PIOTR BILSKI

Krew psa

MARZEC 2003
Pamiętam dokładnie dzień, w którym spotkałem go
po raz pierwszy. Przechadzki peryferyjnymi uliczkami
ogromnej kolonii, z dala od zgiełku pracujących fabryk
nie należą do moich ulubionych zajęć, po części ze
względu na brak czasu, jednak niekiedy przyglądam się,
jak szybko rośnie Miasto. A jest to postęp
błyskawiczny, niemal geometryczny. Przemysł oparty
na eksploatacji złóż planety okazał się magnesem
przyciągającym coraz większe rzesze ludzi, którzy
wiele ryzykowali, by przybyć do „następnego Raju
zaraz po Ziemi". Mijając niewielkie skwery, z
upodobaniem oddawałem się rozmyślaniom nad ludzką
doskonałością. Tak wiele udało się już tutaj dokonać.
Od dziesięcioleci człowiek przemierzał przestrzeń
kosmiczną w poszukiwaniu nowego domu, jednak jego
działania zawsze dyktowane były agresją, instynktem
nakazującym rozszerzanie terytorium bez względu na
cenę. Miasto okazało się pierwszą kreatywną misją
ludzkości, nie związaną z niszczeniem czegokolwiek.
Wiele razy Słońce tego układu planetarnego ukazywało
się na horyzoncie i chowało za nim od czasu, gdy
pierwsi astronauci postawili stopę na powierzchni
globu. Placówka rozwinęła się znacząco i choć trwało
to grubo ponad pięćdziesiąt lat, teraz stanowiła powód
do dumy wszystkich kolonistów.
***
Chłodny wiatr delikatnie musnął moją twarz,
przypominając, iż zaczyna się chłodniejsza pora roku.
Minimalne różnice między peryhelium i aphelium oraz
kąt nachylenia osi obrotu względem płaszczyzny orbity
sprawiały, iż nie dawało się tutaj rozróżnić wiosny, lata,
zimy i jesieni. Cykl roczny obejmował jedynie dwa
okresy o niezbyt dużej różnicy temperatur wraz z
bardzo krótkimi stanami przejściowymi. Planeta nie
była duża, jedynie trzykrotnie większa od Księżyca,
dlatego poruszanie się po jej powierzchni nie stanowiło
żadnego problemu, chociaż przyjezdni, jak nazywano
gości z Ziemi, musieli przez dłuższy czas
przystosowywać się do nietypowych warunków.
Wysoko nad miastem górowała niewielkich rozmiarów
stacja tranzytowa, na której pracowało osiemdziesięciu
techników, obsługujących nadlatujące z przestrzeni
statki, dokonujących napraw i pełniących rolę
celników. Chociaż kolonia była całkowicie
samowystarczalna, przemyt nadal istniał w szczątkowej
formie i właściwie nikomu nie zależało na jego
likwidacji. Poza kilkoma drobiazgami placówka
stanowiła wzorowy model kolonii i tak określano ją w
folderach reklamowych zachęcających turystów i
potencjalnych mieszkańców do przybycia na Przystań:
„najspokojniejsze miejsce we wszechświecie". Już z
okien promów planeta wyglądała obiecująco: zielona
kula, w całości pokryta roślinnością, z widocznym
nawet z orbity, tętniącym życiem, Miastem.
PIOTR BILSKI
KREW PSA
***
Pogrążony w rozmyślaniach nie zauważyłem nawet,
iż zabrnąłem w rzadko uczęszczane rejony osady,
sąsiadujące bezpośrednio z granicznymi barierami
ochronnymi. Nigdy nie stwierdzono tu obecności
wrogich form życia, jednak przezorność cechująca
pionierów pozostała. Dzielnice na obrzeżach
charakteryzują się znacznie mniejszym poziomem
hałasu. Tutaj, z dala od wszelkiego zgiełku
cywilizacyjnego, można było usiąść w kusząco zielonej
trawie i patrzeć w dal rozciągającą się za granicami
kolonii. Las widoczny na horyzoncie mamił urokami
nieznanego, które wręcz zdawało się czekać na gości.
Jednakże, poza wybranymi oddziałami wojska, nikomu
nie wolno było zbliżać się do drzew. Właśnie
zastanawiałem się, czym podyktowany jest tak
kategoryczny i nielogiczny dla mnie zakaz, gdy
zobaczyłem Psa. Widywałem go już wcześniej,
przechadzającego się ze spuszczoną głową bez celu, nie
posiadającego domu ani właściciela. Stworzeń tych nie
było w Mieście wiele, zatem identyfikacja konkretnych
egzemplarzy nie nastręczała większej trudności. Prawdę
mówiąc, nie przepadam za tymi zwierzętami, zawsze
trochę mnie przerażały. Nie są agresywne, tylko te ich
spojrzenia wydają się niepokojące, przejmująco
głębokie i przenikliwe. Oczywiście, jako siła
pociągowa, Psy nadal spełniają swą rolę, choć trzeba
przyznać, że coraz mniejszą. Swojska nazwa tych
zupełnie obcych nam organizmów wynikała z dużego
podobieństwa zewnętrznego do ziemskich
przedstawicieli czworonogich ssaków. Z
niewyjaśnionych do chwili obecnej przyczyn żaden
przedstawiciel ziemskiej fauny nie wytrzymał na
planecie dłużej, niż kilka tygodni. Wszystkie
stworzenia umierały stadnie wkrótce po przybyciu, w
tajemniczych okolicznościach, których nikt nie potrafił
wytłumaczyć. Jedynie człowiek okazał się odporny na
tę chorobę, jakakolwiek ona była. Najdziwniejsza w
całej historii wydawała się jednak wyjątkowość Psów,
jedynego gatunku należącego do świata zwierzęcego
tego globu. Poza nimi nie odnaleziono żadnych
drapieżników czy roślinożerców. A teraz jeden z tych
dziwolągów wpatrywał się we mnie uporczywie, jakby
chciał zahipnotyzować, a może tylko wystraszyć, sam
nie wiem. Jego rozmiary wzbudzały respekt: duży, o
grubych łapach i gęstej sierści wcale nie wyglądał
KREW PSA
przyjaźnie. Nie pokazywał swoich zębów, chociaż
wyobraźnia podpowiadała, iż ma ich cały garnitur,
wyjątkowo ostrych, ułatwiających przegryzanie gardeł.
Nagle poczułem przemożną chęć oddalenia się z tego
miejsca, i to tak szybko, jak to tylko możliwe. Mój
niepokój mógłby wydać się osobie postronnej
najzupełniej niezrozumiały, lecz wówczas był tak
prawdziwy, jak wszystko; co mnie otaczało. Nie
zdążyłem jednak wykonać jednego ruchu, kiedy mój
prześladowca zaatakował. Bez obnażania kłów ani
szczekania, jak to mają w zwyczaju robić ziemskie
czworonogi. W ułamku sekundy rozpędził się i właśnie
szykował do skoku. Nie mając szans na ucieczkę,
odruchowo zasłoniłem ramionami głowę, wiedząc, że w
niczym mi to nie pomoże. Podobno w krytycznych
momentach życia czas wydaje się płynąć wolniej, film
oglądany oczami człowieka zatrzymuje się. W moim
przypadku było zupełnie inaczej, całe wydarzenie
nabrało tempa. Wyprostowane łapy, potem rozwarta
szczęka, pełna, tak jak się tego obawiałem, kłów.
Uderzenie jednak nie nastąpiło. Między mną a
napastnikiem pojawił się mężczyzna. Przejął na siebie
impet ataku i wykonał dziwaczną kombinację ruchów
ręką. Choć nie zauważyłem, aby zadał cios, zwierzę po
chwili leżało na ziemi, nie zdradzając żadnych oznak
życia. Zdziwiło mnie, że wszystko odbyło się bez
najcichszego nawet dźwięku, w mgnieniu oka, można
by powiedzieć. Zanim zdążyłem otrząsnąć się, obcy
poklepał zwierzaka po grzbiecie i podszedł do mnie.
- Nic ci nie jest?- - spytał.
Trudno o banalniejsze słowa w takiej sytuacji,
jednak nie myślałem o tym. Jakaś nuta w głosie
nieznajomego przekonała mnie, iż z pewnością nie ma
nastroju do szczeniackich odżywek. Szybko, na ile to
tylko było możliwe, zlustrowałem go. Wydawał się być
zwyczajnym mieszkańcem naszej kolonii. Nosił zieloną
kurtkę i nieco już zmatowiałe czarne spodnie. Mimo to
z jego sylwetki biła jakaś siła, zupełnie jakby otaczała
go niewidzialna aura zapewniająca niezniszczalność.
Efekt uległ spotęgowaniu, gdy spojrzałem w jego oczy.
Jasnoniebieskie, zadziwiająco młode w mniej więcej
czterdziestoletniej twarzy, a jednocześnie bardzo
smutne, jakby tląca się gdzieś w środku nadzieja
nieodwołalnie zgasła.
- Nie, wszystko w porządku - zdołałem tylko
wykrztusić, nie mogąc zrozumieć, dlaczego ręce
zaczynają mi dygotać, pomimo iż usilnie starałem się
nad nimi zapanować.
Mężczyzna, usłyszawszy moją odpowiedź,
najwyraźniej zamierzał odejść. Spojrzał jeszcze na
odzyskujące przytomność stworzenie. Pies wstał,
przelotnie spojrzał na mnie, a na widok mego
wybawiciela postawił uszy i po chwili obojętnie ruszył
przed siebie.
- Jak to zrobiłeś? - mimo szoku byłem w stanie
wyartykułować kilka słów, które kołatały się w głowie.
Zatrzymał się i nasze spojrzenia znów się spotkały.
- On bardzo cierpi - powiedział tylko i po prostu
odszedł.
***
Kilka dni po rym zdarzeniu nadal nie mogłem dojść
do siebie. To, co powiedział, sposób, w jaki się
zachowywał... Trudno było przyznać przed sobą
samym, ale ta postać miała w sobie coś niesamowitego,
coś co przyćmiło całe człowieczeństwo wraz z jego
technicznymi zdobyczami. Gdybym miał w sobie
choćby odrobinę romantyzmu bohaterów książek, które
tak lubiłem czytać, powiedziałbym, że to była magia.
Nie taka, jak w baśniach, inna, silniejsza, dająca
poczucie bezpieczeństwa w najczarniejszej godzinie.-
Dość powiedzieć, iż nie potrafiłem już zwyczajnie iść
po ulicy, by nie szukać mimowolnie tej niepozornej
postaci. Tłumy obywateli, przewijające się codziennie
po rosnącej wciąż metropolii, zadania mi nie ułatwiały.
Sądziłem, że będzie go łatwo znaleźć, gdyż zdążyłem
zauważyć coś istotnego: nieznajomy nie miał
emblematu żadnej firmy na kurtce. Nie był to, co
prawda, urzędowy nakaz, jednak na ogół wszyscy
koloniści nosili ubrania ułatwiające określenie ich
przynależności zawodowej i społecznej. Najwyraźniej
on się do tego nie stosował, pozostawało tylko pytanie,
z jakiego powodu. Wkrótce miałem się tego
dowiedzieć. Tak jak się spodziewałem, znalazłem go,
idącego niespiesznym krokiem uliczką w jednej z
biedniejszych i brudniejszych dzielnic. Jak zwykle w
przypadku szybkiego postępu, nie udało się uniknąć
kilku efektów ubocznych, a takie zbiorowiska były tego
najlepszym przykładem. Zawsze zamglone, ponure
miejsca przywodziły na myśl wiktoriański Londyn
lub... przedsionek piekła.
***
Z daleko posuniętą ostrożnością ruszyłem za nim,
obserwując, jak powoli przesuwa się do przodu, z
rękami w kieszeniach kurtki, patrząc prosto przed
siebie. Szczerze mówiąc, w ciągu kilkunastu minut
niezbyt spiesznego marszu podejmowałem kilkakrotne
próby dogonienia go i zatrzymania, lub chociaż
zawołania, by odwrócił się i ponownie zwrócił ku mnie
twarz. Jednak niepewność oraz, wstyd powiedzieć,
strach nie pozwoliły mi na to. Ciągle w pamięci miałem
obraz tego człowieka, gdy obezwładniał Psa. Trudno o
bardziej oszczędne i pewne ruchy, choć nie było w nich
siły fizycznej ani agresji. Zupełnie jakby na chwilę
stawał się niematerialny, choć wciąż widzialny. A teraz
szedł powoli, niczego nie podejrzewając. Czy możliwe
jest w ogóle zestawienie spokoju z taką determinacją?
Jak zahipnotyzowany podążałem za najbardziej
zagadkową postacią, jaką dane mi było spotkać. Coraz
gęstsza mgła opatulała nas obu, a zachmurzone niebo
tworzyło wraz z nią niesamowitą scenerię. Gdy
wychylałem się zza kolejnego zakrętu, z przerażeniem
stwierdziłem, iż cel moich poszukiwań zniknął. Nie
odszedł po prostu daleko, lecz jakby rozpłynął się w
powietrzu. Ponieważ w pobliżu nie było żadnych
MARZEC 2003
PIOTR BILSKI
zaułków ani drzwi, za którymi można było się ukryć,
przyspieszyłem kroku w nadziei na podchwycenie
tropu.
- Czy naprawdę jestem tak interesujący, aby mnie
śledzić? Ponieważ głos dobiegał zza moich pleców,
podskoczyłem.
W rozpaczliwej próbie zachowania resztek
zdrowego rozsądku usiłowałem wytłumaczyć sobie, w
jaki sposób zdołał znaleźć się za mną oraz, co
ważniejsze, skąd wiedział, kto za nim idzie.
Odwróciłem się, jednocześnie składając solenną
obietnicę, że nie krzyknę, bez względu na to, co
zobaczę. Tak jak można było oczekiwać, stał na środku
uliczki, wyprostowany, z rękami luźno zwisającymi
przy ciele. Nie poruszył się ani na milimetr, jednak
wiedziałem, iż teraz nie pozwoli mi odejść tak po
prostu.
- Ja... chciałem tylko, to znaczy... - Nie miałem
dotąd pojęcia, jak trudno w takiej sytuacji złożyć kilka
odpowiednich słów w sensowne zdanie. - Wydałeś mi
się taki...
- Inny? - Obcy uśmiechnął się nieznacznie, choć
jego twarz zdradzała raczej przygnębienie niż
rozbawienie. Podszedł nieco bliżej, a ja ponownie
poczułem się bardzo niepewnie. Starałem się jednak nie
okazywać wrażenia, jakie na mnie wywarł. Przez
chwilę stał, jakby wsłuchiwał się w dźwięki otoczenia.
Wreszcie się odezwał.
- Wcale nie masz ochoty dowiedzieć się, kim jestem
-powiedział i zanim zdołałem zaprzeczyć, bo przecież
właśnie tego chciałem się dowiedzieć, już go nie było.
Zniknął w mgnieniu oka, zostawiając mnie samego
wśród wszechogarniającej mgły. Gdy otrząsnąłem się z
osłupienia wobec zupełnie zaskakującego obrotu
sprawy, pobiegłem w stronę centrum, jednak już go nie
dostrzegłem. Przepełniony rozczarowaniem
próbowałem znaleźć sobie jakieś zajęcie, jednak w
żadnym z ulicznych klubów nie czułem się dobrze,
właściwie odpychały mnie swoją zwyczajnością.
Robiło się późno. Nie miałem wypróbowanych
przyjaciół, wiedziałem, że z nikim nie podzielę się
swoimi przeżyciami i pozostaną one moją tajemnicą.
Tym trudniej było znieść świadomość tego, że coś, co
zapowiadało się na wielką przygodę, tak nagle i
nieodwołalnie zostało zakończone.
Kolejne dni upływały pod znakiem poczucia
całkowitej beznadziejności, które zwiększała monotonia
pracy. Nie potrafiłem skupić się na niczym,
podejrzewając, iż wszystko, co robię, nie ma większego
znaczenia. Bezwiednie odbywałem długie podróże w
najciemniejsze zakamarki Miasta, wiedziony
przeczuciem, iż nieznajomy może tam być, czekając, aż
go odnajdę i udowodnię, że jestem godny poznania
prawdy.
Nic takiego się jednak nie stało.
***
Któregoś dnia z kolei trafiłem w to samo miejsce, w
którym zostałem zaatakowany przez Psa. Tak jak
poprzednio usiadłem w trawie i próbowałem przeniknąć
wzrokiem ciemną i odległą ścianę Lasu. Zaczynał mnie
intrygować coraz bardziej. Wtem mój wzrok padł na
teren oddalony o kilkanaście metrów. Trawę
przygniatało coś dużego, co wyraźnie odcinało się od
zieleni podłoża ciemnym brązem. Wstałem i
podszedłem bliżej. Na ziemi leżał Pies, ten sam,
którego spotkałem kilka dni wcześniej. Był martwy.
Pysk miał uchylony, z wnętrza widać było kilka zębów,
wcale już nie tak groźnych. Leżał na boku, z
zamkniętymi oczami, zupełnie jakby był świadomy
swego końca. Nie mogłem oderwać wzroku od zwłok
zwierzęcia, dopóki nie usłyszałem zza pleców
znajomego głosu:
- Jak sądzisz, czy długo da się żyć wśród całkiem
obcych istot, wobec wszechogarniającego szaleństwa,
bez szans na odmianę swego losu?
Stał bardzo blisko, również przypatrując się Psu. Nie
byłem pewien, czy ma na myśli siebie, czy zwierzę.
Tym razem w jego głosie wyczuwałem nutę cynizmu,
być może nawet złości. Spojrzał na mnie i rzekł:
- Szczerze mnie zadziwiasz swoim uporem. Chyba
cię nie doceniłem, jednak pierwsze wrażenie mnie nie
zawiodło. Miałem rację, uznając cię za wrażliwego
człowieka. Jako jedyny od tylu lat poznałeś, wyczułeś,
że nie należę do was. - Przekrzywił nieco głowę, a ja
zrozumiałem, że musi być dużo starszy, niż wskazuje
na to jego wygląd.
Czyżby pamiętał lata kolonizacji? Odrzuciłem tę
myśl jako całkowicie bezsensowną. Pokolenie
pierwszych zdobywców Przystani wymarło wiele lat
temu.
- Nie ukrywam, iż wiedza o twoim istnieniu
przyniosła mi nieco ulgi - zdawał się ważyć każde
słowo - i całkowicie rozumiem ciekawość, która kazała
ci szukać mnie przez tyle dni. - Zdecydowanym ruchem
storpedował moje zamiary zaprzeczenia jego słowom. -
Czy jednak masz całkowitą pewność, że chcesz
wiedzieć, czym naprawdę różnię się od ludzi?
- Nie wiem... - Jego bezpośredniość nie działała
bynajmniej ośmielająco, niemniej ze zdziwieniem
stwierdziłem, że strach całkowicie zniknął, a pozostała
jedynie przemożna chęć poznania prawdy, bo choć nie
miałem pojęcia, czego może dotyczyć, intuicja
podpowiadała mi, iż tajemnicza postać, kimkolwiek
była, mogła odsłonić mi nowy świat. Zdobyłem się na
śmiałość i wypowiedziałem brzemienne w skutkach
słowa:
- Po prostu jestem ciekaw, skąd wiesz tyle o mnie i o
Psach.
Twarz nieznajomego ponownie wykrzywił grymas
podobny do uśmiechu i z pewnością za taki bym go
uznał, gdyby nie niezmienny smutek oczu.
- Jesteś ciekaw - rzekł. - Mam szczerą nadzieję, iż
nie będziesz żałował. Jesteś pierwszą osobą, która
usłyszy to, co mam do powiedzenia. Właściwie -
uśmiechnął się i potarł ręką czoło - pewnie w ogóle nie
MARZEC 2003
KREW PSA
uwierzysz, jednak cóż szkodzi spróbować, prawda? -
Gdy pospiesznie przytaknąłem, usłyszałem jeszcze:
- Chodźmy więc!
I chwilę później szliśmy do parku niedaleko mojego
miejsca zamieszkania. Jak najdalej od Psa -
pomyślałem. Niewielu kolonistów stać było na własne,
osobne mieszkania, dlatego przeważająca większość, w
tym i ja, egzystowała w swojego rodzaju hotelach.
Dzień był spokojny, choć pochmurny i szło się nam w
miarę szybko. Nad głowami przeleciał śmigłowiec
transportowy. Gdy dotarliśmy do celu, mężczyzna
usiadł na ławce tak, aby widzieć moją twarz, oparł
brodę na ułożonych na oparciu rękach i rozpoczął swoją
opowieść.
***
Biegnąc, nie czuł już strachu. Nie miał po prostu na
to czasu, jego myśli pędziły jak szalone,
podporządkowane tylko jednej idei: uwolnić się od
ścigających. Bezwiednie zwiększył tempo, choć jego
organizm, nienawykły do wysiłku fizycznego, zaczynał
się już dopraszać o chwilę odpoczynku. Wiedział
jednak, że jeśli dopuści zmęczenie do głosu i zatrzyma
się, zginie. Jego prześladowcy nie pozwoliliby mu na
najmniejszy odruch słabości.
Z początku wszystko szło gładko, zupełnie tak jak w
filmie akcji. Bez problemu udało mu się opuścić
strzeżone mieszkanie i uniknąć miejskich patroli.
Skradając się wąskimi uliczkami, zmierzał
zdecydowanie w stronę granicy kolonii, która oferowała
mu złudne poczucie bezpieczeństwa. Będąc w połowie
drogi, usłyszał jednak syreny alarmowe i wiedział, że
nie uda mu się dostać do portu kosmicznego. Gdy
usłyszał krzyki żołnierzy przeszukujących okolicę,
zorientował się, że jedynym jego ratunkiem jest Las.
Regularny pościg rozpoczął się, gdy biegł polem w
stronę drzew.
Głosy żołnierzy stawały się coraz wyraźniejsze,
jednak nie oni stanowili największe zagrożenie. Każdy,
kto nie został uprzednio-przeszkolony, obawiałby się
Psów, a pościg odbywał się z ich udziałem. W oddali,
nad Miastem, przemknęły po niebie dwa kształty.
Śmigłowce bojowe, mieląc powietrze łopatami,
oświetlały kilkadziesiąt metrów terenu przed sobą.
Warkot silników stawał się coraz głośniejszy,
wypierając z umysłu uciekiniera wszystkie inne
dźwięki. Nie odważył się odwrócić głowy, za to zmusił
swe ciało do dodatkowego wysiłku, bo niecały kilometr
przed nim zamajaczyła na tle nocy ściana Lasu. W
normalnych warunkach nigdy nie ośmieliłby się nawet
zbliżyć do linii drzew, które skrywać mogły straszliwe
sekrety, jakich człowiek nigdy nie powinien był
oglądać, jednak w tej chwili czuł tylko, że wśród gęstej
roślinności znajdzie ocalenie. Paradoksalnie, z każdym
krokiem, z każdym przeskoczonym zagłębieniem w
ziemi czuł się silniejszy i bardziej pewny, że uda mu się
przeżyć. Nagle padł strzał i tuż obok niego trawę rozrył
pocisk karabinu. Najwidoczniej któryś z żołnierzy,
widząc, że zwierzyna wymyka się łowczym, postanowił
spróbować szczęścia. Tym razem na swoje
nieszczęście, nieskutecznie. Śmigłowce nie dotarły na
miejsce dostatecznie szybko, aby oświetlić zbiega
znikającego wśród drzew. W tym samym momencie
długa seria z broni maszynowej przeszyła powietrze
ponad jego barkiem. Jedna z kul musnęła skórę,
zostawiając po sobie niewielką ranę, której uciekający
jednak nie zauważył. Wciąż pędził na oślep, nie
zwracając uwagi na gałęzie smagające twarz i
egzotyczne krzewy, chwytające za kończyny. Wreszcie
potknął się o korzeń wystający ponad powierzchnię
ziemi, przewrócił i potoczył po zboczu dość płytkiego
jaru, by wylądować pośrodku kępy krzaków. Ostatkiem
sił wpełzł w największą gęstwinę i czekał na dalszy
rozwój wypadków. Ku swemu przerażeniu usłyszał
nadchodzących żołnierzy, prowadzonych przez jak
zwykle niezawodne czworonogi. Wkrótce zobaczył
oddział, który niespiesznie przesuwał się tyralierą w
jego kierunku. Serce uciekiniera na chwilę zamarło,
przeczuwał już niemal pewną śmierć. Kombinezon, jaki
miał na sobie, pochłaniał ciepło w wystarczającym
stopniu, by uczynić przeszukiwanie przestrzeni za
pomocą noktowizorów nieskutecznym, jednak Psów nie
miał szans oszukać w ten sposób. W całkowitej
ciemności, słuchając okrzyków żołnierzy, przywierał do
ziemi, spodziewając się najgorszego. Serce,
nieposłuszne rozkazom płynącym z mózgu, wciąż
przyspieszało, jakby chcąc za chwilę wyskoczyć z ciała,
któremu służyło. Wreszcie zdobył się na nieznaczne
podniesienie głowy, by spojrzeć w otaczający go mrok.
W tym samym momencie nienawistna ręka strachu
ponownie zacisnęła się na jego gardle - spojrzał prosto
w połyskujące oczy Psa wpatrującego się weń z
odległości kilkunastu metrów. Zdążył tylko pomyśleć,
że to już koniec, wszelkie wysiłki okazały się
daremne... Opuścił głowę, przygotowując się na
spotkanie prześladowców, którym zwierzę musiało
wskazać drogę. Nagle wszystko odpłynęło i straciło na
znaczeniu, cały trud fizyczny i poprzedzające go
wydarzenia. Gdyby nie wyczerpanie, usiadłby i
głośnym śmiechem oznajmił ludziom, gdzie jest. Krew
pulsująca w uszach na pewien czas przyćmiła wszystkie
inne dźwięki, jednocześnie przynosząc ulgę. Pomimo
tego, wraz z upływającymi sekundami, nic się' nie
działo, nie poczuł bólu pocisków przeszywających ciało
ani kolby karabinu łamiącej kości. Choć miał
stuprocentową pewność, że został odkryty, gdy
ponownie podniósł wzrok, nie widział już żadnego
żywego stworzenia, a odgłosy pościgu, miast zbliżać,
oddalały się. Odczekał jeszcze kilka chwil, nim
odważył się podnieść z gęstwiny, oszołomiony nieco
niespodziewanym dla siebie rozwojem sytuacji. Na
razie nie był w stanie trzeźwo i logicznie rozważyć
swego położenia. Chociaż znajdował się w obcym i
nieprzyjaznym, jak zakładał, dla siebie środowisku,
zmylenie prześladowców nadal stanowiło zagadkę.
Całkowita cisza, jaka wkrótce nastąpiła, upewniła go, iż
MARZEC 2003
PIOTR BILSKI
od strony żołnierzy nie grozi mu już żadne
niebezpieczeństwo.
Spróbował postąpić kilka kroków na oślep, jednak
roślinność nie wyglądała na gotową do współpracy.
Znienacka pojawił się niemal zabobonny strach przed
nieznanym, które czaiło się za najbliższymi drzewami.
Las swoją egzotyką porażał ludzi jakimś
niewytłumaczalnym lękiem, jakby miał dość siły, by
ujawnić ich wszelkie niedoskonałości. Chociaż nie
dostrzegł niczego podejrzanego, mimowolnie czuł
czyjąś niemą obecność wypełniającą otoczenie. Nie
mając żadnego pomysłu, postanowił przeczekać do
rana, kiedy to, jak sądził, światło słoneczne pomogłoby
w obraniu sensownego kierunku marszu, a przede
wszystkim przegoniłoby czyhające dookoła potwory. Z
całą pewnością zrobiło mu się zimno i nieprzyjemnie. O
tym, że nie może wrócić do Miasta, wiedział od
momentu rozpoczęcia pościgu. Zmęczony i przerażony
podczołgał się do najbliższego drzewa. Ułożył się pod
nim, wciąż łowiąc uchem choćby najlżejszy szmer w
swoim sąsiedztwie. Nieliczne gwiazdy, widoczne
poprzez gałęzie mrugały znacząco, jakby drwiąc z
samotnej istoty ludzkiej, która bez swoich technologii i
gadżetów stawała się całkowicie bezbronna wobec
wiecznej natury: Wkrótce ciężar powiek okazał się zbyt
duży, aby można je było powstrzymać przed okryciem
zmęczonych oczu i człowiek, trochę wbrew sobie,
zapadł w sen. Daniel, uciekinier z Miasta, był
uratowany.
***
Noc dłużyła się, jak nigdy przedtem. Budzony przez
szelest liści, które z kolei niepokoił wiatr, nie zaznał
spokoju do wschodu słońca. Gdy rozejrzał się po
okolicy w świetle dnia, niewytłumaczalny lęk, choć w
takich okolicznościach zrozumiały, znikł. Puszcza do
złudzenia przypominała ziemskie lasy, pozbawiona
jednak była różnorodności zwierząt w jakiejkolwiek
postaci. Drzewa stały gęsto wokół niego, wysokie i
wyniosłe, jakby demonstrując swoją potęgę. Wokół
nich nie brakowało mniejszych krzewów. Najbardziej
uderzająca w tym środowisku okazała się
wszechobecna cisza, nie przerywana odgłosami życia.
Przekonał się zatem, iż w nocy nie uległ omamom
słuchowym spowodowanym zmęczeniem. Ostrożnie
wstał i spróbował wybrać sensowny kierunek marszu.
Nie został przeszkolony w zakresie przebywania w
terenie zalesionym, nie miał zatem nawet pojęcia, skąd
przyszedł. Właściwie wszystko wyglądało tak samo i
po upływie kilku minut zdecydowany był obrać
dowolną trasę, byle tylko móc przestać myśleć o swym
beznadziejnym położeniu.
- Nie radzę iść w tamtą stroną, strasznie dużo
kłujących krzewów.
Lodowaty sztylet strachu przeszył jego ciało w
momencie, gdy obracał się za siebie. Głos nie dochodził
z żadnego konkretnego kierunku. Na niewielkim
pagórku, nieco powyżej linii krzaków, siedział Pies.
Był to raczej średni okaz o jasnobrązowej sierści.
Gdyby stanął na tylnych łapach, prawdopodobnie
osiągnąłby wysokość niemal stu siedemdziesięciu
centymetrów. Pomimo iż pysk zwierzęcia pozostawał
nieruchomy, w głowie człowieka co chwilę pojawiały
się zrozumiałe wyrazy.
- Nie musisz się bać - podjęło szybko stworzenie,
jakby w obawie, że człowiek do którego mówi, straci
przytomność lub zacznie uciekać. I miało wiele racji.
- Nie zrobią ci krzywdy. - Pies przechylił nieco łeb
na bok, przyglądając się intruzowi. - Wiedzieliśmy, że
nadchodzisz, jednak postanowiliśmy pozwolić ci spać
do rana. Będąc wypoczętym, szybciej się myśli, czyż
nie? - cichutko zachichotał.
Daniel niewątpliwie był pod wrażeniem tego, co
usłyszał. Przede wszystkim niepokoiła go liczba
mnoga, jakiej użył Pies. Jak dotąd nie udało mu się
wypatrzyć w pobliżu nikogo więcej. Stwór machnął
przednią łapą, jakby odganiał od siebie owada i dodał:
- Właściwie to nie radzę ci iść samemu gdziekolwiek.
Chyba najrozsądniej zrobisz, jeśli udasz się ze mną.
Pomimo iż przywyknął już do widoku zwierzęcia,
nadal nie mógł oswoić się z nową dla siebie sytuacją.
Największym lękiem napawał go naturalnie fakt, iż Pies
posługiwał się całkiem biegle jego, ludzkim, językiem,
prawdopodobnie telepatycznie, bowiem ani razu
podczas swego wywodu nie otworzył pyska, choć z
drugiej strony nie pozostawiał wątpliwości, iż jest
autorem myśli pojawiających się w umyśle człowieka.
Od kiedy tylko ludzie zaznaczyli swą obecność na
planecie, czuli swego rodzaju obawę przed tymi
stworzeniami, choć przecież nie różniły się one
znacząco od ziemskich czworonogów, przynajmniej od
strony fizycznej. Mimo to tylko nieliczni
przedstawiciele wojska rozpoczęli długotrwały proces
asymilacji zwierząt w ludzkim, technologicznym
środowisku. Wszystkie obawy i niewyjaśnione lęki
kumulowały się w tej chwili w istocie ludzkiej, która z
trudem zdołała wydobyć z siebie kilka słów
składających się w pytanie:
- Dokąd pójdziemy? Przecież dookoła jest Las.
Pies nie zmienił pozycji, w ogóle sprawiał wrażenie,
jakby przebieg tej rozmowy już znał i teraz tylko
odtwarzał w odpowiednich momentach swoje kwestie.
Bardzo prawdopodobne, skonstatował Daniel, że znał
jego myśli, co dawałoby mu naprawdę dużą przewagę.
- Jeśli się nie mylę, nie masz zbyt dużego wyboru.
Możesz iść sam, żaden z nas cię nie zatrzyma.
Zachęcałbym jednak skorzystać z naszej gościnności.
- Naszej, to znaczy czyjej? - podchwycił Daniel.
- Chodź ze mną a przekonasz się na własne oczy -
odparł Pies.
Choć wcześniejsza propozycja zdawała się
pozostawiać jakąś alternatywę, zwierzę wstało i nie
oglądając się za siebie powoli potruchtało w stronę
znacznego skupiska drzew. Człowiek po chwili
namysłu podniósł się z ziemi i pobiegł za swym nowym
przewodnikiem. Hałas, jaki czynił, depcząc gałęzie
delikatniejszych krzewów, najwyraźniej drażnił Psa,
MARZEC 2003
KREW PSA
który starał się jednak nie dać tego po sobie poznać.
Przyjrzawszy mu się bliżej, Daniel doszedł do wniosku,
iż musi to być młody osobnik; świadczyła o tym
lekkość, z jaką się poruszał, a także okazałe mięśnie
drgające pod ledwo widoczną skórą. Jednocześnie sam
poczuł się wyjątkowo niezdarny i ociężały. Idąc tak,
przedstawiciele obcych sobie ras, nie zamienili więcej
ani słowa, choć prowadzony w nieznane z pewnością
chciał zadać wiele pytań. Na razie jednak nie czuł się
zbyt pewnie i uznał, iż bezpieczniej będzie poczekać, aż
przewodnik odezwie się pierwszy.
Analizując w myślach słowa Psa, zastanawiał się,
jak liczna populacja czworonogów zamieszkuje glob,
pokryty w znacznej części nieprzeniknioną puszczą.
Ponownie złapał się na tym, że szuka jakichkolwiek
śladów aktywności innych stworzeń, jednak dookoła
panowała cisza, przerywana odgłosami jego szybkich
kroków. Pies poruszał się bezgłośnie, czasami tylko
ocierając o bardziej rozłożyste krzewy. Znajdował się
przecież we własnym środowisku. Idąc w głąb puszczy,
która z każdym krokiem stawała się bardziej posępna i
nieprzyjazna, można było zauważyć dość interesujące
zjawisko. Wszystkie bez wyjątku drzewa stanowiły
permutację tego samego gatunku, przypominającego
nieco sosnę, lecz nie dysponującego zbyt dużą ilością
igieł. U stóp drzew rozprzestrzeniały swe
wszędobylskie macki zielone mchy, pokrywając całe
niemal podłoże i czyniąc stąpanie po nim czynnością
bardzo przyjemną. Oprócz tych dwóch gatunków roślin
czasami przebijały się przez monotonię zieleni
niewielkie czerwone kwiaty o prostych łodygach i
niesłychanie delikatnych kształtach. Najczęściej
pojawiały się wokół grubych korzeni, jakby chciały
ochronić je przed toporem drwala. Ponieważ nie szli
szczególnie szybko, Daniel zdołał zbliżyć się do kępy
takich kwiatów i dotknąć jednego z nich. Był wilgotny.
Pomimo iż nie minęli żadnego źródła wody (a zdjęcia
satelitarne wykryły tylko kilka zbiorników, które można
byłoby uznać za jeziora), żaden z przedstawicieli
tutejszej fauny nie wyglądał na spragnionego cieczy,
kiedy je chwytano i oswajano, traktowały wodę jako
coś oczywistego, czego nigdy im nie brakowało. Co
więcej, powietrze przesycone było wilgocią, która
czasem utrudniała nieco oddychanie. Pomimo tak
niepewnych wrażeń, Daniel zauważył ze zdziwieniem,
iż terytoria, przez które się przedzierali, wcale nie
przedstawiały się już złowrogo. Z zewnątrz Las
wydawał się dużo bardziej nieprzyjemny. W pewnym
momencie Pies zatrzymał się i obrócił w stronę swego
towarzysza.
- Wytrzymaj jeszcze chwilę. - Najwyraźniej wyczuł
jego zmęczenie. - Niedługo będziemy na miejscu.
Rzeczywiście, choć w ciągu kilku następnych minut
wędrówki krajobraz nie zmienił się ani trochę,
niepokojąc tylko jednostajnym półmrokiem i
tajemniczymi gęstwinami, wkrótce zwierzę zatrzymało
się na niewielkim wzniesieniu i usiadło wyprostowane,
jakby rozpoczynając medytację. Jego kompan, nie
wiedząc, co zrobić ani jak się zachować, przystanął
obok i rozejrzawszy się dookoła, postanowił przerwać
ciszę:
- Czy to jakieś szczególne miejsce? Nie chciałbym
być nieuprzejmy, jednak od wczoraj nie miałem nic w
ustach i może...
Organizm przyzwyczajony do wygód najwyraźniej
dawał o sobie znać na jeden z przykrzejszych
sposobów. W tym momencie Daniel zorientował się, że
powiedział coś niestosownego, przynajmniej we
własnym odczuciu.
Pies nawet się nie poruszył, w głowie człowieka
pojawiły się jednak dwa słowa: „Już idą".
***
Zaskoczony i zdezorientowany tą prostą
wiadomością, wypowiedzianą z wyraźnym
namaszczeniem, powtórnie omiótł wzrokiem okolicę.
Początkowo nie zauważył niczego szczególnego, po
chwili jednak jego serce poczęło mocniej bić, gdy
pierwszy czworonóg wyłonił się praktycznie znikąd
niecałe dwadzieścia metrów przed nim. Tuż obok
zmaterializował się drugi a nieco po lewej, kolejny.
Gdy zdołał oderwać oczy od zwierząt, szybko
zauważył, że otoczony jest przez gromadę co najmniej
kilkudziesięciu istot. Wszystkie one bardzo powoli,
jednak zdecydowanie, zbliżały się w nieznośnej ciszy,
której nie przerywał odgłos ich miękkich łap
stąpających po mchu. Z początku miał ochotę rzucić się
do desperackiej ucieczki, powstrzymały go resztki
rozsądku. Nie wydostałby się z Lasu i umarł z głodu,
pozbawiony jakiejkolwiek pomocy. Ponadto w oczach
zwierząt nie zauważył groźby ani złości, pozostawały
całkowicie łagodne, a ostre, jak miał wszelkie podstawy
przypuszczać, kły nie ukazywały się spod podwiniętych
warg. Właściwie można by powiedzieć, iż w ich
zachowaniu przebijała bardziej ciekawość niż
cokolwiek innego. Powstrzymawszy niepokój, zdobył
się na wstępną ocenę tych stworzeń. Miały różne
wielkości oraz kolor sierści, ale z wszystkich spojrzeń
biła trudna do określenia łagodność i, na ile był to w
stanie określić, dobroć. Przyłapał się na mimowolnym
porównywaniu tych czworonogów bardziej do ludzi niż
ziemskich psów. Nigdy wcześniej nie widział tylu
osobników naraz, w dodatku tak różnorodnych
względem ubarwienia. Niektóre budziły respekt
rozmiarami okazałych dobermanów, inne przypominały
raczej wilki, nie przekraczając metra długości. Przestał
się odruchowo cofać i stanął wyprostowany naprzeciw
dużego egzemplarza o jasnoszarym owłosieniu. Ten
spokojnie, nie wykonując żadnych ruchów, wpatrywał
się w uciekiniera, jakby znał go bardzo dobrze i
wiedział doskonale, czego można się po nim
spodziewać. Psy schodziły się jeszcze przez chwilę,
Daniel patrzył na nie z wysoka i nie potrafił oprzeć się
wrażeniu, że uczestniczy w spektaklu reżyserowanym
przez kogoś zupełnie innego. Gdy czworonogów było
kilka setek, usłyszał w umyśle spokojny, niemal
przyjazny głos, brzmiący jak głos starego znajomego:
MARZEC 2003
PIOTR BILSKI
- Zostaliśmy ostrzeżeni, że przybędziesz -
prawdopodobnie mówił jasnoszary, najwidoczniej
przywódca grupy. Po dokładniejszym przyjrzeniu
wydawał się starszy i bardziej majestatyczny od
pozostałych, choć z drugiej strony mogło być to tylko
złudzenie. - Wyglądasz dokładnie tak, jak zostałeś
opisany.
Choć w tym stwierdzeniu nie było drwiny,
przypomniał sobie badawcze, przenikliwe spojrzenie
ścigającego go wczoraj Psa.
- Ponieważ znalazłeś się w sytuacji bez wyjścia,
zapewne szybko przyjmiesz naszą propozycję, jednak
chcemy, abyś wiedział, iż zawsze, w każdych warunkach
masz możliwość wyboru. - Na ostatnie słowo został
położony szczególny nacisk. - Wydajesz się
odpowiednim kandydatem na udostępnienie miejsca w
naszej przestrzeni życiowej. - Dziwna i nieco zabawna
składnia miała wkrótce nabrać zupełnie innego
znaczenia. - Jeśli zatem podejmiesz taką decyzję,
będziesz współistnieć z nami, żyjąc w tym Lesie - tu
nastąpiła krótka pauza - choć nie jest on tym, czym się
wydaje.
Ostatnie, brzmiące jak zagadka, słowa wprawiły
człowieka w prawdziwe zakłopotanie. Psy musiały to
wyczuć, bowiem usłyszał w głowie:
- Wiemy, jak wiele pytań chciałbyś teraz zadać,
mogę ci jednak obiecać, iż na wszystkie, wcześniej czy
później, znajdziesz odpowiedź. To nieuniknione,
podobnie jak los każdego z nas.
***
Trudno opisać ciszę, jaka pojawiła się w umyśle
uciekiniera, gdy zorientował się, iż oto zakończyło się
powitanie i nadeszła jego kolej na wykonanie ruchu.
Nie myślał teraz jednak racjonalnie, nie rozważał
wszystkich za i przeciw. Jeżeli kiedykolwiek istniał w
nim strateg, gracz szachowy, który analizuje
konsekwencje swoich hipotetycznych posunięć, 'teraz z
całą pewnością zniknął. Rozejrzał się tylko dookoła, by
ogarnąć zwrócone ku niemu twarze (nawet mimowolnie
nie mógłby już użyć określenia „pysk" lub mu
podobnego) i poznał swą odpowiedź. W tym samym
momencie najwyraźniej dotarła ona do Psów, bowiem
przywódca podjął:
- Niech tak będzie. Od dziś staniesz się więc jednym
z pełnoprawnych bytów Lasu. Ponieważ dzielą nas
liczne, jak na razie, różnice, otrzymasz opiekuna, który
pokaże ci, jak przystosować się do nowych warunków.
Zdaję sobie sprawę z tego, jakie to musi być trudne,
wiedz jednak, że dołożymy wszelkich starań, aby
ułatwić twoje zadanie. Nie mamy imion, choć każdy z
nas jest różny, dlatego możesz swemu nowemu
towarzyszowi je nadać.
To było wszystko, stworzenia jak na komendę
odwróciły się i powoli poczęły znikać wśród drzew.
Ani jedno nie odwróciło się za siebie. Ponownie w
głowie pojawił się tłum pytań, na które jednak nikt nie
mógł odpowiedzieć. Już chciał ruszyć w którąkolwiek
stronę, gdy zauważył, że Pies, który go tu przywiódł,
nadal przy nim siedział. Leniwie zmrużył oczy i położył
pysk na łapach, jakby wypoczywając.
- Jakie imię chcesz mi nadać? - zadźwięczał jego
ciepły głos, w którym dało się usłyszeć żartobliwe
zabarwienie. Nie wiedząc, co powiedzieć, Daniel
przyjrzał się mu dokładniej i dostrzegł niewielką białą
plamkę na jasnobrązowej sierści, w okolicach
podbrzusza. Uśmiechnął się z zadowoleniem.
- Chodźmy, Ciapek - powiedział.
Nie upłynęła nawet minuta, gdy obydwie postacie
tak, zdawałoby się, odmienne, ludzka i psia, zgodnie i
w ciszy zniknęły wśród drzew.
***
Kilka następnych dni stanowiło całkowicie nowy
rozdział w życiu uciekiniera. Szybko zrozumiał, że
świat, który niedawno opuścił, zamknął za nim swe
podwoje, a powrót nie będzie możliwy. Właściwie nie
czuł z tego powodu żalu, uczucie alienacji, jakie
pogłębiało się wśród ludzi, teraz stopniowo zanikało.
Sytuacja nie wyglądała przecież tragicznie -
nieoczekiwanie dla siebie stwierdził, że istoty, które
powitały go w leśnej głuszy zaczyna traktować jako
swych towarzyszy, a sam Las nie wydaje się już taki
dziwny ani straszny. Psy zdawały się rozumieć
wszystkie jego myśli i potrzeby, bowiem Ciapek sobie
tylko znanym sposobem odgadywał, czego mu akurat
brakuje. Tego samego dnia, w którym się poznali,
podszedł doń, zamerdał ogonem (dlaczego tylko on to
robił, miało wyjaśnić się później) i sformułował jasną,
prostą, a jednocześnie elementarnie oczywistą myśl:
- Jeśli się nie mylę, jesteś głodny. - Nie czekając na
potwierdzenie, które i tak musiało nastąpić,
kontynuował: -Chodź ze mną, pokażę ci, co możesz jeść.
Słowa te od razu skojarzyły się człowiekowi z
polowaniem z włócznią w ręku, pogonią za
przerażonymi czworonogami i ohydnym, choć
jednocześnie intrygującym smakiem świeżej krwi.
Rzeczywistość okazała się jednak nieco odmienna i
poczuł pewien rodzaj wstydu, widząc jadalne rośliny,
które wskazywał mu Pies.
- Nie wiem, kto mógłby się tym najeść - stwierdził
nieco zawiedziony. Istotnie, nie wyglądały one okazale,
można nawet powiedzieć, iż w jakiś sposób odpychały
lepkimi, dużymi liśćmi bez owoców.
- Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli -
odparł wesoło Pies, a człowiek widział już, że jego
umysł stanowi dla tych stworzeń otwartą księgę. Gdy
po kilku chwilach wahania Daniel przemógł się, urwał
kawałek łodygi i włożył go do ust, stwierdził, że jest
całkiem znośna w smaku. W dodatku, pomimo iż nie
zapełnił żołądka nawet w połowie, poczuł się syty.
Wiele podobnych, mniejszych lub większych zdziwień,
miało go jeszcze spotkać w przyszłości. Tymczasem
wraz ze swym przewodnikiem poznawał okoliczne
obszary Lasu. Poszczególne gatunki roślin nie
wypełniały całych dostępnych im przestrzeni, ścierając
MARZEC 2003
KREW PSA
się z konkurentami, lecz pozostawały na swoich
terytoriach, zupełnie jakby zostały pogrupowane. Sami
gospodarze pozornie nie zwracali na niego uwagi,
zajęci swymi tajemniczymi i całkowicie mu obcymi
sprawami. Często jednak widywał ich pomiędzy
kępami krzewów, bezszelestnie sunących przed siebie,
zupełnie jakby byli zbudowani nie z materii, lecz
ulotnej substancji, rozpływającej się w powietrzu przy
pierwszym poważnym podmuchu wiosennego wiatru.
Nieraz spoglądali na niego bez zaciekawienia, ot, po
prostu, by sprawdzić, czy nadal jest wśród nich. Intuicja
podpowiadała mu, iż wiedzą znacznie więcej, niż
mogłoby się wydawać, a przede wszystkim więcej, niż
on sam chciałby zdradzić. Przenikliwy wzrok
czworonogów zdawał się mówić bardzo wiele i choć
nie potrafił nazwać dokładnie tego uczucia, odnosił
wrażenie, iż jest ustawicznie, lecz dyskretnie
obserwowany przez całą zbiorowość. Co dziwniejsze,
Ciapek, choć właściwie nie odstępował go na krok, nie
potęgował tego wrażenia. Kolejne godziny spędzane
razem sprawiały, iż zaczynał przywiązywać się do
swego towarzysza i bez zastrzeżeń akceptować jego
obecność. Chociaż wciąż stawiał samemu sobie wiele
pytań, na razie przyjmował za rozsądniejsze poczekać z
nimi na odpowiednią chwilę.
***
Tymczasem z zainteresowaniem obserwował
otoczenie wokół siebie i ze zdziwieniem stwierdził, iż
choć nie odbywają formalnej wędrówki w konkretnym
kierunku, nie przebywali jeszcze dwukrotnie w tym
samym miejscu. Las, choć pusty, z całą pewnością nie
był jednolity. Dawało się tu zauważyć znaczne różnice
pomiędzy poszczególnymi obszarami. Jedne wypełniały
duże, wysokie drzewa o krótkich, lecz szerokich
liściach i rozrastający się przy ziemi, przyjemny w
dotyku mech. Stanowiły zupełne przeciwieństwo
odpowiedników sosen, które jako jedyne były widoczne
z Miasta. Zupełnie, jakby Las najlepsze trzymał dla
swoich mieszkańców - pomyślał Daniel. Inne tereny
zawierały całe pola krzewów, które obficie oświetlane
przez żółte słońce bujnie pięły się po korzeniach
sąsiadów na boki. Mijali zakątki tak ciemne, że
przebywając w nich należało przyzwyczajać oczy do
mroku, bywało także, iż trafiali na całkiem duże polany,
po których biegały mniejsze Psy, bawiąc się ze sobą.
Daniel nie mógł przestać patrzeć na pełne życia
zachowanie maluchów. Bez przerwy w ruchu, w
radosnym tańcu, starając się złapać przeciwnika za
ucho.
Chociaż przebywał w Lesie kilka dobrych dni, nie
przeprowadził choćby jednej dłuższej rozmowy ze
swym przewodnikiem ani z żadnym innym
mieszkańcem. W duchu musiał przyznać, iż jest zbyt
onieśmielony, aby rozpocząć konwersację pierwszym
pytaniem, których tyle miał w zanadrzu. Pies z całą
pewnością wyczuwał rozterki trapiące Daniela, bowiem
pojawiał się w jego umyśle tylko wtedy, kiedy
zachodziła absolutna konieczność. Zbyt wiele rzeczy
okazało się niezrozumiałymi, by nie powiedzieć:
magicznymi.
Każdego ranka budził się po to, by stwierdzić, iż ma
na sobie zupełnie nowe ubranie. Kroje i kolory zdawały
się być przypadkowe, jednak nie powtarzały się, a poza
tym łączyła je jedna cecha: wszystkie były dość proste i
funkcjonalne. Nie przypominały wojskowych
mundurów polowych, chociaż wśród zieleni także nie
rzucały się w oczy. Przechodził nad tym do porządku
dziennego, choć Ciapek zawsze siedział przy nim,
jakby czekał na pytanie. Wkrótce milczenie zostało
jednak przerwane, do tego przez Psa. Kiedy szli w
stronę jednego z licznych strumieni przecinających
puszczę, odezwał się nagle:
- Danielu, nie mam prawa wymuszać na tobie
odpowiedzi, jednak może byłbyś skłonny wytłumaczyć
mi... Właściwie nie rozumiemy chyba, dlaczego
uciekałeś i byłeś ścigany?
Zapytany z niejakim zdziwieniem spojrzał w oczy
towarzysza, by stwierdzić, iż nie ma w nich wyrzutu ani
oskarżenia, tylko czysta ciekawość i oczekiwanie. Po
krótkim czasie odpowiedział na głos, choć wiedział, że
nie jest to konieczne.
- Domyślam się, że interesują cię raczej motywy
tego, co zrobiłem, bo jeśli poznałeś moje imię, na
pewno znasz także przebieg wydarzeń i bezpośrednie
przyczyny mojej ucieczki nie są dla ciebie tajemnicą.
W oczach Psa pojawiło się częściowe zrozumienie,
przerwał jednak, by zadać kolejne pytanie:
- Czym jest herezja? W jaki sposób wiąże się z
istnieniem, które nazywacie Bogiem?
Daniel spojrzał niepewnie na Psa, który wyglądał na
naprawdę zaciekawionego.
- Czyżbyście nie znali pojęcia najwyższej istoty,
poprzez czczenie której udowadnialibyście samym
sobie własne znaczenie?
Ciapek szybko pojął, o co mu chodziło, jednak
zaskoczył rozmówcę kolejnym stwierdzeniem:
- My nie jesteśmy samotni i nie potrzebujemy
utwierdzać się w przekonaniu, że nasze życie jest
logicznie uzasadnione. Nigdy też nie odebralibyśmy
życia w imię idei, która w istocie jest nam obca.
- Nasi kapłani twierdzą, że ofiary są konieczne, bo
przypominają o miejscu ludzi w hierarchii ważności, na
początku której stoi On.
Pies usiadł, przekrzywiając łeb.
- Przecież sam w to nie wierzysz, w przeciwnym
wypadku nie byłoby cię tutaj, razem z nami.
Daniel stał chwilę zszokowany bezpośredniością
towarzysza, przypomniał sobie jednak własny strach
podczas ucieczki i zyskał nieco pewności, iż odmowa
udziału w religijnym obrzędzie nie była jednak błędem.
- Dlaczego służyłeś istocie, której trwanie wypełnia
zabieranie życia innym? - zapytał szybko i
nieoczekiwanie Ciapek, przystając.
W jego głosie tym razem dał się słyszeć pewien
nacisk. Daniel również zatrzymał się zdziwiony.
MARZEC 2003
PIOTR BILSKI
- Jak możesz mówić, że jest zły? Przecież wypełnia
Go dobro, litość, to On stworzył świat, dzięki któremu
wszyscy istniejemy!
- Ktoś, kto żąda takiej ofiary, nie może być dobry -
stwierdził lakonicznie Pies, a jego towarzysz nagle zdał
sobie sprawę, iż myśli podobnie, choć kłóci się to
kategorycznie z prawdami, jakie wpojono mu w domu,
na Ziemi. Przypomniał sobie własne mieszkanie, małe,
ciche, na peryferiach wielkiego miasta w Europie i
nagle poczuł się bardzo samotny, wśród tych
przyjaznych, lecz nienaturalnie wszechwiedzących
stworzeń, które mimo wszystko były mu przecież obce.
Zatęsknił do towarzystwa ludzi, jakichkolwiek. Chciał z
nimi odejść, rozmawiać o banalnych i prostych
rzeczach, teraz urastających niemal do miana symbolu.
Nie czuć tej badawczej obecności w swojej głowie i nie
odpowiadać na pytania, które z taką wprawą zachwiały
jego światopoglądem. Stworzenie musiało wszystko to
wiedzieć, bowiem natychmiast spuściło łeb.
- Przepraszam, za wcześnie na kwestie tak dla ciebie
istotne i fundamentalne. - Pomachał pojednawczo
ogonem. - Dużo myślisz o swoim domu. Twoje uczucia
wobec niego zdradzają, że to miejsce jest ci bardzo
bliskie i tęsknisz za nim. - Pewność zabrzmiała w głosie
Ciapka - Dlaczego zatem je porzuciłeś, wybierając
wspólny los z ludźmi, z którymi nie zgadzasz się w
podstawowych kwestiach?
- Niczego nie da się przed tobą ukryć, co? - Daniel
zaśmiał się nerwowo. - To dość złożony problem.
Chyba głównym czynnikiem była chęć wzięcia udziału
w przygodzie, poznania nowego świata, stania się
częścią czegoś większego... - Rozmarzony spojrzał w
niebo. - Właściwie nie oczekiwałem wiele, ale chyba
żadna z moich" nadziei się nie urzeczywistniła.
Społeczność, w jakiej przyszło mi żyć, okazała się zbyt
prymitywna, podporządkowana władzy wojska.
- To żołnierze cię ścigali. Są niezwykle
zdeterminowani. W przyszłości mogą okazać się bardzo
groźni.
- Wiem, dlatego nie powinniście przebywać tak
blisko Miasta. Będą was wyłapywać i oswajać. - W tym
momencie przerwał i spojrzał na Psa. - Dlaczego nigdy
nie okazaliście ludziom swej inteligencji?
- Nie można nawiązać kontaktu z istotą, która wcale
tego nie chce i za wszelką cenę zamierza go
uniemożliwić lub przynajmniej opóźnić. Jesteście zbyt
pewni siebie jako gatunek, by dopuścić do głosu
stworzenia, które nazywacie zwierzętami, w dodatku, co
sam wiesz, traktując je na zasadzie narzędzi w swych
rękach. Dzięki przypadkowi lub przeznaczeniu
pojawiłeś się ty, posiadając umysł otwarty na tyle, że
udało nam się do ciebie dotrzeć. Nie możemy jeszcze
odsłonić swej prawdziwej natury, jednak przynajmniej
już wymieniamy opinie, czyż nie?
Człowiek ze zdziwieniem stwierdził, że jego
rozmówca znów macha ogonem, jakby w
przyjacielskim geście pojednania, nie to jednak
przykuło jego uwagę. Zza drzew wyłoniło się kilka
innych stworzeń i Daniel po raz pierwszy poczuł, że
wzbudza prawdziwe zainteresowanie. Nie stanowi już
ciężaru, zbędnego bagażu, lecz staje się pełnoprawnym
mieszkańcem Lasu.
Tknięty przeczuciem zwrócił się jeszcze raz ku
swemu przewodnikowi:
- Wy wiecie, że Bóg istnieje, prawda? Widzieliście
go? Ciapek wstał, a jego pysk sprawiał teraz wrażenie
rozweselonego.
- W pewnym sensie można tak powiedzieć.
- Co to znaczy? - nie rozumiał Daniel.
- Przekonasz się we właściwym czasie - odparł Pies i
zwrócił się w stronę innych obserwatorów, którzy po
kilku chwilach zniknęli bezszelestnie, tak jak to mieli w
zwyczaju, niemniej wrażenie, iż znalazł się w centrum
uwagi, pozostało. Ciapek stał wraz z nim i chociaż nie
wyartykułował ani słowa, nagle jasnym się stało, iż
doszło do czegoś ważnego, co zmieniło raz na zawsze
pozycję człowieka wśród Psów.
***
Od tego momentu życie Daniela zaczęło toczyć się
zupełnie innym trybem. Rasa istot, które jego bracia
wykorzystywali do prostych zadań fizycznych okazała
się zupełnie inną, niż się z początku wydawała. Kiedy
okazano mu zainteresowanie, zorientował się, iż zyskał
prawo do zadawania pytań i chociaż wciąż czuł pewien
niepokój, którego głównym źródłem była niepojęta
wprost wiedza jego gospodarzy, nie wahał się już
rozmawiać z Ciapkiem. Więź obu towarzyszy
umacniała się, pomimo iż dzieliły ich poważne różnice.
Głos Psa nieoczekiwanie pojawiający się w głowie
denerwował i dezorientował, jednak z czasem nadeszło
przyzwyczajenie i Daniel zaczął traktować kontakt
telepatyczny jako coś zupełnie zwyczajnego. Sam
oczywiście nie był w stanie porozumiewać się w tak
zaawansowany sposób, chociaż czuł, że w przyszłości
może to być zupełnie realne. Także wśród ludzi
funkcjonowali telepaci, choć w znacznie prostszy,
jednostronny sposób. Z pewnym zaskoczeniem
stwierdził któregoś dnia, iż od momentu przybycia do
Lasu nic mu się nie przyśniło. Zasypiał i budził się, nie
był jednak w stanie przypomnieć sobie czegokolwiek,
co podsunęłaby świadomość w stanie wypoczynku.
Właściwie mechanizm ten bardziej przypominał
hibernację, zupełnie jakby jego organizm w tym czasie
był regenerowany, unikając w ten sposób starzenia.
Ciapek zapytany o to, tylko uśmiechnął się, być może
pragnąc zasugerować, iż wszystko wyjaśni się samo.
Jedną z rzeczy, które uznał za całkowicie naturalne,
była obecność wokół niego coraz większej liczby Psów.
Nie nastąpiło to od razu, jednak z czasem zauważył
pokaźne stado poruszające się i znajdujące zawsze w
pobliżu. Moja straż przyboczna - pomyślał rozbawiony.
Sprawiały wrażenie całkowicie nie zainteresowanych
jego osobą, a jednak czuł, iż chcą być blisko niego. Od
pewnego momentu małe okazy, wyraźnie jeszcze
niesamodzielne i wymagające opieki dorosłych,
podchodziły do niego, machając ogonami. Daniel
MARZEC 2003
KREW PSA
zauważył podczas zabaw z maluchami, że oprócz
Ciapka żadne z pozostałych dorosłych stworzeń nie
okazywało mu w ten sposób sympatii, jednak nie
uważał takiego zachowania za przejawy wrogości czy
nieufności. Społeczność najwyraźniej zaakceptowała
go, a poczucie wspólnoty i przynależności wskazywało-
, iż staje się jednym z nich. Właściwie doszedł do
wniosku, iż fakt dostrzegania innych Psów
prawdopodobnie wynikał z jego przystosowania do
nowych warunków i jedyna rzecz, jaka uległa zmianie,
to jego odbieranie otoczenia, które cały czas
pozostawało niezmienione, czekając jedynie, aż on
odkryje je w swej prawdziwej postaci.
***
Najdziwniejszą niespodzianką, jaka spotkała go od
czasu ucieczki, okazała się muzyka. Wielokrotnie
wcześniej przyłapywał się na wsłuchiwaniu w dźwięki
pochodzące z Lasu, jednak poza własnymi krokami i
liśćmi szeleszczącymi w zetknięciu z ubraniem nigdy
nie usłyszał choćby najcichszego odgłosu. Całe jego
otoczenie i nowy dom wydawały się całkowicie
opuszczone, wymarłe i gdyby nie obecność Psów, z
pewnością wcześniej czy później postradałby zmysły.
Gdy zadomowił się w tak dotychczas obcym dla siebie
otoczeniu, w jego umyśle pojawiła się, zrazu nieśmiało,
potem coraz odważniej, tajemnicza melodia.
Początkowo traktował ją jako wytwór swej umęczonej i
wystawianej na ciągłą próbę jaźni, jednak wkrótce
okazało się to niemożliwe. Dźwięki stały się niezwykle
wyraźne i sugestywne, choć nie pochodziły z żadnego
konkretnego kierunku. Nie potrafił wytłumaczyć sobie
tego zjawiska, więc wkrótce przeszedł nad nim do
porządku dziennego, choć ignorowanie niezwykłej
intonacji przyszło mu z wielkim trudem. Ciapek
sprawiał wrażenie, jakby doskonale zdawał sobie z tego
sprawę, jednak nie zamienili ze sobą na ten temat ani
słowa. Z czasem muzyka stała się jakby mniej męcząca
i... przyjazna. Z każdym dniem przekonywał się, że
odczuwa coraz mniejszy dyskomfort z powodu melodii.
Była dziwna, nieludzka, jednak w jakiś sposób kojąca i
obiecująca spokój, zupełnie jakby drzewa chciały ulżyć
jego niedoli, śpiewając mu pamiętane przez siebie
pieśni. Także i w tym przypadku odniósł niesłychanie
pewne wrażenie, że wszelkie wątpliwości zostaną
rozwiane, a pytania znajdą wkrótce odpowiedzi.
Obecność muzyki, a także Lasu zaznaczyła się
ponadto w umyśle Daniela w nieco inny, bardziej
subtelny sposób. Nigdy wcześniej nie dane mu było
zaznać najprostszego, zdawałoby się, uczucia -
całkowitego spokoju. Istniejąc wśród ludzi, nie zdawał
sobie sprawy, jak bardzo męcząca jest egzystencja
wobec wyzwań stawianych przez nowoczesną
cywilizację, zainteresowaną rozwojem całego gatunku,
jednak nie zauważającą jednostek tworzących całość.
W obecnej chwili wydawała mu się całkowitą
niedorzecznością ogólna zgoda wszystkich na takie
społeczeństwo, które gdzieś zatraciło swoją
podstawową rację bytu na rzecz ekspansji nie tylko na
zewnątrz, ale i do umysłów wszystkich swoich części
składowych. Co więcej, taki stan rzeczy całkowicie mu
odpowiadał. Czuł się niemal szczęśliwy.
***
Któregoś razu, gdy siedział razem z Ciapkiem nad
brzegiem niewielkiego jeziora, obserwując pływające
stworzenia, podszedł do niego Pies, którego uważał za
przywódcę innych, gdyż to właśnie on powitał go w
Lesie owego pamiętnego dnia. Od razu rozpoznał
jasnoszarą sierść osobnika, który wyraźnie górował pod
względem wielkości nad pozostałymi, choć
zdecydowanie nie ustępował im zręcznością i
szybkością. Bez pośpiechu, z właściwą sobie gracją,
przesunął się w stronę człowieka i usiadł. Daniel nie
zauważył, że jego dotychczasowy towarzysz
bezszelestnie odsunął się w tył, by zniknąć między
drzewami. Obaj patrzyli przez chwilę na sielankowe
wydarzenia rozgrywające się w pobliżu tafli wodnej,
wreszcie Pies spokojnie zaczął:
- Podziwiasz nas, prawda? - Jak zwykle w tym
stwierdzeniu było więcej przekonania niż niepewności,
lecz mimo wszystko zdawał się czekać na odpowiedź.
- Trudno przyznać się do tego mnie, w którego
wpojono przekonanie o wyższości własnego gatunku
nad wszystkimi innymi - odparł Daniel. Wiedział, że
nie musi mówić, aby jego myśli bezbłędnie dotarły do
adresata, jednak lubił słuchać swego głosu, jedynego,
jaki naprawdę był efektem pracy narządów mowy. -
Nigdy jednak nie przypuszczałem, że będę miał okazję
spotkać tak niezwykłe istoty, które pod prymitywną
powierzchownością kryłyby tak dużą inteligencję. - Od
razu zorientował się, że powiedział coś nie do końca
zgodnego z prawdą, jednak Pies nie zganił go ani nie
poprawił. Odparł tylko:
- Doskonale cię rozumiem, twój stosunek do świata
został po prostu niewłaściwie ukształtowany. Wasza
rasa żyje w przeświadczeniu o własnej doskonałości, bo
nie napotkała dotychczas równego sobie przeciwnika, a
zapewniam cię, że tacy istnieją. To z kolei sprawiło, że
staliście się głusi na wołania stworzeń, które żyją w
inny sposób niż wy. Chociaż przypominamy zwierzęta,
które znasz ze swojego domu, jesteśmy nieco inni -
zamilkł, jakby szukając odpowiedniego słowa -
pełniejsi świadomości istnienia.
- Co w takim razie robię wśród was? Przewyższacie
mnie pod niemal każdym względem, zwłaszcza
umysłowym. Do niczego się nie przydam.
- Ależ wprost przeciwnie - zaoponował żywo Pies. -
Jesteś jedną z najbardziej wrażliwych jednostek wśród
swego plemienia. To naprawdę szczęśliwy zbieg
okoliczności, że przybyłeś do naszego Lasu. Bez
większych trudności nawiązaliśmy z tobą kontakt, choć
nastąpiło to wcześniej, niż ci się wydaje. Tak! -
potwierdził przypuszczenia Daniela co do zachowania
Psa łowczego w noc ucieczki. - Pokładaliśmy w tobie
znaczne nadzieje i nie zawiedliśmy się. Wbrew pozorom
MARZEC 2003
PIOTR BILSKI
bardzo nam pomogłeś, chociaż nadal istnieją pewne
trudności z ustaleniem motywacji, jaka pcha ludzi do
działania.
- Jakim cudem osiągnęliście tyle, uwięzieni w
takich ciałach? - Danielowi pytanie to wyrwało się
zupełnie przypadkowo, jakby jego podświadomość
wiedziała lepiej, o co pytać. Pies rozejrzał się po
okolicy, podziwiając jezioro i krajobraz wokół niego.
- Wciąż myślisz według ustalonych definicji. Nasze
powłoki nie mają nic wspólnego z możliwościami
umysłu. Przybranie ich nastąpiło za zgodą wszystkich,
bo nawet najbardziej złożony byt nie może istnieć bez
ciała. Ewolucja, tak jak ją rozumiesz, przestała nas
dotyczyć bardzo dawno temu. To jednak nie powinno
cię dziwić, w twoich oceanach żyją przecież delfiny,
które także przejawiają umiejętności nie przystające do
swego wyglądu.
- Kim jesteście? - nie wytrzymał wreszcie człowiek.
W pytaniu tym zawarta była taka determinacja, że
przywódca czworonogów mimowolnie zwrócił ku
niemu łeb, jakby zdziwiony. Potem dał się słyszeć jego
prawdziwy, niczym nie hamowany śmiech.
- Naprawdę nie musisz się nas obawiać. Chociaż
wydajemy ci się obcy i niezrozumiali, mamy więcej
wspólnych cech, niż sądzisz. Nasza inteligencja co
prawda przewyższa ludzką, jednak nie ona decyduje o
faktycznej przewadze nad ludźmi. Tak naprawdę kierują
nami te same pragnienia, z tym, że my swoje mogliśmy
urzeczywistnić. Popatrz dookoła. Czy to, co widzisz nie
jest idealnym obrazem tworzonym przez
podświadomość? Każda żywa istota przez całe życie
dąży do realizacji jednego, podstawowego i
niezmiennego celu - osiągnięcia szczęścia. Metody
mogą być różne, efekty również, lecz motywacje
pozostają te same. Od czasu, kiedy jesteś z nami,
staramy się zaspokoić wszystkie twoje potrzeby, nie
tylko materialne, ale także mentalne.
Daniel natychmiast pomyślał o kilku szczegółach w
zachowaniu swych gospodarzy i niemal od razu
otrzymał słowne potwierdzenie:
- Oczywiście, masz rację. Psy, jak nas nazywasz,
które towarzyszą ci od dłuższego czasu dostosowały
swoje zachowanie do twoich oczekiwań. Machają
ogonem specjalnie dla ciebie, bo tego się po nich
spodziewałeś. Tak szybko, jak to tylko było możliwe,
dostosowaliśmy swój język do twojego, po to, abyś mógł
nas bez problemu zrozumieć. Jak z pewnością
zauważyłeś, początkowo mieliśmy kłopoty ze składnią,
jednak pokonaliśmy te trudności i teraz mówimy równie
płynnie jak ty. Czyż nie?
Człowiek po raz kolejny wychwycił
charakterystyczną konstrukcję kończącą wiele psich
wypowiedzi. Najwyraźniej zwrot „czyż nie?" przypadł
im do gustu. Czy były to gierki słowne wycelowane w
niego? Zastanowiwszy się nad tym, co powiedział jego
towarzysz, przyznał mu w duchu rację. Łatwo przyszło
mu pogodzić się z myślą, że łączy ich mocna, teraz
niemal nierozerwalna więź, która czyni go kimś
lepszym, bardziej wartościowym niż jakiegokolwiek
innego człowieka, pomimo iż stanowią przeciwieństwa
pod względem fizycznym. Pokiwał głową w
zamyśleniu, patrząc na pływające czworonogi zupełnie
innymi oczami. Pies także uznał, że dostarczył już
swemu rozmówcy dość tematów do przemyśleń,
bowiem po chwili podniósł się z ziemi i odszedł w
stronę drzew. Niedługo potem pojawił się Ciapek, by
położyć się obok człowieka i czekać wraz z nim na
zachód słońca. Daniel wiedział już, że takich rozmów,
jak ta, którą dzisiaj odbył, nastąpi jeszcze wiele i czuł z
tego powodu radość. Tej nocy także spał bez snów.
***
Życie człowieka wśród Psów potoczyło się zgodnie
z jego losem lub przeznaczeniem. Z każdą chwilą
rozumieli się coraz bardziej, przenikając wzajemnie
obszary swego jestestwa. Teraz potrafił już lokalizować
całe stada czworonogów bez potrzeby uciekania się do
pomocy wzroku. Sam nazywał nowy zmysł intuicją,
choć chyba lepszym określeniem byłaby wszechwiedza.
Żadne stworzenie już nie musiało ukrywać się przed
nim, wędrowali więc po Lesie, razem odczuwając
zadowolenie i spokój. Nigdy wcześniej nie
przypuszczał, że mógłby przebywać tak długo wśród
zwykłych roślin i ani przez chwilę nie znudzić się. Cały
czas wypełniał mu kontakt z tymi niezwykłymi
istotami, które nie tylko ofiarowały mu dom, ale
również starały się sprawić, aby czuł się jak
pełnoprawny mieszkaniec Lasu. Wielokrotnie poruszał
ten temat w rozmowach z przywódcą, którego przywykł
już w myślach nazywać Wodzem, jednak dotychczas
nie miał dość odwagi, by zadać to ostateczne i rzutujące
na jego przyszłość pytanie. Pozwoliłoby mu ono raz na
zawsze zrozumieć, w jakim stopniu zależą od siebie -
człowiek i Pies. Któregoś pochmurnego dnia zebrał się
w sobie. Gdy przystanęli na chwilę, by odpocząć po
długim i wyczerpującym biegu wśród drzew, Daniel
oparł się o stary, spróchniały pień, spojrzał na Wodza,
zamknął oczy i nie zważając na kropelki ściekające
cienką strużką po czole, zapytał:
- Czym jest Las?
Pies spodziewał się tego ataku. Usiadł i nie patrząc
w stronę rozmówcy, zaczął:
- Cieszę się, że dojrzałeś wreszcie, aby odkryć jedną
z najistotniejszych tajemnic, jakie są w naszym
posiadaniu. Przez' cały czas traktowałeś nas mimo
wszystko jak mądre, gadające zwierzęta, które poza
bieganiem po krzakach nie potrafią być tak wzniosłe i
twórcze jak ludzie. Bariera, jaką stanowi nasz wygląd
nie jest nieprzekraczalna, bo chociaż mamy inne
potrzeby, w gruncie rzeczy jesteśmy tacy sami. Las...
cóż - zamyślił się na chwilę - stanowi nasze narzędzie i
pośredni dowód inteligencji. Tak, zbudowaliśmy go -
zareagował na pełne zdziwienia myśli człowieka -
zupełnie jak ludzie budują swe pomniki, domy, broń i
statki kosmiczne. Podobnie, choć nie identycznie
wznosimy projektowane przez siebie struktury. Także ta
- rozejrzał się dookoła - która stała się ukoronowanie
MARZEC 2003
KREW PSA
naszych dążeń i pragnień. Wykorzystujemy ją jako swój
dom, ale także źródło bezpieczeństwa i pożywienia.
Jesteśmy samowystarczalni, chociaż od niego zależni.
Podobnie stało się z tobą. To on daje ci jedzenie
ubranie i wiele innych rzeczy.
- To wszystko zrobiliście specjalnie dla mnie?
- Jesteś częścią nas, zatem masz prawo do
wszystkiego, co posiadamy. Czy sądzisz, że
zaprojektowanie kilku roślin i dostosowanie ich do
twoich wymagań było trudne? System, który jest naszym
dziełem, nie dostrzega żadnych barier. Jeśli chcesz
uznać nas za ostateczne stadium rozwoju, będziesz
chyba bliski prawdy, bowiem za takie się uważamy -
zależni od materii w minimalnym stopniu osiągnęliśmy
chyba to, co sam nazwałbyś rajem.
- Ale jak poradziliście sobie bez pomocy rąk,
maszyn?
- Ech, ta wasza biologia - uśmiechnął się Pies. - Tak
naprawdę żadna kończyna nie jest nam do tworzenia
potrzebna, bo całkowicie musi ustąpić umysłowi, który
sam w sobie stanowi kreatywny byt.
- Czy stanę się jednym z was? - spytał Daniel z
bijącym sercem.
- Czy takie jest twoje życzenie? - zapytał tylko
Wódz, wstał i oddalił się, wiedząc, że nie otrzyma
natychmiastowej odpowiedzi. Ten, który pozostał pod
drzewem zrozumiał, że stoi przed wyborem, którego
dokonanie należy wyłącznie do niego. Był panem
własnego losu w najprawdziwszej formie. Z tą
świadomością żył jeszcze przez kilka dni, a o rozmowie
z Psem rozmyślał, bawiąc się ze szczeniakami, które
wesoło witały go jako towarzysza wymyślnych
podchodów. Chciał na ten temat porozmawiać z
Ciapkiem, ale uświadomił sobie, że on na pewno wie o
wszystkim, czego się dowiedział od Wodza i
prawdopodobnie nie będzie w stanie mu pomóc. Sam
Pies nie towarzyszył mu już tak blisko, zauważył
nawet, iż przebywają razem coraz rzadziej. Zrazu
odczuł to jako bolesną degradację, jednak szybko
przekonał się, że tak naprawdę ich umysły krążą wokół
siebie, bliżej niż wobec innych. Trafnie rozpoznał
zjawisko jako skutek przebywania z konkretnym
stworzeniem w bezpośrednim otoczeniu. Właściwie
żaden Pies nie próbował przesadnie zbliżać się do niego
fizycznie, wszelkie działania odbywały się na drodze
mentalnej. Coraz mniej dziwił się wszystkim
zachowaniom i rytuałom gospodarzy, bo muzyka Lasu,
stale obecna w jego głowie, powoli stawała się
zrozumiała. Nie pojmował jeszcze wszystkich
dźwięków wprost, ale wiedział, że dojdzie i do tego.
Niemal na własnych oczach stawał się świadkiem
przemiany swego istnienia w coś, jak mu się wydawało,
nieporównanie lepszego. Brak możliwości
zdefiniowania tego stanu rekompensowała mu
pewność, iż jest wciąż świadomy własnej
przynależności do wspólnoty i dokona wyboru tylko
podług nieprzymuszonej woli.
***
Następnego wieczoru, kiedy zdawało mu się, że jest
całkiem sam, zamyślony szedł wśród coraz bardziej
znajomych drzew. Widok roślinności nie tylko nie
budził jego niepokoju, ale nawet zaczynał być
przyjemny. Rozłożyste gałęzie nie raniły, lecz zdawały
się czule obejmować jedyną ludzką istotę, z jaką miały
dotychczas kontakt. Mimo to w głowie Daniela
zachodził intensywny proces myślenia. Wciąż nie był
pewien, czyjego obecność w tym niezwykłym miejscu
jest... właściwa. Pomimo iż przystosowywał się do
panujących tu warunków, odbierał siebie jako intruza,
którego niezdarne jestestwo stanowi obrazę dla
chłodnej wyniosłości Lasu. Niósł ze sobą bagaż
prymitywnych doświadczeń, dostąpił zaszczytu
obcowania z Psami nie będąc pogodzonym sam ze
sobą. Czy nie powinien odejść, póki jeszcze nie było za
późno? W pewnej chwili zorientował się, iż muzyka,
która, jak zawsze, wszechobecna, wypełniała otoczenie,
teraz nie tylko zmieniła postać, ale także dobiegała z
konkretnego kierunku. Wiedziony nowymi, nieznanymi
wcześniej tonami, rozpoczął marsz w stronę, z której
dochodziła melodia. Starał się iść możliwie cicho i
chyba odniósł sukces, bowiem gdy wyjrzał z gęstwiny,
jego oczom ukazał się widok osobliwy. Duża polana,
rozciągająca się poniżej wzgórza, z którego spoglądał,
stała się areną dla kilku Psów, które oddawały się
czemuś, co człowiek instynktownie nazwał w myślach
tańcem. Ich ruchy były zwinne, pewne, a jednocześnie
delikatne. Daniel stał urzeczony, wpatrując się w
pokryte futrem ciała, łapczywie obserwując
skomplikowane figury taneczne, idealnie pasujące do
dźwięków. Stworzenia poruszały się raz na dwóch, raz
na czterech łapach, jakby chcąc udowodnić, że cielesne
powłoki są tylko automatami, posłusznymi ich woli.
Przyspieszały, wykonując piruety, okrążając inne
osobniki, które w tym czasie przypadały .do ziemi,
wodząc wzrokiem za partnerami. Szczere zdumienie
wywoływała ich szybkość i precyzja, z którą
powtarzały niektóre układy. Zdawały się tak lekkie,
jakby nic nie ważyły, unosząc się nad ziemią pod
wpływem podmuchu wiatru. Stworzenia 'sprawiały
wrażenie tak szczęśliwych i beztroskich... Zapamiętałe
w swym rytuale najwyraźniej nie zauważyły obecności
obserwatora. Ten wciąż stał, bojąc się choćby mrugnąć,
by nie stracić zjawiska, które zdało mu się
najpiękniejszym, jakie miał możność dotychczas
oglądać. Po raz pierwszy widział swoich gospodarzy w
pełnej krasie, wyzbyty człowieczego spojrzenia na
świat, które kazało mu traktować czworonogi jako coś
gorszego, mniej świadomego. Coraz żywszy rytm
zdawał się porywać go ze sobą, zachęcać, aby
przyłączył się do tancerzy. Nie miał jednak dość
odwagi, poprzestając jedynie na oglądaniu czarującego
spektaklu. Trwał on jeszcze jakiś czas, do momentu,
gdy słońce zakończyło swą wędrówkę ku linii
horyzontu, by rozpocząć kolejny spacer nad drugą
stroną globu. Wówczas jednak człowieka nie było już w
pobliżu.
MARZEC 2003
PIOTR BILSKI
***
Przeznaczenie dopełniło się pewnej jasnej, pełnej
gwiazd nocy, gdy spał, nic nie śniąc, wśród drzew do
niedawna tak obcych, dzisiaj już zupełnie bliskich.
Obudził się z jasnym, choć nie do końca
sprecyzowanym postanowieniem, iż jest gotów. Nieco
zalęknione alter ego dopytywało się piskliwie „na co?",
jednak nie mogło przeciwstawić się tak silnej woli.
Wstał i ruszył wśród ciemności, prowadzony setkami
trudno uchwytnych głosów, nawołujących go z
konkretnego kierunku. Chociaż jedyny z obecnych tej
nocy księżyców nie mógł przebić się przez gęstą ścianę
zbudowaną z zielonych liści, nie miał wątpliwości, w
którą stronę powinien się udać. Już po chwili biegł,
sprawnie pokonując wszelkie przeszkody, przeskakując
nad konarami i omijając zdradliwe kępy bagnistych
krzewów. Jego wzrok, przyzwyczajony do ciemności,
nie miał żadnych problemów z odróżnianiem mglistych
kształtów drzew od nieprzeniknionej czerni pustego
obszaru. Wędrując razem z Psami i uczestnicząc w ich
mniej lub bardziej wyszukanych obrzędach, nabrał siły,
stał się wyjątkowo zręczny, postronnemu
obserwatorowi wydawać by się mogło, iż oto jest
świadkiem podróży cienia znikającego bezszelestnie w
gęstwinach. Gdy dotarł na miejsce, nie zdziwił się, gdy
zobaczył setki czworonogów, stojące okręgami wokół
niecki opadającej o ponad metr w porównaniu z
otaczającym ją terenem. Wszystkie stworzenia czekały
jeszcze tylko na niego, wiedząc, że przybędzie, być
może pewność ta zrodziła się w chwili, gdy postawił
stopę na powierzchni planety. Tym razem bez wahania
zbliżył się do zagłębienia, by stanąć przed Wodzem,
który teraz, jakby większy i bardziej majestatyczny, bez
ruchu wpatrywał się w człowieka. Ten słyszał jeszcze
szmer psich głosów, przejętych, zdaje się, równie jak
on, które umilkły jak ucięte nożem, by oddać pole do
popisu temu, którego Daniel uważał za przywódcę
stada, jeśli nie całej rasy. Przemówił do niego cicho i
spokojnie, a jednocześnie w jakiś sposób dobitnie.
- Podjąłeś decyzję i przybyłeś do najlepiej ukrytego z
naszych miejsc. Chcesz poznać nasze tajemnice i
zrozumieć wszystkie mechanizmy, z pomocą których
sterujemy swoim światem. Ponieważ jednak nikt przed
tobą nie był poddany przemianie w tak krótkim czasie,
muszę spytać jeszcze raz: czy na pewno chcesz zostać
jednym z nas?
***
Daniel, będąc pod wrażeniem słów Psa, nie zdołał
odpowiedzieć w pełni świadomie, jednak jego wargi
wyszeptały ciche potwierdzenie. Zgromadzenie znów
na chwilę ożywiło się i ponownie zostało uciszone.
Wódz kontynuował:
- Niech więc się stanie. Nie musisz się bać, to, co
nastąpi z pewnością nie jest niebezpieczne pod
względem fizycznym, nawet dla człowieka. Jedyna
rzecz, którą musisz zrobić, to położyć się na środku tego
wgłębienia, reszta potoczy się już sama.
***
Gdy Daniel posłusznie wykonał polecenie, usłyszał
jeszcze wyraźną myśl: „zamknij oczy". Chwilę później
wszystko umilkło. Nie tylko nie odbierał żadnych
przekazów od czworonogów, jego zmysły zdawały się
zasypiać, i to bardzo głęboko. Szybko opanował panikę
i silne uczucie nakazujące otwarcie oczu. Leżał tak
jeszcze przez chwilę, podejrzewając nawet, iż nic się
nie stanie. Wtedy dotarła do niego melodia Lasu: zrazu
cicho i delikatnie, szybko nabierając mocy, by po
chwili rozbrzmiewać w jego jaźni symfonią tysięcy
dźwięków, łączących się w niezwykłą, rytmiczną
całość. Zdawała się składać z kilku oddzielnych części,
które wieloma charakterystycznymi akordami dawały o
sobie znać co jakiś czas. Niektóre fragmenty były
bardzo szybkie, pełne wysokich tonów, inne wprost
przeciwnie, powolna, basowa muzyka. Poszczególne
partie dźwiękowe przenikały się nawzajem, powodując
przyspieszenie bicia serca. Daniel, pomimo iż leżał bez
ruchu, czuł, że wiruje i tańczy na wietrze w takt
muzyki. Nagle jego umysł rozjaśnił się i momentalnie
zrozumiał wszystko: cel istnienia Lasu, pochodzenie
Psów, swoją własną rolę... Impuls był niezwykle silny,
jednak nie bolesny. Wręcz przeciwnie, przyniósł
ukojenie wraz z odpowiedziami na nurtujące go
pytania. Wszystko, czego do tej pory doświadczył, jego
umiejętności i przeszłość, przestały mieć jakiekolwiek
znaczenie wobec nowej siły, jaka weń wstąpiła. Widział
drogę, którą Psy kroczyły od milionów lat, kończącą się
właśnie w tej chwili, oczyma wyobraźni wędrował
rażeni z nimi po powierzchniach odwiedzanych
globów, spotykał się z innymi rasami, by wreszcie
spocząć w Lesie - ostatecznej matrycy dążeń i
spełnienia. Nawet przyczyna braku snów wydała mu się
banalna i śmieszna w swej prostocie. Widział niemal
mechanizm regeneracji ciał wszystkich leśnych
stworzeń podczas ich odpoczynku, który dawał im w
zamian długowieczność, bliską nieśmiertelności. "Na
koniec ujrzał Boga, takiego, jakim rozumiały go Psy i
poczuł smutek na myśl o rozczarowaniu ludzi, gdy
pojmą wreszcie jego istotę. Na tę jedną chwilę ze swej
zwykłej cielesnej istoty stał się niemal wszechmogącym
władcą niebios, który, choć zamknięty w swej cielesnej
powłoce, posiada moc tworzenia i uzdrawiania. Czuł,
że jest w stanie porozumieć się z każdą istotą we
wszechświecie. Gdy mimowolny szok spowodowany
poszerzeniem świadomości minął, otworzył oczy. Noc
nigdy nie wydawała się tak piękna, pełna jasnych
gwiazd mrugających z nieboskłonu. Polana nadal pełna
była Psów i w momencie, kiedy je spostrzegł, usłyszał
setki, tysiące głosów wdzierających się łagodnie do
jego umysłu. Nie miał żadnych problemów z
uporządkowaniem ich i zlokalizowaniem źródeł. Kilka
sekund potrzebował, by przywitać się z każdym
członkiem rasy i usłyszeć radosne formuły powitalne.
MARZEC 2003
KREW PSA
Podniósł głowę, tułów opierając na zgiętych łokciach.
Poszukał wzrokiem Wodza i Ciapka, a gdy ich oczy
spotkały się, przestrzeń wokół wypełniła się ulotnym,
trudno uchwytnym śmiechem.
***
Drwale nadeszli słonecznym rankiem, kilka tygodni
później. Oczywiście ludzie nadal panicznie obawiali się
Lasu. Od momentu lądowania żaden nie ośmielił się
przekroczyć granicy drzew. Było tam coś
niezrozumiałego, niekoniecznie groźnego, lecz
niebezpiecznie kuszącego. Niedostrzegalna siła mamiła
ich delikatnym głosem, obiecując ziszczenie
najskrytszych marzeń. Koloniści nie chcieli jednak
wyrzec się wszystkiego, co przywiodło ich tutaj i
postanowili pozostać skryci za budzącym zaufanie
pancerzem swych technologii. Jedyne zwierzęta, jakie
napotkali, ciekawe nowych istot Psy, łapali i jak im się
zdawało, oswajali. Żadnemu z czworonogów nie udało
się jednak dotrzeć do ludzkich serc, by znaleźć z nimi
wspólną nić, łączącą oba gatunki. Także teraz, zbliżając
się grupami do lasu, kolonizatorzy odczuwali strach,
którego nauczyli się w niepamiętnych czasach.
Szepcząc modlitwy do tego, którego uznawali za
swojego Boga, szli, ściskając w rękach budzące respekt
piły elektryczne. Cała procesja otoczona była przez
żołnierzy, jedyną kastę posiadającą pełnię prawdy i
korzystającą z niej. Ubrani w zgniłozielone
kombinezony kroczyli nieco śmielej od drwali, choć ich
także zdejmował strach. Każdy z nich miał na prawym
oku zainstalowany system celowniczy wraz z
czujnikami termicznymi. W połączeniu z mikrofonem
komunikatora umieszczonym na wysokości ust tworzył
on wizerunek cyborga, maszyny pozbawionej uczuć,
wykonującej jedynie rozkazy. W ich rękach
ostrzegawczo połyskiwała broń - karabiny, w których
użyciu ćwiczyli się od lat. Chociaż mundury, jakie
nosili zaopatrzono we wszelkie możliwe systemy
zabezpieczenia i podtrzymywania życia, nie dawały
wcale poczucia bezpieczeństwa.
- Słyszysz coś? - zapytał żołnierz kolegę idącego z
prawej.
- Nic, ależ tu cicho - wyszeptał drugi, ściskając
mocniej swój oręż. Kilku eskortujących prowadziło na
długich smyczach Psy, które miały ostrzec o
nadchodzącym niebezpieczeństwie. Zwierzęta szły
spokojnie, jakby zupełnie nieświadome rozterek
targających umysłami ich panów. Kapitan, który
przewodził całej procesji, wyglądał na człowieka
bardziej opanowanego od swych podwładnych. Gdy
zbliżyli się do linii drzew, przystanął, rozejrzał się i
zarządził:
- Dobra, tutaj możemy zaczynać. Sierżancie -
zwrócił się do swojego zastępcy - proszę rozstawić
posterunki w promieniu sześciuset metrów. Miejcie
oczy i uszy szeroko otwarte i meldujcie o wszystkim,
co wydaje się wam podejrzane. - Nie czekając na
regulaminowe „tak jest", odwrócił się w stronę
rozpoczynających pracę drwali. Ci, nałożywszy okulary
ochronne, uruchomili swe narzędzia i rozpoczęli wyrąb.
***
Daniel obudził się dość wcześnie z silnym
przeczuciem, iż stało się coś bardzo złego. Obok w
trawie poruszyły się futrzaste kształty: inne Psy także
się ocknęły, najwyraźniej i one zostały ostrzeżone.
Człowiek pozostawał przez chwilę w bezruchu,
uważnie nasłuchując. Po raz pierwszy od dłuższego
czasu uderzyła go całkowita cisza: pieśń Lasu ustała,
ustępując zawieszonej w powietrzu niemej trwodze.
Wstał szybko i nawiązał kontakt z Wodzem. Przeczucie
okazało się prawdziwe, żaden czworonóg już nie spał,
wszystkie zmierzały w stronę granicy Lasu. Przywódca
powiedział Danielowi tylko jedno słowo: „drwale",
jednak w zupełności wystarczyło ono, aby zasiać w
jego sercu ziarno niepokoju. Z duszą na ramieniu
przesuwał się wraz z innymi Psami, tak jak one
bezszelestnie. Pobyt w Lesie uczynił go nie tylko
silnym mentalnie, ale i sprawnym fizycznie. Mięśnie,
przedtem wiotkie wskutek zbyt długiego wyręczania się
pracą maszyn, teraz napęczniały i nabrały
imponujących kształtów. Bez trudu byłby w stanie
łamać grubsze gałęzie, choć naturalnie nigdy nie
zrobiłby tego bez poważnej przyczyny. Gdy zbliżali się
do punktu zbornego, wyczuwał coraz silniejsze
zbiorowe zdenerwowanie stada. W dodatku do jego
uszu dotarły wreszcie jakieś dźwięki. Były to odgłosy
pracujących pił. Co chwilę dawało się także słyszeć
łoskot upadającego drzewa, które z wyraźnym jękiem
kończyło swój żywot. Choć nie był tego pewien, w
którymś momencie odniósł wrażenie, iż drzewa
krzyczą, pełne strachu wzywając pomocy. Kilkadziesiąt
metrów od posuwających się do przodu ludzi, Psy
stanęły. We wszystkich umysłach pojawił się wyraźny,
spokojny głos Wodza:
- Zachowajmy spokój, oni nie wiedzą, co robią.
Spróbujemy pokazać im, że muszą przestać.
- W jaki sposób? - wtrącił jakiś członek stada. -
Ludzie ci naprawdę tacy, jak ich opisał Daniel. Nie
posłuchają.
- Nie mamy innego wyjścia, spróbujemy. - Głos
przywódcy nabrał niespotykanej wręcz stanowczości. -
Danielu, byłeś jednym z nich, być może uda ci się ich
przekonać. Proszę cię o pomoc w tym zadaniu.
Człowiek, choć niedawno odczuwał niepokój, w tej
chwili wyzbył się go całkowicie. Rzuciwszy krótkie:
„Oczywiście", ruszył przed siebie. Wraz z nim szedł
Pies wybrany przez wodza na jego towarzysza podczas
spotkania z drwalami. Zbliżając się do ludzi,
delegowani coraz wyraźniej widzieli połać
opustoszałego fragmentu Lasu. Gdy dotarli na
odległość pozwalającą na trzeźwą ocenę sytuacji, z
bólem stwierdzili, iż pokaźnych rozmiarów półokrąg
został już oczyszczony. Ścięte pnie ładowane były
przez wielkie buldożery, które rytmicznie kursowały
między miejscem wyrębu a Miastem. Wojskowi,
MARZEC 2003
PIOTR BILSKI
rozluźnieni nieco, stali w pobliżu, trzymając Psy, bądź
też prowadząc rozmowy pełne zdawkowych
stwierdzeń. Nie dostrzegli ich od razu, dopiero po
chwili, zelektryzowani widokiem dwóch postaci na tle
zieleni: ludzkiej i psiej porzucili swe zajęcia i z
okrzykami przestrachu cofnęli się nieco. Żołnierze
natychmiast utworzyli wokół cywilów ciasny kordon.
Kilku z nich gotowało się już do strzału.
- Zaczekajcie! - krzyknął Daniel, podnosząc rękę w
geście powitania. - Przychodzimy w pokoju, nie
chcemy was skrzywdzić!
Kapitan wyglądał, jakby przez chwilę się wahał,
unosząc zgiętą rękę do góry. Potem jednak szybko ją
opuścił.
- Ognia! - Kilkadziesiąt luf jednocześnie plunęło
ołowiem. Chociaż Psy spowolniły ich lot, tylko
Danielowi udało się ukryć w krzakach. Jego towarzysz,
trafiony w szyję, wydał z siebie cichy, żałosny skowyt i
padł martwy na trawę.
Całe otoczenie huczało już od kanonady, która
przeraźliwym łoskotem rozbrzmiewała, wieszcząc
zwycięstwo rodzaju ludzkiego nad niebezpiecznymi
zwierzętami. Po chwili kapitan nakazał przerwanie
ognia. Gdy strzelcy rozglądali się uważnie, wypatrując
wrogów wśród roślin, prosto naprzeciw nich wychynęło
kilkadziesiąt stworzeń. Dowódca nieco_
zdezorientowany wymienił pusty już magazynek. Psy
zdawały się wpatrywać w ludzi intensywnie, choć
niektóre miały przymknięte oczy.
- Ognia! - Ryknął ponownie kapitan. Tym razem
ofiar było już więcej. Kilka starszych istot, które nie
okazały się dość szybkie, poległo z przebitymi gardłami
i łbami. W umysłach pozostałych przy życiu stworzeń
pojawił się wyraźny rozkaz: „ Odwrót!". Został
wykonany błyskawicznie i stado, pozostawiając
zabitych, wycofało się daleko w Las. Po kilku
godzinach wyczekiwania, drwale powrócili do pracy.
Żołnierze także nieco uspokojeni i uskrzydleni udaną
akcją, zaczęli nawet przechwalać się:
- Widziałeś, jak trafiłem tego brązowego? - pytał
jeden. - Prosto w oko!
- Ja swojego przeciąłem prawie na pół - powiedział
drugi. Praca posuwała się naprzód.
***
- Dlaczego oni to robią? - Ciapek położył łeb na
łapach i smutno zapatrzył się w dal. Czarny, wilgotny
nos poruszał się zabawnie, jakby żyjąc własnym
życiem.
- Co takiego? - Daniel został wyrwany-z zamyślenia
i odpowiedział na głos, chociaż zaczynał już
przyzwyczajać się do przekazu myślowego. Znajdowali
się na jednej z polan często odwiedzanych przez stado.
Wokół nich przebywało jeszcze kilkanaście stworzeń.
Odpoczywali po kilkudniowym marszu, zmuszeni przez
postępujących ludzi do ucieczki. Drwali przybyło i
teraz wycinali drzewa na obszarze kilkunastu
kilometrów. Codziennie posuwali się zdecydowanie do
przodu. Pomimo protestów wielu Psów, Wódz
kategorycznie zabronił konfrontacji. Tak oto przesuwali
się w głąb puszczy, ścigani hałasem pił elektrycznych i
jękiem padających drzew. Wszyscy odczuwali już
zmęczenie, bo chociaż mieli jeszcze dokąd pójść, ich
prześladowcy nie sprawiali wrażenia, jakoby planowali
zaprzestanie wyrębu. Napotkawszy spojrzenie swego
towarzysza, Ciapek powtórzył pytanie.
- Nie wiem - odparł szczerze Daniel - chyba ze
strachu.
- Jak to? -zdziwił się Pies.
- Boją się tego, czego nie rozumieją. Nie chcą
nawiązywać kontaktu z nami, a najprawdopodobniej
poczują się bezpiecznie dopiero wtedy, kiedy pozabijają
wszystkie wolne Psy. Jak długo jeszcze będziemy
uciekać? - tym razem to Daniel zadał pytanie.
- Nie wiem - padła szczera odpowiedź. - Puszcza
rozciąga się na całą planetę, ale obszary, które
przystosowaliśmy do zamieszkania nie są wcale
ogromne, kończą się niedaleko. Tak czy inaczej,
będziemy musieli niedługo coś zrobić.
Słowa te wisiały jeszcze jakiś czas w powietrzu,
jakby stanowiąc zapowiedź przyszłych wydarzeń. W
pewnym momencie do świadomości- wszystkich
zgromadzonych dotarł głos Wodza:
- Nadszedł czas - powiedział. - Zaatakujemy ich.
***
Mijało południe. Pracownicy nie zdradzali jeszcze
żadnych oznak zmęczenia. Działali sprawnie,
oczyszczając kolejne fragmenty Lasu. Od pamiętnego
spotkania z Psami minęło już sporo czasu i groźba
ataku oddaliła się, stając niemal nierealną. Rozmawiali
wesoło i głośno, zatracając całkowicie poczucie
zagrożenia. Także pilnujący ich żołnierze wyraźnie się
uspokoili. Stali w kilkunastoosobowych grupkach,
przewieszając niedbale karabiny przez ramię. Kilku z
nich miało wiszące na szyi psie łapy, które odcięli
martwym stworzeniom. Kapitan przywiązał sobie do
pasa czaszkę, starannie oczyszczoną z tkanek
zwierzęcia. Takich właśnie zastało ich stado po dotarciu
na miejsce wyrębu. Kilka setek Psów podeszło na
odległość umożliwiającą kontakt wzrokowy. Przypadły
do ziemi i czekały na znak. Jakiś drwal, odważniejszy,
a może głupszy od pozostałych, samotnie zapuścił się
między roślinność, pogwizdując wesoło. Gdy jednak
ujrzał wpatrzone w niego złowrogie ślepia, zamarł w
bezruchu, a groteskowy grymas na twarzy nie
przypominał już uśmiechu. Czworonogi, stawiając łapy,
zbliżały się do niego. Miał zamiar obrócić się i zacząć
biec, jednak krzyki jego kolegów powstrzymały go
przed tym chwilę wcześniej, gdy z Lasu wypadły na
zaskoczonych ludzi całe stada czworonogów. Grozę
potęgował fakt, iż wszystko odbyło się w absolutnej
ciszy, bez jednego chociażby odgłosu. Drwale stojący
najbliżej padli na ziemię przygnieceni ciężarem ciał
napastników. Pozostali rzucili się do ucieczki.
Żołnierze usiłowali zorganizować obronę, jednak było
MARZEC 2003
KREW PSA
już za późno. Stworzenia, które trzymali na długich
smyczach, jak na komendę zwróciły się przeciw swym
panom, uniemożliwiając im działanie. Daniel
wyskoczył z Lasu jako jeden z pierwszych. Wybrał
najbliżej stojącego żołnierza i rzucił się w jego stronę.
Ten szarpał się jeszcze z bronią, gdy otrzymał cios w
głowę. Zataczając się, upadł. W tym momencie Daniel
zauważył innego strażnika, składającego się do strzału.
Bez wahania ruszył w jego stronę. Zdążył jeszcze
podbić lufę karabinu tamtego, gdy padł strzał. Niecelny,
w powietrze, przypieczętowujący klęskę rębaczy. Gdy
Daniel podniósł wzrok znad obezwładnionego
człowieka, stwierdził, iż jest już po wszystkim. Ludzie
leżeli bądź klęczeli, otoczeni przez Psy. Te szybko
utworzyły wokół jeńców krąg, który po chwili został
otwarty w kierunku stojących nieopodal buldożerów.
Rozbrojeni żołnierze szczególnie musieli przeżywać
swoją klęskę, tym bardziej, że dali się pokonać tak
szybko. Kilku w strachu zasłaniało wzrok, lecz
zwycięzcy nie zamierzali ich atakować. Daniel wystąpił
przed swych braci i wskazał tylko ludziom drogę do
Miasta. Nikt nie powiedział ani słowa, jednak wszyscy
zrozumieli ten gest i zebrawszy sprzęt (broni nie
pozwolono im odzyskać), odeszli. Starali się nie
odwracać za siebie, jednak czasami któryś z nich, jakby
nie rozumiejąc tego, co przed kilkoma chwilami się
zdarzyło, rzucał długie spojrzenie przez ramię i po
ujrzeniu Psów, odwracał szybko głowę.
Zwycięzcy stali jeszcze przez jakiś czas,
odprowadzając wzrokiem drwali, wreszcie także
odwrócili się i zniknęli między drzewami. Daniel
odczuwał euforię i trudno mu było ją ukryć. Zaskoczyła
go łatwość, z jaką przeprowadzili atak, w dodatku nie
ponosząc strat, ani nikogo nie zabijając. Był pewien, że
mieszkańcy Miasta otrzymali nauczkę, jednak ukryty
gdzieś głębiej głos zdawał się mówić coś innego. Stał
się wyraźniejszy, gdy kilka godzin później spotkał
Wodza. Pies stał na wzniesieniu, z którego widać było
korony drzew, niedaleko malowniczego wodospadu.
Gdy zobaczył człowieka, spojrzał na niego w
zamyśleniu, a gdy ten podszedł, powiedział tylko:
- Oni tu wrócą, muszą. I to całkiem niedługo.
***
W środku nocy w Lesie zapanował niepokój.
Drzewa zastygły w niemym oczekiwaniu, a Psy,
chociaż bardzo senne, nie mogły sobie pozwolić na
odpoczynek. Wszyscy wiedzieli już, że ludzie nie
zrezygnowali ze swych roszczeń do ziemi, która nigdy
do nich nie należała. Społeczność leśna została o tym
powiadomiona przez swych braci przebywających na
terenie Miasta. Od kilku dni trwało tam jednak wielkie
poruszenie: żołnierze najwyraźniej przygotowywali się
do ataku. Naczelny kapłan wygłosił długie kazanie, w
którym pobłogosławił swych podopiecznych oraz ich
sprawę. Psy były przygotowane na odwrót, choć
zdawały sobie sprawę, iż nie zda się to na nic, jeśli ich
prześladowcy dążą do całkowitej eksterminacji. Stado
powoli zmierzało ku wzgórzom, które mogły dąć mu
schronienie. Daniel coraz częściej widział malownicze
wodospady, skrzące się różnokolorowo w promieniach
wschodzącego słońca. Urzeczony podobnymi widokami
nie potrafił pogodzić się z faktem, iż to wszystko musi
zniknąć pod naporem jego dawnych współplemieńców.
Często indagował Ciapka o środki zaradcze, które
przecież musiały istnieć. Pomimo poczucia wspólnoty
ze wszystkimi stworzeniami, wciąż jednak czuł
wyjątkową więź, jaka łączyła go z pierwszym
przyjacielem wśród Psów. Ten starał się zbyć pytania
krótkimi odpowiedziami, widać jednak było, iż sam
czuje się już zmęczony.
- Jesteśmy silni, mamy większe możliwości niż oni,
dlaczego się nie bronimy? - pytał często człowiek.
- Nie do nas należy decyzja o rozpoczęciu walki -
odpowiadał wówczas Ciapek tonem nauczyciela
tłumaczącego niezbyt rozgarniętemu uczniowi jakąś
oczywistość. Nigdy nie podejmował dalszej rozmowy i
Daniel rozumiał, że jednak nie wszystko jest dla niego
jasne, a pewna niewidzialna bariera odgradzająca jego
stary świat od nowego wciąż istnieje, i to w sposób
nieprzekraczalny. W końcu Ciapek jednak uległ.
Położył się pod drzewem obok swego przyjaciela, a
jego myśli ułożyły się w zdania nieubłaganie sensowne,
choć nie pozostawiające żadnej nadziei.
- Nasz gatunek rozwija się od wielu miliardów lat.
Przeszliśmy wiele stadiów, popełniliśmy, a jakże, sporo
błędów. W pewnym momencie zauważyliśmy jednak, że
nasze pomyłki kosztują zbyt wiele, a agresja, która
pomagała nam wcześniej przetrwać, teraz zaczyna
zagrażać wszystkiemu, co zbudowaliśmy. Nasi
przodkowie zebrali się zatem pod przewodnictwem
Wodza - Daniel odnotował, iż Pies użył jego własnej
terminologii - mniej więcej w czasie, gdy ludzie pojawili
się na Ziemi i postanowili, że nigdy więcej nie
wykorzystają swej przewagi przeciw innym żywym
istotom. Doprowadziliśmy naszą sztukę przekształcania
materii do ideału - spojrzał na słuchającego w
milczeniu człowieka - czego dowodem jest wszystko, co
widzisz dookoła. Zapomnieliśmy jednak, że ideału tego
trzeba bronić przed intruzami takimi, jak ludzie. Teraz
zapłacimy za popełniony błąd.
- Jak to? - Daniel również użył myśli. - Nie możecie
umrzeć. Musi być jakieś wyjście.
- Jeśli ludzie będą posuwać się tak zdecydowanie,
jak dotychczas - odrzekł smutno Pies - nie będziemy
mieli dużego wyboru. Nie martw się - pocieszył od razu
- dopóki żyje ten, którego nazywasz Wodzem, nie
znikniemy całkowicie. Oczywiście - potwierdził
zdziwione pytanie. - Tak naprawdę to on jest Lasem.
Zawsze nim był.
Trwała jednak noc i Psy wyczuwały już obecność
zbliżających się ludzi. Tym razem było ich bardzo
wielu, nadchodzili całymi setkami. Co gorsza, razem z
nimi przybywały również maszyny bojowe, powietrzne
i naziemne, których zadanie jasno określały grube lufy i
rakiety podwieszane pod skrzydłami. Nie bali się już
Lasu ani wszechogarniających ciemności i to było
MARZEC 2003
PIOTR BILSKI
gorsze nawet od ich morderczych zamiarów. Szepty
drzew do nich nie docierały - czuli się silni wiedzą, że
walczą dla słusznych idei. Gdy pierwsze oddziały,
uzbrojone w miotacze ognia zbliżyły się do gęstwiny,
rozpoczynała się już druga część nocy. Tym razem nie
mieli ze sobą Psów. Nauczeni poprzednim
doświadczeniem, trzymali je w obrębie Miasta, a
egzemplarze szkolone jako myśliwskie - zabili.
Podpalali wszystko, co tylko napotkali, metodycznie i
spokojnie. Wkrótce łuna pojawiła się na horyzoncie -
doskonale widoczna z Miasta. Nie napotkawszy oporu,
żołnierze poczuli się pewniej i przyspieszyli.
Śmigłowce i samoloty raz za razem zrzucały
śmiercionośne ładunki, które eksplodowały w głośnym
huku, zajmując ogniem najbliższe drzewa. Ludzie byli
szczerze zdziwieni, bowiem roślinność wcale nie
chciała się palić. Musieli zwiększyć wysiłki, nie
wiedząc, iż to Psy hamują swą wolą rozprzestrzenianie
się żaru. Nad ranem, żołnierze dopiero docierali do
wzgórz. Widok wodospadów, pod którymi chowały się
ścigane przez nich stworzenia, nie zrobił na nich
żadnego wrażenia. Wszystkie czworonogi wiedziały, że
niedługo ich los się rozstrzygnie, bo nie miały już
dokąd uciekać. Wiele z nich respektowało
postanowienia przywódcy dotyczące unikania
kontaktów z ludźmi, choć jednocześnie w duchu ich nie
akceptowało. Daniel zdawał sobie z tego sprawę,
budząc się nad ranem i słysząc zbliżających się
nieprzyjaciół. Puszcza od dawna nie zaznała spokoju,
od dawna również nie mogła zaoferować uciekinierom
nawet ciszy. W kilka minut całe stado było gotowe na
to, co musiało nadejść.
***
Ludzie zmęczeni już mocno swą destrukcyjną pracą
zdecydowanie zwolnili. Początkowe napięcie
towarzyszące groteskowej kampanii przeciw drzewom
ustąpiło monotonii i najzwyklejszemu znużeniu.
Chociaż dowódcy wciąż popędzali swoich
podkomendnych, doskonale rozumieli, iż wkrótce będą
musieli pozwolić im na dłuższy postój. Nawet krążące
niezmordowanie lotnictwo zdawało się miarowym
warkotem silników dawać znać o braku chęci do dalszej
pracy. Sekcje miotaczy ognia dotarły już niemal pod
wzgórza, które majestatycznie górowały nad okolicą.
Nagle w gęstwinie dało się zauważyć wyraźne
poruszenie, a stojący najbliżej żołnierze ożywili się,
gorączkowo wskazując palcami: „Tam są!". W jednej
chwili znalazło się przy nich kilkunastu kolegów
uzbrojonych w karabinki automatyczne. Niemal
jednocześnie wszystkie lufy plunęły ogniem, uginając
huraganem kul krzewy oraz młodsze drzewa.
Rozpaczliwe piski i wycie świadczyły o tym, iż
przynajmniej kilka pocisków sięgnęło celu.
- Szybciej, ruszać się! - komenderował oficer, który
znalazł się na miejscu. Sam wyjął z kabury pistolet,
machając nim w kierunku skupisk zieleni. - Drużynami,
do ataku! Za nimi, do cholery!
Oddziały bez szemrania wpadły między rośliny.
Tym razem nie działano już metodycznie, wypalając
wszystko na swej drodze. Ludzie, podnieceni
rozpoczętym właśnie polowaniem, w coraz mniejszym,
stopniu zwracali uwagę na własne bezpieczeństwo.
Odwagi dodawały im odgłosy przelatujących powyżej
maszyn. Niektóre zrzucały już bomby, które ze świstem
wpadały między drzewa, siejąc tam spustoszenie. Psy
odpoczywały w grupach, w grupach zatem ginęły,
rozszarpywane przez odłamki, umierając w ogniu, który
przynosili im ludzie. Piechota, ostrzeliwując się bez
przerwy, dotarła głęboko w Las, znajdując się w jednej
chwili u stóp wzgórza. Daniel widział ich sylwetki,
odziane w kombinezony koloru mającego zapewnić im
osłonę wśród zieleni. Biegli, zwracając się w kierunku,
w którym ich sensory dostrzegały poruszenie, niosąc
ból i śmierć. Stworzenia nieco oszołomione siłą
uderzenia, powoli rozpoczęły wspinaczkę w stronę
szczytów, wiedząc, iż po drugiej stronie znajdą chociaż
substytut bezpieczeństwa i wytchnienie. Nie uciekały w
bezładzie, szybko uformowały się tyraliery, które
zachowując założone odległości, zmierzały w stronę
ocalenia. Również Daniel znalazł się w takiej grupie,
podchodzącej właśnie do jednego z kilku wodospadów.
Słyszeli za sobą pokrzykiwania ścigających ich
siepaczy, radosne, niemal sielankowe. Jedyny człowiek
wśród Psów odwrócił się na chwilę, by ocenić
odległość dzielącą uciekających od ścigających. Nie
była ona duża i z każdą sekundą się zmniejszała. Na
dole dostrzegł grupę stworzeń, które eskortując
mniejsze osobniki, zostały nieco w tyle. Prześladowcy
dogonili je i okrążyli. Nim odwrócił wzrok, przerażony
okrucieństwem sceny, zobaczył jeszcze, jak Psy padają
ranione kulami z odległości kilku metrów. Oprawcy nie
oszczędzali nawet szczeniaków. Wycie i pełne rozpaczy
piski stały się częstsze i głośniejsze, co jednak dodało
ściganym sił. Daniel, zaciskając zęby, zdobył się na
jeszcze jeden heroiczny wyczyn i już znajdował się na
sporych rozmiarów płaskiej półce, środkiem której
płynęła szerokim strumieniem woda. Kilku braci
wspięło się tuż za nim. Upadł na chwilę, a gdy wstawał,
dostrzegł wspinającego się właśnie Ciapka. Trójkątny
łeb, zmęczone oczy i... wola życia, przetrwania, tak
silna, jak nigdy przedtem. Z zadziwiającą lekkością
wskoczył na półkę i truchtem ruszył w jego stronę. W
głowie człowieka pojawił się przyjazny uśmiech i
powitanie.
***
Na jeden moment świat stanął w miejscu. Nie tylko
postacie wspinające się po stoku wzgórza, ale
dosłownie wszystko zwolniło tempa. Daniel pomyślał,
że może jednak Bóg zlitował się nad nimi i zatrzymał
czas, by następnie cofnąć to, co pozornie
nieodwracalne. Potem zza Ciapka wynurzył się
śmigłowiec. Powoli, majestatycznie, jakby chcąc
ostatecznie przypieczętować nieuchronność ich losu.
Wychynął bokiem, szczerząc w stronę Psów otwarty
MARZEC 2003
KREW PSA
luk transportowy. W środku siedział snajper, trzymając
w garści swój karabin z lunetą. Ubrany tak jak
pozostali; szczerzył zęby w nienaturalnym uśmiechu,
zapewne w odpowiedzi na coś, co krzyknął do niego
pilot. Jedna noga, zgięta w kolanie oparta była stopą o
podłogę, druga swobodnie zwisała w powietrzu.
Automatycznie, zdecydowanym ruchem, wyuczonym
podczas niekończących się zajęć treningowych,
przycisnął kolbę do ramienia, jednocześnie mrużąc oko,
które przez lunetę poszukiwało celu. Wskazujący palec
prawej ręki zacisnął się na spuście, zamarł w tej
pozycji, jakby tocząc bój z rozkazującym mu ciałem, a
potem zgiął się do końca. Huknął wystrzał i Daniel
zobaczył, jak Ciapek pada, przewraca się na bok i
kładzie }eb na szorstkim podłożu. Nie wierzył temu, co
widział, jednak wszystko wydarzyło się naprawdę.
Snajper przeniósł wzrok na człowieka, lufa karabinu
celowała prosto w niego. Drugi strzał nie padł jednak,
gdyż jeden z Psów, które właśnie ruszyły do ataku,
odbił się łapami od skalnej półki i skoczył w stronę
śmigłowca. Okrutny, pełen satysfakcji uśmiech na
twarzy strzelca ustąpił teraz bezgranicznemu
zdumieniu. Ostatnią rzeczą, jaką zobaczył w życiu, były
rozwierające się zęby, które w następnej chwili przebiły
jego gardło. Zmysły wszystkich Psów wypełniło silne i
zdecydowane, zakazujące: „Nie!" -pochodzące od
Wodza, jednak grupa, która zdecydowała się na
desperacki atak, nie zwróciła nań uwagi. Kolejne
stworzenia spadały na kompletnie zaskoczonych
żołnierzy z wysokości wzgórza i choć większość z nich
padło, niektórym udało się dosięgnąć gardeł
prześladowców. Daniel z mściwą satysfakcją usłyszał
wreszcie ludzkie wrzaski przerażenia, szybko zresztą
cichnące, pod żelaznym uściskiem śmierci. Podbiegł do
umierającego przyjaciela. Ten oddychał jeszcze i
pozostał przytomny, by pożegnać człowieka ostatnim
zamglonym spojrzeniem. Potem już nie żył. Daniel
przez chwilę czuł całkowitą pustkę w głowie, by
wreszcie ruszyć do przodu, nabierając w krótkim czasie
prędkości. Walka w dole dogasała, Psy padały pod
celnym ogniem karabinków i żołnierze znowu
podchodzili do półki. Nie spodziewali się zatem
człowieka, który wypadł na nich w pełnym biegu.
Pierwszy ze ścigających nie zdążył nawet wydać
dźwięku, gdy został uderzony kolbą własnego karabinu
w podbródek. Zatoczył się i upadł. Podobny los czekał
drugiego, natomiast trzeci, który składał się właśnie do
strzału, leżał po chwili z przetrąconym karkiem.
Impet ataku zelżał i Daniel poczuł, jak odpływają
zeń wszystkie siły. Nie słyszał już odgłosów walki
rozgrywającej się dookoła, padł na kolana. W uszach
pojawił się obezwładniający szum, a w oczach błysnęły
łzy. W tej chwili, płacząc, uświadomił sobie, iż to, co
zrobił, było złe, zemsta pełna złości, jednak tylko w taki
sposób mógł pożegnać najlepszego przyjaciela, jakiego
kiedykolwiek spotkał. Nawet gdy chwilę potem uciekał
za wzgórze razem z pozostałymi niedobitkami,
wszystko widział mgliście i niewyraźnie.
Triumf ludzi nie trwał zbyt długo. Chociaż bez trudu
zdobyli wzgórza, wytępili Psy, które nie miały już siły
uciekać i zepchnęli resztę, mającą więcej szczęścia,
następnego dnia stała się rzecz dziwna. Wszystkie
wojska, bezustannie prące do przodu, dumnie kroczące,
niosąc ogień i zniszczenie, zniknęły. Ani jeden żołnierz
nie powrócił, aby mieszkańcom Miasta opowiedzieć o
tym, co się stało. Niewiedza rodzi przesądy, tak stało
się i tym razem. Szybko wokół pozostałości Lasu
narosły legendy pełne potężnych potworów i
niewyjaśnionych mocy.
Zniknięcie tylu ludzi uznano za zemstę drzew i
Psów, które nie chciały dłużej tolerować świętokradczej
działalności człowieka. Nikt więcej nie odważył się
wejść między roślinność, nigdy też już nie zabito Psa.
***
- Cóż, to już wszystko - kończył swą opowieść
nieznajomy, a ja ze zdziwieniem stwierdziłem, iż
chociaż nie minęło więcej, niż trzy godziny, zdało mi
się, iż odbyłem bardzo długą podróż w przeszłość i z
powrotem.
Słońce skryło się za chmurami na dobre, powiał
zimny, przejmujący wiatr, zupełnie jakby przyroda
chciała z własnej woli przypieczętować słowa Daniela.
Wyraz jego twarzy nie uległ zmianie, choć odniosłem
wrażenie, że w jego pustych oczach pojawiło się coś
żywego.
- To, co zrobiłem pod wodospadem, zabójstwo
człowieka - ciągnął - było bardzo złe, dlatego nie
śmiałem już stanąć przed Wodzem. Postanowiłem, że
lepiej będzie dla wszystkich, jeśli więcej się nie
spotkamy. Możesz uważać, że zachowałem się jak
tchórz, jednak nadal jestem pewien słuszności swojej
decyzji.
Oparł się nieco wygodniej.
- Mam nadzieję, że twoja ciekawość została
zaspokojona - dodał z trudno wyczuwalną nutą ironii,
choć nie było w niej zaczepności, raczej gorycz. - Jesteś
jednym z niewielu ludzi, którzy byliby w stanie
wysłuchać mojej opowieści - kontynuował - chociaż
tylko ty mogłeś zrozumieć to, co chciałem przekazać,
jednak poprzez słowa byłoby to niemożliwe. Żyję więc
wśród ludzi, na tym gigantycznym cmentarzu,
nawiedzany przez wspomnienia, czekając na śmierć tak,
jak ten Pies. Zazdroszczę mu wolności od bólu, który
jest moim udziałem. Długowieczność może stać się
równie dobrze błogosławieństwem, jak i
przekleństwem.
Najwyraźniej ściemniało się, bo park powoli
pustoszał, większość ludzi szybkim krokiem oddalała
się w stronę swoich bezpiecznych domów. Po raz
pierwszy nie mogłem myśleć o nich jako o istotach, z
którymi łączyła mnie wspólnota gatunkowa, tradycje,
czy historia. Przed sobą miałem tylko obraz
nieszczęśliwego, samotnego Psa.
MARZEC 2003
PIOTR BILSKI
- Chyba czas już na mnie - skonstatował mój
rozmówca. Powoli, lecz nieodwołalnie podniósł się i
zbierał do odejścia.
- Zaczekaj! - Musiałem po prostu go zatrzymać,
choćby na jedna chwilę. - Co stało się z resztą Psów, z
Wodzem, czy oni jeszcze żyją?
Odwrócił się i smutno uśmiechnął.
- Czy to ma jakieś znaczenie? Las jeszcze stoi,
nieprawdaż? Są jednak sprawy, które lepiej zostawić
własnemu biegowi.
Desperacko rzuciłem ostatnie pytanie, pierwsze z
puli kilku setek cisnących się jeszcze na usta:
- Nasze spotkanie, czy ty to jakoś zaplanowałeś,
chciałeś mi to opowiedzieć?
- Pomyśl o tym jako o czystym przypadku, bądź
przeznaczeniu.
To było wszystko. Ponownie zwrócił się plecami do
mnie i odszedł. Miałem przeczucie, że nigdy go nie
zobaczę, więc starałem się wryć w pamięć jego ostatnie,
zagadkowe słowa. Gdy zniknął mi z oczu, stałem
jeszcze chwilę, sam na środku parku. Niebo mocno się
zachmurzyło, najwyraźniej nadchodziła burza. Bez
dłuższego wahania ruszyłem w swoją stronę.
Piotr Bilski
MARZEC 2003
MARZEC 2003