 

DIANA PALMER
 
Przełożyła 
Bożena 
Kucharuk

Wydawnictwo Da 
Capo Warszawa


 l
Południowo-wschodni Teksas, 1900
  Z wszystkich rzeczy na świecie Bernadette Barron najbardziej kochała własny 
ogród, mimo że często wiosną musiała z niego gwałtownie uciekać z powodu astmy. 
W południowo-wschodnim Teksasie było mnóstwo kwiatów i wiele okazji, by 
przystrajać nimi okazały rodzinny dom w stylu wiktoriańskim. Do Colstona Barrona 
należało co najmniej pół okręgu Valladolid, położonego w połowie drogi pomiędzy 
dużym i bogatym miastem San Antonio a mniejszym Del Rio na granicy z 
Meksykiem.
  Jak na irlandzkiego imigranta, który rozpoczął karierę od pracy przy budowie 
torów, Colston Barron poczynał sobie niezwykle dzielnie. Teraz, po trzydziestu 
trzech latach pobytu w Stanach Zjednoczonych, był właścicielem dwóch linii 
kolejowych.
Choć był człowiekiem bardzo majętnym, dotkliwie odczuwał brak akceptacji i 
lekceważenie ze strony elity. Wyraźny irlandzki akcent i brak obowiązujących w 
środowisku manier sprawiały, że czuł się odrzucony przez grono wpływowych 
rodzin. Był zdecydowany za wszelką cenę zmienić tę sytuację, a Bernadette miała 
posłużyć mu jako środek do osiągnięcia celu.
  Jego ukochana żona, Eloise, zmarła wkrótce po urodzeniu Bernadette. Starsza 
córka umarła przy porodzie. Jedyny syn, Albert, któremu niedawno urodziło się 
dziecko, mieszkał na wschodnim wybrzeżu Stanów, pracował jako rybak i bardzo 
rzadko kontaktował się z ojcem. Popadł w niełaskę, ponieważ ośmielił się ożenić z 
miłości, odrzucając propozycję małżeństwa, które zaaranżował ojciec. W domu 
została, więc już tylko Bernadette. Jej brat z trudem utrzymywał swą niewielką 
rodzinę, gdyby, więc do niego pojechała, musiałaby podjąć pracę, na przykład, 
nauczycielki. Na razie jednak z powodu choroby Bernadette nie wchodziło to w 
rachubę. Zmuszona więc była jakoś sobie radzić z wygórowanymi aspiracjami ojca.
Nie chodziło o to, że w ogóle nie chciała wyjść za mąż. Owszem, pielęgnowała 
swoje marzenia o domu i rodzinie, lecz ojciec upierał się, by wybrać jej męża nie 
tylko bogatego, ale i odpowiednio usytuowanego w hierarchii społecznej. Colston 
Barron pragnął zięcia utytułowanego; od biedy mógłby być Amerykaninem, ale 
wtedy musiałby pochodzić z rodziny cieszącej się powszechnym szacunkiem. 
Pierwsza próba wyswatania Bernadette z angielskim księciem okazała się 
niewypałem. Co prawda zubożały arystokrata był bardzo chętny do ożenku, został 
nawet przedstawiony Bernadette, lecz dziewczyna z sobie tylko wiadomych 
powodów wystąpiła w postrzępionych dżinsach brata i w brudnej koszuli, dwa zęby 
zaczerniła woskiem, a piękne długie włosy koloru platyny natłuściła jakimś 
cuchnącym smarem. Książę natychmiast wyjechał, rzekomo z powodu nagłej 
wiadomości o śmiertelnej chorobie jednego z członków rodziny. Ciekawe, w jaki 
sposób wiadomość ta dotarła tak szybko do zapadłej dziury w południowo-
wschodnim Teksasie...
  Wściekłość Colstona wcale nie wywołała u Bernadette skruchy. Dziewczyna 
lodowatym tonem poinformowała ojca, że nie zamierza poślubić żadnego 
mężczyzny tylko dla tytułu! Brat zostawił swoje stare ubrania na ranczu i Bernadette 
bez wahania ubierała się jak wariatka, ilekroć ojciec zapraszał upatrzonego przez 
siebie kandydata do jej ręki. Jednakże tego dnia nie była należycie przygotowana. 
Miała na sobie niebieską kraciastą sukienkę, jasne włosy upięła w luźny węzeł; 
zielone oczy wpatrzone w róże, którymi Bernadette właśnie się zajmowała, miały 
wyraz zachwytu i rozmarzenia. Ani trochę nie przypominała w tej chwili 
zwariowanej chłopczycy. W każdym razie na pewno nie tak ją widział 
przyglądający się jej niepostrzeżenie mężczyzna na lśniącym czarnym ogierze.
 W pewnej chwili poczuła, że jest obserwowana... szacowana badawczym 
wzrokiem pary roziskrzonych czarnych oczu. Jego oczu. To dziwne, pomyślała, że 
zawsze udawało jej się wyczuć jego obecność, mimo że najczęściej nie słyszała, gdy 
się zbliżał.
  Wstała i odwróciła się. Zarumieniona, roziskrzonym wzrokiem objęła 
eleganckiego mężczyznę w roboczym ubraniu - w dżinsach pod skórzanymi 
kowbojskimi spodniami, butach z ostrogami, flanelowej koszuli i dżinsowej kurtce. 
Jego proste czarne włosy były ledwie widoczne pod szerokim kapeluszem, który 
osłaniał twarz przed promieniami słońca.
  -	Mam dygnąć, wasza ekscelencjo? - zapytała z od 
cieniem ironii w głosie. Ich rozmowy często niebezpiecznie 
balansowały na granicy kłótni.
  Eduardo Rodrigo Ramirez y Cortes skinął głową w żartobliwym geście; cienkie 
wargi o okrutnym wyrazie wykrzywiły się w złośliwym uśmieszku. Był niepokojąco 
urodziwy, choć nieskazitelność jego zuchwałej męskiej urody mąciła blizna 
biegnąca wzdłuż policzka, pozostałość po stoczonej w młodości walce na noże. Miał 
trzydzieści sześć lat, wyrazistą twarz, oliwkową cerę, czarne oczy... i był w pewien 
sposób niebezpieczny.
  Jego ojciec, szlachetnie urodzony Hiszpan, nie żył już od wielu lat. Matka, 
jasnowłosa piękność, należąca do elity San Antonio, mieszkała z drugim mężem w 
Nowym Jorku. Eduardo nie odziedziczył po niej ani urody, ani charakteru i 
temperamentu. Był w każdym calu Hiszpanem. Dla pracowników rancza był el jefe, 
opiekunem i szefem. W Hiszpanii był el conde, hrabią, którego krewnych można 
było znaleźć we wszystkich królewskich rodzinach Europy. Dla Bernadette był 
wrogiem... a przynajmniej bywał nim od czasu do czasu. Walczyła z nim, nie chcąc, 
by zauważył to, co naprawdę do niego czuje. Przez ostatnie dwa lat ukrywanie tego 
przychodziło jej z coraz większym trudem.
  -	Jeśli szukasz mojego ojca, to jest zajęty. Rozmyśla, 
które bogate rodziny z San Antonio powinien zaprosić na 
bal. Zamierza go wyprawić za miesiąc od przyszłej soboty - 
poinformowała, z trudem opanowując wzburzenie.
Mimo że szczupła twarz Eduarda kryła się w cieniu szerokiego kapelusza, 
Bernadette widziała jego pałający wzrok. Jak na człowieka tak szlachetnie 
urodzonego, przyglądał się jej zdecydowanie zbyt zuchwale, lecz po chwili jego 
spojrzenie zobojętniało, jakby nie znalazł niczego ciekawego w szczupłej sylwetce 
dziewczyny i jej ładnie zaokrąglonym biuście. Przypomniała sobie, że chociaż 
jego zmarła żona była hiszpańską szlachcianką, należała do osób o zdecydowanie 
obfitych kształtach. Bernadette starała się utyć choć trochę, sądząc, że dzięki temu 
zdoła zwrócić na siebie uwagę Eduarda, ale pomimo rozpaczliwych wysiłków nie 
udawało jej się przybrać na wadze choćby paru funtów.
 -	Ma nadzieję na związek z utytułowaną europejską rodziną - odpowiedział 
Eduardo. - A ty?
 -	Wolałabym zażyć truciznę - powiedziała cicho Bernadette. - Postarałam się, 
żeby ostatni zalotnik uciekł stąd w popłochu, ale ojciec nie zamierza się poddać. Or-
ganizuje ten bal, żeby uczcić kupno kolejnej linii kolejowej, ale prawdziwym 
powodem jest to, że znalazł dwóch zubożałych szlachetnie urodzonych kawalerów z 
Europy, którzy zamierzają rzucić mi się do stóp.
  Głęboko zaczerpnęła tchu i zaniosła się kaszlem; dopiero po dłuższej chwili była 
w stanie uregulować oddech. Pyłki czasami drażniły jej drogi oddechowe. Była 
wściekła, że Eduardo widzi ją w chwili słabości.
Wychylił się z siodła.
 -	Ogród nie jest najlepszym miejscem dla astmatyka -zauważył.
 -	Bardzo lubię kwiaty. - Wyciągnęła haftowaną chusteczkę zza pasa i zasłoniła 
nią usta. W zielonych oczach Bernadette kryła się wrogość. - Chyba powinieneś 
jechać już do domu wychłostać swoich niewolników - oświadczyła cierpkim tonem.
  -	Nie mam niewolników. To oddani pracownicy, którzy zajmują się bydłem i 
doglądają domu. - Eduard wolno przesunął dłonią po muskularnym udzie i z nagłym 
zainteresowaniem spojrzał na Bernadette. - Myślałem, że twój ojciec poniechał już 
prób oddania cię pierwszemu z brzegu mężczyźnie z odpowiednim tytułem.
  -	Na jego liście kandydatów zostało jeszcze parę pozycji. -Westchnęła i popatrzyła 
na niego z widocznym zainteresowaniem. - Masz szczęście, że nie znajdujesz się w 
kręgu jego zainteresowania.
-	Przepraszam, ale nie rozumiem.

-	Przecież jesteś szlachetnie urodzony. Eduard uśmiechnął się.
-	Poniekąd.
-	Jesteś hrabią, el conde - podkreśliła.

 -	To prawda. Ale twój ojciec wie, że nie mam zamiaru się żenić po stracie syna. I 
żony - dodał z goryczą.
-	To mnie uspokaja.
  Bernadette niewiele wiedziała na temat jego tragedii, ale pewne było to, że od 
czasu, gdy nastąpiła, „człowiek o stalowych nerwach" zasłynął z ślepej furii i 
wściekłości równie potężnej jak jego koligacje. Nawet najmniej bojaźliwi na widok 
Eduarda Rodrigo Ramireza y Cortesa pierzchali w popłochu. Bernadette spotkała go 
raz, nieprzytomnie pijanego i dziko wymachującego rewolwerem. Nikt nie znał 
dokładnej wersji wydarzeń, wiedziano tylko, że tamtego dnia Eduardo po powrocie 
do domu zastał w nim martwego synka. Żona zmarła wkrótce potem, od kuli z 
rewolweru przystawionego do głowy. Nikogo nie aresztowano, nie wniesiono 
żadnych oskarżeń. Eduardo nigdy nie mówił o tym, co się wydarzyło, ale szeptano, 
że obwiniał żonę za śmierć dziecka i że ją zabił. Przyglądając mu się w tej chwili, 
Bernadette skłonna była uwierzyć, że Eduardo jest zdolny do morderstwa. Nie 
spotkała jeszcze tak twardego człowieka, który, jak przypuszczała, w porywach 
wściekłości stawał się bezlitosny. Wprawdzie rzadko wybuchał, ale jego niezwykłe 
opanowanie budziło tym większą grozę.
  Widziała, jak z zimną krwią strzelił w miasteczku do pijanego kowboja, który 
pierwszy wypalił do niego z dwóch rewolwerów.
  Eduardo nawet nie próbował się uchylić. Stojąc pośród gradu kul, spokojnie 
wycelował i wystrzelił. Kowboj osunął się na ziemię. Żył, ale był ranny. Kiedy 
zawieziono go do lekarza, Bernadette zaoferowała pomoc Eduardowi, którego ramię 
krwawiło, ale nie skorzystał z niej; spokojnym tonem stwierdził, że takim 
draśnięciem nie warto się przejmować.
  Mimo wszystko miała jednak nadzieję, że pewnego dnia ojciec rozważy 
możliwość wydania jej za mąż właśnie za Eduarda. Na samą myśl o nim mocniej 
biło jej serce, a gdy wyobraziła sobie jego twarde dłonie na swoim nagim ciele, 
przenikał ją dreszcz. Niestety, ojciec chyba nie brał pod uwagę kandydatury 
Eduarda i szukał dla niej narzeczonych w Europie, a nie w rodzinnych stronach.
-	Nie chcesz wyjść za mąż? - zapytał nagle.	. 
Nie była przygotowana na to pytanie.
  -	Mam słabe płuca - odpowiedziała po chwili namysłu. - 
A poza tym nie jestem ładna. Ojciec ma pieniądze, więc 
jestem dobrą partią, ale tylko dla łowców posagów. Szczupłymi, kształtnymi dłońmi 
nerwowo miętosiła fałdy spódnicy. - Ja oczekuję czegoś innego.
-	Chciałabyś być kochana.
  Zaskoczona, uniosła wzrok. Skąd o tym wiedział? Bo przecież wiedział; miał to 
wypisane na twarzy.
  -	Miłość to uczucie rzadko spotykane i niebezpieczne -stwierdził obojętnym 
tonem. - Ci, co go unikają, mają rację.
  -	Z powodzeniem robię to niemal od urodzenia - przyznała Bernadette z 
odcieniem goryczy w głosie.
  Zmrużył oczy i nie spuszczając z niej wzroku, wyjął cienkie czarne cygaro ze 
złotej papierośnicy, którą nosił w kieszeni kurtki. Zręcznie zamknął papierośnicę, 
zapalił cygaro i rzucił zużytą zapałkę na ziemię.
  -	Od urodzenia - powtórzył cicho. - Dwadzieścia lat. 
Musiałaś mieć jakieś dziesięć, kiedy twoja rodzina przyjechała w te strony - dodał 
po chwili namysłu. - Pamiętam 
twoją pierwszą konną przejażdżkę.
  Ona też dobrze pamiętała. Koń zrzucił ją przez łeb do błotnistej kałuży i tam 
znalazł ją zdumiony Eduardo. Nie zważając na błoto, którym była pokryta od stóp 
do głów, posadził ją przed sobą w siodle i zawiózł do jej ojca.
Przytaknęła z zakłopotaniem.
  -	Zawsze spotykałeś mnie w dziwnych sytuacjach. -Wolała nie myśleć o 
ostatniej.
  -	Miał na imię Charles, prawda? - zapytał, jakby czytał w jej myślach, a na jego 
twarzy pojawił się złośliwy uśmieszek.
Bernadette spojrzała na niego wzburzona.
  -	To mogło się przytrafić każdemu! Przecież dobrze  wiesz, że koń zaprzęgowy 
też może ponieść!
   - Oczywiście. Ale ten koń miał na boku ślady od smagnięcia batem. A 
„dżentelmen", o którym mówimy, przewrócił cię, na plecy. Walczyłaś jak ryba 
wyrzucona na piasek, a twoja suknia...
  - Proszę, przestań! - Przyłożyła dłoń do szyi, zarumieniona po czubki uszu.
 Z uśmiechem popatrzył na stanik jej sukni. Wtedy widział więcej... Charlesowi 
udało się odsłonić jej małe piersi nad dekoltem cienkiej muślinowej sukni i Eduardo 
przyglądał im się przez chwilę, zanim Bernadette udało sie je zakryć. Charles nie 
zdążył nawet stęknąć, kiedy el conde się na niego rzucił.
  Zazwyczaj chłodny i opanowany Eduardo zaczął w prawdziwym napadzie szału 
gwałtownie okładać młodzieńca pięściami, nie zważając na wielką rodzinną fortunę 
swej ofiary; bił go zapamiętale, dopóki syn magnata okrętowego nie zaczął krwawić i 
na kolanach błagać o litość. Potem nieszczęśnik oddalił się pośpiesznie w stronę 
miasta i nigdy go już tu nie widziano. Oczywiście, ojciec Bernadette usłyszał 
złagodzoną wersję wypadków, wyjaśniającą nieobecność Charlesa i stan 
dziewczyny. Przyjął ją bez zastrzeżeń, chociaż zapewne miał wiele wątpliwości, 
które bynajmniej nie powstrzymały go od rajenia córce innych utytułowanych 
kandydatów.
   - Twój ojciec ma obsesję na punkcie twojego małżeństwa - stwierdził Eduardo, 
zaciągnąwszy się cygarem i gniewnie wypuściwszy smużkę dymu. - Naraża cię na 
niebezpieczeństwo.
   - Gdybym miała wtedy pistolet, Charles Ramsey leżałby nu ziemi z kulą w 
brzuchu!
  Uśmiechnął się z powątpiewaniem. Był pewien, że Bernadette nie umie nawet 
załadować broni, nie mówiąc już o strzelaniu. Obserwował ją w milczeniu, paląc 
cygaro.
  -	Czy ten łajdak Charles odezwał się do ciebie? - zapytał nagle.
  -	Nie dał znaku życia. - Przyglądając się wyrazistej, pociągłej twarzy Eduarda, 
Bernadette przypomniała sobie jej wyraz w chwili, gdy uderzył Charlesa. - 
Przeraziłeś go.
-	Ale ciebie chyba nie?
  -	Zazwyczaj jesteś taki opanowany... - powiedziała, dobitnie akcentując słowo 
„zazwyczaj".
  -	Każdy człowiek jest zdolny do przeżywania silnych namiętności. Nawet ja.
  Wpatrywał się w nią tak intensywnie, że serce dziewczyny zaczęło bić szybciej, a 
w głowie zaroiło się od niepokojących myśli, które powstrzymywała z wysiłkiem. 
Odwróciła wzrok.
-	Przyjdziesz na bal?
-	Jeśli zostanę zaproszony - odpowiedział.
  -	Dlaczego miałbyś nie zostać zaproszony? - spytała, unosząc brwi. - Przecież 
wywodzisz się z wyższych sfer,  które budzą zazdrość mojego ojca.
W jego śmiechu nie było wesołości.
  -	Ja? Jestem mieszańcem, przecież dobrze o tym wiesz. - Niespokojnie poruszył 
się w siodle. - Babka nie może dla mnie znaleźć odpowiedniej partii w Hiszpanii, 
ponieważ moja żona zmarła w tajemniczych okolicznościach, a ja tymczasem żyję 
na krawędzi ubóstwa. W pewien sposób mam tak samo niewielkie szanse na 
małżeństwo jak ty.
Nigdy nie przyszło jej to do głowy.
-	Przecież masz tytuł.
- Oczywiście - przyznał. - Ale tylko w Hiszpanii, a nie mam zamiaru tam 
zamieszkać. - Patrzył na nią, ale był w stanie myśleć jedynie o widmie 
bankructwa, jakie zaglądało mu w oczy.
  Nieżyjący ojciec Eduarda zgromadził pokaźną fortunę, lecz, rozrzutna matka 
szybko ją roztrwoniła. Zmarnowała również finansowe zasoby rancza, tak że jej syn, 
osiągnąwszy pełnoletność, stanął przed trudnym problemem, jak uczynić je 
dochodowym. Dopiero po ślubie z milionerem z Nowego Jorku matka przestała 
wysysać wszelkie soki z rancza. W dniu, w którym ponownie wyszła za mąż, 
utraciła prawo do swego dziedzictwa, lecz straty były już wtedy bardzo pokaźne.
  Spoglądając na Bernadette, Eduardo doznał nagle olśnienia. Ojciec dziewczyny 
był bogaty; chciał mieć szlachetnie urodzonego zięcia. Eduardo pochodził z 
wyższych sfer, mimo że w żyłach jego przodków płynęła mieszana krew. Być 
może...
  Bernadette westchnęła ciężko, starając się stłumić kolejny atak kaszlu.
   -Przynajmniej będziesz pewien, że jeżeli ktoś zechce się z tobą związać, to nie z 
powodu pieniędzy ojca.
   -A ten pomysł, żeby wyjść za mąż dla tytułu i nazwiska w ogóle ci się nie 
podoba? - zapytał powoli.
   -Nie - odpowiedziała szczerze i wykrzywiła wargi. -Mam już serdecznie dość 
prezentowania się jak towar na wystawie! - Z wysiłkiem zaczerpnęła tchu, a po 
chwili gwałtownie zakaszlała, czując ucisk w piersi. Zapomniała, jak wiele czasu 
spędziła wśród kwiatów, narażona na działanie pyłku. - Muszę iść do domu - 
wykrztusiła i znów zaniosła się kaszlem. - Kwiaty tak pięknie pachną, ale kiedy za 
długo jestem w ogrodzie, źle działają na moje płuca.
Eduardo spojrzał na dziewczynę groźnym wzrokiem.
-	W takim razie dlaczego przebywasz na powietrzu?
  -	Bo w domu... - Zakaszlała. - Ojciec kazał odnowić salę balową. Zapach farby 
też mi szkodzi.
-	Więc powrót do domu i tak ci nie pomoże? 
Bernadette próbowała odchrząknąć, chcąc mu odpowiedzieć; zaczęła się dusić.
  Eduardo odrzucił cygaro i zeskoczywszy na ziemię, porwał dziewczynę na ręce.
  -	Eduardo! - krzyknęła, zaskoczona nagłą bliskością, siłą i ciepłem trzymających 
ją ramion. Z bliska mogła wreszcie zobaczyć jego oczy; ciepły oddech owiewał jej 
skroń i gdyby tylko chciała, mogłaby bez trudu dotknąć jego pięknych warg o 
okrutnym wyrazie...
  -	Calmarte - powiedział cicho, wpatrując się w jej napiętą twarz. - Mam tylko 
zamiar przenieść cię przez kuchnię do oranżerii. Tam nie ma kwitnących kwiatów, 
które ci szkodzą. - Potrząsnął nią delikatnie. - Obejmij mnie za szyję, Bernadette. 
Nie bądź jak kłoda.
  Zadrżała, posłuchała go jednak, prawie omdlewając z radości, że może być tak 
blisko tego mężczyzny. Pachniał skórą i jakąś egzotyczną wodą kolońską. Był to 
tajemniczy, niepowtarzalny zapach, niewyczuwalny z dalszej odległości. O dziwo, 
nie drażnił jej dróg oddechowych jak niektóre inne zapachy.
  Ostrożnie wtuliła twarz w zagłębienie ramienia Eduarda i zamknęła oczy z cichym 
westchnieniem, którego, jak miała nadzieję, nie usłyszał. W jego ramionach czuła się 
cudownie. W najśmielszych marzeniach nie wyobrażała sobie, że może jej się 
przytrafić tak wielka i niespodziewana przyjemność. Miała wrażenie, że przez 
chwilę silne, twarde ramiona obejmują ją mocniej. A potem, stanowczo zbyt szybko, 
dotarli do kuchni. Eduardo postawił ją na ziemi i otworzył drzwi, by przepuścić ją 
pierwszą. W kuchni krzątała się Maria; właśnie przygotowywała kurczaka na obiad. 
Uniosła wzrok i spłonęła rumieńcem, oszołomiona widokiem szlachetnie 
urodzonego sąsiada na progu kuchni, z uszanowaniem trzymającego kapelusz w 
dłoni.
- Seńor condel Co za zaszczyt! - wykrzyknęła.
 -Jestem Ramirez, Mario - poprawił ją i obdarzył czarującym uśmiechem. 
Rozłożyła ręce.
   -Dla mnie zawsze będzie pan el conde. Mam nadzieję, że jest pan zadowolony z 
pracy mojego syna?
-Jest mistrzem w ujarzmianiu koni – rzekł Eduardo, choć zazwyczaj trudno było 
doczekać się od niego pochwały. - Mam dużo szczęścia, mając na ranczu takiego 
pracownika.
- To on ma dużo szczęścia, że może panu służyć, seńorcone.
Eduardo pomyślał, że wszelkie próby przekonania Marii, by nie używała jego tytułu, 
są skazane na niepowodzenie. Bernadette chciała się uśmiechnąć, ale dopadł ją 
nowy atak kaszlu, tym razem dużo gorszy.
   -Oj, oj - zakłopotała się Maria, kręcąc głową. - To wszystko przez te kwiaty. 
Tyle razy cię ostrzegałam, ale ty innie w ogóle nie słuchasz!
-Mario, zaparz mocną kawę - polecił Eduardo. -I przynieś ją do oranżerii. A 
potem powiedz panu Barronowi, że jestem tutaj.
  -	Dobrze! Pan Barron jest w stajni, ogląda nowego źrebaka, ale niedługo wróci.
  -	W takim razie sam go znajdę, jak tylko Bernadette trochę odpocznie. Nie mam 
zbyt wiele czasu. - Chwycił dziewczynę za ramię i poprowadził ją długim, 
wykładanym kafelkami korytarzem do słonecznego pomieszczenia z mnóstwem 
egzotycznych roślin.
  Usiadła z twarzą w dłoniach, z trudem próbując nabrać do płuc powietrza.
  Eduardo wymamrotał coś pod nosem i ukląkł przy niej, chwytając ją za ręce.
  -	Bernadette, oddychaj powoli. Powoli. - Mocno ścisnął jej dłonie. - Nie bój się, 
nie wpadaj w panikę. To minie, tak jak zawsze.
  Próbowała zastosować się do jego poleceń, ale przy-chodziło jej to z wielkim 
trudem. Podniosła na niego zmęczony wzrok i ze zdumieniem dostrzegła w oczach 
Eduarda prawdziwe zatroskanie. To dziwne, że jej największy wróg zachowywał się 
czasem jak najlepszy przyjaciel. A co jeszcze dziwniejsze, doskonale się orientował, 
jak należy z nią postępować w czasie ataku astmy. Niemal bezwiednie powiedziała 
to na głos.
  -	To prawda, czasem się spieramy - przyznał, wpatrując się w nią z napięciem. - 
Ale wszystko zostaje wybaczone.
-	Nie wszystko. 
Zdumiony, uniósł brwi.
  -	Kiedy jesteś zły, mówisz czasem bardzo przykre rzeczy - przypomniała mu, 
odwracając wzrok.
-A co takiego ostatnio powiedziałem?
  Poruszyła się niespokojnie, nie chcąc wracać wspomnieniami do bolesnych słów, 
jakie wypowiedział po niefortunnej przejażdżce z Charlesem. Ująwszy ją za 
podbródek, zmusił dziewczynę, by spojrzała mu w oczy. - Proszę, powiedz mi, 
czym cię uraziłem. - Nie wiesz? - zapytała buntowniczo. - Powiedziałem, że nie 
znasz się na mężczyznach - przy-pomniał sobie - i że dobrze... - Nagle zamilkł.
   - Widzę, że doskonale sobie przypominasz - stwierdziła poirytowana, unikając 
jego wzroku.
- Bernadette - zaczął łagodnym tonem, delikatnie ściskając jej dłonie. - Nie 
zorientowałaś się, że były to słowa goryczy, a nie oskarżenia? W ostatniej chwili 
uratowałem cię przed tym wieprzem i wszystko się we mnie gotowało. - To były 
bardzo okrutne słowa. - I nieprawdziwe - dodał. - No, spójrz na mnie. Spełniła jego 
prośbę, wciąż jednak była nadąsana i w buntowniczym nastroju.
  Eduardo przysunął się do niej tak, że czuła ciepło jego oddechu na swoich 
wargach.
   - Powiedziałem, że dobrze chociaż, że masz pieniądze, skoro tak wyglądasz.
 Otworzyła usta, ale natychmiast zmusił ją do milczenia, nakrywając je dłonią w 
rękawicy.
   - Twój widok, rozczochranej, w poszarpanej sukience, przyprawił mnie o dziką 
wściekłość - powiedział ledwo dosłyszalnie. - Wiem, że dżentelmen nigdy nie 
powinien wypowiadać takich słów. Robiłem, co w mojej mocy, żeby się opanować. 
Byłem rozgoryczony. Nie chciałem zrobić ci] przykrości.
  -	Twoje zdanie na temat mojego wyglądu... w ogóle mnie nie obchodzi!
  -	Masz zaniżone poczucie własnej wartości - ciągnął, jakby nie słysząc jej słów. - 
Nie wolno mi było tego mówić. -Podniósł jej dłoń do ust i złożył na niej delikatny 
pocałunek. -Proszę, wybacz mi.
Bernadette próbowała cofnąć rękę.
-	Nie... nie rób tego - wydyszała z trudem. 
Spojrzał jej w oczy pałającym, przenikliwym wzrokiem
  -	Czyżby dotyk moich warg sprawiał ci taką przykrość, Bernadette? - zapytał 
cicho.
  Czuła się bardzo niezręcznie i nie była w stanie tego ukryć. Miała kłopoty z 
oddychaniem, ale tym razem raczej z powodu podniecenia, nie astmy. Wyraz twarzy 
Eduarda dowodził, że on doskonale zdaje sobie z tego sprawę.
  Pogładził kciukiem wnętrze jej dłoni wolnym, zmysłowym ruchem, od którego 
jeszcze bardziej zaparło jej dech.
  -	Jesteś zbyt niewinna - powiedział nieswoim głosem. -Przypominasz hiszpańską 
dziewicę, odciętą od świata wraz ze swą przyzwoitką.
-	Nic z tego nie rozumiem - wykrztusiła.
  -	Zdaję sobie z tego sprawę. Twoje uczucia są dla ciebie nawet większą zagadką 
niż moje. - Powoli, delikatnie obwiódł palcem jej miękką wargę.
  Powietrze w oranżerii zdawało się pulsować podnieceniem i tajemniczą obietnicą. 
Był to jej pierwszy tak bliski kontakt z mężczyzną; Bernadette czuła dziwne 
osłabienie.
-	Eduardo... - wyszeptała niepewnie.
  Rozchylił jej wargi kciukiem i pieścił je delikatnie, dotykając przy tym zębów. 
Jego oczy rozbłysły, gdy poczuł, że usta dziewczyny drżą.
Gwałtownie zaczerpnęła tchu. Tasiemki przy dekolcie sukni falowały poruszane 
przyśpieszonym oddechem Bernadette. Rozbiegany wzrok Eduarda na chwilę 
przylgnął do stanika sukni; głośno wciągnął powietrze. Dziewczyna opuściła wzrok, 
podniecona i zaciekawiona jego reakcją. Spoglądając na swoje stwardniałe sutki 
wyraźnie odznaczające się na tkaninie, zastanawiała się, czy to one tak poruszyły 
Eduarda.
  Kiedy ich spojrzenia się spotkały, uniósł jej podbródek i nie odrywając oczu od 
pełnych, miękkich kobiecych warg, zbliżył się tak, że czuła zapach kawy i cygara z 
jego ust. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że już od dłuższego czasu kurczowo 
ściska rękaw jego kurtki.
   Bernadette - powiedział tonem, jakiego nigdy jeszcze u niego nie słyszała.
Straciła poczucie czasu i przestrzeni, odczuwała cudowną bezwolność. Chciała, żeby 
przywarł do jej warg, pragnęła rozkoszować się smakiem jego ust tak jak w 
marzeniach, które snuła przez ostatnie dwa lata, choć odczuwała jednocześnie lęk 
przed każdą zmianą w ich znajomości. Lecz tej chwili krew tętniła jej w żyłach i 
miała ochotę zakosztować czegoś nieznanego, nie zważając na następstwa.
  Bezwiednie przysunęła się bliżej, usta znalazły się niebezpiecznie blisko jego warg; 
w nagłym przypływie emocji zapomniała o dobrym wychowaniu.
  Eduardo po raz pierwszy od wielu lat odczuwał tak wielkie pożądanie. Zdał sobie 
właśnie z tego sprawę i nagle gwałtownie zaklął po hiszpańsku. Bernadette była 
pewna, że nigdy nie wypowiedziałby tych słów, gdyby się domyślał, jak biegle zna 
hiszpański. Nigdy mu nie powiedziała, że potrafi porozumiewać się w tym języku, 
obawiając się, że łatwo odgadnie, iż nauczyła się hiszpańskiego dla niego -był to 
jego ojczysty język.
  Cofnął się z dziwnie odmienioną, napiętą twarzą. Przyglądał się jej spod lekko 
opuszczonych powiek; zaczerwieniła się na wspomnienie swego zbyt swobodnego - 
bezwstydnego wręcz - zachowania i spuściła wzrok, wyraźnie zakłopotana.
  W pełnej napięcia ciszy stukot twardych butów o kafelki rozbrzmiał jak strzały z 
pistoletu. Eduardo szybko podszedł do okna i odciągnął ciężką zasłonę. Do oranżerii 
weszła Maria ze srebrną tacą w ręku.
  Na szczęście patrzyła na tacę, więc Bernadette zyskała parę cennych sekund na 
ochłonięcie. Jej ręce wciąż drżały, złożyła je więc na kolanach, podczas gdy Maria 
stawiała filiżanki, talerzyki, dzbanek ze śmietanką i cukiernicę na stoliku pod ścianą. 
Służąca nalała gęstą kawę do filiżanek, po czym ułożyła serwetki i łyżeczki. Gdy 
Maria podawała jej kawę, Bernadette, wciąż blada, była już w stanie się uśmiechnąć.
  -	Dziękuję, Mario - powiedziała schrypniętym głosem i wypiła łyk kawy, niemal 
parząc sobie usta.
  -	Musisz bardzo uważać na tę płucną chorobę, nińa -stwierdziła Maria 
zdecydowanym tonem. - Powinnaś bar-| dziej o siebie dbać. Prawda, seńor conde?
Odwrócił się od okna, doskonale opanowany.
-	Święta racja, Mario - przyznał cokolwiek nieswoim głosem. - Czy będziesz 
mogła z nią zostać? - zapytał. -Pójdę, poszukać jej ojca. Muszę z nim 
porozmawiać.
- Nie napije się pan kawy? - zapytała zaskoczona Maria.
   - Nie w tej chwili, gracias. - Przelotnie spojrzawszy na Bernadette, wyszedł z 
oranżerii.
  - Zachowuje się bardzo dziwnie - zauważyła Maria. Bernadette nie odezwała się. 
Odczuwała tak wielki wstyd, że wątpiła, czy kiedykolwiek będzie w stanie spojrzeć 
Eduardowi prosto w oczy. Dlaczego, kiedy znajdował się tak blisko, nie była w 
stanie zapanować nad szaleńczym biciem serca, niespokojnym, przyśpieszonym 
oddechem? Jak mogła zbliżyć się do niego tak, jakby błagała go o pocałunek?
  Jęknęła głośno, aż zaniepokojona Maria odwróciła się w jej stronę.
   - Wszystko w porządku - zapewniła służącą. - To tylko dlatego... że kawa jest 
bardzo gorąca - powiedziała w końcu.
   - To prawda, ale dobrze ci zrobi na drogi oddechowe -stwierdziła Maria z 
uśmiechem.
  - Tak, mocna czarna kawa często natychmiast powstrzymywała atak astmy.
Nie była jednak w stanie pomóc skołatanemu sercu, które waliło w piersi 
dziewczyny jak oszalałe, nie mogła też zaradzić widocznemu oszołomieniu. To 
dziwne, że coś takiego przydarzyło jej się z Eduardem, któremu przecież wcale się 
nie podobała. Z drugiej jednak strony, jeżeli naprawdę tak było, to czemu dopuścił 
do takiej bliskości, czemu przemawiał do niej tak uwodzicielskim tonem? Po raz 
pierwszy zachował się wobec niej w ten sposób. Do tej pory nieustannie ze sobą 
walczyli. Wprawdzie czasami był łagodny, opiekuńczy, zatroskany o nią nawet 
bardziej niż jej ojciec, ale to, co wydarzyło się przed chwilą, nie miało z tym nic 
wspólnego. Po raz pierwszy, odkąd się znali, potraktował ją jak kobietę, której 
pożądał. Bernadette poczuła się dojrzalsza, bardziej pewna siebie.
  Przez chwilę wyobrażała sobie, że podoba mu się tak samo jak on jej. Wiedziała, 
że to tylko marzenie, ale nie potrafiła sobie odmówić tej przyjemności.
  

 2 
  Eduardo wolno ruszył w stronę stajni, gdzie, zdaniem Marii, powinien zastać 
Colstona Barrona. Czuł się fatalnia z powodu tego, że zawrócił Bernadette w 
głowie, wykorzystując jej naiwność i brak obycia. Stanowiła łatwy łup dla 
doświadczonego mężczyzny. Bez trudu pobudził jej zmysły tylko po to, by 
sprawdzić, czy mu się to uda. Rezultat przeszedł jego najśmielsze oczekiwania
i przyprawił o zawrót głowy: Bernadette go pragnęła. Eduardo czuł się jak rażony 
piorunem. W ciągu ostatnich dwóch lat najczęściej spotykał się z otwartą wrogością 
z jej strony, tak że uświadomienie sobie, jak bardzo jest bezbronna wobec jego 
zakusów, całkowicie zbiło go z tropu.
 W jego głowie zaczął kiełkować jednak pewien plan. Ojciec Bernadette chciał 
mieć utytułowanego zięcia, co dałoby mu wstęp do eleganckiego towarzystwa, 
czego nie była w stanie zapewnić jego pokaźna fortuna. Bernadette dojrzała już do 
miłości, tymczasem Eduardo rozpaczliwie potrzebował pieniędzy, żeby ocalić 
ranczo. Innym rozwiązaniem było błaganie na kolanach o pomoc babki, lecz dumna 
staruszka mogła mu odmówić. Jej ulubieńcem był jego kuzyn Luis, bystry 
młodzieniec o wielkich oczach i śmiałych planach, który z rozkoszą przyglądałby 
się upokorzeniu Eduarda.
  Zacisnął usta w wąską kreskę. Potrzebował bogatej żony. Bernadette 
potrzebowała utytułowanego męża. Ponadto jej ojciec prawdopodobnie będzie mu 
przychylny. Jeśli dobrze wykorzysta swoje atuty, zdoła ocalić i dumę, i ranczo. Jeśli 
chodzi o Bernadette, to z pewnością będzie w stanie zaspokoić jej potrzeby; była 
zbyt młoda, by się orientować w różnicy pomiędzy uwiedzeniem a namiętną 
miłością. Na pewno uda mu się ją zadowolić. Słabe zdrowie było wprawdzie pewną 
przeszkodą, ale w końcu żaden związek nie jest w pełni doskonały. Być może 
kiedyś będzie w stanie urodzić mu dziecko, jeżeli ryzyko nie okaże się zbyt wielkie. 
Poprosi ją tylko o jedno dziecko i jeśli Bóg da, może będzie to chłopiec, który 
odziedziczy ranczo.
  Zauważył niezbyt wysokiego Irlandczyka rozmawiającego z chłopakiem 
stajennym. Rude włosy Colstona Barrona były wiecznie rozwichrzone, a czerstwą, 
rumianą twarz z ogromnym nosem dosłownie otaczały wielkie uszy, które za nic w 
świecie nie chciały ułożyć się płasko przy głowie. Z pewnością nie był to 
przystojny mężczyzna, brakowało mu też manier. Jego wypowiedzi były zbyt 
chaotyczne, ponadto nie potrafił nad sobą panować. Lecz Eduardo zawsze bardzo 
cenił swego najbliższego sąsiada za prawość i uczciwość.
Słysząc kroki Eduarda, Colston Barron obrócił się na swych krzywych nogach i 
wyszedł mu naprzeciw z wyciągniętą dłonią i uśmiechem na twarzy.
   - Ha, Eduardo, a co to cię sprowadza do ciężko pracującego człowieka? Jak się 
masz, chłopcze?
 - Dziękuję, bardzo dobrze - odpowiedział Eduardo i zmrużył oczy, jakby się nad 
czymś zastanawiał. - Bernadette powiedziała mi, że planuje pan wielki bal.
- To prawda. - Colston spojrzał w stronę domu. – Po raz ostatni rozpaczliwie próbuję 
się jej pozbyć, wydając ją za mąż. Chyba wiesz, Eduardo, że ma dwadzieścia lat,
z czego połowę spędziła jako niepełnosprawna, a drugą połowę jako utrapienie. 
Mam dla niej dwóch kandydatów, niemieckiego księcia i włoskiego hrabiego. 
Oczywiście, żaden z nich nie śmierdzi groszem - dodał nieco ciszej - ale pochodzą z 
dobrych, starych rodzin. Naprawdę mogła trafić dużo gorzej! A poza tym, niby 
dlaczego nie miałbym skorzystać na jej małżeństwie, zyskując szlachetnie 
urodzonego zięcia?! W końcu wydałem już majątek na utrzymanie jej przy życiu!
Gruboskórność Colstona Barrona zaniepokoiła Eduarda. Bernadette nie ma zamiaru 
wychodzić za mąż dla tytułu, przynajmniej tak mi powiedziała - rzekł, 
doprowadzając tym swego rozmówcę do szaleństwa.
- Wyjdzie za mąż za tego, którego dla niej wybiorę! - wybuchnął Colston, a jego 
ogorzała twarz spurpurowiała ze złości. - Podła niewdzięcznica! Niech się nie 
spodziewa, że będę ją utrzymywał przez całą resztę jej nędznego żywota!
Eduardo wyobraził sobie życie Bernadette u boku ojca, który łaskawie okazywał jej 
litość w czasie choroby. Nie miała gdzie się podziać. Eduardo nie kochał jej 
wprawdzie, ale jeśli by ją poślubił, mogłaby przynajmniej cieszyć się wolnością i 
odrobiną samodzielności.
  -	W każdym razie - Colston zdążył już trochę ochłonąć - wyjdzie za mąż, jeżeli 
tak postanowię. Nie ma wyboru. Ja się ciebie pytam: jeśli ją wyrzucę, to dokąd 
pójdzie ze swoją chorobą? Jej brat ma własną rodzinę. Nie jest w stanie jej 
utrzymać. A przecież nie ma mowy o tym, żeby poszła do pracy.
Ruszyli w stronę domu, Eduardo splótł dłonie na plecach.
  -	A ci mężczyźni, o których pan mówi, są skłonni ożenić się z Bernadette? - 
spytał.
  -	Noo, prawdę powiedziawszy, nie bardzo - odpowiedział z wahaniem. - 
Obiecałem, że dam im pieniądze na remont ich posiadłości i spłacę długi. Ale wciąż 
nie są zdecydowani wziąć za żonę Amerykanki, w dodatku półinwalidki.
Eduardo zatrzymał się i spojrzał na swego sąsiada.
-	Bernadette nie jest inwalidką.
  -	Zgoda, przez większość czasu nie jest - odpowiedział Colston, zdając sobie 
sprawę z wybuchowego temperamentu Eduarda. - Ale bywają tygodnie, kiedy nie 
jest w stanie nawet unieść głowy. Najczęściej zdarza się to na wiosnę i jesienią. A 
każdej zimy zapada na zapalenie płuc. - Poruszył się niespokojnie. - Co za 
utrapienie. Kiedy ma te swoje ataki, muszę opłacać pielęgniarkę, żeby była przy niej 
dzień i noc.
  Eduardo, który pochodził z rodziny, gdzie zawsze troskliwie opiekowano się 
chorymi, pomyślał, że Colstonowi brak wrażliwości, ale nie skomentował tego.
  - Chciałbym złożyć panu propozycję - rzekł. Colston wyciągnął rękę w 
geście zachęty.
- Proszę, śmiało.
   - Mam tytuł i jestem szlachetnie urodzony. Moja babka pochodzi w prostej linii z 
rodziny Izabeli, królowej Hiszpanii, jesteśmy też spokrewnieni z większością domów 
panujących w Europie.
   - Oczywiście, mój chłopcze, oczywiście. Wszyscy tu wiemy, jakie masz 
pochodzenie, mimo że nigdy o tym nie mówisz.
  - Do tej pory nie było takiej potrzeby. - Eduardo nie dodał, że, jego zdaniem, 
chełpienie się pochodzeniem nie należy do dobrego tonu. Mieszkańcy okręgu 
Valladolid wiedzieli, że jest tylko w połowie Hiszpanem, że jego żona zmarła w 
niewyjaśnionych okolicznościach i że jest hrabią.
Pomimo tytułu większość ojców nie chciałaby go mieć za zięcia. Colston Barron 
marzył jednak o królewskich koneksjach, a Eduardo, mimo całej swej nietypowości, 
je posiadał. Zapatrzył się w przestrzeń, nie zadając sobie sprawy z badawczego 
spojrzenia sąsiada. - Gdybym się ożenił z Bernadette, miałby pan utytułowanego 
zięcia i odpowiednią pozycję towarzyską. Ja z kolei zyskałbym fundusze na 
uratowanie rancza.
  Colston oniemiał z wrażenia i na chwilę wstrzymał oddech; oszołomiony, z 
niedowierzaniem wpatrywał się w swego rozmówcę. Dopiero po dłuższej chwili 
wypuścił powietrze i spytał:
 - Chcesz się z nią ożenić? Z nią?! Eduardo aż zesztywniał, słysząc, jakim tonem 
Colston mówi o własnej córce, lecz skinął tylko głową.
-	A niech to licho! - zaklął Colston. 
Eduardo milczał; patrzył na nieczułego ojca Bernadette i czekał w milczeniu.
Colston odetchnął głęboko i przyłożył dłoń do czoła.
  -	To dla mnie szok. Przecież wy się nawet nie lubicie. Cały czas się kłócicie.
  -	Mówimy o małżeństwie z rozsądku - zwrócił uwagę Eduardo - a nie z miłości. 
Będę należycie dbał o Bernadette.
  -	Ale, człowieku, przecież na pewno będziesz chciał mieć potomka. Ona nie 
urodzi ci dziecka!
Eduardo uniósł brwi.
-	Dlaczego?
  -	Jej matka i starsza siostra umarły przy porodach -odpowiedział Colston. - 
Dziewczyna panicznie boi się porodu. To dlatego tak się opiera i nie chce, żebym 
wydał ją za mąż. Nie domyślałeś się?
Eduardo pokręcił głową; sprawiał wrażenie strapionego.
  -	Myślałem, że nie chce być zmuszona do zawarcia małżeństwa tylko dla tytułu.
  -	Boję się, że to jest trochę bardziej skomplikowane. -Colston westchnął ciężko. - 
Nie jest taka delikatna jak jej matka i siostra, mimo że ma słabe płuca. Ale 
potwornie boi się porodu, nic zresztą dziwnego. Może ci się nie udać... -Starszy 
mężczyzna urwał gwałtownie i odchrząknął, chcąc pokryć zakłopotanie. - Myślę, że 
rozumiesz, o co mi chodzi.
  Zapanowała cisza. To, co przed chwilą usłyszał, z pewnością rozczarowało 
Eduarda, lecz w niczym nie zmieniało faktów. Doskonale zdawał sobie sprawę, że 
jeżeli w najbliższym czasie nie poczyni odpowiednich kroków, bezpowrotnie utraci 
ranczo Escondido. Przez jakiś czas obejdzie się bez syna. Potem, kiedy jego 
bezcenne dziedzictwo zostanie zabezpieczone przed zakusami banków i sądów, 
przyjdzie czas na zastanowienie się nad niechęcią Bernadette zajścia w ciążę.
  - Mimo wszystko jestem gotów się ożenić z pańską córką -powiedział.
Na twarzy Colstona odmalowały się zaskoczenie i zawył.
   - Mój kochany chłopcze - rzekł, po czym mocno chwycił dłoń Eduarda. - Mój 
kochany chłopcze, nawet nie wiesz, jaki jestem szczęśliwy!
  - To jednak nie uszczęśliwi Bernadette - zauważył Eduardo. Myślę, że na razie 
lepiej będzie nie mówić jej o naszej rozmowie.
- Rozumiem. Chcesz ją zdobyć.
   - Mam zamiar starać się o jej względy - poprawił Eduardo. - Chcę o nią 
zabiegać... oficjalnie i z wszelkimi honorami. Nie chcę, by czuła się jak towar.
   - To nie będzie łatwe - ostrzegł go Colston. - Uciekła już jednemu kandydatowi 
- przypomniał ze sposępniałą nagle twarzą. - Utrapienie z tą dziewuchą, 
sprzeciwianie się mojej woli chyba sprawia jej przyjemność! Straszna z niej 
buntownica!
  Eduardo wiedział o tym, ale przypomniał sobie, co zdarzyło się w oranżerii. Na 
pewno działał na jej zmysły. Mógł wykorzystać tę słabość dziewczyny do zdobycia 
jej. Nie powinno to być szczególnie trudne. Wprawdzie czuł się trochę jak łajdak, 
ale nie miał wyboru. Nie zamierzał starać się o posadę ani prosić babkę o pomoc. 
Jeśli utraci ranczo, pozostaną mu już tylko te możliwości. Wolałby raczej poderżnąć 
sobie gardło.
-	Czego ode mnie oczekujesz? - zapytał nagle Colston.
  -	Zaproszenia na bal - padła sucha odpowiedź - a ja już zajmę się resztą.
-	Załatwione!
  Bernadette nie miała pojęcia o spisku wokół jej osoby. Gdy minął atak duszności, 
zaczęła pomagać Marii w kuchni
  -	Ach, co za mężczyzna z tego el conde – powiedziała rozmarzonym głosem 
Maria, wyrabiając chlebowe ciasto na starej drewnianej desce. - Co za mężczyzna! 
Przyniósł cię do domu!
Zakłopotana Bernadette spłonęła rumieńcem.
  -	Zrobiło mi się słabo - wyjaśniła krótko. - Pyłki tak mnie podrażniły, że miałam 
okropny atak kaszlu. Nie byłam w stanie go opanować. - Zaczęła układać talerze w 
stos. -Poza tym, wiesz przecież, że między mną a Eduardem nic nie ma. On nawet 
mnie nie lubi.
  -	Lubienie nie zawsze jest konieczne, seńorita. Czasami nawet bywa przeszkodą. 
- Służąca filuternie zmrużyła oko. -Jest bardzo przystojny, nie uważasz?
-	W porównaniu z kim?
  -	Seńorita!. - Maria była wyraźnie wzburzona. - Nie wierzę, że nie podoba się 
panience bardziej niż ci pendejos, których panienki ojciec zaprasza tu, mając 
nadzieję, że wyda panienkę za mąż.
Bernadette bezwiednie obracała w palcach widelec. Na wspomnienie nieszczęsnych 
zalotników ogarnął ją smutek.
   - Książęta i hrabiowie - powiedziała cicho. - A ze wszystkich razem wziętych 
nie udałoby się zrobić jednego porządnego człowieka. - Pokręciła głową. - Nie chcę 
być sprzedana jakiemuś mężczyźnie w zamian za tytuł, tylko po to, żeby ojciec 
mógł się ocierać o Rockefellerów i Astotów. - Spojrzała na Marię. - On niczego nie 
rozumie. Żeby do nich należeć, trzeba się odpowiednio urodzić, nie wy-starczy po 
prostu zgromadzić odpowiednią sumę pieniędzy. Mój ojciec nie jest kulturalnym 
człowiekiem. Należy, jak to się mówi, do nowobogackich. Nigdy nie znajdzie się 
wśród elity, niezależnie od tego, jak dobrze wyjdę za mąż. Dlaczego nie wystarczają 
mu ludzie, którzy po prostu go lubią?
 - Mężczyzna zawsze pragnie przynajmniej jednej rzeczy, której nie może mieć. - 
Maria westchnęła sentencjonalnie. -Myślę, że nie umiemy żyć bez marzeń.
- To prawda. Dotyczy to także kobiet. - Bernadette uśmiechęła się z rozmarzeniem. 
- Wiesz, chciałabym móc pójść sama do teatru czy do restauracji albo udać się na 
górską wspinaczkę. Chciałabym nosić spodnie, obciąć włosy pracować na swoje 
utrzymanie. - Roześmiała się głośno, widząc przerażoną twarz Marii. -Pewnie 
myślisz, że jestem szalona?
- Te rzeczy - wyjąkała Maria - są dla mężczyzn.
- A powinny być dla wszystkich. Dlaczego tylko mężczyźni mają do nich prawo? 
Dlaczego mogą robić z kobiet niewolnice? Jak mogą pozbawiać nas praw 
wyborczych, nie dopuszczać do równouprawnienia? Prowadzę księgi rachunkowe dla 
ojca, doradzam mu, kiedy ma kupować, a kiedy sprzedawać, a nawet zajmuję się 
finansami. Ojciec przyznaje, że doskonale sobie radzę jako księgowa, ale czy 
przyszło mu do głowy, żeby zapłacić mi za pracę? Nie. Mówi, że członkowie 
rodziny nie płacą sobie za pomoc! - Wyciągnęła palec w stronę Marii. - Zapamiętaj 
sobie moje słowa, pewnego dnia wybuchnie powstanie przeciwko tej niespra-
wiedliwości. - Opanowały ją zbyt silne emocje. Poczuła ucisk w piersi i zaniosła się 
kaszlem.
  Maria szybko nalała kawę do porcelanowej filiżanki i podała Bernadette.
-	Niech panienka to wypije. Rapidamente... rapidamente. 
Bernadette przełykała z trudem, pochylając się do przodu, wściekła z powodu 
ataków, które nie pozwalały jej być normalną kobietą.
-	Już lepiej? - spytała po chwili Maria.
  -	Tak. - Bernadette powoli zaczerpnęła tchu i wyprostowała się. Ze skruszoną 
miną popatrzyła na Marię. – Chyba nie powinnam tak się denerwować.
-	Na pewno byłoby lepiej. 
Dziewczyna przyłożyła dłoń do piersi.
  -	Zastanawiam się, skąd Eduardo wiedział, co robić, kiedy mam atak? - zapytała; 
jego troskliwa opieka wciąż wprawiała ją w zdumienie.
  -	Ja mu powiedziałam. Kiedyś mnie o to zapytał -wyjaśniła z prostotą Maria. - 
Pytał, bo kiedyś widział panienkę w czasie takiego ataku i musiał zwrócić się do 
panienki ojca po pomoc. Pamięta panienka - ciągnęła z rosnącą irytacją w głosie. - 
Ojciec rozmawiał wtedy z przyjacielem i był wściekły, że mu się przeszkadzaj
Pokłócili się wtedy z el conde. Nigdy tego panience nie wiedzieli. - Rozłożyła ręce. 
- Po tym wszystkim el conde przyszedł do mnie i zapytał, jak można panience 
pomóc w razie ataku. Był bardzo zły na pana Barrona za to, że jest taki nieczuły. 
Serce Bernadette wezbrało radością.
-To bardzo dziwne. Przecież Eduardo w ogóle mnie lubi.
-	To nieprawda - łagodnie zaprotestowała Maria. – Jest dla panienki bardzo 
delikatny. To widać przecież jak na dłoni. W stosunku do innych jest oschły i 
bardzo niecierpliwy. Mój Juan mówi, że inni vaqueros starają się nie rozgniewać 
conde, bo wszyscy się boją jego wybuchowego temperamentu. Tymczasem przy 
panience nigdy nie traci cierpliwości.
 - Ale to go nie powstrzymuje od wyśmiewania się ze mnie  od szydzenia. Cały 
czas się kłócimy.
 - Może dlatego, że panienka go tak traktuje. A może on nie chce, żeby panienka 
się domyśliła, że ją lubi.
 - Co też ty opowiadasz! Maria wykrzywiła się pociesznie.
lak czy owak jest uprzejmy dla panienki.
- Kiedy ma na to ochotę. - Bernadette wolała nie myśleć o tym, jak się ostatnio 
zachowywała w jego obecności, Przypomniała sobie, że omal go nie poprosiła o to, 
by ją pocałował. Znów poczuła się potwornie zakłopotana i połowiła już nigdy nie 
dopuścić do tego, by zostali sami.
 Nie potrzebowała jego współczucia, więc musiała zadbać o to, by nigdy się nie 
dowiedział, jak gorącym darzy go uczuciem.
  Colston Barron wrócił do domu, dopiero gdy upłynęło co najmniej pół godziny po 
odjeździe Eduarda. Zatrzymał się w sali balowej, by zobaczyć, jak postępują prace 
przy malowaniu, a potem udał się do salonu, gdzie siedziała Bernadette.
Rzuciwszy jej surowe spojrzenie, nalał sobie brandy.
  -	Eduardo mówił mi, że źle się czujesz - powiedział sucho. W obecności córki 
nigdy nie łagodniał tak jak przy jej bracie; zawsze utrzymywali dystans.
  -	Czułam się źle - odpowiedziała Bernadette spokojnym tonem - ale, jak widzisz, 
już jest lepiej. To wszystko przez pyłki kwiatowe, które drażnią mi płuca.
  -	Podobnie jak kurz, perfumy, zimne powietrze i tysiące innych rzeczy - dodał 
oschle jej ojciec. Jego małe zmrużone oczka bacznie obserwowały ją sponad kielisz-
ka. - Chcę, żebyś odpowiednio ubrała się na bal. Możesz wziąć powóz i pojechać do 
miasta. Każę Rudolfowi cię zawieźć. Spraw sobie coś kosztownego, żebyś 
wyglądała jak córka zamożnego człowieka. - Lekceważącym gestem wskazał 
perkalową niebieską suknię, którą miała na sobie. - Coś, co nie sprawia wrażenia 
uszytego w domu -dodał.
  Bernadette zesztywniała, szczerze żałując, że nie może powiedzieć, co naprawdę 
myśli o tym, jak ojciec ją traktuje, jednak w tej chwili nie miała wyboru. 
Obiecywała sobie, że jeśli tylko jej sytuacja życiowa ulegnie zmianie, wygarnie 
prawdę paru nadętym osłom!
  -	Przecież to ty, ojcze, poleciłeś, bym szyła sobie ubrania, żeby nie obciążać cię 
finansowo - przypomniała mu.
Poczerwieniał.
- Wydaję ten bal po to, żeby znaleźć ci męża! - A sobie utytułowanego zięcia! - 
powiedziała z ironią, zrywając się na nogi. - Żebyś mógł się obracać w „od-
powiednim towarzystwie".
 - Nie śmiej mówić do mnie tym tonem! - krzyknął. - To nie traktuj mnie, jakbym 
była trędowata! - wypali jej zielone oczy roziskrzyły się ze złości. - Nic na to 
poradzę, że mam słabe płuca, i nie prosiłam się na ten świat! Dobrze wiem, że 
obwiniasz mnie za śmierć mojej matki! Gwałtownie wyprostował się i zaczerpnął 
tchu.
 - Bo jesteś winna jej śmierci - wycedził przez zęby. -Ty ją zabiłaś.
- Nie ma w tym żadnej mojej winy. - Serce biło jej tak szybko i mocno, że 
zaczynała trząść się na całym ciele; oddychała z trudem. Nie znosiła kłótni; często 
kończyły się potwornymi atakami. Nie miała jednak zamiaru się poddawać. - Poza 
tym nie odzyskasz jej, traktując mnie jak najgorszego wroga.
Colston wypił tęgi łyk brandy i westchnął ciężko.
- Kochałem ją nad życie - powiedział jakby do siebie. - Była najpiękniejszą kobietą, 
jaką widziałem. Nigdy nie potrafiłem zrozumieć, co we mnie widziała, ale była dla
mnie wszystkim. A potem ty się pojawiłaś - dodał, patrząc na córkę stalowym 
wzrokiem, choć jeszcze przed chwilą, gdy mówił o zmarłej żonie, jego oczy 
emanowały czułością. - I moja Eloise odeszła na zawsze.
- To nie była moja wina - powtórzyła. - A czyja? - Colston dopił brandy i odstawił 
kieliszek. -Utraciłem mój skarb, ale będę się cieszył, jeśli dobrze
wyjdziesz za mąż. - Zmierzył ją szacującym wzrokiem. -Zaprosiłem na bal dwóch 
szlachetnie urodzonych młodzieńców z Europy.
  -	Na pewno nie mają pieniędzy - powiedziała jego córka ironicznym tonem.
W oczach ojca pojawiły się gniewne błyski.
  -	Obaj pochodzą z dobrych europejskich rodzin i potrzebują żon. Tylko, na 
miłość boską, nie próbuj mnie ośmieszyć tak jak ostatnim razem... czerniąc sobie 
zęby i wkładając spodnie! Bo będę musiał...
  -	To była twoja wina - przerwała mu Bernadette, zdobywając się na odwagę, 
której wcale nie miała. Okazywanie ojcu słabości mijało się jednak z celem. - 
Możesz powiedzieć swoim nowym kandydatom, że mogą sobie darować szukanie 
tutaj żony - dodała uparcie.
  -	Będą tu szukać żony. Poślubisz, kogo ci wskażę -oznajmił tonem nie 
znoszącym sprzeciwu. - Możesz sobie wrzeszczeć i wściekać się ile wlezie, ale to 
zrobisz! W przeciwnym razie - dodał surowo - wyrzucę cię z domu, przekonasz 
się, że to zrobię!
  Bernadette nie wierzyła własnym uszom; zbladła, jej oczy zrobiły się okrągłe jak 
spodki.
  -	Tak? - natarła na ojca. - A kto będzie prowadził twoje  
księgi, płacił rachunki i dbał o budżet, tak żeby ranczo nadal 
przynosiło dochód?
Colston zacisnął dłonie w pięści.
  -	Kiedy pracowałem przy budowie linii kolejowych,  musiałem walczyć z 
Indianami, mieszkańcami Północy  i ludźmi, którzy mnie nienawidzili, ponieważ 
byłem Irlandczykiem! Ale wszyscy oni razem wzięci nie sprawiali mi tyle kłopotu, 
co ty każdego dnia mojego życia! Zabrałaś mi Eloise! Czy prowadzenie księgowości 
może mi to zrekompensować?
Dziewczyna usiadła i wpatrywała się w ojca, modląc się w duchu, by nie nadszedł 
kolejny atak. Nigdy nie należy okazywać słabości w obliczu wroga! Colston 
odetchnął ciężko; miał wrażenie, że się dławi. Dopiero teraz zdał sobie sprawę z 
tego, co powiedział. Podszedł do okna i zapatrzył się w przestrzeń, sztywny jakby kij 
połknął.
- Trochę przesadziłem - rzucił. - Nie wyrzuciłbym cię
w domu. W końcu jesteś moją jedyną córką. Ale nie próbuj mi- sprzeciwiać - 
ostrzegł. - Chcę, żeby mnie szanowano, i jestem gotów zrobić wszystko, żeby 
osiągnąć swój cel. Wyjdziesz za mąż!
- Za człowieka, którego w ogóle nie znam. – Bernadette rozpaczliwie walczyła ze 
łzami wściekłości i bezsilności, które  napłynęły jej do oczu. - Za cudzoziemca, 
który zabierze mnie do swego zimnego kraju, w którym umrę ze zgryzy.
   - Nie przesadzaj, na pewno nie umrzesz, głuptasie! -wykrzyknął Colston, 
obracając się na pięcie. - Będziesz miała służące, które będą się tobą zajmować. 
Będziesz miała kucharkę i pokojową. Będziesz traktowana jak królowa!
   - Będę intruzem - poprawiła ojca. - Będę niechciana i nienawidzona, ponieważ 
mój mąż ożeni się ze mną dla twoich pieniędzy!
Colston gwałtownie uniósł ręce. - Ja chcę ci dać cały świat, a ty musisz wszystko 
psuć swoją krytyką!
  Miała wrażenie, że za chwilę umrze. Ojciec zamierzał ją sprzedać, i nigdy już nie 
zobaczy Eduarda. Nigdy, nigdy...
-	Jest jeszcze jedna możliwość - powiedział po chwili. 
Uniosła wzrok.
Ojciec wpatrywał się w swoje zabłocone buty.
-	Możesz jeszcze rozważyć wyjście za mąż za Eduarda. 
Serce skoczyło jej  gwałtownie. Przyłożyła doń rękę,
jakby się obawiała, że za chwilę wyleci z jej piersi i spadnie na podłogę.
-	C...co?
  -	Za Eduarda! - Colston patrzył na nią, stojąc na szeroko rozstawionych nogach, 
z rękami złożonymi na plecach. - Jest wdowcem, a chociaż w eleganckim świecie 
uchodzi za mieszańca, to przecież ma tytuł. Jego rodzina jest związana z 
królewskimi rodami Europy.
Bernadette roześmiała się tak, że omal się nie zakrztusiła.
  -	Eduardo mnie nie zechce - powiedziała z odcieniem goryczy w głosie. - On 
mnie nienawidzi.
  -	Możliwe, że będzie chciał się z tobą ożenić - ciągnął jej ojciec, uważając, by się 
nie zdradzić, że rozmawiał na ten temat z Eduardem. - Szczególnie jeżeli postarasz 
się trochę zmienić swoje zachowanie, ładnie się ubierzesz i od czasu do czasu się do 
niego uśmiechniesz. Będzie miał konkurentów na balu, dwóch młodzieńców z 
tytułami. To może go zmobilizować. - Odwrócił wzrok, żeby Bernadette nie 
zauważyła wesołych iskierek w jego oczach. Udało mu się ją tak nastraszyć, że 
teraz Eduardo wydawał się jej wybawieniem. Pochwalił się w duchu za swoją 
przebiegłość. Nareszcie znalazł sposób. Okazuje się, że można z tą dziewuchą 
wygrać za pomocą odpowiednich słów i przemyślnej taktyki.
   - Przecież chodzą słuchy, że on nie ma zamiaru powtórnie się ożenić - odezwała 
się Bernadette.
   - Ale mówi się też, że nie chce stracić swego dziedzictwa -przypomniał jej ojciec. 
- Gdyby nie jego przeszłość, staruszka babka na pewno by mu pomogła i znalazła 
dla niego narzeczoną w Hiszpanii, tak jak wybrała mu pierwszą żonę. Ale jego żona 
zmarła w podejrzanych okolicznościach, a matka wplątała się w jakiś nowy skandal 
na Wschodzie. Jego matka nie jest Hiszpanką, urodziła się w Teksasie, z pochodzi z 
dobrej niemiecko-irlandzkiej rodziny.
   - Wiem. Mieszka teraz z drugim mężem w Nowym Jorku. Eduardo jej 
nienawidzi.
  Colston nie miał pojęcia, skąd Bernadette o tym wie, ale postanowił nie kusić 
losu. Skrzyżował ręce na piersi.
  - To z powodu tego, co zrobiła jego matka, babka zdecydowała się zostawić 
majątek jego kuzynowi, który jest stuprocentowym Hiszpanem, a poza tym nie 
otacza go atmosfera skandalu.
- To Eduardo ci o tym powiedział? - zdumiała się dziewczyna. Jej ojciec 
przytaknął.
  - Tak, dawno temu - dodał wymijająco. - Podobno starsza pani odwiedzi go tu 
w lecie.
- To go ucieszy. Bardzo kocha swoją babkę. - Szkoda, że bez wzajemności. - 
Colston popatrzył na córkę uważnie. - No więc co sądzisz o poślubieniu Eduarda? 
Bernadette przełknęła z trudem ślinę.
- Myślę, że... się zgodzę - powiedziała z odpowiednią dozą wahania w głosie. - 
Jeśli to ma mnie uchronić przed wyjazdem za granicę...
  Colston miał ochotę zatańczyć z radości, ale nie chciał pokazać upartej córce, jak 
bardzo ucieszyła go jej zgoda. Czasami nawet lubił tę jej buntowniczość... dopóki 
nie przypominał sobie, jak wiele utracił z powodu jej przyjścia na świat. Prawdę 
mówiąc, byli do siebie bardzo podobni pod względem temperamentu.
  -	Więc pojedziesz do miasta, tak jak proponowałem, i poszukasz tam ładnej sukni 
na bal?
Bernadette wzięła głęboki oddech.
-	Myślę, że tak.
  -	Idź do Meriwethera, mam tam konto, i kup wszystko, czego potrzebujesz.
  -	Tytuł Eduarda liczy się tylko w Europie - powiedziała dziewczyna, wstając.
Jej ojciec uniósł dłoń.
  -	Jest dobry wszędzie - rzekł matowym głosem. - Nawet w Teksasie. Eduardo jest 
Hiszpanem tylko w połowie, ale ludzie nie będą zwracać na to uwagi ze względu na 
jego europejskie powiązania. - Popatrzył na córkę wzgardliwie. -Biorąc pod uwagę 
twój brak urody i stan zdrowia, myślę, że i tak będzie wielkim wyróżnieniem, jeśli 
zechce cię jakiś Europejczyk. Będziemy mogli mówić o szczęściu, jeżeli Eduardo 
będzie cię chciał.
  -	Nie jestem wcale takim ciężarem, jak myślisz, ojcze. Dobrze radzę sobie z 
rachunkami i księgowością. Eduardo jest w takiej sytuacji, że może nawet uznać, że 
będę mu przydatna.
Colston wzruszył ramionami.
   - Jesteś przydatna, kiedy jesteś zdrowa. Ale zbyt często chorujesz. - Odwrócił 
się z ciężkim westchnieniem. -Przez cinie ciągle przychodzą mi do głowy te 
wspomnienia -wyznał w jednym z rzadkich przypływów szczerości. -Widzę jej 
twarz w ostatnich chwilach życia, słyszę jej krzyk i czuje, jak serce pęka mi w 
piersi. - Bezwiednie przyłożył dłoń do torsu. - Boże, jak ja ją kochałem!
Bernadette zdawała sobie sprawę z nieopisanego bólu ojca, lecz zanim zdążyła 
cokolwiek powiedzieć, odwrócił się i wyszedł. W korytarzu rozbrzmiały jego kroki, 
głośne i gniewne, jak zawsze, kiedy musiał stawić czoło czemuś nieprzyjemnemu 
albo denerwującemu.
 Odprowadziła go smutnym wzrokiem. Gdyby zwrócił się do niej, zamiast się 
odwracać, jej życie wyglądałoby zupełnie inaczej. Obwiniał ją za śmierć żony i już 
zawsze w jego wzroku będzie się czaił niemy wyrzut. Nie mogła robić sobie nadziei 
na poprawę stosunków; ojcu wcale na tym nie zależało. Oczekiwał od niej jedynie 
korzystnego wyjścia za mąż i tego, że zniknie z jego życia. Nie mówił tego wprost, 
ale było to aż nadto widoczne. Sięgając po kapelusz i rękawiczki, Bernadette 
poczuła się nagle staro. Miała niewiele możliwości wyboru, lecz postanowiła za 
wszelką cenę zniknąć ojcu z oczu. Nie była w stanie zmusić się do poślubienia 
Europejczyka, za to marzyła o wyjściu za mąż za Eduarda. Jednakże było to mało 
prawdopodobne, mimo zastanawiającego zainteresowania ojca tym tematem. 
Wszyscy dobrze wiedzieli, że Eduardo nie ma zamiaru powtórnie się żenić. Jej 
ojciec nie zdoła go nakłonić do podjęcia ryzyka, a ona sama na pewno nie  uwiedzie 
go swymi żałosnymi wdziękami.
  Tak czy inaczej powinna pozwolić ojcu na rozważanie takiej możliwości; to 
mogło go powstrzymać od pośpiesznego swatania jej z innymi kandydatami.
  Przez chwilę Bernadette pozwoliła sobie na marzenia, zastanawiała się, jak 
wyglądałoby jej małżeństwo z Eduardem, kiedy mogłaby otwarcie okazywać mu 
miłość i być kochaną. Był dla niej ideałem mężczyzny. Kochała go całą duszą i 
ciałem. Cóż z tego, skoro on z pewnością nie odwzajemniał tego uczucia; nawet mu 
się nie podobała.
  Zastanawiała się, czy kiedykolwiek mógłby ją uznać za atrakcyjną. Nie znała 
mężczyzn, ale przeczytała wiele zakazanych książek i wiedziała, jak należy się ubrać 
i zachować w ich towarzystwie. Niektóre dziewczyny z ekskluzywnej szkoły w 
Nowym Jorku, którą ukończyła, zupełnie otwarcie mówiły o swoich znajomościach 
z mężczyznami. Bernadette, mimo że nie brakowało jej temperamentu, była jednak 
na tym polu nowicjuszką. Eduardo mógł z nią zrobić wszystko, a ona nie miała 
odwagi doprowadzać do sytuacji, w których utraciłaby godność.
  Jednak już sama myśl o tym, że Eduardo miałby ochotę się z nią ożenić, była tak 
intrygująca, że serce Bernadette raz po raz gubiło rytm. Po raz pierwszy w życiu 
była w stanie myśleć o małżeństwie jako o czymś realnym. Poza tym wiedziała, że 
właśnie ona może pomóc Eduardowi uchronić ranczo przed ruiną. Ojciec nie lubił, 
kiedy mu przypominano, jak przed kilkoma laty zapobiegła ogromnym stratom 
finansowym, kiedy po raz pierwszy zajęła się prowadzeniem rachunkowości po 
rezygnacji księgowego. Ojcu spodobało się zarówno to, że nie musi płacić 
dodatkowemu pracownikowi, jak i to, że nikt obcy nie ma wglądu w stan jego 
finansów. Lecz czy Eduardo będzie chciał się z nią ożenić -nawet jeśli miałby to 
zrobić tylko dla pieniędzy jej ojca -miało się dopiero okazać.
Bernadette powoli zaczynała mieć nadzieję, że jeśli starczy jej odwagi, mogą się 
ziścić jej najśmielsze marzenia.


3  
  Bernadette znalazła się w ekskluzywnym sklepie odzieżowym Meriwethera, nie 
mając zbyt wielkiego pojęcia o tym, co chce kupić.
  Brat właściciela, Clem Meriwether, który od niepamiętnych czasów pracował tam 
jako sprzedawca, powitał ją przy drzwiach, uśmiechając się szeroko.
  -	Miło znów panią widzieć, panno Barron. W czym mogę pani pomóc?
  -	Ojciec przysłał mnie tutaj po suknię balową - odpowiedziała Bernadette. - Ale 
nie wiem...
  -	Akurat mam dla pani coś wyjątkowego! - Uśmiechając się, sprzedawca 
wprowadził ją do wnętrza. - Co za niezwykły zbieg okoliczności... właśnie dzisiaj 
otrzymaliśmy tę suknię. Została uszyta w Paryżu specjalnie dla jednej z córek 
Carsonów z Fort Worth, ale panna Carson jej nie zaakceptowała, więc oddano ją 
nam w komis. Nie spodziewałem się, że ktokolwiek okaże zainteresowanie tą 
suknią. Żyjemy tak daleko od eleganckiego świata... - Odwrócił się i gwałtownie 
poczerwieniał na twarzy. - Proszę mi wybaczyć, panno Barron, nie chciałem przez 
to powiedzieć, że pani ojciec nie zalicza się do eleganckiego towarzystwa, nic 
podobnego!
- Nic się nie stało, panie Meriwether - uspokoiła go Bernadette z uśmiechem. - Nie 
mam zamiaru się obrażać. - Pomyślała, że gdyby ojciec dowiedział się o tym, co 
powiedział pan Meriwether, niewątpliwie wpadłby do jego sklepu jak burza i 
zlikwidował konto.
   - Doszły nas słuchy, że w przyszłym miesiącu pani ojciec wydaje bal. Czy to 
prawda, że Culhanowie przyjadą taki kawał drogi z El Paso?
   - Na pewno przyjadą państwo Culhanowie - sprostowała dziewczyna. - Ich 
dwaj synowie spędzają wakacje na statku, a trzeci musi zostać w domu, żeby 
doglądać rancza.
   - Tak czy owak, to wielki zaszczyt, że przedstawiciele tej rodziny decydują się 
odbyć tak daleką podróż, by uczestniczyć w balu.
   - To prawda - przyznała Bernadetta. - Spędzą tydzień na naszym ranczu, 
podobnie jak inni goście.
   - Czy na liście zaproszonych są jacyś inni Teksasczycy? -badał nieśmiało pan 
Meriwether, sięgając na półkę po gustownie przystrojone pudło.
   - Nie jestem pewna. Ojciec niewiele mówi na temat listy gości. Myślę, że chce 
mi zrobić niespodziankę - dodała Bernadette nieco figlarnie.
-	To zrozumiałe. Czy to bal z okazji pani urodzin? 
Pokręciła głową.
  -	Prawdę mówiąc, bez specjalnej okazji - skłamała, wstydząc się wyjawić, że 
ojciec wydaje bal głównie po to, by sprzedać córkę mężczyźnie o najbardziej 
imponującym tytule. - Ojciec traktuje to chyba jako miłą formę letniej rozrywki, 
chociaż jest to jednocześnie sposobność, żeby uczcić nabycie nowej linii kolejowej.
  -	A... to doskonale. - Sprzedawca położył pudło na kontuarze, otworzył je w 
ceremonialny sposób i wyjął najwspanialszą suknię, jaką Bernadette w życiu 
widziała. Dosłownie zaparło jej dech z wrażenia.
Pan Meriwether zachichotał.
  -	Zdaje się, że nie muszę pytać, czy się pani podoba. Proszę chwilkę zaczekać, 
panno Barron, poproszę żonę, żeby pomogła pani ją przymierzyć.
  Udał się na zaplecze i przyprowadził Maribeth, drobną uśmiechniętą kobietę.
  -	Właśnie robiłam marynaty, panno Barron - powiedziała przepraszającym tonem, 
wycierając ręce w lnianą ściereczkę. -Zostawię dla pani parę słoików; ofiaruję je pani 
w czasie następnej wizyty.
-	Bardzo dziękuję. - Bernadette była mile zaskoczona.
  -	Nie ma za co. A teraz przymierzmy tę suknię. Prawda, że jest piękna? Clem 
myślał, że nikt tutejszy nie będzie zainteresowany tak kosztowną kreacją! Prosto z 
Paryża, z Francji!
  Cały czas paplając, pani Meriwether zaprowadziła Bernadette do prowizorycznej 
przymierzami i pomogła włożyć suknię. Zajęło to trochę czasu, ponieważ miała ona 
mnóstwo maleńkich guzików. Lecz kiedy Bernadette w końcu spojrzała w lustro, 
pomyślała, że byłaby gotowa sprzedać wszystko, byle zdobyć pieniądze na tę 
suknię. Biała miękka spódnica spływała do kostek; warstwy koronki i żorżety 
ozdobiono jedwabnymi różowymi kwiatkami i maleńkimi niebieskimi kokardkami. 
Stanik był uszyty z cienkiej żorżety; krótkie rękawy miały niewielkie bufki. Dekolt 
był tak szeroki i głęboki, że odsłaniał ramiona oraz szczyt kształtnych piersi. Była to 
suknia uwodzicielska, ale utrzymana w doskonałym guście. Bernadette przyglądała 
się sobie z zachwytem.
 - Czy to naprawdę ja? - zapytała, czując, jak serce mono bije jej w piersi.
-Och, tak. - Pani Meriwether westchnęła. - Cóż za wspaniały krój i jak doskonale 
leży! Musi pani rozpuścić włosy i związać je z tyłu jedwabną różową kokardą. 
Pokażę  pani jak.
 - Nigdy nie nosiłam rozpuszczonych włosów - powiedziała dziewczyna z 
wahaniem.
  - Takie uczesanie będzie doskonale pasować do tej sukni. Zaraz pani zobaczy.
Pani Meriwether zburzyła wymyślną koafiurę klientki i uczesała ją znacznie 
prościej, związując włosy satynową różową wstążką.
 - No i proszę - powiedziała w końcu. - Widzi pani, o co chodziło? Fryzura 
idealna do tej sukni.
 - To prawda - musiała przyznać Bernadette. Wyglądała teraz zarazem 
młodzieńczo, elegancko i trochę bezbronnie.
Była... prawie piękna. Uśmiechnęła się do siebie, zdumiona zmianą, jaka zaszła w 
jej pospolitej twarzy.
  -	Powinna pani mieć również wachlarz - radziła pani 
Meriwether. - Gdzie to ja położyłam ten jedwabny?... Aha!
  Uniosła wachlarz tak piękny, że Bernadette natychmiast go zaaprobowała. Był 
wykonany z bladoróżowego jedwabiu z kwiatowymi motywami i wykończony 
koronką barwy kości słoniowej. Nigdy jeszcze nie widziała tak ślicznego wachlarza.
  -	A do tego rękawiczki i ta mała torebka - ciągnęła pani 
Meriwether. - Potrzebne też będą odpowiednie buty. Zobacz my, co tu mamy...
  Bernadette przeżyła chyba najwspanialszą godzinę w swoim życiu. Kiedy z 
pudłami pełnymi zakupów opuszczała sklep, poczuła się lekka i prawie szczęśliwa. 
Przeczuwała, że mimo wszystko bal będzie wspaniałym wydarzeniem. Marzyła o 
tym, by jak najszybciej zobaczyć wyraz twarzy Eduarda w chwili, gdy ją zobaczy!
  Nie mając pod tym względem zaufania do córki, Colston Barron zlecił 
przygotowania do balu pani Maude Carlisle, żonie emerytowanego oficera z San 
Antonio, która niegdyś utrzymywała kontakty z Astorami. Pani Carlisle miała 
zamiar gościć kilka tygodni u przyjaciół w Valładolid i z radością przyjęła 
propozycję pomocy Colstonowi Barronowi w przygotowaniu wielkiej zabawy.
  Doskonale wiedziała, jak należy organizować eleganckie przyjęcia i natychmiast 
z entuzjazmem zabrała się do pracy.
W ciągu dwóch tygodni udało jej się zrazić do siebie ponad połowę pracowników 
rancza Barronów. Colston wcale się tym nie przejął, ale do Bernadette zewsząd 
docierały skargi. Wszyscy, nie wyłączając Marii, wypłakiwali się na jej ramieniu. 
Cały dom został postawiony na głowie. Wydzielono miejsce na piekarnię, która 
miała dostarczyć wszelkiego rodzaju wypieków, specjalna kucharka miała się zająć 
przekąskami, zamówiono też ogromne ilości cieplarnianych kwiatów. Nie 
przeoczono żadnego detalu. Bernadette starała się nie uczestniczyć w tych 
szalonych przygotowali.
 - Włożyła spódnicę do konnej jazdy i poprosiła chłopaka stajennego, by osiodłał 
dla niej dorodną gniadą klacz. Ledwie dosiadła wierzchowca, do stajni wszedł jej 
ojciec. - Dokąd to się wybierasz? - zapytał. - Pani Carlisle chce porozmawiać z 
tobą i z Marią na temat zastawy stołowej.
 - A dlaczego ja jestem do tego potrzebna? - zapytała Bernadette, nieco 
zdziwiona.
- Bo Maria nagle zapomniała języka angielskiego! Dziewczyna pochwaliła w 
duchu postawę Marii. To był jedyny sposób przetrwania w towarzystwie pani 
Carlisle. - Przecież wiesz, że nie znam hiszpańskiego - skłamała, nie patrząc ojcu 
w oczy. Kryła się przed nim ze znajomością tego języka tak samo jak i przed 
Eduardem; to dawało jej przewagę w postępowaniu z ojcem. Kiedy tylko miała na 
to ochotę, mogła porozumiewać się ze służącymi w ich ojczystym języku. Ojciec 
tego nie potrafił; znał tylko język angielski.
  -	Ale może uda ci się przekonać Marię, żeby chociaż odezwała się do tej 
nieszczęsnej kobiety!
  -	Wybieram się na przejażdżkę, ojcze - odpowiedziała Bernadette. - Muszę trochę 
odetchnąć świeżym powie- j trzem.
Ojciec przyjrzał się jej podejrzliwie.
  -	Masz ochotę uciec. To na nic. Klaus Branner i Carlo Maretti przyjadą tu jutro 
pociągiem z Houston.
Serce zamarło jej w piersi, poczuła gwałtowne mdłości.
  -	Przecież już ci mówiłam, co myślę na ten temat -odezwała się oficjalnym 
tonem.
  -	Ja również ci powiedziałem, co o tym myślę - rzekł Colston opryskliwie. - 
Eduardo nie pojawia się tu od ponad dwóch tygodni - dodał, dbając o to, by nie 
dać po sobie poznać, jak bardzo go to martwi.
  Nie miał zbyt wielkich nadziei na to, że Bernadette zdobędzie prawdziwego 
Europejczyka, ale wydawało mu się, że Eduardo ostatnio patrzył na córkę w 
szczególny sposób. Bardzo lubił i szanował sąsiada, a od pewnego czasu uważał, 
że jego małżeństwo z Bernadette byłoby niezwykle korzystne. Zastanawiał się, 
dlaczego Eduardo nagle zmienił zdanie po ich rozmowie.
  -	Wygląda na to, że nie możemy na niego liczyć, więc pozostali tylko moi dwaj 
kandydaci - powiedział.
  Niestety, mówił prawdę. Eduardo nie odwiedzał ich już od dłuższego czasu. Było 
to co najmniej dziwne i Bernadette i zastanawiała się, jakie mogą być tego powody. 
Nie mogła wprosić się na ranczo Escondido, więc na próżno czekała na niego, 
czując, jak rozwiewają się jej marzenia. Była pewna, że jeśli Eduardo przestanie się 
o nią starać, ojciec natychmiast zwróci się ku dwóm pozostałym kandydatom. 
Patrzyła na ojca z twarzą ściągniętą gniewem. - Może nie będą mnie chcieli - rzuciła 
zuchwale. - Będą, będą - odparł trywialnie. - Bo śpieszno im do moich pieniędzy!
Bernadette postanowiła spróbować po raz ostatni. - Naprawdę wszystko ci jedno, 
czy jestem szczęśliwa, czy nie?- zapytała płaczliwym głosem. - Nic cię to nie 
obchodzi? Twarz Colstona stężała.
  - Ja tleż nie jestem szczęśliwy - zauważył. - Od dwu-dziestu lat jestem samotny i 
nieszczęśliwy, a wszystko przez ciebie!  W dziewczynie zawrzał gniew.
   - Sam jesteś sobie winny! - krzyknęła, zdając sobie sprawę, że ojciec za chwilę 
wybuchnie.
   - Jak śmiesz odzywać się do mnie w ten sposób?! Jak nśmiesz!?
  Jej wargi drżały. Ścisnęła szpicrutę tak mocno, że aż zbielały jej kostki.
   - Wolałabym nie dożyć dnia, w którym potraktuję moje dziecko tak, jak ty 
traktujesz mnie - powiedziała ochrypłym głosem - Ale mam nadzieję, że ty będziesz 
żył wystarczająco długo, aby tego żałować.
Colslen wyprostował się i spojrzał na nią wyzywająco.
 - Nie licz na to. Bernadette zawróciła konia i odjechała, zostawiając ojca
  Chyba jeszcze nigdy nie czuła się tak rozpaczuwie źle. Eduardo był poza jej 
zasięgiem, a kandydaci ojca mieli zjawić się nazajutrz. Zastanawiała się, czy 
udałoby jej się uciec. Był to najgorszy z możliwych sposobów uporania się z 
problemem, wiedziała jednak, że niejedna młoda kobieta w podobnie trudnym 
położeniu po prostu uciekała z domu. Zadecydowała, że jeśli nie będzie miała 
innego wyjścia, skorzysta z tej możliwości, mimo że nie najlepszy stan zdrowia 
bardzo by jej to utrudniał.
  Pogrążona w głębokich rozmyślaniach, nie zastanawiała się, dokąd jedzie. W tej 
części południowego Teksasu można było spotkać głównie karłowate krzewy i 
kaktusy, a poza tym piach, pył i żar, dokuczliwy nawet wiosną. Jednakże Bernadette 
uwielbiała rozkoszować się uczuciem wolności, jakie dawał jej rozciągający się 
przed nią bezkresny horyzont. Przywodziło jej to na myśl oglądanie gwiazd na 
niebie: miała wtedy wrażenie, że wszystkie jej problemy są zupełnie nieistotne. W 
tej chwili czuła gwałtowną potrzebę doświadczenia takiego właśnie uczucia. Myśl o 
zapowiedzianym przyjeździe dwóch utytułowanych kandydatów do jej ręki 
przyprawiała ją o mdłości. Z całą pewnością nie będzie się im podobać, ale jeśli 
rzeczywiście rozpaczliwie potrzebują pieniędzy, na pewno będą goj towi ożenić się 
ze straszydłem, niedorajdą, z kimkolwiek. Nawet z nią.
  Skierowała klacz w stronę rzeczki przepływającej prze ziemie należące do ojca. 
Roślinność była tam bujniejsza przeważały drzewa o słodkich owocach, 
stanowiących cenną pasze. Ich małe listki były jeszcze delikatne i bladozielone. 
Wiał lekki wiatr i upał nie przytłaczał tak jak zwykle. Bernadette zatrzymała się 
pod dużym drzewem, zsiadła z konia i zsunąwszy z głowy kapelusz z małym 
rondem, pochyliła się, by zanurzyć chusteczkę w wodzie. Nad jej głową nagle 
rozświergotały się ptaki. Właśnie się zastanawiała, co spowodowało ich 
poruszenie, kiedy usłyszała stukot końskich kopyt.
Odwróciła się i podeszła do konia. Miejsce było odludne,a w okolicy często włóczyli 
się bandyci. Dostrzegłszy jeźdźca, dziewczyna odetchnęła z ulgą. Rozpoznała go od 
razu i, jak zawsze na jego widok, przeniknął ją dreszcz radosnego podniecenia. 
Dosiadał konia jak żołnierz, prezen-tując dumną, wyprostowaną postawę. Już sam 
jego widok napełniał jej serce rozkoszą.
 - Co tu robisz? - zawołał Eduardo. Jego słowa wyrwały Bernadette ze stanu 
odrętwienia; miała wrażenie, że zdjął z niej czar. Uśmiechnęła się ul ruszona.
- Uciekam przed panią Carlisle. Eduardo uniósł brwi pod kapeluszem z szerokim 
rondem. - Pani Carlisle? - Organizuje wielki bal - poinformowała go dziewczyna -
a ja staram się schodzić jej z drogi. Podobnie jak wszyscy inni. Cała służba może 
odejść lada chwila.
   - Coś mi się wydaje, że goście zaczną się zjeżdżać już niedługo?
  - Konkurenci do mojej ręki wybrani przez ojca przyjadą jutro - odpowiedziała, 
nie starając się ukryć nagłej zmiany nastroju. - Jeden z Niemiec, drugi z Włoch.
  -	A więc jednak ich zaprosił - wymamrotał Eduardo pod 
nosem.
  Zaskoczyła go ta wiadomość. Kiedy ostatnio rozmawiali, Colston Barron nie 
sprawiał wrażenia zainteresowanego innymi łowcami posagu córki. Oczywiście, od 
tamtego czasu Eduardo jak ognia unikał wizyt na ranczu Barronów. Męczyło go 
poczucie winy, niepokoiła myśl o tym, że próbuje użyć Bernadette do osiągnięcia 
własnych celów. Wstydził się swojego postępowania, nieszlachetnych pobudek, 
uwodzenia kobiety, której nie kochał, w celu osiągnięcia materialnych korzyści. 
Było to co najmniej nieuczciwe, a poczucie honoru sprawiało, że dręczyły go 
wyrzuty sumienia.
  -	Oczywiście, że zaprosił - odpowiedziała, patrząc na 
niego smutnym wzrokiem, w którym kryło się nieme oskarżenie. - Musisz wiedzieć, 
że nie należysz do grona jego 
kandydatów. Powinno cię to pocieszyć.
  Wyjął pudełko z kieszeni koszuli i wyciągnął swoje ulubione kubańskie cygaro. 
Zapalił je i dopiero potem się odezwał.
-	Rozumiem.
  Zastanowiło ją, dlaczego nagle tak spochmurniał. Odwrócił głowę; Bernadette w 
zamyśleniu obserwowała jego profil. Czy to możliwe, że zasmucił go fakt, iż jego 
kandydatura nie jest brana pod uwagę? Bała się mieć taką nadzieję. A jeśli to 
prawda?
Eduardo poczuł na sobie jej wzrok i znów odwrócił się twarzą do dziewczyny. Na 
jej policzkach pojawił się uroczy rumieniec.
- Masz ochotę zamieszkać za granicą? - zapytał.
   - Mam do wyboru albo to, albo znalezienie sposobu zarabiania na życie - 
powiedziała tonem rezygnacji. - Ojciec zagroził, że jeśli nie wyjdę za mąż, wyrzuci 
mnie z domu.
- To niemożliwe! - wykrzyknął.
- Zagroził, że to zrobi - odpowiedziała, machinalnie
   gładząc klacz po pysku. - W tej sprawie jest zdecydowany za wszelką cenę 
postawić na swoim.
  - A ty zrobisz to, co ci każe? - dopytywał się cicho. Popatrzyła na niego, 
zaczerwieniona z emocji.
 - Nie ma mowy! Nawet gdybym musiała podjąć pracę w sklepie albo fabryce!
   - Twoje płuca nie wytrzymają pracy w przędzalni bawełny - zauważył 
łagodnym tonem.
   - Mogę jeszcze zostać służącą - odpowiedziała Bernadette żałośnie. - Choć nie 
byłabym w stanie tego znieść. W każdym razie nie przez dłuższy czas. -Z 
westchnieniem przytuliła policzek do końskich chrap. - Dlaczego nie można 
zatrzymać czasu ani się cofnąć? - spytała z goryczą. -Dlaczego muszę być taka 
chorowita?
   - Nie chce mi się wierzyć, żeby jakikolwiek ojciec był w stanie wyrzucić z domu 
własną córkę tylko dlatego, że odmawia poślubienia mężczyzny, którego on jej 
wybrał -rzekł poirytowanym tonem.
 - A czyż tak nie dzieje się od wieków w hiszpańskich rodzinach? Eduardo 
zeskoczył z konia i stanął obok niej z cygarem w ręku. Był dużo wyższy, tak że 
musiała odchylać głowę do tyłu, by widzieć jego szczupłą opaloną twarz.
  -	To prawda - przyznał. - Prawdę mówiąc, moje małżeństwo też zostało 
zaaranżowane. Ale amerykańscy rodzice raczej nie dokonują takich wyborów za 
swoje dzieci.
  -	Tak ci się tylko wydaje - odpowiedziała Bernadette. -A tymczasem w 
zamożniejszych rodzinach zawsze to się robi. W szkole miałam koleżankę, którą 
zmuszono do poślubienia bogatego właściciela winnic z Francji, mimo że czuła 
wstręt na sam jego widok. Uciekła, ale ją znaleziono i zmuszono do zawarcia 
małżeństwa.
-	Zmuszono?
  Zastanawiała się, czy wyjawić mu prawdę. Okoliczności tej sprawy miały posmak 
skandalu i nie należało o tym mówić w towarzystwie, tym bardziej w obecności 
mężczyzn.
-	Proszę, powiedz mi - ponaglił Eduardo.
  -	Narzeczony zmusił ją do pozostania całą noc poza domem - odpowiedziała po 
chwili wahania. - Przysięgała, że nic się nie zdarzyło, ale jej rodzina orzekła, że 
zrujnowała swą reputację i musi wyjść za niego za mąż, ponieważ żaden inny 
przyzwoity mężczyzna nie będzie chciał się z nią ożenić po tym, co się stało.
  Eduardo otaksował wzrokiem szczupłą sylwetkę dziewczyny w stroju do konnej 
jazdy; na jego twarzy zaigrał uśmieszek, jakiego nigdy dotąd u niego nie widziała.
-	A to ciekawe - mruknął.
  -	Byłam na tym ślubie - ciągnęła Bernadette. - Współczułam jej. Płakała na 
swoim weselu, a jej ojca rozpierała duma. Zięć pochodził ze starej szlacheckiej 
rodziny, która przeżyła rewolucję i odzyskała dawną świetność.
   - Ale w końcu twoja koleżanka pogodziła się ze swoim losem?- wypytywał. 
Oczy Bernadette zaszkliły się podejrzanie.
   - Rzuciła się do morza ze statku, którym płynęli do Francji - odpowiedziała; 
przeniknął ją dreszcz zgrozy. - Jej ciało zostało wyrzucone na brzeg kilka dni 
później. Podobno jej ojciec dostał pomieszania zmysłów. Była jego jedynym 
dzieckiem, a żona od dawna nie żyła. Było mi go żal, chociaż nikt inny go nie 
żałował.
Eduardo zaciągnął się cygarem i popatrzył na żółte wody niewielkiej rzeki. 
Poprzedniego dnia spadł rzęsisty deszcz, ziemia była wilgotna. To dziwne, ale czuł 
się oszukany po tym, co usłyszał. Zastanawiał się, dlaczego ojciec Bernadette tak 
szybko zmienił zdanie. Prawdopodobnie zdał sobie sprawę, że trudno będzie 
narzucać Eduardowi swą wolę w interesach, a może doszedł do wniosku, że 
mężczyzna, który jest tylko w połowie Hiszpanem, nie stanowi wymarzonej partii. 
Najbardziej zabolała go myśl o tym, że Colston mógł uznać, iż Eduardo nie jest 
godny tego, by poślubić jego córkę.
   - Przepraszam, jeśli wprawiłam cię w zakłopotanie -odezwała się Bernadette po 
chwili ciszy, jaka zapanowała między nimi.
   - Nie jestem zakłopotany - odparł Eduardo, spoglądając na dziewczynę 
poważnym wzrokiem. - Dlaczego twojemu ojcu nie zależy, żebyś była szczęśliwa?
Uciekła ze wzrokiem i wpatrzyła się w rzekę.
  -	Myślałam, że od dawna o tym wiesz. Mama umarła 
przy moim porodzie i ojciec obwinia mnie o to, że ją zabiłam.
Zawrzał w nim gniew.
  -	Co za nonsens! Tylko Bóg decyduje o sprawach życia i śmierci.
Bernadette popatrzyła na jego napiętą twarz.
  -	Ojciec nie wierzy w Boga - odpowiedziała z odcieniem rezygnacji w głosie. - 
Po śmierci mamy utracił wiarę. Teraz zależy mu jedynie na pomnażaniu pieniędzy i 
wprowadzeniu do rodziny utytułowanego zięcia.
-	Musi być bardzo samotny i rozgoryczony. 
Eduardo nie mógł się oprzeć myśli, że dziewczyna wygląda
bardzo ponętnie w stroju do konnej jazdy. Starannie upięła włosy, tak że wiatr nie 
zburzył jej fryzury. Zawsze podobał mu się jej sposób dosiadania konia. Zmarła 
żona z trudem utrzymywała się w damskim siodle; Bernadette jeździła jak kowboj.
-	Co tu robisz? - zapytała nagle.
  -	Szukam zabłąkanych cieląt - odparł Eduardo ze strapioną miną. - W mojej 
sytuacji finansowej nie mogę sobie pozwolić na stratę choćby jednej sztuki.
Bernadette nieznacznie zmarszczyła czoło.
-	Twoja matka wyszła za milionera, prawda?
  W oczach Eduarda pojawiły się złe błyski, twarz mu stężała.
  -	Nie mam ochoty rozmawiać na temat mojej matki -oświadczył.
  -	Wiem - uspokoiła go, unosząc dłoń. - Bardzo przepraszam. Po prostu 
pomyślałam, że skoro doprowadziła ranczo do obecnego stanu, mogłaby zechcieć 
się zrehabilitować.
- Nie ruszy palcem, żeby je uratować ani żeby mi pomóc - powiedział lodowatym 
tonem. - Gardziła moim ojcem, ponieważ nie pozwalał jej na wydawanie wystawnych 
przyjęć i zapraszanie niezliczonych gości na lato. Doprowadziła go do takiej 
rozpaczy, że zmarł... z powodu złamanego serca. Tak mi się wydaje, ale byłem 
wtedy dzieckiem, miałem tylko osiem lat - ciągnął Eduardo, a w jego oczach 
pojawiły się złe błyski; tak żywe było wspomnienie tamtych chwil. - Matka 
zamieszkała wtedy z ówczesnym kochankiem, więc wysłano mnie do Hiszpanii, do 
babki mieszkającej w Grenadzie. Kiedy osiągnąłem odpowiedni wiek, 
przyjechałem, żeby się upomnieć o spadek po ojcu. - Pokręcił głową. - Nie miałem 
pojęcia, jaka czeka mnie walka. Co nie znaczy, że gdybym wiedział, postąpiłbym 
inaczej - dodał.
  Berndette była zafascynowana jego wyznaniem; jeszcze nigdy nie rozmawiał z nią 
tak szczerze.
- Podobno twój prapradziadek zbudował ranczo na ziemi, którą dostał od 
hiszpańskiego króla. - To prawda.
   - Czy twoja matka kochała twojego ojca? Eduardo wzruszył 
ramionami.
- Kochała biżuterię, przyjęcia i skandale - wycedził przez zaciśnięte zęby.-
Największą przyjemnością w jej życiu było wprawianie mojego ojca w zakłopotanie. 
Uwielbiała sławnych ludzi. - Popatrzył na Bernadette poważnym wzrokiem. -
Twój ojciec powiedział mi, że twoja starsza siostra i matka zmarły przy porodach.

  Odwróciła wzrok, czując nagłe skrępowanie; zacisnęła palce na uździe.
-	Tak.
Eduardo podszedł bliżej.
-	Powiedział też, że bardzo boisz się porodu. 
Dziewczyna zamknęła oczy i wybuchnęła śmiechem, w którym nie było 
wesołości.
  -	Powiedział, że się boję? Po prostu umieram ze strachu! To właśnie dlatego nie 
chcę wyjść za mąż. Nie chcę umrzeć. - To była prawda. Nawet jej marzenia 
na temat Eduarda zawsze kończyły się na niewinnym pocałunku. Co dziwne, nie 
zastanowiło jej, dlaczego ojciec zdecydował się wyjawić mu tak intymne szczegóły 
z życia rodziny.
  Eduardo przyglądał się jej w skupieniu. Jest drobna -pomyślał - ale ma szerokie 
biodra i jest całkiem krzepka. Z pewnością przy porodzie bardziej niebezpieczna 
byłaby dla niej astma niż budowa ciała.
  -	Nie wszystkie kobiety mają problemy z urodzeniem dziecka - zauważył. - Moja 
żona była dużo chudsza od ciebie, a miała łatwy poród.
Bernadette nie lubiła, kiedy mówił o żonie.
  -	Założę się, że jej matka i siostra nie umarły przy porodzie - powiedziała, 
puszczając uzdę.
-	Była jedynaczką. Jej matka wciąż żyje.

-	Znasz ją? - spytała, wpatrując się w niego uważnie. Eduardo pokręcił głową.
-	Dlaczego? - dopytywała się Bernadette.
Nie miał ochoty o tym rozmawiać, ale było to nieuniknione. Ta dziewczyna 
wyciągała z niego informacje, jakich dotąd nikomu nie udzielał.
 - Została umieszczona... w domu wariatów. Zdumiona Bernadette szeroko 
otworzyła oczy.
- W domu wariatów?
 - Tak. - Spojrzał na nią dzikim wzrokiem. - Jest obłąkana. Głośno zaczerpnęła 
tchu.
- Boże!
- No proszę, wypytuj dalej - powiedział Eduardo ironicznie, zauważywszy jej 
wahanie. - Pewnie nie przestaniesz zadręczać mnie pytaniami, dopóki się nie 
dowiesz, że i moja żona była chora umysłowo?  Puściła wzrok, dostrzegłszy 
gniew w jego oczach.
- Przepraszam. Nie mam prawa pytać cię o takie rzeczy.
 - A czy to cię kiedyś powstrzymało? Bernadette zaczerwieniła się.
 - Przepraszam - powtórzyła, zamierzając dosiąść konia. Chwycił ją, gdy wkładała 
stopę w strzemię, i obrócił twarzą do siebie. Ich spojrzenia się spotkały.
 - Consuela była cicha, spokojna i pełna godności - podział. - Jeśli nawet drzemało 
w niej jakieś szaleństwo, to uzewnętrzniło się tylko raz. A nie mam zamiaru o tym 
rozmawiać - dodał nieprzyjemnym tonem.
- Kochałeś ją? - zapytała z zaciekawieniem.
- Ożeniłem się z nią, ponieważ wybrała ją dla mnie babka - odrzekł Eduardo, 
unosząc podbródek. - Miał to być rodzinny układ, połączenie majątków. Niestety, 
została mi niewielka część majątku ojca, a po pieniądzach matki nie już śladu. 
Rodzina Consueli poniosła ogromne straty w winnicach z powodu suszy i 
tragicznego pożaru. Obie rodziny uznały, ze powinienem doprowadzić majątki do 
stanu dawnej świetności. Ale zbyt wiele sprzysięgło się przeciwko mnie.
  Bernadette miała ochotę go pocieszyć, nie potrafiła jednak wymyślić, jak mogłaby 
to zrobić, nie przekraczając towarzyskich norm.
  -	To... to potworne - powiedziała. - Wiem, że bard/o ci zależy na ranczu.
-	Tylko ono mi pozostało.
  -	I zrobiłbyś wszystko, żeby je zachować? - zapytała łagodnym tonem.
  -	No, nie wszystko - odpowiedział szczerze Eduardo. Nie miał zamiaru udawać, 
że jest zakochany w Bernadette, by nakłonić ją do małżeństwa. - Chociaż korzystne 
małżeństwo prawdopodobnie uratowałoby mnie przed bankructwem - dodał, jakby 
chciał jej coś zasugerować.
Nerwowym gestem dotknęła siodła.
-	A upatrzyłeś już sobie jakąś kandydatkę?
  -	Tak. - Westchnął. To przynajmniej było prawdą. -Pomogę ci wsiąść na konia.
  Gdy znalazła się w siodle, oparł dłoń o koński bok, tuż przy jej udzie, i popatrzył 
na nią z zatroskaniem.
  -	Nie przyjeżdżaj tutaj sama - ostrzegł. - Świat jest pełen złoczyńców, a ty nie 
jesteś zbyt silna.
Bernadette uniosła lejce.
  -	Wiesz, że Teddy Roosevelt jako dziecko miał astmę? - zapytała. - A przecież 
był dowódcą ochotniczej kawalerii na Kubie i dzielnie tam walczył, a teraz jest 
gubernatorem stanu Nowy Jork.
  - Masz zamiar pójść w jego ślady? Dziewczyna zachichotała.
- Nie to miałam na myśli. Chodziło mi o to, że jeśli on mógł pokonać tę chorobę, to 
może uda się to i mnie.
- Nie ma sposobu na naprawienie słabych płuc - powiedział Eduardo. - Musisz 
bardzo o siebie dbać.
- Nie będę się musiała o to martwić. Ojciec znalazł dwóch zubożałych arystokratów, 
którzy będą to robić za mnie.
Przez chwilę przyglądał się jej uważnie, po czym, dziwnie wzburzony, rzekł: - 
Nie pozwól, żeby cię zmusił do zrobienia czegoś, na co nie masz ochoty. Życie 
jest zdecydowanie zbyt krótkie na to, żeby się wiązać z człowiekiem, z którym 
nic cię nie
łączy.
  - I kto to mówi? - zawołała kpiąco. - Przecież zawarłeś zaaranżowane 
małżeństwo.
Eduardo zmrużył oczy.
  - Nie nazwałbym tego w ten sposób. W dniu śmierci babki miałem odziedziczyć 
fortunę, wszystkie rodzinne posiadłości i winnice w Andaluzji oraz ogromny 
majątek babki. Wszyscy zakładali, że skoligacenie z rodziną Consueli
 po prostu pomnoży majątek, który przypadnie naszym dzieciom, a przez to na 
wieki zapewni dostatek całej rodzinie. Ale w tej chwili babka łaskawszym okiem 
patrzy na mojego kuzyna Luisa, który również ożenił się zgodnie z jej wolą i ma 
syna.

Bernadette była trochę oszołomiona tym wyznaniem.
-	A będziesz bardzo przeżywał stratę tych pieniędzy? 
Sposępniał, chyba jeszcze nigdy nie widziała go w takim nastroju.
  -	W ogóle nie będę przeżywał, jeżeli uda mi się ocalić ranczo. Jeśli mi się nie uda, 
skończę jako najemny pracownik, żeby zarobić na utrzymanie. - Opuścił powieki. – 
Wolałbym już raczej kraść niż żebrać o jedzenie. Korzystny ożenek pozwoliłby mi 
odsunąć od siebie przynajmniej tę wizję.
Bernadette była nim trochę rozczarowana.
-	Nigdy bym nie pomyślała, że jesteś oportunistą. 
Eduardo roześmiał się, ale w jego śmiechu nie było wesołości.
  -	Bo nim nie jestem. Ale ostatnio stałem się realistą -poprawił.
-	Gdybyś kogoś kochał...
  -	Miłość to bajka - powiedział cierpkim tonem. - Bajeczka, którą matki 
opowiadają dzieciom. Babka powiedziała mi, że moi rodzice wcale się nie kochali. 
Lubiłem moja żonę, ale to nie była miłość. Ona zresztą też mnie nie kochała. Jeśli 
chcesz wiedzieć, to, moim zdaniem, miłość ma więcej wspólnego z sypialnią niż z 
węzłem małżeńskim.
  Dziewczyna wydała zduszony okrzyk i przyłożyła dłoń do szyi.
-	Eduardo!
  -	Nie wiesz, o czym mówię, czy po prostu jesteś tak zielona, na jaką wyglądasz?
-	Nie powinieneś mówić mi takich rzeczy!
-	A dlaczego nie? Masz już dwadzieścia lat. - Patrzył na nią z ironią, mrużąc 
oczy. - Czy nigdy jeszcze nie czułaś miłego ciepła w towarzystwie mężczyzny? 
Nie zastanawiałaś się, co dzieje się w ciemności między mężczyzną a kobietą?
  - Nie! Na jego wargach zaigrał złośliwy uśmieszek.
 - W takim razie twój ojciec chyba liczy na cud, jeśli chce cię wydać za 
europejskiego szlachcica. Przecież będziesz musiała wypełnić obowiązki żony. 
Mężczyzna chce mieć potomka, który odziedziczy tytuł. Nigdy nie przyszło
ci to do głowy?
- JA  nie mogę... nie będę miała... dziecka! - wykrzyknęła wstrząśnięta.
- W takim razie jaki pożytek będzie miał z ciebie szlachetnie urodzony Europejczyk?
  - Taki, jaki ma mój ojciec - przyznała. - Absolutnie żaden. Ale to go nie 
powstrzymuje od swatania.
- Naprawdę żaden? - Zamyślony, zapatrzył się w przestrzeń. - Może jednak jakiś by 
się znalazł.
  - Nie mów mi tylko, że... znalazłeś jakiś sposób, żeby mnie uratować! Eduardo 
parsknął śmiechem.
- A jednak wpadłem na pewien pomysł. - Przyglądał się jej uważnie. - Ale może 
być to dla ciebie jak trafienie
z deszczu pod rynnę.
- Co masz na myśli? Położył dłoń na jej udzie i obserwował, jak Bernadette skręca 
się ze wstydu i zakłopotania, marząc o tym, by cofnął rękę.

  -	Chcę się z tobą ożenić - powiedział bez ogródek. 
To małżeństwo rozwiąże twoje i moje problemy.
Zaczerwieniła się.
-	Ty...? Chcesz... się ze mną ożenić?
  -	Tak. - Chwycił jej dłoń w rękawiczce i mocno ścisnął. Wiedziałaś, że cię pragnę 
wtedy w oranżerii, kiedy tak śmiało się w siebie wpatrywaliśmy. Wiesz to i teraz. 
Pewnie istnieją szlachetniejsze powody do zawarcia małżeństwa niż chęć ucieczki 
przed innym związkiem albo ratunek przed bankructwem. Ale w moim domu 
będziesz przynajmniej niezależna.
  -	A ty będziesz mógł zachować swój majątek. - Przyjrzała mu się z 
zaciekawieniem. - Wiesz, że pełnię obowiązki księgowej na naszym ranczu i że 
doskonale planuję budżet?
Eduardo uśmiechnął się.
  -	Maria nie może się ciebie nachwalić. Nawet twój ojciec musi przyznać, że 
doskonale zarządzasz ranczem. – Jego czarne oczy błysnęły dziko. - Twoje zdolności 
matematyczne - bardzo mi się przydadzą, Bernadette. A poza tym uważa cię za 
bardzo ponętną kobietę i to będzie moja nagroda.
Obserwowała go uważnie.
  -	Nie musiałeś proponować mi małżeństwa w ten sposób powiedziała szczerze. - 
Mogłeś o mnie zabiegać i udawać że się we mnie zakochałeś, żeby nakłonić mnie 
do małżeństwa, a ja nigdy nie zauważyłabym różnicy.
  -	To prawda, mogłem - przyznał bez wahania. - Ale j dostrzegam tę różnicę. 
Udawanie uczuć to podłość i nic jej nie usprawiedliwia, nawet chęć ratowania 
dziedzictwa.
Puścił jej dłoń. - Proponuję ci związek oparty na przyjaźni, a także pożądaniu... 
kiedy zdobędziesz się na odwagę i zaprosisz mnie do swego łoża - dodał złośliwie. - 
Oczywiście, moja propozycja ma swoje plusy i minusy. Rozważ je starannie i 
powiadom mnie o swojej decyzji. Ale podejmij ją jak najszybciej - poprosił 
poważnym tonem. - Nie mamy dużo czasu.
  - Obiecuję ci, że wszystko przemyślę - powiedziała Bernadette, starając się 
ukryć zachwyt. Pokiwał głową i uśmiechnął się.
- To może wcale nie być takie złe - mruknął. – Potrafię postępować z kobietami, a 
ty potrzebujesz kogoś, kto zmusi się do zadbania o swoje zdrowie. Poza tym 
uwolnisz się wreszcie od ojca. Kto wie, może się jeszcze okazać, że to
będzie całkiem udane małżeństwo.
 - Tak  czy owak zostanę sprzedana - zwróciła mu uwagę, mimo że zuchwalstwo 
Eduarda nieco zbiło ją z tropu.
 - Hiszpańskiemu mężowi - dokończył, a na jego twarzy pojawił się szeroki 
uśmiech. - Ale obiecuję, że będę cierp-
Znów spłonęła rumieńcem.
-	 Jesteś okropny!
-	 Któregoś dnia - odezwał się wesołym tonem, dosiadłszy konia - możesz dojść do 
wniosku, że podjęłaś znakomitą
decyzję, Adiós, Bernadette!


4
  Bernadette była zachwycona propozycją Eduarda, musiała jednak znaleźć sposób 
na jej zrealizowanie. Ojciec nie traktował już Eduarda jako poważnego kandydata 
do jej ręki.
  Wciąż jednak pragnął dla niej utytułowanego męża z Europy i nie miał zamiaru się 
poddawać. Postanowiła nie zaprzątać sobie tym głowy i skupić się na znalezieniu 
sposobu na poślubienie ukochanego mężczyzny, mimo że dowiedziała się, iż jej nie 
kocha. Była pewna, że jej miłości wystarczy dla obojga.
  Tymczasem dwaj konkurenci do jej ręki zjechali z mnóstwem bagaży, przybyło 
też kilkanaście osób z wpływowych rodzin, by zamieszkać u Barronów aż do balu. 
W ostatniej chwili wycofali się Culhanowie, przepraszając i tłumacząc się 
koniecznością pilnego załatwienia ważnych spraw w miejscu zamieszkania. Na 
szczęście, stawili się wszyscy pozostali goście.
Bernadette miała już pierwsze problemy z zalotnikiem z Niemiec. Wyraźnie wpadła 
w oko Klausowi Brannerowi, który nie odstępował jej ani na krok. Dobiegał 
pięćdziesiątki, miał jasne włosy, duży brzuch i był od niej niższy. Drobny, chudy 
Włoch był bardzo chimeryczny, a potencjalna narzeczona w ogóle mu się nie 
podobała, więc większość czasu spędzał w towarzystwie jej ojca, rozmawiając na 
temat broni i polowań.
 Bernadette była głęboko nieszczęśliwa, kiedy musiała studzić zapał Niemca, ale 
ojciec wyraźnie dał jej do zrozumienia, że nie zamierza interweniować.
- Eduardo się tu nie pokazuje, to znak, że cię nie chce - powiedział z zawziętością w 
głosie, kiedy poskarżyła się na kochliwgo księcia. Machnął ręką ze 
zniecierpliwieniem i nie przejął się żałosnym błaganiem córki. - Zobaczysz,
przyzwyczaisz się do tego - dodał i odszedł, by dołączyć do nowego przyjaciela z 
Włoch.
Lecz Bernadette absolutnie nie mogła się przyzwyczaić do niewybrednych zalotów 
Herr Brannera. Tymczasem na dzień przed balem niemiecki książę zaprowadził ją 
do salonu, a tam wciągnął za duży ekran, używany w czasie przedstawień 
chińskiego teatru cieni, i dotknął jej piersi swymi kluchowatymi łapskami.
Kopnęła go w goleń tak mocno, że zawył z bólu, po czym uciekła do swojej sypialni 
i zamknęła drzwi na klucz.
Wściekła, przepełniona odrazą, zaniosła się gwałtownym szlochem.
 Nie była już w stanie dłużej znosić obrzydliwych zalotów przyszłego męża. Skoro 
własny ojciec nie zamierzał jej bronić, pozostała jej już tylko ucieczka.

  Włożyła strój do konnej jazdy, wyciągnęła z komody poncho i wyszła z pokoju 
przez okno. Rozglądała się czujnie, chcąc sprawdzić, czy gdzieś w pobliżu nie czai 
się jej prześladowca; wbiegła do kuchni, gdzie Maria przygotowywała drugie 
śniadanie.
  -	Nińa! - wykrzyknęła służąca, widząc dziewczynę gotową do drogi, z kolorowym 
meksykańskim poncho w ręku. -Co też panienka wyprawia?
  -	Zapakuj mi coś do jedzenia, szybko, proszę. Uciekam -powiedziała Bernadette 
stanowczo.
Maria uniosła czarne brwi.
  -	Przecież panienka nie może! Nie sama! Proszę... proszę koniecznie 
porozmawiać z ojcem!
  -	Już z nim rozmawiałam. - Wargi Bernadette drżały. -Powiedział, że 
przyzwyczaję się do pieszczot tego obrzydliwego Brannera! A ja wiem, że na 
pewno się nie przyzwyczaję! Ostatni raz dotykał mnie swoimi łapami! Uciekam z 
domu!
-	Ale to bardzo niebezpieczne!
  -	Tutaj jest znacznie bardziej niebezpiecznie - odrzekła dziewczyna. - 
Przynajmniej nie będę dręczona i traktowana jak ulicznica przez tego wstrętnego 
typa, przy pełnej aprobacie mojego ojca! Jeśli nie ucieknę, to zastrzelę drania! 
Proszę, daj mi coś do jedzenia. Pośpiesz się, bo mnie złapią!
  Przerażona Maria wymamrotała coś po hiszpańsku, lecz spełniła prośbę 
Bernadette; zawinęła kawałek zimnego kurczaka i duży kawał chleba w ściereczkę i 
upchnęła to wszystko do juków wraz ze słoikiem brzoskwiń w zalewie.
Tylko tyle zostało z ostatniego posiłku. Jeszcze przed zmrokiem uschniesz z 
głodu.
- Nie martw się. Będę bezpieczniejsza wśród węży i kaktusów niż tutaj, z tą 
niemiecką ośmiornicą i jej wstrętnymi mackami! - Bernadette mocno uścisnęła 
Marię i ostrożnie udała się do stajni.
Zaskoczonemu  stajennemu poleciła osiodłanie konia.
Rozglądała się trwożliwie, obawiała się bowiem, że pojawi się ktoś, kto mógłby 
udaremnić jej ucieczkę, Znalazłszy się w siodle, szybko skierowała się w stronę 
pobliskich gór, gdzie bez trudu mogła się ukryć. Nie zabrała broni, ale miała 
nadzieję, że nie będzie jej potrzebna. Gdyby udało jej się pozostać w ukryciu przez 
dwa-trzy dni, może ojciec przestraszyłby się i udałoby jej się postawić na swoim. 
Opinia publiczna nie będzie sprzyjać mężczyźnie, który doprowadził do tego, że 
córka musiała uciec na bezdroża Teksasu, chroniąc się przed niechcianym 
zalotnikiem
Jechała przed siebie, aż chylące się ku horyzontowi niebo przybrało purpurową 
barwę; zatrzymała się przy niewielkiej rzeczce pod drzewami, rozsiodłała konia i 
przywiązała go do drzewa, żeby się w nocy nie oddalił. Musiała koniecznie 
rozpalić ognisko, gdyż w tej odludnej okolicy noce bywały bardzo chłodne. Siodło 
posłużyło jej za poduszkę, a derka za posłanie; okryła się barwnym ponczo. 
Wiedziała, że czekają ciężka noc, ale była gotowa znieść wszelkie trudności. 
Wszystko było lepsze od amorów odrażającego konkurenta!
Lecz choć całkiem przyjemnie było rozkoszować się urokami samotnej nocy, 
trudniej było ją przetrwać. Bernadette zdawała sobie sprawę, że bandyci często 
napadaj;| na samotnie biwakujących. Nie miała pieniędzy, lecz bez, trudu 
rozpoznano by w niej córkę najbogatszego człowieka w okolicy. Mogła zostać 
porwana i przetrzymana dla okupu. Mogło też przydarzyć się jej coś jeszcze 
gorszego. Zadrżała na samą myśl o brudnych, zachłannych łapskach na swoim 
ciele.
  Usiadła i zapatrzyła się w ogień, zastanawiając się, gdzie też podział się jej 
rozum, że zdecydowała się na tak nierozsądny krok. Podskakiwała nerwowo, 
słysząc najdrobniejszy szmer. Po raz pierwszy w życiu była zupełnie sama i odwaga 
Bernadette ulatniała się w miarę rozważania tego, co może się jej przydarzyć z 
powodu szaleńczej głupoty. Najgorsza była myśl o tym, co będzie, jeśli przytrafi jej 
się atak. Nie zabrała niczego, co mogło jej pomóc, nawet kawy.
  Pomyślała o Eduardzie i o tym, co powiedział na temat ich ewentualnego 
małżeństwa. Z pewnością był to najlepszy sposób udaremnienia planów ojca. 
Niemniej jednak trochę obawiała się tak bliskiego związku. Na pewno będzie chciał 
mieć syna. Mężczyźni mają bzika na tym punkcie. Jak zareaguje Eduardo, jeżeli nie 
będzie potrafiła zdobyć się na to, by z nim spać? Czy w ogóle zdecyduje się na to 
małżeństwo, wiedząc, że grozi mu coś takiego?
  Podczas gdy Bernadette siedziała sama na pustkowiu, marznąc przy ognisku pod 
cienkim okryciem i rozmyślając nad swoją niedolą, na ranczu działo się aż za wiele.
Przyjechał Eduardo, by raz jeszcze oświadczyć Colstonowi
Barronowi, że zamierza ożenić się z Bernadette. Gdyby Barron odmówił, Eduardo 
planował uciec ze swoją wybranką, Sam fakt posiadania dawał już pewną gwarancję 
sukcesu, a Bernadette była mu przychylna.
Maria wprowadziła go do gabinetu, w którym Barron i jacyś dwaj mężczyźni - 
drobny, ciemnowłosy i starszy, korpulentny - oglądali strzelbę myśliwską. - O, 
Eduardo! - powitał go zakłopotany Colston. - Nie spodziewałem się twoich 
odwiedzin. Nie pokazywałeś się tu od tak dawna, że myślałem, że wymazałeś nas 
ze swojej pamięci! Eduardo z nieukrywaną pogardą spojrzał na niższego 
mężczyznę, a potem na Niemca. Po krótkiej rozmowie z Maria był wściekły, że 
Colston nie wystąpił w obronie Bernadette.
   - Miałem zamiar o coś pana zapytać, ale ta sprawa może poczekać. Czy zdaje 
pan sobie sprawę - ciągnął cicho, lodowatym tonem - że Bernadette uciekła z 
domu?
Małe oczka Irlandczyka omal nie wyskoczyły z okrągłej
- Bernadette... co?
 - Uciekła - powtórzył Eduardo. - Maria powiedziała,  że nie  ma jej już od 
godziny. Nic panu o tym nie wiadomo? Colston zaczerwienił się.
- Noo... nie.
 - I przypuszczam, że powody tego kroku obchodzą pana równie mało, jak sama 
nieobecność córki? - dodał, posyłając wściekłe spojrzenie niemieckiemu 
arystokracie, który zaczerwienił się z zakłopotania.
Colston odchrząknął.
-	Mniejsza o to. Jak myślisz, dokąd mogła uciec?
  -	Pewnie w góry - wycedził Eduardo przez zęby. -A tymczasem grupa opryszków 
niedawno skradła bydło ranczerowi mieszkającemu w tamtej okolicy. Bernadette w 
żadnym razie nie powinna się tam wybierać samotnie, bez opieki. Poza tym ma 
słabe zdrowie!
  Colston miał ochotę zapaść się pod ziemię. Eduardo obnażył jego nieudolność 
przed honorowymi gośćmi! Bezwiednie zacisnął dłonie w pięści.
  -	Zaraz poślę któregoś z pracowników, żeby jak najszybciej ją odnalazł - 
powiedział.
  -	Nie ma mowy! - krzyknął rozjuszony Eduardo. - Jeśli tak się pan nią przejmuje, 
że nie ma pan zamiaru sam jej szukać, to niech pan sobie nie zadaje żadnego trudu. 
Ja ją znajdę i przywiozę do domu!
Colston czuł zarazem oburzenie i ulgę.
  -	Dziękuję, że chcesz się nią zająć, chłopcze, ale moja córka nie powinna cię 
obcho...
  -	Wystarczy, że jej los nic a nic nie obchodzi pana! -wydyszał Eduardo; oczy 
zapłonęły mu gniewem. - Co za potworność, żeby młoda dziewczyna była bezkarnie 
napastowana w swoim własnym domu!
-	Uważaj na słowa! - zaczął Colston.
  -	Co to za prostak? - zapytał Niemiec swoją ciężko akcentowaną angielszczyzną.
  Eduardo podszedł do niego pewnym, sprężystym krokiem, który onieśmielił 
krągłego zalotnika do tego stopnia, że cofnął się trwożliwie.
-	Zaraz ci powiem, kim jestem - rzekł Eduardo, dobitnie akcentując słowa. - 
Jestem przyjacielem rodziny. A jeśli zastanę cię tu jeszcze, kiedy przyjadę z 
Bernadette, to pożałujesz, że się tu znalazłeś.
  Rzuciwszy gniewne spojrzenie gospodarzowi, odwrócił się na pięcie i wyszedł.
Colston przełknął z trudem ślinę. Włoch, który dotąd nie odezwał się ani słowem, 
uśmiechnął się przepraszająco. - Myślę, że pańska córka nie poślubi żadnego z nas,
signore - powiedział cicho -jeśli będzie tu ten mężczyzna. - Nie mam już zamiaru 
się z nią żenić – oznajmił szorstkim tonem Herr Branner, rozpaczliwie starając 
się odzyskać urażoną godność. - Jest zimna jak lód. Nie ma temperamentu. Taka 
kobieta może doprowadzić mężczyznę do oblędu. - Ukłonił się Colstonowi. - 
Byłbym zobowiązany, gdyby zapewnił mi pan dojazd na stację, Herr Barron. 
Zamierzam natychmiast wyjechać. Z przykrością muszę poinformować pana, że 
nie będę mógł wziąć udziału w balu.
  Stuknął obcasami i wyszedł z gabinetu, zanim oniemiały Colston zdołał 
wykrztusić choć słowo, by go zatrzymać.
   - Ja również nie mam zamiaru żenić się z pańską córką, więc dołączę do pana 
Brannera - oznajmił Maretti, uśmiechając się niepewnie. - Bardzo chciałem być 
obecny na balu ale w tych okolicznościach nie wchodzi to w rachubę. Proszę przyjąć 
moje gratulacje i zarazem kondolencje z powodu rychłego małżeństwa córki. 
Obawiam się, że pański przyszły zięć sprawi panu nie lada kłopot.
Colston mógł się już tylko pocieszać tym, że Edwardo jest spokrewniony z 
królewskimi rodami Europy i że to on od dawna wydawał mu się najlepszym 
kandydatem. Zastanowił go, że Eduardo celowo nie przyjeżdżał na jego ranczo 
przez kilka tygodni, by nagle zjawić się w najmniej odpowiedniej chwili. Z 
drugiej strony, jego gwałtowne wystąpienie w obronie Bernadette budziło pewne 
nadzieje. Być może jeszcze nie wszystko zostało stracone.
  Colston nie miał żadnych wątpliwości co do tego, że Eduardo odnajdzie 
Bernadette. Lecz bał się ich powrotu.
  Jadąc w stronę gór, Eduardo z oburzeniem rozmyślał o podłym postępowaniu 
Colstona wobec Bernadette. Który ojciec narażałby córkę na niechciane zaloty, 
niezależnie od celu, jaki mu przyświecał? Na myśl o tym, że jakiś mężczyzna 
dotykał tej dziewczyny swoimi łapskami, wrzał w nim gniew.
  Podążał jej tropem aż do podnóża gór, gdzie musiał zwolnić tempo jazdy, jako że 
odnajdywanie śladów przychodziło mu coraz trudniej. Usłyszał krzyk pumy, który 
zmroził mu krew w żyłach. Prawdopodobnie Bernadette nie przewidziała tego 
niebezpieczeństwa, a był pewien, że nie wzięła ze sobą broni. Jak zawsze, miał przy 
sobie rewolwer i strzelbę, ale wolałby nie zostać zmuszony do ich użycia.
  Kiedy zaczęło się ściemniać, przeraził się, że może nie znaleźć dziewczyny na 
tyle wcześnie, by nie musiała samotnie spędzić nocy na pustkowiu. Nocne rześkie 
powietrze mogło zaszkodzić jej słabym płucom, a niewiele osób zdawało sobie 
sprawę, jak chłodno robi się tu po zachodzie słońca. Na szczęście Eduardo zawsze 
miał dwa koce przytroczone do siodła, w razie gdyby przyszło mu spędzić noc poza 
domem.
Był tak głęboko pogrążony w niewesołych rozmyślaniach że omal nie uszedł jego 
uwagi słaby zapach dymu. Po chwili,  gdy w jego nozdrza uderzył wyraźniejszy już 
zapach płonącego drewna, serce Eduarda podskoczyło radośnie. Zeskoczył z konia i 
wspiął się na skałę, by mieć lepszy widok na okolicę,  z której  dolatywał dym. 
Natychmiast dostrzegł w dole niewielkie ognisko.
Schodzenie w ciemności ze stromego zbocza nie było zbyt bezpieczne, ale jego 
wałach stąpał pewnie i ostrożnie, poza tym posuwali się bardzo wolno. Kiedy 
znalazł się w niewielkim kręgu światła wokół ogniska, Bernadette zerwała się na 
nogi. Owinięta w poncho, trzęsąc się na całym ciele, czekała, aż podejdzie na 
odległość wzroku. Uniosła podbródek.
  - Nie radzę się zbliżać! - zawołała ochrypłym głosem. -Mój ojciec i bracia są tuż 
obok. Usłyszą, jeśli tylko zacznę krzyczeć!
  Zachichotał; zaimponowała mu odwagą. Była krucha i bezbronna, lecz wykazała 
się niezwykłym hartem ducha w obliczu realnego zagrożenia!
   - Ciągle udaje ci się czymś mnie zaskoczyć - powiedział łagodnie, zbliżywszy 
się na tyle, że mogła go rozpoznać.
   -Eduardo! - Bernadette podbiegła do niego, a kiedy zsiadł z konia, spojrzała mu 
w oczy z wyrazem całkowitego zaufania i ogromnej ulgi na twarzy.
 Uśmiechnął się; zdjął rękawice, by objąć jej drobne dłonie. -Przemarzłaś! Nie masz 
jakiegoś koca?
  -	Wzięłam tylko poncho. - Szczękała zębami. – Nie przypuszczałam, że będzie 
tak zimno. Dlaczego tu przyjechałeś? - zapytała zaniepokojona. - Ojciec cię 
przysłał?
Eduardo spochmurniał.	
  -	Maria powiedziała mi, co się wydarzyło. Postanowiłem cię znaleźć.
-	Ty, nie ojciec - wyszeptała ze smutkiem.
  -	Miał zamiar wysłać na poszukiwania któregoś z pracowników. Powiedziałem, 
żeby nie robił sobie kłopotu.
  -	Powinien był wysłać któregoś z kandydatów do mojej ręki. - Głos Bernadette 
był pełen ironii.
  -	Myślę, że Niemiec wsiądzie do pierwszego pociągu jadącego na północ - rzekł 
Eduardo sucho. - A drugi dżentelmen pójdzie w jego ślady.
-	Och, dzięki Bogu!
  Sięgnął po koce przy siodle, owinął jednym z nich dziewczynę, a potem sięgnął 
do juków i zaczął przyrządzać kawę w niewielkim garnku.
  -	Bernadette, co ci zrobił ten Niemiec? - zapytał, gdy usiedli. Postawił garnuszek 
na ogniu.
Odwróciła wzrok.
-	Nieważne. To nie ma znaczenia, skoro wyjechał.
-	To ma znaczenie! Powinienem był zastrzelić tego... 
  -	Nie ma o czym mówić - przerwała mu. - Nie jestem pierwszą kobietą, do której 
niewybrednie zalecano się wbrew jej woli.
  Wrzał w nim gniew. Patrzył, jak dziewczyna odchodzi od ogniska i kładzie się na 
prowizorycznym posłaniu.
-	Miałaś zamiar spędzić tu noc? 
Przytaknęła.
  - Pomyślałam, że jeśli porządnie przestraszę ojca, być może zrezygnuje ze 
swoich planów.
  - Na pewno teraz z nich zrezygnuje - zapewnił ją, grzejąc ręce przy ogniu. - 
Obiecuję ci, że zrezygnuje. Westchnęła.
  - Dziękuję, że tu przyjechałeś i mnie znalazłeś, Eduardo popatrzył na nią z 
zaciekawieniem.
  -	Może się okazać, że wcale nie uznasz się za uratowaną, 
kiedy ci powiem, jakie są moje plany.
Uniosła brwi.
- Słucham?
  -  Mam zamiar przetrzymać cię tu całą noc. - Spodziewał się, że będzie 
przerażona, tymczasem Ber-nadette po chwili zastanowienia wybuchnęła radosnym 
śmiechem.
  - Świetny pomysł!  Jeśli jego kandydaci jeszcze nie wyjechali, to na pewno po 
tym zaraz to zrobią!
- Mam zamiar ich zastąpić - powiadomił ją krótko. - skoro twój ojciec chce mieć 
utytułowanego zięcia, niech zaakceptuje mnie. Zaopiekuję się tobą znacznie lepiej 
niż on i nie będę wysyłał cię do Europy, żebyś tam usychała z tęsknoty.
Bernadette patrzyła na niego z zachwytem. - Naprawdę chcesz się ze mną 
ożenić? Pokiwał głową.
  - To nie będzie małżeństwo z miłości - powiedział cichym, spokojnym tonem - ale 
zyskasz wolność i niezależność, a ja się tobą zaopiekuję.
  - Ja też się tobą zaopiekuję - odezwała się cicho. Eduardo ze zdumieniem odkrył, 
że spodobało mu się to, iż ktoś będzie o niego dbał. Oczywiście, nie mógł się do 
tego przyznawać, ale to wyznanie poruszyło go do głębi, co zdarzało mu się 
niezmiernie rzadko.
-	Jadłaś coś? - zapytał.
Dziewczyna roześmiała się i szczelniej otuliła kocem.
  -	Maria zapakowała mi kawałek kurczaka z chlebem, ale jestem bardzo głodna - 
powiedziała z prostotą.
-	Ja też.
-	Czyżbyś przywiózł coś do jedzenia?
  -	Bardzo się śpieszyłem - powiedział Eduardo, uśmiechając się - ale wstąpiłem do 
kawiarni pani Brown i kazałem jej zapakować trochę zimnego mięsa, chleba i sera. - 
Wyciągnął prowiant z juków. - Musiało mną kierować jakieś przeczucie.
  -	Widzę, że będziesz wspaniałym dostawcą! - wykrzyknęła.
  Nałożył kawałek pieczeni wołowej i sera na grubą pajdę chleba i podał 
Bernadette. Jadła z wielkim apetytem, nie posiadając się ze zdumienia, że sprawy 
przybrały tak nieoczekiwanie pomyślny obrót. Eduardo jej nie kochał, ale 
proponował nowe życie, przyszłość wolną od prób zdominowania jej przez ojca i 
jego manipulacji. Nie będzie musiała się obawiać, że zostanie zmuszona do mał-
żeństwa z cudzoziemcem i do zamieszkania w obcym kraju.
  -	Wyliczasz swoje straty? - zapytał Eduardo, widząc zamyślone oblicze 
dziewczyny.
Natychmiast potrząsnęła głową.
  -	Nie, nie - zapewniła go. - Myślę wyłącznie o zyskach! Życie bez ojca będzie 
cudowne.
Eduardo nagle spoważniał. - Czeka cię nie tylko odpoczynek - ostrzegł. - Umiem 
gotować - odpowiedziała spokojnie. - A poza tym szyć, sprzątać, no i na pewno 
mogę zajmować się księgowością! Nie jestem całkowitą inwalidką, a wydaje mi się, 
że kiedy będę szczęśliwa, stan mojego zdrowia może bardzo poprawić.
- To możliwe. - Nalał kawę do dwóch metalowych kubków. - Wypij. - Pomoże ci 
się rozgrzać i może przestaniesz się trząść z zimna. Bernadette skrzywiła się, 
wypiwszy łyk.
 - Przepraszam - powiedziała. - Nie miałam zamiaru tego robić dopóki Herr 
Brannerowi nie zebrało się na amory za ekranem do teatru cieni. - Uniosła wzrok. - 
Masz taki ekran? Uśmiechnął się chytrze.
  - Nie. Ale kupię ci, jak się dorobimy, jeśli będziesz chciała.
- Nie, dziękuję - odparła, czując, że cała drży. - Przy mnie przynajmniej nie będą ci 
zagrażać żadni lotnicy z Europy - powiedział Eduardo, poważniejąc. -I nie będę cię 
obwiniał za rzeczy, na które nie miałaś żadnego wpływu.
  - Masz na myśli moją mamę? - zapytała Bernadette domyślnie. - Żal mi ojca, że 
nie potrafi wymazać z pamięci najgorszych wspomnień. Mógłby się ożenić i być 
szczęśliwy, ale zaczynanie z nim rozmowy na ten temat nie ma żadnego sensu. Jest 
pogrążony w żałobie tak, jakby mama umarła wczoraj, i obwinia mnie o jej śmierć.
- Prawdopodobnie obwinia sam siebie, Bernadette - sprostował cicho Eduardo - i 
odgrywa się na tobie.

Chłód przenikał ją do szpiku kości.
-	Jest strasznie zimno!
Odstawił kubek i położył się obok niej na posłaniu.
  -	Nie możesz się przeziębić. Wybacz mi, Bernadette, ale nie znam innego 
sposobu, żeby cię rozgrzać. - Chwycił ją w ramiona; uśmiechnął się, czując, że 
dziewczyna sztywnieje z przerażenia. - Tak, wiem, tak robią ludzie bardzo ze sobą 
związani - powiedział, naciągając koc na jej ramiona i opierając się o siodło, które 
służyło Bernadette za poduszkę. - Przyzwyczaisz się do tego.
Dziewczna zaśmiała się nerwowo.
  -	To samo powiedział mój ojciec, kiedy poskarżyłam mu się, że ten kluchowaty 
typ mnie napastuje.
Tym razem to on znieruchomiał, oczy rozbłysły mu złością.
  -	Żadna kobieta nie powinna być zmuszona do akceptowania tego, co uważa za 
obraźliwe.
  Z cichutkim westchnieniem Bernadette oparła policzek o jego szeroki tors i 
zamknęła oczy. Udało jej się rozluźnić mięśnie, aż w końcu poczuła miłe ciepło 
rozchodzące się po całym ciele.
-	Och, tak jest dużo lepiej - wyszeptała. - Dziękuję! 
Zaśmiał się i przytulił ją mocniej.
  -	Bezczelna rozpustnica - wyszeptał. - Powinnaś wzywać pomocy.
  -	Nie potrzebuję pomocy. Przecież masz zamiar się ze mną ożenić.
  r To prawda. - Przeciągnął się. - To będzie wielkie wydarzenie - dodał. - Nie 
możemy po prostu uciec i się pobrać, jak królowa Izabela i król Ferdynand, którzy 
wzięli ślub bez wiedzy i zgody rodziców.
  - Co ty mówisz? - Otworzyła oczy i popatrzyła na niego, zdumiona. - Król i 
królowa Hiszpanii pobrali się potajemnie? Eduardo uśmiechnął się.
-Nie inaczej. Podobno był to pomysł Izabeli. Miała wtedy osiemnaście lat. 
Poprosiła Ferdynanda, żeby spotkał się z nią po kryjomu, i zaproponowała, żeby 
się pobrali i zjednoczyli jego królestwo aragońskie z jej królestwem kastylijskim. 
Twierdziła, że dzięki takiemu sojuszowi będą mogli rządzić całą Hiszpanią. - I 
zgodził się?
- Tak. Pobrali się i wrócili do swoich królestw. Kiedy po śmierci ojca Ferdynand 
został królem Aragonii, ogłosili swoje małżeństwo przed światem i zjednoczyli siły, 
żeby wygnać Maurów z Hiszpanii. Pomyśl tylko, ile osiągnęli... a wszystko dzięki 
temu, że energiczna młoda dziewczyna miała odwagę zmienić historię. - Popatrzył 
na Bernadette z podziwem. - Myślę, że ona musiała być bardzo do ciebie podobna. 
Ty też jesteś niepokorna i nie pozwalasz, żeby inni decydowali o twoim losie. 
Żadna egzaltowana młoda dama nie leżałaby z mężczyzną w ciemności, w 
przejawie buntu przeciw własnemu ojcu i całemu światu.
- Och, wcale nie jestem taka odważna - zaprotestowała. -Zrobiłam to z egoizmu. Nie 
chciałam stać się ofiarą, Gwałtownie zacisnął dłoń.
 - I nigdy nią nie będziesz. Ale powróćmy jeszcze do kwestii małżeństwa. 
Domyślasz się chyba, że wywołamy skandal.
- Wiem, będę traktowana jak kobieta upadła - przyznała. Eduardo popatrzył na nią 
z niepokojem. Upadła?
Obdarzyła go figlarnym uśmiechem.
-	Skompromitowana... zgwałcona... uwiedziona?
  Nie odwzajemnił uśmiechu. Był całkowicie pochłonięty odkrywaniem cudownej 
miękkości jej ciała, przeżywaniem radości, jaką dawało mu trzymanie jej w 
ramionach.
  -	Uwiedziona - powtórzył cicho i mocno ją przytulił. - 
Co za wspaniały pomysł!
  

5
Bernadette trzymała się dzielnie do chwili, gdy Eduardo przewiócił ją na plecy i 
zajrzał jej w oczy z wyrazem dziwnego napięcia na twarzy.
 Jej serce zaczęło walić jak oszalałe, a urywany oddech stal się głośny i 
świszczący.
  Eduardo natychmiast złagodniał i zaczął gładzić jasne pasma jej włosów, które 
wysunęły się ze schludnego węzła.
   - Wybacz mi - powiedział cicho. - Żartowałem, nie chciałem cię przestraszyć. 
Oddychaj wolno, Bernadette, wolno. Nie ma się czego bać.
  Usiłowała się rozluźnić, opanować szaleńcze bicie serca. Przełożyła dłoń do szyi i 
popatrzyła na Eduarda smutnym,
udręczonym wzrokiem.
 - Chcesz jeszcze kawy? - zapytał. - Może jeszcze jeden kubek ci pomoże? 
Pokręciła głową.
- To nie astma - wyszeptała.
Znieruchomiał.
-	A co? 
Przygryzła wargę.
  -	To dlatego, że jestem tak blisko ciebie - wyznała nieśmiało i uciekła ze 
wzrokiem.
-	Aha.
  To słowo podziałało elektryzująco na jej zmysły. Nie potrafiła zmusić się do 
opanowania. Dotknęła jego kurtki. Odwaga Bernadette wyparowała w chwili, kiedy 
była jej najbardziej potrzebna.
  -	To też na mnie działa, amada - powiedział, patrząc, jak jej usta rozchylają się 
kusząco. Zbliżył się do niej jeszcze bardziej. Ciemność otaczała ich gęstym 
kokonem, słaby blask dogasającego ogniska potęgował nastrój. - Pocałuj 
mnie - poprosił szeptem.
  Delikatne dotknięcie jego ust sprawiło, że zesztywniała, ogarnięta falą gorąca. 
Gwałtownie zaczerpnęła tchu i mocno chwyciła ręce Eduarda, starając się jak 
najmocniej przyciągnąć go do siebie. Nie przestając poruszać wargami, zaczął 
przesuwać dłoń w górę, aż dotarł do wypukłości piersi. Dziewczyna drgnęła, spięta 
nagłym dreszczem.
  -	Mogę cię dotykać? - zapytał szeptem. - A może taka bliskość zupełnie ci się nie 
podoba?
  W natłoku wrażeń nie była w stanie wydobyć z siebie głosu. Zadrżała, jej ciało 
lekko wygięło się w łuk. Eduardo natychmiast zrozumiał ten sygnał.
  Westchnął i ujął jej pierś. Niedawno to samo zrobił Herr Branner, lecz w 
pieszczocie Eduarda nie było niczego odpychającego. Była cudowna. Bernadette 
odprężyła się i z ufnością zajrzała mu w oczy. Czuła, jak jej sutki twardnieją pod 
wpływem jego dotyku. Uśmiechnął  się łagodnie.
- Nie boisz się mnie.
- Nie - wyszeptała.
Przesunęła palcami po jego twarzy, mocnych wargach, nie kryjąc swego 
rozpłomienionego wzroku. Gwałtownie złapała powietrze, gdy Eduardo chwycił 
niewielką grudkę i zaczął śmiało badać jej twardość. Nigdy jeszcze nie widziała go 
w takim stanie. Jego twarz wyrażała zmysłowość, skupienie, napięcie.
- Czy właśnie to dzieje się w ciemności pomiędzy kobietą a mężczyzną? - zapytała 
z zaciekawieniem.
- Tak - odpowiedział. - Ale bez ubrania, amada.
Poczuła zakłopotanie; bardziej z powodu swego pytania niż jego szczerej 
odpowiedzi. Wytłumaczyła sobie jednak, że przecież mają się pobrać. Musiała 
jakoś sobie poradzić ze swoimi lękami. - I co się wtedy dzieje?
W ciszy przerywanej jedynie trzaskaniem dogasających drew i nocnymi 
odgłosami zwierząt słychać było szelest sukni pod jego dłonią. - Czy wiesz, 
jak wygląda prawdziwa bliskość? - zapytał
- Wiem tylko, że mężczyźni różnią się od kobiet - po-wiedziała. - Jedna z moich 
szkolnych koleżanek była kiedyś z mężczyzną - dodała cicho. - Mówiła nam, że to 
było bardzo śmieszne i zaskakujące i że ich ciała się połączyły.
 Ale żadna z nas nie wiedziała, o co jej chodzi. Wpatrywał się w jej 
zarumienioną twarz.
- Chcesz, żebym ci wyjaśnił, na czym to polega?
-	Myślę, że musisz to zrobić, skoro mamy się pobrać
  -	To nie ulega wątpliwości - powiedział Eduardo poważnym tonem. - Nigdy bym 
nie zaczął z tobą rozmowy na ten temat, gdybym nie miał uczciwych zamiarów. 
Jesteś bardzo niewinna, Bernadette - dodał, jakby szczególnie go to niepokoiło.
  -	I bardzo nerwowa - rzuciła drżącym głosem i roześmiała się. - Ale lubię, kiedy 
mnie dotykasz.
-	Ja też.
  Chwycił jej drobną dłoń i powoli przyłożył do swego brzucha, po czym przesuwał 
ją w dół, dopóki nie dotknęli czegoś dziwnego. Nie pozwolił jej cofnąć ręki.
  -	Właśnie w tym miejscu najbardziej się różnimy - wyjaśnił łagodnie. -Ta część 
mojego ciała łączy się z twoim w najbardziej kobiecym miejscu. Kobieta i 
mężczyzna łączą się i dają sobie przyjemność.
Bernadette wydała zduszony okrzyk.
  -	Rodzice wyrządzają nam krzywdę, robiąc z tego tajemnicę - ciągnął Eduardo 
poważnym tonem. - Albo opowiadając jakieś bajki. Zbliżenie kobiety i mężczyzny 
jest darem od Boga, Bernadette, nie czymś wstydliwym. Ten wspaniały akt 
małżeński służy nam nie tylko do sprawiania sobie największej przyjemności w 
życiu, ale przede wszystkim do płodzenia dzieci.
  Odchrząknęła, zakłopotana tak bezpośrednim sposobem omówienia problemu, 
który dotąd owiany był dla nie mgiełką tajemnicy.
  -	Podobno są to niestosowne, nieprzyzwoite tematy które nigdy nie powinny być 
poruszane w rozmowie mężczyzny z kobietą. - Eduardo zaśmiał się. - Ale jestem
podłym niegodziwcem, a ty nie jesteś mimozą, chociaż masz słabe płuca.
Jej ręka wciąż pozostawała w tym samym miejscu, ale Bernadette zaczynała się już 
z nim oswajać, nie czuła |przerażenia. Miała właśnie mu o tym powiedzieć, kiedy 
niespokojnie poruszyła palcami i zaczęło się dziać coś dziwnego.
Eduardo zamruczał i drgnął.
Zaciekawiona, spojrzała mu w oczy. Był coraz bardziej podniecony; wyraźnie czuła 
to pod ręką. - No i kolejna część tajemnicy została wyjaśniona -powiedział 
wesołym, lecz trochę obco brzmiącym głosem. Dziewczyna oniemiała z zachwytu. 
Nagle odniosła wrażenie, że jest bardzo dojrzała i doświadczona. Już bez 
zakłopotania wpatrywała się w twarz Eduarda. W jej głowie roiło się od 
nieprzyzwoitych myśli. Przełknęła z trudem ślinę i pomyślała, że, istotnie, sprawy 
dziejące się między mężczyzną a kobietą są cudownym przeżyciem. Zdumiona 
własną zuchwałością, niepewnie poruszyła palcami. Powstrzymał ją gardłowym 
śmiechem.
 - Taka ciekawość może być niebezpieczna - wyszeptał. -Szczególnie w naszej 
sytuacji. Takie odkrycia lepiej zostawić na noc poślubną.
Uśmiechnęła się, zawstydzona.
- Nie mogę się jej doczekać. - Ja też. - Przewrócił się na plecy, krzywiąc się nie-
znacznie, jako że boleśnie odczuwał niespełnienie. Wziął jednak dziewczynę w 
ramiona i szczelnie otulił kocem. -Ciągle mnie czymś zaskakujesz.

-	Jestem bezwstydna? 
Drgnął.
  -	To wspaniała niespodzianka - odpowiedział. – Mam fatalne wspomnienia z 
pożycia małżeńskiego. To było bardzo smutne i poniżające.
-Jak to...?	
Westchnął.
  -	Wiesz, jak reagowała Consuela? Napinała się, zaciskała zęby, zamykała oczy i 
mamrotała coś pod nosem, dopóki nie skończyłem. Po drugim razie nigdy już nie 
przyszedłem do jej łoża. Nasz syn urodził się dziewięć miesięcy później 
i wiedziałem, że nie będziemy już mieli dzieci. Moje poczucie dumy nie 
pozwoliłoby mi na spędzenie choćby jednej nocy w jej łożu.
Bernadette zagryzła wargę.
-	O, Boże.
-	Czemu wzdychasz? - zapytał, zaciekawiony.

-	A jeśli... jeśli ja też będę taka? Roześmiał się.
-	Na pewno nie będziesz.
-	Skąd możesz wiedzieć, skoro...
  Poruszył się nieznacznie, ściągnął z niej koc aż do bioder i niespodziewanie 
dotknął wargami jej piersi.
  Było to najbardziej niezwykłe doznanie w życiu Bernadette. Krzyknęła, chwyciła 
go za głowę i przyciągnęła do siebie, jednocześnie wyginając ciało w łuk.
  Był zachwycony! Po chwili nachylił się znowu; czuła jego oddech przez mokrą 
tkaninę. Chwycił zębami stwardniałą brodawkę piersi i ssał ją delikatnie, aż 
dziewczyna poczuła dreszcz rozkoszy.
Uniósł głowę, nakrył dłonią miejsce, które przed chwilą całował, i zajrzał w jej 
szeroko otwarte oczy. - Wiem, że nie jesteś i nigdy nie będziesz podobna do 
Consueli - wyszeptał.
- Naprawdę jesteś niegodziwcem. Uśmiechnął się.
 - To prawda. Ale chyba dobrze mi się wydaje, że jesteś z tego zadowolona?
Wtuliła twarz w zagłębienie jego ramienia i uśmiechnęła się do siebie; Eduardo 
tymczasem szczelnie okrył ich kocami. Była zachwycona, ale postanowiła mu o 
tym nie mówić. W każdym razie wszystko wskazywało na to, że małżeństwo wcale 
nie musi być takie straszne, jak przypuszczała. Lecz kiedy obudziła się następnego 
ranka, znów czuła kolanie i onieśmielenie obecnością Eduarda. Zauważył to i 
przytrzymał ją na posłaniu, choć najchętniej gwałtownie by się z niego zerwała.
  - Nic się nie zmieniło od wczorajszego wieczoru - powiedział łagodnym tonem. - 
Oczywiście, z wyjątkiem tego, że teraz jesteś „skompromitowana" i musisz wyjść 
za mnie za mąż.
Bernadette westchnęła. - Wiem. I nigdy, do końca życia, nie uda mi się zmazać 
Musisz przyznać, że był to jedyny sposób na uzyskanie zgody twojego ojca - 
przypomniał jej. - I ochronienie cię przed mężczyznami, z którymi cię swatał. 
Smutna i zaniepokojona, oparła się o siodło. - Ojciec chętnie zgodziłby się na nasze 
małżeństwo, ale się nie pokazywałeś. Myślał, że mnie nie chcesz.
Eduardo zaniemówił na dobrą chwilę.
-	Przecież nic mi nie powiedział na ten temat! I ty też nie 
Odsunęła się nieznacznie.
  -	Myślę, że od początku byłeś dla niego najlepszym kandydatem do mojej ręki - 
powiedziała. - Proponował ciebie zamiast Niemca i Włocha, i powiedział, że jeśli 
uda mi się zainteresować cię jego propozycją, odeśle cudzoziemców do domu. Ale 
się nie pojawiłeś, więc uznał, że zupełnie nie jesteś mną zainteresowany.
  -	Rozmawialiśmy w dniu, w którym miałaś atak astmy wyjaśnił. - Powiedziałem 
mu wtedy, że się z tobą ożenię.
Bernadette gwałtownie zaczerpnęła tchu.	
-	Tego mi nie powiedział! 
Eduardo ujął jej drobną dłoń.
  -	Wstydziłem się swojego postępowania - wyznał. 
Aranżowanie małżeństwa z rozsądku za twoimi plecami 
było nieuczciwe i podłe. Miałem straszne wyrzuty sumienia
  Jej serce wezbrało radością. A więc jednak nie był cynicznym łajdakiem. Była 
zaskoczona, że miał ochotę się z nią ożenić.
  -	Mogłeś mi coś powiedzieć na ten temat - odezwała Bernadette z wyrzutem.
  -	To prawda, mogłem. - Roześmiał się i nagle przewrócił ją na posłanie. - Ale 
bardzo mi się podobałaś i nie był pewien, czy chcę tak sobie komplikować życie.
Dziewczyna uniosła cienkie brwi.
-	Chciałbyś mieć żonę, która ci się nie podoba? Wzruszył ramionami.
-	Wiem, że to brzmi jak nonsens.

  - Myślę, że trochę cię rozumiem. - Bernadette nie spuszczała wzroku z jego 
urodziwej twarzy. - Chciałeś być uczciwy. Nie chciałeś udawać uczuć.
linie tak było.
- Więc się nie pojawiałeś i mój ojciec pomyślał, że postanowiłeś się ze mną nie 
żenić.
- A ja sądziłem, że twój ojciec uznał, że nie jestem godny tego, żeby się ożenić z 
jego córką - wyznał. - To niemożliwe!
- Naprawdę tak myślałem.
Bernadette pokręciła głową.
- Nie wiedziałeś o tym, że podziwia cię bardziej niż kogokolwiek innego?
Westchnął.
 - Nie wiedziałem. - Wpatrywał się w jej oczy; pod wpływem nagłego impulsu 
delikatnie przesunął palcem wzdłuż jej brwi. - Jestem w połowie Hiszpanem, a w 
połowie Teksasczykiem - rzekł. - To dziwna mieszanka, trochę tak jakby się było w 
połowie Indianinem. Niektórzy ludzie nazywają mnie mieszańcem.
- A czy w twojej rodzinie byli jacyś Indianie? - zapytała.
- Jeśli nawet byli, babka nigdy by tego nikomu nie wyjawiła. - Przyglądał się jej z 
lekkim niepokojem. - Będziesz z nią miała wiele problemów, Bernadette. Na 
pewno nie pochwali  tego, że żenię się z osobą nie ze swojej sfery,
tnie od tego, co ci powiedziałem na temat moich koligacji.
- Przecież nie żyjemy na różnych planetach - zauważyła.
- A twój ojciec jest bogaty. Wiem. Ale to nie będzie miało dla niej znaczenia. Jest 
bardzo staroświecka, jeśli chodzi o te sprawy. Podobnie jak twój ojciec, 
przywiązuj zbyt wielkie znaczenie do pochodzenia.
  -	Mój ojciec powiedział, że twoja babka może nie znaleźć dla ciebie w Hiszpanii 
kandydatki na żonę.
Oczy Eduarda błysnęły złowrogo.
  -	Tak... ponieważ moja żona zmarła w niewyjaśnionych okolicznościach.
Dziewczyna pogładziła go po twarzy.
  -	Nie złość się - powiedziała. - Nie możemy mieć przed sobą tajemnic, skoro 
mamy zostać małżeństwem z rozsądku
Wykrzywił twarz w grymasie i uniósł jej dłoń.
  -	Nie, nie możemy. Ale te tajemnice zostawmy na potem kiedy będziemy czuli się 
swobodniej w swoim towarzystwie.-Zacisnął palce wokół jej dłoni. - Nie zabiłem 
Consueli powiedział. - To ci musi na razie wystarczyć.
-	Czy twoja babka przyjeżdża tu na lato?
  -	Przyjedzie natychmiast, kiedy tylko się dowie o planowanym weselu, i 
przywiezie ze sobą Lupe.
Nigdy jeszcze nie słyszała tego imienia.
-	Lupe?
-	Lupe de Rias - powiedział.
-	To kobieta czy mężczyzna?
  -	Kobieta. Pierwsza kandydatka babki na moją żonę zaraz po Consueli.
Serce Bernadette podskoczyło gwałtownie.
  -	Chcesz mi powiedzieć, że masz kandydatkę na żonę, wywodzącą się z kręgów 
arystokracji?
  Eduardo sprawiał wrażenie osaczonego. Przeniósł wzrok na jej piersi, 
przypominając sobie rozkoszne ciepło, jakie czuł, gdy dotykał ich wargami. Nie 
były duże, ale jędrne i kształtne, a przy tym cudowne w dotyku. Żałował, że 
sukienka Bernadette nie jest przezroczysta. - Co? - zapytał w roztargnieniu. - 
Chciałam się dowiedzieć,  czy nie straciłeś  szansy ożenku z arystokratką. - Nie 
chcę żenić się z Lupe - wyznał z prostotą. – Wolę z tobą.
Znów poczuła miłe ciepło wokół serca; roześmiała się. - Naprawdę? Mimo słabych 
płuc i innych minusów? - Tak - Pochylił głowę i dotknął ustami jej piersi, 
Gwałtownie zaczerpnęła tchu i nakryła jego twarz dłońmi, lecz nie udało jej się go 
powstrzymać.
- Chcę na ciebie patrzeć - wyszeptał. Gładził jej ciało, z upodobaniem obejmując 
wzrokiem jej szyję, policzki, usta, a potem zaczął delikatnie ocierać się nogą o jej 
łydki i uda.
Przywarł do jej ust; dziewczyna na próżno chwytała go za szyję, jakby błagając o 
zachowanie rozsądku. Rozchyliła wargi, tak jak poprzedniego wieczoru, i poddała 
się powolnym pieszczotom jego palców.
Uniósł głowę, żeby spojrzeć na jej zachwyconą twarz i zamglone oczy. Władczo 
ujął jej piersi.
  - Prędzej dam sobie uciąć rękę, niż zamienię cię na Lupe -powiedział ochrypłym 
głosem. - Już jesteś moja. Patrzyła na niego tęsknym wzrokiem, czując cudowną 
bezwolność. Eduardo westchnął ciężko i rozejrzał się.
- Dzień ucieka - powiedział z żalem i cofnął ręce. - Chociaż wolałbym tu zostać i 
dalej oddawać się temu rozkosznemu zajęciu, obawiam się, że musimy powrócić 
do rzeczywistości. - Wstał i pociągnął dziewczynę za sobą, a gdy się podniosła, 
przygładził jej rozczochrane włosy. Niestety, nie mam szczotki.
  -	Nieważne - odparła Bernadette z uśmiechem. - Znaleźliśmy się w takich 
tarapatach, że mój ojciec prawdopodobnie nawet tego nie zauważy. - Skrzywiła się. - 
Będzie wściekły.
  -	Tak myślisz? - Pochylił się i pocałował ją w czubek nosa. - Ja myślę, że nie.
-	Eduardo...
  Położył palec na jej ustach, a potem spojrzał na jej stanik i na jego wargach 
zaigrał szelmowski uśmieszek.
  -	Mam nadzieję, że to szybko wyschnie. – Wskazał mokrą plamę. - Zanim 
spotkamy się z twoim ojcem.
  Popatrzyła na niewielką plamkę na środku piersi i zaśmiała się cichutko.
-	Zdąży wyschnąć - powiedziała.
  Eduardo położył dłonie na ramionach dziewczyny i spojrzał na nią z poważną, 
skupioną twarzą.
  -	Jestem tobą zachwycony - powiedział ciepłym tonem. -Reagujesz tak, jak tylko 
sobie można wymarzyć. Zobaczysz, nasze małżeństwo będzie bardzo udane.
  -	Też tak myślę - przyznała Bernadette, lecz zaraz potem posmutniała. - Ale 
przecież mnie nie kochasz.
  Zawahał się. Nie chciał sprawiać jej bólu szczerym wyznaniem, ale rozsądek 
nakazywał mówienie prawdy.
  -	Nie. Ale bardzo cię lubię. Podobasz mi się. Podziwiani twój charakter. Jest mi 
bardzo dobrze, kiedy się do ciebie przytulam. Kiedy będziemy mieli dzieci, 
staniemy się sobie jeszcze bliżsi. To w zupełności wystarczy, żeby być 
szczęśliwym.
 Nie zastanawiała się nad tym. Kochała go do szaleństwa. Zwróciła jednak uwagę 
na to, ze wspomniał o dzieciach, Wciąż bała się porodu, ale i ją przepełniała silna 
potrzeba spełnienia.
 - Przestań się martwić - poradził jej Eduardo, widząc, p posmutniała. - Zaufaj mi. 
Wszystko będzie dobrze.
-  Mam nadzieję. - Wkrótce się przekonasz.
 Dotarcie do domu zajęło im ponad godzinę. Tak, jak się tego obawiała Bernadette, 
wściekły Colston nerwowo przechadzał się w pobliżu stajni, paląc cygaro. Patrzył 
na nich, kiedy zsiadali z koni i oddawali je stajennemu, ale nie odezwał się ani 
słowem.
 Eduardo chwycił zimną dłoń Bernadette i mocno ją ścisnął. Trzymając się za ręce, 
podeszli do ojca. Edwardo wcale nie miał skruszonej miny. Rozpierała go duma. - 
Mam zamiar wysłać dzisiaj telegram do mojej babki i powiadomić ją o zamiarze 
poślubienia Bernadette -oświadczył uprzedzając wybuch złości Irlandczyka, zanim 
ten zdołał wyjąć z ust cygaro. Uniósł dłoń, widząc, że Colston zamierza coś 
powiedzieć. - Oczywiście, wszystko będzie musiało się odbyć zgodnie z 
ceremoniałem i trzeba będzie dać naszym krewnym czas, jakieś dwa miesiące, na 
przytnie się do przyjazdu na uroczystości. Mój najlepszy przyjaciel należy do 
rodziny Windsorów, a chciałbym, żeby był obecny na moim ślubie. Rozumie pan 
chyba, że ślub będzie musiał mieć odpowiednią oprawę - dodał, przybierając 
wyniosły ton -jako że Bernadette wejdzie do rodziny skoligaconej z prawie 
wszystkimi królewskimi rodzinami Europy.
  Colston wyglądał tak, jakby za chwilę miał osunąć się na ziemię.
-	To znaczy, że wciąż chcesz się z nią ożenić?
  -	Oczywiście, że chcę. Zawsze chciałem. Doskonale się zgadzamy. To będzie 
udane małżeństwo.
  Irlandczyk ocierał spocone czoło, patrząc to na córkę, to na Eduarda. Rysy jego 
twarzy stężały.
  -	Ale ona nie wróciła do domu na noc, a służący dobrze o tym wiedzą. - Jęknął. - 
Będą plotkować.
  -	Nie będą, jeśli się dowiedzą, że Bernadette spędziła noc w towarzystwie mojej 
kuzynki Carlity z Meksyku, która przyjechała do mnie poprzedniego wieczoru - 
odpowiedział spokojnie Eduardo. Puścił rękę dziewczyny i zapalił cygaro. Dziś rano 
odwiozłem pańską córkę do domu. Oczywiście, moi służący przysięgną, że to 
wszystko prawda.
Colston ciężko westchnął.
  -	To moja wina - powiedział ze smutkiem. - Myślałem, że już jej nie chcesz, a 
Niemiec wydawał się zainteresowany. -Poruszył się niespokojnie, unikając 
oskarżycielskiego wzroku córki. - Myślałem, że się do niego przyzwyczai. Nie 
przyszło mi do głowy, że może uciec. - Spojrzał na Bernadette. -Przecież mogły cię 
tam zjeść wilki, ty głupia!
  -	Nie nazywaj mnie tak! - krzyknęła. - A kto mi mówił, żebym pozwoliła temu 
kurduplowi na wszystko, tylko dlatego, że chciałeś mieć szlachetnie urodzonego 
zięcia?
-	Milcz i nie śmiej odzywać się do mnie takim tonem ! 
Eduardo postąpił o krok, słysząc, że Bernadette zaczyna mieć kłopoty z 
oddychaniem.
- Szkoda wysiłku na spieranie się o to, co już się stało -powiedział spokojnym 
tonem. - Musimy przygotować się do wesela. Niedługo przyjedzie tu moja babka i 
kuzynka Lupe, Lupe ostatnio organizowała wesele na hiszpańskim dworze i 
doskonale zna tradycję i protokół. Myślę, że świetnie wszystkim się zajmie.
  - A ja  za to zapłacę - dodał natychmiast Colston. Czuł ogromną ulgę, niemniej 
dręczyło go poczucie winy. Popatrzył uważnie na córkę, jakby się spodziewał, że może 
być w ciąży. - Mówisz, że za dwa miesiące - mruknął, przyglądając się jej szczupłej 
talii.
 - Jak pan śmie! - wykrzyknął z wściekłością Eduardo, dostrzegłszy badawczy 
wzrok Irlandczyka. Colson wciągnął powietrze.
Mój chłopcze, przecież nie powiedziałem ani słowa!
 - Była przygnębiona, przerażona, samotna... i na dodatek przemarznięta! Nawet 
najgorszy łajdak zawahałby się przed napastowaniem kobiety w takim stanie, a cóż 
dopiero uczciwy mężczyzna!
 - Przepraszam, naprawdę mi przykro - powiedział natychmiast Colston. - Musisz 
wybaczyć staremu człowiekowi jago podejrzliwość.
- Już dobrze - rzekł spokojniejszym tonem Edwardo i spojrzał na Bernadette. - 
Mam nadzieję, że bal nie został odwołany? - zapytał nagle.
 - Nie - odparł Colston po chwili wahania. - Chociaż nie miałem pojęcia, co mam 
zrobić, kiedy nie wróciła do domu na noc. Nie wiedziałem przecież, czy ją 
znajdziesz. Wszystko mogło się zdarzyć. Miałem zamiar zwołać wszystkich gości
i zorganizować im powrót do domu.
  -	To nie będzie potrzebne - odpowiedział Eduardo. 
Masz odpowiednią suknię? - zwrócił się do Bernadette.
Dziewczyna uśmiechnęła się.
-	Tak. Papa wysłał mnie do miasta. To suknia z Paryża.
-	W jakim kolorze?
  -	Jest biała. Z jedwabnymi różyczkami i niebieskimi kokardkami.
  -	Doskonale - mruknął Eduardo. - Zaręczynowa bransoleta Ramirezow jest 
wysadzana szmaragdami. A pierścionek, bardzo stary, ma szmaragdowe oczko. 
Ofiaruję ci to dzisiaj na balu. - Ucałował jej małą dłoń. - Zobaczymy się później, 
ąueńda.
  

6
 Bernadette i jej ojciec odprowadzili Eduarda wzrokiem, Żadne nie odzywało się 
przez dłuższą chwilę. - Myślałem, że nie ma ochoty się z tobą żenić - powiedział w 
końcu Colston. Dziewczyna uśmiechnęła się w duchu. - Ja też tak uważałam. - 
Odwróciła się i z zaciekawieniem spojrzała na ojca. - Sądziłam, że uznałeś, że nie jest 
odpowiednim kandydatem.
- Co ty opowiadasz! - wybuchnął Colston, przerażony. -Nie podobnego! Bernadetta 
złagodniała,  widząc  zaniepokojony  wyraz jego twarzy.
 - Już dobrze, tato. Powiedziałam mu, że na pewno tak nie myślałeś i że zawsze 
bardzo go ceniłeś. - To prawda. Co za ulga - powiedział i wyciągnął chustkę, by 
otrzeć spocone czoło. Po chwili popatrzył na córkę. - Nie pokazywał się tutaj. 
Myślałem, że daje nam w ten sposób do zrozumienia, że zmienił decyzję.
  -	Eduardo nigdy by tak nie postąpił - oświadczyła, lekko zaskoczona. - Gdyby 
zmienił zdanie, przyjechałby tu i cię o tym poinformował.	
  -	Chyba tak, też tak myślę. - Colston założył ręce za plecy i co jakiś czas uderzał 
dłonią o dłoń. - Jak doszło do waszej rozmowy o małżeństwie?
  -	Rozmawialiśmy o gościach z zagranicy. Eduardo był zły, że uciekłam - dodała 
Bernadette, nie wyjaśniając jednak powodu tej złości. - Powiedział, że jeśli mam 
wyjść za mąż dla tytułu, mogę wyjść za niego. Potrzebuje pożyczki, a ty chcesz 
mieć utytułowanego zięcia. W ten sposób obaj osiągniecie cel.
Jej ojciec zmrużył oczy.
  -	To prawda. Ale co ty będziesz z tego miała? - zapytał podejrzliwie.
-	To, czego pragnę najbardziej - odpowiedziała z prostotą.
-	To znaczy...?
-	Eduarda. - Ruszyła w stronę domu. 
Colston omal się nie zakrzusił.
  -	No, no, a to ci historia, przecież przez lata zachowywaliście się jak najgorsi 
wrogowie! Co tam zaszło międli wami? - zapytał po chwili.
  -	Nic takiego - skłamała. - Uratował mnie przed zamarznięciem, a może nawet od 
śmierci. Było bardzo zimno, a nie zabrałam ze sobą koca. - Roześmiała się. - A on 
miał dwa. - Nie dodała, że spali razem.
  Colston zmienił się na twarzy; sprawiał wrażenie człowieka dręczonego wyrzutami 
sumienia. Nie patrzył córce w oczy
- Herr  Branner i sigńore Maretti wyruszyli na stację zaraz po twojej ucieczce. - 
Znieruchomiał. - Bardzo mi przykro z powodu zachowania Herr Brannera. Ale 
wydawał się tobą zainteresowany, a Eduardo nie sprawiał takiego
wrażenia. Bóg mi świadkiem, że nigdy nie spodziewałbym się, że postąpisz tak 
nierozsądnie i narazisz się na niebezpieczeństwo. - Popatrzył na córkę, lecz zaraz 
uciekł ze wzrokiem. - Chyba wiesz, że sto razy wolę mieć Eduarda za zięcia. 
Bardzo go szanuję. Był strasznie wściekły, kiedy ruszał ci na ratunek. - Twarz 
Colstona rozpogodziła się. - Tak, był bardzo poruszony. - Zachichotał, a w jego 
mowie znów pojawił się mocny irlandzki akcent. - Był tak rozjuszony, że aż 
dymiło mu z uszu. Nigdy bym nie przypuszczał, że wpadnie w taki szał z twojego 
powodu. Coś mi się wydaje, że chodzi mu nie tylko o moje pieniądze, Bernadette 
uśmiechnęła się nieśmiało.
  - Myślę, że Eduardo mnie lubi... trochę. Mówi, że to nie będzie małżeństwo z 
miłości, ale że wiele nas łączy. -Wbiła wzrok w ziemię. - Jakoś będziemy sobie 
radzić. Ojciec zwolnił kroku i westchnął. - Wiem, że małżeństwo bez miłości nie 
jest tym, o czym marzą młode panny. Ale czasami musimy godzić się na to,
co osiągalne. Nie wszyscy mają szczęście znaleźć prawdziwą miłość jak ja i twoja 
matka.
Po tych słowach znów spochmumiał; Bernadette poczuła, że krótki okres rozejmu 
dobiegł końca. Uniósłszy długą spódnicę, pożegnała ojca pośpiesznie i weszła do 
kuchni. Po wysłuchaniu relacji Bernadette Maria była w siódmym niebie.
- Och, el conde wpadł w straszny gniew – poinformowała dziewczynę z 
entuzjazmem, robiąc na stole miejsce na półmisek z mięsem. - Zajrzał tu po 
rozmowie z panienki ojcem i tym gościem z zagranicy, a kiedy zobaczył, że nic 
nie zostało po ostatnim posiłku, powiedział, że pojedzie do miasta i kupi jakieś 
jedzenie, bo panienka na pewno będzie przemarznięta i głodna.
  -	I byłam, mimo że wzięłam chleb i kurczaka - powiedziała Bernadette, a na jej 
policzkach pojawił się rumieniec. Nie chciałam sprawić tyle kłopotu, ale byłam 
bardzo przerażona i nieszczęśliwa.
  -	Tak samo jak el conde - dodała Maria z uśmiechem, ukazując równiutkie białe 
zęby. - A potem, kiedy panienka nie wróciła do domu na noc, ojciec panienki zaczął 
się bardzo niepokoić. - Wzruszyła ramionami. - Oczywiście, wiedziałam, że nie 
zdarzy się nic nieprzyzwoitego. El conde to prawdziwy dżentelmen, mężczyzna z 
klasą. Nie mógłby zrobić niczego, co zaszkodziłoby reputacji panienki.
  -	Zachował się nienagannie -przyznała Bernadette. - Ale to nie wystarczy, żeby 
zapobiec plotkom tych, którzy wiedzą, że spędziliśmy tę noc razem, więc Eduardo 
powie, że zabrał mnie do siebie do domu, gdzie gości jego kuzynka, z która, jestem 
zaprzyjaźniona, i dziś rano odwiózł mnie do domu.
Maria uśmiechnęła się szeroko.
-	Piękna bajeczka. Oby wszyscy w nią uwierzyli...
  Złudne nadzieje - pomyślała później Bernadette, pojawiwszy się w swej 
wspaniałej sukni na progu sali balowej, Kilkadziesiąt par ciekawskich oczu 
obserwowało ją podejrzliwie i z lekką pogardą.
Stała obok ojca, który niespokojnie przestępował z nogi na nogę. Był czerwony na 
twarzy i sprawiał wrażenie nadąsanego. Bernadette myślała, że się na nią gniewa,
dopóki nie zobaczyła jego zatroskanego, przepraszającego wzroku.
- Zanosi się na skandal.  Cholerny chłopak stajenny podsłuchał naszą rozmowę dziś 
rano - wycedził przez zęby. - Powiedział o wszystkim vaquero,  a ten podzielił  się
rewelacjami ze swoją rodziną. Opowiadali ją sobie i wtedy podsłuchał ich jeden z 
naszych gości, który przypadkiem zna hiszpański. Zdążył już wszystkich o tym 
powiadomić. Ludzie wiedzą, że spędziłaś tę noc z Eduardem. Bardzo mi
przykro.
Dziewczyna oblała się szkarłatnym rumieńcem. Nieprzemyślane zachowanie 
zniszczyło jej dobre imię. Nawet jeśli Eduardo się z nią ożeni, jeśli będzie 
prowadziła godne życie, ludzie nie zapomną, że przed ślubem spędziła noc z 
mężczyzną.
   - Wyprostuj się! - skarcił ją Colston, widząc jej ponurą twarz, - Nie masz się 
czego wstydzić. Nie pozwól, żeby patrzyli na ciebie z góry! Należysz do rodziny 
Barronów i nie jesteś od nikogo gorsza!
 Bernadette wiedziała, że to nieprawda, ale do głębi po-ruszyło ją to, że po raz 
pierwszy ojciec stanął w jej obronie.
- Dziękuję, ojcze - powiedziała. Znów się zaniepokoił. Nie odrywał wzroku od 
drzwi, Nagle odetchnął z ulgą. - Przyszedł. Odwróciwszy się, zobaczyła Eduarda, 
niezwykle eleganckiego w stroju wieczorowym. Nie zamieniwszy z nikim po drodze 
ani słowa, podszedł prosto do Bernadette i obdarzył ja. tylko dla niej 
przeznaczonym uśmiechem.
  -	Wyglądasz wspaniale - rzekł i ucałował jej dłoń, a następnie zwrócił się w 
stronę zgromadzonych gości, którzy szeptali coś między sobą. Wystarczył rzut oka 
na salę, żeby się domyślić, że ich tajemnica stała się tematem dnia. Uśmiechnął się 
do gospodarza. - Myślę, że to dobra chwila, żeby ogłosić zaręczyny - zwrócił się do 
Colstona.- Co pan o tym sądzi?
  -	Zgadzam się z tobą, chłopcze. - Colston podszedł do podwyższenia dla orkiestry 
i poprosił o ciszę. Kiedy na sali ucichł gwar rozmów, dał znak córce i Eduardowi, 
by do niego podeszli. Eduardo skinął na służącego z aksamitnym pudełkiem w ręku, 
stojącego przy drzwiach.
  -	Panie i panowie, chciałbym coś ogłosić! Mam zaszczyt powiadomić państwa o 
zaręczynach mojej córki, Bernadette, z hrabią Eduardem Rodrigiem Ramirezem y 
Cortesem z Grenady w Hiszpanii i rancza Escondido w okręgu Valladolid w Teksasie. 
Mam nadzieję, że wszyscy przyłączycie się do moich życzeń wielu lat w zdrowiu i 
szczęściu dla młodej pary!
  Na sali zapanowała pełna zaskoczenia cisza, potem roz-legły się nieśmiałe 
oklaski, lecz już po chwili sala trzęsła się od wiwatów.
  Eduardo i Bernadette wymienili ironiczne spojrzenia, Eduardo otworzył 
wyściełane aksamitem pudełko, które podał mu służący, i wyjął bezcenną złotą 
bransoletę wysadzaną szmaragdami. Zapiął ją na nadgarstku Bernadette, Następnie 
włożył na palec narzeczonej rodowy pierścionek, złoty ze szmaragdowym oczkiem. 
Pasował tak, jakby był zrobiony na miarę.
Bernadette spojrzała na Eduarda; na jego twarzy malowało się zaskoczenie.
 - To dobry znak - powiedział głosem przeznaczonym tylko dla jej uszu. - 
Tradycja rodzinna głosi, że pierścionek na palec narzeczonej, jeżeli para jest 
dobrze dobrana. - Uniósł jej dłoń do warg i pocałował.
Colston podał mu rękę. Nie odrywał wzroku od biżuterii, którą miała teraz na 
sobie jego córka.
- Chyba wiesz, że ona ma w tej chwili na sobie majątek?- zapytał cicho. - Ta 
biżuteria wystarczyłaby na odbudowę twego rancza.
Eduardo popatrzył na przyszłego teścia z przyganą. Ten pierścionek i bransoleta 
to wszystko, co pozostało Ojcu - powiedział cicho. - Są przekazywane z poko-
lenia na pokolenie od szesnastego wieku, kiedy nasz przodek kazał wykonać je 
dla narzeczonej z boliwijskich szmaragdów. Ciąży na nich klątwa. Jeśli 
ktokolwiek ośmieli sie je sprzedać, straci nie tylko majątek, ale i życie. - 
Uśmiechnął się. -Jak do tej pory, nikomu nie starczyło odwagi, żeby to 
sprawdzić,
 - Rozumiem. Zielone, rozpłomienione miłością oczy Bernadette wpatrzone były 
nie w klejnoty, a w Eduarda. Zauważył jej wzrok i zaparło mu dech z wrażenia. Od 
dawna domyślał się, że nie jest jej obojętny, jednakże teraz zupełnie inaczej reagował 
na dowody jej uczuć. Przeniknął go dreszcz, a pożądanie wezbrało gorącą falą. 
Odwrócił wzrok, bojąc się, że przeżywane emocje mogą się stać widoczne i 
przyprawią ich oboje o zakłopotanie. Wśród nie milknących wiwatów goście 
zgromadzili się wokół Bernadette, by obejrzeć jej pierścionek i bransoletę, Nie 
zaprzątali już sobie głowy rozpamiętywaniem skandalu; mieli teraz nową sytuację i 
nowe plotki do rozpowszechnieniu wśród znajomych.
  -	Co za wspaniały pierścionek! - wykrzyknęła pitni Carlisle, chwytając 
pulchnymi palcami drobną dłoń Bernadette. - Musi być wart majątek!
  -	Istotnie - rzekł Eduardo, spoglądając na nią wyniośle.-Ale omawianie takich 
spraw w towarzystwie nie należy do dobrego tonu.
  Zaczerwieniwszy  się po czubki uszu,  pani Carlisle chrząknęła i przyłożyła dłoń 
do sznura sztucznych pereł, Niestety, jej pochodzenie i kontakty z Astorami w polu 
dniowo-wschodnim Teksasie nie wywierały należytego wrażenia.
  -	To pani Carlisle zorganizowała ten bal - wtrąciła się szybko Bernadette, chcąc 
oszczędzić przykrości nieszczęsnej kobiecie. - Prawda, że wspaniale się spisała?
Pani Carlisle popatrzyła na nią z wdzięcznością.
  -	Dekoracja jest rzeczywiście elegancka – przyzna Eduardo.
  Honor pani Carlisle został ocalony. Posłała Eduardowi wdzięczny uśmiech.
  -	Gdybym mogła okazać się pomocna przy organizowaniu wesela... - zaczęła.
Uniósł dłoń i uśmiechnął się, by osłodzić odmowę.
  -	To bardzo uprzejma propozycja z pani strony, ale przygotowaniem ślubu i 
wesela zajmie się moja kuzynki Lupe.
Na twarzy pani Carlisle odmalowało się zatroskanie.
- Czy zdaje sobie pan sprawę, że nawet tutaj duże wesele wymaga odpowiedniej 
oprawy?
Sprawiał wrażenie zaskoczonego. Był przekonany, że pani Carlisle ma na myśli 
meksykańską orkiestrę i tancerzy flamenco
  - Droga pani - zaczął z odrobiną pobłażliwości w głosie -Lupe jest hiszpańską 
arystokratką i ostatnio przygotowywała do ślubu bliską krewną króla.
Pani Carlisle zaniemówiła. Miała wyraźnie nie najlepszą opinię o południowcach, 
ale natychmiast zmieniła zdanie. - Króla... Hiszpanii? - Oczywiście.
- W takim razie rzeczywiście musi wiedzieć... musi doskonale orientować się... w 
tych sprawach. Muszę pana przeprosić, ale widzę tu moją dawną przyjaciółkę, z 
którą powinnam się przywitać. Proszę przyjąć moje serdeczne gratulacje!
Czerwona na twarzy, świadoma tego, że popełniła straszliwą gafę oddaliła się 
pośpiesznie. Eduardo odprowadził ją wzrokiem. Kiedy Bernadette delikatnie 
poklepała jego dłoń, roześmiał się.
  - Już teraz masz zamiar zwracać mi uwagę na moje złe zachowanie, moja 
przyszła żono?
 - Nie jest taka zła, jak ci ją przedstawiałam - powiedziała z uśmiechem.
- Nie potrafił szybko przyzwyczaić się do zmiany, jaka zaszła w tej dziewczynie. 
Przez wiele lat ciągle się spierali. Teraz była tak odmieniona, że zastanawiał się, jak 
to możliwe iż w przeszłości ciągle się o coś kłócili. Była spokojna, elegancka i 
wspaniale prezentowała się w sukni z dużym dekoltem. Przypomniał sobie cudowną 
jędrność jej piersi; spojrzał na nie z upodobaniem. Bardzo chciał poznać smak jej 
skóry...
  Spostrzegłszy, gdzie Eduardo skierował wzrok, Bernadette uniosła jedwabny 
wachlarz.
-	Wstydź się - szepnęła. Uśmiechnął się szeroko.
-	Ty też o tym myślisz? - prowokował. Dziewczyna spłonęła rumieńcem i szybko 
potoczyła wzrokiem po twarzach zebranych, chcąc się upewnić, że nie słyszeli ich 
rozmowy.
  -	Nie masz ochoty jeszcze raz dać mi po łapach? dopytywał.
  -	Czuję, że będziesz bardzo nieznośnym mężem - powiedziała.
  -	Tylko od czasu do czasu. I nigdy w nocy. - Uniósł dłoń, widząc, że dziewczyna 
jest bliska wybuchu. - No dobrze już, dobrze, zobaczysz, że się poprawię. - 
Rozejrzał się i spytał: - Czemu tak ci się przyglądali, kiedy tu przyszedłem?
  -	Jeden z pracowników rancza podsłuchał naszą roz-mowę z ojcem i powiedział 
jakiemuś swojemu znajomemu, że spędziliśmy całą noc poza domem. Ten znajomy 
powiedział o tym drugiemu - ciągnęła ironicznym tonem - a ten drugi trzeciemu, i 
tak dalej, i tak dalej, aż w końcu ktoś postanowił powiedzieć o wszystkim naszym 
go-ściom.
  -	Podaj mi nazwisko tego kogoś, a pójdę z nim porozmawiać. - Eduardo rozejrzał 
się gniewnie po sali.
   - Bądź pewien, że tego nie zrobię - odpowiedziała, chłodząc się wachlarzem. - 
Nie chcę tu strzelaniny.
- Bernadette, ranisz mi serce! - Przyłożył dłoń do torsu. -Podejrzewasz, ze 
mógłbym zachować się jak dzikus? - Oczywiście - odpowiedziała bez wahania, 
kołysząc wachlarzem w rytm wypowiadanych słów. - Mój ojciec byłby 
przerażony.
- Domyślam się. - Chwycił ją za rękę i poprowadził na parkiet. - Myślę, że wszyscy 
czekają, aż damy znak do rozpoczęcia walca. - Zatrzymał się na środku sali i uśmie-
chając się objął ją w pasie. - Dasz radę? - zapytał łagodnie - Płuca w porządku? 
Pokiwała głową.
Myślę, że niedługo się odezwą po tej zimnej nocy na pustkowiu i w tym obłoku 
perfum, jaki nas otacza. Ale na razie czuję się całkiem dobrze. - Uśmiechnęła się 
do niego. -Prawdę mówiąc, jestem tak uskrzydlona, że mogłabym
Przytulił ją lekko, a kiedy orkiestra zagrała pierwsze takty, zawirował z nią w 
walcu Straussa.
- Nigdy jeszcze nie tańczyliśmy razem - powiedziała.
- Jakoś nie było okazji. Doskonale tańczysz.
- Miałam lekcje tańca w szkole. Ale to ty świetnie tańczysz. - Poddała się 
płynnemu wirowaniu, śmiejąc się radośnie. - Musiałeś chyba nauczyć się tańczyć 
jeszcze jako chłopiec.
- Tego ode mnie oczekiwano. Musiałem się poddać nauce etykiety, języków, 
fechtunku.
 Naprawdę potrafisz fechtować? - zapytała, zafascynowana - Nauczysz mnie?
Eduardo roześmiał się.
-	A do czego ci to potrzebne?
  -	Zawsze chciałam nauczyć się szermierki. Uwielbiam oglądać walki. Kiedy 
byłam w szkole, widziałam pokazy szermiercze w Nowym Jorku. To było 
wspaniałe.
-	Twój ojciec dostałby ataku serca.
  -	Ojciec nie będzie musiał o tym wiedzieć - zauważyła. -A poza tym to nie z nim 
się żenisz.
  -	To prawda. - Z rosnącym zainteresowaniem przyglądał się rozpromienionej 
twarzy narzeczonej. - Czego jeszcze nauczyłaś się w szkole?
  -	Potrafię robić koronki, szydełkować i robić na drutach -powiedziała. W jej 
oczach zamigotały figlarne iskierki. -Potrafię też jeździć konno, strzelać i 
dyskutować o polityce,
  -	To cenne umiejętności w tych stronach - stwierdził Eduardo z ironią w głosie. 
Wykonał kolejne obroty i roze-śmiał się, widząc roziskrzony wzrok Bernadette. - 
Podobasz mi się w tym uczesaniu - powiedział niespodziewanie.-Powinnaś częściej 
rozpuszczać włosy.
  -	Jedna z pań zaproszonych na bal stwierdziła, że takie uczesanie jest bezwstydne i 
skandaliczne. Tak jak chodzenie w spodniach!
Spojrzał na długą spódnicę jej sukni.
  -	Jak tylko będziesz chciała, możesz wkładać spodnio, kiedy będziemy się 
wybierali na przejażdżkę. Zaszokujesz tym wszystkich pracowników rancza.
Bernadette uśmiechnęła się szeroko.
  -	Och, Eduardo, czuję, że będzie mi bardzo dobrze w małżeńskim stanie!
Całkiem nieoczekiwanie zaczynał mieć podobne myśli na ten temat. Jego 
pierwsze małżeństwo było nudne i po-zbawione uczuć. Zostały mu po nim rany, 
które nigdy się nie zabliźnią. Lecz Bernadette miała temperament i była cudownie  
zuchwała.  Działała  na niego jak żadna inna kobieta, a jej niewinność czyniła ją 
jeszcze atrakcyjniejszą. Był bardzo zadowolony, że zachował się wobec niej 
uczciwie. Nie mógłby się do niej zalecać, udając, że się zakochał, Lepiej było 
otwarcie mówić o swoich uczuciach. W ten sposób w razie pojawienia się jakichś 
trudności będą przynajmniej mogli szczerze rozmawiać, Bernadette zauważyła, że 
sposępniał. - Czyżbyś czegoś żałował?
- Boisz się, że żałuję decyzji o poślubieniu cię? -Uśmiechnął się. - Oczywiście, że 
nie. Myślałem tylko, że bardzo mądrze postąpiliśmy, decydując się nie ukrywać 
naszych prawdziwych uczuć, nie udawać miłości. Zawsze opłaca się być uczciwym. 
Przyznała mu rację, starała się jednak nie podnosić wzroku. Mówienie mu, że odkąd 
pamięta, jest w nim zakochana do szaleństwa, było bezsensowne.  Sam kiedyś to 
odkryje. Miała nadzieję, że nie będzie miał nic przeciwko temu. Może nawet nauczy 
się ją kochać... przynajmniej trochę. Bez trudu dotrzymywała mu kroku na 
parkiecie, lecz ucieszyła się, gdy inne pary poszły ich śladem i zaczęły tańczyć. 
Zbyt szybko poczuła zmęczenie, a nie chciała, żeby ludzie widzieli, jak z trudem 
łapie oddech.
Eduardo zorientował się, że jest zmęczona, kiedy zaczęła nieco ciężej oddychać. 
Pomyślał, że Bernadette nigdy się nie skarży. Uśmiechała się i była gotowa 
tańczyć dalej, zatrzymał się jednak w pół kroku i podał jej ramię.

  -	Na razie wystarczy - powiedział z troską w głosie. Usiądziemy teraz i 
popatrzymy na innych. Może napijesz się ponczu?
-	Chętnie!
  -	Jesteś strasznie uparta, Bernadette - rzekł, kiedy szli przez tłum tańczących. - 
Nie jestem pewien, czy to jest dla ciebie korzystne. Czasami stawiasz sobie zbyt 
wysokie wymagania.
  W jego głosie pobrzmiewała tak szczera troska, że zrobio się jej cieplej na sercu. 
A więc jednak trochę mu na niej zależało. Natychmiast się rozpromieniła. 
Zauważywszy to nie mógł od niej oderwać wzroku; był jak zahipnotyzowany
  Brakowało jej tchu, ale tym razem nie ze zmęczenia Widziała, jak Eduardo 
wędruje wzrokiem ku przedziałkowi między kształtnymi piersiami.
  Oboje wciąż wspominali wspaniałe chwile na pustkowiu, kiedy tak śmiało jej 
dotykał. Jego twarz zdradzała, że bard/n chciałby zrobić to znowu.
  Bernadette zacisnęła palce na jego ramieniu, zdradzając, że myśli o tym samym, 
co on.
  Popatrzył na drzwi, prowadzące na patio, i znów przeniósł wzrok na dziewczynę. 
Oczy mu błyszczały, twarz byli dziwnie napięta. Dotknął jej dłoni w rękawiczce.
  -	Może wyjdziemy odetchnąć trochę świeżym powietrzem? - zapytał, zdziwiony, 
że potrafi przemawiać normalnym głosem, podczas gdy cały gotuje się w środku.
-	To dobry pomysł - zgodziła się natychmiast. 
Przeprowadził ją przez tłum tańczących, rozdając uprzejmie uśmiechy i nie 
dostrzegając mijanych twarzy.
Na patio tańczyły dwie przytulone pary. Eduardo ominął je i poprowadził 
Bernadette do różanego ogrodu, który był jej dumą i chlubą. Za rzędami kwiatów 
rósł żywopłot i dwa rozłożyste drzewa. Pod jednym z nich stała kamienna ławka. 
Usiedli. W miękkim świetle księżyca Bernadette wydała mu się piękna. Była lekko 
zaróżowiona, oddychała z pewnym trudem, ale nie przestawała się uśmiechać. - 
Czy zapach róż nie jest dla ciebie za mocny? Pokręciła głową.
Czuję się świetnie. Po prostu trochę zmęczyłam się tańcem, to wszystko.
- Jak tu pięknie - zauważył Eduardo, rozglądając się po ogrodzie. - Przy domu mojej 
babki w Grenadzie jest altana opleciona  różami. W czasie najcieplejszych miesięcy 
jest tam mnóstwo kwiatów. Są tam też drzewka pomarańczowe i cytrynowe.
- Zabierałeś tam młode dziewczyny? - zapytała Ber-nadette wesoło.
- Tylko jedną, moją kuzynkę Lupe - odpowiedział. - i jej  przyzwoitkę - dodał ze 
śmiechem. - W Hiszpanii żadna szanująca się panna nigdzie nie chodzi sama z 
mężczyzną.
- Już mi to kiedyś mówiłeś.
- Ale teraz mamy się pobrać -przypomniał jej. - Wpraw-
daje mi się, że to miejsce nie usposabia do jakichś zakazanych igraszek, ale - powoli 
zdejmował białe rękawiczki - nigdy nic nie wiadomo. Prawda? Obwiódł palcami jej 
pięknie wykrojone wargi, potem zatoczył krąg wokół wypukłości podbródka i 
przeniósł dłonie na szyję i obojczyk. Pochylił głowę tak, że poczuła jego oddech na 
swych wargach.
  -	Bernadette, kiedy cię dotykam, czuję się jak jakiś czarodziej.
-	Dlaczego?
  -	Bo mam wrażenie, że się wtedy stapiasz ze mną w jedno. Jakby twoje usta, 
twoje ciało łączyły się z moim. Drżysz, a ja słyszę każdą nutkę twojego oddechu. - 
Powoli przewędrował palcami niżej, aż dziewczyna podskoczyła w reakcji na 
wyrafinowaną pieszczotę. - Pewnych rzeczy kobiecie nigdy nie uda się ukryć przed 
mężczyzną. Wiem, że mnie pragniesz, i jestem zachwycony, że nie możesz temu 
zaprzeczyć.
Bernadette zaśmiała się nerwowo.
-	Jesteś zarozumiały.
  -	Nie... tylko spostrzegawczy. - Znów poruszył palcami, nie potrafiła 
powstrzymać cichego okrzyku.
  Zaczął ją gwałtownie i namiętnie całować, jednocześnie wsuwając rękę za dekolt 
i dotykając piersi. Bernadetto przywarła do niego, cicho pojękując.
  Kiedy mimowolnie wygięła ciało w łuk, cofnął rękę i się. odsunął. On też 
doświadczał teraz kłopotów z oddychaniem, a ciało mówiło mu, że nie będzie w 
stanie dłużej wytrzymać takiego napięcia.
  Delikatnie pogładził dziewczynę po policzku, a zajrzawszy w jej oczy, zobaczył w 
nich łzy.
  -	To będzie udane małżeństwo - powiedział nieswoim głosem.
-	Tak.
  Gwałtownie wstał i odwrócony do niej plecami zaczął wkładać rękawiczki. Serce 
waliło mu w piersi jak oszalałe; jego podniecenie było już widoczne. Nie chciał 
wracać do sali balowej, zanim nie zdoła się opanować. Myśl o tym, jak silnie 
reaguje na Bernadette, wprawiła go w dobry humor; w cichym ogrodzie rozległ się 
jego radosny śmiech. - Czemu się śmiejesz? - zapytała, wstając. Popatrzył na nią z 
rozbawieniem. Powiem ci dopiero po ślubie.
  - Rozumiem - mruknęła, spojrzała na niego i nagle, zarumieniona, uciekła ze 
wzrokiem. - Myślisz, że jestem ślepa.
Wybuchnął gromkim śmiechem. - Ty podła dziewczyno!
- A mówiłeś, że to ja silnie reaguję na to, co dzieje się między nami - przypomniała 
mu, uśmiechając się figlarnie. - Jesteś bezwstydna. - Podał jej rękę. - Chodź. Po-
spacerujemy sobie wśród róż, dopóki nie uda mi się przekonać mojego 
wygłodniałego ciała, by poskromiło grzeszny apetyt. Nie mam nic przeciwko temu, 
że ty zobaczyłaś to, co zobaczyłaś - dodał ciepłym tonem - ale nie chciałbym 
obnosić się z tym przed całym światem. Bernadette zdumiało to doskonałe 
porozumienie między nimi. W najśmielszych marzeniach nie wyobrażała sobie, że 
istnieje mężczyzna zdolny do rozbudzenia w niej uczuć takich jakie wywołał 
Eduardo. Byli już przeciwnikami, przyjaciółmi, konspiratorami, a wkrótce mieli się 
stać kochankami.
Kochankami...
To słowo przywiodło jej na myśl niebezpieczne wizje.
Oczami wyobraźni ujrzała siebie w ramionach Eduarda. Jak cudownie będzie 
pozwolić mu, żeby robił z jej ciałem wszystko, na co tylko ma ochotę. Była już 
pewna, że nie zabraknie mu pomysłów na to, jak przyprawić ją o rozkosz Przerażały 
ją jednak następstwa takiej bliskości. Pomyślała o dziecku. Dobrze pamiętała 
wielogodzinne cierpienia siostry przed śmiercią. Na zawsze wryły jej się w pamięć 
straszliwe wspomnienia ojca na temat śmierci matki przy jej narodzi-nach. Sama 
myśl o zajściu w ciążę przepełniała ją strachem, Lecz kiedy popatrzyła na Eduarda, 
myśl o tym, że mogłaby nie mieć dzieci, zasmuciła ją jeszcze bardziej. Powinien 
mieć potomka, który ukoi ból po utraconym dziecku. Był typem mężczyzny, który 
wariuje na punkcie dziecka, obojętnie, chłopca czy dziewczynki. Na pewno nie będzie 
taki jak. jej ojciec, który wzbudzał w niej poczucie winy i traktował bardzo chłodno 
z powodu czegoś, na co nie miała żadnego wpływu. Eduardo był prawy i uczciwy, 
na pewno będzie znakomitym ojcem. Będzie musiała pokonać lęk, by móc z 
radością powitać myśl o dziecku. Wiedziała jednak, że nie będzie to łatwe.


  7  
Reszta wieczoru wprawiła Bernadette w doskonały na strój Eduardo nie opuścił 
jej ani na krok, nawet wtedy, gdy urodziwa dziewczyna, pochodząca z jednej z 
najbogatszych rodzin ze wschodniego wybrzeża, próbowała z nim flirtować. 
Colston był zachwycony liczbą bogatych, wpływowych rodzin które przyjęły jego 
zaproszenie. Ciągle do kogoś odchodził, usilnie starając się sprawić wrażenie, że 
należy do towarzystwa. Było to niemal komiczne. Bernadette wydawało się, że 
goście traktują go z dużą dozą lekcewa-żenia. On jednak najwyraźniej nie zdawał 
sobie sprawy, że tak naprawdę nic go z nimi nie łączy. Wprawdzie miał pieniądze, 
ale pomimo swych zalet, uczciwości i pracowitowitości pozostawał dla nich przede 
wszystkim człowiekiem nisko	urodzonym. Zgromadzeni na balu pochodzili z 
warstwy społecznej, która nigdy nie zaznała biedy ani trudności 
życiowych; ich rodziny od pokoleń były majętne i wpływowe. Rozmawiali o grze 
w golfa i posiadłościach w Anglii i Szkocji, o zagranicznych dostojnikach i 
wspólnych znajomych.
  Colston Barron był właścicielem kilku linii kolejowych, ale potrafił rozmawiać 
tylko o ich budowie. Gruntownie znał temat, ponieważ zaczynał jako ubogi irlandzki 
robotnik przy budowie wschodniej odnogi Union Pacific, pracując z weteranami 
wojny secesyjnej z obu walczących stron i zarabiając trzy dolary na godzinę. Miał 
już prawie trzy-dzieści lat, kiedy jedna z linii znalazła się pod zarządem 
przymusowym. Colston namówił dwóch pracowników do udziału w 
przedsięwzięciu i zainwestował wszystkie za-robione i pożyczone pieniądze w 
zbankrutowaną linię kolejową. Mając wrodzone zdolności do wychodzenia cało z 
opresji i zmuszania do pracy nawet najbardziej leniwych, sprawił, że inwestycja 
przyniosła majątek jemu i wspól-nikom; ich udziały wkrótce zresztą wykupił. Teraz, 
w wieku pięćdziesięciu pięciu lat, dorównywał bogactwem swoim gościom.
  Oczywiście, oni nie musieli ocierać potu z czoła, by dorobić się majątku. Więc 
kiedy opowiadał, jak mozolnie dochodził do swej obecnej pozycji, wprawiał ich w 
zakłopotanie. Przypominał im bowiem, że są potomkami ludzi takich jak on, których 
siła i upór tworzyły imperia. Podobnie jak Rockefeller i Carnegie, Colston stał się 
takim budowniczym imperium dzięki nie znanej jego gościom determinacji. Co 
więcej, był jak zwierciadło, w którym odbijały się ich słabości i niedoskonałości. 
Mimo iż brakowało mu manier, był wyjątkowy i niepowtarzalny, podczas gdy oni 
stanowili jedynie kopie ludzi, którzy wykuwali swe fortuny z rudy żelaza, węgla i 
stali. W związku z tym, skupieni w swoim gronie, uśmiechali się uprzejmie, gdy do 
nich dołączał i rozpaczliwie starał się znaleźć jakiś wspólny temat. Takich tematów 
jednak prawie w ogóle nie było.
Ojciec Bernadette musiał w końcu to zrozumieć, gdyż zamknął się w sobie i 
wymieniał tylko uprzejme pozdrowienia z mijanymi gośćmi, a poza tym wydawał 
się nieprzystępny i pogrążony w swoich myślach.
- Nie jest zadowolony - powiedziała Bernadette, kiedy wirowali w ostatnim 
wspólnym tańcu; kolejnym walcu, który pozbawił ją tchu.
 - Widzę. Myśli, że pieniądze mogą zapewnić wszystko. A to nieprawda. - 
Wypowiadając te słowa, Eduardo patrzył na nią dziwnym wzrokiem.
Nie wiedziała, że z każdą chwilą jej narzeczony odczuwa większe wyrzuty 
sumienia, bo zdecydował się na małżeństwo, podczas gdy potrzebował przede 
wszystkim pożyczki, nie żony. Co prawda mógł zapewnić przyszłej żonie opiekę, 
szacunek, ale to wszystko. Czekało ją dostatnie, godne życie, jednak jałowe i 
pozbawione prawdziwego szczęścia. Żałował, że jej nie kocha. Mimo iż nie 
ukrywał przed nią swoich prawdziwych uczuć, miał wrażenie, że oszukuje tę
 dziewczynę, żeniąc się tylko dla pieniędzy. Zauważyła jego napiętą twarz i 
uśmiechnęła się. - Znów czujesz się winny - powiedziała, dając dowód swej 
przewnikliwości. - Czas, żebyś przestał się zadręczać. Wiem, co robię, niezależnie 
od tego, co myślisz na ten temat. Nie oczekuję cudów, Eduardo. Zyskam 
niezależność i dach nad głową i będę miała męża, na widok którego inne kobiety 
zżółkną z zazdrości. - Zachichotała. - Czy mam prawo chcieć czegoś więcej?
  -	Oczywiście, jeśli chcesz znać prawdę - odpowiedział cicho. - Bardzo mnie 
niepokoi ten nasz układ.
  -	A nie powinien. Mam zamiar zadowolić się tym, co mi zaproponowałeś. Nie 
możesz dopuścić do tego, żeby ranczo popadło w kompletną ruinę. Mój ojciec jest 
twoja, jedyną nadzieją na utrzymanie dziedzictwa. - Popatrzyła nu niego i pomyślała, 
że powinna dać mu możliwość wycofaniu się z obietnicy. - Myślę, że chętnie udzieli 
ci pożyczki, nawet jeżeli się ze mną nie ożenisz.
  Oniemiał, a po chwili odpowiedział jej poirytowanym tonem:
  -	Zdecydowanie odrzucam taką propozycję. Postanowiliś-my, że najpierw musisz 
za mnie wyjść. Nie mam zamiaru się wycofać. Ty też nie możesz się już wycofać - 
dodał stanowczym tonem. - Już za późno. Dałem ci rodzinny pierścionek 
zaręczynowy i bransoletę. Zawsze dotrzymuję słowa, Bernadette.
-	Wiem, ale zostałeś zmuszony do wejścia w ten układ
  -	To nieprawda. Mogłem zwrócić się do babki... wciąż mogę to zrobić.
  -	Narażając na szwank swoją dumę. W takim razie idź żebrać. Wolałabym raczej, 
żebyś umarł z głodu.
  Rozbawiło go to, że tak szczerze przejęła się jego losem. Mocniej otoczył ją 
ramieniem.
  -	Naprawdę? A głodowałabyś ze mną, moja przyszła żono?
  -	Oczywiście - odpowiedziała szczerze. - Przecież między innymi małżeństwo 
zobowiązuje i do tego.
Spochmurniał.
-	Consuela w takiej sytuacji natychmiast wyjechałaby do rodziców. Nie chciałaby 
przeżyć takiego poniżenia -stwierdził poważnym tonem. Bernadette mocno 
ścisnęła jego ramię. - Nie jestem Consuela i nie zamierzam jej naśladować -
oznajmiła. - Czy mógłbyś przestać nas porównywać? To mnie przygnębia.
 - To ja miałbym powody do przygnębienia,  gdybyś okazała się do niej podobna.
Przypomniała sobie, co w chwili szczerości powiedział o zmarłej i żonie, i 
zaczerwieniła się. Eduardo zauważył jej zmieszanie.
 - Nie powinienem był ci o tym mówić. To było nieeleganckie. Ale sądziłem, że 
powinnaś poznać prawdę. W moim małżeństwie nie było miłości. A poza tym to nie 
ja ją zabiłem.
  - Nigdy cię o to nie podejrzewałam. Nie musisz mnie przekonywać.
- Dlaczego zawsze mnie bronisz? - zapytał z poważną twarzą. - Przecież prawie w 
ogóle mnie nie znasz, Bernadette. W mojej duszy są mroczne zakamarki, o których 
nikt nie ma pojęcia. Może się okazać, że będzie ci bardzo trudno ze mną wytrzymać.
   - Bardzo trudno jest mi wytrzymać z ojcem - zwróciła mu uwagę. - Życie z tobą 
będzie jak piknik w porównaniu z tym, co musiałam znosić dotychczas. Wiem, że 
mówię jak 	niewdzięcznica, ale to prawda. - Przyłożyła chusteczkę do ust i 
zakaszlała. Taniec sprawiał, że łapała oddech z coraz większym trudem i obawiała 
się, że może mieć atak. - Kończymy taniec - powiedział Eduardo łagodnie i 
poprowadził ją ku rzędom krzeseł. - I tak radziłaś sobie doskonale, zważywszy na 
ten zapach perfum. - Zmarszczył czoło. - Myślisz, że wszystko będzie w porządku?
  -	Na pewno. - Zakaszlała. - Poproszę Marię, żeby zaparzyła mi kawę, i usiądę 
gdzieś spokojnie, gdy goście zaczną przygotowywać się do wyjścia. Ci, którzy nie 
zatrzymali się u nas - dodała.
  -	Ja pójdę do Marii. Zostań tutaj. - Posadził ją na krześle i oddalił się w stronę 
kuchni.
  Goście wychodzili szybko, nie mogąc się doczekaj chwili, kiedy podzielą się 
najświeższą wiadomością zdo-mownikami. Bernadette zaręczyła się z hiszpańskim 
arystokratą, a huczne wesele miało się odbyć tak blisko ich domostw!
  Bernadette przyjmowała niezliczone gratulacje, zdołała jednak zauważyć, że 
ojciec jest przygnębiony.
  Po wyjściu gości Colston dołączył do Bernadette i Eduarda, siedzących w 
salonie.
-	Jak ci się podobał bal, ojcze? 
Skrzywił się.
  -	Dawno nie spotkałem takiego stada nadętych pawi -wymamrotał, rzuciwszy 
córce i Eduardowi nieprzytomna spojrzenie. - Chyba jeszcze nigdy w życiu nie 
czułem się tak okropnie. Te wszystkie rozmowy o golfie, wyścigach konnych, 
tenisie i eleganckich hotelach! A te ubrania i salonowe maniery! Mężczyźni mieli 
rączki tak białe i wypięlęg-nowane jak kobiety!
  -	Ci ludzie nie musieli zdobywać pieniędzy, tylko je odziedziczyli - zauważyła 
Bernadette.
  -	Właśnie. No, ale na szczęście to wszystko nie poszło na marne - dodał, patrząc z 
uśmiechem na Eduarda, -
W końcu będę miał wspaniałego zięcia, który odziedziczy po mnie ranczo.
- A Albert? - zapytała zaskoczona Bernadette.
- Myślisz, że on tu kiedyś wróci? Teść sprawił mu statek i Albert został rybakiem. 
Mówi, że uwielbia swoją pracę. Na pewno sprzedałby ranczo i w ogóle tego nie 
żałował. Eduardo nigdy tego nie zrobi - stwierdził Colston, patrząc na przyszłego 
zięcia, stojącego obok Bernadette. - Kocha tę ziemię tak jak ja i sprawi, że 
przyniesie zysk
  Może mi się to nie udać - powiedział Eduardo - ale jeśli tak się stanie, to nie z 
powodu zaniedbania. - Popatrzył na bladą, delikatną twarz Bernadette. - To dziecko 
powinno położyć się do łóżka, a ja muszę wrócić do domu. To był bardzo udany bal 
- zwrócił się do Colstona.
  - To prawda, ojcze, a poza tym to bardzo miło z twojej strony, że zrobiłeś z niego 
nasze przyjęcie zaręczynowe - dodała Bernadette. Colston wzruszył ramionami.
- Czuję się jak głupiec. Jeszcze nigdy nie musiałem się upokorzyć. Idę spać, a przed 
snem wypiję jeszcze szklaneczkę grogu. Czy Maria jest jeszcze w kuchni? Tak - 
odpowiedział Eduardo, wskazując kubek czarnej kawy którą piła Bernadette. 
Colston poruszył się niespokojnie.
- Będziesz  musiał uważać,  żeby nie przesiadywała w grodzie - zwrócił się do 
Eduarda z niespodziewanym zatroskaniem w głosie. - Kocha kwiaty i mitręży tam 
dużo czasu, a kończy się to tak, że potem musi kilka dni leżeć w łóżku.
-	Zaopiekuję się nią.
  -	Sama się sobą zajmę - oznajmiła Bernadette. - Nie mam zamiaru spędzić życia 
na walce z moimi płucami, Zobaczysz, nie będziesz miał ze mną kłopotu.
  Colston sprawiał wrażenie dręczonego poczuciem winy. Powiedział córce i jej 
narzeczonemu „dobranoc" i wyszedł.
Eduardo z zatroskaniem popatrzył na Bernadette.
  -	Poproszę Marię, żeby czuwała nad tobą w nocy. Da zobaczenia jutro.
Uśmiechnęła się do niego.
-	Do zobaczenia.
Pochylił się i pocałował ją w czoło.
-	Śpij smacznie, Bernadette.
-	Ty też.
  Delikatnie ścisnął jej ramię, a potem wstał i udał się za Colstonem do kuchni. 
Przed wyjściem miał zamiar poprosić Marię, by zaopiekowała się jego narzeczoną. 
Pomimo zapewnień Colstona nie był przekonany, że leży mu na sercu dobro córki.
  Zachowanie Eduarda na balu wprawiło Bernadette w doskonały nastrój i 
pozwoliło z nadzieją myśleć o wspólnc| przyszłości. Lecz dwa dni później jej humor 
gwałtownie się zmienił. Narzeczony przyjechał powozem, by zabrać ją do swego 
domu, gdzie miała poznać gości, którzy przyjechali znacznie wcześniej, niż się tego 
spodziewał.
  -	Przyjechała moja babka - oznajmił Bernadette i jej ojcu. Był poważny i 
przemawiał oficjalnym tonem, jakby atmosfera na ranczu Escondido gwałtownie się 
zmieniła. - Chciałaby poznać moją przyszłą żonę; obiecałem, że wrócę z Bernadette.
 - Oczywiście, jedźcie, jeśli twoja babka chce ją poznać -rzekł Colston. - Weź 
kapelusz i jedź z Eduardem - zwrócił się do córki.
Bernadette nie potrzebowała specjalnej zachęty. Bardzo chciała poznać babkę, o 
której tyle słyszała od Eduarda. Czuła jednak lekkie onieśmielenie, zwłaszcza że 
narzeczony wydał się jej dziwnie odmieniony.
Ranczo Eduarda było położone daleko od znaj ornej piaszczystej drogi. W kanionie 
pod rozłożystymi drzewami stał ceglany budynek ozdobiony wiszącymi koszami 
kwiatów. to duży urokliwy dom z drzwiami i okiennicami z importowanego drewna 
i gankiem, który zawsze bardzo podobał Bernadette. Żałowała, że jej  ojciec nie 
wybudował takiego domu zamiast okropieństwa w stylu wiktoriańskim,
z którego był bardzo dumny.
Gdy wysiedli, służący zajął się powozem. Wprowadziwszy
Bernadette na ganek, Eduardo przystanął, jakby się zawahał.
- Babka jest w każdym calu Hiszpanką – powiedział szeptem. - Z początku może ci 
się wydać okropna. Proszę, okaż cierpliwość.
- Oczywiście.
Przeszli przez korytarz z okazałymi mahoniowymi schodami i znaleźli się w dużym 
pokoju z meblami z drewna różanego i jedwabnymi draperiami. Na nieskazitelnej 
podłodze ze szlachetnego drewna, która musiała kosztować majątek leżał perski 
dywan. Bernadette zobaczyła drobną siwowłosą kobietę w czarnej jedwabnej sukni, 
siedzącą na obitym różowym jedwabiem szezlongu i przyglądającą się jej tak, jakby 
za chwilę miała ochotę dźgnąć ją pogrzebu czem.
  -	Moja babka, hrabina Dolores Maria Cortes. Abuela przedstawiam ci moją 
narzeczoną, Bernadette Barron.
  Bernadette chciała wyciągnąć rękę do powitania, ale powściągliwa starsza pani 
nie poruszyła się ani o cal. Nic odezwała się ani słowem, ale jej spojrzenie było aż 
nadtlo wymowne.
Eduardo lekko dotknął dłoni Bernadette.
  -	Babcia niedawno przyjechała z Hiszpanii i jest bardzo 
zmęczona - powiedział mocnym głosem. - Poza tym - 
dodał chytrze - niezbyt dobrze zna angielski.
  Staruszka posłała mu mordercze spojrzenie i wyprostowała się dumnie.
  -	Moja angielszczyzna jest nienaganna - oznajmiła gło-sem, w którym 
pobrzmiewał tylko lekki obcy akcent. -Nie lubię tego języka, ale doskonale nim 
władam!
  -	Jak widać - rzekł Eduardo, tak intensywnie wpatrując się w babkę, że ta 
poruszyła się niespokojnie.
  -	Podobno masz poślubić mojego wnuka, seńorita Barron odezwała się starsza pani 
po dłuższej chwili. - Ale nie jesteś Hiszpanką.
-	Moja rodzina pochodzi z Irlandii - oznajmiła Bernadette,
  -	Mój syn sprzeniewierzył się tradycji i ożenił się z Amery-kanką - powiedziała 
hrabina z pogardą. -Z płochym motylem bez zasad i krzty szacunku dla rodziny i 
tradycji. I oto mamy rezultat! - Sękatą dłonią wskazała wspaniałe, lecz zniszczone 
meble i zasłony. - Była rozrzutna! Roztrwoniła majątek mojego syna i doprowadziła go 
do rozpaczy... Złamała mu serce!
 Bernadette poczuła, że musi się bronić. Splotła dłonie na brzuchu i dumnie uniosła 
podbródek.
  - Nie jestem niemoralna ani bez serca - poinformowała staruszkę. - Mam zamiar 
być dobrą żoną. Hrabina uniosła siwe brwi.
  - Naprawdę? - zapytała kpiąco. Eduardo zamierzał się odezwać, lecz nagle 
otworzyły się drzwi i do pokoju weszła urodziwa młoda kobieta w żółtej jedwabnej 
sukni. Miała kruczoczarne włosy, ciemne oczy i twarz anielskiej piękności.
 - Eduardo! Jak miło znów cię widzieć! Podeszła do niego, otoczona duszącym 
zapachem perfum, całkowicie ignorując obecność dwóch kobiet, po czym wspieła 
się na palce i pocałowała Eduarda w usta, co wprawiło Bernadette w osłupienie.
- Lupe!! - krzyknęła oburzona hrabina. - Och, nie bądź taka staroświecka, tia 
Dolores! - zawołała Lupe i mocno przycisnęła dłoń Eduarda do swych piersi. -Nie 
widziałam go od dwóch lat.
- Lupe de Rias, moja narzeczona Bernadette Barron -dokonał prezentacji Eduardo, 
coraz bardziej oficjalny i powściągliwy.
- Miło cię poznać, seńorita - powiedziała Lupe, lecz jej oczach nie było wesołości. 
Niechętnie podała Ber-nadette koniuszki palców, owiewając ją mocnym zapachem 
perfum, co wywołało gwałtowny atak kaszlu. Eduardo przywołał służącego i 
polecił, by natychmiast przyniesiono kawę, po czym wskazał narzeczonej głęboki 
fotel, przyklęknął obok i ujął obie jej dłonie. - Staraj się równo oddychać, 
Bernadette - poradził spokojnym tonem. - Wszystko będzie dobrze.
-	Co się z nią dzieje? - fuknęła hrabina.
  -	Bernadette jest astmatyczką - powiedział zmieszany Eduardo. Wcześniej nie 
wspomniał babce o chorobie narzeczonej.
  -	Astmatyczką! - Staruszka wstała i podeszła do wnuka. - Chcesz się ożenić z 
inwalidką? Co ty sobie wyobrażasz? Przecież ona ci nie da dzieci!
Eduardo nie posiadał się z oburzenia.
  -	Chyba naprawdę jesteś bardzo zmęczona po podróży. 
Lupe powinna zaprowadzić cię na górę, żebyś trochę o<l 
poczęła.
Hrabina przyjrzała mu się podejrzliwie.
  -	Nie jestem zmęczona, czuję się doskonale. Ale popatrz na nią! Przecież ona nie 
może złapać tchu! Cóż z niej będzie za pani rancza Escondido?
  -	Naprawdę powinnaś już pójść do swego pokoju. Eduardo mówił uprzejmym 
tonem, w którym czaiła się groźba.
  Bynajmniej nie onieśmielona staruszka splotła dłonie i spojrzała na niego 
wymownie.
  -	Dobrze. Odpocznę sobie godzinkę. Ale potem musimy porozmawiać.
  -	Eduardo, mogę zostać? - zapytała Lupe. - Może się na coś przydam.
  -	Lupe, to twoje perfumy wywołały ten atak - wyjaśnił Eduardo. - Wiem, że nie 
zrobiłaś tego celowo, ale jeśli szybko stąd nie wyjdziesz, Bernadette poczuje się 
jeszcze gorzej.
Lupe, wcale nie obrażona, uśmiechnęła się pogodnie.
  -	Dobrze. Nie chcę być przyczyną pogorszenia stanu zdrowia twojej narzeczonej. 
Biedactwo - dodała z fałszywym współczuciem. - Jaka szkoda, że jest taka słaba. Ale 
wiciu, że będziesz się nią opiekował. Służący ci pomogą... Może przyda ci się dobra 
pielęgniarka, która się nią zajmie, kiedy nie pozwolą ci na to obowiązki.
  - Tak, to dobry pomysł, Lupe. Ale czy mogłabyś wyjść? Lupe triumfowała.
  - Pomogę ci znaleźć odpowiednią pielęgniarkę. Zrobię to z przyjemnością! Czy 
naprawdę sądzisz, że powinniśmy już teraz planować ślub i wesele? Może 
rozsądniej byłoby poczekać parę miesięcy...
  Proszę, wyjdź! Lupe odwróciła się.
- Oczywiście, skoro sobie tego życzysz. Zostawiam was. la, zamykając za sobą 
drzwi. Bernadette nie brała udziału w rozmowie, pochłonięta próbami uregulowania 
oddechu. Babka i kuzynka Eduarda były jak skorpion i żmija. Żałowała, że nie może 
się głośno roześmiać. Nic dziwnego, że Eduardowi trafiła się kobieta taka jak 
Consuela. Babka pewnie wyłaziła ze skóry, żeby naraić mu najgorszą żonę w 
historii rodziny. Eduardo dział, że babka faworyzuje kuzyna Luisa i to jemu
zamierza zapisać majątek. Prawdopodobnie robiła, co tylko w jej mocy, żeby 
skomplikować życie Eduarda tak, by wybór Luisa na spadkobiercę wszystkim wydał 
się oczywisty i by nie plotkowano na temat jej decyzji. Bernadette zastanawiała się, 
dlaczego staruszka tak postępowała i dlaczego to Lupe miała się zająć przygotowa-
niami do ślubu. Cóż, babka i kuzynka Eduarda przeżyją duże zaskoczenie. 
Bernadette nie miała zamiaru dać się wodzić za nos, nie zamierzała też pozwolić na 
to, by te dwie kobiety zniszczyły jej życie. Już i tak wyrządziły wystarczająco dużo 
zła. Popatrzyła na Eduarda oczami mokrymi od łez; zauważyła, że jest zmęczony i 
przygnębiony.
  Delikatnie dotknęła jego policzka. Wzdrygnął się, jakby zaskoczony tym gestem.
-	Mój biedaku... - powiedziała ochrypłym głosem. Jęknął i przycisnął jej dłoń 
do twarzy.
-	Dlaczego tak uważasz?
  -	Nieważne. - Zmusiła się do uśmiechu. - Jak myślisz, czy Lupe kąpie się w 
perfumach?
  Eduardo uśmiechnął się po raz pierwszy od dłuższego czasu.
  -	Chyba tak. To dziwne, ale nie pamiętam, żeby dawniej aż tak mocno się 
perfumowała. Ale jak sama powiedział od naszego ostatniego spotkania minęły dwa 
lata.
-	Jest bardzo piękna.
-	Owszem.
  Bernadette zamilkła. Służący przyniósł kawę; piła ją łapczywie, aż znów zaczęła 
normalnie oddychać.
  -	Coś mi się wydaje, że nie zechcesz zostać na kolacji - rzekł Eduardo.
Bernadette przyjrzała mu się uważnie.
  -	Chyba nie - odpowiedziała spokojnie, domyślając się że przed wieczornym 
posiłkiem Lupe celowo uperfumuje się jeszcze mocniej. Rozpoznanie przeciwnika 
stanowiło klucz do sukcesu, a musiała lepiej się uzbroić przed ponow-nym 
stawieniem czoła obu paniom.
  -	To nawet dobrze się składa. Są zmęczone. Chodź odwiozę cię do domu.
Ruszyli w stronę rancza Barrona, ale Eduardo zatrzymał powóz pod drzewami 
przy rzeczce i dłuższą chwilę siedział w milczeniu.
  - Naprawdę dobrze się czujesz? - zapytał w końcu. Bernadette umiechnęła się.
  - Naprawdę. - Głęboko zaczerpnęła tchu. - Widzisz? -Spojrzała mu w oczy. - 
Nie będzie mi potrzebna żadna pielęgniarka - oznajmiła stanowczo.
 - Zauważyłem, że stan twojego zdrowia ulega poprawie, kiedy jesteśmy sami. - 
Eduardo przyglądał się narzeczonej badawczym wzrokiem. - Twój ojciec źle na 
ciebie działa, podobnie jak moja babka i Lupe. Ale oni nie będą z nami mieszkać.
Zastanawiała się, czy powinna podzielić się z nim swoimi podejrzeniami że jego 
babka i kuzynka będą stawać na głowie, by zapobiec ich małżeństwu. Postanowiła 
jednak tego nie robić; będzie na to czas później. Poza tym Eduardowi na niej zależało 
i, mimo że był bardzo związany z rodziną, na pewno nie pozwoli wtrącać się w 
swoje sprawy. Ber-nadette wolała w tym momencie nie myśleć o tym, że żeniąc się 
z Consuelą, spełnił życzenie babki.
- Poproszę, żeby Lupe już jutro rozpoczęła przygotowania. Będziemy musieli dać 
jej listę gości, których ty i twój ojciec zamierzacie zaprosić. Ślub odbędzie się w 
San Antonio - powiedział Eduardo stanowczym tonem. - W katedrze San Fernando. 
Nie ma tu innego miejsca, które by pomieściło wszystkich gości, jakich 
powinniśmy się spodziewać. To będzie wielkie wydarzenie towarzyskie. Musisz 
mieć suknię, która będzie ciebie godna, Bernadette. Lupe sprowadzi ci taką z 
Madrytu. - Z zachwytem przesunął wzrokiem po zgrabnej  sylwetce narzeczonej. - 
Z tymi jasnymi włosami będziesz wyglądać cudownie w białych koronkach - dodał 
z przekonaniem.
  -	Nie chcesz się wycofać, kiedy jeszcze jest na to czas? 
spytała dziewczyna z niepokojem w głosie.
  Pomyślał o tych wszystkich plotkach, jakie wzbudziła ich wspólna noc na 
pustkowiu, i przytulił Bernadette z westchnieniem.
  -	Nie, nie chcę się wycofać. - Nachylił się i pocałował ją delikatnie. Następnie 
uniósł nieco głowę, na tyle tylko, by zarzucić sobie na szyję jej ręce, i znów 
przywarł do jej ust, Tym razem pocałunek był głębszy i bardziej namiętny, 
Rozchylił jej wargi, by móc w pełni smakować słodycz, dziewczyny zwinnym, 
nieustępliwym językiem.
  Jęknęła, przygarniając go mocniej do siebie. Poczuła, że Eduardo się uśmiecha, a 
serce bije mu żywszym rytmem, Zabrakło jej tchu, lecz płuca nie miały z tym nic 
wspólnego,
  Wędrował dłonią po jej ciele; wreszcie zatrzymał ją na piersi.
Bernadette spojrzała na niego zamglonymi oczyma.
-	Koniec protestów? - odezwał się miękko. 
Odpowiedziała uśmiechem.
V.
  -	Podoba mi się to - szepnęła. - Czy powinnam udawać że jest inaczej, dopóki się 
nie pobierzemy?
  -	To byłaby strata czasu - rzekł z przekonaniem. Opuścił wzrok na delikatną 
krągłość spoczywającą w jego dłoni Ileż bym dał, żeby spróbować, jak smakuje. 
Ale biorąc pi uwagę to, że ostatnio mam pecha, z pewnością minąłby nas wóz pełen 
plotkarzy, ledwie bym cię dotknął ustami.
  -	Jesteś cudownie nieprzyzwoity. - Dziewczyna zaśmiała się.
- O, tak. - Pocałował ją jeszcze raz, namiętnie i słodko, po czym odsunął się z 
jawnym ociąganiem. - Muszę cię zawieść do domu. Zanim przyjdą mi do głowy 
różne inne nieprzyzwoite pomysły.
- Jak długo twoja babka i Lupe mają zamiar tu zostać? -spytała Bernadette, 
doszedłszy do wniosku, że lepiej od razu się tego dowiedzieć.
- Do końca lata - odparł, potwierdzając jej najgorsze obawy; uśmiechnął się 
pocieszająco. - Nie będą nam przeszkadzać, kiedy już będziemy małżeństwem.  
Będziemy mieli dla siebie całe skrzydło domu, daleko od nich. - Cóż, zatem w 
porządku. Eduardo ujął lejce i skierował konia z powrotem na drogę. - Naprawdę mi 
przykro, że tak źle poszło dzisiejsze spotkanie z babką - powiedział. - Jest stara i 
ma konserwatywne poglądy na temat małżeństwa. Przyzwyczaisz się do niej.
 - Z pewnością - skłamała Bernadette. - Ona nie jest taka zła. Miała ciężkie życie z 
moim dziadkiem. Przez cały czas ich małżeństwa utrzymywał kochankę. Kiedy 
rodził się mój ojciec, dziadek był w podróży z tą kobietą.
  - Twój ojciec był jedynakiem? Eduardo skinął głową.
- Jego śmierć była dla niej strasznym ciosem, szczególnie w tamtych 
okolicznościach: moja matka zachowywała się skandalicznie, ojciec popadł w 
riunę, aż w końcu umarł. - Rzeczywiście - przyznała ze smutkiem Bernadette. -
To musiało być okropne dla twojej babki... i dla ciebie.
- Było okropne. Matka nigdy nie płakała, nie okazywała żalu, nigdy nie dodawała 
mnie ani nikomu innemu otuchy, Była na to zbyt zajęta swoim nowym 
kochankiem. - Twarz mu stężała. - Miałem wtedy osiem lat. Bernadette skrzywiła 
się boleśnie.
  -	Nie mogłabym zostawić dziecka samego w takich... ani w żadnych innych 
warunkach - powiedziała, wyrażając na głos swe myśli.
  -	Wiem. Ale ona mogła i zostawiła. Pojechała do Nowego Jorku. - Eduardo patrzył 
przed siebie zimnym wzrokiem. -Nie widziałem jej ani nie miałem od niej żadnych 
wiadomo-ści przez te wszystkie lata. Zatrzasnęła za sobą drzwi i nawal się nie 
obejrzała. Babka uważa, że wszystkie Amerykanki są do niej podobne, i dlatego nie 
może znieść myśli, że się z tobą ożenię.
  -	Rozumiem ją - powiedziała szczerze Bernadette. -Postaram się jakoś dojść do 
porozumienia z twoją rodziną, Eduardo.
  -	Mają swoje wady - przyznał. - Ale babka wiele dla mnie znaczy, tak jak dla 
ciebie ojciec i brat. - Zmar-szczył czoło z namysłem. - Zawiadomisz brata o naszyli 
ślubie?
  -	Oczywiście. Napiszę do niego. Między mną i Albertem jest tak duża różnica 
wieku, że nigdy nie byliśmy sobie zbyt bliscy. Ale ciebie na pewno pamięta - 
zapewniła. - I myślę, że się ucieszy, tak jak ja się cieszę z jego szczęścia. Nie mógł 
znaleźć wspólnego języka z ojcem, szczególnie od czasu, gdy moja siostra została 
zmuszona do małżeństiwa wbrew jej woli.
  -	Powiedz mi szczerze, chyba nie pozwalasz, żeby ojciec zmuszał cię do czegoś, 
na co nie masz ochoty? - spyta
Eduardo marszcząc czoło. - Nie tylko on, ale i ty także zgadzasz, się na to 
małżeństwo?
- Wiesz przecież, że tak - powiedziała Bernadette z naciskiem. - Mój ojciec nie jest 
złym człowiekiem. Może któregoś dnia zrozumie, że nie jesteśmy panami swego 
losu. To boskie przeznaczenie kieruje wydarzeniami i ludźmi.
- Ty już to wiesz, mimo młodego wieku, a on się jeszcze nie nauczył.
 - Mój ojciec jest zagadką. - Roześmiała się, zerkając na niego przebiegle. - Tak jak 
twoja babka. Eduardo potrząsnął głową.
 - Ile jeszcze przeszkód musimy pokonać na drodze do małżeństwa. Ale pokonamy 
- dodał z uśmiechem. - I zmienimy nasze ranczo w prawdziwe imperium. 
Przekonasz się.
 - Nie mogę się tego doczekać - zapewniła radośnie. Odwróciła wzrok, żeby nie 
widział miłości promieniującej z jej oczu.


8 
  Pobyt babki Eduarda i Lupe w jego domu podczas przygotowań do ślubu budził w 
Bernadette mocny niepokój W głębi duszy przeczuwała, że te dwie kobiety będą 
robić wszystko, by jej zatruć życie. Nie bała się ich wprawdzie ani nie czuła się 
onieśmielona, lecz postanowiła zachować ostrożność. Nie chciała zrazić do siebie 
rodziny narzeczonego.
  Z drugiej strony, pamiętając nieprzychylne nastawia staruszki, wiedziała, że nie 
będzie w stanie potulnie znosić obelg i uszczypliwości. Niezależnie od roli, jaką 
hrabina pełniła w życiu wnuka, Bernadette nie miała zamiaru pozwolić, by ta 
kobieta zamieniła jej życie w piekło. Wystarczyło, że własny ojciec traktował ją jak 
trędowatą.
  Tydzień później ojciec wrócił z domu Eduarda z dziwnym wyrazem twarzy. 
Wezwał córkę do swojego gabinetu i kazał jej usiąść przy biurku. Sprawiał wrażenie 
szczerze zatroskanego.
- Chciałbym wiedzieć - zaczął niepewnie - czy nadal chcesz obstawać 
przy tym małżeństwie.
- Dlaczego pytasz? - zdziwiła się Bernadette unosząc brwi. - Bo właśnie 
poznałem tego małego skorpiona rodem z Hiszpanii - wycedził przez 
zęby. Twarz mu poczerwieniała I coś mi się zdaje, że mieszkając z nią, 
choćby tylko przez lato, będziesz miała niezłe piekło. Bernadette 
przyglądała się ojcu z lekkim rozbawieniem. ojcze - powiedziała - czyżby 
i tobie zalazła za
Odchrząknął i założywszy ręce na plecach zaczął się nerwowo przechadzać 
po gabinecie. Jadowita żmija - mruknął. - Patrzyła na mnie z góry, jakbym 
był jednym z jej cholernych wyrobników, i powie-działa swojemu wnukowi - 
i to w mojej obecności, zwróć uwagę! - że wcale nie wyglądam na bogatego 
człowieka! - To nic w porównaniu z tym, co powiedziała o mnie -odezwała 
się Bernadette ze smutnym uśmiechem. - Od razu jej się nie spodobałam. A 
kiedy weszła ta jej siostrzenica oblana galonem duszących perfum, dostałam 
ataku. - Skrzywiła się. - Lupe powiedziała wtedy do Eduarda, że będzie 
wynająć dla mnie pielęgniarkę, - Co za cholerna bezczelność! Rzuciła ojcu 
wymowne spojrzenie. - Cóż, tobie zdarzało się mówić to samo. Colston 
wyraźnie się zmieszał.
- Może byłem trochę... niesprawiedliwy - przyznał z trudem - Ale niezależnie 
od moich uczuć, te kobiety nie mają prawa nas osądzać ani czynić 
złośliwych uwag na twój temat. Podobnie jak na temat mojej osoby!
  Bernadette po raz pierwszy w życiu odczuła duchową wspólnotę z ojcem. Jakże się 
zmienił od czasu jej zaręczyn z Eduardem.
  -	Nie uważa mnie za odpowiednią partię i nie podoba jej się pomysł mojego 
małżeństwa z Eduardem, niezależnie od tego, ile pieniędzy jesteś gotów mu 
pożyczyć - powiedziała w końcu z ciężkim westchnieniem. Opuściła wzrok na swoje 
drobne dłonie, złożone nieruchomo na kolanach. - Muszę przyznać, że trudno ją 
znieść. A Lupe...
  -	Ma ochotę na Eduarda - przerwał jej ojciec, spoglądając na nią uważnie. - 
Wiedziałaś o tym?
  -	Trudno tego nie zauważyć. Udaje przyjaźń, ale to tylko podstęp i nie jestem 
pewna, czy Eduardo zdaje sobie z tego sprawę. One są jedynymi krewnymi, z którymi 
ma ochotę utrzymywać kontakty, a ja nie chcę się z nim o nie kłócić Jednak jeśli 
pozwoli, żeby to one wybierały dla mnie ślubny strój, pójdę do ołtarza w sukience o 
dwa rozmiary za duże i o wyjątkowo nietwarzowym kroju.
  -	Nie będzie miała nic do powiedzenia w sprawie twojej sukni.
-	Ale...
Colston uniósł rękę.
  -	Powiem ci, co trzeba zrobić. Pojedziesz do Nowego 
Jorku na zakupy. Każę mojemu sekretarzowi w San Anionu 
zamówić dla ciebie przejazd naszą prywatną salonką. Maria może pojechać z tobą. 
Któraś z żon vaqueros przejmie jej obowiązki w kuchni. Zresztą, wszyscy goście 
wyjechali więc będzie musiała gotować tylko dla mnie.
  Bernadette zaniepokoiła się na myśl o tym, że ma odbyć sama tak długą podróż.
- Nie chcę tam jechać - wyznała żałośnie. - Albo pojedziesz, albo pozwolisz, żeby 
Lupe wybrała ci suknię.
 - W takim razie nie mam wyboru - stwierdziła Bernadette ze znużeniem. Wstała. 
- Pojadę.
  - Jest w Nowym Jorku pewien specjalista, doktor, który odniósł wielkie 
sukcesy, lecząc astmatyków - dodał Colston niespodziewanie. - Mogłabyś się do 
niego wybrać.
Zaskoczył ją całkowicie. Od lat nie zwracał uwagi na stan jej zdrowia, poza tym, 
że czasem narzekał. - Naprawdę sądzisz, że powinnam? Uciekł wzrokiem, jakby 
zawstydzony niedowierzaniem córki.
- Oczywiście. No dalej, zacznij się pakować. Jutro wyruszasz. Zaraz wyślę depeszę, 
żeby wszystko zostało przy-- A co z Eduardem? - zaniepokoiła się Bernadette. 
Wyobraziła sobie, jak pod jej nieobecność obie kobiety namawiają go, by się z nią 
nie żenił.
   - Będzie tu, kiedy wrócisz. Możesz się zatrzymać w Waldorf-Astorii. 
Zatelegrafuję wprost do nich, żeby ci zarezer-
wować pokój.
- Jesteś bardzo łaskawy, ojcze.
- Jesteś  moją jedyną córką - odparł nieco gderli-wie. - Przecież nie mogę 
pozwolić,  żebyś wychodziła za mąż w byle czym. I to w największej katedrze 
San Antonio.
-Ach, rozumiem.
- Nic, nie rozumiesz - rozzłościł się Colston. - Chcę te wypaść, oczywiście, ale 
też nie pozowolę, żeby ta zarozumiała hiszpańska pannica zrobiła z ciebie 
pośmiewisko!
  Bernadette nie wiedziała, co na to odpowiedzieć. Nadal odnosiła wrażenie, że 
rozmawia z kimś zupełnie obcym.
-	Nie będę pośmiewiskiem.
  -	Całe to zamieszanie jest z mojej winy. - Ojciec wbił wzrok w czubki swoich 
butów. - Myślałem, że włączając się w eleganckie towarzystwo, zostanę 
zaakceptowany przez lepsze rodziny. Do czasu balu nie zdawałem sobie sprawy, jak 
bardzo się mylę. - Podniósł na córkę oczy pozbawione wyrazu. - Nie mam z nimi 
nic wspólnego. Różnimy się jak dzień od nocy. Ja musiałem zapracować na 
wszystko, co mam. Oni odziedziczyli majątek, przynajmniej większość z nich. Z 
Culhane'ami się rozumiemy, oczywiście, uli dlatego, że oni zdobyli fortunę w taki 
sam sposób jak ja Zresztą oni także nie są zasypywani zaproszeniami ze wschodu.
  -	Myślę, że twoim gościom też nie było łatwo - powie-działa. - Nie chodzi o to, 
że nie uważają cię za godnego uczestnika różnych wydarzeń towarzyskich, ojcze, 
tylku i różnicie się zainteresowaniami. Oni nie wiedzą nic o hodowli bydła, a ty nie 
masz pojęcia o golfie. - Uśmiechnęła się. Może spróbowałbyś nauczyć się grać. Z 
pewnością ktoś w San Antonio mógłby ci w tym pomóc. Jest przecież człowiek o 
nazwisku Cumming Macdonough, który kilka lat temu sprowadził tę grę ze Szkocji 
i wraz z synami wybudował pole golfowe?
  -	Rzeczywiście! Do tego zna się na tej grze lepiej niż ktokolwiek w tych 
stronach. Dziewczyno, nie przestajesz mnie zadziwiać! Rozejrzę się za nim jeszcze 
w ten weekend
 - To najlepszy sposób wejścia w wysokie progi - stwierdziła Bernadette ze 
śmiechem. - Nauczyć się grać w ich gry i jeszcze ich w tym pokonać.
- Zaczyna to do mnie docierać. - Colston zachichotał. spojrzał w oczy Bernadette, 
tak bardzo podobne do oczu jej matki. - Nigdy ci nie okazywałem, że zależy mi na
twoim losie. Ale mi zależy. Jest jeszcze czas, by się wycofać z tego małżeństwa. 
Nie powiem ani słowa, a Eduardo i tak dostanie ode mnie pożyczkę.
  - Założyłam mu tę samą propozycję. Odmówił. Twierdzi, że dał słowo i nie 
zamierza go złamać.
 - Więc nie masz nic przeciwko temu, żeby za niego Dziewczyna uśmiechnęła się 
smutno. - Kocham go całym sercem - wyznała. - Kochałam go od lat. Nawet jeśli 
nie może w pełni odwzajemnić moich uczuć, lubi mnie. Może pewnego dnia... - 
Zawahała się. -Może urodzi nam się dziecko. Chociaż jedno dziecko, żeby 
odziedziczyć majątek.
Colston zasępił się. Nie powiedział ani słowa, ale przed oczyma stanęła mu jego 
piękna Eloise krzycząca z bólu. -Muszę pójść i zastanowić się, co ze sobą zabrać -
powiedziała szybko Bernadette, ponieważ dostrzegła wyraz jego oczu i mylnie go 
zrozumiała. - Dziękuję, że pozwalasz, tym sama kupiła suknię, ojcze. Jestem ci 
bardzo wdzięczna.
- To naprawdę niewiele, dziewczyno. Bóg jeden wie, że prawie nic dla ciebie nie 
zrobiłem. - Odwrócił się do okna. - Pamiętaj, żadnych oszczędności. Kup taką 
sukienkę, żeby Lupe zzieleniała z zazdrości.
- Tak jest, obiecuję! - Otworzyła drzwi i zatrzymała się w progu. - Jeśli zjawi się 
Eduardo, wytłumaczysz mu?Tak, żeby Lupe nie wyszła na diablicę?
  -	Postaram się - obiecał ojciec i się roześmiał. - Chociaż ona jest diablicą.
  -	Wiem. Ale rodzina jest dla Eduarda bardzo ważna. Nie chciałabym zrobić nic, 
co by go zdenerwowało.
  -	Z tego, co widziałem, możesz mieć z tym kłopoty, -Colston obrzucił dziewczynę 
uważnym spojrzeniem.- Pa-miętaj, że jesteś moją córką i odziedziczyłaś po mnie 
porywczy charakter. Nie mógłbym znieść, by ta staruszka chodziła ci po głowie.
  -	Ja też bym tego nie zniosła. Może odjedzie do domu zaraz po ślubie - 
powiedziała Bernadette z nadzieją.
-	Nie liczyłbym na to za bardzo. 
Westchnęła. W duchu musiała mu przyznać rację.
  Podróż pociągiem trwała po cztery dni w każdą stronę Razem z wizytą u krawca i 
u lekarza, który specjalizował się w leczeniu chorób płuc, wyprawa zajęła dwa 
tygodnia Cóż to był za luksus podróżować w prywatnej salonce ojca, doczepionej do 
pociągu jadącego do St. Louis w stanie Missouri, a następnie dołączonej do składu 
zmierzającej na wschód. Bernadette z zachwytem obserwowała zatrud-nionych 
przez ojca stewardów, którzy z wielką sprawnością przystosowali wagon do jej 
potrzeb i dyskretnie dbali, by niczego nie brakowało. Wyobrażała sobie, że tak 
właśnie muszą podróżować koronowane głowy.
  Nowy Jork zadziwił, onieśmielił i zachwycił dwie kobiety z południowo-
zachodniego Teksasu. Marii bardzo się spodobała suknia ślubna wybrana przez 
Bernadette. Była misternie wyszywana w białe róże i ozdobiona piękną koronką.
Welon z przodu sięgał do bioder, a z tyłu spływał miękkimi falami na satynowy tren. 
Wysoka stójka także była haftowana w delikatne różyczki, podobnie jak bufiaste 
rękawy i kloszowa spódnica. Suknia była horrendalnie droga, Bernadette miała 
jednak w pamięci słowa ojca, że wychodzi za mąż tylko raz w życiu. A ta suknia 
mogła z powodzeniem zadowolić nawet księżniczkę, Została dopasowana do jej 
figury, zapakowana i odesłana na stację, kiedy Bernadette i Maria były już gotowe 
do wyjazdu.
Tymczasem Bernadette odwiedziła doktora Harolda Mettera, młodego lekarza, 
znanego w medycznych kręgach z nowego podejścia do leczenia astmy. Przepisał 
jej środki uspokajające oraz sporządził dla niej lek, którego miała używać, gdy 
wszystkie inne środki zawiodą. Lek był środkiem silnie działającym, toteż jego 
stosowanie wymagało ścisłego przestrzegania wskazówek. Doktor Metter zalecił 
Bernadette również umiarkowaną aktywność fizyczną, świeże powietrze i 
lekkostrawną dietę.
Bernadette czuła się bardziej pewna siebie niż kiedykol-wiek dotąd. Zdobyła się 
nawet na odwagę, by spytać lekarza o możliwość urodzenia dziecka. Odpowiedział 
jej, że nie ma przeciwwskazań, mimo iż przedstawiła mu smutną historię kobiet ze 
swej rodziny. Zbadawszy ją dokładnie, orzekł, że jest zdolna donosić i powić 
dziecko bez narażania własnego życia. W tej dziedzinie także wyznawał pewne 
rewolucyjne teorie, a jedna z nich głosiła, że kobieta powinna zachować aktywność aż 
do momentu porodu. Obiecał, że jeśli Bernadette skontaktuje się z nim listownie, 
stwierdziw-szy, że jest w ciąży, poda jej zestaw ćwiczeń ułatwiających poród oraz 
poleci jej doskonałego położnika z San Antonio,
  Bernadette wróciła do Valladolid County niemal na skrzydłach. Miała śliczną 
ślubną suknię, a do tego nadzieję na normalne życie, potomstwo i szczęśliwe 
małżeństwo. Pozo-stawało jej jedynie dogadać się jakoś ze starą hrabiną i młodą 
Lupe oraz podbić serce Eduarda. Tryskająca op-tymizmem miała poczucie, że zdoła 
osiągnąć wszystko, Powiedziała sobie, że to tylko kwestia starannego opraco-wania 
planu. A ona była gotowa do rozpoczęcia kampanii.
  Ojciec obejrzał suknię i orzekł, że jest doskonała. Był nieco zaskoczony 
zaleceniami lekarza, ale też zachwycony pomyślnym rokowaniem. Wydawał się 
szczerze poruszony radosną zmianą w życiu córki.
  Eduardo przyjechał następnego dnia po jej powrocie. Nie dostrzegła żadnej 
różnicy w jego zachowaniu, dopóki się nie odezwał. Był jakiś daleki, oficjalny i 
poprawny, do tego stopnia, że wydawał się obcy.
  Siedzieli razem w salonie, popijając kawę, którą Maria przyniosła z kuchni, i 
przez dłuższy czas żadne z nich nie odezwało się ani słowem.
  -	Rozumiem, że wybrałaś suknię ślubną? - spytał wresz-cie sztywno Eduardo, z 
lekko zauważalną nutą złości w głosie.
  -	Owszem - przyznała, zdziwiona jego rozdrażnieniem -Czyżby ojciec ci nie 
powiedział, że chciałam sama wybrać dla siebie suknię?
  -	Oczywiście, powiedział. Jednakże moja kuzynka Lupe była głęboko dotknięta 
tą nagłą wyprawą na zakupy. POmogła wybierać suknię dla bliskiej krewnej samego 
króla i zapewniam cię, że była to suknia o iście królewskim szyku.
Bernadette złożyła ręce na kolanach i spojrzała mu prosto
- Jestem przekonana, że króla chciała zadowolić - powiedziała z naciskiem.
Sugerujesz, że mnie nie chciałaby zadowolić? - Uniósł brwi
Nie mam co do tego wątpliwości. Niemniej chciałam sama wybrać dla siebie 
suknię.
Przez dłuższą chwilę Eduardo wytrzymał jej nieugięte spojrzenie; wreszcie odezwał 
się nieco łagodniej:
-Wiesz, ona się popłakała. Moja babka też była bardzo zdenerwowana. Powiedziała, 
że widocznie twój ojciec nie ma najlepszego zdania o Hiszpanach i nie ufa naszym
gustom.
-  Bzdura - mruknęła. Bzdura? Bernadette machnęła ręką ze zniecierpliwieniem. - 
Chodzi mi o to, że wcale tak nie myślał. Wyjazd do Nowego Jorku był moim 
pomysłem - skłamała. - Suknia była jedynie wymówką, którą się posłużyłam, by 
ojciec zezwolił mi na podróż. Pojechałam tam, żeby się zobaczyć z pewnym 
specjalistą, Eduardo. - Kiedy to mówiła, jej oczy promieniowały entuzjazmem. - Dał 
mi środki uspokajające na wypadek ataków i wytłumaczył, jak mam wzmocnić 
swoje płuca, żeby ataki stały się lżejsze! - Chciała mu powiedzieć, że mogłaby 
nawet bez obaw mieć dziecko, ale nagle coś ją powstrzymało przez tym 
wyznaniem... zwłaszcza że nie zachowywał się tak jak Eduardo, którego znała przez 
te wszystkie lata.
  -	To dobra wiadomość - przyznał w końcu. - Ale czy powinnaś przyjmować 
środki uspokajające, kiedy i lak ledwie możesz oddychać?
  -	To bardzo dobry lekarz - zapewniła go Bernadette. -Jeden z krewnych 
prezydenta korzysta z jego porad. Ma na swoim koncie wiele sukcesów 
medycznych.
  -	W takim razie zgadzam się, że podróż nie była daremna, - Odstawił filiżankę z 
kawą. Wyglądał na zmęczonego i nie-zbyt szczęśliwego.
  -	Czyżby sprawy na ranczo nie szły dobrze? - spyteła z wahaniem.
Popatrzył na nią, mrużąc czarne oczy.
  -	Babka ma mi za złe, że postanowiłem się ożenić, nie pytając jej o zdanie. - 
Odchylił głowę na oparcie krzesła, - Zabrała ze sobą Lupe, myśląc, że się z nią 
zaręczę.
  Bernadette poczuła, jak zimny dreszcz przebiega jej po kręgosłupie. To, co 
usłyszała, sprawiło, że była bliska omdlenia.
  -	Lupe jest Hiszpanką - ciągnął. - Ma prezencję, dobre pochodzenie i wielki 
majątek. Babka wierzyła, że zrozumiem, jak wielki błąd popełniłem, odrzucając Lupe 
i żeniąc się z Consuela.
  Porywczy charakter Bernadette dał o sobie znać. Poda rwała się na nogi i ruszyła 
w stronę drzwi.
  -	Co robisz? - zdziwił się Eduardo, również podnosząc 
się z krzesła.
Otworzyła drzwi i wybuchnęła:
-	Najwyraźniej babka ma na ciebie większy wpływ niż ja. Ożeń się więc z Lupe. 
Może się okaże równie wspaniałą żona jak Consuela. Domyślam się, że i ją 
wybrała ci babka? Wybiegła do holu, tak wzburzona, że nie słyszała za sobą ciężkich 
kroków Eduarda. Kiedy znalazła się przy spiżarni, szczupła męska dłoń chwyciła ją 
mocno za ramię i wciągnęła do środka Eduardo zamknął drzwi.
 - Ty dzika tygrysico - mruknął przez zęby, przyciskając ją do półek zastawionych 
przetworami z owoców i warzyw. Pomieszczenie było małe i słabo oświetlone, 
panowała w nim duchota. Ale żadne z nich tego nie zauważało.
- Puść mnie!  - syknęła Bernadette, próbując mu się wyrwać - Lupe jest wszystkim, 
czego pragniesz, jak sam powiedziałeś, więc dlaczego nie pędzisz do domu, żeby
wcisnąć jej na palec pierścionek? Proszę bardzo, mogę ci go zwrócić!
Zaczęła ściągać pierścionek z serdecznego palca, ale ponieważ był dobrze 
dopasowany, nie chciał od razu zejść. Eduardo wykorzystał ten moment, pochylił 
głowę i zamknął jej usta gorącym pocałunkiem.
Próbuwała go odepchnąć, lecz chwycił ją za ręce i przytrzymał, ani na chwilę nie 
przestając jej całować. Bernadette poczuła dziwną miękkość w nogach; kolana się 
pod nią ugięły, jakby zaraz miała upaść. Podtrzymał ją, przyciskając do swego 
mocnego męskiego ciała.
 - Och, ty łotrze! - Udało jej się rzucić wprost w jego usta. W odpowiedzi pocałował 
ją jeszcze namiętniej. Napierał na nią, wciskając ją w pułapkę drewnianych półek. 
Wsunął kolano pomiędzy jej nogi; znaleźli się w niespodziewanie intymnej 
bliskości. Kiedy poruszył biodrami, Bernadette poczuła wyraźnie jego podniecenie.

  Zesztywniała, mimo oszołomienia, w jakie wprawił 1 przeciągły pocałunek.
  Czując nagły opór dziewczyny, Eduardo podniósł głowę, Oddychał tak samo 
ciężko jak ona, a jego oczy, wpatrz,™ w nią nieruchomo, błyszczały pożądaniem.
  -	Odeślij mnie teraz do Lupe - szepnął. Był tak blisko że czuła powiew jego 
oddechu na wilgotnych wargach.
  Nie mogła wydobyć z siebie głosu. Wiedziała, jak bardzo jest podniecony, i nie 
miała pojęcia, co robić.
-	Proszę - szepnęła. - Musisz przestać...
  -	Muszę? - Zajrzał jej w oczy i naparł na nią jeszcze mocniej. - Czujesz to, 
Bernadette? - spytał zduszonym szeptem. - Wiesz, do czego to prowadzi?
-	Eduardo! -jęknęła.
  -	Cała ta niesamowita namiętność, marnotrawiona w zło-ści, mogłaby zostać 
wykorzystana w zupełnie inny sposób szeptał, znów pochylając się nad dziewczyną. 
- Otwórz usta, Bernadette. Połóż ręce na tym, co czujesz, i dotykaj mnie.
  -	Ty... łajdaku. - Próbowała się wyrywać, ale tylko pogorszyła swoje położenie, 
bo Eduardo przywarł do niej z gardłowym jękiem.
  Napięła całe ciało, zaskoczona gwałtownością reakcji Zachowywał się tak, jak 
tamtej nocy na pustyni, gdy trzymał ją i pieścił z nieokiełznaną namiętnością. Tyle 
że teraz, jego pieszczoty nie budziły w niej lęku, były znajome; chłonęła to, co 
wtedy płoszyło ją na tyle, że wyrywała się z jego ramion.
  Zadrżała jeszcze mocniej, kiedy sięgnął do guzików przy jej szyi i zaczął je 
rozpinać. W pomieszczeniu było gorąco tak strasznie gorąco. Bernadette, osłabiona 
tym żarem, ledwie mogła oddychać. Dotknął ustami jej szyi i lekkimi muśnięciami 
warg posuwał się w ślad za dłonią rozpinającą guziki, aż natrafił na gołe piersi.
Krzyknęła; wsunąwszy palce w gęste włosy, przyciągnęła do siebie głowę 
Eduarda i nakierowała jego usta w miejsca, w których najbardziej pragnęła je 
poczuć. - Tutaj - błagała rwącym się szeptem - tutaj... jeszcze trochę dalej...
Naprowadziła jego wargi na stwardniałą brodawkę. - Tutaj? - szepnął chrapliwie. - 
Tutaj, Bernadette? -Zaczął ssać, drażniąc zębami delikatną skórę. - Tak. - Załkała i 
wygięła się w łuk. - Tak, tak, tak! Jego usta stały się wszystkim. To, co z nią robił, 
było grzeszne, ale pragnęła tego. Och, jak bardzo tego pragnęła! Chciała zrzucić z 
siebie sukienkę i czuć jego wzrok, dłonie, usta na całym ciele...
Przesunął ją do światła padającego z okna w górze; szybko zdjął z niej bluzkę i 
zsunął ramiączka bawełnianej koszuli, Z powodu męczących upałów nie miała na 
sobie gorsetu, co przyjął jako miłą niespodziankę. Wstrzymał oddech na widok 
ślicznych, jędrnych piersi z różowymi brodawkami.
- Dobry Boże, Bernadette - szepnął. Dotknął ich delikatnie, jakby z obawą.
  Zadrżała, zaciskając dłonie na jego ramionach. Z jej ciałem działo się coś 
dziwnego; odchyliła się do tyłu z półprzymkniętymi oczyma, czując jak oblewa ją 
ciepła fala, rozchodząca się od tego najintymniejszego miejsca.
  - Proszę cię... Eduardo - szeptała półprzytomnie, przyciągając go do siebie.

Spojrzał jej głęboko w oczy.
  -	Czego pragniesz, amada? - spytał miękko. - Moich u na piersiach, nagich, by 
ubranie nie tłumiło doznań?
-	Tak - potwierdziła resztką tchu. - O, tak!
  -	Ja pragnę tego samego, pragnę czuć twój smak, ciepłe płatki róż na moim 
języku. - Nachylił się i dotknął jej skóry otwartymi ustami.
Odpowiedziała natychmiast stłumionym okrzykiem.
  Pieścił ją wolno, rozkoszując się każdą sekundą. Zdawało jej się, że umarła i 
poszła prosto do nieba, kiedy tak dotykał, smakował i odkrywał jej ciało.
  -	Masz cudowną skórę - mruczał, nie odrywając się 
niej. - Miękką i ciepłą, i pachnącą różami. Pragnę cię całej 
Bernadette. Chcę cię poczuć nagą pod sobą, w moim łóżku. 
Chcę cię posiąść bez reszty.
  Te namiętne słowa powinny nią wstrząsnąć, ale jeszcze bardziej ją podnieciły. 
Zarzuciła mu ręce na szyję i przywarła ustami do jego warg, wkładając w 
niewprawny, trochę niezręczny pocałunek całą swą namiętność.
  Nagle odskoczyli od siebie spłoszeni krokami w holu i podniesionymi głosami. 
Eduardo sprawiał wrażenie oszołomionego. Jak zahipnotyzowany wpatrywał się 
czarnymi oczyma w nagie piersi Bernadette. Dotknął jej znowu, w bezgłośnym 
zachwycie, mimo że kroki rozlegały się coraz głośniej.
  Bernadette chciała coś powiedzieć, ale uciszył ją, kładąc palec na ustach; oboje 
wstrzymali oddech, dopóki odgłosy kroków intruza, który najwyraźniej zatrzymał się 
pod drzwiami spiżarni, się nie oddaliły.
-	Za blisko - mruknął. Popatrzył jej w oczy ze smutnym uśmiechem. - Czas na 
powściągliwość. - Jeszcze raz objął spojrzeniem jej piersi i z żalem zaczął ją 
ubierać. - Jesteś taka piękna, Bernadette. Na twój widok ogarnia mnie sza-
Brakowało jej słów. Jakby zawieszona w poczuciu nierealności pozwoliła, żeby ją 
ubrał. Dopiero kiedy wszystkie guziki zostały starannie zapięte, serce uspokoiło jej 
się na tyle, by odzyskać miarowy rytm. Nadal brakowało jej tchu, się nie był to 
objaw choroby. Patrzyła na Eduarda bezradnie, z tęsknotą i uwielbieniem.
Uśmiechnął się czule, gdy ich spojrzenia się spotkały. - Uwielbiam to, że nie 
okazujesz nieśmiałości - powiedział -Kiedy cię dotykam, niczego mi nie 
wzbraniasz. To dobrze wróży na przyszłość.
 - A czeka nas wspólna przyszłość? Pokiwal głową.
- Nie mógłbym się ciebie wyrzec, niezależnie od uczuć babki. Wiele jej 
zawdzięczam, sama rozumiesz - dodał. -Ale żenić się z Lupe po to, by okazać jej 
wdzięczność, to zbyt wiele. - Obwiódł palcem miękkie usta Bernadette. -ty 
sprawiasz, że wrze we mnie krew. Tęsknię za tobą w dzień i w nocy, aż do bólu. 
Ślub musi się odbyć jak najszybciej, dla dobra twojej czci i mojego honoru. To, co 
zaszło tutaj... - Wskazał ciasne pomieszczenie. - Niewiele brakowało... Była 
zaskoczona. - Nie wiele brakowało? Ale tu przecież nie mogło się zdarzyć nic 
więcej. - Zaśmiała się niepewnie. - Nie ma tu nawet...łóżka!
- Och, Bernadette. Jakaż ty jesteś niewinna.

-	Ale przecież nie ma dość miejsca... Eduardo! 
Nie dając jej dokończyć, chwycił ją w pasie, uniósł i przyparł do ściany, opierając 
na swoich biodrach.
  Następnie pocałował ją lekko i z powrotem opuścił na podłogę, uśmiechając się na 
widok rumieńca, który dobitnie świadczył o tym, że pojęła, o co mu chodzi.
  -	Można się kochać na stojąco - potwierdził szeptem ubawiony jej miną. - Iw 
wielu innych dziwnych miejscach i pozycjach. Kiedy już będziemy po ślubie, 
pokażę ci je wszystkie.
  Próbowała coś powiedzieć, ale nie mogła wykrztusi, ani słowa. Eduardo 
przygładził jej włosy i sukienkę, otworzył drzwi, zerknął do holu, żeby sprawdzić, 
czy droga wolna i wyprowadził ją ze spiżarni.
Zachowując ostrożność, udali się na frontowy ganek.
  -	Nie wychodź ze mną - poradził. - Na dworze jest za 
gorąco. - Podniósł jej dłoń i lekko pocałował. - Jestem 
szczęściarzem - rzekł poważnie. -I zrobię wszystko, żebyś 
i ty uważała się za najszczęśliwszą kobietę.
Serce podskoczyło jej z radości.
-	Nie jesteś już zły z powodu sukni?
  -	Po tym? - Roześmiał się. - Nie, Bernadette. Nie jestem zły z powodu sukni. 
Przyjadę po ciebie jutro albo pojutrze Musimy ostatecznie ustalić listę gości, 
rozesłać zaproszenia i zająć się kilkoma innymi sprawami.
  -	Zdawało mi się, że Lupe ma zamiar dopilnować tego wszystkiego - 
przypomniała mu Bernadette, starając się, by w jej głosie nie było goryczy i 
zazdrości.
  -	Już nie. To twój ślub. Myślę, że sama powinnaś decy-dować o tych sprawach. - 
W jego oczach znów pojawiło się nie spełnione pragnienie. - Mnie zależy tylko na 
tym, żeby się odbył jak najszybciej. - Mnie też! - zapewniła z uśmiechem. Eduardo 
potrząsnął głową, myśląc z radością o tym, że w sobie nawzajem tak wielką pasję. 
Czyż nie jest wspaniałe to, że mężczyzna i kobieta mogą sobie dostarczać tak wiele 
zmyśłowej przyjemności? Myśl o Bernadette w jego łóżku przyprawiła go o zawrót 
głowy. Nie mógł się tdoczekać, kiedy zostanie jego żoną. Rozpromieniła się, 
wyczuwając jego pragnienie. - Postaram się nie sprawić ci zawodu, chociaż nie 
jestem Hiszpanką.
- To akurat nie ma dla mnie znaczenia - powiedział ze śmiechem.
- Ale ma znaczenie dla twojej babki. Śmiech zamarł mu na ustach.
- Trzeba dążyć do celu - stwierdził. - Nie ma sensu martwić się na zapas. - To 
ostatnia rzecz, na jaką miałabym ochotę. - Bernadette podeszła bliżej. -Postaram się 
jakoś dogadać z twoją babką. Obiecuję. - Wiem. - Uśmiechnął się do niej. - Adiós. - 
Aidios.
Zmrużył oczy z namysłem.
- Mogłabyś się nauczyć trochę naszego języka - rzekł. -To by na niej zrobiło 
wrażenie. Potrafiła się biegle posługiwać hiszpańskim w mowie
i piśmie ale nie chciała na razie zdradzać swego sekretu.
 Utrzymywanie pewnych rzeczy w tajemnicy mogło się jeszcze przydać.

- Zastanowię się nad tym - obiecała.
  Eduardo pomachał jej i ruszył w stronę stajni, gdzie zostawił wierzchowca. Przez 
całą drogę na ranczo odtwarzał w pamięci cudowne chwile, które niedawno przeżył 
z Ber-nadette. Naprawdę nie mógł się doczekać, kiedy już będzie po ślubie... i 
wszyscy goście odjadą do domów.
A on i Bernadette zostaną sami...



 9  
 Przygotowania do ślubu trwały miesiąc. Lupe umyślnie zachowywała się 
opieszale,  wynajdując coraz to nowe wymówki. Tymczasem stara hrabina robiła, 
co tylko mogła, aby zmienić nastawienie Eduarda do narzeczonej. Wytykała
każdą najdrobniejszą wadę Bernadette; robiła to zarówno za plecami dziewczyny, 
jak i w jej obecności. Wieczory, kiedy Bernadette i jej ojciec jadali kolacje z rodziną 
Eduarda, były istną torturą.
Bernadette zastanawiała się, jak zdoła wytrzymać w jednym domu ze złośliwą 
staruszką. Nie miała śmiałości poskarżyć się na nią do Eduarda. Ich zażyłość gdzieś 
się ulotniła. W miarę przygotowań do ślubu stawał się coraz bardziej spięty i nie 
szukał kontaktu z przyszłą żoną; nie zdobył się nawet na to, by niewinnie 
pocałować ją w czoło.
Zdarzało mu się składać pocałunek na jej dłoni, ale i to niezbyt często. Bernadette 
miała poważne obawy, że całkowicie przestała go interesować jako kobieta.
  Jakże się myliła. Pożądanie wzbierało w nim tak gwał-townie i niepowstrzymanie, 
iż bał się dotknąć Bernadette, by nie stracić opanowania i nie doprowadzić do 
krępującej sytuacji. Niecierpliwiła go powolność Lupe i sarkastyczne uwagi babki, 
lecz postanowił nie dać po sobie poznać, jak bardzo te dwie kobiety działają mu na 
nerwy. Marzył tylko o tym, żeby już było po ślubie, wychodził bowiem z zało-żenią, 
że kiedy będzie miał Bernadette, reszta sama się jakim ułoży.
  Bernadette chciała, żeby to Maria pomogła jej się ubrać do ślubu w wielkim 
hotelu w San Antonio, gdzie wszyscy uczestnicy ceremonii zatrzymali się przed 
nabożeństwa, które miało się odbyć w ogromnej pięknej katedrze San Fernando. 
Hrabina stwierdziła jednak, że ta zaszczytna rola należy się Lupe, a Eduardo, chcąc 
uniknąć kłótni, zgodził się z babką. Nie był w najlepszym humorze, ponieważ jego 
przyjaciel, który miał być świadkiem, zachorował i nie mógł przyjechać na ślub. 
Zatelegrafował w ostatniej chwili nie pozostawiając panu młodemu czasu na 
znalezienie zastępcy.
  Lupe skropiła się najcięższymi perfumami, jakie tylka udało jej się znaleźć, w 
wyniku czego Bernadette oczywiście miała atak astmy, który niemal powalił ją na 
kolana. Eduardo pamiętając, co mu mówiła o lekarzu z Nowego Jorku, kazał 
poszukać w jej bagażach lekarstwa, modląc się, by Bernadette okazała dość 
rozsądku, by je ze sobą zabrać. Była na szczęście przewidująca.
  Podał jej zaleconą dawkę z małej brązowej buteleczki z korkiem i przeklinając w 
duchu, czekał, aż specyfik zacznie działać.
- Przepraszam... - wykrztusiła cicho Bernadette, rozpaczliwie walcząc o każdy 
oddech.
- Nie masz za co przepraszać - uciął krótko. - Mówiłem
Ściszył głos. - Mówiłem jej o perfumach. Musiała widocznie  zapomnieć.
- Specjalnie - pomyślała Bernadette, w duchu poprzysięgając zemstę. Czas i miejce 
nie były jednak odpowiednie na szukanie odwetu. Siedziała odchylona na oparcie 
krzesła, pięknej ślubnej sukni, a Eduardo trzymał ją za rękę, nie mówiąc ani słowa.
 - To pech - odezwała się po dłuższej chwili - że widzisz mnie w tej sukni... przed 
ślubem.
- Tak wszyscy mówią - przyznał. - Ale ja nie jestem przesądny. I ty też nie 
powinnaś. Oddychaj powoli. Bernadette pomyślała, że Eduardo wygląda 
wyjątkowo przystojnie w odświętnym stroju; mógł służyć za wzór dobrze 
ubranego mężczyzny. Śnieżnobiała koszula świetnie kontrastwała ze śniadą cerą i 
uwydatniała blask ciemnych
  - Ładnie wyglądasz - pochwaliła. Eduardo uśmiechnął się do 
narzeczonej.
  - Ty też. - Ściągając usta, przyjrzał się dokładniej olśniewającym detalom jej 
stroju. - Ta suknia jest wspaniała. Z Paryża?
 - Nie, z Madrytu - wyjaśniła z lekkim uśmiechem. Był zaskoczony. - To dzieło 
nowego hiszpańskiego krawca. Zakochałam się w  niej, gdy tylko ją zobaczyłam w 
sklepie, i musiałam mieć.
- Doskonale do ciebie pasuje.
  -	Dziękuję. - Wyprostowała się, oddychając już nieco swobodniej. - Już mi lepiej. 
Trochę tylko mi się kręci w głowie, ale nic poza tym.
  -	Podtrzymam cię, jeśli będzie trzeba - zaoferował Eduar-do ze śmiechem.
  Odpowiedziała mu uśmiechem. Kiedy narzeczony pomagał jej wstać, myślała o 
wspaniałym życiu, jakie ich czeka.
  Nie odrywając od niej oczu, opuścił jej na twarz cieniutki zasłonę welonu.
  -	Następny raz na ciebie popatrzę - rzekł miękko 1 dopiero kiedy uniosę ten 
welon. I ujrzę cię po raz pierwszy jako swoją żonę.
  -	Nie mogę się doczekać - odpowiedziała stłumionym szeptem.
  -	Ja także. - Uniósł do ust jej dłonie i ucałował jedną po drugiej. - A teraz 
chodźmy szybko, nim jakieś kolejne nieszczęście zniweczy nasze plany!
  Przepuścił ją przed sobą w drzwiach i mijając zdumioną babkę i kuzynkę, powiódł 
korytarzem.
  -	Złamałeś tradycję - zrzędziła hrabina, ruszając za nimi. - 
Oglądanie przyszłej żony w ślubnym stroju przynosi męż- 
czyźnie pecha!
  Odwrócił się i spojrzał twardo najpierw na babkę, a potem już z widoczną złością, 
na Lupe.
  -	Jeszcze większym pechem dla panny młodej jest nie możność pojawienia się na 
własnym ślubie. Mówiłem ci przecież - zwrócił się do Lupe - że mocne perfumy 
mogą u niej wywołać atak.
Lupe złożyła ręce, udając skruchę.
-	Zapomniałam. Najmocniej przepraszam.
- Chyba będzie najlepiej, jak zaczniecie się szykować do powrotu do Hiszpanii - 
rzekł Eduardo nieoczekiwanie. -Jestem pewien - dodał z ironicznym uśmieszkiem - 
że będziecie chciały się narzucać świeżo poślubionej parze.
Lupe zbladła. Hrabina aż otworzyła usta z oburzenia. - Eduardo, zapominasz, do 
kogo mówisz! - upomniała wnuka. - Ta Amerykanka tak cię omotała, że odnosisz 
się nieuprzejmie do członków własnej rodziny!
- Bernadette mnie nie omotała, bo nie jest czarownicą, lecz raczej świętą. A wkrótce 
będzie moją żoną. – Następnie dodał cichym, lecz stanowczym głosem: - Oczekuję, 
że będzie traktowana przez moją rodzinę z należnym jej szacunnkiem. Chodźmy, 
Bernadette.
Wyprowadził ją do czekającego na zewnątrz powozu. Cierpliwy woźnica ze szczerą 
troską spytał ją o zdrowie, gdyż powiedziano mu o przyczynie opóźnienia. 
Pomógł jej wsiąść do powozu z Lupe i hrabiną. Eduardo miał jechać za nimi w 
drugim powozie. Bez niego Bernadette poczuła się trochę niepewnie, zwłaszcza że 
Lupe nadal przesiąknięta była perfumami.
Drzwi zamknięto i powóz ruszył. Hrabina natychmiast korzystała sytuację: rzuciła 
Bernadette spojrzenie ostre brzytwa.
 To doprawdy niedorzeczność! - wykrzyknęła z furią. -Że też przez ciebie Lupe 
musiała się najeść wstydu! Bernadette, która czuła się już znacznie lepiej dzięki 
lekarstwu, uśmiechnęła się lodowato do staruszki.
  Może się pani zdaje, że nie wiem o tych wszystkich knowaniach, ale ja nie 
jestem głupia. Od tygodni robiła pani wszystko, żeby uniemożliwić mój ślub z 
Eduardem. Spis-kowala pani i zachowywała się niegodziwie, próbując dopiąć 
swego celu! Jest pani przewrotną intrygantką, chce pani narzucać swoją wolę 
innym. A ty - zwróciła się do Lupe, podczas gdy hrabina niemal dławiła się 
własnym językiem -jesteś grzechotnikiem udającym kobietę! Wiedziałaś, że 
zapach perfum jest zabójczy dla moich płuc, a jednak się nimi skropiłaś. Nie jesteś 
wcale lepsza od tego czarnego skorpiona, który siedzi obok ciebie! Żadna z was 
nie ma prawa traktować Eduarda, jakby był dzieckiem, i zmusił go do małżeństwa 
z kobietą, którą wy łaskawie dla niego wybierzecie! Jest inteligentnym, 
honorowym człowiekiem Cóż za szkoda, że nie można tego powiedzieć o reszcie 
jego krewnych!
  -	Ty bezwstydna ladacznico! - wrzasnęła hrabina piskliwie. - Całe hrabstwo wie, 
że spędziłaś noc na pustyni sam na sam z moim wnukiem! Służba o tym szepcze, 
roznoszą się plotki! Twoja reputacja jest zrujnowana i tylko dlatego on się z tobą 
żeni!
  Bernadette uniosła dumnie podbródek, choć oszczerstwo sprawiło, że pobladła.
  -	Tamtej nocy na pustyni nie zaszło nic, czego bym się musiała wstydzić przed 
ludźmi - skłamała bez mrugnięcia okiem. - Ale to nie dlatego Eduardo się ze mną 
żeni, senora. Potrzebuje znacznej pożyczki, żeby naprawić szkody, jakie jego matka 
wyrządziła na tym ranczu Mój ojciec jest jedyną osobą, która może mu jej udzielić.
Mina hrabiny zdradzała zaskoczenie.
  -	Mój wnuk mógł się zwrócić do mnie, jeśli potrzebował pieniędzy - oświadczyła 
opryskliwym tonem.
- Mógł. Ale wówczas pani kazałaby mu się ożenić z tą żmija, która siedzi obok 
pani, prawda?
- Jak śmiesz! - wybuchła Lupe.
- Nie odzywaj się do niej, Lupe - rozkazała hrabina, trzęsąc się z bezsilnej złości. - 
Ona jest wstydem i obelgą dla całej rodziny Cortesów. - Obróciła głowę z wyrazem
obrzydzenia na twarzy. - Nie będziemy się do niej odzywać. Jeśli Eduardo chce 
zrujnować sobie życie, żeniąc się z nią, to trudno, nie możemy go powstrzymać. juk 
to miło, że zaczynacie panie rozumieć. - Bernadette zacisnęła dłoń na bukieciku z róż 
i utkwiła wzrok za oknem powozu. Nigdy jeszcze nie czuła się tak samotna i 
zraniona; nawet obelgi ojca nie były aż tak bolesne.
Powóz, zajechał przed kościół, gdzie czekał ojciec Bernadette Pomógł jej wysiąść 
rozpromieniony, jakby zawsze była jego najukochańszą córką. Kiedy jednak 
przyjrzał się jej poprzez cienką zasłonę welonu, radosny uśmiech zamarł mu na 
ustach. Spojrzał ze złością na dwie milczące kobiety, którym woźnica pomagał się 
wydostać z powozu.
- Co się stało? - spytał, prowadząc córkę do wielkiej katedry.
- Nic, czego bym się nie spodziewała - odparła spokojnie Bernadette. - Chyba sobie 
nie wyobrażasz, że się cieszą ze ślubu  Eduarda z Amerykanką? Chciały, żeby się 
ożenił z Lupe. - Roześmiała się niewesoło. - Przynajmniej oszczędziliśmy mu losu 
gorszego od śmierci! Ojciec ścisnął mocniej jej ramię.
- Co za bezczelność - mruknął ze złością.

  -	Nie denerwuj się. Eduardo nie ma wpływu na to, z kim jest spokrewniony.
  -	Niestety, tym gorzej. Trzymaj się, dziewczyno - dodał Colston łagodniej. - On 
nie pozwoli, żeby cię skrzywdziły.
  -	Och, nie martw się o mnie - rzuciła Bernadette prawie radośnie. - To one będą 
potrzebowały obrony - dodała umyślnie podnosząc głos na tyle, by hrabina i Lupe 
mogły ją usłyszeć. Kątem oka dostrzegła, że obie wyraźnie się zaniepokoiły, i 
sprawiło jej to dużą satysfakcję.
  Uroczystość zaślubin była elegancka i piękna. Mimo początkowych 
nieprzyjemności, Bernadette poddała się urokowi ceremonii, przebiegającej zgodnie 
z wielopoko-leniową tradycją obu rodzin. Klęcząc przed księdzem młoda para 
wsłuchiwała się w poważne słowa małżeński przysięgi.
  Kiedy Eduardo wkładał jej na palec obrączkę, Bernadette poczuła łzy na 
policzkach. A kiedy uniósł welon i spojrzał jej w oczy, pomyślała, że jeszcze nigdy 
nie widziała czogoś równie pięknego jak czułość w oczach męża, który pierwszy raz 
patrzy na żonę.
  Blask bijący z jej oczu zaparł mu dech w piersiach Eduardo pochylił się i 
delikatnie musnął wargami jej usta Potem uśmiechnął się do niej, a ona 
odpowiedziała mi uśmiechem. Stało się. Odtąd byli mężem i żoną.
  W drodze powrotnej do hotelu, gdzie miało się odbyć przyjęcie, Bernadette 
jechała w jednym powozie z Eduardem Nie wspomniała mu o gorzkiej rozmowie z 
jego babką i Lupe, wychodząc z założenia, że im mniej zostanie po wiedziane tym 
szybciej sprawa pójdzie w zapomnienie. Poza tym chciała odrzucić wszelkie 
niemiłe myśli i rozkoszować się uczuciem miłości do świeżo poślubionego męża. 
Bernadette przebrała się na przyjęcie w śliczną zielonobiałą suknię. Wplotła w 
warkocz zieloną wstążkę i upięła włosy wokół głowy. Przeglądając się w lustrze, 
stwierdziła, że coś się w niej zmieniło. Nie była pięknością, ale wyglądała 
promiennie, tak jak przystało pannie młodej. Włożyła haftowaną jedwabną 
chusteczkę do torebki i wyszła z pokoju, kierując się ku schodom prowadzącym na 
parter gdzie odbywało się przyjęcie. Mijając pokój Eduarda, przystanęła. Drzwi były 
uchylone, więc przyszło jej na myśl, żeby po niego wstąpić i razem zejść na dół.
Trzymała już rękę na klamce, gdy powstrzymał ją dźwięk podniesionych głosów i 
kobiecy szloch.
 - ...nie mogę uwierzyć, żeby zrobiła coś takiego! -mówił Eduardo po hiszpańsku.
- Naśmiewała się z Lupe - powiedziała hrabina w tym samym języku, najwyraźniej 
przekonana, że nikt z gości nie zna hiszpańskiego. - Powiedziała Lupe, że musiałeś 
się z nią ożenić z powodu tego, co zrobiliście tamtej nocy na pustyni. Powiedziała, że 
Lupe jest głupia, bo wierzyła, że mógłbyś się nią zainteresować, że ma nad tobą 
władzę i że wyrzucisz Lupe i innie, jeśli ona sobie tego zażyczy. Powiedziała też, 
że... że dopilnuje, byśmy już nigdy cię nie zobaczyły! Cóż za jadowita stara żmija - 
pomyślała Bernadette ze złością. Już miała wejść do środka, by stawić czoło 
staruszce i jej podłym kłamstwom, gdy dobiegł ją głos Eduarda. To, (Wiedział, 
zmroziło jej serce.
  	Bernadette nie ma nic do gadania, jeśli chodzi o mój dom i moją rodzinę 
- rzekł. - Nie będzie cię nękać. Jesteś moją babką.
  Bernadette słyszała pochlipywanie, lecz nie potrafiła rozróżnić, czy płacze 
staruszka, czy Lupe. Powinna była wiedzieć, że postarają się ją ukarać za to, 
co im powiedz™ w drodze do kościoła.
  -	Pożyczyłabym ci pieniądze, Eduardo - mówiła z żalem hrabina. - 
Dałabym ci je. Dlaczego mnie nie poprosiłeś? Dlaczego wolałeś się z nią 
ożenić?
  -	Bo ty zrobiłaś dla mnie już wystarczająco dużo rzekł szorstko. - 
Wychowałaś mnie. Posłałaś mnie na uniwersytet. Wszystko, co zdobyłem, 
zawdzięczam tobie Nie będę cię o nic więcej prosił. - Westchnął ciężko.- 
Nie| mógłbym się ożenić z Bernadette, nie mówiąc jej prawdy Powiedziałem 
jej, że jej nie kocham, ale wierzę, że możemy przyjemnie razem spędzić 
życie. I tak będzie. A ty i Lupe zawsze będziecie tu mile widziane, czy jej się 
to podoba czy nie.
  -	Czy jej ojciec nie pożyczyłby ci pieniędzy bez zmu-szania cię do tego 
małżeństwa? - spytała hrabina.
  -	Może by pożyczył. Ale... były też inne powody. No i te plotki... - 
Poruszył się; Bernadette usłyszała jego kroki i kolejne westchnienie.
  -	Gdybyś jej nie zatrzymał na całą noc i nie pozbawił ją czci, wnuku... - 
powiedziała hrabina.
  -	Nie pozbawiłem jej czci! - przerwał jej Eduardo gwałtownie.
  -	Ona cię o to oskarżyła! - wtrąciła się Lupe. - Chwaliła się tym przed nami 
jak jakaś ladacznica.
 - Nigdy bym nie uwierzył, że jest zdolna do takiego kłamstwa! - rzekł Eduardo. - 
Wszystkim to rozpowiadała - zmyślała Lupe na poczekaniu. - Dowiedziałam się, że 
to wcale nie vaqueros roznosili plotki, tylko ona sama je podsycała, bo chciała się 
upewnić, że się z nią ożenisz. Bernadette poczuła ucisk w żołądku. Ostatnie 
kłamstwo było mistrzowskim ciosem ze strony Lupe. Teraz Edwardo nie uwierzy, 
że Bernadette nie plotkowała. Dowiedziała się też innej rzeczy: że brał pod uwagę 
poproszenie jej ojca o pożyczkę bez poślubiania jej. Stała w miejscu, zastygła w 
rozpaczy. Przyznał, że w jego duszy są mroczne miejsca, i teraz po raz pierwszy 
zrozumiała, że właśnie do tych miejsc sięga jego babka i Lupe. Była jak 
skamieniała; nie usłyszała jego kroków zmierzających ku drzwiom, dopóki nie stało 
się zbyt późno na ucieczkę. Eduardo gwałtownym ruchem otworzył drzwi i ujrzał na 
progu Bernadette. Nie przypuszczał, że żona zna hiszpański, przybrał więc beztroską 
minę, starając się wyglądać jak najbardziej normalnie.
 - Bernadette - odezwał się uprzejmie. - Zejdziemy już na dół?
 - Oczywiście. - Miała świadomość, że jej głos ma dziwne brzmienie. Czuła się też 
dziwnie. Dopiero co stała się ofiarą pomówień i nie mogła nic zrobić w swojej 
obronie. Jeśli Eduardo wierzył w kłamstwa babki i Lupe i nawet nie poprosił ją o 
wyjaśnienia, jak mogła go przekonać o swej niewinności?
Pewną pociechę stanowił fakt, iż nie wiedział, że Bernadette zna hiszpański. I miał 
się nigdy nie dowiedzieć, że podsłuchała tę rozmowę. Roiła sobie, że Eduardo się 
w niej zakochał, że czuje do niej coś więcej niż tylko pożądana i że jest 
szczęśliwy... tak, szczęśliwy żeniąc się z nią. A teraz wszystko się zmieniło. 
Uwierzył, że to ona rozpuszczała plotki... i kłamała.
-	Z deszczu pod rynnę - mruknęła do siebie.
-	Słucham? - spytał uprzejmie. Zmusiła się do uśmiechu.
-	Och, nic takiego. Myślałam tylko na głos.
-	Jak twoje płuca?
-	W porządku.
  -	Lupe bardzo żałuje z powodu perfum. Prosiła, bym ci przekazał jej przeprosiny.
Bernadette przystanęła i spojrzała mu w oczy.
  -	Lupe może jedynie żałować, że perfumy nie były na tyle mocne, by 
spowodować śmiertelny atak - powiedziała wprawiając męża w osłupienie. - Ona i 
twoja babka mnie nienawidzą. Są gotowe powiedzieć i zrobić wszystko, żeby 
zniszczyć nasze małżeństwo. Jeśli jeszcze tego nie wiesz, dowiesz się prędzej czy 
później. Ale wtedy będzie za późno dodała z goryczą. - Jeśli cię opuszczę, Eduardo, 
to już nie wrócę. Nigdy.
  -	Dziwna pora, żeby mówić o opuszczaniu mnie, senora Ramirez - rzekł chłodno, 
używając, na modłę amerykańską, jej nowego nazwiska. W Hiszpani kobieta 
zachowuje panieńskie nazwisko.
  -	Mówię o tym po raz ostatni - odparła.  Spojrzała mężowi w oczy, widząc w 
nich nie to, co chciałaby ujrzeć lecz to, co w nich było w istocie: niechęć i 
rozczarowanie. Westchnęła. - Wiesz, ja naprawdę byłam ślepa. Przez cały czas 
budowałam zamki na piasku. - Jak mogła wierzyć, że ich porozumienie okaże się 
trwałe? Były przecież te mroczne miejsca w jego duszy. I przecież przez całe lata 
ze sobą walczyli.
Eduardo pochylił się ku niej ze zmarszczonym czołem.
- Nie  rozumiem cię.
- Wiem. - Uśmiechnęła się smutno.
Rozejrzał się, a ona podążyła oczyma za jego wzrokiem; goście czekali, aż młoda 
para przyłączy się do nich w sali, w której odbywało się przyjęcie.
- Wejdziemy tam? - spytała Bernadette z udawaną we-sołością. - Upięłam włosy 
wysoko, żeby nie stępiły uderzenia topora.
- Co?
 -Nie odpowiedziała. Wysunęła się przed niego, rozsyłając wokoło uśmiechy, jak 
przystało na szczęśliwą pannę młodą, przyjęciu, kiedy pożegnała się z ojcem i 
wsiadła do powozu wraz z Eduardem i dwoma wrogimi kobietami, po raz kolejny 
uświadomiła sobie, że musi się mieć na baczności w tym towarzystwie. Wygladziła 
fałdy sukni i otuliła się szczelniej cienkim szalem.
  - Ceremonia była piękna - zwróciła się Lupe do Eduarda. -Choć wydaje mi się, że 
trochę za długa. Ale zorganizowałam wszystko należycie, nie sądzisz?
  - Spisałaś się doskonale - przyznał Eduardo. Zerknął na żonę. - Zgadzasz się ze 
mną, Bernadette?
- Och, wszystko było piękne - powiedziała wesoło. -Szczególnie zachwyciły mnie 
liczne wazony z różami. Na szczęście miałam lekarstwo, żeby zapobiec reakcji na 
pyłki.
Lupe zesztywniała.
-	Kwiaty są nieodzowne na każdym ślubie - stwierdziła.
  -	Oczywiście, a poza tym Bernadette sama hoduje róże-poparł ją Eduardo.
  Bernadette miała ochotę dodać, że zadaje sobie sporo trudu, żeby ich unikać, kiedy 
ogród jest cały w kwiatach Eduardo o tym wiedział. Nie chciał przyznać, że Lupe 
specjalnie się postarała, by utrudnić pannie młodej ceremonię zaślubin.
  -	Rozczarowała mnie tylko suknia - ciągnęła chłodno Lupe. Sprowadziłabym strój 
raczej z Madrytu niż z Paryża Ale pewnie krawcy...
  -	Moja suknia jest z Madrytu - przerwała jej słodkim głosem Bernadette - choć 
kupiłam ją w Nowym Jorku.
Hrabina skubnęła frędzle swojego szala.
  -	Pomyślałam sobie - rzekła z wahaniem - że koronki wydają mi się znajome.
  -	Nic dziwnego. - Bernadette unikała wzroku starszej pani. - Domyślam się, że 
takie koronki były używane przez całe pokolenia panien młodych w rodzinie 
Cortesów.
W ciszy rozległo się nerwowe sapnięcie.
-	Wybrałaś je z tego powodu? - zdziwił się Eduardo. 
Bernadette spojrzała w ciemność za oknem kołyszącego
się powozu.
  -	Wydawało mi się słuszne kontynuowanie tej starej tradycji.
  W powozie zapadła pełna napięcia cisza. Nikt już nie odezwał się aż do przyjazdu 
na ranczo Escondido.
Lupe życzyła świeżo upieczonym małżonkom dobrej nocy z niechęcią i widoczną 
zazdrością. Hrabina zrobiła to samo, ale nie spojrzała przy tym na Bernadette.
Eduardo poprowadził żonę schodami na górę, a potem korytarzem w lewo, gdzie 
znajdowała się sypialnia przeznaczona dla nowożeńców.
Bernadette już podjęła decyzję, że położy się w osobnym pokoju, kiedy otworzył 
przed nią drzwi prowadzące do sypialni urządzonej w bieli i różu, z haftowanymi 
zasłonami, narzutą i baldachimem. Wnętrze było do tego stopnia kobiece, iż nie 
mogła sobie wyobrazić, by mieszkał w nim także mężyczna.
Widząc jej minę, Eduardo skinął głową. - To będzie twój pokój - oznajmił krótko. 
- Na czas naszego małżeństwa.
 - Nie masz zamiaru zamieszkać ze mną? - spytała rozbawiona zakłopotaniem 
męża, domyślając się jego myśli. Uniósł podbródek; widziała, że zaciska zęby. - 
Mówiłeś, że mnie pragniesz - przypomniała. - Już ci przeszło.
 Eduardowi udało się zachować nieprzenikniony wyraz twarz.y Spojrzał na nią 
zmrużonymi oczyma.
 - Powiedz mi, skąd vaqueros wiedzieli, że spędziliśmy razem noc na pustyni.
 - Już ci mówiłam, na balu, ale chętnie ci przypomnę. Vaqueros wiedzieli, 
ponieważ jeden z nich podsłuchał, jak opowiadaliśmy o tym mojemu ojcu.
 - A jeśli powiem, że w to nie wierzę i myślę, że sama rozpuszczałaś te wieści, 
żebym się nie mógł wycofać z tego małżeństwa?
  -	Przecież ci sama zaproponowałam, że się wycofam a ojciec mnie poparł.
  Eduardo wiedział o tym, lecz to, co usłyszał od krewnych. zamieszało mu w 
głowie. Przeszył ją wzrokiem.
-	Zaprzeczasz, że rozsiewałaś plotki?
  -	Niczemu nie zaprzeczam - odparła spokojnie. -musisz zdecydować, czy mam 
zwyczaj kłamać.
  Wiedział, że to do niej niepodobne, jednak, z drugiej strony, po co Lupe miałaby 
go okłamywać, skoro jako kandydat na męża był poza jej zasięgiem?
  -	A dopóki nie podejmiesz decyzji - mówiła dalej Ber- 
nadette - nie mam zamiaru z tobą spać, więc ten układ 
całkowicie mi odpowiada.
Obrzucił ją niedbałym spojrzeniem.
  -	Mam nadzieję, że dobrze wypoczniesz, senora Ramirez Zostaniesz obudzona na 
śniadanie.
  Cóż za miła perspektywa czekać na następną słowną potyczkę - pomyślała 
Bernadette z irytacją. Odprowadzała męża gniewnym spojrzeniem, kiedy szedł do 
drzwi.
-	Jak długo twoje krewne zamierzają tu zostać? - spytała
-	Tak długo, jak będą chciały.
-	Zdawało mi się, że kazałeś Lupe się pakować? 
Eduardo zesztywniał.
  -	Błagała, by nie pozbawiać jej towarzystwa mojej babki Nie miałem serca jej 
odmówić, zwłaszcza po szczerych przeprosinach.
-	Były szczere? Jakież to miłe.
-	Naigrawasz się z niej.
  -	Dlaczego miałabym się naigrawać z twojej kuzynki? spytała Bernadette 
niewinnie. - Twoja rodzina jest wyjątkowa. Babka ma w sobie iście królewskie 
dostojeństwo, a kuzynka Lupe jest piękna niczym anioł. - Nie lubisz ich. - Eduardo 
zasępił się. - Nie znam ich. I nigdy nie będę miała szansy poznać,
bo one nie mogą znieść nawet mojego widoku - dodała ciszej. Uśmiechnęła się 
jednak do męża, starając się ukryć przed nim żal irozczarowanie. - Oczywiście, 
będę od czasu do czasu odwiedzać ojca. Chciałabym też wkrótce wybrać się z 
wizytą do mego brata, powiedzieć jemu i mojej bratowej o ślubie. I zobaczyć ich 
nowo narodzone dziecko. - Porozmawiamy o tym później - rzekł Eduardo. -Raczej 
nie wypada, żebyś wyjeżdżała tak daleko zaraz po ślubie.
-Dlaczegóż by nie? - zdumiała się Bernadette. - Skoro twoja rodzina może tu 
rezydować podczas naszego miodowego miesiąca, czemu ja nie miałabym 
pojechać w odwiedziny do brata?
- Bernadette! - rzucił karcąco.
    Uniosła zaczepnie brodę. - Uważasz, że wypada, żeby po całym domu kręcili 
się ludzie w takim... szczególnym okresie? Spąsowiał ze złości.
- Nie będzie żadnego szczególnego okresu!
- Z całą pewnością nie przy widzach - zgodziła się z nim. - Ale oni nie powinni się 
tego domyślać, prawda? Tak czy inaczej jesteśmy parą nowożeńców. - Wskazała na 
pokój. - A będziemy żyć i spać oddzielnie. Cała służba będzie to widzieć i 
plotkować. - Uśmiechnęła się chytrze. - No, no, czyż to nie będzie wyglądać jak 
by... sam wiesz, jak to będzie wyglądać.
  Wyglądałoby na to, że Eduardo nie jest w stanie skon-sumować małżeństwa. 
Dobrze o tym wiedział.
  -	Jeśli nie przestaniesz - rzekł wolno - doprowadzisz do sytuacji, która może się 
okazać dla ciebie niezbyt przyjemna.
-	Masz na myśli to, że mógłbyś mnie zgwałcić? - zakpiła 
Nie wywołała jednak uśmiechu na jego twarzy. Był zimny i nieprzystępny... i 
obrażony.
  -	Żony się nie gwałci. - Patrzył na nią twardo. - Na samym początku powiedziałem 
ci, Bernadette, że ten związek pozwoli nam zaspokoić fizyczne żądze. Jednak w tej 
chwili nie budzisz we mnie tego rodzaju pokus.
  -	To dziwne, zważywszy na to, co mówiłeś tamtej nocy na pustyni i w spiżarni.
-	Dama nie mówi o takich rzeczach.
  -	Nie jestem damą - przypomniała. Uśmiechnęła się z ironią. - Jestem córką 
prostaka, który dorobił się majątku własnymi rękami.
  -	Od dawna nie byłem z kobietą - rzekł w końcu. - Byłaś chętna, a ja straciłem 
głowę.
-	Rozumiem.
Eduardo westchnął z irytacją, zakładając ręce za plecami
  -	Nie będę naruszał twojej prywatności i oczekuję, że ty nie będziesz naruszała 
mojej. Powinno się jakoś między nami ułożyć. Tak, jak ustaliliśmy, będziesz tu 
miała swobodę i niezależność, której brakowało ci w rodzinnym domu, a ja będę 
miał pożyczkę uzyskaną w honorowy sposób, bez podstępów i oszustw. -Zmrużył 
oczy. -Nigdy nie udawałem że cię kocham, Bernadette. Byłem uczciwy.
  -	A ja nie? - spytała, próbując go zmusić do wyznania skąd się wzięła miedzy 
nimi ta nagła oziębłość.
Odetchnął głęboko. - Boże dopomóż, sam nie wiem. - Odwrócił się. Czuł się pusty 
i zdradzony... i skołowany. - Zostanę tu przez dwa tygodnie - oznajmiła mu. -
Jeśli po tym czasie twoja babka i Lupe nadal tu będą, wyjadę w odwiedziny do brata.
Eduardo odwrócił się na pięcie.
- Masz zamiar mną rządzić?
Nie cofneła się ani o cal.
- Mówię ci tylko, co zamierzam - odparła z godnością. - Uważasz, że twoja rodzina 
pragnie jedynie twego szczęścia. Czeka cię brutalne przebudzenie.
- Wiele zawdzięczam babce - obruszył się. - Zabrała mnie, kiedy nie miałem 
nikogo, wychowała mnie, wykarmiła i odziała! - I w każdej minucie życia kazała 
ci pamiętać, że to zrobiła - odpaliła Bernadette. - Czyż nie w ten sposób skłoniła 
cię do małżeństwa z Consuelą?
Podszedł do niej niespodziewanie i chwycił ją za ramiona, nie się na delikatność. 
Nigdy nie wspominaj przy mnie o Consueli! - Jesleś taki sam jak mój ojciec. 
Myślałam, że klasa i pozycja nic dla ciebie nie znaczą, ale to nieprawda. Jesteś 
wyrzutkiem, czarną owcą, synem hiszpańskiego szlachcica i amerykańskiej 
bogaczki bez zasad. Chcesz, żeby cię akceptowali, byli z ciebie zadowoleni, i 
jesteś gotów na wszystko, czego zażąda ta stara kobieta, żeby udowodnić, iż jesteś 
dość dobry, by nosić nazwisko Ramirez! W oskarżeniu było wystarczająco dużo 
racji, żeby rozgniewać Eduarda.
-	Uspokój się - zażądał ostro.
  Był bliski utraty panowania nad sobą, a ona jeszcze go prowokowała. Bernadette 
miała tego świadomość i to ją podniecało.
  -	Czyż nie zrobiłbyś dla babki wszystkiego? - naciskała. -Nie zrobiłbyś?
-	Bernadette...
  -	Ona chce ci dyktować, z kim masz się ożenić, gdzie mieszkać, jak kierować 
swoim życiem. Czy mówiła ci też, kiedy masz się kochać z Consuelą?
  -	Kochać się? - powtórzył, puszczając Bernadette tylko po to, by zatrzasnąć 
drzwi.
-	Nie możesz - powiedziała zamierającym głosem.
-	Muszę. I zrobię to.
  Po kilku godzinach Eduardo wyszedł z pokoju. Bernadette usiadła na łóżku. Gdyby 
mogła oskarżyć go o gwałt! Ale to nie był gwałt. Z początku mąż był nieco szorstki, 
ale kiedy obnażył jej piersi i dotknął ich ustami, była zgubiona. Jedna gorąca 
pieszczota prowadziła do następnej, każdy kolejny pocałunek był coraz głębszy, 
dotyk coraz bardziej intymny, aż sama, ogarnięta nieoczekiwaną przyjemnością, 
Bernadette zaczęła się domagać więcej.
  Pamiętała, że się roześmiał, kiedy krzyczała, dążąc do spełnienia, że jego mocne 
pchnięcia uniosły ją do samego nieba, wypełniając ją rozkoszą odbierającą zmysły. 
Jeśli nawet bolało, to ból zatonął w morzu namiętności. Na samo wspomnienie 
poczuła dziwne ciepło rozchodzące się po całym ciele. Była zdolna odczuwać 
niewyobrażalną przyjemność, a Eduardo potrafił z niezrównaną zręcznością prowa-
dzić do tych cudownych doznań. Jeszcze niedawno nie wyobrażała sobie, że 
pozwoli mężczyźnie, by ją rozebrał posiadł w pełnym świetle, albo że będzie aż tak 
bezwstydna, by przyciągnąć go do siebie ponownie, wkrótce po pierwszym
zbliżeniu..
Leżała, wpatrując się w sufit, myśląc o tym, że mają z mężem jednakowo namiętne 
natury.


 10 
  Bernadette obudziła się z dziwnym uczuciem wstydu Przez tak wiele lat 
widmo fizycznego zbliżenia i jego naturalnej konsekwencji, ciąży, budziło w 
niej śmiertelny strach. I nagle, ostatniej nocy, wszystkie jej lęki rozwiali się w 
porywie szaleńczej namiętności. Nawet jej się nie śniło, że jest zdolna do 
odczuć, jakie wzbudzały w niej mocne dłonie Eduarda i jego ciepłe usta. Nic 
nie było w stanie stłumić tego zmysłowego zapamiętania, a juz na pewno nie 
strach.
  Odtąd jednak była żoną w pełnym tego słowa znaczeniu i istniały szanse, że 
zaszła w ciążę. Dotknęła swego brzucha z ciekawością i pewnym niepokojem. 
Jeśli jest brzemienna czy przeżyje? Czy lekarz z Nowego Jorku mógł mieć 
rację oceniając jej stan i zapewniając, że może urodzić dzieci nie płacąc za to 
życiem? Nie mylił się co do astmy; jego nietypowa kuracja zdziałała cuda. 
Ćwiczenia i świeże powie-trze dodawały jej sił, a lekarstwo, które jej zalecił, 
pozwalało
łatwiej znosić ataki. Zarumieniła się, przypomniawszy sobie wydarzenia 
ostatniej nocy. Nie miała żadnych problemów z płucami...	 poza tym, że 
chwilami brakowało jej tchu.
Nawet teraz, myśląc o niedawnych przeżyciach, nie potrafiła spokojnie 
oddychać. Czy Eduardo odczuwał taką samą rozkosz, jaką jej sprawiał? 
Słyszała jego chrapliwy jęk, kiedy była już zbyt wyczerpana, by zarzucić mu 
ręce na szyję. Pamiętała konwulsyjne drżenie jego potężnego ciała. Pewnie ona 
także jęczała i drżała, gdy pochłonęła ją fala rozkoszy. Zamykając oczy, ujrzała 
męża pochylonego nad nią, widziała doskonałość jego smukłego nagiego ciała,
jego męskość, która zarazem przerażała ją i podniecała. Do ostatniej nocy nie 
wiedziała nic na temat tego, co mężczyźni i kobiety robią w łóżku. Teraz 
wiedziała aż za wiele. Lepiej chyba było nigdy nie doświadczyć takich uniesień, 
ponieważ odtąd każdej nocy miała do nich na próżno tęsknić. Było mało 
prawdopodobne, by Eduardo chciał się teraz do niej zbliżyć skoro tak bardzo go 
rozgniewała. Tyle że gniew nie trwał długo; prawie natychmiast zmienił się w 
gwałtowną, ognistą namiętność, która ich oboje wyczerpała.
Bernadette zarzuciła coś na siebie i usiadła przy toaletce, żeby rozczesać długie 
jasne włosy. Wyglądała jakoś inaczej, choć nie była pewna, na czym polega 
różnica. W jej oczach odbijała się nowo nabyta wiedza o życiu, a linia ust nabrała
miękkości. Zastanawiała się, czy inni domownicy, a zwłaszcza mąż, zauważą 
odmianę.
Uczesawszy włosy w kok, tak jak zawsze, musnęła twarz pudrem i z 
ociąganiem zeszła na dół, by stawić czoło pozostałym mieszkańcom domu.
Ku swemu rozczarowaniu, stwierdziła, że męża już nie ma. Zwykle wcześniej 
jadali śniadanie, więc może w jego nieobecności przy stole nie było nic 
nadzwyczajnego. W ja-dalni zastała jedynie hrabinę i Lupe, które zignorowały 
ją, nie przerywając rozmowy.
  Oburzona ich dwulicowością Bernadette, mrużąc oczy nalała sobie kawy.
  -	Mam nadzieję, że obie dobrze spałyście? – odezwała się chłodno.
Żadna nie odpowiedziała.
  Chcąc zachować pozory normalności, Bernadette wzię-ła z półmiska 
kiełbaskę i jajka, na które wcale nie miała ochoty.
  -	Ja spałam całkiem dobrze - powiedziała. – Kiedy w końcu zasnęłam - 
dodała, rzucając im wyzywające spojrzenie.
Hrabina nie ukrywała zgorszenia. Odłożyła głośno sztućce
  -	Przyzwoite kobiety nie mówią o takich rzeczach, szczególnie przy stole!
  -	Ale ja nie jestem przyzwoitą kobietą - odparła spokojnie Bernadette. - Tak 
przynajmniej powiedziałyście mojemu mężowi. Próbowałyście go przekonać, 
że to ja rozsiałam płotkę, która miała go skłonić do małżeństwa.
Lupe spojrzała na nią z jawną wściekłością.
-	To on tak powiedział - rzuciła opryskliwie.
  -	Kłamiesz - zarzuciła jej Bernadette. - Ty to powie-działaś. To i jeszcze inne 
rzeczy.
  Lupe cisnęła serwetką, zrywając się od stołu, gotowa wybiec z jadalni.
  Hrabina pozostała na miejscu; jej wrogość niespodziewa-nie złagodniała. 
Przyglądała się Bernadette uważnie, wypuszczając z dłoni delikatnej chińskiej 
filiżanki ze słodzoną kawą.
 - Hablas espagnol. - Było to stwierdzenie, nie pytanie. Wiedziała, że 
Bernadette mówi po hiszpańsku, bo inaczej nie zrozumiałaby tego, co zostało 
powiedziane w pokoju Eduarda zaraz po ślubie.
  Podobnie jak pani mówi po angielsku. Hrabina straciła nieco pewności 
siebie. Przyglądała się swej rozmówczyni z otwartą ciekawością. - Dlaczego 
się nie odezwałaś?
- Za nic na świecie nie próbowałabym teraz zyskiwać sobie szacunku męża, 
przyznając, że rozumiem jego język. Przyjął za pewnik, że to ja obrażałam 
panią i Lupe, że kłamałam o rozsiewałam plotki. Wyznał pani – dodała z 
bólem, bo raniło ją samo wspomnienie - że mnie nie kocha. - Uniosła dumnie 
głowę. - Cóż, małżeństwo zostało zawarte, a rozwód nie wchodzi w grę. Musimy 
się wszyscy z tym pogodzić. - Pociągnęła łyk kawy, po czym wolno odstawiła 
filiżankę. - Nie jestem taką osobą, jaką pani by sobie życzyła na żonę dla 
wnuka, ale mam więcej ludzkich cech niż pani wspaniała Consuela, która 
traktowała Eduarda jak potwora.
Staruszka wydała z siebie pełne złości sapnięcie. - Nie wiedziała pani? - 
zdziwiła się zimno Bernadette. -Och, rozumiem, pani jedynie manipuluje 
innymi, nie zadając sobie trudu, żeby poznać konsekwencje swoich poczynań. 
Nie widziała pani Eduarda po stracie żony i syna, ale ja, owszem, widziałam.
Hrabina przytknęła dłoń do szyi.
- Nigdy by pani nie powiedział o tym, co przeszedł z pierwszą żoną, o stracie 
dziecka - rzekła Bernadette z goryczą. - Za bardzo panią kocha, żeby panią 
obarczać takim ciężarem.
  Hrabina opuściła wzrok, dotykając delikatnego uszka chińskiej filiżanki.
-	Nie wierzysz, że jest mordercą.
-	Nie - odpowiedziała Bernadette zdecydowanie.
-	Dlaczego?
  -	Bo go kocham! - wyznała z trudnym do ukrycia bólem, Wytrzymała 
zdumione spojrzenie staruszki. - Kocham go bardziej niż własne życie - dodała 
szeptem. - Na tyle mocno, by znieść wszelkie plotki, każde zarzuty, byle tylko 
być z nim. Poprosił mnie o rękę, a ja, choć wiedziałam, że zrobił to tylko 
dlatego, że potrzebuje pieniędzy mojego ojca, zgodziłam się natychmiast. 
Miałam nadzieję... - Przymknęła oczy, starając się opanować. - Miałam 
rozpaczliwą nadzieję, że pewnego dnia zacznie mu na mnie zależeć, chociaż 
trochę. Ale teraz widzę, jak płonna to była nadzieja. Otworzyła oczy zamglone 
cierpieniem. - Byłam głupia. Powinnam odmówić w chwili, gdy poznałam 
panią i Lupe. Powinnam była wiedzieć, że z wami dwiema sobie nie poradzę. 
Eduardo jest wam winien lojalność i miłość. Nigdy nie podałby w wątpliwość 
tego, co od was usłyszał. -Odłożywszy serwetkę, podniosła się z miejsca. - No i, 
oczywiście, nigdy by go pani nie okłamała, ponieważ go pani kocha i nade 
wszystko pragnie jego szczęścia - dodała Bernadette z lekką ironią, zadowolona 
na widok rumieńca, który oblał twarz starszej pani. - Powiedział mi to ostatniej 
nocy. Że nie mam honoru, bo oskarżyłam panią o kłamstwo i wspieranie 
kłamstwa Lupe. - Drżącymi rękami dosuneła
krzesło do stołu. Ale to nie mnie brakuje honoru, seńora condessa. Raczej pani. 
Przeklinam dzień, kiedy panią poznałam.
Odwróciwszy się na pięcie, Bernadette ruszyła w stronę drzwi.
  - Jesteś bezwstydną kobietą! - wyrzuciła z siebie hrabina drżącym głosem. - 
Mój wnuk pozbędzie się ciebie tak, jak jego ojciec pozbył się jego matki!
 Bernadette miała już dość tej nieznośnej wyniosłości, Podeszła z powrotem 
do stołu, chwyciła dzbanek ze śmietan-ką i wylała jego zawartość prosto na 
misterną fryzurę staruszki.
  - Śmietanka dla kociaka - powiedziała dumnie i wyszła, pozostawiając 
hrabinę w nieładzie, prychającą ze złości.
Nie wiedziała, gdzie jest Eduardo, i wcale jej to nie obchodziło. Była 
wystarczająco wściekła, żeby spakować swoje rzeczy i wyjechać. I tak też 
zrobiła. Sama wyniosła walizkę na ganek, czym zaszokowała służącą i 
zdumiała Lupe, która wyszła akurat do holu i zorientowała się w za-miarach 
Bernadette.
- Co ty wyprawiasz! - wykrzyknęła ze zgrozą. - Wynoszę się stąd - oznajmiła 
Bernadette przez zaciśnięte zęby. - Ty i hrabina jesteście mile widziane przez 
mojego męża, który najwyraźniej ma dla was więcej uczuć, niż potrafi 
udawać wobec mnie. - Ale przecież jesteście dzień po ślubie! - zawodziła 
Lupe - Przyniesiesz mu wstyd!
- Tak sądzisz? - spytała Bernadette z udawaną radością. -
Wyobraź sobie, jak służba będzie plotkować, zmieniając pościel w mojej 
sypialni! - dodała złośliwie, uśmiechając się na widok osłupienia, z jakim Lupe 
zareagowała na bezwstydną uwagę. - Pomyślą, że nie sprostał moim ocze-
kiwaniom - zakończyła przekornie.
  Lupe wyglądała tak, jakby zaraz miała zemdleć. Ber-nadette wyminęła ją, 
wracając do swojego pokoju po szal i torebkę. Rzuciła ostatnie spojrzenie na 
skotłowane łóżko i zaśmiała się pod nosem. Niedługo dane jej było zaznawać 
uroków małżeńskiego życia. Już nigdy nie da się zwabić w męskie sidła.
  Wróciła na ganek, gdzie służący, któremu kazała spro-wadzić powóz, czekał 
na nią ze zbolałą miną. Nąjwyraźniej Lupe próbowała mu zabronić 
opuszczania rancza.
  -	Nie przejmuj się - odezwała się doń Bernadette nie- 
naganną hiszpańszczyzną. - Nikt nie będzie ci miał tego 
za złe. Wydaję ci polecenie, którego musisz usłuchać! 
Zgadza się?
-	Si, seńora - odpowiedział z wdzięcznością. 
Załadował bagaże i pomógł Bernadette przy wsiadaniu, 
  -	Przyślę po resztę moich rzeczy - zwróciła się do Lupe. - Możesz powiedzieć 
Eduardowi, co tylko zechcesz, jestem pewna, że przełknie każde twoje 
kłamstwo. Żegnam.
  Skinęła do służącego, który strzelił batem nad łbem konia Powóz ruszył.
  Przez całą drogę do domu Bernadette żałowała togo wszystkiego, co ją 
ominęło. Nie obchodziło jej już, co mąż myśli czy robi. Miała zamiar wyrzucić 
go z myśli i pojechać w odwiedziny do brata, tak jak wcześniej ostrzegała. 
Eduardo mógł robić co zechce. Ojciec powitał ją w drzwiach, przygnębiony i 
nieszczęśliwy na widok jej smutnej miny.
- Przede wszystkim nie powinienem był ci pozwalać tam jechać dziewczyno - 
mruknął, pomagając jej wysiąść. Poczekał aż chłopak wniesie jej bagaże, a 
potem dał mu napiwek  i odesłał do domu.
- Powinien się ożenić z Lupe - odezwała się wreszcie Bernadette. - Tylko tyle 
mam do powiedzenia na ten temat. Nie będę ci ciężarem; nie zostanę tu ani 
chwili dłużej, niż to będzie konieczne - dodała, starając się zachować dumę. -
Pojadę do  Alberta, gdy tylko uda mi się dostać bilet na pociąg. - Och, 
dziewczyno, nie jesteś żadnym ciężarem - powiedział ze smutkiem ojciec. - 
Możesz tu zostać, jak długo zechcesz. Przykro mi z powodu tego zamieszania, 
które wynikło moich bzdurnych ambicji. Za nic na świecie nie chciałem cię 
narazić na te zgryzoty. Prawie nie zmrużyłem oka, myśląc o tym, jak cię 
traktuje ta stara i ta cała Lupe. Troska ojca trochę ją pocieszyła. To, że komuś 
bliskiemu leżało na sercu jej dobro, stanowiło miłą odmianę. Zwłaszcza że 
chodziło o człowieka, który nigdy zbytnio nie dbał o jej odczucia.
   - Dziękuję ci, ojcze. Muszę przyznać, że sama też niewiele spałam. - 
Bernadette nie wdawała się w dokładniejsze wyjaśnienia. - Chcę odpocząć. A 
potem naprawdę chciała-bym odwiedzić Alberta. Myślę, że wyjazd na jakiś czas 
dobrze mi zrobi.
  - Za kilka dni - zgodził się. - Kiedy trochę odetchniesz po tych przejściach.
  Kilka dni. Kilka tygodni. Jakież to miało znaczenie? Już nic nie mogło 
odmienić smutnej ścieżki jej życia. Poślubiona i porzucona równocześnie, 
powiedzą ludzie... i będą mieli rację. Nikt nie będzie obwiniał hrabiny ani Lupe, 
będą winili Bernadette. Powiedzą, że to jej nędzne pochodzenie do-prowadziło 
do żałosnego końca małżeństwa. Eduardo za-chowa swoją pożyczkę, ponieważ 
sprawy majątkowe zostały już uregulowane. Ojciec był zbyt honorowy, żeby się 
teraz upominać o pieniądze. A jeśli Eduardo był gotów posunąć się do 
kłamstwa, mógł nawet doprowadzić do unieważnienia ślubu. Wówczas ożeniłby 
się z piękną Lupe i odziedziczył fortunę babki. Cóż za wspaniała perspektywa!
  Nadzieje Bernadette okazały się równie nieziszczalne jak jej marzenia. Całą 
siłą woli powstrzymywała się, by nie krzyczeć z rozpaczy. Eduardo 
zachowywał się zupełnie inaczej przed przybyciem krewnych. Bernadette 
trudno było pogrzebać w myślach tę cudowną zażyłość, jaka zaczęła się między 
nimi tworzyć.
  Zastanawiała się, czy będzie wzburzony, kiedy wróci do domu i jej tam nie 
zastanie. Miała co do tego poważne wątpliwości. Hrabina z pewnością dostała 
furii po tym, jak Bernadette ją potraktowała, i teraz dyszy żądzą zemsty, 
podobnie jak Lupe. Eduardo uwierzy we wszystko, co te kobiety mu powiedzą. 
I pewnie wcale się nie zmartwi, że wyjechała. W końcu nawet się do niej nie 
odezwał, opusz-czając łóżko. I to ją raniło najmocniej.
  Poszła do swojego dawnego pokoju i usiadła na wygodnej kanapie przy oknie. 
Po paru minutach, mimo swej niedoli i lekkiego kaszlu od kurzu, którego 
nałykała się w drodze, zapadła w głęboki sen.
Było już dobrze po zmierzchu, kiedy Eduardo zsiadł z konia przed stajnią i 
szybko ruszył w stronę domu. Nękały go wyrzuty sumienia z powodu tego, jak 
potraktował Bernadette. Wiedział, że nie zadał jej fizycznego bólu. Ale
obszedł się z nią tak, jakby była uliczną dziewką, tylko  dlatego, że rozgniewała 
go swymi oskarżeniami. Jego zachowanie, było co najmniej haniebne; wstydził 
się spojrzeć jej w twarz.
Kiedy wszedł, babka i Lupe siedziały w salonie, zajęte swymi nie kończącymi 
się robótkami. Pamiętał, że Bernadęte umie zręcznie haftować,  ale 
najwyraźniej  tego wieczoru obie kobiety nie uznały za stosowne poprosić, by
się do nich przyłączyła.
 - GdzieBernadette? - spytał zwięźle. - Odpoczywa - odpowiedziała mu babka, 
rzucając Lupe wymowne spojrzenie. - Odpoczywa. Powiedziała, żeby jej nie 
przeszkadzać, więc jej nie przeszkadzałyśmy. Rozluźnił się nieco; wiadomość 
była pomyślna. Przynajmniej nie spakowała się i nie wyjechała, czego się w 
istocie obawiał. Może nie zranił jej dumy aż tak, jak mu się wydawało.
- Jedliście już?
- Nie. - Hrabina uniosła się z godnością i miękko położyła dłoń na ramieniu 
Eduarda. - Czekałyśmy na ciebie, mój chłopcze. Musisz być bardzo zmęczony. 
- Owszem. I bardzo głodny. A co z Bernadette? - Wcześniej zaniesiono jej tacę. 
Weszli do jadalni. Babka snuła wspomnienia, a Lupe zabawiała go lekką, 
zalotną rozmową; pozwolił sobie na nieco odprężenia.
  Zmierzając do łóżka, zatrzymał się przed pokojem Ber-nadette, lecz spod 
drzwi nie widać było światła, a w środku panowała cisza, uznał więc, że 
zasnęła. Pomyślał, że i tak chwila nie jest odpowiednia na rozmowę. Jutro, kiedy 
oboje trochę ochłoną, będą mogli spokojnie porozmawiać o tym, co się stało, i o 
przyszłości, jaką mogą zbudować na zniszczonym fundamencie ich 
małżeństwa.
  Pieniądze otrzymane od ojca Bernadette zdążył już korzystnie zainwestować.  
Zostały przeznaczone na zakup wyposażenia, remont domu, i powiększanie 
stada. Eduardo miał przed sobą możliwości lepsze niż kiedykolwiek a wszystko 
dzięki nowemu teściowi. Przysiągł sobie, że spłaci pożyczkę. I może uda mu się 
pomóc Bernadette odzyskać choć część utraconej dumy. Uważał, że jest nie-
zwykle atrakcyjną kobietą. Od czasu ich słodkiej, namiętnej nocy pragnął jej 
bardziej niż kiedykolwiek. Był skłonny zapomnieć to, co zrobiła i powiedziała. 
Mogli zacząć wszystko ko odnowa. Ich wspólna przyszłość malowała się w 
całkiem jasnych barwach.
  Powiedział to wszystko babce nazajutrz podczas śniadania, Speszyła się 
wyraźnie, a Lupe wyglądała tak, jakby połknąła melona w całości. Obie 
sprawiały wrażenie przestraszonych
  Jego podejrzenia rosły z każdą minutą, gdy śniadanie dobiegło końca, a 
świeżo poślubiona żona się nie pojawiała, Dopił kawę i przyjrzał się obu 
kobietom uważnie.
-	Gdzie jest Bernadette? - spytał ostro.
  Lupe aż podskoczyła. Hrabina królewskim gestem uniosła podbródek.
-	Wyjechała do swego ojca - odparła chłodno. – Tam gdzie jej miejsce. 
Ze swoim pochodzeniem nie pasowała do tego domu i nie nadaje się na twoją 
żonę. Najlepiej od razu unieważnić to małżeństwo. A wtedy może mógłbyś się 
ożenić z Lupe. - Uśmiechnęła się do siostrzenicy. - Ma doskonałe koneksje i 
jest całkiem zdrowa. Z jej rodowym majątkiem i moim moglibyście zbudować 
w Hiszpanii imperium. Bo, oczywiście, będziesz dziedziczył po mojej śmierci, 
jeśli się z nią ożenisz. - A co z Luisem? - spytał cicho, z trudem panując nad
głosem.
- Z Luisem? - Machnęła niedbale drobną dłonią. – Luis ma winnice i 
posiadłość swojej żony.
Eduardo odłożył serwetkę z przesadną starannością.
- Proponowałaś mu małżeństwo z Lupe, nim ogłosił zaręczyny z Carisą 
Morales?
Hrabina zmarszczyła czoło. - Owszem. Ale on i tak nie zasługiwał na Lupe – 
dodała szybko. - Czyż nie tak, moja droga?
Lupe otworzyła usta, by odpowiedzieć, lecz zaraz je zamknęła przygwożdżona 
palącym spojrzeniem Eduarda. - Kiedy Bernadette wyjechała, abueło? - spytał 
prawie szeptem. Starsza pani nerwowo zmięła serwetkę. - Wydaje mi się, że 
wczoraj wieczorem.
 - Wczoraj wieczorem! - wybuchnął. - A powiedziałaś mi, że jest na górze!
Hrabina nieco się zmieszała. - Byłeś zmęczony, mój drogi. Nie chciałam cię 
niepokoić. Powiedziałam Lupe, a ona zgodziła się ze mną, że lepiej będzie nic 
ci nie mówić, dopóki trochę... nie wypoczniesz. Stanął nad nimi, potężny i 
władczy.
  -	Bernadette pojechała do domu sama, po ciemku. Czy to chcecie mi 
powiedzieć?
-	Było jeszcze jasno - zapewniła szybko Lupe.
  -	Ay, Dios. - Oddychał ciężko. - Minęło tyle czasu, a ja o niczym nie 
wiedziałem.
  -	To podła dziewczyna! - wybuchnęła hrabina ze złością. Wylała mi na głowę 
cały dzbanek śmietanki!
  -	Co takiego? - Eduardo spojrzał na babkę ze zdu-mieniem.
  -	Tak było! - potwierdziła Lupe. - Twoja biedna babka mogła się przeziębić! 
Musiałam wezwać służbę, żeby posprzątała ten bałagan! Jak możesz chcieć 
pozostać mężem takiej dzikuski?
  Eduardo uniósł obie brwi. Patrzył na swe rozmówczynie, jakby ich nie 
rozpoznawał.
  -	Dlaczego oblała cię śmietaną, abuelo? - zadał wreszcie pytanie.
-	Pokłóciłyśmy się i straciła nad sobą panowanie.
  -	Nigdy by nie zaatakowała, gdyby nie została sprowokowana. Więc co 
takiego jej powiedziałaś?
  -	Oznajmiła, że jedzie do domu - powiedziała staruszka, nie kryjąc złości - i 
że nie zasługujesz na towarzystwo lepsze niż moje i Lupe. Powiedziała, że 
jesteśmy istotami pozbawionymi honoru.
  Zaczynał sam się nad tym zastanawiać; zmrużył czarne oczy.
-	A co wy na to...? - ponaglił.
  -	Powiedziałam jej, że lepiej ci będzie bez niej! -wyrzuciła z siebie babka 
jednym tchem.
-	Dlaczego?
- Ona powiedziała... - Spąsowiała i uciekła wzrokiem. - Słucham? Hrabina 
przymknęła oczy, z trudem przełykając ślinę, - Powiedziała do Lupe, że 
wyjeżdża specjalnie, żeby służba miała o czym plotkować. Żeby mówili, że nie 
sprostałeś je ... oczekiwaniom!
Odchylił głowę do tyłu, wybuchając śmiechem. Po raz pierwszy od długiego 
czasu coś go rozbawiło. Wyobrażał sobie jak Bernadette polewa babkę 
śmietaną, oskarżając go o to, że rozczarował ją w łóżku i zostawiając go na 
pastwę plotek i domysłów na temat jego męskości. Powinien być wściekły, ale 
nie był. Bernadette zręcznie odegrała się na jego babce, czym wprawiła go w 
szczery podziw. Zaczynał widzieć jasno, co się dzieje w tym domu. Wyglądało 
na to, że do tej pory był zupełnie ślepy.
- To wcale nie jest zabawne! - oburzyła się babka. - Owszem, jest - zapewnił 
ją z uśmiechem. – Należysz do mojej rodziny i bardzo cię kocham. Ale 
zachowywałaś się niecnie wobec Bernadette, która nigdy w niczym nie 
chciała ci uchybić. Miała ciężkie życie. Ojciec winił ją za śmierć jej matki w 
połogu. Traktował ją jak piąte koło u wozu przez te wszystkie lata. W 
pewnym sensie wyszła za mnie po to, żeby od niego uciec. A ty ją odesłałaś z 
powrotem w ogień. Hrabina umknęła spojrzeniem. - Jest źle wychowana.
- Jest śmiała i niezależna - sprostował. - Jest typem kobiety, która stoi u boku 
mężczyzny i w razie potrzeby walczy wraz z nim i o niego. Niestety, ja nie będę 
tym mężczyzną - dodał, ze zdumieniem stwierdzając, iż to odkrycie sprawiło 
mu przykrość. - Powinnaś dać jej szansę. Ja też powinienem - dokończył cicho. 
Babka machnęła ręką.
-	Stało się. Wyjechała i wydaje mi się, że nie wróci.
  -	Zobaczymy. - Pochylił się, żeby ucałować babkę w poli-czek. - Na swój sposób 
pragniesz mego dobra, ale nie masz pojęcia, jakim jestem człowiekiem i jakiej 
żony potrzebuje. Straszliwie się pomyliłaś, wybierając Consuelę, a ja nic ci nie 
mówiłem, bojąc się zranić twe uczucia. Powinienem być mniej uważający, a 
bardziej szczery. Consuela nienawidziła tego miejsca i nienawidziła mnie. 
Nienawiść zmieniła ją w zimną, zgorzkniałą istotę. Pomieszało jej się w głowie, 
zaniedbała własne dziecko i pozwoliła mu umrzeć z głodu -powiedział z 
wysiłkiem.
-	Nie! - Hrabina zbladła.
  -	Tak - potwierdził z mocą. - Wróciwszy do domu, znalazłem go w kołysce. 
Zwolniła całą służbę. Siedziała w salonie zajęta robótką, jakby wszystko było w 
najlepszym porządku. Kiedy jej powiedziałem o dziecku, spojrzała na mnie z 
kompletnym brakiem zrozumienia i poczucia winy. Dwa dni później, tuż po 
pogrzebie, wzięła jeden z moich pistoletów i poszła w góry za domem. 
Znaleźliśmy ją po kilku godzinach, z dziurą po kuli w głowie. - Wbił wzrok w 
podłogę. - Pojawiły się różne plotki. Co najmniej kilka osób uważało, że 
winiłem ją za śmierć dziecka i z zemsty ją zabiłem. - Uniósł głowę. - To nie 
była prawda. Consuela postradała zmysły po urodzeniu dziecka i od tamtej 
pory nie nadawała się ani na żonę, ani na matkę. Nakazałem służbie, by ani na 
chwilę nie spuszczano jej z oka. Ale kiedy wyjechałem ten jeden raz, w 
interesach, zwolniła wszystkich i nie miał kto jej pilnować, by dbała o dziecko. 
Nienawidziła mnie jak powiedziała, za uwagę, jaką poświęcałem dziecku. I 
chciała mieć pewność, że już nigdy nie będę mu poświęcał uwagi.
Hrabina ukryła twarz w pomarszczonych dłoniach i zapłakała.
Eduardo lekko dotknął jej ramienia, wciąż myśląc o bolesnej przeszłości.
   - Zacząłem pić, bardziej z żalu po stracie dziecka niż żony. Jednej z tych 
pijatyk chyba bym nie przeżył, gdyby nie Bernadette, która odważyła się 
podejść i zabrać mi z ręki rewolwer. Przywróciła mnie do życia, sprawiła, że 
nie umarłem wzraz z dzieckiem i Consuelą. Uratowała mnie, w ten typowy dla 
niej subtelny sposób. Nie wiedziałem, dlaczego.
Hrabina wiedziała, co jeszcze pogłębiło w niej poczucie winy. Nie znała do tej 
pory szczegółów. Spojrzała na wnuka oczyma zamglonymi żalem; miała 
świadomość, iż w żaden sposób nie zdoła wynagrodzić krzywdy, jaką mu 
wyrządziła. Lupe, która przez cały czas zachowywała milczenie, podeszła do 
staruszki i pomogła jej wstać z krzesła. - Powinnaś odpocząć, tia - odezwała 
się miękko. Zerknęła na zaciętą twarz Eduarda. Z jej oczu także wyzierał żal, 
obok beznadziejnego uczucia, którego nie osłabiły mijające lata. Wzruszyła 
ramionami. - Może obie ponosimy winę za ucieczkę Bernadette - przyznała. 
Następnie, prostując plecy, dodała: - Jeśli skłonisz ją do powrotu, nie będzie 
już miała powodów do narzekań. Ani na mnie, ani na twoją Babkę. Daję ci na 
to moje słowo. Eduardo westchnął.
  -	Obawiam się, że nie wystarczy zwabić ją tu z powrotem rzekł, myśląc nie tyle 
o postępowaniu babki i kuzynki, co o własnym. Bernadette nie zapomni tak 
łatwo upokożenia. Może też być przerażona ewentualnymi konsekwencjami 
tego, co się stało. Skrzywił się, przypomniawszy sobie, że jej matka i siostra 
zmarły w połogu. Będzie się bała, a jej ojciec nie zrobi nic, żeby ją pocieszyć. 
Będzie sama, jak zawsze, kiedy nie była z nim. Oddałby w tym momencie 
wszystko, byle tylko wróciły czasy, gdy mu ufała i zależało jej na nim. Jakże 
teraz musiała go nienawidzić!
  Patrzył, jak Lupe wprowadza hrabinę na schody, myśląc o tym, jak staro 
babka wygląda i jaka jest samotna. Własne życie miała już prawie za sobą; 
jedyną przyjemność mogła czerpać z manipulowania otaczającymi ją ludźmi. 
Arogancja doprowadziła do największej tragedii w jej życiu, a ona wcale nie 
zdawała sobie z tego sprawy. Teraz wreszcie zrozumiała i może zmieni się 
znowu w tę dobrą, łagodną kobietę, jaką znał z dzieciństwa...
  Mimo wczesnej godziny Eduardo osiodłał konia i pojechał na ranczo Barrona. 
Nie spodziewał się, by Bernadette chciała go widzieć, ale musiał podjąć próbę 
ratowania własnego honoru. Sprawił tej niewinnej kobiecie już dość przykrości. 
Nadszedł czas na przeprosiny i pojednanie.
  Podjechał pod sam dom, zsiadł z konia i owiązał wodze wokół słupka. W 
drzwiach powitała go zatroskana Maria
  -	Que pasa? - spytał, wnioskując z jej miny, że stało się coś złego.
Chodzi o seńorita... zamiast- Kto wie, może to przez tę wczorajszą jazdę
w kurzu i wietrze? W nocy postawiła na nogi cały dom okropnym atakiem. Ma 
się bardzo źle. Lekarstwo nie pomogło. Seńor Barron posłał po doktora. – 
Potrząsnęła głową, patrząc na niego przez łzy. - Obawiamy się... że może 
umrzeć, seńor!




























11
  Eduardo wszedł do pokoju Bernadette z sercem ciężkim od strachu. Nie 
pamiętał, by czuł się aż tak przerażony i nieszczęśliwy... od śmierci swego 
małego synka.
  Colston Barron siedział przy łóżku, na którym leżała Bernadette, nieruchomo 
wsparta na poduszkach, blada i zlana potem, oddychając z przeraźliwym 
świstem.
  Eduardo zbliżył się do łóżka i spojrzał na nią ponad głową jej ojca.
  -	A lekarstwo? - spytał niecierpliwie. - Podaliście jej 
lekarstwo?
Colston spojrzał na niego nieprzytomnie.
  -	Tak, kawę i trochę tej ziołowej herbaty, którą dostała od doktora 
Blakeleya...
  -	Nie! - przerwał mu z irytacją. - Lekarstwo, które przywiozła z Nowego 
Jorku!
Colston nadal nie do końca pojmował, co zięć ma na myśli
Ach, tamto. Nie mogliśmy go znaleźć. Nie ma go w torbie, z którą wróciła do 
domu.
- Matko Święta -jęknął wstrząśnięty Eduardo. - Wrócę najszybciej, jak będę 
mógł!
Wybiegł z domu, wskoczył na siodło i zmuszając konia do morderczego 
wysiłku, pognał z powrotem na ranczo Escondido. Dotarłszy na miejsce, 
zatrzymał się przed drzwiami wołając do stajennego, by sprowadził mu świeżego
wierzchowca.
 Wbiegając po dwa stopnie na raz, starał się nie pamiętać strasznego widoku, 
w obawie, że strach spowolni mu ruchy. Wszedł do pokoju zajmowanego przez 
Bernadette i zaczął pospiesznie przeglądać jej kufer; wreszcie znalazł bezcenną 
buteleczkę z lekiem. -Eduardo! - zawołała za nim Lupe, kiedy mijał ją w holu. 
- Co się stało?
  - Bernadette jest umierająca - rzucił przez zęby, nie zwalniając kroku.
Oszołomiona Lupe nie zwróciła uwagi na cichy okrzyk staruszki stojącej w 
progu.
  - Umierająca, powiedział? - spytała hrabina drżącym głosem.
- Lekarstwo - mruknęła Lupe. - Pewnie po nie przyjechał. - Zapomniała je 
zabrać, wyjeżdżając. -Następnie, zwracając się do  hrabiny, dodała 
niespokojnie: - Musiała być bardzo wzburzona, kiedy opuszczała ten dom.
  - Boże, wybacz mi - szepnęła hrabina, żegnając się znakiem krzyża.
Eduardo odjechał galopem, przez całą drogę trzymając buteleczkę w zaciśniętej 
dłoni. Dobry Boże - modlił się w duchu - pozwól mi zdążyć na czas!
  Droga zdawała się nie mieć końca. Widział wzbierające na niebie chmury, 
słyszał niespokojne ujadanie psów; zanosiło się na deszcz, ale nie zwracał na to 
uwagi. Był w stanie myśleć wyłącznie o Bernadette. Musiał zdążyć
  Ostatnim zrywem, bezlitośnie gnając nieszczęsne zwierzę które ledwo dyszało 
z wyczerpania, dopadł domu. Zeskoczył z konia przed gankiem, przebiegł przez 
hol i popędził prosto do pokoju Bernadette. Już z daleka słyszał jej przerażający 
chrapliwy oddech. Leżała blada, pokryta zimnym potem Szyja była napięta, 
piersi wzniesione, kiedy bezskutecznie próbowała wciągnąć do płuc powietrze.
Colston wstał, widząc, co Eduardo trzyma w dłoni
  -	To lekarstwo - powiedział półprzytomnie, spoglądając na zięcia 
czerwonymi oczyma. Przetarł twarz rękawem. Nie pomyślałem o nim.
  -	Zapomniała je zabrać. - Eduardo zbliżył się do łóżka, odmierzył właściwą 
dawkę i delikatnie uniósł głowię Bernadette, żeby jej podać lek. - Proszę - 
szepnął. - Proszę, Bernadette, musisz to zażyć. To twoje lekarstwo. Rozluźni cię 
tak, byś mogła oddychać. Otwórz usta, ąuerida.
  Niewiele pamiętała z tego, co się zdarzyło od chwili jej powrotu do domu. 
Eduardo był przy niej; z trudem rozpo-znawała jego twarz z umęczonymi 
oczyma. Próbował jej coś podać. Co to mogło być? Odruchowo usłuchała 
polecenia wydanego znajomym niskim głosem i przełknęła lekarstwo.
  Eduardo zajął miejsce Colstona przy łóżku i czekał, trzymając Bernadette za 
rękę. Trzymał jej prawą dłoń podczas gdy lewa spoczywała na jej piersi. 
Zauważył, że nie ma na niej obrączki. Serce mu się ścisnęło, bo wiedział, 
dlaczego zdjęła ją z palca. Chciała go wyrzucić ze swego życia. Zasłużył sobie 
na takie potraktowanie, lecz mimo to zabolało. - To lekarstwo - odezwał się 
Colston - podziałało poprzednim razem. Sądzisz, że i tym razem pomoże? Źle z 
nią, Eduardo, bardzo źle!
- Pomoże - zapewnił go zięć z wiarą. - Musi pomóc! -Nie dopuszczał do siebie 
myśli, że może być inaczej. Bernadette nie mogła umrzeć. Nie mógł jej stracić. 
Życie bez niej nie byłoby nic warte.
Zacisnął palce na jej drobnej dłoni.  Czyżby mu się zdawało, czy też zaczęła 
oddychać z nieco mniejszym wysiłkiem? Wstał i pochylił się nad nią, żeby 
lepiej widzieć jej twarz. Tak, rozluźniła się trochę. Otworzyła oczy. Jej 
klatka piersiowa wciąż falowała gwałtownie przy każdym oddechu, a skóra 
w zagłębieniu szyi napinała się przy każdym wciągnięciu powietrza. Była 
nadal bardzo blada i spocona. Cierpiała, a on oddałby wszystko, by móc 
wziąć na siebie jej ból.
Otworzyła usta, lecz nie była w stanie wydobyć z siebie głosu. Uniosła się na 
poduszce. Od lekarstwa kręciło jej się w głowie, ale ustępował nieznośny 
ból w piersiach.
 Powoli wciągnęła powietrze... i wypuściła. Zaśmiała się cicho zachwycona, że 
może oddychać. Zrobiła to powtórnie, i jeszcze raz.
- Oddycha łatwiej, widzisz, chłopcze? - wykrzyknął Colston. - Dzięki Bogu! - 
Naprawdę trzeba mu dziękować - Eduardo westchnął. -Bernadette, lepiej ci? 
Tak - wydobyła z siebie stłumionym szeptem. -Lepiej.
  Przyciągnął jej głowę do swej piersi i trzymał, pochylając się nad nią; oczy 
nagle mu zwilgotniały.
  -	Ty głuptasie! - szepnął z ustami zanurzonymi w jej 
miękkich włosach. Przytulił ją mocniej; niepokój  trzmamy na wodzy przez 
ostatnią godzinę spowodował, że nagle poczuł się strasznie wyczerpany. - Ty 
głuptasie mogłaś umrzeć przez to, że uciekłaś, nie zabierając nawet lekarstwa!
  -	A co... cię to obchodzi? - spytała słabym głosem. 
Nie zadałeś sobie trudu, żeby za mną jechać!
Podniósł głowę i odsunął się od niej.
  -	Bernadette, nie wiedziałem, że nie ma cię w twoim pokoju aż do 
dzisiejszego ranka - tłumaczył się żałośnie Widział, że ona mu nie wierzy; 
patrzyła na niego chłodno zielonymi oczyma. Żachnął się. Jej oschłość brała się 
nie tylko z tego, że za nią nie pojechał, ale miała również swe źródło w 
wydarzeniach nocy poślubnej.
  Bernadette położyła się na wspartych wysoko poduszkach i rytmicznie 
wciągała powietrze. Przymknęła oczy z wysiłku ale zaraz znów je otworzyła. 
Łatwiej jej było oddychać, lecz nadal nie czuła się całkiem dobrze.
  -	Dziękuję, że pojechałeś po lekarstwo - powiedział 
serdecznie Colston, klepiąc zięcia po ramieniu. - Tak się 
o nią bałem. Kazała sobie podać lek, a ja głupi myślałem że chodzi jej o tę 
ziołową herbatę.
  Bernadette była zaskoczona nagłą opiekuńczością ojca tak do niego 
niepodobną. Jeszcze bardziej zdumiał ją przy-jazd Eduarda i pośpiech, z jakim 
się udał po lekarstwo. Nie pamiętała, że zostawiła je w kufrze, a nie w walizce. I 
omal nie przypłaciła życiem swej nieuwagi.
  - Napiłabyś się świeżej kawy, moja droga? - spytał łagodnie ojciec. 
Skinęła wolno głową.
- Przyniosę od Marii. Zaraz wracam!
Wyszedł, a Eduardo zajął jego miejsce na krześle, tuż przy boku 
Bernadette. - Czemu tu jesteś? - spytała, odwracając głowę, by ukryć
zakłopotanie. - Czy nie dość już zrobiłeś? Poczuł, że się czerwieni. 
Wpatrywał się w swoje dłonie, szukając w myślach odpowiednich słów, 
którymi mógłby wymazać krzywdę, jaką jej wyrządził.
Zapomniałem się w tamtą noc po naszym ślubie -powiedział cicho. - 
Całkowicie. Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie poza tym, że 
byłem zły i nie panowałam nad sobą. Rozumiem, że to... co się stało... 
było dla ciebie trudne do zniesienia. Przepraszam, że cię tak po-
traktowałem. Przepraszam, że uwierzyłem w to, iż mnie okłamałaś.
Spłonęła rumieńcem, kiedy przypomniał o tym, co między nimi zaszło. Nie 
mogła znieść jego pokornego spojrzenia. Znała swoje ciało, jak nikt inny go nie 
znał, wiedziała, jak wygląda, odczuwa i reaguje na wprawne pieszczoty Eduarda. 
Błagała go przecież...
Jej cichy jęk zażenowania przeszył go niczym gorącastrzała. - Wybacz mi - 
wykrztusił. - Byłaś dziewicą. Nie miałem

prawa traktować cię w taki sposób, tak brutalnie. Nie mam nic na swoje 
usprawiedliwienie - dodał cicho, podnosząc
na nią pałające ciemne oczy. - Poza tym, że pragnąłem cię tak bardzo, że nie 
potrafiłem się powstrzymać.
  Zarumieniła się jeszcze mocniej. Zacisnęła palce na brzegu narzuty, 
odwracając głowę.
  -	Och, widzę, że się wstydzisz - zauważył miękko 
Przypominasz sobie nie tyle to, co ja robiłem, lecz to, jak sama się 
zachowywałaś. Czy na tym polega problem?
-	Proszę cię - szepnęła. - Nie mogę... o tym mówić!
  -	Musimy - rzekł ujmując jej dłoń. - Bernadette, jesteś moją żoną. To, co 
zrobiłem, dzieje się między mężczyzną i kobietą. Jest częścią małżeństwa.
  Przygryzła dolną wargę, żeby powstrzymać jej drżenie; łzy napłynęły jej do 
oczu.
-	Zachowywałam się jak kobieta z ulicy. 
Ścisnął jej dłonie.
 -	Zachowywałaś się jak kobieta, która ponad wszystko pragnie należeć do 
mężczyzny, którego poślubiła - powiedział, ściszając głos, tak żeby dotarł 
wyłącznie do jej uszu. - Nasz akt miłości był wspaniały, Bernadette. Namiętny. 
Podniósł jej rękę do ust, odwrócił i ucałował wilgotne wnętrze dłoni. - Nie 
mogłem ci potem spojrzeć w oczy ze wstydu i pogardy, jaką do siebie czułem. 
Chciałem cię wziąć siłą. Wiedziałaś o tym, prawda?
Pokiwała głową.
-	Ale nie wziąłeś mnie... siłą.
 -	Nie. Byłaś wielkoduszna. Bardziej wielkoduszna, niż 
na to zasługiwałem. - Odetchnął ciężko. - Wszystko między 
nami poszło nie tak, jak powinno. Wiązałem z naszym 
małżeństwem wielkie nadzieje, a wszystko zniweczyłem 
Chcę, żebyś ze mną wróciła.
Potrząsnęła głową.
Eduardo pogładził ją palcami po dłoni.
- Moja babka obiecała, że nie będzie więcej sprawiać kłopotów - kusił. - Lupe 
tak samo. - Wolałabym raczej wejść do gniazda żmij! Uśmiechnął się smutno. - 
Obrazowo powiedziane. Jednak one są moją rodziną, choć niezbyt miłą. - 
Przysunął się bliżej, zaglądając głęboko w jej zielone oczy. - Wracaj do domu - 
szepnął. - Znowu będę się z tobą kochał, ale wolniej, bardziej czule, tak że 
zapragniesz mieć mnie już na zawsze.
  Całe ciało zaczęło ją dziwnie łaskotać. Spojrzała na niego purpurowa ze wstydu.
- Nie mów do mnie w ten sposób!
Uśmiechnął się chytrze i ucałował kostki jej palców.
  - Chciałbym nie tylko mówić - szepnął, pieszcząc oczyma jej piersi. - Dios 
mio, ileż mnie kosztowało opuszczenie cię po tym jak się kochaliśmy! 
Patrzyłem na ciebie i dosłownie skręcało mnie z bólu.
  - Nawet się do mnie nie odezwałeś! Wzruszył ramionami w sposób, który 
wydał jej się bardzo hiszpański, i uśmiechnął się.
 - Opuściłem cię, bo było mi wstyd. Patrząc na jego smukłe, piękne dłonie, 
przypomniała sobie ich czuły dotyk, wprawność, z jaką błądziły po jej ciele. 
Wolno wciągnęła powietrze.
 - Ja też  się wstydziłam - wyznała cicho.  - Tego wszystkiego, co do ciebie 
mówiłam. - Głos jej się za-łamał. Dotyk jego ust parzył jej palce.
 - Grzeszne, cudowne słowa - szepnął. - Sprawiły, że krew we mnie 
zawrzała, dosłownie oszalałem z podniecenia!
Podobało mi się to, co do mnie mówiłaś, ąuerida, tak bardzo, że powiedziałem 
ci to samo. Zapomniałaś?
  Nie, nie zapomniała; całe ciało paliło ją na wspomnienie tych słów. Uniosła 
twarz, by spojrzeć mu w oczy. Znalazła w nich czułość i oddanie. Wiele czasu 
upłynęło, odkąd ostatni raz uśmiechał się do niej w ten szczególny sposób.
Delikatnie skubał zębami miękką skórę na jej dłoni.
  -	Patrzyłaś na mnie, kiedy pochyliłem się nad tobą. 
Widząc mnie takiego po raz pierwszy, oniemiałaś z wraże!
  Jeszcze większe wrażenie wywarło na niej to, co nastąpiło potem, kiedy 
ostrożnie rozłożył jej długie nogi i wolno wsunął się w nią, dając jej poczucie 
wstrząsającej, niewyob-rażalnej bliskości.
  -	Zadałem ci ból - szeptał, wpatrując jej się w oczy a ty jęknęłaś. Ale zbyt 
mocno mnie pragnęłaś, żeby mnie powstrzymać. Uniosłaś się, żebym mógł 
łatwiej w ciebie wejść...
-	Eduardo!
  -	I patrzyłaś, jak to robię - ciągnął zmysłowo. Uśmiechnął się, widząc jej 
zakłopotanie. - Patrzenie jeszcze wzmogła naszą przyjemność. Czy to nie było 
bezwstydne? Bezwstydne i cudowne zarazem.
Bernadette przełknęła z trudem ślinę.
  -	Mówiłeś... że nigdy nie pozwoliłeś kobiecie, żeby cię oglądała.
  -	Bo nie pozwoliłem. - Wodził palcami po liniach na jej dłoni. - Mogłem 
uprawiać miłość tylko w ciemności,
ponieważ odczuwałem wstyd wobec kobiety, którą... brałem we władanie. - 
Opuścił wzrok na jej drobne, smukłe palce Z Consuela... cóż, mówiłem ci, jak 
było. Nie miałem pojęcia, że seks może być czymś tak wspaniałym, tak 
wzniosłym jak to, co zaszło między nami w pełnym świetle. Dała mi prawdziwą 
rozkosz, spełnienie przewyższające wszystko, czego dotąd zaznałem; byłem 
wstrząśnięty. Poczułem się winny, że zmusiłem cię, byś mi uległa. Prze-
praszam. Moja samolubność omal nie kosztowała cię życia. Patrzyła na niego z 
uwagą, jakby widziała go w nowym Świetle. Był niezwykłym człowiekiem. 
Głęboko ukrywał swe uczucia, ale bez wątpienia je miał. Musiało mu na niej 
zależeć, skoro tak się przejął jej lekarstwem. - Ty też - mówił dalej miękkim 
głosem - osiągnęłaś rozkosz, prawda, senora Ramirez? Uciekła spojrzeniem, 
zażenowana. - Nie, nie - zaprotestował łagodnie, chwytając ją za podbródek i 
zaglądając w oczy. - W tych najbardziej intymnych małżeńskich sprawach 
nigdy nie możemy ukrywać przed sobą prawdy. Osiągnęłaś rozkosz? - Tak - 
wyszeptała przez ściśnięte gardło. - Ale też zadałem ci ból.
- Tylko... trochę. - Krwawiłaś.
Okryła się rumieńcem i odwróciła wzrok.
  - To też jest naturalne - uspokoił ją. - Nie stało się nic złego. Rana się zagoi i 
nie będzie ci więcej dokuczać.
 - Niezręcznie mi rozmawiać o takich rzeczach - wyznała Bernadette z trudem.
  - Jesteś moją żoną. Wróć do domu i żyj ze mną. Spojrzała na niego 
nieufnie.
  - Dlaczego? Uśmiechnął się.
  -	Ponieważ kobieta, która ma śmiałość wylać śmietanę na głowę hrabiny, jest 
właśnie takim typem żony, jakiej potrzebuję, żeby uratować Escondido.
  -	Nie powinnam była tego robić, nawet po tym, co mi powiedziała - mruknęła 
Bernadette krzywiąc się z  niesmakiem. - Nie godzi się w ten sposób traktować 
bezbronną starą kobietę.
  -	Bezbronna? Abuelal - Przyłożył rękę do jej czoła, -Musisz chyba mieć 
gorączkę, żeby w to wierzyć. Abuela nie będzie bezbronna nawet na łożu śmierci. 
Ona też ma wyrzuty sumienia. Wróć i pozwól, żeby cię przeprosiła. - Ukazał w 
uśmiechu białe zęby. - Taka okazja trafia się raz w życiu, zapewniam cię. I 
jestem pewien, że nawet decydując się na to ciekawe nowe doświadczenie, 
będzie udawać niewinną.
Bernadette roześmiała się z przymusem.
-	A Lupe? - spytała, patrząc mu w oczy. 
Położył sobie jej dłoń na kolanie.
  -	Lupe jest moją kuzynką. Nikim więcej. Nigdy nię będzie nikim więcej. 
Wiem, że ma do mnie słabość, ale nie jestem w stanie jej odwzajemnić - rzekł 
po prostu. – Chcę ciebie. Tylko ciebie, Bernadette.
  Tak, jak ona chciała jego. Ale czuła się zbyt niepewnie, żeby to wyznać. 
Leżała, oddychając powoli; opanowała ją senność, która była wynikiem 
działania lekarstwa.
-	Wrócisz? - spytał miękko.
-	I zamieszkam w osobnym pokoju? Odetchnął głęboko.
-	Tak. Oczywiście. Będzie tak, jak zechcesz.
  Jak zechcę. Spojrzała za okno; przez cienką firankę widać było błękitne niebo 
i pierzaste białe chmury.
- Muszę się nad tym zastanowić.
Zawahał się. Powinien uważać, żeby jej nie zdenerwować jeszcze bardziej. 
Popatrzył na drobną dłoń ze starannie opiłowanymi paznokciami.
- Wolałbym, żebyś spała ze mną - powiedział niepewnie. - Ale rozumiem, jak 
musisz się czuć.
- Ty... nadal mnie chcesz? - spytała zaskoczona.
Zdumiało go zarówno samo pytanie, jak i ton, jakim je zadała. Przyjrzał jej się 
uważnie. Nabrała kolorów, a zielone oczy błyszczały.
- I to się nigdy nie zmieni - rzekł poważnie.
  - Ale dopiero co powiedziałeś, że będę mieszkała w oddzielnym pokoju!
- Bo sądziłem, że właśnie tego pragniesz - wyjaśnił krótko. - Dobry Boże, 
Bernadette, posiadłem cię, jakbyś była kobietą z ulicy! Jak mogę oczekiwać, że 
po czymś takim jeszcze mnie zechcesz?
 - Naprawdę? - Otworzyła szeroko oczy. Jej niewinność była zaiste 
rozbrajająca. Mimo powagi sytuacji. Eduardo wybuchnął śmiechem.
 - Cóż za bezwstydne pytanie. Naprawdę mam ci na nie odpowiedzieć?
 Zerknęła w stronę drzwi; nie było nikogo w pobliżu ani też nie było słychać, 
by ktoś nadchodził. Bernadette pochyliła się ku mężowi.
- Czy tak właśnie mężczyzna zachowuje się wobec... wobec upadłej kobiety? 
- spytała szeptem.
- Bernadette! - Roześmiał się bezradnie. - Mój Boże!
 - Cóż, jeśli tak- ciągnęła nie zrażona - to jak... jak powinien zachowywać wobec 
kobiety, która nie jest upadła?

  Wziął pytanie dosłownie i odpowiedział w taki sam sposób.
  -	Delikatnie. Bez pośpiechu i natarczywych pocałunków. Bez gwałtownego 
cielesnego połączenia i ostrego rytmu.
Zaróżowiła się uroczo.
-	Ale...
-	Ale co?
-	Ale właśnie to było takie... podniecające. 
Pokiwał głową.
  -	Dla mnie także - przyznał. - Jeszcze nigdy fizyczna miłość nie była dla 
mnie tak wspaniała. Ale powinienem postępować z tobą ostrożniej. To było dla 
ciebie pierwsze tego rodzaju doświadczenie.
  -	Spełniło wszystkie moje nadzieje - zapewniła Bernadette szczerze. - Byłam 
skrępowana tylko tym, że kochaliśmy się przy świetle.
Westchnął nieznacznie.
  -	To jedno zrobiłem jak należy- powiedział. -Kochałem 
się z tobą przy świetle i mogłem widzieć twoją twarz 
w chwili, gdy stawałaś się moją kochanką, moją kobietą 
moją żoną. Zachować w pamięci i w sercu ten wyraz 
rozkoszy aż do czasu, gdy będę bardzo starym człowiekiem 
Nie oddałbym go za nic na świecie.
Zaskoczył ją. Była nieco zakłopotana, ale i zadowolona.
  -	A ja wcale cię nie widziałam - szepnęła. - Twoja twarz zatarła mi się przed 
oczyma. Rozkosz była tak wielka, bałam się, że mogę od niej umrzeć.
-	Pochlebiasz mi - rzekł z uśmiechem.
-	Nie potrafiłabym.
- Czeka na ciebie jeszcze niejedna niespodzianka, senora
Ramirez.
 - Naprawdę? - Uśmiechnęła się nieśmiało. Musieli przerwać rozmowę na tej 
interesującej kwestii, ponieważ do pokoju weszli Colston i Maria; nieśli tacę 
z kawą i ciastem.
- O wiele lepiej! - ucieszyła się Maria, widząc rumieńce na twarzy 
Bernadette. - Chwalić Najjaśniejszą Panienkę, el conde zdziałał prawdziwy 
cud!
 - Prawdziwy cud - powtórzył z niekłamaną wdzięcznośnością. - Uratowałeś 
jej życie.
- Byłem jej to winien - powiedział spokojnie Eduardo, patrząc, jak żona posila 
się czarną kawą. - Ona kiedyś uratowała moje. - Naprawdę? - zdziwiła się 
Bernadette, unosząc lekko brwi.
- Wkrótce po śmierci mojej żony i syna - przypomniał jej- Upiłem się i 
wymachiwałem rewolwerem, nie pa-miętasz?
Pokręciła głową. - Pomyślałam, że nie wiadomo, co może ci przyjść do głowy i 
kogoś z niego zastrzelisz.
- Owszem - przyznał z ponurym humorem. - Siebie. - Nie! Wzruszył szerokimi 
ramionami. - To był dla mnie trudny okres. Znalazłem dziecko martwe... - 
Podniósł wzrok i zauważył, że Colston Barron waha się, czy nie wyjść z pokoju. 
- Usiądź, Colstonie -poprosił. - Wy dwoje byliście jedynymi sprzymierzeńcami, 
jakich  miałem w tamtym strasznym czasie. Nigdy nie mówiłem o tym, co się 
stało. A chyba powinienem. Chciał-bym, żebyście oboje poznali prawdę. 
Colston nadal się wahał.
  -	Chłopcze, zdaję sobie sprawę, że to bolesne wspo- 
mnienia.
-	Tak, ale chcę wam powiedzieć. 
Colston poddał się; usiadł na drugim krześle przy łóżku
córki. Eduardo ujął jej drobną dłoń i zaczął mówić:
  -	Matka mojej  żony była szalona.  Nie wiedziała 
o tym, podobnie jak moja babka, dopóki nie było po 
ślubie. Consuela wydawała się zupełnie normalna, więc 
nie miałem powodów podejrzewać, że z jej umysłem jest 
coś nie w porządku. Kiedy ją przywiozłem na ranczu 
Escondido po naszym ślubie w Madrycie, wszystko wali- 
ło się w gruzy z powodu mojej długiej nieobecności, gdy     lv 
zajmowałem się sprawami w Hiszpanii. Musiałem praco- 
wać dzień i noc, żeby nadrobić straty i zapobiec całkowitej utracie rancza. Zbyt 
często przebywała sama i to miało na nią zły wpływ, zwłaszcza gdy tuż po 
naszym przybyciu przekonała się, że jest w ciąży. - Twarz ściąg- 
nął mu ból wywołany straszymi wspomnieniami. - Nie 
nawidziła tego dziecka od samego początku, prawie tak 
samo, jak wkrótce mnie zaczęła nienawidzić. Kiedy przy- 
szło na świat, w ogóle się nim nie zajmowała. Musiałem 
znaleźć mamkę, żeby go karmiła. - Wpatrywał się w rękę 
Bernadette, czując jej podnoszący na duchu uścisk. - Po- 
padłem w ciężkie długi i musiałem wyjechać, żeby poży- 
czyć więcej pieniędzy. Próbowałem namówić Consuelę, 
żeby pojechała ze mną, ale się nie zgodziła. Została 
z dzieckiem, a ja postarałem się, żeby otaczało ją mnóstwo służby, pilnującej 
zarówno jej, jak i dziecka, ponieważ już zacząłem mieć podejrzenia co do jej 
poczytalności.
Wróciwszy z podróży, zastałem ją samą w domu. Zwolniła służących, mówiąc 
im, że zamierza zabrać dziecko i dołączyć do mnie.
 Bernadette zacisnęła palce na jego dłoni; czuła, jak wiele wysiłku kosztują go 
te wyznania. Eduardo odetchnął głęboko.
- Wyszywała coś. Spojrzała na mnie całkiem spokojnie i spytała jak poszła 
podróż. Ja zapytałem ją o dziecko, a wtedy popatrzyła na mnie tak, jakby nie 
rozumiała, o czym mówię. Poszedłem do dziecinnego pokoju. W domu panował 
chłód, a była zima, i to sroga. W kominku w ogóle się nie paliło. Dziecko leżało 
w łóżeczku, odkryte. Było bardzo wychudzone i nie żyło od... kilku dni sądząc 
po tym, jak wyglądało - wyrzucił z siebie przez ściśnięte zęby. - Sam je 
pochowałem, nie mówiąc nikomu o tym, co się stało. Consuela sprawiała 
wrażenie, że nic nie rozumie, kiedy próbowałem powiedzieć jej o synku. Tego 
samego popołudnia, kiedy wydawałem swoim ludziom polecenia dotyczące 
pilnych zajęć na ranczu, naładowała jeden z moich rewolwerów. Poszła w góry 
za ranczem, w straszny mróz, nie okrywając się nawet szalem. - Opuścił wzrok 
na lśniącą bielą kołdrę. - Kiedy ją wreszcie znalazłem, leżała martwa pod skałą, 
z rewolwerem wciąż zaciśniętym w dłoni, z kulą w mózgu. -Eduardo podniósł 
głowę; spojrzał w pełną współczucia twarz Bernadette, a potem przeniósł wzrok 
na twarz jej ojca -Służba wiedziała tylko tyle, ile jej powiedziałem, ale ludzie 
lubią plotkować. Rozniosło się, że zabiła dziecko, a ja zamordowałem ją z 
zemsty, pozorując samobójstwo To nie była prawda. Wiedziałem, że jest chora 
na umyśle Kochałem mojego synka i rozpaczałem po nim, ale nie 
skrzywdziłbym jej. Była zbyt słaba, żeby znieść odpowie-dzialność, jaką niesie 
ze sobą małżeństwo, tylko że nikt z nas o tym nie wiedział, dopóki nie było za 
późno.
  -	Tak mi przykro - powiedziała miękko Bernadette. Nic dziwnego, że byłeś 
taki poruszony.
  -	Wiedzieliśmy, że jej nie skrzywdziłeś, chłopcze - dodał poważnym tonem 
Colston. - Dziękuję, że wyznałeś nam prawdę, ale nigdy nie wyglądałeś na 
typa, który może skrzywdzić kobietę. Wiedziałem o tym. - Uśmiechnął się 
pokrzepiająco. - To, jak walczyłeś ze mną o Bernadette tylko mnie utwierdziło 
w tym przekonaniu. Wiesz, że byłem marnym ojcem. Ale ta dziewczyna ma 
wielkoduszną naturę, a ja uczę się żyć dniem dzisiejszym zamiast przeszłością.
  -	Wszyscy będziemy się musieli tego nauczyć - i Eduardo. - Chcę zabrać 
Bernadette z powrotem do do jeśli się zgodzi.
-	A co z tamtymi kobietami? - spytał ostrożnie Colston.
  -	Och, myślę, że moja żona sobie jakoś poradzi - mruknął Eduardo.
  -	Sądzę, że tak - potwierdziła Bernadette. Kochała Eduar-da nade wszystko, a i 
on zaczął coś do niej czuć. Jeśli nawet było to tylko przywiązanie, na początek 
wystarczyło. Niech nikt nigdy nie śmie twierdzić, że porządna irlandzka 
dziewczyna uchyla się przed walką!
  -	Nie jesteś w niczym gorsza od innych, pamiętaj o tym! uniósł się Colston.
-	Będę pamiętać - zapewniła ojca z szerokim uśmiechem
- Czyżby ktoś sugerował coś podobnego? - zdziwił się Eduardo.
Owszem i to on sam. Bernadette nie chciała pamiętać tego co podsłuchała w 
hotelu tuż po ceremonii zaślubin.
- Tylko w formie insynuacji - zbyła go. - Nie będę się musiała pakować - 
zmieniła temat. - Nie miałam czasu się rozpakować.
- Sprowadzę powóz, którym będziesz mogła się zabrać - zaproponował. - Ale 
tym razem - dodał surowo - osłonisz czymś twarz na czas podróży, żeby 
uchronić się przed kurzem.
- Dobrze, Eduardo - mruknęła z chytrym uśmieszkiem. - Ach, jak potulnie się 
zgadzasz - zauważył ze śmiechem - i jak dobrze wiem, że nie jesteś ani trochę 
potulna.
  - Powiedziałeś, że zamierzasz być panem w swoim domu - przypomniała mu. 
- Po prostu starałam się odpowiednio wypaść.
  - Już pokazałaś, jaka jesteś uległa. - Spojrzał z rozbawieniem na teścia. - 
Wylała dzbanek śmietanki na głowę mojej babki. Colston wybuchnął śmiechem.
  - No to chyba nie muszę się bać - stwierdził, podnosząc się z krzesła. - Zatem 
wracam do pracy. A ty uważaj na siebie, dziewczyno - dorzucił stanowczo. - 
Musisz bardziej się o siebie troszczyć. Nie chcę ryzykować, że stracę jedyną
córkę.
Bernadette rozpromieniła się, posyłając ojcu wdzięczne spojrzenie.
- Będę grzeczna - obiecała solennie.
  Mrugnął do niej porozumiewawczo i wyszedł, zostawiając ją sam na sam z 
Eduardem.
Spojrzeli sobie czule w oczy.
  - Zaczynamy od nowa - rzekł łagodnie. - Ale tym razem nie potkniemy się na 
pierwszej przeszkodzie.
  




 

12
 Hrabina i Lupe siedziały w salonie zajęte robótkami, kiedy Eduardo przywiózł 
Bernadette do domu. Obie kobiety sprawiały wrażenie zakłopotanych.
- Bernadette nadal nie czuje się zbyt dobrze - poinformował je chłodno. - 
Zabieram ją na górę, żeby się położyła przed kolacją. - Oczywiście - bąknęła 
Lupe, przywołując na usta nieco wymuszony uśmiech.
Hrabina spojrzała na Bernadette z wyrazem twarzy, w którym można by się 
doszukać skruchy.
 - Mam nadzieję, że czujesz się już lepiej - odezwała się sztywno.
 - Czuję się o wiele lepiej - odpowiedziała Bernadette, dokładając starań, by 
wypadło to beztrosko. - Dziękuję, że pani zapytała.
Eduardo pociągnął ją za sobą, kłaniając się uprzejmie babce i kuzynce.
  Pokój, do którego ją zaprowadził, był ogromny, z oknami sięgającymi niemal 
do sufitu i ciężkimi mahoniowymi meblami. Łóżko, wsparte na czterech 
kolumnach, również było wielkie, a okrywała je po mistrzowsku wykonana 
patchworkowa narzuta. Zasłony zrobione były z tego samego materiału co obicia 
krzeseł; gładkie i raczej łatwe do utrzy-mania w czystości niż ładne. Pokój miał 
zdecydowanie męski charakter.
  -	Sypiałem tu od czasu powrotu na ranczo - powie-dział. - Możesz zmienić 
wygląd tego pokoju, jeśli masz ochotę.
  -	Na razie nie będę niczego zmieniać - odparła Bernadet-te. Usiadła na brzegu 
łóżka; było tak wysokie, że nie dotykała stopami lśniącej drewnianej podłogi. 
Spojrzała na męża z nieśmiałym uśmiechem.
  Eduardo westchnął, oparł się o potężną komodę i skrzy-żowawszy ramiona na 
piersi, przyglądał się żonie z uwugą,
  -	Wyglądasz całkiem na miejscu w moim łóżku - zauważył. - Mam nadzieję, 
że zdajesz sobie sprawę, iż nasze małżeństwo nie będzie platoniczne.
-	Wiem.
Zmrużył czarne oczy.
  -	Bernadette, nie rozmawialiśmy o dziecku - rzekł po  chwili. - Wiem, że 
odczuwasz straszny lęk przed porodem. 
Mam też świadomość, że w gorączce, jaka towarzyszyła naszemu zbliżeniu, nie 
przedsięwziąłem żadnych środków zapobiegawczych.
Była bardziej zaciekawiona niż przestraszona.
-	To możliwe? Można zapobiec zajściu w ciążę? Jak?
-	Znowu pytania! - Zaśmiał się.
  -	Nie wiem nic o tych sprawach. A kogo innego miałabym 
pytać?
Podszedł do łóżka i usiadł obok żony.
   - Mogę używać osłony - powiedział, objaśniając jej stosowanie tego 
zabezpieczenia.
-	Ale czy to ci nie będzie przeszkadzać? - spytała, 
otwierając szeroko oczy.
  - Trochę. Może też przeszkadzać tobie. Ale to sprawdzona i skuteczna 
metoda zapobiegająca poczęciu.  Opuściła wzrok na czubki swych wysoko 
zapinanych butów i skrzywiła się z niesmakiem.
- Coś cię trapi? - To jak kochanie się w rękawiczkach - mruknęła i po-
ruszyła się niespokojnie.
- Rozumiem. Nie podoba ci się ten pomysł? - Serce mu podskoczyło. - 
Podoba mi się... - Zawahała się, nie mając odwagi na niego spojrzeć. - 
Podoba mi się... to, że cię czuję.
Oddychał głośno, jakby z wysiłkiem.
- Że czujesz mnie... w sobie? - zapytał szeptem.
Teraz i ona wstrzymała oddech. Sekundę później leżała na posłaniu, a 
Eduardo ucztował na jej ustach. Czuła jego dłonie  na ciele, ciepłe i zwinne; 
powodowana nagłym nieprzepartym pragnieniem pociągnęła go na siebie.
  - Chwileczkę - powstrzymał ją. Wsiał, żeby zamknąć na klucz drzwi 
sypialni. Następnie wrócił do niej, po drodze rozpinając guziki koszuli. Leżąc 
wsparta na łokciu, bez skrępowania patrzyła, jak mąż się rozbiera, tylko oczy 
robiły jej się coraz większe, kiedy zrzucał z siebie resztki odzienia.
  Zbliżył się do łóżka. Usiadła wyprostowana i niecierpliwie szarpiąc zapięcia, 
zsunęła z siebie suknię. Poddała się jego chętnym dłoniom.
  -	Wystarczy ci na to tchu? - spytał, kładąc ją na poduszkach i ściągając jej 
obszywane koronką majtki.
-	O, tak - zapewniła go zdyszanym szeptem. Usiadł obok, rozkoszując się 
widokiem jej nagości.
-	Rozpuść włosy.
  Usłuchała i pośpiesznie wyjęła spinki; najwyraźniej zamierzał poczekać, aż 
będzie gotowa.
  Rozpostarł jej włosy na poduszce, zachwycony ich migotliwą jasnością i 
długością. Zerknąwszy w stronę okien, zauważył, iż jedno jest otwarte. Wstał 
bez słowa i poszedł je zamknąć.
  Natychmiast wrócił do niej, poważny i wyraźnie pobudzony.
  -	Dlaczego to zrobiłeś? - spytała, kiedy kładł się  koło niej na łóżku.
  -	Kochając się, jesteśmy dość hałaśliwi - wyjaśnił miękko. - Nie chcę, żebyś 
się powstrzymywała z obawy, że ktoś może nas usłyszeć. Lubię, kiedy 
krzyczysz z rozkoszy.
  Chwyciła go za nagie ramiona, gdy pochylił się do jej piersi. Brodawki od 
razu nabrzmiały. Zaczął je lekko ssać, na co odpowiedziała cichym okrzykiem 
zadowolenia. 
  Eduardo powiódł rękami po jej ciele; jedna prześlizgnęła się miękko po 
brzuchu i trafiła między uda, znajdując najczulsze, najbardziej kobiece miejsce. 
Bernadette zadrżała, wstrzymując oddech, kiedy nieustępliwą pieszczotą przy-
wiódł ją do całkowitego poddania. Napięta jak łuk, całą sobą błagała go, by nie 
przestawał.
Wrócił do jej ust i zmusił ją, by rozchyliła wargi. Pobudzał ją niespiesznie, na 
przemian podsycając i tłumiąć palący ją ogień. Przez cały czas obserwował ją 
z uśmiechem, całował delikatnie i napawał się jej oddaniem.
Pragnęła go tak bardzo, że poczuła łzy pod powiekami. Uznał, że nie może 
przeciągać pieszczot, dopóki nie rozładuje jej napięcia. Przywierając do jej ust, 
wprawnymi ruchami palców doprowadził ją do spazmu rozkoszy. Wstrząśnięta 
falą rytmicznych skurczów, naprężyła się jak struna i krzyk-
nąła głośno.
- Tak - szepnął, unosząc głowę, żeby widzieć jej twarz. -Teraz lepiej?
Wydała z siebie odgłos podobny do szlochu.
- To już... wszystko?
Zaśmiał się i ucałował jej wilgotne oczy.
- Ledwie zaczęliśmy - odpowiedział szeptem. – Ale jesteś stanowczo zbyt 
niecierpliwa na to, co mi chodzi po głowie. Dotknij mnie, Bernadette. Chcę, 
żebyś się bawiła moim ciałem, tak jak ja będę się bawił twoim. - Ujął jej
niewprawne dłonie i położywszy je na swej męskości, zaczął nimi poruszać.
To było jak odkrywcza podróż. Uczyła się go, a on uczył się jej; w zapierającej 
dech bliskości rozwiały się wszystkie jej obawy i zahamowania.
Było zupełnie inaczej niż za pierwszym razem; Eduardo miał dla niej 
nieskończoną cierpliwość. Od czasu do czasu przerywał, żeby dać im obojgu 
możliwość ochłonięcia. Za każdym razem, kiedy to robił, przyjemność doznań 
osiągała stopień wręcz zatrważający. Bernadette nigdy nawet nie śniła, że jej 
ciało jest zdolne wytrzymać takie należenie fizycznej rozkoszy.
  Drżała bezradnie, ilekroć od nowa narastała w niej fala pożądania. Otwierała 
się przed nim, przed jego wzrokiem rękami, ustami. Leżała pod nim jak 
bezwolna ofiara, z szeroko otwartymi oczyma, w niemym zachwycie upajając się 
jego dumną męskością.
  Eduardo powoli przestawał panować nad swymi zmysłami. Czuł wewnętrzne 
drżenie i wiedział, że musi posiąść ją natychmiast, jeśli oboje mają 
równocześnie osiągnąć spełnienie.
  Wsunął ręce pod jej biodra i delikatnie ułożył ją pod sobą. Nie spuszczając 
wzroku z jej twarzy, spróbował się w nią wsunąć. Westchnął z ulgą, nie 
napotykając żadnego oporu Była tak podniecona, że przyjęła go bez cienia 
wahania
  Zafascynowana, spojrzała w miejsce, gdzie ich ciała łączyły się w jedność. 
Odruchowo zacisnęła dłonie na ramionach Eduarda.
  -	Jakie to piękne. Połączenie tego co męskie i kobiece w akcie cudownej 
miłości - powiedziała.
  Wzdrygnęła się spięta nieoczekiwanym dreszczem przyje-inności, kiedy 
zanurzył się w niej jeszcze głębiej. Wygięła się ku niemu, ale chwycił ją za 
biodra i przytrzymał w miejscu.
  -	Nie - szepnął miękko. - Musi być powoli, amada - dodał, poruszając się w 
niej wolno. - Musi być bardzo bardzo... powoli. - Przymknął oczy, skupiając 
wszy siły na tym, by opanować własną niecierpliwość. Przychodziło mu to z 
takim trudem, że aż zacisnął zęby. Była gorąca w środku i bezwiednie zaciskała 
się wokół nieg.
Jęczała gardłowo; jej szeroko otwarte oczy wyrażały równocześnie zdumienie 
i zachwyt doznaniami, które przewyższały wszystko, co dotąd znała. - Czujesz, 
jaki jestem potężny? - wyszeptał, napierając na nią z całej mocy. - Jeszcze 
nigdy... nie osiągnąłem... takiej bliskości! Ogarniająca ją fala rozkoszy była 
jak niepowstrzymany, przemożny żywioł, któremu nie sposób się oprzeć. 
Czując, jak ją porywa, Bernadette krzyknęła; - Boje się!
Chwycił jej ręce i przycisnął do łóżka, unieruchamiając ją w miejscu, 
bezbronną i bezwolną. Twarz mu pociemniała i stężała; wbijał się w Bernadette 
długimi, mocnymi pchnięciami.
- Och... - szlochała, trawiona żarem wypełniającym jej ciało.
- Amada - westchnął. - Mi vida, mi alma, mi corazón! Jego napięta twarz 
rozmyła się przed jej oczyma, kiedy wstrząsnął nią pierwszy spazm, a po nim 
następny i jeszcze następny. Nie mogła złapać oddechu. Rozkosz była tak 
potężna, że graniczyła z bólem.
Słyszała własny głos, jakby z oddali, krzyczący bez końca. A potem nagle 
wybuchnęła płaczem, czując, jak spada z wielkiej wysokości w gorącą 
otchłań. uszach dudniło jej echo zdyszanego głosu Eduarda, przygniatał ją, 
wstrząsany dreszczami rozkoszy. Czuła go w sobie tak głęboko, że przyszło 
jej na myśl, iż stopili się w jedno ciało i już nic nie zdoła ich rozdzielić. 
Szczęście przepełniało jej serce. Eduardo nie mógł wiedzieć, że zrozumiała 
gorące, żarliwe słowa, które wypowiedział po hiszpańsku w chwili 
zmysłowego zapamiętania. Nazwał ją swoim życiem, swoją duszą, swoim 
sercem. Wyznał, że ją  kocha.
  Leżeli ciasno w siebie wtuleni, spoceni i drżący, z dziko walącymi sercami.
  Gładziła Eduarda lekko po wilgotnej, napiętej skórze pleców. Czuła go nadal 
w sobie; specjalnie poruszyła biodrami, napawając się przyjemnym odczuciem.
Jęknął cicho i także się poruszył.
  -	Bernadette - szepnął. - Nawet kiedy jesteśmy tak blisko... to dla mnie jest 
nie dość blisko.
  -	Tak, wiem. - Uśmiechnęła się, przytulając go jeszcze mocniej.
Potarł ustami o jej policzek.
  -	Pamiętasz, co powiedziałaś, w tym ostatnim momencje, co mi szepnęłaś do 
ucha?
Pamiętała. Ukryła twarz w zagłębieniu jego ramienia.
  -	Powiedziałaś: „zapłodnij mnie". - Zadrżał. - Dobry Boże, myślałem, że 
umrę, próbując być jeszcze bliżej. Chciałem dotrzeć do twojej duszy!
  -	A nie dotarłeś? - szepnęła. - Bo ja czułam się tak, jakbyś dotarł. - Przywarła 
do niego z całych sił. - Tak bardzo pragnę dziecka. - Westchnęła. - Nie boję się, 
Eduardo. Lekarz w Nowym Jorku powiedział, że nie ma niebezpieczeństwa. 
Powiedział, że mam... szerokie biodra i nie powinnam mieć problemów. 
Pocałowała go w szyję.
-	Naprawdę chcesz mieć dziecko? Ze mną?
-	Och, tak!
  Nadal z nią połączony, odwrócił się na bok i zajrzał jej w oczy. Wilgotne 
czarne włosy opadały mu bezładnie na czoło. Delikatnie dotknął jej 
obrzmiałych ust.
- Ale astma... Z pewnością będzie ci trudniej? Powiodła palcem po jego 
gęstych brwiach, po wydatnych kościach policzkowych. - Nie chciałbyś mieć 
ze mną syna? Zamknął oczy.
- Chciałbym- odezwał się po chwili zduszonym głosem. -Nade wszystko w 
świecie!
machnęła się uszczęśliwiona i przywarła do jego ust. Poruszyła się przy tym i 
parsknęła cichym śmiechem, czując w środku miłe mrowienie. - Jeszcze raz - 
szepnęła. - Proszę. Ujął mocno jej biodra i przycisnął do siebie. Już po krótkiej 
chwili wstrzymał oddech, czując, że wzbiera w nim moc. - O, tak... - szepnęła. 
- Tak!
Zamierzał jej coś powiedzieć, lecz słowa uleciały mu z pamięci i był w stanie 
skupić się tylko na jednym...
Tym razem ich zbliżenie było gorące, szalone i szybkie. Czułość poprzedniego 
razu zastąpił gwałtowny poryw żądzy. Teraz Bernadette gryzła go i drapała, 
miotała się dziko pod jego nieustępliwym naporem. Równocześnie osiągnęli 
spełnienie, które uniosło ich wysoką falą rozkoszy do spokojnego brzegu 
wytchnienia.
Spali przez dłuższy czas, nadal ze sobą spleceni, wyciąg-nięci nago na pościeli. 
Kiedy się wreszcie obudzili, w sypialni panował mrok. Eduardo wstał i jęknął, 
przeciągając obolałe mięśnie. -Seńora Ramirez - mruknął. - Chyba 
nadwerężyłaś mi kręgosłup.
  -	Narzekasz? - spytała leniwie, przesuwając gołą stopą po nodze męża, od 
łydki aż po biodro.
Odpowiedział jej przeciągłym pocałunkiem.
  -	Nigdy. Jesteś cudowna w łóżku, Bernadette. Uwielbi się z tobą kochać.
  -	Ja z tobą też. - Przytuliła twarz do jego szyi.- Jestem głodna - poskarżyła się 
jak dziecko.
Wybuchnął śmiechem.
-	Ja też. Czy myśmy w ogóle coś jedli?
  -	Nie mogłam zjeść śniadania, bo byłam chora - odparła. A teraz umieram z 
głodu.
  -	Może się ubierzemy i pójdziemy poszukać czegoś do jedzenia?
-	Dobrze.
  Zapalił lampę i przyglądał się żonie z zachwytem, kiedy wstała i zaczęła się 
ubierać.
  -	Masz cudowne ciało - powiedział, zbierając swoje rzeczy z podłogi wokół 
łóżka. - Nawet mi się nie śniło że, będzie aż tak zmysłowe.
  -	Mnie też się nie śniło - przyznała Bernadette. Zapięła starannie bluzkę. - 
Eduardo, czy ja jestem całkiem normalna? spytała poważnie.
  Skończył zapinać spodnie, a potem chwycił żonę za ramiona i spojrzał jej w 
oczy.
-	Dlaczego? Bo oddajesz mi się tak całkowicie?
-	Właśnie. I mówię do ciebie takie rzeczy. 
Uśmiechnął się i pocałował ją lekko.
  -	Bernadette, jesteś jak marzenie. Jesteś spełnieniem moich nadziei. Nie 
zmieniłbym w tobie absolutnie niczego. 
Delikatnie obwiódł palcem jej usta. - Jeśli czegoś mogę żałować, to tylko tego, 
że nie mogę cię posiąść tyle razy, ile bym chciał. - Tak, ale jestem nienasycona 
- przyznała. - Ty osiągasz rozkosz tylko raz, a ja wielokrotnie. - Kobiety mają 
lepiej - mruknął z rozbawieniem. - Cieszę się, bo to, że przeżywasz rozkosz 
wiele razy, daje mi tyle samo zadowolenia, co moje jednorazowe doznanie. -  
Naprawdę?
Eduardo roześmiał się, przygarniając ją do siebie. - Naprawdę. - Westchnął. - 
Małżeństwo z tobą to pierwsza mądra rzecz, jaką w życiu zrobiłem. Serce 
Bernadette podskoczyło z radości. - Naprawdę nie żałujesz? -  Nie. - Ja też nie.
- Mówiłaś poważnie, to o dziecku? - spytał po chwili, odsuwając się, by 
spojrzeć jej w oczy. - Całkiem poważnie. - W takim razie zobaczymy, co 
będzie.
Razem zeszli na dół i stwierdzili, że w salonie jest pusto. - Domyślam się, że 
poszły do swoich pokoi - rzekł Eduardo. - Pewnie czuły, że bardziej 
potrzebujesz wypoczynku niż rozmowy. Bernadette zerknęła na męża 
spłoszona. - Chyba nie sądzisz, że nas słyszały? - Ich pokoje są po przeciwnej 
stronie domu. Nikt nas nie słyszał - uspokoił ją z uśmiechem. Zastanawiała się, 
czy się przyznać, że zrozumiała to, co mówił do niej po hiszpańsku. Postanowiła 
jednak jeszcze trochę się wstrzymać. Kochała Eduarda całym sercem i czuła się 
jak w raju, wiedząc, że on odwzajemnia jej uczucia. Tak jej się przynajmniej 
zdawało. Pamiętała stare powiedzenie, że mężczyzna mówi kobiecie różne 
rzeczy, kiedy chce zdobyć jej przychylność. Może jeśli okaże cierpliwość, sama 
się przekona, czy uczucia męża są takie, o jakich marzyła.
  Zapanowała między nimi nowa, serdeczna zażyłość. Ku ich uldze Lupe 
oświadczyła, że najpóźniej za tydzień wraca do Grenady. Hrabina zamierzała 
pozostać z nimi jeszcze przez kilka tygodni. Z początku Bernadette nie bardzo 
się podobała ta perspektywa. Jednakże po wyjeździe Lupe któregoś dnia 
staruszka dołączyła w salonie do swej nowej przybranej wnuczki.
  Opierając się ciężko na lasce, usiadła w fotelu naprzeciwko Bernadette. Wbiła 
wzrok w skomplikowany wzór, który żona jej wnuka wyszywała na staniku 
nowej sukienki.
-	Masz do tego dryg - odezwała się trochę sztywno. 
Bernadette podniosła na nią oczy.
  -	Odwiedzała nas czasem moja babka. Nauczyła mnie szyć i szydełkować.
  -	Ja też lubię te zajęcia. - Hrabina poruszyła się, szeleszcząc taftową spódnicą 
skromnej czarnej sukni. - Twoja matka też umiała szyć?
  -	Moja matka zmarła przy moich narodzinach - odparła Bernadette. - Nie 
znałam jej.
Staruszka zmarszczyła czoło.
 - Byłaś jedynaczką? Bernadette pokręciła głową.
 - Miałam starszą siostrę. Zmarła przy porodzie. Mam brata, Alberta. Mieszka 
z żoną i synem w Maine. Hrabina patrzyła na czubki swych butów, wystające 
spod długiej spódnicy.
- Zatem myśl o rodzeniu dzieci musi być dla ciebie... przerażająca.
- Trochę - przyznała Bernadette. Podniosła wzrok znad robótki. - Ale pewien 
lekarz w Nowym Jorku powiedział mi, że w moim przypadku nie ma 
specjalnego zagrożenia. Mam szerokie biodra i mocną budowę ciała. Cóż, poza 
płucami - dodała ze smutnym uśmiechem. Hrabina odchrząknęła z 
zakłopotaniem, ocierając usta haftowaną jedwabną chusteczką. - Odnoszę 
wrażenie, że mój wnuk potrafi się tobą odpowiednio zajmować, kiedy czujesz 
się gorzej.
  - Dowiedział się od Marii, naszej gospodyni, co należy robić - wyjaśniła. - 
Martwił się, że mój ojciec nie wykazuje należytej troski o moje zdrowie. - 
Westchnęła. - Ojciec bardzo się zmienił od czasu, gdy wyszłam za mąż za 
Eduarda. Przez długi czas winił mnie za śmierć mojej matki. Ale ostatnio jest 
zupełnie inny. Wydaje mi się, że nawet mu na mnie trochę zależy. Hrabina 
pokiwała głową ze smutkiem.
- Dziecko nie ponosi odpowiedzialności za swoje narodziny - powiedziała 
cicho. Patrzyła na Bernadette tak, jakby widziała przed sobą samotne, zagubione 
dziecko. Surowe rysy jej twarzy nieco złagodniały. - Mój syn był dla mnie 
całym światem. Wychowałam go, wykształciłam i pozwoliłam mu tu 
przyjechać, żeby objął ten dom wybudowany przez ojca mego męża. - Starcze 
oblicze znów przybrało posępny wyraz. - Spotkał tę kobietę w San Antonio, 
podczas festynu, i oczarował ją swym wdziękiem bogactwem i dziedzictwem. 
Pobrali się wbrew mej woli i przez wiele lat nawet ze sobą nie rozmawialiśmy. - 
Odetchnęła głęboko; jej twarz zdradzała cierpienie wywołane bolesnymi 
wspomnieniami. Nagle wydała się Bernadette bardzo stara i bezbronna. - Kiedy 
nadeszła wiadomość o jego śmierci, myślałam, że i ja umrę. - Usta jej zadrżały a 
po zmarszczonych policzkach spłynęły wielkie łzy.
  Bernadette odłożyła robótkę i przypadła do kolan staruszki, podtrzymując jej 
kruche, wstrząsane szlochem ciało.
  -	Przeżywałam... istne męki - mówiła hrabina przez łzy. - 
Tak bardzo kochałam syna!
-	To oczywiste. 
Hrabina otarła oczy chusteczką.
  -	Nie możesz sobie wyobrazić, jak cierpiałam z powodu jego śmierci.
  -	Chyba mam o tym pewne pojęcie. - Uśmiechnęła się, Powinna pani częściej 
rozmawiać z Bogiem - poradziła łagodnie.- On słucha. Rozmawiam z nim cały 
czas. Podejrzewam, że jest już znużony moim gadulstwem.
  Hrabina zdobyła się na uśmiech. Wyciągnęła drżącą rękę. i dotknęła lekko 
policzka Bernadette.
  -	Moje dziecko, nigdy bym się nie spodziewała od ciebie 
pociechy. Byłam dla ciebie bardzo niedobra. - Skrzywiła 
się. -Eduardo stał się treścią mego życia, kiedy jako chłopca 
przysłano go do mnie na wychowanie. Byłam zazdrosna 
i bałam się o niego, kiedy się dowiedziałam, że zamierza poślubić bogatą 
Amerykankę. Widziałam, jak historia się powtarza, i myślałam, że tego nie 
zniosę.
- Właściwie nie jestem taka bogata - wyznała Bernadette. - Mój ojciec jest 
bogaty.
- Chyba rozumiesz moje obawy.
- Owszem, rozumiem. Ale ja nigdy nie mogłabym skrzywdzić Eduarda. Za 
bardzo go kocham.
- Dostrzegłam to - powiedziała wolno hrabina. - Dostrzegłam to zbyt późno. 
Czy możesz mi wybaczyć, że rzuciłam ci te wszystkie kłody pod nogi?
- Jeśli pani wybaczy mi moje skandaliczne zachowanie, kiedy to oblałam panią 
śmietanką - odparła przebiegle Bernadette.
Twarz hrabiny rozpromieniła się, jakby ubyło jej lat. - To było przeżycie, 
którego nigdy nie zapomnę. I muszę przyznać, że całkowicie zasłużone. Cieszę 
się, że Eduardo nie stracił przeze mnie swego szczęścia. - Potrząsnęła głową. - 
Opowiedział mi wreszcie o Consueli. - Uniosła brwi. - A ty wiesz? Bernadette 
skinęła głową.
 - Ja nie miałam pojęcia. Wiedzieliśmy, że jej matka jest troche dziwna, ale nie 
zdawaliśmy sobie sprawy, że jest szalona, zupełnie szalona. Kiedy Eduardo 
uparł się, żeby zabrać Consuelę do Teksasu, nie przypuszczaliśmy, że ma z nią 
kłopoty. - Pokiwała głową ze smutkiem. - Żałuję tylu rzeczy. Człowiek nigdy 
nie powinien się mieszać w sprawy innych ludzi. - Owszem, ale czasami jest to 
trudne, kiedy się ich kocha. - Tak, to prawda - przyznała hrabina z uśmiechem. -
Porue no se dices a mi nieto ąue puedes hablar espańol?
-	Porąue ahora no es tiempo para eso. 
Staruszka wybuchnęła śmiechem.
  -	A czemu teraz się nie przyznasz, że całkiem dobrze mówisz jego językiem?
  -	Bo dzięki temu, że o tym nie wie, dowiedziałam się wielu rzeczy, których 
nie chciałby mi zdradzić - wyznała otwarcie Bernadette. - Ale powiem mu. Już 
wkrótce.
  Hrabina spojrzała w błyszczące zielone oczy i pomyślała, że miło byłoby mieć 
prawnuka o tak pięknych oczach.
  Eduardo ze skrywanym rozbawieniem obserwował poprawe stosunków 
między obiema kobietami. Ich wzajemne porozumienie szybko się zacieśniało, 
wieczorami siadały razem w salonie, oddając się szyciu i dzierganiu, i nigdy 
nie brakowało im tematu do rozmowy. Zauważył, że łączy je jeszcze coś 
więcej, coraz częściej bowiem zachowywały się jak konspiratorki.
  Któregoś ranka, kiedy na trawie leżała jeszcze rosa, zabrał żonę na konną 
przejażdżkę.
  Dosiadając konia, Bernadette miała często na sobie stare dżinsy, co -jak się 
spodziewał - musiało bulwersować jego dbającą o poprawność babkę. Ku jego 
zdumieniu, hrabina roześmiała się tylko i stwierdziła, że jej nowa wnuczka jest 
rozsądną dziewczyną, skoro nie męczy się w ciężkich falbaniastych spódnicach.
  -	Odmieniłaś ją - powiedział Eduardo, kiedy znaleźli się już daleko od domu.
  -	Może i ona trochę mnie odmieniła. Lubię ją - dodała szczerze Bernadette. - 
Jest surowa, oczywiście, i nieznośnie uparta, ale zawsze wiadomo, czego się po 
niej spodziewać. Będzie mi jej bardzo brakowało, kiedy wyjedzie. - Mnie też. - 
Zerknął na żonę z rozbawieniem. - Zauważyłem, że twój żal nie dotyczy 
bynajmniej Lupe. - Nie tęsknię za nią - rzuciła sucho. - Za tą flirtującą, prze 
perfumowaną, namolną jędzą! Roześmiał się głośno, odrzucając głowę do tyłu. - 
Myślę, że miała o tobie równie pochlebne zdanie. - Ale ona nie jest twoją żoną. 
A ja jestem! Eduardo popatrzył na nią z czułością. - Owszem, seńora Ramirez. 
Jak najbardziej. Wiedziała, że mąż ma na myśli ich cudowne wspólne noce i 
zarumieniła się bezwiednie. - Ay, ąue placer me das. No podia vivir sin ti. 
Dajesz mi tyle rozkoszy. Nie mógłbym żyć bez ciebie. - Ani ja bez ciebie - 
odpowiedziała, nim zdążyła pomyśleć. - Och, popatrz, Eduardo! Był tak 
zaskoczony, że zrozumiała go, kiedy mówił w języku, którego nie znała, iż 
brakło mu słów. Powiódł wzrokiem za jej ręką, wskazującą stado jeleni 
przebiegających ścieżkę.
- Są piękne, prawda? Kręciło mu się w głowie. Czyżby znała hiszpański? Jeśli 
tak, jak wiele ze swych najskrytszych myśli nieświadomie wyjawił?
 - Podoba mi się tu - stwierdziła. - Czy zauważyłeś, że płuca sprawiają mi 
mniej kłopotów niż dawniej?
  - Zauważyłem. -Przyglądał jej się uważnie zmrużonymi oczyma. - 
Bernadette, es posible que tu me entiendes II ido hablo en espanol?
  Odwróciła się do męża, przybierając niewinny wyraz twarzy.
-	Przepraszam, co powiedziałeś? 
Powtórzył jeszcze raz, wolniej. 
Bernadette zmarszczyła czoło.
  -	O rany, będziesz musiał powiedzieć to po angielsku Przykro mi. A co to 
znaczyło?
  -	Nic - rzucił niedbale, oddychając z widoczną ulgą. -Nic takiego. Jedziemy?
  Przyśpieszyła, żeby dotrzymać mu kroku. Niewiele brakowało, by jej 
tajemnica się wydała!
  

 13
  Claudia, która pracowała w kuchni, spóźniła się z przygotowaniem śniadania, 
a ponadto wylewnie przepraszała Bernadette za to, że przyprowadziła ze sobą 
dzieci. Wyjaśniła, terkocząc po hiszpańsku, że jej siostra jest chora, więc nie 
mogła zostawić z nią swego trzyletniego synka i czteroletniej córeczki.
Bernadette roześmiała się tylko i odesławszy Claudię do kuchennych zajęć, 
zabrała dzieci, by poczytać im książkę. Zaczęła czytać po hiszpańsku, z 
nieskazitelną dykcją, nie zdając  sobie sprawy, że w korytarzyku łączącym 
kuchnię z jadalnią pojawił się jej mąż z babką.
 Eduardo przysłuchiwał się, jak żona czyta i przerywa czasem, by wyjaśnić 
trudniejsze słowo, również po hiszpańsku, małemu chłopcu i dziewczynce 
siedzącym jej na kolanach.
Wstrzymał oddech. Nie wyobrażał sobie... Z zakłopotaniem pomyślał o tym 
wszystkim, co przy niej mówił, a kiedy przypomniał sobie nieprzyzwoitości, jakie 
szeptał w chwilach uniesienia w łóżku, przeraził się nie na żarty. A ona udawała, 
że niczego nie rozumie!
  Słysząc jego nerwowy oddech, Bernadette odwróciła się nagle i odkryła, że 
jej sekret nie jest już sekretem.
Uśmiechnęła się bezradnie.
-	Dzień dobry.
-	Dzień dobry. Babka śmiała się pod nosem.

  -	A więc w końcu wszystko wyszło na jaw - stwierdziła z błyskiem w 
czarnych oczach. - Najwyższy czas! Pozwól, że wezmę dzieci ze sobą do 
salonu i skończę czytanie Wydaje mi się, że macie pewną sprawę do 
omówienia!
  -	Sprawę do omówienia, dobre sobie! - mruknął Eduardo zamykając drzwi 
pokoju. Założywszy ręce na piersi, przyglądał się żonie surowo.
  Podeszła do niego i z chytrym uśmieszkiem objęła go za szyję.
  -	Kobieta musi mieć jakiś sposób, żeby się dowiedzieć co mąż naprawdę o 
niej myśli - rzekła. - Sam nigdy byś mi nie powiedział.
  -	Tak sądzisz? - Z przeciągłym westchnieniem spojrzał jej głęboko w oczy. - 
Pragnąłem cię od samego początku Musiałaś o tym wiedzieć.
  -	Wiedziałam, że mnie pragniesz - przyznała. - Ale mogłeś mnie pragnąć, nie 
kochając. - Zawahała się. -Słyszałam wszystko, co mówiłeś o mnie do Lupe i 
babki tuż po ślubie...
  -	Querida. - Jęknął, przytulając ją mocno. - Dałbym sobie obciąć ramię, 
żeby ci tego oszczędzić! Pragnąłem cię do szaleństwa, a one mi powiedziały, 
że rozsiewasz na nasz temat skandaliczne plotki... - Uniósł głowę; czarne oczy 
patrzyły z błaganiem o przebaczenie. - Bernadette, byłem tak skołowany, 
miałem poczucie, że znalazłem się w środku nawałnicy. - Pogładził ją leciutko 
po policzku. - Myślę, że zakochałem się w tobie przed laty, ale bałem się 
małżeństwa. Przeszłem piekło z Consuelą, a wspomnienie małżeństwa mojego 
ojca też nie było najlepsze... - Pochylił się, żeby pocałować żonę. - Możesz mi 
wybaczyć?
  - Tak. - Przysięgam, że od tej pory nie będę słuchał nikogo
    oprócz ciebie... i własnego serca. Bernadette odsłoniła zęby w uśmiechu, 
zadowolona z przeprosin.
  - Świetnie! Bo mam dla ciebie parę rad co do prowadzenia rachunków!
  - Doskonale. -Zawtórował jej śmiechem. - Obiecuję, że ich wysłucham. - 
Westchnął. - Kocham cię, Bernadette. Nie wiem, kiedy to się zaczęło, 
naprawdę, ale teraz nie wyobrażam sobie życia bez ciebie.
  - Tak jak ja nie wyobrażam sobie życia bez ciebie. -Pocałowała męża w 
ciepłą skórę na szyi.
- Moja babka wiedziała, że mówisz po hiszpańsku.
  - Owszem, kochana staruszka wiedziała, ale nie zdradziła mnie ani jednym 
słowem.
- Ostatnio dobrze się u nas czuje. Uwielbia cię. Tak jak ja.
 - Ja też bardzo ją polubiłam. Ona po prostu się bała, że stanie ci się krzywda, 
tak jak twemu ojcu. Nie znała mnie, więc wyobrażała sobie, że mogę być taka 
jak twoja matka.
- Nie mogłabyś być taka jak ona - mruknął Eduardo, przyciągając żonę do 
siebie. - Bernadette, kiedy trochę odetchniemy finansowo, możemy pojechać 
do Maine w odwiedziny do twojego brata. Miałabyś ochotę?
-	I to jak!
  -	No to umowa stoi. - Uśmiechnął się do niej, mrużąc oczy. - Na początku 
czeka nas niełatwe życie. Zrobiłem wszystko, co się dało, żeby nas uchronić 
przed bankructwem Mimo pożyczki od twojego ojca, może nam być bardzo 
trudno.
Bernadette wyciągnęła rękę i dotknęła ust męża.
  -	Nie dbam o to - powiedziała szczerze. - Poradzimy sobie razem.
-	Razem. - Pokiwał głową.
  Droga powrotna do dobrobytu była w istocie długa i ciężka. Bernadette 
okazała się nad wyraz pomocna, dzięki wrodzonym zdolnościom do 
zarządzania. Zajęła się księgowością na ranczu, leżącą odłogiem od czasu, gdy 
zarządem kilka tygodni wcześniej wymówił posadę i odjechał na wschód. 
Wówczas dopiero Eduardo zorientował się, że ostatnie straty wynikały 
bezpośrednio z nieudolności byłego pracownika.
  -	Nie miałem o tym pojęcia! - wybuchnął, kiedy Bernadette usadziła go w 
gabinecie i pokazała długi spis wydatków, z których większość była zupełnie 
niepotrzeba. -Zakładałem, że ten człowiek wie, co robi. - Uderzył się w czoło i 
zaklął po hiszpańsku.
  -	Już dobrze - uspokoiła go żona. - Nie jest aż tak źle Przynajmniej cię nie 
okradał, a niektóre z tych rzeczy są w wystarczająco dobrym stanie, żeby je 
zwrócić. –Pochyliła się nad księgą, zaznaczając pozycje takie jak siodła i 
zapasowe części do nowego zmechanizowanego pługa, który dokupił do 
skromnego uposażenia gospodarstwa. – Pan Jakes ze składu na pewno przyjmie 
je z powrotem i będzie zadowolony, bo stary Harrod właśnie kupił 
mechaniczny pług i ucieszy się z części zapasowych.
Spoglądając żonie przez ramię, Eduardo pokręcił głową z podziwem.
- Masz do tego talent - pochwalił. - To zdumiewające! - A ty myślałeś, że 
nadaję się tylko do sypialni - zakpiła z przymilnym uśmiechem.
Pogłaskał ją po włosach, a potem lekko ucałował w skroń. - Nie przestajesz 
mnie zadziwiać. Jak ja sobie dotąd bez ciebie radziłem?
   - Nie mam pojęcia. Poważniejąc, Eduardo przyjrzał się rubrykom w księdze, 
które ona zakreśliła ołówkiem.
   - Musimy zmienić sposób dysponowania naszymi funduszami, żeby taka 
sytuacja już się nie powtórzyła. -Potrząsnął głową. - Mam ochotę dać sobie 
kopniaka za to, że tak bezgranicznie ufałem temu człowiekowi. Zdawało mi się, 
że skoro wcześniej zarządzał ranczem, zna się na swojej pracy.
- Nie wiń się za to. To się mogło zdarzyć każdemu, kto nie jest obeznany w 
szczegółach codziennego życia na ranczu. - Popatrzyła znacząco na męża. - U 
ojca musiałam się zajmować wszystkimi sprawami związanymi z prowadzeniem 
rancza, więc się na tym znam. - Uśmiechnęła się. - Ojciec ledwie umie czytać i 
pisać - wyznała. - Jest drażliwy na tym punkcie i nie chce, by ludzie o tym 
wiedzieli, ale to mu bardzo utrudniało życie. Domyślam się, że moja matka była 
geniuszem w zarządzaniu pieniędzmi, i to właśnie ona pomogła mu się 
wzbogacić na początku ich wspólnego życia.
Eduardo czule uścisnął żonę.
  - Mamy dość czasu. I nie widzę powodu, żebyśmy nie mieli zacząć zarabiać 
pieniędzy na hodowli bydła, zamiast je tracić.
  Od tego czasu Eduardo w pełni polegał na finansowych poradach Bernadette. 
Ojciec musiał sobie odtąd radzić bez niej, ale znalazła mu odpowiednie 
zastępstwo w osobie dawnego urzędnika bankowego, biegłego w prowadzeniu 
ksiąg.
  Tymczasem Eduardo przedstawiał jej wszystkie swoje plany i marzenia, a 
kiedy nadchodził czas kupowania lub sprzedawania bydła, zabierał ją ze sobą na 
spotkania z innymi hodowcami. Ranczerzy z początku okazywali zdziwienie, 
gdy upierał się, by żona brała udział w rozmowach na temat interesów; nie byli 
przyzwyczajeni do kobiet potrafiących oceniać wahania cen bydła na rynku lub 
czynniki wpływające na osiąganie handlowych celów. Bernadette zaskoczyła ich 
jednak, fachowo przedstawiając i analizując dane z rynku hodowlanego. 
Doradzała sprzedaż niektórych ras i kupowanie innych, uzasadniając to 
odpowiednimi teoriami. Słuchali jej jednym uchem, przekonani, że Eduardo 
musiał stracić głowę, skoro pozwala kobiecie podejmować tego rodzaju decyzje.
  Jednak kiedy podwoił cenę otrzymaną za opasy i dokupił młody inwentarz, 
zaczęli słuchać. Odtąd, ilekroć Bernadette doradzała mężowi, słuchano jej z 
zainteresowaniem.
Eduarda bawił posłuch, jaki zdobyła u ranczerów.
-Większość z nich ma żony, które cały dzień siedzą i szyją, a interesują je 
tylko stroje - stwierdził. - Nie bardzo wiedzą, jak rozmawiać z kobietą, która 
zna się na cenach bydła.
- A ja się dobrze bawię.
- Jestem o tym przekonany - rzekł poważnie. - Czy wiesz, że już podwoiliśmy 
nasz wkład włożony w ten nowy gatunek zakupiony z Królewskiego Rancza? 
To dobra rasa. Dobrze znosi ciężkie warunki, upał i chłód i daje doskonałą 
wołowinę po przodkach z rasy Hereford. - Mnie się podoba ich śliczna 
czerwona sierść - powiedziała Bernadette.
- A mnie się podoba cena, jaką osiągają na aukcjach. Zadowalająco nabierają 
wagi przy marnych pastwiskach, jakie daje ta ziemia, więc wydajemy mniej 
pieniędzy na kosztowne pasze zbożowe. - Westchnął. - Bernadette, po raz 
pierwszy mam nadzieję, że nam się powiedzie. - Ja też -przyznała. -Mój ojciec 
także jest optymistycznie nastawiony. Cieszy się, że udzielił ci tej pożyczki. A 
jeszcze bardziej z tego, że ma cię w swojej rodzinie -dodała. - Zawsze miał o 
tobie dobre zdanie.
- Podobnie jak ja o nim - odparł. - Może jest trochę nieokrzesany, ale to bez 
wątpienia porządny człowiek. Położyła dłoń na ręce męża, spoczywającej obok 
księgi rachunkowej.
- Idzie nam całkiem nieźle. Ale brakuje mi twojej babki. Eduardo pocałował ją 
we włosy. - Mnie też. Niechętnie wracała do domu, ale czekały tam na nią 
ważne sprawy do załatwienia.
  -	Powiedziała, że wróci na pierwsze chrzciny. - Bernadette specjalnie 
poruszyła temat, którego unikali przez niemal całe cztery miesiące, które 
minęły od ślubu. Mimo lęku przed porodem czuła się rozczarowana, że dotąd 
nie zaszła w ciążę. Zaczynała się obawiać, że może być bezpłodna. Mąż 
niewątpliwie mógł mieć dzieci, miał przecięż syna z Consuelą. Brakowało jej 
dziecka do pełni szczęścia. Zauważyła, że Eduardo nigdy nie porusza tej 
sprawy.
  Teraz nie odzywał się przez dłuższą chwilę. Bezwiednie głaskał ją po włosach 
upiętych w gruby węzeł na czubku głowy.
  -	Może któregoś dnia się okaże, że jesteś w ciąży 
mruknął bez przekonania.
Spojrzała na niego ze smutkiem.
-	Przykro mi. Wiem, jak bardzo pragniesz syna. 
Wzruszył ramionami z udawaną beztroską.
  -	Kocham cię, Bernadette - rzekł czule. - Jeśli z tej 
miłości narodzi się dziecko, będę zachwycony, ale mogę 
się zestarzeć szczęśliwy, nawet jeśli pozostaniemy we dwoje 
aż do śmierci.
-	Wiem - przyznała - ale ja też pragnę dziecka. 
Przytulił ją mocno i pocałował.
  -	Nie zadręczaj się tym - szepnął. - Czas rozwiązuje większość problemów.
-	Mam nadzieję!
  Wrócili do rachunków, ciesząc się z pomyślnego rozwoju hodowli.
 Jak w każdym udanym przedsięwzięciu, pojawiły się też kłopoty. Coraz 
liczniejsze stado Eduarda zwróciło uwagę maruderów wracających z wojny 
hiszpańsko-amerykańskiej, pozbawionych środków do życia. Kilku z nich 
utworzyło bandę grasującą po okolicy i wykradającą bydło, by sprzedawać je za 
meksykańską granicą.
Pewnej nocy napadli na odległe tereny należące do rancza zabrali ponad sto 
dobrze utuczonych sztuk, gotowych do wystawienia na sprzedaż.
Eduardo, dowiedziawszy się o rabunku od jednego ze swych vaqueros, 
natychmiast przypiął pas z bronią i naładował winchestera. Bernadette omal nie 
zemdlała ze strachu, kiedy, głuchy na jej prośby o pozostanie, wypadł z domu.
 - Opiekuj się nią - rzucił do Claudii, wciskając na głowę kapelusz. - Wrócę 
najszybciej, jak będę mógł. Muchachos, vamonos! - zawołał do swoich ludzi, 
wskoczył na siodło i ruszył na czele dobrze uzbrojonej gromady. Zatrzymał się 
przy ranczu teścia, który -jako że też stracił bydło dołączył do niego z 
własnymi ludźmi. Razem wyruszyli w pościg, kierując się w stronę Meksyku.
 Targana niepokojem Bernadette siedziała przy oknie
i pochłaniała kolejne filiżanki czarnej kawy, żeby nie zasnąć. Wczesnym rankiem 
Claudia przyniosła jej jajecznicę z bekonem, uparcie namawiając ją do jedzenia.
  Kiedy dla świętego spokoju Bernadette podniosła widelec do ust, stało się coś 
dziwnego. Patrzyła na posiłek, czując, jak wzbierają w niej mdłości. Nagle 
poderwała się od stołu, wybiegła na kuchenny ganek i pozbyła się niezliczonych 
filiżanek kawy. Claudia, zamiast się przejąć jej niedyspozycją, klaskała w 
dłonie, zaśmiewając się z zadowoleniem
  -	Ja się męczę, a ty stoisz i się śmiejesz? - obruszyła się Bernadette, wciąż 
wstrząsana wymiotami.
  -	Och, nie, seńora, nie śmieję się z dolegliwości, tylko z jej powodów. To 
szczególne dolegliwości, które miną po paru miesiącach, a w zamian będziesz 
mieć śliczne maleństwo!
  Bernadette wstrzymała oddech, patrząc z niedowierzaniem na Claudię.
-	Naprawdę tak myślisz?
  Claudia skinęła głową,  a potem wyszczerzyła  zęby w uśmiechu, widząc, jak 
Bernadette znów wychyla się przez poręcz.
  -	O, tak - powiedziała służąca z przekonaniem. – Tak właśnie myślę!
  

 14
 Bernadette szalała z radości na myśl, że jest w ciąży, lecz równocześnie trzęsła się 
ze strachu, iż może zostać wdową, nie zdążywszy nawet przekazać radosnej nowiny 
Eduardowi. Kiedy mdłości wreszcie minęły, wróciła do czuwania przy oknie, 
zmuszając się do szydełkowania, żeby zająć czymś drżące zimne ręce. Pomyślała o 
dziecku i z uśmiechem zaczęła dziergać maleńkie buciki. Umiała robić skarpety,
więc nowe zadanie nie przedstawiało trudności. Czas biegł znacznie szybciej, gdy 
musiała się skupiać na wykonywanej czynności.
Cieszyła się na myśl o tym, jak Eduardo przyjmie wiadomość o jej błogosławionym 
stanie. Miał zadatki na doskonałego ojca, a to dziecko mogło mu pomóc uporać się 
z żalem po stracie synka. Pomyślała o minie męża, kiedy usłyszy szczęśliwą 
wiadomość, i jej obawy nieco się rozwiały. Nie mogła się jednak do końca wyzbyć 
lęku, że Eduardo może nie wrócić.
  Dopiero dobrze po zmierzchu usłyszała odgłos końskich kopyt. Odrzucając w 
kąt robótkę, wybiegła na ganek, a za nią pospieszyła Claudia. Rozglądała się 
gorączkowo za wysoką sylwetką męża na czele jeźdźców. Nie dostrzegłszy go od 
razu, pomyślała ze zgrozą, że spełniły się jej najgorsze obawy. Łzy napłynęły jej do 
oczu.
  -	Eduardo! - zawołała żałośnie, opierając się o ceglaną ścianę domu. - Nie ma 
go tu! Claudio, on zginął!
  -	Nie, nie, seńora, nie! - krzyknęła Claudia, rzucając się, by podtrzymać swoją 
bliską omdlenia panią. - Nic mu nie jest, naprawdę! Proszę spojrzeć, seńora!
  Popatrzyła w kierunku wskazanym przez Claudię; Eduardo jechał u boku jej ojca, 
w tyle za vaqueros, którzy gnali odzyskane bydło w stronę pobliskiej zagrody.
  -	Nic mu nie jest? - powtórzyła Bernadette słabym głosem i nagle, mimo 
wysiłków Claudii, osunęła się na ziemię.
  Służąca, wymachując rozpaczliwie rękami, zwróciła uwagę Eduarda i Colstona; 
galopem zbliżyli się do ganku.
  Eduardo natychmiast wyskoczył z siodła, podniósł nieprzytomną żonę i przeniósł 
ją do salonu, po drodze wysłuchując nieskładnych wyjaśnień Claudii. Położył Ber-
nadette na kanapie, dostrzegając przy tym porzuconą przy oknie szydełkową 
robótkę.
  -	Bernadette!  - odezwał się miękko, rozcierając jej dłonie. - Querida, digame!
  Słyszała go jak przez mgłę. Wolno otworzyła zielne oczy i napotkała czułe, pełne 
troski spojrzenie. Uśmiechając się, uniosła rękę do twarzy męża; natychmiast ją 
uchwycił i okrył gorącymi pocałunkami.
  - Co z nią? Dziewczyno, co się stało? - Colston Barron zjawił się u boku córki.
  - To z ulgi, kiedy zobaczyłam Eduarda żywego - szepnęła. - Dziecko potrzebuje 
zarówno ojca, jak i matki -dodała, czując powracającą radość.
  - Dziecko - powtórzył Eduardo, napawając się brzmieniem tego słowa. Nachylił 
się, by ucałować bladą twarz żony z czułością bliską czci. - Na próżno było się 
zamartwiać. Bóg jest dobry.
- To prawda - zgodziła się z nim Bernadette ochoczo.
  - Dziecko - mruknął do siebie Colston. Jego mina zdradzała, że męczy go 
niepokój. Córka spojrzała na niego zza ramienia Eduarda.
- Rozmawiałam z lekarzem w Nowym Jorku - powiedziała łagodnie. - Stwierdził, 
że nie muszę się obawiać porodu, mimo tragedii, jakie zdarzały się w naszej 
rodzinie. Uwaga, że wszystko pójdzie dobrze! Colston nadal sprawiał wrażenie 
zatroskanego.
  - Masz  o  siebie dbać,  słyszysz? Jeśli potrzebujesz pielęgniarek czy doktorów, 
ja ci ich sprowadzę, dziewczyno.
  - Dziekuję ci, ojcze. - Uśmiechnęła się szczęśliwa. Colston odchrząknął z 
zakłopotaniem.
 - Wnuk to nie byle co - zauważył. Jego twarz zaczęła się wypogadzać. - Cóż, 
mogę go nauczyć wszystkiego, co wiem o kolejach. I o krasnoludkach i 
wróżkach... Bernadette wybuchnęła serdecznym śmiechem.
  - A Eduardo może go nauczyć historii swoich hiszpańskich przodków - 
podsunęła.
- Będzie miał wspaniałe dziedzictwo - mruknął z zadowolemem Eduardo, po 
czym, zerkając z wyraźną przyjemnością na kibić żony, dodał: - I śliczną matkę.
  -	O tak, będzie świetną matką - zawtórował mu Colston. -W domu zawsze bawiła się 
z dziećmi vaqueros. Jest urodzoną matką.
  -	Nie mogę się doczekać. - Bernadette westchnę z rozmarzeniem.
  -	Ja też - przyznał Eduardo, ale w jego oczach czaił się niepokój, który starał się 
ukryć przed żoną.
  Przez następne miesiące na ranczu zachodziły stopniowe zmiany na lepsze. 
Mimo protestów Eduarda, Bernadette nadal zajmowała się księgowością, 
przyczyniając się wydatnie do finansowych osiągnięć. Kradzieże bydła już się nie 
zdarzały. Zakontraktowane byki zostały sprzedane, podobnie jak część rasowych 
cielaków. Ku zdumieniu Bernadette, wszystkie zwierzęta zostały załadowane na 
statek i  wysłane do Australii.
  -	Nie mogę uwierzyć, że tak dobrze nam idzie - powiedziała do Eduarda.
  -	Ja też. - Pogładził czule jej wydatny brzuch. - Jak myślisz, ile czasu zostało, 
Bernadette?
  -	Lekarz mówi, że rozwiązanie może nastąpić w każdej chwili - odparła.
  Widząc, jak mąż zaciska zęby, przytuliła się do niego na tyle, na ile pozwalały 
jej obfite kształty, i oparła głowę na jego piersi.
-	Proszę cię, nie martw się. Obiecuję, że nie umrę. 
Roześmiał się, ale jego śmiech zabrzmiał dziwnie pusto.
Głaskał żonę po jasnych włosach, ze wzrokiem utkwionym w przestrzeń. Była jego 
życiem. Gdyby ją teraz stracił, ani ranczo, ani żadna inna rzecz na świecie, nie 
wystarczyłyby, żeby go pocieszyć.
   - Obiecuję - powtórzyła, patrząc na niego. - Eduardo, ostatnio zaczęło nam się 
dobrze wieść. Naprawdę sądzisz, że Bóg byłby dla nas taki dobry tylko po to, żeby 
odebrać nam szczęście na samym początku?
  - Przy tym, co mówisz, moje obawy brzmią jak świętokradztwo - mruknął.
 - Wiara przenosi góry - powiedziała Bernadette. - Wszystko będzie dobrze.
- W porządku. Postaram się nie martwić na zapas.
    Martwił się jednak, szczególnie gdy pewnego ranka żona upadła na podłogę w 
kałuży wody i z trudem łapiąc oddech, kazała mu wezwać lekarza.
  Nie chciał jej zostawiać. Wysłał jednego z vaqueros do miasta, a potem do 
Colstona Barrona.
Oczekiwanie na lekarza trwało w nieskończoność. Tymczasem Bernadette, 
rozdzierana bólem, bezradnie płakała. Edurdo nie miał pojęcia, co robić. Claudia 
szybko wyrzuciła go z pokoju. Kiedy przyjechał Colston Barron z lekarzem, 
Eduardo był w połowie butelki importowanej szkockiej whiskey.
   - Przynieś mi szklankę, i to dużą - zwrócił się Colston do służącej. - Nadszedł 
czas na poważne pijaństwo.
Eduardo popatrzył na teścia przekrwionymi oczyma. - To trwa już dwie godziny - 
wystękał. – Próbowałem zaglądać przez drzwi, ale doktor kazał jednemu z 
moich ludzi wepchnąć mnie tutaj. - Wzruszył ramionami. - Krzy-czała. Już 
miałem wyłamać drzwi, żeby się do niej dostać, ale zawołała do mnie, że 
wszystko w porządku. Oboje są przeciwko mnie, ona i ten doktor. - Twarz mu 
pociemniała, kiedy uniósł do ust kolejną porcję trunku. Posłał teściowi mordercze 
spojrzenie. - Jeśli ona umrze, strzelę mu między oczy!
 -	Ona nie umrze - uspokoił go Colston, dokładając starań, by zabrzmiało to 
przekonująco.
-	Idę naładować rewolwer.
-	Napij się. Rewolwer możesz naładować później. 
Eduardo przez chwilę wodził wzrokiem od butelki do szafki z bronią i z 
powrotem. Wreszcie usiadł.
-	Może rozsądniej będzie poczekać. Jeszcze trochę. 
Pili, rozmawiali i niepokoili się przez następną godzinę.
Kiedy lekarz wszedł do pokoju, wycierając dłonie w ręcznik, obydwaj zwisali z 
krzeseł jak bezkształtne worki, na wpół przytomni.
  -	Bernadette ma się dobrze. To chłopiec... - oznajmił lekarz z uśmiechem.
  -	Chłopiec. Syn. Dzięki Bogu! - wybełkotał radośnie Eduardo.
-	Gratulacje, mój chłopcze, gra...
-	...i dziewczynka - dokończył lekarz.
  Eduardo zamrugał. Nie miał pewności, czy przypadkiem słuch go nie zawodzi.
-	Powiedział pan, że to chłopiec - zauważył.
-	Owszem, powiedziałem.
-	A teraz zmienił pan zdanie i mówi, że to dziewczynką?
Lekarz zachichotał.
- Jutro rano będzie pan miał głowę wielką jak San Antonio. To chłopiec i 
dziewczynka - wyjaśnił. - Bliźniaki, Eduardo głośno wciągnął powietrze. Chwycił 
się oparcia krzesła, żeby nie upaść, - Bliźniaki!
   - Bliźniaki! - Colston nalał sobie kolejną szklankę whiskey. - Bogu niech będą 
dzięki! Bliźniaki!
   - Bernadette chce was obu widzieć - oznajmił lekarz. Odwracając się, 
potrząsnął głową. - Bóg jeden wie, dlaczego - dodał pod nosem, kiedy hałaśliwie 
zaczęli się podnosić.
  Byli stanowczo zbyt pijani, żeby go zrozumieć, nawet gdyby mówił głośno. 
Podtrzymując się nawzajem, ruszyli chwiejnie za lekarzem do sypialni, skąd 
dochodził wyraźny płacz noworodków. - Dobre, mocne płuca - zauważył lekarz, 
kiedy Claudia wyszła im naprzeciw z dwoma zawiniątkami w ramionach. -Można 
to powiedzieć także o pańskiej żonie. Astma nie dała o sobie znać przez cały długi 
poród. - Uśmiechnął się szeroko. - Chyba mógłbym napisać pracę naukową na jej
temat.
   -Que guapos son - odezwała się Claudia z promienną twarzą, pokazując 
Eduardowi jego nowo narodzone dzieci. -Są takie śliczne, seńor.
   - Śliczne - potwierdził, dotykając delikatnie maleńkich twarzyczek. - Jak moja 
Bernadette.
 Zbliżył się do łóżka, pozostawiając Colstona przy wnukach i usiadł przy 
zmęczonej żonie; mimo wyczerpania zdobyła się na uśmiech i przyciągnęła go do 
siebie.
Pocałowała go z tkliwością.
-	Mamy dzieci - szepnęła. - Syna i córkę.
  -	I ty żyjesz, tak jak mi obiecałaś. I płuca ani razu nie sprawiły ci kłopotu przez 
cały poród. -Znowu ją pocałował. -Bernie, jestem bardzo pijany.
Roześmiała się z tego nowego zdrobnienia.
  -	Rzeczywiście, bardzo pijany! - Zmarszczyła brwi. -Nie ufałeś mi?
  -	Starałem się - rzekł żałosnym tonem. - Ale trudno okazywać zaufanie, kiedy 
ludzie krzyczą. - Patrzył na nią z zachwytem. - Kocham cię nad życie - szepnął z 
nieprzebraną czułością. - Dziękuję ci, że żyjesz. I dziękuje ci za nasze dzieci.
Przytuliła twarz do jego ramienia.
-	Ja też ci dziękuję. 
Zerknęła na ojca, który usadowił się w fotelu i trzymając w ramionach jedno z 
maleństw, nucił mu coś cichutko. Oczy jej się zaszkliły ze wzruszenia.
  -	Wierzysz w cuda, Eduardo? - spytała, myśląc o tym jak dalecy byli sobie kiedyś 
ojciec i ona i jak chaotyczne było jej życie zaledwie przed rokiem. Tak wiele się 
zmieniło Nie mogłaby sobie wyobrazić większego szczęścia.
-	Tak - odpowiedział Eduardo.
  Mieli dobrze prosperujące ranczo, dwoje dzieci i cały świat otwierał przed nimi 
ramiona. Bernadette zastanawiała się, czy to może być jawa, czy też jej się tylko 
śni.
  -	Kochanie, czy mógłbyś mnie uszczypnąć, tak na wszelki wypadek? - poprosiła.
Roześmiał się cicho, bo wiedział, co ma na myśli.
-	Zgoda, jeśli ty też mnie uszczypniesz. - Nachylił się bliżej. - Ale może lepiej nie 
ryzykować, najdroższa. Jeśli śnię, nie chcę się nigdy obudzić!
Bernadette nie zamierzała się z nim spierać. Pocałowała go do wtóru irlandzkiej 
kołysanki, nuconej czule, choć, niestety, dość fałszywie w fotelu pod oknem. 
Jeszcze nigdy w życiu nie słyszała równie pięknej piosenki.