David Schwalk

Przestępstwo doskonałe

Wstęp
	Wiele wątpliwości trapiło mnie, zanim zdecydowałem się spisać 
swoje przemyślenia dotyczące zagadnień fizycznych, nad którymi obecnie 
pracuję. Wątpliwości były tym większe, że moje wcześniejsze prace nie 
doczekały się jak dotąd papierowego wydania. Pozostały bez echa. Mało 
tego, uważane są raczej za bzdurę, której nie należy poświęcać ani uwagi, ani 
czasu. Bardzo wiele energii kosztowało mnie zdobycie opinii na ich temat. 
Rozesłałem swoje prace mailem do większości naukowców w Polsce. 
Oddźwięk był znikomy. Szczerze mówiąc, zacząłem wątpić w Internet jako 
uniwersalne medium, gdyż w moim przypadku niestety zupełnie się nie 
sprawdził. A szkoda, bo kiedy przygotowywałem się do napisania tej książki, 
wszelkie uwagi były dla mnie na wagę złota.
	Przez ostatni rok zastanawiałem się, czy nie powinienem 
immatrykulować się na Wydział Fizyki i Astronomii Uniwersytetu 
Wrocławskiego. Wielu znajomych próbowało mnie do tego nakłonić. Muszę 
przyznać, że nie byłoby to działanie bez racji, bowiem znaczna część wiedzy, 
która jest mi potrzebna, pozostaje poza moim zasięgiem. Początkowo 
myślałem, że w dobie ekspansji Internetu wszystkie niezbędne informacje 
można znaleźć bezpośrednio w sieci, lecz szybko przekonałem się, że aby 
zdobyć interesujące materiały, trzeba nieźle się natrudzić. Internet 
przypomina wielki śmietnik; trzeba przeczytać dziesiątki identycznych 
dokumentów, aby w szczegółach odnaleźć coś nowego. Nie lepiej ma się 
literatura papierowa. Pozycje dostępne w publicznych bibliotekach zwykle 
zawierają wiadomości pobieżne, niepełne i mocno zdezaktualizowane, a 
przede wszystkim - sprzeczne ze sobą. Niestety nie każdy może korzystać z 
księgozbiorów uniwersyteckich. Zresztą zawarte w nich informacje są często 
niejasne, naszpikowane najwymyślniejszymi wzorami, w których 
matematyka zastępuje logikę. Bardzo chciałem zrozumieć problematykę 
fizyki, dlatego zacząłem poważnie rozpatrywać możliwość dalszego 
kształcenia w tym kierunku. Ponieważ mam trzydzieści lat, a więc nie jestem 
już najmłodszy, a oprócz tego mam rodzinę na utrzymaniu, w grę wchodziły 
jedynie studia wieczorowe. Szczególnie namawiała mnie na nie moja 
znajoma, która aktualnie studiuje fizykę w systemie dziennym. Starałem się 
rozmawiać z nią jak najwięcej o tym, czego się uczy. Pokazywała mi 
materiały egzaminacyjne, przedstawiała na bieżąco to, czego się właśnie 
dowiedziała. Zastanawiało mnie, że studenci zapoznają się raczej z 
interpretacją wyników pomiarów niż z samym procesem dokonywania 
pomiarów, poznają różnorakie teorie i właściwie do nich tylko się 
ograniczają. Nasunęło mi się sporo wątpliwości co do sensu studiowania 
fizyki, aż wreszcie doszedłem do wniosku, że sobie studia odpuszczę. Przez 
całe życie zbierałem informacje z różnych źródeł. Na początku była to szkoła 
podstawowa, później średnia, następnie nieprzebrane tomy różnorodnej 
literatury, która mnie pochłonęła. Doszedłem do wniosku, że w miarę bogatą 
wiedzę już posiadłem, a cała reszta to jej poprawna interpretacja. 
Zdobywanie kolejnych niezrozumiałych elementów tej fizycznej układanki 
nie miało sensu. Należało sensownie poukładać to, czym już dysponowałem.
	Nad napisaniem książki, w której przedstawiłbym swoje 
przemyślenia, zastanawiałem się od ponad roku. Szargany wątpliwościami, 
raz uważałem to za dobry pomysł, innym zaś razem uprzytamniałem sobie, 
że nie mam w zasadzie nic konstruktywnego do przekazania. Moja fizyka to 
bardziej filozofia niż nauka ścisła. Otuchy dodawał mi fakt, że poznanie 
materii wywodzi się właśnie od filozofii, a granica pomiędzy tymi dwoma 
naukami jest tak rozmyta, że praktycznie nie istnieje. To właśnie w 
starożytnej Grecji powstały trendy myślowe, które przez blisko dwa tysiące 
lat funkcjonowały, opisując świat, dając podwaliny współczesnemu 
rozumieniu zjawisk obserwowanych w przyrodzie. Jednym słowem: fizyka 
wywodzi się z filozofii.
	Od najmłodszych lat pasjonowało mnie pisarstwo. Na początku 
szkoły podstawowej napisałem swoją pierwszą bajkę, która opowiadała o 
zaklętym w żabę królewiczu. Chodziłem dumny po szkole, pozwalając 
zainteresowanym czytać moje dzieło. Okrasiłem je obrazkami, dzięki czemu 
zyskało nowe wartości estetyczne. W późniejszych latach zaczytywałem się 
książkami Jacka Londona, a w szczególności jego autobiograficzną 
powieścią Martin Eden. Podziwiałem tego autora za impet, z jakim tworzył, 
za wytrwałość i pasję pisarską. Zapoznałem się z jego biografią, co 
spowodowało, że stał się moim idolem. Próbowałem pójść jego śladem, 
rozpoczynając - lecz niestety nie kończąc - kilka form przygodowych. 
Zawsze chciałem tworzyć, jednak nie zawsze wiedziałem, co. Ażeby spłodzić 
coś wartościowego, trzeba mieć o czym pisać. London przeżył w młodości 
wiele przygód, które później, upiększając odrobiną fantazji, przelał z 
powodzeniem na papier. A sama czysta fantazja nie wystarczy, o czym dane 
mi było osobiście się przekonać. Trzeba posiadać wiedzę.
	Odkąd pamiętam, dużo czytałem. W młodości były to głównie 
książki przygodowe, ale zdarzały się też takie rodzynki, jak historia filozofii i 
jej główne nurty oraz literatura popularnonaukowa. Oddawałem się swojej 
pasji prawie bez opamiętania, chłonąc wiedzę i utożsamiając się z 
opisywanymi postaciami. Książkowe życie wydawało mi się o wiele bardziej 
interesujące i pociągające niż moje własne. Zawsze jednak towarzyszyło mi 
przekonanie, że nadejdzie jeszcze mój dzień, w którym będę miał coś do 
powiedzenia, że będę miał swój własny temat, na który się wypowiem. Moją 
pasją stała się fizyka molekularna, a właściwie ogólna teoria względności 
Alberta Einsteina. Niestety nie mam wykształcenia akademickiego ani 
tytułów naukowych. Moje przemyślenia zostały zignorowane i nie doczekały 
się publikacji. Jedynie dwóch internautów zgodziło się zamieścić moje prace 
w swoich serwisach informacyjnych, niestety, praktycznie nieuczęszczanych. 
W chwili, kiedy zabieram się za napisanie tej książki, dominuje we mnie 
przeświadczenie, że nie mam najmniejszych szans na jej wydanie i że nigdy 
nie ujrzy ona światła dziennego. Nie jest to pokrzepiające dla początkującego 
pisarza. Jednak pomimo złych przeczuć postanowiłem coś spłodzić, 
chociażby - jak to się mówi - do szuflady, dla treningu pisarskiego. 
	Gdy opracowałem swoje teorie, uznałem je za przełomowe dla 
zrozumienia otaczającego nas świata. Byłem świadom ich znaczenia dla 
ludzkości. Wyznaczały nowy, uniwersalny standard rozumienia. Rozesłałem 
je do prasy. Niestety, nikt się nimi nie zainteresował i nie otrzymałem żadnej 
odpowiedzi. Wiele razy podejmowałem próby publikacji. Zrezygnowałem 
nawet z rozsyłania Istoty teorii kwantu, ograniczając się do krótkiej, mało 
skomplikowanej i intuicyjnie wyprowadzonej Teorii Atlantydy. Wydawała mi 
się idealna jako artykuł prasowy i jako wstęp do poważniejszego rozważania 
o istocie materii, jednak nawet ona okazała się niegodna prezentacji. W 
późniejszym okresie próbowałem ją skonfrontować z rzeczywistością, 
rozsyłając tekst po uniwersytetach i prosząc o opinie. Odzew był 
sporadyczny, a jedynym argumentem przeciwko moim rozważaniom było 
stwierdzenie, że precesja matematycznie wyjaśnia ruch ekliptyki i nie ma co 
się tym tematem dalej zajmować. Okazuje się, że fizyka jest nauką raczej 
zamkniętą. Przypomniało mi to osiemnastowieczne podejście, gdy uważano 
wszelkie zagadnienia fizyczne za wyjaśnione. Zmagając się z własnymi 
myślami dotyczącymi celowości dalszych prób zaprezentowania światu 
moich teorii, zacząłem zastanawiać się nad fenomenem Einsteina. W okresie, 
kiedy pracował w urzędzie patentowym, opracował teorię, która burzyła 
podstawy fizyki. Od razu została upubliczniona, a światek naukowy przyjął 
ją praktycznie bez większych zastrzeżeń. Otwarło to Einsteinowi drogę do 
dalszej pracy nad jego pomysłami. Wysuwał kolejne abstrakcyjne teorie, 
którymi zachwycał się zafascynowany świat. A najdziwniejsze było to, iż 
jego hipotezy przyjmowane były jako niepodważalne stwierdzenia 
niewymagające komentarza. Ciekawostką jest fakt, że to nie on dopasowywał 
się do fizyki, lecz fizyka, także współczesna, dopasowana jest do jego 
twierdzeń. Teoriami Alberta będę się zajmował w dalszej części książki, 
odnotowania wymaga jednak fakt, że od samego początku wszelkie 
przeprowadzone pomiary w kontekście jego twierdzeń zdawały się 
potwierdzać jego przypuszczenia. W wielu publikacjach opisujących historię 
nauki Einstein wymieniany jest jako niedościgły geniusz, a jego teorie - jako 
najważniejsze dla ludzkości. Jeszcze w szkole podstawowej interesowałem 
się jego względnościami. Panował wówczas mit, że jedynie kilka osób na 
całym świecie je rozumie, cała reszta zaś przyjmuje je na wiarę. 
Postanowiłem wtedy, że będę należał do osób poznających je drogą 
rozumową. Dwa lata temu w bibliotece wpadło mi w ręce jego opracowanie 
pt. Istota teorii względności, zawierające cykl czterech wykładów 
opisujących najważniejsze elementy teorii. Próbowałem przeanalizować tok 
rozumowania Einsteina, jednak już na samym wstępie mnie zaskoczył. 
Przede wszystkim przyjął czterowymiarowy układ współrzędnych, 
wprowadzając element urojony. Na takim modelu prowadził obliczenia 
tensorowe. Mało tego, intuicyjnie wprowadzał wzory bez jakichkolwiek 
wyprowadzeń. E = mc2 pojawiło się bez żadnego uprzedzenia. Po 
kilkudniowej analizie doszedłem do wniosku, że Einstein uprawiał 
matematyczny sofizm. Mógł udowodnić wszystko, co tylko chciał. 
Opracował twierdzenia, modyfikując wzory tak, aby zachowały względną 
zgodność. Początkowo podchodziłem do jego teorii z olbrzymim 
sceptycyzmem, był jednak moment, w którym również mnie poniosło i 
stwierdziłem, że jest wielki. Chodzi mi tutaj o ogólną teorię względności, 
która wyjaśnia grawitację jako szczególny przypadek załamania 
czasoprzestrzeni przez materię, oraz o stwierdzenie, że materia i energia są 
równoważne. Pomimo tego, że praktycznie cały świat naukowy przyjął te 
wyjaśnienia za wiarygodne, z wielkim zdziwieniem przeczytałem w jednej z 
publikacji, że prowadzi się poszukiwania grawitonów, które miałyby 
odpowiadać za przenoszenie oddziaływań grawitacyjnych. Zacząłem się 
wówczas coraz baczniej przyglądać teoriom fizycznym, dostrzegając w nich 
coraz więcej sprzeczności. Najwięcej dziwactw odkryłem w teoriach, których 
nie sposób sprawdzić. Czym bardziej zagłębiałem się w problematykę fizyki, 
tym więcej dostrzegałem paradoksów.
	Jeszcze w ostatnich latach szkoły podstawowej bardzo interesowała 
mnie możliwość podróżowania po kosmosie. Analizowałem wówczas 
futurystyczne projekty promów kosmicznych o napędzie fotonowym i w nich 
widziałem przyszłość. Od dawna panuje również teoria antymaterii. Na 
lekcjach fizyki w szkole średniej wsłuchiwałem się w opowiadania 
nauczycielki na temat domniemanego równoważnego świata, składającego 
się z antymaterii. Połączenie materii z antymaterią grozi anihilacją i 
uwolnieniem olbrzymiej energii. Całkiem niedawno przeczytałem w jakiejś 
książce, że w jednym z akceleratorów cząsteczek udało się uzyskać pierwszą 
antymaterię. Cóż z tego, skoro z następnego opracowania – nowszego i 
napisanego przez dużo poważniejszego autora - dowiedziałem się, że 
utworzenie antymaterii jest niemożliwe. Szczerze mówiąc, można zgłupieć. Z 
drugiej jednak strony potwierdziło to moją teorię, że to, co opracowane 
teoretycznie, bezkrytycznie da się potwierdzić doświadczalnie. Innym 
zagadnieniem jest istnienie kwarków. Ktoś tam rzucił pomysł, że proton 
składa się z trzech kwarków i chociaż nikomu nie udało się jak dotąd rozbić 
protonu, to doświadczalnicy niebywale szybko potwierdzili tę teorię 
pomiarami.
	Od dawna w fizyce poszukuje się teorii unifikacji i podstawowego 
budulca materii. Pionierami tych poszukiwań byli starożytni filozofowie, 
którzy stworzyli czteroelementową teorię materii. Chociaż jest to niebywały 
zbieg okoliczności, także dzisiaj panuje teoria bazująca właśnie na czterech 
elementach. Czytając literaturę fachową, można dojść do wniosku, że idea 
powszechnego redukcjonalizmu osiągnęła swoje apogeum i że wszystkie 
zagadnienia dotyczące atomu zostały już wyjaśnione i nie potrzebują 
dalszych komentarzy. Również mnie trapiły wątpliwości, czy nie 
przesadziłem, redukując teorię materii do jednego elementu składowego. 
Cały czas jednak przyświecała mi idea Einsteina, że materia jest energią i że 
definiując właściwości energii, można określać zachowanie się materii. 
Jeszcze dziś mam wrażenie, że porwałem się z motyką na słońce i że nie 
powinienem był budować materii w swojej teorii. Lecz z drugiej strony nie 
zrozumiałbym nadprzewodności wodoru bez wcześniejszego wyobrażenia go 
sobie.
	Od najmłodszych lat mam wrażenie, że moje istnienie jest 
nadzorowane przez sferę, która jeszcze nie została zbadana. W wieku 
dziecięcym dużo się modliłem do anioła stróża, który się mną opiekował. 
Choć trudno to wyjaśnić, zawsze podświadomie czułem fizyczną obecność 
jakiejś istoty, która się mną interesowała. Czterokrotnie, w sposób 
praktycznie niewytłumaczalny, uniknąłem śmierci, a wiele z moich małych 
próśb skierowanych do świata astralnego zostało wysłuchanych. Od pewnego 
czasu mam wrażenie, że nie sposób jest uniknąć przeznaczenia. Na lekcjach 
religii uczono mnie, że Bóg dał człowiekowi wolną wolę. Jednak w 
następstwie moich przeżyć dominuje we mnie przekonanie, że jest to nie do 
końca prawda. Niegdyś bardzo pasjonowało mnie poznawanie prawdy. 
Każdy zapewne zastanawiał się niejednokrotnie, po co tu istnieje i jaki jest 
cel naszej egzystencji. Główną niewiadomą jest akt stworzenia. Na lekcjach 
biologii próbowano mnie przekonać, że to właśnie proces ewolucji 
doprowadził do pojawienia się człowieka na naszej planecie. I właściwie nie 
zagłębiałem się zbytnio w sprawdzanie poprawności tej tezy. Przyjąłem ten 
dogmat, wierząc, że skoro praktycznie cały świat naukowy w ren sposób 
tłumaczy powstanie życia na Ziemi, to tak właśnie musiało być. Z letargu 
intelektualnego wyrwał mnie artykuł zamieszczony w czasopiśmie Strażnica, 
dystrybuowanym przez świadków Jehowy. Zainteresował mnie ten temat, i 
podążyłem jego śladem. Przeczytałem niezliczoną ilość dzieł zarówno 
sceptyków, jak i zwolenników teorii Darwina i doszedłem do wniosku, że 
została ona przyjęta w zasadzie bez żadnego poparcia dowodowego. Mało 
tego, analizując metodą prawdopodobieństw powstanie pierwszych 
organizmów żywych na naszej planecie, docieramy do paradoksów, które tę 
teorię praktycznie wykluczają. Najgorsze jest jednak to, że również na 
lekcjach religii katecheta bronił teorii ewolucji, przecząc prawdom biblijnym. 
Dało mi to dowód, jak giętki jest katolicyzm. Do tego dochodził fakt, że z 
nauczania kościelnego zostało usunięte przykazanie boskie zabraniające 
sporządzania figur, obrazów, ikon przedstawiających Boga i oddawania im 
czci. Im bardziej dogłębnie analizowałem Biblię i nauki Kościoła, tym więcej 
odkrywałem paradoksów. Aby lepiej zrozumieć świat starożytny, sięgnąłem 
po wydawnictwa laickie opisujące wiernie czasy powstawania Starego 
Testamentu i Ewangelii. Poznałem wierzenia Żydów oraz ich problemy z 
państwowością, utożsamiałem się z nimi, wczuwając się w ich sytuację, 
dzięki czemu zacząłem dostrzegać szczegóły, które zdawały się umykać 
biblistom. Doszedłem do wniosku, że Pismo Święte niekoniecznie jest 
świadectwem boskiej ingerencji, że zostało stworzone przez omylnych ludzi, 
którzy chcieli w nim przedstawić swoje racje i poglądy filozoficzne. W 
późniejszym okresie poświęciłem się poszukiwaniom Boga, studiując 
najrozmaitsze religie. Dużo uwagi poświęciłem zagadnieniom 
okultystycznym, szukając w nich wskazówek, tym bardziej że obecnie New 
Age jest poważnym trendem myślowym. Wiele jednak z tego nie wyniosłem. 
Może dlatego, że trzeba to samemu przeżyć. Mimo wszystko pozostałem 
osobą bardzo wierzącą i chociaż narodził się we mnie biblijny sceptycyzm, 
uparcie trzymałem się swoich wyobrażeń.
	Z twórczością Ericha von Dänikena miałem styczność już we 
wczesnej młodości. Pamiętam jego pierwszą książkę, która wzbudziła 
sensację. Polecało mi go szereg moich znajomych, na których jego teorie 
zrobiły niesamowite wrażenie. Jeszcze teraz mam przed oczyma publikację 
wypełnioną dziesiątkami zdjęć przedmiotów dowodzących kontaktów z 
kosmitami. Swoje śmiałe tezy pan Däniken popierał wątłymi dowodami. Na 
fotografii reliktu z nic nie znaczącą inskrypcją kazał dopatrywać się 
pojazdów kosmicznych, ufoludków i nieziemskiej technologii. Sceptycyzm, z 
jakim podszedłem wówczas do jego pracy, nie pozostawił mi wiele 
wątpliwości, dlatego nie interesowałem się jego późniejszymi dziełami. Jego 
fantastyczne teorie traktowałem z uśmiechem politowania, zresztą jak pewnie 
większość wykształconych ludzi (racjonalistów). Pomimo to dwa lata temu 
do tego stopnia zainteresował mnie fragment jego książki, którą znalazłem w 
bibliotece, że ją przeczytałem. Ze zdumieniem musiałem przyjąć, że w ciągu 
blisko dwudziestu lat działalności naukowej autor zdobył bardzo wiele 
cennych informacji o zamierzchłych czasach, a jego materiały dowodowe 
były naprawdę intrygujące. Postanowiłem zapoznać się z resztą jego 
twórczości, i przeczytałem to, co było dostępne w bibliotece publicznej. Z 
wieloma tezami nie mogłem się zgodzić, a niektóre wnioski wysunięte 
zostały zbyt pochopnie. Niemniej zauważyłem, że pan Däniken zaczął dużo 
ostrożniej podchodzić do tematu, a wielu zagadkom, których nie dało się 
wytłumaczyć w konwencjonalny sposób, przestał dopisywać zakończenia.
	Na egzaminie maturalnym, oprócz polskiego i matematyki, chciałem 
zdawać geografię. Sądziłem, że jest to łatwa dziedzina wiedzy i na pewno 
sobie poradzę. Gdy o moich planach dowiedział się nauczyciel tego 
przedmiotu, postawił warunek: wycofam geografię z matury i zaliczę rok 
albo naprawdę dobrze się jej nauczę. Chodziłem kilkakrotnie na zaliczenia. 
Wydawało mi się, że posiadam wystarczającą wiedzę, jednak belfer uparł się, 
że albo zaliczę na piątkę, albo nie zaliczę wcale. Nie pomagały tłumaczenia, 
że satysfakcjonuje mnie jakakolwiek ocena pozytywna. Szczególny nacisk 
geograf położył na zlodowacenia, więc przeczytałem kilka pokaźnych 
pozycji na ten temat. Bezpośrednio po maturze wyjechałem do Niemiec, 
gdzie przebywałem blisko dwa lata. Po powrocie czekał już na mnie 
prawomocny wyrok sądu za nieoddanie do biblioteki książek o epokach 
interglacjalnych. 
 Mam wrażenie, że nic nie dzieje się przypadkiem. Dlatego sądzę, że 
nacisk nauczyciela na zlodowacenia to z góry zaplanowane działanie sił 
wyższych. Po przeczytaniu książki Dänikena, w której zajmował się między 
innymi lokalizacją Atlantydy, zacząłem kojarzyć fakty, które wcześniej mi 
zaszczepiono. Ze starożytnych map można było odczytać linię brzegową 
Antarktydy, która obecnie ukryta jest pod grubą warstwą lodu. Zatopienie 
Atlantydy nastąpiło 11 tysięcy lat temu. Te same platońskie źródła podają, że 
wydarzeniom tym towarzyszył globalny potop. Sprawie potopu poświęciłem 
dużo więcej uwagi. W większości pradawnych materiałów są wzmianki o 
prawie całkowitym zalaniu Ziemi. Co prawda istnieją duże rozbieżności dat, 
szczególnie w starannej chronologii biblijnej, jednak można to przypisać 
omylności ludzkiej pamięci. Świat naukowy nie przyjmuje do wiadomości 
ludowych podań o potopie i upatruje jego charakteru lokalnego. 
Zauważyłem, że w czasie, gdy starożytni żeglarze badali południową granicę 
oceanu, na jego północnym krańcu panowała arktyczna zima, pokrywająca 
lodowcem większość Europy, Azji i Kanady. Zgniotłem kartkę papieru i 
powstałą kulką wodziłem wokół kubka z kawą. Doszedłem do wniosku, że 
Ziemia musiała mieć wówczas stałe nachylenie ekliptyki względem Słońca, a 
więc ekliptyka obracała się wahadłowo. Napisałem do Dänikena list, który w 
kilka dni ewoluował do postaci Teorii Atlantydy. Wtedy nie znałem jeszcze 
przyczyny tego ruchu, ale szybko powiązałem go z biegunem 
magnetycznym. Wysunąłem przypuszczenie, że zgodnie z teorią Einsteina 
pole grawitacyjne oddziałuje na pole magnetyczne. Dzisiaj nie zgadzam się 
już z tym stwierdzeniem. Pole magnetyczne w żadnym wypadku nie wpływa 
na pole grawitacyjne, a doświadczenie potwierdzające tę teorię dowodzi 
jedynie tego, że foton posiada masę, i zostało po prostu źle zinterpretowane. 
Aby zrozumieć, dlaczego Ziemia cyklicznie ustawia się biegunem w 
kierunku Słońca, musiałem przeanalizować oddziaływania pola 
magnetycznego. Głównym celem, jaki sobie postawiłem, było wyjaśnienie 
zasad działania magnesu. Stało się to myślą przewodnią mojego 
rozumowania. Ponieważ musiałem mieć jakiś punkt zaczepienia, 
postanowiłem przyjąć ogólną teorię względności jako podstawę rozważań. 
Podczas jej analizy doszedłem do wniosku, że pole magnetyczne jest 
przypadkiem pola antygrawitacyjnego równoważącego pole grawitacyjne. 
Przekształcenie Lorenza, użyte przez Einsteina, mogło mieć zastosowanie 
również do wyjaśnienia pola magnetycznego, dlatego rozszerzyłem ogólną 
teorię względności o to właśnie oddziaływanie. Mając już dwa rodzaje pól o 
odmiennych właściwościach, pokusiłem się o ich analizę i próbowałem 
rozważyć możliwość tworzenia się materii. W okresie, kiedy pracowałem nad 
teorią, zatrudniony byłem w punkcie ksero na Politechnice Wrocławskiej, 
gdzie miałem dostęp do komputera, na którym to podjąłem próby pisarskie. 
Pisałem w wolnych chwilach w dziwnym twórczym uniesieniu. Wyłaniające 
się zagadnienia rozważałem w domu, zaś następnego dnia przenosiłem efekty 
do komputera. Do dziś niewyjaśnione pozostaje dla mnie to dziwne 
natchnienie, jakie mi wówczas towarzyszyło, oraz poczucie rozumienia 
wszystkiego, co mnie interesowało. Miałem wrażenie, że wystarczy jedynie 
głębiej się zastanowić, aby wszystko pojąć. Wielce pomocny w moich 
rozważaniach był wykres zależności natężeń pól od stopnia zagęszczenia 
energii. Do tej pory jego pojawienie się jest dla mnie zaskakujące, ponieważ 
został przyjęty na nie do końca poprawnych wnioskach, jednak bez niego nie 
zagłębiłbym się w nadprzewodność wodoru. Przyjęte przeze mnie 
wyjaśnienie na bazie rzeczywistości równoległych było wielkim 
uproszczeniem, i to nie całkiem poprawnym, aczkolwiek podążającym we 
właściwym kierunku. Postanowiłem pójść za ciosem i przedstawiłem projekt 
obiektu latającego wykorzystującego nadprzewodzący wodór jako rezonator 
pola magnetycznego. Pojazd przypominał wyglądem UFO. Nęciło mnie, by 
opatentować mój wynalazek, lecz nie miałem na to funduszy, a ponadto 
rozczarowałem się, przeczytawszy w jednym z formularzy, iż patenty na 
wynalazki o znaczeniu strategicznym przechodzą tak czy inaczej na rzecz 
Skarbu Państwa. Rozpatrując właściwości nadprzewodzącego wodoru, a 
właściwie powstającego przy tym odwróconego potencjału czasowego, 
zauważyłem, że w zasadzie można go wykorzystywać do odwracania 
procesów biologicznych. Miałem sporo wątpliwości co do tego, jak takie 
zastosowanie wpłynęłoby na ludzki mózg. Jeżeli jednak komórki pamięci 
zbudowane są właśnie z wodoru, to po kuracji odmładzającej zgromadzone 
doświadczenia powinny pozostać. Zacząłem się zastanawiać, jak wielkie 
znaczenie ma to odkrycie dla ludzkości, i doszedłem do wniosku, że 
zapowiadane w Biblii (i nie tylko) proroctwa o życiu wiecznym właśnie się 
sprawdzają i ja jestem posłańcem przynoszącym tę dobrą nowinę. Zaczęły się 
dziać ze mną dziwne rzeczy. Analizowałem przepowiednie jasnowidzów i 
przeczytane wcześniej materiały okultystyczne i utwierdzałem się w 
przekonaniu o swoim posłannictwie. Wydawało mi się, że mam kontakt z 
Bogiem, że zstąpił na mnie Duch Święty. Czułem szum w głowie. Tysiące 
myśli na sekundę. Zyskałem niebywałą błyskotliwość umysłu i nieziemskie 
poczucie humoru. Z Objawienia Świętego Jana wywnioskowałem, że w 
Dniach Ostatnich przybędzie na ziemię Jezus, by zaprowadzić własne rządy i 
dokonać Sądu Ostatecznego. Wszystko działo się bardzo szybko, a ja 
intuicyjnie wiedziałem, o co chodzi. Mój pięcioletni syn zaczął mi opowiadać 
o wykorzystywaniu UFO w podróżach kosmicznych. Mówił o problematyce 
promieniowania kosmicznego i sposobów jego eliminacji. Wyglądało na to, 
że wiedział wszystko. Przedstawiał mi również konsekwencje decyzji 
dotyczącej życia wiecznego, którą miałem podjąć. Uświadamiał mi, że to 
właśnie ja mam dokonać wyboru. 
 Gdy zdałem sobie sprawę z powagi sytuacji i swojego posłannictwa, 
nabrałem przekonania, że rozmawiam z Bogiem. Co prawda nie 
otrzymywałem żadnych konkretnych odpowiedzi na swoje pytania, jednak 
wyjaśnienia poruszanych przeze mnie kwestii same przychodziły mi na myśl. 
Bardzo interesowały mnie kryteria oceny, jakimi posługiwał się Bóg, 
chciałem wiedzieć, co jest dobrem, a co złem. Zostałem przeprowadzony 
niczym dziecko za rękę przez najważniejsze z interesujących mnie 
zagadnień. Poznałem znaczenie dobra i zła, a właściwie stwierdziłem, że są 
to wartości względne i dla Boga nieistotne.
 Wiedziałem, że muszę zostać poddany próbie. Zgodziłem się, żeby 
wstąpił we mnie Szatan. Teraz wiem, że zawsze we mnie siedział, tylko był 
nieaktywny. Bardzo zafascynowały mnie moje nowe zdolności mediumiczne 
i chciałem dowiedzieć się jak najwięcej. Szatan przejął we mnie uczucie 
przerażenia i w ten sposób się ze mną komunikował. Jeżeli jakieś myśli były 
trafne, to paraliżujący dreszcz przebiegał mi po plecach. W myślach 
zadawałem pytania, na które otrzymywałem odpowiedzi wyłącznie 
twierdzące lub przeczące. Ażeby dowiedzieć się jeszcze więcej, napisałem 
sobie na kartce alfabet, a potem wodziłem ołówkiem po papierze, wskazując 
litery, które następnie zapisywałem. Odczytywane treści były zaskakujące. 
Interesowała mnie moja przyszłość, ale na ten temat niewiele informacji 
zostało mi ujawnionych. W czasie konwersacji wpajane mi były zasady 
porozumiewania się. Głównym elementem było rozpatrywanie 
wieloznaczności. Z wielkim zdziwieniem stwierdziłem, że wszystko jest 
nacechowane informacjami, które można rozpatrywać w różnych 
kontekstach. Również swoje zachowanie próbowałem tłumaczyć 
względnością.
 Rodzina zaczęła mi się przyglądać z coraz większym niepokojem. 
Moje zachowanie było coraz bardziej irracjonalne. Próbowałem przekonać 
otoczenie, że mam kontakt ze światem astralnym, jednak jak na złość Szatan 
nie podawał mi żadnych informacji, które mogłyby stanowić tego dowód.
 Pewnego popołudnia poczułem, że czeka mnie podsumowanie 
całokształtu życia, a sąd miała przeprowadzić istota, która kontrolowała 
zachowanie mojego syna. Wieczorem syn wyciągnął mnie na odległy plac 
zabaw. Początkowo mieliśmy iść sami, lecz żona bardzo się już niepokoiła 
moim zachowaniem, i poszła z nami. Patryk zgodził się na jej uczestnictwo, 
więc nie oponowałem, choć nie było mi to na rękę, ponieważ przy niej syn 
posługiwał się wieloznacznościami, a to utrudniało mi zrozumienie sensu. Od 
samego początku prawił uwagi wskazujące na to, że objawi mi wszystkie 
grzeszki żony, więc byłem ciekaw dalszego ciągu. Na placu zabaw 
próbowałem odczytywać znaczenie wszystkich wypowiedzianych przez 
niego słów, a także jego zachowań. Dopasowywałem je do swoich 
wyobrażeń, usiłując coś zrozumieć. Mocno się w tym wszystkim zaplątałem, 
dochodząc do paradoksalnych wniosków, aż w końcu zrozumiałem, że to 
wszystko dotyczy mojej osoby. Dowiedziałem się, jakim jestem dupkiem, 
jakie mnie dręczą kompleksy, co ze mną jest nie w porządku. Ktoś mnie 
podsumował, wcale nie bacząc na konwenanse i wrażliwość. Wcześniej 
przekonany byłem, że należę do osób z natury dobrych, dlatego nie bałem się 
oceny, jednak to, co ujrzałem, zaskoczyło mnie. Nie zdawałem sobie sprawy, 
że można oceniać w tak niespotykany sposób. Prawie się załamałem, bowiem 
dyskwalifikowało mnie to z życia w boskim raju, w który tak wierzyłem. 
Byłem niemalże pewien, że zaraz pożegnam się z życiem, że to moje ostatnie 
minuty. Nie chciałem wracać, lecz syn mnie pocieszał, że wszystko będzie 
dobrze. W domu domagałem się ostatecznego podsumowania. Podał mi 
procentową zależność, w której dominowało dobro, i kazał wybierać. 
Wówczas jeszcze nie zdawałem sobie sprawy, co wybieram. Chciałem prosić 
o czas na zastanowienie, ale on mnie ponaglał. Nie miałem dużego wyboru. 
Postanowiłem postawić na dobro, nie wiedząc w zasadzie, co ono oznacza. 
Później zrozumiałem, że mogłem zadecydować, aby wszyscy ludzie, którzy 
na to zasługują, otrzymali życie wieczne. Wybrałem jednak śmierć.
 Dużo energii poświęciłem rozmowom z Szatanem na temat sensu 
istnienia. Chciałem, aby uchylił mi rąbka tajemnicy o tym, co się dzieje z 
ludzką świadomością po śmierci. Tłumaczył mi, że wszystko odbywa się na 
zasadzie Dnia Świstaka, a sen jest zasadniczym elementem tej układanki. 
Poinformował mnie, że wskazówki istnieją w różnych miejscach, trzeba je 
tylko poskładać do kupy i wyciągnąć wnioski. Świat jest zaszyfrowany, lecz 
można go zrozumieć. Moje ciało przechodziło swoistą metamorfozę. Nie 
potrzebowałem snu, jedzenia, picia. Oddawałem się rozmyślaniom i 
konwersacji. W obawie, że zdolności mediumiczne miną, próbowałem 
wyciągnąć maksimum informacji, ale podawano mi je na zasadzie skojarzeń, 
i wymagały obróbki. Często zdarzało mi się, że nie potrafiłem sobie czegoś 
wyobrazić, aż w końcu odpuszczałem dalsze dociekania.
 Podczas opracowywania wniosków Istoty teorii kwantu, w miejscu, 
gdzie pisałem, że Bóg musi być cholernie samotny i niezrozumiany, 
opanowało mnie ogromne wprost współczucie. Przepełnił mnie tak olbrzymi 
smutek, że musiałem na parę minut zamknąć drzwi wejściowe do punktu 
ksero i wyłem z rozpaczy. Ogarnęło mnie tak wielkie uczucie bezradności, że 
płacząc, zalewałem podłogę łzami i gilami z nosa. Chwilę trwało, zanim się 
uspokoiłem. Był to epizod przywitania, prawdopodobnie z Bogiem. Drugi raz 
opanowało mnie podobne uczucie kilka dni później i wtedy było to 
pożegnanie. Chwilę potem przechodziłem próbę na życie wieczne, w której 
wyparłem się wiary, chcąc pozostać wśród żywych. Wierzyłem w swoje 
rozważania dotyczące nadprzewodności wodoru i nie potrzebowałem innego 
życia wiecznego. Zresztą, mając świadomość wieczności, panicznie się jej 
bałem. Bałem się jej bardziej niż śmierci. Po tym teście trafiło do mojego 
umysłu istotne zdanie z Pisma Świętego: Ja jestem zmartwychwstaniem i 
życiem, kto we mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie. (J 11, 25) Lęk przed 
życiem wiecznym był ponad wszystko, ponad wiarę. Wyrzekłem się Boga, 
byle się nie znaleźć na jego miejscu. 
 Szatan postanowił zakpić sobie z moich przekonań religijnych. 
Manipulował moimi myślami do tego stopnia, że uwierzyłem, że jestem 
zapowiedzianym Jezusem. Do tej pory mam przekonanie, że tak istotnie było. 
Czułem się jak Jezus, kochałem ludzi, straciłem szacunek dla pieniądza, 
zyskałem jego stan świadomości. Wszystko zresztą na to wskazywało. Nie 
odczuwałem głodu ani bólu, nie potrzebowałem snu, natomiast zyskałem 
olbrzymią siłę fizyczną i intelektualną. Czułem, że Szatanowi bardzo 
zależało, abym w tym stanie świadomości pozostał. Tak jakby Jezus był jego 
dziełem, a nie Boga. We wnioskach Istoty teorii kwantu doszedłem do 
miejsca, w którym stwierdzam, że fizyczne wyjaśnienie istnienia tego świata 
nie ma sensu, gdyż nie istnieją jego części składowe. Nasza rzeczywistość to 
jakiś Matrix o dobrze poukładanych zasadach funkcjonowania. Tego 
stwierdzenia uporczywie trzymał się Szatan. Dla mnie istotne było to, że 
jeżeli ten wymiar jest wyimaginowany, to mogą się w nim przydarzać 
najrozmaitsze dewiacje i właściwie wszystko jest możliwe. Próbowałem 
przeto perswazją i siłą woli dokonywać paranormalnych czynów. Niestety 
bezskutecznie. Ponieważ cuda są możliwe, miałem pretensje do sił wyższych, 
że nie posiadam predyspozycji w tym kierunku. Przekonany biblijnymi 
doniesieniami o niezwykłych dokonaniach Jezusa, chciałem również posiąść 
taką moc. Bardzo by mi to ułatwiło moją misję i zapewniło wiarygodność. 
Jednak nie było mi to dane. 
 Nie ukrywałem się z tym, że jestem Jezusem. Rodzina była już 
pewna, że mi odbiło. Przez ostatnie kilka dni wydarzyło się nieco więcej niż 
byłem w stanie znieść. Świadomość nierealności tego świata powodowała, że 
zatracałem poczucie rzeczywistości. Jako urodzony sceptyk, miałem 
ograniczone pojęcie o siłach wyższych. Domyślałem się ich obecności, 
jednak nie zajmowałem się tym tematem, sądząc, że mnie nie dotyczy. 
Wydarzenia zaskoczyły mnie do tego stopnia, że nie wiedziałem, co o nich 
sądzić. Tymczasem Szatan się rozbestwił. Żona była świadoma tego, że od 
przeszło tygodnia nie sypiam. Czułem się co prawda dobrze, ale ona 
twierdziła, że wyglądam jak śmierć. Zgodziłem się, by zaprowadziła mnie do 
psychiatry. Byłem zresztą ciekaw reakcji lekarza. Przepisano mi jakieś 
medykamenty i zalecono bezwzględną hospitalizację. 
 Codziennie chodziłem do kawiarenki internetowej i za pomocą 
poczty elektronicznej przesyłałem swoje prace do redakcji różnych 
czasopism, żywiąc nadzieję, iż zostaną opublikowane. Chciałem, aby choć 
jedno wydawnictwo opublikowało moje teorie, a w ramach zachęty 
postanowiłem wysłać swój znak rozpoznawczy: zdjęcie, na którym wywalam 
jęzor jak Albert. Niestety, na fotografa nie starczyło mi pieniędzy, a poza tym 
i tak żadna redakcja nie odpisała. W dniu wizyty u psychiatry, wieczorem, 
wystąpił u mnie dziwny, mimowolny skurcz języka połączony z 
rozdziawieniem jamy gębowej. Jednym słowem, wywaliło mi ozór na 
zewnątrz i nie mogłem w żaden sposób go schować. Wyglądało to dosyć 
komicznie, tym bardziej że chodziłem tak przez parę godzin. Dopiero później 
zrozumiałem, że to kara za utożsamianie się z Einsteinem. Poleciłem 
wówczas szwagrowi, aby zrobił mi zdjęcie. W chwili, gdy trzasnęła 
migawka, efekt ustąpił.
 Z olbrzymim niepokojem zauważyłem, że Szatan w niektórych 
sytuacjach przejmował kontrolę nad moim ciałem. Na początku, jeśli coś mu 
się nie podobało, z mojego gardła wydobywał się dźwięk przypominający 
wrzask zarzynanego cielęcia. Nadszedł jednak moment, gdy moja krtań 
artykułowała całe słowa bez udziału mojej woli. Ku mojemu przerażeniu 
były to inwektywy skierowane w stronę mojej żony. Zresztą już wcześniej 
próbował mnie z nią poróżnić, przedstawiając mi obrazy z przyszłości. 
Zacząłem faktycznie się go bać. Nie miałem żadnego wpływu na niego, a on 
mógł przejąć całkowitą kontrolę nad moim ciałem. Stwierdziłem, że stałem 
się olbrzymim zagrożeniem, a moje przeświadczenie podsyciła podana przez 
Teleexpress informacja o tym, jak to ojciec wymordował swoje dzieci. Nie 
wiedziałem, do czego ta istota jest zdolna, a czytałem o niej najgorsze rzeczy. 
Bardzo się bałem. Żona wezwała pogotowie, które zawiozło mnie na izbę 
przyjęć szpitala psychiatrycznego. Na swoje nieszczęście lekarz dyżurujący 
miał wadę wymowy, na co zwróciłem mu uwagę. Ponieważ nie chciałem 
podpisać się na karcie przyjęć swoim imieniem i nazwiskiem, po zrobieniu 
zastrzyku odesłano mnie do domu. Wieczorem wykrzywiło mi szczękę w ten 
sposób, że i ja, podobnie jak ów lekarz, zacząłem seplenić Nie chciałem iść 
do szpitala, gdyż nie takiej pomocy potrzebowałem, lecz bałem się zostać w 
domu sam z żoną i dzieckiem, zatelefonowałem więc do szwagra, aby 
zwolnił się z pracy i popilnował mnie przez trzy dni. Pomysł z trzema dniami 
pochodzi z Biblii, był to bowiem okres, w którym Jezus był w stanie śmierci, 
i właśnie przez ten czas należało szczególnie nade mną czuwać. Nie miałem 
wyjścia. Nie mogłem zostać w domu, narażając innych na 
niebezpieczeństwo. Musiałem skorzystać z opieki na oddziale zamkniętym. 
Wiele wysiłku woli kosztowało mnie podpisanie się na karcie przyjęć, bo 
Szatan bronił się jak mógł. Wyłem jak zarzynany wół, ale powziętą decyzję 
udało mi się przeforsować. Na oddziale wszystkie objawy minęły, tak jakby 
nigdy nie istniały. Niestety nic nie wskazywało na to, aby mnie wypuszczono 
w dogodnym dla mnie terminie. Gdy trzydniowy okres minął, postanowiłem 
wrócić do domu. Wygiąłem łyżeczkę od herbaty i otworzyłem sobie nią 
jedne drzwi, lecz z drugimi miałem większy problem, ponieważ mój 
prymitywny wytrych zawiódł. Zauważyłem jednak, że szyba w drzwiach jest 
źle zabezpieczona, więc ją wyciągnąłem i prześliznąłem się przez powstałą 
lukę. Nie wiedziałem, jak trafić do wyjścia, i zabłądziłem. Również łyżeczką 
otworzyłem drzwi na inny oddział i na szczęście nie zamknąłem ich. 
Chodząc tak bezstresowo po szpitalu, wzbudzałem zainteresowanie i pewnie 
lęk. Zaczepiały mnie zaintrygowane pielęgniarki, nie wdawałem się jednak w 
żadne konwersacje. W końcu trafiłem do wyjścia. Minąłem strażnika, który 
za mną wyszedł. Już na ulicy odwróciłem się jeszcze do stojącej w wejściu 
obsługi i pokazałem im trąbkę na nosie. Wydostanie się ze szpitala okazało 
się nieskomplikowane, ale trzeba było jeszcze dotrzeć do domu. Zdawałem 
sobie sprawę, że wzbudzam zainteresowanie, spacerując po ulicy w 
pidżamie. W takim ubraniu miałem znikome szanse, aby przejść przez miasto 
niezaczepionym przez policję, udałem się więc do najbliższej bramy i 
zaczepiłem siedzące tam kobiety, prosząc o jakieś stare, niepotrzebne 
ubranie. Przeszukałem również śmietnik, licząc na wyrzucone ciuchy. 
Kobiety wypytywały mnie o szczegóły mojego nietypowego położenia, a ja 
odpowiadałem zgodnie z prawdą, wzbudzając salwy śmiechu. W końcu jedna 
z nich zlitowała się i przyniosła stare dresy. Zadowolony poszedłem do 
domu. Żona była nieźle zaskoczona, tym bardziej że opowiedziałem jej o 
swojej brawurowej ucieczce. W domu niewiele zdążyłem zdziałać, bowiem 
ledwo zjadłem talerz zupy, a już do drzwi zastukała policja. Nie stawiałem 
oporu, choć teraz wiem, że powinienem był. Dałem się odprowadzić z 
powrotem do szpitala, lecz już przeczuwając poważne niebezpieczeństwo. Na 
oddziale od razu przywiązano mnie pasami do łóżka. Mogłem tylko w 
niewielkim stopniu poruszać głową. Ponieważ nie chciało się pielęgniarkom 
biegać z kaczką, założono mi pampersa. Dziwnie się sika w pieluchę, a 
jeszcze dziwniej, jeśli nie jest zmieniana przez trzy dni. Szczerze mówiąc, nie 
przypominam sobie, aby proponowano mi wówczas zażywanie lekarstw. 
Traktowano mnie jedynie zastrzykami, i to w udo. Takie ukłucie boli przez 
dwa miesiące. Przez pierwsze dwa dni walczyłem, miotając się na tyle, na ile 
pozwalały mi więzy, zaś trzeciego dnia poddałem się i już błagałem o 
wypuszczenie mnie, obiecując złote góry. 
 W szpitalu przechodziłem różne fazy emocjonalne. Jako Jezus 
bezgranicznie kochałem ludzi. Później ogarnęło mnie intensywne uczucie do 
żony i dziecka, tym tragiczniejsze, że na odległość. Dzisiaj zastanawiam się, 
w jakim stopniu emocje są efektem działania związków chemicznych w 
mózgu, w jakim zaś - ingerencją sfer wyższych. Dane mi było poznać smak 
najwyższych uniesień, po czym odebrano mi je wszystkie.
 Po epizodzie z pasami postanowiłem działać zgodnie z literą prawa. 
Wystosowałem pismo do ordynatora o natychmiastowy wypis i namówiłem 
żonę, aby uczyniła to samo. Kwestia wypisania mnie szpitala miała się 
rozstrzygnąć w trakcie sesji wyjazdowej sądu. Niestety procedura trwa dwa 
tygodnie, i na taki okres pobytu w szpitalu byłem skazany. Jednak rozpytując 
się o dotychczasowe prawne osiągnięcia pacjentów, można było 
wywnioskować, że szans na opuszczenie szpitala nie ma, o czym wkrótce 
osobiście się przekonałem. Z doświadczenia wiem, że polskie sądownictwo 
praktycznie nie funkcjonuje, a sprawiedliwość trzeba wymierzać sobie 
samemu, co mam zamiar uczynić niebawem.
 Podczas pobytu w szpitalu miałem okazję odczuć wszędobylskość 
Szatana. Choć nie uaktywniał się we mnie, mogłem rozmawiać z nim za 
pośrednictwem najciężej chorych. Najbardziej uwidaczniało się to na 
beznadziejnych wręcz przypadkach osób, które zdawały się być zupełnie 
niekomunikatywne. Otóż w mojej obecności gadały z sensem. Często 
zadawałem sobie w myślach pytania, a one mi na nie odpowiadały. 
Dowiedziałem się między innymi o zamierzchłych religiach, których 
wyznawcy oddawali cześć Szatanowi, poznałem większość imion, jakimi go 
człowiek przez tysiąclecia określał w najrozmaitszych językach. W 
wypowiedziach chorych w stronę Boga sypał się grad inwektyw i bluźnierstw 
tak perfidnych, że krew w żyłach się mroziła. 
 Swoje teorie fizyczne miałem zapisane na dyskietce, część w postaci 
plików tekstowych, część jako pliki OpenOffice’a 1.0. Chciałem, aby 
zapoznał się z nimi mój lekarz prowadzący, ale zdołał przeczytać jedynie 
pliki tekstowe, ponieważ nie mógł otworzyć pakietu z wykresami. Miałem 
tylko jedną jedyną kopię, dlatego bałem się o nią tym bardziej, że nośnik 
zawodny, lecz na szczęście wytrzymał do końca mojego pobytu w szpitalu, a 
poza tym zdążyłem utworzyć kilka kopii zapasowych swojej pracy i ją 
wydrukować.
 Z pobytu w szpitalu pozostanie mi w pamięci bezprawne 
traktowanie pacjentów, okradanie ich przez personel, łamanie wszelkich 
praw obywatelskich. Pewnym zaskoczeniem pozostaje fakt, że w XXI wieku 
stosuje się jeszcze terapię elektrowstrząsową, a o chorobach psychicznych 
nie wie się praktycznie nic. Byłem świadkiem różnorodnych reakcji 
organizmu na zastosowaną kurację farmakologiczną: od mimowolnych 
skurczów do częściowego paraliżu. Porównywałem występujące u mnie 
skutki uboczne leczenia z niepożądanymi efektami działania leków 
zachodzącymi u innych pensjonariuszy. Były bardzo podobne.
 Wyszedłem ze szpitala na przepustkę z powodu organizowanego 
przez służbę zdrowia strajku. Do placówki miałem zgłaszać się raz, dwa razy 
w tygodniu, aby przyjąć leki. Żona bardzo pilnowała, abym zażywał tabletki 
regularnie, a ja, nie chcąc robić jej przykrości, posłusznie je łykałem. Po 
miesiącu dostałem upragniony wypis ze szpitala, na którym widniała 
diagnoza: zespół paranoidalny. Ów świstek przedstawiliśmy lekarzowi z 
poradni zdrowia psychicznego, do której się zapisałem. Już przy pierwszej 
wizycie stwierdził on schizofrenię paranoidalną. Zainteresowałem się tą 
chorobą i przeczytałem parę książek o zdrowiu psychicznym. I rzeczywiście: 
wszelkie występujące u mnie objawy wskazywały na to właśnie schorzenie. 
Z drugiej strony zacząłem baczniej przyglądać się załączanym do lekarstw 
ulotkom, które informowały o możliwości wystąpienia efektów ubocznych 
zwanych pozapiramidowymi, wśród których znajdują się rozmaite objawy 
właśnie schizofrenii. Drugą dosyć istotną sprawą związaną z medykamentami 
jest fakt, że zasada ich działania jest nieznana.
 Zasięgnąwszy wiedzy na temat mojej domniemanej choroby, 
zacząłem dużo ostrożniej podchodzić do swoich teorii. Dalej wydawały się 
logiczne, jednak podejrzewałem u siebie obniżony poziom krytycyzmu, 
czego mogłem nie zauważać. Ponadto leki skutecznie obniżyły mój intelekt 
do poziomu, który uniemożliwiał mi dalsze roztrząsanie zagadnień 
fizycznych. Próbowałem jeszcze zdobyć opinie na temat swoich rozważań, 
lecz trudno było znaleźć pasjonata fizyki. Przekonałem się, że jest to 
przedmiot raczej nielubiany i nierozumiany. Poza tym całe otoczenie 
uważało mnie za chorego, więc i moje teorie należały do poronionych 
pomysłów. Pewnie sam straciłbym wiarę w ich słuszność, ale Szatan wcale 
nie odczepił się ode mnie. Gdyby przestał ingerować i usunął się, uznałbym 
jego obecność za efekt choroby i starałbym się zapomnieć o tym 
niefortunnym epizodzie mojego życia. Jednak ciągle mi towarzyszy, służąc 
rozmową, dając dowody swojego istnienia.
 Często zadawałem sobie pytanie: dlaczego właśnie ja? Przecież nie 
prosiłem się o kontakty ze sferami astralnymi. Szatan odpowiedział mi, 
twierdząc, że jestem cholernie dociekliwy, co zresztą bardzo ceni. Z drugiej 
strony pozazdrościłem Salomonowi jego boskiego daru i wznosiłem modły 
do Boga, aby dał mi nieco zrozumienia. 
 Schizofrenia zburzyła doszczętnie moje życie. W punkcie ksero 
zatrudniony byłem bez umowy, dlatego kiedy trafiłem do szpitala, moja 
rodzina została bez środków do życia. Po hospitalizacji dowiedziałem się, że 
już tam nie pracuję, a mój stan był taki, iż nie bardzo nadawałem się do 
szukania nowego etatu. Zostałem więc bez pieniędzy. Żona jeździła 
codziennie na targowisko i wyprzedawała resztki srebra, jakie pozostały nam 
po prowadzonej wcześniej działalności gospodarczej, ja natomiast 
próbowałem dorabiać, naprawiając sprzęt komputerowy, jednak miałem 
spore problemy z odkręcaniem śrubek obudów, ponieważ drżała mi ręka. 
Dużym utrudnieniem było dla mnie także pragnienie nieustannego 
przemieszczania się. Otóż nie mogłem usiedzieć ani minuty w jednym 
miejscu i nawet stojąc, musiałem przebierać nogami i dreptać. Żona 
nazywała mnie Tuptusiem. Z czasem pogorszył mi się znacznie wzrok, który 
wcześniej był doskonały, i z dnia na dzień widziałem coraz gorzej. Przez 
ponad rok posłusznie przyjmowałem leki psychotropowe, wykluczając się w 
ten sposób z czynnego życia, lecz mój stan wcale się nie poprawiał. Lekarza 
interesowały moje zdolności mediumiczne i postanowił zlikwidować je za 
wszelką cenę. Początkowo zmieniał metodę leczenia, ale przegiął pałę, gdy 
zaczął drastycznie zwiększać dawki leków. Moja cierpliwość osiągnęła 
apogeum, kiedy siedząc przed telewizorem, bezskutecznie próbowałem 
zrozumieć, o co chodzi w programie, który oglądam. Dotarło do mnie 
wreszcie, że staję się rośliną, że jeżeli czegoś natychmiast nie 
przedsięwezmę, pozostanę nią do końca życia. Postanowiłem zrezygnować z 
leczenia, co spotkało się z olbrzymim sprzeciwem żony i siostry. Pomimo 
płaczu, błagań i gróźb pozostałem nieugięty w swym mocnym 
postanowieniu. Jeszcze przez dwa tygodnie po zaprzestaniu terapii czułem 
się fatalnie, a potem trucizna zaczęła powoli schodzić z organizmu. W miarę 
jak odzyskiwałem sprawność intelektualną, rozwijałem stopniowo swoje 
dalsze rozmyślania nad istotą kwantów i dochodziłem do kolejnych 
wniosków, które nie tylko nie wykluczały wcześniejszych rozważań, lecz 
zdawały się je potwierdzać. Ponieważ nie miałem komputera, problematykę 
przerabiałem na sucho. Uczyniłem sobie postanowienie, że swoje rozważania 
dotyczące teorii fizycznych ujmę w formę książki, gdy tylko dorobię się 
komputera. W ciągu dwóch miesięcy doszedłem do ciekawych wniosków, 
powstał też ogólny zarys publikacji. 
 Do dziś nie wiem, co sądzić o swoich kontaktach z Bogiem. W 
chwilach umysłowego jednoczenia się z nim podświadomie miałem 
pewność, że to właśnie on. Wątpliwości pojawiły się później, gdy się 
zorientowałem, że rozmawiam również z Szatanem. Co prawda pierwszy 
kontakt był inny niż pozostałe i oddzielony grubą kreską, jednak nie ufam 
nikomu, a Szatana uważam za króla podstępów. Dość dziwne jest to, że 
Szatan ogłasza swoje imię, nie pozostawiając żadnych wątpliwości co do 
tożsamości rozmówcy. Zrobił to, wodząc moją ręką po kartce z literami, bym 
miał pewność, kto do mnie przemawia. Oprócz tego reaguje na bardzo 
niepochlebne określenia typu Bestia, Potwór, Zło, Śmierć, całkowicie się z 
nimi utożsamiając. Czasami odnoszę wrażenie, że jest w pewnym sensie 
masochistą i lubi, jak się go obraża. Interesowało mnie, co on takiego 
nawyrabiał, że cierpi katusze życia wiecznego, kto go tak urządził i za co. 
Moje pytania, jak na razie, pozostają bez odpowiedzi. Powiedział jedynie, że 
tak już musi być i że ja nie jestem władny mu pomóc.
 W trakcie pisania teorii wyrzekałem się stopniowo systemów 
wartości, uważając je za relatywne. Dotyczyło to nie tylko rozważań 
fizycznych, ale i filozoficznych. Podświadomie wiedziałem, że muszę 
oczyścić się z fałszywej moralności, by zrozumieć Boga. Bardzo chciałem 
spojrzeć na świat jego oczyma i dokonać właściwej oceny. Gdy tak 
pozbywałem się wartości i zasad, pragnąc osiągnąć bezwzględne zero, z 
przykrością stwierdziłem, że jakakolwiek ocena jest niemożliwa. Musi istnieć 
układ porównawczy, aby dokonać analizy. Bardzo trafne wydały mi się 
słowa Jezusa: Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni. (Mt 7, 1) Tym właśnie 
kierowałem się, próbując ocenić Szatana. Z pozycji Boga zło jest względne, 
dla niego nie istnieje. Dlaczego więc Szatan ma o sobie tak niskie 
mniemanie? Dlaczego nazywa siebie mecenasem Zła? 
 Po zakończeniu kuracji wszelka uczuciowość we mnie zanikła, nie 
odczuwałem żadnych emocji ani pragnień. Zacząłem sobie uświadamiać, że 
stałem się przeciwieństwem uduchowionego i przepełnionego miłością 
Jezusa. Kierując się terminologią biblijną, rzekłbym, że leczenie zrobiło ze 
mnie Antychrysta, bowiem nic nie czułem - i właściwie nadal nie czuję - 
patrząc na ludzką niedolę, choroby czy śmierć. Wszystko to stało się dla 
mnie obojętne, niewarte uwagi. Mało tego, z satysfakcją przyjąłem fakt 
śmiertelności człowieka, dostrzegając w nim sens i porządek. Nie poruszyła 
mnie śmierć mojej babci ani ciężka choroba mojego dziecka. Zanim 
poszedłem do szpitala, pragnąłem, aby jak najszybciej przeprowadzono 
eksperymenty z wodorem i aby natychmiast uruchomiono produkcję 
urządzeń ratujących ludzkie życie. Później jednak miałem coraz większe 
wątpliwości nie tyle co do teorii, ile co do tego, czy ludzie zasługują na 
nieograniczoną długość życia. Kilkakrotnie miałem nawet ochotę wycofać 
się, żyć własnym życiem bez prób zmieniania świata. Oliwy do ognia 
dolewała telewizja, relacjonująca życie i mentalność Polaków. Miałem prawo 
stworzyć sobie swój prywatny raj, ale nie widziałem w nim miejsca dla 
przeważającej części społeczeństwa. Doszedłem do wniosku, że nie obejdzie 
się bez ogólnego rozliczenia się z przeszłością, i rozpatrywałem wspólnie z 
Szatanem ewentualność dokonania Sądu Ostatecznego. Największym 
problemem okazały się kryteria oceny, bo gdyby przyjąć biblijne dziesięcioro 
przykazań jako podstawę prawną, niemal nikt by nie przeżył.
 Jeszcze przed hospitalizacją próbowałem zrozumieć zasady Sądu 
Ostatecznego. Jeżeli technologia wodorowa wypali i ludzie przestaną 
umierać, Ziemi grozi katastrofa przeludnienia. Na uwagę zasługuje fakt, że 
wraz z komorą młodości powstał projekt UFO oraz teoria, że w przestrzeni 
kosmicznej pozbawionej oddziaływań czas płynie bardzo wolno. 
Podróżowanie po kosmosie powinno więc odbywać się ponadczasowo z 
prędkościami nieograniczonymi. Otuchy dodawało mi to, że wszechświat jest 
prawdopodobnie bezkresny, składa się z nieograniczonej ilości galaktyk, 
słońc i planet, które można zasiedlić. Główny problem to technologia 
przystosowawcza. Trudno bowiem będzie znaleźć w kosmosie miejsca, gdzie 
panowałyby warunki odpowiednie do życia. Tym bardziej, że nie 
dysponujemy właściwie żadnymi mapami. Zaś zasiedlenie jałowej planety 
wymaga technologii, która mogłaby przekształcać dostępne atomy w atomy 
potrzebne, a takową jeszcze nie dysponujemy. Tak czy inaczej Ziemi grozi 
przeludnienie. Początkowo sądziłem, że selekcja osób mających dostąpić 
łaski zmartwychwstania będzie odbywać się w myśl zasady, że umarłego 
wskrzesi żywy, któremu na nim zależy, czyli jeżeli ktoś nie zaskarbi sobie za 
życia przyjaciół, to umierając, odejdzie bezpowrotnie. Taki rodzaj doboru 
naturalnego trwałby jednak w nieskończoność. Wiem, że się nie spieszy i że 
nie ma znaczenia, jak długo to potrwa, ale mimo wszystko nie jest to mój 
ideał sądu. Po dłuższych rozważaniach doszedłem do wniosku, że bez 
ingerencji sił wyższych może się nie obejść.
 Od samego początku bardzo bałem się Szatana. Wiedziałem, że 
może w każdej chwili odebrać mi życie. Swoją potęgę manifestował 
niejednokrotnie. Po dłuższych przemyśleniach stwierdziłem jednak, że nie 
mam na to żadnego wpływu, zwłaszcza że kilkakrotnie dał mi do 
zrozumienia, że nie jestem w stanie zmienić przeznaczenia. Po pewnym 
czasie pogodziłem się z moim położeniem. Parę razy w różnych sytuacjach 
dotarły do mojej świadomości przebłyski zdarzeń, o których wiedziałem, że 
już je przeżyłem, choć odbywały się na bieżąco. Wiedziałem do pewnego 
momentu, co będzie dalej. Od samego początku Szatan próbował mi 
uświadomić, że życie wygląda zawsze tak samo i że biegnie ciągle tym 
samym torem. Dla postronnych - do znudzenia jednakowo. Na pytanie, czy 
zna przyszłość, odpowiadał twierdząco. Nie chciał zdradzić mi istotniejszych 
informacji o mojej przyszłości, a na ogólne pytanie dotyczące mojego życia 
odpowiedział, że będzie ciekawe. Było to dla mnie dużym pokrzepieniem w 
chwilach słabości, kiedy rozważałem możliwość samobójstwa. Pomimo 
problemów, których rozwiązania nie widziałem, ciekawiło mnie, co będzie 
dalej, co takiego Szatan uznał za intrygujące. Pomogło mi to przetrwać 
najgorsze okresy. Przywykłem do jego obecności. Dzisiaj już się go nie boję, 
choć czuję przed nim respekt. Wiem, że jestem bezwolnym narzędziem w 
jego rękach, że co tylko sobie ubzdura, bez trudu przeforsuje. Jeżeli zechce 
odebrać mi życie, nie będę miał na to wpływu, więc czym tu się przejmować? 
Zresztą uczucia strachu pozbawił mnie w celach konwersacyjnych, więc 
banie się go to dla mnie trudna rzecz. Ponieważ jestem przekonany o jego 
wiedzy na temat przyszłości, próbowałem przeforsować własny pomysł na 
wykorzystanie moich zdolności mediumicznych. Wypisałem sobie na kartce 
49 kolejnych liczb i wodziłem nad nimi długopisem. Nie pomagały prośby 
ani groźby. Za cholerę nie chciał mi podać numerów totka, choć błagałem i 
próbowałem go przekonać, że komfort finansowy pozwoliłby mi bardziej 
poświęcić się wyjaśnianiu zagadek tego świata. Stwierdził tylko, że mam 
tyle, ile potrzebuję - i na tym koniec.
 Gdy wyszedłem ze szpitala, moja sytuacja finansowa była tragiczna. 
Nie posiadałem żadnych oszczędności ani dóbr materialnych, które można by 
spieniężyć. Żona, choć w szóstym miesiącu ciąży, wstawała prawie 
codziennie przed świtem i jechała autobusem do miasta na targowisko 
sprzedawać kolczyki. Po zapłaceniu biletu niewiele zostawało, często kilka 
bądź kilkanaście złotych, co wystarczało zaledwie na zakup podstawowych 
artykułów żywnościowych. A biżuteria sukcesywnie się kończyła. Pozostał 
niewielki asortyment i coraz trudniej było wyjść na tym handlu na plus. 
Sytuacja praktycznie bez wyjścia. W pewnym momencie nie było już sensu 
jeździć na plac. Akurat w tym czasie siostra wyjeżdżała do matki do Niemiec 
i zostawiła nam pod opieką swoją córkę. Dała również trochę pieniędzy na jej 
wyżywienie, za co przeżyliśmy i my do jej powrotu. Na szczęście matka 
przekazała siostrze pieniądze dla mnie, co uratowało nas przed śmiercią 
głodową. Muszę zaznaczyć, że moja matka do tej pory nie wie, że 
przebywałem w szpitalu, bo siostra kłamała, żeby zaoszczędzić jej stresów. 
Przez dłuższy czas matka nie zdawała sobie też sprawy, że nie pracuję i nie 
mam środków do życia, ale pomimo to co jakiś czas otrzymywałem z jej 
strony bezinteresowny zastrzyk gotówki. Próbowałem starać się o jakieś 
zasiłki w pomocy społecznej. Wysłano mnie na komisję lekarską, gdzie 
wydano orzeczenie o mojej niepełnosprawności. Na jego podstawie dostałem 
zapomogę w wysokości marnych dwustu paru złotych miesięcznie, które i 
tak odebrano mi później ze względów proceduralnych. Na rentę nie miałem 
szans, ponieważ nie przepracowałem jeszcze pięciu lat. 
	Po wyjściu ze szpitala długo dochodziłem do siebie. Po pewnym 
czasie zaczęło mi brakować literatury, udałem się więc do biblioteki, by 
przejrzeć księgozbiór. Zawsze chciałem czerpać informacje ze źródeł. 
Zasoby biblioteczne w Polsce są jednak mniej niż skromne, a najciekawsze 
materiały prawie nigdy nie są wydawane w naszym kraju. Ponieważ 
zainteresowanie Atlantydą wywodzi się z relacji Platona, postanowiłem 
baczniej przyjrzeć się jego twórczości. Szczególnie ciekawi mnie jego 
filozofia państwowości, gdyż, według Szatana, niedługo będę musiał sam z 
podobnym problemem się zmierzyć. Poznawanie Platona rozpocząłem od 
tego, co było dostępne. Na szczególną uwagę zasługuje jego fascynacja 
Sokratesem. Duże wrażenie zrobił na mnie fakt, że również on posiadał 
kontakty ze strefą cieni. Słuchał, jak to nazwał, głosu wewnętrznego, który 
mu doradzał i prowadził go przez życie. Skonsultowałem tę informację z 
Szatanem i potwierdził, że ingerował w jego życie. O ustroju 
demokratycznym nigdy nie miałem dobrego zdania. Moim ideałem jest 
komunizm. Niestety, wzniosłe idee równości i sprawiedliwości zawiodły w 
konfrontacji z rzeczywistością, a ludzie na ten termin reagują pukaniem się w 
czoło. Faktem jest jednak, że podwalinami każdego ustroju politycznego są 
właśnie podstawowe komórki - komuny. Najprostszym przykładem jest 
rodzina, która posługuje się wspólnym budżetem i planuje wspólną 
przyszłość. Szczególnym przykładem komuny są kościoły, w których 
obowiązuje wspólnota majątkowa. W świecie funkcjonują różnorodne 
ogniska, które dbają o wspólny interes, na przykład sycylijska mafia, osady 
mormonów, żydowskie osiedla itd. Wcześni chrześcijanie w taki właśnie 
sposób widzieli przyszłość. Zakładali zbory, a warunkiem przynależności do 
nich było przekazanie całego swego majątku. Lecz zdaję sobie sprawę, że 
nawet idealny ustrój nie gwarantuje jednostce możliwości korzystania z pełni 
przysługujących jej praw i nie zabezpiecza przed oszustwami. Stąd w 
filozofii platońskiej pomysł stałej inwigilacji ludności i koncepcja państwa 
policyjnego. Biorąc pod uwagę dulszczyźnianą mentalność Polaków i 
cechujący ich brak zasad moralnych, można dojść do wniosku, że rządzenie 
takim motłochem jest nierealne. Niewiele pomogłaby nawet wszechwiedza o 
każdym obywatelu z osobna. Zresztą, jak mówi przysłowie, głupi Polak 
zarówno przed, jak i po szkodzie, więc nawet intensywna edukacja nie rokuje 
nadziei. Kwestiom demokracji przyglądałem się już wcześniej, analizując 
historię II Rzeczypospolitej. Z uwagą śledzę również obecne życie 
polityczne, przypominające małpi gaj, i nie wiem, czy śmiać się, czy płakać. 
Swoją drogą, władzę nad państwem przejęła banda ignorantów, którzy nie 
mają pojęcia o swoim zawodzie. Pastisz demokracji ateńskiej przewijający 
się przez dzieła Platona znajduje w pełni odzwierciedlenie we współczesnym 
świecie, nie pozostawiając złudzeń.
 Dużo energii poświęciłem badaniom rozwoju mentalnego różnych 
kultur. Zawsze interesowało mnie przewartościowywanie się kanonów 
moralności. To, co jeszcze parę lat wcześniej uznawano za etyczne, z czasem 
zaczyna siać zgorszenie. Zastanawiała mnie przyczyna tych zmian, a także to, 
czy rozwój idzie we właściwym kierunku. Ze zdziwieniem stwierdziłem, że 
religia zamiast uszlachetniać człowieka wyzwala w nim najbardziej 
prymitywne instynkty. W dużej mierze jest odpowiedzialna za bratobójcze 
wojny, prześladowania i ogólny upadek moralny. Faktem jest, że zmienia się 
wraz z kulturą, dopasowuje się do światopoglądu. W zrozumieniu tego 
fenomenu pomocna mi była znajomość wielu religii. Zapoznając się z nimi, 
zawsze starałem się poznawać okoliczności towarzyszące ich powstaniu i 
pierwotne warunki, w jakich się rozwijały. Interesujących konkluzji 
dostarcza porównanie kwestii związanych z życiem płciowym człowieka. 
Pierwszym zaskoczeniem jest aprobowany wiek inicjacji seksualnej. 
Analizując Koran i życie Mahometa, natrafiłem na materiały o Aiszy, jego 
drugiej żonie. Otóż wyszła ona za niego w wieku siedmiu lat. I nie byłoby w 
tym nic nadzwyczajnego, bo w niektórych plemionach afrykańskich do dziś 
aranżuje się małżeństwa między dziesięciolatkami, aby maksymalnie 
wykorzystać ich potencjał rozrodczy. Mahomet jednak oscylował już wokół 
pięćdziesiątki. Biograf nie pokusił się o ocenę, przyznając jedynie, że Aisza 
musiała wcześnie wydorośleć. Ale moja wyobraźnia ruszyła. Mahomet 
zdawał się gustować nie tyle w młodych dziewczętach, co w dzieciach. Nie 
był zresztą pod tym względem odosobnionym przypadkiem, bowiem jedną z 
jego żon została trzynastoletnia wdowa. Dowiedziałem się, że z żonami, 
które przekroczyły dwudziesty szósty rok życia, przestawał obcować. I jest 
niezmiennie wzorem cnót dla muzułmanów. Chcąc mieć pewność, że nie jest 
to arabski ewenement, szukałem podobnych danych w świadectwach kultury 
chrześcijańskiej i żydowskiej. Znalazłem je w pismach apokryficznych. 
Ponieważ byłem wyczulony na tym punkcie, zwracałem uwagę na szczegóły 
również w publikacjach nowożytnych, które wskazywały, że jeszcze w XIX 
wieku były to praktyki ogólnie tolerowane. Innym zagadnieniem jest 
homoseksualizm. Piętnowany przez religie, istniał przez długi czas w 
ukryciu, natomiast w cywilizacjach starożytnych nie tylko był powszedni, ale 
nawet modny. Intelektualna elita Aten czy Rzymu zachwycała się pięknem 
męskich ciał, większość czasu spędzając na zaspakajaniu swoich erotycznych 
fantazji. W dzisiejszym ogólnoświatowym trendzie powszechnej tolerancji 
homoseksualizm wychodzi - choć z oporami - z podziemia. Przedstawiciele 
mniejszości seksualnych głośno upominają się o swoje prawa. Reakcje 
społeczeństwa są jednak skrajne, szczególnie w katolickiej Polsce.
 Wszędzie prócz krajów muzułmańskich wielożeństwo jest 
zabronione. A szkoda, bo z natury jestem bigamistą, i chciałbym mieć prawo 
do życia w większej rodzinie. Z przykrością stwierdzam, że nie ma nawet 
ruchu próbującego obalić narzuconą monogamię.
 Podczas choroby ogromnie ważnym zagadnieniem było dla mnie 
ustalenie, czy moja teoria nadprzewodnictwa jest zasadna. Próbowałem 
podpytywać Szatana, czy mam rację z wodorem, lecz niestety do tej pory nie 
chce ani zaprzeczyć, ani potwierdzić, pozostawiając mnie w niepewności. 
Proste doświadczenie mogłoby przynieść rozwiązanie mojego dylematu. 
Zaraz po opracowaniu teorii nadprzewodnictwa pobiegłem na Politechnikę 
Wrocławską i próbowałem skłonić kogoś do przeprowadzenia eksperymentu. 
Pokazywałem profesorom część teoretyczną. Jeden z nich nie mógł 
zrozumieć, dlaczego na przedstawionych wykresach nie ma żadnych 
wartości. Próbowałem tłumaczyć, że wartości dopiero powstają z ogólnego 
schematu i że nie są istotne dla zrozumienia oddziaływań. Zagłębiliśmy się w 
rozpatrywanie względności i zrozumiałem wówczas, że uczony, z którym 
rozmawiałem, nie potrafi ich pojąć. Polemika dotyczyła wartości pieniądza. 
Rozmówca wyszedł z błędnego założenia, że określona kwota jest wartością 
bezwzględną i dla każdego znaczy tyle samo. Przedstawiłem mu przykład, że 
dla mnie, człowieka niezamożnego, sto tysięcy złotych jest sumą 
astronomiczną i niemożliwą do zdobycia, podczas gdy dla bogacza stanowi 
ona niewiele. Wartości są więc relatywne i zależą od miejsca pomiaru, choć 
w zasadzie mogą być określone. Drugi mój przykład dotyczył względności 
ruchu. Naukowiec był przekonany, że siedzi na krześle nieruchomo. 
Obszedłem go dookoła i powiedziałem, że gdyby nie istniały inne układy 
odniesienia oprócz nas dwóch, niemożliwe byłoby stwierdzenie, który z nas 
się porusza. Z mojego punktu widzenia to on okrążył mnie, a według niego - 
ja jego. Dyskusja, choć interesująca, nie prowadziła do żadnych wniosków, 
poszedłem więc dalej. W dziale zaopatrzenia udzielono mi informacji, kto 
pracuje z wodorem, i udałem się pod wskazany adres. Nie miałem już ochoty 
na dyskusje teoretyczne, dlatego wypytywałem jedynie o możliwość 
przeprowadzenia doświadczenia nad nadprzewodnością wodoru. Profesor 
odpowiedział, że używa wodoru wyłącznie jako chłodziwa i nie ma takiej 
opcji. Później szukałem w sieci informacji, gdzie w Polsce można by to 
ewentualnie przeprowadzić, lecz nic nie znalazłem. Od Szatana wiem, że 
intensywne prace nad nadprzewodnością wodoru są prowadzone w Japonii, 
ale to trochę nie po drodze.
 Gdy poczułem się już trochę lepiej, sięgnąłem po książkę pewnego 
noblisty, w której opisuje on główne problemy z dziedziny fizyki i 
najważniejsze osiągnięcia tej nauki. Jako dyrektor Fermilabu, znaczną jej 
część poświęcił zagadnieniom związanym z akceleracją i rozbijaniem jąder. 
Według mojej teorii jądro atomu było jedynie obszarem maksymalnego 
oddziaływania grawitacyjnego. Nie widziałem tam miejsca dla protonów i 
neutronów, zresztą właściwości protonu wykluczały jego istnienie. Niemniej 
coś tam przyspieszano i to coś rozbijało jądra. Postanowiłem wówczas 
odpuścić sobie fizykę i swoje teorie. Na świecie jest kilkadziesiąt 
cyklotronów i kilka akceleratorów kołowych i w nich wszystkich przyspiesza 
się protony i rozbija neutrony. Jeżeli w jądrze rzeczywiście istnieją te dwa 
elementy, to moja teoria kwantu całkowicie upada, a związane z nią 
wyjaśnienie nadprzewodności jest nonsensem. Z ubolewaniem stwierdziłem, 
że wszystko to jest tylko tragikomicznym żartem Szatana, który zadrwił 
sobie ze mnie. Zastanawiałem się, dlaczego musiał mi aż tak zrujnować 
życie, czym sobie na to zasłużyłem. Chciałem być użyteczny dla świata, a 
opracowanie technologii przedłużania życia zapewniłoby mi stałe miejsce w 
historii. Nie układało mi się w życiu tak, jak chciałem. Wielokrotnie 
zakładałem działalność gospodarczą, ale moje firmy plajtowały, 
pozostawiając masę długów. Jakoś nie miałem szczęścia do interesów. Nie 
mogłem też odnaleźć się w społeczeństwie. Naiwny jak dziecko, ciągle 
dawałem się oszukiwać i okradać. Gdy prowadziłem punkt serwisowy, ceny 
dopasowywałem do zamożności klientów, a i tak głupio mi było brać za moje 
usługi pieniądze, dlatego pracowałem praktycznie za darmo. Ale miałem to, 
czego wszystkim brakuje: satysfakcję z pracy. Wierzyłem jednak w nadejście 
nowego porządku, nowych, mądrych rządów i selekcję moralną ludzkości. 
Nie byłem pewien, czy dożyję tego okresu, czy zostanę wówczas 
wskrzeszony zgodnie z zapowiedziami biblijnymi. Modliłem się do Boga, 
aby już więcej nie zwlekał, że już wystarczy, że samo nic się nie zmieni. 
Zresztą na nadejście jego rządów czeka już wystarczająco wiele osób. 
Obiecywałem, że pod jego przewodnictwem mogę całymi dniami zamiatać 
ulice i mimo to będę bardzo szczęśliwy. Niech mi da najmniejszą rolę, 
najgorszą pracę, byleby nadszedł. Z serca odmawiałem Ojcze nasz, z 
przekonaniem akcentując każdą frazę. Lecz Bóg nie nadchodził.
 Szczerze mówiąc, zacząłem mieć pretensje do Boga, że pozwolił, 
aby Szatan tak mną manipulował. Straciłem wiarę w swoje teorie fizyczne i 
poważnie zastanawiałem się nad przejściem w stan niebytu. Nie widziałem 
najmniejszego sensu, by obciążać społeczeństwo swoją osobą, a dalszy 
żywot wydawał mi się bezcelowy. Straciłem zainteresowanie czymkolwiek i 
świat wydał mi się okropnie nudny. Czułem się podobnie jak Martin Eden: 
wypompowany i pusty. Konsultowałem swoje przemyślenia z Szatanem, ten 
jednak stwierdził, że nie zmienię tego, co mi pisane. Pewnie miał rację.
 Po odstawieniu leków zacząłem głębiej zastanawiać się nad 
szczegółami towarzyszącymi akceleracji cząstek elementarnych. Rura 
akceleratora miała 6,5 km długości i około 30 cm średnicy. Autor zauważył, 
że rozpędzona cząsteczka, gdyby była źle poprowadzona, wypaliłaby w niej 
dziurę. Na szczęście nigdy się to nie wydarzyło. No i to zwróciło moją 
uwagę. W warunkach ziemskich nie można uzyskać całkowitej próżni, 
zawsze pozostaje spora ilość atomów, których nie da się wypompować. Poza 
tym materia ciągle sublimuje. W rurze o takiej długości opór stawiany wiązce 
przyspieszanych elementów przez pozostałe atomy odchylałby ją znacznie. 
Zderzenia ze ściankami rury byłyby nagminne.
 Drugim elementem, który zwrócił moją uwagę, jest pozyskiwanie 
protonu. Autor lakonicznie stwierdził, że atomy wodoru odzierane są z 
elektronów prądem elektrycznym, tak jakby to było oczywiste. Może o 
prądzie nie wiem zbyt wiele, ale wiem, że aby płynął, potrzebuje obiegu 
zamkniętego. Przepływające elektrony są natychmiast uzupełniane 
napływającymi. Oprócz tego za przepływ prądu odpowiadają wyłącznie 
elektrony swobodne, niepowiązane bezpośrednio z atomami. Sam wodór zaś 
nie jest przewodnikiem. Wyjaśnienie pozyskiwania protonu jest więc co 
najmniej niepełne. Szerzej zajmę się tym przy omawianiu Modelu 
Standardowego.
 W stanie psychozy coraz bardziej pogłębiało się we mnie 
przekonanie o zasadności mojego podejrzenia o teorii spisku. W 
informacjach, które zdobywałem, pełno były sprzeczności. Bardzo dużo 
odkryłem ich w fizyce. Wyglądało to tak, jakby ktoś celowo wprowadzał 
zamieszanie. Wraz z kolejnymi odkryciami teorie były modyfikowane, aby 
dalej zachowały zgodność. 
 Zawsze uważany byłem za indywidualistę. W szkole podstawowej 
nauczycielka języka polskiego zachwycała się moim stylem, a matematyczka 
widziała we mnie geniusza. Ostrzegano matkę, że dalsze kształcenie przez 
nieodpowiedniego pedagoga może to zepsuć. W szkole średniej miałem 
spore problemy z polskim, do tego stopnia, że oblałem ten przedmiot na 
egzaminie klasyfikacyjnym. Zresztą wychowawca nalegał na radzie 
pedagogicznej, by mnie usunięto ze szkoły, ponieważ wywierałem zły wpływ 
na otoczenie. Duże znaczenie miały moje nieobecności. Nie klasyfikowano 
mnie z informatyki, która była na zaliczenie, oraz z wychowania fizycznego. 
Aby ratować się z opresji, przeniosłem się na wydział zaoczny. Wielkim 
zaskoczeniem była dla mnie pierwsza ocena za pracę z języka polskiego. 
Pisałem o Lalce Prusa, którą uwielbiałem. Nauczyciel był zachwycony i 
postawił mi szóstkę z wykrzyknikiem. Nie mogłem tego zrozumieć, bo 
właśnie z tego przedmiotu oblałem na dziennym, a jeśli chodzi o moją 
wiedzę i umiejętności, niewiele się przecież zmieniło przez tak krótki okres. 
Z powodu nieobecności miałem również problemy z fizyką. Nauczyciel 
wyraźnie zapowiedział, że zrobi wszystko, aby mnie nie promować, dlatego, 
mając na uwadze to ostrzeżenie, starałem się przychodzić na sprawdziany i 
zaliczać je na wysokie oceny. Pedagog był tym zdruzgotany.
 Wybitnie nie odpowiadał mi dzienny system kształcenia. Zawsze 
byłem samoukiem, i zniechęcał mnie narzucany kierat przymusowego 
uczestnictwa w wykładach. Dużo więcej informacji zdobywałem sam. 
Zresztą wierzyłem w poznanie rozumowe, co nie było praktykowane w 
szkolnictwie.
 Na maturze z języka polskiego byłem zirytowany proponowanymi 
przez kuratorium tematami, bowiem mocno odbiegały od moich 
zainteresowań. Poza tym nie czułem się najlepiej, bo doskwierał mi olbrzymi 
kac i skutki nieprzespanej nocy. Znajoma pielęgniarka podała mi środek na 
pobudzenie. Postanowiłem podjąć się analizy wiersza. Miałem wybitnego 
pecha, ponieważ podmiot liryczny był w bardzo ponurym nastroju i 
przyrównywał się do muchy. Podobnych bzdur trudno szukać w całej 
literaturze. Z niesmakiem rozpocząłem interpretację, jednak kiedy byłem w 
połowie, lek przestał działać, i poczułem się jeszcze gorzej. Wychodziłem co 
jakiś czas do toalety, aby ochlapać się zimną wodą, a gdy i to przestało 
pomagać, położyłem się zrezygnowany na ławce, nie kończąc pracy. 
Nauczycielka sprawdzająca wypracowania była zdegustowana, lecz 
ponieważ jako jedyny podjąłem próbę opracowania piątego tematu i miałem 
dobrą opinię, wystawiła mi ocenę pozytywną.
 Mój wstęp trochę się przeciąga, ale gdy umieściłem odnośnik do 
moich teorii na pewnej liście dyskusyjnej, otrzymałem odpowiedź, że na 
fizyce to ja się nie znam i byłoby lepiej, gdybym pisał o sobie. Co też czynię.
 Od najmłodszych lat pasjonowała mnie technika. Konstruowałem 
broń i granaty i nie obywało się przy tym bez wypadków. Ponieważ 
używałem ciężkich pocisków, musiałem ładować dużo prochu. Zdarzało się, 
że strzelba eksplodowała. Pamiętam raz moją konsternację, gdy drewniana 
kolba rozprysła się w drzazgi w moich rękach, mocno je raniąc. Było mi jej 
żal, bowiem wykonaniu tego elementu poświęciłem najwięcej wysiłku. Z 
piromanią dałem sobie spokój, kiedy mojemu kuzynowi rozerwało dłoń.
 Gdy uczyłem się gry na keyboardzie, bardzo mnie irytował 
jednostopniowy dźwięk. Inaczej niż w instrumentach tradycyjnych, na 
wydawany ton nie miała wpływu siła uderzenia w klawisz. Przeczytałem 
gdzieś, że były już dostępne urządzenia czterostopniowe, ale nie na moją 
kieszeń. Już wówczas interesowałem się elektroniką i opracowałem metodę 
kontroli klawiatury za pomocą perforowanego kółka i fotodiody. Nie znałem 
wtedy myszki komputerowej, ponieważ prawdopodobnie jeszcze nie istniała. 
Sporządziłem projekt i opis działania i chciałem wysłać to do Yamahy, 
zdałem sobie jednak sprawę z bariery językowej, i zarzuciłem ten pomysł.
 Czytając Charlesa Forda, uświadomiłem sobie, jak ważne jest 
sporządzanie notatek. Skłonność Wyspiańskiego do ciągłego ulepszania 
świata owocowała mnóstwem pomysłów. A pamięć jest zawodna, i 
większości z nich nie pamiętałem. Postanowiłem prowadzić dziennik, w 
którym zapisywałbym swoje przemyślenia, a głównym celem było 
recenzowanie czytanej literatury. Okazał się niezwykle pomocny. Analizując 
go po jakimś czasie, próbowałem odnaleźć symptomy schizofrenii. Lecz 
żadnych nieprawidłowości nie stwierdziłem.
 Przed chorobą moje postępowanie często było irracjonalne. W 
podejmowaniu decyzji nierzadko kierowałem się emocjami, co miało przykre 
konsekwencje. Popełniałem mnóstwo błędów, a później wstydziłem się za 
siebie. Nie analizowałem do końca logiczności i ewentualnych wyników. Po 
leczeniu to się zmieniło: stałem się bezwzględnym racjonalistą. Może tak 
właśnie miało być, może jest to z góry zaplanowane działanie sił wyższych. 
 Wrodzony sceptycyzm nigdy nie ułatwiał mi życia. Staram się dużo 
rozmawiać z ludźmi, bo poznając światopogląd innych, można wiele się 
nauczyć. Niestety większość respondentów kopiuje utarte schematy i opiera 
swoje rozumowanie na dogmatach. Smutna jest również tendencja do 
demokracji w logice. Jeżeli większość uważa daną tezę za słuszną, to 
przyjmowana jest jako pewnik. Drugą anomalią jest niepodważalność 
autorytetów. Otóż każdego, kto ośmieli się im przeciwstawić, czeka lincz. 
Poglądy, które nie odpowiadają większości, są ignorowane lub wręcz 
tępione.
 Szczególnym przypadkiem gwałcenia poglądów innych osób była 
próba delegalizacji w Polsce odłamu religijnego, jakim są świadkowie 
Jehowy. Konstytucyjna wolność wyznania jest przywilejem jedynie Kościoła 
katolickiego. Społeczeństwo bulwersuje fakt sprzeciwu jehowitów wobec 
transfuzji, tymczasem to właśnie w Biblii, która jest opoką chrześcijaństwa, 
w Nowym Testamencie, skierowanym do wyznawców Jezusa, krew jest 
uznana za świętą. Wydając wyroki, sędziowie nie rozumieją, że nie warto 
czasami ratować ulotnego ziemskiego życia, aby gwałcić w ten sposób 
zasady moralne. Gdyby ludzie od początku traktowali krew z należytym 
szacunkiem, nie byłoby zgonów będących skutkiem jej upuszczania, 
praktykowanego przez stulecia w celach leczniczych. W tych 
okolicznościach określanie Biblii mianem Słowa Bożego oraz mszalna 
ceremonia pocałowania jej, czego byłem wielokrotnie świadkiem w kościele 
katolickim, to najzwyklejsza bigoteria.
 Zbierając komentarze do mojej teorii, nierzadko spotykałem się z 
zarzutem, iż neguję trzysta lat pracy wielu uczonych, którzy odkrywali z 
mozołem tajemnice tego świata. Umieściłem zresztą odpowiednią 
wskazówkę już na wstępie, co niewątpliwie powodowało ogólną niechęć do 
zapoznawania się z materiałem. Nie mam nawet pewności, czy komentatorzy 
w ogóle przebrnęli przez wstęp. Do tej pory nauka poznawała istniejące 
prawa, zagłębiając się w nie z czasem. Natomiast ja założyłem, że prawa 
powinny same wyniknąć poprzez dedukcję podstawowych właściwości 
oddziaływań. Pokusiłem się o analizę, wychodząc od źródła, a nie jak dotąd - 
od efektów. 
 Do dzisiaj nie jestem całkowicie pewien, czy moje teorie są zasadne, 
ale nie dysponuję ani środkami, ani warunkami niezbędnymi do 
przeprowadzenia odpowiednich doświadczeń. Zdaję sobie sprawę, że nikt nie 
będzie traktował ich poważnie, ponieważ nie jestem ani autorytetem w jakiejś 
dziedzinie, ani uczonym. Trzeba jednak przyznać, że jest to przepiękna wizja 
przyszłości. Zwątpiwszy w słuszność teorii, miałem ochotę rozesłać ją do 
twórców literatury science fiction, gdyż mogłaby stanowić kanwę wielu 
dobrych opowiadań. Nikt nie posunął się w swych fantazjach aż tak daleko, 
tym bardziej że były to dosyć poważnie wyglądające wnioski z dziedziny 
fizyki. Korciło mnie nawet, żeby samemu opracować kiedyś dzieło fabularne 
oparte na moich założeniach. Z drugiej strony w fizyce aż roi się od 
nonsensów, więc jeden więcej wcale by nie przeszkadzał. Szkoda, że nikt nie 
zaproponował mi publikacji. Liczyłem na wywiązanie się dyskusji, byłem 
przygotowany na krytykę. 
 W czasie, gdy próbowałem zasięgnąć opinii na temat Teorii 
Atlantydy, otrzymałem interesujący list. Jego autor zaznaczył, że już miał 
mnie ostro wypunktować, stwierdzając około dziesięciu uchybień, kiedy 
wiedziony ciekawością, postanowił przeczytać Teorię kwantu. Stwierdził, że 
jeżeli moje wnioski okażą się prawdą, on rzuci pracę naukową i zajmie się 
rozwożeniem mleka. Byłem zawiedziony, że zrezygnował z przekazania mi 
swoich cennych uwag. Jednak później rozbawił mnie ton wypowiedzi. List 
zachowałem i trzymam nadawcę za słowo.
 Po wyjściu ze szpitala najbardziej zależało mi już nie na 
powszechnym uznaniu mojej fizyki, lecz na jej całkowitym obaleniu. 
Chciałem, aby ktoś mnie przekonał, że się mylę, ponieważ sam nie 
potrafiłem sobie z tym poradzić. Zapisałem się na terapię dla schizofreników, 
czepiając się wszelkich możliwości. Wkrótce jednak stwierdziłem, że nie 
tędy droga, że bardziej potrzebuję rozmowy z profesorem. Wydrukowałem 
Teorię Atlantydy i poszedłem na Uniwersytet Wrocławski, do Instytutu Nauk 
Geologicznych, gdyż nikt inny nie miał czasu na konwersację. Rozmowa 
potoczyła się na temat zlodowaceń i ich przyczyn. Po krótkiej wymianie zdań 
rozmówca przyznał, że mogę mieć rację. Istotne było jego pytanie: i co z 
tego? No właśnie, pomyślałem sobie, co z tego? Niby nic, a tak naprawdę 
wiele wyjaśnia. Wciąż szukałem przyczyn, a kiedy je sobie uświadomiłem, 
nikt nie chciał się z nimi zapoznać ani ich komentować.
 Zawsze wierzyłem w proste rozwiązania. Najważniejsze teorie 
zadziwiały prostotą, a za przykład niech posłuży zjawisko fotoelektryczne. 
Einstein dostał Nagrodę Nobla za jedno zdanie. Tak też widziałem swoje 
wyjaśnienia. Przygotowując się do napisania tej książki, próbowałem jak 
najwięcej zrozumieć. Zdarzało mi się głowić nad jakimś zagadnieniem parę 
dni, gdy tymczasem wystarczyło baczniej przyjrzeć się jakimś 
właściwościom. Szczerze powiedziawszy, zdecydowanej większości jeszcze 
nie rozumiem i nie potrafię wytłumaczyć, jednak zebrany materiał już teraz, 
przy wstępie, mnie przytłacza. Gdybym czekał, aż wszystko będzie jasne, 
objętością moich rozważań przebiłbym Lenina. Kto by to później czytał?
 Mottem mojej pracy powinny stać się słowa J. Guittona: Tak 
naprawdę nic, co jest dostępne naszemu poznaniu, nie jest „rzeczywiste” w 
tym znaczeniu, jakie zwykliśmy nadawać temu słowu. W pewnym sensie 
żyjemy w świecie ułudy, iluzji, pozorów, które uważamy za rzeczywistość. 
Wszystkie nasze wyobrażenia odnoszące się do czasu i przestrzeni, 
usytuowania przedmiotów, przyczynowości zdarzeń, wszystko, co każe nam 
myśleć o odrębności poszczególnych rzeczy istniejących we Wszechświecie, 
to wiekuista ułuda przesłaniająca rzeczywistość mroczną zasłoną. Poza tą 
zasłoną znajduje się ukryta tajemnicza realność, której tworzywem, jak 
można sądzić, nie jest materia, lecz myśl, duch. (cyt. za A. Donimirskim)
 Gdy rozważałem decyzję o napisaniu tej książki, trapiły mnie 
wątpliwości, czy miałem prawo oprzeć się na zaledwie dwóch 
oddziaływaniach. Po głębszej analizie stwierdziłem, że wszelkie 
doświadczenia opierają się na pomiarze pola grawitacyjnego i pola 
magnetycznego, cała zaś reszta to czysta interpretacja wyników. Zmysł 
słuchu mierzy częstotliwość drgań wynikłych z posiadania przez ośrodek 
masy. Podobnie jest ze wzrokiem, który analizuje pole magnetyczne. Dotyk 
dostarcza nam dane na temat temperatury, która jest wynikiem ruchu 
elektronów. Na podstawie przeprowadzonego pomiaru pola magnetycznego i 
grawitacyjnego oraz wynikających z nich właściwości mózg interpretuje 
także zapach i smak. Zresztą oddziaływania silne są niemierzalnymi 
założeniami teoretycznymi, a ja podjąłem próbę określenia tego, co 
faktyczne. Musiałem przeto odrzucić wszystkie wielkie teorie fizyczne. Jeżeli 
są prawdziwe, powinny wynikać z analizy. Ideałem byłoby również 
określanie właściwości materii i energii bez opierania się na pomiarach 
doświadczalnych, lecz niestety nie jest to do końca możliwe. Można 
antycypować, ale tylko do pewnego stopnia. Dużym ułatwieniem jest 
rozpoznanie przez naukę wielu zachowań. Jeżeli wynikają one z teorii, są 
pewną wskazówką, że się nie błądzi.
 Od zarania czasu człowiek dostrzegał w obserwowanym świecie 
schematy zachowań. Zawsze rano wstaje słońce, gdy kopniemy większy 
przedmiot, odczuwamy ból, a kamień wrzucony do wody zatonie. Nietrudno 
dostrzec powtarzalność i przewidywalność zasad. Próbowano to tłumaczyć w 
mniej lub bardziej racjonalny sposób. Pojawiła się nauka - najpierw filozofia, 
później fizyka - która zajęła się opracowywaniem wyjaśnień. Sporym 
wyzwaniem dla niej jest przewidywanie niemierzalnych zachowań, lecz tu 
powraca do źródeł wywodzących się z filozofii, nie zawsze obiektywnej. 
Teorie cząstek wirtualnych, Wielkiego Wybuchu, ewolucji, antymaterii są 
przepełnione bezpodstawną fantazją. Z pozoru wszystkie zagadnienia są 
opracowane w mniej lub bardziej wiarygodny sposób, niemniej bez 
większych trudności można je obalić. Niewiele to jednak by dało, gdyby nie 
jakaś alternatywa. Bardzo wielu naukowców częściowo bądź całkowicie 
odrzuca zrewolucjonizowaną teorię Darwina, ale jedyną alternatywą, jaka 
wtedy pozostaje, jest wiara w Boga, co nie wszystkim odpowiada. Mając na 
uwadze ich krytykę, jako kontinuum myśli technicznej musiałem opracować 
teorie opierające się właśnie na wykorzystaniu nadprzewodności wodoru. 
Zaznaczam, że jest to czysta fantazja. Odkrywszy, że czasem można 
dowolnie manipulować, próbowałem sobie wyobrażać możliwe warianty. 
Lecz zawiera to w sobie mnóstwo paradoksów, które wykluczają w 
niektórych wątkach logikę. W przekonaniu, że jest to jednak możliwe, 
utwierdzały mnie laboratoryjne doświadczenia, w których skutek wyprzedza 
przyczynę. Konsekwencje podróżowania w czasie pochłonęły mnie do tego 
stopnia, że poświęciłem im dużo więcej czasu niż samemu dochodzeniu praw 
fizycznych. Ale ponieważ w niniejszej publikacji mam zamiar ograniczyć się 
do ogólnej krytyki nauki i częściowej obrony swoich wcześniejszych 
twierdzeń, nie będę zajmował się tym tematem.
Trochę matematyki
 Duże znaczenie przywiązywał Szatan do tego, aby mnie przekonać, 
że przypadek nie istnieje. Entropia jest jednak jednym z podstawowych 
elementów fizyki. Na niej opiera się darwinizm, drugie prawo termodynamiki 
itd.
 Parę lat temu mój bardzo dobry znajomy miał przede mną tajemnicę, 
której nie chciał mi za nic zdradzić. Staram się szanować prywatność, ale on 
znikał na całe noce z domu, a jego żona nie miała nic przeciwko temu. 
Intrygujące, prawda? W końcu sam się wygadał: opracował system gry w 
ruletkę i spędzał mnóstwo czasu w kasynie. I zastanawiające było to, że od 
dłuższego czasu nieustannie wygrywał i w ten sposób, ponieważ nie 
pracował, utrzymywał rodzinę. Pomyślałem, że ma po prostu szczęście. 
Widząc moją reakcję, postanowił zaznajomić mnie ze szczegółami. Pokazał 
mi scenariusz gry. Wziął kartkę papieru i rozpisał kolejno rzuty, wzrastającą 
stawkę i ewentualną wygraną. Zauważyłem, że wypłacana wygrana to 1:36 z 
37 pól, więc szanse nie są nawet równe. Dziwiłem się, że wygrywa. Aby mi 
to unaocznić, zabrał mnie kiedyś ze sobą. Męczył krupierkę przez kilkanaście 
minut, po czym wyrzucono nas praktycznie bez powodu. Wytłumaczył mi to 
zajście, twierdząc, iż obsługa zorientowała się, że jego system wygrywa. 
Widziałem to nieco inaczej, ale nic nie mówiłem. Grał na minimalnych 
stawkach, a krupierka musiała specjalnie dla niego rzucać, co się całkowicie 
nie kalkulowało. Pomimo to zainteresowałem się tematem. Postanowiłem 
dogłębnie przeanalizować jego system. Napisałem program komputerowy, 
przy czym rozszerzyłem go o możliwość grania na kolory i dwunastki. 
Podawało się kwotę początkową, wybierało system rozgrywek i określało 
czas spędzony w kasynie, a system analizował to i podawał wynikową ilość 
gotówki. Starałem się podczas programowania zachować maksymalną 
zgodność z rzeczywistością, rozbudowałem więc program do tego stopnia, że 
można było wybierać za każdym rzutem inną liczbę, po czym ozdobiłem go 
nakładką graficzną. Kolega poczuł się przed monitorem jak w kasynie.
 Bardzo chciałem zmaksymalizować przypadkowość, a że jestem 
ambitny, sam napisałem moduł generujący liczby. Był to zestaw kilku 
skomplikowanych wzorów matematycznych. Początkowo nic nie 
zauważyłem, jednak podczas testów kolega zwrócił uwagę, że ciąg liczb jest 
zawsze taki sam. Popełniłem chyba najgłupszą w życiu pomyłkę: przyjmując 
tylko jedną wartość początkową, mogłem uzyskać tylko jeden ciąg liczb - 
niby przypadkowych, ale zawsze taki sam. Szkoda mi było włożonej pracy, 
więc podczas wprowadzania danych z klawiatury umieściłem licznik cykli. 
Ta wartość służyła do dalszych obliczeń. Problem niby rozwiązałem, lecz 
zdałem sobie sprawę, że generuję tyle ciągów liczbowych, ile wartości 
początkowych, dlatego ciągi liczb mogą się powtarzać. Nie pozostało mi nic 
innego, jak wykasować moduł i odwołać się do wbudowanego w komputer 
generatora. 
 Moim pierwszym komputerem był Commodore 16. Szybko znudziły 
mi się gry, i zacząłem sam go programować. Bardzo często w programach 
potrzebna jest wartość przypadkowa. Dosyć istotnym elementem jest jej 
generowanie. W Commodore była to liczba cykli procesora od momentu jego 
włączenia. Najczęściej korzystałem z jej ostatnich dwóch cyfr, ponieważ 
zmieniały się cały czas i zapewniały maksymalną przypadkowość nawet w 
momencie następujących po sobie wywołań. Nie wiem, na jakiej zasadzie 
działa generator w PC, ale domyślam się, że na podobnej. Podaje jednak 
wartości od –1 do 1.
 O tym incydencie szybko zapomniałem, lecz Szatan mi 
przypomniał. Cokolwiek stworzyło wszechświat, miało tylko jedną wartość 
początkową. I obojętnie ile metamorfoz matematycznych by przeszło, zawsze 
będzie generować ten sam ciąg liczb, który jest w stu procentach 
przewidywalny. Jeśli założymy, że można cofnąć się w czasie i nie ingerując, 
obserwować, ciągle będziemy widzieć to samo. Notabene jest to podobno 
najsurowsza kara.
 Jeszcze przed opracowaniem swoich teorii zastanawiałem się, w 
jakim stopniu matematyka jest wymyślana, a w jakim odkrywana. 
Najprostsze działania matematyczne przeprowadzane są intuicyjnie i wydają 
się być oczywiste. Jednak mnie zastanawiała prawidłowość działań i zasady 
nimi kierujące. Miałem wręcz sokratejski stosunek do matematyki. We 
wstępie do pracy napisałem, że zastanawiam się nad wynikiem działania 
2 + 2. Niby głupota, ale wszystko zależy od tego, jaką metodę obliczeń 
przyjmiemy. Jeżeli będzie to prawdopodobieństwo, które cechuje fizykę 
kwantową, wynik będzie oscylował wokół czterech, nie dając całkowitej 
pewności. Można zresztą rozbudować to równanie o nieskończoności, 
uzyskując dowolny wynik.
 Na problem nieskończoności natrafiłem przy wzmiankach o 
równaniach Schroedingera. Okazuje się, że jest bardzo częstym wynikiem i 
wymaga ponownych obliczeń. Bardzo mnie to zdziwiło, ponieważ 
dotychczas uważałem matematykę za naukę ścisłą, dającą jednoznaczne 
rezultaty. Przyglądając się temu bliżej, przypomniałem sobie, że ich 
skracanie i upraszczanie to podstawa matematyki.
 Odkąd człowiek zdał sobie sprawę z prawideł dodawania i 
odejmowania, zaczął fascynować się tą nauką. Już w starożytności istniały 
poglądy, że świat to po prostu zapis matematyczny, a jedynym bytem, który 
niezaprzeczalnie istnieje, są liczby. Potwierdzenie tych przypuszczeń można 
znaleźć dziś, w dobie powszechnej komputeryzacji i wirtualnych 
rzeczywistości. Praktycznie cała nauka wykorzystuje obliczenia, więc wiara 
w matematyczną wizję świata wydaje się być słuszna. Jednak zasadniczą 
właściwością matematyki jest jednoznaczność wyników. Dużo uwagi 
poświęciłem kiedyś projektowi stworzenia sztucznej inteligencji, ale 
doszedłem do wniosku, że żadna forma decyzyjna opierająca się na zasadach 
matematycznych nie ma sensu. Wyniki praktycznie zawsze będą 
przewidywalne, a programu nigdy nie da się nauczyć odgadywania znaczeń i 
abstrakcyjnego myślenia.
 W swoich rozważaniach teoretycznych poszukiwałem wartości 
bezwzględnych. Wydawało mi się, że taką wartością jest zero - początek 
układu współrzędnych. Próbowałem dopasować to spostrzeżenie do moich 
poglądów filozoficznych, lecz zabrnąłem w paradoksy. Jeżeli zero faktycznie 
by istniało, stworzenie czegokolwiek z niczego byłoby niemożliwe. 
Musiałem skorygować swoje rozumowanie i przyjąłem, iż bezwzględna jest 
nieskończoność. Powstały mi już dwie wartości: nieskończenie mało 1/? i 
nieskończenie dużo ?. Postanowiłem oprzeć swoje rozważania właśnie na 
tych dwóch wartościach, jednak najpierw musiałem je przeanalizować. 
 Pierwszą rzeczą, jaką zauważyłem, była wartość wynikająca z ich 
porównania. Skracając je, uzyskujemy pierwszą wartość względną: ?/? = 1. 
Jak się później przekonałem, jest to pierwsza, najistotniejsza wartość 
określona.
 Matematyka skraca 1/? do zera, zaś ? uważa za nierozwiązalne. 
Postanowiłem pójść tym tropem i prześledzić warianty uproszczeń. 
Ciekawiło mnie, w jakim stopniu modyfikacje wpływają na wartość 
wynikową. Najprostszą rzeczą, jaką można zrobić, jest zwiększenie jednej z 
nieskończoności: (1 + ?)/? = 1/? + ?/?. Ponieważ 1/? jest przyjmowane 
jako zero, zwiększenie nie wpływa na wynik końcowy. Można pokusić się o 
wniosek, że dowolne zwiększenie nie wpłynie na wartość końcową i 
(x + ?)/? = 1, ale niezupełnie jest to prawdą. Dopóki przyjmujemy wartości 
określone, równanie zachowuje zgodność, kiedy jednak za x podstawimy ?, 
otrzymamy wynik 2.
 Z powyższych rozważań wynika, że (1 + ?)/? = ?/?. Ale zależy to 
od sposobu obliczeń: 1/? + ?/? = ?/?, odejmując od obu stron ?/?, 
otrzymujemy 1/? = 0. Więc prawidłowość skróceń się potwierdza. Gdy 
natomiast równanie najpierw pomnożymy przez ?, otrzymamy 1 + ? = ?, co 
wydaje się bzdurą. 
 Jak dalece więc 1/? = 0 i czy można używać takiego uproszczenia w 
matematyce, nie otrzymując nonsensów? Trzeba przyznać, że gdyby nie ono, 
większość równań pozostałaby bez rozwiązań.
 Najlepszym wyjściem jest sobie nieskończoność wyobrazić. 
Ograniczeniem jest fantazja. Jeżeli przyjmiemy za maksymalną jakąś 
wartość, to i tak pozostałe wartości dalej będą nieograniczenie wielkie, a 
więc ? - x = ?. Pozostałe działania wyglądają podobnie. Jeżeli podzielimy 
nieskończoność na ograniczoną ilość fragmentów, to i tak będą one 
nieograniczone, jeżeli nawet pomnożymy ją przez samą siebie, dalej będzie 
tylko nieskończonością, więc również 1 + ? = ? wydaje się być nie do końca 
głupie.
 W języku komputerowym nieskończoność można przedstawić jako 
x = x + 1 w zapętleniu. Wynik zależny od czasu obliczeń, jest jego funkcją. 
Jeżeli zakładamy, że istnieją nieskończoności, musimy także założyć, że 
istnieje taki termin, jak wieczność, gdzie t = ?. Wówczas obliczenia 
przyjęłyby formę ? = ? + 1.
 Założenia, że istnieje wieczność, nikt nie próbuje podważać. Nawet 
teoria BB zakłada cykliczność wydarzeń. Niezbędne jest jednak przyjęcie 
t = 0, momentu rozpoczęcia obliczeń, który jest wartością względną, 
ponieważ zawsze istnieją wartości ją poprzedzające. Wyobraźmy sobie teraz 
dwuprocesorowy komputer, który dokonuje obliczeń równania x = x + 1 
osobno na każdym procesorze. Dopóki obydwie jednostki są jednakowo 
taktowane, istnieje względna zgodność wyników. Ale gdyby założyć, że 
magistrale są zasilane osobnymi generatorami, w momencie wywołania 
musiałoby się okazać, że x1 ? x2. Końcowe wyniki w czasie t = ? zawsze są 
jednak następujące: x1,2 = ?, niezależnie od szybkości zegara.
 Powstaje pytanie, czy nieskończoności zawsze są sobie równe. Niby 
tak, lecz dopóki nie dokonamy porównania. Gdy jednak będziemy próbowali 
obliczyć ?1/?2, okaże się, że mogą one zależeć od dodatkowego parametru 
(x ? ?)/? lub ?/(x ? ?), gdzie x może przyjąć każdą wartość określoną. 
Powstaje wówczas zależność przypominająca funkcję:
	Istotnym elementem jest przypadek, gdy x = 1 i nie zmienia 
zależności, obojętnie której nieskończoności dotyczy, więc ?1/?2 = ?/? = 1. 
Wykres będzie więc zawsze przechodził przez ten punkt. Ważne jest też to, 
że wartości do 1 gwałtownie spadają, lecz po jej przekroczeniu tempo spadku 
maleje, praktycznie zatrzymując się przed zerem. 
	Do jakiego więc stopnia matematyka powinna używać skróceń i 
uproszczeń, aby nie popaść w paradoksy? Przyjęcie warunku, że ? = ?, jest 
czystym dogmatem. Nieskończoności nie można ani określać, ani 
porównywać, ponieważ nigdy nie można będzie stwierdzić, że są równe. 
Uzyskują każdą wartość. Także równanie z ich użyciem może przyjąć 
jakąkolwiek wartość.
	Wykres ?1/?2 jest dosyć istotny, gdyż jest to wykres pola, którym 
będę się posługiwał w dalszej części rozważań. Omówię też dokładniej 
parametr x.
Model Standardowy
	Parę lat temu uparcie poszukiwałem rozwiązań dotyczących taniego 
pozyskiwania energii. Zauważyłem, że nawet niewielka wartość temperatury 
w stopniach Celsjusza to ogromny potencjał energii w porównaniu z zerem 
bezwzględnym. Jedyny problem to jej odzyskanie i konwersja. Opracowałem 
teoretycznie trzystopniową konwersję, opierając się na zmianach stanu 
skupienia i oddziaływaniu grawitacyjnym. Projekt konsultowałem z osobą 
kompetentną, zauważyła ona jednak, że wynikowa wartość pozyskiwanej 
energii jest śmiesznie mała, i nawet gdyby urządzenie funkcjonowało, byłoby 
to absolutnie nieekonomiczne. Musiałem przyznać rację i przestałem 
zajmować się tym tematem, aczkolwiek pozyskiwanie energii wciąż mnie 
interesowało. Chciałem nawet wybudować wiatrak, by zapewnić sobie 
niezależność energetyczną.
	Głównym problemem związanym z energią jest jej magazynowanie. 
Akumulatory mają bardzo ograniczoną pojemność, a poza tym są drogie i 
ciężkie. Najlepsze warunki do pozyskiwania energii znajdują się często w 
miejscach bardzo odległych od miejsc zapotrzebowania, więc pojawia się 
również kwestia transportu. Najprostszym rozwiązaniem wydawało mi się 
prowadzenie elektrolizy i przemieszczanie samego wodoru. Powstał mimo 
wszystko problem jego skraplania, więc rozszerzyłem związek o azot, ale 
spalana nitrozyna jest silnie trująca, dlatego koncept upadł.
	Najprościej byłoby odwołać się do właściwości Modelu 
Standardowego. Jeżeli protony i elektrony, łącząc się w atom, robią to z 
olbrzymią wprost energią, można ją okiełznać i wykorzystywać. Jest to o tyle 
wygodne rozwiązanie, że powstaje przy tym bezpośrednio energia 
elektryczna. Już sobie wyobrażałem, że dysponuję wiadrem protonów i 
wiadrem elektronów, posiadając zapas energii, który posłuży jeszcze wielu 
pokoleniom po mnie. Moje wyobrażenia podsycał fakt, że prowadzone są 
badania nad ogniwem paliwowym, które funkcjonuje na podobnych 
zasadach. Aby dowiedzieć się czegoś więcej na ten temat, zacząłem 
przeglądać dostępną literaturę, lecz natknąłem się jedynie na same frazesy. 
Pomyślałem, że wszelkie informacje techniczne są pilnie strzeżone, dlatego 
trudno będzie dotrzeć do szczegółów. Ale od czego mamy Internet! 
Siedziałem godzinami w kawiarence, szukając materiałów. I nic. Szczątkowe 
informacje, w dodatku sprzeczne ze sobą. Pikanterii dodawał fakt, że 
urządzenie testowano już w przemyśle samochodowym jako źródło zasilania 
silnika elektrycznego. Zaczęło to przypominać epizod z Teslą. Zresztą do 
dzisiaj ogniwo pozostaje na etapie badań.
	Postanowiłem bliżej przyjrzeć się koncepcji magazynowania 
elementów składowych materii. Teoretycznie nie powinno być z tym 
większych problemów. Elektronami można bombardować ekran kineskopu, 
dlaczego więc wiązki nie można by skierować do pojemnika z 
dielektrycznego materiału? Problematyczne okazało się wyobrażenie sobie, 
co się z nimi dzieje po opuszczeniu anody i dlaczego w ogóle ten proces ma 
miejsce. Po głębszej analizie doszedłem do wniosku, że dopóty będą 
przeskakiwać, dopóki będą zbierane przez maskownicę. Ich obieg musi być 
bezwzględnie zamknięty. Chociaż teoretycznie zbieranie elektronów 
powinno być prostsze od gromadzenia protonów, postanowiłem wykorzystać 
fakt, że elektronów jest nadmiar, więc tak jak w przypadku spalania wodoru 
nie trzeba, przynajmniej na Ziemi, troszczyć się o tlen, tak można 
wykorzystać fakt istnienia elektronów swobodnych, gromadząc wyłącznie 
protony. Początkowo wydawało się to proste. Odkąd pamiętam, akceleratory 
wykorzystują protony do rozbijania jąder niektórych pierwiastków. Istotne 
jest to, że są gromadzone. Co prawda w postaci zapętlonej wiązki, ale jednak. 
Sądziłem, że wystarczy je zatrzymać, kierując do odpowiedniego pojemnika, 
lecz problemem mógłby się okazać materiał, z którego ów pojemnik byłby 
wykonany. Aby poznać jego właściwości, musiałem przyjrzeć się bliżej 
modelowi atomu i procesowi tworzenia się materii.
Trochę historii
	Aby zrozumieć czyjś tok myślenia, trzeba poznać warunki 
towarzyszące danej koncepcji. Nie sposób zrozumieć religii, nie znając 
towarzyszącego jej światopoglądu. Religia to filozofia, od filozofii zaś 
wywodzi się fizyka. Zawsze można znaleźć cechy wspólne.
	Przez bardzo długi czas istniał pogląd, że materia składa się z 
żywiołów. W średniowieczu bardzo poważnie podchodzono do poszukiwań 
kamienia filozoficznego, który miałby zmieniać proporcję składników 
elementarnych, tworząc nową materię. Poznawanie świata w niewielkim 
stopniu wpływało na dogmatyczną filozofię. Tymczasem wynaleziono broń 
palną, poczyniono odkrycia w dziedzinie chemii, geografii. Choć uważa się 
średniowiecze za epokę zacofania intelektualnego, pod względem 
poznawczym było jednak postępowe. Utrudnieniem była niewątpliwie zbyt 
duża różnorodność starożytnych poglądów, które przetrwały w formie pisanej 
i stanowiły podstawę dalszych rozważań. Skutkiem tego stopniowo były one 
odrzucane i - jeżeli się potwierdzały - przyjmowane od nowa. Däniken w 
swoich materiałach znalazł dowody, że już w filozofii greckiej istniał pogląd 
o kulistości Ziemi, nachyleniu ekliptyki, cyklu słonecznym, ale dopiero 
ponowne ustalenia Kopernika przyjmowane są za odkrywcze. To samo 
można zauważyć w przypadku właściwości geograficznych świata. 
Wiadomo, że jeszcze przed Wikingami Amerykę odwiedzali starożytni 
żeglarze, czego dowodem są sporządzone mapy, niemniej dopiero podróż 
Kolumba przypieczętowała fakt jej istnienia, zamykając epokę. Spotkałem 
się z poglądem, że gdyby starożytny zapał odkrywczy okresowo nie 
przygasał, to Jezus wjechałby do Jerozolimy nie na osiołku, lecz czołgiem. 
Jednak ówczesny świat nie szukał sensacji. Poglądy i odkrycia były 
traktowane bardzo lekko. Fakt, że wrzenie wody może poruszać turbinę, był 
uznawany za nieistotną ciekawostkę służącą do zabawy. Zresztą właśnie 
zabawa pochłaniała znaczną część życia, a powszechne niewolnictwo 
pozwalało unikać problemów natury technicznej. 
	Jedną z głównych cech średniowiecza jest mistycyzm. I choć 
wszystko wskazywało na to, że świat jest przewidywalny, wiara w Boga i w 
prawdę biblijną ograniczała chęć poznawczą do minimum. Fanatyzm 
religijny tłamsił wszelkie przejawy racjonalizmu, opierając się na 
niepodważalnych dogmatach. Podstawowym nurtem myślowym było 
odnajdowanie sensu życia w Bogu, stąd masochizm i asceza. Można 
powiedzieć, że filozofia popadła ze skrajności w skrajność. Nadmierny 
radykalizm również jej nie służył.
	Można przyjąć, iż fizyka wyodrębniła się z filozofii wraz z 
odkryciami Galileusza. Zastosował on wnikliwszą metodę poznawczą, która 
pozwalała obalić mity. Jest nią doświadczenie. Na podstawie obserwacji 
wysuwał kolejne wnioski. Aż dziw bierze, że jego analizy przetrwały, 
ponieważ miał spore problemy z publikacją. Od tego momentu faza 
doświadczalna stała się bardzo istotna w fizyce, oddzielając ją w 
konsekwencji od teorii.
	Historię fizyki kształtowało wiele osób. Wiedzę zdobywano 
fragmentami, które próbowano łączyć w całość. Zaczęły powstawać teorie 
wyjaśniające dane doświadczalne. Ważna była ich ciągłość i powtarzalność. 
Jeżeli przyjmiemy pewien schemat zachowań, powinien on mieć właściwości 
powodujące przewidywalność zdarzeń. Zauważyłem, że nie do końca tak 
jest, a często jedne wyjaśnienia wykluczają drugie.
	Gdy studiowałem w Niemczech, na lekcji ekonomii podjąłem się 
herkulesowego zadania. Zauważyłem, że wykres sprzedaży przyjmuje 
charakter funkcji. Jako że jestem ambitny, postanowiłem opisać go wzorem, 
aby był przewidywalny. Na początku przyjąłem do obliczeń cztery 
charakterystyczne dane. Jednak wynikły schemat obliczeń był zaledwie 
przybliżony. Wartości sprzedaży są danymi ściśle określonymi, w których 
nie może mieć zastosowania tolerancja. Do wyliczeń musi więc posłużyć 
każda dana wynikająca z pomiaru, modyfikując funkcję. Wzór, aby był 
prawdziwy, musi zawierać każdą dostępną daną, dlatego każdy pomiar 
będzie go modyfikował. Określenie funkcji okazało się więc niemożliwe, 
choć pozornie zdradzała pewien schemat zachowań. Można posłużyć się co 
prawda tolerancją samej funkcji, lecz jej przewidywalność zacznie zahaczać 
o prawdopodobieństwo wyniku.
	W XIX wieku fizyka doszła do poglądu, że wszystko, co było do 
wyjaśnienia, zostało już wyjaśnione. Atom uznano za podstawowy, 
niepodzielny składnik materii. Dopiero badania nad promieniotwórczością 
obaliły ten sąd.
	Do pewnego momentu fizyka rozwijała się liniowo. Kolejni 
naukowcy bazowali na poglądach i pomiarach swoich poprzedników, 
zachowując pewną ciągłość. Ewenementem okazała się filozofia Alberta 
Einsteina, która nie opierała się na wynikach doświadczalnych, lecz 
próbowała je antycypować. Wyznaczyło to pewien nurt myślowy. Ponieważ 
okazało się niemożliwe zajrzeć w atom, fizyka rozpoczęła powolny powrót 
do źródeł. Na podstawie bardzo ubogich danych próbowano określać wygląd 
atomu. Nawet wyobraźnia musi mieć za podstawę jakiś realnie istniejący 
przedmiot, dlatego zaczęto szukać odpowiedników w przyrodzie. Pierwszą 
myślą było porównanie atomu do ciasta z rodzynkami. Naukowcy chyba 
lubią ten wypiek, bowiem posługują się nim także w teorii BB. Ale 
koncepcja upadła. Później pojawiło się porównanie atomu do Układu 
Słonecznego. Źródła podają, że również ten pomysł został odrzucony, lecz 
moim zdaniem uległ jedynie ewolucji. Głównym problemem towarzyszącym 
jego powstaniu okazało się określenie, co trzyma elektrony na orbitach. 
Powstała wówczas koncepcja protonu, który oddziałuje polem 
magnetycznym na elektron. Aby uzupełnić brakującą masę, użyto również 
neutronu. Zdziwiło mnie, że oddziaływania silne wymyślono dopiero po 
pewnym czasie, gdy dostrzeżono paradoksy takiego rozumowania. 
Utrzymanie koncepcji Bohra wymagało jednak dalszych założeń. Przy 
cięższych pierwiastkach, posiadających kilkadziesiąt protonów, wartość pola 
magnetycznego przy pierwszych powłokach mogłaby ściągać elektrony w 
kierunku jądra. Opracowano więc koncepcję nieprzekraczalnych orbit, które 
same w sobie są pełne sprzeczności. Model atomu modyfikowano zależnie od 
danych doświadczalnych, często dodając nowe, abstrakcyjne ograniczenia i 
właściwości, co zaczęło przypominać moją próbę opisania sprzedaży funkcją.
	Przyglądając się najświeższym teoriom naukowym, można odnieść 
wrażenie, że czym bardziej są one abstrakcyjne, tym większą wiarygodnością 
się cieszą. Niewątpliwie można w nich odkryć duży udział mistycyzmu i 
dogmatyzmu. W jakim jednak stopniu można z nimi zerwać, odwołując się 
do początków ze średniowiecza? Próbowałem stworzyć coś nowego, 
odrzucając je całkowicie, ale pojawiły się dwa problemy. Po pierwsze, 
filozofia się zmieniła, i aby móc je odrzucić, trzeba najpierw je obalić. Po 
drugie, trudno powiedzieć, do jakiego stopnia może się zmienić przesiąknięty 
nimi mój umysł, aby zyskać obiektywizm. Wymaga to zupełnego 
odseparowania teorii od pomiarów. I niby tak jest. Fizyka dzieli się na 
teoretyczną i doświadczalną. Tymczasem podział jest całkowicie sztuczny, 
ponieważ doświadczenia wynikają z teorii, a teoria bazuje na 
doświadczeniach. Z jednej z książek o doświadczalnikach dowiedziałem się, 
że ich podstawowym narzędziem pracy jest suwak logarytmiczny. I mimo że 
interpretacja wyników powinna należeć do części teoretycznej, fizyka, choć 
podzielona, stanowi jedność.
	Chcąc podjąć krytykę poglądów, należy najpierw dobrze je poznać. 
Niestety nie zamierzam studiować fizyki tylko po to, by się przekonać o jej 
mankamentach. Zdaję sobie sprawę, że moja wiedza jest pobieżna i 
ewentualne spostrzeżenia mogą być już zabezpieczone patchami ideowymi. 
Chcę jednak przeprowadzić ocenę, aby pokazać, jak widzę dzisiejszą naukę i 
jej najważniejsze trendy.
Jądro
	Jak już wcześniej zauważyłem, historia koncepcji jądra atomu jest 
nieco kontrowersyjna, lecz funkcjonuje do dziś praktycznie bez większych 
korekt. Przyjmuje się, że jądro atomu jest odpowiedzialne za 
charakterystyczne cechy powstałego pierwiastka, jakimi są masa, 
właściwości organoleptyczne, pochłanianie i emisja promieniowania, w 
pewnym stopniu elektroujemność i przewodnictwo elektryczne. Właściwie 
można by rzec, że rola samych elektronów jest w dużym stopniu 
bagatelizowana. Jądro decyduje o wyglądzie pierwiastka i gwarantuje jego 
parametry nawet wtedy, gdy atom nie posiada wszystkich przewidzianych 
elektronów. 
	Z założeń wynika, że w jądrze znajdują się protony i neutrony. 
Wariacje tych dwóch cząstek pozwoliły Mendelejewowi i jego następcom 
sporządzić ich systematykę, a ponadto aby zmienić w akceleratorze 
właściwości atomu, naukowcy posługują się właśnie protonami i neutronami. 
Można przyjąć, że w tym momencie istnieją trzy elementy składowe materii. 
Teoria zakłada, że są one sobie równe według typu, tworząc całą gamę 
pierwiastków i ich izotopów o najróżniejszych właściwościach. I choć 
wszystko by na to wskazywało, nawet uszeregowanie atomów według ilości 
protonów czy neutronów nie pozwala przewidywać parametrów im 
towarzyszących.
	Głównym zajęciem fizyków doświadczalnych jest obecnie 
rozbijanie jąder. Badane są przy tym cząsteczki powstające z podziału 
neutronu. Według szacunków może ich być około półtora tysiąca. Każda z 
nich charakteryzuje się odmiennymi właściwościami, umożliwiającymi jej 
odróżnienie i nadanie nazwy. Powstało zresztą mnóstwo nowych jednostek 
opisujących, według których prowadzi się systematykę. Jądro atomu to 
ułamek procenta jego objętości. Oddziałując rozpędzonym protonem, mamy 
niewielką szansę, by w nie trafić, a do tego dochodzi fakt, że oddziaływanie 
magnetyczne protonów zgromadzonych w jądrze jest olbrzymie. Będzie ono 
w znacznym stopniu odchylać trajektorię, praktycznie uniemożliwiając 
osiągnięcie celu. Atom jest zbudowany głównie z chmurki elektronów. 
Jedynie wtedy, gdy wykluczymy możliwość połączenia się protonu z 
elektronem, jest realne osiągnięcie przez niego jądra. Naukowcy wychodzą z 
założenia, że nawet mimo takich ograniczeń przy odpowiedniej grubości 
rozbijanej płytki prawdopodobieństwo trafienia jest duże. Tymczasem 
reakcje zachodzą na jej powierzchni, przecząc logice. 
 Inną sprawą są reakcje jądrowe. Zarówno podział jądra, jak i jego 
łączenie się jest źródłem energii. I jeżeli nawet rozpad uranu ma swoje 
wytłumaczenie we wzorze E = mc2, to wyjaśnienie reakcji powstawania helu 
z deuteru jest już nieco problematyczne, tym bardziej że powstała energia jest 
niebotycznie większa.
Oddziaływania silne
	Jednym z pierwszych problemów, jakie zauważono w atomie Bobra, 
było zmuszenie protonów do trzymania się w kupie. Gdy mają ten sam 
ładunek, odpychają się wzajemnie. Aby utrzymać teorię, wymyślono nowy 
rodzaj oddziaływań, charakteryzujący proton i neutron. Jego powstawanie i 
zanikanie pozostaje jednak do dziś niewyjaśnione, ponieważ charakteryzuje 
się wartościami niemierzalnymi. Jego właściwości pozostają w sferze 
domysłów i analiz. Trudno jest podjąć polemikę, mając ograniczoną wiedzę 
na jego temat, tym bardziej że i argumenty drugiej strony to jedynie 
założenia. Oddziaływanie silne jest tylko dogmatem fizycznym, 
pozwalającym zachować kontinuum myśli technicznej. Początkowo 
zakładano, że to oddziaływanie jest charakterystyczne dla elementów jądra i 
z nimi związane, ale bardziej wnikliwa analiza obaliła tę tezę. Naukowcy po 
pewnym czasie przestali doszukiwać się przyczyn jego powstawania, 
przyjmując za pewnik, że po prostu jest. Jeżeli miałoby ono charakteryzować 
proton i neutron, w bardzo ciężkich pierwiastkach kumulowałoby się. 
Tymczasem czas życia sztucznie otrzymywanych pierwiastków mierzony jest 
w ułamkach sekund. Co charakterystyczne, nie można nawet powiedzieć, że 
jest od nich niezależne i stałe, gdyż uran jest dużo mniej stabilny od ołowiu. 
Okazuje się, że nie można nawet określić zasad, którymi się kieruje. Pojawia 
się dylemat, czy podzielony wodór może znów stać się pierwiastkiem, bo 
jeżeli tak, to przechodzące przez atom protony zamiast rozbijać jądra 
mogłyby reagować z elektronami. Okazuje się, że nie ma tu jedności 
poglądów. Co naukowiec, to inne zdanie. Złoty środek w tym przypadku nie 
istnieje, więc koncepcje są ze sobą sprzeczne i naszpikowane własnymi 
dalszymi założeniami. Ogólnie przyjmuje się, że wraz z odległością od jądra 
oddziaływanie wzmacnia się, osiągając wartość krytyczną, po czym 
całkowicie zanika:
	Charakterystyka tego oddziaływania jest co najmniej dziwna, 
niemożliwa do określenia wzorem bez zewnętrznie powstałych założeń. 
Odbiega od pozostałych teorii pola, które bazują na funkcji 1/x, gdzie 
naturalnymi ograniczeniami są nieskończoności.
	Główną jednak wadą takiego rozumowania jest to, że nie wyjaśnia 
oddziaływań międzyatomowych. Jeżeli dwa atomy znajdują się bardzo blisko 
siebie, nie można wychodzić z założenia, że elektrony nie pozwolą, by się 
połączyły. Choć takie rozumowanie może się sprawdzać przy cięższych 
pierwiastkach, to przy deuterze czy dwuelektronowym helu, w których 
niewątpliwie oddziaływanie silne ma miejsce, nie zabezpieczałyby 
samoistnego łączenia się jąder. Jeżeli poza strefą oddziaływania silnego 
występowałoby jedynie oddziaływanie grawitacyjne, taka sytuacja z 
pewnością miałaby miejsce, tym bardziej w akceleratorach, które 
wykorzystują właśnie jądra, skupiając je w wiązkę. Można oczywiście 
rozszerzyć teorię pola o dodatkową właściwość występującą poza 
oddziaływaniem jądrowym, niemniej taka wartość musiałaby być w tym 
momencie już mierzalna. Można jeszcze przyjąć, że zabezpieczeniem takim 
jest pole magnetyczne protonu, ale czy nie jest ono za słabe?
	Powyższy wykres nie jest proporcjonalny, jednak jest przyjęte, że 
pole magnetyczne zanika o połowę wraz z kwadratem odległości. Nawet jeśli 
założymy, że posiada jakąś określoną wartość początkową, szybko się 
redukuje. Wzmocnienie pola następuje poprzez sumowanie się oddziaływań, 
więc jedno- lub dwuelektronowy pierwiastek posiada bardzo niewielkie jego 
natężenie. W dalszej części udowodnię, że wartość emitowanego pola 
grawitacyjnego przewyższa oddziaływanie magnetyczne, więc przyjęcie 
magnetycznej bariery nie do końca może się sprawdzać. Oddziaływanie silne 
jest dużo rozleglejsze i wielokrotnie silniejsze od pola magnetycznego 
protonu, dzięki czemu jądro może być tak małe przy wielu elementach 
składowych. Ważne jest też przyjmowanie przez nie wartości narastających, 
z czego wynika, że wielkość jądra nie jest liniowo zależna od sumy wielkości 
poszczególnych elementów składowych.
	Założenie istnienia pola silnego stanowi jedyną możliwość 
utrzymania modelu atomu Bohra. Nikt nie potrafi wyjaśnić, co powoduje, że 
ono powstaje, i skąd się biorą nietypowe właściwości. Ogólnie przyjmuje się, 
że promieniowanie musi mieć swoje źródło, że nie ma dymu bez ognia. W 
fizyce jest to jednak nieaktualne. Psychiatra zakłada, że nie ma Szatana, 
ponieważ nie można go zobaczyć ani udowodnić, że istnieje. Ideą 
sowieckiego komunizmu było odrzucenie wiary i kierowanie się czystym 
racjonalizmem. Wyjaśnienie powstania życia na Ziemi nie istnieje. Przyjmuje 
się idiotyczną koncepcję Darwina, gdyż alternatywą jest wiara w Boga, czyli 
również w cuda. Sam Darwin nie miał zamiaru głosić ateizmu, zauważył 
tylko, że mutacje mogą wpływać na efekt końcowy. Racjonalizm chwycił się 
jednak tego spostrzeżenia, rozwijając je i popadając w końcu w paradoksy. W 
jakim więc stopniu model Bohra jest prawdziwy, a nie jedyny?
Dualizm pola magnetycznego
	Koncepcja atomu Bohra wymusiła przyjęcie czterech rodzajów 
oddziaływań. Tylko dwa z nich są mierzalne: pole grawitacyjne i pole 
magnetyczne, zaś pozostałe to wartości czysto teoretyczne, wynikające z 
przyjętej ideologii. Jeżeli zmienilibyśmy zasadniczo Model Standardowy, 
przyjmowanie ich byłoby błędem.
	Istnienie pola magnetycznego zauważono wraz z odkryciem 
materiałów magnetycznych. Jakaś siła ustawiała magnes zawsze w jednym 
kierunku, wyznaczając strony świata. Bardzo długo zjawisko to 
wykorzystywane było w nawigacji, zanim zaczęto się zastanawiać, skąd się 
ono bierze. Dopiero podczas badań nad elektrycznością odkryto jego wpływ 
na przepływ prądu. Początkowo rozróżniano dwa rodzaje magnetyzmu, w 
zależności od pochodzenia. Zresztą do dzisiaj, po tym, jak skojarzono, że jest 
to jedno oddziaływanie, w użyciu jest również określenie elektromagnetyzm.
	W Kościele katolickim, wyznając wiarę, przyjmujemy do 
wiadomości jej największą tajemnicę: trójosobowego Boga. Dogmat ten nie 
ma żadnego potwierdzenia w Biblii, a powstał dopiero w VI wieku w 
Rzymie. Aby zyskać podstawę do takiego twierdzenia, podejmowane były 
próby fałszowania treści Ewangelii przez skrybów kościelnych, lecz wyszło 
to na jaw. Ów dogmat zawsze pozostanie tajemnicą, ponieważ każdy, kto 
będzie chciał go poznać drogą rozumową, niewątpliwie wyląduje w 
psychiatryku.
	Przyjęcie istnienia protonów jako ładunków o dodatnim potencjale 
elektrycznym skomplikowało teorię magnetyzmu. Fizyka zakłada istnienie 
jednorodnego pola magnetycznego niezależnego od źródła pochodzenia. 
Tymczasem oddziaływanie magnetyczne elektronu jest różne od 
protonowego. Aby utrzymać teorię Bohra trzeba podzielić je na protonowe, 
do którego właściwości należy przyciąganie elektronów i odpychanie 
protonów, oraz elektronowe o cechach odwrotnych. Nie można przyjąć, że 
jest to jednakowe oddziaływanie.
	Cechą charakterystyczną oddziaływania jednorodnego jest to, że 
sumuje się, wzmacniając swój potencjał. Tak się dzieje z polem 
grawitacyjnym. Jednak magnetyzm nie jest jednorodny, ponieważ 
oddziaływanie protonowe znosi elektronowe. 
	Model budowy atomu zawiera jedną wielką wadę: założenie, że 
istnieje tyle elektronów, ile protonów. W przypadku zachwiania równowagi 
cząsteczka przyjmuje wartość ładunku elektrycznego, który jest stopniowany. 
Ładunek elektryczny jest bezpośrednio związany z potencjałem pola 
magnetycznego. Jeżeli zabraknie elektronu, cząsteczka przyjmuje dodatnią 
wartość pola protonowego. Próbowałem wyobrazić sobie Model 
Standardowy z zachwianą równowagą.
	Model nie ma podziału na orbity, jednak jest to nieistotne. Środek to 
dodatnie pole magnetyczne protonu, który jest dosyć szczelnie otoczony 
elektronami. Zakładając nawet, że istnieje stan równowagi pomiędzy 
liczebnością protonów i elektronów, potencjał magnetyczny atomu nie będzie 
obojętny:
	Poza atomem pole magnetyczne powinno więc mieć charakter 
elektronowy przy równowadze bądź nawet przy jej braku, gdyż elektrony, 
znosząc oddziaływanie protonów po jednej stronie, z drugiej pozostają bez 
zmian. Powyższy wykres natężenia pola magnetycznego atomu zakłada jego 
stopniowe zanikanie, o czym naukowcy raczą zapominać, i nie przyjmuje 
wartości początkowych. 
 Oczywiście, jeśli założymy, że wartość początkowa wynosi 1 oraz 
że przy małych odległościach zanikanie pola magnetycznego można 
pominąć, może to mieć jakiś sens, ale jednej rzeczy nie sposób przeskoczyć.
 Wyobraźmy sobie atom wodoru. Ma on jeden elektron i jeden 
proton:
Przyjmuje się, że jest obojętny elektrycznie, dlatego suma oddziaływań 
magnetycznych się znosi. Lecz zanikanie pola następuje jedynie pomiędzy 
elektronem a protonem, więc po stronie elektronu powinien występować 
ujemny potencjał pola, a po stronie protonu - dodatni. Do tego dochodzi fakt, 
że elektron z dużą prędkością okrąża proton. Powinno następować 
generowanie częstotliwości pola magnetycznego zależnej od prędkości 
orbitalnej elektronu, a to powinno być już mierzalne. Wodór nie jest 
wyjątkiem, ponieważ takim zachowaniem muszą się wobec tego odznaczać 
wszystkie atomy, a szczególnie te nieobojętne elektrycznie. Ale nie 
spotkałem się z potwierdzającymi to pomiarami, dlatego trzeba przyjąć 
kolejną zasadę, która by to wyjaśniała.
	Model Bohra jest generatorem sprzeczności. Powstał ponad 80 lat 
temu i jak dotąd nikt nie próbował go podważać. Pewnego dnia dostałem od 
koleżanki wiadomość, że jest naukowiec, który nie do końca zgadza się z 
Modelem Standardowym. Zatelefonowałem do niego. Nie próbowałem 
przedstawiać swojej koncepcji, lecz pragnąłem poznać jego pogląd. Nie 
mogłem jednak wyobrazić sobie jego idei. Opierała się na kwantówce i 
falowej teorii materii, więc była to czysto matematyczna forma 
przedstawiania poglądów. Moim zdaniem nieoznaczoność wyklucza fizykę 
kwantową, choć ta się na niej opiera, a teoria fali zakłada ideę nośnika 
oddziaływania, z czym absolutnie się nie zgadzam. 
Nośnik pola magnetycznego
	Przy pierwszych obserwacjach zachowań przyrody fizycy bardzo 
interesowali się powstawaniem fal. Początkowo analizowano prędkość i 
zanikanie fal wodnych, później, gdy odkryto, jak powstaje dźwięk, badano 
również turbulencję powietrza. Zauważono, że aby zadziałać na oddalony 
obiekt za pomocą fali, potrzebne jest środowisko zawierające nośnik 
oddziaływań. Powstała wówczas koncepcja wszędobylskiego eteru. 
Odpowiadał on za promieniowanie świetlne. Nawet po odkryciu fotonów nie 
wszyscy zrezygnowali ze swoich poglądów, jednak stopniowo one zanikały, 
chociaż nie zarzucono tej koncepcji całkowicie, przyjmując foton za nośnik 
oddziaływania magnetycznego i wciąż poszukując grawitonów. W 1936 roku 
powstała podobno najważniejsza teoria fizyczna: czterostronicowe 
przekształcenia matematyczne miały udowodnić, że pole grawitacyjne jest 
efektem załamania czasoprzestrzeni. Stwierdzenie Einsteina, choć jest 
zawikłane, można przedstawić w bardzo prosty sposób: oddziaływanie 
grawitacyjne nie potrzebuje nośnika. 
	Odkąd pamiętam, za nośnik pola magnetycznego przyjmuje się 
foton. Fotony można obserwować. Początkowo myślałem, że odpowiadają 
one wyłącznie za zakres częstotliwości, który jest widzialny. Ustalono, że 
wyższe wartości promieniowania to atomy wodoru. Jednak koncepcja 
nośnika musi zachować ciągłość. Trudno mi było wyobrazić sobie, że za 
częstotliwość 50 Hz także odpowiadają fotony, a co dopiero - że za stały 
potencjał występujący w igle magnesu. Zastanawiało mnie, co powoduje, że 
fotony są nieustannie emitowane, i skąd materia bierze na to energię. Ażeby 
coś wyemitować, najpierw musi coś pochłonąć. Jeżeli fotony przemieszczają 
się od bieguna południowego do północnego, to w końcu ich potencjał 
powinien się wyrównać. Tymczasem magnetyki nie wykazują śladu zużycia.
	Dwuwartościowe podejście do pola magnetycznego znacznie 
komplikuje ideę nośnika oddziaływań, ponieważ zgodnie z logiką muszą 
istnieć też fotony o odpowiednich właściwościach. Trzeba założyć, że fotony 
są podzielone na elektronowe i protonowe, lecz w przyrodzie jest tak, że 
kwant charakteryzuje się tylko jedną wartością. Oglądałem swego czasu 
wykres widma światła widzialnego i zauważyłem, że albo oddziaływanie jest, 
co odznacza się dodatnimi wartościami, albo go nie ma. Częstotliwość 
powstaje ponad linią zerową natężenia pola, nie zaś - jak w przypadku 
magnetyzmu - oscylując wokół niej. Dziwną sprawą jest samo powstawanie 
fotonów w reakcjach nuklearnych i termojądrowych, w których uczestniczą 
głównie neutrony pozbawione oddziaływania magnetycznego. Zresztą przy 
wybuchu bomby atomowej powstaje fala magnetyczna, której przyczyną 
rzekomo również jest strumień neutronów. Niby jak?
	Koncepcja fotonu jako nośnika oddziaływań ma wiele wad. Jest to 
pozostałość po eterze. Świat naukowy ma problem z całkowitym 
wyrzeczeniem się takiego myślenia. W czasach Kopernika powszechnie 
funkcjonowało przekonanie o płaskości Ziemi, a jego pracę pt. O obrotach 
sfer niebieskich Kościół katolicki potraktował jako zamach na wiarę, choć w 
Piśmie Świętym nie ma najmniejszej wzmianki sugerującej, że Ziemia jest 
płaska. Świat, w którym żyjemy, jest pełen pozorów. Tylko uwolnienie od 
nich umysłu może zaowocować obiektywizmem. 
	Fotony są w teorii ściśle powiązane z polem magnetycznym. 
Mierząc ich prędkość, określa się szybkość rozchodzenia się fali 
magnetycznej. No i tu zaczynają się schody. Pierwsze pomiary prędkości 
światła były mocno zaniżone. Dopiero stosunkowo niedawno ustalono, że 
wynosi ona niecałe 300 tys. km/s. Taką wartością posłużył się Einstein, 
ograniczając maksymalną prędkość w swoich względnościach. Dalsze 
pomiary przyniosły jednak pewne rozbieżności. Okazało się, że w wodzie 
czy szkle prędkości te są dużo niższe, natomiast począwszy od lat 
osiemdziesiątych zaczęto odkrywać fotony, które przekraczają przyjętą 
prędkość światła. Skoro fotony mogą poruszać się z różnymi prędkościami, 
to czy można zakładać, że pole magnetyczne rozprzestrzenia się zawsze tak 
samo? Jeżeli dla fotonów byle materia stanowi zaporę nie do przejścia, to czy 
dla pola magnetycznego również? Powiązanie fotonów z polem 
magnetycznym pozostaje jedynie założeniem teoretycznym. Naukowcom nie 
udało się dotychczas odchylić polem magnetycznym nawet bardzo silnie 
skoncentrowanej wiązki światła. Zresztą fotony można rozpoznać wyłącznie 
w częstotliwościach światła widzialnego, więc twierdzenie, że istnieją poza 
nimi, jest czysto hipotetyczne.
	Właściwości fotonów są kontrowersyjne. Bawią mnie niektóre 
założenia. Z doświadczeń wynika, że podczas emisji wiązki światła następuje 
zjawisko odrzutu, co dowodzi niezbicie, że foton ma masę, ale byłoby to 
pogwałcenie względności masy Einsteina, więc oczywisty fakt zostaje 
odrzucony. Powstaje paradoks, że foton, mając pęd, nie ma masy. Trudno to 
w ogóle komentować. Einstein nie zauważył problemu, bo w przeciwnym 
razie pewnie zmodyfikowałby wzór tak, aby zachował zgodność, i wszyscy 
byliby zadowoleni.
	Koncepcji nośnika oddziaływań trudno bronić. Jeżeli każde pole go 
potrzebuje, to jak wytłumaczyć oddziaływania silne? Z którego miejsca są 
emitowane? Działają od jądra czy do jądra? Zanikanie poza obrębem jądra to 
początek czy koniec emisji? A może każde pole kieruje się odmiennymi 
zasadami? Tylko czy istnieje inna możliwość poza nośnikiem i brakiem 
nośnika?
	Ze zdziwieniem zauważyłem, że zakłada się, iż foton jest fotonowi 
równy, jednak może posiadać różne stany energetyczne. Wzrost temperatury 
atomu następuje w wyniku pochłonięcia fotonu przez elektron. Elektron 
przeskakuje wówczas na wyższą powłokę. Spektroskopia wykazała, że każdy 
pierwiastek charakteryzuje się odmiennym widmem, co pomaga ustalać skład 
chemiczny różnych substancji. Aby wyjaśnić jego powstawanie, fizycy 
przyjęli, że orbity elektronów nie mogą być dowolne. Na początku założono, 
że istnieje określona ilość możliwych orbit, później na dodatek je 
spłaszczono. Pierwsze ustalenia mówiły, że na pierwszej powłoce istnieją 
maksymalnie dwa elektrony, a dzisiaj owa powłoka jest niesamowicie 
rozbudowana. Każdy elektron porusza się po innym torze. Chciałem sobie to 
wyobrazić. Jeżeli rzeczywiście tak jest, to elektrony musiałyby przelatywać 
blisko siebie, co powodowałoby ich wzajemne wybijanie się. Taki atom, 
nawet z ustalonymi orbitami, nie byłby stabilny i rozpadłby się prędzej czy 
później. Przechodzenie elektronu na wyższe orbity ma kilka istotnych wad. 
Można oczywiście założyć, że orbity pośrednie nie istnieją. Jednak 
przeskakiwanie musi następować, z czym związany jest czas reakcji. Może 
być on dłuższy bądź krótszy, ale elektron przez pewien okres musi 
znajdować się pomiędzy nimi. Coś musi powodować, że elektron jest 
przyciągany przez powłoki. Jedynym sensownym wytłumaczeniem jest 
założenie, że istnieje szóste już oddziaływanie: pole orbitalne. Alternatywą 
jest przypuszczenie, że między orbitami elektron się dematerializuje, co 
pewnie fizyka skłonna jest przyjąć.
	Budowa atomu nie wyjaśnia powstawania temperatury. Zakłada się, 
że prędkość kątowa elektronu jest stała, co wynika po części z przyjęcia 
określonych powłok energetycznych. Aby elektron mógł powrócić na 
wcześniejsze miejsce, musi wyemitować foton, więc zamiast przyjąć, że 
pochłonięcie fotonu wpływa w sposób liniowy na energię kinetyczną 
elektronu, przyjmuje się istnienie tajemniczych powłok energetycznych, 
które nijak nie tłumaczą ich zależności od temperatury. Temperatura to, 
najprościej mówiąc, energia kinetyczna atomu. Czym prędzej się on porusza, 
tym wyższe wskazanie termometru. Lecz aby atom przyspieszył, musi zajść 
reakcja u jego źródła, czyli elektronu, ponieważ proton nie ma takich 
możliwości. Przyjęcie stałych orbit tłumaczy jedno, a wyklucza drugie. Tak 
jest z całym Modelem Standardowym tak starannie opracowywanym przez 
blisko 80 lat. Jego wady można wyliczać godzinami, zagłębiając się coraz 
bardziej i przyjmując kolejne założenia następnych oddziaływań i 
irracjonalnych zachowań.
Wiązania chemiczne
	Przyjęcie przez fizykę modelu Bohra musiało się odbić na 
pozostałych naukach, a najbardziej na próbującej okiełznać wiązania 
pomiędzy atomami chemii. Ponieważ samo jądro nie bierze udziału w 
reakcjach, przyjęto, że odpowiadają za nie elektrony. Model Standardowy 
opiera się głównie na magnetyzmie. Elektrony związane są z jądrem polem 
magnetycznym, więc chemia musiała kontynuować to założenie. W Modelu 
Standardowym oddziaływanie grawitacyjne zostało praktycznie pominięte. 
Co prawda niedawno stwierdzono, że jest to błąd, ale nie zmieniło to sposobu 
myślenia. Powstała koncepcja, że za wiązania chemiczne odpowiadają 
elektrony ostatniej powłoki (trudno byłoby zakładać inaczej...) i że to właśnie 
one łączą ze sobą atomy. Aby trzymało się to kupy, przyjęto, że jeden 
elektron może być wspólny dla dwóch atomów, wiążąc ich jądra. Kiedyś 
próbowałem sobie to wyobrazić, lecz zabrakło mi fantazji. Fizyka przyjmuje, 
że elektron krąży wokół jądra, chemia musiała go jednak zatrzymać. Można 
szukać rozwiązań pośrednich, jak tor ósemkowy, który jest nic nie 
tłumaczącym idiotyzmem, bądź założyć względność ruchu i rotować jądro, 
co mnie osobiście bardzo bawi. Ponieważ interesujący jest najprostszy atom, 
a zakłada się, że występuje on jedynie w postaci cząsteczkowej, kreślę 
dwuatomowy model wodoru, opierający się na założeniach współczesnej 
fizyki i chemii:
 Nieistotne jest, czy obraca się elektron, czy jądro, jednak taka 
cząsteczka nie może być obojętna. Oddziaływanie protonowe jest dwukrotnie 
silniejsze od elektronowego, więc związek ma potencjał elektryczny. Odnosi 
się to do wszystkich wiązań chemicznych. Nie spotkałem się z próbą 
wytłumaczenia tego paradoksu. Starałem się wymyślić jakieś dodatkowe 
zasady, lecz nawet najbardziej fantastyczne nie potrafiły tego wyjaśnić. Może 
moje informacje są niepełne bądź błędne, ale tego uczą w szkołach, jest to 
dostępne w literaturze.
 Dziwne jest również to, że atom może mieć różne wartości. Na 
przykład takie żelazo wiąże się z dwoma, trzema bądź czterema atomami 
innego pierwiastka i nie ma zasady, która by to określała.
 W mojej Istocie teorii kwantu analizuję pole magnetyczne i 
grawitacyjne. Na tej podstawie buduję atom, w którym obydwa 
oddziaływania odgrywają istotną rolę. Pole magnetyczne jest swoistym 
ogranicznikiem pola grawitacyjnego, które to odpowiada za wiązania 
chemiczne.
Ważniejsze teorie fizyczne
	Model Standardowy omówiłem skrótowo. Czym bardziej się w 
niego zagłębiać, tym więcej można dostrzec paradoksów. Opisałem jedynie 
te, które są moim zdaniem najważniejsze. Zresztą aby dokonać dokładnej 
analizy, potrzebna jest dużo rozleglejsza wiedza. Sprzeczności, które już 
teraz zauważyłem, wykluczają wizję Bohra, więc czy jest sens poświęcać 
pięć lat na studia, aby potwierdzić swe poglądy? Można zapoznawać się z 
kolejnymi teoriami, lecz po dogłębnej analizie wymagają one kolejnych 
rozszerzeń, następnych teorii i założeń. Można tak brnąć w nieskończoność. 
Jest to jak ciągłe poprawianie produktów Microsoftu, z tą jednak różnicą, że 
firma ta potrafi zrezygnować z dalszego usprawniania systemu, budując 
nowy prawie całkowicie od podstaw, jak to miało miejsce z DOS i 
Windows’95 i XP. Może fizycy powinni czerpać inspirację z multimediów?
	Teorie fizyczne istniały jeszcze przed wyodrębnieniem się fizyki z 
filozofii: ogólne przekonanie o płaskości Ziemi panujące przed Kopernikiem, 
zależność szybkości spadania ciał od masy głoszona przed Galileuszem, 
pogląd, że kamień filozoficzny może przyczynić się do zimnej fuzji itd. 
Większość z nich została obalona w wyniku obserwacji, niektóre rozwinięto 
bądź uzupełniono. Proces odkrywczy trwa cały czas, dlatego raz ustalone 
zasady mogą ulec ewolucji lub rewolucji. Zamykanie fizyki przed zmianami 
nie ma sensu, a desperacka obrona dogmatów to średniowieczne zacofanie. 
Czytając książki popularnonaukowe, można odnieść wrażenie, że naukowcy 
są dumni ze swojej pracy. Uważają, że wszystko zamyka się w logiczną 
całość, wierzą w siebie i w swoich kolegów, tworząc spójną ideologicznie 
komitywę. Bardzo przypomina to postawę pasażerów Titanica, którzy 
bezgranicznie wierzyli w naukę i technikę. Obił mi się o uszy ówczesny 
pogląd, że nawet Bóg nie dałby rady zatopić takiej łajby. Życie jest jednak 
dziwne i wymaga ciągłej modernizacji poglądów. Swego czasu dużym 
zainteresowaniem z mojej strony cieszyły się starsze książki medyczne. 
Czytanie ich było zabawniejsze od obrad sejmu. Poglądy na temat tego, co 
jest zdrowe, a co nie, zmieniają się diametralnie na przestrzeni czasu. 
Najważniejsze jednak jest to, że stosowane metody leczenia przynosiły 
zamierzony skutek, choć po czasie stwierdzano, że zamiast leczyć szkodzą. 
Uświadomiło mi to, jak wielką rolę w medycynie odgrywa efekt placebo, 
który jest zjawiskiem obustronnym. Jeżeli lekarz wierzy, że reanimacja daje 
rezultat, to często tak właśnie się dzieje, mimo iż jest to sprzeczne ze 
zdrowym rozsądkiem. Dziwny jest ten świat. Niby cuda się nie zdarzają, a 
jednak...
	Czytając książki fizyczne i zapoznając się z poglądami naukowców, 
można doszukać się ukrytego proroctwa. Powszechnie uważa się, że 
wyjaśnienie pola magnetycznego będzie przełomem w nauce. Tymczasem 
moje porównanie go do pola grawitacyjnego przeszło bez echa, choć wynika 
z niego, że można dowolnie manipulować upływem czasu. Zauważyłem 
jedynie oczywisty fakt, że nie wymaga nośnika oddziaływań oraz ma 
charakter pola antygrawitacyjnego. Mam wrażenie, że rozmawiam z 
głuchoniemymi, którzy uważają mnie za idiotę. Z korespondencji, jaką 
otrzymuję, można wywnioskować, że jej autorzy uważają, iż porwałem się na 
świętość. Nauka przyjęła cechy religii, więc obrażanie jej może skończyć się 
kryminałem. Jak to dobrze, że stwierdzono u mnie schizofrenię, bo dzięki 
temu mogę gadać i pisać bezkarnie, co chcę.
Szczególna teoria względności
	W roku 1905 Albert Einstein opublikował swoje rozważania na 
temat względności trzech różnych jednostek fizycznych. W swoim 
rozumowaniu posłużył się teoretyczną obserwacją zachowań inercyjnych 
układów odniesienia. Ale w czasie, kiedy pisał, istniało ograniczenie 
wynikające z koncepcji eteru oraz z przyjęcia stałej prędkości rozchodzenia 
się światła. Wpłynęło to w znacznym stopniu na jego filozofię. Mimo że 
uczynił ogromny krok naprzód w kwestii zrozumienia względności, nie 
potrafił zupełnie uwolnić się od założeń fizycznych, jakie przejął podczas 
swej edukacji. Czy było warto podjąć wyzwanie? Myślę, że tak. Pokazał, że 
nie wszystko wygląda tak, jak się wydaje, choć mocno skomplikowało to 
ogólne pojęcie świata. Nauka, co mnie bardzo dziwi, przyjęła jego teorię 
praktycznie bez większych zastrzeżeń, pomimo że wyznaczył on następne 
dogmaty. Założenie nieprzekraczalności prędkości światła postawiło pod 
wielkim znakiem zapytania możliwość eksploracji kosmosu. Nauka 
przesiąkła tym do tego stopnia, że nawet książki czy filmy s.f. nie ważyły się 
podważać jego twierdzeń, dopasowując fabułę do ograniczeń. Istniało jednak 
pewne podziemie naukowe, które częściowo bądź całkowicie odrzucało 
szczególną teorię względności. Spotkałem się nawet z koncepcją, że gdyby 
przekroczyć prędkość światła, odwróciłby się potencjał czasu, co wynikało ze 
wzorów Einsteina. Sytuacja stała się paradoksalna. Fantazje Einsteina stały 
się faktem, a racjonalizm fantazją. W takim świecie trudno o obiektywizm.
	Z pierwszych pomiarów doświadczalnych wynikało, że światło 
dochodzi zawsze z tą samą prędkością, lecz do analizy używano 
promieniowania słonecznego, które nie porusza się względem Ziemi. Gdyby 
nawet mierzono prędkość fotonów dochodzących z kosmosu, który podobno 
się rozszerza, niemożliwe byłoby stwierdzenie, czy fotony mogą osiągać 
różną prędkość. Stałość rozchodzenia się światła niezależnie od prędkości 
źródła znajdowała logiczne uzasadnienie w zjawiskach obserwowanych na 
Ziemi, czyli na przykład w zjawisku rozchodzenia się dźwięku. Zresztą teoria 
fali zakłada konieczność udziału środowiska, by ta miała miejsce. Już w 
szkole podstawowej zauważyłem, że wzory Einsteina opierały się na 
maksymalnej prędkości c. Jeżeli przyjmiemy c = 600 tys. km/s, to równanie 
wciąż zachowuje zgodność, podwyższając dostępny pułap. Einstein w swoich 
rozważaniach posłużył się obserwacją wizualną zachowań układów. Jeżeli 
jednak byłby nietoperzem czy kretem, do obserwacji posłużyłyby mu inne 
wartości prędkości fali. Kret nie wie nic o fotonach, może my nie wiemy nic 
o innych nośnikach oddziaływań. Jeżeli kret rozpatrywałby maksymalną 
dostępną dla niego prędkość, byłoby to rozchodzenie się drgań w ziemi. Ale 
czy jest to dobra droga rozumowania, zwłaszcza że nie ma dowodów na to, 
że światło rozchodzi się zawsze ze stałą prędkością, niezależnie od ruchu 
źródła? Nie leciałem jeszcze nigdy samolotem odrzutowym, aczkolwiek 
wiem, że dominuje przekonanie, że w momencie przekraczania bariery 
dźwięku w jego wnętrzu panuje błoga cisza i nie słychać wcale silników. 
Sądzę, że nie do końca tak jest. Hałaśliwy silnik będziemy czuć, a może 
nawet słyszeć. Wibracje przenosić się będą przez łącznik, jakim jest skrzydło 
albo korpus. Na pokładzie będzie można też swobodnie rozmawiać. Jeżeli 
środowisko porusza się wraz z obiektem, rozchodzenie się fal będzie zależało 
od źródła. Tak jest na przykład z polem grawitacyjnym. Jego źródłem jest 
materia. Jeżeli nawet pole to rozchodzi się z określoną prędkością, to 
wyłącznie względem źródła, ponieważ jest ono jedynym jego układem 
odniesienia. Wyobraźmy sobie apache’a, który wystrzeliwuje rakietę w 
jakimś kierunku. Źródłem rakiety jest śmigłowiec i będzie ona poruszać się 
ruchem przyspieszonym właśnie względem niego, a nie ziemi czy powietrza, 
niezależnie od tego, w którym kierunku zostanie wypuszczona.
	Koncepcja stałej prędkości światła wymaga założenia, że istnieje 
bezwzględne środowisko rozchodzenia się fal, czyli eter. Einstein założył coś 
takiego, przyjmując za bezwzględną czasoprzestrzeń, która się nie porusza. 
Założenie to jest cokolwiek śmieszne, bowiem sam trójwymiar nie może być 
bezwzględny. Aby określić prędkość obiektu, musimy posłużyć się innym 
układem odniesienia, zakładając, że się nie porusza. Lecz w praktyce 
wszystko jest w ruchu: Ziemia okrąża Słońce, Słońce okrąża Galaktykę, 
Galaktyka okrąża Megagalaktykę, która znowu porusza się względem innej. 
Jeżeli kosmos jest ograniczony, to dojdziemy do punktu, w którym nie będzie 
innego układu odniesienia. Ale czy to dowodzi, że ruchu nie ma? Może 
istnieje gdzieś inny wszechświat, względem którego się poruszamy, można 
też założyć teoretyczny układ odniesienia, który porusza się względem 
wszechświata, ale na podstawie zaledwie dwóch układów nie można 
stwierdzić, który się porusza, a który stoi. Ruch jest całkowicie względny. 
Mając do czynienia z grą FPP, odnosimy wrażenie, że bohater się 
przemieszcza. Lecz technika jest obłudna. Program działa na tej zasadzie, że 
rysuje, zgodnie z planem, przestrzeń, którą widzimy na ekranie monitora. 
Jednak obliczenia są tak prowadzone, że to środowisko się przemieszcza, a 
nie bohater. Jeżeli nawet bardzo duża ilość układów odniesienia jest w ruchu 
i wydaje nam się, że to my jesteśmy w ruchu, nie dowodzi to jeszcze, że my 
się przemieszczamy, a nie przestrzeń. Może trochę zamieszałem, ale 
wszystko jest tylko grą pozorów, totalną względnością. Szczególnym 
przykładem są dwa układy odniesienia, które nie poruszają się względem 
siebie. Logika podpowiada, że są w bezruchu bądź poruszają się jednakowym 
ruchem w tym samym kierunku, niemniej istnieje trzecia opcja: jeden okrąża 
drugi. Jednak stwierdzenie tego bez bezwzględnego układu odniesienia nie 
jest możliwe, a taki układ nie istnieje.
	Uważam, że trzeba całkowicie zerwać z koncepcją eteru, czyli 
środowiska, w którym rozchodzą się oddziaływania. To już najwyższy czas.
	Teorie Alberta znajdują pozorne potwierdzenie w rzeczywistości, 
dlatego są tak trudne do obalenia. Zajmę się tym przy omawianiu pól. Jak 
wcześniej zauważyłem, jeżeli uporczywie szuka się dowodów na poparcie 
swoich tez, zwykle się je znajduje. Przychodzi mi tutaj na myśl Däniken. 
Świat jest oparty na wieloznacznościach, a prawidłowe ich odczytanie jest 
bardzo trudne, jeżeli nie niemożliwe. Pomaga to w uprawianiu sofizmu. Nie 
zazdroszczę wymiarowi sprawiedliwości, gdyż sędzia musi oprzeć swój 
wyrok na pozorach. Jest to moim zdaniem najgorszy zawód z możliwych. 
Każdy zostanie kiedyś osądzony za swoje życie, a kary są niewyobrażalne. 
Jeśli osądza się kogoś niesprawiedliwie, nie można wytłumaczyć się 
nieznajomością faktów. Moje kontakty z Szatanem uważam za skrajnie 
niebezpieczne, ale sędzia balansuje na krawędzi i jest w dużo gorszej sytuacji 
niż ja. Moja ciocia jest sędzią, lecz nie jest świadoma tego, co robi. Wierzy w 
swoją ideologię, wydając wyroki skazujące. Oby nie były to wyroki na nią 
samą. 
	Rozważając sumarycznie szczególną teorię względności, 
próbowałem wyobrazić sobie różne przypadki. Fotony poruszają się z 
prędkością światła. Żarówka, która je emituje, wysyła je w dwóch różnych 
kierunkach. Prędkość jednego względem drugiego może osiągać jednak 
podwójną prędkość światła. Dlaczego więc nie można dokonać takiego 
porównania? Są to przecież dwa inercyjne układy odniesienia. W literaturze 
znalazłem wytłumaczenie, że czas w obydwu nie płynie, dlatego nie mogą się 
wzajemnie do siebie odnosić. Rodzi to dwa paradoksy. Po pierwsze, jeżeli 
czas stoi w miejscu, to jak mogą się w ogóle przemieszczać? Druga sprawa to 
korzystanie z rozszerzonych o relatywizm wzorów. Jeżeli dwa obiekty 
poruszają się względem siebie z prędkością 0,9 prędkości światła, czas 
zwalnia w nich o połowę. Gdy założymy, że suma czasu dla jednego obiektu 
wynosi 1, osiąga on względem drugiego prędkość równą 1,8 prędkości 
światła. Więc albo zależność jest liniowa, albo jej wcale nie ma.
	Fajnie by było, gdyby, przekraczając określoną prędkość, czas 
globalnie się cofał. Początkowo tak myślałem, jednak prędkość światła jest 
tylko jedną z możliwych prędkości i nie widzę w niej przyczyny do zmiany 
potencjału czasowego. Z drugiej strony obserwacje UFO dowodzą, że można 
cofnąć się w czasie. Czy jednak jest to związane z prędkością światła? 
Niekoniecznie.
	Sprawę fotonów już roztrząsałem, przypomnę tylko fakty. 
Dowiedziono doświadczalnie, że foton może poruszać się prędzej niż światło, 
więc koncepcja nieprzekraczalności tej prędkości już dawno powinna była 
upaść. Druga sprawa to masa fotonów. Nie można omijać faktów jedynie 
dlatego, że nie pasują do światopoglądu. Przypomina to moje próby 
wmówienia sobie, że Szatan, z którym rozmawiam, nie istnieje. Czym 
intensywniej to robiłem, tym więcej dowodów na jego istnienie 
otrzymywałem. Życie w świecie, w którym racjonalizm nie jest 
obowiązujący, jest bardzo męczące, więc pogodziłem się ze swoimi 
zdolnościami. Teraz ufam wyłącznie sobie i mam gdzieś, co sądzą o tym inni. 
Zdanie ogółu nie będzie dla mnie układem porównawczym, nie mam też 
zamiaru sugerować się nim. Jeżeli foton posiada pęd, to musi go skądś brać, a 
jedynym sensownym wytłumaczeniem jest to, że posiada wokół siebie pole 
grawitacyjne. Jeżeli oddziałuje grawitacyjnie, musi posiadać także masę. 
Gdyby teoria względności masy była prawdziwa, rozpędzone fotony 
zrobiłyby ze mnie sito, co jednak się nie dzieje. Czy mam wobec tego 
wierzyć, że ta teoria jest prawdziwa?
	Trzecią właściwością względną opracowaną przez Einsteina jest 
zmiana rozmiaru obiektu przy prędkości światła. Jest to opracowanie 
logiczne, opierające się na założeniu, że światło służące do obserwacji 
zdarzeń porusza się ze stałą prędkością. Albert potraktował obiekt jak falę 
światła i dał mu wszystkie jej właściwości. Wynikało z tego, że fala ulegnie 
spłaszczeniu. Wywód pozornie logiczny, aczkolwiek w rzeczywistości 
wygląda to nieco inaczej. Dźwięk jest również falą, która rozprzestrzenia się 
tak jak światło, można jednak bez problemu przekroczyć jego prędkość. Czy 
fala dźwiękowa ulega całkowitemu spłaszczeniu? A może czas się cofa, a 
ciężar lewituje? W sumie niekoniecznie. Można usłyszeć charakterystyczny 
łoskot, niby uderzenie gromu, powstający na zasadzie rezonansu, lecz 
szczególnie dziwnych zachowań fali nie zauważyłem. Możliwe, że o wielu 
aspektach nie wiem. Nie badałem nigdy rozchodzenia się dźwięku 
emitowanego przez obiekt poruszający się z ponaddźwiękową prędkością. 
Ale często oglądam telewizję i czytam dużo książek. Myślę, że zauważyłbym 
coś nietypowego.
	Szczególna teoria względności w konfrontacji z rzeczywistością 
wypada dosyć marnie. Co ciekawe, pomiary dokonywane na jej 
potwierdzenie zdawały się ją udowadniać. Śmiać mi się chce z tego 
paradoksalnego zbiegu okoliczności, który przemawia na jej korzyść, jednak 
wytłumaczenie wzrostu masy jest inne, a pomiar odchylenia wiązki światła w 
polu grawitacyjnym potwierdza, że fotony mają masę, a nie, że pole 
magnetyczne reaguje z grawitacyjnym. Wysłanie zegarów cezowych w strefę 
mniejszego oddziaływania grawitacyjnego potwierdza jedynie zależność 
czasu od tego pola, a niekoniecznie od prędkości. Wszystko jest względne, 
szczególnie wyniki pomiarów.
E = mc2
	Konstruując swoją ogólną teorię względności, Einstein postawił 
znak równości pomiędzy masą a energią. I choć to równanie pojawiło się w 
jego rozważaniach praktycznie bez wyprowadzeń, stało się szybko 
najsłynniejszym wzorem na świecie. Środowisko naukowe jest zgodne co do 
tego, że właśnie za jego sprawą możliwe było skonstruowanie pierwszej 
bomby atomowej. Ale są to wyłącznie pozory, ponieważ tak naprawdę ów 
wzór nie ma żadnego zastosowania praktycznego. Jest to jedynie ideologia, z 
której wynika, że materię można zamienić w energię i odwrotnie.
	Początkowo dałem się ponieść emocjom i mocno wierzyłem, że 
właśnie tak jest: że energia jest zamienna z masą. I pozornie wszystko się 
zgadza. Niektóre pierwiastki naturalnie wypromieniowują część swojej masy, 
zaś inne trzeba do tego zmusić. Ogólnie rzecz ujmując, od dawna 
poszukiwany kamień filozoficzny został znaleziony i ma postać równania. W 
mojej teorii kwantu posłużyłem się zresztą tą teorią, nie do końca rozumiejąc, 
czym właściwie jest energia. Dopóki za energię uważamy fotony, wszystko 
się zgadza, ale wówczas kwant nie może być jedynie nośnikiem 
oddziaływania magnetycznego, lecz częścią składową materii. Ogólnie 
przyjęte równanie jest kompletnie nierozumiane, ponieważ stanowi 
najoczywistszy dowód, że foton ma pole grawitacyjne.
	Dużo czasu minęło, zanim uświadomiłem sobie, czym tak naprawdę 
jest energia. Energia jest tylko jedna, aczkolwiek można ją rozpatrywać, 
biorąc pod uwagę wiele aspektów. Najpopularniejszy jest podział na energię 
potencjalną i kinetyczną. Ta pierwsza teoretycznie zakłada, jaką pracę może 
wykonać ciało, jeżeli zostanie zamieniona na tę drugą. Można przyjąć, że 
każdą energię można tak podzielić. Potencjał energii elektrycznej mierzy 
woltomierz, natomiast jej kinezę - amperomierz. Odnosi się to do ruchu bądź 
potencji elektronu. Podobnie wygląda energia termiczna itd. Można dowolnie 
zamieniać te dwie energie. Ruch zawiera w sobie potencję, a potencja ruch. 
Można dojść do wniosku, że energia w czystej postaci jest jedynie abstrakcją, 
próbą określenia możliwości wykonania ruchu bądź jego zmianą. Energię 
określa się najrozmaitszymi jednostkami, które jednak są przeliczalne. 
Porównanie kinezy i potencji to wykonana praca. Rachunki za elektryczność 
to nie tyle energia, co wykonana przez nią praca. 
	Czy wobec tego można sobie wyobrazić czystą energię? Jeżeli jest 
ona abstrakcją, to odpowiedź jest zarówno twierdząca, jak i przecząca - 
wszystko zależy od fantazji. Pierwsze przykazanie boskie nakazuje, aby 
człowiek nie próbował materializować tego, co nie jest materialne. 
Rozumiem ten tok myślenia, ponieważ niestosowanie się do niego powoduje 
wypaczanie światopoglądu. Aby wyobrazić sobie prędkość, musimy przyjąć 
istnienie dwóch punktów, między którymi w jednostce czasu zmienia się 
dystans. Jednak prędkość jest niematerialna, nie przyjmuje formy cielesnej. 
To samo jest z energią. Pomimo tego, że może być określana masą, sama 
masy nie ma, dlatego założenie, że materia wypromieniowuje energię, a nie 
część masy, jest trochę nielogiczne. Ów wzór będzie poprawny, jeżeli 
przyjmiemy do wiadomości masę fotonów, więc ciężar światła jest równy 
masie jego źródła. Dlaczego foton potrafi zamienić się w energię kinetyczną 
elektronu - opisuję to w Istocie teorii kwantu, dlatego nie będę się tu tym 
zagadnieniem zajmował.
	Spotkałem się z różnymi opiniami na temat tego wzoru. Jedni 
uważają, że jest prawidłowy, drudzy - że wymaga rozszerzenia. Ale sama 
ideologia jest powszechnie akceptowana. Ja również się z nią zgadzam, tyle 
że wynikła energia jest energią kinetyczną fotonu, czyli jego prędkością i 
bezwzględnie masą.
Big Bang
	Od prastarych czasów ludzie zastanawiali się, co to takiego świeci 
nocą na niebie i czym w ogóle jest niebo. W religii starożytnej Grecji 
funkcjonowała koncepcja kopuły wspartej na barkach Atlasa. Zarzuca się 
ówczesnym ludziom brak wyobraźni, jednak moim zdaniem mieli jej aż 
nadto. Nawet w okresie, kiedy panował geocentryzm, nikt nie próbował 
ograniczać wszechświata. Dopiero w latach dwudziestych XX wieku grono 
ekspertów założyło, że kosmos jest skończony. Początkowo wskazywał na to 
paradoks czarnego nieba nocą: jeżeli wszechświat byłby nieskończony, 
światło docierałoby do nas z każdego kierunku z w miarę równomiernym 
natężeniem. Powinno niby ciągle być jasno. Skoro tak się nie dzieje, ilość 
źródeł promieniowania musi być ograniczona, więc wszechświat jest 
skończony. Kiedy zauważono, że z odległych galaktyk światło w swoim 
zakresie przesuwa się do podczerwieni, przyjęto koncepcję rozszerzającego 
się wszechświata. Zresztą już wcześniej były próby określenia tej tendencji, 
ponieważ spostrzeżono, że aby się nie zapadł pod wpływem własnego 
oddziaływania grawitacyjnego, wszechświat musi być w ruchu. Skoro dąży 
we wszystkie strony, musi wywodzić się od jakiegoś źródła, 
najprawdopodobniej punktu. Powstała wówczas teoria Wielkiego Wybuchu, 
z którego wyłonił się nasz wszechświat. Jeśli ma on początek, to czy ma 
również koniec? Istnieją dwie koncepcje: mało prawdopodobna teoria 
ciągłego rozszerzania się i pogląd zakładający przejście w fazę zapadania się 
po osiągnięciu maksimum. Powstało wiele książek popularnonaukowych 
próbujących opisać proces tworzenia się i zaniku wszechświata. Niektórzy 
naukowcy posunęli się do matematycznego wyjaśnienia tego zjawiska, 
jednak barierą okazała się wartość nieskończoności w punkcie.
	Teoria BB jest jedną z bardziej logicznych, lecz wynikają z niej 
same paradoksy. Czy cała materia wszechświata może znaleźć się w 
teoretycznym punkcie, tracąc lub zyskując wszystkie swoje właściwości?
	Przypatrzmy się dowodom popierającym tę teorię. Paradoks 
ciemnego nieba w nocy nie dowodzi wcale, że wszechświat jest skończony. 
Jeżeli materia może zamienić się w wiązkę światła, musi także istnieć 
zjawisko odwrotne: wiązka światła może zamienić się w elektron. Więc z 
bardzo dalekich obszarów kosmosu światło tak czy inaczej nie mogłoby do 
nas docierać, skupiając się i materializując. Drugim dowodem jest 
przesunięcie widma ku podczerwieni. Jeżeli fotony odpowiadają za cały 
zakres promieniowania magnetycznego, to takie przesunięcie nie byłoby 
możliwe. Na miejsce ultrafioletu wskakiwałyby automatycznie wyższe 
częstotliwości, więc gdyby widmo uległo nawet przesunięciu, rozpoznanie go 
byłoby niemożliwe. Jeżeli nawet przyjmiemy, że fotony odpowiadają 
wyłącznie za światło widzialne, oddalająca się galaktyka musiałaby mieć 
olbrzymią prędkość. Ta koncepcja wymaga założenia, że jedynie ruch źródła 
emisji może wpływać na zmianę częstotliwości, a nie warunki, które światło 
napotyka po drodze. Jeżeli fotony oddziałują wzajemnie, zachowywać się 
będą jak zapadający się wszechświat, więc zwolnią, przez co ich 
częstotliwość również się zmieni.
	Przez pewien czas naukowcy głowili się nad Wielkim Wybuchem. 
Doszli do wniosku, że powinna istnieć po nim pozostałość w postaci śladów 
promieniowania. Opracowano teorię promieniowania tła, które powinno 
znajdować się w zakresie częstotliwości mikrofalowych i mieć odpowiednią 
wartość energetyczną. Przypadkowo zostało ono znalezione przez człowieka 
spoza świata nauki. Dane pomiarowe niewiele odbiegały od teoretycznych, 
dlatego przyjęto je za najoczywistszy dowód na słuszność tezy BB. Jednak 
do mnie on nie przemawia. Niby co miałoby być nośnikiem promieniowania? 
Materia, która jeszcze nie istniała? Jeżeli nawet podczas wybuchu miało 
miejsce promieniowanie, to poszło bezpowrotnie w świat. Teoria zakłada 
samoistne przesunięcie jego częstotliwości ku niższym wartościom, lecz 
zakładając, że fotony stopniowo zwalniają lub nawet łączą się w materię, 
docierające z każdej strony wszechświata promieniowanie tła może być 
wyjaśnieniem paradoksu ciemnego nieba, więc zamiast dowodzić 
skończoności wszechświata będzie wspierać ideę jego nieograniczoności.
	Nawet zakładając, że wszechświat cyklicznie wybucha i zapada się, 
nie można ustalić ani końca tego procesu, ani jego początku, a jedynie 
określić fragment czasu obejmujący jeden cykl. Nauka utrzymuje, że w 
momencie wybuchu powstają prawa i zasady sterujące wszechświatem. 
Według Istoty teorii kwantu jest to stosunek pola magnetycznego do pola 
grawitacyjnego, który zmienia się wraz z zagęszczeniem materii, więc 
istnieje ściśle określone prawo, które ma miejsce przy każdym wybuchu. 
Wszechświat zawsze wybuchałby tak samo. Tworzyłoby się Słońce, Ziemia, 
życie na niej, ja, ta książka… Istniałby tylko jeden schemat postępowania, 
który cyklicznie, nie mając początku ani końca, ciągle by się powtarzał. 
Wszystko jest logiczne, jednak gdzie sens?
	Wszechświat może być nieskończony. Nie widzę możliwości, aby 
powstał z punktu, ponieważ zagęszczenie materii steruje upływem czasu i 
powoduje, że jakiekolwiek jej zagęszczenie jest prawie zawsze stabilne i 
porusza się w obrębie jednej rzeczywistości: foton - elektron. Może lepiej nie 
roztrząsać rozmiarów wszechświata i dać się zaskoczyć? Pewnie zawsze 
będzie istniała następna nieodkryta galaktyka, abyśmy, nieustannie wiedzeni 
ciekawością, mogli ją zbadać.
Wszechświat
	Niedawno oglądałem w telewizji publicznej interesujący film. 
Włączyłem odbiornik w trakcie programu, a że był to dokument 
przyrodniczy, czyli gatunek, który bardzo lubię, wciągnęło mnie oglądanie. 
Już po chwili zauważyłem, że coś jest nie tak. Nigdy nie spotkałem się z 
takimi zwierzętami, a uważam się za znawcę przyrody. Najpierw 
pomyślałem, że mam spore ubytki w wiedzy, jednak zacząłem baczniej 
przyglądać się obrazowi i po szczegółach rozpoznałem, że jest to bardzo 
dobry rendering komputerowy. Animacja przedstawiała życie na Ziemi za 
100 tysięcy lat. Ekosystem opierał się na trzech gatunkach: drzewie 
trawiastym, pająku i myszy. Pająk karmił mysz nasionami, po czym ją 
konsumował. Ciekawe założenie. Niemniej próba określenia, co będzie się 
działo na Ziemi za olbrzymi szmat czasu, jest dość komiczna, gdy 
sprawdzalność prognoz pogody na dzień następny daleko odbiega od 
wytycznych. Zwykła fantastyka, choć lektor akcentował jej naukowy 
charakter. Czy nauka nie powinna zajmować się poważniejszymi sprawami? 
Przypomnijmy sobie wcześniejsze próby przewidywania przyszłości. Juliusz 
Verne jest uznawany za ojca podróży na Księżyc. Szczególnym podziwem 
cieszy się jego prawidłowe oszacowanie czasu trwania podróży. Jednak 
bohaterowie jego książki na Księżycu nigdy nie wylądowali, a Apollo 11 - 
owszem, więc jak można czas przelotu porównywać? Zresztą nie mogli tego 
zrobić, bo autor nie przewidział technologii umożliwiającej powrót. Gdyby 
wystrzelił lufę, a nie pocisk, jak to się dzieje w dzisiejszej kosmonautyce... 
Proza Juliusza to hołd oddany technologii, która się nie sprawdziła. Jeszcze 
przedwojenne filmy opierały się na wystrzeliwaniu w kosmos mieszkalnego 
pocisku, choć znano już zjawisko odrzutu, stosowane w racach. Ciekawostką 
może okazać się fakt, że datę pierwszej podróży na Księżyc przewidywano w 
jednym z filmów na mniej więcej rok 2000 rok, a miała ona miejsce już 30 
lat po jego premierze, czyli w roku 1969. Wszystkie dzisiejsze produkcje są 
ograniczone względnościami Einsteina i tylko ich nieduży odsetek podejmuje 
próbę przekroczenia prędkości światła. Długodystansowe podróże opierają 
się na hibernacji procesów życiowych. Zresztą, bazując na napędzie 
odrzutowym, daleko nie zajedziemy, a spalając wodór, nie uzyskamy 
maksymalnej możliwej do uzyskania z niego energii.
	Na lekcji geografii w szkole podstawowej uczymy się, jak jest 
zbudowana Ziemia, Słońce, Księżyc, układ planetarny, kosmos. 
Przyswajamy informacje nie jako hipotetyczne, lecz jako całkowicie 
potwierdzone. Wymaga się od nas znajomości powłok skorupy ziemskiej i 
atmosfery. Jednak o ile budowę atmosfery możemy jakoś zweryfikować, o 
tyle przeniknąć do wnętrza Ziemi wzorem Verne’a – nie jesteśmy w stanie. 
Czy więc informacje, których sprawdzić nie sposób, brać na wiarę jako 
dogmat lub hipotezę? Treść podręczników nie zawiera sformułowań: być 
może, najprawdopodobniej, hipotetycznie, zakłada się, że..., co oznacza, że 
nauka przyjmuje dogmatyczny charakter religii. Odmienność poglądów nie 
jest tolerowana.
	Po tym, jak rozesłałem Teorię Atlantydy po uczelniach, dostałem 
odpowiedź od redaktora Newsweeka. Stwierdził on, że Księżyc nie ma pola 
magnetycznego, co zostało udowodnione w latach sześćdziesiątych. Każde 
ciało ma pole magnetyczne, lecz, rzeczywiście, nie każde musi mieć jego 
biegunowość. Domyślam się, że dowodem w tej sprawie miała być misja 
Apollo i wykonany pomiar, bo przecież teleskopem – nawet Habla - nie da 
się tego zrobić. Zakładając, że biegunowość księżycowa powstaje w podobny 
sposób jak ziemska, na Księżycu będzie miała ponad trzykrotnie niższą 
wartość. Nie wiem, jak dokładnych instrumentów pomiarowych użyto, ale 
domyślam się, że ustalenie biegunowości na Księżycu nie było celem 
krótkiej misji. Seria Apollo zawierała blisko dwadzieścia prób osiągnięcia 
powierzchni Księżyca. Pomiar pola magnetycznego z okołoksiężycowej 
orbity, jak sądzę, nie jest możliwy, więc sugerowanie się takim brakiem 
wskazań może być błędem. Również założenie, że Księżyc jest tylko 
martwym kosmicznym głazem, może okazać się nieprawidłowe. Jeżeli 
wskutek grawitacyjnego oddziaływania Ziemi jego kształt uległ znacznej 
deformacji, istnieje prawdopodobieństwo jego strefowej budowy. Jeżeli 
byłby całkowicie sztywny, nie uległby odkształceniu. Zwróciłem także 
uwagę na założenie, że biegunowość Ziemi powstaje niekoniecznie w jej 
metalicznym jądrze, co spowodowało zerwanie korespondencji przez owego 
redaktora. Uważa się to za udowodnione. Nie znam szczegółów, jednak, na 
zdrowy rozum, z wulkanów wydostaje się głównie krzem, więc fizyczny 
dowód nie istnieje. Jeżeli rzeczywiście w jądrze znajduje się płynny metal i 
jego cyrkulacja powoduje powstanie biegunowości, to trudno sobie to 
wyobrazić. Pole magnetyczne ma ograniczoną przenikliwość, i jeżeli nawet 
przejdzie przez skorupę, magmę, zatrzyma się na zewnętrznej warstwie 
metalu, który definitywnie je zneutralizuje. Magnetyki powstają poprzez 
spiekanie spolaryzowanych cząstek magnetycznych. Jeżeli są one luzem, nie 
utrzymują wartości pola, więc czy płynny metal może je powodować? Jeżeli 
tak, powinno to być powtarzalne w warunkach laboratoryjnych, ale nic o tym 
nie słyszałem. Sądząc po pozorach, biegunowość Ziemi powstaje nie w 
jądrze, lecz na jej powierzchni. Można to zbadać, porównując pomiar z 
powierzchni i z dużej głębokości. Przyjmuje się, że Księżyc jest ustawiony 
jedną stroną w kierunku Ziemi, ponieważ ma przesunięty punkt ciężkości. 
Jednak deformacja kształtu jest skutkiem tego ruchu, nie zaś przyczyną.
	Dość kontrowersyjny jest pogląd, że Słońce za parę milionów lat 
wielokrotnie zwiększy swoją objętość i pochłonie Ziemię i inne planety. 
Według Teorii Atlantydy prędzej Ziemia spadnie na jego powierzchnię. Skąd 
Słońce miałoby wziąć niezbędną do tego materię? Uważa się, że na 
powierzchni Słońca zachodzą reakcje łączenia jąder, czyli produkcji 
pierwiastków ciężkich z wodoru, powstaje jednak problem zaopatrzenia w 
paliwo. Podobno Słońce spala to, co ściągnie w wyniku swojego 
oddziaływania grawitacyjnego, ale nie obserwuje się wędrującej w jego 
stronę materii, a powinno być tego dużo. Sugeruje się, wbrew wzorowi 
Einsteina, że masa Słońca nieustannie wzrasta. Może tak naprawdę wiemy 
niewiele o reakcjach zachodzących na jego powierzchni. Może Słońce ciągle 
maleje, wypromieniowując swoją masę, i jego końcem będzie całkowity 
zanik. Wypromieniowane światło to wciąż materia, która w odległym 
miejscu kosmosu znów się skupi, tworząc atom, asteroidę, planetę, później 
znowu słońce - i tak w kółko. Jeżeli taki mechanizm istnieje, byłby to dowód 
na nieskończoność wszechświata.
Fizyka kwantowa
	Póki atom uważano za podstawowy składnik materii, można było 
posługiwać się fizyką klasyczną, jednak gdy przyjęto model atomu Bohra, 
zaistniała potrzeba zmiany podejścia do fizyki. Problem zauważono, kiedy 
stwierdzono, że podstawowych wartości nie można zbadać, nie zmieniając 
pomiarem ich właściwości. Nazwano to nieoznaczonością. Lecz chęć 
wyjaśniania była większa niż możliwości, więc usilnie szukano rozwiązania 
problemu. Powstała wówczas koncepcja określania właściwości elementów 
składowych na zasadzie prawdopodobieństwa. O fizyce kwantowej tak 
naprawdę niewiele wiem, znam raczej tylko główne założenia. Największy 
autorytet w dziedzinie fizyki okazał się również największym sceptykiem 
wobec tego pomysłu. Zauważył, że twórca wszechświata nie gra w kości w 
celu ustalenia zasad jego funkcjonowania, dlatego nie można posługiwać się 
przypadkiem, aby określić jego właściwości. Niestety nie było alternatywy, 
więc rozpoczęto prace nad rozwijaniem tej metody. Do dziś zdążyła 
niesamowicie się rozrosnąć, a swoimi zasadami próbuje opisać praktycznie 
wszystko. Jednak takie rozumowanie nie jest idealne, bowiem zakłada 
istnienie cudu. Prawdopodobieństwo nigdy nie osiąga wartości maksymalnej 
wynoszącej 100%, dlatego dopuszcza każdą ewentualność. Czy możemy 
więc posługiwać się tą metodą?
	Po namowie kolegi postanowiłem spróbować szczęścia w hazardzie 
i poszedłem z nim do kasyna. Chciałem grać zachowawczo, więc grałem na 
kolory. Doszedłem do wniosku, że nie ma znaczenia, którą opcję obstawię, 
ponieważ prawdopodobieństwo dokonania prawidłowego wyboru jest takie 
samo przy każdym rzucie i wynosi prawie 50%. Wobec tego obstawiałem 
ciągle czarny. Jednak przez sześć kolejnych rzutów wypadał czerwony, co 
zaowocowało wyczerpaniem się moich zasobów pieniężnych. Nie odszedłem 
od stołu i obserwowałem dalej. Dopiero w jedenastym losowaniu wypadł 
czarny, więc gdybym miał więcej gotówki i dalej obstawiał ten kolor, 
przegrałbym dużo więcej. Prawdopodobieństwo dokonania złego wyboru 
przez kolejnych dziesięć ciągnięć jest bardzo małe, a jednak istnieje. W domu 
napisałem program analizujący przypadkowość występowania 37 kolejnych 
wartości. Okazało się, że przy małej ilości losowań prawdopodobieństwo się 
nie sprawdza. Jedna z liczb potrafiła nie wypaść przez niemal tysiąc 
kolejnych losowań. Wartości osiągały w miarę stabilny poziom dopiero po 
kilku dniach nieustannej symulacji. Przyjmując prawdopodobieństwo jako 
wyznacznik wartości, musimy założyć, że pomiar ma nieskończoną ilość 
powtórzeń. Jedynie wtedy jest poprawny. Powstało wówczas pytanie: jeżeli 
wybiorę obojętnie jaką wartość z przedziału od zera do nieskończoności z 
obojętnie jaką precyzją, to czy generator wzorujący się na moim wyborze 
przy nieskończonej ilości powtórzeń ma szansę trafić w moją wartość? Niby 
tak, a jednak nie. Teoretycznie, według założeń fizyki kwantowej 
prawdopodobieństwo istnieje, ale według zasad logiki nie ma żadnych szans, 
nawet przy nieskończonej ilości powtórzeń. Nawet wtedy, gdy ją 
multiplikujemy przez samą siebie.
	Przy obliczaniu prawdopodobieństwa musimy przyjmować 
założenia początkowe, które trzeba bezwzględnie określić. Musi to być ilość 
dostępnych możliwości, dlatego fizyka kwantowa ustala założenia 
teoretycznie, kierując się wyobraźnią. Nie będzie ona jednak w stanie odkryć 
możliwości wcześniej niezałożonych, a które faktycznie mogą występować. 
Można wysnuć z tego wniosek, że nie może ona mieć charakteru 
poznawczego, a jedynie dowodowy. Potwierdzeniami jednak ma się 
zajmować fizyka doświadczalna. Największym bólem kwantówki jest to, że 
jeżeli coś założy, staje się to automatycznie możliwe, więc czy można się nią 
posługiwać, nie mając objawów schizofrenii? Fizyk kwantowy żyje we 
własnym świecie, w którym to, co niemożliwe, powszechnie występuje, a 
fantazja przeplata się z rzeczywistością i nie ma sposobu na ich rozróżnienie.
	Gdy środowisko naukowe przyjęło fizykę kwantową jako podstawę 
rozważań nad strukturą materii, wyobraźnia fizyków naprawdę ruszyła. 
Pojawiły się cząstki elementarne o przeciwnych wartościach niewystępujące 
naturalnie, zresztą nawet ich źródłem stała się nierzeczywistość zawarta w 
próżni. Oczywiście wszystko teoretycznie było możliwe, aczkolwiek dziwi 
mnie postawa doświadczalników, którzy bezkrytycznie potwierdzali każdy, 
nawet najbardziej idiotyczny pomysł. Najpierw założono symetrię świata, 
więc powstały pozytrony, później - asymetrię, którą również znaleziono. 
Zastanawiam się dzisiaj, kto powinien zażywać psychotropy: ja czy reszta?
	Wszystko zaczęło się od teorii fali, według której fala składa się z 
nieskończonej ilości punktów. W praktyce fala wodna to jak najbardziej 
określona ilość cząsteczek, także dźwięk to policzalne molekuły powietrza, a 
jeżeli foton uznać za cząsteczkę, to i światło jest określone. Nie można 
stosować jednak tej metody do oddziaływań, ponieważ są one niewidzialnym 
załamaniem przestrzeni, którego nijak nie da się przeliczyć na punkty. To 
tak, jakby próbować stosować centymetr dla określenia upływu czasu bądź 
potencjału elektrycznego albo powierzchni w punktach. Nawet gdybyśmy 
potęgowali nieskończoną ilość punktów przez nieskończoność, wynikiem 
będzie punkt, a nie powierzchnia. Teorię fali przeniesiono na elektrony, a 
później na całą materię. I choć rzeczywiście materia może mieć charakter 
falowy, to jednak nie na takich założeniach fali. Jeżeli powierzchnię 
przyjmujemy w punktach, to dla każdej zmiany odciętej istnieje 
nieskończona ilość punktów rzędnej, więc pole będzie iloczynem dwóch 
nieskończoności. Jeżeli podzielimy pole na nieskończoną ilość fragmentów, 
to i tak będą one iloczynami nieskończoności, więc polem będzie każde 
równanie na nieskończonościach. Ktoś powie, że jeśli pole podzielę na 
nieskończoność, uzyskam punkt. Niezupełnie. Dzieląc powierzchnię, mogę 
postępować zgodnie z pozornie błędnym paradoksem dychotomii. Każdy 
podział pola na pół daje pole. Można tak dzielić w nieskończoność i zawsze 
uzyskamy powierzchnię, nie punkt. Jeżeli przyjmiemy, że nośnikiem fali jest 
punkt o określonym potencjale bądź natężeniu, to jakiekolwiek określenie 
pola jako sumy punktów jest niemożliwe, ponieważ pole będzie miało 
wartość równania nieskończoności. Nie można również podejść odwrotnie, 
gdyż jakakolwiek określona wartość pola daje wynikową punktu zero, więc 
oddziaływanie nie będzie możliwe. 
	Wielce trafnie podsumował demokrytejską zasadę konieczności 
Adam Sikora: Wszystko w świecie dzieje się na zasadzie konieczności. Atomy 
poruszające się po określonych torach zderzają się i łączą w mniej lub 
bardziej spoiste układy, nie ma przypadku. To tylko ludzie zrobili sobie z 
pojęcia przypadku zasłonę dla własnej nieroztropności. W gruncie rzeczy 
przypadek jest funkcją niewiedzy, wyrazem nieznajomości przyczyn.
A teraz na poważnie
	Zdaję sobie sprawę, że moje rozumowanie może być postrzegane 
jako sofizm, ponieważ mogę podważyć właściwie wszystko. Lecz moim 
zadaniem jest pokazać, że nie istnieje coś takiego, jak jednoznaczność 
wyników pomiaru, i że przyjęcie tylko jednej koncepcji może okazać się 
błędem. Jeden z fizyków porównał swoją pracę do meczu piłkarskiego, w 
którym widoczna jest sama piłka. Zasady trzeba określić samemu. Jednak po 
obejrzeniu zaledwie kawałka meczu, nie mając pojęcia, o co w nim chodzi, 
trudno wnioskować. Trzeba przyjąć do wiadomości, że są to tylko założenia - 
niekoniecznie poprawne, choć pozornie na takie wyglądają. Nie znając zasad 
rozgrywki, a widząc, że piłka, mimo iż skierowana jest w stronę bramki, nie 
wpada w nią, pierwszym założeniem jest przyjęcie, że istnieje niewidzialna 
blokada, a nie fizyczny bramkarz. Zresztą fizyka nie trzyma się określonych 
naturalnie zasad i wymyśla dodatkowe, więc system rozgrywki może mieć 
praktycznie dowolne wytłumaczenie. 
	Bardzo trudno jest zacząć rozważania, jeżeli odrzuca się wszystkie 
koncepcje, które opanowały standardowe myślenie. Zawsze powinna istnieć 
jakaś podstawa, której należy bezwzględnie się trzymać i którą trzeba uznać 
za słuszną, dlatego konieczne jest przyjęcie jakiegoś dogmatu. W moim 
przypadku są to obserwacje tego, co widzę. Jeżeli odrzucam wszystkie 
autorytety, to zostaję jedynie ja – autorytet sam dla siebie, aczkolwiek 
również podważalny. Można wyjść z założenia, że wszystko jest możliwe do 
zrozumienia, i kierować się czystą logiką. Jeżeli istnieje prawda, to musi 
istnieć też fałsz, lecz czy istnieje trzecie rozwiązanie? Od samego początku 
Szatan zwraca mi uwagę, że zawsze istnieją trzy rozwiązania. Omówię to w 
zakończeniu.
	Jako podstawowe założenie zmuszony byłem przyjąć ogólną teorię 
względności Alberta Einsteina, z której wynika, że oddziaływanie nie 
potrzebuje nośnika. Co prawda ograniczył on swoje rozumowanie do pola 
grawitacyjnego, ale jeżeli ono istnieje, musi także istnieć pole 
antygrawitacyjne, które będzie miało przeciwne właściwości. Jeżeli pole 
grawitacyjne w normalnych warunkach przyciąga materię, to równoważące je 
pole antygrawitacyjne będzie ją odpychać. Obydwa oddziaływania nie mogą 
jednak na siebie wpływać. Analizując pole magnetyczne, można z łatwością 
ustalić, że zakładane wartości pola antygrawitacyjnego doskonale do niego 
pasują, więc jest to fizyczne potwierdzenie założeń. Dużo czasu zajęło mi 
uświadomienie sobie, że pole magnetyczne - choć pozornie wygląda na 
całkowicie inne - musi mieć takie same właściwości jak pole grawitacyjne, z 
tym, że magnetyczne odpycha, a grawitacyjne przyciąga. Błędem jest 
stwierdzenie, że znamy wszystkie cechy obu pól. Urządzenia pomiarowe w 
przypadku pola grawitacyjnego umożliwiają nam określenie masy, natomiast 
w przypadku magnetycznego - biegunowości. Ktoś z listy dyskusyjnej 
zwrócił mi uwagę, że moja teoria to bzdura, ponieważ zakłada biegunowość 
grawitacji. Jednak za pomocą dostępnych urządzeń pomiarowych nie 
jesteśmy w stanie stwierdzić, że rzeczywiście pole grawitacyjne nie wykazuje 
cech biegunowości, tak samo jak w przypadku magnetyzmu – że nie ma 
czystego natężenia. Nasza wiedza ogranicza się do jednej połowy 
właściwości pola magnetycznego i drugiej - grawitacyjnego. Ale zakładając, 
że te oddziaływania mają taki sam charakter, można je połączyć, odczytując 
całość. Tylko w ten sposób można zrozumieć, o co w tym wszystkim chodzi i 
na jakiej zasadzie to działa. Możliwe, że jest to błędna koncepcja, jednak nie 
widzę lepszej, dlatego będę trzymał się jej w dalszych rozważaniach.
Pole magnetyczne
	W trakcie moich rozważań przez cały czas próbowałem zrozumieć, 
jak działa igła magnesu, jeżeli pole magnetyczne jest jednorodne. Jest to 
bardzo trudne, ponieważ wskazówek trzeba szukać samemu, a ja, dysponując 
zakresem wiedzy niewiele wykraczającym poza materiał szkoły 
podstawowej, mam tym bardziej utrudnione zadanie. Przede wszystkim 
trzeba uświadomić sobie, jak pole magnetyczne się rozchodzi. 
	Już w szkole podstawowej nauczyciel wyjaśnia, że gdy dotykamy 
fizycznie istniejącego przedmiotu, faktycznie ogranicza nas oddziaływanie 
magnetyczne elektronu, więc spotkanie się molekuł palca z pierwiastkiem 
przedmiotu jest tylko pozorne. Można założyć wobec tego, że oddziaływanie 
magnetyczne ma właściwości wzajemnego odpychania się.
	W swojej Istocie teorii kwantu stwierdziłem, że elektron jest 
punktem, od którego rozchodzą się oddziaływania. W przeczytanej w 
późniejszym okresie literaturze znalazłem potwierdzenie swojego 
rozumowania. Jednak po głębszej analizie doszedłem do wniosku, że choć 
elektron jest rzeczywiście punktem, nie ma najmniejszej możliwości, aby to 
stwierdzić, ponieważ, po pierwsze, w miejscu, gdzie przecinają się 
oddziaływania grawitacyjne i magnetyczne, istnieje granica zdarzeń, a po 
drugie, jedynym miernikiem może być badanie zachowywania się 
biegunowości zewnętrznego pola magnetycznego, która się nie zmienia, więc 
odczyt będzie zawsze wskazywał na punkt, nawet gdyby obiekt posiadał 
rozmiar.
	Aby zrozumieć zjawisko pola magnetycznego, trzeba zacząć od 
ustalenia, jak się ono rozchodzi. Najlepiej w tym celu posłużyć się 
obserwacją. Żarówka emituje fotony, które można porównać do 
oddziaływania. Pomiar natężenia światła będzie dużo mniejszy w odległości 
10 metrów od żarówki niż w odległości 1 metra. Maksymalną wartość 
pomiaru uzyskamy, stawiając miernik tuż przy rozgrzanym do białości 
wolframie. Czy pole magnetyczne rozchodzi się inaczej?
	We wcześniejszych rozważaniach dotyczących pola magnetycznego 
nie zakładałem wartości początkowych, co pewnie zostało potraktowane jako 
błąd. Teraz spróbuję wyjaśnić swój tok rozumowania. Jeżeli przyjmiemy, że 
w odległości 1 jednostki od centrum oddziaływań natężenie pola wynosi 1 
jednostkę, możemy prześledzić, jak zachowuje się pole. W odległości 2 
jednostek od jądra wartość pomiaru dowodzi, że pole magnetyczne ulega 
rozrzedzeniu o pewien czynnik. Można założyć, że wartość natężenia pola 
oddalonego o 2 jednostki będzie o połowę mniejsza. Postępując według tego 
schematu, stwierdzamy, że pole magnetyczne w odległości od jądra równej ? 
przyjmuje wartość 1/?. Popatrzmy, co się dzieje w drugą stronę. Jeżeli 
pomiaru dokonamy w odległości 0,5 jednostki od jądra, wartość pola musi 
osiągnąć 2 jednostki. W jądrze, w odległości 1/? od maksymalnego 
zagęszczenia pola, wartość natężenia musi osiągnąć ? jednostek. Najprościej 
mówiąc, wykresem pola jest porównanie dwóch różnych nieskończoności: 
odległości i natężenia pola. Na wstępie zarzuciłem matematyce, że skraca 
różne nieskończoności. Zastanówmy się teraz, z jaką prędkością powinno 
poruszać się ciało, aby w czasie równym ? sekund pokonać dystans ? 
metrów. Nie będę rozpatrywał tutaj rozszerzeń Einsteina, posłużę się wzorem 
Newtona: v = ? m/? s. Jeżeli dopuścimy skracanie nieskończoności, 
otrzymamy paradoks, że jedynie przy prędkości 1 m/s osiągniemy założony 
cel. Jednak każda prędkość większa od zera jest prawdą, więc wcześniej 
przywoływany przeze mnie parametr jest niezbędny. Ale parametr może być 
również funkcją, ponieważ ciało może poruszać się ze zmienną prędkością, 
aczkolwiek pod warunkiem, że suma jego wartości jest różna od zera 
(wahadłowy ruch sinusoidalny) lub go nie osiąga. Więc ciało może 
przyspieszać, zwalniać bądź i jedno, i drugie. Zasadniczo trzeba jednak 
przyjąć, że obiekt porusza się ze stałą prędkością średnią x, która przyjmuje 
wartość funkcji f(x). Pole magnetyczne jest właśnie takim porównaniem 
dwóch nieskończoności:
 Nieskończoność jest wartością czysto teoretyczną, wyłącznie 
matematyczną, więc jeżeli przeniesiemy ją do fizyki, gdzie występują różne 
jednostki obliczeniowe, traci sens.
 Czy można zakładać wobec tego, że elektron, który jest punktem, 
ma początkową wartość natężenia pola równą 1? Tak, pod warunkiem, że w 
odległości od centrum oddziaływań równej 1.
 Opornym wyjaśnię to na jeszcze jednym przykładzie. Załóżmy, że 
wartość pola to ilość cząsteczek gazu w 1 m3. Ich źródłem jest punkt. Jeżeli 
rozszerzymy objętość o kilka metrów, ciśnienie proporcjonalnie spadnie, a 
jeżeli maksymalnie je sprężymy, to osiągnie maksymalną wartość, która 
będzie zależała od wytrzymałości przyrządów. Czyli przyjęcie przez fizykę 
bezpośredniej zależności ładunku elektrycznego od natężenia pola jest 
błędne. Wyjaśnienie musi być inne.
 Najtrudniej zrozumieć zasadę działania magnesu, jeżeli wyklucza 
się oddziaływanie protonowe. W Modelu Standardowym można założyć, że 
atom ma nierównomierne rozłożenie pól, choć jest to praktycznie 
niemożliwe. Można jednak założyć, że elektron porusza się po jednej 
połowie atomu, więc oddziaływanie protonowe po drugiej jest silniejsze i 
następuje biegunowość. Na wyjaśnienie natknąłem się przypadkiem, szukając 
w Internecie wyników doświadczeń prowadzonych nad nadprzewodnictwem 
wodoru. Jeden z naukowców zauważył, że w lewitującej kuli tego 
pierwiastka musi istnieć pole magnetyczne. Narysował rozchodzenie się 
zewnętrznego pola magnetycznego, co próbuję przedstawić poniżej:
 Na rysunku można bez trudu zauważyć pewną właściwość. Otóż 
linie zewnętrznego pola magnetycznego w miarę zbliżania się do wodoru są 
odpychane przez jego wewnętrzne oddziaływanie, lecz gdy go miną, 
następuje zjawisko odwrotne: jego pole magnetyczne koryguje zewnętrzne 
linie tak, że wracają na poprzedni tor. Gdyby pole magnetyczne miało 
jedynie charakter odpychania, linie zachowywałyby się tak, jak powietrze na 
zewnątrz rozpędzonego samochodu:
 Niezależnie od tego, jak przyłożymy bieguny magnesu, zachowanie 
się linii pola zawsze będzie takie samo. Owo spostrzeżenie nasuwa oczywisty 
wniosek, że nie istnieją urządzenia pomiarowe, za pomocą których można 
stwierdzić czyste natężenie pola magnetycznego, lecz jedynie takie, które 
rejestrują potencjał biegunowości i jej zmiany w czasie.
 Czy istnieje racjonalne wytłumaczenie takiego zachowania się pola? 
Można to wyjaśnić, lecz rozwiązanie jest nieco kontrowersyjne. Do tej pory 
używałem słowa „względność” w znaczeniu relatywistycznym. Żeby 
zrozumieć pole, musimy założyć matematyczną względność przestrzeni. 
Bardzo trudno jednak przestawić się na takie myślenie, ponieważ 
matematyka niezupełnie jest logiczna. Jeżeli ciało przemieści się o pewien 
odcinek w czasie t, możemy obliczyć jego prędkość. Jest to myślenie 
bezwzględne. Jeżeli ciało przebędzie w czasie t dystans równy –l, prędkość 
przyjmie wartość względną –v, więc będzie ujemna. Biorąc pod uwagę, że 
istnieje prędkość ujemna i że ciało, poruszając się z nią, pokonuje drogę 
równą l, musimy założyć również wartość czasu jako względną, czyli –t. 
Dopóki rozpatrujemy przestrzeń w wartościach bezwzględnych, nie może 
istnieć względna droga czy względny czas. Jednak matematyczny układ 
współrzędnych określający linię, powierzchnię lub przestrzeń nie może 
posługiwać się wyłącznie wartościami bezwzględnymi. Po przekroczeniu 
zera wartość zmienia się względnie, przyjmując jednostki ujemne bądź 
dodatnie. Jeżeli przyjmiemy względność przestrzeni, musimy pogodzić się ze 
względnością prędkości i czasu, więc będą one mogły przyjmować także 
wartości ujemne. Jest to jednak teoria. Czy ma zastosowanie praktyczne? 
Narysuję teraz rozszerzony o względność wykres pola:
 Najtrudniej jednak zrozumieć, że pole może być jednocześnie 
względne i bezwzględne. Jeżeli ciało poruszać się będzie z prędkością –v i 
przesunie się w czasie t, to pomiar odległości wykonany linijką bądź innym 
przyrządem nie wykaże, że odcinek jest względny. Ale wiedząc, że może być 
ujemny, musimy zakładać taką opcję. Popatrzmy na wykres pola 
magnetycznego. Po prawej stronie wszystko jest w porządku, ponieważ 
wartość przestrzeni jest dodatnia. Pole magnetyczne ma właściwość 
odpychania. Lecz wiedząc, że wartość przestrzeni po lewej stronie jest 
ujemna, musimy dokonać korekty wartości. Jeżeli pokonany odcinek jest 
względny i ma wartość ujemną, to należy wnioskować, że ciało poruszało się 
albo z ujemną prędkością, albo w ujemnym czasie. Jedna z nich musi mieć 
odwrotny potencjał. Tak samo jest z polem magnetycznym. Jeżeli porusza się 
po ujemnej przestrzeni, to musi mieć wartość ujemną. Mogłem wykres 
przedstawić w ujemnym natężeniu, ale utrudniłoby to zrozumienie. Jednak co 
to powoduje? Powoduje, że właściwość pola się zmienia i zamiast odpychać 
zewnętrzne pole magnetyczne zaczyna je przyciągać. Jedynie tak może 
zachować pozorną bezwzględność. Tylko skąd pole magnetyczne ma 
wiedzieć, gdzie są wartości przestrzeni ujemne, a gdzie dodatnie? Otóż nie 
wie, dopóki mu się tego nie pokaże. A jedynym sposobem jest zdefiniowanie 
przestrzeni biegunowością. Elektron jest podstawową cząstką materii, która 
emituje pole magnetyczne, lecz aby go odkryć, trzeba mu zdefiniować 
przestrzeń. Jego pole w wartościach dodatnich przestrzeni ma właściwości 
odpychania, w ujemnych - przyciągania, dlatego poruszać się będzie zawsze 
w kierunku ujemnego potencjału przestrzeni. Lewitująca kulka 
nadprzewodzącego wodoru ma wszelkie cechy elektronu, więc trudno 
zakładać, że w jej jądrze znajduje się również proton, gdyż zmieniłby 
właściwości pola wodoru.
 Wiedząc, że elektron porusza się zawsze w stronę ujemnego bieguna 
przestrzeni, możemy zrezygnować z opisywania magnesu za pomocą 
kierunku północ-południe i nadać mu wartości względne + lub –, co 
próbowałem wprowadzić w Teorii Atlantydy.
 Skoro elektron się porusza, możemy lepiej zrozumieć zjawisko 
prądu elektrycznego. Kiedy przyłożymy magnes do przewodnika, w którym 
istnieją elektrony swobodne, niezwiązane z atomem, zawsze skupią się one 
przy ujemnej wartości potencjału pola. Gdy odsuniemy magnes, elektrony, 
ponieważ same dla siebie stanowią wyznacznik przestrzeni, powrócą do 
stanu równowagi, rozpraszając się ponownie. Jeśli przykładamy i odsuwamy 
magnes, powodujemy przemieszczanie się elektronów, zwane prądem 
elektrycznym. Można z różną prędkością zmieniać biegunowość przestrzeni, 
co powoduje zmianę częstotliwości prądu. Na pierwszych lekcjach 
elektromagnetyzmu uczymy się, że aby mogło zaistnieć zjawisko przepływu 
prądu, obwód elektryczny musi być zamknięty. Tymczasem projektując 
urządzenia elektryczne i elektroniczne, obwód prawie zawsze się otwiera. 
Przykładem niech będzie kondensator, który jest wykonany z dielektrycznego 
materiału. Jest on zaporą dla elektronów i działa poprzez skupianie się ich na 
okładzinie, czyli zapisuje nimi dane dotyczące biegunowości przestrzeni. 
Cewka natomiast działa na zasadzie opóźnienia elektronów w stosunku do 
prędkości rozchodzenia się pola magnetycznego i ich bezwładności, więc 
przy bardzo szybkich zmianach biegunowości nie mogą się one 
przemieszczać.
 Kiedyś oglądałem film o karierze pewnego matematyka w firmie 
produkującej procesory. Obliczał on długość ścieżek tak, aby prąd docierał 
do każdego miejsca w równym czasie. Zdziwiło mnie to, ponieważ w szkole 
uczą, że prąd płynie z prędkością fali magnetycznej, która jest prędkością 
światła, więc w przypadku małych odległości zawsze powinien docierać w 
tym samym czasie. Owszem, są opóźnienia wynikłe z kondensacji czy 
indukcji, lecz niewielkie. Czy jednak w przewodniku płynie fala 
magnetyczna, której nośnikiem są elektrony? W żelazie mogłoby to być 
możliwe, ale w glinie - nie. Tymczasem do produkcji procesorów do 2002 
roku używano właśnie aluminium i dopiero ostatnio zaczęto stosować miedź. 
Czy diametralne różnice w przewodnictwie pola magnetycznego przez 
metale mogą mieć źródło w budowie atomu? W Modelu Standardowym - na 
pewno nie.
 Jeżeli moje wyjaśnienie pola magnetycznego opierające się na 
matematycznej względności przestrzeni jest poprawne, to także jednostki z 
nią związane muszą okazać się względne. Więc jeżeli długość odcinka może 
mieć wartość ujemną, to może ją mieć również prędkość i czas. Nawet gdyby 
moje rozumowanie przyjąć za słuszne, to większość może zgodzić się jedynie 
z teoretyczną względnością prędkości. Trudno sobie wyobrazić cofający się 
czas. A jednak.
Pole grawitacyjne
 Właściwości pola magnetycznego będę jeszcze omawiał przy okazji, 
tymczasem przyjrzyjmy się elektronowi, który niezaprzeczalnie szczyci się 
również posiadaniem pola grawitacyjnego. Model atomu Bohra opiera się 
wyłącznie na magnetyzmie, pomijając pole grawitacyjne jako nieistotnie 
małe. Czy jest to właściwe rozumowanie?
 Roztrząsając oddziaływanie magnetyczne, spostrzegłem, że jest 
wykresem dwóch różnych nieskończoności. Wcześniej zauważyłem także, że 
ma właściwości pola antygrawitacyjnego, więc powinno mieć podobne lub 
identyczne właściwości jak pole grawitacyjne, z tym, że zamiast przyciągać 
powinno odpychać. Czy rozchodzenie się pola grawitacyjnego może być 
wobec tego inne? W pewnym sensie tak, lecz główne założenia muszą być 
takie same. 
 Siłę grawitacji dostrzeżono najwcześniej. Można ją zmierzyć i 
wykorzystać na przykład jako odnawialne źródło energii. Parująca woda 
odbiera ciepło z otoczenia, przemieszcza się na pewną wysokość i skrapla 
pod wpływem zimna. Różnica wysokości może służyć do uzyskiwania 
energii. Na takiej zasadzie działał mój konwerter ciepła. Zafascynował mnie 
ogromnie, bowiem aby działać, nie potrzebował zewnętrznej energii, więc 
było to jakby perpetuum mobile. 
 Analizując pole grawitacyjne, musimy założyć, że jest to również 
stosunek dwóch nieskończoności. Ponieważ emiterem także jest punkt, 
zagęszczenie będzie tam olbrzymie.
	Rozchodzenie się pola grawitacyjnego będzie więc pozornie 
identyczne jak w przypadku pola magnetycznego. Taka koncepcja pola 
grawitacyjnego całkowicie odbiega od fizycznych założeń. Uważa się w 
nauce, że punkt ma masę, ale jak ona powstaje - nie tłumaczy się wcale. 
Jeżeli jednak pole grawitacyjne jest rozchodzącym się od źródła 
oddziaływaniem, w epicentrum nie może mieć wartości natężenia innej niż 
nieskończoność. W mojej Istocie teorii kwantu wysunąłem wniosek, że 
wszystkie fizyczne wartości wywodzą się od stosunku pola magnetycznego 
do pola grawitacyjnego. Wiedząc, że są to w zasadzie takie same 
oddziaływania, z łatwością możemy stwierdzić, które jest silniejsze na 
zewnątrz. Gdyby było to pole magnetyczne, zamiast spacerować po 
powierzchni Ziemi odfrunęlibyśmy w przestrzeń kosmiczną, więc należy 
przypuszczać, że oddziaływanie grawitacyjne jest nieco inne od 
magnetycznego.
	Powyższy wykres odnosi się do elektronu, fotonu i każdej 
ewentualnej materii, która emituje oddziaływania. Niektórych może zdziwić, 
że przedstawiam stosunek natężeń różnych pól na jednym wykresie. Jest to 
po części słuszna uwaga, ale dla obu tych oddziaływań mogę przyjąć 
wspólną jednostkę. Wiedząc jednak, że jedno jest przeciwieństwem drugiego 
i że dlatego powinny mieć przeciwne wartości, powinienem był przedstawić 
wykres względny o ujemnym potencjale pola, ale przeprowadzenie 
porównania nie byłoby wtedy możliwe, więc przyjmuję bezwzględną wartość 
natężenia, mając świadomość, że mają przeciwne wartości.
	Fizykom nie trzeba udowadniać mojego stwierdzenie, że pole 
magnetyczne rozprzestrzenia się troszeczkę inaczej niż pole grawitacyjne, bo 
jest to oczywisty fakt, który obserwujemy w rzeczywistości. Moje wnioski są 
nieco inne, lecz pozostawiam omówienie ich na koniec książki.
	Materia w obecnej postaci oddziaływań będzie miała tendencję do 
skupiania się. Ograniczeniem będzie punkt przecięcia się obydwu 
oddziaływań. Jeżeli bierzemy pod uwagę, że obydwa pola są stosunkiem 
nieskończoności, miejscem ich równowagi będzie wartość 1. Jednak 
występujący w porównaniu parametr, który określa pola, może mieć 
charakter funkcji, więc pole magnetyczne może operować nieco innymi 
wartościami rozchodzenia się. Podczas analizy pola magnetycznego 
przyjąłem założenie, że przestrzeń zmienia charakter oddziaływania, 
przyjmując wartości względne. Co z tego wynika?
Czas
	Kiedyś pochłonęło mnie analizowanie względności. Doszedłem do 
wniosku, że dopóki operuje się czystą matematyką, która zakłada istnienie 
tylko jednej jednostki obliczeniowej, względność można pomijać. Jedno 
jabłko i jedno jabłko daje zawsze dwa jabłka, niezależnie od tego, czy się one 
różnią od siebie, czy nie. Jednak gdy spróbujemy je porównać, zaczniemy 
otrzymywać wartości względne. Problem względności opisu istniał od 
zawsze, ale w każdej społeczności starano się jakoś sobie z tym radzić. 
Swego czasu usiłowałem opanować jednostki miar, lecz jest tego tyle, że 
zapamiętałem zaledwie kilka. Łokietek zasłynął z tego, że próbował 
usystematyzować w Polsce jednostkę długości, dając za wzór miarę własnej 
ręki. Na tym właśnie opiera się opisowość świata: musimy sporządzić układ 
porównawczy, do którego będziemy się odnosić. Powstały więc pierwowzory 
podstawowych jednostek opisujących. Sporządzono ze szlachetnego 
materiału szablon metra, kilograma. Jednak największy problem wynikł przy 
próbie określenia czasu i dopiero niedawno przyjęto jego teoretyczny model, 
opierający się na rozpadzie jądra, ale zakłada on, że reakcja jest niezależna 
od warunków zewnętrznych, co niekoniecznie musi być prawdą.
	Problem określania upływu czasu jest stary jak świat. Człowiek 
zauważył, że dobę można podzielić na dzień i noc, zaś dłuższe okresy 
wyznaczały fazy Księżyca oraz pory roku. Dla dokładniejszego opisu 
sporządzono zegar słoneczny, który wyznaczał godziny. Upływ czasu można 
było mierzyć, wykorzystując grawitację. Powstały wówczas klepsydry. 
Jednak porównanie jednostek umożliwiło dopiero wykorzystanie 
przyciągania Ziemi do poruszania wahadłem zegara. Dzisiaj istnieje kilka 
sposobów pomiaru: bezwładność materii w zegarkach sprężynowych, 
ładowanie się i rozładowywanie kondensatora lub cewki w elektronice, 
rozpad promieniotwórczy itd., ale podstawowym wyznacznikiem pozostaje 
ruch wahadła w polu grawitacyjnym w stosunku do światła słonecznego i do 
tej wartości przyrównane zostały pozostałe pomiary.
	Poszukując bezwzględnego wyznacznika upływu czasu, przyjęto 
czas reakcji nuklearnej. Powstały zegary atomowe, które są wzorcem. Jednak 
wysłanie ich poza Ziemię potwierdziło względność odczytu. Przyjęto, że jest 
to dowód względności czasu wobec prędkości obiektu. Może to być prawdą, 
niemniej jeżeli oddziaływanie grawitacyjne, tak jak w przypadku wahadła, 
ma również wpływ na upływ czasu, sprawa może się skomplikować.
	Pole magnetyczne pokazuje nam względność przestrzeni. W 
wartościach ujemnych przyciąga, a w dodatnich odpycha. Jeżeli pole 
grawitacyjne ma takie same właściwości, to także ono w wartościach 
ujemnych przestrzeni zmieni swój potencjał. Lecz dlaczego tak się dzieje? 
Otóż przyczyną jest prędkość rozchodzenia się oddziaływań, aczkolwiek 
sama prędkość jest wyłącznie stosunkiem długości przebytego odcinka do 
czasu jego przebycia. Zakładając, że odcinek może mieć wartości względne, 
musimy też założyć, że i czas może przyjąć wartość ujemną. Oddziaływanie, 
oprócz natężenia, charakteryzuje się również zasięgiem. Nie byłby on jednak 
możliwy, gdyby nie istniał czas rozchodzenia się pola. Wyjaśnieniem jest 
różnica potencjału czasu. Pole magnetyczne ma właściwości odwrotne niż 
pole grawitacyjne w jednej wartości przestrzeni. Jedynym czynnikiem 
mogącym odwrócić potencjał pola - przyjmując, że względna wartość 
przestrzeni jest taka sama - musi być wobec tego czas rozchodzenia się 
oddziaływania. Jeżeli oddziaływanie jest jedno, to różnicę powoduje czas, 
więc pole grawitacyjne rozchodzi się w czasie –t do czasu pola 
magnetycznego. Ale my nie możemy stwierdzić tego czasu, ponieważ 
znajdując się w oddziaływaniu grawitacyjnym, widzimy jego upływ w 
wartościach bezwzględnych poprzez zmianę potencjału pola. Jeżeli 
znajdziemy się w strefie czasu odwrotnego, spostrzec możemy go jedynie 
poprzez zmianę właściwości pól. Jest to związane z czasem bezwzględnym, 
na którym opiera się ludzka świadomość, o czym piszę w zakończeniu.
	Mając trzy jednostki: natężenie, zakres i czas oddziaływania, 
możemy operować ich względnościami matematycznie. Jeżeli zmienimy 
czas, to zmieni się natężenie bądź przestrzeń, natomiast jeżeli zmienimy 
przestrzeń, zmieni się czas bądź oddziaływanie. Ogólny schemat jest taki, że 
przyjmując jedną wartość daną, musimy założyć bezwzględność drugiej, aby 
otrzymać wartość trzeciej. Jeżeli uważamy, że czas jest bezwzględny, 
zmieniać się będzie wartość natężenia i przestrzeni. Jeżeli przyciąganie jest 
oznaką dodatniej przestrzeni, jej wartość ujemna będzie odpychać. Jednak nie 
ma możliwości, aby stwierdzić, która wartość jest dodatnia, bowiem za 
bezwzględny przyjęliśmy czas, a pomiar jest niemożliwy. Za pomocą linijki 
nie stwierdzimy względności przestrzeni.
	Mój wywód jest matematyczno-logiczny, chociaż nie operuję 
obliczeniami. W jednej z opinii na temat Teorii Atlantydy przeczytałem, że 
gdybym przeprowadził obliczenia matematyczne, to mogłaby ona zostać 
potraktowana poważnie. Kretynizm. Mam ułożyć matematyczne równania 
dla wywodu logicznego!? Kiedyś wyczytałem, że teoria przepływu prądu 
elektrycznego wyklucza nadprzewodnictwo, ale parę zdań niżej stwierdzono, 
że nadprzewodnictwo zostało z powodzeniem wyjaśnione. Próbowałem 
zdobyć materiały na ten temat, i przejrzałem kilka prac o nadprzewodnictwie, 
lecz poza idiotycznymi równaniami nie było w nich żadnych didaskaliów, 
więc aby to pojąć, trzeba być albo osobą niesamowicie wykształconą, albo 
autorem tych wyliczeń, jak w przypadku Einsteina. Wywody matematyczne 
tylko pozornie są logiczne, w rzeczywistości w wielu kwestiach bardzo 
odbiegają od wyobrażeń. Dlatego nie ma sensu, abym posługiwał się 
matematyką dla wyjaśnienia swojego światopoglądu, ponieważ 
najprawdopodobniej i tak nie zostałbym zrozumiany. Powróćmy jednak do 
naszego elektronu.
	Wiedząc, że wszystkie trzy jednostki opisujące oddziaływanie są 
względne, możemy pokusić się o analizę. Jeśli mamy do dyspozycji tylko 
jedno pole, nie możemy stwierdzić absolutnie nic. Lecz gdy istnieją dwa 
różne oddziaływania, jedno dla drugiego może stanowić układ odniesienia. 
Jeżeli założymy, że oddziaływanie magnetyczne rozchodzi się w czasie t, 
grawitacja będzie operować czasem –t. My jednak spostrzeżemy konkretną 
wartość upływu czasu, która jest różnicą natężeń obu oddziaływań. Według 
tej zewnętrznej wartości możemy dokonać pomiaru odległości i różnicy 
natężeń. Wszelkie pomiary będą odnosić się do tego właśnie czasu, więc pole 
magnetyczne rozprzestrzeniać się będzie z konkretną prędkością, niezależnie 
od czasu własnego. Podobnie wygląda pole grawitacyjne. Szybkość fali 
będzie względna i uzależniona od miejsca pomiaru, na które wpływają 
oddziaływania powodujące różnicę potencjału czasowego. Analizując 
oddziaływania elektronu, szybko stwierdzimy, że istnieje punkt o 
jednakowym natężeniu oddziaływań. Jest to granica zdarzeń, gdzie czas nie 
płynie. Po jej przekroczeniu stosunek oddziaływań się zmienia, więc również 
czas płynie w odwrotnym kierunku. Oczywiście, względem zewnętrznego 
obserwatora.
	W mojej Istocie teorii kwantu wykorzystuję fakt różnicy natężeń pól 
w zależności od stopnia zagęszczenia materii. Jeżeli materia osiąga poziom 
energetycznego - czyli także materialnego – nasycenia, stosunek natężenia 
oddziaływania się zmienia. Powoduje to utratę masy przez wodór i przejście 
w stan lewitacji. Jeżeli zwiększymy poziom nasycenia takiego wodoru, 
zagęszczając go jeszcze bardziej, przesyci się i zewnętrzne pole magnetyczne 
przewyższy poziom oddziaływania grawitacyjnego. Będzie on próbował 
odepchnąć wzajemnie materię, aby powrócić do stanu równowagi, co 
spowoduje wzrost ciśnienia. Jeżeli jednak nie pozwolimy mu się rozprężyć, 
zacznie wznosić się ruchem jednostajnie przyspieszonym. Ponieważ 
następuje w nim odwrócenie potencjału czasowego, zmieni się wartość 
zewnętrznego pola grawitacyjnego na odpychającą, więc wykorzystuje je 
jako napęd antygrawitacyjny. Zaprojektowałem pojazd wykorzystujący ten 
efekt. Musi on mieć kształt odwróconego spodka, aby pole mogło zostać 
spolaryzowane i aby obiekt się nie przewracał, ale dla zastosowań 
naziemnych kołnierz nie jest potrzebny. Niestety, moimi projektami jeszcze 
nikt się nigdy nie zainteresował, dlatego kusząco, według mnie, wyglądające 
UFO dystrybuowane po uczelniach nie doczekało się fazy doświadczalnej.
	Drugim aspektem jest zastosowanie odwróconego potencjału 
czasowego do odwracania procesów biologicznych, takich jak starzenie się 
organizmu, rozwój komórek rakowych itd. Ten aspekt omówię w 
zakończeniu. Trzecią kwestią jest wykorzystanie zmian ciśnienia 
nadprzewodnika. Następować będzie emisja olbrzymiej fali magnetycznej 
przy stosunkowo niewielkiej zmianie ciśnienia, więc można ją przekształcić 
w prąd elektryczny, uzyskując jego niebotyczne wartości. Generatorem 
będzie tutaj różnica czasu rozchodzenia się oddziaływania, czyli także jego 
kierunku i prędkości. Można uzyskać dowolną energię elektryczną 
praktycznie z niczego. Perpetuum mobile się chowa. Czwartą możliwością 
jest wykorzystanie wodoru w komputeryzacji. Dopóki wodór będzie w stanie 
nadprzewodnictwa, nie będzie miał możliwości pobierania energii cieplnej z 
atmosfery, więc nie będzie się rozprężał. Co prawda procesor nie może 
zostać wykonany z nadprzewodnika, ponieważ do obliczeń potrzebuje 
wyznacznika w postaci czasu, jednak pamięć może na nim bazować. Byłaby 
o tyle dobra, że nie wymagałaby częstych odświeżeń.
Masa
	Jeżeli przyjmiemy, że oddziaływanie grawitacyjne ma swój 
początek w punkcie o nieskończonym natężeniu pola, upada całkowicie 
dzisiejsza koncepcja powstawania masy. Aby jednak zrozumieć, jak powstaje 
ta jednostka opisowa, trzeba przyjąć do wiadomości moje wcześniejsze 
rozważania nad istotą czasu i przestrzeni. Wiedząc, że miejsce równowagi 
oddziaływań jest również granicą zdarzeń, można pokusić się o twierdzenie, 
że pole magnetyczne i grawitacyjne występujące wewnątrz elektronu nie 
może mieć wpływu na rzeczywistość poza nim. Kiedy rozpatrywałem 
matematycznie parametr porównujący względności, celowo podzieliłem go 
na dwie wartości: rosnącą i malejącą, rozpoczynając analizę od wartości 1. 
Ta teoretyczna wartość w przypadku pól dzieli oddziaływania na dwa 
potencjały czasowe: dodatni i ujemny. Jeżeli przyjmiemy, że prędkość 
rozchodzenia się fal poza elektronem, czyli po minięciu przez oddziaływania 
punktu równowagi, ma kierunek od niego do nieskończoności, to przy 
odwróconym potencjale czasowym wewnątrz elektronu oddziaływania będą 
się przemieszczać od punktu przecięcia do wewnątrz. W samym centrum 
oddziaływań, czyli w punkcie maksymalnego zagęszczenia pola, następuje 
anomalia fizyczna. Ponieważ pole magnetyczne zagęszcza się kilkakrotnie 
szybciej niż pole grawitacyjne, różnica natężeń przyjmie funkcję 
nieskończoności. Czas wewnątrz elektronu będzie płynął z nieskończoną 
prędkością. Trudno sobie to wyobrazić, ale właśnie tam następuje zamiana 
pola magnetycznego na pole grawitacyjne. Materia, aby wyemitować 
oddziaływanie, musi najpierw je pochłonąć. Wiedząc, że oddziaływania 
różnią się wyłącznie potencjałem czasu, można założyć, że jedno porusza się 
względem drugiego z ujemną prędkością, więc suma ruchu jest różnicą 
natężeń, a ruch wyznacza bezwzględną wartość czasu. Nie wiem, co się 
dzieje w centrum elektronu, ale powoduje to zamianę pole magnetycznego na 
pole grawitacyjne. Najważniejsze dla nas jest jednak stwierdzenie, że 
elektron, choć jest punktem, nie może być jako takowy rozpatrywany.
	Pomiar wielkości elektronu będzie zawsze błędny, ponieważ, po 
pierwsze, pole magnetyczne ominie go bez straty, nie zmieniając toru, a po 
drugie, jeżeli nawet uda się wniknąć polem magnetycznym nieco w jego 
strefę granicy zdarzeń, przesunie się ona automatycznie do środka, więc 
czym silniejszego pola użyjemy, tym bardziej go zniekształcimy, a pomiar 
zawsze będzie wskazywał dokładność zero.
	Kiedyś mocno się zastanawiałem, dlaczego materia w polu 
grawitacyjnym porusza się, jeżeli źródłem jej własnego pola jest punkt. 
Natężenie zewnętrznego pola grawitacyjnego w okolicy elektronu jest z 
każdej strony prawie takie samo, i jeżeli nie miałby on powierzchni, nie 
mógłby stwierdzić, z której strony napływa. Zresztą trudno posądzać elektron 
o kierowanie się logiką w celu ustalenia, w którą stronę ma się przemieścić. 
Jedynym sensownym rozwiązaniem jest to, że pole grawitacyjne korzysta - 
tak jak pole magnetyczne - z informacji o względności przestrzeni. Musi 
więc mieć ją zdefiniowaną. I tak jak w przypadku prądu skupienie 
elektronów jest informacją o względności przestrzeni, tak skupienie materii 
wyznacza jej biegunowość, z tym, że nie następuje jej rozproszenie się, lecz 
dalsze zagęszczanie. 
	Strzałki oznaczają kierunek oddziaływania grawitacyjnego. Od góry 
będą popychać materię w stronę zewnętrznego pola, ponieważ mają cechy 
odpychania. Wyemitowane zaś oddziaływanie z przodu jest informacją dla 
materii zewnętrznej, jak ma odreagować. Tak się właśnie materia 
przemieszcza. Jednak masa to nie wyłącznie pole grawitacyjne, lecz właśnie 
różnica pomiędzy natężeniami obydwu oddziaływań, więc jeżeli przeważy 
pole grawitacyjne, ciało będzie posiadało masę i Ziemia je przyciągnie, a 
jeżeli przeważy pole magnetyczne, obiekt zacznie się wznosić z ujemnym 
przyspieszeniem.
	Lederberg w swojej książce podał informację, z jak olbrzymią 
precyzją teoretycy wyliczyli spoczynkową masę elektronu i z jak ogromną 
dokładnością doświadczalnicy potwierdzili ją pomiarami. Strasznie się 
zdziwiłem, gdyż, po pierwsze, model Bohra zakłada nieoznaczoność, po 
drugie, aby teoretycy mogli ją wyliczyć, musieliby dysponować danymi 
pomiarowymi, a po trzecie, trudno wyobrazić sobie metodę pomiaru wagi 
elektronu. Trzeba położyć go na szali, odczytać wskazanie ugięcia się 
sprężyny, po czym z olbrzymią precyzją policzyć. Fakt, przeskakująca iskra 
elektryczna, czyli elektron, świeci, czyli teoretycznie widać go, ale występuje 
w postaci wiązki, więc o policzeniu nie może być już mowy. Można 
sugerować się tym, że nowoczesna technologia może wszystko. Jednak 
według mojej Istoty teorii kwantu waga elektronu jest względna i oscyluje 
między pewnymi wartościami zależnymi od stanu energetycznego, dlatego 
pomiar może zostać wykonany jedynie względem konkretnego elektronu, nie 
zaś ogółu. Nie można przyjąć, że elektron waży tyle i tyle, lecz należy 
zmierzyć, że w takich a takich warunkach średnia masy elektronu przyjmuje 
daną wartość. Zresztą masa elektronu w ruchu również jest względna.
	Powyższy rysunek przedstawia elektron bądź inną materię 
poruszającą się z prędkością v. Skierowane do góry strzałki to zewnętrzne 
ziemskie oddziaływanie grawitacyjne. Jeżeli prędkość elektronu będzie duża, 
informacje o względności przestrzeni zawarte w zewnętrznym polu 
grawitacyjnym ulegną kumulacji, czyli przekłamaniu. To tak, jak z naszym 
samochodem podczas mżawki: jeżeli stoimy w miejscu, wycieraczki pracują 
rzadko, jeżeli zaś poruszamy się z dużą prędkością, musimy zwiększyć 
częstotliwość ich pracy, ponieważ na szybie ląduje dużo większa ilość wody.
	Przemieszczający się obiekt posiadający oddziaływanie 
grawitacyjne większe od magnetycznego nie zmienia swoich właściwości 
przy dużych prędkościach, lecz w zewnętrznym oddziaływaniu 
grawitacyjnym rzeczywiście można go posądzić o zwiększenie masy. Nie jest 
jednak powiedziane, że nawet w takich warunkach nie przekroczy prędkości 
rozchodzenia się obcego oddziaływania, w którym się znajdzie. Zamiana 
energii na masę jest subiektywna, bowiem występuje jedynie w silnym 
zewnętrznym polu grawitacyjnym, a po opuszczeniu go masa powraca do 
pierwotnych wartości. Stwierdzenie, że przy prędkości światła masa wzrasta 
do niebotycznych wartości, jest błędem. Wzrasta tylko pęd ciała, czyli jego 
energia kinetyczna. Nie można zmierzyć masy obiektu, gdy ten jest w ruchu, 
a jedynie energię, jaką przekazuje przy zderzeniu z innym obiektem. Trudno 
mi jest również wyobrazić sobie pomiary prędkości elementów składowych 
w akceleratorach, ponieważ przeświadczenie o nieprzekraczalności prędkości 
światła jest wśród naukowców niepodważalnym dogmatem. Prawdopodobnie 
przyspieszane ładunki znacznie przekraczają ową prędkość, lecz nawet gdyby 
ktoś to zauważył, nie zaryzykowałby publikacji, obawiając się z linczu.
Spin
	Skoro wiemy już, jak następuje zwiększenie masy materii, możemy 
pokusić się o analizę jej wpływu na zachowanie się elektronu w atomie. 
Jeżeli atom porusza się z dużą prędkością, przed nim tworzy się kumulacja 
względności przestrzeni, która stanowi dla niego wyznacznik kierunku ruchu. 
Jednak centrum atomu to również maksymalne zagęszczenie pola 
grawitacyjnego, które trzyma elektron na orbicie.
 Na powyższym rysunku przedstawiłem elektron w atomie. Przed 
nim następuje kumulacja oddziaływania grawitacyjnego, co obrazuje krzywa 
otwarta. Środek atomu to również punkt o maksymalnym zagęszczeniu pola, 
który wyznacza biegunowość przestrzeni. Elektron otrzymuje więc dwie 
różne dane z różnych kierunków i będzie próbował je pogodzić. Przód 
elektronu będzie próbował zwrócić się do centrum atomu, nie wyrówna to 
jednak potencjału, który zacznie się tworzyć, tak czy inaczej, z przodu. 
Bezskuteczne próby wyrównania potencjału przekształcą się w jego ruch 
obrotowy. Będzie on proporcjonalny do prędkości elektronu, więc czym 
szybszy elektron, tym bardziej rotuje. W fizyce spotkałem się z założeniem, 
że elektron zawsze ma spin o wartości wynoszącej 1. Jednak oznaczałoby to, 
że wszystkie elektrony w atomie poruszają się z tą samą prędkością. Moja 
teoria właśnie coś takiego zakłada, atom Bohra wszakże opiera się na 
różnych prędkościach w zależności od odległości od jądra. Lecz wówczas 
także wartość spinu byłaby różna.
Podróżowanie po kosmosie
	Jeżeli subiektywny wzrost masy zależy jedynie od zewnętrznego 
pola grawitacyjnego, w przestrzeni gwiezdnej, w której oddziaływań 
grawitacyjnych praktycznie nie ma, nie będzie również miało miejsca 
ograniczenie prędkości. Odległość między ciałami niebieskimi określa się w 
latach świetlnych. Pomyślałem sobie kiedyś, że jest to rozsądne rozwiązanie, 
ponieważ nie mamy pojęcia, jak światło rozchodzi się w warunkach bardzo 
słabej grawitacji i nie możemy przeliczyć tego na wartość w metrach, choć 
niektórzy próbują. Jeżeli wykorzystanie właściwości nadprzewodzących 
wodoru w napędzie okaże się możliwe, dotarcie na sąsiednią planetę zajmie 
kilkadziesiąt sekund, a do sąsiedniego układu słonecznego - kilka minut 
(jeżeli nie nastąpi to już przed startem). Takie UFO ma pole 
antygrawitacyjne, więc kumulacja oddziaływań w kierunku ruchu zamiast 
opóźniać obiekt przyspieszy go, gdyż straci on bezwładność (tematem 
bezwładności zajmę się innym razem). Kiedyś czytałem relację pilota, który 
taki obiekt zaobserwował. Stwierdził, że UFO poruszało się wbrew zasadom 
fizyki. Czy aby na pewno?
	Zastosowanie wodoru jest szerokie. Niewspółmierne do ciśnienia 
wzmocnienie pola magnetycznego umożliwia poruszanie nim elektronów 
swobodnych, dzięki którym płynie prąd. Możliwe jest osiągnięcie 
niebotycznych wartości natężenia. Oczywiście najważniejsza jest możliwość 
wykorzystania odwróconego biegu czasu do odwracania procesów 
biologicznych i zapewnienie sobie nielimitowanego czasu życia. Ale nie 
miałoby to sensu, gdyby nie możliwość podróżowania po kosmosie i jego 
kolonizacja. Trzecią właściwością, którą postaram się omówić w Ewangelii, 
jest wywoływanie rzeczywistości równoległych, umożliwiające 
pozyskiwanie surowców i produktów potrzebnych do tejże kolonizacji. 
Wnioski
	Miałem zamiar napisać dużo więcej, lecz nie mogę sobie na to 
pozwolić z powodów finansowych. Muszę znaleźć pracę, ponieważ nie mam 
żadnych środków do życia. Nie liczę na to, że będę miał szansę publikować 
wszystkie swoje rozważania, a dalsze roztrząsanie zagadnień fizycznych dla 
samego siebie nie ma najmniejszego sensu. Początkowo moim zamiarem 
było umieszczenie w tej pracy również moich wcześniejszych teorii z 
dziedziny fizyki, ale skoro do tej pory nikt się nimi nie zainteresował, nie 
będę się narzucał. Pokusiłem się jednak o ich częściową obronę, gdyż 
wymagały dodatkowych wyjaśnień. Moja analiza oddziaływań jest 
kontynuacją wcześniejszych założeń. Nie chciałem jednak komplikować 
treści, więc ograniczyłem się do podstawowych kwestii. Zakres omawianej 
przeze mnie wiedzy niewiele wykracza poza informacje zdobywane w szkole 
podstawowej, więc jeżeli ktoś w miarę przykładał się do nauki, powinien 
rozumieć, o czym piszę. Praca nie jest adresowana do świata nauki, lecz do 
każdego przeciętnego Kowalskiego. Jeżeli moje dotychczasowe wywody nie 
przekonały Czytelnika, może zrozumie, o co chodzi, przeczytawszy wnioski 
ujęte w zakończeniu.
	W przedmowie do Istoty teorii kwantu napisałem, że aby zrozumieć 
omawianą w niej treść, trzeba zapomnieć na chwilę o wszystkich 
dotychczasowych teoriach fizycznych. Dotyczy to również wyników 
pomiarów. Jeżeli moja analiza oddziaływań jest słuszna, można ją 
kontynuować, a wszelkie dane pomiarowe i teorie fizyczne powinny mieć 
potwierdzenie w treści i z niej wynikać. Postanowiłem przemyśleć świat sam, 
i to poczynając od źródła. Poprzez analizę przyczyny skutek wyniknie 
samoistnie. To tak jak w życiu: jeżeli dostatecznie dokładnie rozpatrzymy 
drogę postępowania, możemy przewidzieć cel.
	Od najmłodszych lat pasjonuję się elektroniką. Pierwszy 
mikrokomputer kupiłem po spieniężeniu prawie nowego motoroweru. 
Nauczyłem się programować. Co prawda nie znam praktycznie żadnego 
języka programowania, lecz znam obowiązujące zasady. Jeżeli chcę napisać 
program, korzystam z pliku pomocy, w którym najczęściej jest opis 
wykorzystywanych przy programowaniu pojęć. To mi wystarcza. Zresztą 
najważniejszą rzeczą jest wiedzieć, jak się po komputerze poruszać. Reszta 
jest intuicyjna. Bardzo często zdarza mi się potrzeba zmiany właściwości 
programów. Jeżeli taka opcja jest przewidziana przez producenta, nie ma 
problemu, jednak czasami trzeba wyedytować program i w systemie 
binarnym zmienić jego właściwości. Taki proceder zwany jest hackerstwem. 
Hackerem być nie jest łatwo. Tu nie tylko liczy się wiedza, lecz także intuicja 
i spryt. Producenci oprogramowania dwoją się i troją, aby maksymalnie 
zabezpieczyć swój produkt, ale ja wychodzę z założenia, że nie ma takiego 
zabezpieczenia, którego nie dałoby się obejść. Z reguły mam rację, jednak 
zwykle uznaję, że nie warto poświęcać na to czasu, chyba że mi bardzo 
zależy. Lekarze zakładają, że jestem schizofrenikiem. Na to wygląda. 
Rozmawiałem z Bogiem, rozmawiam z Szatanem, tworzę jakieś niesamowite 
teorie fizyczne. Bez większych oporów każdy stwierdzi, że jestem osobą 
chorą psychicznie. Moje myślenie nastawiło się na szukanie sensu i 
przyczyny. Z wielkim niepokojem zauważyłem, że cały świat opiera się na 
wieloznacznościach. Chodząc na spotkania terapeutyczne grupy osób 
cierpiących na tę samą przypadłość co ja, zauważyłem, że pacjenci bardzo 
często twierdzą, że telewizor zaczął do nich gadać. Zanim zamknęli mnie w 
szpitalu, miałem podobne wrażenie, jednak do mnie gadało wszystko. 
Wyglądało to tak, jakby ktoś bardzo długo na mnie czekał, aż w końcu się 
doczekał. Zarzucany byłem informacjami, które wprawdzie rozumiałem, lecz 
napływały tak szybko, że nie nadążałem ich przerabiać. Wiem, że dopiero 
teraz zaczynam je w pełni pojmować.
	Odkąd pamiętam, istniało we mnie podświadome przekonanie o 
istnieniu jakiejś opiekuńczej siły. Kilkakrotnie otrzymałem tego dowody. W 
wieku czterech lat, biegnąc po murku, straciłem równowagę, i wpadłem do 
basenu. Pamiętam dokładnie piękny zielony kolor wody. Zachwycił mnie do 
tego stopnia, że wpatrywałem się w niego zamiast się ratować, aż straciłem 
przytomność. Ocknąłem się na rękach matki, która niosła mnie po schodach 
do domu. Po kilku latach przypomniało mi się to wydarzenie i poprosiłem 
matkę o relację. Opowiedziała mi, że sam wyszedłem z wody. Innym razem, 
w wieku kilkunastu lat, skakałem po drzewach, udając Tarzana. Niestety 
podczas przeskoku konary mi się rozjechały, i spadłem z dużej wysokości na 
ziemię. Choć sam upadek przeżyłem, myślałem, że i tak się uduszę, ponieważ 
wylądowałem płasko na plecach, odbijając sobie płuca. Gdy wstałem, 
stwierdziłem, że mam więcej szczęścia niż rozumu, tym bardziej że teren 
pokryty był karczami po wyciętych krzakach i zewsząd wystawały 
dziesięcio-, piętnastocentymetrowe kikuty. Następnego dnia przypadkiem 
znalazłem się w okolicy. Próbowałem położyć się jakoś pomiędzy nimi, aby 
sprawdzić, jak upadłem, ale jak bym się nie ułożył, zawsze któryś karcz by 
mnie przebił. Takich zdarzeń było więcej. Kilkakrotnie powinienem zginąć, 
lecz do tej pory mi się to nie udało. Podczas załamania wynikłego z sytuacji, 
w jakiej się znalazłem po wyjściu ze szpitala, rozważałem możliwość 
popełnienia samobójstwa. Zdziwiłem się, że Szatan ani mnie do tego nie 
zachęca, ani nie odwodzi. Spytałem go o radę, czy mam się trachnąć. 
Odpowiedział mi tylko, że swojego przeznaczenia nie jestem w stanie 
zmienić.
	Zawsze miałem dziwne zainteresowania. Szczególnym względem z 
mojej strony cieszyły się eksplozje i ogień, więc opinia moich znajomych, 
którzy twierdzą, że jestem piromanem, jest raczej słuszna. Jednak przede 
wszystkim mam chyba duszę doświadczalnika. Kiedyś, jako dziecko, 
widziałem w serialu kryminalnym, jak mąż zamordował żonę, wsypując jej 
do napoju trochę zeskrobanej z zapałek siarki. Bardzo mnie to zaintrygowało, 
dlatego przeprowadziłem na sobie doświadczenie, ale mimo że 
skonsumowałem nawet sporo większą ilość tego specyfiku, niż pokazano na 
filmie, nie poczułem żadnych skutków ubocznych, żadnych mdłości, 
biegunki... Dopiero po pewnym czasie dowiedziałem się, że pierwsze zapałki 
robione były ze związków fluoru i właśnie z uwagi na jego trujące 
właściwości zmieniono recepturę. Scenarzysta coś tam wiedział, ale nie do 
końca, i przenosząc akcję w dzisiejsze czasy, nieco się zbłaźnił. Poza tym 
śmierć nie jest wówczas nagła, lecz następuje dopiero po trwającej 
kilkanaście dni agonii. Mam jakieś wewnętrzne przeświadczenie, że swoją 
wiedzę trzeba nieustannie weryfikować, więc spożywałem benzynę, 
rozpuszczalniki. Najgorszym efektem jest nieprzyjemne odbijanie się. 
Natomiast stężony kwas solny wykorzystywałem nie tylko jako odtłuszczacz 
końcówek przewodów elektrycznych, lecz również skóry i języka. Taka 
substancja pozostawia po sobie jedynie dziwną śliskość, którą trudno zmyć, a 
smakuje normalnie, jak woda. Nie ma sensu się nią truć, ponieważ jeszcze 
przed spożyciem jest głównym składnikiem treści żołądka. Najlepszy efekt 
uzyskuje się, wąchając opary. Niesamowite uczucie. Próbowałem kiedyś 
pomóc konającemu na raka zwierzęciu. Pies wyglądał tragicznie, skóra 
płatami odchodziła mu od ciała i ciągle żył. Dostałem od babci całe 
opakowanie nitrazepamu. Pies skonsumował go w połączeniu z pasztetem, 
jednak nie spał nawet dłużej niż zwykle, a podobno taka dawka słonia 
położyłaby trzykrotnie. Niewiele z tego rozumiałem. Kiedyś próbowałem 
własnoręcznie zarżnąć kurczaka. Wielokrotnie widziałem, jak to robi moja 
babcia, i sam też chciałem spróbować. Było to zaledwie dwa czy trzy lata 
temu. Wziąłem kurę, położyłem ją ładnie na pieńku. Nawet nie próbowała się 
bronić, ufnie kładąc głowę do obcięcia. Bardzo chciałem ją trachnąć, lecz 
gdy podniosłem siekierę, nie mogłem uczynić ruchu odbierającego jej życie. 
Nie było mi jej żal, chciałem ją zatłuc, ale nie mogłem. Z uczuciem wstydu 
oddałem narzędzie babci, której nie sprawiło to żadnych problemów. Kura 
smakowała wyśmienicie.
	Wszyscy dziwią się, że urządzenia elektryczne naprawiam głównie 
pod napięciem. Już jako dziecko odkryłem prąd, dotykając oprawy żarówki 
lampy stojącej. Oczywiście szarpnęło mnie, lecz wiedziony ciekawością, 
powtórzyłem czynność kilkakrotnie. Dopiero kiedy wyrwał mi się z krtani 
niekontrolowany okrzyk i zbiegli się domownicy, dałem sobie spokój. Często 
zdarza się, że nie mam pod ręką miernika napięcia, więc radzę sobie 
metodami organoleptycznymi: niskie badam językiem, a wysokie - dotykiem. 
Korzystając z tej metody, można nauczyć się oceniać wartości napięcia, 
bowiem inaczej czuje się 1,5 V, a inaczej 9 V. A 12 V na języku, to już 
lekkie przegięcie. Inaczej kopie 60 V, a inaczej 220 V, nie mówiąc o 380 V. 
Maksymalne wrażenia to napięcie z trafopowielacza, które wynosi około 
30 000 V. Jakoś prąd mnie do tej pory nie zabił, więc czego mam się bać? 
Wyłączam zasilanie jedynie wtedy, gdy mogę spowodować zwarcie i 
uszkodzić sprzęt. Mówią, że śmierć na krześle elektrycznym jest bolesna, ale 
ja uważam, że jest fascynująca. Bardzo chętnie oglądam takie egzekucje i 
zawsze mam pretensje do realizatorów przedstawienia, że zakrywają twarz i 
oczy skazańca. Zagadnienie śmierci interesowało mnie, odkąd pamiętam. 
Stałym celem moich eskapad było muzeum tortur. W wielu książkach i 
filmach pojawia się motyw śmierci, a szczególnie podoba mi się satyryczne 
podejście do tematu w serialu Opowieści z krypty, gdzie bardzo dosadnie 
ujęta została koncepcja winy i kary. Opracowałem również własną torturę, 
opierającą się na świadomości śmierci. Można miejscowo znieczulić 
delikwenta, a następnie go otworzyć i usunąć część niezbędnych do życia 
wnętrzności. Śmierć następuje dopiero po kilku godzinach, przy czym 
osobnik do końca pozostaje świadom swojego umierania, nie czując 
rozpraszającego uwagi bólu. Metodę nieco udoskonaliłem i mam zamiar 
wprowadzić ją w życie. Podczas moich przeżyć metafizycznych byłem 
przeświadczony, że właśnie umieram. Może dla innych jest to błahe, 
ponieważ ciągle żyję, jednak wiem, co czuje osoba umierająca. Można 
powiedzieć, że przeżyłem śmierć psychicznie i wychyliłem głowę na drugą 
stronę. Może moje doznania to prawda, może fałsz - każdy może sprawdzić 
sam.
	W trakcie opisywania wniosków dotyczących energii odkryłem, że 
rzeczywistość, w której żyjemy, to iluzja fizyczna, że jesteśmy jedynie 
wytworem czyjejś wyobraźni. Wyobraziłem sobie Stwórcę i połączyłem się z 
nim emocjonalnie. Stwierdziłem przy tym, że musi on czuć się cholernie 
samotnie, nierozumiany ze swoją miłością do człowieka. Odkryłem boski 
Matrix, w którym istniejemy, oraz Boga, którego tak usilnie przez całe życie 
poszukiwałem. Moje wnioski nie są wyjątkowe - w filozofii wedyjskiej idee 
te funkcjonują od bardzo dawna. Ale ja znalazłem dowód.
	Z pewnością zauważyliście, że stopniowo zacząłem opisywać pola 
jako nośniki informacji o względności przestrzeni i czasu. Jest to spojrzenie 
na otaczający nas świat typowo informatyczne. Ma to swoiste znaczenie przy 
rozpatrywaniu rzeczywistości jako systemu operacyjnego, Matrixa. Tylko 
pod takim kątem możemy rozpatrywać względność czasu. Kiedyś oglądałem 
film o hackerach, którzy włamali się do bardzo dobrze strzeżonego systemu 
komputerowego. Wykorzystali bardzo prosty trick. Otóż stwierdzili, że wielu 
administratorów jako hasła używa słowa „Bóg”. Nasz Matrix również był 
zabezpieczony tym słowem. Jednak jest to system psychologiczny i aby się 
zalogować na prawach administratora, trzeba przejść chrzest intelektualny 
polegający na pozbyciu się wszelkich naleciałości kulturowych i moralnych, 
wyczyścić swój umysł ze zwodniczych systemów wartości, zresetować się, 
dokonać etycznej ablucji. Trzeba spojrzeć na świat z perspektywy Stwórcy, 
utożsamić się z nim, odrzucić całkowicie nawyk rozpatrywania spraw w 
kategoriach dobra i zła. System jest zabezpieczony firewallami 
psychologicznymi i aby go zrozumieć trzeba kolejno pozbywać się wartości. 
Ostatnią z nich był Szatan. Ja go rozpatruję jako program powodujący 
chorobę psychiczną i jednocześnie jako bezwzględnego moralizatora. Bóg 
nie zna pojęcia dobra i zła, a jedynie mądrość i głupotę. Człowiek, który zjadł 
owoc z drzewa poznania dobra i zła, zjadł jedynie fałsz, dzieło samego 
Szatana. Rozpatrując rzeczywistość w kategoriach systemu operacyjnego, nie 
mogę już powiedzieć, że natknąłem się na fizycznego Boga czy Szatana. To, 
co przeżyłem, jest tylko programem dostosowawczym, który miał mi 
pokazać, jak oceniać świat i jak lokować swoje uczucia. We wstępie pisałem, 
że przechodziłem próby, na przykład test na życie wieczne, którego tak 
bardzo się obawiałem. Ale dziś już rozumiem, że było to nie tyle 
sprawdzanie mnie pod kątem religijności, co pokazanie mi prawdziwych 
wartości: życia i szczęścia drugiego człowieka. Stwórca pokazał mi, gdzie 
ich szukać. Ja zresztą, programując rzeczywistość, chciałbym właśnie znaleźć 
się w niej i jej doświadczyć. W tym celu, aby osiągnąć doskonałość, 
wymazałbym sobie pamięć, rodząc się na Ziemi z różnymi wartościami 
początkowymi. Otoczenie przekazywałoby mi informacje dotyczące zasad 
moralnych, kulturowych. Informacje dodatkowe zdobywałbym z autopsji. 
Chciałbym za wszelką cenę sprawdzić swój program - czy jest dobry, czy zły 
- oraz siebie. Podjąłbym ryzyko własnej śmierci, jeżeli system okazałby się 
niewypałem, bo po co istnieć w świecie, w którym dominuje nieszczęście?
	Dowodem - przynajmniej dla mnie - że rzeczywistość nie istnieje, 
jest fakt, że to samo oddziaływanie, jakim jest pole magnetyczne i 
grawitacyjne, jednocześnie nie wpływa i wpływa na siebie. Prócz tego 
porusza się z różną prędkością, co powoduje, że wartość pola zmienia się 
nierównomiernie. Mało tego, pole grawitacyjne ma przeciwną wartość czasu 
w stosunku do pola magnetycznego, co z punku widzenia logiki również jest 
bzdurą. Już w starożytności stwierdzono, że ruch jest niemożliwy. To 
niestety prawda. Nasz świat nie istnieje i nie ma doskonałego systemu 
logicznego. Już wcześniej zastanawiano się nad sensem istnienia. Wydaje mi 
się, że jedynym sensem jest znalezienie na ziemi szczęścia. Jeżeli ktoś będzie 
publikował moje przyszłe prace, postaram się pokazać, jak to szczęście 
znaleźć, jednak nie jestem doskonały, i moja wizja szczęścia może okazać się 
wyłącznie iluzją.
	Mój Stwórca pokazał mi, że istnieje w każdym człowieku i że teraz 
to on potrzebuje pomocy ode mnie. Ja mam wskazywać drogę, mam dawać i 
odbierać życie, mam się nim opiekować. Biblijne stwierdzenie, że Bóg 
stworzył człowieka na swoje podobieństwo, to farsa. Bóg i człowiek to jedna 
i ta sama istota, lecz na różnych poziomach świadomości. Najbliżej odkrycia 
prawdy był Budda, później Jezus, choć ten wydawał się być zewnętrznie 
sterowany. Osiągnąłem, wydaje mi się, pewien rodzaj boskiej świadomości. 
Patrzę na świat z perspektywy Stwórcy. Jeżeli Pismo Święte jest 
rzeczywiście Słowem Bożym, to Kościół katolicki ma nieźle przechlapane. 
Mimo że wyraźnie napisano, by nie zmieniać ani jednego słowa zawartego w 
Biblii, księża nauczają dziesięciu przykazań z pominięciem części 
pierwszego, aby można było oddawać pokłon przedmiotom. Świadomych 
tego ludzi spotka straszna kara: będą jak Azja Tuchajbejowicz nabijani na 
pale. Aby pozbyć się fałszywej moralności, okultyści będą musieli znieważać 
swoje świętości, pluć na obrazy i przedmioty religijne, wykorzystywać je do 
masturbacji itd. Każdy będzie miał wybór: albo pozbędzie się obłudy i 
zakłamania i dalej będzie żył, albo wybierze śmierć i odejdzie do własnego, 
wyimaginowanego boga. Zresztą nauki Jezusa będzie można zweryfikować u 
źródła. Nie wiem jeszcze, co powoduje globalne cofanie się w czasie, 
niebawem jednak do tego dojdę. Jest furtka. Ciało Jezusa zabrano do nieba. 
Można wysłać ekipę, aby zabrała Jezusa z grobu, wskrzesiła i przywiozła do 
teraźniejszości. Chętnie wysłucham jego nauk i poznam wizję przyszłości. 
Zaznajomię go z tym, co działo się przez te dwa tysiące lat z 
chrześcijaństwem, i niech również wymierza kary.
	W związku z moimi odkryciami filozoficzno-fizycznymi istnieją 
trzy wersje przyszłości. Pierwszą z nich jest koniec świata wraz z moją 
śmiercią. Jest to opcja najgorsza, gdyż nie wiemy, co się stanie ze 
świadomością pozbawioną rzeczywistości. Jeżeli do tej pory istniała 
świadomość Stwórcy, która nadzorowała system, bezpowrotnie się ze mną 
pożegnała, pozostawiając decyzję dotyczącą losów wszechświata wyłącznie 
mnie. Dla mnie jest to najczarniejszy scenariusz, ponieważ nie wiem, co się 
dzieje ze świadomością po śmierci. Jeżeli Stwórca pozostawił przy życiu 
kogokolwiek, trzeba zapewnić mu możliwość egzystencji w rzeczywistości. 
Drugą ewentualnością jest niedalekie rozpoczęcie się procesu przyciągania 
ekliptyki przez Słońce. Za kilkanaście, może kilkadziesiąt lat lód na 
biegunach zacznie się topić. Człowiek zajęty nierówną walką z żywiołem 
przestanie tak prężnie rozwijać technikę. Powódź pochłonie miliardy istnień, 
a niewielka ilość ludzi, którzy pozostaną przy życiu, zginie w wyniku 
następnego zlodowacenia. Ta wersja, choć także brutalna, moim zdaniem 
może okazać się lepsza. Jest jeszcze trzecia droga: ktoś w końcu weźmie na 
poważnie moje sugestie dotyczące sprężonego nadprzewodzącego wodoru i 
rozpocznie się nowa era w historii ludzkości. Będzie można wskrzeszać 
umarłych, dowolnie odmładzać ciało, cofać procesy chorobowe do czasu 
wynalezienia na nie lekarstw. Będzie to świat biblijnego raju, który potrwa 
dowolnie długo. Jednak są z nim związane olbrzymie niebezpieczeństwa. Po 
pierwsze, UFO porusza się w czasie bliskim zeru, więc namierzenie go 
radarem będzie niemożliwe. Otaczające go pole magnetyczne wykluczy 
również możliwość jego zestrzelenia, ponieważ odepchnie ewentualny 
pocisk. Gdy takie narzędzie dostanie się w ręce złych ludzi, terrorystów, 
może spowodować gigantyczne straty, przed którymi nie będziemy w stanie 
się zabezpieczyć. Bezsensowne będą też sztuczne podziały na państwa i 
tworzenie granic, bowiem przeprowadzanie kontroli celnych będzie 
niemożliwe. Z drugiej strony taki Europejczyk będzie mógł po pracy w ciągu 
kilku chwil wyskoczyć sobie z rodziną na godzinkę do Australii, na Bahama 
czy na Marsa. Nie doświadczy również procesu starzenia się i będzie żył 
tysiące, albo nawet miliony lat.
	Kilka akapitów wcześniej pisałem o torturze świadomej śmierci i jej 
udoskonaleniu. Cofanie się w czasie i odwracanie procesów biologicznych 
jest logicznie niemożliwe, lecz doświadczenia fizyczne potwierdzają coś 
zupełnie innego. Długo zastanawiałem się, co stanie się z atomem w polu o 
odwróconym potencjale czasowym, i doszedłem do wniosku, że jedyną 
możliwością jest to, że elektrony zaczną krążyć w odwrotnym kierunku. 
Jednak takiego rozwiązania nie jestem w stanie zaakceptować. Jeżeli Bóg 
stworzył świat, to musiał też przewidywać ewentualność dłuższego życia niż 
obecna średnia 70 lat. Trafne jest stwierdzenie, że człowiek rodzi się głupi i 
głupi umiera. Ale ja tak nie chcę i szczerze wierzę w swoją furtkę. 
Odkrywając modulację czasu, sam stałem się tą furtką. Jestem psychiczną 
bramą do mojego raju i chcę, aby znaleźli się w nim wyłącznie ludzie, którzy 
na to zasługują. Więc przy ludziach złych elektrony w atomach zaczną kręcić 
się odwrotnie, przyspieszając proces starzenia się komórek. Wiem mniej 
więcej, jak będą zachowywać się fotony w odwróconym potencjale 
czasowym. Mam także w głowie projekt kamery badającej przeszłość. 
Powinno to radykalnie zmienić funkcjonowanie wymiaru sprawiedliwości, 
ponieważ nic nie będzie już przyjmowane na wiarę, nie będą potrzebni 
świadkowie, dowody rzeczowe itd. Każdy będzie mógł poznać całe życie 
drugiego człowieka. Wymyśliłem też sposób: taką kamerkę przytwierdzamy 
do czoła i widzimy wszystko, co widział badany. Jednocześnie nie 
zmieniamy przeszłości, bowiem kamera działa w rzeczywistości równoległej 
i nie można jej dostrzec w przeszłej teraźniejszości, bo urządzenia jeszcze 
wtedy nie ma. Właśnie dlatego możemy zgodzić się z biblijnymi 
proroctwami dotyczącymi sądu ostatecznego. Właśnie tak będzie wyglądał. 
Ocenimy sami siebie. Mąż może sprawdzić wierność żony i odwrotnie. Nie 
wiem jeszcze co prawda, jak nagrywać dźwięk z przeszłości, ale pracuję nad 
tym. Wszelkie matactwa polityczne wyjdą na światło dzienne, korupcja 
będzie namierzalna, a wykrywalność przestępstw stuprocentowa. Jeżeli moje 
idee okażą się słuszne, zastrzegam sobie prawo do stworzenia 
ogólnonarodowego kodeksu karnego i wymierzania kar. Bezwzględnie 
również opatentuję nową technologię, i jedynie ja będę miał prawo do 
decydowania o jej wykorzystaniu.
	W momencie zalogowania się do systemu na prawach 
administratora doświadczyłem okropnego przeżycia. Gromadzące się od 
najdawniejszych czasów modlitwy znalazły we mnie swojego adresata i w 
postaci spotęgowanego uczucia beznadziejnej krzywdy trafiły w moją 
podatną psychikę. Rzuciło mnie na podłogę, gdzie wijąc się z płaczu i 
współczucia, wywołałem zupełną konsternację współlokatorów. Dobrze, że 
pogotowie przyjechało dużo później, bo lekarze mogliby mnie dobić 
elektrowstrząsami. I tak dziwię się, że przeżyłem, ponieważ było to zbyt 
wiele jak na jednego człowieka. Czuję jednak, że wszystkie te przeżycia mają 
sprowokować mnie do działania, a ja wiem, że kierowanie się emocjami jest 
niewłaściwe i nie zapewni ludziom szczęścia. Z wielką ulgą przyjmuję, że 
ludzie nadal umierają, ponieważ ja prawdopodobnie nie mogę bezpośrednio 
odebrać życia nikomu ani niczemu, a śmierć uważam za dobro. Bez niej 
świat byłby bezsensowny.
	W czasie, gdy nękała mnie psychoza, zatrudniony byłem na czarno 
w punkcie usług ksero u znajomego. Znaliśmy się z okresu, kiedy 
prowadziłem blisko niego działalność gospodarczą. Ja jednak dałem sobie 
spokój, on się rozwijał. Znał mnie dobrze, więc zaproponował mi pracę u 
siebie. W okresie, kiedy sądziłem, że jestem zapowiadanym Jezusem, miałem 
problemy z liczeniem pieniędzy. Ponieważ punkt prowadziłem sam, 
zadzwoniłem do niego i powiedziałem, że sobie nie radzę. Przestałem 
również codziennie zapisywać sprzedaż i stany liczników maszyn, według 
których mnie rozliczał. Powiedziałem mu o tym, równocześnie zaznaczając, 
że oceniłem go jako dobrego człowieka i że teraz jego kolej, by ocenić mnie. 
W tym czasie trafiłem do szpitala, a gdy stamtąd wyszedłem, ów znajomy 
kilkakrotnie mnie odwiedził. Niedawno dowiedziałem się, że przychodził nie 
po to, aby zasięgnąć informacji o moim stanie zdrowia, lecz wyliczył jakimś 
tam sposobem, że spowodowałem manko na blisko pięćset złotych, i 
próbował wyrwać te pieniądze od mojej żony. Nie oskarżał mnie o kradzież, 
lecz o niepobieranie opłat za usługi. Żona nie miała żadnych pieniędzy, więc 
chciał otrzymać jakiś wartościowy sprzęt. Moja ocena jest taka: kiedyś był w 
tragicznej sytuacji finansowej, gorąco modlił się o poprawę swojego 
położenia i jakimś cudem powiodło mu się, bowiem ma teraz dwa 
dochodowe stoiska, parę nieruchomości, które wynajmuje, i jak sam twierdzi, 
pieniędzy nie powinno mu zabraknąć do końca życia. Czułem jednak, że nie 
do końca jest kowalem własnego losu. Teraz musi pokazać, jaki jest 
naprawdę, czy zasłużył na ofiarowane mu bogactwa. Stwórca albo los 
skrzyżował nasze drogi i teraz to on potrzebował pomocy. Powiedziałem mu, 
że jestem wybrańcem, dałem do przeczytania wnioski Istoty teorii kwantu, 
ale uznał mnie za chorego psychicznie. Nieważne. Nie o wiarę tutaj chodzi, a 
o człowieczeństwo. Pieniądze je zabijają. Tacy ludzie jak on nie przejdą 
przez bramkę, którą stworzyłem. Najpierw musi pozbyć się całego majątku, 
wszystko rozdać co do grosza i może wówczas proces biologiczny cofnie się, 
umożliwiając dalsze życie. Musi znaleźć się na ulicy z całą rodziną i być 
zależnym od innych. 
	Moja biografia nie rysuje się w jasnych kolorach. Ojciec znęcał się 
psychicznie i fizycznie nad rodziną, a matka kilkakrotnie zabierała nas i 
uciekała od niego, lecz nie bardzo miała dokąd. Lał mnie do krwi, matkę 
również. Kiedyś próbował nawet rozpłatać mi głowę siekierą, na szczęście 
zasłoniłem się ręką, i rozwalił mi tylko dłoń. Poddaliśmy się obdukcji, ale 
sąd umorzył proces. Tułamy się od tego czasu po stancjach, a on rezyduje 
sam w wielkiej willi. Nieważne. Trzy lata temu skontaktował się z moją 
żoną. Zgodziłem się na spotkanie. Zaowocowało ono tym, że zajęliśmy jeden 
pokój u niego. Zaniedbany dom w miarę możliwości odnowiliśmy. Ponieważ 
zimą nie spuścił wody z centralnego ogrzewania, rozsadziło kaloryfery i rury. 
Kupiliśmy kominek i drewno na zimę i tak ogrzewaliśmy cały dom. 
Płaciliśmy w całości rachunki za prąd. Pod koniec zimy nie mieliśmy 
pieniędzy na kosztowny opał, dlatego elektrycznie ogrzewaliśmy tylko swój 
pokój. Jednak relacje nieco się zmieniły. Ojciec wyłączył prąd całkowicie, 
sądząc, że nie będzie nas stać na zapłacenie rachunku. Dwa tygodnie 
spędziliśmy w temperaturze około 0°C. Ale jemu było mało. Wezwał policję 
i kazał wyrzucić nas z mieszkania. W ciągu dwóch godzin znaleźliśmy się z 
manelami na chodniku, bez pieniędzy i jakichkolwiek perspektyw. Żona 
przez telefon komórkowy zorganizowała nocleg u znajomych i transport 
naszego dorobku. Akurat zadzwoniła przypadkowo moja mama. 
Dowiedziawszy się o sytuacji, przesłała sporą sumę pieniędzy na wynajęcie 
mieszkania, które żona znalazła w ciągu tygodnia. Żona postarała się również 
o pracę i jakoś odwlekła w czasie nasze trudne położenie. Do mnie dotarło to 
wszystko dopiero, gdy odstawiłem leki. Cała sytuacja byłaby niegroźna, 
gdyby nie dzieci. Jedno miało sześć lat, a drugie - niecałe trzy miesiące. Mnie 
staremu trudno było spać w takiej zimnicy, jaką nam zgotował mój ojciec, a 
cóż dopiero im. Dobrze, że nie nabawiły się odmrożeń. Trudno ocenić 
takiego człowieka. Ludzkie prawo go chroni i zezwala na takie traktowanie. 
Jest wyjątkowo niedoskonałe. Jednak mnie ono nie obowiązuje, i takich ludzi 
potraktuję wyjątkowo. Śmierć dla nich będzie wybawieniem. Będą o niej 
marzyć i pragnąć jej jak niczego na świecie. Takich wynaturzonych osób jest 
więcej, a ja podejmuję wyzwanie ukarania ich. Mam już plan.
	Opisując moje zapędy piromańskie, miałem ukryty plan. Zawsze 
mnie śmieszyło, jak w filmach policjanci rozbrajali ładunki wybuchowe. W 
takiej bombie często widać kilkadziesiąt różnokolorowych przewodów, 
elementy starych kart sieciowych i inny szmelc elektroniczny. 
Skonstruowałem sobie w myślach bombę, której nie da się rozbroić. Mało 
tego, dałbym policji schemat jej budowy. W pojemniku z grubej stali 
umieściłbym ładunek wybuchowy, rtęciowy czujnik ruchu wyzwalający 
elektrycznie zapalnik, a na obudowie - przycisk uwalniający kroplę rtęci. 
Bombę postawiłbym w publicznym miejscu deklem do dołu i po 
wypoziomowaniu aktywowałbym ją. Praktycznie nie ma możliwości jej 
rozbrojenia, a teoretycznie, aby tego dokonać, trzeba sporządzić płaską 
poziomicę, wolniutko ją podnieść na dużą wysokość i odkręcić denko w celu 
rozbrojenia. Tylko czy znalazłby się ochotnik? A gdybym jeszcze podał 
formułę na wyzwolenie reakcji nuklearnej? W pojemniku może być zarówno 
nic, jak i petarda hukowa albo deuter. Czy może raczej zamurowano by 
miejsce z taką bombką i opisano zakazami? Tego nie wiem.
	Ta książka jest taką właśnie bombą. Może to wszystko rozgrywa się 
tylko w mojej wyobraźni i jestem osobą chorą psychicznie. W sumie 
chciałbym tak. Oznaczałoby to drugą ewentualność odnośnie losów świata. 
Jednak jeżeli ktoś sprawdzi nadprzewodzący wodór i okaże się, że mam 
rację, to będziemy mieć do czynienia z możliwością pierwszą lub trzecią. 
Mój drogi Czytelniku, nie jestem godzien podejmować takich decyzji, więc 
ocenę pozostawiam Tobie. Dotrwałeś do końca moich rozważań naukowo-
nienaukowych. Dalszy los świata jest w Twoich rękach i Ty o nim 
decydujesz. Opisałem możliwe konsekwencje. Skonstruowałem bombę - w 
sumie prozaicznie prostą. Teraz na niej siedzisz i odpowiadasz nie tylko za 
swoje życie, lecz za życie i śmierć swoich bliskich, za losy wszystkich ludzi. 
Możesz zniszczyć moje doniesienie, możesz je przekazać dalej bądź 
osobiście sprawdzić, co z tym wodorem. Nie musisz już martwić się 
śmiercią, bo teraz wyłącznie od Ciebie zależy, czy umrzesz. Możesz żyć 
dowolnie długo, będąc ciągle młodym, możesz wybrać sobie planetę, ba, 
galaktykę na własność do zasiedlenia i królowania na niej. Miejsca jest pod 
dostatkiem. Wybór należy do Ciebie.
	Na zakończenie pewna wskazówka. Niebawem ropa naftowa i 
węgiel okażą się zbędne. Żeby zerwać z systemem wartości, trochę pomogę. 
Jeżeli moja koncepcja budowy atomu jest zasadna, to aby uzyskać z ołowiu 
złoto, nie jest wcale potrzebny akcelerator cząsteczek, gdyż wystarczy mocno 
rozpędzić elektrony, a zaczną przyklejać się do atomu. Można to zrobić, 
przepuszczając przez niego bardzo duży prąd. Niebawem ołów będzie w 
cenie złota, a złoto w cenie ołowiu. W Fort Nox nieźle się zdziwią.
	Pozostawione przez UFO, czyli ludzi z przyszłości, znaki na polach 
uprawnych są fraktalami. Mniemam więc, że chcą oni, abym swoją teorię 
zagęszczenia materii w ujęciu fraktalnym opublikował, co też czynię. Nie 
mam jednak mocy sprawczej, dlatego decyzję i odpowiedzialność 
pozostawiam Czytelnikowi.
	Jeszcze jedno. Jeżeli moje teorie okażą się prawdą, zastrzegam sobie 
wywodzące się z islamu oraz judaizmu prawo do zakazu publikacji mojego 
wizerunku, zdjęć, obrazów itd. oraz prawdziwych danych osobowych. 
Odstępstwa będą bolesne.
**************************************************************
	Po namyśle postanowiłem zamieścić w niniejszej pracy również 
inne swoje teorie związane z tą tematyką, ponieważ nie mogę zmuszać 
Czytelnika, aby sam szukał informacji w Internecie. 
Teoria Atlantydy
 Wiele osób poszukiwało Atlantydy. Powstały tysiące opracowań i 
kilkadziesiąt hipotez dotyczących lokalizacji tej zatopionej wyspy. Przekaz o 
zaginionym lądzie znajdujemy nie tylko u Platona. Praktycznie w każdej 
cywilizacji natykamy się na tego typu dane, trudne do wyjaśnienia przez 
naukowców. Dziesięć tysięcy lat temu linia brzegowa Antarktydy nie była 
jeszcze przykryta grubą warstwą lodu i śniegu. Jednakże fala powodziowa z 
nagle roztopionego bieguna północnego w ciągu jednej chwili pogrążyła 
Antarktydę i inne kontynenty w wodzie. Niniejszym przedstawiam 
wyjaśnienie fizyczne tego zjawiska.
 Korzystając z mapy Piri Re'isa i kilku źródeł geologicznych, można 
dojść do pewnych wniosków. Oto one.
 Następstwem ruchu Ziemi wokół Słońca i nachylenia jej osi do 
płaszczyzny ekliptyki są pory roku. Gdy w Polsce mamy zimę, na drugiej 
półkuli panuje lato. Ruch wahadłowy Ziemi jest subiektywny, związany z 
ruchem orbitalnym wokół Słońca, jednak jej nachylenie jest w miarę stałe.
 Wielu autorów opisujących zamierzchłe czasy wspomina o 
podniesieniu się poziomu wody na naszym globie. Było to związane z 
roztopieniem się czapy lodowej bieguna północnego, która gromadziła 
olbrzymie ilości wody. Trzeba pamiętać, że lodowiec sięgał aż do Alp. 
Istnienie jakiegokolwiek życia w naszym rejonie nie było prawdopodobne, 
musiało ono przesunąć się bardziej na południe. Wówczas strefa 
umiarkowana znajdowała się na Saharze bądź na równiku. 
 Podejrzewam, że orbitalne ciała niebieskie mają tendencję do ruchu 
spoczynkowego względem jądra, wokół którego się poruszają. Wystarczy 
spojrzeć na Księżyc. Zwrócony jest do nas ciągle tą samą „twarzą”. Ziemia 
podlega takim samym prawom fizycznym co Księżyc. Kiedyś poruszała się 
ruchem wahadłowym własnej osi i starała utrzymać się „twarzą” do Słońca. 
Zachowywała się podobnie jak Księżyc. Lecz struktura naszej planety jest 
bardziej złożona. Na Ziemi znajduje się olbrzymia ilość materii w postaci 
ciekłej, a co ciekawe, zamiana wody w ciało stałe lub gaz jest przy ziemskim 
ciśnieniu i temperaturze bardzo powszechnym zjawiskiem. Niestety, nasza 
planeta żyje. Na biegunie północnym zaczęły zbierać się ogromne ilości 
wody w postaci lodu, powoli zaczęła wytwarzać się olbrzymia czapa lodowa, 
zlokalizowana całkowicie na półkuli północnej. Zmienił się środek ciężkości 
globu. W przypadku, gdyby Ziemia nie wykonywała ruchu obrotowego 
wokół własnej osi, zmiana punktu ciężkości nie byłaby aż tak istotna, 
jednakże ruch ten powoduje przy niewielkim odchyleniu osi obrotu od 
prostej powstałej między Ziemią a Słońcem dramatyczne następstwa. Trzeba 
zauważyć, że ruch „twarzą” do Słońca zawiera jeden obrót wokół własnej osi 
w cyklu jednego obrotu wokół jądra Układu Słonecznego. Ruch po orbicie 
„twarzą” do ośrodka grawitacji nazywać będę ruchem T. Ciało ze 
zmienionym punktem ciężkości wirujące wokół własnej osi staje się 
niestabilne, co w efekcie całkowicie zakłóca ruch T. Planeta wpada w 
korkociąg i zaczyna obracać się chaotycznie po płaszczyźnie prostopadłej do 
Słońca. Użyłem tutaj sformułowania „chaotycznie” ze względu na to, iż na 
obecnym poziomie swojej wiedzy nie jestem w stanie określić tego ruchu, 
aczkolwiek sądzę, że można go matematycznie wyliczyć. Zjawisko 
prostowania punktu ciężkości Ziemi nie będzie jednak zjawiskiem 
zachodzącym powoli. Ziemia wpadnie w ten chaotyczny ruch na okres 
krótszy niż jeden obieg wokół Słońca. Takie nachylenie ekliptyki Ziemi 
zacznie się zmieniać w zakresie 180 stopni, ponieważ będzie miało własny 
ruch obrotowy. Na całym obszarze Ziemi powstanie wówczas jedna strefa 
klimatyczna: kilkudniowe lato, kilkudobowa zima. Ruch ten nazwę ruchem 
E. Na biegunie pokrytym wcześniej lodem nastanie wieczna wiosna, 
natomiast na obszarze poprzednio ogrzewanym całodobowo przez promienie 
słoneczne – wieczna jesień. Nagłe roztopienie się czaszy lodowej spowoduje 
nie tylko bardzo mocne podwyższenie się poziomu wód oceanicznych, lecz 
także przemieszczanie się ich - na początku bardzo gwałtowne - na 
obracającej się Ziemi, gdzie panuje dzień i noc, w kierunku przeciwnym do 
kierunku ruchu E, wskutek czego jej prędkość kątowa wzrośnie. Wówczas 
zarówno dzień, jak i noc staną się krótsze, ale cykli dobowych będzie więcej 
w stosunku rocznym. Założyłem przy tej teorii, że planeta będzie ustawiać się 
zawsze jedną stroną do jądra orbity. Nie są to podejrzenia bezpodstawne. 
Ziemia, jak prawdopodobnie każde ciało niebieskie, ma pole magnetyczne, 
które nie jest obojętne na oddziaływanie pola grawitacyjnego. Jak już 
dowiedziono, strumień pola magnetycznego załamuje się w silnym polu 
grawitacyjnym. Doszedł do tego Albert Einstein. Pole magnetyczne jest 
wobec tego przyciągane przez pole grawitacyjne. Planeta lub naturalny 
satelita zawsze ustawi się swoim biegunem magnetycznym do jądra orbity, a 
ruch obrotowy wokół własnej osi będzie starać się pokryć z biegunem 
magnetycznym.
 Nie ma jednak w przyrodzie nic za darmo. Prawo zachowania 
energii musi zadziałać również w tym przypadku. Ziemia, cyklicznie 
zwiększając prędkość kątową obrotu wokół własnej osi, musi zmniejszyć 
prędkość kątową obrotu wokół Słońca. Można wysnuć z tego wniosek, iż 
obracając się coraz szybciej względem własnej osi, zmniejsza dystans 
dzielący ją od Słońca. Promień orbity Układu Słonecznego skraca się. Rok 
jest coraz krótszy, mimo że liczy więcej dni.
 Powyższe rozważania mogą okazać się przydatne, gdy zechcemy 
prześledzić historię naszej planety od czasu powstania na niej życia. Jej 
pozycję względem Słońca można z pewną dokładnością obliczyć, 
zamieniając prędkość kątową obrotu wokół własnej osi na prędkość kątową 
obrotu wokół Słońca. Niezaprzeczalne są trzy fakty: Ziemia zawsze była 
zwrócona jednym z biegunów w kierunku Słońca, miała znacznie większą 
orbitę, czyli była bardziej oddalona od Słońca, a ponadto nie wykonywała 
ruchu obrotowego. Jej jedna półkula była stale oświetlona, natomiast druga - 
pogrążona w wiecznej ciemności. Różnice temperatur na jej powierzchni 
były rozłożone równomiernie, wskutek czego jedynie w części środkowej, od 
równika do bieguna oświetlonego, mogły istnieć substancje w stanie ciekłym, 
takie jak woda. Na biegunie nieoświetlonym panowała niezwykle niska 
temperatura, i zgromadziła się tam wielka czapa lodowa, tak ciężka, że 
zdeformowała skorupę ziemską. Na biegunie oświetlonym utworzyła się 
płyta kontynentalna o grubości uzależnionej od wyporu powłoki lodowej 
bieguna nieoświetlonego. Pod powłoką lodową istniała jedynie bardzo cienka 
warstwa skorupy ziemskiej, która zyskiwała na grubości wraz z długością 
geograficzną w kierunku słońca. Utworzył się kontynent wielkości obszaru 
niezajętego przez lód, który stanowił trzecią część całkowitej powierzchni. Z 
racji lżejszej budowy istnieje on do dziś. Nasza planeta miała tę postać przez 
długi, lecz trudny do określenia okres czasu, aż zdarzył się wypadek: uderzył 
w nią meteoryt, najprawdopodobniej w część lodowca. Przekazał on swoją 
energię kinetyczną Ziemi, która lekko się poruszyła, i stopił zgromadzone na 
biegunie olbrzymie ilości lodu, które ruszyły w stronę bieguna oświetlonego. 
Ziemia przestała być stabilna. Gwałtownie przesunięty środek ciężkości 
spowodował jej ruch obrotowy, tym gwałtowniejszy, że topione przez Słońce 
masy lodu zaczynały raptownie poruszać się w kierunku przesuniętego 
punktu ciężkości, który jest również od owych wód uzależniony i porusza się 
także względem mas wody. Na planecie panowała wtedy przez cały rok 
jednakowa strefa klimatyczna, aż do momentu uspokojenia się wód i ruchu 
planety. Prędkość kątowa względem ekliptyki słonecznej zamieniona została 
wówczas w ruch obrotowy wokół własnej osi pokrywającej się z biegunem 
magnetycznym. Tenże znowu został z czasem zwrócony w kierunku Słońca. 
Na nieoświetlonym biegunie wytworzyła się czapa lodowa, która przesunęła 
środek ciężkości. Teraz już nie potrzeba meteorytu do zachwiania równowagi 
– jest już ruch wokół własnej osi. Wystarczy, że wielkość czapy lodowej 
osiągnie wartość krytyczną, a znowu ruch biegunem do Słońca przełoży się 
na ruch obrotowy poprzez nagłe ruchy wody. Trzeba zauważyć, że powstały 
kontynent będzie w tych ruchach powodował maksymalne wychylenie 
środka ciężkości, więc w okresach między zlodowaceniami zaczną 
oddziaływać na niego siły skierowane do równika. Ulegnie on jakby 
rozerwaniu i przemieszczeniu wyrównującemu środek ciężkości planety. 
Zresztą podobnie będzie się zachowywał lodowiec: będzie przemieszczał się 
w kierunku środka ciężkości Ziemi.
 Cyklicznie będzie się podwyższał znacząco poziom wód oceanów, 
po czym woda ponownie zacznie gromadzić się na biegunie, co znów 
spowoduje przesunięcie środka ciężkości - i tak w kółko.
 Również dzisiaj żyjemy w okresie interglacjalnym: na południu 
tworzy się lądolód, na północy zaś będziemy cieszyć się ociepleniem. Myślę, 
że powinno być już zauważalne przesuwanie się zwrotników.
 A jeśli szukacie Atlantydy…
 Pamiętacie zapewne sposób żeglowania po morzach w zamierzchłej 
przeszłości. Do przeprawienia się przez morze potrzebna była linia brzegowa. 
Zawsze mnie dziwiło, że starożytni podróżnicy, aby z Egiptu dopłynąć do 
Sycylii, zahaczali o Grecję, nadkładając drogi nawet kilkakrotnie. Bez linii 
brzegowej morze stałoby się nieżeglowne. A co powiedział Platon? Czyż nie 
to? Spójrzmy jeszcze raz na mapę Piri Re'isa. Aby dostać się na kontynent 
amerykański, starożytni żeglarze musieli trzymać się wybrzeży Antarktydy, 
które nie były wtedy skute lodem. Mało? Proszę umiejscowić w czasie 
ostatnie zlodowacenie w Europie. Wówczas na kontynencie południowym 
kwitło życie. Linia brzegowa Antarktydy znajdowała się w klimacie niemalże 
równikowym i umożliwiała żeglugę do Ameryki. Antarktyda była wyspą 
łączącą Afrykę i Amerykę. Muszę wspomnieć, że jest praktycznie 
niemożliwe, by tak olbrzymia wyspa, jak opisana przez Platona, zniknęła pod 
powierzchnią oceanu. Rzeczywiście, płyty kontynentalne są lżejsze i pływają 
po skorupie Ziemi. Tym samym można wykluczyć łącznik Ameryka–Afryka 
w dzisiejszej strefie zwrotnikowej. Skuta kilkukilometrową warstwą lodu 
Atlantyda poczeka jeszcze wiele tysięcy lat na ponowne odkrycie.
 Można także wspomnieć, że praktycznie we wszystkich przekazach 
z najodleglejszych czasów występuje co najmniej jedna powódź. Nie miała 
ona, jak sądzą niektórzy archeolodzy, charakteru lokalnego. Należy dać wiarę 
podaniom, iż skorupa Ziemi zalana została niemal całkowicie i zniszczeniu 
uległy nie tylko kultury ludzkie, ale również życie biologiczne naszej 
planety. Żyjemy w jednym z takich etapów odnowy życia na Ziemi. Ciekawe 
tylko, czy pokolenia, które przyjdą po następnym zlodowaceniu, za jakieś 36 
tysięcy lat, pomimo że same cywilizacyjnie opóźnione, nie uznają 
nielicznych pozostałości po nas za zabytki zacofanej epoki kamienia 
łupanego. Szkoda, że nie wykorzystają naszego dorobku intelektualnego. 
Trudno. Tak już widać musi być, że każda kultura musi rozwinąć się sama.
 	W niniejszym opracowaniu starałem się odrzucić tezy i hipotezy 
wysuwane przez świat naukowy. Nie brałem też pod uwagę odkrytych praw, 
jako że powinny one i tak wynikać z kontekstu. Postanowiłem wykorzystać 
w swoich rozważaniach, oprócz podstawowych praw fizyki dotyczących 
ruchu orbitalnego, wyłącznie prawo załamania się fali magnetycznej w polu 
grawitacyjnym. Nie brałem również pod uwagę ruchu innych ciał niebieskich 
wpływających na zjawiska zachodzące na naszym globie. Muszę jednak 
przyznać, że spowodowałem tym trochę uproszczeń, które mogą wprowadzić 
Czytelnika w błąd. Meteoryt, który moim zdaniem uderzył w Ziemię, nie jest 
warunkiem powstania jej ruchu ekliptycznego. Trzeba przyznać, że bardziej 
prawdopodobne jest oddziaływanie grawitacyjne Księżyca. Zakładam, że w 
omawianym okresie orbita Księżyca była płaska i nieco eliptyczna, co 
związane jest z różnicą w jego położeniu względem Słońca, którego pole 
grawitacyjne wpływa na szerokość orbity. Przy ustawieniu Ziemi biegunem 
do Słońca pole grawitacyjne przechodzącego przez linię Słońce-Ziemia 
Księżyca poważnie nachyli biegun do siebie. Trzeba pamiętać, że Księżyc 
przechodzi przez tę linię dwukrotnie. Rozkołysze tym samym Ziemię, aż do 
momentu, gdy jej ułożony z tyłu środek ciężkości przechyli się do takiego 
stopnia, że wyzwoli ekliptyczny ruch obrotowy Ziemi. Takie rozważania są o 
tyle wygodne, że pozwalają wyeliminować wpływ nieprzewidzianych 
zdarzeń i przeprowadzić dokładną analizę matematyczną. Ruch ekliptyczny 
Ziemi nie będzie już płaski, lecz wahadłowy po osi stycznej orbity. 
Przypominać będzie sinusoidę. Wpłynie to na orbitę księżycową, która 
również zacznie się poruszać przestrzennie. Nałoży się na ten ruch jeszcze 
przemieszczenie się orbity ziemskiej bliżej Słońca, co spowoduje powstanie 
dodatkowej siły eliptycznej wpływającej na orbitę Księżyca. Pływy oceanów 
przekształcą ruch sinusoidalny Ziemi w energię termiczną, ale Księżyc nie 
będzie już w tak komfortowej sytuacji. Niestety, choć widziałem Księżyc nie 
raz, to o jego ruchu orbitalnym nic nie wiem. Wnioskuję, że będzie 
eliptyczny i przestrzenny, lecz nie będę się w to zagłębiał. Muszę 
wspomnieć, że jest on zadziwiająco podobny do ruchu elektronu na ostatniej 
powłoce atomu w mojej teorii kwantowej. Nazwałem go energią kinetyczno-
termiczną (KT), ale proces jej powstawania przebiega różnie. Jak powyżej 
ukazałem, przy rozpatrywaniu szczegółów teorii Atlantydy stopień 
komplikacji się pogłębia. Ruch orbitalny Księżyca będzie składową owych 
trzech dewiacji oraz kilku pomniejszych.
 Zastanawiałem się jeszcze nad słusznością użycia okresu 36 tysięcy 
lat. Chciałem nim trafić na epokę interglacjalną. Zastanawiając się coraz 
głębiej nad terminem następnego zlodowacenia, doszedłem do wniosku, że 
rozpocznie się ono w momencie, gdy biegun magnetyczny znajdzie się na 
powierzchni koła podbiegunowego. Wówczas powstanie zauważalny ruch 
wahadłowy Ziemi, który po pewnym czasie przekształci się w ruch T. Od 
momentu przekroczenia linii koła podbiegunowego przez biegun 
magnetyczny rozpocznie się bardzo szybko postępujące ocieplenie półkuli. 
Na to, którym biegunem Ziemia stanie do Słońca, wpływ mają bardzo 
złożone czynniki, niemniej sądzę, że tym razem będzie to biegun północny. 
Gdybym wiedział, jak szybko przemieszcza się biegun fizyczny, mógłbym 
podać dokładną datę ocieplenia. Patrząc jednak na mapę bieguna, odnoszę 
wrażenie, że może się to rozpocząć lada chwila. Roztopienie Arktyki nie 
wytworzy dużej fali powodziowej, jednakże w krótkim czasie podniesie 
znacząco poziom wód. Zalane zostaną niżej położone tereny, powstanie pływ 
powodujący zalewanie następnych obszarów.
 Warto zauważyć, że zlodowacenia występują na naszej planecie 
coraz częściej, co związane jest ze zwiększającą się częstotliwością obrotu 
Ziemi wokół własnej osi. Ruch obrotowy T przełoży się na nachylenie 
ekliptyki poniżej jednego stopnia, ponieważ na jeden obrót wokół Słońca 
przypada 365,25 obrotów własnych Ziemi. Ze zlodowacenia na zlodowacenie 
kąt się zmniejsza, więc proces prostowania go przez pole magnetyczne się 
skraca.
 Ziemia, jak każde ciało niebieskie, ma silne pole magnetyczne, które 
jest nieco przesunięte ku biegunowi z racji nierównomiernego rozłożenia 
materii. Biegun o wyższym potencjale zostaje odepchnięty przez pole 
magnetyczne Słońca, dzięki czemu Ziemia ustawia się zawsze biegunem o 
niższym potencjale w kierunku centrum, wokół którego krąży. Wyjaśnienie 
tego zjawiska opisuję w Istocie teorii kwantu.
 Mam nadzieję, że się mylę, że gdzieś popełniłem błąd myślowy, bo 
jeżeli moja teoria się potwierdzi, grozi nam w najbliższym czasie katastrofa 
ekologiczna, która nie wyniszczy co prawda życia na Ziemi, jednak 
spowoduje olbrzymie straty. Zachęcam do przeanalizowania teorii Atlantydy, 
a także do zabezpieczenia się przed katastrofą – jeżeli rzeczywiście ma ona 
nadejść. Powinniśmy być świadomi zagrożeń.
Teoria elektronu swobodnego
	Chciałem co prawda zakończyć już swoje zmagania z zagadnieniami 
fizycznymi, jednak aby umożliwić zrozumienie nadprzewodności i w ogóle 
przepływu prądu, muszę jeszcze scharakteryzować elektron swobodny. 
Zdałem sobie sprawę, że moje prace ewoluują, stają się coraz pełniejsze. 
Pierwsze były pisane w sposób naiwny, nieprzekonujący, niepełny i nie do 
końca przemyślany. Przez ostatni rok poszerzyłem znacznie swoją wiedzę z 
zakresu fizyki, choć zdobywanie potrzebnych informacji jest niebywale 
trudne. Jedynie korespondencja z przedstawicielami świata naukowego daje 
wskazówki. Niestety, mojej ostatniej pracy nikt do tej pory nie skomentował, 
być może nawet nie przeczytał. Jest to sytuacja mocno irytująca, ponieważ 
praca nad wyjaśnianiem zasad funkcjonujących we wszechświecie dla siebie 
samego nie ma najmniejszego sensu.
	Podstawowym elementem, który posłuży mi do opisania elektronu, 
jest wykres, który pojawił się już przy okazji rozpatrywania budowy materii 
w Istocie teorii kwantu. W owej pracy określiłem pobieżnie elektron jako 
„duży” kwant energii, natomiast energię zdefiniowałem dokładniej w Fizyce 
relatywistycznej. Pragnę jednak zauważyć, że pojęcie to jest nieco 
nadużywane. Według wzoru Einsteina E = mc2 jednostką energii jest 
kg?m2/s2. Niestety stwierdzam, że nauka traktuje energię bardzo liberalnie, 
więc jednostki są mocno zróżnicowane: eV czy nawet stopień K 
(promieniowanie tła). Prawdę mówiąc, nie ma sensu wgłębiać się w to 
bardziej. Uważam, iż powinno się używać wyłącznie jednostki wynikającej 
ze wzoru na energię kinetyczną. Dalsze przekształcenia są bezsensowne. 
	Energia jest pojęciem bardzo względnym i nie ma właściwości 
fizycznych. Jest to ruch ciała bądź potencjał wykonania tego ruchu. Aby 
energia mogła powstać, obiekt musi oddziaływać grawitacyjnie (mieć masę) 
albo magnetycznie. W rzeczywistości jest jednak tak, że każda materia ma 
obydwa pola, lecz występują one z różnym natężeniem. Jeżeli mówimy, że 
foton ma masę, zakładamy, że oddziałuje grawitacyjnie. Podobnie jest z 
elektronem. Obydwa obiekty są materialne i mają również pole magnetyczne. 
W poprzednich pracach zauważyłem, iż pole magnetyczne ma wszelkie 
cechy pola antygrawitacyjnego. Jest to poniekąd prawda, ale ponieważ 
oddziaływanie magnetyczne w żadnym stopniu nie wpływa na grawitację, nie 
może zostać użyte samo w sobie jako typowa antygrawitacja. Jak już 
wcześniej stwierdziłem, nie istnieją urządzenia pomiarowe, za pomocą 
których można stwierdzić poziom natężenia ziemskiego pola magnetycznego, 
lecz jedynie takie, które mogą określić jego biegunowość. Możemy jednak 
wydedukować, że jest ono dużo słabsze od grawitacji i nie może nam 
posłużyć na przykład do napędzania UFO. Obiekt w takim polu, nawet jeżeli 
będzie odpychany przez nie, nie utraci całkowicie wagi, jak to się dzieje z 
nadprzewodzącym wodorem. Dopiero wyjaśnienie pokrywania się 
emitowanego przez wodór pola magnetycznego z polem grawitacyjnym daje 
nam na to odpowiedź.
	Poniżej przypomnę wykres zależności natężeń pól od zagęszczenia 
energii/materii.
	Wykres ten wymaga wyjaśnienia. Jest on prawidłowy na przykład 
dla dwóch jednostek od punktu maksymalnego zagęszczenia materii, czyli od 
jądra elektronu, przy założeniu, że jedna jednostka wyznacza punkt 
przecięcia się linii natężenia oddziaływań. Jak pamiętamy, dla elektronu 
krążącego po orbicie atomu stosunek natężeń wygląda następująco:
	Z tego wynika, że jest on położony po stronie lewej wykresu dla 
elektronu. Odznacza się zewnętrzną dominacją pola grawitacyjnego nad 
polem magnetycznym, czyli jest charakterystyczny dla naszej rzeczywistości. 
Będzie on w stanie pochłaniać energię do momentu przesycenia, które 
wyniesie go do dominacji pola magnetycznego (prawa strona pierwszego 
wykresu). W punkcie przecięcia się obu wykresów pola na rysunku 
pierwszym linie oddziaływań z rysunku drugiego pokrywają się. Jak to 
wpłynie na zachowanie się elektronu? Wcześniej założyłem, że jeżeli 
przebiegi natężeń pokrywają się, czas nie płynie (nie można go stwierdzić). 
W poprzednich pracach rozpatrywałem czas pod kątem prędkości. 
Niemożliwe byłoby stwierdzenie upływu czasu bez zaistnienia jakiejkolwiek 
prędkości, czyli przemieszczenia się obiektu. Zegar oblicza częstość ruchu 
wahadła, ładowania się i rozładowania kondensatora czy - najnowszy - 
rozpadu promieniotwórczego. W przypadku niezaistnienia żadnej z prędkości 
pomiar upływu czasu mógłby być niemożliwy. Również jeżeli procesy 
zaczęłyby zachodzić w odwrotnej kolejności (prędkość ujemna), czas 
naliczany byłby wstecznie. Owszem, można spowodować, aby zegar odliczał 
czas do tyłu, jednak czy nasz mózg będzie w stanie owo zdarzenie 
spostrzegać?
	Rysunek pierwszy jest niezwykle istotny dla naszej materii, czyli 
elektronu, kwantu. Wywołuje on zachowanie proporcji pól pokazanych na 
rysunku drugim. Przyjmowanie jakichkolwiek wartości dla obu wykresów 
nie ma najmniejszego sensu, ponieważ są one względne, i nie będą stanowić 
żadnego wyznacznika dla ewentualnych obliczeń. Wykresy są wyłącznie 
ideowe i jako takie powinny być rozpatrywane. W niniejszej pracy ograniczę 
się do omówienia zachowania się elektronu swobodnego, czyli takiego stanu 
materii, w którym dominuje pole magnetyczne nad grawitacyjnym.
	W jednej z opinii, którą otrzymałem e-mailem, zacytowano mój 
tekst, wnioskując, że jest to nic nie znaczący, niezrozumiały bełkot. Fraktalne 
ujęcie oddziaływania magnetycznego i grawitacyjnego w stosunku do 
zagęszczenia materii w punkcie - jest to, najprościej mówiąc, opis 
pierwszego rysunku. Dlaczego fraktal? Ponieważ skala wykresu jest 
nieistotna, zawsze będzie on przebiegał w ten sam sposób: ewoluująca 
sinusoida. Można wyciągnąć stąd wniosek, że materia występuje w 
nieskończonej ilości rzeczywistości, które występują naprzemiennie: 
rzeczywistość grawitacyjna (dominacja oddziaływania grawitacyjnego) oraz 
rzeczywistość magnetyczna. Nie jestem w stanie określić następstw takiego 
rozumowania. Nie można zbadać innej rzeczywistości grawitacyjnej, gdyż 
rzeczywistość magnetyczna charakteryzuje się odwrotnym potencjałem 
czasowym. Powoduje to powstawanie rzeczywistości równoległych, które 
odwracają procesy (także prędkość). Niemożliwe jest więc przejście, 
przeskoczenie do następnej rzeczywistości grawitacyjnej. Istnieją jeszcze 
inne powody takiego zachowania się materii. W następnej rzeczywistości 
grawitacyjnej oddziaływanie byłoby tak silne, że niemożliwe byłoby, aby 
materia pozostała w swoim stanie. Dużo wcześniej zaszłyby procesy 
atomowe, powodując rozszczepienie się materii, oczywiście pod warunkiem, 
że w tej następnej rzeczywistości również istniałaby materia. Wszystkie 
rzeczywistości oddzielone są swoimi rzeczywistościami równoległymi o 
odwróconym potencjale czasowym, co zabezpiecza ich przenikanie się. Może 
kiedyś uda nam się zajrzeć do rzeczywistości wyższych, choć będzie to 
niezwykle trudne. Możliwe, że jest to koncepcja wszechświatów 
równoległych, gdzie każdy występuje w każdym i może zostać dostrzeżony 
wyłącznie w pewnej skali. Koncepcja ciekawa i proponuję ją rozwinąć.
	W moich wcześniejszych teoriach zauważyłem, że pole 
magnetyczne ma charakter pola antygrawitacyjnego. Niesłusznie zakłada się, 
że magnetyzm jest siłą całkowicie różną od grawitacji. Porównanie tych 
oddziaływań umożliwia nam zrozumienie natury materii: ruchu elektronu, 
powstawania masy, pędu, spinu, potencjału elektrycznego, ładunków itd. 
Fizyka kwantowa podobno dużo wyjaśnia, lecz robi to w sposób 
niezrozumiały, a następstwem tego są olbrzymie ilości założeń: określonych 
orbit, protonów, oddziaływań silnych. Również w kwestii elektronów nie ma 
zgodności. Nie ma zwartej charakterystyki elektronów stałych, walencyjnych 
czy swobodnych. Uważam, że jedynym wyjaśnieniem tych właściwości jest 
właśnie proponowany przeze mnie fraktal. Czy jest sens określania go 
wzorem? Bardzo możliwe, jednak będzie to trudne. Zawarta w nim będzie 
funkcja nieskończoności jako liczby rzeczywistej, co jest trudne do 
zrozumienia. 
	Zakładając, że elektron swobodny jest formą przesyconej materii, 
czyli dominacji pola magnetycznego nad grawitacyjnym, możemy 
przewidzieć jego zachowanie. Czy elektron wypromieniuje nadmiar materii? 
Owszem, ale nie do końca. Trzeba tutaj pamiętać o względności czasu. 
Posługując się moim modelem postrzegania ujemnych prędkości, jeżeli 
założymy bezwzględną wartość czasu, choć może on biec wstecznie, musimy 
założyć, że przestrzeń jest ujemna. Objawi nam się to odwróceniem 
właściwości oddziaływań: grawitacyjne uzyska właściwość odpychania, a 
magnetyzm - przyciągania. Oczywiście ma to zastosowanie dla wspólnej 
przestrzeni bezwzględnej. Stąd właśnie charakterystyczne właściwości 
magnesu, którego jednoimienne bieguny się odpychają, a różnoimienne 
przyciągają.
	Z powyższych rozważań jasno wynika, że dla przestrzeni 
bezwzględnej (a tylko tak możemy ją postrzegać) elektron swobodny nie 
tylko nie ma masy, ale także ma swoiste, wpływające na zewnętrzną 
grawitację pole antygrawitacyjne, więc powinien oddzielić się od materii i 
gdzieś tam sobie odfrunąć. Sprawa jest jednak bardziej skomplikowana 
właśnie poprzez względność czasu. Powoduje ona, że prędkości takiego 
elektronu są ujemne i choć posiada on ujemną masę, nie oddzieli się od 
scalającej go materii. Zagłębiając się we względności, można szybko popaść 
w obłęd. Wszystko ma wpływ na coś i łatwo się pogubić.
	Jeżeli elektron swobodny ma zewnętrzną przewagę magnetyzmu, 
jego zachowanie można przewidzieć. Oddziaływanie magnetyczne atomu (a 
właściwie elektronów w nim zawartych) będzie go przyciągać, a 
grawitacyjne odpychać, dlatego nie będzie on miał możliwości zawiązania 
się z materią i ustawi się w pewnej odległości od atomu, w miejscu 
największej przewagi pola grawitacyjnego nad polem magnetycznym.
 Odległość ta będzie zmienna, ruchoma. Elektron swobodny znajdzie 
się pomiędzy atomami, tam gdzie oddziaływanie magnetyczne będzie duże, a 
grawitacyjne mniejsze i gdzie będzie dostatecznie dużo miejsca. 
Najodpowiedniejsze warunki ku temu panują na powierzchni materiału, więc 
tam będzie go najwięcej. Właśnie powierzchnia przewodnika stanowi 
optymalne warunki do przepływu prądu, również dlatego, że niektóre 
materiały tłumią informację o względności przestrzeni.
	Przyciąganie magnetyczne atomu ma maksymalne natężenie pola 
tuż przy nim, lecz przyciągnięte nim elektrony swobodne, uderzone 
elektronem krążącym po orbicie, odsuwane będą od niego. Powoduje to 
ciągły ruch elektronów swobodnych w przewodniku, nawet bez 
zewnętrznego pola magnetycznego powodującego przepływ prądu. Struktura 
krystaliczna materii nie pozwala na swobodny przepływ elektronów, dlatego 
będą one poruszać się po powierzchni. Prądy wirowe są efektem 
zanieczyszczeń materiału przewodzącego oraz niejednorodności struktury 
krystalicznej (grafit).
	Od dawna chcę zapoznać się ze spojrzeniem mechaniki kwantowej 
na te zagadnienia. Podobno wyjaśnia ona wszystko. Jednak opisanie tego 
wzorami, które pozwalają jedynie wyliczyć wartości zjawisk, jest dla mnie 
nie do przyjęcia. Ma to niewiele wspólnego z logiką. Mechanika kwantowa 
nie wyjaśnia dualizmu pola magnetycznego, nie zajmuje się również polem 
grawitacyjnym. Przyjmuje ona po prostu, że one istnieją, i nie tłumaczy 
powstawania ich właściwości.
	Można z powyższego wysunąć wniosek, że istnieją dwa 
oddziaływania - magnetyczne i grawitacyjne - które na siebie nie wpływają. 
Jednak obydwa są informacjami o względności przestrzeni, która może być 
zarówno dodatnia, jak i ujemna. Z tego wynika, że oddziaływanie 
grawitacyjne w stosunku do swojego odpowiednika antygrawitacyjnego 
będzie miało właściwości odpychania (odwrotnie jak w polu 
magnetycznym), pole magnetyczne będzie natomiast przyciągać pole 
antymagnetyczne (bieguny różnoimienne się przyciągają). Teoria 
uwspólnienia oddziaływań jest jednak nie do przyjęcia przez obecną naukę, 
więc moje wysiłki są płonne. Podejrzewam, że nie wyjaśniłem tematu 
dogłębnie. Jeżeli powstaną pytania, chętnie na nie odpowiem i ewentualnie 
dołączę tę korespondencję do następnych wydań tej pracy.
Dowód
	W listach, jakie do mnie ostatnio nadeszły, zarzuca mi się, że 
odbiegam stanowczo od fizyki, ponieważ prawdy, które opisuję, nie mają 
podstaw merytorycznych i uważane są za objawione. Owszem, nie 
zaprzeczam, że mam doświadczenia, których nie sposób wyjaśnić w 
racjonalny sposób, nie mają one jednak wpływu na moje dociekania fizyczne. 
Długo zastanawiałem się, czy mogę uargumentować swoją definicję czasu, i 
doszedłem do wniosku, że jest to możliwe. Można mi co prawda zarzucić, że 
kieruję się objawieniem, ale ja nazwałbym to raczej olśnieniem. Właśnie w 
ten sposób dochodzono do wyjaśnień wielu zjawisk fizycznych czy 
biologicznych i nikogo to nie dziwi. U mnie właściwości mediumiczne 
pojawiły się dopiero w chwili, gdy zrozumiałem nadprzewodnictwo, czy 
raczej powiązałem je z dewiacją czasu. Dlatego sprowadzanie moich teorii do 
prawd objawionych i niemających logicznego uzasadnienia to uproszczenie i 
bzdura. Poniżej będę próbował powiązać zależność natężeń pól na 
przykładzie prędkości ich rozprzestrzeniania się.
	Odkrywszy możliwość komunikacji ze światem astralnym, chciałem 
oczywiście od świadomości, które uważałem za znacznie mądrzejsze od 
siebie, jak najwięcej dowiedzieć się o świecie znajdującym się po tej drugiej 
stronie. Zaczęły jednak pojawiać się paradoksy, więc postanowiłem oddzielić 
wiedzę osiągniętą przez samego siebie na drodze dedukcji od sugerowanej 
przez pozaziemskie siły. W tej książce, podobnie jak w innych pracach, 
ograniczam się wyłącznie do moich przemyśleń. Przeprowadziłem nawet 
rygorystyczną korektę, usuwając wszelkie dane, jakie zostały mi przekazane 
przez ten inny byt, aby nie wprowadzać niepotrzebnego zamieszania i nie 
doprowadzić czytelnika do obłędu tak, jak to mnie się zdarzyło. Oczywiście 
nie jest mi dane osiągnąć wiedzy doskonałej, lecz już takowej nie pragnę. 
Stwierdzam z przykrością, ale i z całkowitym przekonaniem, że warto jest 
być ignorantem, czy wręcz idiotą. Tylko w ten sposób można odnaleźć 
pozorne szczęście.
	W poprzednich rozważaniach dotyczących pola magnetycznego 
zasugerowałem, że jest ono informacją na temat matematycznej względności 
przestrzeni. To samo tyczy się grawitacji. Obydwa oddziaływania 
diametralnie się od siebie różnią: magnetyczne odpycha jednoimienne 
bieguny, grawitacyjne je przyciąga. Można wysnuć z tego wniosek, że 
prędkość rozprzestrzeniania się oddziaływań jest odwrotna. Jeżeli założymy, 
że pole magnetyczne rozchodzi się z prędkością v, pole grawitacyjne opisze 
wartość odwrotna –v. Nie należy jednak przypuszczać, że pole grawitacyjne 
rozchodzi się od nieskończoności do punktu emisji, ponieważ ujemna 
prędkość ujawni się jedynie jako odwrotność oddziaływań. Obydwa pola 
rozchodzą się z podobną prędkością w zależności od punktu obserwacji. 
Owszem, jeżeli spowodujemy, że punkt obserwacji znajdzie się w strefie 
ujemnego czasu, obydwa oddziaływania właśnie tak się zachowają. Związane 
jest to z matematyczną względnością przestrzeni. Jednostka prędkości m/s 
opisana jest dwoma wymiarami i chociaż możemy przedstawić sobie 
fizycznie jednostkę długości, to czas wydaje się być wartością abstrakcyjną, 
tak jak energia. Niestety, aby zrozumieć moje rozważania, trzeba przyjąć 
czas jako jednostkę ściśle fizyczną i w taki sposób nią operować, wiedząc, że 
oddziaływania mają odmienne właściwości i muszą wyrażać odmienne dane 
odnośnie wartości względności przestrzeni. Jeżeli pole grawitacyjne 
elektronu oznacza dodatnią wartość przestrzeni, która jest wspólna dla 
obydwu oddziaływań, pole magnetyczne oznacza wartości ujemne. Wiemy 
oprócz tego, że prędkości obydwu oddziaływań są dodatnie. Jak wobec tego 
wyjaśnić dodatnią prędkość przy ujemnej przestrzeni? Nie pozostaje nic 
innego, jak przyjąć wartość ujemną czasu.
	Już wcześniej, podczas omawiania pola magnetycznego, miałem 
założyć, że porusza się ono w czasie –t, jednak uznałem to za przedwczesne. 
Dopiero świadome założenie istnienia ujemnego wymiaru odbija się na 
prędkości rozprzestrzeniania się oddziaływań. Jeżeli poruszają się one z 
prędkością dodatnią po ujemnym wymiarze, bieg czasu musi być odwrotny.
	Ostatnio wysłałem Teorię elektronu swobodnego znajomemu 
doktorowi fizyki z Uniwersytetu Wrocławskiego. Odpisał mi dość 
pokrzepiająco, że choć moje teorie są mocno niezrozumiałe, to spotykał się z 
jeszcze bardziej zakręconymi. Oprócz tego spostrzegł, że czytał już prace 
fizyków, którzy zakładają istnienie ujemnego wymiaru. W sprawie 
mechaniki kwantowej napisał mi, że jej nie rozumie i nie ma zamiaru 
zgłębiać, bowiem jest przekonany, że ona niedługo i tak upadnie. Stwierdził, 
że kocha matematykę, gdyż jest piękna. Całkowicie zgadzam się z jego 
poglądami. Również kocham matematykę, ale ujemny wymiar widzę nieco 
odmiennie niż reszta. Uważam, że jest to po prostu potencjał i że odległość 
od –1 do 1 wynosi 2. Nie zgadzam się z jakimś niewidocznym i 
niepoznawalnym wymiarem równoległym o wartościach ujemnych, jak to 
czynią fantaści. Ujemne wartości postrzegamy w wartościach 
bezwzględnych, dopóki nie dostrzeżemy ich względności.
	Ponieważ prędkość postrzegamy w wartościach bezwzględnych i 
mówimy jedynie o jej kierunku i zwrocie, możemy przypuszczać, że pole 
magnetyczne porusza się w ujemnym czasie po ujemnej przestrzeni. Jeżeli w 
jakiś sposób spowodujemy, że natężenie oddziaływania magnetycznego w 
punkcie obserwacji przewyższy poziom grawitacji, nastąpi przejście punktu 
obserwacji w rzeczywistość czasu ujemnego. Ponieważ prędkość 
rozprzestrzeniania się pola magnetycznego jest wyrażona ujemną wartością 
przestrzeni, spostrzeżemy to zjawisko poprzez ujemną prędkość, gdyż czas 
możemy postrzegać wyłącznie w wartościach bezwzględnych. Nastąpi 
wówczas odwrócenie kolejności zdarzeń: ujemne prędkości spowodują 
spadek entropii oraz cofanie się czasu w obrębie oddziaływania 
magnetycznego. Zwrot prędkości się zmieni.
	Doświadczenia laboratoryjne potwierdzają moje przypuszczenia 
odnośnie względności czasu. Już teraz można spowodować, że światło 
dociera do danego miejsca, zanim zostanie wypuszczone. Jednak rozważania 
na temat wykorzystania tego fenomenu prowadzą do wielu paradoksów. Co 
na przykład dzieje się z obiektem, który zdążył opuścić pole magnetyczne, 
zanim zostało wzbudzone? Czy zostanie on zdublowany? Niestety nie 
potrafię odpowiedzieć na tego typu pytania, choć poświęciłem mnóstwo 
czasu na zgłębianie takich zagadnień. Aby to wyjaśnić, nie obejdzie się bez 
doświadczeń z odwróconym potencjałem czasu. Symulację takiego 
zachowania przeprowadzę w zakończeniu.
	Jeszcze jednym dowodem na poparcie zależności upływu czasu od 
poziomu oddziaływań jest prędkość światła. Jak wiadomo, w próżni porusza 
się ono z prędkością około 300 tys. km/s, jednak w materii biegnie dużo 
wolniej. Związane jest to z tym, że różnica oddziaływań jest tu inna niż poza 
układem (wyższe poziomy magnetyzmu). W związku z tym, jak sugeruję od 
początku, następuje tutaj dylatacja czasu. Blisko elektronu czas biegnie 
wolniej, co będzie miało odzwierciedlenie w czasie przelotu fotonu przez ten 
obszar (różnica poziomów natężenia pól). Tak więc w wodzie albo szkle nie 
fotony zwalniają, lecz czas, i uzyskujemy przez to mniejsze wartości 
pomiaru. Rozkład natężeń rozrysowałem wcześniej i nie będę go tutaj 
powtarzał. Ciekawostką może być fakt, że jeżeli odkryjemy przezroczysty 
materiał nadprzewodzący energię elektryczną i jeżeli moja hipoteza 
dotycząca elektronów swobodnych się potwierdzi, światło, przechodząc 
przez taki przewodnik, powinno wyprzedzić swoje źródło w czasie. Skutek 
wyprzedzi przyczynę. Ale to już dywagacje.
	Kiedyś zastanawiałem się, jak nasz świat jest zbudowany i jak 
komunikuje się z nim Stwórca. Ponieważ wierzyłem w sąd ostateczny i 
wskrzeszenie umarłych, doszedłem do wniosku, że ostatecznie, w chwili 
śmierci, musi odbywać się transfer świadomości do centrum pamięci, z 
którego w dowolnej chwili można ją odtworzyć. Jako elektronik, 
podejrzewałem, że odbywa się to drogą radiową, jednak wymagałoby to 
olbrzymich przekaźników. Dzisiaj mam zupełnie odmienny światopogląd. 
Wszechświat i istniejące w nim życie jest niebotycznie bardziej 
skomplikowany, a zarazem dużo prostszy. Wszystko jest zapisane w czasie i 
można dowolnie to odtwarzać. Wszechświat wraz z nami może w każdym 
momencie skopiować się niepostrzeżenie dowolną ilość razy. Ciągłość życia 
jako taka nie istnieje, nie istnieje również coś takiego jak indywidualizm albo 
prywatność. Czy Stwórca musi wobec tego interesować się nami i na bieżąco 
wpływać na losy świata? Absolutnie nie. W każdej chwili ma wpływ na 
ludzkość i może zmieniać wydarzenia, które już nastąpiły. Może pojawić się 
jedynie w punkcie tworzenia oraz unicestwienia, może także przeobrazić się 
w człowieka i żyć pośród nas z wyzerowaną pamięcią, co uważam za 
najbardziej prawdopodobne. Sam bym tak postąpił.
	Przy rozpatrywaniu teorii BB podważyłem dowody na rozszerzający 
się wszechświat i Wielki Wybuch. Materia może równie dobrze tworzyć się 
w momencie jej poznania wraz z całą swoją historią. Choć jestem 
sceptykiem, chyba nic mnie już nie zdziwi. Pojmowanie świata w sposób 
konwencjonalny prowadzi donikąd, nie da też odpowiedzi na dręczące nas 
pytania odnośnie końca i początku. Drażnią mnie hipotezy dotyczące genezy 
wszechświata podawane w formie stwierdzeń. Niestety wątpię w wywody 
naukowe tak szumnie propagowane zarówno przez społeczeństwo, jak i 
establishment naukowy. Może jest to źródłem moich problemów, może 
prawdziwego poznania.
	Mniemam, że moje wyjaśnienia nie są przekonujące. Aby móc 
poważnie je rozpatrywać, trzeba porzucić stereotypowy sposób myślenia i 
przyjąć relatywizm w szerokim rozumieniu. Czy moje wnioski mają materiał 
dowodowy? Myślę, że znaczny. Jest nim nadciekłość helu (budowa 
jednoelektronowa z Istoty teorii kwantu), nadprzewodnictwo wodoru (jego 
lewitacja, przybieranie kształtu kuli, stały prąd bez zasilania zewnętrznego), 
doświadczenia dotyczące laboratoryjnego wyprzedzenia czasowego itd. 
Istnieją również dowody, które nimi nie są: obserwacje 
niezidentyfikowanych obiektów latających i pozostawianych przez nie 
śladów w postaci wykresów fraktalnych oraz szereg książek opisujących 
kontakty mediumiczne z kosmitami czy światem astralnym. Z wielkim 
zdumieniem stwierdzam, że większość tych ostatnich przekazów zgadza się z 
moją teorią czasu oraz rozumowego przewidywania przyszłości. Nawet 
istnienie życia na Ziemi - zarówno jego powstanie, jak i trwanie - ma 
potwierdzenie w moich rozważaniach. Batalistyczna wizja z Objawienia Św. 
Jana właśnie się sprawdza. Zresztą także inne przepowiednie zdają się być 
zasadne. Pozostaje jednak pytanie, czy odnajdowanie związku pomiędzy 
różnymi faktami jest efektem intelektu, czy raczej schizofrenii. Czy jest to 
kojarzenie, czy raczej bezkrytyczne poszukiwanie zależności?
FAQ
 Postanowiłem zamieszczać w kolejnych wydaniach tej książki 
napływające do mnie uwagi dotyczące powyższych rozważań. Próbuję 
ripostować, jeśli komentarze nie są zbyt głupie. Ten rozdział będzie 
ewoluował z wydania na wydanie, i jeżeli ktoś chce mieć czynny udział w 
tworzeniu książki, proszę o korespondencję. Oto dotychczasowe 
najciekawsze uwagi.
 Poniższa wiadomość nadeszła od wykładowcy z Uniwersytetu 
Wrocławskiego (Instytut Fizyki Teoretycznej):
 Nie zaczyna się opowieści, nawet pseudonaukowej, od anegdoty o 
maniaku. Gra w totka jest biznesem ułożonym z przestrzeganiem bardzo 
prostych, choć obliczeniochłonnych reguł statystyki. Biorą w tym udział 
zawodowi naukowcy. Ich obliczenia są rozległe, wystarczająco trywialne 
jednak, że nie mylą się na tyle, aby umożliwić lukę bezpieczeństwa 
finansowego pozwalającą na zbankrutowanie takowego systemu. Podstawy 
są tam tak dobrane, że żaden geniusz (tym bardziej domorosły) nie pomoże. 
Jest to bardzo typowy przykład gościa, który bierze się do nieodpowiedniej 
pracy. Jak chce coś zrobić wbrew wszystkim, niech szuka sukcesu w 
dziedzinie, gdzie szanse wygranej są asymptotycznie niezerowe.
 Powyższy fragment mówi o grze w totka, o której nie wspominam. 
Reguły ruletki są proste i nie wymagają specyficznych wyliczeń 
prawdopodobieństw czy statystyki. Może je wyliczyć osoba znająca 
podstawowe zagadnienia matematyczne. Nie opisałem systemu, więc nie 
może Pan się o nim wypowiadać, co Pan niestety robi.
 Bełkot! Komputerowy generator liczb losowych został stworzony 
jedynie jako generator liczb zachowujących się jak ciąg liczb losowych w 
obliczu bardzo trywialnych statystycznych testów, ale nie nawet bardziej 
skomplikowanych testów. Taki generator wcale nie jest losowy i twierdzenie, 
że reguły wszechświata muszą być równie deterministyczne jak ten generator, 
jest naiwne. Generator stworzył człowiek do oszukiwania samego siebie w 
specjalnych przypadkach, ułatwiając sobie tym pracę. Dalsze ciągnięcie tego 
spostrzeżenia o deterministyczności prowadzi w krzaki. Jak na stwierdzenie 
kończące myśl – poniżej poziomu krytyki.
 Już w poprzednim liście opisałem myśl przewodnią. Jeżeli świat 
odgrywa się poprzez ustalone z góry zasady (matematyczno-fizyczne), to 
obojętnie ile razy zostanie odtworzony, zawsze wyglądać będzie tak samo. 
Można wnioskować z tego, że nie tylko ten tekst, ale i każda Pańska myśl 
została wcześniej przewidziana przez Genialnego Programistę, no chyba że 
on wciąż istnieje i na bieżąco kontroluje działanie programu. W każdym razie 
kwestionuję tym stwierdzeniem Pańską wolną wolę i może to tak trudno 
Panu zrozumieć. W krzaki prowadzą Pańskie zastrzeżenia, ponieważ nie 
ripostuje Pan argumentacją, lecz scholastyką. Musi Pan sobie odpowiedzieć 
na pytanie, czy świat i zjawiska są konieczne (Demokryt), czy fenomenalne 
(Kant). Jak na razie nie ma ani jednego dowodu na poparcie tej drugiej tezy, 
a Pan ku niej się skłania. Czy racjonalny umysł może wierzyć w coś, czemu 
zaprzecza wszystko?
 „Jeszcze przed opracowaniem swoich teorii zastanawiałem się, w 
jakim stopniu matematyka jest wymyślana, a w jakim odkrywana”. Jest 
wymyślana. Wymysły uniwersalnie chwytliwe są uważane za odkrycia, reszta 
- za rojenia starego dziadka.
	Za kogo Pan się uważa, aby odpowiadać na tę retorykę? Liczba pi 
ma wartość odkrywaną, natomiast stała Plancka czy stała kosmiczna 
Einsteina to wartości wymyślane i - jak pokazuje historia - możliwe do 
obalenia. 1 + 1 = 2 i nie jest to wymysł, lecz odkrycie.
 „Na problem nieskończoności natrafiłem przy wzmiankach o 
równaniach Schroedingera. Okazuje się, że jest bardzo częstym wynikiem i 
wymaga ponownych obliczeń. Bardzo mnie to zdziwiło, ponieważ dotychczas 
uważałem matematykę za naukę ścisłą, dającą jednoznaczne rezultaty”. A co 
nie daje? Matematyka + teoria Schroedingera jest piekielnie ścisła: taka 
cząstka będzie tu +/- taka dokładność z takim a takim prawdopodobieństwem 
(tu cyfry). Nie mówi: cząstka może być tam, ale proszę się skonsultować z 
Millerem. Podaje dokładne wyniki. Tylko pytania, na jakie daje odpowiedzi, 
są osobliwe, bo ludzie chcą wiedzieć, gdzie jest ciasteczko, nie dopuszczając 
myśli, że pól zjadł pies, a pół - kot. Kota potem zżarł pies, ale nie wiadomo, 
czy kot przedtem ze strachu kupy nie zrobił, więc odpowiedź na pytanie o 
ciasteczko może być tak zagmatwana, że nawet nie warto tego pytania 
zadawać.
 Przede wszystkim podawanie tolerancji dla cząstek elementarnych 
uważam za poroniony pomysł. Nie można ze stuprocentową pewnością 
stwierdzić poprawności orbity elektronu, więc liczenie miejsca jego 
występowania jest co najmniej głupie i bezcelowe. Z teorii Schroedingera 
wychodzą często nieskończoności, co pociąga ponowne obliczenia. Po 
kilkakrotnym przebrnięciu przez nie uzyskuje się jednak ZADOWALAJĄCE 
wyniki. Są więc subiektywne. Problem opisał noblista, czyli - przynajmniej 
według obecnie panujących norm społecznych - większy autorytet niż taki 
przeciętny „naukowiec” jak Pan. Dlatego też podjąłem się prób 
charakteryzowania nieskończoności, a właściwie możliwości ich 
występowania w równaniach.
 „Praktycznie cała nauka wykorzystuje obliczenia, więc wiara w 
matematyczną wizję świata wydaje się być słuszne”. Bełkot! Dlatego, że ktoś 
coś liczy, to to, co wyliczy, wydaje się być słuszne? Nawet licealiści w to nie 
wierzą, bo często widzą, jak ktoś liczy po to, żeby liczyć. To, że ktoś używa 
języka, nie znaczy, że jego opis świata jest rozsądny. Matematyka to język.
 Matematyka nie jest wyłącznie czystym językiem. Jest to system 
logiczny, którym kieruje się nasz świat, nasza rzeczywistość. 1 + 1 ? 5, 
ponieważ nie jest zgodne z logiką. Matematyka jednak, za sprawą fizyki, 
przestaje niekiedy być logiczna (szczególna teoria względności).
 „W swoich rozważaniach teoretycznych poszukiwałem wartości 
bezwzględnych”. Jednoznaczność wyników a wartości bezwzględne to 
zupełnie różne rzeczy, a Pan skacze po nich jak na trampolinie.
 Nie zauważył Pan, że zacząłem od akapitu, co w języku polskim (i 
nie tylko) symbolizuje zmianę myśli? Humanista z Pana kiepski. 
 „Matematyka skraca 1/? do zera, zaś ? uważa za nierozwiązalne”. 
No nieeee. Niekomentowalny bełkot. Kłamstwa, kłamstwa, kłamstwa! Ani nie 
skraca, ani ? nie jest nierozwiązywalne. Tak samo jak matematyka nie 
resetuje kota i nie miauczy komputera. Czasowniki niedobrane do podmiotu. 
Trop śmierdzi, więc i reszta paragrafu do bani.
 Wszystkie równości są tu bzdurą. Od podstawówki wiadomo, że nie 
ma tam równości, nieskończoność jest tylko symbolem mówiącym w 
matematyce: tu byłoby coś dużego, ale szczegółami tego się nie zajmujemy, 
ponieważ w kontekście tego konkretnego równania RÓWNOŚCI NAS NIE 
INTERESUJĄ, tylko wzajemne zależności pomiędzy wyrażeniami, gdy pewne 
wartości dążą do zera. Rachunek asymptotyczny to jedyne miejsce, gdzie 
nieskończoność jest użyteczna. 1/? NIE jest równe zero, bowiem 
nieskończoność nie jest liczbą, tylko symbolem nieliczbowym oznaczającym 
nieograniczoność pewnego wyrażenia matematycznego w pewnych 
warunkach, tymczasem liczba przez symbol nieliczbowy nie jest równe 
symbol nieliczbowy. Albowiem jeśliby tak było, to jabłko razy mąka równa 
się naleśnik byłoby również równaniem matematycznym. Matematyka jest 
hermetycznym językiem, którego siła i skuteczność wynika z rygorystycznego 
chronienia barier ścisłości użytych symboli.
 1/? jest upraszczane. Podstawiana jest wartość zero. Dałem Panu 
przykład, z jaką prędkością porusza się obiekt, skoro w nieograniczonym 
czasie pokonuje nieograniczoną drogę. Rozumiem, że Pański umysł jest w 
tym wypadku przyblokowany, bo do takiego równania trzeba uruchomić 
odrobinę wyobraźni. 
 Dla przykładu podam tu równanie f(x) = (x - 1)/(x - 1), które z 
punktu widzenia matematyki jest nierozwiązalne. Dla każdego x f(x) = 1. 
Powstaje jednak asymptotyczna wartość x ? 1. Jedynie w zapisie (x -
 1) ? f(x) = x - 1 taka asymptota nie występuje. W wielkim skrócie równanie 
może przyjąć postać f(x) = (x - c)/(x - c), gdzie c jest asymptotą x. Ponieważ 
c może przyjąć każdą wartość, możemy wnioskować, że nie istnieje taka 
wartość x, dla której równanie zachowuje zgodność. Jest to dowód na 
poparcie kantowskiej filozofii o tezach i antytezach, które występują 
współistnie. Choć dla każdego x f(x) = 1, to nie istnieje x dla tego równania. 
Ponieważ c jest wartością asymptotyczną dla x, możemy zapisać równanie 
jako x = c ? 1/?, co daje nam f(x) = ?/?, a to jest już wstęp do porównania 
nieskończoności, bowiem może tu występować jednostka obliczeniowa. 
Można rozbudować to twierdzenie o pitagorejską teorię liczb całkowitych, 
które, choć istnieją, są asymptotyczne, ale nie będę tu o tym pisał. 
Ciekawostką jest fakt, że równanie wygląda identycznie zarówno dla 
wartości asymptotycznych, jak i dla nieskończonych.
 „W języku komputerowym nieskończoność można przedstawić jako 
x = x + 1 w zapętleniu”. Nieprawda. Reprezentacje liczb całkowitych kończą 
się na kilku milionach i potem wracają przez wartości ujemne poprzez zero. 
Nie na wszystkich komputerach tak jest, sposób zawinięcia zależy od 
procesora, i jest to intencjonalnie bardzo precyzyjnie zdefiniowane, tak aby 
operacja dodawania mogła być wydajna.
	Jak Pan słusznie zauważył, komputery, w zależności od typu, mają 
ograniczenia podczas obliczania działania (na przykład gdy w pamięci 
zapisywana jest liczba w formie potęgi), jest jednak sposób, aby je obejść. 
Można podzielić liczbę na fragmenty, na przykład 32-cyfrowe, i na nich 
dokonywać obliczeń x = x + 1. Wynik można zapisywać do pliku, gdy 
pamięć operacyjna się skończy. Może Pan jeszcze czepić się wielkości pliku 
albo twardego dysku. Z takim plikiem można postąpić podobnie, a 
mianowicie podzielić go na przykład na jednogigabajtowe fragmenty i 
zapisywać je przez sieć na innych komputerach. Owszem, będzie to dalej 
liczba ograniczona, ale do sieci wciąż podpinane są nowe komputery z 
kolejnymi wielkimi twardzielami, dzięki czemu obliczanie x = x + 1 jest 
możliwe. Dopóki będzie istniał modyfikowany Internet, dopóty taka liczba 
może być obliczana, więc można ją traktować jako funkcję nieskończoności. 
Istotne są jednak nie wartości takich równań, lecz ich porównanie. Nie jestem 
za dodawaniem konkretnych wartości do nieskończoności, ponieważ to nic 
nie wnosi, lecz za PORÓWNANIEM dwóch różnych nieskończoności, na 
przykład czasu i przestrzeni.
 Jestem zdegustowany, i dalej nie czytam. BEŁKOT definiujemy np. 
jako próbę roztrząsania bardzo szerokiego znaczeniowo symbolu lub grupy 
teorii, wybiórczego traktowania ich znaczeń i łączenia ich w ciągi celem 
uzyskania często zaskakujących, lecz nieprawdziwych (bo nieuzyskiwalnych 
przy ścisłym rozważeniu sprawy) wyników. Ten artykuł to niestety bełkot.
 Czyżby Pan nalegał, abym dogłębniej zajął się nieskończonościami? 
Ostrzegam, że moja praca może się rozrosnąć do kilkuset stron. Będzie Pan 
to czytał? Zaczyna Pan popisywać się swoimi zdolnościami lingwistycznymi, 
choć uważam, że nie jest to Pańska najmocniejsza strona.
 „Najprostszym rozwiązaniem wydawało mi się prowadzenie 
elektrolizy i przemieszczanie samego wodoru. Powstał mimo wszystko 
problem jego skraplania, więc rozszerzyłem związek o azot, ale spalana 
nitrozyna jest silnie trująca, dlatego koncept upadł”. Eksperymentalne, 
nieliczne samochody na wodór jeżdżą po Monachium od 20 lat. Głównym 
problemem pozostają stacje benzynowe: jest jedna w zakładach BMW i jedna 
zapewne w Ingolstadt w Mercedesie.
 Koszt wyprodukowania ciekłego wodoru powoduje, że 
wykorzystywanie go w motoryzacji jest nieekonomiczne (problem 
temperatury krytycznej). Nawet gdyby istniało wiele stacji paliwowych, 
niewielu by się przesiadło. Proszę pomyśleć, dlaczego nitrozyna czy 
nitrogliceryna nie są wykorzystywane jako źródło napędu. Druga sprawa to 
tankowanie wodorem zbiorników. Wie Pan, ile to trwa?
 „Właściwie można by rzec, że rola samych elektronów jest w dużym 
stopniu bagatelizowana”. Ale bzdura. Chmury elektronowe wyznaczają 
konkretne kąty, np. sto kilka stopni w H2O daje płatki na szybie, jak 
zamarznie. I o tym się wie. I to ma być bagatelizowanie roli elektronów?
 Owszem, elektrony uwzględnione są przy krystalizacji, ale piję do 
czegoś innego. Musiałby Pan się zapoznać z moją koncepcją budowy atomu, 
ażeby mnie zrozumieć. 
 „Oddziaływanie silne jest tylko dogmatem fizycznym, pozwalającym 
zachować kontinuum myśli technicznej”. Ale pierd. Wystarczy bombardować 
jądro swobodnymi neutronami, by zbadać geometryczną zależność tych 
oddziaływań.
 Właśnie do tego nawiązuję. Jako pomiar otrzymuje Pan 
oddziaływanie magnetyczne bądź emisję fotonów. Reszta to tylko 
interpretacja. Koncepcja swobodnych neutronów jest jeszcze bardziej śliska 
od moich dociekań. Z tego, co wiem, można je uzyskać jedynie z protonami 
(jądra helu, deuteru). Swobodny neutron, jako nieoddziałujący magnetycznie, 
nie mógłby zostać rozpędzony do wartości umożliwiających rozbicie jądra 
(mowa o akceleratorach).
 Uważam, że wszystko jest względne, szczególnie zaś interpretacje 
pomiarów. Proszę, aby Pan to skomentował.
 Nadinterpretuje Pan chyba teorię względności. Co jest względnego 
w pomiarze długości stołu?
 W świetle teorii względności Einsteina długość także jest względna i 
zależy od prędkości. Nie ma możliwości stwierdzenia, z jaką prędkością 
porusza się Ziemia, Galaktyka czy wszechświat, więc niemożliwe jest 
stwierdzenie bezwzględnej długości stołu. Również przykładany szablon 
zachowuje się względnie. Pański przykład jest wyjątkowo niedoskonały.
 A oto wiadomość z sieci:
 Ostatnio odkryłem ciekawe zjawisko. Chciałem sobie zbudować 
małe, śmieszne ogniwo elektryczne, ale zamiast kwasu użyłem... szamponu do 
włosów Avon. Pierwszą sondę miernika elektrycznego włożyłem do cieczy, a 
drugą, na którą nałożyłem sprężynkę od długopisu, miałem zamiar włożyć do 
cieczy i zaobserwować ewentualnie pojawienie się napięcia (założyłem, że 
pierwsza sonda i sprężynka posłużą za elektrody w ogniwie). Włożyłem więc i 
sprężynkę, i sondę do cieczy i uzyskałem... zero wolt. Porażka. Ale podczas 
wyciągania sprężynki wskazówka miernika podskoczyła w zadziwiający 
sposób. Po dokładnym sprawdzeniu odkryłem, że im bardziej przyklejony do 
sprężynki szampon się rozciągał przy jej wyciąganiu, tym większe napięcie 
wskazywał miernik. Napięcie, jakie odczytałem z trzech kropli szamponu i 
sprężynki, wynosiło 0,7 V, co jest względnie dużym wynikiem jak na taki mały 
układzik.
 Doświadczenie z szamponem jest ciekawe, jednak podajesz za mało 
szczegółów. W Teorii elektronu swobodnego przeczytasz, że elektrony 
swobodne związane są przede wszystkim z powierzchnią materiału 
przewodzącego: jeżeli ją zwiększysz, ich zagęszczenie się zmniejszy - 
powstanie potencjał elektryczny. To tak w skrócie.
 Otóż chodzi o to, że istnieje coś takiego jak aksjomatyka liczb 
rzeczywistych. Nieskończoność nie jest liczbą rzeczywistą, bo nie spełnia 
aksjomatów liczb rzeczywistych, więc nie można na niej wykonywać tych 
działań. Oczywiście możemy rozpatrywać pewne wyrażenia graniczne typu x 
dąży do nieskończoności. Pan jednak podchodzi do tego z bardzo dużą 
niefrasobliwością, stąd napisy typu nieskończoność + 1 = nieskończoność. A 
co będzie, jak odejmiemy od obydwu stron tej równości nieskończoność? 
1 = 0? Żeby zrozumieć pojęcie „nieskończoność”, należy się odwołać do 
teorii mnogości. Wtedy różne wyobrażenia na temat tego, czym 
nieskończoność jest, nabierają konkretnych, dobrze zdefiniowanych 
kształtów.
 Nie jestem matematykiem z wykształcenia, toteż wiele teorii 
pozostaje mi nieznanych. Jednak nieskończoność, jak Pan zauważył, można 
porównać do ciągów liczbowych, gdzie jest ona wartością graniczną. Od 
czasów Pitagorasa ludzie stawiają sobie pytanie, czym jest nieskończoność i 
jak ją zdefiniować. W starożytnej Grecji raczej jej nie lubili, twierdząc, że 
jest wybitnie niedoskonała. Najwymyślniejsze teorie nie mogą jej opisać. 
Jeżeli podzielimy odcinek na nieskończoną ilość fragmentów, to nie będą one 
punktami (piję do teorii fali). Jeżeli weźmiemy nieskończoną ilość punktów, 
nie uzyskamy powierzchni. Miałem problem ze zrozumieniem fraktali. W 
nich występuje nieskończoność skali, dlatego też podjąłem próbę jej 
scharakteryzowania. Widzę, że nie bardzo mi się to udało. Bardziej 
przyswajalne dla większości byłoby użycie parametru dążącego właśnie do 
nieskończoności. Bardzo mnie zresztą dziwi to niezrozumienie. Wartości 
dążące do nieskończoności są często wykorzystywane w równaniach, a to 
umożliwia porównanie. Bardzo charakterystyczny jest upływ czasu: w 
jednym miejscu może płynąć wolniej niż w drugim. I może tak płynąć w 
nieskończoność, jednak w momencie porównania może się okazać, że 
t1 = (1/2)t2.
 No ale problem tkwi w tym, że wartości dążące do nieskończoności 
to nie to samo, co nieskończoność. I ta różnica jest bardzo istotna. Ale, jak 
mówię, dobry opis nieskończoności daje teoria mnogości. No a co z tym 
1 = 0?
 Przy 0 = 1 sam dochodzę do wniosku, że to, co opisuję, może być 
bzdurą. Niemniej próbuję dociec, czy możliwa jest mniejsza lub większa 
nieskończoność, bo jeżeli tak jest, nasz świat mógłby być możliwy. 
Mógłbym, czy raczej powinienem, przeprowadzić eksperyment myślowy na 
wartościach dążących do nieskończoności. I poprawiłbym to, ale niestety nie 
oddałoby to mojego sposobu myślenia. Nieważna jest wartość graniczna i nie 
musi być rzeczywista, ważne jest, jak zachowuje się ciąg dążący do 
nieskończoności. W skrócie niezbyt udanym założyłem, że jest to 
nieskończoność, ponieważ bez dokonania porównania nieskończoności 
pozostają symbolami nieliczbowymi. Lecz gdy porównamy dwie 
nieskończoności, a jak Pan sam przyznaje, różne nieskończoności są 
możliwe, otrzymamy z nich liczbę jak najbardziej rzeczywistą.
 Jest możliwa większa i mniejsza nieskończoność, ale to nie ma nic 
do kwestii istnienia świata.
 Ależ owszem. Gdyby istniało czyste nic, nic by nie istniało. Jeżeli 
jednak owo nic to 1/?, to mamy już podstawowy budulec świata - materię. 
Działania arytmetyczne przeprowadzone na 1/? zyskują sens oraz wymiar: 
dają nam cały szereg wartości właśnie poprzez porównanie nieskończoności 
związanych z wymiarem czy czasem. To są elementarne właściwości 
otaczającej nas rzeczywistości: względny czas i względna przestrzeń. 
Niestety nie wiem, czy cokolwiek innego istnieje. Informacja o względności 
czasu i przestrzeni tworzy materię, planetę, nas. Wykorzystywana to prąd, 
masa itd. Pytanie: czy to moje twierdzenie jest bzdurą, moim chorym 
wymysłem czy faktem? Nie jestem pewnie ani pierwszy (Wedy), ani jedyny, 
lecz uważam, że znalazłem potwierdzenie, czego efektem jest moja 
publikacja. Jeżeli istnieje nic, nie może być budulcem świata. Nasz świat to 
fraktal, więc działania na różnych nieskończonościach są możliwe.
 Według szczególnej teorii względności foton, nawet jeżeli dotrze 
przed czasem, nie może być nośnikiem informacji.
 Foton nie jest nośnikiem informacji, lecz sam jest informacją. 
Wystarczy, że się pojawi, a pojawi się informacja. Jak Pan zauważył, 
przywoływanie szczególnej teorii względności jako argumentu nie ma sensu. 
Zresztą zapoznałem się z tą teorią i nie ma ona takich ograniczeń, o jakich 
Pan wspomina. Często wywodom Einsteina przypisuje się właściwości, 
których autor wcale nie przewidział i które z jego toku myślenia wcale nie 
wypływają. Taka polemika trąci scholastyką w pejoratywnym znaczeniu, tym 
bardziej że wykorzystuje się ją do obrony osobistych - często dogmatycznych 
- wyobrażeń.
***
 Dostałem kilka listów dotyczących problemu nieskończoności. 
Zauważyłem, że istnieje kilka koncepcji, poglądów na nią, że każdy 
wyobraża sobie ją inaczej. Jak zauważono zresztą, próbowano tę wartość 
scharakteryzować, ale nikomu jeszcze się to nie udało. Moje porównanie jej 
do równania zamkniętego w pętli, choć myślę, że dobrze obrazuje problem, 
nie uzyskało, jak widać, aprobaty środowiska naukowego. Nieskończoność 
nie musi być opisywana symbolem przewróconej ósemki. Można ją 
przedstawić jako cyfrę, na przykład 9 w periodzie. Powstaje jednak pytanie, 
czy również cyfra 1 oznaczać będzie nieskończoność, i do tego nawiązuję, 
próbując ocenić, czy istnieje większa bądź mniejsza nieskończoność i czy 
można je porównywać. Moi rozmówcy zapomnieli widocznie, że problem, 
który poruszam, jest nie tyle natury fizycznej, co filozoficznej. Moje luźne 
rozważania stanowią raczej studium filozoficzne niż fizyczne. Również 
nieskończoności są raczej filozofią (czy raczej teologią) niż matematycznymi 
równościami. Mój poziom nie jest może najwyższych lotów, ale dochodzę do 
wszystkiego sam. Dopiero po skrystalizowaniu się moich poglądów 
sięgnąłem po literaturę filozoficzną i do tej pory zachwycam się okresem 
hellenistycznym. Właśnie taką wartość ma moja praca: pionierska, lecz nie 
odkrywcza (choć w pewnej mierze - owszem), ponieważ tą problematyką już 
wielu się parało, o czym nie wiedziałem.
Zakończenie
	Od momentu rozpoczęcia pracy nad tą publikacją minęło blisko pół 
roku. Zawsze mnie dziwiło, kiedy autor przyznawał się, że napisanie 
kilkusetstronicowej książki zajęło mu dziesięć lat. Teraz to rozumiem. 
Książka o treściach nowych wymaga bardzo wielu przemyśleń. Niemalże nad 
każdym akapitem należy dokładnie się zastanowić, nie mówiąc już o 
koncepcji i konstrukcji treści całości. W moim przypadku trudności wiążą się 
również z gorszym samopoczuciem, stanami silnej depresji czy wręcz 
zniechęceniem do życia. Sądzę, że nie przypadkiem moje losy skierowane 
zostały w stronę życia i twórczości Jacka Londona. Fascynuje mnie on od 
dawna i próbuję go zrozumieć, co niestety mi się udaje. Oporna pani doktor z 
poradni psychiatrycznej, gdy próbowałem scharakteryzować swój stan 
emocjonalny związany z rozterkami na temat sensu życia i przedstawiałem 
konfrontację mojego światopoglądu z ideologiami czołowych myślicieli, 
stwierdziła, że mam ostrą schizofrenię, ponieważ utożsamiam się z wielkimi 
tego świata. Przecież to wierutna bzdura! Czy każdy, kto posiada własne 
zdanie, jest chory? W czym jest lepszy ode mnie Sokrates, Platon albo 
Arystoteles? Posiadam niebotycznie większą wiedzę niż oni, jak praktycznie 
każdy w miarę wykształcony człowiek współczesny. Podoba mi się u nich 
samodzielność myślenia, które choć niedoskonałe, było jednak pionierskie. 
Moje teorie to także, wzorem Sokratesa, nowy prąd w filozofii. Nie wiem, 
czy pójdą za mną następcy, ale sądzę, że w dobie względności czasu, która 
została już laboratoryjnie dowiedziona, warto by się zastanowić, jaki będzie 
to miało wpływ na naszą przyszłość. Na razie tylko w literaturze 
fantastycznej poruszany jest ten temat, i to w sposób bardzo niedoskonały i 
niekonsekwentny. Czołowi działacze naukowi, przynajmniej w Polsce, 
okazują się totalnymi ignorantami w tym temacie i albo nie chcą podjąć 
polemiki, albo są zbyt ograniczeni, by mnie zrozumieć. Większość 
naukowców wymawia się nawałem pracy, nie chcąc wdawać się w czcze, ich 
zdaniem, dyskusje, reszta zaś uważa, że to ja jestem ignorantem, gdyż ma o 
sobie chyba zbyt wysokie mniemanie. Drażnią mnie stwierdzenia, że 
wszyscy mają na głowie poważniejsze sprawy od zapoznawania się z 
nadesłanym przeze mnie materiałem. Co może być ważniejszego od 
podróżowania na granicy czasu, przedłużania życia itd.? Jestem wybitnie 
zawiedziony polską nauką. W zamierzeniach rządu jest ograniczenie dotacji 
na rozwój nauki. Jeżeli w przyszłości będę miał jakikolwiek wpływ na to, 
będę optował za całkowitym pozbawieniem jej dofinansowania. Grono 
naukowe składa się bowiem w znacznej większości z pasożytów, którzy pod 
płaszczykiem pracy dla ludzkości finansują de facto własne potrzeby. Spora 
część z nich będzie musiała znaleźć sobie zatrudnienie na komercyjnym 
rynku pracy. Niech sprawdzą swoje kwalifikacje w świecie, w którym 
przyszło mi żyć.
	We wstępie napisałem, że długo zwlekałem z rozpoczęciem pracy 
nad książką. Postanowiłem jednak przelać swoje rozważania na papier, 
ponieważ niepodjęcie żadnej decyzji jest również decyzją. Po bardzo długich 
przemyśleniach doszedłem do wniosku, że byłoby dużo lepiej, gdybym w 
swoich teoriach nie miał racji. Oby tak było. Lecz wszystko wskazuje na to, 
że mam. Owszem, otwiera to drogę do eksploracji i kolonizacji całego 
wszechświata, umożliwia przywracanie do życia osób zmarłych, pozwala nie 
martwić się o dobra materialne, ale wszystko to nie daje jeszcze gwarancji 
szczęścia, lecz wręcz przeciwnie: prawdopodobnie wielu unieszczęśliwi. 
Moim skromnym zdaniem nikt nie powinien żyć wiecznie. Śmierć jest 
zapomnieniem i ponownym odrodzeniem. Jedynie taki cykl, cykl 
poszukiwania szczęścia, ma sens.
	Przyczyną moich silnych stanów depresyjnych jest ewentualność, że 
jeżeli mam rację, moje życie przestanie być wyłącznie moją własnością, a 
prawo do jego kontynuacji będą uzurpowali sobie także inni. Znawcy 
Martina Edena oraz biografii Londona według Stone’a powinni postawić 
sobie pytanie: czy można trzymać przy życiu kogoś, kto tego nie chce? Czy 
można uszczęśliwiać na siłę? Ile osób, tyle koncepcji szczęścia. W teologii 
chrześcijańskiej (i nie tylko) dominuje pogląd, że szczęście zapewni Bóg. 
Czy jednak istnieje złoty środek, by uszczęśliwić wszystkich? A może jest to 
farmakologia? Zapytajcie ćpuna, czy znalazł lekarstwo, dzięki któremu jest 
szczęśliwy.
	Aby zrozumieć koncepcję szczęścia, zadałem sobie wiele trudu. 
Postanowiłem zgłębić poglądy filozoficzne związane z tą tematyką. 
Przebrnąłem przez starożytność, nowożytność aż po dzień dzisiejszy. Ale 
każdy myśliciel posługuje się innym pojęciem szczęścia: jeden zachwala 
ascetyzm, inny życie w dobrobycie, jeden wyrzekanie się pokus, inny 
podążanie za nimi. Przed tym, jak znalazłem się w szpitalu, wyrokowałem, że 
niebawem pieniądz zostanie wyrzucony z obiegu. Później stwierdziłem, 
wspominając potop z 1997 roku, że unieszczęśliwi to ludzkość, ponieważ 
pogoń za pieniądzem dla wielu stanowi sens życia. Chciałem przeto za 
wszelką cenę utrzymać go w obiegu. Dzisiaj uważam, że jest to niemożliwe, 
bowiem dysponując odpowiednią technologią, można będzie kopiować 
praktycznie wszystko: pieniądze, złoto, szlachetne kruszce. Tak więc również 
w filozofii nie znalazłem ukojenia ani odpowiedzi na dręczące mnie pytania.
	Bardzo dużo zastanawiałem się, dlaczego ja. Czy mam jakieś 
szczególne cechy? Nic takiego nie stwierdziłem. Mało tego, jestem 
wyjątkowym malkontentem i, co najważniejsze, żadnym autorytetem. Nie 
mam wyrobionego stałego światopoglądu, nie mam wyjątkowej wiedzy, 
intelektu. Dlaczego więc to ja mam podejmować decyzje o losach wszystkich 
ludzi, o ich życiu lub śmierci? Absolutnie nie nadaję się do tego. 
Rozpocząłem już pracę nad książką pt. Ewangelie, w której chcę przekazać 
wzorce postępowania. Są one w większej części zbieżne z Biblią, więc nie 
wnoszą wiele nowego. Zasady biblijne rozszerzam o problematykę 
dzisiejszych czasów, więc jest to odświeżenie znanych już stanowisk 
moralnych. Niemniej warto zapoznać się z nimi, ponieważ Kościół katolicki 
przekazuje nauki biblijne w wersji wypaczonej i mocno zdeformowanej 
naleciałościami teologii pogańskiej. Wyjaśniam w niej, gdzie należy szukać 
Boga, dlaczego nie powinniśmy modlić się bez sensu oraz nie oddawać 
bałwochwalczej czci obrazom, figurom i krucyfiksom. Religia od zawsze 
rodzi niewątpliwe zło: śmierć Sokratesa, rozszarpywanie pierwszych 
chrześcijan przez dzikie zwierzęta na rzymskich arenach, wyprawy 
krzyżowe, inkwizycja i palenie na stosach heretyków. Pamiętamy z historii 
najnowszej słowa „Gott mit uns”. Do dzisiaj radykaliści islamscy popierają 
terror, egzekucje i samounicestwienie w imię Allacha.
	Ostatnio w telewizji pokazano slogan „Bóg, honor, ojczyzna”, który 
przyświecał ruchowi narodowowyzwoleńczemu. Wielu Polaków wyznaje to 
hasło, a dla mnie to słowa skrajnie głupie i niebezpieczne. Pamiętajmy, że 
Polacy podczas pierwszej wojny światowej walczyli po stronie osi zła, 
pragnąc uczestniczyć w życiu politycznym cesarstwa. Pozostaje pytanie 
postawione w filmie o Dziewicy Orleańskiej: czy moralna jest walka o 
cokolwiek, która wiąże się z zabijaniem? Czy można dopatrywać się w niej 
ingerencji Boga? Czy naród Izraela po wyjściu z niewoli egipskiej miał 
prawo w imieniu Boga wyrżnąć ludność zasiedlanych miast? Czy tak sobie 
ktoś wyobraża wszechmocnego Boga? Gdyby Bóg rzeczywiście chciał 
unicestwić jakiś naród, pewnie mógłby spowodować, aby on znikł, rozpłynął 
się, wyparował. Nie podoba mi się takie przedstawianie go, a jeżeli Biblia to 
tylko kronika narodu Izraela, to uznawanie jej za Słowo Boże jest skrajną 
herezją, dziełem samego Szatana. Wyobraźcie sobie, że jesteście 
wszechmocnym Bogiem. Czy zależy Wam na tym, by oddawano Wam cześć, 
modlono się codziennie i odprawiano rytuały? Czy zależy Wam na 
bezwzględnym, głupim posłuszeństwie, poświęcaniu życia? Trudno mi w to 
uwierzyć, ponieważ jest to postawa osoby płytkiej, a Boga wyobrażam sobie 
jako kogoś niezwykle mądrego. 
	Ostatnio wiele się dzieje za sprawą antyglobalistów. Na szczęście 
istnieje tendencja do ogólnoświatowego łączenia się narodów ponad 
podziałami społecznymi, kulturowymi i gospodarczymi. Na szczęście ruchy 
nacjonalistyczne, które stanowią realne zagrożenie bezpieczeństwa, gdyż 
często wykraczają poza terytorium, o jakie walczą, są tępione i bojkotowane 
przez społeczeństwo. W ankietach, które musiałem w życiu wypełniać, 
często widniała rubryka „obywatelstwo”. Od bardzo dawna nie czuję się 
obywatelem żadnego państwa, raczej uważam się za obywatela świata. 
Niestety nie miałem wpływu na to, gdzie przyszedłem na świat, więc 
zaszeregowanie mnie według miejsca narodzin uważam za krzywdzące. W 
najbliższej przyszłości zamierzam wyrzec się obywatelstwa z dwóch 
powodów. Po pierwsze, jako człowiek bez miejsca stałego zameldowania nie 
mam praktycznie żadnych praw obywatelskich. Po drugie, naród, w którym 
przyszło mi żyć, uważam za bandę cwaniackich nierobów i degeneratów 
moralnych. Nie utożsamiam się z nim i nie jestem dumny ze swojego 
obywatelstwa. Skłaniam się raczej ku swoim austriackim korzeniom.
	We wnioskach napisałem, że zabraniam publikacji mojego 
wizerunku. Aby dobrze oceniać świat czy innego człowieka, najlepiej jest 
występować incognito. Wszelkie przedstawione w tej książce zdarzenia i 
wątki autobiograficzne mogą być zarówno moją celową fantazją, jak i 
faktami. Nikt oprócz wąskiego grona znajomych nie wie, jak wyglądam ani 
gdzie mieszkam. Mogę być Twoim sąsiadem, zwierzchnikiem albo 
podwładnym. Książkę wydaję pod pseudonimem i jeżeli nawet ktoś odkryje 
moje prawdziwe dane osobowe, to i tak mogą one być już nieaktualne. 
Ostatnio dostałem list, w którym radzono mi, abym nie groził osobom, które 
zdecydują się ujawnić niepożądane informacje o mnie. Owszem, proszę, aby 
tego nie robili, lecz jeżeli prośba zostanie zignorowana, obiecuję, że będę 
odpowiedzialne za to osoby skutecznie likwidował. Jeżeli prawidłowo 
wytłumaczyłem nadprzewodnictwo i będę miał wpływ na prawodawstwo, 
przywrócona zostanie kara śmierci, która oprócz nauczki będzie stanowić 
podstawowy środek represyjny stosowany przez wymiar sprawiedliwości. 
Więziennictwo będzie niepotrzebne.
	W FAQ jest wzmianka o tym, że wszechświat niekoniecznie kieruje 
się zasadami matematycznymi. Takie słowa, jeśli płyną z ust fizyka, są 
herezją i tak je traktuję. Respondentów zirytowało, że nazwałem tego 
człowieka przeciętnym fizykiem, ale ja uważam, że był to komplement pod 
jego adresem. Filozofia Kanta zakłada istnienie fenomenu, czyli zjawiska 
niepoprzedzonego przyczyną. Czy jednak dzisiejsza nauka może się zgodzić 
z takim rozwiązaniem? Czy racjonalnie myślący człowiek może przyjąć taki 
rodzaj zdarzenia? Tym bardziej matematyk albo fizyk? Jeżeli występuje 
skutek, to musi również istnieć przyczyna. Rozpatrywanie ciągów 
liczbowych, które kierują się ustalonymi zasadami, to właśnie nasz 
wszechświat. I obojętnie czy jest skończony, czy nieskończony, trzyma się 
ściśle ustalonych zasad. One doprowadzają do zdarzeń, które są przyczynami 
następnych. Jest to właśnie ten mój ciąg liczbowy. Wszystko jest zapisane w 
czasie, dlatego można wnioskować, że jesteśmy jedynie urządzeniem 
odtwarzającym ściśle określony zapis. W filozofii średniowiecza 
funkcjonował pogląd, że istnieje coś takiego jak przeznaczenie. 
Jasnowidzenie i przewidywanie przeszłości i przyszłości to tylko dostęp do 
zdarzeń, które minęły bądź dopiero nastąpią. To nic nadzwyczajnego. Nasza 
świadomość odtwarza prawdopodobnie zapętlony program, który opiera się 
na cyklicznych narodzinach i śmierci. Bardzo często, jak już wcześniej 
pisałem, miewam déj? vu czy prorocze sny, w których widzę zdarzenia z 
przyszłości. Sprawdzają się one w stu procentach, aczkolwiek czasami nawet 
kilkanaście lat później. Jest to kolejny dowód na poparcie moich twierdzeń. 
Déj? vu zdarza się praktycznie każdemu, choć nie ma racjonalnego 
wytłumaczenia poza proponowanym przeze mnie. 
	Wyjaśnienia wymagają jeszcze moje zarzuty pod adresem 
mechaniki kwantowej. Jeden z głównych filozofów współczesnych szkole 
sokratejskiej, Zenon z Elei, stwierdził dwanaście niekonsekwencji 
istniejących w naszym systemie logicznym. Zanim poznałem jego 
światopogląd, sam doszedłem do podobnych wniosków. Nasz świat nie ma 
prawa istnieć, jest tylko złudnie rzeczywistą fatamorganą, zapisem 
informatycznym. I chociaż matematycy chwalą się wyjaśnieniem dychotomii 
na bazie rachunku różniczkowego, to jednak system logiczny nie dopuszcza 
rozwiązań tych zastrzeżeń. Wiedząc, że rzeczywistość nie jest aż tak 
rzeczywista i oczywista, ciężko żyć. Trzeba się pogodzić z nieuchronnością 
losu, przyjąć go z podniesionym czołem. Wszelkie nieszczęścia powinny nas 
uszlachetniać i uczyć właściwych postaw. Nie ma sensu mieć pretensji do 
Boga, że dopuszcza niegodziwość, czy wręcz zło. Niebawem wszystko się 
zmieni.
	Miałem zamiar opisać swoje wnioski bardziej szczegółowo. 
Powinienem zająć się rozpatrywaniem względności czasu i jej wpływu na 
materię. Sporo czasu poświęciłem temu zagadnieniu, doszedłem jednak do 
wniosku, że wszystkie wątpliwości zostaną rozwiane poprzez doświadczenia. 
Tak jest na przykład z kopiowaniem się obiektów. Gdy na przykład cofniemy 
czas w obrębie przestrzeni, z której zabrany został przedmiot, powinien on 
pojawić nam się znowu, a więc zdublować się, lecz z drugiej strony zjawisko 
to nie może mieć miejsca, jeżeli odwrócony czas miałby cofać procesy 
biologiczne. Więc życie będzie albo krótkie i dostatnie, albo długie i 
niepozbawione problemów. Oczywiście chciałbym, aby ten paradoks został 
rozwiązany i aby obie możliwości występowały współistnie. Czy jest to 
możliwe? Często czytam prace na temat cofania czasu, ale pełne są one 
paradoksów do tego stopnia, że uważa się je raczej za fantastykę. Jeżeli 
kopiowanie obiektów nastąpi, nie będzie problemów z przystosowaniem 
warunków życia na jakiejś jałowej do tej pory planecie, bo będzie można 
produkować w ten sposób tlen, azot i węgiel. Z drugiej strony organizm 
umieszczony w maszynie odwracającej czas przestałby po prostu istnieć. 
Możliwe, że wyjaśnienie jest w zasięgu: nieskończone wartości w jądrze 
elektronu czy fotonu powodują swobodne ich przejście przez granicę zdarzeń 
na obrzeżach elektronu (światło w materii). Postanowiłem pozostawić ten 
temat bez rozwiązania. Doświadczenie pokaże, jak jest naprawdę.
	Długo zastanawiałem się, dlaczego ja, czy mam w sobie coś, czego 
nie posiadają inni, co zrobiłem nie tak, że spotkał mnie ten zaszczyt. Nie 
góruję nad innymi intelektem, nie jestem autorytetem, nigdy nie pragnąłem 
władzy ani wątpliwych zaszczytów. Dlaczego wobec tego ja? Czy jestem 
godzien sądzić innych, tym bardziej że i sobie mam wiele do zarzucenia? W 
pewien sposób wytłumaczyłem sobie te wątpliwości. Jeżeli człowiek ma 
mieć dostęp do życia wiecznego, to nie może być to wspólną zasługą. 
Jedynie filozof, uczeń Buddy, Jezusa, Sokratesa, Platona, Arystotelesa może 
zagwarantować pokój na ziemi i we wszechświecie. Tylko taka osoba może 
podjąć próbę nauczania ludzi poprzez wpajanie zasad sprawiedliwości i 
miłości. Teraz trzeba wprowadzić nową naukę, nowe wartości, ewangelię 
życia wiecznego. Czy znam kogoś bardziej odpowiedniego na to miejsce? 
Polityka, naukowca czy zakłamanego klechę? Nie znam. Wierzę wyłącznie 
sobie. Bóg, którego spotkałem, wprowadził mnie do raju na ziemi. Jednak 
ziemia jeszcze rajem nie jest. Ten stan należy dopiero stworzyć. Bóg wiedział 
dobrze, co czyni, wie, ile radości daje akt tworzenia, świadomego 
ewoluowania, uczenia się i zmieniania świata. Teraz moje zadanie się 
zaczyna. Jak sobie pościelesz, tak się wyśpisz. Nie mogę nawalić, ponieważ 
ten mój idylliczny raj może przemienić się w piekło. Muszę stworzyć 
porządek, w którym będę szczęśliwy. A posiadłem nadświadomość, wiem, że 
jestem każdym z Was. Jeżeli choć jedna istota nie będzie szczęśliwa, to 
również ja nie będę. Jezus nauczał: Zatem jeśli gorszy cię twoje prawe oko, 
wyłup je i odrzuć od siebie, bowiem pożyteczniej ci jest, aby zginął jeden z 
twych członków, aniżeli całe twoje ciało zostało wrzucone do gehenny. 
(Mt 5, 29) Tak mam zamiar postąpić. Czasami lepiej wydłubać sobie oko, by 
nie zepsuło ono reszty organizmu (tak jak z nowotworem). Dlatego ludzi 
niegodziwych powinno się usunąć. Raj stoi otworem jedynie dla 
sprawiedliwych. Na listach dyskusyjnych moje rozumowanie oczywiście 
wywołuje zgorszenie. Podano mi nawet przykład III Rzeszy i Australii. Moją 
ripostą była sugestia, by przebaczyć mordercom, gwałcicielom, złodziejom 
itd. i powypuszczać ich z zakładów karnych. A co, miejmy miłosierdzie! 
Niech taka rozmówczyni kilkakrotnie zakosztuje niechcianego seksu podczas 
powrotu do domu i oceni, czy w takim świecie miło się mieszka. Pytanie: czy 
jeden człowiek podoła? Będąc panem czasu, można dokonać sądu w 
okamgnieniu. Dla mnie mogą upłynąć miliardy lat, a dla Kowalskiego 
zaledwie ułamek sekundy. Ale nie będę sam, bowiem mam zamiar 
sprowadzić Jezusa, Buddę, Salomona... Będzie i raźniej, i sprawiedliwiej. 
Czy to tylko marzenia? Módlcie się do swoich bogów, aby były to tylko 
marzenia.
	Kręgi katolickie zarzucają mi atak na ich religię. Owszem, uważam, 
że poszukiwanie Boga w zaświatach jest błędem, trzeba odnaleźć go w sobie 
i w innych ludziach. Mojżesz dał nam dziesięć przykazań, Jezus streścił je do 
dwóch, natomiast ja łączę je w jedno: miłuj bliźniego swego, jakby był 
Bogiem. Jedynie ta zasada zapewni szczęście i porządek. Uważam, że nikt 
nie powinien narzucać drugiemu swojej woli, uzależniać od siebie, rządzić 
innymi. Nie demokracja jest sprawiedliwym ustrojem, lecz kierat mądrego 
komunizmu połączonego z państwem platońskim, jak to próbowali 
wprowadzić pierwsi chrześcijanie. Religia nie jest dobrym wyjściem i jeżeli 
wtrąca się w politykę musi zostać bezwzględnie zdelegalizowana, co 
powinno spotkać Kościół katolicki w Polsce. Najlepiej byłoby, gdyby 
fundamentaliści odeszli do swoich bogów, a życie na ziemi pozostawili 
ateistycznym altruistom. 
	Czy wobec tego można mi zarzucić niewiarę? Absolutnie nie. To ja 
rozmawiam z Szatanem, miałem emocjonalny kontakt z Bogiem i choć 
psychiatrzy wiążą to ze schizofrenią, to ja mam swoją pewność, której nikt 
mi nie odbierze. Tak samo jak „normalny” człowiek może odczuć stół, 
dotykając jego powierzchni, ja mogę komunikować się ze światem astralnym. 
Nikt nie może mi zarzucić, że jest to objaw chorobowy. Mogę się bronić, 
uznając, że chore jest całe społeczeństwo, a ja jestem najzdrowszym 
osobnikiem spośród wszystkich. Kiedyś słyszałem opinię, że osoba, która 
przeszła przez piekło schizofrenii, inaczej, bardziej obiektywnie i z dużą 
rezerwą podchodzi do spraw ziemskich. Zgadzam się całkowicie z tą opinią. 
Tylko człowiek, który to przeżył, jest rzeczywiście zdrowy, ma 
uporządkowany światopogląd i niewiele jest w stanie go zdziwić. 
Stwierdzenie, że chory jest cały świat, a ja jestem z niego najzdrowszy 
uważam za prawdziwe. Jedynie relatywne podejście do faktów jest 
autentyczne. Przykładem niech tu będzie kolor, powiedz my żółty. Każdy 
wie, o jaki kolor mi chodzi, i wybierze odpowiednią barwę, by go 
przedstawić. Jednak moje obiekcje mimo to pozostają. Każdemu z nas w 
dzieciństwie przedstawiany jest kolor wraz z jego nazwą, dlatego zawsze 
wybierzemy właściwą barwę. Ale ja nie wiem, jak umysł drugiego człowieka 
obrazuje dany kolor, czy ktoś inny nie nazwie kolorem żółtym tego, który ja 
nazywam czerwonym. Rozbieżności takiej nie można wychwycić i nigdy jej 
nie stwierdzimy. To samo tyczy się wysokości dźwięku oraz upływu czasu. 
Relatywizm dotyczy całości naszej percepcji, więc jeżeli ktoś odczuwa 
inaczej albo ma świadomość takiego problemu, to nie on jest chory, a osoba, 
która tego nie dostrzega.
	Chciałbym jeszcze wrócić do okresu psychozy. Jak już wcześniej 
wspomniałem, miałem wówczas specyficzny rodzaj świadomości, który, 
choć nie w tak ostrym wymiarze, występuje do dziś. Odczuwałem wtedy 
bardzo głęboko tożsamość ze wszechświatem i jedność z każdym bytem 
ziemskim. Czułem, że jestem Jezusem, Einsteinem, Sokratesem, a przede 
wszystkim - Rzeczywistością Równoległą. Osiągnąłem boski stan 
świadomości, inny od ludzkiej. Mojego Boga odnalazłem zarówno w sobie, 
jak i w każdym człowieku, który istniał, istnieje bądź dopiero się narodzi. 
Moją miłość do abstrakcyjnego Stwórcy przelałem na człowieka, jednak z 
obowiązkiem jego edukacji. Program jądra systemu pokazał mi kryteria 
oceny, kary, nauczania. Każdy człowiek jest Bogiem i tak powinien być 
traktowany. Próbuje on poznać świat, który sam stworzył, odkryć go i 
zrozumieć, chce również być kwintesencją dobra, humanitaryzmu i 
altruizmu. Trzeba mu pomóc odnaleźć się w tym, pokazać prawdziwe 
wartości. Tu zaczyna się moja rola, rola mentora, drogowskazu moralnego. 
Podczas psychozy powstał List od Boga, który niestety zaginął. Nie wiem, w 
jakim stopniu został on napisany przeze mnie, a w jakim przez Stwórcę. W 
sumie lepiej, że jest już nieosiągalny. Znam jego treść i być może byłby 
dowodem przekazywanych przeze mnie treści (oczywiście jeżeli ktoś by go 
zaakceptował). Swoją drogą, nie mam pojęcia, dlaczego go napisałem i skąd 
się wzięło jego przesłanie. 
	Podsumowując, trzeba zadać sobie kilka pytań: Czy schizofrenia jest 
rzeczywiście niepożądaną chorobą, czy odmiennym stanem świadomości? 
Czy doznania ludzi nią dotkniętych są imaginacją, czy faktem? Czy należy 
poważnie podejść do zjawisk niewytłumaczalnych, czy nadal je ignorować?
1