CLIFF GARNETT

     WYSPA ŚMIERCI

     Przekład
     Maciej Pintara

     Tytuł oryginału
     TALON FORCE: ZULU PLUS TEN

     Zwykli ludzie sypiają spokojnie po nocach jedynie dzięki temu, że istnieją twardzi mężczyźni, gotowi użyć przemocy w ich imieniu.
     George Orwell

     Marbor

     Prolog

     1 sierpnia, świt, odległa wyspa na Pacyfiku

     Dziewczynki były pod wpływem narkotyków Gdyby nie to, mógłby spróbować je uratować; do diabła z ryzykiem. Ale teraz nie mógł im pomóc.
     I bez jego raportu większość na pewno zginie. Obserwował ceremonię i ledwo powstrzymywał się, by jej nie przerwać.
     Bęben wybijał jednostajny rytm. Czterej samuraje nieśli ołtarz na krawędź wulkanu, inni kłaniali się procesji. Z krateru buchał żar, gorące powietrze migotało i cuchnęło siarką. Mężczyzna słyszał huk przybrzeżnych fal.
     Niebo na wschodzie różowiało. Czarnowłosy, siwiejący kapłan szinto, zasuszony starzec o żylastych rękach, przykrył ołtarz i starannie wygładził materiał.
     Szogun wystąpił naprzód i zapadła cisza. Miał ceremonialne nakrycie głowy i czerwoną szatę, która trzepotała na wietrze. Wydawał się ogromny. Wyglądał bardziej jak bóg niż człowiek. Świadek przełknął ślinę. Pomyślał, że jeśli zło zstąpiło na Ziemię, to właśnie tutaj.
     Strażnicy wyszli naprzód i zmusili dziewczynki, aby stanęły na nogach.
     Mimo narkotyków, ich oczy były rozszerzone z przerażenia.
     Rozwiązano je, rozebrano do naga i pokazano mężczyznom, jedną po drugiej. Tłum zaszemrał niecierpliwie.
     Szogun wskazał wybraną dziewczynkę. Położono ją na ołtarzu. Tłum zamilkł. W ciszy pomrukiwał tylko wulkan Suribachi - yama.
     Szogun uniósł szatę i usiadł na dziewczynce. Szarpała się rozpaczliwie, ale strażnicy trzymali ją mocno. Świadek zamknął oczy Nie był na to przygotowany.
     Ile to dziecko ma lat? Trzynaście? Czternaście? Bez wątpienia dziewica. Pomyślał o swojej córce i zacisnął zęby. Miał ochotę zabić szoguna. Złapać go za gardło i przydusić, aż trzaśnie tchawica. Zamiast tego, dotknął magnetofonu ukrytego na piersi. Przewody biegły do minikamery w kołnierzu.
     Tym razem nikt nie nazwie go kłamcą. Teraz będą musieli mu uwierzyć.
     Skończę z tym.
     Było po wszystkim. Dziewczynka stoczyła się z ołtarza, spomiędzy jej nóg płynęła krew. Powlokła się jak pijana do innych. Szogun poprawił szatę, usiadł i skinął na pierwszy rząd mężczyzn. Świadek został dziś wybrany do pierwszego rzędu. Był to wielki zaszczyt, ale sprytnie zamienił się z kimś innym. Wszystko filmował. Mężczyźni rzucili się na dziewczynki. Gwałcili je wielokrotnie. Dzieci krzyczały, błagały o litość. Szogun siedział w fotelu z zadowoloną miną. Dzisiejsza ofiara dla boga wulkanu zapewni mu następne dziesięć lat władzy.
     Mężczyźni zaspokoili żądzę, ale Suribachi - yama nie. Świadek patrzył, jak mężczyźni unoszą dziewczynki w ramionach, a potem wrzucają je w płonącą otchłań. Ich krzyki zagłuszyły radosne okrzyki: "Banzai! Dziesięć tysięcy lat!" Nadszedł czas powrotu. Jutro świadek pójdzie do władz japońskich i zbrodniarze wylądują za kratkami. Ale najpierw wpadnie do domu i ucałuje żonę i dzieci. Nigdy im nie opowie, co widział. To wspomnienie już teraz ciążyło mu na sercu niczym głaz.
     Rozmontowano ołtarz, samuraje uformowali szereg i ruszyli w długą drogę do czarnej plaży na dole. Musieli omijać wyloty pary, które cuchnęły jak oddech samego diabła. Zanim wzejdzie słońce, po ceremonii nie zostanie żaden ślad.
     W odległości pół kilometra majaczył okręt przycumowany w zatoczce. Świadek miał sucho w ustach i zimne palce. Dlaczego tak się denerwuje?
     Zwycięstwo jest na wyciągnięcie ręki. Musi się uspokoić. Wszystko idzie według planu.
     Szereg nagle przystanął. Nikt się nie odezwał. Mężczyźni patrzyli przed siebie i czekali na instrukcje. Świadek przełknął ślinę. Co się dzieje? Przesunął się nieco i spojrzał na czoło kolumny.
     Zamarło mu serce. Każdego rewidują, zanim wsiądzie do łodzi! Czego szukają? Ktoś dał im cynk? Jest spalony? A może to tylko rutynowa kontrola?
     Tak czy inaczej, katastrofa. Znajdą u niego sprzęt elektroniczny. Wymacają go pod tuniką.
     Waliło mu serce. Bez rewizji nie dostanie się na statek. Jeśli spróbuje jej uniknąć, wzbudzi podejrzenia. Musi gdzieś ukryć sprzęt. Potem tu wróci.
     Suribachi - yama nie będzie potrzebował ofiary przez następny miesiąc. Dużo czasu na odzyskanie dowodów.
     Już wiedział, jak to rozegrać.
     Schylił się, złapał za brzuch i jęknął. Kolumna odsunęła się na bok. Nikt nie zaproponował mu pomocy, kiedy udał, że zaraz gwałtownie zwymiotuje.
     Powlókł się za pożółkły, liszajowaty występ skalny. Plan był prosty: zniknąć na chwilę z widoku, pozbyć się elektroniki i wrócić do szeregu.
     Nudności to dobry pretekst. Nikt nie zadaje pytań. Nawet samuraj może mieć słaby żołądek. To był dobry plan. I prawie się udało.
     Kiedy podciągnął tunikę, zza głazu wyszedł stary kapłan. Szukał ustronnego miejsca, żeby się załatwić. Na widok kabli i pudełek przyklejonych plastrami do piersi zdrajcy poczerwieniał i zaczął coś gniewnie mamrotać. Świadek rzucił sprzęt i pobiegł niezgrabnie w dół wzgórza. Był w sandałach i ślizgał się na skale wulkanicznej. Słyszał za sobą wściekłe okrzyki i tupot. Dobiegł do zawietrznej strony wyspy.
     Co dalej? Nawet jeśli dotrze do morza, jak stąd odpłynie? Nie ma tu żadnych statków ani ludzi. Zbocze było coraz bardziej strome.
     Słyszał, jak ścigający potykają się o kamienie. Zbliżali się.
     Nagle wstąpiła w niego nadzieja. Między skałami stała łódź. Niewiele większa od pontonu ratunkowego, ale na oko solidna. Jest szansa.
     Zepchnąć ją na wodę i jazda. Niedługo wzejdzie słońce. Szogun nie zaryzykuje pościgu, ktoś mógłby go zobaczyć. A jego ludziom wystarczy znaleziony sprzęt.
     Nikt nie będzie się narażał dla jednego głupiego samuraja. Świadek skoczył, potknął się i popędził dalej. Jeszcze pięćdziesiąt metrów. W dole rozpryskiwały się fale. Czuł smak wody morskiej.
     Czterdzieści metrów. Desperacja dodawała mu sił. Głosy z tyłu cichły. Znów skoczył.
     Lewa noga wpadła w jedną ze szczelin, którymi wylatywała para. Wrzasnął z bólu. Skręcił ją albo złamał. W ciągu kilku sekund był otoczony.
     Wyciągnęli go z jamy i zawlekli na plażę. Posłali po szoguna. Wydawało się, że minęły wieki, zanim wrócił z łodzi. Świadka ogarnęła rozpacz.
     Misja się nie powiodła. Pomyślał z rozpaczą o żonie i dzieciach. Nigdy się nie dowiedzą, co się z nim stało. Ani tego, jak bardzo pragnął ich znowu zobaczyć.
     Przez jego błąd będą cierpieli całe życie.
     Szogun obejrzał magnetofon, mikrofon i kamerę. Skinął głową. Był zabobonny, ale wykształcony. Wiedział, o co chodzi.
     Na jego rozkaz wystąpił jeden z najwyższych samurajów. Wyciągnął miecz z pochwy. Inni przytrzymali więźnia za ręce i pochylili do przodu.
     Widział stopy kata. Patrzył, jak przyjmuje postawę. Poznał, że unosi miecz...
     Nic nie czuł, kiedy odpadała mu głowa.

     Rozdział pierwszy

     15 sierpnia, godzina 16.00, gabinet sekretarza stanu, Waszyngton

     Sekretarz stanu Warden Knox Hill nie cierpiał wzywać ambasadorów do domu. To wywoływało zamieszanie w krajach, w których urzędowali.
     Dyplomaci nie lubili tego. Czekał teraz na ambasadora z Japonii i zastanawiał się, co mu powiedzieć. Spotkanie nie było jego pomysłem, to prezydent się uparł. Jako ambitny człowiek nie zawiódł szefa swojej partii.
     Drzwi otworzyły się i do gabinetu wszedł James Palmer. Przekroczył sześćdziesiątkę, siwiał i wyglądał tak, jak powinien wyglądać profesor. Był ambasadorem w Japonii od blisko dziesięciu lat i nawet ożenił się z Japonką. Miał opinię wybitnego eksperta od stosunków azjatycko - amerykańskich.
     Jednak to nie on decydował, co powinni wiedzieć jego szefowie, a czego nie. Jeśli chciał utrzymać stanowisko, musiał się dostosować.
     Palmer postawił teczkę na podłodze.
     - Mam nadzieję, że to coś pilnego, Ward - warknął. - Dwadzieścia sześć godzin w samolocie. Chryste! Dzięki Bogu, moja żona była wolna. Może potraktujemy ten przyjazd jako wakacje.
     Hill skinął głową.
     - Wiem, że miałeś długą podróż i że wezwałem cię nagle, Jim. Siadaj.
     Palmer usiadł. Sekretarka Hilla podała mu filiżankę herbaty. Po efektownym wejściu ambasador przestał się spieszyć. Hill zmrużył oczy i słuchał jego gadaniny. Uważał, że Palmer to zajęty sobą palant, jak większość członków korpusu dyplomatycznego. W Departamencie Stanu roiło się od takich typów. Ich dyplomacja polegała na tym, żeby zanudzić rozmówcę na śmierć.
     - Przejdę od razu do rzeczy - powiedział w końcu Hill. - Prezydent nie jest zadowolony z wyników ostatnich wyborów.
     Palmer parsknął.
     - Japonia to suwerenne państwo, Ward. Nie możemy im dyktować, kogo mają wybierać do swojego parlamentu. Kto wam się nie podoba?
     - Tanaka.
     -Iguchi Tanaka? Dlaczego?
     - Bo to ultranacjonalista, do cholery!
     Hill chwycił raport CIA, który dostał siedemdziesiąt dwie godziny temu.
     Pomachał nim Palmerowi przed nosem.
     - Wiesz, co on proponuje? Remilitaryzację Japonii i usunięcie wszystkich naszych oddziałów z Pacyfiku do roku 2010. Nie tylko z Okinawy. Z całego Pacyfiku.
     Hill otworzył raport i przerzucił kartki.
     - Zamknięcie rynku japońskiego dla towarów amerykańskich i odbudowę imperium. Nic dziwnego, że nie możemy z nimi wynegocjować korzystnej umowy handlowej!
     Hill rzucił akta przez biurko. Spadły na podłogę.
     - Dlaczego musimy dostawać takie informacje od wywiadu, Jim? Ty jesteś naszymi oczami i uszami w Japonii. Co z tobą?
     Palmer zacisnął usta.
     - Nie meldowałem wam nic o Tanace, bo szczerze mówiąc, nie uważam go za groźnego.
     - Nie uważasz go za groźnego - powtórzył jak echo Hill.
     - Nie. Być członkiem izby niższej ich parlamentu to jak być w naszej Izbie Reprezentantów. Ten facet to tylko jeden głos z wielu. To nie jego wina, że zasypują nas swoimi towarami.
     Hill zastanowił się. To samo mówił wczoraj prezydentowi. Ale potrzebował czegoś więcej, żeby zadowolić szefa. Prezydent zachowywał się, jakby stał w obliczu wojny na Pacyfiku.
     - Biorąc pod uwagę sytuację ekonomiczną Japonii w ostatnich latach -ciągnął Palmer - oraz ich ksenofobię, nie można się dziwić, że ktoś taki jak Tanaka zdobywa popularność. Mieszkałeś tam. Znasz Japończyków.
     Hill przytaknął. Przez rok był attache w Japonii i przekonał się, że Japończycy nie ufają obcokrajowcom.
     Palmer znów zacisnął usta.
     - Będę szczery, Ward. Jeśli naprawdę zależy wam na dobrych stosunkach z Japonią, powinniście coś zrobić z tą sprawą na Guam.
     Hill zmarszczył czoło. Trzymał rękę na pulsie spraw w wielu zapalnych punktach całego świata. Czy jednym z nich była sprawa na Guam?
     - Możesz odświeżyć mi pamięć?
     Palmer zacisnął szczęki.
     -Porywają tam japońskie dziewczynki, córki znanych biznesmenów. Jak dotąd, odnaleziono tylko jedną. Była martwa. Morze wyrzuciło ciało na brzeg.
     Nie ma żadnych przypuszczeń, skąd się tam wzięła.
     - Teraz sobie przypominam. Chyba ustaliliśmy, że zajmą się tym władze Guam?
     - Nic nie zdziałali. Gubernator kazał przeczesać całą wyspę. Bez skutku.
     Od tamtej pory umywa ręce. Guam żyje głównie z turystów, w większości japońskich. Podejrzewam, że gdyby informacje o sprawie się rozeszły, miejscowi straciliby kupę forsy.
     Hill postukał ołówkiem w biurko.
     - Nie można mieć pretensji do gubernatora. Może zniknięcia tych nastolatek to tylko ucieczki z domów?
     - Nie. Dzieje się z nimi coś złego.
     - Skąd wiesz?
     - To głównie plotki, ale...
     Hill zrobił drwiącą minę. Ambasador uniósł ręce.
     - Wiem, wiem. Na początku też byłem sceptyczny. Ale ostatnio zmieniłem zdanie. Dwa tygodnie temu do władz japońskich zgłosił się człowiek z informacjami o porwaniach.
     -Z jakimi informacjami?
     - Nie jestem pewien. Japończycy nabrali wody w usta.
     Podejrzewam, że ich wywiad coś sknocił i wolą siedzieć cicho. Zażądali od faceta dowodów zanim kogoś oskarżą.

     - I...?

     - Okablowali go i kazali nagrać wszystko, co zobaczy i usłyszy.
     Potem zniknął bez śladu.
     Hill wzruszył ramionami.
     - Nawiedzony.
     - Wątpię. Był szanowanym urzędnikiem. Żonaty, dwoje dzieci. Miał za dużo do stracenia, żeby się wygłupiać.
     - Myślisz, że ktoś go załatwił?
     - Na pewno.
     Hill zastanowił się.
     - Wspomniałeś o jakichś plotkach - przypomniał.
     - Tak. Dziwna sprawa. Tortury, ofiary rytualne...
     - Co jeszcze?
     -Nie wiadomo. Ale jeśli wywiad japoński niczego nie ustalił, nam też się nie uda.
     Hill skubnął czubek nosa.
     - Mamy jeszcze marynarkę wojenną.
     Palmer pokręcił głową.
     - Już próbowaliśmy. Dowódca floty na Marianach powiedział, że żaden z jego ludzi nie będzie się bawił w niańkę. To jego słowa, nie moje.
     Hill znów wzruszył ramionami.
     - Nie wiem, co ci powiedzieć, Jim. Jeśli władze Guam i wojskowi nie chcą pomóc, to co może Departament Stanu?
     Palmer pochylił się do przodu.
     - Mógłbyś zasugerować prezydentowi, że odnalezienie tych dziewczynek byłoby ważnym gestem dobrej woli wobec rządu japońskiego.
     Zwłaszcza teraz, kiedy Tanaka i jego ludzie zdobyli w wyborach takie poparcie.
     - Mówiłeś, że nie jest groźny.
     - Jeszcze nie. Ale ma teraz dostęp do premiera, a w gabinecie będzie kilka zmian.
     Hill opadł na oparcie fotela. Poczuł się wymanewrowany. Wezwał Palmera, bo uważał, że Tanaka jest groźny. Jeśli zlekceważy radę ambasadora, a Tanaka zdobędzie wpływy, jego sprawy będą kiepsko wyglądały. Ale Warden Hill nie wierzył w potęgę Tanaki tak samo, jak James Palmer. Nie da się w nic wrobić.
     - Nie - odparł. - Prezydenta niepokoi Iguchi Tanaka, nie obecny rząd.
     Kiedy podpiszemy umowę handlową, Tanaka przestanie być ważny. Niech Japończycy sami rozwiążą problem na Guam. My mamy dość własnych.
     Ambasador sztywno skinął głową. Wstał i uścisnął dłoń Hilla.
     - W porządku. Ale zawiadom mnie, gdybyś zmienił zdanie. Zadzwonię do mojego biura, żeby jak najszybciej skompletowali i przysłali ci akta Tanaki.
     - Dobra. Będę czekał.
     Palmer odwrócił się do wyjścia.
     - Jim?
     - Tak?
     - Tylko bez dalszych niespodzianek, dobra? Prezydenta wkurzył ten raport. Opieprzył mnie. Jeśli następnym razem na horyzoncie pojawi się coś takiego, daj mi wcześniej znać. To bardzo ułatwi życie nam obu. I nie będziesz musiał na gwałt przylatywać do Waszyngtonu.
     Kiedy drzwi się zamknęły, Warden Hill wyjął z górnej szuflady biurka mały magnetofon i zaczął dyktować swoje uwagi ze spotkania. Zawsze tak robił, na wszelki wypadek. Gdyby ktoś kwestionował potem jego działania, chciał być kryty.
     Odezwał się interkom.
     - Tak?
     - Przepraszam, że przeszkadzam, panie sekretarzu. Pani ambasadorowa chce zamienić z panem słówko. Mówi, że zajmie panu tylko minutkę.
     Sekretarz westchnął. Pewnie zaprosi go z żoną na kolację do Palmerów.
     Wziął głęboki oddech.
     - Dobrze, niech wejdzie.
     Drzwi otworzyły się, gdy chował magnetofon do szuflady. Podniósł wzrok i serce skoczyło mu do gardła.
     To była Miki.
     Kiedy zamknęły się za nią drzwi, podeszła i ukłoniła się nisko. Była tak samo szczupła i giętka, jak przy ich ostatnim spotkaniu; Wstał i odkłonił się automatycznie.
     - Panie sekretarzu Hill - powiedziała swoim lekko afektowanym głosem i dodała ciszej:
     - Warden - san.
     Hill zaniemówił. Na moment przeniósł się o piętnaście lat wstecz, do małego mieszkanka w Jokohamie z zapierającym dech widokiem na górę Fudżi i piękną dziewczyną, która składała do kupy jego złamane serce.
     - Co słychać? - zapytał w końcu.
     Schyliła głowę.
     - Wszystko w porządku.
     Hill czuł się jak uczeń. Plątał mu się język.
     - Dobrze wyglądasz. To znaczy, wyglądasz wspaniale.
     Miki zaczerwieniła się.
     - Jesteś zbyt uprzejmy.
     Wskazał jej fotel.
     - Ależ nie, mówię szczerze. Usiądź proszę.
     Miki okrążyła fotel, usiadła i położyła ręce na kolanach. Hill nie mógł oderwać od niej wzroku. Długie, czarne włosy, które co rano rozczesywała przed lustrem, miały kilka srebrnych pasemek. Jej twarz także zdradzała oznaki upływu czasu. Wydawała mu się jednak, o ile to w ogóle możliwe, jeszcze piękniejsza, niż pamiętał.
     Usiadł za biurkiem.
     - Tęskniłem za tobą.
     - Ja za tobą też, Warden - san.
     - Nawet nie napisałem.
     -Nie oczekiwałam tego.
     Hill przełknął ślinę. Nagle zrobiło mu się wstyd, że tak potraktował Miki.
     Porzucił ją po roku wspólnego życia dla... czego? Dużego biura nad Potomakiem i domu w Georgetown? Kiepska zamiana.
     - Jak twoja żona?
     - W porządku. Widzę, że wyszłaś za naszego ambasadora.
     Miki uśmiechnęła się smutno.
     - Tak. Poznałam Jamesa wkrótce po śmierci jego pierwszej żony.
     Pobraliśmy się prawie siedem lat temu.
     - Jesteś szczęśliwa?
     Zawahała się, jakby szukała słów.
     - James jest... bardzo dobry.
     Hill usiadł głębiej. Próbował wziąć się w garść. Nie czas na wspominki; przyszła zaprosić go na kolację albo na przyjęcie. Trzeba to załatwić i niech idzie.
     - Posłuchaj, Miki. Jeśli przyszłaś w sprawie przyjęcia...
     - Nie.
     - W każdym razie, Jane i ja nie będziemy mogli skorzystać z zaproszenia.
     Miki popatrzyła na swoje ręce.
     - Nie przyszłam zaprosić was na kolację. Chcę cię poprosić o przysługę.
     Hilla zatkało.
     - Jaką?
     - Chciałabym, żebyś pomógł w odnalezieniu dziewczynek porwanych na Guam.
     - Posłuchaj. Już mówiłem Jimowi...
     - W zeszłym tygodniu zaginęły jeszcze dwie, Warden - san. Jedna z nich to moja bratanica, Aiyako.
     - O, Boże. Bardzo mi przykro. Naprawdę. Ale nie wiem, jak...
     - Aiyako to jedynaczka. Jest... Jak wy to mówicie? Dumą i radością rodziców?
     - Zgadza się.
     Miki wzięła głęboki oddech. Hill zauważył, że drżą jej ręce. Zmarszczył brwi.
     - Nikt poza rodziną nie wie, że Aiyako nie jest córką mojego brata.
     Jest... adoptowana. Jej prawdziwa matka nie była mężatką, a mój brat i jego żona nie mieli własnych dzieci.
     - Przykro mi, ale nie widzę...
     - Warden, proszę. Musisz nam pomóc odnaleźć Aiyako. To mała dziewczynka. Kto wie, co się z nią stanie?
     - Ale dlaczego ja, Miki? To wewnętrzny problem twojego kraju.
     Powinny się tym zająć wasze władze.
     Miki oblizała zaschnięte wargi. Milczała. Kiedy podniosła wzrok, miała łzy w oczach.
     - Aiyako to... twoje dziecko, Warden - san - szepnęła.
     Hill opadł na oparcie fotela.
     - Dlaczego mi nie powiedziałaś?
     - Wyjechałeś, a ja wiedziałam, że twój ojciec mnie nie zaakceptuje. Mój brat i jego żona chcieli to maleństwo. Uszczęśliwiłam ich z radością.
     Hill skinął głową, wstał i podszedł do okna.
     - Jim wie?
     - Nikt nie wie. Tylko mój brat i jego żona.
     - Jaka ona jest?
     - Aiyako? Bardzo ładna. Wysoka, jak na Japonkę. Nikt nie wie, że ma mieszaną krew. Ma teraz czternaście lat i jest bardzo inteligentna. Możesz być z niej dumny.
     Hill ze złością przygryzł kostkę palca.
     - Dlaczego mówisz mi o tym teraz? Żebym czuł się winny?!
     -Nie, nie! Tylko dlatego, że ona potrzebuje twojej pomocy.
     Rząd japoński nie przyzna się do błędu, a gubernator Guam nie pomoże. Jesteś moją jedyną nadzieją, Warden - san.
     Hillowi zrobiło się niedobrze. Wetknął ręce do kieszeni i popatrzył na Potomac. Piętnaście lat temu ojciec namówił go do rezygnacji ze stanowiska attache w Japonii i powrotu do rodzinnej firmy prawniczej. Warden miał teraz więcej pieniędzy i władzy niż większość ludzi w historii świata. Ale cóż znaczyły pieniądze i władza, jeśli nie może ich użyć, aby pomóc własnemu dziecku.
     Prezydent oczywiście zażąda wyjaśnień. Warden powie, że to sugestia ambasadora: gest dobrej woli wobec zaprzyjaźnionego kraju, który znalazł się pod presją. Groźby Tanaki to wygodny pretekst.
     Ale właściwie jak Stany Zjednoczone mogą pomóc? Prezydent nie ogłosi mobilizacji oddziałów amerykańskich, żeby odnaleźć jedną dziewczynkę.
     A gubernator Guam dostałby szału, gdyby odkrył, że CIA działa na wyspie bez jego wiedzy.
     Potrzebny jest specjalny rodzaj operacji, żeby przeniknąć do porywaczy i uratować Aiyako. Trzeba potajemnie dopaść przestępców i postawić przed sądem bez narażania na szwank stosunków USA - Juam. Warden Hill znał tylko jedną grupę ludzi, która się do tego nadawała.
     Odwrócił się od okna.
     - Dobrze, Miki. Zobaczę, co da się zrobić.

     Rozdział drugi

     16 sierpnia, godzina 1.00, Centrum Kontroli Chorób Zakaźnych, Atlanta, Georgia

     Doktor Sara Greene wkroczyła wprost w pogodną noc i rozejrzała się.
     Nad chodnikiem śmigały owady, pod magnoliami gromadziły się świetliki. Mrugały i podrygiwały jak światła na morzu. Za doktor Greene wznosiła się imponująca fasada Centrum Kontroli Chorób Zakaźnych. Przypominała dziób statku. Sara zaryglowała drzwi budynku i poszła do samochodu. Jutro o tej porze będzie z powrotem w Cambridge przy badaniach naukowych w dusznej, podziemnej bibliotece. Ale dziś świat należy do niej.
     Przerwała na lato studia podoktoranckie w Instytucie Technologicznym Massachusetts, żeby znaleźć błąd w leku antywirusowym, który opracowała w Centrum Kontroli Chorób Zakaźnych. Preparat znano na razie pod roboczą nazwą AV -22-12. Podczas prób laboratoryjnych był bardzo skuteczny.
     Liczono, że zastąpi "koktajle" antywirusowe używane obecnie w walce z AIDS.
     Jednak pierwsze próby na pacjentach wykazały jedynie marginalną skuteczność, a Sara Greene nie uznawała "marginalnych" sukcesów, Kiedy zadzwonił jej dawny szef, John Thompson, i powiedział, że mają problem, wróciła pierwszym samolotem do Atlanty, Powrót okazał się trudny. Sara nie była typem piękności z Południa, tylko zapaloną snowboardzistką. Zachowywała się tu równie śmiało i dziko, jak na stoku. Kiedy szła korytarzem, naukowcy rozstępowali się przed nią niczym Morze Czerwone. Miała czarne włosy postawione na żel, workowate szorty i dopisek na plakietce z nazwiskiem: "Dla ciebie PANI DOKTOR, dupku!".
     A jednak rozczarowała się, kiedy powiedziała Johnowi, że wyjeżdża.
     - Jasne - odrzekł. - Jak chcesz.
     Jakby praca, którą wykonywała dla niego, była tylko zwykłą robotą. Dziś rozwiązała zagadkę, z którą on i jego zespół nie mogli sobie poradzić od roku.
     Była taka dumna, że idąc przez parking, nie zauważyła, że ktoś idzie za nią.
     Pojawili się znikąd. Usłyszała ich w połowie drogi do samochodu.
     Kroki za plecami. Zbliżają się.
     Wzięła głęboki oddech i stłumiła w sobie chęć ucieczki. Pewnie to nic takiego. Ale jeśli zacznie biec, przyspieszy tylko rozwój wypadków. Musi pomyśleć.
     Trzydzieści metrów od samochodu kroki za nią przyspieszyły. Zamknęła oczy i stanęła. Rzuciła plecak i odwróciła się.
     Było ich dwóch. Jeden duży, drugi mały. Biały i czarny. Ubrani w bluzy z kapturami i workowate dżinsy.
     Czarny uśmiechnął się niepewnie.
     - Witam panią. Jak leci?
     Jego kumpel skrzywił się drwiąco.
     - Jaka "pani"? Spójrz na jej włosy.
     Obaj zarechotali.
     Sara nie była w nastroju do pogawędki.
     - O co wam chodzi?
     Kolesie popatrzyli na siebie i wyszczerzyli zęby.
     - Chcemy się zabawić.
     Niższy odwrócił się do dużego.
     - Ta laska się nadaje, no nie?
     - Jasna sprawa.
     Sara zmrużyła oczy. Poczuła przypływ adrenaliny. Jak to rozegrać?
     Ten duży jest sporo wyższy od niej, ma ze dwa metry wzrostu. Ale wygląda na frajera. Większy problem będzie z małym. Trzeba go załatwić, wtedy duży złapie cykora.
     - Spadajcie, bo wezwę gliny.
     Mały zaśmiał się.
     - Gliny? Nie znajdzie ich pani w tej okolicy. No, dalej.
     Wrzeszcz, głupia suko!
     Sara ostrożnie zsunęła buty i rozstawiła stopy. Zacisnęła palce nóg na asfalcie, przykucnęła lekko i uniosła ręce. Faceci patrzyli na nią z rosnącym rozbawieniem.
     - Co to? Jakaś poza kung - fu? - wybuchnął śmiechem niższy.
- Widzisz to?!
     Sara pokręciła głową, - Ostrzegam, że robicie duży błąd.
     - Chyba taki, że stoimy tu i gapimy się na ciebie. Załatwimy to spokojnie czy na siłę? Dla mnie to bez różnicy.
     - Niech będzie po twojemu.
     Mały skinął głową i duży skoczył. Sara zrobiła unik. Facet zatoczył się, złapał równowagę i znów zaatakował. Sara znów zrobiła unik.
     - Nie mamy na to całej nocy! - krzyknął mały. - Łap ją!
     Napastnik spróbował trzeci raz. Sara uchyliła się i przyklęknęła na jedno kolano. Zaskoczony facet wrzasnął. Podcięła mu nogi i przerzuciła go przez plecy. Gruchnął z hukiem o ziemię.
     Odwróciła się do małego.
     - Ponawiam propozycję. Spadajcie, bo was załatwię.
     Niższy zmrużył oczy.
     - Zapomnij o tym. Nie chciałem cię uszkodzić, ale teraz to sprawa osobista.
     Sięgnął do pasa. Błysnął metal.
     Nie ma czasu na myślenie. Sara zrobiła dwa kroki i kopnęła go prawą piętą w pierś. Facet runął do tyłu i wylądował na asfalcie.
     - Co jest, do...?
     Przycisnęła go stopą i wyciągnęła mu z nogawki łyżkę do opon. Rzuciła ją w krzaki.
     - Nie będzie ci już potrzebna.
     Usłyszała coś za sobą. Duży znów atakował. Zwinęła się w kłębek i walnęła go w kolana. Tym razem był przygotowany na cios. Wybiła go tylko z równowagi. Mały poderwał się z ziemi. Sara oddychała szybko i ciężko.
     Otaczali ją jak wilki. Stała i czekała na ich pierwszy ruch.
     Amatorzy.
     Duży zaatakował z byka, mały z tyłu. Odskoczyła w lewo. Duży zadał cios. Zablokowała go lewą ręką i uderzyła prawą dłonią. Facet dostał w podbródek i odrzuciło mu głowę do tyłu. Sara zrobiła obrót i kopnęła lewą nogą.
     Trafiła w próżnię.
     Mały zobaczył kumpla na asfalcie i trzymał się poza jej zasięgiem.
     Sara zerknęła szybko na leżącego dużego. Załatwiony. Spojrzała na drógiego napastnika.
     - Dalej chcesz się ze mną zabawić?!
     Zawahał się. Popatrzył na nieprzytomnego kumpla i pokręcił głową.
     - Kim jesteś?
     Sara uśmiechnęła się krzywo.
     - Twoim najgorszym koszmarem, śmieciu. Spieprzaj!
     Nie musiała mu tego powtarzać. Zniknął w krzakach.
     Podeszła do dużego i sprawdziła, czy żyje. Oddychał normalnie. Puls miał mocny, choć przyspieszony. Wyjęła klucze z maleńką latarką, która służyła za breloczek. Źrenice reagowały na światło prawidłowo. Wszystko gra.
     Facet ocknie się z bólem głowy i przez kilka dni będzie miał sztywną szyję.
     Sara wstała i otrzepała się.
     W nocnej ciszy zadźwięczał jej pager. Spojrzała na plecak i pokręciła głową. Pewnie John. Chce wiedzieć, czy osiągnęła jakiś postęp. Dlaczego po wyjściu z pracy nie wyłączyła tego cholernego pagera jak normalni ludzie?!
     Otworzyła plecak i sprawdziła wiadomość. To nie był John.
     To był Sam.
     Sara przełknęła ślinę. Z walącym sercem przeczytała wezwanie.
     Potrzebowali jej natychmiast w Waszyngtonie. Drużyna miała robotę.

     Rozdział trzeci

     16 sierpnia, godzina 8.00, podziemny pokój sztabowy w Pentagonie, Waszyngton

     Spotkali się w boksie bez okien, otoczonym ze wszystkich stron dwumetrowym, wzmocnionym betonem. Kiedy Sara weszła, reszta drużyny już tam była. Travis odwzajemnił jej salut, Jack serdecznie uścisnął jej rękę. Inni tylko skinęli głowami, gdy szła do swojego krzesła. Zawsze czuli skrępowanie, jeśli nie widzieli się przez jakiś czas. Gdzie któreś z nich mogłoby wejść do pokoju i zastać szóstkę równych sobie? Nigdzie. Usiadła na swoim miejscu przy długim, mahoniowym stole i spojrzała na resztę specgrupy.
     U szczytu stołu siedział dowódca drużyny, Travis Barrett. Służył w Zielonych Beretach i chyba urodził się ostrzyżony na jeża. Dziś był w stroju "firmowym": zielony T - shirt, spodnie panterki, identyfikatory na szyi, wojskowe buty. Przy pierwszym spotkaniu nie podobał się Sarze. Odpychający, zarozumiały palant, który nie cierpi kobiet i ma problem z testosteronem. Ale teraz znała go lepiej. Wiedziała już, że lubi kobiety.
     Obok Travisa siedział jego zastępca, Stan Powczuk. Sara lubiła go najmniej. Był niski, jak na normy drużyny. Twierdził, że ma metr siedemdziesiąt pięć wzrostu. Zachowywał się jak typowy kurdupel. Szybko się wkurzał i długo uspokajał. Wciąż podejrzewał, że wszyscy mają go gdzieś. Ciągle udowadniał swoją wartość. Był żonaty, ale dmuchał wszystko, co nosi spódnicę.
     Na jego nieszczęście, Angela potrafiła wyniuchać zdradę jak terier szczura. Po jego ostatnim skoku w bok rzuciła z drugiego piętra kulą do kręgli w maskę jego nowiutkiej corvetty. Stan też o mało nie wylądował na swoim samochodzie. Znając Angelę, Sara niemal mu współczuła.
     Niemal.
     Po drugiej stronie Stana siedziała Jennifer Olsen, Mrugnęła do Sary. Śmieszna sprawa. Mogłoby się wydawać, że dwie kobiety w takiej grupie nie będą się wzajemnie tolerowały. Ale Sara i Jen były jak siostry. Różniły się, ale kochały i szanowały. Sara uśmiechnęła się do przyjaciółki. Zastanawiała się, jakie to uczucie wyglądać jak Jennifer Olsen. Jen mogłaby wpędzić Barbie w kompleks niższości. Kiedy szły razem ulicą, były swoim przeciwieństwem: amazonka i hipiska z Woodstock.
     Obok Jen siedział Hunter Evans Blake Trzeci. Wyglądali jak młoda para na torcie weselnym, Hunter był trochę za ładny, jak na gust Sary.
     Ale był też cholernie dobrym pilotem. Mnóstwo razy uratował jej tyłek i miała na niego chętkę. Nie, żeby mu nadskakiwała. Hunter miał dziewczyn na pęczki.
     Poza tym, nie umówiłaby się na randkę z facetem, który był atrakcyjniejszy od niej.
     Mogła sobie wyobrażać, jak gładzi jego muskularne ciało, ale nie było to warte złamanego serca.
     Na prawo od Sary siedzieli dwaj ostatni członkowie drużyny - Jacques DuBois i Sam Wong, Do Jacquesa wszyscy mówili Jack. Wyglądał jak gość z plakatu werbunkowego piechoty morskiej. Pod jego śniadą skórą płynęła podobno biała, czerwona i błękitna krew. Był po wielkomiejsku zblazowany, jednak trudne dzieciństwo nadało jego bezczelności zaskakującą bezbronność. Działało to na kobiety lepiej niż jakikolwiek afrodyzjak.
     Sam Wong sprawiał wrażenie kompletnej ofermy. Przy pierwszym spotkaniu Sara myślała, że pomylił pokoje. Był niski, żylasty i nosił śmieszne okulary. Wyglądał w nich, jakby miał oczy z tyłu głowy. Wzbudzał w niej współczucie, dopóki nie otworzył ust.
     - Tyle tu mięcha, że można by założyć hodowlę bydła - mruknął, kiedy siadał na swoim miejscu.
     Sara uważała, że w drużynie tylko on dorównuje jej intelektualnie.
     Miał też pokręcone poczucie humoru. Potrafił zgasić każdego, kto go nie doceniał.
     Drzwi się otworzyły i wszedł dowódca TALON - u, generał brygady Jack Krauss. Stał na czele Połączonej Jednostki Specjalnej i oficjalnie dostawał rozkazy od przewodniczącego kolegium połączonych sztabów, generała Georgea H. Gatesa. Przekazywał je główny dowódca operacji specjalnych, generał Samuel Freedman. Ale w rzeczywistości z usług TALON - u korzystała również CIA, Agencja Bezpieczeństwa Narodowego i Departament Stanu.
     Krauss położył na stole neseser i ciepło przywitał się z każdym. Mimo wysokiego stopnia, był równym facetem. Nie wywyższał się, jak większość szarży. Zjawiał się przed każdą operacją TALON
- u, przydzielał zadanie i zostawiał drużynie opracowanie szczegółów. Sara wiedziała, że nie tylko ona go lubi.
     To Krauss wyznaczył Travisa Barretta na dowódcę grupy. W jednostce nie było stopni i ktoś musiał koordynować jej działania, żeby każdy członek grupy nie próbował ratować świata na własną rękę. Sara podejrzewała, że każdy z nich uważa się za lepszego od innych. Ale tak powinien rozumować członek TALON - u. Kto myśli inaczej, nie przetrwa.
     Generał włączył komputer i włożył dysk optyczny do odtwarzacza CD-ROM - u. Wszystko przygotował Sam. Światła przygasły i na ekranie pojawiła się pierwsza strona raportu.
     Zaawansowana Technologicznie Tajna Jednostka Operacyjna.
     Technologically Augmented Low - Observable, Networked Force.
     TALON Force.
     Sara patrzyła na akronim i czuła taki sam przypływ adrenaliny, jak za pierwszym razem. TALON był elitarną grupą mężczyzn i kobiet.
     Przeprowadzał tajne operacje w obronie interesów Stanów Zjednoczonych na całym świecie. Sara miała tytuł doktora medycyny i czarny pas w karate.
     W snowboardzie zakwalifikowała się do olimpiady zimowej. Ale nic nie dawało jej takiej satysfakcji, jak bycie członkiem TALON
- u.
     Na ekranie pojawiła się następna strona i Krauss zaczął mówić.
     - W ciągu ostatnich trzech miesięcy na wyspie Guam zaginęło dziesięć małych Japonek. Wszystkie spędzały tam wakacje z rodzinami.
     Odnaleziono tylko jedną dziewczynkę.
     Slajd zmienił się. Sara pochyliła się do przodu, żeby lepiej widzieć.
     Typowe zdjęcie z autopsji: twarz i tułów widziane z przodu. Puste, poszarpane oczodoły i ospowata, wzdęta skóra. Uszkodzony tułów, nagie żebra, brak lewej piersi.
     - Co mówi raport toksykologiczny? - zapytała.
     - Analiza wątroby wykazała ślady alkoholu i morfiny - odrzekł generał.
     - Przedawkowanie?
     -Nie. Śmierć przez utonięcie. Uszkodzenia ciała spowodowały stworzenia morskie.
     Sara skinęła głową i usiadła głębiej. Krauss mówił dalej.
     - Na żądanie rządu japońskiego gubernator Guam kazał w zeszłym miesiącu przeczesać wyspę. Bez skutku. Gdziekolwiek są te dziewczęta, nie ma ich na Guam.
     - Panie generale - odezwał się Travis z teksaskim akcentem - czy to "przeczesanie" polegało na sprawdzeniu każdego domu?
     Krauss przytaknął.
     - Prawie. Hotelami i innymi kwaterami wczasowymi zajęli się ich kierownicy. Chyba możemy przyjąć, że zrobili to dokładnie.
     - A co z jachtami i łodziami mieszkalnymi?
     - Wszystkie przeszukano. Oprócz tej na zdjęciu, dziewczynki zniknęły bez śladu.
     Jen zmarszczyła brwi.
     - A zatem zostały porwane. Pytanie, dlaczego?
     - To jasne - warknął Stan. - W Azji Południowo - Wschodniej kwitnie prostytucja. Jakiś alfons znalazł nowe źródło panienek.
     Sara pokręciła głową.
     - To bez sensu, Stan. Alfonsi wybierają dziewczynki, których nikt nie będzie szukał. Dzieci ulicy. Chyba, że ten to wyjątek.
     Spojrzała na Kraussa.
     - Słuszna uwaga - pochwalił i zmienił przyciskiem slajd. - Nasi spece zrobili analizę komputerową wszystkiego, co wiemy o tych dziewczynkach.
     Szukali korelacji. Na pewno zauważycie uderzające podobieństwa.
     Zauważyli. Wszystkie dziewczynki miały od dwunastu do szesnastu lat.
     Uczyły się w ekskluzywnych szkołach prywatnych w Japonii.
     Wychowywano je w tradycjach narodowych. Były córkami bogatych i wpływowych biznesmenów. W momencie porwania towarzyszyły im opiekunki.
     - A przedział czasowy? - zapytał Sam. - Są jakieś podobieństwa związane z tym, kiedy je porwano?
     Następny slajd.
     - Porwania zdarzały się grupowo - odparł Krauss.
     - W korelacji z czym?
     -Nie wiemy.
     Travis spojrzał na Sama.
     - Myślisz, że gdybyś przyjrzał się danym, doszedłbyś do czegoś?
     - Możliwe.
     Krauss skinął głową.
     - Dostaniecie je, gdy tylko skończymy.
     Slajd znów się zmienił. Tym razem pokazywał słodką Japoneczkę w niebieskim kimonie.
     - Ostatnia porwana. Jest bratanicą żony naszego ambasadora w Japonii.
     - Jaka młoda - zauważyła Jennifer.
     - Wszystkie są młode. Musimy je znaleźć i to zaraz. Ale władze cywilne Guam nie mogą wiedzieć, że tam jesteście. Stosunki z gubernatorem bardzo by się popsuły, gdyby odkrył, że działamy na wyspie bez jego wiedzy.
     - Co TALON ma zrobić w tej sprawie? - zapytał Hunter.
     Krauss zacisnął usta.
     - Może o tym nie wiecie, kapitanie Blake, ale nasze stosunki z Japonią są w dużym dołku. Trzeba to odkręcić. Prezydent uważa, że ta operacja je poprawi.
     Po prostu znajdźcie te dziewczynki. I dowiedzcie się, kto je porywa i dlaczego.
     Generał wyłączył komputer i światła się rozjaśniły. Sara popatrzyła na innych. Nikt się nie odezwał, ale wszyscy mieli sceptyczne miny.
     Krauss wręczył Travisowi akta.
     - To są wasze rozkazy. Prezydent chce widzieć jakiś postęp w tej sprawie jak najszybciej. Jeśli nasze przewidywania są słuszne, porywacze będą szukać następnych ofiar mniej więcej za tydzień. Może nawet wcześniej, jeśli pan Wong znajdzie coś, co przeoczyliśmy.
     Generał spojrzał na Sama i wziął swój neseser.
     - Powodzenia. Ojczyzna liczy na was.

     Rozdział czwarty

     16 sierpnia, godzina 8.45

     Ledwo za Kraussem zamknęły się drzwi, rozpętało się piekło.
     T - Co to za zadanie?! - warknął Stan. - Szukać jakichś dziewczynek?
     Pieprzę to!
     - Przykro mi to mówić - powiedziała Sara. - Ale zgadzam się ze Stanem.
     Szukanie zaginionych to robota glin.
     - Fakt - przyznał Jack. - To gówno jest dobre dla tajniaków z obyczajówki.
     - Bo ja wiem... - odezwała się w zamyśleniu Jen. - Generał Gates nie przydzieliłby nam takiej sprawy, gdyby nie uważał, że tylko my potrafimy ją załatwić. Krauss chyba nie powiedział nam wszystkiego. Jak myślisz, Travis?
     Travis zmarszczył brwi i przejrzał rozkazy.
     - Tu jest napisane, że prosił o nas osobiście sekretarz stanu. Ta operacja ma być gestem dobrej woli wobec rządu japońskiego.
     - Gestem dobrej woli?! - zdumiał się Hunter - Od kiedy TALON jest instytucją charytatywną?
     Travis pokręcił głową.
     - Sam? Jesteś naszym ekspertem od Azji. Co tam się dzieje?
     Sam poprawił okulary i oparł ręce na stole.
     - Jak powiedział Krauss, stosunki są napięte. Od roku nie możemy się dogadać w sprawach handlowych. Mówi się o embargo. Ostatnie wybory wykazały brak zaufania do partii rządzącej. Wybór Iguchiego Tariaki wywołał duże zamieszanie w parlamencie.
     - Tanaka? Co to za facet?
     -Nacjonalista. Drugi Milośević. Jego zwolennicy właśnie przeforsowali przywrócenie przedwojennego hymnu państwowego i flagi. Pamiętacie Wschodzące Słońce?
     - Rany boskie - parsknął Stan - Japońcy to nasi przyjaciele! Wojna się skończyła.
     Sam zmrużył oczy.
     - Może i tak. Ale my, Chińczycy, pamiętamy ostatnie rządy nacjonalistów japońskich. Joseph Mengele to anioł miłosierdzia w porównaniu z Shiro Ishiim. Dziesiątki tysięcy Chińczyków zmarło podczas eksperymentów Ishiiego z bronią biologiczną. Was to może nie obchodzić, tępaki, aleja zwracam uwagę na odradzający się nacjonalizm japoński.
     Travis podniósł ręce.
     - Wyluzuj się, Sam. Rozumiemy cię.
     - Właśnie - dodał Stan. - Co się tak wkurzasz?
     Sam potoczył wzrokiem wokół stołu.
     - Rodzina mojej matki pochodzi z Nankinu.
     Zapadła krępująca cisza. Travis przerzucił raport.
     - Tu jest napisane, że policja na Guam nie potrafi znaleźć dziewczynek, a marynarka wojenna odmawia pomocy.
     - Cwaniaki - mruknął Stan.
     Wszyscy pokiwali głowami.
     Travis zmarszczył brwi.
     - Jest tu również przypomnienie, że dobry żołnierz nie kwestionuje rozkazów.
     - Cholera - mruknął Jack. - Nikt nie mówi, że ich nie wykonamy.
     - Wygląda to jednak zupełnie na marnowanie naszych umiejętności -powiedziała Sara.
     -Nie my podejmujemy decyzje - odrzekł łagodnie Travis i podniósł wzrok z nad papierów. - Czy tak?
     - Nie my - przyznała drużyna.
     - Więc zaczynamy. Czeka nas kupa roboty.
     Travis wręczył kilka pierwszych stron Samowi.
     - Zeskanuj to, żeby wszyscy mogli zobaczyć. Saro, przez ten czas zapoznaj się z raportem z autopsji. Spróbuj wyciągnąć jakieś wnioski.
     Sara wzięła oprawione kartki i zabrała się do czytania.
     Po kilku minutach slajdy były gotowe. Grupa zaczęła w skupieniu przeglądać dane.
     - Okay, pierwsza sprawa - powiedział Travis. - Co wiemy o Guam?
     - Wyspa pod protektoratem amerykańskim - odrzekła Jen, - Z gubernatorem i władzą ustawodawczą. Coś jak państwo w unii.
     - Co jeszcze?
     - Była jednym z najcięższych pól bitewnych drugiej wojny światowej -odparł Jack. - Japońcy siedzieli na całych Marianach. Wykurzenie ich stamtąd było krwawą robotą.
     - Wulkany - dorzuciła Sara znad raportu patologicznego.
     - Wyspa - dodał Stan. - Zatem można się dostać na Guam tylko z morza albo z powietrza. A południowy Pacyfik to kurewski ocean. Kupa wraków leży w tamtym rejonie, a w głębinach są rekiny.
     - Dobra. Czeka nas więc wyprawa w tropiki: lasy deszczowe, piaski, może skały wulkaniczne i popiół. Jak tu skończymy, zawiadomię Maui, żeby przygotowali nam teren.
     - Saro, czy w raporcie z autopsji jest coś, co może się nam przydać?
     Odłożyła papiery.
     - Płuca pełne słonej wody. Z całą pewnością śmierć przez utonięcie.
     - A prochy?
     - Opium. I alkohol. Sądzę, że wpadła do wody tak zamroczona, że nie była w stanie pływać. Zakładając, że pływać umiała.
     - Czy była uzależniona?
     - Wątpię. Żadnych oznak marskości wątroby, a na rękach brak śladów igieł.
     Wygląda na to, że połknęła narkotyk. Płynna morfina w likierze miętowym. Ktokolwiek jej to podał, potrzebował mieć ją żywą. Przynajmniej przez jakiś czas.
     - Więc jak znalazła się w morzu?
     - Dobre pytanie. Przypuszczam, że porywacze próbowali usunąć ją z wyspy.
     - Jej twarz kiepsko wygląda - zauważył Jack.
     - Fakt - przyznała Sara. - W wodzie zwłoki są jak gąbka. Puchną, dopóki nie pęknie skóra. Oczy pewnie wyżarły kraby i mewy. Ciało szybko się psuje, zwłaszcza w tropikach. Raport koronera mówi, że gdy ją znaleźli, nie żyła od dwóch dni.
     - A znaleźli ją tydzień po porwaniu.
     Sara przytaknęła.
     - Zgadza się.
     - Więc kidnaperzy musieli ją przetrzymywać gdzieś na wyspie, zanim wrzucili ją do morza?, - Wątpię, żeby ją wrzucili.
     - Dlaczego?
     - Na nadgarstkach miała otarcia po linie. Zanim wpadła do wody, była związana. Podejrzewam, że uciekła. Skoczyła do morza i utonęła, bo nie była w stanie pływać.
     Travis zastanowił się.
     - Dobra. Jeśli ci faceci zabierają dziewczynki z wyspy, muszą gdzieś biwakować. Jack, po dotarciu na miejsce zbadasz teren. Sprawdzisz, czy ktoś ich widział. Zaczniesz od wybrzeża, potem cofniesz się do rejonów porwań.
     Dam ci mapę. Hunter, ty weźmiesz lotnisko. Zobacz, kto i czym lata. Dowiedz się, czy ci faceci mogą korzystać z jakichś prywatnych pasów startowych.
     - Stan? Załatwisz nam łódź. Najpierw spróbuj w bazie morskiej. Masz tam dojścia. Jak się nie uda, skombinuj coś prywatnie.
     Potrzebujemy czegoś dużego i szybkiego o dalekim zasięgu. Może będziemy musieli ścigać tych facetów. Gdy zdobędziesz łódź, pomożesz Jackowi. Mamy zbadać kawał terenu, a czasu jest mało.
     Travis wycelował w ekran pióro laserowe.
     - Wygląda na to, że porywacze są cholernie pewni siebie. Rodziny ofiar robią w swoim kraju raban, gubernator kazał przeczesać wyspę, a oni dalej zgarniają dziewczynki z ulic w biały dzień.
     - Ktoś na wyspie musi im pomagać - powiedział Stan.
     Travis przytaknął.
     -Myślę, że masz rację. Ale kto? Jen, jesteś zaprzyjaźniona z wywiadem.
     Spróbuj ich namówić, żeby trochę powęszyli wśród miejscowych. Może uda im się ustalić, co to za polityka, że porywane są wyłącznie Japonki?
     Dlaczego nie Amerykanki, Francuzki albo Niemki? Niech sprawdzą, czy ktoś ma jakieś żale do Japonii, a jeśli tak, to dlaczego.
     - Dobra.
     Travis spojrzał na Sama.
     -Następna rzecz. Jakie znaczenie ma fakt, że chodzi o młode dziewczyny?
     Sam zmarszczył z namysłem czoło.
     - Człowieku, Guam to mieszanka kulturowa. Ale młode dziewczyny zawsze oznaczają niewinność. Hinduiści, buddyści, muzułmanie i wyznawcy szinto mają swoje rytuały i tabu dotyczące kobiet.
     - Ale to nie kobiety, tylko dzieci - zauważyła Jen.
     Sam wzruszył ramionami.
     - Wiele wschodnich religii przypisuje dziewicom moc magiczną. To jedyny związek, jaki widzę.
     Travis ściągnął brwi.
     - Myślisz, że chodzi o jakiś kult?
     - Dla ciebie może i kult. Dla tamtych to religia.
     - Więc jak ich znajdziemy? Jeśli porywają dziewczynki z przyczyn religijnych, nie będą tego rozgłaszać.
     Stan skrzywił się.
     - Takich spraw nie da się utrzymać w tajemnicy. Miejscowi na pewno coś by o tym wiedzieli. Ten numer z religią to fałszywy trop.
     - Możliwe - odrzekł Travis. - Ale trzeba go sprawdzić. Pamiętasz, co powiedział Krauss? Mamy znaleźć te dziewczynki i uniemożliwić następne porwania. Jeśli to jakaś organizacja, musimy do niej przeniknąć. Sam, jak tylko Jen dostanie raport od swoich kumpli szpiegów, ocenicie potencjalne zagrożenia.
     - Dobra.
     - A kiedy już się dowiemy, kim są porywacze, jak ich znajdziemy? -zapytał Hunter.
     - To proste - odparł Travis. - Weźmiemy jakąś ładną Japoneczkę i pójdziemy z nią w miasto. Jak ją porwą, będziemy ich śledzić.
     Stan wybuchnął śmiechem.
     - Jasne. A skąd ją weźmiemy?
     Wszyscy powoli zwrócili się w stronę Sary.
     - Ooo, nie! Nie ma mowy! Nie będę przynętą. Zapomnijcie o tym. Poza tym, nie jestem Japonką. Przyjrzyjcie mi się. Myślicie, że nikt nie zauważy tych zielonych oczu?
     - Włożysz brązowe szkła kontaktowe - powiedziała Jen.
     - A moje włosy? Nie. Mówię wam, że to się nie uda.
     Travis spojrzał na Jen.
     - Dasz radę?
     - Jasne. Bułka z masłem. Jest drobna. Trochę makijażu i...
     - Nie będziesz mi kładła tapety na twarz!
     - Nauczę ją kilku zdań po japońsku - zaproponował Sam.
     Jen uśmiechnęła się.
     - A ja będę jej opiekunką.
     Sara pokręciła głową.
     - To nie wypali. Mówię wam. Odpuść to sobie, Trav. Nie chcę być wabikiem. Daj mi taki przydział, żebym mogła skopać komuś dupę.
     Stan uśmiechnął się drwiąco.
     - Może ma rację. Chyba nawet Jen nie zrobi z niej dziewczątka.
     Zanim Sara zdążyła się odciąć, Travis zaczął mówić dalej.
     - W porządku. Mamy już plan. Sam, jak szybko będziesz mógł nam powiedzieć, kiedy porwą następną dziewczynkę?
     Sam wzruszył ramionami.
     - Daj mi dzień na analizę. Zobaczę, co się da zrobić.
     - Dobra. Jeśli na nic nie wpadniesz, będziemy się trzymać przewidywań Kraussa, że za tydzień. Może to wystarczy. Zostaje nam mało czasu na przygotowania, cholera. Hunter, jak szybko możesz nas przerzucić z Maui na Guam?
     - Jakim samolotem? Wojskowym czy cywilnym?
     - Lepiej cywilnym. Po co zwracać na siebie uwagę?
     - Wezmę leara. Lot zajmie pół dnia.
     Travis skinął głową.
     - Okay. Ty, Stan, Jack i ja polecimy na Maui jutro. Zrobimy sobie kilkudniowe manewry. Dziewczynki mogą być przetrzymywane w głębi Guam.
     Poćwiczymy dzień na lądzie, dzień na wodzie i powinno wystarczyć.
     - A my? - zapytała Jennifer. - Potrzebuję co najmniej półtora dnia w studiu; żeby przygotować Sarę. A Sam ma ją nauczyć kilku zdań. Do tego nie trzeba mięśni.
     -Masz rację - przyznał Travis. - Wasz czas lepiej wykorzystać na zrobienie gejszy z naszej małej świruski.
     Sara łypnęła na niego spode łba.
     - Saro? Zakładamy, że martwa dziewczynka została celowo naszprycowana. Zdążysz znaleźć antidotum przez dwa dni?
     - Standardowa odtrutka przeciw opium to nalokson. Dostanę ją w Bethesda przed wyjazdem.
     - Dobra. Weź tyle, żeby starczyło dla innych. Nie wiadomo, w jakim będą stanie, kiedy je znajdziemy.
     - Jasne.
     - Ty i Jen polecicie na Guam samolotem rejsowym. Spotkamy się tam za trzy dni. Sam, zrobisz listę sprzętu, który będzie ci potrzebny. Musimy zabrać ze sobą wszystko, czego nie dostaniemy na Maui. Wpadniemy po ciebie rano, zgoda?
     - Pasuje.
     - W porządku. Idziemy.

     Rozdział piąty

     18 sierpnia, godzina 18.06 czasu lokalnego (Zulu* minus dziesięć), tajny ośrodek treningowy TALON Force, Maui, Hawaje
     Zapadał zmierzch. Nad drzewami figowymi na zachodzie wisiał blady sierp księżyca. Travis Barrett leżał na brzuchu w zaroślach i obserwował dom.
     Jego kombinezon kamuflujący zlewał się całkowicie z dżunglą. W budynku nadal panowały bezruch i cisza. Spojrzał na zegarek, osłaniając dłonią podświetlaną tarczę. Osiemnasta zero sześć. * Zulu - nazwa czasu uniwersalnego skoordynowanego, używana w amerykańskiej marynarce wojennej i lotnictwie cywilnym (przyp. Tłum.).
     Trzydzieści sześć minut wcześniej drużyna wysiadła na plaży z CRRC-pontonu desantowego. Mieli odbić piątkę cywilnych zakładników z rąk terrorystów. Nie znali liczby przeciwników. W drodze do celu przedzierali się przez gęstą dżunglę i bagno po kolana. Marsz trwał dwadzieścia dziewięć minut. Jack robił teraz wstępne rozpoznanie, Stan i Hunter przygotowywali się do wejścia, Travis miał na oku dom. Jak dotąd, nikt stamtąd nie wyjrzał. Albo nikogo nie było w środku, albo porywacze byli pewni, że nikt ich nie zaskoczy.
     Jack przykucnął na prawo od Travisa. Śledził odczyty z UAV - bezzałogowego pojazdu powietrznego. Samolocik miał wielkość dłoni i kształt delty.
     Był nafaszerowany mikroelektroniką i przesyłał na ziemię dane wizualne. Latał na małej wysokości i mógł być w powietrzu przez trzydzieści minut.
     Nadawał się idealnie do obserwacji z niewielkiej odległości. Miał napęd bateryjny, cichutki szum śmigiełka pchającego w ogonie był niesłyszalny z ziemi.
     Jack odbierał transmisję na BSD - bojowym urządzeniu sensorowym.
     Laser w kształcie monokla przekazywał trójwymiarowy obraz na siatkówkę oka. Skrzywiony Jack śledził w skupieniu napływające dane.
     - Co widzisz? - szepnął Travis.
     - Prosta konstrukcja: drzwi z przodu i z tyłu, dwa okna, dwie albo trzy sypialnie. Muszą się nas spodziewać, zasłony są opuszczone.
     Jack odgiął monokl do góry i wycofał UAV Samolocik zawrócił i Jack złapał go w powietrzu.
     - Reszty dowiemy się, jak wejdziemy - dodał.
     Travis znów spojrzał na dom i sprawdził odległość na swoim BSD. Pięćdziesiąt metrów do przejścia. Jego umysł przelatywał milion kilometrów na godzinę. Czy zakładnicy nadal są w środku? Jeśli tak, gdzie ich trzymają?
     Wszystkich w jednym pokoju czy w różnych miejscach? Są ranni czy będą w stanie iść o własnych siłach? Ilu terrorystów ich pilnuje?
     Teren został sprawdzony dwukrotnie. Czas ruszać. Travis dotknął implantu za uchem.
     - Stan - szepnął. - Granat błyskowo - hukowy gotów?
     W słuchawce rozległ się głośno i wyraźnie chrapliwy szept Stana.
     - Gotów.
     -Potwierdzam, gotów. Chyba czas się przywitać. Jack, idziesz z lewej. Ja biorę prawą. Hunter, kiedy Stan rzuci granat, poprowadzisz atak.
     Wchodzimy na mój sygnał. Travis uniósł się na łokciu i znów spojrzał na dom. Coś było nie tak.
     Nikt nie bierze zakładników, żeby potem stać się łatwym celem. Sensory mówiły mu, że wszystko gra, ale czuł, że coś przeoczył.
     Kiedy Travis miał wątpliwości, wierzył swoim przeczuciom.
     Odgiął monokl i zbadał wzrokiem teren przed sobą. Żadne gadżety techniczne nie dorównają ludzkiemu oku.
     Jest.
     Drut rozciągnięty był metr przed nim. Prymitywna, ale skuteczna pułapka. Jeden krok, i wszystkich by wydał.
     Travis uśmiechnął się i pokazał drut Jackowi.
     - Prawie zadzwoniliśmy do drzwi - szepnął. - Stan, Hunter, widzicie to?
     Przykucnął i wskazał im pułapkę.
     - Widzimy.
     - Super. Dajcie duży krok, żeby go nie poruszyć.
     - Dobra.
     Travis uniósł pięść na wysokość ramienia i dał sygnał. Przeszli kolejno nad drutem i w ciągu kilku sekund przebiegli pięćdziesiąt metrów.
     Travis przylgnął plecami do prawej ściany domu. Trzymał M
-16. Jack zajął pozycję po drugiej stronie drzwi. On też miał M
-16. Hunter był uzbrojony w jeden z "inteligentnych" karabinów XM
-29, nową broń drużyny. Ważyła cztery kilogramy i miała kaliber
4,55 mm. Strzelała pociskami kierowanymi mikrofalami milimetrowymi, co pomagało uchronić zakładników przed trafieniem. Stan miał na ramieniu M -16 i trzymał granat.
     Travis dał znak. Hunter uniósł karabin, Stan kopnął drzwi i rzucił granat.
     Błysnęło oślepiająco i huknęło. Wejście przesłonił biały dym. Hunter wpadł do środka.
     -Dawaj! Dawaj! Dawaj!!!
     Pozostała trójka szybko wskoczyła za próg.
     Travis przykucnął w drzwiach i zatoczył lufą krąg. W kuchni paliła się pojedyncza żarówka. Dym szybko się rozwiewał. Travis zbadał wnętrze przez termowizor w swoim BSD. XM -29 wystrzelił cicho dwa razy. Travis spojrzał w lewo. Terrorysta padł. Zaśmierdziało spalonym prochem i ołowiem.
     Na wprost był korytarz. Prowadził na tyły domu. Stan i Hunter stanęli pod lewą ścianą. Stan wyciągnął z plecaka małą piłę i wyciął dziurę w ścianie pierwszej sypialni. Hunter go osłaniał. Korytarz był kuszącym miejscem na pułapkę. Wejście przez ścianę jest prawie tak samo szybkie i dużo bezpieczniejsze. Hunter wlazł pierwszy, Stan tuż za nim. Travis usłyszał strzały.
     Travis skinął do Jacka. Tamten pobiegł w prawo. Załatwił w kuchni następnego terrorystę. Potem wrócił osłaniać tyły. Travis wszedł przez otwór do pokoju. Zajrzał do szafy i pod łóżko. Ani śladu zakładników. Hunter i Stan już wycięli dziurę z drugiej strony. Z frontowego pokoju przybiegł Jack: Travis pokręcił głową
- tutaj nie ma nikogo. Wskazał drzwi. Obaj przecięli korytarz. W drugiej sypialni pusto. Zakładnicy muszą być wszyscy razem. Ale gdzie? Travis odwrócił się. Jack przywierał do ściany i posuwał się w stronę drzwi. Przygotowywał się do biegu w głąb korytarza. Kiedy przeskakiwał przez drzwi, Travis zobaczył błyski i usłyszał strzały. Potem zaległa cisza.
     - Znalazłem ich! - zaszeptał mu w uchu nerwowy głos Stana.
     Travis potwierdził.
     - Wszędzie jest czysto?
     -Nie - odparł Hunter. - Został nam do sprawdzenia jeszcze jeden pokój.
     Travis rozejrzał się. Jest tu bezpieczny? Tak. Spojrzał wzdłuż korytarza.
     Jack pokazywał frontowy pokój. Przekradli się tam terroryści?
     Travis ruszył z powrotem do drzwi wejściowych. Jack za nim. Osłaniał go.
     Martwa cisza. Travis wytężał słuch. Na podłodze walały się wióry z dziur wyciętych w ścianach i łuski od M -16. Śmiecie skrzypiały pod nogami.
     Travis zbliżył się do pierwszego otworu w ścianie.
     Dwa ciche strzały.
     Zamarł.
     - Z tyłu wszystko w porządku?
     - Tak. A z przodu?
     - Jack i ja sprawdzamy - szepnął Travis.
     Skinął do Jacka, żeby został. Wskoczył przez dziurę i przeturlał się po podłodze za kanapę. Na jego znak Jack zrobił to samo. Nagle w kącie pokoju wyrósł terrorysta. Travis nacisnął spust. Trzy strzały i facet padł.
     Jack uśmiechnął się szeroko i z uznaniem pokiwał głową.
     Travis włączył nadajnik.
     - Czysto!
     - Czysto! - odpowiedział Hunter Travis zaczął się powoli odprężać. Serce jeszcze mu waliło, ale poziom adrenaliny opadał.
     - Stan? Gdzie są zakładnicy?
     - W pokoju z tyłu. Związani w szafie.
     - Nic im nie jest?
     - A co może być pięciu workom ziarna z wymalowanymi uśmiechami?!
     Travis zachichotał. Za każdym razem odbijali innych
"zakładników".
     Nadawało się wszystko wielkości człowieka. Czasem były to manekiny do samochodowych testów zderzeniowych, kiedy indziej worki ziarna albo torby psiego żarcia. Raz uwalniali uczniów z autobusu szkolnego. Dzieci zastąpiło stado kóz.
     Drużyna stała w pokoju frontowym. Łapali oddech i rozglądali się. Dom miał drewniany szkielet, ściany z dykty i gołą ziemię zamiast podłogi. "Terrorystami" były manekiny na sprężynach i plakaty z zamaskowanymi i uzbrojonymi facetami. Ale w ogniu walki to nie miało znaczenia.
     Zawodowcy robią swoje i zostawiają resztę wyobraźni. A w TALON-ie służyli profesjonaliści.
     Travis obejrzał "uratowane" worki z ziarnem.
     - W porządku. Chyba jesteśmy gotowi do inwazji.
     Wyszedł na zewnątrz i wezwał helikopter. Kiedy dostał potwierdzenie, że leci, zdjął hełm i przygładził jeżyka na głowie.
     - Napijemy się czegoś, chłopaki?

     Rozdział szósty

     18 sierpnia, godzina 22.30, bar Wahini Leis, Maui

     Kiedy Travis wszedł do baru, zabawa już trwała. Wahini Leis była popularną knajpą. Hunter i Jack siedzieli w głębi. Na stoliku stały dwie butelki heinekena. Stan tańczył na parkiecie z miejscową dziewczyną w różowym sarongu. Szalała w rytmie jazzu, on tylko podrygiwał w miejscu. Lokal był zadymiony i ciemny, muzyka waliła z głośników na cały regulator.
     Travis podszedł do baru, żeby coś zamówić. Butelkowane piwo to nie było to.
     Wolał beczkowe. Potrzebował czegoś mocnego i ciemnego, jak jego ponury nastrój.
     Dostał wiadomość tuż przed wyjściem do knajpy. Raport specjalny agentów wywiadu w Japonii. Nikt nie chciał powiedzieć tego wprost, ale wyglądało na to, że sprawy przyjęły zły obrót.
     - Ten gość to twój kumpel?
     Teksaski akcent! Zaskoczony Travis odwrócił się. Ładna, wysoka brunetka z seksownie rozpuszczonymi włosami i dużym biustem pokazywała mu Stana, który dobierał się na parkiecie do swojej partnerki.
     Travis przytaknął.
     - Znam go.
     Dziewczyna uniosła brwi.
     - Dobry zawodnik. Rozkręca towarzystwo. Pijesz coś czy tylko podpierasz bar?
     Travis uśmiechnął się.
     - Czekam, żeby coś zamówić. Duża urosłaś.
     - W Teksasie to normalka.
     - Poznałem akcent. Skąd jesteś?
     - Z Fort Worth. Co podać?
     - Porter pau hana. Co robisz tak daleko od domu?
     Zachichotała i odwróciła się tyłem.
     - Porter raz.
     Kiedy sięgała po szklankę pod kontuar, Travis przechylił się przez bar, żeby lepiej widzieć.
     Nogi też miała ładne.
     Z wprawą szarpnęła dźwignię i nalała porter Podobała się Travisowi.
     Zwłaszcza, kiedy mówiła. Miała seksowny głos.
     Postawiła przed nim pełną szklankę.
     - Długo tu będziecie, chłopcy?
     - Rano wyjeżdżamy.
     - Szkoda.
     Travis wyszczerzył zęby. Starał się nie gapić na jej biust. Wyjął z portfela dziesiątkę.
     - Też żałuję., Myślałem, że zdążę tu zobaczyć coś ciekawego. Jak masz na imię?
     - Maggie. A ty?
     - Travis.
     - Pasuje do Teksańczyka.
     - Moi starzy też tak uważali.
     Chciała mu wydać resztę, ale machnął ręką.
     - Zatrzymaj to. Warto było znów usłyszeć prawdziwy amerykański.
     Z uśmiechem zamknęła szufladę kasy.
     - To chyba tu wrócisz?
     - Jasne.
     Odwrócił się, upił łyk i podszedł do stolika. Gotowało mu się w żołądku.
     - Cześć, szefie - powiedział Jack. - Gdzie Sam?
     - Bawi się w hotelu swoimi zabawkami.
     Hunter skinął głową.
     - Myśleliśmy, że zabłądziłeś.
     Travis postawił szklankę i przysunął sobie krzesło.
     - Nie. Po prostu odezwała się centrala. Musiałem ich wysłuchać przed wyjściem.
     Spojrzał na Stana i Hawajkę.
     - Co to za laska?
     - Stan zgarnął ją po drodze.
     - Chryste, jak on to robi?!
     Hunter skrzywił się.
     - To palant.
     - I kto to mówi? - roześmiał się Jack. - Ile masz teraz panienek w stajni?
     Dwie, trzy?
     - To co innego. Nie jestem żonaty. Stan przysięgał wierność przed Bogiem i ludźmi.
     Travis wyszczerzył zęby.
     - Pokazujesz purytańskie korzenie, Hunter - Pieprzysz. Dostawać świra po manewrach to jedno; mieć na boku całe stado cipek to inna sprawa.
     - Ale jak ty je masz, jest okay, tak? Wyjaśnij nam to, profesorze.
     Hunter pochylił się z uśmiechem.
     - Nigdy im nie mówię, że je kocham. Nigdy. Proste, nie? Jeśli na coś liczą, to ich problem. Mam czyste sumienie.
     Travis uśmiechnął się głupkowato. - Dzięki za wykład.
     - Co powiedziała centrala? - zapytał Jack. - Bawimy się w to?
     Travis stracił dobry humor.
     - Tak. Ale zaczekajmy na Stana, żebym nie musiał się powtarzać.
     Wstał i przywołał go gestem. Stan pocałował namiętnie dziewczynę i zostawił ją samą na parkiecie.
     - W końcu zdecydowałeś się dołączyć do nas? - zagadnął Travisa.
     Przysunął sobie krzesło i klapnął obok Jacka. Cała czwórka siedziała teraz półkolem, plecami do ściany. Nawet poza służbą odruchowo zabezpieczali tyły.
     Travis przytaknął.
     - Mówiłem Jackowi i Hunterowi, że właśnie wychodziłem, kiedy dostałem wiadomość z centrali. Powinniście ją usłyszeć, zanim się zalejemy.
     - Zmądrzeli i odwołują nas?
     Jack zachichotał.
     - Jasne. Zamiast nas przydzielili do tego harcerzy.
     Hunter zarechotał.
     - Zamknijcie się! - warknął Travis.
     - Daj spokój, Trav - odparł Stan. - Mamy szukać małych dziewczynek?
     To liga juniorów. TALON nawet nie powinien o tym wiedzieć.
     -Mam gdzieś wasze zdanie, złamasy! - odpalił Travis. - Nie znacie wszystkich faktów.
     Stan założył ręce na piersi.
     - Więc nas oświeć.
     Travis wziął głęboki oddech.
     - Rząd japoński miał informatora, który wiedział coś o porywaczach.
     - Miał?, - Tak. Facet zniknął.
     Stan pokręcił głową.
     - Człowieku, to jakaś ściema.
     Travis zgromił go wzrokiem.
     - Gość twierdził, że dziewczynki służą za ofiary rytualne; porywają je jacyś fanatycy religijni, nie pospolici przestępcy. Ale Japońcy mu nie wierzyli.
     - Dziwisz się im? - odrzekł Hunter. - To brzmi jak gadka psychola.
     - Nic z tych rzeczy. Nasi go sprawdzili. Gość był czysty. Dobra praca, ładny dom, miła rodzina, żadnego wpisu w kartotece policyjnej.
     Nic.
     - Więc co?
     - Wiedział, że jego opowieść brzmi jak sen wariata. Po co miałby ryzykować, gdyby nie była prawdziwa?
     Inni wzruszyli ramionami.
     - Jedno mnie niepokoi. Kiedy wyślemy Sarę na miasto, nie będzie miała stroju maskującego, hełmu ani broni. Ciągle nie wiemy, czy tamci są na Guam, czy gdzie indziej. Nie wiemy, na jakim terenie dojdzie do starcia z nimi ani co potrafią - Sun Tsu mówi - odezwał się Jack - "Jeśli nie znasz przeciwnika, ale znasz siebie, macie równe szanse na zwycięstwo".
     - Dokładnie. I nie podoba mi się to.
     Zapadła cisza. Siedzieli zamyśleni przy stoliku, a dookoła trwała impreza. Nikt nie przypomniał tego, o czym Travis dobrze wiedział: to on wpadł na pomysł, żeby Sara była przynętą. Jeśli coś jej się stanie, to będzie jego wina.
     - Dla mnie ta operacja jest tak samo ważna, jak każda inna - powiedział.
     - Nie chcę, żeby Sarze coś się stało, ponieważ wy nie potraktowaliście tego zadania poważnie, głąby.
     - O mnie się nie martw - odparł Stan. - Zrobię swoje.
     - Ja też - przytaknął mu Jack.
     - I ja - dodał Hunter - W porządku. To chciałem usłyszeć.
     Stan położył dłonie na stoliku i wstał.
     - Okay. Jeśli to wszystko, mam randkę na parkiecie.
     - Jasne - odrzekł Travis. - Zabaw się.
     Podeszła kelnerka. Zamówili następną kolejkę. Travis spojrzał w stronę baru. Maggie przygotowywała drinki. Podniósł szklankę, pozdrawiając ją.
     Zauważyła to. Oparła rękę na biodrze, pokręciła głową i roześmiała się. Boże, ależ była piękna. Szkoda, że dziś pracuje.
     Hunter spojrzał na Jacka.
     - Nie oglądaj się teraz, ale chyba wpadłeś komuś w oko.
     Travis zerknął w tamtą stronę.
     - Chyba tak, Jack. Cholerni piechociarze morscy wyjmują tu wszystkie dziewczyny.
     Jack skrzywił się.
     - Niech zgadnę. Mała szatynka, kupa loków na głowie, wąski tyłek, duże oczy?
     - Potwierdzam.
     - Tak myślałem. Chciała ze mną zatańczyć, jak tylko weszliśmy. Nie jestem zainteresowany.
     - Dlaczego, do cholery? - zdziwił się Hunter. - Zobacz, jaka jest gorąca.
     Jack pokręcił głową.
     - Nic z tego. Za chuda, małolata. Przerżnąłbym ją na pół jak polano na opał. Potrzebuję kobiety, którą mogę za coś złapać. Nie dmucham dzieci.
     Hunter odwrócił się, żeby nie parsknąć śmiechem.
     - Skurwysyn - dżentelmen - powiedział Travis. - Tego jeszcze nie widziałem. Nie będzie dymał, bo ma zasady. Jestem pod wrażeniem, Jack.
     Więc która ci tu pasuje?
     Rozejrzał się.
     Jack wskazał głową stolik po drugiej stronie sali.
     - Tamta blondyna w niebieskich szortach. Od początku pracujemy na tym samym kanale.
     Hunter zerknął przez ramię.
     - Za wielka, człowieku. Zobacz te nogi, Travis. Zgniecie go jak dziadek do orzechów.
     Jack wyszczerzył zęby.
     - Co z wami, białasy? Nie umiecie rozłożyć panience ud?!
     Travis przyjrzał się dziewczynie. Sam seks. Błękitne, satynowe miniszorty, pod T - shirtem co najmniej "czwórka". Patrzyła na Jacka, przygryzając dolną wargę.
     - Jasny gwint, Jack. Łap ją, zanim spadnie z krzesła!
     - Jeszcze nie mogę.
     - Dlaczego? Jezu, dziewczyna aż się o to prosi!
     Jack wskazał ładną, rudą dziewczynę siedzącą obok blondynki.
     - Czekam, żeby ta druga odeszła.
     Hunter wstał.
     - Żaden problem. Jeśli tylko to cię powstrzymuje...
     - Co ty robisz?! - zapytał Jack.
     Hunter wyszczerzył zęby.
     - Chętnie zajmę się tą drugą.
     Jack poderwał się i razem przeszli przez salę.
     Travis ze śmiechem pokręcił głową. Poczuł się, jakby spadł mu kamień z serca. Powiedział swoje i reszta go zrozumiała. Rano zadzwoni do Jen i Sary i zawiadomije, co jest grane.
     Zerknął na drzwi. Stan wychodził. Spojrzał w kierunku stolika blondynki. Hunter i Jack prowadzili dziewczyny na parkiet. Popatrzył w stronę baru i zmarszczył brwi: Maggie zniknęła! Gdzie ona jest?
     Podeszła kelnerka i zaczęła zbierać puste szklanki. Travis zapytał ją o Maggie.
     - Wyszła - odrzekła obojętnie. - Skończyła pracę o dziesiątej., - Aha...
     Travis wbił wzrok w stolik. Poczuł się głupio. Może się pomylił? Może między nimi nie było żadnej "chemii"? Trudno. Kelnerka ciągle stała obok.
     Dobra. Skoro nici z łóżka, zostaje mu na pociechę kolejny drink.
     - Jeszcze raz to samo - powiedział. - Chyba trochę tu posiedzę.
     Uśmiechnęła się szeroko.
     - Wątpię. Mam coś dla ciebie.
     Sięgnęła za bluzkę, wręczyła mu złożoną kartkę i odeszła.
     Co to jest, do cholery?
     Papierowa serwetka. W środku coś nabazgrane:
     Jeśli nadal chcesz tu zobaczyć coś ciekawego, Teksańczyku, czekam za dziesięć minut przy samochodzie. Czerwony dodge ram pikap z nadbudówką kempingową. Jeśli nie, baw się dobrze.
     Maggie Travis wyszczerzył zęby. A jednak coś zaliczy.
     Złapał kurtkę, podszedł do parkietu i rzucił Jackowi kluczyki od samochodu. Maggie chyba odwiezie go do domu? Ruszył do drzwi, pogwizdując.

     Rozdział siódmy

     19 sierpnia, godzina 6.00 czasu lokalnego letniego, Westwood, Kalifornia

     Jennifer była dumna ze swojego małego studia w Westwood. Miała stąd blisko do Hollywood i takie samo wyposażenie, jak każda pracownia efektów specjalnych w dolinie. Może nawet lepsze, bo TALON dawał jej dostęp do najnowszej technologii z Waszyngtonu. Przez rok uczyła się w Vegas sztuczek magicznych, ale komu potrzebna magia, kiedy ma taki sprzęt?
     Mimo to, udana transformacja rysów twarzy to bardziej sztuka niż nauka.
     Szczególnie jeśli zmiana obejmuje oczy. Powieki muszą być na tyle giętkie, żeby człowiek mógł mrugać. A jednocześnie na tyle sztywne, żeby utrzymały swój nowy kształt. Jen siedziała przy warsztacie i modelowała powieki z pianki lateksowej dla Sary. Miała nadzieję, że na Guam będą wyglądały na prawdziwe.
     Poprzedniego ranka zrobiła gipsowy odlew twarzy Sary, żeby przygotować lateksowe protezy. Zaczęła od formy z masy plastycznej przypominającej dentystyczną. To delikatny proces, bo nawet najbardziej odporna osoba może dostać klaustrofobii pod wpływem szybko zastygającego na twarzy żelu.
     Jennifer widziała kiedyś, jak Sylwester Stalone spanikował i zerwał z siebie maskę. Ale Sara była twarda. Kiedy Jen przyklejała jej paski gazy, żeby ustabilizować masę, siedziała bez ruchu. Oddychała z trudem przez nos, żeby żel nie zablokował jej dziurek. Uspokajała się za pomocą autohipnozy.
     Przy zdejmowaniu zastygłej formy tylko się skrzywiła.
     Potem Jen zalała formę gipsem, żeby mieć pozytyw twarzy Sary. Kiedy odlew stwardniał, wyjęła go; umieściła na stojaku do peruk i zaczęła rzeźbić z gliny japońskie rysy.
     Mimo że Sara nie potrzebowała pełnej maski, robota wymagała oka i ręki artysty. Jej mały nos był nieco zbyt wydatny, a jego grzbiet był zbyt wypukły, aby wyglądał na azjatycki. Jen zaokrągliła całość gliną i poszerzyła.
     Sztuczne powieki całkowicie przykryły prawdziwe, ale w taki sposób, żeby Sara mogła swobodnie poruszać oczami.
     Po skończeniu gipsowo - glinianej rzeźby Jen natłuściła ją i zrobiła trzy oddzielne formy i odlewy z twardej masy dentystycznej: nosa i każdego oka.
     Miała teraz modele nowych części twarzy Sary. Usunęła glinę z rzeźby, natrysnęła piankę lateksową i za pomocą pozytywów i negatywów uformowała z niej nos i powieki.
     Z niepokojem robiła ostatnie retusze protez. Jak to wyjdzie? Czy będzie wyglądało naturalnie? Czy w razie porwania Sary tamci nie zorientują się, że to pomyłka? Po porannym telefonie Travisa nie była pewna, czy ich plan jest dobry.
     Sara wyszła z łazienki. Nowe włosy opadały jej falą na ramiona. Były czarne i gęste. Nazywano je "chińskim jedwabiem". Poprzedniego wieczoru Jen przyklejała je trzy godziny do krótko ostrzyżonej głowy Sary.
     - Jak wyglądam?
     Jen zmrużyła oczy. Sara wyskubała sobie zewnętrzne kąciki brwi.
     Przedtem za bardzo schodziły w dół, jak na młodą Japonkę. Teraz różnica była uderzająca.
     - Super. Przyłóż sobie lód. Zejdzie ci opuchlizna.
     Sara obróciła się w obie strony i potrząsnęła głową.
     - Nic mi nie jest. Te włosy są niesamowite! Jak moje własne.
     Jen przytaknęła.
     - Takie kleje teraz robią. Kiedy pracowałam w Vegas, trzeba było wplatać sztuczne włosy w prawdziwe. Z bliska to nie wyglądało naturalnie.
     Te możesz myć, czesać, ciągnąć i nie odpadną. Może zdecydujesz się zapuścić własne?
     - Wątpię.
     Sara położyła na łóżku walizkę i wyjęła małą, szklaną fiolkę.
     - Co tam maszT - zapytała Jen.
     Sara wzruszyła ramionami i pokazała cienkie, białe pudełeczko.
     - Nalokson. Dwadzieścia centymetrów sześciennych. Podskórnie.
     - Odtrutka?
     - Tak. W ciągu godziny usuwa z organizmu połkniętą morfinę.
     - A jeśli nie podadzą ci jej doustnie?
     Sara zacisnęła pięścii udała, że wbija sobie igłę w zgięcie łokcia.
     - Znajdę żyłę i wcisnę tłoczek.
     Jen skinęła głową. Wiedziała, że Sara nadrabia miną. Po telefonie Travisa czuły się niepewnie. Jen zastanawiała się, o czym myśli Sara.
     - Gdzie to schowasz?
     Sara uśmiechnęła się szelmowsko i wyjęła plastikową rurkę. Miała wielkość i kształt małego penisa.
     - Tutaj.
     Jen wytrzeszczyła oczy.
     - Nie wygłupiaj się!
     - Mówię poważnie. Zastanów się, Jen! Gdzie indziej mogłabym to wetknąć?! Nie ma lepszej skrytki. Nie mogę mieć tego na sobie, bo mi zabiorą.
     Ten pojemniczek wchodzi i wychodzi jak tampon. Ale pewnie wsunę go dopiero na miejscu.
     Jen wyszczerzyła zęby.
     - Dlaczego? Przed nami długi lot, Zrób sobie dobrze.
     Spoważniała i wskazała kawałki lateksu na warsztacie.
     - Gotowa?
     - Jak zawsze.
     Sara usiadła i popatrzyła ze zgrozą na przybory rozłożone na stole: maskara, szminka, kredka do brwi i inne kobiece zabawki, których unikała przez większość życia.
     Jen uśmiechnęła się na widok jej miny. Przykryła ją jak klientkę w salonie piękności i otworzyła zestaw do charakteryzacji. Wzięła dwie paczuszki zawierające brązowe szkła kontaktowe i wręczyła je Sarze.
     - Zaczniemy od tego.
     Sara włożyła soczewki do oczu.
     - I jak? - zapytała Jen - W porządku. Jak długo mogę ich nie wyjmować?
     -Nawet przez tydzień. Nie umrzesz od tego. Przepuszczają gaz. Ale wyjmiemy je na noc, żeby odpoczęły ci oczy.
     Sara obejrzała się w lusterku.
     - Dziwnie.
     Jen znów sięgnęła do swojej magicznej torby. Uniosła białą, plastikową buteleczkę.
     - Płynny przylepiec chirurgiczny. Przykleję tym lateks, to dobry środek.
     Trzyma jak cholera, tylko przy odrywaniu jest problem. Po zdjęciu charakteryzacji na noc będziesz miała trochę podrażnioną twarz.
     - Dziś nie tylko twarz - zadrwiła Sara, odchyliła głowę i zamknęła oczy.
     - Do roboty. Zrób, co najgorsze. Na co czekasz?
     Jen ostrożnie ułożyła sztuczne powieki i nos. Przyjrzała się swojej robocie.
     Kolor doskonale pasował do cery Sary. Lateks maskował większość plamek na skórze pod oczami. Jen uśmiechnęła się i skinęła głową. Może jednak im się uda.
     Godzinę później protezy były przyklejone. Jen wzięła gąbkę i przetarła lateks pastą do masek gumowych. Potem umalowała i przypudrowała Sarze twarz. Efekt był zdumiewający.
     - Koniec? - zapytała Sara.
     - Jeszcze nie.
     Jen zaczesała włosy Sary do przodu i wzięła nożyczki.
     - Co robisz?
     - Będziesz miała grzywkę. Odmłodzi cię i zasłoni czoło, żeby nie było widać różnicy w kolorze skóry.
     Skończyła strzyżenie, zachwyciła się wyglądem Sary i dała jej lusterko.
     - Kurczę, Jen! Ekstra! Może przeżyję.
     Jen skinęła głową i zabrała jej lusterko.
     - Chcesz o tym pogadać?
     Sara wzruszyła ramionami.
     - To głupie.
     - Wcale nie. Boisz się? Ja też bym się bała. Nie wstąpiłyśmy do TALON - u, żeby odstawiać bezbronne panienki. Jesteśmy twarde. Potrafimy dokopać i nikt nam nie podskoczy. Podziwiam cię, że idziesz na wabia, bo...
     - Bo tamci mogą mnie zabić, zanim ich znajdziecie?
     Jen położyła dłoń na ręce Sary.
     - To się nie zdarzy, Sar. Obiecuję. Gdy tylko cię porwą, wsiądę im na ogon. Nie ma mowy, żeby z tobą uciekli.
     Sara nie wyglądała na przekonaną.
     - Chodzi o język? Masz całkiem dobry akcent. Wczoraj wieczorem słyszałam, jak ćwiczyłaś.
     - Nie w tym problem.
     - A w czym? Wykrztuś to wreszcie, dziewczyno. Jak mam ci pomóc, skoro nie wiem, o co chodzi?
     Sara popatrzyła na kalifornijskie słońce za oknem. Trzy piętra niżej był inny świat. Nikt tu nie wiedział o porywaniu i zabijaniu japońskich dziewczynek. I nikogo to nie obchodziło. Nie mogła i nie chciała znów być częścią tego świata. Spojrzała na Jen..
     - Morfina i alkohol to zabójcza kombinacja. Nawet gdyby tamta mała uciekła i nie utonęła, umarłaby z przedawkowania, zanim ktoś zdążyłby ją uratować.
     - Co?! Chcesz powiedzieć, że ta odtrutka nie zadziała?!
     - Zadziała! Ale pod warunkiem, że ją szybko wstrzyknę. Po godzinie czy dwóch może być za późno.
     - Przecież będziesz ją miała przy sobie. Jak tylko cię naszprycują, zrobisz sobie zastrzyk. Żaden problem.
     - A jeśli będę związana, Jen?
     Jennifer oparła ręce na biodrach.
     - Czym związali tamtą dziewczynkę?
     - Na nadgarstkach miała włókna konopi.
     - Taką linę łatwiej poluzować niż syntetyczną. Fakt, można sobie cholernie obetrzeć skórę, ale ty jesteś twarda. Houdini napisał książkę o uwalnianiu się z takich więzów.
     - O czym ty mówisz?
     Jen podeszła do szafy i wyjęła swoją magiczną torbę.
     - Opowiadałam ci o moim występie w Vegas, mała?

     Rozdział ósmy

     18 sierpnia, godzina 11.48 czasu lokalnego (Zulu plus dziesięć),

     międzynarodowy port lotniczy, Guam Odrzutowy lear wylądował na lotnisku międzynarodowym A. B. Won Pat na Guam i zatrzymał się. Travis spojrzał na palmy wzdłuż pasa startowego. Potem zmrużył oczy i spojrzał w bezchmurne niebo. Słońce stało w zenicie.
     Samo południe.
     Jack wstał i sięgnął po torbę. Włożył okulary przeciwsłoneczne i wyjrzał przez okno.
     - Do zmierzchu jeszcze osiem godzin - powiedział i otworzył drzwi. -Wezmę pokój i pokręcę się po mieście. Do zobaczenia później.
     Travis przytaknął.
     - Spotkamy się w Hiltonie o dwudziestej pierwszej czasu lokalnego. Pokój sześć osiem cztery.
     - Dobra.
     Stan pomógł Jackowi opuścić schodki.
     - Znajdź nam paru skurwieli.
     - Masz to jak w banku - odparł Jack i zbiegł na asfalt.
     Stan spojrzał na Sama.
     - Pomóc ci z bagażem?
     Sam poprawił okulary.
     -Nie trzeba. Jest lżejszy, niż wygląda.
     Stan spojrzał na Travisa.
     - Pojadę do bazy morskiej po łódź. Jak załatwię sprawę, dołączę do Jacka.
     -Dobra. I nie zapomnij...
     - Dwudziesta pierwsza czasu lokalnego, Hilton, pokój sześć osiem cztery. Pamiętam.
     Stan odwrócił się i zszedł na dół.
     Travis spojrzał na dwóch pozostałych.
     - Zostaliśmy we trzech. Przyprowadzę samochód, Sam. Spotkamy się na zewnątrz, przed biurem Northwest Air.
     - Dobra.
     - Hunter, jaki masz plan?
     Hunter otworzył schowek za fotelem pilota.
     - Pokręcę się tu chwilę, przegonię pompiarzy. Na wyspie są jeszcze dwa lotniska. Przyjrzę się im.
     - Dobry pomysł. Jeśli tamci wywożą stąd dziewczynki samolotem, wątpię, żeby korzystali z linii lotniczych.
     Travis odwrócił się i chwycił swoje dwie walizki.
     - Skończcie ze wszystkim tutaj. Czekam na zewnątrz, Sam.
     W drodze do hotelu Sam się rozgadał. Travis widział, że jest podekscytowany operacją. Mówił, że po porwaniu Sary wszystko będzie zależało od jego sprzętu. Wczoraj cały dzień opracowywał system namierzania jej.
     Rozwiązał problem, kiedy Travis zabawiał się z Maggie.
     Travis uśmiechnął się na wspomnienie wycieczki jej pikapem do Maalaea Bay. Zaparkowali nad morzem i poszli na plażę. Maggie zaproponowała kąpiel nago. Travis zwykle wstydził się rozbierać w miejscach publicznych, zapewniła go jednak, że okolica jest bezludna, a woda ciepła. Miała rację w obu sprawach. Zanurzenie się w morzu przypominało wejście do wanny.
     Doszli do miejsca, gdzie woda sięgała im do pasa. Wcześniej nawet się nie dotknęli. Travis bez słowa brnął za nią przez fale. Gwiazdy lśniły jak diamenty na mokrej skórze Maggie. Poruszała rytmicznie biodrami.
     Pięćdziesiąt metrów od brzegu odwróciła się. Odrzuciła włosy do tyłu i objęła go za szyję. Wziął w dłonie jej piersi i zaczął całować. Potem usta. Sięgnęła pod wodę i złapała go mocno. Zamknął oczy i jęknął. Otoczyła go nogami na wysokości bioder. Chwycił ją za pośladki. Natychmiast w nią wszedł...
     - Czy ty mnie w ogóle słuchasz, szefie?
     Travis ocknął się. Sam przyglądał mu się z zaskoczeniem.
     - Co jest grane?
     - Nic. Zamyśliłem się.
     Nie ma sensu mówić chłopakowi, co stracił. Travis czuł, że Sam by nie zrozumiał.
     - Jak powiedziałem, jeśli implant ma służyć jako urządzenie naprowadzające, trzeba go przeprogramować.
     - To chyba nic trudnego? Z moim też tak było.
     - Wiem, ale muszę obejść radio. Mikroukład musi nadawać bez dotykania.
     - Jak to zrobisz?
     - Znalazłem sposób. Zmienię implant tak, że będzie stale wysyłał sygnał niskiej częstotliwości. Wytropimy Sarę wszędzie. Zrobiłem nawet wzmacniacz sygnału na wypadek, gdyby była zbyt daleko. Mam go w bagażu. Tym się zajmowałem, kiedy wy obskakiwaliście miejscowe dziewczyny.
     Travis pokręcił głową.
     - Sam, co my byśmy bez ciebie zrobili?
     - Wylądowalibyście w głębokim gównie.
     Miejscowy Hilton był na prawo. Travis włączył kierunkowskaz i skręcił do garażu hotelowego.
     - Gadałeś wczoraj z chłopakami?
     - Tak. Powiedziałem im, że nie chcę stracić Sary tylko dlatego, że nie potraktują operacji poważnie.
     - I co?
     Travis wziął z budki bilet i zaczął szukać miejsca.
     - Zrozumieli.
     Sam pokręcił głową.
     - Wątpię. Chyba nie mają do tego serca.
     - Mylisz się, Sam. O ile ich znam, zapieprzają teraz na pełnych obrotach.

     Rozdział dziewiąty

     19 sierpnia, godzina 12.00

     Hunter włożył kurtkę i zamknął leara. Dobra maszyna, pomyślał. Szybka i wygodna. Ale bezduszna jak wampir. Czasy wspaniałych samolotów dawno minęły. Niestety, Stan miał rację: pilotowanie dzisiejszych odrzutowców było jak prowadzenie autobusu.
     Hunter przeszedł pas startowy. Od czego zacząć? Sam już włamał się do baz danych lotniska. Sprawdził listy pasażerów, którzy odlatywali stąd regularnymi liniami przez ostatnie pół roku. Nic nie znalazł.
     Najlepiej byłoby popytać, czy ktoś nie widział czegoś podejrzanego podczas któregoś z lotów prywatnych. Trzeba pociągnąć za język załogi naziemne. Ciekawe, czy łatwo z Guam wywieźć kogoś na lewo?
     Sto metrów na północ od leara był prywatny hangar naprawczy z blachy falistej. Miał wysokość trzech pięter i wielkie wrota dla samolotów.
     W małej, oszklonej przybudówce było biuro. Ale Hunter nie przyszedł tu oficjalnie.
     Minął biuro i wszedł prosto do warsztatu.
     W środku śmierdziało smarami i benzyną lotniczą. Było tu co najmniej o dziesięć stopni chłodniej niż na zewnątrz. Na razie, pomyślał: późnym popołudniem będzie tutaj gorąco jak w piecu.
     Z głębi dochodził metaliczny odgłos młotka. W hangarze stały głównie stare, zdezelowane hydroplany cessna. Kursowały pomiędzy wyspami.
     Maszyny z charakterem, pomyślał Hunter. Ale to woły robocze. Wolał konie wyścigowe pełnej krwi.
     Na prawo jakiś facet nitował klapę skrzydła dehavillanda beavera.
     Hunter rozważał, jaki powinien być jego następny ruch.
     Piloci prywatni mieli obowiązek zgłaszać wszystkich pasażerów na pokładzie, dokładnie tak jak linie lotnicze. Ale władze nie zawsze sprawdzały, czy liczba osób zgadza się z liczbą zgłoszonych nazwisk. Hunter postanowił powęszyć, czy ktoś regularnie nie przemyca ludzi.
     Miał w kieszeni prawo jazdy i legitymację inspektora FAA - Federalnej Administracji Lotnictwa - na nazwisko Redmond Flagg. Red Flagg było żartem Sama; bez drugiego "g" znaczyło "czerwony sztandar".
     Wprowadził nazwisko do bazy danych FAA. Gdyby ktoś kwestionował pełnomocnictwa pana Flagga, mógłby sprawdzić, że taki gość istotnie figuruje na liście personelu FAA, choć nikt go nigdy nie widział. Oczywiście, Hunter wolał załatwić sprawę po przyjacielsku. Ale przyjemnie było wiedzieć, że w razie potrzeby może dać komuś wycisk.
     Teraz musiał tylko znaleźć kogoś, kto będzie chciał z nim gadać.
     Pojawił się drobny Filipińczyk w kombinezonie roboczym. Skinął Hunterowi głową i zaczął grzebać w skrzynce z narzędziami. Nawet nie zapytał, co tu robi obcy. Personel najwyraźniej olewał sprawy bezpieczeństwa.
     Hunter uśmiechnął się i podszedł.
     - Cześć. Mam mały problem. Może mógłby mi pan pomóc?
     Mechanik wyciągnął szmatę z tylnej kieszeni i wytarł ręce.
     - Jasne. Jeśli będę mógł?
     Hunter wskazał leara.
     - Właśnie przyleciałem tą maszyną.
     Facet spojrzał ponad jego ramieniem i przytaknął z uznaniem.
     - Fajna rzecz. W czym problem?
     Hunter rozejrzał się i zniżył głos.
     - Mam małe niezgodności w zgłoszeniu.
     Filipińczyk wytrzeszczył oczy.
     - Spokojnie. Nie chodzi o prochy. Po prostu dodatkowy pasażer wolałby, żeby nikt o nim nie wiedział. Zna pan kogoś, kto mógłby to załatwić?
     Facet pokręcił głową.
     -Nie tutaj, człowieku. FAA odbierze panu licencję, jeśli go pan nie zgłosi.
     Hunter zmarszczył brwi i udał konsternację.
     - Cholera. Wpuścili mnie w kanał.
     Wyjął portfel i dyskretnie wysunął pięćdziesiątkę.
     - Pewnie nie zna pan nikogo odpowiedniego na tych mniejszych lotniskach?
     Mechanik zerknął na boki i wziął forsę.
     - Może znam.
     -Ten ktoś nazywa się jakoś?
     - Carlos. Ma małe lotnisko na wschodzie wyspy. MacArthur Airpark.
     Słyszałem, że wie, jak wyciągać ludzi z kanału.
     - Jest tam wystarczająco długi pas, żebym mógł wylądować?
     - Już tam siadały małe odrzutowce. Chyba się pan wyrobi.
     Hunter skinął głową.
     - Carlos. MacArthur. Dzięki.
     - Nie ma sprawy. Jeśli chce pan uzgodnić nowy plan lotu, Brad to panu załatwi w biurze. Zaoszczędzi pan trochę czasu.
     - Dobra. Dzięki.
     Hunter wyszedł przez wrota hangaru i skręcił za róg do kantorka. Za tanim, metalowym biurkiem siedział opalony, siwy facet. Rozmawiał przez telefon. Miał na sobie kolorową koszulę hawajską i mówił dudniącym głosem.
     Pokazał Hunterowi gestem, żeby usiadł. Hunter klapnął na staroświeckie krzesło i rozejrzał się.
     Biuro było czyste i uporządkowane, choć trochę zniszczone. Hunter często zastanawiał się, co będzie robił po zakończeniu kariery wojskowej. Może by otworzyć taki biznes? W lecie brałby udział w pokazach lotniczych; kiedy byłoby nudno, wynajmowałby się jako pilot testowy. Jesienią i, zimą dawałby lekcje latania żonom nadzianych facetów. Wygląda to całkiem nieźle.
     Starszy gość odłożył słuchawkę, obrócił się na krześle i wyciągnął rękę.
     - Przepraszam, że kazałem panu czekać. Brad LeRoy.
     Hunter uścisnął mu dłoń.
     - Redmond Flagg.
     - Miło cię poznać, Red. Często robią sobie jaja z twojego imienia i nazwiska?
     - Bez przerwy.
     - W czym mogę pomóc?
     - Właśnie przyleciałem z Hawajów i muszę jeszcze skoczyć do MacArthur. Twój mechanik powiedział, że mogę z tobą uzgodnić plan lotu.
     Brad odwrócił się do komputera.
     - Jasne. Mamy tu łączność z wieżą. Zobaczymy, kiedy mogę cię wypuścić...
     Wpisał swoje nazwisko i hasło, potem spojrzał na Huntera.
     - Jaki samolot?
     - Lear - Fajna maszyna.
     - Owszem. W tym tygodniu robię za taksówkę.
     Brad współczująco pokiwał głową i popatrzył na ekran.
     - Gówniana robota. Kiedy chcesz wystartować?
     - Jak najszybciej.
     Brad wpisał kilka słów i czekał na odpowiedź.
     - Czym jeszcze latasz?
     - Wszystkim. Piperami, fokkerami, odrzutowcami. Siedzę za sterami od dziesiątego roku życia.
     Starszy człowiek odwrócił się.
     - Fokkerami? Żartujesz!
     - Poważnie. W szkole średniej brałem wakacyjną robotę na Rhinebeck Aerodrome w stanie Nowy Jork. Latałem repliką trójpłatowca "Czerwony Baron". W wolnym czasie zbudowałem superlekki samolocik własnego pomysłu. Więcej byłem w powietrzu niż na ziemi.
     Brad przyjrzał się uważnie Hunterowi.
     - Jak zdążyłeś to zrobić w swoim krótkim życiu?
     - Lotnictwo wojskowe - odparł Hunter z miną pokerzysty.
     Brad uniósł brwi, potem znów spojrzał na ekran.
     - Jasne. Możesz startować za pół godziny.
     - Dobra. Dzięki.
     Starszy człowiek wpisał czas odlotu i wyłączył monitor., - Nie ma sprawy. Masz chwilę czasu, Red? Coś ci pokażę.
     Hunter zawahał się.
     - Byle szybko.
     - Bez obaw!
     Wyszli z biura i wrócili do hangaru. Minęli mechanika i spawacza.
     Wszędzie stały zepsute samoloty; jedne zabytkowe, inne po prostu stare. Jakby szli przez cmentarzysko.
     Brad wskazał stertę zardzewiałych części. - Tu trzymam moje zabawki. Po oczyszczeniu złożę z tego boeinga P -26.
     Hunter przytaknął.
     - Peashootera?
     - Zgadza się. A tam stoi republic P -47 thunderbolt.
     Hunter podszedł i obejrzał częściowo odrestaurowany samolot. Na razie niewiele jest do oglądania, pomyślał. Ale będzie. Wyobraził sobie, jak myśliwiec bombardujący nurkował kiedyś w kierunku japońskich celów na Pacyfiku.
     - Łatwo zrozumieć, dlaczego nazywano go "latającą butelką mleka".
     Brad zachichotał.
     - Na pewno nie wygrałby żadnego konkursu piękności. Ale odwalił dla nas kawał dobrej roboty.
     - Wszystkie twoje okazy są z drugiej wojny światowej?
     Brad przytaknął.
     - Walczyłem w tej wojnie. Musiałem podać fałszywy wiek, żeby mnie przyjęli, ale warto było. Najlepsze wspomnienia w życiu mam z latania nad Pacyfikiem takim pudłem. Ale jeszcze nie widziałeś najlepszego.
     Wyszczerzył zęby.
     Weszli do wydzielonej części hangaru. Była odgrodzona trzymetrową ścianką. Na widok stojącego tu samolotu Hunter poczuł przyspieszone bicie serca. Zapomniał o gospodarzu i podbiegł do maszyny.
     Brad uśmiechnął się szeroko.
     - I co powiesz? To...
     - Gaunman JRF goose - dokończył ze czcią Hunter.
     Hydroplan nazwany "gęsią" miał kliny pod kołami. Wyglądał jak w dniu, kiedy wytoczył się z fabryki w Bethpage w stanie Nowy Jork, Wygięty kadłub był doskonałym połączeniem pojazdu powietrznego i wodnego. Z pojedynczego skrzydła zwisały dwa pływaki. Maszyna została odtworzona w każdym szczególe. Była pomalowana tak, jak w czasie drugiej wojny światowej. Hunter obszedł ją wolno dookoła. Zatrzymał się przy skrzydle.
     - Szybkość wznoszenia z poziomu morza trzysta trzydzieści pięć metrów na minutę. Pułap przelotowy sześć tysięcy czterysta metrów. Dwa silniki po czterysta pięćdziesiąt koni mechanicznych, typ R - dziewięć - osiem - pięć - AN - sześć. Zasięg na jednym zbiorniku paliwa prawie tysiąc dwieście kilometrów.
     Hunter odwrócił się do starszego człowieka..
     - Skąd ją wziąłeś?!
     Brad LeRoy podrapał się z uśmiechem w głowę.
     - To ciekawa historia. Kupiłem na aukcji pięćdziesiąt lat temu.
     Poprzedni właściciel zmarł, zanim zdążył ją odrestaurować. Wdowa nie wiedziała, co ma, więc pozwoliła, żeby niszczało. Po jej śmierci rodzina postanowiła pozbyć się tego. Wziąłem kupę złomu. Odbudowywałem to kawał czasu! Ale teraz jest jak oryginał.
     Hunter podniósł rękę i przesunął dłonią po skrzydle.
     - Chcesz się przelecieć? - zapytał Brad.
     Hunter pokręcił głową.
     - Teraz nie mogę. Ale chciałbym.
     - Możesz to zrobić po powrocie z MacArthur.
     - Nie dam rady, Mam masę roboty.
     Starszy człowiek przytaknął.
     - Daj mi znać, gdybyś się zdecydował. Niedługo może jej tu nie być.
     - Dlaczego?
     - Spytaj się ją.
     - Po to włożyłeś w nią tyle pracy i forsy?
     LeRoy ze smutkiem pokręcił głową.
     - Nie jestem już młody, Red. Dokładnie za rok będę na emeryturze.
     - Ale chyba jeszcze polatasz?
     -Jasne. Ale nie tym. Niełatwo ją pilotować. Przekonałem się o tym, kiedy złożyłem tego ptaszka do kupy. Byle kto nie poradzi sobie za sterami.
     Dlatego pomyślałem o tobie.
     Hunter przełknął ślinę. Poczuł się dziwnie winny.
     - Dzięki, że pomyślałeś.
     Starszy człowiek spojrzał na zegarek.
     -Nie ma sprawy. Lepiej wracaj do swojej maszyny. Niedługo startujesz.
     Chyba zatrzymałem cię na dłużej, niż mówiłem.
     Hunter uścisnął mu dłoń.
     - Nie szkodzi. Warto było.

     Rozdział dziesiąty

     18 sierpnia, godzina 15.00, Agania, Guam

     Guam może być tropikalnym rajem, pomyślał Jack, ale każde miasto ma swoją ciemną stronę. Agania też. Nieważne, czy to jego rodzinna Atlanta, czy New Delhi, czy Dar es Salaam - wszędzie to samo, Jeśli tuzin albo więcej osób żyje w kupie, ktoś zawsze kończy na dnie. Dookoła brudne ulice, zawalone odpadkami zaułki, zaśmiecone chodniki. Jak w domu.
     Po wyjściu z lotniska Jack wstąpił najpierw do zawszonego hoteliku na Piątej Ulicy, Wynajął pokój i zostawił bagaż. Przez kilka minut rozmawiał z szefową - starą, grubą Tahitanką. Miała tak naciągniętą skórę, że przy każdym uśmiechu bał się, czy nie pękną jej policzki. Potem wyszedł na miasto, żeby dowiedzieć się czegoś o dziesięciu małych Japonkach.
     Czuł się jak ryba wyciągnięta z wody, Zastanawiał się, co robić? Wiedział, że Travis chce, żeby poważnie traktować operację. Ale zadanie było gówniane. Jack nie wstąpił do TALON - u, żeby odstawiać Jamesa Honda dla ubogich. Tutaj nie mógł nawet wykorzystać swoich gadżetów technicznych.
     Gdyby go złapali, cały TALON umoczyłby dupę. Pieprzona robota!
     Miał na sobie obcisły T - shirt, lewisy z nogawkami obciętymi poniżej kolan i buty sportowe air jordan. Szedł pewnym krokiem, prężył muskularne ciało i udawał, że ma wszystkich gdzieś. Chciał groźnie wyglądać i udawało mu się. Na jego widok porządni ludzie przechodzili na drugą stronę ulicy, Ale inni, z którymi zamierzał pogadać, przyglądali mu się z zainteresowaniem.
     Czego ten facet szuka i ile może za to zapłacić?
     Powrót do dawnej pozy nie był trudny. Jack wychował się na ulicy.
     Tylko interwencja współczującego sędziego uratowała go przed zejściem na złą drogę. Abraham Wilkins był pierwszym autorytetem w życiu młodego Jacquesa DuBois. I pierwszym czarnym, jakiego widział na sali sądowej, którego nie sądzono. Twardy eks żołnierz piechoty morskiej dostrzegł w Jacku coś, czego sam Jack nigdy w sobie nie widział: potencjał. Wilkins dał mu wybór: poprawczak albo piechota morska. Jack wybrał Korpus i nigdy tego nie żałował.
     Zwłaszcza teraz, kiedy widział, jak mógłby skończyć.
     Tak, sir Ale czasem czarny brat musi wrócić do swoich korzeni.
     Za następnym rogiem skręcił na południe i dalej badał teren. Ulice tworzyły siatkę według czterech punktów na kompasie. Nawet w tej części miasta chodniki były w dobrym stanie. Bliżej nabrzeża stało trochę nowych budynków i kilka drogich restauracji. Ale im dalej od morza, tym gorzej to wyglądało. Dziesięć przecznic od zatoki nie było już ładnych apartamentowców i eleganckich sklepów, tylko lokale porno i rudery. Jack od trzech godzin wstępował do barów i pytał o dziewczęta. Ten był ostatni.
     Na drewnianych drzwiach wisiała tabliczka: "Wstęp od lat
18". Z wnętrza dochodziła muzyka, ale szyby były zamalowane, a okienko w drzwiach zbyt małe, żeby coś zobaczyć. Jack pchnął drzwi i wszedł do środka.
     Wnętrze śmierdziało stęchłym dymem, rzygami i lizolem. Ktoś nasikał na próg.
     Z prawej ciągnął się trzymetrowy, drewniany kontuar z kilkoma stołkami.
     Przy dwóch stolikach stało pięć krzeseł. Na końcu baru siedzieli dwaj faceci z drinkami. Nie wyglądali na rozmownych. Za kontuarem urzędował starszy, biały gość; zapewne właściciel. Miał zapadnięte policzki i czarne, przylizane włosy, jakby posmarowane pastą do butów. Na szyi nosił obskurny polinezyjski wieniec z plastiku. Cały lokal mierzył nie więcej niż sześć na sześć metrów.
     Jack podszedł do baru. Zamówił black & white i rozejrzał się.
     - Spokojnie tutaj.
     - Bo to spokojne miasto - odparł barman i podał mu szklankę.
     Jack pociągnął łyk mocno rozwodnionej szkockiej.
     - Zaczynam w to wierzyć. Szukam dziewczynek.
     Facet pokręcił głową.
     - To nie tutaj. Dziewczynki to kłopoty. Nie potrzebujemy tu glin.
     Dziewczynki są w "Madame Cho".
     Teraz Jack pokręcił głową.
     -Nie chcę się zabawić. Chodzi mi o małe Japonki. Może pan coś słyszał?
     Gość znów pokręcił głową.
     - Tu jest tylko muzyka i gorzała.
     Super. Następna ślepa uliczka.
     Jack odstawił szklankę i wstał.
     - Dzięki.
     Poszedł tą samą ulicą, którą przyszedł. Po drodze rozglądał się za typami, których widział wcześniej. Gdzie oni są? Ma wystrzelić flarę?
     Skręcił na południe, w stronę śródmieścia. Gdyby pozwolili mu użyć minisamolociku, dawno zbadałby całe miasto, zamiast bawić się w gliniarza.
     - Hej, bracie. O co biega?
     Jack przystanął i uśmiechnął się. Bingo! Odwrócił się wolno.
     Chudy białas z rudymi dredami szczerzył zęby poczerniałe od zielska.
     Jack skrzywił się. Zrobiło mu się niedobrze.
     - Co jest grane, człowieku? A w ogóle, jak leci? - powtórzył rudzielec.
     Chłopak podrygiwał i kołysał się w nieznanym rytmie. Włosy podskakiwały mu na ramionach. Jack poznał po rozszerzonych źrenicach, że jest naćpany.
     - Wszystko gra - odparł.
     Co z tamtym? Słyszy w głowie jakąś ścieżkę dźwiękową?
     - Słyszałem, że szukasz dziewczynek, brachu.
     Jack przytaknął.
     - Dobrze słyszałeś. Wiesz, gdzie je znaleźć?.
     - Możliwe. Ile mi kopsniesz?
     Jack zawahał się. Nie planował dawać w łapę. Miał przy sobie najwyżej sto dolców i drobne.
     -Pięć dych. Pasuje?
     - Bo ja wiem? Czasem nawala mi pamięć. Ale tylko ja w tym mieście mogę wiedzieć, gdzie są twoje małe Japoneczki.
     Jack skinął głową. Ktoś z barów, w których był wcześniej, musiał przysłać tego ćpuna.
     - Dobra. Daję stówę. Połowa teraz, połowa - jak zobaczę dziewczynki.
     - Pasuje. To twój fartowny dzień, brachu.
     Jack miał go dosyć.
     - Dobra. Bierz szmal i idziemy.
     Chłopak chwycił banknot, wetknął głęboko w spodnie i rozejrzał się podejrzliwie.
     - Nie teraz, człowieku. Za dużo ludzi. Przyjdź tu za dwie godziny.
     Jack złapał go za koszulę i przyciągnął do siebie. Z pięćdziesięcioma dolcami w kieszeni zasraniec będzie za dwie godziny na takim haju, że zapomni, jak tu trafić.
     - Jaja sobie robisz?
     Chłopak zaczął się trząść.
     - Wyluzuj, człowieku! Jesteśmy brachy, no nie? Będę tu. Zabiorę cię do dziewczyn. Dasz mi drugą pięćdziesiątkę.
     Jack puścił go.
     - Dobra. Zobaczymy. Ćpun spłynął. Potykał się o własne nogi. Jack miał dziwne wrażenie, że już się nie spotkają.
     Niech to szlag!
     Spojrzał na zegarek. Trzecia dwadzieścia. Przez dwie godziny zdąży obejrzeć Chamorro Village - miejsce, gdzie porwano pierwszą dziewczynkę.
     Może przy okazji coś przekąsi. Nie chce patrzeć znów na zęby tego ćpuna z pustym żołądkiem.

     Rozdział jedenasty

     19 sierpnia, godzina 19.18, hotel Hilton Guam, pokój 684

     Travis stał przy ścianie i nasłuchiwał. Czekał, aż pokojówka wyjdzie z sąsiedniego pokoju. Za kilka godzin miały go zająć Sara i Jennifer. Sam zagracił ich wspólny pokój swoim sprzętem i Travis nie miał gdzie pracować.
     Na stole stał komputer, na balkonie tkwiła antena satelitarna. Na szafce były głośniki, wzmacniacz i dodatkowy twardy dysk. Na łóżkach DVD, karta wideo i czytnik magnetyczny. Wszędzie biegły przewody. Samowi to nie przeszkadzało, ale Travis nie umiał działać w takim bałaganie. Poza tym wszystkie gniazdka elektryczne były zajęte, a musiał naładować akumulatorki w zestawach bojowych. Potrzebował tego drugiego pokoju, żeby skorzystać z prądu.
     Usłyszał trzask drzwi za ścianą. Sprzątaczka wyszła. Spojrzał na Sama.
     - Sammy, możesz mi teraz zrobić ten klucz?
     Sam garbił się nad klawiaturą.
     - Za moment. Właśnie wchodzę do komputera hotelowego.
     Wpisał coś i skinął głową.
     - Dobra. Jesteśmy podłączeni. Dawaj kartę.
     Travis dał mu kartę magnetyczną do zamka w drzwiach. Sam włożył ją do swojego czytnika z koderem. W centralnym komputerze miał kody wszystkich pokoi. Mógł wpisać Travisowi każdy. Teraz wystarczył im dostęp do pokoju obok. Urządzenie zaszumiało i Sam wyjął kartę.
     -Masz. Wypróbuj.
     Travis wyszedł na korytarz i wsunął kartę do czytnika w drzwiach. Światełko zmieniło się z czerwonego na zielone.
     - Bingo!
     Przekręcił klamkę i wszedł. Pokój dziewczyn był kopią tego, który dzielił z Samem: łazienka, dwa szerokie łóżka, stół, szafka, lodówka, sofa, dwa telewizory.
     Travis pokręcił głową. Nigdy nie rozumiał, jak ludzie mogą podróżować tysiące kilometrów do tropikalnego raju, a potem siedzieć przed telewizorem.
     Podszedł do drzwi wewnętrznych i otworzył je. Sam klęczał pod stołem i grzebał w kablach na podłodze. Travis przeszedł przez pokój i wziął z kufra LOCS - y, kombinezony kamuflujące niskiej widzialności: ubrania, buty i rękawice. "Kameleony" musiały być naładowane na wypadek, gdyby jutro porwano Sarę. Zabrał dwa złącza, wrócił do pokoju dziewczyn i wetknął jedną wtyczkę do gniazdka przy łóżku. Drugie gniazdko znalazł w łazience i to było wszystko. Ładowanie jednego kombinezonu zajęło godzinę. Kondensator w pasie utrzymywał ładunek elektryczny, który wystarczał do półgodzinnego zasilania pomocniczego. Ale do dłuższego używania "kameleona" konieczne było oddzielne ładowanie każdej części ubioru.
     Po przygotowaniu dwóch pierwszych kombinezonów Travis powiesił je w szafie w swoim pokoju. Potem sprawdził, czy Sam nie potrzebuje pomocy.
     Przez ostatnią godzinę kilkakrotnie dobiegały go wiązanki przekleństw z drugiego pokoju. Musiał się upewnić, czy Sam daje sobie radę z siecią łączności.
     - Jak idzie?
     Sam wyjrzał spod stołu.
     - W jakim sensie?
     Travis wzruszył ramionami.
     - Jesteś geniuszem komputerowym. Wszystko już działa?
     Sam zmarszczył brwi i zastanowił się.
     - Jeszcze nie. Brakuje jakiegoś fetysza. Gdybyś złożył w ofierze żywego kurczaka, może szłoby szybciej.
     - To miało być śmieszne?
     - W McDonaldzie to byłby przebój.
     Travis pokręcił głową i wrócił do ładowania kombinezonów.
     Ubiory kamuflujące były najsprytniejszą częścią wyposażenia bojowego TALON - u. Mikrosensory wszyte w materiał badały wygląd otoczenia i naładowany kombinezon automatycznie zlewał się z tłem jak kameleon.
     Miało to jedną wadę: po zdjęciu strój przestawał być widoczny i właściciel łatwo mógł go stracić. Pozostawało szukanie po omacku albo czekanie na wyładowanie się akumulatorków. Travisa utwierdzało to w przekonaniu, że technologia jest na poziomie najgłupszego człowieka, który z niej korzysta.
     W czasie ładowania drugiej pary "kameleonów" Travis rozłożył na łóżkach swoją broń. Sprawdził i starannie wyczyścił każdą sztukę. Było wciąż zbyt wiele wariantów, które musiał kontrolować podczas operacji.
     Nie panował nad wszystkim. Czuł się lepiej, kiedy panował nad sytuacją.
     - Travis, mógłbyś mi tu pomóc?
     - Jasne! Za moment.
     Złożył ostatnią sztukę broni i zebrał wszystko. Kiedy dojdzie do konfrontacji z nieprzyjacielem, przynajmniej na jedno będzie mógł liczyć: na swoją siłę ognia.
     Wszedł do pokoju i odłożył broń.
     - W czym mam ci pomóc?
     Sam leżał na plecach pod stołem w plątaninie kabli. Ze złością zaciskał usta. Próbował znaleźć jakieś przewody.
     - Muszę pooznaczać to cholerne spaghetti - warknął. - Inaczej wypieprzę to całe gówno przez okno.
     - Okay. Co mam robić?
     - Stań tak, żebyś widział tył komputera. Kiedy jeden z kabli się poruszy, powiesz mi, gdzie jest włączony, żebym mógł go oznaczyć. Jasne?
     - Jasne.
     Travis pochylił się i zajrzał za komputer. Z tylnej ścianki wychodził tuzin przewodów. Biegły do różnych skrzynek i gadżetów rozsianych po całym pokoju. Nic dziwnego, że Sam jest wkurzony, pomyślał. Połapanie się w tym, to jak wodzenie wzrokiem po labiryncie.
     Jeden z kabli poruszył się.
     - Dobra - powiedział Travis. - Ten wchodzi do pierwszego otworu z lewej.
     - Z której lewej? Mojej czy twojej?
     - Hm... Z mojej lewej, kiedy patrzę z tyłu na komputer.
     - Patrzysz z góry?
     - Nie.
     - Dobra. To wejście do modemu, - A nie tak powiedziałem?
     Travis usłyszał na korytarzu wózek pokojówki.
     - Gdzie wchodzi ten? - zapytał Sam.
     Poruszył się drugi kabel. Travis już miał odpowiedzieć, kiedy rozległ się trzask zamka w drzwiach.
     - O, cholera!
     - Co jest?
     - Pokojówka! Wchodzi do pokoju dziewczyn.
     Travis wpadł tam przez drzwi wewnętrzne i porwał dwa
"kameleony" -jeden z łazienki, drugi z łóżka. Pokojówka wchodziła z korytarza tyłem, ciągnąc wózek z bielizną pościelową. Jeszcze nie zobaczyła ani nie usłyszała Travisa. Wrzucił kombinezony do swojego pokoju i zamknął drzwi wewnętrzne.
     - Masz wszystko?
     - Chyba tak.
     Travis podniósł "kameleony" z podłogi i rozłożył starannie na łóżku.
     W pośpiechu przypadkowo uaktywnił jeden kombinezon. Z trudem go zlokalizował.
     - Dobra. Dwa ubrania, dwie pary rękawic... Jasny gwint! Zostawiłem tam jeden but.
     - Trudno. Teraz go nie zabierzesz, - Jasne, że nie.
     Travis wziął swój hełm, włączył sensor termiczny i podszedł do ściany.
     Sygnał był słaby, ale wskazywał, że pokojówka jest w łazience. Travis schylił się i na czworakach otworzył drzwi.
     But stał między łóżkiem a nim. Był uaktywniony, ale słabe migotanie w wizjerze potwierdzało jego pozycję. Travis otworzył drzwi szerzej, żeby go chwycić. Nie zdążył. Pokojówka wyszła z łazienki. Travis cofnął się szybko i zamknął drzwi.
     - Masz?
     - Nie.
     Sam wyjrzał spod stołu.
     - Jeśli ona go znajdzie, będziemy po uszy w gównie..
     - Wiem - odparł Travis.
     Usiadł i zamknął oczy.
     Proszę cię, Boże, nie pozwól mi spieprzyć tej operacji.
     Po minucie pokój dziewczyn znów był pusty. Travis otworzył drzwi i zabrał but. Pokojówka musiała go nie zauważyć. Travis schował but do szafy razem z innymi, potem wrócił do stołu, żeby pomóc Samowi.
     Po oznaczeniu wszystkich przewodów Sam wprowadził Travisa w szczegóły.
     - Sercem systemu jest ten zmodyfikowany powerbook - wyjaśnił, klepiąc z dumą laptopa. - Ma jeden gigabajt RAM - u i wbudowany DVD - ROM z kartą wideo oraz łączność satelitarną o zasięgu tysiąca trzystu kilometrów.
     - Robi wrażenie - przyznał Travis, choć nie był całkiem pewien, co to wszystko znaczy.
     - Odbieram tu dane z waszych hełmów, kiedy jesteście w terenie, i przesyłam między wami impulsy, żeby pomóc wam koordynować działania. Widzę i słyszę to samo, co wy. Gdziekolwiek jesteście, nie rozstaję się z wami.
     - A co z implantem Sary?
     - Sygnał jest dość słaby. Ale mam specjalny program filtrujący, który pozwoli mi ją namierzać, dopóki nie będzie za daleko.
     - To dobrze. Jak tylko ją porwą, wsiądziemy im na ogon.
     - W porządku. Nawet po wzmocnieniu sygnału jej implant może nadawać z odległości najwyżej pół kilometra.
     -To mnóstwo miejsca.
     - No to gra. Pozostaje czekać, aż ją porwą.
     Travis spojrzał na zegarek.
     - Przypomniałeś mi, że dziewczyny powinny tu już być.
     Sam przytaknął.
     - Sprawdzimy w komputerze.
     Usiadł i wszedł do głównego menu hotelowego.
     - Co my tu mamy... Aktualna lista gości...
     Stuknął w kilka klawiszy i pokazał ekran.
     - Są. I... ktoś właśnie wcisnął szóste piętro w windzie numer dwa. To pewnie one.
     Po minucie Travis usłyszał trzask zamka w drzwiach sąsiedniego pokoju.
     Zaczekali z Samem, aż portier wniesie bagaż dziewczyn, a potem weszli przez drzwi wewnętrzne.
     Travis stanął jak wryty.
     Na środku pokoju zobaczył Jen. W workowatej, lawendowej sukience i grubych okularach wyglądała jak nauczycielka. Gęstą grzywę blond włosów przefarbowała na kasztanowo i upięła z tyłu w kok. "Utyła" co najmniej dwadzieścia kilo. Obok niej stała maleńka księżniczka japońska w mundurku szkolnym.
     Sam podszedł bliżej i skłonił się z szacunkiem.
     - Konichi - wa.
     - Konichi - wa - odpowiedziała miękko dziewczyna.
     - Hajimemashite. Miło mi cię poznać.
     Spuściła oczy.
     -Arigato. Dziękuję. Dochirahe? Jak się miewasz?
     - Junchou. Dobrze.
     Sam skinął głową.
     - Dobry akcent. Tokijski w wykonaniu maturzystki z Nowej Anglii.
     Dziewczyna skrzywiła się drwiąco.
     - Kutabare!
     Sam rozdziawił usta.
     - Kto cię tego nauczył?
     Sara skłoniła się przed Jen.
     - Czcigodna opiekunka.
     Travis patrzył na to jak zahipnotyzowany. Kiedy usłyszał prawdziwy głos Sary, czar prysł. Spojrzał na Sama.
     - Co ci powiedziała?
     - Żebym się pieprzył!
     Travis się roześmiał.
     - Jezu, Sara! To naprawdę ty?
     - Jasne, że ja. Nie poznajesz mnie?
     Pokręcił głową i obszedł ją wolno dookoła. Twarz, włosy, nawet ciało wydawały się maleńkie i delikatne. Kto by pomyślał, że pod tym przebraniem kryje się doświadczony komandos?!
     - Chyba nie rozpoznałaby cię rodzona matka!
     - I o to chodzi. Mam nadzieję, że porywacze też się nabiorą.
     Sara poszła do łazienki i zamknęła drzwi.
     Travis spojrzał na Jen.
     - Jak minął lot?
     -Nieźle. Przed podróżą wszystko przećwiczyłyśmy. Musi mieć chwilę na zapakowanie odtrutki.
     Travis pytająco uniósł brwi, ale Jen pokręciła głową.
     - Lepiej, żebyś nie wiedział.
     Zlikwidowała kok i rozpuściła włosy - W jakiej jest formie?
     - W dobrej. Trochę zdenerwowana, ale kto by nie był? Pokazałam jej, jak się uwolnić z więzów; bała się tego. Od tamtej pory jest lepiej.
     Jennifer rozłożyła ręce.
     - A ja? Co powiesz o moim wyglądzie? Przypominam bibliotekarkę?
     Travis pokręcił głową.
     -Nigdy takiej nie widziałem..
     Wzruszyła ramionami.
     - Nie miałam czasu, żeby się lepiej postarać. Ale kidnaping to nie nauka o rakietach. Porywacze chyba nie będą się zastanawiać, co japońska uczennica robi z angielską guwernantką.
     Z łazienki wyszła Sara.
     - Jest tu coś do żarcia? Umieram z głodu.
     - Na dole jest porządna restauracja albo możesz zamówić coś do pokoju - odrzekł Travis. - Sam żywi się w automatach.
     Sara opadła na łóżko i podniosła słuchawkę telefonu.
     - Wolę coś zamówić. Nie chce mi się wychodzić.
     Reszta przeszła do pokoju Sama i Travisa. Jennifer popatrzyła na komputerowe centrum dowodzenia.
     - Jezu, Sam! Co to jest?
     Zakołysał się na piętach.
     - Mówi się, że od przybytku głowa nie boli.
     - Fakt - przyznała i spojrzała na Travisa. - Gdzie chłopaki?
     - Hunter sprawdza lotniska, Jack robi rozpoznanie. Stan zadzwonił, jak tylko się zameldowaliśmy, że ma się spotkać z dawnymi kumplami z "Fok".
     Spróbuje wykombinować od nich łódź.
     - Są na wyspie?
     - Piąta drużyna wróciła właśnie ze wspólnych manewrów na Filipinach.
     Zostaną tu jeszcze kilka dni.
     Jennifer zmarszczyła brwi.
     - Więc urządzą balangę.
     - Bez obaw - odparł Travis. - Stan wie, że ma tu być o dwudziestej pierwszej. Będzie się kontrolował.

     Rozdział dwunasty

     18 sierpnia, godzina 20.20, bar U Charliego, Agania, Guam

     Zawody były proste: kto zrobi więcej pompek z dziewczyną na plecach.
     Jeśli wygra Stan, dostaje od "Fok" łódź patrolową do operacji specjalnych, mark V Jeśli wygra przeciwnik, bierze portfel Stana z dwoma tysiącami dolarów, które Travis dał mu na transport cywilny. Nie było limitu czasu, ale musieli robić pompki bez odpoczynku. Dziewczyny zostały zważone. Lżejsza trzymała butelkę szampana, żeby wylać ją na głowę zwycięzcy.
     Stan miał na grzbiecie drobniutką, ciemnoskórą Guamkę o piwnych oczach. Siedziała na nim po turecku. Obmacywali się ponad godzinę, ale Stan nie chciał zostawiać towarzystwa dla byle cipki. Nie tylko z powodu forsy.
     Piątą drużyną "Fok" dowodził teraz jego dawny rywal, Gus Jarvis.
     Zawody zaczęły się, kiedy Gus zarzucił Stanowi, że wymiękł w nowej jednostce.
     Zaproponował, żeby powalczyli o pożyczenie łodzi. A Stan Powczuk nigdy nie pękał.
     Czekał teraz na sygnał z twarzą do podłogi. Opierał się na palcach rąk i nóg i starał się nie myśleć, w jakim będzie gównie, jeśli dowie się o tym Travis.
     O ile się dowie.
     Właściciel baru zgodził się sędziować, kiedy zobaczył, że nie ma innego wyjścia. Stanął przed zawodnikami, sprawdził ich obciążenie i zakłady.
     Uniósł rękę.
     -Na miejsca... gotowi... start!
     Stan zaczął pompować. Dziewczyna nic nie ważyła. Cała drużyna "Fok" odliczała chórem:
     - Jeden, dwa, trzy...
     Mógł machać szybciej, ale łatwiej było do rytmu. Wolał nie spuchnąć za wcześnie.
     Dziewczyna przesunęła się.
     - Usiądź wyżej! - wrzasnął. - Nie kołysz łodzią!
     Usadowiła się między jego łopatkami.
     - To lubię - westchnął.
     Pięćdziesiąt pompek. Pryszcz. Do stu nawet się nie spocił. Zerknął w bok.
     Gus twardo zasuwał, ale poczerwieniał. Stan wyszczerzył zęby i sprężył się.
     Sto sześćdziesiąt. Sto siedemdziesiąt. Zaczął czuć wagę dziewczyny, Dwieście. Co ona tam robi?! Wpieprza półmisek żeberek?
     Gus nie zwalniał, chociaż lało się z niego. Stana też pot szczypał w oczy.
     Ryknął i potrząsnął głową jak mokry pies. Wokół poleciały słone kropelki.
     Trzysta. Obaj zwolnili. Wypychanie się do góry trwało teraz trzy razy dłużej niż opadanie. Stanowi drżały ramiona. Nie wiedział, ile jeszcze wytrzyma.
     Cała drużyna "Fok" była na czworakach. Walili pięściami w podłogę i dopingowali Gusa. Nikt nie postawił na Stana. Nie wierzyli, że rozstaną się z łodzią.
     Sraczka zamiast mózgów.
     Trzysta dwadzieścia pięć. Każda pompka była teraz koszmarnym wysiłkiem. Stanowi tak się trzęsły ręce, że dziewczyna musiała się trzymać jego koszuli, żeby nie spaść. Trzysta dwadzieścia sześć. Z trudem łapał powietrze.
     Na ułamek sekundy zablokował wyprostowane łokcie, żeby odpoczęły. Gus też już ledwo wyrabiał. Jęczał, ale nie odpuszczał.
     Dwie następne pompki. I jeszcze jedna. Stan pomyślał, że za moment zdechnie. Zacisnął zęby i znów wypchnął się do góry. Paliły go ramiona.
     Ile już zrobił? Wygrywa czy przegrywa? Kto liczy?
     Opuścił się i spróbował unieść. Cały się trząsł, kiedy prostował ręce.
     - Dawaj! - ryknął.
     Gus robił obok to samo.
     - Kto prowadzi?! - wrzasnął Stan.
     - Nikt! - odkrzyknął barman.
     Obaj zawodnicy mieli dosyć. Byli na granicy omdlenia. Kto teraz wyprostuje łokcie, ten wygra. Stanowi drżały ręce, ale po centymetrze szedł w górę.
     Gus też. A jeśli obaj dadzą radę? Co wtedy? Stan bardzo wątpił, czy zrobi następną pompkę.
     Udało się. Zablokował łokcie i zerknął na Gusa. Dowódca
"Fok" był purpurowy na twarzy. Nabrzmiały mu żyły na przedramionach. Pchał.
     Jeszcze drugie tyle. Uniósł się o centymetr...
     I padł na twarz. Koniec! Stan rozluźnił mięśnie, zgiął prawą rękę i przewrócił się na bok. Dziewczyna zeskoczyła z niego z krzykiem.
     Przekręcił się na plecy i spojrzał w sufit. Tłum wiwatował; nawet "Foki". Stan położył rękę na czole i wziął głęboki oddech. Odwrócił się na bok i puścił pawia.
     - Hej! - roześmiał się jeden z "Fok". - Zmień nazwisko z Powczuk na Pawczuk.
     Ale Stan miał to gdzieś. Widział gwiazdy. Kręciło mu się w głowie. Pot szczypał go w oczy, po brodzie ściekały wymioty.
     W życiu nie był taki szczęśliwy!
     Wystrzelił korek i oblał go spieniony szampan.
     Otworzył usta i połknął trochę. Udało się! Załatwił Gusa na oczach jego chłopaków i ma łajbę. Jeśli jutro ktoś porwie Sarę, TALON będzie mógł ścigać skurwieli najlepszą cholerną łodzią na świecie.
     Spojrzał na zegarek: dwudziesta czterdzieści dwie! Jasna cholera.
     Trzeba ruszyć dupę i zapieprzać do hotelu. Usiadł. Gus też siedział i trzymał się za brzuch.
     Stan wstał chwiejnie i pochylił się nad nim.
     - Mogę teraz dostać kluczyki od bryki, tato?
     Gus skrzywił się drwiąco, ale zakład to zakład. Wyjął kartę z kluczem kodowym do łodzi i dał Stanowi.
     - Dzięki, tatku. Postaram się wrócić przed północą - wyszczerzył zęby zwycięzca.
     Potem wetknął kartę do portfela i powlókł się do drzwi.

     Rozdział trzynasty

     18 sierpnia, godzina 21.03, hotel Hilton, Guam, pokój 685

     O dwudziestej pierwszej zero trzy drużyna zebrała się w pokoju dziewczyn. Jack i Jennifer usiedli na sofie, Sara na swoim łóżku. Hunter wziął sobie krzesło, Stan klapnął na podłodze. Śmierdział gorzałą i wymiotami. Sam oparł się na stojąco o ścianę przy drzwiach wewnętrznych.
     Travis rozejrzał się i odchrząknął.
     - Jutro wielki dzień. O dziewiątej rano Sara i Jen ruszają w miasto. Za chwilę złożycie mi wszyscy meldunki, ale przedtem wprowadzę was w to, nad czym pracował Sam. Implant Sary został tak przeprogramowany, że działa jak urządzenie naprowadzające. Od teraz nie możecie się z nią porozumiewać w terenie. Wszystko przekazujecie jej przez Jen. Po porwaniu Sary Sam będzie ją namierzał na swojej konsoli. Na ulicach nie możecie używać hełmów. Sam ma dla was radia kieszonkowe...
     Travis odwrócił się do Sama, który pokazał wszystkim aparat wielkości pudełka zapałek.
     - Wzmacniają sygnał z waszych implantów, więc będziemy mieć ze sobą kontakt na całej wyspie. Przekazują również wasze głosy do tutejszego stanowiska dowodzenia.
     - Będę stąd monitorował wasze działania. Po porwaniu Sary podam wam jej pozycję. Kiedy dowiemy się, gdzie są japońskie dziewczynki, ruszymy tam i zakończymy operację.
     Travis rozejrzał się.
     - Są pytania?
     Nie było.
     - W porządku. Hunter, czego się dowiedziałeś na lotnisku?
     Hunter obrócił się na krześle.
     - Wywożenie dziewczynek prywatnym samolotem z międzynarodowego portu lotniczego byłoby możliwe, ale trudne. Sprawdziłem jednak lotnisko MacArthur Air na wschodzie wyspy. Tam jest luz. Porywacze mogą startować stamtąd.
     - Sprawdziłeś tamtejsze odloty?
     - Tak. W ostatnim półroczu nie znalazłem nic podejrzanego. Co o niczym nie świadczy, ale przedstawiłem się jako inspektor FAA i nawet nie mrugnęli.
     - Jack, co mówią na ulicach?
     - Niewiele. Obszedłem kawał miasta i nic.
     - A co z tym chłopakiem, o którym wspomniałeś po powrocie?
     - Nie pokazał się. Ale jeszcze się rozejrzę., Stan zerknął na Jacka.
     - Jaki chłopak?
     - Białas z chudą dupą. Udaje Boba Marleya. Mówił, że wie, gdzie są dziewczynki.
     - I wiedział?
     - Nie mam pojęcia. Dałem mu pięćdziesiąt dolców i rozpłynął się.
     Jack spojrzał na Travisa.
     - Mogę go jutro poszukać, jeśli chcesz.
     Travis pokręcił głową.
     - Szkoda czasu. Mamy dobry plan. Niech Sara i Jen zwabią tamtych facetów. Wtedy będziemy pewni, że jesteśmy na właściwym tropie.
     Zerknął na Stana.
     - Załatwiłeś coś?
     Stan skrzyżował ręce na piersi i wyszczerzył zęby.
     - Łódź.
     - Domyślam się. Ale jaką?
     - Najlepszą pieprzoną łódź na tym cholernym świecie, ot co. Mark pięć.
     Wyciągnął ręce i wystawił kciuki i palce wskazujące jak reżyser filmowy planujący ujęcie.
     - Wyobraźcie to sobie: smukły kształt, szary metal, dwadzieścia sześć metrów długości. Szybkość ponad dziewięćdziesiąt kilometrów na godzinę na otwartym morzu. Na rufie ponton desantowy CRRC. Kryta kabina, cztery karabiny maszynowe i granatniki, Ogromny zbiornik paliwa do operacji dalekomorskich.
     Opuścił ręce i rozsiadł się wygodnie.
     - Możecie się teraz skłonić i oddać mi cześć.
     - Kawał łajby!
     - Fakt - przyznała Jen. - Jak to załatwiłeś?
     - My, "Foki", trzymamy się razem. Poza tym, uczciwie zarobiłem na tę łódź.
     - Nie wątpię - zadrwił Hunter.
     - W porządku - powiedział Travis. - Mamy to z głowy. Jak się czujesz, Saro?
     Pokręciła głową - O mnie się nie martw. Biorę ze sobą antidotum, a Jen ma w plecaku jeszcze dziesięć dawek dla dziewczynek.
     - Dobra robota. A teraz słuchajcie, bo Sam ma nam coś do powiedzenia.
     Travis usiadł. Sam odszedł od ściany z rękami za plecami.
     - Od chwili, kiedy generał Krauss przydzielił nam to zadanie, próbowałem ustalić datę następnego porwania. Jestem prawie pewien, że wiem, kiedy nastąpi. Robota nie była łatwa. Po pierwsze, porwania zaczęły się wcześniej, niż mówił Krauss.
     - Po co miałby wciskać nam kit? - zapytała Jen.
     - Wątpię, żeby kłamał. Po prostu nie znał wszystkich faktów. Przez ostatnie półtora roku na Guam zniknęło czternaście japońskich dziewczynek.
     Cztery pierwsze porwano ponad rok temu. Uznano to za ucieczki z domów.
     Kiedy zaginęły ostatnie, nikt nie powiązał faktów.
     -Ale ty je połączyłeś?
     - Tak. Wszystkie dziewczynki zniknęły w porze rozmaitych świąt szinto, które przypadały w okresie wiosennych przypływów.
     - Szinto? To religia japońska, tak?
     -Zgadza się. Właśnie to mnie naprowadziło. Wszystkie dziewczynki były Japonkami. To wyjaśnia również, dlaczego porwano akurat te.
     Pamiętacie, co mówił Krauss? Pochodziły z dobrych rodzin, uczyły się w prywatnych szkołach, towarzyszyły im opiekunki. Kidnaperzy na pewno zakładali, że takie dziewczynki są dziewicami, bo tylko dzieciom wolno wchodzić do świętych miejsc szinto.
     - Ale nie wszystkie porwano na wiosnę - zauważył Travis.
     - Wiosenne przypływy nie mają nic wspólnego z porą roku. Chodzi o zrównanie się Słońca z Księżycem. Najwyższe przypływy na Ziemi zdarzają się wtedy, kiedy Słońce i Księżyc działają razem.
     -A zatem dziewczynki znikają w czasie najwyższych przypływów. Pytanie, dlaczego?
     Sam pokręcił głową.
     - Tego nie wiem.
     Sara wyglądała na skołowaną. Rozejrzała się.
     -Ale... z autopsji wynika, że ta znaleziona dziewczynka... nie była dziewicą.
     - Wiem - odrzekł Sam. - Sprawdziłem. Podejrzewam, że porywacze też to odkryli i pozbyli się jej.
     - Albo sami ją rozprawiczyli - wtrącił Hunter. - A potem wrzucili do morza.
     - Mój Boże! - westchnęła Jennifer. - Co to za bydlaki?!
     Sam wzruszył ramionami.
     - Mówię tylko, co przypuszczam. Mogę się mylić. Ale wiem na pewno, że najbliższe święto szinto będzie trwało trzy dni. To święto Amaterasu, bogini Słońca. Zaczyna się dziś o północy i kończy po siedemdziesięciu dwóch godzinach. Przez ten czas na Ziemi będą najwyższe przypływy w całym roku.
     - Więc mamy trzy doby na znalezienie tych typów - odrzekł Travis.
     -Na razie - zauważył Jack. - Następna okazja będzie w następne święto, zgadza się?
     Sam pokręcił głową.
     - Problem w tym, że to ostatnie tegoroczne święto w okresie wiosennych przypływów. Jeśli nie dorwiemy ich teraz, miną miesiące, zanim znów będziemy mogli ich szukać.
     Travis wyszedł na środek, a Sam wrócił pod ścianę.
     - Dobra, jest, jak jest. Chcę was tu widzieć jutro o dziewiątej rano. Wracasz teraz do siebie, Jack?
     - Tak. Lepiej już pójdę.
     - Stan? Zameldowałeś się na dole, tak?
     - Tak.
     - Hunter, gdzie masz pokój?
     - Na samej górze. Mam apartament na dachu.
     Travis potarł kark.
     - Wiesz, że pracujesz dla rządu, Blake? - powiedział z naciskiem.
     Hunter wstał i przeciągnął się.
     -Jasne. Odwalam robotę dla mojego starego, kochanego, bogatego Wuja Sama.
     Travis tylko pokręcił głową.
     Sam rozdał trzem mężczyznom radia kieszonkowe. Ruszyli do drzwi.
     - Zabawa zaczyna się punkt dziewiąta - przypomniał Travis.

     Rozdział czternasty

     21 sierpnia, godzina 16.15, ulice Aganii, Guam

     Dwa i pół dnia później zabawa jeszcze się nie zaczęła. Sara i Jen chodziły wszędzie: od rzędu hoteli nad zatoką Tumon przez park Latte do rynku Chamorro Village. Nikt ich nie zaatakował. Gdyby Sara przyjechała na wakacje, byłoby fajnie. Ale wykonywanie zadania w takich warunkach?
     Koszmar.
     Dziś było najgorzej. Słona bryza, którą cieszyły się przez pierwsze dwa dni, zamarła. Powietrze stało, słońce prażyło przez palmy jak laser.
     Sara myślała, że dostanie szału, zanim kidnaperzy zrobią swój ruch. Ciągle te same ulice i te same sklepy z tanimi błyskotkami. Obłęd. Wolałaby, żeby ją porwali. Przynajmniej coś by się działo. Włóczenie się bez celu, oglądanie wystaw i zastanawianie się, gdzie by tu zjeść lunch - jak inne kobiety to wytrzymują?
     Charakteryzacji też miała dosyć. Ściąganie lateksowych protez przez trzy noce z rzędu podrażniło jej skórę. Od sztucznych włosów bolała ją głowa.
     Szkolny mundurek Japonki też ją męczył. Dlaczego nie może nosić szortów?
     Koszulki, bluzy, swetra, skarpetek... Czuła się jak w kokonie.
     - Dokąd teraz? - zapytała Jennifer.
     Sara wzruszyła ramionami. Przy ludziach wolała się nie odzywać. Ktoś mógłby usłyszeć jej bezbłędny angielski i nabrać podejrzeń.
     Jen wskazała salon sztuki.
     - Może do galerii? Nie byłyśmy tam od wczoraj.
     Sara przewróciła oczami i podreptała za nią.
     Oczywiście nie wszystko było do kitu. Bawiło ją, że niektórzy mężczyźni patrzą na nią z zainteresowaniem. Cicha, słodka, drobna dziewczynka. Zastanawiała się, czy jej prawdziwy, bezpośredni sposób bycia nie zraża niektórych facetów. Rodzice hipisi nie nauczyli jej dobrych manier ani kobiecości.
     Wojsko też nie traciło na to czasu. Może jej życie miłosne wyglądałoby lepiej, gdyby czasem przystopowała i dała facetom szansę zrobienia pierwszego kroku?
     Udawanie Japoneczki pada mi na mózg, pomyślała.
     Jennifer bawiła się niewiele legiej od niej, choć z zupełnie innego powodu. Była przyzwyczajona do tego, że gapią się na nią, podziwiają ją, pożądają jej. W przebraniu przyzwoitki raczej nie wzbudzała zachwytu.
     Sara domyślała się, że Jen cierpi, ponieważ uwaga wszystkich skupiła się na niej.
     Przeszły przez galerię i wróciły na ulicę. Pół przecznicy dalej Jen przystanęła.
     - Niech to szlag trafi!
     Schyliła się, zdjęła pantofel i wytrząsnęła kamyk. Sara wiedziała, jak się czuje. W taki dzień wkurza cię byle drobiazg. Zasłoniła usta ręką.
     -Przykro mi...
     - Odwal się! - warknęła Jen. - Mam już dosyć tego gówna.
     - Ja też.
     Obok przechodzili dwaj faceci w garniturach. Sara spuściła wzrok.
     Kiedy je minęli, znów spojrzała na Jen.
     - Ile jeszcze musimy łazić?
     Jen zerknęła na zegarek.
     - Jest wpół do piątej. Travis powiedział, że możemy zrobić przerwę o szóstej.
     - Za wcześnie na kolację.
     - Właśnie.
     - Może zjemy lody?
     Jen skinęła głową.
     - Dobry pomysł.
     Przecznicę dalej znalazły ulicznego sprzedawcę. Sara wzięła pomarańczowe, Jen marakujowe. Sara ugryzła kawałek i zaczekała, aż rozpuści się w ustach. Uff, to miejsce nie jest tak do końca złe.
     Jadły i spacerowały dalej.
     -To nie wypali, Jen! Chodzi mi o to, że jest coraz mniej czasu.
     - Wiem, o co ci chodzi. Od dwóch i pół dnia nikt nawet na ciebie nie spojrzał. Już mi nogi odpadają.
     Sara stanęła.
     - Że co?
     - Bolą mnie stopy.
     -Nie to. Powiedziałaś, że nikt nawet na mnie nie spojrzał. Co ty mówisz? Że nie warto na mnie nawet spojrzeć?
     Jen westchnęła.
     - Nie wkurzaj się, dobrze? Wiesz, o co chodzi. Po prostu nie zwracasz niczyjej uwagi.
     - Za to ty zwracasz, co?!
     - Nie, ale to nie ja jestem przynętą!
     - Zauważyłam, że gapi się na mnie mnóstwo facetów - ciągnęła Sara. -Nie widzisz tego, bo za bardzo gapisz się na wystawy.
     Jen poczerwieniała.
     - Ciszej, do cholery, bo ktoś cię usłyszy.
     - No i dobrze - odpaliła Sara i szybko odeszła.
     Jen pobiegła za nią.
     -Zaczekaj! Chodzisz jak żołnierz.
     Sara zatrzymała się i zmiażdżyła ją wzrokiem.
     -Nie chodzę jak żołnierz!
     - Zamknij się, bo nas wkopiesz!
     - No to co? Skoro chodzę jak pieprzony komandos, kogo zdołam oszukać?!
     Jennifer wzięła głęboki oddech.
     - Dobra, zastanówmy się przez chwilę. Obie mamy tego dosyć, jesteśmy zestresowane i skaczemy sobie do gardeł. Musimy się nieco wyluzować.
     Sara spojrzała na swoje lody. Wafel się zgniótł i roztopiona masa kapała na ziemię. Podniosła wzrok.
     - Przepraszam. Puszczają mi nerwy. Czas ucieka i czuję się winna.
     Jennifer położyła jej rękę na ramieniu.
     - Nie przejmuj się. Odwalasz kawał dobrej roboty.
     - Mimo że nikt na mnie nie patrzy?
     - No... Może trochę przesadziłam.
     - Więc po co to powiedziałaś?
     - Nie wiem. Chyba z zazdrości.
     Sara wytrzeszczyła oczy. Jen zazdrosna o nią?
     - Zrobimy tak - zaproponowała Jennifer. - Poproszę Travisa, żeby zwolnił nas wcześniej na kolację. Przy naszym tempie chodzenia i tak będziemy w hotelu dopiero za pół godziny. Obie zasłużyłyśmy na odpoczynek.
     Sara uśmiechnęła się.
     - Brzmi zachęcająco.

     Rozdział piętnasty

     21 sierpnia, godzina 18.00, hotel Hilton, Guam, pokój 685

     O osiemnastej wszyscy byli z powrotem w pokoju hotelowym.
     Jennifer, Travis i Sara już zjedli. Stan i Hunter dopiero siadali do chińskiego żarcia na wynos. Jack kończył big maca. Sam czytał magazyn "Wired".
     - Nic nie zjesz, Sam? - zapytała Jen.
     Pokręcił głową.
     - Zjadłem przed waszym powrotem.
     Travis spojrzał na nią.
     - Torebkę chipsów, paczkę kruchych ciasteczek i "Górską Rosę".
     - Jasne. Sól, cukier i kofeina. Trzy główne składniki pokarmowe.
     - Co robimy? - zapytał Hunter.
     Travis potarł czoło.
     - Dobre pytanie. Zarzucamy wędkę, ale ryba nie bierze.
     - Może łowimy na złą przynętę? - podsunął Stan.
     Sara zmiażdżyła go wzrokiem.
     - O co ci chodzi?
     - Zgadnij.
     Travis uniósł ręce.
     - Po prostu sprawa wymaga więcej czasu. To żaden problem.
     - Zobaczymy po północy - warknął Stan. - Jeśli jej nie porwą, spieprzymy operację i wyjdziemy na głupie cipy.
     - Zamknij się - ostrzegł Hunter.
     - Bo co?! Mówiłem, że to kurewskie zadanie. Myślisz, że Departament Stanu nie dobierze się nam do dupy, jak to skopiemy?! Powiedzą, że gówniane z nas cwaniaki i zabiorą nam szmal!
     Travis poczerwieniał.
     - Stul pysk!
     - Dobra - odparł Stan i odsunął żarcie. - Ale jak będziemy w gównie, nie mówcie, że was nie uprzedzałem. Gdyby ktoś mnie szukał, oglądam telewizję.
     Wstał i przeszedł do sąsiedniego pokoju.
     Kiedy zamknął za sobą drzwi, pozostała szóstka popatrzyła na siebie.
     - Myślicie, że ma rację? - zapytała Jen.
     Travis pokręcił głową.
     - Od początku powtarzam, że to ważna operacja. Tylko my możemy ją wykonać. I powiem to samo generałowi Kraussowi, jeśli wrócimy do domu z pustymi rękami.
     Jack wstał.
     - Mogę się urwać? Muszę zabrać graty z mojego hotelu. Może przy okazji poszukam tamtego gnoja z dredami.
     - Dobry pomysł - zgodził się Travis.
     Jack wziął wełnianą czapkę i wyszedł.
     - Hunter, jeśli skończyłeś jeść, przejdź się po mieście. Zostało nam jeszcze pięć godzin. Szkoda czasu na siedzenie tutaj.
     - Jasne.
     Travis spojrzał na Sarę.
     - Wiem, wiem - powiedziała. - Tylko wezmę antidotum.
     Poszła do łazienki.
     Jen zaczęła z powrotem upinać kok.
     -Mam nadzieję, że tym razem się uda - mruknęła. - Sara już nie wyrabia.
     - Wiem - odrzekł Travis. - Czuwaj nad nią. Jeśli zaatakują, musi być gotowa.
     - Kurwa mać!! - ryknął nagle Stan.
     Travis, Jen, Sam i Hunter wpadli do pokoju obok.
     Stan stał na łóżku i darł się do telewizora.
     -Zasrane gnoje! Pieprzone skurwysyny!!
     - Zamknij mordę, do cholery! - krzyknął Travis. - Co jest grane?!
     Stan pokazał ekran.
     - Zobacz! Dają to w wiadomościach!
     - Co?!
     - Porwali następną dziewczynkę! - wrzasnął Stan.
     Cała piątka stłoczyła się przed telewizorem, żeby usłyszeć szczegóły. Kidnaperzy porwali z ulicy małą Japonkę, kiedy jej opiekunka poszła do toalety.
     Zniknęli bez śladu.
     Travis opadł na łóżko.
     Jezu! Co my teraz zrobimy?
     Zadzwonił telefon. Zawahał się, potem odebrał. Skinął głową innym.
     - Tak. Witam, sir. Właśnie oglądamy to w tele... Nie, sir. Tak, sir. Na pewno. Oczywiście. Tak, sir. Do widzenia, sir.
     Odłożył słuchawkę i w zamyśleniu zagryzł wargi.
     - Kto to był?
     - Generał Krauss. Właśnie dostał telefon od sekretarza stanu. Chciał wiedzieć, co tu się dzieje.
     - Już słyszał o tej dziewczynce?
     - Na to wygląda.
     Stan walnął pięścią w materac.
     - Jasna cholera! Dostaniemy za to w dupę!
     Do pokoju weszła Sara.
     - Co się stało? Słyszałam Stana w łazience.
     Stan wskazał telewizor.
     - To się stało! Kiedy kręciłaś tyłkiem na ulicy, pieprzeni kidnaperzy dopadli następną pieprzoną Japonkę!
     Sarze opadła szczęka. Popatrzyła na wszystkich.
     - I uważacie, że to moja wina, tak?
     - Jak cholera!
     - Zamknij się, Stan! - huknął Travis i spojrzał na Sarę. - Nikt cię nie wini.
     Na mieście jest mnóstwo takich dziewczynek. Liczyliśmy się z tym, że...
     Sara tupnęła nogą.
     - Niech to szlag! Wiedziałam, że tak będzie! Mam dosyć tej pieprzonej operacji! Mam dosyć zwalania na mnie winy za wszystko, co idzie nie tak!
     Nie chciałam być przebierańcem!! Jeśli ta cholerna operacja się sypie, to nie moja wina!!!
     Odwróciła się i wyszła do sąsiedniego pokoju.
     - A ty dokąd? - zawołał Travis.
     - Do pieprzonego holu! Po batonik!!!
     Kiedy zamknęła za sobą drzwi, Travis naskoczył na Stana.
     - Po cholerę to zrobiłeś?
     - Co? Nic nie powiedziałem.
     - Przestań, Stan - wtrąciła się Jen. - Sara odwala najgorszą robotę.
     Zrzucanie na nią winy było nie fair.
     - Super - odparł Stan. - Więc to moja wina, tak?! Zrobiłem, co miałem zrobić. Załatwiłem łódź. Przez trzy cholerne dni łaziłem za wami po ulicach i pilnowałem waszych żałosnych tyłków. Myślisz, że miałem dobrą zabawę?!
     Gówno! To zasrana robota!!!
     - Tak?! To spróbuj pochodzić w tropiku przez trzy dni w rajstopach. Zobaczymy, czy ci się to spodoba!
     - Dobra, wystarczy - przerwał im Travis. - Przejdź się dookoła hotelu, Stan. Ostygnij. Jeszcze wcześnie. Po powrocie Sary znów zaczniemy.
     - Po co? Już mają następną dziewczynkę.
     -Nieważne - odrzekł Travis. - Cytując sławnego wojownika, misia Jogi:
     "To nie jest skończone, dopóki się nie skończy".
     Stan wyszedł i trzasnął drzwiami.
     - Co z nim? - zapytał Hunter..
     - Nie przejmuj się - odparł Travis. - On już taki jest. Zna tylko dwa uczucia. Albo cieszy się jak świnia w gównie, albo wkurza na całego. Za kilka minut wróci do formy.
     Jen zerknęła na zegarek.
     - Czas ucieka. Skończę się przygotowywać i pójdę po Sarę.
     - Dobry pomysł - przyznał Travis.
     Wróciła do swojego pokoju.
     Travis usiadł i zastanowił się. Nie ma czasu na przeszukiwanie całej wyspy. Trzeba wybrać jedno miejsce. Ale które?
     - Gdzie porwali ostatnią dziewczynkę?
     - Na wzgórzach Apra.
     Travis skinął głową.
     - Dość daleko. To dobrze. Gliny wypłoszą stamtąd kidnaperów. Będą musieli się ruszyć.
     Spojrzał na drzwi wewnętrzne.
     - Jen?
     - Wyszła - powiedział Hunter. - Słyszałem, jak zamykała drzwi, - Kiedy przyprowadzi Sarę, niech obie idą na miasto. Ty i Stan zajmiecie wasze stałe pozycje. Wyślę Jacka za dziewczynami.
     Spojrzał na kartony z żarciem na wynos.
     - Chcesz dokończyć jedzenie?
     Hunter pokręcił głową.
     - Straciłem apetyt. Mogę wyjść w każdej chwili.
     Travis spojrzał na Sama.
     - A ty?
     - Mam jeszcze jedną "Rosę" w lodówce.
     - W porządku. Do roboty.
     Kliknął zamek i drzwi otworzyły się gwałtownie, W progu stała na wpół podekscytowana, a na wpół przerażona Jen.
     - Sara zniknęła!!
     - Myślałem, że zeszła do holu.
     -Nie ma jej tam! Chyba ją porwali!
     Travis spojrzał na Sama.
     - Sprawdź jej sygnał.
     Sam sprawdził powerbooka.
     - Przemieszcza się!
     - Gdzie?
     -Na parkingu. Szybko się przesuwa. Musi być w samochodzie.
     Chyba ją mają.
     Travis gwizdnął.
     -Za nimi! Hunter, Jen, wkładajcie kombinezony i łapcie sprzęt.
     Zapytam Stana przez radio, czy widział, jak odjeżdżała. Sam?!
     -Mam go.
     Travis uniósł mikrofon.
     - Stan? Gdzie jesteś?
     Po chwili z głośników na stole dobiegł meldunek.
     - Na Marine Drive. Co jest?
     - Jak to daleko od hotelu?
     - Kilka przecznic. A co?
     - Ryba połknęła haczyk.
     - O, cholera! Gdzie teraz są?!
     Sam sprawdził odczyty.
     - W samochodzie. Jadą na południe.
     - Daj mi namiar Złapię taryfę i pojadę za nimi.
     - Dobry pomysł - pochwalił Travis. - Hunter i Jen już wychodzą.
     Spotkają się z tobą i dadzą ci sprzęt. Ja zaraz tam będę.
     Sam podawał Stanowi namiar. Travis odwrócił się do Huntera.
     - Dokąd poszedł Jack?
     - Do swojego hotelu. Po graty.
     - Dobra. Jak Sam skończy, połączymy się z Jackiem i naprowadzimy go na Stana. Bierzcie sprzęt Stana i ruszajcie. Dołączę do was z resztą rzeczy.
     Z łazienki wyszła Jen.
     - Zła wiadomość. Znalazłam to...
     Pokazała radio kieszonkowe Jacka.
     Travis walnął się pięścią w czoło.
     - Niech to szlag!
     - To nie problem - uspokoił go Sam. - Mam z nim kontakt.
     - Dobra. Powiedz mu, gdzie jest Stan i gdzie się spotkamy.
     Hunter? Jen?
     Ruszajcie!

     Rozdział szesnasty

     21 sierpnia, godzina 18.20, Agania, Guam

     Jack namierzył cel w kilka minut po wyjściu z Hiltona. Chłopak przedzierał się przez tłum w kierunku dzielnicy ruder. Podskakiwał, śpiewał i nie zwracał uwagi na "ogon". Jack trzymał się dyskretnie z tyłu i czekał na dogodny moment. Wolał nie mieć świadków, kiedy zażąda zwrotu forsy.
     Na szczęście, miasto było małe. Wędrówka nie trwała długo. Wkrótce tłum się przerzedził i zaczęły się zaułki. Jack włożył wełnianą czapkę, schylił głowę i zmniejszył dystans. Ćpun przestał tańczyć i sunął jak rekin między rzędami ruder. Wreszcie skręcił w pustą uliczkę. Jack natychmiast go dopadł.
     Złapał chłopaka za gardło.
     - Pamiętasz mnie, białasie? Ćpun zbladł. Jego piegi wyglądały teraz jak krosty.
     - Cześć, brachu. Co jest gra...
     - Zamknij ryj - warknął Jack i przydusił go. - Gdzie dziewczynki?!
     Chłopak przełknął z trudem. Jack poczuł, jak podskoczyło mu jabłko Adama.
     - Jakie dziewczynki?
     - Japońskie, kojarzysz? Miałeś mnie do nich zaprowadzić. Ćpun o mało się nie rozpłakał.
     - Jasne, pamiętam. Ale byłem na takim haju, że zapomniałem.
     - To teraz sobie przypomnisz, jasne?!
     - Jasne, nie ma sprawy. Jeden facet trzyma je przy porcie.
     Zaprowadzę cię, żaden problem, brachu.
     Jack puścił go. Chłopak zatoczył się do tyłu, rozmasował szyję i rozejrzał się w poszukiwaniu pomocy.
     Powodzenia, pomyślał Jack. Ludzie w tej dzielnicy wolą nie wtykać nosa w cudze sprawy. Skinął głową i ruszyli na wschód.
     Pięć minut później chłopak zatrzymał się przed zrujnowanym domem z brudnymi ścianami. Ze szpar w zawalonej werandzie wyrastały chwasty.
     W oknach wisiały pożółkłe zasłony. Do zatoki były stąd tylko dwie przecznice. Za daleko, żeby widzieć wodę; w sam raz, żeby czuć smród rybich odpadków z restauracyjnych śmietników, Jack zauważył zamek w drzwiach.
     - To tu?
     - Tak.
     - Kto jest w środku?
     - Dziewczynki.
     - Kto jeszcze, palancie?!
     - Ramon. Pilnuje, żeby nie uciekły.
     Jack cofnął się i szybko obejrzał ruderę. Budynek nie wyglądał na dobre więzienie dla grupy zakładników, ale do kidnapingu nie potrzeba mózgu.
     Porywacze mogli przenosić ofiary z miejsca na miejsce, żeby uniknąć podejrzeń.
     Mimo to, Jack musiał mieć wsparcie przed wejściem do środka. Sięgnął za ucho i zamarł.
     Jasny gwint! Zostawił radio w hotelu.
     Spojrzał na ćpuna.
     - Ile jest tych dziewczynek?
     - Nie wiem. Pięć, może sześć. A ile by ci pasowało, człowieku?
     Jack walnął go w ucho.
     - Nie twój zasrany interes!
     Zamknął oczy i ocenił sytuację. Dziewczynki nie będą z nim walczyć, a chłopak nie jest uzbrojony. Ale co z tym Ramonem? Ile ma broni?
     Może są tu pułapki? Można użyć ćpuna jako żywej tarczy, ale prędzej czy później trzeba będzie rozbroić tego, kto jest w środku.
     Cholera. Jak tu wezwać posiłki? Jeśli pójdzie po resztę, dziewczynki mogą zniknąć.
     "Kiedy widzisz właściwą drogę, działaj. Nie czekaj na rozkazy".
     Sun Tsu miał rację. Nie można czekać na resztę. Trzeba coś zrobić.
     - Masz klucz?
     Chłopak pokręcił głową.
     - Ramon zamyka drzwi od środka.
     - Ale tobie otworzy, zgadza się?
     - Jasne, brachu. Jak mu powiem.
     -Dobra. Na mój sygnał podejdziesz do drzwi i zapukasz. Poprosisz, żeby cię wpuścił. Nie obchodzi mnie, co wymyślisz. Kapujesz?
     - Jasne, bra...
     Jack trzepnął go w głowę.
     - I przestań mnie nazywać bratem, zasrańcu. Nie jesteśmy rodziną, palancie. Ćpun przytaknął.
     Jack złapał go za kark i popchnął do drzwi.
     - Wchodzimy. I żadnych gwałtownych ruchów. Jak coś spieprzysz, będzie po tobie.
     Chłopak przełknął głośno ślinę i zapukał. Jack usłyszał kroki za drzwiami i ochrypły szept.
     - Kto tam?!
     Mocniej ścisnął ćpuna.
     - To ja, Donovan. Otwórz!
     - Donovan? Co tu robisz?!
     Chłopak zerknął na Jacka.
     -Nic, człowieku. Chcę tylko wejść.
     - Masz dla mnie szmal?
     Jack przytaknął.
     -Jasne, przecież jestem ci winien. Wpuść mnie, żebym nie stracił tej forsy.
     -Okay, zaczekaj.
     Jack usłyszał odgłos odciąganej zasuwy. Uniósł nogę. Kiedy klamka zaczęła się obracać, kopnął w drzwi i wepchnął chłopaka do środka.
     Wpadł za próg i przykucnął. Zgiął łokcie i przygotował się do walki:
     Przed nim leżał Donovan, obok niego ciemnowłosy kurdupel - zapewne Ramon.
     Donovan wyglądał, jakby zlał się w spodnie.
     Ramon wstał niezgrabnie.
     - A ty kto, do cholery?
     - Nieważne. Gdzie dziewczynki?
     - Spadaj stąd, człowieku, albo poderżnę ci gardło.
     Ramon wyciągnął nóż i zamachnął się na Jacka.
     Jack zrobił unik, złapał go za nadgarstek i wykręcił. Nóż upadł na podłogę. Jack nie puszczał ręki. Ramon przyklęknął na jedno kolano. Jack pochylił się nad nim.
     - Gdzie... są... dziewczynki?
     Ramon wskazał drżącym palcem drzwi w przeciwległej ścianie.
     - Tam. Bierz je, człowieku. Są twoje.
     Jack złapał go za koszulę i podciągnął do góry.
     - Wyglądam na głupiego, kutasie?! Idź pierwszy!
     Popchnął Ramona w stronę drzwi i podniósł nóż. Facet się nie ruszył.
     - No już! - ryknął Jack. - Otwieraj te zasrane drzwi!
     Ramon przełknął ślinę.
     - Nie wiem, czy te dzieciaki są gotowe...
     Jack popędził go kopniakiem.
     - Gówno mnie to obchodzi! Otwieraj te pieprzone drzwi!
     Sprężył się do ataku. Ramon otworzył drzwi. Nic się nie stało.
     - Chcesz je? Są tutaj.
     Jack podszedł i odepchnął Ramona na bok. W pokoju było ciemno. Wymacał włącznik światła.
     Na dwóch brudnych materacach siedziało pięć przerażonych dziewczynek. Tuliły się do siebie. Miały na nogach szpilki, koronkowe majteczki i makijaż jak tanie dziwki. Najstarsza wyglądała najwyżej na dziewięć lat. Jack zajrzał do kibla w głębi i wrócił do frontowego pokoju. Ramon i Donovan stali niczym kieszonkowcy przyłapani przez kamerę ochrony.
     - Kto jeszcze tu jest?!
     -Nikt, słowo - zapewnił Ramon. Spojrzał na Donovana i obaj przytaknęli.
     Jack sprawdził resztę meliny. Znalazł łazienkę i kuchnię z małą lodówką.
     Poza fotelem, kupą śmieci i podgrzewaczem, w domu nie było nic więcej.
     Kiedy upewnił się, że miejsce jest czyste, podszedł do Ramona i Donovana.
     - Co to za dziewczynki?
     Ramon nagle zrobił się odważny. Nadął się i zaczepnie przechylił głowę.
     - Są moje!
     Miał z przodu złoty ząb i włosy w nosie i uszach. Śmierdział tytoniem i potem.
     - Co to znaczy, twoje?!.
     - Kupiłem je. Kosztowały kupę szmalu.
     Uśmiechnął się po cwaniacku.
     - Chcesz jedną? Wyłóż tysiąc dolców.
     Jack się wkurzył. Ten mały skurwiel handluje żywym towarem! Sprzedaje dzieciaki jak porcje mięsa! Spojrzał na Donovana. Ćpun szczerzył zęby i potakiwał, jakby usłyszał dobry dowcip.
     Po pierwszym ciosie w paskudną gębę Ramon przestał się uśmiechać. Po drugim stracił złoty ząb i padł, Donovan rzucił się do drzwi. Nie zdążył. Jack podciął mu kopniakiem nogi. Potem poderwał go do góry.
     - Gdzie są ich rodzice?!
     Chłopak zasłonił rękami twarz.
     - Nie wiem, człowieku. Ja tylko...
     Jack walnął go w brzuch. Donovan zgiął się, zatoczył i rzygnął na podłogę. Jack złapał go za koszulę i potrząsnął.
     - Pytałem, gdzie są ich rodzice, złamasie! Więcej nie będę się powtarzał.
     - Nie bij mnie - zapiszczał chłopak. - To Ramon je zgarnął.
     Jack odepchnął go. Donovan upadł i skulił się.
     - Ja tylko szukałem mu klientów. Słowo! Nie zabijaj mnie.
     Jack uśmiechnął się drwiąco.
     - Gdybym chciał cię zabić, dawno byś nie żył.
     Podszedł do Ramona i kopnął go w bok. Nic. Zupełny denat.
     Wrócił do sypialni.
     - Czy któraś z was mówi po angielsku?
     Jedna dziewczynka podniosła rękę.
     Jack przyklęknął na jedno kolano.
     - Jak się nazywasz, kochanie?
     - Lita.
     Dziecko drżało. Jack zdjął koszulę i włożył dziewczynce przez głowę.
     - Ile masz lat, Lito?
     - Sześć.
     Jack zamknął oczy i zastanowił się, czy jednak nie zabić Ramona.
     - Gdzie są twoi rodzice, Lito?
     Dziewczynka rozpłakała się.
     - Nie wiem. Ja... ja... tylko...
     Zalała się łzami i wtuliła w Jacka. Poklepał ją po plecach.
     - Jack! Jack, słyszysz mnie?
     Jack sięgnął do nadajnika za uchem i zamarł. Zostawił radio w Hiltonie.
     Co jest grane?
     - Jack, tu Sam. Mają Sarę! Powtarzam, Porwali Sarę. Wiem, że nie możesz odpowiedzieć. Ale jeśli mnie słyszysz, wal na północny kraniec Apra Harbor Stan już tam jest. Czeka na Huntera i Jen. Podaję adres...
     Będę powtarzał ten komunikat co kilka minut, dopóki mi nie powiedzą, że tam dotarłeś. Jeśli nie zjawisz się tam za dziesięć minut, Hunter zacznie cię szukać.
     Zgarnęli ją, Jack! Trzeba ich dorwać.
     Jack spojrzał na małą dziewczynkę w swoich ramionach. Nie mógł jej tu zostawić. Ale Sara była w niebezpieczeństwie i miał zadanie do wykonania.
     Co robić?
     - Jest tu telefon? - zapytał.
     Lita pokręciła głową i wskazała ścianę.
     Jack przetarł dłonią twarz. Cholera. I co teraz?
     Lita wyślizgnęła się z jego objęć i podeszła do drzwi.
     - Nie wchodź tam - powiedział. Chciał jej oszczędzić widoku dwóch zakrwawionych facetów.
     Lita uchyliła drzwi i zobaczyła Ramona leżącego twarzą do ziemi. Wyciągnęła rękę w jego kierunku.
     - Tam jest telefon.
     Jack uniósł brwi.
     - On ma "komórkę"?
     Dziewczynka przytaknęła.
     Jack obszukał Ramona i wyjął mu telefon z tylnej kieszeni. Wystukał 9-1-1. - Centrala? Znalazłem kilka małych dziewczynek, które potrzebują waszej pomocy.

     Rozdział siedemnasty

     21 sierpnia, godzina 18.50, Apra Harbor, Guam

     Apra Harbor to naturalna laguna na południowo - zachodnim wybrzeżu Guam i największy port handlowy na wyspie. Stan spojrzał za siebie, w dół drogi. Droga dojazdowa, budynek zarządu portu, nabrzeże paliwowe i suchy dok naprawczy dla statków z całego południowego Pacyfiku.
     Wciąż ani śladu Travisa. Gdzie on jest? Przykucnął w cieniu i z powrotem skoncentrował się na budynku, do którego zabrano Sarę.
     Magazyn miał cztery piętra. Wokół biegł drewniany chodnik szerokości dwóch metrów. Budynek stał na najdalszym, północnym krańcu Apra Harbor. Wokół była piaszczysta plaża, porastająca wydmy trawa i drewno wyrzucone przez morze na brzeg. Lampy na zewnątrz były zgaszone, ale w środku paliło się kilka świateł. Stan się spóźnił; nie widział, jak wprowadzano tam Sarę. Śledził jednak wysyłany przez nią sygnał na odbiorniku, który przywiózł mu Hunter. Nie miał wątpliwości, że dobrze trafili.
     Hunter i Jen pilnowali drugiej strony budynku. Byli już w kombinezonach. Stan miał tylko hełm i broń.
     - Travis się nie pokazał? Odbiór - usłyszał głos Jen.
     Włączył nadajnik.
     - Nie. Widzicie coś po swojej stronie?
     - Nie. W termowizjerze też nic. Muszą być w głębi budynku. Łapiesz jeszcze sygnał Sary? Odbiór.
     Stan spojrzał w dół na mały aparat, który Sam skonstruował na Maui.
     - Tak, Jakie wieści z centrali? Odbiór.
     - Travis jest w drodze. Sam ciągle próbuje znaleźć Jacka. Odbiór.
     Stan rozejrzał się.
     - Musi być daleko. Inaczej już byśmy go widzieli. Dajcie znać, jak coś tam zauważycie. Bez odbioru.
     Stan rozstawił podnóżek karabinu automatycznego. Czekanie zawsze było najgorszą częścią akcji. Trzeba być cicho, nie ruszać się, obserwować.
     Stan wyłaził ze skóry. Przydzielić "Foce" zadanie i kazać mu czekać, to jak dać kierowcy wyścigowemu Jefiowi Gordonowi kanister benzyny i kazać wylać na ziemię.
     Sprawdził czas: dziewiętnasta zero dwie. Jak długo jeszcze pozwolą tym facetom przetrzymywać Sarę? Jeśli to psychole, jak twierdzi Travis, mogą z nią zrobić wszystko. Swędziały go ręce, żeby kogoś rozwalić.
     Nagle sygnał Sary zniknął. Stan postukał w odbiornik. Nic.
     - Hunter! Jen! Zgubiłem j ą!
     - Jak to, zgubiłeś?
     - Nie mam jej sygnału. Patrzyłem na monitor i wszystko grało, a potem nagle zero.
     - Zaczekaj. Hunter rozmawia z Samem...
     Stan wstał i spojrzał na magazyn. W oknach nikogo. Co jest grane, do cholery?
     - Stan? Sam też ją zgubił. Co robimy? Odbiór.
     - Wchodzimy.
     - Bez Travisa?
     - Jasne, do cholery! Ja tu dowodzę. Hunter, rusz tutaj tyłek i osłaniaj mnie. Jen, zostań na swoim miejscu i pilnuj tylnych drzwi. Tylko się nie ujawnij. Jak będziemy z Hunterem w środku, wezwiemy cię. Gotowa?
     Stan zobaczył fontanny piasku. Zbliżał się Hunter.
     - Gotowa - odpowiedziała Jen.
     - Dobra. Na mój rozkaz... Teraz!
     Stan i Hunter pobiegli do wejścia. Jak w czasie ćwiczeń na Maui.
     Stanunter wpadł pierwszy do środka z wycelowaną bronią. Nie mieli granatu i "inteligentnego" karabinu, ale taktyka była taka sama: odbić zakładników i załatwić skurwieli.
     Wewnątrz stał kontuar z formiki, parę sztucznych roślin i kilka krzeseł. Na prawo zobaczyli drzwi prowadzące na tyły budynku. Stan włączył nadajnik.
     - Jesteśmy - szepnął do Jen. - Nie ma Sary! Co u ciebie? Odbiór.
     - Nic. Mam wchodzić?
     - Jeszcze nie. Uważaj tam. Odezwę się. Bez odbioru.
     Stan spojrzał na Huntera i wskazał drzwi. Hunter skinął głową. Stan przykucnął, uniósł broń i pchnął drzwi ramieniem.
     Długi korytarz. Na prawo i lewo zamknięte pokoje. Na końcu niebieskie drzwi. Nad nimi znak "Wyjście". Pusto. Stan skinął do Huntera.
     Pobiegli przed siebie.
     Pierwsze biuro miało okienko w drzwiach. Stan podkradł się wzdłuż ściany i zajrzał. Hunter go osłaniał. W pokoju nie było nikogo. Stan spojrzał na Huntera i pokręcił głową.
     Następne drzwi. Też pusto. Stan rozejrzał się. Czas uciekał.
     Potrzebowali więcej ludzi.
     Sięgnął za ucho.
     - Jen, tu Stan. Ciągle nie ma Sary. Musimy się rozdzielić, żeby wszystko przeszukać. Co u ciebie? Odbiór.
     - Jest już Jack. Wkłada kombinezon.
     - Niech to zostawi. Przyjdźcie tutaj. Przez pierwsze drzwi.
     Jesteśmy sześć metrów w głąb korytarza z waszej prawej.
     - Idziemy. Bez odbioru.
     Stan ukucnął i sprawdził czas. Zgubili sygnał Sary pięć minut i dwanaście sekund temu. Jeśli jej serce przestało wtedy bić, ale nie była ciężko ranna, jeszcze mogli ją uratować. Nie mieli jednak wiele czasu. Stan usłyszał za sobą Jacka i Jen, wchodzących do budynku. Potem ich zobaczył. Jack ociekał potem; był bez koszuli.
     - Jen powiedziała, że zgubiliście sygnał Sary.
     Stan przytaknął.
     - Pięć minut temu.
     - Może to awaria implantu?
     - Najpierw ją znajdźmy. Później ustalimy, co nawaliło. Hunter?
     Sprawdzisz z Jen górę. Jack i ja weźmiemy pierwsze piętro. Jeśli coś zobaczycie, dajcie znać.
     - Dobra.
     Pierwsza dwójka wybiegła na klatkę schodową.
     Stan odwrócił się do Jacka.
     - Rozdzielimy się i przeszukamy resztę biur..
     Jen wspięła się po schodach z karabinem w ręce. Hunter przykucnął przy drzwiach na piętrze. Zajrzała przez okienko.
     - Czysto!
     - Okay. Idziemy.
     Otworzył drzwi i wpadli do środka.
     Znów korytarz wzdłuż bocznej ściany budynku. Od prawej do lewej. Po obu stronach rzędy drzwi. Szary dywan, górne oświetlenie, kurek z wodą do picia, dwie czerwone gaśnice. Jen rozejrzała się.
     - Coś mi tu nie gra.
     Hunter też się rozejrzał. Wzruszył ramionami.
     - Dlaczego? Wygląda jak milion innych biurowców.
     - Właśnie to mnie niepokoi.
     Pokręcił głową.
     - Rozdzielmy się. Szybciej nam pójdzie. Ja w prawo, ty w lewo.
     Uniósł M -16 i popędził w swoją stronę. Jen zarzuciła broń na ramię i podbiegła do pierwszych drzwi na lewo.
     Szybko sprawdziła dwa pierwsze pokoje. Nic. Ruszyła dalej. Budynek przyprawiał ją o gęsią skórkę. Ani porywaczy, ani zakładników. W ogóle nikogo! Otworzyła trzecie drzwi. Dziwnie znajomy widok. O co tu chodzi?
     Wyszła z ostatniego biura i odwróciła się. Hunter też już skończył. Włączyła nadajnik.
     - I co?
     Pokręcił głową.
     Znów wcisnęła nadawanie.
     - Stan? Drugie piętro czyste. Co na dole? Odbiór.
     - Puste biura.
     - Ile czasu minęło?
     Chwila ciszy.
     - Siedem minut.
     - Cholera!
     Tyle wystarczy, żeby nastąpiło uszkodzenie mózgu. Jeśli serce Sary stanęło, może być za późno na ratunek. Jen z trudem przełknęła ślinę.
     - Idziemy z Hunterem na trzecie piętro. Odezwę się stamtąd.
     - Okay. Bez odbioru.
     Hunter wbiegł na schody. Jen za nim. Buty hałasowały na metalowych stopniach. Wpadli na górę.
     Co w tym miejscu takją denerwowało? Z zewnątrz wyglądało jak magazyn. Wewnątrz były rzędy identycznych pokoi biurowych. Przypominały Jen coś, co nie dawało jej spokoju. Ale nie wiedziała co.
     Hunter chwycił za klamkę. Drzwi na piętrze ani drgnęły.
     - Coś nowego - powiedział. - Zamknięte. I nie ma okienka. To musi być tu.
     Włączył nadajnik.
     - Stan? Tu Hunter. Chyba coś mamy! Odbiór - Znaleźliście Sarę?
     - Nie. Ale natrafiliśmy na pierwsze zamknięte drzwi. Podejrzana sprawa.
     Wchodzę tam.
     - Idziemy do was. Bez odbioru.
     Hunter spojrzał na Jen. Przykucnęła i wycelowała broń. Zarzucił karabin na ramię, cofnął się, uniósł nogę i kopnął w drzwi.

     Rozdział osiemnasty

     21 sierpnia, godzina 15.12, magazyn w Apra Harbor, Guam -

     Na pomoc! Stan, Jack, pomóżcie mi!!!
     Od wrzasku Jennifer Stanowi zjeżyły się włosy na karku. Rzucili się z Jackiem na górę, przeskakując po trzy stopnie.
     - Szybko!!!
     Jack pędził pierwszy. Stan tuż za nim. Za ostatnim zakrętem metalowych schodów zobaczyli Jennifer. Leżała na brzuchu i wychylała się przez otwarte drzwi. Za progiem było ciemno.
     - Co jest, do cholery?!
     Zamiast podłogi trzeciego piętra ziała przepaść. Hunter wisiał głową w dół.
     Jennifer trzymała go za kostkę.
     - Pomóżcie mi go wciągnąć! - krzyknęła. - Nie utrzymam go dłużej!
     Jack położył się i złapał Huntera za drugą nogę. Stan chwycił Jacka za stopy.
     W trójkę wydobyli Huntera z otchłani. Stan popatrzył w dół. Czarna pustka.
     - Co tu się stało?!
     Hunter rozmasował kostkę.
     - Wywaliłem kopniakiem drzwi i straciłem równowagę. Poleciałem na pysk. Dzięki Bogu, Jen złapała mnie za nogę.
     Jennifer pokręciła głową.
     - Zdążyliście w samą porę. Inaczej wpadłby tam!
     Jack rzucił okiem w ciemność.
     - Tam, to znaczy gdzie?
     Jennifer wciągnęła powietrze.
     - Teraz wiem, co mi się tu nie podobało. To miejsce jest jak dekoracja filmowa.
     - Co?!
     Spojrzała na Stana.
     -No, wiesz. Jak w Hollywood. Ściema dla publiki. Fałszywe wygląda jak prawdziwe. Zależy, skąd się patrzy.
     - Więc teraz jesteśmy za kulisami?
     - Właśnie.
     - Ale biura są prawdziwe.
     Pokręciła głową.
     - Tylko tak wyglądaj ą. Założę się, że nic tu nie działa. Nie można włączyć komputera ani wyciągnąć szuflady. Zauważyliście, że w całym budynku nie ma wentylacji? Z zewnątrz magazyn, w środku pusto.
     - Zauważyłem - odrzekł Sam. - Ale to nam nie pomoże znaleźć Sary.
     - Owszem, pomoże - odparła Jen. - Raz nas wykołowali, ale drugi raz taki numer nie przejdzie. Już wiemy, że to nie jest ani magazyn, ani biurowiec. Musimy się tylko dowiedzieć, co to naprawdę jest.
     - Dobra, rozejrzyjmy się tutaj.
     Stan opuścił wizjer i wychylił się za próg.
     Dziura miała wielkość połowy boiska piłkarskiego. Na ścianach wisiały pomosty połączone drabinkami. Dna nie było widać. Włączył termowizjer.
     -Nie ma skurwieli.
     - A Sary?
     - Też nie ma.
     - Więc gdzie ona jest? - zapytała Jen.
     - Nie wiem - odparł Stan. - Ale wiem, jak tędy wyjść.
     Stanął na progu, przytrzymał się ściany i lewą nogą zatoczył łuk w prawo.
     - Uważaj, żebyś nie spadł - przypomniała Jennifer.
     Stan wymacał stopą coś twardego.
     -Bez obaw. Tu jest platforma, aniżej drabinka. Wchodzę pierwszy. Hunter za mną, potem Jen i Jack.
     Zeszli po drabince na pomost, potem po drugiej na następny. Stan badał teren pod nimi. Nie widział Sary, ale niepokoił go zapach.
     Woda morska?
     Zobaczył ją z najniższego pomostu. Nos go nie zawiódł. W dole był ocean. Usłyszał plusk faI uderzających o beton. Zaczynał rozumieć, co się stało, i nie podobało mu się to.
     Na dole szybko sprawdzili otoczenie. Nikogo. Ale termowizjery to nie gogle noktowizyjne. Stan nie miał całkowitej pewności, czy gdzieś nie czai się przeciwnik. Zaczął szukać włącznika światła.
     Znalazł go na ścianie sześć metrów dalej. Zawahał się. W blasku lamp będą łatwym celem. Ale czas ucieka. Sygnał Sary zniknął z ekranu piętnaście minut temu. Każda sekunda zmniejsza szansę odnalezienia jej. Żałował, że nie ma tu Travisa z noktowizorem. A przede wszystkim, że zgubił Sarę. Chętnie by kogoś rozwalił. Niech ci skurwiele wreszcie się pojawią.
     Pokazał innym, żeby trzymali się nisko, i włączył światło. Szum, trzaski i w górze ledwo coś się rozjarzyło.
     - Co jest, do cholery? - szepnął.
     - Nic - odparł Hunter - To żarówki sodowe. Muszą się rozgrzać.
     Stan skinął głową i rozejrzał się. Powoli robiło się jasno. Próbował rozpoznać szare kształty.
     W końcu wszystko zobaczył. Jakby dostał w żołądek. Podszedł bliżej.
     Betonowe obrzeże z metalową poręczą, krótkie schodki do góry i platforma z karbowanej stali wystająca nad wodę.
     Jennifer podniosła wizjer.
     - Basen pływacki dla olbrzymów?
     Stan zdjął hełm.
     - Dok dla okrętu podwodnego.
     - Co?!
     - Postawili ten cholerny magazyn tuż przy morzu i wykopali w środku dziurę. Okręt podwodny musi mieć odpowiednią głębokość, żeby wpłynąć do takiego portu. Dlatego potrzebny im wysoki przypływ.
     - I dlatego zgubiliśmy Sarę - dodał Hunter. - Kiedy zamknęli właz, odcięli jej sygnał.
     Stan walnął pięścią w metalową poręcz.
     - Kurwa mać! Wywieźli ją pieprzonym okrętem podwodnym!
     - Ale szambo.
     - Jak cholera!
     Jen otworzyła usta.
     - Cicho. Coś odbieram.
     Słuchała przez chwilę, potem sięgnęła palcem za ucho.
     - Dobra - powiedziała i spojrzała na Stana. - To Travis. Jest na zewnątrz.
     Chce wiedzieć, co się dzieje.

     Rozdział dziewiętnasty

     21 sierpnia, godzina 19.43, hotel Hilton, Guam, pokój 684

     Sam stał przy konsoli i czekał na wiadomość od Travisa. Zgubił sygnał Sary prawie czterdzieści minut temu. Szalał z niepokoju. Nawalił implant? Może został zniszczony? A jeśli Sara nie żyje? Rano implant był w porządku. Sprawdził go. A jeśli został zniszczony, to znaczy, że porywacze Sary go odkryli. Zostało mu tylko jedno. Zamknął oczy i pomodlił się.
     - Sam? Tu Travis. Mamy problem. Odbiór.
     Sam włączył nadajnik.
     - Co jest, szefie? Wszystko się chrzani. Znaleźliście Sarę?
     - Tak i nie. Chyba wywieźli j ą okrętem podwodnym. Czy to mogło odciąć sygnał?
     Okrętem podwodnym? Rany boskie!
     Sam przytaknął.
     - Mogło. Jej sygnał nie przenika przez gruby metal. Nadajnik jest za słaby. A gdyby nawet przenikał przez kadłub, nie przechodzi przez wodę. Co robimy?
     - Dobre pytanie. Stan pognał do bazy morskiej po łódź. Hunter i Jack zaraz skoczą po samolot. Zaczniemy jej szukać.
     - To strata czasu - odparł Sam. - O ile okręt się nie wynurzy, nie znajdziecie go.
     - Jeśli masz lepszy pomysł, zamieniam się w słuch.
     Sam potarł brodę.
     - Mógłbym się włączyć do SOSUS - u, Dźwiękowego Systemu Podwodnego Monitorowania. Monitorują cały ruch w tym rejonie. Jeśli nie znajdę tego okrętu, przynajmniej zawężę obszar poszukiwań. Odbiór.
     - Jesteś geniuszem, Sam. Ile czasu zajmie ci załatwienie dostępu?
     - Nie wiem. Nawet geniusz musi czekać na zezwolenie.
     - Pomogę ci. Przygotuj prośbę. Będę w hotelu za kilka minut. Bez odbioru.
     Godzina 20.10 Kiedy we trzech weszli do pokoju, prośba Sama była gotowa. Travis rzucił swój sprzęt na łóżko i podszedł do konsoli.
     - I jak?
     - Wszystkie kropki i przecinki na swoim miejscu. Gdzie Jen?
     - Została w doku. Czeka na Stana. Odezwie się po jego powrocie.
     Mam nadzieję, że jeszcze nie zacząłeś działać?
     - Nie.
     - To dobrze. Muszę mieć bezpieczną linię na zewnątrz.
     Sam wskazał telefon.
     - Już się tym zająłem. Po wejściu do centrali wszystko będzie zakodowane.
     - Czytanie w czyichś myślach musi być przyjemne.
     - Zależy mi na tej robocie.
     Travis podniósł słuchawkę i zadzwonił do Kraussa. Generał odebrał po drugim sygnale.
     - Pan generał? Tu major Barrett. Chciałbym złożyć prośbę o dostęp do SOSUS - u. Mhm... Najwyższy priorytet. Tak. Dziękuję. Nie, wszystko gra.
     Dobrze, zawiadomię pana.
     Travis wyłączył się.
     - Załatwi to za pięć minut.
     - Dzięki.
     Sam usiadł przy konsoli.
     - Jakim cudem nikt w bazie morskiej nie usłyszał tego okrętu? - zapytał Hunter. - Są połączeni z SOSUS - em. Powinni go namierzyć.
     Sam pokręcił głową.
     - Przy brzegu jest za duży hałas w tle. SOSUS może go wyłapać dopiero kilka mil morskich od wybrzeża.
     - A jeśli nie odpłyną tak daleko? - zapytał Jack.
     - Odpłyną - odparł Travis. - Po co komuś okręt podwodny, jeśli nie planuje dalekiego rejsu?
     - I spieszy się - dodał Sam. - Łódź Stana mogłaby pływać dookoła niego i jeszcze zdążyć przed nim do celu. Im nie chodzi o szybkość, tylko o dyskrecję. Dlatego potrzebujemy SOSUS - u. Ujawni nam tajemnice tych facetów.
     Travis zerknął na zegarek.
     -Pięć minut. Zobaczmy, czy Krauss dotrzymuje słowa.
     Sam wysłał prośbę i czekał. Jack i Hunter podeszli bliżej. Cała czwórka wpatrywała się w ekran.
     - I nic - powiedział Jack.
     Travis zmarszczył brwi.
     - Spoko. Zaraz coś zadziała.
     - To zawsze trochę trwa - dodał Sam.
     Minęło kilka minut.
     - Co jest grane?!
     - Może to problem z łącznością satelitarną?
     - Wątpię. Nie...
     Ekran błysnął i pojawiła się strona wejściowa do SOSUS - u - Dźwiękowego Systemu Podwodnego Monitorowania.
     Jack odetchnął głęboko i uniósł w niebo pięści.
     -Dzięki ci, Boże i Travis przybił Hunterowi piątkę.
     Sam z trudem stłumił uśmiech. Dramatycznym gestem wyłamał palce i strząsnął je nad klawiaturą.
     - Cofnijcie się, panowie - powiedział - I przygotujcie na cuda.

     Rozdział dwudziesty

     21 sierpnia, godzina 20.30, gdzieś na południowym Pacyfiku

     Trzymali dziewczynki w kajucie załogi. Po dwie na koi. Ściśnięte jak sardynki w głębi długiej, wąskiej kabiny. Sara leżała na boku tyłem do grodzi. Od wibracji silników bolały ją mięśnie pleców i ramion.
     Zastanawiała się, jak długo tu są. Godzinę? Co najmniej. Dziewczęta milczały.
     Kilka płakało, nim zasnęły, reszta leżała w martwej ciszy, gdy łódź podwodna zmierzała do nieznanego celu.
     Sara po raz setny przypominała sobie porwanie. Pochwycono ją przy automacie z lodami. Dwóch barczystych Japończyków zarzuciło jej koc na głowę. Wpakowali ją do wózka z praniem. Mogła łatwo uciec. Ale drużyna czekała trzy dni, aż coś się stanie. Sara nie miała prawa olać operacji tylko dlatego, że nawaliła koordynacja.
     Cholera! Gdyby nagle nie wyniosła się z pokoju, Jen byłaby przy niej.
     Drużyna siedziałaby jej na ogonie. A teraz? Nie wiadomo.
     Błyskawicznie zabrali ją z hotelu. Ciekawe, kiedy reszta zorientowała się, że jej nie ma?
     Sara poprawiła się na koi, próbując rozluźnić mięśnie ramion. Trochę lepiej. Dobrze, że przynajmniej ma odtrutkę. Miała także wolne ręce!
     Sztuczka Houdiniego z liną udała się. Kiedy ją wiązali, wygięła i rozsunęła nadgarstki.
     Pętla była luźna i mogła wyjąć z niej dłonie. Ale na razie czekała.
     Gdyby pozbyła się więzów za wcześnie i przyłapaliby ją, drugi raz numer by nie przeszedł.
     Uniosła głowę i rozejrzał tych dziewczynek to bratanica żony ambasadora? Miejmy nadzieję. Nawet jeśli drużyna je uratuje, ale nie odnajdzie Aiyako, operację trudno będzie nazwać sukcesem. Sara oparła się na łokciu.
     - Aiyako? - szepnęła. Żadna się nie poruszyła. Sara wytężyła wzrok. W słabym świetle ledwo widziała twarze.
     - Aiyako? - powtórzyła głośniej.
     Dziewczynka na przeciwległej koi otworzyła oczy i coś wymamrotała.
     Aiyałco. Sara znała ją ze zdjęcia.
     Zastanawiała się, co powiedzieć. Sam nauczył ją tylko prostych zwrotów.
     Za mało, żeby rozmawiać. Ale Aiyako to wykształcona dziewczyna, pomyślała. Jej angielski jest pewnie dużo lepszy niż mój japoński. Trzeba spróbować.
     - Mówisz po angielsku?
     Dziewczynka skinęła głową.
     - Trochę.
     Sara odetchnęła z ulgą.
     - Kim jesteś? - zapytała towarzyszka Sary z koi.
     Sara spojrzała na nią.
     - Ty też znasz angielski?
     - Wszystkie znamy - szepnęła któraś.
     Sarze zrobiło się głupio. Zachichotała. A czego się spodziewałaś, idiotko?
     Jej towarzyszka usiadła.
     - Pomożesz nam?
     - Jeśli będę mogła.
     Dziewczynka wyglądała na rozczarowaną.
     - Głowa do góry - pocieszyła ją Sara. - Pracuję dla rządu Stanów Zjednoczonych. Są ze mną inni.
     Aiyako gwałtownie wciągnęła powietrze.
     - Na okręcie?!
     Sara pokręciła głową.
     - Nie, ale zjawią się. Bez obaw.
     Trzecia dziewczynka zaszeptała coś do Aiyako. Ta ją uspokoiła.
     - O co chodzi? - zapytała Sara.
     - Gia powiedziała, że nie powinnyśmy rozmawiać. Odpowiedziałam jej, żeby się nie bała.
     Sara spojrzała na puste koje w drugim końcu kajuty. Marynarze byli na stanowiskach, ale niedługo mogli wrócić. Jeśli chce się czegoś dowiedzieć, to właśnie teraz.
     - Posłuchajcie. Czy któraś z was wie, dlaczego ci faceci nas porwali?
     Dziewczynki rozglądały się, kręciły głowami i pytały jedna drugą po japońsku. Tylko Aiyako siedziała cicho. Sara zmrużyła oczy. Co ona taka milcząca? Nie ufa innym? A może nie ufa jej, Sarze?
     Po następnej minucie dziewczynki się uciszyły.
     - My nic nie wiemy - odpowiedziała za wszystkie Aiyako.

     Rozdział dwudziesty pierwszy

     21 sierpnia, godzina 21.00, hotel Hilton, Guam, pokój 684

     Travis był zawiedziony. SOSUS dostarczył im o wiele mniej informacji, niż się spodziewali. Jen zawiadomiła przez radio, że wrócił Stan.
     Przyprowadził łódź. Travis wysłał oboje po zaopatrzenie. Jack i Hunter kompletowali w drugim pokoju sprzęt i sprawdzali broń. Tylko Sam nie ruszył się z miejsca przez ostatnie czterdzieści minut. Siedział zgarbiony przy komputerze w słuchawkach na uszach i porównywał odgłosy śrub z okrętami podwodnymi w rejonie. Próbował ustalić, który z setek sygnałów na monitorze to porywacze.
     W końcu wyciągnął rękę i dotknął ekranu.
     - Mam go!
     Travis przysunął sobie krzesło.
     - Super.
     - Ale jest problem.
     Sam odchylił się do tyłu, przeciągnął i przetarł oczy.
     Travis tracił cierpliwość.
     - Jaki problem?!
     Sam westchnął i opuścił ręce.
     - Łapię go z przerwami. Jest poza zasięgiem niektórych linii SOSUS - u.
     - I nie możesz go śledzić?
     - Nie tak dokładnie, jak bym chciał.
     Jack i Hunter usłyszeli to. Weszli do pokoju.
     - Coś nie gra? Nic z tego?
     - Tego nie powiedziałem! - wkurzył się Sam. - Trzeba tylko trochę usprawnić system, to wszystko.
     Travis przytaknął.
     - Dobra. Jak?
     Sam podrapał się w głowę.
     - Potrzebujemy czegoś, co wypełniłoby jakoś luki w jego sygnale.
     - Czyli czego?
     - Sonaru. Albo boi dźwiękowej.
     - Mogę załatwić coś takiego w bazie morskiej. Co potem?
     - Trzeba to zrzucić do wody, żebym namierzył pozycję okrętu. Problem w tym, że do tego potrzebny jest helikopter, a my go nie mamy.
     - Lear się nie nadaje?
     Hunter pokręcił głową.
     -Nie wyhamuję go w powietrzu i ma kabinę kompresyjną. Nie można jej otworzyć podczas lotu.
     Sam przytaknął., - A będę potrzebował kilku odczytów.
     Travis zastanowił się. Niedaleko była baza lotnicza Anderson. Może zadzwonić do dowódcy i poprosić o iroquoisa? Tylko co na to generał Krauss?
     Czy nie uzna prośby za złamanie zakazu dekonspiracji przed miejscowymi?
     Poza tym, nawet jeśli generał nie będzie miał pretensji, nie mają czasu. Nawet przy naciskach z góry załatwienie i przygotowanie helikoptera zajmie co najmniej dzień. Porywacze zdążą w tym czasie przepłynąć pół Pacyfiku.
     - Chyba mógłbym pożyczyć helikopter z bazy Anderson - powiedział na głos. - Ale to by trochę potrwało. I nie wiem, jaki ma zasięg.
     - Odpuść to sobie - odparł Hunter. - Mam lepszy pomysł.

     Rozdział dwudziesty drugi

     21 sierpnia, godzina 22.00, dom Brada LeRoya, Agania, Guam

     Brad LeRoy był już w piżamie, gdy na jego ganek weszli dwaj mężczyźni.
     Wyjrzał przez okno i uśmiechnął się ze zdumieniem na widok Huntera i Jacka. Hunter pomachał mu i pokazał, żeby otworzył. Brad ostrożnie uchylił drzwi.
     - Red?
     - Cześć, Brad. Posłuchaj, muszę z tobą pogadać o "gęsi".
     Starszy człowiek podrapał się w głowę.
     - Chyba nie chcesz się nią teraz przelecieć?
     - Chcę czegoś więcej - odrzekł Hunter - Chcę ją kupić.
     LeRoy uniósł brwi.
     - Kupić?! Synu, przecież nawet jej nie sprawdziłeś.
     - I nie muszę. Wystarczy mi twoje słowo, że jest w dobrym stanie.
     - Jak na stary samolot, jest w dobrym stanie. Ale nie możemy tego załatwić jutro? Właśnie kładłem się do łóżka.
     - Nie da rady. To pilne.
     LeRoy zmrużył podejrzliwie oczy.
     - Chyba nie chodzi o przerzut prochów, co?!
     Hunter nie miał czasu na kręcenie. Spieszył się. Brad wyglądał na faceta, który umie trzymać język za zębami. Postanowił zaryzykować.
     - Nikt poza nami nie może o tym wiedzieć. Rozumiesz?
     LeRoy przytaknął.
     - Ojczyzna potrzebuje twojej pomocy - wyjaśnił Hunter i wyjął z kieszeni paczkę studolarówek. - Mogę dać ci teraz pięć kawałków, a resztę za dwa dni.
     Brad wytrzeszczył oczy na widok forsy.
     - To legalny interes?
     - Tak legalny, jak rząd, który wydrukował te papierki.
     Starszy człowiek zerknął na potężną sylwetkę Jacka.
     - On też w tym siedzi?
     - Tak, sir.
     - Mogę zapytać, po co wam moja maszyna?
     Hunter wyszczerzył zęby.
     - Polujemy na okręty podwodne.
     LeRoy zastanawiał się przez chwilę, potem skinął głową.
     - Dobra, jest wasza. Zaczekajcie, tylko włożę spodnie.
     Godzina 22.45, międzynarodowy port lotniczy na Guam Pół godziny później Hunter stał na asfalcie przed hangarem. Nad horyzontem na zachodzie żarzył się jeszcze słaby blask dnia, ale na niebie nad głową świeciły już gwiazdy. Grumman goose pracował obok na wolnych obrotach. Miał włączone światła i brzęczał jak ważka. Z przodu leżała boja dźwiękowa, gotowa do zrzutu. Jack przyniósł z samochodu broń.
     - Gdzie to położyć?
     - Z tyłu, za skrzynką z narzędziami.
     - Za czym?!
     - To standardowe wyposażenie samolotu. Spoko, wszystko gra.
     Jack wlazł do kabiny. Z hangaru wyszedł LeRoy. Pchał wózek obsługowy przykryty brezentem.
     - Mówiliście, że polujecie na okręty podwodne! - zawołał, przekrzykując silniki. - Więc mam coś dla was!
     Hunter spojrzał na wózek.
     - Co to jest?
     Jeże"!

     -"

     - Bez jaj!
     Jeżami" nazywano w czasie drugiej wojny światowej granaty Mk
10 i do zwalczania okrętów podwodnych. W przeciwieństwie do bomb głębinowych wybuchały dopiero po uderzeniu w metal. Nie było obawy, że wypłoszy się cel chybionym strzałem.
     LeRoy odciągnął brezent.
     - Możemy je załadować do kabiny pasażerskiej - powiedział. - Po znalezieniu waszego okrętu po prostu uzbroicie jeża" i wyrzucicie z samolotu.
     Hunter spojrzał z powątpiewaniem na metrowe pociski w kształcie butelki.
     -Myślisz, że jeszcze zadziałają?
     - Na sto procent.
     Hunter klepnął LeRoya w plecy.
     - Jesteś asem, Brad.
     Wywołał Jacka z samolotu. Starszy człowiek pokazał im, jak uzbroić zapalnik. Potem załadowali "jeże" na pokład. Jack wrócił na swoje siedzenie.
     Brad uścisnął Hunterowi rękę.
     - Dbaj o "gęś", Red, czy jak tam się nazywasz.
     - Obiecuję. Dzięki, sir.
     Hunter wspiął się do kokpitu. Jack studiował pod lampą mapę. Hunter chwycił wolant i Brad odblokował koła. Wspaniałe uczucie pilotować samolot, który wymaga umiejętności. Hunter uśmiechnął się do Jacka.
     - Gotów?
     - Jak zawsze.
     Hunter wywołał wieżę i dostał zielone światło. Przesunął przepustnicę w przód i pokołował wolno na pas, Spojrzał za siebie. Brad LeRoy stał w świetle reflektora w kombinezonie mechanika. Hunter uniósł kciuk.
     Starszy człowiek pomachał mu na pożegnanie i powtórzył jego gest.
     Wieża dała zezwolenie na start. Hunter ustawił samolot nosem do wiatru i jeszcze raz sprawdził wskaźniki. Wszystkie systemy działały. Pchnął przepustnicę i silniki zawyły.
     - Dobra! Zobaczmy, co potrafi ten ptaszek!
     Hydroplan ruszył. Nabierał szybkości. Ryk silników był ogłuszający. Kadłub wibrował, aż Hunter dzwonił zębami. Za drżącymi szybami migały światła miasta.
     - Dawaj, malutka!!!
     "Gęś" przyspieszyła. Koła podskakiwały na pasie.
     - Do góry! - zachęcił maszynę Hunter. - Wznieś się!
     Powinni już być w powietrzu. Minęli wieżę, Ciągle nic. Hunter dał pełny gaz i przyciągnął wolant.
     Zrób to dla mnie!
     Unieśli się. Samolot oderwał się od ziemi i poszybował jak ptak.
     - Lecimy!
     Hunter przechylił maszynę i skierował nad morze. Pięli się do góry.
     Koniec z prowadzeniem autobusu!
     Kiedy osiągnęli pułap przelotowy, połączył się z Travisem.
     - Tu Blake. Jestem w powietrzu. Podaj namiary. Odbiór.
     - Sam zaraz cię naprowadzi. Co tam tak głośno? Odbiór.
     - To samolot. Wibruje jak jasna cholera. Ale ta maszyna jest dokładnie tym, czego nam trzeba na morskie łowy! Mam na pokładzie boję dźwiękową i parę "jeży". Na wypadek, gdybyśmy musieli wypłoszyć okręt na powierzchnię. Odbiór.
     - Masz jeże"? Dobra robota. Wszystko może się przydać.
     - Też tak myślę. Ile czasu minęło?
     - Zgubiliśmy sygnał prawie cztery godziny temu.
     - Ciągle są zanurzeni?
     - Na to wygląda. Teraz uważaj, Sam podaje ci namiary. Odezwij się, kiedy będziesz na pozycji, żebyśmy mogli odczytać dane.
     - Jasne. Bez odbioru.

     Rozdział dwudziesty trzeci

     21 sierpnia, godzina 23.30, zatoka Tman, Guam

     Stan niecierpliwie spacerował po nabrzeżu. Travis i Sam przymocowali laptop do konsoli łodzi. Piąta drużyna "Fok" wkurzy się, że wywiercili dziury w ich drogocennej zabawce. Ale nie mieli wyboru. Bez połączenia z SOSUS - em nie znajdą okrętu podwodnego. Lepiej, żeby komputer nie wypadł za burtę przy wzburzonym morzu.
     Gus nie przesadził. Łódź mark V okazała się lepsza, niż mówił. Nawet z dodatkowym obciążeniem miała małe zanurzenie. Pruła fale jak ślizgacz. Pomijając dobrą zabawę, zawody w robieniu pompek warte były choćby krótkiego rejsu tym cackiem. Kiedy Stan czekał z Jen na Travisa i Sama, wypróbował łódź w porcie. Spieniona woda oceanu pod stopami to nie był seks, ale prawie.
     Mark V był szybki, ale niestety niewygodny. Gdyby drużyna miała płynąć za okrętem kilkaset mil morskich, wykończyłby ich ten rejs. Stan patrzył, jak Sam podłącza komputer do instalacji elektrycznej łodzi. Dokąd my płyniemy, do cholery?
     - Możemy odbijać - powiedział Travis.
     Stan odwiązał cumy. Jennifer stała na dziobie w piankowym stroju do nurkowania. Wskoczył na pokład obok niej.
     - Sama to na sobie namalowałaś? - zadrwił. - Może następnym razem pomogę ci?
     - Jasne, kochanie! - mruknęła zmysłowo. - Domyślam się, że jesteś prawdziwym Cipasso.
     Stan ryknął śmiechem i usiadł za sterem. Travis przybił Jen piątkę.
     Sam monitorował sygnał SOSUS. Stan odbił od brzegu i spojrzał na ekran.
     - Jaka odległość do celu?
     - Prawie siedemdziesiąt mil morskich. Robi około piętnastu węzłów na godzinę. Kiedy Hunter zrzuci boję, dam ci dokładny namiar. Na razie weź kurs północ, północny zachód.
     Stan spojrzał na Travisa.
     - Dorwiemy go za niecałe półtorej godziny. Chyba lepiej nie siedzieć mu na dupie. Jak się zorientuje, nie wynurzy się. A jak się wynurzy i zobaczy nas, schowa się pod wodę i więcej nie wypłynie.
     - Fakt - przyznał Travis i spojrzał na Sama. - Coś się już udało z tamtym programem?
     Sam pokręcił głową.
     - Z jakim programem? - zapytał Stan.
     - Sam sprawdza bazę danych SOSUS. Chce ustalić, dokąd przedtem pływał ten okręt. Jeśli ma jakąś stałą trasę, zaczekamy na niego w porcie docelowym.
     - Każdy okręt podwodny wydaje inny dźwięk - wyjaśnił Sam. - Sądząc po hałasie śruby, nasz przyjaciel to klasa Z V z pociskami balistycznymi.
     - Ruski. Stary typ - odrzekł Stan. - Z napędem dieslowskim, nie atomowym.
     -Zgadza się. Ale to za mało. Rejestr SOSUS odpowie nam, czy taki okręt pływał po tych wodach w ostatnim półroczu, a jeśli tak, to dokąd.
     Stan właśnie omijał ostatni statek w porcie i wypływał na otwarte morze.
     Skinął głową.
     - Dobry pomysł. Powiedz mi, jak się czegoś dowiesz. A na razie trzymajcie się! Lubię szybkość!

     Rozdział dwudziesty czwarty

     22 sierpnia, godzina 0.01, gdzieś nad południowym Pacyfikiem

     - Sam! Słyszysz mnie? Jesteśmy na pozycji. Kiedy mamy to zrzucić?
     Odbiór.
     Hunter wytężał słuch w hałasie silników. Głos Sama był czysty i wyraźny.
     - Podaj swoje współrzędne. Odbiór, Hunter odczytał mu dane z odbiornika GPS, globalnego systemu nawigacyjnego.
     - Posadź samolot tam, gdzie jesteś i niech Jack opuści boję. Jak tylko dostanę odczyt, wyjmiecie ją i polecicie da następnego punktu triangulacyjnego.
     - Potwierdzam.
     Hunter zszedł w dół. W świetle reflektora zalśniła czarna powierzchnia morza. Wylądował i Jack otworzył drzwi. Uderzyła fala i słona woda opryskała wnętrze kokpitu. Boja dźwiękowa zanurzyła się z pluskiem.
     - Boja w wodzie - zameldował Hunter. - Powiedz, kiedy będziesz miał odczyt.
     Czekali w milczeniu. Hydroplan unosił się na falach jak ociężała gęś, od której wziął nazwę. Hunter trzymał uchyloną przepustnicę, żeby nie zgasły silniki. Wolał ich potem nie odpalać na wodzie.
     Odwrócił się do Jacka.
     - I co powiesz o samolocie?
     Jack wzruszył ramionami.
     - To nie concorde, co?
     Hunter pokręcił głową. Jack wiedział, że Hunter latał kiedyś concordem.
     Tylko nie wiedział, że woli "gęś".
     Usłyszał w słuchawkach głos Sama.
     - Mam sygnał. Położenie oznaczone. Możecie wyjąć boję.
     Jack przytaknął, wyciągnął ją z wody i zamknął drzwi.
     - Cholernie zimno tutaj, jak na tropiki.
     - Na wodzie zawsze tak jest - odparł Hunter i włączył nadajnik. - Dokąd teraz? Odbiór.
     Sam podał mu nowe współrzędne.
     - Zawiadom mnie, gdy tam dolecisz. Będę czekał. Bez odbioru.
     Hunter pchnął przepustnicę i maszyna wystartowała. Pierwszy raz pilotował grummana goose. Jakim cudem to pudło zaliczono do samolotów krótkiego startu i lądowania?! Wzbicie się tym cholerstwem w powietrze trwa wieczność.
     Lecieli nisko nad wodą. Nie było księżyca i Hunter nie rozpoznawał żadnych konstelacji gwiezdnych. Zastanawiał się, co czuli starożytni żeglarze, kiedy przekraczali granicę między półkulami. Bez znajomych gwiazd na niebie na pewno myśleli, że spadną poza krawędź świata.
     Hunter wylądował w drugim punkcie triangulacyjnym i Jack znów wyrzucił boję.
     - Jest - odezwał się Sam. - Jeszcze jedno miejsce i chyba przygwoździmy skurwieli.
     Hunter dostał kolejne współrzędne i odleciał. Tym razem samolot uniósł się trochę szybciej.
     A może tylko mi się tak zdawało, pomyślał Hunter, kiedy poszybowali nad czarną wodą na wschód.
     Posadził hydroplan w trzecim punkcie triangulacyjnym. Po zrobieniu namiaru zostali na miejscu. Czekali na dalsze instrukcje. Silniki mruczały na wolnych obrotach. Stan musi być już blisko, pomyślał Hunter. Płynie w naszym kierunku od pierwszego wyrzucenia boi. Ale zanim się tu zjawi, dawno odlecimy. Żadna łódź nie dogoni samolotu. Nawet takiego starego, jak ten.
     Odezwał się Travis. Sądząc po głosie, nie był zachwycony.
     - Mam ciekawą wiadomość, panowie! Odbiór.
     Jack zmrużył oczy. Czyżby on też wyczuł coś w tonie Travisa?
     - To znaczy? - zapytał Hunter. - Odbiór.
     -Namierzamy naszego kolesia. Program Sama właśnie wypluł jego punkt docelowy. Płynie na Iwo.
     - Na Iwo jimę? - upewnił się Jack. - To prawie sześćset mil morskich stąd. Odbiór.
     - Zgadza się. Sarn sprawdził dane dwa razy. Ten okręt podwodny zrobił w ostatnim półroczu trzy kursy z Guam na Iwo. Dlatego uważamy, że teraz też tam przybije.
     - Travis - powiedział Hunter. - Ta wyspa to jakiś pomnik narodowy, czy coś w tym rodzaju. Chyba nie możemy tam wkroczyć bez zezwolenia.
     - Zgadza się. Załatwię to z Kraussem. Ale pamiętaj, że ten okręt pływa tam bezkarnie. Wyspa jest bezludna. Nikt nas tam nie zatrzyma.
     Jack włączył swój nadajnik.
     - Lepiej wylądujmy tam przed nimi i zamelinujmy się. Na tej wyspie jest kupa szczurzych nor. Jeśli oni będą tam pierwsi, dopieprzą nam.
     Odbiór.
     - Dobry pomysł. Zaczekaj, pogadam ze Stanem.
     Jack i Hunter czekali niecierpliwie na wynik narady.
     - Hunter? Stan mówi, że możemy tam być za sześć godzin. Przy swojej szybkości okręt będzie potrzebował prawie trzydziestu. Przeskoczymy go bez problemu. Jaki zasięg ma twój samolot?
     - Około sześciuset czterdziestu mil morskich. Z wiatrem więcej.
     Ale nie dolecimy na Iwo.
     - To co zrobisz?
     Jack rozłożył mapę i Hunter sprawdził ich pozycję.
     - Może zatankowałbym na Saipanie? Wystarczy na to pół godziny i jeszcze będziemy na miejscu przed wami. Odbiór.
     - Potwierdzam. Jak wylądujecie na Iwo, odpocznijcie do naszego przyjazdu. Tamci będą mieli przewagę liczebną.
     Jack siedział z nieprzeniknioną miną. Hunter włączył swój nadajnik.
     - Potwierdzam, Travis. Masz dla nas współrzędne?
     - Sam zaraz ci je poda.
     - Dobra - odrzekł Hunter. - Odezwiemy się po wylądowaniu.
     Przyjął współrzędne i spojrzał na Jacka.
     - Wszystko gra?
     Jack skinął głową i popatrzył na czarne fale Pacyfiku.
     - Iwo jima. Nie do wiary, kurwa. yyy 93 xxx
     Rozdział dwudziesty piąty

     22 sierpnia, godzina 1.30, na pokładzie wrogiego okrętu podwodnego, w rejsie na Iwo jimę

     Załoga wróciła do swojej kajuty. Sara przyglądała się twarzom marynarzy po wachcie. Ściągali koszule i walili się na koje. Żadnego z nich dotąd nie widziała. Musieli się zmieniać w kajucie, żeby zrobić miejsce dla dziewczynek - druga wachta spała na kojach pierwszej. Sara zmarszczyła nos. Faceci cuchnęli potem.
     Czekała na okazję do następnej rozmowy z Aiyako. Ciekawe, czy dziewczyna zna plany porywaczy? Wygląda na to, że wie więcej, niż mówi.
     Marynarze w kojach zasnęli. Kilku chrapało, reszta padła bezgłośnie pod wpływem wyczerpania. Sara usiadła. Po kolacji strażnicy zmienili dziewczynkom więzy. Miały teraz ręce skrępowane z przodu. Mogły się łatwiej poruszać.
     Jak dotąd, wyprowadzono je z kajuty tylko raz: do toalety.
     Wycieczka pod strażą była poniżająca dla młodych Japonek, ale nie dla Sary. W armii szybko pozbyła się wstydliwości. Kto nie potrafi jeść, spać i srać przy innych, nie nadaje się do wojska. Sara robiła, co mogła, żeby wyglądać na urażoną niewinność. Odwracała uwagę strażników, żeby dziewczynki odpoczęły trochę od wścibskich oczu. Udawała niezgrabną. Jednego ze strażników wepchnęła pod prysznic. Niby przypadkiem. Dziewczynki to rozbawiło. Ponura atmosfera trochę się poprawiła.
     Po powrocie z toalety dostały inne koje. Sara trafiła teraz na pierwszą przy sterburcie, razem z dziewczynką imieniem Na oko. Aiyako leżała na sąsiedniej koi z głową w nogach Sary. Sara złożyła się jak scyzoryk i przekręciła ostrożnie, żeby nie obudzić swojej towarzyszki.
     - Aiyako? - szepnęła. - Słyszysz mnie?
     Aiyako nie poruszyła się.
     - Słyszę.
     Sara rozejrzała się. Marynarze spali jak zabici. Inne dziewczynki też.
     - Muszę z tobą pogadać.
     - Dobrze.
     Sara uniosła głowę i spojrzała z góry na Aiyako. Najwyższa w grupie, pomyślała. Najlepiej zbudowana i najmniej zastraszona. Jeśli dojdzie do walki, może się przydać.
     - Pamiętasz, jak cię pytałam, czy wiesz, dlaczego tu jesteśmy?
     - Pamiętam.
     - Wydawało mi się, że możesz znać odpowiedź. Zastanawiam się...
     Nagle Sara usłyszała kogoś na zewnątrz. Aiyako zamknęła oczy, opuściła głowę i udała, że śpi. Sara zrobiła to samo, ale spod oka obserwowała, co się dzieje.
     W drzwiach stanął mężczyzna w żółtobrązowym mundurze z insygniami na kołnierzu, których Sara nie rozpoznawała. Wszedł, zatrzymał się i rozejrzał. Zerknął za siebie i dał następny krok.
     Co on kombinuje?
     Był niski, gruby i pucołowaty. Miał kiepską cerę. Niepewnie trzymał się na nogach.
     Prawdopodobnie pijany.
     Podkradł się bliżej. Sprawdził, czy załoga śpi, i podszedł do dziewczynek. Sara zmarszczyła brwi. Przyszedł, żeby je stąd zabrać? Nie, to nie miało sensu. Nie przysłaliby go samego. I nie przejmowałby się, że obudzi kumpli, gdyby był tu służbowo. Im bliżej podchodził, tym bardziej była przekonana, że nie ma prawa tu przebywać Sarze się to nie podobało. Mocniej zmrużyła oczy. Facet stanął przy przeciwległej koi.
     Oblizał wargi i rozejrzał się ukradkiem. Potem wolno dotknął piersi dziewczynki imieniem Gia. Obmacywał ją delikatnie, gdy spała.
     Zboczeniec!
     Sara chciała coś powiedzieć. Ale co? Sam nie nauczył jej ani jednego zdania po japońsku, które mówi się do takiego bydlaka. Facet zostawił Gię i zajął się Naoko.
     Dosyć tego, postanowiła Sara. Nie gorszyło jej byle co, ale ta mała świnia z oczkami węża była odrażająca. Poza tym, facet mógł zauważyć, że Sara leży odwrotnie na koi. Wtedy zorientowałby się, że dziewczynki mają za dużo swobody i mógłby przywiązać je do łóżek. Musiała coś zrobić. Nie mogła dać się przyłapać.
     Zaczekała, aż typ wsunie łapę pod bluzkę Naoko i szturchnęła ją kolanami w plecy.
     Dziewczynka otworzyła oczy, zobaczyła zboczeńca i wrzasnęła. Facet podskoczył, walnął głową w górną koję i obudził drugą dziewczynkę. Ta też wrzasnęła.
     Marynarze zerwali się z koi. Do kajuty wpadli trzej mężczyźni w mundurach.
     Wybuchła awantura. Mały grubas próbował się wytłumaczyć. Gia paplała z oburzeniem, Naoko płakała. Marynarze mruczeli groźnie między sobą, wkurzeni, że ich obudzono. Sara skorzystała z zamieszania i wyskoczyła z koi.
     Inne dziewczęta zrobiły to samo.
     Mężczyzn przybywało. Wszyscy na okręcie chcieli zobaczyć, o co ten krzyk. Sara szybko policzyła przeciwników. Trzydziestu. Same nowe twarze.
     Mały facet zrobił się bojowy. Pokazywał na Gię, która tupała i głośno protestowała. W końcu jeden z umundurowanych krzyknął i zapadła cisza.
     Zboczeńca wyprowadzono, załoga położyła się.
     Strażnicy zapędzali dziewczynki na koje. Sara ociągała się; chciała być w parze z Aiyako. Japonka wyczuła jej zamiary i robiła to samo.
     Udało się.
     Dostały razem ostatnią wolną koję.
     Minęło prawie pół godziny, zanim wszystko się uspokoiło. Gia narzekała i spluwała dobre dwadzieścia minut, zanim znów zasnęła. Reszta była zbyt zmęczona, żeby nie spać. Kiedy zrobiło się cicho, Sara spojrzała na Aiyako.
     Nie wiedziała, jak długo jeszcze potrwa rejs i co się potem z nimi stanie. Nie chciała zmarnować okazji.
     -Miałaś mi powiedzieć, dlaczego tu jesteśmy?
     Aiyako przytaknęła i wzięła głęboki oddech.
     - Spróbuję. W Japonii ludzie wierzą, że wszystkim rządzą bogowie. Żeby coś dostać, trzeba im najpierw coś dać.
     - Masz na myśli złożenie ofiary?
     - Tak. Jedzenia, wina czy innych rzeczy, które bogów zadowolą. Jeśli masz małe potrzeby, dajesz mało. Jeśli chcesz dużo, bogowie też żądają wiele.
     - Im większe masz oczekiwania, tym większy musisz złożyć dar, tak?
     Aiyako zmarszczyła brwi.
     - Tak. Chyba o to chodzi.
     - Więc mamy złożyć dary jakiemuś bogowi?
     - Nie - odrzekła wolno Aiyako. - To my jesteśmy darami.
     Sara zmarszczyła nos.
     - My jesteśmy darami?! Dla kogo?
     Aiyako posmutniała.
     - Dla boga wulkanu. Boję się.
     Sara pokręciła głową.
     - Nie kapuję. Jak można być darem dla wulkanu?
     Nagle zobaczyła łzy w oczach Aiyako i zrozumiała.
     - Złożą nas w ofierze wulkanowi? O to chodzi?! Wrzucą nas do środka?!
     Spłoniemy żywcem?! Kaputt?!!
     Dziewczynce drżały wargi.
     Sara zwiesiła głowę i westchnęła..
     - O, kurczę. Jest gorzej, niż myślałam.

     Rozdział dwudziesty szósty

     22 sierpnia, godzina 2. 10, gdzieś nad Marianami Północnymi

     Coś było nie tak. Hunter zastanawiał się spokojnie, co to może być.
     Zatankowali samolot na Saipanie, więc nie paliwo. Hydraulika działała, nie zapaliły się żadne lampki ostrzegawcze. A mimo to
"gęś" traciła moc.
     Wyczuwał to jak jeździec, pod którym zmęczył się długo galopujący koń. Nad lądem może nie byłoby się czym przejmować. Ale w dole rozciągał się ocean.
     Powinien był sprawdzić, o co chodzi.
     Spojrzał na Jacka.
     -Musimy wylądować.
     - Tutaj?! - Jack zdumiał się, wskazując ocean.
     -Gdzieś niedaleko. Poszukaj na mapie jakiegoś dobrego miejsca.
     Zawiadomię Travisa.
     Jack rozłożył mapę, Hunter wywołał łódź.
     - Szefie, tu Hunter. Mamy problem z samolotem. Muszę usiąść i zrobić przegląd. Odbiór.
     - Rozumiem. Jaka jest sytuacja?
     - Ptaszek zrobił się trochę ociężały. Nic wielkiego, ale wolę nie kusić losu.
     -Domyślasz się, co może nie grać?
     - Nie mam pojęcia. Dlatego chcę wylądować.
     - Gdzie teraz jesteś?
     - Około dwustu pięćdziesięciu mil morskich na północ od Saipanu. Jack szuka na mapie kawałka suchego lądu.
     -Potrzebujesz naszej pomocy?
     - Nie. Mam narzędzia i trochę części zapasowych. Do naprawy tych starych gratów wystarczy śrubokręt i rolka izolacji. Przy odrobinie fartu zdążę zrobić remont generalny i jeszcze was przegonię. Odbiór.
     Mrugnął do Jacka.
     Jack wskazał mapę.
     - Jesteśmy teraz nad rezerwatem przyrody. Nazywa się Sanktuarium Północnych Wysp. Kupa wysepek, ale wszystkie bezludne.
     Przez hałas silników przebił się głos Sama.
     - Hunter, nie ryzykuj. Do Iwo masz tylko godzinę lotu. Odbiór.
     Samolot zakołysał się. Hunter odzyskał nad nim kontrolę, ale wiedział, że daleko nie doleci.
     - Nie mam wyboru, Sammy. Odezwiemy się po wylądowaniu. Bez odbioru.
     Hunter wyłączył swój nadajnik i spojrzał na Jacka.
     - Są tam jakieś lotniska? Może być nawet plaża.
     Jack potarł czoło, pochylając się nad mapą.
     - Nic z tych rzeczy.
     - Szukaj dalej. Musi coś być.
     Minęła kolejna minuta. Hunter walczył ze sterami. Próbował podciągnąć nos maszyny do góry, ale samolot uparcie schodził w dół. W blasku świateł lądowniczych wydawało się, że zaraz dosięgną go fale.
     - Tutaj - powiedział w końcu Jack i wskazał mapę. - Asuncion.
     Hunter nie poddawał się.
     - Jakie współrzędne?
     Jack podał mu je.
     - Dobra, to około dziesięciu mil morskich stąd. Chyba dolecimy.
     Powiedz Travisowi, gdzie usiądziemy. Zameldujemy się z ziemi.
     - Potwierdzam.
     Jack wywołał Travisa i przekazał wiadomość.
     - W porządku - odparł z niepokojem Travis. - Ale bądźcie z nami w kontakcie. Nie chcemy zgubić was obu.
     - Nie martw się o nas - uspokoił go Jack. - Wszystko będzie dobrze. Bez odbioru.

     Rozdział dwudziesty siódmy

     22 sierpnia, godzina 6.10, na pokładzie mark V w pobliżu Iwo
- jimy

     schodzące słońce wyglądało jak wielka kula ognia. Wydawało się, że T cały ocean ogarnia pożar Blask poraził Jen, jakby dostała w twarz.
     Czerwone niebo o poranku, pomyślała, trzymając łódź na kursie. Opuściła wizjer i wpatrzyła się w horyzont.
     Po przykręceniu powerbooka Sarna konsola była zatłoczona sprzętem.
     GPS stale dawał im odczyty ich pozycji. Oprócz Stana tylko Jennifer potrafiła prowadzić łódź. Travis monitorował sonar i dane SOSUS - u. Jednocześnie patrzył na mapę. Normalnie mark V wymagał trzyosobowej obsługi. Ale to nie były normalne warunki.
     Sam i Stan spali w poprzek dwóch rzędów siedzeń z tyłu kabiny. Fotele były wyściełane, ale wąskie. Przerwy między nimi nie poprawiały komfortu.
     Travis i Stan zasypiali byle gdzie, Jen jednak tego nie umiała.
     Poruszyła ramionami, żeby pozbyć się drętwienia karku.
     - Daleko jeszcze? - spytała.
     Travis sprawdził odległość na mapie i porównał z GPS - em.
     - Jakieś dziesięć minut. Może mniej. Wszystko gra?
     - Tak.
     -Nie jesteś głodna? Stan nie zjadł jeszcze wszystkich kanapek.
     Jennifer pokręciła głową.
     - Jestem za bardzo spięta, żeby jeść.
     - Na pewno? Musisz zachować siły...
     Uśmiechnęła się.
     - Zgoda, tatku. Może wezmę gryza.
     Spojrzała na komputer.
     - Hunter i Jack nie odzywali się dotąd?
     Travis wyjął kanapkę z chłodziarki i pokręcił głową.
     - Jeszcze nie. O ile ich znam, pewnie są już na Iwo. Jack chrapie, a Hunter łapie opaleniznę. Gdy Sam się obudzi, powiem mu, żeby spróbował ich wywołać.
     Jen dostrzegła coś daleko na horyzoncie. Wąski pasek lądu z górą na jednym końcu. Wyciągnęła rękę: - To nasza wyspa?
     Travis uniósł lornetkę.
     - Tak, to Iwo. Z górą Suribachi na prawo.
     - Nie wygląda na dużą.
     -Nie jest wielka, ale wystarczająco duża i płaska, żeby mógł tam wylądować samolot wojskowy. Podczas wojny taki kawałek lądu na środku oceanu jest cenniejszy od złota.
     Zbliżali się szybko do wyspy. Travis obudził Stana i Sama, a potem wrócił na swoje miejsce.
     Jen uśmiechnęła się.
     - Jack ma dziś swój wielki dzień.
     - Jak to?
     - Znasz marines. Dla nich Iwo jima to świętość. Pewnie od kiedy wylądowali z Hunterem, przeżywa jej zdobycie.
     Travis wyszczerzył zęby.
     - Chyba tak. Nie pomyślałem o tym.
     Stan podszedł do Jennifer i ziewnął.
     - Koniec rejsu? To oddaj mi ster.
     - Chętnie.
     Zsunęła się z siedzenia i spojrzała na Travisa.
     - Zwiad nie powinien potrwać długo. To mały teren.
     - Nie taki znów mały.
     - Będę musiał znaleźć miejsce, gdzie zostawimy łódź - powiedział Stan i obejrzał się w kierunku Sama. - Nie wiesz, z której strony może przypłynąć okręt?
     Sam siedział na brzeżku fotela. Wyglądał na chorego. Pokręcił głową.
     - SOSUS nie rejestruje ruchu tak blisko wysp. Ale okręt zawsze przypływał z południa - południowego wschodu, jak my teraz. Podejrzewam, że rzuci kotwicę gdzieś na zawietrznej.
     - Więc nam zostaje nawietrzna - odrzekł w zamyśleniu Stan. - Samolot się nie odzywał?
     Travis pokręcił głową.
     - Nie.
     Sam wstał na miękkich nogach i zastąpił Travisa przy komputerze.
     - Chwilowo nie mamy łączności satelitarnej - wyjaśnił. - Nawet jeśli nas wywołuje, nie słyszymy go. Jesteśmy już tak blisko, że przerzucę się z satelity na zwykłe radio. Tylko nie wiem, czy długo pociągnę bez kofeiny.
     Przetarł oczy i zgarbił się nad klawiaturą. Jennifer rozejrzała się.
     - Gdzie przycumujemy?
     - Nigdzie - odparł Stan. - Nie możemy. Ktoś musi zostać na pokładzie, a reszta popłynie pontonem desantowym do brzegu.
     Sam podniósł głowę.
     - "Ktoś" to pewnie ja?
     - Zgadłeś.
     Sam jęknął.
     - Nie pękaj - pocieszyła go Jen. - W chłodziarce jest
"Górska Rosa". To ci poprawi humor.
     - Co?! - wrzasnął Sam. - Dopiero teraz mi to mówisz?!
     Jennifer mrugnęła do Travisa.
     - Schowaliśmy ją na czarną godzinę.
     Poszła w głąb kabiny, wyjęła puszkę i rzuciła ją Samowi.
     Od dziobu i sterburty wyłaniała się wyspa. Jennifer przyjrzała się jej przez lornetkę Travisa. Duża, pomyślała. Jakieś pięć kilometrów szerokości.
     Ciekawe, czy Hunter i Jack już coś zbadali. O ile im się w ogóle to udało? Jack mówił, że na wyspie jest pełno tuneli. Robota na cały dzień.
     - Miałeś rację, Travis - przyznała. - To kawał terenu. Dobrze, że zjawiliśmy się tu przed naszymi przyjaciółmi.
     - Dzięki Bogu - zgodził się Travis. - Nie widać jeszcze samolotu?
     - Ja nie widzę.
     - Ja też nie.
     Stan pchnął przepustnicę do oporu i skręcił ostro na sterburtę.
     - Zrobię kółko. Poszukamy miejsca do desantu i lotniska.
     Travis spojrzał na Sama.
     - Wywołujesz już Huntera i Jacka?
     - Jeszcze nie. Dopiero przerzuciłem się z satelity na bezpośrednią łączność.
     - Dobra. Jak ich złapiesz, niech podadzą swoją pozycję. Łódź mknęła łukiem na wschód w cieniu góry Suribachi. Jennifer przysłoniła oczy i spojrzała na szczyt czarnego stożka skalnego.
     - Dymi.
     - To czynny wulkan - odrzekł Sam. - Jest teraz w fazie aktywności. Wyłapałem na SOSUS-ie jakieś ruchy sejsmiczne, więc wszedłem do danych Urzędu Geologii Stanów Zjednoczonych. W ciągu ostatniego roku zarejestrowali ponad dwadzieścia trzęsień ziemi o sile od trzech wzwyż w skali Richtera. W tym czasie były dwie erupcje Suribachi.
     Jen uniosła brwi.
     - Chcesz powiedzieć, że trafimy na wylew lawy?
     -Nie. Suribachi to tak zwany wulkan eksplozywny. Jego erupcje są skutkiem łączenia się magmy z wodą morską. To wygląda dość groźnie, ale lawa cię nie zaleje.
     - Co za ulga.
     - Prawda? Mimo to, teren jest zdradliwy. Iwo jima znaczy po japońsku "siarkowa wyspa". W ziemi są wyloty pary i dziury z wrzącym błotem. Trzeba patrzeć pod nogi.
     - Dzięki, zapamiętam to!
     Skończyli okrążanie wyspy od nawietrznej i popłynęli na północ. Travis opuścił monokl BSD i przyjrzał się trzem starym lotniskom.
     - Nigdzie ich nie widzę.
     Jen pokręciła głową.
     - Ja też nie.
     - Sam?
     - Już nad tym pracuję.
     Jen popatrzyła, jak Sam próbuje nawiązać łączność z samolotem i ogarnęły ją złe przeczucia. A jeśli coś się stało z Hunterem i Jackiem? W jaki sposób w ogóle zdołają ich znaleźć?!
     Sam pokręcił głową.
     - Nic z tego.
     - Zupełnie nic?
     - Zero!
     Travis sięgnął do nadajnika za uchem.
     - A może ja spróbuję?
     - Nie fatyguj się. Mój nadajnik ma dwukrotnie większy zasięg niż nasze hełmy. Jeśli ja nie mogę ich wywołać, tobie też się nie uda.
     - Więc co zrobimy? - zapytała Jen.
     Travis podniósł BSD i zmarszczył brwi.
     - Bez paniki. Mają jeszcze cały dzień, żeby tu dolecieć. A my musimy zrobić rozpoznanie na wyspie. Sam, przełącz się z powrotem na satelitę i wywołuj ich. A ty, Stan, szukaj parkingu dla tej balii.

     Rozdział dwudziesty ósmy

     22 sierpnia, godzina yyy.00, Iwo jima

     Zeszli na ląd na zachodnim brzegu wyspy, między wygasłym wulkanem Motoyama i górą Suribachi, na pasie ziemi nazywanym Tidorigahara.
     Stan wprowadził gumową tratwę desantową CRRC na plażę i we trójkę wyskoczyli na piasek. Wciągnęli ponton pod nawis skalny i przykryli go wodorostami. Potem przypasali oporządzenie, wyregulowali hełmy i przygotowali się do marszu.
     Travis obejrzał się na łódź. Mark V miał małe zanurzenie, ostry dziób kołysał się łagodnie, stanowiska ogniowe były najeżone uzbrojeniem.
     Sam w hełmie wyglądał za sterem ponuro i nie na miejscu.
     - Myślisz, że da sobie radę?
     Stan parsknął.
     - Jasne! Piękna pogoda, morze spokojne... Moja babcia dałaby sobie radę.
     - Dobra. Po pierwsze, musimy tu założyć bazę. Jen, pójdziesz w głąb lądu i zbadasz teren. Sprawdzisz, czy można się gdzieś ukryć. Uważaj na te tunele, o których mówił Jack. Jeśli trafmy na jakiś nietknięty schron, wykorzystamy go. Stan, zrobisz zwiad wokół Suribachi. Coś mi się wydaje, że wulkan to atrakcyjne miejsce dla naszych złych chłopaków.
     Stan skinął głową.
     - Ja sprawdzę największe lotnisko. Zobaczę, w jakim jest stanie i czy możemy się tam schować. Kiedy okrążaliśmy wyspę, widziałem kilka starych bunkrów. Jeśli Jen nie znajdzie nic pod ziemią, założymy, bazę w jednym z nich. Wolałbym zniknąć z otwartej przestrzeni.
     - Trzeba też poszukać słodkiej wody i założyć latrynę. Rozglądajcie się w terenie, może zauważycie jakiś strumień. W ostateczności mamy tabletki odsalające, ale daleko na nich nie zajedziemy.
     Travis spojrzał na zegarek.
     - Jest siódma dwanaście. Kontaktujemy się co godzinę. Jeśli coś znajdziecie albo będziecie potrzebowali pomocy, wywołajcie mnie.
     Spotkamy się, kiedy przylecą Hunter i Jack. Na razie jesteście zdani na siebie.
     - Musimy zbadać kawał terenu, a czasu jest niewiele.

     Rozdział dwudziesty dziewiąty

     22 sierpnia, godzina 7.40, wyspa Asuncion

     Asuncion bardzo przypominała inne wyspy, nad którymi Jack i Hunter przelatywali w drodze na Iwo, ale była starsza; trzeba czasu, żeby przy litej skale uformowała się plaża. "Gęś" usiadła na długim, wąskim pasie szarego lądu. Koła utkwiły głęboko w miękkim piasku. Hunter kucał na skrzydle, nad prawym pływakiem. Grzebał pod otwartą osłoną silnika i próbował dociec, dlaczego samolot w nocy stracił moc. Jack leżał rozciągnięty na skrzydle i trzymał lampę. Starał się nie myśleć o Travisie i o reszcie na Iwo jimie.
     Rozejrzał się. Plaża ciągnęła się wzdłuż zawietrznej strony wyspy i wznosiła stromo w głąb lądu, do niemal idealnego stożka wulkanicznego.
     Jack zbadał wcześniej teren. Znalazł tylko kilka drzewek i trochę krzaków. Mogli jeść ryby i ptaki, ale nie mieli słodkiej wody. Musieli szybko naprawić samolot i znikać stąd.
     - Poświeć trochę wyżej.
     Jack skierował lampę na ręce Huntera.
     Najgorsze było lądowanie. Jack myślał, że nie dolecą do wyspy. Sukces miał swoją cenę. Kiedy posadzili maszynę, sił wystarczyło im tylko na to, by wczołgać się za siedzenia, gdzie padli i zasnęli. Nie próbowali nawet wywołać przez radio Travisa. A teraz generator był potrzebny do zasilania lampy, więc nie próbowali nawiązać łączności. W świetle dnia problem z samolotem wydawał się większy, niż sobie wcześniej wyobrażali..
     - Jak długo to jeszcze potrwa? - spytał Jack.
     Hunter spojrzał na niego.
     - Niedługo. A co, kiepsko się bawisz?
     - A ty?
     - Ja? Świetnie.
     Jack popatrzył na Huntera z niedowierzaniem.
     Hunter położył się na boku.
     - Posłuchaj. Dzisiejsze samoloty to takie cuda, że praktycznie trzeba mieć doktorat, żeby coś przy nich zrobić. Ale do naprawy tego maleństwa wystarczy trochę mózgu i narzędzi.
     Poklepał czule "gęś".
     - Ty to naprawdę lubisz, co? - stwierdził Jack.
     Hunter przekręcił się na brzuch i sięgnął do pływaka samolotu.
     -Jak cholera. Jako małolat miałem stare camaro z sześćdziesiątego ósmego roku. Woziłem nim moje deski surfingowe. Kiedy nie byłem na wodzie, każdą wolną chwilę spędzałem na majstrowaniu przy bryce. Sama radość, człowieku.
     Jack wzruszył ramionami. W młodym wieku miał tylko tyle wspólnego z samochodami, że zapalał je bez kluczyków, żeby się przejechać. Uważał, że każdy nastolatek, który w wolnym czasie dobrowolnie pracuje przy samochodach ma problemy z męskością.
     - Cieszę się, że to cię kręci.
     Hunter niestrudzenie dłubał w silniku. Jack trzymał lampę i niecierpliwił się. W dodatku wkurzała go obecność mieszkańców wyspy. Pelikany i kormorany najwyraźniej uznały ich za atrakcję. Przyglądały się dwóm mężczyznom i dziwnej maszynie i terkotały w skalnych gniazdach jak stare baby.
     W górze krążyły wrzeszczące mewy. Czasem lądowały na kadłubie i badały samolot. Jack próbował je przeganiać, ale nie bały się ludzi.
     - Nie ruszaj się, Jack! Nic nie widzę - powiedział Hunter.
     Jack mruknął pod nosem i poprawił snop światła. Miał dosyć sterczenia tutaj. Chciał już być na Iwo jimie. Tam jest jego miejsce, nie w środku stada pieprzonych pelikanów. Hunter powiedział, że po naprawie samolotu dolecą na Iwo w godzinę albo mniej. Jack miał nadzieję, że tak będzie. Nie chciał stracić zabawy.
     Hunter wyprostował się i poszukał w narzędziach śrubokręta.
     - Co jest?!
     Jack wpatrywał się w plażę.
     - Zastanawiam się, czy nie zjeść na lunch kanapki z mewy.
     Hunter się roześmiał.
     - Chyba nie jestem aż taki głodny!
     Znalazł śrubokręt i przyjrzał się Jackowi uważnie.
     - Coś nie tak?
     Jack wzruszył ramionami.
     - Po prostu rozmyślam.
     - O czym?
     - O wojnie.
     - Jakiej wojnie?
     - Tej na Pacyfiku. I o Iwo jimie. Pamiętasz?
     Hunter skinął głową.
     - Aha.
     - Od kiedy Sam powiedział, że tamten okręt podwodny płynie na Iwo, mam dziwne uczucie. Dla marines to nie jest zwykłe pole bitwy.
     To jakby świętość. Ale ty jesteś lotnikiem i pewnie tego nie rozumiesz.
     - Jasne, że rozumiem! Nie znam szczegółów, ale wiem, że bitwa była krwawa.
     - Chcesz, żebym ci o niej opowiedział?
     - A nie będziesz się ruszał?
     Jack wyszczerzył zęby.
     - Gwarantuję!
     Hunter sięgnął do pływaka i pociągnął kabel.
     - No to mów. Tylko uprzedzam, że znam zakończenie tej historii.
     Jack skinął głową i oświetlił przewody paliwowe, które sprawdzał Hunter. Wziął głęboki oddech.
     - To była największa inwazja na Pacyfiku: sto dziesięć tysięcy marines na ośmiuset osiemdziesięciu okrętach. Płynęli z Hawajów na Iwo czterdzieści dni...

     Rozdział trzydziesty

     22 sierpnia, godzina 8.00, południowa strona góry Suribachi, Iwo - jima

     SI tan wspinał się na strome, skaliste zbocze na południowym krańcu wyspy. Miał pod nogami tylko ciemnoszare, podziurawione głazy. Cały czas śmierdziało lekko zgniłymi jajami, ale kiedy omijał gęsto rozsiane wyloty pary, fetor stawał się nie do wytrzymania. Kamienie pokrywał szary liszaj, pożółkły wokół otworów gazowych. Ziemia była gorąca. Na lewo mruczał basowo wulkan..
     Stan pierwszy raz wdrapywał się na czynny wulkan. Zastanawiał się, jak wygląda wnętrze krateru. Przypomina kocioł czarownicy z gotującą się siarką? A może buzuje tam czerwony ogień?
     Tuż poniżej szczytu zaczął okrążać górę w kierunku jej północnego krańca. Teren był zdradliwy. Przy każdym kroku spod nóg osuwały się małe kamienie i popiół. Spojrzał na północny zachód, ponad lotniskiem wysuniętym najdalej na południe, i dalej na ocean. Aż do Japonii tylko woda.
     Nic dziwnego, że Iwo była taka ważna, pomyślał. Bez lotniska na południowym Pacyfiku alianci nie mogliby zaatakować Tokio.
     W ziemi umocowana była tablica pamiątkowa. Tutaj marines zatknęli flagę amerykańską po bitwie o Iwo jimę. Stan schylił się i oczyścił napis, usuwając odłamki skalne i popiół wulkaniczny. W jednej z najkrwawszych bitew drugiej wojny światowej zginęło dwadzieścia tysięcy żołnierzy. Zdjął hełm, przyklęknął na jedno kolano, przeżegnał się i odmówił krótką modlitwę.
     Coś błysnęło.
     Pierścionek. Małe, złote kółko z perłą. Stan podniósł je i obejrzał. Perła mieniła się kolorami tęczy.
     Dziewczęcy pierścionek mógł tutaj leżeć z jednego powodu. Ciekawe, co stało się z jego właścicielką? Stan z powrotem włożył hełm i włączył nadajnik.
     - Travis, tu Stan! Chyba coś mam. Odbiór.
     - Co to jest, Stan?!
     - Pierścionek. Znalazłem go przy tablicy pamiątkowej na szczycie Suribachi. Zastanawiam się, czy nie nosiła go któraś z porwanych dziewczynek.
     - Możliwe. Ale dlaczego leżał tak wysoko?!
     Stan spojrzał na ścieżkę prowadzącą w dół.
     - Dobre pytanie. Jest tu szlak z plaży inwazyjnej wiodący do góry.
     Pierścionek mogła zgubić turystka, chociaż wątpię, żeby tak właśnie było.
     Stan wstał i rozejrzał się. W porównaniu z resztą wyspy, teren dokoła wydawał się świeżo wydeptany. Może kidnaperzy przyprowadzili tutaj dziewczynki? Ale po co?
     - Może pokręcę się tutaj i poszukam czegoś jeszcze?
     - Dobry pomysł. Odezwij się, jeśli coś znajdziesz. Bez odbioru.
     Stan schował pierścionek do kieszeni na piersi.
     Godzina 8.27, plaża inwazyjna, Iwo - jima Travis wyłączył się i wrócił do penetrowania bunkra, który znalazł niedaleko pasa startowego. Budynek stał na północnym krańcu plaży wschodniej nazywanej od wojny "inwazyjną". Na południowym krańcu był identyczny bunkier. Japończycy zajęli tutaj pozycje, gdy oddziały amerykańskie lądowały na brzegu. Kosili atakujących żołnierzy z karabinów maszynowych. Żadnej osłony, pomyślał Travis. Tylko szeroki pas czarnego piasku. Z okrętów desantowych prosto pod ogień. Nic dziwnego, że tylu naszych zginęło.
     Bunkry były zrujnowane i zbyt małe na założenie bazy. Mogły fascynować, ale nie nadawały się dla drużyny. Travis z ociąganiem wyszedł z walącej się budowli z żelazobetonu i zajął się lotniskiem numer jeden.
     Wyglądało na to, że pas startowy jest w dobrym stanie. Travis schylił się i podniósł kamień. Na asfalcie walały się odłamki skalne i inne śmiecie, co utrudniłoby lub nawet uniemożliwiło learowi lądowanie. Chyba lepiej, że Hunter skombinował hydroplan.
     Tylko gdzie on jest?! Ani Hunter, ani Jack nie odezwali się od ostatniej nocy. Ciągle naprawiają samolot na Asuncion, czy skończyli w oceanie jako żer dla rekinów?
     Cholera! Travis żałował, że nie pożyczył helikoptera z bazy lotniczej Anderson. Ale żałował przede wszystkim tego, że cała operacja była taką wielką tajemnicą. Nawet przy załatwianiu boi dźwiękowej musiał kręcić.
     Powiedział zastępcy dowódcy na Marianach, że pomagają miejscowemu uniwersytetowi w badaniach podwodnych. Travis lubił wykładać karty na stół.
     Jeśli mu to uniemożliwiano, wahał się przed zrobieniem tego, co uważał za słuszne. Szukał szybkich rozwiązań, zamiast się zastanowić. Co gorsza, wiedział, że jeśli coś pójdzie nie tak, każda jego decyzja będzie potem zakwestionowana przez Departament Stanu.
     Niechętnie zaczynał przyznawać Stanowi rację, że ich misja wyglądała na jedno wielkie gówno...
     Ale Travis nie zdradzał byle komu, co myśli. Jeśli jakiś dupek w Waszyngtonie chce nim dyrygować zza biurka, proszę bardzo, żaden problem.
     Mógł to znieść. Travisa obchodziła tylko drużyna. Najpierw zniknęła Sara, teraz Hunter i Jack. Dobijało go to. TALON zastępował mu rodzinę.
     Odkąd wyprowadziła się Lavonne i dzieci, nie miał wielu bliskich.
     Doszedł do końca pasa startowego. Zrujnowana wieża jeszcze stała.
     Otaczały ją fortyfikacje. Teren był zaśmiecony. Travis znalazł pogniecione magazynki po nabojach, zardzewiałe puszki po konserwach, odłamaną rękojeść bagnetu i sprzączkę od pasa pokrytą pajęczyną. Schylił się i przesiał garść piasku między palcami. Miał wrażenie, że czas się tutaj zatrzymał.
     Ciągle były obecne duchy tego miejsca. Pozbierają rzeczy, które tu pogubiły i znów ruszą do bitwy. Zmrużył oczy i spojrzał pod słońce. Może Hunter i Jack zameldowali się Samowi? Włączył nadajnik.
     - Sam? Tu Travis. Samolot się nie odzywał? Odbiór.
     -Nie. Od waszego zejścia na ląd wywołuję go co pół godziny. Nie odpowiada.
     Travis skinął głową i otrzepał spodnie. Bryza przybrała na sile.
     Szarpała jego koszulą i sypała piaskiem w oczy. Okręt podwodny dopłynie do Iwo najwcześniej za osiemnaście godzin. Może wysłać Stana na Asuncion, żeby poszukał chłopaków?
     A jeśli ich nie znajdzie? Co wtedy? Travis i Jen będą musieli sami stawić czoło przeciwnikom. Nie, lepiej nie ryzykować. Już w tej chwili jest ich za mało. Jeśli Hunter i Jack przylecą, będzie super. Jeśli nie, trudno.
     Nie można stracić następnego człowieka.
     Travis wziął głęboki oddech i włączył nadajnik.
     - Rozumiem, Sam. Próbuj dalej. Na razie poszukamy miejsca na biwak.
     Bez odbioru.

     Rozdział trzydziesty pierwszy

     22 sierpnia, godzina 8.58, gdzieś w dwudziestopięcio kilometrowym labiryncie tuneli pod Iwo jima

     Ten znalazła pierwszy tunel zaledwie pół godziny po wyruszeniu z plaży.
     Był częściowo zapadnięty i nie nadawał się do celów drużyny. Ale w Jen wstąpiła nadzieja, że mogą być też inne. Może któryś prowadzi do schronu, gdzie będzie można założyć bazę?
     Weszła do drugiego tunelu. Skończył się po pięciuset metrach.
     Zagracały go kawałki metalu, części broni, a nawet kilka połamanych kości.
     Musiała badać ciasną kryjówkę w termowizjerze. Z ulgą wróciła na powierzchnię.
     Teraz była w trzecim tunelu. Wyglądało na to, że tym razem dobrze trafiła. Na środku korytarza mogła się niemal wyprostować, a między ścianami minęłyby się swobodnie dwie osoby. Korytarz wykuto w litej skale, bez śladu piasku, był odporny jak stal. Gdyby na górze wybuchła bomba, nikt by tego tutaj nie poczuł. Budowniczy tunelu wiedział, co robi.
     Dzięki kompasowi Jennifer znała swoją pozycję w stosunku do powierzchni. Tunel wił się i skręcał, ale generalnie prowadził na północ.
     Oceniała, że przeszła już ponad półtora kilometra. Powinna być teraz gdzieś pod lotniskiem.
     Ominęła ostrożnie kolejną kupę śmieci z menażką i lufą karabinową na wierzchu. Czyżby Japończycy przeczekali tutaj całą bitwę? Wyspa została uznana za pomnik wojenny, nikt na niej niczego nie rusza. Ale mogliby tu wcześniej posprzątać.
     Jen zatrzymała się, uniosła wizjer i otarła czało rękawem. Na mundurze miała pajęczyny i potwornie bolały ją plecy. Ale nie mogła zawrócić, dopóki nie dojdzie do końca tunelu. Muszą założyć bazę i zaplanować akcje A czas ucieka.
     Nagle Jen zobaczyła przed sobą snop światła. Padało na podłogę tunelu.
     Wyjście?! Serce zabiło jej z podniecenia. Pobiegła naprzód. Światło wpadało przez boczny korytarz. Minęła ich wiele. Odchodził w lewo i stromo do góry. Zapamiętała jego położenie. Jeśli znajdzie schron, będą mieli dodatkowe wyjście na powierzchnię.
     Skała była teraz czarna. Jennifer przeciągnęła palcami po ścianie.
     Tłusta sadza. Powąchała rękę. Benzyna. Japończycy nie wychodzili z podziemnych kryjówek i Amerykanie użyli miotaczy ognia, żeby ich wykurzyć. Nie potrzeba lepszego dowodu, że wojna to piekło. Jen wytarła dłoń o spodnie i poszła dalej.
     Tunel opadał teraz i skręcał w prawo. Snop światła został z tyłu.
     Jennifer ostrożnie stawiała kroki. Ta droga musi dokądś prowadzić! Tylko dokąd?
     Włączyła nadajnik za uchem.
     - Travis, tu Jen. Słyszysz mnie? Odbiór.
     - Głośno i wyraźnie, Jen. Coś nie gra? Odbiór.
     - Jestem pod ziemią i chciałam sprawdzić, czy to nie zakłóca sygnału.
     - Na moim końcu, nie. Gdzie jesteś?
     Jen spojrzała na kompas. Żałowała, że GPS nie działa pod ziemią. Musiała podać swoją pozycję w przybliżeniu.
     - Powinnam być jakieś pięćset metrów od północnego krańca lotniska numer trzy.
     - To dość blisko mnie. Mogę się przyłączyć?
     - Jasne! Właśnie minęłam wejście. Jest kilka metrów za mną. Poczekaj chwilę, to wystawię głowę. Bez odbioru.
     Jen zawróciła. Pod górę było bardziej stromo, niż jej się wydawało przy schodzeniu. Dobrze, że ściany są solidne, pomyślała. Wolała sobie nie wyobrażać, co by się stało, gdyby tunel się zawalił.
     Boczny korytarz miała teraz z prawej. Podniosła wizjer i weszła w snop światła. Musiała osłonić oczy przed jego blaskiem.
     Stała trzy metry pod powierzchnią ziemi. Nie dosięgnie otworu.
     Poszukała na ścianie jakiegoś występu. Znalazła oparcie dla nogi i podciągnęła się.
     Skała była tutaj luźniejsza. Posypały się kamienie. Jen odwróciła głowę.
     Jeszcze trochę. Spojrzała w górę. Czego się teraz złapać? Raziło ją słońce, nic nie widziała. Pomacała ścianę nad sobą i trafiła na gładką wypukłość z zagłębieniami. Dobry uchwyt. Zacisnęła na nim palce i wspięła się wyżej.
     Nagle skała pod jej ręką puściła. Jennifer spadła na dno korytarza i przewróciła się. Odłamek skały, który był takim poręcznym uchwytem, wylądował jej na brzuchu. Mimo woli krzyknęła.
     - Jen?! - usłyszała głos Travisa. - Jennifer?! Gdzie jesteś?!
     Jen wzięła głęboki oddech i przełknęła ślinę. Zrobiło jej się głupio.
     - Wszystko gra. Po prostu się obsunęłam.
     Wstała i podniosła "odłamek", który okazał się ludzką czaszką. Czoło poczerniało, reszta była biała jak kreda. Żadnych dziur, żadnych pęknięć. Facet musiał zginąć w płomieniach.
     W górze przesunął się cień. Jennifer spojrzała w górę i zobaczyła Travisa, który patrzył w dół, na nią.
     - Nic ci nie jest? - zapytał.
     - Jasne, że nie - odparła i pokazała mu czaszkę. - Wystawiam objazdową wersję Hamleta. Wchodzisz w to?
     Zeskoczył na dół.
     - Miła pamiątka. Ale wolałbym coś dla dzieci.
     Jennifer odłożyła czaszkę i wskazała za siebie, - Tam jest główny tunel. Szłam nim prawie godzinę! Może prowadzić do schronu.
     - Przekonajmy się. Stan sprawdza łódź, a ja nie znalazłem żadnego miejsca na bazę. To chyba nasz najlepszy trop.
     Mieli szczęście. Opadający w dół tunel kończył się zaledwie sto metrów dalej.
     - To wygląda na drzwi - powiedziała Jennifer.
     Travis spróbował je otworzyć.
     - Zamknięte. Ale zawiasy są przerdzewiałe. Może je wyrwę. Odsuń się.
     Jennifer zrobiła mu miejsce. Travis szarpnął drzwi.
     - Jesteśmy ładny kawałek pod ziemią - zauważyła.
     - Mhm... - stęknął. - Nad nami tylko lita skała.
     Wsunął palce między drewno i kamień i znów szarpnął. Drzwi otworzyły się z przeraźliwym zgrzytem. Jen zajrzała mu przez ramię.
     - Mój Boże! Co to jest?!
     Travis zapalił latarkę i weszli do środka.
     - Zdaje się, że odkryliśmy centrum dowodzenia Kuribayashiego.

     Rozdział trzydziesty drugi

     22 sierpnia, godzina 10.00, wyspa Asuncion -

     Nasze lotnictwo bombardowało Iwo przez tydzień - mówił Jack.
- Chcieli ją naruszyć. Ta wyspa to po prostu wielka skała wulkaniczna.
     Myśleli, że się rozsypie. Ale Kuribayashi był pieprzonym geniuszem. Naloty prawie nie zaszkodziły jego ludziom.
     Jack słusznie przypuszczał, że opowieść o bitwie poprawi mu nastrój.
     Hunter też był zadowolony, bo lampa prawie się nie poruszała. W ciągu ostatnich dwóch godzin oczyścił zatkany przewód paliwowy i wymienił świecę zapłonową. Jak długo jeszcze? Jack był ciekaw, kiedy wreszcie wystartują.
     - Dlaczego? - spytał Hunter.
     - Dlaczego co? - nie zrozumiał Jack.
     - Dlaczego nie zaszkodziły im naloty?
     -Bo wszyscy siedzieli pod ziemią. Dwadzieścia jeden tysięcy ludzi!
     Wykopali tysiąc pięćset schronów i dwadzieścia pięć kilometrów tuneli.
     Kuribayashi miał centrum dowodzenia dwadzieścia trzy metry pod litą skałą. Sun Tsu mówi: "Eksperci od obrony niech będą ukryci tak, jakby byli pod dziewięcioma warstwami ziemi". I Japońcy tak zrobili. Schowali się i czekali na lądowanie naszych. Kiedy waliliśmy w nich bombami, stary Kuribayashi musiał mieć z nas niezły ubaw.
     - Daj mi klucz płaski, dobra? - przerwał mu Hunter.
     Jack odłożył lampę i zeskoczył ze skrzydła. Wyjął narzędzie ze skrzynki i podał Hunterowi. Podmuch wiatru zdmuchnął do pływaka trochę piasku z jego rękawa.
     - Uważaj! Mało mamy problemów? - syknął Hunter.
     - Przepraszam.
     Jack opuścił ramię i się otrzepał.
     Hunter mówił, że mimo przymusowego postoju zdążą na Iwo przed okrętem podwodnym. Jack miał nadzieję, że tak będzie. Podróż na wyspę była dla niego jak pielgrzymka. Wdrapał się z powrotem na skrzydło i wziął lampę.
     - Więc co planował Kuribayashi? Jak chciał wywieźć swoich ludzi z Iwo?
     - zagaił Hunter Jack pokręcił głową.
     - Nie zamierzał. Powiedziano każdemu żołnierzowi, że jest tam po to, żeby przed śmiercią zabić dziesięciu Amerykanów.
     - Bez jaj!
     - Tak było. Przed wyruszeniem na Iwo jimę wszyscy pożegnali się z rodzinami. Nawet Kuribayashi.
     - Co to za strategia, do cholery?
     - Genialna! Nikt nie walczy bardziej zaciekle niż człowiek, który chce żyć choćby minutę dłużej.
     Hunter odwrócił głowę i wytarł ręce szmatą.
     - Znowu Sun Tsu, prawda?
     - Zgadza się. Żołnierz zawsze ma nadzieję. Do ostatniej sekundy.
     Kuribayashi przekonał swoich ludzi, że ich los jest przesądzony.
     Wiedział, że wtedy dadzą z siebie wszystko. Gdyby widzieli jakąś szansę ucieczki, oszczędzaliby się. Zwolnił ich z obowiązku przeżycia i tym samym zmusił do twardej walki.
     Hunter zmarszczył brwi.
     - Coś mnie w tym zastanawia. Jeśli Kuribayashi wiedział z góry, że przegra, to po co była ta cała zabawa? Nie mógł wybrać miejsca, w którym zwycięży?
     - Wątpię, żeby z góry zakładał klęskę. Jak powiedziałem, nadzieja umiera ostatnia. Gdyby jego plan wypalił, Japońcy zmietliby każdego amerykańskiego żołnierza na Iwo. Ale chodziło mu o coś innego, Chciał doprowadzić do takiej masakry, żeby społeczeństwo amerykańskie zażądało zakończenia wojny. I bitwa była krwawa! Godzina chwały marines. Czasem żałuję, że urodziłem się za późno.
     - Ja też - odparł Hunter i zamknął pokrywę silnika.
     - Naprawione?
     - Powinno działać.
     Zeskoczyli ze skrzydła i Hunter odgrzebał koła z piasku. Otworzył drzwi kokpitu.
     - Wsiadaj, spróbujemy!
     Jack biegiem okrążył samolot i wskoczył na siedzenie drugiego pilota.
     Zapięli pasy. Hunter odpalił silniki i Jack zasłonił uszy. Hunter sprawdził wskaźniki, skinął Jackowi głową i uniósł kciuk. Sięgnął w dół i pchnął przepustnicę. "Gęś" ruszyła i potoczyła się po plaży.
     - Udało się! - krzyknął Jack i wyrzucił w górę pięść. - Wracamy do interesu!!!
     Nabierali szybkości, płosząc ptaki i kraby. Hunter szczerzył zęby, sprawdzał klapy, zegary i przyrządy. Jack nie znał się na tym i miał to gdzieś. Myślał tylko o Iwo. Za godzinę stanie na świętej ziemi. Ledwie mógł w to uwierzyć.
     Hunter zawrócił samolot i pojechał z powrotem. Wyłączył silniki i odpiął pas.
     - Wszystko gra. Można startować.
     - To lećmy! - krzyknął Jack.
     Hunter wskazał horyzont.
     - Teraz nie da rady.
     Jack odwrócił się. Niebo na zachodzie pociemniało. Nadciągały gęste chmury.
     - Co jest, kurwa?! - jęknął.
     - Nie pękaj. To pewnie tylko szkwał. Za godzinę przejdzie. Na razie trzeba gdzieś przywiązać samolot.
     - Chyba mówiłeś, że to żaden problem!
     Hunter uśmiechnął się szeroko.
     - Powiedziałem tylko, że to niedługo potrwa.

     Rozdział 33

     22 sierpnia, godzina 10.13, kajuta kapitańska na wrogim okręcie podwodnym

     Stary kapłan był w ponurym nastroju. Całe rano odczytywał znaki i za każdym razem mówiły to samo: bogowie nie błogosławią tej podróży.
     Nie miał wyboru, musiał o tym powiedzieć szogunowi.
     Szogun zajmował ciasną i po spartańsku urządzoną kajutę kapitańską.
     Kapłan zauważył z zadowoleniem, że mimo braku miejsca i wygód, nie zapomina o bogach. Na małym biurku stał relikwiarz, wokół obrazu Amaterasu leżały płatki kwiatów.
     Kapłan skłonił się nisko i czekał na zaproszenie do wejścia.
     - Chodź, chodź! - zawołał serdecznie szogun. - Właśnie składałem hołd bogini, w nadziei, że pobłogosławi naszą świętą wyprawę.
     Stary człowiek rozejrzał się ukradkiem. Widział już, jak ludziom spadały głowy, kiedy szogun dostawał szału. Ciepłe powitanie nie uspokoiło go.
     - Sprowadza mnie tutaj właśnie znak od bogini.
     Szogun zmarszczył brwi.
     - Mów.
     Starzec przełknął ślinę.
     - Sprawdzałem znaki trzy razy. Zawsze wychodziło to samo!
     - To znaczy, co? Mów, człowieku!
     - Grozi nam klęska. Amaterasu jest niezadowolona.
     -Niezadowolona? Dlaczego? Przecież składam daninę władcom jej świątyni i karmię mnichów, którzy opiekują się jej świętymi miejscami. Co może mieć przeciwko mnie?! Gadaj, bo skrócę cię o głowę!
     Kapłan skłonił się.
     - Znaki były niejasne, o szlachetny. Lecz sądzę, iż jest zagniewana, że tyle jej dziewic oddajesz Suribachi - yamie. Obawiam się... obawiam się, że może przekląć nasze przedsięwzięcie, jeśli jej nie udobruchamy!
     Szogun patrzył na niego z obłędem w oczach. Władza jest już tak blisko.
     Jeśli teraz nie osiągnie celu, okryje hańbą siebie i pokolenia swojej rodziny.
     - Powiedz, co mam zrobić, żeby odzyskać jej przychylność?
     Starzec oblizał wargi.
     -Myślę, że przydałaby się specjalna ofiara. Tylko dla niej! Jedna dziewica.
     Szogun potarł brodę i skinął głową.
     - Zgoda. Brzuch Suribachi - yamy napełnia się. Jedna dziewica mniej nie zrobi mu różnicy. Straż!
     W progu stanął ochroniarz i skłonił się nisko.
     - Przyprowadź jedną dziewczynkę. Tylko żeby nikt cię nie zobaczył.
     Szybko!
     Człowiek ponownie skłonił się i pobiegł.
     Szogun uśmiechnął się do kapłana.
     - Dzięki, że ostrzegłeś mnie przed katastrofą. Idź! Za godzinę znów odczytaj znaki. Przekonasz się, że bogini zmieniła zdanie.
     Starzec skłonił się i wycofał.
     Szogun odprowadził go wzrokiem. Zdecydowanie twardniało w nim jak stal. Bogowie muszą być z nim. Muszą! Za daleko już zaszedł. Nic nie może mu teraz przeszkodzić.
     Usłyszał kroki i odwrócił się. Ochroniarz ciągnął drobną, przestraszoną dziewczynkę. Mężczyzna skłonił się w progu i zmusił małą do tego samego.
     - Zgodnie z rozkazem, panie.
     Szogun skinął głową.
     - Możesz odejść.
     Posłaniec zniknął. Dziewczynka stała w drzwiach z oczami rozszerzonymi przerażeniem.
     - Drżysz, kochanie - powiedział łagodnie szogun. - Nie bój się! Wejdź, usiądź.
     Dziewczynka nieśmiało skinęła głową i przysiadła na koi, trzęsąc się.
     Szogun odwrócił się tyłem i otworzył szufladę biurka. Wyciągnął naginatę, ulubioną broń daimyo do zabijania wrogów i eliminowania rywali.
     - Mam nadzieję, że dobrze się tutaj tobą opiekują? - powiedział.
     W świetle małej lampy do czytania błysnęło ostrze. Szogun wsunął je do rękawa.
     Dziewczynka rozmasowała ślady po więzach na nadgarstkach.
     - Tak.
     Szogun odwrócił się przodem. Nóż był zimny i ostry jak brzytwa.
     - Doskonale. Choć oczywiście to nie to samo, co w domu, prawda? Z mamą i tatą.
     Dziewczynce zaczęły drżeć usta. Do oczu napłynęły łzy.
     - No, no... - powiedział. - Nie płacz!
     Postawił j ą na nogi i objął z tyłu lewą ręką.
     Taka młoda, pomyślał. I taka niewinna.
     - Niedługo będzie po wszystkim. Wrócisz do domu. Chciałabyś?
     Spojrzała na niego i przytaknęła.
     Szogun dźgnął. Uśmiech dziewczynki zamienił się w grymas. Nóż wszedł pod mostek i przebił serce. Szogun poczuł, jak zabiło raz, potem jeszcze raz.
     Dziewczynka zwiotczała w jego ramionach.
     Odwrócił się do relikwiarza, skłonił i położył ciało.
     - Amaterasu, składam ci ofiarę!

     Rozdział trzydziesty czwarty

     22 sierpnia, godzina 10.30, baza jednostki TALON na Iwo jimie -

     Szefie, słyszysz mnie? Tu Sam. Odbiór.
     Travis, Stan i Jen właśnie kończyli podziemną bazę. Schron Kuribayashiego był doskonały. Leżał pod grubą warstwą skały wzmocnionej betonem i mieścił się tu swobodnie sprzęt drużyny. Nie znaleźli na wyspie słodkiej wody, ale Jen odsoliła w menażkach wodę morską. Travis i Stan wykopali na zewnątrz latrynę. Po raz pierwszy od zejścia na ląd Travis czuł się bezpieczny Włączył nadajnik.
     - Tu Travis. O co chodzi, Sam? Odbiór.
     - Chyba mamy problem.
     Travis zmarszczył brwi.
     - A dokładniej? Odbiór.
     - Nadciąga sztorm. Sprawdziłem dane meteo. Wygląda na to, że idzie prosto na nas!
     Stan spojrzał na Travisa.
     - Chcę z nim pogadać.
     - Mów.
     - Sam, tu Powczuk. Jak łódź?
     - Na razie w porządku. Ale fale rosną! Chyba nie utrzymam jej w czasie sztormu. Odbiór.
     - Staraj się - odparł Stan. - Będę tam za dziesięć minut.
     - Dobra, czekam. Bez odbioru.
     Stan znów spojrzał na Travisa.
     - Lepiej tam polecę, zanim ten mały kutas wpakuje się na skały.
     - Co zamierzasz zrobić? - spytał Travis.
     - Wysadzę go na brzeg, odpłynę i przeczekam sztorm na morzu.
     - A potem?
     - Wrócę tu. W czym problem?
     - W tym, że nie wiemy, jak długo potrwa sztorm. Za to wiemy, kiedy przypłynie okręt podwodny. Nie może mi zabraknąć jednego człowieka, kiedy przywali nas gówno.
     - Zanim się zacznie, Hunter i Jack już tu będą.
     - Nie wiadomo! Może też będą musieli przeczekać sztorm. Przykro mi, Stan, ale nie pozwolę ci odpłynąć. Jesteś mi potrzebny tutaj.
     Stan zacisnął usta.
     - Więc co chcesz, żebym zrobił?!
     - Wprowadź łódź na brzeg.
     - Co?! Rozpieprzy się!
     - A jeśli nie będzie cię tutaj, kiedy przypłynie okręt, rozpieprzy się cała operacja! Wybieraj: albo wprowadzasz łódź na brzeg, albo puszczasz ją tuzem na morze. Ale wtedy ją stracimy. A na lądzie może da się ją uratować.
     Twarz Stana poczerwieniała.
     - Czy to rozkaz, sir?
     Travis westchnął.
     - Nie wygłupiaj się.
     - Czy to rozkaz, sir?
     - Tak. To rozkaz.
     Stan zazgrzytał zębami.
     - Pójdę po Sama i wprowadzę mark V na brzeg.
     Zasalutował Travisowi, zrobił w tył zwrot i odszedł.
     Jen patrzyła z otwartymi ustami, jak Stan odchodzi.
     Travis pokręcił głową -Nie przejmuj się. Dostaje szału, bo myśli, że da plamę przed kumplami z "Fok". Nie uwierzą nam, że nie wpadł na brzeg przez przypadek.
     Przez jakiś czas będą robili sobie z niego jaja. Jakoś to przeżyje. No, do roboty!
     Trzeba przygotować miejsce dla Sama.
     Godzina 10.48, północno - zachodnie wybrzeże Iwo - jimy Stan szedł do łodzi zdołowany i wkurzony. Wprowadzić ją na plażę?! Co ten Travis sobie myśli? Mark V to precyzyjna maszyna. Jedna z niewielu na świecie. Wbijanie jej w piasek to jak profanacja relikwii! Musi być lepszy sposób. Tylko jaki?!
     Sam pomachał do niego z pokładu. Wiało jak diabli, fale miotały łodzią niczym zabawką w kąpieli. Stan też pomachał i zaczął uprzątać wodorosty z pontonu desantowego. W oddali błysnęło i zagrzmiało. Na skały spadły pierwsze krople deszczu.
     Stan zepchnął CRRC na wodę i odpalił silnik. Niebo szybko ciemniało.
     Obejrzał się. Nadciągające chmury przecinały błyskawice. Był zaskoczony, że front burzowy jest już tak blisko. Pchnął przepustnicę i popłynął do łodzi.
     Sam dostawał świra.
     - Nie mogę odczepić powerbooka od konsoli! - wrzasnął, kiedy ponton zrównał się z łodzią. - Przekręciliście śruby, tępe goryle!
     - Jak łódź?
     - Nie słyszałeś?! Nie mogę odczepić komputera od tej pieprzonej konsoli! Mój sprzęt diabli wezmą!
     Stan ustabilizował kurs pontonu unoszącego się i opadającego na falach.
     - Opanuj się, wydostanę go. Pomóż mi wjechać tą balią na pokład.
     Sam chwycił koło sterowe łodzi. Stan dał wstecz i wprowadził CRRC na jego miejsce na rufie. Umocował ponton i podszedł do konsoli.
     - Dawaj klucz!
     Sam podał mu narzędzie.
     - Gdzie Travis? - zapytał.
     - W bazie.
     Stan obejrzał komputer Sam już wyłączył system i odłączył antenę satelitarną. Została tylko brudna robota.
     - Kto będzie pilnował łodzi? - zapytał Sam.
     Stan wczołgał się pod konsolę, przekręcił na plecy i wymacał śruby pod tablicą rozdzielczą.
     - Odkręcę to w sekundę. Zbierz resztę swoich gratów i właduj do pontonu.
     - Kto będzie pilnował łodzi, Stan? - powtórzył Sam.
     Stan wziął głęboki oddech.
     - Nikt.
     - Nikt?!
     - Słyszałeś.
     Stan założył klucz na śrubę i spróbował obrócić. Rzeczywiście była przekręcona. Miał nadzieję, że gwint nie jest zerwany.
     - Nie możemy zostawić tu łodzi. Sztorm ją rozwali - ostrzegł Sam.
     Stan walczył ze śrubą.
     - Nie zostawimy jej. Wprowadzimy ją na brzeg.
     Stan poprawił klucz i szarpnął. Śruba trochę popuściła.
     - Na brzeg? Kto wpadł na ten genialny pomysł?
     Stan uśmiechnął się drwiąco.
     - Nie ja.
     Pierwsza śruba puściła. Stan szybko odkręcił następne. Schował je do kieszeni na piersi i odczepił komputer. Sam włożył laptopa do skrzynki przeciwwstrząsowej i przywiązał skrzynkę w pontonie. Deszcz rozpadał się na dobre. Łódź kolebała się jak pijak na trampolinie.
     Stan usiadł za sterem.
     -Przypnij się, będzie ostra jazda.
     Sam jeszcze raz sprawdził sprzęt, zatoczył się do przodu, opadł na siedzenie nawigatora i zapiął pas.
     Stan spojrzał na GPS. Mark V od czasu, gdy go przymocowali, przydryfował bliżej brzegu. Stan pchnął przepustnicę i zatoczył krąg, żeby mieć pole manewru.
     Byli teraz dokładnie w środku sztormu. Stan ledwo widział wyspę poprzez ścianę deszczu. Jakby patrzył na nią przez zasłonę prysznicową.
     Dostrzegał kształt, ale nie rozróżniał szczegółów. Nawet nie wiedział, gdzie kończy się piasek i zaczynają skały. W jego uchu dał się słyszeć słaby głos:
     - Stan? Tu Travis. Nad nami coś hałasuje, jakby przejeżdżał pociąg.
     Gdzie jesteś? Odbiór.
     Stan puścił jedną ręką koło sterowe i włączył nadajnik. " - Wciąż próbuję wprowadzić łódź na brzeg. Odezwę się z lądu. Bez odbioru.
     - Stan? Coś przerywa. Czy łódź jest już na brzegu? Odbiór.
     Stan spojrzał na Sama.
     - Spróbujesz z nim pogadać? Jak jeszcze raz puszczę ster, rozpieprzymy się!
     Sam nacisnął włącznik nadajnika za uchem.
     - Travis, tu Sam. Sztorm zakłóca łączność. O łódź się nie martw. Właśnie ją wprowadzamy na brzeg. Odezwiemy się po wszystkim. Odbiór.
     - Stan, do jasnej cholery, przestań się z tym pieprzyć! Wprowadzaj tę cholerną łódź na brzeg i wracaj tu! Ale już! To rozkaz!
     Sam spojrzał na Stana.
     - Chcesz z nim pogadać?
     - Nie. Powiedz mu tylko, że już prawie jesteśmy.
     Sam skinął głową i włączył nadajnik.
     - Dobra, Travis. Wrócimy jak szybko się da. Bez odbioru.
     Stan ustawił łódź prostopadle do wyspy. Dziób celował prosto w plażę.
     Jeśli będą mieć fart, mark V zaryje się w miękkim piasku i stanie, zanim coś się poważnie uszkodzi. Po sztormie zepchnie się go z powrotem na wodę.
     Kadłub się porysuje, może nawet wgniecie, ale to nie tragedia.
     Stan spojrzał na Sama.
     - Trzymaj się mocno! Teraz zaczyna się ostra jazda! Łódź wystrzeliła do przodu. Pędziła ku plaży, waląc o fale. Woda była czarna, niebo ciemne. Deszcz zalewał szybę. Stan mrużył oczy, żeby coś widzieć. Wyspa wyglądała jak miraż. Im bardziej wytężał wzrok, tym mniej był pewien, czy to cholerstwo w ogóle tam jest.
     Następna wysoka fala. Dziób walnął w wodę, uniósł się i twardo opadł.
     - Mój sprzęt się przemieszcza! - wrzasnął Sam.
     -Nie pękaj! Wszystko będzie dobrze!
     - Może wypaść za burtę!
     - Trudno, nic nie zrobimy! Zostaw go!
     Sam obrócił się na siedzeniu i popatrzył z obawą na sprzęt.
     - Siedź przodem i trzymaj się! - krzyknął Stan.
     Zacisnął ręce na kole sterowym. Pod kilem przetaczała się następna fala.
     Uniosła łódź wysoko. Mark V ślizgał się przez moment po jej grzbiecie, zamarł na szczycie i runął w dół. Stan żałował, że nie zna lepiej miejscowej topografii.
     Jaka tu głębokość? Czy wyspa wznosi się stopniowo z dna oceanu, czy wyrasta gwałtownie? Sądząc po takich falach blisko brzegu - to drugie. Oby tak było!
     Deszcz na chwilę ustał. Stan po raz pierwszy zobaczył wyraźnie ląd.
     Jeszcze kilkaset metrów.
     - Trzymaj się, Sam! Prawie jesteśmy! - zapewnił swego pasażera.
     Wielka fala uderzyła o burtę. Stan z trudem uratował łódź przed zatopieniem. Sam wrzeszczał obok, myśląc tylko o swoim sprzęcie.
     - Muszę złapać antenę satelitarną! Wypada za burtę!
     - Zostaw ten pieprzony talerz!
     -Nie możemy go stracić!
     Stan wpatrywał się w plażę. Jeszcze tylko sekundy i bum!
     - Nie ma na to czasu! Zostaw ją!
     - Nie mogę! Muszę ocalić antenę!
     Sam zerwał się z siedzenia.
     - Sam, nie!
     Plaża wyrosła przed nimi nagle jak ogromna, czarna zasłona.
     Uderzenie rzuciło Stana na koło sterowe. Poleciał do przodu i poczuł bezwład w ramionach. Dostał w przeponę i stracił oddech. Mark V przeorał piasek i stanął.
     Stan siedział z otwartymi ustami i łapał powietrze. Deszcz spływał mu po twarzy. Bolały go wnętrzności, trzęsły mu się ręce. Ale udało się. Mark V chyba wytrzymał. Wyłączył silnik.
     -Jesteśmy. Nie było tak źle, co, Sam?!
     Odpowiedziała mu cisza. Odwrócił się.
     - Sam?
     Siedzenie nawigatora było puste.
     - Sam! Gdzie jesteś, co cholery?
     Stan zerwał się i pobiegł na rufę łodzi.
     Znów zaczęło lać. Stan przyłożył do ust zwinięte dłonie.
     - Sam!
     Potem przypomniał sobie o nadajniku. Sięgnął za ucho.
     - Sam, gdzie jesteś, stary? Nie widzę cię.
     Brak odpowiedzi. Spróbował jeszcze raz.
     - Sam? Tu Stan. Gdzie jesteś, do cholery?
     - Stan? Tu Travis. Co się tam dzieje? Odbiór.
     - Nic. Wszystko gra. Tylko zgubiłem Sama.
     - Jak to, zgubiłeś?
     -Normalnie, do cholery! Wystarczy? Kazałeś mi wprowadzić tę pieprzoną łódź na brzeg, to wprowadziłem. Sam wypadł za burtę i koniec. Zejdź ze mnie, to go poszukam! Bez odbioru.
     Stan wyskoczył z łodzi i rozejrzał się po plaży. Dlaczego Sam nie odpowiada? Nawalił mu nadajnik, czy już po nim? Tłumaczył Jen, że sygnał Sary nie dociera do nich przez wodę. Jest pod wodą?! Jezu! Jeśli coś się stało temu małemu geniuszowi, Stan będzie skazany na biurko aż po dzień Sądu.
     Usłyszał coś za sobą.
     - Stan! Tutaj!
     Stan odwrócił się w stronę głosu Sama. W ulewie widział tylko kilka metrów plaży przed sobą.
     - Sam? Gdzie jesteś?
     - Tutaj. Przy skałach.
     Stan pobiegł.
     - Nie widzę cię! Mów coś!
     - Jestem tutaj!
     Stan zrobił jeszcze krok i zahamował gwałtownie. Sam leżał tuż przed nim. O mało go nie nadepnął.
     Schylił się. Sam usiadł. Jego twarz i pierś całe były w czarnym piasku.
     - Nic ci nie jest?
     - Nie wiem. Boli mnie kostka.
     - Daj, zobaczę.
     Stan podciągnął Samowi nogawkę. Kostka szybko puchła. Obejrzał ją.
     - Złamana?
     - Nie wiem. Zbadamy ją w bazie.
     Sprzęt ciągle leżał w pontonie. Stan upchnął go do plecaka i przywiązał do pleców Sama. Ulewa nie ustawała.
     - Nie wygłupiaj się! Nie uniosę tego całego gówna! Nawet nie wiem, czy mogę chodzić!
     Stan wyszczerzył zęby.
     -Nie pękaj! Z "Foką" nie zginiesz.
     Podniósł Sama i zarzucił sobie na ramiona, - Idziemy.

     Rozdział trzydziesty piąty

     23 sierpnia, godzina 4.00, kajuta załogi na wrogim okręcie podwodnym

     Sara wpatrywała się w szarą gródź, z której odłaziła złuszczona farba.
     Ciekawe, co się stało z Tomomi? Strażnik zabrał ją pół godziny temu. Sara bardzo ją polubiła. Jedenastoletnia dziewczynka była najmłodsza w grupie.
     Może niedługo wróci? Kiedy nadarzy się okazja uratowania dziewczynek, lepiej, żeby były wszystkie razem.
     Rejs trwał już ponad dobę. Czekanie dobijało Sarę. Od ostatniego posiłku - gęstej zupy rybnej z ryżem - minęły godziny. Domyślała się, że jest wczesny poranek. Dziewczynki smacznie spały. Sara nie mogła zmrużyć oka od rozmowy z Aiyako.
     Koje załogi były puste, wszyscy marynarze mieli służbę. Czasem ktoś zaglądał do zakładniczek, ale rzadko. Od początku podróży Sara liczyła porywaczy. Wyglądało na to, że na pokładzie jest ich czterdziestu pięciu.
     Sama ich nie załatwi, ale drużyna sobie z nimi poradzi.
     Jeśli ją znajdą.
     Westchnęła i przewróciła się na drugi bok. Po ostatnim wyjściu do toalety strażnicy znów związali dziewczynkom ręce z tyłu. Nie mogła leżeć na plecach, a leżąc na brzuchu, nie mogła oddychać. Kiedy zmieniała pozycję, starała się nie obudzić swojej nowej towarzyszki, Gii.
     Gia była bardzo ładną dziewczynką. Miała delikatne, arystokratyczne rysy i władczy sposób bycia. Dała jasno do zrozumienia, że ma Sarę gdzieś i nie chciała rozmawiać z nią po angielsku, choć Sara wiedziała od Aiyako, że potrafi.
     Gia współpracowała też chętnie ze strażnikami. Dopóki traktowali ją z szacunkiem, odnosiła się do nich jak do ulubionych zwierzątek domowych. Donosiła nawet na inne dziewczynki, jeśli wstawały z koi. Sara wiedziała, że zakładnicy często chcą się przypodobać porywaczom; nazywa się to "syndromem sztokholmskim". Postanowiła mieć Gię na oku, kiedy nadejdzie pora działania.
     Metaliczny odgłos kroków wyrwał ją z zamyślenia. Podniosła wzrok. Do kajuty weszli gęsiego dwaj mężczyźni. Pierwszy był jednym z tych, którzy ją tu przywlekli. Drugi był stary i wyglądał na japońskiego dżentelmena. Miał na sobie jedwabną, czerwoną szatę i spiczasty kapelusz. Pierwszy niósł tacę z kieliszkami i karafką pełną niebieskawo - zielonego płynu. Pewnie likier miętowy z morfiną, pomyślała Sara. To samo, co podali tamtej martwej dziewczynce. Starszy niósł jedwabne przykrycie i małe, złote berło.
     Młodszy postawił tacę na pierwszej koi i obudził dziewczynki. Kiedy wstały, starszy napełnił kieliszki. Wymówił kilka słów po japońsku i wlał każdej płyn do ust. Nie protestowały. Sara była ciekawa, czy przekonała je przemowa mężczyzny.
     Cholera! Szkoda, że Aiyako nie może jej tego przetłumaczyć.
     W końcu facet stanął przy jej koi. Najpierw obudził Gię, potem postawił na nogi Sarę. Gia posłusznie wypiła płyn, więc Sara postanowiła nie robić zamieszania. Nie rozumiała, co mówi stary Japończyk i nie wiedziała, jak zareagować. Uspokaja, że to dla ich dobra? A może ostrzega, że odmowa to śmierć? Kiedy mężczyzna recytował swój tekst nad kieliszkiem, stała tyłem do koi. Nie chciała się zdradzić, że ma luźne więzy na rękach.
     Starszy gość podszedł bliżej. Sara otworzyła usta i z walącym sercem wypiła truciznę. Nie mogła jej wypluć, bo sprawdzano, czy dziewczynki połykają płyn. Kiedy poczuła likier w gardle, z trudem opanowała panikę.
     Bez obaw, pocieszyła się. Wszystko idzie zgodnie z planem. Jak tylko wyjdą, weźmiesz nalokson.
     Inne będą musiały zaczekać na odtrutkę.
     Dziewczynki położono z powrotem. Sara ociągała się, żeby przypadła jej zewnętrzna część koi. Udało się. Nie była teraz uwięziona między grodzią i Gią.
     Miała pole manewru.
     Mężczyźni wyszli. Sara odczekała chwilę i stoczyła się z koi. Uwolniła ręce, uniosła sukienkę i wyjęła antidotum. Inne gapiły się na nią wytrzeszczonymi oczami.
     - Co ty robisz?! - zapytała Aiyako.
     Sara zerknęła na nią.
     - Próbuję wam pomóc.
     Gia popatrzyła na dziewczynki i zaszeptała coś po japońsku.
     Sara spojrzała na Aiyako.
     - Co ona powiedziała?
     Aiyako zaczerwieniła się.
     - Że tylko prostytutka chowa broń między nogami.
     Sara odwróciła się do Gii z drwiącym uśmiechem.
     -Powiedz jej, że jeśli spróbuje mnie sypnąć, skręcę jej kark gołymi rękami.
     Gia nie potrzebowała tłumaczenia. Z przerażeniem złapała się za szyję.
     - Zapamiętaj to sobie! - ostrzegła Sara.
     Trzęsły jej się ręce, kiedy próbowała otworzyć pojemnik. Był śliski i tak długo leżała na boku, że nie miała siły w ramionach. Nacisnęła zatrzask i chciała podważyć pokrywkę, ale upuściła pojemnik.
     - Jasna cholera!
     Opadła na kolana i zaczęła go szukać. Metalowa podłoga była gładka i gdzieś się potoczył. Leżał przy grodzi pod koją. Rozpłaszczyła się i wpełzła tam.
     Usłyszała kroki. Chwyciła się kratki w podłodze i wciągnęła głębiej. Ale koja była za nisko, Sara nie mogła się cała schować. Wystawały jej nogi.
     Miała nadzieję, że Gia jej nie wyda. Sięgnęła prawą ręką po pojemnik.
     Zabrakło jej pięciu centymetrów. Spróbowała lewą. Jeszcze dwa Centymetry.
     Poczuła ból głowy; zaczepiła o coś włosami. Jasna cholera! Jeśli odpadną, będzie w poważnych tarapatach.
     Ale jeśli nie odzyska odtrutki, będzie martwa.
     Złapała się kratki obiema rękami i na siłę wciągnęła głębiej. Coraz większy ból głowy, potem nagle ulga. W końcu zacisnęła palce na pojemniku.
     Wtem Gia wrzasnęła.
     Ktoś wbiegł ciężko do kajuty. Sara usłyszała męski głos. Dziewczynki zaczęły krzyczeć i paplać. Sara otworzyła pojemnik i chwyciła strzykawkę.
     Nieważne, co się dzieje z tyłu. Później się tym zajmie. Musi natychmiast wziąć antidotum. Zerwała zębami kapturek z igły i zgięła lewe ramię w łokciu.
     Ktoś pociągnął ją za nogi. Strzykawka podskoczyła i nie trafiła w rękę.
     Sara wierzgała i kopała. Nalokson spływał jej po skórze. Kurwa! Puściła tłoczek i wycelowała jeszcze raz. Teraz albo nigdy. Wbiła igłę w ramię, wtłoczyła płyn i odetchnęła z wielką ulgą. Jutro będzie miała siniak jak cholera, ale przynajmniej przeżyje. Ktoś znów złapał ją za kostki. Sara wepchnęła pojemnik i strzykawkę do kratki w podłodze. Nikt ich tu nie znajdzie.
     Chyba że wymontują koje.
     Facet wyciągnął Sarę, postawił na nogi i popchnął na wyrko. Przeczesała palcami włosy. Dużo wyrwała? Nie, nikt nawet nie zauważy. Strażnik wybałuszył oczy na widok jej wolnych rąk. Chwycił ją za ramiona i potrząsnął.
     Sara zamknęła oczy. Spokój. Chętnie by mu przyłożyła. Załatwiłaby go bez problemu. Był tylko kilka centymetrów wyższy od niej i kiepsko zbudowany. Ale nie mogła się zdemaskować. Spuściła głowę i pozwoliła się tarmosić.
     Facet nie przestawał się wydzierać. Czekała, aż mu przejdzie. Miała nadzieję, że nie żąda wyjaśnień. Nie rozumiała ani słowa. Nagle podeszła Gia.
     Chciała mu coś powiedzieć.
     O, Boże. Już po mnie, pomyślała Sara.
     Ale strażnik nie zamierzał słuchać Gii. Wyrżnął ją w twarz i upadła. Rozejrzała się, czy ktoś pomoże jej wstać, ale inne zignorowały ją.
     Podniosła się zmieszana i wróciła na koję.
     Po uderzeniu Gii facet ochłonął. Związał Sarze ręce, popchnął ją na koję i wyszedł.
     Dziewczynki przyglądały się wszystkiemu ze swoich posłań. Teraz patrzyły na Gię i Sarę jak sowy. Sara szarpnęła więzy. Nie zdążyła się przygotować, kiedy strażnik owijał jej nadgarstki liną. Tym razem oswobodzenie się długo potrwa. Spojrzała na Gię, skuliła się obok i szturchnęła ją.
     - Wszystko gra?
     Gia odpowiedziała po japońsku. Krótko i cierpko.
     Sara rozejrzała się.
     - Co ona powiedziała?
     Dziewczynka naprzeciwko wychyliła się do przodu.
     - Żałuje, że jej nie zabiłaś. Tak byłoby lepiej.

     Rozdział trzydziesty szósty

     23 sierpnia, godzina 4.20, Wyspa Asuncion

     Pięćdziesiąt amfibii transportowych wytoczyło się z wody na piaski Iwojimy. Sierżant Striker, Al Thomas i Flynnowie wyskoczyli pierwsi. Jack przesadził burtę za szeregowcem Fowlerem i wylądował na piasku.
     Trzymał odbezpieczony M -1 garand. W górze zagwizdały pociski. Striker kazał swoim ludziom paść.
     Okręty wojenne waliły z dział, żeby osłabić wnętrze wyspy. Jack zadarł głowę. Nad plażą przelatywał helkat. Kierował się na umocnienia Japońców na górze Suribachi. Zapach ołowiu i prochu mieszał się z potwornym smrodem siarki. Marines okopali się i czekali na sygnał do natarcia.
     Fowler przesiał garść piasku między palcami i pokręcił głową. Był ze wsi i doceniał wartość dobrej ziemi.
     - W życiu nie widziałem gorszej gleby. Po co komu ta wyspa?
     Thomas wzruszył ramionami.
     - Taka jest wojna, chłopie. Wymiana nieruchomości za ludzi.
     - Kiedy Bóg stwarzał świat - powiedział Fowler - chyba zebrał cały kurz i wszystkie śmiecie, które mu zostały, i wysypał tutaj.
     Ledwo zamknął usta, dostał kulę w plecy. Padł na twarz. Thomas zawołał sanitariusza. Striker nie zareagował. Na wojnie śmierć to normalka. Nie ma się nad czym zastanawiać.
     Huknęła salwa z dział okrętowych. Jack skulił się. Jak długo jeszcze Kuribayashi się utrzyma? Ile potrwa wykurzanie Japońców z tuneli?
     Usłyszał dudnienie. Nadjeżdżały czołgi. Wycelowały miotacze ognia w schrony i pozycje wroga zalały strumienie ognia. Część Japońców spłonęła żywcem, innych zmiażdżyły gąsienice. Striker zmrużył oczy i wskazał wulkan w oddali.
     - Porucznik Shrier chce, żebym rano poprowadził patrol na Suribayachi.
     Jesteście gotowi, sierżancie?
     Jack przytaknął i pomyślał po raz setny, że Striker jest cholernie podobny do Johna Waynea.
     - Tak jest, sir.
     Wyglądał na zadowolonego.
     - Dobra. Zbiorę moich ludzi i będziemy gotowi do wymarszu punkt siódma. Spotkamy się przy tamtym starym czołgu żółtków.
     Wyciągnął rękę.
     Jack spojrzał w tamtym kierunku. Jaki czołg?! Z powrotem odwrócił głowę.
     Striker także zniknął. Co jest?! Usiadł prosto i rozejrzał się. Waliło mu serce.
     Obok spał Hunter. Między nimi leżały "jeże". Wciąż byli na Asuncion samolot się nie rozpadł. Jack otrząsnął się. Śnił mu się film Piaski Iwo jimy.
     Nie po raz pierwszy widział w wyobraźni siebie u boku Piącky Waynea i jego wybrakowanych marines. Ale po raz pierwszy śnił o tym tak blisko Iwo.
     Jack wstrzymał oddech i posłuchał, czy wiatr nadal wieje. Panowała cisza.
     Wszedł do kokpitu.
     Niebo było czyste, powietrze świeże. Na zachodzie mrugały gwiazdy, na wschodzie świtało. Jack spojrzał na zegarek. Czwarta dwadzieścia.
     Poczuł przypływ adrenaliny - jeszcze zdążą na Iwo przed okrętem podwodnym!
     Wrócił do drzemiącego Huntera i potrząsnął nim.
     - Wstawaj! Sztorm się skończył.
     Hunter otworzył oczy.
     - Która godzina?
     - Czwarta dwadzieścia.
     - Travis się nie odzywał?
     - Nie.
     Hunter usiadł i przeciągnął się.
     - Sprawdzę szybko samolot.
     - Myślisz, że mogło mu się coś stać?
     - Dowiem się, jak go odpalę.
     Jack usiadł na fotelu drugiego pilota i zapiął pas. Burczało mu w brzuchu.
     Hunter otworzył drzwi kokpitu i wskoczył na swoje miejsce.
     - Na zewnątrz wszystko gra. Zobaczymy, czy poleci!
     Odpalił silniki. Hałas spłoszył stado ptaków.
     Hunter uśmiechnął się.
     - Na razie w porządku.
     - Przedtem też tak było.
     - Dlatego nie upewnimy się, dopóki nie wystartujemy.
     - A jeśli naprawa nie pomogła?
     -Nie uniesiemy się. A jeśli nawet, to zaraz wrócimy.
     - Aha...
     Hunter włożył hełm i wyszczerzył zęby.
     - Nie martw się, Jack. Będzie dobra zabawa.
     Jack skrzywił się.
     - A tak. Zapomniałem. yyy ała; musieli wystartować z wody. Hunter podkołował po mokrym piasku do morza. Ustawił się od zawietrznej. Jack ścisnął podłokietniki i popatrzył na ocean. Ciemny jak grób, pomyślał. Ląd nagle urwał się i zaczęli płynąć. Hunter spojrzał na Jacka.
     - Gotowy?
     - Startuj!
     Hunter pchnął przepustnicę. "Gęś" nabrała szybkości, zaczęła dygotać i zanurzyła się głębiej. Jack myślał, że oczy wyskoczą mu z głowy.
     Samolot sunął po morzu, fale sięgały okien. Silniki brzmiały jak dwa tartaki, kadłub wibrował. Nagle hydroplan zaczął się wznosić. Najpierw w wodzie, potem w powietrzu. Jack spojrzał na rozpromienionego Huntera. Nareszcie zrozumiał, jaką radość czuje pilot w takiej chwili. Maszyna ze stali szybuje jak ptak! Dlatego że człowiek tak chce. Uśmiechnął się z podziwem.
     Duża rzecz.
     - I jak? - zapytał pilota.
     Hunter sprawdził wskaźniki.
     -Na razie dobrze.
     - Więc lecimy?
     - Na to wygląda.
     Jack odmówił cichą modlitwę. Jeszcze nie jest za późno. Leci na Iwo.
     - Spróbuj wywołać Travisa, dobra? Chcę, żeby wiedział, że jesteśmy w drodze.
     - Jasne.
     Jack wziął mikrofon i dostroił radio do częstotliwości hełmu.
     - Szefie? Tu Jack. Słyszysz mnie? Odbiór.
     Zaczekał chwilę. Nic. Spróbował znowu.
     - Tu Jack do Travisa. Odbierasz mnie?
     Spojrzał na Huntera i pokręcił głową.
     - Trudno - powiedział Hunter. - Spróbujemy za...
     W radiu zadudnił głos Sama.
     - Jack?! Tu Sam. Gdzie jesteście, chłopaki? Odbiór.
     Jack aż podskoczył z radości.
     - Sammy!! Właśnie wystartowaliśmy z wyspy. Co u was?
     - Później ci powiem. Pospieszcie się. Przypłynął okręt. Bez odbioru.

     Rozdział trzydziesty siódmy

     23 sierpnia, godzina 4.30, przystań wschodnia, Iwo-jima

     Wibracje silników ustały. Sara domyśliła się, że dopłynęli. Otworzyła oczy i rozejrzała się. Zdrzemnęła się po alkoholu albo po prostu z wyczerpania. Ale teraz znów była czujna.
     Leżała bez ruchu i patrzyła, jak marynarze wstają z koi i przygotowują się do wyjścia. Dziewczynki spały albo były zbyt odurzone, żeby wiedzieć, co się dzieje. Sara obserwowała spod przymkniętych powiek, jak mężczyźni chodzą do toalety i z powrotem.
     W kajucie nocowało ich dwudziestu. Zatem w innych częściach okrętu powinno być jeszcze dwudziestu pięciu. Stary Japończyk od koktajlu nie pokazał się więcej. Sara zastanawiała się, co ten gość tutaj robi? Jeśli dziewczynki mają być złożone w ofierze, pewnie potrzebny jest kapłan. Może to on?
     Aiyako chrapała z otwartymi ustami i nogą zwisającą z koi. Sara żałowała, że nie może sprawdzić oznak życia u innych dziewczynek. Wpakowała do apteczki Jennifer tyle naloksonu, żeby wystarczyło dla wszystkich, ale odtrutka musiała być podana w ciągu dwóch godzin. Potem centralny układ nerwowy może być zbyt osłabiony na odratowanie ofiary.
     I gdzie jest Tomomi?
     Mężczyźni wracali spod prysznica i ubierali się. Wyjmowali z kufrów marynarskich jaskrawe tuniki i miecze. Wyglądali teraz jak samuraje.
     Czy naprawdę nimi są? Jeden stanął nad dziewczynkami i wyszczerzył zęby. Sara przypomniała sobie zboczeńca i zesztywniała. Ale ktoś warknął jakiś rozkaz i facet wrócił do swoich.
     Kiedy załoga była gotowa, zjawił się starszy mężczyzna. Powiedział kilka uroczystych słów i mężczyźni zwlekli odurzone dziewczynki z koi.
     Sara udawała półprzytomną. Ktoś zarzucił ją sobie na plecy.
     Zaraz się okaże, czy drużyna czeka, pomyślała.
     Jeśli nie, wszystko zależy ode mnie.
     Marynarze wynieśli dziewczynki z kajuty, wspięli się na dwie kondygnacje metalowych schodów i wyszli przez właz na powietrze. Sara wisiała bezwładnie na ramieniu samuraja. Poczuła na twarzy wiatr.
     Do kadłuba okrętu podwodnego był przycumowany ponton zodiac. Miał kształt smukłej litery V, dwie ławki i silnik doczepny. Porywacze z siedmioma dziewczynkami ledwo się w nim zmieścili. Kiedy mężczyzna posadził Sarę, jedna z dziewczynek obudziła się i wyprostowała. Sara skorzystała z okazji, że jest zasłonięta; otworzyła oczy i rozejrzała się.
     Słońce już prawie wzeszło. Horyzont na wschodzie żarzył się, niebo różowiało. Pięćset metrów na zachód ciągnął się pas lądu. Wyspa, pomyślała Sara. Ale jaka? Na południowym Pacyfiku są ich setki, jeśli nie tysiące.. Żałowała, że nie wie, jak długo i z jaką szybkością płynęli: Może przynajmniej w przybliżeniu zorientowałaby się, gdzie są.
     Zodiac został odcumowany i mężczyzna na rufie odpalił silnik. Sara wpatrywała się z uwagą w cienki pas lądu na wprost. Na szerokim brzegu leżał drugi zodiac. Po obu krańcach czarnej plaży były bunkry. Na południu wyspy wznosiła się góra. Sara zmrużyła oczy. Nie, to nie była góra. To wulkan.
     Po chwili ponton uderzył o brzeg i dziewczynki poleciały do przodu.
     Sternik wyskoczył do wody. Na plaży czekało już kilku mężczyzn. Pomogli mu wciągnąć ponton na piasek. Sara trzymała się prosto, ale udała bezwładną, kiedy ją wyciągano z gumowej łodzi. Po co ułatwiać porywaczom zadanie.
     Na brzegu rozejrzała się. Większość dziewczynek już się obudziła, więc nikt nie zauważył, że obserwuje okolicę. Na lewo były trzy lotniska polowe, na prawo ścieżka prowadząca na szczyt wulkanu. Sara zobaczyła więcej mężczyzn, czekających na nich w strojach samurajów. Ale oprócz mieczy mieli też AK -47. O co tu chodzi? Co tutaj robią samuraje?
     Porywacze ustawili dziewczynki w szeregu i poprowadzili ścieżką w kierunku wulkanu. Sara zmarszczyła nos; śmierdziało siarką. Wlokła się ścieżką, udawała półprzytomną i ukradkiem obserwowała okolicę.
     Gdzie jest TALON?

     Rozdział trzydziesty ósmy

     23 sierpnia, godzina 5.30, lotnisko polowe numer jeden, Iwo jima

     Niebo szybko jaśniało. Drugi zodiac mknął po szarym morzu ku plaży.
     Okręt podwodny stał na kotwicy pół kilometra od brzegu. Jego kiosk sterczał dumnie nad wodą. Sam miał rację, pomyślał Travis. To klasa Z V
     Uniósł wizjer i obserwował ostatni załadunek przez lornetkę.
     Akumulatorki w kombinezonie wyczerpywały się; nie chciał używać monokla BSD, jeśli nie było to absolutnie konieczne. Popatrzył na ponton i uśmiechnął się.
     - Są. Stan, Jen, widzicie ich? Odbiór.
     Stan odpowiedział pierwszy.
     - Mam ich w polu widzenia. Rozpoznajesz Sarę?
     Jen zajęła pozycję nad bunkrem, na końcu pasa startowego. Była najbliżej plaży inwazyjnej, do której zbliżali się porywacze. Nie potrzebowała lornetki, żeby ich policzyć. Travis usłyszał w słuchawce jej szept.
     - Druga od dziobu przy lewej burcie.
     Travis sięgnął do nadajnika za uchem.
     - Stan? Ilu jest z twojej strony? Odbiór.
     Stan czekał przykucnięty za wulkanem. Kombinezon kamuflujący zlewał się idealnie z tłem skał i popiołu. Stan pomagał sobie UAV Na szczęście dla niego, Suribachi dymił całe rano i samolocik miał dobrą osłonę. Stan używał termowizji, żeby ją przeniknąć.
     - Trzydziestu dwóch Japońców. Odbiór.
     - Ilu ma broń?
     - Wszyscy.
     - Jaką?
     - AK -47 i miecze samurajskie. Chyba że mają jeszcze coś pod tunikami.
     Choć nie wygląda na to, żeby ci synowie Nipponu spodziewali się kłopotów.
     Są za bardzo wyluzowani! Odbiór.
     -Z kałaszem nawet idiota może narobić kłopotów. Jak twoje akumulatorki?
     - W połowie wyładowane. Przy włączonym kamuflażu i chłodzeniu kombinezon ciągnie cholernie dużo prądu. Za godzinę zostanę bez zasilania.
     - Do tego czasu powinno być po sprawie. Jak tylko wszyscy Japońcy zejdą na ląd, zaczynamy. Jen? Co u ciebie?
     - Akumulatorki wyładowane w jednej trzeciej i nie używam BSD. Powinny wystarczyć do końca. Odbiór.
     - Dobra. Nie strzelajcie, dopóki wszyscy nie znajdą się na brzegu.
     Ruszamy na mój sygnał. Bez odbioru.
     Travis przykucnął i patrzył, jak porywacze wyciągają z pontonu siedem dziewczynek, a potem ruszają z nimi w górę, na szczyt Suribachi.
     Dziewczynki zataczały się i potykały. Najwyraźniej są odurzone, pomyślał Travis.
     Jak tamta nieżywa. Sara też ledwo szła, ale dostrzegł, że rozgląda się ukradkiem. Pontony wróciły do okrętu po resztę załogi. Trzeba zaczekać z otwarciem ognia. Travis wśliznął się do tunelu, żeby pogadać z Samem.
     Sam siedział w schronie. Opierał złamaną nogę na plecaku, na brzuchu trzymał laptop. Śledził wydarzenia na powierzchni, ale brak anteny satelitarnej bardzo ograniczał jego możliwości. Na ziemi leżał wodoodporny pistolet glock, kaliber 9 mm. Broń typu jeden strzał, jeden zabity" była skonstruowana do używania pod wodą. Miała tę dodatkową zaletę, że mało ważyła; Sam mógł ją długo nosić bez zmęczenia.
     Kiedy Travis wszedł do schronu, Sam nawet nie podniósł wzroku.
     - Właśnie przywieźli dziewczynki.
     - Słyszałem.
     - Chciałbym powiedzieć Sarze, gdzie jesteśmy. Możesz wysłać stąd sygnał i przeprogramować jej implant?
     Sam wolno skinął głową.
     - Mogę.
     - Samolot nie odezwał się więcej?
     - Nie.
     - Powiedziałeś im, że przypłynął okręt?
     Sam przytaknął.
     - Obiecali, że się pospieszą.
     Travis potarł dłonią twarz. Miał ochotę powiedzieć Samowi, żeby to sobie odpuścił. Ale Sam zamierzał odegrać główną rolę w tej operacji. Po złamaniu nogi i stracie anteny satelitarnej został wyłączony z akcji.
     Biorąc to pod uwagę, dawanie mu broni wydawało się obrazą.
     - Ile czasu zajmie ci wywołanie Sary?
     - Kilka minut.
     - Dobra, wracam na górę. Zawiadom mnie, gdy ci się uda.
     Godzina 8.37 Jen kucała za bunkrem i patrzyła, jak do brzegu przybija długi zodiac pełen ludzi. Dotychczas naliczyła czterdziestu jeden. Ilu ich w sumie jest? Żałowała, że nie ma jeszcze Jacka i Huntera. W komplecie mieliby większe szanse.
     Opuściła BSD i przyjrzała się Sarze. Dziewczynki doszły już prawie na szczyt Suribachi. Jak długo jeszcze Travis będzie czekał? Mężczyźni otaczający dziewczynki mieli na sobie ceremonialne kostiumy - jedwabne tuniki w kolorach tęczy i nakrycia głowy z bokami opadającymi wzdłuż twarzy jak psie uszy. Gdyby nie broń, wyglądaliby niemal komicznie. Jennifer poklepała M -16 na swoich kolanach.
     Stan był w tej akcji wyznaczony na snajpera. Strzelał najcelniej z całej trójki i miał najlepszy punkt obserwacyjny. Travis zaplanował, że gdy wszyscy porywacze zejdą na ląd, Stan zacznie "zdejmować" strażników dziewczynek. Spróbuje ich rozproszyć i zobaczy, jak zareagują. Przeciwnicy nie byli regularną armią; nie tworzyli plutonów ani dywizji, nie nosili mundurów ze stopniami wojskowymi, pokazującymi, kto dowodzi. Zabicie kilku samurajów powinno zmusić innych do zgrupowania się wzdłuż łańcucha dowodzenia. Travis nabijał się z cytatów Jacka, ale sam wzorował się na strategii ze zbioru utworów scenicznych Sun Tsu Sztuka wojenna.
     Zaatakuj przeciwnika i sprawdź jego taktykę", radził Sun Tsu.
     Drużyna spodziewała się, że kiedy strażnicy zostawią dziewczynki, Sara zabierzeje w bezpieczne miejsce. Sara miała jedną wielką przewagę nad przeciwnikami: znała posunięcia Travisa, a oni nie. Niestety nie wiedziała jeszcze, że drużyna już tu jest. Mogła się o tym przekonać dopiero po pierwszych strzałach. Jen miała nadzieję, że Sara nie spróbuje robić niczego na własną rękę.
     Pierwszy zodiac znów był na wodzie. Odpłynął z wyciem sześćdziesięcio-konnego silnika z powrotem do okrętu podwodnego. To już chyba ostatni kurs, pomyślała Jen. Taki okręt zabiera najwyżej pięćdziesięciu ludzi.
     Wystarczy tego czekania.
     - Jen? Tu Travis. Jaka sytuacja u ciebie? Odbiór.
     Sięgnęła do nadajnika.
     - Na plaży przybyło jeszcze ośmiu facetów, a pierwszy zodiac właśnie popłynął po resztę. Drugi jest ciągle przycumowany do okrętu.
     - Ilu przeciwników mamy w sumie?
     - Czterdziestu jeden ze sternikiem pontonu.
     - Przyjąłem. Posłuchaj, Sam znalazł sposób, jak przeprogramować na odległość mikroukład w implancie Sary. Będziemy mogli ją zawiadomić, że tu jesteśmy.
     - Super Jen zamknęła oczy. Dobra wiadomość.
     - Jest tylko jeden problem.
     - Jaki?
     - Bez anteny satelitarnej musimy wysłać sygnał, mając Sarę w zasięgu wzroku.
     -Nie ma sprawy, widzę ją stąd.
     - Właśnie o tym myślałem. Ale potrzebne jest też mocniejsze zasilanie.
     Bez uderzenia silnego impulsu program się nie zmieni. Jeśli go wyślesz, zużyjesz masę energii z akumulatorków. Skróci ci to czas działania kombinezonu.
     Jen skinęła głową i spojrzała na dziewczynki. Stały stłoczone na obrzeżu wulkanu.
     - Kiedy Sam będzie gotów?
     - Czeka na ciebie.
     - To do roboty!
     - Sam powie ci, jak masz zmienić ustawienie sprzętu. Później prześle sygnał przez twój hełm. Potem spróbujemy skontaktować się z Sarą. Odbiór - Przyjęłam. Słucham cię, Sam?
     Godzina 5.44 Stan opierał XM -29 o krawędź wulkanu i czekał na sygnał Travisa.
     W magazynku miał pięćdziesiąt sztuk amunicji przeciwpancernej, w granatniku pod lufą cztery pociski kaliber 20 mm. Jak zrobi się szambo, skurwiele nawet nie będą wiedzieli, co ich trafiło.
     Pochylił się nad bronią i wziął na cel pierwszą potencjalną ofiarę - grubasa z lewej strony Sary.
     - Bach - szepnął i udał, że ściąga spust. - Trafiony.
     Potem wyobraził sobie, że zdejmuje strażnika z prawej strony dziewczynek. Później porywacza stojącego niżej przy ścieżce. Pierwszy strzał zaskoczy ich, drugi wystraszy. Po trzecim przekonają się, że zostali zaatakowani.
     Potem zacznie się zabawa! Nie chodzi o to, żeby ich wytłuc; trzeba ich odpędzić od dziewczynek i zepchnąć do defensywy. Jeśli są mądrzy, odłożą broń i dadzą sobie spokój. Jeśli nie... No cóż,
"Foka" nigdy nie ma nic przeciwko temu, żeby załatwić sprawę ostro.
     Po twarzy Stana spłynęła kropla potu. Ledwo wytrzymywał żar na górze.
     Ziemia była gorąca, od wyziewów siarki łzawiły mu oczy i miał mdłości.
     Dziękował Bogu za wyposażenie bojowe. Kombinezon nie tylko zapewniał prawie idealny kamuflaż; miał jeszcze H.S.S - sensory stanu zdrowia.
     Czujniki wszyte w materiał monitorowały temperaturę ciała, ciśnienie krwi i integralność tkanki. W wypadku zranienia, wysyłały sygnał do mikrosensorów w tkaninie i kombinezon reagował. Uruchamiał ATMP - automatyczny przeciwurazowy pakiet medyczny, który zasklepiał ranę, tamował ciśnieniowo krwawienie oraz utrzymywał właściwą temperaturę ciała i poziom płynów ustrojowych, żeby ranny nie doznał szoku przed nadejściem pomocy.
     Nie czynił człowieka nieśmiertelnym, ale bardzo ułatwiał walkę.
     Więc dlaczego teraz go nie chłodzi?
     Stan uniósł lekko głowę i popatrzył na morze. Jeden z pontonów odbił od okrętu podwodnego i popłynął do brzegu.
     Lepiej niech to będzie ostatni kurs, pomyślał.
     Włączył nadajnik, - Travis? Tu Stan. Kiedy zaczynamy rock and rolla? Jestem już prawie ugotowany w tym upale na górze. Odbiór - Niedługo. Sam przeprogramowuje implant Sary, żebyśmy mogli ją zawiadomić, że jesteśmy.
     - Dobry pomysł. Miejmy nadzieję, że się uda. Bez odbioru.
     Stan sprawdził odczyt z kombinezonu. Akumulatorki były wyładowane w trzech czwartych. Układ zużywał energię, próbując ochłodzić ciało. Stan mógł wyłączyć pakiet medyczny i zaoszczędzić prąd, Ale musiałby przenieść się na inną pozycję, a w pobliżu nigdzie nie było chłodniej. Nie.
     Kiedy akumulatorki siądą jeszcze bardziej, wyłączy kamuflaż. Może wróg go nie zauważy.
     Usłyszał w uchu głos Travisa.
     - Saro? Tu Travis. Słyszysz mnie? Jesteśmy na wyspie.
     Stan obserwował twarz Sary. Żadnej reakcji.
     - Saro, wiem, że nie możesz się niczym zdradzić. Ale chcę, żebyś znała sytuację i nasze plany. Po pierwsze, jesteśmy tu tylko w czwórkę:
     Stan, Jennifer, Sam i ja. Jack i Hunter są w drodze, ale nie możemy na nich liczyć. Jen jest za bunkrem, który widziałaś po przypłynięciu pontonem. Ja jestem na północnym krańcu lotniska, mniej więcej w połowie drogi między stroną zawietrzną i nawietrzną. Stan jest po drugiej stronie wulkanu.
     Stan zobaczył, że Sara natychmiast podniosła wzrok. Usłyszała Travisa, czy po prostu zerknęła na dymiący krater?
     - Jeśli mnie słyszysz, daj nam jakoś znać. Chcę wiedzieć, czy mnie odbierasz.
     Pod Sarą nagle ugięły się kolana i upadła. Podbiegli strażnicy i postawili ją brutalnie na nogi. Stan uśmiechnął się.
     - Grzeczna dziewczynka - pochwalił Travis. - Wiedziałem, że się uda!
     Teraz słuchaj uważnie. Będziemy potrzebowali wszelkiej możliwej pomocy.

     Rozdział trzydziesty dziewiąty

     23 sierpnia, godzina 8.50, nad Pacyfikiem, 80 mil morskich na północ - północny zachód od Farallon de Pajaros

     Jack pochylał się do przodu na siedzeniu. Czy ten samolot nie może lecieć szybciej? Muszą zdążyć na Iwo na czas. Muszą! Zamknął oczy i odmówił cichą modlitwę.
     - Wszystko gra?
     Jack przytaknął.
     - Daleko jeszcze?
     - Niecałe sto mil morskich. Będziemy tam za około dwadzieścia minut.
     Widzisz już coś?
     Jack pokręcił głową.
     - Jeszcze nie. Te cholerne chmury są za nisko.
     - Spróbuj w termowizji.
     Jack opuścił wizjer i znów pokręcił głową.
     -Też nic. Chyba jeszcze nie mamy wyspy w zasięgu.
     -Dobra, wywołaj Travisa. Powiedz, że nadlatujemy od północy
- północnego zachodu. Powinniśmy tam być za piętnaście minut. Zapytaj, jakiej pomocy potrzebuje.
     Jack chwycił mikrofon.
     - Szefie? Tu Jack. Słyszysz mnie? Odbiór.
     Tylko ciągłe zakłócenia. Zerknął na Huntera i znów wcisnął włącznik nadajnika.
     - Travis? Sam? Tu Jack. Słyszycie mnie? Odbiór.
     Czekali. Słyszeli tylko warkot silników. W końcu przez zakłócenia przebił się słaby głos.
     - Tu Travis. Słyszę cię głośno i wyraźnie. Gdzie jesteście? Odbiór.
     Jack i Hunter wyszczerzyli zęby.
     Jack przysunął mikrofon do ust, żeby wykasować hałas samolotu.
     - Sto mil morskich od Iwo, Nadlatujemy od północy - północnego zachodu. Hunter mówi, że będziemy za piętnaście minut. Jaka sytuacja?
     Gdzie okręt?
     - Przy brzegu. Mamy czterdziestu jeden przeciwników i siedem dziewczynek łącznie z Sarą. Następny transport porywaczy właśnie ląduje.
     Nie dacie rady być tu wcześniej? Odbiór, Hunter pokręcił głową.
     - Wątpię. Ale powiedz mu, że spróbuję.
     - Hunter mówi, że spróbuje. Zaczekacie?
     -Nie możemy. Czas ucieka. Przykro mi, Jack. Chyba zaczniemy imprezę bez was.
     Jack wziął głęboki oddech.
     - Przyjąłem. Bez odbioru.

     Rozdział czterdziesty

     23 sierpnia, godzina 5.50, północne obrzeże góry Suribachi, Iwo - jima

     Sara stała na północnym obrzeżu wulkanu i patrzyła w dół na wyspę. Zza horyzontu na wschodzie właśnie wyłaniało się słońce. Oświetlało ląd jak reflektor. Za bunkrem czeka Jen. Gdzieś na końcu lotniska jest Travis. Z tyłu czai się Stan. Już niedługo.
     Nareszcie pozbyła się więzów. Pracowała nad nimi od rana. Zdjęła je zaraz po daniu Travisowi sygnału. Wciąż trzymała ręce za plecami, ale linę miała teraz w palcach, nie na nadgarstkach., Na prawo zataczała się Aiyako. Z trudem łapała równowagę. Za nią leżała półprzytomna Gia i dwie inne dziewczynki, Dwie następne ledwo stały na chwiejnych nogach. Po pierwszym strzale Sara musi dopilnować, żeby wszystkie były na ziemi. Kiedy będzie bezpiecznie, przeprowadzi je na drugą stronę góry. Zaczekają, aż drużyna załatwi samurajów. Najbardziej przeszkadzał Sarze strażnik kręcący się obok. Stan powinien go zlikwidować pierwszego.
     Ale jeśli facet podejdzie za blisko, Stan może wybrać inny cel. Wtedy sama będzie musiała go wyeliminować.
     Zacisnęła dłonie na linie.
     Travis wykradł się z tunelu na pozycję. Miał włączony kamuflaż i w ruchu był prawie niewidoczny na tle liszajowatej równiny. Zaczaił się w skałach poniżej ścieżki. Ostatnia grupa porywaczy przybiła do brzegu. Opuścił monokl BSD i przyjrzał się im. Pięciu. Czterech samurajów i jakiś ważniak. Siedział na dziobie z założonymi rękami i dumną miną. Nosił wielkie nakrycie głowy wydęte na bokach jak żagle, czerwoną szatę i jedwabne spodnie. Kiedy wysiadł z pontonu, mężczyźni na plaży uklękli i pokłonili się do ziemi. Travis włączył nadajnik.
     -Przyjechała główna szycha.
     - Potwierdzam - szepnęła Jen. - Widzę go.
     - Ja też - dodał Stan.
     - Trzymajcie cele na muszkach i nie strzelajcie. Zaczniemy na mój rozkaz. Bez odbioru.
     Przywódca porywaczy był teraz mniej więcej w połowie ścieżki na górę.
     Travis zadarł głowę i patrzył, jak mężczyzna wspina się do krateru wulkanu.
     Przed nim szedł starzec w czerwonej szacie i spiczastej czapce.
     Z tyłu czterej samuraje z pontonu nieśli stół. Inni wyprężali się na baczność.
     - Sam? Widzisz coś? Odbiór!
     - Niezbyt wyraźnie. Minutę temu widziałem plażę i ponton.
     - A ludzi w środku?
     - Tak jakby. Z przodu był facet z wielką głową. Odbiór.
     - To kapelusz. Zaczekaj, postaram się ustabilizować kamerę.
     Travis podparł brodę dłonią. Obraz z jego hełmu docierał do Sama.
     - Teraz widzę. Rany. To jakieś porąbane.
     - Co?
     - Jego strój. Wygląda jak szogun, japoński namiestnik wojskowy.
     - Wiem, kto to jest szogun. Co on tu robi, do cholery?!
     - Dobre pytanie.
     - W porządku, Sam. Dzięki. Bez odbioru.
     Travis zmrużył oczy i przyjrzał się Japończykowi. Szogun, co? Ale co to oznacza? Włączył nadajnik.
     - Stan? Tu Travis. Sam mówi, że ten facet na ścieżce to szogun.
     Odbiór.
     - To by wyjaśniało uniżone powitanie. Odbiór -Zgadza się. On może nam powiedzieć, co tu jest grane. Kiedy zaczniesz strzelać, oszczędź go.
     - Przyjąłem.
     - Jen?
     - Szogun, słyszałam. Sara i dziewczynki są cholernie blisko krawędzi krateru. Jeden fałszywy krok i wpadną do wulkanu.
     - Wiem. Stan? Jak będziesz gotów, ognia.
     - Przyjąłem.

     Rozdział czterdziesty pierwszy

     23 sierpnia, godzina 5.55, góra Suribachi, Iwo - jima

     Kiedy padł pierwszy porywacz, tylko Sara to zauważyła. Chwyciła Aiyako za ramię i pociągnęła w dół. Zaskoczony strażnik zrobił krok w ich stronę. Sara odwróciła się i usłyszała drugi stłumiony strzał. Na piersi mężczyzny wykwitła czerwona plama i runął na ziemię. Sara kolejno chwytała dziewczynki i popychała twarzą w popiół.
     Samuraje na ścieżce jeszcze się nie zorientowali, że coś jest nie tak.
     Ale ci bliżej szczytu zaczęli się rozpraszać. Potem padł trzeci porywacz i zapanował ruch jak w mrowisku, nad którym zawisnął wielki but.
     Sara przesuwała się skulona wzdłuż rzędu dziewczynek i rozwiązywała im ręce. Samuraje zerwali z ramion broń i uformowali grupy.
     Chwilowo przestali interesować się dziewczynkami. Sara prawie uwolniła ręce Gii, gdy usłyszała zza wulkanu następne stłumione strzały, a w odbiorniku głos Stana.
     - Sara! Za tobą!
     Odwróciła się. Samuraj w zielonej tunice był tuż - tui. Nie zdążyła się przygotować. Złapał ją za ramię i poderwał do góry. Tylko spokój, powiedziała sobie. Ruszaj się razem z przeciwnikiem.
     Mężczyzna spodziewał się oporu i zatoczył się w tył. Pchnęła go w pierś, odzyskała równowagę i szerokim kopniakiem podcięła mu nogi. Gruchnął twardo o ziemię.
     Inni strażnicy już ochłonęli z zaskoczenia, ale nie mieli broni.
     Kiedy podbiegli do dziewczynek, Sara zaatakowała..
     Było ich dwóch. Nie czekała, co zrobią. Złapała pierwszego za ramię, wykręciła i popchnęła. Wpadł na kolegę, pośliznął się i upadł. Drugi tylko się zatoczył. Przykucnął, wyciągnął ręce i zgiął łokcie w postawie mistrza walk wschodnich. Sara zrobiła to samo i czekała na jego ruch. Chciała go sprawdzić.
     Dał dwa szybkie kroki i kopnął. Celował w jej głowę, ale schyliła się.
     W porządku, jest dobry, pomyślała.
     Ale stał niżej od niej i na ziarnistym gruncie. I nie wiedział, z kim naprawdę walczy. Widział przed sobą tylko japońską uczennicę, której udało się w porę zrobić unik. Czekała go życiowa niespodzianka.
     Jeszcze nie dotknął stopą ziemi, gdy Sara zaatakowała. Dała dwa szybkie kroki, zgięła prawą nogę i kopnęła. Trafiła go piętą w czoło. Zatoczył się do tyłu i dostał trzy szybkie ciosy w korpus. Zgiął się wpół z zaszokowaną miną.
     Sara przyciągnęła go i zdzieliła kantem dłoni w kark. Walnął o ziemię jak worek kartofli.
     Dookoła gwizdały teraz pociski. Musiała zabrać dziewczynki za wulkan.
     Wrzask.
     Któryś ze strażników złapał Gię. Sara chwyciła linę, wskoczyła mu na plecy i zarzuciła pętlę na szyję. Facet miotał się, żeby strząsnąć Sarę, ale trzymała go mocno kolanami i zaciskała sznur. Wreszcie poczuła, jak pęka tchawica. Strażnik zrobił kilka chwiejnych kroków i upadł.
     Sara odepchnęła się i przekręciła na bok. Ledwo dyszała. Gia była oszołomiona.
     - Dziękuję ci - szepnęła.
     - Nie ma sprawy - wysapała Sara.
     Zaterkotały serie z broni automatycznej. Obie przywarły do ziemi.
     Na górę wbiegał następny samuraj. Omijały go pociski, wymachiwał mieczem i walił prosto na dziewczynki.
     - Banzai! - krzyknął dziko.
     Sara poderwała się i rzuciła na niego. Jakby próbowała zatrzymać pociąg.
     Staranował ją i popędził dalej. Ale wyskoczył z szyn. Poplątały mu się nogi i zamachał rękami. Wyhamował na krawędzi krateru i zachwiał się. Miecz wypadł mu z ręki i zsunął się w dymiącą dziurę. Sara wstrzymała oddech.
     Nagle stało się coś nie do pomyślenia.
     Aiyako chwyciła go za rękę i oboje wpadli do wulkanu.

     Rozdział czterdziesty drugi

     23 sierpnia, godzina 6.00, południowe obrzeże góry Suribachi, Iwo jima

     Kiedy Aiyako znikała za krawędzią, Stan miał własne problemy. Porywacze odpowiadali ogniem i kombinezon był rozgrzany jak nigdy.
     Strzelił serią i schował się z powrotem, żeby sprawdzić akumulatorki.
     Wyładowane w dziewięćdziesięciu procentach! Nie może zużyć energii do końca. Musi wybierać: chłodzenie albo kamuflaż. Trudna decyzja. Bez kamuflażu może walczyć dalej. Ale jeśli zrobi się za gorąco, trzeba będzie stąd pryskać. Pewnie już bez kamuflażu, skoro kombinezon tak żre prąd. Nie ma wyboru.
     Trzeba wyłączyć kamuflaż.
     Natychmiast poczuł różnicę. Bez obciążenia dwoma systemami, akumulatorki dawały sobie radę z zasilaniem pakietu medycznego. Kilka sekund później Stan był schłodzony jak szklanka mrożonej herbaty w święto Czwartego Lipca.
     Niestety był również widoczny. Ledwo uniósł głowę, po drugiej stronie wulkanu rozległy się wrzaski przeciwników i zagwizdały pociski.
     Przygwoździli go.
     Samuraje podzielili się na dwie grupy. Pierwsza ciągle starała się utrzymać wzgórze. Druga utworzyła falangę wokół szoguna i cofała się z nim ku plaży. Byli zaledwie o pięćdziesiąt metrów od Travisa.
     Cholera! Szkoda, że trzeba oszczędzić szoguna. Ale kto poza tym ważniakiem wie, co tu robi ta banda? Cel operacji to nie tylko uratowanie dziewczynek; również wyjaśnienie, dlaczego zostały porwane.
     Co nie znaczy, że nie można trochę wystraszyć faceta, pomyślał.
     Travis wziął na cel samuraja z tyłu grupy i ściągnął spust. XM -29 kopnął i tamten padł. Jednego mniej.
     Falanga przyspieszyła, ale bezpośrednia obstawa szoguna nie odstępowała go.
     Lojalni, skurwiele.
     Travis postanowił zdjąć następnego.
     Drugi strzał. Dwóch mniej. Ludziom szoguna zaczęły puszczać nerwy.
     Trzej przyklęknęli i odpowiedzieli ogniem. Travis schował się za skałami i usłyszał odpowiedź XM -29 Jen.
     - Grzeczna dziewczynka!
     Widziała wszystko i osłaniała go. Wróg ciągle nie wiedział, ilu jest przeciwników. Ostrzał z różnych stron miał sugerować, że wielu.
     Travis wyjrzał z ukrycia. Falanga szoguna podzieliła się. Jedna grupa zajęła pozycje za skałami przy ścieżce. Druga nadal była żywą tarczą i schodziła ku plaży. Travis podupadł na duchu. Szogun musiał się domyślić, że nie jest głównym celem. Inaczej nie zrezygnowałby z części obstawy.
     Najprościej byłoby go zdjąć, pomyślał Travis, Może reszta rzuciłaby broń.
     Ale nie można tego zrobić, jeśli operacja ma się zakończyć sukcesem.
     Na prawo zagwizdał pocisk i trafił w skałę. Travis schował się. To nie z grupy szoguna. Spojrzał na wulkan.
     Około dziesięciu ludzi okopało się na wzgórzu i ostrzeliwało Stana.
     Dziewczynek nie było na linii ognia, ale na szczyt pełzła Sara.
     - Stan? Tu Travis. Jaka sytuacja?
     - Zasilanie kombinezonu prawie siadło. Musiałem wyłączyć kamuflaż.
     Skurwiele przygwoździli mnie.
     - Potwierdzam. Już idę. Jen? Zatrzymaj tych na dole, dam Stanowi wsparcie.
     - Potwierdzam.
     Travis schylił się i zaczął skradać się na górę. Rykoszet od skały okazał się szczęśliwym strzałem; kombinezon wciąż działał bez zarzutu. Bez opuszczonego wizjera nie zobaczyłby nawet własnej ręki przed nosem.
     Usłyszał głos Jen.
     - Travis, tu Jen. Mamy gościa pod ziemią. Powtarzam. Jeden przeciwnik właśnie wlazł do tunelu.
     - Do którego?
     - Do tego długiego, który prowadzi do schronu.
     - Jasna cholera!
     Jeśli drań dotrze do ich bazy, weźmie zakładnika i rozbije stanowisko dowodzenia.
     - Niedaleko mnie jest boczny korytarz - powiedziała Jennifer. - Może spróbuję go dorwać? Odbiór.
     Travis zerknął na plażę. Szogun i jego obstawa byli już prawie przy pontonie. Jeśli Jen zejdzie ze stanowiska, nikt ich nie zatrzyma.
     Uciekną. Mógłby sam ją zastąpić, ale Stan potrzebuje pomocy. Spojrzał na niebo, czy nie nadlatuje samolot. Przez gęste chmury nic nie zobaczył. Niech to szlag! Gdzie są Hunter i Jack? Włączył nadajnik.
     - Dobra, wchodź.

     Rozdział czterdziesty trzeci

     23 sierpnia, godzina 6.01, podziemne tunele, Iwo jima

     Jen wylądowała w tunelu na nogach. Na jej głowę posypały się kamienie.
     Ciepłe ściany korytarza były białe w wizjerze BSD. Droga przed nią wyglądała jak ciemna pustka. Przykucnęła, uniosła karabin i ruszyła naprzód.
     Wczoraj zbadała ten korytarz. Trzydzieści metrów dalej łączył się z małym schronem. Potem skręcał ostro w lewo i po piętnastu metrach dochodził do głównego tunelu. Przeciwnik nie miał po drodze schronu. Gdyby poszedł w lewo, wpadłby prosto na Jennifer. Jeśli w prawo, natknąłby się na bazę.
     I Sama.
     Jen przyspieszyła. Doszła do schronu i skręciła w lewo. Na ziemi walały się puszki po konserwach i szczątki broni z drugiej wojny światowej. Spowalniały jej marsz.
     Sprawdziła odczyt na wizjerze. Przeciwnik zszedł pod ziemię dwie minuty temu. Ścigała go minutę. Który kierunek wybrał? A może wcale nie poszedł do głównego tunelu? Może po prostu schował się tutaj przed kulami i siedzi przy dziurze, do której wskoczył? Niestety Jen nie mogła sobie pozwolić na luksus pozostania w jednym miejscu. Musiała wykurzyć stąd wroga, i to szybko.
     Przy wejściu do głównego tunelu ukucnęła i wyjrzała zza rogu. Kamuflaż działał jeszcze całkiem nieźle. Przeciwnik musiałby naprawdę dobrze widzieć w ciemności, żeby ją zobaczyć. Ale mógł mieć latarkę. Gdyby zaświecił jej prosto w oczy, byłby problem. Obraz z BSD trafiał bezpośrednio na siatkówkę. Przeciążenie nerwu wzrokowego oślepiłoby Jen.
     Postanowiła ostrzec Sama.
     - Sam? - szepnęła. - Tu Jen. Jestem w głównym tunelu. Ścigam przeciwnika. Może iść w twoim kierunku. Słyszysz mnie? Odbiór.
     Cisza. Jennifer wiedziała, że po stracie części sprzętu łączność z Samem jest kiepska. Po prostu nie odpowiada, czy może padł system?
     - Sam? Tu Jen. Odbierasz mnie?
     Ciągle nic. Szkoda czasu! Niedługo dojdzie do schronu. Sam da sobie radę. Miejmy nadzieję. Na razie trzeba dorwać przeciwnika.

     Rozdział czterdziesty czwarty

     23 sierpnia, godzina 6.04, północne obrzeże góry Suribachi, Iwo - jima

     Ziemia niemal parzyła. Sara posuwała się naprzód z obawą, że zapali się na niej koszula.
     - Na pomoc! - dobiegł ją rozpaczliwy krzyk.
     Aiyako wpadła do krateru, ale zdołała się zatrzymać, zanim stoczyła się w płonącą przepaść. W jej stanie to cud, pomyślała Sara. Samuraj, którego Aiyako próbowała uratować, miał mniej szczęścia. Rozpęd i masa popchnęły go w ognistą otchłań. Krzyczał przeraźliwie, ale krótko.
     Sara zajrzała poza krawędź krateru i szybko się cofnęła. Opary siarki były nie do wytrzymania. Zgięła się wpół i dostała mdłości. Jak ma wyciągnąć stamtąd Aiyako, do diabła?
     Wciąż trzymała sznur.
     - Aiyako! - zawołała poprzez pomruk wulkanu. - Mam pomysł! Rzucę ci linę! Złap ją, to cię wciągnę! Dasz radę?
     - Tak - dobiegł przez opary głos Aiyako.
     Sara owinęła koniec sznura wokół dłoni i wzięła głęboki oddech.
     - Dobra! Liczę do trzech i rzucam! Raz... dwa... trzy! Łap!
     Skoczyła naprzód i zamachnęła się. Lina skręciła się i wygięła w wilgotnym powietrzu, potem wylądowała w popiele trzydzieści centymetrów od palców Aiyako.
     - Wyciągnij rękę - zachęciła Sara. - Spróbuj ją chwycić.
     - Bo... boję się!
     - No już! - warknęła Sara. - Bo obie się tu usmażymy!
     Aiyako sięgnęła po linę. Udało się. Sara poczuła szarpnięcie i ciężar dziewczynki.
     - Dobra. Trzymaj mocno!
     Sara zaparła się wolną ręką o ziemię i zaczęła ciągnąć.
     - Spróbuj się wdrapać na górę! - krzyknęła. - Poszukaj jakiegoś oparcia dla nogi!
     Aiyako wspinała się. W dół krateru leciały kamienie i popiół. Sara ciągnęła z całej siły. Starała się nie wdychać żrących oparów. Jeszcze trochę.
     Dalej, Aiyako. Dasz radę!
     Po chwili z krateru wynurzyła się głowa i ramiona dziewczynki.
     Sara rzuciła się naprzód, złapała ją za rękę i wyciągnęła.
     Potem opadła na kolana. Była spocona i ledwo dyszała. Piekła ją twarz i dłonie od dotykania gorącej skały. Aiyako ssała poparzone palce i płakała cicho. Sara otarła ręką twarz. Dzięki Bogu już po wszystkim.
     Nagle obok jej głowy zagwizdał pocisk. Skoczyła na dziewczynki i zasłoniła j e.
     - Padnij!
     Seria posiekała ziemię. W powietrze wytrysnęły kamienie i popiół.
     - Sara! - usłyszała głos Travisa. - Zjeżdżajcie stamtąd! Jesteście na linii ognia!
     Travis patrzył, jak Sara zabiera dziewczynki w bezpieczne miejsce. Samuraje podchodzili do szczytu. Zbliżali się do Stana. Kiedy zakładniczki zejdą z drogi, będzie mógł mu pomóc.
     Sara przeprowadziła dziewczynki za skały z dala od walki. Travis wziął na cel najbliższych przeciwników i ściągnął spust.
     Z lufy XM -29 wystrzeliła seria. Jeden samuraj padł i znieruchomiał, drugi upuścił broń i potoczył się z wrzaskiem po ziemi. Stan dołożył swoje zza wulkanu. Przeciwnicy ukryli się.
     Jeden z nich odpowiedział ogniem. Travis przywarł do ziemi, dookoła wytrysnęły fontanny popiołu. Na otwartej przestrzeni prowadzenie ognia z jego broni było niebezpieczne. Ale na tym kawałku wyspy brakowało osłony, a z innego miejsca nie miał czystej linii strzału.
     Na szczęście, po wyeliminowaniu trzech następnych samurajów Stan przeszedł do ofensywy. Facet ostrzeliwujący Travisa nie doczekał się odpowiedzi i dał sobie spokój.
     Travis odwrócił się i spojrzał na plażę. Szogun i jego ludzie wsiadali do pontonu. Travis podparł się na łokciu i wycelował w gumową łódź. Jeden strzał. Jeśli ją przedziurawi, nie odpłyną.
     Ale jeśli trafi szoguna, spieprzy operację.
     Opuścił lufę i patrzył bezradnie, jak zodiac odbija od brzegu.
     Nagle usłyszał samolot. Zadarł głowę i zmrużył oczy. Zza chmur wyłonił się hydroplan. Nadlatywał z południowego wschodu. W słuchawce odezwał się Jack.
     - Travis? Tu Jack! Widzimy was. Co mamy robić? Odbiór.
     Travis wyszczerzył zęby.
     - Szogun i jego obstawa wracają na okręt. Możecie ich zatrzymać?
     - Potwierdzam.
     - Szogun to ten gość w czapce. Potrzebny nam żywy. Powtarzam. Dużą rybę brać żywcem. Bez odbioru.

     Rozdział czterdziesty piąty

     23 sierpnia, godzina 6.08, podziemne tunele, Iwo jima

     Jen przycisnęła plecy do ściany i nasłuchiwała. Była w głównym tunelu od siedmiu minut. Jak dotąd, nie wytropiła przeciwnika. Teraz czekała za kolejnym zakrętem, aż się odezwie.
     Sprawdziła już boczny korytarz, którym wszedł. Nie znalazła go. Mógł pójść stamtąd tylko w dwóch kierunkach: tam, skąd przyszła, albo do schronu i Sama. Wzięła głęboki oddech. Spokój. Waliło jej serce, ręce miała śliskie od potu. Bez świeżego powietrza czuła się tu jak w ciasnej pułapce.
     Coś trzasnęło. Jeden krok, potem drugi. Ktoś zbliżał się ostrożnie tunelem. Przeciwnik? Gdzieś niedaleko jest też Sam. Może to on? Nie mogła wyjść zza rogu i strzelić na ślepo. Musiała się upewnić.
     Ukucnęła wolno i podkradła się do zakrętu. Broń trzymała uniesioną, palec na spuście. Kiedy wychyli głowę, będzie miała tylko ułamek sekundy na rozpoznanie: wróg czy swój. Zatrzymała się. Tamten zrobił następny krok.
     Najchętniej zawołałaby Sama, żeby potwierdził, czy to on. Ale nie mogła zdradzić swojej pozycji. Jeśli to wróg, chciała wykorzystać element zaskoczenia.
     Oblizała wargi. Teraz albo nigdy. Wyskoczyła zza rogu i wycelowała broń.
     Huknął strzał. Pocisk odłupał kawałek skały tuż przy jej uchu. Jen padła i odpowiedziała ogniem. Serie z broni automatycznej odbiły się echem w tunelu. Jen wycofała się za róg i usłyszała, że ktoś ucieka. Wystawiła lufę zza zakrętu i nacisnęła spust. Samuraj biegł dalej, kroki oddalały się.
     Jen włączyła nadajnik.
     - Sam, tu Jen! Słyszysz mnie? Odbiór!
     Nic. Wzięła głęboki oddech. Niech to szlag! W czym problem? Może to jej nadajnik?
     - Travis, tu Jen. Słyszysz mnie? Odbiór.
     - Tu Travis. Odbieram cię, Jen, ale bardzo słabo. W czym problem?
     Jen włączyła odbiornik.
     - Chyba baterie mi siadają. Muszę oszczędzać prąd. Zawiadom Sama, że idę do niego.
     - Ledwo cię słyszę, Jen. Oszczędzaj energię, dopóki do ciebie nie dołączę. Bez odbioru.
     Jen potrząsnęła głową.
     - Nie!! Musisz wywołać Sama! Powiedz mu, że idę! Odbiór.
     Travis nie odpowiedział. Nie mogła dłużej czekać, musiała ruszać. Cofnęła palec zza ucha. Był lepki.
     Jasna cholera! Krew. Całe mnóstwo. Dopiero teraz poczuła coś w ramieniu. Poszukała rany i znalazła ją tuż poniżej prawego łokcia.
     Niech to szlag! Pocisk musiał przejść między kośćmi przedramienia i wyszedł z drugiej strony.
     Patrzyła, jak materiał kombinezonu napina się, żeby zatamować krwawienie. Ale przy słabym zasilaniu pakiet medyczny ledwo działał.
     Strużka nadal ciekła. Wizjer BSD czerpał energię z tego samego źródła. Gdyby przełączyła całe zasilanie na kombinezon, resztę drogi musiałaby przejść na ślepo. Ale jeśli wyłączy kombinezon, może się wykrwawić na śmierć.
     Zacisnęła pięść, potem poruszała palcami. Czuła się dziwnie, ale ręka była sprawna. Później się tym zajmie. Na razie trzeba dopaść wroga.

     Rozdział czterdziesty szósty

     23 sierpnia, godzina 6.10, północne obrzeże góry Suribachi, Iwo - jima

     Sara chwyciła Gię pod pachy i zawlokła po skalistym gruncie do podstawy wulkanu, gdzie kuliły się trzy inne dziewczynki. Aiyako miała ciężko poparzone ręce i potrzebowała pomocy medycznej. Reszcie grupy w różnym stopniu dokuczał upał. Ale to był najmniejszy problem. Dziewczynki zaczynały zapadać w śmiertelną śpiączkę i Sara budziła je z coraz większym trudem. Musiała im szybko podać nalokson. Posadziła Gię pod skałą i pobiegła po następną Japonkę.
     Kiedy pełzła wzdłuż stożka wulkanu, w górze zagwizdały pociski. Uniosła głowę i zobaczyła miejsce, skąd samuraje ostrzeliwali Stana. Sądząc po ilości serii zza skał, przeciwników ubyło. Ale w ciągu ostatnich minut zrobili się bardziej bojowi. Przeskakiwali od kamienia do kamienia, strzelali w górę do Stana i w dół do Travisa, zbliżali się do szczytu wzgórza i spychali Stana na południowe zbocze wulkanu.
     Sara zastanawiała się, dlaczego nie strzelają do dziewczynek.
     Jakby w odpowiedzi, nad jej głową zagwizdał pocisk i utkwił w ziemi trzy metry przed nią. Sara rozpłaszczyła się i czekała. Pocisk nie nadleciał od strony samurajów atakujących Stana. Gdzieś niżej ktoś nowy zdecydował się włączyć do walki.
     - Saro, tu Travis. Masz z tyłu przeciwnika. Szybko się zbliża. Nie ruszaj się. Spróbuję go zdjąć.
     Sara nie odpowiedziała. Musiałaby podnieść głowę, żeby dosięgnąć implantu. Wolała nie ryzykować. Zamknęła oczy i czekała.
     Słyszała już pomruki mężczyzny. Czuła drżenie gruntu pod jego stopami.
     Wspinał się do niej. Od strony stanowiska Travisa dobiegły strzały.
     Usłyszała stęknięcie, kiedy rzucił się na ziemię.
     Załatw go, Travis.
     Zaterkotał AK -47. Sara przywarła policzkiem do ziemi, nie zważając na żar Mając w perspektywie śmierć z kulą w plecach, zapomniała o niebezpieczeństwie oparzenia..
     Wokół jej nóg wytrysnęły fontanny kamieni, piasku wulkanicznego, popiołu i kurzu. Cholernie blisko. Facet chce krwi. Słyszała, jak się zbliża.
     Dlaczego Travis nie strzela? Dostał?! Poczuła mdłości. Jeśli zdjęli Travisa, będzie tak leżała, aż napastnik ją rozwali. To najgorsze, co może być, pomyślała. Dać się zabić bez walki. Przełknęła ślinę. Słyszała już sapanie wroga.
     Musi coś zrobić. Przynajmniej dla dziewczynek! Jeśli zginie, nie uratuje ich. Zastanawiała się gorączkowo, jak zatrzymać tego typa, żeby ich nie dopadł. Ale nie potrafiła nic wymyślić. Zamknęła oczy i czekała na kulę.
     Nie rozległ się terkot AK -47, tylko stłumiony odgłos XM
-29. Sara uniosła powieki. Samuraj opadł na kolana z wybałuszonymi oczami, potem runął na twarz. Jego głowa wylądowała kilka centymetrów od niej.
     - Saro, tu Travis. Dzięki, że się nie ruszałaś. Czekałem na dobry moment do strzału.
     Sara sięgnęła do implantu za uchem. Trzęsła się jej ręka.
     - Dzięki za ostrzeżenie.
     Wstała i spojrzała na martwego samuraja u jej stóp. Wciąż trzymał AK -47.
     Zabrała mu broń i zawiesiła sobie na ramieniu. Travis znów się odezwał.
     - Widzisz stamtąd samolot?
     Sara zmrużyła oczy i zbadała horyzont.
     - Skąd nadlatuje? Zaraz, zaczekaj. Jest. Nadciąga kawaleria!!!
     Uśmiechnęła się szeroko.
     - Zgadza się - odparł Travis. - Sprowadź dziewczynki na dół. Sprawdzę, co ze Stanem. Bez odbioru.
     Sara odetchnęła. Żyła. Dopiero teraz spostrzegła, że nadal jest pod ostrzałem. Uniosła AK -47 i nacisnęła spust. Potem pobiegła po dziewczynki.
     Musiała je stąd szybko zabrać i dać im nalokson! Każda minuta zbliżała je do śmierci.
     Jedna z dziewczynek łkała.
     - Co się stało?! - zapytała Sara.
     Dziewczynka wskazała Naoko leżącą nieruchomo na ziemi.
     - Nie oddycha.
     Sara zrzuciła z ramienia broń i zbadała puls Naoko. Był bardzo słaby.
     Uniosła jej głowę do góry, rozchyliła usta i ścisnęła nos. Nachyliła się i zrobiła oddychanie usta - usta. Pierś Naoko nie poruszyła się. Obok rozpłakała się druga dziewczynka.
     - Umarła!
     - Żyje! - warknęła Sara. - Zamknij się i daj mi działać.
     Wdmuchnęła do płuc Naoko drugą porcję powietrza. Potem trzecią. Ciągle nic. Chwyciła język dziewczynki, wyciągnęła go i znów spróbowała. Tym razem pierś uniosła się trochę. Ucieszona Sara powtórzyła zabieg.
     Potem znów.
     Po minucie przestała. Naoko oddychała sama. Ale nadal była nieprzytomna. Sara otworzyła jej oczy. Źrenice miały wielkość łebka od szpilki. Czas uciekał. Bez natychmiastowego podania naloksonu, drużyna wróci do domu z sześcioma trupami.
     - Travis, tu Sara! Mam problem. Jedna dziewczynka jest już w śpiączce.
     Inne zaraz będą, jeśli migiem nie dostanę antidotum! Odbiór
- Przyjąłem. Odtrutka jest w bazie.
     - To znaczy gdzie?!
     - Pod ziemią. Znaleźliśmy schron Kuribayashiego. Trzeba wejść do tunelu, żeby się tam dostać.
     - Powiedz jak. Pójdę tam.
     - Odmawiam. Do tunelu wlazł przeciwnik. Jen go tropi. Dopóki nie będzie tam czysto, nie mogę ryzykować.
     - A ja nie mogę ryzykować, że stracimy dziewczynki!
     Cisza. Potem Travis powiedział:
     - Mam pomysł. Daj mi minutę. Pogadam ze Stanem. Na razie spróbuj wywołać Sama. Niech przygotuje odtrutkę. Bez odbioru.
     Sara podniosła Naoko do pozycji siedzącej, potem wzięła ją na barana jak strażak. Chwyciła się ręki innej dziewczynki i wstała. Ruszyła chwiejnie w dół zbocza, słuchając rozmowy kolegów.
     - Stan, tu Travis. Koniec zabawy z tymi facetami. Możesz im przyłożyć granatem?
     - Mogę - odrzekł bez przekonania Stan. - Ale bez naprowadzania laserowego muszę się zdać na balistykę.
     - Przyjąłem. Nie mamy wyboru. Z jedną dziewczynką jest już bardzo kiepsko. Stracimy wszystkie, jeśli szybko czegoś nie zrobimy.
     Nawet jeśli granat nie rozwali samurajów, to przynajmniej ich rozpędzi. To wystarczy, żebym zdjął resztę.
     - Chyba, że będziesz na linii ognia.
     - Muszę zaryzykować.

     Rozdział czterdziesty siódmy

     23 sierpnia, godzina 6.06, nad przystanią wschodnią, Iwo - jima

     Chmury przerzedzały się. Hunter sprowadzał samolot w dół, Jack obserwował okręt podwodny przez lornetkę.
     - Włażą do środka! Zrób coś!
     - Na przykład co? Wyciskam z tego trupa, ile się da!
     Jack zacisnął usta. Na kolanach trzymał XM -29. Gdyby podeszli bliżej, otworzyłby drzwi i zaczął strzelać. Ale ludzie w zodiaku poruszali się za szybko.
     Zanim samolot tam doleci, zatrzasną właz, Odpiął suwak kurtki.
     - Mam pomysł.
     Hunter spojrzał na niego.
     - Jaki?
     - Zejdź niżej. Wyskoczę!
     - Odbiło ci?!
     Jack ściągnął buty i rzucił je do tyłu.
     - A jak inaczej ich zatrzymamy?
     Hunter przytaknął.
     - Podejdę najbliżej jak się da.
     Samolot sunął w dół. Jack usadowił się na brzegu siedzenia. Widział, jak ludzie z pontonu wchodzą do wnętrza okrętu.
     Szybciej!!!
     Samolot zwolnił nad wodą.
     - Bardziej nie wyhamuję, bo go nie utrzymam - ostrzegł Hunter. - Powiem ci, kiedy skakać. Jak będziesz za burtą, zawrócę i wyląduję.
     Jack skinął głową. Nie odrywał wzroku od wody. Silniki szumiały jak powietrze uchodzące z balonu.
     - Gotów?!
     Jack sięgnął do klamki. W dole ostatni facet wyłaził z zodiaka.
     - Teraz!
     Jack pchnął drzwi i wyskoczył.
     Woda zamknęła się nad nim jak złączone dłonie. Wstrzymał oddech i rozejrzał się. Był tylko pięćdziesiąt metrów od okrętu. Wynurzył się i zaczął płynąć.
     Ostatni facet znikał we włazie. Jack przyspieszył i złapał się relingu, gdy klapa zatrzaskiwała się. Wdrapał się na grzbiet kadłuba i pobiegł do włazu.
     Opadł na kolana, chwycił klapę i pociągnął. Nic. Była zamknięta i zabezpieczona. Nie miał sposobu, żeby ją otworzyć.
     Załomotał pięściami w kadłub.
     - Wyłaźcie, skurwysyny! Chodźcie tu i walczcie!
     Okręt ruszył. Zadrżał i zaczął się zanurzać. Jack wstał. Woda zalewała mu stopy, sięgała coraz wyżej. Po minucie kiosk zniknął pod powierzchnią. Jack został w morzu.
     Usłyszał silniki hydroplanu. "Gęś" płynęła w jego kierunku. Pomachał.
     Hunter otworzył drzwi i Jack wciągnął się do środka.
     - Zwiali mi - mruknął zdołowany. - Operacja spieprzona.
     - Nie pękaj - pocieszył go Hunter. - Mamy jeszcze "jeże".
     Jack wytrzeszczył oczy.
     - Travis powiedział, że chce mieć szoguna żywego.
     - I że musimy się dowiedzieć, co jest grane. Jeśli okręt odpłynie, szansa przepadnie. Wystartuję, a ty uzbroisz bomby. Przelecę nad okrętem i rzucisz je za burtę. Przesłuchamy tych, co przeżyją.
     - Myślisz, że "jeże" są sprawne?
     - Brad mówił, że tak.
     - Może były. W 1945. Samolot też miał być w dobrym stanie.
     Hunter uniósł brwi.
     - Masz lepszy pomysł?!
     - Nie mam. Do roboty.
     Samolot wystartował. Jack przeszedł między siedzeniami do tyłu.
     Odwinął brezent i wytoczył "jeże". Wyglądały jak wydłużone kręgle. Każdy ważył około osiemnastu kilogramów i miał w ogonie śmigiełko. Działało jak mechanizm opóźniający i zapobiegało przedwczesnej eksplozji. Jack usiadł po turecku, położył na kolanach pierwszą bombę i oblizał wargi. Jezu, to złom!
     A jeśli wybuchnie mu w rękach? Jak takie cholerstwo pieprznie, oberwie człowiekowi kutasa! Złapał ogon bomby i obrócił ją.
     W środku był włącznik. Bez żadnych oznaczeń, ale Jack nie miał czasu na dociekania. Przesunął dźwigienkę i zakręcił pokrywkę.
     Hunter zerknął przez ramię.
     - Uzbrojona?
     Jack położył rękę na klamce drzwi i odblokował j e.
     - Jeśli nie była wcześniej, to jest teraz. Gdzie okręt?
     - Trochę dalej przed nami. Powiem ci, kiedy rzucić.
     Samolot przechylił się w prawo i Jack poczuł, jak ciężar przesuwa mu się na kolanach.
     - Trzymaj się, Jack! Schodzimy.
     - Uzbroiłem tylko j jedną!
     - Może wystarczy! Ale weź drugą, bo przy pierwszym przelocie możemy chybić!
     - Dobra!
     Jack wsunął drugiego "jeża" pod brezent, a pierwszego położył przy plecaku. Potem pchnął ramieniem drzwi. Musiał napierać z całej siły, żeby pokonać opór powietrza.
     - Gotów?!
     Jack przekręcił opóźniacz.
     - Gotów!
     Wystawił smukłą bombę na długość ramienia pionowo do wody.
     - Powiedz, kiedy mam rzucić!
     - Teraz!!!
     Jack puścił "jeża" i patrzył, jak spada. Samolot uniósł się. Jack cofnął ramię i drzwi się zatrzasnęły.
     Zerwał się i wgramolił z powrotem do kokpitu.
     - Trafiony?!
     - Nie wiem.
     Samolot wyrównał lot, przechylił się w prawo i zawrócił.
     - Nic się nie dzieje!
     - Zaczekaj moment!
     Minęło kilka sekund. Żadnej detonacji.
     - Wybuchła?
     - Wątpię.
     Jack wstał.
     - Kurwa! Uzbrajam drugą.
     - Dobry pomysł.
     Hunter znów przechylił samolot i zawrócił. Jack wyciągnął drugą bombę i uzbroił. Otworzył na siłę drzwi i poszukał wzrokiem okrętu.
     - Gdzie on jest?
     -Nie pękaj! Widzę go.
     Jack obrócił śmigiełko.
     - Gotów razem z tobą!
     Samolot znurkował i słony podmuch uderzył Jacka w twarz. Zamrugał.
     Znów wyobraził sobie, że jest na plaży z sierżantem Strikerem. Atakują górę Suribachi. Co on, do cholery, robi w powietrzu, zamiast być na ziemi?
     - Rzucaj! - zachrypiał Hunter.
     Jack rozwinął pięść i popatrzył za spadającym,, jeżem". Ostatnia szansa.
     Jeśli teraz nie wypali, schrzanią operację.
     Władował się z powrotem na swoje siedzenie i przycisnął twarz do szyby.
     Gdzie ci Japońce?! Morze wydawało się spokojne. Za spokojne.
     Wstrzymał oddech. Nagle oślepił go błysk w dole i woda się zagotowała.
     - Dostał!!!
     - Ju - hu!!!
     Patrzyli, jak okręt szybko się wynurza. Klapa otworzyła się gwałtownie i na pokład wysypali się ludzie. Z włazu buchał czarny dym. Pojawił się szogun. Zgubił czapkę i płonęła na nim szata, ale Jack natychmiast go rozpoznał.
     Szogun rzucił się do morza i zaczął tonąć. Załoga płynęła do brzegu i nie reagowała na jego wołanie o pomoc.
     - O, cholera! - krzyknął Hunter. - Chyba nie umie pływać!
     - Nie szkodzi - odparł Jack. - Ja umiem.

     Rozdział czterdziesty ósmy

     23 sierpnia, godzina 6.18, podziemne tunele, Iwo - jima

     Jen wlokła się na oślep przed siebie, zostawiając za sobą smugę krwi.
     Aby do bazy. ATMP nie zdołał zasklepić rany. Miała zawroty głowy, czuła się prawie jak pijana. Widziała tylko szarą i czarną mgłę. Otarła twarz.
     Gdzie ten schron? Zrobiło jej się słabo. Znaki orientacyjne zniknęły. Ile bocznych korytarzy już minęła? Ścisnęła mocniej karabin i skręciła za róg.
     Nareszcie. Snop światła. Tam znalazła czaszkę. Jeszcze sto metrów i będzie w domu. Zacisnęła zęby i otrząsnęła się. Nie może nawalić. Drużyna liczy na nią.
     Spróbowała pomyśleć. Jedyna droga stąd prowadzi prosto do bazy i Sama.
     Przeciwnik jest przed nią. Na sto procent. Więc dlaczego nie słychać strzałów? Gdyby intruz wlazł do schronu, doszłoby do wymiany ognia. Sam to nie żołnierz, ale jest przeszkolony w obchodzeniu się z bronią. Na widok obcego broniłby bazy. Znów potrząsnęła głową, żeby rozjaśnić umysł. Trochę świeżego powietrza i od razu byłoby lepiej.
     Minęła boczny korytarz i zatoczyła się w dół na spadku terenu. Byle do Sama. Zabezpieczyć bazę, pomyślała. To najważniejsze. Reszta może poczekać.
     Drzwi do schronu były otwarte. Jen przykucnęła i zaczęła się skradać.
     Termowizjer nie pokazywał nikogo wewnątrz, ale z tej odległości jeszcze wszystkiego nie widziała. Zbliżyła się z palcem na spuście.
     Schron był pusty.
     Weszła i rozejrzała się. Zaopatrzenie leżało na swoim miejscu. Jej strój do nurkowania też. Zniknął tylko Sam i jego powerbook. Zamrugała zdumiona.
     Co się z nim mogło stać? Odebrał ostrzeżenie i prysnął stąd przed nadejściem intruza? A może jest zakładnikiem? Opuściła lufę M - I6 i zastanowiła się.
     Była cholernie zmęczona. Miała ochotę usiąść.
     Nagle usłyszała trzask zamka AK -47. Odwróciła się. Za nią stał wyszczerzony w uśmiechu samuraj z rzadkimi zębami. Celował w nią.
     Sam siedział wkurzony w schronie, gdy odebrał ostrzeżenie Jen.
     Usłyszał tylko kilka niewyraźnych słów, ale to mu wystarczyło. Do bazy zbliża się przeciwnik!
     Złapał się za głowę i rozejrzał.
     - Dobra, bez paniki. Jaka jest moja sytuacja?
     Przesunął wzrokiem dookoła.
     - Nie mam łączności ani zasilania, za to mam złamaną nogę...
     Nagle uśmiechnął się.
     - I barettę kaliber 9 mm. W porządku. Mam więc szansę.
     Zamknął laptop i podniósł pistolet. Na szczęście ból w kostce nagle zelżał.
     - Dzięki ci, Matko Naturo - szepnął, czując przypływ adrenaliny.
     Przeturlał się na bok i uklęknął. Samuraj może tu być lada moment.
     Czekanie w schronie to wystawianie się na cel. Lepiej się stąd wynieść.
     Tylko dokąd?
     W tunelu rozległy się serie z broni automatycznej. Sam zamarł. Nie ma czasu na zastanawianie się, trzeba pryskać. Półtora metra za progiem leżał zardzewiały karabin. Nie nadawał się do walki, ale mógł zastąpić kulę inwalidzką. Sam ustawił go pionowo, oparł się na kolbie i pokuśtykał w nieznane.
     Dziękował Bogu, że jest w hełmie. Opuścił wizjer i zdał się na sensory termiczne przy szukaniu drogi w ciemności. Znów usłyszał strzały. Aż podskoczył. Ale nie stanął. Mógł zobaczyć przeciwnika wcześniej niż tamten jego. Chciał się gdzieś schować, dopóki Jen nie załatwi faceta.
     Tunel skręcał i przestał się wznosić. Sam odetchnął z ulgą. Od wspinaczki znów zaczynała boleć go noga.
     - Chyba nawet Matka Natura ma jakieś ograniczenia - mruknął.
     Dziesięć metrów przed sobą zobaczył snop światła. Boczny korytarz! Tam Jen znalazła czaszkę! Da się tam przeczekać? Wątpliwe. Za jasno.
     Przeciwnik miałby łatwy cel. Sam był dobrym strzelcem, ale wolał mieć element zaskoczenia po swojej stronie. Przyspieszył, stracił równowagę i upadł na bok.
     Przez ścianę tunelu.
     - Co jest, do cholery? - mruknął sam do siebie.
     Pomacał dookoła. Jakieś wgłębienie pełne pajęczyn. Odnoga tunelu, ale nie korytarz. Nisza w skale miała wielkość szafy ubraniowej. Sam doskonale się w niej mieścił. Nikomu nie przyjdzie do głowy, żeby go tu szukać.
     Usiadł tyłem do ściany i podciągnął nogi pod brodę. Super!
     Oparł barettę o kolana i spojrzał groźnie wzdłuż lufy.
     - No, chodź - szepnął. - Spróbuj!
     W tunelu coś się teraz działo. Sam przywarł plecami do skały i nasłuchiwał. Ktoś nadchodził. Sam prawie nie oddychał. Kto to jest? Jen czy tamten facet? Bał się strzelać w ciemno. Jeśli to ktoś z drużyny, wszystko dobrze się skończy. Jeśli to przeciwnik, lepiej niech Jen go załatwi.
     Hałas był coraz głośniejszy. Sam rozpoznał kroki w zaśmieconym przejściu. Ścisnął lufę baretty. Pot spływał mu po twarzy.
     Boże, nie pozwól, żeby mnie zobaczył!
     Ktoś go minął i zniknął. Nikt z TALON - u. Sam przełknął ślinę.
     Bez obaw. Jen już tu idzie. Nie ruszaj się.
     Minęła minuta i Jen się nie pojawiła. Sam zaczął panikować. A jeśli jest kilku przeciwników? A jeśli te serie skosiły Jen? A jeśli operacja się nie powiodła i tylko on z TALON - u przeżył?
     Znów usłyszał kroki. Ale tym razem od strony schronu.
     Jasna cholera! Co się stało z Jen?
     Minął go samuraj, Nawet nie zerknął w bok. Skręcił w boczny korytarz.
     Sam zamknął oczy.
     Jen, gdzie jesteś?
     Nagle ją zobaczył. Skradała się pochylona i zataczała jak pijana. Sam zmarszczył brwi. Co z nią? Nie widziała tamtego faceta? A może już dał nogę?
     Cholera! Szkoda, że nie ma z nią łączności. Jak z nią pogadać bez hałasu?
     Znów odgłosy w tunelu. Wraca przeciwnik! Samuraj przesunął się obok jak cień na tle księżyca; w półprzysiadzie, z bronią gotową do strzału.
     Sam popatrzył, jak zbliża się za Jen do schronu i odetchnął. Jen da sobie radę.
     Usłyszy skurwiela na kilometr i rozpieprzy na kawałki.
     Wtem zauważył krew.
     Smuga na ścianie. Tam, gdzie przechodziła Jen. Pochylił się do przodu i wytężył wzrok. Czy to na pewno krew? Na to wygląda. Co innego z jej kombinezonu mogłoby zostawić taki ślad?
     Szkoda czasu na sprawdzanie. Jeśli Jen jest ranna, tamten może ją wykończyć. Sam podniósł się i pokuśtykał z powrotem do schronu.
     Jen patrzyła w wylot lufy AK -47. Jej zmącony umysł nie rejestrował niebezpieczeństwa. Wiedziała tylko, że umrze. To ma sens. Śmierć od kul. Ale nie miała bladego pojęcia, co z tym zrobić. Traciła siły w rękach i nogach.
     Gdyby tylko mogła usiąść i odpocząć.
     Facet zaczął coś wrzeszczeć po swojemu. Omal się nie roześmiała. Wygląda na Japonkę? Czy w ich armii w ogóle służą kobiety? Ubawił ją.
     Niech się palant dne.
     Nagle się zamknął. Jen zobaczyła, że naciska spust.
     No cóż, pomyślała. Przynajmniej umrę młoda i piękna.
     Huknął strzał. Rozejrzała się. Ciekawe, kiedy do niej dotrze, że nie żyje?
     Jak dotąd, niewiele się zadziało. Nagle zobaczyła, że samuraj leży na ziemi, a z jego głowy tryska fontanna krwi.
     - O, cholera - powiedziała głupio. - Fajna sztuczka!
     Do schronu wgramolił się Sam. Spojrzał na trupa i zarzygał wszystko dookoła.
     Jen zmarszczyła nos i odwróciła się tyłem.
     - Oj, Sam - wymamrotała, zanim straciła przytomność. - Wszystko zepsułeś.

     Rozdział czterdziesty dziewiąty

     23 sierpnia, godzina 6.25, na pokładzie grummana goose

     Jack otworzył drzwi kokpitu i przykucnął. Wpatrywał się w wodę i czekał, i aż samolot będzie nad szogunem. Nie miał wielkiej ochoty ratować faceta. Ale wiedział, że jeśli pozwoli mu utonąć, drużyna będzie w gównie po uszy. Zwłaszcza on i Hunter. Pieprzona operacja!
     Wziął głęboki oddech i wyskoczył z "gęsi" po raz drugi. Wynurzył się wody i zaczął płynąć.
     Szogun krztusił się i młócił rękami wodę jakieś pięć metrów od niego. I Było jasne, że nie umie pływać. Ale, jak dotąd, żaden z jego ludzi nie zawrócił, żeby mu pomóc. Okręt gdzieś zniknął. I Jack zawahał się. Ratowanie tonącego to niebezpieczne zadanie.
     Spanikowani ludzie często wczepiają się w ratowników i idą razem z nimi pod wodę.
     Sztuka polega na tym, żeby ramiona tonącego mieć jak najdalej od siebie. Najlepiej zaskoczyć faceta. Szogun jeszcze go nie widzi. Ale zaraz zobaczy! Jedyny sposób, to podejść do niego od dołu. Jack nabrał powietrza i zanurkował.
     Woda pod powierzchnią była niewiarygodnie czysta. Jack miał wrażenie, że porusza się w powietrzu.
     Szogun unosił się teraz dokładnie nad nim. Jack widział, jak wierzga nogami, macha rękami i ledwo utrzymuje głowę nad wodą. Jack przekręcił się na plecy.
     Chciał się wynurzyć za szogunem, złapać go za szyję i popłynąć do brzegu, zanim facet zorientuje się, kto go trzyma. Tonący zwykle odpręża się i przestaje walczyć, kiedy ma twarz nad wodą Ale ten gość nie był zwykłym tonącym. Jack postanowił go poddusić, gdyby się szarpał. W morzu nie ma miejsca na kompromisy.
     Wyciągnął ręce, kopnął mocno i wystrzelił do góry. Przebił głową powierzchnię, opasał szyję szoguna lewym ramieniem i odchylił mu brodę do tyłu. Popłynął na boku, odpychając się prawą ręką i przebierając nogami. J Facet przestał się rzucać prawie natychmiast. Jack odetchnął z ulgą, kiedy poczuł, że szogun jest rozluźniony i pozwala się holować do brzegu.
     Do plaży i mieli około pół kilometra. i
     Jack dopłynął do lądu wypompowany. Brak snu, płynów i jedzenia plus wysiłek zrobiły swoje. Wytaszczył szoguna z wody i położył na piasku.
     Facet k oddychał, ale wyglądał na nieprzytomnego. Nieważne. Żył i tylko to się liczyło.
     Jack osunął się na ziemię. Mokre ubranie było ciężkie, kręciło mu się ; " w głowie i ledwo dyszał. Ale uśmiechał się z ulgą. Udało się. Zatrzymał okręt! podwodny i uratował szoguna. Zadanie wykonane. Teraz tylko przesłuchać! gościa i dowiedzieć się, o co w tym wszystkim chodziło. ! Uniósł się na łokciu. Szogun klęczał na piasku z pochyloną głową i złożony! mi rękami. Mruczał coś po japońsku. Nagle coś błysnęło w jego dłoniach.

     Nóż!

     Jezu! Facet chce popełnić harikari!
     - Nie! - wrzasnął Jack.
     Zerwał się i rzucił na szoguna. Dookoła wzbiły się fontanny czarnego piasku.
     Japończyk przeturlał się i sięgnął po wytrącony nóż. Jack nie zdążył. Szogun skoczył na nogi i zaatakował.
     Jack wstał. Zatoczył się do tyłu i upadł. Ostrze minęło jego pierś.
     Szogun , ! obrócił się szybko i dźgnął drugi raz. Jack nie miał czasu ochłonąć.
     Przy uniku znów stracił równowagę. Zwalił się ciężko na piasek. , Facet jest dobry, pomyślał. Ale co go tak wkurzyło, do cholery?
     Chciał mu przecież tylko uratować życie.
     Odczołgał się kawałek i przyklęknął na jedno kolano. Z tej pozycji mógł wyprowadzić kontratak. Byle uniknąć dźgnięcia. Rana cięta zagoi się.
     Szogun okrążał go. Szykował się do natarcia. Jack przełknął ślinę. Czekał ; na jego ruch. j Kiedy jastrząb dopada ofiarę, zawdzięcza to koordynacji.
     Jack przesunął się w prawo, próbując zachować dystans. Teraz wzajemnie się okrążali. Żaden nie zyskiwał ani nie tracił przewagi. Jack żałował, że nie ma noża. Albo że szogun nie - jest mniej wprawnym przeciwnikiem.
     Dzięki broni i umiejętnościom, panował nad sytuacją. Jack musiał po prostu czekać.
     Nagle coś usłyszał. Hałas szybko narastał. Szogun wytrzeszczył oczy, Jack wyszczerzył zęby.
     - Niespodzianka! - zawołał.
     Schylił się. Hunter przeleciał tuż nad nimi. Zaskoczony Japoniec zadarł głowę. Wtedy Jack skoczył.
     Złapał szoguna za nadgarstek, żeby zdobyć nóż. Ale ten wygiął rękę i wycelował ostrze w jego twarz. Jackowi drżało ramię. Siły niemal zupełnie go opuściły.
     Stalowy szpic był o centymetry od jego oka. Jack wbił stopy w piasek i zaparł się. Odpychał ramię szoguna obiema rękami.
     Odsunął je nieco i zrobił półobrót. Podbił łokciem podbródek mężczyzny i szarpnął mu rękę w dół. Wykręcił i usłyszał trzask. Szogun wrzasnął i upuścił nóż. Jack walnął go barkiem, poderwał z ziemi i przerzucił przez plecy. Facet wylądował w piachu. Jack kopnął go, odrzucając na bok, i podniósł nóż.
     - Jack!
     Odwrócił się. Przez plażę pędził do niego Travis. Z góry zbiegał Stan.
     Travis złapał Jacka i uściskał.
     - Dobra robota!
     - Super - przyznał Stan.
     Jack oblizał wargi.
     - Dzięki. Ten cholerny frajer chciał się zabić.
     - Widzieliśmy - odrzekł Travis. - Byłeś doskonały.
     Stanowi zabłysły oczy.
     - Człowieku, kiedy walczyłeś z tym Japońcem, odpychałeś nóż i tak dalej, wyglądałeś jak tamci marines ze zdjęcia, którzy zatknęli na Suribachi naszą flagę! To było piękne.
     Jack rozejrzał się.
     - Gdzie reszta?
     - Sam siedzi w schronie ze złamaną nogą. Hunter sadza samolot na wodzie. Kazałem mu zaczekać na morzu, dopóki nie zabezpieczymy plaży.
     - A dziewczynki?
     - W porządku. Sara zrobiła im zastrzyki z naloksonu i chyba wyjdą z tego.
     Jack zachwiał się i przełknął ślinę. Zakręciło mu się w głowie.
     - Co z Jen?
     Travis spoważniał.
     - Oberwała. Sara zajmuje się nią w schronie. Straciła dużo krwi, ale zamieniłem się z nią akumulatorkami. Pakiet medyczny będzie stabilizował jej stan, dopóki Sara nie zaszyje rany. A co z tobą? Wszystko gra?
     Jack chciał odpowiedzieć, że tak. Ale kiedy otworzył usta, ugięły się pod nim nogi i klapnął na piasek.
     - Nic mi nie jest - zapewnił. - Tylko pić mi się chce. Nie miałem wody w ustach od... od... I Stan podał mu manierkę.
     - Masz. Uzupełniłem zapas po zejściu z wulkanu. Tylko nie pij za szybko, bo zwymiotujesz.
     Jack przyjął wodę z wdzięcznością. Uśmiechnął się słabo i pociągnął łyk. I - Smaczna.
     - Siki mają dobry smak, kiedy człowiek jest naprawdę spragniony.
     Jack znów pociągnął łyk i spojrzał na dymiący wulkan w oddali.
     - Co ten facet chciał właściwie zrobić? Popełnić Harry Carey, czy co?
     -Harakiri, Wielki Przyjacielu. Choć Japończycy wolą termin seppuku.
     Wszyscy się odwrócili. Kuśtykał do nich Sam, opierając się na prowizorycznej kuli inwalidzkiej.
     - Harakiri znaczy dosłownie "rozciąć brzuch" - poinformował.
- Ale to zbyt wulgarne określenie. Kiedy samuraj rozcina sobie brzuch nożem, robi to :.,. dla ratowania honoru. Słowo seppuku oznacza honorową śmierć.

     ,

     ,
     - Ale dlaczego chciał się zabić? - zapytał Jack.
     Travis spojrzał na pokonanego, zgnębionego szoguna leżącego na piasku.
     - Zapytajmy go.
     Chwycił Japończyka za ubranie i postawił na nogi.
     Sam głośno wciągnął powietrze.
     - Mój Boże! To Iguchi Tanaka!

     Epilog

     25 sierpnia, godzina 11.00 czasu lokalnego, Maui, Hawaje

     Na Maui były kojące dwadzieścia trzy stopnie ciepła. Błękitne niebo, słońce i mile morskie oceanu za wąskim pasem piasku. Gorące dziewczyny i zimne piwo.
     Stan rozejrzał się i uśmiechnął.
     - To jest życie!
     Sara pociągnęła łyk piwa z butelki i zakończyła zadowolonym cmoknięciem.
     - Jak to? - zapytała.
     - Angela jest prawie sześć i pół tysiąca kilometrów stąd i zastanawia się, jak wydać mój niebezpiecznie zarobiony szmal. Ja siedzę tutaj z browarkiem w garści i patrzę na surfujące laski.
     Zmrużył oczy i spojrzał przez butelkę foster grants.
     - Zobaczmy, która na mnie zasługuje...
     Sara przewróciła oczami.
     - Żadna. Przynajmniej nie bardziej niż na dżumę - zakpiła.
     Stan zignorował ją.
     -Tak, nie ma to jak dobrze wykonane zadanie. Po akcji zawsze czuję, jak grają we mnie hormony.
     - Akcja zakończona, wynik minus jeden. Straciliśmy jedną dziewczynkę, pamiętasz? - rzuciła Sara.
     Stan skrzywił się.
     - Pamiętam. Ale postawiliśmy do pionu Japońców, no nie?
     - Owszem - przyznała Sara. - Słyszałeś o ustąpieniu ich premiera?
     - A miał jakiś wybór? Kiedy generał Krauss i Rada Bezpieczeństwa Narodowego zobaczyli twarz Tanaki na przekazie satelitarnym w gabinecie wojennym w Pentagonie, wysłali prezydentowi kasetę wideo z całej operacji.
     Tym razem sieć łączności TALON - u zarobiła na siebie.
     - Może wreszcie podpiszemy umowę handlową z Japonią?
     - To już załatwione. I chyba możemy zapomnieć o samurajach Tanaki.
     Więcej nie namieszają. Odpoczywają teraz w przytulnych japońskich celach.
     - Sam ci to powiedział?
     - A kto? - odparł Stan i wskazał butelką Travisa: - Ten się umie ustawić!
     Sara popatrzyła w dół plaży na ręcznik, gdzie obściskiwali się Travis i Maggie.
     -Dobiera się do tej cipy, odkąd tu jesteśmy - powiedział Stan i przyłożył zwinięte dłonie do ust. - Hej, Trav, pamiętasz reklamę Nike? "Po prostu zrób to!".
     Odwrócił się do Sary.
     - Nie kapuję, po co traci na nią czas.
     - A co ci się w niej nie podoba? Uważam, że Maggie jest fajna.
     Stan zaczął wyliczać na palcach.
     - Za wysoka, za bardzo odstawiona, za ostra. I za dużo gada!
     Słyszałaś, co mi pieprzyła o tamtej lasce, którą wyrwałem w zeszłym tygodniu z Wahini Leis? Czy to moja wina, do cholery, że dziewczyna się zakochała?
     Jezu, ale baby są głupie!
     Sara spojrzała na Jen, która flirtowała z jasnowłosym kulturystą w turkusowych spodenkach speedo.
     Stan popatrzył tam, gdzie ona.
     - Pedał. Jak dwa razy dwa jest cztery.
     - Skąd wiesz? - zdziwiła się.
     - Przyjrzyj mu się! Facet chyba się maluje. A te włosy pewnie układał godzinę.
     Jen roześmiała się z czegoś, co powiedział blondyn. Stan pokręcił głową.
     - Co ona widzi, do cholery, w tej kupie mięśni? U faceta liczy się tylko jeden mięsień: ten między nogami.
     Odwrócił się do Sary.
     - Mogę cię o coś zapytać? Tylko między nami.
     - Jasne.
     - Jesteś les? No, wiesz...
     Sara wybuchnęła śmiechem.
     - Co?!
     - Jesteś, czy nie?
     - Dlatego, że nie ściągam majtek na twój widok?
     Stan zastanowił się przez chwilę.
     - Generalnie... Tak.
     Sara pokręciła głową.
     - Wiesz co? Zadziwiasz mnie. W życiu nie spotkałam większego palanta.
     - Nie odpowiedziałaś mi na pytanie.
     - Odpowiedź brzmi "nie", Stan. Przez duże "N".
     Stan wyglądał na zadowolonego.
     - To może kiedyś przejedziesz się na moim koniku?
     - Wybacz, skarbie, ale nie jesteś w moim typie.
     Sara rozejrzała się za Jackiem i Hunterem, Całe rano grali w siatkówkę plażową. Odreagowywali przygodę na Asuncion. Straciła ich z oczu, kiedy przyszedł Stan.
     - Ciekawe, co robią Jack i Hunter?
     - Mam nadzieję, że poszli się nawalić.
     Sara zauważyła ich w końcu.
     - Są tam.
     Puszczali frisbee z dwiema dziewczynami w bikini, które wyglądały, jakby spędzały tu przerwę semestralną. Sądząc po spojrzeniach, jakie studentki posyłały swoim partnerom, rzucanie plastikowego spodka dobiegało końca.
     - Jak Sam?
     - W porządku. Zostawiłem go w hotelu. Powiedział, że za bardzo boli go kostka, żeby mógł chodzić po piasku.
     - Mam nadzieję, że sobie poradzi.
     - Ja też.
     Przed nimi przechodziła seksowna blondynka w różowym bikini. Stan podniósł okulary przeciwsłoneczne, przyjrzał się jej i gwizdnął cicho.
     Dziewczyna odwróciła głowę i puściła do niego oko.
     Postawił piwo na piasku.
     - Mój ruch, mała. Lecę! Na razie.
     Sara popatrzyła za nim i odetchnęła z ulgą. Stan bywał zabawny w małych dawkach. Teraz stanowczo go przedawkowała. Ale została bez towarzystwa. Żadna frajda siedzieć samotnie na plaży. Pogrzebała palcami nóg w ciepłym piasku.
     - Sara?
     Podniosła wzrok, osłoniła oczy przed słońcem i przyjrzała się młodemu brunetowi. Na czubku głowy miał zielone pasma, wokół pępka wytatuowaną różę. Właśnie wyszedł z morza. Workowate szorty ociekały wodą.
     - Josh? - zapytała zdumiona.
     Przykucnął, oparł dłonie na kolanach i z entuzjazmem pokiwał głową.
     - Pamiętasz mnie!
     Sara zagryzła wargi. Jak mogłaby go zapomnieć? Chłopak był młodszy od niej o dziesięć lat, a w łóżku miał dwa razy więcej energii niż ona.
     Ostatni raz widzieli się na stokach w Stowe w Vermont. Pruli po śniegu w dół na dobrze nasmarowanych deskach.
     - Co ty tu robisz? - zapytała. - Myślałam, że jesteś uzależniony od śniegu.
     Roześmiał się i odgarnął z czoła mokry kosmyk.
     - Zima to stara zadyma. Gdzie mieszkasz? Moglibyśmy się spotkać.
     Uśmiechnął się pełen nadziei.
     - Brzmi zachęcająco. Dam ci telefon do mojego hotelu. Dawno się nie widzieliśmy.
     Wyjęła z plecaka kartkę i długopis.
     - Fakt. Co się z tobą ostatnio działo? - zapytał.
     Sara uśmiechnęła się z wyższością i wręczyła mu kartkę.
     -Nie uwierzyłbyś, gdybym ci opowiedziała.

     KONIEC