Oscar Wilde

Dobroczyńca

 Była noc, a On był sam.
 l ujrzał w oddaleniu miasto okolone murami. l ruszył ku niemu.
 A, gdy zbliżył się, dobiegły Go rozbrzmiewające w mieście kroki tańczących stóp, śmiech, i głośny 
dźwięk wielu lutni. Zapukał do bram, i strażnicy otworzyli Mu.
 Ujrzał dom z marmuru wzniesiony, a wspierały go wielkie filary marmurowe. Na filarach 
zawieszono girlandy kwiatów i wszędzie płonęły pochodnie cedrowe. l wszedł tam.
 Przeszedł przez komnatę z chalcedonu i komnatę z jaspisu, a potem wkroczył do wielkiej sali 
biesiadnej. Tam ujrzał młodzieńca spoczywającego na łożu. Jego włosy okalał wieniec czerwonych 
róż, a usta miał czerwone od wina.
 Stanąwszy za nim dotknął jego ramienia i zapytał: „Powiedz mi, czemu żywot taki prowadzisz?”
 Wówczas ów młody człowiek odwrócił się i poznał Go. l odrzekł Mu: „Byłem trędowaty, a tyś mnie 
uzdrowił. Jakże inaczej winienem żyć?”
 Przekroczył wtedy próg domu i ponownie wyszedł na ulicę.
 A gdy minął czas jakiś, ujrzał kobietę o umalowanej twarzy, przyodzianą w barwne szaty. Jej stopy 
ozdobione były perłami. Kroczył za nią wolno, jak myśliwy, młodzieniec w dwubarwnym płaszczu. 
Twarz kobiety była jak twarz urodziwej bogini. Oczy młodzieńca płonęły, pełne pożądania.
 Ruszył za nim spiesznie. Dotknął jego ręki i zapytał: „Czemu spoglądasz tak na tę kobietę?”
 Młodzieniec odwrócił się i rozpoznał Go, i odpowiedział: „Byłem wszak ślepy, a Ty przywróciłeś mi 
wzrok. Na cóż innego mi spoglądać?”
 Pobiegł wówczas ku przodowi i chwycił za brzeg barwnej szaty owej kobiety i zapytał: „Zali nie ma 
innej drogi, by iść po niej, z dala od grzechu?”
 Kobieta odwróciła się i rozpoznawszy Go roześmiała się, i odrzekła Mu: „Lecz przecież Ty 
wybaczyłeś mi moje grzechy, a droga ta jest drogą rozkoszy”.
 Opuścił wtenczas miasto.
 A gdy przechodził mimo, dojrzał siedzącego przy drodze młodego człowieka, który zanosił się od 
łez.
 Podszedł ku niemu, dotknął długich loków na jego głowie i zapytał: „Czemu płaczesz?”
 Młodzieniec ten podniósł wówczas głowę. l rozpoznawszy Go odpowiedział: „Albowiem umarłem 
kiedyś, a Tyś wyrwał mnie śmierci. Cóż innego mi czynić, jak płakać tylko”.
 Przełożył Adam Chmielewski