i posługaczka odeszły, nie przestając szczebiotać i plotkować. Ona zaś 
pozostała w mroku jednej z licznych, głębokich nisz korytarza pierwszego piętra, zastanawiając się, 
co to takiego ten bukart. Na pewno nie było to nic dobrego. Tego zdążyła się już domyślić.
 Lord Chase miałby być jej ojcem? Na samą myśl o tym potrząsnęła gwałtownie głową. Nie, 
on przecież jest jej wujkiem, starszym bratem jej prawdziwego ojca. Odwiedzał ją i jej matkę raz 
na kilka miesięcy, by sprawdzić, czy u nich wszystko w porządku. Nie, jej prawdziwy ojciec zginął 
zabity przez Francuzów w lutym 1797 roku, kiedy francuskie wojska wylądowały na angielskiej 
ziemi. Nigdy nie miała dosyć opowieści o tym, jak to blisko dwa tysiące Francuzów - nie żołnierzy, 
ale francuskich przestępców, którym obiecano wolność, jeżeli popłyną w górę Avonu i spalą 
Bristol - najechało jej ojczyznę. Potem mieli przedrzeć się do Liverpoolu i także go spalić. Ale, 
mówiła dalej matka, kiedy francuskie łotry wylądowały w Pencaern, trafiły na zdecydowany opór i 
w końcu poddały się kawalerii chłopskiej z Pembrokeshire. A jej ojciec stał na czele dzielnych 
Anglików, którzy pobili tych wstrętnych Francuzów za to, że ośmielili się postawić stopę na 
angielskiej ziemi. Nie, jej prawdziwym ojcem był kapitan Geoffrey Cochrane, bohater, który 
zginął za Anglię.
 Spojrzenie matki zawsze łagodniało, a intensywnie niebieskie oczy błyszczały mocniej, 
kiedy mówiła: - Wujek James jest szlachcicem, kochanie, człowiekiem możnym, obarczonym 
wieloma obowiązkami, lecz mimo to zawsze będzie się o nas troszczył. Ma własną rodzinę, więc 
nie może przyjeżdżać do nas zbyt często, ale tak to już jest i zawsze będzie. Pamiętaj jednak, że on 
nas kocha i nigdy nie opuści.
 A kiedy miała dziewięć lat, matka wysłała ją, aby spędziła dwa tygodnie z wujkiem 
Jamesem w jego wspaniałej posiadłości, zwanej Chase Park, położonej niedaleko Darlington w 
północnym Yorkshire. Błagała matkę, by pojechała z nią, lecz ona tylko potrząsnęła głową, 
wprawiając w ruch te swoje niewiarygodne złote loki, i powiedziała: - Nie, kochanie, żona wuja 
Jamesa niespecjalnie mnie lubi. Obiecaj, że będziesz trzymała się od niej z daleka. Masz Jam 
kuzynów i na pewno zaprzyjaźnisz się z nimi, ale nie zbliżaj się do żony wuja. Pamiętaj, kochanie, 
nie rozmawiaj z nikim o sobie. To takie nudne, prawda? Lepiej trzymać język za zębami i być 
tajemniczą, nie uważasz?
 Unikanie lady Chase przyszło jej bez trudności, gdyż ta ostatnia, zobaczywszy 
dziewczynkę po raz pierwszy, obrzuciła ją tak pogardliwym spojrzeniem, że dziecku serce zamarło 
w piersi, po czym obróciła się na pięcie i wyszła z pokoju. A że dzieci nie towarzyszyły państwu w 
wieczornych posiłkach w wielkiej jadalni, unikanie hrabiny okazało się więc łatwiejsze, niż 
mogłaby przypuszczać.
 Wujek James, otoczony służbą w nieskazitelnych błękitnozielonych uniformach z 
wyczyszczonymi do połysku guzikami, wydał jej się kimś innym niż mężczyzna, którego 
spotykała dotychczas. Służba zdawała się być wszędzie - za każdymi drzwiami i każdym rogiem, 
zawsze obecna i nieodmiennie milcząca. Z wyjątkiem Annie i Tweenie.
 Podczas swych częstych wizyt w Różanym Domku, gdzie mieszkały, wuj zachowywał się 
serdecznie wobec niej i jej matki. Ale nie tutaj, nie w tym zbyt wielkim, przepastnym gmaszysku, 
zwanym Chase Park. Zmarszczyła brwi, zastanawiając się, dlaczego ani razu jej dotąd nie przytulił. 
Ale nie zrobił tego. Wezwał ją do biblioteki, pokoju niemal tak wielkiego, jak cały ich dom. Trzy z 
czterech ścian pomieszczenia zakrywały półki na książki. Były tam też drabiny, sięgające na 
niebotyczną wysokość i dające się przesuwać na specjalnych rolkach. Wszystko w bibliotece 
wydawało się ponure i ciemne, nawet cenny dywan pod jej stopami. Gdy weszła, w pierwszej 
chwili nie zobaczyła nic poza zalegającym kąty głębokim cieniem, gdyż było już późne popołudnie 
i zasłony zostały prawie całkiem zaciągnięte. Lecz potem dostrzegła wujka i uśmiechnęła się.
 - Dzień dobry, wujku. Dziękuję, że mnie do siebie zaprosiłeś.
 - Witaj, moja kochana. Podejdź bliżej, a ja ci powiem, jak masz się tutaj zachowywać.
 Miała nazywać wszystkie dzieci kuzynami, lecz o tym już wiedziała. Bo czyż nie była 
mądrą dziewczynką? Będzie uczestniczyła w lekcjach, które pobierali kuzyni, będzie ich 
obserwowała i naśladowała ich maniery i zachowanie. Wszystkich, poza kuzynem Marcusem, 
bratankiem wujka, który także przebywał z wizytą w Chase Park. Ten Marcus to prawdziwe 
diablątko, powiedział wuj, a kiedy się uśmiechnął, jego uśmiech wyrażał zarazem naganę i dumę.
 - Tak - powtórzył z wolna - mój brat począł prawdziwe diablątko. Marcus ma teraz 
czternaście lat, jest prawie dorosły i dlatego bardzo niebezpieczny. Nie daj się wciągnąć w żadne 
chłopięce psoty - ani jemu, ani pozostałym kuzynom. Oczywiście, chłopcy i tak zapewne będą cię 
ignorować. Nie przepadają za dziewczynkami.
 - To ja mam jeszcze jednego wujka? - zapytała z oczami błyszczącymi podnieceniem.
 Zmarszczył brwi i zbył pytanie niecierpliwym machnięciem ręki. - Tak, ale wolałbym, 
żebyś nie rozmawiała o tym z Marcusem. Po prostu obserwuj, jak ludzie się zachowują. Jeżeli 
zachowują się dobrze, przyswajaj sobie ich maniery. Jeśli jest inaczej, zamknij oczy i odejdź. Czy 
zrozumiałaś?
 Skinęła głową. Wujek wyszedł zza olbrzymiego biurka i pogłaskał ją po głowie. - Jeżeli 
będziesz grzeczna, pozwolę ci odwiedzać mnie raz do roku. Nigdy nie opowiadaj o swojej mamie, 
o mnie ani o sobie. Nie wspominaj o żadnych osobistych sprawach. Lecz mama już ci chyba o tym 
mówiła, prawda?
 - Tak, wujku, mówiła, że muszę dochować tajemnicy, a im lepiej mi się to uda, tym lepsza 
zabawa, a wy będziecie ze mnie bardzo dumni.
 Uśmiechnął się samymi kącikami warg. - Mogłem być pewny, że Bess zrobi z tego świetną 
zabawę. Dobrze, malutka, zrób tak, jak ci powiedziała mama. A teraz biegnij i poznaj swoje 
kuzynki. - Przerwał na chwilę, a potem dodał. - Powiedziano im, by nazywały cię kuzynką.
 - Bo przecież nią jestem, wujku.
 - No cóż, tak, oczywiście.
 Nic z tego nie rozumiała. Ale nie była głupia i bardzo kochała swoją mamę. Wiedziała, 
jakie to ważne, by była posłuszna, zgodna i miła. Nie będzie paplała na swój temat, zanudzając 
wszystkich wokoło.
 Pierwszego dnia chłopcy byli dla niej uprzejmi, potem rzeczywiście przestali zwracać na 
nią uwagę, ale kuzynki, bliźniaczki, jak je tu wszyscy nazywali, natychmiast ją polubiły.
 Jak dotąd, wszystko układało się po prostu wspaniale.
 Tylko co to jest bukart?
*
 Nie zapytała wuja Jamesa. Poszła prosto do jedynej osoby, która z pewnością jej nie lubiła 
- do żony wuja.
 Zapukała do drzwi jej saloniku i usłyszała cierpkie: - Wejdź, wejdź!
 Stanęła w progu i spojrzała na kobietę w bardzo zaawansowanej ciąży, siedzącą na sofie i 
szyjącą coś długiego, białego i wąskiego. Hrabina była nie tylko brzemienna, ale i bardzo tęga. To 
niewiarygodne, że w ogóle mogła szyć, tak grube zdawały się jej palce. Twarz hrabiny nie porażała 
urodą, lecz może w młodości było inaczej. Żona wujka nie wyglądała ani trochę jak jej mama - 
wysoka, smukła i pełna wdzięku. Nie, hrabina wyglądała na starą i zmęczoną, a teraz, na widok 
dziewczynki, jej twarz przybrała odpychający wyraz, którego nawet nie starała się ukryć. - Czego 
chcesz?
 Słysząc to mało zachęcające przywitanie, zwilżyła językiem nagle wyschnięte wargi. 
Ogarnęło ją złe przeczucie. Mimo to postąpiła krok do przodu i wyrzuciła z siebie: - Słyszałam, jak 
jedna z pokojówek mówiła do drugiej, że jestem bukartem. Nie wiem, co to takiego, ale sądząc po 
tym, jak o tym mówiły, to nie może być nic dobrego. Pani mnie nie lubi, więc myślę, że powie mi 
pani prawdę.
 Dama zaśmiała się. - No cóż, już się wydało, a jesteś tu dopiero drugi dzień. Zawsze 
twierdzę, że jeśli ktoś chce się czegoś dowiedzieć, czegokolwiek, powinien zapytać służbę, oni 
zawsze wiedzą. No cóż, dziecko, nie mówi się bukart, tylko bękart, i rzeczywiście, jesteś właśnie 
tym.
 - Bękartem - powtórzyła powoli.
 - Tak. Co oznacza, że twoja matka jest dziwką, opłacaną przez mojego męża, twojego tak 
zwanego wujka Jamesa, by była na każde jego skinienie, a ty jesteś efektem jednego z takich 
skinięć.
 Po czym odchyliła do tyłu głowę i znów wybuchnęła śmiechem, który zdawał się trwać w 
nieskończoność. Wyglądała przy tym jeszcze paskudniej.
 - Nie rozumiem, proszę pani. Kto to jest dziwka?
 - To kobieta bez zasad moralnych. Wujek James jest twoim ojcem, nie żadnym przeklętym 
wujkiem. Lecz to ja jestem jego żoną, a twoja matka jest tylko kochanką bogatego mężczyzny, 
kobietą, którą on utrzymuje, aby zaspokajała jego... no cóż, i tak teraz tego nie zrozumiesz. 
Chociaż zważywszy na twoje rozkwitające wdzięki, można założyć, że kiedyś przewyższysz 
pewnie swoją matkę. Nigdy nie zastanawiałaś się, dlaczego twój ukochany wujek nosi nazwisko 
Wyndham, a ty nazywasz się Cochrane? Nie, wygląda na to, że nie jesteś ani trochę mądrzejsza niż 
ta dziwka, twoja matka. A teraz wynoś się stąd. Nie życzę sobie oglądać twojej twarzy, dopóki nie 
będę musiała.
 Wybiegła więc, szarpana mdłościami, z sercem tłukącym się rozpaczliwie o żebra.
 Od tego dnia stała się niezwykle spokojna, odzywając się tylko, kiedy ktoś ją zapytał, nigdy 
z własnej woli. Gdy była w towarzystwie, nie śmiała się już, nie chichotała. Siedziała w milczeniu, 
starając się nie przyciągać niczyjej uwagi. Pod koniec pobytu w Chase Park kuzyn Markus zaczął 
nazywać ją Duchessa - księżną.
 Kuzynka Antonia, zaledwie sześcioletnia, nadąsała się i zapytała: - Dlaczego, Marcus? 
Przecież ona jest tylko małą dziewczynką, jak ja i Fanny. Wszystkie jesteśmy damami i należymy 
do rodziny Wyndhamów. Więc dlaczego ona miałaby być księżną, a my nie?
 Marcus, diabelskie nasienie, spojrzał na nią z góry i odpowiedział poważnie: - Ponieważ 
ona nigdy nie śmieje się ani nie uśmiecha, trzyma się na uboczu i zachowuje z większą rezerwą niż 
inne dzieci w jej wieku. Czasami tylko rozdziela skąpe uśmiechy i skinięcia głową, jakby każde z 
nich warte było co najmniej gwineę, a ona miała ich tylko trzy i te trzy miały jej wystarczyć na całe 
życie. Nie zauważyłaś, jak służba stara się spełnić każde jej życzenie? I jacy są szczęśliwi, jeśli 
choć skinie im uprzejmie? A poza tym - dodał powoli - kiedyś będzie diabelnie ładna.
 Nie odezwała się, spojrzała tylko na niego, rozpaczliwie starając się nie rozpłakać. A gdy to 
się jej udało, uniosła dumnie brodę i popatrzyła przed siebie, jakby nikogo poza nią w pokoju nie 
było.
 - Tak, to prawdziwa księżniczka - powiedział, zaśmiał się krótko i pobiegł pojeździć konno 
ze swymi kuzynami.
 *
 Pogodziła się z nadanym jej przezwiskiem i nosiła je z honorem. Cóż, nie miała wyboru. 
Kiedy pewnego razu usłyszała, jak ktoś określa ją jako nazbyt dumną, a inny twierdzi coś wręcz 
przeciwnego, jeszcze bardziej zamknęła się w sobie, nie zezwalając zbliżyć się do siebie nikomu i 
pozostając obiektem żartów swego towarzystwa.
 Kiedy przybyła do Chase Park w czerwcu 1808 roku - miała wówczas trzynaście lat - 
Marcus już tam był.
 Przyjechał z Oksfordu, aby odwiedzić kuzynów. Gdy ją zobaczył, roześmiał się, potrząsnął 
głową i powiedział: - Witaj, Duchesso. Słyszałem, że teraz wszyscy tak cię nazywają. Czy ktoś ci 
już mówił, jak bardzo pasuje do ciebie ten przydomek?
 Uśmiechał się do niej, lecz ona widziała w tym uśmiechu tylko znudzenie i brak 
zainteresowania. Czuła, że uśmiecha się do niej i rozmawia z nią tylko dlatego, że brak mu 
ciekawszego zajęcia. Spojrzała na niego chłodno, zadarła lekceważąco brodę i nie odezwała się ani 
słowem.
 Uniósł ciemne brwi, czekając na to, co powie, lecz ona milczała, nienawidząc jego 
kpiącego uśmiechu i obraźliwego braku zainteresowania w głosie. Więc w końcu to on się odezwał: 
- Jakże zrobiłaś się nieprzystępna, Duchesso, jakże wyniosła. Czy to z powodu tego, co 
przepowiedziałem ci, kiedy byłaś małą dziewczynką? Chyba nie. Lecz jeśli już o tym mówimy, to 
rzeczywiście jesteś na najlepszej drodze, by stać się tak piękną, jak przypuszczałem. Słyszałem, że 
masz trzynaście lat. Wyobrażam sobie, jak będziesz wyglądała, gdy będziesz miała szesnaście. - 
Umilkł, a potem dodał cicho: - Chociaż nie sądzę, bym chciał cię oglądać, kiedy dorośniesz. - Po 
czym znów się roześmiał, poklepał ją po ramieniu i wymaszerował z holu, aby dołączyć do 
kuzynów.
 Została więc sama ze swymi dwoma kuframi, lecz oto śpieszyła już ku niej pani Sampson, 
uśmiechając się szeroko jak zwykle na jej widok. Tuż za nią sunęła pani Emory, równie 
uśmiechnięta, wołając z daleka: - Witamy, panienko, witamy!
 Teraz już wszyscy nazywali ją Duchessa, nawet jej ojciec, wujek James, nawet Tweenie, 
która cztery lata temu mimo woli poinformowała ją o jej nieprawym pochodzeniu. Wszyscy 
wiedzieli, że jest bękartem.
 Dlaczego więc byli dla niej tacy mili? Nie mogła tego zrozumieć. Była bękartem Jamesa 
Wyndhama i nic nie można na to poradzić.
 Gdyby ktokolwiek ją o to zapytał, bez wahania odpowiedziałaby, że straciła niewinność, 
gdy miała dziewięć lat. Gdy wujek James znowu przyjechał do Różanego Domku, uświadomiła 
sobie, że sypia w pokoju matki. Widziała teraz, jak dotykają się wzajemnie, śmieją z głowami tuż 
przy sobie, niczym anioł i diabeł, jego ciemna głowa przy złotej głowie matki, tak różne, a jednak 
połączone. Oboje piękni, fascynujący i weseli. Pewnego razu zobaczyła, jak całowali się w wąskim 
korytarzu drugiego piętra - matka przyciśnięta plecami do ściany, wuj James z rękami 
zanurzonymi w jej wspaniałych włosach i ustami przyciśniętymi mocno do jej ust.
 Na trzy miesiące przed tegoroczną wizytą w Chase Park wuj powiedział jej, że jest jego 
córką. Nie odezwała się, patrzyła tylko na niego w milczeniu. Siedziała na małej bladobłękitnej 
sofie w przytulnym saloniku domu matki, a on oznajmił bez żadnych wstępów: - Jesteś moją córką 
i nie będziemy dłużej udawać, że jest inaczej, a przynajmniej nie tutaj. Jesteś wystarczająco 
dorosła, żeby zrozumieć, prawda, Duchesso? Zresztą widzę, że to dla ciebie nic nowego. No cóż, 
nie mogę powiedzieć, żebym był zdziwiony. Mówiłem twojej matce, że się domyślisz. Nie jesteś 
ślepa ani niemądra.
 Wzruszył ramionami, a potem powiedział: - Niestety, w Chase Park udawanie musi trwać 
dalej. Moja żona zażyczyła sobie tego, a ja się zgodziłem. - Mówił także inne rzeczy, rzeczy, 
których już nie pamiętała, gdyż były to słowa bez znaczenia, wypowiadane do dziecka przez 
mężczyznę, który czuł się winny. Czy zależało mu na niej? Nie wiedziała. Wątpiła, czy 
kiedykolwiek się dowie. Miała przecież matkę. I tak go nie potrzebowała.
 Wówczas skinęła tylko głową i powiedziała: - Tak, wujku Jamesie. Jestem bękartem. 
Wiedziałam o tym od wielu lat. Nie martw się, proszę, ja już się przyzwyczaiłam.
 Te spokojne i obojętne słowa zaskoczyły go, lecz nie powiedział nic więcej. Ulżyło mu. A 
poza tym, co mógł jej powiedzieć? Spojrzał w te ciemnoniebieskie oczy, tak podobne do jego oczu, 
przyjrzał się splecionym w grube warkocze włosom, błyszczącym i czarnym jak atrament. To 
także odziedziczyła po nim. Jednak było w niej też coś z matki. Niesforne loczki wymykały się z 
ciasnego splotu i wiły wokół jej małych uszu, a on uwielbiał owijać sobie wokół palca loki matki, 
tak miękkie i słodko pachnące. I miała też usta Bess, pełne i wyraziste, a także jej klasyczny, 
smukły i prosty nos. Potrząsnął głową i spojrzał na siedzącą tuż przy nim córkę. Pomyślał, że jest 
spokojna i opanowana niczym posąg. Jej spokój wprawiał go w zakłopotanie - tak bardzo różniła 
się od psotnych i wiecznie roześmianych bliźniaczek.
 Z bólem przypomniał sobie, że kiedyś jej nie chciał, że kazał Bess pozbyć się ciąży. Lecz 
Bess odparła, że i tak urodzi dziecko, a on niech robi, co mu się podoba. A jemu podobało się 
zatrzymać je obie, ponieważ pragnął Bess bardziej niż jakiejkolwiek innej kobiety. A teraz ta 
niegdyś niechciana córka stała przed nim, wpatrując się w niego bez zmrużenia powiek jego 
oczami, spokojna i opanowana niczym księżniczka.
 Duchessa zapamiętała te dwa tygodnie 1808 roku bardzo dokładnie. Kuzyn Marcus 
dokuczał jej dalej, kpiąc z niej słowami, które miały być tylko żartem, lecz ból, jaki odczuwała 
słuchając ich, przyprawiał ją o dreszcze. A potem, drugiej środy jej pobytu w Chase, obaj bracia, 
Charlie i Mark, utonęli podczas wyścigów łodzi na rzece Derwent, na oczach ponad dwustu 
przerażonych widzów, przyglądających się temu z brzegu i co najmniej tuzina innych chłopców, 
którzy natychmiast skoczyli do rzeki, by pomóc tonącym.
 *
 Mimo że tylu próbowało, nikomu nie udało się dopłynąć do chłopców na czas. Charlie 
zginął na miejscu, uderzony w głowę: bomem, który wymknął się spod kontroli. Gdy wpadł do 
wody, jego brat rzucił się na pomoc i zaczął go szukać pod szczątkami innej rozbitej łodzi. Utonął, 
zaplątany w linę pod dziobem. Obaj chłopcy zostali pochowani na rodzinnym cmentarzu 
Wyndhamów. Chase Park okryło się żałobą. Ojciec Duchessy zamknął się w bibliotece, a hrabina 
nieprzerwanie płakała przez całe noce. Marcus, blady i wymizerowany, nie odzywał się do nikogo, 
czując się winnym, że przeżył. Nawet nie było go wtedy na łodzi. Kupował huntera w stadninie 
Rothermere. Duchessa wróciła do Winchelsea do matki.
 W ciągu następnych pięciu lat hrabina co roku zachodziła w ciążę, starając się za wszelką 
cenę zapewnić mężowi męskiego dziedzica, lecz ani jedno z jej dzieci nie przeżyło roku. A 
wszystkie były chłopcami. Lord Chase popadał w coraz większe przygnębienie, bez końca starając 
się spłodzić potomka. Starania te nie przynosiły przyjemności ani jemu, ani jego żonie, stając się z 
upływem czasu ponurym obowiązkiem, coraz trudniejszym do zniesienia. Pozbawiony dziedzica, 
lord James zaczął też inaczej spoglądać na swego bratanka, niby krew z jego krwi, lecz jednak nie 
syna. Wszak pragnął przedłużyć swój ród bezpośrednio, nie za pośrednictwem brata.
 Przyjeżdżał coraz częściej do Różanego Domku, lecz teraz śmiał się równie rzadko jak jego 
córka. Wydawało się, iż przylgnął do jej matki, ona zaś pocieszała go, jak zawsze czuła i 
niewymagająca.
 Lecz kiedy wracał w końcu do Chase Park, mógł tylko obserwować, jak jego żona wydaje 
na świat jedno dziecko po drugim i jak te dzieci umierają.
 Wszystko wskazywało na to, że Marcus Wyndham zostanie dziedzicem Chase.
 ROZDZIAŁ 1
 Różany domek, Winchelsea Styczeń 1813
 - Przykro mi to mówić, panno Cochrane, ale jest jeszcze coś i to niezbyt dobra wiadomość.
 Wbrew temu, co mówił, pan Jollis, doradca prawny jej matki, nie wydawał się wcale 
zmartwiony. Przeciwnie, jego głos brzmiał niemal radośnie. Było w tym coś dziwnego, lecz ona 
milczała - nie tylko z powodu smutku po śmierci matki, lecz także dlatego, że była przyzwyczajona 
do milczenia. Wyrobiła w sobie ten nawyk w ciągu wielu ostatnich lat. Przez ten czas nabyła sporo 
wiedzy o ludziach, po prostu ich obserwując i przysłuchując się temu, co mówią. Znaczące 
milczenie pana Jollisa powiedziało jej, że ojciec jeszcze nie wie o śmierci matki. Zapomniała o nim 
w nawale wypadków, w otępieniu wywołanym bólem niespodziewanej straty. A poza nią nie miał 
kto mu o tym powiedzieć. Będzie musiała do niego napisać. Oczami wyobraźni widziała go już, 
jak czyta jej słowa, widziała jego niedowierzanie i ból, gdy w końcu uświadomi sobie, że to prawda. 
Zamknęła na moment oczy, porażona bólem, który, jak o tym doskonale wiedziała, wkrótce stanie 
się jego udziałem i który będzie trwał i trwał, gdyż ojciec kochał jej matkę bardziej niż jakąkolwiek 
inną istotę na ziemi. A matka, żywa i roześmiana w jednej chwili, w następnej była już martwa. Jej 
śmierć była tak bezsensowna, tak niepotrzebna: wypadek z powozem, kiedy to nie wiadomo z 
jakiej przyczyny nagle urwał się dyszel, a powóz wypadł z krętej drogi, biegnącej aż nazbyt blisko 
stromych kredowych klifów South Downs. Klify wznoszą się tutaj na wysokość blisko trzystu 
metrów, by potem spaść pionowo do morza. Jej matka zginęła natychmiast, ale jej ciało uniósł 
odpływ i nie udało się go odnaleźć. A przynajmniej nie udało się do tej pory, a od wypadku minęło 
już półtora dnia. Podniosła wzrok, słysząc jak pan Jollis chrząka, najwyraźniej sposobiąc się do 
wygłoszenia swej kwestii.
 - Jak już przed chwilą wspomniałem - kontynuował z nieukrywanym zadowoleniem w 
głosie - przykro mi to mówić, ale Różany Domek jest tylko wynajęty, a wynajmującym jest pani, 
hmm... ojciec, lord Chase.
 - Nie wiedziałam.
 Rzeczywiście, zawsze sądziła, że domek jest własnością matki. Ale, być może, tak to się 
właśnie załatwia, kiedy mężczyzna utrzymuje kobietę. Jego własnością pozostaje wszystko, co 
pozwala mu zachować władzę i przywileje. Jeszcze jeden niespodziewany cios, któremu będzie 
musiała stawić czoło. Siedziała w milczeniu, nieruchoma niczym posąg, czekając na dalsze słowa 
prawnika. Tymczasem wyraz twarzy mężczyzny zmienił się. Nie patrzył już teraz na nią jak na 
sierotę, której należałoby okazać współczucie, ale taksował ją wzrokiem jak kobietę, którą mógłby 
wykorzystać do własnych celów.
 Widziała już przedtem ten wyraz, pojawiający się na męskiej twarzy, lecz niezbyt często. 
Dotychczas była chroniona, lecz teraz - uświadomiła sobie - będzie musiała nauczyć się sama dbać 
o siebie. Jej ojciec był daleko, w Yorkshire, a ona była tutaj, sama, jeśli nie liczyć wiernego 
Badgera.
 - Napiszę do ojca - powiedziała głosem chłodniejszym niż zazwyczaj. Pragnęła, by sobie 
poszedł. - Jak sądzę, dzierżawa wkrótce wygaśnie i będę musiała pojechać do Chase Park.
 - Być może znalazłoby się inne wyjście - powiedział pan Jollis, pochylając się ku niej 
niczym pies gończy, który zwęszył trop. Spojrzała na niego bardziej wrogo, niż spoglądała dotąd 
na kogokolwiek w całym życiu.
 - Nie, to jedyne wyjście - powiedziała głosem zimnym jak sople lodu, zwieszające się z 
dachu chatki.
 - Przypuśćmy - oznajmił, nadal pochylony, wciągając w jej stronę prawą dłoń - tylko 
przypuśćmy, że jego lordowska wysokość nie będzie chciał, by zamieszkała pani w Chase.
 - Jego żona zmarła siedem miesięcy temu, tuż przed moją coroczną wizytą. Nie wiem, 
dlaczego miałby mnie tam nie chcieć. Ona była jedyną osobą, która nie mogła znieść mojego 
widoku i trudno jej się dziwić. Była jego żoną, a on nie zwracał na nią uwagi. Już dawno temu 
zrozumiałam, dlaczego stała się taka zgorzkniała. Zresztą teraz i tak nie żyje.
 - Lecz jego lordowska wysokość musi być bardzo ostrożny, rozumie pani, panno Cochrane. 
Jest w żałobie, w głębokiej żałobie. Sąsiedzi będą śledzili każdy jego krok, i nie tylko oni, lecz 
wszyscy ci, których opinia jest dla niego ważna. Będą obserwowali go bardzo uważnie.
 - Dlaczego? Z pewnością nie ożeni się drugi raz, a przynajmniej nie tak prędko. Ja zaś 
jestem tylko nieślubną córką. Kogo będzie obchodzić, czy mieszkam w Chase Park, czy nie?
 - Ludzi z pewnością będzie to obchodzić i prędko się o tym dowiedzą. A to, że ojciec 
sprowadził panią do Chase Park, potraktują jako przejaw braku szacunku dla zmarłej żony. Musi 
mi pani uwierzyć, ponieważ, w przeciwieństwie do pani, wiem, jak reagują tacy ludzie.
 Nie wierzyła mu, ale nie miała ochoty dłużej się sprzeczać.
 - Sądzę, że mężczyźni nie są tak bacznie obserwowani. Dotyczy to raczej kobiet - 
powiedziała spokojnie. - Nie wierzę też, iż mężczyźni są w ogóle zdolni rozpaczać głęboko po 
stracie kogoś bliskiego. - Zesztywniała jeszcze bardziej, mimo woli odsuwając się poza zasięg jego 
wyciągniętej ręki.
 Pamiętała, jak to było po śmierci żony ojca. Jego reakcją na śmierć małżonki w kolejnym 
połogu była nieskrywana ulga. I jeśli uronił jakieś łzy, to tylko nad małym chłopcem, zmarłym w 
dwie godziny po urodzeniu, nie nad żoną.
 - To możliwe - powiedział prawnik. - Lecz teraz nie ma nikogo, kto by się o panią troszczył, 
panno Cochrane. Być może powinna się pani rozejrzeć za kimś dobrze sytuowanym, kto mógłby 
zaopiekować się panią i umożliwić pani pozostanie w tym ślicznym domku.
 Uśmiechnęła się do niego. Pan Jollis, jak każdy, kto znał ją dłużej, przeżył wstrząs. Jej 
uśmiech był taki piękny! Prawnik poczuł, jak oblewa go żar, sięgający odcisków na palcach stóp. 
Kiedy się uśmiechała, na policzkach pojawiały się dwa dołeczki, a wargi odsłaniały zęby - małe, 
białe i równie doskonałe jak jej uśmiech. Nie przypominał sobie, by widział ten uśmiech 
kiedykolwiek przedtem. - Gdybym zdecydowała się tu pozostać, powiedziałby mi pan, do kogo 
należy domek?
 - Do wielmożnego Archibalda, ale na pewno nie ma pani dosyć pieniędzy, by chociaż 
rozważać wynajęcie. Nie, to zupełny absurd, to...
 Wstała. - Chciałabym, by pan już sobie poszedł, panie Jollis - powiedziała stanowczo. - 
Jeżeli jeszcze o czymś powinnam wiedzieć, proszę do mnie napisać. On także wstał, gdyż nie miał 
wyboru i patrzył teraz na nią z góry. Nie uśmiechała się już. - Uważa się pani za kogoś lepszego niż 
jest, panno Cochrane. A jest pani tylko bękartem, niczym więcej, i zawsze tak będzie. Nie może 
pani tu pozostać. Umowa na wynajem domu wygasa piętnastego następnego miesiąca i nie będzie 
pani miała dość pieniędzy, by ją odnowić. Wielmożny Archibald ma siedemdziesiąt lat i z 
pewnością nie zainteresują go pani wdzięki. Będzie wolał pieniądze, niż panią ogrzewającą mu 
antyczne łoże. A zatem wyjedzie pani. Jeśli pani szanowny ojciec będzie chciał panią zatrzymać, 
zapewni pani dach nad głową, lecz na jak długo? Proszę nie zapominać, że pani piękna matka nie 
żyje. Czy naprawdę uważa pani, że on kiedykolwiek pani chciał? Nie, pragnął pani matki, nikogo 
innego, a już na pewno nie pani. Być może mógłbym zostać pani protektorem, panno Cochrane...
 Jej blada twarz skrywała furię, lecz on dopatrzył się w niej tylko obojętności, ponieważ 
wpatrywała się w niego w milczeniu, a potem odwróciła na pięcie i opuściła salonik bez słowa.
 Pan Jollis nie wiedział, co robić. Czy ona ma zamiar zastanowić się nad jego jednoznacznie 
sformułowaną propozycją?
 Uważał ją za zarozumiałą i arogancką, lecz to się zmieni. Ciekawe, czy jest dziewicą, 
pomyślał. Nie zdążył pomyśleć o niczym więcej, ponieważ w drzwiach pojawił się Badger, służący 
i opiekun obu pań Cochrane. Był to ogromny mężczyzna, muskularny i brzydki jak noc, któremu 
gęsta siwa czupryna nadawała wygląd starożytnego proroka. A teraz jego oczy błyszczały żądzą 
krwi.
 Pan Jollis cofnął się o krok.
 - Proszę pana - powiedział Badger spokojnie, zbyt spokojnie. - Chyba już pora, by zabrał 
pan stąd swoją doczesną powłokę, bo jeśli nie zrobi pan tego natychmiast, postaram się, by jego 
lordowska wysokość dowiedział się o pańskim nagannym zachowaniu. I ręczę panu, że nie 
spodoba mu się to, co usłyszy.
 - Ha! - odezwał się pan Jollis, przypuszczając, iż ten człowiek nie wie, czego dotyczyła 
rozmowa. - Jego lordowska mość z przyjemnością pozbędzie się bękarta, nie ma co do tego 
wątpliwości. Wkrótce ty, Badger, także będziesz bez grosza, bo ona nie ma pieniędzy, by ci 
zapłacić. A wtedy, ośmielam się twierdzić, nie będziesz przemawiać w ten sposób do lepszych od 
siebie. Nieważne, że masz więcej rozumu niż ci potrzeba i że tak pięknie się wysławiasz - swoją 
drogą, ciekawe, gdzie nauczyłeś się mówić jak dżentelmen - i tak nie jesteś niczym więcej jak tylko 
służącym, stworzeniem pozbawionym jakiegokolwiek znaczenia.
 Badger tylko uśmiechnął się złowieszczo, potrząsnął głową, i błyskawicznie znalazł się tuż 
obok prawnika, uniósł go niczym szmacianą lalkę i wsadził sobie pod pachę. Po czym wyniósł 
nieszczęsnego pana Jollisa przed frontowe drzwi i rzucił na zmarzniętą ziemię, która za pięć 
miesięcy miała pokryć się czerwonymi, białymi i żółtymi różami, ulubionymi kwiatami Duchessy. 
Wrócił do domku i uśmiechnął się do swej podopiecznej, prezentując szeroką szparę pomiędzy 
przednimi zębami. - Trochę odpocznie sobie na śniegu, lecz nic mu nie będzie, proszę się nie 
martwić. - Ujął jej dłoń i zacisnął w pięść. - No co, Duchesso, pokazywałem ci przecież, jak 
zacisnąć dłoń i uderzyć, pamiętając o tym, by kciuk znajdował się w środku. Dlaczego nie posłałaś 
go między rabatki?
 Próbowała się uśmiechnąć, naprawdę próbowała, ale jej twarz zdawała się równie 
zmarznięta i zesztywniała jak ziemia na zewnątrz. - Po prostu nie chcę go więcej widzieć, Badger.
 - I trudno się dziwić - powiedział, puszczając jej dłoń. - Ale na przyszłość postaraj się 
pamiętać: jeżeli jakiś facet zbyt się zagalopuje, wepchnij mu zęby do gardła lub unieś kolano i 
uderz najmocniej, jak potrafisz.
 - Tak zrobię, przyrzekam. Dziękuję ci, Badger.
 Chrząknął i wrócił do kuchni, by przygotować sos curry do kurczęcia, które już piekło się 
nad odkrytym paleniskiem. Kucharka, a zarazem pokojówka - Panna Nieskazitelna, jak ją nazywał 
- dwa lata temu wyjechała doglądać starzejącej się ciotki i Badger przejął jej obowiązki. Był 
znakomitym kucharzem. Żałował tylko, że Duchessa nie jest w stanie zjeść wszystkich 
wyśmienitych potraw, które dla niej przyrządzał.
 Wiele lat temu pani Cochrane powiedziała mu, że kiedy Duchessa odwiedzała Chase Park, 
wszyscy udawali - przynajmniej w jej obecności - że jest daleką kuzynką z Holandii czy Włoch, 
choć nie mówiła słowa po niderlandzku, a po włosku bardzo słabo. Nikt jednak nie zająknął się 
słowem na ten temat, ponieważ była Duchessa, a poza tym była tak piękna, dumna i wyniosła, że 
wszyscy wpatrywali się w nią z podziwem, starając się sprawić jej przyjemność i zasłużyć na jeden 
z jej rzadkich uśmiechów. Pani Cochrane sama błysnęła zębami w pięknym uśmiechu, 
opowiadając, jak bardzo bała się wysłać córkę do Chase Park, a tymczasem, spójrzcie tylko, co z 
tego wynikło. Jej mała córeczka stała się Duchessa i nią pozostanie.
 Badger usłyszał, zamykające się drzwi saloniku i oczami wyobraźni ujrzał swą 
podopieczną, jak podchodzi do niewielkiego biurka i siada przy nim z właściwym sobie wdziękiem, 
by donieść jego lordowskiej mości o stracie, jaką oboje ponieśli.
 Lord Chase dowiedział się o śmierci jej matki jeszcze zanim dostał list i natychmiast 
poinformował córkę za pośrednictwem swego sekretarza, pana Crittakera, by spakowała rzeczy i 
była gotowa do wyjazdu do Chase Park, gdy tylko przyjedzie po nią powóz. Badgera miała zabrać 
ze sobą jako opiekuna na czas podróży. Na przygotowania pozostawiono jej dwa tygodnie.
 Tymczasem dwa tygodnie minęły i nic się nie wydarzyło. Nikt po nią nie przyjechał. Nie 
wiedziała, co robić. Całymi godzinami wystawała przy oknie saloniku w oczekiwaniu. 
Zastanawiała się, czyby nie napisać do ojca i nie przypomnieć mu o jego instrukcjach, ale nie 
mogła się na to zdobyć. Byłoby to zbyt poniżające. Minęły następne cztery dni. W końcu 
pomyślała: Rozpacza po stracie mojej matki. Zapomniał o mnie. Jestem teraz sama. I co ja zrobię?
 A potem przypomniała sobie, że zawsze lękała się tych corocznych wizyt w Chase Park. 
Wystarczyło, że przekroczyła próg monstrualnie wielkiego holu wejściowego, urządzonego we 
włoskim stylu, wyłożonego pięćsetletnią boazerią, obwieszonego równie starymi obrazami w zbyt 
bogato złoconych ramach, z wielką, dominującą nad całym wnętrzem centralną klatką schodową, 
ozdobioną portretami przodków, a już żołądek kurczył się jej ze strachu. Co roku mijała wielkie 
dębowe drzwi i natychmiast zaczynała odliczać, jak długo jeszcze będzie musiała udawać, iż 
wierzy, że ci szlachetnie urodzeni ludzie, ich szlachetnie urodzone dzieci i cała ta służba 
rzeczywiście cieszą się widząc ją, podczas gdy tak naprawdę woleliby, by nigdy nie została 
poczęta.
 W tym roku przynajmniej nie było tu hrabiny, której lodowate spojrzenia, zgryźliwe uwagi 
i niechęć sprawiały, że cała kurczyła się w sobie.
 Hrabina zmarła na tydzień przed jej przyjazdem, więc cała posiadłość tonęła w zwojach 
czarnej krepy, wszystkie kobiety przywdziały czarne suknie, a wszyscy mężczyźni czarne opaski. 
Słyszała, jak służba szepcze pomiędzy sobą, że hrabina była zbyt stara, aby bez przerwy zachodzić 
w ciążę - i patrzcie tylko, do czego to doprowadziło. Biedactwo zmarło, przeklinając swego męża, 
że zmusił ją jeszcze ten jeden raz, że sam siebie zmuszał, by żyć z nią, dopóki nie poczęła - 
przynajmniej tak uważała służba. A przecież dała lordowi dwóch zdrowych synów i dwie córki. To 
nie jej wina, że obaj utonęli i zostały tylko bliźniaczki. Wszyscy oczekiwali, że lord ożeni się 
ponownie, że weźmie sobie bardzo młodą żonę, która będzie obdarzała go synami dotąd, aż jej mąż 
poczuje się usatysfakcjonowany i uwierzy, że bez względu na ilość wypadków, jakie mogą się 
wydarzyć, nadal zostanie przy życiu przynajmniej jeden chłopiec, zdolny objąć tytuł i dziedzictwo. 
Mężczyzna może ożenić się ponownie już po sześciu miesiącach od śmierci żony, a ten okres 
minął. To właśnie usłyszała i powtórzyła panu Jollisowi, tej nędznej kreaturze.
 Zmarszczyła brwi. Być może dlatego ojciec nie chce, by przyjechała do Chase Park. 
Znalazł sobie następną hrabinę i nie chce, by obecność nieślubnej córki zakłócała małżeńskie 
szczęście. Tak, z pewnością tak to wygląda. To oczywiste, że pragnie zadowolić swą nową żonę, a 
sprowadzenie do domu bękarta, by defilował tuż przed jej nosem, z pewnością nie sprawiłoby jej 
przyjemności ani nie zapewniło małżeńskiej harmonii. Ale dlaczego po prostu nie napisał i nie 
zawiadomił o tym? Nie idealizowała swego ojca, lecz nigdy nie uważała go za tchórza. To 
wszystko nie miało sensu.
 Zaczynało padać. Na razie była to tylko mżawka, lecz Duchessa wiedziała, że wkrótce 
lekki deszczyk zamieni się w potoki wody, gnane silnym wiatrem znad Kanału i uderzające w okna 
z siłą huraganu.
 Pomimo tego, że ją opuścił, nie mogła nie przyznać, że ojciec opiekował się nimi obiema 
przez osiemnaście lat, a jej matką jeszcze dwa lata wcześniej, zanim ona się urodziła. Matka była 
dla niego jak żona. Tylko że, niestety, była zaledwie kochanką, bez żadnych praw, żadnego 
zabezpieczenia, niczego. A teraz, gdy matka nie żyje, dla niego i ona mogłaby umrzeć. Już go nie 
obchodziła, nie czuł się za nią odpowiedzialny. Nie musiał udawać, że ją lubi. Uznał zapewne, że 
skoro skończyła osiemnaście lat, może sama się o siebie zatroszczyć. Ale dlaczego zadał sobie trud, 
by kłamać? Dlaczego zażądał, by przyjechała do Chase Park? To musiało być kłamstwo, chociaż 
zupełnie bezcelowe. Wiedziała jedno - teraz została zupełnie sama. Mama nie miała nikogo, żadnej 
rodziny. Nigdy nie przychodziły do nich żadne listy ani prezenty na Boże Narodzenie.
 Przypuszczała, że muszą gdzieś być jacyś Cochrane’owie, gdyż nazwisko matki było 
prawdziwe, niewymyślone dla doraźnej potrzeby. Dotąd jednak nie natknęła się choćby na 
wzmiankę o jakichś braciach, siostrach czy ciotkach. Zawsze były tylko one dwie i - od czasu do 
czasu - lord.
 Szyba spływała strugami deszczu. I co też ona teraz pocznie, zastanawiała się. Doradca 
prawny matki oznajmił jej tym swoim niestosownie radosnym tonem, iż dobrze wie, że matka nie 
była wdową, ale kochanką bogatego mężczyzny, trzymaną w miłosnym gniazdku, w dodatku 
wynajętym, i że to miłosne gniazdko wkrótce trzeba będzie opuścić lub za nie zapłacić. Sposób, w 
jaki się do niej odnosił, sprawiał, że czuła się brudna. I wściekła. Ośmielił się dać jej do 
zrozumienia, że nie jest lepsza niż matka. Ale na Boga, cóż było złego w jej kochającej, pięknej 
matce? Prawdę mówiąc, znała odpowiedź na to pytanie, lecz nie chciała jej przyjąć do wiadomości. 
Przynajmniej nie pozwoliła mu wyartykułować tej obraźliwej propozycji, którą miał na końcu 
języka.
 Wstała powoli, drżąc w wilgotnym chłodzie późnego popołudnia. Ogień w kominku 
przygasał i z każdą minutą robiło się zimniej. Wstała, ułożyła starannie kilka drew na palenisku i 
zaczęła niecierpliwie przemierzać pokój, uderzając się lekko po bokach, by się rozgrzać. Wiedziała, 
że będzie musiała coś zrobić, lecz co? Nie miała żadnych praktycznych umiejętności - nie mogłaby 
więc zostać guwernantką, osobą do towarzystwa jakiejś starszej pani czy choćby modystką. 
Została wychowana na damę i nauczona jedynie, jak zainteresować sobą mężczyznę na tyle, by 
zechciał ją poślubić, nie zważając na jej naganne pochodzenie.
 Chodziła tak i chodziła, coraz bardziej zmartwiona. Miała ochotę zapłakać z tęsknoty za 
swoją piękną matką, która kochała lorda bardziej niż córkę i dlatego godziła się na życie, jakie jej 
zgotował.
 Pan Jollis chełpił się, że zna wyższe sfery lepiej niż ona. Zmrużyła oczy na wspomnienie tej 
impertynencji. Pochłaniała „London Times” i „Gazette” od kiedy skończyła dziesięć lat, pożerając 
wręcz wiadomości o tym, co działo się pośród szlachetnie urodzonych, wyśmiewając ich słabostki 
i głupie postępki, a także cechujący ich brak jakichkolwiek hamulców. O tak, znała życie tak 
zwanego towarzystwa. Wiedziała, jak zachowują się i reagują ludzie z tej sfery. Kiedy tak o tym 
myślała, nagle uświadomiła sobie, że posiada pewną umiejętność, której do tej pory nie traktowała 
- bo nie musiała - jako umiejętności, którą mogłaby wykorzystać, by zapewnić sobie utrzymanie.
 Zatrzymała się, wpatrzona niewidzącym wzrokiem w zalane deszczem okna. Tak, posiada 
pewną umiejętność, dosyć niezwykłą, w dodatku taką, której nigdy nie przypisano by kobiecie.
 Czy mogła brać ją pod uwagę? Będzie musiała omówić to z Badgerem. Jeżeli był jakiś 
sposób, aby zamienić jej mały talencik na gotówkę, Badger z pewnością pomoże jej to 
przeprowadzić.
 I kiedy wspinała się po uroczych, choć wąskich schodach do swej sypialni, uśmiechnęła się 
po raz pierwszy, od kiedy umarła jej matka.
 ROZDZIAŁ 2
 Chase Park w pobliżu Darlington, Yorkshire Marzec 1813
 Panu Crittakerowi nie podobało się to, co musiał zrobić, lecz nie miał wyjścia, absolutnie 
żadnego. Twarz mu pobladła, oddychał płytko i nierówno. Podniósł rękę i zastygł na chwilę w 
bezruchu, wyobrażając sobie wszelkie możliwe i niewątpliwie straszliwe konsekwencje, po czym 
zebrał się w sobie i w końcu zapukał do drzwi biblioteki. Było już późno, bardzo późno i Crittaker 
wiedział, że to niewybaczalne zakłócać spokój jego lordowskiej mości o tej porze, lecz musiał 
powiedzieć mu, co zrobił, a właściwie, czego zapomniał zrobić.
 Odpowiedzi nie było. Crittaker zapukał ponownie, tym razem nieco głośniej.
 W końcu zza drzwi dobiegł go poirytowany głos. - No dobrze, wejdź, zanim poranisz sobie 
te cholerne knykcie.
 Lord Chase stał przed kominkiem z różowo żyłkowanego kararyjskiego marmuru. 
Kominek stanowił chlubę biblioteki Wyndhamów, podobnie jak trzy ściany półek, wznoszące się 
na wysokość sześciu metrów i mieszczące ponad dziesięć tysięcy tomów. Był to piękny pokój, nie 
tak ogromny, by głos odbijał się w nim echem, lecz bardzo majestatyczny w swoim mrocznym 
przepychu. Pan Crittaker spojrzał w kierunku ogromnego biurka, ustawionego pod jedną ze ścian. 
Na biurku stała zapalona świeca, lecz fotel za nim był pusty. Lord Chase stał przy kominku. 
Najwyraźniej nie robił nic szczególnego, ot, po prostu stal, grzejąc sobie plecy. W końcu 
dochodziła już północ.
 - O co chodzi, Crittaker? Czy nie dosyć się dziś napracowałem? Podpisałem tyle papierzysk, 
że aż musiałem zeskrobywać z palców ten cholerny atrament. No mów, człowieku. Cóż to za nowy 
kłopot?
 - Milordzie - zaczął pan Crittaker, nie bardzo wiedząc, jak wyznać swą winę i mimo woli 
zastanawiając się, czy lord tylko zmiesza go z błotem słowami czy od razu wyrzuci, by zamarzł 
podczas marcowej zadymki. Odchrząknął i zaczął jeszcze raz. Tym razem po prostu wyrzucił to z 
siebie.
 - Milordzie, na wszystko co święte, zapomniałem o pannie Cochrane!
 Lord tylko wpatrywał się w niego, najwidoczniej niczego nie rozumiejąc. - O pannie 
Cochrane? - zapytał w końcu.
 - Tak, milordzie. O pannie Cochrane.
 - A kimże jest panna Cochrane?
 - To Duchessa, milordzie. Zapomniałem o niej. Jej matka umarła, a potem, no cóż, umarł 
pański wuj... i te przygotowania do pańskiego przyjazdu... Krótko mówiąc, zapomniałem o niej.
 Ósmy lord Chase wpatrywał się w swego sekretarza, który jeszcze do niedawna był 
sekretarzem jego zmarłego wuja. - Zapomniałeś o Duchessie? Jej matka umarła? Kiedy, człowieku? 
Mój Boże, ile czasu minęło? - Skinął ręką w kierunku krzesła. - Siadaj tam i wszystko mi opowiedz. 
Tylko dokładnie.
 Pan Crittaker, który z ulgą uświadomił sobie, iż być może nie wyląduje dzisiaj na śniegu, 
podszedł bliżej i zaczął: - Taa... eee...
 - Kochanka i utrzymanka - podpowiedział lord ostro. - Jego kochanka od dwudziestu jeden 
lat. Co z nią?
 - Tak, jego kochanka, pani Cochrane, zginęła w wypadku, kiedy przewrócił się powóz. 
Pański wuj polecił mi natychmiast napisać do panny Cochrane, by spakowała się i była gotowa do 
przyjazdu do Chase Park. Napisałem, że ktoś zjawi się po nią za dwa tygodnie.
 - Rozumiem - powiedział lord. - Ile tygodni minęło od tego czasu?
 - Osiem, milordzie.
 Lord spojrzał z niedowierzaniem na swego sekretarza. - To znaczy, że osiemnastoletnią 
dziewczynę pozostawiono bez opieki na dwa miesiące?
 Pan Crittaker przytaknął, tak zrozpaczony, że chętnie wtopiłby się w elegancki dywan 
Aubusson pod swymi stopami. - Musiała tam być jakaś służba, milordzie, na pewno był ktoś.
 Lecz lord machnął tylko dłonią i powiedział z widocznym zastanowieniem: - Ciekawe, 
dlaczego nie napisała do wuja i nie spytała, czemu nie przysłał po nią powozu?
 Pan Crittaker nie zastanawiał się tym razem ani chwili, po prostu powiedział to, co myślał, 
wyglądając przy tym jeszcze bardziej żałośnie niż przed chwilą: - Pewnie sądziła, że lord nie chce 
jej teraz, kiedy umarła jej matka. Nigdy nie okazywał jej cienia uczucia, gdy była tutaj. Nie wiem, 
jak traktował ją tam, u matki. Nie, na pewno nie odezwałaby się do pańskiego wuja, milordzie. Ona 
jest bardzo dumna, ta nasza Duchessa.
 - A może jej list po prostu nie dotarł. Albo dotarł, lecz pan go gdzieś zgubił, Crittaker.
 Pan Crittaker słyszał wycie wichru za oknem. Wyobraził sobie, jak by to było, stać tak w 
zadymce bez żadnej osłony poza opończą na grzbiecie. Musiał jednak przyznać: - To możliwe, 
milordzie, lecz nie wydaje mi się, by coś takiego mogło się zdarzyć. Modlę się, by tak nie było.
 Lord klął przez chwilę serdecznie, długo i z wprawą. Pan Crittaker był pod wrażeniem, lecz 
uznał, że nie jest to dobry moment, by prawić jego lordowskiej mości komplementy. Zwłaszcza że 
był on jeszcze do niedawna majorem w armii, skąd odszedł zaledwie przed sześcioma tygodniami, 
by zająć swoje miejsce jako ósmy lord Chase.
 Wreszcie zapas przekleństw lorda wyczerpał się. - I jak to się stało, że w końcu 
przypomnieliście sobie o Duchessie? - zapytał.
 Pan Crittaker pociągnął za krawat, niezdarny twór, który natychmiast się rozwiązał. - 
Przypomniał mi o niej pan Spears.
 - Spears - powtórzył lord z uśmiechem. - Lokaj mojego wuja, a teraz mój, przypomniał ci o 
Duchessie?
 - Pan Spears powziął do niej sympatię, gdy jeszcze była małą pchełką, jak ją nazywał - 
powiedział pan Crittaker. - Więc teraz uświadomił sobie, iż być może w całym tym zamieszaniu 
coś umknęło naszej uwagi. Z początku przypuszczał, że panna Cochrane przebywa w Londynie na 
polecenie lorda. Nie była to prawda, ale pan Spears nie mógł tego wiedzieć.
 - Rozumiem - powiedział młody lord i zamyślił się głęboko. Pan Crittaker siedział 
nieruchomo i chociaż odczuwał wielką pokusę, aby pociągnąć się za ucho - tego nawyku nabawił 
się, będąc jeszcze chłopcem - zmobilizował całą siłę woli, aby trzymać ręce przy sobie.
 - Wygląda na to, że będę musiał odbyć krótką wycieczkę do Sussex - powiedział w końcu 
lord. - Wyjadę wcześnie rano i przywiozę pannę Cochrane.
 - Doskonale, milordzie.
 - Pański, krawat, Crittaker. Niech pan coś z nim zrobi. A poza tym - dodał znacząco - jeżeli 
coś przydarzyło się pannie Cochrane, może pan sobie poszukać nowej pracy.
 Co powiedziawszy, odwrócił się i jął wpatrywać w płonące szczapy, od czasu do czasu 
kopiąc którąś z nich czubkiem buta.
 Zapomniał. Dobry Boże, pan Crittaker po prostu o niej zapomniał. Myśl o tym, że 
dziewczynę pozostawiono bez opieki na dwa długie miesiące, mroziła mu krew w żyłach. A on też 
o niej nie pomyślał. Ani nikt inny, z wyjątkiem Spearsa. Marcus nie widział jej od pięciu lat, od 
tego pamiętnego lata, gdy obaj jego kuzyni utonęli podczas wyścigów łodzi. Ciekawe, czy 
rzeczywiście wyrosła na taką piękność, na jaką się zapowiadała.
 Nie żeby miało to jakieś znaczenie. Była jego kuzynką z nieprawego loża. A jednak 
powinien zatroszczyć się o nią, był to winien wujowi. Lecz co on z nią zrobi? To już zupełnie inna 
kwestia.
 Następnego popołudnia głównym tematem rozmów w bardzo przytulnym zielonym 
saloniku w Chase Park była właśnie Duchessa.
 - To chyba najpiękniejsza dziewczyna, jaką kiedykolwiek widziałam - powiedziała do 
bliźniaczek ciotka Gweneth, jak zwykle bardzo poprawnie wymawiając głoski.
 - Ale ty nie widziałaś zbyt wielu dziewcząt, ciociu, wszystko jedno, ładnych czy nie - 
powiedziała Antonia, zerkając na ciotkę znad powieści pani Radcliffe. - Nigdy nie zapuściłaś się 
dalej niż do Yorku. Mam nadzieję, że nic się jej nie stało. Jakie to okropne, zostać tak zupełnie 
zapomnianym. Na pewno czuje się bardzo dotknięta.
 - Marcus zajmie się nią - powiedziała Fanny. - On może wszystko. Na pewno zadba o to, by 
zapomniała, że o niej nie pamiętaliśmy. Chyba powinnam była z nim jechać. Podtrzymałabym go 
na duchu.
 - Życzyłabym sobie, byś przezwyciężyła wreszcie to niedorzeczne zadurzenie. To twój 
kuzyn - oznajmiła ciotka, spoglądając na Fanny. Miała na myśli nowego lorda Chase, jedynego 
syna Reeda Wyndhama. I pomyśleć, że walczył na Półwyspie! Mógł zginąć, zaszlachtowany przez 
tych przeklętych Francuzów lub partyzantów hiszpańskich, o których wspominał w listach do wuja. 
Lecz, dzięki Bogu, przeżył, chociaż wątpiła, by James dziękował za to niebiosom. Zginęło tylu 
młodych mężczyzn i chłopców! Gdyby ktoś zadał sobie trud, by ją zapytać, przysięgłaby, że jej 
brat ożeni się, gdy tylko za hrabiną zamkną się drzwi rodzinnej krypty, a dziewczyna, którą 
wybierze, będzie zdrowa i zdolna urodzić wielu synów. Jednak, ku jej wielkiemu zdumieniu, lord 
nie skorzystał z okazji i nie ożenił się ponownie. A teraz on też jest już martwy.
 Musiała przyznać Marcusowi, że doskonale potrafi zadbać o nią i o bliźniaczki, wykazując 
przy tym takt, którego, zdaniem ciotki Gweneth, brakowało większości dżentelmenów. Poza tym 
to taki przystojny mężczyzna! Z bujnymi ciemnobrązowymi włosami i błękitnymi oczami w 
oprawie gęstych rzęs wydawał się młodszym wcieleniem swego zmarłego wuja. I ta jego szczęka, 
znamionująca upór! To także łączyło go z wujem. Pamiętała, jak James wyrażał się o Marcusie, 
określając go jako diabelskie nasienie, i uśmiechnęła się lekko. Westchnęła. Wszyscy zdążyli już 
poznać zarówno jasne, jak ciemne strony charakteru nowego lorda.
 Był wyższy niż jego wuj, górował wzrostem nawet nad Spearsem, lokajem wuja, który 
zgodził się łaskawie dbać o potrzeby nowego lorda i jego powierzchowność. Spears - Gweneth 
słyszała jak mówił o tym Sampson - otóż tenże Spears twierdził, iż nowy lord ma możliwości i 
charakter, ten zaś niewątpliwie wkrótce będzie mu bardzo potrzebny.
 Młody lord pojawił się w Chase Park zaledwie przed miesiącem, pozostawiwszy 
owdowiałą matkę w Lower Slaughter. Nie chciała opuścić posiadłości w Cranford, gdzie dotąd 
mieszkała. On zaś był teraz głową rodziny Wyndhamów, nowym lordem, który musiał dopiero 
nauczyć się reagować, gdy ktoś zwracał się do niego „lordzie Chase”, zamiast po prostu 
„Wyndham”. Odziedziczył tytuł, pomimo że był tylko synem drugiego syna, bez perspektyw na 
karierę inną niż w armii. Życie pełne jest niespodzianek, pomyślała Gweneth, i często podaje 
zupełnie nieoczekiwane dania na swoich talerzach.
 - Nie jestem w nim zadurzona - oznajmiła Fanny, wbijając igłę w bardzo niedbale 
wykonany haft, na którym z największym trudem dałoby się rozpoznać temat „Domu i Niebios”. - 
Tylko że on jest taki cudowny. Był dla nas bardzo miły, musisz przyznać, ciotko, mimo że tatuś 
zawsze rozwodził się nad tym, że Marcus nie ma w sobie czystej krwi.
 - Marcus ma czystą krew - ucięła ostro ciotka. - Tyle że nie jest to krew waszego ojca. Na 
tym polega problem.
 - Mam nadzieję, że Duchessie nie przytrafiło się nic złego - powiedziała Antonia, obojętna 
na wszystko z wyjątkiem powieści, skutecznie ukrytej za tomem kazań doktora Edwardsa. - Dwa 
miesiące zdana tylko na siebie. A może wróciła do Holandii, jak sądzisz, ciociu?
 Jej bliźniacza siostra, identyczna aż po złamany paznokieć palca wskazującego prawej 
dłoni, odłożyła robótkę i powiedziała: - Gdyby żył tatuś, zapewniłby jej sezon w Londynie, by 
mogła znaleźć sobie męża. I dałby jej posag. Nie sądzisz, że mogła wrócić do Włoch, ciociu? Ona 
nie pochodzi z Holandii, Antonio.
 Ciotka Gweneth potrząsnęła głową, a kiedy się odezwała, w jej głosie słychać było ból i 
gniew. - Wasz tatuś niezbyt szczęśliwie dobierał sobie wierzchowce. To bydlę go zabiło.
 - To bydlę było jego jedynym wierzchowcem od ośmiu lat, ciociu - stwierdziła Fanny. I 
dodała drżącym głosem: - Tata uwielbiał tego konia. Pamiętam, kiedyś złapał nas deszcz i tatuś 
najpierw zajął się koniem, a dopiero potem mną i Antonią.
 Gweneth nie wątpiła ani przez chwilę, że jej brat właśnie tak postąpił. Z upodobaniem 
jeździł konno, podejmując ryzyko, które nawet u Spersa wywoływało pełne dezaprobaty 
uniesienie brwi, lecz nigdy nic mu się nie stało. Ani razu nawet nie spadł z konia.
 Dopiero sześć tygodni temu, odwróciwszy się w siodle, aby podroczyć się z jadącym za 
nim przyjacielem, uderzył głową o zwisającą nad drogą gałąź (potem ścięto ją w odwecie), spadł z 
konia i zginął na miejscu.
 Po trzech tygodniach od tego fatalnego zdarzenia Marcus, dwudziesto trzyletni syn 
młodszego brata, przebywający właśnie w Hiszpanii ze swoim batalionem, został powiadomiony, 
że odziedziczył tytuł lorda Chase. Ósmego lorda Chase. Ciekawe, pomyślała Gweneth, czy Marcus 
nadal czuje się, jakby wszedł w buty swego wuja, zwłaszcza gdy schodzi wielkimi schodami do 
wejściowego holu albo przemierza mile podłóg, pokrytych bogatymi tureckimi dywanami - 
jednym słowem, czy nadal czuje się intruzem.
 - Zastanawiam się, czy Marcus zapewni Duchessie sezon w Londynie i posag - powiedziała 
Fanny, wstając. Wstrząsnęła spódnice i podeszła, by wziąć kolejną słodką bułeczkę z pięknie 
rzeźbionej srebrnej tacy.
 - Ona nie potrzebuje posagu - prychnęła Antonia - tylko szansy, by móc się zaprezentować 
w odpowiednim towarzystwie, a wtedy dżentelmeni od razu rzucą się jej do stóp i będą błagali, by 
za nich wyszła. Bohaterka powieści, którą właśnie czytam, jest także piękna, miła, słodka i dobra, 
lecz biedna jak mysz kościelna. A tymczasem już trzech dżentelmenów na jej widok przykłada 
dłonie do serca.
 Co za bzdury, pomyślała Gweneth. Jeżeli już jakiś dżentelmen przykłada dłoń do serca, to 
czyni tak wyłącznie z powodu niestrawności, wywołanej nadmiarem brandy. - Fanny, to twoja 
ostatnia bułeczka, zjedz ją, ale nie rozmawiaj z nami, gdy będziesz miała pełne usta. Maggie 
wspomniała, że twoje sukienki zaczynają być trochę ciasne w talii, a jesteście z Antonią w wieku, 
kiedy dziewczęta powinny zacząć tracić swój dziecięcy tłuszczyk, a nie nabywać go. A co do 
ciebie, Antonio, to poważnie wątpię, czy kazania doktora Edwardsa dotyczą dżentelmenów, 
przyglądających się młodym damom. Powieści pani Radcliffe, też coś. Twojej mamie na pewno by 
się to nie spodobało.
 Lecz widząc, że dolna warga Antonii zaczyna niebezpiecznie drżeć, dodała z 
westchnieniem: - Może przeczytałabyś nam głośno jakiś fragment?
 Pipwell Cottage, Smarden, Kent Czerwiec 1813
 Marcus ściągnął wodze swego kościstego, gniadego ogiera Stanleya i zatrzymał się przed 
Pipwell
 Cottage, jak nazywano w okolicy ten niewielki dom. Zsiadł z konia i przywiązał wodze do 
żelaznego słupka. Był śmiertelnie zmęczony i wściekły z powodu opóźnienia, a jednak odczuwał 
też ulgę, że jego poszukiwania wreszcie zakończyły się sukcesem. Miał ochotę rzucić się na ziemię 
i ucałować ją na znak wdzięczności, że wreszcie odnalazł Duchessę, a potem udusić dziewczynę za 
to, że przysporzyła wszystkim tyle zmartwienia. A zwłaszcza jemu.
 Bowiem kiedy przed trzema miesiącami pojawił się w Różanym Domku, by zabrać ją do 
Chase Park, nie zastał tam Duchessy. Wyjechała jakiś czas temu i nikt nie wiedział, dokąd się udała. 
Miała przy sobie służącego, mężczyznę, lecz przecież nie było normalne, by osiemnastoletnia 
dziewczyna podróżowała sama z mężczyzną, wszystko jedno, starym czy młodym, służącym czy 
nie.
 Odnalezienie jej potrwało dalsze trzy miesiące. Mogłoby potrwać i trzy lata, gdyby Spears 
w końcu nie zdecydował się wziąć sprawy w swoje ręce. Najpierw udał się na dwa dni do 
Winchelsea, gdzie Marcus już przedtem starannie rozpytał wszystkich, posługując się w równym 
stopniu groźbą i przekupstwem. Z Winchelsea pojechał do Londynu, gdzie pozostał zaledwie dwa 
dni, po czym wrócił do Chase Park, skinął sztywno Marcusowi głową i wręczył mu świstek papieru, 
na którym było napisane: „Pipwell Cottage, Smarden, Kent”.
 A zatem - jeżeli nie liczyć towarzystwa służącego - Duchessa była sama już od sześciu 
miesięcy.
 Ochłonął. W końcu ją znalazł. I Pipwell Cottage prezentował się całkiem nieźle. Z 
pewnością nie była to rudera. Domek wyglądał uroczo w otoczeniu tuzina dębów, klonów o 
bujnym listowiu i lip. Małe cisy, posadzone wzdłuż ścieżki prowadzącej do frontowych drzwi, 
zostały starannie przycięte, a granitowe płyty, którymi wyłożono alejki były gładkie i mocno 
trzymały się podłoża. Za rzędem cisów dostrzegł nieprzebrane bogactwo kwiecia, kipiącego 
wprost z symetrycznie rozmieszczonych klombów. Rozpoznał róże i dalie, lecz było tam jeszcze 
mnóstwo innych roślin, kwitnących bujnie i tworzących jaskrawe plamy koloru. Ściany domku 
pomalowano na biało, podobnie framugi. Te jednak obramowano czerwoną farbą. Bardzo 
przyjemna mała posiadłość, pomyślał. Zbyt przyjemna i komfortowa.
 Jakim cudem stacją było na zamieszkanie w takim miejscu? Odepchnął od siebie myśl, że 
mogła, podobnie jak jej matka, poszukać sobie opiekuna. Nie, pomyślał, nie ona. Nie Duchessa. 
Zbyt wiele w niej dumy. Zdecydowanie zbyt wiele.
 I kiedy kroczył ku frontowym drzwiom, obramowanym skrzynkami, z których zwieszały 
się róże, hortensje i pierwiosnki tak fioletowe jak oko Jimmy’ego Watsona, gdy mu je podbił przed 
osiemnastoma laty, uświadomił sobie, że wszystko, czego pragnie, to zastać ją zdrową i w jako 
takim dostatku.
 Zapukał, powtarzając w duchu słowa modlitwy.
 Badger otworzył drzwi i wpatrzył się w młodego dżentelmena, który nie spuszczał z niego 
wzroku.
 Wreszcie Marcus zamrugał zmieszany i powiedział powoli: - Pan tutaj mieszka? To pański 
dom? Czy Duch... czy panna Cochrane już się wyprowadziła?
 - Tak, mieszkam tutaj - potwierdził Badger, nawet nie drgnąwszy.
 Marcus zaklął i Badger spojrzał na niego z zainteresowaniem.
 - Więc był pan na Półwyspie, sir? - zapytał.
 - Tak, ale teraz zostałem cholernym lordem i musiałem odejść z armii.
 - Czy wolno mi zapytać, jakim to cholernym lordem pan został?
 - Chase. Lordem Chase.
 - Obawiam się - powiedział Badger spokojnie, szykując się do walki - że to zupełnie 
niemożliwe. Lepiej będzie, jeżeli od razu pan sobie pójdzie. Nie będę powtarzał dwa razy, jeżeli 
wie pan, o czym mówię. - Co powiedziawszy, jeszcze dokładniej zasłonił sobą drzwi i Marcus 
zobaczył, jak jego olbrzymie dłonie zaciskają się w pięści.
 Lord, który nie był głupcem, zdał sobie sprawę, że facet zaraz rzuci mu się do gardła, nie 
wiedział tylko, czym sobie na to zasłużył. - To prawda, jestem nowym lordem Chase. To znaczy, 
ósmym, nie siódmym. Miałem nadzieję, że panna Cochrane nadal tu mieszka. Przyjechałem po nią, 
rozumie pan. Po śmierci ojca zapomniano o niej, a kiedy pan Crittaker wreszcie sobie przypomniał, 
pojechałem natychmiast do Winchelsea, lecz jej już tam nie było. Odszukanie panny Cochrane 
zajęło mi dalsze trzy miesiące, a teraz i tu jej nie ma.
 Badger przez chwilę przyglądał mu się uważnie. - Pan jesteś Marcus Wyndham?
 - Tak jest.
 - Ten, którego stary lord nazywał diabelskim nasieniem?
 Marcus uśmiechnął się. - Mój wuj nigdy niczego nie owijał w bawełnę. To ja we własnej 
osobie.
 - I twierdzi pan, że jej ojciec nie żyje?
 - Tak, umarł prawie pół roku temu. Spadł z konia i zginął na miejscu. Więc ona jest tutaj? A 
tyś jest jej służącym?
 - To dlatego nikt po nią nie przyjechał. Dziwne, że nie wzięliśmy pod uwagę takiej 
możliwości. Domyślam się, że to był wypadek? - A kiedy młody człowiek skinął głową, Badger 
powiedział; - Duchessa często o panu opowiadała, kiedy wracała z Chase Park. Prawdę mówiąc, 
twierdziła, że to pan nazwał ją Duchessa i że z pana diabelskie nasienie. Chyba za bardzo pana nie 
lubiła.
 Marcus roześmiał się. - Nie wzrusza mnie, jeśli nawet przeklina ziemię, po której stąpam. 
Chciałbym się tylko dowiedzieć, czy u niej wszystko w porządku.
 - Tak, nic jej nie jest.
 - Nie głoduje?
 - Ma dosyć jedzenia.
 - Ale jak może sobie pozwolić na utrzymanie tego domu?
 - O to, drogi panie - stwierdził Badger surowo - musi pan zapytać ją samą. A tak w ogóle, 
po co pan tu przyjechał?
 - Może jednak wpuściłbyś mnie do środka? Muszę z nią porozmawiać, jak powiedziałeś. A 
przy okazji, coś ty za jeden?
 - Jestem Badger. Opiekuję się Duchessa, tak jak przedtem opiekowałem się jej matką. A 
poza tym jestem kucharzem.
 - Ach - powiedział Marcus. - Gotujesz?
 Wielki, brzydki mężczyzna skinął głową i w końcu odsunął się nieco na bok, umożliwiając 
Marcusowi wejście. Gdy ten znalazł się w małym holu, tuż obok prowadzących na piętro schodów, 
dobiegł go zapach pieczeni, bogaty i smakowity. Poczuł, jak kurczy mu się żołądek i ślina napływa 
do ust. Przez chwilę zdawało mu się, że słyszy kobietę nucącą jakąś melodię.
 - Proszę tu zaczekać - powiedział Badger. Nie oglądając się za siebie, otworzył drzwi i 
zniknął. Nucenie urwało się nagle.
 Marcus stał, uderzając szpicrutą w udo. Był głodny, zmęczony i nie mógł wprost uwierzyć, 
że tkwi w wąskim holu, pozostawiony tu przez mężczyznę, który był zarazem kucharzem i 
pokojówką, a wysławiał się przy tym jak absolwent Eton.
 Przynajmniej jest zdrowa. I ma opiekę. Ale kto płaci za ten domek? I kto pokrywa wydatki 
na jedzenie? I kucharza?
 Drzwi otworzyły się znowu i Badger powiedział: - Może pan wejść. Panna Cochrane 
zobaczy się z panem.
 Zupełnie jakby była jakąś cholerną królową, pomyślał poirytowany. Pokój był mały, lecz 
bardzo przyjemny. Widać było, że ktoś spędza w nim wiele czasu, może dlatego był taki przytulny. 
Na podłodze, tuż obok niebieskiej kozetki, obitej brokatem, piętrzyły się sterty londyńskich 
czasopism. To dziwne, że najpierw zobaczył właśnie te gazety, całe ich stosy. Od ich ostatniego 
spotkania minęło pięć lat. Była najpiękniejszą dziewczyną, jaką kiedykolwiek widział. Jej uroda 
rozkwitła nawet bardziej, niż mógł się spodziewać. I nie była to kwestia stroju, bowiem ubrana 
była dość skromnie, w prostą ciemnoszarą suknię z muślinu, zapiętą niemal pod brodę, z długimi, 
zwężającymi się ku nadgarstkom rękawami i mankietami zapinanymi na guziczki. Czarne włosy 
zaplotła w warkocze i spięła wysoko na głowie. Nie nosiła biżuterii, a na policzku miała smugę od 
atramentu. Siedziała nieruchomo, po prostu mu się przyglądała. Nie poruszyła nawet jednym 
palcem. Pamiętał ten jej spokój, ten nieobecny wyraz twarzy, tak dziwny u dziewczyny w jej 
wieku.
 Była nieprzyzwoicie piękna. - Po co ci te wszystkie gazety? - zapytał.
 - Witaj, Marcusie.
 - Witaj, Duchesso. Minęło już trochę czasu.
 Skinęła lekko głową. - Badger powiedział mi, że mój ojciec nie żyje i dlatego nikt po mnie 
nie przyjechał. To dziwne, czyż nie? Żyje czy nie, ja zawsze pozostaję zapomniana.
 - Tak, Crittaker niemal się udławił, kiedy mi o tym mówił. Przykro mi, że tak się stało. 
Przyjechałem, by zabrać cię do Chase Park.
 Zmarszczyła brwi, lecz nawet nie drgnęła. I nie podała mu dłoni, nie podsunęła policzka do 
ucałowania. Była jego bliską kuzynką, a stała dwa metry od niego i grymas niezadowolenia na jej 
twarzy z każdą chwilą stawał się bardziej widoczny.
 Być może zbytnio ją zaskoczyłem, pomyślał. Najpierw jej matka, a teraz ojciec - straciła 
oboje rodziców. I zmarli w odstępie zaledwie kilku tygodni.
 - Przykro mi z powodu twojego ojca. Był moim wujem i bardzo go lubiłem. Zginął na 
miejscu, nie cierpiał ani przez chwilę.
 - Dziękuję, że mi to powiedziałeś. Sądziłam, że o mnie zapomniał, że kiedy zabrakło matki, 
nie chciał mnie więcej widzieć.
 - Teraz już wiesz, że pragnął, byś zamieszkała w Chase Park. Nie miał pojęcia, co mu się 
przydarzy.
 Badger pojawił się w otwartych drzwiach. - Kaczka gotowa, Duchesso. Spoczywa na 
półmisku w otoczeniu gotowanych ziemniaczków i świeżego zielonego groszku. Przybrałem 
ziemniaki natką pietruszki. Upiekłem także szarlotkę, twoją ulubioną. Zjesz teraz obiad? I czy 
chciałabyś, by lord przyłączył się do nas?
 Skinęła z roztargnieniem głową.
 - Jest pan głodny?
 - Tak, jechałem bez przerwy przez cały dzień. Czy ktoś mógłby zająć się moim 
wierzchowcem?
 - Będziesz musiał zrobić to sam - powiedziała. - Badger nie ma czasu.
 - Rozumiem. - Odwrócił się na pięcie i wymaszerował z pokoju.
 - Z tyłu za domem jest szopa! - zawołał za nim Badger. - Może pan tam zostawić konia.
 Marcus nie odezwał się. Potrafił zatroszczyć się o konia, lecz nie mógł znieść myśli, że 
Duchessa mieszka tu sama z mężczyzną, który mówi jak dżentelmen, jest jej kucharzem i podaje 
pieczoną kaczkę z ziemniakami i natką pietruszki. I chociaż Badger był brzydki niczym stary 
sękaty pień dębu i dosyć stary, by być jej ojcem, i tak wydawało mu się to niewłaściwe. Co tu się 
dzieje?
 Zdecydowanie nie przymierała tutaj głodem. Nuciła, kiedy przyjechał i miała na policzku 
smugę atramentu. Wyglądała przy tym tak pięknie, że pragnął tylko siedzieć i wpatrywać się w nią 
- przynajmniej dopóki nie wszedł Badger i nie oznajmił, że obiad podany. Z tego, co wiedział, wuj 
jej nie zabezpieczył, nie zapisał niczego. I, według jego wiedzy, nie miała żadnych innych 
dochodów.
 A zatem, co tu naprawdę się dzieje?
 ROZDZIAŁ 3
 Marcus odsunął talerz, westchnął z zadowoleniem i splótł dłonie na płaskim brzuchu. 
Duchessa skończyła jeść chwilę przedtem i po prostu siedziała spokojnie, chłodna i opanowana, 
ani trochę nieporuszona jego obecnością, jakby goszczenie mężczyzny na obiedzie było czymś 
zwyczajnym, jakby robiła to co dzień. Po prostu czekała: aż skończy posiłek i zacznie mówić. 
Czekała cicha i spokojna, jak zawsze od kiedy ją pamiętał. Obracała z wolna kieliszek pomiędzy 
palcami, wytworny kieliszek, jak zauważył. Taki kieliszek, z ładnego kryształu, musiał kosztować 
parę gwinei. Z pewnością był częścią większego kompletu. Kto za nie zapłacił? Mężczyzna, który 
z nią jadał?
 - Badger jest bardzo zdolnym kucharzem - powiedział z aprobatą w głosie. - Pietruszka to 
był dobry pomysł. Jej zieleń uwydatniła biel ziemniaków i brąz kaczej skórki.
 - Tak, to wyraz jego artyzmu. Badger jest wielce utalentowanym człowiekiem.
 - A jakież to inne talenty posiada?
 Wzruszyła ramionami, nieporuszona jak zwykle, odsuwając od siebie to niegrzecznie 
sformułowane pytanie i traktując je jako impertynencję, którą istotnie było.
 - Dobrze wyglądasz - powiedział. - Wszyscy martwili się o ciebie.
 Kiedy już sobie przypomnieli, że istnieję, pomyślała, lecz powiedziała tylko: - Dziękuję ci. 
Ty także pięknie wyrosłeś. Czy wiodłeś żywot dżentelmena, zanim mój oj... zanim umarł lord?
 - O nie, byłem majorem w armii. Po śmierci wuja musiałem zrezygnować z patentu. Nie 
chciałem tego przeklętego tytułu, chociaż on nigdy w to nie wierzył. Mówię szczerze, nigdy mnie 
nie obchodziło, czy zostanę jego dziedzicem. Jak wszyscy inni, sądziłem, że szybko się ożeni i 
dalej będzie próbował spłodzić męskiego potomka. I gdyby nie ta nagła śmierć, z pewnością by mu 
się to udało.
 - To dziwne, że nie ożenił się drugi raz.
 - Zginął siedem miesięcy po śmierci ciotki. Gdyby się ożenił przed upływem roku... no, 
powiedzmy, ośmiu czy dziewięciu miesięcy, na pewno wzięto by mu to za złe. A wuj liczył się z 
opinią innych.
 - Po śmierci żony często odwiedzał moją matkę. Prawdę mówiąc, spędzał z nią prawie cały 
wolny czas. Bardzo się zmienił po śmierci Marka i Charliego...
 Przynajmniej w ciągu tych ostatnich miesięcy czuł się szczęśliwy.
 Marcus, słysząc to, nie był szczególnie zdziwiony. W końcu wuj zawsze odznaczał się 
dużym temperamentem i utrzymywał kochankę, by ją mieć stale do dyspozycji. Postanowił jednak 
nie wypowiadać tego spostrzeżenia głośno, przynajmniej nie w obecności nieślubnej córki wuja. 
Skinął więc tylko głową, a potem nagle zapytał: - Czy jesteś podobna do matki?
 - Tak, ale, jak pewnie zauważyłeś, mam oczy ojca i jego czarne włosy. Moja matka miała 
przepiękne włosy, jasne, złociste. - Umilkła na chwilę, a potem dodała spokojnie: - Wiem, o czym 
myślisz. Nie mieści ci się w głowie, by mężczyzna pozostał wierny jednej kochance przez 
dwadzieścia lat. Moja matka była piękna, czarująca i oddana. Nie było w niej cienia złośliwości. 
Niczego od niego nie chciała. Widzisz, kochała go.
 - Rozumiem - powiedział spokojnie. - Przykro mi, Duchesso.
 - A oto szarlotka - oznajmił Badger, wkraczając do saloniku. Ciekawe, czy podsłuchiwał i 
specjalnie wybrał tę chwilę na wejście, pomyślał Marcus. Jeżeli nawet tak było, zachował się 
bardzo zręcznie.
 - Kto raz spróbuje szarlotki Badgera, oddałby za nią wszystkie pieniądze - powiedziała 
Duchessa.
 Marcus uśmiechnął się i skosztował. Zamknął oczy. - Nie mógłbym jej niczego zarzucić, 
nawet gdybym chciał - powiedział.
 Duchessa skinęła głową. - Trudno uwierzyć, że naprawdę nie zależało ci na tytule i całym 
związanym z tym bogactwie.
 Wzruszył ramionami. - Nie zależało mi, naprawdę. Byłem zadowolony z życia, jakie 
prowadziłem. Nie chciałem odchodzić z wojska. Byłem tylko synem drugiego syna, lecz czułem 
się potrzebny. Przyjemnie było pomyśleć, że być może ocaliłem czyjeś życie, a nie zmarnowałem 
głupio żadnego.
 - Przez wszystkie te lata służyłeś na Półwyspie?
 Skinął głową. - Wyjechałem tam w sierpniu 1808 roku, tuż po śmierci chłopców. Hiszpanie 
nie pozwolili nam sobie pomóc, pojechaliśmy więc prosto do Portugalii, a konkretnie do Figueria 
de Foz w pobliżu Coimbry. Służyłem pod Wellingtonem... - przerwał zawstydzony. - Przepraszam, 
że cię tym zanudzam.
 - Proszę, mów dalej - powiedziała tylko.
 Spojrzał na nią zdumiony, ponieważ jak dotąd żadna kobieta, nawet jego matka, nie chciała 
słuchać o jego wojennych przeżyciach. Pochylił się i zaczął powoli: - Napoleon podbił Hiszpanię i 
ruszył na Lizbonę, mijając Talaverę i Elvas.
 - Czy to nie on powiedział: „Muszę wykurzyć Anglików z Półwyspu. Nic nie zdoła 
powstrzymać moich zamiarów”?
 - Tak, chyba właśnie tak się wyraził - przytaknął Marcus, marszcząc brwi.
 - Opowiadaj dalej.
 Skrzywił się na samo wspomnienie dalszych wypadków, lecz mówił dalej: - Potem było to 
okropne zimowe przejście przez góry Galicji, pod dowództwem sir Johna Moore’a. Jakoś udało 
nam się wyprzedzić Francuzów. Brakowało żywności. Zwierzęta... - Potrząsnął głową i spojrzał na 
nią, nienawidząc swych wspomnień, widząc przed oczyma twarze żołnierzy, oficerów, których 
nazywał przyjaciółmi, a którzy w większości byli już martwi. A on nie zdołał im pomóc. - Nie - 
powiedział. - Wystarczy na dziś.
 - A co sądzisz o zawieszeniu broni, zawartym przez Napoleona po jego zwycięstwie nad 
Prusakami pod Liitzen i Budziszynem?
 Marcus wzruszył ramionami. - Zobaczymy, czy będzie trwale. Nikt spośród moich 
znajomych nie przypuszcza, by utrzymało się dłużej niż do lata.
 - Czy to prawda, że Wellington woli, by jego generałowie nie walczyli bezpośrednio z 
samym Napoleonem, że zawsze próbuje doprowadzić do bitwy dowodzonej przez francuskich 
marszałków?
 Zaskoczyła go. Tylko nieliczni mieli taką wiedzę. - Skąd o tym wiesz?
 - Przeczytałam - powiedziała obojętnie. Zdał sobie sprawę, że obraził ją, traktując jak damę, 
czyli puch marny, mający ledwie śladowy móżdżek pomiędzy swoimi kształtnymi uszkami.
 - Tak, masz rację. Wellington powiedział, że obecność Napoleona na polu walki warta jest 
czterdziestu tysięcy ludzi. Nie zwykłych ludzi - żołnierzy.
 Siedziała wyprostowana, oparłszy łokcie na stole. Pokój, oświetlony miękkim światłem 
świec, wydawał się szczególnie przytulny. Szarlotka stała zapomniana na talerzykach. - To 
wspaniałe. Nigdy o tym nie słyszałam. A czy to prawda, że to nie rosyjska zima pokonała 
Napoleona, lecz sami Rosjanie?
 - Tak, lecz nie ma co do tego zgody. Nie muszę ci mówić, że wszyscy, którzy uważają 
Napoleona za największego wodza wszech czasów, winią tę okropną rosyjską zimę. Ja zaś 
słyszałem, że Rosjanie pilnie przestudiowali wszystkie kampanie Napoleona i wiele się od niego 
nauczyli. Dlatego mogli go pobić jego własną bronią.
 - Nie zapominaj, że zawiodło zaopatrzenie. Wyobraź sobie tylko te odległości pomiędzy 
Moskwą a Zachodem! Wprost nie mieści się w głowie, ile potrzeba było żywności, ubrań i 
wyposażenia.
 - Tak - powiedział Marcus. - Wyobrażam sobie. - Nie mógł się powstrzymać, by się w nią 
nie wpatrywać. Czy ma opiekuna, który służy w armii lub marynarce? I dlatego tak wiele wie? - Ile 
czasu zajmą ci przygotowania do wyjazdu? - zapytał nagle.
 - Wyjazdu? O czym ty mówisz?
 - Oczywiście wrócisz ze mną do Chase Park.
 - Nie widzę w tym nic oczywistego - powiedziała. Ze zdziwieniem zauważył, jak jej dłoń 
zaciska się w pięść. Duchessa, zaciskająca dłoń w pięść? Nie, z pewnością tylko to sobie wyobraził, 
nie mogłaby zrobić niczego tak gwałtownego. I co takiego powiedział, że tak się nastroszyła? Nie 
potrafił sobie wyobrazić tej delikatnej białej dłoni zaciśniętej w pięść.
 - Powinnaś była zamieszkać w Chase Park pół roku temu. Przeprosiłem cię za to, co się 
zdarzyło. Nie mogę powiedzieć nic więcej. Przez ostatnie trzy miesiące nie robiłem nic innego, 
tylko próbowałem cię odnaleźć. A teraz jestem tutaj i oferuję ci dom, odpowiednie towarzystwo, a 
jeśli będziesz chciała pojechać na sezon do Londynu, oczywiście, pojedziesz. I dopilnuję, byś 
miała odpowiedni posag. Z twoim wyglądem i znajomością spraw wojskowych z pewnością nie 
będziesz musiała długo czekać. Niejeden urlopowany oficer będzie chciał cię poślubić.
 Spojrzała na niego, znowu spokojna i nieruchoma, z rękami ułożonymi płasko na gładkim 
obrusie. Na jej palcach zauważył ślady po atramencie. - Oczywiście, jeżeli małżeństwo jest tym, 
czego pragniesz. Lecz czego innego mogłaby pragnąć kobieta? Dama?
 - Nie - powiedziała spokojnie. - Nie pragnę małżeństwa. Teraz mój dom jest tutaj. To 
bardzo miłe z twojej strony, że zadałeś sobie tyle trudu, by mnie odszukać, ale minęło już sporo 
czasu i przekonałam się, że potrafię być samodzielna. Nie potrzebuję sezonu ani posagu. Ani męża. 
Są inne drogi, Marcusie, poza małżeństwem. Nawet dla damy.
 - A jakim to sposobem stałaś się taka niezależna? Poznałaś jakiegoś żołnierza po śmierci 
matki? Czy to on powiedział ci... - Wzruszył ramionami i zamilkł, lecz jego intencje były jasne, aż 
nazbyt jasne.
 Uśmiechnęła się lekko, lecz był to zimny uśmiech, tajemniczy i gniewny. Kiedy się jednak 
odezwała, w jej głosie - jak zwykle - nie było gniewu. - A to już nie twój interes, mój panie. Lecz 
swoją drogą, co za ciekawy sposób rozumowania. Zainteresowanie sprawami militarnymi czy 
przyczynami klęski Napoleona w Rosji nie mogło się oczywiście narodzić w mojej głowie. 
Cokolwiek w niej jest, musiało zostać przez kogoś wtłoczone, dokładniej mówiąc, przez jakiegoś 
wojskowego, który bez wątpienia opłaca ten czarujący domek i utrzymuje mnie, tak jak mój wuj 
utrzymywał moją matkę.
 Pochylił się gwałtownie do przodu i uderzył pięścią w stół. - Do licha, Duchesso, nie 
miałem tego na myśli. Zapomniałaś, że jestem twoim kuzynem? I cholerną głową rodziny 
Wyndhamów? Co oznacza, że teraz ja jestem za ciebie odpowiedzialny.
 - Wprawdzie jesteś moim kuzynem, ale ja jestem tylko bękartem. Nie jesteś mi nic winien, 
Marcusie. A już na pewno nie jesteś za mnie odpowiedzialny. Mój ojciec był, ale jak wszyscy 
mężczyźni uważał się za nieśmiertelnego i dlatego mnie nie zabezpieczył. Tak czy inaczej, 
przekonałam się, że przyjemnie jest być niezależną.
 - Masz osiemnaście lat i jesteś damą. Nie możesz sama stanowić o sobie.
 - Mam prawie dziewiętnaście lat i faktem jest, że stanowię o sobie. Faktem jest również to, 
że jestem bękartem. Nie staraj się kłaść lukru na tym ciastku, bo on tu nie pasuje.
 Poczuł, jak ogarnia go gniew i frustracja. Oto był tu, rycerz w lśniącej zbroi, tylko że dama 
nie chciała, by ją ktoś ratował. I najwyraźniej niczego się nie bała.
 Nagle roześmiała się. - Wiem, co myślisz. Zadałeś sobie tyle trudu, żeby ocalić kuzynkę z 
nieprawego łoża, a ona odrzuca twoją pomoc. I to nakarmiwszy cię obiadem, jakiego od dawna nie 
miałeś okazji skosztować. Przykro mi, Marcusie, ale tak to wygląda.
 - Zapakujesz swoje rzeczy i wrócisz ze mną do Chase Park. Jestem to winien twojemu ojcu, 
a mojemu wujowi. Chciałbym wyjechać jutro. Czy Badger może się zająć przygotowaniami?
 Zdawało się, że w ogóle nie zwróciła uwagi na jego słowa. Patrzyła przed siebie, 
zamyślona. Nagle zaczęła nucić melodię, której nie słyszał nigdy przedtem. - Wybacz mi - 
powiedziała szybko i wstała z krzesła. - Nie odchodź, Marcusie, powinnam zaraz wrócić.
 Wybiegła z jadalni, pozostawiając lorda Chase z niedojedzoną szarlotką na talerzyku i 
wyrazem kompletnego niezrozumienia na twarzy.
 - Napije się pan brandy? A może porto lub klaretu?
 - Poproszę o porto - powiedział, a potem siedział samotnie przez dobry kwadrans, czekając 
na nią i sącząc wino. - Co ona tam robi? - zapytał Badgera, który wszedł, aby pozbierać naczynia.
 - Nie mam pojęcia.
 - Oczywiście, że masz, ale nie powiesz, prawda? Do licha, Badger, jak ona może pozwolić 
sobie na taki dom? I na ciebie? Jest jakiś mężczyzna, prawda? Ktoś związany z wojskiem, kto 
opłaca rachunki.
 - Musi pan porozmawiać o tym z panną Cochrane, milordzie.
 - Chciałbym, żebyśmy wyjechali jutro. Zdążysz ze wszystkim, Badger?
 Badger wyprostował się na całą, godną pozazdroszczenia, wysokość. - O tym też będzie 
pan musiał porozmawiać z panną Cochrane. - A potem dodał już spokojniejszym głosem: - 
Powinien pan wiedzieć, co to takiego lojalność. Był pan w wojsku. Nie ma wielu cenniejszych 
rzeczy niż absolutna lojalność.
 Marcus westchnął i odstawił kieliszek. - Oczywiście, masz rację. Czy Duchessa miałaby mi 
za złe, gdybym jej poszukał?
 - Chyba już wraca. Proszę pana, to dla niej bardzo przykre dowiedzieć się, że jej ojciec nie 
żyje od sześciu miesięcy, że chciał, aby z nim zamieszkała i nie zapomniał o niej jak wszyscy. Zbyt 
wiele było wokół niej śmierci.
 - Jeżeli nawet tak jest, to dobrze ukrywa swoje uczucia - powiedział Marcus. - Żadnych łez, 
szlochów, niczego. Żadnych próśb, wyjaśnień czy choćby cienia radości na mój widok.
 - To oczywiste, a czego pan oczekiwał?
 - Sam już nie wiem - powiedział Marcus powoli, unosząc wytworny kieliszek, kołysząc 
nim i obserwując rozlewającą się po ściankach czerwień. Do licha, miał ochotę ją udusić.
 - Proszę zachowywać się delikatnie. - Badger podszedł do drzwi i otworzył je przed 
powracającą Duchessa.
 - Przepraszam, że to tak długo trwało - powiedziała. - Wolałbyś tu pozostać czy 
przejdziemy do saloniku?
 - Tutaj jest dobrze. Co robiłaś?
 - To i owo. Nic, co byłoby warte twojej uwagi.
 Poczuł, jak znowu ogarnia go gniew. - Pojedziesz jutro ze mną do domu i tyle - powiedział 
tonem władcy absolutnego.
 - Nie pojadę, ale dziękuję ci za to poczucie winy czy odpowiedzialności, czy też cokolwiek 
innego, co tobą kieruje. Posłuchaj mnie, Marcusie, czuj się rozgrzeszony, naprawdę. Od ciebie 
dowiedziałam się, że ojciec mnie nie porzucił, a to dla mnie ważne. Dziękuję ci. A teraz przykro mi, 
lecz nie ma tu dosyć miejsca, abyś mógł przenocować. W Biddenden, blisko drogowskazu 
„Dziewice z Biddenden”...
 - A co to, u licha, za dziewice z Biddenden?
 - Nie przejeżdżałeś przez wioskę? Mniejsza z tym. Dziewice z Biddenden to Elizabeth i 
Mary Chalkhurst. Żyły w dwunastym wieku i były siostrami syjamskimi. Tak czy inaczej, gospoda 
Pod Szachownicą jest nie najgorsza, choć trochę ciasna. Lecz może nie będzie zbyt ciasna dla 
nowego lorda Chase. - Wstała i uśmiechnęła się do niego leciutko. Był to zaledwie cień uśmiechu, 
lecz lepsze to niż nic.
 Wstał, podszedł do niej i spojrzał na nią z góry. Zdawał sobie sprawę, iż pewnie wygląda to 
tak, jakby chciał ją zastraszyć, lecz nie dbał o to. - Wrócę tu jutro rano - oznajmił i wyszedł. Badger 
już czekał w małym holu. Otworzył drzwi i cicho wyprowadził go na zewnątrz.
 *
 - W gospodzie zajmą się pańskim koniem, milordzie - powiedział.
 - To już coś - odparł Marcus, potrząsając głową. - Siostry syjamskie... Nie do wiary!
 Kiedy powrócił nazajutrz, Duchessa, ubrana w niemodną, szarą bawełnianą sukienkę, 
zapiętą tuż pod brodą, klęczała w ogrodzie, pieląc rabatki.
 Zsiadł z konia, przywiązał go do palika i poszedł do niej. - Nie wiedziałem, że jesteś 
ogrodniczką.
 Podniosła na niego wzrok. Słoneczne promienie utworzyły aureolę nad jej głową. 
Dostrzegł krople potu na czole i dwie ciemne smugi na policzku. Do diabła, wyglądała ślicznie, 
bardziej niż ślicznie. - Tak, bardzo lubię pracować w ogrodzie, odziedziczyłam to zamiłowanie po 
matce. Tylko że ja mam lepszą rękę do roślin. A skoro czasu mi nie brakuje, dlaczego nie?
 - Jak to się stało, że nagle masz tyle czasu? A może jak ptaszek wzniesiesz się nad różami i 
odlecisz ze śpiewem?
 - Wszystko jest możliwe.
 - Chciałbym usłyszeć uczciwą odpowiedź, Duchesso.
 - Jeżeli tak mi się będzie podobało.
 Miał ochotę dać jej po uszach. Przykucnął obok. - Skąd bierzesz pieniądze na życie?
 - Czyżbyś już nie wierzył, że utrzymuje mnie jakiś mężczyzna?
 - Nigdy w to nie wierzyłem. Nie zrobiłabyś czegoś takiego. Ale to nie ma sensu. Jesteś 
tylko młodą dziewczyną i...
 - Marcusie, nie widziałeś mnie od pięciu lat. Nie masz pojęcia, jaka teraz jestem i co 
potrafię. Krótko mówiąc, nic o mnie nie wiesz.
 - Bliźniaczki tęsknią za tobą i ciotka Gweneth też. Chciałyby, żebyś wróciła ze mną do 
domu.
 Spojrzała w dół na swoje brudne rękawiczki, na żyzną glebę, która karmiła jej cenne róże, i 
uśmiechnęła się. - Wyrosłeś na bardzo przystojnego mężczyznę, Marcusie. Stanowisz doskonałą 
partię. A teraz, kiedy zostałeś lordem Chase, każda kobieta w tym pięknym kraju będzie pragnęła 
mieć cię za męża. Wkrótce ożenisz się i będziesz chciał począć dziedzica. Nie mogę sobie 
wyobrazić, by twoja żona zgodziła się mieć mnie blisko siebie. Jestem bękartem. Powinieneś o tym 
pamiętać.
 - Nie mam jeszcze nawet dwudziestu pięciu lat! Na miłość boską, daj mi choć trochę czasu, 
nim będę musiał nałożyć sobie pęta!
 - Wybacz mi. Rozumiem cię. Mnie też się do tego nie spieszy. Musisz przyznać, że moje 
niecodzienne wychowanie musiało zaowocować tym, że wyrosłam na osobę o nieco cynicznych 
poglądach na stosunki pomiędzy kobietami i mężczyznami, a zwłaszcza pomiędzy żonatymi 
mężczyznami a niezamężnymi kobietami.
 - Do licha, to bez znaczenia. Posłuchaj, Duchesso, nie możesz mieszkać tu sama z 
mężczyzną, choćby był tylko służącym. Zniszczysz sobie reputację. Zostałaś wychowana na damę. 
Powinnaś wyjść za mąż za jakiegoś dżentelmena i rodzić mu dzieci. Chciałbym zapewnić ci 
przyszłość. Tak jak zrobiłby to twój ojciec. Proszę, nie możesz tu zostać.
 Nie odezwała się. Klęczała w milczeniu, z rękami spoczywającymi spokojnie na czarnej, 
żyznej ziemi.
 Podniósł się, tak wściekły na nią za to milczenie, za jej upór, aż zabrakło mu słów. A potem 
krzyknął na cały głos: - Co robisz, żeby utrzymać ten cholerny dom?
 Ona także wstała, zsunęła powoli z rąk rękawiczki i upuściła je na ziemię. - Miałbyś ochotę 
na śniadanie, Marcusie? Nadal jest bardzo wcześnie.
 - Uduszę cię - powiedział, spoglądając na jej szyję, ukrytą dokładnie pod ohydną, spłowiała 
sukienką. - Tak, uduszę cię, ale dopiero po śniadaniu. Więc co tam ten Badger przygotował?
 ROZDZIAŁ 4
 Chase Park Sierpień 1813
 Dwa cholerne miesiące, pomyślał, zwijając arkusz papieru, zawierający zaledwie dwa 
akapity, jakie raczyła napisać do niego ta przeklęta dziewczyna, którą sam wiele lat temu nazwał 
Duchessa. Jak śmiała?
 Przeczytał list jeszcze raz, czując, jak twarz czerwienieje mu z gniewu:
 Milordzie.
 To bardzo miło z Twojej strony, że przystałeś mi winogrona z Twojego ogrodu. Badger z 
przyjemnością sporządził z nich kilka wyśmienitych dań.
 Proszę pozdrowić ode mnie ciotkę Gweneth i bliźniaczki.
 I podpis: „Twoja sługa” - nie Duchessa, nie, nie mogłaby zdobyć się na coś równie 
osobistego. Nawet nieuniżona sługa, którą oczywiście nie była, do licha!
 Podniósł wzrok i zobaczył stojącego w drzwiach Crittakera, który najwidoczniej obawiał 
się odezwać, dopóki Marcus go do tego nie zachęci.
 - Jak ma na imię panna Cochrane?
 - Duchessa, milordzie.
 - Nie, nie, chodzi mi o jej prawdziwe imię. To ja nazwałem ją Duchessa, gdy miała 
dziewięć lat, lecz nie pamiętam, jak brzmiało jej prawdziwe imię.
 Crittaker wydawał się zakłopotany. - Nie wiem. Czy mam zapytać lady Gweneth?
 - Nie trudź się. To nie takie ważne. Właśnie dostałem od niej list. Dziękuje za winogrona. 
Badger się nimi zajął. Jak przypuszczam, Duchessa miewa się dobrze. Nic więcej nie pisze. Chyba 
powinienem jej odpisać, lecz najpierw musiałbym ją zabić, okaleczyć lub udusić, aby przyciągnąć 
jej uwagę.
 Crittaker przezornie wycofał się z pokoju. - Resztę korespondencji możemy przejrzeć jutro, 
milordzie.
 Marcus chrząknął, wziął do ręki arkusz papieru, zanurzył pióro w onyksowym kałamarzu i 
zaczął pisać:
 Droga Duchesso.
 Wręcz trudno mi wyrazić, jaką przyjemność sprawiła mi wiadomość, że Badger ucieszył się 
z tych przeklętych winogron.
 Ufam, że miewasz się dobrze, choć nic o tym nie piszesz. Ja mam się dobrze, ciotka 
Gweneth i bliźniaczki także, chociaż Antonia wciąż zamawia u Hookhama w Londynie powieści i 
wmawia mi, że tak bardzo zainteresowały ją zbiory kazań i że to je właśnie sprowadza. Fanny 
przybiera na wadze i ciotka powiedziała jej, że żaden dżentelmen nie zechce z nią rozmawiać, jeśli 
będzie miała więcej niż jeden podbródek. Nie przypuszczam, byś chciała mi powiedzieć, jak 
zarabiasz na utrzymanie domu, jedzenie i opłacenie Badgera...
 Twój sługa, 
 Marcus Wyndham
 Napisałem za dużo, pomyślał. Ona nie zasługuje na wszystkie te słowa. Mimo to bardzo 
starannie złożył list, umieścił go w kopercie i zaadresował, po czym rozgrzał wosk i zapieczętował 
kopertę sygnetem.
 Wrócił do lektury „London Gazette” i przeczytał ostatnie wieści z frontu. Schwarzenberg 
przekroczył Sudety i próbował zdobyć Drezno, jednak Francuzi zamienili je w prawdziwą 
twierdzę i z łatwością odparli źle skoordynowany atak sprzymierzonych. Oczywiście, wkrótce 
nadciągnął z odsieczą Napoleon. Schwarzenberg stracił w bitwie trzydzieści osiem tysięcy ludzi i 
musiał wycofać się z powrotem do Czech. Trzydzieści osiem tysięcy zabitych! Marcus nie mógł 
się z tym pogodzić. Dobry Boże, tylu żołnierzy zarżniętych z powodu czyjejś niekompetencji! 
Tęsknił za armią, lecz wiedział, że dopóki się nie ożeni i nie spłodzi dziedzica, nie wolno mu 
ryzykować. Był to winien pokoleniom Wyndhamów, z których się wywodził.
 Do diabła z tym!
 Odwrócił się na krześle i nacisnął dzwonek. Crittaker pojawił się po niespełna dwóch 
minutach. Marcus westchnął i na następne trzy godziny pogrążył się w sprawach związanych z 
zarządzaniem majątkiem. W końcu musiał wiedzieć o interesach wuja przynajmniej tyle, aby nie 
zrobić z siebie kompletnego idioty.
 Pipwell Cottage Listopad 1813
 Duchessa w milczeniu wpatrywała się w list. Nie mogła tego pojąć. Przeczytała go jeszcze 
raz, i jeszcze. A potem zawołała, nie zdając sobie sprawy, że krzyczy: - Badger, przyjdź tu proszę, 
tylko szybko!
 Słyszała, jak wypadł pośpiesznie z kuchni i biegnie do niej przez hol i salonik. Oddycha! 
ciężko, musiała go przestraszyć.
 - Przepraszam, ale chciałabym, abyś i ty to przeczytał. Nie mogę uwierzyć. To jakiś absurd, 
żart. Tb... - Umilkła raptownie i podała list Badgerowi.
 Przeniósł wzrok z jej białej twarzy na papier. Przeczytał list, cicho zagwizdał i przeczytał 
jeszcze raz. A potem jeszcze raz.
 Usiadł na kozetce tuż obok niej i ujął jej dłonie. - No cóż, to dopiero niespodzianka - 
powiedział spokojnie. - Wygląda na to, że wszyscy cię szukali. Odnalezienie cię zajęło lordowi 
dwa miesiące, temu dżentelmenowi potrzeba było znacznie więcej czasu. Pisze, że szukał cię od 
maja. No cóż, więc wreszcie cię odnalazł.
 *
 - Marcus nic o tym nie wie.
 - Nie, i tak jest lepiej. Ten prawnik to realista. Wie, że twoja pozycja jest niepewna i że 
wszystko zależy od tego, aby on spotkał się z tobą, zanim zrobi to reszta rodziny. To mądry 
człowiek.
 - Pisze, że chciałby przyjechać w poniedziałek.
 - Tak, racja. - Poklepał ją po ręce, a potem wstał i zaczął węszyć niczym ogar na tropie. - 
Moja galantyna z szynki zbyt mocno pachnie. Zapewne ten mielony czarny pieprz nie był aż tak 
dobrej jakości, jak mnie zapewniał ten stary oszust, Freeman. No cóż, spróbuję dodać więcej 
bazylii i być może jeszcze szczyptę rozmarynu. Powinno pomóc. Cieszę się, Duchesso, że twój 
ojciec nie zapomniał o tobie. Słusznie postąpił. Będę go lepiej wspominał.
 - Zastanawiam się, czy nie ma w tym czegoś więcej - powiedziała.
 - Zobaczymy, kiedy przyjedzie ten Wicks - odparł Badger i wrócił do swojej szynki.
 Pan Wicks był bardzo stary i bardzo chudy. Jego kaprawe oczka błyszczały nieskrywaną 
życzliwością. Uśmiechał się uprzejmie, odsłaniając mocno przerzedzone uzębienie. Duchessa 
odprężyła się nieco.
 - Jak też się pani miewa? - zapytał i szarmancko pochylił się nad jej dłonią. - Bardzo się 
cieszę, że w końcu udało mi się panią odnaleźć. Muszę przyznać, że bardzo tu ładnie. Chętnie 
wypiłbym filiżankę herbaty, a pani, młoda damo, z pewnością chciałaby usłyszeć wszystko o tej 
niezwykłej, lecz jakże pomyślnej, odmianie losu.
 Duchessa wprowadziła go do saloniku, poczęstowała herbatą i usiadła prosto na krześle, z 
rękami złożonymi spokojnie na kolanach.
 - Jak już pisałem w liście, pani nazwisko brzmi teraz Wyndham, gdyż ojciec pani poślubił 
pani matkę w listopadzie, na dwa miesiące przed swoją śmiercią i natychmiast zlecił mi, bym 
przeprowadził postępowanie, w którego wyniku zostałaby pani jego prawowitą córką. 
Postępowanie zostało zakończone w maju. Nie chciałem kontaktować się z panią wcześniej, 
istniała bowiem obawa, że ktoś z rodziny Wyndhamów może chcieć storpedować moje usiłowania, 
choćby po to, aby nie mogła pani dziedziczyć po swoim ojcu. Lecz wszystko poszło dobrze i teraz 
jest pani pełnoprawnym członkiem rodziny Wyndhamów. Szukałem pani, ale nie mogłem 
odnaleźć i dopiero wynajętemu detektywowi udało się wpaść na pani ślad.
 Wyglądała na wstrząśniętą, i nic dziwnego. - Moja matka nic mi nie powiedziała, ojciec też 
nie. Pomyślałam, że napisał pan do mnie jako do panny Wyndham wyłącznie przez grzeczność lub 
może zaszło jakieś nieporozumienie.
 - No cóż, jest pani teraz damą, lecz, jak sądzę, gdyby wydało się to przedwcześnie, 
przyniosłoby więcej szkody niż pożytku. Jest pani córką lorda i damą z urodzenia, podobnie jak 
lady Fanny i lady Antonia. Ojciec pani zwierzył mi się, iż postanowił o niczym pani nie mówić, 
dopóki postępowanie nie zostanie ukończone. Bardzo mi przykro, że oboje rodzice zmarli tak 
nagle, pozostawiając panią niezabezpieczoną i nieświadomą tego, co dla niej uczynili. Oboje 
bardzo panią kochali.
 - Tak - powiedziała powoli, wpatrując się gdzieś w przestrzeń za jego lewym ramieniem. - 
Rzeczywiście.
 Czy ojciec naprawdę ją kochał? Tak, teraz była tego pewna. Kochał ją. Opuściła głowę i 
zapłakała. Po raz pierwszy, od kiedy Marcus powiedział jej o śmierci ojca, łzy potoczyły się po jej 
policzkach, spadając na zaciśnięte dłonie. Płakała bezgłośnie, dopóki Badger nie podszedł i nie 
podał jej chusteczki, zwracając się przy tym do pana Wicksa: - Ona nigdy nie nosi przy sobie 
chusteczki. Tyle razy jej mówiłem, aby włożyła ją do kieszeni, lecz zawsze zapomina. W porządku, 
Duchesso, płacz, jeśli masz na to ochotę. Ta chusteczka od lat czekała na taką okazję.
 - Dziękuję ci, Badger - powiedziała. Z pobladłą twarzą, zaczerwienionym nosem i 
spuchniętymi oczami i tak wydała się panu Wicksowi najpiękniejszą damą, jaką widział od lat. - 
Ma pani oczy ojca i jego włosy. Matkę pani widziałem tylko raz. Wydała mi się nadzwyczaj piękną 
kobietą, taką promienną, że wpatrywałem się w nią bez końca, a ojciec pani tylko się śmiał i mówił, 
że to dla niego nic nowego, że żaden mężczyzna, który raz ją zobaczy, nie może oderwać od niej 
spojrzenia. A pani co najmniej dorównuje jej urodą. Teraz zajmie pani należne jej miejsce, lady 
Duchesso. Wiem, że to brzmi dość dziwnie, lecz ojciec pani nalegał, aby zachować to imię. O ile 
pamiętam, powiedział wówczas: „Tak, Wicks, ona jest lady
 Duchessa i nikim innym. To młoda kobieta wspaniałej urody i charakteru, która potrafi 
wpływać na swoje otoczenie, jeśli tylko da jej się szansę, a ja pragnąłbym jej tę szansę zapewnić”. 
I dlatego, młoda damo, nie jest już pani bękartem i nie musi żyć tutaj w odosobnieniu. Krótko 
mówiąc, może pani robić, co się pani podoba. - Co powiedziawszy, pan Wicks uśmiechnął się do 
niej promiennie i usiadł.
 - Lecz mnie jest dobrze tu, gdzie jestem - powiedziała. - Cieszę się, że moi rodzice się 
pobrali, naprawdę się cieszę, ale nie rozumiem, jak to mogłoby wpłynąć na moją sytuację, która, 
tak czy inaczej, nie wymaga zmiany. Muszę panu powiedzieć, że obecny lord, Marcus Wyndham, 
także odnalazł mnie i zaprosił, bym zamieszkała w Chase Park. Zaoferował mi sezon w Londynie i 
posag, lecz odmówiłam. Doceniam, że starał się pan zachować ostrożność, lecz Marcus Wyndham 
byłby zadowolony, dowiadując się, jak postąpił mój ojciec i z pewnością nie starałby się niczemu 
przeszkodzić. Powinien był pan mu powiedzieć.
 - Być może - powiedział pan Wicks, upijając łyk herbaty. - Jednak nauczyłem się, że tam, 
gdzie chodzi o mężczyzn, lepiej dmuchać na zimne. A poza tym, to jeszcze nie wszystko. Z tego, 
co o nim słyszałem, obecny lord to człowiek honoru, a także wierny przyjaciel i dzielny żołnierz, 
inteligentny i lojalny. Lecz teraz nie jest już w armii. Ma nowe obowiązki, musi sprostać nowym 
oczekiwaniom i postępować, jak przystało na dżentelmena z jego klasy. Być może nadal jest tym 
godnym podziwu człowiekiem, któremu można zaufać. Teraz jednak i tak nie ma to szczególnego 
znaczenia, ponieważ nic już nie da się zrobić. Jak powiedziałem, jest jeszcze coś... - Zakaszlał 
cicho, zakrywając usta dłonią, a potem podniósł głowę i uśmiechnął się do niej szeroko. - Moje 
gratulacje, proszę pani. Została pani dziedziczką.
 Chase Park Grudzień 18
 Marcus zatrzymał Stanleya, szybko zeskoczył z siodła i rzucił wodze Lambkinowi, swemu 
ulubionemu stajennemu, czczącemu wręcz ziemię, której dotknęły kopyta Stanleya. - Dobrze go 
wytrzyj, Lambkin. Poddałem go dziś niezłej próbie.
 - Tak jest, milordzie - powiedział Lambkin, poklepując ogiera po nozdrzach i zagadując do 
niego pieszczotliwie. - Tak, tak, ty bestio, zapewniłeś dziś jego lordowskiej mości niezłą 
przejażdżkę, co?
 Marcus uśmiechnął się i wyszedł ze stajni. Choć była połowa grudnia, słońce przygrzewało 
mocno i dzień był dość ciepły. Miał wiele do zrobienia, lecz kiedy rano obudził go jaskrawy blask 
słońca, uznał, że praca z pewnością zaczeka, czego nie da się powiedzieć o angielskiej pogodzie. A 
kiedy podzielił się tym spostrzeżeniem ze Spearsem, ten przytaknął i z dumą oznajmił: - 
Przygotowałem strój do konnej jazdy, milordzie. Ciemne bryczesy będą chyba odpowiednie na 
dzisiejszy dzień. I ten błękitny surdut. A w butach mógłby pan przejrzeć się lepiej niż w lustrze.
 - Skąd wiedziałeś, że będę chciał jeździć? - zapytał Marcus, otulając się szlafrokiem, 
pamiętającym jeszcze czasy kampanii portugalskiej i tak wytartym na łokciach, że lada chwila 
mogły się na nich pojawić dziury.
 Spears uśmiechnął się tylko i powiedział: - Kazałem też przygotować kąpiel. Czy mam 
pana ogolić?
 - Codziennie pytasz mnie o to i jak zawsze moja odpowiedź brzmi „nie”. Nie jestem aż tak 
leniwy, by nie móc utrzymać w ręce własnej brzytwy.
 - Doskonale, proszę pana. Naostrzyłem ją, jak zwykle. Pozwolę sobie powiedzieć, że 
pański zmarły wuj wprawdzie także nie pozwalał mi się golić, ale nieraz był bardzo wdzięczny, że 
ma mu kto przytrzymać brzytwę, gdy musiał opatrzyć skaleczenia, bo zabrał się do dzieła ze zbyt 
wielkim wigorem.
 - Dziękuję, że mi powiedziałeś. Ja także nie będę sobie pobłażał, dopóki nie zajdzie taka 
konieczność. Słuchaj, Spears, słyszałem niedawno, jak nuciłeś taką piosenkę - właściwie, to 
najpierw pomyślałem sobie, że mi się to śni, wiesz, właśnie miałem się obudzić. Chyba nie 
słyszałem jej nigdy przedtem.
 - To bardzo zgrabna przyśpiewka, milordzie. - Spears uśmiechnął się i zaintonował 
głębokim barytonem:
 Napoleon dni dal nam trzydzieści 
 By nie został po nas ślad w tym mieście.
 Lecz ocenił źle nasz zapal 
 I w pułapkę sam się złapał.
 Marcus chrząknął. - Twój głos jest lepszy niż ta piosenka. Przynajmniej jeśli chodzi o rymy. 
Napoleon dał nam trzydzieści dni? Kiedyż to?
 - Abyśmy opuścili Berlin, milordzie. Schwarzenberg rozkazał Bernadottemu, by bronił 
Berlina, lecz jak pan wie, Bernadotte wydał rozkaz opuszczenia miasta i byłby je opuścił, gdyby 
jego podkomendny Bulow nie wyperswadował mu tego.
 - Ale to nie było dokładnie tak, Spears. Nic nie wiem o żadnych trzydziestu dniach. 
Słyszałem krążące na ten temat żarciki, ale to wszystko.
 - To licentia poetica, milordzie, prawo autora. Musi być bardzo popularny w armii. 
Żołnierze śpiewają jego piosenki podczas marszu.
 Gdy Sampson otworzył przed nim wielkie drzwi głównego wejścia do Chase Park, Marcus 
nadal się uśmiechał, podśpiewując mimo woli. Przyzwyczajony był do niekończących się 
drobnych usług i względów, okazywanych mu przez służbę. Podziękował Sampsonowi, jak miał w 
zwyczaju i powiedział: - Przypuszczam, że Crittaker czeka już na mnie w gabinecie ze swoim 
smętnym obliczem szubienicznika i plikiem papierów do przejrzenia.
 - Tak, milordzie, dokładnie tak. Jakieś dwadzieścia minut temu słyszałem, jak pokrzykuje 
nad pocztą, którą mu zaniosłem. Natychmiast wpadłem do gabinetu, gnany nieprzyjemną myślą, że 
nie zdołał się powstrzymać i uległ atakowi apolaustycznemu, co byłoby ze wszech miar 
niestosowne, lecz nic takiego się nie stało. Jednak to, co sprawiło, że dał wyraz swemu zaskoczeniu, 
musiało być sprawą najwyższej wagi.
 - A co to, u licha, jest atak apolaustyczny?
 - To ma coś wspólnego z niekontrolowanym daniem upustu uczuciom radości lub 
przyjemności. To akt pobłażania sobie, czyli coś, czego należy unikać, chyba że jest się 
szczęśliwcem, który może pozwolić sobie na to, aby ulegać swoim zachciankom.
 - Masz rację, Sampson, musiałbym natrzeć mu uszu, gdyby zdarzyło się to w mojej 
obecności.
 - I słusznie, milordzie.
 Marcus, teraz już nie na żarty zaintrygowany, nie przebrał się nawet, ale od razu 
pomaszerował do gabinetu. Otworzył szeroko drzwi i zapytał: - Powiedz mi, Crittaker, tylko 
spokojnie, jakaż to wiadomość sprawiła, że dałeś upust swoim uczuciom.
 Pan Crittaker nie odezwał się, tylko wręczył Marcusowi pojedynczy arkusz papieru.
 Marcus przeczytał go raz i drugi, a potem wciągnął powietrze przez zęby i oznajmił: - 
Dobry Boże! Tego nie przewidziałem. Możesz pozwolić sobie na jeszcze jeden atak apolaustyczny, 
Crittaker.
 - Apolaustyczny, milordzie?
 - Słyszałeś, człowieku. Na pewno znasz to określenie. W końcu jesteś moim sekretarzem i 
powinieneś znać znaczenie wszystkich wyrazów, jakich mógłbym chcieć użyć.
 Crittaker milczał niczym zegar na kominku, zepsuty od z górą siedemdziesięciu pięciu lat. 
Wyglądał przy tym, jakby cierpiał katusze.
 - No cóż, niedługo odwiedzi nas Duchessa - powiedział Marcus, spoglądając przez wąskie 
okno na nagi zimowy trawnik. - Tak, przyjeżdża do nas wkrótce. Nie pisze, czy zostanie. Lecz 
oczywiście, zostanie, jeśli ma choć trochę rozumu. Przypuszczam, że powinienem dopilnować, by 
tak się stało. Jest kobietą, a ja mężczyzną. Posłucha mnie, ponieważ jestem lordem i jej kuzynem, a 
ona ma obowiązek robić to, co jej każę.
 - Pan Spears uważa, że to nie będzie takie proste.
 Marcus przewrócił oczami. Wyglądało na to, że jego osobisty lokaj, zarządca oraz 
sekretarz utworzyli koalicję. - Duchessa jest dumna, zgoda, lecz nie głupia, przynajmniej taką mam 
nadzieję.
 - Spears twierdzi, że duma może czasem prowadzić do bardziej niemądrych zachowań niż 
czysta głupota.
 Marcus ostrożnie złożył list, schował go do kieszeni i ruszył na górę, aby się przebrać. No 
cóż, Duchesso, pomyślał, w końcu musiałaś do mnie przyjść. Dopiero dużo później, gdy czytał list 
kolejny raz, zwrócił uwagę na ostatnie zdanie:
 Pan Wicks chciałby zobaczyć się z tobą w następny czwartek po moim przyjeździe. Ale z 
pewnością już o tym wiesz.
 Czego, u licha, może chcieć od niego prawnik wuja? Czyżby zanosiło się na coś, o czym 
nie miał pojęcia? Lecz co by to być mogło?
 Duchessa przybyła do Chase Park na tydzień przed Bożym Narodzeniem. Ostateczny 
termin upływał pierwszego stycznia, lecz chciała już mieć to za sobą. Badger stał przy niej na 
schodach wejściowych, trzymając w dłoni niewielką walizkę, stanowiącą cały jej bagaż. Już miała 
uderzyć w drzwi kołatką w kształcie lwiej głowy, która wzbudzała w niej w dzieciństwie taki lęk, 
gdy nagle drzwi otwarły się i oto stała już oko w oko z rozpromienionym Spearsem.
 - Panna Duchessa! Och, lady Duchessa! Jak cudownie, że pani przyjechała, proszę wejść, 
bardzo proszę. A to kto taki?
 - To Badger. Mój... hmm... lokaj.
 - A, tak. Nieważne, z pewnością jego lordowska mość urządzi wszystko jak najdogodniej 
dla pani. Czeka w bibliotece. Proszę za mną, lady Duchesso. Co do pani... hmm, lokaja...
 - Nazywam się Erasmus Badger, proszę pana.
 - Ach, tak, pan Badger... Zaprowadzę pana osobiście na górę, by mógł pan się przedstawić 
panu Spearsowi, lokajowi jego lordowskiej mości. Być może spotkamy się później we trójkę, aby 
omówić... hmm, pewne sprawy.
 Badger spojrzał na Duchessę, lecz ona tylko uśmiechnęła się tym swoim chłodnym, 
nieobecnym uśmiechem.
 - Idź z Sampsonem. Jego lordowska mość z pewnością nie poderżnie mi gardła we własnej 
bibliotece.
 Po czym spokojnie przekroczyła próg olbrzymiego, onieśmielającego pomieszczenia. 
Marcus stał za biurkiem. Nie poruszył się, kiedy zobaczył ją w drzwiach. - Więc przyjechałaś - 
powiedział tylko.
 Skinęła głową. - Musiałam. Pisałam ci o tym.
 - Tak, aby zostać pełnoprawnym członkiem rodziny, musisz pokazać się tutaj przed 
pierwszym stycznia 1814 roku. Ale to nie ma sensu. Albo jesteś prawowitym członkiem rodziny, 
albo nie. Nie podejrzewam cię o brak rozsądku, Duchesso, więc musi być w tym coś jeszcze.
 Nie mogła powiedzieć mu od razu wszystkiego, wyznać, po co tu przyjechała. Szok byłby 
zbyt duży. Zostawi to panu Wicksowi. Uniosła więc tylko do góry brodę i nie odezwała się.
 Marcus chrząknął, rzucił na blat papiery, które trzymał dotąd w prawej dłoni i wyszedł zza 
masywnego biurka. - Moje gratulacje z okazji ślubu twoich rodziców..
 - Dziękuję; Żałuję tylko, że nic o tym nie wiedziałam,” że nie domyśliłam się czegoś, 
zanim...
 - No cóż, teraz już wiesz i jesteś nareszcie w domu, gdzie twoje miejsce. Niedługo Boże 
Narodzenie. Chciałbym zabrać ciebie, bliźniaczki i Spearsa na poszukiwanie drzewa, które 
zostanie spalone w kominku w Wigilię. Wybierzesz się z nami?
 Przez krótką, króciutką chwilę wydawało mu się, że w jej błękitnych oczach dostrzega po 
raz pierwszy błysk podekscytowania, lecz to wrażenie zaraz minęło, i kiedy się odezwała, w jej 
głosie słychać było zwykły chłód. - Dziękuję, Marcusie, to bardzo miło z twojej strony. 
Przepraszam, że zjawiłam się tutaj, nim moje sprawy zostały ostatecznie załatwione. I przykro mi, 
jeżeli zaniepokoiło cię to, że wkrótce zostanę uznana za prawowitego członka rodziny.
 - Nie pleć bzdur - powiedział szorstko. - Chase Park to teraz twój dom, tak samo jak mój. 
Gdybyś nie była takim uparciuchem, mieszkałabyś tu już od sześciu miesięcy, zamiast... - Przerwał, 
potrząsnął głową, a potem, nie mogąc się powstrzymać, zapytał: - Jak zarabiałaś, aby utrzymać ten 
przeklęty mały domek? I za co kupiłaś te piękne kryształy?
 - Kiedy chciałbyś ściąć to drzewo?
 - Za godzinę - odparł, spoglądając na jej białą szyję i mimo woli zaciskając palce. Jej suknia, 
o wiele bardziej stylowa od tych, w których widywał ją do tej pory, uszyta była z kremowego 
muślinu i nieco bardziej wydekoltowana. Niewielki fragment dekoltu, który odsłaniała, wydał się 
Marcusowi całkiem ponętny. - Ubierz się ciepło i włóż mocne buty. Masz ciepłe ubrania i mocne 
buty?
 - Nie, chyba będę musiała włożyć halkę i nocne pantofelki. Nie martw się, Marcusie, mam 
dosyć ubrań. Nie jesteś moim opiekunem. I nie zapominaj, proszę, że jesteś starszy ode mnie tylko 
o pięć lat. Krótko mówiąc, Marcusie, jesteśmy oboje zbyt młodzi, by roztkliwiać się nad sobą 
nawzajem.
 - A to co znowu? Nadal masz osiemnaście lat, a ja mimo mego młodego wieku z łatwością 
mógłbym zostać wyznaczony na twojego opiekuna prawnego. Radzę ci zatem nie nadużywać 
mojej cierpliwości w tym względzie.
 - Twoja cierpliwość, Marcusie, zupełnie mnie nie obchodzi. Przyjechałam, ponieważ 
musiałam. A poza tym, mam dziewiętnaście lat.
 - A czy zamierzasz uczynić nam ten zaszczyt i zostać?
Uśmiechnęła się do niego leciutko, doprowadzając go niemal do furii, po czym odwróciła się na 
pięcie i wyszła, nie zamykając za sobą drzwi. Usłyszał, jak pani Emory wita się z nią aż nazbyt 
wylewnie: - Witaj, Duchesso... o przepraszam, lady Duchesso. Proszę pozwolić, że odprowadzę 
panią do jej pokoju. Lord przeznaczył dla pani sypialnię księżniczki
 Mary, a pewnie pamięta pani, że to jedna z najlepszych.
 - Oczywiście - odparła Duchessa. - To bardzo miło ze strony jego lordowskiej mości, że 
ulokował mnie w tak wspaniałym miejscu.
 ROZDZIAŁ 5
 Wypadałoby coś powiedzieć z okazji świąt, pomyślał Marcus, sącząc cierpkie grzane wino, 
zaprawione gałką muszkatołową, i czując na twarzy ciepło, bijące od płonącego w kominku ognia. 
Odwrócił się i popatrzył na rodzinę zebraną w salonie. Poprzednie święta spędził przy obozowym 
ognisku, w otoczeniu swoich żołnierzy, drżąc z chłodu na wzgórzach Galicji i zastanawiając się, 
jaką bitwę przyniesie następny rok i czy nie doścignie go śmierć.
 Uświadomił sobie, że nie ma dla Duchessy żadnego prezentu, choć Bogiem a prawdą, i tak 
na niego nie zasługiwała. No cóż, jest jeszcze czas, do Bożego Narodzenia zostało całe pięć dni. 
Jutro przyjeżdża z Londynu prawnik wuja. Zmarszczył brwi, zastanawiając się, co jeszcze mógł 
wymyślić jego wuj. Uznanie Duchessy było słusznym postępkiem i nie miał nic przeciwko temu, 
choć spostrzegł, że ciotka Gweneth od razu zaczęła spoglądać na dziewczynę inaczej. Nie potrafił 
sobie jednak wyobrazić, dlaczego miałaby nie aprobować Duchessy jako damy, skoro aprobowała 
ją jako bękarta. Dziwne, doprawdy.
 - Duchesso, Marcus mówił nam, że mieszkałaś w Smarden, w Pipwell Cottage - mówiła 
tymczasem ciotka - z mężczyzną. Doprawdy, moja droga, bardzo to osobliwe i stawia pod znakiem 
zapytania twoją reputację, zważywszy tę twoją nieszczęsną przeszłość.
 Duchessa uśmiechnęła się leciutko. Jej wąskie dłonie, spoczywające spokojnie na kolanach, 
nawet nie drgnęły. - Nigdy nie uważałam mojej przeszłości za nieszczęsną, najwyżej tylko nieco 
kłopotliwą w tym przewrażliwionym na tle form świecie.
 - Niemniej mieszkałaś tam sama z mężczyzną.
 - Tak, nazywa się Badger. Był moim lokajem i kucharzem. To człowiek niezwykły i dalej 
mi służy.
 - Jednak nie tego oczekuje się od damy - drążyła dalej ciotka.
 Marcus, przerażony tym, jak pruderyjnie i świętoszkowato brzmiały jej wywody, a w 
dodatku zdając sobie sprawę, że jego słowa muszą zabrzmieć podobnie, przerwał ciotce stanowczo: 
- To już i tak nie ma znaczenia. Duchessa jest teraz z nami i nie ma potrzeby więcej o tym mówić.
 - Ale ten człowiek przyjechał tu z nią.
 - Tak - potwierdziła Duchessa spokojnie, sącząc powoli wino. - Być może kucharka 
powinna porozmawiać z Badgerem, gdyż grzane wino, które on przyrządza, nie ma sobie równych. 
Dodaje do niego jakichś tajemniczych składników, nikt nie wie jakich. Pamiętam, jak moja matka 
przekomarzała się z nim, żartując, że gdyby tylko udało jej się sprzedać przepis, stalibyśmy się 
bogaci.
 - Mogę zaświadczyć o kulinarnych umiejętnościach Badgera, ciotko.
 - Drogi Marcusie, ten mężczyzna mieszkał z matką, a potem z córką. Mówi najbardziej 
poprawną angielszczyzną, jaką można sobie wyobrazić. Z pewnością nie powinieneś pozwalać, by 
człowiek o takich aspiracjach wywierał wpływ na gospodarstwo domowe. Po co udaje lepszego od 
siebie? I na tym nie koniec, mój drogi. Ona twierdzi, że nadal jest jej lokajem. Lokajem, Marcusie? 
To ze wszech miar niestosowne i niesłychane, a ty, jako głowa rodziny, musisz zrobić z tym 
porządek. Nie chciałabym doczekać dnia, kiedy nazwisko Wyndhamów zostanie okryte jeszcze 
większą niesławą.
 Bardzo ciemne brwi powędrowały ku górze o dobry centymetr. - Nasze nazwisko okryte 
niesławą? A dlaczegóż to? Czyżbyś uważała, miła pani, że to ja jestem przyczyną tej tak zwanej 
niesławy, ponieważ objąłem dziedzicowo, choć jestem tylko synem drugiego syna?
 - Nie bądź niemądry, chłopcze, nie o ciebie tu chodzi. Ta niesława, której doświadczamy, 
spowodowana została uznaniem Duchessy. Dodaj do tego mężczyznę jako lokaja samotnej 
dziewczyny, a rezultat okaże się łatwy do przewidzenia.
 - No cóż, ciotko - powiedział Marcus. - Wolałbym, żebyś uznała, iż mój wuj, a ojciec 
Duchessy, zorientował się w końcu, jak należy postąpić i tak właśnie postąpił. A co do tej sprawy z 
lokajem...
 Duchessa przerwała mu niezwykle spokojnym głosem. - To już się stało, proszę pani, i 
obawiam się, że nie ma odwrotu. Ufam, że plotki w końcu ucichną. Ale jest jedna rzecz, która 
naprawdę mnie niepokoi. Czy rzeczywiście uważa pani, że doskonała angielszczyzna Badgera 
może komukolwiek wyrządzić szkodę?
 - Nie, ona tak nie uważa - powiedział Marcus, spoglądając na ciotkę w sposób, który 
natychmiast zamknął jej usta. - Zwłaszcza że Spears co najmniej dorównuje mu elokwencją i 
doborem słownictwa.
 - Marcusie, wszystko to bardzo ładnie, ale nie możesz pozwolić, aby ten człowiek pozostał 
tu jako jej lokaj.
 - Lokaj - powiedziała Antonia, podnosząc głowę znad powieści, koszmarnie źle napisanej 
historii, opowiadającej o pogrążonej we łzach średniowiecznej heroinie i bohaterze, który 
przecinał na pół swoim magicznym mieczem każdego, kto miał nieszczęście stanąć mu na drodze.
 - Jest twoim lokajem, Duchesso? To bardzo interesujące. Czesze twoje włosy? 
Przygotowuje ci kąpiel? Przedstawisz mi go jutro?
 - Jeżeli chcesz.
 - Badger zostaje - powiedział Marcus stanowczo - przynajmniej dopóki ja mam tu coś do 
powiedzenia.
 - Uważam - powiedziała Duchessa spokojnie - że to ja przede wszystkim powinnam mieć w 
tej kwestii coś do powiedzenia.
 - Nie sądzę - stwierdził Marcus. - Możesz mieszkać w Chase Park, lecz nie ty jesteś tu panią. 
Kierowanie całym sztabem służby to coś zupełnie innego niż wydawanie poleceń służącemu w 
małym domku. Jednak jestem gotów omówić to z tobą, z Badgerem także. Poza tym cieszę się, że 
wrócił ci rozsądek, Duchesso i uznałaś Chase Park za swój dom. Czy byłabyś tak miła i 
powiedziała mi, co cię doprowadziło do zmiany zdania?
 Jednak Duchessa najwidoczniej nie miała zamiaru niczego mu powiedzieć. Wyraz jej 
twarzy nie zmienił się w najmniejszym stopniu. Białe dłonie pozostały nieruchome. Po chwili 
uniosła prawą, aby odstawić wino na niski stolik. Ma w sobie tyle wdzięku, pomyślał, obserwując 
ją. Każdy jej ruch był spokojny i elegancki. Nagle przypomniał sobie, jak klęczała w ogrodzie, z 
twarzą ubrudzoną ziemią i wilgotnym od potu czołem. Nawet wtedy wyglądała czarująco. 
Ciekawe, czy potrafi głęboko odczuwać, czy kiedykolwiek płakała albo skarżyła się, pomyślał. A 
może nie ma w niej nic poza tą wystudiowaną obojętnością, tym chłodnym spokojem, zastanawiał 
się.
 Fanny spojrzała tęsknie na tacę z cytrynowymi ciasteczkami, jednak napotkała karcące 
spojrzenie ciotki i odwróciła wzrok.
 - Może masz ochotę na jabłko? - spytała Duchessa. - Są znakomite.
 Fanny wzruszyła ramionami, a potem chwyciła jabłko, które rzucił jej Marcus. Wytarła je o 
rękaw, ignorując kolejne pełne dezaprobaty spojrzenie ciotki. Marcus uśmiechnął się do Duchessy, 
lecz ona zdawała się tego nie widzieć.
 - Zrobiło się późno - zauważyła ciotka w chwilę później. - Myślę, że pora już, aby panienki 
udały się do swoich sypialni.
 - Zgoda - powiedziała Antonia, zamknęła książkę i szeroko ziewnęła. - Jesteś naszą 
przyrodnią siostrą. Marcus powiedział nam o tym. Nie jesteś już kuzynką z Holandii.
 - To prawda. Po śmierci waszej matki nasz ojciec poślubił moją matkę. I uznał mnie za 
swoją córkę.
 - Byłaś bękartem - stwierdziła Fanny bez śladu zażenowania. - Jakie to dziwne. Pamiętam, 
jak sprzeczałyśmy się z Antonią, czy mieszkasz na stałe w Holandii czy we Włoszech. Trudno było 
to stwierdzić, ponieważ nigdy nie słyszałyśmy, abyś mówiła w jakimś innym języku poza 
angielskim.
 - Tak, byłam bękartem aż do maja.
 - Doprawdy, moja droga, nie musisz mówić o tym tak głośno - wtrąciła ciotka - bo ludzie 
gotowi pomyśleć, że nie wstydzisz się swego nieszczęsnego pochodzenia.
 - Nie miałam na nie wpływu, więc czemu miałabym się wstydzić?
 - Mimo to... - zaczęła ciotka, ale Antonia przerwała jej.
 - Teraz będziesz mogła poszukać sobie męża. Nie będziesz musiała udawać, że nie jesteś 
damą.
 - Pomyśleć tylko - dodała Fanny, gryząc jabłko - że byłaś dzieckiem miłości. Jakie to 
romantyczne.
 - Nonsens - przerwała jej Antonia. - Nie bądź głupia, Fanny. Teraz, Duchesso, nie musisz 
już tu siedzieć i słuchać rozkazów Marcusa.
 - Jakich rozkazów, Antonio? Czy gdybym był takim tyranem, pozwoliłbym ci czytać te 
przyprawiające o mdłości powieścidła, z którymi się nie rozstajesz?
 - No cóż, chyba nie - odparła Antonia, uśmiechając się do kuzyna. - Ale i tak wydaje mi się, 
że z każdym dniem wprowadzasz tu więcej i więcej swoich praw. A teraz, kiedy już wyślesz nas do 
łóżek, pewnie zasiądziesz z ciotką, aby wymyślić kilka nowych. Lecz my się nie poddamy, Fanny 
i ja, choć rozumiemy, iż jesteś lordem od tak niedawna, że potrzebujesz czasu, aby dorosnąć do 
swego tytułu. Powiedz, Duchesso, wybierasz się do Londynu?
 - Możliwe. Prawdopodobnie pojadę tam po świętach. Dlaczego nie?
 - A Marcus da ci pieniądze? - spytała Fanny, nie odrywając wzroku od ciasteczek. - Życie 
tam jest bardzo kosztowne, rozumiesz.
 - Zobaczymy - powiedział Marcus zirytowany. - A teraz zmykajcie do łóżek, i to już. Nie, 
nie zasiądziemy z ciotką, aby wymyślić dla was nowe zakazy. Ciotko, ty także możesz już odejść. 
Duchesso, proszę, zostań jeszcze trochę, jeśli chcesz.
 W chwilę później spoglądała na niego z bezpiecznej odległości, po prostu stojąc sobie za 
jednym z foteli i przesuwając z wdziękiem dłonią po brokatowym obiciu niczym po lśniącym 
grzbiecie Esmee. To dziwne, lecz nawet Esmee, ta najbardziej niezależna z kotek, spoczywała 
spokojnie na jej kolanach, gdy tylko Duchessa miała ochotę ją pogłaskać.
 Ciepło kominka wywołało na policzkach dziewczyny lekki rumieniec. - Tak, Marcusie? 
Chciałeś ze mną o czymś porozmawiać?
 - Dlaczego powiedziałaś, że chcesz pojechać do Londynu?
 - Powiedziałam, że być może będę chciała. Po Bożym Narodzeniu.
 - Potrzebujesz pieniędzy?
 - Nie. Ośmielę się powiedzieć, że nie potrzebuję ani grosza.
 - A ja przypuszczałem, że przyjechałaś do nas, ponieważ skończyły ci się fundusze. Lecz 
nic z tych rzeczy, prawda? Nie, jeśli jesteś w stanie utrzymać się w Londynie. I jeśli rzeczywiście 
samodzielne utrzymywanie się będzie tym, co zamierzasz robić.
 - Oczywiście, zabiorę ze sobą Badgera.
 - Nie pojedziesz. Zabraniam ci. Zaczekasz z wyjazdem do Londynu, aż sam będę mógł się 
tam wybrać, co nastąpi mniej więcej w końcu marca. Zabierzemy ciotkę Gweneth, która wystąpi 
jako twoja przyzwoitka. Będziesz miała swój cholerny sezon. Jeżeli poznasz dżentelmena, którego 
uznam za odpowiedniego lub jeśli ja znajdę takiego, dam ci posag i będziesz mogła za niego wyjść.
 - Daj spokój tym bzdurom, Marcusie. Tyrania do ciebie nie pasuje.
 - To żadne bzdury, a ja z pewnością nie jestem tyranem, bez względu na to, co o tym sądzą 
bliźniaczki. Londyn roi się wprost od tak zwanych dżentelmenów, którzy tylko czekają, aby 
zrujnować reputację damie i śmiało sobie z nią poczynać. Nie masz pojęcia, jak tego uniknąć. 
Jesteś młoda i niedoświadczona. Tylko się ośmieszysz, i to bardzo szybko. Mimo wszystko jesteś 
teraz Wyndhamówną. Pojedziesz do Londynu ze mną, a ja nauczę cię, jak rozpoznać łajdaka.
 - Jeżeli nie będziesz uważał - powiedziała łagodnie - to w końcu któraś kobieta z twojego 
otoczenia zawiezie cię związanego i zakneblowanego do kwakrów w Bristolu. Mówi się o nich, że 
są najbardziej ortodoksyjni. Podobno nigdy nie oglądają swojego ciała bez ubrania, nawet podczas 
mycia czy rozbierania. Nie bardzo mogę to sobie wyobrazić. Taka skromność wymaga niezłej 
praktyki i sprytu. Doprawdy, Marcusie, twoje zamiary są z pewnością szlachetne, lecz nie zawracaj 
sobie mną głowy.
 - Rozpocząłem już starania o wyznaczenie mnie na twojego opiekuna. Ich sfinalizowanie 
nie powinno zająć zbyt wiele czasu.
 - Nie sądzę - powiedziała, uśmiechając się lekko i jak zwykle doprowadzając go tym do 
furii.
 - Do licha, nie masz tu nic do powiedzenia!
 - Och, ośmielam się zauważyć, że mam więcej do powiedzenia, niż możesz sobie 
wyobrazić.
 - Jak to możliwe?
 Nie odezwała się.
 - Jak udało ci się utrzymać? Był jakiś mężczyzna, prawda? Mężczyzna, który teraz czeka na 
ciebie w Londynie? Po co tu wróciłaś, jeżeli od początku planowałaś wyjazd? Czy twój ojciec 
postawił taki warunek, byś mogła zostać uznana?
 - Za dużo pytań, Marcusie. Odpowiem na pierwsze. Najwidoczniej uważasz, że damy są 
zupełnie do niczego i nic nie umieją. Nie możesz sobie wyobrazić, że można się utrzymać w 
sposób uczciwy?
 - Nie ty. Jesteś damą. Zostałaś wychowana, by zostać żoną, niczym więcej. To nie znaczy, 
że jesteś do niczego, z pewnością nie, po prostu wychowano cię tak, byś nie robiła nic poza... - 
Umilkł, zdając sobie sprawę z istnienia pułapki, którą sam na siebie zastawił.
 - Ozdabianiem męskiego ramienia? - dokończyła za niego tym swoim chłodnym, 
przesadnie uprzejmym tonem.
 - Tak. A także rodzeniem mu dzieci i doglądaniem, czy dom jest prowadzony jak należy. 
Trochę zabawy w ogrodniczkę też nie zaszkodzi, jeśli ktoś lubi.
 - A zajęcia, które wymieniłeś, nie wymagają żadnych umiejętności, żadnych zdolności?
 - Nie takich, które przynosiłyby jakiś dochód. Zresztą wygląda na to... - Umilkł znowu. 
Uświadomił sobie, że jego słowa brzmią pompatycznie i nader protekcjonalnie, lecz nie chciał ich 
cofnąć. Być może uda mu się wytrącić ją z równowagi i nawet skłonić, aby choć trochę podniosła 
głos. Ta myśl sprawiła, że oczy mu zabłysły. Lecz próżne nadzieje.
 - A jak ty zarabiasz na życie, Marcusie?
 Spojrzał na nią, a potem odpowiedział bardziej spokojnie, niż wydawało mu się możliwe. - 
Byłem majorem w wojsku, zarabiałem pieniądze.
 - Lecz teraz nie jesteś w wojsku, prawda? Zacisnął zęby. Wiedział, co teraz powie, ale nie 
widział sposobu, by ją powstrzymać.
 - Czy to oznacza, że utrzymuje cię jakaś bogata kobieta? Oczywiście, człowiek wysoko 
urodzony nie może zarabiać pieniędzy, gdyż inaczej jego krew szybko z błękitnej zamieniłaby się 
w czarną.
 - Mam teraz wiele obowiązków, i dobrze o tym wiesz. Muszę doglądać majątku, zarządzać 
większą liczbą domów, niż możesz sobie wyobrazić. Jestem odpowiedzialny za każdego 
mężczyznę, kobietę i dziecko, pracujących na ziemiach Wyndhamów, a także...
 - Krótko mówiąc, odziedziczyłeś wszystko.
 - Doskonale wiesz, jak mało znaczy dla mnie ten tytuł, lecz spełnię swój obowiązek, skoro 
muszę.
 - Ile masz lat, Marcusie?
 - Dobrze wiesz. Dwadzieścia cztery.
 - Jesteś więc bardzo młody - powiedziała, wzruszając ramionami.
 - I co masz mi za złe? Że troszczę się o twoje dobro? Czy że jestem odpowiedzialny za całą 
tę przeklętą rodzinę? Nie próbuj odwracać kota ogonem, Duchesso. Jak już powiedziałem, twoje... 
hmm... talenty nie przynoszą dochodu. I nie odziedziczyłaś majątku, co mogłoby uczynić cię 
niezależną. Mimo to miałaś dosyć pieniędzy, żeby wynająć ten przeklęty... - Umilkł, tym razem 
celowo. Jego oczy rozbłysły. Być może znów uda mu się zobaczyć, jak ta wytworna dłoń zaciska 
się w pięść. To by już było coś.
 Miała czelność ponownie wzruszyć ramionami. Nie odezwała się, a on czekał, aby 
zobaczyć błysk gniewu w tych lodowato błękitnych oczach. Nic z tego.
 W końcu dał spokój i odezwał się pierwszy: - Twój pan Wicks będzie tu jutro. I co ty na to?
 - Pan Wicks będzie chciał porozmawiać z nami obojgiem. Mam nadzieję, że będziesz w 
domu?
 Z rozkoszą powiedziałby jej, że jedzie do Edynburga, lecz nie mógł tego uczynić. - Będę. A 
teraz mam zamiar iść do łóżka. Zobaczymy się przy śniadaniu.
 - Dobranoc, Marcusie. Śpij dobrze.
 Mruknął coś pod nosem. Stała spokojnie, przyglądając się, jak zmierza ku drzwiom tego 
wspaniałego salonu, stąpając po trzech starych tureckich dywanach, mijając meble, pamiętające 
czasy Henryka VIII. Nim sama opuściła pokój, zatrzymała się na chwilę i spojrzała w górę. 
Wszystkie belki sufitu były bogato rzeźbione, ukazując herby rodzinne, umieszczone w każdym 
możliwym miejscu, a także serię interesujących wzorów geometrycznych, pełniących funkcję 
czysto ozdobną. Pomiędzy belkami namalowano różne scenki, poczynając od średniowiecznych, 
po odnoszące się do szesnastego stulecia. Postaci mężczyzn i kobiet ciągle zadziwiały żywą 
kolorystyką i wyrazistymi twarzami. U szczytu ściany, tam, gdzie zbiegały się belki, umieszczono 
aż nazbyt dużo uśmiechniętych cherubinów, całych w bieli i różu, spoglądających skośnymi 
oczami na rycerzy, uzbrojonych w tarcze i miecze i tworzących u szczytu ścian szeroki na stopę 
fresk. Fresk ten został domalowany w zeszłym stuleciu przez ówczesnego lorda Chase i był 
świadectwem raczej dobrych chęci niż umiejętności autora. Scenki średniowieczne zostały oddane 
o wiele lepiej i w sposób bardziej realistyczny. Nawet dziś widać było struny lutni, na której 
średniowieczny młodzieniec przygrywał siedzącej obok niego damie.
 Duchessa przeniosła spojrzenie na ogień w kominku. Co powie Marcus po wizycie pana 
Wicksa? Pamiętała go jako nieposkromionego młodego człowieka, nieustannie nakłaniającego 
swoich kuzynów do popełniania najdzikszych psot. A potem wykupił patent oficerski i zniknął z 
jej życia na całe pięć lat. Ciekawe, czy dalej potrafi być nieokiełznany niczym zimowa burza, czy 
też naprawdę zamienił się w tego nudnego moralistę, rozkazującego wszystkim, jakby nadal był w 
armii. A było z niego prawdziwe diabelskie nasienie, jak nie bez pewnego upodobania, a nawet 
szacunku, nazywał go wuj. To upodobanie skończyło się, kiedy zginęli Mark i Charlie. Ciekawe, 
jak ojciec nazwałby go teraz, pomyślała.
 Dlaczego pozwolił, by przytłoczyło go poczucie obowiązku, dlaczego nie potrafi cieszyć 
się z tej, pomyślnej przecież, odmiany losu, śmiać się i bawić, zamiast traktować ją jako ponurą i 
niechętnie spełnianą powinność? Zastanawiała się, co teraz robi - pewnie stara się głęboko 
oddychać - ponieważ widziała, że wypadł z pokoju niema] nieprzytomny z wściekłości.
 Tak naprawdę Marcus był o krok od głębokiego przygnębienia. Pozwolił Spearsowi, by 
pomógł mu zdjąć płaszcz, na co normalnie z pewnością by się nie zgodził. Do licha, nie był 
przecież niedołężny! Pomyślał o swoim ordynansie, Connallym, który pluł na podłogę namiotu i 
spoglądał na płaszcz, który musiał podać swemu zwierzchnikowi, niczym na jadowitą kobrę. 
Biedny Connally, zginął, przygnieciony przez padającego konia. - Niech licho porwie tę 
dziewczynę - powiedział, zaciskając zęby. - Jeżeli nie przestanie tak się zachowywać, skończy 
uduszona albo wydana na pastwę łajdaków.
 - Mogę zapytać, o jakie przejawy jej zachowania chodzi, milordzie?
 - Masz zbyt dobry słuch, Spears. No cóż, Duchessa ma sekrety i zachowuje je dla siebie. 
Nie powie mi, jak zarabiała na utrzymanie tego przeklętego domku, z czego płaciła Badgerowi, za 
co kupowała jedzenie...
 - Rozumiem, milordzie.
 - Po prostu stoi sobie, taka spokojna i nieporuszona, uśmiechając się kąśliwie. I milczy. Nie 
ma sposobu, aby wytrącić ją z równowagi, choć Bóg mi świadkiem, że próbowałem. Do licha, 
starałem się, jak tylko mogłem. Dlaczego ona nie chce mi nic powiedzieć?
 Wyrwał się zręcznym dłoniom Spearsa, poluzował krawat i rzucił się na szerokie łóżko. - I 
miała czelność poinformować mnie, że wybiera się do Londynu po świętach. Lecz pokazałem jej, 
kto tu rządzi, możesz mi wierzyć.
 - Czy mogę zapytać, jak wasza lordowska mość tego dokonał?
 - Powiedziałem jej, że wkrótce zostanę wyznaczony na jej opiekuna. Będzie musiała robić, 
co jej każę, dopóki nie skończy dwudziestu jeden lat. A jeśli mi się uda, postaram się, by pozostała 
pod moją opieką jeszcze przez następne cztery lata. - Umilkł i zmarszczył brwi, spoglądając na 
swój lewy but, który też najwidoczniej postanowił stawić mu opór.
 - Niech pan usiądzie, milordzie, i pozwoli mi się tym zająć.
 Marcus usiadł. - Nawet gdyby udało mi się to przeprowadzić - stwierdził ponuro - pewnie i 
tak poślubiłaby pierwszego mężczyznę, który by jej się oświadczył, żeby mi po prostu zrobić na 
złość. Lecz cokolwiek bym zrobił, ona i tak nie podniesie głosu, o nie, nie zniży się do tego. 
Najwidoczniej okazywanie emocji nie mieści się w jej repertuarze. Nie, spojrzy tylko na mnie, 
jakbym był nasieniem w jej ogrodzie, niepożądanym nasionkiem, z którego wkrótce rozwinie się 
chwast.
 - Z pewnością nie jest tak źle, milordzie. Jest pan przecież lordem Chase. Z pewnością 
trzeba by pana uznać co najmniej za cebulkę.
 - Albo robaka.
 - Wszystko możliwe, milordzie.
 - Co za przeklęty głuptas z niej. Kpisz sobie - ze mnie, Spears?
 - Skąd znowu, milordzie. Jak pan mógł tak pomyśleć... Poproszę o drugi but.
 Marcus wyciągnął drugą stopę, nie zaprzestając głośnych rozważań i okraszając je od czasu 
do czasu przekleństwami. - A ten przeklęty Wicks, który przyjeżdża jutro rano, czego on może 
chcieć? Co tu się dzieje?
 - Ośmielę się zauważyć, że wkrótce się tego dowiemy, milordzie. Zalecałbym też 
zatrzymanie Badgera w Chase Park. To człowiek wielce uzdolniony i o nadzwyczaj bystrym 
umyśle.
 - Był jej przeklętym kucharzem.
 - Tak, porozmawiam o tym z panią Gooseberry. Może okaże się dla niej dogodne, jeśli 
będzie mogła przekazać od czasu do czasu swoje obowiązki Badgerowi.
 - Nie o to chodzi, Spears. Mieszkała z tym Badgerem. Sama. To nie uchodzi. Ona dopiero 
co skończyła dziewiętnaście lat.
 - Wasza lordowska mość z pewnością zdaje sobie sprawę, że Badger mógłby być jej ojcem. 
I kocha ją głęboko, tak jak ojciec powinien kochać swego potomka. Nigdy by jej nie skrzywdził. 
Oddałby za nią życie.
 Ja także, pomyślał Marcus, i zaklął. Stał teraz nagi przed kominkiem, wyciągając dłonie do 
ognia.
 - Czy życzy pan sobie włożyć nocną koszulę, milordzie? Wiem od Biddle’a, drugiego 
lokaja, który mieszka tu przez całe życie, a jego rodzina zamieszkuje w posiadłości od sześciu 
pokoleń, że zapowiada się zimna noc.
 - Nie chcę żadnej koszuli - powiedział Marcus, drapiąc się po torsie. - Koszula nocna to 
wynalazek dla kobiet, nie dla mężczyzn. Jak myślisz, Spears, czego może chcieć ten Wicks?
 - Nie mam pojęcia, milordzie. Jednak jeśli raczy się pan położyć, będzie pan mógł 
zastanowić się nad tym spokojnie. I w cieple.
 Marcus nie odezwał się, lecz wdrapał posłusznie na wysokie łoże i zapadł w ciepłą pościel. 
Spears nie zaniedbał włożyć mu do łóżka butelki z gorącą wodą i Marcus aż westchnął z rozkoszy. 
To było zupełnie coś innego niż dwa cienkie koce pod namiotem w Portugalii.
 - Czy życzy pan sobie czegoś jeszcze?
 - Hmm? Nie, dziękuję, Spears. Aaa, widziałeś może Esmee?
 - Kiedy ostatni raz ją widziałem, leżała wyciągnięta na brzuchu przed kominkiem i spała 
jak zabita.
 - Ooo, tutaj jest. Kiedy ogrzałeś pościel, musiała dojść do wniosku, że w łóżku będzie jej 
wygodniej niż na tej przeklętej podłodze. To żenujące, kiedy tak zwija mi się na brzuchu.
 - To bardzo uczuciowa kotka, milordzie.
 Marcus chrząknął tylko i Spears w pełni docenił, że jego lordowska mość powstrzymał się 
od wyrażenia swojej opinii słowami.
 *
 - Dobranoc, milordzie. Już niedługo spotkamy się z tym Wicksem.
 Pan Wicks przybył o jedenastej rano. Marcus przyglądał się, jak stary dżentelmen wysiada 
ostrożnie z powozu. Nie mógł dostrzec wyrazu jego twarzy, gdyż gość bardzo dokładnie owinął się 
futrzanym kołnierzem, zza którego wystawały jeszcze co najmniej trzy szaliki. Gruby wełniany 
płaszcz był tak długi, że niemal wlókł się po ziemi.
 Marcus pośpieszył z powrotem do biblioteki, zgadując, że wyplątanie się ze zwojów 
odzieży zajmie panu Wicksowi co najmniej pół godziny.
 Gdy Sampson zapukał do drzwi, odwrócił się i uniósł pytająco brwi.
 - Pan Wicks nalega, aby Duchessa była obecna, sir. Prawdę mówiąc... hmm... zażądał tego.
 - Doprawdy? Zażądał? No cóż, żadna to dla mnie niespodzianka. Idź po nią, Sampson.
 - Ona już tu jest, milordzie. Rozmawia z panem Wicksem. Pomaga mu uwolnić się z 
wierzchnich odzień.
 - Jakże to miło z jej strony - zauważył z sarkazmem, wywołanym niepewnością i niemiłym 
uczuciem, że dzieje się coś, o czym nie ma pojęcia. A może ma? Oczywiście, ten Wicks przyjechał, 
aby poinformować go o pieniądzach, które jego wuj zostawił Duchessie. Kto by się tym 
przejmował? Sam i tak by to zrobił, wyznaczając jej posag. - Kiedy Duchessa skończy uwalniać go 
z wierzchnich odzień, możesz ich wprowadzić.
 Prawdę mówiąc, zanim pan Wicks, kościsty staruszek o kaprawych oczkach, wszedł 
wreszcie do biblioteki, minęło jeszcze dziesięć minut. Wiekowy dżentelmen rozejrzał się wokół z 
najwyższym zainteresowaniem. Ta biblioteka to istny skarbiec historii, pomyślał z dumą Marcus.
 Spojrzał na Duchessę. Jej twarz nie wyrażała niczego. Stała jak zwykle spokojna i 
nieobecna, jakby była cholerną panią tego domu, a pan Wicks pastorem, przybyłym, aby omówić 
szczegóły wycieczki sierot do wapiennika w pobliżu Bell Busk.
 Ale pan Wicks był prawnikiem z Londynu, cieszącym się pewną renomą. I człowiekiem, 
którego wuj Marcusa wynajął, aby przeprowadził proces uznania Duchessy za prawowitą córkę. 
Co jeszcze mogło się za tym kryć, poza pieniężnym depozytem? A swoją drogą, to dziwne, że wuj 
zlecił tę sprawę komuś obcemu, zamiast powierzyć ją firmie prawniczej panów Bradshaw, która 
zajmowała się obsługą prawną rodziny już od osiemdziesięciu lat.
 Co tu się, u licha, dzieje?
 ROZDZIAŁ 6
 - To właśnie jest Marcus Wyndham, lord Chase, panie Wicks, mój kuzyn.
 - Milordzie - przemówił pan Wicks głosem zadziwiająco raźnym jak na swój 
zaawansowany wiek. Jego oczy błyszczały inteligencją. Stary czy nie, z pewnością twardy z niego 
przeciwnik, pomyślał Marcus. - Miło mi pana poznać. Pewnie zdziwiło pana, że chciałem 
zobaczyć się jednocześnie z panem i panną Wyndham. Prawdę mówiąc, ona teraz jest damą i 
przysługuje jej tytuł łady, choć lady Duchessa Wyndham brzmi może nieco przesadnie.
 - Zgadzam się z panem - powiedziała. - Pozostańmy zatem przy pannie Wyndham lub 
nawet pannie Cochrane.
 - Nie - sprzeciwił się Marcus. - Nie pozwolę na to. Jesteś teraz Wyndhamówną i tak 
będziesz nazywana. Podoba mi się lady Duchessa.
 Uśmiechnęła się do niego leciutko i popatrzyła w dół na swoje białe dłonie, spoczywające 
w bezruchu na kolanach.
 Marcus oderwał od niej wzrok i spojrzał na prawnika. - Być może wolałby pan usiąść bliżej 
ognia, panie Wicks. I tak usłyszymy, co ma nam pan do powiedzenia.
 - Dziękuję, milordzie. Powietrze jest dzisiaj dosyć orzeźwiające, a przekonałem się, że im 
jestem starszy, tym cieńsze stają się moje kości. Zaczynajmy zatem.
 Marcus usadowił się obok Duchessy na wspaniałej kanapce z epoki królowej Anny, pięknie 
rzeźbionej i pokrytej jasno kremowym i ciemnoniebieskim brokatem.
 - Jak pan zapewne już wie, pański wuj, poprzedni lord Chase, poślubił panią Cochrane i 
uznał dziecko pochodzące z tego związku.
 - Tak, i pochwalam to, co zrobił. Dlaczego jednak nie powiadomiono mnie o tym od razu?
 Pan Wicks nie zawahał się, ale powiedział od razu: - Taka była umowa pomiędzy mną a 
pańskim wujem. Wszystko miało zostać załatwione, zanim ktokolwiek z rodziny zostanie 
poinformowany, włącznie z żoną najmłodszego brata i jej rodziną, przebywającymi obecnie w 
koloniach w miejscu zwanym Baltimore i, oczywiście, pańską matką. Takie postępowanie miało 
na celu ochronę interesów panny Wyndham... hmm... lady Duchessy i wydaje się dosyć 
zrozumiałe.
 - Tak, z pewnością - powiedział Marcus, zrywając się z kanapki i wielkimi krokami 
zmierzając w kierunku kominka. - Bo gdybym dowiedział się o tym wcześniej, mógłbym pojechać 
do Smarden, udusić ją w łóżku, a ciało zrzucić ze skał do morza. Tak, rzeczywiście, ma to wielki 
sens dla takiego bandyty jak ja.
 Duchessa chrząknęła. - On tylko tak sobie żartuje. Niestety, po śmierci synów mój ojciec 
zapałał do jego lordowskiej mości niechęcią, ponieważ on żył, a oni nie. A potem zmarły 
wszystkie następne dzieci, które urodziła jego żona. To musiał być powód jego zachowania. Nie 
postąpił tak dlatego, że nie uważał Marcusa za człowieka honoru, ale po prostu, by utrzeć mu nieco 
nosa. Tak było, Marcusie, naprawdę. Mam nadzieję, że nie będziesz więcej o tym myślał.
 - Sama w to nie wierzysz, Duchesso. Obwiniał mnie za to, że nie było mnie tam, aby ich 
uratować lub umrzeć razem z nimi. Byłem blisko, w stadninie Rothermere, lecz nie dość blisko. On 
dostrzegł w tym przejaw mojej perfidii i braku honoru. Chyba mnie znienawidził.
 - Na pewno przesadzasz - wtrąciła.
 - Czy ja przesadzam, panie Wicks? Czy wuj mówił panu, jak za mną przepada? I jaki jest 
szczęśliwy, że odziedziczę po nim tytuł?
 - Być może lepiej będzie, jeżeli odniosę się do tego później. A teraz, milordzie, zapewne 
dziwi pana, dlaczego zażądałem, aby był pan obecny.
 Marcus tylko skinął głową i ten gest sprawił, że wydał się nagle starszy i, co dziwniejsze, 
smutniejszy.
 - Niełatwo mi o tym mówić, sir.
 - Więc niech pan to z siebie wyrzuci.
 - Zmarły lord pozostawił wszystkie pieniądze, posiadłości, domy i inne dobra 
nieprzypisane do tytułu swojej córce, Josephinie Wyndham.
 Nastąpiła pełna napięcia cisza. Marcus przyglądał się Duchessie przez dłuższą chwilę, a 
potem powiedział aż nazbyt chłodnym tonem: - Josephinie? To chyba najbrzydsze imię, jakie 
kiedykolwiek słyszałem. Musiałaś dziękować co dzień Bogu, że nazwałem cię Duchessa.
 Pan Wicks spojrzał na morze, a potem zaczął niespokojnie przekładać swoje papiery. - Czy 
pan zrozumiał, co powiedziałem, milordzie?
 - O tak, zrozumiałem. Powiedział mi pan, że jestem biedakiem. Biedakiem żyjącym w 
wielkiej posiadłości, niemniej biedakiem. Zostałem pozbawiony wszystkiego. Nie mógłby 
skuteczniej doprowadzić swojej rodziny do nędzy, choćby chciał. Widzisz, Duchesso, że nie 
myliłem się w ocenie jego uczuć wobec mnie. Czy raczył sobie zadać trud, by zabezpieczyć 
przynajmniej swoje córki, Antonię i Fanny?
 - Tak, milordzie. Zostawił każdej z nich po dziesięć tysięcy funtów. Ale tak było i w 
poprzednim testamencie. Legaty dla służby, domowników i pozostałych krewnych także pozostają 
w mocy.
 - Więc tylko ja stałem się obiektem jego zemsty. Ja, jego dziedzic.
 - Niezupełnie, milordzie. Otóż w obecnej sytuacji lady Josephina jest, no cóż...
 - Proszę nie zwracać się do niej tym odrażającym imieniem. A zatem ona dostaje wszystko 
poza Chase Park. Czy do tytułu przypisane są jeszcze jakieś posiadłości?
 - Tak, milordzie. Posiadłość w Londynie przy nam Place należy do pana, a raczej może pan 
z niej korzystać do końca życia.
 - Rozumiem. Co jeszcze?
 - Domek myśliwski w Kornwalii, w pobliżu St. Ives, i jakieś dwa tysiące akrów żyznej 
ziemi. I to już wszystko, milordzie, przykro mi.
 - Ani grosza na utrzymanie tego monstrualnego domu?
 - Pański wuj, poprzedni lord - mówił powoli pan Wicks - obawiał się, że pośle go pan do 
diabła, jeżeli nie zostawi panu pieniędzy na utrzymanie posiadłości przypisanych do tytułu. 
Ustanowił w tym celu specjalny fundusz. Co do mnie, to jestem także opiekunem prawnym lady 
Duchessy i zarządcą jej majątku, dopóki nie ukończy dwudziestu jeden lat. Wówczas będzie mogła 
przystąpić do zarządzania wraz ze mną pozostawionym funduszem. Dochody z dzierżawy i z 
majątków są pokaźne i z każdym rokiem będą rosły. Dobra Wyndhamów znajdują się także w 
hrabstwach Devon, Sussex i Oksford. Pieniędzy nie powinno zabraknąć, lecz pan, milordzie, nie 
będzie miał do nich bezpośredniego dostępu.
 Marcus nie odezwał się. Prawdę mówiąc, wyglądał na dość znudzonego, jakby nie 
przejmował się ani nimi, ani śmiertelnym ciosem, zadanym mu przez zmarłego wuja, który i tak 
nie mógł cieszyć się swoją zemstą.
 Skrzyżował ramiona na piersi i oparł plecy niedbale o kominek. A potem wydobył się z 
niego cichy, gorzki śmiech. - Myliłaś się, Duchesso. Czy teraz przyznasz, że mnie nienawidził? To 
ma być zwykłe utarcie nosa? Przeklęty drań nie mógł znieść myśli, że odziedziczę po nim tytuł, 
więc uczynił mnie ubogim krewnym, zależnym od pana Wicksa, którego będę musiał prosić o 
pieniądze na jedzenie, prace remontowe czy pensje dla służby. I niewątpliwie zależnym od ciebie, 
jego bękarta, i okruchów, które raczysz mi rzucić. Nienawiść doprowadziła go do tego, że 
zniszczył nadzieje własnego potomstwa i przyszłych pokoleń Wyndhamów.
 Pan Wicks wyglądał na bardzo zasmuconego. - Muszę panu powiedzieć, milordzie, że ze 
wszystkich sił starałem się wyperswadować lordowi jego zamysły, lecz nie udało mi się to. On 
chyba rzeczywiście bardzo pana nie lubił. Zgodził się jednak przyznać panu... hmm... kwartalną 
pensję.
 Marcus wyglądał, jakby zaraz miał kogoś uderzyć. - Nic dziwnego, że wyśmiałaś mnie 
wczoraj wieczorem, Duchesso, kiedy gadałem i gadałem o tym, jak to zostanę twoim opiekunem, 
wyznaczę ci posag i będę cię chronił, gdyż jesteś członkiem naszej rodziny. Teraz masz wszystko. 
Nie potrzebujesz nikogo, aby cię chronił. Tak, to musiało wydać ci się bardzo zabawne.
 - Nieprawda. Pozwól, że ci wyjaśnię.
 Ku jej zdumieniu udało mu się zachować spokój. - Nie sądzę, byś potrafiła, Duchesso. No 
cóż, chyba powinienem się nad tym zastanowić. Do widzenia panu, panie Wicks.
 - Ale, milordzie, to jeszcze nie wszystko. Pan musi mnie wysłuchać.
 - Jest jeszcze coś? Nie sądzę, abym był w stanie teraz tego wysłuchać. Na razie mam dość 
pańskich rewelacji. - Skinął głową Duchessie i wymaszerował z pokoju, nie oglądając się za siebie.
 Pan Wicks potrząsnął głową. - To nie było w porządku ze strony pani ojca, moja droga. Z 
pewnością słusznie uczynił, uznając panią. I postąpiłby właściwie, gdyby zostawił pani pokaźny 
posag. Jednak pozostawienie pani wszystkiego, a lordowi tylko pensji i uzależnienie go od nas pod 
każdym względem - to było wstrętne.
 Wpatrywała się niewidzącym spojrzeniem w czubki swych ciemnoniebieskich 
pantofelków, wystających spod sukni. - Nie powiedział mi pan wszystkiego, panie Wicks. Nawet 
nie napomknął pan o tym, co zrobił mój ojciec. Po prostu powiedział pan, że uczynił mnie bogatą 
damą, to wszystko. Jego postępek zasługuje na potępienie. Nie dopuszczę, by tak się stało. Nie 
będę w tym uczestniczyła. - Spojrzała mu prosto w oczy. - Proszę mnie posłuchać. Chciałabym 
naprawić to, co uczynił mój ojciec. Marcus nie zasługuje, by go tak potraktować. Nie chcę, by 
został żebrakiem. Jak ojciec śmiał obwiniać Marcusa tylko dlatego, że go tam nie było, że nie 
utonął razem z kuzynami! A pan i ja mielibyśmy kontrolować jego wydatki? Wypłacać pensję 
lordowi Chase? Nie, to obrzydliwe. Dopilnuję, by krzywda została naprawiona.
 Wstała i zaczęła niespokojnie przemierzać pokój. Nigdy dotąd nie widział jej tak przejętej. 
Nagle odwróciła się i powiedziała stanowczo: - Proszę, by dopilnował pan tego, panie Wicks. 
Może mi pan coś zostawić, lecz wszystkie pozostałe pieniądze, wszystkie domy, posiadłości i 
dobra muszą zostać zwrócone Marcusowi.
 - Przykro mi, moja droga, ale nie mogę tego zrobić - powiedział cicho pan Wicks.
 - Co to znaczy, nie może pan?
 - Ojciec pani przewidział, że prawdopodobnie tak pani zareaguje. Wiedział, że jest pani 
życzliwa lub raczej lojalna wobec kuzyna. Powiedział, że jeśli odmówi pani przyjęcia spadku i 
wzięcia na siebie wiążącej się z tym odpowiedzialności, cały majątek ma zostać przekazany żonie 
jego młodszego brata, zmarłego pięć lat temu. Jego żona i dzieci nadal mieszkają w koloniach.
 Rozłożył przed sobą arkusz papieru i przeczytał: „Pani Wilhelmina Wyndham, ulica 
Fourteen Spring, Baltimore, Maryland”. To całkiem duża rodzina, z trojgiem dzieci, zrodzonych z 
tego związku.
 - Ale ja nigdy nawet nie słyszałam o tej Wilhelminie, która musi być moją ciotką.
 Pan Wicks odchrząknął. - No cóż, wygląda na to, że najmłodszy brat zmarłego lorda był 
hazardzistą, czarną owcą w rodzinie. Stracił wszystko, włącznie ze spadkiem po dalekiej ciotce i 
ojciec nakazał mu, aby opuścił kraj. Pojechał do Ameryki, gdzie poznał Wilhelminę Butts i ożenił 
się z nią. Szczerze mówiąc, Grant Wyndham był ulubionym bratem pani ojca, mimo że został 
wygnany. Ojciec pani zapewne uznał za znakomity żart sprowadzenie rodziny swego brata-hulaki 
z powrotem do Chase Park i oddanie im wszystkich pieniędzy - i tak właśnie się stanie, szanowna 
pani, jeśli odmówi pani wzięcia na siebie odpowiedzialności. Jak pani widzi, oboje mamy 
związane ręce. Nigdy nie potraktowałbym młodego lorda jak ubogiego krewnego, któremu 
wypłaca się pensję. Nie mam zamiaru skąpić mu pieniędzy, potrzebnych na utrzymanie posiadłości. 
Krótko mówiąc, zamierzam oszczędzać jego dumę, na ile to możliwe.
 - Nie zna pan Marcusa, panie Wicks. Bez względu na pańskie zapewnienia, uprzejmość i 
zrozumienie, on się z tym nie pogodzi. To bardzo dumny człowiek, kierujący się twardymi 
zasadami i starający się sprostać wysokim standardom, jakie sobie wyznaczył. Jest po prostu 
wspaniały.
 Pan Wicks przez chwilę przyglądał jej się z nieodgadnionym wyrazem twarzy, po czym 
powiedział: - Przypuśćmy, że się z tym nie pogodzi. Choć poczucie obowiązku to silny bodziec. 
Czy przyglądałby się, jak majątek niszczeje? Nie sądzę. Obawiam się jednak, i powiedziałem o 
tym ojcu pani, że kiedy Bóg powoła mnie do siebie, mój następca może chcieć w pełni skorzystać 
z przysługującej mu władzy i zacząć traktować lorda jak ubogiego krewnego na garnuszku rodziny. 
Obawiam się tego. O ile sobie przypominam, ojciec pani tylko zatarł dłonie i roześmiał się.
 - Poświęcił pan wiele uwagi tej sprawie, panie Wicks. Nie znalazł pan jakiegoś sposobu, by 
wyplątać Marcusa z tej sytuacji?
 Twarz pana Wicksa pojaśniała. - Jest jedno wyjście. Ojciec pani, kiedy już przestał się 
śmiać, powiedział mi, co sobie zaplanował, ale obawiam się, że ani pani, ani lord nie zechcecie 
dostosować się do tego planu.
 - Na miłość Boską, niechże pan mówi!
 - Kuzyn pani musi poślubić panią przed upływem osiemnastu miesięcy od śmierci pani ojca, 
a wtedy wszystko, co powiedziałem przed chwilą jego lordowskiej mości, zostanie unieważnione. 
Zmarły lord pragnął, by krew pani płynęła w żyłach przyszłych lordów Chase. Powiedział, że to 
pomoże rozcieńczyć nieczystą krew Marcusa.
 - Nieczystą krew Marcusa? Cóż to znowu za nonsens. Czyżby zapomniał pan już, że to ja 
jestem bękartem?
 - To nieistotne, ojciec pani pragnął właśnie tego. Chciał, aby pani syn dziedziczył po 
Marcusie. - Pan Wicks wzruszył ramionami. - A jeśli pani odmówi, niech się dzieje co chce. Nie 
obchodziło go to. Tak właśnie powiedział. Że go to nic nie obchodzi. To wszystko stało się po 
śmierci pani matki. Bardzo się wówczas zmienił. Na niczym mu już nie zależało. Pamiętam, jak 
powiedział do mnie, gdy sprawa została ostatecznie załatwiona: „Wicks, Bess odeszła, moja żona, 
jedyna kobieta, jakiej pragnąłem, odeszła. Nigdy nie przyjedzie do Chase Park, gdzie zawsze było 
jej miejsce i gdzie powinna się znaleźć, gdyby na świecie była jakaś sprawiedliwość. Niech mój 
bratanek utopi się we własnej żółci, nie obchodzi mnie to. Pozwólmy mu spróbować choć trochę 
tej niesprawiedliwości, która stała się moim udziałem. Przez chwilę siedziała w bezruchu, 
doskonale spokojna. Nawet gdy przemawiała z pasją, widać było, że doskonale nad sobą panuje. 
Jest o wiele za młoda na to, żeby być tak opanowaną, pomyślał.
 Gdy w końcu się odezwała, jej głos brzmiał niczym pieśń gołębicy pod letnim niebem. - 
Mój ojciec zmarł w styczniu zeszłego roku. Co oznacza, że musimy się pobrać przed czerwcem.
 - Tak to właśnie wygląda. Przed szesnastym czerwca, dokładnie mówiąc.
 - Dlaczego nie powiedział pan Marcusowi o tym... tym wyjściu z sytuacji?
 - Próbowałem, lecz on po prostu wyszedł. Jest wstrząśnięty i pewnie nie może uwierzyć, że 
wuj mógł zrobić mu coś takiego. Powiem mu dziś wieczorem. Jednak bardziej martwię się o panią, 
moja droga. Jeżeli nie chce pani wyjść za swego kuzyna, musi pani powiedzieć mi o tym teraz. 
Wtedy będzie to czysto akademicka dyskusja. Musi pani sama zdecydować.
 Wstała powoli, wdzięczna i pełna gracji w każdym ruchu. Wygładziła spódnicę i powoli 
przesunęła bransoletkę na swoim prawym nadgarstku.
 - Stracę wszystko, jeżeli nie poślubię Marcusa?
 - Raczej jeżeli nie wypełni pani warunków testamentu. Jednak tak czy inaczej otrzyma pani 
pięćdziesiąt tysięcy funtów. Jak już mówiłem, moja droga, jest pani bardzo bogatą młodą damą. 
Ale to nie rozwiąże problemów lorda. Poza tym, co dostanie się pani i pozostałym spadkobiercom, 
cała reszta przypadnie Wyndhamom z kolonii. Jeżeli zechcą, będą mogli zamieszkać w Anglii i 
wieść beztroski żywot, a Marcusowi pozostanie tylko pensja.
 - A zatem, jeżeli nie pobierzemy się przed szesnastym czerwca, Marcus zostanie niemal 
bez grosza.
 - Tak, moja droga.
 - Jestem tak samo wytrącona z równowagi jak on. Polecę, aby zaprowadzono pana do 
pańskiej sypialni. Przestrzegamy tutaj wiejskiego rozkładu dnia, więc kolacja będzie o wpół do 
siódmej. Byłabym wdzięczna, gdyby zechciał pan pofatygować się do salonu o szóstej.
 Uśmiechnęła się do niego leciutko i chociaż był to zaledwie cień uśmiechu, i tak wywarł na 
panu Wicksie wielkie wrażenie.
 - Do zobaczenia, panie Wicks. Jeżeli będzie pan czegoś potrzebował, proszę wezwać 
Sampsona.
 - Dziękuję - odparł, obserwując, jak z wdziękiem opuszcza bibliotekę. Zachwyciło go i 
zastanowiło, jak taka młoda dziewczyna potrafi zachować spokój wobec wydarzeń, które z 
pewnością mogłyby wstrząsnąć każdym. Ciekawe, czy naprawdę lubi swego kuzyna. Oczywiście, 
broniła go i zażądała, by zmienić niesprawiedliwe zalecenia ojca, co oznacza, że musi żywić do 
niego jakieś cieplejsze uczucia. A czy obecny lord lubi Duchessę dostatecznie, by się z nią ożenić, 
czy też znienawidził ją na tyle, aby odesłać dziewczynę w diabły razem z jej majątkiem? A może 
tak bardzo cierpiał z powodu sytuacji, w jakiej się znalazł, czuł się tak poniżony tym, że cały jego 
świat legł w gruzach, że pośle ją do diabła, nie bacząc na swoje uczucia względem niej?
 Młody lord wydawał się bardzo dumny. Z opisu, przekazanego mu przez poprzedniego 
lorda, pan Wicks wyrobił sobie obraz Marcusa jako rozwiązłego i niegodziwego młodego hultaja, 
do tego wrogo nastawionego. Krótko mówiąc, człowieka niewiele wartego. Teraz zdał sobie 
sprawę, że taki opis był wynikiem urazy, jaką powziął lord wobec swego następcy, a może nawet 
jego choroby umysłowej, spowodowanej śmiercią matki Duchessy.
 Powtarzał wciąż od nowa, jak powiadomi lorda, że poślubienie Duchessy to jedyny sposób, 
by uratować skórę. Duchessy, która z pewnością nie była obrazą dla oczu, ale też urodziła się 
bękartem. Dla wielu ludzi było to coś, czego nic nie może zmienić.
 Czas pokaże.
 Lord pojawił się dokładnie o szóstej, odziany w wytworną czerń, z elegancko zawiązanym 
krawatem i w nieskazitelnie białej koszuli. Jest bardzo przystojny, pomyślał pan Wicks, 
spoglądając na niego bez emocji. Wydawało się też, że przejął od Duchessy nieco jej opanowania. 
Z jego zachowania nie dałoby się wyczytać, że właśnie wszystkie jego nadzieje rozwiały się 
niczym dym. Był grzeczny, nic więcej, lecz w końcu od lorda Chase, szlachcica i arystokraty, 
oczekiwało się właśnie takiego zachowania.
 Crittaker także był obecny. Już po pięciu minutach pan Wicks zdał sobie sprawę, że 
sekretarz lorda jest zadurzony w Duchessie. I choć starał się to ukryć, to w jego brązowych oczach 
kryło się tyle uczucia, że pan Wicks miał ochotę kopnąć go, albo przynajmniej nim potrząsnąć. A 
najlepiej jedno i drugie. Ciekawe, czy lord zdaje sobie sprawę z uczuć swego sekretarza, pomyślał.
 Obiad minął w spokojnej atmosferze. Lady Gweneth Wyndham, starsza siostra zmarłego 
lorda, pełniła rolę pani domu, odnosząc się z niezwykłą uprzejmością nawet do zwykłego prawnika. 
Gdy jednak podano pieczone gołąbki, zbyt mocno przyprawione gałką muszkatołową i pieczone 
jagnię z białą fasolką, nadmiernie pachnącą czosnkiem, powiedziała: - Doprawdy, Marcusie, 
musisz zrobić coś z tą okropną Esmee.
 Marcus podniósł wzrok i spytał, unosząc ciemne brwi: - Przepraszam?
 - Chodzi o twoją kotkę, Marcusie. Pani Gooseberry poskarżyła mi się, że ukradła wielki 
kawał gotowanej jagnięciny. To dlatego w potrawie jest więcej fasolki niż potrzeba.
 - Esmee zawsze była bardzo zręczna. Jak przypuszczam, udało jej się uciec ze zdobyczą?
 - O tak, uciekła, pozostawiając panią Gooseberry złorzeczącą i wykrzykującą nad głową 
biednego Sampsona, a wiesz, jak on nie lubi słuchać wyrzekań.
 - To prawda. Być może nadszedł czas, aby dopuścić do kuchni Badgera. Jest doskonałym 
kucharzem.
 - Przyrządza wspaniałą pieczoną szynkę wołową - powiedziała Duchessa, spoglądając na 
rozgotowaną fasolkę. - A pasztet, którym ją owija, po prostu rozpływa się w ustach. A poza tym, 
Badger to urodzony dyplomata. Chciałbyś, by przygotował dla ciebie posiłek, Marcusie?
 Nie spojrzał na nią, lecz odpowiedział, wpatrując się w swój kielich: - Powiem 
Sampsonowi, że pani Gooseberry potrzebuje odpoczynku od kota i jego wybryków. A Badger 
może przygotować swoją wołowinę na jutrzejszą kolację. Powiedzcie pani Gooseberry, że może 
odwiedzić siostrę w Scarborough.
 - Ona nie ma siostry w Scarborough - powiedziała ciotka Gweneth.
 - Więc niech skorzysta z okazji i zażyje nieco świeżego powietrza - powiedział Marcus, 
wzruszając ramionami. Dla niego sprawa była skończona. To on był tu panem, choć teraz czuł się 
zdetronizowany i ograbiony. Pan Wicks nie mógł się doczekać, kiedy wreszcie z nim porozmawia. 
Nienawidził pozostawiania spraw, choćby na krótko, w takim nieładzie.
 Lord nie marudził przy porto, lecz szybko dołączył do rodziny w salonie, nadal uprzejmy i 
opanowany. Nawet jeżeli był dziś spokojniejszy i bardziej zamknięty w sobie, pan Wicks nie mógł 
tego ocenić, ponieważ dopiero poznał tego młodego człowieka. Wreszcie, o dziewiątej wieczorem, 
prawnik nie wytrzymał. - Milordzie, czy mógłby pan spotkać się ze mną w bibliotece na kilka 
minut? - powiedział. - To bardzo ważne, by w pełni zrozumiał pan sytuację.
 Marcus uniósł jedną brew i powiedział tak cicho, że usłyszał go tylko pan Wicks: - Ach, 
chodzi panu o to, że nie mam prawa wysyłać pani Gooseberry do Scarborough? Czy powinienem 
był zapytać pana o zgodę?
 - Nie. Proszę, milordzie, to naprawdę konieczne.
 Marcus wzruszył ramionami, pożegnał się z rodziną i poprowadził pana Wicksa do salonu. 
Nie zdawał sobie sprawy, że Duchessa idzie za nimi i zauważył ją dopiero, kiedy odwrócił się, by 
stanąć z panem Wicksem twarzą w twarz. - A co ty tu, u diabła, robisz, Duchesso? - zapytał głosem 
zduszonym z wściekłości. - Wynoś się stąd. Idź liczyć swoje cholerne dochody. Lub napisz do tego 
faceta, który cię utrzymywał, i powiedz mu, aby dołączył do pani Gooseberry w Scarborough. Aaa, 
rozumiem. Nie wolno mi już podnosić głosu, aby powiedzieć ci, co masz robić, prawda? Jeżeli cię 
obrażę, skończę w rynsztoku.
 - Wykaż jeszcze trochę cierpliwości, Marcusie. Istnieje rozwiązanie. Wysłuchaj pana 
Wicksa.
 - Do diabła z tobą! Czy zawsze musisz... - Przerwał, wzdrygnął się i usiadł za biurkiem, 
przybrawszy butną pozę. - No dobrze, panie Wicks, jakież to cudowne nowiny przygotował pan 
dla mnie? Czy mam się wynieść do siodłami, a może zamieszkać w szwalni?
 ROZDZIAŁ 7
 - Nie, milordzie - odparł pan Wicks spoglądając uważnie na młodego lorda. - Błagam pana, 
aby odsunął pan na bok uprzedzenia i wysłuchał mnie. A także zapomniał o gniewie i poczuciu 
zdrady, przynajmniej na chwilę. Widzi pan, istnieje rozwiązanie, i to takie, które nie powinno się 
wydać panu szczególnie uciążliwe ani odpychające.
 - Rozwiązanie tego cholernego bałaganu? Ma pan na myśli, że wuj najpierw stawia mnie 
pod ścianą a potem daje broń, abym mógł się uwolnić?
 - Niezupełnie, milordzie. Chodzi o małżeństwo.
 - Miałbym poślubić przysłowiową dziedziczkę, tak? Cóż za interesujący klucz do drzwi 
mojej klatki. No cóż, przynajmniej nie zabronił mi poślubić dziedziczki. I to by załatwiło sprawę? 
Mam pojechać do Londynu, rozejrzeć się pośród aktualnie wystawionych na sprzedaż panien i 
wybrać którąś? I wtedy będę miał ją, jej cenny posag i moją kwartalną pensję. Co za czarujący 
pomysł, panie Wicks, tak czarujący, że chyba zaraz zwymiotuję.
 - Posłuchaj go, proszę.
 - Duchesso, jestem o krok od zrzucenia tej zadziwiająco brzydkiej chińskiej wazy i rozbicia 
jej o ten cholerny pretensjonalny postument, na którym stoi. Z tego, co wiem, mój wuj bardzo ją 
lubił. Tak, jeszcze chwila i nie wytrzymam. Proponuję, żebyś zabrała się stąd jak najprędzej. Nie 
chciałbym posiniaczyć twojej...
 - Uspokój się, Marcusie. Nie mogę wyjść, ponieważ sprawa dotyczy tak samo mnie, jak 
ciebie.
 W końcu udało jej się przyciągnąć jego uwagę. - A co to, u licha, znaczy?
 - Znaczy to, milordzie, że pański wuj pozostawił panu możliwość wyplątania się z sytuacji. 
Owszem, miałby pan poślubić dziedziczkę, a on już wybrał ją dla pana. Aby wydobyć się z 
kłopotów, może pan po prostu poślubić Duchessę.
 Marcus przez chwilę wpatrywał się w niego, osłupiały. Pan Wicks zwilżył wargi, by dalej 
argumentować, lecz jeden rzut oka na twarz młodego lorda powstrzymał go. Marcus miał mord w 
oczach. Mimo to milczał. Podobnie jak Duchessa, co było jej zwyczajem. Siedziała nieporuszona, 
nie spuszczając wzroku z jego twarzy. Wydało się panu Wicksowi, że w tym momencie jej 
niezwykły spokój, to niespotykane wręcz opanowanie, raczej nie poprawiają sytuacji, a 
doprowadzają lorda do jeszcze większego gniewu.
 W końcu, po upływie chwili dłuższej, niż pan Wicks chciałby przeżyć jeszcze 
kiedykolwiek w życiu, Marcus odezwał się z pogardliwym niedowierzaniem w głosie: - Poślubić ją? 
Poślubić Josephinę? - Obrzucił ją spojrzeniem z góry na dół, zatrzymując wzrok najpierw na jej 
brzuchu, a potem na biodrach i udach. - Poślubić kogoś o tak paskudnym imieniu? Nie mogę sobie 
wyobrazić, jak miałbym szeptać jej czułe słówka, szeptać: „Josephina... Josephina”. Chyba 
skurczyłbym się jak zeszłoroczny ziemniak, albo wybuchnął śmiechem. To chyba jakiś dowcip, 
panie Wicks. Jakaś kolejna pułapka, zastawiona przez wuja. No dalej, niech pan to z siebie 
wyrzuci.
 - Nie, to nie żart, milordzie. I nic więcej się za tym nie kryje. Nie mógłby pan po prostu 
zwracać się do niej dalej: „Duchesso”? To imię z pewnością nie wydaje się panu brzydkie, skoro to 
pan ją nim obdarzył. Proszę posłuchać, powinien pan poważnie się nad tym zastanowić. Ma pan 
tyle do stracenia, musi pan...
 - Nie chodzi tylko o jej paskudne imię, panie Wicks. Ta dziewczyna ma w żyłach lód 
zamiast krwi. Niech pan tylko na nią spojrzy, jak siedzi, nieporuszona niczym skała. Jej tu po 
prostu nie ma. Rozmyśla pewnie o swoich cholernych kwiatkach, o ile w ogóle o czymś myśli. My, 
zwykli śmiertelnicy, w ogóle jej nie interesujemy. Ktoś mógłby podejść i powiesić jej afisz na szyi, 
a ona i tak by nie drgnęła. Ptaki mogłyby założyć na jej głowie gniazdo, a ona nie zorientowałaby 
się, że coś się zmieniło. Mój Boże, ta dziewczyna większym uczuciem obdarza róże w swoim 
ogrodzie niż jakąkolwiek istotę ludzką. Nie, panie Wicks. Nigdy w życiu. - Umilkł, zmienił 
pozycję, a potem odezwał się znowu: - Choć, prawdę mówiąc, nie sądzę, żeby choć róże obdarzała 
uczuciem. Na pewno pociąga ją ich zimne piękno, tak miłe dla oka. Człowiek dotyka róży, 
zachwycony jej urodą i trafia na kolce. Tak, rozumiem, że róże mogą obudzić jej zainteresowanie, 
ale mężczyzna? Czy może pan sobie wyobrazić, jak odrażający musi jej się wydawać mężczyzna? 
Nie jesteśmy najpiękniejszymi tworami natury. To owłosienie, te rozmiary, no i to tam, na dole...
 - Milordzie! Proszę zważać na swoje słowa. Rozumiem, że to dla pana szok, lecz musi pan 
zdać sobie sprawę, że to jest jakieś rozwiązanie...
 Przycisnęła plecy do oparcia kanapki, zaszokowana do głębi, lecz nadal nieporuszona. Nie 
mogła pozwolić sobie na najmniejszy ruch i ledwo udawało jej się oddychać.
 Czuła, jak gniewne słowa spływają po niej i w niej, i pomyślała, że dłużej tego nie zniesie. 
No i ten biedny pan Wicks, próbujący pohamować Marcusa - rzecz nie do zrobienia, wiedziała o 
tym. Marcus był taki porywczy, zarówno w radości, jak gniewie. Mimo to nadal nie potrafiła sobie 
wyobrazić, że mógł powiedzieć coś takiego. Lecz będzie musiała. Był silnym i dumnym 
mężczyzną, doprowadzonym do ostateczności. Po prostu patrzyła na niego, dostrzegając brzydki 
grymas, który zniekształcał jego ładnie zarysowane wargi, i gniew.
 A Marcus mówił dalej, nie bacząc na osłupiałych słuchaczy, niepomny krzywdy, jaką 
wyrządza. - Może pan wyobrazić ją sobie w łóżku, panie Wicks? Niech pan się cofnie w czasie. 
Może o dwadzieścia czy trzydzieści lat. Na pewno miewał pan wówczas pożądliwe myśli. A ona 
jest taka piękna, nieprawdaż? Wspaniałe stworzenie, i nie mam na myśli tylko jej twarzy, lecz 
również ciało, takie wysokie i smukłe, ale o pełnych biodrach i piersiach, które mogą zawładnąć 
umysłem mężczyzny, niedostatecznie przezornego, by patrzeć na nią inaczej, jak tylko na, 
powiedzmy, malowidło - nieruchome i bez życia. Wyobraża pan sobie, jak zachowywałaby się, 
gdyby był pan jej mężem? Spoglądałaby na pana w ten swój zimny, nieobecny sposób, aż w końcu 
zacząłby pan się zastanawiać, czy ona w ogóle istnieje. Patrzyłaby na pana niczym na szczura, 
niegodnego przebywać w tym samym pomieszczeniu co ona. Oczywiście, mogłaby też starać się 
nie pokazać po sobie odrazy i może nawet posłałaby panu jeden z tych swoich kąśliwych 
uśmieszków - tej nędznej imitacji uśmiechu - żeby pokazać, iż w pełni świadoma jest ofiary, 
złożonej na ołtarzu obowiązku. A potem podeszłaby do łóżka i położyła się na plecach, 
nieruchoma i zapewne tak samo zimna na zewnątrz, jak w środku. Boże, co za odrażający pomysł, 
panie Wicks.
 Pan Wicks próbował, musiała mu to przyznać. Odchrząknął i odezwał się drżącym głosem: 
- Proszę posłuchać, milordzie. Rozumiem, że to dla pana szok...
 - Wolałbym mieć w łóżku kobietę, która krzyczałaby z rozkoszy niż leżała w milczeniu, z 
godnością znosząc moje odrażające męskie praktyki, być może popłakując cicho.
 Pan Wicks odchrząknął jeszcze głośniej i podjął wypowiedź, jakby Marcus w ogóle się nie 
odezwał: - ... i zachowuje się pan w ten sposób, ponieważ czuje się pan dotknięty i rozgoryczony...
 - Rozgoryczony, panie Wicks? To słowo nawet w części nie oddaje tego, co czuję. 
Dotknięty? Nie ma słowa, które by mniej do mnie pasowało niż to.
 - Milordzie, pański wuj pragnął, by w żyłach jego wnuków płynęła także jego krew. Z 
pewnością może pan to zrozumieć.
 - Jeszcze jedno niedopowiedzenie, panie Wicks. Mój wuj bez wątpienia uważał, że jej krew, 
niewątpliwie wywodząca się z jego cennego ciała, będzie stanowiła przeciwwagę dla mojej 
zepsutej krwi, a przynajmniej znacznie ją rozcieńczy. Tak, poznaję po wyrazie pańskiej twarzy, że 
tak to sobie obmyślił.
 - Marcus.
 To byt jej głos, łagodny i spokojny, jak gdyby była nianią, przywołującą do porządku 
niesforne maleństwo. - Marcusie - powtórzyła, gdy nie zareagował - spróbuj zrozumieć.
 - Ach! - przerwał jej, niecierpliwie machając dłonią. - Przypuszczam, że chciałabyś mnie 
poślubić, Duchesso. Złożyłabyś z siebie ofiarę na ołtarzu zemsty tatusia? Wybacz, ale nie mogę w 
to uwierzyć, choć widzę, że jesteś gotowa skinąć głową. Nie odezwać się i powiedzieć: „tak”, ale 
skinąć głową, być może wzdychając przy tym z rezygnacją - to i tak dużo jak na ciebie - lecz ja nie 
jestem idiotą. Ale poczekaj, może znów cię nie doceniłem? Czy to mój drogi wuj kieruje twoimi 
krokami, popycha cię tego? Być może otrzymanie spadku jest jakoś powiązane z koniecznością 
małżeństwa ze mną? Czy stracisz majątek, jeśli za mnie nie wyjdziesz?
 - Nie - odparła.
 Czekał, by powiedziała coś więcej, by powiedziała coś, co złagodziłoby poniżającą 
wymowę tej sytuacji, aby wyznała mu, że chce go poślubić i że nie ma to nic wspólnego z tym, co 
zrobił jej ojciec... no, może ma, lecz nie jest to dla niej ważne. Czekał, aby zaczęła krzyczeć, że ją 
obraża, by wykrzyczała słowa, które przystoją tylko ulicznym dziewkom, lecz ona siedziała, 
spoglądając na swoje dłonie, nieruchoma niczym przeklęty posąg.
 - Duchessa dostanie swoje pięćdziesiąt tysięcy funtów bez względu na pańską decyzję, 
milordzie. Jednak jeżeli nie pobierzecie się przed 16 czerwca 1814 roku, wszystko, co nie jest 
przynależne do tytułu, odziedziczy rodzina wuja z Bostonu.
 - Rozumiem. A więc Duchessa ma coś do stracenia, i to całkiem sporo. Cóż znaczy marne 
pięćdziesiąt tysięcy funtów w porównaniu z zaszczytem zostania panią wielkiej i starej posiadłości? 
Tak, małżeństwo ze mną warte jest rozważenia. A zatem, kiedy rodzinka z Bostonu odziedziczy 
wszystko, będę musiał prosić o pieniądze moją cioteczkę, gdy będę potrzebował funduszy na 
remont czy inne potrzeby, związane z Chase Park?
 - Nie, milordzie. Proszę wybaczyć, jeżeli nie wyraziłem się dostatecznie jasno. Będzie pan 
musiał zwrócić się do mnie.
 - Czy mogę wiedzieć, ile będzie wynosiła moja kwartalna pensja?
 - Myślę, że około dwustu funtów.
 - Dwieście funtów! - Marcus odchylił głowę i wydobył z siebie głęboki, pełny goryczy 
śmiech, który spowodował, że serce Duchessy wypełniło się współczuciem tak wielkim, iż miała 
ochotę krzyczeć i błagać go, by jej zaufał, aby uwierzył, że zrobi wszystko, co będzie dla niego 
najlepsze. Jednak oczywiście nie powiedziała niczego, nie wiedziała, co mogłaby powiedzieć. Nie 
miała wprawy w uzewnętrznianiu swych uczuć.
 - Słyszałaś, Duchesso? Dwieście funtów! To niewiele więcej, niż zarabiałem w wojsku. Do 
licha, ależ będę bogaty. Prawdziwy ze mnie nabab z tytułem. - Śmiał się i śmiał, aż oczy zaszły mu 
łzami. - I wszystko, co muszę zrobić, to wyciągnąć rękę do tego tutaj pana Wicksa. I trzymać głowę 
wysoko uniesioną, kiedy spotykam się z równymi sobie, a co ważniejsze, gdy patrzę na siebie w 
lustrze. Być może będę musiał stanąć przed jego biurem, dołączając do kolejki żebraków, i starać 
się wyglądać pokornie, gdy będę wyciągał do niego rękę. Będę stał skromnie, ze spuszczonymi 
oczami, wtedy być może nie okaże się skąpy i nie uraczy mnie wykładem na temat marnowania 
pieniędzy. Założę te wełniane mitenki z obciętymi palcami, żebym mógł lepiej przytrzymać 
miedziaki, które mi rzuci. Z pewnością nie będę chciał ryzykować zgubienia choć części mego 
pokaźnego dochodu, prawda?
 - Prawdę mówiąc, milordzie, pańska pensja będzie panu przekazywana prosto do rąk, bez 
mojego pośrednictwa.
 - Aaa, zatem Crittaker będzie mógł dokładnie przyjrzeć się moim dochodom i temu, na co 
je przeznaczam. Dobry Boże, zapomniałem o Crittakerze. Czy nadal będzie moim sekretarzem? Z 
pewnością ktoś tak ubogi jak ja nie będzie potrzebował sekretarza. Więc jak to będzie, panie 
Wicks?
 - Pański wuj bardzo lubił pana Crittakera. Będzie więc mógł pozostać w Chase Park tak 
długo, jak zechce. Zadbano o jego dochody.
 - Zadbano o jego dochody - powtórzył Marcus powoli. - Jak to ciekawie brzmi. Tak jak 
zadbano o twoją matkę, Duchesso. I tak jak zapewne zadbano o ciebie w tym małym, przytulnym 
domku w Smarden. Widzę teraz, że jeśli nie zdecyduję się czegoś zrobić, będę musiał zająć moje 
miejsce w szeregu żebraków.
 Czekała z rękami zaciśniętymi na kolanach. Patrzyła na nie, na białe palce i całą siłą woli 
zmuszała się, by je rozewrzeć, lecz bezskutecznie. Czuła, że jeśli natychmiast się nie uspokoi, 
wnętrzności zwiną jej się w ciasny węzeł i zwymiotuje.
 A potem Marcus przemówił głosem, w którym gniew mieszał się z rozbawieniem: - I co, 
Duchesso, jesteś gotowa rozwiązać tę szaradę razem ze mną? Poślubisz mnie i zostaniesz moją 
damą? Jesteś gotowa wybawić mnie od nieskończonej hańby? Znosić mnie w swoim łożu i rodzić 
mi w nieskończoność małych chłopców, którzy mogą okazać się bardziej podobni do mnie niż do 
ciebie? Czy mój wuj wyznaczył za to jakąś nagrodę, panie Wicks? Czy każdy chłopiec, który 
będzie podobny do mnie, zostanie wydziedziczony? Co za niesmaczny pomysł, nie uważa pan? A 
co, jeśli odziedziczą po mnie charakter, moje napady gniewu, moje owłosione ciało? Jeśli będą 
przypominały raczej mnie niż ciebie, Duchesso, najbardziej bezduszne stworzenie, jakie 
kiedykolwiek spotkałem?
 Otwarła usta. Tak, teraz mu odpowie! Lecz nie dopuścił jej do głosu.
 - Nie! Nie chcę słuchać twoich mdłych protestów, wypowiedzianych beznamiętnym tonem, 
jestem tego pewien! Prawdę mówiąc, Duchesso, nie poślubiłbym cię, nawet gdybyś trzymała w 
dłoniach ostatni bochenek chleba w całej Anglii, a ja bym głodował. Jaki mężczyzna chciałby 
znaleźć się w łóżku z tak zimnokrwistą suką, pomimo jej świeżo uzyskanego wysokiego urodzenia, 
pomimo jej fortuny? Nie ja, droga pani, nie ja. Nie jestem intrygantem jak twój ojciec. Prawdę 
mówiąc, panie Wicks, postanowiłem, że po mojej śmierci tytuł po prostu wygaśnie. Ciekawe, czy 
mój przeklęty wuj wziął pod uwagę taką ewentualność?
 - Pańska ciotka ma dwóch synów, milordzie. Jeżeli umrze pan bezpotomnie, tytuł przejdzie 
na jej starszego syna, Trevora Wyndhama.
 - Trevora? To imię jest równie absurdalne jak jej. Trevor. Czy on jest zniszczonym przez 
nadmiar uciech rozpustnikiem, panie Wicks? Czy drepcze, potrząsa dłońmi i nosi muszki na 
policzkach? Chichocze i paple? A może wypycha sobie łydki, aby wypełnić spodnie? I każe 
wszywać poduszki do swoich surdutów, aby wyglądać bardziej po męsku? Trevor, mój Boże!
 - Naprawdę nie mam pojęcia, jakim człowiekiem jest potomek pańskiej ciotki.
 Lord zaklął bez przekonania. A potem uśmiechnął się leniwie. - To nie ma znaczenia. 
Niech laluś zostanie następnym lordem. I zasiądzie w Izbie Lordów. Być może jest nawet 
pederastą. Jeśli tak, powieszę jego portret tuż przy portrecie wuja, niech patrzą na siebie przez 
wieczność. A ja, no cóż, dalej będę miał swoją pensję. Całe dwieście funtów na kwartał. Ależ będę 
bogaty! Przez ostanie dziesięć miesięcy odgrywałem rolę, która do mnie nie pasuje i teraz 
postaram się o niej jak najszybciej zapomnieć. Może pan na to liczyć, panie Wicks. Ten cenny tytuł 
jest już tylko słabym echem w mojej pamięci.
 Wymaszerował z biblioteki, nadal zanosząc się gorzkim śmiechem.
 Pan Wicks spojrzał na Duchessę i pokręcił głową.
 - Nie spodziewałem się takiego wybuchu wściekłości, takiego braku opanowania i 
wszelkiej miary.
 - Marcus jako chłopiec zawsze mówił to, co myśli - powiedziała. - Po prostu nigdy dotąd 
nie słyszałam, by mówił tak jako dorosły. Jest teraz bieglejszy w znieważaniu i bardziej 
nieustępliwy w gniewie. Zawsze to w nim podziwiałam. Oczywiście, Marcus zawsze tu 
przynależał, był prawdziwym Wyndhamem, choć teraz wypiera się tego. Mógł sobie pozwolić na 
wściekłość, obraźliwe zachowanie czy humory.
 Tak, Marcus zawsze przynależał do Chase Park, dopóki nie wtrącił się w to jej ojciec.
 Pan Wicks, nadal zaszokowany, pokiwał głową i wymruczał pod nosem: - Dalej nie mogę 
uwierzyć, że zachował się wobec pani tak obraźliwie. A przecież nie wyrządziła mu pani żadnej 
krzywdy, przeciwnie, była pani gotowa wszystko naprawić. A on nawet nie dał pani szansy, by się 
odezwać. Przyjęłaby go pani, prawda?
 - Tak, przyjęłabym go, ale on był naprawdę bardzo zły, panie Wicks. Nie byłby w stanie 
wysłuchać mojej zgody, nawet gdybym wykrzyczała mu ją prosto w twarz.
 - Nie lubię gniewu. Prowadzi do wyciągania mylnych wniosków, zwykle fatalnych w 
skutkach dla obu stron. - Znowu potrząsnął głową. - Żeby tak panią obrażać, jakby nie była pani 
damą, lecz...
 - W dalszym ciągu bękartem?
 - Proszę nie udawać, że pani nie rozumie - powiedział pan Wicks ostro, a ona zrozumiała, 
że naprawdę jest oburzony. Próbowała się uśmiechnąć, lecz był to wysiłek z góry skazany na 
niepowodzenie.
 - To, co powiedział do pani, to były słowa, które nigdy nie przeszłyby przez usta 
dżentelmenowi, słowa paskudne i niesprawiedliwe...
 Potrząsnęła w milczeniu głową. Nie odezwała się, tylko potrząsała powoli głową. - To nie 
ma znaczenia - powiedziała w końcu. - To bardzo miło z pańskiej strony, że martwi się pan o mnie, 
ale to nie ma znaczenia.
 - Ależ to taka poważna sprawa, tyle od tego zależy. Z pewnością jutro młody lord spojrzy 
na sprawy inaczej.
 Ale nie zrobił tego.
 Rankiem następnego dnia ósmego lorda nie było już w Chase Park. Wraz z nim zniknął też 
jego lokaj, Spears.
 Miejska Rezydencja Wyndhamów, Plac Berkeley, Londyn Maj 1814
 Z uśmiechem na twarzy otworzyła szerzej okno i wychyliła się, by lepiej słyszeć. 
Zobaczyła trzech żołnierzy, lekko zawianych, śpiewających na cały głos i obejmujących się 
ramionami, prawdopodobnie po to, aby nie upaść. Przyśpiewka dotyczyła Napoleona, a właściwie 
okoliczności jego abdykacji.
 Pożegnał się czułe ze starą swą gwardią 
 Płakali, jęczeli - wspominać nie warto. 
 Lecz w końcu na Elbę zawlekli hukają 
 By gnił tam jak siano od grudnia do maja.
 To bardzo chwytliwa melodia, pomyślała, nie przestając się uśmiechać, nawet jeśli 
śpiewana niezbyt wprawnymi głosami. Rymy nie były może doskonałe, lecz pasowały do melodii. 
Żołnierze zaśpiewali znowu chóralnie, tym razem jeszcze głośniej niż przed chwilą i 
zdecydowanie weselej:
 Hej ho, hej ho, na Elbę wysłali go 
 Kotwica mocna, próżny trud 
 Zostanie tam aż po sam grób 
 U czcij my to!
 Ku szczerej radości Duchessy, ledwie skończyli przyśpiewkę, natychmiast rozpoczęli 
następną. Z głębokim zadowoleniem i uśmiechem na twarzy, Duchessa przysłuchiwała się 
rytmicznie wyśpiewywanej melodii. Widać było, że śpiew sprawia żołnierzom prawdziwą 
przyjemność. Odeszła od okna dopiero, kiedy żołnierze zniknęli za zakrętem ulicy, a ich głosy 
stały się tylko odległym echem.
 Słowa tej przyśpiewki również nie były doskonałe, ale śpiewanie o tym, co 
prawdopodobnie powiedział Wellington, dodawało otuchy, przynajmniej jej. Była jeszcze jedna 
piosenka. Słyszała ją parę razy, kiedy spacerowała z Badgerem po parku St. James, a potem 
widziała na wystawie u Hookhama. Zarówno słowa, jak i nuty nie zostały wydrukowane zbyt 
wyraźnie i trudno było je odczytać, lecz kupującym najwidoczniej wcale to nie przeszkadzało. 
Piosenka opowiadała o francuskim Senacie, manipulowanym przez przebiegłego i podstępnego 
Talleyranda. Bez wątpienia to on namówił cara, aby poparł umieszczenie na tronie poczciwego 
Ludwika i teraz ten tłusty stary idiota, brat zmarłego króla, miał zostać Ludwikiem XVIII.
 A Marcus był wreszcie bezpieczny, gdziekolwiek się znajdował. Był bezpieczny od 
szóstego kwietnia, kiedy to abdykował Napoleon. Choć nie, była przecież jeszcze ta wielka bitwa 
pod Tuluzą i setki drobnych potyczek. O Boże, jak gorąco się modliła, by nie uczestniczył w tej 
niepotrzebnej bitwie, która pochłonęła tyle istnień ludzkich! Na pewno go tam nie było, na pewno. 
Spears dałby jej jakoś znać.
 Wkrótce będzie wiedziała dokładnie, gdzie jest. I wtedy dopadnie tego przeklętego głupca. 
A czasu nie pozostało zbyt wiele.
 Podeszła do biureczka, wysunęła dolną szufladę i wyjęła z niej ostatni list od Spearsa. 
Niestety, datowany był na koniec marca. Spears pisał, że jego pan wkrótce otrzyma nowy przydział, 
ale nie wiedzą jeszcze, dokąd zostaną wysłani. Poinformowałby ją, pomyślała, gdyby miał taką 
możliwość. List kończył się zapewnieniami, że jego lordowska mość nadal przejawia ten niemądry 
upór i że pewnie wkrótce wyrwie się na wolność.
 Co to mogło znaczyć? Wzdrygnęła się. A jeśli został ranny lub zginął po abdykacji 
Napoleona? Rozłożyła gazetę i zaczęła przeglądać wiadomości wojenne i listy poległych. Na 
żadnej z nich nie było Marcusa. Musi uwierzyć, że nic mu się nie stało, gdyż w przeciwnym 
wypadku Spears już by do niej dotarł. Musi w to wierzyć, bo inaczej oszaleje. Nie, z pewnością nic 
mu nie jest. Złożyła list i wsunęła go z powrotem do szuflady.
 Tego wiosennego wieczoru, o ulubionej porze kochanków, kiedy siedziała samotnie w 
salonie miejskiej posiadłości Wyndhamów przy placu Berkeley, uświadomiła sobie, że musi 
obmyślić plan, a właściwie całą kampanię, tak jak zawsze robił to Wellington. Tylko że jego 
kampanie z reguły kończyły się sukcesem. W końcu odnajdzie Marcusa, lecz jakoś nie potrafiła 
sobie wyobrazić, że zdoła go przekonać, pomimo iż w ciągu ostatnich tygodni nieraz odgrywała w 
ciszy swego pokoju tę decydującą rozmowę, wcielając się raz w rolę Marcusa, raz w swoją.
 Nie, żeby go przekonać potrzeba będzie czegoś więcej niż logiczne argumenty i zdrowy 
rozsądek. Trzeba będzie przypuścić szturm, posłużyć się przebiegłością i podstępem. Nie będzie to 
atak frontalny, lecz taki, który uniemożliwi wszelkie nieprzewidziane działania ze strony równie 
sprytnego i przebiegłego lorda. Wstała, pociągnęła za sznurek dzwonka i poczekała, aż pojawi się 
Badger. Nuciła przy tym przyśpiewkę, którą wcześniej słyszała, rozkoszując się jej melodią i 
słowami.
 Gdy Badger pojawił się w drzwiach salonu, uśmiechnęła się do niego - a nie był to 
bynajmniej kąśliwy uśmieszek - i oznajmiła wesoło: - Nareszcie go mam, Badger. Mam plan. Czy 
będziesz gotowy do wyjazdu, gdy tylko dostaniemy wiadomość?
 - Jestem gotowy od trzech tygodni, Duchesso - odparł Badger, odwzajemniając uśmiech. - 
Jego przeklęta lordowska wysokość nie ma cienia szansy, skoro to ty wymyśliłaś plan.
 - Nie, nie ma, biedny głuptas.
 ROZDZIAŁ 8
 Paryż Maj 1814
 Zachował się jak kompletny osioł. I wstrętny gbur. Żałował, że nie potrafi o tym zapomnieć, 
lecz jakoś nie potrafił, chociaż minęło już sporo czasu. Pamięć o wydarzeniach, poprzedzających 
jego wyjazd z Chase Park, zawsze czaiła się gdzieś w zakamarkach jego umysłu, gotowa 
wyskoczyć i krzyknąć mu w twarz, jak teraz. Do diabła, był wobec niej tak cholernie 
niesprawiedliwy. Nie żeby ona przejawiła jakikolwiek ślad wzburzenia, kiedy stał tam, 
wykrzykując te wszystkie obelgi pod jej adresem - nazywając ją zimnokrwistą, oziębłą i jeszcze 
gorzej. Na miłość boską, gdyby to jego ktoś tak obraził, zabiłby drania. Lecz ona tylko siedziała w 
milczeniu, spoglądając na niego tymi pięknymi oczami - niech będą przeklęte, podobnie jak jej 
opanowanie. Opanowanie, czyli coś takiego, czym on z pewnością się nie wykazał.
 Nie sprawiała mu przyjemności świadomość, że zrobił z siebie głupca, a poza tym dręczyło 
go poczucie winy. Mimo to nie zrobił nic, aby poprawić sytuację. Nie napisał do niej, nie 
przeprosił, choć to, jak postąpił jej ojciec, z pewnością nie było jej winą. Boże, jak bardzo żałował, 
że jej tu nie ma. Mógłby... Lecz co właściwie mógłby zrobić? Doprawdy, nie wiedział. Być może 
przeprosiłby, że wyładował na niej swoje rozgoryczenie i gniew.
 Potrząsnął głową. Jego przyjaciel, North Nightingale, major lord Chilton, właśnie wszedł 
do pokoju.
 Zaczekał, aż North podejdzie bliżej, a potem powiedział: - Ach, oto nadchodzi lord Brooks 
ze swymi dwoma lizusowskimi fagasami, opojami bez charakteru. Prawie depczą mu po piętach.
 - Czyli są tam, gdzie jest ich miejsce - powiedział North z mrocznym, z lekka ponurym 
uśmiechem, rozglądając po olbrzymim, wysokim na osiem metrów pomieszczeniu, wyposażonym 
w bogato zdobione złoto-białe meble. Marcus przyzwyczajony był do luksusu, w przeciwieństwie 
do Northa, którego przytłaczał przepych tego pomieszczenia. Pokój należał do byłej posiadłości 
diuka de Noaille, obecnie zaś został udostępniony Wellingtonowi i jego ludziom.
 Car Aleksander został umieszczony w dole ulicy, w jeszcze wspanialszej i bardziej 
dekadenckiej posiadłości Talleyranda. Przebywał tam jako gość tego ostatniego i nie należało się 
temu dziwić - oznajmił Wellington Marcusowi i Northowi - ponieważ Talleyrand zamierzał 
manipulować carem, a goszczenie go pod własnym dachem, w pobliżu wspaniałych piwnic 
pełnych wina, mogło mu tylko w tym pomóc.
 - Lecz ci fagasi nie są tacy źli. Słyszałem, jak śpiewają nową piosenkę o Talleyrandzie i o 
tym, jak ten cwany i bezwzględny stary lis manipulował nie tylko carem, lecz także francuskim 
Senatem, aby wprowadzić na tron poczciwego Ludwika. Śpiewali całkiem nieźle, o ile pamiętam.
 - Nieszczęsny Ludwik nie ma więcej rozumu niż kozioł, ale przynajmniej jest prawowitym 
władcą.
 - Wygląda przy tym jak napuszony gronostaj. Tak czy inaczej, Talleyrandowi udało się i 
Ludwik siedzi teraz na tronie. Boże, nie chciałbym mieć do czynienia z tym facetem. Plotka głosi, 
że ma cały legion kochanek.
 Marcus wydawał się znudzony. - Czasami żałuję - powiedział po chwili, nie spuszczając 
oczu z lorda Brooksa i dwóch jego podsłuchujących pomocników - że Talleyrand nie jest 
Anglikiem. Castlereagh to wspaniały dyplomata, ludzie mu ufają, ale wydaje mi się, że postępuje 
zbyt honorowo, nie jest wystarczająco podstępny. I sam widziałem, że łganie komuś prosto w 
twarz sprawia mu niemałe trudności.
 - U dyplomaty to rzeczywiście wada - stwierdził North, trącając Marcusa znacząco łokciem 
pod żebro, jako że zbliżał się do nich lord Brooks.
 - Moi panowie - powiedział jak zwykle przyjaźnie Brooks, zbliżywszy się do Marcusa i 
Northa. Był to starszy mężczyzna z szopą białych włosów, wielkim nosem i umysłem ustępującym 
wielkością tylko jego wzrostowi, wynoszącemu całe metr siedemdziesiąt. - A zatem na tronie 
Francji zasiada teraz Ludwik XVIII. Uważam, że to wspaniałe, iż Napoleon zachował swój tytuł 
imperatora, a wy?
 Marcus uważał to za szczyt głupoty, lecz nie powiedział nic i zajął się przerzucaniem 
poczty.
 North zaś rzucił od niechcenia, wzruszając ramionami: - Imperatora czego, oto pytanie? A 
tak, jest teraz niezależnym władcą Elby, cesarzem plaż, kamieni i paru karłowatych drzew.
 - Nie zapominaj o paru francuskich i polskich oficerach straży przybocznej. Nasz drogi 
cesarz ma nawet marynarkę, lordzie Brooks, ma żaglowiec.
 - Chyba podchodzicie panowie zbyt lekko do okoliczności, które wymagają głębszego 
przemyślenia - odparł lord Brooks, spoglądając na obu mężczyzn, jakby miał ochotę rzucić im w 
twarz rękawiczkę, po czym odmaszerował do swoich adiutantów.
 - A to co miało znaczyć? - zapytał North.
 - Bóg jeden wie.
 - I tylko Boga to obchodzi. Musimy być ostrożniejsi w przyszłości, Marcusie. Nie warto 
zrażać do siebie tego człowieka. Jest dumny jak diabli i nie znosi, gdy udowadnia mu się jego 
głupotę, a to zabójcze cechy.
 Roześmiali się, lecz niezbyt głośno. Nie było powodu rozdrażniać lorda Brooksa jeszcze 
bardziej.
 - Jestem znudzony - powiedział Marcus. - Śmiertelnie znudzony. Nie wiem, co chciałbym 
robić, ale z pewnością nie to.
 - Wiem. Te ciągłe przepychanki dyplomatów, tańczących wokół siebie, te obietnice, 
składane wieczorem i łamane przed świtem. Boże, nienawidzę dyplomatów i tych ich 
niekończących się gierek. Ach, Marcusie, uśmiechnij się do lorda Brooksa, tego starego drania.
 - Nie mogę się pozbyć wrażenia - powiedział Marcus - że podszedł do nas tylko po to, aby 
przekonać się, czy nie wiemy przypadkiem więcej niż on. Bez przerwy nachodzą mnie różne 
sługusy Talleyranda, Metternicha i cara Aleksandra, w nadziei, że uda im się wyciągnąć ze mnie, 
co sądzi o tym lub owym Wellington, poznać jego opinię, jak nazywają to ci przeklęci dyplomaci. 
Do diabła z nimi wszystkimi.
 - Amen - podsumował North Nightingale. - Twoje ramię wydaje się dzisiaj sztywniejsze, 
Marcusie. Ledwo możesz nim ruszać.
 - Wiem. Spears nigdy nie zostawia mnie samego. Każdego ranka pilnuje, żebym podnosił 
ciężką szpadę, bardzo powoli, w górę i w dół, w górę i w dół, i tak pięćdziesiąt razy. A wszystko po 
to, abym odzyskał dawną siłę i sprawność. A potem masuje mi ramię. Dziś rano chyba trochę 
przesadził i teraz boli mnie jak wszyscy diabli.
 - Chyba ci to jednak pomaga, pomimo jego nadgorliwości. Minęło dopiero kilka tygodni, 
od kiedy zarobiłeś tę kulę pod Tuluzą. Zaufaj Spearsowi, to porządny facet.
 - Chryste, North, ja przynajmniej żyję, chociaż ze sztywnym ramieniem. Straciliśmy cztery 
i pół tysiąca ludzi, naprawdę ponieśliśmy straty, jak enigmatycznie określa to ministerstwo wojny. 
A wszystko tylko dlatego, że posłaniec nie może poruszać się dostatecznie szybko i nie zdążył 
przybyć na czas, aby poinformować Wellingtona, że Napoleon abdykował cztery dni wcześniej. 
Co za diabelna strata. Tylu ludzi zabitych bez potrzeby. - Znów mimowolnie potarł ramię.
 North przyglądał się, jak Marcus zamyka na klucz szufladę, a potem spogląda na mały złoty 
kluczyk, delikatny niczym wyrób sztuki jubilerskiej. Marcus nigdy się z nim nie rozstawał. W 
ciągu ostatnich dwóch tygodni dwa razy próbowano ich obrabować. Lecz nawet gdyby złodziejowi 
udało się otworzyć szufladę, znalazłby w niej tylko stare dokumenty, gdyż tajny schowek był 
dobrze ukryty.
 Obaj mężczyźni opuścili posiadłość i następne trzydzieści minut spędzili, spacerując 
brzegiem Sekwany i rozkoszując się czystym wieczornym powietrzem. W końcu dotarli do 
zachodniego końca Ile de la Cite przy Pont Neuf - Nowym Moście, który nie był już nowy, a 
prawdę mówiąc, był najstarszym mostem w Paryżu. Minęli bulwar Saint Michel i skierowali się ku 
bulwarowi Saint Germain, gdzie w wielkiej kamienicy z początków osiemnastego wieku, hotelu 
Matignon, pod numerem 57 przy ulicy de Grenelle znajdowały się ich kwatery.
 Marcus pomachał zaprzyjaźnionemu oficerowi, przechodzącemu właśnie przez ulicę. - 
Cały nasz batalion kwateruje tutaj, w Faubourg Saint Germain.
 - Nie zapominaj, że jest tu też mnóstwo Rosjan. Wczoraj w nocy niebacznie zostawiłem 
otwarte okno i potem musiałem wysłuchiwać, jak wyśpiewują w tym swoim barbarzyńskim języku, 
pijani jak bele. Jak u licha udaje im się wstać potem rano i wykonywać swoje obowiązki?
 Marcus potrząsnął głową. - Widywałem, jak wtaczali się do swoich kwater o świcie, 
kompletnie pijani, a potem wstawali o siódmej. A liczba prostytutek w tym mieście przerosła 
wszelkie wyobrażenie.
 - No cóż, żadna z nich nie zarabia na tobie, Marcusie. Jak tam czarująca Lisette?
 - Czarująca jak zwykle. Wynająłem dla niej urocze mieszkanko przy ulicy de Varenne. Jej 
wdzięczność naprawdę mnie poruszyła.
 - Założę się, że tak właśnie było - roześmiał się North.
 Rzeczywiście, jest bardzo utalentowana, pomyślał Marcus. A głośno powiedział: - Wiesz, 
co najbardziej podoba mi się w Lisette, pomijając jej wdzięki? To, że jest zawsze taka ożywiona, 
bez przerwy coś opowiada, szczebiocze, krąży po pokoju, zawsze w ruchu, rozwesela mnie 
anegdotami i śmieje się, niemal bez przerwy się śmieje. Nigdy nie milczy, jak...
 - Jak co? Albo raczej jak kto?
 - Jak ta przeklęta Duchessa, jeśli koniecznie chcesz wiedzieć.
 North Nightingale popatrzył na bystro płynącą w oddali Sekwanę. - Głupiec z ciebie, 
Marcusie.
 - Daj spokój, North. Mam wiele szczęścia. Czy wiesz, że w mojej kieszeni spoczywa 
właśnie nienaruszony banknot dwustufuntowy? Moja kwartalna zapłata za to, że jestem lordem 
Chase, nader punktualnie przekazana mi przez pana Wicksa. Zastanawiam się, jak udało mu się 
mnie odnaleźć.
 - Ja także. Zwłaszcza że nie udało się to nikomu innemu. Nie odrzucisz chyba tej pensji, 
Marcusie?
 - Do licha, nie. Spora jej część pójdzie na utrzymanie Lisette. Uśmiechnął się na myśl o tym, 
co powiedziałby pan Wicks, gdyby wiedział, że pieniądze starego lorda idą na utrzymanie 
kochanki znienawidzonego bratanka. No cóż, stary łajdak też miał kochankę, matkę Duchessy. 
Zabawne, jak tamta sytuacja inaczej wyglądała niż obecna tylko dlatego, że owocem tamtego 
związku była Duchessa.
 Ciekawe, gdzie przebywała teraz. Może wróciła do tego przeklętego domku? Albo cieszyła 
się swoimi pięćdziesięcioma tysiącami funtów pośród londyńskiej socjety, zabawiając 
dżentelmenów, którzy bez wątpienia jak jeden mąż ślinili się na jej widok, niech będą przeklęte jej 
piękne niebieskie oczy! Myślał o niej bardzo często, zastanawiając się, co też jej chodzi po głowie, 
zastanawiając się, ciągle się zastanawiając, czy był jakiś mężczyzna, który opiekował się nią, płacił 
za wynajem Pipwell Cottage, płacił Badgerowi, płacił... Boże, teraz nie miało to już znaczenia, ani 
to, ani jej motywy, ani też ona sama. Gniew nadal w nim płonął - czysty, głęboki i silny. Nigdy 
póki życia nie zobaczy już Chase Park, Duchessy ani pozostałych Wyndhamów.
 A swoją drogą, ciekawe, czy amerykańscy Wyndhamowie zjechali już, by przejąć 
wszystkie dobra nieprzypisane do tytułu. Przypomniał sobie jednak, że nie było to możliwe przed 
szesnastym czerwca.
 A potem już wszystko będzie należało do Amerykanów. Przejdzie na ich własność po tym, 
jak on ostatecznie zrezygnuje z majątku. Trevor! Ten przeklęty dandys o fircykowatym imieniu! 
Na samą myśl o tym imieniu i o mężczyźnie, który je nosił, Marcusowi robiło się niedobrze. 
Uświadomił sobie, że przysiągł, iż doprowadzi do tego, że ten przeklęty Trevor odziedziczy po nim 
tytuł. Tak, Trevor Wyndham, lord
 Chase. Brzmiało to dosyć upiornie, lecz przecież zgodził się na to, a nawet tego pragnął.
 - Gdzie byłeś, Marcusie? Milczysz niczym ta Duchessa, o której mi tyle opowiadałeś.
 - Nie mówiłem ci o niej wiele, przeciwnie.
 - W zeszłym tygodniu, gdy byłeś nieco zawiany, opowiedziałeś mi o niej całkiem sporo. 
Prawdę mówiąc, o niczym więcej nie mówiłeś.
 - Postaraj się o tym zapomnieć. Ja zapomniałem. Mam nadzieję, że znalazła sobie opiekuna, 
jest w końcu córką swojej matki, prawda? Prawdę mówiąc, myślałem właśnie o moim kuzynie 
Trevorze. Jezu, Trevor! Chyba przestanę, bo na samą myśl o nim robi mi się niedobrze. Na pewno 
jest smukły niczym panienka, ma delikatną skórę i włosy - te ostatnie, oczywiście, na głowie, broń 
Boże nie na ciele. I pewnie sepleni, a rogi kołnierzyka sięgają mu do uszu. A muskułów ma tyle, co 
Lisette.
 North roześmiał się i trącił Marcusa w zdrowe ramię. - I tak doszliśmy do czarującego 
mieszkanka Lisette. Idź, ulżyj sobie i baw się dobrze. Pozwól, aby Lisette wprawiła cię w lepszy 
nastrój. W końcu to ja jestem tym ponurym młodzieńcem o melancholijnym usposobieniu, nie ty. 
Dopilnuj, aby dobrze się tobą zajęła, a ja zjem skromny obiadek i zobaczę, co wieczór ma mi do 
zaoferowania.
 Mężczyźni rozdzielili się i Marcus zapukał do frontowych drzwi domu Lisette. Po chwili 
usłyszał jej lekkie kroki. Biegła, by mu otworzyć. Lisette nigdy nie szła ani nie płynęła dostojnie i 
nigdy nie była cicho, gdy się z nią kochał. Ach, jakże uwielbiał jej jęki, gdy doprowadzał ją do 
rozkoszy! Nie była jak ta przeklęta Duchessa. Ona na pewno milczałaby jak grób.
 Lisette DuPlesis wyglądała na zadowoloną, że widzi swego Majora Lorda, jak nazywała go 
w swej zabawnej angielszczyźnie - ten przeklęty fircykowaty Trevor też pewnie w ten sposób 
wymawiał słowa - tylko że brakowało mu jej wspaniałych piersi, które przyciągały do siebie jego 
usta i dłonie w sposób tak cudowny i nieodparty.
 Wzięła jego pelerynę, laseczkę i odpięła szpadę, dotykając jej z miłością. Przebiegła 
palcami po biało-szkarłatnym mundurze, ciesząc się dotykiem materiału i ciała Marcusa, przez 
cały czas nie przestając mówić, opowiadając mu o tym, co robiła, od kiedy ostatni raz się widzieli - 
to znaczy zaledwie poprzedniego wieczoru. Mówiła do niego po francusku, ze względu na jego 
tytuł, a ponieważ Marcus znał francuski tylko niewiele gorzej niż portugalski, rozmowa w tym 
języku nie sprawiała mu trudności. Ach, lecz ona nauczyła go w ciągu ostatnich kilku tygodni słów 
miłości, które sprawiały, że palce u stóp kurczyły mu się z pożądania, a członek twardniał niczym 
skała.
 Pocałował ją i zorientował się, że nie ma ochoty przestać. Jej oddech pachniał słodko 
winem Bordeaux, które piła do obiadu. Marcus pomyślał przelotnie, że jego kochanka chyba 
trochę przesadza z alkoholem, ale akurat teraz nie zamierzał się tym przejmować. Wszystko, czego 
pragnął, to znaleźć się w jej ciele. Zaczęła szybciej oddychać, a jej dłonie, które nigdy nie 
spoczywały nieruchomo ani się nie ociągały, sprawiły, że ogarnęło go szaleństwo.
 Chciał, aby wszystko przebiegło powoli, ale Lisette znała mężczyzn, mimo że miała 
dopiero dziewiętnaście lat. Wiedziała, że Marcus jej pragnie, że szaleje z pożądania - młodzi 
mężczyźni już tacy byli - i dlatego z całą świadomością dostosowała się do niego, błyskawicznie 
zdzierając z niego ubranie i prowadząc go do sypialni, gdzie padli na łóżko, a ona przykryła go 
swoim ciałem, błagając, by skończył wewnątrz niej. Co też i zrobił, zresztą o wiele za szybko.
 Gdy jego oddech uspokoił się nieco, a serce przestało szaleńczo bić, powiedział: - 
Przepraszam, Lisette, świnia ze mnie.
 Jej dłonie przesuwały się delikatnie po jego plecach, głaszcząc i zapędzając się od czasu do 
czasu pomiędzy pośladki. Zachichotała i ugryzła go lekko w szczękę. - To prawda, milordzie, lecz 
będę wyrozumiała. Czy obiecuje pan sprawić się lepiej następnym razem?
 Uśmiechnął się do niej, czując, jak ulatnia się jego przygnębienie. - Tak - odparł, staczając 
się z niej, by stanąć przy łóżku. - Tak, tym razem z pewnością sprawię się lepiej.
 - Tak prędko, milordzie? - spytała, spoglądając na niego z entuzjazmem.
 Paryż, Hotel Beauvau, Rue Royal
 Badger starał się nie patrzeć jej w oczy.
 Spojrzała na niego z rosnącym zniecierpliwieniem - No, dalej, Badger, znalazłeś go? Wiesz, 
gdzie mieszka?
 - Tak - stwierdził Badger i na tym poprzestał.
 Czekała. Najwidoczniej coś go martwiło. I nie chciał powiedzieć jej, co to takiego. 
Podeszła do wyściełanej niebieskim brokatem sofy i usiadła. Nie powiedziała nic więcej, po prostu 
czekała, śpiewając sobie w myśli: Lord Castlereagh zbyt jest uczciwy, by przetrwać w fachu tak 
niegodziwym.
 Czy lekcji obłudy udzieli mu ktoś?
 Tak, Talleyrand, wszystkim na złość!
 To był początek. Prawdę mówiąc, Canning miał więcej sprytu niż obaj ministrowie razem 
wzięci. Zaczęła nucić, uświadomiła sobie, że melodia zbyt przypomina inną i umilkła, próbując 
znaleźć frazy, które brzmiałyby inaczej.
 Nagle, zupełnie niespodziewanie, Badger wyrzucił z siebie gwałtownie: - On ma kochankę. 
Niech będzie przeklęty za to, że jest miody i pożądliwy, jak każdy inny młodzieniec w jego wieku!
 - Talleyrand? - spytała zdezorientowana. - Canning?
 - Nie, nie, jego lordowska wysokość. Śledziłem jego i lorda Chiltona - człowieka, którego 
powinniśmy się wystrzegać za wszelką cenę, możesz mi wierzyć, Duchesso, jest naprawdę 
niebezpieczny - i kiedy się rozstali, jego lordowska wysokość wszedł do domu, gdzie powitała go 
młoda dziewczyna. To musiała być jego kochanka, ponieważ objęła go, pocałowała i wciągnęła do 
wewnątrz tej wąskiej kamieniczki przy Rue de Varenne. Nie odrywała od niego rąk, Duchesso. 
Sądzę, że lord musi z nią mieszkać albo przynajmniej odwiedzają bardzo często.
 - No cóż - powiedziała rozsądnie, odsuwając na bok mordercze uczucia, które zaczęły się w 
niej budzić. - Nie ma aż tyle pieniędzy. Chyba musi się nieco ograniczać. Dwa domy to znaczne 
obciążenie dla budżetu. Mimo to założę się z tobą, Badger, że Marcus ma własne mieszkanie. On 
nie mieszkałby z kochanką. Nie wiem dlaczego, lecz jestem pewna.
 - Nie powinnaś być tak diabelnie wyrozumiała.
 - Jest wolny i może robić, co chce i z kim chce. Przynajmniej na razie. Czy Spears też 
mieszka w tym domu?
 - Nie wiem.
 - A zatem widzisz, że miałam rację. Marcus ma własne mieszkanie.
 - I znowu nie wiem. Włóczyłem się po okolicy przez ponad dwie godziny, a potem on 
wyszedł z dziewczyną uczepioną jego ramienia i poszli do jednej z tych francuskich restauracji, 
które szczycą się tym, że podają w nich obrzydliwe flaczki, polane jeszcze gorszym sosem. Jelita 
zwierzęce! Boże, wzdrygam się na samą myśl. Nie, nie widziałem pana Spearsa.
 - Musimy go odnaleźć, zanim zaczniemy wprowadzać w życie nasz plan. Spears musi go 
zaaprobować. Bardzo się cieszę, że pan Wicks powiedział nam w końcu, iż Marcus stacjonuje ze 
sztabem Wellingtona w Paryżu. Lecz nawet taka niedyskrecja bardzo go zdenerwowała.
 - Wiem. Jutro rano zaczaję się pod tym domem i zobaczę, dokąd jego lordowska mość się 
uda.
 - To musi być bardzo wcześnie rano, Badger. Mówię ci, że on ma własne mieszkanie.
 - I sztywne ramię.
 - O czym ty mówisz? - Wyprostowała się, czujna i bardzo zaniepokojona. - Co miałeś na 
myśli? - spytała znowu.
 - Rozpytałem się trochę tu i tam, bardzo dyskretnie. Został ranny w ostatniej bitwie, pod 
Tuluzą.
 - O Boże! Czy wyglądał, jakby go bolało, Badger? Myślisz, że cierpi? O Boże!
 Badger przyjrzał się jej uważnie. To dziwne, pomyślał, lecz budzi pewne nadzieje. - Nie 
wiem. Nie martw się, Duchesso. Jutro odnajdę pana Spearsa, żeby nie wiem co. Czy mam go tu 
przyprowadzić?
 *
 - O tak - powiedziała, lecz wydawała się roztargniona i nieobecna myślami. Boże, myśli o 
tym, że jego lordowska wysokość został ranny. To ją martwi. Jest lepiej, niż mógł sobie wymarzyć. 
Szkoda tylko, że pan Spears nie powiadomił ich, nim opuścili Londyn.
 Kiedy poczciwemu królowi Jerzemu - przytrzymywanemu mocno przez dwóch krzepkich 
strażników - doniesiono, że przed dwoma miesiącami sprzymierzeni weszli do Francji, zapytał, kto 
dowodził armią brytyjską. Powiedziano mu, że Wellington. A nasz poczciwy król na to: „To podłe 
kłamstwo! Wellington zginął, zastrzelony, dwa lata temu!”
 Marcus uśmiechnął się. - Biedny stary wariat, ten nasz król. Jeżeli kiedykolwiek ocknie się 
z obłędu i odkryje, że jego syn jest najbardziej pogardzanym następcą tronu w historii, od razu 
przeniesie się do wieczności. Dopóki zupełnie nie zwariował, był z niego całkiem niezły władca.
 - Myślę, że on o tym wie, milordzie - powiedział Spears. - Tak, wielu ludzi przypuszcza, że 
to właśnie głupota i niezmierzona chciwość syna doprowadziła króla do szaleństwa. A teraz, 
milordzie, pora na kąpiel i ubieranie. Jak sądzę, polecono panu, by był pan obecny podczas 
uroczystości w Hotel de Sully.
 Marcus zaklął pod nosem, lecz to niewiele pomogło i wkrótce, wbity w nieskalanej 
świeżości wieczorowy stój, śpieszył powozem do Hotel de Sully przy ulicy Saint Antoine, by 
uczestniczyć w balu dyplomatów.
 Nie przypominał sobie co prawda, by wspomniał o tym balu Spearsowi, lecz on i tak 
wiedział. Ten przeklęty typ wiedział o wszystkim. Marcus potrząsnął głową i oparł się o 
zadziwiająco czyste poduszki wynajętego powozu. I nic dziwnego, że były czyste, skoro to Spears 
doglądał jego wynajęcia, podobnie, jak doglądał wszystkiego innego. Do licha z nim.
 Tymczasem Spears mówił właśnie tym swoim przesadnie uprzejmym tonem: - Czy słyszał 
pan, milordzie.
 Spears odczekał, aż jego lordowska wysokość oddali się, wygodnie ulokowany w powozie. 
A potem przywdział pelerynę, kapelusz i udał się na Rue Royale.
 Ku jego zdziwieniu i niezadowoleniu otworzyła mu sama Duchessa. - Duchesso - zapytał 
formalnie. - Dlaczego nie siedzi pani w salonie? Dlaczego otwiera pani drzwi? To nie uchodzi. Pan 
Badger nigdy by na to nie pozwolił. Porozmawiam z nim o tym.
 - Proszę, niech pan da spokój, Spears. Badger przygotowuje dla nas kolację, a Maggie 
pewnie znów wdzięczy się przed lustrem. Jak sądzę, ma dzisiaj randkę z rosyjskim żołnierzem, i to 
nie z jakimś fagasem, ale z człowiekiem na stanowisku i bez wątpienia nader przystojnym. Maggie 
twierdzi, że bardzo interesuje ją historia Rosji, a ten młody kozak pomaga jej ją zgłębić. Ojej, 
pozwoli pan, że wezmę pańską pelerynę i kapelusz. I proszę nie patrzeć na mnie z takim 
potępieniem, Spears. Nie stałam się zupełnie bezradna, tylko dlatego, że przestałam być bękartem.
 - Ale to nie uchodzi - powiedział, odsuwając się do niej. - Widzę jednak, że ma pani ochotę 
dalej oponować. A ta kobieta, ta Maggie, czy to ta sama, która ocaliła Badgerowi życie w 
Portsmouth, zanim odpłynęliście do Francji? Uratowała go przed przejechaniem przez dyliżans 
pocztowy?
 - To prawda, Maggie go uratowała. Krzyknęła i zepchnęła go z drogi pojazdu. Mówi, że nie 
wie, dlaczego to zrobiła, po prostu stało się, i już. Jest aktorką - jak mówi, całkiem dobrą. Jednak 
akurat nie była nigdzie zatrudniona i dlatego zaoferowałam jej posadę pokojówki. Nigdy dotąd 
tego nie robiła, ale twierdzi, że jest bystra i szybko się uczy, a Paryż to takie ekscytujące miasto. 
Więc zgodziła się zostać ze mną na próbę.
 - To najdziwniejsza rzecz, o jakiej kiedykolwiek słyszałem. Nie wydaje się odpowiednią 
osobą na tę posadę.
 - Sądzę, że szybko przekona pana do siebie. Lubię ją. Jest inna, taka zdrowa i nie zepsuta, 
jeśli pominąć jej raczej barwną przeszłość. Jest w niej uprzejmość i najsłodsza z możliwych 
brawura.
 Spears zdjął z siebie wierzchnie warstwy odzieży. Nadal był oburzony. To nie ona powinna 
się nim zajmować. A jeśli nawet Duchessa nie zwraca specjalnej uwagi na to, co właściwe, on z 
pewnością nie będzie jej utwierdzał w tym upodobaniu.
 Porozmawia z panem Badgerem i Maggie, tą słodką diablicą.
 - Przejdźmy do salonu. Chciałabym, by mi pan wszystko opowiedział. Po pierwsze, 
dlaczego pan nie napisał? Musiałam wydobyć od pana Wicksa informację, że Marcus kwateruje w 
Paryżu. A znalezienie go tutaj zajęło Badgerowi dalsze trzy dni.
 - Wiem - powiedział delikatnie Spears. - Wszystko pani opowiem.
 - A jego ramię, Spears? Wszystko z nim w porządku? Dlaczego nie zawiadomił mnie pan, 
że został ranny? Mógł pan napisać lub wysłać posłańca.
 Spears najpierw milczał przez dłuższą chwilę, a potem pokręcił powoli głową. - Nie 
chciałem pani martwić. Westchnął głęboko. - Obawiam się, że rana dalej sprawia mu ból. Odłamki 
kuli nadal tkwią w jego ramieniu. Zdarza się, że ból nie daje mu zasnąć. A on nie pozwala mi 
zatroszczyć się o siebie. Odmawia nawet wypicia roztworu laudanum w filiżance herbaty. 
Oczywiście, wiele razy zdarzało mi się nie przestrzegać tego zakazu. Postępowałem tak, jak 
uważałem, że będzie dla niego najlepiej.
 Twarz Duchessy mocno pobladła, więc Spears przemówił szybko, głosem łagodnym i 
przekonywającym niczym głos księdza: - Ale ogólnie jest coraz lepiej. Lekarze nie mają już nic do 
roboty. Odłamki są maleńkie i w końcu same wyjdą z rany, co oczywiście brzmi dosyć okropnie, 
lecz tak to właśnie wygląda, i dobrze. To tylko kwestia czasu, zanim znów w pełni odzyska siły.
 - Nie mamy go zbyt wiele.
 - Właśnie - powiedział Badger, pojawiając się w drzwiach salonu z olbrzymią drewnianą 
chochlą w dłoni. - Termin upływa dokładnie za dwa i pół tygodnia. Co do mnie zaś, to nienawidzę 
zostawiać spraw na ostatnią chwilę. Przedsięwzięcia podejmowane w ostatniej chwili nigdy nie 
kończą się sukcesem.
 - Pan Badger powiedział mi o pani planie, Duchesso. Myślę, że uda się go zrealizować. 
Znajdziemy sposób.
 Wierzyła mu. Byłby wspaniałym ministrem spraw zagranicznych, pomyślała i ujęła go pod 
ramię, by zaprowadzić do jadalni. Nie było nikogo, kto mógłby poczynić krytyczne uwagi na 
widok bardzo bogatej młodej damy jedzącej kolację we wspaniale udekorowanej jadalni ze swoim 
kucharzem i lokajem lorda, podczas kiedy jej pokojówka upina swoje wspaniałe rude włosy, by 
doprowadzić młodego kozaka do szaleństwa.
 Oczekiwana wiadomość od Spearsa nadeszła dopiero następnego wieczoru.
 - Jego lordowska wysokość - powiedział Spears z podziwu godnym opanowaniem - wdał 
się wczoraj w bójkę na pięści. Leży w łóżku z dwoma złamanymi żebrami, podbitym okiem i 
otartymi knykciami. Dzięki Bogu, wszystkie zęby pozostały na miejscu, białe i równe jak zawsze. 
A poza tym uśmiecha się, jakby miał coś na sumieniu.
 - Jak mógł się bić, skoro ramię nadal go boli? Badger roześmiał się. - Panie Spears, czy lord 
powiedział panu, w jakim stanie jest jego przeciwnik?
 - Tak. Poszło o to, że pewien angielski oficer nazwał go wywłaszczonym lordem i jego 
lordowska wysokość stłukł go...no cóż, odpłacił mu z nawiązką. A oberwał wyłącznie dlatego, że 
ten oficer był z przyjaciółmi. To nie była równa walka. Jego ramię nie ucierpiało, Duchesso. 
Szkoda, że lord Chilton był zajęty gdzie indziej, gdyż pewnie żebra również by ocalały.
 - Rozumiem - powiedziała Duchessa słabym głosem. - Lecz w jaki sposób ktokolwiek mógł 
dowiedzieć się o warunkach testamentu ojca?
 - Takie wieści zwykle się roznoszą - powiedział Badger. - Szybko, niczym zaraza.
 - Doskonałe porównanie, panie Badger. Bardzo adekwatne. Ta... kochanka jego 
lordowskiej mości jest teraz przy nim. Bardzo grzecznie poprosiła mnie, bym zaopatrzył ją w 
niezbędne medykamenty. Gdy wychodziłem, właśnie przecierała delikatnie czoło jego lordowskiej 
mości szmatką zwilżoną wodą różaną, nucąc mu jedną z tych nowych angielskich przyśpiewek.
 - Jego kochanka jest przy nim? - spytała głosem nienaturalnie wysokim i piskliwym. - 
Ociera mu rozgorączkowane czoło?
 - Nie sądzę, żeby jego lordowska mość miał gorączkę. Pomimo obrażeń spoglądał na nią z 
wyraźnym upodobaniem. Najwidoczniej już czuje się lepiej. Jednakże, nie zważając na życzenia 
jego lordowskiej mości, postaram się odesłać ją dzisiaj wieczorem do domu. - Delikatnie strzepnął 
niewidoczny pyłek z rękawa ciemnoniebieskiego żakietu. - Z pewnością odetchnie pani z ulgą, gdy 
powiem, że ona nie jest żadną chciwą harpią i nigdy nie domaga się kosztownych drobiazgów czy 
świecidełek. Prawdę mówiąc, uważam, iż zależy jej na jego lordowskiej mości, oczywiście, o ile to 
możliwe u osoby jej pokroju.
 Pokroju mojej matki, pomyślała, lecz powiedziała głośno: - Miło mi to słyszeć. A jednak to 
nie ulgę teraz odczuwam, panie Spears. Być może powinnam zaprosić ją na herbatę i podziękować 
za wstrzemięźliwość.
 Spears odwrócił głowę, by ukryć uśmiech, i powiedział przez ramię: - To chyba nie jest 
najlepszy pomysł. Mogłaby zemdleć z wrażenia.
 - To byłby dobry początek - powiedziała Duchessa.
 Jest urażona, pomyślał Spears. Urażona jak diabli.
 - Nazywa się Lisette DuPlessis - powiedział.
 Duchessa nie odezwała się.
 - Jego lordowska wysokość lubi to imię. Uważa, że jest słodkie.
 - Nie ufam Marcusowi - powiedziała w końcu Duchessa, spoglądając na Spearsa. - I nie 
chcę zostawiać wszystkiego na ostatnią chwilę. Zgadzam się z Badgerem. Trzeba to załatwić dziś 
w nocy.
 - Jeżeli tylko jego lordowska mość pozwoli mi usunąć kochankę ze swojej sypialni.
 - Powiedział pan, że sobie poradzi.
 - Racja - wtrącił się Badger. - Już pan Spears tego dopilnuje, nie martw się, Duchesso. A to, 
że jego lordowska wysokość nie jest w pełni sił, tylko ułatwi sprawę. Poza tym lord Chilton 
przebywa teraz w Fontainebleau i nie zdoła nam przeszkodzić.
 - Jego lordowska wysokość z pewnością niczego nam nie ułatwi - powiedziała, zwracając 
się do ciężkich brokatowych zasłon, tak typowo złotych i tak typowo francuskich w swoim 
przepychu. - Nie leży to w jego naturze. A jeśli uważacie inaczej, to znaczy, że go nie znacie.
 ROZDZIAŁ 9
 Było ciemno. Na niebie nie widać było ani księżyca, ani gwiazd. Deszczowe chmury 
zawisły nad miastem, grube i ciężkie. Kiedy rozmawiali, zaczął padać drobny deszczyk. Ulica de 
Grenelle wyglądała na pustą i wyludnioną. Tylko w niektórych rezydencjach paliły się jeszcze 
świece, ale nie było ich wiele.
 Salony literackie, pomyślała Duchessa.
 Mężczyźni cieszący się wdziękami swoich żon i kochanek, pomyślał Spears.
 Afektowani francuscy kucharze, przygotowujący menu, pomyślał Badger.
 Duchessa zapięła płaszczyk ciaśniej pod szyją. - Nie, nawet nie próbuj - powiedziała do 
Badgera. - Nie zostanę tutaj i nie będę czekała, aż na mnie zagwiżdżesz. Idę z tobą i koniec. Nie 
sprzeczaj się ze mną.
 Przeszli kilka ostatnich stopni, prowadzących do kwatery lorda.
 - Śpi - powiedział Spears, wskazując na zupełnie ciemne okno na trzecim piętrze. - Nie 
dałem mu zbyt wiele laudanum, ale wystarczająco, żeby nie wiedział, co się dzieje.
 - A co będzie, jeśli on nie zdoła nic powiedzieć?
 - Nie martw się, Duchesso - uspokoił ją Badger. - Będziemy pryskać mu w twarz wodą 
różaną jego przyjaciółki tak długo, aż ocknie się na tyle, żeby powiedzieć, co trzeba.
 Zerknęła na Badgera, ale nie odezwała się. Niech diabli wezmą Marcusa! To przez jego 
upór te wszystkie intrygi. Mimo to zdała sobie sprawę, że doskonale się bawi.
 - Dochodzi trzecia - powiedziała. - Sprawdziłam wszystko dwa razy. Urzędnik, którego 
przekupiliście, powinien być tu za dziesięć minut. Jak on się nazywa, Badger?
 - Monsieur Junot. Pazerny mały człowieczek z żoną i czwórką dzieci. Wydaje się, że twoja 
propozycja, Duchesso, sprawiła mu prawdziwą przyjemność. To dziwne, lecz ufam mu, choć jest 
Francuzem.
 - Dopilnuje, by wszystko zostało zarejestrowane w urzędzie stanu cywilnego?
 - Na pewno. Będziesz miała papiery, podpisane i zarejestrowane zgodnie z prawem.
 Skinęła głową i odsunęła się, by umożliwić Spearsowi otwarcie drzwi, które zaskrzypiały 
rozpaczliwie. Lecz Spears wydawał się tym nie przejmować. Wszedł do ciemnego holu, zatrzymał 
się i przez chwilę nasłuchiwał. A potem poszedł prosto ku schodom po lewej stronie. Duchessa w 
towarzystwie Badgera podążyła za nim. Potknęła się i uderzyła w słupek podtrzymujący poręcz. 
Jeszcze jeden niepotrzebny hałas, którym Spears również się nie przejął.
 Byli już w połowie wąskich schodów, poruszając się cicho niczym ksiądz w burdelu, gdy 
nagle ktoś zapalił im świecę prosto w twarz i czyjś kpiący głos zapytał, przeciągając słowa:
 - I kogóż my tu mamy? Bandę złodziei? Nie, nie przypuszczam, żebyś to ty, Spears, 
zamierzał obrabować mnie w środku nocy.
 - Proszę, niech pan odłoży pistolet, milordzie - powiedział Spears, jak zwykle bardzo 
uprzejmie. - Pańskie palce nie są w tej chwili zbyt pewne.
 - Ależ są, z całą pewnością. Wy dwaj narobiliście takiego hałasu, że moglibyście obudzić 
zmarłego. A ja i tak nie spałem. Czy to ty, Badger? Dlaczego, u licha - nie, jest was tam trzech... 
Wielki Boże!
 Zdumienie odebrało Marcusowi mowę. - Ty! - powiedział w końcu. - Czy mogę zapytać, 
czemu zawdzięczam twoją wizytę, i to o trzeciej nad ranem?
 - Tak - odparła.
 - Więc czemu, u licha?
 - Możesz zapytać, jeśli chcesz.
 - Ty, Badger i Spears. Czyżby jakiś spisek? Z pewnością nie. Co za spisek mógłby połączyć 
waszą trójkę? A ty Spears, czyżbyś obawiał się, że nie zdołam zapłacić ci pensji? Przecież 
widziałeś weksel od pana Wicksa.
 - Nie, milordzie. Nie obawiałem się tego, a nasza obecność tutaj nie ma na celu 
obrabowania pana. A teraz, czy mogę zasugerować, by udał się pan z powrotem do łóżka? Z 
pewnością dokuczają panu żebra. I czy otarte knykcie nie przeszkadzają w trzymaniu pistoletu?
 - Chcę się dowiedzieć, co się tu dzieje - powiedział Marcus powoli, akcentując każde słowo. 
- I chcę to wiedzieć zaraz. Nie za chwilę, ale natychmiast. Choć nie, sam wybiorę odpowiedni 
moment. A teraz przejdźmy do salonu na parterze. Spears, idź przodem i zapal kilka świec. 
Duchesso, ledwie otwarłaś usta, co zresztą było do przewidzenia. Jak to masz w zwyczaju, 
zaszczyciłaś mnie zaledwie paroma słowami. Badger, weź ją pod rękę. Nie chcę, by spadła i 
skręciła sobie kark. Jeżeli trzeba będzie skręcić komuś kark, zrobię to osobiście. A teraz na dół, 
wszyscy.
 Poczuła, jak Badger ujmuje jej dłoń i delikatnie ściska.
 Serce tłukło jej się w piersi jak szalone. Usłyszał ich, ponieważ wpadła na poręcz. To była 
jej wina, niczyja inna. Z Marcusem nic nie szło łatwo. Nic. Dlaczego nie spał? Widocznie dostał za 
mało laudanum.
 Szedł za nimi, ubrany tylko w szlafrok, z gołymi stopami i potarganymi ciemnymi włosami. 
Jak, u licha, zdołała to zauważyć, zastanawiała się.
 Spears zapalił świece. Podniósł świecznik wysoko i odsunął się, aby przepuścić Badgera i 
Duchessę. Weszli do małego salonu. Gdy znalazł się tam również Marcus, Spears powoli postawił 
świecznik na stole.
 Odwróciła się, by spojrzeć mu w twarz i spostrzegła, że nadal mierzy do nich z pistoletu. 
Trzymał w ręku to paskudztwo z długą lufą i obsceniczną dziurą na końcu.
 - Siadajcie - powiedział, wskazując pistoletem sofę.
 Duchessa usiadła, mając po obu stronach mężczyzn.
 Gdy do nich podchodził, zorientowała się, że stoi zgięty z bólu. To przez te żebra, 
pomyślała. A głośno powiedziała: - Powinieneś być w łóżku, Marcusie. Te nocne wyprawy z 
pewnością nie przysłużą się twoim żebrom.
 Roześmiał się, lecz zaraz umilkł i wciągnął gwałtownie powietrze. Znów chwycił go spazm 
bólu.
 - Czyżbyś była moją matką, Duchesso? - zapytał. - To dlatego się tu znalazłaś? By 
opatrywać moje rany? Użalać się nade mną?
 Spojrzała na niego zuchwale. - Jak Lisette?
 Uśmiechnął się. - Więc Spears powiedział ci o moim aniele stróżu? Ach, ona dopiero co 
stąd wyszła, Spears.
 - Lecz ja...
 - Wiem. Bez wątpienia dosypałeś mi czegoś do herbaty. Lecz widzisz, nie chciało mi się 
pić. Znowu pragnąłem Lisette.
 - Proszę, milordzie.
 Marcus machnął pistoletem, każąc Spearsowi zamilknąć. - Nie mogę sobie wyobrazić 
ciebie, użalającej się nad kimkolwiek, nawet nad twymi różami. Czyżbyś uznała za swój 
obowiązek odwiedzić mnie w środku nocy i zająć się mną? Obawiałaś się, że nie będę zadowolony 
z twojego widoku, gdybyś przyszła w dzień? I dlatego zdecydowałaś się na odwiedziny, kiedy 
przypuszczałaś, że będę leżał uśpiony przez mego nadzwyczaj lojalnego lokaja?
 - Przyszłam z innego powodu. I powiem ci z jakiego, jeśli tylko zdołasz usiąść, zanim się 
przewrócisz. Proszę, Marcusie.
 - Nie chcę siedzieć.
 Wstała i podeszła do niego, nie odrywając wzroku od jego twarzy, ledwie widocznej w 
słabym świetle świec. Spostrzegła ściągnięte rysy, podbite oko i spuchniętą szczękę. - Nie jest z 
tobą najlepiej, Marcusie.
 Stał spokojnie, czekając, aż się do niego zbliży. - Nie podchodź bliżej, Duchesso. - 
Wyciągnął rękę i delikatnie zacisnął palce na jej szyi. - Powiedz mi, czy odziedziczyłbym twoje 
pięćdziesiąt tysięcy, gdybyś została uduszona?
 - Chyba tak, choć nie sądzę, aby mój ojciec brał to pod uwagę. Być może pieniądze 
dostałyby się Amerykanom. Nie wiem. Mogę napisać do pana Wicksa i zapytać go.
 - Chyba zaryzykuję i jednak cię uduszę.
 - Nie sądzę, by Badger i pan Spears pozwolili na to, Marcusie.
 - Nie znają cię tak dobrze jak ja. Gdyby cię znali, jeszcze by mi pomogli.
 - Prawdę mówiąc, ty też ani trochę mnie nie znasz.
 Wzruszył ramionami i skrzywił się. Każdy ruch wywoływał ostry ból żeber. - Prawdę 
mówiąc, nie dbam o to. A teraz, może powiecie mi, dlaczego wkradliście się do mojego domu? 
Nadeszła chwila na wyjaśnienia. Jestem już wami zmęczony. Słucham więc.
 I właśnie wówczas rozległo się ciche pukanie do drzwi wejściowych. Pukanie nieśmiałe i 
ukradkowe. Marcus, zaskoczony, odwrócił się w stronę źródła dźwięku. Badger i Spears 
natychmiast rzucili się na niego. Walczył, lecz był zbyt słaby, by przeciwstawić się dwóm 
zdrowym, silnym mężczyznom, którzy szybko dali sobie z nim radę. Po chwili leżał już na 
dywanie, klnąc bezsilnie. Spears delikatnie wyjął mu broń z dłoni.
 - Milordzie - powiedział uprzejmie - chyba napije się pan teraz herbaty, prawda?
 - Jesteś zwolniony, Spears.
 - To monsieur Junot, Duchesso. Wpuść go - powiedział Badger spokojnie.
 Następne dziesięć minut wypełnione było ciszą tak gęstą, iż można się było nią nieomal 
udławić. Spears i Badger otworzyli siłą usta Marcusa. Walczył zawzięcie, chociaż widziała, że robi 
sobie w ten sposób krzywdę. W końcu obu mężczyznom udało się wlać mu do gardła sporą porcję 
herbaty, obficie zaprawionej laudanum. Monsieur Junot stał nad nimi, trzymając świecę. Jak dotąd, 
nie odezwał się ani słowem.
 Wyglądało na to, że dobrze się bawi.
 Marcus opadł na plecy. Widziała, jak stara się przemóc działanie narkotyku, lecz 
bezskutecznie. Nie podobało jej się to, co robili, ale zdawała sobie sprawę, że nie pora teraz na 
skrupuły. Nic się nie zmieniło. Marcus tylko skomplikował wszystko, zdenerwował ich i sprawił, 
że czuli się bardziej winni. Nie było jednak innej drogi, by uratować tego upartego głupca.
 Dotknęła delikatnie czubkiem palca jego spuchniętej szczęki. - Wszystko będzie dobrze, 
Marcusie, obiecuję ci. Nie martw się, po prostu leż spokojnie.
 - Zabiję cię, Duchesso - powiedział bełkotliwie.
 - Na pewno będziesz chciał, ale nie zrobisz tego.
 - Nie wiem, co tu się dzieje, ale i tak cię zabiję.
 Monsieur Junot podszedł bliżej. - Czy jest gotowy do ceremonii?
 Spears spojrzał w zamglone oczy lorda i spostrzegłszy, że są bardziej nieprzytomne niż 
przed chwilą, powiedział: - Za dwie minuty.
 A po czterech minutach monsieur Junot oznajmił jowialnie: - Załatwione, milady. Jest pani 
teraz hrabiną Chase. To zadziwiające, jak potulnie powiedział „tak”, kiedy pan Spears lekko trącił 
go łokciem. A teraz będzie musiał podpisać się na akcie ślubu.
 Spears poprowadził rękę Marcusa, ale to on sam podpisał dokument, pewnie i wyraźnie. 
Duchessa złożyła swój podpis obok. A potem wstała i otrzepała płaszcz. Wyjęła z kieszeni wąską 
złotą obrączkę i wsunęła ją sobie na palec. - Doskonale - powiedziała, uśmiechając się do 
wszystkich po kolei. - Załatwione.
 - Tak - powiedział Badger, zacierając dłonie. - Nie ma już wywłaszczonego lorda.
 - Zastanawiam się - powiedział Spears - czy kiedy jego lordowska mość się obudzi, będzie 
pamiętał, że mnie wyrzucił?
 Monsieur Junot roześmiał się. - To najciekawsza noc, jaką spędziłem od czasu, gdy dwa 
miesiące temu rosyjskie działo omal nie trafiło w mój dom.
 Marcus otworzył jedno oko. Zobaczył nad sobą biały baldachim. Coś tu się nie zgadza, 
pomyślał. Nawet, jeżeli był u Lisette, nad jej łóżkiem nie wisiał żaden baldachim. Tam wisiało 
wielkie lustro.
 Powoli otworzył drugie oko. Przez szeroko otwarte okno do pokoju wpadały potoki 
słonecznego światła. Było to światło poranka. Późnego poranka, o ile się nie mylił. Miał na sobie 
szlafrok, co także było dziwne, ponieważ zazwyczaj spał nago.
 Usiadł i potrząsnął głową, próbując pozbyć się mgły, zaciemniającej mu umysł. Znajdował 
się w damskiej sypialni. Delikatne, bladozielone, pozłacane mebelki były zbyt kruche, by mogły 
służyć mężczyźnie. Z pewnością nie był to męski pokój. Zamarł, słysząc zbliżające się kroki i 
wlepił wzrok w drzwi. Obserwował, jak powoli się otwierają.
 Duchessa weszła do pokoju, trzymając w dłoniach tacę. Odwróciła się i ostrożnie zamknęła 
stopą drzwi.
 - Ty! - powiedział. - A zatem to nie był sen. Przyszłaś do mojego domu wczoraj w nocy w 
niecnych zamiarach. O co w tym wszystkim chodziło?
 - Dzień dobry, Marcusie. Przyniosłam ci śniadanie.
 - Spears i Badger też byli z tobą. Pamiętam, ktoś zapukał do drzwi, a ci dwaj dranie powalili 
mnie i odebrali mi broń. Potem... - Przerwał i zmarszczył brwi, usiłując sobie przypomnieć, - 
Uśpiliście mnie.
 - Tak, to było konieczne. Jesteś strasznie uparty, Marcusie.
 Poruszył się niespokojnie, a ona powiedziała uprzejmie, tonem, jakim przemawia niania do 
swego dwuletniego podopiecznego: - Czy mogę ci pomóc?
 - Jeżeli natychmiast nie wyjdziesz, ulżę sobie w twojej obecności. Mężczyźni nie są 
szczególnie wrażliwi. Ani skromni.
 Nie poruszyła się, patrzyła tylko na niego w milczeniu, więc odrzucił przykrycie i spuścił 
nogi z łóżka. Bez słowa odwróciła się i wyszła z pokoju.
 Kiedy wróciła, siedział już przy stoliku i jadł śniadanie. Bułeczki smakowały wspaniale, a 
kawa była mocna i gorąca. Zauważyła, że szlafrok miał starannie zawiązany wokół talii.
 - Jak tam twoje żebra?
 Burknął coś i wypił jeszcze trochę kawy.
 Podbite oko, mocny zarost, zmierzwione włosy i posiniaczona szczęka sprawiały, że 
wyglądał niczym bandyta.
 Jadł i pił, nie zwracając na nią uwagi. Usiadła obok niego i nalała sobie filiżankę kawy ze 
ślicznego dzbanka z miśnieńskiej porcelany.
 - Zabiję cię, Duchesso. Po śniadaniu - powiedział głosem, w którym rozpoznała 
nadciągającą burzę.
 - Nie wiesz jeszcze dlaczego i czy w ogóle będziesz chciał mnie zabić.
 - Będę chciał, nieważne dlaczego.
 - Jestem twoją żoną.
 Przyglądała się, jak ręka, w której trzymał nóż do smarowania masła, zatrzymuje się w pól 
ruchu. Potrząsnął głową i skrzywił się, gdy obolałe żebra przypomniały mu o sobie. Spojrzał na nią, 
a potem potrząsnął głową jeszcze raz.
 - Przepraszam bardzo? - zapytał nader uprzejmie.
 - Jestem twoją żoną. Pobraliśmy się.
 Nadal nie docierało to do niego, słowa zdawały się nie mieć sensu. Wyciągnęła przed siebie 
dłoń. Zobaczył na jej placu obrączkę.
 - Powiedziałaś, że jesteś moją żoną? - zapytał, dalej wpatrując się w obrączkę.
 - Tak, Marcusie. Wyjaśnię ci wszystko, jeśli mi pozwolisz.
 - O tak, pozwolę ci. A potem cię zabiję.
 - Podaliśmy ci narkotyk. Nalegałam na to, ponieważ wiedziałam, że nigdy byś się nie 
zgodził. Jesteś o wiele za dumny, zbyt uparty. Nigdy nie posłuchałbyś głosu rozsądku.
 - Spears ci pomagał.
 - Tak, i Badger także. Mam nadzieję, że nie będziesz winił żadnego z nich. Wierzyli 
głęboko, że postępują słusznie. Nie chcieli patrzeć bezczynnie, jak tracisz swoje dziedzictwo, 
ponieważ...
 - Tak, Duchesso? Ponieważ?
 - Ponieważ jesteś takim upartym głupcem, Marcusie. A także dlatego, że wyobraziłeś sobie, 
iż ukarzesz w ten sposób mojego ojca, który nie żyje i jest mu wszystko jedno. A także dlatego, że 
tak bardzo mnie nie lubisz.
 - Rozumiem. Najpierw Spears usiłował mnie uśpić, ale nie wiedział, że przedłożę kochanie 
się z Lisette nad jego letnią herbatkę i nie wypiję jej. To dlatego usłyszałem intruzów, 
wdzierających się do mojej kwatery. Powinienem był was powystrzelać.
 - Termin upływa szesnastego, Marcusie. A potem amerykańscy Wyndhamowie 
odziedziczyliby wszystko. Nie mogłam do tego dopuścić. Na pewno to rozumiesz.
 - Czy mogę zapytać, od jak dawna to planowaliście?
 - Od kiedy uciekłeś z Chase Park.
 - Nie uciekłem. Wyjechałem, ponieważ sytuacja stała się nie do zniesienia. - Przerwał i 
oparł się wygodnie. Spojrzał na swoje palce, uderzające rytmicznie o blat stołu. - Nie chcę już 
nigdy widzieć Chase Park, wiesz o tym.
 - Nie musisz. Wystarczy, że będziesz jego właścicielem. Twoje kłopoty skończone. Nie 
będziesz już musiał prosić o nic pana Wicksa. Teraz to ty zarządzasz wszystkim, Marcusie. 
Wszystkim.
 - A ceną tego jest posiadanie ciebie za żonę.
 Powiedział to spokojnie, nawet łagodnie, lecz ona i tak czuła, że wszystko w niej zamiera. 
Na tym z pewnością się nie skończy. Niemal czuła, jak słowa formują się na jego języku. Nie 
musiała czekać zbyt długo po tym, jak powiedziała: - Mam nadzieję, że nie jest to aż tak okropna 
perspektywa.
 Zupełnie jakby celowo prosiła się, by ją obrażono, pomyślała, zastanawiając się, co powie.
 - To perspektywa, której nadal nie potrafię stawić czoła - powiedział. - Wczoraj byłem 
samotnym mężczyzną z czarującą kochanką, zadowolonym ze swojej kwartalnej pensji. Dziś rano 
obudziłem się i zobaczyłem, że znowu ubrano mnie w buty lorda. Odrzuciłem te buty, Duchesso, i 
nie chcę ich z powrotem.
 - To dlaczego walczyłeś z mężczyzną, który nazwał cię wywłaszczonym lordem?
 Zerwał się na równe nogi, omal nie przewracając przy tym stołu. Jedna filiżanka 
przewróciła się na bok. Duchessa przyglądała się, jak cienka strużka kawy toruje sobie drogę przez 
stół i ścieka na podłogę.
 - A skąd, do diabła, ty o tym wiesz? Ach, znowu ten przeklęty Spears! Zabiję go, gdy tylko 
rozprawię się z tobą. Dobry Boże, czy wy to wszystko zaplanowaliście?
 Jego twarz pobladła straszliwie, a dłonie same zacisnęły się w pięści. Nawet jeśli bolały go 
połamane żebra, wątpiła, by to odczuwał. Był nieskończenie wściekły. Doprowadzony do 
ostateczności.
 Wstała powoli, by stawić mu czoło. Rozpostarła dłonie na stole. - Marcusie, nie musisz. 
Prawdę mówiąc, miałam zamiar wrócić do Londynu w końcu tygodnia, aby oszczędzić ci mojego 
widoku. To, czego pragnęłam, już się stało. Wszystko jest tak, jak powinno. Na pewno potrafisz mi 
wybaczyć, a przynajmniej nie wspominać mnie ze zbytnim gniewem.
 - Ty przeklęty damski koźle ofiarny! To ci się nie uda, Duchesso. Oszukałaś mnie, 
wciągnęłaś w to mojego lokaja, oszołomiłaś mnie narkotykiem, a wszystko po to, by zwrócić mi 
coś, czego wcale nie pragnąłem z powrotem. Pamiętasz, co powiedziałem panu Wicksowi? Nie 
chcę tego, ani trochę. Ten przeklęty pederasta, Trevor, zostanie następnym lordem. - Przerwał i 
przesunął dłonią po szczęce. - No cóż, to nadal może się zdarzyć, prawda? Nie myślę dzisiaj zbyt 
jasno, bez wątpienia z powodu tej dawki laudanum, którą wlaliście mi przemocą do gardła, lecz 
jednak myślę. Tak, Trevor może zostać następnym lordem. W końcu musiałbym się przemóc, by 
pójść z tobą do łóżka, i to prawdopodobnie wiele razy, zanim poczęłabyś dziecko. A gdyby 
urodziła się dziewczynka? Znowu musiałbym się zmuszać. - Przerwał, ponieważ zobaczył, jak 
strasznie zbladła. Lecz to nie miało znaczenia. Nie dbał o to. - Nie sądzę, bym zdołał zmusić się do 
odwiedzania twego łoża, Duchesso. To, co powiedziałem panu Wicksowi, to była prawda. 
Szeptanie miłosnych zaklęć obojętnej, leżącej bezwładnie kobiecie z pewnością uczyniłoby mnie 
niezdolnym do miłości. Czy twoje ciało jest równie zimne jak ty, Duchesso? I czy łkałabyś 
cichutko, gdybym robił z tobą te obrzydliwe rzeczy? Nie odpowiadasz. Niczego innego nie 
oczekiwałem. Ciekawe, jak zmusiłaś się, aby wypowiedzieć słowa przysięgi podczas tej 
niezapomnianej ceremonii małżeńskiej? Spójrz tylko na siebie, jaka jesteś sztywna, spięta i zimna. 
Musiałbym położyć obok ciebie Lisette, kiedy będę cię brał, i słuchać jak śmieje się, jęczy i 
krzyczy z rozkoszy, żeby w ogóle móc cię dotknąć.
 Znowu to robię, pomyślał niejasno, znowu obrzucam ją obelgami, obelgami, które ranią do 
żywego. Ale tym razem to ona posunęła się za daleko - napoiła go narkotykiem, na miłość boską! 
Nie miał ochoty poddać się ani przepraszać. Zresztą niewykluczone, że wszystko, co mówi, 
okazałoby się szczerą prawdą.
 Zdawała sobie sprawę, iż to ból dyktuje mu te słowa, dlatego nie czuła gniewu. Powiedziała 
więc tylko: - Nie wiesz tego, Marcusie.
 - Czego nie wiem, do licha?
 - Czy będziesz potrzebował kochanki, by się podniecić.
 Potrząsnął głową, gładząc lekko prawą ręką obolały bok. Lecz ból połamanych żeber 
zmalał niemal do zera, gdy tylko spojrzał znów na jej zdradziecką twarz. - Nie wierzę w to, ani 
trochę. Mam cały dzień, żeby się zastanowić, czy chcę cię udusić. A teraz przyślij mi Spearsa. 
Mam spotkanie z Wellingtonem i nie chcę się spóźnić.
 ROZDZIAŁ 10
 Hotel Beavau, ulica Royal
 Badger przyglądał się jej uważnie, czekając, aż przemówi, co oczywiście nie nastąpiło. 
Była najbardziej opanowaną istotą, jaką spotkał w życiu. Zawsze uważał ją za osobę, której nie 
sposób zranić - podobnie uważała jej matka - lecz teraz nie był już tego pewien. Głęboko go 
martwiła myśl o niej i o Marcusie Wyndhamie jako jej mężu, o tym mężczyźnie, mówiącym 
skandaliczne rzeczy, nielicujące z jego pozycją, który dawał ujście gniewowi i wściekłości z 
szybkością i precyzją wojskowego chirurga. No cóż, teraz młody lord najgorsze ma już za sobą; 
słowa, które wypowiedział, i obelgi, którymi obrzucił Duchessę, z pewnością stanowiły ujście dla 
jego gniewu i nie w pełni był świadomy ich znaczenia. Po dobrej chwili Badger potrząsnął głową i 
powiedział: - Słyszałem, jak krzyczał.
 - O tak, te jego krzyki. Jest w tym dobry, a jednak na ogół zachowywał się spokojnie. 
Zobaczył się jeszcze ze mną przed wyjściem. - Wciągnęła głęboko powietrze. Początkowo, po 
porannym spotkaniu, miała zamiar trzymać się od niego z daleka, ale martwiła się o jego rany i 
dlatego wróciła do sypialni. Już chciała zapukać do drzwi, kiedy te otworzyły się i stanął w nich 
Marcus. Z podbitym okiem i spuchniętą szczęką wygląda jak powalony demon, pomyślała.
 - Spóźniłaś się nieco, Duchesso - powiedział tym drwiącym tonem, który sprawiał, że 
zaczynała się zastanawiać, kim jest ten mężczyzna, gdyż Marcus, którego znała, z pewnością tak 
by się nie zachowywał. - Nie jestem już nagi. Prawdę mówiąc, opuszczam ten dom. Jak się 
domyślam, jest twój?
 - Tak, wynajęłam go zanim tu przyjechałam. Możesz w nim zostać, jeśli chcesz, Marcusie.
 - Po co? Zdążyłaś już powiedzieć mojemu gospodarzowi, że postrzelono mnie i 
wyjechałem z Paryża? I czy ten drań Spears przeniósł tu moje rzeczy?
 - Nie wiem.
 - Nie wiem - powtórzył głosem wręcz ociekającym sarkazmem. - Czyżbyś nie zaplanowała 
i tego? Co to znaczy „nie wiem”?
 - Jeżeli Spears rzeczywiście przeniósł tu wszystkie twoje rzeczy, to może jednak byś został? 
Nie zechciałbyś zjeść ze mną kolacji?
 Spojrzał na nią z wyżyn swego wzrostu. Był teraz o wiele wyższy niż pięć lat temu. Z 
pewnym zdumieniem uświadomiła sobie, że sięga mu zaledwie do brody. - Zjeść kolację z własną 
żoną? Cóż za nowatorski pomysł! Żona to artykuł, którego nabycia nigdy nawet nie brałem pod 
uwagę. No, może przez kilka sekund, kiedy drogi pan Wicks postawił mi swoje ultimatum. 
Odrzuciłem wówczas jego ofertę i dalej na samą myśl o tym chce mi się rzygać. Nie, chyba spędzę 
ten wieczór z kochanką.
 - Wolałabym, żebyś tego nie robił. Proszę cię, wróć na kolację. Musimy porozmawiać o 
przyszłości.
 - O przyszłości? Myślisz, że udało ci się wszystko zmienić, Duchesso? Uważasz się za 
świętą, bo zwróciłaś biednemu kretynowi to, co mu się należało. No cóż, nie wiem jeszcze, co 
zrobię, ale cokolwiek to będzie, nie dotyczy ciebie. Życzę miłego dnia, moja pani.
 Wypadł na korytarz, zatrzymał się, odwrócił na pięcie i krzyknął: - Nie czekaj na mnie! 
Bóg mi świadkiem, Lisette bywa nienasycona i właśnie w jej łóżku zamierzam zapomnieć o tobie i 
o tym, co mi zrobiłaś.
 Bolesne słowa, pomyślała. Marcus nigdy nie nauczył się panować nad językiem.
 - Rzeczywiście, nie oszczędzał płuc - powiedziała teraz do Badgera. - A kiedy już krzyczy, 
to tak, by wszyscy wokół mogli w pełni cieszyć się przedstawieniem. - Usiadła na ławce pod 
oknem z rękami założonymi spokojnie na kolanach. - Pewnie wszyscy w domu słyszeli, jak 
zatrzasnął za sobą frontowe drzwi?
 - Owszem. Czy zgodził się na... hmm, na cokolwiek?
 Uśmiechnęła się do niego leciutko. - Nie sądzisz chyba, że jest zadowolony, iż ma mnie za 
żonę?
 - Ja nie posunąłbym się tak daleko w opinii na temat kogoś takiego jak on.
 - Nie, ty byś tego nie zrobił. Poinformował mnie, że spędzi wieczór i noc ze swoją 
kochanką. Wiesz, z tą, która ma takie ładne imię i, jak twierdzi Spears, nie jest harpią.
 - Nie zrobi tego! To po prostu... to...
 - Jest na mnie wściekły. A co ciebie i Spearsa, to sądzę, że wszystko rozejdzie się po 
kościach. Zaczynam sobie uświadamiać, że jego lordowska mość jest niczym tajfun - szybki w 
radości i w gniewie.
 Badger nie był tego pewny, lecz tylko wzruszył ramionami. - Jak sądzisz, wróci tu na noc? 
- zapytał.
 - Wątpię. Powiedziałam mu, że w piątek wracamy do Londynu.
 - Ma zamiar przyjąć twój dar?
 Nie odezwała się, uniosła tylko ciężką brokatową zasłonę i wyjrzała na ulicę. - Nie ma 
wyjścia. Przynajmniej tyle dla niego zrobiłam. Ale on chyba nie widzi tego w ten sposób. Przez 
cały czas powtarza, że nie chce tego przeklętego tytułu.
 - To może spowodować nowy kłopot.
 - Jak to, o czym ty mówisz?
 - O unieważnieniu.
 Przez chwilę wyglądała na zakłopotaną, a potem jej twarz rozjaśniła się. - Rozumiem, 
przepraszam, że nie pojęłam od razu. Czytałam o tym w „London Gazette”. Jakiś lord Havering 
unieważnił małżeństwo swojej córki z majorem Bradleyem.
 - Wiesz, co to oznacza, Duchesso?
 - Oznacza, że Marcus może unieważnić nasze małżeństwo? Tak jakby w ogóle nie zostało 
zawarte?
 - Tak, ale nie będzie mógł tego zrobić, jeśli wasz związek zostanie... hmm, skonsumowany.
 Zdradziecki róż nie wystąpi! na jej policzki. Nadal była opanowana. - No cóż, to może 
przedstawiać pewien problem, nie sądzisz? - zauważyła tylko.
 - Owszem. A jeśli jego lordowska mość o tym pomyśli, może przystąpić do działania, 
zanim w ogóle zda sobie sprawę, co robi. Mężczyźni, którzy czują się zdradzeni, często popełniają 
głupstwa. A co do jego lordowskiej mości, to sądzę, że jego wysokość nie potrafi znieść sytuacji, w 
której nie on sprawuje nad wszystkim kontrolę. Dla takiego człowieka to, co zrobiliśmy, to coś 
gorszego od zdrady.
 - O Boże! - westchnęła. - Z pewnością masz rację, Badger. O Boże! - Wstała i wygładziła 
spódnicę z jasnożółtego muślinu. - Więc trzeba wymyślić jeszcze jeden plan. Lecz wszystko w 
swoim czasie. Czy wiesz, gdzie mieszka Lisette?
 - Tak - powiedział Badger, przyglądając się jej bacznie. - Jej pełne nazwisko brzmi Lisette 
DuPlesis.
 - Dobrze - powiedziała Duchessa i wyszła z salonu.’
 *
 Ten wąski budynek, położony wśród rezydencji przy Rue Varenne, wygląda nader 
zachęcająco, pomyślała Duchessa. A przynajmniej taki musiał wydawać się Marcusowi, a także 
Lisette, jeśli zgodziła się, by Marcus tu właśnie ją umieścił.
 Ponieważ był dopiero początek lata, bujne liście gęsto rosnących drzew ocieniały ulicę. 
Skinęła głową Badgerowi i widząc, że ma zamiar znowu się z nią sprzeczać, powiedziała czym 
prędzej: - Nie, ty zostaniesz tutaj. Stań pod tym dębem i spróbuj wyglądać na Francuza.
 Zamrugał, dostrzegł na jej twarzy ten dobrze mu znany nieuchwytny uśmieszek i cofnął się.
 Na jej pukanie odpowiedziała bardzo swojsko wyglądająca pokojówka. Chyba 
spodziewała się raczej mężczyzny, pewnie Marcusa, pomyślała Duchessa, wręczając dziewczynie 
swój bilecik wizytowy.
 - Chciałabym zobaczyć się z twoją panią - powiedziała.
 Młoda kobieta zmarszczyła mocno brwi, przyjrzała się Duchessie dokładnie, a potem 
uniosła wysoko głowę, przyozdobioną wspaniałymi jasnymi włosami i wycofała się w głąb domu. 
Duchessa została na progu.
 Weszła do małego holu i zamknęła za sobą drzwi. Pokojówka nie obejrzała się. Z holu 
wąskie schody prowadziły na pierwsze piętro, a może i na drugie. Usłyszała kobiece głosy, 
rozmawiające szybko po francusku. Usiadła na jedynym znajdującym się w holu krześle, ułożyła 
dłonie na kolanach i przygotowała się na czekanie - coś, w czym była naprawdę dobra.
 Minęło pięć minut. Znów usłyszała rozmowę, tym razem chodziło chyba o zmianę sukni. 
Ciekawe, czy Lisette ma teraz na sobie jakieś kuszące łaszki, pomyślała. Miała nadzieję, że Marcus 
nie pojawi się na progu, gdy ona tu będzie.
 Lisette wyglądała mniej więcej tak, jak tego oczekiwała. Była młoda, ładnie zbudowana, o 
talii, którą mężczyzna mógł objąć dłońmi, i niezbyt wysoka. Sprawiała wrażenie zarazem 
niewinnej i doświadczonej - kombinacja nie do odparcia. Jej ciemne oczy pozostawały czujne.
 - Qui? - zapytała, schodząc powoli ze schodów. Suknia z ciemnoniebieskiego muślinu, 
przewiązana pod biustem jasnoniebieską wstążką, nie zdradzała jej profesji, przynajmniej w 
oczach Duchessy.
 Duchessa wstała, uśmiechnęła się i powiedziała dość płynną francuszczyzną: - Jestem 
Josephina Wyndham, lady Chase. Czy mogę z panią przez chwilę porozmawiać?
 Lisette zaczęła coś mówić, a potem potrząsnęła głową. - Przejdźmy do salonu - 
zaproponowała.
 Duchessa nie wahała się ani chwili. Tylko prawda może załatwić sprawę, zaczęła więc 
mówić tak szybko, jak pozwalała jej na to znajomość języka. - Rozumie więc pani - zakończyła 
wreszcie - że muszę skonsumować małżeństwo z lordem, żeby nie mógł go unieważnić, bo wtedy 
wszystko byłoby stracone, przynajmniej dla niego. Powiedziano mi, że jest pani uczciwą kobietą, 
mademoiselle DuPlessis, że nie jest pani z nim tylko dla pieniędzy. Pomoże mi pani go uratować?
 Lisette mogła tylko wpatrywać się w tę piękną młodą kobietę, siedzącą tak spokojnie 
naprzeciw niej. - Naprawdę jest pani jego żoną? I uśpiła go pani? To wszystko prawda?
 Duchessa skinęła głową. - Tak, to wszystko prawda.
 - Nie mogę sobie wyobrazić, żeby Marcus potrafił się z tym pogodzić. Mon Dieu! Żeby 
kobieta okazała się sprytniejsza od niego. Co za nieprzyjemna myśl. Na pewno zraniła pani jego 
męską dumę na wieki. A to dobre! Zachowała się pani wspaniale. - Uśmiechnęła się figlarnie i 
opuściła oczy. - Ależ musiał być wściekły, ten mój Marcus. Na pewno wyszedł z siebie. Żeby go 
dziewczyna przechytrzyła, coś takiego. To człowiek, który musi wszystkim rządzić. Czy teraz 
rozrywa Paryż na strzępy gołymi dłońmi?
 Duchessa uśmiechnęła się, nie mogła się powstrzymać. - Niestety, zbyt dokuczają mu żebra. 
Być może to zrobi, gdy wydobrzeje. Tak czy inaczej, mam nadzieję, że do przyszłego tygodnia 
zmądrzeje, uświadomi sobie, co ma i nie będzie chciał z tego zrezygnować.
 - Czego pani ode mnie oczekuje?
 - Dam pani dziesięć tysięcy franków, jeżeli przeprowadzi się pani i nigdy więcej nie 
zobaczy z Marcusem. Nie chciałabym, aby straciła pani finansowo, pomagając mi, dlatego chętnie 
dam pani pieniądze, by mogła pani znaleźć sobie nowe mieszkanie i mężczyznę, który się pani 
spodoba.
 - Rozumiem - powiedziała Lisette, zastanawiając się gorączkowo. Dziesięć tysięcy 
franków! To wielka suma pieniędzy, wystarczająca, by pokryć jej wydatki do chwili, aż znajdzie 
sobie nowego opiekuna, i to takiego, który będzie jej się podobał. Ciekawe, czy trafi się jej ktoś 
taki jak Marcus, doskonały kochanek, któremu przyjemność kobiety sprawia satysfakcję i który 
umie zaspokajać ją na tyle sposobów, że niektóre z nich pozostawały do tej pory obce nawet jej, 
Lisette. Spojrzała na żonę Marcusa, młodą damę, naprawdę śliczną i miłą, która jednak wydawała 
się tak niewinna, prostoduszna i szczera. Marcus pożre ją na śniadanie, pomyślała. Napoiła go 
narkotykiem i poślubiła? I wszystko po to, by go ratować? To bardzo dziwne. W końcu 
wyprostowała się i pomyślała o tej zaskakującej wizycie. I nagle zaczęła się śmiać. - Przepraszam - 
powiedziała po chwili - lecz nigdy dotąd nie zdarzyło mi się, by żona przyszła zobaczyć się z 
kochanką męża. - Otarła oczy i uśmiechnęła się do Duchessy. - I nie jest pani zazdrosna. A jeśli 
nawet, to doskonale to pani ukrywa. Czy on pani w ogóle nie obchodzi?
 - Owszem, obchodzi - powiedziała Duchessa - lecz nie w tym rzecz, prawda?
 - Tak, chyba rozumiem - odparła Lisette powoli i wstała. - Jego lordowska mość będzie tu 
za trzy godziny. To jego zwykła pora. Muszę się pośpieszyć, jeśli mam zdążyć się spakować.
 Duchessa także wstała. Wyjęła z torebki mały świstek papieru. - Proszę, oto adres pewnego 
mieszkania przy Faubourg Saint Honore. W pobliżu jest wiele ambasad, w których bywają bogaci 
i wpływowi dżentelmeni. Mieszkanie położone jest bardzo blisko Pałacu Elizejskiego, siedziby 
władzy.
 Lisette podeszła, by stanąć twarzą w twarz z Duchessa. - Nigdy dotąd nie spotkałam takiej 
damy - powiedziała. - Jest pani zbyt młoda, by być tak wyrozumiałą i zaakceptować fakt, że 
sypiałam z mężczyzną, którego pani poślubiła. Uwielbiam Marcusa, ale on jest jak wulkan. Pani 
zaś przypomina raczej jezioro Como, spokojne i czyste, pozbawione fal.
 Duchessa uśmiechnęła się. - Być może. Najważniejsze, by Marcus nie unieważnił naszego 
małżeństwa. Dziękuję pani za pomoc, mademoiselle DuPlessis.
 - Tuż obok Pałacu Elizejskiego, mówi pani? - upewniła się Lisette. - Wspaniale, po prostu 
wspaniale. - Umilkła, a potem delikatnie położyła dłoń na rękawie Duchessy. - Marcus to dobry 
człowiek. Niech pani nie pozwoli, by panią zranił.
 *
 - Ponieważ jest, jaki jest, nie da się tego uniknąć. - Co powiedziawszy, Duchessa opuściła 
kochankę swego męża. A raczej byłą kochankę.
 Zostawiła drzwi do salonu otwarte. Słyszała, jak zatrzaskuje za sobą frontowe drzwi i 
głośno woła Spearsa, a potem Badgera. Jednak żaden z tych bystrych dżentelmenów wolał nie 
pokazywać mu się na oczy, więc w końcu wmaszerował do salonu. Wygląda bardzo pociągająco w 
tym biało-szkarłatnym mundurze, ze szpadą u pasa, stwierdziła. Mundury powinny zostać 
zakazane. Sprawiają, że mężczyźni wyglądają w nich nazbyt wspaniale. Na przykład Marcus - 
wspaniały i niebezpieczny, dosyć nieprawdopodobna kombinacja, ale tak właśnie wyglądał.
 Kiedy zobaczył ją siedzącą przy kominku z książką w ręce, zatrzymał się w progu. Nawet 
on musiał przyznać, że w cieniutkiej niczym pajęczyna sukni z żółtego muślinu, z pięknymi 
czarnymi włosami zebranymi w luźny warkocz i przeplecionymi żółtą wstążką wygląda doprawdy 
czarująco. Nie miała na sobie biżuterii. Poza cienką złotą obrączką, przeklętą ślubną obrączką, 
którą sama wsunęła sobie na palec. Bo on z pewnością tego nie zrobił.
 Uśmiechnęła się do niego. - Zjesz teraz kolację, Marcusie? Jest bardzo późno, lecz Badger 
przygotował dania, które mogą być podane nawet teraz. A może wolałbyś najpierw przebrać się i 
wykąpać?
 Marcus zatrzymał się. Z najwyższym trudem zmusił się do milczenia, nie dopuszczając, by 
gniewne słowa dobyły się z jego ust, przynajmniej jeszcze nie teraz. Wszedł do pokoju. Zdjął 
płaszcz i rzucił go na oparcie krzesła. Podszedł do kominka i wyciągnął ręce do ognia. Jak na 
początek czerwca wieczór był bardzo zimny. Wkrótce pewnie spadnie deszcz, powietrze było już 
ciężkie od wilgoci.
 - Jak tam twoje żebra?
 - Jeszcze jakieś pytania, Duchesso?
 Nie odezwała się więcej.
 - Tak, z moimi żebrami już lepiej. Nadal trochę bolą, lecz staram się nie zwracać na to 
uwagi. Jak wiesz, zamierzałem odwiedzić dziś moją kochankę, ale zdarzyło się coś bardzo 
dziwnego.
 Milczała. - Nie mogłabyś choć mrugnąć okiem? - powiedział głosem, w którym dźwięczała 
furia. - Lub chociaż trochę się zaczerwienić?
 Duchessa nadał milczała.
 - Wygląda na to, że Lisette odeszła i nikt nie potrafił mi powiedzieć dokąd. Wyjechała 
wczesnym popołudniem bardzo eleganckim powozem, z bagażami na dachu. Czy nie uważasz, że 
to dziwne?
 - A czy powinnam tak uważać, Marcusie?
 - Dokąd ją wysłałaś?
 - Nigdzie jej nie wysyłałam - odparła bez wahania.
 - Rozumiem - powiedział. Spojrzał na swoje dłonie. Powoli odpiął szpadę i delikatnie 
zwinął skórzany pas. Ostrożnie umieścił szpadę na krześle, a potem wyprostował się i oparł 
plecami o kominek. Skrzyżował nogi w wysokich butach, wyglansowanych tak starannie, że nawet 
po całym dniu nadal mógł się w nich przejrzeć. Spostrzegła, że marszczy brwi, gotowy wybuchnąć. 
Powstrzymał się jednak i przywołując całą siłę woli, zmusił się do przybrania obojętnego wyrazu 
twarzy. - Wygląda też na to, że moje rzeczy osobiste zostały zabrane z mojej kwatery. Mógłbym 
spędzić noc u przyjaciela, ale doszedłem do wniosku, że miałaś rację. Musimy porozmawiać o 
przyszłości.
 Westchnęła z ulgą i szybko wstała. - Czy moglibyśmy zjeść najpierw kolację, Marcusie? 
Jestem bardzo głodna.
 - Oczywiście - powiedział uprzejmie i podał jej ramię.
 Obrzuciła go czujnym spojrzeniem. To, że miała się na baczności, sprawiło mu wielką 
przyjemność. Po raz pierwszy od ponad roku, kiedy pojawił się w małym domku w Smarden, 
poczuł, że to on nad wszystkim panuje. A to dlatego, że powstrzymał się przed ujawnieniem swego 
gniewu. I teraz ona nie wiedziała, czego się po nim spodziewać. Uśmiechnął się do niej, lecz nic 
nie powiedział. Niech się zastanawia. Tym razem nie będzie na nią krzyczał.
 Usłyszał, jak gwałtownie przełyka ślinę. Posadził ją przy jednym końcu stołu, a sam zajął 
miejsce naprzeciw. Jedzenie już na nich czekało, przykryte srebrnymi nakryciami, by pozostało 
gorące.
 - Badger przeszedł samego siebie - powiedział, przymykając oczy i rozkoszując się 
aromatycznym kurczęciem z pomarańczami i estragonem. - Cebula jest słodka, ser Stilton wprost 
doskonały - blady na brzegu, a jasnożółty i o kremowej konsystencji w środku.
 - Właśnie myślałam o tym samym - powiedziała, wpatrując się w ser, którego nie tknęła. 
Co on zamierza?
 - Gdzie Badgerowi udało się znaleźć tak wyborne pomarańcze?
 - W Halach. Każdego ranka spędza tam kilka godzin.
 - Ach, tak - le ventre de Paris - brzuch Paryża w ciągu ostatnich sześciuset lat. - Włożył do 
ust następny kęs kurczaka, pomrukując z zachwytu, i znowu się do niej uśmiechnął. - Widzę, że 
niezbyt smakuje ci kolacja, Duchesso.
 - Zjadłam sporo na obiad.
 - Co dzisiaj porabiałaś? Byłaś na zakupach? Odwiedzałaś przyjaciół? Czyjeś kochanki? A 
może poprzednie mieszkanie swego męża, aby usunąć tam po nim wszelki ślad?
 - Nie byłam aż tak pracowita, Marcusie.
 - Ach, znowu zadałem ci kilka pytań, na które nie zdecydowałaś się odpowiedzieć. Jedz 
kurczaka, Duchesso.
 - Czekam na słodkie bułeczki Badgera. Są znakomite. Badger twierdzi, że to jakość 
tłuszczu tak wpływa na smak i że...
 - Ja będę musiał zaczekać - przerwał jej, opierając się wygodnie i przesuwając palcami po 
brzuchu. - Strasznie się najadłem.
 - Byłeś ranny. Potrzebujesz jedzenia, aby odzyskać siły.
 - Chcesz, aby tłuszcz pokrył moje męskie wdzięki, Duchesso? Nic nie mówisz, więc nie 
zależy ci na tym.
 Cóż, ta jadalnia jest czarująca, podobnie jak reszta domu. Ponieważ jesteś teraz bardzo 
bogatą młodą damą, pewnie nie mrugnęłaś nawet okiem, kiedy powiedziano ci, ile wynosi czynsz.
 - Rzeczywiście, jest raczej wysoki, lecz jak ci już powiedziałam - jeżeli uważasz, że tak 
będzie lepiej, mogę wyjechać do Londynu. Ty zaś możesz tu zostać, jeśli chcesz. Stać cię na to, 
ponieważ ty także jesteś teraz bardzo bogaty, Marcusie.
 - Tak, jestem bogaty. Czy to nieinteresujące, że podczas tych dziesięciu miesięcy, kiedy to 
uważałem się za prawdziwego lorda, nigdy nie zapomniałem o wartości pieniądza i o tym, jak to 
jest, kiedy trzeba ograniczać wydatki? Chyba już się nie zmienię. Myślałem o tych biednych 
amerykańskich Wyndhamach... Znowu nie mają niczego.
 - Nie zasługują na cokolwiek - powiedziała. - Wszystko należy do ciebie. Od początku tak 
właśnie miało być.
 - O nie! Wszystko miało dostać się Charliemu, a jeśli nie Charliemu, to Markowi.
 - Oni umarli, Marcusie. Od tamtej pory minęło pięć lat. I to nie była niczyja wina, a już na 
pewno nie twoja.
 - To bardzo ciekawe. Obwiniasz swego ojca.
 - Tak.
 Nagle zdał sobie sprawę, że nie wytrzyma ani chwili dłużej. Nie zniesie widoku Duchessy, 
spoglądającej na niego z drugiej strony stołu, jej twarzy ukrytej w cieniu i słodkiego głosu 
pogodnej Madonny. Wstał i rzucił serwetkę na talerz. - Wychodzę - powiedział i pomaszerował w 
kierunku drzwi jadalni.
 - Marcusie.
 Zatrzymał się, a potem powiedział przez ramię, nie patrząc na nią: - Tak? Czyżby nie wolno 
mi opuścić tego domu, skoro już raz się w nim znalazłem? Czy natknę się na progu na dwóch 
tchórzliwych łobuzów, którzy pojmają mnie i wciągną do środka?
 - Marcusie, jeszcze nie porozmawialiśmy.
 Teraz już mógł się odwrócić. Głosem, w którym nie było ani gniewu, ani pasji, nic, po 
czym mogłaby poznać, w jakim stanie ducha się znajduje, powiedział: - Obawiam się, że nie 
jestem jeszcze do tego gotowy, Duchesso. Są sprawy, które muszę przemyśleć, sprawy, dotyczące 
tylko mnie i mojej przyszłości. Chyba to rozumiesz?
 Niestety, rzeczywiście rozumiała. Słowa dławiły ją w gardle, ale nie potrafiła się zmusić, 
by je wypowiedzieć, by zapytać go, czy zastanawia się nad unieważnieniem. Milczała więc, 
spoglądając tylko na niego w ciszy, dopóki nie odwrócił się znowu i nie wymaszerował z pokoju, 
by znaleźć się jak najdalej od niej.
 ROZDZIAŁ 11
 Badger pociągnął się za prawe ucho. Otworzył usta, a potem zamknął je znowu. Pociągnął 
płatek ucha jeszcze raz i w końcu powiedział: - Panie Spears, to wszystko bardzo mnie martwi. 
Rozmawialiśmy już o tym i doszliśmy do porozumienia. Rozumiem, że trzeba to zrobić, lecz ona 
jest taka niewinna. To z powodu tego, kim była jej matka, gdyż będąc tym, kim była, a w dodatku 
mając świadomość, że jej córka jest bękartem, starała się ją uchronić. A według niej oznaczało to 
utrzymanie dziewczyny w zupełnej nieświadomości.
 - Panie Badger, rozumiem, że nie jest to sytuacja, której życzyłby sobie którykolwiek z nas, 
lecz niech pan zostawi w spokoju to ucho, bo w końcu je pan sobie uszkodzi. Napięcie, jakie 
wywołuje tych dwoje, wystarczy, by doprowadzić normalnego człowieka do alkoholizmu lub 
nerwowego szarpania się za ucho. Może napiłby się pan koniaku? Nie? No cóż, trzeba to zrobić, i 
doskonale zdaje pan sobie z tego sprawę. Jego lordowska mość być może właśnie stara się o 
unieważnienie. A jeśli mu się uda, Duchessa będzie bardzo nieszczęśliwa. Ona chce to zrobić. I, 
prawdę mówiąc, nie ma innego wyjścia. Upewnię się co do na, stroju lorda, nim pozwolimy jej 
zabrać się do rzeczy.
 - A jeśli będzie wściekły?
 - Wtedy, panie Badger, nie pozostanie nam nic innego, jak zaczekać na lepszą okazję. 
Gdyby rzeczywiście był wściekły, lepiej, by się do niego nie zbliżała.
 - Przeklęty młody głupiec! Miałbym ochotę dopaść go w ciemnej uliczce i wybić z niego tę 
zawziętość i dumę!
 - Jest młody - westchnął Spears. - Młody, silny i dumny, ją zaś postrzega jako źródło 
wszystkich swoich kłopotów.
 - Przecież go uratowała!
 - Tak, lecz to nie zmienia niczego. Jego zdaniem, mężczyzna powinien sam się ratować, a 
jeśli nie jest w stanie, nie powinien tego robić nikt inny, a już na pewno nie kobieta.
 - Biedactwo - powiedział Badger.
 - A na dodatek miała czelność odziedziczyć te pięćdziesiąt tysięcy funtów, podczas gdy on 
znalazł się w tak poniżającej sytuacji. Pensja, panie Badger, pensja! Dla lorda Chase! Czy może 
pan wyobrazić sobie coś, co poniżyłoby go bardziej we własnych oczach?
 - Ale to nie jej wina!
 - Z pewnością nie. Jednak ta cała sytuacja dotyczy także jej, nie rozumie pan tego? Z 
nieszkodliwego bękarta stała się pełnoprawną dziedziczką, która zabrała wszystko, co należało do 
niego, i to z mocy prawa. Jednak nieważne, co on teraz myśli. Duchessa zrobi to, co musi. Jak 
zawsze dotąd.
 - Ona się boi, choć nie wie dokładnie czego - powiedział Badger, podnosząc się z bardzo 
wygodnego bujanego fotela, ustawionego przy kominku w pokoju pana Spearsa. - Tak, boi się, lecz 
zrobi, co trzeba.
 - Pozwolę sobie zauważyć, że kurczę z pomarańczami i estragonem było znakomite.
 Badger skinął głową, lecz widać było, że myśli o czymś innym. - Ale co będzie, jeśli on ją 
skrzywdzi?
 - Przeżyje to. I wreszcie będzie po wszystkim.
 *
 Duchessa zastanawiała się właśnie, czy nie postradała zmysłów i nie znalazła się na granicy 
szaleństwa. Zatrzymała się przy zamkniętych drzwiach i przez chwilę nasłuchiwała. Nie usłyszała 
jednak niczego.
 Czyżby już spał? Było dopiero po północy. Gdyby to była normalna noc, ona też pewnie by 
spała.
 Gdyby spał, sprawa by się odwlekła.
 Potrząsnęła głową. Nie chciała, by spał. Pragnęła, aby był przytomny i chętny. Nie chciała 
dalszej zwłoki. Marcus był nieprzewidywalny, przebiegły, nie miała pojęcia, co może zrobić i 
kiedy. Cichutko nacisnęła klamkę. Dobrze naoliwione drzwi otworzyły się bez zdradzieckiego 
skrzypnięcia. Na kominku nadal płonął słaby ogień, pogrążając pokój w cienistym mroku. 
Wsunęła się do jego sypialni i cicho zamknęła za sobą drzwi. W pokoju było ciepło. To dobrze, 
pomyślała.
 Puszysty, miękki dywan uginał się pod jej stopami, gdy szła wzdłuż linii, jaką wyznaczało 
jego porozrzucane beztrosko ubranie. Zauważyła, że szpada nadal spoczywa w pochwie, 
przymocowanej do skórzanego pasa. Sam pas zaś został starannie zwinięty i ułożony na stole. O 
mało się nie potknęła o jeden z jego wysokich butów, stojący pod dziwnym kątem przy łóżku.
 Płaszcz Marcusa leżał rozpostarty na podłodze, spoglądając na świat niczym wielki czarny 
nietoperz w locie.
 Stanęła obok szerokiego łoża i spojrzała na niego. Spał, leżąc na wznak, z jedną ręką 
ułożoną w poprzek czoła, a drugą wyciągniętą wzdłuż boku, przykryty tylko prześcieradłem, które 
i tak sięgało mu zaledwie do pasa.
 Był silnym, mocno umięśnionym mężczyzną o klatce piersiowej pokrytej czarnymi 
włosami. Uświadomiła sobie, że bez munduru wygląda równie pociągająco jak w nim. 
Uśmiechnęła się, gdy zdała sobie Sprawę, że jeszcze nawet nie zaczęła zastanawiać się nad 
różnicami płci. Przyglądała się jego długiemu, umięśnionemu ciału, wyciągniętemu pod cienkim 
prześcieradłem. Rozmiary tego ciała dawały do myślenia.
 Spostrzegła, iż żebra ma nadal posiniaczone. Ciekawe, czy jeszcze go boli, pomyślała.
 Nie bardzo wiedziała, co dalej robić. Pomyślała o książce, którą Badger wręczył jej tego 
popołudnia, unikając jej spojrzenia. - To może ci się przydać, Duchesso - wymruczał tylko pod 
nosem. - Są tam... eee... rysunki.
 - Rysunki, Badger?
 - Tak, rysunki. Czy matka nie mówiła ci o tym, co dzieje się pomiędzy kobietą a 
mężczyzną?
 Powoli potrząsnęła głową. - Przejrzyj tę książkę, Duchesso. Jeżeli będziesz chciała o coś 
zapytać, przyślę do ciebie pana Spearsa.
 Prawdę mówiąc, myślała teraz, Marcus wygląda znacznie lepiej niż którykolwiek 
mężczyzna na nieporadnych rysunkach, wypełniających tę dziwną, lecz bardzo pouczającą książkę. 
Przeciągnęła leciutko dłonią po jego szczęce, nadal posiniaczonej i pokrytej czarnym zarostem. 
Potem położyła dłoń na piersi mężczyzny, czując pod palcami spokojne bicie jego serca. Marcus 
poruszył się, obrócił nieco, lecz nie obudził się.
 Co powinna teraz zrobić?
 Nie była przestraszona, lecz nieco zbita z tropu, ponieważ żaden z mężczyzn w książce nie 
spał. Tymczasem twarz Marcusa nie wyrażała pożądania, a ust nie wykrzywiał obleśny uśmieszek. 
Z pewnością nie był gotowy na nią wskoczyć, jak ci mężczyźni na rysunkach.
 Nagle otworzył oczy i spojrzał na nią. Wzrok miał co prawda nieco zamglony, lecz głos 
przytomny: - A to ci dopiero niespodzianka. Ty, w mojej sypialni. Czego chcesz, Duchesso?
 - Ciebie - powiedziała. - Chcę ciebie, Marcusie.
 Nie powiedział nic więcej, tylko uśmiechnął się do niej i zamknął oczy. Jego oddech znów 
stał się równy i głęboki. Uświadomiła sobie, iż w rzeczywistości wcale się nie obudził, choć jego 
głos brzmiał tak trzeźwo. A zatem musiała poradzić sobie sama.
 Wytarła o szlafrok wilgotne dłonie. Powoli, wiedząc, że nie ma ucieczki, rozwiązała pasek 
i zsunęła szlafrok z ramion. Spadł na podłogę u jej stóp. Koszula, pomyślała. Muszę ją zdjąć. 
Zrobiła to i przez chwilę stała naga obok łóżka, czując na plecach ciepło płynące od kominka.
 Pochyliła się nad nim i przysunęła usta do jego warg. - Marcusie - szepnęła. - Proszę, obudź 
się. Nie bardzo wiem, co robić. To znaczy, wiem, co powinno się wydarzyć, lecz nie wiem, jak do 
tego doprowadzić. Proszę cię, obudź się.
 Uśmiechnął się, słysząc to i powiedział miękko: - Och, Lisette, nie dasz mi pospać, co? 
Jesteś bardziej nienasycona niż niejeden mężczyzna. - Podniósł ręce i objął dłońmi jej piersi. 
Wciągnęła gwałtownie powietrze, lecz zmusiła się, by stać spokojnie. On zaś ugniatał jej piersi, 
unosił je, masował, ciesząc się ich dotykiem, ale nie otwierając oczu. Spostrzegła, że kształt jego 
ciała pod prześcieradłem zmienił się. Wiedziała, co to oznacza. A znaczyło to, iż pewna część jego 
ciała, najważniejsza z uwagi na to, co miało nastąpić, właśnie się budzi.
 Lecz on brał ją za swoją kochankę.
 Nagle jego dłonie przesunęły się z piersi na talię Duchessy. Podniósł ją i ułożył na sobie tak, 
iż rękami opierała się o jego pierś, a rozłożonymi nogami obejmowała uda. Jej długie czarne włosy 
ześliznęły się z ramion i opadły na jego szyję i twarz. Dłonie Marcusa znowu spoczęły na jej 
piersiach. Usłyszała cichy jęk.
 Była zbyt przerażona, by się poruszyć.
 - A to co znowu? - szepnął, a potem roześmiał się. Wsunął dłoń pod jej pośladki i odsunął 
prześcieradło. Poczuła pod sobą jego twardy, gorący członek. Nigdy nie wyobrażała sobie, że coś 
takiego w ogóle istnieje.
 Wsłuchując się w jego przyśpieszony oddech, poczuła, jak unosi ją, a jego członek napiera 
na jej ciało. Nie wiedziała, co robić.
 - A to co znowu, Lisette? Nie jesteś gotowa, a mimo to budzisz mnie i chcesz, bym znów 
cię zadowolił? Leż spokojnie, tak, leż spokojnie i pozwól mi dać ci rozkosz. - Podciągnął ją wyżej 
i poszukał jej ust. Poczuła ciepło jego warg, żar jego namiętności, który sprawił, że natychmiast 
rozchyliła usta, by posmakować jego ust. Podskoczyła lekko, gdy jego język dotknął jej języka. 
Marcus roześmiał się cicho. Skupiła się na tym języku, na ruchach warg, aż w pewnej chwili 
poczuła dotyk jego palców naciskających lekko pomiędzy jej udami, a potem wślizgujących się w 
nią. Krzyknęła, nie mogła się powstrzymać, ale uciszył ją, głaszcząc jej biodra. Jakbym była 
zwierzęciem, pomyślała, a on próbował mnie uspokoić.
 Jego palce sprawiały jej ból, lecz on nie przestawał, wciąż wkładał je w nią i wyjmował, 
rozciągając ją tak, że musiała zagryźć wargi, by móc pozostać nieruchomą. Wiedziała, co chce 
osiągnąć. Nie była głupia, ale po prostu nie mogła już tego znieść. Ból narastał, a ona zdążyła 
poczuć go wcześniej, nim wciągnął ją bardziej na siebie i wiedziała, że jest tam dużo grubszy i 
większy niż te dwa palce. Poczuła, że robi się wilgotna, co było krępujące, lecz zanim miała czas 
zastanowić się nad tym, on znowu posadził ją na sobie. Poczuła jeszcze, jak na nią napiera, a potem 
nagle był już w środku, jęcząc z rozkoszy.
 Nie miała zamiaru krzyczeć, o nie. Oparła dłonie płasko na jego piersi i zacisnęła usta i 
oczy, gdy wchodził w nią głębiej i głębiej, napierając na jej dziewictwo. Czuła go tam, dosłownie 
go czuła, napierał wciąż mocniej i mocniej, a potem, bez ostrzeżenia, odrzucił w tył głowę, 
zacisnął zęby, złapał ją mocniej za biodra, uniósł i mocno posadził na sobie.
 Tym razem nie zdołała powstrzymać się od krzyku. Ból, płonący gdzieś w głębi jej ciała, 
był zbyt silny. Sądziła, że on nie zdoła wedrzeć się głębiej w jej ciało, jednak myliła się. Nie 
wytrzymam tego ani chwili dłużej, pomyślała.
 Tymczasem on unosił ją i opuszczał rytmicznie, wbijając palce w miękkie ciało jej bioder, 
oddychając ciężko i podrzucając biodrami. Otwarła oczy i spojrzała na jego twarz. Ciemny 
rumieniec pokrywał mu policzki, miał zamknięte oczy i rozchylone usta. Wyglądał, jakby też 
cierpiał. No, to jest nas dwoje, pomyślała. A potem wszelkie racjonalne myśli opuściły ją, kiedy 
przyśpieszył, rzucając się pod nią niczym w gorączce, unosząc do góry pierś i nogi, aż nagle 
oddech uwiązł mu w gardle i jęknął głośno, odrzucając głowę na poduszkę. Ona zaś płakała bez 
skrępowania, czując na wargach smak swoich łez, czując ból w miejscu, gdzie jego palce zacisnęły 
się na jej biodrach i nieustający ból tam, gdzie wdarła się jego męskość.
 A potem było po wszystkim. Przez chwilę leżał pod nią bardzo spokojnie, po czym 
westchnął głęboko i odwrócił głowę. Zdjął dłonie z jej bioder. Poczuła, jak prostuje nogi. Nadal był 
głęboko w niej, lecz teraz, gdy wypełniało ją jego nasienie, ból nie był już taki dokuczliwy.
 Poczuła, jak rusza się pod nią. Uniósł się nieco i otworzył oczy. Zmarszczył brwi. - 
Duchessa? - powiedział pytająco. - Na miłość boską, to naprawdę ty! Tym razem udajesz Lisette. 
Dlaczego tu jesteś? I czemu ja jestem w tobie? To niemożliwe. To mi się tylko śni. Tak, to z 
pewnością sen.
 Zamknął usta, wzdrygnął się, a potem znów znieruchomiał. Poczuła, jak wysuwa się z niej. 
Bardzo powoli ona także zsunęła się z niego i stanęła obok łóżka. Bolały ją nogi, a mięśnie ud 
drżały.
 Prześcieradło leżało zmięte w dole łóżka. Spojrzała na niego, na jego płaski brzuch, na kępę 
ciemnych włosów w kroczu, na członek, miękki teraz, ale wilgotny, zwilżony nasieniem i jej krwią. 
Wzdrygnęła się i szybko podciągnęła wyżej prześcieradło.
 Wsunęła przez głowę nocną koszulę i założyła szlafrok. Dopiero w swojej sypialni, 
zakopana pod stosem kołder, pozwoliła sobie na płacz. Wydawało jej się, że nigdy nie zdoła się 
rozgrzać.
 Zasnęła w końcu, prześladowana przez zjawy bez twarzy, które zadawały jej ból. 
Wiedziała, że to ból, ale nie mogła się ruszyć, a one śmiały się i śmiały. A potem nagle obudziła się, 
czując, że jest jej bardziej ciepło niż powinno. Wtuliła się w to ciepło, w ciało, które tak dobrze 
było czuć przyciśnięte do swego ciała. To już nie była zjawa, a jeśli nawet była, to nie mogła 
pochodzić z jej snu, ponieważ nie odczuwała teraz ani bólu, ani strachu. Wielkie dłonie głaskały ją 
po plecach, przyciągając bliżej. Czuła na piersiach gęste włosy, porastające jego klatkę piersiową, 
i jego napierające ciało, kiedy trzymając ją za biodra, to przyciągał ją mocno do siebie, to znów 
odsuwał. Obudziła się, przestraszona.
 Z pewnością nie była to zjawa z jej snu, lecz Marcus. Był w jej łóżku, nagi i ona także była 
naga. Co stało się z jej koszulą? Jego dłonie przesuwały się po jej włosach, kiedy całował jej szyję, 
pieścił uszy, dmuchając lekko na loki, gdy łaskotały go po twarzy. Ucałował jej policzek, potem 
usta, ona zaś nie wiedziała, czym jest owo uczucie ciepła i nagłej, palącej potrzeby, budzące się 
gdzieś w głębi ciała.
 - Marcus - szepnęła, przyciągając do siebie jego głowę i całując go. - Marcusie - szepnęła z 
ustami tuż przy jego ustach. - Nie jestem Lisette. Nie jestem twoją kochanką.
 - Tak - powiedział. - Tak, wiem. - Całował ją teraz namiętnie, pieszcząc dłońmi jej piersi, 
okryte niczym welonem długimi włosami. Jej ciało pamiętało, jak przyjemny może być dotyk jego 
palców na skórze, pamiętało bardzo dobrze. Nagle zsunął się niżej i dotknął jej, poczuł, jak jest 
wilgotna i uśmiechnął się, pomimo ciemności niemal widziała ten uśmiech na jego wargach. A 
potem błyskawicznie wtoczył się na nią. Poczuła, jak jego ciężar przygniata ją do łóżka, a dłonie 
chwytają za pośladki i unoszą ją wyżej na łóżku. Powoli wsunął się w nią.
 Usłyszała, jak mocno wciąga powietrze i wdziera się w nią. Ból nie był już tak intensywny, 
być może z powodu całej tej wilgoci. Mimo to spróbowała odsunąć się od niego, lecz trzymał ją 
mocno i wkrótce poczuła, jak dotyka jej łona.
 - Nie, tylko nie to - powiedziała czując, jak zaczyna się ruszać. Znowu poczuła ból, lecz on 
nie zwolnił. - Nie chcę - powiedziała z twarzą wtuloną w jego szyję, przysłuchując się jego 
przyśpieszonemu oddechowi. - Proszę, Marcus, to boli. - Poczuła, że znowu ogarnia go szaleństwo 
i to zanim jeszcze jego ruchy stały się dzikie, zanim szarpnął się gwałtownie i wzdrygnął 
wstrząsany spazmem, którego nawet nie próbowała zrozumieć. - Nie, Marcusie, już nie! - 
krzyknęła. - Nie ma potrzeby, proszę, nie!
 - Owszem, jest taka potrzeba - wysapał - ponieważ... - Oddychał teraz zbyt gwałtownie, by 
móc mówić. W końcu osiągnął spełnienie. Przez chwilę leżał nieruchomo, po czym wysunął się z 
niej. Podniósł się, stanął obok łóżka i spojrzał na nią. Zapalił świecę, więc otworzyła oczy i także 
spojrzała na niego. Leżała na plecach z rozłożonymi nogami.
 - Dlaczego to zrobiłeś?
 - A dlaczego nie? - powiedział i wzruszył ramionami. W jego oczach nie dostrzegła gniewu, 
a twarz miała obojętny wyraz. Mówił dalej głosem twardym jak jego ciało. - Ponieważ ty wzięłaś 
mnie przedtem, dlaczego nie miałbym odwdzięczyć ci się tym samym? Jestem przecież 
dżentelmenem, prawda, Duchesso?
 Chwyciła brzeg kołdry, aby zasłonić nią ciało.
 - Daj sobie spokój. Dotykałem twojego ciała i patrzyłem na nie. Nie sądzisz chyba, że nie 
widziałem dotąd nagiej kobiety? A może uważasz, że jesteś taka wyjątkowa? Jesteś tylko kobietą, 
Duchesso, niczym więcej. Oczywiście, dopiero teraz mogę przyjrzeć ci się dokładniej, ponieważ 
za pierwszym razem było zbyt ciemno, a ja byłem tylko na tyle świadomy, by... no, cóż, nie chcę 
być wulgarny... A tym razem przez cały czas byliśmy przykryci.
 Choć kołdra okrywała ją tylko do pasa, pozostawiła ją tam. Nie odzywała się. Czuła, jak 
serce bije jej dziko, lecz zachowała spokój, który miał stanowić pancerz przeciwko jego 
szyderstwu, choć dobrze wiedziała, że jej milczenie nie powstrzyma go przed powiedzeniem tego, 
co chciał powiedzieć. Już taki był.
 Zobaczyła, że zbiera się do wyjścia. Nie mógł tak odejść, przynajmniej dopóki ona nie 
upewni się, że zrozumiał. - Musiałam to zrobić, Marcusie - powiedziała szybko. - Z pewnością 
zdajesz sobie z tego sprawę. A ty nie wydawałeś się temu niechętny.
 - Myślałem, że jesteś Lisette. Gdybym od razu zdał sobie sprawę, że to ty - wzruszył 
ramionami. Powędrowała spojrzeniem w dół jego ciała. Wiedział, że na niego patrzy i tylko 
ponownie wzruszył ramionami. - Musiałaś to zrobić. Co za dziwaczne stwierdzenie, w tych 
okolicznościach. Z pewnością właśnie ty ze wszystkich kobiet, ze wszystkich przeklętych dziewic, 
dobrowolnie nie wzięłabyś sobie mężczyzny. Jesteś tak zimna, że wątpię, byś kiedykolwiek 
zgodziła się, bym w ciebie wszedł, gdyby nie... - Umilkł i tylko wpatrywał się w nią.
 - Ten jeden raz był konieczny. Jesteś teraz bezpieczny, Marcusie, bezpieczny przed samym 
sobą i swoim bezmyślnym gniewem... teraz nie możesz już unieważnić naszego małżeństwa.
 - A więc to tak - powiedział. - Przyznaję, że coś takiego przeszło mi przez myśl, lecz 
odrzuciłem ten domysł jako zbyt perwersyjny. Wielki Boże, Josephino, pozwoliłaś, abym 
dosłownie wbił cię na siebie. A ja ci pomogłem, bo myślałem, że to Lisette. Tak, co za korzystny 
zbieg okoliczności, prawda, Duchesso? Gdybym nie obudził się w nocy i nie zapragnął jeszcze raz 
nacieszyć się wdziękami Lisette, mógłbym do rana nie zorientować się, co zaszło. Lecz 
zobaczyłem na sobie twoją krew, twoją cenną dziewiczą krew, towar, którego Lisette już od bardzo 
dawna nie może zaoferować mężczyźnie. Masz rację, nie ma już mowy o unieważnieniu. - Jeszcze 
przez chwilę przyglądał się jej, a jego twarz miała wyraz odpychający i nieugięty.
 - Marcusie - powiedziała, wyciągając do niego dłoń.
 Jednak on tylko potrząsnął głową. - Wątpię, czy starałbym się unieważnić to małżeństwo, 
Duchesso, pomimo tego, co zrobiłaś. Nie jestem aż tak głupi. Nawet ja nie odrzuciłbym majątku z 
powodu dumy.
 - Lecz pozwoliłeś mi sądzić, że tak właśnie postąpisz, że...
 Uśmiechnął się, lecz nie był to miły uśmiech. - Byłem wściekły - powiedział, jakby to 
wyjaśniało wszystko i wszystko usprawiedliwiało. - A teraz już za późno. Nie będzie 
unieważnienia. Lecz żebyś mnie źle nie zrozumiała, Duchesso. Nadal uważam, że ten przeklęty 
pederasta Trevor może zostać moim następcą, a po nim następni mali pederaści, jeśli tylko zdoła 
ich spłodzić. Nie spodziewaj się, że twoja cenna krew popłynie w żyłach następnego lorda. Nigdy 
nie dam twojemu ojcu tej satysfakcji. Jeżeli pocznę dziecko, będzie bękartem jak ty - jak ty byłaś, 
Tylko że w przeciwieństwie do ciebie, takim pozostanie. Nie, nie będzie unieważnienia. Możesz 
się uspokoić. Poniosłaś tę najwyższą ofiarę. A potem zachowałem się jak brutal i zmusiłem cię, byś 
zrobiła to jeszcze raz. No cóż, oto mężczyzna dla ciebie. I twój mąż.
 - Lecz czy naprawdę chcesz być moim mężem? - Usłyszała błaganie w swoim głosie i 
znienawidziła się za to, ponieważ wiedziała, że Marcus nie omieszka zmieść jej na proch. I zrobił 
to.
 - Zastanawiam się, co to oznacza? - powiedział drwiąco, gładząc się po szczęce. - Ze muszę 
być dla ciebie uprzejmy przy stole? I zmuszać się, aby od czasu do czasu cię wziąć? Jak dzisiaj? 
Muszę ci powiedzieć, że pierwszy raz, kiedy myślałem, że jesteś Lisette, niemal oszalałem z 
rozkoszy i pożądania. Za drugim razem, kiedy wiedziałem, że to ty, był to... no cóż, rodzaj 
eksperymentu. Chciałem przekonać się, czy jesteś taka zimna, jak myślałem.
 - Nie jestem zimna.
 - Ależ, moja droga - wycedził - nie znosisz, gdy cię dotykam. Nie zaprzeczaj. Dość trudno 
mi było doprowadzić się do orgazmu, kiedy tak zawodziłaś „przestań, Marcusie, proszę, przestań”. 
Bardzo trudno. Musiałem myśleć o Lisette i o tym, jak wierci się, jęczy i pieści mnie dłońmi i 
ustami.
 Zamknęła oczy, by go nie widzieć i powiedziała: - To nieprawda, że nie znoszę twojego 
dotyku. Obudziłeś mnie i sprawiłeś mi ból. To jeszcze nie znaczy, że jestem zimna. Nie wiem, jak 
cię dotykać i pieścić. I nie krzyczałam, byś przestał. Po prostu nie wiedziałam, co się dzieje i byłam 
przerażona.
 - Pozwól, że coś ci wyjaśnię, Duchesso. Przemocą wdarłaś się w moje życie. Nie mogę cię 
z niego usunąć, ale nie muszę się z tym godzić. Wracaj do Anglii. Nie potrzebujesz, by ktokolwiek 
się o ciebie troszczył, a już z pewnością nie mąż. Jesteś tak opanowana, tak niezależna, a teraz na 
dodatek zostałaś hrabiną. Lecz błagam cię, byś nie brała sobie kochanka.
 Z naszego związku i tak nie będzie potomstwa. Nie byłem w stanie ukarać twego ojca za 
życia, ale, na Boga, postaram się, by twoje łono nie wydało potomka. Nie zapanowałem nad sobą 
dzisiaj, za drugim razem, lecz Bóg mi świadkiem, nigdy więcej. Tak, Duchesso, jedź do Londynu i 
baw się dobrze. Jesteś bogata i utytułowana. Nawet najbardziej wybredni członkowie towarzystwa 
z radością przyjmą cię do swego grona. Lecz najpierw może byś powiedziała mi, dokąd wysłałaś 
Lisette.
 No cóż, musiała przyznać, że chociaż postawiła na swoim, to jednak przegrała. Nic z tego 
nie będzie. - Przeniosła się do mieszkania na drugim końcu ulicy - powiedziała głosem spokojnym 
jak letni wietrzyk, który wpadał do pokoju przez okno. - Jest tam duża ambasad, a to oznacza 
dostatek mężczyzn bogatych i wpływowych. Dałam jej dziesięć tysięcy franków.
 - Rozmawiałaś z Lisette?
 Skinęła głową.
 - I co jej powiedziałaś? Boże, opowiedziałaś jej o tej aferze?
 - Owszem, powiedziałam, że boję się, iż możesz unieważnić małżeństwo i że nie mogę do 
tego dopuścić. Ona to zrozumiała, Marcusie. Lubi cię i chce dla ciebie jak najlepiej. Z chęcią mi 
pomogła.
 - I ani trochę nie byłaś zazdrosna, co?
 - Nie było po temu okazji.
 - Rozumiem. Zauważyłaś chociaż, jakie wspaniałe ma piersi i porównałaś ze swoimi?
 Zamknęła oczy. - Tak - powiedziała.
 - I nie jesteś zazdrosna. I chociaż jesteś moją żoną, wprawdzie tylko na własne życzenie, 
nie przeszkadzało ci, że całowałem te jej wspaniałe piersi? I że jej ciało dawało mi tyle 
przyjemności? W ogóle cię to nie obchodzi? Znów milczysz. Twoja szlachetność przekracza 
wszystko, czego mogłem się spodziewać. I czego bym sobie życzył. Przypuszczam, że zapłaciłaś 
za to nowe mieszkanie?
 - Tak. To numer czterdziesty siódmy przy ulicy Royale.
 - Dziękuję, Duchesso. Chyba jest już zbyt późno, aby odwiedzić ją dzisiaj, więc zapakuję 
się z powrotem do łóżka. Dobranoc, moja droga. Dziękuję za ten wiele wyjaśniający epizod.
 - Rzeczywiście, był właśnie taki - powiedziała. Nie odwrócił się. Patrzyła, jak wychodzi 
nagi z jej pokoju, emanujący złością. Chociaż nie pokazywał tego po sobie, czuła to. Zawsze 
doskonale wyczuwała jego nastrój - czy był rozbawionym czternastolatkiem, czy zaślepionym 
gniewem mężczyzną. Lecz teraz nie będzie o tym myślała. To już nieważne. Zwyciężyła, 
ponieważ odebrał jej dziewictwo. Skonsumował małżeństwo. Był bezpieczny, pomimo 
rozpierającej go złości, nareszcie bezpieczny. Ciekawe, czy rzeczywiście nawet nie zastanawiał się 
nad unieważnieniem małżeństwa? Pewnie okłamywał sam siebie, pomyślała.
 *
 To Badger obudził ją następnego dnia rano, nie Maggie. Wszedł do pokoju z tacą na ręku. 
Podniósł jej pogniecioną koszulę nocną z podłogi i wręczył jej, a potem odwrócił się, gdy ją 
wkładała. Pozwoliła mu pomóc sobie przy zakładaniu szlafroka, a potem wypiła filiżankę czarnej, 
mocnej kawy. Nie powiedziała nic, dopóki nie ugryzła ciepłego rogalika.
 - Chcesz trochę masła i miodu?
 Potrząsnęła głową. - Nie, tak jest dobrze. Rogaliki są wspaniałe. Sam je upiekłeś?
 Lecz Badger tylko machnął niedbale dłonią, ignorując pytanie. - Jego lordowska mość 
wyszedł. Spears powiedział, że kiedy wszedł rano do jego pokoju, już wciągał buty. Był bardzo 
spokojny, nie wściekły jak w ostatnich dniach, ale nadzwyczaj spokojny.
 Oczywiście, pan Spears nie mógł go wypytywać. Zapytał tylko, kiedy wróci, a jego 
lordowska mość odpowiedział: „No cóż, przecież tu mieszkam, Spears, zapomniałeś o tym? Ale 
ja” - Badger zacisnął usta i zamilkł.
 - Proszę, Badger, powiedz mi resztę. Nic, co mógłby powiedzieć, już mnie nie zaskoczy. 
Przywykłam do gniewu Marcusa i jego obelg.
 - Powiedział, że skoro już wie, dokąd wysłałaś Lisette, zamierza spędzać z nią dużo czasu.
 Ugryzła jeszcze kęs rogalika.
 - Czy mam ci przysłać Maggie? Słyszałem, jak nuci, kiedy mijałem jej drzwi. Jej włosy są 
dziś jeszcze bardziej rude, o ile to w ogóle możliwe. Niezłe z niej ziółko, co?
 - Tak. I zawsze wie, jak mnie rozweselić. Aha, Badger, poinformuj ją, proszę, że nasza 
trójka wyjeżdża dziś do Calais, nie później niż w południe.
 Popatrzył na nią, otworzył usta, a potem je zamknął. A dziesięć minut później powiedział 
do Spearsa i przysłuchującej się im Maggie: - Wszystko skończone. Twój pan i moja pani znowu 
pokpili sprawę. Wracamy do Londynu. Przyślę panu adres, gdy tam dotrzemy.
 - Nie zatrzymacie się w rezydencji Wyndhamów?
 Badger wzruszył ramionami. - Nie mam pojęcia.
 Nic mi nie powiedziała. Lecz myślę, że tak właśnie zrobimy. Nie odnowiła dzierżawy 
domku w Smarden, a jakoś nie mogę sobie wyobrazić, by chciała wybrać się teraz do Chase Park.
 - Dzięki Bogu i za to - powiedziała Maggie żarliwie.
 Uśmiechnął się do niej. - Spodoba ci się w rezydencji, Maggie. Dom stoi pośrodku 
wszystkiego, co ekscytujące i zabawne. Będę musiał wyznaczyć ci lokaja, żeby odganiał od ciebie 
tych młodych lalusiów.
 - Mam nadzieję, panie Badger - powiedziała skromnie, mrugając do Spearsa. - Lecz niech 
się pan za bardzo nie stara... z tym lokajem i w ogóle.
 Widocznie Spears nie dostrzegł jej mrugnięcia, ponieważ pozostał poważny. - Napiszę do 
pana, panie Badger, gdy tylko zorientuję się, jak sprawy stoją.
 - Jego lordowska mość to palant, panie Spears.
 - Tak, Maggie, tak mogłoby się wydawać, przynajmniej w tej chwili. Zajmę się nim i 
zobaczymy, co będzie. Przyjemnej podróży, panno Maggie. Panie Badger, będę niecierpliwie 
wyczekiwał pańskiej cielęciny i zapiekanki z bekonem.
 - A czego będzie pan wyczekiwał w związku ze mną, panie Spears?
 - No cóż, twoich zuchwałych odzywek, a czegóżby innego?
 - Jaki pan skromny, panie Spears.
 ROZDZIAŁ 12
 Londyn Rezydencja Wyndhamów przy Placu Berkeley
 Koniec czerwca 1814
 Badger stał w progu salonu, w milczeniu przyglądając się Duchessie. Pisała coś, nucąc pod 
nosem. Jej ręka coraz szybciej przesuwała się po papierze, co oznaczało, że praca idzie sprawnie. 
To istne błogosławieństwo, pomyślał, gdyż po powrocie z Francji była tak cicha, tak nieobecna 
duchem i tak załamana.
 Czekał zatem cierpliwie, zadowolony, że jest coś, i to coś niebłahego, co pomaga jej 
oderwać myśli od tamtych wydarzeń. Podniosła wzrok i drgnęła zaskoczona, lecz zaraz 
uśmiechnęła się do niego. - Wejdź, Badger. Zapomniałam o bożym świecie. To się czasem zdarza, 
i bardzo dobrze.
 - Wiem, wiem. Oznacza to, że słowa płyną bez przeszkód prosto na papier z tej twojej 
mądrej główki.
 - Mądrej? Co za ciekawa myśl, prawda? Pomyśl tylko, teraz mogę to robić dla zabawy, nie 
po to, by opłacić czynsz, kupić jajka czy dać ci pensję.
 Zawsze mu płaciła, pomimo jego protestów. Najpierw wypłacała pensję jemu, dopiero 
potem płaciła czynsz właścicielowi Pipwell Cottage. Badgerowi trudno się było z tym pogodzić, 
lecz wiedział, jakie to dla niej ważne: płacąc mu zachowywała poczucie, iż nadal sprawuje 
kontrolę nad swoim życiem. Odchrząknął i powiedział: - Słyszałem przyśpiewkę o carze 
Aleksandrze i wielkiej księżnej Katarzynie. Boże, co to za wiedźma! Na pewno zasłużyła, by tak o 
niej śpiewali. Lecz jeśli to prawda, to muszę przyznać, że żal mi księcia regenta. Być może jest z 
niego tłusty zarozumiały kretyn, lecz to angielski kretyn, nie jeden z tych feudalnych rosyjskich 
tyranów, którzy zabijają chłopów, ponieważ nie podoba im się ich zapach.
 - To wszystko prawda. Wielka księżna z pewnością prześcignęła go w grubiaństwie, braku 
ogłady i lubieżności. - Duchessa roześmiała się i Badger poczuł, jak ogarnia go miłe ciepło. - Czy 
to niezadziwiające, że wszystkie te soczyste, malownicze określenia tak wspaniale się rymują?
 - Tak, jakby same spływały z języka. Słyszę je wszędzie, dokąd pójdę.
 - Car też jest okropny, równie nieokrzesany jak książę regent. Pokumał się z wigami z 
opozycji i przez myśl mu nie przejdzie, że nawet oni uważają go za głupca. Myślę, że zasługuje na 
osobną przyśpiewkę.
 - Być może - powiedział Badger. - Choć on przynajmniej nie wprosił się na ten męski 
bankiet w Guilhall, a potem nie domagał się, aby muzycy przestali grać, bo robi mu się od tego 
niedobrze. Szkoda, że mnie tam nie było, z przyjemnością bym to zobaczył.
 - Ja także. Wyobrażasz sobie regenta, błagającego ją, by pozwoliła orkiestrze odegrać Boże, 
chroń króla?
 - Tak, i w końcu pozwoliła, ale ani na chwilę nie przestawała głośno narzekać. Wiesz, 
zastanawiałem się i doszedłem do wniosku, że chociaż są pewnie inne tematy, to na 
niekompetencję, zarozumialstwo i wygórowane wyobrażenie o sobie samych tych bufonów z 
dyplomacji zawsze można liczyć. Tu nigdy nie zabraknie nam tematów. To lepsze niż frywolne 
przygody dżentelmenów i dam, opisywane w gazetach.
 Roześmiała się znowu, a on miał ochotę krzyczeć z radości, tak słodko brzmiał ten śmiech. 
- Masz rację, Badger, być może powinnam zacząć przeglądać też inne kolumny w „Timesie” i w 
„Gazette”.
 - I tak czytasz wszystkie gazety od deski do deski. Lecz chciałem porozmawiać z tobą o 
czymś innym, Duchesso.
 Przechyliła lekko głowę na bok, nie wypuszczając pióra z ręki.
 - Chodzi o jego lordowska mość.
 Natychmiast zamknęła się w sobie i zesztywniała.
 - Co z nim?
 - Pan Spears doniósł mi, że jego lordowska mość prawdopodobnie wróci wkrótce do 
Londynu.
 - Rozumiem. Czy sprzedał swój patent?
 - Nie wiem. Pan Spears nic o tym nie pisze, więc chyba jeszcze tego nie zrobił.
 - Doskonale. Będę musiała się nad tym zastanowić. Czy ktoś nie puka do frontowych 
drzwi...?
 I rzeczywiście. Wkrótce Nettles, londyński kamerdyner, wprowadził do salonu niezwykle 
zafrasowanego pana Wicksa, który lekko skinął Duchessie głową, uśmiechając się niepewnie.
 - O co chodzi, drogi panie Wicks? Proszę, niech pan spocznie. Napije się pan herbaty? A 
może koniaku?
 - Nie, nie, milady. Chodzi o to, że... stało się coś niedobrego, więc przybyłem natychmiast, 
abyśmy mogli poczynić jakieś plany. Tak mi przykro, Duchesso, to znaczy, milady, ale...
 - Ależ, panie Wicks, proszę, niech się pan uspokoi. Nie mogło wydarzyć się nic aż tak 
okropnego. Proszę usiąść i wszystko mi opowiedzieć.
 Pan Wicks tymczasem omal nie wyrwał sobie z głowy pukla białych włosów, których i tak 
nie było tam zbyt wiele. Duchessa czekała, spodziewając się, że jej spokój udzieli się staremu 
prawnikowi i w końcu tak właśnie się stało. Miała wprawę w uspokajaniu nerwowych zwierząt i 
nerwowych ludzi, wszystkich poza jej mężem, Marcusem. Jego potrafiła tylko doprowadzać do 
wściekłości i sprawiać, że miał ochotę ją zamordować.
 Wreszcie panu Wicksowi udało się złapać drugi oddech i mógł przystąpić do rzeczy. - 
Amerykańscy Wyndhamowie zjechali do Chase Park! - wyrzucił z siebie, jakby nie mógł 
wytrzymać ani chwili dłużej.
 - Amerykanie? Ach, tak, najmłodszy brat mego ojca, ten hazardzista, który o mało co nie 
wylądował w więzieniu Newgate, a potem uciekł do Ameryki, został wydziedziczony i ożenił się z 
Amerykanką. Mieszkali, zdaje się, w Baltimore?
 - Tak, tak. Lecz Grant Wyndham umarł, pozostawiając żonę Wilhelminę i troje potomstwa: 
Trevora, Jamesa i Ursulę. No tak, ale o tym z pewnością już pani wie. A teraz oni wszyscy zjechali 
do Chase Park.
 - Proszę mi o tym opowiedzieć, panie Wicks.
 - Napisałem do nich, milady. Musiałem, ponieważ w kwietniu nie zanosiło się na to, by 
obecny lord miał panią poślubić, a w takim razie Amerykanie odziedziczyliby wszystko. Musiałem 
poinformować ich o tym, no i masz. W ogóle mi nie odpisali, nie pojawili się u mnie w Londynie. 
Pojechali prosto do Yorkshire, do Chase Park.
 - To bardzo dziwne. Ciekawe, skąd wiedzieli, gdzie szukać posiadłości. Powiedział pan, że 
wujek Grant nie żyje. On na pewno by wiedział, lecz jego żona?
 Pan Wicks potrząsnął z roztargnieniem głową. - Tego nie wiem. Wiem tylko, że muszę 
wyruszyć natychmiast, jeszcze dzisiaj, a najdalej jutro rano. Muszę pojechać do Chase Park i 
wyjaśnić im, że nie odziedziczyli niczego. Absolutnie niczego. Co za okropne zamieszanie. 
Dlaczego nie uwierzyłem, że poradzi sobie pani z jego lordowską mością? Głupiec ze mnie, 
Duchesso, przeklęty głupiec.
 Umilkł, zaszokowany tym niekontrolowanym wybuchem emocji.
 Jednak Duchessa tylko się uśmiechnęła. - No cóż, pewnie powinien był pan poczekać, ale 
stało się inaczej. Uczynił pan to, co uważał za słuszne. Proszę, niech pan się tak nie przejmuje, 
panie Wicks.
 - Dobrze, że przynajmniej nie ma tu teraz lorda, bo chociaż nasz Pan tam, w górze, pewnie 
nadal uważa mnie za wiernego sługę, to ten tutaj chyba niekoniecznie.
 - To nie ma znaczenia, panie Wicks. Zrobił pan to, co uważał za słuszne. Proszę się nie 
obwiniać.
 *
 Wstała i wygładziła spódnice. - No cóż - powiedziała bardziej do siebie niż do pana Wicksa 
- życie nakłada na nasze talerze najdziwniejsze potrawy. - Odwróciła się do niego i wyciągnęła 
rękę: - Pojadę z panem, panie Wicks. Razem stawimy czoło straszliwym Amerykanom. Ciekawe, 
czy Marcus uznałby imię Wilhelmina za równie brzydkie jak Josephina.
 Marcus Wyndham, VIII lord Chase, przybył do rezydencji Wyndhamów przy placu 
Berkeley dwudziestego szóstego czerwca.
 Nettles odebrał od niego płaszcz i kapelusz. - Milordzie - oznajmił ze zdecydowanie 
większym szacunkiem, niż okazywał mu poprzednio, jako że teraz za tytułem lorda stały także 
pieniądze. - Jej lordowska mość wyjechała wraz z panem Wicksem do Chase Park wczoraj rano. 
Towarzyszy im Badger i ta rudowłosa pokojówka, Maggie.
 - Rozumiem - powiedział Marcus. - Spears - zwrócił się do swego lokaja, który właśnie z 
uwagą przyglądał się eleganckiemu gzymsowi - zajmij się naszymi rzeczami. Wątpię, czy jest tu 
ktoś, kto mógłby przygotowywać nam posiłki, skoro Badger wyjechał z moją... z Duchessa.
 - Poleciłem pani Hurley, by wzięła na siebie ten obowiązek, milordzie. Jej lordowska mość 
kazała mi się tym szybko zająć, ponieważ spodziewała się pańskiego przyjazdu. Jeśli wolno mi 
zauważyć, milordzie, jej lordowska mość wspaniale radzi sobie z prowadzeniem domu.
 - To doskonale, Nettles, doskonale.
 Ośmielony kamerdyner mówił dalej: - To bardzo powściągliwa pani, milordzie, nie 
pozwala na żadne poufałości, choć, oczywiście, i tak nikt by tego nie próbował. Czy miałby pan 
ochotę na kieliszek porto w bibliotece?
 Marcus wziął porto i zamiast do biblioteki udał się do głównej sypialni, która znajdowała 
się na drugim piętrze, w końcu korytarza. Był to olbrzymi pokój, obwieszony ciemnymi draperiami, 
z jeszcze ciemniejszym dywanem na podłodze i bardzo starymi meblami, wywoskowanymi do 
połysku. Ciekawe, czy to zręczne dłonie mojej żony wcierały ten cytrynowy wosk, pomyślał.
 - Zastanawia mnie to zgranie w czasie - powiedział do Spearsa, który układał właśnie 
krawaty w szufladzie komody.
 - Zbieg okoliczności to rzecz nieprzewidziana, milordzie, przynajmniej ja tak uważam.
 - Ciekawe, dlaczego pojechała do Chase Park akurat z panem Wicksem.
 - Ach, milordzie, mam dla pana list. Dał mi go pan Nettles, a jemu dała go Duchessa, z 
myślą, by dał go mnie, a ja żebym przekazał go panu. Czy pan zrozumiał?
 - Oczywiście, Spears. Gdzie ten list, którego nie można było dać bezpośrednio mnie, lecz 
musiał przejść przez ręce Nettlesa, a potem twoje?
 - Jest tutaj, milordzie.
 - Taki okrężny sposób załatwiania spraw zawsze budzi podejrzenia - stwierdził Marcus, 
otwierając kopertę. Przeczytał list, zaklął, a potem roześmiał się. - A to ci dopiero! Wygląda na to, 
że amerykańscy Wyndhamowie zjechali do Chase Park, ponieważ pan Wicks, wykonując swoje 
obowiązki, napisał do Baltimore i zawiadomił o szczęśliwej odmianie losu, która nastąpi 
szesnastego czerwca. Wyruszyli do Anglii i są teraz w Chase Park, dokąd przybyli dokładnie 
szesnastego. Duchessa i pan Wicks pojechali tam za nimi. No tak, ona znowu się wtrąca.
 - Ona jest pańską żoną, milordzie. A czyż nie jest obowiązkiem żony dbać o interesy męża, 
kiedy on sam nie może ich dopilnować?
 Marcus tylko chrząknął, a potem zaczął się rozbierać. - Chciałbym się wykąpać.
 - Tak, milordzie.
 - Zastanawiam się, po co pojechali do Chase Park - powiedział Marcus, z jedną nogą w 
nogawce spodni. - Nie sądzę, aby pan Wicks poinformował ich, że posiadłość należy do tego 
hipotetycznego spadku.
 - To rzeczywiście zagadka, milordzie.
 - Powinni raczej zatrzymać się najpierw w Londynie i porozmawiać z panem Wicksem, a 
on pewnie skierowałby ich do Essex House, bardzo przyjemnej posiadłości, którą oglądałem kilka 
lat temu z Markiem i Charliem. Posiadłości, oczywiście, nieprzypisanej do tytułu.
 - Teraz wszystko należy do pana, milordzie, z Essex House włącznie.
 - Wiem.
 - Zostanie pan dzisiaj w domu?
 - Jeśli już musisz wiedzieć - powiedział Marcus, wkładając szlafrok - mam zamiar iść do 
White’a. Zjem tam kolację z kilkoma dżentelmenami.
 - Jeśli mógłbym coś zasugerować, milordzie, dobrze byłoby, gdyby nie przesadził pan z 
alkoholem. Sugerowałbym także, abyśmy jutro udali się do Chase Park.
 - Do diabła z twoimi sugestiami, Spears. Nie mam zamiaru jechać do Chase Park. Pan 
Wicks sam wpakował się w kłopoty, więc niech się sam z nich wydobędzie. Duchessa z pewnością 
okaże się bardzo pomocna. Po co z nim pojechała, jak nie po to, żeby się wtrącać? Nie, nie 
odpowiadaj. Tak czy inaczej, mam jutro spotkanie z lordem Draconetem z Ministerstwa Wojny.
 - Zajmę się pańską kąpielą, milordzie.
 - Doskonale. Tylko nie próbuj mnie przekonywać, Spears. Nie pojadę do Chase Park. 
Pomimo że ten wiotki Trevor może zostać przyszłym lordem. - Rozejrzał się po gwałtownie 
mroczniejącej sypialni. - A może powinienem powiedzieć panu Wicksowi, by nie odsyłał ich z 
kwitkiem, ponieważ kochany Trevor może kiedyś odziedziczyć po mnie tytuł? I podszepnąć im, że 
powinni zachęcić tego mizdrzącego się lalusia, by zapewnił sobie co rychlej potomka, ot, tak, na 
wszelki wypadek. Tak, powinienem porozumieć się z panem Wicksem.
 - A Duchessa, milordzie? Pańska żona?
 - Och, ona doskonale wie, że jeśli urodzi dziecko, nie będzie ono poczęte z mojego nasienia, 
a zatem nie odziedziczy tytułu.
 Usłyszał, jak Spears gwałtownie wciąga powietrze. Ach, jego niewzruszony lokaj był 
zaszokowany. Jak miło. Uśmiechnął się. Nadal się uśmiechał, kiedy dwaj inni lokaje wnieśli do 
pokoju wiadra z gorącą wodą.
 Zamydlał właśnie włosy, kiedy zobaczył, że Spears spogląda na niego z zaciśniętymi 
ustami i miną wyrażającą zgorszenie biskupa, któremu przyszło uczestniczyć w orgii. Doskonale, 
pomyślał.
 Zobaczył, że Spears otwiera usta, więc szybko, głosem zimnym niczym lód, powiedział: - 
Nie, Spears, nie pojadę do Chase Park. Nie obchodzi mnie, co zrobią Wicks i Duchessa. Mam 
zamiar dobrze się bawić w Londynie. Myślałem o tym, żeby umieścić jakąś miłą dziewczynę przy 
Bruton Street lub Stretton Street, tak żebym mógł w każdej chwili dojść tam piechotą.
 - Milordzie, wydaje mi się, że takie zajęcia będą wymagały więcej czasu, niż ma pan 
obecnie do dyspozycji, zważywszy na pańskie obowiązki. Z pewnością będzie pan zbyt zajęty 
omawianiem spraw związanych ze zbliżającym się Kongresem Wiedeńskim.
 - Ależ nie, skądże znowu. Nie jestem jakimś przeklętym dyplomatą, Spears. A oni pewnie i 
tak będą snuli intrygi do końca świata. Będą kłamali i zrobią wszystko, by dostać to, na czym im 
zależy. Nie, to nie dla mnie. Do licha, jeżeli chcesz zadać komuś cios, zrób to otwarcie. 
Rzeczywiście, lord Castlereagh pytał mnie, czy nie zechciałbym popracować z nim nad 
przygotowaniami do kongresu, lecz powiedziałem mu, że mam coś innego do roboty. Byłem tak 
uprzejmy, że niemal całowałem jego buty, lecz jasno dałem mu do zrozumienia, że choćbym 
bardzo chciał, nie będę mógł służyć mu pomocą. A co do lorda Draconeta i moich obowiązków w 
Londynie, poprosiłem go o urlop, abym mógł zająć się sprawami związanymi z objęciem mojego 
świeżo uzyskanego tytułu i, oczywiście, majątku. Biednemu lordowi tak bardzo ulżyło, że nie 
jestem już nędzarzem, pozbawionym środków do życia biedakiem z tytułem, że z radością wyraził 
zgodę.
 - Rozumiem, milordzie. Lecz ma pan jeszcze inne obowiązki. Posiadłości Wyndhamów są 
bardzo rozległe. Z pewnością podczas tych dziesięciu miesięcy, kiedy mieszkał pan w Chase Park, 
zdążył się pan przekonać, ile potrzeba czasu, by dopilnować, aby wszystko szło sprawnie.
 - O tak, pamiętam, Spears. Dalsze argumenty możesz zatrzymać dla siebie. Nie jadę do 
Chase Park. A ostatnią kobietą, jaką chciałbym zobaczyć, jest ta przeklęta Duchessa.
 - Ona jest hrabiną, milordzie.
 - Dowcipniś z ciebie, Spears. Idź sobie i zostaw mnie samego. Zapomnij o Chase Park. To 
ostatnie miejsce, do którego miałbym ochotę pojechać.
 Chase Park
 Duchessa wpatrywała się w Wilhelminę Wyndham. Z pewnością źle usłyszała. - Słucham?
 - Powiedziałam, że tutejsze cietrzewie mogą być zarażone pasożytami.
 Nie, oczywiście, nie mogła tego powiedzieć. Pomimo to Duchessa odparła: - Poproszę 
Badgera, by dokładnie oglądał każdego cietrzewia, jaki się pojawi w kuchni.
 Wihlemina Wyndham skinęła głową i zaczęła rozglądać się po olbrzymim salonie. - 
Wszystko tutaj wygląda tak, jak opisywał mi mąż. I w końcu tu jestem. Zastanawiałaś się pewnie, 
dlaczego przyjechaliśmy od razu tutaj, nie zatrzymując się w Londynie. Wiedziałam dokładnie, 
gdzie leży Chase Park i nie chciałam tracić czasu.
 - Ależ proszę pani - powiedziała spokojnie Duchessa - nawet gdybyśmy się z Marcusem nie 
pobrali, Chase Park i tak pozostałby własnością lorda. Posiadłość jest przypisana do tytułu.
 - Tak, wiem. Uważasz nas za głupców, lecz nie jesteśmy nimi. To był dom mojego męża. 
Chyba spodziewałaś się, że będę chciała go zobaczyć?
 - Oczywiście, że się spodziewałam i jest tu pani mile widziana. Chase Park robi wrażenie, a 
jego historia jest godna uwagi, ale z pewnością zechce pani zobaczyć też Londyn, zanim wróci 
pani do Ameryki.
 - Jesteś tylko przybłędą, nie będę na ciebie zważała.
 Duchessa mrugnęła, zaskoczona. - Słucham?
 - Powiedziałam, że jesteś w przykrej sytuacji i że będę błagała, byś pozwoliła mi zostać. 
Nie opuszczę cię, Josephino, z pewnością poczułabyś się zbyt samotna. Chyba nie chcesz 
powiedzieć, że nie jesteśmy tu mile widziani?
 - Już mówiłam, że jest pani mile widziana. Chodzi tylko o to, że Chase Park nie należy do 
pani. Pan Wicks poinformował panią wczoraj, że skoro Marcus i ja pobraliśmy się, nie 
odziedziczyła pani niczego.
 - Myślę, że jesteś zwykłą szmatą.
 Tym razem Duchessa była już pewna, że dobrze usłyszała, lecz zaskoczenie nie pozwoliło 
jej odpowiedzieć, jak by należało. Po prostu patrzyła na Wilhelminę, czekając, co powie, lecz ona 
tylko wzruszyła ramionami i podeszła do wspaniałych podwójnych drzwi. - Tak - powiedziała. - 
Wspaniale być bogatą.
 - Rzeczywiście.
 Wilhelmina uśmiechnęła się i zapytała radośnie: - A co sądzisz o moich chłopcach?
 Chłopcy? Trevor miał dwadzieścia cztery lata, tyle samo, co Marcus, a James dwadzieścia. 
- Są czarujący, proszę pani. Podobnie jak Urszula.
 - Urszula jest dziewczyną, więc bez żadnego znaczenia. Do tego okropna z niej idiotka.
 - Słucham?
 - Powiedziałam, że Urszula jest dziewczyną wysokiego urodzenia, zupełnie jak ty, moja 
słodka. Ma szansę dobrze wyjść za mąż, nie sądzisz?
 Głowa bolała ją okropnie. Z trudem udało jej się nią skinąć, aby pożegnać ciotkę. Jak 
dobrze, że ta okropna kobieta wreszcie się oddaliła. Duchessa podbiegła do wschodnich drzwi i 
wyszła do ogrodu. Miała nadzieję, że uda jej się znaleźć tu nieco wytchnienia. Wokół niej róże 
kwitły jak szalone, hiacynty o kwiatach w kształcie dzwonków syciły powietrze zapachem, 
zmieszanym z wonią róż, stokrotek i obficie kwitnących hortensji. Bzy, obsypane fioletowym 
kwieciem, niemal obezwładniały zmysły. Podeszła do starego dębu, tak powyginanego i 
pochylonego, że mógłby być miejscem spotkań czarownic. Usiadła na drewnianej ławeczce u stóp 
drzewa, ukrytej pod bujną kopułą liści, oparła się o pień dębu i zamknęła oczy. Wydawało się jej, 
że znosi ciotkę Wilhelminę już od bardzo dawna, nie tylko przez jeden dzień. I to niecały.
 Pan Wicks właśnie zbierał się do ucieczki, gdyż poprzedniego wieczoru zaatakowano go 
bez pardonu.
 Kiedy przybyli do Chase Park, ciotka potraktowała ich jak gości. Cóż to było za dziwne 
uczucie, patrzeć na ciotkę Gweneth, stojącą z tyłu, najwidoczniej ustępującą pierwszeństwa 
kobiecie o nadal pięknej, choć nieco już postarzałej twarzy i włosach tak jasnych, że niemal 
białych. Ciotka Wilhelmina okazała się inna, niż się spodziewali, ale dopiero Trevor, ten 
mizdrzący się laluś, przeklęty pederasta, sepleniący dandys, sprawił im prawdziwą niespodziankę. 
Uśmiechnęła się, wspominając pogardę Marcusa. Trevor! Mój Boże, pederasta, mizdrzący się 
laluś!
 Ona sama spodziewała się chyba ładnego młodego człowieka o jasnej cerze matki i jej 
blond włosach. Spodziewała się także afektowanej wymowy i krawata zawiązanego pod samą 
brodą. No cóż, Marcusa czeka nie lada niespodzianka! Nie, nie będzie niespodzianki, ponieważ 
Marcus nie przyjedzie do Chase Park - przynajmniej dopóki ona tu będzie.
 Ciekawe, czy wrócił już do Londynu.
 Bliźniaczki i Urszula znalazły ją dziesięć minut później. W tym czasie ból głowy przeszedł 
już jednak w lekkie pulsowanie.
 - Postanowiłam, że wyjdę za Trevora, Duchesso - oznajmiła Antonia. - Bardzo mi się 
podoba.
 Urszula, drobna czternastolatka o jasnym kolorycie matki i delikatnych rysach, która już 
wkrótce niechybnie wyrośnie na prawdziwą piękność, powiedziała: - Trevor jest nieszczęśliwy. 
Nie będzie chciał cię poślubić. A poza tym masz dopiero piętnaście lat. I to zaledwie od trzech 
miesięcy. A Trevor jest już dość stary.
 - Stary! Trevor jest całkiem młody! - wykrzyknęła Antonia, oburzona takim 
spostponowaniem swego nowego ideału.
 Fanny, jak zawsze praktyczna, spytała: - A dlaczego jest nieszczęśliwy? - Ugryzła wielki 
kęs jabłka i przez następną minutę słuchać było tylko głośne chrupanie. Przynajmniej nie je 
słodyczy, pomyślała Duchessa. Twarz Fanny wydała jej się jakby szczuplejsza niż przed kilkoma 
miesiącami. Najwidoczniej bliźniaczki dorastały. Przez chwilę Duchessa czuła się strasznie stara.
 - Jego żona umarła - powiedziała Urszula.
 - To on był żonaty? - spytała Duchessa, w najwyższym stopniu zdumiona.
 - Tak, Duchesso. Jego żona miała na imię Helen i była bardzo ładna - najładniejsza 
dziewczyna w Baltimore - lecz słabowita. Umarła w połogu, po fatalnym upadku z konia. Dziecko 
też nie przeżyło. To wszystko zdarzyło się zaledwie przed czterema miesiącami. Byli 
małżeństwem tylko przez półtora roku. Potem Trevor wyjechał, chyba do Nowego Jorku, lecz 
wrócił, aby zaopiekować się nami podczas podróży do Anglii. Matka napisała do niego list, 
błagając, by to uczynił. James nie był zbytnio zadowolony, ponieważ sam chciał zająć miejsce 
tatusia i opiekować się nami. Przez tydzień w ogóle nie odzywał się do Trevora. Choć Trevor 
pewnie nawet tego nie zauważył. Był z nami ciałem, lecz jakby go nie było - wiesz, co mam na 
myśli.
 - Tak - przytaknęła Duchessa. - Wiem bardzo dobrze.
 Boże, pomyślała, tak naprawdę nie wiemy niczego o innych, nie znamy ich tajemnic, nie 
mamy pojęcia, z czym muszą się zmagać i jacy są naprawdę.
 - Nim skończę osiemnaście lat - powiedziała Antonia z pewnością siebie dziewczyny 
bogatej, posiadającej znaczny posag i przez całe życie otoczonej troskliwą opieką - Trevor 
zapomni o tym nieszczęściu. Ożeni się ze mną, a ja nie umrę w połogu, ponieważ dobrze trzymam 
się w siodle i, jak mówi ciotka Gweneth, jestem zdrowa jak koń.
 Fanny ugryzła jeszcze raz jabłko, a potem wrzuciła ogryzek do stawu. Stadko kaczek, 
spłoszone, poderwało się z głośnym kwakaniem. - A ja być może zdecyduję się na Jamesa. Szkoda, 
że nie jest choć trochę starszy. Chłopcy są tacy niedoświadczeni. Muszą dojrzeć jak wino, 
przynajmniej tatuś tak zawsze mówił. Pamiętasz, Antonio? Tatuś zwykle przekomarzał się z 
Charliem i Markiem, ilekroć wspomnieli o jakiejś ładnej dziewczynie. Mówił im, że nadal są 
niczym ocet i że potrzeba lat, by przemienili się w wino.
 Urszula roześmiała się. Antonia wyglądała na wstrząśniętą. Duchessa powiedziała 
swobodnie: - Nietrudno mi wyobrazić sobie go przekomarzającego się z chłopcami, Fanny. To 
dobrze, że wspominacie braci ze śmiechem i radością.
 - To dlatego lordem został ten parweniusz, prawda? - powiedziała Urszula. - Moi kuzyni 
zginęli...
 - Marcus także jest twoim kuzynem - stwierdziła Duchessa spokojnie. - I lordem Chase. 
Twój ojciec i jego ojciec byli braćmi. Powinnaś traktować go z szacunkiem, należnym głowie 
rodziny, Urszulo, ponieważ właśnie tym jest.
 - Tak, proszę pani.
 - I możesz zacząć od razu. Ty jesteś Urszula, prawda?
 Duchessa nie poruszyła się. A potem, bardzo powoli, odwróciła głowę i zobaczyła Marcusa, 
opierającego się o pień drzewa. Jak długo stał tam, przysłuchując się im i obserwując? Patrzyła na 
niego w milczeniu.
 - Tak, milordzie.
 - Ponieważ jesteśmy kuzynami, możesz mówić mi Marcus.
 - Tak, Marcusie.
 - I co, żadnej radości na widok ukochanego małżonka? Podszedł bliżej, przez chwilę 
wpatrywał się w jej pochyloną głowę, a potem uniósł bezwładną dłoń Duchessy i ucałował ją.
 ROZDZIAŁ 13
 Marcus zmarszczył brwi. Ten jego przeklęty lokaj znów nucił. Po chwili nucenie przeszło 
w głośny śpiew i głęboki, ciepły baryton Spearsa, układającego w szufladzie skarpety Marcusa, 
rozbrzmiał echem w rozległej sypialni.
 Bardziej grubiańska niż Regent 
 I nudna jak flaki z olejem, 
 Rozpustna jak własny brat – 
 oj, niezły z niej byłby chwat.
 Grubiaństwo, rozpusta i nuda, 
 Złe słowa, brzydkie i czyny, 
 Nie trzeba nam liczyć na cuda – 
 Wypijmy zdrowie Katarzyny.
 Marcus uśmiechnął się. Przypomniał sobie plotkę o tym, jak to car Aleksander zakrztusił 
się i wypluł wino na swój królewski biało-złoty strój, kiedy przypadkiem usłyszał, co kilku 
obywateli wyśpiewuje na cały glos pod oknami jego rezydencji. Ryknął z gniewu, przysiągł, że 
osobiście poderżnie gardła bękartom, lecz został powstrzymany przez niewzruszonego Henry’ego, 
majordomusa rezydencji, który pracował tam dłużej, niż Marcus mógł pamiętać, i samego księcia 
Wellingtona.
 - Ach, milordzie, czy widział się pan z Duchessa?
 - Tak, lecz tylko przez chwilę. Była w ogrodzie, z dziewczętami.
 - Dobrze się czuje?
 - A dlaczego miałoby być inaczej? Poczekaj, Spears, czyżbyś dowiedział się czegoś, o 
czym ja nie wiem? Co ci donieśli ci twoi przeklęci szpiedzy?
 - Nie wiem o niczym, milordzie. Po prostu kiedy ostatni raz ją widziałem, nie wydawała się 
szczęśliwa. Nie zachował pan nawet pozorów uprzejmości.
 - Ona nie zasługuje na uprzejmość, pozorną czy jakąkolwiek inną. A co do ciebie, 
zdradziecki draniu, powinienem był cię wyrzucić.
 - Doceniam pańską powściągliwość, milordzie - powiedział Spears, układając starannie w 
szufladzie sześć świeżo wyprasowanych krawatów.
 - Kpisz sobie ze mnie, Spears?
 Spears wyprostował się. - Ja, milordzie? Kpić sobie? Z całą pewnością nic podobnego nie 
przeszło mi przez myśl. Już samo przypuszczenie mnie obraża.
 Marcus chrząknął i dodał: - Kiedy zjawiłem się w ogrodzie, z początku mnie nie dostrzegła. 
Rozumiesz, była zajęta upominaniem Urszuli, by traktowała mnie z szacunkiem, należnym głowie 
rodziny.
 - Ponieważ jest pan głową rodziny, takie postępowanie wydaje się ze wszech miar słuszne, 
milordzie.
 - Tak przypuszczam, ale dlaczego to powiedziała?
 Spears przez chwilę w milczeniu układał przybory toaletowe Marcusa na blacie toaletki, a 
potem zapytał: - A dlaczego nie miałaby tego powiedzieć?
 - Och, zamknij się, Spears, nie jesteś przeklętym pastorem. To nie twoja cholerna sprawa. I 
nigdy nie była, dopóki nie wetknęliście w nią z Badgerem swoich impertynenckich nosów. 
Powinienem odesłać cię do Botany Bay.
 - Ach tak, milordzie. Słyszałem, że to okropne miejsce. Ale wracając do tego, co zaszło w 
ogrodzie. Co jeszcze powiedziała Duchessa?
 - No cóż, ja coś tam powiedziałem - żeby ujawnić swoją obecność - i wtedy ona jak zwykle 
zamieniła się w kamień. Czego innego mógłbym się spodziewać? A teraz wybieram się na 
przejażdżkę. Słyszałem, że ten przeklęty laluś, Trevor, przemierza właśnie moje ziemie na jednym 
z moich koni. Bez wątpienia pojechał na oględziny włości, żeby przekonać się, jaki będzie bogaty.
 - Ale to pan sam postanowił, że będzie bogaty. On albo jego potomstwo.
 - Idź do diabła, Spears! Teraz to zupełnie co innego. Teraz on już tu jest i nie pozwolę, by 
traktował Chase Park jak swoją własność. Dość tego zuchwalstwa. Ciekawe, czy używa 
damskiego siodła.
 - Co za ciekawy pomysł, milordzie. Wróci pan na lunch?
 - Tak, jeżeli go znajdę. Chyba rozwalę mu nos. Choć nie, bo zacznie piszczeć i jeszcze się 
rozpłacze. Nie, po prostu przyprowadzę go do Chase Park. Na pewno będzie już bardzo zmęczony, 
kiedy go znajdę. Nie możemy dopuścić, żeby się biedny laluś przemęczył.
 - To miło, że troszczy się pan o niego, milordzie.
 *
 Duchessa była głodna, ale nie miała ochoty zejść do jadalni i stawić czoła ciotce 
Wilhelminie. Jednak biedny pan Wicks nie miał w starciu z tą groźną damą żadnych szans i 
Duchessa czuła, że nie powinna zostawiać go samego. Wzdrygnęła się na wspomnienie tego, jak 
pan Wicks drżącym głosem opowiadał jej, jak to ciotka Wihlemina wkroczyła do jego sypialni-do 
sypialni wykorzystując jego zaskoczenie, lęk i niedowierzanie, wyciągnęła z niego wszystko, co 
chciała wiedzieć. Krótko mówiąc, ciotka Wilhelmina stanowiła siłę, z którą należało się liczyć.
 Lecz gdzie jest Marcus?
 Ucałował jej palce, gładko przedstawił się Urszuli, przywitał się serdecznie z Fanny i 
Antonią, po czym oddalił się, nawet na nią nie spojrzawszy.
 Ciotka Wilhelmina siedziała już przy stole. Ciotka Gweneth nalegała, aby zajęła miejsce 
pani domu, co wydawało się słuszne, dopóki nie pojawiła się prawdziwa hrabina. Ciotka 
zachowywała się czarująco aż do nadejścia Duchessy i pana Wicksa, kiedy to pokazała, co potrafi, 
traktując młodą hrabinę, jakby znów była bękartem. Duchessie niemal ulżyło. Ostatnią rzeczą, 
jakiej by sobie życzyła, było mieszanie szyków ciotce Gweneth. Krzesło lorda po drugiej stronie 
długiego na pięć metrów stołu pozostało puste.
 Nie ma Marcusa. Zauważyła, że brakuje także Trevora. Przynajmniej pan Crittaker był 
obecny i właśnie rozmawiał uprzejmie z Urszulą.
 Skinęła na Sampsona, by zaczął podawać.
 Ciotka Wilhelmina odezwała się sztucznie swobodnym tonem: - A gdzież to się podział 
mój bratanek, ten, który mianował się nowym lordem? Nie zamierza mi się przedstawić?
 - Poznałam go, mamo - powiedziała Urszula, nabierając na łyżkę nieco żółwiowej zupy. - 
Jest bardzo przystojny, a do tego postawny i miły. Ma włosy równie czarne jak Duchessa i 
jasnoniebieskie oczy, także jak ona.
 - Są spokrewnieni - powiedziała Wilhelmina. - Nie powinni byli się pobierać. To 
nienaturalne i niezdrowe. Ich potomstwo będzie nienormalne.
 - Ależ proszę pani - powiedziała Duchessa swobodnie - to jak najbardziej legalne. Kościół 
nie miał nic przeciwko temu.
 - Kościół anglikański - stwierdziła ciotka z widoczną pogardą. - A co oni wiedzą? Jeżeli ma 
się tytuł i pieniądze, by ich przekupić, z chęcią nagną każde prawo. I tak właśnie się stało, czyż nie?
 - Zapewniam panią, iż przekupstwo nie było konieczne. A poza tym jego lordowska mość i 
ja pobraliśmy się we Francji. To katolicki kraj. Nawet urzędy stanu cywilnego kierują się tam 
równie surowymi zasadami jak Kościół.
 - Francuzi! - stwierdziła ciotka, prychając przy tym zupełnie jak Birdie, klacz Duchessy. - 
To wszystko tłumaczy. Powinnam lepiej zapytać, czy to małżeństwo jest w ogóle ważne w Anglii.
 - Zapewniam panią, że jest. Pan Wicks też może panią o tym zapewnić. I, ośmielę się 
wspomnieć, o wiele chętniej zapewni o tym panią tutaj, przy stole, niż w swojej sypialni. A teraz 
chyba już dość na ten temat. Proponuję, żebyśmy zajęli się jedzeniem.
 - Jesteś zdzirą i podłą szmatą.
 - Pani chyba nie... nie, z pewnością nie. Słucham panią?
 - Powiedziałam, że to wszystko zdarzyło się bardzo nagle i poszło gładko. A co innego 
mogłam powiedzieć? - Najwidoczniej w miarę jak rosło oburzenie ciotki, malała jej umiejętność 
maskowania obelg.
 - Powinien był przyjść mnie powitać - powiedziała teraz. - Nowy lord nie przejawia 
szacunku, co świadczy o brakach w wychowaniu.
 I było to chyba prawdą, przynajmniej ta część o szacunku. - Będzie pani mogła nacieszyć 
się jego towarzystwem podczas kolacji - powiedziała Duchessa swobodnie. Uniosła szklaneczkę i 
Toby., lokaj, dolał jej lemoniady. - Dziękuję - powiedziała i uśmiechnęła się do niego.
 - Niech zdycha. Podobnie jak ona.
 - Słucham panią? - powiedziała Duchessa, ignorując odgłos krztuszenia się, dobiegający od 
strony pana Crittakera, który siedział naprzeciw ciotki i dlatego mógł dobrze słyszeć wszystkie jej 
słowa, nawet te wymamrotane pod nosem.
 - Gdyby tu był, pewnie by wzdychał. Nad szynką, bo taka słona.
 Pan Wicks rzucił Duchessie udręczone spojrzenie. Zjadł jeszcze kęs, po czym przeprosił i 
odszedł od stołu. Duchessa wiedziała, że biedna Urszula nie może wstać z miejsca, dopóki matka 
jej na to nie pozwoli. Co do Fanny i Antonii, to wyglądały na zbyt zafascynowane i zdumione, by 
wykonać choćby najmniejszy ruch.
 Jadła powoli, żując starannie i spoglądając na kuzyna Jamesa, swego rówieśnika. 
Prawdopodobnie będzie kiedyś równie wysoki i potężnie zbudowany jak Marcus, pomyślała, lecz 
teraz jego ciało zachowało jeszcze chłopięcą smukłość. Miał jasne, lekko kręcone włosy, piękne 
ciemnozielone oczy i kwadratowy podbródek, świadczący o uporze. Bardzo spokojny, niemal 
posępny, siedział ze wzrokiem wbitym w talerz, w milczeniu połykając kęs za kęsem. Sprawiał 
wrażenie, jakby ledwie zdawał sobie sprawę z ich obecności. Przypomniała sobie, jak Urszula 
powie - działa, iż pragnął być głową rodziny i dlatego złościł się na Trevora. Zauważyła, że na 
wskazującym palcu prawej dłoni nosi piękny pierścień z onyksem, osadzonym w kunsztownej 
złotej oprawie. Ciekawe, skąd go ma, pomyślała.
 Czas mijał powoli. Czuła się zbyt znużona i rozdrażniona, by myśleć o czymkolwiek. 
Żałowała, że nie ma z nimi Marcusa. Chciała tylko móc na niego patrzeć. Nieźle byłoby też 
przyjrzeć się jego ramieniu i żebrom, by sprawdzić, czy dobrze się goją.
 W końcu, kiedy uznała, że ucieczka jest już możliwa, uśmiechnęła się i wstała: - Proszę mi 
wybaczyć, lecz muszę dopilnować gospodarstwa.
 - Myśli, że jest królową, ta głupia szmata.
 - Co powiedziałaś mamo?
 - Powiedziałam, że suknia Duchessy to królewska szata.
 Pan Crittaker o mało nie zakrztusił się słodką bułeczką, którą właśnie jadł.
 Niespiesznie opuściła jadalnię, choć prawdę mówiąc, miała ochotę biec. Weszła do małego 
pokoju śniadaniowego, który przeznaczyła na swój gabinet, i zabrała się za lekturę „London 
Timesa”. Przeczytała kolumny towarzyskie, próbując znaleźć tam jakieś zabawne kąski, lecz nie 
udało się jej. Po dziesięciu minutach poddała się i zaczęła rozmyślać o Marcusie. Ciekawe, gdzie 
teraz jest, pomyślała.
 Nie mogła doczekać się jego reakcji na widok tego mizdrzącego się lalusia, Trevora.
 *
 Marcus ściągnął cugle, przechodząc w lekki cwał. Jak rozkosznie było znów poczuć na 
twarzy letni wiatr. Słońce stało wysoko nad głową, ale nie było zbyt gorąco. Gdzie też się podział 
ten wstrętny bufon, Trevor?
 Że też miał czelność dosiąść Clancy’ego, pomimo ostrzeżeń Lambkina, że ogier jest 
narowisty, kapryśny i nie można mu ufać. Lambkin powiedział, że amerykański dżentelmen tylko 
się roześmiał, bez trudu dosiadł Clancy’ego i skierował się na wschód. Więc Clancy musiał być w 
wyjątkowo dobrym nastroju - tym gorzej, ponieważ taki nastrój z reguły nie trwał zbyt długo. 
Pozostaje mieć nadzieję, że drogi kuzyn jeszcze żyje, pomyślał.
 Marcus jeździł już od trzech godzin i nie napotkał nawet śladu tego podłego kłusownika, 
Trevora. Zatrzymał się, by porozmawiać z dzierżawcami, czując, jak robi mu się ciepło na duszy, 
gdy pozdrawiają go entuzjastycznie i cieszą się z jego powrotu. Mężczyźni wypytywali go 
szczegółowo o tych przeklętych żabojadów, w końcu pokonanych tak, jak na to zasługiwali i o tego 
tyrana, Napoleona, króla - nie, przeklętego cesarza - rozgromionych Francuzów. Ci ludzie 
traktowali go tak, jakby to on osobiście zmusił tyrana do abdykacji. Ich żony uśmiechały się do 
niego i częstowały go jabłecznikiem, a dzieci pozdrawiały z szacunkiem.
 A wszystko to sprawiało mu przyjemność, i to jeszcze jaką. Po raz pierwszy poczuł się tak, 
jakby tu było jego miejsce. Jakby naprawdę był lordem Chase i panem Chase Park. Cóż, 
zobaczymy.
 Nagle poczuł głód. Gdzie ten Trevor? Czy Clancy znów stał się sobą - to znaczy perfidnym 
sukinsynem - i zrzucił go? Czyżby jego gogusiowaty kuzyn już nie żył? Przyjemna myśl, swoją 
drogą. Lecz nie, z pewnością zwichnął tylko nogę w kostce i teraz kuśtyka z wdziękiem w stronę 
Chase Park z białą dłonią przyciśniętą do czoła. Być może nawet recytując poezje Byrona, aby 
uromantycznić swoje skargi.
 Marcus prychnął z niesmakiem i wtedy dostrzegł, że ktoś nadjeżdża ku niemu z północy. 
Zatrzymał Stanleya i czekał.
 To nie mógł być ten laluś, Trevor, ponieważ kiedy Clancy przybliżył się, okazało się, że 
mężczyzna jadący na jego grzbiecie jest wysoki, równie wysoki i potężny jak on, Marcus - to 
znaczy przynajmniej górna połowa jego ciała, gdyż mógł być karłem o długim korpusie i krótkich 
nogach. Lecz Marcus nie sądził, aby tak było. Mężczyzna doskonale trzymał się w siodle, panując 
w pełni nad Clancym i od niechcenia trzymając wodze w jednej dłoni. A niech to szlag! To musi 
być ten przeklęty Trevor.
 Gdy Clancy przybliżył się dostatecznie, Marcus, blady z wściekłości, czując się jak ostatni 
głupiec, zawołał: - Dlaczego, do ciężkiej cholery, nie zmieniłeś tego gogusiowatego imienia?
 Mężczyzna nie odpowiedział, dopóki nie ściągnął wodzy i nie zatrzymał Clancy’ego tuż 
przy pysku Stanleya. Uśmiechnął się ze zrozumieniem, ukazując śnieżnobiałe zęby. Wzruszył 
ramionami, a potem powiedział, przeciągając głoski w sposób charakterystyczny dla kolonistów z 
Południa: - Jak się domyślam, musisz być moim kuzynem, Marcusem? Tym lordem?
 Marcus wpatrywał się w mężczyznę, mężczyznę o żywych, niemal surowych rysach, 
zdecydowanej linii nosa i szczęki, gęstych czarnych włosach i oczach zielonych niczym trzciny, 
rosnące obficie w stawie za domem. Trevor był muskularny jak diabli, jego silne ciało, okryte 
doskonale skrojonym strojem do konnej jazdy, było ciałem atlety, postawa zaś świadczyła o 
pewności siebie i umiejętności wydawania rozkazów. Przeklęty sukinsyn z pewnością nie 
wyglądał na Trevora.
 - Tak. Dobry Boże, człowieku, Trevor! Na sam dźwięk tego imienia mężczyźnie chce się 
rzygać.
 Trevor roześmiał się, prezentując dołeczki, które wcale nie nadawały mu zniewieściałego 
wyglądu, lecz jeszcze dodawały uroku. Męskiego uroku. Marcus mógłby się założyć, że ten 
mężczyzna to prawdziwy szatan, jeśli idzie o kobiety. Choć bardzo się starał, jakoś nie potrafił 
wzbudzić w sobie niechęci. Przeciwnie, przyłapał się na tym, że wręcz uśmiecha się do tych 
przeklętych dołeczków. Trevor zaś powiedział, cedząc wyrazy i rozciągając głoski w 
nieskończoność, tak że zdawały się ciągnąć niczym gęsty miód: - Rzeczywiście, ludzie często źle 
mnie oceniają. Oczywiście, dopóki nie poznają mnie osobiście - dodał bez fałszywej skromności. - 
Jak sądzę, mój zmarły ojciec, a twój wuj, uważał pewnie to imię za eleganckie. A jest ono i tak 
najlepsze spośród wszystkich, którymi mnie obarczyli.
 - A jak brzmią pozostałe?
 - Horatio Bernard Butts.
 - Mój Boże - powiedział Marcus tępo. - Butts?
 - Owszem, Butts to panieńskie nazwisko mojej matki. Prawda, że okropne? - Trevor 
wyciągnął dłoń w czarnej rękawiczce. - Miło mi cię w końcu poznać, kuzynie.
 Nagle Marcus zaczął się śmiać. Odrzucił w tył głowę i śmiał się coraz głośniej, podczas gdy 
kuzyn przyglądał mu się z sympatią. W końcu otarł załzawione powieki i mocno uścisnął dłoń 
kuzyna. - Kiedy pomyślę, jak sobie ciebie wyobrażałem, odkąd pan Wicks opowiedział mi o 
amerykańskich Wyndhamach... Dobry Boże! Sądziłem, że jesteś zniewieściałym lalusiem, 
bufonem, i jeszcze gorzej. Wybacz mi, kuzynie. Jeżeli chcesz, możesz przyłożyć mi w żołądek. 
Byle nie w żebra, bo jeszcze trochę mnie bolą po pewnej dość niefortunnie zakończonej potyczce, 
którą stoczyłem w Paryżu.
 - Niefortunnie zakończonej? Powiedziałbym, że niezły z ciebie zabijaka, Marcusie. Być 
może moglibyśmy poszukać w okolicy jakichś zbójów i sprawdzić, który z nas jest lepszy. Nie, to 
by się nie spodobało Duchessie. Ani to, ani gdybym cię uderzył. Jesteście małżeństwem od tak 
niedawna, że pewnie dalej uważa cię za najprzystojniejszego, najszlachetniejszego i 
najwspanialszego mężczyznę na świecie.
 Marcus chrząknął, najwidoczniej zakłopotany i Trevor uniósł gęste czarne brwi.
 - Powiedziałbym też, iż Duchessa jest chyba najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek 
widziałem.
 - A byłeś już w Londynie? W Paryżu?
 - Nie, lecz jestem mężczyzną i nie jestem ślepy. Nie uważasz swojej żony za 
nieprzyzwoicie wręcz śliczną?
 Marcus tylko znów chrząknął, czując jak gniew na nią wrze w nim i bulgocze niczym 
kocioł czarownic. Dopiero co poznał swego przeklętego kuzyna, który co prawda okazał się 
prawdziwym mężczyzną, lecz niech go diabli wezmą, jeśli od razu odsłoni przed nim duszę. I jak 
on śmie wyrażać się o Duchessie w taki sposób, jakby była dla niego dostępna?
 - Nie muszę ci mówić, że moja matka mocno się zdenerwowała, gdy ciotka Gweneth 
powiedziała jej, że jednak się pobraliście, i to przed szesnastym czerwca. Przez cztery godziny 
cierpiała na straszny ból głowy, bez przerwy zadręczając się tym, co nas ominęło. Tak nas tym 
zmęczyła, że w końcu mnie też rozbolała głowa.
 - Dowiedziałem się o waszym przybyciu do Chase Park dopiero trzy dni temu. Duchessa 
zostawiła mi wiadomość, więc przyjechałem tu za nią.
 - Tak, mówiła, że jesteś w Paryżu, działając dla przywrócenia na tron Burbona.
 - Tak, to już zakończone. A co do reszty, to jesienią odbędzie się w Wiedniu kongres i 
będzie to prawdopodobnie impreza równie rozrywkowa, jak przedstawienie w amfiteatrze Astleya.
 Trevor podniósł głowę.
 - Oo, wiem. Astley to swego rodzaju teatr, gdzie można zobaczyć mężczyzn i kobiety 
pokazujących różne sztuczki na końskich grzbietach, dziewczęta sprzedające publiczności siebie i 
pomarańcze, mężczyzn zmuszających niedźwiedzie do tańca i inne tego rodzaju rzeczy. Dzieci to 
uwielbiają, a młodzi mężczyźni chodzą tam, aby popatrzeć na skąpo ubrane kobiety. W Baltimore 
też mamy coś takiego, nazywa się Podbródki Tłuściocha.
 Marcus roześmiał się.
 - To dziwne - powiedział Trevor z namysłem. - Wyglądasz zupełnie jak ja, tylko oczy masz 
inne.
 - Tak, jesteś ciemny jak ponura bezksiężycowa noc. Nasz wuj, poprzedni lord, nazywał 
mnie diabelskim nasieniem. Czy to pasuje także do ciebie, kuzynie?
 - Być może, przynajmniej ostatnio. - Trevor wzruszył ramionami, a potem potrząsnął 
głową, jak gdyby odganiał przykre myśli. - Rozmiary waszych posiadłości robią wrażenie. 
Pożyczyłem sobie Clancy’ego, choć twój stajenny o mało nie umarł ze strachu. Chyba uważał, że 
ten miły zwierzaczek rozniesie mnie pod kopytami.
 Pochylił się i poklepał Clancy’ego po kasztanowej szyi. A Clancy, to zdradzieckie bydlę, 
tylko parsknął i pokiwał swym wielkim łbem.
 Marcus miał ochotę przyłożyć przeklętemu koniowi. Zamiast tego powiedział jednak, 
spoglądając z niesmakiem na ogiera: - On nie jest zbyt potulny. Tylko zbliż się z nim do klaczy, a 
zaraz zamieni się w Attylę, wodza Hunów, szykującego się na orgię. Wygląda na to, że nieźle sobie 
z nim radzisz.
 - Mam dobrą rękę do koni i, prawdę mówiąc, do większości zwierząt. To taki dar, czasami 
dość kłopotliwy, zwłaszcza gdy piesek pokojowy jakiejś damy ugryzie swoją panią, by wyrwać się 
i wskoczyć mi na kolana, a potem szczeka jak szalony i nie pozwala się zabrać. Twój stajenny 
wydaje się bardzo lojalny.
 - To dobry chłopak i znakomicie opiekuje się końmi. Wuj go nie lubił. Nie wiem właściwie 
dlaczego.
 - Prawdopodobnie dlatego, że jest kulawy. Niektórzy ludzie mają uprzedzenia.
 - Nie pomyślałem o tym. Może masz rację.
 - Mój brat, James, ma jasny koloryt matki i intensywnie zielone oczy. Mój ojciec miał oczy 
ciemnoniebieskie, podobne do oczu Duchessy. O, przepraszam... To oczywiste, skoro lord był jej 
ojcem.
 - Tak - powiedział Marcus szorstko. - Wygląda na to, że wiesz o wszystkich intrygach, 
których padłem ofiarą.
 - Owszem. Matka jest bardzo dobra w wyciąganiu od ludzi informacji, na których jej zależy, 
a twój pan Wicks nie okazał się bardziej odporny niż inni. Powiedziała mi rano, że wczoraj, gdy 
wszyscy poszli już spać, wdarła się do jego sypialni, a biedny staruszek był tak wzburzony, że 
nietrudno jej było dowiedzieć się wszystkiego. Lecz nie martw się, kuzynie...
 - Mów mi Marcus.
 - Nie martw się, Marcusie. Przekonam ją, że nie ma tu nic dla niej i zabiorę ją stąd 
najszybciej, jak tylko się da. Chciałbym zobaczyć Londyn i sądzę, że Jamesowi i Urszuli też by się 
tam podobało. Być może nawet wybiorą się do tego twojego Astleya.
 Marcus pociągnął się za ucho. Najwyraźniej przejął ten nawyk od Badgera. - Nie 
chciałbym być wścibski, Trevorze... Jezu, to imię nadal z trudem przechodzi mi przez gardło... ale 
chyba nie macie problemów finansowych, prawda?
 - Absolutnie - powiedział Trevor głosem, w którym nagły chłód dziwnie łączył się z 
południowym zaśpiewem. - Matka po prostu przyjechała tutaj, nie biorąc w ogóle pod uwagę, iż 
jest wysoce prawdopodobne, że ty i Duchessa możecie się pobrać. Próbowałem namówić ją, by 
poczekała, lecz nie udało mi się. Nie miałem innego wyjścia, jak tylko towarzyszyć jej tutaj.
 - Ale dlaczego przyjechała do Chase Park? Nawet gdybyśmy się nie pobrali, posiadłość 
przypisana została do tytułu i tym samym wyłączona ze spadku.
 - Nie mam pojęcia, lecz nalegała, aby przyjechać właśnie tu. Ojciec zawsze opowiadał nam 
o Chase Park z taką tęsknotą, iż pewnie chciała jak najszybciej zobaczyć to miejsce. A może po 
prostu jest wścibska, kto wie?
 Marcus roześmiał się.
 - No i jest jeszcze to dziedzictwo Wyndhamów.
 - A cóż to takiego?
 - Mój ojciec często o tym mówił, i zawsze szeptem, jakby obawiał się, że ktoś może go 
podsłuchać i jakby cała ta sprawa otoczona była jakąś mroczną tajemnicą. Mówił, że pewnego dnia 
wróci do Chase Park, odnajdzie ten skarb i będzie bogatszy niż chiński mandaryn.
 - Nigdy o niczym takim nie słyszałem. Mój ojciec nawet o tym nie wspomniał, poprzedni 
lord też nie, przynajmniej ja nic o tym nie wiem. To bardzo ciekawe. Czy ojciec dał wam jakąś 
wskazówkę, gdzie szukać tego skarbu?
 - Nie sądzę, aby sam wiedział, choć w kółko opowiadał o złocie, klejnotach i podobnych 
rzeczach. A matce powiedział o śladach, które udało mu się odkryć, nim ojciec wyrzucił go z domu. 
Skarb był bardzo stary, pochodził z czasów Henryka VIII i został ukryty tuż przed śmiercią księcia 
Artura, gdy przyszły Henryk VIII był jeszcze dzieckiem, małym złotym chłopcem, bogatym ponad 
wszelkie wyobrażenie. A potem wszystko to przeszło w ręce Wyndhamów, szeptał ojciec. A potem 
zmieniał wersję i mówił, że skarb pochodzi z czasów Henryka VIII lub nawet królowej Elżbiety. 
Kto wie, co z tego jest prawdą?
 Marcus wzdrygnął się mimo woli. Trevor zaś mówił dalej tym swoim denerwująco 
powolnym tonem: - Jak pewnie wiesz, ciotka Gweneth korespondowała z moim ojcem aż do jego 
śmierci, a potem prowadziła korespondencję z matką.
 - Nie, nie miałem o tym pojęcia. Przez pięć lat, które minęły od śmierci Charliego i Marka, 
w ogóle tutaj nie przyjeżdżałem. Zjawiłem się w Chase Park dopiero po śmierci naszego wuja, by 
przejąć tytuł. Dziedzictwo Wyndhamów, co? Skarb z początku szesnastego wieku? To brzmi jak 
bajka.
 - Zgadzam się z tobą. Lecz matka w to wierzy.
 - Wracamy do domu?
 Trevor skinął głową, spoglądając na Marcusa z leniwym uśmieszkiem. - Jeśli już po nic 
innego, to choćby po to, by siedzieć i przyglądać się Duchessie. To istna rozkosz dla oczu, znaleźć 
tyle urody i charakteru w jednej kobiecej postaci.
 - Najwidoczniej potrzeba ci okularów, kuzynie - mruknął Marcus, zawrócił Stanleya i wbił 
ostrogi w jego boki. Dalszą drogę do Chase Park odbyli, jadąc w milczeniu obok siebie.
 ROZDZIAŁ 14
 Maggie zapięła na szyi Duchessy naszyjnik z pereł, należący kiedyś do Elizabeth Cochrane, 
i odsunęła się, aby ocenić efekt.
 - O rany! - powiedziała, z zadowoleniem poklepując swoje jaskraworude włosy, skręcone 
w niezliczoną ilość loczków i widoczne w lustrze ponad głową Duchessy.
 Duchessa uśmiechnęła się. Ciekawe, której z nas dotyczą te zachwyty, pomyślała. - Moja 
matka mawiała, że perły trzeba nosić na ciele, gdyż inaczej tracą blask - powiedziała, dotykając 
lekko palcami naszyjnika.
 - O rany! - powtórzyła Maggie, przesuwając jedną z pereł na karku Duchessy. - Te kulki 
musiały kosztować jego lordowską mość niezłą fortunkę.
 - Pewnie masz rację.
 - Wiesz, Duchesso, nigdy nie myślałam, że ktoś może mieć równie wspaniałe włosy jak ja, 
lecz twoje też ujdą, być może ze względu na kontrast ze skórą, bielszą niż ten ser z Yorkshire, który 
wygląda wspaniale, ale smakuje jak zgniły pęcherz. Tak, te wspaniałe czarne włosy zwracają 
uwagę, a to ważne, kiedy się jest na scenie.
 - Dziękuję, Maggie. Zapewne masz rację.
 - Tak, wyglądasz całkiem nieźle, Duchesso, nawet pięknie, jeśli się trochę naciągnie fakty. 
Wiem, że jego lordowska mość też tak pomyśli.
 - Czy sądzisz, że on też będzie chciał naciągać fakty, Maggie?
 - Naciągać co, Duchesso? - zapytał Marcus stając w otwartych drzwiach, łączących ich 
sypialnie.
 Wstała spokojnie, nie mogąc oderwać od niego spojrzenia. Miał na sobie nieskazitelny 
czarny wieczorowy strój, śnieżnobiałą koszulę i nienagannie związany - niechybnie przez Spearsa 
- świeżo wyprasowany krawat. Gęste czarne włosy Marcusa były dość długie i opadały na fular w 
lekko kręcących się lokach. Jednak jego błękitne oczy były zimne, zimniejsze niż lód na Tamizie. 
Próbowała uśmiechnąć się do niego, by uświadomić mu w ten sposób, że naprawdę jest tutaj, że 
będzie spał za tymi drzwiami, tuż obok niej, a teraz stoi w jej sypialni i patrzy na nią. Pewnie 
właśnie dlatego udało jej się powiedzieć tylko: - Maggie sądzi, że jeśli się trochę naciągnie fakty, 
można powiedzieć, że wyglądam całkiem nieźle.
 - Lecz pan, milordzie, jako jej mąż, z pewnością uzna, że wygląda pięknie.
 - Doprawdy? Rzeczywiście, nieźle się dziś spisałaś, Maggie. Czy mogłabyś teraz zostawić 
nas samych?
 - Jeszcze chwileczkę, milordzie - odparła Maggie, jakby nie zauważając, że lord ją 
odprawił. - Proszę pozwolić, że narzucę jej na ramiona ten śliczny szal. Zapowiada się chłodny 
wieczór, a nie chciałabym, aby się przeziębiła. No, Duchesso. Wyglądasz cholernie dobrze. 
Podoba mi się.
 - Dziękuję, Maggie. Nie czekaj na mnie, proszę.
 Maggie skinęła głową, a potem, ku zdumieniu Marcusa, mrugnęła do niego i wyszła z 
sypialni, przez cały czas poprawiając swoje rude włosy.
 - Gdzie ty ją, u licha, znalazłaś? - zapytał, wpatrując się osłupiały w drzwi.
 - Badger ją znalazł w Portsmouth. A prawdę mówiąc, to ona go znalazła. Ocaliła go przed 
stratowaniem przez konie. Potrzebowałam pokojówki, a ona potrzebowała posady. Akurat nigdzie 
nie występowała - bo wiesz, ona jest właściwie aktorką - i muszę przyznać, że zna się na rzeczy, a 
poza tym jest zabawna.
 - Mrugnęła do mnie!
 - No cóż, nigdy dotąd nie pracowała jako pokojówka, a musi być przyzwyczajona do tego, 
że mężczyźni przyglądają się jej z podziwem, i pewnie nie tylko przyglądają. Być może 
zapomniała się na chwilę i potraktowała cię jako ewentualnego partnera w grze.
 Chyba raczej jako protektora, pomyślał Marcus, lecz głośno powiedział tylko: - Chryste! 
Aktorka pokojówką hrabiny. Trzeba przyznać, że ta dziewczyna ma tupet.
 Po raz pierwszy nazwał ją hrabiną. Poczuła, jak budzi się w niej nadzieja, lecz on odwrócił 
się i zaczął przemierzać pokój.
 - Nie możesz pozwalać, by nazywała cię Duchessa. To bezczelność. Wszyscy nazywają cię 
Duchessa - rzucił przez ramię. - Nie jesteś Duchessa, jesteś hrabiną, powinni więc zwracać się do 
ciebie milady.
 - Nie dbam o to - odparła, przyglądając mu się uważnie. - Jak twoje ramię?
 - Ach, moje ramię. Wszystko z nim w porządku, choć prawdę mówiąc nadal trochę mnie 
boli.
 - A twoje żebra?
 Spoglądał na nią z góry - stał tam, z rękami założonymi na piersi i szeroko rozstawionymi 
nogami i po prostu patrzył na nią z góry. Był taki wysoki. Wiedziała, że stara się ją onieśmielić, 
lecz jak mogłoby mu się to udać z kobietą, która znała go, od kiedy był czternastoletnim chłopcem? 
Choć nawet już wtedy czuła, że ją przytłacza. - A cóż to znowu takiego? Troskliwość dobrej żony?
 - Chyba tak.
 - Z moimi żebrami także wszystko w porządku.
 - To dobrze.
 - Natknąłem się na Trevora. Jechał na Clancym. Wyglądał jak przeklęty centaur.
 Uśmiechnęła się, i był to prawdziwy uśmiech, nie to jej zwykłe uniesienie kącików ust. 
Wiedziała, że zrobił z siebie kompletnego osła.
 - Nadal uważam, że Trevor to imię odpowiednie dla gogusia.
 - Być może, lecz zgodzisz się chyba ze mną, że w tym mężczyźnie nie ma nic 
gogusiowatego?
 - Tak, do licha! To śmieszne, żeby obarczyć takim imieniem mężczyznę mojego wzrostu i 
postury.
 - Teraz to już nie ma znaczenia. - Umilkła, widząc zdziwienie, malujące się na jego twarzy. 
- Miło cię znowu widzieć, Marcusie - dodała. - Miałam nadzieję, że się tu zjawisz.
 - Nie miałem zamiaru, lecz... - Wzruszył ramionami. Mogłaby przysiąc, że na jego twarzy 
dostrzegła zakłopotanie.
 - Tak czy inaczej, cieszę się, że tu jesteś. Ciotka Wilhelmina to trudna osoba, prawdziwie 
zagadkowa.
 Twoja kuzynka Urszula jest bardzo miła, lecz jestem pewna, że sam to dostrzegłeś, kiedy 
poznałeś ją rano w ogrodzie. James to mój rówieśnik, może trochę starszy, lecz nie mam pojęcia, 
jaki naprawdę jest. Ma taki ponury wyraz twarzy. Coś z nim jest nie tak... A jak zdążyłeś sam się 
przekonać, Trevor to wspaniały okaz mężczyzny.
 - Co rozumiesz przez „wspaniały okaz”?
 - Jest taki wysoki, silny i przystojny.
 - Chciałbym, byś bardziej zważała na to, co przy nim mówisz. I lepiej nie zaprzyjaźniaj się 
z nim za i bardzo. Może próbować cię wykorzystać. Jesteś zupełnie niewinna, a on nie.
 - Jestem teraz mężatką, więc nie mogę być tak zupełnie niewinna.
 Źrenice Marcusa rozszerzyły się. - Owszem, jesteś - powiedział powoli. - Nie, nie prowadź 
ze mną tej swojej spokojnej, dystyngowanej kłótni. Powiedz mi raczej, dlaczego cieszysz się, że tu 
jestem.
 Znowu ogarnął ją ten nienaturalny spokój, którego tak nie znosił. Nie powinien był jej 
przypominać, jaka jest opanowana. Już zaczynała rozmawiać z nim swobodniej, bez 
towarzyszącego zwykle ich kontaktom napięcia, a teraz jej dłonie znów spoczywały bezwładnie na 
kolanach. Powoli, bardzo powoli uniosła brodę i spojrzała mu w twarz. - Jesteś moim mężem - 
powiedziała po prostu. - Tęskniłam za tobą.
 - Twoim mężem - powtórzył, nie starając się nawet ukryć sarkazmu. Na chwilę zapomniał o 
jej perfidii, lecz teraz znowu udało jej się przemienić ten ledwie już tlący się żar jego gniewu w 
ryczący płomień. - Czy nie uważasz za dziwne, że jesteśmy małżeństwem, Duchesso? Znam cię, 
od kiedy byłaś małą dziewczynką z chudymi, poobijanymi kolanami, tak poważną, że mogłabyś 
być kolumną w opactwie normandzkim w Darlington. Tak, zawsze byłaś taka spokojna, 
opanowana, daleka i czujna. Dostrzegłem w tym posępnym, nazbyt spokojnym dziecku przyszłą 
piękność. Nazwałem cię Duchessa, a wtedy wszyscy zobaczyli to co ja i dlatego ten przydomek 
stal się twoim imieniem, nawet dla tej twojej rudowłosej pokojówki - aktorki, która patrzy na mnie, 
jakby chciała, bym poszedł z nią do łóżka i kupił jej za to jakiś cenny drobiazg.
 - To wszystko prawda - powiedziała. - A kiedy ja miałam dziewięć lat, ty miałeś czternaście. 
Byłeś dumny, silny i pewny siebie. Diabelskie nasienie, co do tego ojciec miał rację. I zawsze 
pakowałeś swoich młodszych kuzynów w kłopoty. A ojciec wiedział, że to byłeś ty, za każdym 
razem. Pamiętasz, jak zrobiliście razem mocną sosnową trumnę i napełnioną kamieniami postawili 
przed ołtarzem? Była niedziela i ludzie przyszli na mszę, a przed ołtarzem stała sobie jak gdyby 
nigdy nic trumna, z bukietem kwiatów na wieku. Nikt nie chciał jej otworzyć. - Uśmiechnęła się 
leciutko do swoich złożonych dłoni, a potem dodała: - Imponowałeś mi, ale i tak się ciebie bałam.
 - Ty się bałaś, Duchesso? Doprawdy trudno mi to sobie wyobrazić. Kiedy ktoś ci zagrażał, 
po prostu mroziłaś go tym swoim spokojnym, nieobecnym spojrzeniem. Nieludzkim spojrzeniem, 
które sprawia, że człowiek milknie, jakby już był nieżywy. Dlaczego miałabyś się mnie bać?
 Uciekła spojrzeniem, najwidoczniej zażenowana.
 - Dlaczego?
 - Przynależałeś tutaj - powiedziała w końcu głosem, który zdawał się należeć do kogoś 
innego, tak był stłumiony, cichy i nieobecny. - Zawsze tu przynależałeś. Byłeś taki silny i pewny 
siebie, bo tu było twoje miejsce. Teraz jest tak samo, choć nie chcesz tego przyznać i występujesz 
przeciw temu z całą tą twoją absurdalną, źle ulokowaną dumą. Ja nigdy nie należałam.
 Nie chciał się nad tym zastanawiać, nie teraz, kiedy tyle rzeczy wymagało przemyślenia. - 
No cóż, teraz jesteś hrabiną i chyba wreszcie uznałaś, że tu jest twoje miejsce. Prawdę mówiąc, 
bardziej niż ja, ponieważ ojciec zostawił ci wszystko, co nie było związane z tytułem. Czyż nie 
traktują cię z szacunkiem, należnym twojej pozycji?
 - O tak, wszyscy są bardzo uprzejmi. Powiem ci, że kiedy przyjechaliśmy tu z panem 
Wicksem trzy dni temu, trochę się denerwowałam. W końcu jeszcze niedawno byłam tylko 
bękartem poprzedniego lorda, teraz mam zostać tu panią. Jednak wszyscy okazali się bardzo 
wielkoduszni i jestem im za to wdzięczna.
 - Ale nie ciotka Wilhelmina.
 - Ona zachowuje się tak dziwacznie, że człowiekowi po prostu opada szczęka. Wkrótce 
sam się przekonasz. Lecz chyba już pora iść do salonu, prawda? Musisz poznać ciotkę i Jamesa.
 - Doskonale. Nie, nie ruszaj się. Dobry Boże, masz zbyt duży dekolt, Duchesso. Stój 
spokojnie.
 Podszedł do niej i poprawił szal, otulający jej ramiona, a potem związał go w ciasny węzeł 
na jej piersiach. Wyglądało to śmiesznie, lecz ona nie odezwała się ani nie poruszyła, po prostu 
stała spokojnie z rękami opuszczonymi po bokach. Nadal niezadowolony, spróbował podciągnąć 
wyżej stanik sukni. Wysiłek ten z góry skazany byt na niepowodzenie, ponieważ pod biustem 
materiał przytrzymywała mocno zawiązana wstążka. Przez chwilę poczuła na piersiach ciepło jego 
palców. Jeśli nawet spostrzegł, czego dotykają te palce, to nie dał tego po sobie poznać. Powiedział 
tylko, marszcząc brwi: - Nadal mi się nie podoba. Będziesz musiała przerobić ten stanik. Mam 
nadzieję, że inne twoje suknie nie odsłaniają tak wiele. Ten parszywy pies, Trevor, będzie się na 
ciebie gapił. Mam nadzieję, że obrzucisz go jednym z tych twoich lodowatych spojrzeń, żeby się 
poczuł nic nieznaczącym pyłkiem pod twoim pantofelkiem.
 - Myślisz, że woli być parszywym psem niż przeklętym lalusiem?
 Lecz teraz Marcus także wpatrywał się w jej piersi. Spojrzał na swoje palce, tak blisko jej 
ciała. Nie odezwał się. Zobaczyła, że oczy mu pociemniały, a źrenice rozszerzyły się. Rumieniec 
wypłynął mu na policzki. Powoli opuścił palce i lekko przeciągnął nimi po jej nagich ramionach. 
Wyglądał na całkowicie pochłoniętego tym, co robi. Szorstkie palce przesunęły się powoli, by 
dotknąć jej piersi. Poczuła zalewającą ją falę ciepła, drżącą odpowiedź z głębi jej trzewi i pochyliła 
się, przyciskając ciało do tych drażniących palców. Odsunął dłoń. Przez chwilę trwała nieruchomo. 
Wiedziała, że potrzebuje czasu, aby się opanować. A także, iż nie zachowała się tak, jak tego 
oczekiwał. Po prostu zrobiła to, co dyktowało jej ciało, a on uznał to za nie do przyjęcia. W końcu 
udało jej się wykrztusić: - Już czas.
 - Tak - potwierdził dziwnie zduszonym głosem, nadal wpatrując się w jej piersi. - Chyba 
już czas, Duchesso.
 Było już bardzo późno. Ziewnęła, a potem uświadomiła sobie, że nie da rady sama rozpiąć 
guziczków z tyłu sukni. Przez chwilę stała przed lustrem i zastanawiała się, co zrobić. Zanim 
zdążyła cokolwiek wymyślić, drzwi łączące obie sypialnie otworzyły się i do środka wszedł 
Marcus, ubrany w stary aksamitny szlafrok w kolorze burgunda. Jego duże stopy były bose.
 Zamarła. - Co tutaj robisz?
 Podszedł bliżej, zatrzymał się oddalony od niej zaledwie parę centymetrów i uśmiechnął 
się. - Jestem twoim mężem. I panem tego domu. Mogę być wszędzie, gdzie tylko zechcę.
 - Rozumiem - odparła, ze wzrokiem wbitym w wyłogi jego szlafroka. Zauważyła, iż był tak 
stary, że materiał gdzieniegdzie zaczynał się przecierać, zwłaszcza na łokciach.
 - Wątpię w to.
 - Co sądzisz o ciotce Wilhelminie?
 Zmarszczył lekko brwi. - Trudno powiedzieć. Była miła i czarująca, ale nie ufam jej. Co do 
Trevora, miałem rację. Gapił się na twoje piersi i nawet nie próbuj zaprzeczać. James także się 
gapił, lecz widać było, że bardziej interesują go własne troski niż twoje wdzięki. Wszystko poszło 
dobrze. Wszyscy zachowywali się jak należy. Na szczęście sytuacja polityczna zapewnia dosyć 
tematów do rozmowy. Słyszałaś tę przyśpiewkę o wielkiej księżnej Katarzynie? Mówiącą, jaka 
jest wulgarna, pozbawiona ogłady i rozwiązła? Ona, jej brat, car Aleksander i ich błazeństwa 
dostarczą nam tematów do rozmów przy stole na następne trzy miesiące.
 - Słyszałam, jak Spears ją śpiewał. To bardzo dowcipna przyśpiewka, a Spears ma 
doskonały głos.
 - On sam też tak uważa i daje temu wyraz przy każdej okazji. Jak już mówiłem, ciotka 
Wilhelmina zachowywała się normalnie, oczywiście, o ile ludzie z kolonii w ogóle mogą się tak 
zachowywać, zważywszy że mówią tak wolno, iż człowiek miałby ochotę na nich krzyknąć, by 
trochę przyśpieszyli. Tak, dziś wieczorem wszystko poszło dobrze.
 Rzeczywiście, nie było tak okropnie, jak się spodziewała. Ją także zaskoczyło zachowanie 
ciotki, która najwidoczniej dokładała wszelkich starań, by oczarować Marcusa. Co do tego miał 
rację. Przez cały wieczór go obserwowała, nie mogła się powstrzymać. Patrzyła na jego piękne 
usta, słuchała głębokiego głosu i tubalnego śmiechu. Nie mogła oderwać wzroku od jego dłoni, 
takich dużych, z czarnymi włosami na grzbiecie i długimi palcami, palcami, które ją dotykały, 
pieściły ją.
 - Czy mógłbyś rozpiąć mi suknię, Marcusie? Chyba nie uda mi się zrobić tego samej.
 Gdyby chodziło o jakąkolwiek inną kobietę, potraktowałby to jako zaproszenie. Lecz tu nie 
mogło chodzić o nic takiego.
 Nie w przypadku Duchessy. Jego żony. Odwróciła się i uniosła gęsty węzeł połyskujących 
czarnych włosów, upięty luźno na karku. Zwisały mocno skręcone, gdyż dopiero co rozplotła 
warkocze i przeczesała włosy palcami. Ta fryzura, z włosami zaplecionymi w grube warkocze, 
przeplecione wstążkami i zebrane na czubku głowy bardzo do niej pasowała. Jej twarz była zbyt 
piękna, zbyt doskonała, aby przysłaniać ją tymi wszystkimi loczkami, zebranymi, jak nakazywała 
moda, tuż na uszami. Nie, uczesanie, które wybrała, pasowało do niej o wiele lepiej. Rozpiął rząd 
guziczków, ciągnący się przez całą długość pleców. Suknia była całkiem ładna, ciemnoniebieska 
w odcieniu jej oczu. Tylko ten dekolt...
 Kiedy zadanie zostało wykonane, odsunął się. - No - powiedział - Uwolniłem cię od nich.
 Odwróciła się do niego. Nie poruszył się, a w sypialni nie było parawanu. - Chciałabym się 
przebrać. Czy mógłbyś na chwilę wyjść?
 - Nie wyjdę, ale położę się do łóżka.
 Spojrzała na niego, nie rozumiejąc. Patrzyła, jak podchodzi do łóżka, stojącego na 
podwyższeniu, patrzyła na jego piękne, bose stopy, przemierzające podłogę i na to, jak odsuwa 
przykrycie, rozwiązuje pasek szlafroka, zsuwa go z ramion i nagi niczym ciemnowłosy bożek 
wdrapuje się na łóżko. Podciągnął kołdrę do pasa. Strzepnął poduszki pod głową i rozsiadł się. 
Teraz mógł ją obserwować.
 Nie była głupia. Chciał się z nią kochać. Lecz nadal nie mogła się odezwać. Nie znajdowała 
słów. Zbyt była zajęta wspominaniem widoku jego nagiego ciała, tego, jak zrzucał z siebie szlafrok, 
ukazując długie, muskularne plecy, męskie pośladki i smukłe, mocne nogi. Przełknęła ślinę. Brała 
pod uwagę, że on może jeszcze kiedyś tego od niej chcieć, lecz co innego było dopuszczać taką 
możliwość, a co innego widzieć go w swoim łóżku, rozbudzonego i pragnącego się kochać. Z nią.
 Poczuła przypływ nadziei.. Spojrzała na jego pierś, ukrytą pod gęstymi ciemnymi włosami 
i zapytała: - Chcesz, żebym była teraz twoją żoną, Marcusie?
 Uśmiechnął się lekko i skrzyżował ręce za głową. - Rozbierz się, Duchesso.
 Powoli zsunęła suknię z ramion, przesunęła przez biodra i pozwoliła jej opaść na ziemię. 
Wsunęła dłonie pod koszulę i zsunęła z nóg ciemnoniebieskie podwiązki, a potem pończochy. 
Ubrana tylko w koszulę, wyszła z ubrania i powoli zbliżyła się do łóżka.
 - Przedtem mnie nie chciałeś - powiedziała, zatrzymując się krok przed podwyższeniem. 
Jej czarne włosy opadły i otaczały teraz miękką falą twarz, bladą w półmroku. Maggie miała rację. 
Kontrast tych nieprzyzwoicie czarnych włosów z białym ciałem jej ramion i nóg, a także 
nieskazitelną bielą koszuli zapierał dech w piersi. Była doskonała, ta jego żona, która zamroczyła 
go i poślubiła, a potem przyszła do jego łoża i postarała się, aby odebrał jej dziewictwo, aby nie 
mógł - zakładając, że byłby tak beznadziejnie głupi albo tak wściekły - unieważnić ich małżeństwa.
 - To prawda - powiedział - lecz jestem mężczyzną. A ponieważ nie masz w tej sprawie nic 
do powiedzenia, mogę posłużyć się tobą. To zdecydowanie wygodniejsze, niż jechać do 
Darlington w poszukiwaniu jakiejś dziwki, by dostarczyła mi przyjemności. Nie żebym 
spodziewał się po tobie zbyt wiele, lecz będzie musiało wystarczyć. Nie jestem dziś zbyt 
wymagający. A teraz, chodź tutaj. I zdejmij tę koszulę.
 - Ale powiedziałeś, że nie chcesz mieć ze mną dziecka. I że zemścisz się na moim ojcu nie 
pozwalając, by jego potomek odziedziczył tytuł.
 - Tak właśnie powiedziałem i dalej mam zamiar tak zrobić.
 - Nie rozumiem.
 - Wkrótce zrozumiesz. Prosiłbym tylko, byś nie jęczała, nie płakała i nie skarżyła się, gdy 
będę cię brał. Jeżeli musisz leżeć w bezruchu niczym jakaś sztuka stołowego srebra, to trudno, 
jakoś to zniosę, ale żadnego płaczu, słyszysz?
 - Nie będziesz mówił do mnie „Lisette”, prawda?
 Roześmiał się, lecz nie był to przyjemny śmiech. - O, z pewnością nie. Być może będę 
mówił do ciebie „Celeste”.
 Zbladła jeszcze bardziej, drżąc w głębi duszy, lecz nie ujawniając swych uczuć. Nie 
poruszyła się. - Byłeś w Londynie tylko przez jedną noc.
 - Tak, i co z tego?
 - Ta... Celeste, byłeś z nią tej nocy?
 - Tak. Jest dosyć utalentowana. Może nie tak jak Lisette, lecz pochodzi z Bristolu, gdzie 
mogła nabyć doświadczenia głównie z szorstkimi rybakami, pozbawionymi wszelkiej ogłady. Bez 
wątpienia udoskonalenie umiejętności zajmie jej jeszcze rok czy dwa. Chociaż jej piersi robią 
wrażenie. Prawie nie mieszczą mi się w dłoniach. Choć to i tak nie ma znaczenia. Podejdź tu 
wreszcie, Duchesso.
 Ale tym razem posunął się za daleko. Nie zniesie tego ani chwili dłużej. - Nie, Marcusie, 
raczej nie. - Odwróciła się na pięcie i szybko podbiegła do drzwi, mocując się po drodze ze 
szlafrokiem. Już prawie udało jej się dosięgnąć klamki, kiedy poczuła go za sobą i zobaczyła 
wielką dłoń, przytrzymującą drzwi tuż ponad jej głową. Próbowała je otworzyć, ale na próżno.
 Pochylił się, uniósł ręką jej włosy i pocałował ją w kark.
 Stała spokojnie, ze szlafrokiem na poły zarzuconym na ramiona, zapomniawszy o pasku, 
który zgubił się gdzieś po drodze. Musnął jej ucho ciepłym oddechem i delikatnie dotknął 
wargami.
 Nie poruszyła się ani nie odezwała. Wstrzymała oddech.
 Bardzo powoli obrócił ją do siebie, położył dłonie na jej biodrach i podniósł ją. Podszedł do 
łóżka i ułożył ją na plecach. Stał nad nią, nagi, lecz ona nie patrzyła na niego, nie mogła, zbyt była 
przestraszona i podekscytowana. A także nazbyt świadoma jego rozmiarów, jego siły i tego, jak 
dalece odpowiadał jej wyobrażeniom, by móc pozwolić sobie choćby na jedno spojrzenie. W 
milczeniu zdjął z niej szlafrok, a potem odwrócił się i uśmiechnął. - Teraz koszula.
 Uniosła biodra, a on podciągnął cienki materiał do bioder, a potem uniósł ją, przytulił jej 
twarz do swojej piersi i zsunął koszulę przez głowę.
 Ułożył jej głowę z powrotem na poduszce i sam wyciągnął się obok niej. Nie dotknął jej, 
lecz tylko wpatrywał się w jej twarz.
 - Taka zimna, taka opanowana - powiedział, odsuwając jej z czoła pasmo włosów. - Chyba 
właśnie tego mężczyzna powinien oczekiwać od żony, która jest damą. Pewnie wychowują was tak, 
abyście były zimne i opanowane, i nie zdradzały, że w ogóle odczuwacie jakąś przyjemność. Mimo 
to jestem rozczarowany. Masz bardzo ładne uszy, Duchesso. - Pocałował ją w ucho, przesuwając 
językiem wzdłuż linii małżowiny.
 Wciągnęła gwałtownie oddech, ale nie poruszyła się.
 - Nie wkładaj więcej takich sukienek, jaką miałaś dziś wieczór - powiedział z ustami tuż 
przy jej uchu. - Jest piękna i z pewnością kosztowna, lecz to sukienka kokoty.
 - Chciałeś powiedzieć, że to sukienka, jaką nosiłaby moja matka?
 Przez chwilę milczał. - Nie powiedziałem tego.
 - Boisz się, że okażę się ladacznicą, że mam to we krwi i teraz to dziedzictwo zaczęło się 
ujawniać, przynajmniej jeśli idzie o strój.
 - Może, sam nie wiem. Leż spokojnie. - Pochylił się nad nią i poczuł pod dłonią jej piersi. 
Zamknął oczy i przez chwilę rozkoszował się tym uczuciem. Jego dłoń sama powędrowała ku 
twarzy Duchessy, a palce zaczęły powoli przesuwać się po jej policzkach, linii nosa i miękkich 
brwiach. - Jesteś taka biała - powiedział, pochylając się, by pocałować pulsującą na szyi żyłkę. A 
potem nagle poczuła na wargach jego usta, gorące i spragnione i nie myślała już ani o Lisette, ani 
tym bardziej o Celeste, nie myślała o nich w ogóle. Otwarła usta i podzieliła się z nim pragnieniem, 
które rosło gdzieś w niej, domagając się uwolnienia i zaspokojenia, tak iż z trudem 
powstrzymywała cisnący się na usta krzyk.
 Dłoń Marcusa pieściła jej piersi, ugniatając je delikatnie i sprawiając, że to coś w niej rosło 
i rosło, aż wreszcie poczuła, że dłużej już tego nie zniesie. Objęła ramionami jego szyję, 
zafascynowana ciepłem ciała i siłą tego mężczyzny, który teraz należał do niej, który był jej 
mężem i który w końcu, przynajmniej przez te parę chwil, nie gniewał się na nią, lecz pragnął jej. 
To jej wystarczy, pomyślała. Będzie musiało wystarczyć.
 Podniósł głowę i przyjrzał się jej. Zobaczył rumieniec na policzkach i przyśpieszone 
pulsowanie tętnicy na szyi. Ramionami mocno obejmowała jego szyję, przesuwając pieszczotliwie 
dłońmi po karku i plecach.
 - Duchesso - powiedział i wsunął się na nią.
 Jęczała coś bez ładu i składu, nie mogąc się powstrzymać, tak silnie działał na nią żar 
płynący z jego ciała i jego ciężar. Rozchyliła dla niego uda.
 Usłyszała, jak głośno wciąga powietrze, zobaczyła, jak wznosi się nad nią, jak patrzy na jej 
ciało, oddychając szybko i z trudem. A potem poczuła na sobie dotyk jego palców. Nagle 
potrząsnął głową. Wpatrywał się w nią, aż wreszcie, cała drżąca, nie mogła już tego znieść. A 
wtedy uniósł jej biodra i jego usta dotknęły jej brzucha. Czuła na skórze jego język, szorstki, 
gorący i wilgotny i nie wiedziała, co się z nią dzieje, ale nie dbała o to, ponieważ drżenie wewnątrz 
niej przybierało na sile i teraz wiedziała już na pewno, że gdyby spróbowała je powstrzymać, to 
chyba rozpadłaby się na kawałki.
 Krzyknęła i wbiła dłonie w jego barki, ugniatając jego ciało, a potem przeniosła je na włosy, 
pociągnęła, a wtedy on zsunął się niżej i dotknął jej tam ustami. Krzyknęła, tak silne było to 
doznanie. Jęczała, krzyczała i prężyła ciało, rzucając głową po poduszce.
 Czuła, że zaraz zniknie, rozpłynie się. Nigdy nawet nie przypuszczała, że coś takiego jest 
możliwe, a teraz sama to przeżywała, i to trwało i trwało, czuła, jak ją przepełnia. Wiedziała, że 
wkrótce zawładnie nią całą i pragnęła tego. Pogrążyła się w tym niemal bolesnym doznaniu, 
obejmującym nie tylko jej ciało, lecz także umysł i niemal uniemożliwiającym jej oddychanie. 
Szaleństwo zawładnęło wszystkimi jej zmysłami, tak że w końcu była już tylko czuciem, 
uwięziona w pułapce doznań, które wstrząsały nią i zmuszały do krzyku. Marcus zanurzył twarz w 
jej ciało, tak gorące teraz, naciskając na nie, a potem uspokajając delikatnie, bardzo powoli, w 
miarę jak te przedziwne doznania cofały się, choć nie całkowicie.
 Wiedziała, że nadal tam są, ukryte w głębi jej ciała, jakby na coś czekały, a wtedy on uniósł 
się, przez chwilę przyglądał się ich splecionym ciałom, swoim rękom na jej ciele, by zaraz 
otworzyć ją dla siebie i wsunąć się w nią zdecydowanie i głęboko.
 Krzyknęła i podskoczyła tak, że niemal zrzuciła go z siebie, a potem objęła go mocno za 
szyję i przyciągnęła bliżej. Czuła ciężar jego ciała i jego język w swoich ustach zanurzony tam 
równie głęboko, jak członek zanurzony był w niej. Nie trwało to długo, zaledwie parę chwil, a 
potem poczuła, jak jego ciało sztywnieje, a ruchy stają się coraz szybsze, aż wreszcie z jękiem 
wyprężył się i opadł na nią. Z ustami tuż przy jego ustach wysłuchała jego jęku rozkoszy, 
trzymając go tak mocno, jak tylko była w stanie. Nie chciała, by odszedł. Już nigdy.
 ROZDZIAŁ 15
 W końcu to on odsunął się od niej i stanął obok łóżka, ciężko dysząc. Stał, wpatrując się w 
nią w milczeniu. Jego masywna klatka piersiowa błyszczała od potu. Rozpaczliwie pragnęła 
wyciągnąć rękę i dotknąć go, przesunąć palcami po gęstych włosach na jego piersi, konturach 
mocno zarysowanych mięśni ramion, barków i brzucha. Nie wiedziała, ani nawet nie przeszło jej 
przez myśl, że męskie ciało może być takie piękne, tak czyste i silne. Prawdziwe narzędzie 
rozkoszy. Zmusiła się, aby na niego spojrzeć.
 Już prawie uniosła dłonie, rozpaczliwie pragnąc znów poczuć na sobie jego ciężar, czuć 
ciepły oddech na swoim policzku, kiedy uświadomiła sobie, że znowu oddalił się od niej. Poczuła 
się bardzo samotna. Powoli, w milczeniu, ponieważ nie było już o czym mówić, podciągnęła 
kołdrę pod samą brodę. Pragnęła wtopić się w pościel, zniknąć, ponieważ on zachowywał się, jak 
gdyby nigdy w nią nie wszedł, nie sprawił, że drżała i krzyczała, miotając się po łóżku, jak gdyby 
postradała zmysły.
 - Cholera! - rzucił.
 O co mu chodzi? - pomyślała.
 - Dlaczego przeklinasz? Zrobiłam coś nie’ tak?
 Jego oczy, utkwione w twarzy Duchessy, zwęziły się. - Nie chciałem, by to się stało. 
Usłyszała to, ten niesmak w jego głosie.
 Mój Boże, żałował, że to się w ogóle stało! Lecz ona nie była już nieśmiałą dziewicą, którą 
łatwo zranić. Miała swoją dumę, choć może w tej chwili nie bardzo mogła na niej polegać. Starając 
się, aby jej głos brzmiał pewnie, zapytała: - Nie chciałeś, by co się stało? Nie chciałeś ze mną 
zostać?
 Wzruszył ramionami i chwycił szlafrok. - Nie o to chodzi. Chciałem z tobą zostać i to było 
moje potknięcie, nie twoje. Lecz na tym koniec. Następnym razem zrobię to, co muszę. Z 
pewnością ten jeden raz nie będzie miał znaczenia. Nie może mieć.
 - O czym ty mówisz, Marcusie?
 - Przekonasz się - powiedział, uśmiechając się ponuro. - Bez wątpienia przekonasz się o 
tym, i to jeszcze przed świtem.
 Oczekiwała... sama właściwie nie wiedziała czego. Być może jakichś oznak bliskości, 
ponieważ to, jak się dzięki niemu poczuła, przekraczało wszystko, co była w stanie sobie 
wyobrazić. To było wspaniałe, cudowne i sprawiło, że stała się częścią niego, choć była kobietą, a 
on mężczyzną, tak różnym od niej duszą i ciałem. Marcus zaś, w przeciwieństwie do niej, zdawał 
się nie odczuwać nic poza zadowoleniem, że się zadowolił. Mogłaby być Lisette albo Celeste, albo 
każdą inną kobietą bez twarzy, z którymi w przyszłości prawdopodobnie będzie się zadawał. To 
było nie do zniesienia. Nic dla niego nie znaczyła, była tylko żoną, którą wygodnie jest mieć pod 
ręką. Odwróciła głowę, by nie mógł widzieć jej twarzy.
 Marcus wpatrywał się w nią, a jego serce stopniowo uspokajało się. Nigdy dotąd przy 
żadnej kobiecie nie doświadczył przejawów tak czystego, nieskrywanego pożądania. Dopiero teraz 
z nią, przeklętą Duchessa, taką zimną, opanowaną, oziębią wręcz... co za cholerna bzdura! Kiedy 
pieścił ją ustami, zupełnie oszalała, zachowywała się w sposób bardziej niepohamowany niż 
jakakolwiek kobieta, którą poznał w całym swoim dorosłym życiu. A kiedy w nią wszedł, znów 
ogarnęło ją szaleństwo, rzucała się, prężyła, jakby chciała wciągnąć go w siebie jak najgłębiej, 
więc on także oszalał i rzucił się na nią, jakby miał ją pożreć, wchłonąć w siebie. Co za głupiec z 
niego - pozwolił sobie dzielić jej przyjemność i zupełnie stracił kontrolę nad sobą. Boże, nie 
podobało mu się to, co z nim robiła i jakie uczucia budziła w nim jej bliskość.
 Nie będzie oszukiwał sam siebie. Wtedy bardzo mu się to podobało. Ale nie teraz, kiedy 
jego umysł mógł znowu normalnie funkcjonować.
 - Zaskoczyłaś mnie, Duchesso - powiedział, strzepując pyłek z klapy szlafroka i nie patrząc 
na nią, zamierzał bowiem skłamać nie tylko sobie, ale i jej. - Nie leżałaś i nie znosiłaś z 
cierpiętniczą miną tego, co robię. Nie jęczałaś i nie popłakiwałaś. To znaczy jęczałaś, lecz był to 
jęk rozkoszy, nie cierpienia.
 Prawdę mówiąc, krzyczała jak najbardziej lubieżna kobieta świata. Lecz teraz milczała. 
Przycisnęła mocno pięść do ust i nie powiedziała nic.
 - Byłaś chętna. Nawet więcej niż chętna. Wyglądało na to, że pragniesz mnie bardziej niż 
najbardziej utalentowana ladacznica. - Umilkł na chwilę, a kiedy znów się odezwał, jego głos 
brzmiał już o wiele spokojniej i widać było, że stara się zważać na to, co mówi. - Nie to chciałem 
powiedzieć. Zapomnij, że to usłyszałaś. Chciałem powiedzieć, że nie udawałaś. Znam dobrze 
kobiety i wiem, kiedy udają przyjemność. Nie, ty nie udawałaś. Aż trudno w to uwierzyć.
 Łzy popłynęły jej z oczu, ściekając po zaciśniętej pięści, którą przycisnęła mocno do ust, 
aby powstrzymać łkanie. Umarłaby chyba, gdyby dała mu poznać, jak bardzo ją zranił.
 - Nie podoba mi się to, Duchesso. Nie lubię niespodzianek i nie lubię tracić kontroli nad 
sobą. Czy właśnie o to ci chodziło? Chciałaś, żebym stracił kontrolę i począł syna, dziedzica dla 
twego przeklętego ojca, który zapewnił ci to, czego pragnęłaś? Czy na tym polegał układ? Teraz to 
i tak nie ma znaczenia. To się już nie powtórzy, nie w ten sposób. Do zobaczenia.
 Gdy tylko usłyszała, jak z wściekłością zamknął za sobą drzwi łączące ich sypialnie, 
podniosła się i zdmuchnęła świece. Na toaletce stało ich jeszcze kilka, więc wstała. Po drodze do 
toaletki zmyła z siebie jego nasienie, a potem zdmuchnęła resztę świec.
 Czuła się obolała, lecz był to przyjemny ból. Sprawiał, że znowu czuła te miejsca, ukryte w 
swoim ciele, których istnienia w ogóle nie podejrzewała. Wsunęła przez głowę koszulę, weszła do 
łóżka i zanurzyła się głęboko w pościel.
 Długo leżała bezsennie, lecz on już do niej nie przyszedł.
 *
 Kiedy się obudziła, słońce świeciło jasno, zalewając sypialnię potokami światła. 
Zamrugała i ziewnęła. Jej zmącony jeszcze snem umysł nawiedziły wspomnienia wydarzeń 
wczorajszego wieczoru - czułości, szaleństwa i zapomnienia.
 - Dzień dobry.
 Powoli odwróciła głowę. Siedział tuż przy jej łóżku, ubrany od stóp do głów w strój do 
konnej jazdy i błyszczące wysokie buty. Czułość zniknęła, a przepełniające ją jeszcze przed chwilą 
wewnętrzne ciepło rozwiało się niczym sen. Ależ była głupia.
 - Dobrze spałaś?
 Przytaknęła. - Tak, bardzo dobrze.
 - Mężczyzna, który wie, co robi, potrafi sprowadzić na kobietę mocny sen.
 - I vice versa?
 Zachmurzył się. - Tak, to prawda. Tak, spałem bardzo dobrze. Oczywiście, mężczyznę o 
wiele łatwiej zadowolić niż kobietę. - Spochmurniał jeszcze bardziej. - Nie obudziłem się w nocy. 
Gdybym się obudził, wróciłbym do ciebie. - Milczał ponuro, kołysząc nogą w wysokim bucie. - 
Zaskoczyłaś mnie.
 Czekała. Rozpaczliwie pragnęła, by jej powiedział, że jest z niej zadowolony, że wreszcie 
jej pragnie. I że ubiegłej nocy nie mówił poważnie.
 - Tak, bardzo mnie zaskoczyłaś. Zupełnie oszalałaś, kiedy dotknąłem cię tam ustami. A 
kiedy w ciebie wszedłem, o mało mnie nie zrzuciłaś.
 Z pewnością nie powinien mówić o tym tak otwarcie, nie teraz, w biały dzień, lecz to był 
przecież Marcus, jej mąż, więc powiedziała uczciwie: - Doświadczyłam uczuć, których istnienia 
nigdy nie podejrzewałam. Nie mogłam się powstrzymać.
 - O, tak, wierzę ci. Nie wątpię, że gdybyś tylko potrafiła, na pewno byś się powstrzymała. - 
Umilkł.
 Ciekawe, o czym on myśli. Chciało jej się krzyczeć, tak bardzo czuła się skrzywdzona. - 
Nie powinieneś być zaskoczony, że zachowałam się jak ladacznica, Marcusie - powiedziała 
głosem niewiele głośniejszym od szeptu. - Sam uznałeś, że moja suknia to suknia kokoty, suknia, 
jaką mogłaby nosić moja matka. Dlaczego nie miałabym reagować na mężczyznę tak, jak 
prawdopodobnie ona reagowała na mego ojca? Powiedziałeś, że zachowywałam się jak szalona. 
Być może powinieneś powiedzieć, że byłam po prostu lubieżna. W końcu jestem bękartem, a moja 
matka była tylko utrzymanką bogatego mężczyzny, jego płatną dziwką.
 - To nie jest zabawne - stwierdził zimno. - Stajesz się melodramatyczna, a to do ciebie nie 
pasuje.
 Potrząsnęła głową. A zatem powiedziała to, a on nie zaprzeczył, zmienił tylko temat. Wstał 
i zaczął niespokojnie przemierzać sypialnię. Zobaczyła, że ma ze sobą szpicrutę. Chodząc po 
pokoju, uderzał się nią w prawe udo. Odwrócił się i powiedział: - Ten przeklęty Spears wisiał nade 
mną od rana. Nie mogłem dłużej spać, ponieważ we śnie słyszałem jego oddech, widziałem to 
pełne dezaprobaty oblicze zgorszonego klechy i słyszałem, jak napomina mnie, bym wyrzekł się 
grzechu. A kiedy się obudziłem, on rzeczywiście tam był.
 Milczała.
 - Milczysz? No tak, jak zwykle. W ten sposób niczym nie ryzykujesz, prawda? No cóż, to 
bez znaczenia. Spears wie, że byłem w twoim łóżku, bez wątpienia wyprawiając z tobą jakieś 
niewyobrażalne bezeceństwa. Był bardzo zatroskany. Jestem pewien, że Badger stał za drzwiami, 
niecierpliwie czekając na pełny raport. Powiedziałem Spearsowi, żeby się odpieprzył. Napuszył się 
tak, że wyglądał zupełnie jak książę regent, tylko bez brzucha, i powiedział tym swoim bezczelnie 
krnąbrnym tonem, że w takim razie zajmie się przygotowaniem dla mnie kąpieli. A tak naprawdę 
pewnie zaraz poleciał do Badgera, nielojalny sukinsyn. Czy powinienem był mu powiedzieć, że 
byłaś bardziej niż chętna? - powiedział drwiąco, uderzając lekko szpicrutą o lewą dłoń. - A może 
powinienem był wspomnieć o twoich jękach, o tym, jak wiłaś się, drżałaś i prężyłaś, gdy cię 
dotknąłem? Nie, chyba nie. Lepiej zostawmy go w przekonaniu, że jesteś istną Madonną. Milczysz. 
Trudno. Twoja rudowłosa pokojówka nie miała racji. Jesteś więcej niż ładna. Nie trzeba naciągać 
faktów. Jesteś cholernie piękna z tymi czarnymi włosami okalającymi twarz, z czerwonymi i 
obrzmiałymi wargami. Czy byłem zbyt brutalny? - Pochylił się i oparł dłonie na łóżku tuż obok niej. 
Poczuła na policzku jego ciepły oddech. - Trochę spuchnięte, lecz nic poza tym. Mam coś do 
załatwienia, gdyż w przeciwnym razie zostałbym tutaj i pocałował cię, a gdybym cię pocałował, w 
następnej chwili ta koszula leżałaby w nieładzie u twoich stóp, podobnie jak moje spodnie u moich. 
Wskoczyłbym na ciebie tak szybko, że pewnie zemdlałabyś, przerażona moim grubiaństwem. Tak, 
gdybym to zrobił, z pewnością nie zachowywałabyś się tak jak wczoraj. Zemdlałabyś, to więcej niż 
pewne.
 Spojrzała prosto w jego niebieskie oczy i powiedziała: - A może nie.
 Drgnął, przez chwilę spoglądał w rozterce na jej usta, a potem zmusił się, by odejść od 
łóżka. - Do zobaczenia później.
Wyszedł, a ona natychmiast zaczęła się zastanawiać, co też mógł mieć na myśli. Zaskoczyła go, to 
już coś. Po chwili weszła Maggie, bez wątpienia przysłana przez Marcusa i wkrótce Duchessa, 
wykąpana, pudrowana i uperfumowana, wkładała już skromną poranną suknię z białego batystu, 
obszytą dwiema szerokimi falbanami. Suknia otulała wdzięcznie jej kostki, sięgając miejsca, gdzie 
wstążki białych pantofelków krzyżowały się na równie białych pończochach. Słodkie bufiaste 
rękawki dodawały sukni uroku, sprawiając, że wyglądała w niej jak dobrze wychowana, nieśmiała 
debiutantka. Dlaczego w ogóle kupiła coś takiego? Ach, ale przecież zrobiła to wtedy, gdy nie 
wiedziała jeszcze nic o tym, co dzieje się pomiędzy kobietą a mężczyzną, a dokładnie mówiąc, co 
Marcus jej zrobi i jak się będzie wtedy czuła. Westchnęła i spróbowała obniżyć stanik sukni, ale 
nic z tego. Koronki dekoltu zakrywały ją po szyję.
 - Co ty wyprawiasz, Duchesso? - spytała Maggie. - Dlaczego psujesz linię tej ślicznej sukni? 
Ach, rozumiem, chcesz skusić lorda. Nie martw się, przy twoich pozostałych zaletach nie musisz 
pokazywać piersi, chociaż to nigdy nie zaszkodzi.
 Duchessa roześmiała się, lecz był to smutny śmiech, który sprawił, że nawet Maggie na 
chwilę odjęło mowę. Lecz tylko na chwilę. - Wiesz, to dobrze, że długie włosy znowu wracają do 
mody. Wszyscy ci mizdrzący się fryzjerczycy ze swoimi nożycami będą musieli odczepić się od 
damskich głów. Spleciemy teraz warkocze i upniemy je na czubku głowy. Tylko nad karkiem 
zostawimy kilka kędziorków. Te głupiutkie loczki, zebrane po obu stronach twarzy, nie pasują do 
ciebie... chociaż do mnie, owszem. Ja muszę je nosić, lecz w twoim przypadku nie ma takiej 
potrzeby. I przestań się martwić, że on nie dostrzeże innych twoich wdzięków. Mężczyźni zawsze 
wszystko zauważają, zwłaszcza tam, gdzie chodzi o kobiety, chociaż czasami nie przyznają się do 
tego, bo uważają, że takie zachowanie nie przystoi dżentelmenom.
 Monolog Maggie natychmiast zamknął Duchessie usta. - Rozumiem, Maggie - powiedziała 
w końcu. - Dziękuję ci.
 Maggie rozpromieniła się i natychmiast poklepała swoje włosy, zwisające w niezliczonych 
loczkach po obu stronach jej twarzy. Rzeczywiście, do niej ta fryzura pasowała doskonale.
 *
 Badger czekał na nią w pokoju śniadaniowym - małym, okrągłym pomieszczeniu, pełnym 
słonecznego światła, wpadającego przez szerokie okna, wychodzące na wschodnią stronę domu. 
Stół nie był wystarczająco duży, by mógł pomieścić wszystkich stołowników, przebywających 
aktualnie w Chase Park, Duchessa domyśliła się więc, że musieli zjeść śniadanie wcześniej, w 
dużej jadalni. Dzięki Bogu, była przy stole sama i mogła spoglądać w spokoju na stajnie, ukryte za 
rzędem drzew i starannie przyciętych krzewów.
 - Jesteś blada i zbyt chuda. Zjedz tę owsiankę, ugotowałem ją sam według szkockiego 
przepisu.
 Pozwoliła mu posadzić się przy stole i wbiła wzrok w parujące płatki. - Nienawidzę 
owsianki, Badger. I nie jestem chuda. To ta głupiutka sukienka małej dziewczynki sprawia, że nie 
wyglądam jak należy.
 Badger zachmurzył się. - Zapomniałem. Rzeczywiście, nie lubiłaś ich już kiedy byłaś małą 
pchełką. Dobrze, masz tu słodkie bułeczki, zjedz je. Wyglądasz bardzo dobrze, wierz mi, nawet w 
tej dziewiczo skromnej sukience. Trochę nereczek?
 - Nie, dziękuję. Więc pani Gooseberry wpuściła cię w końcu do kuchni? Wiem, jak 
wyglądam, Badger. Krótko mówiąc, komicznie.
 - Domyślam się, że jego lordowska mość poprosił - dziś rano panią Gooseberry, by wzięła 
sobie krótki - urlop. Teraz ja odpowiadam za kuchnię. Jest jeszcze dwóch innych kucharzy, więc 
mogę zagonić ich do pracy, gdy sam nie będę miał ochoty gotować. Powiedziałem jego 
lordowskiej mości, że przede wszystkim jestem twoim lokajem i mam swoje obowiązki. 
Natychmiast przybrał tę swoją nieznoszącą sprzeciwu minę, lecz muszę przyznać, że opanował się 
jakoś. Wyglądasz w tej sukni jak wątły kurczaczek i lepiej by było dla niego, gdyby jego 
lordowska mość tak właśnie cię traktował.
 - Bułeczki są wspaniałe, Badger. Co do jego lordowskiej mości, to zawsze zachowuje się, 
jak chce. Nie zmienisz go. A poza tym nie jestem kurczakiem, wątłym czy jakimkolwiek innym.
 - Oczywiście. A teraz, skoro już ugryzłaś kęs tej bułki, połknij go. Właśnie tak. Pan Spears 
i ja postaramy się wpłynąć na jego lordowską mość, jeżeli okaże się to konieczne. A teraz 
opowiedz mi wszystko. Pan Spears bardzo się martwi, ponieważ jego lordowska mość był rano 
zgryźliwy i nieuprzejmy...
 - Tak, wiem. Marcus powiedział mu, żeby... o, właśnie, by się odpieprzył.
 Biedny Badger omal nie dostał zeza, tak bardzo był zaszokowany. - Nie możesz wiedzieć, 
co to znaczy.
 - No cóż, rzeczywiście, ale nie może to być nic przyjemnego, zważywszy, kto to powiedział 
i jaki był wtedy wściekły.
 - Ja ci na pewno nie powiem. Po prostu nigdy więcej nie używaj tego słowa, dobrze? A 
teraz powiedz mi, co się stało.
 Omal nie zakrztusiła się kęsem bułki. - Nie mogę, Badger, to zbyt osobiste.
 - Lecz chyba nie skrzywdził cię znowu, prawda?
 - Przedtem też mnie nie skrzywdził, nie fizycznie. I wczoraj także nie. Prawdę mówiąc, 
wręcz przeciwnie.
 - Doprawdy, dziwne. A może nie? Muszę to przemyśleć. Boże, zarumieniłaś się! Ty, 
Duchessa, która potrafi zamrozić spojrzeniem brodawkę na twarzy...
 - Badger, to prawda, że przez te wszystkie lata byłeś dla mnie niczym ojciec, lecz musisz 
zrozumieć, że takie uwagi wprawiają mnie w zakłopotanie. Nie jestem oziębła, naprawdę.
 - Tak, chyba rzeczywiście wprawiłem cię w zakłopotanie. Powiem panu Spearsowi, by się 
nie martwił. I że nie będziesz używać więcej brzydkich słów. Ale obiecaj, że powiesz mi, jeśli jego 
lordowska mość zrobi coś, co... jakby tu powiedzieć... nie przystoi dżentelmenowi?
 - No, nie wiem - powiedziała, najwidoczniej zaciekawiona. Co też to może być takiego, 
zastanawiała się. Ona sama ostatniej nocy zachowywała się tak, że gdyby ją wcześniej ktoś o to 
zapytał, uznałaby to za niemożliwe. Nazywając rzeczy po imieniu, zachowywała się jak dziwka. A 
może naprawdę nią jest? Spojrzała na Badgera. Nie, nie może go zapytać, umarłaby z zażenowania. 
Ciotka Gweneth też nie wchodziła w rachubę. Oczami wyobraźni zobaczyła siebie, jak mówi 
ciotce tym swoim opanowanym tonem, że zupełnie straciła nad sobą kontrolę, że wcale nie chciała 
się kontrolować. O mało nie pękła, tak było jej dobrze.
 O co tu mogło chodzić? Co Marcus mógł jeszcze zrobić? Mógł zostać z nią, tulić ją, 
całować, a potem usnąć przy niej, lecz nie sądziła, by Badgerowi chodziło właśnie o to. Była 
bardzo zaciekawiona.
 - Spotkajmy się później w tym małym pokoju śniadaniowym, który tak lubisz, to ustalimy 
menu na cały tydzień. Mam wielką ochotę wypróbować kilka tych wyrafinowanych francuskich 
przepisów. Filet de truite poche a la sauce aux capres nie był najgorszy, prawda?
 - A, tak, pstrąg z kaparami.
 - Te pommes-noisettes też trudno zapomnieć.
 - Nie, z pewnością nie zapomnę kulek ziemniaczanych.
 Uśmiechnął się do niej. - A może trochę asperges tendres a la sauce Bernaisel Taak, z 
pewnością. A zatem za dwadzieścia minut?
 Skinęła głową. Badger poklepał ją po ramieniu i odmaszerował do kuchni.
 - Nie powinnaś tak bardzo spoufalać się ze służbą, Duchesso. On nie tylko cię dotknął, ale 
rozmawiał z tobą bez cienia szacunku. W dodatku po francusku.
 - Słyszała pani wszystko, czy tylko koniec naszej rozmowy?
 - Ośmielę się powiedzieć, że słyszałam dosyć. - To była ciotka Wilhelmina, gotowa do 
kolejnej potyczki.
 - Jaki piękny dzień, prawda? - powiedziała Duchessa jak gdyby nigdy nic. - Wybieram się 
na spacer. Jak myślisz, ciotko, co byłoby odpowiedniejsze: wiejski czepek czy mały słomkowy 
kapelusik związany pod brodą białymi wstążkami?
 Ciotka Wilhelmina zmarszczyła brwi, sfrustrowana. Przygryzła dolną wargę.
 - A może powinnam przebrać się w strój do konnej jazdy? Wtedy mogłabym włożyć ten 
prześliczny czarny toczek, oblamowany bobrzym futrem i ozdobiony krótkim strusim piórem. Nie 
sądzisz?
 - Mam nadzieję, że koń cię zrzuci, ty dziwko.
 - Co takiego? Przepraszam, nie dosłyszałam.
 - Wyraziłam nadzieję, że wreszcie przestałaś się smucić, to wszystko.
 - Ach, oczywiście. Tak mi się zdawało. Zdumiewa mnie twoja troska, ciotko. Jest jeszcze 
dość wcześnie, prawda?
 - Dlaczego nie zaśniesz wiecznym snem?
 Duchessa przechyliła głowę na bok i uśmiechnęła się do niej.
 - Spytałam tylko, dlaczego nie cieszysz się pięknym dniem?
 - Oczywiście, że właśnie to powiedziałaś, ciotko. Doprawdy, takiej troski ze strony rodziny 
nie doświadczyłam, odkąd pan Wicks powiedział mi o spadku.
 - No cóż, my wszyscy wolelibyśmy nigdy o tobie nie usłyszeć, lecz, oczywiście, 
usłyszeliśmy, ponieważ Gweneth pisywała do nas. Wszyscy wiedzą, że wyszłaś za lorda dla jego 
pozycji i majątku.
 - Wszyscy? Mogłabyś to sprecyzować, ciotko?
 Ciotka Wilhelmina z nieukrywaną nonszalancją wzruszyła ramionami. - Och, mój drogi 
syn, Trevor, powiedział, że tak było, a on jest bardzo bystry. Trevor miałby powiedzieć coś 
takiego?
 - To nieprawda - stwierdziła spokojnie, chociaż nie przyszło jej to łatwo. - Prawdę mówiąc, 
odziedziczyłam pięćdziesiąt tysięcy funtów. To dosyć znaczna suma. A zatem gdybyśmy się nie 
pobrali, to Marcus by na tym stracił, nie ja.
 - Pięćdziesiąt tysięcy funtów! To niesłychane, żeby zostawić taki majątek bękartowi!
 - Nie byłam bękartem zbyt długo po tym, jak zostawił mi pieniądze. Z pewnością pamiętasz, 
ciotko, że ojciec mnie uznał i radzę ci więcej o tym nie zapominać. To strasznie nudne, kiedy tak 
stale zapominasz o różnych sprawach. Tak nudne, że chce mi się ziewać.
 - Lord cię nie lubi. Ożenił się z tobą, bo musiał. Będzie brał sobie jedną kochankę za drugą, 
żeby defilowały przed twoim impertynencko zadartym nosem.
 - No cóż, to już nie twoja sprawa, prawda, ciotko? Wtedy i tak dawno cię tu nie będzie. 
Wrócisz do
 Baltimore, a ja i tak zapomnę o wszystkim, co mi powiedziałaś.
 Co rzekłszy, zostawiła ciotkę osłupiałą, niezdolną do riposty i pośpieszyła do pokoju 
śniadaniowego, gdzie spotkała się z Badgerem i zaaprobowała menu, choć zrobiła dwie poprawki. 
- Pamiętasz te roehamptońskie bułeczki, które tak często piekłeś? Chciałabym znów ich spróbować. 
Ach, i może przyrządziłbyś solonego dorsza z pasternakiem?
 Badger uśmiechnął się. - Przykro mi, Duchesso, ale świeża ryba będzie najwcześniej we 
środę. Muszę posłać chłopaka na targ rybny do Stockton. Jak sądzisz, czy tym amerykańskim 
krewniakom będzie smakowała potrawka z zająca?
 - O tak, z pewnością, nie są aż tak prowincjonalni. Podaj tego zająca z odrobiną galaretki z 
czerwonych porzeczek i fasolką szparagową.
 Spojrzał na nią karcąco. - Oczywiście, zawsze przestrzegam starego przepisu z Lincolshire.
 Po półgodzinie opuściła swoją sypialnię ubrana w czarny strój do konnej jazdy z epoletami 
i wciętą talią, wysokie czarne buty i mały czarny toczek, oblamowany futrem bobra i 
przyozdobiony pawim piórkiem. Poszła do stajni, aby poprosić o osiodłanie spokojnej klaczki, 
Birdie, na której, za poradą Lambkina, jeździła dwa dni wcześniej.
 Trevor właśnie dosiadał Clancy’ego, śmiejąc się z bezskutecznych prób zwierzęcia, 
usiłującego się go pozbyć. Poklepywał lśniącą szyję olbrzymiego ogiera, najwidoczniej ciesząc się 
perspektywą zamierzonej przejażdżki. Zobaczył ją i zawołał: - Jedź ze mną, Duchesso! Wybieram 
się do Reeth, na polecenie matki.
 - To dwie godziny jazdy, Trevorze.
 - Tak, wiem. Sampson udzielił mi dokładnych wskazówek. Jedź ze mną.
 - Chwileczkę - powiedział Marcus, zbliżając się do nich. Uderzał się szpicrutą po prawym 
udzie. - Ja też miałbym ochotę się przejechać. Na pewno byś się zgubił, Trevorze, a Bóg jeden wie, 
że Duchessa nie znalazłaby drogi do najbliższej doliny, gdybym jej nie pokazał, którędy ma jechać.
 Trevor uniósł wysoko ciemne brwi. - Pomimo rozlicznych kłopotów, które niewątpliwie 
spadłyby nam na głowy, jakoś dalibyśmy sobie radę, Marcusie - powiedział, tak silnie rozwlekając 
słowa, iż Duchessa mimo woli zaczęła się zastanawiać, jak to możliwe, że daje radę wypowiedzieć 
to, o co mu chodzi, w czasie krótszym niż godzina. - Widzę jednak, że jesteś zdecydowany do nas 
dołączyć. Pośpiesz się zatem, drogi kuzynie, nim Clancy zorientuje się, że ma obok siebie klacz, bo 
wtedy znajdziemy się w nie lada kłopotach.
 Wyjechali z podwórza stajni, minęli park, a potem ruszyli długim podjazdem, 
obramowanym szeregiem olbrzymich dębów i lip, z którego wjechali na krętą wiejską drogę, 
prowadzącą na południowy zachód. Nie rozmawiali. Duchessa z przyjemnością wdychała czyste 
letnie powietrze, nie przejmując się obrażoną miną Marcusa. Uśmiechnęła się nawet, gdy 
dostrzegła, jak usiłuje odseparować ją do Trevora, wciskając Stanleya pomiędzy Clancy’ego a 
Birdie. Był najwidoczniej zazdrosny. Zdumiało ją to, ale i dziwnie podniosło na duchu. 
Uśmiechnęła się ponad ściągniętymi uszami Birdie. Ciekawe, jak długo zdoła się powstrzymać, 
pomyślała.
 Oczywiście, nie trwało to długo.
 - Nie podoba mi się, że wybierasz się na przejażdżkę z obcymi mężczyznami, Duchesso, i 
to bez mojego pozwolenia.
 ROZDZIAŁ 16
 Odwróciła się w siodle. - Z obcymi? Naprawdę uważasz, że Trevor to ktoś obcy? I jaki 
jeszcze? Egzotyczny? Osobliwy? Sądziłam, że tylko jego imię uważasz za dziwaczne?
 - Wiesz bardzo dobrze, co miałem na myśli, moja pani. I nie chwytaj mnie za słówka, 
zwłaszcza w obecności tego kundla. Zbyt wielką mu to sprawia satysfakcję.
 - Więc jestem kundlem, a nie obcym. Zawsze to jakiś postęp, drogi kuzynie.
 Marcus zdał sobie sprawę, że znowu zrobił z siebie głupca i ta świadomość pomogła mu 
utrzymać język na wodzy aż do Richmond.
 Miasto leżało zaledwie o cztery mile na wschód od małej, ukrytej pośród wzgórz wioski - 
Reeth. Zatrzymali się w gospodzie Pod Czarnym Bykiem, by napić się jabłecznika.
 - Ponieważ jesteś ze mną - poinformował lord Chase swoją małżonkę, pomagając jej zsiąść 
z konia - będziesz mogła wejść z nami do baru. Jednak gdybyś przyjechała tu sama z tym kundlem, 
musiałabyś czekać na zewnątrz, na podwórzu, żeby każdy widział, że przestrzegasz zasad, które 
dyktuje ci twoja pozycja i zdrowy rozsądek.
 - Cóż za uważający małżonek - powiedział Trevor, uśmiechając się kpiąco. - A teraz, 
Marcusie, bądź tak miły i przestań mi dokuczać. Chętnie napiłbym się czegoś. Czy on zawsze tak 
bardzo przejmuje się tym, co ludzie o tobie mówią? - dodał, zwracając się do Duchessy.
 - Nie - powiedziała - to pierwszy raz. I nawet mi się to podoba. Wygląda przy tym tak 
władczo.
 - Władczo? To istna pieszczota dla ucha, prawda, Marcusie?
 Cokolwiek Marcus o tym pomyślał, zatrzymał to przy sobie.
 Ku zdumieniu Duchessy, kiedy już się usadowili, a na stole znalazły się dwa kufle piwa i 
lemoniada dla niej, panowie zaczęli rozprawiać o wojnie pomiędzy Anglią a Ameryką. 
Rozmawiali jak najlepsi przyjaciele, jak dwaj żołnierze, omawiający strategię i taktykę. Odnosili 
się przy tym do siebie nad wyraz przyjaźnie, przynajmniej dopóki ona siedziała cicho, co zresztą 
robiła, zadowolona, że może przyglądać się Marcusowi, słuchać jego głosu, w tak pewny i 
lakoniczny, choć nieco dosadny sposób rozprawiającego o tym, na czym znał się najlepiej.
 Kiedy jechali przez rozległe błonia Reeth, powiedziała do Trevora: - To jedna z najbardziej 
czarujących wiosek Swaledale. Widzisz te czarno-białe domki? Czyż nie są niezwykłe? I jest tu 
mnóstwo garncarzy. Reeth słynie ze swoich wyrobów garncarskich.
 Uśmiechnął się, słysząc entuzjazm w jej głosie i skinął głową. - Sklep, do którego się 
wybieram, znajduje się przy High Row.
 Marcus spochmurniał, lecz nie odezwał się.
 - To po zachodniej stronie błoń. A na tych wzgórzach wydobywa się ołów - dodała, 
uśmiechając się znowu do niego.
 - Jeszcze parę okruchów twojej wiedzy, Duchesso? - zapytał Marcus zgryźliwie.
 - Lubię dowiadywać się nowych rzeczy - wtrącił Trevor. - A tego rodzaju wiedzy chyba 
żaden mąż nie powinien mieć żonie za złe.
 - No cóż, zastanówmy się. Gdyby starczyło nam czasu, moglibyśmy pojechać do Muker, 
najbardziej niedostępnej i odosobnionej z yorkshirskich dolin.
 Jest tam naprawdę dziko. Wyobrażam sobie, że góry Szkocji muszą wyglądać podobnie.
 - Co za urocza nazwa - Muker.
 Uświadomiła sobie, że mówi te wszystkie nonsensy tylko po to, by zdenerwować Marcusa. 
Była zdumiona i raczej niezadowolona z tego, że tak doskonale nad sobą panował. Gdyby byli 
sami, pewnie już dawno zacząłby przeklinać, upominać ją, by nie zachowywała się jak kretynka - 
jednym słowem, zachowywać się po swojemu. Mogła go sobie wyobrazić, jak marszczy brwi i 
mruczy pod nosem. Tymczasem jego twarz pozostawała zimna i nieprzystępna. I choć wydawał się 
zdegustowany, milczał uparcie. Przełknęła ślinę i odwróciła wzrok. Czyżby naprawdę był 
zazdrosny?
 Dzień był ciepły, lecz nieprzesadnie. Wyglądało na to, że będzie padać, lecz miała nadzieję, 
że nie wcześniej, niż po południu.
 - Wydaje się - powiedziała do Trevora, gdy zostawili konie stajennemu, który zręcznie 
chwycił rzuconą mu jednopensówkę - iż Marcus w końcu uznał, że jesteś w porządku, pomimo 
twego imienia.
 Trevor roześmiał się, zerkając na Marcusa. - Najwidoczniej moja umiejętność radzenia 
sobie z Clancym wprawia go w taki podziw, że postanowił przejść do porządku nad moim 
imieniem. Prawda, kuzynie?
 - Clancy - powiedział Marcus - jest nieobliczalny. Nie da się przewidzieć, kogo zechce 
słuchać.
 Trevor znów tylko się roześmiał.
 - Marcus zawsze mówi to, co myśli.
 - Co za ulga, że nie jest dyplomatą - powiedział Trevor - gdyż Anglia byłaby już w stanie 
wojny z całym światem.
 Roześmiała się. Ten słodki dźwięk zaskoczył Trevora i jeszcze bardziej rozwścieczył 
Marcusa. - Opowiedział ci o dziedzictwie Wyndhamów? - zapytał Trevor.
 - Nie, opowiedz mi, proszę.
 - Nie ma potrzeby zaprzątać jej głowy tymi bzdurami - wtrącił Marcus. - Sam powiedziałeś 
mi o tym tylko dlatego, iż uważałeś to za ciekawą opowieść, wartą nie więcej niż zwykła bajka.
 - Być może nie jest więcej warta, ale z pewnością ciekawa. A poza tym moja matka wierzy, 
że prawdziwa. Posłuchaj Duchesso i zapamiętaj.
 Opowiedział jej o skarbie ukrytym w szesnastym wieku, prawdopodobnie za panowania 
Henryka VIII, w trakcie jego małżeństwa z Anną Boleyn, tą ladacznicą bez skrupułów. Wspomniał, 
jak ojciec opowiadając im o tym, zastanawiał się, czym mógł być ten skarb, lecz wiedział, po 
prostu wiedział, że wiele był wart i że został ukryty gdzieś w Chase Park. Wystarczy go odnaleźć. 
Powiedział jej też, iż ciotka Gweneth korespondowała z jego ojcem, a potem z matką. - 
Powiedziałem Marcusowi, że mój ojciec nie potrafił umiejscowić skarbu, lecz okres panowania 
Henryka VIII przewijał się w jego opowieściach częściej niż jakikolwiek inny. Dlatego 
przyjechaliśmy do Reeth. Matka uważa, że istnieje wskazówka i że należy jej szukać w sklepie 
antykwariusza, Leonardo Burgessa. Mój ojciec i ten pan Burgess przyjaźnili się jako chłopcy i 
młodzi mężczyźni, a potem korespondowali ze sobą przez wszystkie te lata. Pan Burgess miał tu na 
wszystko baczenie - tak przynajmniej mówił ojciec - a w zeszłym roku napisał do mojej matki, że 
chyba odnalazł trop. Wydawał się mocno podekscytowany. Więc zostaliśmy poszukiwaczami 
skarbów, Duchesso. I co ty na to? Chcesz się do nas przyłączyć?
 - Myślę, że to wspaniałe - powiedziała i roześmiała się znowu. Przez chwilę wydawało jej 
się, że słyszy, jak Marcus mruczy pod nosem: „przeklęty głupiec, cholerny, przeklęty głupiec.” - 
Lecz twoja matka z pewnością nie byłaby zadowolona, gdyby wiedziała, że opowiedziałeś nam o 
skarbie.
 - To bez znaczenia - powiedział Trevor, wzruszając ramionami. - Jak już mówiłem, nie 
wierzę w jego istnienie. Zgadzam się pod tym względem z Marcusem. To tylko taka zabawa, która 
pomoże nam zabić czas, dopóki nie uda mi się namówić matki, żeby zgodziła się pojechać do 
Londynu. Lecz zanim będę mógł to zrobić, należy wyczerpać wszelkie możliwości. Musi być 
przekonana, że nie ma żadnego skarbu i nigdy nie było. Z pewnością zauważyliście, że jest raczej 
nieustępliwa.
 - Lecz jeśli coś takiego istnieje i my to znajdziemy, i tak będzie należeć do Marcusa. Z 
pewnością twoja matka zdaje sobie z tego sprawę.
 - Dlatego niewątpliwie miałaby ochotę natrzeć mi uszu za to, że opowiedziałem wam tę 
historię. Gdyby choć przeszło jej przez myśl, że zabrałem was dzisiaj ze sobą na tę wyprawę, z 
pewnością niewątpliwie musiałaby się powstrzymać, żeby nie poderżnąć mi gardła. Przypuszczam, 
że ma zamiar wykopać skarb po cichu podczas pełni księżyca, zapakować go do powozu i ulotnić 
się tak, abyś o niczym nie wiedział, Marcusie.
 - Zaraz po powrocie powiem jej, gdzie byliśmy - oświadczył Marcus. - Poderżnie ci gardło, 
powiadasz? Co za przyjemna myśl...
 - Nie martw się, Trevorze, nie zrobi tego. Twoja matka nigdy się nie dowie, że maczaliśmy 
palce w poszukiwaniach. A Urszula? Co ona o tym myśli?
 - Urszula to dziewczyna - powiedział Trevor, ze zdziwieniem przyglądając się Duchessie.
 - Bez wątpienia. Ale co ona myśli o skarbie?
 - Nie mam pojęcia.
 - Dziewczęta też mają rozum, Trevorze. I wyobraźnię. A także wiele innych zdolności, o 
których mężczyznom nawet się nie śniło.
 - Zapewne - powiedział tylko i umilkł.
 - Duchessa ma rację. Dziewczęta mają wiele talentów, którymi bez ustanku zadziwiają 
mężczyzn - powiedział Marcus, spoglądając znacząco na śliczną, młodą dziewczynę, 
przyglądającą się otwarcie obu mężczyznom. - Na przykład ta panienka, tam w kącie, z pewnością 
ma ochotę na mały flirt... a może na coś więcej?
 Duchessa umilkła w pół słowa.
 Trevor zmarszczył brwi.
 W milczeniu skierowali się w stronę High Row.
 Pan Burgess okazał się zupełnie nie taki, jak się spodziewali. Gdy tylko podali swoje 
nazwiska, wprowadził ich pośpiesznie do wnętrza zakurzonego sklepu, opuścił zasłony i pociągnął 
całą trójkę ku ciemnemu kątowi.
 - Nie uwierzy pan - powiedział, potrząsając entuzjastycznie dłonią Trevora.
 - Prawdopodobnie nie - odparł Trevor, uśmiechając się, aby złagodzić obraźliwą wymowę 
tych słów.
 Pan Leonardo Burgess był potężnym mężczyzną, zupełnie łysym, ale chlubiącym się 
bujnym czarnym wąsem, któremu najwidoczniej nie żałował wosku. Mówił i uśmiechał się 
nieustannie, ukazując przy tym krzywe przednie zęby.
 - Cieszę się, że pan przyjechał, panie Wyndham. I pan, milordzie. Znałem pańskiego wuja, 
lecz nigdy dotąd nie spotkałem pańskiej żony. To dla mnie zaszczyt, milady. Doskonale, doskonale. 
A teraz, za pozwoleniem, nie mam słów, żeby wyrazić, jak bardzo zmartwiła mnie wiadomość o 
śmierci pańskiego ojca, i panie Wyndham.
 Ojciec Trevora wprawdzie nie żył już od pięciu lat, jednak Trevor skinął uprzejmie głową i 
podziękował panu Burgessowi.
 - Jak rozumiem, przybyliście państwo, aby dowiedzieć się czegoś, co pozwoliłoby nam 
odnaleźć skarb Wyndhamów? - powiedział wreszcie Burgess, podchodząc bliżej i jeszcze bardziej 
zniżając glos. - Ach, chłopcze, nie jestem głupi i domyślam się, że nie traktujesz tego wszystkiego 
poważnie. Sądzisz zapewne, że to bajania, majaczenia chorego umysłu. Poprzedni lord tylko się z 
tego śmiał. Ale czy ja wyglądam na człowieka, który oddawałby się czczej gadaninie? Widzę, że 
nadal mi pan nie wierzy. Uważa pan mnie za zbzikowanego starego głupca. Nie szkodzi, chłopcze. 
Poczekaj tylko, aż to zobaczysz. - Odwrócił się na pięcie i zniknął za zasłoną oddzielającą wnętrze 
sklepu od zaplecza tak szybko, jak tylko pozwalała mu na to jego masywna budowa. Po chwili 
wrócił, piastując w objęciach olbrzymią księgę, która wyglądała na bardzo starą. Na okładce dzieła 
znajdował się iluminowany krzyż, spowity rzędem przepięknych pereł. Krzyż był czerwony, a 
perły ciemnoszare. Czerwony atrament zblakł i spłowiał, lecz kolor pozostał żywy.
 - Podejdźcie tutaj, jak najdalej od światła. Strony są tak kruche, iż w każdej chwili mogą się 
rozpaść. A teraz spójrzcie na to wszyscy.
 Ostrożnie położył księgę na ladzie. Duchessa z rozkoszą wdychała kurz, unoszący się przy 
odwracaniu grubych, pożółkłych kart. Strony dzieła pokryte były pięknym, niezwykle ozdobnym 
pismem, wykonanym atramentem w kolorze głębokiej czerni, królewskiego błękitu czy mocnej 
czerwieni - takiej jak krzyż na okładce. Były tam także rysunki, ukazujące pasące się na tle 
dziwnych formacji skalnych bydło, duchownych błogosławiących mężczyzn i kobiety, klęczących 
na rynku miasta, a także we wnętrzu małej normandzkiej kaplicy, wyglądającej zdecydowanie 
znajomo. Były tam też szkice wspaniałego opactwa, narysowane czarnym atramentem na tle 
ciemnych chmur. Następne strony ukazywały pokryte bujną zielenią grunty.
 - Wiem, co to za opactwo - powiedział Marcus, przesuwając lekko palcem po konturach 
budowli.
 - Ja także, milordzie. To opactwo Saint Swale, niegdyś jeden z najbogatszych klasztorów w 
północnej Anglii.
 - Jego ruiny znajdują się bardzo blisko Chase Park - dodał Marcus.
 - Więc to jest Saint Swale - powiedziała Duchessa.
 - Często w dzieciństwie bawiłyśmy się tam z Antonią i Fanny.
 - Tak, milady. A Cromwell, ten żałosny szakal, umieścił je na czele swojej listy.
 - Cromwell? - zdziwił się Trevor. - Sądziłem, że Cromwell to ten człowiek, który 
poprowadził antymonarchistów przeciwko królowi i doprowadził do ścięcia Karola I, gdzieś tak w 
połowie siedemnastego wieku.
 - Oliver Cromwell to prawnuk tego bratanka Cromwella. Zdrada, chciwość i żądza władzy 
to cechy wszystkich potomków tego przeklętego rodu, za przeproszeniem, milady. Król Henryk 
VIII, mianując Cromwella swoim wiceregentem, dał mu większą władzę, niż człowiekowi godzi 
się posiadać.
 - A więc to były czasy Henryka VIII. O co chodziło z tą listą? - zapytał Trevor.
 - Król był bankrutem, zaś najłatwiejszą drogą, aby zapełnić skarbiec, było przejęcie 
majątku klasztorów, podlegających dotąd papieżowi. A skoro król mianował się głową Kościoła... 
Cromwell sporządził listę, na której znalazły się najbogatsze klasztory. Następne trzy lata, 
pomiędzy 1535 a 1538 rokiem, to czasy upadku państwa.
 - Chyba zaczynam rozumieć, skąd wzięła się ta legenda - powiedział Marcus, pocierając 
dłonią podbródek. - Wiele z tych klasztorów posiadało olbrzymie majątki, nie tylko w ziemi, 
budynkach czy gruntach ornych, lecz także w złocie i klejnotach. A dzieła sztuki sakralnej były 
bezcenne już wówczas - te wszystkie złote krzyże inkrustowane drogimi kamieniami i podobne 
przedmioty. Mnisi wiedzieli, na co się zanosi i dlatego ukryli, co tylko zdołali.
 - Właśnie tak, milordzie, właśnie tak - wtrącił pan Burgess z aprobatą.
 - Jednak byłoby logiczne, gdyby zamiast ukrywać skarb, wzięli go ze sobą, gdy uciekali.
 - To byli słudzy Boga - powiedział pan Burgess głosem, który mógłby należeć do biskupa. 
- Nie chcieli, by skarby ich klasztoru wpadły w chciwe łapy króla.
 - O ile pamiętam - mówił dalej Marcus - większość mnichów została pozostawiona samym 
sobie, gdy Henryk VIII posprzedawał klasztory ludziom, którzy mogli zapłacić za nie tyle, ile 
zażądał. Wielu umarło z głodu, ponieważ nie potrafili się utrzymać.
 - Co prawda, to prawda, nieszczęsne sukinsyny. Pani wybaczy, milady.
 Sukinsyn to nader uniwersalne słowo, pomyślała. Skoro mnisi byli sukinsynami, to chyba 
bycie sukinsynem nie może oznaczać czegoś bardzo złego, prawda?
 - Więc znalazł pan ślad, wskazujący, gdzie mnisi ukryli skarby opactwa?
 - Niezupełnie, panie Wyndham. Mam dowód, że w ogóle ukryto jakiś skarb.
 Pan Burgess przewrócił następną stronę. Znajdował się na niej tylko krótki tekst, napisany 
po łacinie. Przesunął zgrubiałymi palcami pod rządkiem wyrazów i zaczął tłumaczyć: - Mnich 
pisze, że było to podczas święta Beltane - czyli pierwszego maja, kiedy to po dziś dzień w Szkocji 
i północnej Anglii praktykuje się pogańskie rytuały. - Ta ostatnia informacja najwyraźniej miała 
oświecić Trevora. - Tak więc, tego roku świąteczna noc była ciemna jak oczy trupa, a wiatr hulał 
po dolinach i świstał pośród stromych skał, grożąc zniszczeniem klonowym lasom. Ogniska 
płonęły jasno i wielu ludzi zatraciło się w tańcu, pośród szalejącej wichury i ognia. Wielu zginęło 
lub spłonęło, lecz inni nie przerywali ceremonii, kołysząc się w odwiecznym rytmie, wykrzykując 
w nieprzytomnej ekstazie i odprawiając starożytne rytuały płodności, które miały zapewnić dobrą 
pogodę latem i obfite zbiory jesienią. Pisze, iż on i jeszcze sześciu braci ukradkiem wywlekli z 
opactwa skrzynię, ponieważ doszła ich wieść, że Cromwell wysłał swoich ludzi, by uprzedzili 
zamiary mnichów. Spójrzcie tutaj. Wygląda to tak, jakby taszczyli ze sobą ciało, olbrzymie, opasłe 
cielsko, tak pisze mnich. To bardzo dziwne. Cóż to mogłoby być za ciało? - Wrócił do poprzedniej 
strony. - Pisze tutaj, iż przyrzekli Ojcu Świętemu, że król nie dostanie ich bogactw, by posługiwać 
się nimi do swoich niegodnych celów.
 To było wszystko. Pan Burgess powoli odwrócił kartę. Na następnej stronie znajdował się 
rysunek, ukazujący płonące ognie Beltane, strzelające wysoko w niebo, i przyglądających się im 
ludzi o nieprzytomnych twarzach. A potem wszystko się zmieniło. Ludzie nadal coś wskazywali 
lub po coś sięgali, lecz teraz wyglądało to tak, jakby gdyby znajdowali się we wnętrzu, nie przy 
ognisku. I spoglądali w górę.
 Pan Burgess delikatnie odwrócił kolejną stronę. Za nią nie było już nic, poza rzucającym 
się w oczy śladem, że ktoś wyrwał z księgi jedną lub więcej kart. Delikatnie, jakby dotykał 
najcenniejszego klejnotu, pan Burgess przesunął palcami wzdłuż krawędzi wyrwanych stron. - 
Ktoś wyrwał następne strony. Wszystkie.
 - A niech mnie! - powiedział Marcus.
 - Rzeczywiście - zgodził się Trevor.
 - Ale kto? - spytała Duchessa. - I kiedy?
 - Dawno temu - odparł pan Burgess. - Krawędzie zdążyły już pożółknąć, widzicie?
 - Ciekawe, kto mógł to zrobić - zastanawiał się głośno Trevor. - W każdym razie złodziej 
nie znalazł skarbu, gdyż inaczej z pewnością coś byśmy o tym słyszeli.
 - Pan mi wygląda znajomo - powiedział nagle Marcus. - Jest coś w sposobie, w jaki trzyma 
pan głowę, a także...
 - Nic dziwnego, milordzie. Jestem pańskim dalekim kuzynem, i pańskim także, panie 
Wyndham. No cóż - dodał, uśmiechając się do Duchessy - jesteście moimi krewnymi. Moja matka, 
choć z nieprawego łoża - pani wybaczy, milady - była przyrodnią siostrą waszego dziadka. Dlatego 
nietrudno nam było zaprzyjaźnić się z pańskim ojcem, panie Wyndham, i podtrzymywać tę 
przyjaźń, dopóki nie wyjechał do kolonii. Lord, naturalnie, nie uznał mnie za członka rodziny.
 Marcus uścisnął dłoń swego kuzyna, zapewniając, iż on z pewnością nie będzie się go 
wypierał.
 - Boże święty - powiedział, potrząsając głową, kiedy wracali do chłopca, cierpliwie 
czekającego przy koniach - znowu to samo. Jak sądzisz, Duchesso, czy oczekuje się po mnie, że 
będę podtrzymywał tradycję i zaludnię okolicę bękartami? I czy duchy przodków będą mnie 
nawiedzać, jeśli nie będę się do tego dostatecznie przykładał?
 - Zrobisz, jak zechcesz - odparła Duchessa, nagle pochmurniejąc - ale nie o to tu chodzi. To, 
czego się dowiedzieliśmy, sprawiło, że uwierzyłam, iż w tej historii jest coś więcej, niż tylko 
majaczenia opętanego obsesją umysłu.
 - Zapisałem to, co było w księdze - powiedział Trevor.
 - A ty - powiedział Marcus, zwracając się do Duchessy - bardzo ładnie przerysowałaś te 
szkice. Nie wiedziałem, że masz uzdolnienia prawdziwej damy. Nie przestajesz mnie zadziwiać. 
Nie podoba mi się to.
 - Nie masz pojęcia o wielu sprawach, Marcusie - powiedziała. - A jeśli nawet masz, to 
trudno ci przyjąć to do wiadomości.
 Dostrzegł uśmieszek na jej twarzy i pożałował, że Trevor nie znajduje się gdzieś daleko. 
Pragnął jej. Po prostu. Marzył o tym, by zadrzeć jej spódnicę, oprzeć ją o drzewo i wejść w nią.
 Zadrżał. Przeklęty Trevor.
 Spojrzała na niego. Uśmieszek zastygł jej na twarzy, ale nie odwróciła wzroku. Po prostu 
wpatrywała się w niego, a potem nieświadomie postąpiła krok w jego stronę. Zaklął.
 Trevor przez chwilę przyglądał się im obojgu, a potem szybko dosiadł Clancy’ego i wbił 
obcasy w jego boki. - Postarajcie się nie spaść z klifu! - zawołał i pognał przed siebie.
 Marcus zaklął znowu i pomógł żonie dosiąść Birdie. - Tylko poczekaj - powiedział sobie. - 
Poczekaj.
 - Mam zamiar odnaleźć ten skarb - powiedziała, nie spuszczając wzroku z jego oczu, 
bardziej błyszczących i niebieskich niż letnie niebo nad nimi.
 - Jaki skarb? - zapytał, wpatrując się w jej piersi.
 ROZDZIAŁ 17
 Podczas dwugodzinnej jazdy z powrotem do Chase Park Marcus nie powiedział ani słowa. 
Milczała także Duchessa. Nie patrzyła na niego, ale przez cały czas o nim myślała. O nim i o tym, 
co jej zrobi. Popędziła Birdie, by biegła szybciej.
 Gdy dojechali wreszcie do stajni Chase, niemal zwlókł ją z siodła, złapał za rękę i 
powiedział zduszonym głosem: - Chodź ze mną. Natychmiast. - Ściskając mocno jej dłoń i ciągnąc 
ją za sobą, pognał do stajen, otworzył kopniakiem drzwi siodłami i zamknął je obcasem. Przekręcił 
klucz w zamku, ani na chwilę nie puszczając jej dłoni.
 Nie miała pojęcia, że mężczyzna może tak bardzo pragnąć się kochać, i to w biały dzień. W 
dodatku znajdowali się zaledwie o pięć minut od swoich sypialni. Więc jak to - wytrzymał 
dwugodzinną jazdę, a teraz nie może czekać ani chwili dłużej? To doprawdy fascynujące. I może 
ma coś wspólnego z tym, przed czym ostrzegał ją Badger. Z tym niegodnym zachowaniem.
 Miała nadzieję, że tak właśnie jest. A nawet więcej niż nadzieję - pragnęła tego.
 - Nareszcie - powiedział, odwracając się do niej i przyciągając ją do siebie. Policzki mu 
płonęły, kiedy bez słowa wpatrywał się w nią zwężonymi oczami. - Pośpiesz się, Duchesso.
 Przyciśnięta do jego piersi, słyszała mocne bicie serca Marcusa. Zamknęła oczy, 
wsłuchując się, jak te dwa słowa rozbrzmiewają bez końca w jej umyśle. - Co chcesz, żebym 
zrobiła? - szepnęła, czując takie pożądanie, że ledwo mogła mówić. Rozłożyła płasko dłonie na 
piersi Marcusa, by lepiej czuć bicie jego serca i wspięła się na palce. - Powiedz mi, co chcesz, 
żebym zrobiła, Marcusie.
 Spojrzał na nią, owładnięty pożądaniem. - Bądź sobą. Chcę się przekonać, czy znów 
będziesz jęczała, czy będziesz krzyczała i o mało mnie nie zrzucisz. I czy znów oszalejesz, gdy 
będę cię pieścił.
 Poczuła, jak jego wielkie dłonie rozpinają jej żakiet. Domyśliła się, że wstrzymuje oddech, 
a potem nagle jego dłonie objęły jej piersi poprzez cienki batyst bluzki. Zamknął oczy i odrzucił w 
tył głowę, rozkoszując się dotykiem jej ciała.
 - Marcus - powtórzyła. Przytulił ją mocniej. Zdjął jej fikuśny kapelusik i wyjął spinki z 
włosów. - Aaa - jęknął, całując jej ucho, zdmuchując z ust kosmyki włosów, ogrzewając oddechem 
jej ciało i przesuwając dłońmi po włosach. - Pragniesz mnie, Duchesso?
 Przytuliła się do niego, jak tylko mogła najmocniej i przesunęła dłonie z jego pleców na 
pośladki. - To najgłupsze pytanie, jakie kiedykolwiek zadałeś.
 Musiał się uśmiechnąć, chociaż nie przyszło mu to łatwo. W sekundę rozebrał ją i ułożył na 
plecach, a potem stanął nad nią i wpatrując się w jej ciało, zrzucał z siebie gorączkowo ubranie. 
Ona zaś leżała spokojnie na swoim kostiumie do konnej jazdy, z rosnącym podnieceniem 
przyglądając się, jak jej mężczyzna pozbywa się kolejnych sztuk odzieży. A kiedy zrzucił z siebie 
spodnie i stanął nad nią nagi, ze sterczącym członkiem, oswobodzonym wreszcie i gotowym, 
powiedziała: - Pośpiesz się, proszę. - A potem wyciągnęła do niego ramiona i z pociemniałymi z 
pożądania oczami dodała: - Boże, jesteś piękniejszy niż twój ogier.
 Uniósł brwi, słysząc to porównanie i ukląkł obok niej. - Stanley sprawia ból klaczy, kiedy 
ją bierze.
 A ja nie będę się śpieszył, Duchesso, a przynajmniej spróbuję tego nie robić.
 Mówiąc to wyciągnął się obok niej i ostatnie słowa wyszeptał już prosto w jej ucho.
 Krzyknęła cicho, unosząc ku niemu twarz.
 - Spokojnie - powiedział, popychając ją z powrotem na posłanie dłonią ułożoną płasko na 
jej brzuchu. - Spokojnie. Wszystko będzie dobrze. Tylko otwórz się dla mnie, Duchesso. Nie 
musisz robić nic więcej.
 Zapragnął jej ust, a ona podała mu je, rozchylając wargi, by mógł dotknąć języka. Wygięła 
się w łuk, czując obok siebie jego drżące ciało, jego dłoń przesuwającą się z jej piersi na brzuch, 
ugniatającą jej ciało, lekko naciskającą i gładzącą kości miednicy, a potem zsuwającą się niżej i 
delikatnie muskającą ciepłe wnętrza ud, by w końcu dotknąć jej tam i pieścić, z początku delikatnie, 
potem coraz bardziej zdecydowanie, aż wreszcie zaczęła poruszać się w rytmie, jaki narzucały jej 
te palce i nagle nie było już nic poza tą pieszczącą ją dłonią, jego wargami na jej ustach i jego 
gorącym ciałem ponad nią. Tym razem usta Marcusa ani na moment nie opuściły jej ust, a palce 
sprawiały, iż cała drżąca zdawała się roztapiać pod ich dotykiem. Wreszcie, kiedy zdawało się jej, 
że dłużej już tego nie wytrzyma, uniósł się lekko i wsunął w nią mocno i głęboko, sprawiając, że 
ciało Duchessy roztopiło się w eksplozji jaskrawego światła, wstrząsane przyjemnością tak silną, 
tak nieodpartą, że aż krzyknęła, wbijając palce w jego ramiona i plecy i zatracając się w rozkoszy.
 On zaś wchodził w nią wciąż od nowa, unosząc się i opadając, a kiedy spojrzała w jego 
twarz, surową w przyćmionym świetle siodłami, oczy Marcusa zdawały się zupełnie szalone, a 
spojrzenie nieprzytomne.
 Wyglądał, jakby targało nim nieopisane cierpienie. Zacisnął szczęki, twarz mu płonęła, a 
ciało stężało. Przez chwilę trwał tak nieruchomo, a ona czuła, jak jego członek pulsuje gdzieś 
głęboko w jej ciele. A potem nagle odsunął się od niej, oddychając ciężko, pojękując, jakby z bólu 
i przeklinając. Oparł się mocno o jej biodra, a ona nie wiedziała, nie rozumiała, do czego zmierza, 
dopóki nie poczuła na brzuchu jego nasienia. Przez chwilę poruszał się miarowo, a potem ukląkł 
pomiędzy jej udami, oddychając ciężko, z zamkniętymi oczami i opuszczoną głową.
 Nie powiedziała nic, po prostu wpatrywała się w niego, czując, jak ogarnia ją chłód. 
Przyjemność, jakiej przed chwilą doznała, była już tylko odległym wspomnieniem, pozostawiając 
ją zimną niczym popiół w kominku latem. Nie czuła nic prócz pustki, która zdawała się wypełniać 
ją bez reszty. Teraz wiedziała, dlaczego był taki zły na siebie poprzedniej nocy.
 Spostrzegła na brzuchu jego nasienie. Nie poruszyła się. Jeżeli będzie leżała nieruchomo i 
nie powie nic, ani jednego słowa, pomyślała, być może ból choć trochę ustąpi, a może on powie coś, 
co pozwoli jej się pozbierać.
 Wstał i stanął nad nią nagi. - Wezmę chusteczkę.
 Zamknęła oczy, odwróciła się na bok i podciągnęła nogi. Nie obchodziło jej, że jest naga, i 
że on na nią patrzy. Nic już nie miało znaczenia. Uświadomiła sobie, że klęka znów obok niej, 
poczuła jego dłonie na ramieniu i biodrze. Odwrócił ją do siebie i starł z niej nasienie.
 - I żebyś nie ośmieliła się płakać, Duchesso - powiedział cicho, pochylając nad nią twarz. - 
Nie chcę słyszeć tych przeklętych kobiecych szlochów ani skarg, że cię wykorzystałem, że nie 
zaznałaś przyjemności. Jeżeli twoje krzyki o czymś świadczą, to nie możesz się skarżyć. Nie 
pozbawiłem cię niczego poza moim nasieniem, ale wiedziałaś, że mam zamiar tak postąpić. Jeżeli 
nawet nie zdawałaś sobie sprawy, co mam zamiar zrobić, to teraz już wiesz. Powiedziałem ci, że 
nie zapłodnię cię, abyś urodziła dziedzica tego drania. I tak będzie. A teraz wstań i ubierz się.
 Rzucił chusteczkę na jej spódnicę i zaczął się ubierać. Obserwowała jego pełne wdzięku 
ruchy, kiedy zajmował się sobą, nie zwracając na nią uwagi, jak gdyby była tylko narzędziem jego 
męskiej przyjemności, niczym więcej.
 Spojrzała na jego dłonie, takie duże i silne, te dłonie, które sprawiały, że ona... Zamknęła 
oczy. Jak on nad sobą panował. Nad sobą i nad nią. Ona nie panowała ani nad sobą, ani, prawdę 
mówiąc, nad niczym.
 Powoli usiadła i wsunęła przez głowę cienką koszulę. Wpatrując się w piękne hiszpańskie 
siodło, powiedziała: - Badger przygotowuje dziś osobiście kolację.
 Marcus spojrzał na nią, zaskoczony. Nie powinienem być zdziwiony, że nie płacze ani nie 
okazuje swych uczuć, pomyślał - tak było zawsze, poza chwilami, gdy chciała, by sprawił jej 
przyjemność. Nie, ona nie okaże niczego, ponieważ okazanie uczuć mogłoby poniżyć ją we 
własnych oczach. - Co ma zamiar podać? - zapytał.
 - Pieczone jagnię z sosem morelowym. Twierdzi, że właściwe posiekanie łopatki baraniej 
zajmuje zbyt wiele czasu, więc zamiast tego włożył ją rano do marynaty.
 Marcus chrząknął, wkładając płaszcz. Podszedł do krzesła, usiadł i zaczął wciągać buty.
 - Upiecze też ciasto z wiśniami i migdałami. To ulubione ciasto mojej matki. To oraz 
herbatniki z cukrem i porzeczkami.
 Wstał i spojrzał na nią, siedzącą ze skrzyżowanymi nogami na spódnicy, z wilgotną 
chusteczką tuż obok, w koszuli, sięgającej jej zaledwie do ud i ukazującej piękne, białe nogi. Z 
potarganymi włosami i obojętnym wyrazem twarzy wyglądała tak ślicznie i bezbronnie, że poczuł 
ukłucie niepokoju. Potrząsnął głową. Nie, nie Duchessa, ona z pewnością nie pozwoliłaby sobie 
odczuwać niczego, co zburzyłoby spokojny rytm jej oddechu - z wyjątkiem chwil, kiedy ją pieścił 
i kochał się z nią. A to dawało mu nad nią przewagę. Co za przyjemna myśl. Potrafi zburzyć ten 
spokój w ciągu sekundy. Zrobił krok naprzód, ale zatrzymał się i zmarszczył brwi. - Czy nie 
uważasz, że to trochę dziwne, rozmawiać o przepisach kulinarnych Badgera, kiedy dopiero co się 
kochaliśmy?
 - Wolałbyś, żebym milczała?
 - Zwykle tak właśnie robisz. Jesteś chłodna i nieprzystępna. Tego oczekiwałem.
 - Mówię o jedzeniu, aby przerwać milczenie, zapewnić ci tło akustyczne, gdy się ubierasz. 
Wolałbyś, abym mówiła o czymś innym?
 - Tak. O mnie i o tym, co z tobą robiłem, o przyjemności, jaką ci dałem. O tobie i o tym, 
czego cię wkrótce nauczę. Jak dotąd, ty tylko bierzesz, Duchesso, nic tylko bierzesz. Nie 
chciałabyś nauczyć się dawać?
 Spoglądając gdzieś poza jego prawe ramię, zapytała: - Czy wiesz, jak kandyzuje się śliwki 
i jabłka?
 - Nie mam pojęcia.
 - Nie wolno ci zapominać, że dobry kucharz, taki jak Badger, potrafi przyrządzać z 
produktów żywnościowych lekarstwa.
 Przykucnął obok niej i uniósł jej brodę. - Cicho bądź.
 Umilkła natychmiast, jak gdyby zmieniła się kamień.
 Pocałował ją, skłaniając, by rozchyliła dla niego wargi, choć wcale jej do tego nie zmuszał. 
To właśnie było najgorsze - gdy tylko poczuła jego język delikatnie wsuwający się w jej usta, nie 
potrafiła zignorować żaru, który rodził się gdzieś głębi brzucha i stopniowo obejmował całe ciało. 
Bezsprzeczna łatwość, z jaką udawało mu się rozbudzić ten żar, upokarzała ją.
 Nagle odsunął się i stanął nad nią. - Ubieraj się. Wszyscy stajenni już pewnie domyślili się, 
co tu robiliśmy. No dalej, pomogę ci, Masz słomę we włosach. I chyba powinienem zabrać tę 
chusteczkę. Pachnie tobą i mną, a ja z pewnością nie chciałbym, byś pamiętała, że gdy się do ciebie 
zbliżam, tracisz rozum i zachowujesz się jak klacz pod ogierem.
 Poczuła, jak coś w niej pęka, a potem rozpada się, uwalniając gniew, jakiego nie czuła 
jeszcze nigdy w swoim dziewiętnastoletnim życiu. Wiedziała, co to takiego, choć nigdy przedtem 
niczego podobnego nie doświadczyła. O tak, wiedziała, i pozwoliła, by gniew sycił się sobą i rósł 
w niej, by stawał się coraz silniejszy. Czuła, jak pulsuje w każdej cząsteczce jej ciała, tak czysty i 
silny, że prawie nie do opanowania.
 Wspomnienie tamtego dnia, kiedy to dowiedziała się, kim naprawdę jest, zapłonęło w jej 
pamięci tak żywo i wyraźnie, jakby to było wczoraj. Widziała obie służące, słyszała, jak o niej 
rozmawiają. Zobaczyła siebie, maleńką i bardzo przestraszoną, jak wędruje samotnie po wielkim 
domu, szukając żony ojca, ponieważ wiedziała, że tylko ona powie jej prawdę, lecz nie zdając 
sobie sprawy, jak bardzo ta kobieta jej nienawidzi, jak nieznośna jest dla niej sama świadomość 
istnienia tego dziecka - dziecka miłości. To było coś o wiele gorszego niż sama tylko nienawiść - ta 
zimna pogarda, ta chęć ugodzenia jak najdotkliwiej bezbronnej dziewięcioletniej dziewczynki, 
która właśnie dowiedziała się, że jest bękartem.
 A potem Marcus nazwał ją Duchessa i całe to wymuszone opanowanie, ta udawana 
wyniosłość i nienaturalna rezerwa, tak łatwo zaaprobowane przez otoczenie, wniknęły jej w krew 
tak głęboko, że nie potrafiła już reagować inaczej, jak tylko okrywając się nimi jak tarczą. 
Pielęgnowała ów spokój i rezerwę niczym cenną różę w ogrodzie matki, dopóki nie stały się 
integralną częścią jej osobowości, nie stały się nią. I tak została Duchessa.
 I była nią aż do tej chwili, kiedy to gniew zapłonął w niej niczym pochodnia. Była znów 
naga, jej emocje uzewnętrzniały się, czyste, mocne i złaknione przemocy. Bez słowa wpatrywała 
się w niego, pozwalając, by narastał w niej gniew.
 Wstała powoli i wygładziła pomiętą, poplamioną koszulę. Zobaczyła, że jej dłonie drżą. 
Tym razem to drżenie nie było wyrazem obawy, ale przejawem oczyszczającego, słodkiego 
gniewu. Jakże była słodka ta furia, którą ukryła gdzieś głęboko w sobie tak wiele lat temu! W 
milczeniu przyglądała się, jak Marcus podchodzi do krzesła i siada na nim, krzyżując nogi i 
ramiona.
 - Ubieraj się - powiedział. - Możesz spróbować przy tym paru kobiecych sztuczek. 
Chciałbym zobaczyć, czy masz do tego talent. Nie rozumiesz, Duchesso? No wiesz, ubieraj się 
powoli, kuś mnie pochyleniem głowy, pokaż trochę biustu, poruszaj uwodzicielsko biodrami. 
Ciekawy jestem, czy to potrafisz.
 Bez słowa wpatrywała się w mężczyznę, któremu oddała siebie, którego uratowała - a 
prawdę mówiąc, uratowała też przyszłość jego rodu - a który okazał się tyranem, głupcem i 
dzikusem, poniżającym ją wciąż od nowa i za każdym razem bardziej niż wydawało się jej 
możliwe. Wycofał się z jej ciała, ponieważ nienawidził jej ojca. Traktował ją jako narzędzie swojej 
rozkoszy, lecz wzgardził jej łonem, ponieważ mogło związać go z wujem, którego tak nienawidził. 
Wzgardził nią, mimo że była tylko bękartem, a może właśnie dlatego. Po prostu nie przejmował się 
krzywdą, jaką jej wyrządzał. Bo wiedział, że ona i tak zgodzi się na wszystko, w pokorze przyjmie 
każdą karę, jaką jej wyznaczy.
 I w tym momencie uświadomiła sobie, że jego nienawiść do wuja nawet w przybliżeniu nie 
dorównuje furii, która spalała ją teraz i która rozjaśniała jej umysł, pozostawiając go chłodnym i 
zdecydowanym. Przez chwilę pozwoliła mu karmić się wspomnieniami z dzieciństwa i obrazami 
niedawnych upokorzeń.
 Uśmiechnęła się lekko, rozglądając się po siodlarni i czując, jak gniew, spalający jej 
wnętrze, przemienia się coś o wiele prostszego, coś czystego i zimnego jak lód, coś naprawdę 
niebezpiecznego. Gdyby miała strzelbę, zastrzeliłaby go. Złapała leżący w pobliżu bicz, uniosła go 
wysoko i ruszyła w stronę Marcusa, wrzeszcząc bez opamiętania: - Ty przeklęty draniu! Myślisz, 
że będę siedziała cicho, pozwalając ci się poniżać? Myślisz, że możesz traktować mnie jak byle 
kogo? Nienawidzę cię, słyszysz mnie, Marcusie, ty przeklęty cholerny draniu! Nigdy więcej nie 
wykorzystasz mnie, traktując to jako swój przywilej, swoje prawo. Nigdy więcej!
 Smagnęła go biczem po piersi i ramionach. Nawet się nie poruszył, zaskoczony i niezdolny 
uwierzyć w to, co usłyszał z jej ust ani odczuwać bólu. Po prostu nie potrafił skojarzyć tej megiery, 
tego oszalałego stworzenia z Duchessa, kobietą, którą znał od dziesięciu lat.
 Dyszała ciężko, jak po długim biegu. Z trudem chwytała powietrze, czując, że robi się jej 
niedobrze z napięcia. - Chcesz, żebym cię uwodziła? Paradowała przed tobą, jakbyś był moim 
panem, moim właścicielem? Ty plugawy łotrze! - Uderzyła go znowu i tym razem poczuł ból.
 Ryknął i poderwał się z krzesła. - Do diabła, dość tego! Co ci się stało, do cholery! Dopiero 
co siedziałaś potulna niczym jakaś głupia krowa, milcząca i posłuszna jak zwykle, paplając o 
jedzeniu. O jedzeniu, na miłość boską! I nic nie wskazywało, do czego jesteś zdolna!
 - Nigdy więcej nie nazywaj mnie krową, ty głupcze! - Znowu go uderzyła. Wyciągnął rękę, 
aby odebrać jej bicz, lecz uskoczyła i uderzyła znowu, tym razem chybiając. Gdyby nie to, rzemień 
przeciąłby mu ciało.
 Stanął w miejscu. Nie mógł uwierzyć, że to się naprawdę dzieje, choć ból w miejscach, 
gdzie dosięgły go smagnięcia, świadczył o czymś innym. Mimo to... - Nie uderzysz mnie więcej, 
Duchesso - powiedział głosem zimniejszym i bardziej zdecydowanym niż ten, którego używał na 
polu bitwy. - Zobaczysz, pożałujesz, że w ogóle mnie uderzyłaś.
 - Tylko spróbuj, a uduszę cię, ty głupi, niewdzięczny łotrze. Boże, i pomyśleć, że cię 
uratowałam, że sądziłam, iż jestem ci winna twoje dziedzictwo. Nie zasługujesz na nic, Marcusie, 
poza solidnym laniem, które rzuciłoby cię na kolana. Tak, oto, czego ci trzeba!
 Rzuciła w niego biczem, złapała uzdę i zaczęła wymachiwać nią z całej siły. Nagle poczuła, 
jak metal zagłębia się w ciele, uderza o jego czaszkę i był to doskonały cios, czysty, mocny - i 
zasłużony. Niewzruszona patrzyła, jak chwieje się na nogach z dłonią przyciśniętą do głowy, 
wpatrując się w nią z niedowierzaniem, a potem opada na klęczki i wreszcie przewraca się na bok, 
zemdlony.
 Dyszała ciężko, czując się silniejsza niż najpotężniejsza spośród Amazonek. Ostrożnie 
odłożyła uzdę, uklękła i przyłożyła dłoń do serca Marcusa. Biło równo. Wyjdzie z tego, przeklęty 
drań. Miała nadzieję, że będzie temu towarzyszył ból głowy silniejszy od najgorszego bólu serca, 
jakiego dzięki niemu doświadczyła.
 Wstała, wygładziła raz jeszcze koszulę, a potem spokojnie się ubrała. Spojrzała na niego po 
raz ostatni, uśmiechając się na widok jego surduta przeciętego uderzeniami bicza i wyszła z 
siodłami, starannie zamykając za sobą drzwi.
 Wieczór był ciemny i nieprzyjemny, padał zimny deszcz, a gałęzie klonów i lip ocierały się 
o siebie, szarpane porywistym wiatrem. - Zupełnie jak wtedy, w noc Beltane - powiedziała na głos, 
a potem roześmiała się, odrzucając do tyłu głowę i pozwalając, by deszcz obmywał jej twarz i 
włosy. Czuła się cudownie. Czuła się silna. Znów była sobą.
 ROZDZIAŁ 18
 Pokój zwany Zieloną Kostką wydał jej się bardzo przytulny. Ze względu na brzydką 
pogodę opuszczono zasłony, a w kominku płonął ogień. Było późne popołudnie i znajdowała się tu 
sama. Nie przeszkadzało jej to, nie tym razem. Nie myślała wiele o Marcusie. Poświęciła mu 
zaledwie chwilę, zastanawiając się, czy już oprzytomniał, a jeśli tak, to czy wlecze się właśnie do 
domu. Być może powinna wyjść mu na spotkanie. Nie, lepiej nie, bo mogłaby roześmiać mu się w 
twarz. Zamiast tego uśmiechnęła się do siebie, czując, jak ogarnia ją przyjemne ciepło - prawie tak 
samo przyjemne, jak to, które ogrzewało ją od wewnątrz.
 - Witaj, Duchesso. Widzę, że jesteś sama. Możemy porozmawiać?
 Odwróciła się powoli i spojrzała na Trevora. Ależ jest przystojny, pomyślała. No i nie jest 
kretynem jak jej mąż. - Wejdź, proszę - powiedziała.
 Zatrzymał się przy jej krześle, a potem zmienił zamiar, podszedł do kominka i oparł się o 
gzyms. - Wiesz, że możesz mi się zwierzyć, Duchesso. Zdaję sobie sprawę, że jestem dla ciebie 
niemal obcym człowiekiem, lecz czasem łatwiej zaufać obcemu. Zwłaszcza jeżeli potrafi 
zachować dyskrecję. Coś cię dręczy.
 - Ze mną wszystko w porządku - powiedziała. - Przynajmniej teraz. Dlaczego pomyślałeś, 
że coś mnie dręczy?
 - Z powodu twojego nienaturalnego opanowania - powiedział powoli. - Kiedy milkniesz 
raptownie i zaczynasz wyglądać jak to piękne, lecz nieruchome malowidło nad kominkiem, od 
razu widać, że coś cię trapi.
 Ku jego zdumieniu roześmiała się. - Rzeczywiście, jesteś bardzo spostrzegawczy, Trevorze, 
ale mój spokój dzisiaj to zupełnie coś innego niż tamten poprzedni bezruch i milczenie. Jestem po 
prostu zmęczona. Więc możesz mi wierzyć, że teraz już wszystko ze mną w porządku, w 
absolutnym porządku.
 - Masz rację - powiedział powoli. - Coś się zmieniło, jesteś dziś jakaś inna. Kiedy 
zobaczyłem, jak siedzisz tu taka cicha, taka spokojna, pomyślałem, że chociaż Marcus zna cię, od 
kiedy byłaś dzieckiem, nigdy się nie domyślił, że ten twój spokój to tylko poza, tarcza, którą 
osłaniasz się przed tymi, którzy mogliby cię zranić. On uważa, że powoduje tobą arogancja, że 
odgrywasz królową, nieosiągalną dla swoich poddanych. I to go denerwuje, wiesz o tym.
 - Spostrzegawczy to mało powiedziane. Wprost mnie przerażasz, Trevorze. Masz rację, coś 
się stało i ta dziewczyna, którą opisałeś tak trafnie, zniknęła gdzieś we mgle. Już jej nie ma. A jeśli 
wydaję ci się milcząca lub nadmiernie spokojna, to dlatego, że mam ochotę milczeć i siedzieć 
spokojnie. Życie potrafi dostarczać nam satysfakcji, nie sądzisz? Do zobaczenia przy kolacji, 
Trevorze.
 Wstała z krzesła i wyszła z pokoju, pogwizdując jedną z wojskowych przyśpiewek Spearsa. 
Spoglądał za nią, zdumiony. Co mogło się stać? I gdzie, u licha, jest Marcus?
 - O czym rozmawiałeś z tą małą flądrą?
 Podniósł wzrok i spojrzał na matkę. - Ona nie jest flądrą. Jest hrabiną Chase. A także damą. 
Ma w sobie uprzejmość i dobroć, z jaką nie spotkałem się nigdy dotąd. - Przerwał na chwilę, 
słysząc pogardliwe prychnięcie matki, a potem dodał: - Doprawdy, jeżeli nie potrafisz 
powściągnąć języka, może się zdarzyć, że po prostu nas stąd wyrzuci.
 - Nie ośmieli się. Jest bękartem, a lord jej nie znosi. Nie ma tu władzy. Jest niczym. A poza 
tym wydaje mi się, że ja o wiele bardziej przypadłam lordowi do gustu.
 Trevor popatrzył z niedowierzaniem na swoją drogą rodzicielkę, poklepującą ciasno 
zwinięte kiełbaski loków, upięte nad lewym uchem. - Zapewniam cię, że Marcus szaleje za 
Duchessa - powiedział z westchnieniem. Żałował, że nie może dodać, iż uczucia Marcusa dopiero 
co ujawniły się w sposób nieprzedstawiający żadnych wątpliwości co do ich charakteru, ale 
powstrzymał się. Jeżeli Marcus dobrze wywiązał się z zadania, to skąd ta zmiana w niej? Skąd 
wzięła się siła, której nawet nie starała się ukryć? To fascynujące, pomyślał. Lecz co musiało się 
wydarzyć, by spowodować tę zmianę? Z pewnością Marcus nie mógł do tego stopnia zawieść jej 
oczekiwań. A może było na odwrót, pomyślał. Może Marcus nie sfuszerował niczego. Być może 
udało mu się ją zadowolić i dlatego wygląda i zachowuje się inaczej.
 Przyglądał się matce uważnie. Uświadomił sobie, że w ogóle jej nie zna. Opuścił dom 
rodzinny, gdy tylko ukończył osiemnaście lat i przeniósł się do Waszyngtonu. A potem walczył jak 
diabeł, gdy Brytyjczycy szturmowali stolicę.
 Kiedy te krwawe, wyczerpujące dni wreszcie dobiegły kresu, miał już dwadzieścia dwa lata. 
Powrócił do Baltimore i wziął sobie za żonę najpiękniejszą i najbogatszą z panien, jakie to miasto 
mogło zaoferować spragnionemu sukcesu młodemu człowiekowi. Miała na imię Helen i była 
ładniejsza nawet od swojej słynnej imienniczki Heleny Trojańskiej. Znów stanął mu przed oczami 
jej obraz - martwej, leżącej na wznak, z otwartymi szeroko oczami i poszarzałą, woskową twarzą.
 - We wtorek skończę dwadzieścia pięć lat - powiedział, ot tak, w przestrzeń.
 - Sądziłam, że masz dopiero dwadzieścia trzy lata, Trevorze. A może nawet dwadzieścia 
dwa.
 - Nie, matko.
 - Mówiłam przyjaciołom, że jesteś młodszy.
 Uśmiechnął się, uświadamiając sobie, że jego wiek czyni ją starszą i że to jej przeszkadza. - 
Nie powiem o tym nikomu, kiedy wrócimy - pocieszył ją. - Gdzie James?
 - Poszedł sobie gdzieś, z pewnością samopas. Ten chłopiec mnie martwi. Jest zbyt 
spokojny. Stale milczy. Wolałabym, by się czymś zajął.
 Prawdę mówiąc, Trevor znał już przyczynę ustawicznego niezadowolenia brata. James nie 
wytrzymał i wreszcie mu się zwierzył. Wyglądało na to, że młody człowiek zakochał się na trzy 
dni przed odpłynięciem statku do Anglii. Tęsknił za panną Mullens i miał za złe rodzinie, że go z 
nią rozłączyła.
 - Porozmawiam z nim, mamo.
 - Zgoda. A teraz powtórz mi jeszcze raz, co powiedział pan Burgess. Będę musiała 
wymyślić jakiś plan. Wywiozę stąd skarb, a żadne z nich nawet się nie domyśli. Na miłość boską, 
Trevorze, dlaczego powiedziałeś im o skarbie? Jesteś wyrodnym synem. Lecz ja i tak zwyciężę, 
zobaczysz, mój ty zbyt dorosły synu. Jeszcze przekonasz się o tym.
 Duchessa siedziała przy oknie sypialni, spoglądając na podjazd. Wiszące nisko ciemne 
chmury przesłoniły letnie niebo, zmieniając dzień w noc. Deszcz siąpił bez ustanku. Co za 
wspaniały widok, pomyślała. Piękno i majestat krajobrazu sprawiły, że zadrżała. Nagle drzwi 
oddzielające sypialnie otworzyły się i Marcus wszedł do pokoju, wysoki, potężny, zdrowiuteńki i 
wyglądający jak lord, którym przecież był. Ciekawe, gdzie się podziewał, pomyślała i czy boli go 
głowa. Sama myśl o tym przywołała na jej twarz uśmiech. Bez cienia obaw przyglądała się, jak 
podchodzi. Ciekawe, co teraz zrobi, pomyślała. Będzie na nią krzyczał? Nie, Marcus nie krzyczy, 
pomyślała. On wrzeszczy i ryczy.
 Nie mogła się doczekać. Już nigdy nie pozwoli mu się traktować jak bezwolne, milczące 
stworzenie. Może przyniósł ze sobą pistolet i zaraz ją zastrzeli. Czekała, podekscytowana, czując, 
jak mocno bije jej serce. Mogłaby chwycić za broń. Nadal miała ochotę go postrzelić. W prawe 
ramię.
 - Nie, nic mi nie jest - powiedział spokojnie, jakby odgadując jej myśli - odczuwam tylko 
niezbyt silny, tępy ból głowy. Na twoje szczęście, moja pani. Ocknąłem się i przez dobrą chwilę 
leżałem na podłodze, rozmyślając o tym, co mi zrobiłaś. Pora na kolację. Wyglądasz zadowalająco. 
I chociaż suknia dalej ukazuje zbyt wiele, jest jednak skromniejsza niż poprzednia.
 - Dziękuję - powiedziała, spoglądając znów na podjazd. - Nie przypuszczam, żebyś zbytnio 
ucierpiał. Miałam nadzieję, że uderzyłam cię dostatecznie mocno, by spowodować nudności i ból 
głowy. Czy udało mi się dosięgnąć ciała pod ubraniem, Marcusie? Masz jakieś ślady na ciele? 
Siniaki? Zniszczoną garderobę? Starałam się uderzyć jak najmocniej.
 Pomyślał o dwóch rozdarciach, spowodowanych uderzeniem pejcza, powiedział jednak 
tylko: - Widzę, że nie masz na sobie biżuterii. Wiesz, jest tu rodowa kolekcja Wyndhamów. Nie 
bardzo wiem, co się w niej znajduje, ale na pewno są tam piękne rzeczy. Kazałem wyjąć klejnoty z 
sejfu i przenieść do gabinetu. Możesz sobie coś wybrać.
 - Dziękuję, Marcusie. Nawet jednego śladu na twoim męskim ciele? Będę musiała 
poćwiczyć i nabrać sił. Chcę pozostawić na twoim ciele ślad, tak abyś patrząc na niego nieustannie 
przypominał sobie, kto ci go zrobił i może na powrót odczuwał ból i upokorzenie. - Wstała i 
wygładziła spódnicę. - Nie chcę twojej przeklętej biżuterii.
 Najwidoczniej nie miał zamiaru rozmawiać z nią o tym, co zaszło w siodłami. Podszedł i 
stanął tuż przy niej, a potem ujął ją pod brodę, uniósł jej twarz i zmusił, by spojrzała mu w oczy. - 
Biżuteria Wyndhamów należy także do ciebie. Jeżeli nie chcesz swoich klejnotów, to twoja sprawa. 
- Spojrzał na nią, a nie doczekawszy się odpowiedzi, spochmurniał. - Odtąd już nigdy nie będę 
myślał o siodłami w ten sam sposób - powiedział po chwili. - Zawsze już będę cię widział, jak 
leżysz na plecach, podczas gdy twoje dłonie pieszczą mnie, przyciągają bliżej i jak rozkładasz dla 
mnie nogi. Będę widział, jak twoje ciało wygina się w łuk, z głową odrzuconą do tyłu, jak jęczysz 
i krzyczysz z rozkoszy.
 Uśmiechnęła się, kokieteryjnie przechylając głowę. Przynajmniej miała nadzieję, że on 
uzna to za kokieterię. - Pewnie odzywa się we mnie krew mojej matki, ladacznicy - powiedziała. - 
Być może z innym mężczyzną będzie tak samo. Może wyrządziłam ci niedźwiedzią przysługę, 
zmuszając cię do małżeństwa. Kto wie? Być może, gdy dotknie mnie inny mężczyzna, natychmiast 
zadrę spódnicę i zacznę jęczeć? Bardzo mi przykro, że tylko to zapamiętałeś z naszej utarczki. 
Wolałabym, byś zapamiętał ból, Marcusie, mnóstwo bólu. I może trochę upokorzenia. 
Wyprowadzony w pole, i to przez kobietę. Niezbyt przyjemne uczucie, prawda?
 - Nie drażnij się ze mną, Duchesso. Nie, nie zapomniałem, co wydarzyło się po tym, jak 
oszalałaś z namiętności do mnie. Obraziłaś się nie wiadomo o co, wychłostałaś mnie batem, a 
potem znokautowałaś uzdą. Tak, nadal mnie boli. Po prostu nie zdecydowałem jeszcze, jak ci 
odpłacę.
 - Bez wątpienia ja pierwsza dowiem się, co zdecydowałeś, kiedy to wreszcie nastąpi. - 
Uśmiechnęła się do niego i był to promienny uśmiech, ukazujący dwa rzędy białych zębów. - 
Zrobię to znowu, jeżeli nadal będziesz się zachowywał jak przeklęty drań. Nie myśl sobie, że nie. 
Nigdy więcej nie będę potulną krową. Spróbuj zemścić się na mnie, a przysięgam ci, że pożałujesz.
 Zagwizdał. - A więc milcząca, wyniosła księżniczka odeszła. I kto pojawił się na jej 
miejsce?
 - Zważywszy, kim i czym jesteś, z pewnością wkrótce się dowiesz.
 Wpatrywał się w nią i mogłaby przysiąc, że w jego spojrzeniu dostrzega iskierkę jakby... 
zainteresowania? Nie, to było coś więcej niż zainteresowanie - zaintrygowanie, a może nawet 
fascynacja? Przeklęty facet, czego on właściwie chce?
 - Co zrobiłaś ze szkicami z księgi mnicha? - zapytał, jak gdyby nigdy nic.
 A więc to tak. Postanowił zmienić temat. Trudno. Nigdy więcej nie pozwoli mu się obrażać, 
nigdy. Czuła się wspaniale. Wyjęła szkice z szuflady intarsjowanego stolika i podała mu je, ani na 
chwilę nie przestając się uśmiechać. Wygładził kartki i przez chwilę przyglądał się im w milczeniu. 
- Ta scenka rozgrywa się na wiejskim placyku. O ile się nie mylę, to placyk w Kirby Malham. 
Widzisz te kamienne domki w tle i ten garbaty mostek nad wodą? To może być rzeka Aire.
 - Ale o co tu chodzi? Dlaczego ten mnich błogosławi ludzi?
 - Nie wiem. Jestem pewien, że drugi szkic przedstawia opactwo Saint Swale, nie ma co do 
tego wątpliwości. Zresztą pan Burgess, nasz nowo poznany krewniak, też tak uważa. Chyba 
wybiorę się jutro do ruin. Nie byłem tam od lat. Kiedyś ja także, podobnie jak ty i bliźniaczki, 
bawiłem się w tych małych mnisich celach wraz z Charliem i Markiem, wyobrażając sobie różne 
okropieństwa, które mogły się tam kiedyś wydarzyć.
 - Trevor też jutro tam się wybiera, gdy tylko przestanie padać. Chce pójść razem z 
Jamesem.
 - Przeklęty łobuz! Wiedział doskonale, że mam na ciebie ochotę i gdyby nie ta ulewa, 
wybrałby się na poszukiwanie skarbu beze mnie.
 - On zdaje sobie sprawę, że jeśli w ogóle istnieje jakiś skarb, to i tak należy do ciebie.
 - Muszę przyznać, że to dżentelmen, choć na swój specyficzny, nieco sztywny sposób, 
właściwy ludziom z kolonii. Lecz jego imię nadal mnie denerwuje.
 Odłożył szkice, odwrócił się i wziął ją w ramiona. Pochylił głowę i pocałował ją, trzymając 
mocno, aby nie mogła odsunąć twarzy. Duchessa nie poruszyła się jednak, nie dlatego, że 
powróciła do dawnego sposobu bycia, ale ponieważ była ciekawa, co on ma zamiar zrobić. Marcus 
źle zrozumiał jej spokój i milczenie - nic dziwnego, był przecież mężczyzną, przyzwyczajonym 
postrzegać ją tylko w jeden sposób. Podniósł głowę i roześmiał się: - Znów jesteś spokojna i 
milcząca niczym płomień świecy, a przecież właśnie cię pocałowałem. Powiedz mi, czy ten 
przejaw temperamentu to był tylko jednorazowy wybryk? Mam ochotę znów cię obrazić, choćby 
po to, aby przekonać się, jak się zachowasz. A teraz... kim teraz jesteś, oziębłą dziewicą czy 
wyniosłą królową? Gdybym miał jeszcze chwilę... - Westchnął i odsunął się od niej. - Nie mam 
teraz czasu, żeby zająć się tobą jak należy. Ach, znów ten uśmieszek, ten twój przeklęty, kpiący 
uśmieszek. Lecz musisz wiedzieć, że gdybym miał czas i oczywiście ochotę, wystarczyłoby parę 
minut, żebyś znów jęczała i rzucała się pode mną. Jednak musimy stawić czoło naszym 
amerykańskim krewnym. Wspomniałaś, że Badger przyrządzi dziś baraninę?
 - Tak, z morelami. Masz bardzo wysokie zdanie o swoich uwodzicielskich zdolnościach, 
Marcusie. Nie zapominaj jednak - roześmiała się cicho, kokieteryjnie - że jestem córką swojej 
matki. Ty zaś jesteś tylko pierwszym z brzegu mężczyzną, być może wcale nie tak uzdolnionym, 
jak ci się wydaje. Mam zbyt mało doświadczenia, by to osądzić. Tymczasem świat pełen jest 
mężczyzn, czarujących mężczyzn, przystojnych i utalentowanych, którzy również mnie mogą 
uznać za nieodparcie pociągającą. Być może jeden z nich da mi nawet dziecko, kto wie?
 Roześmiał się i, najwidoczniej nie przejmując się zupełnie tymi słowami, ujął dłoń 
Duchessy. No cóż, niech sobie myśli, że stanie się miękka niczym wosk, gdy tylko jej dotknie.
 *
 Wiedziała, że musi czuć się urażony, przynajmniej trochę. I pewnie planuje rewanż. 
Mężczyzna taki jak on nie może przecież pozwolić, by komuś coś takiego uszło na sucho, 
zwłaszcza słabej kobiecie, formalnej żonie, która uratowała jego przeklętą skórę i zasłużyła tym 
samym na pogardę i obojętność. Wysmagała go batem, a potem uderzyła w głowę uzdą. Co było z 
nim nie tak? Ooo, znała go lepiej niż on ją, zwłaszcza po dzisiejszym dniu. Jestem gotowa, 
pomyślała. Niech tylko spróbuje.
 - Uważam, że pan Badger jest wspaniały.
 - To służący, Urszulo. Zważaj na to, co mówisz i nie zapominaj, kim jesteś.
 - Jestem Amerykanką, mamo.
 - Jesteś wnuczką lorda i musisz uważać na to, co mówisz.
 - Urszula ma rację, matko - wtrącił Trevor. - Wszyscy jesteśmy Amerykanami. Mimo 
swojego pochodzenia walczyłem z Brytyjczykami. Ale nie o to chodzi. Badger to człowiek o 
rozlicznych talentach, z których na pewno nie wszystkie uda nam się poznać.
 - A co sądzisz o Spearsie? - zapytał Marcus Urszulę.
 - Pan Spears jest zawsze taki uprzejmy i cierpliwy. I ma piękny glos. Słyszałam dzisiaj, jak 
śpiewał piosenkę o lordzie Castlereaghu i zbliżającym się kongresie wiedeńskim. Była bardzo 
zabawna, chociaż nie zrozumiałam zbyt wiele.
 - Chyba słyszałem, jak nuciła ją Duchessa - powiedział Trevor. - Pamiętasz słowa, 
Duchesso?
 Odstawiła ostrożnie na spodek filiżankę z miśnieńskiej porcelany i wyrecytowała:
 Do Wiednia zjechali odcisnąć swój ślad, 
 Przywieźli dość grosza, by móc kupić świat. 
 Talleyrand Francję odstąpi za grosik, 
 Castlereagh Portugalię za monet da stosik. 
 Łgaj zatem jak inni, nie mrużąc ni powiek, 
 Uczciwy nie znajdzie uznania dziś człowiek. 
 W ten czas obłudy, rozboju czas, 
 Gdy oni świętują, kpiąc sobie z nas.
 - Skąd, u licha, znasz tę przyśpiewkę?
 Powoli odwróciła głowę w stronę męża. - A dlaczego nie miałabym jej znać, Marcusie? 
Jestem rozumną istotą ludzką, bez względu na to, co ty i inni o tym myślicie. Czy nie uważasz, że 
jest dowcipna? Co do mnie, to sądzę, że autor tych przyśpiewek musi być bardzo inteligentny. Od 
razu widać, że ma talent.
 - Jest ich całe mnóstwo, a Spears najwyraźniej zna wszystkie. Ale ty jesteś kobietą, 
Duchesso. Skąd znasz słowa tej piosenki, i to na pamięć?
 - Urszula właśnie powiedziała, że Spears ją śpiewał, a ja mam doskonałą pamięć. Jak 
większość kobiet, Marcusie.
 Kłamała, a on nie potrafił sobie wyobrazić dlaczego. Kpiła sobie z niego i był to jeszcze 
jeden nieoczekiwany rezultat ataku w siodłami.
 Zmieniła się - a może wcale nie? Do licha, był nią zafascynowany. Spochmurniał i nie 
rozpogodził się nawet wtedy, kiedy uwielbiająca go kuzynka Fanny podała mu filiżankę herbaty, 
trzepocząc przy tym zalotnie rzęsami. Te rzęsy niewątpliwie staną się przyczyną wielu 
nieprzespanych nocy dla licznych młodzieńców, starających się o jej rękę, kiedy za trzy lata 
pojedzie do Londynu, by bawić się i szukać męża. Czy aby na pewno za trzy lata? Będzie musiał 
zapytać Duchessę. Swoją żonę.
 - Przyśpiewka jest dowcipna, ale nie śpiewasz jej dobrze - powiedziała ciotka Wilhelmina. 
- Urszula ma śliczny głos. Sama z nią ćwiczyłam.
 - Och, mamo! Duchessa jest doskonała. Nie słyszałaś, jak recytowała? Ona jest po prostu 
wspaniała.
 - Nie przez cały czas - powiedział Marcus. - Jak przekonałem się dziś po południu, niektóre 
z jej zalet są zupełnie zaskakujące.
Nie miała zamiaru zostać dziś w swojej sypialni i wyczekiwać, czy do niej przyjdzie. Był 
mężczyzną przyzwyczajonym do rządzenia. I, prawdę mówiąc, obawiała się, że kiedy jej dotknie, 
znów stanie się bezwolna zacznie topnieć pod dotykiem jego rąk. Przeniosła się więc do małej 
sypialni na końcu wschodniego korytarza, znanej jako pokój w złote liście i zakopała głęboko starą, 
od dawna nieużywaną i zalatującą stęchlizną pościel. Nie mogła zasnąć, lecz nie z powodu pościeli, 
Gdy tylko przestawała myśleć o Marcusie i o tym, co dla niej szykował, natychmiast powracała 
myślą do karbu Wyndhamów, zastanawiając się, czym był gdzie go ukryto. Skarb z czasów 
Henryka VIII. Głęboko wierzyła, że naprawdę istnieje.
 Westchnęła i odrzuciła kołdrę. Po kilku minutach wchodziła już cicho do wielkiej 
biblioteki Wyndhamów, gdzie tylko mały płomyk jej świecy rozjaśniał nieco mrok obszernego, 
wysokiego pomieszczenia, którego ściany zastawione były sięgającymi sufitu regałami, pełnymi 
książek.
 Zapaliła świece na świeczniku i zaczęła przeglądać książki, zaczynając od dolnej półki po 
lewej stronie drzwi.
 Kiedy w końcu podniosła wzrok, zegar na korytarzu wydzwaniał czwartą nad ranem. Nie 
miała pojęcia, że jest tak późno. Podniosła wielki tom, nie dowierzając własnemu szczęściu i drżąc 
z podniecenia. Gdy przyszła do biblioteki, nie spodziewała się znaleźć niczego. Ale udało jej się. 
Ostrożnie opuściła księgę na mahoniowy blat biurka i zaczęła rozdzielać strony.
 To była ta sama księga, którą oglądali w sklepie pana Burgessa, napisana po łacinie i z tymi 
dziwnymi ilustracjami.
 Znalazła ją tuż po tym, jak upuściła niewiarygodnie starą książkę o nie rozciętych stronach, 
której najwidoczniej nikt nigdy nie przeczytał, lecz którą mimo to odkurzano starannie raz na 
miesiąc, podobnie jak wszystkie inne książki w bibliotece. A za starą księgą znalazła właśnie ten 
tom, pokryty grubą warstwą kurzu. Najwidoczniej od bardzo dawna nikt go nie czytał ani nie 
oglądał.
 Ale kto mógł schować tam tę księgę i dlaczego to zrobił? Poczuła, jak serce bije jej z 
przejęcia. Ostrożnie przewróciła ostatnie strony. Rysunki nieco różniły się od tamtych z książki 
pana Burgessa, pewnie dlatego, że wszystkie tomy wykonano ręcznie, jeden po drugim. 
Namalowane czarnym atramentem opactwo Saint Swale nadal wydawało się bardzo 
przygnębiające, a scena na wioskowym placu równie niezrozumiała. Powoli odwróciła stronę. Ta 
książka nie została zniszczona, nikt nie wyrwał ostatnich kart. A były jeszcze dwie, obie zapisane 
łacińskim tekstem.
 Pochyliła się, przysuwając bliżej świecznik. Niektóre słowa dawało się odczytać, a nawet 
zrozumieć. Było tam coś o Cromwellu, tak, tym wiceregencie Henryka VIII, i coś o ludziach, 
których wysłał, butnych młodzieńcach, którzy zaprzedali dusze swemu panu. Przesuwała palcem 
po stronie, szukając znanych sobie słów, takich jak „drzewo” czy „zbiornik na wodę”. Gdy okazało 
się, że są to jedyne słowa, jakie rozumie, zniechęcona przewróciła stronę i ku swemu zdziwieniu 
zobaczyła, że jest tam kolejny rysunek. Przedstawiał niewiarygodnie stary dąb, sękaty i 
pokrzywiony, pochylający się nad równie starą kamienną studnią. Na poprzecznej belce 
zawieszono na łańcuchu obite skórą wiadro. W tle widać było zwały skalne, których ułożenie 
wskazywało na ludzką ingerencję. Lecz co miałyby przedstawiać? Najważniejszym elementem 
rysunku zdawał się jednak być dąb, rosnący na niewielkim wzgórzu. Ponad tym wszystkim 
wznosiło się złowieszczo ciemne niebo, namalowane mocnymi, zdecydowanymi pociągnięciami 
pędzla, atramentem czarnym jak grzech.
 A potem nagle coś usłyszała, cichy odgłos, jakby wiatr szepczący w gałęziach drzew - lecz 
przecież tu, w bibliotece, nie mogło być wiatru. Po chwili usłyszała to znowu, ten cichy odgłos, 
przypominający wstrzymywany oddech, lecz nie zwróciła na niego uwagi, dopóki nie było za 
późno. Odwracając się, dostrzegła za sobą cień. Poczuła przypływ paniki, a potem ból, gdy mocne 
uderzenie w skroń pozbawiło ją wiadomości.
 ROZDZIAŁ 19
 Otworzyła oczy i zobaczyła twarz Marcusa, bardzo blisko swojej. Wyglądał na 
zmartwionego, nawet bardzo. Czyżby martwił się o nią? Nie, Marcus nie dbał o nią wystarczająco, 
aby się martwić. Zamrugała i znowu zobaczyła jego ściągniętą twarz i pociemniałe z zatroskania 
oczy. Co mogło go tak zaniepokoić? To nie miało sensu. A poza tym, nie widziała zbyt wyraźnie, 
więc musiała się mylić. Nagły atak bólu omal nie odesłał jej z powrotem w nieświadomość. 
Jęknęła, zaskoczona i przerażona.
 - Marcus - powiedziała. Podniosła rękę, lecz on ujął jej dłoń i delikatnie ułożył z powrotem 
na kołdrze. - Cii... - powiedział. - Leż spokojnie. Wiem, że cię boli. Masz wielkiego guza za lewym 
uchem. Nie ruszaj się, dobrze?
 Chciała coś powiedzieć, ale wiedziała, że jeśli spróbuje, ból znowu powróci. Skinęła więc 
tylko głową i zamknęła oczy.
 Poczuła, jak delikatnie odsuwa jej z twarzy kosmyk włosów, a potem kładzie na czole 
chłodny, mokry kompres. - Spears mówi, że miękki muślin, nasączony wodą różaną, pomoże 
zmniejszyć ból. Badger twierdzi, że nie możemy ci podać laudanum, dopóki nie upewnimy się, że 
twój mózg nie ucierpiał od uderzenia.
 Przytulił dłoń do jej policzka, a ona momentalnie odwróciła twarz i przycisnęła lekko do 
jego ciepłego ciała. - Wszystko w porządku, spróbuj odpocząć. Kiedy się lepiej poczujesz, 
opowiesz nam, co ci się przydarzyło. James znalazł cię nieprzytomną na podłodze biblioteki, pod 
świecznikiem z wypalonymi prawie zupełnie świecami. To właśnie światło świec ściągnęło go do 
biblioteki. Myślał, że nie żyjesz. Muszę powiedzieć, Duchesso, że śmiertelnie mnie przestraszyłaś. 
Nie wspomnę już o tym, co czuł biedny James. Jąkał się ze strachu i pobladł tak, że wyglądał 
niczym zamkowy upiór. Nigdy więcej tego nie rób. Musiałaś upaść i uderzyć się o kant biurka. 
Było już po czwartej rano, gdy James cię znalazł. Co ty tam robiłaś? Nie, zapomniałem, lepiej nic 
nie mów. Leż spokojnie, zajmiemy się tym później. Nie zamykaj oczu, patrz na mnie. Doskonale. 
Odpręż się. Badger mówi, że nie powinnaś teraz spać. To dlatego plotę bez opamiętania. A teraz 
powiedz mi, ile widzisz palców?
 Widziała palce, choć niewyraźnie. Zwilżyła wargi i powiedziała: - Trzy. - Westchnęła, tak 
wiele kosztowało ją wypowiedzenie tego jednego słowa. - Ktoś zmienił kompres na jej czole. Co 
za ulga. Szkoda, że nie może powiedzieć, jak dobrze jej robi ten kład, lecz ból niemal pozbawiał ją 
świadomości, przecież nie wolno jej było zemdleć ani zasnąć. Musiała skupić się na tym, aby nie 
stracić przytomności.
 Poczuła na piersi jego wielką dłoń, a potem usłyszała, jak mówi: - Serce bije spokojnie i 
mocno, Bader. Przestań się martwić, nic jej nie będzie.
 - Wiem, wiem - usłyszała odpowiedź Badgera. - To żadna niespodzianka, zawsze była silna. 
Proszę, niech pan przykryje ją po brodę, milordzie. Musi mieć spokój i ciepło. Ale nie wolno jej 
spać. Uświadomiła sobie, że jest bezpieczna. Nikt już jej nie uderzy, nie kiedy są przy niej Marcus 
i Badger. Usłyszała, jak Spears mówi, zbliżając się do łóżka: - Przygotowałem miksturę, którą pan 
zalecił, panie Badger. Jeśli zdołałby pan delikatnie unieść jej głowę, milordzie, mógłbym 
zaaplikować lekarstwo.
 - Zredukuje obrzęk i zmniejszy ból - powiedział Badger.
 - Nie chcę sprawić jej bólu - powiedział Marcus, ale przesunął głowę Duchessy.
 Nie zdawała sobie sprawy, że płacze, dopóki nie poczuła, jak ktoś delikatnie ociera jej 
policzki i osusza zamknięte powieki. - Ostrożnie, Duchesso - powiedział Marcus miękko. - Spears 
ma najdelikatniejsze dłonie z nas wszystkich. I tak cię zaboli, lecz potem będzie lepiej. 
Przynajmniej tak twierdzi Badger. Jeżeli się myli, pozwolę ci przyłożyć mu w skroń. I wtedy 
będzie nas troje z bólem głowy.
 Spears zaaplikował lekarstwo. Nagle poczuła, że jest jej niedobrze - jakby nie dosyć było 
pulsującego bólu w głowie. Przełknęła spazmatycznie.
 - Oddychaj głęboko, Duchesso - powiedział Badger. - Tak, doskonale. To zmniejszy 
mdłości. Nie, nie wałcz z nimi. Rób, co ci mówię. Głęboko. Tak, dobrze.
 Kiedy w końcu podali jej laudanum, od razu poczuła się lepiej, lecz Marcus nie pozwolił jej 
mówić. - Nie, Duchesso, chcę, żebyś zasnęła.
 - Nie zostawiaj mnie - szepnęła z wysiłkiem.
 Marcus nie odzywał się. To pełne zdziwienia milczenie trwało tak długo, że zaczęła się 
obawiać, iż on po prostu zastanawia się, jak jej powiedzieć, że nie chce zostać. A jednak w końcu 
powiedział tylko: - Nie zostawię cię, obiecuję.
 *
 Natychmiast po obudzeniu postarała się ocenić obrażenia. Ponad lewym okiem nadal czuła 
tępy ból, lecz mdłości minęły, podobnie jak ogłupiający ból, spowodowany uderzeniem w głowę. 
Otworzyła oczy. Marcusa nie było. Krzyknęła cicho, przestraszona.
 - Tu jestem - powiedział, podchodząc szybko do łóżka. - Cii, jestem tutaj.
 - Obiecałeś, że mnie nie zostawisz.
 - Podszedłem tylko do kominka, nie miałem zamiaru wychodzić. Aaa, i raz wyszedłem, 
żeby sobie ulżyć, lecz zawołałem Badgera, by z tobą został. Jak się czujesz?
 - Czułam się jak beczka piwa, która spadła z wozu na kamienne płyty dziedzińca i rozbiła 
się w drobny mak. Teraz jest już lepiej.
 - Ja też tak się czułem - powiedział, uśmiechając się do niej. Pochylił się i leciutko dotknął 
wargami jej ust. Jego usta były ciepłe i niosły pociechę. - Masz tu herbatę. Badger powiedział, że 
będzie ci się chciało pić, a ta wymyślna mieszanka zaspokoi pragnienie dobrze ci zrobi.
 Pomógł jej się napić, a potem zapytał. - Jesteś głodna?
 - Nie, ani trochę. Herbata w zupełności wystarczy.
 - Na pewno dobrze się czujesz?
 - Tak, zdecydowanie lepiej.
 - Doskonale. Więc co, u licha, robiłaś w bibliotece o czwartej nad ranem? - zaryczał z furią.
 Miała ochotę się roześmiać, lecz okazało się, że stać ją tylko na lekki uśmiech. - Poszłam 
tam, aby poszukać jakichś śladów, związanych z dziedzictwem Wyndhamów i znalazłam jeszcze 
jedną starą księgę, taką jak ta pana Burgessa.
 Zmarszczył brwi. - Powinnaś była mnie obudzić. Więcej już nigdzie sama nie pójdziesz. A 
teraz, co do jej księgi - gdy zszedłem do biblioteki, nie było przy tobie żadnej książki.
 - Ktoś mnie uderzył i zabrał ją. Zobaczył, jak ją przeglądam i ogłuszył mnie, żeby ją zabrać.
 - Nie, to nie ma sensu. Na pewno coś ci się pomyliło. Pewnie pośliznęłaś się, upadłaś i 
uderzyłaś głową w kant biurka.
 - Przykro mi o tym mówić, lecz jednak ktoś mnie uderzył, Marcusie. - Spostrzegła, że jej 
uwierzył, choć nie miał na to ochoty. I nic dziwnego, znaczyło to bowiem, że w domu przebywał 
ktoś, kto był zdolny z rozmysłem wyrządzić jej krzywdę, ktoś o złych zamiarach. Jej także trudno 
było w to uwierzyć.
 - Przeklęty skarb - mruknął, a potem jeszcze przez dobrą chwilę przeklinał systematycznie, 
przeczesując palcami włosy. - Gdzie znalazłaś tę księgę?
 - Była ukryta za inną na najniższej półce po lewej stronie.
 - No dobrze - powiedział ku jej zdumieniu. - Poszłaś do biblioteki, by szukać śladów i 
znalazłaś księgę. Długo tam byłaś? Zajrzałem do twojej sypialni i nie zastałem cię tam. Byłem 
zaniepokojony, lecz nie poszedłem cię szukać.
 - Położyłam się w pokoju w złote liście, ale nie mogłam zasnąć, więc w końcu wstałam i 
poszłam do biblioteki. Prawdę mówiąc, nie przypuszczałam, że uda mi się coś odkryć, a tu, proszę, 
znalazłam tę księgę. Ktoś musiał zobaczyć światło i przyszedł tam za mną. Nic nie słyszałam, tylko 
taki cichutki odgłos, jakby westchnienie, lecz byłam tak skupiona na księdze...
 Delikatnie dotknął palcami jej warg. - Nie denerwuj się, bo znów zrobi ci się niedobrze. 
Zamknij na chwilę oczy i oddychaj głęboko. Tak, dobrze. Odpręż się.
 Przyglądał się jej twarzy, kiedy odpoczywała. Nadal była bardzo blada, nawet przerażająco 
blada, lecz Badger zapewniał go, że wszystko będzie dobrze. Po prostu trzeba zaczekać.
 Oddech Duchessy wyrównał się. Zapadła w sen. Powoli wstał z łóżka i wyprostował się. 
Miał ochotę wziąć kąpiel i zmienić ubranie. Zadzwonił po Maggie, a kiedy przyszła, jej wspaniałe 
rude włosy były jeszcze co prawda w lekkim nieładzie, ale przynajmniej zdążyła się ubrać. 
Przedtem zjawiła się bowiem w peniuarze, którego nie powstydziłaby się żadna londyńska 
kurtyzana - przyozdobionym puchem łaszku z brzoskwiniowego jedwabiu. Ciekawe, kto go jej 
kupił? Maggie lubiła rzeczy, które rzucały się w oczy, ale gust miała raczej dobry. Ten peniuar to 
było coś, co mógłby kupić mężczyzna dla swojej kochanki, rzecz kosztowna, ale krzykliwa i nader 
seksowna.
 Wysłał ją, by poszukała Badgera. Znalazła go, a także Spearsa w sypialni Marcusa, tuż za 
drzwiami. Przeklęci podsłuchiwacze, pomyślał.
 *
 Siedziała na łóżku i choć nadal słaba, w pełni panowała nad swoim ciałem. Co za ulga. Nie 
lubiła siebie bezradnej i zdanej na innych.
 - Nadal wyglądasz jak śmierć na chorągwi - stwierdziła Maggie, ostrożnie zaplatając jej 
włosy. - Ale zważywszy, jak wyglądałaś rano, to i tak pewien postęp.
 - Dziękuję, Maggie.
 - Zjedz trochę kleiku pana Badgera. Osobie, która omal nie przejechała się na tamten świat 
i powinna być wdzięczna, że w ogóle może coś jeść, z pewnością będzie smakował. Spróbowałam 
trochę, lecz dla mnie to niezbyt smakowite danie. Tylko ja czuję się dobrze i nie zanosi się na to, 
żebym tak jak ty wyrzygała własne wnętrzności.
 - Już nie jest mi niedobrze, Maggie. Mdłości minęły.
 - Co za ulga, bo nie przepadam za sprzątaniem tego rodzaju rzeczy, zapamiętaj to sobie.
 Marcus podsłuchał ostatnie zdanie i z trudem powstrzymał uśmiech. Chęć do śmiechu 
przeszła mu jednak, gdy tylko spojrzał na twarz Duchessy. Wyglądała tak bezradnie. Cała rezerwa, 
cała wymuszona powściągliwość znikła i na jej miejsce pojawiła się ta przeklęta bezsilność, która 
sprawiała, że coś ściskało go w środku. Nigdy dotąd nie widział jej takiej i uświadomił sobie, że ten 
widok śmiertelnie go przeraża. Wolałby, aby na niego krzyczała, nazywając go draniem i 
łajdakiem, a nawet by zadzierała nosa. Wszystko było lepsze niż to milczenie, kiedy tak 
wpatrywała się w niego, jakby nie był wart nawet słów, którymi mogłaby go przekląć i jakby się go 
bała. Nie, niemożliwe, by się go bała. Wkrótce znów będzie taka jak przedtem, i chociaż wiedział, 
że przyzwyczajenie się do tej nowej strony jej osobowości, do tej pasji i nagłych wybuchów 
gniewu zajmie mu nieco czasu, to jednak znów pragnął to zobaczyć. Zobaczyć, jak twarz jej 
czerwienieje i obserwować, jak z powściągliwego, bezbarwnego stworzenia zmienia się w kobietę 
miotaną namiętnościami - zarówno w łóżku, jak poza nim. Doskonale sobie poradziła z tą uzdą, 
pomyślał z uznaniem.
 A ktoś ją skrzywdził. Któryś z domowników. To musiał być ktoś z tych przeklętych 
kolonistów, pomyślał, najpewniej ciotka Wilhelmina, żałosna stara miotła.
 - Witaj - powiedział, podchodząc do łóżka. Pochylił się i pocałował ją w policzek. Poszukał 
wzrokiem jej oczu, przekonał się, że spojrzenie ma już zupełnie przytomne i wyprostował się, 
zadowolony. - Z pewnością docenisz to, że Badger i Spears wzięli pana Tivita pod pachy i 
wyprowadzili z pokoju.
 - Pamiętam jak przez mgłę małego tłustego człowieczka z czerwoną twarzą i donośnym 
głosem. Miał brudny płaszcz, prawda?
 - Tak, wstrętny niechluj. Cieszę się, że nie widziałaś jego rąk. Ten pan Tivit to miejscowy 
lekarz, nawiasem mówiąc, bardzo kiepski. Więc kiedy wyciągnął przyrządy do upuszczania krwi i 
przysunął miednicę do łóżka, Badger powiedział mu, żeby zabrał swoje narzędzia tortur i nigdy 
więcej się tu nie pokazywał. Odwołał się do mnie, a ja powiedziałem, że jesteś tak słaba, że jeśli 
upuści ci krwi, zamienisz się w piękny liść i odfruniesz. Obraził się i przez całą drogę do stajen 
lamentował nad swoją urażoną godnością.
 Podniósł jej dłoń i zamknął w swojej, ciepłej, dużej i budzącej ufność swoją siłą. - To stary 
głupiec. Nie pozwoliłbym mu zbliżyć się do ciebie, lecz Trevor posłał po niego, nie wiedząc, że to 
stary konował.
 - Czy ktoś powiedział coś na temat ostatnich wydarzeń?
 - To znaczy, czy ciotka Wilhelmina załamała się i wyznała wszystko? Przykro mi, 
Duchesso, nic z tego. Wyjaśniło się, że James zobaczył światło, kiedy wybierał się do stajen. 
Wymyślił sobie, że sam pojedzie do ruin o świcie i zacznie szukać skarbu. Zważywszy, jak 
wilgotne i zimne są tutaj ranki, prawdopodobnie okupiłby tę romantyczną wyprawę ciężkim 
zapaleniem płuc. Być może to on uderzył cię w głowę, zabrał księgę, a potem podniósł alarm. 
Może przestraszył się, że cię zabił, albo że umrzesz, jeśli nie udzieli ci się pomocy. Nie wiem, 
Duchesso. - Umilkł na chwilę, a potem spojrzał jej prosto w oczy. - Dlaczego poszłaś do innej 
sypialni?
 - Bo obawiałam się, że do mnie przyjdziesz.
 - Rozumiem - powiedział. Znów poczuł gniew, lecz jakoś zdołał nad nim zapanować. Co za 
głupiec z niego, żeby zadawać jej takie pytania właśnie teraz. Nie, powtórzy je, kiedy ona dojdzie 
do siebie, a on będzie mógł na nią wrzeszczeć, a potem zadrzeć jej spódnicę i sprawić, by oszalała 
z rozkoszy. A może ona też zacznie na niego wrzeszczeć i...
 - Dlaczego się uśmiechasz, Marcusie?
 - Co? O, myślałem właśnie o tym wstrętnym kleiku, który Badger dla ciebie przygotowuje. 
Nawet moja kotka uciekła, kiedy poczuła zapach tego świństwa. Albo to, albo fakt, że Badger 
śpiewał, przecierając tę obrzydliwą masę. Szkoda że nie widziałaś, jak wymiotło ją z kuchni.
 Kłamał, lecz kłamał dobrze, a jej nie chciało się tym przejmować. Ona sama skłamała mu 
raz czy dwa w ciągu ostatnich paru minut.
 - A teraz opowiedz mi o księdze i tych ostatnich dwóch stronach.
 Opisała mu więc dokładnie szkic, opowiadając o krzywym dębie i zwałach skalnych, które 
wyglądały, jakby zgromadzono je tam w jakimś celu, a także o studni i obciągniętym skórą 
drewnianym wiadrze, z pewnością bardzo, bardzo starym. Byli tam także ludzie, kobiety i 
mężczyźni. O ile dobrze pamiętała, wyglądali jakoś tak... średniowiecznie.
 Lecz on wydawał się roztargniony. Wstał.
 - Dokąd idziesz?
 Uśmiechnął się. - A co, lepsze moje towarzystwo niż żadne? Nie martw się, zaraz pojawi 
się tu ciotka Gweneth. Bardzo się o ciebie martwi. Nie zostawi cię samej, dopóki nie wrócę.
 Od przyjścia ciotki Gweneth, zmartwionej i skarżącej się na ból głowy, nie minęło nawet 
pięć minut, gdy drzwi sypialni otworzyły się i do pokoju wkroczyła ciotka Wilhelmina, odziana w 
ciemny fiolet, z imponującym biustem sterczącym do przodu niczym rzeźba na dziobie okrętu.
 - Ależ, moja droga - zaprotestowała słabo ciotka Gweneth - Marcus z pewnością nie życzy 
sobie, by odwiedzała ją naraz więcej niż jedna osoba, Willie. Duchessa jest nadal bardzo słaba.
 Duchessa otworzyła oczy i spojrzała w twarz, która kiedyś, zanim zeszpecił ją grymas 
ciągłego niezadowolenia, musiała być całkiem ładna, i w bystre, ciemne oczy, pełne nieskrywanej 
radości, że oto widzi ją, Duchessę, leżącą bezradnie na poduszkach. Willie? Co za nieodpowiednie 
imię dla takiej osoby. Willie powinna być uosobieniem ciepła, uprzejmości i wesołości. To imię 
pasowało do ciotki tak, jak imię Trevor do jej starszego syna.
 - Więc ktoś cię ogłuszył, jakże mi przykro.
 - Jak widzisz, ciotko. Ktoś mnie uderzył, by zdobyć księgę, taką samą, jak ma pan Burgess.
 - Kłamiesz. Nikt nie uderzyłby cię, żeby zdobyć jakąś głupią książkę.
 - Doprawdy, Willie, Duchessa jeszcze nie wróciła do zdrowia. Proszę cię, wyjdź. 
Potrzebny jej odpoczynek.
 - Chciałabym, żeby umarła. Dobrze jej tak.
 Ciotka Gweneth wciągnęła gwałtownie powietrze.
 - Co takiego? Co powiedziałaś, Willie?
 - Powiedziałam, że rozpaczałabym, gdyby umarła i że to zły znak.
 Duchessa zamknęła oczy i odwróciła twarz.
 Po chwili do pokoju zajrzała Urszula, a za nią bliźniaczki.
 - Mamo, Duchessa musi wypoczywać - powiedziała Urszula stanowczo, głosem dorosłej 
kobiety. - Chodź z nami. Fanny i Antonia chcą ci pokazać nowy karmnik dla ptaków, który 
zrobiłyśmy. Pan Oslo, stolarz, trochę nam pomógł, ale to my wykonałyśmy całą pracę i nawet go 
pomalowałyśmy. Wygląda jak nasz dom w Baltimore.
 - O, doskonale. Niechaj spoczywa w pokoju.
 - Willie!
 - Co z tobą, Gweneth? Powiedziałam: niech odpoczywa w spokoju.
 - Chodź już, proszę, mamo.
 Kiedy zostały same, ciotka Gweneth powiedziała miękko: - Wybacz jej, Duchesso. Nie 
miała łatwego życia.
 - Dlaczego? Czy głodowała w rynsztoku, zanim twój brat się z nią ożenił? A może była 
sierotą z przytułku? Lub chorowała na ospę? Nie chcesz chyba powiedzieć, że twój brat - mój wuj 
- ją bił?
 - Nie, nie sądzę. Lecz wymieniłaś prawie wszystkie możliwości. - Umilkła na chwilę, a 
potem uniosła z namysłem brwi. - Bardzo dobrze to ujęłaś, doprawdy, znakomicie. Wydajesz się 
jakaś inna, Duchesso. A wracając do tematu... no cóż, Wilhelmina chyba nie jest zbyt szczęśliwą 
osobą.
 - To wstrętna jędza - powiedziała Duchessa, wzdychając głęboko. - Chciałabym odpocząć, 
to pewne, lecz nie snem wiecznym.
 - Nie, kochanie, oczywiście, że nie. Cokolwiek Badger ci podaje, bierz to dalej. Podoba mi 
się ta zmiana w tobie, ten cierpki humor. To takie pobudzające, nie sądzisz?
 ROZDZIAŁ 20
 Kiedy się obudziła, było późne popołudnie. Przy łóżku siedział Badger, który natychmiast 
uśmiechnął się i podał jej trochę wody, ostrożnie podtrzymując jej głowę, by mogła się napić.
 - Ty zawsze wiesz, co robić. Dziękuję ci.
 Skinął głową. - Usłyszałem o najeździe tej Amerykanki na twoją sypialnię. Powiedziała mi 
o tym panna Antonia. Możesz być pewna, że ta osoba, która jest twoją ciotką tylko dzięki 
małżeństwu, nie będzie cię więcej niepokoiła. Sporządziliśmy z panem Spearsem plan dyżurów. 
Kiedy nie będzie tu jego lordowskiej mości, będziemy czuwać nad tobą na zmianę: ja, pan Spears 
lub panna Maggie. Nikt już nie będzie ci się narzucał. - A kiedy żadnego z nich nie będzie, ja zajmę 
ich miejsce. Jak się czujesz?
 Na sam dźwięk jego głosu od razu zrobiło jej się lepiej. To było niemądre, ale nic na to nie 
mogła poradzić. - Dobrze, Marcusie. Jeżeli chcesz, możesz wyładować na mnie złość. Jestem 
dostatecznie przytomna, bym mogła zrozumieć twoje wrzaski.
 Zmarszczył brwi. - Nie, nie zaryzykuję, zwłaszcza w obecności Badgera. Zamiast tego 
zjem tu dziś z tobą kolację, a jutro rano zobaczymy, czy masz dość sił, aby wstać z łóżka. Jak 
zrozumiałem, Badger, zmusiłeś moją biedną kotkę, by zjadła trochę kleiku, który przygotowałeś 
dla Duchessy, i biedne zwierzę padło. Czy to prawda? - zapytał, zwracając się do Badgera.
 Roześmiała się. Nie był to jeszcze pełny śmiech, lecz dobre i to.
 - Ta przeklęta samolubna bestia nie dała się nakłonić do spróbowania kleiku - odparł 
Badger. - Gdy już myślałem, że ją mam, wyrwała mi się z rąk i tyle ją widziałem. Pan Spears mówi, 
że ona sypia z panem, oczywiście, kiedy pan śpi we własnym łóżku.
 - Zdarzało się. Esmee jest płochliwa, zupełnie jak Duchessa.
 - Kotka spała wczoraj ze mną - powiedziała Duchessa. - Zwinęła się w kłębek przy moich 
kolanach.
 - Kiedy zaszczyca mnie wizytą, woli spać na mojej piersi - powiedział Marcus. - A 
przedtem ugniata mi łapami włosy klatce piersiowej, przeklęte stworzenie. Co do tej mikstury 
Badgera, to nic dziwnego, że nie chciała jej próbować.
*
 Spal z nią tej nocy. Leżał wyciągnięty obok niej, zupełnie nagi, czując się tak swobodnie, 
jakby sypiał z nią od dwudziestu lat. Esmee zajrzała do pokoju, przez chwilę przyglądała się im, po 
czym zadarła ogon i pomaszerowała do sypialni Marcusa.
 Wyciągnął rękę i ujął dłoń. Rozkoszując się ciepłem leżącego obok ciała, poczuła się 
bardziej bezpieczna, niż kiedykolwiek w życiu.
 - Osiwieję przez to wszystko, zobaczysz, Duchesso. Bardzo cię proszę, trzymaj się swego 
łóżka i nie wychodź więcej w środku nocy, by szukać jakichś wskazówek.
 - Nie wierzę ci, Marcusie. Pokaż mi te siwe włosy.
 - Nie ma mowy, nie pozwolę ci zapalić światła i grzebać mi we włosach. Możesz poszukać 
ich rano.
 - Dowiedziałeś się czegoś?
 - Nie. Wszyscy twierdzą, że spali snem sprawiedliwego. Lecz przecież Wyndhamowie od 
stuleci ćwiczyli się w sztuce kłamstwa. Wszyscy potrafimy kłamać bez mrugnięcia okiem. Nawet 
ty, Duchesso.
 - Przesadzasz, Marcusie - powiedziała, ściskając mocniej jego dłoń.
 - Ani trochę. Swoją drogą, to bardzo ciekawe. Leżymy tu sobie niczym stare dobre 
małżeństwo, ja z członkiem twardszym niż cegły w kominku, a jednak nie rzucam się na ciebie, 
choć wiem, jak bardzo to lubisz.
 Przedtem takie słowa sprawiłyby, że zamilkłaby na dobre. Lecz teraz zachichotała i odgięła 
mu kciuk aż jęknął.
 - Aaa, znów stajesz się sobą. Ale kciuk, Duchesso? Chciałabyś, bym sprawił ci 
przyjemność?
 - Nie. Przestań, Marcusie. Boli mnie głowa.
 Roześmiał się. - Ach, znowu ta stara wymówka wszystkich żon. Już ojciec wspominał mi o 
niej. Choć w twoim przypadku to może być prawda. O ile pamiętam, matka zdzieliła go w ramię, 
gdy to powiedział. Dobranoc, moja droga.
 - Byłeś w ruinach?
 - Tak, Trevor i James też się tam kręcili, przeklęte łobuzy. Po jakimś czasie zjawiła się 
nawet Urszula. Co za wspaniały przykład miłości rodzinnej. Wszyscy starają się coś znaleźć i 
ukryć to przed innymi. Nie podoba mi się to, Duchesso.
 - Wszyscy, z wyjątkiem Urszuli. Ona natychmiast przybiegłaby do ciebie, gdyby 
cokolwiek znalazła. Idealizuje cię, podobnie jak Fanny. To całe damskie uwielbienie sprawi, że 
staniesz się okropnie próżny.
 - O nie, nie zgadzam się. Zadurzenie Fanny w zupełności zadowala moją próżność. Jedna 
dziewczyna, trzepocząca rzęsami na widok mojej biednej osoby wystarczy, by wyprowadzić 
człowieka z równowagi. A poza tym mam przecież przy swoim boku żonę, by mnie chroniła. I 
będziesz mnie chroniła, prawda? A może, pomimo mej niewinności, i tak uznasz mnie za łobuza i 
rzucisz się na mnie z jakąś kolejną bronią?
 - Próbowałam być wobec ciebie w porządku. A co do Urszuli, możesz spać spokojnie. Zbyt 
mnie lubi, by starać się uwieść mi męża.
 - Co za ulga.
 Ten nastrój odprężenia przetrwał jeszcze następne półtora dnia. Duchessa odpoczywała i 
powracała do zdrowia, a guz za lewym uchem prawie zupełnie zniknął. Maggie umyła jej nawet 
włosy, usuwając ślady po oleistym specyfiku Badgera, którym Spears bezlitośnie nacierał jej co 
jakiś czas głowę pierwszego dnia po wypadku. Drugiej nocy Marcus wszedł do jej sypialni ubrany 
tylko szlafrok. Wiedziała, że pod spodem jest nagi. Zresztą dlaczego miałoby być inaczej?
 Przypomniała sobie, jak uciekła ze swojej sypialni, ponieważ nie chciała stawić mu czoła. 
No cóż, więcej tego nie zrobi. Uśmiechnęła się. Niech tylko spróbuje potraktować ją znów jak 
naczynie, którym pogardza.
 - Witaj, Marcusie - powiedziała. - Czuję się dzisiaj zupełnie dobrze. Przyszedłeś 
wyegzekwować swoje małżeńskie prawa? Czy znowu wpakujesz się na mnie, a kiedy będziesz 
miał dosyć, wysuniesz się z mojego ciała i wytryśniesz na mój brzuch? Oczami wyobraźni znów 
zobaczyła go, jak unosi się nad nią, zobaczyła determinację na jego twarzy i to, jak wytryskuje na 
jej brzuch, nie wewnątrz jej ciała, nie, nigdy tam, ponieważ tak bardzo nienawidzi swego zmarłego 
wuja.
 Zatrzymał się i spojrzał na nią. Znowu go zaskoczyła. Potrząsnął głową. Wątpił, czy 
kiedykolwiek przywyknie do tej nowej strony jej osobowości.
 Zmieniała się nawet, gdy na nią patrzył. Teraz była poważna, śmiertelnie poważna. - 
Musisz mieć dziedzica, Marcusie - powiedziała, gdy podszedł i stanął obok łóżka. - Nie możesz 
dopuścić, by przeszkodziła ci w tym duma. Dlaczego po prostu nie zapomnisz o moim ojcu i o tym, 
co ci zrobił? To nie jest ważne. I nie dotyczy nas dwojga.
 - Ależ dotyczy, i zawsze będzie. - Uśmiechnął się do niej. Nie uda jej się nad nim 
zapanować, bez względu na to, jak będzie się zmieniała i igrała z nim. - Kiedy ty i twoi przeklęci 
wspólnicy zmusiliście mnie do małżeństwa - powiedział swobodnie - znacznie ograniczyliście 
moje możliwości. Lecz nie do zera. Zdejmij koszulę, Duchesso, zmęczyło mnie to czekanie.
 Poczuła, jak coś wewnątrz niej rozrasta się i wypełnia ją całą. To był spokój i chłód, 
przenikliwy chłód, zrodzony głęboko we wnętrzu jej ciała.
 - Doskonale - powiedziała, nie starając się usunąć tego chłodu ani z głosu, ani ze 
spojrzenia.
 Nie powiedziała nic więcej. On także nie miał ochoty rozmawiać. Przyszedł tu, by sprawić 
przyjemność sobie, a także jej, ponieważ zdążyła się już zorientować, że kiedy krzyczy i traci nad 
sobą panowanie, łaskocze jego męską próżność. Z początku zachowywał się delikatnie, choć 
stanowczo. Całował jej usta, a potem piersi i brzuch, a w końcu zaczął ją pieścić, starając się 
doprowadzić ją do rozkoszy. Nic z tego. Leżała spokojnie, cierpliwie znosząc jego wysiłki. 
Dopiero teraz zdała sobie sprawę, jak puste i pozbawione znaczenia może być kochanie się, gdy w 
nim nie uczestniczy. Lecz on nie był już częścią niej. Widziała, jak jego namiętność rośnie, 
zmieszana z frustracją, ponieważ nie potrafił jej podniecić. Nie dbała o to. Nie czuła nawet gniewu, 
tylko jakieś dziwne odrętwienie. Nie mogła się doczekać, by wreszcie skończył.
 W końcu przestał i podniósł się, by na nią spojrzeć. Zostawił zapaloną świecę, więc teraz 
mógł widzieć jej twarz i ciało, jedno i drugie bardzo przyjemne dla oka, jak nieraz jej o tym 
wspominał. Później zwykle zaczynał delikatnie do niej przemawiać, opowiadając z detalami, co 
zaraz zrobi i śmiejąc się, kiedy oblewała się rumieńcem, a potem wprowadzając słowa w czyn.
 Tym razem nie powiedział nic. Po prostu patrzył na nią, przyglądał się jej twarzy, piersiom 
i brzuchowi.
 Twarz miał zaczerwienioną, oddychał głęboko i ciężko. Był podniecony, gotowy. Zaczął 
coś mówić, lecz umilkł i tylko potrząsnął głową. Nagle rozsunął jej dłońmi uda, a potem 
przyciągnął ją do siebie i wszedł w nią mocno i głęboko.
 Wciągnęła gwałtownie powietrze i choć nie poczuła bólu - jego pieszczoty najwidoczniej 
nie pozostały bez echa - to jednak nie czuła też przyjemności. Nienawidziła tego uczucia, lecz nie 
zrobiła nic, nie poruszyła się. Po prostu czekała.
 A potem, tak samo nagle, jak za pierwszym razem, wysunął się z niej i przycisnął ciało do 
jej brzucha. A kiedy było po wszystkim, wyprostował się i spojrzał na nią.
 - Skończyłeś, Marcusie? - zapytała tonem zimniejszym niż Morze Północne podczas 
zimowego przesilenia. - Ach, oczywiście, że skończyłeś. Czy mógłbyś podać mi swoją chusteczkę? 
Brzydzi mnie twoje nasienie. Nie, nie martw się, nie mam tu żadnej broni, choć zasługujesz na to, 
by ci solidnie przyłożyć. Nie, podaj mi tylko chusteczkę i wynoś się stąd.
 Jej głos, tak obojętny i wyprany z emocji, sprawiał, że miał ochotę krzyczeć. Kpiła z niego, 
naśmiewała się, a on nie wiedział, co chciałby zrobić. Była taka spokojna, gdy się z nią kochał. 
Rozpaczliwie próbował ją rozbudzić, lecz nie udało mu się. To było nie do zniesienia. Spojrzał na 
plamę nasienia na jej brzuchu. A więc brzydziło ją jego nasienie? Spojrzał na jej twarz. Wyrażała 
spokój, a nawet rozbawienie, chociaż nie było w tym prawdziwej wesołości. Wyglądała, jakby na 
niczym jej nie zależało. Mogłaby wpędzić go w impotencję tą swoją obojętnością. Nienawidził jej 
w tej chwili, nienawidził za to, że obudziła w nim namiętność, która sprawiała, że zachowywał się 
jak nieopierzony smarkacz, a potem leżała nieruchomo, myśląc Bóg wie o czym, może o 
bohaterach powieści, którą czytała po południu, a może o Esmee, ale na pewno nie o nim - po 
prostu leżała sobie, cierpliwie znosząc jego zabiegi i czekając, aż skończy. Odwrócił się na pięcie, 
wściekły i uderzył się pięścią w udo.
 - Nie mogę uwierzyć. Spodziewałbym się raczej, że będziesz wrzeszczała na mnie, jak 
wtedy w siodłami. Zupełnie straciłaś nad sobą panowanie. Masz silne płuca. Bóg mi świadkiem, że 
nigdy nie chciałem, abyś została moją żoną, Duchesso, i możesz mi wierzyć, że będę korzystał z 
ciebie tylko dopóki nie wrócę do Londynu. A potem nie będziesz musiała znosić mnie dłużej.
 W sekundę zeskoczył z łóżka, złapał szlafrok i zatrzasnął za sobą drzwi, łączące ich 
sypialnie.
 Wstała i zmyła z siebie jego nasienie. Powoli wsunęła przez głowę koszulę i wygładziła ją. 
Zawiązała tasiemki na ramionach. A kiedy znalazła się z powrotem w łóżku, odsunęła się na sam 
jego skraj, by choćby przypadkiem nie poczuć śladu jego ciepła na pościeli. Było jej zimno, choć 
dalej czuła gniew. Może będzie musiała zaopatrzyć się w jeden z pojedynkowych pistoletów ojca. 
Tak na wszelki wypadek. Marcus jest taki nieprzewidywalny. Nigdy nie zdoła go rozszyfrować. 
Tak, rozsądnie będzie się przygotować.
 *
 Duchessa wdrapała się na niski płot, starając się nie uszkodzić stroju do konnej jazdy. 
Zeskoczyła i rozejrzała się wokół. Na zachód od niej znajdowało się wrzosowisko Fenlow, dzikie i 
nagie nawet w środku lata. Na wschodzie widać było gęstą kępę drzew, głównie jodeł i buków. 
Przed nią zaś rozpościerały się zabudowania licznych farm i pola, złocące się w blasku letniego 
słońca, odgraniczone jedne od drugich kamiennymi murkami i rzędami starannie posadzonych 
drzew.
 Gdzieniegdzie widać było małe pagórki, pojedyncze drzewa i wąskie strumyki. Widok był 
piękny, ale nie przyszła tu po to, by go podziwiać. Elementy krajobrazu stanowiły części układanki, 
a ona nie wiedziała jeszcze, jak je dopasować.
 Chciała odnaleźć ten powykręcany stary dąb i dlatego zbliżyła się do ruin od innej niż 
zwykle strony. Zatrzymała się i uważnie przyjrzała kamiennym murkom, ciągnącym się szarą 
wstęgą aż po horyzont. Większość została niedawno odbudowana przez farmerów, jednak niektóre 
były tak zniszczone, że widać nie nadawały się do naprawy.
 Wygładziła spódnicę i ruszyła przed siebie. Gdzie, u licha, mógł być ten dąb?
 Po dwudziestu minutach szybkiego marszu dotarła do ruin opactwa. Przychodziła tu już od 
ponad tygodnia, błąkając się pośród kamieni i szukając nie wiadomo czego.
 Nie wykryto, kim była osoba, która ogłuszyła ją i zabrała książkę. Nie wiedział tego 
Marcus, Spears, Badger, ani nawet Maggie, którzy nie spuszczali jej z oczu ani na chwilę. Nawet 
pan Crittaker i Sampson zasilili szeregi straży. W domu nigdy nie była sama. Teraz jej strażnicy 
sądzili, że odpoczywa, jak każdego dnia o tej porze od ponad tygodnia. I właśnie dlatego musiała 
przyjść tu piechotą. Stajenni, lojalni wobec Marcusa, z pewnością donieśliby mu, gdyby zobaczyli 
ją kręcącą się wokół stajen. A gdyby wzięła Birdie, jej troskliwy małżonek dowiedziałby się o tym 
w sekundę.
 Klęczała właśnie, przyglądając się rysunkowi na kamiennej płycie, stanowiącej bez 
wątpienia część niegdysiejszej celi, gdy usłyszała za sobą jego gniewny głos: - Do diabła! A co ty 
tu robisz, Duchesso? Do licha z tobą! Myślałem, że odpoczywasz.
 Odwróciła się powoli, nieświadoma, że jej policzek przecina smuga brudu, ani że gruby 
warkocz opada jej na plecy. - Marcus - powiedziała tylko.
 - Co ty tu robisz?
 - Rozglądam się. - Wzruszyła ramionami. - Podejdź tutaj i spójrz na ten szkic. Jest ledwie 
widoczny, mimo to można dostrzec, co przedstawia. To cela mnicha, jestem tego pewna. Uklęknij 
i sam zobacz.
 Nie zrobił tego. Złapał ją za ramię i gwałtownym szarpnięciem zmusił, żeby wstała. - 
Wyprowadziłaś wszystkich w pole, prawda? - Potrząsnął nią. - Wcale nie odpoczywałaś, jak na 
małą kobietkę przystało? Nie, myszkowałaś tutaj i włóczyłaś się sama po okolicy. Potrząsnął nią 
znowu, tym razem mocniej. - Do diabła, odezwij się, powiedz coś! Wrzaśnij na mnie lub krzyknij 
albo zamiaucz przeraźliwie jak Esmee, kiedy jest wściekła!
 Duchessa gwałtownie pobladła. - Marcus - powiedziała z niedowierzaniem - puść mnie. 
Niedobrze mi.
 Zaskoczony, puścił ją natychmiast. Opadła na kolana i zaczęła wymiotować. Przychodziło 
jej to z trudem, ponieważ nie zjadła wiele. Ukląkł obok niej, odgarnął jej włosy i zaczął 
przemawiać uspokajająco. Czując, jak drży, poczuł ukłucie winy, ostre niczym grot strzały. - 
Powiedziałem ci, że masz odpoczywać. Widzisz, do czego doprowadziłaś? Do licha, jeszcze nie 
doszłaś do siebie po tym uderzeniu. Nic dziwnego, że nie wrzasnęłaś na mnie ani mnie nie 
zwymyślałaś. Byłaś zbyt zajęta przełykaniem kluchy w gardle. I, jak widać, nie udało ci się.
 Wyjął chusteczkę i podał jej. Otarła usta, a potem ścisnęła chusteczkę w ręku, gdy nowy 
atak nudności wstrząsnął jej ciałem, pozostawiając ją osłabioną i drżącą.
 Przeklinając, wziął ją na ręce. W milczeniu dosiadł Stanleya, nie wypuszczając jej z objęć. 
Ułożył ją w zagłębieniu ramienia i ścisnął udami tłuste boki ogiera. Ku jej zdumieniu nie skierował 
konia ku Chase Park, ale zatrzymał się przy wąskiej strudze, z trudem torującej sobie drogę pośród 
bujnej wodnej roślinności.
 Zsadził ją i pomógł uklęknąć. Nabrał wody w złożone dłonie i podał jej, by mogła opłukać 
usta. Upiła łyk wody, tak czystej i zimnej, że posiniały jej wargi. Woda podrażniła żołądek i znowu 
chwyciły ją mdłości. Jęknęła, mocno obejmując się ramionami.
 Marcus oddarł rąbek jej halki, zmoczył go w wodzie i przetarł Duchessie twarz, a potem 
podniósł ją i ruszył ku rosnącemu w pobliżu klonowi. Usiadł, oparty wygodnie o pień drzewa i 
ułożył ją sobie pomiędzy nogami, tak by mogła wesprzeć się na nim plecami. - Siedź spokojnie. 
Lepiej ci?
 - Nie wiem.
 - To zrozumiałe, że jest ci słabo. Oprzyj się o mnie i spróbuj przez chwilę się nie ruszać. 
Zmęczyły mnie już twoje nieustanne protesty.
 Nie mogła sobie przypomnieć żadnych protestów. Zamknęła oczy.
 Czuł, jak się odpręża, jak jej oddech pogłębia się i wyrównuje. Przez chwilę wpatrywał się 
w przestrzeń ponad jej głową, zdał sobie sprawę, że nie widzi niczego i mocniej przytulił ją do 
siebie. Oparł głowę o pień drzewa. Było ciepło, wokół nich brzęczały pszczoły. Zdawało mu się 
nawet, że słyszy śpiew skowronka.
 Gdzieś z oddali dobiegało muczenie krowy. O parę metrów od nich Stanley pożerał 
łakomie wodne rośliny. Markus zamknął oczy. Gdy się obudził, słońce stało dużo niżej. Musiał 
poruszyć się przez sen, ponieważ ona też już nie spała.
 - Nie ruszaj się. Powiedz mi, jak się czujesz.
 - Wszystko w porządku, naprawdę, Marcusie. Dziękuję, że mi pomogłeś.
 - Zobaczyłem, jak wymykasz się z domu i poszedłem za tobą. Do licha, dlaczego nie 
wzięłaś Birdie?
 - Stajenni donieśliby ci o tym natychmiast. A Lambkin pewnie nie zgodziłby się jej 
osiodłać.
 - Wymykałaś się z domu już wcześniej?
 - Tak, od ponad tygodnia. Próbowałam odszukać dąb i studnię. Powinny znajdować się 
gdzieś w pobliżu opactwa, lecz nie udało mi się ich znaleźć. Muszą tu gdzieś być, czuję to.
 Ostrożnie posadził ją sobie na kolanach i obrócił, by mogła spojrzeć mu w twarz. - 
Posłuchaj mnie. Nie przyszło ci do głowy, że ten ktoś, kto ogłuszył cię w bibliotece, może znowu 
spróbować?
 - Po co miałby to robić? Chciał zabrać księgę, a ja stałam mu na drodze. Tylko dlatego mnie 
uderzył.
 - Nie możesz tego wiedzieć. Wracamy do Chase Park. Nie, nie próbuj wstawać. Zaniosę 
cię.
 Kiedy podeszli do Stanleya, który przeżuwał energicznie, nie zwracając na nich uwagi, 
Marcus zapytał: - Nadal dokuczają ci bóle głowy czy tylko masz mdłości?
 - Głowa mnie nie boli i wydawało się, że mdłości też już minęły. Naprawdę, Marcusie. To 
bardzo dziwne.
 - Kiedy wrócimy do domu, natychmiast położysz się do łóżka. Nie, nie sztywniej jak 
przestraszona dziewica i nie wciągaj powietrza, by wrzasnąć na mnie niczym jakaś przeklęta 
mediolańska sopranistka. Nie mam zamiaru kłaść się obok ciebie. Przyjdę do twojej sypialni 
wieczorem, więc nie uciekaj do innego pokoju. Jeżeli to zrobisz, znajdę cię, a wtedy pożałujesz. I 
nie życzę sobie, żebyś leżała jak kłoda, modląc się po cichu, bym umarł albo, co gorsza, został 
impotentem.
 - Dlaczego nie wrócisz po prostu do Londynu? Do Celeste? Mógłbyś też nakłonić Lisette, 
aby do ciebie przyjechała.
 - Pewnie, że mógłbym, prawda?
 - Mógłbyś spróbować - powiedziała, unosząc brodę. Oczy jej błyszczały. Mdłości minęły i 
była gotowa do walki. - Ciekawe, czy byłbyś na tyle głupi, żeby to zrobić.
 Oczy mu błysnęły. - Czy mam rozumieć, że mi grozisz, kobieto? - powiedział prowokująco, 
przeciągając głoski jak Trevor. - Chcesz powiedzieć, że mnie udusisz, jeśli dotknę innej?
 - Na razie chciałam ci tylko uświadomić, że pożałujesz, jeśli przywieziesz tu którąś ze 
swoich kobiet. Co do zadawania się z nimi, zastanowię się nad tym i dam ci znać. Mężczyzna 
powinien wiedzieć, na czym stoi.
 Nie odezwała się więcej, lecz widział, że się uśmiecha, niech będą przeklęte te jej 
tajemnicze oczy. Nie pozwolił jej pójść na własnych nogach, lecz zaniósł ją do sypialni, a potem 
wywołał niezłe zamieszanie, organizując dla niej opiekę.
 ROZDZIAŁ 21
 - Chciałabym, żebyś wyłysiał.
 - Słucham? Co powiedziałaś? - objął ją mocniej.
 - Powiedziałam - oznajmiła Duchessa, uśmiechając się do niego słodko - że może byś tak 
na czymś przysiadł? Z pewnością nie jest ci wygodnie, kiedy tak stoisz.
 Uśmiechnął się do niej. - To było niezłe, ale nie możesz równać się z ciotką Wilhelminą. 
Być może po prostu nie masz talentu do dobrych rymów.
 - Mam dość talentu, bym mogła uchronić się od głodu! Przycisnęła dłoń do ust i spojrzała 
na niego. Ależ była głupia. Po raz pierwszy udało mu się sprowokować ją, by powiedziała coś, 
czego powiedzieć nie chciała. W ciągu ostatnich dwóch tygodni nie prowokował jej do niczego. 
Mówiła to, co chciała. Aż do teraz. Z ochotą odgryzłaby sobie język.
 Na szczęście Marcus niczego nie zrozumiał, a przynajmniej nie uświadomił sobie, co 
naprawdę jej się wymknęło. - A więc wracamy do tego mitycznego mężczyzny, który utrzymywał 
cię w Pipwell Cottage.
 - Nie, nie wracamy. Chociaż, mogłam przecież skłamać, sam mi powiedziałeś, że wszyscy 
Wyndhamowie kłamią. Być może był ktoś... Co o tym myślisz, Marcusie?
 Gdyby był psem, pewnie by zawarczał, lecz jakoś zdołał się powstrzymać. Zamiast tego 
powiedział tylko tym swoim swobodnym tonem, który sprawiał, że miała ochotę go uderzyć lub 
zacząć całować: - No cóż, wiem, że nie był twoim kochankiem. Lecz jeśli udało ci się ogłupić 
jakiegoś faceta na tyle, że dawał ci pieniądze za nic, to kimże ja jestem, by krytykować? Daj spokój, 
Duchesso, nie mówiłem poważnie. - Uśmiechnął się do niej bez cienia skruchy. - Mam cię 
rozebrać? Gdzie trzymasz swoje koszule?
 - Ja się nią zajmę, milordzie - powiedziała Maggie niczym królowa, odprawiająca swoje 
oddziały. - Proszę ją po prostu zostawić. Nie widzi pan, jak się zarumieniła? Na pewno pan ją łajał 
albo drażnił się z nią. To może jej tylko zaszkodzić. Widziałam, jak pan ją przyniósł. Wszyscy inni 
też to widzieli. Sądziliśmy, że odpoczywasz, Duchesso. To nieładnie z twojej strony tak się 
wymykać. Ten potwór, który cię ogłuszył, może zrobić to jeszcze raz.
 - I to jest pokojówka - mruknął Marcus pod nosem.
 *
 Duchessa zamknęła oczy. Zastanawiała się, czy ma powiedzieć Maggie, że to gniew 
wywołał na jej twarzy zdradziecki rumieniec. Lecz nie zrobiła tego. Ku swemu zdumieniu poczuła, 
że zalewa ją fala zmęczenia. Po chwili już spała.
 Marcus dotrzymał słowa. Wieczorem, przyjrzawszy się jej, gdy spała, powierzył ją opiece 
Maggie i wycofał się do swojej sypialni, skąd wyłonił się w pół godziny później.
 Duchessa siedziała przed kominkiem, wpatrując się w niemrawo płonące głownie.
 - Witaj - powiedział. - Jestem, jak obiecałem.
 Spojrzała na niego przelotnie. - Odejdź, Marcusie.
 - O, nie. Napisałem dziś do Celeste, ale nie zjawi się tu wcześniej niż za cztery dni. Do tego 
czasu będziesz musiała mi wystarczyć.
 - Zostałeś ostrzeżony - powiedziała tylko. A potem złożyła dłonie na kolanach i znów 
zapatrzyła się w ogień - daleka, spokojna i nieosiągalna jak kiedyś.
 Westchnął ciężko, pochylił się i objął ją. Odwróciła głowę, lecz pocałował ją i dotknął jej 
szyi. - Pachniesz cudownie, jak zawsze zresztą.
 - Dziękuję, Marcusie. Odejdź, proszę. Nie będę dla ciebie naczyniem chwilowej ulgi. Nie 
mam ochoty nudzić się z tobą w łóżku. Idź marzyć o Celeste.
 - Naczynie chwilowej ulgi. Nie uważasz, że to brzmi dziwnie, Duchesso? - Postawił ją na 
podłodze obok łóżka, a potem zdjął z niej szlafrok i nocną koszulę. Odsunął się nieco, by na nią 
spojrzeć. - Dobry Bóg całkiem nieźle cię ukształtował - powiedział, przesuwając palcami po 
szczęce i przyglądając się jej.
 - Z pewnością myślał przy tym o mnie, ponieważ wyglądasz dokładnie tak, jak lubię.
 Nie poruszyła się, po prostu stała tam, nie patrząc na niego. Wstrzymała oddech, kiedy 
wyciągnął rękę i zaczął leciutko pieścić jej lewą pierś. - Masz piękne kształty. To intrygujące, 
Duchesso. Milczysz, zupełnie jak tamta dawna Duchessa, a potem się zmieniasz. Nigdy nie wiem, 
jak się za chwilę zachowasz.
 - I nigdy nie będziesz wiedział, przeklęty łajdaku.
 Roześmiał się, nie przestając głaskać jej brzucha i żeber. Odsunęła się nieco, a potem 
krzyknęła. Spojrzała na niego oczami rozszerzonymi przerażeniem, a potem odwróciła się i 
uciekła.
 - Duchesso. - Postąpił krok w jej stronę, ale zatrzymał się widząc, że pada na kolana i 
gorączkowo szuka pod łóżkiem nocnika. Kiedy wymiotowała, ukląkł przy niej i podtrzymywał ją. 
- To mi wygląda znajomo - powiedział, odsuwając jej włosy z czoła. - I wcale mi się nie podoba. 
Chorowałaś po południu, a teraz znów wymiotujesz. W Darlington jest lekarz, który cieszy się 
dobrą opinią. Chyba po niego poślę i sprowadzę go do Chase Park, najlepiej jeszcze dziś w nocy.
 Skuliła się, cała drżąca. Wstał, sięgnął po szlafrok i okrył ją nim. Potem zaniósł ją do łóżka 
i powiedział:
 - Leż spokojnie. Mówię poważnie. Leż spokojnie, dopóki nie wrócę.
 Wrócił za pięć minut, a wraz z nim zjawili się Badger, Spears i Maggie w niebieskim 
satynowym szlafroczku z dekoltem, który przyprawiłby pastora o atak serca. Usłyszała, jak 
Marcus mówi: - Wymiotowała po południu i teraz znowu. Słyszałem o tym lekarzu z Darlington. 
Chcę, żebyś go sprowadził, Badger.
 Badger chrząknął i utkwił spojrzenie w swojej bladej i wymęczonej pani, spoczywającej w 
wielkim łożu.
 Spears z niezwykłą uwagą przyglądał się niewielkim kiściom winogron, wieńczącym 
obramowanie kominka.
 Maggie zaczęła wygładzać bujne fałdy satynowego szlafroka.
 Marcus zmarszczył brwi. - Co tu się u licha dzieje? Badger?
 - Maggie przyniesie ci biszkopta, żebyś go poskubała. To pomoże uspokoić żołądek.
 - Skąd to, u licha, wiesz?
 - No cóż, milordzie - powiedział Spears obrzydliwie dobrodusznym tonem. - Nie ma się 
czym martwić. Omówiliśmy ten problem i doszliśmy do wniosku, że nie należy się przejmować. 
Jej lordowska mość reaguje normalnie.
 - To ma być normalne? Czy zapomnieliście, że dwa tygodnie temu została uderzona w 
głowę?
 - Duchessa jest w odmiennym stanie, milordzie - powiedział Badger. - Nosi dziedzica. 
Nudności i wymioty to rzecz naturalna. Szybko miną. Pan Spears twierdzi, że jeszcze trzy tygodnie 
i będzie znów zdrowa. Być może potrwa to trochę dłużej, lecz wiemy wszyscy, że ona nie jest 
pierwszą lepszą, więc trzy tygodnie powinny wystarczyć.
 W pokoju zapanowała cisza. Marcus usłyszał, jak Duchessa mówi: - Nic mi nie jest. 
Wyjdźcie. Proszę, to ważne. Zostawcie nas. - Zdawało mu się, że jej głos dobiega z bardzo daleka.
 Trójka służących bez pośpiechu wymaszerowała z pokoju.
 Marcus powoli zamknął za nimi drzwi i obrócił klucz w zamku. - Będziesz wymiotowała? 
Dać ci coś do jedzenia?
 Potrząsnęła głową.
 Zdał sobie sprawę, jak bardzo jest blada. Źrenice miała rozszerzone, a jej ciało jakby 
zapadło się w sobie.
 - Wiedziałaś? - zapytał głosem spokojnym jak liść na wietrze.
 - Nie.
 - Czy mogę ci wierzyć?
 - Nie możesz. Sam powiedziałeś, że Wyndhamowie to urodzeni kłamcy, ja także.
 - Nosisz moje dziecko. To niemożliwe. Ci wścibscy idioci musieli się pomylić. 
Wymiotowałaś, bo uderzono cię w głowę.
 - No cóż, to możliwe. Ale załóżmy, że jest inaczej. Czy mamy tu do czynienia z 
niepokalanym poczęciem, czy ze zdradą? Aaa, nie wolno nam zapomnieć o moim szczodrym 
kochanku z Pipwell Cottage.
 Machnął niecierpliwie dłonią. Wyglądał jak człowiek, którego postrzelono, lecz jeszcze nie 
czuje bólu. - Nie rozumiem tego. To prawda, że wziąłem cię kilka razy, zaledwie kilka, i nie 
wykazałem dość hartu ducha, aby w porę się wycofać, ale z pewnością potrzeba więcej czasu, aby 
zapłodnić kobietę. I więcej starań, o wiele więcej.
 - Najwidoczniej nie.
 Zaczął przemierzać pokój. Patrzyła na powiewające poły jego szlafroka, na porośnięte 
ciemnymi włosami nogi, na bose stopy. Jakiż był piękny ten mężczyzna, który nie chciał mieć z nią 
dziecka. Mimo to była w ciąży. Jej ciało przyjęło jego nasienie. Kiedy to się stało? W noc poślubną? 
A może tej drugiej nocy, gdy do niej przyszedł? Miała ochotę śpiewać, krzyczeć i tańczyć z radości. 
Poczuła, że zbliża się nowy atak nudności. Zaczęła oddychać powoli i głęboko.
 - Nie miałaś miesięcznych przypadłości po naszym ślubie w Paryżu?
 Potrząsnęła głową.
 - I nawet nie przyszło ci do głowy, że coś jest nie tak? I nie wspomniałaś o tym nikomu, 
nawet mnie, mężczyźnie, który zostawił w tobie nasienie?
 - Jeśli chodzi o mnie, nie zawsze wszystko da się przewidzieć.
 - Czy w ten swój okrężny sposób chcesz, mi powiedzieć, że nie miewasz tych przypadłości 
regularnie?
 Skinęła głową, patrząc mu prosto w oczy.
 - Nie chcę tego dziecka i dobrze o tym wiesz.
 Milczała, bo chociaż słowa cisnęły jej się na usta, zbyt była zajęta zwalczaniem nudności, 
by mówić.
 - Zrobiłaś to specjalnie.
 W końcu to powiedział. Poczerwieniała z gniewu. Lecz nawet wtedy dawna Duchessa nie 
pozwoliła jej powiedzieć nic więcej, jak tylko: - Zastanawiałam się, ile czasu zajmie ci obarczenie 
mnie winą. Matka mówiła mi, że mężczyźni nie potrafią znieść myśli, że mogli popełnić błąd. 
Więc zrobią wszystko, powiedzą wszystko, byle tylko przerzucić winę na kobietę. - A potem 
gniew zniknął równie nagle, jak się pojawił i uśmiechnęła się do niego. - Będziesz ojcem, Marcusie, 
a ja matką. Urodzę dziecko, nasze dziecko.
 - Nie przyjmuję do wiadomości faktu, że ten drań, twój ojciec, wygrał. Nie godzę się na to, 
słyszysz, Duchesso? Nie przyjmuję do wiadomości, że jesteś w ciąży. - Klepnął się dłonią w czoło. 
- Do licha, czym sobie na to zasłużyłem? Szedłem sobie spokojnie przez życie, kiedy twój ojciec 
umarł i uczynił mnie dziedzicem. A ponieważ był chory na umyśle i zgorzkniały, postanowił się na 
mnie zemścić. Nienawidził mnie i dowiódł tego, pozbawiając swego dziedzica środków do 
utrzymania posiadłości, o ile nie poślubię ciebie, jego cennego bękarta. Ciebie, jedynej kobiety na 
świecie, której nigdy nie chciałem, nawet kiedy miałem czternaście lat i byłem napalony jak młody 
kozioł. A potem ty zmusiłaś mnie, abym cię wziął. I podobnie jak twój ojciec, nie dałaś mi 
możliwości wyboru. Chcę odzyskać kontrolę nad swoim życiem. Nie ma w nim miejsca dla ciebie 
i twojego dziecka.
 Co powiedziawszy, ruszył ku drzwiom, łączącym ich sypialnie. Zatrzymał go jej spokojny 
głos. - Rozumiem. Chcesz, żebym wyjechała jutro?
 - Chciałbym, byś wyjechała dzisiaj, najlepiej natychmiast, lecz to byłoby okrutne. 
Prawdopodobnie zemdlałabyś na frontowych schodach.
 Zatrzasnął za sobą drzwi.
 Przez chwilę gapiła się na te zatrzaśnięte drzwi, potem powoli, delikatnie dotknęła brzucha. 
Był łaski, a jednak krył w sobie dziecko, ich dziecko.
 Leżała chwilę spokojnie, wpatrując się w sufit, kiedy usłyszała pukanie. Wstała i otworzyła 
drzwi. Zobaczyła Badgera, Spearsa i Maggie, trzymającą w dłoniach mały, przykryty serwetką 
talerzyk.
 Nie odezwali się, po prostu weszli, kiedy cofnęła się, by ich przepuścić.
 - Zjedz to, Duchesso - powiedziała Maggie prowadząc ją do stojącego przy kominku fotela.
 Cała trójka stanęła w milczeniu obok niej, przyglądając się, jak skubie bułeczkę wypieku 
Badgera.
 - Dodałem do nich malutkie kawałeczki jabłek - powiedział Badger. - I świeżą śmietankę. 
To przepis mojej ciotki Mildred.
 - Są przepyszne.
 - Czujesz się lepiej? - spytała Maggie.
 Duchessa skinęła głową, wpatrując się w płomienie.
 Spears chrząknął. - Jego lordowska mość to człowiek niezwykle porywczy, urodzony 
przywódca. Nie znosi roztrząsania wszystkiego na okrągło. Podczas bitwy jego ludzie wierzyli mu 
bardziej niż Bogu.
 Chronił ich, poganiał bezlitośnie, ale wiedzieli, że chętnie umarłby za każdego z nich. 
Wiedzieli o tym i dlatego dawali z siebie wszystko.
 - To gorąca głowa - wtrącił Badger. - Pan Spears mówi, że zawsze był taki, nawet jako 
chłopiec. To nie tylko urodzony przywódca, lecz człowiek absolutnie lojalny. Jednak czasami 
ponosi go temperament. Z pewnością nie jest stoikiem ani filozofem. Najpierw działa, a potem 
myśli. A w końcu uspokaja się i śmieje sam z siebie.
 - A mówi się, że to my, kobiety, łatwo tracimy panowanie nad sobą i pleciemy, co nam ślina 
na język przyniesie - powiedziała Maggie, z dłońmi opartymi na biodrach. - A to nie zawsze jest 
prawda. Spójrz tylko na siebie, Duchesso, jaka jesteś spokojna i opanowana. Nigdy nie tracisz 
głowy i nie opowiadasz głupstw. Przeciwnie niż jego lordowska mość. - Zachmurzyła się, a potem 
wzruszyła ramionami. - Przynajmniej tak było do tej pory, bo ostatnio zachowujesz się jakoś 
inaczej. Wszyscy to zauważyliśmy.
 - To prawda, że jego lordowska mość czasami traci panowanie nad sobą i nad swoim 
językiem, lecz opamięta się, Duchesso. Ty, nawet jeżeli pozwalasz sobie od czasu do czasu 
odrzucić tę swoją cudowną powściągliwość, i tak nie możesz równać się z jego lordowską mością. 
To nie jest zły człowiek, on tylko...
 - Wiem - powiedziała - łatwo daje się ponieść emocjom i jest zapalczywy. Ale on nie chce 
tego dziecka. Nieraz o tym mówił. Nie chodzi tylko o to, że ta wiadomość go zaskoczyła.
 - Jest mężczyzną, lecz nie jest głupi - powiedziała Maggie, marszcząc brwi. - No cóż, może 
i jest, ponieważ jest mężczyzną, a mężczyźni muszą... ale nie o to teraz chodzi, prawda? Jego 
lordowska mość musi zdać sobie sprawę, że konsekwencją kochania się z kobietą może być ciąża. 
Nawet jeżeli przeklina i złości się, w głębi duszy doskonale wie, że to zupełnie naturalne, iż zaszłaś 
w ciążę... zwłaszcza z takim namiętnym mężczyzną jak on.
 - Dokładnie - powiedział Badger. - Jego uporczywe zapewnienia, że nie chce dziecka, nie 
mają sensu. Jak powiedziała Maggie, nie jest przecież głupi.
 - Nic nie rozumiecie - powiedziała Duchessa, blada jak śmierć i nienaturalnie spokojna.
 Cała trójka spojrzała na nią, zmieszana.
 - Nie rozumiecie - powtórzyła powoli, a potem umilkła na dobre.
 - Tak czy inaczej - powiedziała Maggie - znam mężczyzn, Duchesso. Jego lordowska mość 
może sobie być dumny i zachowywać się z tego powodu tak, że miałabyś ochotę go udusić, lecz 
opamięta się i zrozumie, co jest dla niego dobre.
 - Spuści z tonu - powiedział Badger.
 - Spuści z tonu albo weźmiemy sprawy w swoje ręce - powiedział Spears, a Maggie i 
Badger gorliwie przytaknęli.
 Przez chwilę przyglądała się im uważnie, a potem powiedziała: - Być może będziemy 
musieli wziąć sprawy w swoje ręce.
 - Nie uciekniesz, prawda, Duchesso? - zapytał Badger.
 Spojrzała na niego, zamyślona.
 ROZDZIAŁ 22
 Marcus zatrzymał się u stóp wielkich schodów równego holu Chase Park. Przy 
podwójnych drzwiach stały trzy walizy, a obok nich Maggie, przytupująca niecierpliwie nogą i 
wystrojona w jaskrawoczerwony kapelusik ze strusim piórem, opadającym jej na policzek i 
ciemnoniebieski płaszcz. Tup, tup, tup - przytupywała obutą w elegancki pantofelek stopą. 
Najwidoczniej na kogoś czekała. Nie na kogoś, ona czekała na Duchessę.
 - Gdzie ona, u diabła, jest? Maggie! - wrzasnął. Maggie odwróciła się powoli i złożyła 
lordowi głęboki ukłon. - A kto to, u licha, jest „ona”?
 - Nie drażnij się ze mną, dziewczyno, bo...
 - Wystarczy, Marcusie. Jestem tutaj, ale za chwilę wyjeżdżamy z Maggie z Chase Park.
 - Nigdzie nie pojedziesz.
 - Przecież wyraziłeś się jasno. Powiedziałeś, że chciałbyś, bym wyjechała natychmiast, ale 
obawiasz się, że jeśli ludzie dowiedzą się, iż wyrzuciłeś ciężarną żonę w środku nocy, twoja opinia 
mocno na tym ucierpi.
 - To nie był żaden cholerny środek nocy. A teraz...
 - Więc okazałam wielkoduszność i zaczekałam do rana. Do widzenia, Marcusie.
 Odwróciła się na pięcie, z brodą uniesioną wysoko, niczym jakaś przeklęta księżniczka - 
jak sam nazwał ją dawno temu. A potem złapała rączkę jednej z waliz i ruszyła do wyjścia, 
uginając się pod jej ciężarem.
 Natychmiast wyciągnął ramiona i mocno ją objął. - Dobrze się czujesz? Powiedz coś, ty 
przeklęte utrapienie!
 - Ze mną wszystko w porządku. Jakie to krępujące, zostać powstrzymaną w samym środku 
tak wspaniałego odejścia.
 - Tak się dzieje, kiedy unosisz brodę zbyt wysoko. Jednak nie będę się śmiał, przynajmniej 
jeszcze nie w tej chwili. A teraz posłuchaj mnie uważnie, Duchesso. Nigdzie nie pojedziesz. Tu jest 
twój dom i tu pozostaniesz. - Potrząsnął nią. - Zrozumiałaś?
 - Nie jestem pewna, Marcusie. Może powinieneś potrząsnąć mną jeszcze raz. To pomaga 
mi myśleć jaśniej.
 Postawił ją i zaczął się jej przyglądać, z miną tak mroczną i ponurą, że przypominał 
któregoś z bohaterów Byrona.
 - A dlaczegóż to nagle Chase Park miałby stać się moim domem? Czemu zmieniłeś zdanie? 
Nie rozumiem pana, milordzie.
 - To będzie twój dom, dopóki ci nie powiem, że jest inaczej, a nawet wtedy 
prawdopodobnie pozostanie twoim domem, ponieważ ludzie zmieniają zdanie, zwłaszcza 
pomiędzy wieczorem a porankiem, Rozumiesz teraz?
 - Nigdy nie będę cię rozumiała.
 - Jestem mężczyzną. Mężczyzn niełatwo zrozumieć. Nasze uczucia nie leżą przed nami 
wystawione na widok publiczny, tak aby każdy mógł przyjrzeć się im i je skomentować. Usłyszał, 
jak Maggie prycha za jego plecami.
 - O Boże... - jęknęła Duchessa tonem, który na uczył się już rozpoznawać. Puścił ją 
natychmiast.
 Wybiegła na zewnątrz, zbiegła marmurowymi schodami, minęła zdumionego ogrodnika, 
który z wrażenia upuścił łopatę, padła na kolana i zwymiotowała w klomb róż.
 Maggie zmierzyła Marcusa gniewnym spojrzeniem. - Zrobił pan to specjalnie, żeby się 
rozchorowała. Spędziłam dobre dwadzieścia minut, czyszcząc jej płaszcz po wycieczce do tego 
przeklętego opactwa, gdzie pełzała na kolanach wśród krzaków, szukając jakiegoś cholernego 
skarbu, a teraz, proszę. Ziemia, robactwo i kto wie, co jeszcze.
 - Nie potrząsałem nią w tym celu. Jednakże rezultat przeszedł moje oczekiwania. Może to, 
co się stało, przywróci jej zdrowy rozsądek. Sampson! Aaaa, tu jesteś. Skradasz się za mną 
zupełnie jak Spears i Badger. Odnieś walizy hrabiny z powrotem do jej pokoju. Natychmiast. Gdy 
tylko poczuje się silniejsza, z pewnością znów wpadnie na jakiś szalony pomysł.
 Maggie prychnęła.
 Marcus wyszedł na zewnątrz. Był piękny letni poranek. Po jasnobłękitnym niebie płynęły 
tu i tam białe obłoki, w powietrzu unosił się silny zapach świeżo skoszonej trawy, a jego żona 
wymiotowała w krzakach róż.
 Zaczekał, aż skończy, po czym wziął ją na ręce i zaniósł na górę, nie zatrzymując się, by 
powiedzieć choć słowo służącym. Minął ciotkę Wilhelminę, która uniosła brwi i powiedziała: - 
Czyżby się wreszcie udławiła?
 - Nie, ciotko Wilhelmino. Ja także życzę ci miłego dnia.
 - Mamo! - zawołała Urszula. - Doprawdy, nie powinnaś mówić takich strasznych rzeczy. 
Ona jest hrabiną i panią tego domu.
 - Ja? Nie powiedziałam niczego niewłaściwego. Spytałam tylko, czy się nie przemęczyła.
 - Powinienem był lepiej sobie poradzić - powiedział Marcus z wysiłkiem. Chciała 
uśmiechnąć się do niego, ale nie czuła się na siłach. - Nie podoba mi się to, Marcusie.
 - Mnie także. Teraz już wiesz, że musisz zachowywać się spokojnie, być potulna jak krowa 
i robić dokładnie to, co ci powiem.
 Gdy weszli do sypialni Duchessy, zmarszczeniem brwi wygonił z niej pokojówkę i położył 
Duchessę na łóżku.
 Wypiła parę łyków wody, którą jej podał, i zaraz jęknęła, chwytając się za brzuch. - 
Wybiegł z sypialni i krzyknął: - Maggie, przynieś jej trochę biszkoptów! Założę się, że 
zapakowałaś całe tuziny! Pośpiesz się!
 Nie minęły trzy minuty i żuła powoli kawałek pachnącego cynamonem biszkopta. 
Westchnęła, wreszcie odprężona.
 - Nie chcesz, żebym tu była. Dlaczego jesteś taki przewrotny? Boisz się, co ludzie o tobie 
pomyślą, gdy się dowiedzą, że opuściła cię żona?
 Nie odezwał się, lecz zaczął swoim zwyczajem niespokojnie przemierzać pokój.
 Był taki piękny. Podobał jej się w tych obcisłych, skórzanych bryczesach. Przypomniała 
sobie, jak wyglądał w mundurze i tylko westchnęła. - Chcę stąd wyjechać, Marcusie. Jak wiesz, 
jestem bardzo bogata. A nawet gdybym nie była, to, jak zdążyłeś się przekonać, potrafię sobie 
poradzić. Nie zaszłam w ciążę specjalnie, zresztą nie sądzę, by to w ogóle było możliwe. Lecz 
noszę pod sercem dziecko i nic nie mogę na to poradzić. - Nagle wciągnęła głęboko powietrze i 
wyszeptała, przerażona: - Nie, to niemożliwe. Na pewno nie chciałbyś, bym to zrobiła.
 - Czego nie chciałbym?
 - Słyszałam o kobietach, które próbują pozbyć się dziecka, i wielu to się udaje. Wkładają 
sobie coś do środka. Czasami od tego umierają.
 - Na miłość boską, Duchesso, cicho bądź! Już cię widzę, jak skradasz się ciemnym 
zaułkiem w Yorku, rozpytując o jakąś starą wiedźmę, która pomoże ci pozbyć się dziecka. A może 
to ja powinienem zawlec cię tam za włosy. Możesz milczeć albo złościć się na mnie, lecz przestań 
opowiadać bzdury. - Znów zaczął przemierzać pokój, tym razem szybciej, dłuższymi krokami. 
Przysłuchiwała się, jak jego obcasy wybijają rytm na drewnianej podłodze.
 - Czego po mnie oczekujesz, Marcusie?
 Spojrzał na nią i zobaczyła, że się uśmiecha. - Wygląda na to, że teraz nie będę musiał 
wychodzić z ciebie, kiedy będziemy się kochali. Szkoda już się stała, że tak powiem.
 Spojrzała na niego z niedowierzaniem. - Ale... powiedziałeś, że Celeste będzie tutaj za 
cztery dni.
 - Być może skłamałem. Jestem Wyndhamem i zawsze istnieje możliwość, że nie napisałem 
do niej i nie poleciłem jej tu przyjechać. Chyba się domyślałaś, że mogłem kłamać. Nie udawaj, że 
było inaczej. A ponieważ nie sposób przewidzieć, kiedy znowu dopadną cię mdłości, lepiej będzie, 
jeżeli skorzystam z twoich wdzięków przy pierwszej nadarzającej się okazji. Na przykład teraz.
 Przez dłuższą chwilę nie poruszała się ani nie odzywała. A potem wstała, sięgnęła po 
nocnik i zwymiotowała.
 - Cholera jasna! - zaklął, kopnął stołek i podbiegł podtrzymać żonę.
 - Wiesz co - powiedział powoli, odgarniając jej włosy z twarzy - może jednak powinienem 
sprowadzić Celeste. Nie jesteś w stanie walczyć ani kochać się. Nie masz mi wiele do 
zaoferowania. Co o tym sądzisz?
 - Tylko spróbuj - powiedziała.
 Przez chwilę wpatrywał się w nią bez słowa. Wiedziała, że zastanawia się, waży argumenty. 
W końcu powiedział: - Widzę teraz jasno, że wcale nie miałaś zamiaru wyjeżdżać.
 - Nie widziałeś walizek? I czy Maggie nie wystroiła się tak, że wyglądała jak nowa 
dziewięciopensówka? Czy powóz nie czekał przed wejściem?
 - Powiedz mi, jak było naprawdę?
 Miał absolutną rację. Udawała tylko, że wyjeżdża. Walizki były puste, a Maggie, niech Bóg 
ma w opiece jej aktorską duszę, z pewnością bawiła się doskonale. Modliła się, by powrócił mu 
rozsądek, aby widząc, że ją traci, uświadomił sobie, że pragnie zarówno jej, jak dziecka. A teraz 
nie miała pojęcia, czy jej modlitwy zostały wysłuchane.
 Milczała więc. Nie da mu do ręki następnych argumentów. Uniosła wysoko brodę.
 - A zatem rzuciłaś mi kolejne wyzwanie - powiedział. Jego błękitne oczy błyszczały. - Lubi 
pani się bawić, milady? Teraz, kiedy już wiem, o co w tym chodzi, bardzo szybko udowodnię ci, że 
nie masz cienia szansy. To ty wyjdziesz upokorzona z tej gry. Nie znasz się na walce, nie wiesz nic 
o strategii, nie masz wyczucia chwili. Tak, stawienie ci czoła - oczywiście, kiedy nie wymiotujesz 
w krzaki - to dziecinna zabawa.
 - Dalej mogę wyjechać. Na przykład dziś wieczorem, o ósmej.
 Roześmiał się tylko.
 *
 - Nie podoba mi się to - powiedział Marcus do Badgera i Spearsa. - Ona bez przerwy 
wymiotuje.
 Jest blada i chuda jak kij. Nie ma nawet siły, by kłócić się ze mną, a muszę wam powiedzieć, 
że bardzo starałem się ją sprowokować. Prawdę mówiąc, gdybym był nią, dziabnąłbym mnie 
choćby stołowym nożem. A ona w ogóle nie reaguje.
 - To rzeczywiście poważne zmartwienie, zważywszy że jest pan bardzo dobry w 
prowokowaniu - powiedział Spears.
 - Mnie także się to nie podoba - dodał Badger - ponieważ jest pan bardzo dobry także w 
podpuszczaniu.
 - Jeszcze dwa tygodnie - powiedział Spears. - Rozumiem pańską troskę, ale dokładnie 
przestudiowałem ten temat, milordzie. Jeszcze dwa tygodnie i powinno się jej poprawić. Pan 
Badger przygotowuje bardzo pożywne posiłki, a to, co udaje jej się zatrzymać w żołądku, z 
pewnością służy jej i dziecku.
 Marcus wzdrygał się, ilekroć ktoś wspomniał o dziecku. Nadal nie wiedział, jak powinien 
postąpić. Odesłać ją, kiedy poczuje się lepiej? I dokąd? Do Pipwell Cottage? Zaklął. Spears i 
Badger spojrzeli na niego, zdumieni.
 - Pomyślałem sobie, milordzie - powiedział Spears - że ta wizyta oderwie pana nieco od 
myśli o chorobie żony.
 - Mówisz zupełnie jak moja matka, Spears. A tak przy okazji, kiedy pojawi się tu moja 
droga rodzicielka?
 - Pan Sampson powiedział, że w trzecim tygodniu lipca.
 - O Boże, możecie sobie wyobrazić moją matkę w jednym domu z ciotką Wilhelminą? Ona 
i ta harpia z Baltimore z pewnością skrzyżują kopie. Żal mi tylko ciotki Gweneth. Polegnie wraz z 
nami pod gradem słodkich strzał, wypuszczanych przez te dwie damy.
 - Pańska matka jest bardzo miłą osobą - powiedział Spears. - I zabawną. Nie cierpi głupców, 
więc sądzę, że szybko zapędzi tę harpię z Baltimore w kozi róg. Powiedziałem panu Badgerowi, że 
pańska matka jest trochę dziwna, ze swoim zainteresowaniem dla średniowiecznych legend i 
kultury, lecz nieszkodliwa i, ośmielę się stwierdzić, czarująca.
 - Nie chodzi tylko o średniowiecze, Spears. Ona uważa, że Maria, królowa Szkotów to 
ziemski odpowiednik Marii, królowej Niebios. Obawiam się, że ona i ciotka Wilhelmina wpędzą 
nas wszystkich do grobu. Moja matka jest błyskotliwa, wiesz o tym. Przeraża mnie.
 Ktoś zakasłał dyskretnie przy drzwiach. To był James Wyndham, spoglądający poważnie 
na Marcusa.
 - O, James... Wejdź, proszę. Rozmawialiśmy właśnie o tym, kto wygra wyścigi w Ascot w 
przyszłym miesiącu. A ty na kogo byś postawił? Na Elizejczyka czy Roberta de Bruce? Oba są 
silne i mkną jak wiatr.
 - Zawsze uważałem, że Robert de Bruce - człowiek - był wspaniały. Chyba postawiłbym na 
niego.
 - Więc niech pan tak zrobi, paniczu James - powiedział Spears. - A co do pana, panie 
Badger, to chyba powinien pan wrócić do kuchni, przyrządzić coś, co pozwoliłoby nam zapomnieć 
na chwilę o zmartwieniach.
 - Co będzie na obiad, Badger?
 - Pieczony dorsz i wędzone małże, milordzie. A także wiele innych potraw, ale nie będę 
pana zanudzał wyliczaniem. I jeszcze trochę ulubionego puddingu Duchessy. Jest lekkostrawny, 
więc jej żołądek nie powinien się zbuntować. Mógłbym też spróbować paru francuskich potraw - 
creme de pommes de terre aux champignons też nie powinno jej zaszkodzić.
 - Ziemniaki i grzyby? Tak, można spróbować - powiedział Marcus, zerkając na Jamesa, 
który przyglądał się obu służącym, jakby właśnie znalazł się w środku jakiejś sztuki granej przy 
Drury Lane i zdał sobie sprawę, że nie zna kwestii. Marcus przypuszczał, że osobie postronnej 
mieszkańcy Chase Park muszą wydawać się nieco dziwaczni, lecz nie przejmował się tym. Kiedy 
zostali sami, zapytał: - O co chodzi, James? Wydajesz się bardzo zdenerwowany.
 - Dużo myślałem, Marcusie. Myślałem, przypominałem sobie, a potem znowu myślałem. 
Kiedy znalazłem Duchessę nieprzytomną na podłodze, tej książki tam nie było. Pamiętam bardzo 
dokładnie. Jeżeli nie miałbyś nic przeciwko temu, moglibyśmy pójść do biblioteki i zerknąć na 
półkę, na której Duchessa znalazła książkę. Być może znajdziemy tam jakieś wskazówki, 
dotyczące skarbu Wyndhamów.
 - Chodźmy - powiedział Marcus. Wziął od Sampsona klucz i z Jamesem u boku wszedł do 
mrocznego pomieszczenia. Odsunął grube zasłony i jaskrawe światło letniego popołudnia zalało 
wnętrze. - Otwórzmy też kilka okien. To miejsce wymaga solidnego wietrzenia.
 Odwrócił się i zobaczył Jamesa, na klęczkach wyjmującego książki z drugiej półki od dołu. 
Jednak za nimi nie było żadnych ukrytych tomów. Gdy James układał książki z powrotem na półce, 
Marcus zajrzał za tomy, znajdujące się powyżej, lecz także nic nie znalazł. Mimo to kontynuował 
poszukiwania, gdy nagle James krzyknął cicho: - Wielki Boże! Marcus, znalazłem coś!
 Wyciągnął wielką, zakurzoną księgę, ukrytą za tomem kazań George’a Commona, 
wędrownego kaznodziei z początków ubiegłego stulecia.
 - Jest równie stara jak tamte - powiedział Marcus. - Połóż ją na biurku, James. - Doskonale 
- dodał po chwili. - A niech mnie! Bystry z ciebie chłopak, James, bardzo bystry.
 - Moja matka też tak uważa - powiedział James z zarozumiałym uśmiechem. - Muszę 
przyznać, że to ona podsunęła mi ten pomysł, kiedy tak bez ustanku rozwodziła się nad tym, gdzie 
może być skarb i jak go odnaleźć. I oczywiście, jak nie dopuścić do tego, żebyś ty go znalazł.
 - Rzućmy okiem na ostatnie strony.
 - Marcusie, wiem, że podejrzewasz, iż to moja matka uderzyła Duchessę. Wiem, że musiał 
to zrobić ktoś z domowników, lecz moja matka? Trudno mi się z tym zgodzić.
 - Zawsze pozostajesz jeszcze ty, Trevor albo Urszula.
 - Rozumiem twój punkt widzenia - powiedział James, przewracając ostrożnie strony.
 *
 Marcus przyjrzał się jej uważnie, ocenił, że nie kłamie i powiedział: - Doskonale, załóżmy, 
że twój żołądek nie zbuntuje się w ciągu następnych dwóch minut. Oto księga, którą znalazł James. 
Nie ma w niej rysunków, tylko tekst. Przejrzałem go dokładnie i przetłumaczyłem, ile zdołałem. 
Mnich lub mnisi, którzy napisali ten tom i dwa pozostałe, opisują tutaj, jak znaleźć skarby opactwa. 
W oryginale rymy są prawie tak zrozumiałe i nieskomplikowane, jak w moim tłumaczeniu.
 W górę spójrz i szukaj znaku, 
 Znajdź dziewiątkę, do ataku! 
 Zabierz ją, gdzie woda płynie 
 W cieniu dębu i w dolinie 
 Przynieś wiadro, przynieś sztylet – 
 Przebij je nim w jedną chwilę. 
 Opuść w dół się, bacznie strzeż, 
 Wieczny potwór czyha gdzieś. 
 Dziewiątki Janusowe dwie 
 Od śmierci uratują cię. 
 Śpiesz się jednak, ruszaj żwawo 
 Byś nie został stwora strawą.
 Moje tłumaczenie nie jest najlepsze, lecz o co może chodzić z tym potworem? Bestią, 
żyjącą w studni? I dziewiątką o janusowym obliczu? Fałszywą dziewiątką? To jakiś podstęp, 
prawda? Co o tym sądzisz, Duchesso?
 - Dąb i studnia, których szukałam - może to o nie chodzi.
 - Niekoniecznie. Pomyśl o tych bzdurach ze spoglądaniem w górę, aby odnaleźć numer 
dziewięć, cokolwiek by to znaczyło. A potwór w studni...
 - Milordzie...
 - Tak, Spears, o co chodzi?
 - Pan Trevor Wyndham pragnie się z panem zobaczyć.
 - Czy mogę wprowadzić go do twojej sypialni, Duchesso? Ten przeklęty łobuz jeszcze 
sobie coś pomyśli. Jest mężczyzną, do tego doświadczonym, a ty wyglądasz dzisiaj szczególnie 
ponętnie: śliczna, a zarazem bezradna - kombinacja, która może sprawić, że mężczyzna oszaleje z 
pożądania.
 - Wprowadź pana Wyndhama, Spears - powiedziała. - Mąż z pewnością zatroszczy się o 
moją cnotę.
 Był taki wysoki, ciemny i uderzająco przystojny, ten jej kuzyn. Spostrzegła, że Marcus 
spogląda na niego podejrzliwie i powiedziała: - Witaj, Trevorze, Przyszedłeś zobaczyć książkę, 
którą znalazł James?
 - Wyglądasz ślicznie, Duchesso. Lepiej się czujesz? Czy ten gburowaty dureń znowu cię 
męczy? Mam go stąd zabrać i wyzwać na pojedynek umysłów?
 - Przy moim umyśle, Trevorze, twój wyglądałby jak uschły pień. Mam jednak parę 
pistoletów, które same zwracają się przeciwko przeklętym Amerykanom. Zwłaszcza 
nienasyconym Amerykanom, spoglądającym na moją żonę jak wilk, któremu ślinka cieknie z 
pyska.
 - Czy to znaczy, Duchesso, że jeszcze innym mężczyznom ślinka cieknie na twój widok?
 - Jeżeli nawet byli tacy, to dawno zniknęli. Nie sposób adorować damy, która wciąż 
wymiotuje.
 - Twój dowcip działa mi na nerwy - powiedział Marcus, wstając. - Do licha, wolałbym, 
żebyś był gogusiem, mizdrzącym się dandysem. Mógłbym kpić z ciebie lub ignorować cię, w 
zależności od nastroju.
 Trevor uśmiechnął się, ukazując białe zęby. - Przykro mi, Marcusie, ale nie byłem mały, od 
kiedy skończyłem pięć lat. Wracając do sprawy, James pokazał mi wierszyk. Nie było tam nic 
więcej? Cały tom pozbawionych sensu lamentów mnichów, zamartwiających się, że król oskarży 
ich o to, że pozostali lojalni wobec papieża, co zresztą było prawdą? A na końcu tylko ten głupi 
wierszyk?
 - Tak to mniej więcej wygląda - powiedział Marcus. - Nie wyobrażam sobie, żebyś mógł 
wpaść na jakiś pomysł. Bo nie wpadłeś, prawda?
 - Pokaż mi tę księgę, a wtedy ci powiem.
 Po dziesięciu minutach Marcus powiedział ostro: - Weź tę cholerną rzecz i daj swojej matce. 
Mamy wiersz, który jest z pewnością wynikiem aberracji umysłowej jakiegoś szalonego mnicha. 
Nie ma w nim nic, co ja czy James uznalibyśmy za pomocne. Potwór w studni, dziewiątka o 
janusowym obliczu - dwie dziewiątki razem, a mimo to osobno. To wszystko bzdury.
 - Rzeczywiście. Mimo to dam matce książkę. Jest chora z ciekawości i wściekła na Jamesa, 
że cię w to wciągnął. Wiersz zajmie ją na jakiś czas.
 - Trevor - powiedziała Duchessa, gdy kuzyn opuścił jej sypialnię - zdecydowanie nie jest 
fircykiem.
 - Nie, już raczej przypomina potwora w studni, przeklęty truteń.
 ROZDZIAŁ 23
 Duchessa uderzyła szpicrutą o cholewkę długiego buta do konnej jazdy. Czuła się 
wspaniale. Brzuch miała wypełniony bułeczkami Badgera i miodem, a mimo to bez żadnych 
kłopotów udało jej się objechać na Birdie całe opactwo. Tym razem zbliżyła się do ruin od północy, 
lecz tutaj też nie znalazła niczego. Ani śladu dębu, studni, doliny o zadrzewionych stokach ani 
skórzanego wiadra. Nie mówiąc już o potworze, dziewiątce, która nie byłaby dziewiątką, a tym 
bardziej dziewiątką zwróconą zarazem do przodu i do tyłu.
 Mimo to nie była rozczarowana, ani trochę. Nie mogła się doczekać, kiedy zobaczy 
Marcusa. Przez ostatnie trzy noce nie przychodził do jej łóżka, choć nie unikał jej w dzień - prawdę 
mówiąc, odnosił się do niej z taką atencją, z jaką matka przełożona odnosiłaby się do figurki 
Najświętszej Panienki. Miała ochotę zdrowo mu przyłożyć za to, że nie zachowywał się tak jak 
zawsze, od kiedy go poznała - drażniąc się z nią, kpiąc sobie z niej i irytując ją, tak iż miała ochotę 
go zabić albo zacząć całować. Nie, zachowywał się jak człowiek odpowiedzialny, spokojny, 
zrównoważony i pozbawiony żywszych uczuć - jednym słowem, jak człowiek, którego 
natychmiast znielubiła.
 Zaczęła pogwizdywać melodię, która właśnie przyszła jej do głowy, ale do której musiała 
dopiero dopasować słowa. Miała już pewien pomysł. Uśmiechnęła się na samą myśl o lady 
Caroline Lamb i lordzie Byronie, uczestniczących w kongresie wiedeńskim. Wystarczy pomyśleć, 
jak ci dwoje poradziliby sobie z nowym podziałem świata.
 Mijając rząd drzew zasłaniających podjazd, pogwizdywała beztrosko, gdy nagle zobaczyła 
stojący przed głównym wejściem powóz i Marcusa, który właśnie pomagał wysiąść jakiemuś 
niewątpliwie rozkosznemu stworzeniu płci żeńskiej, przyodzianemu elegancko w ciemnozielony 
kostium podróżny i czarujący kapelusik przewiązany pod brodą wstążkami. Jedyna widoczna 
zgrabna stópka obuta była w miękki podróżny pantofelek, pasujący kolorem do sukni.
 Przyglądała się, jak Marcus unosi do ust osłoniętą rękawiczką dłoń, nie odrywając oczu od 
twarzy kobiety. Usłyszała jej czysty, słodki śmiech. Zobaczyła, jak dama leciutko głaszcze palcami 
policzek Marcusa, on zaś unosi ją delikatnie i całuje w usta.
 Krew jej napłynęła do oczu.
 - Jak śmiesz! Zabieraj łapy od mojego męża! Marcus, odsuń się od niej, przeklęty, zepsuty 
łajdaku!
 Zatrzymała się gwałtownie, a śliczne stworzenie odwróciło się i spojrzało na nią czystymi 
szarymi oczami z wyrazem... Zaciekawienia? Rozbawienia?
 - Och! - powiedziała kobieta. - Kim pani jest? Pracuje pani w stajniach lorda?
 - Robi wszystko, co jej każę - powiedział Marcus, poklepując kobietę po dłoni - bardzo 
stosowna cecha u kobiety. Prawdę mówiąc, Celeste, możesz nazywać ją Duchessa. To ta moja żona, 
o której ci pisałem.
 Celeste!
 Teraz nie była już rozgniewana, była biała z wściekłości. - Powiedziałeś mi, że skłamałeś, 
przeklęty łgarzu! A tymczasem mówiłeś prawdę i ośmieliłeś się ją tu sprowadzić, prostaku! Zabiję 
cię!
 Nie pora była teraz na myślenie, należało działać. Zdzieliła go szpicrutą, lecz to za mało. 
Potrzebowała czegoś innego, jednak w pobliżu nie było niczego, co posłużyłoby jako broń - poza, 
być może, gałęziami lipy, tych zaś nie mogła dosięgnąć. Usiadła więc na podjeździe, ściągnęła 
solidny but do konnej jazdy, wstała i runęła na niego, wymachując nad głową butem.
 - Powiedziałam ci, że pożałujesz! - krzyczała. - O Boże, dlaczego nigdy nie mam przy sobie 
strzelby, gdy jest mi potrzebna!
 Uderzyła go mocno w ramię. Szybko odsunął od siebie Celeste. - No cóż, Duchesso, sama 
wiesz, jaka byłaś chora. Zachowywałem się jak święty, lecz w końcu jestem mężczyzną. Z 
pewnością nie jesteś aż taka samolubna, żeby nie widzieć niczego poza swoim chorym żołądkiem. 
Celeste jest bardzo uzdolniona i dobrze się mną zajmie. Nie masz powodu się denerwować.
 - Nie chorowałam ani razu od czterech dni. I przez te cztery dni zachowywałeś się jak 
człowiek, który chce zapewnić sobie świętość, przestrzegając celibatu! Nawet na mnie nie 
krzyknąłeś, nie sprawiłeś, bym miała ochotę cię uderzyć, ani razu! Zachowywałeś się jak ostatni 
głupiec, nienawidzę cię! Zamachnęła się butem, którego obcas ugodził go boleśnie w przedramię. 
Gdzie ta kobieta? Aa, schowała się za Marcusem. Nieważne, że była kobietą - była tchórzliwa i 
Duchessa pogardzała nią za to.
 Na stopniach pojawił się Sampson i jeszcze kilku służących. Kącikiem oka spostrzegła, że 
jeden z lokajów postąpił krok do przodu, lecz Sampson go powstrzymał. Doskonale, a zatem ma 
Sampsona po swojej stronie. Znów zamachnęła się butem.
 Marcus odsunął się trochę. - No wiesz, Duchesso, butem...?
 - Jak śmiałeś ją tu sprowadzić! - wrzasnęła. - Mogłeś pojechać do Londynu w interesach, 
jak większość przeklętych mężczyzn! Mogłeś zachować pozory! Zapłacisz mi za to, Marcusie! - 
Uderzyła go dwa razy obcasem. Jeden cios wylądował na prawym barku i Marcus aż się skrzywił.
 - Dość tego, Duchesso, twoje ciosy zbyt często trafiają celu - powiedział, pocierając ramię. 
- Nie jesteś zmęczona? To całe skakanie na bosaka - spójrz tylko na swoją pończochę - z pewnością 
musi być bardzo wyczerpujące.
 - Urwę ci ten twój głupi łeb, Marcusie Wyndham! Uduszę cię tą podartą pończochą! Nie 
pozwolę sobie na zmęczenie, dopóki nie będziesz wił się w śmiertelnych drgawkach.
 Podniosła znów but, tak wściekła, że brakowało jej tchu. Nagle coś do niej dotarło. Marcus 
nie był wcale zły, on się śmiał! Śmiał się! Z niej!
 Zastygła z butem w dłoni i spojrzała na niego. Kobieta zerkała zza jego ramienia. Nie 
wydawała się ani trochę zmieszana czy przestraszona. O ile Duchessa się nie myliła, to z trudem 
powstrzymywała się, by nie wybuchnąć histerycznym śmiechem, zupełnie jak jej przeklęty mąż.
 Podniosła but, a potem bardzo powoli opuściła go. Usiadła na ziemi, wciągnęła but i wstała.
 Uniosła pięść, lecz zobaczyła, że Marcus prawie skręca się ze śmiechu. Skoczyła na niego i 
zaczęła okładać go na oślep, młócąc pięściami niczym cepami i ciągnąc go z całej siły za włosy. 
Otoczył ją ramionami i mocno przytrzymał, lecz nawet unieruchomiona, walczyła ile sił. Trzymał 
ją tak, dopóki nieco się nie uspokoiła.
 - A zatem ta cicha, milcząca istota nieodwołalnie zniknęła. Masz silny cios, Duchesso. Nie, 
nie próbuj mnie znowu zabić, wystarczająco mi już dołożyłaś.
 - Puść mnie, draniu!
 - A jeśli to zrobię, to czy obiecasz mi, że nie złapiesz za pistolet i nie zastrzelisz mnie?
 Kopnęła go w goleń.
 Skrzywił się i mocniej przycisnął ją do siebie. - A teraz może zechciałabyś poznać Celeste 
Crenshaw? Czyż nie jest czarująca? Ona mnie uwielbia, zdecydowała się odbyć całą tę podróż na 
północ, by zadbać o moje potrzeby.
 Ależ się ośmieszyła. Zrobił to celowo. Postarał się tak ją zdenerwować, aby straciła 
panowanie nad sobą. Krótko mówiąc, sprowokował ją.
 Odetchnęła głęboko, próbując się uspokoić. Nie było to łatwe. Mimo to spróbowała, zdając 
sobie sprawę, że ma tylko chwilę, aby ocalić swą dumę i godność: - Witaj, Celeste - powiedziała 
głosem zbyt drżącym, by mógł brzmieć naturalnie. - Więc przyjechałaś, by zabrać tego prostaka z 
mego łoża. Bardzo się cieszę, naprawdę. Byłam na niego zła o coś innego. Jestem szczęśliwa, że tu 
jesteś. Zmęczyło mnie już to ciągłe udawanie bólu głowy. Czy wiesz, że musiałam zmuszać się do 
wymiotów? Nie mówiąc już o tym, jaka jestem głodna. Nie mogłam jeść tyle, ile chciałam, żeby 
nie pomyślał sobie, że jestem już zdrowa. Teraz nie będę musiała niczego udawać. Mogę jeść 
spokojnie. Dziękuje ci, Celeste. Mam przydzielić ci pokój, czy wolisz spać z jego lordowską 
mością w jego sypialni?
 Poczuła, jak jego dłonie mocniej zaciskają się na jej ramionach. Spojrzała na niego i 
uśmiechnęła się szeroko. - Wybacz mi, Marcusie, że zachowałam się tak gwałtownie. To dlatego, 
że bardzo mnie zaskoczyłeś. Teraz, kiedy spostrzegłam korzyści, wynikające z pobytu u nas panny 
Crenshaw, w pełni zdałam sobie sprawę, jakim jesteś cudownym, troskliwym mężem. Och, drogi 
Marcusie, jesteś dla mnie za dobry.
 - Zabiję cię! - wycedził przez zaciśnięte zęby, potrząsając nią gwałtownie. - Nie, jeśli nadal 
będę tobą potrząsał, to znów zwymiotujesz na róże. Ogrodnik był niepocieszony. Nie, nie mogę mu 
tego zrobić. A teraz, droga pani...
 Umilkł, a potem zaczął delikatnie głaskać jej ramiona. Jego oczy były bardzo błękitne. - 
Jeżeli ja jestem takim cudownym, troskliwym mężem, to ty, Duchesso, jesteś wspaniałą żoną. A 
teraz, jeżeli pozwolisz - Celeste jest niewątpliwie zmęczona - i spragniona, rozumiesz, co mam na 
myśli. Nie denerwuj się, moja droga. Odprowadzę ją do jej pokoju i zatroszczę się o nią. Poklepał 
Duchessę po policzku, ucałował jej czoło tak, jak zrobiłby to czuły wujaszek i odwrócił się do 
młodej kobiety, która nadal milczała.
 - Czyż ona nie jest czarująca, Celeste? A tak się martwiłaś. Pozwól, że odprowadzę cię do 
twojego pokoju i pomogę ci zdjąć ten kostium podróżny. Jest pognieciony i pewnie jest ci w nim za 
gorąco - chociaż właściwie nie jest taki znów pognieciony i to raczej mnie zrobiło się gorąco. Tak, 
miła chłodna kąpiel - oczywiście, umyję ci plecy - a potem będziemy mogli w pełni cieszyć się 
popołudniem.
 - Marcus.
 - Tak, Duchesso - powiedział, odwracając się.
 - Jeżeli nie będziesz trzymał rąk przy sobie, to zrobię coś, czego na pewno pożałujesz.
 Natychmiast opuścił dłonie. - I co dalej?
 - Jeżeli znów zaczniesz się ze mnie śmiać, to też zrobię coś takiego, że pożałujesz.
 - Nawet się nie uśmiechnę.
 - Doskonale. Panno Crenshaw, proszę pójść za Sampsonem, zaprowadzi panią do pani 
pokoju.
 Panna Crenshaw potrząsnęła głową i zachichotała. - Lordzie Chase, milady, myślę, że 
można ogłosić remis. Oboje doskonale odegraliście swoje role. W ciągu ostatnich dziesięciu minut 
bawiłam się lepiej niż przez cały ostatni rok przy Drury Lane. I pomyśleć, że jego lordowska mość 
jeszcze zapłacił mi dziesięć gwinei, bym przyjechała. Dziękuję, że pozwoliła mi pani zostać. Mogę 
zostać, milordzie? Tylko na jedną noc? A, tak, nazywam się Hannah Crenshaw. Nie żadna Celeste 
- co za głupie imię, od razu widać, że wymyślone.
 - Może pani zostać do jutra - powiedziała Duchessa. - Ale jest pani zbyt piękna, bym mogła 
zatrzymywać panią dłużej. Dopilnuję, żeby jego lordowska mość spał zamknięty w swojej sypialni. 
Badger jest wspaniałym kucharzem. Mogłaby pani chcieć zostać, podobnie jak nasi amerykańscy 
krewni, ale nie może pani.
 Panna Crenshaw zachichotała znowu i odeszła, bardziej elegancka i uwodzicielska niż 
Duchessa.
 Ta zaś odwróciła się do męża, który z trudem powstrzymywał śmiech i z całej siły zdzieliła 
go pięścią w brzuch. Jęknął, a potem przyciągnął ją do siebie i mocno przytulił.
 - Mam cię. Przez całe pięć minut zachowywałaś się bardziej gwałtownie, niż Badger i 
Spears mogli to sobie wyobrazić. Maggie chciała się założyć, że znowu zamienisz się w milczący 
posąg i pogrążysz w spokojnym smutku, lecz Badger nie zgodził się z nią. Twierdził, że 
wytrzęsiesz duszę z mego biednego ciała. Spears zaś tylko prychnął pogardliwie i powiedział, że 
cała ta szarada nie jest godna lorda Chase.
 Przez dłuższą chwilę przyglądała mu się w milczeniu. A potem zaczęła rozcierać ramię 
Marcusa w miejscu, gdzie ugodziła go obcasem. - Nie zrobiłam ci krzywdy, prawda?
 - Owszem, nie widzisz, że zwijam się z bólu?
 Od rozcierania przeszła do pieszczot. - Mamy publiczność, Duchesso - powiedział z 
westchnieniem. - Widzę ogrodnika, który czai się za krzakiem róż, bez wątpienia po to, by go 
przed tobą ochronić.
 - Wiem - powiedziała. Wspięła się na palce i pocałowała go. Patrzyła na niego, całując 
lekko jego policzki, brodę, ucho. - Nigdy mi się nie znudzisz, Marcusie.
 - A myślisz, że ty mnie się znudzisz? Po prostu ściągnęłaś but i zaczęłaś mnie nim okładać. 
Nigdy nie spodziewałbym się takiego oryginalnego ataku.
 - Dama musi umieć poradzić sobie w każdej sytuacji i za pomocą tego, co ma do 
dyspozycji.
 ROZDZIAŁ 24
 Leżała wpatrując się w ciemność i czekając na niego. Słyszała, jak chwilę wcześniej 
otwierał drzwi swojej sypialni. Grał w wista z Trevorem i tą wynajętą Celeste, która okazała się 
być Hannah. Wieczór upłynął bardzo przyjemnie. Marcus przedstawił pannę Crenshaw jako swoją 
daleką kuzynkę, bardziej daleką niż jego krewni z Ameryki, dalszą nawet niż Chiny, a wszyscy 
śmiali się i doskonale bawili, w pełni doceniając kulinarny kunszt Badgera - wszyscy, z wyjątkiem 
ciotki Wilhelminy, która, będąc w szczytowej formie, zauważyła nad kremem agrestowym, 
jednym z ulubionych deserów Marcusa: - To takie niewłaściwe, ta cała wesołość. Ale to jej wina. 
Była bękartem i dlatego nie wie, jak się zachować.
 Marcus zakrztusił się kremem, a kiedy odzyskał panowanie nad oddechem, powiedział: - 
W pełni się z tobą zgadzam, ciotko. A jak uważasz, czy panna
 Crenshaw byłaby odpowiednią dla mnie partnerką, gdybym zdołał pozbyć się Duchessy?
 - Ona ma klasę, to widać. Mogłabym z nią ożenić Trevora lub Jamesa. Panno Crenshaw, 
czy ma pani posag, który wart byłby zastanowienia?
 Wszyscy wybuchnęli śmiechem, lecz ciotki to nie speszyło. Dzięki Bogu Urszula i 
bliźniaczki zdążyły już odejść od stołu.
 Ale to było parę godzin temu, a teraz leżała tu sama w ciemności, nosząc w łonie dziecko, 
którego on nie chciał.
 Kiedy drzwi łączące ich sypialnie w końcu się otworzyły, czuła się dziwnie pusta i 
odrętwiała. Znikła gdzieś wesołość, która uprzyjemniła jej wieczór.
 - I co? - zapytał, siadając na skraju łóżka. - Miałem nadzieję na radosne „witaj” i uroczy 
uśmiech, lecz widzę, że nie dostanę ani jednego, ani drugiego.
 Przełknęła niemądre łzy. - Ja się uśmiecham, tylko tego nie widać.
 Zapalił świecę.
 Odwróciła głowę, lecz on był szybszy. Delikatnie ujął ją pod brodę i odwrócił ku sobie. 
Spojrzał na nią, a wzrok miał bardziej ponury niż niejeden bohater gotyckiej powieści. - Nie płacz, 
Duchesso. Wolałbym, żebyś do mnie strzelała. Nie mogę znieść, kiedy płaczesz.
 - Ja także wolałabym cię zastrzelić. To nic takiego, Marcusie, głupstwo. - Prychnął w 
odpowiedzi, ona zaś wiedziała, że ponieważ jest jaki jest, będzie drążył i drążył, aż uzna, że wie już 
wszystko. Czym prędzej rzuciła mu się w ramiona. - Proszę, Marcusie, zapomnij, że nigdy mnie 
nie chciałeś. Zapomnij, że zmusiłam cię, byś się ze mną ożenił i że noszę pod sercem dziecko, 
którego nie chcesz. Pocałuj mnie i kochaj się ze mną.
 Przez chwilę siedział nieporuszony, ale nie trwało to długo. Kiedy już był głęboko w niej, a 
ona drżała, wstrząsana rozkoszą, pochylił głowę i pocałował ją. Czuła na wargach jego ciepły i 
słodki oddech. - Zostałaś stworzona dla mnie, Duchesso, słyszysz? Dla mnie. Czujesz, jak jest nam 
razem wspaniale? Nigdy nie myślałem, że taka więź jest możliwa, lecz najwidoczniej jest. Skup się 
i poczuj to.
 I tak zrobiła. A po jakimś czasie, kiedy zdawało się jej, że zaspokoił ją bardziej niż to 
możliwe, jego słowa i dotyk jego palców sprawiły, że westchnęła. Tym razem to ona przyciągnęła 
do siebie jego głowę i całowała go do utraty tchu, wkładając w to wszystkie przepełniające ją 
uczucia, uczucia starsze niż ona sama, silne i głębokie, które były w niej od zawsze i pozostaną tam 
aż do jej śmierci.
 Usnął przy niej, wtulonej w jego ciało, z twarzą w zagłębieniu jego szyi. Ona także łaknęła 
snu, lecz ten ją omijał. Nie dawała jej spokoju myśl, co on zamierza teraz zrobić. Ramię Marcusa 
spoczywało na jej piersi. Powoli, delikatnie, zaczęła głaskać to ramię, rozkoszując się dotykiem 
jego ciała, siłą drzemiącą w jego mięśniach. W końcu położyła dłoń na biodrze mężczyzny, 
świadoma, że jej brzuch dotyka jego boku i że dotyk tego gorącego ciała rozgrzewa i ją.
 Czy będzie przebywała w Chase Park, kiedy jej brzuch się zaokrągli? A jeśli nawet tak, to 
czy on będzie wtedy chciał leżeć obok niej tak jak teraz, z niechcianym dzieckiem, oddzielającym 
ich od siebie?
 Marcus poczuł na szyi wilgoć jej łez. - Nie płacz, Duchesso - szepnął. - Lepiej na mnie 
nakrzycz. - Wsunął się na nią i w nią, a kiedy nadeszła chwila rozkoszy, Duchessa nie krzyknęła, 
tylko cicho jęknęła wprost w jego usta.
*
 To jeden z tych letnich dni - pomyślał Marcus - gdy niebo jest tak pogodne, a powietrze tak 
świeże, że zmusza człowieka do płaczu albo pisania wierszy, albo szybkiego galopu na dobrym 
koniu. Zdecydował się na galop. Wczesnym rankiem wysłali wraz z Duchessa pannę Crenshaw z 
powrotem do Londynu. Gdy podprowadzał ją do powozu, miała czelność powiedzieć: - Ona jest 
kimś bardzo szczególnym, milordzie. Mam nadzieję, że pan to dostrzega. Ale jest też 
nieszczęśliwa. A nie powinna być. Ufam, że zajmie się pan tym, i nie okaże taki, jak wielu mężów, 
których znałam - niewartych złamanego grosza.
 Nie odezwał się, choć miał ochotę natrzeć jej uszu za tę impertynencję. Zamiast tego 
zamknął po prostu drzwi powozu i machnął dłonią na stangreta, by jechał. A potem stał jeszcze 
przez jakiś czas na drodze, spoglądając w ślad za toczącym się po szerokim podjeździe powozem.
 - To było bardzo ciekawe doświadczenie, Marcusie - powiedziała Duchessa. - Jesteś 
łobuzem, przewrotnym łobuzem, ale podoba mi się twoje poczucie humoru. Jak przypuszczam, 
teraz moja kolej.
 - Nawet o tym nie myśl. Przyrzeknij mi, że niczego nie zrobisz, dopóki zupełnie nie 
wydobrzejesz.
 - Już wydobrzałam, Marcusie. Nic mi nie jest, po prostu jestem w ciąży.
 - Tak - powiedział tylko i mimo woli spojrzał na jej brzuch, tak płaski pod poranną suknią z 
jasnoniebieskiego muślinu. Zeszłej nocy głaskał ten brzuch, pieścił go wystarczająco długo, by 
wiedzieć, jaki jest płaski. Nie wydawało się możliwe, by mogła nosić tam dziecko. Nie podniósł 
wzroku, kiedy westchnęła i oddaliła się.
 Stał tam jeszcze przez chwilę, przeklinając spokojnie, a potem ruszył w kierunku stajni.
 Gdy Lambkin siodłał Stanleya, Marcus spojrzał na niebo, o jakim mógłby marzyć poeta. 
Płynące po nim obłoki były bielsze niż dusza świętego.
 - Pan Trevor wziął Clancy’ego - powiedział Lambkin, podnosząc lewą przednią nogę 
Stanleya i uważnie przyglądając się podkowie.
 - Jeździ sobie na moim koniu i nawet nie poprosi o pozwolenie - powiedział Marcus, 
podnosząc siodło i zarzucając je na szeroki grzbiet Stanleya. - Przeklęty intruz.
 - Tak, ale jak on jeździ, milordzie. Jak jeden z tych ludzi-koni, wie pan: pół koń, pół 
człowiek.
 - Centaur, niech będą przeklęte jego oczy. Choć trudno mi wyobrazić sobie centaura o 
imieniu Trevor.
 - Właśnie, proszę pana. Był z nim panicz James. On lubi jeździć na Alfie, poczciwej starej 
Alfie, która nic tylko prycha i parska, lecz chodzi wspaniale. Pan James jest inny niż pan Trevor. 
Traktuje konie, jak mężczyzna traktowałby ładną damę. I doskonale sobie z nimi radzi.
 - Ha! - Marcus spojrzał z wyrzutem na Lambkina i ścisnął piętami boki Stanleya.
 Nie spotkał po drodze braci, chociaż dojechał aż do ruin opactwa. Ani śladu po nich. Gdzie 
mogli się podziać? Złapał się na tym, że mimo woli rozgląda się za dębem, studnią i czymś, co 
przypominałoby dziewiątkę. Przeklętą dziewiątkę o janusowym obliczu. Co to, u licha, mogło być 
takiego? Dwie dziewiątki, zwrócone do siebie grzbietami? I jaki sens miało pozostawianie 
wskazówek, których nawet tak inteligentny człowiek jak on, Marcus, nie jest w stanie 
rozszyfrować?
 Spostrzegł samotną kobiecą postać, zmierzającą polną drogą w stronę Chase Park. 
Zatrzymał konia, gdy poznał, że to Urszula. - Dzień dobry, kuzynko. Dlaczego nie wzięłaś konia?
 - Dzień jest zbyt piękny, by jeździć. Gdy siedzę na końskim grzbiecie, jestem zbyt 
przerażona, by cieszyć się wszystkim wokoło. Dziś nawet liście na drzewach wydają się bardziej 
zielone, nie uważasz? To dzień stworzony, by się nim cieszyć. Tu często pada, milordzie, o wiele 
częściej niż u nas, choć trzeba przyznać, że Baltimore to wybryk natury. Tak mawiał mój papa.
 Uśmiechnął się. - Tęsknisz za domem, Urszulo?
 - Tak, ale Anglia to także mój dom, skoro urodził się tutaj mój ojciec. A Chase Park jest po 
prostu niewiarygodne. W Ameryce nie ma takich domów. Oczywiście, są tam posiadłości, lecz 
wszystkie nowe i błyszczące, nie wiekowe i kryjące w sobie tajemne przejścia, schowki i 
wskazówki na temat ukrytego dziedzictwa.
 Zsiadł z konia, przerzucił sobie wodze przez ramię i ruszył spacerem obok kuzynki.
 - Dziedzictwa? Dlaczego użyłaś właśnie takiego wyrażenia?
 - Mama twierdzi, że to nie tyle skarb, co dziedzictwo przeznaczone dla młodszego syna, 
ponieważ starszy dziedziczy tytuł, posiadłość i pieniądze. Dlatego to dziedzictwo należałoby się 
naszemu ojcu, a skoro on nie żyje - nam.
 - Rozumiem - powiedział, podziwiając w duchu pokrętną logikę ciotki. - Jednak obawiam 
się, że gdybyśmy znaleźli jakiś skarb czy dziedzictwo, i tak przypadłoby ono mnie, lordowi. 
Przykro mi, moja droga, ale nie mogę przekazać go twojej mamie. Nie widziałaś przypadkiem 
Jamesa albo Trevora? Powinni tu gdzieś być.
 - Nie, nie widziałam. Trevor nalega, abyśmy Jak najszybciej wyjechali z Chase Park i 
męczy o to mamę. A co do Jamesa, to chciałby odnaleźć skarb, ale nie sądzę, by chciał ci go 
wykraść, nie tak jak mama. Jeżeli to rzeczywiście byłaby kradzież, ponieważ wcale nie jestem 
pewna, do kogo skarb powinien należeć. Co do mnie, to tak czy inaczej chciałabym go znaleźć.
 - Twoja matka - powiedział ostrożnie - jest niezwykłą osobą. Zawsze była taka?
 Urszula przechyliła głowę na bok. - Chyba tak, ale z czasem staje się coraz bardziej 
niezwykła. Trudno mi to ocenić, przedtem byłam za mała. Jak sądzisz, czy Duchessa przejmuje się 
tym, co ona mówi? Chyba nie, a powinna, bo mama potrafi być zupełnie nieobliczalna. Robi różne 
dziwne rzeczy, a potem o nich zapomina. A może nie zapomina, tylko tak udaje.
 - Duchessa jest o wiele za inteligentna, by czuć się zdeprymowaną z powodu obelg, choćby 
nie wiem jak dobrze ukrytych. Ale opowiedz mi coś więcej o tych rzeczach, o których zapomina 
twoja matka. To bardzo interesujące.
 - Nie było interesujące, dopóki nie poczęstowała sąsiada przez pomyłkę zepsutym 
jedzeniem, tak że o mało nie umarł.
 - Czy ona... hmm... lubiła tego sąsiada?
 - Nie. Skąd wiedziałeś?
 - Domyśliłem się. Spójrz na ten dąb. Jest starszy niż ty.
 - Starszy niż ja, Marcusie? Może jest tak stary jak ty albo moja matka, chociaż to 
niemożliwe, nawet jak na drzewo. Daj spokój, gdyby był w moim wieku, byłby młodziutkim 
drzewkiem. Ach, tak, pan Sampson powiedział, że dzisiaj przyjeżdża lord Chilton.
 - Dobry Boże! Zupełnie zapomniałem. To przez to zamieszanie.
 - Jakie zamieszanie?
 - Związane z wizytą panny Crenshaw.
 - Słyszałam, jak Trevor i James śmiali się z tego. James powiedział, że Duchessa nieźle 
natarła ci uszu, a Trevor, że próbowałeś wyprowadzić ją z równowagi i że ci się udało. A potem 
powiedział coś o tym, że zbiła cię butem, lecz to nie mogła być prawda. Co on mógł mieć na myśli, 
Marcusie?
 - Nie mam pojęcia. Przeklęty impertynent. Wybacz, Urszulo, nie powinienem tak mówić 
przy damie.
 - Nic nie szkodzi. Moi bracia bez przerwy tak mówią. A kim jest major lord Chilton?
 - Naprawdę nazywa się Frederic North Nightingale, wicehrabia Chilton i jest jednym z 
moich najlepszych przyjaciół, chociaż poznałem go dopiero dwa lata temu, gdy nasz oddziałek 
wpadł w zasadzkę we Francji. Czy wiesz, co powiedział, gdy zastrzeliłem żołnierza, którego 
bagnet o mało nie przebił mu pleców? Powiedział: „Doskonale, zostałem ocalony przez człowieka, 
który ma dość rozumu, żeby nie tykać portugalskiej wódki.” Zostawiłem go w Paryżu ponad 
miesiąc temu, w służbie lorda Brooksa.
 - Co to takiego, ta portugalska wódka?
 - Uwierz mi, lepiej, żebyś nie wiedziała. Chyba nie powinienem był o tym wspominać. 
Boże, całe szczęście, że to taki pokrętny idiom, pomyślał, gdyż portugalska wódka oznaczała w 
rzeczywistości dziwki z południa Portugalii.
 - O, nie! Jak mam się czegoś nauczyć, skoro nikt mi niczego nie mówi? Czy on jest taki 
miły jak ty, Marcusie?
 - Oczywiście, że nie. Jest ponury jak noc i zamknięty w sobie. Z pewnością znienawidziłby 
ten piękny dzień, którym się właśnie rozkoszujemy. On woli groźne wrzosowiska, usiane skałami i 
turniami.
 To człowiek posępny i milczący. Jest niebezpieczny i na takiego wygląda. Lubię go.
 Roześmiała się i wzięła go za rękę. - Lepiej, żeby Duchessa nie widziała, że trzymasz mnie 
za rękę - powiedział swobodnie. - Jest bardzo zaborcza, a prawdę mówiąc, po prostu zazdrosna. 
Mogłaby poderżnąć mi gardło, gdyby nas teraz zobaczyła. A jestem za młody, by odejść w ten 
sposób, nie uważasz?
 - Daj spokój, Marcusie. Duchessa jest bardziej damą niż sama królowa.
 - Zważywszy, że do naszej królowej określenie „dama” niezbyt pasuje, zgadzam się z tobą. 
A co do Duchessy, Urszulo, to zdążyła już wypróbować na mnie uzdę, bicz i swój lewy but. Tak, 
ten twój przeklęty brat miał rację, dała mi niezłego łupnia. Usiadła na drodze, zdjęła but i ruszyła 
na mnie niczym zwiastun śmierci. Przypuszczam, że następnym razem złapie za pistolet. Dzięki 
Bogu, nie nosi go przy sobie, gdyż pewnie leżałbym już w rodzinnym grobowcu.
 Urszula śmiała się i śmiała, aż w końcu odskoczyła na bok i zawołała przez ramię: - Pewnie 
na to zasłużyłeś! Idę posiedzieć tam, nad strumyczkiem. Nie mów mamie, że mnie widziałeś.
 Czy kiedykolwiek był tak młody? Potrafił śmiać się tak beztrosko? Tak, owszem, lecz 
potem Mark i Charlie odeszli, zabierając z sobą jego młodość.
 Dosiadł Stanleya i ruszył w kierunku stajni. Zostawił konia i wszedł do holu - tu zaś 
powitało go istne pandemonium.
 Jego przyjaciel, North Nightingale, stał u stóp wielkich schodów, trzymając na rękach 
Duchessę - najwidoczniej nieprzytomną lub martwą. Marcus zawył jak dzikus.
 Niemal nieprzytomny ze zmartwienia, zdawał sobie jednak sprawę, jak bardzo jest 
osłabiona i przestraszona, dlatego powiedział głosem delikatnym i miękkim niczym kropla 
spływająca po okiennej szybie: - Powiedz mi wszystko, co zapamiętałaś, Duchesso. Spróbuj sobie 
przypomnieć, co robiłaś, zanim znalazłaś się przy schodach.
 - Miałam zamiar zjeść śniadanie, nic więcej, Marcusie. Doszłam do szczytu schodów, gdy 
kątem oka dostrzegłam jakiś ruch. Zaczęłam się odwracać i to ostatnie, co zapamiętałam. Kiedy się 
ocknęłam, ten dziwny człowiek trzymał mnie na rękach, a twarz miał bielszą niż tynk na ścianie.
 - Ten tajemniczy człowiek o białej twarzy to lord Chilton. Zapomniałem ci powiedzieć, że 
może nas odwiedzić. Nie poznałaś go w Paryżu, choć był tam ze mną. Powiem mu, że opisałaś go 
jako dziwnego człowieka, to mu się spodoba.” Może nawet na tyle, że wyda z siebie coś więcej niż 
tylko wymijające chrząknięcie.
 Chociaż rozmawiał z nią tak swobodnie, a nawet żartował, w głębi serca nadal odczuwał 
lęk. Przypomniał sobie, jak krzyczał, gdy ją zobaczył, w tych strasznych chwilach, nim uświadomił 
sobie, że nie jest martwa. Nie zdawał sobie sprawy, że z całej siły ściska jej dłoń, aż jęknęła.
 - Do licha! - mruknął i zaczął rozcierać jej palce. - Wysłałem Trevora po tego lekarza z 
Darlington. To nie żaden rzeźnik, jak ten nieszczęsny Tivit. Jest młody i zna się na rzeczy. - 
Zmarszczył brwi. - Może nawet zbyt młody. Nie chcę, by jakiś młodzieniec przyglądał ci się albo 
cię dotykał. Może udawać obojętność, lecz nie wyobrażam sobie, by jakikolwiek młody 
mężczyzna pozostał obojętny w obliczu twojej urody i bezradności. Na wszelki wypadek nie ruszę 
się stąd i będę patrzył mu na ręce, a jeśli zobaczę, że nie potrafi oprzeć się pokusie, wdepczę go w 
podłogę.
 - Dziękuję, że chcesz ochronić mnie przed ewentualnymi zalotami tego młodzika, lecz nic 
mi nie jest, naprawdę. Szkoda, że po niego posłałeś. Teraz będzie mnie poszturchiwał, oglądał i na 
pewno każe mi pić jakieś ohydne wywary. A mnie po prostu okropnie boli głowa.
 - Spadłaś ze schodów. Stłukłaś sobie nie tylko głowę, która jest tak twarda, że nie 
martwiłbym się o nią zbytnio. Zapomniałaś, że jesteś w ciąży? Mogłaś zrobić sobie krzywdę, 
uszkodzić sobie coś.
 - Dlaczego miałoby cię to obchodzić?
 - Zadaj mi to pytanie jeszcze raz, to cię uduszę. I wypróbuję na tobie mój but. Nie chcę, 
żeby ci się coś stało, czy to tak trudno zrozumieć?
 Westchnęła i zamknęła oczy. - Owszem - powiedziała, odwracając twarz. Miał ochotę 
natrzeć jej uszu, lecz opanował się. Chciał usłyszeć, co lekarz - młody, dobry lekarz - będzie miał 
do powiedzenia, zanim ponownie poruszy ten temat. Zaczął powoli rozcierać jej skronie, tak jak 
pokazał mu to przed chwilą Badger.
 Skupiła się na tym, by zignorować ból, który rozsadzał jej czaszkę. Starała się czuć tylko 
dotyk palców Marcusa, delikatnych, silnych i przynoszących jej ulgę. Pamiętała lorda Chiltona z 
czasów ich pobytu w Paryżu. To był ten człowiek, którego Badger i Spears starali się unikać. 
Twierdzili, że od kiedy Marcus uratował mu życie, lord Chilton stał się jego oddanym przyjacielem, 
i że z pewnością nie przyglądałby się bezczynnie, jak ktoś próbuje zmusić Marcusa do zrobienia 
czegokolwiek. Mówili, że jest niebezpieczny - milczący i bardzo groźny.
 No cóż, z pewnością udało jej się odwrócić jego uwagę.
 ROZDZIAŁ 25
 Raven to chyba zbyt romantyczne nazwisko dla mężczyzny tak niskiego wzrostu, 
smukłego niczym tralka przy schodach, choć obdarzonego jedną z najpiękniejszych blond czupryn, 
jakie Duchessie zdarzyło się widzieć. On sam nie wydawał się szczególnie wstrząśnięty porażającą 
urodą Duchessy. Odznaczał się miękkim głosem, a jego zachowanie było rzeczowe. Nawet 
Maggie doczekała się z jego strony zaledwie przelotnego spojrzenia, co tak ją zdumiało, że 
pozwoliła sobie na pełne pogardy prychnięcie i obraźliwy gest. Marcus odesłał ją i zamknął drzwi.
 Z uwagą przyglądał się poczynaniom doktora, gotów rozerwać go na strzępy, gdyby 
pozwolił sobie na poufały gest. Doktor jednak tylko dotknął lekko palcami głowy pacjentki i 
powiedział spokojnie: - Pani mąż powiedział mi, że już wcześniej została pani uderzona. Tak, 
nadal czuję lekką opuchliznę za uchem. Z pewnością nie powstała przy upadku. Przypuszczam, że 
przez kilka dni będzie pani cierpiała na bóle głowy, lecz na tym koniec. Może pani wziąć trochę 
laudanum, powinno pomóc.
 - Ona jest w ciąży - stwierdził Marcus. - Spadła ze schodów, a jest w ciąży. Nie chodzi tylko 
o jej głowę.
 Doktor Raven przytaknął i uśmiechnął się do niej swobodnie. - Proszę leżeć spokojnie i 
pozwolić mi zbadać brzuch.
 Marcus przysunął się bliżej łóżka. Doktor tymczasem włożył dłonie pod kołdrę i przesuwał 
nimi po brzuchu Duchessy, nie unosząc jej koszuli.
 - Odczuwa pani ból albo skurcze?
 - Nie, zupełnie nie.
 - Czy pojawiło się krwawienie?
 - Nie.
 - To dobrze. - Jego dłonie były leciutkie jak płatki róż, lecz poruszały się pewnie. Duchessa 
czuła, że doktor wie, co robi. Spojrzała na niego i spostrzegła, że ma zamknięte oczy. Jej ciało było 
dla niego tylko dobrze znanym krajobrazem, w którym poszukiwał czegoś nieznanego i 
odbiegającego od normy.
 - Miewała pani ataki nudności, milady?
 - A jakże. Zwracała śniadanie, obiad, kolację i wszystko inne też. Jest chuda jak patyk, choć 
przez ostatnie półtora tygodnia czuła się lepiej.
 Uśmiechnęła się do męża, pochylonego nad nią niczym pastor nad tacą datków w pokoju 
pełnym złodziei. - Czuję się już zupełnie dobrze, doktorze. Co prawda, szybciej się męczę, lecz 
Badger twierdzi, że to normalne.
 - Badger?
 - Nasz kucharz.
 - I mój lokaj.
 - Ciekawe - skomentował doktor i umilkł. Jeszcze przez chwilę delikatnie uciskał brzuch 
Duchessy tu i tam, po czym otworzył oczy i wyprostował się, zderzając się z Marcusem.
 - I co?
 - Wygląda na to, że wszystko w porządku, milordzie. Mimo to wolałbym, by przez 
najbliższe dni pańska żona pozostała w łóżku. Ciąża nie jest zbyt zaawansowana, dlatego mogą 
wystąpić komplikacje. Pierwsze trzy miesiące są zwykle krytyczne. Po prostu nie wiem, co może 
się zdarzyć, nikt nie wie. Proszę zatrzymać żonę w łóżku i zapewnić jej spokój. Gdyby wystąpiło 
krwawienie lub pojawiły się skurcze, proszę natychmiast po mnie posłać.
 - Doktorze Raven, może pan zwracać się bezpośrednio do mnie - powiedziała miękko 
Duchessa. - Mam dobry słuch i rozumiem, co się do mnie mówi.
 - Wiem, droga pani, wiem. Lecz pani mąż wydaje się bardzo opiekuńczy. Obawiam się, że 
gdybym zwracał się bezpośrednio do pani, oskarżyłby mnie, że spiskuję z panią za jego plecami. 
Jestem miody, dopiero zaczynam zawodową karierę i nieźle mi idzie. Nie chciałbym, by 
zakończyła się ona, zanim w ogóle zdążyła się rozwinąć.
 - Ma pan rację. Mój mąż bywa nieobliczalny. Zostanę w łóżku.
 - Doskonale. Przyjadę do pani we środę, jeżeli do tego czasu nie wystąpią żadne 
niepokojące objawy.
 Marcus wyprowadził doktora z sypialni. Zamknęła oczy, pragnąc, by ból choć trochę 
ustąpił, wiedziała jednak, że to niemożliwe. Za chwilę pewnie pojawi się Badger z laudanum. Nie 
chciała go brać, ale nie miała wyboru. Zbyt wielu przyjaciół troszczyło się o nią, nie mówiąc o 
mężu, który nagle stał się tak zaborczy, jak ciotka Wilhelmina w stosunku do tego przeklętego 
skarbu Wyndhamów.
 Posłusznie wypiła przyniesioną przez Badgera lemoniadę, hojnie doprawioną laudanum. 
Lecz zanim zapadła w głęboki sen, przypomniała sobie ów cień, niemal niewidoczny ruch, który 
dostrzegła, zanim potknęła się i runęła ze schodów. I w tym ostatnim momencie, zanim sen 
pogrążył jej umysł w niepamięci, uświadomiła sobie, że przecież wcale się nie potknęła, że to 
czyjaś dłoń uderzyła ją mocno między łopatki, posyłając w śmiertelną podróż. Usłyszała znowu 
swój krzyk, krzyk strachu i bezradności, kiedy toczyła się i obijała o stopnie, rozpaczliwie próbując 
uchwycić się poręczy, do chwili gdy nagle poczuła, że chwytają ją czyjeś dłonie, powstrzymują 
upadek i podnoszą ją. A potem nie pamiętała już nic.
 *
 - Nie podoba mi się to, ani trochę.
 - Mnie także. Nigdy w życiu tak się nie przestraszyłem, Marcusie. Stałem sobie spokojnie 
w holu, a ci twoi przerażający przodkowie wpatrywali się we mnie ze ścian, gdy nagle usłyszałem 
okropny krzyk, a potem zobaczyłem, jak twoja żona spada ze schodów. Rzuciłem się do niej i 
złapałem ją, ale zdążyła już się stoczyć niezły kawałek.
 - Gdybyś nie był taki szybki, stoczyłaby się aż do podnóża schodów, uderzyła o 
marmurową podłogę i pewnie zginęła na miejscu. Na samą myśl o tym krew ścina mi się w żyłach. 
Dziękuję ci, North. Teraz wyrównaliśmy rachunki. Nie będę musiał oglądać się przez ramię, by 
sprawdzić, czy idziesz za mną, ani ty nie będziesz musiał oglądać się za siebie, aby przekonać się, 
czy ktoś nie dybie na moją sakiewkę.
 - O nie... Jeszcze nie, Marcusie.
 Lecz Marcus tylko potrząsnął głową. Nigdy nie miał bardziej lojalnego, ale i bardziej 
upartego przyjaciela. - Jak sobie chcesz, ale i tak jestem twoim dłużnikiem. Kiedy wszedłem i 
zobaczyłem, jak trzymasz ją na rękach, taką bezwładną... Boże, nigdy więcej nie chciałbym 
przeżyć czegoś podobnego. Nie, nie podoba mi się to, ani trochę.
 - Mógłbyś wyrażać się jaśniej, Marcusie?
 Marcus opowiedział mu o skarbie czy też dziedzictwie Wyndhamów, o tym jak Duchessa 
znalazła w bibliotece starą księgę i jak została ogłuszona, a także o swoich amerykańskich 
krewnych, zwłaszcza o ciotce Wilhelminie, osobie w najwyższym stopniu ekscentrycznej, która w 
dodatku prawdopodobnie otruła swego sąsiada. - Kiedy James Wyndham znalazł ją nieprzytomną 
na podłodze biblioteki, wmówiłem sobie, że ogłuszono ją z powodu książki, ale już w to nie wierzę. 
Ktoś zepchnął ją z tych schodów, a wcześniej zostawił nieprzytomną w bibliotece, by tam umarła.
 - Dobry Boże, człowieku! Zostałeś lordem, potem pozbawiono cię majątku, ożeniłeś się, 
odzyskałeś majątek, a teraz ktoś próbuje zamordować twoją żonę?
 - Na to wygląda. Napijesz się brandy, North? Mój przeklęty wuj, niech sczeźnie jego dusza, 
nie pijał nic innego.
 Nalał przyjacielowi sporą miarkę cennej brandy wuja, przeszmuglowanej z Francji, i 
usłyszał, jak North mówi: - Ten dżentelmen, twój lokaj, wykręcał sobie palce i niemal płakał, 
powtarzając, że ona jest w ciąży. Czy to prawda?
 - Tak.
 - I co, z dzieckiem wszystko w porządku?
 - Tak przypuszczam. Doktor ją zbadał i zalecił tylko, by pozostała w łóżku przez kilka dni.
 - Gratulacje. Z okazji małżeństwa i przyszłych narodzin twego syna lub córki.
 Marcus chrząknął.
 North uniósł brwi. - Jak się domyślam, poza tym, że ktoś próbuje zamordować twoją żonę, 
odnaleźć skarb i ukraść ci go, jest jeszcze coś.
 - Do licha! To nie twój przeklęty interes, North.
 - Z pewnością. Lepiej odświeżę się przed lunchem. Jestem zmęczony, osłabiony tym 
okropnym przeżyciem i muszę zebrać siły przed spotkaniem z tą twoją ciotką Wilhelminą. Jak 
myślisz, dosypie mi trucizny do zupy, by zemścić się za to, że uratowałem Duchessę?
 Marcus roześmiał się. - Z ciotką Wilhelminą nigdy nic nie wiadomo. To prawda, że nie 
przepada za moją żoną.
 - Twoją ciężarną żoną.
 - Do licha z tobą, North! Idź sobie.
 North tylko się uśmiechnął, mrugnął porozumiewawczo do Marcusa, odstawił pustą 
szklaneczkę i wymaszerował z pokoju.
 *
 - Marcus powiedział, że jest pan milczący, posępny i taki tajemniczy. I niebezpieczny.
 - Nie powiedziałem tego, Urszulo. A już na pewno, że jest tajemniczy. On jest tak 
tajemniczy, jak ropucha na grządce.
 - Ale użyłeś tych wszystkich romantycznych określeń. Więc jest pan taki, milordzie?
 - No cóż, chyba tak. Jestem melancholijnym facetem, niezbyt błyskotliwym, o mrocznym 
poczuciu humoru i duszy spowitej cieniem.
 Ciotka Wilhelmina oznajmiła głośno: - Dżentelmeni, zwłaszcza szlachetnie urodzeni, 
mogą być tak zgryźliwi, jak tylko im się podoba. Uważają, że to do nich pasuje i że im bardziej 
będą nieokrzesani, tym bardziej romantyczni wydadzą się damom.
 - Och, nie, z pewnością nie, mamo. Nieokrzesanie i gburowatość to nie to samo, co 
milczące, posępne usposobienie. I bycie niebezpiecznym.
 - To bardzo nużący styl zachowania, zwłaszcza dla tych, którzy muszą go tolerować, choć 
może być jeszcze gorzej. Mężczyzna może być nie tylko zgryźliwy, ale gwałtowny i drażliwy. Jak 
już zauważyłam, to zdecydowanie męskie cechy charakteru.
 Co powiedziawszy, wróciła do swojej szynki, pokrywając każdy jej kęs specjalnym 
morelowym dżemem Badgera.
 Trevor roześmiał się. - Dama z kolonii utarła panu nosa.
 - Mów mi North. Jeżeli pozwalam na to Marcusowi, mogę wyświadczyć ten zaszczyt jego 
kuzynowi.
 Trevor skinął głową i podniósł kieliszek z winem. - Marcusie, jako głowa amerykańskiej 
gałęzi rodziny Wyndhamów zdecydowałem, że wyjedziemy stąd w piątek. Tak, staruszku, to już 
tylko cztery dni. A potem pozostanie ci tylko pozbyć się Northa i będziesz mógł cieszyć się 
towarzystwem Duchessy w samotności.
 - O, nie - jęknęła ciotka Gweneth. - Nie mówiłaś mi, Willie, że masz zamiar wyjechać.
 - Gdyby ona wykitowała, tobym tu zamieszkała.
 - O, nie! Co powiedziałaś, mamo?
 - Moja droga, powiedziałam tylko, że gdyby Duchessa nic przeciw temu nie miała, chętnie 
bym tutaj została.
 North wpatrywał się w nią z niedowierzaniem. To było bardziej obiecujące niż zwykle 
otrucie. - Wspaniale, po prostu wspaniale - powiedział do ciotki.
 Spojrzała na niego. - Podobno jest pan milczący. I posępny. Więc niech się pan nie odzywa.
 - Tak, proszę pani - powiedział North i zajął się gruszkami, doprawionymi mocno 
cynamonem.
 - Willie, z pewnością nie chciałabyś teraz wyjeżdżać. Londyn latem jest okropny.
 - Droga ciociu Gweneth - powiedział Marcus, uśmiechając się do niej. - Nigdy nie 
wyjeżdżałaś dalej niż do Yorku. Londyn obfituje w rozrywki, i to o każdej porze roku.
 - Ależ, Marcusie, Londyn jest latem taki brudny. A temperatura sprawia, że wszystko 
cuchnie. Nie chcę, by wyjeżdżali. Czy to twój pomysł, Trevorze?
 - Tak, ciotko Gweneth. Znudziła mi się już ta zabawa w poszukiwanie skarbu. A poza tym, 
jeśli on nawet istnieje, i tak należy do ciebie, Marcusie, nie do nas.
 - Trevorze!
 - Wstydź się, mamo, nie jesteśmy biedakami! Prawdę mówiąc, planuję jeszcze poprawić 
nasze położenie, żeniąc Jamesa z jakąś angielską dziedziczką. Co o tym sądzisz, braciszku?
 James spojrzał na niego, zdumiony i przerażony. - Ożenić? Mnie? Na Boga, Trevorze, mam 
dopiero dwadzieścia lat. Jeszcze przez wiele lat chciałbym bywać w towarzystwie i...
 - I co? Prowadzić hulaszcze życie? Wyszumieć się? Daj spokój, James, ja dałem się zaprząc 
do kieratu, gdy byłem tylko o dwa lata starszy od ciebie.
 Marcus z niedowierzaniem spoglądał na obu braci. Wyglądało na to, że dobrze się bawią, 
dopóki James nie powiedział: - Zaprząc? Boże, przecież pragnąłeś Helen, chodziłeś za nią jak 
szczeniak, ona była wszystkim, czego chciałeś.
 - Urszula powiedziała nam, że Helen była najpiękniejszą dziewczyną w Baltimore - 
wtrąciła Antonia. - I że to było małżeństwo z miłości, zupełnie jak u pani Radcliffe.
 - Tak powiedziała? - zapytał Trevor, uśmiechając się. - No cóż, była wtedy niemal 
dzieckiem.
 - Ależ, Trevorze! - powiedziała Urszula, zmieszana. - Sądziłam, że uwielbiałeś Helen. 
Uważałam ją za najszczęśliwszą kobietę na świecie, ponieważ była twoją żoną.
 Fanny milczała, wpatrując się pożądliwie w przyprawione korzeniami gruszki, lecz zamiast 
nich wzięła jabłko.
 Trevor tylko potrząsnął głową, nie przestając się uśmiechać. - Rozumiem, że ty, podobnie 
ja i Marcus - powiedział, zwracając się do Northa - bardzo rozsądnie unikałeś walki na moim 
terytorium, stawiając zamiast tego czoło temu karzełkowi, Napoleonowi.
 Podziwiam wasz rozsądek, panowie, ponieważ nie chciałbym wpakować żadnemu z was 
bagnetu w żołądek, a tak by się niechybnie stało, gdybyście zawitali do Baltimore.
 - I co, Marcusie, mam go wyprowadzić i rzucić nim o ziemię?
 - Nie dałby pan rady - wtrącił James. - Trevor jest silny jak byk i bardzo szybki.
 - Słyszałam, jak mówiłeś, że walczy nieczysto - powiedziała Urszula.
 - A co to znaczy? - spytała Fanny, przestając na chwilę jeść jabłko.
 - Wystarczy, moi drodzy - stwierdziła ciotka Wilhelmina stanowczo. - Wyczerpaliście 
moją cierpliwość. Sampson, proszę powiedzieć Badgerowi, by ukręcił dla mnie trochę jajek z 
masłem i sokiem cytrynowym. To pomoże mi uspokoić żołądek.
 Antonia szepnęła do Fanny: - Chodźmy do Duchessy. Na pewno chętnie by się pośmiała.
 Na znak dany przez ciotkę Gweneth bliźniaczki zsunęły się z krzeseł i opuściły pokój.
 - Nadal nie chcę, byś wyjeżdżała - powiedziała ciotka Gweneth.
 Marcus uśmiechnął się do niej z ubolewaniem. - Musisz pozostawić takie decyzje 
Trevorowi, ciotko.
 - Dlaczego? Jest równie młody jak ty, Marcusie. A ona jest jego matką, nie żoną.
 - Ale to on jest mężczyzną, ciotko. I głową rodziny.
 - Też mi coś! - prychnęła ciotka Wilhelmina. - Ma dwadzieścia dwa, najwyżej dwadzieścia 
trzy lata. Przypomniałam mu o tym, kiedy przez pomyłkę oświadczył, że niedługo skończy 
dwadzieścia pięć. Porozmawiam z nim, Gweneth i z pewnością przemówię mu do rozsądku.
 Trevor wzruszył ramionami, uśmiechając się do siebie nad talerzem. Marcus i North 
wymienili spojrzenia, których znaczenia kobietom nie udało się zrozumieć.
 Stali naprzeciw siebie w sypialni Duchessy.
 - Nie. Zabraniam ci. Dość o tym.
 - Nic mi nie jest, Marcusie, naprawdę. Zwariuję, jeżeli będę musiała dalej leżeć w tym 
pokoju. Proszę, chcę się przejechać. Obiecuję, że będę ostrożna.
 Marcusa czekały liczne obowiązki: narada z panem Franksem, zarządcą, z pewnością 
zajmie co najmniej dwie godziny, a w pobliżu gabinetu snuł się już Crittaker z plikiem rachunków 
w garści i pełnym nadziei wyrazem twarzy. Poza tym dwóch dzierżawców chciało się z nim 
zobaczyć. - Pojadę z tobą - powiedział. - Nie możesz jechać sama.
 Objęła go mocno za szyję. - Dziękuję ci.
 Otoczył ramionami jej plecy i delikatnie przytulił ją do siebie. - Jesteś taka szczupła, 
Duchesso.
 - Już niedługo. Do jesieni będę okrągła jak dynia w ogrodzie pani Popplewell.
 Opuścił ramiona.
 - Marcusie.
 Ujął jej twarz w dłonie i spojrzał w te niewiarygodnie błękitne, przepastne oczy, w których 
dostrzegał niepewność i, co dziwne, troskę. Troskę o niego? Tak przypuszczał. W przeciwnym 
razie po co zawracałaby sobie głowę tym małżeństwem? Zrobił już wiele, by ocalić swój męski 
honor, lecz są granice. A co z jej honorem? Pochylił się i pocałował ją, nie myśląc już więcej o 
honorze, swoim czy czyimkolwiek. Wspięła się na palce i mocniej przywarła do niego.
 - Nie mogę się jeszcze z tobą kochać. Ten zdecydowanie zbyt młody doktorek dostałby 
apopleksji. Nie, Duchesso, nie. Ach, smakujesz wspaniale, wiesz o tym? I jesteś tak cholernie 
miękka i taka uległa Pragniesz mnie, prawda?
 - Nie ma drugiego takiego jak ty, Marcusie. Nawet ten kłusownik Trevor ani milczący i 
posępny lord Chilton nie mogą się z tobą równać.
 Nie przestając się uśmiechać, przygryzł leciutko jej dolną wargę i delikatnie wsunął jej w 
usta koniec języka. - Czy to komplement, czy wręcz przeciwnie?
 - Pragniesz mnie, Marcusie, czuję to.
 - Gdybyś nie mogła czuć, jak bardzo cię pragnę, chyba podciąłbym sobie żyły. Wystarczy, 
że o tobie pomyślę, poczuję zapach twoich perfum, albo usłyszę szelest spódnicy.
 Ale nie pragnie dziecka, które ona nosi, ponieważ tak bardzo nienawidzi jej ojca.
 Przez chwilę zastanawiała się, czy Marcus chciałby, by poroniła. Nie, z pewnością tego nie 
chciał. Nie Marcus. Potrząsnęła głową, jęcząc cichutko i godząc się z faktem, iż bez względu na to, 
czy Marcus akceptuje to dziecko czy nie, to on jest centrum jej świata i panem jej serca.
 - Na wszystko co święte, pragnę cię. - Przesunął dłonie z pleców Duchessy na jej biodra i 
przyciągnął ją mocniej do siebie.
 - Tak - szepnęła. - Nic mi nie jest.
 Przycisnął ją do ściany i uniósł. - Obejmij mnie w pasie nogami. Zrobiła to, nie rozumiejąc, 
o co mu chodzi, lecz trwało to krótko, tylko do chwili, kiedy uwolnił się ze spodni, podciągnął jej 
spódnicę i wsunął się w nią, ciepłą, gotową i tak bardzo spragnioną. Jęknęła, czując, jak ją 
wypełnia, jak jego palce przesuwają się po jej ciele, a język pieści wnętrze ust. Gdy doszedł, całym 
jego ciałem wstrząsnął dreszcz, jego mięśnie stężały, a potem rozluźniły się. Mimo to nie ustawał 
w pieszczotach, ponieważ wiedział, że ona jeszcze nie osiągnęła spełnienia, a kiedy to nastąpiło, 
przyciągnął ją mocno do siebie, rozkoszując się jej przyjemnością.
 Wciągnęła gwałtownie powietrze, kiedy owładnęło nią to przemożne uczucie, które kazało 
jej przywrzeć do niego z całej siły i krzyczeć, krzyczeć, czego oczywiście nie zrobiła, ponieważ on 
zdusił jej krzyk, przyjmując go w siebie, aż wreszcie opadła na niego bezwładna i wyczerpana. 
Powoli zsunęła nogi z jego bioder. Przytulał ją mocno, nie przestając pieścić i całować. - Nie 
zdążyłem nawet ucałować twoich pięknych piersi - powiedział w końcu.
 - A ja twojego brzucha. Zawsze mnie rozpraszasz, Marcusie. Być może mogłabym 
pocałować cię nawet niżej, jak sądzisz?
 Jęknął na samą myśl o tym, lekko klepnął ją w pośladki, a potem pogłaskał je.
 - Weź kąpiel, kochanie, a później, jeżeli dalej będziesz miała na to ochotę, zabiorę cię na 
przejażdżkę. - Zatrzymał się jeszcze na chwilę w drzwiach łączących sypialnie i dodał: - Gdybyś 
spróbowała to zrobić, na pewno bym nie protestował.
 Spojrzała na niego uważnie, z namysłem, a on poczuł, jak od tego spojrzenia wszystko w 
środku zaciska mu się z pożądania. Być może, tylko być może, to całowanie ma coś wspólnego z 
zachowaniem niegodnym dżentelmena, o którym wspominał Badger. Nie mogła się doczekać.
 ROZDZIAŁ 26
 Amerykańscy Wyndhamowie wyjechali W piątek rano. Wynajęta przez Trevora bryczka aż 
uginała się pod ciężarem stosów bagażu.
 - Dobrze wyglądasz, tym większa szkoda - powiedziała ciotka Wilhelmina do Duchessy.
 - Co powiedziałaś, mamo?
 - Drogi Jamesie, powiedziałam Duchessie, że dobrze wygląda, widać służy jej pogoda.
 - Oczywiście, ciotko - odparła Duchessa. - Mam nadzieję, że zachorujesz i stracisz mowę.
 - A co ty powiedziałaś, Duchesso? - zapytał James, skrywając uśmiech za dłonią ubraną w 
rękawiczkę.
 - Ach, wyraziłam tylko nadzieję, że żadna choroba nie spadnie wam na głowę.
 - To zadziwiające, jak szybko przychodzisz do siebie, i to raz za razem - powiedziała ciotka, 
wpatrując się w Duchessę bez zmrużenia powiek. - Ale z pewnością do czasu.
 - Bez wątpienia masz rację, ciotko. Jednak, zważywszy na naturalny porządek rzeczy, 
ponieważ jesteś o wiele starsza ode mnie, twój czas nadejdzie zapewne dużo wcześniej.
 - Zawsze można mieć nadzieję - powiedział Marcus cicho, jednak nie dość cicho, by ciotka 
go nie usłyszała.
 - Lepiej by cię do grobu złożono.
 - Wielkie nieba, mamo? Co powiedziałaś?
 - Nic takiego, Urszulo, tylko że Marcus zasługuje na żonę, która nie obraża krewnych, co 
właśnie Duchessa robi, bez wątpienia z powodu braków w wychowaniu.
 Duchessa roześmiała się.
 - Wstrętny z ciebie babsztyl, ciotko. Mam nadzieję, że wpadniesz pod powóz.
 - Marcusie! - zaskrzeczała ciotka Gweneth, oburzona. - Co powiedziałeś?
 - Powiedziałem tylko, że ciotka Wilhelmina zasługuje na tron za swoją życzliwość, i na 
nowy powóz.
 - Trzeba przyznać, że masz zimną krew, młody człowieku!
 - Tak, w końcu udało mi się to udowodnić, prawda? - Skinął ciotce lekko głową i zwrócił 
się do Trevora. - Trevorze, ty przeklęty dandysie, bez wątpienia spotkamy się jeszcze w Londynie. 
Jak długo zamierzacie pozostać w Anglii?
 - James pragnie odwiedzić wszystkie szynki, wszystkie jaskinie hazardu i siedliska 
grzechu.
 - Tych w naszej stolicy nie brakuje - powiedział North. - Odwiedzenie ich wszystkich może 
mu zająć dobre dziesięć lat.
 - James jest bardzo młody, będzie się śpieszył. Mogę się założyć, że upora się z tym w trzy 
miesiące. A może nawet szybciej, jeżeli zgodzisz się przyjechać do Londynu i być naszym... hmm... 
przewodnikiem. I co ty na to, North? A ty, Marcusie?
 - Daj spokój, bracie, nie popędzaj mnie - powiedział James, unosząc ręce. - Mężczyzna 
powinien poznać wszelkiego rodzaju występek, by potem być mądrym ojcem dla swoich synów.
 - Boże, panowie, widzę, że jesteście zupełnie zdeprawowani - powiedziała Duchessa. - Nie 
wiem, czy powinnam pozwolić Marcusowi, aby się do was przyłączył. A poza tym mój mąż nie 
wie nic o takich miejscach. Prawda, mój panie?
 - Ani trochę - powiedział Marcus radośnie. - Zupełnie nic. Jeśli chodzi o londyńskie 
jaskinie zła, jestem niewinny i skromny niczym metodysta.
 - Będziesz do mnie pisała, Willie?
 - Oczywiście, Gweneth. Och, jak bardzo nie mam ochoty zostawiać dziedzictwa 
Wyndhamów jemu i jej. Dziedzictwa amerykańskich Wyndhamów.
 - Pomimo tych znaczących wskazówek, które odnaleźliśmy - powiedział Marcus 
swobodnie - nadal nie jestem przekonany, że jest czego szukać. Ta dziewiątka o janusowym 
obliczu w połączeniu z czającym się potworem to z pewnością bredzenie oszalałego mnicha, nic 
więcej.
 - Zgadzam się - dodał Trevor. Uścisnął dłoń Marcusa, spojrzał w dół na Duchessę, lekko 
ucałował jej czoło i odsunął się. - No cóż, odjeżdżamy, Marcusie. Dbaj o swoją piękną żonę. North, 
mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy. Jeżeli będziesz wybierał się do Londynu, Marcus wie, 
gdzie nas szukać. Zwiedzimy razem te wszystkie osławione przybytki. Bo ty nie jesteś metodystą, 
prawda? - Ucałował bliźniaczki, ciotkę Gweneth, a potem pomachał na pożegnanie Sampsonowi, 
Badgerowi, Spearsowi i Maggie.
 - Macie tu niezłą kolekcję okazów rodzaju ludzkiego - powiedział James, także machając 
na do widzenia. - Maggie to najbardziej niezwykła pokojówka, na jaką się kiedykolwiek natknąłem. 
Poklepała mnie po pośladkach, Marcusie.
 - Mam nadzieję, że się jej zrewanżowałeś - powiedział Marcus, pomagając wsiąść ciotce.
 - Próbowałem - przyznał James - lecz ona tylko uśmiechnęła się i powiedziała, żebym 
przyjechał się z nią zobaczyć, kiedy dorosnę.
 Przez chwilę spoglądali w milczeniu, jak powóz oddala się szerokim i długim podjazdem. 
Urszula wychyliła głowę z okna i pomachała jeszcze raz na pożegnanie.
 - Jakie to przygnębiające, gdy tacy mili goście wyjeżdżają - powiedziała ciotka Gweneth. - 
Strasznie tu teraz cicho.
 - To była decyzja Trevora - powiedział Marcus. - Przysięgam, że nie wyrzuciłem stąd ciotki, 
pomimo jej dziwacznego zachowania i złośliwego języka.
 - Mimo to... - westchnęła ciotka i z widocznym przygnębieniem powlokła się ku wejściu do 
domu.
 Maggie prychnęła głośno, gdy tylko znalazła się na tyle blisko Duchessy, by mogła ją 
usłyszeć. - Ta stara jędza to prawdziwy dopust boży. Nie ufam jej ani trochę, Duchesso. Jestem 
pewna, że to ona zepchnęła cię ze schodów, a przedtem ogłuszyła w bibliotece.
 - Skąd wiesz o schodach, Maggie?
 - No cóż, Sampson mi mówił. I pan Badger. I pan Spears. Oczywiście, rozmawialiśmy o 
tym. To dlatego nigdy nie byłaś sama, dopóki ten stary babsztyl nie wyjechał. Już żal mi tych 
biedaków w Londynie, którzy będą mieli nieszczęście się na nią natknąć.
 - Aż wzdragam się o tym myśleć - powiedziała Duchessa.
 - Amen - dodał Badger. - Wyglądasz trochę blado, moja droga. Idź do pokoju Zielonej 
Kostki, a ja przyniosę ci dobrej herbaty.
 Do pierwszej panował spokój. Lecz wkrótce potem, zaledwie zdążyli zasiąść do lunchu, w 
drzwiach porannego saloniku pojawił się Sampson i oznajmił głosem władcy, przyznającego 
nagrodę swemu czempionowi: - Przybyła pańska matka, milordzie.
 - Boże święty! - wykrzyknął Marcus, rzucając widelec z kawałkiem pieczonej wołowiny 
lub, jak nazywał to danie Badger, rosbif anglais a la sauce des fines herbes. - Pośpieszyła się, ale 
nie powinienem się dziwić. Pośpieszyła się, wydając mnie na świat i od tego czasu nigdy nie 
pozwoliła mi zapomnieć, na jaki ból ją wówczas naraziłem, mimo iż bez ustanku powtarzam jej, że 
i tak tego nie pamiętam i że nie torturowałem jej specjalnie. Skoro przyszedłem na świat tak szybko, 
to chyba zaoszczędziłem jej trochę bólu, czyż nie?
 Duchessa podniosła się i stanęła obok męża.
 Wziął ją za rękę. - Nie przerywajcie jedzenia. My z Duchessa poświęcimy się w imię 
synowskiego obowiązku.
 Matka lorda, Patrycja Elliott Wyndham, dama lat pięćdziesięciu, ale wyglądająca najwyżej 
na czterdzieści, była kobietą drobną, niewielkiego wzrostu, bardzo elegancką, o ładnej twarzy i 
gęstych czarnych włosach bez jednego siwego pasma. Oczy miała równie błękitne, jak jej syn.
 Zmierzyła Duchessę spojrzeniem z góry na dół i powiedziała: - Jako chłopiec Marcus 
często o tobie opowiadał. Twierdził, że jesteś najbardziej niezwykłym dzieckiem, jakie 
kiedykolwiek widział, zupełnie różnym od bliźniaczek, które nazywał małymi utrapieńcami. O 
tobie mówił, że jesteś niezwykle opanowana, pełna wdzięku i arogancka. I że kiedy ktoś ci się 
przygląda, natychmiast zadzierasz brodę i już jej nie opuszczasz. Chyba nie bardzo cię lubił. A 
skoro tak, to dlaczego się z tobą ożenił? I nawet mnie o tym nie zawiadomił, aż było po wszystkim. 
I dlaczego w Paryżu?
 Duchessa uśmiechnęła się do swojej nowo poznanej teściowej. - Zakochał się we mnie, 
proszę pani. Błagał, bym za niego wyszła, przysięgał, że nie może beze mnie żyć i że nawet wino i 
jedzenie przestało mu smakować. Podlizywał mi się i widać było, że ślinka mu cieknie na mój 
widok. Co miałam zrobić? Nie jestem okrutna. Nie chciałam, aby głodował i konał z pragnienia lub 
rzucił się pod powóz, ponieważ jest mężczyzną, który łatwo poddaje się uczuciom, a kiedy jakieś 
uczucie owładnie nim bez reszty, nie wiadomo, co może zrobić. Tak się złożyło, że przyjechałam 
do Paryża, a on już tam był. Nie miał czasu spytać pani o radę, jak na syna przystało. Prawda, 
Marcusie?
 - Oczywiście, że tak - powiedział lord. - Tylko w której części konkretnie?
 - Prawdę mówiąc, proszę pani, ja też go uwielbiam. Z radością zgodziłam się za niego 
wyjść. Wolałabym, by była pani obecna na ślubie, lecz nie mogliśmy czekać. Bardzo mi przykro, 
proszę pani.
 Wpatrywał się w nią bez słowa, dziwiąc się, bez przerwy się dziwiąc, ponieważ tak bardzo 
się zmieniła. Nie był już pewny, czego może się po niej spodziewać. Uwielbia go? Pragnęła za 
niego wyjść? Nie chodziło tylko o jej przeklęty honor, jej poczucie sprawiedliwości? Będzie 
musiał to sobie przemyśleć.
 - Zawsze był inteligentny i czarujący, nawet jako chłopiec - powiedziała pani Wyndham. - 
Tak, dziewczęta z sąsiedztwa wdzięczyły się do niego, flirtowały z nim bez końca. Obawiam się, 
że stał się przez to nieco próżny. Dawał wszystkim nadzieję, ten mój słodki chłopiec, i uśmiechał 
się do nich tym swoim szczególnym uśmiechem. Zawsze się zastanawiałam, czy naprawdę 
zaprowadziłeś Melissę Billingsgate do stajen i skłoniłeś, by poszła za tobą na stryszek?
 - Nie pamiętam ani samego wydarzenia, ani tej Melissy. Czy to nie było przypadkiem takie 
śliczne małe stworzenie, którego ojciec był właścicielem Bassing Manor? Dziewczyna o oczach 
jak bratki i... hmm... dosyć solidnie wyposażona poniżej?
 - Pamiętasz bardzo dobrze... Ach, Duchesso, on znowu to robi - łapie mnie w pułapkę 
własnych oskarżeń szybciej niż czapla chwyta sardele.
 - Jest w tym całkiem dobry, prawda, proszę pani? Jest też dość próżny, ale to część jego 
uroku. A jego uśmiech jest doprawdy jedyny w swoim rodzaju. Muszę mu przyznać, że 
najwidoczniej dopracował go do perfekcji, kiedy był chłopcem, i dlatego teraz tak lubię patrzeć, 
jak on się uśmiecha.
 - To dziewczyna, jaką sama bym dla ciebie wybrała - powiedziała jego droga rodzicielka, 
biorąc Duchessę pod rękę. - Widzę, że nosisz jakąś dziwną obrączkę. Muszę dać ci moją, jest w 
rodzinie od trzech pokoleń. Przyślę ci ją..
 - Dziękuję, pani. Zgadzasz się, Marcusie?
 - Oczywiście. Zapomniałem o tej obrączce.
 - Ona jest twoją żoną, więc musi ją nosić.
 - Dobrze już, mamo. Jak długo zamierzasz z nami pozostać?
 Matka zmarszczyła brwi w sposób, który upodabniał ją do syna. - Sampson powiedział, że 
Amerykanie dopiero co wyjechali. Oczywiście, już o tym wiedziałam. Pani Emory, moja dobra 
przyjaciółka, napisała do mnie, gdy Trevor Wyndham zapowiedział wyjazd. Jednak nie 
uwierzyłam w to do końca i dlatego zatrzymałam się w Darlington na dwa dni. Przyjechałam 
dopiero, gdy upewniłam się, że naprawdę opuścili Chase Park. Nigdy nie lubiłam tej Wilhelminy.
 - Przecież ty nawet jej nie znałaś, mamo.
 - To nie ma znaczenia. Matka wie wszystko. Czy ona nie jest nieuprzejmą, nieznośną 
staruchą?
 - Owszem - przyznała Duchessa. - Taka właśnie jest. Nigdy nie wiadomo, co wyskoczy z 
jej ust, ale cokolwiek by to było, z pewnością okaże się obraźliwe.
 - Wiedziałam. No cóż, kochani, przyjechałam i na pewno od razu zrobi się tu weselej. 
Gdzie Gweneth? Bliźniaczki? I o co chodzi z tym dziedzictwem Wyndhamów? A ty, Josephino, 
podobno dwa razy omal cię nie zamordowano. Musisz mi o tym dokładnie opowiedzieć, 
uwielbiam tajemnice.
 - Ona ma na imię Duchessa, mamo. Josephina to imię dobre dla kozy lub kaczki.
 - Doskonale, nie miałam zamiaru znieważać mojej synowej, nim na to zasłuży.
 *
 Poranek wstał wyjątkowo piękny. Słońce świeciło mocno na błękitnym niebie, a powietrze 
zdawało się równie odświeżające i ciepłe, jak pocałunek, którym mąż obdarzył ją przy śniadaniu, 
kiedy na chwilę zostali sami.
 Spojrzała na niego, jadącego obok na Stanleyu i zapatrzonym w dal. Uświadomiła sobie, że 
podświadomie wypatruje dębu lub studni z janusową dziewiątką i czającym się potworem. Kiedy 
się nad tym zastanowić, rzeczywiście wszystko to wydawało się kompletnym nonsensem.
 Od trzech dni nie rozmawiali o dziedzictwie Wyndhamów. Co za ulga. Uśmiechnęła się 
nagle, gdy przypomniała sobie wyraz twarzy teściowej, kiedy wmaszerowała do pokoju 
śniadaniowego i przyłapała ich z Marcusem całujących się.
 - Czy są dzisiaj śledzie, mój drogi synu? - zapytała wówczas.
 - Nie wiem - odparł, odsuwając się niechętnie od żony. - Nie wiedziałem, że lubisz śledzie, 
mamo. Wydawało mi się, że ich nie znosisz.
 - Bo rzeczywiście tak jest. Pomyślałam jednak, że takie pytanie to dobry sposób, by 
łagodnie przyciągnąć twoją uwagę. Dzień dobry, moja droga córko. Jak widzę, mój syn właśnie 
daje ci przykład swego zaangażowania.
 - Tak, proszę pani.
 - Jakie to dziwne, że jego zaangażowanie przyjęło taką cielesną postać. Gdy o tym mówiłaś, 
sądziłam, że masz na myśli politykę, sprawy państwa, tego typu rzeczy.
 Marcus prychnął. - Nie pomyślałaś nic takiego, mamo. Siadaj, proszę, i powiedz, na co 
masz ochotę. Trochę owsianki?
 Teraz, kiedy jechali obok siebie, Duchessa powiedziała do swego męża: - Lubię twoją 
matkę. Może to po niej odziedziczyłeś ten pełen pasji stosunek do polityki, spraw państwa i świata. 
Ona z pewnością uwielbia Marię, królową Szkotów. Gdyby wreszcie nie usnęła, z pewnością 
usłyszelibyśmy o każdej, najdrobniejszej nawet intrydze, jaka toczyła się wokół siedmioletniej 
Marii na francuskim dworze. O Boże! Marcusie, spójrz na te ciemne chmury. Obawiam się, że 
nieźle zmokniemy.
 Usłyszeli głośny grzmot. Nagle zrobiło się chłodno. Ciemne chmury przewalały się nad 
nimi, zmieniając popołudnie w zmierzch. Niebo przecinały błyskawice.
 - Do licha! - zaklął Marcus. - Jeszcze trzy minuty temu zupełnie nie zanosiło się na burzę. 
Niebo było czyste...
 Duchessa zachichotała. - Przynajmniej jest na tyle ciepło, że się nie przeziębimy. Wracamy 
do domu?
 Nagle piorun uderzył tuż za Birdie, odłamując gałąź od rosnącego przy drodze klonu. 
Drzewo zaczęło się tlić. Przerażona Birdie stanęła dęba.
 - Duchesso!
 - Wszystko w porządku. Trzymam ją. - Pochyliła się, by pogłaskać klacz po pysku, powoli, 
tak jak ją uczono, gdy nagle rozległ się jeszcze jeden głośny trzask i Birdie cofnęła się gwałtownie, 
a potem, oszalała ze strachu, znów stanęła dęba, wyrywając jej wodze z rąk.
 Marcus skierował Stanleya ku Birdie i objął Duchessę wpół, gotów ściągnąć ją z grzbietu 
klaczy. Nagle rozległ się jakiś dziwny świst, a potem jeszcze jeden i ku swemu zdumieniu Marcus 
poczuł ostry ból w skroni. Podniósł dłoń, zdając sobie niejasno sprawę, że ktoś do nich strzela i że 
kula musnęła jego lewą skroń. Przez krótką chwilę zdawało mu się, że znów jest w Tuluzie, że 
uchyla się przed kulami, słyszy krzyki swoich żołnierzy i zachęca ich do walki, a potem 
odpoczywa wraz z nimi gdzieś pośrodku francuskich linii. Tyle kul, tyle krwi, pokrywającej 
wszystko wilgotnym czerwonym całunem.
 Duchessa wykrzyknęła jego imię.
 Jeszcze jeden świst i zobaczyła, jak wielki konar odrywa się od klonu i spada na ziemię 
ledwie parę metrów od niego. Bez namysłu rzuciła się w stronę Marcusa. Tajemniczy napastnik 
wystrzelił znowu i tym razem poczuła ostry ból w lewym boku, pomimo to przywarła do męża 
całym ciałem, za wszelką cenę starając się go osłonić. Stanley stanął dęba, tańcząc pod nimi 
szaleńczo, a Birdie, przerażona, pogalopowała przed siebie, zostawiając Duchessę w ramionach 
męża.
 - Duchesso! O Boże...
 Jeszcze jeden strzał, a potem następny. Marcus ścisnął piętami boki Stanleya. - Szybko, 
przeklęte bydlę! Ruszaj!
 Stanley pognał przed siebie niczym pocisk. Marcus przycisnął Duchessę mocniej do piersi. 
Była przytomna, lecz wiedział, że jest ranna, nie był tylko świadomy jak ciężko.
 Pognał Stanleya do miejsca, gdzie droga zawracała, skręcając z powrotem ku Chase Park. I 
pewnie udałoby im się wrócić bez dalszych przeszkód, gdyby nie stado szpaków, które nagle 
zdecydowały się wylecieć spod ochraniającej je korony wielkiego dębu. Grzmot i towarzysząca 
mu błyskawica, która nagle rozdarła niebo, sprawiły, że ptaki oszalały i zaczęły miotać się w 
powietrzu, fruwając tu i tam bez celu i kierunku. Stanley stanął dęba, tańcząc na tylnych nogach, 
prychając i rzucając wielkim łbem jak oszalały. Marcus zdążył jeszcze pomyśleć, że stracił nad 
nim panowanie, a potem nagle znalazł się na ziemi, trzymając mocno Duchessę i starając się 
ochronić ją własnym ciałem, kiedy toczyli się zboczem ku płytkiej rozpadlinie, by wylądować w 
końcu w miękkim błocie, z nieprzytomną Duchessa rozciągniętą bezwładnie na jego piersi.
 Jakoś udało mu się wdrapać z powrotem na zbocze z bezwładnym ciałem żony w 
ramionach. Starał się nie wykonywać gwałtownych ruchów i bez przerwy ocierał krew, która 
zalewała mu lewe oko.
 Stanley stał na skraju zbocza, drżąc i przewracając oczami. Bogu dzięki był tam, nie uciekł 
z powrotem do stajni. Z trudem wspiął się na jego grzbiet, nie puszczając Duchessy ani na chwilę. 
Była nieprzytomna, ale i tak nie miało to znaczenia, bo Stanley gnał jak wicher. Marcus jeszcze go 
poganiał, trzymając luźno wodze i pozwalając, by koń przeskakiwał ogrodzenia tam, gdzie chciał. 
W końcu do pokonania pozostał im już tylko wysoki płot, znaczący granice posiadłości. Stanley 
wziął przeszkodę, mając pod brzuchem spory zapas.
 Marcus obejmował Duchessę mocno, a jego krew mieszała się z jej krwią. Dopiero teraz 
zdał sobie sprawę, że został ranny także w dłoń. To dziwne, pomyślał, nie czuję niczego, niczego 
poza głębokim, zżerającym duszę i serce strachem. To była najdłuższa jazda w jego życiu. A kiedy 
wreszcie zatrzymał Stanleya przed wielkimi schodami frontowymi Chase Park, zawołał ile sił w 
płucach: - North! Spears! Badger! Chodźcie tu, szybko, szybko!
 Zsunął się z siodła, nie wypuszczając bezwładnego ciała żony. Głowa Duchessy opadła mu 
na ramię. Boże święty!
 North właśnie wypadał z drzwi, z Badgerem depczącym mu po piętach.
 - Została postrzelona. Sprowadźcie Ravena z Darlington, szybko!
 Badger podbiegł do niego, podczas gdy North wskakiwał już na grzbiet Stanleya. Chwycił 
wodze i w sekundę nie było po nim śladu.
 - Proszę ją zanieść na górę, milordzie. Panie Sampson! A, tu pan jest. Proszę szybko 
przygotować gorącą wodę i czyste ręczniki. Lord Chilton pojechał po lekarza.
 Marcus nie zdawał sobie sprawy, jak mocno ją trzyma, dopóki Badger nie powiedział 
łagodnie: - Proszę, niech pan ją położy. Tak, dobrze, na łóżku. A teraz musimy zdjąć z niej tę 
suknię.
 Marcus popatrzył na swoją dłoń. - Mam na sobie jej krew, Badger.
 - Tak, milordzie, ale nie tylko jej. Pan także został ranny. Dobry Boże, i to nawet dwa razy 
- w głowę i w rękę. Jezu, to nie do wiary. Zbyt wiele bólu, za wiele nieszczęść. Nie chcę, by znowu 
cierpiała.
 - Wiem, Boże, wiem.
 - Co się, u licha, wydarzyło? - spytała Maggie, a jej głos zabrzmiał niczym skrzek. Tuż za 
nią podążał Spears.
 - Została postrzelona - powiedział Badger spokojnie. - Rozbierzmy ją z tych mokrych ubrań, 
a wtedy będziemy mogli zatamować krwawienie.
 - O, nie - jęknęła Maggie. - Tylko nie to, nie znowu.
 Nie minęły minuty, a Duchessa leżała na boku, okryta od dołu kołdrą, podczas gdy Marcus 
uciskał ranę, znajdującą się tuż nad lewym biodrem.
 - No, nareszcie. Jest pan Sampson z wodą i ręcznikami.
 Marcus sięgnął po ręcznik, uniósł umazane krwią ręce i spojrzał w dół na przedziurawione 
ciało, z którego nadal sączyła się krew. Na szczęście kula przeszła na wylot, nie uszkadzając kości. 
Tam, gdzie weszła, widać było tylko, małą dziurkę, wyglądającą całkiem niewinnie, lecz ciało 
wokół niej było zaczerwienione i pokryte krwią. Przechylił ją lekko, by zobaczyć miejsce, gdzie 
pocisk opuścił ciało. Ta rana wyglądała gorzej, ciało było postrzępione, a krew płynęła 
jednostajnym, gęstym strumieniem.
 Z trudem przełknął ślinę. Podczas lat żołnierskiej służby widział wielu rannych mężczyzn, 
lecz to... to było więcej, niż mógł wytrzymać. To była Duchessa, jego żona, z pewnością nie dość 
silna, by znosić taki ból. Jego dłoń bezwiednie zacisnęła się w pięść. Potrząsnął głową.
 - Już dobrze, milordzie - powiedział Spears spokojnie - ona teraz potrzebuje pomocy, nie 
gniewu. Na to będzie czas później. Wiemy, co robić, proszę się nie obawiać. Kula przeszła na 
wylot, więc nie trzeba będzie jej wyciągać. Nie sądzę, by uszkodziła jakiś organ lub przeszła na 
tyle blisko, aby zaszkodziło to dziecku.
 Boże, dziecko... Nie poświęcił mu nawet jednej myśli.
 Podniósł głowę i rozejrzał się po pokoju. Badger, Spears, Maggie i Sampson stali obok 
łóżka. Czuł ich troskę i wsparcie. Odetchnął głęboko, starannie złożył czysty ręcznik, podany mu 
przez Spearsa, i przycisnął go do ran. Poczuł, jak Spears obmywa mu twarz i przyciska do skroni 
ręcznik. Nie czuł bólu.
 Nagle Maggie wysunęła się do przodu. - Patrzcie, nadal ma na sobie kapelusz - powiedziała 
i zaczęła wyciągać szpilki z włosów Duchessy. Marcus o mało się nie roześmiał. Leżała na boku, 
prawie naga, a wymyślny błękitny kapelusik, brudny i pomięty, nadal mocno trzymał się głowy.
 Bezmyślnie przyglądał się, jak Maggie przygładza jej włosy. Przycisnął mocniej wylot 
rany.
 - A teraz, milordzie - powiedział Spears głosem tak stanowczym, jakiego nigdy dotąd u 
niego nie słyszał - pańska kolej. Musi pan zdjąć ten mokry płaszcz i pozwolić, bym opatrzył 
pańskie rany. Nie, milordzie, pan Badger doskonale sobie poradzi. Proszę ze mną.
 Choć wydawało im się, że od wyjazdu Northa upłynął cały dzień, w rzeczywistości do jego 
powrotu nie minęły nawet dwie godziny.
 Gdy tylko weszli do sypialni, doktor zapytał: - Czy odzyskała przytomność?
 - I tak, i nie - powiedział Marcus. - To ją odzyskuje, to znów zapada w nieświadomość. Nie 
sądzę, by była na tyle przytomna, żeby odczuwać ból.
 - To dobrze - powiedział lekarz, po czym podwinął rękawy i delikatnie usunął z drogi 
Marcusa. - Doskonale, milordzie - powiedział, gdy podniósł opatrunek i przyjrzał się ranie. - Kula 
przeszła na wylot, Bogu niech będą dzięki. Tak, nie wygląda to najgorzej. A teraz, korzystając z 
tego, że jest nieprzytomna, oczyścimy ranę brandy, a potem będę musiał ją zszyć.
 - Czy pozostanie blizna?
 - Owszem, lecz jest nadzieja, że będzie żyła. Co w porównaniu z tym znaczy blizna?
 - Nie umrze - powiedział tępo Marcus. - Boże, ona nie umrze, prawda? Widziałem tyle 
przypadków zakażenia krwi, gorączki, delirium, po którym następowała śmierć. Nie, tylko nie 
Duchessa. Tyle muszę jej powiedzieć. I tyle zrobić. Nie, tylko nie ona. Bo widzi pan, ona jest moją 
żoną..
 Doktor wyprostował się, a potem odwrócił i spojrzał na Marcusa. - To prawda, mogłaby od 
tego umrzeć. Lecz widzi pan, jestem dobry w swoim zawodzie. Pośpieszmy się. Chcę skończyć, 
zanim odzyska przytomność. To zaoszczędzi jej bólu.
 Nawet jeżeli doktor uważał, że praca w obecności pięciu mężczyzn i jednej kobiety, bez 
przerwy patrzących mu na ręce, ma w sobie coś niezwykłego, to nie odezwał się ani słowem. 
Prawie namacalnie odczuwał ich strach, zmartwienie i troskę. Nie miał serca ich wyrzucić. Lord 
przytrzymywał żonę. Jedna z jego wielkich brązowych dłoni spoczywała na jej żebrach, druga na 
udzie.
 - No dobrze - powiedział doktor, wbijając igłę w ciało i przeciągając nitkę. Marcus patrzył, 
jak krew sączy się na palce doktora i wsiąka w czarną nitkę. Miał ochotę krzyczeć. - Jeszcze 
chwileczkę - powiedział doktor. - Nie ma potrzeby zszywać wlotu - dodał.
 Duchessa jęknęła i wszyscy zamarli.
 ROZDZIAŁ 27
 - O nie! - powiedział Marcus. - Tylko nie to.
 - Proszę ją przytrzymać!
 Marcus wstał, by lepiej utrzymać równowagę. Była wystarczająco przytomna, by 
odczuwać okropny ból, gdy igła wbijała się w jej poszarpane ciało. Oddychała ciężko i z trudem 
łapała powietrze, próbując się wyrwać, uciec od bólu, od niego. Jęczała cicho, a łzy spływały jej 
ciurkiem po twarzy. Badger próbował wlać jej do gardła nieco brandy, doprawionej laudanum, lecz 
było to trudne. A poza tym zanim lek by podziałał, doktor Raven i tak by już skończył.
 - Spokojnie, Duchesso, wiem, że to boli. Dobry Boże, wiem. Leż spokojnie, kochanie, 
jeszcze tylko chwileczkę.
 Przemawiał do niej uspokajająco, choć nie był pewny, czyjego słowa w ogóle do niej 
docierają. Lecz słowa miały uspokoić zarówno jego, jak ją. Choć wydawało się, że trwa to 
wieczność, doktor Raven powiedział w końcu: - No, jeszcze ostatni szew i zawiązujemy supełek. 
Zrobione, milordzie.
 - Panie Badger, odwrócę jej teraz nieco głowę - dodał - a pan niech spróbuje podać jej 
brandy z laudanum. Szybko. Panie Spears, proszę mi podać proszek odkażający. Panno Maggie, 
proszę zmoczyć ten bawełniany ręcznik i czekać w pogotowiu. Panie Sampson, niech pan 
dopilnuje, by wszyscy robili, co trzeba.
 Po chwili głowa Duchessy opadła znowu bezwładnie na poduszki. Usnęła, wyzwolona 
nareszcie od bólu. Marcus oderwał od niej dłonie i spostrzegł, że ją posiniaczył. Zaklął.
 - Przestań, Marcus - powiedział North, odciągając go delikatnie od łóżka. - Pozwól, by 
Maggie włożyła jej koszulę, gdy doktor skończy bandażować ranę. Ona wyzdrowieje, Marcusie, 
czuję to. A ty także zostałeś postrzelony. Doktorze, teraz kolej na lorda Chase. Nie, Marcus, chodź 
stąd, ona wyzdrowieje.
 - Do ciężkiej cholery, skąd ta pewność!? - Marcus, wściekły do nieprzytomności, odwrócił 
się, strząsnął z barków dłoń przyjaciela i krzyknął: - Do diabła, mogła zginąć! Słyszycie mnie, 
słyszycie mnie wszyscy? Mogła zginąć bez wątpienia, ponieważ próbowała mnie osłonić. 
Zobaczyła, że kula drasnęła moją przeklętą czaszkę i wiecie, co zrobiła? Rzuciła się na mnie, 
próbując mnie zasłonić! Mnie! Do diabła, nie mogła po prostu krzyknąć, bym się pochylił? 
Dlaczego to zrobiła?
 *
 - W tej chwili, drogi lordzie, nie jest to z pewnością kwestia pierwszej wagi - powiedział 
doktor. - A teraz proszę mi pokazać dłoń. Aaa, dobrze... kula przeszła przez ciało poniżej kciuka. A 
teraz głowa, milordzie.
 W sypialni, oświetlonej tylko jedną świecą, panował półmrok. Duchessa leżała na boku, 
wsparta z obu stron poduszkami, które miały zapobiec przewróceniu się rannej na brzuch lub plecy. 
Lekka kołdra przykrywała ją do pasa. Miała na sobie nocną koszulę, białą i skromną niczym 
koszula uczennicy i zapinaną od góry do dołu na rząd białych perłowych guziczków. Sam wybrał 
tę koszulę, ponieważ łatwo było ją włożyć i zdjąć.
 Wstał i przeciągnął się, ani na moment nie odrywając od niej spojrzenia. Rzuciła się na 
niego i próbowała go osłonić. Nie zastanawiała się ani nie zawahała. Do licha. Gdyby miał dość 
czasu, wcisnąłby jej głowę pomiędzy swoje uda, by choć tak ją osłonić, lecz wszystko zdarzyło się 
zbyt szybko. Marcus wrócił pamięcią do wydarzeń poranka. Oddano co najmniej sześć strzałów. 
Sukinsyn musiał zatem posługiwać się kilkoma pistoletami. Nie zdołałby przeładować broni tak 
szybko. Jednak, Bogu niech będą dzięki, konieczność szybkiej zmiany broni odbiła się na celności 
strzałów.
 Pochylił się i położył prawą dłoń na czole Duchessy. Jego lewa ręka była zabandażowana. 
Mieli szczęście, oboje. Przez chwilę przeklinał z wprawą i zapałem. Czoło Duchessy było 
rozpalone. Musiała mieć gorączkę. Nie zwlekając, zawiązał mocniej pasek szlafroka i ruszył 
korytarzem do pokoju, w którym umieszczono lekarza.
 - Pojawiła się gorączka - powiedział tylko, gdy młody człowiek potrząsał swą imponującą 
blond czupryną, próbując się rozbudzić.
 - Już idę. Niech Maggie przygotuje zimną wodę i ręczniki. Macie tu lód?
 - Zapytam Badgera.
 O drugiej znów wszyscy zgromadzili się wokół jej łóżka. Jęczała cicho, rzucając głową po 
poduszce, z twarzą ukrytą za zasłoną włosów.
 Marcus miał ochotę się rozpłakać. Pochylił się i zaczął obmywać jej twarz ręcznikiem 
zmoczonym w wodzie tak zimnej, że z trudem dało się zanurzyć w niej palce.
 - Proszę ją rozebrać, milordzie. Jeżeli gorączka zbyt się podniesie, będziemy musieli 
zanurzyć ją w wannie z zimną wodą.
 Uświadomił sobie, że w pokoju poza nim i mężem pacjentki przebywa jeszcze trzech 
mężczyzn. Chrząknął, by zwrócić na siebie uwagę i powiedział: - Proszę, panowie, zostawcie nas. 
Jego lordowska mość i ja zajmiemy się nią.
 - Nie - powiedział Badger.
 - Nie - powtórzył Spears.
 - Tak, wyjdźcie, proszę - poprosił Marcus. - Zajmę się nią jak należy, możecie być pewni. 
Nie, nie sprzeczaj się ze mną, Spears, czuję się dobrze, tylko trochę kręci mi się w głowie. Poradzę 
sobie.
 Kiedy wreszcie zostali sami, nawet bez Maggie do pomocy, Marcus rozpiął perłowe 
guziczki i zdjął z Duchessy koszulę. Bandaż był nadal biały i suchy.
 - Doskonale, udało nam się powstrzymać krwawienie - powiedział lekarz.
 - Jak panu na imię? - zapytał Marcus.
 - George.
 - A zatem, George, niech mi pan pokaże, co mam robić.
 Przez ponad godzinę obmywali ją po kolei zimną wodą. Wreszcie kolo trzeciej nad ranem 
doktor przyłożył dłoń do czoła Duchessy, a potem jej piersi i biodra tuż nad raną. - Gorączka spadła. 
Módlmy się, by tak zostało.
 - Jest taka słaba - powiedział Marcus, sięgając po czystą koszulę. - Wygląda, jakby odeszła.
 - Jest tutaj, milordzie, i tu pozostanie, dopilnujemy tego. Nie umrze, przyrzekam. 
Spodziewałem się gorączki. A teraz proszę się położyć. Zostanę z nią do rana. Ostatnią rzeczą, 
jakiej bym sobie życzył, byłoby obmywanie wodą z lodem pana. Jest pan zbyt duży.
 *
 Tymczasem Duchessa śniła. Był to piękny sen, pełen kwiatów, wszelkiego rodzaju 
kwiatów, o jaskrawej barwie i żywym zapachu. Siedziała sobie pośród tych kwiatów, nucąc jedną z 
przyśpiewek, które napisała, tę o żeglarzach, nieco pikantną, ale doskonale się sprzedającą. Pan 
Dardallion u Hookhama powiedział jej, że była tak popularna wśród łudzi morza, iż 
prawdopodobnie nigdy nie zostanie zapomniana. Pomyślała o tym, że piosenka zapewni jej 
nieśmiertelność i uśmiechnęła się. A potem była znowu na łące, pośród stokrotek i lilii.
 Odwróciła się, aby pogłaskać aksamitne płatki czerwonej róży, gdy nagłe zza krzewu 
wyłoniła się dziwna postać, przypominająca do złudzenia mnicha, z tonsurą i w habicie, 
przygarbionego i wyglądającego starzej niż wzgórza za jego plecami. - Byłem przy studni, na 
straży, lecz nie dostrzegłaś mnie - powiedział do niej. - Czekałem i czekałem, przez całe stulecia, 
ale nie przyszłaś. Jesteś głupia i pozbawiona wyobraźni, nie tak jak ja i moi bracia.
 Był tylko zwykłym baronem Dandridge, ten Lockridge Wyndham, a mimo to próbował nas 
ocalić. Oczywiście, nie udało mu się to, nikomu by się nie udało, ale zdecydowaliśmy, że zadbamy 
o niego, na wypadek gdyby utracił wszystko. No i oczywiście ten nieszczęsny król oskubał nas i 
nasze opactwo do czysta... ten żałosny Cromwell i jego pachołki. A potem baron umarł 
przedwcześnie, biedaczek, zanim jego syn zdążył dowiedzieć się, co jest co - lecz wszystkie ślady 
pozostały. Przez wieki mówiło się o ukrytym gdzieś skarbie, a potem nawet i to ucichło. Wszyscy 
następni Wyndhamowie okazali się tępymi ignorantami. A kiedy ty także zrezygnowałaś, 
musiałem do ciebie przyjść. Powiedz, co teraz widzisz?
 - Widzę dziewiątkę - powiedziała powoli. - I jeszcze jedną, odwróconą.
 - Rozumiesz, hrabino? No cóż, może tak, może nie. Piszesz te swoje piosneczki, widać, że 
masz rozum, więc czemu nie posłużysz się nim teraz? Nie bądź taka ślepa, bo kiedy następny raz 
do ciebie przyjdę, pożałujesz. Potwory nigdy nie umierają, żyją i żyją w nieskończoność. Pamiętaj 
o tym.
 Stary, pokrzywiony mnich zniknął, a ona znalazła się znów pośród kwiatów, tyle że teraz 
kwiaty zaczęły więdnąć, ich płatki brązowiały, kurczyły się niczym ciało mnicha, a rześkie, 
przejrzyste dotąd powietrze ściemniało. Z każdą chwilą robiło się chłodniej. Krzyknęła, usiłując 
uciec jak najdalej od tego obrazu zniszczenia.
 - Cicho, kochanie, już wszystko w porządku.
 Jego głos ją obudził. Otworzyła oczy i zobaczyła, że stoi nad nią. Głowę miał 
obandażowaną.
 - Wyglądasz jak pirat, nieustraszony jak diabeł i równie zawadiacki. Szkoda że nie możesz 
mnie porwać i zabrać gdzieś daleko. Walczyłabym z tobą, ale bez przekonania.
 - W porządku, zabiorę cię stąd, lecz najpierw musisz zupełnie wyzdrowieć. Powiem ci coś, 
Duchesso, jestem już piekielnie zmęczony twoimi wypadkami.
 - Nie więcej niż ja sama. Powinieneś mieć przepaskę na oku. I bardziej bufiaste rękawy. 
Ale i tak jesteś piękny. Chcę, żebyś zabrał mnie gdzieś daleko stąd, na wyspę piratów, być może 
bardziej odległą niż Chiny, ale leżącą na południu, żeby było tam ciepło i żebyśmy mogli przez 
cały czas leżeć i...
 Przez chwilę wpatrywała się w niego, a potem zamrugała. - Być może zwariowałam.
 - Nie, z chęcią zaspokoiłbym ten twój kaprys, gdybym tylko mógł. Jak się czujesz?
 W milczeniu wsłuchiwała się w swoje ciało. - Boli mnie bok, lecz jestem w stanie to 
wytrzymać. Poza tym czuję się dziwnie ociężała i otumaniona, jak gdyby wszystko odbywało się 
wolniej niż zazwyczaj. A jak tam twoja biedna głowa, Marcusie?
 - Moja biedna głowa jest twardsza niż orzech włoski, wiesz o tym. Lepiej powiedz mi coś 
więcej o tej ociężałości...
 - I twoja ręka. Co z twoją ręką?
 - Ten sukinsyn, który do nas strzelał, trafił mnie w głowę, a potem, ty, moja pani, rzuciłaś 
się na mnie niczym święty Jerzy, a wtedy on postrzelił cię w bok, a mnie w dłoń. Prawdę mówiąc, 
oboje mieliśmy sporo szczęścia.
 - Kto mógł to zrobić, Marcusie?
 - Nie mam pojęcia. Badger wyprawił się dziś rano do Londynu, by sprawdzić, czy są tam 
nasi drodzy amerykańscy krewni.
 - Z pewnością to nie ciotka do nas strzelała.
 - Nie, lecz mogła kogoś wynająć. Badger dowie się prawdy. Jeżeli będzie potrzebował 
pomocy, może wynająć detektywa. Nie chcę, żebyś się martwiła, rozumiesz?
 - Powiedziałeś do mnie „kochanie”.
 - Tak, zgadza się.
 - Już drugi raz tak mnie nazwałeś.
 - Nazwałem cię tak wiele razy, lecz byłaś zbyt zamroczona, by mnie usłyszeć.
 - Podoba mi się to, Marcusie. Gdybyś zgodził się nazwać mnie tak jeszcze raz, nie 
miałabym nic przeciwko temu. - Umilkła, dostrzegła bowiem, że zmarszczył brwi i przestraszyła 
się, że on nie miał na myśli tego, na co miała nadzieję, że wypowiedział to słowo tylko dlatego, iż 
sądził, że ona umiera. Powiedziała więc szybko: - Kiedy mnie obudziłeś, śniło mi się coś bardzo 
dziwnego. Siedziałam na łące pełnej kwiatów... Opowiedziała mu o zapachu i niewiarygodnie 
żywych barwach kwiatów, o całym otaczającym ją pięknie, a potem o starym mnichu i o tym, co jej 
powiedział, a także o tym, jaki był na nią zły.
 - Zatem to mogła być ta dziewiątka o janusowej twarzy. Mnich powiedział tylko „może tak, 
może nie”, wstrętny gbur. Mówił, że potwór żyje wiecznie. Wszystko to bardzo niejasne. Powiedz 
mi, Duchesso, skąd znałaś imię naszego przodka?
 - Lockridge’a Wyndhama? Nie wiem. Mnich powiedział, że był baronem Dandridge, a 
potem wymienił to imię. Sen nie był właściwie straszny, dopiero pod koniec, gdy wszystkie kwiaty 
zaczęły gwałtownie gnić i więdnąć. Ale ten mnich i to, co mi powiedział... nie rozumiem tego, 
Marcusie.
 - Ja także, ale nie zgadzam się z tobą, że był to rodzaj widzenia.
 - A zatem co?
 - Bóg wie. Musiałaś przeczytać o tym Lockridge’u Wyndhamie w biblii rodzinnej, ot co.
 Spojrzał w jej oczy, pociemniałe z przerażenia.
 - Co...? Do licha z tobą, mów, co się dzieje?
 - O nie, Marcusie, o nie. - Wygięła się w tuk, przyciskając dłonie do brzucha, nie przestając 
krzyczeć: - Nie! Nie! Marcus, proszę, nie!
 Nie minęła nawet godzina - zegar bił właśnie dziewiątą - gdy poroniła, wijąc się w bólach i 
krwawiąc obficie, wstrząsana skurczami. A potem nagle było po wszystkim. Spała teraz 
wyczerpana, z twarzą błyszczącą od potu i włosami zaplecionymi w gładki warkocz. Wargi miała 
tak blade, że niemal sine. Rana w boku zaczęła znów krwawić i Marcus wiedział, po prostu 
wiedział, że ona umiera. Nie umarła jednak, przynajmniej jeszcze nie teraz.
 W milczeniu wpatrywał się w jej mizerną twarz.
 - Przykro mi, milordzie - powiedział doktor Raven, załamując ręce. - Spodziewałem się 
tego, ale nie chciałem martwić pana jeszcze bardziej. Takie rzeczy zdarzają się często, lecz wielka 
szkoda, że stało się to w taki sposób.
 Maggie i pani Emory usunęły starannie wszelkie ślady i Duchessa leżała czysta, blada, 
jakby uszła z niej wszystka krew, a wraz z nią życie. Po prostu leżała blada w białej pościeli, z 
białym bandażem, spowijającym jej bok i białym ręcznikiem pomiędzy udami.
 - Dojdzie do siebie - powiedział jeszcze doktor.
 Lecz Marcus bardzo w to wątpił.
 Doktor Raven z zadowoleniem stwierdził, że został sam z pacjentką. Jej mąż wreszcie 
wyszedł, a ona nie spała.
 Uśmiechnął się do niej, poczekał aż go rozpozna, a potem pochylił się nad nią i delikatnie 
położył jej dłoń na piersi.
 - Serce bije spokojnie i powoli. Boli panią brzuch?
 Potrząsnęła głową.
 - Przykro mi z powodu dziecka, lecz będą następne. Z panią wszystko w porządku. Poroniła 
pani z powodu upadku, to był prawdziwy szok dla organizmu. Powiedziałem jego lordowskiej 
mości, że jest pani młoda i zdrowa. Gdy wróci pani do sił, może pani urodzić całą armię dzieci.
 Potrząsnęła głową. - Nie, nie będzie więcej dzieci. To miało być jedyne, a i tak nie dane mu 
było się narodzić.
 Doktor Raven nie rozumiał. Delikatnie ujął jej dłoń i przymknął oczy, badając puls. - 
Proszę, niech pani spróbuje się odprężyć.
 Leżała więc spokojnie, jej puls bił wolno, a spod opuszczonych rzęs płynęły łzy. Płakała 
bezgłośnie.
 Usłyszał zbliżające się, energiczne kroki i jak automat odsunął się od łóżka. Marcus 
delikatnie otarł łzy z policzków żony. - Ciii, kochanie, już wszystko w porządku.
 - Nie, nic nie jest w porządku. Chociaż, no cóż, dla ciebie może i jest. Teraz wszystko jest 
tak, jak chciałeś.
 - Duchesso...
 - Chcę zabić tego, kto do nas strzelał.
 Odsunął się, zaskoczony, a potem poczuł jak zalewa go fala ulgi. - Ja też chcę to zrobić. Jak 
rozwiążemy ten problem?
 Nie odpowiedziała. Pochylił się na łóżkiem i spostrzegł, że znowu zasnęła.
 - Milordzie.
 - Tak - powiedział Marcus, odwracając się do Spearsa, który właśnie pojawił się w 
drzwiach.
 - Nadeszła wiadomość od Badgera.
*
 Marcus spoglądał na matkę nad stołem w pokoju śniadaniowym. - Nie wiedziałam, że była 
w ciąży, Marcusie. Boże, to niewiarygodne, a kiedy pomyślę, że żartowałam sobie z jej wypadków 
i plotłam o tym, jak to uwielbiam tajemnice... Ależ byłam głupia. Tak mi przykro.
 Marcus nie odezwał się, zajęty przesuwaniem po talerzu kawałka niewątpliwe przepysznej 
białej ryby w potrawce, którą Badger przyrządził przed wyjazdem do Londynu.
 - Zapłodniłeś ją bardzo szybko.
 - Tak, prawdopodobnie podczas nocy poślubnej.
 - Nie podoba mi się ta cała niekończąca się przemoc, skierowana przeciwko Duchessie. No, 
może ostatnim razem nie było to wymierzone w nią. Jak sądzisz, kogo usiłował zabić ten okropny 
człowiek? Ciebie czyją?
 - Strzelał tyle razy, że pewnie próbował zabić nas oboje. Choć Duchessę zaatakowano już 
przedtem dwa razy. Bóg wie.
 - Spears powiedział mi, że otrzymałeś wiadomość od Badgera.
 Marcus skinął głową. - Wkrótce wraca. Nie ma tam już nic do roboty. Wszyscy 
Wyndhamowie przebywają w Londynie. Urszula złapała jakieś wyjątkowo paskudne przeziębienie, 
podobnie ten dandys Trevor, który wygląda jak centaur, kiedy dosiada mojego konia. Lambkin 
powiedział mi o tym nie bez zaprawionego strachem podziwu w głosie. Co do ciotki Wilhelminy, 
to stara nietoperzyca nawet nie zbliżyła się do chorych dzieci, bojąc się zarazić. James zaś zabawia 
się z pewnym młodzieńcem, którego poznał pierwszego dnia pobytu w Londynie. Podczas 
strzelaniny obaj przebywali w Richmond, pijąc na umór i grając w karty. Badger upewnił się co do 
tego. Jak widzisz, wygląda na to, iż żadne z nich nie mogło opuścić Londynu, lecz Badger nie 
dałby za to głowy. Nawet jeżeli widział ich na własne oczy i rozmawiał ze świadkami, którzy 
gotowi byli przysiąc, że byli wówczas z nimi, to i tak nie znaczy, że są niewinni.
 - Chyba nie ta żałosna stara wiedźma.
 - Czemu nie. Jak już powiedziałem, każde z nich mogło kogoś wynająć, nawet ta żałosna 
stara wiedźma.
 Ciotka Gweneth weszła do pokoju, ucałowała policzek bratowej, uśmiechnęła się do 
Marcusa i powiedziała: - Ten doktor Raven wygląda na miłego młodego człowieka.
 - Zgoda, jest młody - mruknął Marcus.
 - Co chciałeś przez to powiedzieć, synu?
 - Chciałem powiedzieć, że głupiec ze mnie. George jest w porządku, mimo swego młodego 
wieku.
 - Jest starszy od ciebie, Marcusie, spytałam go. Ma dwadzieścia osiem lat.
 - Tak, ale to ja jestem jej mężem, nie on.
 Matka uśmiechnęła się do niego. - A więc zostałeś psem ogrodnika. Jakie to dziwne, 
widzieć cię zazdrosnym. Zawsze sądziłam, że nie ulegasz tego rodzaju emocjom. Jak to miło 
dowiedzieć się, że jesteś takim człowiekiem jak inni.
 Marcus nabił na widelec kawałek bekonu. - Wiem, sam się sobie dziwię. - Posłał matce 
swój krzywy uśmieszek.
 - Ten twój uśmiech zawsze łamał kobiece serca, nawet serce twojej matki - zauważyła lady 
Patrycja. - A teraz opowiedz ciotce Gweneth, czego dowiedziałeś się od Badgera.
 Wysłuchawszy, co miał do powiedzenia, ciotka Gweneth zmarszczyła brwi i powiedziała, 
nawet nie spróbowawszy bułeczki, którą trzymała w lewej ręce: - To musi mieć coś wspólnego z 
dziedzictwem Wyndhamów.
 - Też tak uważałem, kiedy ktoś ogłuszył Duchessę i zabrał jej książkę, lecz teraz? Oddano 
tyle strzałów, że z pewnością celowano do nas obojga. Skarb? Ani Duchessa, ani ja nie mamy 
najmniejszego pojęcia, gdzie szukać tego przeklętego skarbu, ani czy on w ogóle istnieje.
 - Prawdę mówiąc - powiedziała lady Patrycja, wstając - chyba mam pewien pomysł. Dużo o 
tym myślałam. Czy mógłbyś przynieść mi rysunki Duchessy, Marcusie? Chciałabym się im 
przyjrzeć, a potem zobaczymy. - Uśmiechnęła się radośnie do syna i szwagierki, po czym 
wymaszerowała z jadalni, pozostawiając ich oniemiałych ze zdumienia.
 *
 Marcus wpatrywał się kartki, poukładane równo na biurku żony. Podniósł rysunki, by 
zanieść je matce, i znalazł pod spodem te kartki. Zawierały nuty i słowa. Jedna z nich szczególnie 
rzuciła mu się w oczy. Przeczytał:
 Marynarz zakrzyknął: Litości, mój panie! 
 Wszak sam beczkę piwa masz na śniadanie. 
 Ja na swej łajbie każdy sztorm znoszę i nawałnicę 
 Gdy na ląd zejdę, chcę wypić choć jedną szklanicę.
 Zaczął nucić i melodia okazałą się znajoma. Czyż nie była to piosenka, którą nucili 
wszyscy marynarze, śmiejąc się i wznosząc toasty? Pomimo to nadal nie wierzył. Duchessa 
miałaby być R. L. Cootsem? To ona miałaby napisać te wszystkie przyśpiewki? Przestudiował je 
uważnie, rozpoznając prawie każdą z nich. Było ich prawie dwadzieścia. Pod nimi znalazł 
korespondencję i dokumenty handlowe. Uśmiechnął się. Nieźle zarobiła na tych ostatnich, 
pomyślał.
 Utrzymywała siebie i Badgera. Sama. Ma głowę nie od parady ta jego żona. Poczuł 
przypływ dumy, zmieszanej z jakimś innym uczuciem, czymś, co było w nim od bardzo dawna, a 
co bez wątpienia nazywało się miłością, od której teraz nie chciał ani nie potrafił już uciec. Być 
może kochał ją od dnia, gdy po raz pierwszy ją zobaczył i nazwał Duchessa. Nie był tego pewny, 
lecz wiedział, że ta miłość w nim jest, głęboka i nieskończona, i że zawsze tam będzie.
 Bardzo starannie poskładał z powrotem kartki i zamknął biurko.
 Spała głęboko, leżąc na boku. Włosy zasłaniały jej twarz i spływały po plecach. Dostrzegał 
nawet wzgórki piersi. Przypomniał sobie oskarżenia, jakimi obrzucił ją w Pipwell Cottage. Z 
pewnością musiał utrzymywać ją jakiś mężczyzna, ponieważ była tylko dziewczyną, bezradną, jak 
wszystkie kobiety, zdaną na mężczyznę, który mógłby ją wspierać i chronić.
 Pewnie miała ochotę palnąć go w łeb, ale ponieważ była Duchessa, dawną Duchessa, 
zachowała spokój i nie odezwała się ani słowem, wyniosła, niedosiężna i absolutnie samotna. 
Tamta Duchessa nigdy nie rzuciłaby w niego siodłem, nie uderzyła go pejczem, ani nie obiła butem 
do konnej jazdy. Ale to ona napisała te wszystkie piosenki, ta Duchessa, która należała teraz do 
niego i która tak się zmieniła. Był pewien, że gdyby tylko wystarczająco ją rozzłościł, zastrzeliłaby 
go bez zmrużenia powiek.
 Zrobiła to sama.
 I nic mu nie powiedziała.
 Gdy schodził tylnymi schodami, słyszał, jak Spears podśpiewuje po cichu swoim głębokim 
barytonem.
 Ten łajdak wiedział. Badger mu powiedział. Prawdopodobnie Maggie i Sampson także 
wiedzieli. Wszyscy poza nim.
 Dlaczego mu nie powiedziała?
 Wręczył matce rysunki i wyszedł z saloniku, pogwizdując pod nosem przyśpiewkę, 
zdecydowanie zbyt ryzykowną, by mogła ją napisać dama.
 Prosił Boga, by mogli żyć długo. Pragnął spędzić to długie życie z nią. Każdą jego minutę.
 ROZDZIAŁ 28
 - Każdy z tych przeklętych drani mógł to zrobić, każdy - powiedział Badger, pieniąc się z 
gniewu. - A jeśli nie starczyło im odwagi, by zrobić to osobiście, mogli kogoś wynająć, przeklęte 
łajdaki. To ta starucha za tym stoi, jestem tego pewien.
 - Panie Badger, niech pan się uspokoi. Gniew nie pomoże nam dotrzeć do prawdy. Jak pan 
powiedział, wygląda na to, że wszyscy mają alibi. Szkoda że nie dowiedział się pan czegoś 
rozstrzygającego. Ta niepewność jest bardzo denerwująca.
 Maggie, która z uwagą przyglądała się swemu kciukowi, powiedziała: - Może szukamy nie 
tam, gdzie trzeba. Może to ktoś stąd. Jak nazywał się ten mężczyzna z wioski? Ten właściciel 
księgarni, kolejny bękart Wyndhamów?
 - Nie przypominam sobie - powiedział Badger, spoglądając na nią z namysłem. - Ale to 
dobry pomysł, Maggie. Pojadę tam rano i odbędę z tym panem małą pogawędkę.
 - Niech pan będzie ostrożny, panie Badger. To on może być tym łajdakiem. Jesteśmy 
otoczeni złoczyńcami.
 Nie potraktował jej słów lekko. - Obiecuję, że będę uważał. A tak przy okazji, ta suknia, 
którą ma pani na sobie, jest bardzo twarzowa. Ten odcień jabłkowej zieleni doskonale podkreśla 
kolor pani wspaniałych włosów.
 - Dziękuję, panie Badger - powiedziała, uśmiechając się do niego kusząco.
 - Co do mnie - stwierdził Spears - uważam, że lepiej wygląda pani w kolorze delikatnej 
żółci. Zieleń jest zbyt dosłowna, zbyt oczywista. Tak, delikatne odcienie zdecydowanie lepiej do 
pani pasują, panno Maggie.
 Sampson zerknął na nią i powiedział: - A kogo obchodzi kolor jej sukni?
 Maggie roześmiała się, poklepała swoje wspaniałe włosy i piękną suknię, a potem ruszyła 
do wyjścia. Na progu odwróciła się jeszcze i rzuciła przez ramię: - Sampson ma rację. Nie pora 
teraz na próżność. Idę do Duchessy. Biedaczka jest taka przygnębiona. Być może lord pozwoli mi 
umyć jej włosy. Skarżyła się, że bez przerwy stoi jej nad głową i traktuje ją jak niedorozwiniętą, 
lecz on naprawdę się martwi, i bardzo dobrze. Najwyższy czas.
 - Lord zdał sobie w końcu sprawę ze swego szczęścia - powiedział Spears. - Ja też się cieszę, 
że w końcu się poddał. Jednak od trzech dni jakoś dziwnie się zachowuje. Nie rozumiem tego.
 - Doszukuje się pan tajemnicy tam, gdzie jej nie ma - zauważył Badger. - Po prostu bardzo 
martwi się o Duchessę. Do licha, dlaczego musiała stracić to dziecko?
 - Jeszcze jeden powód, aby policzyć się z tym, kto do nich strzelał - powiedział Spears. - Ta 
strata pogłębiła jej depresję. Obwinia siebie za to, co się wydarzyło. Oczywiście to bzdura, ale tak 
właśnie jest.
 - Powiedziała też jego lordowskiej mości, że teraz wszystko jest tak, jak chciał. Nigdy nie 
będzie miał z nią dziecka.
 - A co on na to, panie Badger?
 - Nie wiem. Zamknęli się w pokoju i siedzą jak załoga zamku podczas oblężenia.
 - To wszystko prawda, ale jest w tym coś jeszcze - upierał się Spears. - Tak jakby samo 
poronienie nie wystarczyło.
 - Powiedziałbym - zauważył Spears - że cała służba też bardzo się martwi. Hrabina jest 
bardzo lubiana, a co do lorda, to jego troska o żonę sprawiła, że zaczęli postrzegać go jako pana i 
męża. Wydaje mi się, że wkrótce obdarzą go prawdziwym szacunkiem.
 - To nadal zapalczywy młodzik - powiedziała Maggie. - Moim zdaniem, Duchessa powinna 
była posłużyć się batem, nie butem czy uzdą. Powiedziałam jej, jak bardzo podoba mi się ta zmiana 
w niej. Porządna awantura doskonale oczyszcza kobiecie krew. I pozwala spojrzeć na wszystko z 
nowej perspektywy. Mężczyzna, jak wiedzą o tym wszystkie kobiety, nie jest w stanie słuchać, o 
ile nie zawładnie się w pełni jego uwagą. Tak, tutaj przydałby się bat.
 Trzej mężczyźni wykazali dosyć rozsądku, by milczeć.
 - Spróbuję dowiedzieć się czegoś od pani Wyndham - powiedział w końcu Spears. - To 
bardzo inteligentna dama.
 *
 Spears znalazł Patrycję Wyndham w pokoju zwanym zieloną kostką. Leżała na wznak na 
blado błękitnym dywanie Aubusson i wpatrywała się w sufit. Nie poruszała się i przez jedną 
okropną chwilę Spearsowi wydawało się, że nie żyje.
 - Proszę pani!
 Odwróciła powoli głowę i uśmiechnęła się. - Witaj, Spears. Czy mógłbyś pomóc mi wstać? 
Mam nadzieję, że dywan jest czysty... Z pewnością jest. Pani Emory to istny tyran, jeśli chodzi o 
porządek w gospodarstwie. Dziękuję, Spears. - Wstrząsnęła spódnice, potem przygładziła je i 
znowu się uśmiechnęła.
 - Czy mogę zapytać, co pani robiła na tej podłodze, proszę pani?
 - Możesz, ale i tak ci nie powiem, jeszcze nie, Spears. Gdzie mój syn?
 - Jego lordowska mość prawdopodobnie wydaje polecenia Duchessie albo Maggie, jak ma 
się zajmować Duchessa.
 - Słodki chłopiec - powiedziała.
 Spears chrząknął z powątpiewaniem. - Ja tak bym jego lordowskiej mości nie określił. 
Słodycz to nie jest cecha, którą dałoby mu się przypisać. Ale przyszedłem tutaj, bo chciałem 
zapytać, czy nie domyśla się pani, kto jest odpowiedzialny za to cale nieszczęście.
 - Nie mogę wiedzieć wszystkiego, Spears.
 - A czy wie pani cokolwiek?
 - O tak, myślę, że nawet więcej niż cokolwiek. Prawdę mówiąc, przypuszczam, że już 
wkrótce będę mogła rzucić nieco światła na tę tajemnicę.
 - Rozumiem, proszę pani. Nie potrzebuje pani przypadkiem kogoś bezstronnego, kto 
mógłby ocenić pani przypuszczenia?
 - Ma pan na myśli siebie?
 - Dokładnie tak.
 - Jeszcze nie, Spears. Wybacz, po prostu nie jestem jeszcze gotowa. Wszystko, co mam, to 
luźne nitki, które nie chcą ułożyć się w materiał. Nie, lepiej zobaczę, jak mój drogi chłopiec radzi 
sobie z Duchessa. Biedna dziewczyna. Strata dziecka naprawdę nią wstrząsnęła.
 Nie wspominając o tym, że została postrzelona, pomyślał Spears, lecz nie odezwał się.
 Tymczasem jej drogi chłopiec wydzierał się właśnie ile sił w płucach. Słyszała go 
doskonale, mimo iż znajdowała się o dobre pięć metrów od sypialni Duchessy. Otworzyła drzwi i 
zobaczyła synową stojącą obok łóżka i kurczowo trzymającą się słupka podpierającego baldachim. 
Wyglądała na mocno osłabioną.
 - Przestań się drzeć, Marcusie - mówiła właśnie Duchessa, najwidoczniej zirytowana. - Na 
miłość boską, nic mi nie jest.
 - Przyrzekłaś, że nie będziesz wstawała. Spójrz tylko na siebie, jaka jesteś blada, spocona i 
słaba.
 - Moi drodzy - powiedziała Patrycja Wyndham, wchodząc do pokoju - takie awantury z 
pewnością nie przyczynią się do poprawy samopoczucia Duchessy. A jednak on ma rację, moja 
droga, bez względu na przyczynę, dla której opuściłaś to wygodne łóżko.
 - Wiedziałam, że weźmie pani jego stronę.
 - To prawda, lecz co ma zrobić matka?
 - Wstała, by sobie ulżyć. Pomyślała, że wstanie, przejdzie te pięć metrów, dzielących łóżko 
od parawanu i skorzysta z nocnika. Nie życzę sobie tego, słyszysz, Duchesso? A teraz kładź się, i to 
już!
 - Już dobrze, Marcusie, wiem. Właśnie wracałam do łóżka, gdy wpadłeś do pokoju, 
wrzeszcząc niczym wściekła sowa.
 - Wściekła sowa? Boże, nawet twój umysł nie pracuje jak należy. Chcesz powiedzieć, że 
zdążyłaś skorzystać z tego nocnika?
 - Owszem, Marcusie, a poza tym wróciłam do łóżka o własnych siłach.
 Patrycja Wyndham chrząknęła głośno. - To wszystko jest po prostu fascynujące, moje 
dzieci, lecz bez wątpienia cała ta rozmowa na temat nocnika może poczekać. Pozwól, Duchesso, 
pomogę ci.
 - Zostaw ją, mamo - powiedział Marcus. Objął Duchessę ostrożnie, tak by nie dotykać rany 
w boku, po czym uniósł ją nieco nad ziemię i zaniósł do łóżka, od którego dzielił ją cały metr.
 A kiedy leżała już bezpiecznie na plecach, jako że ból w ciągu ostatnich czterech dni 
znacznie złagodniał, powiedział: - Tylko spróbuj się stąd ruszyć, a będziesz miała ze mną do 
czynienia.
 - To brzmi intrygująco, Marcusie, Co byś mi zrobił?
 - Chciałabyś się przekonać, co? Cokolwiek by to było, na pewno bardzo by ci się spodobało, 
i mnie także.
 - Jakoś nie mogę doszukać się w tym groźby.
 - Moi drodzy, z pewnością nie jest to najlepszy moment, aby omawiać wasze sprawy 
małżeńskie, prawda? To nie jest temat, przeznaczony dla wrażliwych uszu matki. Dla mnie, mój 
drogi synu, nadal jesteś chłopcem, czystym i niewinnym. No, w końcu się uspokoiliście. Badger 
prosił, by wam powiedzieć, że posyła na górę lunch. Czy moglibyśmy zjeść go razem, w miłym 
nieładzie sypialni?
 - Boże, mamo, w miłym czym?
 - Nieładzie, mój drogi. Damy zaawansowane wiekiem właśnie tak się wyrażają. To takie 
kojące.
 - Bzdura! - rzucił Marcus, podsuwając matce delikatne krzesełko z zeszłego stulecia. - 
Jesteś równie zaawansowana wiekiem, jak to ladaco, jej pokojówka.
 - Ach, Maggie. Czyż nie jest fascynująca?
 - Może będzie pani łaskawa powiedzieć jego lordowskiej mości, dlaczego leżała na wznak 
pośrodku dywanu w pokoju Zielonej Kostki? - zapytał Spears od drzwi.
 - Oczekiwałam po tobie nieco więcej dyskrecji, Spears. Bardzo mnie rozczarowałeś. Nie, 
Marcusie. To, w jakiej pozycji leżałam i gdzie, absolutnie nie powinno cię interesować.
 - Bzdura - powtórzył Marcus, zaintrygowany. - U licha, co ty robiłaś? To jakiś nowy rodzaj 
medytacji?
 - Drogi chłopcze, to nie twój interes.
 - Dziękuję pani - zaśmiała się Duchessa. - Odwróciła pani jego uwagę ode mnie.
 Błękitne oczy Marcusa spoczęły znów na jej twarzy. - Jeżeli zjesz grzecznie lunch, a potem 
trochę odpoczniesz, pozwolę Maggie umyć ci włosy.
 - A co z resztą?
 - Resztę umyję sam.
 - Nie, Marcusie. Nie możesz, ja...
 - Cicho bądź!
 Patrycja Wyndham przewróciła oczami. - I to by było na tyle, jeżeli chodzi o niewinność 
mego chłopca.
 Duchessa wiedziała, że Marcus okaże się dokładny. On nigdy nie robił niczego 
połowicznie. Nie obawiała się bólu, ponieważ wiedziała, że będzie delikatny niczym promienie 
słońca, przenikające przez gałęzie klonu. Lecz czuła się zażenowana, ponieważ nadal krwawiła. 
Być może pozwoli jej umyć się tam samej. Zaczął nie najgorzej, traktując ją jakby była kawałkiem 
drewna, lecz kiedy odsłonił jej piersi, dobre chęci przestały wystarczać. Zacisnął usta, a jego 
piękne błękitne oczy pociemniały.
 - Zapomniałem już, jaka jesteś piękna. Oczywiście ubierałem cię i rozbierałem, patrzyłem 
na ciebie, podtrzymywałem cię i obmywałem zimną wodą, lecz teraz to co innego. Wyglądasz 
lepiej i patrzysz na mnie, kiedy ja patrzę na ciebie. Nie, nie ruszaj się, spróbuję utrzymać ręce przy 
sobie, chociaż nie będzie to łatwe, gdyż widok twojego ciała sprawia mi zbyt wielką przyjemność.
 Oczywiście nie mógł trzymać rąk z dala od niej, skoro miał ją myć, lecz robił co w jego 
mocy, by ograniczyć się do tej czynności. Umył delikatnie jej brzuch, starannie omijając okolice 
rany, a potem zamknął oczy, wciągnął oddech i przesunął niżej namydloną myjkę.
 - Proszę, Marcusie, to takie żenujące...
 Zignorował jej protesty. - Nie przeszkadza mi, że krwawisz. Dzięki Bogu, to normalne 
krwawienie i nie muszę się martwić, że mi tu umrzesz. Leż spokojnie, Duchesso, i zaufaj mi.
 Spojrzał na jej twarz i spostrzegł, jak zmienił się jej wyraz, gdy jej tam dotknął. Zamierzał 
tylko ją umyć, nic więcej, naprawdę, jego myśli dalekie były od jakichkolwiek seksualnych 
skojarzeń, myślał o niej tylko w kategoriach duchowych, lecz oto dotykał jej, patrzył na nią i jego 
dłonie zaczęły drżeć.
 Minęło zbyt wiele czasu. Zauważył, że oddech Duchessy zmienił się, był teraz 
przyspieszony. Spoglądała na niego pytająco, zarumieniona. Uśmiechnął się do niej i pomyślał: 
Dlaczego nie? Jego palce delikatnie przywarły do niej, z początku nie znajdując odzewu, lecz był 
cierpliwy, kochał ją i chciał dać jej przyjemność. Doświadczyła ostatnio tyle bólu, że odrobina 
przyjemności z pewnością nie mogła jej zaszkodzić.
 I kiedy w końcu jej ciało napięło się, wygięło w łuk, położył się obok niej i całował ją, 
dopóki nie krzyknęła z rozkoszy.
 - O Boże!
 - Leż spokojnie, Duchesso, muszę jeszcze umyć twoje śliczne nogi i stopy.
 Kiedy zakończyła kąpiel, o jakiej, nie mogła nawet marzyć, osuszył ją i ubrał w czystą 
koszulę.
 - Przestań patrzeć na mnie, jakbym był brutalem. Jestem twoim mężem. Twoje ciało należy 
do mnie i byłbym ci wdzięczny, gdybyś o tym nie zapominała. Nigdy nie pozwoliłbym George’owi 
Ravenowi dotykać cię w ten sposób, patrzeć na ciebie z pożądaniem. Należysz do mnie i tylko do 
mnie. Więc nie wstydź się. Zabraniam ci.
 - To nie takie proste, Marcusie. Ufam ci, naprawdę, lecz jestem przekonana, że pewne 
sprawy są zbyt intymne, by dzielić je z innymi. I takie powinny pozostać.
 - Nie, to niemądre. Najwidoczniej nie ufasz mi dostatecznie. Wiem, o czym mówię. No, 
twoje policzki nabrały nieco koloru.
 Przerwał, pozbierał porozrzucane po podłodze ręczniki, a potem odwrócił się do niej, nagle 
bardzo poważny, i spoglądając na swoje dłonie, powiedział: - Prawdę mówiąc, Duchesso, jako 
moja żona powinnaś mówić mi o wszystkim co czujesz i o czym myślisz. Nie powinnaś ukrywać 
przede mną niczego, wszystko jedno, czy chodzi o uczucia, czy o uczynki. Nigdy więcej. Możesz 
na mnie wrzeszczeć, a nawet uderzyć mnie, jeżeli okażę się na tyle nierozsądny, aby powiedzieć 
coś, co ci się nie spodoba.
 Rozpłakała się. Patrzył, przerażony i zdumiony, jak łzy wypełniają jej oczy i spływają po 
policzkach.
 - Nie płacz, kochanie, proszę, przestań.
 Odwróciła od niego głowę. Zobaczył, że zaciska dłonie w pięści. Wyciągnął rękę, aby jej 
dotknąć, lecz cofnął się.
 - Wiesz - powiedział w końcu głosem, w którym brzmiało przekonanie i spokój - 
zachowywałem się jak ostatni głupiec. Robiłem i mówiłem rzeczy, których prawdopodobnie nawet 
ty nie potrafisz mi przebaczyć. A zdaję sobie sprawę, że przebaczałaś ml częściej niż potrafię 
zliczyć, i to od kiedy byliśmy dziećmi. Słuchała go, jej ciało stężało, nie odwróciła jednak głowy w 
jego stronę. Po prostu czekała, przerażona, a on wiedział, czego tak się boi.
 - W Paryżu byłem na ciebie wściekły za to, że wzięłaś sprawy w swoje ręce, nie dając mi 
szansy, i ten gniew sprawiał mi radość, cieszyłem się nim i pogrążałem w żalu nad samym sobą. 
Jest coś w tym, że kiedy kobieta przejmuje panowanie nad sytuacją, my, mężczyźni, przestajemy 
zachowywać się racjonalnie i szalejemy, chociaż niełatwo nam to przyznać. Zawsze wiedziałaś, że 
jestem popędliwy i często mówię rzeczy, które mrożą krew w żyłach nawet mnie, gdy o nich 
później pomyślę. Wiem, że mówiłem do ciebie w sposób, który musiał cię bardzo zranić. Plotłem 
bzdury, a potem udawałem, że w nie wierzę.
 Raniłem cię rozmyślnie, ponieważ jesteś córką swego ojca, a ja nadal pogardzam tym 
starym sukinsynem za to co zrobił nie tylko mnie, lecz także tobie. A więc karałem za to ciebie, 
ponieważ nie mogłem ukarać jego. Spróbuj wybaczyć mi jeszcze ten jeden raz... choć mogą być 
następne razy, jeżeli zechcesz dzielić ze mną przyszłość. Miej ze mną dzieci. Zapełnijmy pokój 
dziecinny Chase Park naszym potomstwem, a wiesz, jaki jest wielki. To będą nasze dzieci, twoje i 
moje, a twego ojca niech diabli wezmą razem z jego złośliwością i rozpaczą. On nie ma nic 
wspólnego z nami, z naszymi dziećmi ani naszą przyszłością.
 Odwróciła ku niemu twarz. Podniósł jej dłoń i delikatnie przytulił do policzka jej palce.
 - Naprawdę pragniesz dziedzica? Syna, który będzie miał w sobie krew twoją i moją, a 
zatem i mojego ojca?
 - Tak, lecz musi mieć braci i siostry.
 - Ale dlaczego, Marcusie? Ponieważ litujesz się nade mną? Czujesz się winny?
 - To też, ale nie taki jest główny powód.
 - A jaki jest ten główny powód?
 - Kocham cię bardziej, niż kiedykolwiek mogłem sobie wyobrazić. Nie chcę byś się mnie 
bała, chcę, byś mi ufała. W przyszłości, jeżeli cię zwymyślam lub zacznę ciskać gromy na twoją 
głowę, możesz przyłożyć mi pogrzebaczem, nie będę miał ci tego za złe. Jeżeli jeszcze 
kiedykolwiek ściągniesz but i spróbujesz mnie nim potraktować, będę się tak śmiał, że zapomnisz, 
że chciałaś mnie zabić i będziesz śmiała się razem ze mną. Kocham cię. Czy to ci wystarczy? 
Wierzysz mi? I czy mi wybaczysz?
 Przez chwilę znów była dawną Duchessa, milczącą, wyniosłą i niedostępną. Nienawidził 
tego. Natychmiast zdał sobie sprawę, jak bardzo pragnie, by na niego nakrzyczała albo pocałowała 
go, mówiąc jaki jest wspaniały - wszystko było lepsze niż to milczenie, ten nienaturalny spokój.
 - Może nawet pozwolę temu przeklętemu George’owi, by pomógł przyjść na świat naszym 
dzieciom, choć jeśli chodzi o ciebie, nie ufam mu ani trochę. A teraz przestań być dawną Duchessa. 
Uderz mnie. Wrzaśnij, zrób cokolwiek.
 - W porządku - powiedziała, unosząc dłoń.
 Spojrzał na nią, ujął jej podniesioną dłoń i położył z powrotem na kołdrze. Pochylił się i 
pocałował ją leciutko. - Co w porządku? - zapytał.
 - Uderzę cię we środę, a w piątek na ciebie nawrzeszczę, lecz teraz, Marcusie, powiedz mi 
to jeszcze raz.
 - Kocham cię i nadal nie ufam Ravenowi. Będziemy musieli znaleźć mu żonę. To oderwie 
jego myśli od ciebie.
 Roześmiała się, a on poczuł, jak fala ciepła rozlewa mu się po brzuchu.
 - A ja ciebie, Marcusie. Kochałam cię już prawdopodobnie wtedy, gdy jeszcze byłam zbyt 
mała, aby zdać sobie z tego sprawę. Wciągnęłam cię w to małżeństwo nie tylko dlatego, że 
chciałam naprawić krzywdę, ale ponieważ pragnęłam cię dla siebie. Byłeś taki wściekły... Nie 
przypuszczałam, że to się kiedykolwiek zmieni. A jednak musiałam zrobić wszystko, by ci 
amerykańscy Wyndhamowie nie dostali tego, co należało się tobie.
 - Nam. A potem naszemu synowi i jego synowi. - Tak, o tak... Proszę, zechciej zrozumieć. 
Nie mogłam dopuścić, byś sam pozbawił się dziedzictwa.
 - A kiedy przyszłaś do mnie tamtej pierwszej nocy? Zrobiłaś to tylko dlatego, że chciałaś 
powstrzymać mnie przed anulowaniem małżeństwa?
 - Tak, chociaż to nie był jedyny powód. Nie wiedziałam, co dzieje się pomiędzy mężczyzną 
a kobietą, więc nie miałam pojęcia, jakie to wspaniałe przeżycie kochać się z tobą. 
Prawdopodobnie były i inne powody, ale to prawda, zrobiłam to przede wszystkim po to, byś nie 
mógł unieważnić małżeństwa.
 - A teraz, dlaczego teraz mogłabyś przyjść do mnie i uwieść mnie?
 - Ponieważ pragnę, abyś oszalał z pożądania bardziej niż George Raven, biedaczek. Muszę 
się jeszcze wiele nauczyć, Marcusie.
 - Gdy wyzdrowiejesz i będziesz znów mogła śmiać się i tańczyć, z radością zacznę cię 
uczyć. Zobaczysz, okażę się najbardziej pilnym nauczycielem w całym Yorkshire, co ja mówię, w 
całej Anglii!
 Uśmiechnęła się do niego. W tym uśmiechu nie było już bólu ani goryczy, przepełniony był 
czystą radością.
 - Pamiętasz, powiedziałem ci przedtem, żebyś nie ukrywała niczego przede mną - 
powiedział, spoglądając na nią z ukosa. - Naprawdę, cokolwiek by to było, możesz mi o tym 
powiedzieć. Nie będzie między nami sekretów, już nie, zgoda?
 Przechyliła kokieteryjnie głowę i pogłaskała go delikatnie po policzku, ale nie odezwała się. 
Ciekawe, czy kiedykolwiek powie mu o tych piosenkach i o tym dziwacznym pseudonimie. R. L. 
Coots - skąd wzięła to absurdalne nazwisko?
 Ach, lecz pan R. L. Coots nie był ważny, liczyła się tylko ona. Pan Coots z pewnością i tak 
kiedyś wypłynie. Marcus nie wiedział kiedy, lecz nie dbał o to. Wyrzucił go czym prędzej z 
pamięci, pochylił się i zaczął całować swoją żonę, całować bez końca, by udowodnić, jak bardzo ją 
kocha, a ona uśmiechała się radośnie, gdy szeptał jej, co z nią zrobi, gdy będzie już zdrowa.
 ROZDZIAŁ 29
 Następną osobą, która natknęła się na Patrycję Wyndham, leżącą na plecach w pokoju 
zwanym Zieloną Kostką i wpatrującą się w sufit, była Duchessa. Nie odezwała się, tylko w 
milczeniu przez dłuższą chwilę przyglądała się teściowej, a potem sama spojrzała w górę. Pokój 
zwany Zieloną Kostką był jedynym pomieszczeniem w domu, którego sufit zdobiły malowidła, a 
właściwie grupy malowideł, wszystkie prawdopodobnie namalowane przez tego samego artystę i 
oddzielone od siebie grubymi belkami stropu. Od czasu swojej pierwszej wizyty w Chase Park 
przed dziesięcioma laty Duchessa często przyglądała się malowidłom, zwłaszcza 
przedstawiającym scenki średniowieczne. Uważała je za interesujące, lecz nie poświęcała im wiele 
uwagi, traktując jako element domu i tego dziwnego pokoju.
 Patrycja Wyndham wpatrywała się w grupę malowideł, przedstawiającą życie w 
średniowiecznej wiosce. Farba zbladła już nieco i spłowiała, lecz kolory pozostały na tyle żywe, by 
można było rozróżnić, co przedstawiają rysunki i podziwiać kunszt artysty. Ulubiona seria 
obrazów Duchessy, której właśnie przyglądała się z uwagą jej teściowa, przedstawiała piękną 
młodą dziewczynę, otoczoną przez służbę, ubraną w powiewne białe szaty i biały czepiec, wysoki, 
stożkowaty, ze spiczastym czubkiem. Jasne, anielskie włosy spływały dziewczynie na plecy. 
Siedziała na czymś w rodzaju kamiennego murku, pochylona lekko w przód, słuchając młodego 
galanta, który spoczywał u jej stóp i grał na lutni. Duchessie zawsze zdawało się, że niemal słyszy 
dźwięk tej lutni, tak bardzo urzeczona muzyką zdawała się dziewczyna. Spojrzała na następną 
scenkę, podobną do poprzedniej. Młodzieniec stał teraz i zdawał się sięgać po coś ukrytego 
pomiędzy grubymi konarami dębu. Co by to być mogło?
 Spuściła wzrok i zobaczyła, że teściowa nadal kontempluje sufit, oddała się więc temu 
samemu zajęciu.
 W trzeciej scenie służąca podawała swej pani kubek z wodą i Duchessa zorientowała się 
teraz, że dziewczyna nie siedzi na murku, lecz na obramowaniu studni. Młody człowiek wydobył 
spomiędzy gałęzi jeszcze jedną lutnię. Lutnia pomiędzy gałęziami?
 Nagle zamarła, czując, jak mocno bije jej serce. Czy to możliwe? Potrząsnęła głową, a 
potem jeszcze raz spojrzała na sufit. W następnej scenie młodzieniec trzymał przed sobą dwie 
lutnie, uśmiechając się do dziewczyny, jak gdyby oferował jej jedną z nich.
 W kolejnej zmiana polegała tylko na tym, że młody człowiek spoglądał przez ramię, do tyłu, 
nie na dziewczynę. Najwidoczniej ktoś tam był, a jego obecność przerażała młodzieńca. Trzymał 
teraz obie lutnie w jednej ręce, zwrócone do siebie grzbietami. Lutnie były płaskie po jednej stronie, 
a wybrzuszone po drugiej. Dlaczego zatem nie złożył ich do siebie płaskimi powierzchniami? 
Dlaczego utrudniał sobie zadanie? - Witaj, moja droga. Lepiej się czujesz? Ooo, z pewnością, gdyż 
w przeciwnym razie mój słodki syn nie pozwoliłby ci wałęsać się samej po domu. Przyglądam się 
sufitowi. Gdy wiele lat temu po raz pierwszy odwiedziłam Chase Park, przyprowadzono mnie tutaj, 
by mi pokazać malowidła. Było ich wiele, począwszy od czasów Wilhelma Zdobywcy, a 
skończywszy na początkach szesnastego stulecia. Prawdę mówiąc, to te ostatnie sceny najbardziej 
mnie wówczas zafascynowały, kilka z nich bowiem przedstawiało moją dzielną Marię, królową 
Szkotów, niezłomną i wzniosłą w obliczu tak potwornej zdrady. Jak widzisz, nie ma tu scen 
ukazujących dorosłą królową, a zatem artysta musiał zakończyć pracę przed rokiem 1550. I nagle, 
trzy dni temu, zdałam sobie sprawę, że te rysunki to coś więcej niż tylko obrazki z przeszłości. Czy 
ty też to dostrzegłaś, Duchesso? Widzę, że tak. Zadziwiające, prawda?
 Duchessa drgnęła, a potem spojrzała na teściową, spoczywającą płasko na podłodze. - W 
ten sposób lepiej widać. Połóż się obok mnie, Duchesso, wszystko ci pokażę.
 Duchessa wyciągnęła się na wznak tuż obok teściowej. - A teraz, moja droga, powiedz mi, 
co widzisz.
 - Widzę dziewczynę siedzącą na obramowaniu studni, pod dębem. Zupełnie, jak w wierszu. 
Ale co z tymi dziewiątkami i potworem?
 - Ta sprawa z dziewiątkami męczyła mnie bezustannie. Dopiero wczoraj udało mi się 
odkryć prawdę. Spójrz na te lutnie, Duchesso.
 - Tak, lutnie. Zastanawiałam się właśnie, dlaczego młodzieniec trzyma je grzbietami do 
siebie, to bardzo niewygodne.
 - Pomyśl o muzyce, moja droga, o tym, co byś otrzymała, gdyby młodzieniec trzymał je 
odwrotnie.
 - O Boże! Nie chodzi o dziewiątki, chodzi o muzykę! To są te dziewiątki, dziewiątki o 
Janusowym obliczu.
 - Tak sądzę. Przez całe życie grałam na fortepianie i muszę powiedzieć, iż po raz pierwszy 
jestem wdzięczna matce, że zmuszała mnie do tego, zamiast pozwolić mi do woli tańczyć przy 
świetle księżyca z ojcem Marcusa, tym cudownym mężczyzną. Znasz się na muzyce, Duchesso?
 - Tak - odparła, podekscytowana. - Sposób, w jaki ten młodzian trzyma lutnie, nie odnosi 
się do dziewiątek, ale do kluczy basowych, zwróconych do siebie grzbietami. O Boże! 
Rzeczywiście wyglądają jak dziewiątki. Patrzyłam na te malowidła przez tyle lat, lecz nigdy tak 
naprawdę ich nie widziałam, rozumie pani, co mam na myśli? I nawet kiedy przeczytałam ten 
wiersz, nawet wtedy nie przeszło mi przez myśl... O Boże!
 - To prawda. Wszyscy znają te malowidła, lecz nikt nie domyślił się, że zostały 
namalowane celowo, przynajmniej te scenki odnoszące się do średniowiecza. A teraz spójrz na 
następną scenę. Młodzieniec spogląda na kogoś lub coś, co go przeraża...
 - Na potwora.
 - Tak, na potwora - stwierdziła Patrycja Wyndham z nieukrywaną satysfakcją. - Wskazuje 
przy tym na lutnię. Ciekawe dlaczego?
 - Chodzi o ten klucz basowy. Proszę spojrzeć, teraz wskazuje na trzy najniższe gałęzie, a 
potem na drugą lutnię. Te wskazówki były tu od stuleci, a nikt ich nie odgadł, nikt nawet nie 
pomyślał... dopiero pani. Jest pani chyba najinteligentniejszą osobą, jaką znam.
 - Dziękuję ci, drogie dziecko, lecz nadal nie mamy tego przeklętego skarbu.
 - Czy mogę zapytać, co pani, Duchesso, i pani, pani Wyndham, robicie na tym świeżo 
wyczyszczonym dywanie?
 - Tak, Spears, możesz. Proszę, połóż się obok nas, spójrz w górę i przygotuj się na 
wysłuchanie rewelacji. Pytałeś mnie, czy coś wiem, więc teraz ci odpowiadam: tak, zdecydowanie 
coś wiem, i Duchessa także.
 Po dziesięciu minutach do saloniku zajrzał Badger, szukający Spearsa. Zamrugał, a potem 
spojrzał jeszcze raz. Pan Spears, Duchessa i pani Wyndham leżeli, wszyscy na wznak, wpatrując 
się w sufit. Esmee, kotka Marcusa, spoczywała rozciągnięta wygodnie na piersi Spearsa.
 - Co tu się, u licha, dzieje?
 - Pan Badger, jak miło. Pani Wyndham nie odgadła jeszcze wszystkiego, ale niewiele 
brakuje, by tak się stało. Proszę tu przyjść i położyć się obok mnie, wszystko panu wyjaśnię.
 Gdy kilka minut później do pokoju zajrzał Marcus, usłyszał, jak Spears pyta: - No dobrze, 
lecz kto jest potworem?
 Stanął w progu i przez dłuższą chwilę ze zdumieniem przypatrywał się dziwacznej scenie. - 
Wejdź, Marcusie - powiedziała Duchessa, nie ruszając się z miejsca. - Rozwiązaliśmy tajemnicę 
skarbu. Chodź tutaj i połóż się obok mnie.
 Posłuchał jej i spojrzał na sufit. - Wielki Boże! Od lat przychodziłem tutaj, aby spoglądać 
na malowidła, podziwiać dobór barw, mistrzostwo artysty, lecz nigdy tak naprawdę im się nie 
przyglądałem. Do głowy mi nawet nie przyszło, by...
 - Wiem - wtrąciła Duchessa. - Mnie także. Nawet gdybym przez cały czas wiedziała o 
skarbie Wyndhamów, wątpię, czy skojarzyłabym wskazówki z tymi malowidłami. Zrobiła to 
dopiero twoja matka. To dlatego leżała tutaj trzy dni temu. Uświadomiła sobie, że musi być jakiś 
związek pomiędzy nimi a wskazówkami, zawartymi w wierszu. Wiesz może, jak stary jest ten 
pokój, Marcusie?
 - Jesteśmy w najstarszej części domu. Wydaje mi się, że ten salonik jest jednym z niewielu 
pomieszczeń, które ocalały z pożaru, jaki pochłonął resztę domu na początku poprzedniego 
stulecia.
 - Przeczytałam dzienniki, pozostawione przez Artura Wyndhama, trzeciego wicehrabiego 
Barresford. Wiódł bardzo nudny żywot, lecz jego pamiętniki zawierają wiele cennych informacji. 
Pożar miał miejsce w 1723 roku i większa część elżbietańskiego dworu uległa wówczas 
zniszczeniu, spłonęło właściwie wszystko poza Zieloną Kostką i biblioteką, gdzie znaleźliście 
księgę. Artur Wyndham tak o tym napisał: „Zostały mi tylko Zielona Kostka i biblioteka, a i one są 
tak okopcone, że chyba już nigdy nie będą takie jak dawniej. Lecz chociaż nigdy ich nie lubiłem, to 
jednak przetrwały i dlatego postaram się przywrócić im dawną świetność”.
 - Napisał także, iż zarówno jego ojciec, jak dziadek podziwiali malowidła na suficie, 
postara się więc je odnowić. Gdyby nie jego wrażliwość i poczucie obowiązku, wszystko mogłoby 
zostać stracone.
 - Dlaczego właściwie ten pokój tak się nazywa? - zapytał Marcus, zamyślony. - Pamiętam, 
że jako dziecko często o to pytałem, lecz nikt nie umiał mi odpowiedzieć, nawet mój wuj.
 - Ja także pytałam - powiedziała Duchessa, unosząc się na łokciu, lecz szybko wracając do 
poprzedniej pozycji, wygodniejszej z racji jeszcze niezagojonej rany. - Nikt nie wiedział. Sampson 
sugerował, że to z powodu kształtu szyb w oknach. Kiedyś okna mogły być inne, dzielone 
kamiennymi słupkami, z osadzonymi pomiędzy nimi zielonymi szybkami.
 - Tak, zielone szkło, z pewnością o to właśnie chodziło - powiedziała Maggie zza pleców 
Spearsa. - Lecz jest coś jeszcze. Chodzi o sam pokój, przyjrzyjcie mu się. To idealny sześcian.
 - Ach - powiedział Badger. - A kiedy promienie słoneczne wpadają przez zielone szybki do 
pomieszczenia o takim kształcie... - ...powstaje złudzenie, jakby człowiek znajdował się w środku 
zielonej, sześciennej kostki - uzupełnił Spears. - A kolorowe szkło było kiedyś bardzo popularne.
 - To możliwe - dodała Patrycja Wyndham. - Wszystkie stare domy mają pokoje o dziwnych 
nazwach.
 - Tak - stwierdził Marcus - przypuszczam, że Maggie ma rację. Rozwiązała zagadkę nazwy 
tego pokoju.
 - Ach, proszę spojrzeć, panie Spears - powiedział Badger, wskazując na sufit. - O ile się nie 
mylę, to jest właśnie twoje wiadro, Duchesso, drewniane i obite skórą. Lecz gdzie jest ten przeklęty 
potwór?
 - Gdzieś w ukryciu po lewej stronie, nie ma innej możliwości - zauważył Marcus. - 
Przyjrzałem się reszcie scen i nie dostrzegłem nigdzie żadnej bestii z rogami, żadnego ohydnego 
gargulca - niczego takiego.
 - Ooo, z pewnością ten potwór tam jest, choć nie możemy go zobaczyć - wtrąciła Duchessa. 
- Jego obecność daje się wyczuć. Spójrzcie na twarz młodzieńca w ostatniej scenie. On wie, że 
zaraz wydarzy się coś strasznego. To musi mieć związek z potworem.
 - A zatem - podsumowała lady Patrycja - w pierwszej scenie nasza dziewczyna siedzi na 
obramowaniu studni, a młodzieniec przygrywa jej na lutni. Wyjmuje drugą lutnię spomiędzy 
gałęzi, a potem przyciska je obie do siebie i oto mamy dwie dziewiątki o Janusowym obliczu, albo 
dwa klucze basowe, zwrócone do siebie grzbietami. A Duchessa twierdzi, że jest tam i potwór, 
choć nie możemy go zobaczyć.
 - Czy to nie tego dotyczył twój sen? - zapytał Marcus, lekko przesuwając czubkami palców 
po ramieniu Duchessy.
 - Tak właśnie uważam - odparła, uśmiechając się do niego w sposób, który sprawił, że jej 
teściowa natychmiast zapomniała o wszelkich wskazówkach i odetchnęła z ulgą i radością.
 - Ten perfidny mnich z mojego snu wspomniał nawet, że dziewiątki nie muszą koniecznie 
być dziewiątkami.
 - Po co te wszystkie skomplikowane zabiegi - zastanawiała się głośno Patrycja Wyndham. - 
Nie mogli po prostu przekazać skarbu Lockridge’owi Wyndhamowi? Nic dziwnego, że żaden 
Wyndham nie wpadł na jego ślad, a w końcu niemal o nim zapomniano.
 - Ośmielę się zasugerować, milady - powiedział Spears - że to nie był tylko pomysł 
mnichów. Ten przodek Wyndhamów musiał brać w tym udział. To oczywiste, że nie mógł tak 
nagle się wzbogacić, bo wzbudziłby podejrzenia króla i Cromwella. A oni już by znaleźli sposób, 
żeby pozbawić go skarbu. I przy okazji głowy.
 - Mógłbym się założyć - dodał Badger - że stary Lockridge zmarł, zanim zdążył powiedzieć 
dzieciom, gdzie ukrył skarb. Oni na pewno wiedzieli, że istnieje.
 Dopiero następne pokolenia uznały opowieść o skarbie za wymysł, legendę.
 - Tymczasem mnisi wspomnieli o nim w dwóch różnych księgach - powiedział Marcus. - 
Jedną z nich dali Lockridge’owi, a drugą? Nigdy się nie dowiemy. W końcu wpadła w ręce 
Burgessa.
 - Inni też ją prawdopodobnie czytali, lecz nie udało im się odcyfrować wskazówek - 
stwierdziła Maggie. - To wszystko bardzo ładnie i lekcja historii była bardzo ciekawa, lecz gdzie, u 
licha, jest skarb Wyndhamów?
 - Musi tu być jakiś schowek - powiedział Marcus. - Nieduży, do którego wejście znajduje 
się w tym pokoju. Oczywiście nie wiemy, co to właściwie jest, ten skarb.
 - Lecz studnia wskazuje kierunek w dół, nie w górę - powiedziała Patrycja.
 - A zatem - stwierdziła Duchessa - sekretny pokój lub schowek musi znajdować się 
dokładnie pod studnią i dębem, poniżej podłogi.
 - Niekoniecznie - sprzeciwiła się Patrycia. - Dokładnie mówiąc, a jestem przekonana, że w 
tym przypadku dokładność to klucz do sukcesu, sądzę, że należałoby szukać raczej pod tymi 
dziewiątkami.
 - Boże święty! - wykrzyknął Marcus, podekscytowany. - Sprowadź Horatia, Sampson.
 *
 - O tak, panie Sampson, i proszę się pośpieszyć - dodała Maggie. - Nie mogę się doczekać, 
kiedy znajdziemy ten przeklęty skarb.
 Dywan Aubusson został starannie zwinięty i odsunięty pod ścianę, podobnie jak meble 
stojące pod średniowiecznym malowidłem.
 Horatio, cieśla o złotych rękach, ukląkł na podłodze i zaczął ostukiwać klepki drewnianym 
młotkiem. Nagle podniósł głowę i uśmiechnął się. - Milordzie, tu pod spodem brakuje 
podpierającej belki. Myślę, że jest tam pusta przestrzeń. Zaczął ostrożnie odbijać grube dębowe 
klepki. Maggie przez cały czas wisiała mu nad głową, ponaglając go i przeklinając jego nadmierną 
dokładność. Kogo obchodzi jakaś przeklęta podłoga, i co z tego, że zostanie porysowana, skoro i 
tak przez cały czas zakrywa ją ten wielki stary dywan?
 Spears uspokajał ją, mówiąc: - Może jednak mógłbyś przyśpieszyć nieco ruchy tego młotka, 
Horatio. W końcu nie kopiemy przecież w miejscu świętego pochówku.
 Słowa Spearsa złagodziły napięcie, lecz tylko na moment.
 - Spokojnie, spokojnie. Nie mogę się zbytnio śpieszyć, bo mógłbym uszkodzić to stare 
drewno. Ooo, teraz wszystko odchodzi, łatwo i bez wysiłku.
 - Sampson, świece! Szybko! - zawołała Patrycja Wyndham.
 Gdy powiększono otwór na tyle, że człowiek mógł się przez niego przecisnąć, Marcus, jako 
lord i pan tego domu, opuścił się pierwszy, choć nie bez protestów ze strony kobiet. - Tu jest 
okropnie ciemno i brudno, mamo. Nie spodobałoby ci się. I pełno tu pająków. A ty, Maggie z 
pewnością rozerwałabyś sobie suknię i miałabyś pełno pajęczyn we włosach. Co do ciebie, 
Duchesso, to lepiej w ogóle się nie odzywaj. Nie jesteś jeszcze dość silna, by stawić czoło 
ciemności i pluskwom. Podaj mi świecznik, Maggie, ta jedna świeca to za mało.
 A potem zapadła cisza.
 - Marcusie, widzisz coś?
 Podniósł wzrok i zobaczył żonę, spoglądającą na niego z góry.
 - Marcus, ty niewdzięczniku, odezwij się! Chcesz, żebym umarła z niecierpliwości?
 Pomieszczenie, w którym się znalazł, było podłużne i wąskie, niewiele wyższe ponad metr. 
Zdawało się ciągnąć w nieskończoność, musiało zatem być równie długie, jak pokój na górze. 
Podniósł świecznik i przyjrzał się belkom podłogi. Wydawało się, że poza ciemnością, duszącym 
kurzem, armią pająków i olbrzymią ilością pajęczyn nie ma tu nic więcej. Mimo to szukał dalej, 
zgięty wpół niczym starzec. Po mniej więcej dziesięciu metrach natknął się na ścianę, zamykającą 
pomieszczenie. Pod ścianą leżało coś, co z pewnością nie wyglądało na szkatułę, mieszczącą skarb. 
Podszedł bliżej, wysunął przed siebie świecznik i zamarł. - O, do licha, a co to niby ma być? - 
wykrzyknął, nie zważając na dławiący go kurz. - Bez wątpienia to szkielet, ale skąd...?
 Przysunął świecznik bliżej i wciągnął gwałtownie powietrze. To nie był szkielet, raczej 
manekin, figura wypchana starym sianem, wyobrażająca człowieka, która najwidoczniej miała 
zostać symbolicznie powieszona, ponieważ jej szyję spowijała lina, przywiązana do gwoździa na 
belce powyżej. Postać ubrana była w wyszukany strój z epoki elżbietańskiej. Marcus dotknął 
delikatnie koronki rękawa, a ta rozsypała mu się pod palcami. Przyjrzał się bliżej namalowanej 
twarzy kukły: jej ostre, ciężkie rysy mówiły o zachłanności, okrucieństwie i żądzy uciech. Szklane 
oczy, wpatrujące się w niego nieruchomo, miały arogancki wyraz.
 Nagle zdał sobie sprawę, że twarz ta miała zapewne przedstawiać samego króla, Henryka 
VIII. Wyglądał tutaj zupełnie jak na obrazie Holbeina, był tylko nieco młodszy. Trzeba było wiele 
siana, by wypchać tę postać, pomyślał Marcus bezwiednie. Ale dlaczego przechowywano ją tutaj, 
w ukryciu?
 Słyszał nad sobą głosy, domagające się odpowiedzi, niecierpliwe głosy, z których jeden 
należał z pewnością do jego żony. Musiała być mocno zirytowana. Uśmiechnął się i powiedział: - 
To nie jest szkielet, lecz kukła, wypchana sianem i przedstawiająca Henryka VIII, ze sznurem 
wokół szyi, najwidoczniej przygotowana do powieszenia. Jeszcze chwilę, zaczekajcie.
 Nagle zdał sobie sprawę, że kukła, wystrojona w fioletowy aksamit, gronostaje i 
koronkowy kołnierz, szeroki niczym koło u wozu, jest zdecydowanie zbyt pękata. Nie została 
wypchana wyłącznie sianem. Nie, z pewnością było tam coś jeszcze. Delikatnie sięgnął za 
koronkowy kołnierz i wydobył zza niego długi naszyjnik najpiękniejszych pereł, jakie widział 
kiedykolwiek. Nacisnął dłońmi zetlały materiał i poczuł pod palcami kształt klejnotów, monet, a 
nawet, jak mu się zdawało, różańców i berła. Poza tym musiała tam być jeszcze taca, zapewne 
złocona, i kielich, a także jakaś ciężka księga, bez wątpienia Biblia z osadzonymi w okładkach 
klejnotami, i pewnie wiele innych, niezwykle cennych kościelnych artefaktów. To nie siano 
wypychało butwiejący materiał, lecz skarby opactwa St. Swaley, ukryte tutaj na dobre przed ponad 
trzystu laty.
 - Hej, Spears! - zawołał. - Chyba powinieneś opuścić na dół coś w rodzaju noszy na linach, 
byśmy mogli wyciągnąć to wszystko na górę. Kukła jest bardzo ciężka, więc upewnij się, czy 
deska i liny wytrzymają. Ta figura jest wypchana kosztownościami, to prawdziwy król, strzegący 
swoich bajecznych skarbów.
 ROZDZIAŁ 30
 - Czy masz pojęcie, jak rozkosznie dekadencko wyglądasz?
 Uśmiechnęła się do niego ponad wspaniałym sznurem pereł, który spowijał jej szyję i 
spadał na biały brzuch. Nie miała na sobie nic więcej, jej mąż nalegał na to, twierdząc, że perły na 
jej ciele to wszystko, czego potrzeba, aby ją ubrać. Powiedział jej też, by traktowała ten sznur jako 
prezent urodzinowy, być może jedyny, jaki dostanie przez następne trzy lata, tak duże były perły.
 - Tak, wiem, że uważasz, iż jestem wspaniały - bo jestem. Dowiedziałem się od ciotki 
Gweneth, że twoje urodziny przypadają we wrześniu, czyli już niedługo.
 - A ja dowiedziałam się od Fanny, że ty urodziłeś się na początku października. Być może 
uda mi się znaleźć dla ciebie odpowiedni klejnot. A co do Fanny, to jak się domyślam, 
przygotowuje dla ciebie specjalny prezent.
 - Powinna dać sobie spokój z tym durzeniem się we mnie, bo skończy jako trzęsąca się 
staruszka, nadal zakochana bez wzajemności.
 - Da sobie spokój - odparła Duchessa. - Jeszcze dwa lata i obie pojadą do Londynu, gdzie 
poznają tyłu młodzieńców, że ty od razu wydasz się Fanny starym ramolem. A wracając do moich 
urodzin. Te perły mają mi wystarczyć na trzy lata?
 - Tak. Co najmniej - wziął do ręki naszyjnik i przyjrzał mu się z bliska. - Spójrz, już zyskały 
na blasku, a leżą na twoim ciele zaledwie od paru minut.
 - Pochylił się i zaczął całować jej brzuch. Pociągnęła go za włosy, a on podniósł głowę i 
uśmiechnął się.
 - Doskonale, Marcusie - powiedziała - a zatem włożę na siebie te perły czternastego i 
potraktuję je jako najważniejszy prezent. A w co ty powinieneś się wystroić? Już wiem, chcę, 
żebyś włożył ten niesamowity pierścień z wielkim rubinem.
 - I nic poza tym?
 - Nic.
 - To kiedy są te twoje urodziny?
 - Chyba zaczynają się za jakieś dziesięć minut. Prawdę mówiąc, wydaje mi się, że już 
zaczęliśmy świętować.
 Roześmiał się i pocałował ją. - Do licha! - powiedział pomiędzy pocałunkami. - Musimy 
zaczekać, aż będziesz zupełnie zdrowa. Nadal jesteś obolała i chociaż trudno mi się powstrzymać, 
zaczekam.
 - Wcale nie jestem obolała. Od trzech tygodni czuję się doskonale. Jestem zupełnie zdrowa, 
nawet rana w boku zdążyła się zagoić.
 Spochmurniał i przesunął czubkami palców po różowej bliźnie. Nadal widać było ślady po 
szwach, on zaś aż nadto dokładnie pamiętał, jak George Raven wbijał w jej białe ciało igłę, a potem 
przeciągał nitkę, i tak raz za razem. Gwałtownie przełknął ślinę.
 - Przestań, Marcusie - powiedziała Duchessa. - To już minęło. Ze mną wszystko w 
porządku. Przeżyliśmy. A twoja twarda głowa i dłoń też wydobrzały, choć szybciej, niż mogłabym 
przypuszczać.
 Potrząsnął głową. - Masz rację. To już przeszłość. Możesz być pewna, że odtąd lepiej będę 
się tobą opiekował. A co do tych innych spraw, to poczekamy, aż będziesz zupełnie zdrowa. Nie, 
nie sprzeczaj się ze mną, Duchesso. Wiesz dobrze, jak bardzo cię pragnę, bardziej nawet niż tej 
wspaniałej pieczonej wołowiny Badgera, czy jego równie wspaniałych medaillons de veau poches 
a la sauce au Porto.
 - Skąd znasz francuską nazwę gotowanej cielęciny?
 - Moja droga żono, gdy byłaś chora, to ja ustalałem z Badgerem menu.
 Spojrzała na niego z niedowierzaniem i roześmiała się.
 - Jak dobrze znów słyszeć twój śmiech - powiedział. - Wiesz, chciałbym, żebyś pragnęła 
mnie tak bardzo, byś wybuchała płaczem, przysięgając, że mnie otrujesz, jeżeli natychmiast cię nie 
wezmę. - Lecz kiedy otworzyła usta, by się odezwać, położył jej palec na wargach i westchnął z 
rezygnacją: - Nie, lepiej tego nie rób. - Wstał szybko i odsunął się od łóżka. - Nie, tylko pogapię się 
na ciebie w tych perłach, taką lekko spoconą. I może jeszcze raz pocałuję cię w brzuch, ale trudno 
się powstrzymać, widząc cię taką...
 - Nie znoszę, jak mężczyzna się poci, Marcusie. A co do powstrzymywania się...
 - Uspokój się, Duchesso. Nie, nie ruszaj się, leż tam jak kurtyzana w haremie sułtana, a ja 
postaram się myśleć o czymś innym. Mam silną wolę, więc z pewnością mi się to uda. Uważam, że 
te dwa kielichy, Biblia i inne przedmioty kultu - włącznie z kością świętego, która pewnie jest 
jakąś relikwią - powinny zostać odesłane do Rzymu. A reszta zostanie w Chase Park.
 - Ja też tak uważam. I cieszę się, że podarowałeś Maggie te klejnoty.
 - Zastanawiam się, czy leży teraz nago w swoim pokoju, ubrana tylko w ten szmaragdowy 
naszyjnik.
 - Nie, raczej siedzi przed lustrem, szczotkuje swoje wspaniałe rude włosy i podziwia, jak 
bardzo szmaragdy pasują do jej karnacji. Twoja matka powiedziała mi, że miała dziś przy kolacji 
diamentową tiarę. A bliźniaczki po prostu oszalały na punkcie tych bransoletek, które im dałeś.
 - Co do Spearsa i Badgera, to zaproponowałem im, że teraz, kiedy dostali swój udział, 
mogliby odejść na zasłużoną emeryturę, lecz moja sugestia nie spotkała się z życzliwym 
przyjęciem. Spears spojrzał na mnie wyniośle, jak popatrzyłby twój ojciec na Marka i Charliego, 
gdyby przyłapał ich na jakimś figlu, i powiedział, że musi zostać, by czuwać nad moim 
zachowaniem.
 - Co do Badgera, to obawiam się o nasz dzisiejszy obiad, zważywszy na to, jak zareagował 
na moją życzliwą propozycję. Spojrzał na mnie z wyrzutem, zacisnął usta i stwierdził, że tak 
niemądra sugestia z pewnością nie może spotkać się w niebie z dobrym przyjęciem. A kiedy go 
spytałam, co ma na myśli, powiedział, że się zastanowi. Chciałabym jednak wiedzieć. Tak, mój 
mężu, zdecydowanie podobałbyś mi się w tym rubinowym pierścieniu.
 Spojrzał na nią i przeszył go dreszcz. - Bawisz się ze mną - powiedział powoli, drżąc z 
pożądania - i sprawiasz, że nie mogę pozbyć się lubieżnych myśli. Spójrz tylko na siebie, teraz, 
kiedy tak leżysz na boku, z perłami na piersiach. Ta poza jest bardziej niż lubieżna, jest...
 Ujęła jego dłoń i położyła sobie na piersi. - Marcusie - powiedziała miękko.
 Z trudem przełknął ślinę, wpatrując się zafascynowany w swoją dłoń, dużą i ogorzałą, 
spoczywającą na jej delikatnym białym ciele.
 - Posłuchaj mnie i spróbuj nie obracać wszystkiego w żart. Jestem już zupełnie zdrowa. 
George powiedział mi to po południu.
 - Nie pozwoliłbym mu cię zbadać. Więc skąd może wiedzieć? Nie jest kobietą.
 - Ty także nie możesz tego wiedzieć i ty też nie jesteś kobietą. Po prostu postaraj się być 
delikatny, choć nawet kiedy nie jesteś, i tak nic złego się nie dzieje, ponieważ mogę myśleć tylko o 
tym, co mi robisz i jaką sprawia mi to przyjemność. Nic innego nie ma znaczenia. Proszę, włóż ten 
pierścień, Marcusie.
 Zamruczał coś, zerknął na nią z ukosa, lecz włożył pierścień. Nie dała mu spokoju, dopóki 
nie był tak nagi jak ona, ubrany tylko w ten pierścień, połyskujący w promieniach popołudniowego 
słońca.
 A potem zaczął przesuwać między palcami jej perły, jedną po drugiej, pieszcząc białe ciało 
pod nimi, i kiedy wreszcie w nią wszedł, zrobił to delikatnie, tak delikatnie jak nigdy dotąd. Przez 
chwilę rozkoszowała się słodyczą tej chwili, a potem poddała się namiętności, odczuwając rozkosz 
tak silną, że niemal nie do zniesienia, lecz nawet kiedy sądziła, że osiągnęła już kres, że dłużej nie 
wytrzyma, nie chciała, by to się skończyło. Marcus był z nią, i kiedy całowała jego ramiona, szyję, 
kiedy jej dłonie pieściły jego barki, wiedziała, że zawsze już z nią zostanie.
 *
 Gdy nazajutrz rano Duchessa, szukając męża, zajrzała do biblioteki, zatrzymała się w 
progu, usłyszała bowiem, jak Marcus śpiewa. Jego głos, aksamitny i miękki bas, nie był może tak 
piękny jak głos Spearsa, ale i tak całkiem miły dla ucha. Śpiewał sprośną marynarską piosenkę.
 - Czy to nie wspaniała przyśpiewka? - zapytał, uśmiechając się do niej.
 - Z pewnością dość obrazowa. Melodia jest bardzo przyjemna, nie uważasz?
 - Prawdę mówiąc - powiedział z żalem w głosie, wpatrując się w swój kciuk - wcale mi się 
nie podoba. Jestem przekonany, że potrafiłbym napisać lepszą.
 Wiesz, mam talent muzyczny, a zwłaszcza dobrze wychodzi mi dobieranie muzyki do 
sprośnych wierszyków. Szkoda że nie znam faceta, który to napisał. Moglibyśmy stworzyć spółkę. 
Co za strata! Takie zgrabne wierszyki, a muszą być śpiewane do takich żałosnych melodyjek!
 - Żałosnych! To śmieszne, melodie są wspaniałe, no może nie wszystkie, lecz większość 
jest zdecydowanie do przyjęcia. A co do tej marynarskiej przyśpiewki, to wszyscy ją śpiewają, jest 
bardzo popularna, nawet bardziej niż popularna. Z pewnością nie zostanie zapomniana. Marynarze 
zawsze będą ją śpiewać. I to by było na tyle, jeśli chodzi o twój krytycyzm, Marcusie. Żałosne, też 
coś.
 - Nie powiedziałem, że jest zła, ale z pewnością za miesiąc nikt już nie będzie jej pamiętał, 
no może za dwa. Ja sam już prawie ją zapomniałem, zwłaszcza melodię.
 Podniosła gruby tom Toma Jonesa, leżący na intarsjowanym stoliku i rzuciła nim w męża. 
Złapał go zręcznie i zauważył: - Nie wiedziałem, że Tom Jones jest taki ciężki. Taka lekka 
opowieść na tylu stronach. Zupełnie, jak te pioseneczki, takie głupiutkie i mało znaczące, w 
dodatku z kiepskimi melodiami. Szkoda że nie znam faceta, który je pisze. Biedak pewnie 
przymiera głodem, pozbawiony cennej pomocy, którą mógłbym mu zapewnić.
 Duchessa poczerwieniała, rozejrzała się za następnym tomem, a nie dojrzawszy żadnego, 
rzuciła się na Marcusa, podskakując na jednej nodze i usiłując jednocześnie zdjąć lewy pantofel.
 Zapomniała o wstążkach, zawiązanych wokół kostki. A kiedy spojrzała w dół i pociągnęła 
za jeden koniec wstążki, tylko zacisnęła mocniej supeł. Zaklęła, a on się roześmiał. Wrzasnęła, 
siadając na podłodze i z furią ciągnąc oporną wstążkę: - Ty przeklęty łajdaku! Te przyśpiewki są 
cudowne! Ile ich znasz, nawiasem mówiąc?
 Spojrzał na nią siedzącą na podłodze - naprawdę wściekłą, nie tę dawną, lecz jego nową 
Duchessę, gotową go zabić, gdyby tylko udało jej się ściągnąć ten przeklęty pantofel - a potem 
spojrzał znów na swój kciuk i powiedział powoli, tonem, który jeszcze bardziej ją rozdrażnił: - O, 
znam je chyba wszystkie, tym większa szkoda, ponieważ nie uważam ich za specjalnie dobre, nie 
są najgorsze, i to wszystko. Tak, chyba znam je wszystkie.
 - To niemożliwe, łajdaku! Wiem, że Spears często je podśpiewuje, ale z pewnością nie 
możesz znać wszystkich.
 Marcus z jeszcze większym skupieniem wpatrywał się w kciuk. - Pomyślałem sobie, że 
pójdę do Hookhama i zapytam, czy nie udzieliliby mi jakichś informacji na temat tego Cootsa. 
Jako mężczyzna z pewnością okaże się rozsądny i przyjmie moją ofertę jako dar niebios. Co o tym 
sądzisz, Duchesso? Ach, strasznie uparty ten węzeł, prawda? Chcesz, żebym ci pomógł? Nie? 
Rozumiem, spróbujesz z drugim. Najwyższy czas. Gniew jest w porządku, lecz lepiej go 
rozładować. Zresztą po co nam gniew, jeżeli nie możemy znaleźć dla niego ujścia?
 Sięgnęła do prawej stopy i wstążka rozpadła się jej w dłoniach. Ściągnęła pantofel, 
błyskawicznie wstała, podbiegła do niego i zaczęła okładać go butem po piersi. Marcus objął ją i 
przytrzymał za ramiona. Wtulił twarz w jej szyję i szepnął: - Jak uważasz, powinienem napisać do 
tego Cootsa? Powiedzieć mu, że mogę przyczynić się do jego sukcesu? Z pewnością biedak 
przymiera głodem. Co o tym sądzisz, Duchesso?
 - Niech cię diabli! A jeżeli ten Coots nie jest mężczyzną? Na pewno w ogóle nie przyszło ci 
to do głowy. Nie wszystko, co twórcze, oryginalne i wymagające posłużenia się wyobraźnią, 
pochodzi od mężczyzn, łajdaku.
 Przesunął dłońmi po jej ramionach, pilnując się, by jej za wcześnie nie puścić. - Oczywiście, 
że tak właśnie jest, kochanie. Spójrz na siebie. Jesteś kobietą, wspaniałą, piękną, pełną wdzięku 
kobietą, którą kocham, lecz tylko kobietą i nawet ty musisz przyznać, że Coots to mężczyzna, 
obdarzony męskimi talentami, choć może nie dość muzykalny. Lecz tylko mężczyzna może 
stworzyć piosenkę, która byłaby coś warta.
 Warknęła, czerwona na twarzy, i najwidoczniej wściekła. Marcus nie wytrzymał - 
wybuchnął śmiechem. Odchylił głowę do tyłu i śmiał się bez opamiętania. Nagle Duchessa 
przestała się wyrywać.
 - Ty wiesz.
 - Wiem o czym? - zapytał, nie przestając się śmiać.
 - Wiesz wszystko o Cootsie.
 - Oczywiście że wiem, głuptasku. - Przestał się śmiać i przytulił ją tak mocno, że aż 
zatrzeszczały jej żebra. - I jestem z ciebie bardzo dumny.
 - Mogłam zrobić ci krzywdę, kiedy rzuciłam w ciebie tym Tomem Jonesem.
 - Tak, mogłaś rozwalić mi głowę, lecz nie udało ci się.
 - Chciałabym, byś przestał się ze mnie wyśmiewać, Marcusie.
 - Przecież przestałem. Lecz zasłużyłaś na to. Powinnaś była powiedzieć mi o R. L. Cootsie 
i o tym wspaniałym sukcesie. Powinnaś była powiedzieć mi o tym, gdy pierwszy raz pojawiłem się 
w Pipwell Cottage, oskarżając cię, że jesteś utrzymanką jakiegoś mężczyzny. Ta twoja duma, moja 
pani, sprawia, że mam ochotę cię udusić i pewnie bym to zrobił, gdyby nie to, że sam ją posiadam. 
Powiedz mi, pracujesz teraz nad czymś?
 - Tak - przyznała, wpatrując się w swój kciuk - lecz mam kłopot z melodią. Słowa są 
naprawdę dowcipne, rymy dobre, ale melodia jakoś mi umyka.
 Spojrzał na nią, ujął ją pod brodę, pocałował w usta i znów na nią spojrzał. Myślał o perłach 
i o tym, jak wyglądały na jej nagim ciele.
 - W porządku, Marcusie, więc może pójdziemy teraz do pokoju muzycznego i albo 
dowiedziesz słuszności swoich przechwałek, albo już nigdy nie pozwolę ci o tym zapomnieć.
 - Chodźmy - powiedział, a potem podniósł ją, posadził na biurku, wsunął na jej stopę 
pantofel i starannie zawiązał wstążkę wokół kostki. - Czy mam zawiązać wstążkę na supeł, czy też 
zdążyłaś się już opanować? - zapytał.
 - Lepiej zawiąż.
*
 Było bardzo późno. Letni deszcz bębnił o szyby. Siedzieli przed kominkiem, nie 
przejmując się, że ogień dawno już przygasł, zajęci tworzeniem nowej piosenki, tym razem na 
temat Napoleona i jego kochanek, piosenki, co do której Duchessa przysięgła, że nigdy nie wyjdzie 
poza ich sypialnię. Marcus powtórzył jej plotki o mało chwalebnym zachowaniu cesarza w sypialni. 
Duchessa spojrzała na niego poważnie i zapytała: - To dziwne. Myślałam, że wszyscy mężczyźni 
są tacy sami, jeśli o to chodzi. To znaczy, że ta piosenka nie mogłaby odnosić się do ciebie? 
Naprawdę są między wami jakieś różnice?
 Marcus poczerwieniał z oburzenia, przyciągnął ją do siebie i całował tak długo, aż w końcu 
ze śmiechem przyznała, że brak jej tchu.
 Ktoś zapukał do drzwi. Marcus zaklął, westchnął i krzyknął: - Proszę!
 To była Antonia, niosąca srebrną tacę.
 - Wielkie nieba! - wykrzyknęła Duchessa, podskakując na kolanach Marcusa. - Co to 
takiego?
 - Prezent od Badgera. Powiedział, żebyście wypili to oboje. I że to jakiś lek na... 
po-ren-cję... Nie mnie to powiedział, tylko Spearsowi. Podsłuchałam, a Badger wydawał się 
bardzo zakłopotany, kiedy się zorientował, co usłyszałam, i nawet zaklął.
 - Lek na potencję? - powtórzył Marcus, starając się zachować poważną twarz.
 - Zgadza się. A kiedy go zapytałam, co to takiego, wyjaśnił, że afrodyzjak. A potem 
machnął na mnie dłonią, i powiedział, żebym lepiej zrobiła coś pożytecznego, więc jestem. Spears 
wyglądał, jakby zaraz miał się rozpłakać z zażenowania. Chyba był wściekły na Badgera za to, że 
użył słów, które chciałabym znać, choć nie powinnam. To bardzo dziwne. Fanny też chciała wam 
przynieść tę tacę, żeby przy okazji robić cielęce oczy do Marcusa, ale nie pozwoliłam jej.
 - Dziękuję, Antonio. Jeszcze dwa lata - dodał, zwracając się do Duchessy.
 Ta zaś wzięła od Antonii tacę i postawiła ją na stole. Pociągnęła nosem. - Pachnie jak 
gorąca czekolada z dodatkiem czegoś, czego nie potrafię rozpoznać. Może to siekane rogi 
ślimaków?
 - Badger - powiedział, żebyście wypili napój, a potem robili to co zwykle. Powiedział, że 
będziecie wiedzieli, o co mu chodzi.
 - A to skurczybyk. Tak, Antonio, wiemy. Dziękujemy, pączuszku. Idź spać.
 A kiedy Antonia wyszła, podniósł filiżankę i podał drugą Duchessie. - Za nas, za ślimacze 
rogi i powodzenie prób Badgera. Obyśmy jak najszybciej doczekali się dziedzica.
 - Patrzcie, patrzcie - powiedziała, pociągając solidny łyk. - Dziedzic. Podoba mi się to 
słowo.
 Wkrótce usnęli, mocno wtuleni w siebie.
 ROZDZIAŁ 31
 Jasne poranne słońce świeciło prosto w oczy. To dziwne, ale nie miała ochoty ich otworzyć 
- światło wydawało się zbyt jaskrawe, raziło ją. W końcu uchyliła powieki.
 - Witaj, Duchesso, najwyższy czas, żebyś do nas dołączyła. Jak widzisz, twój ukochany 
małżonek już się obudził, bardzo nieszczęśliwy z powodu mojej obecności i bólu głowy. Z 
pewnością zabiłby mnie, gdyby nie mocna lina wokół jego nadgarstków i kostek. Twoje więzy nie 
są tak mocne. Nie chciałem, by cię bolało, nie ciebie.
 Z najwyższym zdumieniem wpatrywała się w Trevora. - Nie rozumiem. Gdzie my jesteśmy? 
Co ty tu robisz?
 - Na początek wyjaśnię ci - powiedział Marcus przerażająco spokojnym głosem - że jakoś 
udało mu się doprawić czymś tę gorącą czekoladę, którą przyniosła nam Antonia.
 - Oczywiście. Powiedziała, że Badger ją przygotował. Nie wierzę w to, nie Badger.
 - Oczywiście, że zrobił to Badger i dodał do niej laudanum, tak jak zaplanowaliśmy - 
powiedział Trevor. - Lecz możesz wierzyć w co chcesz, we wszelkie romantyczne mrzonki, jakie 
tylko przyjdą ci do głowy. Choć czy nie zastanawia cię, że Badger wrócił i zapewnił was, że 
wszyscy amerykańscy Wyndhamowie przebywają w Londynie? Nie, widzę, że nie. Szkoda, ale co 
robić. To dziwne, że przeżyliście tamtą strzelaninę. Trafiłem was trzy razy, a mimo to przeżyliście.
 - Jesteś kiepskim strzelcem - powiedział Marcus.
 Trevor odwrócił się do niego powoli. Stanął nad Marcusem, podniósł pistolet i oparł go 
sobie na ramieniu.
 - Przestań, ty diable! - krzyknęła Duchessa, usiłując wyswobodzić się z więzów. Walczyła, 
nie zwracając uwagi na ból skrępowanych nadgarstków, dopóki Marcus nie powiedział: - Daj 
spokój, nic mi nie jest. Leż spokojnie, kochanie.
 Trevor powrócił na swoje miejsce na przewróconej skrzyni, która zastępowała mu krzesło. 
- Co za bohater z niego, prawda, Duchesso? Tak, mój kuzyn Marcus musi się zdać sobie sprawę, 
kto teraz jest górą. Nawet teraz, choć obolały, nie potrafi się pogodzić z przegraną. Nie, Marcus nie 
jest człowiekiem, który łatwo godziłby się ze stratą czegokolwiek. Ach, Duchesso, nie patrz na 
mnie, jakbyś chciała mnie zamordować. Posłuchaj męża i zachowaj spokój. Przykro mi z twojego 
powodu, naprawdę, ale nie miałem wyboru, żadnego. Ooo, Marcus nawet nie jęknie, chociaż 
odczuwa ból, wierz mi. Czy to nie dziwne? Wie, że zaraz umrze, a mimo to nadal pozostaje wierny 
tym idiotycznym zasadom, temu absurdalnemu kodeksowi postępowania, który zabrania 
mężczyźnie jęczeć i błagać. No cóż, mniejsza z tym. Widzisz, Duchesso, gdybyś nie zmusiła 
Marcusa do ślubu przed tą magiczną datą, mógłbym pozostawić was oboje przy życiu, a 
przynajmniej mógłbym się nad tym zastanowić. Ale te kochane pieniążki... usłyszałem, że ojciec 
zapisał ci pięćdziesiąt tysięcy funtów i zapragnąłem mieć je także. Pragnąłem całego majątku i 
dziedzictwa Wyndhamów na dodatek - choć nigdy nie wierzyłem, że ono naprawdę istnieje - a 
także tytułu lorda, który teraz niewątpliwie odziedziczę. Tytuł i wszystko inne. Będę miał 
wszystko. Muszę podziękować twojej drogiej matce, Marcusie, że rozwiązała zagadkę skarbu. 
Zrobię to, gdy będzie opłakiwała waszą tragiczną śmierć.
 - Przecież jesteś bogaty - powiedziała Duchessa, rozpaczliwie próbując coś zrozumieć. 
Głowa bolała ją okropnie, nie pozwalając jasno myśleć. - Powiedziałeś, że jesteś bardzo bogaty.
 - A oczekiwałaś, że przyznam się do ubóstwa, Duchesso? Żartowałem z tego, aby oddalić 
ewentualne podejrzenia. Byłem z wami taki szczery. Nie, zostało bardzo niewiele pieniędzy, choć 
moja rodzina o tym nie wie. Zatrzymałem to dla siebie, ponieważ to ja jestem głową rodziny 
amerykańskich Wyndhamów, a wkrótce zostanę głową rodziny wszystkich Wyndhamów. Mój 
ojciec, a wasz wujek, był utracjuszem i nicponiem, nie da się tego inaczej określić. Zostawił nas z 
jedzeniem w spiżarni, nieletnią pokojówką w ciąży i niczym więcej. Byłem zadowolony, gdy w 
końcu zginął, pojedynkując się z mężem kobiety, którą uwiódł. Nie miałem wyboru. Zostałem 
głową rodziny. A jak myślicie, dlaczego ożeniłem się z Helen, choć miałem dopiero dwadzieścia 
jeden lat? Bo była najbogatszą dziewczyną w Baltimore, a jej ojciec żałosnym starym młynarzem - 
tak to wyglądało.
 - Lecz bardzo bogatym starym młynarzem.
 - Tak, moja droga, bogatym ponad wszelkie wyobrażenie, przynajmniej tak wtedy sądziłem. 
Zabiłem go i przystąpiłem do pocieszania Helen. Była taka zrozpaczona, niewinna, bezradna i 
naiwna, a poza tym podobało mi się jej drobne ciało, dopóki nie rozepchała go ciąża. A wtedy już 
sprawa była prosta - wystarczyło podłożyć ostrogę pod siodło jej ulubionej klaczy, a potem 
zostawić moją ukochaną żonę bez pomocy na deszczu, by się przeziębiła - i wszystko poszło po 
mojej myśli. Nastąpił przedwczesny poród i oboje, ona i dziecko, zmarli, pozostawiając mnie 
nieutulonym w żalu. Ale, niestety, pieniądze szybko się rozeszły, a ja nadal byłem głową rodziny. 
Co robić? I wtedy dostaliśmy ten list od pana Wicksa, niech będzie błogosławione jego miękkie 
serce. On naprawdę wierzył, że wy dwoje nigdy nie dojdziecie do porozumienia. Biedny stary drań 
zapomniał już, czym może być pożądanie. Zwłaszcza w naszym wieku. A ty, Duchesso, pragnęłaś 
Marcusa od kiedy byłaś dzieckiem, prawda? Zastanawiasz się, skąd o tym wiem? No cóż, muszę 
oddać sprawiedliwość ciotce Gweneth i podziękować jej za tak obfitą i bogatą w szczegóły 
korespondencję, jaką prowadziła z moją matką. Pisała o tobie i o tym, jak bardzo cię podziwia za 
spokój, opanowanie i nieudawaną skromność, i o tym, jak doskonale zostałaś wychowana pomimo 
swego nieszczęsnego pochodzenia, a także o tym, iż podejrzewa, że zagięłaś parol na Marcusa, 
ponieważ nie możesz mieć Marka ani Charliego - byli twoimi przyrodnimi braćmi i ojciec nie 
pozwoliłby na to.
 Pan Wicks oczywiście nie pisał zbyt wiele, lecz ciotka Gweneth tak. No cóż, w końcu była 
tylko ubogą krewną, żyjącą na łasce swego brata, nie miała więc wiele do roboty. Wiedziałem 
zatem o wszystkim - o postępującym zgorzknieniu lorda, jego nienawiści do ciebie, Marcusie, 
ponieważ nie wykazałeś dość klasy, by zginąć razem z kuzynami, a także o tobie, Duchesso, jego 
cennym bękarcie, którego matkę kochał przez cale swoje ponure dorosłe życie. Och, jakże ciotka 
Gweneth pogardzała twoją matką, Duchesso, ponieważ obawiała się jej wpływu na brata. 
Nienawidziła też swojej szwagierki, lecz lepsze znane zło od nieznanego, prawda? Wiedzieliśmy, 
oczywiście, że w końcu ożenił się z twoją matką, żałosny kretyn, i odszedł nieszczęśliwy, 
ponieważ ona umarła przed nim. Strasznie to wszystko pokręcone, i prawdę mówiąc, dosyć 
żałosne. Lecz teraz jesteśmy tutaj i wkrótce wszystko się skończy. Czy wam mówiłem, że chciałem 
zostawić Jamesa w domu, ze względu na jego niewinną duszyczkę, równie naiwną jak dusza Helen? 
Lecz on upierał się, by jechać z nami, więc w końcu go zabrałem. Wmówiłem wam nawet, że 
wcale nie chciał tu przyjeżdżać, a wy uwierzyliście we wszystko, nawet w tę młodą damę, 
pozostawioną w Baltimore. James nie wie jeszcze, jak podłe może być życie i do czego potrafi 
zmusić mężczyznę. I nie dowie się tego nigdy, ponieważ zamierzam chronić jego i Urszulę. 
Najlepiej dla nich będzie, jeżeli umrą równie niewinni, jak się urodzili.
 Niech sobie gada, pomyślał Marcus, próbując rozluźnić więzy. To da nam czas, żeby 
wydostać się z pułapki. Kiedyś uważał Trevora za gogusia, dandysa, lecz on okazał się kimś 
zupełnie innym, i to z pewnością nie mężczyzną, którego mógłby podziwiać i zaprzyjaźnić się z 
nim. Trevor był zły, a do tego chyba niezbyt normalny. Nie wiedzieć dlaczego, przyszedł mu na 
myśl wierszyk na temat skarbu. - To ty jesteś tym potworem - powiedział. - Ukrytym, żądnym krwi 
i bezlitosnym. O tym mówił mnich we śnie Duchessy i o tym mówi wiersz. Tam, gdzie jest życie, 
zawsze pojawia się zło, i człowiek musi bez ustanku mieć się przed nim na baczności. Teraz to ty 
uosabiasz to zło i zawsze tak było.
 - Ja miałbym być potworem? Nie podoba mi się to, co mówisz, drogi kuzynie. I chociaż 
pewnie masz rację, dalej mi się to nie podoba. Robię po prostu to, co muszę. Moja matka jest 
kobietą o kosztownych upodobaniach, wiesz o tym. Jak już mówiłem, pragnę, aby James i Urszula 
mieli wszystko, a nie potrafię zapewnić im tego w inny sposób. Gdyby Helen była bogatsza... lecz 
nie była, głupia mała dziwka. Moja matka uwielbia francuskie stroje. Co miałem robić? A Urszula 
wkrótce wyrośnie na piękność, jeszcze dwa lata i wszyscy mężczyźni będą jej pragnąć. Musi 
dostać swoją szansę, a ja jestem głową rodziny. Muszę dopilnować, aby dostała, co jej się należy.
 - Nie jesteś głową rodziny, ja nią jestem.
 - Lecz już niedługo, kuzynie, jeszcze najwyżej przez kilka minut.
 - Nie przypuszczam, abyś miał zamiar nas uwolnić i wrócić do Ameryki - powiedział 
Marcus.
 Trevor roześmiał się. Odchylił głowę do tyłu i śmiał się z całego serca. - Jedynym 
wyzwoleniem będzie dla was śmierć, drogi kuzynie.
 Czas, pomyślała Duchessa, potrzeba im więcej czasu. Udało jej się nieco poluzować więzy. 
Najwidoczniej chciał okazać się delikatny - o ile w ogóle można coś takiego o nim powiedzieć - nie 
związał jej bowiem zbyt mocno. Uważał, że skoro jest kobietą, nie przedstawia żadnego 
zagrożenia. Nie zadał sobie też trudu, by związać jej kostki. Musi skłonić go do mówienia. Musi 
się zastanowić. Tyle się wydarzyło, tyle nieszczęść, a on był za wszystkie odpowiedzialny.
 Poszukała wzrokiem jego oczu. Spojrzenie Trevora zmiękło. Choć przerażona, 
powiedziała dosyć spokojnie: - Więc zaplanowałeś to wszystko? Kiedy? I powiedziałeś, że Badger 
ci pomagał. Jak udało ci się go do tego nakłonić?
 Trevor pochylił się ku niej. Odsunęła się, niezdolna się powstrzymać. Uśmiechnął się do 
niej. - Jestem zmęczony, Duchesso. Zmęczony mówieniem. Chyba wyjaśniłem wam już 
dostatecznie, dlaczego robię to wszystko. Naprawdę nie mam ochoty cię zabijać, Duchesso. 
Wolałbym zamiast tego napełniać twe łono nasieniem, aż staniesz się dla mnie brzydka, pękata z 
powodu ciąży. Kobiety, które spodziewają się dziecka, powinny pozostawać w ukryciu. Są 
wówczas odrażające. Powinnaś była zobaczyć Helen, taką bladą i chudą, z wyjątkiem tego 
okropnego brzucha. To było wstrętne. Miałem ochotę nazwać ją pajęczycą, ale nie mogłem, 
dopóki nie leżała na ziemi, gdy spadła z konia. Wtedy powiedziałem jej kim jest, kim naprawdę 
jest, a ona zaczęła krzyczeć, nie dlatego że się mnie bała, ale ponieważ dziecko zaczęło wychodzić 
i rozrywało ją na strzępy.
 Duchessie udało się rozwiązać więzy. Ale choć była wolna, nie mogła dosięgnąć Trevora, 
który siedział na skrzyni o całe dwa metry od niej, z pistoletem zwisającym niedbale z prawej dłoni. 
Co robić?
 - No cóż, Marcusie, powiedz mi, drogi kuzynie, kto teraz jest górą? Kto okazał się 
sprytniejszy? Kto zrobił z ciebie idiotę i wyprowadził cię w pole? Tak, to ja jestem głową rodziny. 
I bardziej się do tego nadaję. Ty i ten twój ośli upór, ten idiotyczny angielski honor! Ten honor 
sprawia, że jesteś jak ślepiec, naiwny i łatwowierny.
 Skoczyła na równe nogi i rzuciła się na niego, wbijając paznokcie w jego prawą dłoń, 
szarpiąc go i wrzeszcząc bez opamiętania.
 Marcus skoczył jej na pomoc, ale ponieważ miał związane dłonie i stopy, niewiele mógł 
zrobić i Trevor bez trudu sobie z nim poradził, a potem przetoczył się na bok, przewrócił Duchessę 
na pokrytą sianem podłogę i runął na nią.
 Nie patrzył jednak na nią, lecz na Marcusa, który wstał znów na nogi i chwiejąc się, 
szykował się do następnego ataku. - Nie ruszaj się, kuzynie, albo wpakuję jej kulę prosto w te 
śliczne usteczka.
 Poczuła nacisk chłodnego metalu i jego smak na języku.
 Marcus jak zahipnotyzowany odsunął się o kilka kroków.
 - Siadaj.
 Usiadł.
 Trevor spojrzał na białą twarz Duchessy. - Z przyjemnością ubierałem cię wczoraj w nocy. 
Masz śliczne ciało, po kobiecemu zaokrąglone, lecz smukłe i gibkie. A Marcus jest bardzo 
podobny do mnie. No cóż, jesteśmy przecież kuzynami. Obaj wysocy, potężni, stworzeni, aby 
wywierać wrażenie na mężczyznach i uwodzić kobiety. Czy już ci mówiłem, że mała Helen nigdy 
nie miała mnie dosyć? Uwielbiała mnie dotykać, całować wszędzie. Oczywiście nauczyłem ją, jak 
należy całować mężczyznę i gdzie. Pozwalałem, by robiła, co chciała, i dawałem jej rozkosz, 
dopóki mi się nie znudziła, a wtedy pozwalałem już tylko pieścić się jej i całować. Powinienem cię 
rozebrać, zanim cię zabiję? Nie, z pewnością nie spodobałby ci się ten pomysł. Wzbudzam w tobie 
wstręt, prawda? Przedtem tak nie było, lecz to się zmieniło. Kochasz go, co? Zawsze wiedziałem, 
że go kochasz, nawet jeżeli on był zbyt głupi, by zdać sobie sprawę ze swego szczęścia. A teraz jest 
już za późno.
 Oderwał się od niej i wstał. - No cóż, próbowałaś mnie załatwić. Podoba mi się to. Dowodzi, 
że jesteśmy tej samej krwi, żadne z was nie jest tchórzem. Pora kończyć przedstawienie. Obiecuję 
wam, że szybko będzie po wszystkim. Nie jestem okrutny. Musicie tylko wypić jeszcze trochę tego, 
czego napiliście się wczoraj, a potem po prostu zaśniecie. Tylko że tym razem już się nie obudzicie. 
Mam zamiar przywiązać was do waszych koni, a potem wydarzy się okropny wypadek. Oba 
spadną ze skały prosto do doliny Trellisian. Z niechęcią myślę o tym, że będę musiał zabić 
Stanleya, to dobry ogier, a poza tym jako lord Chase to ja powinienem go dosiadać, lecz trudno, 
muszę się postarać, aby wypadek wyglądał wiarygodnie. Kiedy już będziecie leżeli martwi na dole, 
rozwiążę was, wrócę do Londynu i pozostanę na łonie rodziny, dopóki nie otrzymam wieści o 
waszej tragicznej śmierci.
 - Dlaczego nas obudziłeś? - zapytał Marcus. - Mogłeś dodać nieco więcej laudanum do 
czekolady i załatwić sprawę bez odgrywania tej czarującej scenki. Aaa, o to ci właśnie chodziło, 
prawda, Trevorze? Chciałeś, żebyśmy wiedzieli, że to byłeś ty. Chciałeś się chełpić, przechwalać i 
napawać tym, jaki to jesteś sprytny i silny.
 Trevor wstał, poczerwieniał, uniósł pistolet, lecz opanował się. Powoli usiadł na skrzyni. - 
Myśl sobie, co chcesz - powiedział i wzruszył ramionami. - To już i tak nie ma znaczenia. Wkrótce 
umrzesz, a ja zostanę lordem Chase.
 Spojrzał na Marcusa, potem na Duchessę i powiedział: - Życie jest tak okropnie niepewne, 
prawda?
 Nagle Duchessa zaczęła się śmiać. Śmiała się jak szalona, łzy płynęły jej po policzkach i 
niemal brakło jej tchu.
 Skoczył na równe nogi i wymachując pistoletem zawołał: - Do licha z tobą, zamknij się!
 - Ach, kiedy to takie zabawne - powiedziała, zanosząc się śmiechem, który wstrząsał jej 
ciałem.
 Co ona u licha wyprawia, pomyślał Marcus, przerażony.
 - Co, u diabła, jest takie zabawne? Mówię ci, cicho bądź!
 - Ty, Trevorze. - Wstrząsnęła nią czkawka, lecz potem znowu zaczęła się śmiać. - Ty. Ty 
jesteś taki zabawny. I, prawdę mówiąc, po prostu żałosny. Ty miałbyś zostać następnym lordem 
Chase? Ty? Jesteś tylko szaleńcem, tym właśnie jesteś, nic nieznaczącym szaleńcem, nędzną 
imitacją mężczyzny, puszącym się kogutem, osłem, który udaje mężczyznę, prawdziwego 
mężczyznę. Jesteś tylko smętną namiastką mężczyzny, niczym więcej, po prostu namiastką.
 Śmiała się i śmiała, aż w końcu Trevor, czerwony na twarzy i wściekły, zerwał się ze 
skrzyni, podniósł pistolet i podbiegł do niej. Uniósł dłoń z pistoletem i wiedziała, że ją uderzy, 
uderzy mocno i że będzie bił, dopóki jej nie uciszy, widziała to w jego oczach, tych oczach, o 
których sądziła, że są ciepłe, przepełnione inteligencją i poczuciem humoru. Teraz wyrażały tylko 
żądzę mordu i niekontrolowaną wściekłość.
 Zamachnął się, by ją uderzyć, a wtedy podciągnęła błyskawicznie kolana i z całej siły 
uderzyła go stopami w krocze. Musiała uderzyć naprawdę mocno, ponieważ Trevor na chwilę 
zawisł nad nią, niezdolny wyprowadzić cios ani się poruszyć. Wpatrywał się w nią z 
niedowierzaniem, a potem zaczął jęczeć przeraźliwie, ściskając dłońmi krocze, a łzy spływały mu 
po policzkach. Unieszkodliwiła go tak skutecznie, że chyba zupełnie zapomniał, gdzie się znajduje 
i z kim.
 - Dobra robota, Duchesso - powiedział Marcus, rzucając się na Trevora. Błyskawicznie 
odebrał mu pistolet i rzucił go Duchessie, ponieważ, w przeciwieństwie do jego, jej dłonie 
związane były z przodu. Złapała broń i wycelowała.
 - Odsuń się, Marcusie. Niech trochę pocierpi, a potem zobaczymy.
 Stoczył się z Trevora i wstał. Powoli przykuśtykał do niej i usiadł obok. - Rozwiąż mnie, 
jeśli dasz radę - powiedział.
 Zdążyła rozwiązać mu ręce, gdy Trevor, przezwyciężywszy wreszcie nudności i 
rozdzierający ból, usiadł i spojrzał prosto w lufę pistoletu, trzymanego przez Marcusa.
 Zaklął cicho.
 Duchessa już się nie śmiała, jej głos brzmiał spokojnie, choć nie był to spokój dawnej 
Duchessy, raczej opanowanie, wynikające z determinacji i bezlitosnego chłodu, który ją ogarnął. - 
Ja też prawie się uwolniłam, Marcusie. Nie zawracaj sobie mną głowy, po prostu trzymaj go na 
muszce. Jeszcze chwilę. Tak, teraz wszystko w porządku. Stój spokojnie, rozwiążę ci nogi.
 Kiedy oboje byli wolni, Marcus wstał powoli, z pistoletem wycelowanym nadal w twarz 
Trevora. Przez chwilę przestępował z nogi na nogę, aby przywrócić krążenie w stopach.
 - Gdzie właściwie jesteśmy? - zapytał.
 Trevor, który najwidoczniej nadal zmagał się z bólem, przez chwilę milczał, a potem 
wzruszył ramionami: - Nie spodziewałem się, że mnie jeszcze o to zapytasz.
 - Dlaczego, u diabła, nie miałbym cię zapytać? O wszystkim innym i tak powiedziałeś nam 
sam, kiedy chwaliłeś się, jaki to jesteś mądry, ty, głowa rodziny Wyndhamów, człowiek, który 
uważa, że ma prawo zabijać w imię swoich przeklętych obowiązków wobec rodzeństwa i matki. 
No dobrze, powiedz mi, kuzynie, czy oni naprawdę nie domyślają się, co zrobiłeś?
 - Być może się domyślają. Matka nienawidzi was obojga, ale czy wie...? A Urszula, taka 
słodka i niewinna, przynajmniej taka się wydaje, prawda? Sam wiesz, jaki jest James, zawsze 
postępuje zgodnie z zasadami honoru. I podziwia mnie. Nigdy nie będziesz miał pewności, prawda, 
Marcusie?
 - Jesteś szalony, kuzynie. Co więcej, w tym szaleństwie jest metoda, a to tylko pogarsza 
sprawę. A teraz powiedz mi wreszcie, gdzie się znajdujemy.
 - Prędzej spotkamy się w piekle.
 - Wiesz co, kuzynie? Tak naprawdę to nie ma znaczenia, ponieważ trafisz tam znacznie 
prędzej niż ja.
 Podniósł pistolet i spojrzał w tę twarz o zdecydowanych rysach, tak podobną do własnej. 
To krew z mojej krwi, pomyślał i zawahał się. Tego tylko potrzeba było Trevorowi. Kopnął 
Marcusa z całej siły w udo, a potem rzucił się, by odebrać mu broń. Marcus odskoczył, lecz nie 
dość szybko. Poczuł, jak palce Trevora zaciskają się wokół jego nadgarstka, jak napastnik potrząsa 
jego dłonią, usiłując wytrącić mu broń. Nie mógł na to pozwolić.
 Walczyli w ciszy, a chociaż była to walka na śmierć i życie, słychać było tylko 
postękiwania i przyśpieszone oddechy walczących. Duchessa krążyła wokół nich, rozglądając się 
za jakąkolwiek bronią, czymkolwiek, czym mogłaby się posłużyć. Nie bała się o siebie, lecz o 
Marcusa i ten lęk wręcz ją paraliżował. Nakazała więc sobie o nim zapomnieć i wziąć się garść. 
Udało się i wkrótce gniew zastąpił strach. I wtedy zobaczyła widły, przeżarte niemal przez rdzę i 
niezbyt nadające się na broń, lecz lepsze widły niż nic. Obaj mężczyźni tarzali się ciągle po ziemi, 
i choć Marcus nadal trzymał broń, to walka była wyrównana i nie wiadomo było, kto zwycięży. 
Duchessa chwyciła widły i krążyła z nimi wokół wałczących, bojąc się zranić Marcusa.
 I wtedy nagle drzwi stodoły otwarły się, wpuszczając do środka jaskrawe światło słońca.
 Trevor, który akurat był na górze, spojrzał przed siebie, zamrugał oślepiony i rzucił się w 
tył. Tego tylko trzeba było Marcusowi. Zrzucił go z siebie i ukląkł, unosząc broń.
 Jednak Duchessa była szybsza. Podniosła widły i z całej siły uderzyła Trevora w tył głowy 
drewnianym trzonkiem. Upadł, poruszył się jeszcze raz czy dwa, a potem legł w bezruchu. Nie 
wiedziała, czy go zabiła i nie dbała o to.
 - Marcus! - krzyknęła, przypadając do męża, nieświadoma obecności Badgera, Northa i 
Spearsa, którzy wpadli do stodoły w ślad za słońcem.
 ROZDZIAŁ 32
 Badger poklepywał ją po plecach, gdacząc jak kwoka. I choć było mu głupio, że nie potrafił 
powstrzymać się od okazania emocji, to jednak odczuwał tak olbrzymią ulgę, że miał ochotę dać 
jej wyraz, krzycząc ile sił w płucach.
 - Czekolada! - mruknął ponad jej głową, wściekły na siebie. - Boże, i pomyśleć, że temu 
sukinsynowi jakoś udało się doprawić laudanum czekoladę, którą wam posłałem. A ja jak głupiec 
poleciłem Antonii, żeby ją wam zaniosła i nawet nie przyszło mi do głowy...
 - Ale jak mu się to udało? - zapytał Marcus, poddając się oględzinom Spearsa, który badał 
właśnie otarcia na jego knykciach i siniaki na twarzy. Spoglądał przy tym na swego 
nieprzytomnego kuzyna, przy którym czuwał North.
 - Rozmawiałem z Antonią, zresztą zupełnie przypadkowo. Boże, nawet sobie nie 
wyobrażacie, jak bardzo się przestraszyłem, gdy nie zastałem was w łóżku, zwiniętych w kłębek i 
przytulonych do siebie niczym dwa ziarnka w kłosie. I nie muszę wam mówić, a pan Spears to 
potwierdzi, że omal nie oszalałem ze strachu. Okazało się, że Antonia zatrzymała się na chwilę, by 
porozmawiać z Fanny i obie bliźniaczki weszły do pokoju.
 Nie powiedział im, że Antonia wściekła się na Fanny, ponieważ ta uparła się, że sama 
zaniesie Marcusowi czekoladę. Kłóciły się i kłóciły, aż w końcu postanowiły rozstrzygnąć spór, 
rzucając monetę i właśnie w tym celu weszły do sypialni Fanny, pozostawiając czekoladę w 
korytarzu - bardzo dogodnie dla Trevora, który wyłonił się z którejś sypialni i dolał do filiżanek 
laudanum.
 - Do licha! - zaklął Marcus. - A co by było, gdyby się nie pokłóciły? Trevor mógłby 
skrzywdzić Antonię, a nawet obie bliźniaczki, może nawet je zabić, nie odczuwając przy tym 
więcej żalu, niż gdyby zabił muchę. Co znaczą dla niego dwie piętnastoletnie kuzynki? Jak ten 
przeklęty diabeł dostał się do domu?
 Nie było to takie znów trudne, więc nikt się nie odezwał, na tyle jednak przerażające, że 
Badgerowi język przysechł do podniebienia, a jego serce zabiło mocniej niż kiedy w zeszłym 
tygodniu poznał wyniki wyścigów w Ascot.
 Przesunął dłonią po plecach Duchessy, zawodząc jękliwie niczym indyk. Duchessa objęła 
się ramionami i spojrzała na niego. - Próbował nas przekonać, że byłeś z nim w zmowie.
 - Słucham, Duchesso?
 Uśmiechnęła się, słysząc gniew i obrazę w głosie Spearsa. - Oczywiście nie uwierzyliśmy 
mu ani na chwilę, ale widocznie sprawiało mu przyjemność naigrawanie się z nas.
 - Myślę, że w przyszłości też nigdy we mnie nie zwątpicie.
 - To zrozumiale. Co za niegodna myśl ze strony hrabiego i hrabiny - powiedział Spears. - 
Nie przystoi żadnemu z was. Pan Badger to człowiek jedyny w swoim rodzaju.
 - Amen - powiedział Marcus. Zerknął znów na Northa, który wrócił właśnie z kilkudniowej 
wizyty u przyjaciela z wojska. - Będzie żył, North?
 - Tak. Sądzę, że tak. Duchessa mocno mu przyłożyła, lecz puls jest silny, a serce bije równo. 
Jeżeli ci to odpowiada, zabiorę go do Darlington i dopilnuję, by znalazł się za kratkami. Mogę 
nawet wynająć strażników, by pilnowali go przez całą dobę.
 - Pojadę z tobą. Wolałbym nie spuszczać go z oka, dopóki nie znajdzie się za solidnym 
murem. Tak, strażnicy to doskonały pomysł.
 - Co się właściwie stało, milordzie? - zapytał Spears. - To znaczy, dlaczego pan Trevor 
jeszcze żyje?
 - Odebrałem mu pistolet i już miałem go zabić, lecz wtedy zdałem sobie sprawę, kim on jest. 
To mój kuzyn, Wyndham jak ja. Nie mogłem tego zrobić. Wykorzystał szansę i natychmiast się na 
mnie rzucił.
 - Wszystko w porządku, Marcusie - powiedział North. - Nie oskarżaj się. Co do mnie, to 
cieszę się, że nie masz na rękach jego krwi. Możemy się postarać, żeby deportowano go do Botany 
Bay, wspaniałego miejsca, dzikiego jak diabli. Niech tam dokona żywota. Jak go znam, należy się 
spodziewać, że doskonale poradzi sobie wśród innych przestępców, no i nie będzie już wam 
zagrażał.
 - Tak - powiedział Marcus powoli. - Botany Bay. Chyba mógłbym to zaaranżować. Nie ma 
powodu wywoływać skandalu, jeżeli da się tego uniknąć. Nawet jeżeli ciotka Wilhelmina nie 
zasługuje na nic lepszego, to James i Urszula - owszem. Nie chcę, żeby cierpieli bardziej niż to 
konieczne.
 - Zgadzam się - powiedział Badger. Duchessa także skinęła głową, a za nią North. - Czyli 
że wszyscy zgadzamy się pod tym względem. Ach, chyba powinienem dodać, że Maggie ‘po 
prostu wyszła z siebie, wrzeszczała na mnie i na Spearsa, a nawet na biednego lorda Chiltona, który 
z pewnością nie jest niczemu winien, przeklinając nas, że nie chcemy zabrać jej z sobą.
 - Cóż za przerażający obraz odmalowałeś, Badger - zauważył Marcus.
 Duchessa uśmiechnęła się słabo, a potem powiedziała: - Dzięki Bogu, już nigdy nie 
będziemy musieli mieć się przed nim na baczności. Nic ci nie grozi, Marcusie. Jesteś dla nas 
najważniejszy, no, jeśli nie dla wszystkich, to dla mnie na pewno. Och, kochany, tak bardzo się 
bałam, że on cię zabije, tak się bałam! Obiecaj mi, że nigdy już tego nie zrobisz, nigdy!
 Wysunęła się z pocieszającego uścisku Badgera i pośpieszyła prosto do męża, który 
przytulił ją mocno i trwał tak przez chwilę w milczeniu. W końcu podniósł głowę i zapytał: - Jak 
nas znaleźliście?
 - Gdy przekonałem się, że zniknęliście, odszukałem pana Spearsa i powiedziałem mu, co 
podejrzewam, a potem poszedłem do stajen. Nie sądziłem wówczas, że to musiał koniecznie być 
akurat pan Trevor, po prostu czułem, że coś tu nie gra. W stajni upewniłem się, że Birdie i Stanley 
także zniknęły. Lambkin był gotów zjeść końskie kopyta, tak bardzo się kajał, ale nie potrafił mi 
pomóc. Więc cóż, poszedłem za śladem i wytropiłem was - dodał spokojnie, jak gdyby była to 
najbardziej rozpowszechniona umiejętność na świecie.
 Marcus popatrzył na niego z niedowierzaniem. - Wytropiłeś nas? To z pewnością 
przekracza zakres twoich obowiązków. Jesteś lokajem Duchessy. I naszym kucharzem. Znasz się 
na leczeniu. A teraz co słyszę? Wytropiłeś Birdie i Stanleya.
 - Prawdę mówiąc, milordzie, nie było to takie trudne. Widzi pan, Stanley ma taką dziwną 
podkowę, założoną jeszcze przez ojca Duchessy jakieś trzy lata temu. Ta podkowa nieco 
przypomina gwiazdę. Po co mu ją przybito? Nie mam pojęcia. A zatem, jak już mówiłem, 
nietrudno było pójść waszym tropem i znaleźć was tutaj, w starej stodole McGuildy’ego. Biedny 
staruszek umarł i nie ma kto troszczyć się o jego dobytek, dlatego Trevor przywiózł was właśnie 
tutaj. Jak sobie przypominam, spędził wiele godzin, objeżdżając majątek.
 North potrząsnął głową. - Ja musiałem tylko słuchać rozkazów, Marcusie. Ci dwaj 
doskonale się wszystkim zajęli. Przepraszam, że wyjechałem. Do licha, wiedziałem przecież, że 
prędzej czy później znowu znajdziecie się w niebezpieczeństwie.
 - Ty, North, jesteś zły przede wszystkim dlatego, że nie uczestniczyłeś w odnalezieniu 
skarbu - powiedział Marcus, dając przyjacielowi kuksańca w bok.
 - Częściowo na pewno tak.
 - A jednak to, że był pan z nami, dodało nam śmiałości. Gdy jest pan zły, przybiera pan tak 
ponury i groźny wyraz twarzy, że diabeł by się przestraszył.
 Nagle od strony wrót usłyszeli głośny wrzask.
 - Aaaa! Wiedziałam, że was odnajdę! Do licha z panem, panie Spears i z panem, panie 
Badger! Wiedziałam, że was znajdziemy! Aaa, jest i lord Chilton, no cóż, do licha z panem, wasza 
wymykająca się lordowska mość! Do diabła, już po wszystkim! To nieuczciwe. Ominęła mnie cała 
zabawa.
 Duchessa spojrzała na Maggie, która ciągnęła za sobą czerwonego z zażenowania 
Sampsona, a potem zerknęła na zdumioną twarz męża. - Chyba nie spodziewałeś się - zachichotała 
- że Maggie dobrowolnie przepuści taką zabawę?
 - O, a to co znowu? Wielki Boże, ależ to pan Trevor, rozciągnięty w tej zgoła niegodnej 
dżentelmena pozycji. Co tu się stało?
 Epilog
 Był późny wieczór, wieczór ciepła, bliskości, chociaż nie wolny od zakorzenionego 
głęboko lęku i poczucia straty. Marcus, Duchessa i wszyscy ich przyjaciele, którzy - tak się złożyło 
- byli także ich służącymi, siedzieli w jadalni, ponieważ lord nalegał, by zjedli dzisiaj obiad razem, 
przynajmniej tego jednego wieczoru. Doszło do tego mimo niechęci Spearsa, a nawet jego słownie 
wyrażonej dezaprobaty.
 Matka Marcusa, niech jej będą za to dzięki, zabrała ciotkę Gweneth i bliźniaczki do swego 
saloniku, tłumacząc im, że to prywatne przyjęcie, a Marcus, jako człowiek o dziwacznych 
zachciankach, a zarazem głowa rodziny, może sobie jeść kolację, z kim tylko chce. Zmarszczyła 
brwi, gdy Fanny ośmieliła się zauważyć, że lord Chilton nie należy do służby, a mimo to został 
zaproszony.
 Gdy uśmiechnięci pomocnicy Badgera wnieśli butelkę schłodzonego szampana, Sampson, 
kamerdyner Wyndhamów od ponad piętnastu lat, mężczyzna o bystrym osądzie, pełnym rezerwy 
zachowaniu, stateczny i trzeźwo myślący, wstał, chrząknął, a potem oznajmił: - Panowie, milady, 
panie Badger i panie Spears, chciałbym coś ogłosić. Otóż Maggie pozostanie w Chase Park jako 
osobista pokojówka Duchessy. Ja także pozostanę tu jako kamerdyner.
 Przerwał, a Marcus zachmurzył się. - Taką miałem nadzieję - powiedział - chyba iż uznacie, 
że jest tu zbyt wiele bałaganu i że zbyt często dzieją się rzeczy niestosowne jak na siedzibę 
dżentelmena.
 Sampson ponownie odchrząknął. - Niezupełnie to miałem na myśli, milordzie. Prawdę 
mówiąc, chciałem powiedzieć i właśnie to mówię, że panna Maggie zgodziła się zostać panią 
Glenroyale’ową Sampson. Tak właśnie mam na imię, milordzie - dodał z pewnym zakłopotaniem.
 - Ojej! - wykrzyknęła Duchessa. Podeszła do Maggie i uścisnęła ją. - Moje gratulacje. To 
wspaniale. Sampson to bardzo miły człowiek. A ten szmaragdowy naszyjnik cudownie na tobie 
wygląda.
 Maggie roześmiała się i trzepocząc rzęsami powiedziała: - Tak, to bardzo rozsądny 
człowiek. Nie będzie wymykał się Bóg wie dokąd, aby zobaczyć, jak ci biedacy okładają się 
pięściami, walcząc na śmierć i życie, ani pił zbyt wiele piwa w tej okropnej gospodzie w Bamberly 
czy też przegrywał ostatniego grosza w jakiejś spelunce w Eglington. Tak, postanowiłam, że lepiej 
osiąść gdzieś na stałe z jakimś statecznym mężczyzną, który myśli głową, a nie... no, mniejsza z 
tym. Tak czy inaczej, postanowiłam nie wracać na scenę.
 - Sampson jest stateczny - powiedział Badger. - Myśli głową. Będzie wierny i dobrze 
zaopiekuje się Maggie. I będzie patrzył przez palce na jej flirty. Pan Spears zapewnił mnie, że pan 
Sampson jest człowiekiem ze wszech miar godnym podziwu.
 - Ja z pewnością podziwiam jego zimną krew - stwierdził North. - Byłem świadkiem, jak 
poradził sobie z bezczelnym dostawcą. Zanim odjechał, był gotów całować buty Sampsona.
 - A co ty o tym sądzisz, Duchesso? - zapytał Marcus.
 - Sądzę - powiedziała, uśmiechając się ponad olbrzymim stołem - że Sampson to 
najszczęśliwszy człowiek na świecie.
 - To bardzo miło, że pani tak mówi, Duchesso - powiedział Sampson, chrząkając po raz 
trzeci. - Ale pozwolę sobie zauważyć, że Maggie też miała szczęście. Ocaliła życie panu 
Badgerowi i patrzcie, co z tego wynikło. Będzie miała mnie za męża, a panów Spearsa i Badgera za 
przyjaciół i towarzyszy. Wszyscy potrzebujemy przyjaciół, Duchesso, wszyscy.
 - Nieźle jest mieć także męża - powiedziała Duchessa.
 - No, no - powiedziała Maggie, puszczając oko do lorda - a jego lordowska mość całkiem 
dobrze się zapowiada w tej roli, prawda, panie Spears?
 - Rzeczywiście, Maggie, rzeczywiście.
 Lord podniósł dłonie obronnym gestem i poprosił o jeszcze jedną butelkę szampana. 
Odwrócił się do lorda Chiltona, który właśnie delektował się bezą z owocami, i zapytał: - I co, 
North, czy ta atmosfera małżeńskiego szczęścia nie rozgrzała twego serca zatwardziałego 
grzesznika i nie zachęciła cię, byś także pozwolił założyć sobie kajdanki?
 North powoli przełknął ślinę i powiedział z namysłem: - Prawdę mówiąc, ta cała małżeńska 
euforia sprawia, że mam ochotę uciec do tego młyna, o którym mówiła Maggie, tam, gdzie 
mężczyźni biją się na pięści. Może pojadę tam jutro, co by oznaczało, że do południa znajdę się o 
całe pięć mil od was. Odbyłem już wizytę towarzyską i odebrałem swoją porcję rozrywki, radości i 
rodzinnej bliskości. Teraz chcę pojechać do domu, do Kornwalii i tam posmucić się w samotności, 
przytulić mój ponury nastrój do piersi, mojej i tylko mojej. Krótko mówiąc, nie zmienię się, 
pozostanę sobą, samotnym i szczęśliwym, choć pogrążonym w mrocznych myślach i żyjącym w 
odosobnieniu. Tak, wezmę psy i będę chodził z nimi po wrzosowisku, posępny i ponury, jak każdy 
porządny człowiek być powinien.
 - Zobaczymy, North, zobaczymy - powiedział Marcus i podniósł kieliszek, by wznieść 
kolejny toast. - Za odosobnienie jego lordowskiej mości - powiedział - i oby się prędko skończyło.
 - Za to, by jego lordowska mość już wkrótce przestał być tym posępnym, choć całkiem 
przystojnym kawalerem - dodała Maggie. - Szkoda, żeby marnował się pośród wrzosowisk i psów.
 - No, no - powiedziała Duchessa.
 - Pańska matka zdawała się bardzo zatroskana, milordzie - powiedział Spears. - Proszę 
wybaczyć, Duchesso, ale musimy porozmawiać o czymś innym. Przeczytałem wszystko, co udało 
mi się zdobyć na temat Botany Bay, milordzie. Mieliśmy rację, to okropne miejsce, równie dzikie i 
pierwotne, jak dżungla w dolinie Gangesu. Nikomu jak dotąd nie udało się stamtąd uciec. 
Powiedziałem to pańskiej matce, milordzie, żeby przestała trapić się panem Trevorem. 
Zapewniłem ją, że to miejsce znajduje się na końcu świata i że pełno tam jadowitych węży. 
Wyraźnie jej ulżyło. Chyba nie będzie już o tym wspominała.
 - No cóż - wtrąciła Maggie, postukując widelcem o kieliszek. - Ja też wolałabym inne 
rozwiązanie. Biedna Duchessa, tylko zdzieliła go w głowę. Mężczyznom nic się od tego nie dzieje. 
Powinna była przebić go tymi widłami. Ja wiedziałabym, co zrobić.
 - Botany Bay to nie jest przyjemne miejsce - powiedział Badger. - Zgadzam się ze 
Spearsem. Pan Trevor raczej nie będzie mógł urządzać sobie wycieczek.
 - Pomimo to dalej uważam, że byliście zbyt dobrzy dla tego potwora. Co by się takiego 
stało, gdyby zginął? Utracił prawo do życia, gdy zaczął się zachowywać jak ostatni łajdak. 
Próbował zabić Duchessę i wykończyć was oboje. I pewnie by mu się udało. A potem nawet nie 
czułby się winny.
 - Wystarczy, moja droga - powiedział Sampson uprzejmie, lecz tak stanowczo, że 
Duchessa spojrzała na niego, jakby dopiero teraz naprawdę go poznała. - Z pewnością 
wyczerpaliśmy już temat. Pan Trevor nie ucieknie z tego miejsca. Wszyscy są bezpieczni. Bez 
wątpienia masz czym zająć myśli, więc możesz darować sobie rozmyślania na temat tego 
dżentelmena, który i tak wkrótce opuści Anglię.
 Duchessa uśmiechnęła się na widok zdumionej miny Maggie. - Czy to naprawdę pan, panie 
Sampson? Pan powiedział to do mnie?
 - Tak, rzeczywiście, moja droga.
 - Patrzcie, patrzcie, ten człowiek jest w stanie mnie zadziwić! Mnie! I nawet podoba mi się 
ten przejaw stanowczości, panie Sampson, byle nie zdarzał się zbyt często. Powiedzmy, dwa razy 
na tydzień.
 - No, no - powtórzyła Duchessa, spoglądając na Marcusa, przesuwając między palcami 
swój piękny naszyjnik z pereł i uśmiechając się do niego z czułością.
 - Dwa razy na tydzień? - powiedział Marcus. - Nie, to z pewnością za mało.
 - Jego lordowska mość nie zachowuje się jak dżentelmen, gdyby mnie kto zapytał - 
powiedziała Maggie. - Przeciwnie niż pan Samp... to znaczy, mój drogi Glenroyale.
 - Niespodzianki bywają bardzo przyjemne, prawda? - powiedziała Duchessa, spoglądając 
na męża i nie przestając bawić się perłami.