     
     
     COLIN FORBES 
     
     EKSPRES POD LAWINĄ 
     
     Tytuł 
     AVALANCHE EXPRESS 
     
     Przełożyła Monika Kluczyńska 
     
Warszawa : Mizar : Amber, 1993.

isbn 83-85309-53-5

     
     dla Jane 
     
     Od autora 
     
     Chciałbym wyrazić podziw i wdzięczność dla nieżyjącego już 
sir Williama Collinsa, kawalera orderu Imperium Brytyjskiego, 
który dodał odwagi bardzo wielu autorom, łącznie ze mną, i który 
był moim zdaniem jednym z największych wydawców naszego stulecia. 
     
     CZĘŚĆ PIERWSZA 
     
     SPARTA 
     
      * 1 * 
     Bazylea i Zurych, Szwajcaria 
     
     Pierwszego grudnia była środa. Pierwsza środa miesiąca, 
ustalony dzień. Było bardzo zimno, a na ulicach historycznego 
szwajcarskiego miasta, które w ubiegłych wiekach stanowiło 
centrum wielu politycznych intryg, leżał głęboki śnieg. 
     Dworzec w Bazylei. Na torze pierwszym stał samotny wagon 
sypialny, na którym wisiała tablica z napisem: 
     WAGON - LIT MOSKWA - MIŃSK - BREST - WARSZAWA - BERLIN 
FRANKFURT - HELDELBERG - BAZYLEA Tablica przywodziła na myśl 
wizję romantycznej, niebezpiecznej podróży. Pusty wagon, z 
którego wysiedli już pasażerowie i obsługa, miał obcy, niemal 
złowrogi wygląd, zwłaszcza gdy wiedziało się, skąd przybył. Co 
tydzień ten pojedynczy wagon, przyłączany i odłączany od różnych 
składów, wędrował z serca komunistycznego imperium do Europy 
Zachodniej. Tu jego droga dobiegała końca. 
     Wyjechał z Moskwy w poniedziałek, dwudziestego dziewiątego 
listopada o czwartej po południu. Tego dnia odbyło się zebranie 
Biura Politycznego, poświęcone ocenie przebiegu wielkich manewrów 
wojskowych, którymi kierował osobiście marszałek Griegorij 
Traczkow. 
     Wagon wjechał na stację w Bazylei pierwszego grudnia 
dwadzieścia minut po dziewiątej. Teraz była dziewiąta 
czterdzieści pięć. Przed pobliską restauracją dworcową stało 
dwóch mężczyzn w ciemnych płaszczach i kapeluszach, którzy 
pozornie nie zwracali uwagi na pusty wagon. Niższy i bardziej 
krępy palił francuskiego papierosa, starając się nie okazywać 
przy tym wstrętu. 
     - Jak na razie nic się nie dzieje - mruknął po niemiecku. 
     - Cierpliwości, Gustawie - odparł jego wyższy i szczuplejszy 
towarzysz. - Nasza praca polega na czekaniu. 
     Młoda Angielka siedząca przy restauracyjnym stoliku 
niedaleko drzwi zerknęła na zegarek i wypiła łyczek kawy, której 
nie zamawiała. 
     Zapłaciła już rachunek i była gotowa do wyjścia. Elsa Lane 
miała najbardziej niepozorny wygląd pod słońcem. Nosiła wymięty 
prochowiec wojskowego kroju. Ciemne włosy zwisały w strąkach, 
wielki kapelusz z obwisłym rondem i okropne okulary w grubej, 
rogowej oprawie niemal całkowicie zasłaniały twarz. Stroju 
dopełniały znoszone pantofle ze ściętymi obcasami i odrapana 
walizka w przygnębiającym szarym kolorze. Elsa piła dalej kawę, 
dopóki zegarek nie wskazał punkt dziesiątej. Wstała z miejsca w 
chwili, gdy sekundnik dotarł do dwunastki. 
     Podniosła walizkę i wyszła z restauracji. Za drzwiami minęła 
dwóch ludzi w ciemnych płaszczach i kapeluszach. Młodszy z nich, 
ten o krępej budowie, spojrzał na nią i odwrócił z niechęcią 
wzrok. 
     Kroczyła powoli, przygarbiona, jakby ciążyła jej walizka, i 
rozglądała się wokół spojrzeniem krótkowidza. Gustaw, który 
zapalił właśnie drugiego gauloisea (w chwilach napięcia dużo 
palił, nawet zagraniczne papierosy) wskazał kciukiem na jej 
plecy. 
     - Ale pasztet! - syknął do kolegi. 
     - Patrz tam, gdzie trzeba! - zgromił go szeptem Fischer. 
     Takie nazwisko figurowało w paszporcie, który miał w 
kieszeni. 
     Został on starannie podrobiony przez specjalistów z działu 
fałszowania dokumentów w podziemiach siedziby KGB przy placu 
Dzierżyńskiego. 
     Fischer zaczynał się niepokoić. Dworzec zapełniał się ludźmi 
czekającymi na transalpejski ekspres z Bazylei do Wiednia i na 
inne pociągi. 
     Dwaj mężczyźni podeszli bliżej torów, żeby móc łatwiej 
obserwować wagon sypialny, Elsa Lane zaś, jakby zdezorientowana, 
przystanęła pośród ruchliwego tłumu. 
     W tej samej chwili od strony głównego wejścia pojawił się 
niski, pulchny mężczyzna w białej kurtce stewarda. Pod osłoną 
tłumu zbliżył się szybko do tylnych drzwi wagonu sypialnego z 
Rosji. Wszedł pewnie, jakby miał do tego wszelkie prawo, i 
zniknął w środku. 
     Fischer, wyższy od towarzysza, wyciągnął szyję i ponad 
głowami ludzi dostrzegł, co się stało. 
     - Ktoś jest w wagonie - szepnął. - Ubrany jak steward. -! 
Złapał za ramię krępego, który ruszył naprzód. - Jeszcze nie. 
     Poczekaj, aż wysiądzie. Będziemy musieli czymś zakryć ten 
jego biały kitel... 
     - Zdjął płaszcz i przewiesił go przez rękę. Czekali. 
     Steward w białej kurtce był w trzecim przedziale. Zamknął 
drzwi, podniósł blat narożnej umywalki i wsunął głęboko rękę w 
rurę odpływową. Trochę potrwało, zanim udało mu się oderwać 
kasetę, przyklejoną wewnątrz rury wodoodporną taśmą. W wagonie 
mógł się w każdej chwili pojawić szwajcarski strażnik kolejowy. 
Zwykle kaseta łatwiej dawała się wyjąć. Wzmocnił chwyt, pociągnął 
mocno i wreszcie miał ją w ręku. Oderwał z niej resztki taśmy, 
zbił je w kulkę i schował do kieszeni. 
     W hali dworcowej było coraz tłoczniej. Steward wysiadł z 
wagonu i poszedł szybkim krokiem w stronę wyjścia. Fischer i 
Gustaw przepychając się łokciami ruszyli jednocześnie za nim. 
Steward otarł się o Elsę, która utknęła w wirze spieszących się 
pasażerów, i szedł dalej do wyjścia. Wówczas go dogonili. Tłum 
nagle zrzedniał, został tylko jeden oparty o ścianę mężczyzna 
czytający gazetę. Był średniego wzrostu i miał sumiaste wąsy. 
Fischer pod osłoną trzymanego na ręku płaszcza wbił stewardowi w 
plecy lufę lugera kalibru 9 mm. 
     - Tylko spróbuj zwiać, a będzie po tobie. Dalej, przejdź 
tam... 
     Zaprowadzili stewarda w pusty kąt hali na prawo od wyjścia. 
     - Włóż ten płaszcz - rozkazał Fischer chowając lugera do 
kieszeni marynarki. Pobladły steward wykonał polecenie. Fischer 
zerknął na wąsatego mężczyznę w okularach, lecz ten najwyraźniej 
był bez reszty pochłonięty gazetą. - Teraz masz wsiąść do tego 
mercedesa przy chodniku - polecił. - Na tylne siedzenie... 
     Na dworze padał śnieg. Po tłocznej hali ulica wydawała się 
niemal pusta. Przed stacją oprócz mercedesa stała zaparkowana 
parę metrów przed nim furgonetka z pralni, bez nazwy firmy. 
     Gustaw wsiadł za stewardem na tylne siedzenie i obszukał go 
z wprawą. Fischer siadł za kierownicą i odwrócił się do tyłu. 
     - Cholera, nic nie mogę znaleźć. Tylko to - Gustaw pokazał 
kłębek porwanej i zmiętej wodoodpornej taśmy przylepnej. 
     - Przeszukaj go jeszcze raz, tylko się streszczaj, bo nie 
zdążymy na ekspres. 
     Pod osłoną oparcia Fischer owinął lufę lugera wełnianym 
szalikiem. 
     To stłumi odgłos strzału. Zostawią przykryte kocem zwłoki 
stewarda w samochodzie. Policja nieprędko je odkryje. Mercedes 
pochodził z wypożyczalni w Mannheim, w Niemczech. Szwajcarskie 
gliny pójdą tym śladem, a zanim dotrą do wypożyczalni, obaj z 
Gustawem zdążą dojechać do Wiednia. 
     Matt Leroy, wąsacz w ubraniu angielskiego kroju, wyszedł bez 
pośpiechu przed stację, uderzając się od niechcenia po udzie 
zwiniętą gazetą. Kierowca furgonetki z anonimowej pralni 
dostrzegł ten znak we wstecznym lusterku, rzucił kilka słów 
siedzącemu obok mężczyźnie, wysiadł i podszedł do mercedesa z 
naręczem czystych ręczników. 
     Pochylił się do okna i gdy Fischer gwałtownie odwrócił się 
ku niemu, powiedział cicho po niemiecku: 
     - Wysiądź z wozu i wejdź na tył furgonetki. 
     Fischer patrzył wybałuszonymi oczami na naręcze ręczników, z 
którego wyglądała lufa pistoletu. 
     - Ale pozwolisz, że najpierw się tym zaopiekuję... 
     Człowiek w kombinezonie zgarnął lewą ręką lugera z kolan 
Fischera i schował go do kieszeni. Gustaw na tylnym siedzeniu 
również patrzył w otwór lufy ukrytej w zwiniętym ręczniku. 
Zawiniątko dzierżył drugi ubrany w kombinezon mężczyzna, który 
przed chwilą szarpnięciem otworzył tylne drzwiczki. Steward 
również nie tracił czasu i zdążył już uwolnić Gustawa od jego 
automatycznego pistoletu. 
     Matt Leroy patrzył z wnętrza hali dworcowej, jak dwójka 
jeńców wsiada pod eskortą na tył furgonetki. Drzwi się 
zatrzasnęły, steward siadł za kierownicą i włączył silnik. 
Dopiero gdy furgonetka ruszyła z miejsca, Leroy pobiegł na 
perony. Widząc, że na wielkim zegarze jest osiem po dziesiątej, 
zwolnił do szybkiego marszu. Do odjazdu ekspresu "Transalpin" 
zostały jeszcze dwie minuty. 
     W pozbawionym okien pudle furgonetki Fischer usłyszał hałas 
silnika i poczuł, że ruszyli z miejsca. Dla odwrócenia uwagi 
ludzi, którzy ich ujęli, odezwał się do swojego towarzysza: 
     - Co on mógł stamtąd zabrać? I kiedy zdążył się tego 
pozbyć... 
     Wciąż mówiąc spróbował zadać siedzącemu obok mężczyźnie cios 
kolanem w krocze. Ten jednak odsunął się w porę, zatoczył 
pistoletem i rąbnął nim Fischera w skroń, robiąc lakoniczną 
uwagę: 
     - Bardzo głupie. 
     Skinął głową i uśmiechnął się do Gustawa, na którego kark w 
tejże chwili spadła rękojeść drugiego pistoletu. Oba ciosy były 
śmiertelne. 
     Ich ofiary leżały martwe na podłodze kołyszącej się na 
wybojach furgonetki. 
     Nazajutrz o świcie szwajcarski policjant, który patrolował 
brzeg Renu w okolicach Schaffhausen, zauważył nie opodal 
wodospadu olbrzymi kufer, który utknął pomiędzy dwoma wielkimi 
głazami. 
     Przeszkodę opływała rwąca, spieniona woda. Sprowadzenie 
wyposażonego w dźwig kutra policji rzecznej i zakotwiczenie go w 
odpowiedniej pozycji poniżej wodospadu zabrało cztery godziny. 
Piąta upłynęła na wydobywaniu kufra z rzecznej pułapki. Po 
wyciągnięciu go na brzeg znaleziono w środku upchane ciasno 
zwłoki dwóch nagich mężczyzn, których w żaden sposób nie dało się 
zidentyfikować. Obaj zginęli od silnego ciosu w głowę. 
     Gdy Matt Leroy wychodził niespiesznym krokiem przed stację i 
klepnięciem zwiniętej w rulon gazety po nogawce dawał sygnał 
kierowcy anonimowej furgonetki, Elsa Lane wsiadała do ekspresu 
"Transalpin" z Bazylei do Wiednia. Miał on odjechać o dziesiątej 
dziesięć rano i zatrzymywać się dopiero w Zurychu. Korytarz 
trzynastego wagonu pierwszej klasy był pusty. Weszła do łazienki 
i zamknęła drzwi. Potem szybko zdjęła wymięty prochowiec, 
zniszczone pantofle, rogowe okulary i ogromny kapelusz. Ściągnęła 
z głowy czarną perukę i szybko przeczesała jasne włosy. 
     Postawiła zniszczoną szarą walizkę na pokrywie sedesu i 
odsunęła zamek błyskawiczny, spod którego ukazał się elegancki 
neseser ze świńskiej skóry. Wyjęła z nesesera buty od Gucciego, 
które wsunęła na stopy, a następnie pasującą do nich torebkę tej 
samej firmy i sobolowe futro, w które się ubrała. Zwinęła w 
tobołek zdjęty z neseseru szary pokrowiec, perukę, kapelusz, 
prochowiec i stare buty i to wszystko wsadziła pod drogą 
bieliznę. Po zamknięciu walizki zrobiła makijaż i przejrzała się 
szybko w lustrze. Okulary powędrowały do torebki od Gucciego. Gdy 
po chwili wyłoniła się z łazienki, nikt nie rozpoznałby w niej 
czupiradła, które weszło tam przed paroma minutami. 
     Ruszyła korytarzem do przedziału, gdzie miała zarezerwowane 
miejsce. Wyglądała teraz zupełnie inaczej, nie tylko dzięki 
zmianie stroju. Wydawała się wyższa i szczuplejsza, gdy przestała 
się garbić. 
     Szła sprężystym krokiem, a ruchy miała zwinne i energiczne. 
Dotarła do pustego przedziału i weszła do środka. Zdjęła sobole i 
położyła je na siedzeniu obok. Na trzecim postawiła elegancki 
neseser. Teraz mogła być pewna, że będzie miała cały przedział 
dla siebie. Usiadła, skrzyżowała smukłe, piękne nogi i spojrzała 
na zegarek: było osiem po dziesiątej. Za dwie minuty odjazd. 
Pierwszym przystankiem na długiej trasie do Wiednia miał być 
Zurych. Otworzyła torebkę, gdzie w zamykanej na suwak przegródce 
ukryła kasetę, którą dał jej steward. 
     Wyjęła cygarniczkę z kości słoniowej, wetknęła do niej 
papierosa, przypaliła go i głęboko zaciągnęła się dymem. 
     - Kurczę, znowu mnie ściska w dołku - powiedziała głośno do 
siebie. - Kiedy się wreszcie pozbędę tego strachu? 
     Przypomniała sobie, co powiedział jej kiedyś Harry Wargrave: 
     - Gdy przestajesz się bać, nic po tobie w tej robocie. 
Strach jest potrzebny, żeby zachować dobry refleks. 
     Podniesiona tym nieco na duchu rozluźniła napięte mięśnie, 
rozsiadła się wygodnie i czekała, aż jej puls wróci do normy. 
     Jeszcze bardziej pokrzepił ją widok Matta Leroya, który 
szedł po peronie. Leroy minął jej okno i wsiadł do poprzedniego 
wagonu. 
     Pomyślała, że tym razem zdążył w ostatniej chwili. Ciekawe 
dlaczego? 
     Ekspres ruszył z miejsca, wynurzył się spod wielkiej hali 
dworca Hauptbahnhof w padający śnieg i nabierając prędkości na 
jednogodzinny odcinek do Zurychu, skierował się na wschód. 
     Kilka minut później, gdy jechał już całym pędem, do 
przedziału Elsy wszedł szwajcarski konduktor. Bez pośpiechu 
sprawdzał bilety i korzystając z okazji przyglądał się ukradkiem 
pasażerce. Był wrażliwy na kobiecą urodę. "Wystrzałowa" - 
pomyślał dziurkując bilet i zerknął na nią jeszcze raz. Oddała mu 
spojrzenie, a w szarych, jakby nakreślonych jedną poziomą linią 
oczach był cień kokieteryjnego uśmiechu. Miała subtelne rysy, 
prosty nos, pełne, pięknie wykrojone usta i znamionujący upór 
podbródek. Twarz piękna, a zarazem nie pozbawiona charakteru i 
stanowczości. 
     - Życzę pani przyjemnej podróży, madame - pożegnał ją, 
starannie wymawiając angielskie słowa i znacząco spojrzał w okno. 
-Mimo nie najlepszej pogody. 
     Wyszedł z przedziału zamykając za sobą drzwi. 
"Spostrzegawczy facet" - stwierdziła w duchu Elsa chowając z 
powrotem do torebki bilet powrotny. Zwrot "madame" świadczył, że 
konduktor zauważył obrączkę na jej palcu, choć tak naprawdę w 
wieku dwudziestu ośmiu lat była osobą stuprocentowo samotną. To 
Harry Wargrave uparł się, żeby ją włożyła. 
     - Kobieta zamężna przyciąga mniejszą uwagę niż podróżująca 
samotnie dziewczyna - powiedział. 
     Konduktor spotkał na korytarzu Matta Leroya, który oparty o 
poręcz palił papierosa. 
     - Prosiłem o przedział dla palących - rzucił wyjaśniająco i 
niezgodnie z prawdą Leroy - i oto co mi dali. 
     Wskazał ręką za siebie na pusty przedział dla niepalących. 
Na jednym z siedzeń leżała jego torba podróżna. Z wymowy pasażera 
konduktor wywnioskował, że ma do czynienia z Anglikiem. Akcent 
ten był jednak efektem żmudnych starań. Leroy wyrobił go sobie 
podczas dwuletniej służby na stanowisku oficera ochrony w 
ambasadzie Stanów Zjednoczonych przy Grosvenor Square. By 
dopełnić obrazu, miał na sobie płaszcz z wielbłądziej wełny, 
zakupiony na Savile Row . 
     - Jest wiele wolnych miejsc w przedziałach dla palących 
-zaproponował konduktor przecinając bilet. 
     - Nieważne - zbagatelizował Leroy. - Już niedaleko do 
Zurychu. 
     W rzeczywistości umyślnie wybrał ten przedział, aby być 
blisko Elsy Lane. Konduktor ruszył dalej wzdłuż pociągu, a Leroy 
spojrzał na zegarek i pogładził bujne wąsy. W rozkładzie ich 
podróży jak zawsze nie przewidziano żadnej rezerwy czasowej. 
Pozostawało tylko mieć nadzieję, że przybędą do Zurychu bez 
opóźnienia. Leroy tak jak Elsa wykupił bilet powrotny, choć miał 
go nigdy nie wykorzystać. Zdaniem Harryego Wargravea był to 
następny ważny szczegół. 
     - Jeśli wasze bilety wpadną w oko komuś niepowołanemu, 
będzie wyglądało na to, że wracacie do Bazylei. 
     Ekspres wjechał na Hauptbahnhof w Zurychu dokładnie 
dwanaście minut po jedenastej. Elsa Lane stała już z neseserem na 
końcu wagonu, by móc wysiąść, gdy tylko pociąg się zatrzyma. 
Minąwszy szybko barierkę, przy której sprawdzano bilety, zaniosła 
neseser na postój taksówek naprzeciw hotelu Schweizerhof. Wsiadła 
do pierwszego w kolejce wozu i zatrzasnąwszy drzwiczki 
powiedziała miękkim, niskim głosem: 
     - Na lotnisko, szybko. Jestem już trochę spóźniona... 
     Matt Leroy obrał inną drogę. Trzymając w ręku naszykowane 
kluczyki pobiegł do bocznego wyjścia wzdłuż tylnej ściany 
szerokiej hali, mijając ladę przechowalni bagażu. Dopadł citroena 
zaparkowanego przy stacji. Silnik zapalił za pierwszym 
przekręceniem kluczyka. 
     Wóz podstawiono zaledwie kilka minut przedtem. Leroy 
wyjechał przed budynek dworca w samą porę, by dostrzec Elsę w 
oddalającej się taksówce. Wyglądała przez okno, żeby mógł ją 
łatwo zobaczyć. 
     Jechał w dyskretnej odległości za nią na lotnisko położone 
piętnaście kilometrów za miastem. 
     Leroy przy swoich trzydziestu czterech latach miał zwodniczo 
stateczną prezencję inteligenta. Nie pasował do niej jednak 
uporczywy, czujny wzrok, jakim zza okularów w srebrnej oprawce 
śledził taksówkę, która jechała przed nim. Często zerkał we 
wsteczne lusterko, żeby sprawdzić, czy nikt ich nie śledzi. Wraz 
z grupą pomocniczą, która w Bazylei pozbyła się prześladowców 
stewarda, miał ochraniać Elsę i pilnować, aby bezpiecznie dotarła 
na lotnisko w Zurychu. Jak zawsze pod koniec comiesięcznej 
podróży kamień spadł mu z serca, kiedy taksówka Elsy zatrzymała 
się przed gmachem lotniska, a ona sama, trzymając w ręku swój 
neseser od Gucciego, wysiadła i wbiegła do środka. Zaparkował 
citroena i wszedł za nią. 
     W głębi sali dostrzegł wysokiego, ciemnowłosego Anglika, 
który sądząc z pozorów zajęty był przeglądaniem książek na 
stoisku. Leroy odetchnął: tu kończyło się jego zadanie. Teraz 
pałeczkę przejmował Harry Wargrave. 
     Harry Wargrave miał trzydzieści siedem lat i żył trzykroć 
intensywniej niż przeciętny zjadacz chleba w tym wieku. Miał metr 
osiemdziesiąt trzy wzrostu, szczupłą sylwetkę o zwinnych ruchach, 
długi nos, i wystające kości policzkowe i szerokie usta, w 
kącikach których krył się uśmiech. Jego brwi, równie ciemne jak 
gęsta czupryna, często lekko się unosiły, gdy mierzył ludzi nieco 
kpiącym spojrzeniem. Zarówno mina, jak i cała postać w płaszczu 
przeciwdeszczowym o wojskowym kroju sugerowały człowieka o 
beztroskim podejściu do problemów, który żyje na luzie i niczym 
się zbytnio nie przejmuje. Niejednej osobie przyszło żałować tego 
fałszywego mniemania, a kilka zabrało je ze sobą do grobu. 
     W wieku lat dziewiętnastu Wargrave zdobył ostrogi w 
lotnictwie i brytyjskiej marynarce wojennej. Miał oddzielną 
licencję na pilotowanie śmigłowców. Pływał na kutrach 
torpedowych. Twierdził, że ma kręćka na punkcie mechaniki: 
     - Jak widzę coś nowego, co się porusza, muszę się nauczyć to 
prowadzić - zwykł mawiać. 
     Przeniesiony do wywiadu marynarki w randze komandora - 
porucznika, został przydzielony do ambasady brytyjskiej w 
Waszyngtonie. 
     Miał pomagać w wykrywaniu działających w Stanach agentów 
radzieckiego wywiadu, którzy przekazywali Moskwie ściśle tajne 
wojskowe dane techniczne, będące wspólną własnością Amerykanów, " 
i Brytyjczyków. Lecz to był dopiero początek. Po pewnym czasie, z 
powodu biegłej znajomości francuskiego, niemieckiego, włoskiego i 
serbochorwackiego, został przeniesiony do Secret Service, 
cieszącej się opinią najlepszej służby wywiadowczej na świecie, 
mimo wysiłków co poniektórych pisarzy, którzy opisywali ją jako 
bandę patentowanych głupców. 
     Po okresach służby w krajach Europy Zachodniej, podczas 
których miał okazję współpracować z kilkoma szefami wywiadów, 
wysłano go do Aten, lecz jego tamtejsza działalność wciąż była 
okryta tajemnicą. 
     - To największe pole bitwy naszych czasów - wyraził się raz 
o Bałkanach. - Jak człowiek tam przeżyje, to znaczy, że da sobie 
radę wszędzie. 
     W wieku trzydziestu sześciu lat przeszedł na emeryturę i 
wyemigrował do Kanady, gdzie dzięki pomocnym radom multimilionera 
i potentata przemysłowego, Williama Rivertona, pomnożył 
dziesięciokrotnie swój niewielki kapitał. Decyzję odejścia ze 
służby umotywował z właściwą sobie brutalną szczerością: 
     - Z tym jest tak jak ze startowaniem w wyścigach 
samochodowych. Trzeba się wycofać przed czterdziestką albo z 
ciebie zimny trup. 
     Ze swego stanowiska obserwacyjnego przy stoisku z książkami 
miał baczne oko na wszystko. Choć na pozór ani razu nie spojrzał 
w tamtą stronę, widział, jak Elsa Lane wchodzi za barierkę, na 
salę odlotów, a pracownik lotniska kładzie jej neseser na taśmie 
bagażowej. 
     Zerknął na zegarek: jedenasta trzydzieści siedem. Krucho z 
czasem, Elsie, chwała jej za to, jeszcze raz udało się zdążyć. 
Zresztą sam nalegał na błyskawiczny przebieg akcji. Doprowadziło 
to nawet do sprzeczki z Mattem Leroyem, lecz Wargrave zbijał 
wszystkie na pierwszy rzut oka całkiem sensowne obiekcje 
Amerykanina. 
     - Rozkład jest na styk, żadnego marginesu błędu - 
argumentował Leroy. - Za mało czasu na wszystko. Absolutne 
minimum na wyjęcie kasety z wagonu sypialnego, zaledwie kilka 
minut do odjazdu ekspresu, a jeszcze pociąg musi przyjechać 
punktualnie do Zurychu, żeby Elsa zdążyła na lotnisko i swój lot. 
     - Właśnie - przytaknął lakonicznie Wargrave. 
     - Rany boskie! To wszystko, co masz do powiedzenia? 
     - Im szybciej lis ucieka, tym większą ma szansę, że ogary 
nie wpadną na jego trop - stwierdził Wargrave z sardonicznym 
uśmiechem. - Napięty plan sprawi nam trudności, ale jeszcze 
większe sprawi przeciwnikowi. Widziałeś kiedy jastrzębia, który 
rzuca się na ofiarę? Pikuje błyskawicznie w dół, a potem podrywa 
się i znika. 
     Będziemy go naśladować. 
     Ostatnia chwila, żeby wsiąść do tego samego samolotu, którym 
leciała Elsa. Już miał odejść od stoiska i przejść do odprawy, 
kiedy dostrzegł tuż obok siebie Matta Leroya. Amerykanin wziął do 
ręki książkę Harolda Robbinsa, Wargrave nadal stał w swobodnej 
pozie, niczym nie okazując nerwowego napięcia, które w nim 
narosło. Wedle ściśle przestrzeganych instrukcji Leroy mógł się 
do niego zbliżyć tylko w razie nagłego niebezpieczeństwa. 
Głośniki po raz ostatni wzywały pasażerów na lot 160 linii 
Swissair. 
     Leroy odłożył książkę na jakieś pisma. Dłuższą chwilę zajęły 
mu manipulacje z płaceniem i chowaniem portfela. Wargrave zawołał 
do siebie ekspedientkę i poprosił o egzemplarz tej samej 
powieści. 
     Dziewczyna położyła ją przed nim, obok książki Leroya. 
Zapłacił i poczekał, aż dziewczyna odejdzie, by obsłużyć innego 
klienta. Wziął kupioną przez Leroya książkę i rzucił się biegiem 
do bramki, przez którą wcześniej przeszła Elsa. 
     Wybrał miejsce po przeciwnej stronie przejścia, jeden rząd 
za Elsą Lane w pierwszej klasie samolotu DC-10. Elsa siedziała 
założywszy nogę na nogę i wyglądała przez okno. "Jest na co 
popatrzeć" -pomyślał z podziwem Wargrave, zapinając pas 
bezpieczeństwa. Zresztą ta poza była wynikiem polecenia, jakie 
sam dał Elsie rok temu, gdy zaczęły się ich comiesięczne wyprawy. 
     - W samolocie zawsze pokazuj nogi... 
     - Doprawdy? - spytała ironicznie dziewczyna. - Czyżby 
groziła mi utrata służbowej niewinności na wysokości dziewięciu 
kilometrów nad Atlantykiem? 
     - Nie są to zbyt sprzyjające okoliczności - przyznał. - Ani 
mi w głowie napastować cię w takich warunkach. Ale gdyby ktoś 
przyłapał mnie na patrzeniu w twoją stronę, od razu będę miał 
wiarygodne wytłumaczenie. 
     - Czy przypadkiem nie szuka pan jedynie pretekstu, by pod 
przykrywką czynności służbowych dać folgę lubieżnym ciągotom? 
     Wargravea zatkało. Nie po raz pierwszy w rozmowie z Elsą nie 
wiedział, co odpowiedzieć. Wciąż podziwiając jej długie, smukłe 
nogi wspominał, jak łatwo udało się dziewczynie wprawić go w 
konsternację. 
     Dopiero gdy silniki głośniej zawyły i samolot zaczął kołować 
na pas startowy, Wargrave przeniósł wzrok na pozostałych 
pasażerów. 
     "Niewłaściwa kolejność" - zganił się w duchu. Na pierwszym 
miejscu powinni być pasażerowie, potem nogi Elsy. Najpierw 
obowiązek,! potem przyjemność. Kiedy będzie wolno wstać z 
miejsca, pójdzie do toalety, żeby wyjąć i przeczytać wiadomość, 
którą Matt Leroy zostawił w książce. 
     Leroy palił papierosa wygodnie usadowiony w zaparkowanym 
koło lotniska citroenie, z ogrzewaniem włączonym na maksimum, i 
czekał na start samolotu. Śnieg przestał padać, lecz nisko 
wiszące szare chmury groziły dalszymi opadami. Był dopiero 
grudzień, a meteorolodzy już przebąkiwali o tym, że nadciąga 
najsroższa od wielu lat zima. Była w tym pewna prawidłowość, bo 
ostatnie lato zapisało się jako najbardziej upalne od niemal 
ćwierć wieku. Na Europę spadła klęska suszy, nawet w południowej 
Anglii temperatura podskoczyła powyżej dziewięćdziesięciu stopni. 
"A teraz będziemy marznąć na kość. To się pewnie nazywa 
zachowanie równowagi w przyrodzie" -konkludował w myślach Matt. 
Spojrzał w górę i zobaczył samolot. 
     DC-10 wznosił się ostro w górę, zostawiając za sobą 
rozciągniętą szarą smugę spalin. Po chwili zniknął z oczu, 
wchłonięty przez gęste chmury. Nie leciał do Stanów Zjednoczonych 
ani do Wielkiej Brytanii, jak można by było przypuścić, gdyby 
akcja grupy Wargravea miała miejsce trzy lata wcześniej. Portem 
jego przeznaczenia był Montreal w Kanadzie. 
     
      * 2 * 
     
     Montreal i Waszyngton 
     
     W Montrealu była trzecia trzydzieści po południu czasu 
miejscowego. 
     Na dziesiątym piętrze wieżowca Baton Rouge otworzyły się 
drzwi windy i wyszli z nich Elsa Lane i niosący jej walizkę 
Wargrave. 
     Wciąż była środa, pierwszego grudnia. Elsa spojrzała w obie 
strony korytarza i podeszła żwawym krokiem do drzwi, na których 
była tabliczka z napisem "Riverton Corp, Inc". Weszli do środka, 
gdzie za wielkim, zwalistym biurkiem siedziała recepcjonistka. 
Wargrave, w ciemnych okularach, odezwał się do niej nie wyjmując 
cygara z ust i imitując amerykański akcent: 
     - Jesteśmy umówieni. Pani Perkins i Clyde Wilson. Pan 
Riverton nas oczekuje. 
     Elsa miała czarną perukę i rogowe okulary, które włożyła, 
kiedy jechali z lotniska wynajętym samochodem. Recepcjonistka nie 
obdarzając jej cieniem uwagi, powiedziała coś do interkomu i 
oznajmiła, że mogą wejść. Elsa pierwsza przekroczyła dobrze 
znajomy próg. 
     Wargrave wszedł za nią i zamknął starannie drzwi. Zza biurka 
znacznie mniejszego niż biurko recepcjonistki uniósł się na ich 
spotkanie niski, lecz mocno zbudowany mężczyzna o nie 
zdradzającej uczuć twarzy pokerzysty. Był to William Riverton, 
legendarny król kanadyjskiego przemysłu. 
     - Miło widzieć was z powrotem całych i zdrowych - powitał 
ich krótko. Podszedł powolnym, miarowym krokiem do masywnych 
drzwi w bocznej ścianie, otworzył je i odsunął się, wpuszczając 
przodem gości. Podczas drugiej wojny światowej Riverton kierował 
jedną z tajnych organizacji kontrwywiadowczych na zachodniej 
półkuli. 
     Nawet teraz, w wieku siedemdziesięciu trzech lat, emanował 
niezwykłym magnetyzmem i olbrzymią siłą woli, utajoną w 
nieruchomych rysach i oczach. W spojrzeniu, jakim Wargrave 
obrzucił starego weterana, kryło się coś bliskiego przywiązaniu. 
     Wielki przegrzany pokój, do którego weszli, nie miał okien. 
     Oświetlały go umieszczone pod sufitem jarzeniówki. Rząd 
zegarów na jednej ścianie pokazywał czas w różnych miejscach 
globu: w Zurychu, Bukareszcie, Moskwie. 
     - Siadajcie, musicie być zmęczeni. Jak poszło? Napijecie się 
kawy? - spytał głos z amerykańskim akcentem. 
     Julian Haller uściskał Elsę, pomógł jej zdjąć płaszcz. Był 
dobrze zbudowanym mężczyzną po pięćdziesiątce, średniego wzrostu, 
o przerzedzających się siwo-białych włosach i szlachetnym zarysie 
czoła. 
     Jego powitalny uśmiech promieniował pewnością siebie i 
pogodą ducha. 
     Tylko oczy patrzyły badawczo, jakby szukając objawów 
napięcia i sprawdzając, czy wszystko w porządku. 
     - Tak dużo lepiej - stwierdził z aprobatą, gdy dziewczyna 
ściągnęła perukę i okulary. 
     - Dzięki, Julianie. - Elsa obdarzyła go najbardziej 
promiennym uśmiechem ze swojego repertuaru. - Kawa jest tym, 
czego mi w tej chwili potrzeba. Ta różnica czasu zupełnie mnie 
wykończyła. 
     - Dopiero co zaparzona, jakbyśmy się umówili - Nalał kawę z 
dzbanka i dodał śmietanki dokładnie według gustu Elsy. - Na tym 
małym stoliku jest szkocka dla ciebie, Harry - dodał. -Ed dał nam 
znać z lotniska o waszym przylocie. - Podał filiżankę Elsie i 
spojrzał na Wargravea, który pod przeciwległą ścianą wkładał 
wyjętą z torebki Elsy kasetę do magnetofonu. - Skąd ten pośpiech? 
     - Mieliśmy maleńki kłopot w Brukseli - odparł Wargrave. 
-Wygląda na to, że ktoś depcze po piętach Angelowi. Jacyś dwaj 
uzbrojeni faceci capnęli Neckermanna w chwilę po tym, jak 
przekazał kasetę Elsie. 
     Elsa obróciła się na krześle. 
     - Nigdy o niczym mi nie mówisz! - powiedziała 
oskarżycielsko. - Podczas jazdy z lotniska było mnóstwo czasu. 
     - Widać, że jesteś zmęczona. Pomyślałem, że lepiej z tym 
poczekać. - Wargrave zaczął składać relację z wypadków. Haller 
zapalił papierosa. Uśmiech zniknął mu z twarzy, zastąpiła go 
głęboka uwaga. - Leroy spisał się dobrze, wręcz znakomicie - 
zakończył Wargrave. - Zrozumiał, co się dzieje, i jego ludzie 
uratowali Neckermanna. 
     - A co z tymi dwoma, którzy go porwali? 
     - Pewnie wylądowali na dnie Renu - rzekł niefrasobliwie 
Wargrave. Dostrzegł grymas Elsy i pospiesznie zaczął mówić dalej: 
- No to włączam kasetę od naszego tajemniczego przyjaciela. 
Wszyscy gotowi? 
     Napięcie nagle wzrosło. Taśma zaczęła się przesuwać i 
zabrzmiał przyciszony, ochrypły, wyraźnie umyślnie zmieniony 
głos, przemawiający do nich poprawną angielszczyzną z Moskwy, z 
odległości sześciu i pół tysiąca kilometrów - głos, który, jak 
wiedzieli, należał do jednego z członków Biura Politycznego, 
znanego im tylko pod kryptonimem Angelo. 
     Gdy ucichł, w pokoju zapanowała cisza. Była to najbardziej 
katastrofalna wiadomość, jaką otrzymali od Angela. Elsa, 
zazwyczaj spokojna i opanowana, siedziała jak porażona, 
zapomniawszy o zapalonym papierosie, którego trzymała w palcach. 
Haller również zastygł nieruchomo za swoim biurkiem, z głową 
przekrzywioną lekko na bok, jakby wciąż słuchał chropawego głosu. 
Wargrave, który miał najwięcej zimnej krwi z całej ich trójki, 
wyjął kasetę i popatrzył na Hallera. 
     - A więc, jakie jest następne posunięcie? 
     - Złap pierwszy samolot do Waszyngtonu. Uprzedzę Bruna, że 
jesteś już w drodze. - Haller otworzył szufladę, sprawdził 
rozkład lotów i spojrzał na zegar, który wskazywał miejscowy 
czas. - Jeżeli się solidnie pospieszysz, Harry... 
     - Już się zmywam. 
     Haller własnym kluczem otworzył drzwi prowadzące do biura , 
Rivertona. Wargrave włożył ciemne okulary i wybiegł z pokoju. 
     Mijając wielkiego przemysłowca uniósł na chwilę dwa palce w 
minisalucie i otrzymał w odpowiedzi skinienie głową. Po minucie 
siedział już za kierownicą samochodu z wypożyczalni. . Jadąc z 
dozwoloną szybkością dotarł na lotnisko w samą porę, by zdążyć na 
najbliższy lot do Waszyngtonu. Kiedy samolot oderwał się od ziemi 
i zniknął w warstwie chmur, Wargrave rozparł się wygodnie w 
fotelu, nie zamykając oczu w obawie, że zaśnie. Kaseta tkwiła w 
wewnętrznej kieszeni jego marynarki. Po podróży przez wiele stref 
czasowych dopadało go już zmęczenie. Wiedział jednak, że na razie 
może pożegnać się ze spaniem. Leciał bowiem na spotkanie z 
Brunem. 
     Ten kryptonim oznaczał Josepha Moynihana, prezydenta Stanów 
Zjednoczonych. 
     Na lotnisku Dullesa James Ryder, duży, brzuchaty Amerykanin 
w ciemnych okularach i płaszczu z miękkiej wełny, nadającym mu 
wygląd człowieka na stanowisku, postąpił według ustalonego 
schematu. 
     Przystanął z walizką w ręku i spojrzał na tablicę przylotów, 
która zawiadamiała o lądowaniu samolotu z Montrealu. Wmieszał się 
w tłum ludzi, którzy wysiedli z samolotu, i razem z nimi podszedł 
do wyjścia. Tam się zatrzymał. Podczas gdy część podróżnych 
wsiadała do autobusu, a inni do taksówek, spoglądał z 
niecierpliwością na zegarek, jakby poirytowany tym, że jego 
własny środek lokomocji się spóźnia. 
     Dziesięć minut później do krawężnika podjechał niebieski 
cadillac. 
     Ryder stał bez ruchu. Z cadillaca wysiadł wysoki mężczyzna w 
liberii szofera. Obszedł samochód i otworzył tylne drzwiczki. 
Ryder bez słowa podziękowania wgramolił się do środka i usadowił 
na tylnym siedzeniu. Szofer siadł z powrotem za kierownicą. 
     - Dobra, jedziemy. Tylko szybko! - polecił Ryder i zaczął 
czytać wyciągnięte z kieszeni czasopismo. 
     W godzinach popołudniowego szczytu jechali do Białego Domu. 
     Podczas całej jazdy nie zamienili ze sobą ani słowa. Gdy 
dotarli na miejsce, okazali dyżurnemu ochroniarzowi z Secret 
Service specjalne przepustki, opatrzone własnoręcznym podpisem 
Josepha Moynihana. 
     Nie było dalszych formalności i natychmiast zaprowadzono ich 
do poczekalni, z której wchodziło się do Owalnego Gabinetu. Tu 
zgodnie z instrukcją pracownik Secret Service zostawił ich samych 
i zamknął od zewnątrz drzwi. 
     Ryder usiadł na krześle i wydobył pismo z kieszeni, Harry 
Wargrave zaś zdjął czapkę z daszkiem, obciągnął kurtkę liberii i 
zastukał do drzwi prowadzących do gabinetu. Nawet szef ochrony 
prezydenta nie wiedział, że to właśnie szofer jest tym ważnym 
gościem. Wargrave po wylądowaniu samolotu udał się prosto do 
pomieszczenia na lotnisku, które przeznaczono wyłącznie do jego 
użytku i do którego tylko on miał klucz. Tam przebrał się szybko 
w przygotowaną liberię szofera. 
     Potem poszedł na parking po cadillaca i podjechał do 
miejsca, w gdzie czekał na niego Ryder. Ryder był członkiem 
prezydenckiej ochrony i służył po prostu za figuranta. Nie miał 
pojęcia, kim jest Wargrave, lecz nie zadawał żadnych pytań. 
Wykonywał rozkazy samego prezydenta, nie przekazując ich treści 
nikomu, nawet własnemu szefowi. 
     Wargrave zapukał do drzwi gabinetu. Otworzył mu sam 
Moynihan. 
     Ruchem ręki zaprosił go do środka i zamknął za nim drzwi. 
     - Jakiś kryzys, Harry? - spytał nagląco. 
     - Naszym zdaniem tak, panie prezydencie. 
     Wargrave podszedł do biurka, na którym stał magnetofon, i 
włożył kasetę. Joseph Moynihan wrócił za biurko i nalał ogromną 
porcję szkockiej. Pchnął szklankę po blacie w stronę Wargravea. 
     Prezydent był wysoki i silnie zbudowany. Lubił swobodny 
strój. 
     Teraz też nie nosił marynarki. Wywierał imponujące wrażenie, 
nie tylko ze względu na wzrost i solidną budowę. Miał okrągłą 
twarz, ruchliwe błękitne oczy i rzadko potrafił wytrzymać w 
bezruchu dłużej niż kilka minut. Szorstki i bezpośredni, tryskał 
witalnością, a kiedy mówił, podkreślał swe wypowiedzi wyrazistą 
mimiką fizjonomii. 
     W wieku czterdziestu jeden lat był najmłodszym mężem stanu, 
jaki w tym stuleciu zasiadł w Białym Domu. Wyróżniał się też 
wśród innych polityków najbardziej antyradziecką postawą od 
wybuchu Rewolucji Październikowej. Przysiadł na skraju biurka, 
założył ręce na piersiach i w tej pozie słuchał nagranej relacji 
człowieka, który niegdyś otrzymał pseudonim Angelo. 
     - Raport od Angela. Europa Zachodnia stoi w obliczu 
poważnego niebezpieczeństwa. W zeszłym miesiącu odbyły się pod 
dowództwem marszałka Traczkowa wielkie próbne manewry, będące 
przygotowaniem do inwazji na Niemcy, Francję, Belgię i Holandię. 
Plan inwazji zakłada, że radzieckie czołgi dotrą do Hamburga w 
trzydzieści minut od godziny zero. W ciągu czterdziestu ośmiu 
godzin mają być założone trzy główne przyczółki mostowe na Renie. 
W inwazji weźmie udział sto sześćdziesiąt dywizji, w tym sto 
zmechanizowanych, pięćdziesiąt pancernych i dziesięć 
powietrznych. Przednie oddziały wojsk pancernych mają w ciągu 
tygodnia dotrzeć do portów nad kanałem La Manche. Próbną operację 
pod nazwą "Grzmot burzy" przeprowadzono na pograniczu Ukrainy i 
Kazachstanu, w skali odległości dokładnie odpowiadających tym, 
jakie Armia Czerwona będzie musiała przebyć w Europie 
Zachodniej... 
     Angelo sypał dalszymi szczegółami na temat przebiegu 
operacji "Grzmot burzy". Sztab radzieckich sił zbrojnych 
odwzorował wchodzący w grę obszar na podobnym topograficznie 
terenie zachodniej Rosji. 
     Wołga odegrała rolę Renu. Ustawiono fałszywe tablice drogowe 
-nieczytelne dla amerykańskich satelitów szpiegowskich, 
orbitujących prawie pięćset kilometrów nad powierzchnią Ziemi - z 
napisami "Paryż 30 km", "Hamburg 45 km", "Calais 80 km", a leżące 
w tych odległościach rosyjskie miasta zastąpiły zachodnie 
odpowiedniki. 
     W symulowanych działaniach wojennych jedno zgrupowanie 
sowieckiej armii odegrało rolę sił obronnych NATO. Głównym 
zgrupowaniem atakującej Armii Czerwonej, której liczebność - 
zgodnie ze stanem faktycznym - przeszło trzykrotnie przewyższała 
siły NATO, dowodził sam marszałek Traczkow. Przebieg manewrów 
wykazał, że armia jest w pełni zdolna do błyskawicznego, 
frontalnego ataku, na którym opierał się cały plan inwazji. 
Dowództwo zamierzało zająć w krótkim czasie jak największe 
terytorium i postawić świat przed faktami dokonanymi. W ten 
sposób malało ryzyko odwetowego ataku nuklearnego ze strony 
Stanów Zjednoczonych. 
     Nagranie dobiegało końca. Ostatnie słowa Angela zadźwięczały 
donośnie: "Amerykanie powinni natychmiast urządzić pokazową 
demonstrację siły, aby ukrócić wojownicze zapędy marszałka 
Traczkowa i jego popleczników, którzy są w tej chwili o krok od 
zdobycia przewagi głosów w Biurze Politycznym KPZR". 
     Taśma się zatrzymała. W Owalnym Gabinecie na krótko zapadła 
taka sama paraliżująca cisza, jak w wieżowcu Baton Rouge w 
Montrealu. Lecz reakcja minęła szybko: gdy Wargrave wyłączył 
magnetofon, Moynihan podniósł się z biurka, przerywając bezruch, 
w którym wytrwał słuchając nagrania. 
     - Chyba można określić to jako poważny kryzys - skomentował. 
- Przekazane przez satelity materiały potwierdzają, że w rejonie 
wymienionym przez Angela przeprowadzono wielkie manewry wojskowe. 
Rzecz jasna, wtedy nie wiedzieliśmy, o co w nich chodziło. 
     W dodatku jest jeszcze kwestia lasera. Zarówno nasi, jak i 
moskiewscy naukowcy twierdzą, że są bliscy osiągnięcia przełomu w 
tej dziedzinie. 
     - Na czym ten przełom ma polegać? 
     - Pewnego dnia, możliwe, że już wkrótce, wysyłane na dalekie 
odległości wiązki laserowe będą mogły wprowadzać w błąd systemy 
sterujące pocisków samo-naprowadzających. Oznacza to, że każdy 
pocisk wróci do punktu, z którego został wystrzelony. Jaki będzie 
skutek? Koniec nuklearnego straszaka. A co za tym idzie, Sowieci 
będą mogli używać w Europie swoich wojsk wyposażonych w broń 
konwencjonalną bez obawy, że uderzą w nich nasze rakiety. 
     - Co wobec tego należy uczynić, żeby wybrnąć z obecnej 
sytuacji? - spytał Wargrave. 
     - To! 
     - Moynihan nacisnął guzik interkomu. - Ed, zwołaj za godzinę 
zebranie Rady Bezpieczeństwa. Nie obchodzi mnie, gdzie, u diabła, 
wszyscy się podziewają. Ściągnij ich tutaj w komplecie. 
     Wargrave w duchu podziękował opatrzności, że to właśnie 
Joseph Moynihan urzęduje w Białym Domu. Ilu poprzednich 
prezydentów mogło się wykazać taką szybkością decyzji? Jakby na 
potwierdzenie jego niewypowiedzianych myśli prezydent oświadczył 
energicznie: 
     - To zebranie jest tylko formalnością. Już postanowiłem, 
jakie kroki należy podjąć. Sparta odwaliła wspaniałą robotę. Chcę 
ci osobiście wyrazić uznanie, Harry. - Wyciągnął rękę i 
potrząsnął mocno prawicą Wargravea. Miał mocny uścisk. - Przekaż 
to samo Julianowi Hallerowi. 
     Dwadzieścia cztery godziny później, po powrocie do 
Montrealu, Wargrave zdał sobie sprawę z tego, jak potężny był 
impet reakcji Moynihana. Pod osłoną nocy trzy dywizje powietrzno 
- desantowe w Fort Worth w Teksasie wsiadły na pokład wielkiej 
floty powietrznej transportowców Lockheed C-SA. Prezydent, wciąż 
bez marynarki, aż do świtu konferował przez telefon kolejno z 
kanclerzem Niemiec Zachodnich, premierem Wielkiej Brytanii, 
prezydentem Francji i głównodowodzącym sił NATO w Brukseli. Przez 
cały ten czas wielkie samoloty transportowe odrywały się od ziemi 
i kierowały nad Atlantyk, w stronę sąsiedniego kontynentu. Miały 
dotrzeć do Europy rano, w pełnym blasku dnia, aby efekt 
psychologiczny był jak największy. 
     O dziewiątej, kiedy godzina szczytu osiągała swoje apogeum, 
spieszący do pracy londyńczycy z zaskoczeniem usłyszeli 
przetaczający się po niebie grzmot wielu silników. Gdy podnieśli 
oczy, zobaczyli nieskończoną rzekę amerykańskich samolotów 
lecących tuż pod pułapem chmur. Olbrzymia flotylla ciągnęła się 
aż po horyzont. 
     Niecałą godzinę później ta sama powietrzna armada 
przeleciała nad Brukselą, a po następnej wylądowała w Niemczech 
Zachodnich. By nie pozostawić żadnych wątpliwości co do znaczenia 
owej demonstracji, Moynihan nadał w telewizji krótkie, utrzymane 
w typowym dla niego bezpośrednim stylu, oświadczenie, przekazane 
przez satelitę do wszystkich zakątków globu: 
     - Nasze stanowisko było i jest jasne: amerykańska linia 
obrony nadal leży na wschodniej granicy Niemiec, która styka się 
z blokiem państw pod okupacją sowiecką. Wsparcie przysłane przez 
nas do Europy jest tego najlepszym dowodem, a w razie potrzeby na 
tym się nie skończy. 
     Pochwała prezydenta: "Sparta odwaliła wspaniałą robotę" 
dotyczyła siatki o takiej nazwie, specjalnej komórki 
wywiadowczej, której baza operacyjna mieściła się w Montrealu, w 
Kanadzie, poza granicami Stanów Zjednoczonych. Aby wyjaśnić, w 
jaki sposób powołano do życia ten unikatowy twór, musimy cofnąć 
się o rok do czasów, gdy wiceprezydent Moynihan świeżo objął 
stanowisko prezydenta po swoim poprzedniku, który zginął 
tragicznie w wypadku na nartach w Colorado. 
     
      * 3 * 
     
     Praga, Czechosłowacja 
     
     W owym czasie Matt Leroy, który później ochraniał Elsę Lane 
podczas jej comiesięcznych wojaży z Bazylei na lotnisko w 
Zurychu, właśnie kończył pełnienie obowiązków oficera służby 
bezpieczeństwa w ambasadzie Stanów Zjednoczonych w Pradze. Ósmego 
grudnia pogoda była ładna, choć w Tatrach Wysokich spadło dużo 
śniegu. 
     Ambasador amerykański wydawał wieczorem przyjęcie dla kilku 
członków radzieckiego Biura Politycznego, którzy przebywali z 
wizytą w Czechosłowacji. Dla Leroya, który miał nazajutrz wracać 
do Stanów, zapowiadał się wieczór pełen wrażeń. 
     - Pierwszy raz mam szansę zobaczyć z bliska swojego głównego 
wroga - zwierzył się adiutantowi. 
     Ambasador nie podzielał jego entuzjazmu. Właśnie otrzymał 
instrukcję, wystosowaną osobiście przez świeżo zatwierdzonego na 
swoim urzędzie szefa państwa Josepha Moynihana. Depesza była 
utrzymana w charakterystycznym dosadnym tonie, który potem miał 
stać się powszechnie znany: "Nie nadskakujcie zbytnio ćwokom z 
Kremla. Proszę zachować pełną rezerwy uprzejmość i pod żadnym 
pozorem nie wznosić toastów z okazji tej ich cholernej polityki 
odprężenia, która z daleka jedzie fałszem". 
     Matt Leroy z wyrazem zamyślenia krążył wśród tłumu gości pod 
siejącymi blask kandelabrami i popijał drobnymi łyczkami swego 
burbona. Jego niby to nieobecne spojrzenie, które niczego nie 
omijało, badało wszystkich przenikliwie. Jednym z ważniejszych 
gości był minister handlu Anatolij Zarubin. Pierwszy zaczepił 
Leroya i trącił się z nim kieliszkiem. 
     - Za politykę odprężenia, przyjacielu, aby pomyślnie nam się 
rozwijała - wzniósł toast w bezbłędnej angielszczyźnie. 
     - Za odprężenie - powtórzył bez entuzjazmu Leroy. 
     Zarubin był niski i ciemnowłosy. Miał równo przycięty wąsik 
i promieniał pogodą ducha. Podobno był niezgorszym podrywaczem. 
     Leroy po chwili rozmowy poczuł mimowolną sympatię do tego 
gadatliwego wesołka, który z fanatycznym podziwem wyrażał się o 
utworach jazzowych Davea Brubecka. 
     - Mam wszystkie jego płyty i wciąż je sobie puszczam - 
paplał bez wytchnienia. - Najbardziej lubię "Take Five". Mogę jej 
słuchać bez końca. 
     Zdaniem Leroya pozostali goście z Kraju Rad byli dużo mniej 
sympatyczni. Około dziewiątej przyjęcie zaczęło się rozkręcać. 
Wódka lała się strumieniami, szczególnie w najbliższym otoczeniu 
marszałka Grigorija Traczkowa, potężnego mężczyzny pod 
sześćdziesiątkę. Sowiecki minister obrony przybył w pełnym 
umundurowaniu. Na jego szerokiej piersi błyszczało kilka rzędów 
orderów. "Wystarczyłoby tego na otwarcie lombardu przy Pierwszej 
Alei" - pomyślał cierpko Leroy. Marszałek wyraźnie starał się 
upić wszystkich obecnych i wznosił toast po toaście. 
     - Za politykę odprężenia! Precz z wyścigiem zbrojeń! Czy 
jest tu ktoś, kto nie chce ze mną za to wypić? Niech się pokaże, 
ten wróg pokoju! 
     Leroy, który dyskretnie go obserwował, dostrzegł gruby, 
mięsisty nos, agresywny zarys szczęk, wystające z nosa i uszu 
kłaki włosów. 
     "Wygląda wypisz wymaluj na takiego sukinsyna, za jakiego 
uchodził pomyślał. - Niech Bóg ma w swojej opiece jego 
podwładnych". Nie przerywał powolnej wędrówki wśród gości, 
szukając wzrokiem pewnego człowieka. Tak się dziwnie składało, że 
nie wiedział nawet, jak on wygląda. Czy w tym gęstym tłumie był 
gdzieś pułkownik Igor Karpiński? 
     Karpiński, zastępca dyrektora KGB, był dla szefów zachodnich 
służb bezpieczeństwa postacią na tyle nieuchwytną, że otrzymał 
przydomek Cień. Pewne było tylko to, że istniał. Jego dossier w 
Waszyngtonie składało się z kilku linijek, a nawet ich treść była 
mętna i hipotetyczna. "Krążą pogłoski o jego kontaktach z G.R.U, 
sowieckim wywiadem wojskowym... Przypuszcza się, że w różnych 
okresach odbywał pod fałszywymi nazwiskami służbę w sowieckich 
ambasadach na zachodzie". I to było mniej więcej wszystko. 
     W chwilę później Leroy zobaczył innego członka Biura 
Politycznego, którego podobizny nie powiesiłby sobie nad łóżkiem. 
Jego pojawienie się było pewną niespodzianką, gdyż nie figurował 
na sporządzonej przed przyjęciem liście gości. Leroy udając, że 
popija burbona, obserwował spod oka budzącą strach postać - 
generała Siergieja Marienkowa, dyrektora KGB. Szef tajnej policji 
trzymał się na uboczu, jakby wolał mieć wszystkich w zasięgu 
wzroku. Był to pięćdziesięciopięcio-letni mężczyzna, niski, krępy 
i szeroki w barach. 
     Ubrany w elegancki granatowy garnitur stał całkiem 
nieruchomo, a jego twarz o mocnych szczękach miała 
nieprzenikniony wyraz. Widząc, jak przesuwa po zebranych 
spojrzeniem spod krzaczastych brwi, można było sądzić, że 
kataloguje w myśli wszystkich obecnych. "I tak pewnie było" - 
pomyślał Leroy. Marienkow, w przeciwieństwie do Karpińskiego, 
miał w Waszyngtonie teczkę grubą na siedem i pół centymetra. 
     Był między innymi znany z encyklopedycznej pamięci. "Założę 
się, że zna na pamięć cały personel naszej ambasady, łącznie z 
wykonywaną funkcją i kiedy chodzą na siusiu" - powiedział sobie w 
duchu Leroy. 
     Marienkow nieoczekiwanie ruszył powoli przed siebie 
obchodząc centralną grupę. O tej porze sala pełna była gwaru 
podniesionych głosów i nieustającego brzęku kieliszków. Anatolij 
Zarubin, który był duszą zabawy, niezmordowanie gadał i 
dowcipkował. Leroy skorzystał z okazji i kiedy Marienkow 
przechodził obok niego, podniósł kieliszek. 
     - Za ludzi dobrej woli i pokój na ziemi, panie generale? 
     Marienkow odpowiedział coś po rosyjsku, stuknął się z 
Leroyem, zmierzył go ciężkim spojrzeniem brązowych oczu i poszedł 
dalej. Ich krótkie spotkanie nie było zbyt wylewne, lecz Leroy 
nie po to je sprowokował. Nie mógł się powstrzymać, by nie 
spojrzeć z bliska choćby przez kilka sekund na szefa KGB. 
     Pod koniec wieczoru Leroya opanowało poczucie porażki. Nie 
wpadł mu w oko nikt trzymający się blisko Marienkowa, kto mógłby 
być Igorem Karpińskim. Samo przyjęcie było interesującym 
doświadczeniem, które może opisać w końcowym raporcie, lecz to 
cała korzyść. Wkrótce wyszło na jaw, że mylił się zasadniczo. 
Czekała go największa niespodzianka jego życia. 
     Po północy wrócił do swojego pokoju, żeby dokończyć 
pakowania. 
     Rano miał lot do Frankfurtu. Pogrzebał w kieszeni w 
poszukiwaniu papierosów i zesztywniał. Palcami natrafił na 
nieznajomy przedmiot, którego przedtem tam nie było. Opadło z 
niego zmęczenie i uczucie przesilenia, które tak często pojawia 
się pod koniec przyjęcia, wróciła jasność umysłu. Wolno wysunął z 
kieszeni zaklejoną kopertę. Ktoś napisał na niej po angielsku 
drukowanymi literami: "Do rąk własnych prezydenta". 
     Leroy położył się tej nocy znacznie później, niż się 
spodziewał. 
     Wyciągnąwszy z łóżka swojego technika, poddał kopertę serii 
testów na obecność materiałów wybuchowych i wszelkiego rodzaju 
trucizn. 
     Wynik był negatywny. Prześwietlił wciąż nie otwartą kopertę 
promieniami Roentgena i na kliszy pojawił się wyraźny zarys 
kasety. Dawało się dostrzec wydrapane na niej litery A. N. 
     - Skąd pan ją wytrzasnął? - zapytał w pewnej chwili technik 
West. 
     - Dostarczono mi ją - odparł Leroy nie dodając nic więcej. 
-Tak się składa, że to sprawa ściśle tajna, więc proszę o tym 
nikomu nie wspominać po moim wyjeździe. 
     O piątej rano rzeczy były gotowe do drogi, a Leroy siedział 
całkiem ubrany z poduszką podłożoną pod plecy i myślał. Wiedział, 
że jedynie ktoś z gości na przyjęciu mógł mu niepostrzeżenie 
wsunąć kasetę. Wymagało to dużej zręczności. Zaledwie kilka minut 
przed początkiem imprezy przebrał się w nowy garnitur. Jedynym 
logicznym, choć na pozór fantastycznym wnioskiem było, że kopertę 
z kasetą podrzucił mu któryś z Rosjan obecnych na przyjęciu. I to 
pod samym nosem generała Siergieja Marienkowa, szefa KGB! Leroy 
zdrętwiał na samą myśl. Ktokolwiek to jest, musi mieć nerwy ze 
stali. Albo był doprowadzony do ostateczności. 
     Im dłużej to rozważał, tym bardziej wydawało mu się to 
prawdopodobne. Nie było specjalną tajemnicą, że jego służba na 
tej placówce dobiega końca, znana też była data jego powrotu do 
Stanów. Z pewnością wiedzieli o tym również Rosjanie. Ktoś wziął 
pod uwagę, że kaseta zostanie w Pradze zaledwie kilka godzin po 
przejściu w jego posiadanie. 
     I jak, u diabła, mam ją dostarczyć do rąk własnych 
prezydenta? -zadał sobie pytanie. 
     Z charakterystyczną niesubordynacją z góry założył 
konieczność ścisłej dyskrecji, co oznaczało pominięcie drogi 
służbowej i własnego szefa w Waszyngtonie. Przez całą drogę do 
Stanów głowił się nad sposobem dostarczenia kasety prezydentowi. 
Wylądował następnego dnia w Waszyngtonie ani trochę nie 
przybliżywszy się do rozwiązania problemu. Na szczęście problem 
rozwiązał się sam. 
     Następnego dnia do Waszyngtonu przyleciał z wizytą na 
zaproszenie prezydenta kanclerz Republiki Federalnej Niemiec. 
Matt Leroy został wezwany do Białego Domu, by zdać kanclerzowi 
bezpośrednią relację o sytuacji politycznej w Czechosłowacji. Nie 
przypadło to zbytnio do gustu przełożonemu Leroya. 
     - Diabli wiedzą, po jaką cholerę! Nie wystarczą mu raporty? 
-powiedział z rozdrażnieniem. 
     - Może kanclerz lubi doniesienia z pierwszej ręki - 
zasugerował Leroy mrugając niewinnie oczami. 
     Lecz to prezydent Moynihan był tym, który lubił doniesienia 
z pierwszej ręki. Wypowiedział się kiedyś na ten temat: 
     - Tylko facet z terenu ma jakieś pojęcie. Gryzipiórki zza 
biurek kochają opracowywać meldunki z terenu, to znaczy robić z 
nich groch z kapustą. Dzięki temu zachowują swoje posady, choć 
ich praca i tak zda się psu na budę. 
     W Waszyngtonie Leroy został przedstawiony Moynihanowi, który 
z miejsca ujął go pod ramię i skierował się wraz z nim w stronę 
kanclerza. 
     - Chwileczkę, panie prezydencie - powiedział szybko Leroy. 
     W kilku słowach wyjaśnił sprawę koperty z kasetą. - Mam ją 
przy sobie - ciągnął ściszonym głosem. - Może zawierać dynamit. 
     - Doprawdy? - Moynihan obdarzył go szerokim, gorącym 
uśmiechem. - Powiedział pan, dynamit? Nie mogę się doczekać, 
kiedy ją otworzę. 
     - Mówiłem w przenośni - wyjaśnił pospiesznie Leroy. 
-Sprawdzałem jej zawartość tu i w Pradze. Na pewno nie ma w niej 
ładunku wybuchowego. 
     - Nie myślałem inaczej. Tylko żartowałem. A teraz będzie pan 
umiał wsunąć mi ją do kieszonki równie sprawnie, jak wsunięto ją 
panu w Pradze? W tym miejscu roi się od tajniaków. 
     - Zrobione, panie prezydencie. 
     - Miał pan niezgorszy tupet przychodząc z tym wprost do mnie 
z pominięciem swoich zwierzchników. 
     - Zgodziłbym się z pańską oceną - odparł Leroy. 
     - A nazywa się pan Matt Leroy? Zgadza się? Mogę w 
przyszłości potrzebować właśnie takiego niesubordynowanego drania 
jak pan. 
     Niektórzy ludzie - ciągnął Moynihan z cieniem uśmiechu - 
wolą to określać jako inicjatywę. A teraz pójdziemy porozmawiać z 
naszym znakomitym gościem. 
     Moynihan przesłuchał kasetę późną nocą w zaciszu Owalnego 
Gabinetu. Nieznany mężczyzna, który ją nagrał, rozpoczął od 
wiadomości, że na przyszłość obiera sobie pseudonim Angelo. 
Będzie się z nimi porozumiewał tylko za pośrednictwem podobnych 
nagrań, a autentyczność każdej kasety potwierdzą wydrapane na 
obudowie litery A. N. Następnie przekazał informacje o tajnikach 
radzieckiej polityki, poglądach najbardziej wpływowych członków 
Biura Politycznego i obecnym rozmieszczeniu oddziałów Armii 
Czerwonej w Europie Wschodniej. 
     Po tym nastąpiło niezwykłe żądanie. Angelo wydał 
prezydentowi instrukcje, by ten utworzył zupełnie nową komórkę 
wywiadowczą., poza granicami Stanów Zjednoczonych, która 
zajmowałaby się dostarczaniem kaset z Europy do Ameryki 
Północnej. 
     - Wasza własna prasa i Kongres do tego stopnia odtajniły i 
osłabiły istniejące w Stanach agendy wywiadowcze, że lepiej nie 
udałoby się tego zrobić nawet KGB - ciągnął w poprawnej 
angielszczyźnie głos z kasety. - Dlatego należy stworzyć 
oddzielną siatkę, która będzie mnie ochraniała. Proponuję, żeby 
kierował nią Amerykanin, lecz w jej skład muszą wchodzić 
Europejczycy. Proszę nie zapominać, że terenem działania będzie 
Europa... 
     Dalej posypały się szczegóły techniczne. Odbiór kasety w 
pierwszą środę każdego miesiąca na dworcu w Bazylei. Będzie 
schowana w przedziale slipingu. Angelo podał numer wagonu i 
dokładnie sprecyzował kryjówkę. W każdy piątek po odebraniu 
kasety Głos Ameryki, który dociera do Europy Wschodniej, ma nadać 
o piątej po południu czasu moskiewskiego wybraną przez Angela 
melodię. Odbiór pierwszej kasety miała potwierdzić emisja utworu 
Counta Basieego "One O Clock Jump". Nagranie kończyło się 
ostrzeżeniem: 
     - Pracownikom siatki nie wolno pod żadnym pozorem podejmować 
prób odkrycia, kim jestem. Taki stawiam warunek. Jeśli chodzi o 
motywy, które mnie do tego skłoniły, to już moja prywatna sprawa. 
Następna kaseta dotrze do Bazylei... - tu następowała data. 
     Poprzedni prezydent, człowiek układny i liczący się z opinią 
publiczną, przed podjęciem jakichś kroków naradzałby się bez 
końca z sekretarzem obrony, nowym szefem CIA (którego mianował 
Moynihan w nadziei, że uda mu się postawić to ciało na nogi) i 
Bóg wie kim jeszcze. Lecz Angelo trafnie ocenił charakter nowego 
lokatora Białego Domu. 
     Rano Moynihan dyskretnie zasięgnął kilku informacji, nie 
wyja -, wiając, po co mu są potrzebne. Pod wieczór nabrał 
przekonania, że nagrane na kasecie ściśle poufne informacje są 
zgodne z prawdą, a co za tym idzie, że Angelo musi być członkiem 
sowieckiego Politbiura. 
     Wezwał Juliana Hallera z Agencji Bezpieczeństwa Narodowego. 
     Moynihan, który służył kiedyś w marynarce, poznał Hallera na 
wojnie w Wietnamie i od tamtej pory pozostali przyjaciółmi. 
Haller również był weteranem marynarki. W czasie drugiej wojny 
światowej pływał na U.S.S "Savannah". Później przeniesiono go do 
wywiadu marynarki i właśnie tam zetknął się z człowiekiem, który 
pewnego dnia miał zostać prezydentem. Moynihan cenił sobie 
otwartą, bezpośrednią naturę Hallera. Był zdania, że przyjaciel 
jest jednym z niewielu ludzi, którzy bez owijania w bawełnę 
mówią, jak się sprawy mają, choć uważał, że nie jest całkiem 
normalny, bo nie ma żadnych ambicji politycznych. 
     Julian Haller wysłuchał w całkowitym milczeniu nagrania i 
opowieści Moynihana o ostatnich wypadkach. Prezydent był skłonny 
zastosować się do instrukcji Angela. 
     - Informacje nagrane na tej kasecie mogą pochodzić tylko od 
członka Biura Politycznego - podkreślił. - Kazałem to sprawdzić. 
     - Może to być zręcznie zastawiona pułapka - ostrzegł Haller. 
-Dają nam na początek porcję prawdziwych informacji, żebyśmy 
złapali przynętę, a potem będą nas karmić fałszywymi. 
     - Wziąłem to pod uwagę. Angelo wyjawił zbyt dużo, żeby była 
to tylko przynęta. 
     - I ja mam takie wrażenie - rzekł z rezerwą Haller. - Poza 
tym podał kilka prognoz na przyszłość, które - jeśli się sprawdzą 
-wzmocnią nasze do niego zaufanie. Jakie posunięcia proponujesz? 
     Moynihan, ubrany we flanelowe spodnie i rozpiętą pod szyją 
koszulę, wstał i oparł się tyłem o brzeg biurka. Była to jego 
ulubiona poza. 
     - Po pierwsze, Julianie, wyłożę ci pokrótce swoje poglądy. 
Mój poprzednik wobec Rosjan i wszystkich pozostałych nacji pod 
słońcem próbował opcji ugodowej. Komunały o otwarciu się na świat 
i powszechnym pokoju nie schodziły mu z ust. Bądźmy wszyscy 
braćmi i kochajmy się jak aniołki. Totalna bzdura! - Pociągnął 
tęgi łyk szkockiej i huknął szklanką w biurko. 
     - Miał dobre intencje - zaoponował bez przekonania Haller. 
     - Był naiwny i tyle. Naród czuje się bezpieczny tylko wtedy, 
gdy ma przywódcę, który jest silny i uczciwy. Obie te cechy są 
równie ważne. Od tej ugodowości i trzęsienia portkami przed byle 
czym cały zachodni świat od lat cierpi na ostrą paranoję. 
     - Jak temu zaradzić? - dał się wciągnąć w temat Haller. 
     - Ja tam nie mam słodkiego, ufnego charakteru. - Ruchliwe 
rysy Moynihana rozciągnęły się w szerokim uśmiechu. - Można nawet 
powiedzieć, że jestem obrzydliwie cyniczny, i dlatego sądzę, że 
tylko polityka silnej ręki może wyleczyć tę chorobę i zastopować 
Sowietów. Wprawdzie Leonid Siedow w niczym nie przypomina 
Stalina, ale dopóki my idziemy na ustępstwa, on musi nacierać 
coraz ostrzej, inaczej marszałek Traczkow razem ze swoją sforą 
dobiorą mu się do skóry i zyskają przewagę w Biurze Politycznym. 
Mają na to pewne szanse. Trzeba w porę pokrzyżować im szyki. Na 
Boga! Cóż nam się bardziej do tego przyda niż własne ucho 
wewnątrz Kremla -ucho Angela! No i jeszcze coś - dodał jakby 
mimochodem. -Rozważam właśnie pewien projekt... 
     - Czy to tajemnica państwowa? Jesteś pewien, że możesz mi ją 
zdradzić? 
     - Tak. Wtedy lepiej sobie uświadomisz, jak przydatna może 
się okazać twoja siatka. Myślę o przedstawieniu Chińskiej 
Republice Ludowej propozycji podpisania dwustronnego układu 
obronnego. 
     Jeszcze nie teraz, lecz gdy nadejdzie na to właściwa pora. 
     - To rzeczywiście nie byle co - stwierdził oszołomiony 
Haller. 
     - Wtedy wezmę Sowietów w dwa ognie. 
     - Więc co robimy teraz? - spytał ponownie Haller. 
     - Ty znikasz. Oficjalnie odchodzisz na emeryturę. Wyniesiesz 
się ze Stanów i założysz za granicą tę specjalną siatkę. Angelo 
ma rację, nasze agencje wywiadowcze nie nadają się już do tej 
roboty. 
     Niektórzy dziennikarze i kongresmeni posunęli się za daleko 
w tropieniu ciemnych sprawek wywiadu i wywlekaniu na forum 
publiczne różnych poufnych szczegółów. Pozbawili go w ten sposób 
tarczy ochronnej. - Moynihan poczerwieniał na twarzy i walnął 
pięścią w biurko. - A w tym samym czasie KGB idzie pełną parą 
naprzód ze swoją krecią robotą -szpiegostwo, sabotaże, werbowanie 
nowych agentów - mając na to wszystko błogosławieństwo Biura 
Politycznego! Kiedy obejmowałem ten urząd, złożyłem przysięgę, że 
będę bronił Stanów Zjednoczonych i, na Boga, dotrzymam jej! 
     - CIA jest w trakcie reorganizacji... 
     - CIA to centrala imbecyli absolutnych! Tak ja odczytuję te 
inicjały. 
     - Gdyby kiedyś wyszło na jaw, że poszliśmy na skróty, 
oskarżą nas o łamanie konstytucji. 
     - Przemyślałem i to. Człowiek, który dla bezpieczeństwa 
swego kraju nie potrafi złamać kilku przepisów i zaryzykować 
publicznego oskarżenia, nie jest godzien pełnić funkcji 
prezydenta. 
     - To niewątpliwie nowatorska interpretacja - przyznał 
Haller. -A więc Kanada - podjął energicznie. - Czy mogę powołać 
się na ciebie, żeby zyskać współpracę Williama Rivertona, tego 
wielkiego przemysłowca? Podczas ostatniej wojny miał do czynienia 
z wywiadem i mógłby dać stosowną przykrywkę naszej działalności, 
a może nawet bazę operacyjną? 
     - Zrób to. Znam go. Przekaż staremu wiarusowi moje 
najserdeczniejsze pozdrowienia. - Moynihan zamilkł na chwilę. - 
Czy to zadanie nie skomplikuje ci zanadto życia domowego? Przez 
cały czas trwania operacji będziesz musiał trzymać się z dala od 
ukochanej ojczyzny. Co na to powie Linda? 
     Haller miał unormowane życie osobiste. Był żonaty od 
trzydziestu lat. Jego żona była projektantką mody w Nowym Jorku. 
Korzystając z połączenia kolejowego "Metroliner" starali się jak 
najwięcej czasu spędzać z sobą, mimo że pracowali w różnych 
miastach. Moynihan sam odpowiedział na swoje pytanie. 
     - Znajdziemy jakiś sposób, żeby mogła często latać do 
Montrealu. 
     A teraz co z personelem? 
     Haller wyszczerzył zęby w uśmiechu. 
     - To powinno być proste. Znam dobrze jednego faceta. Nazywa 
się Harry Wargrave. To Anglik, ma trzydzieści sześć lat. Był w 
wywiadzie marynarki i został sprawdzony przez naszą służbę 
bezpieczeństwa. 
     Widzę w nim łącznika pomiędzy Montrealem a Waszyngtonem. 
Może mógłby robić jeszcze coś więcej. Jest teraz w Kanadzie, łowi 
ryby w okolicy Lake of the Woods i... - tu uśmiech Hallera się 
rozszerzył -myśli, że przeszedł na emeryturę. 
     
      * 4 * 
     
     Montreal, Zurych, Moskwa 
     
     Haller wszczął energiczną działalność i w ciągu siedmiu dni 
utworzył specjalny zespół, który miał wywozić kasety Angela z 
Europy do Ameryki Północnej. Pomimo całej rzutkości Hallera stało 
się to możliwe tylko dzięki współpracy kanadyjskiego milionera 
Williama Rivertona. Ich rozmowa była zaskakująco krótka. Riverton 
przyjął Hallera w swoim biurze na dziesiątym piętrze Baton Rouge 
i tylko raz przeczytał list polecający od Moynihana. 
     - Muszę to spalić - poinformował siedzącego naprzeciw 
Hallera. - Zaraz wracam. 
     Gdy znów zasiadł na swoim miejscu, Haller poczuł, że 
powinien się wytłumaczyć. 
     - Prosimy pana o wiele... - zaczął przepraszająco. 
     - Jak zrozumiałem - przerwał Riverton - ma pan zorganizować 
ściśle tajny zespół wywiadowczy, którego praca jest skierowana 
przeciwko KGB. Zgadza się? 
     - Tak. 
     - To wszystko, co powinienem wiedzieć. Więcej mi nie 
potrzeba - stwierdził Riverton i szybko mówił dalej patrząc 
wprost przed siebie, jakby jego rozmówcy wcale tam nie było. 
Haller słuchał z uczuciem fascynacji, jak przemysłowiec 
rozwiązuje jedną kwestię po drugiej, zanim on zdąży je choćby 
poruszyć. Wyczuwało się niemal fale napięcia i koncentracji 
bijące z jego umysłu. 
     - Będzie wam potrzebna absolutnie pewna baza operacyjna. Za 
tymi bocznymi drzwiami na lewo mieści się kilka pokoi, które 
wykorzystywałem w tym celu podczas drugiej wojny światowej. Są do 
waszej dyspozycji na dowolnie długi okres czasu. Każę tam 
bezzwłocznie zainstalować elektroniczne zagłuszacze, które 
unieszkodliwią najbardziej zaawansowane systemy podsłuchowe, 
jakimi dysponuje KGB. Na dachu tego budynku jest kompleks anten 
radiowych, za pomocą których komunikuję się z siecią moich 
przedsiębiorstw na całym świecie. Mogę wam dostarczyć 
najnowocześniejszy nadajnik. 
     Cały mój system łączności jest do waszej dyspozycji. 
     - Moglibyśmy ściągnąć nasz własny sprzęt... - zaczął Haller. 
     - Nierozsądne. Nic nie powinno przejść przez granicę. 
Człowiek, od którego list niedawno spaliłem, proponuje sposób 
finansowania za pomocą szeregu przelewów na kolejne rachunki 
bankowe, co utrudniłoby wyśledzenie, skąd pochodzą pieniądze. - 
Na twarzy Rivertona na chwilę pojawił się uśmiech. Potem znów 
zastygła w wyrazie powagi. - Wszystkie operacje finansowe można 
wyśledzić, jeśli się grzebie dostatecznie głęboko. Zdeponuję na 
specjalnym koncie sumę miliona dolarów, z której będziecie mogli 
czerpać według własnego uznania... 
     - I którą pewnego dnia będziemy musieli zwrócić - wtrącił 
Haller. 
     - Nie ma mowy. Jedno pytanie. Czy członkowie pańskiego 
zespołu będą tu bywali regularnie? 
     - Parę osób, dwie lub trzy, jak przypuszczam, co miesiąc. 
     Prawdopodobnie będą to wciąż ci sami ludzie. 
     - W miarę możliwości proszę mnie uprzedzić dzień wcześniej. 
     Dokonam rotacji wśród sekretarek - mam jeszcze inne biura w 
mieście. W ten sposób żadna z nich nie zobaczy pańskich ludzi 
więcej niż raz. 
     Zainstalowawszy się w przydzielonych mu pokojach, Haller 
wykonał serię telefonów. Jako pierwszego ściągnął do Montrealu 
Harryego Wargravea. Anglik, ostrzeżony o konieczności zachowania 
dyskrecji, zaprezentował się w kanadyjskim ubraniu i przemówił do 
recepcjonistki czystym miejscowym akcentem. Wargrave miał dar 
przyswajania sobie w ciągu kilku dni lokalnego akcentu w dowolnym 
regionie, w jakim mówiono znanym mu językiem. 
     - Potrzebna mi będzie Elsa Lane - oznajmił lakonicznie, gdy 
Haller wyjaśnił sytuację. - Nada się świetnie na kuriera do 
przewożenia kaset. Kobieta zawsze wzbudza mniej podejrzeń. Jej 
ojciec był brytyjskim admirałem. Elsa zna biegle francuski, 
włoski i niemiecki, i ma masę zimnej krwi. Poza tym kiedyś była 
moją podwładną z ramienia wywiadu marynarki w naszej ambasadzie w 
Waszyngtonie. 
     Oznacza to, że została prześwietlona przez waszą służbę 
bezpieczeństwa. 
     - Rozumiem, że jesteś gotów zawiesić na kołku swoją 
emeryturę i dołączyć do nas? - spytał Haller obserwując uważnie 
Anglika. 
     Na ustach Wargravea pojawił się znany Hallerowi krzywy 
uśmiech. Był to znak, że coś mu leży na sercu. 
     - Coś nie tak? - spytał cicho Haller. 
     - Kiedy zadzwoniłeś, byłem o krok od pójścia do ołtarza z 
Kanadyjką irlandzkiego pochodzenia. Powiedziałem jej, że wpadła 
mi robota, z powodu której rzadko będę bywał w domu. Miałem na 
myśli tę robotę. Wściekła się i oznajmiła, że albo zostaję w 
domu, albo ze ślubu nici. Stanęło więc na tym, że nici. 
     - To niedobrze, Harry. - Haller, który miał duszę wrażliwą 
na cierpienia innych, był wyraźnie zmartwiony. Zapalił papierosa 
(palił trzy paczki dziennie) i podjął: - Gdybyś do niej wrócił, 
może pogodzilibyście się jakoś. Każdy przyzna, że dość się już 
napracowałeś w wywiadzie... 
     - Nie zrozumiałeś, w czym rzecz - przerwał mu Wargrave. -To 
dokładnie na odwrót. Powiem ci, że dzięki tej awanturze 
wykaraskałem się z niezłej kabały, a dziewczyna nie doznała 
szwanku na honorze. Już zaczynałem się nudzić. Wcześniej czy 
później zacząłbym tęsknić za czymś ciekawszym niż siedzenie za 
biurkiem od dziewiątej do piątej po południu. Znasz mnie 
przecież... 
     - Skoro tak uważasz. 
     Jako następny został zwerbowany Matt Leroy. Wybrał go 
Haller. 
     Matt był wprawdzie Amerykaninem, lecz miał ogromne 
doświadczenie w podjazdowej wojnie wywiadów. Co więcej, podczas 
pobytu w londyńskiej ambasadzie Stanów Zjednoczonych opanował 
brytyjski akcent do tego stopnia, że mógł uchodzić za rdzennego 
Anglika. Zresztą można powiedzieć, że od niego wszystko się 
zaczęło, jako że to właśnie on przywiózł kasetę z Pragi. 
     Haller nie zapomniał o innym szczególe sprawy, związanym z 
Pragą: West, technik z ambasady, który przeprowadzał testy z 
zaklejoną kopertą, opuścił już drogą powietrzną Czechosłowację. 
     Po krótkim postoju w Waszyngtonie wsiadał właśnie do 
samolotu, który miał go zawieźć na następną placówkę - do 
Fairbanks na Alasce, najdalszego zakątka Stanów Zjednoczonych, 
jaki mógł wymyślić Moynihan. 
     Hallera czekało jeszcze spotkanie z jedną z kluczowych 
postaci przyszłego zespołu operacyjnego na Europę. Wargrave 
dostał pozytywną odpowiedź na swój telegram, w którym zapraszał 
Elsę Lane do Montrealu. Miała przylecieć po południu. 
     - Ona nadaje się do tego jak nikt - zapewniał Hallera, lecz 
ten rezerwował sobie prawo do własnej opinii. Mimo iż był 
anglofilem, chciał się przekonać, czy Elsa dorasta do zadania, 
jakie przed nią stoi. 
     Dokładnie na tydzień przed przybyciem Harryego Wargravea do 
Montrealu Elsa wracała swoim fordem escortem z londyńskiej 
wytwórni filmowej Pinewood Film Studios do mieszkania przy 
Regents Park. Była w różowym humorze i chciała jak najszybciej 
dotrzeć na miejsce. Jechała z fantazją, przekraczając, ile się 
dało, dozwoloną prędkość. Żachnęła się niecierpliwie, gdy musiała 
stanąć na czerwonym świetle. Spojrzała w prawo, gdzie zatrzymał 
się obok niej porsche. 
     Prowadził go młody przystojniak. 
     - Co porabiasz dziś wieczorem, kiciu?! - zawołał do niej. 
     Elsa miała dwadzieścia siedem lat i była szarooką blondynką. 
Jej twarz o pięknie wymodelowanych rysach miała wyraz pewnej 
wyniosłości, który budził w mężczyznach instynkty zdobywcze. Pod 
pastelowo-błękitnym sweterkiem rysowały się jej jędrne piersi. 
Odwróciła głowę i utkwiła wzrok w światłach, na co kierowca 
porsche z żalem wzruszył ramionami. Po chwili skręciła w lewo 
oddalając się od niego. 
     Minęła muzeum figur woskowych Madame Tussaud. Była niemal na 
miejscu. Już za parę minut otworzy własnym kluczem drzwi do 
mieszkania Jerryego. 
     Było piątkowe popołudnie. Mimo dosyć wczesnej pory zapadł 
już zmrok, w którym błyszczały światła samochodów. Popatrzyła na 
siedzenie obok, gdzie leżał czarny neseser zawierający jej zestaw 
do charakteryzacji. Od roku pracowała w Pinewood jako główna 
charakteryzatorka. Tam właśnie poznała Jerryego Gifforda, 
kierownika produkcji, z którym mieli zamiar się pobrać. Jej 
wzroku nie przyciągnęły jednak przybory do pracy, a obwiązana 
srebrną wstążką paczuszka, która zawierała szpilkę do krawata z 
wprawionym drogim kamieniem. Był to prezent zaręczynowy dla 
Jerryego. 
     Zaparkowała przy krawężniku, wysiadła zabierając neseser i 
paczuszkę, zamknęła wóz i spojrzała na trzecie piętro, gdzie były 
okna mieszkania Jerryego. Zmarszczyła brwi na widok zaciągniętych 
zasłon. 
     Potem uśmiechnęła się do siebie. Pewnie zaspał rano i wypadł 
w pośpiechu, żeby się nie spóźnić do pracy. Pracował przy innym , 
filmie i nie widzieli się cały dzień. Szef zwolnił ją dzisiaj 
wcześniej, ale specjalnie nie dała o tym znać Jerryemu. Chciała 
wrócić przed nim i sprawić mu niespodziankę. 
     Obróciła klucz w zamku i weszła do mieszkania. Nagle 
zatrzymała się na progu. W bawialni ktoś włączył muzykę: sączyła 
się stamtąd hiszpańska melodia miłosna. Jerry musiał już wrócić. 
Elsa zamknęła cicho drzwi wejściowe i usłyszała coś jeszcze 
oprócz muzyki. Z sypialni dobiegały dwa głosy: kobiecy i męski. 
Stanęła jak wryta. Krew odpłynęła z jej twarzy. Powoli, 
bezszelestnie podeszła do uchylonych drzwi, stawiając z wysiłkiem 
stopy. 
     Miała poczucie, że porusza się jak we śnie. To nie mogło 
dziać się naprawdę. Rozróżniała już oba głosy. Jeden należał do 
Jerryego, drugi do Sheili, wysokiej, rudej dziewczyny z Teksasu, 
z którą Elsa mieszkała. Tuż przy drzwiach stanęła jak 
zahipnotyzowana. Rozległ się głos Sheili: "Lubisz w ten sposób?" 
i chichot. 
     Elsa zlodowaciała słysząc w ustach Jerryego wulgarne, grube 
określenia, których przy niej nigdy nie używał, nawet w łóżku. 
     Tamta odpowiedziała mu w równie sprośnym języku, co było już 
mniej dziwne. 
     Elsa zajrzała do sypialni, gdzie na rozrzuconej po podłodze 
pościeli kotłowały się dwie postaci złączone w jedną. Zacisnęła 
powieki i wycofała się bezszelestnie. Wiedziała, że cały wstrząs 
wywołany tym odkryciem dotrze do niej później. Położyła paczuszkę 
ze spinką na stole w bawialni. W środku była karteczka z napisem: 
"Dla mojego ukochanego Jerryego od Elsy". Obok rzuciła swój 
klucz. Potem cicho wyszła, po raz ostatni zamykając za sobą 
drzwi. 
     Wróciła do własnego mieszkania w małych zaułkach Chelsea. 
     Prowadziła wóz całkiem automatycznie, stawała na czerwonych 
światłach i ruszała znowu na zasadzie odruchu, nie wiedząc, co 
robi. 
     Skręciła w ślepą uliczkę, koła zaturkotały na kocich łbach. 
Było jej przeraźliwie zimno. Gdy wysiadała z samochodu, uliczka 
wydała jej się strasznie pusta, lecz dziękowała za to losowi. W 
tej chwili nie była w stanie prowadzić banalnych rozmówek z 
sąsiadami. 
     Otworzyła drzwi mieszkania, składającego się z bawialni, 
kuchni i dwóch sypialni. Nalała sobie solidną porcję szkockiej, 
podniosła do ust, a potem wylała ją nietkniętą do zlewu. Weszła 
do sypialni, zamknęła drzwi i schowała fotografię Jerryego do 
szuflady. Z tej samej szuflady wyjęła naładowany rewolwer marki 
Smith & Wesson i położyła się na łóżku. 
     Dwudziestosiedmio-letnia Elsa Lane leżała na łóżku z oczami 
utkwionymi w sufit. Jej puszyste, wyszczotkowane włosy rozsypały 
się po poduszce. Rewolwer spoczywał tuż przy prawej ręce. 
Przedtem poprawiła makijaż przed lustrem toaletki. Nie widząc w 
gruncie rzeczy swego odbicia, przeciągnęła szminką po wargach. 
Zrobiła coś jeszcze. 
     Wyjęła wszystkie kule z bębenka, dwie wsunęła na chybił 
trafił z powrotem i zakręciła nim jak w rosyjskiej ruletce. 
     Miała zamiar strzelić sobie w skroń. Naciśnie trzy razy 
spust, przekręcając po każdym razie bębenek, o ile już za 
pierwszym nie padnie trupem. Jeśli wyjdzie z tego cało, zdecyduje 
się na dalsze życie. 
     Szanse jak trzy do jednego, czy jakoś inaczej. Była zbyt 
napięta lub zbyt zobojętniała - nie miała pewności czy jedno, czy 
drugie - żeby zajmować się rachunkiem prawdopodobieństwa. 
     Zapadł już zupełny zmrok i mimo odsłoniętych zasłon w 
sypialni było ciemno. Gdy tak leżała, przez jej zmącony umysł 
przesuwały się obrazy z przeszłości. Szkolne czasy w ekskluzywnej 
szkole publicznej Godolphin pod Salisbury. Śmieszne płaskie 
słomiane kanotiery z czerwoną wstążką. 
     Granatowe peleryny z czerwonym obszyciem i kapturami. 
Pamiętała dzień, gdy spóźniła się na kolację i w słabym świetle 
zmierzchu zobaczyła przed sobą wąż owiniętych w peleryny, 
zakapturzonych postaci, zdążających z internatu do budynku szkoły 
krętą ścieżką pomiędzy drzewami. "Istny sabat czarownic" - 
pomyślała wtedy. 
     Nie znosiła szkoły, wspólnych dormitoriów, które wykluczały 
jakąkolwiek intymność, zasady zespołowego ducha, którą 
podkreślano na każdym kroku. Już wtedy była samotniczką. Matka 
zmarła przy jej urodzeniu, a ojca, sir Geoffreya Lanea, admirała 
i szefa wywiadu marynarki, widywała tylko podczas wakacji. Nigdy 
nie zdradziła się przed nim ze swoją niechęcią wobec szkoły. 
Pomyśleć, że od tamtych czasów spotkała tyle dziewczyn, które 
dałyby sobie rękę uciąć, żeby chodzić do Godolphin! Nie 
wyłączając jej współmieszkanki, Sheili. 
     Zacisnęła palce na znajomej rękojeści rewolweru. Pora 
pierwszy raz nacisnąć spust. 
     A potem ten okropny college dla sekretarek, gdzie nie uczyli 
niczego poza tym, jak być damą. Podszlifowała tam sobie 
przynajmniej języki obce. Miała duże zdolności językowe i lubiła 
się uczyć. 
     Niezapomniany wieczór, gdy prosiła ojca o pracę, zaledwie 
kilka miesięcy przed jego śmiercią. 
     - Więc chcesz, żebym znalazł ci zajęcie w wywiadzie 
marynarki? - mruknął patrząc na nią sponad binokli. 
     - To przynajmniej jest ciekawe - błagała tracąc już 
nadzieję. 
     - Akurat! Zanudzisz się na śmierć - odparł. Potem rzucił jej 
jeden ze swoich rzadkich uśmiechów i uścisnął ją za ramiona. - No 
ale jeżeli tego właśnie chcesz... 
     Od tamtej chwili wszystko się zmieniło, życie na powrót 
nabrało barw. Po obowiązkowym okresie służby w admiralicji szybko 
awansowała. Przydzielono ją do ambasady w Paryżu. Podróżowała 
wówczas po całej Europie, czasami pełniąc funkcję kuriera, co w 
owych czasach było niespotykane. Potem, całkiem niespodziewanie, 
przeniesiono ją do Waszyngtonu, pod dowództwo Harryego Wargravea, 
komandora z Royal Navy, który kierował wywiadem brytyjskiej 
marynarki na obszarze Stanów Zjednoczonych. Ścisnęła mocniej w 
ręku rewolwer. Dostała go od Harryego, kiedy z francuskiej 
ambasady zniknął szyfrant, porwany przez KGB. Tak przynajmniej 
przypuszczano. Jego okaleczone zwłoki znaleziono później na 
cmentarzysku samochodów. Wówczas Harry zabrał ją na strzelnicę 
F-Bi-aI i wyszkolił na wyborowego strzelca. Na pewno nie spudłuje 
z tej odległości... 
     Spokojnie przystawiła lufę do skroni. Czuła na skórze chłód 
metalu. Nie miała pozwolenia na broń. Pod koniec przydziału w 
Waszyngtonie wracała w misji służbowej z tajnymi dokumentami. 
     Ponieważ chronił ją immunitet dyplomatyczny, ominęła bramki 
z wykrywaczami metalu na lotnisku imienia Kennedyego i 
najzwyczajniej w świecie przemyciła rewolwer w torbie. Nikt o 
niego nie spytał, gdy znudzona perspektywą papierkowej roboty 
zrezygnowała z pracy w admiralicji. 
     - Nie mierz w nikogo, dopóki nie jesteś zdecydowana strzelić 
w razie potrzeby! 
     Tak jej kiedyś poradził Harry. Przez całą jazdę do domu Elsa 
siłą powstrzymywała się od płaczu. Teraz jednak, kiedy 
przypomniała sobie Harryego Wargravea, jego opiekę i przyjaźń, w 
kąciku jej prawego oka zakręciła się jedna łza, która wolno 
spłynęła po policzku. 
     Pamięć podsunęła wspomnienie jego słów: 
     - Niczyje życie nie jest usłane różami. Wszyscy mamy swoje 
dobre i złe chwile. Jak jesteś w gigantycznym dołku, odstaw do 
lamusa te szkolne dyrdymały o zachowaniu zimnej krwi i 
powściąganiu emocji. Schowaj się w jakimś kącie i wrzeszcz, płacz 
do woli, żeby się wyładować. Wyrzuć wszystko z siebie, ale nigdy 
się nie poddawaj. 
     Tego jednego ci nie wolno! 
     Elsa przestała powściągać emocje, rzuciła rewolwer na 
podłogę i wybuchnęła płaczem, który wstrząsał całym jej szczupłym 
ciałem. 
     Szlochała rozdzierająco w poduszkę przez całe dziesięć 
minut. Potem, wyczerpana i zobojętniała, wstała z łóżka i poszła 
się umyć do łazienki. Tym razem spojrzała uważnie na siebie w 
lustrze. 
     - Weź się w garść, ty głupia idiotko! - powiedziała do swego 
odbicia. 
     Wyjęła z rewolweru naboje, owinęła go w gazetę i wrzuciła do 
kubła na śmieci. Przedtem złamała młotkiem iglicę, tak by broń 
była bezużyteczna. Naboje wrzuci do skrzynki na listy przed 
pocztą. To najbezpieczniejszy sposób, żeby się ich pozbyć. 
Znajdzie je jakiś listonosz i pewnie w te pędy odda właściwym 
władzom. 
     Dziwne, że to właśnie myśl o Harrym wróciła jej poczucie 
rzeczywistości. 
     Sheila nie przyszła na noc do domu. Zadzwoniła nazajutrz 
rano, a w jej głosie z rozlazłym teksaskim akcentem słychać było 
zdenerwowanie i niepewność. 
     - Elsa, strasznie cię przepraszam za wczoraj... To tak jakoś 
samo wyszło. 
     - Między dziesiątą i dwunastą nie będzie mnie w domu 
-odpowiedziała rzeczowo i beznamiętnie Elsa. - Masz dwie godziny, 
żeby tu przyjść, spakować rzeczy i się wynieść. 
     - To niewiele czasu... 
     - Opłatę za pokój połóż na kredensie - poinformowała ją tym 
samym spokojnym tonem Elsa. Odłożyła słuchawkę, zjadła szybkie 
śniadanie, złożone z kawy i grzanki, i przed wybiciem dziesiątej 
wyszła z mieszkania. 
     Następnego ranka listonosz przyniósł paczkę. Jeszcze zanim 
ją otworzyła, wiedziała, co zawiera. Odesłana przez Jerryego 
spinka do krawata wylądowała w koszu, podobnie jak rewolwer, 
który zabrali już poprzedniego dnia ze śmieciami. Do tej pory 
trafił pewnie do zgniatarki i został z niego nieforemny placek. W 
pudełku nie było żadnej karteczki. 
     - Tchórzliwy gnojek - mruknęła Elsa. 
     Już wcześniej zadzwoniła do Pinewood Films i wypowiedziała 
pracę. Nie chciała nigdy więcej widzieć na oczy tej przeklętej 
wytwórni. 
     Umalowała się przed lustrem. Dołożyła starań, żeby wyglądać 
jak najpiękniej. Potem starannie obejrzała rezultat. Wiedziała, 
że podoba się mężczyznom. Postanowiła, że w przyszłości to ona 
będzie panią sytuacji. Będzie wodzić facetów za nos, bawić się z 
nimi w kotka i myszkę, a kiedy zupełnie stracą głowę, porzuci ich 
z zimną krwią. 
     Stanie się bezlitosną, wyrachowaną dziwką, która bierze 
odwet na mężczyznach. To może być nawet niezła frajda - prowadzić 
w życiu prywatnym taką samą oszukańczą grę, jak podczas pracy w 
wywiadzie. 
     Przede wszystkim wyjedzie gdzieś za granicę. Do Paryża? 
Rzymu? 
     Zresztą wszystko jedno. 
     W niespełna tydzień później przyszedł długi i enigmatyczny 
telegram od Wargravea z propozycją pracy. Jedyna wskazówka, 
jakiej jej udzielił co do natury tego zajęcia, brzmiała: "Coś jak 
dawniej". 
     Elsa nie namyślając się długo zadzwoniła do oddziału Midland 
Bank na Piccadilly, gdzie - jak podał Harry w telegramie -czekały 
pieniądze na przelot. Upewniła się, czy może je podjąć. O krok od 
banku było biuro PANAM-u, gdzie od razu zarezerwowała miejsce w 
pierwszej klasie na najbliższy lot do Nowego Jorku. Zgodnie z 
instrukcjami miała się tam przesiąść na lot do Montrealu. 
     - W jedną stronę czy w obie? - spytał pracownik biura. 
     - W jedną - twardo odparła Elsa. 
     Elegancka, w granatowej garsonce i kremowym sweterku, 
usiadła na podsuniętym przez Hallera krześle. Haller zgodnie ze 
swoim zwyczajem nie usiadł naprzeciw niej po drugiej stronie 
biurka, lecz obok, aby stworzyć swobodny, towarzyski nastrój. 
Wargrave zajął miejsce nieco dalej i utkwił wzrok w wiszącej na 
ścianie wielkiej mapie Europy. 
     - Z charakteryzacji w filmie do wywiadu daleka droga - 
zaczął Haller. - Nie będę ukrywał, że zadanie, jakie miałaby pani 
dla nas wykonywać, jest trudne. 
     - Mam przez to rozumieć, że nie raczył pan zapoznać się z 
moim życiorysem? - spytała ostrym tonem Elsa. 
     Wargrave stłumił uśmiech nie odrywając wzroku od ściennej 
mapy. Jego nowy szef nie wiedział jeszcze, co go czeka. 
     Haller napotkał spojrzenie szarych oczu w poważnej twarzy, 
otworzył szufladę i rzucił na biurko tekturową teczkę. 
     - To jest pani dossier. Mógłbym je recytować z pamięci. 
Chciałem powiedzieć, że nie mając ostatnio kontaktu z tego 
rodzaju pracą mogła pani wyjść z wprawy - wyjaśnił łagodnie. 
     - Gówno prawda! - grubiańsko odpaliła Elsa. - Zanim 
przejdziemy dalej, muszę wiedzieć, kto będzie dawał mi polecenia. 
Pan czy Harry Wargrave? Jeżeli już pan zaakceptuje moją skromną 
osobę, chcę się jeszcze namyślić, czy przyjmę propozycję. A to, 
kto będzie moim zwierzchnikiem, będzie miało decydujące 
znaczenie. 
     Nie spuszczała z niego twardego spojrzenia. Haller musiał 
dołożyć starań, żeby nie okazać wrażenia, jakie wywarła na nim ta 
oracja. 
     "Dobry Boże - pomyślał - to ona mnie bierze w krzyżowy ogień 
pytań i ocenia, czy dorosłem do swej roli!" Nie domyślił się 
tego, na co Wargrave wpadł od razu, że Elsa z premedytacją wpadła 
w napastliwy ton, gdyż od pierwszego rzutu oka oceniła Hallera 
jako mężczyznę, który nie cofa się przed wyzwaniem. 
     - Wszystkie polecenia będzie pani wydawał bezpośrednio 
Wargrave - zapewnił ją nie tracąc opanowania. - Tak się składa, 
że ja również znam się na swojej robocie - dodał z lekką ironią. 
- Czy sprawiałoby pani jakąś różnicę, gdybym to ja był pani 
szefem? 
     - Pewnie, że tak - odparła. - Co ja o panu wiem, panie 
Haller? Mogłoby się okazać, że trudno nam się ze sobą dogadać 
-zakończyła z niewinnym uśmieszkiem. Skrzyżowała piękne, długie 
nogi, które przyciągnęły wzrok Hallera. - Tak mi wygodniej 
-dodała wyjaśniająco. - Niech pan nie myśli, że biorę pana na 
seks... 
     Wargrave odwrócił głowę i niemal się zakrztusił. Haller 
popatrzył jeszcze chwilę na nogi Elsy i najspokojniej w świecie 
posłał jej promienny uśmiech. Odpowiedziała mu tym samym. 
     - Zapewne chce pan wiedzieć, dlaczego pragnę powrócić do 
swego dawnego zajęcia? 
     - Owszem - przyznał Amerykanin. - Papierosa? 
     - Jak już pan skończy mnie maglować. Na razie dziękuję. 
     Pracowałam przeszło rok w filmie jako charakteryzatorka. Na 
początku ciekawiła mnie nowa praca i nowi ludzie, ale po jakimś 
czasie to zajęcie mi spowszedniało. Ciągnęło mnie do czegoś 
mniej... banalnego, jakiejś poważnej, odpowiedzialnej pracy. To 
brzmi strasznie pretensjonalnie, ale - uśmiechnęła się z 
autoironią - mówię to poważnie i z pełną odpowiedzialnością. 
     Przez następne dziesięć minut Haller bombardował ją 
podchwytliwymi pytaniami szukając jakichś słabych punktów, cech, 
które mogły sprawić, że dziewczyna zawiedzie w krytycznej 
sytuacji. Napomknął wreszcie półgębkiem o rodzaju proponowanej 
pracy i obserwował uważnie reakcję Elsy. 
     Nie okazała strachu ani niezdecydowania. Odpowiadała jasno i 
z opanowaniem, patrząc mu prosto w oczy i gładząc kolano jednej 
nogi założonej na drugą. Obdarzony wielką przenikliwością w 
badaniu charakterów Haller czuł, że jego sympatia i - co 
ważniejsze -zaufanie do rozmówczyni szybko rosną. Jej zachowanie 
nie budziło żadnych zastrzeżeń. Raz tylko po zadanym pytaniu ręka 
Elsy zawisła na sekundę w powietrzu, lecz żaden z mężczyzn nie 
zwrócił na to uwagi. 
     - Czy nigdy nie myślała pani o tym, żeby wyjść za mąż? 
     - Często - odpowiedziała natychmiast - ale jak dotychczas 
nie spotkałam odpowiedniego mężczyzny. - Starała się nie patrzeć 
w stronę Wargravea. 
     Haller zapalił nowego papierosa i wypuścił ostatnią strzałę. 
     - Umie pani obchodzić się z bronią? Może zajść taka 
potrzeba. 
     - Tak. Najlepiej znam smith & wessona, kaliber 38. W 
Waszyngtonie, kiedy KGB porwało szyfranta francuskiej ambasady, 
Harry zaprowadził mnie na strzelnicę F-Bi-aI i tam sporo 
ćwiczyłam. Chciał , żebym umiała się obronić. 
     Tuż przed odlotem do Europy, gdzie mieli organizować kanał 
przerzutowy, Wargrave, Elsa, i Leroy zastanawiali się we czwórkę 
z Hallerem, jaką nazwę nadać montowanej przez nich siatce. 
     - Musimy wymyślić jakiś kryptonim - powiedział Haller. 
-Prezydent będzie się nazywał Bruno. A my? 
     - Może Sparta? - zaproponował Wargrave, od czasu swojej 
działalności w Atenach obeznany z historią Grecji. - Brzmi 
twardo, po męsku, a w akcji na pewno nieraz przydadzą nam się 
spartańskie cnoty. Najważniejsze, że ta nazwa kojarzy się z 
Grecją. Jeśli dotrze kiedykolwiek do uszu KGB, nie wpadnie im do 
głowy, że chodzi o Szwajcarię. 
     - Niech będzie Sparta! 
     Przez następne dwanaście miesięcy operacja szła pełną parą. 
Wargrave zorganizował dla Matta Leroya grupę pomocniczą w 
Bazylei. Należał do niej Peter Neckermann, emerytowany sierżant 
niemieckiej Kriminalpolizei, którego Wargrave dobrze znał i 
któremu ufał. 
     Neckermann, ubrany w białą kurtkę stewarda, wsiadał do 
wagonu sypialnego i wyjmował kasety. Wargrave przydzielił mu do 
ochrony dwóch pewnych ludzi. Jeden pracował we francuskim 
wywiadzie i niedawno przeszedł na emeryturę. Drugi był Holendrem, 
którego polecił Harryemu generał Max Scholten, szef 
holenderskiego kontrwywiadu. Wszyscy członkowie grupy pomocniczej 
byli zdeklarowanymi wrogami komunizmu. Nie wiedzieli, na czym 
polega całość operacji. 
     Wargrave hołdował zasadzie ścisłej konspiracji i żadna 
informacja o działalności siatki nie wyszła poza krąg jego 
najbliższych współpracowników. 
     Mimo iż cały czas działał na terenie Szwajcarii, nie pisnął 
słówka również swojemu staremu przyjacielowi, pułkownikowi 
Springerowi, który był zastępcą szefa szwajcarskiego kontrwywiadu 
i któremu regularne podróże Wargravea do Bazylei mogły dać nieco 
do myślenia. 
     - Wcześniej czy później Springer zorientuje się, że coś za 
często pojawiam się na jego podwórku. Dobrze mnie zna i od razu 
zwęszy w tym jakąś krecią robotę. 
     - Musimy podjąć to ryzyko - odpowiedział Haller. - Już nie 
ma żadnych wątpliwości, że informacje przysyłane przez Angela są 
wprost bezcenne. To niesamowite, prawie jakby Bruno wkładał 
czapkę niewidkę i brał udział w zebraniach Biura Politycznego. 
     - Ten Angelo to na pewno Anatolij Zarubin. 
     - Na zdjęciu wygląda na niezłego czarusia - wtrąciła Elsa, 
rozglądając się po pozbawionym okien pokoju, który zawsze 
przyprawiał ją o klaustrofobię. - Sama bym się w nim zadurzyła 
-dodała perfidnie, rzuciwszy spojrzenie w stronę Wargravea. 
     - Lepszy wróbel w garści niż kanarek na dachu. 
     Mimo ostrzeżeń Angela za zamkniętymi drzwiami tajnej 
siedziby siatki snuto nieuniknione spekulacje na temat tożsamości 
autora nagrań. 
     - Ze wszystkich członków Biura Politycznego jeden Zarubin 
zasługuje na miano Europejczyka. Nie jest ograniczony i 
nieokrzesany jak reszta - wywodził Wargrave. - Sądząc z opinii 
ludzi, którzy z nim rozmawiali, ma olej w głowie. 
     - To zwykła marionetka. Ci z Kremla wyciągają go na scenę za 
każdym razem, gdy nabierają obaw, że ich nachalna propaganda 
polityki odprężenia już za bardzo zalatuje fałszem! - warknął 
Haller. Jego główna rola polega na rzucaniu nam piaskiem w oczy. 
     - Wracając do pułkownika Springera - kontynuował temat 
Wargrave - niewykluczone, że za jakiś czas będę musiał się z nim 
skontaktować, ale bez wtajemniczania go w całą sprawę. 
     - Rób, co uważasz za stosowne. Europa to już twoja działka. 
     Haller bowiem sprawował tylko ogólny nadzór nad operacją, 
nie ruszając się z Montrealu. Cała zamorska jej część leżała w 
rękach Wargravea, Elsy i Matta Leroya. Wargrave podniósł się już 
do wyjścia, lecz Haller powstrzymał go ruchem ręki. Z ponurą miną 
opowiedział o incydencie, jaki miał miejsce w Moskwie. Doniósł o 
nim pewien Rosjanin, podrzędny informator zwerbowany dla ich 
wywiadu. 
     - Anatolij Zarubin, który najprawdopodobniej jest naszym 
tajemniczym Angelo, często odbywa inspekcje na moskiewskich 
dworcach, aby dopilnować szybkiego załadunku towarów, które idą 
na Zachód. 
     Dla nikogo nie jest tajemnicą, że ich kraj cholernie 
potrzebuje twardej waluty, więc takie wizytacje ministra handlu 
nie budzą zdziwienia. 
     - I wtedy właśnie podrzuca kasety do wagonu sypialnego 
ekspresu "Moskwa" - dokończyła Elsa. 
     Incydent, o którym opowiedział im Haller, wydarzył się w 
poniedziałek, pierwszego listopada. Panował siarczysty mróz, a o 
trzeciej po południu było już ciemno jak w nocy. Szyny powlekała 
warstwa lodu. 
     Anatolij Zarubin, ubrany w futro i wciśniętą na oczy 
uszankę, szedł samotnie przez stację rozrządową wzdłuż ekspresu 
"Moskwa", który za kilka minut miał być podstawiony na peron. 
     Zarubin wsiadł do wagonu sypialnego i zaczął przeglądać 
przedziały. Był znany ze swego bzika na punkcie schludności i 
czystości. 
     "Ten pociąg jest ruchomym narzędziem propagandy - powtarzał 
często. - Na Zachodzie ludzie sądzą nas po tym, co widzą w 
naszych pociągach i samolotach". Szedł dalej w stronę lokomotywy, 
lecz nagle przystanął. Z przedziału w głębi korytarza wychynęła 
jakaś postać, niczym cień własnego cienia, i wymknęła się z 
wagonu. Zarubin przyspieszył kroku i po chwili dotarł do drzwi, 
które jeszcze huśtały się na zawiasach. Wyjrzał na zewnątrz i 
zdrętwiał. 
     Zadźwięczał wystrzał, ogłuszająco donośny w ciemnej ciszy, a 
po nim drugi. Oba rozległy się tak blisko, że przez chwilę 
Zarubina ogarnął strach, iż to on jest celem. Zeskoczył ze stopni 
i rozpłaszczył się na ziemi. Na prawo mignął mu jakiś kolejarz z 
latarką w ręku, który szedł przez tory. W tejże chwili kolejarz 
zgasił światło i zniknął za sznurem wagonów towarowych. Leżący na 
płask Zarubin został nagle oślepiony promieniem potężnej latarki, 
skierowanym prosto w jego twarz. Czekał na trzeci strzał i 
śmierć. 
     - Ach, to wy, Zarubin... - rozległ się głos Siergieja 
Marienkowa. - Podejdźcie tu, to coś zobaczycie - rzekł ponuro 
szef KGB. 
     Wciąż oszołomiony Zarubin podniósł się z ziemi i podszedł do 
Marienkowa. Szef KGB trzymał jeszcze w ręku pistolet, a u jego 
stóp leżała jakaś skurczona postać. Oświetlił latarką twarz 
zabitego. 
     - To Starow z G.R.U - wyjaśnił twardym głosem. - Okazał się 
sabotażystą. Widzicie ten granat, który ma w ręku? Chciał go 
podrzucić w wagonie. - Nagle zmarszczył brwi i spojrzał 
podejrzliwie na Zarubina. - A wy co tu robicie? 
     - Sprawdzałem stan przedziałów. Żaden z nich nie zwrócił 
uwagi na kolejarza z latarką, który zdążył się oddalić na 
kilkaset kroków. Układał już w głowie zdania, jakimi opisze to 
zdarzenie człowiekowi, któremu przekazywał informacje. 
     Raport donoszący o zajściu powędrował do Waszyngtonu, a 
stamtąd trafił do Juliana Hallera. Wargrave wysłuchał całej 
relacji w milczeniu. 
     - Marienkow mógł się tam znaleźć w tym samym czasie, co 
Zarubin, przez zwykły przypadek. 
     - Coś za dużo tych przypadków. Już wcześniej miałem sygnały, 
że nasz przyjaciel Marienkow węszy na tej stacji - odparł 
Amerykanin. - Angelo dość długo igrał z ogniem. Wygląda na to, że 
jego czas dobiega końca. 
     Trzydziestego listopada Harry Wargrave zatrzymał się w 
hotelu Schweizerhof w Zurychu. Nazajutrz, pierwszego grudnia, 
wypadał dzień odbioru dwunastej z kolei kasety. W tym momencie 
Wargrave nie miał najmniejszego pojęcia, że przyniesie ona 
rewelacje o knutych przez rosyjskich reakcjonistów planach 
inwazji i wywoła dalekosiężne skutki. 
     Elsa Lane i Matt Leroy od wczoraj byli w Bazylei. 
Przenocowali w innym niż poprzednio hotelu, gdyż Wargrave 
ostrzegł ich, żeby nigdy nie zatrzymywali się dwukrotnie w tym 
samym miejscu. Są już na pewno gotowi do akcji. Wargrave miał 
jeszcze coś do załatwienia. 
     Postanowił, że najwyższy czas porozmawiać z pułkownikiem 
Springerem ze szwajcarskiego kontrwywiadu. Nie wiedział, czy tę 
nagłą decyzję podszepnął mu instynkt, czy też zaważyły tu słowa 
Hallera, że czas Angela być może dobiega końca. Coś jednak mówiło 
mu w głębi duszy, że stoją w obliczu niebezpieczeństwa, a w 
przeszłości ten głos wewnętrzny nigdy go nie mylił. 
     Zadzwonił do Springera z hotelu i umówili się, że wpadnie od 
razu. 
     O dwunastej w południe przekroczył próg małego, zagraconego 
biura, którego okna wychodziły na rzekę Limmat. Szwajcar podniósł 
się zza biurka i wyszedł gościowi naprzeciw z wyciągniętą na 
powitanie ręką. 
     - Witaj w Szwajcarii, Harry. Czasy są teraz nieco mniej 
gorące, niż kiedy widzieliśmy się ostatnio - powiedział doskonałą 
angielszczyzną. 
     Pułkownik Leon Springer miał trzydzieści trzy lata i 
stanowił dokładne przeciwieństwo chłodnego, pedantycznego 
Szwajcara z karykatur. Sympatyczny i gadatliwy, nie mógł chwili 
usiedzieć spokojnie i odpalał jednego papierosa od drugiego. Był 
drobny i szczupły, z wielkim, jastrzębim nosem. Zawsze się 
uśmiechał i w chwilach napięcia lubił opowiadać dowcipy. 
Podkręcił wypielęgnowany wąsik i nalał kawy. 
     Wargrave usiadł w wygodnym skórzanym fotelu i przyjął 
filiżankę aromatycznego naparu. Aluzja do ich ostatniego 
spotkania przypomniała mu jedną z najważniejszych spraw w jego 
karierze. Pomógł wtedy Springerowi w wykryciu komunistycznej 
siatki szpiegowskiej z bazą w Genewie. Zginęło trzech sowieckich 
agentów, dwóch zastrzelił własnoręcznie Wargrave. 
     - Co jakiś czas zawadzam o Szwajcarię w podróżach służbowych 
- powiedział. - Powinienem wcześniej się do ciebie odezwać. 
     Springer rozparł się na obrotowym krześle za swoim biurkiem 
i patrzył w okno, za którym miękki śnieg prószył na zabytkowe 
budowle i wieżyce jednego z najpiękniejszych miast Europy. Znów 
pogładził wąsa. Wargrave zauważył ten gest, który oznaczał, że 
przyjaciela coś nurtuje. Zmobilizował czujność. 
     - Więc porzuciłeś swoją dawną pasję dla bardziej spokojnego 
świata biznesu? - spytał Springer. W jego słowach zabrzmiał cień 
sceptycyzmu. 
     - Nie tak znów spokojnego - odparł swobodnym tonem Wargrave. 
- To istna dżungla i obowiązuje w niej ta sama zasada co w 
świecie wywiadu. Przetrwać może tylko najsilniejszy. - Wypił 
łyczek piekielnie mocnej kawy. - Jedyna różnica polega na tym, że 
do ciebie nie strzelają, w każdym razie nieczęsto. 
     - Przetrwać może tylko najsilniejszy - powtórzył Szwajcar. 
-Wielu naszych polityków musi sobie przyswoić tę prawdę, i to 
zanim będzie za późno. Wdzięczny jestem niebiosom, że 
przynajmniej w Waszyngtonie urzęduje Joseph Moynihan. 
     - Zgadzam się z tobą w zupełności - przyznał Wargrave i 
zmienił temat, żeby odejść od osoby Moynihana. - Jak ci ostatnio 
leci? Co u brygadiera Trabera? Mam nadzieję, że jak zawsze miewa 
się kwitnąco. Pozdrów go ode mnie. 
     Springer zamrugał oczami. Nie odebrało to przenikliwości 
jego spojrzeniu. Znalazł furtkę, jakiej szukał. 
     - Przekażę mu twoje pozdrowienia - zawiesił głos. - Co 
prawda zarówno jego, jak i moje samopoczucie pozostawia ostatnio 
wiele do życzenia. Mamy poważny problem. Ale chyba nie warto 
zwracać się do ciebie o pomoc w tej sprawie. Przecież skończyłeś 
z tego typu działalnością. Jesteś obecnie biznesmenem - zakończył 
wielce dwuznacznym tonem. 
     - Wal kawę na ławę, Leon. 
     
     . 
     
     
     - Masz dużo kontaktów i wiele osób zaciągnęło wobec ciebie 
zobowiązania. Czy mógłbyś znaleźć kogoś, kto zgodziłby się 
przyjechać do Szwajcarii i przeprowadzić dla nas pewne 
dochodzenie? -Znów zrobił pauzę. - Muszę lojalnie uprzedzić, że w 
grę wchodzi duże ryzyko. Wolałbym także, żeby ta osoba 
występowała incognito... 
     - Powiedziałem ci już! Wal śmiało. 
     W zachowaniu Springera zaszła zmiana. Pochylił się nad 
biurkiem, a jego oczy zabłysły nad jastrzębim nosem. 
     - Mamy powody przypuszczać, że w Andermatt ulokowała się 
jakaś sowiecka agentura. Jeden z moich ludzi pojechał tam i 
przepadł po czym odnaleziono go martwego w lodowcu Renu, wewnątrz 
jednego z lodowych tuneli. Początkowo wyglądało to na naturalną 
śmierć z wychłodzenia, ale moi specjaliści od mikrośladów 
znaleźli malutki znak po ukłuciu igłą przy podstawie czaszki. 
Wciąż nie wiemy, jaką truciznę mu wstrzyknięto. 
     - Czyli najwyraźniej coś się święci na gór szczycie? 
     - Właśnie. Rzecz w tym, że chciałbym umieścić tam 
obserwatora, najlepiej obcokrajowca, który mógłby świeżym okiem 
dostrzec coś, co nam umyka. Nie zdziwię się, jeśli odmówisz, tym 
bardziej że ta osoba będzie się mocno narażać. 
     - Załatwione. Masz to jak w banku. 
     Wargrave połknął trzema haustami gorącą kawę, nie chcąc za 
bardzo przeciągać wizyty. Mimo całej sympatii, jaką żywił dla 
szczwanego pułkownika, miał się przed nim na baczności. Zbyt 
długa rozmowa mogła być niebezpieczna. Zadowolony z siebie 
opuścił biuro Springera. Podał pretekst swoich częstych 
przyjazdów do Szwajcarii, a przysługa, jaką wyświadczy 
szwajcarskiemu wywiadowi, ugruntuje ich wzajemne dobre stosunki. 
     Gdy tylko Wargrave wyszedł z budynku, Springer połączył się 
przez zaszyfrowaną linię ze swoim szefem, brygadierem Traberem, 
który obecnie przebywał w swojej kwaterze głównej w Bernie, 
stolicy Szwajcarii. 
     - Jakieś wieści z frontu w Andermatt? - spytał niecierpliwie 
Traber, usłyszawszy głos Springera w słuchawce. 
     - Wreszcie pojawił się u mnie Wargrave. Wiedziałem, że 
wcześniej czy później to zrobi. Próbował wytłumaczyć w wiarygodny 
sposób swoje częste wizyty w Szwajcarii. Co ważniejsze, zgodził 
się wysłać kogoś do Andermatt. 
     - Domyślasz się kogo? - spytał Traber. 
     Springer zaśmiał się. 
     - Nie spodziewa się pan chyba, że mi to powiedział? Zawsze 
był jak kot, który chodzi własnymi drogami. Temu właśnie 
zawdzięcza swoje sukcesy. Umie żonglować jednocześnie w powietrzu 
trzema piłkami tak, żeby żadna nie spadła na ziemię. Ale możliwe, 
że uda mu się tam, gdzie nam się nie powiodło. To się zdarzało. 
-Springer znów zarechotał. - Oznajmił mi, że zajmuje się obecnie 
interesami. 
     - Interesami wywiadu, co? 
     - Jestem o tym przekonany. Na pewno taki jest prawdziwy 
powód jego comiesięcznych wizyt w Zurychu. Przylatuje z Montrealu 
w pierwszy lub ostatni wtorek każdego miesiąca, wynajmuje na 
jedną noc pokój - za każdym razem w innym hotelu - i w środę 
wraca do Montrealu. Skąd ten Montreal? 
     - Ty jesteś od tego, żeby to wyjaśnić. 
     - Nie mogę nic zrobić. Nasi ludzie na lotnisku sprawdzają go 
za każdym razem, i nic. Ale podejrzewam, że chodzi tu o jakiś 
naprawdę duży numer... 
     Wargrave wrócił do hotelu Schweizerhof okrężną, przebiegle 
zawikłaną drogą na wypadek, gdyby ktoś go śledził. Wprawdzie 
istniały na to niewielkie szanse, lecz przebiegłość od dawna 
stała się jego drugą naturą. Wziął taksówkę na Quaibrucke, 
ostatni most przed jeziorem, zapłacił kierowcy, odczekał trochę i 
w ostatniej chwili wskoczył do tramwaju. Kilka minut później 
wysiadł, kiedy drzwi pneumatyczne już się miały zamknąć, i ruszył 
szybko przez Bahnhofstrasse z powrotem do hotelu. 
     Wszedł do swego pokoju i natychmiast zamówił zamiejscową. 
     Musiał długo czekać. Wypalił kilka papierosów, gdy rozmowę 
łączono przez liczne europejskie centrale. Telefon zadzwonił o 
trzeciej, kiedy przyniesiono lunch. Wargrave rozmawiał niecałe 
trzy minuty używając w rozmowie wymijających ogólników, które 
osoba na drugim końcu linii bez trudu przełożyła sobie na 
normalny język. "Tak, Andermatt" - powiedział na koniec i odłożył 
słuchawkę. Nie przeczuwał nawet, że przeprowadził właśnie jedną z 
najbardziej decydujących rozmów w swojej karierze. 
     Wargrave wykonał ten telefon, we wtorek, trzydziestego 
listopada. 
     Nazajutrz rano na zatłoczonym dworcu w Bazylei Elsa Lane 
odebrała z rąk fałszywego stewarda dwunastą kasetę. W kilka 
sekund później Neckermann został porwany przez dwóch ludzi z KGB, 
którzy skończyli w kufrze w Schaffhausen nie opodal wodospadu na 
Renie. 
     Owa dwunasta kaseta zawierała ostrzeżenie przed marszałkiem 
Traczkowem i wyjaśniała cel manewrów "Grzmot burzy". Na skutek 
podanych w niej informacji prezydent Moynihan postanowił wysłać 
za morze jako przestrogę dla Rosjan wielką flotę powietrzną 
gigantycznych transportowców C-SA, która w nocy dotarła nad 
Niemcy Zachodnie. Było to pierwsze z wielu następstw, jakie na 
całym świecie wywołała wiadomość od Angela. 
     W piątek, trzeciego grudnia, o ósmej wieczorem czasu 
moskiewskiego zostało zwołane pilne zebranie Biura Politycznego. 
Długi sznur czarnych limuzyn marki Ził wjeżdżał w bramy Kremla. 
Kierowcami byli funkcjonariusze KGB ubrani w filcowe kapelusze i 
ciężkie niebieskie płaszcze. Najwcześniej przybył sekretarz 
generalny Leonid Siedow. Miał niedaleko ze swojego mieszkania na 
Prospekcie Kutuzowa. Jako drugi zjawił się generał Siergiej 
Marienkow, który mieszkał piętro wyżej w tym samym bloku co 
Siedow. Za nim wszedł minister handlu Anatolij Zarubin i 
pozostali członkowie narady. 
     Trzy minuty przed ósmą do sali konferencyjnej wkroczył 
marszałek Grigorij Traczkow. Jak zwykle był w mundurze, z 
błyszczącymi dystynkcjami wojskowymi na pagonach, z piersią 
obwieszoną medalami. "Zawsze przychodzi ostatni, żeby wywrzeć 
większe wrażenie" -pomyślał zgryźliwie Siedow. Rozpoczął obrady, 
gdy tylko Traczkow ulokował swoją pokaźną tuszę na krześle. 
     Narada miała burzliwy przebieg. Rzecznicy umiarkowania i 
zwolennicy twardej linii ścierali się ze sobą nie szczędząc 
ostrych słów. 
     Chociaż raz liberałowie mieli wystarczająco silne argumenty, 
żeby przypuścić walny atak na generała Traczkowa i jego 
popleczników. 
     Traczkow, co było niezwykłe, przez godzinę siedział w 
milczeniu i biernie słuchał zarzutów, jakie mu wytaczano. 
     - Sprowokowaliście Amerykanów do działania... Morale 
zachodnich państw kapitalistycznych niesłychanie wzrosło... 
     Osłabiliście szanse towarzyszy we Francji i Włoszech na 
wejście do rządów tych krajów... To głupie pobrzękiwanie szabelką 
obróciło się przeciwko nam samym i cofnęło nas o całą dekadę... 
     Traczkow, niezgorszy taktyk takich zebrań, umyślnie 
odczekał, aż siła ataku nieco osłabnie, i jak przystało na 
wytrawnego generała, dopiero wtedy rozpoczął kontrnatarcie. Z 
przesadnym namaszczeniem otworzył teczkę, wyjął z niej napisany 
na maszynie raport i położył go przed sobą na lśniącym blacie 
stołu. Zanim przemówił, zaczerpnął głęboko oddech. Światło 
żyrandoli zapaliło blask na jego medalach. 
     - Mam tutaj ściśle tajny raport sporządzony przez pułkownika 
Igora Karpińskiego, zastępcę towarzysza generała Marienkowa, 
który również posiada kopię tego raportu. Jak wam wiadomo, 
towarzysze, pułkownik Karpiński pełni funkcję oficera 
łącznikowego pomiędzy G.R.U a KGB. Sprawa poruszona w raporcie 
była według niego takiej wagi, że dostarczył go bezpośrednio 
mnie... 
     - Chwileczkę! - przerwał mu sekretarz generalny, zajmujący 
miejsce u szczytu długiego stołu. Siedow był dobrze zbudowanym 
mężczyzną po sześćdziesiątce, średniego wzrostu, o gęstych 
szpakowatych włosach. Miał coś dziwnego w zarysie szczęki. 
Krążyły plotki, że niedawno musiał poddać się operacji z powodu 
jakiejś tajemniczej choroby. Zwrócił się do dyrektora KGB, który 
siedział spokojnie i patrzył beznamiętnie na Traczkowa spod 
krzaczastych brwi: -Generale Marienkow, czy nie wolelibyście sami 
przedstawić nam treści raportu? 
     - Nie mam nic przeciwko temu, żeby zrobił to towarzysz 
marszałek. Jak przed chwilą powiedział, trudno przecenić 
doniosłość tego dokumentu. 
     - Wobec tego pozwolicie, towarzysze, że będę kontynuował 
-ciągnął tubalnie Traczkow. - Operacja "Grzmot burzy" miała 
miejsce setki kilometrów od granicy strefy naszych wpływów ze 
strefą wpływów NATO, toteż nawet w świetle warunków tak zwanego 
układu o odprężeniu nie mieliśmy obowiązku o niej informować. 
Krążące po orbicie amerykańskie satelity mogły tylko 
zarejestrować, że odbywają się jakieś manewry, bez żadnych 
przesłanek co do ich celu. Jak dotychczas, urządzenia te nie 
potrafią odczytywać napisów na tablicach drogowych - dodał z 
przekąsem. - Jednak nie minęło kilka dni od zakończenia działań, 
a prezydent Stanów Zjednoczonych już daje nam odpowiedź i wysyła 
do Europy wielki kontyngent wojsk jako demonstrację ich 
militarnej potęgi... 
     - Wybaczcie, ale nie bardzo widzę, do czego zmierzają wasze 
wywody. Moglibyście wyłożyć to bardziej zwięźle? 
     - Proszę bardzo. O celu manewrów mógł poinformować Moynihana 
tylko ktoś zasiadający przy tym stole. 
     Rzuciwszy tę bombę Traczkow rozwalił się w krześle i słuchał 
z satysfakcją okrzyków zdumienia i protestu. 
     - To są oszczercze pomówienia! Tylko wariat mógł sobie coś 
takiego uroić! - gniewnie wołał Zarubin. 
     - Posunęliście się za daleko - stwierdził Paweł Susłow, 
partyjny ideolog o szczupłej twarzy. On również, podobnie jak 
Zarubin i Marienkow, był obecny przeszło rok temu na przyjęciu w 
amerykańskiej ambasadzie w Pradze, podczas którego Mattowi 
Leroyowi podrzucono pierwszą, kasetę. Był cichym człowiekiem, 
którego obecności na ogół się nie zauważało. Siedow, który 
strawił pół życia na próbach utrzymania równowagi między 
liberałami i zwolennikami twardej linii, znów zabrał głos. 
     - Potrzeba solidnych dowodów na poparcie tak ciężkiego 
zarzutu - rzekł posępnie. 
     - Są tutaj. - Traczkow wyciągnął z teczki gruby plik 
papierów. - Karpiński przeprowadził drobiazgową analizę naszych 
poczynań i reakcji Amerykanów w ciągu ostatniego roku. Jakimś 
sposobem Moynihanowi wciąż udawało się przewidzieć nasze ruchy. 
     Cały zawarty w tej teczce materiał nasuwa jeden jedyny 
możliwy wniosek. Mają informatora na samej górze. 
     Marienkow pochylił się naprzód i powiedział gwałtownie: 
     - Przeczytałem raport. Zawarte w nim dane są przekonujące i 
budzą głęboki niepokój. Proponuję, żeby od razu utworzyć zespół 
do przeprowadzenia dochodzenia w tej sprawie. Pracę będzie 
nadzorował towarzysz sekretarz generalny, ja sam i towarzysz 
marszałek Traczkow. 
     - Wszyscy powinniśmy zapoznać się z tym raportem! - warknął 
Zarubin. 
     Siedow po raz trzeci wkroczył do akcji. 
     - Proponuję, żeby poddać pod głosowanie projekt generała 
Marienkowa. 
     Projekt przeszedł niewielką większością głosów. Narada 
dobiegła końca w atmosferze zamieszania. Jej uczestnicy 
wychodzili z pokoju nie przestając się kłócić. Zostały tylko trzy 
osoby - sekretarz generalny, marszałek Traczkow i dyrektor KGB. 
Rozpoczęło się polowanie na Angela. 
     
      * 5 * 
     
     Montreal 
     
     Julian Haller siedział z Wargraveem i Elsą w przydzielonym 
im pokoju, sąsiadującym z biurem Rivertona w wieżowcu Baton 
Rouge. 
     - Tym razem musicie być bardzo ostrożni! - mówił 
ostrzegawczo. - Ta operacja może niedługo trzasnąć z hukiem. 
Czuję, że nadciągają kłopoty. 
     Był poniedziałek, trzeciego stycznia. Za dwa dni mieli 
odebrać w Szwajcarii trzynastą kasetę od Angela. Elsa pomyślała, 
że to pewnie pogoda wprowadziła Hallera w ponury nastrój. W 
Europie właśnie panoszyła się najsroższa zima od przeszło 
czterdziestu lat. 
     Wszędzie szalały burze śnieżne, zamykano jedno lotnisko po 
drugim. 
     Dziewczyna spróbowała wytrącić Amerykanina z posępnego 
nastroju. 
     - Pechowa trzynastka? Nie wiedziałam, że jesteś przesądny, 
Julianie. Od kiedy to taki realista jak ty hołduje ciemnym 
przesądom i wierzy w pecha - Tylko dalej tak niefrasobliwie, a 
masz wszelkie szanse, żeby wkopać się po uszy! - warknął nieskory 
do żartów Haller. Pożałował swego wybuchu, kiedy spostrzegł wyraz 
jej twarzy. - Słuchaj, siedzę w tej robocie od wielu lat. 
Potrafię wyczuć, kiedy operacja, która idzie gładko od kilku 
miesięcy, może nawalić. 
     - On ma rację, Elsa - przytwierdził Wargrave. - Pojawienie 
się ostatnim razem w Brukseli tych dwóch typów z KGB nie wróży 
nic dobrego. 
     - Przecież Matt ich załatwił! - wybuchnęła Elsa. - 
Wiedzieliśmy od samego początku, że to nie kaszka z mleczkiem! 
     - Podziwiam twoją pewność siebie - rzekł cicho Haller. -Mam 
kolejne meldunki, że Marienkow przeczesuje moskiewskie dworce, a 
ten gość to kawał twardziela i świetny zawodowiec. Wpadł na jakiś 
trop. - Pochylił się nad biurkiem i powiedział z naciskiem: 
-Znalazł koniec nici i będzie szedł za nią, dopóki nie dotrze do 
kłębka. 
     Nawet z odległości sześciu i pół tysiąca kilometrów czuję, 
jak kręci się i węszy. 
     - Będziemy uważać - obiecał Wargrave. - W środę wieczorem 
wrócimy z następną kasetą. Tylko nie siedź tu dając się zjadać 
nerwom. Dobra? 
     Mimo tej przyjacielskiej przestrogi następne dwie doby były 
dla Juliana zmorą. Jego żona przyjechała z Nowego Jorku. Cieszyło 
go to i martwiło zarazem. Linda Haller, opanowana, roztaczająca 
kojący spokój kobieta, odwiedzała regularnie Montreal. Riverton 
załatwił dla niej kontrakt z kanadyjskim domem mody, co dawało 
jej powód do częstych wizyt. Nie miała pojęcia o działalności 
Sparty, lecz już dawno temu pogodziła się z faktem, że jest wiele 
rzeczy, o których mąż nie może jej powiedzieć. 
     - Masz jakieś kłopoty? - spytała, gdy w środku nocy znalazła 
go przy lodówce nalewającego sobie szklankę mleka. 
     - Powiedzmy, że nie jest to najweselsza chwila w moim życiu. 
     - Jakoś sobie z tym poradzisz. Jak zawsze. 
     - Najgorsze jest to, że narażam innych, porządnych, 
świetnych ludzi. 
     - Widzę, że nie ma co cię namawiać, żebyś postarał się 
zasnąć. 
     Pograjmy lepiej w scrabble. 
     - Zawsze mnie ogrywasz - utyskiwał. 
     Otoczyła ramieniem jego szyję. 
     - Dziś wyjątkowo dam ci fory. 
     Popołudniowy lot z Zurychu był spóźniony z powodu złych 
warunków atmosferycznych. Haller zachowywał opanowanie, lecz w 
głębi duszy był zdenerwowany do ostateczności. To go popchnęło do 
czegoś, czego przedtem nie robił. Wszedł do biura Rivertona i 
spytał, czy nie mogliby trochę pogadać dla zabicia czasu. 
Milioner machnięciem ręki wskazał mu krzesło i zaczął opowiadać o 
swoich przeżyciach z czasów drugiej wojny światowej. Opowiedział, 
jak raz spędził trzydzieści sześć godzin czekając na sygnał o 
szczęśliwym lądowaniu dziewczyny zrzuconej na spadochronie do 
Francji. 
     - Czekanie o mało nie przyprawiło mnie o bzika - ciągnął 
Riverton nie patrząc na Hallera - ale to zawsze najgorsza rzecz w 
tej robocie. Lubiłem tę dziewczynę - miała sporo odwagi i wielkie 
poczucie humoru. Była trochę podobna do tej, która przyjeżdża tu 
co miesiąc... 
     Haller był zdumiony. Choć nie padło ani słowo na ten temat, 
wszystko wskazywało na to, że Kanadyjczyk przejrzał jego myśli. 
     Haller też zdążył polubić Elsę. 
     - Co stało się z dziewczyną, o której pan opowiadał? 
     - Po tych trzydziestu sześciu godzinach nadeszła wiadomość, 
że jest bezpieczna. Wracając do pańskiej pracownicy, kiedyś była 
tutaj i odbyliśmy długą rozmowę. Rzecz jasna, nie mówiliśmy nic 
na temat jej zajęć zawodowych - dodał szybko. - Wie pan, że zanim 
zaczęła dla pana pracować, o mały włos nie wyszła za mąż? 
     - Nie. - Haller nie wiedział nawet, że Elsa kiedykolwiek 
rozmawiała z Rivertonem. Po zastanowieniu uznał w duchu, że nie 
ma w tym nic dziwnego. Riverton należał do tych rzadko 
spotykanych osób, którym ludzie lubią się zwierzać. W 
niewytłumaczalny sposób od razu budził zaufanie. 
     - Nieźle dostała w kość - ciągnął Riverton. - Była zakochana 
po uszy w jakimś kierowniku produkcji. Na mój rozum był starszy 
od niej, ale ona należy do dziewczyn, które pociągają starsi 
faceci. Wszystko było ustalone: data ślubu, gdzie spędzą miodowy 
miesiąc i tak dalej. Pewnego razu przyszła wcześniej do jego 
mieszkania. Dureń nie zamknął drzwi na klucz, a dzwonek nie 
działał. Weszła do środka i nakryła go w łóżku ze swoją 
przyjaciółką. Dlatego wzięła zaproponowaną przez pana pracę - 
żeby łatwiej zapomnieć. 
     - A ja nie miałem pojęcia... 
     - Czy przyjąłby ją pan, gdyby pan wiedział? Jest 
inteligentna, więc wolała trzymać buzię na kłódkę. - Riverton 
odwrócił się i wbił w Hallera twarde spojrzenie. - A jeśli 
kiedykolwiek puści pan parę, że to powtórzyłem, uduszę pana 
gołymi rękami. 
     Gdyby jednak sytuacja stała się krytyczna, proszę pamiętać o 
jej przejściach. - Podniósł wzrok, kiedy do pokoju weszła Elsa, a 
za nią Wargrave. 
     - Przepraszam, że wpadliśmy tak bezceremonialnie - 
usprawiedliwiła się szybko Elsa - ale dziewczyna za ścianą 
powiedziała nam, że jest pan sam. Wiedzieliśmy, że Julian na 
pewno się denerwuje... -urwała, gdy zabuczał sygnał interkomu. 
     - Wszystko w porządku, panno Russel, spodziewałem się tych 
państwa - powiedział do głośnika Riverton. 
     Haller prowadził już ich przez drzwi w bocznej ścianie do 
ukrytego pomieszczenia biurowego. Zamknął drzwi i obrócił się na 
pięcie. 
     - Ed w ogóle nie dał znać z lotniska, że już jesteście. 
     - Coś nawaliło w sieci telefonicznej - wyjaśnił Wargrave. 
     Odebrał od Elsy trzynastą kasetę i wsadził ją do 
magnetofonu. -Nasz lot się mocno opóźnił. W tej chwili jedyne 
czynne lotniska w Europie to Mediolan, Zurych, Londyn i Schiphol. 
Taka psia pogoda, że trudno uwierzyć. W niemal całej Europie 
szaleje śnieżyca. 
     Cholera, mam nadzieję, że uciszy się, zanim wybierzemy się 
tam kolejny raz w lutym. 
     Haller zakrzątnął się wokół ekspresu, żeby zaparzyć kawę dla 
Elsy, która zdjęła futrzaną czapkę i ciemną perukę. Na jej 
płaszczu topniały płatki śniegu, które osiadły tam, gdy 
przebiegała niewielką odległość od samochodu do wejścia Baton 
Rouge. Haller nalał Wargraveowi dużego scotcha i postawił 
szklankę przy magnetofonie. 
     - Nikt wam tym razem nie wszedł w paradę? 
     - Absolutnie nikt - odparła Elsa wtulając się w fotel. 
-Wszystko poszło jak z płatka. - Zapaliła papierosa, a Haller 
nalał jej kawy. - Dzięki, Julianie, mogłabym wytrąbić parę litrów 
w taki ziąb. Widzieliśmy jadąc tutaj, że rzeka Saint Lawrence 
jest cała skuta lodem. - Połknęła haust kawy. - Uff, już mi 
lepiej. Ciekawe, co też tym razem Angelo ma nam do powiedzenia... 
     Umilkła, gdy rozległ się znajomy, ochrypły głos. Po chwili, 
mimo ciepła panującego w pokoju, ogarnął ją lodowaty chłód. 
     Nie mogę dłużej kontynuować swojej działalności. Proszę was 
o wszczęcie natychmiastowych przygotowań do ewakuacji. 
Wywieziecie mnie drogą powietrzną z Rumunii w najbliższą sobotę, 
ósmego stycznia. To ostateczny termin. Sytuacja jest bardzo 
poważna... 
     Wargrave wyłączył taśmę i spojrzał szeroko otwartymi oczami 
na Hallera, który kryjąc zdenerwowanie, z pozornym spokojem 
zapalił nowego papierosa. Elsie poszarzała twarz. Wargrave stał 
przy magnetofonie oparłszy ręce na biodrach. Do połowy przymknął 
powieki, na jego ściągniętej twarzy wyraźniej zaznaczyły się 
wystające kości policzkowe. Myślał intensywnie. 
     - Musimy jak najszybciej złapać Bruna. 
     - Nic z tego - odpowiedział mu Haller. - Niespodziewanie 
odleciał dzisiaj do Pekinu. Nie będzie go przez tydzień. Jesteśmy 
zdani tylko na siebie. 
     - W takim razie wszystko na twojej głowie, Żółwiku - 
stwierdziła Elsa siląc się na uśmiech. Wymyśliła mu taki 
przydomek, gdyż nie bał się nadstawiać karku i podejmować ważnych 
decyzji bez opowiadania się przed Białym Domem. 
     - Na to wygląda - przyznał Haller. - Jak to kiedyś ujął 
jeden z naszych czcigodnych prezydentów: "Tu zaczynają się 
schody". -Skierował wzrok na Wargravea. - Włącz kasetę i dowiemy 
się całej reszty. 
     Angelo oznajmiał, że w ciągu ostatnich miesięcy zebrało się 
wiele poszlak świadczących o obecności wtyczki na najwyższym 
szczeblu władzy. Krąg podejrzanych stopniowo się zawężał. Obecnie 
wiadomo, że informatorem jest ktoś z członków Politbiura. 
Doborowe trio w składzie: Leonid Siedow, marszałek Traczkow i 
generał Marienkow wzięło na siebie zadanie wytropienie szpiega. 
Angelo obawia się, że wykrycie go jest tylko kwestią dni. Nie 
może dłużej odkładać ucieczki. 
     Dalej następowały równie szczegółowe jak na poprzednich 
kasetach instrukcje. 
     - Na zachód od Bukaresztu jest małe lotnisko wojskowe - tu 
określił współrzędne na mapie. - Samolot ma wylądować o 
jedenastej trzydzieści rano czasu miejscowego. Powtarzam: czasu 
miejscowego. 
     Część rumuńskiego personelu będzie z nami współpracować. 
Musicie przysłać dobrego pilota. Potwierdzeniem zgody na ten plan 
będzie puszczenie na antenie Głosu Ameryki "Take Five" Davea 
Brubecka o godzinie siedemnastej czasu moskiewskiego szóstego 
stycznia w czwartek. Powtarzam: szóstego stycznia w czwartek. 
Jakakolwiek zwłoka może przynieść fatalne skutki. 
     Nagranie kończyło się powtórnym ostrzeżeniem, że zwłoka jest 
wykluczona. Elsa sięgnęła po nietkniętą szklaneczkę Wargravea i 
pociągnęła z niej solidny łyk. Rumieńce wróciły na jej twarz. 
     - Dziś jest środa - powoli wymawiała słowa, próbując 
opanować drżenie głosu. - Domaga się ewakuacji w sobotę. To 
niemożliwe. 
     - Owszem, to przedstawia pewne trudności - zgodził się 
Haller. 
     - Pewne trudności?! - Elsa omal się nie zakrztusiła. 
     Wargrave bez słowa podszedł do wielkiej ściennej mapy 
Europy, wiszącej za biurkiem Hallera. Wziął giętką linijkę z 
biurka Żółwia i przez chwilę dodawał odległości. Starannie 
zmierzył długość trasy przelotu z Mediolanu do Bukaresztu, a 
potem sprawdził wynik na wielkim globusie w kącie. Stukając 
linijką o zęby i nucąc cichą melodyjkę dokonał pewnych obliczeń 
na bloku do notowania. Potem podniósł wzrok na Hallera. 
     - Potrzebne mi aktualne europejskie rozkłady jazdy pociągów 
i samolotów. 
     - Już się robi! 
     Haller zniknął w tylnym pomieszczeniu, do którego Elsa i 
Wargrave nigdy nie wchodzili. Siedział tam emerytowany marynarz, 
operator radiowy, człowiek absolutnie godny zaufania, którego 
wynalazł dla Hallera Riverton. Niegdyś pracował dla wywiadu 
kanadyjskiego. 
     Chcąc się dodatkowo zabezpieczyć Haller dopilnował, aby 
radiooperator nigdy nie widział dwójki jego współpracowników. Na 
jednym stoliku stał nadajnik, na drugim urządzenie szyfrujące, 
które obsługiwał własnoręcznie sam Haller. Wargrave i Elsa 
kłócili się w przyległym pokoju. 
     - Dziś jest środa, a on się spodziewa, że wyciągniemy go w 
sobotę. 
     To tylko trzy dni na wszystkie przygotowania! Zupełnie 
absurdalny pomysł! 
     - Izraelczycy mieli tylko tydzień na zmontowanie dużo 
większej akcji na lotnisku Entebbe . Mamy zapewnioną współpracę 
na miejscu w Bukareszcie, więc powinniśmy dać sobie radę w trzy 
dni. -Uśmiechnął się po swojemu, kącikiem ust. - Zresztą nie mamy 
innego wyjścia. 
     Pogrążył się w lekturze przyniesionych przez Hallera 
rozkładów jazdy, bazgrząc notatki na bloku. Haller obserwował go 
w milczeniu, paląc kolejnego papierosa i popijając mleko ze 
szklanki. 
     Wargrave rozprostował zdrętwiałe ramiona i spojrzał na 
Amerykanina. 
     - To będzie wprawdzie wyścig z czasem, jak raz powiedział 
jeden z naszych wybitnych generałów, ale rzecz jest wykonalna. W 
tej chwili jedyne czynne lotniska w Europie to Londyn, Schiphol 
pod Amsterdamem, Zurych, Mediolan i Wiedeń. Według moich 
informacji lotnisko w Mediolanie zostanie zamknięte lada chwila, 
a przy Zurychu widnieje znak zapytania, więc możliwe, że będziemy 
musieli wywieźć Angela pociągiem... 
     - Pociągiem! - Haller nie posiadał się z przerażenia. - Na 
litość boską! Musimy ewakuować go samolotem prosto do Stanów! Im 
szybciej, tym lepiej! 
     Wargrave potrząsnął przecząco głową. 
     - Nigdy nie byłeś w Europie z wyjątkiem jednej krótkiej 
podróży do Londynu, co, Julianie? Tak jak większości Amerykanów 
przemieszczanie kojarzy ci się tylko z samochodem i samolotem. W 
Europie mają najlepszą sieć pociągów na świecie. Jeżdżą tam 
ekspresy, które robią sto trzydzieści kilometrów na godzinę. 
Ekspres "Atlantic" może być naszą ostatnią deską ratunku. 
     - Nie jestem o tym przekonany! - sarknął Haller. 
     - Tak ci się teraz wydaje, ale nie pozostanie nam nic 
innego, jeśli lotniska w Mediolanie i Zurychu zostaną zamknięte w 
najmniej odpowiedniej chwili. 
     - No dobrze, przypuśćmy, że tak będzie - powiedział gniewnie 
Haller. - Jak wobec tego wygląda trasa naszej podróży? 
     - Łatwo przewidzieć wszystkie warianty sytuacji - zaczął 
wyjaśniać Wargrave. - Śnieżyca, która szaleje w Europie, omija 
jak do tej pory Holandię. Możemy więc liczyć na to, że lotnisko 
Schiphol pozostanie otwarte. Ekspres wyjeżdża z Mediolanu późnym 
popołudniem i jedzie bezpośrednio do Amsterdamu. Przejeżdża przez 
Zurych, więc jeśli Mediolan zostanie zamknięty dla ruchu 
powietrznego, a lotnisko w Zurychu będzie czynne, możemy tam się 
przesiąść na samolot. 
     - A gdyby Zurych też był zamknięty? 
     - Wtedy będziemy się tarabanić pociągiem do samego 
Amsterdamu! - w głosie Wargravea zaczęła przebijać irytacja. - 
Rany boskie, mogę zagwarantować całkowitą współpracę służb 
bezpieczeństwa we wszystkich krajach, przez które będziemy 
przejeżdżać! Spójrz prawdzie w oczy, Julianie, to może być jedyny 
sposób na wydostanie Angela z Europy. Trzeba będzie podstawić dwa 
samoloty z załogami w pełnym pogotowiu i z zapasem paliwa na lot 
do Stanów, jeden w Zurychu, drugi na Schiphol. Cholera, czy nie 
rozumiesz, że nie ma innej drogi? 
     Bystry umysł Hallera przetrawił podane przez Wargravea 
informacje i zaaprobował nowe rozwiązanie. 
     - Spokojnie, Harry. Rozumiem. Nie wiem, jak mi się to uda w 
tak krótkim czasie, ale załatwię dwa boeingi, które będą na was 
czekały na Schiphol i w Zurychu. 
     Wargrave z pochmurną twarzą przedstawił kolejne żądanie: 
     - Chcę mieć wyłączną kontrolę nad całą operacją. 
     - Jestem skłonny dać ci dużą swobodę, ale... 
     - Wyłączną kontrolę - powtórzył Wargrave. - Europa to moje 
podwórko. 
     - Dobrze - przystał Amerykanin. Klepnął leżącą na biurku 
teczkę. - Wiem, dlaczego to ma być właśnie Bukareszt. W sobotę 
delegacja sowieckich władz ma złożyć w Rumunii przyjacielską 
wizytę, żeby zatrzeć rozdźwięki między dwoma krajami. Skład tej 
delegacji przedstawia się nader interesująco... - przerwał i 
wypił łyk mleka. 
     - Daj spokój! - zniecierpliwiła się Elsa. - Nie trzymaj nas 
w napięciu. Kto z nich tam jedzie? 
     - Dziś rano dostałem raport. Na czele delegacji stoi 
Anatolij Zarubin. Wśród jej uczestników jest też Paweł Susłow, 
naczelny ideolog partyjny o ultra-marksistowskich poglądach. 
     - Nie ma co, miłe towarzystwo - stwierdziła Elsa. Spojrzała 
na Wargravea. - Jak, u licha, przewieziemy Angela z Bukaresztu do 
Mediolanu? 
     - Samolotem - wyjaśnił Anglik. - Jeden taki forsiasty włoski 
playboy pożyczy nam mały odrzutowiec hawker - siddeley 125. Tak 
się składa, że znam faceta i wiem, że nie cierpi komunistów. Z 
Mediolanu do Bukaresztu jest około tysiąca trzystu kilometrów. 
Trzeba doliczyć tyle samo na powrót. HS 125 może przelecieć bez 
tankowania nawet cztery tysiące kilometrów, co zostawia nam duży 
zapas. 
     Haller zakręcił się na obrotowym krześle i popatrzył na 
ścienną mapę Europy. 
     - Czy nie lepiej dolecieć od razu do samego Zurychu? 
     - Wówczas zbliżylibyśmy się zbytnio do granicy węgierskiej. 
     Rosjanie mogliby wysłać myśliwce przechwytujące, żeby nas 
zestrzelić. 
     Poza tym przy takiej pogodzie nie mogę ryzykować przelotu 
przez Alpy Szwajcarskie. 
     Amerykanin wciąż nie odrywał wzroku od mapy. 
     - Jeżeli lotnisko w Zurychu rzeczywiście zostanie zamknięte, 
czeka nas cholernie długa jazda pociągiem przez całą Europę. 
     Wargrave skinął twierdząco głową i z niewesołym wyrazem 
twarzy spojrzał na Elsę. 
     - To będzie istny koszmar, na jawie i we śnie, jako że 
ekspres jedzie nocą. Chyba oboje zdajecie sobie sprawę, że gdy 
tylko Angelo wydostanie się z Bałkanów, generał Marienkow postawi 
na nogi wszystkie zakonspirowane w terenie siły spod znaku KGB - 
G.R.U, aby go ukatrupić, zanim uda nam się wywieźć go do Stanów. 
To 
będzie jak przejażdżka po polu minowym. Ale wciąż podtrzymuję, że 
to wykonalne. Niech to licho, musi być wykonalne! 
     Haller nie przeoczył spojrzenia, jakie Wargrave rzucił 
Elsie. 
     - Nie ma żadnej potrzeby, żeby Elsa brała w tym udział 
-oświadczył stanowczo. 
     - Akurat! - odparła ze spokojem Elsa. - Zaczęłam to razem z 
wami i nie wycofam się do samego końca. 
     - Decyzja należy do niej - rzekł łagodnie Wargrave. - 
Zresztą mogłaby nam się bardzo przydać. 
     - Stanowczo tego zabraniam! - warknął Haller. 
     - Myślałem, że dajesz mi pełną kontrolę nad przebiegiem 
operacji - przypomniał mu Wargrave. - Nie pora teraz na 
rozbijanie zespołu. Nawiasem mówiąc, dziś w nocy musimy lecieć z 
powrotem , " do Europy. - Tym razem nie spojrzał w kierunku Elsy, 
która zachowała kamienną twarz, mimo że wciąż czuła skutki 
ostatniej! 
     
     ; 
     
     
     podróży przez Atlantyk sprzed paru godzin. - Wieczorem 
odlatuje samolot rejsowy linii Air Canada, który ląduje na 
Schiphol jutro po południu - ciągnął Wargrave. - Stamtąd polecimy 
do Zurychu i dalej do Mediolanu, gdzie dotrzemy jutro, czyli w 
czwartek, pod wieczór. 
     - Czy to aby nie przesadny pośpiech? - spytał Haller. 
     - Dzięki temu zostanie mi piątek na dogranie ostatnich 
szczegółów. Mogę to lepiej niż stąd zrobić na miejscu w Europie. 
     W sobotę rano polecę odrzutowcem do Bukaresztu, żeby zdjąć 
Angela z lotniska. 
     - Sam będziesz prowadził samolot? 
     - Latałem już kilkakrotnie na tej właśnie maszynie z moim 
playboyem. 
     - Podobno włoskie dziewczęta są niczego sobie - mruknęła 
Elsa. 
     - A on umie wybrać najładniejsze - zapewnił ją Wargrave. 
     Podarł na kawałki zapisane kartki z bloku i spojrzał na 
Hallera. -Przed wieczornym lotem na Schiphol musimy wykorzystać 
czas co do minuty. Mam do napisania cały stos depesz, które 
trzeba zaszyfrować i wysłać do kilku szefów służb bezpieczeństwa 
w Europie: Scholtena w Hadze, Franza Wandera z niemieckiej BND, 
pułkownika Springera w Zurychu i pułkownika Molinariego z SIFAR - 
u w Mediolanie. Chcę ich uprzedzić. 
     - O czym uprzedzić? - spytał dociekliwie Haller. 
     - Że mogę potrzebować ich pomocy. Napiszę tylko tyle. 
Oczywiście nie puszczę pary z ust o Angelo. A przynajmniej 
jeszcze nie teraz. 
     Możliwe, że będę musiał ich zawiadomić, jak wydostanę go już 
", z Rumunii... - Mówiąc to jednocześnie pisał na bloku. - 
Czekają nas niezłe kwiatki, jeżeli naprawdę będziemy musieli 
taszczyć się z nim pociągiem aż na Schiphol. Pamiętaj, niech 
rozgłośnia Głosu Ameryki koniecznie puści nagranie "Take Five", 
by dać mu znać, że po niego jedziemy. 
     - Jakbym mógł zapomnieć. - Haller rozparł się na krześle, 
utkwił wzrok w suficie i powiedział coś, co powstrzymało bieg 
ołówka Wargravea. - Zapomniałem wspomnieć o pewnym drobnym 
szczególe. Delegacji do Bukaresztu będzie towarzyszył jeszcze 
trzeci członek Politbiura... 
     - Tak jest! Najlepsze należy zachować na koniec - 
zażartowała Elsa. 
     - Niejaki Siergiej Marienkow, dyrektor KGB. 
     
     
     
     CZĘŚĆ DRUGA 
     
     UCIECZKA 
     
      * 6 * 
     
     Schiphol, Zurych, Mediolan 
     
     Wargrave, Haller i Elsa wylecieli z Montrealu na pokładzie 
samolotu linii Air Canada, lot 866, piątego stycznia o dziewiątej 
trzydzieści pięć. 
     Atlantyk przelecieli nocą. W Londynie przesiedli się na lot 
128 linii KLM, którego portem przeznaczenia było Schiphol pod 
Amsterdamem. Elsa i Wargrave po raz drugi w ciągu doby 
przekroczyli ocean i dziewczynie kręciło się w głowie ze 
zmęczenia. 
     - Mój wewnętrzny zegar już chyba nigdy nie poda właściwej 
godziny - powiedziała siedzącemu obok Hallerowi, gdy zbliżali się 
do holenderskiego wybrzeża. 
     - Trzeba się było nieco zdrzemnąć. 
     - Ha, ha, bardzo śmieszne - odparła jadowicie. - O mało cię 
nie zbudziłam, żebyś cierpiał jak ja. Spałeś nie jak żółw, a jak 
suseł. 
     - Nigdy nie mam z tym kłopotów - odparł z zadowoleniem 
Haller. 
     Gdy samolot zaczął wytracać wysokość, Elsa wyjrzała przez 
okno, żeby rzucić okiem na Holandię. Płaski pejzaż był tylko tu i 
ówdzie poznaczony śniegiem, jakby jakiś olbrzym narysował kredą 
na polach białe smugi. Od morza wiał gwałtowny wiatr, fale jak 
ogromne tarany waliły w tamy. Nad nimi unosiły się białe kłęby 
podobnej do dymu pary wodnej. Harry Wargrave siedział przy 
przejściu, dwa rzędy za Elsą i Hallerem. Stąd mógł obserwować 
swoich towarzyszy. Zapaliły się ostrzegawcze napisy, pasażerowie 
zapięli pasy i samolot zaczął lądowanie. 
     Generał Max Scholten, szef holenderskiego kontrwywiadu, 
czekał na Wargravea w biurze służby bezpieczeństwa na lotnisku. 
     Rozmawiali w cztery oczy. 
     - Jakiś grubszy kłopot? - spytał Holender uścisnąwszy mu 
serdecznie rękę. 
     - Krótko rzecz ujmując, tak. Jak się sprawy mają tutaj? 
     - Sytuacja może wkrótce dojrzeć do wybuchu - i to bez żadnej 
przenośni - odpowiedział szef kontrwywiadu zapalając cygaro. 
     Generał Scholten, jeden z najbliższych przyjaciół Wargravea, 
był niskim, zażywnym mężczyzną o wydatnym brzuszku, amorkowatej, 
różowej twarzyczce, błyszczących niebieskich oczkach i radosnym 
uśmiechu człowieka zadowolonego z życia. Nikt nie dałby mu 
sześćdziesięciu lat. Jego dobroduszna powierzchowność zmyliła 
niejednego przesłuchiwanego, którego wypytywał w miły i przyjemny 
sposób, dopóki nie przyłapał go na sprzeczności w zeznaniach. Pod 
jowialnością krył duszę najbardziej zaciętego wroga komunistów 
wśród szefów służb bezpieczeństwa w całej Europie. 
     - Ze żmiją nie warto bawić się w dyplomację - powiedział raz 
Harryemu w swojej nienagannej angielszczyźnie. - Trzeba podkraść 
się od tyłu i odrąbać jej łeb. 
     Wargrave rozejrzał się po pomieszczeniu, którego skromne 
umeblowanie składało się ze stołu i dwóch krzeseł z twardymi 
oparciami. 
     Domyślił się, że to pokój przesłuchań. 
     - Jakiego wybuchu? - spytał. 
     - Otrzymałem z godnego zaufania źródła informację, że grupa 
Geigera zamierza przenieść się do Holandii. Zaalarmowałem już 
oddział Venlo. - Pyknął z cygara. - Niestety, przekroczyć granicę 
Holandii jest dziecinnie łatwo. 
     - To faktycznie kiepska nowina - przyznał Wargrave. 
     Terrorystyczne ugrupowanie Geigera dokonało przez ostatni 
rok istnego spustoszenia w Niemczech Zachodnich. Rabowali banki, 
brali zakładników, porwali jednego z czołowych niemieckich 
polityków. Usiłowali nawet wysadzić w powietrze wielką 
elektrownię. 
     A wszystko w imię światowej rewolucji i powszechnej 
wolności, , cokolwiek to znaczyło. Wargrave wątpił, czy 
terroryści sami to wiedzą. 
     - Myślę, że finansuje ich KGB - zauważył spokojnie Scholten. 
-Oczywiście przez pośredników. Nie możemy jednak tego udowodnić. 
     A szkoda. Taka nowina porządnie unurzałaby w błocie 
towarzysza Siedowa. 
     - Dlaczego się tu przenoszą? 
     - W Niemczech ziemia zaczęła im się palić pod stopami, więc 
wolą zmienić okolicę na spokojniejszą, gdzie według ich mniemania 
łatwiej będzie siać postrach. Z największą radością postawiłbym 
ich pod lufy oddziału Venlo - Scholten miał na myśli 
zorganizowaną przez siebie specjalną brygadę antyterrorystyczną, 
składającą się ze strzelców wyborowych. - Ale nie jesteś tu po 
to, żeby wysłuchiwać moich narzekań. Co u ciebie? 
     - Przyjechaliśmy do Europy, żeby ewakuować ważnego agenta 
-powiedział ostrożnie Wargrave. - Możliwe, że pojedzie z nami 
ekspresem "Atlantic". Później wyjawię ci więcej w szyfrowanej 
depeszy. 
     Będziemy się porozumiewać w systemie Scarab. 
     - Jakaś gruba ryba? - spytał od niechcenia Scholten. - Czy 
też na tym etapie za dużo chciałbym wiedzieć? 
     - Gruba ryba i może ściągnąć na siebie silny ostrzał KGB I z 
powodu informacji, które ma do przekazania.! Niebieskie oczy 
Scholtena zalśniły. 
     - Jeśli sprowokujecie do ujawnienia podziemną siatkę 
sowiecką, która będzie się starała go zlikwidować, da nam to 
niepowtarzalną okazję, żeby uciąć łeb żmiji. 
     - Byle tylko przy okazji nie zleciał mój, ty krwiożerczy 
stary draniu - rzekł uprzejmie Wargrave. - Co z samolotem? 
     - Twoi amerykańscy przyjaciele przysłali boeinga 707. 
Wylądował dziesięć minut temu, tuż przed wami. Stoi pod silną 
strażą w najdalszym zakątku lotniska. Samolot Swissairu do 
Zurychu odlatuje dopiero o szesnastej czterdzieści. Teraz może 
napijemy się po jednym z twoimi przyjaciółmi, o ile nie 
przeszkadzają temu względy bezpieczeństwa. Chętnie bym poznał tę 
ślicznotkę. 
     Wargrave był rozbawiony spostrzegawczością przyjaciela. A 
przecież Elsa z Hallerem oddzielnie opuścili samolot, aby nie 
widziano ich razem z Wargraveem. Siedzieli teraz w poczekalni. 
Oczy Scholtena zamigotały. 
     - Zauważyłem, jak się na ciebie obejrzała w pewien 
szczególny sposób, gdy schodziłeś po stopniach. Wyraźnie cię 
lubi. 
     - No to chodźmy do moich przyjaciół na tego kielicha - 
odparł Wargrave. 
     W poczekalni Haller właśnie otrzymał przywiezioną przez 
uzbrojonego kuriera wiadomość z ambasady Stanów Zjednoczonych w 
Hadze. 
     Przed wyjazdem z Montrealu nie mógł połączyć się 
zaszyfrowaną linią telefoniczną z Moynihanem, który w tym czasie 
leciał do Pekinu na pokładzie Air Force One i znajdował się 
właśnie nad Pacyfikiem. 
     Zadzwonił więc do zaufanego przyjaciela z ambasady Stanów 
Zjednoczonych w Ottawie i poprosił go o wysłanie prezydentowi 
krótkiej wiadomości. Brzmiała ona następująco: "Nasz przyjaciel 
wyrusza w dziewicze lasy i na nowe pastwiska". Depesza była 
podpisana "Żółw", gdyż prezydent znał przezwisko nadane Hallerowi 
przez Elsę. 
     Dostarczono ją Moynihanowi podczas pierwszego spotkania z 
przywódcą Chińskiej Republiki Ludowej. Górując jak wieża nad 
niskim, pękatym Chińczykiem, trzymającym w ręku los ponad 
ośmiuset milionów ludzi, prezydent natychmiast zrozumiał treść 
depeszy. 
     Oznaczała ona, że Sparta podjęła ewakuację Angela. 
     Wiadomość nie mogła nadejść w bardziej sposobnej chwili. 
Moynihan, zgodnie z planem wizyty, miał spędzić w Chinach 
dziesięć dni. 
     Od razu pojął, jakie wrażenie wywarłaby na kamiennie upartym 
chińskim przywódcy wiadomość o ucieczce członka Politbiura do 
Waszyngtonu oraz czym byłoby ujawnienie faktu, że od przeszło 
roku wywiad Stanów Zjednoczonych miał swojego informatora w samym 
Kremlu. 
     Po powrocie do ambasady, przebierając się na wielki 
wieczorny bankiet wydawany na jego cześć, napisał krótką 
odpowiedź, którą zaadresował do ambasady w Hadze. Polecił, by 
kurier zawiózł ją na lotnisko w porze lądowania samolotu, którym 
- jak poinformował go Haller - Sparta miała lecieć do Holandii. 
To właśnie była depesza, którą odczytywał Haller w czasie, gdy 
Wargrave rozmawiał z generałem Scholtenem. 
     "Moment wybrany idealnie. Konieczny jednak jak największy 
pośpiech. Powtarzam, jak największy pośpiech. Bruno". 
     Haller poczuł ulgę, lecz jednocześnie ogarnęły go czarne 
przeczucia. Wielka stawka, o jaką toczyła się gra, rosła z 
godziny na godzinę. 
     Twierdzenie generała Scholtena, że grupa Geigera ma zamiar 
przenieść się do Holandii, nie do końca odpowiadało prawdzie. W 
chwili kiedy toczyła się rozmowa Holendra z Harrym Wargraveem na 
Schiphol, przywódca terrorystów, Rolf Geiger, założył już swoją 
kwaterę główną w Amsterdamie. 
     Opinii publicznej na ogół wciąż nie jest znany fakt, że 
większość organizacji terrorystycznych, działających na 
Zachodzie, była finansowana i często uzbrajana przez sowieckie 
KGB lub G.R.U, aczkolwiek odbywało się to krętą, trudną do 
prześledzenia drogą. Kontakty często odbywały się przez Berlin 
Wschodni. 
     Rosjanom owa taktyka sowicie się opłacała. Nieustanne 
podsycanie fermentu na Zachodzie pozwalało sowieckiej 
propagandzie porównywać tamtejsze warunki życia ze "spokojem" 
panującym w Związku Radzieckim, "spokojem" państwa policyjnego, w 
którym wielki aparat KGB sprawował ścisły nadzór nad życiem 
obywateli. Terrorystyczna organizacja Geigera, która dokonała 
tylu aktów gwałtu w Niemieckiej Republice Federalnej, była 
doskonałym przykładem tej dywersyjnej taktyki. 
     Rolf Geiger udawał niemieckiego anarchistę, lecz w 
rzeczywistości był Armeńczykiem, a jego prawdziwe nazwisko 
brzmiało Dikran Kikojan. Urodził się w Erewanie, mieście 
położonym między jeziorem Sewan a granicą turecką. Był znakomitym 
agentem, manipulującym swoją grupą tak zręcznie, że jej 
członkowie nie mieli nigdy najmniejszych podejrzeń, iż są 
kontrolowani przez G.R.U. 
     Sam Kikojan w ogóle nie przystawał do utartych wyobrażeń o 
przywódcy terrorystów. Był niskim, wytwornym mężczyzną po 
czterdziestce, miał szczupłą twarz z długim nosem i 
wypielęgnowany ciemny wąsik, który pasował do eleganckiej 
fryzury. 
     W Londynie zyskałby miano fircyka. Poza tym był niezgorszym 
kobieciarzem o szarmanckich manierach i umiejętności 
doprowadzania dziewcząt do śmiechu. Teraz stał przy oknie na 
drugim piętrze starej kamienicy nad kanałem i odświeżał w pamięci 
rozmowę z Karpińskim, która miała miejsce trzy tygodnie wcześniej 
w Berlinie Wschodnim. 
     - Dalsze prowadzenie działalności w Niemieckiej Republice 
Federalnej przestało być dla was bezpieczne - oświadczył 
spokojnym głosem zastępca dyrektora KGB. - Słuszność mojej 
decyzji, że powinniście przenieść się do Holandii, potwierdza 
chociażby to! 
     -"To" było egzemplarzem zachodnioniemieckiej gazety "Die 
Welt". 
     Popchnął gazetę po blacie stołu, przy którym obaj siedzieli, 
w stronę Geigera. 
     - Nigdy nie może obyć się bez ofiar - odparł nieomal 
bezczelnie Kikojan zakładając nogę na nogę i wygładzając 
starannie wyprasowane spodnie. Wyjrzał z okna położonego na 
pierwszym piętrze biura, które było kwaterą główną KGB na Berlin 
Wschodni. "Boże, cóż to za koszmarne miejsce" - pomyślał, 
przesuwając wzrokiem po betonowych pudłach mieszkalnych bloków. 
     - Gazeta - przypomniał Karpiński. Jego wyblakłe oczy 
patrzyły nieruchomo zza okularów w drucianej oprawce. To 
spojrzenie przerażało większość podwładnych. Lecz Kikojan - alias 
Rolf Geiger -nie czuł najmniejszego moresu przed Karpińskim, 
którego szczerze nie znosił. "Zwyrodnialec, który wyżywa się w 
tym, co robi, i nadyma jak ropucha własną władzą" - powiedział o 
nim kiedyś do swojej zastępczyni, Eriki Kern. Zapalił papierosa i 
zerknął na "Die Welt". 
     Na stronie tytułowej był artykuł o nieudanym napadzie na 
bank w Hamburgu, dokonanym przez grupę Geigera. Ilustrowało go 
wielkie zdjęcie jednego z zabitych terrorystów, ubranego w czarną 
wiatrówkę i narciarskie spodnie, z twarzą zasłoniętą czarną 
kominiarką, w której wycięto otwory na oczy. Ten wybrany przez 
samego Geigera "mundur" był znakiem firmowym członków jego grupy. 
"Sam ubiór też może budzić strach" - wyjaśnił im kiedyś. 
     - Więc przenosimy się do Holandii - stwierdził Geiger 
strzepując odrobinę popiołu z rękawa drogiego garnituru. - To da 
się załatwić w ciągu jednej nocy. Przewidziałem pańską decyzję i 
nawiązałem w Amsterdamie odpowiednie kontakty. - Zastukał laską 
ze złotą gałką o nogę biurka, co zirytowało Rosjanina. - Ma pan 
diamenty, o które prosiłem? - Spojrzał na zegarek firmy Patek. - 
Autokar Intouristu wkrótce odjedzie na punkt graniczny Checkpoint 
Charlie, więc lepiej się pospieszmy. 
     - Nie wszystko naraz. - Karpiński z trudem powściągnął zimną 
furię. Chętnie ukróciłby nonszalancję tego armeńskiego dandysa, 
lecz Geiger odnosił zbyt wiele sukcesów i był wysoko ceniony 
nawet przez marszałka Traczkowa. Geiger rozwścieczył go jeszcze 
bardziej wyjmując mu dalsze słowa z ust. 
     - Podobnie jak w Niemczech, czeka nas podwójne zadanie. Po 
pierwsze - stuknął mocno laską - mamy porwać kilka wybitnych 
figur publicznych, organizować napady na banki i zamachy bombowe 
w Hadze i Amsterdamie, aby wywołać powszechną panikę. Zgadza się? 
     - Tak - odpowiedział sztywno Karpiński. 
     - Po drugie, rozpoznać strategiczne obiekty sabotażu, które 
mają zostać zniszczone, kiedy Armia Czerwona ruszy do ataku. Most 
na Renie, przez który biegnie główne połączenie kolejowe między 
Belgią i Holandią, tamy, które powstrzymują morze, zakłady 
Phillipsa w Eindhoven... - Geiger znów spojrzał na zegarek. - Czy 
muszę ciągnąć listę do samego końca? Gdzie są diamenty? 
     Karpiński zacisnął usta i bez słowa otworzył szufladę 
biurka. 
     Wyjął z niej woreczek z czarnego sukna i wysypał na blat 
niezgorszą fortunę w diamentach. 
     - Dziękuję - powiedział Geiger z przesadną uprzejmością. 
     Odkręcił gałkę laski, wysunął z wydrążonego wnętrza cienki 
zwitek tektury, wyjął z kieszeni kilka kawałków jedwabiu, owinął 
diamenty, schował je do laski i wepchnął z powrotem zwiniętą 
tekturkę, po czym z powrotem przykręcił gałkę. 
     - Zabawny paradoks - zauważył. - Korzystamy z owoców 
kapitalistycznego wyzysku, żeby go zniszczyć. - Karpiński nie 
musiał mu mówić, że diamenty zostały przeszmuglowane do Moskwy 
skomplikowaną drogą z południowej Afryki przez Angolę. 
     - Jaką drogą wracasz do Amsterdamu? - spytał Rosjanin, wciąż 
mierząc wzrokiem niskiego wytwornisia siedzącego naprzeciwko. Ani 
razu od rozpoczęcia rozmowy nie udało mu się spojrzeć w ciemne, 
ruchliwe oczy Geigera, który patrzył w bok, jakby chciał przez to 
wyrazić pogardę dla jałowych wysiłków Karpińskiego, żeby go zbić 
z pantałyku. 
     - Polecę z Berlina Zachodniego do Frankfurtu - odparł 
swobodnie Geiger. - Z Frankfurtu mam lot do Paryża, a stamtąd 
dojadę ekspresem "European" do samego Amsterdamu. W tym pociągu 
praktycznie nigdy nie przeprowadzają kontroli celnej... 
     - Wiem o tym bardzo dobrze. - Karpiński podniósł się dając 
do zrozumienia, że spotkanie dobiegło końca, lecz Geiger zdążył 
wstać pierwszy i wkładał swój płaszcz uszyty na Savile Row. 
Pierwszy raz spojrzał Karpińskiemu prosto w oczy i przygładziwszy 
wąsik wymanikiurowanym palcem, powiedział: 
     - Wolałbym, żeby wstrzymał się pan na jakiś czas z wzywaniem 
mnie do Berlina Wschodniego. Wiem, że piloci Intouristu otrzymali 
odpowiednie instrukcje i do mojego powrotu trzymają resztę grupy, 
z którą przyjechałem, w domu towarowym, lecz moim zdaniem ryzyko 
jest zbyt wielkie, aby je niepotrzebnie podejmować. 
     Geiger przypominał sobie tę oziębłą rozmowę trzy tygodnie 
później, patrząc z okna amsterdamskiej kamienicy na rząd składów 
po drugiej , stronie kanału. Pięć pięter nad ziemią, dokładnie 
nad dwuskrzydłowymi drzwiami, zwisały łańcuchy zakończone hakami. 
Kiedyś używano ich do wciągania towarów na górę. Odwrócił się 
szybko, gdy do mrocznego pokoju weszła jego zastępczyni, Erika 
Kern. Ładna, ciemnowłosa, o okrągłych kształtach, miała 
trzydzieści dwa lata i pochodziła z Niemiec Wschodnich. Zimny, 
nieprzystępny wyraz twarzy dodawał jej wabika. Poza Geigerem 
tylko ona wiedziała, że ich ugrupowanie jest kontrolowane przez 
G.R.U. Cała reszta grupy prostaczki, jak ich czasem określał 
Geiger - była przekonana, że walczą dla idei, aby wyzwolić 
wszystkie uciskane narody świata. Ta definicja nie obejmowała 
obywateli Związku Radzieckiego. 
     - Sprzedałeś diamenty? - spytała. 
     - Z łatwością, przecież to Amsterdam. 
     Geiger wskazał stojącą na stole aktówkę. Erika otworzyła ją 
i zobaczyła, że wypełniają ją po brzegi porządnie ułożone paczki 
holenderskich guldenów. Te fundusze o niemożliwym do wykrycia 
pochodzeniu były przeznaczone na działalność grupy Geigera. 
     - A więc na razie mamy spokój z Karpińskim - stwierdziła 
Erika. 
     Geiger przytaknął skinieniem głowy. Nie wiedział, jak bardzo 
się myli, i ani podejrzewał, że najbliższa przyszłość gotuje mu 
sporą niespodziankę. 
     Europa wciąż tkwiła w okowach srogiej zimy. W telewizji 
pokazywano dramatyczne obrazy Łaby pokrytej grubą skorupą lodu, 
pługów śnieżnych w Austrii, toczących z góry przegraną walkę, 
łyżwiarzy na zamarzniętym trzeci raz od początku wieku Jeziorze 
Zurychskim. 
     Lot 793 linii Swissair okazał się istnym piekłem. Po 
przekroczeniu granicy niemieckiej DC-9 wpadł w obszar gęstych 
opadów śniegu i gwałtownych turbulencji, które rzucały nim jak 
piłką. Elsa odwróciła wzrok od okna, a Haller daremnie próbował 
skupić się na czytaniu książki. 
     Wargrave, który ponownie usiadł z tyłu za nimi, założył ręce 
na brzuchu i co jakiś czas spoglądał na zegarek. Zaraz po 
lądowaniu w Zurychu musiał wykonać bardzo ważny telefon. 
     Kiedy wysiadł z samolotu, wyszedł mu naprzeciw powiadomiony 
o jego przylocie funkcjonariusz policji, który miał zawieźć go do 
Springera. 
     - Chwileczkę - poprosił Wargrave - chcę tylko zadzwonić do 
narzeczonej. 
     Nakręcił numer w Andermatt i już po kilku sekundach ktoś 
odebrał telefon, uprzedzony telegramem, który Wargrave wysłał 
jeszcze z Montrealu. Wargrave chwilę mówił bardzo szybko do 
słuchawki, potem zadał kilka pytań i podał krótko instrukcje. 
Cała rozmowa trwała niespełna trzy minuty. Potem pozwolił zawieźć 
się do Springera. 
     Udzielił Szwajcarowi tych samych informacji, co Scholtenowi 
na Schiphol, choć z jednym małym wyjątkiem. 
     - Wysłałem kogoś do Andermatt i zdaje się, że złapał pewien 
trop. Jeszcze zbyt wcześnie, aby wiedzieć, dokąd go to 
zaprowadzi. 
     - Jestem ci nad wyraz wdzięczny. 
     - Jeszcze jedna sprawa. Na wszelki wypadek dałem tej osobie 
twój nie zastrzeżony numer telefonu, bez podawania twojego 
nazwiska. 
     Przedstawi się jako Leros i poprosi pana Gehringa. Czy 
mógłbyś tak to urządzić, żeby połączono od razu z tobą lub, 
podczas twojej nieobecności, z brygadierem Traberem? Chciałbym 
otrzymać jak najszybciej każdą, choćby najbardziej enigmatyczną 
wiadomość od Lerosa. Wtedy będziesz już wiedział, jak się ze mną 
skontaktować. 
     - Leros prosi pana Gehringa - powtórzył Springer. - 
Zawiadomię naszego operatora w centrali, że takie połączenia mają 
absolutny priorytet. A co teraz? 
     - Łapię lot 1925 Swissairu do Mediolanu. Wszystko rozegra 
się w ciągu najbliższych czterdziestu ośmiu godzin. - Wargrave 
wyjrzał przez okno, za którym walił gęsty śnieg. - Czy przyleciał 
już boeing ze Stanów? 
     - Ma się zjawić za dwie godziny, tuż po twoim odlocie do 
Mediolanu. Zajmiemy się nim, jak należy - obiecał Springer: 
Przerwał, żeby zapalić papierosa. - Można spytać, czy ten agent, 
którego masz wywieźć z Europy, jest aż tak wielką osobistością? 
     - Prawdopodobnie największą od czasów wojny. - Wargrave 
zdecydował się puścić tu nieco więcej farby, niż wobec Scholtena. 
     W końcu to w Szwajcarii najpierw zrobi się gorąco, a jeśli 
lotnisko w Zurychu będzie czynne, nie zawadzą w ogóle o Holandię. 
- Zaplanowałem, że przyjedziemy z nim tutaj ekspresem "Atlantic" 
w sobotę wieczór, czyli pojutrze, bo przypuszczam, że do tej pory 
lotnisko w Mediolanie zostanie zamknięte. 
     - Aż tak szybko? Wobec tego może nie zawadzi, jeśli ogłoszę 
tajny alarm? 
     - Nie zawadzi - przytaknął Anglik. - Założymy w pociągu 
swoją własną centralkę łączności, aby być z wami w stałym 
kontakcie. 
     Pułkownik Molinari zaofiarował mi pełną współpracę w 
Mediolanie. 
     Mam też do ciebie raczej niecodzienną prośbę. Chodzi o 
załatwienie pewnej rzeczy, kiedy ekspres dojedzie do Chiasso. 
     Pokrótce nakreślił swój plan. Springer natychmiast wyraził 
zgodę. 
     - Uważajcie i powodzenia - rzucił za nim na pożegnanie. 
     Kiedy tylko za Wargraveem zamknęły się drzwi, Springer 
skorzystał z szyfrowanej linii i połączył się ze swoim szefem, 
który przebywał w Zurychu. Zdał krótkie sprawozdanie z tego, 
czego się dowiedział, po czym dodał własny komentarz: 
     - To może być okazja, na którą czekaliśmy. Mamy szansę 
wykurzyć zorganizowane u nas przez sowiecki wywiad grupy 
sabotażowe, które w razie wybuchu wojny będą usiłowały 
sparaliżować nasz przemysł i komunikację. Czy nie powinien pan 
powiadomić Berna? 
     Nie wiedząc o tym, rozumował podobnie jak Scholten, który 
nieco wcześniej doszedł do tych samych wniosków. W słuchawce 
zaległo milczenie. Po długiej chwili Traber odezwał się, a jego 
odpowiedź niezmiernie zdumiała Springera. 
     - Myślę, że jak na razie nie ma co zawracać głowy ministrowi 
spraw wewnętrznych. Powiedziałeś, że operacja zaczyna się w 
sobotę? 
     To znaczy podczas weekendu, gdy większość polityków nie 
urzęduje i trudno się z nimi skontaktować. Załatwimy to na własną 
rękę. 
     Z pięć minut po tym, jak Wargrave dzwonił z lotniska w 
Zurychu do Andermatt, Robert Frey wyszedł z hotelu Starchen, 
wsiadł do furgonetki marki Volkswagen i pojechał do swojego domu, 
położonego kilkanaście kilometrów na zachód od miasteczka przy 
drodze na Gletsch. Frey, olbrzymi mężczyzna o ogorzałej od wiatru 
twarzy, był sławnym alpinistą i popularną postacią w Andermatt. 
Nawet z łańcuchami założonymi na opony prowadził ostrożnie. 
Zapadł już zmrok, a droga była śliska jak lód. Skręcił z głównej 
szosy, zatrzymał się przed chatą o spadzistym dachu i wszedł do 
sieni z wypolerowanych drewnianych bali. 
     Na spotkanie wyszedł mu Emil Platow, niski, żylasty Szwajcar 
o zaskakująco słowiańskim nazwisku, który wydawał się jeszcze 
mniejszy przy Freyu, piętrzącym się nad nim jak góra. 
     - Są jakieś wiadomości? - spytał Frey. 
     - Z Aten nadeszły właśnie informacje o tej twojej 
przyjaciółce, Annie Markos. 
     - No? 
     - Nic, do czego można by się przyczepić. Wynajmuje drogie 
mieszkanie. Chodzi plotka, że płaci za nie pewien minister... 
     - A więc jest jego kochanką. Dawaj szczegóły. 
     - To wszystko - odparł z niejakim zakłopotaniem Platow. -I 
jeszcze, że dwa dni temu pojechała z tym francuskim narciarzem 
Reneem Marchais w okolice lodowca Renu. 
     - Marchais dużo gada, jak sobie podpije - zauważył Frey. 
-Słuchałem go wczoraj wieczorem w barze w Storchen. - Zmarszczył 
brwi nasłuchując dalekiego dudnienia gdzieś na zewnątrz. 
Rozpoznał łoskot spadających kamieni. "Jakieś pięć kilometrów 
stąd" - ocenił w myśli. W całej okolicy istniało poważne 
zagrożenie lawinowe. 
     - No cóż! - podsumował sarkastycznie. - Wychodzi na to, że 
tu na miejscu można się dowiedzieć o Annie Markos znacznie 
więcej, niż zawierają twoje informacje z Aten. Świetna robota, 
Emilu, nie ma co... 
     Ruszył długim krokiem do gabinetu, żeby nalać sobie 
solidnego kielicha. 
     Emil Platow istotnie nie dowiedział się wszystkiego. Anna 
Markos, niepospolicie przystojna i zgrabna Greczynka, pięć dni 
temu rano pojechała w towarzystwie Renego Marchais swoim 
wynajętym renault do Gletsch, położonego u stóp lodowca Renu. 
Była dopiero dziewiąta. 
     Anna zobaczyła nadjeżdżający z naprzeciwka policyjny patrol. 
Zatrzymała wóz przy małej stacyjce kolejowej w Gletsch. 
     - Miło mieć towarzystwo, choćby nawet policji - zauważyła 
przesuwając wzrokiem po śnieżnym pustkowiu. Na północy słońce 
odbijało się zielonkawymi refleksami od potężnego lodowca, który 
wyglądał jak zamarznięta spieniona fala przypływu, gotowa runąć w 
dolinę. 
     Rene Marchais, smukły, chłopięcy Francuz, który przyszedł po 
Annę do hotelu Storchen, uśmiechnął się szeroko. 
     - Łudziłem się, że będę się dzisiaj cieszył wyłącznie twoim 
towarzystwem. - Jak dotychczas jego wysiłki zwabienia Anny do 
sypialni nie odniosły skutku. Trwał w przekonaniu, że to tylko 
kwestia cierpliwości i czasu. Radiowóz stanął obok wozu Anny: 
Jeden z policjantów wysiadł, żeby z nimi porozmawiać. Spojrzał na 
parę nart leżących na tylnym siedzeniu renaulta. 
     - Niebezpiecznie tu jeździć na nartach, proszę pana - 
ostrzegł Reneego. - śnieg jest bardzo słabo związany, 
najdelikatniej mówiąc. 
     - To Rene Marchais - wtrąciła się do rozmowy Anna z ciepłym 
uśmiechem. - Jest dobrze znany w Chamonix, jako jedna z 
tamtejszych gwiazd. - Spojrzała na masy lodu na północy. - Czy to 
właśnie tam znaleźli zwłoki jakiegoś mężczyzny w jednym z tuneli? 
     Szwajcar przyjrzał jej się uważnie. Zazwyczaj niechętnie 
roztrząsał takie tematy z osobami postronnymi, lecz jego żona 
wyjechała w odwiedziny do krewnych w Lozannie i uśmiechała mu się 
okazja do pogawędki z atrakcyjną kobietą. On również spojrzał w 
górę na milczący lodowiec. 
     - Tak. To wciąż niewyjaśniona tajemnica. - Wzruszył 
ramionami. - Pewnie nigdy się nie dowiemy, co się stało... 
     - Czy nie było tam nikogo w owym czasie? Umarł samotnie w 
takiej pustce? - szczebiotała dalej Anna. 
     - Robert Frey przyleciał swoim helikopterem - odrzekł 
policjant. - Wylądował w pobliżu, żeby sprawdzić opad śniegu i 
określić stopień zagrożenia lawinowego. To należy do jego 
obowiązków. 
     - I nic nie widział? 
     - Nic. Sprawa robi się przez to jeszcze bardziej zagadkowa. 
Mógł nie widzieć nikogo z ziemi, lecz patrolując ten obszar z 
powietrza powinien zobaczyć każdego, kto by się tu kręcił. W 
całej okolicy nie było żywej duszy. 
     Anna nie odrywała wzroku od dalekiego lodowca. 
     - Zawsze uwielbiałam tajemnice. Można snuć tyle domysłów, co 
się tam właściwie wydarzyło... - Dostrzegła zmianę w wyrazie 
twarzy Szwajcara. - Przepraszam, to musiało być dosyć koszmarne. 
     - Nie radziłbym wam zapuszczać się dalej - uciął krótko 
policjant. Znów popatrzył na narty. - Ani jeździć na nartach, 
nawet jeśli ktoś przyjechał z Chamonix - dodał z przekąsem. 
     Anna zawróciła i pojechała za wozem policyjnym w powrotną 
drogę do Andermatt. Marchais zrzędził na policjanta: 
     - Ci Szwajcarzy zawsze są przesadnie ostrożni. Będę jeździł 
na wszystkich stokach koło Andermatt, bez względu na ich gadanie 
-oświadczył z chłopięcą przechwałką i zmienił temat: - 
Zaintrygowała mnie ta historia o trupie w tunelu lodowym. 
     - Chyba im się nie podobało, że o tym mówimy - odparła Anna. 
     - Z pewnością to dobry temat na wieczornego drinka. Kim był 
tajemniczy mężczyzna? Co robił na lodowcu? Zginął przez przypadek 
czy został zamordowany? 
     - Ponosi cię wyobraźnia - zganiła go Anna w doskonałej 
francuszczyźnie. - Umówię się z tobą na wieczór tylko pod 
warunkiem, że nie będziemy poruszać tego tematu. 
     - Będę milczał jak głaz - przyrzekł uroczyście Marchais. 
     Dwa dni później Rene Marchais zginął w wypadku na nartach na 
stoku powyżej Andermatt. Policji nie zadowoliły wyniki 
dochodzenia. 
     Zakwalifikowali ten przypadek jako zabójstwo. 
     
     Szklanka z podwójną szkocką zeskoczyła z rozkładanego 
stolika, gdy samolot szarpnął i opadł w dół, bliżej szczytów Alp 
Szwajcarskich. 
     Whisky chlusnęła na rękaw Żółwia, który siedział obok. Elsa 
wyjęła , chusteczkę i zaczęła osuszać mokrą plamę. 
     - Może powinniśmy pojechać pociągiem - rzekła pogodnie. -No, 
no, panie Haller, jedzie od pana jak z gorzelni. I pomyśleć, że 
zawsze miałam pana za abstynenta. 
     - Nie lepiej, żebyś następną kolejkę też wylała na mnie, 
zamiast do własnego gardła? - burknął Haller. 
     Harry Wargrave siedział jak zawsze dwa rzędy dalej, tuż przy 
przejściu. Dzięki temu widział ich cały czas, a w razie 
niebezpieczeństwa miał większą swobodę ruchów. Gdy turbulencja 
się nasiliła, pogratulował sobie w duchu, że nie zdecydował się 
lecieć z Bukaresztu bezpośrednio do Zurychu, co oznaczało przelot 
nad Alpami. Dwusilnikowy odrzutowiec HS 125, który czekał na 
lotnisku w Mediolanie, był bardzo sprawną maszyną, lecz niezbyt 
odpowiednią do latania nad górami w szalejącej śnieżycy. 
     Wargrave tak jak Elsa dwukrotnie przeleciał przez Atlantyk w 
ciągu ostatniej doby. Kołowrót różnic czasowych sprawiał, że czuł 
się jak ogłuszony. W jego wymizerowanej twarzy wyraźnie 
odznaczały się kości policzkowe. Dziękował opatrzności, że przed 
karkołomnym lotem do Bukaresztu prześpi dwie noce w Mediolanie. 
     Oboje z Elsą nie zmrużyli oka podczas lotu z Montrealu na 
Schiphol. 
     Analizował w myśli stojące przed nim problemy, niezliczone 
szczegóły, których nie wolno było przeoczyć. Na tym etapie 
wszystko było cholernie zawiłe. Ludziom takim jak Springer i 
Molinari należało powiedzieć tylko tyle, by przygotować ich na 
rozwój sytuacji, lecz nie można było zdradzić tajemnicy, że 
osobą, której pomaga się w ucieczce, jest członek sowieckiego 
Politbiura. Samolot wytracał wysokość przed podejściem do 
lądowania w Mediolanie. Wargrave patrzył, jak Julian i Elsa 
rozmawiają pochyliwszy ku sobie głowy. 
     - Jeżeli lotnisko w Mediolanie pozostanie czynne, będziemy 
mogli polecieć z powrotem do Zurychu - mruknął Haller. 
     - To znacznie uprościłoby sprawę - przytaknęła Elsa lekkim 
tonem. - Pozostaje nam trzymać kciuki, modlić się i mieć 
nadzieję... 
     Zanim dokończyła zdanie, samolot wpadł niespodziewanie w 
następną dziurę powietrzną. Jej żołądek znów wywinął koziołka. Za 
oknem nie było nic widać przez zasłonę padającego śniegu. Elsa 
zastanawiała się, czy będą musieli lądować po omacku, co wiązało 
się z ryzykowną operacją sprowadzania pilota. Na dół przy pomocy 
radaru. "Chryste, mam nadzieję, że nie" - pomyślała, gdy zapaliły 
się napisy ostrzegawcze. Przechyliła się i zapięła zręcznie 
Hallerowi pas bezpieczeństwa. 
     - Ktoś tu mógłby trochę schudnąć - zażartowała. Potem 
zapięła własny pas i pewną ręką zgasiła papierosa. W głębi serca 
śmiertelnie bała się latania, lecz ten strach ukrywała przed 
wszystkimi, nawet przed Harrym, który myślał, że zna ją lepiej 
niż inni. 
     Samolot szwajcarskich linii lotniczych wylądował w 
Mediolanie o ósmej pięć wieczorem. Wciąż był czwartek, szóstego 
stycznia. Za niecałe trzydzieści sześć godzin Wargrave miał 
wylecieć po Angela do Bukaresztu podstawionym hawker - siddeleyem 
125. Haller był pod wrażeniem zmysłu organizacji pułkownika 
Molinariego. Kiedy tylko weszli do hali lotniska, poprowadzono 
ich dyskretnie do wyjścia, omijając wszystkie formalności celne i 
paszportowe, i poproszono, by wsiedli na tył dużej krytej 
ciężarówki. Ku swemu zaskoczeniu znaleźli się w wygodnie 
urządzonym pomieszczeniu bez okien, które kontrastowało z 
wyglądem zewnętrznym wozu. 
     Zapadli w wygodne skórzane fotele i rozkoszowali się ciepłem 
będącym miłą odmianą po mrozie panującym na dworze. Ciężarówka 
ruszyła i bramą towarową wyjechała z lotniska. Molinari 
usadowiony na przednim siedzeniu przy małym stoliku rozmawiał 
szybko po włosku przez radiotelefon. Haller nie miał pojęcia, co 
mówi, lecz Wargrave i Elsa, którzy biegle władali tym językiem, 
zrozumieli, że zdawał komuś raport, iż dotarli na miejsce. 
     - Ten pojazd to nie byle co - zauważył Haller, gdy Włoch 
skończył rozmowę i obrócił się twarzą do nich. 
     - To wóz dowodzenia - odpowiedział po angielsku Molinari 
-używany głównie w operacjach antyterrorystycznych. Zabieram was 
do naszej specjalnej bazy, z której rzadko korzystamy. Będzie 
całkowicie do waszej dyspozycji. 
     - Jak daleko stamtąd na dworzec Milano Centrale? - spytał 
Wargrave. 
     - Dwa kilometry. Zaznaczyłeś w depeszy, że ma być blisko. 
     Pułkownik Luigi Molinari, szef SIFAR-u, urodził się w 
Piacenzie i miał wygląd typowego Włocha z północy. Liczył sobie 
czterdzieści trzy lata. Był niski, krępej budowy, miał okrągłą 
głowę osadzoną mocno na barkach, a jego zachowanie cechował 
spokój i czujna rezerwa. Hallera uderzyła siła osobowości 
Molinariego i atmosfera rzeczowości i profesjonalizmu, jaką wokół 
siebie roztaczał. Wrażenie to potwierdziły następne słowa Włocha: 
     - Prosiłeś również o określone typy broni - zwrócił się do 
Wargravea. Otworzył dużą walizkę leżącą na podłodze, wyjął z niej 
smith & wessona 38 special i rozejrzał się wokół. Haller i Elsa 
jednocześnie wyciągnęli rękę. 
     - Damy mają pierwszeństwo. 
     Molinari podał Elsie broń i paczkę naboi. Schylił się 
ponownie i wydobył colta 45 z zapasem naboi, którego dał 
Hallerowi. Wargrave dostał dwa steny z zapasowymi magazynkami. 
Haller zmarszczył z dezaprobatą brwi. 
     - Steny zanadto rzucają się w oczy, trudno je schować. Poza 
tym nie są ostatnim krzykiem techniki - zganił wybór. 
     - Trzy krytyczne uwagi w niecałe pół minuty - odparł 
Wargrave. - Wcale nieźle. - Wyjął ze swojej walizki pustą torbę i 
schował do niej pistolety. - To na mój lot do nikąd -wyjaśnił, 
starannie dobierając słowa, żeby nie zdradzić przed Molinarim 
celu swojej podróży. - Może ten model należy już do historii, ale 
jeśli już o tym mowa, to nigdy nie słyszałem, żeby sten się 
zaciął. 
     - Mam jeszcze inne do wyboru - oświadczył Molinari. - Proszę 
bardzo. 
     Kiedy Haller podniósł się z siedzenia, ciężarówką zarzuciło 
na zakręcie. Oparł się otwartą dłonią o ścianę, żeby odzyskać 
równowagę. 
     - Pancerne blachy? - spytał, a Molinari skinął twierdząco 
głową. 
     Walizka była przenośnym arsenałem. Zawierała niemieckie 
lugery i walthery, belgijskie automatyczne browningi, kilkanaście 
coltów czterdziestek-piątek, dwa webley-fosbery, a nawet parę 
pistoletów maszynowych. 
     - Dosyć tego, żeby wszcząć. Niedużą wojnę - stwierdził 
Haller -ale myślę, że wystarczy nam to, co mamy. 
     - Mam wrażenie, że może was czekać właśnie coś w rodzaju 
niedużej wojny - odpowiedział Molinari. 
     Otworzył okienko w tylnej ścianie szoferki, wziął do ręki 
mikrofon i coś do niego powiedział. 
     - Pewnie przyda ci się rzucić na to okiem. - Wyjął mapę i 
podał ją Anglikowi. - Tu widać położenie bazy. Przestudiuj ją i 
spal po przyjeździe na miejsce. 
     Elsa i Haller zerkali zza pleców Wargravea w małe okienko, 
przez które było widać, co jest za przednią szybą samochodu. 
Jechali wąską, brukowaną kocimi łbami uliczką w ubogiej części 
miasta. Po obu stronach ciągnęły się nie oświetlone kamienice. 
Ciężarówka zwolniła podskakując na bruku. Na chwilę przestało 
padać. W blasku reflektorów zobaczyli ślepy zaułek, zakończony 
olbrzymimi drewnianymi wrotami, przez które mógł przejechać 
kopiasty wóz z sianem. Takie pewnie jeździły tędy sto lat temu. 
Ciężarówka z łoskotem gnała naprzód. Elsa zdrętwiała ze strachu, 
że lada chwila uderzą w masywne wierzeje. Jednak w ostatniej 
chwili skrzydła bramy otwarły się do wewnątrz. Kiedy ciężarówka 
wtoczyła się z hałasem na wielkie kamienne podwórko, jacyś ludzie 
natychmiast zamknęli je z powrotem. 
     Byli w bazie. 
     Ktoś otworzył z zewnątrz tylne drzwi i zeskoczyli na ziemię. 
Podwórko ze wszystkich stron otaczały stare sześciopiętrowe 
kamienice. 
     Wargrave dostrzegł po jego przeciwległej stronie takie same 
wrota, jak te, przez które wjechali. Elsa przytrzymała futro pod 
brodą, gdyż wieczór był mroźny. Molinari niosąc podróżną torbę 
dziewczyny poprowadził ich kręconymi kamiennymi schodami. Po 
chwili weszli do jakiegoś pokoju. 
     Rozejrzeli się ciekawie. 
     Był obszerny, dwupoziomowy i miał dziwne, półkoliste okno 
tuż nad podłogą. Molinari natychmiast je zasłonił. Stojący na 
środku olbrzymi, staroświecki piecyk buchał falami ciepła. Pod 
ścianami rozpierały się ciemne, ciężkie meble. 
     - Pokażę pani jej pokój piętro wyżej - powiedział z 
kurtuazją Molinari do Elsy. Przypomniał sobie, że prosiła go, aby 
rozmawiał z nią w swoim rodzinnym języku, i ciągnął dalej po 
włosku: - Musi pani być zmęczona. Łazienka jest obok. Za pół 
godziny podadzą posiłek. A tu jest najlepsze lekarstwo na 
wyczerpanie po ciężkiej podróży. - Podniósł do góry butelkę 
chianti. - Chodźmy na górę. 
     Proszę tędy... 
     Powróciwszy na dół do Wargravea i Hallera, Molinari stał się 
nagle rzeczowy i energiczny. Wskazał im miejsca przy stole, na 
którym porozkładano symetrycznie bloki do notowania i długopisy. 
     - Wnioskuję z twojej depeszy, że chcesz wydostać z Rosji 
jakiegoś ważnego agenta? 
     - Ten odrzutowiec... - zaczął Anglik. 
     - Stoi już na lotnisku w Mediolanie - przerwał Molinari z 
nikłym uśmiechem. - Twój lubiący romanse znajomy, Aldo Martino, 
aż się palił do wyświadczenia ci tej przysługi. Maszyny pilnują 
moi ludzie. 
     Kiedy lecisz? 
     - W sobotę rano, o siódmej trzydzieści. Powinienem być z 
powrotem za około sześć godzin. Będzie mi potrzebny samochód. 
     Przyjadę tu z moim pasażerem, żeby mógł się przebrać. Nie 
znam jego dokładnych wymiarów, więc czy możesz przygotować duży 
wybór ubrań w różnych rozmiarach? Przydałby się jakiś elegancki 
płaszcz z wielbłądziej wełny, w którym wyglądałby na szanowanego 
zamożnego biznesmena... 
     - Naturalnie zapłacimy za to wszystko - wtrącił Haller. 
     - Łącznie z taryfą za samolot? - spytał Molinari z 
nieruchomą twarzą. - Martino żąda pięćdziesiąt tysięcy dolarów za 
godzinę. 
     - Pięćdziesiąt tysięcy za godzinę! 
     - On żartuje. - Wargrave uspokoił pospiesznie Hallera. - Gdy 
pan Iks zmieni ubranko, zawiozę go na stację Milano Centrale. 
     Rozkład jest trochę napięty, bo chcemy zabrać się do Zurychu 
ekspresem "Atlantic". Chyba że lotnisko w Mediolanie będzie 
otwarte i da się polecieć samolotem. 
     - To bardzo mało prawdopodobne - odparł Molinari. - Moi 
spece od pogody twierdzą, że lotnisko zostanie zamknięte w ciągu 
najbliższej doby. Już teraz możesz mieć kłopoty ze startem. 
     - Wystartuję, choćby się waliło i paliło. Ale z tego, co 
mówisz, wynika, że musimy się nastawić na wariant z ekspresem 
"Atlantic". 
     Teraz poproszę cię o szereg rzeczy. 
     - Cokolwiek zechcesz, Harry. Pamiętasz; mam wobec ciebie 
dług do spłacenia. 
     W tej chwili na dół zeszła Elsa, przebrana w niebieską 
wełnianą suknię z golfem. Jeden z ludzi Molinariego, którzy 
pilnowali domu, wprowadził do pokoju Matta Leroya. Ten pozdrowił 
Elsę unosząc dwa palce do kapelusza i zwrócił się do Hallera. 
     - Przepraszam za spóźnienie. Gdy wysiadłem z pociągu z 
Bazylei, kręciłem się trochę po Milano Centrale. Pomyślałem, że 
dobrze zawczasu poznać teren. 
     - Nic nie szkodzi - odparł Haller i ciągnął, obejmując swym 
spojrzeniem również Elsę: - Słuchajcie na razie, co dalej. 
Później wam dopowiem, co przepuściliście. 
     - Ta stacja to istny ogrom - rzucił ostrzegawczo wąsaty 
Leroy. - Wszystko tam się może zdarzyć. 
     - Moi ludzie będą wszędzie - zapewnił go Molinari. - W 
mundurach jako demonstracja siły i w cywilu. 
     Wargrave rozpoczął szybką przemowę. Mieli masę roboty i 
bardzo niewiele czasu. 
     - Chcę, żeby do ekspresu doczepiono dwa dodatkowe wagony 
sypialne wyłącznie do naszego użytku. Luigi, czy udało ci się 
dostać sprzęt łącznościowy, o który prosiłem? 
     - Czeka na Milano Centrale - odparł Molinari. 
     - W drugim od końca wagonie chcę zamontować całkowicie 
wyposażoną centralkę łączności. Mamy własnego operatora, który 
będzie ją obsługiwał. Nazywa się Pęter Neckermann. Dałem mu twój 
telefon i poleciłem się z tobą skontaktować... 
     - Rozlokował się już w pokoju na drugim piętrze, przyległym 
do tego, w którym mamy swój własny sprzęt łączności. 
     - To nam oszczędzi czasu - stwierdził Wargrave. - W ciągu 
następnej godziny będę musiał wysłać parę pilnych depesz. 
Wracając do kwestii pociągu, chciałbym, żeby założono 
bezpośrednią linię telefoniczną prowadzącą z centralki w slipingu 
do kabiny maszynisty. 
     Czy da się to wszystko zrobić? 
     - Nie widzę problemu. - Molinari od dłuższej chwili robił 
stenograficzne notatki. - Jedna doba to optymalny czas, a mamy go 
więcej. Co dalej? 
     - Teraz dochodzimy do momentu, gdy wyląduję z powrotem w 
Mediolanie ze swoim pasażerem. Byłbym wdzięczny, gdybyś nam 
pomógł stworzyć zasłonę dymną, która sprowadzi przeciwnika na 
fałszywy trop. 
     Podał szczegóły i Molinari orzekł, że to się da załatwić. 
Zaproponował również drugą sztuczkę dywersyjną, która zyskała 
natychmiastową aprobatę. 
     Wszyscy palili i wokół wiszącej nad stołem jedynej lampy 
zawisła już niebieskawa chmura dymu. Dało się wyczuć rosnące 
napięcie. 
     - Rozumiem, że z lotniska przyjedziemy z naszym pasażerem 
tutaj? - spytała Elsa. - Będzie musiał zmienić wygląd, zanim 
dotrzemy na Milano Centrale. Przywiozłam swój zestaw do 
charakteryzacji. 
     - Przyjedziemy? - powtórzył Haller złowieszczym tonem. -A 
dokąd to się wybierasz? 
     - Lecę do Bukaresztu razem z Harrym - oznajmiła 
najspokojniej. - Tak ustaliliśmy między sobą... 
     - Nigdzie nie lecisz! - Haller wyrżnął pięścią w masywne 
biurko. - Kategorycznie tego zabraniam! Ta podróż grozi wielkim 
niebezpieczeństwem... 
     - Myślisz, że jestem jakąś cholerną mimozą, czy co? - wpadła 
w pasję Elsa. 
     - Mogłaby się bardzo przydać - wtrącił Wargrave ze spokojem. 
     - Nic z tego! - warknął Haller. - Nie przyda ci się, bo jej 
tam nie będzie! Może lecieć Matt, o ile wyrazi zgodę. 
     - Matt wyraża zgodę - wmieszał się Leroy z błazeńską powagą. 
     Wargrave potrząsnął przecząco głową. Mówił wciąż spokojnym, 
rzeczowym tonem. 
     - Matt będzie mi potrzebny na Milano Centrale. Potrafi 
obserwować i w mig zwęszy, jeśli coś będzie nie tak. Wracając do 
Elsy, ona mówi płynnie po francusku, a jest to drugi język kraju, 
do którego się udajemy. Jako dziewczyna może skutecznie odwrócić 
uwagę właśnie wtedy, gdy będziemy tego potrzebować. 
     - Wcale mi się to wszystko nie podoba! - złościł się Haller. 
     - Ale to w końcu ja prowadzę tę część operacji, Julianie., 
Pamiętasz? 
     - Kobieta w roli agenta - rzekł polubownie Molinari - może 
być nieocenioną pomocą dla mężczyzny, zwłaszcza jeżeli pracują 
razem już od pewnego czasu, a tak chyba jest w tym przypadku. 
     Haller spojrzał na Matta Leroya, który gapił się przed 
siebie. 
     - Nie patrz na mnie - powiedział Matt. - Elsa nie z tych, co 
dadzą sobie w kaszę dmuchać. 
     - A teraz, zanim coś zjemy - oznajmił sucho Wargrave 
-chciałbym pójść na górę i zobaczyć się, jeśli można w cztery 
oczy, z Peterem Neckermannem. 
     - Zaprowadzę cię - zaproponował Molinari. 
     Wyszli na schody nie oglądając się za siebie. Chcieli jak 
najszybciej wyrwać się z napiętej atmosfery, jaka panowała w 
zadymionym pokoju. Elsa z irytacji miała wypieki na policzkach, 
Haller wciąż przetrawiał złość, a Matt znów utkwił wzrok w 
obłokach. 
     Wargrave znalazłszy się sam na sam z Peterem Neckermannem, 
udzielił mu instrukcji, redagując jednocześnie długi telegram. 
     Neckermann, emerytowany sierżant Kriminalpolizei z 
Dusseldorfu, grał niebezpieczną rolę stewarda i co miesiąc 
wyjmował kasetę z wagonu sypialnego moskiewskiego ekspresu. Był 
to niski, korpulentny mężczyzna po pięćdziesiątce. Miał gęste 
brązowe włosy i twarz gnoma, której nigdy nie opuszczał łagodny 
spokój. Ów spokój był jednak mylący. Neckermannowi nie brakowało 
awanturniczej żyłki. Raz, niedługo przed odejściem na emeryturę, 
jechał po skończonej służbie ulicą Konigsallee. Nagle tuż przed 
nim z banku wypadła grupa ludzi Geigera. Właśnie dokonali napadu. 
     Neckermann niewiele myśląc wjechał na chodnik i ruszył całym 
gazem na jednego z uciekających terrorystów. Ten przystanął i 
zaczął strzelać do Neckermanna z pistoletu maszynowego. Przednia 
szyba rozprysła się w drobny mak, lecz żaden pocisk nie dosięgnął 
kierowcy. Samochód obalił bandytę i przejechał po nim. Neckermann 
miał za sobą szereg lat służby w Wiesbaden w wydziale łączności. 
     - Tę wiadomość trzeba bardzo dobrze zaszyfrować - Wargrave 
podał Neckermannowi kartkę z tekstem depeszy i egzemplarz 
powieści Somerseta Maughama "Księżyc i miedziak". - Przełóż ją na 
kod jednorazowy przy pomocy stron od pierwszej do setnej w tej 
książce. 
     Tu są dane techniczne, których będziesz potrzebował. 
     Opinia Springera, który w rozmowie ze swoim szefem nazwał 
Wargravea kotem, który chodzi własnymi drogami, okazała się ze 
wszech miar słuszna. Neckermann miał przed sobą tajną depeszę 
skierowaną do jugosłowiańskiego dygnitarza partyjnego i członka 
tamtejszego Biura Politycznego. 
     Julian Haller trzymał jeszcze w zanadrzu pewną wiadomość. 
Czekał z jej oznajmieniem do chwili, kiedy obiad dobiegł końca i 
Molinari wyszedł, aby zacząć załatwianie wszystkich spraw, jakich 
się podjął. 
     Zostali we własnym gronie. Haller wypił kieliszek wina, na 
jaki niekiedy sobie pozwalał, odstawił go i rozejrzał się wokół z 
uśmiechem. 
     - Na koniec jeszcze jedna sprawa, o której powinienem 
wspomnieć. Do tej operacji potrzeba nam całego możliwego 
wsparcia. 
     Załatwiłem więc z pokrewnej firmy kogoś do pomocy, 
niejakiego Phillipa Johna. Jest wyszkolonym zabójcą... - 
Dostrzegł wyraz twarzy Elsy i zmienił sformułowanie: - Chciałem 
powiedzieć, strzelcem wyborowym. Przyjeżdża jutro z Genui. 
     Wargrave zesztywniał z napięcia i pochylił się nad stołem. 
     - Mogę zapytać, z jakiej on jest firmy? - spytał cichym 
głosem. 
     - CIA - Haller miał przepraszający wyraz twarzy. - Na litość 
boską, nie ma o co się wściekać. To Anglik. Ponieważ służy 
wyłącznie jako wsparcie, jego twarz nie jest znana. Poza tym 
tylko on jeden był na tyle blisko, że dało się go ściągnąć w tak 
krótkim czasie. - Haller zaciągnął się głęboko dymem z papierosa, 
wypatrując na twarzy Wargravea oznak powątpiewania. - 
Najwyraźniej potrafi odstrzelić skrzydło muchy z odległości 
trzydziestu metrów. Możliwe, że jest nawet lepszy od ciebie - 
dodał z uśmiechem. 
     - Mam nadzieję, że CIA nie wie, co szykujemy? - badał 
Wargrave. 
     - Wielkie nieba, nie! - obruszył się gwałtownie Haller. - 
Wiedzą tylko tyle, że potrzebuję go do jakiejś akcji na tym 
terenie. 
     Podobnie jak nie mają pojęcia o istnieniu Sparty. 
Wykorzystałem dawne kontakty z czasów, kiedy pracowałem w Agencji 
Bezpieczeństwa Narodowego. 
     - Zanim wyrażę zgodę, chciałbym odbyć z nim krótką rozmowę w 
cztery oczy - oświadczył Wargrave. - Kiedy przyjedzie, przyślij 
go wprost do mnie, póki nie zdąży się połapać, co i jak. 
     Elsa uśmiechnęła się do siebie. Phillip John będzie pewnie 
zdziwiony, co go walnęło po głowie. W przeszłości była świadkiem 
wnikliwych przesłuchań, jakim Wargrave poddawał nowych rekrutów. 
Haller ponownie spróbował trafić mu do przekonania. 
     - Trzeba pilnować dwóch wagonów sypialnych, a jeśli się 
okaże, że musimy jechać pociągiem aż do Amsterdamu, konieczne 
będzie zorganizowanie wacht, żebyśmy mogli złapać trochę snu. 
Dodatkowa osoba diametralnie poprawi sytuację. 
     Wargrave myślał o tym przez chwilę. Człowiek wspierający nie 
był zwyczajnym agentem terenowym. Trzymano go w rezerwie na 
specjalne okazje. Obowiązywał też przepis, że nie może brać 
udziału w akcjach! częściej niż trzy razy w roku. W ten sposób 
zmniejszano prawdopodobieństwo, że wpadnie w oko szpiegom KGB. 
     - Słyszałem o Phillipie Johnie. 
     - Naprawdę? - Haller był zdumiony. - Chyba nie od 
Molinariego? 
     - Oczywiście, że nie! - Wargrave zgasił papierosa. - 
Powiedzmy, że mam swoje źródła informacji, których istnienie w 
najmniejszym stopniu nie wystawia Phillipa Johna na ryzyko. - 
Spojrzał na zegarek, wziął ze stołu otrzymaną od Molinariego mapę 
okolicy z zaznaczoną na niej bazą, zdjął fajerkę z piecyka i 
wsadził papier do ognia. - Pora iść do łóżka - oznajmił. 
     - To szczyt moich marzeń - przytaknęła Elsa i dostrzegła 
dziwną minę Wargravea. - Bez próżnych obaw, masz oddzielny pokój 
- powiedziała impertynencko i ziewnęła. 
     - Jutro czeka nas mrówcza praca z dogrywaniem różnych 
drobiazgów - rzucił na dobranoc. - A pojutrze hej, przygodo! 
     Daleka jest droga do Bukaresztu i z powrotem. 
     
      * 7 * 
     
     Bukareszt 
     
     W sobotę, ósmego stycznia, punktualnie o siódmej trzydzieści 
rano, odrzutowiec HS 125 wystartował z lotniska w Mediolanie i 
zniknął w ciężkich chmurach. Wargrave siedział za sterami. Elsa, 
przypięta pasami w fotelu pomocnika pilota, rozłożyła na kolanach 
dużą mapę Bałkanów. Latała już wcześniej z Wargraveem cessną i 
wykazała duże zdolności do nawigacji i sprawność w odnajdywaniu 
punktów orientacyjnych na trasie. 
     - Co się stanie, jeśli po dotarciu na miejsce nie dadzą 
sygnału do lądowania? - spytała. 
     - Robimy w tył zwrot i zasuwamy na łeb, na szyję do domu. 
     Instrukcje podane w ostatnim nagraniu były jak zawsze bardzo 
dokładne. Kiedy dolecą nad lotnisko polowe pod Bukaresztem, 
zapalą się światła wzdłuż pasa, a lampa sygnałowa zaświeci, dając 
sygnał do lądowania: trzy długie rozbłyski, jeden krótki i znów 
trzy długie. Samego Angela rozpoznają po dwóch srebrnych 
literkach A. N. wpiętych w klapę płaszcza. Mały samolocik szybko 
nabierając wysokości leciał na wschód kursem na Belgrad, który 
leżał na ich, trasie. 
     - Czy Phillip John pomyślnie przeszedł inspekcję? - spytała 
Elsa. 
     - Zaliczył Winchester i Cambridge. Potem jakiś czas pracował 
w londyńskim banku handlowym. Wszystko to śmiertelnie go nudziło, 
więc rozejrzał się za czymś bardziej emocjonującym. Można 
powiedzieć, że znalazł to, czego szukał - stwierdził oschle 
Wargrave. - Spokojny facet, co przypadło mi do gustu. Refleks jak 
u kierowcy rajdowego. 
     Wypróbowałem go za pomocą starej sztuczki. Położyłem na 
stole pomiędzy nami rewolwer i na umówione słowo w trakcie 
zwykłej rozmowy o wszystkim i o niczym obaj mieliśmy po niego 
sięgnąć. 
     - Kto wygrał? 
     - On pierwszy dotknął rękojeści. 
     - Był szybszy? 
     - Ja już przygważdżałem jego rękę do stołu. 
     - Jak on wygląda? Przystojny? 
     - Wzrost przeszło metr osiemdziesiąt, waga siedemdziesiąt 
pięć kilogramów, jasna cera, kręcone brązowe włosy, duża 
powściągliwość w ruchach. Zawodowiec w każdym calu. 
     Przelatując w śnieżnej zawiei nad jugosłowiańskim wybrzeżem, 
Wargrave wszedł w zasięg miejscowych radarów. Wygłosił do 
przymocowanego do słuchawek mikrofonu parę krótkich zdań w 
serbochorwackim. W ciągu lat spędzonych na Bałkanach zawarł 
bliską przyjaźń z rozmaitymi osobami, a jedną z nich był Stane 
Sefer, szef jugosłowiańskiej tajnej policji. To właśnie on był 
adresatem nadanej w czwartek przez Neckermanna tajnej depeszy. 
     W piątek wieczorem Wargrave zadzwonił do Belgradu, by 
potwierdzić jej treść, i poprosił Sefera o pozwolenie na przelot 
nad terytorium Jugosławii w ważnej misji, nie wyjaśniając, na 
czym ona polega. 
     - Będziemy śledzić twój przelot od początku do końca na 
naszych radarach - obiecał Sefer. - Przy tej pogodzie bez naszej 
pomocy nie utrzymasz się na kursie. 
     Odgadł bez pytania, że Wargrave leci po jakiegoś spalonego u 
Rosjan agenta. Podobnie jak jego koledzy z rządu, Sefer więcej 
niż skwapliwie udzielał skrytego poparcia wszystkim działaniom, 
które mogły podkopać sowiecką władzę, rozciągającą się na 
wszystkie satelickie państwa bloku socjalistycznego. Nikt w 
Belgradzie nie miał wątpliwości co do stopnia suwerenności kraju 
ani też faktu, że w razie potrzeby Wielki Brat nie zawaha się 
przed zbrojną interwencją. 
     Ten lot również nie należał do przyjemnych - na oślep w 
śnieżnej zadymce - i bez pomocy śledzących ich trasę stacji 
radarowych Sefera, które prowadziły Wargravea do granicy 
rumuńskiej, mógłby zakończyć się katastrofą. Elsa studiowała mapę 
i niestrudzenie wypatrywała w dole ziemi, próbując zachowywać się 
tak, jakby był to dla niej chleb powszedni. Początkowo pomagała 
jej w tym solidna porcja szkockiej, którą wypiła przed wejściem 
do samolotu, lecz pod koniec trzygodzinnej podróży znieczulające 
działanie alkoholu dawno się wyczerpało. 
     - Przynajmniej nie ma obaw, żeby ktoś nas zobaczył - 
zauważyła w pewnej chwili Elsa. 
     Jej optymizm doznałby poważnego uszczerbku, gdyby mogła być 
świadkiem epizodu, jaki miał miejsce w wieży kontrolnej lotniska 
tuż po ich starcie. Pomocnik kontrolera ruchu powietrznego Toni 
Morosi podszedł do swojego szefa skarżąc się na kłopoty z 
żołądkiem. 
     Rzeczywiście jego twarz miała ziemisto-szarą, niezdrową 
barwę. 
     Uzyskawszy pozwolenie na wyjście, rzekomo złożony niemocą 
Morosi zamiast do toalety skierował się do automatu 
telefonicznego i wykręcił numer w mieście. Ten, do kogo dzwonił, 
od razu podniósł słuchawkę. 
     Mówi Russo - powiedział szybko Morosi. - Jakiś prywatny 
odrzutowiec hawker - siddeley wystartował o siódmej trzydzieści i 
obrał kurs na wschód. 
     - Co w tym nadzwyczajnego? - spytał ponury głos. 
     - Stał cały piątek w specjalnym hangarze pod ścisłą strażą 
sił bezpieczeństwa. 
     - Kto był na pokładzie? 
     - Nie mam pojęcia. 
     - Informuj mnie na bieżąco o dalszych wypadkach! 
     Połączenie zostało przerwane, a Morosi otarł pot z czoła i 
przed powrotem do wieży pospieszył do męskiej toalety, gdzie 
przesiedział kilka minut na klozecie. Człowiek, który odebrał 
telefon w małym warsztacie samochodowym w mieście, zaszyfrował 
wiadomość i dołączył do kolejnego meldunku, jaki miał wkrótce 
wysłać za pomocą nadajnika o dużym zasięgu do Moskwy. Ponieważ 
jednak jego zdaniem informacja była mało ważna, nie spieszył się 
z transmisją. 
     To musi być rzeka Argebul. - Elsa patrzyła w dół na płaską 
równinę, porównując ukształtowanie terenu z mapą. 
     Samolot leciał teraz na pułapie pięciuset metrów. Przez 
ostatnie pół godziny udawało jej się bezbłędnie rozpoznawać znaki 
orientacyjne. Szczęście im dopisało, gdyż po opuszczeniu 
terytorium Jugosławii i straceniu kontaktu ze stacjami radarowymi 
Sefera trafili w obszar lepszej pogody. Pod nimi była biała 
równina, a śnieg przestał już padać. 
     - Powinniśmy wkrótce być na miejscu - powiedział Wargrave. 
-Wypatruj pilnie tych świateł na pasie startowym. 
     Dochodziła jedenasta trzydzieści czasu lokalnego, 
wyprzedzającego o godzinę czas w Mediolanie. W miarę jak zbliżali 
się do stolicy Rumunii, Elsa czuła rosnące zdenerwowanie. 
Zerknęła na Wargravea. 
     Jego twarz była czujna, lecz spokojna. Wyczuł, że dziewczyna 
na niego patrzy, i uśmiechnął się, by podnieść ją na duchu. 
     - To prawdziwa gratka wybrać się na wycieczkę w tajemnicze 
Bałkany, w dodatku z opłaconymi kosztami. 
     - Lepiej się przygotuj do lądowania - odparła. ! Za fotelami 
pilotów była obszerna kabina, gdzie mieściło się wygodnie sześciu 
pasażerów. Wargrave przypuszczał, że może trzeba będzie zabrać 
więcej niż jedną osobę. Anatolij Zarubin miał żonę i córkę. Mało 
prawdopodobne, żeby zostawił je na pastwę losu. Elsa wzięła z 
tylnego siedzenia stena i wraz z zapasowymi magazynkami położyła 
sobie na kolanach, by Wargrave mógł w każdej chwili po niego 
sięgnąć. Ujęła w garść smith & wessona. Dotyk broni dodawał 
otuchy, lecz zarazem przypominał, że nie jest to niestety 
wycieczka dla przyjemności. W tejże chwili na wprost przed nimi w 
zimowej szarówce rozbłysły światła wzdłuż pasa. 
     - Wypatruj błysków lampy sygnałowej - przykazał Wargrave. 
     W stanie najwyższego napięcia przeszukiwała wzrokiem 
niewyraźny półmrok. Wargrave gwałtownie opuścił nos maszyny. Co 
czekało ich na dole? Lądowali w sercu komunistycznego kraju, 
który wprawdzie często okazywał rezerwę wobec Moskwy, lecz jednak 
prowadził wspólną z nią politykę. 
     - Nie zapomnij o inicjałach A. N., Po których mamy go poznać 
-powiedziała i zreflektowała się w myśli, że ta uwaga była 
zupełnie zbyteczna. Tak jakby Harry mógł o nich zapomnieć. Wzięła 
się w garść. Musi zapanować nad nerwami. 
     Dostrzegła rozbłyski lampy. Trzy długie, jeden krótki i trzy 
długie. 
     Wargrave zmniejszył szybkość, gdy dwie równoległe linie 
świateł podbiegły bliżej. Maszyna podskoczyła dotykając ziemi i 
zaczęła toczyć się po pasie. Wargrave ostro zwalniał, bo nie 
wiedział, jak długi jest pas. Wreszcie samolot się zatrzymał. 
Elsa wyjrzała przez okno po swojej stronie, lecz nic nie 
dostrzegła. "Niech to - pomyślała -muszę iść do toalety". 
Wargrave nie wyłączając silników obserwował okolicę. 
     - Dziwne, wygląda, że nikogo tu nie ma. 
     - Ale ktoś włączył światła... 
     - Więc ktoś tu jest - dokończył Wargrave. 
     Wziął z jej kolan stena, a ona ścisnęła w ręku swojego smith 
& wessona. Co, u diabła, się tam dzieje w tej szarówce? Nagle 
Wargrave włączył reflektor zamontowany na nosie odrzutowca. Jasny 
snop przeszył półmrok i wydobył z niego niską, przysadzistą 
postać mężczyzny, idącego pasem w stronę samolotu. Mężczyzna był 
ubrany w grube futro i nie miał czapki. 
     Szedł naprzód mocnym krokiem, w ręku niósł aktówkę. Gdy 
rozbłysło światło, w pierwszej chwili poderwał rękę, żeby osłonić 
oczy, lecz zaraz ją opuścił i schylił głowę. Zbliżył się już na 
tyle, że można było dostrzec twarz o silnych szczękach i 
krzaczastych brwiach, którą Elsa widziała na wielu zdjęciach. 
Złapała gwałtownie oddech. 
     - Mój Boże, Harry! To pułapka, cholerna pułapka! 
     Mężczyzną, który szedł im na spotkanie i dotarł już prawie 
do samolotu, był Siergiej Marienkow, dyrektor KGB. 
     
      * 8 * 
     
     Bukareszt, Wiedeń, Mediolan 
     
     Wargrave zdał sobie sprawę, że wpadli w potrzask. Mógłby 
wystartować przed siebie, lecz kawałek pasa, jaki mu został, nie 
wystarczyłby na oderwanie się od ziemi. Nie miał czasu na 
odwrócenie maszyny, a zresztą lotnisko było pewnie naszpikowane 
karabinami maszynowymi, może nawet małymi działkami polowymi. Nie 
zamierzał jednak dać za wygraną. Ceną za wydostanie się z pułapki 
mógłby być zakładnik tak znamienity, jak dyrektor KGB. Otworzył 
drzwi i czekał, aż Marienkow podejdzie do nich i spojrzy w górę. 
     - Niech pan się nie waży choćby ruszyć palcem, panie 
generale! -krzyknął po niemiecku poprzez ryk silników. Nie miał 
pewności, czy Marienkow zna ten język, lecz bez wątpienia 
rozumiał wymowę wymierzonego prosto w jego pierś stena. 
     Marienkow machnął ręką, dając znak, żeby opuścili 
automatyczne schodki. Wargrave po chwili wahania kazał Elsie 
nacisnąć guzik. 
     Schodki wysunęły się z boku maszyny i dotknęły ziemi. 
Marienkow postawił nogę na pierwszym stopniu. Wargrave wysunął 
naprzód pistolet i krzyknął: 
     - Stać! 
     - Zaniewidziałeś, do cholery, czy co? - odkrzyknął Rosjanin 
po angielsku. 
     - Rany! Jego płaszcz! - szepnęła Elsa do ucha Wargraveowi. 
-Na miłość boską, spójrz na klapę jego płaszcza! 
     Marienkow też pokazywał na swoją prawą klapę, w którą były 
wpięte srebrne inicjały A. N. Wargrave wpatrzył się w nie 
nieruchomym wzrokiem. Wychylił się z kabiny. Dyrektor KGB wszedł 
stopień wyżej i też się nachylił, tak że ich twarze niemal się 
dotykały. 
     - Co oznaczają te litery? - spytał ostro Wargrave. 
     - Angelo! Jestem Angelo! Musimy czym prędzej wystartować. 
     Moi przyjaciele wystawiają się na okropne ryzyko. Wpuśćcie 
mnie do środka i zabierajmy się stąd do wszystkich diabłów. 
     Z półmroku wynurzyły się jakieś postaci w futrach. Wargrave 
był pewny, że w jednej z nich rozpoznaje Iona Manescu, szefa 
rumuńskiej tajnej policji. Od chwili kiedy Elsa rozpoznała 
Marienkowa, przez głowę Wargravea przemknął istny huragan myśli. 
Pospiesznie odtworzył w pamięci całą sagę Angela. Miał ochotę sam 
dać sobie kopniaka za to, że wcześniej nie domyślił się prawdy. 
Opuścił broń, podał rękę Rosjaninowi i pomógł mu wejść do środka. 
Elsa bez polecenia nacisnęła powtórnie guzik i schodki schowały 
się z powrotem. 
     Wargrave zatrzasnął drzwi, a Marienkow opadł na pasażerski 
fotel za jego plecami i pochylając się do przodu krzyknął: 
     - Jest pan w miejscu zawracania, dużym kole! Niech pan 
obróci maszynę w lewo o sto osiemdziesiąt stopni i wystartuje w 
kierunku, z którego pan przyleciał. Tylko szybko! 
     - Myśli pan, że chciałem zatrzymać się na herbatce? 
     Zgodnie z poleceniem Marienkowa zatoczył maszyną duże koło. 
     Przed nim rozciągał się pas obramowany dwoma rzędami 
świateł. 
     Samolot ruszył i mijał je coraz szybciej, aż zmieniły się w 
rozmazane smugi. Wargrave poderwał maszynę i raptownie nabierając 
wysokości skierował ją ku jugosłowiańskiej granicy i 
opatrznościowym stacjom radarowym Stane Sefera. 
     Wciąż nie mógł ochłonąć z wrażenia. Jego domysły okazały się 
całkowicie błędne. Od początku szedł fałszywym tropem. A przecież 
Angelo przez cały czas postępował jak profesjonalista, który na 
wylot zna swoje rzemiosło. Anatolij Zarubin, sowiecki minister 
handlu, nie nadawał się do takiej roboty. "Nigdy nie widzimy 
tego, co jest tuż pod naszym nosem" - pomyślał zgryźliwie 
Wargrave. Obejrzał się do tyłu. Marienkow siedział kamiennie 
spokojny z rękoma założonymi na piersi. Z beznamiętnym wyrazem 
twarzy odwzajemnił mu spojrzenie spod krzaczastych brwi. Wargrave 
znów skierował wzrok przed siebie. 
     Daremnie starał się zgadnąć, co mogło skłonić takiego 
człowieka do zdrady własnego kraju. Co? 
     W 1941 roku Siergiej Michajłowicz Marienkow miał dwadzieścia 
lat i dowodził własnym oddziałem partyzanckim na okupowanej 
Ukrainie. 
     W 1943 był już zastępcą komisarza w jednostce czołgów pod 
Kurskiem. 
     Wziął go pod swoje skrzydła nie kto inny, tylko sam Nikita 
Chruszczow, jego ziomek, który załatwił mu ten wyjątkowy awans. 
Po wojnie zwerbował go do tajnej policji łowca młodych talentów z 
KGB, poznawszy się na jego zdolnościach dowódczych, 
przedsiębiorczości i encyklopedycznej pamięci. 
     Wystarczyło, by Marienkow raz przeczytał stronę raportu, a 
na zawsze pozostawała wyryta w jego pamięci. Jego umysł mógł 
pomieścić setki nazwisk, adresów, telefonów, dowolną ilość danych 
statystycznych. Nigdy nie zapominał twarzy ani nazwisk. Szybko 
wspinał się po szczeblach kariery, zwłaszcza że nigdy nie mieszał 
się w wewnątrzpartyjne rozgrywki, co wyrobiło mu opinię człowieka 
bezstronnego i godnego zaufania. W wieku czterdziestu pięciu lat 
ożenił się. 
     Irina Marienkowa, smukła piękność o delikatnym wyglądzie, 
różniła się zasadniczo od męża. Była szczera, impulsywna i 
bezkompromisowa. Żywiła gorące zainteresowanie polityką i jeszcze 
przed ślubem z Siergiejem straciła wiarę w dobrodziejstwa systemu 
rzekomej równości społecznej. Dzieła Aleksandra Sołżenicyna do 
reszty dokonały przewrotu w jej światopoglądzie. Zdała sobie 
sprawę, że karmieni propagandowymi kłamstwami obywatele Związku 
Radzieckiego żyją w poniżeniu i niewoli, a kraj w miarę nasilania 
się wpływów Traczkowa zmierza do wojskowej dyktatury. Przekonania 
żony zasiały pierwsze ziarno wątpliwości w umyśle Marienkowa. 
     Zresztą Marienkow sam zaczął się niepokoić kierunkiem 
polityki władz najwyższego szczebla. W głębi duszy mierziła go 
arogancja i fanfaronada jego kolegi, marszałka Traczkowa, lecz 
starannie krył się z tymi uczuciami. Wiedział, że arsenał 
radzieckiej broni jest znacznie większy, niż tego wymagały 
potrzeby ewentualnej wojny obronnej, i że wciąż łoży się wielkie 
sumy na przemysł zbrojeniowy. 
     Potem Igor Karpiński został mianowany zastępcą dyrektora 
KGB. 
     Dopiero po pewnym czasie Marienkow uświadomił sobie, że 
Karpiński jest protegowanym Traczkowa, który umieścił go na tym 
stanowisku, żeby umocnić pozycję G.R.U. Oficjalną funkcją 
Karpińskiego była wymiana informacji z wywiadem wojskowym, lecz 
potajemnie popierał każde posunięcie swojego protektora. 
     Pewnego razu Marienkow wyjechał na jakiś czas do Niemiec 
Wschodnich. Po powrocie do domu znalazł żonę martwą. Zażyła 
śmiertelną dawkę tabletek nasennych. Zostawiła krótki list: "Nie 
umiem żyć w kłamstwie i na pewno wkrótce ściągnęłabym na Ciebie 
zgubę. Kocham Cię zbyt mocno, żeby Cię niszczyć. Wolę zniszczyć 
samą siebie". 
     Marienkow pierwszy raz w życiu zapłakał. Trzy dni siedział 
zamknięty w mieszkaniu, nie chcąc nikogo widzieć. Potem rozpoczął 
prywatne dochodzenie. Szybko ustalił, że podczas jego 
nieobecności zorganizowano kampanię plotek, w których oskarżano 
Irinę o działalność antypaństwową. Źródłem tych zabójczych 
pomówień był Karpiński. 
     Skryte usposobienie, które wraz z innymi cechami 
zaprowadziło kiedyś Marienkowa w szeregi KGB, oddało mu teraz 
nieocenioną przysługę. Niczym nie okazał, że zna prawdę. Nie 
położył się spać tej nocy. Aż do świtu obmyślał zemstę. 
Postanowił podjąć działanie na szkodę zdegenerowanego systemu, 
który zniszczył jego żonę i doprowadzał kraj do ruiny. Zmienił 
się w Angela. 
     Będąc człowiekiem niepospolitej inteligencji wiedział, że 
wcześniej czy później jego czas dobiegnie końca. Pamiętał 
niepokojący incydent, jaki miał miejsce w listopadzie na 
moskiewskiej stacji rozrządowej. 
     Kiedy po podłożeniu kasety w przedziale sypialnym wysiadł na 
peron, wpadł prosto na kapitana Starowa z G.R.U, który właśnie 
miał zamiar zrewidować wagon. Bez chwili wahania zastrzelił 
intruza dwoma strzałami, a potem włożył mu w rękę granat, który 
zawsze nosił w kieszeni, by rozerwać się nim w razie, gdyby go 
złapano. 
     Zaproponował wyznaczenie specjalnej komisji, która miała 
wziąć na siebie zadanie wykrycia szpiega w gronie członków 
Politbiura, i włączył siebie w jej skład. Dzięki temu zyskał 
wpływ na przebieg dochodzenia. Aby nieco zyskać na czasie, 
stworzył pozory, że podejrzewa Anatolija Zarubina, którego od 
początku uważał za dobrą przykrywkę. Wykorzystał nawet ogólnie 
znane upodobanie Zarubina do amerykańskiego jazzu i zażądał, żeby 
sygnałem potwierdzenia odbioru poszczególnych kaset przez 
Waszyngton były pewne wybrane utwory jazzowe, puszczane na 
antenie Głosu Ameryki. Właśnie rzekome podejrzenia wobec Zarubina 
posłużyły mu za pretekst, by dołączyć się do radzieckiej 
delegacji jadącej z wizytą do Bukaresztu. 
     Lecąc w małym odrzutowcu nad terytorium Jugosławii, 
wiedział, że każdy kilometr długiej przeprawy do Stanów 
Zjednoczonych jest najeżony niebezpieczeństwami. KGB i G.R.U 
postawią na nogi wszystkich swoich ludzi, żeby zlikwidować jego 
wraz z eskortą. Nie będzie to bezpieczna podróż. w kilka minut po 
odlocie odrzutowca mała kawalkada samochodów opuściła rumuńskie 
lotnisko i pełnym gazem odjechała do Bukaresztu. 
     Szef tajnej policji Jon Manescu siedział za kierownicą 
pierwszego wozu i prowadząc jak zwykle z szaleńczą brawurą 
wkrótce wyprzedził znacznie resztę kolumny. Chciał jak najprędzej 
znaleźć się w stolicy, by wszcząć oficjalne dochodzenie, gdy 
tylko rozejdzie się wieść o ucieczce Marienkowa. Poda w raporcie 
wersję, że nieznani imperialistyczni agenci porwali Rosjanina i 
drogą powietrzną wywieźli go z terytorium Rumunii. Jeden z jego 
podwładnych, Leo Ionita, który jechał samotnie na samym końcu 
kolumny, zatrzymał się przy willi ogrodzonej żelaznym parkanem, i 
szybko wrócił do samochodu. Ostro ruszył z miejsca i dotarł do 
Bukaresztu wkrótce po Manescu. 
     Zaparkował przed wielkim blokiem mieszkalnym i wbiegł do 
klatki. Tu zamienił parę słów z pracownikiem radzieckiej 
ambasady, którego wezwał przez telefon. Kilka minut później 
Rosjanin odjechał do swojej ambasady. 
     W Rumunii, podobnie jak w Jugosławii, istniało stronnictwo 
zatwardziałych zwolenników totalitaryzmu, którzy całą duszą 
popierali Sowietów. Jednym z nich był Leo Ionita. Jego rosyjski 
kontakt wrócił do ambasady i niezwłocznie wysłał pilną depeszę z 
wiadomością o ucieczce generała Marienkowa. Niedługo po odebraniu 
depeszy z kwatery głównej KGB przy placu Dzierżyńskiego 2 wysłano 
kolejną depeszę do Wiednia, gdzie pułkownik Karpiński odbywał 
jedną z częstych wizyt. 
     Dowiedział się o ucieczce Marienkowa, gdy samolot Wargravea 
był jeszcze w powietrzu i miał przed sobą długą drogę do 
Mediolanu. 
     Depesza z Moskwy dotarła do radzieckiej ambasady w stolicy 
Austrii o jedenastej rano. Karpiński przyjechał jak zwykle z 
paszportem dyplomatycznym wystawionym na fałszywe nazwisko. 
Siedział w swoim biurze patrząc przez firanki na ulicę. Depesza 
leżała przed nim na biurku. Na dworze padał gęsty śnieg, 
opatuleni po uszy przechodnie brnęli po chodnikach z opuszczonymi 
głowami. 
     Karpiński machinalnie gładził rzedniejące włosy nad wysokim 
wypukłym czołem. Jego nieruchome oczy zza okularów w drucianej 
oprawce ledwie dostrzegały ulicę i przechodniów, a w umyśle 
wrzała gorączkowa praca. Analizował kolejno wszystkie możliwe 
warianty rozwoju sytuacji, na które powinien się przygotować. 
Mimo zwodniczo łagodnego wyglądu był jednym z najbardziej 
niebezpiecznych ludzi w Związku Radzieckim. Nie brakowało mu też 
inteligencji. Zdawał sobie sprawę, że dotarł do zwrotnego punktu 
w swej karierze. 
     Musiał postawić wszystko na jedną kartę. Ta perspektywa go 
nie speszyła. Bez podejmowania ryzyka i bez zuchwałości nie 
osiągnąłby swojej obecnej pozycji. Ponadto w przeciwieństwie do 
swego byłego szefa, Siergieja Marienkowa, nie pogardzał intrygą. 
Urodził się w Leningradzie. Jego ojciec był kapitanem G.R.U. 
Młody Igor umiał wykorzystać ten fakt i szybko zrobił karierę 
oddając się na usługi to tej, to innej frakcji, w zależności od 
tego, która z nich zyskiwała akurat na znaczeniu. Gdyby urodził 
się na Zachodzie, bez wątpienia objąłby kierownicze stanowisko w 
jednej z olbrzymich międzynarodowych korporacji, gdzie popłaca 
umiejętność zręcznego lawirowania. 
     Jako jeden z pierwszych dostrzegł polityczny potencjał 
Grigorija Traczkowa, zanim jeszcze ten wspiął się na zawrotne 
szczyty władzy, i przezornie połączył z nim swój los. Taktyka 
sowicie mu się opłaciła. 
     Traczkow użył pozakulisowych wpływów, aby osadzić 
Karpińskiego na kluczowym stanowisku zastępcy generała Marienkowa 
do spraw współpracy KGB i G.R.U. Karpiński jeździł pod fałszywym 
nazwiskiem do radzieckich ambasad na Zachodzie i zbierał 
informacje o gotowości obronnej krajów, w których przebywał. 
Składane przez niego raporty, których kopie docierały po cichu do 
marszałka, mimo iż oficjalnie miał do nich dostęp tylko 
Marienkow, utwierdziły Traczkowa w przekonaniu, że nadszedł 
odpowiedni moment, aby podbić Europę Zachodnią bez obawy 
amerykańskiej interwencji. 
     Otrzymawszy z Moskwy lakoniczną w treści depeszę: "Odszukać 
i zlikwidować Marienkowa", mniej wybitny człowiek rzuciłby się 
natychmiast do działania i wydawania bezładnych rozkazów. 
Karpiński siedział spokojnie nie dopuściwszy, aby rozpaczliwy 
brak czasu zakłócił tok jego rozumowania, a jego chłodny, 
logiczny umysł rozpatrywał różne możliwości, usiłując się wczuć w 
sposób myślenia przeciwnika. 
     Zaczął działać dopiero wtedy, gdy w zadowalającym stopniu 
przeanalizował cały problem. 
     Wcisnął przycisk na biurku i wezwał swojego zastępcę, 
Rudiego Buhlera z Niemiec Wschodnich, który kierował 
zakonspirowanymi grupami G.R.U w Europie Zachodniej. Cichym 
głosem wydał mu parę instrukcji, które Buhler przekazał dalej 
przez telefon. Po odbyciu serii rozmów odłożył słuchawkę i 
spojrzał na Karpińskiego, wciąż patrzącego nie widzącym wzrokiem 
w okno. 
     - Golchack jest wciąż na Annagasse 821. Wysłałem tam już, 
ludzi, razem z motocyklistą, który zawiadomi nas, gdy tylko 
wykonają zadanie. Zarezerwowałem bilety na lot do Zurychu. Ale 
dlaczego właśnie Zurych? 
     Rudi Buhler miał czterdzieści lat, o dziesięć mniej niż jego 
przełożony. Był potężnie zbudowany, choć średniego wzrostu. Grubo 
ciosane rysy, spłaszczony nos i porowata cera, która stanowiła 
kontrast z gładką twarzą Karpińskiego, nadawały mu prostacki 
wygląd. 
     Karpiński nie odpowiadając na pytanie wyszedł zza biurka i 
kilkoma zwinnymi krokami podszedł do mapy ściennej, na której 
pinezkami zaznaczył szlak przez Jugosławię. 
     - Po pierwsze, w w stercie rutynowych raportów, które 
nadeszły rano z Mediolanu, była wzmianka o prywatnym odrzutowcu, 
który leciał na wschód. 
     - Nie rozumiem... 
     - Słuchaj, to może się czegoś nauczysz - odpowiedział 
Karpiński łagodnym jak zawsze głosem. - Po drugie, nasi 
jugosłowiańscy agenci wśród pracowników stacji radarowych donoszą 
o samolocie, który przeleciał przez rumuńską granicę z grubsza 
biorąc w kierunku na Bukareszt. 
     Przez, "jugosłowiańskich agentów" Karpiński rozumiał tajnych 
informatorów, zdeklarowanych stalinistów, którzy regularnie 
przesyłali Moskwie meldunki i żyli w oczekiwaniu dnia, gdy 
Związek Radziecki wchłonie Jugosławię. 
     - Zaczynam rozumieć - powiedział Buhler. - To się wiąże z 
raportem agenta w Rumunii o samolocie, którym odleciał Marienkow. 
     - Jednak się uczysz - stwierdził oschle Karpiński. - Wiemy 
znacznie więcej. Kamery na naszych satelitach, orbitujących nad 
Bałkanami, śledzą w tej chwili trasę samolotu. Jak dotychczas 
wraca tym samym kursem, do Mediolanu. 
     - To jeszcze nie wyjaśnia, dlaczego jedziemy do Zurychu 
-obstawał przy swoim Buhler. 
     - Marienkow najprawdopodobniej w dalszą drogę pojedzie 
ekspresem "Atlantic", który wyrusza dziś późnym popołudniem. Moi 
informatorzy w Mediolanie donieśli, że na dworcu pełno jest 
tajniaków ze służby bezpieczeństwa, a do składu ekspresu mają być 
dołączone dwa dodatkowe wagony sypialne. 
     - Dlaczego nie wywiozą go drogą powietrzną? - zaoponował 
Buhler. 
     - Bo, jak się właśnie dowiedziałem, z powodu złych warunków 
atmosferycznych lotnisko w Mediolanie zostało zamknięte - odparł 
Rosjanin. - Jest szansa, że ich samolot się rozbije, ale musimy 
założyć, że wybrali wytrawnego pilota, który potrafi wylądować w 
takiej śnieżycy. Jeśli mu się powiedzie, na pewno nie będą 
próbowali kolejnego lotu. Pojadą pociągiem do Zurychu, gdzie 
lotnisko jest wciąż czynne, mogliby polecieć stamtąd prosto do 
Stanów. Za żadną cenę nie możemy dopuścić, by Marienkow dotarł 
żywy do Zurychu. 
     Buhler wyszedł z pokoju, po raz kolejny olśniony precyzją 
logiki swojego szefa. Gdy zamknęły się za nim drzwi, Karpiński 
pozwolił sobie na nikły uśmieszek satysfakcji. Miał skłonność do 
teatralnych efektów i nie tracił okazji do popisania się przed 
podwładnymi swoją bystrością. Przyczyna jego pewności, że 
Marienkow pojedzie ekspresem "Atlantic", była dużo bardziej 
prozaiczna. 
     Na krótko przed tym, gdy Karpiński wezwał Buhlera do swego 
biura, na Poczcie Centralnej w Mediolanie jakiś mężczyzna zamówił 
rozmowę z Wiedniem. Uzyskawszy połączenie wszedł do kabiny i 
dłonią w rękawiczce podniósł słuchawkę aparatu. Przedstawił się 
jako Patros i przeprowadził po niemiecku szybką rozmowę z pewnym 
Węgrem. 
     - Chcą go przewieźć ekspresem "Atlantic", który odjeżdża z 
Mediolanu dziś wieczorem... dwa ostatnie wagony sypialne... w 
ostatnim będzie renegat, którego chcą wywieźć... 
     Nie mógł długo rozmawiać. Denerwowało go, że dopiero teraz 
znalazł okazję, by wymknąć się niepostrzeżenie i zadzwonić. Nie 
znał tożsamości zbiegłego Rosjanina, który pracował dla 
zachodniego wywiadu. Dłoń w rękawiczce odłożyła słuchawkę. 
Mężczyzna, który używał pseudonimu Patros, po zapłaceniu za 
rozmowę wybiegł z poczty. 
     Jego rozmówca, który mieszkał nie opodal radzieckiej 
ambasady w Wiedniu i według informacji austriackich służb 
bezpieczeństwa nie utrzymywał żadnych kontaktów z Rosjanami, 
przekazał od razu wiadomość pułkownikowi Karpińskiemu. Dziecinnie 
proste. A samolot Wargravea wciąż jeszcze leciał do Mediolanu. 
     W ciągu następnej godziny Karpiński zredagował swoim 
starannym pismem cały plik depesz. Pisząc słuchał z płyty 
symfonii Beethovena "Eroica". Patos utworu odpowiadał rozmachowi 
planowanej operacji. 
     Główną rolę miały w niej odegrać zorganizowane przez G.R.U. 
na Zachodzie tajne komórki sabotażowe, trzymane w rezerwie na 
czas, gdy Armia Czerwona dokona inwazji na Europę Zachodnią. 
Polecenie z Moskwy było jednoznaczne, a szerokość uprawnień komuś 
mniej zrównoważonemu niż Karpiński mogła łatwo uderzyć do głowy. 
Do jego dyspozycji oddano cały aparat G.R.U. na Zachodzie. 
Zakończywszy pracę przemówił do interkomu: 
     - Przyślijcie mi oficera służbowego z sekcji szyfrów. 
     Czekając zdjął z szafy walizkę, która leżała tam zapakowana 
od miesięcy na wypadek nagłego wyjazdu. Co trzy dni 
funkcjonariuszka KGB rozpakowywała ją, prasowała ubrania i 
chowała je z powrotem. 
     Zawartość była niewinna - zmiana zimowej odzieży (druga 
podobna walizka zawierała ubranie na lato), troskliwie owinięty w 
jedwab egzemplarz rzadkiej książki i najnowszy numer katalogu 
londyńskiego domu aukcyjnego Sotheby. 
     Rozległo się stukanie do drzwi. 
     - Wejść! - zawołał Karpiński. 
     Na progu pojawił się Leo Scoblin, pomocnik szyfranta z 
mieszczącej się w piwnicy sekcji szyfrów. Liczył sobie 
trzydzieści pięć lat, miał szczupłą twarz i lekko utykał. 
Karpiński podał mu depesze w zalepionej kopercie i dopiero po 
jego wyjściu zauważył, że dwa bilety na lot do Zurychu, które 
przyniósł Buhler, leżą wierzchem do góry na biurku. 
     Położył. Na nich notatnik. Był z natury perfekcjonistą i 
irytowało go nawet najmniejsze niedopatrzenie w sprawach 
bezpieczeństwa. 
     W podziemiach główny szyfrant natychmiast zaczął kodowanie 
depesz do szybkiej transmisji, odbieranej przez tajne radiostacje 
w różnych miejscach Europy. Depesze wysyłano do Zurychu, Bazylei, 
Mediolanu, Miluzy i Amsterdamu, lecz najdłuższą nadano do 
Andermatt w Szwajcarii. 
     Depesze do Bazylei i Zurychu zlecały przygotowania na bliski 
przyjazd Karpińskiego do Szwajcarii. Wiadomość do Mediolanu 
została odebrana w warsztacie samochodowym, niedaleko dworca 
Milano Centrale, z którego tego popołudnia miał odjechać ekspres 
"Atlantic". W Miluzie adresatem zaszyfrowanych instrukcji był 
Jurij Gusjew, czołowy zabójca na usługach G.R.U., zaś w 
Amsterdamie -Rolf Geiger, przywódca kontrolowanej przez Sowietów 
grupy terrorystycznej. Otrzymał polecenie, aby czekał na rozkazy 
i był w każdej chwili gotów do błyskawicznej akcji. 
     W Andermatt po rozszyfrowaniu depeszy czyjaś wprawna ręka 
zaczęła stukać kluczem ukrytego w biurku z żaluzjową pokrywą 
nadajnika, przekazując instrukcje dalej, do Franca Visaniego, 
głównego agenta G.R.U. w Lugano. Lugano, szwajcarski ośrodek 
turystyczny, leży tuż przy granicy z Włochami na głównym szlaku 
kolejowym z Mediolanu do Zurychu. Instrukcje dotyczyły ataku na 
ekspres "Atlantic", a szczególną uwagę poświęcono w nich 
ostatniemu wagonowi sypialnemu. 
     Visani po rozszyfrowaniu depeszy natychmiast wyszedł z 
mieszkania, udał się do pobliskiego hotelu i odbył kilka rozmów 
telefonicznych. Ich treść była zupełnie niezrozumiała dla 
postronnego świadka. 
     Wyszedł od razu, kiedy się z nimi uporał. Szanse, że ktoś 
wpadnie na trop rozmów, były nikłe, lecz gdyby tak się stało, 
poszukiwania zaprowadziłyby tylko do anonimowego aparatu w 
hotelu. 
     Na tym etapie wielkiej operacji, którą Karpiński montował w 
celu zabicia Marienkowa, zanim ten opuści Europę, największe 
znaczenie miała depesza wysłana do Mediolanu. G.R.U., podobnie 
jak Molinari, założyło w tym wielkim mieście swoją tajną bazę 
operacyjną. Komórka sowieckiego wywiadu wojskowego była 
usytuowana zaledwie kilka kilometrów od dworca Milano Centrale, a 
kierował nią Włoch o pseudonimie Likos. Karpiński, od kiedy 
spędził pewien czas na placówce w radzieckiej ambasadzie w 
Atenach, miał upodobanie do greckich nazw kodowych. 
     Bazą trzydziesto-osobowej grupy Likosa był warsztat 
samochodowy w bocznej uliczce, z którego Likos, właściciel małej 
firmy transportowej, kierował przez radio ruchami kilkunastu 
taksówek. 
     To właśnie do niego dzwonił Toni Morosi, pomocnik kontrolera 
ruchu powietrznego na mediolańskim lotnisku, z wiadomością o 
trzymanym w ścisłej tajemnicy starcie odrzutowca HS 125. Likos, 
szczupły mężczyzna o kościstej twarzy, emanował cały tłumioną 
nerwową energią. Omawiał właśnie treść rozszyfrowanej depeszy ze 
swoim zastępcą, Ugo Salą. 
     Słowo "zastępca" nie określało wiernie jego funkcji. Sala, 
niski czterdziestoletni grubas o wielkiej głowie i szerokich, 
agresywnych w wyrazie ustach, w przeciwieństwie do Likosa 
przeszedł szkolenie w Moskwie. Umiejętnościami technicznymi 
znacznie przewyższał swego zwierzchnika, lecz dobrze im się razem 
pracowało. Siedzieli obaj w małym mieszkanku nad garażem. Sala 
słuchał wyjaśnień towarzysza. 
     - Marienkow przedarł się na Zachód. Tak, wiem, że trudno w 
to uwierzyć - na pewno w Moskwie polecą za to głowy, więc 
dziękujmy Bogu, że jesteśmy tutaj. Od tej chwili mamy go nazywać 
Peter. Gdzie twoim zdaniem może on być obecnie? 
     - Nie rób sobie żartów w takiej chwili - odparł Sala z 
niecodzienną irytacją. Przeżył duży wstrząs i robił wszystko, by 
to ukryć. -Pewnie nie mówią nam tego bez kozery? 
     - W tej chwili - rzekł powoli Likos, zwlekając dla 
spotęgowania efektu - jest na pokładzie włoskiego odrzutowca, 
który wyląduje na lotnisku w Mediolanie dziś między pierwszą a 
drugą po południu. 
     - Więc za co tu dziękować Bogu? - spytał gniewnie Sala. - To 
znaczy, że właśnie my będziemy nadstawiać karku. Co zrobimy, 
spróbujemy go odbić z powrotem? 
     Likos potrząsnął szpakowatą głową. 
     - Rozkaz brzmi bardziej drastycznie. 
     - Znaczy, że mamy go w miarę możliwości zabić? 
     - I to zanim wsiądzie do ekspresu "Atlantic", który odjeżdża 
po południu. Nie wiadomo, kto jeszcze w tym siedzi, albo mi tego 
nie powiedzieli. To pewnie jakaś wspólna operacja Anglików i 
Amerykanów. Masz go śledzić w drodze z lotniska na stację. 
     - Czyli nie jesteś na sto procent pewny, że wsiądzie do 
ekspresu? - Sala uczepił się ostatniego zdania. 
     - Otrzymałem instrukcje, żeby się przygotować na każdą 
ewentualność. Mogą zmienić w ostatniej chwili trasę ucieczki. 
Jeżeli nastawimy się tylko na jedną możliwość, możemy wyjść na 
głupców. 
     Na to sobie nie możemy pozwolić. 
     Sala zapalił małe, cienkie cygaro, wrzucając wyższy bieg w 
swoim powolnym umyśle. , - Jeżeli on naprawdę wsiada na Milano 
Centrale, to miejsce jest jak wymarzone, żeby go wykończyć, pod 
warunkiem, że go odnajdziemy. , Likos znów potrząsnął głową. 
     - Jestem innego zdania. Słyszałem już, że na stacji roi się 
od ludzi Molinariego. Wymyśliłem coś innego, ale ty nie musisz 
sobie nad tym łamać głowy. Twoje zadanie to dowiedzieć się, 
którędy pojadą z lotniska. 
     - No to wezmę jedną z taksówek, wtedy będę mógł się z tobą 
porozumieć przez radio. 
     - Otóż to. Nastaw je na specjalną długość fali i nazywaj go 
po prostu pasażerem. 
     Sala wstał i rozdusił cygaro w popielniczce. 
     - Tym razem naprawdę podrzucili nam niezły pasztet - 
stwierdził. 
     
     W radzieckiej ambasadzie w Wiedniu Karpiński przebierał się 
w zimowe ubranie, które wyjął z trzymanej w szafie walizki. By 
dopełnić nowego stroju, zdjął swoje okulary i zastąpił je innymi 
o grubych silnych szkłach. Przyjrzał się uważnie swemu odbiciu. 
     Twarz, która spojrzała na niego z lustra, była mało podobna 
do jego normalnego oblicza. Zadowolony z efektu wsunął nowe 
okulary do , kieszeni, włożył z powrotem własne i usiadłszy przy 
biurku, spojrzał na zegarek. Wkrótce pojedzie z Buhlerem na 
lotnisko, lecz najpierw musi odebrać od gońca potwierdzenie, że 
operacja na Annagasse przebiegła bez zakłóceń. 
     Karpiński miał wiele powodów do zadowolenia. Sieć została 
zarzucona. Postawił w stan gotowości agentów wzdłuż całej trasy 
przejazdu ekspresu od Mediolanu do Amsterdamu. Wątpił wprawdzie, 
czy będzie potrzebował usług grupy Geigera w Holandii. Wedle , 
wszelkiego prawdopodobieństwa Marienkow będzie martwy, zanim 
pociąg dotrze choćby do granicy niemieckiej, Karpiński wolał się 
jednak zabezpieczyć na wszystkie strony. Obecne stanowisko 
osiągnął w dużej mierze dzięki wyjątkowej dokładności, z jaką 
planował wszystkie swoje posunięcia. Rozważając, jakie korzyści w 
jego karierze może mu przynieść powodzenie misji, był prawie 
bliski podniecenia. 
     W łonie Politbiura utrzymywała się krucha równowaga pomiędzy 
zwolennikami twardej linii i liberałami. Aby ją zachować, 
sekretarz generalny czynił rozpaczliwe wysiłki, by powściągnąć 
rosnące wpływy czołowego konserwatysty, Grigorija Traczkowa. 
Niedawno Traczkow zdradził Karpińskiemu poufną informację. 
     - Paweł Susłow waha się - wkrótce może się do nas 
przyłączyć. 
     - Wciąż będzie nam brakować jednego głosu do większości 
-wytknął Karpiński. - A Anatolij Zarubin nigdy nie przejdzie na 
naszą stronę. 
     - Nawet nie myślę o tym dwulicowym, prozachodnim mięczaku 
bez kręgosłupa! - żachnął się porywczo sowiecki marszałek o 
szerokiej, potężnej piersi. - Tylko patrzy, jak by tu przepełznąć 
na stronę Amerykanów. Mówię o Marienkowie. 
     - O Marienkowie? - Karpiński był zdumiony. - On nigdy nie 
bierze udziału w wewnętrznych rozgrywkach. To zwyczajny 
policjant, nic więcej. 
     - Może lada chwila zrezygnować ze stanowiska, przejść na 
emeryturę. Od śmierci żony nie jest tym samym człowiekiem. 
     - Mylicie się, jest bardziej twardy niż kiedykolwiek, 
przecież z nim pracuję... 
     - Tym bardziej warto się nim zainteresować. 
     Ostatnie zdarzenia przyznały słuszność marszałkowi, 
aczkolwiek nie w taki sposób, jak to przewidywał. Zmieniły 
również układ sił. 
     Karpiński mógł liczyć na to, że jeśli uda mu się zlikwidować 
Marienkowa, to zostanie mianowany jego następcą. Zachód miałby 
wtedy do czynienia z najbardziej drapieżnym Politbiurem od czasów 
Stalina. 
     
     Człowiek legitymujący się dokumentami na nazwisko Heinza 
Golchacka, wiedeńskiego antykwariusza, zdążył w ostatniej chwili 
na lot 433 Swissairu z lotniska Schwechat. Samolot wystartował o 
trzynastej dwadzieścia pięć. Był ostatnią maszyną, jaka opuściła 
lotnisko przed jego zamknięciem. Gdy DC-10 wzbił się w powietrze, 
Golchack rozparł się w fotelu studiując przez grube okulary 
katalog Sotheby. 
     Wobec stewardessy, która spytała go, czy czegoś się napije, 
był kurtuazyjny, lecz nieco roztargniony. 
     - Czy może mi pani podać... hm... sznapsa? Niezbyt dobrze 
znoszę latanie... 
     - Oczywiście, proszę pana. Proszę się nie martwić, zaraz 
przyniosę. i W kuchence podzieliła się z koleżanką uwagą, że 
podczas takiej pogody przyjemnie dla odmiany mieć do czynienia z 
uprzejmym pasażerem. 
     - Miły gość - ciągnęła nalewając drinka - typowy 
roztargniony profesor. 
     Fałszywy antykwariusz dobrze grał swoją rolę. Prawdziwy 
Heinz Golchack miał niecałe dwie godziny temu w swoim mieszkaniu 
przy Annagasse 821 wizytę dwóch mężczyzn, zakutanych w szaliki i 
podbite futrem płaszcze, z kapeluszami naciągniętymi na oczy. Był 
zaskoczony, gdyż spodziewał się tylko jednej osoby. Zadzwonił do 
niego ktoś, kto przedstawił się jako prywatny kolekcjoner białych 
kruków z Monachium, i poprosił o spotkanie. 
     - Przyprowadziłem przyjaciela - nadmienił niższy z dwójki 
mężczyzn, gdy Golchack stanął na progu swojego mieszkania, 
jedynego na czwartym piętrze. 
     - Proszę wejść. Właśnie zaparzyłem kawę, więc pozwolą 
panowie, że ich poczęstuję. 
     Heinz Golchack, pięćdziesięcioletni stary kawaler, mieszkał 
w pojedynkę i był raczej samotnikiem. W Wiedniu często się 
spotyka ten typ ludzi. Cenił do tego stopnia swoją prywatność; że 
sam sprzątał. 
     Szedł właśnie w stronę kuchni, gdy niższy z mężczyzn, ten, 
który do niego wcześniej dzwonił, zadał mu od tyłu morderczy cios 
pałką. 
     Golchack już nie żył, gdy upadł na podłogę. 
     Dwaj goście zakrzątnęli się żwawo. Napastnik z pałką wyjął 
gazowy opatrunek i owinął nim głowę trupa, żeby krew nie wsiąkła 
, w dywan. Jego towarzysz trzymał w ręku długą listę i w miarę 
jak odnajdowali wymienione na niej rzeczy, skreślał kolejne 
pozycje. 
     Do zabranej z sypialni walizki zapakowali ubrania, jakich 
Golchack potrzebowałby w podróży. Zabrali z łazienki jego 
przybory do golenia z szuflady. 
     W czasie gdy jeden z mężczyzn pakował walizkę, drugi wylał 
kawę ze stojącego na kuchence dzbanka, umył go i wytarł, po czym 
schował w szafce razem z dwiema filiżankami, które Golchack 
przygotował na przyjęcie gościa. Tuż przed wyjściem zabójca 
Golchacka wyjął z kieszeni wąski zadrukowany pasek papieru i 
położył go na biurku. Był to odcinek biletu linii Swissair na lot 
433 do Zurychu, z godziną startu i przybycia na miejsce. 
     Drzwi zamknęli kluczami, które wyjęli z kieszeni zabitego. 
Znieśli ciało i walizkę po kręconych tylnych schodach i wepchnęli 
je do starego mercedesa, zaparkowanego na wewnętrznym, 
wybrukowanym kocimi łbami podwórku. Potem przez wielką, 
dwuskrzydłową bramę wyjechali na ulicę Annagasse. Ich odjazd 
obserwował motocyklista, stojący przy krawężniku. Kopnął starter 
i pełnym gazem pojechał do ambasady radzieckiej, żeby zameldować 
wykonanie zadania. 
     W odległej części Lasku Wiedeńskiego mercedes wjechał tyłem 
na starą gruntową drogę i posuwał się nią, dopóki nie dotarł na 
skraj dużego zagłębienia w śniegu. Wrzucenie walizki i trupa do 
dziury, oblanie ich benzyną z kanistra i podpalenie nasączoną 
szmatą zajęło niecałe pięć minut. Gdy płomienie przygasły i 
został tylko tłusty smród, zabójcy zgarnęli śnieg na tlące się 
resztki. Potem wrócili do ambasady. 
     Wszystko to zostało zaplanowane wiele miesięcy wcześniej. 
Ludzie z sowieckiego wywiadu już dawno upatrzyli sobie Heinza 
Golchacka, który ze względu na fizyczne podobieństwo był 
odpowiednim kandydatem, aby Karpiński mógł w razie potrzeby 
podszyć się pod niego. 
     Gdy Golchack wyjechał kiedyś (co zdarzało mu się rzadko) do 
Salzburga, przy pomocy wytrycha dostali się do jego mieszkania i 
sfotografowali paszport. Na podstawie zdjęć wykonano w pracowni 
na ostatnim piętrze sowieckiej ambasady fałszywy duplikat, wierny 
w każdym szczególe z wyjątkiem zdjęcia. Zwęglone szczątki 
prawdziwego Heinza Golchacka spoczywały w Lasku Wiedeńskim. 
Sobowtór zaś leciał właśnie samolotem linii Swissair do Zurychu. 
     
      * 9 * 
     
     Mediolan i Zurych 
     
     Gdy odrzutowiec Wargravea wleciał w przestrzeń powietrzną 
nad Jugosławią, rola Elsy jako nawigatora dobiegła końca. Od tej 
pory radary Stane Sefera prowadziły ich z powrotem do Mediolanu. 
Skorzystała z tego, żeby usiąść przy Rosjaninie i poinstruować go 
co do dalszych kroków po wylądowaniu. 
     Dyrektor KGB obrócił się na siedzeniu i spojrzał na nią spod 
krzaczastych brwi. Dostrzegła ze zdziwieniem, że jego oczy mają 
nadspodziewanie łagodny wyraz. - Lubi pani latać? - spytał 
obserwując ją uważnie. 
     - Uwielbiam - skłamała natychmiast Elsa. - Zwłaszcza gdy mam 
tak wielkie zaufanie do pilota. i. Od razu pożałowała swojej 
ostatniej uwagi. W przenikliwych I piwnych oczach pojawił się 
przelotny błysk zaciekawienia. Marienkow spojrzał na Wargravea, a 
potem znów na nią. Elsa zrozumiała, że z tonu jej głosu domyślił 
się skrywanego uczucia, jakie żywiła do Anglika. "Rany, ten to 
potrafi szybko dodać dwa do dwóch - pomyślała. - Muszę mieć się 
przed nim na baczności". 
     - Ja nie znoszę latania - wyznał. - Za każdym razem gdy 
wsiadam do samolotu, trzęsę się ze strachu. 
     W tejże chwili samolot szarpnął, a potem opadł dobre trzysta 
metrów w dół, zanim Wargrave odzyskał kontrolę nad sterami. Elsa 
czując na sobie wzrok Rosjanina uczyniła nadludzki wysiłek, by 
wyglądać beztrosko, choć żołądek podchodził jej do gardła. 
Marienkow wyjął z kieszeni futra płaską piersiówkę. Odkręcił ją, 
nachyliwszy się podał dziewczynie i szepnął: 
     - Myślę, że jest pani dzielną małą kłamczuchą. - Uścisnął ją 
za ramię i podsunął flaszkę. - Czysta wódka. Niech pani trochę 
wypije, ale powoli. No dalej, to pomoże! - nalegał. 
     - Najlepiej znosi się latanie, jak człowiek jest pod muchą. 
- Jego uśmiech wydał jej się miły i pełen otuchy. 
     Przechyliła flaszkę do ust i przełknęła haust palącego 
płynu. 
     Zaczynała rozumieć, jak ten twardy, nieustępliwy człowiek 
został szefem najsłynniejszej tajnej policji. Sama nieustępliwość 
nie wystarczała. Dochodziła do niej niezwykła przenikliwość w 
ocenie ludzi. 
     W ciągu kilku minut znajomości udało mu się odkryć dwie 
tajemnice, które dotychczas z powodzeniem ukrywała przed 
wszystkimi: obsesyjny lęk przed lataniem i miłość do Harryego 
Wargravea. 
     - Proszę wypić jeszcze trochę - rozkazał. Usłuchała go bez 
protestów. Wciąż trzymał jej ramię w pokrzepiającym uścisku. Gdy 
zwróciła mu piersiówkę, on z kolei wziął porządny łyk. - Jak pani 
widzi, sam nie wymawiam się od lekarstwa, które zalecam innym 
-powiedział z uśmiechem. - A teraz niech mi pani powie, co robimy 
ze sobą w Mediolanie. 
     Rozgrzana wódką i - co było raczej dziwne - obecnością 
krępego, szerokiego w barach mężczyzny, rozpoczęła objaśnienia. 
     Mówiła zwięźle i rzeczowo, starając się sprawić na nim dobre 
wrażenie swoją kompetencją. Wysłuchał jej nie stawiając żadnych 
pytań. 
     Wyglądał przy tym tak, jakby starannie zanotował sobie w 
pamięci każde jej słowo. 
     W pewnej chwili samolot znów szarpnął. Płaszcz Elsy rozsunął 
się, ukazując kolana i smukłe łydki. Marienkow spojrzał na nie z 
aprobatą, lecz w jego piwnych oczach nie było śladu obleśnego 
zainteresowania. Elsa szybko zasłoniła nogi połami płaszcza. 
Widząc to znów się ciepło uśmiechnął, co zupełnie zmieniało jego 
nieruchomą, czujną twarz. 
     - Ma pani piękne nogi - zauważył z prostotą. - Moja żona, 
Irina, też miała takie... 
     - Słyszałam o niej - odparła cicho Elsa. - Tak mi przykro. 
     Wiem, że... - zamilkła nie wiedząc, co powiedzieć dalej. 
     - Wie pani, że popełniła samobójstwo - dokończył za nią 
Marienkow. Zacisnął usta, a jego wzrok sposępniał. - Przywiedli 
ją do tego podli ludzie, którzy zaszczuli ją na śmierć. Dla mnie 
są tak winni, jakby własnoręcznie ją zamordowali. Nigdy nie 
mogłem się z tym pogodzić i dlatego robiłem, to co robiłem. 
     Niedługo potem samolot zaczął się ostro zniżać i Wargrave 
zapowiedział, że dolatują do Mediolanu. Rosjanin powtórnie podał 
Elsie piersiówkę. Przyjęła ją z wdzięcznością i pociągnęła 
następny łyk. 
     Znów czekało ją piekło: nie cierpiała lądowania tak samo jak 
startu. 
     
     Haller siedział w wieży kontrolnej lotniska w Mediolanie i 
czekał niecierpliwie na powrót swoich ludzi. 
     - Niech mnie gęś kopnie! - wymamrotał pod nosem czytając 
nadaną przez radio wiadomość od Wargravea, którą właśnie 
przyniósł mu Molinari. Składała się z jednego słowa: "Gaspar". 
Wargrave podchodził właśnie do lądowania. Przed odlotem do 
Bukaresztu zaproponował, żeby zrobić listę wszystkich członków 
Biura Politycznego i nadać im pseudonimy. 
     - W zasadzie tylko się domyślamy, że Angelo to Zarubin 
-zaznaczył - a jeśli to ktoś inny? Zawiadomię cię tak szybko, jak 
się da. 
     Gaspar to był generał Siergiej Marienkow. 
     - Mam dla ciebie złe wieści - powiedział Molinari. - 
Kontroler ruchu powietrznego mówi, że przy takiej pogodzie nie da 
się sprowadzić samolotu na ziemię. 
     Stali na uboczu, poza zasięgiem słuchu personelu wieży. 
Haller szybko podjął decyzję. I tak będzie musiał powiadomić 
szefów bezpieczeństwa wszystkich krajów, przez które będzie 
przejeżdżał Angelo, o tożsamości uciekiniera. Spojrzał twardo na 
Molinariego. 
     - Mogę ci już powiedzieć, że Wargrave ma na pokładzie 
członka sowieckiego Biura Politycznego. Musimy jak najszybciej 
odstawić go do Stanów. To Siergiej Marienkow, szef KGB. 
     Włoski oficer docenił powagę sytuacji. Skinął głową i 
podszedł do szpakowatego mężczyzny o przenikliwych oczach, który 
był głównym kontrolerem lotów. 
     - Sprowadzicie ten samolot na dół. 
     - To niemożliwe! 
     Molinari zwykle nie miał skłonności do dramatycznych 
efektów, lecz sytuację trudno było uznać za normalną. Wyjął swój 
rewolwer i położył go na biurku kontrolera. 
     - Może to przemówi do pana innym językiem. Macie sprowadzić 
go na dół. To sprawa wagi państwowej. A może brak panu odwagi? 
-spytał niewinnie. 
     - To potwarz! - uniósł się gniewem kontroler. 
     - Złożę gorące przeprosiny zaraz po lądowaniu. 
     - Mogę tylko spróbować... 
     - Niech pan zrobi coś więcej. Ma się panu udać. 
     Wargrave zwiększył nieco kąt opadania, mniej niżby miał 
ochotę, lecz groziło poważne niebezpieczeństwo, że przeciągnie 
silniki. 
     Kontroler, który widział go jako mały przecinek na ekranie 
radaru, wydawał mu przez radio polecenia. Dłonie zacisnął tak 
mocno, że aż pobielały kostki. Molinari stał nieruchomo obok 
niego, przywarłszy wzrokiem do przecinka, który oznaczał trzy 
życia w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Zgarbiony Haller całkiem 
zapomniał o nie zapalonym papierosie w ustach. Zmusił się do 
pozostania tutaj, choć wolałby czekać w pokoju służby 
bezpieczeństwa, gdzie nie trzeba widzieć wszystkiego na własne 
oczy. Nie wiadomo, który raz przeklął się w duchu za to, że 
pozwolił Elsie lecieć z Wargraveem. 
     Elsa zastygła jak posąg w siedzeniu pomocnika pilota. Wielki 
haust wódki, po którym w normalnych okolicznościach byłaby 
wstawiona, nie zrobił na niej żadnego wrażenia. Równie dobrze 
mogłaby pić wodę. Marienkow pochylił się w swoim fotelu i znów z 
otuchą uścisnął jej ramię. Oczy miał utkwione w wysokościomierzu. 
     Targnął nimi wstrząs, dał się słyszeć głuchy odgłos i koła 
dotknęły ziemi. Rozmazane światła, dużo bardziej przyćmione niż w 
Bukareszcie, migały szybko za oknami, a potem przesuwały się 
wolniej, rozmazane w długie smugi. W końcu samolot stanął. 
Rozpięli pasy. Wargrave obrócił się do tyłu i sięgnął po stena. 
     - Połóż się płasko na podłodze - rozkazał po rosyjsku. 
     - Co się stało? - warknęła Elsa. 
     - Pcha się tu za dużo samochodów. 
     - A radzieckie satelity na pewno śledziły trasę naszego 
przelotu od samego Bukaresztu - dorzucił ostrzegawczo Marienkow z 
podłogi. 
     Zegar na tablicy rozdzielczej wskazywał trzynastą 
pięćdziesiąt siedem. Na zewnątrz panował półmrok, w którym 
błyszczały reflektory zbliżających się samochodów. Do stojącej 
nieruchomo maszyny podjeżdżała opancerzona ciężarówka, którą 
kilka dni temu jechali do tajnej bazy operacyjnej Molinariego, a 
za nią wozy strażackie i trzy karetki. Światła ciężarówki omiotły 
samolot, gdy skręcała parkując tuż przy jego boku. Odległość 
pozwalała tylko na opuszczenie automatycznych schodków. Wargrave 
nacisnął guzik i energicznie otworzył drzwi. Kierowca ciężarówki 
wysiadł i zaświecił w górę latarką. 
     - Rzuć to cholerne światło! - ryknął po włosku Wargrave. 
     Kierowca usłuchał, osłupiały ze zdumienia i strachu. 
Wargrave zmusił go do wejścia po schodkach i zażądał karty 
identyfikacyjnej. 
     - Jesteśmy waszą eskortą! - zaprotestował mężczyzna. - Całe 
lotnisko otacza kordon żołnierzy, nawet mysz się nie prześliźnie! 
     Wargrave zlekceważył jego słowa, sprawdził dokument i oddał 
go właścicielowi. 
     - Wsiądziemy do szoferki! - zawiadomił go krótko. - Wszyscy 
troje! Ja będę prowadził, ty mi powiesz, którędy jechać! , - W 
szoferce nie ma dosyć miejsca. Z tyłu są uzbrojeni strażnicy, 
którzy mają was ochraniać... 
     Elsa pierwsza zbiegła po schodkach i poczekała na 
Marienkowa, który wygramolił się zręcznie, ściskając w ręku swoją 
aktówkę. Wargrave deptał mu po piętach. Wcisnęli się wszyscy do 
szoferki, kierowca i Wargrave na końcu. Wargrave zepchnął go na 
bok, zajął miejsce za kierownicą i zatrzasnął drzwi. 
     - Hej, to moja ciężarówka! - zaprotestował znowu kierowca. 
     - Wolę sam prowadzić, na wypadek gdyby w którymś z tych 
samochodów siedzieli źli chłopcy! - warknął Wargrave. - Teraz mów 
dokąd. Gdzie Molinari? 
     - W wieży kontrolnej. To tam, gdzie te światła. 
     Wargrave zdążył już ruszyć i ostro przyspieszając gnał przed 
siebie, a wozy straży pożarnej i karetki skręcały schodząc mu z 
drogi. 
     - Masz fioła - stwierdził kierowca. - Wy i wasz pasażer - 
zerknął ciekawie na siedzącą między Wargraveem i Elsą postać 
zakutaną po uszy w futro z postawionym kołnierzem, tak że nie 
widać było twarzy - bylibyście dużo bezpieczniejsi tam z tyłu. Na 
tym polegał cały plan... 
     - Fioła? - W gorzkim uśmiechu Wargravea nie było cienia 
humoru. - Pewnie, skoro wylądowałem na oblodzonym jak ślizgawka 
pasie, mimo że wasz kontroler ruchu twierdził, że to niemożliwe. 
Mam fioła i dlatego wiem, że gdzieś na tym lotnisku czeka komitet 
powitalny, który się spodziewa, że siedzimy z tyłu, a nie tutaj. 
A gdzie teraz? 
     Powiedziałem, żebyś wskazywał drogę, jak rany Boga! 
     - Pomiędzy te dwa migające światła. 
     Mówiąc to karabinier wzruszył ramionami i pokazał szaleńcowi 
dwa ledwo widoczne światełka, które zapalały się i gasły w 
regularnych odstępach czasu. Walił gęsty śnieg, widoczność była 
okropna. Elsa strzepywała z płaszcza białe płatki. Na kolanach 
trzymała stena i swój rewolwer. Za pancerną ciężarówką, trzymając 
się blisko z tyłu pod ! osłoną ciemności i hałasu potężnego 
silnika, jechała jedna z karetek. 
     Wargrave jej nie zauważył. 
     Dopiero gdy podjechali pod wieżę kontrolną, zdał sobie w 
pełni sprawę, jak słaba jest widoczność. Małe, mrugające 
światełka okazały się wielkimi reflektorami, umieszczonymi na 
dwóch pojazdach wojskowych, pomiędzy którymi zostawiono dosyć 
miejsca na przejazd ciężarówki. Za nimi dostrzegł niewyraźne 
zarysy ustawionych w wielkim półokręgu policyjnych wozów, 
motocykli i kolejnej opancerzonej ciężarówki, bliźniaczo podobnej 
do tej, którą jechali. Zwolnił, gdy przed sobą w świetle 
reflektorów ujrzał oczekującą grupkę. Rozpoznał w niej 
Molinariego i Juliana Hallera. Na prawo wznosiła się monumentalna 
wieża lotniska. Nieco się przejaśniło. Wargrave zatrzymał wóz. 
     Jadąca za nimi karetka również stanęła. Jej reflektory 
oświetlały tylne drzwi ciężarówki. Drzwi otworzyły się ukazując 
czterech karabinierów, którzy chcieli zeskoczyć na ziemię i 
pobiec na przód pojazdu. Nagle z karetki dobiegł ostry grzechot 
karabinu maszynowego i wnętrze ciężarówki przeszył grad pocisków. 
Mężczyźni w środku nie mieli najmniejszej szansy. Padli martwi, 
poszarpani kulami. Karetka ruszyła na wstecznym biegu, oddalając 
się od sceny rzezi. 
     Molinari, stojący przy wojskowym transporterze z 
reflektorem, przemówił szybko do trzymanej w ręku krótkofalówki. 
Jeden ze szperaczy obrócił się i objął uciekający samochód 
szeroką strugą potężnego światła. Nagle z półmroku wyjechał lekki 
czołg, prący naprzód z brzękiem gąsienic. Zajechał drogę karetce, 
staranował ją i przewrócił ją na dach. Z leżącego kołami do góry 
wraka wypełzł tylko jeden człowiek i rzucił się do ucieczki. 
Karabin maszynowy czołgu wypluł krótką serię. Biegnący mężczyzna 
zatrzymał się gwałtownie, jakby natrafił na rozciągniętą taśmę, i 
upadł. 
     - Nie ruszać się! - krzyknął ostrzegawczo Wargrave. Chwycił 
stena i wysunął lufę przez okno. Po drugiej stronie szoferki Elsa 
również wystawiła swojego smith & wessona i zobaczyła, że celuje 
prosto w nos Molinariego. 
     - Wysiadajcie tą stroną, szybko! - krzyknął. 
     Rzucił rozkaz przez krótkofalówkę i gdy zeskoczyli na 
ziemię, szperacze zgasły. W ciemności jakieś ręce chwyciły ich 
pod ramiona i wepchnęły do wnętrza drugiej ciężarówki. Drzwi 
zatrzaśnięto, a Molinari zapalił światło. Podprowadził Elsę do 
skórzanego fotela. 
     - Kawy? - zaproponował. - Czy lubi pani mocną? 
     - Tak, poproszę o szatana. 
     Molinari rzucił na Marienkowa jedno przelotne, pełne 
ciekawości spojrzenie i nalał kawy z termosu. 
     - Poczekamy tu trochę - powiedział do Wargravea. - Chwała 
Bogu, że nie siedzieliście z tyłu. Pokój duszom moich biednych 
karabinierów. Jak się domyśliłeś tej zasadzki? 
     - Miałem po prostu nosa. Zobaczyłem aż trzy karetki. To 
wydało mi się podejrzanie za dużo jak na trzy osoby. Jedna 
karetka, to normalne. Dwie też się da wytłumaczyć. Ale trzy to 
przesada. 
     Gdybyśmy mieli radio w szoferce, mógłbym cię ostrzec. Dzięki 
Bogu, że ściana między szoferką i tyłem ciężarówki również była 
opancerzona. 
     Słyszałem, jak kule łupią tuż za moimi plecami. 
     - Robimy, co w naszej mocy - stwierdził Molinari. 
     Zapadła krótka cisza, wszyscy łapczywie pili kawę wielkimi 
łykami. Dawała o sobie znać reakcja po wydarzeniach. Marienkow, 
siedzący spokojnie w fotelu, wydawał się najbardziej opanowany 
wśród obecnych. 
     - Niezmiernie mi żal pańskich ludzi - powiedział do 
Molinariego. - Obawiam się, że to dopiero początek. 
     Tu się wtrącił Julian. Przedstawił się ponuro generałowi i 
oświadczył: 
     - Będę prowadził z panem przesłuchania, kiedy dotrzemy do 
Stanów. Może jednak, biorąc pod uwagę incydent, jaki dopiero co 
się zdarzył, nie zawadzi, jeśli od razu poda pan Molinariemu 
kilka nazwisk i adresów. To mu pomoże uchronić nas przed 
kolejnymi niespodziankami. 
     - Nie powiem ani słowa, dopóki nie wylądujemy bezpiecznie w 
Ameryce - odparł szorstko Rosjanin. - Taka jest normalna 
procedura. - Urwał na chwilę i zwrócił się do Molinariego. 
-Chociaż dla pana zrobię wyjątek. Podam panu listę pracowników 
KGB w Mediolanie, ale nie znam niestety nazwisk ludzi z G.R.U., 
którzy - jak pan wie - mają tu silnie rozbudowaną siatkę. Jest 
pan gotów? 
     Molinari wyjął długopis i usiadł przy małym rozkładanym 
stoliku tuż przy ścianie szoferki, na którym był telefon, termos 
z kawą i notatnik. Czekał, aż Marienkow wyjmie listę z aktówki. 
Ku jego zaskoczeniu dyrektor KGB odchylił się w fotelu i 
przymknąwszy oczy, zaczął recytować z pamięci długi ciąg nazwisk 
i adresów. 
     Toni Morosi obserwował z wieży przyjazd ciężarówki i to, co 
się później stało. Podszedł do głównego kontrolera, który wciąż 
dochodził do siebie po napięciu wywołanym sprowadzaniem samolotu 
na ziemię i odgłosach strzelaniny, jaka rozpętała się wkrótce 
potem. 
     - Czuję się okropnie - poskarżył się Morosi. - Z moim 
żołądkiem coraz gorzej. Mogę iść do domu - Dobra, idź - 
przyzwolił mu kontroler. 
     Pamiętał częste wizyty Morosiego w toalecie, a zresztą 
lotnisko i tak było zamknięte aż do odwołania. Po wyjściu z wieży 
kontrolnej nagle ozdrowiały Morosi pobiegł w te pędy do budki 
telefonicznej i nakręcił numer w mieście. W słuchawce niemal 
natychmiast odezwał się ponury głos Likosa. 
     - Mówi Russo - rzucił Morosi. - Samolot wylądował 
bezpiecznie za trzy druga. Pasażerów przywieziono w ciężarówce 
opancerzonej do wieży. 
     - I co potem? 
     - Wykończyli obstawę, ale pasażerowie wyszli z tego cało. 
     - Jesteś tego pewny? 
     - Widziałem wszystko na własne oczy! - warknął Morosi. -Nie 
jestem głupi. Przenieśli ich do innej ciężarówki. Powinna 
niedługo odjechać. 
     - Wiesz, co masz robić - stwierdził Likos. 
     - Jasne. 
     - No to zrób to. 
     Ciężarówka wyjechała z głównej bramy lotniska, poprzedzana 
przez trzy motocykle i dwa wozy policyjne. Trzeci radiowóz jechał 
tuż za nią. Przy takiej pogodzie wczesnym styczniowym popołudniem 
cały konwój miał autostradę niemal wyłącznie dla siebie. Niemal. 
     Toni Morosi bębnił nerwowo palcami po kierownicy swego 
renaulta, zaparkowanego niedaleko wyjazdu z lotniska. Ogrzewanie 
w wozie było włączone i po dziesięciu minutach prawie drzemał. 
     Otrząsnął się z senności dopiero na potężny ryk trzech 
motocykli patrolowych. Przejechały obok i zniknęły w kierunku 
południowym. 
     Przekręcił kluczyk w stacyjce, lecz motor zapalił dopiero po 
kilku próbach. Czekał dalej, trzymając go na jałowym biegu. Z 
bramy wyjechały dwa wozy policyjne i również skręciły na 
południe. Za nimi pojawiła się opancerzona ciężarówka. Ostrożny 
Morosi odczekał jeszcze kilka sekund i po chwili był z tego 
cholernie zadowolony. 
     Zobaczył za ciężarówką trzeci radiowóz. 
     - Wygląda, że jadą do Genui - wymamrotał pod nosem i ruszył 
za konwojem, nie tracąc z oczu tylnych świateł ostatniego wozu. 
     Najwyraźniej czekała go długa droga. 
     Konwój pułkownika Molinariego opuścił lotnisko dokładnie o 
drugiej trzydzieści pięć. Niedługo potem dano znać z biura służby 
bezpieczeństwa na lotnisku, że za konwojem jedzie chyba jakiś 
samochód. 
     Trudno było to stwierdzić z całą pewnością, mimo że 
obserwujący tyły oficer policji w ostatnim radiowozie miał 
lornetkę noktowizyjną. 
     Pułkownik skomentował tę wiadomość jednym słówkiem bene, po 
czym przestawiwszy nadajnik na inną falę zaczął szybko mówić do 
mikrofonu. 
     Za dziesięć trzecia z bramy lotniska wyjechała druga 
ciężarówka, lecz bez eskorty. Skręciła na północ, kierując się 
wprost do centrum Mediolanu. Gnała po zaśnieżonej autostradzie z 
dużą, prawie niebezpieczną szybkością. Siedzący za kierownicą 
Wargrave spojrzał we wsteczne lusterko i zobaczył, że droga za 
nimi jest pusta. 
     - To się może nawet udać - powiedział do siedzącej obok 
Elsy. 
     - Mógłbyś wyrazić się z większym przekonaniem. 
     - W tych sprawach zawsze wolę przewidywać najgorsze - 
odrzekł uprzejmie. 
     Za opancerzoną ścianką, dzielącą szoferkę od wnętrza 
ciężarówki, siedzieli Julian Haller i generał Marienkow w asyście 
czterech ubranych po cywilnemu funkcjonariuszy SIFAR - u, którzy 
trzymali na kolanach pistolety automatyczne. Rosjanin nadal robił 
wrażenie najbardziej zrównoważonego ze wszystkich i najspokojniej 
w świecie czytał powieść Agaty Christie, którą dostał od Elsy. 
Haller zastanawiał się, czy to wyraz typowo słowiańskiego 
fatalizmu, czy też kwestia odporności psychicznej i zdolności 
ukrywania emocji, którą Marienkow wyrobił sobie z biegiem lat. 
Ciężarówka z łoskotem wjechała do centrum Mediolanu. 
     Jadący za nimi taksówką Ugo Sala zachowywał spory dystans. 
     Zaczajony w bocznej drodze niedaleko wyjazdu z lotniska 
obserwował wyjazd kawalkady, która skręciła na południe, i 
jadącego jej śladem Toniego Morosi. 
     - A ja strzeliłem w samą dziesiątkę - powiedział sobie 
chełpliwie i skrócił nieco dystans dzielący go do ciężarówki. 
Teraz mógł zrobić to bez większego ryzyka. W mieście nie rzucał 
się tak w oczy. 
     Wargrave ponownie sprawdził ulicę za sobą. Byli już 
niedaleko ślepego zaułka z wielkimi wierzejami, za którymi 
mieściła się baza. 
     Jechał teraz wolniej, gdyż na ruchliwych ulicach nie dało 
się rozwijać dużej prędkości. Znów zerknął w lusterko. 
     - Coś nie w porządku? - spytała Elsa. 
     - Chyba jedzie za nami jakaś taksówka. 
     - Tutaj jest mnóstwo taksówek. 
     - Ta pojawiła się wkrótce po tym, jak wyjechaliśmy z 
lotniska. 
     - Przecież wszystkie są do siebie podobne. Skąd wiesz, że to 
ta sama? 
     - Łatwo ją poznać. Z przodu ma grubą warstwę śniegu, a tył 
tylko trochę przyprószony. Kierowca musiał zaparkować tak, że 
połowa wozu była pod jakimś daszkiem. 
     - Co chcesz zrobić? 
     - Zgubić go. 
     Elsa spojrzała na zegarek. 
     - Jest wpół do czwartej. Ekspres odjeżdża pięć po piątej. 
Muszę mieć czas, żeby popracować nad nowym wyglądem Marienkowa. 
Nie zdążymy, jak zaczniemy lawirować po całym mieście. 
     - Może nie będziemy musieli. 
     Na ulicach Mediolanu pierwszeństwo w ruchu drogowym mają 
tramwaje. Dojeżdżali właśnie do skrzyżowania i mieli przed sobą 
wolną drogę. Wargrave dodał gazu. Jednocześnie Elsa spojrzała w 
prawo i krzyknęła: 
     - Uważaj, tramwaj! 
     Pierwszy wagon wieloczłonowego wozu wjeżdżał właśnie na 
skrzyżowanie. Wargrave patrzył wprost przed siebie i cisnął gaz 
do dechy. 
     Ciężarówka z rykiem silnika gnała naprzód. Elsa z 
przerażeniem ujrzała tuż za szybą rosnący w oczach przód 
tramwaju. Przeraźliwie terkotał dzwonek. Przechodnie oglądali 
się, zastygając w bezruchu. 
     Motorniczy spiął się cały w oczekiwaniu zderzenia. 
Funkcjonariusze SIFAR - u, słysząc alarmujący dźwięk dzwonka, 
chwycili się oparć foteli. Ciężarówka musnęła niemal tramwaj, w 
ostatniej chwili przemknęła jak duch przed, wytrzeszczonymi 
oczami motorniczego i tramwaj ruszył dalej. 
     Ugo Sala zaklął szpetnie i zahamował tak gwałtownie, że 
gdyby " nie zapięty pas, wyleciałby przez przednią szybę. Od 
szarpnięcia zaparło mu dech w piersiach. Klnąc wciąż na czym 
świat stoi czekał, aż przejedzie długi tramwaj, który zupełnie 
zasłaniał mu widok. 
     Wargrave dojechał do zaułka i gwałtownie skręcił. Zwolnił, 
ale tylko trochę. Koła głośno łomotały na bruku. Jedną ręką 
sięgnął po mikrofon, przez który Molinari przekazał poprzednim 
razem polecenie otwarcia bramy. 
     - Jedzie Ronco, jedzie Ronco - powtarzał po włosku ich 
kryptonim. 
     Zdrętwiała z przerażenia Elsa patrzyła na zamknięte skrzydła 
bramy, które zbliżały się w ogromnym tempie. 
     - Na litość boską, może poczekamy, aż ją otworzą! - 
warknęła. 
     - Tak, a przez ten czas taksówka dojedzie do tego rogu i nas 
zobaczy. 
     Zamknięte na głucho wrota rosły im w oczach. Wargrave 
powtarzał wezwanie przez mikrofon. "No i po nas" - pomyślała 
Elsa. Lecz gdy zostało im dziesięć metrów, oba skrzydła otwarły 
się szybko do środka. Wargrave wjechał na podwórko i zahamował. W 
wstecznym lusterku widział, jak brama zamyka się z powrotem. 
Udało się. 
     Gdy przejechał ostatni wagon, Ugo Sala minął skrzyżowanie i 
zaczął poszukiwania. Nie widział nigdzie ciężarówki, więc zwolnił 
i jechał niespiesznie rozglądając się w obie strony, lustrując 
boczne uliczki. Niedługo trwało, zanim zrozumiał, że zgubił 
ściganych. 
     Zahamował przy krawężniku i zaczął mówić przez radio, które 
nie było dostrojone na normalną częstotliwość taksówkarzy. 
     - Tu Rzym Trzy. Tu Rzym Trzy. Zgubiłem pasażera. Powtarzam, 
zgubiłem pasażera... 
     - Gdzie jesteś? - odezwał się głos Likosa. 
     - Na Via Pisani. 
     - Więc to musi być Milano Centrale. Jedź tam od razu i 
czekaj, aż zjawi się pasażer. 
     
      * 10 * xxx
     
     Zurych 
     
     Dokładnie o czternastej trzydzieści pięć, kiedy konwój 
pozoracyjny Molinariego wyjeżdżał z mediolańskiego lotniska, 
Karpiński wylądował w Zurychu. W mieście szalała burza śnieżna. 
Jako jeden z pierwszych wynurzył się z samolotu. Wśród pasażerów, 
którzy wysiadali gęsiego za nim, był Rudi Buhler. Przy 
stanowiskach kontroli paszportowej sprawdzano dokumenty z 
przysłowiową szwajcarską dokładnością. 
     Urzędnik, przy którym zatrzymał się rzekomy Golchack, wziął 
od niego paszport i spojrzał uważnie na niskiego, dobrze 
zbudowanego mężczyznę, porównując jego twarz ze zdjęciem. 
     - Czy mógłby pan na chwileczkę zdjąć okulary? - poprosił 
uprzejmie. 
     - Ależ oczywiście. Przepraszam, zapomniałem o nich - odparł 
Golchack z udanym zaaferowaniem. 
     Zsunął z nosa grube szkła, których nie nosił na zdjęciu, i 
urzędnik doznał szoku. Twarz była podobna do twarzy na fotografii 
-w takim stopniu, w jakim jest to możliwe przy zdjęciu 
paszportowym - ale nie przesłonięte teraz okularami oczy wydały 
mu się najbardziej przeszywające, jakie widział w życiu. Ich 
beznamiętne, nieruchome spojrzenie przewiercało na wylot. 
Urzędnik, podobnie jak w przypadku innych pasażerów, spisał dane 
z paszportu Golchacka i zapytał o adres domowy. Ta podwyższona 
czujność na przejściach granicznych była efektem pogotowia, które 
zarządził pułkownik Springer. 
     - Dziękuję panu, panie Golchack. Czy zatrzyma się pan w 
Szwajcarii na dłużej? 
     - Tylko na jeden lub dwa dni. Potem udaję się do Niemiec. 
     Wyszedłszy przed halę lotniska Golchack zlekceważył 
kursujący do miasta lotniskowy autobus, do którego wsiadali 
pozostali pasażerowie, i wezwał czekającą taksówkę. 
     - Proszę do hotelu Baur au Lac. 
     Usadowił się razem z walizką na tylnym siedzeniu. Poczekał, 
aż odjadą nieco od lotniska, po czym spojrzał na zegarek i 
poprosił kierowcę, żeby zatrzymał się na chwilę. Zachowywał się 
tak, jakby chciał zwrócić na siebie uwagę. Na ulicy padał gęsty 
śnieg, przednia szyba taksówki zamarzała i tylko wachlarzowata 
część omiatana przez wycieraczki pozwalała kierowcy widzieć, co 
ma przed sobą. 
     - Nie wie pan, czy mógłbym teraz złapać jakiś pociąg do 
Bonn? - zwrócił się do niego Golchack w świetnej niemczyźnie. 
-Jeśli tak, pojadę bezpośrednio do Bonn, i dopiero w drodze 
powrotnej zatrzymam się w Zurychu. 
     - Pociąg do Niemiec odchodzi o wpół do czwartej. Powinien 
pan zdążyć. 
     - W takim razie niech mnie pan zawiezie na Hauptbahnhof. 
     Proszę się pospieszyć, w miarę możliwości - uśmiechnął się 
niewyraźnie i wykonał znaczący gest w stronę okna. 
     Po przybyciu na miejsce Golchack zapłacił za kurs, poczekał, 
aż taksówka zabierze następnego pasażera, i wszedł do wielkiej 
hali dworcowej, w której ślepo kończyły się tory. Odczekawszy 
chwilę spojrzał na drugą stronę hali, gdzie oparty o kiosk z 
gazetami stał jakiś mężczyzna, na pozór patrzący gdzieś w 
przestrzeń, i zjechał windą do podziemnego pasażu handlowego. 
     Przeszedł z walizką w ręku cały pasaż i wsiadł do windy na 
drugim jego końcu. Wyjechał nią na ulicę położoną po 
przeciwległej stronie Hauptbahnhof. Wszedł po gumowej macie w 
automatyczne drzwi hotelu Schweizerhof. Tafle szkła rozsunęły się 
na boki i uderzyła go fala ciepłego powietrza. Pokazał paszport 
przy recepcji. 
     - Mam tu zarezerwowany pokój z łazienką. 
     Recepcjonista przejrzał swój skorowidz. 
     - Tak, panie Golchack. Rezerwacji dokonano telefonicznie z 
Wiednia. Pokój 201. 
     Gość o wyglądzie profesora niespiesznie wypełniał formularz, 
wpisując starannie wszystkie dane drukowanymi literami. Gdy 
kończył, do hallu wszedł Rudi Buhler, który również wziął 
taksówkę z lotniska. Mężczyzna podpierający kiosk z gazetami na 
Hauptbahnhof był także obecny. Teraz studiował biżuterię 
wystawioną w sklepowej gablocie. 
     - Pokój 201, powiedział pan? - powtórzył Golchack na użytek 
Rudiego. 
     - Tak, proszę pana. Boy wskaże panu drogę. 
     - Czy macie rozkład jazdy pociągów? Chciałbym go najpierw 
przejrzeć. 
     Recepcjonista z niewyczerpaną cierpliwością podał mu 
rozkład. 
     Golchack odsunął się nieco dalej i zaczął go przeglądać, 
podczas gdy Rudi Buhler szybko wypełniał formularz meldunkowy. Za 
nimi w głębi hallu mężczyzna z Hauptbahnhof wciąż podziwiał 
biżuterię. Potem, jakby za sprawą czystego przypadku, wszyscy 
trzej jednocześnie wraz z boyem hotelowym, który niósł walizki 
Golschacka i Buhlera, ruszyli do windy. 
     Winda była mała i we czwórkę ledwie się do niej wcisnęli. 
     Koneser biżuterii trzymał swój klucz od pokoju tak, że widać 
było plakietkę z numerem 207. Boy odniósł wrażenie, że trzej 
mężczyźni nie znają się między sobą. Winda stanęła na drugim 
piętrze. 
     - Pan wysiada na trzecim - objaśnił Buhlera. - Przyjdę za 
chwilę. 
     Gość zajmujący pokój 207 otworzył drzwi i wszedł do środka, 
Golchack prowadzony przez boya ruszył dalej korytarzem. Gdy 
został sam w swoim numerze, dał trochę czasu Buhlerowi na 
zainstalowanie się we własnych apartamentach i dotarcie do pokoju 
207. Zajrzał do łazienki, wrócił do wielkiej sypialni z podwójnym 
łóżkiem i wyjrzał przez grube firanki. Okna wychodziły na 
Bahnhofstrasse. Patrzył w tej chwili na najbogatszą ulicę świata, 
przy której mają swoje główne filie wszystkie wielkie 
szwajcarskie banki. 
     Wciąż padał śnieg. Pod oknem przejechał tramwaj. Metalowa 
konstrukcja na dachu sypała iskry, ocierając się o oblodzoną 
trakcję. Golchack sprawdził godzinę, otworzył drzwi na korytarz, 
zobaczył, że nie ma nikogo, zamknął drzwi na klucz i poszedł do 
pokoju 207. Zastukał w umówiony sposób. Drzwi otworzył Buhler - 
najpierw zrobił szparę, a potem wpuścił go do środka. Golchack 
nie tracił czasu na słowa powitania. 
     - Wszystko przygotowane? - spytał po niemiecku. Rozejrzał 
się po pokoju. - Muszę wysłać czym prędzej dobry tuzin depesz. 
     - Jestem do pana dyspozycji. 
     Heinrich Baum, człowiek spod kiosku na Hauptbahnhof, był 
Szwajcarem z Bazylei, z zawodu dentystą. Miał trzydzieści lat, 
zwięzłą budowę, szczupłą twarz, na której pielęgnował cienki jak 
nakreślona ołówkiem linia wąsik. Cechował go energiczny sposób 
bycia. Otworzył czarną walizkę leżącą na stole. Na pierwszy rzut 
oka zawierała ona zestaw narzędzi dentystycznych, lecz gdy 
zwolnił dwa ukryte zatrzaski, wyciągnął składaną antenę i wetknął 
trzy wtyczki w odpowiednie gniazdka, zamaskowany aparat nadawczo 
- odbiorczy był gotów do pracy. 
     - Nadeszły dla pana dwie wiadomości - poinformował Golchacka 
- z Mediolanu i z Moskwy. 
     Golchack z ulgą zdjął okulary z grubymi soczewkami i 
zastąpił je swoimi w drucianej oprawce, żeby móc przeczytać 
wiadomości. 
     Ta z Mediolanu była krótka: "Peter wylądował szczęśliwie. 
Nie udało się go zatrzymać. Wszystko wskazuje na to, że będzie 
jechał ekspresem (Atlantic) odjazd Mediolan 17.05". Podał depeszę 
Buhlerowi. 
     - Przyjechaliśmy w samą porę - skomentował. 
     Depesza z Moskwy była jeszcze krótsza: "Zlikwidować przy 
użyciu wszystkich możliwych środków". Mimo braku podpisu Golchack 
wiedział, że nadawcami tego rozkazu byli sekretarz generalny i 
marszałek Traczkow. Przekazał również tę depeszę Buhlerowi i 
powiedział, bacząc, by zachować równy, bezdźwięczny ton głosu: 
     - Teraz mamy w swej dyspozycji wszystkie komórki sabotażu 
G.R.U. na całym Zachodzie. 
     - Miejmy nadzieję, że nie będziemy musieli posuwać się tak 
daleko. 
     Golchack spojrzał na niego wyblakłym, pustym wzrokiem i 
Buhler pożałował, że się w ogóle odezwał. Poszedł czym prędzej do 
łazienki, spalił obie depesze i spuścił popiół z wodą. Golchack 
wyjął z katalogu Sotheby trzy paski papieru i dał je Baumowi. 
Były to depesze, które napisał u siebie czekając, aż Buhler 
dotrze do pokoju 207. 
     - Wyślij je w takiej kolejności, jak ci wcześniej poleciłem. 
     Zaszyfruj pierwszą, nadaj ją, potem drugą i tak dalej. - 
Odwrócił się, gdy Buhler wrócił do pokoju. - Chciałbym rzucić 
okiem na mapę. 
     Buhler rozłożył na podwójnym łóżku wielką mapę Szwajcarii, 
którą przyniósł ze sobą. Golchack pochylił się nad nią, wyjął 
długopis i zakreślił na mapie dwa kółka, uważając, żeby jego dłoń 
nie dotknęła papieru. 
     - W jednym z tych miejsc na trasie z Mediolanu do Zurychu 
zlikwidujemy Petera - oświadczył spokojnym głosem, jakby omawiał 
transakcję handlową. Buhler wytrzeszczył oczy na drugie z 
zaznaczonych miejsc. 
     - Posuniemy się nawet do tego? 
     - W razie konieczności tak. Zaalarmowałem już naszych w 
Andermatt. Zniszczenia będą olbrzymie, lecz to nie gra roli. 
     Najważniejsze to zetrzeć Petera z powierzchni ziemi. 
     W trakcie ich rozmowy Heinrich Baum rozpoczął już nadawanie 
pierwszej, bardzo krótkiej depeszy. Przedtem nastawił sobie mały 
elektroniczny budzik na dwie i pół minuty. Prawdopodobieństwo, że 
w pobliżu kręcą się jakieś wozy radiopelengacyjne, było prawie 
zerowe, lecz Golchack nie tolerował choćby najmniejszego 
niepotrzebnego ryzyka. Najkrótszy czas wykrycia tajnego źródła 
nadawania dla dwóch działających w koordynacji ruchomych stacji 
namiaru radiowego wynosił co najmniej pięć minut. Tyle zajmowało 
wykreślenie z dwóch różnych pozycji przecinających się linii, 
wskazujących miejsce, gdzie znajdowała się radiostacja. 
     Fale radiowe musiały przebyć zaledwie kilka kilometrów, aby 
dotrzeć do miejsca, w którym ulokowany był główny sowiecki 
nadajnik. Na wschodnim brzegu rzeki Limmat, dzielącej sędziwy 
Zurych na dwie części, teren wznosi się stromo tworząc 
Zurichberg, gęsto zalesione wzgórze. Latem jest to ulubione 
miejsce odpoczynku mieszkańców miasta. Zimą robi się tu pusto i 
niewielu ludzi błądzi po krętych ścieżkach, wzdłuż których leżą 
wielkie sągi drzewa. Niedaleko ścieżki spacerowej o nazwie 
Heubeeri-Weg był zaparkowany duży trailer. 
     Zamieszkiwał w nim profesor Georg Mohner, znany szwajcarski 
meteorolog, który według oficjalnej wersji prowadził badania nad 
schematami pogodowymi. Wnętrze wozu było zawalone sprzętem meteo. 
Mohner, wysoki, chudy mężczyzna o wyglądzie ascety, nie chwalił 
się wszakże przed rzadkimi gośćmi, jacy pojawiali się w jego 
dobrze ogrzanej samotni, ukrytą automatyczną anteną, która 
wysuwała się i składała za naciśnięciem guzika. Nie pokazywał im 
również radiostacji o wyjątkowo dużej mocy, która z wysokości 
Zurichbergu mogła przesyłać wiadomości do wszystkich krańców 
Europy. 
     W dwie minuty po odebraniu pierwszej depeszy wysunął antenę 
i rozpoczął transmisję o dalekim zasięgu. Podobnie jak Baum 
nastawił budzik na dwie i pół minuty. Pierwsza wiadomość została 
przekazana do Mediolanu, druga do Moskwy, trzecia zaś, najdłuższa 
- do Andermatt. 
     W hotelu Schweizerhof Golchack spojrzał na zegarek. Była 
dokładnie czwarta po południu. "Atlantic" miał zacząć swą długą 
podróż z Mediolanu do Amsterdamu dopiero za godzinę; sowiecka 
siatka operacyjna w Szwajcarii była już gotowa do działania. 
     O tej porze Leo Scoblin, pomocnik szyfranta w radzieckiej 
ambasadzie w Wiedniu, zakończył służbę. Wybiegł z budynku 
ambasady tak szybko, jak na to pozwalała kulejąca noga, i wsiadł 
do swojego volkswagena. Silnik był zimny i zapalił dopiero za 
ósmym razem. Leo odetchnął z ulgą i ruszył ostro, przeciskając 
się przez ruch uliczny. 
     Ręce miał mocno zaciśnięte na kierownicy. 
     Obfitość pojazdów wokół, a może pośpiech, sprawiły, że tylko 
sporadycznie zerkał we wsteczne lusterko. Z pewnością nie 
dostrzegł jadącego za nim starego mercedesa, w którym siedzieli 
dwaj mężczyźni. 
     Ci sami, którzy parę godzin wcześniej spalili w Lasku 
Wiedeńskim ciało antykwariusza o nazwisku Heinz Golchack. 
     Odbierając od Karpińskiego zaklejone koperty z depeszami 
zauważył na jego biurku dwa bilety lotnicze do Zurychu. 
Pedantyczny pułkownik przed wyjazdem z Wiednia zarządził 
śledzenie Scoblina jako zwykły środek przezorności. 
     Scoblin zaparkował przed głównym urzędem pocztowym. Kulejąc 
wszedł do środka. Szeptem podał telefonistce numer, z jakim 
chciał się połączyć. Nie usłyszała go, więc powtórzył trochę 
głośniej, lecz wciąż na tyle cicho, by nikt poza nią nie mógł go 
usłyszeć. 
     - Będzie pan musiał poczekać - poinformowała go. - Wywołam 
numer pana kabiny. 
     Usiadł na ławce i oparł się o ścianę, próbując ukryć 
gorączkową niecierpliwość. Żmudna procedura zamawiania rozmów 
zamiejscowych była z jego punktu widzenia wielce ryzykowna. Nie 
należał wprawdzie do amatorów i wybrał miejsce nie w kącie, lecz 
pośrodku sali. Mimo to nie zauważył wejścia dwóch mężczyzn z 
mercedesa, którzy zajęli pozycję w mrocznej części hallu, poza 
zasięgiem jego wzroku. 
     Czekał dziesięć minut, aż dziewczyna zawołała: 
     - Zurych na linii! Rozmowa w trzeciej kabinie. 
     Pokuśtykał szybko do właściwej kabiny, niedaleko wyjścia. 
Starannie zamknął za sobą drzwi, podniósł słuchawkę i powiedział 
szybko po niemiecku: 
     - To bardzo pilne. Mówi Kramer. Paul Kramer. Niech mnie pani 
połączy z Arthurem Petersenem. Proszę się pospieszyć. 
     - Jedną chwileczkę. 
     Telefonistka w centrali siedziby kontrwywiadu nie traciła 
czasu. 
     Nazwiska, które usłyszała, oznaczały, że rozmowa ma 
bezwzględne pierwszeństwo. Wcisnęła natychmiast wtyczkę, łącząc 
się z prywatną linią Trabera. 
     - Dzwoni do pana pan Paul Kramer z Wiednia. 
     - Połącz go. 
     - Mówi Paul Kramer. 
     - Petersen przy telefonie. - Traber, niski, pulchny 
mężczyzna po pięćdziesiątce, uświadomił sobie, że ściska z całej 
siły słuchawkę. 
     Połączenie było dobre. W głosie, który słyszał bardzo 
rzadko, wyczuwało się najwyższe napięcie. Posypały się szybkie 
słowa: 
     - Zdobyłem tę informację cztery godziny temu, ale dopiero 
teraz udało mi się wyrwać. Krokodyl przybywa. Jest już w 
Zurychu... 
     Scoblin usłyszał za sobą skrzyp źle naoliwionych zawiasów i 
drzwi kabiny otworzyły się. Nie miał nawet czasu odwrócić głowy. 
Nóż o krótkim ostrzu wbił się aż po rękojeść pod jego lewą 
łopatkę. Na drugim końcu linii Traber usłyszał urwany zdławiony 
odgłos. 
     - Hej! - zawołał. 
     Nie doczekawszy się odpowiedzi, odłożył słuchawkę. Było mu 
trochę niedobrze. Leo Scoblin, agent rodem z Izraela, był miłym 
facetem. Pseudonim Krokodyl oznaczał Igora Karpińskiego. 
     " Tuż przed tą rozmową nadeszła z Mediolanu wiadomość od 
Wargravea, że osobą określaną dotychczas mianem ważnego agenta 
okazał się nie kto inny, jak sam Siergiej Marienkow, dyrektor 
KGB. 
     - Wkrótce rozpęta się istne piekło - powiedział do siebie 
Szwajcar. Podniósł słuchawkę i poprosił o natychmiastowe 
połączenie ze Springerem. 
     Springer znajdował się w tym czasie w kwaterze głównej 
służby bezpieczeństwa w Lugano na południu Szwajcarii. Zapadła 
decyzja, że będzie czuwał nad bezpieczeństwem ekspresu "Atlantic" 
na odcinku południowym do przełęczy św. Gotharda. Brygadier 
Traber miał przejąć pałeczkę na północ od przełęczy. Szybko 
dostał połączenie na szyfrowanej linii. 
     - Leon - zaczął bez wstępów - właśnie dostałem od Wargravea 
wiadomość, że ten ich agent, któremu pomagają w ucieczce, to 
generał Marienkow z KGB. 
     - Wszechmogący Boże! ! - Możemy potrzebować także Jego 
pomocy. Przygotuj się, bo nie wiesz jeszcze wszystkiego. 
Dowiedziałem się z pewnego źródła, że Krokodyl właśnie przyleciał 
do Zurychu. 
     - Jakieś dalsze szczegóły? - spytał szybko Springer. 
     - Żadnych. Boję się, że człowiek, który dostarczył tę 
informację, został zarżnięty w środku rozmowy. 
     - Ucieczka Marienkowa może być dla nas szansą, jaka trafia 
się raz na całe życie - zauważył przytomnie Springer. - Cała 
zakonspirowana siatka komunistyczna ujawni się, żeby zetrzeć go z 
powierzchni ziemi. Proponuję, aby w całym kraju ogłosić stan 
ostrego alarmu i odwołać wszystkie urlopy. 
     - To będzie pierwsza rzecz, jaką zrobię - zapewnił go 
Traber. -Muszę już kończyć. Powodzenia na twoim odcinku frontu. 
     Przerwał połączenie i wykonał szereg rozmów telefonicznych. 
     Z tego, co powiedział mu Leo Scoblin, wynikało, że Karpiński 
przyleciał samolotem. Traber najpierw zadzwonił do ochrony 
lotniska w Zurychu. 
     - Chcę mieć jak najszybciej kompletną listę pasażerów, 
którzy przybyli lotem 433 Swissairu z Wiednia. Chcę też wiedzieć, 
gdzie są teraz. Sprawdźcie autobusy z lotniska. Odnajdźcie 
wszystkich taksówkarzy, którzy wieźli pasażerów z tego lotu. Na 
kiedy chcę mieć tę listę? Ma być u mnie na biurku za trzydzieści 
minut licząc od teraz! 
     
      * 11 * 
     
     Mediolan, Moskwa, Haga 
     
     Heinz Golchack założył swoją bazę operacyjną w hotelu 
Schweizerhof w Zurychu o czwartej po południu, w sobotę, ósmego 
stycznia. 
     O tej samej porze w Mediolanie Wargrave, gdy zamknęły się za 
nimi masywne wrota tajnej kwatery Molinariego, wysłał kilka 
zakodowanych depesz do szefów służb bezpieczeństwa w różnych 
krajach Europy. Przygotowane były zawczasu i jego radiooperator, 
Peter Neckermann, musiał tylko zmienić nazwisko Zarubin na 
Marienkow. Otrzymali je brygadier Traber w Zurychu, kapitan Franz 
Wander z niemieckiej BND w Wiesbaden i generał Max Scholten, szef 
holenderskiego kontrwywiadu w Hadze. W tym czasie cała operacja 
nabierała tempa. W domu, który Molinari oddał do dyspozycji 
Sparty, zapanowała atmosfera gorączkowego pośpiechu. "Atlantic" 
odjeżdżał z Milano Centrale o piątej pięć po południu.  
     Elsa Lane posługując się zestawem do charakteryzacji 
zmieniała w swoim pokoju wygląd Marienkowa. Włożyła w to 
wszystkie umiejętności zdobyte podczas rocznej pracy w 
londyńskiej wytwórni filmowej. Marienkow siedział cierpliwie z 
narzuconą na ramiona białą pelerynką, a dziewczyna przycinała 
jego krzaczaste brwi. Potem uczesała inaczej włosy. Rosjanin 
nadal okazywał niezwykłe opanowanie. 
     - Niełatwo zrobić ze mnie gwiazdę filmową - powiedział 
patrząc na swoje odbicie. 
     - No, może nie będziesz wyglądał jak Gregory Peck - odparła 
nie przerywając pracy - ale gdybyś był ciut wyższy, można by cię 
wziąć za Lee Marvina. 
     - On zawsze gra role łajdaków - jak ja. 
     Oboje wybuchnęli śmiechem. 
     - Nie kręć się, ty ośle, czeka mnie jeszcze masę pracy. 
     Od chwili gdy podczas koszmarnego lotu z Bukaresztu 
Marienkow wyczuł jej śmiertelny strach i poczęstował ją wódką, 
nawiązał się między nimi dziwnie bliski kontakt. Ich wzajemna 
sympatia płynęła ze świadomości, że są w pewnym sensie do siebie 
podobni. Oboje byli jednakowo samotni. Elsa tuż przed 
zwerbowaniem do Sparty utraciła niedoszłego męża. Marienkow był 
wdowcem. 
     - A teraz ubranie - powiedziała raźnym tonem. 
     Molinari przeszedł samego siebie i w krótkim czasie, jaki 
miał do dyspozycji, zgromadził całą kolekcję zimowych ubrań w 
różnych fasonach i rozmiarach, nie wyłączając trzech eleganckich 
płaszczy z wielbłądziej wełny. Marienkow szybko przymierzył kilka 
garniturów. Wybór Elsy padł na ciemnogranatowy garnitur o 
eleganckim kroju. Jeden z płaszczy leżał jak ulał. Rosjanin 
przybrał pozę przed lustrem. 
     - Chyba dobrze będę się bawił w Ameryce - oświadczył wesoło. 
     - Podróżujemy jako mąż i żona - ciągnęła energicznie. 
-Nazywasz się George Wells, pracujesz w nafcie, na wysokim 
stanowisku w Shell International. Taki człowiek istnieje, lecz 
jest teraz w Wenezueli. Ponieważ ekspres "Atlantic" jedzie do 
Holandii, gdzie Shell ma swoją główną siedzibę, ta wersja wygląda 
prawdopodobnie. 
     Oczywiście jedziemy pierwszą klasą i będziemy spać w jednym 
przedziale. 
     - Dziesięć lat temu uznałbym to za zrządzenie losu. 
     Uśmiechem skwitowała komplement i rzeczowo zauważyła: 
     - Krawat ci się przekrzywił. - Jej zwinne palce manipulowały 
chwilę przy węźle. - Mamy forsy jak lodu... - musiała 
wytłumaczyć, że znaczy to, iż są zamożni - i stąd te drogie 
ciuchy. Twój paszport będzie gotowy przed odjazdem. 
     Gdy tylko skończyła pracę nad Marienkowem, zrobiono mu 
zdjęcie. Jeden z urzędujących w piwnicy speców Molinariego od 
podrabiania dokumentów, wkleił je do paszportu. Sam dokument 
został sfałszowany już wcześniej, zostawiono tylko wolne miejsce 
na zdjęcie i dane o wzroście i kolorze oczu. Elsa dała 
Rosjaninowi paszport i dwa foldery z biletami. 
     - Po co te bilety? 
     - Dla kontroli przy barierce na Milano Centrale. Wszystko 
musi wyglądać normalnie, na wypadek gdyby ktoś nas obserwował. 
     Odwróciła się na szmer otwieranych drzwi wyjmując 
jednocześnie z na wpół wysuniętej szuflady swojego smith & 
wessona. Marienkow z niezwykłą przy tak ciężkiej posturze 
zwinnością dopadł stołu, na którym stała butelka wina, chwycił ją 
za szyjkę i zasłoniwszy sobą Elsę zamachnął się do ciosu. W 
drzwiach stanął Harry Wargrave. Wsparty rękami pod boki otaksował 
ich wzrokiem. 
     - Wcale nieźle - ocenił studiując nowy wygląd Marienkowa. -A 
właściwie nawet znakomicie. Został wam jakiś kwadrans. 
Przyjedziemy na stację tuż przed odjazdem pociągu. 
     Wyszedł z pokoju, a Elsa surowo zbeształa Rosjanina: 
     - To ja mam ciebie chronić. Od tej pory masz się mnie 
bezwzględnie słuchać. To są bilety - wskazała foldery, które 
trzymał w ręku - do samego Amsterdamu, bo jeśli lotnisko w 
Zurychu zostanie zamknięte, będziemy musieli lecieć dopiero z 
Schiphol, choć mam nadzieję, że los nam tego oszczędzi. Mamy 
zarezerwowane miejsca w slipingu, w ostatnim wagonie. To będzie 
pierwszy, do którego dojdziemy po przejściu przez barierkę 
biletową. Wsiądziemy jednak do przedostatniego i korytarzem 
przejdziemy na sam tył pociągu. 
     - Wargrave dobrze to obmyślił - przyznał Marienkow. 
     - Jeszcze jedna sprawa - podjęła Elsa. - Najłatwiej 
rozpoznać mężczyznę czy kobietę po sposobie chodzenia, nawet w 
przebraniu. Ty chodzisz zdecydowanym, mocnym krokiem. Musisz to 
zmienić. Teraz poćwiczymy. Przejdź się wokół pokoju, a ja będę 
cię poprawiała. 
     I pamiętaj, niebezpieczeństwo może czyhać już na dworcu, 
zanim jeszcze wsiądziemy do pociągu. 
     Olbrzymi dworzec Milano Centrale pod względem rozmiarów mógł 
iść w zawody z frankfurckim Hauptbahnhofem. Marmurowa hala z 
wielkimi kolumnami i niebotycznym, sklepionym stropem 
przypominała raczej uroczyste mauzoleum niż dworzec kolejowy. 
Między kolumnami przechadzał się wąsacz w okularach i w płaszczu 
przeciwdeszczowym. Był nim Matt Leroy. Trzymał w lewym ręku 
zwiniętą w rulon gazetę i nie przerywając spaceru omiatał 
wzrokiem halę czując narastający niepokój. 
     Zdążył się dobrze zaznajomić z europejskimi dworcami. Milano 
Centrale nie przypadł mu do gustu. Za duża przestrzeń, zbyt wiele 
miejsc, w których mógł się kryć uzbrojony zamachowiec. Leroy 
pocieszył się myślą, że nad ich bezpieczeństwem czuwa niezawodny 
Molinari. Oprócz podróżnych, zaczynających już wsiadać do 
pociągu, przeważnie włoskich robotników, którzy wracali ze 
świątecznego urlopu w domu do pracy w Szwajcarii i Niemczech, na 
peronie znajdowała się istna armia ubranych po cywilnemu 
funkcjonariuszy SIFAR-u. 
     Oprócz nich po dworcu paradowali umundurowani karabinierzy, 
jawnie demonstrując siłę stróży prawa i porządku. Matt wiedział, 
że wysoko, przy oknach pomieszczeń biurowych, zajęli stanowiska 
trzej strzelcy wyborowi, uzbrojeni w karabiny z celownikami 
optycznymi. Nie bez powodu Amerykanin miał ze sobą zwiniętą 
gazetę. Gdyby skierował ją niby przypadkowo w którąś stronę, 
ludzie SIFAR-u zostaliby uprzedzeni tym gestem, że zauważył tam 
coś podejrzanego. 
     Nie zwrócił uwagi na niskiego grubasa o szerokich, 
wywiniętych ustach, który na stojąco popijał kawę przed 
restauracją, niedaleko barierki, za którą ciągnął się malejąc w 
dali sznur szesnastu wagonów ekspresu "Atlantic". Był to Ugo 
Sala, który jechał za Wargraveem z lotniska i zgubił go na 
skrzyżowaniu z tramwajami. 
     W przeciwieństwie do Toniego Morosi, który dał się wywieść w 
pole fałszywym konwojem Molinariego, Ugo Sala był profesjonalistą 
w każdym calu. Miał długi staż i wysoką rangę w KGB. Bywał w 
Moskwie i kilkakrotnie widział z bliska Siergieja Marienkowa. 
     Spojrzał w górę na zegar dworcowy, który wskazywał czwartą 
trzydzieści pięć. Do odjazdu ekspresu zostało pół godziny. 
     
     Rolf Geiger wywijając wesoło laską szedł sprężystym krokiem 
po brukowanej ulicy nad pogrążonym w ciszy kanałem. Unikał 
szatańsko nierównych i wąskich chodników. Bardzo łatwo można było 
się pośliznąć i sturlać na łeb na szyję po schodkach prowadzących 
do suteren. Właśnie odwiedził słynną dzielnicę czerwonych 
świateł, gdzie w wystawowych oknach prezentowały swoje wdzięki 
nad podziw ponętne dziewczyny. 
     Geiger wiedział, że mógłby równie przyjemnie spędzić czas w 
towarzystwie Eriki Kern, która nieraz dawała mu to do 
zrozumienia. 
     Akurat w tej sprawie dziwnym trafem miał zbieżne poglądy z 
Harrym Wargraveem: nigdy nie mieszać pracy z przyjemnością. 
Wplątywanie się we flirty z własnymi podwładnymi prowadziło do 
komplikacji, które mogły mieć groźne następstwa. Wszedł na 
schodki budynku, gdzie założył swoją kwaterę główną. Wsadził 
klucz w zamek i zatrzymał się na chwilę. 
     Od strony morza dął wściekły wicher. Geiger słyszał za sobą 
złowieszczy brzęk i zgrzyt łańcuchów zwisających ze składu po 
drugiej stronie ulicy. Siła wiatru musiała być spora, żeby 
poruszyć to zardzewiałe żelastwo. Przekroczył próg i wszedł po 
niewiarygodnie wąskich, kręconych schodach na drugie piętro. 
Otworzył drzwi i stanął twarzą w twarz z Eriką Kern. Jedno 
spojrzenie na dziewczynę powiedziało mu, że coś się stało. Gdy 
tylko zamknął i zaryglował drzwi, oświadczyła: ,- Mamy alarm 
operacyjny. 
     - O czym ty, do licha, mówisz? 
     - Właśnie nadeszła z Wiednia wiadomość od Karpińskiego. !. 
Wszyscy mają pozostać na miejscu i oczekiwać dalszych rozkazów. 
     Erika była wyszkolonym radiooperatorem i obsługiwała ukryty 
w piwnicy nadajnik. 
     Geiger spojrzał na zegarek. Jego beztroska ulotniła się bez 
śladu. Był teraz skupiony i czujny. 
     - To cholernie nie w porę. Właśnie mieliśmy przerzucić 
resztę grupy z Niemiec. Niech pomyślę... 
     - Połączyłam się z Wojną w Wiliich. Zdążyłam go jeszcze 
zastać i kazałam mu na jakiś czas tam się zatrzymać. 
     Jacek Wojna dowodził grupą operacyjną wykonującą zaplanowane 
przez Geigera akcje. Willich, małe niemieckie miasteczko, 
składające się raptem z kilkunastu domów, znajdowało się w 
połowie drogi Między Dusseldorfem a granicą Holandii. Geiger 
wybrał je na tymczasową bazę operacyjną na terenie Niemiec z 
powodu jego oddalenia od dużych miast i bliskości granicy, która 
w razie potrzeby Gwarantowała szybką ucieczkę. Erika Kern 
mieszkała tam do niedawna, udając żonę Wojny. 
     - Mają tam ciężarówkę - cysternę i karetkę - przypomniał 
sobie Geiger. - Przydałaby mi się kawa - dorzucił. Erika zaczęła 
krzątać się przy ekspresie. Za zasłoniętym firankami oknem dał 
się słyszeć plusk deszczu. Wiatr łomotał w szyby. 
     - Przemycą materiały wybuchowe w cysternie. Kilku z nich też 
się tam może schować - ciągnął projekty Geiger, siadając na 
kanapce zapalając papierosa. - W ten sposób z łatwością 
przekroczą granicę. 
     Karetkę zostawią. 
     Oba pojazdy zostały ukradzione w Niemczech Zachodnich pół 
roku temu na jakąś akcję, która nigdy nie doszła do skutku. 
Geiger zastygł pogrążony w myślach. Erika przygotowywała kawę, 
przezornie się nie odzywając. Wiedziała, że Geiger próbuje dociec 
przyczyny zupełnie nieoczekiwanego rozkazu Karpińskiego. 
     - Nic więcej nie było w tej wiadomości? - spytał w końcu. 
     - Nie, tylko żebyśmy byli w pogotowiu. 
     Zamilkła. Drzwi się otworzyły i do środka wszedł w 
ociekającym od deszczu płaszczu Joop Kist, drobny mężczyzna około 
trzydziestki, o szczupłych rysach twarzy. Wyciągnął zza pazuchy 
nikona z teleobiektywem i ignorując Erikę odezwał się do Geigera: 
     - Zrobiłem zdjęcia mostu na Maas - powiedział z odcieniem 
dumy. - Całe dwie rolki. 
     - Wartownicy cię nie widzieli? - spytał Geiger. 
     - Pewnie, że nie. Czy mam wywołać film w piwnicy? Jutro mogę 
jechać do Eindhoven, żeby odwalić serwis zakładów Phillipsa. 
     - Naturalnie. Wywołaj je - przyzwolił łaskawie Geiger. - Ale 
nie spiesz się tak z następnymi wycieczkami. Odczekaj kilka dni, 
zanim załatwisz Eindhoven. 
     Erika wstrzymała się, aż Joop Kist wyszedł, i powiedziała: 
     - Nie jestem pewna, czy można mu ufać. Jest w nim coś 
dziwnego. 
     Geigera rozbawiła jej podejrzliwość. 
     - Nie musisz popadać w przesadę tylko dlatego, że niedawno 
do nas przystał. Jest stąd, jako jedyny z nas wszystkich zna 
język, a przecież jesteśmy w Holandii. Okazał się wprost 
nieoceniony przy nawiązywaniu kontaktu z naszym przyjacielem 
handlującym nielegalnie diamentami. 
     - Jak uważasz, ale moje podejrzenia już nieraz się 
sprawdzały! -wybuchnęła Erika. 
     - Prawda, okazał się nieczuły na twój powab seksualny i 
pewnie dlatego jesteś dla niego tak nieżyczliwa - zauważył 
Geiger. 
     Ton jego głosu stał się ostry, - Wiesz doskonale, że kazałem 
dokładnie go prześwietlić. Miesiąc temu postrzelił policjanta, 
który o mały włos nie umarł. Miał ze sobą broń, gdy się do nas 
przyłączył. Jeden z naszych ludzi włamał się do policyjnego 
archiwum i sfotografował akta tej sprawy. Analiza balistyczna 
wykazała, że kula wyjęta z rany policjanta pasuje do pistoletu 
Kista. 
     Erika z oziębłą miną nalała kawę do filiżanki i podała ją 
Geigerowi. 
     - Jeżeli pozwolisz, muszę iść sprawdzić, co z nadajnikiem. 
     - Ależ oczywiście - zgodził się mile Geiger. 
     Uśmiechnął się, gdy wyszła z pokoju z mocno zaciśniętymi 
ustami. Za godzinę złość jej wywietrzeje, a w ten sposób 
przypomniał jej, kto jest tu szefem. "Dziwna z niej dziewczyna - 
pomyślał popijając małymi łyczkami kawę - nie przebiera w 
środkach i partnerach". Często podejrzewał, że głównym powodem, 
dla którego się do nich przyłączyła, była chęć wyrwania się z 
klasztornej atmosfery NRD, gdzie upodobanie Eriki do przelotnych 
sadomasochistycznych związków w żadnym razie nie spotkałoby się z 
aprobatą otoczenia. 
     Wyjął paszport i zajrzał do niego. Świat zachodni znał go 
jako Leo Sancheza, bogatego playboya z Argentyny, który kręcił 
się wokół międzynarodowej śmietanki towarzyskiej. Najlepiej znano 
go w Paryżu, gdzie mieszkał przez trzy lata. Jednocześnie na 
odległość kierował zamachami, które jego grupa przeprowadzała w 
Niemczech. Zdjęcie Geigera pojawiło się nawet kiedyś w kolumnie 
towarzyskiej pewnego londyńskiego pisma. "Wystarczy rzucać się w 
oczy i szastać pieniędzmi, a nikt cię nie będzie podejrzewał" - 
powiedział kiedyś do Eriki. Z pewnością fakt, że musieli się 
przenieść do Amsterdamu, nie budził w niej zachwytu. 
     Zostawiała za sobą w Paryżu zbyt duże i urozmaicone grono 
kochanków. 
     Dopijając kawę rozmyślał nad niespodziewanym rozkazem 
pochodzącym od człowieka, którego w Moskwie nazywano Milczącym 
Pułkownikiem. Coś gdzieś się szykowało i Geiger miał przeczucie, 
że nie przypadnie mu to wcale do gustu. Wystarczająco niemiła 
była myśl o długim ramieniu Karpińskiego, który przypomniał tak 
szybko o sobie. Geiger zastanowił się, czy depesza nie ma coś 
wspólnego z nagłym przysłaniem do Niemiec nowego kontyngentu 
wojsk powietrznych U.S.A. Obecny prezydent niedawno objął swój 
urząd i nie zdążył jeszcze dużo zdziałać, lecz to posunięcie 
pozwalało mniemać, że może się okazać człowiekiem wielkiego 
formatu. 
     
     W głównej kwaterze holenderskiego kontrwywiadu w Hadze 
zadzwonił telefon. Major Sailer, zastępca Scholtena, podniósł 
słuchawkę i zasłaniając ręką mikrofon powiedział do przełożonego: 
     - Jakiś facet nazwiskiem Panhuys chce z panem koniecznie 
mówić. Dzwonił na zastrzeżony numer. 
     Generał wziął od niego słuchawkę. 
     - Mówi Scholten. Nie podejrzewają cię? To dobrze. 
     Od tej chwili słuchał w milczeniu. Zakończył krótką rozmowę 
słowami "Do widzenia" i zwrócił się do Sailera: 
     - Grupa Geigera przekroczyła granicę. To ściśle poufna 
wiadomość. Teraz przed nami najtrudniejsze: czekanie. 
     Pora była późna. W Willich, małym miasteczku w pół drogi 
między Dusseldorfem a granicą holenderską dawno zapadła noc. 
Płaskie, pokryte śniegiem pola ze wszystkich stron otaczały 
niewiele większe od podmiejskiego osiedla skupisko ładnych domów 
z ogródkami od tyłu. W jednej z piętrowych willi założyła 
tymczasową kwaterę grupa Geigera. Jacek Wojna, niedźwiedziowaty, 
mierzący blisko dwa metry Polak, którego sąsiedzi znali jako męża 
Eriki Kern, siedział w bawialni. 
     Czyścił właśnie pistolet automatyczny typu Uzi i rozmawiał z 
Gatenem, małym, żylastym Norwegiem. 
     - Co ten Geiger najlepszego wyrabia, zatrzymując nas tutaj w 
ostatniej chwili, tuż przed przerzutem do Holandii? 
     - Geiger zawsze ma swoje powody - odpowiedział ostrożnie 
Gaten o kościstej twarzy. Zajęty był składaniem niemieckiego 
automatu. Spory arsenał broni porozrzucanej po całym domu 
stanowił międzynarodową kolekcję, w której brakowało jedynie 
wyrobów radzieckich. Geiger przezornie baczył, aby nic nie 
wskazywało na ich powiązania z sowieckim mocodawcą. 
     - Przestań tak ciągle włazić mu w dupę! - warknął po chamsku 
Wojna. - Tutaj ja jestem szefem i lepiej o tym nie zapominaj. 
-Wymierzył pistolet w Gatena i zagiął palec na spuście. Norweg 
zdrętwiał i aż podskoczył, gdy Wojna ze śmiechem nacisnął spust. 
-Naprawdę myślałeś, że jest naładowany? 
     - Będę równie rad jak ty, gdy wreszcie pryśniemy z Niemiec! 
-zapewnił go skwapliwie Gaten. - Musisz tak się bawić bronią? 
-Trudno mu było ukryć drżenie głosu. Wojna był nieobliczalny i 
całkiem zdolny nawet do zastrzelenia kogoś z własnej grupy, gdyby 
uznał, że może się bez niego obejść. 
     Rozmowa toczyła się po francusku - w jedynym języku, który 
obaj znali. Gaten urodził się w Bergen. Był z przekonań 
anarchistą. 
     Pracował przy urządzeniach wiertniczych na polach naftowych. 
     Geiger trzymał go w rezerwie czekając, aż nadejdzie rozkaz, 
żeby wysadzić olbrzymie pływające platformy na Morzu Północnym, z 
których do Skandynawii i Wielkiej Brytanii płynęły szerokim 
strumieniem ropa i gaz. 
     - Sprawdziłeś po południu, co z karetką i cysterną? - ostro 
spytał Wojna. 
     - Schowane są w stodole - odparł Gaten. 
     - Do diabła, o tym sam dobrze wiem! - Wojna rzucił pistolet 
na podłogę i sięgnął po butelkę dżinu, która leżała na sofie 
obok. -Pytam, czy są gotowe do drogi. Muszę ci wszystko kłaść 
łopatą do głowy, jakbym gadał z jakimś cholernym, zacofanym w 
rozwoju trzylatkiem? - Łyknął porządnie z butelki. 
     - Baki są pełne. Oba wozy są dobrze przykryte brezentem i 
zostawiłem tam piecyki olejowe, żeby silniki nie zamarzły. 
Sprawdziłem, czy działają, i oba zapaliły za pierwszym razem. 
     - Założę się, że i tak zimno tam jak w dupie nieboszczyka! 
-sarkał Wojna. Rozejrzał się z niechęcią po bawialni i splunął na 
dywan. Wszędzie widać było ślady męskiego niechlujnego 
gospodarowania: na stole stało mnóstwo brudnych szklanek, a na 
podłodze i fotelach walały się puste butelki. Kiedy mieszkała tu 
Erika Kern, cały dom był wypucowany do ostatnich granic. 
     Gdyby mogła go widzieć w obecnym stanie, zrobiłaby piekielną 
awanturę. 
     - Brudno tu jak w chlewie! - warknął Wojna. - Skończ składać 
tę pukawkę i posprzątaj to wszystko. I nie zapomnij włożyć 
rękawiczek. - Wprawdzie guzik go obchodził porządek, ale w ten 
sposób pokazywał Gatenowi, gdzie jego miejsce. 
     - Nie jestem jakąś zakichaną sprzątaczką... - zaczął Gaten, 
lecz umilkł na widok wyrazu twarzy Wojny. - No dobrze, skoro 
nalegasz. 
     Obaj nosili bawełniane rękawiczki. Tak zarządziła Erika 
przed wyjazdem do Amsterdamu. 
     - Wytarłam wszystkie odciski palców. Miejsce jest czyste 
-upomniała Wojnę - więc pilnuj, żeby wszyscy podczas pobytu tutaj 
nie zdejmowali rękawiczek. 
     Na górze w sypialniach spało czterech ludzi. Wojna 
wprowadził system zmianowy, tak że zawsze, w dzień czy w nocy, 
część grupy była wypoczęta i gotowa do działania. "Psiakrew, i na 
co te zasrane przygotowania? - pomyślał Wojna pociągnąwszy znów 
długi łyk z butelki. - Kiedy wreszcie się stąd zmyjemy i coś się 
zacznie dziać?" Nie domyślał się, że czeka go jeszcze jedno 
zadanie na terytorium Niemiec. 
     Kiedy w Zurychu i Mediolanie była czwarta po południu, w 
oddalonej o dwie strefy czasowe Moskwie wybiła szósta. Przed 
tymi, którzy wzięli na siebie odpowiedzialność za wykrycie 
szpiega, stanęło teraz trudniejsze zadanie. Traczkow nalegał, aby 
natychmiast wysłać Karpińskiemu rozkaz zabicia Marienkowa. 
Miejsce byłego przewodniczącego KGB w trzyosobowej komisji zajął 
Anatolij Zarubin. 
     O dziwo, właśnie ten łagodny, liberalnie nastawiony Zarubin 
natychmiast poparł wniosek Traczkowa, choć wyraził swoje poparcie 
w swoisty sposób. 
     - Ponieważ wasz protegowany Karpiński nie powziął w porę 
podejrzeń wobec własnego szefa, musi poniewczasie naprawić ten 
kolosalny błąd i uciszyć Marienkowa, zanim dopadną go Amerykanie. 
     Traczkow na tę kąśliwą uwagę zjeżył się tak, że z włosami 
wystającymi mu z uszu i nosa przypominał dzika. Chrząknął 
gniewnie i milczał. Sekretarz generalny przyjął słowa Zarubina z 
tajonym zadowoleniem. Takie postawienie sprawy pozwalało w razie 
fiaska zrzucić winę za niepowodzenie operacji na gruby kark 
Traczkowa. 
     Kiedy ustalili treść depeszy do Karpińskiego, poruszył 
następną palącą kwestię: 
     - Co mamy zrobić ze wszystkimi naszymi agentami w Europie 
Zachodniej, których nazwiska i adresy Marienkow trzymał w tej 
swojej przepastnej pamięci? - Zamilkł na chwilę. - Myślę 
zwłaszcza o Niemczech Zachodnich. 
     Trzej mężczyźni siedzieli przy długim lśniącym stole pod 
zwisającymi z sufitu kryształowymi pająkami w jednej z sal 
Kremla. Przez całą minutę nikt nie zabrał głosu. To był ciężki 
orzech do zgryzienia. 
     Dziesięć lat temu spośród czterech tysięcy szpiegów w 
Republice Federalnej Niemiec, którzy pracowali dla komunistów, 
większość stanowili obywatele Niemiec Zachodnich. Później, gdy 
okazało się, że nie można na nich polegać, zastąpiono ich 
wypróbowanymi politycznie obywatelami Niemiec Wschodnich, 
zaopatrzonymi w fałszywe życiorysy. Był to żmudny proces, którego 
nie można było powtórzyć z dnia na dzień. A teraz w dodatku do 
łowców szpiegów przyłączył się zachodnio-niemiecki analityk, 
Richard Meier, kierujący olbrzymim centrum komputerowym w 
Kolonii, znanym jako NADIS. 
     Meier wprowadzał do komputera takie dane, jak kryjówki na 
tajne materiały, odpływy pieniędzy z podejrzanych kont bankowych, 
miejsca potajemnych spotkań. Specjalny program klasyfikował je i 
łączył w schematy, na podstawie których można było skojarzyć 
osoby i wydarzenia pozornie w żaden sposób z sobą nie związane. 
     Niemieckiej BND wystarczyłoby dodać do tego listę znanych 
Marienkowowi nazwisk i adresów, by zarzucić niewód i rozbić 
wszystkie, tworzone z takim mozołem, sowieckie siatki 
szpiegowskie. Ich odbudowanie potrwałoby co najmniej jedno 
dziesięciolecie. Siedow pierwszy przerwał ciszę: 
     - Jeśli Marienkow zdoła uciec, może lepiej byłoby wycofać 
wszystkich naszych agentów. Później mogliby znów niepostrzeżenie 
przeniknąć do Niemiec Zachodnich. Wyszkolenie dobrego agenta trwa 
co najmniej pięć lat - przypomniał im. 
     - Proponujecie zarządzenie wstępnego alarmu? - spytał 
Traczkow. 
     - Techniczna strona zagadnienia należy do was - wywinął się 
gładko Siedow. 
     Traczkow wpadł w potrzask i świetnie zdawał sobie z tego 
sprawę. 
     Jeżeli nie zarządzi alarmu i nastąpi wsypa, wina za to 
spadnie na niego. Jeżeli ogłosi ewakuację, która później okaże 
się niepotrzebna, to też on będzie za to odpowiedzialny. 
     - Ale tylko wstępny alarm - próbował się zaasekurować. 
     - Zresztą pewnie i tak dmuchamy na zimne. Skoro to pański 
niezawodny Karpiński kieruje operacją, sukces jest murowany 
-przewrotnie zakonkludował Zarubin. 
     
     "Lotnisko w Zurychu zostało zamknięte". 
     Hiobowa wieść od brygadiera Trabera dotarła do Wargravea na 
kwadrans przed wyjazdem na dworzec. Pokazał depeszę Hallerowi. 
     Stali obaj w dziwnym pokoju z antresolą i półkolistym oknem 
tuż nad podłogą. Amerykanin przeczytał depeszę i ściągnął usta w 
śmieszny ryjek, co było u niego objawem zdenerwowania. 
     - Pozostał nam tylko Schiphol. To znaczy, że musimy jechać 
do końca trasy - stwierdził Wargrave. - Przez całą Europę aż do 
Amsterdamu. To zaś daje KGB mnóstwo czasu na załatwienie 
Marienkowa. 
     - Przyszły ci na myśl jakieś dodatkowe środki ostrożności? 
-spytał krótko Haller. 
     - Cała masa. - Wargrave spojrzał na zegarek. - Molinari 
zainstalował na drugim piętrze telefon z urządzeniem szyfrującym, 
chwała niech za to będzie Panu. Aż do wyjazdu będę wisiał na 
słuchawce. Julianie, jeszcze jedno... - Wyłożył szczegółowo 
system ochrony Rosjanina w pociągu. - A teraz muszę iść dzwonić. 
     W drodze na górę Wargrave przystanął na piętrze, by udzielić 
dalszych instrukcji Phillipowi Johnowi, ściągniętemu przez 
Hallera z CIA. Kiedy wchodził do jego pokoju, nowo zwerbowany 
członek Sparty sprawdzał właśnie po raz ostatni swoją broń, 
lugera kalibru 9 mm. John miał trzydzieści trzy lata. Był 
wysokim, kędzierzawym szatynem o bladej twarzy i spokojnych 
błękitnych oczach, patrzących wprost na osobę, z którą rozmawiał. 
Miał na sobie sportowy garnitur w czarno - białą kratkę, skrojony 
tak, by maskował kaburę pod lewą pachą. Podniósł na chwilę wzrok 
na gościa nie przerywając swego zajęcia, po czym schował pistolet 
do kabury. 
     - Dzwonki brzęczą na alarm? - spytał od niechcenia. 
     - Skąd wiesz? 
     - Umiem wyczuć, jak coś wisi w powietrzu. - John uśmiechnął 
się lekko. - No i słyszałem ciebie pędzącego po schodach z 
tupotem stada bawołów. 
     - Lotnisko w Zurychu jest nieczynne. Czyli tarabanimy się aż 
na Schiphol. 
     - Będzie niezły ubaw. 
     - Mam nadzieję - zaczął wolno i z naciskiem Wargrave -że ta 
ostatnia uwaga nie wyraża twojego ogólnego stosunku do zadania, 
jakie stoi przed nami. 
     - Ależ skąd, niepotrzebnie tak się przejmujesz - odparł 
swoim równym i spokojnym głosem John, nie zmieniając niedbałej, 
leniwej pozy. Wargrave przypomniał sobie jednak jego dalekie od 
ospałości ruchy podczas próby, kto pierwszy chwyci rewolwer ze 
stołu. John uśmiechnął się, widząc napiętą twarz Wargravea. 
     - Niczego sobie ta wasza agentka - dorzucił. - W jej 
towarzystwie na pewno nie będziemy się uskarżać na długą podróż. 
     - Wyjaśnijmy sobie również i to - powiedział Wargrave 
opanowanym tonem. - Jak cię złapię, że się koło niej kręcisz, 
złamię ci łapę. 
     - Nie ma sprawy - zapewnił go ze swobodą John. - Ale nic na 
to nie poradzę, że mam oczy w, głowie, a ona ma fantastyczne 
nogi. 
     Może sam nie zauważyłeś? 
     Wargrave pominął milczeniem tę uwagę, poinstruował go, co ma 
robić, i wyszedł z pokoju. Idąc na górę czuł lekkie 
niezadowolenie z siebie. Wielkie nieba, chyba nie był zazdrosny o 
tego przystojniaka dlatego, że widział, jak ćwierka z Elsą? 
     Przez kilka następnych minut, spędzonych przy telefonie 
podłączonym do urządzenia szyfrującego, był bardzo zajęty. 
Najpierw zadzwonił do Trabera. Na dźwięk jego głosu w słuchawce 
szef szwajcarskiego kontrwywiadu przerwał mu w pół zdania: 
     - Tak, służba meteo przewiduje, że lotnisko będzie nieczynne 
co najmniej kilka dni. Ale mam kolejną złą wiadomość. Wszystko 
wskazuje na to, że Karpiński przebywa w tej chwili gdzieś w 
Zurychu. Staramy się go znaleźć, lecz bez rysopisu akcja nie 
rokuje sukcesu. 
     - Przyjechał, żeby osobiście czuwać nad operacją 
zlikwidowania Marienkowa. 
     - Jestem o tym przekonany. Miał pan jakieś wiadomości od 
swojego agenta w Andermatt? Tam może się wszystko zdecydować. 
     Andermatt jest położone powyżej tunelu św. Gotharda, przez 
który jedzie ekspres. 
     - Ani słowa, ale takie rzeczy wymagają czasu. A pan niech 
przypadkiem nie zapomni, że dałem mojemu przyjacielowi pański 
numer. Przedstawi się jako Leros. Jeśli pan dostanie jakiś 
meldunek od niego, proszę pchnąć go czym prędzej do mnie. 
Wiadomość może brzmieć całkiem niedorzecznie, ale ja ją 
zrozumiem. 
     Następny telefon był do kapitana Franza Wandera, który 
czekał na rozwój wydarzeń w Wiesbaden. Wander dostał już depeszę, 
że zbiegłym agentem okazał się Marienkow, i z właściwą sobie 
szybkością zabrał się do działania. 
     - Za kilka minut wsiadam w pociąg do Bazylei - zadźwięczał w 
słuchawce jego raźny głos. - Skontaktowałem się już z Traberem i 
ustaliłem, że stamtąd przejmę nadzór nad ochroną, gdy będziecie 
przejeżdżać przez Niemcy. Co mówisz, Harry? Karpiński jest w 
Zurychu? To mi brzydko pachnie... i, - Mnie również - zgodził się 
Wargrave. 
     - Ale wracając do rzeczy, przewiduję następujący scenariusz 
wypadków - ciągnął Niemiec. - Kiedy Sowieci zaczną podejrzewać, 
że Marienkow wyjdzie z tego cało, podniosą alarm i ich tajni 
agenci zaczną pryskać od nas drzwiami i oknami w obawie przed 
dekonspiracją. Ogłosiłem więc stan pogotowia na całej wschodniej 
granicy. 
     Paradoksalnie ta okropna śnieżyca ułatwiła nam zaostrzenie 
kontroli na wszystkich punktach granicznych. Możemy obłowić się 
jak nigdy. 
     - Że Marienkow wyjdzie z tego cało - powtórzył Wargrave. 
-Chciałbym podzielać twój optymizm. Możesz mi wierzyć, to będzie 
nielicha przeprawa. 
     Rozmowa ze Springerem, który przyjechał już do Lugano, 
trwała bardzo krótko. Wargrave spytał jedynie, czy ten załatwił 
to, o co go prosił. Pułkownik zapewnił go, że w Chiasso zgodnie z 
jego poleceniem zostanie dołączony do ekspresu wagon - platforma. 
     W Hadze pulchny generał Scholten o twarzy amorka rozmawiał 
ze swoim zastępcą, majorem Sailerem, który swoim wyglądem 
stanowił - krańcowe przeciwieństwo szefa. Miał przeszło metr 
osiemdziesiąt , wzrostu, pociągłe rysy i wyraz wiecznego 
zaaferowania na twarzy. 
     Właśnie przyniósł najnowsze raporty o ruchach grupy Geigera. 
Stercząc jak czapla nad niskim Scholtenem, potrząsnął z 
ubolewaniem głową. 
     - Pogłoski, mętne pogłoski, nic solidnego, w co można by 
wbić zęby... 
     - Ale wszystkie te pogłoski potwierdzają, że grupa Geigera 
przenosi się do Holandii. 
     - Tak to można podsumować. 
     Przerwał, gdyż Scholten odebrał telefon z Mediolanu na 
szyfrowanej linii. Dostali już depeszę Wargravea, że ekspresem 
"Atlantic" będzie jechał Marienkow. Wiedzieli, że lotnisko w 
Zurychu zostało zamknięte. 
     Znaczyło to, że Marienkow z eskortującą go grupą odleci 
dopiero z Schiphol - o ile dożyje do tego czasu. Wiedzieli 
ponadto, że Niemcy zamknęli wschodnią granicę, żeby odciąć wrogim 
agentom drogę ucieczki. 
     - Czekamy na was w Amsterdamie z otwartymi ramionami 
-powiedział Scholten na zakończenie rozmowy. - W razie czego 
będziesz mógł ze mną nawiązać z ekspresu łączność przez radio. 
     I ostatnie słowo przestrogi: uważaj! 
     Odłożywszy słuchawkę Scholten wstał i podszedł do okna. 
Dachy widocznych w dali gmachów parlamentu były lekko 
przyprószone śniegiem. Szalejąca w całej Europie zadymka wciąż 
omijała Holandię. 
     Scholten należał do ludzi, którzy mają zdolność 
przewidywania dalej niż dwa ruchy w grze. 
     - Pamiętasz tę sprawę z roku 1951, kiedy dwaj agenci, 
prowadzący szpiegowską robotę dla Sowietów, wsiedli w Dunkierce 
na pokład radzieckiego frachtowca "Maria Uljanowa"? - spytał 
nieoczekiwanie. 
     - Rzeczywiście, zdaje się, że coś o tym słyszałem - 
odpowiedział Sailer. Ani w ząb nie rozumiał, dlaczego jego 
przełożony wspomina o tej sprawie. 
     - Ciekawe, jak historia lubi się powtarzać - ciągnął 
Scholten. -Właśnie nam doniesiono, że "Maksym Gorki", sowiecki 
frachtowiec o wyporności siedemnastu tysięcy ton, jest na Morzu 
Północnym. 
     Niedawno minął Heligoland i oddalił się w kierunku 
południowym mimo dużej fali. Można się go wkrótce spodziewać u 
wybrzeży Holandii. 
     - Doprawdy? - wtrącił zdawkowo Sailer, wciąż nie 
dostrzegając, do czego zmierza Scholten. - Czeka go nie lada 
przeprawa; barometr spada gwałtownie. - Odpowiadało to prawdzie. 
Siła wiatru sięgała ośmiu stopni w skali Beauforta i wysłano już 
ostrzeżenia, by obserwować przybrzeżne tamy, o które biły ogromne 
fale. Elsa Lane widziała dwie doby wcześniej z okna samolotu ich 
białą pianę, gdy rozbijały się o brzeg. - Nawiasem mówiąc, czy 
poinformował pan ministra o najnowszych wypadkach? 
     - Jeszcze nie - Scholten z uśmiechem odwrócił się od okna. 
-W końcu to przecież sobota i nie ma sensu psuć mu na zapas 
całego . Weekendu. 
     W gruncie rzeczy Scholten, idąc w ślady brygadiera Trabera z 
Zurychu, nie miał najmniejszego zamiaru kontaktować się z rządem. 
     
     Heinz Golchack w hotelu Schweizerhof w Zurychu dowiedział 
się o zamknięciu lotniska o czwartej trzydzieści po południu. 
Dokonał tego w bardzo prosty sposób. Polecił Rudiemu Buhlerowi 
zasięgnąć telefonicznie informacji o lotach do Niemiec. Po 
uzyskaniu wiadomości, że ruch pasażerski został wstrzymany, nie 
tracił czasu. 
     - To znaczy, że będą musieli jechać z Peterem do końca trasy 
i lecieć z Schiphol pod Amsterdamem. Poczynimy pewne dalsze 
przygotowania, na wypadek gdyby udało mu się aż tam dotrzeć. 
     Zredagował dwie kolejne depesze, które miały być po 
zakodowaniu wysłane drogą radiową do trailera profesora Mohnera 
na szczycie Zurichbergu, a dopiero stamtąd dotrzeć do właściwych 
adresatów. 
     Pierwsza była przeznaczona dla oficera operacyjnego G.R.U., 
Jurija Gusjewa, który obecnie znajdował się we Francji, w 
miejscowości Miluza niedaleko Bazylei. Drugą wysłał do Rolfa 
Geigera, który przebywał w Amsterdamie. 
     W wypełnionej śnieżną zamiecią przestrzeni radiowej nad 
Europą krzyżowały się sygnały, wysyłane z różnych źródeł, 
legalnych i nie. 
     Przed odjazdem ekspresu "Atlantic" w długą podróż wyżłobione 
zostało koryto, którym dwa wrogie żywioły - zachodni i wschodni 
aparat służby bezpieczeństwa - pędziły ku sobie z przeciwnych 
stron. 
     
     Katastrofa wisiała w powietrzu. 
     O czwartej trzydzieści pięć Sparta była gotowa do drogi. W 
pokoju na drugim piętrze Wargrave omawiał w cztery oczy z 
Molinarim ostatnie przygotowania. Phillip John odjechał już na 
dworzec, zabierając ze sobą Petera Neckermanna, który miał 
obsługiwać centralkę łączności, zainstalowaną na polecenie 
Molinariego w jednym z wagonów sypialnych. 
     - Wszystko jasne? - rzucił na zakończenie zaimprowizowanej 
odprawy Wargrave. 
     - Jasne jak słońce. To całkiem pomysłowe - przyznał 
Molinari. - Życzę ci dodatkowej porcji szczęścia. 
     - Pora się zbierać. 
     Elsa, gotowa do wyjścia, czekała w dwupoziomowym pokoju wraz 
z Marienkowem, który trzymał jej neseser. 
     - Wyglądasz szalenie luksusowo. Nie mógłbym ani marzyć, żeby 
utrzymać tak elegancką kobietę - ocenił Wargrave. 
     Obróciła się kokieteryjnie na obcasach, demonstrując 
sobolowe futro i torebkę od Gucciego. 
     - Tego jestem pewna - rzekła uszczypliwie i wsunęła rękę pod 
ramię Marienkowa. - Ten dżentelmen, jak to od razu widać, jest o 
wiele bardziej w moim typie. 
     Rosjanin w kosztownym wełnianym płaszczu, ręcznie szytych 
półbutach i eleganckim filcowym kapeluszu przypominał do 
złudzenia bogatego przemysłowca. Chcąc pokazać, że lekcja nie 
poszła na marne, zrobił na próbę kilka raźnych, lekkich kroków, 
które zupełnie nie przypominały jego normalnego, ciężkiego i 
miarowego chodu. Elsa nagrodziła ten pokaz oklaskami. Wargrave z 
aprobatą kiwnął głową i zniknął za drzwiami. Zarejestrował całą 
scenę zaledwie częścią uwagi. 
     Był pochłonięty analizowaniem wszystkich punktów planu, 
sprawdzaniem, czy o niczym nie zapomniał. Wyszedł na podwórko, 
gdzie czekał zaparkowany mercedes 450, myśląc o rozmowie 
telefonicznej, jaką odbył po odprawie z Molinarim. Tym razem nie 
skorzystał z szyfrowanej linii. Zamówił wcześniej połączenie 
przez zwykłą miejską centralę. Była to rozmowa zamiejscowa z 
Andermatt. 
     
      * 12 * 
     
     Andermatt, Szwajcaria 
     
     O czwartej trzydzieści Robert Frey odłożył słuchawkę 
telefonu w barze hotelu Storchen i podniósł oczy na kobietę, 
która schodziła po schodach do hallu. 
     - Anno, zamówiłem dla ciebie olbrzymią Bloody Mary! - 
zawołał. 
     - Sam wypij, może się zakrztusisz. 
     Andermatt, znany ośrodek sportów zimowych, to małe 
miasteczko białych domów o spadzistych dachach, między którymi 
biegnie jedna główna ulica. Leży u wylotu długiej doliny, która 
prowadzi do Gletsch i lodowca Renu. O tej porze roku w 
schroniskach i hotelach tłoczyła się międzynarodowa ciżba. Anna 
Markos, podobnie jak wiele innych osób, właśnie wróciła z nart. 
Była wybitnie przystojną kobietą po trzydziestce, a jej figura z 
dużym biustem skupiała teraz niepodzielnie całą uwagę Freya. 
Greczynka zatrzymała się w wejściu do baru z rękoma opartymi na 
biodrach. Kpiła sobie jawnie z olbrzyma. 
     - Daj spokój! - powiedział ostro po francusku. - Przestań 
się  zgrywać. 
     Zaniósł swojego drinka i jej Bloody Mary do kanapy 
ustawionej bokiem do kominka, w którym płonęła z trzaskiem kłoda 
z przepołowionego pnia drzewa. Rozciągnął się przed ogniem i 
ruchem ręki wskazał Annie miejsce obok. Wzruszyła pięknie 
zarysowanymi ramionami i ignorując zaproszenie usadowiła się w 
fotelu naprzeciwko niego. 
     - Dlaczego zawsze musimy drzeć koty? - spytał z pretensją 
Frey. 
     - Bo ty myślisz, że wystarczy ci kiwnąć palcem, a każda 
kobieta wyskoczy z ciuchów i sama ci się podłoży. 
     - Wielu z nich się to podobało. 
     W hotelu i barze robiło się coraz ciaśniej. Ludzie wracali z 
nart z twarzami zarumienionymi od ruchu na świeżym powietrzu i z 
podniecenia na myśl o szalonej zabawie wieczorem. Byli tu 
Francuzi, Niemcy, Skandynawowie i garść Brytyjczyków, w których 
portfelach frank szwajcarski siał bezlitosne spustoszenia. 
     Anna Markos zdjęła kurtkę i lekceważąc Freya rozglądała się 
wokół. Zsunęła czapkę, potrząsnęła głową, żeby uwolnić włosy, 
które spłynęły czarną falą na ramiona, i prezentując wielkiemu 
Szwajcarowi profil pobieżnie sprawdziła swój wygląd w lustrze. 
Profil ten był wspaniały: piękny orli nos, wysoko zarysowana kość 
policzkowa i zdecydowany, pięknie wykrojony podbródek. Reszta 
również była godna podziwu: pełne piersi, napinające obcisłą 
lazurowo-niebieską bluzkę, linia długich, silnych nóg, które 
właśnie założyła jedną na drugą prowokująco wolnym ruchem. 
Sięgnęła po drinka, wymijając drapieżną dłoń Freya, i jednym 
haustem wychyliła połowę. Jej wielkie czarne oczy błysnęły nad 
brzegiem szklanki. 
     - A zafundowanie mi drinka nie daje ci nawet prawa, byś 
został mi przedstawiony. 
     - Ale przecież znamy się już przeszło... 
     - Nigdy nie zostaliśmy sobie przedstawieni, to ty narzuciłeś 
mi się wbrew zasadom dobrego wychowania! - odpaliła ironicznie. 
     Robert Frey, słynny szwajcarski alpinista, dorównywał Annie, 
jeśli chodzi o siłę osobowości i imponującą prezencję. Grał 
pierwsze skrzypce w życiu miejscowej społeczności i udzielał się 
we wszelkiego typu imprezach. Sezon sportów zimowych był dla 
niego okresem największej aktywności. Ten niedźwiedziowaty 
mężczyzna ogromnego wzrostu liczył sobie czterdzieści pięć lat. 
Miał wielki orli nos i niesforną ciemną czuprynę. Biła z niego 
fizyczna witalność i radość życia. Był czymś w rodzaju 
miejscowego bohatera. 
     W ciągu swojej alpinistycznej kariery robił najtrudniejsze 
drogi na wszystkich większych szczytach w Szwajcarii, włącznie z 
przejściami wszystkich ścian morderczego Eigeru. Był świetnym 
narciarzem i dobrym pilotem, jak również geologiem i specjalistą 
od lawin. 
     Zaliczał się do członków Federalnego Instytutu Badań Śniegu 
i Lawin, który mieścił się na Weissfluhjoch, przeszło dwa i pół 
tysiąca metrów powyżej Davos. O tej porze roku miał huk zajęć. 
Patrolował zbocza ze swojego helikoptera, żeby sprawdzić opad 
śniegu i określić strefy potencjalnego zagrożenia lawinowego, 
prowadził szkółkę narciarską dla kosmopolitycznej zbieraniny 
wczasowiczów i uczestniczył całą duszą w hulankach po zapadnięciu 
zmroku. 
     Sypiąc żartami i klepiąc ludzi po plecach, był w swoim 
żywiole. Żył w separacji z żoną i miał wielki apetyt na kobiety, 
toteż rzadko wieczór mu mijał bez nowego podboju. Anna - jak na 
razie zaliczała się do niewielu, u których poniósł klęskę. Świeżo 
zagojona szrama na prawym policzku Freya świadczyła o zajadłości, 
z jaką broniła się przed nim, gdy zatarasował jej drzwi w 
sypialni. Przez to pragnął jej jeszcze bardziej. Wyciągnięty 
przed ogniem na kominku nie mógł oderwać wzroku od wspaniałych ud 
dziewczyny i wyobrażał sobie moment, gdy będą przygniecione jego 
wielkim cielskiem. 
     - Znów marzenia? - spytała kąśliwie Anna. 
     Bez słowa odpowiedzi spojrzał na dwójkę francuskich 
dziewcząt, które właśnie weszły do baru. Przez chwilę patrzył na 
nie zuchwałym, taksującym wzrokiem, a potem zamówił drinka. Z 
dyskoteki za ścianą dobiegły dźwięki muzyki pop i kilka par 
zaczęło podrygiwać w jej rytm. Atmosfera robiła się coraz 
bardziej gorąca. Z westchnieniem dokończył drinka i wstał. 
Schyliwszy się ujął podbródek Anny w swoją wielką łapę. 
Dziewczyna spojrzała na niego z pogardą. 
     - Spotkamy się później, moja śliczna. 
     Nic nie odpowiedziała. Ruszył do drzwi, w przejściu zdjął z 
wieszaka futrzaną kurtkę z kapturem, zapinając ją wyszedł w mrok 
i wsiadł do furgonetki marki Volkswagen. Gdy tylko odjechał, Anna 
zostawiła niedopitego drinka, podeszła do drzwi wyjściowych 
wkładając po drodze kurtkę narciarską, i wyjrzała na dwór. O 
piątej po południu było już zupełnie ciemno. Za zasłoną lekko 
prószącego śniegu oświetlone okna domów tworzyły jasne, rozmazane 
plamy. Pospiesznie otworzyła drzwiczki swojego wypożyczonego 
renaulta i siadła za kierownicą. Gdy włączyła silnik, czerwone 
tylne światła samochodu Freya znikały w ciemności. 
     Ruszyła za nim wąską ulicą, po której przechadzały się pary 
niosące złożone narty na ramionach jak jakąś budzącą postrach 
broń. 
     Zjechała na chwilę na bok, żeby przepuścić dwa pojazdy 
wojskowe. 
     Obejrzała się za siebie. Pod otwartymi z tyłu brezentowymi 
budami siedzieli żołnierze uzbrojeni w automaty. Inna wojskowa 
ciężarówka stała zaparkowana w bocznym zaułku. "Czyżby odbywały 
tu się jakieś próbne manewry?" - pomyślała, nie wiedząc, że to 
objaw podwyższonego stanu gotowości, jaki brygadier Traber 
zarządził na terenie całej Szwajcarii. 
     Jadąc dalej, dotarła do miejsca, gdzie miasteczko raptownie 
się kończyło. Za nim ciągnęła się prosto jak strzelił dolina, 
która prowadziła do Gletsch i lodowca Renu. To w jednym z jego 
tuneli znaleziono niedawno ciało zamordowanego agenta pułkownika 
Springera. Zahamowała na poboczu, wysiadła z samochodu, wyjęła z 
kieszeni składaną lunetę i skierowała ją na skupisko stłoczonych 
zabudowań w wiejskiej zagrodzie. Nastawiła ostrość. Obraz nie był 
zbyt wyraźny, mimo że śnieg przestał padać. Pomagały też nieco 
światła w obejściu. Zdążyła zobaczyć, jak furgonetka Freya 
wjeżdża w bramę. 
     Nad zabudowaniami sterczała antena radiowa, która pozwalała 
Freyowi utrzymywać łączność z instytutem lawinowym nad Davos. 
     Z tej odległości Anna nie mogła widzieć skierowanej na 
siebie potężnej lornetki noktowizyjnej w jednym z okien domu. 
Emil Platow, czterdziestoletni niski, chudy szatyn z bakami, od 
dłuższej chwili obserwował dziewczynę. Opuścił szkła, gdy do nie 
oświetlonego pokoju wszedł Robert Frey. Olbrzym zrzucił kurtkę i 
przystanął, a jego sylwetka odcinała się wyraźnie na tle jasnej 
plamy światła z sieni. 
     - Co, u diabła, jest grane? 
     - Ta twoja przyjaciółeczka jechała za tobą. Zatrzymała się 
przy drodze tuż za miasteczkiem. To już drugi raz. Myślę, że nas 
szpieguje. 
     Frey bez słowa wziął lornetkę od Platowa i spojrzał na 
zaparkowanego renaulta i stojącą obok niewyraźną postać. Nie 
sposób było rozpoznać twarzy, lecz sylwetka, postawa - no i 
samochód -wyglądały znajomo. Platow ciągnął dalej: 
     - Widziałem ją w tym miejscu dwa dni temu, mniej więcej o 
tej samej porze. 
     Frey odjął lornetkę od oczu i zaciągnął zasłony. 
     - Włącz światło! - warknął. Gdy w pokoju zrobiło się jasno, 
podszedł do kredensu, wyjął butelkę i nalał sobie wina. Stał 
przez chwilę i popijał w milczeniu. 
     - No cóż, przyznaję ci rację - wygląda na to, że znaleźliśmy 
szpiega. 
     
      * 13 * 
     
     Milano Centrale 
     
     Matt Leroy przeszedł za barierkę, wsiadł do przedostatniego 
wagonu i ruszył ku tyłowi, sprawdzając każdy przedział. Do 
odjazdu zostało równe dziesięć minut. Ekspres stał na peronie, 
długi, liczący szesnaście wagonów skład malał w perspektywie. 
Dołączono do niego dodatkowe dwa wagony slipingu, przeznaczone na 
wyłączny użytek Sparty. 
     Za nimi, idąc ku przodowi, były dwa normalne wagony 
sypialne, a dalej trzy wagony pierwszej klasy. Resztę pociągu 
stanowiły prawie już zapełnione wagony drugiej klasy i wagon 
restauracyjny. 
     Leroy wziął od funkcjonariusza SIFAR-u w mundurze strażnika 
kolejowego, trzymającego wartę na korytarzu, trzy klucze. 
Wszystkie były takie same i zamykały przejścia między wagonami, 
odcinając tym samym dwa ostatnie slipingi od reszty pociągu. 
     Doszedłszy do przedziału na końcu przedostatniego wagonu, 
zastukał w umówiony sposób. Drzwi uchyliły się trochę i ukazała 
się w nich twarz Petera Neckermanna. Na widok Leroya otworzył je 
szerzej. 
     - Masz wszystko, co trzeba? - spytał Leroy. 
     - Sprzęt radiowy jest wręcz znakomity - odparł z uznaniem 
Niemiec w swojej starannej angielszczyźnie. 
     Leroy zajrzał do środka. Przedział, wypełniony po brzegi 
specjalistycznym ekwipunkiem, przypominał tablicę kontrolną 
boeinga 747. 
     Leroy pożegnał Neckermanna unosząc do góry dwa palce i 
ruszył dalej, by sprawdzić ostatni wagon. Za jakieś pięć minut 
mieli przyjechać państwo Wells, czyli Marienkow z Elsą. 
     Przy wejściu do głównej hali dworca, koło ruchomych schodów, 
stał Phillip John. Spojrzał na zegarek i dla rozgrzewki zaczął 
spacerować tam i z powrotem, mijany przez pasażerów, którzy 
wjeżdżali na górę. Wciąż spoglądał w głąb via Pisani, szukając 
wzrokiem ciemno-niebieskiego mercedesa 450. 
     Wóz, którego wypatrywał, był już niedaleko. Siedzący za 
kierownicą Wargrave utrzymywał równą, niezbyt dużą szybkość. 
Widział przed sobą rosnący w oczach wielki gmach Milano Centrale. 
Po lewej stronie piętrzyła się gigantyczna sylwetka budynku firmy 
Pirelli w kształcie rotundy. Elsa i Marienkow siedzieli na tylnym 
siedzeniu. 
     Nikt nie przerwał milczenia, odkąd wyjechali z podwórza 
tajnej bazy Molinariego. Wargrave zdecydował, że czas rozładować 
nieco napięcie. 
     - Molinari jest już na stacji, nadzoruje ochronę - 
powiedział do Marienkowa. - Wejdziecie z Elsą do głównej hali i 
wjedziecie ruchomymi schodami na perony. Unikajcie pośpiechu, 
jesteście pod dobrą opieką. Tu wszędzie roi się od tajniaków, 
chociaż tego nie widać. Wjadę za wami po schodach i zatrzymam się 
na górze, żeby sprawdzić, czy nikt za nami nie idzie. 
     - Dobrze zorganizowana operacja, panie Wargrave - pochwalił 
Rosjanin. - Jak na razie wszystko idzie dobrze. 
     - Wielkie dzięki za to wotum zaufania - odrzekł sucho 
Wargrave. 
     - Chciałem tylko ostrzec - powiedział ze spokojem Marienkow. 
- Oni mogą tu gdzieś być i podjąć pierwszą próbę, nawet za kilka 
minut. 
     - Nie ma to jak optymizm! - stwierdziła Elsa. - Tylko tak 
dalej. 
     - Cokolwiek się stanie, gdy podjedziemy pod wejście, wy 
macie iść prosto przed siebie. Żeby nie wiem co się działo - 
powtórzył Wargrave. 
     Skręcił i zatrzymał się przy krawężniku. Tylne drzwiczki 
zostały błyskawicznie otwarte przez numerowego, a raczej 
funkcjonariusza SIFAR - u w odpowiednim uniformie. Wziął neseser 
firmy Gucci i wszedł na schody. Marienkow właśnie wysiadał za 
Elsą, gdy to się wydarzyło. Dwa podjeżdżające pod stację 
samochody zderzyły się ze zgrzytliwym hałasem. Rosjanin 
zesztywniał. 
     - Chodźmy, to ma odwrócić od nas uwagę - szepnęła Elsa i 
ujęła go pod ramię. - Wszystko zgodnie z planem. 
     Na miejscu kraksy rozpętało się istne piekło. Kierowcy 
wyskoczyli ze swoich pojazdów i wrzeszczeli na siebie wymachując 
rękami. 
     Biegli do nich mundurowi karabinierzy. Wszystkie głowy 
obróciły się w stronę centrum zamieszania. Kilku pasażerów 
przystanęło, by się lepiej przyjrzeć. Elsa i jej rzekomy małżonek 
dotarli już na górę schodów. 
     Minęli Phillipa Johna i trzech mundurowych z karabinami w 
pogotowiu i weszli na drugie schody, które zawiozły ich na 
perony. 
     - Peron piąty - powiedziała Elsa. 
     Gdy ruszyli w stronę barierki, przy której sprawdzano 
bilety, na 
     Elsę o mało nie najechał jakiś zaspany tragarz na wózku 
bagażowym. 
     Marienkow błyskawicznie chwycił dziewczynę wpół i odciągnął 
na bok. Ten incydent wytrącił go z równowagi i zaczął iść swoim 
zwykłym ciężkim, miarowym chodem. Po kilku krokach ochłonął i 
przyspieszył, idąc bardziej zwinnie i sprężyście. Trzymając 
przygotowane bilety podszedł do barierki. 
     Ugo Sala na swoim posterunku przed restauracją popijał drugi 
kubek kawy, żeby zwalczyć ostry chłód. Patrzył bez specjalnego 
zainteresowania na zamożnie wyglądającą parę, dopóki nie 
napatoczył się wózek. Wtedy zamarł bez ruchu. Podczas szkolenia w 
Moskwie widział kilkakrotnie Marienkowa, ponadto był bystrym 
obserwatorem. 
     Dostrzegł zmianę chodu i przyglądając się mężczyźnie w 
drogim płaszczu z wełny był pewien, że go rozpoznaje, choć wygląd 
Rosjanina uległ zdumiewającemu przeobrażeniu. 
     Gdyby Sala miał przy sobie broń - a nie miał - i był w 
dodatku dobrym strzelcem, co też nie odpowiadało prawdzie, mógłby 
spróbować szczęścia. Nie wróżyło to sukcesu, gdyż zaledwie kilka 
metrów dalej stało dwóch tajniaków w cywilu z rękoma schowanymi w 
kieszeniach. 
     Wybiegł więc z dworca i pognał do zaparkowanej taksówki. 
Wsiadł do środka, zatrzasnął drzwi i włączył radio. 
     - Tu Rzym Trzy. Tu Rzym Trzy. Pasażer właśnie wsiadł do 
pociągu. 
     Wargrave zatrzymał się przy Johnie u dołu schodów i 
odczekał, aż państwo Wells znikną z pola widzenia. Przed stacją 
wciąż wrzało zamieszanie, którego powodem była kraksa, 
wyreżyserowana przez Molinariego. 
     
     - Wyglądasz na zmęczonego - powiedział John. 
     Wargrave zerknął na niego. Zabrzmiało to beznamiętnie i 
rzeczowo, jakby w gruncie rzeczy człowieka z CIA guzik obchodziła 
jego kondycja. - Będzie dosyć czasu na zmęczenie, gdy dotrzemy do 
Schiphol -odparł szorstko. 
     Ale John miał rację. Wargrave był wykończony. Czuł się cały 
połamany, jakby nie miał w ciele jednej całej kości. W piątek 
odbył wyczerpujący lot do Bukaresztu i z powrotem i zarwał pół 
nocy, analizując z Molinarim wciąż od nowa plan operacji. 
Korytarz był teraz pusty. Karabinierzy zniknęli, ostatni 
pasażerowie weszli na ruchome schody. Poza nimi nie było nikogo w 
polu widzenia. Wargrave zapalił papierosa, rzucił: "To na razie" 
i wszedł na wolno przesuwające się stopnie. Phillip John miał 
wsiąść do ekspresu jako ostatni z całej grupy. 
     Wargrave sunął w górę oparty niedbale jedną ręką o poręcz, 
choć nie mógł się doczekać, kiedy zobaczy perony. Elsa i 
Marienkow powinni właśnie przechodzić przez barierkę biletową. 
Dojechał na górę, zszedł na stały grunt, a potem zatrzymał się na 
chwilę i przesunął metr w prawo, tak że stał tuż przed schodami 
jadącymi w dół. Elsa i Marienkow przed chwilą minęli kontrolera 
przy barierce i podchodzili do drzwi przedostatniego wagonu 
slipingu. 
     Stojący u stóp ruchomych schodów Phillip John wyszarpnął 
swego lugera z kabury pod pachą, szybko wycelował trzymając 
oburącz pistolet i oddał jeden, pojedynczy strzał. Wargrave upadł 
do tyłu, na ruchome stopnie, które wolno zwiozły skuloną, 
bezwładną postać z powrotem na dół pod wejście. 
     Odgłos strzału doszedł do uszu Elsy i Marienkowa. Dziewczyna 
obejrzała się, nie wypuszczając ramienia Rosjanina. Zdążyła 
jeszcze zobaczyć padającego w tył Wargravea i jego skurczoną 
postać, zjeżdżającą poza pole jej widzenia na sunących w dół 
stopniach. 
     Bezwiednie ścisnęła z całej siły ramię Marienkowa. Coś 
złapało ją za gardło i pod wpływem szoku poczuła nagłą falę 
mdłości. Opanowała się rozpaczliwym wysiłkiem woli. 
     - Wsiadamy bez zatrzymywania - powiedziała ruszając dalej. 
     W drzwiach czekał na nich Matt Leroy. Chciał o coś zapytać, 
lecz Elsa mu przerwała. 
     - Muszę się natychmiast zobaczyć z Julianem. 
     Leroy, który miał rozkaz pełnić wartę przy jedynych 
otwartych drzwiach, przydzielił im jako eskortę funkcjonariusza 
SIFAR-u, stojącego w korytarzu. Ten zaprowadził ich do ostatniego 
wagonu. 
     Haller czekał na nich w trzecim przedziale. On i Molinari 
wyjechali z bazy nieco wcześniej niż Wargrave, aby osobiście 
sprawdzić, jak działa system ochrony na stacji. Jego powitalny 
uśmiech zniknął, gdy zobaczył wstrząśnięty wyraz twarzy Elsy. 
     - Och, Julianie, oni zastrzelili Harryego. Był na samej 
górze schodów, kiedy... - jej głos się załamał. 
     Marienkow otoczył ją ramieniem i posadził delikatnie. Haller 
poderwał się na równe nogi i skoczył do wyjścia. 
     - Zarygluj drzwi! - warknął pod adresem Marienkowa. -I 
otwieraj tylko wtedy, gdy ktoś zastuka w umówiony sposób! 
     Marienkow starannie zamknął zasuwkę. Elsa wzięła się w 
karby, wyjęła z torebki smith & wessona i położyła go obok siebie 
na siedzeniu. 
     - Nic mi nie będzie - zapewniła Rosjanina - Zresztą muszę 
teraz myśleć o pracy, nie o sobie. 
     Marienkow siadł przy niej i powiedział z nadzwyczajną 
łagodnością: 
     - W Rosji mamy powiedzenie, że najlepsze lekarstwo na ból to 
porządnie się wypłakać. 
     - Żadnych łez. 
     Haller szedł szybko korytarzem z ponurym grymasem na twarzy. 
     Wszystkie rolety w wagonie były opuszczone, żeby z peronu 
nie można było zobaczyć nic w środku. Matt Leroy wciąż warował 
przy jedynych otwartych drzwiach. 
     - Ktoś strzelał do Wargravea - poinformował go Haller. 
-Zostań tu, gdzie jesteś - rozkazał, gdy Leroy chciał wyskoczyć 
na peron. - Nikomu nie wolno opuścić pociągu. 
     W tym momencie do wagonu wsiadł John. 
     - Słyszałeś, co się stało? - zwrócił się do Hallera. 
     Wargravea postrzelono? Tak. Jak się czuje? 
     - Zabrali go do miejscowego szpitala Czerwonego Krzyża 
-urwał na chwilę. - Niestety, mam dla was złe wieści. Harry nie 
żyje. 
     Haller spojrzał na niego. Jego twarz była całkowicie wyprana 
z emocji. Wiedział, że reakcja nadejdzie później. 
     - Jak to się stało? - natarł na Johna. - Czy złapano 
zabójcę? 
     - Jak dotychczas nie. Stałem u dołu schodów, gdy ktoś 
wystrzelił, tylko raz. Nie widziałem, skąd padł strzał. To musiał 
być świetny snajper. Na całym dworcu pełno karabinierów i ludzi z 
SIFAR-u. Zamknęli wszystkie wyjścia i Molinari osobiście prowadzi 
poszukiwania. 
     - Zastąp tutaj Leroya - rozkazał Haller. - Zamknij te 
cholerne drzwi na siedem spustów i nikogo więcej nie wpuszczaj. 
Ty chodź ze mną! - rzucił do Leroya. - Obejmiesz straż przed 
naszym przedziałem. 
     Zaczerpnął głęboki oddech i wrócił pod przedział numer 3. 
"Jak się ma coś nieprzyjemnego do załatwienia, lepiej załatwić 
się z tym szybko i po krzyku" - powiedział sobie w duchu. Chciał 
porozmawiać przed odjazdem z Molinarim, ale ekspres miał odjechać 
lada chwila. 
     W odpowiedzi na jego pukanie drzwi uchyliły się nieco. W 
szparze pojawiła się Elsa z wycelowanym rewolwerem. "Wszystko 
ściśle według wskazówek Wargravea" - pomyślał ze smutkiem. Jej 
oczy szukały gorączkowo jego wzroku, gdy wszedł do środka i 
zamknął drzwi. 
     - Czy on żyje? - spytała cicho. 
     Haller potrząsnął głową. Usiadła sztywno wyprostowana, 
trzymając na podołku broń i patrząc szklanym wzrokiem przed 
siebie. Haller uścisnął ją za ramię, a potem zapalił papierosa i 
wsunął go między jej wargi. 
     - Nienawidzę tej roboty - powiedziała bezdźwięcznie. 
     Siedzący obok niej Marienkow założył ręce na piersi i nic 
nie powiedział. Miał na tyle wyczucia, by jej nie pocieszać. "Ona 
mnie teraz nienawidzi - pomyślał. - Gdybym został w kraju, 
człowiek, którego skrycie kochała, żyłby do tej pory". 
     Zaledwie dwie minuty przed odjazdem ekspresu pojawił się 
ostatni spóźniony pasażer. Niósł małą torbę i idąc podpierał się 
laską. Był wysoki, lecz gdy kuśtykał przygarbiony, ze skulonymi 
ramionami, wydawał się niższy. Ubrany był w ciężki płaszcz ze 
sztucznego futra, który nadawał mu pozory tuszy, i tyrolski 
kapelusik z zatkniętym za sznurek małym czerwonym piórkiem. Miał 
potargane szpakowate włosy, a patrzył na świat przez dwuogniskowe 
szkła. Pomimo iż lekko kulał, jego dziwny, powłóczący chód był 
zadziwiająco szybki. John, obserwujący peron przez szybę 
zamkniętych drzwi, ocenił jego wiek na sześćdziesiąt lat i 
przestał się nim interesować. 
     Zapóźniony pasażer wsiadł do trzeciego wagonu od tyłu i 
pokazał bilet na nazwisko Joseph Laurier. Konduktor zaprowadził 
go do dwuosobowego przedziału sypialnego, zarezerwowanego na to 
nazwisko. Laurier nie obdarzył go choćby słowem, natomiast 
słychać było, jak zamknął się od środka na klucz. 
     - Kwaśna gęba - pomyślał konduktor, wracając na swoje 
miejsce na końcu wagonu. Zawsze się taki trafiał w każdej 
podróży. 
     Po upływie minuty ekspres z lokomotywą elektryczną Bo-Bo 111 
na czele, która ciągnęła cały skład szesnastu wagonów o łącznej 
wadze przeszło siedmiuset ton, wysunął się spod olbrzymiego 
sklepienia Milano Centrale. Z łoskotem przejechał przez labirynt 
zwrotnic i nabierając szybkości skierował się na północ. Na 
zegarze dworcowym była dokładnie siedemnasta zero pięć. 
     
     
     
     
     CZĘŚĆ TRZECIA  
     
     EKSPRES POD LAWINĄ  
     
      * 14 * 
     
     Chiasso, Lugano 
     
     Wagony kołysały się z boku na bok, gdy ekspres coraz 
szybciej pędził przez płaską, zaśnieżoną równinę. Za godzinę miał 
dotrzeć do szwajcaRskiego punktu granicznego w Chiasso. Joseph 
Laurier podniósł roletę w swoim przedziale i wyjrzał w nocny 
mrok. Znikły światła dalekich przedmieść Mediolanu. Wschodzący 
księżyc w pełni oblewał zimnym blaskiem bezkresną równinę, w 
powietrzu wirowały płatki śniegu. Laurier zamiast senności, która 
ukołysała resztę pasażerów, objawiał dziwny niepokój. 
     Zasunął roletę, wyszedł z przedziału i swoim szurającym 
krokiem zaczął wędrować na czoło pociągu. Trzymając się dla 
równowagi poręczy, wolno kroczył korytarzem zaglądając po drodze 
do przedziałów. 
     Niekiedy ktoś podnosił na niego oczy, lecz nieobecny wzrok 
Lauriera niczym nie zdradzał, że jego właściciel notuje starannie 
w pamięci wygląd każdego pasażera. W wagonie restauracyjnym 
nakrywano właśnie do stołów. Pierwsza zmiana miała jeść o 
szóstej. 
     Laurier dotarł do pierwszego wagonu i ruszył z powrotem. 
Wrócił do własnego przedziału na długo przedtem, zanim ekspres 
dojechał do granicy. 
     W centralce łączności na końcu przedostatniego wagonu 
sypialnego Peter Neckermann zdjął słuchawki i spojrzał na 
stojącego obok Matta Leroya. 
     - Zameldowałem powtórnie Springerowi, że jak do tej pory 
wszystko jest w porządku. 
     - W porządku? - Leroy spojrzał na podobnego do małego gnoma 
Niemca, nie wierząc własnym uszom. - W porządku? -powtórzył. - 
Mimo że Harry Wargrave nie żyje? 
     - Widziałeś zwłoki? - spytał z całym spokojem Neckermann. 
     - Na litość boską, nie! Nie mogłem wysiąść z pociągu! 
     Wąsacz był poirytowany. Neckermann należał podobno do 
przyjaciół Wargravea i nie okazał ani śladu uczucia na wieść o 
jego śmierci. "Ci cholerni Europejczycy! - pomyślał z goryczą 
Leroy. -Grunt to trzymać fason i tym podobne pierdoły". 
     - Czy Haller albo ktoś inny je widział? - nie dawał za 
wygraną Neckermann. 
     - Nie. 
     - Aha. 
     Leroy w obawie, że nie zdoła się opanować, wyszedł z 
centralki i ruszył z powrotem do przedziału numer 3, gdzie Haller 
i Elsa strzegli pilnie Marienkowa. Phillip John odstąpiwszy na 
bok wpuścił go do ostatniego wagonu. 
     - Masz minę, jakbyś połknął pszczołę - stwierdził swoim 
zwykłym łagodnym głosem. - Tęskno ci za coca-colą? 
     Leroy uderzył go pięścią w ramię, wcale nie żartobliwie. 
     - Zgadłeś, koleś, i jestem w cholernie złym humorze, więc 
przestań sypać żarcikami. Widać ci trzecią sutkę - dodał 
klepnąwszy Johna po ukrytej kaburze. Coś mignęło mu przed oczami 
i po chwili patrzył prosto w wylot lufy lugera. - Dobra, nie 
musisz wymachiwać tą pukawką, wiem, że z ciebie wielki chojrak. 
     Gdy zniknął w głębi korytarza, John wsunął broń z powrotem 
na miejsce i rozpiął górny guzik płaszcza, dzięki czemu 
wybrzuszenie kabury pod materiałem przestało być widoczne. John 
był człowiekiem, który od każdego przyjmie dobrą radę. 
     Leroy zastukał w umówiony sposób i został potraktowany z 
rutynową ostrożnością. W szparze drzwi ukazał się Haller z coltem 
w garści, po czym wpuścił przybysza do środka. Leroy skonstatował 
z ulgą, że przynajmniej zewnętrzne objawy przygnębienia osłabły. 
     Wszyscy starali się zachowywać normalnie. Marienkow układał 
pasjansa, a Elsa przypatrywała się temu. Wyciągnęła rękę i 
przełożyła jedną kartę na właściwe miejsce. 
     - Neckermann dopiero co złożył meldunek Springerowi - 
oznajmił Leroy. 
     - Niedługo będziemy w Chiasso - odparł bez związku Haller. 
     Podniósł nieznacznie roletę, gdy ekspres przejeżdżał przez 
stację Como, i znów ją opuścił. Nie wiedział, że przejazd pociągu 
obserwowano uważnie z okna bloku mieszkalnego niedaleko torów. 
Właściciel mieszkania na trzecim piętrze przy zgaszonym świetle 
śledził wzrokiem długi sznur migających szybko jasnych okien 
wagonów. 
     Zaciągnął zasłony, włączył światło, otworzył szafkę i 
zwolnił ukryty zatrzask. Odskoczyła w górę klapa, pod którą 
ukazał się silny nadajnik. 
     Rozpoczął nadawanie. 
     Gdy ekspres dojeżdżał do Chiasso, Laurier leżał w swoim 
przedziale z poduszką położoną pod głowę. Spojrzał na zegarek i 
znów zaczął zdradzać niepokój. Usiadł, wyjął spod poduszki nóż z 
kościaną rękojeścią i wsunął go do grubej skarpetki na prawej 
nodze. Czując, że pociąg zwalnia, włożył swój futrzany płaszcz i 
tyrolski kapelusik, wziął do ręki laskę i kiedy ekspres stanął, 
wyszedł z przedziału. 
     Na szwajcarskim punkcie granicznym, gdzie dotarli pięć po 
szóstej, były dwie wielkie stacje rozrządowe oraz pociągi dla 
obsługi celnej i paszportowej. Po jednostajnym stukocie kół 
wnętrze pociągu zaległa głęboka cisza. Obok rozciągał się pusty 
peron. Śnieg przestał padać. 
     Elsa podniosła rewolwer z siedzenia i oparła na kolanach. 
     - Spodziewasz się kłopotów? - spytał Marienkow. 
     - Każdy przystanek niesie ze sobą potencjalne 
niebezpieczeństwo. 
     Nie mógłbyś przerwać tego pasjansa, póki tu stoimy? Nie 
chcę, żeby coś mnie rozpraszało. 
     - W takim razie zakryj nogi, jeżeli nie chcesz, żeby mnie 
coś rozpraszało. 
     Elsa zdobyła się na blady uśmiech. Należał mu się za to, że 
próbował ją rozerwać. Haller wyszedł na korytarz, żeby stamtąd 
mieć oko na otoczenie, więc teraz całkowity ciężar 
odpowiedzialności za bezpieczeństwo Marienkowa spoczywał na niej 
samej. Rosjanin znów instynktownie wyczuł jej nastrój. 
     Na peronie pojawił się Laurier. Chodził z trudem tam i z 
powrotem przed trzecim wagonem od końca, jak człowiek, który po 
kilku godzinach w przegrzanym przedziale czuje potrzebę zażycia 
świeżego powietrza. Jego uwagi nie uszedł nagły ruch na stacji. Z 
poczekalni wyłonili się trzej ciepło ubrani mężczyźni z 
walizkami. Najwidoczniej podróżowali razem. Wsiedli do wagonu 
drugiej klasy i zamknęli z trzaskiem drzwi. Odprowadził ich 
wzrokiem, a potem odwrócił się, żeby spojrzeć w głąb peronu. 
     Ustawiono tam wysoki na dwa metry parawan z brezentu, który 
odcinał dostęp do tylnej części ekspresu. Z oddali dobiegł łoskot 
zbliżających się kół. Laurier ponownie zerknął w lewo, kiedy z 
poczekalni wyszedł czwarty pasażer i spacerowym krokiem ruszył w 
stronę ekspresu. Miał dużo bardziej uderzającą powierzchowność 
niż trójka przeciętniaków, którzy wsiedli do wagonu drugiej 
klasy. 
     Bardzo wysoki, w długim granatowym płaszczu, mimo 
przenikliwego zimna był bez kapelusza. W zębach trzymał fajkę. 
Gdy przeszedł obok, Laurier zauważył wydatne kości policzkowe, 
śmiały zarys nosa, równo przycięty wąsik tak samo czarny jak jego 
włosy, upartą szczękę i ciemne bystre oczy. Mężczyzna szedł 
spokojnym, miarowym krokiem. Wszystko w jego wyglądzie nasuwało 
myśl o ukrytej sile. Wsunąwszy pod pachę cienką aktówkę szarpnął 
oburącz za klamkę na poły przymarzniętych drzwi i zniknął we 
wnętrzu wagonu pierwszej klasy. 
     Przez jakieś następne dziesięć minut nie działo się nic 
więcej, aż wtem rozległ się rezonujący huk i cały ekspres 
zadygotał. Coś zostało dołączone do składu. Laurier wrócił do 
przedziału. Wychylił się z okna i zobaczył, że do pociągu wsiada 
kilkunastu umundurowanych urzędników granicznej kontroli celnej i 
paszportowej. To było raczej niezwykłe. Zazwyczaj w Chiasso do 
pociągów jadących na północ wsiadało tylko po dwóch celników i 
urzędników emigracyjnych. 
     W przedziale numer 3 Elsa niemal podskoczyła, gdy pociąg 
zadygotał i po stacji przetoczył się głuchy grzmot. 
     - Co to, u diabła, było? - spytała Hallera, który właśnie 
wszedł do przedziału. 
     - Pewnie przetaczają jakieś wagony. Tu jest wielka stacja 
rozrządowa. 
     Kilka minut później ekspres ruszył w dalszą drogę, ku 
wschodniemu brzegowi jeziora Lugano i grobli, po której szlak 
kolejowy prowadził na drugi brzeg. Za ostatnim wagonem jechała 
dołączona platforma towarowa, a na niej, przymocowany łańcuchami 
zabezpieczającymi, wielki helikopter Alouette z płatami wirnika 
złożonymi równolegle do linii torów. 
     Chyba rozprostuję trochę nogi - powiedziała Elsa. - Nie masz 
nic przeciwko temu? - zwróciła się do Hallera. - Siedzenie w tej 
zamkniętej puszce przyprawia mnie o klaustrofobię. 
     - Dobrze, byle byś nie wychodziła poza dwa ostatnie wagony. 
     - Nie chodzi tylko o rozruszanie kości. - Elsa otworzyła 
neseser i włożyła swoją czarną perukę. - Myślę, że warto przejść 
się po pociągu i przyjrzeć pasażerom. A nuż coś zauważę. - 
Włożyła rogowe okulary i prochowiec o wojskowym kroju, swój 
zwykły strój przy odbiorze kaset od Neckermanna w Bazylei. - Nikt 
mnie w tym nie rozpozna. Przynajmniej taką mam nadzieję - 
zakończyła z udanym oburzeniem. 
     - Idź, ale uważaj na siebie - pozwolił niechętnie Haller. 
-Może to rzeczywiście niegłupi pomysł - dodał. 
     Zmienił tak nagle front nie dlatego, że naprawdę liczył na 
jakieś odkrycia, lecz pomyślał, że pomoże jej to wrócić do siebie 
po wstrząsie, jakim była wiadomość o śmierci Wargravea. 
     O nim właśnie myślała Elsa idąc rozkołysanym korytarzem i 
czekając, aż John otworzy kluczem drzwi, oddzielające ostatnie 
dwa wagony od reszty pociągu. Jeszcze w Mediolanie przy układaniu 
planu podróży Wargrave dał jej instrukcję: "Gdy miniemy Chiasso, 
włóż swój rynsztunek z Bazylei i przejdź się po pociągu. 
Przypatrz się dobrze pasażerom - coś może zwrócić twoją uwagę. 
Sama wystąp z tą propozycją. Julian od razu by na mnie naskoczył, 
gdybym ja to zrobił". 
     Kilka wagonów dalej sześciu ludzi w mundurach służby 
granicznej weszło do przedziału zajmowanego przez trzech 
mężczyzn, którzy wsiedli razem w Chiasso. Cała trójka podniosła 
smagłe twarze, zaskoczona tym najściem, i wyciągnęła paszporty. W 
przedziale było teraz tak tłoczno, że trudno było się ruszyć. 
     - Bagaże! - warknął jeden z celników. Ściągnął walizkę z 
półki, odsunął zatrzaski, spojrzał do środka i aż gwizdnął. Na 
ubraniach spoczywały trzy pistolety typu Walther. 
     Jeden z Włochów zerwał się i usiłował sięgnąć do walizki, 
lecz potężny cios, jaki wymierzył mu Szwajcar, posadził go z 
powrotem na miejscu. Drugi z podróżnych próbował kopnąć innego 
celnika w krocze i dostał pięścią w szczękę. Po minucie cała 
trójka była w kajdankach. Celnicy otworzyli dwie pozostałe sztuki 
bagażu. 
     Jeden z nich powtórnie gwizdnął i odsunął się, pokazując 
zawartość kolegom. 
     - Wiozą też materiały wybuchowe. Granaty ręczne, laski 
gelignitu... 
     Elsa weszła do wagonu w chwili, gdy pierwszy Włoch został 
wypchnięty na korytarz i poprowadzony w kierunku czoła pociągu. 
     Zwolniła kroku i zobaczyła jego dwóch towarzyszy, również w 
kajdankach, którzy eskortowani przez celników oddalili się śladem 
pierwszego. Gdy mijała przedział, jeden z funkcjonariuszy służby 
granicznej ściągnął roletę, lecz pochwyciła widok leżącej na 
siedzeniu otwartej walizki, w której były pistolety. Obróciła się 
na pięcie i ruszyła z powrotem na koniec pociągu, żeby zameldować 
Hallerowi o tym, co zobaczyła. 
     Wchodząc do ostatniego wagonu slipingu przed dwoma 
odseparowanymi wagonami, oddanymi do dyspozycji Sparty, ujrzała 
siwego mężczyznę z laską, który właśnie wychodził z przedziału. W 
połowie ruchu zmienił zdanie i wrócił do środka. Utrzymując 
szybkie tempo przeszła obok jego drzwi, zauważając, że są tylko 
przymknięte. 
     Usłyszała jakiś szmer i już chciała się odwrócić, gdy jakaś 
ręka zacisnęła się na jej gardle. Elsa próbowała sięgnąć po broń, 
lecz napastnik chwycił za torebkę i brutalnie wciągnął dziewczynę 
do środka przedziału. 
     - Tylko spróbuj krzyknąć, to cię uduszę! - syknął jej do 
ucha. 
     Chociaż brakło jej tchu w dławiącym uścisku, walczyła nadal, 
kopiąc dziko za siebie i próbując dosięgnąć goleni swego 
prześladowcy. 
     Laurier wyszarpnął jej z ręki torebkę i wymierzył 
dziewczynie mocne pchnięcie w plecy, tak że padła jak długa 
twarzą w dół na leżankę. 
     Zatrzasnął drzwi i zaryglował je, a gdy się odwrócił, ona 
już przekręciła się na plecy i przygotowywała się do ataku, 
zakrzywiwszy palce jednej ręki w szpony. Nagle znieruchomiała 
wstrząśnięta, kiedy Laurier ściągnął szpakowatą perukę i okulary. 
     - Chyba już nie dybiesz na moje życie? A może właśnie tak? 
-spytał kpiarsko. 
     Patrzyła na niego blada jak ściana. Wargrave wyszczerzył do 
niej zęby. 
     - Przepraszam, że się tak szorstko z tobą obszedłem, ale 
musiałem cię tu szybko wciągnąć. Ktoś mógł przechodzić 
korytarzem. 
     - Jak... - Jej głos był zdławiony, tym razem wzruszeniem. 
-Boże, myślałam, że nie żyjesz. 
     - Na tym polegał cały pomysł. Ustaliłem wszystko z Johnem i 
Molinarim. To John strzelał do mnie tak, że kula gwizdnęła mi tuż 
koło ucha. Całe szczęście, że naprawdę jest strzelcem pierwszej 
klasy. Potem zabrali mnie czym prędzej do dworcowego ambulatorium 
Czerwonego Krzyża. Przebrałem się w ten strój w pokoju za 
gabinetem i w ostatniej chwili wsiadłem do pociągu. 
     - Papierosa? 
     Zignorowała podsuniętą paczkę i patrzyła na niego z twarzą 
pozbawioną wszelkiego wyrazu. 
     - Zapewne nie powinnam cię nawet pytać, po co to wszystko? 
-powiedziała ze złowieszczym spokojem. 
     - W tym pociągu jest coś nie tak, nie wiem jeszcze dokładnie 
co. 
     Musiałem zyskać możliwość niezależnego działania, bez 
Hallera zaglądającego mi ciągle przez ramię. No i chciałem 
sprawdzić wszystkich pasażerów nie będąc rozpoznanym. Siedzę w 
tej robocie już od dłuższego czasu i przypuszczam, że KGB ma moje 
zdjęcie. 
     - Nie uprzedziłeś mnie choćby słowem - powiedziała bardzo 
cicho. 
     - Nie mogłem. 
     - Ty draniu! - Wstała i z rozmachem wymierzyła mu siarczysty 
policzek. Potem nagle osłabła i ukryła twarz na jego piersiach. 
-Harry, ty draniu... ty cholerny draniu... 
     Przygarnął ją do siebie i mocno przytulił czując, jak cała 
dygocze. 
     Potem uniósł jej podbródek i spojrzał w oczy. 
     - Tylko nie płacz - ostrzegł. - Musisz wrócić do Hallera i 
wyglądać normalnie. Żadnych zapuchniętych oczu. 
     Trzymał ją mocno, dopóki drżenie nie ustało, a potem odsunął 
na długość wyciągniętych ramion. Szare oczy mocno błyszczały, 
lecz pohamowała łzy. 
     - Grzeczna dziewczynka - pochwalił. 
     - Wyglądam jak upiór. - Odwróciła się od niego i przejrzała 
w lustrze. Czarna peruka była przekrzywiona na bakier, a rogowe 
okulary spadły w trakcie szamotaniny na podłogę. Na szczęście 
były całe. Poprawiła swój wygląd, mówiąc jednocześnie:. 
     - Nie chcesz, żeby Julian widział, że płakałam. To znaczy, 
że mam przed nim wszystko ukryć i dalej udawać, że nie żyjesz? 
     - Właśnie, przynajmniej przez jakiś czas. 
     - On naprawdę to bardzo przeżywa. Nie mówił dużo, ale znać 
to po nim. Jego chyba nie podejrzewasz? 
     - Julian Haller jest najlepszym oficerem operacyjnym, jaki 
kiedykolwiek opuścił mury Waszyngtonu. Zaufaj mi. W tym stadium 
człowiek działający na zewnątrz - poza zamkniętymi wagonami -może 
być znaczącym atutem. 
     Domyślała się, że nie mówi jej wszystkiego, lecz pogodziła 
się już z sytuacją. Nieortodoksyjna taktyka Harryego i jego 
skłonność do działania w pojedynkę nieraz już przynosiły dobre 
wyniki. 
     - Ale Phillip John wie - zauważyła. 
     - Tylko tyle, że żyję. Myśli, że wciąż jestem w Mediolanie i 
stamtąd kieruję operacją. Naprawdę nie mogłem cię uprzedzić 
-dodał łagodnie. - Powiedz, tak z ręką na sercu, gdybyś znała 
prawdę, czy odegrałabyś równie przekonująco swoją rolę? 
     - Nie - przyznała. - Chcesz, żebym zaglądała do ciebie od 
czasu do czasu? 
     - Oczywiście, że tak. I to regularnie. Muszę wiedzieć o 
wszystkim, co się tam u was dzieje. I jeszcze jedno. Traber może 
w każdej chwili nadać dla mnie pilny meldunek z Zurychu. To 
będzie wiadomość od niejakiego Lerosa. Przyniesiesz mi ją jak 
najprędzej. 
     - Twój radiooperator, Peter Neckermann, myśli, że nie 
żyjesz. 
     Chociaż kto go tam wie... - Zmarszczyła brwi. - Nie 
wtajemniczyłeś go? Nie? Bo gdy poszłam z nim porozmawiać, wydało 
mi się, że w gruncie rzeczy przyjął wiadomość o tym, że zginąłeś, 
zadziwiająco spokojnie. - Uśmiechnęła się lekko i spojrzała na 
Wargravea z cieniem dumy. - Tak jakby nie wierzył, żeś się dał 
tak łatwo załatwić. - Spojrzała ostatni raz do lustra, włożyła 
okulary w rogowej oprawie i odwróciła się do niego. - Gdybym 
naprawdę tak wyglądała, czy zwróciłbyś w ogóle na mnie uwagę? 
     Ujął ją za podbródek i pocałował mocno w same usta. 
     - O tym też nie mów Julianowi - powiedział z udaną 
surowością. - On boi się jak ognia związków uczuciowych między 
agentami. 
     - Muszę iść - odparła z pośpiechem. - O Boże, mało nie 
zapomniałam ci powiedzieć! W Chiasso do pociągu wsiadło trzech 
uzbrojonych rzezimieszków, ale szwajcarska służba bezpieczeństwa 
capnęła ich od razu. 
     Zrelacjonowała pospiesznie całe zajście. Wargrave wysłuchał 
z przymkniętymi oczami, a potem zapytał o kilka szczegółów, jakby 
go to zainteresowało. 
     - Trochę za bardzo rzucali się w oczy, co? - skomentował w 
końcu. - KGB stać na coś więcej. To na milę śmierdzi jakąś 
sztuczką, która ma nas zmylić i osłabić naszą czujność. - I dodał 
z naciskiem: - Przekonaj za wszelką cenę Hallera, że instynkt ci 
mówi o bliskim niebezpieczeństwie. Aresztowanie tych trzech 
zbójów mogło go zanadto odprężyć. Kiedy znowu mnie odwiedzisz, 
zastukaj w ten sposób do drzwi - wybębnił na umywalce 
nieregularny rytm - żebym wiedział, że to ty. I, na litość boską, 
wbij to ostrzeżenie Hallerowi do głowy! Czuję, że niedługo 
wpadniemy w niezłe tarapaty. 
     Ekspres zatrzymał się na stacji w Lugano, położonej wysoko 
na zboczu nad centrum miasta. 
     W tym samym czasie trzy wozy radiopelengacyjne przeczesywały 
ulice w okolicach dworca. Ich ruchami kierował osobiście Springer 
z tutejszej placówki na Piazza Cioccaro. 
     - Jeśli chcą przez jakiś zakonspirowany nadajnik powiadomić 
Karpińskiego o swoich postępach, muszą nadać tę wiadomość blisko 
stacji - powiedział do swojego zastępcy, kapitana Theodora 
Hornera. 
     Horner, niski czterdziestoletni mężczyzna o przygarbionych 
ramionach, rudawych włosach i brwiach patrzył z okna ich 
mieszczącego się na pierwszym piętrze biura na pusty placyk. Po 
zachodniej stronie, w cieniu starych kamienic, znajdowało się 
wejście do kolejki, którą można było dojechać na dworzec. 
     - O jakich też postępach mu zameldują? 
     - O braku postępów - odparł enigmatycznie Springer. - No, 
wychodzę na pociąg. Ma przyjechać za dwie minuty. 
     Zbiegł z werwą po schodach, poczekał, aż strażnik otworzy mu 
drzwi frontowe i pobiegł przez piękny mały placyk na stację 
kolejki. 
     Kiedy tylko wsiadł, drzwi się zamknęły i kolejka zaczęła 
wjeżdżać tunelem pod górę. Neckermann dał mu już znać przez radio 
o aresztowaniu trzech Włochów, którzy mieli broń i ładunki 
wybuchowe. 
     "Pierwsza runda dla nas" - pomyślał. Wysiadł z kolejki i 
poszedł na peron dla pociągów dalekobieżnych, jadących na północ. 
Ekspres właśnie wjeżdżał na stację. Długi sznur wagonów sunął 
wzdłuż peronu i znieruchomiał. 
     Na peronie nie było czekających podróżnych. Springer 
zastanawiał się, czy Wargrave nie wysiądzie na chwilę, by 
zamienić z nim kilka słów. Nie wiedział o rzekomej śmierci 
Anglika, gdyż Haller polecił zataić ten fakt. Nie chciał 
rozgłaszać złych wiadomości w tak niebezpiecznej chwili. Na 
oczach Springera drzwi jednego z wagonów otworzyły się i wysiadło 
z niego dwóch umundurowanych funkcjonariuszy, a za nimi trójka 
Włochów w kajdankach, którym trzeba było pomóc w zejściu ze 
stromych schodków. Na końcu wynurzył się jeszcze jeden oficer 
eskorty i aresztantów zaprowadzono do radiowozów. 
     Po drugiej stronie ulicy, prawie poza zasięgiem wzroku, stał 
zaparkowany zielony volkswagen bez świateł. Springer, który 
czekał, aż ekspres ruszy z miejsca, spojrzał na samochód i 
pomyślał, że pewnie należy do kogoś z obsługi dworca, kto pracuje 
na nocnej zmianie. Wrócił kolejką na Piazza Cioccaro. Za parę 
minut jego pracownicy zabiorą się do intensywnego przesłuchiwania 
podejrzanych. 
     Za kierownicą zielonego volkswagena siedział Franco Visani, 
zastępca dyrektora niewielkiego banku w Lugano, mały korpulentny 
Szwajcar w wieku czterdziestu siedmiu lat. Obserwował, jak trzej 
Włosi wsiadają pod eskortą do wozów policyjnych. Zobaczył potem 
szczupłego cywila, który wsiadł z powrotem do kolejki, i 
zastanowił się, kto to taki. Poczekał jeszcze chwilę na odjazd 
radiowozów, zapalił światła, włączył silnik i ruszył szybko krętą 
ulicą do miasta. 
     Dotarcie do własnego mieszkania zabrało mu tylko trzy 
minuty. 
     Wszedł do środka, otworzył szafkę ścienną, w której trzymał 
ukryty nadajnik, i zaczął nadawać przygotowany wcześniej 
meldunek. 
     Grzeszył jednak zbytnią pewnością siebie. Zerknął wprawdzie 
na zegarek, ale zapomniał nastawić stoper na dwie i pół minuty. 
     Zlekceważył jedną z podstawowych reguł wpajanych podczas 
szkolenia. Zresztą nadawał wiadomość pierwszorzędnej wagi i 
musiał przekazać ją w całości. Poza tym wszystkim posługiwał się 
kluczem , wolno i pedantycznie. 
     Springer właśnie wchodził do biura, zatrzymawszy się na dole 
na krótką pogawędkę ze strażnikiem, kiedy dwa współpracujące ze 
sobą wozy radio-pelengacyjne pochwyciły sygnał transmisji 
szyfrowanego przekazu Visaniego. Obaj operatorzy obracali 
antenami, chcąc ustawić je z jak największą dokładnością w 
kierunku, skąd dobiegał sygnał, a potem nakreślili na mapie dwie 
linie, których miejsce przecięcia wskazywało lokalizację 
nadajnika. W biurze Springera zadzwonił telefon. Horner słuchał 
przez chwilę, a potem odłożył słuchawkę. 
     - Nadajnik. Na Piazza Dante. Pomyśleć tylko, trzy kroki 
stąd. 
     Springer drugi raz w ciągu ostatnich dziesięciu minut zbiegł 
po schodach i nie zwalniając tempa ruszył boczną uliczką. 
Towarzyszyło mu trzech tajniaków, ubranych podobnie jak on po 
cywilnemu. Gdy dotarli do Piazza Dante, była już tam policja 
mundurowa. Jeden z policjantów otworzył drzwi wejściowe budynku 
kluczem uniwersalnym. 
     - To chyba na trzecim piętrze - powiadomił Springera. - Jest 
już tam jeden z moich ludzi. 
     Na górze klucz znów poszedł w ruch. Dwóch policjantów wpadło 
do mieszkania z bronią w pogotowiu. Springer wszedł spokojnie za 
nimi, trzymając ręce w kieszeniach. Visani przed chwilą skończył 
nadawanie, wyłączył urządzenie i właśnie zamykał szafkę. Odwrócił 
się i zobaczył przed sobą uzbrojonych przedstawicieli władzy. 
     Springer, który trzymał się na uboczu, pochwycił w lustrze 
ściennym odbicie jego twarzy. Wycofał się z mieszkania i wrócił 
na Piazza Cioccaro z wieścią dla Hornera. 
     - To Franco Visani! Niewiarygodne! Wysłałem już z radiowozu 
wezwanie, żeby zatrzymać ludzi, z którymi ma jakieś powiązania. 
     Podejrzewam, że rozbiliśmy dużą siatkę. Ciekawe, co było w 
depeszy, którą wysłał? 
     Springer zapewne mniej cieszyłby się z sukcesu, gdyby znał 
jej treść, która została przekazana za pośrednictwem Mohnera, 
siedzącego w swoim trailerze na Zurichbergu, do hotelu 
Schweizerhof. 
     Brzmiała następująco: "Operacja myląca zakończona pomyślnie. 
W Lugano policja wyprowadziła z ekspresu trzech ludzi w 
kajdankach". 
     Heinz Golchack przeczytał depeszę i chrząknął z dezaprobatą. 
Jej sformułowanie było dalekie od zwięzłości. Zanotował w 
pamięci, żeby bezpośredni zwierzchnik Visaniego udzielił mu 
nagany. Podał wiadomość Rudiemu Buhlerowi. 
     - Wszystko idzie, jak trzeba - zauważył ze spokojem. 
Spojrzał na swój zegarek, który wskazywał siódmą dziesięć, po 
czym podszedł do rozpostartej na łóżku dużej mapy Szwajcarii. 
Wskazał punkt na odcinku trasy pomiędzy Lugano i Bellinzoną, 
następnym miejscem postoju ekspresu. 
     - To nastąpi tutaj. 
     - W takim razie powinniśmy się w ciągu pół godziny zwinąć z 
hotelu - odparł Buhler. 
     - Zobaczymy - powiedział Golchack, myśląc o swoim asie w 
rękawie, o którym nie wiedział nawet jego zastępca. W 
ostateczności zawsze dobrze jest mieć pod ręką profesjonalnego 
zabójcę. Taki właśnie jechał pociągiem. 
     
      * 15 * 
     
     Vira, Bellinzona 
     
     W Lugano do przedziału pierwszej klasy, zajmowanego przez 
podróżnego z Chiasso, weszli urzędnicy kontroli celnej i 
paszportowej. 
     Szwajcar poprosił o paszport, z którego wynikało, że wysoki 
brunet nazywa się Jorge Santos i ma obywatelstwo hiszpańskie. 
Przejrzał go i zwrócił właścicielowi. Hiszpan siedział w rogu, 
wyciągnąwszy wygodnie długie nogi, i palił fajkę. Spojrzał na 
urzędnika nieruchomymi oczami, muskając kciukiem ciemny, równo 
przycięty wąsik. 
     - Dokąd pan jedzie? 
     - Do samego Amsterdamu - odpowiedział staranną 
francusczyzną. 
     Szwajcara uderzyła magnetyczna siła tego człowieka i jakieś 
wewnętrzne napięcie, dające się wyczuć mimo niedbałej pozy. 
Zawahał się, lecz nie umiał określić powodu swej rozterki. Był 
jednym z pracowników Springera. Przeszukanie walizki przez jego 
kolegę w mundurze celnika nie przyniosło żadnych rewelacji. 
     - Dziękuję panu. Życzę miłej podróży. 
     Dwaj funkcjonariusze wycofali się na korytarz i poszli dalej 
wzdłuż pociągu. Pykając łagodnie z fajki, Santos wyglądał przez 
okno na peron, gdzie właśnie prowadzono do wyjścia trzech 
aresztantów w kajdankach. Od kiedy wsiadł do pociągu w Chiasso, 
zaobserwował parę rzeczy. Raz koło przedziału przeszła zaglądając 
do środka jakaś niepozornie wyglądająca dziewczyna o ciemnych 
włosach. Robiła wrażenie, jakby kogoś szukała. Potem przedział 
minął potargany, siwy -mężczyzna w podeszłym wieku z laską w 
ręku, też zapuszczając po drodze żurawia. 
     Po wyjściu szwajcarskiej kontroli celnej Santos wstał, 
otworzył drzwi i zobaczywszy, że na korytarzu jest pusto, wsunął 
się niepostrzeżenie do sąsiedniego pustego przedziału pierwszej 
klasy. Tu ruchem bynajmniej nie niedbałym sięgnął pod siedzenie. 
Jednym szarpnięciem oderwał przyklejonego taśmą lugera kalibru 9 
mm i wsunął go do kieszeni. Następnie wrócił do własnego 
przedziału, ponownie usiadł w rogu, wyciągnął nogi i z 
zadowoleniem pyknął z fajki. 
     
     Wartownik małej wojskowej placówki tuż przy biegnącej przez 
wysoki płaskowyż autostradzie z Lugano do Bellinzony tupał nogami 
dla rozgrzewki. Rany, że też trafiła mu się służba w taką noc! Za 
nim znajdowała się zamknięta brama i wysokie ogrodzenie, zjeżone 
drutem kolczastym. Wewnątrz ogrodzenia stało niewielkie skupisko 
betonowych zabudowań, które zasadniczo służyły armii do 
garażowania pojazdów. Nagle żołnierz zesztywniał i zdjął z 
ramienia karabin. 
     Wielki mercedes, jedyny wóz w polu widzenia, skręcił nagle z 
pustej, zasypanej. śniegiem autostrady i podjechał pod bramę. 
     Oślepiony światłami wartownik odskoczył w bok. Samochód 
minął go i stanął. Wysiadł z niego wysoki mężczyzna o długich, 
nieporadnych kończynach, ubrany w gruby płaszcz. Prawą rękę 
trzymał w kieszeni. Wybuchnął potokiem włoskich słów. Wartownik 
przerwał jego tyradę: 
     - To teren wojskowy. Nie wolno panu... 
     - Na litość boską, chodzi o moją córkę! Przecież macie tu 
jakiś telefon! - Machnął ręką w kierunku rozpiętych wysoko 
drutów, pod którymi zatrzymał się samochód. - Niech pan zajrzy do 
tyłu. Ona jest w ciężkim stanie, musimy jak najszybciej dotrzeć 
do jakiegoś lekarza, do szpitala! 
     Wartownik spojrzał na mężczyznę, zajmującego miejsce z 
przodu obok kierowcy, a potem zerknął za fotele. Mężczyzna 
siedzący z tyłu opuścił szybę. Strażnik sam miał córkę, ale 
ciemnowłosa dziewczyna na tylnym siedzeniu przekroczyła już 
niewątpliwie dwudziestkę. Zgięta wpół trzymała się za brzuch i 
przeraźliwie jęczała. Wciąż zaglądał do środka, gdy wysoki 
kierowca wbił mu w plecy nóż aż po rękojeść. Żołnierz padł martwy 
na ziemię. 
     Następna faza operacji odbyła się z precyzją, która pewnie 
zyskałaby uznanie w oczach szwajcarskiego dowódcy. Dziewczyna, 
nagle w jak najlepszym zdrowiu, wyskoczyła z wozu z parą nożyc do 
drutu i wycięła w ogrodzeniu z siatki dziurę wystarczająco dużą, 
aby przeszedł dorosły mężczyzna. Drągal zza kierownicy wdrapał 
się na dach samochodu, wziął od jednego ze swoich towarzyszy 
podane mu nożyce o długich rączkach i przeciął napowietrzną linię 
telefoniczną. 
     Człowiek, który siedział z tyłu razem z dziewczyną, schylił 
się nad martwym wartownikiem i wyłuskał go z wojskowego płaszcza 
i czapki. 
     Trzy minuty później ktoś załomotał wściekle do drzwi budki 
strażniczej za ogrodzeniem. Znajdujący się w niej żołnierz, który 
nie miał akurat służby i spał z nogami opartymi na krześle, 
obudził się raptownie. Otumaniony snem miał jednak dość 
przytomności umysłu, żeby przed otwarciem drzwi wziąć do ręki 
karabin. 
     Na progu stała postać w szwajcarskim mundurze, którą wziął 
za Giulia. Rzekomy Giulio trzymał na rękach bezwładne ciało 
dziewczyny. 
     - Co, u diabła... 
     Nie dokończył zdania. Dziewczyna strzeliła do niego z 
mauzera. 
     Zeskoczyła na ziemię, wbiegła do środka, przecięła pusty 
pokój i zatrzymała się w drzwiach następnego pomieszczenia, w 
którym trzeci z wartowników posterunku sięgał właśnie po telefon. 
Strzeliła do niego dwa razy. 
     - Czy to było konieczne, Luizo? - spytał mężczyzna w 
mundurze. 
     - Tak było najszybciej. No dalej, bierzcie się do roboty. 
     Ciemnowłosa Luiza miała bardzo spiczasty podbródek, ostry 
wzrok i rozkazujący sposób bycia. Poganiając trójkę towarzyszy 
spojrzała na zegarek. Osiemnasta pięćdziesiąt. Za cztery minuty 
ekspres miał dojechać do Lugano. Uspokojona, że nie mają 
opóźnienia, pobiegła z powrotem do dziury w ogrodzeniu. 
     W niedługim czasie wszyscy trzej mężczyźni byli przebrani w 
mundury zabitych żołnierzy. Dwa z nich źle leżały, lecz można to 
było zauważyć tylko w świetle dziennym i z bliska. Żaden z 
napastników nie miał najmniejszego zamiaru dać się komuś oglądać 
z bliska. 
     Wyprowadzili z baraku lekkiego jeepa, wyposażonego w 
zamontowany na obrotnicy karabin maszynowy, i wyjechali za bramę, 
którą otworzyli jednym z kluczy, wiszących na ścianie strażnicy. 
     Mercedes odjechał już z wojskowego posterunku, obsadzonego 
przez zaledwie trzech ludzi - o czym napastnicy wiedzieli aż za 
dobrze przed swoim przyjazdem. Prowadząca wóz Luiza jechała z 
dużą szybkością w kierunku północnym. Po jej prawej ręce biegły 
tory, którymi miał przejeżdżać "Atlantic" przed dotarciem do 
Bellinzony. W oddali mogła już dojrzeć kwadratową sylwetkę 
nastawni w Virze. Zahamowała gwałtownie na pustej autostradzie i 
w regularnych odstępach czasu zapalała i gasiła światła. 
     Emilio Valenti, niski człowieczek o żabiej twarzy, który od 
dziesięciu minut ukradkiem obserwował południowy kraniec 
autostrady, dostrzegł umówiony znak. Wszedł z powrotem na górę 
nastawni, gdzie jego kolega pochylał się nad tablicą kontrolną. 
Nastawniczy Carli poświęcał jej w tej chwili całą uwagę. Po jego 
odcinku miał przejechać wkrótce ekspres "Atlantic". 
     - Papierosa? - zaproponował Emilio. 
     Jego kolega potrząsnął głową. W popielniczce obok niego 
dymił niedopałek, co nie uszło uwagi Emilia. Nabrał głęboko 
powietrza podniósł wysoko ciężki klucz i spuścił go na tył głowy 
     Carliego. Cios był śmiertelny. Ciało jeszcze nie zdążyło 
upaść na podłogę, kiedy Emilio nacisnął guzik na tablicy 
kontrolnej. 
     Przy torach biegnących na północ sygnał zielony zmienił się 
na czerwony. 
     Emilio porwał płaszcz z wieszaka, narzucając go wyszedł z 
pomieszczenia i zbiegł po schodach. Ciężko dysząc czmychnął jak 
królik przez tory i dotarł na pobocze autostrady. Zatrzymał się 
przy nim mercedes. Luiza zahamowała z piskiem hamulców i 
wrzasnęła: 
     - Nie z przodu! Wsiadaj na tył! 
     Ruszyła z miejsca, zanim jeszcze zatrzasnął drzwiczki. 
     - Chyba go zabiłem... - zaczął nerwowo. 
     - Zamknij jadaczkę, ty szczurze. Mam teraz co innego na 
głowie. 
     Widziała we wstecznym lusterku, że tylne światła jeepa pół 
kilometra za nią zwalniają. Trzej mężczyźni w jeepie widzieli już 
reflektory zbliżającego się ekspresu. Zjechali na pobocze. 
     - Pamiętaj, Marco, ostatni wagon sypialny - przypomniał 
kierowca swojemu towarzyszowi. - Wiemy, że jest w tym wagonie. 
     - Co ty, myślisz, że nie znam się na swojej robocie? - 
warknął Marco. - Zajmij się prowadzeniem, a ja tamtym. Ścisnął 
mocniej w rękach karabin maszynowy. Kierowca włączył zapłon. 
     
     Co ci chodzi po głowie? - zdziwił się Haller. - Przecież 
wygarnęli tę bandę zbójów w Lugano. Pewnie spróbują czegoś 
innego, ale nie już teraz. 
     - Mam złe przeczucia - upierała się Elsa. - Nazwij to 
babskim krakaniem czy jak ci się żywnie podoba, ale do cholery, 
nos mi mówi, że wkrótce zdarzy się coś paskudnego. 
     Ekspres wyjechał z Lugano i rozpędzał się na płaskowyżu. 
Przed Bellinzoną tory opadały w dół, uczepione zbocza jak cienka 
nitka. 
     Haller siedział obok Elsy, a Marienkow stał odwrócony tyłem 
do okna i rozprostowywał zdrętwiałe kończyny. Potężna sylwetka 
Rosjanina odcinała się wyraźnie na tle opuszczonej rolety. 
Przyglądał się z uwagą Elsie. 
     - Zauważyłaś coś podczas swojej przechadzki? - spytał 
łagodnie. 
     - Owszem, aresztowanie tych trzech bandytów. 
     - Myślę, że widziałaś kogoś lub przydarzyło ci się coś 
jeszcze. Czy się mylę? - Podniósł ostrzegawczo rękę. - Pomyśl, 
zanim odpowiesz. 
     Należę do ludzi, którzy wysoko cenią kobiecą intuicję. - 
Mówiąc to myślał o swojej biednej, nieżyjącej już żonie, Irinie. 
Kilkakrotnie ostrzegała go przed nadchodzącymi zmianami w 
najwyższych kręgach władzy, zmianami, które wyczuwała z nieomylną 
przenikliwością. 
     - Dzięki - odparła Elsa z lekką niechęcią. Marienkow 
doprawdy trochę zbyt dobrze czytał w jej myślach. Spojrzała z 
ukosa na Hallera i powiedziała z zamierzoną zuchwałością: 
     - Po prostu uważam, że ani na chwilę nie wolno nam osłabić 
czujności. 
     - Skąd, u diabła, wnioskujesz, że pozwalam sobie na 
osłabienie czujności? - dał się sprowokować Haller. - Wiem 
doskonale, że przed dotarciem do Schiphol czeka nas mordercza 
przeprawa, podczas której z każdej strony może paść cios. Nie 
rozumiem tylko, co ciebie naszło właśnie teraz? 
     - Strach - powiedział cicho Marienkow. Wciąż stał tyłem do 
okna i nie spuszczał oka z dziewczyny. - Zawsze umiem wyczuć 
strach. - Wzruszył ramionami i zaprzestawszy dalszych prób 
wysondowania Elsy zauważył, że pociąg zwalnia. 
     Haller sprawdził godzinę, chociaż wiedział, że jest za 
wcześnie, by mogli już dojeżdżać do Bellinzony. 
     - Pewnie stajemy na semaforze - stwierdził. 
     
     W dyspozytorni ruchu w Lugano główny dyspozytor Alois 
Reiter, czterdziestoletni mężczyzna o rozbieganych oczach, tym 
razem wyjątkowo wlepił wzrok w tablicę kontrolną. Jego uwagę 
przyciągnął znak stopu w Virze. Nie miał on żadnego uzasadnienia. 
Inny człowiek zwlekałby, wymyślając różne możliwe powody, lub 
zadzwoniłby do Viry, by sprawdzić, co się stało. Lecz Reiter bez 
namysłu usłuchał instrukcji i nakręcił numer, który połączył go 
bezpośrednio z kwaterą główną Springera. Horner, który odebrał 
telefon, słuchał przez chwilę, a potem zasłaniając dłonią 
słuchawkę zaraportował Springerowi: 
     - Na trasie bez powodu zapalił się sygnał stopu - na 
nastawni blisko Viry. Za niecałe dwie minuty ekspres będzie 
musiał się zatrzymać. 
     Springer podskoczył jak dźgnięty szydłem. 
     - Ostrzeż Hallera i zarządź powszechne pogotowie. - Rzucił 
wzrokiem na mapę na ścianie i obrócił się do innego oficera, 
obecnego w pomieszczeniu. - Alarm w sektorze 431. Zatrzymywać 
wszystkie pojazdy, cywilne, policyjne, wojskowe, bez wyjątku. 
     Ustawić zapory na drogach wzdłuż granic sektora. Zamknąć go 
tak, żeby mysz się nie wyśliznęła. Nic nie ma prawa wjechać lub 
wyjechać. 
     - Pojazdy wojskowe również? - upewnił się oficer. 
     - Powiedziałem, wszystkie! - warknął Springer. - Wszystko, 
co , się rusza. I nie zapomnijcie przypadkiem o miejscowym 
lotnisku w Locarno. 
     Oficer już wisiał na telefonie, wydając jeden rozkaz za 
drugim. 
     W całym sektorze 431 stacJonujące tam oddziały szwaJcarskich 
woJsk i miejscowe siły służby bezpieczeństwa rozpoczęły pod 
osłoną nocy gorączkową aktywność. Powietrze przeszywał warkot 
startujących helikopterów, z hangarów wytaczano lekkie wojskowe 
samoloty. 
     Horner osobiście wysyłał przez radio sygnał najwyższego 
stopnia zagrożenia. Guisan... Guisan... Guisan... - biegło przez 
eter nazwisko szwajcarskiego głównodowodzącego z okresu drugiej 
wojny światowej, który w krytycznej chwili zarządził powszechną 
mobilizację podległych mu sił zbrojnych, mimo gwałtownych 
protestów rządu. Jego duch żył wciąż w sercach Trabera i 
Springera. 
     Ekspres prawie się już zatrzymał, gdy ktoś zastukał 
natarczywie do drzwi przedziału Marienkowa. Haller odryglował 
drzwi i otworzył je odrobinę. Stojący na korytarzu Matt Leroy 
spojrzał prosto w lufę jego colta 45. 
     - Właśnie ogłosili przez radio alarm pierwszego stopnia! 
-warknął z irytacją. 
     - Wracaj z powrotem na koniec wagonu. - Haller wyszedł z 
przedziału, pobiegł do centralki łączności w poprzednim wagonie i 
zobaczył Petera Neckermanna, który wbrew najsurowszym rozkazom 
wypadł na korytarz. 
     - Guisan! - wykrzykiwał. - Guisan! Guisan! 
     Haller obrócił się na pięcie i wrócił do przedziału, gdzie 
Marienkow wciąż stał na tle okna. 
     - Na dół! - syknął chwytając Rosjanina i spychając go na 
podłogę. Elsa już leżała jak długa, gdy Marienkow rozciągnął się 
obok niej. 
     - W innych okolicznościach nie protestowałbym zbytnio 
-stwierdził. 
     Zdała sobie sprawę, że chce jej dodać otuchy, więc wzięła go 
za rękę i serdecznie ją uścisnęła. 
     - Nasi chłopcy załatwią ich na cacy. 
     - Z pewnością - odpowiedział, ukrywając ogromne napięcie, 
jakie odczuwał. 
     Haller wypadł z przedziału. Elsa wyciągnęła rękę i zamknęła 
drzwi na zasuwkę. Pociąg już się zatrzymał. Amerykanin pobiegł w 
głąb korytarza, gdzie na warcie stał Phillip John. Złapał go za 
ramię i z rozkazem: "Chodź ze mną!" wciągnął do pustego 
przedziału. 
     Wyłączył światło i podniósł roletę, najpierw parę 
centymetrów, a potem do samej góry. Nie widział nic 
niepokojącego. Śnieg nie padał. Na bezchmurnym niebie świecił 
księżyc w pełni, a w jego blasku widać było pustą szosę, która 
biegła blisko torów. Haller opuścił szybę i do środka wpadła fala 
mroźnego powietrza. Spojrzał na północ, gdzie błyszczało czerwone 
światło. Skierował wzrok na południe i opadł na kolana. 
     - To oni...! 
     Ledwo przebrzmiały te słowa, dobiegł ich jazgot huraganowego 
ognia z broni maszynowej, który rozlegał się przeraźliwie głośno 
w nieruchomej nocnej ciszy. 
     - Wojskowy jeep - powiedział szybko Haller. - Celuj w 
kierowcę. Zatrzymaj go. Zdejmij kierowcę... 
     John przepchnął się przed niego, ze spokojem zajął pozycję 
wparty w kąt i zastygł nieruchomo, trzymając lugera w obu 
dłoniach. Przesunął lufę nieco w przód przed jeepa i czekał, aż 
dojedzie do linii strzału. Odgłosy kanonady urosły w ich uszach 
do ryku, w miarę jak jeep podjeżdżał coraz bliżej. Kule cięły 
okna i ściany. 
     Strzelec był specem w swej dziedzinie i zalewał wagon istnym 
gradem kul, poruszając lekko lufą w górę i w dół, by zwiększyć 
zasięg rażenia. John czekał bez najmniejszego drgnienia, luger 
tkwił w jego rękach nieruchomy jak skała. Kule roztrzaskały okno 
i załomotały o ściany, kiedy jeep zrównał się z ich przedziałem. 
John oddał trzy strzały szybko jeden za drugim. Jazgot broni 
maszynowej nagle się urwał. Jeep, który poszatkował już na całej 
długości ostatni wagon, przyspieszył i mijając resztę pociągu 
odjechał w kierunku północnym. 
     - Chybiłem, niech to szlag trafi - stwierdził z goryczą 
John. 
     - Ruchomy cel - pocieszył go Haller. Poderwał się z podłogi, 
wystawił przez okno swojego colta i strzelił jeden jedyny raz. 
     Strzelec obsługujący karabin maszynowy zgiął się wpół i 
osunął na lufę. Haller pobiegł z powrotem korytarzem i zastukał w 
umówiony sposób do drzwi. Elsa otworzyła je, zachowując zwykłe 
środki ostrożności. 
     Marienkow podniósł się już na nogi. Widoczna za nim roleta 
była pocięta na strzępy, a na podłodze walały się kawałki szkła z 
rozbitej szyby. Gdyby przed strzelaniną pozostał minutę dłużej w 
stojącej pozycji, już by z dziesięć razy zginął. Rozgniatając 
butem szkło postąpił naprzód. 
     - Dziękuję za uratowanie życia. Czy jacyś pana ludzie 
zostali ranni? Nie? Chwała Bogu. Oni na pewno podejmą nową próbę, 
żeby mnie zabić, ale ten drobny incydent znacznie podniósł mnie 
na duchu. 
     Haller starał się nie okazać po sobie zaskoczenia na widok 
spokoju, z jakim Rosjanin przyjmował mrożące krew w żyłach 
wypadki. Na końcu korytarza Leroy podniósł oba kciuki na znak, że 
zamachowcy zostawili w spokoju przedostatni wagon sypialny. 
     - Przenosimy się do sąsiedniego wagonu - powiedział Haller 
do Marienkowa. - Elsa, odprowadź go tam. - Spojrzał pomiędzy nich 
przez rozbite okno. - To się nazywa szybkie uderzenie. 
     Na szosie pojawił się sznur szwajcarskich pojazdów 
wojskowych, które zatrzymały się koło wagonów. Wyskoczyli z nich 
uzbrojeni w automaty żołnierze i rozsypali się w tyralierę, 
otaczając stojący pociąg. 
     Springer wysłał już ze swojej kwatery w Lugano polecenie, by 
kierownik dyspozytorni ruchu i dwaj inni pracownicy kolei 
natychmiast pojechali sprawdzić, co się stało w nastawni w Virze. 
W całym sektorze 431 roiło się od jeżdżących we wszystkie strony 
pojazdów, należących do wojska i służby bezpieczeństwa. Wielkie 
helikoptery lądowały na ziemi, a z ich brzuchów wysypywali się 
żołnierze. 
     Ustawiono zapory drogowe. Poszedł w ruch cały opracowany na 
wypadek wojny system zwalczania sabotażu i dywersji. Jeden patrol 
trafił już do magazynu jednostki wojskowej, z której zamachowcy 
porwali jeepa. Zameldował przez radio Springerowi o znalezieniu 
ciał trzech żołnierzy. Pułkownik wydał rozkaz, żeby wiadomość ta 
została natychmiast przekazana wszystkim oddziałom w sektorze 
431. 
     Trójka zamachowców po obsypaniu ekspresu gradem kul i 
porzuceniu jeepa, dobrze ukrytego w kępie zarośli, wsiadła do 
prowadzonego przez Luizę mercedesa. Dziewczyna z twarzą 
ściągniętą napięciem jechała szybko na północ, drogą do 
Bellinzony. Nie mając przed sobą nikogo, dała gaz do deski: 
wskazówka szybkościomierza dopełzła do stu osiemdziesięciu 
kilometrów. 
     - Zabijesz nas tą wariacką jazdą - ostrzegł Marco, ściskając 
ranne przedramię, w które trafił go Haller. 
     - Zamknij się! - ofuknęła go ostro. - Wy wykonaliście swoje 
zadanie, teraz ja muszę wykonać swoje. Musimy jak najszybciej się 
stąd wydostać. 
     Wóz zarzucił na zakręcie i zaczął wpadać w poślizg. Przez 
chwilę walczyła odzyskując panowanie nad kierownicą, a 
wyjechawszy na prostą, znowu przyspieszyła. Usłyszała z tyłu, jak 
Marco gwałtownie wciąga powietrze. 
     - Masz pietra? - spytała. - To otwórz drzwi i wysiadka. 
     - Zbliża się do nas jakiś helikopter - zauważył siedzący 
obok niej mężczyzna o zamaszystych ruchach. - Ile jeszcze czasu 
do zmiany samochodu? 
     - Trzy minuty. Może cztery. Wtedy zgubimy tych drani. Za pół 
godziny będziemy na lotnisku. 
     - To będzie najdłuższe pół godziny w naszym życiu - 
zaskrzeczał Marco za jej plecami. - Matko jedyna, spójrzcie, co 
jest przed nami... 
     Mercedes pędził po opadającej szosie między zalesionymi 
zboczami. Przed nimi widać było blokadę z wozów policyjnych, 
które stanęły w poprzek tarasując drogę. Kiedy Luiza zaczęła 
hamować, światło szperacza zaświeciło im nagle prosto w oczy. 
Schylając głowę przyhamowała jeszcze trochę, skręciła z piskiem 
opon, wrzuciła wsteczny bieg, wykręciła tyłem i zaczęła uciekać w 
stronę, z której przyjechała. Raptem zaklęła szpetnie i nadepnęła 
z całej siły na hamulec. 
     Spomiędzy drzew na zboczu wyjechał czołg, który zajmował 
teraz środek autostrady, z obniżoną długą lufą skierowaną prosto 
w ich samochód. Luiza sięgnęła do schowka po pistolet. W tejże 
chwili ktoś rozbił szybę po jej stronie, mierząc do niej z bliska 
z karabinu. Tylne okna również wytłuczono, do środka zajrzały 
lufy żołnierzy. 
     - Nie ruszać się z miejsca! - krzyknął jakiś głos po włosku. 
     Drzwi otwarto z rozmachem i wywleczono ich na zewnątrz. 
Czterej mężczyźni nie stawiali oporu, lecz Luiza zaczęła drapać i 
kopać oficera, który pierwszy chwycił pistolet ze schowka. 
Upuścił broń i wymierzył jej morderczy cios kantem dłoni, po 
którym padła bezwładnie na kierownicę. Wyciągnął ją z samochodu 
krwawiącą i półprzytomną. 
     - To cię oduczy mordować szwajcarskich żołnierzy - 
powiedział niewzruszenie. - Założyć suce kajdanki! - rozkazał. 
     Dużo dalej, na nizinie nad jeziorem Maggiore, wojskowe wozy, 
dokonujące rutynowego patrolu na prywatnym lotnisku, otoczyły 
mały samolocik. Pilot nie próbował ucieczki. Pułkownik Springer 
zniszczył główną siatkę komunistów, działającą w rejonie Lugano. 
     
     Ekspres "Atlantic" znów był w ruchu i zdążał ku wielkiej 
stromiźnie przed Bellinzoną. Elsa zastukała do drzwi przedziału 
Wargravea: 
     Uchylił je lekko, wpuścił ją do środka i znowu zamknął na 
zasuwkę. 
     - Zabawa na całego - skomentował. - Nie dostali oczywiście 
Marienkowa? Może łykniesz sobie koniaku? - Podsunął jej metalową 
płaską piersiówkę. - Wyglądasz, jakbyś tego potrzebowała. 
     Pociągnęła z butelki nie spuszczając z niego uważnego 
wzroku. 
     Wciąż nosił przebranie Josepha Lauriera, nie wyłączając 
szpakowatej, potarganej peruki i dwuogniskowych szkieł. Nawet 
spod tej maski przebijało piekielne zmęczenie. 
     - Nie, nie dostali go - potwierdziła. - Ani nikogo innego, 
chociaż nie wiem, skąd się bierze ta twoja pewność. 
     - Element czasu. Ekspres stał całą minutę, zanim rozpoczął 
się ostrzał maszynowy. Przystanek był nie zaplanowany, a Haller 
nie jest głupcem. Opowiedz mi, jak to było. 
     Słuchał z zajęciem, a przy okazji znów zauważył; jak Elsa 
umiała zawrzeć treść rozbudowanego zdarzenia w zaledwie kilku 
słowach. 
     Zdjęła czarną perukę i okropne okulary, jakby chciała wypaść 
przed nim jak najlepiej. 
     - Jednak miałeś rację - powiedziała na zakończenie swojej 
relacji. - Ci trzej tak zwani zabójcy, którzy wsiedli w Chiasso, 
to była zwykła dywersyjna zagrywka, żebyśmy mniej się mieli na 
baczności przed atakiem prawdziwych profesjonalistów. 
     Wargrave pokręcił przecząco głową. 
     - Nie tacy aż z nich profesjonaliści, jak się obawiałem. 
Spartaczyli robotę. Do pewnego stopnia dobrze zaplanowali akcję, 
ale przegapili ważną sposobność. 
     - Naprawdę? - Pomyślała, że czasami Wargrave jest odrobinę 
zbyt zarozumiały. - No dobrze, jak ty byś to zrobił? 
     - Ostrzelałbym cały wagon sypialny wcześniej, gdy ekspres 
dopiero zwalniał. To dałoby się wykonać z szybkiego jeepa. 
Zostawili Hallerowi akurat dosyć czasu, by zdążył zareagować. 
Mówisz, że John próbował zastrzelić kierowcę? Jaki był z grubsza 
licząc dystans od okna wagonu do jeepa? 
     - Byliśmy oddaleni od autostrady o jakieś pięćdziesiąt 
metrów. 
     Julian twierdził, że ci z jeepa nie spieszyli się zanadto z 
ucieczką - jechali wówczas jakieś trzydzieści, czterdzieści 
kilometrów na godzinę. 
     Wargrave wygłosił ten sam komentarz co Haller. 
     - Ale trzeba było trafić do ruchomego celu, i to w nocy. 
Przy okazji, jak tam ochrona Marienkowa? 
     - Wszystko dokładnie według twoich instrukcji. - Wstała 
nakładając perukę i okulary. - Będę się zbierać. Julian dał mi 
wyjść tylko na chwilę, żeby sprawdzić, co się dzieje na przodzie 
pociągu. 
     Większość pasażerów wpadła w niezgorszą panikę. Konduktorzy 
obchodzą wagony i mówią wszystkim, że były to ćwiczenia wojskowe. 
Rzecz jasna, nikt nie widział, w jakim stanie jest ostatni wagon 
sypialny. Nie sądzę jednak, żeby wszyscy przełknęli tę bajeczkę. 
     Wargrave wyjął cienki tekturowy rulonik, środek zużytej 
szpulki do nici. 
     - Ostatnia sprawa. Kiedy staniemy w Bellinzonie, ukryj to w 
rękawiczce i wysiądź na peron. Podejdzie do ciebie facet w 
mundurze kolejarza, z ostrzeżeniem, żebyś wsiadła z powrotem, bo 
pociąg zaraz odjeżdża do Airolo. Powie to po francusku. Przekaż 
mu po kryjomu tę rolkę. To wiadomość dla Springera. 
     - Czy on wie o twojej metamorfozie w Josepha Lauriera? 
     - Nie, ale sama mówiłaś, że Julian nie zawiadomił go o moim 
rzekomym śmiertelnym zejściu. - Ścisnął ją za ramię. - Ale 
uważaj. 
     Ten napad w Virze to dopiero wstęp. 
     - Myślisz, że szykują następne? 
     - Możesz się o to śmiało założyć. Pułkownik Karpiński nie 
zaserwował nam jeszcze głównego punktu programu. 
     Elsa spojrzała na mały rulonik, który w Bellinzonie miała 
przekazać człowiekowi Springera. 
     - Czemu Neckermann nie może wysłać tej wiadomości? Mogę 
udawać, że to ode mnie. 
     - Bo zawiera prośbę o szybkie sprawdzenie właśnie 
Neckermanna we własnej osobie. 
     Springer podjął jedną ze swoich błyskawicznych decyzji, 
którymi nader często zaskakiwał swoich podwładnych. Postanowił 
wsiąść w Bellinzonie do ekspresu. Zostawiwszy dowództwo w rękach 
Hornera, pojechał samochodem przez przedmieścia Lugano na 
wojskowe lotnisko, gdzie przygotowano się już na jego przybycie. 
Przed wyjazdem wydał nowe instrukcje. 
     - Zarządź patrole wozów radiopelengacyjnych we wszystkich 
miastach między Lugano a Zurychem, w których ekspres się 
zatrzymuje: w Bellinzonie, Airolo, Goschenen... 
     - Myśli pan, że uda nam się powtórzyć nasz tutejszy sukces? 
-podchwycił Horner. 
     - Do zaplanowania następnego posunięcia Karpiński będzie 
potrzebował informacji o rozwoju sytuacji. To oznacza, że 
sowiecki agent, który jedzie pociągiem, będzie musiał jakimś 
sposobem, choćby gestem, przekazać wiadomość, czy Marienkow jest 
przy życiu. Toteż mam pewność, że po ataku w Virze nastąpi jakiś 
przekaz w Bellinzonie. 
     - Zajmę się tym. 
     - Rozszerzymy zasięg operacji - ciągnął szybko Springer. -Aż 
do Zurychu bardzo niewielu pasażerów opuści pociąg. 
     Ci, którzy wysiądą, mają być śledzeni przez wozy policyjne 
bez oznaczeń. 
     - Tego również dopilnuję. 
     - Ponadto należy objąć obserwacją wszystkich miejscowych 
mieszkańców, którzy będą na dworcu w czasie przyjazdu ekspresu. 
     Springer, przeglądając jeszcze raz w pamięci wydane 
polecenia, dodał gazu z pełną świadomością, że czas ucieka. 
Dobrze przynajmniej, że odjazd pociągu z Bellinzony opóźni się ze 
względu na konieczność odłączenia od składu zdewastowanego wagonu 
i ponownego przyczepienia platformy z helikopterem. Po co 
Wargrave chciał wlec helikopter za pociągiem? 
     Dojeżdżając do lotniska Springer pomyślał, że ma trochę 
powodów do satysfakcji. Dowiedział się, że Franco Visani, który 
obsługiwał tajny nadajnik na Piazza Dante, zaczyna się łamać w 
trakcie przesłuchania. 
     - Możliwe, że zanim ekspres dojedzie do Bazylei, odkryję 
całą siatkę zakonspirowanych sowieckich agentur - powiedział 
sobie w duchu. - Z każdym kilometrem coraz więcej tego robactwa 
wypełza ze swoich kryjówek. 
     
     Wojskowy pilot, siedzący za sterami małego samolotu, 
dostrzegł reflektory samochodu Springera i zwiększył obroty 
silnika. 
     Pułkownik wysiadł z wozu, podbiegł do maszyny i wdrapał się 
na miejsce pasażera. Osadzony na płozach samolocik sunął wzdłuż 
pasa i po chwili uniósł się w powietrze. Springer znowu spojrzał 
na zegarek. 
     Przy odrobinie szczęścia zdąży na czas. 
     
     W ciemnym kącie hali dworcowej w Bellinzonie stała ubrana w 
zniszczony płaszcz i kapelusz kobieta o zastygłej w surowym 
wyrazie twarzy. Kiedy ekspres wjechał na stację, na jednym krańcu 
peronu ustawiono wielki ekran z brezentu, przypominający ten z 
Chiasso, pod którego osłoną dołączono platformę z Alouette. Ów 
widok nic kobiecie nie powiedział. Wypatrywała czegoś całkiem 
innego. 
     Wiele okien w pociągu było otwartych mimo przejmującego 
zimna. 
     Podminowani pasażerowie, którzy nie dali się nabrać na 
opowieść o ćwiczeniach wojskowych, chcieli zobaczyć na własne 
oczy, co się dzieje. Wzrok kobiety znieruchomiał, gdy otwarły się 
drzwi wagonu i na peron wysiadł pasażer. Był to Joseph Laurier w 
swoim płaszczu z imitacji futra i z laską w ręku. Zaczął 
spacerować od niechcenia tam i z powrotem. Za chwilę otwarły się 
kolejne drzwi i oczy kobiety przesunęły się w inny punkt. 
     Wystrojona w swoje sobole Elsa w butach od Gucciego i z 
pasującą do nich torebką pod pachą przeszła niespiesznym krokiem 
po peronie i zatrzymała się w pobliżu wejścia, żeby zapalić 
papierosa. Kobieta zasznurowała usta na widok kosztownego stroju 
jasnowłosej dziewczyny, lecz z pociągu wysiadł następny pasażer i 
jej spojrzenie pobiegło w jego kierunku. 
     Phillip John, wyglądając jak na pokazie mody w eleganckim 
płaszczu z wielbłądziej wełny, zaczął się przechadzać po 
zasypanym iskrzącym śniegiem peronie. Obserwował Elsę. Lewą rękę 
trzymał w kieszeni, prawa, którą zwykle sięgał po broń - zwisała 
luźno. 
     Chwilę później z wagonu wyszedł Jorge Santos, wysoki 
Hiszpan, i przystanął rozglądając się wokół. Elsa dostrzegła 
pewną siebie postawę, zwracającą uwagę twarz, na której malował 
się niemal zwierzęcy magnetyzm. "Boże - pomyślała - ale z niego 
przystojniak!" Widziała go wcześniej przelotnie w przedziale 
pierwszej klasy, lecz nie zdała sobie sprawy, jak jest wysoki. 
Ich oczy skrzyżowały się na chwilę, po czym Santos odwrócił 
wzrok. Zobaczył, że jego fajka zgasła. Z rozmyślną powolnością 
schylił się, uniósł podeszwę i wystukał o nią popiół z cybucha. 
     - Pani Wells? - Elsa odwróciła się i zobaczyła przed sobą 
mężczyznę w mundurze szwajcarskiego kolejarza. - Najlepiej chyba 
będzie, jak pani wsiądzie z powrotem do pociągu. Za chwilę odjazd 
-powiedział zniżonym głosem. 
     Stali bardzo blisko siebie. Podała mu otrzymaną od Wargravea 
szpulkę, a on wziął ją tak zręcznie, że nikt tego nie zauważył. 
Odwrócił się i zniknął w półmroku dworcowej hali. Elsa pokręciła 
się jeszcze trochę po peronie. Gdyby od razu wsiadła z powrotem, 
wyglądałoby to podejrzanie. 
     Mężczyzna przebrany za kolejarza dotarł właśnie do wyjścia, 
kiedy przed stacją zahamował samochód, z którego wysiadł okręcony 
szalikiem Springer. 
     - Czy ekspres "Atlantic" jeszcze nie odjechał? - spytał 
pułkownik. 
     - Postoi tu jeszcze co najmniej dziesięć minut - odparł 
mężczyzna, podając mu nieznacznie tekturowy rulonik. 
     Pułkownik wszedł do biura, które zarezerwowano do jego 
użytku, zamknął drzwi i skinął głową jednemu ze swoich 
pracowników, majorowi Jurgenowi Thallowi, który tam na niego 
czekał. Wydłubał z rulonika kartkę z wiadomością, przeczytał ją 
szybko i podał swemu podwładnemu. 
     - Przesłać niezwłocznie do kapitana Wandera z BND. Powinien 
być teraz w kwaterze głównej służby bezpieczeństwa w Bazylei. 
     Odpowiedź macie mi przekazać przez radiotelefon, gdy będę 
jechał ekspresem. Powtarzam, przez radiotelefon - podkreślił. - Z 
pominięciem Petera Neckermanna, operatora centralki łączności w 
pociągu. 
     I chcę ją mieć w ciągu trzydziestu minut. 
     Przeszedł przez halę dworcową na peron, mijając po drodze 
kobietę w wyświechtanym płaszczu i kapeluszu, którą wziął na 
spytki jeden z jego ludzi ubrany w mundur konduktora 
szwajcarskich kolei. 
     - Mogę pani w czymś pomóc? 
     - Czekam na mojego męża - wyjaśniła kobieta. - Czy to 
ekspres z Mediolanu, który odchodzi o piątej? 
     - To ekspres "Atlantic", tak, proszę pani. 
     - To chyba do tej pory mąż by wysiadł? 
     - Z całą pewnością - przytaknął człowiek Springera. - Jest 
pani pewna, że jechał tym pociągiem? 
     - Taki miał zamiar, chyba że go coś zatrzymało po pracy. 
     - W takim razie musiał zostać nieco dłużej. Zobaczy pani, że 
przyjedzie rano. 
     - Pewno ma pan rację. Dziękuję panu. 
     Skromnie odziana kobieta przemierzyła halę i wyszła przed 
dworzec, gdzie czekał przy krawężniku stary fiat z kierowcą. 
Wsiadła obok niego i zamknęła drzwi. Samochód ruszył. 
     - Dał mi znak - powiedziała. - Nie udało im się zabić 
Marienkowa. Jest wciąż zdrów i cały gdzieś w pociągu. 
     Joseph Laurier wciąż przechadzał się po peronie, jakby nie 
mógł sobie znaleźć miejsca. Jorge Santos wsiadł z powrotem do 
pociągu i stał wyglądając przez okno, z fajką w prawym kąciku 
ust. Elsa wróciła do ostatniego wagonu sypialnego, a Phillip John 
podążył za nią w odległości kilku metrów. W tejże chwili w hali 
pojawił się Springer, a za nim jego zastępca major Thall. 
Przeszli przez peron i wsiedli do pociągu. 
     Laurier żadną zmianą w wyrazie twarzy lub ruchach nie 
zdradził ogromnego zaskoczenia. Rozpoznał natychmiast pułkownika 
i pochwycił jego krótkie spojrzenie na północ - w stronę 
przełęczy św. 
     Gotharda, przez którą ekspres miał niedługo przejeżdżać. 
Czyżby ich myśli biegły tym samym torem? Czy Springer podobnie 
jak on obawiał się olbrzymiego wąwozu o stromych ścianach, który 
stanowił gigantyczną naturalną pułapkę? 
     Za ekranem z brezentu pracująca ze zwykłą sobie szybkością i 
sprawnością szwajcarska służba kolejowa odczepiła już od składu 
podziurawiony jak rzeszoto wagon i platformę z helikopterem. 
     Odtoczyli je na boczny tor, prowadzący do Locarno, 
rozdzielili, doholowali z powrotem platformę do reszty składu i 
dołączyli do zajętego przez Spartę wagonu slipingu. Laurier 
wdrapał się na stopnie, rzucił ostatnie spojrzenie w stronę św. 
Gotharda i zamknął drzwi. Po niespełna minucie ekspres wyjechał 
ze stacji w Bellinzonie. 
     
     Na krótko zanim kobieta w wyświeconym płaszczu i kapeluszu 
wyszła ze stacji i wsiadła do fiata, jeden z ludzi Springera 
zanotował numer samochodu. Gdy fiat ruszył, dał przeczący znak 
ruchem głowy kierowcy radiowozu zaparkowanego z boku stacji. O 
tej porze, kiedy zaśnieżone ulice Bellinzony świeciły pustką, nie 
sposób było śledzić samochód tak, aby nie zostać zauważonym. 
     Po niecałym kilometrze fiat wjechał do otwartego garażu. 
Stojący w pogotowiu mężczyzna błyskawicznie zamknął za nim drzwi. 
Kierowca wbiegł po schodach do mieszkania na piętrze, a kobieta 
ruszyła za nim, zapalając kolejnego papierosa, była bowiem 
nałogową palaczką. 
     Na pięterku kierowca, otworzył nadajnik, ukryty w obudowie 
telewizora, i zaczął nadawanie jednego z dwóch przygotowanych 
zawczasu meldunków. W przeciwieństwie do swego kolegi z Lugano 
zakończył transmisję w czasie krótszym niż dwie minuty, więc 
krążące po dzielnicy wozy radiopelengacyjne nie zdołały go 
namierzyć. 
     Policja doszła do nich po numerach rejestracyjnych samochodu 
w niecałą godzinę później. Parę aresztowano i poddano 
intensywnemu przesłuchaniu. Dano im do picia jedynie wodę i 
pozbawiono ich jedzenia, a przede wszystkim tytoniu. Pierwsza 
złamała się kobieta. Na podstawie jej zeznań pochwycono 
osiemnaście osób będących członkami komunistycznej siatki w 
Bellinzonie. Lecz to nastąpiło szesnaście godzin później. Na 
biegu najbliższych wydarzeń najwięcej zaważył meldunek wysłany do 
Zurychu. 
     
      * 16 * 
     
     Zurych, Andermatt 
     
     O dziewiętnastej czterdzieści pięć Traber odebrał w Zurychu 
meldunek, że ekspres odjechał przed chwilą z Bellinzony. 
Podzielił się tą wiadomością ze swoim zastępcą, majorem Kurtem 
Doblerem, który siedział przy sąsiednim biurku. Dobler miał 
czterdzieści lat, szczupłą twarz o czujnym wyrazie i długi, 
spiczasty podbródek, który upodabniał go do lisa. Wstał z 
miejsca, podszedł do ściennej mapy i zaznaczył przy nazwie miasta 
czas odjazdu. 
     - Przyszło coś nowego o pasażerach z Wiednia, którzy mieli 
bilety na lot 433? - spytał. 
     Traber od czasu przerwanej w tragiczny sposób rozmowy z Leo 
Scoblinem, który ostrzegł go o bliskim przyjeździe Krokodyla do 
Zurychu, osobiście kierował poszukiwaniami Karpińskiego. 
Potrząsnął przecząco głową, trzymając długopis zawieszony w 
powietrzu nad listą pasażerów. 
     - Dotarliśmy do większości z nich. Wydają się czyści. 
Właśnie odpadła kolejna osoba, niejaki Heinz Golchack. 
     - Czy to nie ten Austriak, który się rozmyślił co do celu 
podróży? 
     - Zgadza się. Odnaleźliśmy taksówkarza, który wiózł go z 
lotniska. Najwyraźniej Golchack najpierw kazał się wieźć do Baur 
au Lac, a potem zmienił zdanie i powiedział, że złapie pociąg do 
Bonn. Dziwnie mi to wyglądało, więc zadzwoniłem do Lorenza w 
Wiedniu i poprosiłem go o przysługę. Bóg świadkiem, że był mi ją 
winien. 
     - I co z tego wyszło? - spytał Dobler. 
     - Lorenz posunął swoją współpracę dalej, niż śmiałem marzyć. 
     Poszedł z paroma swoimi tajniakami do Golchacka. Nie zastali 
gospodarza, więc dostali się do środka i przetrząsnęli 
mieszkanie. Na biurku znaleźli odcinek biletu linii Swissair z 
podaną godziną lotu 433 do Wiednia. To by załatwiało sprawę. 
     Korpulentny Szwajcar z wyrazem rezygnacji opuścił długopis i 
wykreślił spośród niewielu pozycji, jakie pozostały na jego 
liście, nazwisko Heinza Golchacka. 
     "Piotruś miewa się dobrze. Wciąż jedzie ekspresem 
"Atlantic". 
     Wiadomość pewna". 
     W hotelu Schweizerhof, oddalonym o niecałe dwa kilometry od 
kwatery głównej Trabera, Heinz Golchack czytał meldunek, który 
właśnie nadszedł z Bellinzony. Spojrzał na zegarek. Była 
dziewiętnasta czterdzieści pięć. Zdjął okulary w cienkiej 
drucianej oprawie i zaczął je polerować, choć były idealnie 
czyste. Buhler, zwalisty zastępca z nosem mopsa, znał dobrze 
swego szefa, toteż zwrócił uwagę na ten gest. Golchackowi 
zaczynało dawać się we znaki napięcie. 
     - Kiepska nowina - odważył się odezwać Buchler. 
     Jedno spojrzenie blado-niebieskich oczu sprawiło, że miał 
ochotę odgryźć sobie język. Golchack bez słowa nasadził na nos 
okulary i pogrążył się w studiowaniu rozłożonej na łóżku mapy 
Szwajcarii. Na pobliskim stoliku cichutko grało radio 
tranzystorowe. Słuchali na bieżąco wiadomości, by mieć pewność, 
że lotnisko w Zuryhu wciąż jest nieczynne. Golchack wyjął pióro i 
nie dotykając papieru otoczył kółkiem jakieś miejsce na mapie. 
     - Bellinzona to był zaledwie pierwszy etap - stwierdził ze 
spokojem. - Teraz kolej na etap drugi. 
     Buhler ze swego miejsca wybałuszył z niedowierzaniem oczy na 
obwiedzione kółkiem miejsce. Ostatecznie był kierownikiem 
operacji sabotażu G.R.U na całą Europę Zachodnią. Tym razem nie 
dał się poskromić spojrzeniu Golchacka. 
     - Taki wariant jest równoznaczny z ujawnieniem jednego z 
naszych głównych planów sabotażu, opracowanych na wypadek inwazji 
Szwajcarii. 
     - I co z tego? - spytał łagodnie Golchack. 
     - Pomyślałem tylko, że warto o tym wspomnieć... 
     - No więc wspomniałeś, niewątpliwie dla potrzeb raportu, 
jaki złożysz w Moskwie - ciągnął Golchack tym samym łagodnym 
tonem. - Ja z kolei rozważę, czy nie zamieścić w moim własnym 
raporcie wzmianki o tym, że zawahałeś się w krytycznej chwili. 
     - Źle mnie zrozumiałeś - odparł pospiesznie Buhler. 
     - Nad tym, czy cię źle zrozumiałem, również zastanowię się 
później. - Aby potrzymać Buhlera trochę dłużej w napięciu i 
nauczyć go w ten sposób moresu, podszedł do okna i wyjrzał na 
ledwie widoczną zza gęstej zasłony padającego śniegu ulicę. Port 
lotniczy w Zurychu z pewnością pozostanie nieczynny. Obrócił się 
raptownie i wydał zwięzły rozkaz: 
     - Wyślij sygnał do Andermatt. Etap drugi. Natychmiast! 
     
     Brygadier Traber siedział w swoim biurze i palił krótkimi 
nerwowymi pociągnięciami małe cygaro. Odczuwał wyraźne 
niezadowolenie. 
     Szwajcaria od niepamiętnych czasów, jeszcze przed wybuchem 
rewolucji październikowej, z racji swej neutralności służyła za 
azyl agentom komunistycznym. Już Lenin ze swoimi towarzyszami 
czekał w Zurychu na wybuch rewolucji na Zachodzie, jako że kraj 
ojczysty plasował się nisko na jego liście priorytetów. Z tych 
powodów Rosjanie znali Szwajcarię jak własną kieszeń, o czym 
Szwajcarzy nigdy nie zapomnieli. 
     Traber podniósł słuchawkę i kazał się połączyć przez 
szyfrowany radiotelefon ze Springerem w ekspresie "Atlantic". 
     W szwajcarskich kołach wojskowych dla nikogo nie było 
tajemnicą, że Traber upatrzył sobie rzutkiego, błyskotliwego 
Springera na swego następcę, i że udziela mu pełnego poparcia. 
Otrzymawszy połączenie powiedział pułkownikowi o fiasku 
dotychczasowych poszukiwań. 
     - Ja bym proponował. Wrócić do punktu wyjścia i zacząć od 
nowa - rzekł energicznie Springer. - Trzeba wysłać ludzi z listą 
pasażerów z lotu 433 do wszystkich hoteli i sprawdzić księgi 
meldunkowe. 
     - To będzie cholernie żmudna robota! - westchnął Traber. 
-Mamy tak mało czasu. 
     - Zacznijcie od razu - naciskał Springer. - Zasadźcie do 
tego wszystkich wolnych ludzi. Nawet jeśli szansa, że dzięki temu 
wpadniemy na trop Karpińskiego, jest tylko jedna na tysiąc, nie 
wolno nam jej przepuścić. 
     - Zaraz się do tego wezmę - obiecał Traber. 
     - Aha, i jeszcze jedno. Wyślijcie na miasto wszystkie wozy 
radiopelengacyjne, jakie są do dyspozycji. Karpiński musi 
utrzymywać łączność radiową, żeby kontrolować przebieg operacji. 
Jestem przekonany, że kieruje nią osobiście. 
     - Zrobione. 
     - Dwa wozy powinny krążyć niedaleko Hauptbahnhofu - podjął 
Springer. - Dało to dobre efekty w Lugano, więc może i w Zurychu 
nam się poszczęści. Nawiasem mówiąc, czy nadeszła jakaś wiadomość 
z Andermatt, od tego agenta Wargravea o pseudonimie Leros? 
     - Odpowiedź brzmi "nie". 
     W dziesięć minut później jedna z wyposażonych w 
radiodetektory furgonetek Trabera zaparkowała w bocznej uliczce 
tuż pod mieszczącą się na piętrze restauracją hotelu 
Schweizerhof. 
     Niecałe trzy godziny wcześniej w Andermatt Anna Markos stała 
przy zaparkowanym samochodzie, obserwując przez lunetę dom Freya. 
     Widok zaciągniętych zasłon był dla niej sygnałem, że została 
dostrzeżona. Wsiadła, podjechała kawałek w stronę Andermatt, 
skręciła tyłem w wąską boczną drogę i zostawiła wóz w miejscu 
niewidocznym z głównej szosy. Potem wróciła na skraj miasteczka i 
czekała. 
     Mimo grubej kurtki i obcisłych narciarek czuła podmuchy 
wschodniego wiatru. Zimno kąsało ją w kark przez podbity futrem 
kaptur. Była jednak przyzwyczajona do ostrych zim w Grecji, 
znacznie bliższej porywom syberyjskich wichrów niż Andermatt. 
     Przytulona do węgła ostatniego domu w miasteczku nadal 
obserwowała samotny dom na farmie. Po jakimś czasie spojrzała na 
zegarek: było wpół do szóstej. Ekspres powinien się teraz 
znajdować w połowie drogi między Mediolanem a Chiasso. Nagle 
usłyszała dźwięk, na który czekała. 
     Z oddali dobiegł słaby warkot helikoptera, wyraźnie 
słyszalny w zimnym, nocnym powietrzu. Anna zwróciła uwagę na 
szybkość, z jaką ludzie Freya wyciągnęli maszynę ze służącej za 
hangar stodoły. Podniosła lunetę na wirujące łopaty śmigła. Z 
trudem śledziła wzrokiem zamazaną przez płatki śniegu sylwetkę 
helikoptera, widoczną bardziej dzięki światłom niż pokaźnym 
rozmiarom. 
     Maszyna wznosząc się ostro leciała doliną w stronę 
Andermatt. Na pułapie trzystu metrów przeleciała nad miasteczkiem 
i skierowała się na wschód, w stronę przełęczy św. Gotharda i 
olbrzymiego szczytu Wasserhorn. 
     Robert Frey przed przyłączeniem się do wieczornej zabawy 
musiał odwalić swoje obowiązki, które polegały na skontrolowaniu 
stanu zboczy i stopnia zagrożenia lawinowego oraz złożeniu 
rutynowego raportu do Davos. 
     Anna strzepując śnieg z ubrania wskoczyła za kierownicę 
swojego renaulta. Na szczęście zostawiła silnik na chodzie. Na 
takim mrozie odpalanie tego cholernego grata często trwało pięć 
minut. Ostro ruszyła biegnącą wzdłuż doliny drogą w kierunku 
zagrody Freya i wjechała na tył zabudowań, które teraz tonęły w 
ciemności. Nigdzie nie było widać ani promyczka światła. 
Podejmowała wprawdzie pewne ryzyko, ale jeśli trafi na 
pozostawionego na posterunku wartownika, powie, że wpadła 
odwiedzić Freya. 
     Z tyłu domu znalazła drzwi, oszklone małymi tafelkami. 
Stłukła jedną z szybek, wpychając do środka dłoń w rękawiczce, i 
pomacała futrynę. Z zaskoczeniem stwierdziła, że klucz tkwi w 
zamku. Na wszelki wypadek miała przy sobie komplet wytrychów. 
Pozostawianie za sobą śladu w postaci stłuczonej szybki nie było 
lekkomyślnym niedopatrzeniem; Anna chciała, żeby jej włamanie 
zostało odkryte. 
     Przyświecając sobie latarką spenetrowała wnętrze pustego 
domu, pokój za pokojem. Wreszcie dotarła do gabinetu Freya, z 
którego Emil Platow obserwował ją wcześniej przez lornetkę 
noktowizyjną. Tu zabawiła dłużej. Było to duże, prostokątne 
pomieszczenie z oknami wychodzącymi na zachód. Wypolerowaną 
podłogę przykrywały kosztowne perskie dywaniki. W kącie na 
stalowym stoliku stał nadajnik, przy pomocy którego Frey 
komunikował się z instytutem lawinowym w pobliżu Davos. 
Przeczytała napisany na maszynie biuletyn, który leżał przy 
nadajniku: "Powolny wzrost pokrywy śniegu na Wasserhornie. Jak do 
tej pory sytuacja nie jest niebezpieczna". 
     W końcu jej uwagę przyciągnęło wbudowane w ścianę biurko. 
     Opuściła klapę i przejrzała jego zawartość. W małych 
przegródkach były dwie książki o wspinaczce i nic poza tym. 
Uderzyło ją, że zupełnie nie ma w nim szpargałów, jakie zazwyczaj 
napotyka się we wnętrzu podobnych mebli. Zwinne dłonie Anny 
naciskając tu i ówdzie zaczęły poszukiwania wokół krawędzi 
przegródek. Nagle wskazujący palec prawej ręki natrafił na coś, 
co ustąpiło. Dał się słyszeć cichy szmer jakiegoś mechanizmu i 
cała przegródka wysunęła się do przodu nad opuszczoną klapą. Za 
nią kryła się druga radiostacja. 
     Zapewne po prostu zapasowe urządzenie na wypadek, gdyby 
zawiódł główny nadajnik. Ponieważ był to sprzęt wysokiej klasy, 
Frey wolał go ukryć przed ewentualnymi wandalami, którzy mogliby 
się włamać do domu. To całkiem prawdopodobne. Nacisnęła to samo 
miejsce i fałszywa przegródka cofnęła się do poprzedniej pozycji, 
dokładnie zakrywając to, co było za nią. 
     Anna zamknęła klapę i przez całą minutę stała nieruchomo 
przed biurkiem. Potem uczyniła rzecz dziwną. Zdjęła jeden z 
kolczyków w kształcie łezek, które miała w uszach, i 
przyświecając latarką poszukała gołego skrawka podłogi. Upuściła 
tam kolczyk, tylnymi drzwiami wyszła z domu, wsiadła do samochodu 
i pojechała z powrotem do Andermatt. 
     - Gdy znalazła się w swoim pokoju w hotelu Storchen, 
wyciągnęła z szuflady zamykaną na kluczyk kasetkę z biżuterią, 
otworzyła ją i wyjęła z niej bransoletkę i sznur sztucznych 
pereł. Dodała do tego drugi kolczyk, zawinęła wszystko razem w 
grubą rękawicę samochodową, po czym zeszła na dół. W barze 
panował niezwykły o tej porze tłok, a w częstych wybuchach 
śmiechu i piciu na umór wyczuwało się nerwowe napięcie. Gibki 
Francuz o twarzy, na której łatwo pojawiał się uśmiech, wstał 
pospiesznie od stolika i podszedł do Anny. Nazywał się Louis 
Celle i był przyjacielem Reneego Marchais, który niedawno zginął 
w wypadku na nartach. Tym razem na twarzy Louisa nie było śladu 
uśmiechu. 
     - Anno, chodź napić się ze mną - poprosił. 
     - Przepraszam, Louis... - Ściskała mocno w dłoni rękawicę. 
-Muszę wyjść na parę minut. - Szczerze żałowała, że musi mu 
odmówić. Wyglądał na tak zgnębionego. 
     - Wstąpiłem znowu na komisariat - ciągnął Louis. - Wiesz, że 
oni nie są pewni, czy śmierć Reneego to był zwykły wypadek? Tak 
długo piliłem, aż skontaktowali się z Chamonix. Tamci wiedzą, że 
Rene był znakomitym narciarzem. 
     - Wiesz, jak ubolewam nad jego śmiercią. - Anna pocałowała 
go w policzek. - Ale kto to może wiedzieć? Nawet najlepszym 
narciarzom zdarza się popełnić błąd. 
     - To był łatwy zjazd - upierał się Louis. Machnął ręką w 
stronę baru. - Wszyscy o tym mówią. Trudno teraz znaleźć 
odważnego, który by poszedł na deski. 
     - Z powodu Reneego? 
     - No nie, niezupełnie... - Louis urwał z wahaniem. - Przez 
ten czas warunki znacznie się pogorszyły i ludzie zaczynają mieć 
stracha przed lawinami. Spadło bardzo dużo śniegu. 
     Anna pogłaskała go po twarzy. 
     - Wracaj i strzel sobie kielicha, Louis. Później może się do 
ciebie przyłączę. 
     Wyszła przed hotel i tuż za drzwiami zatrzymała się, 
nasłuchując uważnie. Wciąż panował siarczysty mróz. Noc była 
bardzo ciemna, choć niebo się rozchmurzyło. Zza pobliskiego 
szczytu góry wystawał rożek księżyca. Nie to jednak sprawiło, że 
Anna przystanęła. Do jej uszu doszedł złowrogi, przeciągły niski 
grzmot, który odbił się echem w dolinie od krańca do krańca. 
Odgłos lawiny. Nic dziwnego, że większość wczasowiczów trzymała 
się z daleka od tras zjazdowych. 
     W pustej bocznej uliczce znalazła oblodzoną kratkę ściekową. 
Przy wtórze dalekiego grzmotu rozbiła lód obcasem i wrzuciła w 
szczeliny biżuterię. Gdy wracała do Storchen, w uszach jej 
dźwięczał znajomy głos: "Drobiazgi, Anno - nigdy nie zapominaj o 
drobiazgach, bo właśnie one mogą ściągnąć na ciebie zgubę". 
     
     Robert Frey oderwał od ziemi swój helikopter typu Sikorsky i 
wcelował jego nos prosto w olbrzymi szczyt Wasserhornu, wznoszący 
się nad przełęczą św. Gotharda, po której dnie biegła wstążka 
torów kolejowych. Siedzący obok niego Platow zerknął w dół, gdy 
przelatywali nad błyszczącymi światłami Andermatt. 
     - Słyszałem, że gliny rozpoczęły dochodzenie w sprawie 
śmierci Reneego Marchais - rzekł. Coś w tonie jego głosu 
sprawiło, że olbrzymi Szwajcar zwrócił głowę w jego stronę i 
rzucił mu ostre spojrzenie. 
     - Cóż to, nerwy cię zawodzą? - spytał cicho. 
     - Oczywiście, że nie! - zaprotestował Platow. Obleciał go 
nagle strach. Dla członka siatki Freya okazywanie wszelkiej 
słabości nie było rzeczą bezpieczną. Prawdę mówiąc, mogło się 
okazać diablo niebezpieczne. - Idzie tylko o to, że całe 
Andermatt gada o tym wypadku... 
     - No więc co z tego? Policja nigdy nie zdoła dowieść, że to 
było coś więcej niż wypadek. Musiałem go uciszyć - powiedział 
spokojnie Frey zwiększając wysokość. - Słyszałem w barze 
Storchen, jak chlapał jęzorem na prawo i lewo, że kiedy znaleźli 
w tunelu trupa tego agenta kontrwywiadu, w okolicy widziano tylko 
mój helikopter. 
     Uznał sprawę za załatwioną i zajął się sterami, kierując 
maszynę na szczyt Wasserhornu. 
     W opinii pułkownika Karpińskiego spośród wszystkich tajnych 
agentów G.R.U, którzy kontrolowali siatki sabotażu w zachodniej 
Europie, Frey wyróżniał się największą inteligencją i 
bezwzględnością. 
     Może z jednym wyjątkiem Rolfa Geigera. Co skłoniło 
Szwajcara, który i bez tego cieszył się wielkim prestiżem w 
międzynarodowych kręgach alpinistów, do zdrady własnego kraju 
przed przeszło piętnastu laty? Z pewnością nie był fanatycznym 
idealistą. Ledwo coś liznął z dzieł Marksa, które uznał za 
skończoną nudę. Motywy, jakimi się kierował, były dużo bardziej 
przyziemne. 
     Ważąc szanse prawdopodobnego wyniku toczącej się ustawicznie 
batalii między Zachodem a blokiem komunistycznym, doszedł do 
prawidłowego jego zdaniem wniosku, że w ostatecznym rozrachunku 
wygra Związek Radziecki, który stosuje wobec swoich przeciwników 
bardziej jednolitą i bezwzględną politykę. Jak kiedyś zauważył w 
rozmowie z Platowem: "Od czasów Churchilla, Adenauera i de 
Gaullea Zachód nie wydał ani jednego przywódcy wartego funta 
kłaków". Od czasu gdy prezydent Moynihan objął rządy w Białym 
Domu, zwątpił nieco w słuszność swego twierdzenia. Teraz jednak 
było za późno na odwrót. 
     Drugim motywem jego działania była żądza władzy. Pławił się 
w świadomości faktu, że ma w swoich rękach kontrolę nad tajną 
organizacją, że to on właśnie wysłał kilka godzin temu Franco 
Visaniemu, agentowi z Lugano, szczegółowe rozkazy ataku na 
ekspres. 
     Teraz, wytracając wysokość, aby osiąść na wierzchołku 
Wasserhornu, sprawdzał warunki dla wprowadzenia w życie drugiego, 
zakrojonego na dużo większą skalę planu, który przedstawił mu 
Karpiński w depeszy nadesłanej z Zurychu. 
     Z mistrzowskim wyczuciem posadził maszynę z dala od 
krawędzi, pośrodku płaskiego wierzchołka. Wyłączył silnik, 
poprawił gogle, otworzył drzwi i zeskoczył na ziemię. Emil 
Platow, który niósł instrumenty pomiarowe, poszedł w jego ślady. 
     Majestatyczne piękno oblanej światłem księżyca panoramy, 
jaka roztaczała się z wierzchołka, zapierało dech w piersiach, 
lecz Frey ledwo je zauważał. Nie zbliżył się również do krawędzi 
ściany, skąd mógł zobaczyć szyny kolejowe, którymi późnym 
wieczorem miał przejechać ekspres "Atlantic". Dwaj mężczyźni 
krzątali się szybko, mierząc grubość ostatniego opadu, a potem 
wdrapali się z powrotem do helikoptera i po chwili znów byli w 
powietrzu. 
     - Mój Boże! - wykrzyknął Platow, gdy helikopter skierował 
się w drogę powrotną do Andermatt. - Pięćdziesiąt centymetrów 
więcej niż przy ostatnim pomiarze! Całe to zbocze może wyjechać 
lada chwila w gigantycznej lawinie! 
     - Więc jeśli będziemy musieli się uciec do ostatecznych 
środków, pora jest wręcz znakomita - odparł z zimną krwią Frey. - 
I nie zacznij się dla odmiany przejmować tymi z Davos. W 
Andermatt opady nie były ani w przybliżeniu tak duże, więc 
raport, jaki im prześlę, nie wzbudzi żadnych podejrzeń. 
     Kwadrans po szóstej pilotowany przez Freya sikorsky znów 
wylądował w zagrodzie. Emil Platow pierwszy odkrył włamanie. Frey 
wszedł frontowymi drzwiami i udał się prosto do gabinetu, gdzie 
czekało czterech pozostałych członków jego siatki. Ciskając 
futrzaną kurtkę na krzesło zasiadł do pisania informacji dla 
instytutu lawinowego: 
     "Wzrost grubości pokrywy śnieżnej na Wasserhornie bardzo 
nieznaczny. Porównałem wyniki z ostatniego roku i jeżeli można je 
uznać za normę..." Zdał sobie sprawę, że ktoś mu zagląda przez 
ramię. Podniósł wzrok i zobaczył Ericha Volckera, niskiego, 
łysego grubasa w wieku czterdziestu pięciu lat, który stał tuż za 
nim. 
     - Psiakrew, nie mogę napisać tego cholernego raportu, jak mi 
tak sterczysz nad karkiem! - zagrzmiał. 
     - Przepraszam. 
     - Ktoś się tu włamał! - Do gabinetu wbiegł pędem wzburzony 
Emil Platow. - Ktoś tu był, chyba przed waszym przyjazdem! 
-rzucił patrząc na czwórkę mężczyzn. - Jedna szyba w tylnych 
drzwiach jest stłuczona. 
     - Uspokój się, Emilu - napomniał go górski olbrzym. 
     Wstał, wsparł wielkie łapska na biodrach i rozejrzał się po 
pokoju. 
     Zauważył, że klapa biurka jest zamknięta, i dalej wodził 
wzrokiem. 
     Pozostałych pięciu ludzi, na których jego obecność wywierała 
przemożny wpływ, zachowało zupełny bezruch i milczenie. Oczy 
Freya kontynuowały poszukiwania, przesuwając się po meblach, 
potem ich spojrzenie omiotło podłogę. Zrobił dwa długie kroki, 
schylił się i wyprostował z kolczykiem dyndającym u palca. 
Uśmiechnął się do Ericha Volckera. 
     - Znam to cacko. Głupio z jej strony zostawiać nam swoją 
wizytówkę, co? 
     
      * 17 * 
     
     Przełęcz św. Gotharda 
     
     Olbrzymia przełęcz, przez którą biegnie główne połączenie 
kolejowe z północnej Europy na omywane falami Morza Śródziemnego 
południe, zalicza się do największych cudów przyrody. Jej 
posępne, pełne dostojeństwa i grozy piękno może się równać z 
pięknem Wielkiego Kanionu w Arizonie. W miarę jak tory pną się 
bez końca pod górę, przemierzając w mozolnej wspinaczce spiralne 
tunele, pokonując bezdenne jary i przepaście, potężne alpejskie 
szczyty zwierają się coraz ciaśniej po obu stronach. 
     Ten wspaniały widok już latem budzi respekt, a w zimie 
wywołuje uczucie bliskie grozy. Wysoko na niemal pionowych 
ścianach wiszą miliony ton śniegu, którym często wystarcza 
pojedynczy przejeżdżający narciarz, by osunęły się w dół. 
Niedaleko Airolo, małego miasteczka na końcu przewierconego w 
skalnym łańcuchu tunelu, który przechodzi pod Andermatt, nad 
torami sterczą wielkie przewieszone turnie. 
     Szlak kolejowy w regularnych odstępach ogrodzono stalowymi 
barierami śniegowymi. Jest to kraina lawin. 
     Ten właśnie odcinek trasy najbardziej gnębił Wargravea. 
Niepokoił również Springera, i to tak mocno, że ten postanowił 
przylecieć z Lugano do Bellinzony i wsiąść do ekspresu. Wargrave 
w przebraniu Josepha Lauriera wciąż plątał się niespokojnie po 
pociągu. Ujrzał przed sobą wysokiego Hiszpana, Jorge Santosa, 
który opierał się o biegnącą pod oknami poręcz i wypuszczał kłęby 
dymu z fajki. Poza nimi na korytarzu nie było żywej duszy. 
Przystanął przy nim i zawiesił laskę zagiętą rączką o poręcz. 
     - Widzę, przyjacielu, że pan również znajduje tę podróż 
kłopotliwą, a niebawem przeniesiemy się w regiony bardziej 
odpowiednie dla greckich bogów, istny Olimp - przemówił płynnie 
po francusku. 
     Santos spojrzał ostro na natręta, a potem wzruszył 
ramionami. 
     - Długie nocne przejazdy pociągiem zawsze trochę rozstrajają 
nerwy. - Zawiesił głos i pyknął z fajki. - No i ten dziwny 
incydent za Lugano, gdy ekspres stanął w szczerym polu. Konduktor 
powiedział mi, że to były ćwiczenia wojskowe. Pan w to wierzy? 
     - Myślę, że to było coś znacznie bardziej poważnego - odparł 
Laurier. - Na własne uszy słyszałem wyraźnie odgłosy strzelaniny. 
     - A teraz zbliżamy się do św. Gotharda - stwierdził Santos. 
-Przerażające miejsce. 
     - Kto wie, co może się wydarzyć w nocnym ekspresie? - rzucił 
refleksyjnym tonem Laurier. - Tylu obcych ludzi stłoczonych razem 
na tak wiele godzin. - Zerknął na rzucający się w oczy profil 
stojącego obok mężczyzny: orli nos, wysoki zarys kości 
policzkowej. Podróżuję do samego Amsterdamu, a pan? 
     - Podobnie. A więc przed nami bardzo długa noc. 
     Kiedy ekspres jechał w górę łagodnego zbocza ku wielkiemu 
wąwozowi, wyraźnie dało się wyczuć rosnące napięcie. W wagonie 
restauracyjnym podany został obiad dla drugiej zmiany, przy czym 
skonsumowano więcej alkoholu niż jedzenia. Pasażerowie, którzy 
powinni układać się do snu w swoich przedziałach, siedzieli 
patrząc na oświetlony księżycem krajobraz za oknem. Podróżni 
ostatniego wagonu sypialnego otrzymali posiłek, przygotowany w 
prowizorycznej kuchni, którą Molinari kazał zainstalować w jednym 
z przedziałów. 
     - Dlaczego nie przynieśli nam jedzenia z wagonu 
restauracyjnego? - chciał wiedzieć Marienkow zatapiając zęby w 
pizzy. 
     - Bo KGB chętnie posługuje się trucizną - odparł bez 
obsłonek Haller. 
     - Nie lubisz pizzy? - spytała Elsa Rosjanina. 
     - Zjem byle co - odparł dwuznacznie Marienkow. 
     Siedzący naprzeciw nich Springer zajadał pizzę z tekturowej 
tacki i popijał kawę z papierowego kubka. Poprosił Rosjanina o 
listę nazwisk agentów KGB, działających na terenie Szwajcarii, 
lecz nic nie wskórał. Marienkow patrząc znacząco na Hallera 
oświadczył: 
     - Poczekacie do momentu, gdy znajdziemy się na pokładzie 
boeinga lecącego do Stanów, tysiąc metrów nad Atlantykiem. Wtedy 
udzielę wszystkich informacji, jakich wam trzeba. 
     - Potrzebuję ich teraz - odparł ostro Springer. - 
Ostatecznie ma to służyć pana własnemu bezpieczeństwu. 
     - Mój jedyny paszport do Ameryki to zasób wiadomości, jakie 
przechowuję w pamięci - zareplikował szorstko Marienkow. -Wszyscy 
poprzedni pracownicy KGB, którzy uciekli do Ameryki, czekali z 
rozpoczęciem zeznań, aż postawią stopę na terytorium Stanów 
Zjednoczonych. Tak się zazwyczaj postępuje w podobnych wypadkach. 
     - To bez sensu - wtrącił się Haller. - Wałkowaliśmy już 
wcześniej tę kwestię z panem generałem i - jak to panu powiedział 
- chce się trzymać utartej procedury. 
     Springer z ponurym i zaciętym wyrazem twarzy utkwił wzrok w 
Marienkowie, który beznamiętnie odwzajemnił mu spojrzenie. Elsa 
zdecydowała, że pora rozładować narastające napięcie. 
     - Niech mu pan chociaż pozwoli zjeść - powiedziała wesoło do 
, szwajcarskiego pułkownika. - Nie ma co wszczynać sporów na 
pusty żołądek. 
     Skończyli już posiłek, kiedy do drzwi zapukał Matt Leroy. 
     - Wzywają pułkownika Springera przez radiotelefon. Pilnie 
-oznajmił. Spojrzał na szczątki jedzenia. - Miło widzieć, że nikt 
tu nie cierpi głodu - zauważył. 
     Haller spojrzał przerażony. 
     - Boże, czas najwyższy, żeby zmienił cię John. Przerwij mu 
słodki odpoczynek, a potem wróć tutaj i coś zjedz. 
     Elsa pod pozorem, że zdrętwiały jej nogi, poszła razem ze 
Springerem do centralki łączności. Domyślała się, że ta pilna 
wiadomość ma związek z prośbą Wargravea o sprawdzenie ich 
radiooperatora, Petera Neckermanna. Poza tym chciała prosić 
Springera, z którym Haller zdążył już się podzielić nowiną o 
śmierci Wargravea, żeby zataił treść wiadomości przed Julianem. 
     W centralce podobny do gnoma Neckermann dopiero co skończył 
posiłek. Springer odebrał telefon, powtórzył kilkakrotnie "tak" 
nie patrząc na Neckermanna i wreszcie zadał pytanie: "Jesteście 
pewni?" Przerwał połączenie, zabrał Elsę na korytarz i odczekał, 
dopóki nie usłyszał, że Niemiec zaryglował drzwi od środka. 
     - Nic z tego wszystkiego nie rozumiem - rzekł z troską. -W 
Bellinzonie dostałem wiadomość podpisaną przez Wargravea, chociaż 
Haller twierdzi, że Wargrave zginął w Mediolanie. Wargrave prosił 
mnie, żebym przekazał pani odpowiedź mojego szefa z Zurychu. Ten 
telefon był od niego. Zasięgnął informacji u kapitana Wandera z 
BND, który ma przejąć w Bazylei ochronę pociągu. Neckermann jest 
czysty jak łza. Wander mówi, że ręczy za niego własną głową. 
     - Niech pan nie mówi o tym Hallerowi ani nikomu innemu. 
     Dołączę do was później. 
     - Wedle pani życzenia. 
     Springer przyglądał się chwilę Elsie z zaciekawieniem, w 
którym był cień nadziei. 
     - Od razu sobie pomyślałem, że ta opowiastka Hallera jakoś 
dziwnie brzmi - mruknął. - Zostawiam to całkowicie w pani rękach. 
     Phillip John zastąpił już Matta Leroya i pełnił wartę na 
przedzie wagonu. Elsa podeszła do niego. Był równie elegancki jak 
zawsze w swoim sportowym garniturze w kratkę. Uśmiechnął się 
lekko na jej widok. Odniosła wrażenie, że zdążył nie tylko 
odpocząć, ale i się ogolić. 
     - Nie możesz ani chwili beze mnie wytrzymać? - zakpił. 
     - Pewnie wyda ci się to dziwne, ale wytężony wysiłek woli 
pozwala mi oddalić się na jakąś godzinę czy dwie - odparowała. 
-Czy byłbyś łaskaw przepuścić mnie do następnego wagonu? 
     - A to po co? 
     - Bo ja tak każę, do cholery! - wypaliła. 
     - Prośba damy jest dla mnie rozkazem - rzekł John, ani 
trochę nie speszony. Ostentacyjnie poprawił jej czarną perukę, 
którą włożyła przed wyjściem z przedziału. Potem popchnął wyżej 
rogowe okulary na jej nosie. Niby niechcący musnął dłonią jej 
policzek. - Prędzej czy później, gdy ta zabawa się skończy, ty i 
ja powinniśmy... 
     Przeszła bez odpowiedzi przez otwarte drzwi. Usłyszała, jak 
je za nią zamyka, i ruszyła co tchu do przedziału Josepha 
Lauriera. Na dźwięk pukania Wargrave najpierw pomacał, czy nóż z 
kościaną rączką, który wsunął do prawej skarpetki, jest na swoim 
miejscu, i dopiero potem wpuścił ją do środka. Powiedziała mu, że 
Neckermann jest czysty. Przyjął to skinieniem głowy. Wciąż nosił 
potarganą siwą perukę i dwuogniskowe okulary. Ponownie pomyślała, 
że w jego oczach widać krańcowe zmęczenie. 
     - Co z jedzeniem? - spytała. - Mam nadzieję, że przekąsiłeś 
co nieco w wagonie restauracyjnym? 
     - Nie. Wziąłem ze sobą termos kawy i kanapki - wskazał ręką 
walizkę. - Jak tam atmosfera w przedziale naszego honorowego 
gościa? 
     - Pod zdechłym psem. Springer próbował wycisnąć z niego 
nazwiska agentów KGB, działających na terenie Szwajcarii, a on 
się nie dał. Haller interweniuje jako rozjemca. Ale chodzi 
jeszcze o coś więcej. 
     Przypalił papierosa i wsunął go jej w usta, gdy usiadła na 
kanapce. 
     - O co takiego? 
     - O to wieczne napięcie, które staje się nie do zniesienia. 
Chyba jeden tylko Phillip John - przy okazji, to on ma teraz 
wartę przy drzwiach - jakoś go nie odczuwa, zarozumiały bubek. 
Moim zdaniem najgorsze jest to, że nic się nie dzieje - ciągnęła 
Elsa krzyżując nogi i ściągając z nosa rogowe straszydła. - Takie 
bierne czekanie nie wiadomo na co rozstraja nerwy. Wszyscy mają 
przeczucie, że wkrótce coś się zacznie. Niepokoi ich przejazd 
przez przełęcz św. Gotharda. 
     - Mnie też. 
     Wargrave zgasił światło i podniósł storę. Ekspres piął się 
teraz stromo pod górę i opisując nieskończone zakręty zmierzał do 
dalekiego Airolo. Wjechali już między potężne szczyty, skalne 
zerwy piętrzyły się tuż obok. Wargrave musiał mocno zadrzeć 
głowę, żeby dostrzec oblane księżycem wierzchołki. Na ścianie 
głębokiego jaru wisiał zastygły w locie długi warkocz 
zamarzniętego wodospadu. Łoskot kół stał się bardziej donośny. 
Pociąg wjechał na most przerzucony nad ciemną przepaścią. 
Wargrave opuścił storę i z powrotem zapalił światło. 
     - Co z prognozami meteo? - spytał. - Jaka pogoda panuje na 
północ od Gotharda? 
     - Springer mówi, że okropna. Zadymka i śnieżyca. Tylko 
tutaj, pomiędzy Airolo i Chiasso, śnieg chwilowo ustał, ale 
spodziewają się dalszych opadów. Jest jednak i dobra wiadomość; 
przypuszczają że niedługo zacznie wiać w tym rejonie fóhn. 
     - Chyba już zaczął, czuć jego uderzenia w bok pociągu. 
     Wargrave ściągnął z głowy perukę, zdjął okulary i 
doprowadził się do porządku, przyczesawszy pobieżnie włosy. Elsa 
przyjrzała mu się z troską. 
     - Boże, ależ musisz być zmęczony. Masz strasznie przekrwione 
oczy. Kiedy ostatnio spałeś? 
     - Nie pamiętam - odparł pogodnie Wargrave. W rzeczywistości 
ostatnią okazję do snu miał w sobotnią noc. W piątek niemal do 
świtu omawiał z Molinarim szczegóły operacji. Sobotni ranek 
przyniósł ze sobą wyczerpujący lot do Bukaresztu i z powrotem, 
wliczając w to dwa mocno ryzykowne lądowania. Nie zmrużył też oka 
od chwili, kiedy wsiadł do pociągu. Przejrzał się w lustrze. 
     - Wracamy do normalności. Dobrze widzieć znów swoją twarz. 
     - Dlaczego rezygnujesz z przebrania? 
     - Nadszedł czas, aby się ujawnić. Z tego, co mi 
powiedziałaś, wynika, że morale w waszym wagonie przedstawia się 
raczej kiepsko. 
     - I to wszystko? - spytała cicho. - Spodziewasz się, że coś 
się stanie, prawda? Julian przeżyje niezły wstrząs, gdy cię 
zobaczy. 
     Wścieknie się ze złości - ostrzegła. 
     Położył dłonie na jej ramionach. 
     - Nie gryź się tym. Wracaj do nich i nie mów im o mnie. Ani 
pary z ust. 
     - Jak chcesz. 
     Wargrave dał jej kilka minut na drogę powrotną i po upływie 
tego czasu otworzył drzwi. Spojrzał w obie strony, sprawdzając, 
czy korytarz jest pusty, i ruszył na tył pociągu, który zakolebał 
się na kolejnym długim zakręcie. Po drodze podniósł storę w 
jednym z okien. Tuż przed oczami zamajaczyły mu oblodzone skalne 
ściany, czarne cienie poznaczone zamarzniętymi strugami 
wodospadów, które połyskiwały przy księżycu. Przystanął przed 
zaryglowanymi drzwiami ostatniego wagonu, zapalił papierosa, po 
czym zapukał w specjalny sposób. 
     Otworzył mu Phillip John z pistoletem w ręku. Na jego bladej 
twarzy z początku odmalował się szok, lecz po chwili John wrócił 
do równowagi i powoli wsunął lugera do kabury. Wargrave oparł mu 
dłoń na piersi i łagodnie odepchnął go na drzwi toalety. 
     - Mogę wejść? - spytał łagodnie. 
     - Myślałem, że zostałeś w Mediolanie - bąknął John, 
zamykając z powrotem drzwi. 
     - Taki już ze mnie błędny ognik - oznajmił Wargrave. - Nigdy 
nie wiadomo, gdzie się za chwilę pojawię. To mi pomagało przeżyć 
przez te wszystkie lata. Pogadajmy chwilę, póki jesteśmy sami. 
     Stali ściśnięci w ciasnym przedsionku między tylną ścianą 
wagonu i drzwiami toalety, niewidoczni z korytarza, na którym i 
tak nikogo nie było. 
     - Po co to wszystko, na litość boską? - spytał poirytowany 
John. - Od wyjazdu z Mediolanu zapanowała ogólna żałoba. 
     - Nie dało rady inaczej, staruszku - wyjaśnił Wargrave, 
naśladując akcent szkoły publicznej, jakim mówił John. Zobaczył 
rumieniec na bladej twarzy swojego rozmówcy. - Czas rzucić do 
akcji ostatnie rezerwy i w tym momencie wkraczam ja. Mamy coś do 
zrobienia. W tym wagonie jest ktoś, kogo dawniej nazywało się 
Piątą Kolumną. Przekładając na zrozumiały dla ciebie język, mamy 
tu wtykę z KGB lub G.R.U. 
     - W tym wagonie? - powtórzył wolno John. - Chyba żartujesz. 
- Obrzucił Wargravea uważnym spojrzeniem. - Nie, to nie żarty. 
Kim on jest? 
     - Nie pamiętam, żebym mówił o jakimś nim. 
     John znów utkwił w nim wzrok, a w jego oczach po raz wtóry 
mignął błysk zaskoczenia. 
     - Nie podejrzewasz chyba Elsy Lane? Z tego, co słyszałem, 
pracuje w waszym zespole od niepamiętnych czasów. 
     - Najlepsze wtyczki to zawsze ludzie pewni, od lat darzeni 
przez swoich zwierzchników ślepym zaufaniem. W tym leży sedno ich 
sukcesu. Na pewno już się tego nauczyłeś do tej pory? 
     - Elsa Lane? Niesamowite! Rany boskie, - Haller oszaleje, 
jak się dowie. - Nagle zmarszczył brwi. - Masz na to jakiś 
konkretny dowód? Mówią o tobie, że z zasady nikomu nie ufasz. 
     - Mam dowód. - Wargrave przydeptał butem wypalonego do 
połowy papierosa i natychmiast zapalił nowego. Pociąg szarpał na 
boki, pokonując długi, stromy zakręt. Przez okno widać było w 
przodzie światła wagonów tuż za lokomotywą, nagły rozbłysk 
biegnącej górą trakcji. 
     - Co zamierzasz z nią zrobić? - spytał John. 
     - Nic. 
     - Ale skoro jak powiedziałeś, masz dowód... 
     - Owszem, tak powiedziałem - potwierdził lakonicznie 
Wargrave. - Ale nie wspomniałem nic o tym, że to Elsa jest 
agentem. Ty pierwszy wymieniłeś jej nazwisko. G.R.U ma w pociągu 
swojego człowieka. 
     - G.R.U? 
     - Z całą pewnością. Marienkow rozpoznałby agenta KGB. Ale 
ten jest jednym z ludzi Karpińskiego. Pierwszym podejrzanym był 
Neckermann, bo ma dostęp do systemu łączności. 
     - Był? - badał John. 
     - Tak. Właśnie został oczyszczony z podejrzeń. Springer 
przekazał mi tę wiadomość przez Elsę. Wiesz, John - ciągnął 
uprzejmie Wargrave - powiem ci, kiedy zyskałem pewność: gdy 
dowiedziałem się, że ta banda w Virze ostrzelała ostatni wagon 
sypialny. Zwróć uwagę, tylko ten ostatni, a nie przedostatni, do 
którego wsiedli w Mediolanie Marienkow z Elsą. Oni wiedzieli, że 
Marienkow jest w ostatnim wagonie. A skąd? 
     John z zamyśloną miną oparł się o drzwi toalety. 
     - Przekonujący argument - przyznał. - Więc kto według ciebie 
jest tym delikwentem? 
     - Ty. 
     - Chyba postradałeś resztki zmysłów. 
     - Ponieważ jesteś strzelcem wyborowym - uzupełnił Wargrave. 
     - W takim razie powinienem cię zastrzelić wtedy na dworcu. 
     Wargrave przecząco pokręcił głową. 
     - Wiedziałeś, że nie możesz tego zrobić. Wiedziałeś, że poza 
nami dwoma również Molinari został wtajemniczony w rzekomy 
zamach. 
     No i chciałeś wsiąść do ekspresu. Gdyby ci jednak przyszło 
wtedy do głowy mnie sprzątnąć, daleko byś nie uciekł - ciągnął. - 
Tak się składa, że trzech ze szkolonych snajperów Molinariego 
miało cię na muszce przez cały czas, gdy się kręciłeś po hali, 
tak na wszelki wypadek. 
     - Zupełnie sfiksowałeś - John wykrzywił usta w drwiącym 
grymasie. - No to dlaczego do tej pory nie zastrzeliłem 
Marienkowa? 
     - Bo nie miałeś po temu żadnej okazji. Każdy, kto otwiera ci 
drzwi jego przedziału, obojętnie, Haller czy Elsa, trzyma 
wymierzony rewolwer. A ty jesteś profesjonalistą, John. Wiesz 
dobrze, że gdybyś ich zastrzelił, ściągnęliby odruchowo spust i 
byłoby po tobie. Wydałem bardzo szczegółowe instrukcje co do 
ochrony Marienkowa, zanim zniknąłem z horyzontu. 
     - To są niczym nie poparte przypuszczenia! - zaprotestował 
John. - Powiedziałeś, że masz dowód, no to go pokaż, ty przeklęty 
draniu! 
     - Vira - odparł krótko Wargrave. - Elsa opisała mi 
szczegółowo całe zajście. Mierzyłeś ze stojącego pociągu do 
trzech ludzi, odjeżdżających nie szybciej niż czterdzieści 
kilometrów na godzinę. 
     Oddałeś trzy strzały. Wszystkie trzy spudłowały. 
     - Strzelałem do ruchomego celu! 
     - Odległość wynosiła niecałe pięćdziesiąt metrów. Trzech 
ludzi na kupie. Celowałeś bardzo starannie. Mimo to Haller trafił 
jednego z nich, a ty chybiłeś. Chybiłeś umyślnie, żeby nie zranić 
swoich. 
     
     Człowiek o pseudonimie Patros, który zadzwonił z Mediolanu 
do Wiednia, by zawiadomić Karpińskiego, że Marienkow pojedzie 
ekspresem, westchnął głośno: 
     - Tego już za dużo! Ja też muszę sobie zapalić... - mówiąc 
te słowa wsunął prawą dłoń do marynarki, by błyskawicznie dobyć 
lugera. Wargrave przycisnął mu do przegubu rozżarzony koniec 
papierosa. John skręcił się z bólu, puścił pistolet, który spadł 
na podłogę, i wymierzył Wargraveowi mocny cios kantem dłoni. 
Wargrave zorientował się nieco za późno, że tamten jest oburęczny 
i posługuje się lewą ręką z taką samą siłą i zręcznością co 
prawą. Mgła pływała mu przed oczami. John kopnął go mocno w 
krocze, lecz Wargrave przewidział kierunek jego ataku i obrócił 
się tak, że kopniak trafił go w udo. Wymierzył Johnowi cios w 
żołądek, lecz ten również zasłonił się biodrem. 
     Walczyli, zamknięci w małej przestrzeni przedsionka. 
Wargrave wciąż był zamroczony po niespodziewanym uderzeniu i 
widział przed sobą tylko niewyraźną, zamazaną postać. Siła 
przeciwnika przeszła jego oczekiwania. Nagle John pochylił się i 
uderzył mocno Wargravea głową w twarz, naciskając jednocześnie 
klamkę drzwi wagonu, które otworzyły się na oścież. Wargrave 
poczuł, że wypada, lecz w ostatniej chwili chwycił się górnej 
framugi i zawisł nad czarną pustką, trzymając się jedną ręką 
latających drzwi. 
     Ekspres, zakręcając, wjechał właśnie na następny most, 
spinający , brzegi ziejącej w dole przepaści. Jedynie fakt, że 
pociąg jechał po łuku, uratował rękę Wargravea przed 
zmiażdżeniem. Przechył wagonu sprawił, że drzwi nie uderzając o 
ścianę wagonu zaczęły się znów zamykać. John podniósł z podłogi 
lugera i czekał. Nie miał zamiaru użyć broni, gdyż trudno byłoby 
wytłumaczyć później odgłos strzału. 
     Wargrave po prostu zniknie. Miał opinię chodzącego własnymi 
drogami samotnika, więc nikogo nie zdziwi, gdy znów przepadnie. 
     Wszystkie te myśli przewinęły się szybko przez bystry umysł 
Johna, kiedy czekał, aż drzwi zbliżą się na odległość ręki, żeby 
bić rękojeścią pistoletu w na wpół zamarznięte kłykcie Wargravea, 
aż rozbije je na miazgę. Drzwi sunęły wolno w jego stronę. 
Wargrave jęknął z bólu, opuścił wolną rękę, która opadła 
bezwładnie, i zwiesił głowę. John obserwował go zimno, z 
klinicznym zainteresowaniem, a jego blada twarz nie zdradzała ani 
śladu emocji. Drzwi podjechały bliżej i John podniósł trzymanego 
za lufę lugera, nie odrywając oczu od zaciśniętych kurczowo 
palców, które powstrzymywały Anglika przed runięciem w przepaść. 
Starannie obliczył cios. Drzwi były tuż - tuż. Wargrave poderwał 
zwieszoną prawą rękę, w której miał nóż wyciągnięty ze skarpetki, 
i wbił go Johnowi w brzuch. Wagonem zarzuciło. John wypadł na 
zewnątrz, ominął barierkę ochronną i po trzydziestometrowym locie 
spadł plecami na lód zamarzniętego przy brzegach strumienia na 
dnie jaru. Woda omywała jego ciało, tworząc pierwszą cienką 
warstewkę lodu. Wargrave wgramolił się resztką sił do 
bezpiecznego wnętrza pociągu. Z rozbitego nosa ciekła mu krew. 
Przed zatrzaśnięciem drzwi spojrzał w dół przepaści., Dwanaście 
godzin później przybyli na miejsce wypadku szwajcarscy żołnierze 
ujrzeli makabryczny obraz. John leżał na wznak i patrzył 
nieruchomo w niebo spod pokrywy lodu. Trzeba było użyć świdrów 
pneumatycznych, żeby się do niego dostać. 
     
      * 18 * 
     
     Wasserhorn 
     
     W uliczce przy hotelu Schweizerhof stała furgonetka ze 
sprzętem do wykrywania fal radiowych. Obsługujący go operator 
palił surowo, zabronionego papierosa i w ten sposób powstrzymywał 
się od zaśnięcia. 
     Od kiedy tu zaparkowali, nie wykryli w eterze żadnych 
nadawanych w tym rejonie sygnałów niewiadomego pochodzenia. 
Ludzie Trabera, którzy sprawdzali księgi meldunkowe, znajdowali 
się w odległości mniej więcej kilometra stąd i mieli obejść 
jeszcze cztery hotele przed kontrolą w hotelu Schweizerhof. 
     Heinz Golchack otarł kroplisty pot z wysokiego czoła. W 
dobrze ogrzewanym pokoju 207 było bez wątpienia gorąco, lecz nie 
sama temperatura sprawiła, że Golchack się pocił. Już wkrótce na 
przełęczy św. Gotharda miał się rozegrać wywołany przez niego 
gigantyczny kataklizm, który przez swój ogrom i liczbę ofiar 
przejdzie do historii. Golchack nie zawracał sobie tym zresztą 
głowy. Obchodziło go jedynie to, żeby wśród ofiar był Siergiej 
Marienkow. Zdawał sobie sprawę z rosnącego zdenerwowania swoich 
dwóch towarzyszy, choć udawał, że go nie dostrzega. Największe 
wątpliwości budził w nim Heinrich Baum, radiooperator. 
Ostatecznie był Szwajcarem. Niech się podusi we własnym sosie, 
pomyślał Golchack. 
     Należał do ludzi, którzy zabezpieczają się na każdą 
ewentualność i biorą w rachubę wszystkie możliwe niepowodzenia. 
"Nigdy nie polegajcie bez reszty na tylko jednym planie - wbijał 
w głowy swoim podwładnym. - Trzeba zawsze mieć coś w odwodzie". 
     Toteż i w ekspresie "Atlantic" Golchack miał w odwodzie 
dwóch ludzi. 
     Jednym z nich był Phillip John, który podjął trzy lata temu 
pracę w CIA. Sprzątnął nawet kilka niewygodnych dla CIA osób, aby 
wzmocnić zaufanie, jakim się cieszył. Cały czas jednak czekał na 
moment, gdy z rozkazu Golchacka zacznie działalność na rzecz 
swojego właściwego pracodawcy, G.R.U. Istniało duże 
prawdopodobieństwo, że podczas podróży właśnie jemu trafi się 
jakaś sposobność, żeby załatwić po cichu Marienkowa. 
     - Baum - odezwał się nieoczekiwanie Golchack - gdy ci 
powiem, wyślesz te dwa radiogramy. - Podał Szwajcarowi dwie 
kartki. - Ten krótszy do Bazylei nadasz jako pierwszy. Potem 
wyślesz ten do Amsterdamu. Zaszyfruj je. 
     Zmuszając się, by siedzieć spokojnie, podążył dalej za 
biegiem swoich myśli. Całe życie podporządkował karierze. Nigdy 
się nie ożenił. Nie był wprawdzie obojętny na wdzięki kobiet, 
lecz zaspokajał naturalne potrzeby krótkimi przygodami, które nie 
stanowiły przeszkody w realizacji jego życiowych ambicji. Liczyło 
się tylko to, co pomagało we wspinaczce na coraz wyższe stopnie 
władzy. 
     Wydał już rozkaz wprowadzenia w życie operacji Andermatt, 
lecz mimo jej rozmachu wolał się zabezpieczyć na wypadek 
niepowodzenia. 
     Dlatego wysłał depeszę do Amsterdamu. Była nieco dłuższa, 
niż zezwalały na to przepisy bezpieczeństwa, ale nic nie mógł na 
to poradzić. Zawierała szczegółowe instrukcje awaryjnego planu 
akcji, przeznaczone dla Rolfa Geigera. Dowodzona przez niego 
grupa terrorystów znajdowała się obecnie blisko granicy 
holenderskiej. 
     Poza tym Golchack mógł liczyć na swojego drugiego tajnego , 
współpracownika. Był przecież jeszcze Nicos Leonides, jadący 
ekspresem. 
     Nicos Leonides. To nazwisko spędzało sen z powiek niejednej 
osobistości z bałkańskich kręgów politycznych. Wybitni działacze 
antykomunistyczni słysząc urojone kroki na schodach drżeli ze 
strachu, że zostali, jak to się niewinnie określało, "wpisani na 
listę". 
     Leonides odbiegał od typu najemnego mordercy, beznamiętnego 
zawodowca, który zabija swe ofiary dla wysokiego wynagrodzenia. 
Był zażartym komunistą i mordował jedynie w myśl swoich 
fanatycznych przekonań. 
     Zresztą, co ciekawe, Karpiński, mimo że go zatrudniał, nigdy 
jeszcze go nie widział. 
     Leonides po raz pierwszy zaofiarował mu swe usługi, gdy 
Rosjanin przebywał pod przybranym nazwiskiem w ambasadzie 
radzieckiej w Atenach jako attache wojskowy. Leonides zadzwonił 
do niego z budki telefonicznej. Karpiński był z początku 
sceptyczny. Nie uwierzył w polityczne deklaracje Greka i 
obawiając się pułapki odrzucił jego propozycję podjęcia się roli 
wykonawcy wyroków. Po odbyciu dalszych kilku rozmów zgodził się 
jednakże, że byłoby korzystne, gdyby wydawca pewnej ateńskiej 
gazety, człowiek w podeszłym wieku, pożegnał się z tym światem. 
     W trzy dni później sceptycyzm Karpińskiego zachwiał się po 
przeczytaniu, że spalone szczątki samochodu wydawcy odnaleziono u 
stóp wysokiego urwiska, na wpół zatopione w wodzie. W samochodzie 
nie było zwłok, przypuszczalnie zabrało je morze podczas burzy. 
Po upływie dwóch lat i wykonaniu dalszych trzech wyroków 
Karpiński przekonał się, że zyskał w Greku idealne śmiercionośne 
narzędzie na nieprzewidziane wypadki. Z faktu, że Leonides sam 
wytypował ofiary, Karpiński wysnuł chytry wniosek, że Grek 
manifestując swoje przekonania przy okazji wywarł osobistą 
zemstę. Jakież to typowe dla mentalności greckiego wieśniaka! Od 
tamtej pory pozostawali w kontakcie. Karpiński mógł go w każdej 
chwili wezwać przez bardzo zawiły i skomplikowany kanał 
łączności. Tak się szczęśliwie złożyło, że Nicos Leonides był 
akurat w odpowiednim czasie w Mediolanie. Powiększył liczbę 
pasażerów ekspresu. 
     
     Jorge Santos, rozparty wygodnie na siedzeniu przedziału 
pierwszej klasy, z nogą założoną na nogę, zapalił ponownie fajkę 
i podniósł wzrok, gdy Harry Wargrave przebiegł korytarzem na 
spotkanie z Phillipem Johnem. Santos podobnie jak Wargrave nie 
zjadł obiadu w wagonie restauracyjnym. Wziął na drogę butelkę 
wina i trochę jedzenia. Właśnie skończył posiłek. 
     Wypuszczając kłąb dymu z fajki spojrzał na zegarek, a potem 
zmienił pozycję, bo zdrętwiały mu nogi. Wyczuwał w powietrzu 
atmosferę pewnego niepokoju, który udzielił się wszystkim 
podróżnym. 
     Pociąg jechał teraz znacznie wolniej, pokonując strome 
zbocze przed przełęczą św. Gotharda, od której dzieliła ich 
jeszcze spora odległość. 
     Sam Jorge należał, przynajmniej na pozór, do tych 
nielicznych, którym napięcie nie dało się jeszcze we znaki. 
     
     Julian Haller z posępną miną oświadczył po raz wtóry: 
     - Mimo wszystko, Harry, uważam, że powinieneś mi o tym 
powiedzieć. 
     Elsa wyjęła ze swojej podręcznej apteczki kawał gazy i 
wycierała krew z nosa Wargravea. Siedzieli wszyscy, łącznie ze 
Springerem, w przedziale Marienkowa. Wargrave był daleki od 
skruchy, a nawet wpadł w złość. 
     - Dzięki temu udało mi się przecież wyłuskać wtyczkę G.R.U, 
którą nam wsadzili, więc o co chodzi? - warknął. - I nie 
zapominaj, że przed wyjazdem z Ameryki zgodziłeś się, że to ja 
kieruję całą operacją! - dodał z naciskiem. 
     - Mogłeś mi okazać więcej zaufania... - zaczął Haller. 
     - Musiałbyś za dużo symulować - zaoponował Wargrave. -I bez 
tego miałeś dość spraw na głowie. Nie traćmy czasu na jałowe 
dywagacje i zabierzmy się do następnego zadania. 
     - Co masz na myśli? - chciał wiedzieć Springer. 
     - Polecę na mały rekonesans tym helikopterem, który jedzie 
za nami na platformie. Elsa leci ze mną. Aha, Leon, daj mi swój 
radiotelefon, żebym mógł utrzymać z wami łączność, gdy będę w 
powietrzu. 
     - Wykluczone! - odzyskał mowę Haller. - Nie ma mowy o 
zabieraniu Elsy... 
     - Muszę ci to jeszcze raz przypominać, Julianie? - spytał 
łagodnie Wargrave. - To ja kieruję operacją po tej stronie 
Atlantyku. 
     - Co chcesz oglądać z powietrza? - spytał Springer z 
ciekawością. - Rozmieściłem w regularnych odstępach posterunki 
wojskowe wzdłuż całej trasy. Stąd aż do Airolo. 
     - Wolę sprawdzić, co się dzieje między posterunkami. - 
Wargrave uśmiechnął się do Elsy, która odłożyła gazę. - Możesz to 
nazwać szóstym zmysłem, ale czuję, że wkrótce Karpiński podejmie 
następną próbę. Od jakiegoś czasu dał nam spokój, więc na pewno 
szykuje coś nowego. 
     Marienkow, który do tej pory zachowywał milczenie, poruszył 
się na dźwięk nazwiska swojego zastępcy. Dowiedział się niedawno 
od Hallera, że ten prawdopodobnie przebywa w Zurychu. 
     - Jestem tego samego zdania - oświadczył spokojnie. - Za 
długo już było cicho. Ja też czuję, że wkrótce coś się stanie. 
     Po upływie kwadransa Wargrave pomógł Elsie przeskoczyć z 
rozkołysanego wagonu na platformę z przymocowanym łańcuchami 
helikopterem alouette, którego pilnowało kilku szwajcarskich 
żołnierzy. Elsa wdrapała się do kabiny i wyciągnęła rękę po 
podany jej przez jednego z żołnierzy pistolet automatyczny z 
zapasowymi magazynkami. 
     - Powodzenia! - krzyknął po francusku żołnierz. 
     Dziewczyna miała na sobie spodnie narciarskie, futrzaną 
kurtkę z naciągniętym na czoło kapturem i podbite futrem buty. 
Pożyczyła cały ten strój od jednego z żołnierzy Springera. Na 
miejscu pomocnika pilota siedział już operator radiowy, Max 
Bruder, również podwładny Springera, niski, szczupły człowieczek, 
który biegle mówił po angielsku. 
     Wargrave jako ostatni wsiadł na pokład maszyny i usadowił 
się w fotelu pilota. Dwóch szwajcarskich żołnierzy, wpartych 
mocno nogami w chwiejną platformę, schyliło się, by na dany 
sygnał zwolnić łańcuchy. 
     Springer, któremu twarz zdrętwiała z zimna, obserwował z 
niepokojem tę scenę z tylnych drzwi ostatniego wagonu. Był 
jedynym widzem, gdyż Haller został w przedziale, by pilnować 
Marienkowa, Matt Leroy zaś trzymał wartę na korytarzu. Manewr, 
jaki za chwilę miał wykonać Wargrave, budził w szwajcarskim 
pułkowniku jak najgorsze przeczucia. Moment startu musiał być 
obliczony z wręcz nadludzką precyzją. Platforma kołysała się i 
szarpała, a fakt, że była na końcu pociągu, jeszcze zmniejszał 
jej stabilność. Pilot musiał poderwać maszynę z wystarczającą 
mocą, aby wznieść się natychmiast, gdy zostaną spuszczone 
łańcuchy. Wiązało się to z ryzykiem zadławienia silnika, a 
wówczas maszyna runęłaby jak kamień z powrotem na platformę lub 
na tory za nią. Na dobitkę wiał silny boczny wiatr ze wschodu. 
     Wargrave zapuścił motor. Siedząca za nim Elsa kurczowo 
zacisnęła ręce na pistolecie, który trzymała na kolanach. 
Spuściła oczy i w słabym świetle, padającym od tablicy 
przyrządów, ujrzała swoje zbielałe kostki. Wirnik w górze zaczął 
się obracać, z początku nierówno, lecz po chwili zwiększając 
tempo wpadł w miarowy rytm. Maszyna wibrowała od pracy silnika, 
gotowa do odlotu. Elsa nabrała głęboko powietrza i siłą woli 
rozluźniła mięśnie. Wargrave uniósł i opuścił dłoń, dając znak, 
by odpięto łańcuchy. Platforma wybrała sobie ten właśnie moment, 
aby się dziko szarpnąć w bok. Poryw wiatru chlasnął w bok 
maszyny. 
     - O Boże... - szepnęła samym tchem Elsa. 
     Maszyna poderwała się w górę i zawisła nad pociągiem. 
Uderzenie wiatru cisnęło nią w kierunku zachodnim. Po chwili 
Wargrave odzyskał panowanie nad sterami. Elsa wyjrzała przez 
okno. Nisko w dole widać było światła ekspresu, jak sznur 
paciorków ułożonych w półkole, gdyż pociąg pokonywał kolejny z 
niezliczonych zakrętów. 
     Rozsiadła się wygodniej, poprawiła słuchawki i spojrzała na 
zegarek. 
     Było piętnaście po ósmej. Powiedziała do przymocowanego pod 
podbródkiem mikrofonu: 
     - Jak się nazywa ta wielka góra tam daleko na północnym 
zachodzie? 
     - To Wasserhorn - odpowiedział Wargrave. 
     O ósmej ciężki traktor wyciągnął helikopter Freya ze 
stodoły. Anna Markos myliła się sądząc, że ludzie Freya dokonują 
tego własnymi siłami. Frey i Platow, który wyglądał przy nim jak 
karzeł, obserwowali wyłaniającą się maszynę. 
     - Szybciej! - rozkazał Frey kierowcy traktora. - Nie możemy 
się tu guzdrać całą noc. 
     Po chwili kierowca odczepił hol i Frey, a za nim Platow wraz 
z czwórką ludzi, wsiedli do osadzonej na płozach maszyny. W ciągu 
trzech minut prowadzony przez Freya helikopter oderwał się od 
ziemi i szybko nabierając wysokości odleciał na południowy 
wschód, gdzie nad przełęczą św. Gotharda wznosił się potężny 
szczyt Wasserhornu. 
     Przesunęły się pod nimi światła Andermatt. Frey utrzymywał 
stały kurs. Zawiadomił przez radio instytut lawinowy nad Davos, 
że postanowił na wszelki wypadek jeszcze raz sprawdzić stan 
zboczy, gdyż temperatura podniosła się o kilkanaście stopni. Użył 
sformułowania "zwykły środek ostrożności". W kabinie za nim 
szpilki by nie wetknął: Oprócz stłoczonej piątki mężczyzn, 
wliczając w to Platowa, eksperta od materiałów wybuchowych, 
znajdowała się tam blisko tona gelignitu. Czasami używa się 
bardzo małej ilości materiału wybuchowego do wywołania 
niewielkiej lawiny, by w ten sposób nie dopuścić do 
niebezpiecznego nagromadzenia się śniegu. Lecz maszyna Freya, 
która zbliżała się do wielkiego szczytu, była istnym latającym 
składem środków wybuchowych. 
     Nieco wcześniej, przed pospiesznym wyjazdem na farmę, Frey 
złożył Annie Markos wizytę w jej pokoju w hotelu Storchen. Anna 
siedziała właśnie przy toaletce i robiła makijaż na wieczorną 
zabawę, gdy usłyszała pukanie do drzwi. Wstała i nie otwierając 
zapytała: 
     - Kto tam? 
     - To ja, Robert - odparł niski, znajomy głos. - Robert Frey. 
     Otworzyła drzwi i wpuściwszy go do środka wróciła do 
toaletki. 
     Obserwowała gościa w lustrze. Wielki Szwajcar stał za nią, 
patrząc z jawnym zachwytem na jej odbicie. Schylił się, objął 
dłońmi jej obfite piersi i ścisnął. 
     - A myślałaś, że kto to był? Czyżbym miał rywala? 
     - I to niejednego. 
     Wbiła paznokcie w jego natarczywe dłonie. Cofnął się z 
niskim pomrukiem i na chwilę jego twarz w lustrze przybrała wyraz 
dzikiej, niemal zwierzęcej wściekłości. Wytarł krew, płynącą z 
zadrapania na wierzchu dłoni, a potem uśmiechnął się i wzruszył 
ramionami. 
     - Ktoś ukradł moje świecidełka. Zobacz. - Wysunęła szufladę 
i podniosła wieczko pustej szkatułki. - Zdjęłam je wczoraj 
wieczorem, a gdy dzisiaj chciałam włożyć... - Wzruszyła 
kształtnymi ramionami. - Wiem, że nie przedstawiają wielkiej 
wartości, ale mimo to... 
     - Powinnaś zawiadomić policję. Na twoim miejscu poszedłbym 
tam od razu. Posterunek jest bardzo blisko stąd. Po wyjściu z 
hotelu idź w lewo i skręć w pierwszą boczną uliczkę. 
     - Tak myślisz? - spytała z powątpiewaniem. 
     - W Szwajcarii policja bardzo poważnie traktuje kradzież. 
Daj, pomogę ci włożyć płaszcz. 
     Narzuciła gruby sweter i pozwoliła podać sobie okrycie. 
     - Będą mieli pretensje, jeśli dowiedzą się później, że o tym 
nie zameldowałaś - ciągnął gładko Frey, schodząc razem z nią na 
dół. 
     W barze było gęsto od ludzi, dymu z papierosów i ochrypłych 
dźwięków muzyki pop, dochodzącej z głośnika. Frey podszedł z Anną 
do drzwi wyjściowych i przypomniał, jak ma trafić. 
     - Poszedłbym z tobą, ale czekam na telefon z Davos - 
dorzucił od niechcenia. 
     Postał chwilę przed hotelem, patrząc za odchodzącą, roztarł 
energicznie twarz, jakby zmarzła mu w kąśliwych porywach wiatru, 
po czym wsiadł do swojego samochodu i całym pędem odjechał na 
farmę. 
     Parę metrów od hotelu stał przy chodniku peugeot bez 
świateł. 
     Siedzący za kierownicą Erich Volcker dostrzegł umówiony 
sygnał, jakim było pocieranie twarzy, i osobę, do której się 
odnosił. 
     Odczekał, aż Anna zniknie za rogiem. Wtedy włączył światła i 
spróbował zapalić silnik. 
     Idąca wolno pustą uliczką Anna podciągnęła nauszniki. Jej 
bystry słuch łowił teraz bez przeszkód wszystkie dźwięki. Uliczka 
biegła prosto jak strzelił i była tak wąska, że nie mogły się na 
niej minąć dwa samochody. Domy po obu stronach stały ciche, z 
zamkniętymi na głucho okiennicami. Puszyste płatki śniegu leniwie 
spływały w dół. 
     Jedynym dźwiękiem, jaki rozlegał się w nocnej ciszy, był 
skrzyp butów Anny na zamarzniętym śniegu. Wiedziała doskonale, że 
to nie jest droga na posterunek policji. 
     Wtem usłyszała z tyłu odgłos silnika i w uliczkę skręcił 
jakiś samochód. Przyspieszyła kroku. Była zbyt ostrożna, żeby 
biec. Jedno poślizgnięcie na oblodzonym chodniku i już byłoby po 
niej. Za kierownicą peugeota siedziała iście groteskowa postać. 
Erich Volcker był niski i okropnie gruby, ale pod tłuszczem kryły 
się mięśnie. Miał pękate nogi i małe, zgrabne stopy. Okrągła 
głowa lśniła łysiną bez jednego włoska. Zacisnął wydatne wargi, 
gdy światła samochodu uwięziły Greczynkę w swoim blasku. Nabrał 
głęboko powietrza i wparł nogę w pedał gazu. 
     Anna usłyszała zmianę w tonie silnika. W świetle reflektorów 
zobaczyła parę kroków przed sobą duży, okrągły kamień leżący przy 
progu. Zaryzykowała, przebiegła kilka kroków i schyliła się, by 
go podnieść. Potem ku osłupieniu Volckera odwróciła się i stanęła 
twarzą do samochodu. Volcker nie spuszczał nogi z gazu. Kamień 
przefrunął w powietrzu i uderzył z wielką siłą w przednią szybę, 
którą pokryła siatka pęknięć. Volcker nagle oślepł. Starał się 
nie skręcać kierownicy i utrzymywać równą odległość od migających 
w bocznych oknach domów. Czekał na głuche uderzenie i wstrząs, 
gdy będzie przejeżdżał po ludzkim ciele. 
     Anna wciśnięta we framugę drzwi patrzyła, jak samochód mija 
ją w pędzie. Na końcu uliczki zwolnił, w ślimaczym tempie skręcił 
za róg i zniknął. Ruszyła szybko w kierunku, z którego przyszła, 
i skręciwszy w prawo znalazła się na głównej ulicy, gdzie były 
światła i ludzie. Gdy przekraczała próg Storchen, na jej twarzy 
pojawił się ten sam tajemniczy uśmiech, jak wówczas, gdy brała 
swoje błyskotki, żeby wyrzucić je do ścieku. 
     
     Anna Markos, agentka, którą Harry Wargrave wysłał do 
Andermatt, była odważna jak lew. Podejrzewała, że to Robert Frey 
jest szefem komunistycznej agentury w Andermatt, lecz nie miała 
pewności. 
     Dlatego zastawiła pułapkę, używając siebie jako przynęty. 
Nie musiała długo czekać na efekty. To, że chciano ją zamordować, 
dowodziło słuszności jej podejrzeń. Kiedy weszła do zatłoczonego 
hallu, złapał ją za ramię Louis Celle. 
     - Chodź się napić, Anno! Na początek... 
     - Louis, nie widziałeś Roberta Freya? 
     - Dopiero co odjechał. 
     - Zauważyłeś może, w którą stronę? 
     - Tak, pojechał gdzieś w tamtym kierunku - Louis machnął 
ręką mniej więcej na zachód, gdzie Frey miał dom i garażował swój 
helikopter. Anna pobiegła na górę, zamknęła się na klucz w pokoju 
i po raz drugi w ciągu ostatniej godziny zadzwoniła na stację 
Grischenen. 
     - Czy może mi pan powiedzieć, o której "Atlantic" zatrzyma 
się w Grischenen? 
     - Ma małe opóźnienie, proszę pani, ale pewnie je nadrobi. 
     Powinien być tutaj o ósmej czterdzieści dziewięć. 
     - Więc jak złapię kolejkę ósma trzydzieści jeden z 
Andermatt, to na niego zdążę? 
     - Z pewnością, proszę pani. Rozkład jest tak ustalony, żeby 
umożliwić przesiadkę. 
     Znacznie dłużej trwało połączenie z numerem w Zurychu, który 
Anna wykuła na pamięć. Dziewczyna, która podniosła słuchawkę, 
powtórzyła numer potwierdzając, że połączenie jest dobre. , - Tu 
mówi Leros - powiedziała szybko Anna. - Chcę mówić z panem 
Gehringiem. To bardzo pilne. 
     - Proszę chwilę zaczekać. 
     W głównej kwaterze służby kontrwywiadu w Zurychu Traber na 
wieść, kto dzwoni, zesztywniał za swoim biurkiem. Pierwszy raz 
się zdarzyło, że agent Wargravea z Andermatt nawiązał z nim 
łączność. 
     - Proszę od razu dać go na linię - odrzekł. Jego osłupienie 
wzrosło, gdy w słuchawce zadźwięczał kobiecy głos, mówiący 
bezbłędnie po niemiecku. - Tak, mówi Gehring - potwierdził 
natychmiast. 
     - Proszę pilnie - jak najszybciej - przekazać panu Roose 
pewne nazwisko. Dobrze mnie pan usłyszał? Panu Roose. Nazwisko 
brzmi Robert Frey, Robert Frey. Proszę powtórzyć. Tak, dobrze... 
     Zanim Traber zdążył coś odpowiedzieć, połączenie przerwano. 
Pan Roose oznaczał Harryego Wargravea. Szef kontrwywiadu w ogóle 
nie rozumiał, dlaczego ta kobieta wymieniła nazwisko Freya, który 
. Był w Szwajcarii jednym z najbardziej szanowanych obywateli. 
     Nie tracił jednak czasu na próżne domysły. Wcisnął guzik 
interkomu i kazał się połączyć z oficerem służbowym w sekcji 
łączności. W ciągu trzech minut sygnał został wysłany w eter i 
dotarł do centralki łączności w ostatnim wagonie ekspresu. 
     
     Robert Frey był perfekcjonistą, którego nic w pełni nie 
zadowalało. 
     Teraz również nie był zadowolony z postępów swojego zespołu, 
chociaż w rzeczywistości od chwili wylądowania na płaskiej skale, 
która stanowiła wierzchołek Wasserhornu, robota przebiegała 
bardzo sprawnie. Odkopanie wierzchniej warstwy śniegu i dotarcie 
do twardej lodowej powłoki nie zabrało wiele czasu. Wiatr, który 
o mały włos nie stał się przyczyną katastrofy, gdy Wargrave 
startował z platformy, wywiał prawie cały śnieg z wierzchołka 
góry, pozostawiając jedynie cienką jego warstwę. 
     - Dalej, żywo! - poganiał Frey. - Ruszcie się, do cholery, 
mamy opóźnienie!. 
     - Gówno prawda - mruknął Emil Platow do swojego 
współpracownika zerknąwszy na zegarek. 
     - Co takiego, Emilu? - Frey podszedł do schylonego Platowa, 
górując nad nim swoim cielskiem olbrzyma. 
     - Jedziemy według planu! - warknął z irytacją Platow. 
     - Możemy podgonić trochę robotę. Później będzie to 
niemożliwe. 
     Nie potrafisz ruszyć tym, co masz między uszami? 
     Frey miał rację. Wykopali pięć oddalonych od siebie dziur. 
Włączyli świdry, napędzane z przenośnego generatora w 
helikopterze. Przewody biegły niczym liny asekuracyjne od 
sikorskyego do miejsc, w których ludzie Freya wiercili głębokie 
otwory w warstwie lodu i skalnym podłożu. Użycie świdrów groziło 
pewnym ryzykiem, lecz miejsca, jakie wybrali, znajdowały się z 
daleka od niebezpiecznych krawędzi wierzchołka. 
     Frey wybrał te miejsca już dawno temu. Ponadto w raportach 
wysyłanych po każdorazowym sprawdzeniu stanu górskich zboczy 
wysoko nad św. Gothardem zataił pewną informację. Ukrył 
mianowicie obecność wielkiej śnieżnej szczeliny, biegnącej 
zygzakiem przez ścianę Wasserhornu. Sprawdził raz na własny 
użytek jej głębokość przy pomocy sejsmografu. Tylko on jeden 
wiedział, że w pozornie nienaruszonym płaszczu śnieżnego olbrzyma 
kryje się skaza. 
     Po wywierceniu otworów przeszli do najważniejszej czynności 
-wkładania ładunków. Frey zajął się tym osobiście. Brał podawane 
mu przez Platowa małe pojemniki w kształcie półkul i delikatnie 
wkładał je w przygotowane otwory. Pozostała czwórka na wyścigi 
przynosiła kolejne ładunki z helikoptera. Gdy ostatni spoczął na 
właściwym miejscu, pozostało tylko podłączyć obwód elektryczny, 
który spowoduje detonację. Wybuchy miały nastąpić nie 
jednocześnie, lecz w kilkusekundowych odstępach. Ambitnym 
zamierzeniem Freya było wywołanie reakcji łańcuchowej, tak aby 
kolejne wybuchy poruszyły stopniowo masy śniegu na całej ścianie, 
spuszczając szereg niewielkich lawin. Te lawiny naruszą pokrywę 
śnieżną w niższej części zbocza. 
     Wtedy przecinająca zbocze wielka szczelina pęknie i 
gigantyczna masa śniegu runie w dół na tory. 
     - Leci tu jakiś helikopter - powiedział nagle Platow, który 
przewyższał swego dowódcę pod jednym względem: miał niezwykle 
czuły słuch. 
     Frey podniósł wzrok. Platow miał rację. Istotnie do 
wierzchołka Wasserhornu zbliżał się helikopter. 
     Pilotowany przez Wargravea alouette wysforował się daleko 
przed pociąg i leciał na północ wzdłuż torów. Wargrave wciąż był 
niespokojny i nie wiedział za bardzo, czego ma wypatrywać: 
cywilnych samochodów, jakiejś podejrzanej krzątaniny czy też 
niezwykłych elementów krajobrazu? Miał przed sobą fantastyczny 
widok na panoramę głównego łańcucha Alp. Najwyższe wierzchołki 
tonęły w chmurach, co świadczyło jasno, że na północ od św. 
Gotharda panuje okropna pogoda. 
     Za jego plecami Elsa obserwowała okolicę. Szkła jej lornetki 
noktowizyjnej zakreśliły szeroki łuk w kierunku północno - 
zachodnim. 
     Nagle znieruchomiały, wycelowane w wierzchołek Wasserhornu. 
     Odczekała, by zyskać pewność. Wargrave nie lubił pochopnych 
spostrzeżeń. Po długiej chwili opuściła lornetkę i powiedziała do 
przymocowanego pod brodą mikrofonu: 
     - Na Wasserhornie stoi jakiś śmigłowiec. 
     - Jesteś pewna? - spytał porywczo Wargrave. 
     - Gdybym nie była pewna, siedziałabym cicho! Wydaje mi się, 
że widziałam też kilku ludzi, kręcących się po wierzchołku. 
     - To Wasserhorn - potwierdził Max Bruder, obsługujący radio 
Szwajcar. 
     - Zamelduj o tym Springerowi! - warknął Wargrave. - Chcę, 
żeby migiem sprawdzili, kto to jest. To znaczy, że mają 
odpowiedzieć za kilka minut. Powtarzam: za kilka minut! 
     Wargrave zboczył znad linii torów i skierował maszynę wprost 
na wielki szczyt, lśniący w blasku księżyca. Elsa wsunęła 
magazynek do automatycznego pistoletu i zwolniła bezpiecznik, 
sięgnęła po zapasowy magazynek i położyła go sobie na kolanach. 
Bruder wysyłał meldunek. Wargrave wytężył wzrok chcąc zobaczyć, 
co się dzieje na wierzchołku. Po niecałej minucie przekonał się, 
że Elsa miała rację. Widać było śmigłowiec i krzątających się 
wokół ludzi. 
     Springer odebrał w pociągu wiadomość i natychmiast za 
pośrednictwem Neckermanna skontaktował się z jednostką wojskową w 
Andermatt. Odpowiedź nadeszła już po chwili. Frey przed wylotem 
jak zawsze zawiadomił komendanta miejscowej placówki wojskowej, 
że wybiera się na rekonesans. Springer przeczytał radiogram i 
podyktował wiadomość, na którą czekał Wargrave: 
     "Helikopter na Wasserhornie należy do Roberta Freya, znanego 
alpinisty. Zawiadomił o locie dla dokonania rutynowej kontroli. 
     Dowódca jednostki wojskowej w Andermatt wydał zgodę. 
Springer". 
     - No i cześć pieśni - stwierdziła Elsa po przeczytaniu 
depeszy. -Fałszywy alarm. Niepotrzebnie odciągnęłam nas od torów. 
Przepraszam, Harry. 
     - Nie masz za co przepraszać - odparł ostro Wargrave. 
-Spostrzegawczość zawsze się opłaca. Równie dobrze mogło to być 
coś ważnego. 
     - Robert Frey to niepospolity człowiek - oświadczył Max 
Bruder, gdy Wargrave zmienił kurs, by wrócić nad tory. - 
Spotkałem go raz. Czułem się zaszczycony, że mogłem uścisnąć mu 
rękę. 
     - Czy to jakiś miejscowy bohater? - wypytywała ciekawie 
Elsa. 
     - Tylko jeden z czołowych alpinistów na świecie, nic więcej 
-odrzekł Wargrave. - Patrolujmy dalej tory. 
     Emil Platow, z trudem kryjąc ulgę, powiedział: 
     - Odlatuje. Dziwna sprawa. To nie był helikopter wojskowy. 
Nie miał żadnych oznaczeń. 
     - Jakiś cywilny głupek, który zgubił drogę na lotnisko - 
skwitował Frey. 
     - O tej porze, w środku nocy? - rzucił niedowierzająco 
Platow, uderzając się po bokach, żeby przywrócić krążenie krwi. 
Mróz był ostry, lecz wokół rozciągał się wspaniały, majestatyczny 
pejzaż śnieżnych szczytów, łańcuch za łańcuchem. Stojąc na 
wielkim głazie Platow widział daleko w dole błyszczące lodowe 
sople, ścięte mrozem wodospady, głębokie cienie w miejscach, 
gdzie ziały bezdenne przepaście. 
     - Zbytnio się przejmujesz - zauważył Frey, łącząc dwa 
przewody. 
     Obwód elektryczny był gotowy. Wystarczyło przekręcić gałkę 
detonatora, żeby spowodować serię silnych wybuchów. Po skończonej 
pracy Frey zerknął na zegarek. Dzięki temu, że ich dobrze 
pogonił, byli gotowi przed czasem. Wprawdzie tylko o parę minut, 
ale zawsze. 
     Teraz już nic nie mogło uratować ekspresu. 
     Nie czuł śladu niepokoju na myśl o skutkach katastrofy, jaką 
szykował. Najprawdopodobniej rząd wyznaczy go nawet do 
przeprowadzenia dochodzenia w tej sprawie. Gdy lawina raz pójdzie 
w ruch, kto będzie później pamiętał stłumiony odgłos 
wcześniejszych detonacji - zakładając, że ktoś je w ogóle 
usłyszy? W razie jakiejś wpadki miał przygotowaną trasę ucieczki. 
     - Chyba widzę pociąg! - krzyknął Platow. 
     - Na pewno? - upewnił się Frey stając obok niego na głazie. 
     - Na miłość boską, jasne, że tak! 
     - No to powiedz pozostałym, żeby wracali do maszyny, ale 
już! 
     Ruszże się, człowieku! 
     Platow, prawie nieprzytomny ze zdenerwowania, rzucił się 
niezgrabnie na drugi koniec wierzchołka, aby przekazać rozkaz 
pozostałym, którzy stali zbici razem, grzejąc się nawzajem w 
przejmującym zimnie. Frey podniósł zawieszoną na szyi lornetkę i 
spojrzał na przełęcz. Platow się nie mylił. Daleko w dole zza 
zakrętu ukazały się maleńkie światła ekspresu. 
     Zdążyli już wrócić nad tory, gdy Bruder zameldował, że 
Springer nadaje z pociągu ważną wiadomość. Zapisał ją i podał 
kartkę Wargravewowi. Ten rzucił na nią jedno spojrzenie i zaklął 
tak głośno, że Elsa, która wyciągając szyję obserwowała szyny, aż 
podskoczyła. 
     - Niech to jasna cholera! 
     Przekaz brzmiał jak następuje: "Wiadomość od Lerosa. Robert 
Frey. Powtarzam, Robert Frey". 
     - Ci ludzie na Wasserhornie! - warknął Wargrave. Jego głos w 
mikrofonie stał się zgrzytliwy z napięcia. - To komunistyczna 
grupa sabotażowa! 
     Zmienił gwałtownie kurs, aż maszyną zarzuciło, i Elsa 
musiała złapać się oparcia, żeby utrzymać równowagę. Wirnik 
zwiększył obroty, helikopter poderwał się w górę i przyspieszając 
do stu sześćdziesięciu kilometrów na godzinę poleciał z powrotem 
w stronę Wasserhornu. Powietrze w kabinie było naelektryzowane 
napięciem. 
     - Jak to, przecież Robert Frey... - zaprotestował osłupiały 
Bruder. 
     - To znany i szanowany alpinista - dokończył zjadliwie 
Wargrave, przytaczając wcześniejsze określenie Springera. - Elso, 
masz wystrzelać tych ludzi w dole jak kaczki. Mierz tak, żeby 
zabić. 
     Elsa posłusznie chwyciła pistolet. Zbliżali się szybko do 
olbrzymiego szczytu. Otworzyła okno, wpuszczając do ogrzanej 
kabiny mroźne nocne powietrze. Uklękła na podłodze i oparła lufę 
na metalowej krawędzi czując, jak twarz jej tężeje z zimna. 
Maszyną rzucały i kołysały silne turbulencje, towarzyszące 
stromemu wznoszeniu się w górę w drodze nad wierzchołek. 
"Diabelnie trudno będzie trafić w cokolwiek w takich 
okolicznościach" - pomyślała Elsa. Wargrave, którego kości 
policzkowe rysowały się ostro w blasku padającym z tablicy 
przyrządów, jakby czytał w jej myślach: 
     - Obsyp ich gradem kul. Przesuwaj lufę nieco w górę i w dół, 
a potem minimalnie na boki. Tylko taki huraganowy ogień da im 
radę. 
     Czterech ludzi biegło na wyścigi po roziskrzonym śniegu do 
nieruchomego sikorskyego. Spieszyli się gnani paniką. Piąty 
zatrzymał się, odwrócił i podniósł rękę. Jeden po drugim 
zabrzmiały dwa wystrzały. Żaden z nich nie trafił maszyny 
Wargravea, która właśnie obniżała się nad wierzchołkiem. Elsa 
wypuściła długą serię, przesuwając lufę lekkim łukiem. 
     Kule przeorały śnieg i strzelec, którym był Emil Platow, 
osunął się na ziemię. Znajdujący się dwadzieścia metrów dalej 
Frey przeklął durny, szalony wyskok Emila i schyliwszy się nad 
detonatorem, przekręcił włącznik. Długą chwilę nic się nie 
działo. Przez ten czas nawet Frey, mimo wielkiej pewności siebie, 
zwątpił, czy właściwie założył obwód elektryczny. Potem poczuł 
pierwsze drżenie i usłyszał potworny huk. Pobiegł do helikoptera 
i nagle stanął jak wryty, z pustką w głowie, niezdolny pojąć to, 
co widzi. 
     Skała pod sikorskym z czwórką mężczyzn na pokładzie runęła w 
dół. Frey najwidoczniej źle obliczył siłę zakumulowanego wybuchu. 
Śmigłowiec przechylił się, przez sekundę lub dwie trwał 
zawieszony na krawędzi i spadł, uderzając nieco niżej o skałę. 
Wirnik z całym układem napędowym odłamał się, a kadłub z 
pasażerami leciał wirując wokół własnej osi; aż kilkaset metrów 
niżej uderzył w wystającą turnię. Zbiorniki paliwa wybuchły w 
jaskrawym rozbłysku ognia i kadłub rozpadł się na tysiąc 
fruwających kawałków. Robert Frey jak dotychczas uszedł z życiem 
dzięki temu, że znajdował się akurat na maleńkiej skalnej 
platformie, która przetrwała wybuch. Wlepiał teraz wzrok w 
kołujący nad nim helikopter alouette. 
     - Chcę go mieć żywcem! - warknął Wargrave. - Elsa, spuść 
uprząż! 
     Nie musiał wydawać dodatkowych poleceń. Max Bruder i bez 
tego nadawał już wiadomość dla Springera: "Uwaga, lawina... Frey 
spowodował wielką lawinę, która schodzi w kierunku torów... 
Powtarzam, wprost na ekspres leci lawina... Nadaję ze szczytu 
Wasserhornu... z Wasserhornu..." Zawieszeni nad wierzchołkiem 
słyszeli wyraźnie odgłosy detonacji, a potem ogłuszył ich 
dudniący huk. Szczelina na ścianie Wasserhornu rozstąpiła się. 
Tony śniegu i kamieni zaczęły osuwać się z początku powoli, a 
potem coraz szybciej. Lawina rosła w oczach do olbrzymich 
rozmiarów. Z powietrza wyglądało to jak spływająca na dół 
gigantyczna fala, jakby góra rozpękła się na dwoje i jedna jej 
połowa spadała do przełęczy. 
     Wargrave utrzymywał maszynę w zawisie nad mikroskopijną 
skalną platforemką, a Elsa, która podczas lotów z Wargraveem w 
okresie swojej służby w waszyngtońskiej ambasadzie nauczyła się 
obchodzić z wciągarką, opuszczała przez otwarte drzwi uprząż. Nie 
było to łatwe: kabinę zawalał różnoraki sprzęt, krótkie narty, 
kijki i buty do wspinaczki. W pewnej chwili dziewczyna omal nie 
wypadła, potknąwszy się o przywiązany do jakiejś liny wielki hak. 
     - Nie zjedź sama przy okazji na dół - poradził jej Wargrave 
przez mikrofon. 
     - Nie wtrącaj się do tego, co robię! - odgryzła się 
natychmiast. - Lepiej postaraj się utrzymać w poziomie tę 
cholerną maszynę! 
     Wargrave uśmiechnął się przelotnie. Ostra riposta 
świadczyła, że Elsa jest w formie i tryska energią. Bardzo jej 
się to przyda w tym niełatwym zadaniu. Chciał ją ostrzec, by 
miała się na baczności przed Freyem, gdy wciągnie go do kabiny, 
lecz ostatecznie zdecydował, że lepiej nic nie mówić. Rozhuśtana 
uprząż była już o centymetry od palców Freya. Olbrzym, 
korzystając z odwróconej uwagi Elsy, która pochłonięta była 
skomplikowanym manewrowaniem, wyjął z kieszeni mały pistolecik o 
kalibrze 22 i wcisnął go lufą naprzód w ciasny lewy mankiet. 
Potem wyciągnął ręce, złapał kołyszącą się w powietrzu uprząż i 
przytrzymując ją, założył i zapiął mocno pasy. Gdy skończył, 
wykonał gest obrazujący ruch w górę. 
     Elsa zaczęła wciągać go na pokład. Robiąca wahadło w 
powietrzu sylwetka Freya zbliżała się metr za metrem do otworu 
drzwi. Max Bruder nie odrywał palca od klucza, wysyłając wciąż na 
nowo ostrzeżenie dla Springera. Gigantyczna lawina nabierała 
rozpędu, pchając w dół coraz większe masy śniegu i kamieni, które 
płynęły jak fala przyboju. Jej czoło miało już kilometr 
szerokości i zbliżało się błyskawicznie do pierwszych drzew lasu 
jodłowego, który leżał w linii spadku. Daleko, poniżej lasu, 
lśniły w księżycu tory na przełęczy św. 
     Gotharda. 
     - Jeszcze chwila i będę go miała - zaraportowała Elsa. 
     - Chcę go dostać żywego, ale uważaj na sukinsyna. Nie mogę 
ci pomóc. 
     Wargrave nie był zbyt uszczęśliwiony zadaniem, jakie na nich 
spadło. Doceniał wielkie znaczenie, jakie będą miały dla 
Springera zeznania szefa siatki komunistycznej w Andermatt, ale 
bał się, że Elsa nie da rady obezwładnić olbrzyma. Nie mógł 
puścić sterów, aby jej pomóc. Dziewczyna była zdana tylko na 
własne siły. 
     Elsa, pochłonięta ostatnimi manipulacjami przy wciąganiu 
Freya do kabiny, wolną ręką zdjęła z głowy słuchawki z 
mikrofonem. 
     Rewolwer już wcześniej wetknęła z przodu za pasek spodni, 
tak by móc w każdej chwili po niego sięgnąć. Również zdawała 
sobie sprawę, że uporanie się z tym wielkim facetem spadło 
wyłącznie na jej barki. Widziała już wyraźnie jego podniesioną w 
górę twarz, po której przemknął wyraz jakby zaskoczenia, gdy 
zobaczył, że to dziewczyna wciąga go na pokład. Nie odrywała 
wzroku od jego dużego, jastrzębiego nosa i oczu, ledwie 
widocznych za szkłami gogli. Coś jej mówiło, że to nie byle kto i 
trzeba cholernie na niego uważać. 
     Złapała za uprząż, pociągnęła z całej siły do siebie i Frey 
wylądował w środku kabiny. Rozejrzał się szybko. Z przodu 
siedział pilot, nieszkodliwy, bo nie mógł zostawić sterów, a obok 
niego radiooperator, zaabsorbowany nadawaniem. W chwili gdy Elsa 
zatrzaskiwała drzwi, Frey usiłował wyszarpnąć pistolet z lewego 
rękawa. Pistolet uwiązł zbyt mocno i nie dał się wyjąć. Elsa 
odwróciła się z bronią w ręku, lecz w tejże chwili helikopter 
zarzuciło. Straciła równowagę i zatoczyła się pod ścianę, 
upuszczając rewolwer. Wtedy Frey rzucił się na nią całym ciałem, 
przewracając na podłogę i przygniatając swoim ciężarem. Prawą 
ręką chwycił ją za gardło. 
     Unieruchomiona pod wielkim cielskiem Szwajcara Elsa 
wyciągnęła prawą rękę i zaczęła gorączkowo macać po podłodze. 
Wreszcie namacała dłonią wielki hak. Chwyciła go i zarzuciła od 
tyłu na grubą szyję Freya. Puścił ją zaskoczony, czując ucisk 
stalowego czubka na krtani. Na wpół uduszona Elsa, której oczy 
płonęły wściekłą furią, wrzasnęła po francusku: , 
     - Wynocha, złaź ze mnie, albo ci rozedrę tą parszywą 
gardziel od ucha do ucha! 
     Na Freyu ścierpła skóra, nie tylko z powodu końca haka, 
który wbijał mu się w skórę. Oczy dziewczyny miały okropny wyraz. 
Była gotowa wykonać groźbę, gdyby jej nie posłuchał. Wiedział, że 
to zrobi. 
     - Wstawaj bardzo, ale to bardzo powoli! - syknęła Elsa przez 
zaciśnięte zęby. 
     Frey usłuchał. Podniosła się razem z nim, nie odrywając haka 
od jego szyi. Nagle poczuł, że ktoś wbija mu bez ceregieli lufę w 
plecy, i usłyszał głos Maxa Brudera: 
     - Jeden podejrzany ruch, a rozwalę ci kręgosłup na miazgę. 
     W ciągu dwóch minut Frey miał ręce skrępowane na plecach i 
był związany jak wielkanocny indyk. Elsa wyrwała mu pistolet z 
rękawa i bez zbytniej łagodności zacisnęła supły. Potem 
przetoczyła go na tył kabiny i zostawiła twarzą do góry, żeby 
mógł oddychać. Na koniec schyliła się nad nim i pokazała hak. 
     - Tylko spróbuj coś kombinować, a cię tym załatwię. 
Zrozumiano? 
     Wargrave przez ten czas zatoczył półkole i leciał teraz z 
maksymalną szybkością na spotkanie pociągu. Ani przypuszczał, że 
udało im się złowić szefa największej sowieckiej komórki sabotażu 
na terenie Szwajcarii. Pułkownik Springer po otrzymaniu 
wiadomości od Brudera wysłał dwie depesze o bezwzględnym 
priorytecie: jedną do Andermatt, drugą do brygadiera Trabera w 
Zurychu. Nie trzeba było długo czekać na efekty. Po zaledwie paru 
godzinach w miastach tak odległych od siebie, jak Genewa i 
Lugano, policja uzbrojona w listę znanych przyjaciół i 
współpracowników Freya ruszyła do akcji. Wozy patrolowe 
przemierzały miasto, funkcjonariusze pukali w środku nocy do 
drzwi i zabierali ludzi na przesłuchania. W ciągu pięciu dni 
zlikwidowano całą siatkę Freya. Lecz o tym Wargrave miał 
dowiedzieć się później. 
     Teraz myśli jego zaprzątała zbliżająca się nieubłaganie do 
torów ogromna lawina i ekspres, który jechał wprost na jej 
spotkanie. 
     
      * 19 * 
     
     Lawina 
     
     Robert Frey był świetnym organizatorem. Wyznawał zasadę, że 
nawet najlepsze plany mogą zawieść i zawsze trzeba się dodatkowo 
zabezpieczyć na wypadek, gdyby coś nawaliło. Plan zniszczenia 
ekspresu "Atlantic", zapożyczony z opracowanych na wypadek 
przyszłej wojny sowieckich założeń taktycznych, które między 
innymi przewidywały zablokowanie przełęczy św. Gotharda, zasadzał 
się na odpowiednim zgraniu w czasie. Ekspres musiał znaleźć się o 
określonej porze w takim miejscu, aby spadł na niego cały impet 
sztucznie wywołanej lawiny. 
     Frey obliczył zatem starannie kierunek spadku, by ustalić, 
na którym odcinku torów powinien się w tym czasie znajdować 
ekspres. 
     W równych odstępach rozmieścił obserwatorów, zawsze tam, 
gdzie szyny biegły stromo pod górę i ekspres jechał wolniej. 
Pojedyncze postaci, rozrzucone na dużej odległości, były w nocy 
niewidoczne, toteż Wargrave nie dostrzegł z powietrza żadnej z 
nich. 
     Po odebraniu pierwszego ostrzeżenia o nadciągającym 
niebezpieczeństwie Springer wraz ze swoim asystentem, Jurgenem 
Thallem, pochylili się nad mapą. Zajmowali przedział sąsiadujący 
z przedziałem Marienkowa i Hallera. 
     - Wasserhorn jest tutaj - pokazał Springer. - Według mojej 
oceny lawina spadnie gdzieś w tym rejonie. - Zakreślił kółko, 
które obejmowało spory odcinek torów. 
     - Jesteśmy właśnie w zagrożonym sektorze, mniej więcej 
pośrodku - zauważył Thall. 
     - Trochę bliżej północnego krańca - uściślił Springer. - 
Zadzwoń do maszynisty i każ mu maksymalnie zwiększyć prędkość. 
     Thall wypadł z przedziału i pobiegł do centrali łączności, z 
której została przeciągnięta specjalna linia telefoniczna do 
kabiny maszynisty. 
     Po jego wyjściu Springer zgasił światło, podniósł storę i 
otworzył okno. Nie zwracając uwagi na mroźne podmuchy, patrzył na 
pełen grozy spektakl, rozgrywający się bezgłośnie w blasku 
księżyca. 
     Całe zbocze góry sunęło majestatycznie w dół, coraz bliżej 
ku torom. Brak było dramatycznego ryku, narastającego tempa. 
Lawina wyglądała jak płynąca w zwolnionym tempie wielka fala, 
która niesie ze sobą miliony ton śniegu i turlające się głazy. 
Springer patrzył, jak czoło lawiny dociera do pierwszych drzew 
wielkiego lasu jodłowego, który porastał dolną część zbocza. 
Biały wał zmiótł ogromne stuletnie drzewa, łamiąc je jak zapałki. 
Masy śniegu zbliżyły się do olbrzymiej turni i Springer zobaczył 
coś, co ścięło mu krew w żyłach. Skała przez chwilę sterczała 
wśród białej powodzi, a potem wolno oderwała się od ściany i 
popłynęła niesiona wartkim prądem. Springer uświadomił sobie, że 
to nie jest zwykła lawina, lecz prawdziwy kataklizm, który 
pozostawi po sobie trwałe ślady. Odwrócił się, słysząc trzask 
otwieranych drzwi. 
     - Nie możemy się dodzwonić do maszynisty! - oznajmił Thall. 
     - Psiakrew, dlaczego? 
     - Nikt nie odpowiada. 
     W tej chwili pociąg, pokonujący z trudem stromy podjazd, 
jeszcze bardziej zwolnił i stanął. Po kilku sekundach bezruchu 
zaczął toczyć się do tyłu w dół zbocza, z powrotem w strefę 
największego zagrożenia. 
     W kabinie elektrowozu siedziało dwóch kolejarzy. Nie mieli 
wiele do roboty poza obserwowaniem wskaźników i sygnałów przy 
torach. 
     Hałas maszyny zagłuszył wszystkie odgłosy towarzyszące 
zejściu lawiny. 
     Ten spokój zakłócił nagle jeden z ludzi Freya, który skoczył 
z nasypu na stopień elektrowozu i podciągnąwszy się znalazł się w 
środku. 
     Maszynista, imieniem Enrico, wycierał właśnie ręce w szmatę. 
Z niedowierzaniem podniósł wzrok na intruza. Ten zamachnął się 
rękojeścią pistoletu, zadając jego koledze morderczy cios, który 
rozłupał czaszkę, po czym skierował lufę w stronę Enrico i rzucił 
krótko: "Odwróć - się". 
     Maszynista usłuchał. Tym razem napastnik źle wymierzył i 
uderzenie, po którym Enrico miał się na dobre pożegnać z tym 
światem, sprawiło tylko, że na wpół zamroczony zwalił się na 
podłogę. Człowiek Freya, Anton Gayler, szybko ogarnął wzrokiem 
tablicę kontrolną, przesunął jedną dźwignię, a gdy ekspres 
stanął, jeszcze dwie. Pociąg zaczął jechać do tyłu. 
     Gayler był niskim, krępym facetem o wiewiórczych zębach. Nie 
bał się, że sam padnie ofiarą lawiny; niedaleko od miejsca, w 
którym znajdował się pociąg, czekał przy nasypie na włączonym 
silniku fiat z kierowcą, który miał go wywieźć z niebezpiecznego 
rejonu na wschodnią stronę przełęczy. Ekspres nadal toczył się 
wolno w dół. 
     Gayler wyjrzał przez okno po zachodniej stronie. Wzdłuż 
torów biegło ku niemu kilkunastu ludzi w mundurach i jeden ubrany 
po cywilnemu, który wyprzedzał znacznie pozostałych. Gayler wziął 
go na muszkę. 
     Każ żołnierzom biec do lokomotywy! - rozkazał Springer 
przepychając się obok Thalla w korytarzu. Sam jednak jako 
pierwszy wydostał się z pociągu. Otworzył drzwi na końcu wagonu, 
zszedł na stopień i ostrożnie zeskoczył na nasyp. Ruszył biegiem 
przed siebie, trzymając w ręku dziewięcio-strzałowego 
automatycznego browninga kalibru 32. Od czoła pociągu dzieliło go 
dwanaście wagonów. Musiał przebiec długość całego składu. W tym 
wyścigu z czasem jedno tylko działało na jego korzyść - przez 
wsteczny ruch ekspresu elektrowóz wolniutko przysuwał się coraz 
bliżej. 
     Był już blisko, gdy Springer dostrzegł postać wychylającą 
się z kabiny maszynisty. Postać nie miała czapki ani munduru i z 
czegoś do niego mierzyła. Springer nie zatrzymując się zrobił 
unik, usłyszał jeden strzał, potem drugi, i gdzieś koło niego 
prysnął żwir. Nagle stanął jak wrośnięty w ziemię, podniósł 
błyskawicznie trzymany w obu rękach pistolet, zastygł nieruchomo 
i wystrzelił. Coś brzęknęło o bok lokomotywy i spadło na tory. 
Był to pistolet bandyty. 
     Gayler, któremu płynęła krew z pokiereszowanej prawej dłoni, 
zaklął i przeszedł potykając się na drugą stronę kabiny. 
Podpierając się lewą ręką, zsunął się na tory i zbiegł po nasypie 
na pobliską drogę. 
     Sto metrów dalej czekał fiat na włączonym silniku. Gayler 
zachłysnął się z ulgi na myśl o tym, jakie miał szczęście, że 
wysiadł tak blisko zbawczego samochodu. 
     Na tę stronę pociągu wychodziły okna przedziałów. Ktoś 
otworzył jedno z nich. Światło w przedziale było zgaszone. W 
oknie ukazał się wychylony do połowy mężczyzna, osłonięty cieniem 
wagonu przed blaskiem księżyca. Wysunęła się ręka. Pierwszy 
strzał powalił Gaylera, który biegł chwiejnie do samochodu. Po 
drugim człowiek w fiacie osunął się martwy za kierownicą. Ich 
celność znamionowała mistrza wielkiego kalibru, za jakiego 
uchodził niegdyś Phillip John. 
     Mężczyzna cofnął się do wagonu i zamknął okno. 
     Ekspres wciąż jechał wstecz, kiedy Springer wdrapał się do 
kabiny. 
     Jednym rzutem oka objął całą sytuację. Jeden kolejarz chyba 
nie żył, drugi poruszał się niemrawo na podłodze, dochodząc do 
siebie. 
     Springer klęknął i potrząsnął nim bez ceregieli. 
     - Weź się w garść, szybko! Trzeba zmienić kierunek jazdy i 
zwiewać stąd jak najszybciej! Schodzi na nas lawina. Na litość 
boską, człowieku, musisz się pozbierać. Co się robi, żeby pociąg 
jechał do przodu? 
     Enrico zrobił ogromny wysiłek, dźwignął się i usiadł oparty 
plecami o ścianę. Pokazał palcem. Springer dotknął jednej 
dźwigni. 
     Maszynista potrząsnął głową i znów pokazał. Tamten złapał 
dźwignię, tym razem właściwą. Enrico skinął głową, próbował 
zawołać: "Ostrożnie!", lecz Springer już przesunął lewarek i 
pociąg zatrzymał się z szarpnięciem. Potem nastąpiły dalsze 
gesty. Ręka Springera przeskakiwała z dźwigni na dźwignię, póki 
nie zobaczył przyzwalającego skinienia Enrico. Pociąg drgnął i 
ruszył naprzód w ślamazarnym tempie, które przeraziło Springera. 
Do kabiny wskoczyli dwaj szwajcarscy żołnierze. Jeden z nich 
chciał założyć maszyniście prowizoryczny opatrunek, ale ten, 
krzepki mieszkaniec Bazylei, odprawił go machnięciem ręki i 
niezgrabnie dźwignął się na nogi, żeby pójść w sukurs 
Springerowi. 
     - Kim pan jest? - spytał. 
     - Wywiad wojskowy. - Nie była to odpowiedź, jakiej by 
udzielił w normalnych warunkach, lecz chciał wywrzeć odpowiednie 
wrażenie i przekonać kolejarza o powadze sytuacji. - Musimy grzać 
całą parą! - powtórzył gwałtownie. - Prosto na nas leci lawina! 
     - W tym miejscu zmiecie nas jak pyłek! - mruknął Enrico 
przesuwając dźwignie nieco dalej, wbrew własnemu ostrzeżeniu. 
Widać wykalkulował sobie wreszcie, z której strony zagraża im 
większe niebezpieczeństwo. Stukot kół nieco przyspieszył. 
Springer poczuł drżenie stalowej płyty pod nogami, przenoszącej 
wibracje potężnego silnika. Maszynista robił co mógł, by spełnić 
polecenie. Pociąg zaczął pełznąć z mozołem stromym zboczem, lecz 
wciąż zabójczo powoli. 
     Z łoskotem toczył się po nitkach mostów przerzuconych przez 
wielkie przepaście, przechylał na długich zakrętach. Springer 
zauważył, że niektóre z tańczących igieł zegarów kontrolnych 
weszły na czerwone pola. Przeszedł na drugą stronę kabiny. Wielki 
las zniknął bez śladu pod zwałami śniegu. Czoło lawiny znajdowało 
się już niecały kilometr od pociągu. Springer, widząc jej 
rozmiary, nie żywił zbytnich wątpliwości, że zmiecie cały pociąg. 
     W zwykłych okolicznościach masy śniegu zatrzymałyby się w 
wąskim dnie doliny, lecz tym razem były zbyt wielkie, piętrzyły 
się zbyt wysoko, a ich impet był zbyt wielki. 
     Kiedy patrzył na zbliżające się niebezpieczeństwo, przez 
głowę przemknęła mu myśl o żonie i osiemnasto-letnim synu, który 
studiował na uniwersytecie w Lozannie. Powinni być teraz oboje w 
domu, w ich mieszkaniu w Zurychu. Może nigdy ich już nie zobaczy. 
     Nagle uświadomił sobie prawdziwy ogrom tego, co nadciągało. 
     Ten diabeł wcielony musiał spuścić lawinę z co najmniej 
trzech miejsc. 
     Wszystko po to, żeby zabić jednego człowieka! I niech szlag 
trafi pozostałych trzystu pasażerów, którzy jechali ekspresem! 
     Szeroka biała fala połyskiwała w świetle księżyca, co 
tworzyło obraz pełen majestatycznego piękna. Początkowo Springer 
sądził, że w dolinę osuwa się lawina złożona z sypkiego śniegu, 
która wydaje przy zjeździe tylko cichy, syczący dźwięk. Lecz 
teraz poprzez hałas elektrowozu usłyszał jakby grzmot, który 
odbił się echem od sąsiednich szczytów. Był to odgłos 
odrywających się i spadających bloków lodu. 
     Jakby mało tego było, pośród białej kurzawy dostrzegł 
niesione w dół wielkie głazy. Była to również kamienna lawina. 
     Jedenastego września w 1881 roku na wioskę Elm leżącą u stóp 
szczytu Plattenbergkopf spadły miliony ton skały. Poprzedził je 
wielki podmuch, który wyrzucał ludzi w powietrze, porywał całe 
domy lub zgniatał je na miazgę samą siłą fali uderzeniowej. 
Springer znów pomyślał o trzystu pięćdziesięciu osobach jadących 
ekspresem i jęknął w duchu: "O mój Boże!" W całym pociągu 
wybuchła dzika panika. Pasażerowie tłoczyli się na korytarzach 
mimo wysiłków obsługi pociągu i ludzi ze służby bezpieczeństwa, 
którzy starali się zatrzymać ich w przedziałach. 
     Grzmiący huk lodowych bloków sprawił, że przerażenie wzrosło 
do zenitu. Niektórzy podróżni, oszaleli ze strachu, otwierali 
drzwi i zeskoczywszy na ziemię biegli w zaślepieniu ku lawinie, 
jakby tam był ratunek. 
     Z tyłu pociągu widok był jeszcze bardziej przerażający. 
Haller i Marienkow stali patrząc przy zgaszonym świetle przez 
okno. 
     Haller spojrzał na zegarek. W Nowym Jorku była teraz druga 
trzydzieści pięć po południu. Linda znajdowała się w tej chwili w 
pracowni mody na Madison Avenue. Czy jeszcze ją zobaczy? Wątpił w 
to. Przynajmniej otrzyma po nim szczodrą rentę. Nagle pojawiła 
się długowłosa dziewczyna o twarzy wykrzywionej strachem, biegnąc 
w tył pociągu ku lawinie. Kiedy mijała ich okno, Marienkow 
wychylił się i złapał ją za włosy. Zaczęła wrzeszczeć 
wniebogłosy. Chwycił ją pod pachy i wciągnął do środka. Wymierzył 
jej policzek, żeby ochłonęła z histerii. 
     Haller otworzył drzwi przedziału i stanął nos w nos z 
Leroyem, który pełnił pod nimi straż. 
     - Co tu się dzieje? - zawołał Leroy. 
     - Nic takiego - odparł Haller z gryzącą ironią. - Odprowadź 
tę dziewczynę z powrotem na przód pociągu. Przekaż ją jednemu z 
ochroniarzy i powiedz, żeby nie dał jej wyjść z przedziału. 
     Po zachodniej stronie torów funkcjonariusze kolei i ludzie z 
ekipy Springera otoczyli większość uciekających pasażerów i z 
pomocą innych podróżnych wpychali ich z powrotem do jadącego 
wolno pociągu. Haller stanął znów w oknie obok Marienkowa i 
ujrzał okropny widok. Z dalekich domów, leżących na torze lawiny, 
wysypywali się ludzie. W świetle księżyca obaj mężczyźni 
dostrzegli biegnące na przełaj przez pole dziecko, a za nim 
kobietę, która pewnie była jego matką. 
     Nagle znikąd na środek pola spadł olbrzymi głaz i zmiażdżył 
dziecko. Hallera ogarnęły mdłości, gdy patrzył, jak oszalała 
matka dopada głazu, który musiał ważyć ćwierć tony, i przesuwa po 
nim rękami w daremnym wysiłku, by go poruszyć. Spojrzał na 
Marienkowa i na widok niewzruszonej twarzy Rosjanina jego 
wściekłość wzrosła. 
     Miał chęć go uderzyć. Po chwili Marienkow przemówił niskim, 
głuchym głosem: 
     - Skurwysyny... 
     - Twoi kamraci! - warknął Haller. 
     - Bądź łaskaw zawiadomić Springera - ciągnął Marienkow tym 
samym głosem, który przypominał pomruk lwa - że jak tylko będzie 
gotowy, podam mu z pamięci kompletną listę wszystkich agentów KGB 
działających na terenie Szwajcarii. O ludziach z G.R.U nic mi nie 
wiadomo. 
     
     Jorge Santos stał na korytarzu czwartego od końca wagonu 
pierwszej klasy i razem z tłumem innych podróżnych patrzył na 
lawinę. Coś zwróciło jego uwagę i ściskając w zębach wygasłą 
fajkę próbował wykalkulować, czy ma rację. Dwie wschodnie ściany 
Wasserhornu były ustawione do siebie pod kątem, tak że tworzyły 
trójkątny żleb, więc spadające z nich dwie niezależne fale lawiny 
zbliżały się coraz bardziej do siebie. Gdyby się zderzyły przed 
dotarciem na dno przełęczy, siła tego zderzenia mogłaby 
powstrzymać ich bieg. 
     
     Wargrave zawieszony w alouette sto pięćdziesiąt metrów nad 
zboczem góry dostrzegł to samo. Ustawił stery tak, aby maszyna 
wisiała nieruchomo w powietrzu, i teraz zabrał się do nader 
niebezpiecznego zajęcia. Sprzęt, w jaki Springer na jego prośbę 
wyposażył helikopter, zawierał również sporą ilość gelignitu; 
Wargrave od początku przewidywał, że może go potrzebować. Teraz 
połączył trzymane na kolanach cylindryczne ładunki w jedną dużą 
bombę i założył lont. Jeśli uda mu się na chwilę zahamować bieg 
strumienia lawiny na prawym zboczu, powinno to wystarczyć, by oba 
jej skrzydła zbiegły się równocześnie w żlebie. 
     - Powinniście wiedzieć, że w tej chwili nadstawiacie karku 
-ostrzegł dwoje swoich towarzyszy. - Lont jest krótki, taki musi 
być, i jak bomba wybuchnie za wcześnie... 
     - W tym ekspresie jest kilkaset osób - powiedziała cicho 
Elsa. -Nas jest tylko czworo. 
     Z zaschniętym gardłem i mdlącym uczuciem strachu w żołądku 
patrzyła, jak Wargrave otwiera okno, zapala lont i wyrzuca 
własnej roboty bombę. Zaraz potem błyskawicznie poderwał 
helikopter do góry, żeby wznieść się jak najwyżej. Lont dopalił 
się do końca dokładnie w chwili, gdy bomba upadła na ziemię, 
zaledwie parę metrów przed czołem lawiny na prawym zboczu. Wybuch 
powstrzymał jej ruch tylko na sekundę lub dwie, lecz to 
wystarczyło, żeby lawina z sąsiedniego zbocza dotarła do żlebu 
jednocześnie z nią. Helikopter zawibrował od grzmiącego huku, 
zatańczył w huraganowym podmuchu i zniknął w chmurze wzbitego 
śniegu. Potem pył opadł i Wargrave zniżając lot skierował się w 
stronę pociągu. 
     Lawina znieruchomiała w kształcie wielkiego stożka. Język 
śniegu przepełznął przez tory tuż pod biegnącą w powietrzu 
trakcją elektryczną, zbyt teraz słaby, żeby przewrócić słupy, na 
których była rozpięta. 
     Ekspres gnał do Airolo, które było ostatnim przystankiem 
przed tunelem św. Gotharda. 
     
      * 20 * 
     
     Pułapka w Schóllenen 
     
     Zaraz po przekazaniu Traberowi ostrzeżenia, które walnie 
dopomogło w ocaleniu ekspresu od zagłady, Anna Markos spakowała 
swoje rzeczy. Według własnej oceny miała akurat dosyć czasu, żeby 
złapać kolejkę odjeżdżającą o ósmej trzydzieści jeden z Andermatt 
do Góschenen, gdzie chciała przesiąść się na ekspres "Atlantic". 
     Rachunek zapłaciła już wcześniej. Przed wyjściem z pokoju 
sięgnęła pod lewą pachę, gdzie miała przypięty nóż w pochwie, i 
sprawdziła, czy łatwo daje się wyciągnąć. W przeciwieństwie do 
Elsy Lane, która nabywała umiejętności obchodzenia się z bronią 
palną na strzelnicy F-Bi-aI w Waszyngtonie, Anna była nieodrodnym 
dzieckiem Bałkanów, gdzie kobiety walczą nożem. 
     Różnica między nimi polegała również na tym, że Anna nie 
była bynajmniej córką admirała, wykształconą w drogiej szkole 
prywatnej. 
     Wychowała się w zaułkach Aten. Miała zaledwie siedem lat, 
kiedy jej rodzice zginęli z rąk komunistów podczas greckiej wojny 
domowej, w której przeciwnicy komunistów odnieśli częściowe 
zwycięstwo dzięki pomocy wojskowej, jaką im dostarczył prezydent 
Truman. Na Bałkanach namiętności łatwo się rozpalają i dłużej 
trwają niż u ludzi Zachodu. Z ukończeniem osiemnastu lat Anna 
poświęciła się walce z komunistycznym podziemiem. Właśnie w 
Atenach ona i Harry Wargrave po raz pierwszy połączyli swe siły. 
     Poszła do garażu i zdjęła koc, którym przykryła maskę 
wynajętego renaulta, żeby silnik nie ostygł. Siadła za 
kierownicą, ruszyła i wyjechała przez bramę na główną ulicę. Do 
stacji, tuż za wschodnim krańcem Andermatt, miała blisko, lecz 
prowadziła ostrożnie. Moment nie był odpowiedni, żeby wyrżnąć w 
jakiś murek. Szosa była prawie pusta, lecz jakieś sto metrów za 
Anną, zachowując wciąż ten sam dystans, jechał mały szary fiat. 
Za jego kierownicą siedział łysy tłuścioch, Erich Volcker. 
     Kolejka Schóllenen kursuje między Andermatt a położonym dużo 
niżej Góschenen, leżącym na głównym szlaku kolejowym z Mediolanu 
do Zurychu. Jej trasa, jedna z najbardziej karkołomnych w 
Europie, może zjeżyć włosy na głowie. Wagony napędzane 
mechanizmem zębatkowym lecą po zawrotnej stromiźnie przy 
akompaniamencie zgrzytu i hurgotu, jaki wydają koła zębate 
wpadając w zapadki. Na przestrzeni pięciu kilometrów kolejka 
zjeżdża trzysta metrów w dół, a cała podróż trwa piętnaście 
minut. 
     Podczas tego krótkiego kwadransa toczy się hałaśliwie przez 
liczne tunele i kryte korytarze, chroniące przed lawinami. W 
jednym miejscu przejeżdża nad rzeką Reuss, która wije się między 
głazami w dole, w innym nad wielkim wodospadem. Nawet za dnia 
wrażenie jest silne, w nocy zaś zgoła niesamowite i można najeść 
się strachu, kiedy miarowy zgrzyt zębatki odbija się 
zwielokrotnionym echem w ciemnych tunelach. 
     W otworach wykutych w skale i podczas krótkich odcinków 
jazdy na odkrytej przestrzeni pojawiają się zapierające dech w 
piersiach widoki: to ziejąca w dole bezdenna przepaść, to znów 
wściekły, spieniony nurt górskiej rzeki. W tej chwili jednak 
rzeka Reuss była zamarznięta. Anna zatrzymała wóz przed stacją i 
wysiadła zauważając bez zdziwienia, że jest chyba jedyną 
pasażerką. Za tydzień w kolejce będzie tłoczno od wracających do 
domu urlopowiczów. Zamknęła wóz, który tu zostawiała - później da 
znać ludziom z wypożyczalni, skąd go mogą odebrać - i poszła do 
kasy, żeby kupić bilet. 
     - Kolejka do Góschenen odjeżdża za jakieś trzy minuty - 
poinformował ją kasjer. - Jak pani zejdzie na dół, niech pani 
biegnie prosto na stację. 
     - Dziękuję - powiedziała Anna po niemiecku. - Pamiętam 
drogę, przyjechałam zaledwie przed dwoma tygodniami. 
     Wybrała środkowy wagonik, położyła torbę na siedzeniu, aby 
być gotową do wyjścia, i odetchnęła z ulgą, że udało jej się cało 
wydostać z Andermatt. Wykonała zlecone jej zadanie na piątkę. 
Ustaliła, kto stoi na czele miejscowej komunistycznej siatki. 
Kiedy pociąg już ruszał, drzwi się otworzyły i do środka wszedł 
jakiś mężczyzna. Usiadł naprzeciwko Anny. Wyjął cygaro i zwrócił 
się do niej: 
     - Nie będzie przeszkadzało szanownej pani, że zapalę? 
     Anna spojrzała na niego, bez słowa wzruszyła ramionami i 
odwróciła wzrok. Dał się słyszeć przeciągły zgrzyt. Miała 
wrażenie, że wagoniki opierają się z najwyższym wysiłkiem sile 
ciążenia, która pcha je w dół. Zdjął ją irracjonalny strach, że 
zęby się ześlizną i kolejka runie w głąb tunelu. Bezpodstawna 
obawa. Szwajcarskie kolejki zębate uchodziły powszechnie za cud 
techniki i Anna wiedziała, że w ciągu całej swojej historii ani 
razu nie zawiodły, działając wciąż jednakowo sprawnie i 
bezpiecznie. 
     - Niektórzy ludzie nie znoszą dymu cygar - podjął rozmowę 
Erich Volcker. 
     Siedziała sztywna i napięta. Nie poznała w nim wprawdzie 
wczorajszego napastnika, bo oślepiona światłami samochodu nie 
dostrzegła twarzy kierowcy, lecz teraz jedno przelotne 
spojrzenie, jakim go obrzuciła, wiele jej powiedziało. Zauważyła 
twarde mięśnie pod tłuszczem, odrażającą łysą czaszkę, małe 
ostrożne oczka. Trafiają się łysi, do których kobiety czują 
magnetyczny pociąg, lecz Erich Volcker nie należał do tej 
kategorii. W Annie obudziła się podejrzliwość. Dlaczego usiadł 
akurat naprzeciw niej, mając do dyspozycji cały pusty pociąg? 
     Możliwe, że z jego strony nie groziło jej nic więcej, jak 
tylko niezdarna próba poderwania. Aż nadto często miała z tym do 
czynienia. 
     Ukradkiem spojrzała na zegarek. Jeszcze trzynaście minut sam 
na sam z tym obleśnym typkiem. Nie ma żadnego bagażu. A może to 
pracownik kolejki, który wraca do domu? Jeżeli tak, to dlaczego 
nie jest w mundurze? Z odpychającym wyrazem twarzy, który 
zniechęcał do zaczepki, rozpatrywała dalsze możliwości. Pociąg 
wjechał w kolejny tunel. Przez wielki otwór w skalnej ścianie 
zobaczyła przelotnie ściętą lodem rzekę Reuss, która błyszczała w 
świetle księżyca. 
     - Mam nadzieję, że miała pani przyjemne wakacje? - ciągnął 
natarczywie Volcker swoim gardłowym głosem. Przysunął się bliżej 
niej. - W Andermatt wszyscy świetnie spędzają czas. 
     Anna pierwszy raz spojrzała prosto na niego. Jej pełne usta 
wykrzywił grymas pogardy. Rozluźniła futro, jakby było jej za 
gorąco. 
     Zauważyła duże, ciężkie dłonie natręta, porośnięte z 
wierzchu czarnymi włosami. "Przydałyby mu się na tej łysej glacy" 
- pomyślała, położywszy swobodnie ręce na kolanach. Nie odrywając 
od niej oczu zaciągnął się cygarem, aż rozżarzyło się na 
wiśniowo. Nagle wyjął cygaro z ust, pochylił się błyskawicznie do 
przodu i przycisnął rozżarzony koniec do grzbietu jej prawej 
dłoni. 
     Chciał ją zaskoczyć i wytrącić z równowagi, lecz zamiar się 
nie udał. Jej ręce poruszyły się tak szybko, że ledwie można było 
zarejestrować ich ruch. Wytrąciła mu z dłoni cygaro, które 
sypnęło iskrami. Część z nich spadła na jego policzek. 
     - Ty suko! 
     Wielkie łapy chwyciły ją za gardło i zacisnęły się z siłą 
imadła. 
     Długie palce opasywały jej szyję jak dławiąca obroża, kciuki 
wbijały się głęboko w tchawicę. Sięgnęła paznokciami do jego 
tłustej twarzy i wyorała głęboką krwawą szramę, lecz Volcker nie 
zwrócił uwagi na ból wiedząc, że jej opór potrwa tylko 
trzydzieści sekund. Przekręciła się na siedzeniu i upadła na 
plecy, lecz on nie puścił i zwalił się na nią całym ciężarem. 
Anna czuła, że opuszcza ją przytomność. Wszystko wirowało jej 
przed oczami. 
     Nagle gwałtownym wyrzutem całego muskularnego ciała 
ześliznęła się z siedzenia, pociągając go za sobą. Gdy spadli na 
podłogę, ona znalazła się na górze, a on na dole. Nie zwolnił 
jednak duszącego uścisku. Anna czuła całym ciałem wibracje kół 
zębatki, które wprawiały w drżenie podłogę. Nadludzkim wysiłkiem 
przezwyciężyła ogarniające ją zamroczenie. Wzrok jej zaszedł 
mgłą. Łysa, tłusta twarz Volckera majaczyła niewyraźnie przed jej 
oczami. 
     Sięgnęła prawą ręką, która uwięzła między ich ciałami, po 
nóż i wyszarpnęła spod siebie uzbrojoną dłoń. Zacięła zęby, 
ścisnęła nóż i z całej siły wbiła go w bok Volckera, pod serce. 
Ten wydał zdławiony, zwierzęcy odgłos i puścił jej gardło. Potem 
dały się słyszeć dziwne tępe stuknięcia. Anna łapiąc oddech 
podciągnęła się z trudem i oparła plecami o ławkę, żeby 
sprawdzić, co to takiego. To małe stopy Volckera młóciły podłogę. 
Po chwili wszystko ucichło. Leżał nieruchomo z otwartymi szeroko 
oczami. 
     Spojrzała na zegarek. Była za dwadzieścia dziewiąta. Sześć 
minut do Góschenen. Pochyliła się nad trupem i spróbowała 
wyciągnąć nóż. 
     Musiała zebrać wszystkie siły, żeby tego dokonać. Włożyła 
rękawiczki i przy pomocy znalezionej w kieszeni Volckera wielkiej 
chustki do nosa wytarła starannie zakrwawione ostrze, a potem 
rękojeść, żeby usunąć odciski palców. Starła również kilka małych 
plamek z podłogi wagonu i wepchnęła chustkę z powrotem do 
kieszeni. 
     W portfelu Volckera znalazła jego wizytówkę. Pod nazwiskiem 
wydrukowano po niemiecku "mechanik samolotowy". Na drugiej 
widniało nazwisko Roberta Freya. Schowała portfel na miejsce i 
wyjrzała przez okno. Kolejka wyjechała właśnie z tunelu i 
przejeżdżała pod ochronnym dachem. Po bokach była otwarta 
przestrzeń. Z jednej strony ziała przepaść z błyskami lodu na 
samym dnie. Anna otworzyła drzwi i zostawiła je, obijające się 
lekko o framugę w rytm drgań Pociągu. 
     Stanęła za martwym mężczyzną, schyliła się i chwyciła go pod 
pachy, a potem natężywszy siły wyprostowała się, dźwigając go do 
pionu. Posuwała się naprzód trzymając go przed sobą, aż dotknął 
drzwi. Dyszała ciężko z wysiłku. Złapała głęboki oddech i 
zebrawszy się w sobie, pchnęła z całej siły. Drzwi odskoczyły w 
bok, a ciało wypadło na zewnątrz, przeleciało za linię szyn i 
runęło w przepaść. 
     W ogrzewanym przedziale natychmiast zapanowało lodowate 
zimno. 
     Anna wychyliła się i zobaczyła, że kolejka dojeżdża do 
następnego tunelu. Przyciągnęła drzwi i zatrzasnęła je. 
     Po szybkim sprawdzeniu, czy na podłodze nie zostały ślady 
krwi, rzuciła okiem do lustra. Całą szyję miała opuchniętą i 
posiniaczoną. 
     Wyjęła z walizki szalik, owiązała nim gardło, zapięła z 
powrotem płaszcz i naciągnęła na głowę kaptur. Potem wyjęła z 
torebki szminkę i przejechała nią po wargach. To poprawiło jej 
nieco nastrój. Nagle przypomniała sobie o cygarze. Znalazła je 
pod siedzeniem, gdzie wciąż się tliło, i wyrzuciła przez okno. 
     Mała kolejka wyjechała z ostatniego tunelu i zatrzymała się 
na stacji. Anna stała już przy drzwiach, gotowa do wyjścia. 
     Spojrzała na zegarek. Ósma czterdzieści sześć, co do minuty 
według rozkładu. 
     Podniosła torbę i otworzyła drzwi. W Góschenen, znajdującym 
się po północnej stronie Alp, szalała śnieżyca. Anna wyszła na 
peron, niemal niewidoczny w zadymce, i ruszyła na dworzec kolei 
dalekobieżnych. Nie rzuciła bodaj jednego spojrzenia w ciemny 
otwór tunelu Schollenen. 
     
     
     
     
      * 21 * 
     
     Goschenen, Zurych 
     
     W czasie kiedy ekspres "Atlantic" dojeżdżał do Airolo, 
Wargrave kierowany wskazówkami swego radiooperatora wylądował na 
pobliskim małym lotnisku, które otaczał kordon złożony, jak się 
zdawało na pierwszy rzut oka, z co najmniej połowy szwajcarskiej 
armii. 
     Robert Frey po wyjściu z maszyny został otoczony przez 
zbrojnych żołnierzy, których twarze nie wróżyły nic dobrego. 
Spoglądali na niego tak złowrogo, że Springer, który przyjechał 
na lotnisko, sam odprowadził niegdyś szanowanego alpinistę do 
policyjnej furgonetki. Helikopter został na lotnisku, gdyż z 
uwagi na fatalne warunki atmosferyczne, panujące na północ od 
przełęczy św. Gotharda, i tak na nic by się nie przydał. Springer 
zawiózł Wargravea, Elsę i Brudera do pociągu, który ruszył, gdy 
tylko wsiedli. 
     Ledwie pociąg wyjechał z tunelu św. Gotharda, Wargrave 
zwołał w przedziale Marienkowa zaimprowizowaną naradę wojenną. 
Poza nim samym, Marienkowem, Elsą i Hallerem był obecny jeszcze 
Springer. Wargrave zagaił zebranie uwagą utrzymaną w 
charakterystycznym dla niego tonie: 
     - Podejrzewam, że to, co przeszliśmy do tej pory, to dopiero 
wstęp. Jak to mówią na brytyjskich kolejach po podaniu zupy: 
     Najgorsze przed nami. 
     - Co mi się w tobie podoba najbardziej - stwierdziła Elsa - 
to twój wieczny optymizm. 
     - Mój wieczny realizm - poprawił ją z powściągliwym 
uśmiechem. - Wiemy od Trabera, że Karpiński jest w Zurychu, a 
moim zdaniem ten jegomość nie da łatwo za wygraną. 
     - Mogę dać wam jego rysopis - rzekł nieoczekiwanie 
Marienkow. 
     Springer wybałuszył na niego oczy, zdumiony tą nagłą woltą. 
     Lawina radykalnie zmieniła nastawienie Rosjanina, który 
dotychczas wzbraniał się podać choćby strzępek informacji, zanim 
znajdzie się w samolocie lecącym do Stanów. 
     - To byłaby dla nas nieoceniona pomoc - przyznał. - Na 
Zachodzie jest znany jako Cień, bo nikomu jeszcze nie udało się 
zdobyć jego zdjęcia. 
     - Mogłabym na podstawie rysopisu sporządzić coś w rodzaju 
portretu pamięciowego - zwróciła się Elsa do Marienkowa i nie 
zwlekając wyciągnęła z nesesera duży notatnik. - Gdy pracowałam w 
filmie jako charakteryzatorka, w wolnych chwilach często 
szkicowałam różnych ludzi. 
     - Odłóżcie to może na parę minut - zaproponował Springer. 
-Do Zurychu mamy prawie dwie godziny drogi. Chciałbym rozwikłać 
pewną zagadkę. Jeden z bandziorów, którzy napadli na maszynistę i 
jego pomocnika, dostał kulę. Ja mu też jedną posłałem, ale moja , 
tylko go dziobnęła. Udało mu się wyskoczyć z kabiny po przeciwnej 
stronie pociągu i gdy biegł do samochodu, którym miał odjechać, 
ktoś go zastrzelił. Potem ów ktoś położył trupem kierowcę tego 
samochodu. 
     - Któryś z twoich ludzi? - badał Haller. 
     - O to właśnie chodzi, że nie. Już sprawdziłem. Ale jeden z 
nich obserwował pociąg ze skały po wschodniej stronie torów i 
mówi, że oba strzały padły z okna ekspresu. 
     Wargrave poruszył się na siedzeniu. 
     - Mógł coś powiedzieć o tym, z jakiej odległości ten ktoś 
strzelał? 
     - Z raportu, jaki otrzymałem, wynika, że za pierwszym razem 
to było około stu metrów, i w dodatku do ruchomego celu. W 
przypadku drugiego strzału odległość była jeszcze większa. 
     - To się nazywa oko! - zawołała Elsa. 
     - Otóż to - podjął Springer. - Właśnie to mnie niepokoi. 
     Wśród trzystu pięćdziesięciu podróżnych mamy jakiegoś 
strzelca wyborowego. Kto to jest? I dlaczego jedzie tym 
pociągiem? Łoskot kół stał się głośniejszy, gdyż wjechali w 
tunel. Elsa musiała podnieść głos, żeby inni ją usłyszeli. 
     - Ale ten ktoś musi być po naszej stronie, skoro zabił dwóch 
ludzi Karpińskiego. 
     - Cóż za prostota rozumowania i nieodparta logika! - 
zauważył oschle Wargrave. - Jakie to pokrzepiające! 
     - Mam wrażenie, że ktoś tu się ze mnie nabija - odparła z 
przekąsem Elsa. - Chyba nie dopatrujesz się w moich słowach 
elementu naiwności? 
     Spiorunowała go wzrokiem, a Wargrave uśmiechnął się do niej 
szeroko. 
     - O to cię nie posądzam. Ale jeśli ten nieznany snajper był 
odpowiednio bezwzględny, to miał znakomity powód, żeby ich zabić. 
     W ten sposób zyskał pewność, że nie będą gadać na śledztwie. 
W grę wchodzi też inna możliwość... 
     - Że to jakaś szyszka - wtrącił cicho Springer. - Ktoś na 
tyle wysoko postawiony, że dla zachowania swojego incognito może 
zabijać własnych ludzi. 
     - W takim razie lista nazwisk, które wchodzą w grę, jest 
bardzo krótka - powiedział Marienkow. 
     - Więc ją podaj - zaproponował Haller. 
     - Wołkow. Simowicz, Bułgar z pochodzenia. Leitermann, 
Niemiec z Lipska. Wszyscy oni są w KGB i uchodzą za strzelców 
wyjątkowej klasy. 
     - Nie będę się spierał - stwierdził Haller. - Pytanie, który 
z nich siedzi sobie teraz w jednym z czternastu wagonów? 
     Marienkow potrząsnął głową. 
     - Leitermann jest w Stanach, czeka na przydział zadania. W 
dziesięć minut po starcie boeinga, którym polecimy do Stanów, 
dostaniecie wszystkie informacje potrzebne do tego, żeby go 
aresztować. - Uciszył ruchem ręki Hallera, który zaczął coś 
mówić. - Nie! Taka była umowa: jak tylko znajdziemy się nad 
Atlantykiem, dam wam wyczerpujące odpowiedzi na wszystkie 
pytania. Wołkow podobno jest na kuracji w moskiewskiej klinice z 
powodu choroby nerek. Nie mogę nic powiedzieć o ludziach z G.R.U, 
bo ich nie znam. 
     - No więc zostaje nam Simowicz - zakonkludował Haller. 
     - Simowicza półtora roku temu sprzątnął cichaczem w Brukseli 
brytyjski wywiad - wtrącił Wargrave. 
     - To nam wyklucza wszystkich trzech, których pan przed 
chwilą wymienił! - zauważył z irytacją Haller. 
     - Niezupełnie - odparł Rosjanin. - Jest jeszcze czwarty. 
-powiedział zwracając się do Wargravea: - Kiedyś pracowałeś w 
Grecji? 
     - Nie przeczę. 
     - To może obiło ci się o uszy nazwisko Nicos Leonides? 
     - Nie. 
     - To ulubiony "egzekutor" Karpińskiego, chociaż o ile mi 
wiadomo, do tej pory działał tylko na ojczystym gruncie. Nie 
wiem, jak wygląda, ale możliwe, że to on. 
     - Nic o nim nie słyszałeś, choćby drobnej wzmianki o jego 
zwyczajnych, upodobaniach? - wypytywała Elsa. 
     - Nic. - Rosjanin rozejrzał się wokół z poważnym wyrazem 
twarzy. - Ale wiem jedno: dla Karpińskiego ta sprawa ma 
decydujące znaczenie. W tej chwili ważą się losy jego kariery. 
Jestem przekonany, że kiedy się dowie, iż wyszedłem cało, 
wsiądzie w Zurychu do ekspresu.- Zacisnął dłoń w pięść. - Możecie 
być tego pewni. 
     - W takim razie jego rysopis bardzo nam się przyda - rzekła 
z naciskiem Elsa. 
     - Nie na wiele. To urodzony aktor i mistrz w sztuce 
charakteryzacji. Ale na pewno jeszcze w Szwajcarii wsiądzie do 
pociągu, za to mogę dać głowę. - Uśmiechnął się niewesoło. - I 
całkiem możliwe, że ją dam. 
     Kiedy pociąg dojeżdżał do GOschenen, Wargrave opuścił 
przedział " i przeszedł na przód pociągu. Dawniej nocne pociągi 
do Holandii jechały przez Lucernę i Bazyleę, omijając Zurych, 
lecz teraz trasa się zmieniła i ekspres jechał prosto na północ. 
Cała obsługa robiła wszystko, żeby uspokoić pasażerów, lecz mimo 
ich wysiłków wciąż dawało o sobie znać napięcie, wywołane 
niedawnymi dramatycznymi przejściami. 
     W niektórych przedziałach pasażerowie zasłoniwszy okna 
starali się nieco zdrzemnąć, lecz inni czuwali wpatrując się 
trwożnie w szyby, za którymi widać było tylko kompletne ciemności 
tunelu. 
     Tunel się skończył i pociąg zaraz zaczął zwalniać. Po chwili 
wjechał na stację w GOschenen. Na zaśnieżonym peronie czekała 
jedna osoba. Wagony przesunęły się obok niej i stanęły. Wsiadła 
do pociągu. 
     Była to Anna Markos. Miała zarezerwowane miejsce w 
przedziale pierwszej klasy, który ku jej uldze okazał się całkiem 
pusty. Jorge Santos, z wyciągniętymi wygodnie nogami i fajką w 
zębach, również nieskrępowany niczyją obecnością, obserwował z 
sąsiedniego przedziału, jak przechodziła korytarzem. Gdy ekspres 
znów ruszył, Santos wstał, przeciągnął się i wyszedł na korytarz. 
Na chwilę zatrzymał się przed następnym przedziałem, w którym 
Anna właśnie, zdejmowała płaszcz, demonstrując mu z boku swoją 
wspaniałą figurę. Spojrzała w stronę drzwi i przyłapała jego 
wzrok. Puścił do niej oko. Odwróciła się tyłem, a gdy usiadła 
zakładając nogę na nogę, już zniknął. W dwie minuty później do 
przedziału wszedł Harry Wargrave. Zaciągnął zasłonki od strony 
korytarza i usiadł naprzeciwko niej. 
     - Dziękuję ci, Anno - rzekł po prostu. 
     - Dotarła do ciebie moja wiadomość? - spytała, tak jak on 
półgłosem. 
     - W samą porę, chwała Bogu. Teraz już mogę ci powiedzieć: 
prawdopodobnie uratowałaś pociąg przed potworną katastrofą. Frey 
wysadził ładunki na Wasserhornie i spowodował lawinę. 
     - O mój Boże... 
     - Ocaliłaś nas wszystkich, Anno - powtórzył miękko Wargrave. 
- Ciężką miałaś przeprawę w Andermatt? - Nagle pochylił się do 
przodu. - Wyglądasz na wyczerpaną. Coś się stało, prawda? 
     Wzruszyła ramionami. 
     - Nic wielkiego. - Streściła krótko swoje przygody i twarz 
Wargravea nabrała ponurego wyrazu. Anna ciągnęła dalej: -Instynkt 
mi mówił, że to Robert Frey. Miałam też trochę szczęścia i 
dokopałam się paru rzeczy. - Zaciągnęła się głęboko papierosem. 
-Trochę za bardzo rzucał się w oczy w roli miejscowego bohatera. 
Ale to jeszcze niczego nie dowodziło. Kiedy w lodowcu znaleziono 
zwłoki tego agenta Springera, wybadałam, kto się kręcił po 
okolicy. Rano w dniu, kiedy zginął, w Gletsch widziano helikopter 
Roberta Freya. 
     Ale wciąż nie miałam dowodów. 
     Opisała dalszy rozwój wydarzeń. 
     - Nawet ten nadajnik ukryty na farmie mógł mieć jakieś 
wytłumaczenie. Oczywiście nigdzie wokół nie walały się książki 
szyfrów. 
     No więc, jak ci powiedziałam, zastawiłam pułapkę z sobą w 
roli przynęty. Kiedy skierował mnie w tę ciemną uliczkę, gdzie 
ktoś mnie mało nie rozjechał, miałam już pewność. 
     - Nie mówiąc o tym facecie z kolejki, który usiłował cię 
udusić -uzupełnił Wargrave. Ścisnął ją za kolano tak mocno, że aż 
zabolało. -Na miłość boską, miałaś na siebie uważać, a nie 
przekraczać wszystkie możliwe granice. 
     - Ale sam przyznałeś, Harry, że uratowałam pociąg. W Atenach 
też nieźle ryzykowaliśmy, pamiętasz? - Mocny uścisk sprawiał jej 
przyjemność. W swoim czasie proponowała Harryemu, żeby zostali 
kochankami, lecz on, acz z żalem, odmówił jej tłumacząc, że dla 
dwójki agentów byłoby szaleństwem wikłać się w intymny związek. 
     Przyznała mu wtedy słuszność, lecz nawet po tak długim 
czasie dotknięcie jego ręki wywołało przypływ dawnych uczuć. 
     - Co mam teraz robić? - zapytała, gdy zwolnił uścisk. 
     - Nie ujawniaj się. Nie powiem nikomu, że jedziesz tym 
pociągiem: może mi być jeszcze potrzebny zakonspirowany pomocnik. 
Łagodnie zsunął szalik z jej szyi. Skrzywił się na widok 
paskudnych sinych pręg, które teraz wyraźnie odcinały się na 
skórze. 
     - Powinien się tym zająć lekarz. 
     - Później. Trochę boli, ale jakoś przeżyję. Czy powinnam 
wiedzieć coś jeszcze? 
     - Tak. Karpiński jest w Zurychu. 
     - Ten łajdak! Ileż to czasu straciliśmy wtedy w Atenach 
próbując go złapać! 
     Wargrave wyjaśnił, jaką drogą dotarła do Trabera wiadomość o 
przyjeździe Krokodyla do Zurychu, i dodał, że zdaniem Marienkowa 
Karpiński na pewno wsiądzie do ekspresu. 
     - Ale przynajmniej będziemy już mieli jego rysopis - 
zakończył. - Elsa z Marienkowem właśnie sporządzają portret 
pamięciowy, który może nam się przydać. 
     - Pamiętaj, że jest bardzo przebiegły i bezwzględny - 
ostrzegła Anna. 
     - Możliwe, że Traber go już przyskrzynił mimo całej jego 
przebiegłości. 
     
     "Z Wasserhornu zeszła olbrzymia lawina, która o włos minęła 
ekspres "Atlantic", przejeżdżający przez przełęcz św. Gotharda. 
     Wszyscy podróżni wyszli bez szwanku. Pociąg ruszył w dalszą 
drogę do Zurychu..." Heinz Golchack dosłuchał do końca krótkich 
wiadomości wieczornych o ósmej czterdzieści i wyłączył małe 
tranzystorowe radyjko. 
     Siedzieli we trójkę z Rudim Buhlerem i Heinrichem Baumem w 
hotelu Schweizerhof. Świadom, że tamtych dwóch bacznie go 
obserwuje, Golchack z niewzruszoną twarzą zaczął czyścić do 
połysku szkła okularów. 
     - I co, u diabła, teraz poczniemy? - wybuchnął gniewnie 
Buhler nie mogąc znieść dalszej ciszy. 
     - Zacznijmy od zniszczenia tej mapy. 
     Baum ruszył do łazienki, żeby spalić mapę, lecz po chwili 
wybiegł z powrotem, żeby odebrać wiadomość z Moskwy, przekazaną 
im za pośrednictwem nadajnika Mohnera na Zurichbergu. Golchack 
przeczytał w milczeniu wiadomość i poszedł do łazienki, żeby ją 
osobiście spalić. Kiedy wrócił, na jego wysokim czole lśniły 
krople potu. 
     - Wyślij najpierw depeszę do Bazylei, a potem tę długą do 
Amsterdamu - polecił Baumowi. Pierwsza depesza zawierała rozkaz 
dla Jurija Gusjewa, "egzekutora" G.R.U, który zgodnie z 
wcześniejszą instrukcją Golchacka przeniósł się z Miluzy do 
Bazylei. 
     Na twarzy Bauma malowało się powątpiewanie. 
     - Ten przekaz do Amsterdamu jest bardzo długi - stwierdził 
nieśmiało. - Czy nie można go skrócić? 
     Golchack utkwił w nim wyblakłe oczy, lecz Szwajcar odważnie 
wytrzymał jego wzrok. Już pięć godzin siedzieli zamknięci w tym 
pokoju, bez jedzenia, tylko z termosem kawy, przyniesionym przez 
Buhlera. Golchack, który był abstynentem ("Alkohol mąci jasność 
myślenia" - jak im oświadczył) i jadł bardzo wstrzemięźliwie, nie 
widział powodu, dla którego jego podwładni nie mieliby się 
dostosować do jego obyczajów. W pokoju narastało napięcie i 
poczucie niemal klaustrofobicznej ciasnoty. Baum dałby w tej 
chwili wszystko, żeby móc się przejść po Bahnhofstrasse, nawet w 
śnieżnej zadymce, która ogarnęła miasto. 
     - Gdyby wiadomość można było skrócić, zrobiłbym to już 
wcześniej - odparł ozięble Golchack. - Podważasz słuszność moich 
rozkazów? 
     - Nie, oczywiście, że nie. 
     - No to na co jeszcze czekasz? - padło kolejne pytanie, 
zadane spokojnym głosem, który przejmował Bauma panicznym 
strachem. 
     Szwajcar usiadł przy nadajniku i rozpoczął nadawanie 
pierwszej wiadomości do Bazylei. 
     Operator sprzętu nasłuchowego w furgonetce, która parkowała 
w przecznicy obok hotelu Schweizerhof, tuż pod oknami restauracji 
na piętrze, sięgnął po radiotelefon i połączył się z biurem 
Trabera. 
     Traber sam podniósł słuchawkę. 
     - Mamy namiar radiowy, panie brygadierze - oznajmił 
operator, starając się stłumić podniecenie w głosie. Traber nie 
lubił okazywania emocji w kryzysowych sytuacjach. - W hotelu 
Schweizerhof. Tak jest. Jesteśmy całkowicie pewni. 
     - Kontynuujcie nasłuch. Zaraz tam jadę. 
     Gdy tylko dwójka wywiadowców zabrała się za księgę 
meldunkową hotelu Schweizerhof, w hallu pojawiła się pulchna 
postać Trabera, który ruszył do kontuaru recepcji z małym cygarem 
w zębach i rękoma wciśniętymi w kieszenie płaszcza. Za nim 
podążało sześciu uzbrojonych ludzi po cywilnemu. 
     - Znaleźliście coś? - spytał Traber zerkając na listę gości. 
     - Heinz Golchack w ogóle nie pojechał do Niemiec - odparł 
szybko jeden z funkcjonariuszy. - Zameldował się w hotelu. 
Zajmuje pokój 201. 
     - Rozumiem. - Traber pyknął z cygara. - Czy przybył ktoś 
jeszcze, powiedzmy od pory lunchu? 
     - Heinrich Baum, dentysta z Bazylei, pokój 207. I niejaki 
Rudi Buhler. Podobnie jak Golchack, przybył z Wiednia i sądząc po 
godzinie zameldowania mógł lecieć tym samym samolotem. Zajmuje 
pokój 316. 
     - Zaczniemy od Golchacka. Proszę o klucz uniwersalny 
-powiedział do recepcjonisty. - Gdyby ktoś z gości hotelowych, 
obojętnie z którego pokoju, chciał gdzieś zadzwonić, pana 
centrala jest chwilowo nieczynna. - Zwrócił się do boya, który 
chłonął łapczywie każde jego słowo: - Niech pan nas najpierw 
zaprowadzi do pokoju 201. 
     Dwóch wywiadowców zostało na dole przy recepcji. Traber 
wsiadł do windy z dwójką tajniaków, pozostali weszli na górę po 
schodach. 
     Zatrzymali się pod drzwiami pokoju 201. Jeden z ludzi 
Trabera cicho włożył klucz w zamek. Wpadł gwałtownie do środka z 
pistoletem w ręku a za nim ubezpieczając go kolega. Stwierdzili 
że pokój jest pusty, i poszli w głąb korytarza pod pokój 207, w 
którym zameldowany był Heinrich Baum. Zastosowali tu ten sam 
schemat postępowania, lecz tym razem ich trud został lepiej 
wynagrodzony. 
     Baum przed chwilą skończył nadawanie przydługiego radiogramu 
do Amsterdamu i właśnie pakował nadajnik, kiedy drzwi otworzyły 
się z trzaskiem. Złapał pistolet leżący przy radiostacji, lecz 
nim zdążył się obrócić, jeden z ludzi Trabera strzelił, zabijając 
go na miejscu. 
     Baum upadł na podłogę, gniotąc w ręku zaszyfrowaną depeszę. 
     Depeszę do Bazylei zniszczył już wcześniej. Traber schylił 
się i wyjął kartkę z jego martwych palców. 
     - Szkoda, że nie możemy go przesłuchać - zauważył. 
     - W dodatku Bóg wie, jak długo potrwa, zanim nasi 
specjaliści odcyfrują tę wiadomość, o ile w ogóle. To pewnie 
sowiecki szyfr jednorazowy. Chyba że są gdzieś tutaj tablice 
szyfrów... 
     - Przepraszam, panie brygadierze - usprawiedliwiał się 
funkcjonariusz, który zastrzelił Bauma - ale on już sięgał po 
broń. 
     - Dobrze się spisałeś. Nie powiem, żebym żałował tego 
parszywego zdrajcy. Dostał zasłużoną karę. 
     Szybka rewizja nie dała żadnych rezultatów. W łazience 
Traber pociągnął nosem. 
     - Czuć tu dymem. Jasna sprawa, spalili wcześniejsze depesze, 
a popioły wyrzucili do klozetu i spuścili z wodą. 
     Pokój 316, który zajmował Rudi Buhler, również okazał się 
pusty. 
     Traber zjechał na dół do recepcji. 
     - Golchack i Buhler uciekli - powiadomił oschle 
recepcjonistę. - Chyba ich pan widział, jeśli opuścili hotel 
głównym wejściem? 
     Moi ludzie przeszukują wszystkie pomieszczenia, ale nie mam 
wielkich nadziei. 
     Na twarzy recepcjonisty odbiła się niepewność. 
     - Poszedłem na chwilę do łazienki i zastępował mnie kolega. 
     Wtedy mogli się wymknąć. To było niecały kwadrans temu. 
     Rzeczywiście Heinz Golchack wyszedł z hotelu kilkanaście 
minut wcześniej. Zatrzymał się przy recepcji i powiedział, że 
boli go głowa i wybiera się na spacer. Może nocne powietrze go 
odświeży. Jego pogawędka dała Buhlerowi okazję, by wymknąć się 
chyłkiem za drzwi. Po wyjściu na ulicę Golchack przeszedł kilka 
metrów chodnikiem do windy, którą zjeżdżało się do podziemnego 
pasażu handlowego. 
     O tej porze było tam pusto. Golchack szybko zdjął okulary o 
grubych szkłach i wsunął je do kieszeni. Z drugiej kieszeni 
wyciągnął wyświechtaną czapkę z daszkiem, jakie noszą szoferzy, i 
wcisnął ją mocno na głowę. Przeszedł wzdłuż amfilady sklepów, 
pojechał drugą windą na górę, wysiadł po drugiej stronie 
Bahnhofplatz i zatrzymał taksówkę. 
     - Proszę na Pelikanplatz - polecił kierowcy bezbłędną 
niemczyzną. 
     Gdy dojechali na miejsce, wysiadł, odczekał, aż taksówka 
zniknie mu z oczu, i zagłębił się w plątaninę małych uliczek. 
Spacer sprawiał mu przyjemność mimo gęsto padającego śniegu. 
Równie mocno jak Wiedeń lubił Zurych, miasto wież, starożytnych 
budowli i krętych zaułków. W gruncie rzeczy chętnie by tu 
zamieszkał na stałe. 
     Podziwiał przechodzące dziewczyny, smukłe i wyprostowane, o 
energicznym, dumnym chodzie. Nic w sowieckiej Rosji nie mogło się 
z tym równać. 
     Wkrótce dotarł do willi przy spokojnej, ślepo zakończonej 
uliczce o nazwie Lindengasse. 
     Otworzył drzwi własnym kluczem i wszedł do środka. Na 
szczycie schodów pojawiła się wysoka, ciemnowłosa kobieta po 
trzydziestce. 
     W ręku trzymała automatyczny pistolet, który schowała do 
torebki rozpoznawszy gościa. 
     - Zniszcz to, Ilse - rozkazał podając jej paszport na 
nazwisko Heinza Golchacka. 
     Kobieta wprowadziła go do wielkiego pokoju, pełnego 
solidnych, ciężkich mebli i antyków, z grubymi zasłonami w oknie. 
Zdjął zaśnieżony płaszcz i podał go jej razem z czapką, a potem 
usiadł i zzuł przemoczone buty. Po ubraniu każdy by poznał, że 
spędził jakiś czas na dworze. 
     - I te ciuchy też. O której ma przyjechaĆ ekspres? 
     - Dziesięć minut temu znowu dzwoniłam na dworzec. 
Powiedzieli, że o dziesiątej trzydzieści trzy. Odjazd o 
jedenastej. 
     - W takim razie musimy się pospieszyć, przed nami dużo 
roboty. 
     Mam zamiar wsiąść do ekspresu. 
     - Dworzec będzie pilnie strzeżony, panie Volger. 
     Na czas podróży z Wiednia do Zurychu Karpiński podszył się 
pod prawdziwą osobę - biednego Heinza Golchacka, antykwariusza, 
którego spalone szczątki leżały pod śniegiem w odludnym zakątku 
Lasku Wiedeńskiego. Teraz miał występować jako Edwardi Volger, 
szwajcarski handlarz antyków. Była to postać fikcyjna, która w 
rzeczywistości nigdy nie istniała. Ilse Murset, sama będąca z 
zawodu specjalistką od handlu antykami; starannie podtrzymywała 
pozory jej egzystencji. 
     Na sennej, spokojnej Lindengasse nikt nie interesował się 
zbytnio życiem sąsiadów, lecz było powszechnie wiadomo, że Edward 
Volger spędza dużo czasu za granicą, a poza tym hołduje nieco 
dziwnym zwyczajom. Lubi wracać w nocy i pracować aż do świtu. Od 
czasu do czasu, zawsze po zmroku, można. Było zauważyć człowieka 
podobnego z sylwetki do Karpińskiego, jak wchodzi śpiesznym 
krokiem do willi, lecz utarło się, że rzadko bywa w domu. 
     Ilse wyszła z mokrym ubraniem i butami. Wróciła niosąc 
szlafrok i kapcie. Karpiński przebrał się i usadowił w fotelu za 
biurkiem, którego blat był zarzucony fakturami. Mało 
prawdopodobne, żeby policja sprawdziła ten adres, ale gdyby się 
pojawili, znaleźliby Edwarda Volgera pogrążonego w pracy. 
     - Czy wszyscy są na miejscu? - spytał Karpiński. - Dobrze. 
     W takim razie przyprowadź ich i naradzimy się, jak sobie 
poradzić z czujnym okiem Trabera. 
     W rzadkich okazjach, kiedy kierował operacją w terenie 
gdzieś za granicą, Karpiński przestrzegał niezłomnie zasady, aby 
nie przebywać w jednym miejscu dłużej niż pięć godzin. Przekonał 
się jeszcze raz o jej słuszności; kiedy udało mu się umknąć z 
hotelu Schweizerhof tuż przed pojawieniem się tajniaków. 
Czekając, aż Ilse zawoła z piętra jego podwładnych, rozmyślał 
ponuro o odebranej przez Bauma wiadomości z Moskwy. Było w niej 
polecenie odwołania najważniejszych agentów, działających w 
Europie Zachodniej. 
     Depesza była ciosem dla Karpińskiego, gdyż świadczyła o tym, 
że Moskwa poważnie bierze pod uwagę możliwość niepowodzenia jego 
misji. Brak podpisu świadczył, że tekst podyktował osobiście 
Leonid Siedow. 
     Kiedy Karpiński dowiedział się, że ekspres wyszedł cało z 
lawiny, w Zurychu była godzina ósma czterdzieści wieczorem. 
Jednocześnie w Moskwie, gdzie zegary wskazywały dziesiątą 
czterdzieści, trójka złożona z sekretarza generalnego Leonida 
Siedowa, marszałka Traczkowa i Anatolija Zarubina zasiadła do 
narady. Oni również słuchali radiowych wiadomości. Po ostatnich 
doniesieniach zazwyczaj tak dufny i krzykliwy Traczkow zachowywał 
się dziwnie cicho. 
     - Wasz protegowany nie spisuje się olśniewająco - zwrócił 
się uprzejmie Zarubin do Traczkowa. - Jak do tej pory udało mu 
się tylko zdekonspirować całą naszą siatkę sabotażową w 
Szwajcarii. 
     - Nie mógł przecież siedzieć z założonymi rękoma, musiał coś 
robić! - odparł Traczkow tłumiąc gniew i skubiąc szczeciniaste 
włosy wystające mu z nozdrzy. 
     - Nie mógł też pozwolić sobie na klęskę - zauważył Zarubin. 
-Ile jeszcze dajemy mu czasu, zanim tamci wywiozą Marienkowa do 
Stanów, gdzie zacznie sypać wszystkich naszych agentów? Ich 
szkolenie i infiltracja środowiska to owoc pracy wielu lat. Myślę 
zwłaszcza o Niemczech Zachodnich. 
     - Karpiński coś wymyśli - oświadczył pyszałkowato Traczkow. 
     - A jeżeli nie? - wtrącił Siedow gładząc się po szczęce. Po 
niedawnej operacji zostało uczucie swędzenia, które dokuczało mu 
w chwilach napięcia. Patrząc marszałkowi prosto w oczy oświadczył 
dobitnie: - Moim zdaniem nadeszła pora, żeby zarządzić masową 
ewakuację wszystkich naszych agentów z Niemiec Zachodnich, 
Francji i Belgii, dopóki nie jest za późno. Zawsze mogą po jakimś 
czasie wrócić. 
     - Według moich informacji Niemcy postawili w stan gotowości 
swoje służby graniczne i zaostrzyli kontrolę na wschodniej 
granicy oświadczył Traczkow, grając na zwłokę. - W taką pogodę 
naszym ludziom będzie jeszcze trudniej przedostać się do 
Niemieckiej Republiki Demokratycznej. 
     - Niech spróbują dostać się na pokład frachtowca "Maksym 
Gorki", który jest w tej chwili na Bałtyku i niedługo przybije do 
holenderskiego wybrzeża. 
     - Jeżeli takie jest wasze polecenie, towarzyszu generalny 
sekretarzu - zgodził się chytrze Traczkow. 
     - Nie! - odparł ostrym tonem Siedow. - To od was, jako 
ministra obrony, oczekujemy wypowiedzi. 
     Traczkow ponownie znalazł się w kropce. Niepowodzenie 
Karpińskiego już i tak obciążało mu konto, a teraz stanął wobec 
trudnej alternatywy. Jeśli powie nie, a Marienkow dotrze 
bezpiecznie do Stanów, na skutek jego zdrady zostanie zniszczony 
cały komunistyczny aparat wywiadowczy w zachodniej Europie. Jeśli 
zgodzi się na ewakuację agentów, ujdą cało, ale ponowna 
infiltracja dziesiątków ludzi zajmie dużo czasu. Wybrał mniejsze 
zło i zdecydował się na drugie rozwiązanie, które nie było tak 
niebezpieczne. 
     - Opowiadam się za ewakuacją. 
     Zauważył, że Zarubin odnotował w protokole, iż decyzja 
została podjęta przez ministra obrony. Nie spodobało mu się to, 
lecz nic nie mógł poradzić. Wygłosił ostatnią uwagę: 
     - Obawiam się, że nasza decyzja jest pochopna. Karpiński na 
pewno ma już gotowy plan, jak zgładzić tego zdrajcę Marienkowa. 
     
      * 22 * 
     
     Zurich Hauptbahnhof 
     
     Była dziewiąta dziesięć. Do odjazdu ekspresu "Atlantic" 
pozostały niecałe dwie godziny. Karpiński siedział w salonie 
willi przy Lindengasse i wpatrywał się w trzy rozłożone na biurku 
fotografie. Jego czterej ludzie dostali już szczegółowe 
instrukcje i opuścili willę. 
     Teraz, gdy przygotowania dobiegły końca i został sam z Ilse 
Murset, czuł, jak narasta w nim napięcie. Takie czekanie zawsze 
było najgorszą częścią zadania. Pomyślał, że Rudi Buhler dotarł 
już chyba na miejsce. 
     Wyszedł kilka sekund przed nim z hotelu Schweizerhof i udał 
się prosto na dworzec, skąd miał złapać pociąg do Bazylei i tam 
czekać na przyjazd ekspresu. Zwykła ostrożność nakazywała, aby 
jak najszybciej opuścił miasto. Ludzie Trabera - o ile do tej 
pory udało im się wytropić ich tymczasową bazę w hotelu - na 
pewno dostaną od recepcjonisty ich dokładne rysopisy. Karpiński 
nadal przyglądał się fotografiom. Nagle poczuł, że biała ręka 
Ilse dotyka jego szyi. 
     - Co też chcesz wyczytać z tych podobizn? 
     - Prawdę o przeciwniku - odparł. - Gdy się dokładnie 
obserwuje twarze ludzi, można odgadnąć, jak się zachowają w 
kryzysowych sytuacjach. 
     Pierwsze, mało ostre zdjęcie, które wykonano przez 
teleobiektyw z okna domu przy Bahnhofstrasse, przedstawiało 
Springera w kapeluszu nasuniętym na oczy. Na drugim, dużo 
wyraźniejszym, był generał Max Scholten, szef holenderskiego 
kontrwywiadu, na tle hotelu Astoria w Hadze. Od pierwszego 
spojrzenia można było rozpoznać jego amorkowatą, pulchną twarz. 
Na trzecim zdjęciu, zrobionym kilka lat wcześniej w Atenach, 
widniał Harry Wargrave. Karpiński puknął palcem w to właśnie. 
     - Ten jest najbardziej niebezpieczny. 
     - Jesteś cały spięty... - Palce Ilse pieściły jego szyję. - 
Pójdziemy na górę do sypialni? 
     Wyprężyła w oczekiwaniu długie, smukłe ciało i rozpięła 
zamek z przodu sukienki. Rosjanin z wahaniem spojrzał na zegarek. 
     - Nie mamy tyle czasu. 
     - No to wystarczy nam podłoga. 
     Dwaj ludzie Karpińskiego, którzy jakiś czas wcześniej wyszli 
z willi, wsiedli do citroena, zaparkowanego nieco dalej w głębi 
uliczki. 
     Klaus Jaeger; zwalisty drągal, siadł za kierownicą, a niższy 
i drobniejszy Hans - Otto Nacken zajął miejsce pasażera. Obaj 
mieszkali w NRD, lecz mieli fałszywe dokumenty, które 
zaświadczały, że są obywatelami Niemiec Zachodnich. Po kilku 
minutach dojeżdżali do Hauptbahnhof. 
     Jaeger minął wejście, skręcił za róg stacji i zaparkował wóz 
w ciemnym zakamarku. Weszli na dworzec bocznym wejściem obok 
przechowalni bagażu. Dla zachowania pozorów Jaeger niósł walizkę. 
     Dobre kilkanaście minut przechadzali się od niechcenia, 
obserwując bagażowych, którzy czekali na przyjazd nocnego 
pociągu. 
     - Ten tam będzie dobry - orzekł Jaeger przystając i 
zapalając papierosa. - Ma z grubsza podobny wzrost i tuszę. 
     Nacken odłączył się od kolegi i podszedł do bagażowego, 
niskiego, muskularnego mężczyzny, który przypominał posturą 
Karpińskiego. 
     - Podobno ekspres "Atlantic" odjeżdża dopiero o jedenastej? 
A ja się spieszyłem jak głupi. Coś mi się musiało pomylić. Nie ma 
co, teraz sobie poczekam. Ta pora odjazdu podana na tablicy jest 
prawdziwa? 
     - Tak, proszę pana. Istny cud, że przyjeżdża punktualnie. 
Słyszał pan, co się stało? 
     - Co takiego? 
     - Na południe od Gotharda zeszła lawina, mówią, że 
największa w tym stuleciu. Prawie zasypała ekspres. 
     - Mój Boże! Nic o tym nie słyszałem. No, przynajmniej stąd 
do Bazylei droga biegnie po płaskim. - Poczęstował bagażowego 
papierosem. - To chyba nudna praca sterczeć tu całą noc. O której 
pan kończy? - spytał mimochodem. 
     Bagażowy zaciągnął się głęboko papierosem. 
     - Schodzę ze zmiany o ósmej rano. Można się przyzwyczaić. 
     Nacken gawędził jeszcze przez parę minut o tym i owym, a 
potem się oddalił, wkładając lewą dłoń do kieszeni płaszcza. Był 
to sygnał dla jego towarzysza, który obserwował ich z pewnej 
odległości. Jaeger podszedł do tragarza. 
     - Może pan przywieźć resztę mojego bagażu z samochodu? Jest 
zaparkowany z tyłu stacji. 
     Rzucił niesioną walizkę na wózek tragarza i poszedł z nim do 
wyjścia w kiepsko oświetlonym kącie prawie pustej hali dworca. 
Kiedy dotarli do citroena, Jaeger rozejrzał się ukradkiem, czy 
wokół nie ma ludzi, i otworzył tylne drzwi. 
     - Torba jest na tylnym siedzeniu - wyjaśnił. - Niech pan 
uważa, jest ciężka. Tragarz wsunął górną połowę ciała do wnętrza 
wozu. Jaeger wyjął z kieszeni małą metalową obciągniętą skórą 
pałkę, pochylił się i walnął nią mocno w czaszkę tragarza. Ten 
osunął się martwy na siedzenie. 
     Z cienia wychynął Nacken i pomógł wepchnąć ciało do środka. 
- Wózek - przypomniał koledze Jaeger zakrywając kocem Zwłoki. 
Nacken przesunął wózek pod samą ścianę, głęboko w cień. Miał im 
być jeszcze potrzebny. Potem wsiedli do samochodu, zamknęli cicho 
drzwi. Jaeger ruszył i pojechał w kierunku mostu na Limmat. 
     Dotarł do pustej okolicy nad brzegiem jeziora za Quaibrucke 
i zatrzymał się nad samą wodą pod osłoną listowia kępy drzew. 
     Wyłączył silnik i światła. Musieli nieźle się natrudzić, 
żeby rozebrać trupa z odzieży, lecz w końcu ściągnęli z niego 
mundur, czapkę i buty. , Jaeger wyjął portfel i sprawdził w 
świetle latarki, czy w środku jest przepustka pracownicza. 
     - W porządku - powiedział. - Do jeziora z nim. 
     Wyjęli łańcuchy z torby, która rzeczywiście musiała być 
bardzo ciężka, owinęli je wokół ciała i wspólnym wysiłkiem 
zanieśli makabryczne brzemię nad sam brzeg. Lód był cienki, a 
woda pod nim głęboka na dwadzieścia metrów. Rozkołysali zwłoki, 
trzymając je za nogi i ramiona, i z rozmachem wrzucili do 
jeziora. Lód załamał się z głośnym trzaskiem i obciążone ciało 
poszło na dno. 
     Wsiedli do samochodu i odjechali. Jaeger, który znów 
prowadził, przejechał przez Quaibrucke i skierował wóz na 
Lindengasse. Zdobyli to, po co ich wysłano: mundur bagażowego. 
Mieli również pewność, że żona - jeśli jakąś miał, pomyślał 
bezdusznie Jaeger - nie zgłosi jego zaginięcia na policję jeszcze 
długo po odjeździe ekspresu. Bagażowy powiedział przecież 
Nackenowi, że kończy pracę dopiero o ósmej rano. 
     Pozostała dwójka, która wyszła z willi jednocześnie z 
Jaegerem i Nackenem, miała łatwiejsze zadanie. Wsiedli do 
drugiego samochodu i pojechali do zachodniej części miasta. 
Zatrzymali się przed dużym garażem na robotniczym przedmieściu. 
Jeden z nich wysiadł, otworzył skrzydła bramy i kiedy samochód 
wjechał do środka, zamknął je z powrotem. Samochód stanął obok 
wielkiego wozu meblowego, który miał z boku napis "Móbel - 
Salzburg". 
     Kierowca wysiadł, włączył światło w garażu i wyjął walizkę ; 
z bagażnika. Po otwarciu okazało się, że jej zawartość jest 
całkowicie niegroźna: kanapki z pasztetówką i termos kawy. "Ani 
kropli alkoholu - ostrzegł ich przed akcją Karpiński. - Jeśli się 
dowiem, że złamaliście zakaz, zostaniecie natychmiast odwołani". 
Drugi mężczyzna podszedł do wiszącego na ścianie telefonu i 
wybrał numer. Po drugiej stronie linii podniosła słuchawkę Ilse 
Murset. 
     - Mówi Andre. Towar gotowy do wysyłki. 
     - Zrozumiałam! - powiedziała i przerwała połączenie. 
     Po przekazaniu umówionej wiadomości mężczyzna wdrapał się na 
stopień szoferki wozu meblowego i odciągnąwszy boczne płachty 
brezentu, sprawdził ładunek. Wóz po brzegi był wypełniony 
meblami, do tego stopnia, że tylna klapa niebezpiecznie 
odstawała, nie dając się zamknąć. Przytrzymywało ją urządzenie, 
składające się z bloku i naciągniętej liny, która biegła przez 
całą długość ciężarówki aż do , szoferki. 
     - Alfred, to dla ciebie. 
     Mężczyzna wyjął z szoferki dwa kombinezony, zeskoczył na 
ziemię i przeszedł lawirując między gratami na tył garażu, gdzie 
było więcej miejsca. Po paru minutach przebrani w kombinezony 
tragarzy zasiedli na ławeczce do posiłku złożonego z kanapek i 
kawy. Kierowca co chwila spoglądał na zegarek, kontrolując upływ 
czasu. 
     Jaeger i Nacken dostarczyli uniform bagażowego na 
Lindengasse 451 i natychmiast znów wyruszyli w drogę. Powtórnie 
przejechali przez Quaibrucke, lecz tym razem, zamiast jechać na 
południe wzdłuż brzegu jeziora, skręcili na północ, nad rzekę 
Limmat, a potem skierowali się biegnącą pod górę wielopasmówką w 
stronę Zurichbergu. 
     Wkrótce znaleźli się w ekskluzywnej dzielnicy ładnych willi 
i dobrze utrzymanych ogrodów. W pewnej chwili Jaeger skręcił w 
bramę z kutego żelaza i ciągnący się za nią podjazd. 
     Dozorca, który czekał na nich w przejmującym zimnie, zamknął 
za nimi skrzydła bramy i zaryglował ją na trzy spusty. Zatrzymali 
się przed piętrową willą, z której balkonów zwisały girlandy 
sopli. Jaeger wyłączył silnik i wysiadł z wozu. 
     - Rzuć okiem na limuzynę - rozkazał Nackenowi. - Przede 
wszystkim sprawdź, czy wszystko w porządku z silnikiem. 
     W drzwiach frontowych stanęła pięćdziesięcioletnia kobieta o 
surowej twarzy. Wpuściła Jaegera do środka i zamknęła drzwi. 
Włosy zwinięte w kok i długa czarna suknia nadawały jej wygląd 
gospodyni. 
     - Wasze ubrania są przygotowane w dużej sypialni - 
oznajmiła. 
     - Zniszcz to. - Jaeger podał jej swoją kartę 
identyfikacyjną. - Gdzie mój paszport? 
     Rozmawiali płynnie po rosyjsku. Kobieta wyjęła z kieszeni 
żądany dokument i podała mu. Przejrzał go szybko. Był to 
radziecki paszport dyplomatyczny, z jego własnym zdjęciem, 
wystawiony na nazwisko Borysa Wołkowa w randze kapitana. Wszedł 
na piętro, aby się przebrać. 
     Rozłożony na łóżku garnitur uszyty został z radzieckiego 
materiału i skrojony według radzieckiej mody. Jaeger przebrał się 
od stóp do głów, nie wyłączając slipek, w rzeczy produkcji 
radzieckiej. Na dole zastał Nackena już we własnym stroju - 
mundurze wojskowego kierowcy. 
     - Samochód - powiedział Jaeger. - Wolę sam go sprawdzić. 
     Idąc za Nackenem przekroczył próg wewnętrznych drzwi, 
prowadzących bezpośrednio z części mieszkalnej do garażu, gdzie 
stał lśniący, wypucowany na wysoki połysk mercedes. "Przy takiej 
pogodzie długo taki nie zostanie" - pomyślał Jaeger. Wóz miał 
tablice rejestracyjne korpusu dyplomatycznego ambasady 
radzieckiej w Bernie. 
     Jaeger kazał Nackenowi sprawdzić, jak działa zapłon. Silnik 
zapalił od razu. Zadowolony z wyniku Jaeger wrócił do wnętrza 
willi i połączył się z numerem pod Lindengasse 451. Tym razem 
również telefon odebrała Ilse Murset. 
     - Mówi Bernard - przedstawił się Jaeger. - Towar gotowy do 
wysyłki. 
     - Zrozumiałam! - odparła krótko Ilse i przerwała połączenie. 
-Wszystkie przygotowania zakończone - powiedziała do 
Karpińskiego, zaciągając suwak z przodu sukni. - Ludzie są na 
swoich pozycjach, a ja, gdy nadejdzie pora, odwiozę cię na 
Hauptbahnhof. 
     Karpiński, który siedział w samej koszuli, skinął głową. 
     - Wkrótce o mnie usłyszysz, Traber - powiedział. - I to 
bardzo niedługo. 
     
     Ekspres kontynuował w oślepiającej zadymce długi zjazd z 
północnych stoków Alp. Szybko nadrabiał stracony czas. W kabinie 
potężnego elektrowozu oprócz Enrico siedział jeszcze nowy 
mechanik, którego przydzielono mu do pomocy w Airolo na nalegania 
Springera. Takie załatwienie sprawy nie przypadło do gustu 
upartemu maszyniście. 
     - Trzeba czegoś więcej niż guza na głowie, żeby mnie 
wykluczyć z gry - zrzędził, obserwując zegary kontrolne i znaki 
sygnałowe. -Musimy dojechać na czas do Zurychu. Niech to licho, 
tu chodzi o moją reputację! 
     W miarę zbliżania się do Zurychu atmosfera w przedziale 
Marienkowa i jego ochrony stawała się coraz cięższa. Ku irytacji 
Hallera, którego zmęczenie czyniło podatnym na złość, Marienkow 
po raz trzeci powtórzył tę samą uwagę: 
     - Jestem przekonany, że w Zurychu Karpiński wsiądzie do 
ekspresu. 
     - Będzie próbował - poprawiła go Elsa. Podniosła w górę duży 
notatnik, w którym naszkicowała według wskazówek Marienkowa 
portret Karpińskiego. - Pierwszy raz wiemy, jak wygląda. 
     Krępy, barczysty Rosjanin machnął niecierpliwie ręką. 
     - To wam nic nie da. Mówię wam, że to geniusz, jeśli chodzi 
o zmianę wyglądu. 
     - Nie bądź takim pesymistą! - warknęła w odpowiedzi Elsa. 
-"" Powiedziałam ci już, że przez okrągły rok pracowałam w 
filmie, więc też znam się całkiem nieźle na metodach 
charakteryzacji. Jeżeli ktoś w ogóle będzie w stanie zauważyć go, 
jak będzie wsiadał do pociągu, to tylko ja. 
     Zarówno Wargrave, jak i Springer zgodzili się z tym 
twierdzeniem. 
     Ustalono więc, że kiedy pociąg przyjedzie na Hauptbahnhof, 
Elsa stanie przy barierce, przy której sprawdza się bilety, i 
będzie obserwować przechodzących podróżnych. Springer wreszcie 
miał powód do satysfakcji. Marienkow wyrecytował mu już z pamięci 
kompletną listę agentów KGB w Szwajcarii, z nazwiskami i 
adresami. Nie wiedział jednak nic o pracownikach G.R.U. 
     - W jakich krajach przebywał Karpiński, gdy przydzielano go 
do różnych ambasad pod fałszywymi nazwiskami? - spytał Wargrave. 
     Marienkow zaczął odliczać kolejne placówki na palcach. 
     - Pół roku w Paryżu. Tyle samo w Londynie. Dwa lata w 
Waszyngtonie. Rok w Atenach. Na koniec rok w Hadze. 
     - Więc można przypuszczać, że jeśli chodzi o języki, zna 
biegle grecki, francuski, angielski i amerykański? 
     - Mam wrażenie, że te dwa ostatnie to jeden i ten sam język 
-wtrącił zgryźliwie Haller. 
     - Wszyscy mamy swoje złudzenia - odparł Wargrave, szczerząc 
zęby w uśmiechu. - Czy moja wyliczanka się zgadza, panie 
generale? 
     - Owszem - odpowiedział Marienkow. - Karpiński jest wybitnym 
lingwistą. Z tego względu mógł zmieniać tak często placówki. 
     Miało to również wpływ na jego błyskawiczną karierę i 
objęcie stanowiska mojego zastępcy. W odróżnieniu od większości 
Rosjan jest z natury kosmopolitą. Zna też biegle niemiecki. Przez 
jakiś czas przebywał w Berlinie Wschodnim, pełniąc funkcję 
łącznika z ugrupowaniami terrorystycznymi. Haller przeciągnął się 
i ziewnął. - Cóż, pozostaje nam tylko czekać, aż dotrzemy do 
Zurychu, a wtedy sami przekonamy się, co nas tam czeka. - 
Spojrzał na zegarek. - Już niedługo. 
     - Karpiński na pewno wsiądzie do pociągu - powtórzył swoje 
Marienkow. - Poznałem go wystarczająco dobrze. - Miejmy więc 
nadzieję, że i ja go poznam, gdy nadejdzie właściwa pora - 
powiedziała Elsa, studiując uważnie rysunek. 
     Przysypany śniegiem ekspres wsunął się do wielkiej hali 
Zurich Hauptbahnhof i zastygł w bezruchu. Zmobilizowane przez 
Trabera siły bezpieczeństwa otoczyły stację szczelnym kordonem. 
Sam Traber nie rzucał się w oczy w grubym płaszczu i kapeluszu z 
małym rondem. , Stał przy barierce biletowej i paląc krótkie 
cygaro obserwował pasażerów, którzy zaczęli wysiadać z ekspresu z 
twarzami ściągniętymi ze zmęczenia i strachu. Ukradkiem 
przyglądał się również grupce czekających na peronie podróżnych. 
     Na dworcu zajęło swoje posterunki trzydziestu uzbrojonych 
funkcjonariuszy służby bezpieczeństwa, ubranych po cywilnemu. 
Ponadto po hali dworca krążyły liczne patrole mundurowej policji. 
Na zewnątrz w padającym śniegu dwanaście radiowozów stało 
zaparkowanych w strategicznych pozycjach. Major Kurt Dobler, 
zastępca Trabera, , stał obok swego szefa trzymając w ręku 
krótkofalówkę, przez którą mógł się porozumieć ze wszystkimi 
biorącymi udział w akcji. Springer przeszedł za barierkę 
pokazując w zagłębieniu dłoni swoją kartę identyfikacyjną i 
przysunął się do Trabera. 
     - Jak tam sytuacja w pociągu? - wymruczał pod nosem Traber. 
     - Atmosfera jest napięta, ale mamy wszystko pod kontrolą. 
Nasza gruba ryba jest przekonana, że Karpiński będzie chciał 
wsiąść do pociągu. 
     - Małe szanse, skoro macie jego rysopis - odparł Traber, 
który wcześniej dowiedział się od swego podwładnego przez radio, 
że Marienkow ma opisać im wygląd Karpińskiego. - Z drugiej strony 
wciąż jeszcze nie udało nam się odkryć ich głównej bazy 
operacyjnej. 
     Barierka była gęsto obstawiona. Za bileterami stali tajniacy 
sprawdzający paszporty, a tuż za nimi policjanci w mundurach. 
Parę metrów w prawo była druga barierka, przez którą przechodzili 
bagażowi ze swoimi wózkami. Każdego z nich zatrzymywano, a 
wywiadowca z owczarkiem niemieckim, wyszkolonym w odnajdywaniu 
materiałów wybuchowych, popuszczał smycz, żeby pies mógł obwąchać 
bagaż. 
     - Kim jest ta ładna dziewczyna w futrze? - spytał ciekawie 
Traber. 
     - Jedną z nas. Nazywa się Elsa Lane. Próbuje rozpoznać 
naszego nieuchwytnego pułkownika. 
     Elsa stała niedaleko nich po drugiej stronie barierki. 
Otuliła się wysokim kołnierzem futra, gdyż było bardzo zimno, i 
paliła papierosa, otwarcie się rozglądając, jakby czekała na 
znajomego, z którym się tu umówiła. Praca charakteryzatorki 
nauczyła ją, jak łatwo zmienić twarz danej osoby. Koncentrowała 
się więc na wzroście i typie budowy, szukając niskiego, 
muskularnego mężczyzny. "Zapomnij wszystko inne - powtarzała 
sobie w duchu - wąsy, brodę, ubranie, wiek. Skoncentruj się na 
tych cechach wyglądu, których nie można zmienić". Jakiś stojący 
niedaleko cywil podszedł bliżej i zapalając papierosa przemówił 
zza osłaniającej usta dłoni. 
     - Służba bezpieczeństwa. Pułkownik Springer powiedział mi o 
pani. Niech mi pani od razu powie, gdy zobaczy pani kogoś choćby 
trochę podobnego do osoby, której szukamy. I niech pani nie 
patrzy na niego po raz drugi. 
     - Znam się na swojej robocie. 
     - To widać od pierwszego rzutu oka. Zaraz po wskazaniu tej 
osoby niech pani odejdzie trochę dalej. Może dojść do 
strzelaniny. 
     - Dziękuję za ostrzeżenie - odparła trochę łagodniej Elsa 
spoza swojej chusteczki, nie odrywając oczu od ludzi, tłoczących 
się na peronie. 
     Wychylony z okna Jorge Santos palił swoją nieodłączną fajkę 
i odprowadzał wzrokiem ostatnich pasażerów, którzy wysiadali z 
ekspresu i wychodzili za barierkę. Tylko ktoś, kto znał go 
dobrze, zauważyłby drobną zmianę w jego wyglądzie. Fajka, którą 
zwykle trzymał w prawym kąciku ust, teraz sterczała z lewej 
strony. Parę metrów dalej Wargrave otworzył drzwi wagonu i zszedł 
na peron. Stanął w miejscu, skąd mógł ubezpieczać Elsę, z ręką 
schowaną w kieszeni i zaciśniętą na pistolecie. ; Kiedy pierwsi 
podróżni zaczęli jeden po drugim przechodzić przez barierkę, 
okazując paszporty i bilety, tajniacy zajmujący posterunki po obu 
jej stronach sprężyli się w oczekiwaniu. Przez oddzielną barierkę 
wpuszczano pojedynczo bagażowych. Każdy z nich musiał zaczekać, 
aż owczarki obwąchają wwożony bagaż. 
     
     Wielki wóz meblowy z napisem "Móbel - Salzburg" jechał 
prawym brzegiem rzeki Limmat. Kierowca spojrzał na zegarek i 
skręcił na most, wiodący wprost na dworzec. 
     
     - Nic jak do tej pory - mruknął Traber. 
     Major Dobler słuchał skrzekliwego meldunku z krótkofalówki. 
     - Mój ty Boże! - wymamrotał. - Jesteście pewni? Sprawdźcie 
to w Bernie. Ta sprawa ma bezwzględny priorytet. 
     - Co się stało? - spytał z całym spokojem Trabera Springer 
przysunął się bliżej. 
     - Przed stację właśnie zajechał mercedes z rejestracją 
radzieckiego korpusu dyplomatycznego. W środku jeden pasażer - 
oto i on. 
     W dworcowej hali pojawił się wysoki, potężnie zbudowany 
mężczyzna w futrze i czapce. Trzymał się bardzo prosto i szedł 
sprężystym, odmierzonym krokiem, po którym z daleka można było 
poznać wojskowego. Za nim w tyle jeden z ludzi Trabera zdjął 
własne nakrycie głowy, dając szefowi ostrzegawczy sygnał. Nowo 
przybyły stanął na końcu kolejki przed barierką. 
     - Co się tu u diabła dzieje? - syknął Springer. 
     - Nic dobrego - odparł zwięźle Traber. - Miejcie oczy 
otwarte. 
     Kiedy pasażer, który przyjechał autem sowieckiej ambasady, 
dotarł do sprawdzających dokumenty funkcjonariuszy służby 
bezpieczeństwa, kolejka utknęła w miejscu i wszczęło się 
zamieszanie. Jeden z tajniaków wycofał się dyskretnie ze swego 
posterunku przy barierce i podbiegł do Trabera. 
     - Co mamy zrobić z tym facetem? To wojskowy attache z 
ambasady w Bernie, legitymuje się paszportem dyplomatycznym. 
     Niejaki Borys Wołkow, ma stopień kapitana... 
     - Kto?! - wybuchnął Springer. - Borys Wołkow jest 
profesjonalnym zabójcą najwyższej klasy! Do diabła z jego 
dyplomatycznym paszportem! Zatrzymajcie go tam za wszelką cenę. 
     Chciał powiedzieć coś jeszcze, lecz przerwał mu dobiegający 
sprzed stacji przeraźliwy trzask i huk. Wielki wóz meblowy z 
Salzburga wjechał na chodnik przed dworcem. Kierowca zwolnił 
kabel podtrzymujący wydętą ładunkiem klapę. Klapa opadła, a 
ładunek wysypał się na zewnątrz, prosto na czekających w kolejce 
przy postoju taksówek. Nastąpiły sceny zbyt okropne, by słowa 
mogły je opisać. 
     Ciężkie meble runęły na chodnik, przygniatając i grzebiąc 
pod sobą zaskoczonych ludzi. Po chwili rozbrzmiały jęki i 
wrzaski. Wystająca spod masywnej szafy kobieca ręka zadrgała 
słabo i opadła. Oczy wszystkich obecnych zwróciły się w kierunku 
źródła hałasu. Jeden Springer nie spuszczał oka z barierki, przy 
której przebrany za. radzieckiego kapitana Klaus Jaeger wygłaszał 
gwałtowny protest. 
     Przez sąsiednią barierkę przeszedł niski, muskularny 
tragarz, którego wózek został już obwąchany przez psa. Pchał swój 
ciężar wzdłuż peronu, z czapką wciśniętą głęboko na oczy. Mijając 
Santosa, który wciąż wyglądał przez okno, spojrzał na niego z 
ukosa i ruszył dalej wzdłuż pociągu, wioząc na wózku jedną jedyną 
niebieską walizkę. 
     Nie widzicie, że to paszport dyplomatyczny? Nie umiecie 
czytać czy co? - krzyczał po niemiecku Jaeger. - Możecie być 
pewni, że moja ambasada dowie się o wszystkim! 
     Awanturował się dalej, gdy jeden z pracowników 
bezpieczeństwa zniknął razem z paszportem, żeby pokazać go 
Springerowi. Podał go pułkownikowi ze słowami: 
     - Wygląda na prawdziwy. 
     - Guzik mnie to obchodzi, choćby był ryty w szczerym złocie! 
-odparł zjadliwie Springer. - Nie wsiądzie do pociągu, i basta. 
Idź i powiedz mu, że mamy podejrzenia co do autentyczności jego 
dokumentów i musimy to sprawdzić w Bernie. - Spojrzał na Trabera. 
- A uzyskanie połączenia potrwa niesłychanie długo. 
     - Za dużo się dzieje naraz - zauważył Traber, patrząc w 
stronę wyjścia. Major Dobler pobiegł tam przed chwilą, żeby 
sprawdzić, co miał znaczyć hałas i głośne krzyki przed stacją. -  
Zupełnie jakby ktoś to zaplanował dla odwrócenia naszej uwagi. 
     - Rzecz jasna po to, żeby dać Wołkowowi czas na dostanie się 
do pociągu! - palnął bez namysłu Springer, ale zaraz zmarszczył 
brwi. - Nie, to niemożliwe. Gdyby to był naprawdę Wołkow, w 
żadnym razie nie podróżowałby pod własnym nazwiskiem. Czegoś 
tutaj nie rozumiem... To jakaś podejrzana sprawa... 
     Przed dworcem wrzało nieopisane zamieszanie. Radiowozy 
okrążyły ciasno miejsce wypadku, gdzie uwięzieni pod powodzią 
mebli ludzie wciąż przeraźliwie wrzeszczeli. Przy ciężarówce 
zatrzymała się z wyciem sygnału karetka. Sprawcy krwawego 
zajścia, kierowca i jego kumpel, byli przekonani, że uda im się 
zbiec w całym tym zamęcie. Zjechali ruchomymi schodami do 
podziemnego centrum handlowego i tam się rozdzielili, biegnąc do 
różnych wyjść. Obaj byli uzbrojeni. Wyjechali na górę i wynurzyli 
się po przeciwległych stronach Bahnhofplatz. 
     Zobaczyli policjantów w tłumie przechodniów. Żeby zwiększyć 
zamieszanie, zaczęli strzelać na postrach i przechodnie rzucili 
się do ucieczki, nierzadko zderzając się ze stojącymi im na 
drodze stróżami prawa. Dwóch funkcjonariuszy zachowało zimną 
krew. Każdy z nich oddał dwa strzały. Jedna z kul zatrzymała w 
pół kroku kierowcę. Jego towarzysz zginął pięć sekund później. 
     Klaus Jaeger, wciąż grający rolę sowieckiego attache 
wojskowego, natarł gniewnie na Springera i wyrwał mu z ręki swój 
paszport. - Jeszcze usłyszycie o tej sprawie z Moskwy! - 
krzyknął. -Ręczę, że wywoła ona poważny kryzys dyplomatyczny w 
stosunkach z waszym rządem! 
     Po czym nie zatrzymywany przez Springera ruszył szybko do 
swojej limuzyny. Nacken w liberii szofera wciąż siedział za 
kierownicą. Dobler po powrocie zameldował o mrożącym krew w 
żyłach wypadku z ciężarówką. Springer, gdy tylko to usłyszał, 
chwycił jego krótkofalówkę i zaczął wydawać szybkie, zwięzłe 
rozkazy: - Wszystkie wozy bez oznaczeń, powtarzam, bez oznaczeń 
mają jechać za tą radziecką limuzyną. Zmieniajcie się często, 
żeby was nie zauważyli. Inwigilować, ale nie zatrzymywać. Ten sam 
rozkaz dotyczy wszystkich wolnych furgonetek ze sprzętem nasłuchu 
radiowego. 
     Szybko! 
     Oddał krótkofalówkę Doblerowi i spojrzał na Trabera. 
     - Mogę zostawić tę sprawę w pańskich rękach, panie 
brygadierze? 
     Lepiej wsiądę z powrotem do ekspresu. 
     Kółka wielkiej machiny, wprawionej w ruch przez Springera, 
zaczęły się kręcić już w chwili, gdy Nacken ruszał mercedesem 
spod dworca. Kierowca jednego z nie oznakowanych wozów 
policyjnych, na pozór furgonetki z pralni, który jechał w stronę 
Zurichbergu, zobaczył w lusterku wstecznym światła limuzyny na 
numerach dyplomatycznych. Jego kolega podał przez radio ich 
pozycję. W ślad za nimi ruszyły wozy radiopelengacyjne. 
     Nacken nie widząc za sobą żadnego ogona doszedł do wniosku, 
że nikt ich nie śledzi, toteż bez kluczenia skręcił w bramę, 
której skrzydła ponownie szybko się za nimi zamknęły, i podjechał 
pod willę na stoku wzgórza. Kiedy weszli do środka, zaczął 
nadawać przygotowaną zawczasu zaszyfrowaną wiadomość, która miała 
za pośrednictwem Mohnera, siedzącego w swoim trailerze na 
wzgórzu, dotrzeć do Moskwy. Informował w niej, że pułkownik 
Karpiński wsiadł do ekspresu "Atlantic". 
     Po upływie dziesięciu minut dwa wozy, prowadzące nasłuch 
radiowy niedaleko zoo, wytyczyły dwie linie, które przecięły się 
na ścieżce Heubeeri-Weg, w lesie na samym wierzchołku 
Zurichbergu. 
     Mohner właśnie zakończył nieco przydługą transmisję, kiedy 
usłyszał stukanie do drzwi. Otworzył i ujrzał przed sobą 
pracowników bezpieczeństwa z wymierzonymi w niego pistoletami. 
     - Zastanawiałem się, ile jeszcze minie czasu, zanim po mnie 
przyjdziecie - powiedział. 
     Dokładnie o jedenastej wieczorem ekspres "Atlantic" wyjechał 
z hali zurychskiego dworca i ruszył w drogę do Bazylei i Niemiec 
Zachodnich. 
     Dość liczni podróżni, którzy dopiero co wsiedli do pociągu, 
rozlokowywali się w przedziałach i słuchali opowieści o lawinie 
od tych, którzy jechali z Mediolanu. 
     Jorge Santos wciąż patrzył przez otwarte okno na 
przesuwający się obok peron. W pewnej chwili zauważył porzucony 
wózek bagażowego. Zacisnął usta, zamknął okno i przepychając się 
wśród tłoczących się na korytarzu ludzi wrócił do swojego 
przedziału. Zasłonka od strony korytarza była zaciągnięta, toteż 
dopiero gdy stanął w drzwiach, zauważył, że na jego miejscu w 
kącie siedzi jakiś mężczyzna. Poza nim w przedziale nie było 
nikogo. 
     Santos wszedł do środka i zamknął za sobą drzwi. Wciąż 
ściskał w zębach fajkę, która wystawała z lewego kącika ust. 
     - Cześć, Nikos - pozdrowił go Harry Wargrave. - Chyba 
nadszedł czas, aby połączyć siły. 
     - Też tak uważam - odparł Nicos Leonides. - Karpińskiemu 
udało się jednak wsiąść do pociągu. 
     
      * 23 * 
     
     Bazylea, Haga 
     
     Trzy lata wcześniej w Atenach Harry Wargrave wpadł na 
pomysł, aby Nicos Leonides podjął próbę infiltracji 
komunistycznych agentur na Bałkanach, oferując im swoje usługi 
jako profesjonalny zabójca -najemny wykonawca wyroków 
politycznych. Celem tej mistyfikacji było dotarcie właśnie do 
Karpińskiego. 
     - Mam duże podejrzenia, że on należy do personelu tutejszej 
sowieckiej ambasady - wyjaśnił Wargrave. - Spróbuj nawiązać z nim 
kontakt. 
     - To będzie wymagało dużo czasu i zachodu - uprzedził 
Leonides. 
     - Możemy dostarczyć mu autentyczne zwłoki na dowód twojego 
oddania sprawie - poddał makabryczną sugestię Wargrave. - Zwłoki 
znanych osobistości o, antykomunistycznych poglądach, które 
chętnie posłałby na tamten świat. 
     Wargrave, odwieczny indywidualista, przeprowadził tę 
operację w typowy dla siebie sposób, na marginesie swojej 
oficjalnej działalności dla brytyjskiego wywiadu. Wspólnie z 
Leonidesem, który przekonał w rozmowie telefonicznej 
Karpińskiego, aby wystawił go na próbę, , wykonali w pewnych 
odstępach czasu trzy lipne "egzekucje", które narobiły dużo 
szumu. 
     Pierwszą "ofiarą" został wydawca czołowej ateńskiej gazety o 
silnie prawicowym nastawieniu. Prywatnie zaliczał się do bliskich 
przyjaciół Leonidesa, na Bałkanach zaś więzy przyjaźni znaczą 
dużo więcej niż w krajach Zachodu. Ten starszy już człowiek, 
wdowiec bez rodziny, zdawał sobie sprawę, że w każdej chwili może 
paść ofiarą skrytobójców na usługach KGB, toteż przystał na 
ustalony plan. Spalony wrak jego samochodu znaleziony po 
sztormowej nocy w morzu u stóp wysokiego klifu, pozwalał wysnuć 
wniosek, że wydawca poniósł śmierć w wypadku, a ciało zostało 
zniesione na otwarte morze. Tymczasem rzekomo martwy wydawca 
został po kryjomu przewieziony motorowym jachtem na jedną z 
położonych z dala od cywilizacji greckich wysepek, gdzie do dziś 
zażywał przyjemności tak niezwykłego przejścia na emeryturę. 
     W jakiś czas później zwerbowali wśród przyjaciół Leonidesa 
dwie następne "ofiary", ludzi samotnych, których zniknięcie nie 
powodowało żadnych rodzinnych komplikacji. Jeden z nich, polityk 
w starszym wieku, rzekomo zginął pilotując swój samolot, który 
runął do morza po wybuchu bomby. W rzeczywistości pilot jeszcze 
przed katastrofą wyskoczył na spadochronie. Drugi, wyższy oficer 
służby bezpieczeństwa, który był o krok od emerytury, postradał 
jakoby życie od podłożonego w samochodzie ładunku wybuchowego, 
który eksplodował po przekręceniu kluczyka w stacyjce. Odkryte 
później rozrzucone na znacznej przestrzeni szczątki należały do 
nieboszczyka, którego Leonides ukradł z miejskiej kostnicy. 
     Wszystkie trzy "ofiary" mieszkały sobie w najlepszym zdrowiu 
na położonej z dala od szlaków turystycznych wyspie i żyły z 
procentów od kapitału, jaki Leonides zdobył w nader prosty 
sposób: dokonując napadu na bank. Zadbał jednakże, żeby nikogo 
przy okazji nie uszkodzić. W oczach Karpińskiego zdobył reputację 
wyjątkowo Skutecznego zabójcy, umiejącego zręcznie aranżować 
nieszczęśliwe wypadki, których nigdy nie można było powiązać z 
właściwym zleceniodawcą, czyli KGB. 
     Przed wylotem z Montrealu Wargrave nadał telegram do 
Leonidesa z instrukcją, aby poleciał do Mediolanu i zadzwonił pod 
wiedeński numer, jaki dostał na wypadek, gdyby chciał nawiązać 
kontakt z Karpińskim. Pułkownik KGB chwycił przynętę. Kazał 
Leonidesowi wsiąść do pociągu i przy najbliższej sposobności 
zabić Marienkowa. 
     - Pewnie ciągle jeszcze na mnie liczy - powiedział z 
ironicznym uśmiechem Leonides siadając naprzeciwko Wargravea. 
     - Skąd wiesz, że wsiadł w Zurychu? - spytał ostro Wargrave. 
     - Bo w Zurychu miałem przekazać wiadomość, czy Marienkow 
żyje. Jeśli tak, miałem stanąć w oknie z fajką w lewym kąciku 
ust. 
     - Więc pod jaką postacią kryje się Karpiński? 
     - Nie mam pojęcia. - Leonides rozłożył szeroko ręce w geście 
bezradności. - Stałem cały czas w oknie i patrzyłem uważnie, ale 
żaden z wsiadających podróżnych nie zwrócił na mnie uwagi. Chyba 
coś przeoczyłem. 
     - Co takiego? 
     - Myślę, że on przeszedł za barierkę w przebraniu bagażowego 
- rzekł Leonides i opowiedział o porzuconym wózku, który widział 
na peronie, gdy ekspres wyjeżdżał z dworca w Zurychu. -Bagażowy 
zawsze zabiera wózek ze sobą, a nie zostawia go na środku stacji. 
Pewnie do tej pory zmienił już dawno przebranie. Co mam dalej 
robić? - spytał gwałtownie. - I co z Anną, która siedzi tam obok? 
     Anna i Leonides należeli do siatki Wargravea w Atenach. 
Istniały między nimi więzy pokrewieństwa. Żona Leonidesa, która 
zginęła od wybuchu bomby, podłożonej w centrum Aten przez 
lewicową organizację terrorystyczną, była siostrą Anny. "Mam po 
swojej stronie wiele nienawiści" - pomyślał Wargrave patrząc na 
wysokiego Greka. 
     - Macie się oboje nie ujawniać - postanowił. - Nawiasem 
mówiąc, sprzątnięcie tych dwóch bandytów, którzy zatrzymali 
pociąg, to, jak się domyślam, twoja robota? 
     - Mój jakże skromny wkład w nasze dotychczasowe osiągnięcia 
-odparł Leonides. 
     - Tak, niech lepiej żadne z was się nie ujawnia - powtórzył 
Wargrave. - Coś mi mówi, że nim ta afera dobiegnie końca, będę 
musiał się uciec do nieortodoksyjnych, żeby nie powiedzieć 
zupełnie nielegalnych metod działania. Więc wyobraźmy sobie przez 
chwilę, że wszyscy jesteśmy z powrotem w Atenach. 
     - Mam zamiar zabić Karpińskiego, jak tylko go odnajdziemy 
-powiedział spokojnie Leonides. - Żadnej wymiany na jednego z 
naszych ludzi, którzy siedzą u nich w więzieniu, żadnych 
pertraktacji. 
     Chcę go zabić. Jasne? 
     Wargrave wstał, a jego twarz wyprana była z wszelkiego 
wyrazu. 
     - Dopóki nie dotrzemy na Schiphol i nie zapakujemy 
Marienkowa do boeinga, który tam czeka, żeby go zawieźć do 
Stanów, ja i tylko ja kieruję operacją i wydaję rozkazy. Jasne, 
Nikos? 
     - Niech ci będzie - poddał się z ociąganiem Leonides. 
     W jednoosobowym przedziale sypialnym, zarezerwowanym na 
nazwisko obywatela Stanów Zjednoczonych, Waldo Hackmanna, 
Karpiński ściągnął z siebie uniform bagażowego, przebrał się w 
nowe ubranie wyjęte z niebieskiej walizki, z którą wsiadł do 
pociągu, po czym wepchnął niepotrzebny już mundur do mocnej 
plastykowej torby, obciążonej cegłami. Opuścił szybę w oknie, nie 
zważając na mroźny podmuch, który od razu wyziębił przedział, 
poczekał, aż ekspres wjedzie na most, i cisnął torbę jak najdalej 
za okno. Długo leciała w dół, aż uderzyła w cienki lód i 
przebijając go zatonęła w wodzie. Karpiński zamknął okno, spuścił 
storę i nastawił ogrzewanie . Na maksimum, aby temperatura w 
przedziale wróciła do normy, zanim zjawi się tu ktoś z obsługi. 
     Był teraz ubrany w sportową marynarkę w kratkę i luźne 
spodnie o amerykańskim kroju. Policzki wypchał sobie kulkami 
waty. Ilse Murset jeszcze na Lindengasse ogoliła mu głowę na 
zero. Przymierzył okulary w rogowej oprawie i sprawdził w lustrze 
swój wygląd. Pod marynarką, która miała przyszytą metkę sklepu 
przy Piątej Alei, nosił bardzo gruby sweter, który dodawał mu 
tuszy. Zapalił grube cygaro, wyjął swój amerykański paszport i 
przekartkował go. 
     Występował teraz jako Waldo Hackmann rodem z Bostonu, 
pośrednik w handlu dziełami sztuki, specjalizujący się w płótnach 
starych mistrzów. 
     Leżąca na półce walizka była oklejona nalepkami, które 
świadczyły o licznych podróżach. Były na nich nazwy hoteli 
takich, jak George Cinq w Paryżu, Dorchester w Londynie, Ritz - 
Carlton w Bostonie i Mark Hopkins w San Francisco. Właśnie 
skończył studiować swoje odbicie, gdy ktoś zastukał do drzwi. 
Hackmann otworzył je i zobaczył stewarda z obsługi wagonu 
sypialnego. 
     - Przepraszam, proszę pana, ale ten przedział został 
zarezerwowany na nazwisko pana Waldo Hackmanna, który miał wsiąść 
do pociągu w Lugano - rzekł steward. 
     - Jestem Hackmann - odparł mu Karpiński akcentem rodowitego 
bostończyka. - Przyjechałem wczoraj do Zurychu innym pociągiem. 
Drobna zmiana planów. 
     Pokazał swój paszport i bilet. W drzwiach przedziału pojawił 
się szwajcarski urzędnik kontroli paszportowej, który sięgnął 
ręką zza stewarda, wziął dokumenty i zaczął je uważnie 
przeglądać. Spisał nazwisko i numer paszportu, co nie uszło uwagi 
Karpińskiego. 
     Podniósł oczy na pasażera. - Pana adres domowy? 
     Karpiński podał adres na Beacon Hill w Bostonie. Drzwi się 
zamknęły i został sam. Zaciągnął się głęboko cygarem. Tak jak 
przewidywał, wszystkich pasażerów poddawano starannej kontroli. 
     Możliwe, że wkrótce jego dane paszportowe zostaną wysłane do 
Stanów, aby tam potwierdzili ich autentyczność. 
     Powróciwszy z przedziału Leonidesa do wagonu sypialnego na 
końcu ekspresu, Wargrave zaproponował przeprowadzenie kontroli 
paszportowej wszystkich podróżnych, którzy wsiedli w Zurychu. 
Dane Waldo Hackmanna trafiły do niego jako jedne z pierwszych. 
     Peter Neckermann przekazał je niezwłocznie ze swojej 
centralki do paryskiej siedziby Interpolu, gdzie na prośbę 
Trabera ustanowiono specjalny nocny dyżur. Z Paryża powędrowały 
od razu do kwatery głównej F-Bi-aI w Waszyngtonie. Na wschodnim 
wybrzeżu była godzina piąta piętnaście po południu czasu 
lokalnego. Centrala F-Bi-aI połączyła się ze swoim biurem w 
Bostonie. 
     Agenci Crammer i Hinds pojechali natychmiast pod podany 
przez Hackmanna adres na Beacon Hill, chociaż w książce 
telefonicznej pod podanym adresem istotnie figurował ktoś o tym 
nazwisku. Dom, położony w cichej uliczce wśród starych, 
malowniczych siedzib, sprawiał wrażenie pustego, lecz Crammer i 
Hinds mieli wyraźne instrukcje. Otworzyli drzwi wytrychem i 
przetrząsnęli wnętrze. 
     Crammerowi pierwszemu wpadł w ręce tkwiący w koszu 
pognieciony arkusik węglowej kalki z odbitą trasą europejskiej 
podróży Hackmanna: "Sobota 8 stycznia - Zurych, niedziela 9 
stycznia - Amsterdam, poniedziałek 10 stycznia - Paryż, wtorek 11 
stycznia -Bruksela". 
     Przekazane im z Waszyngtonu polecenie sprawdzenia 
tożsamości, zostało określone jako "pilne", więc Crammer 
natychmiast złożył w centrali raport, który wysłano do Paryża, a 
stamtąd do Neckermanna w ekspresie Nikt nie podejrzewał, że 
prawdziwy Waldo Hackmann, tak zwany Śpioch, działając według 
instrukcji, zaszył się w tym czasie na miły weekend w hotelu "St 
Regis" w Nowym Jorku, gdzie zameldował się pod fałszywym 
nazwiskiem. Pociąg właśnie dojeżdżał do Bazylei, gdy Springer 
wykreślił nazwisko Waldo Hackmanna z listy podejrzanych. 
     
     Siedemset kilometrów na północ od Bazylei płynął po wodach 
Bałtyku radziecki frachtowiec "Maksym Gorki" o wyporności 
siedemnastu tysięcy ton, chluba admirała Gorszkowa. Był to okręt 
szpiegowski, wyposażony od dziobu po rufę w najwyższej klasy 
sprzęt elektroniczny. Jego portem przeznaczenia była Luanda w 
Angoli. 
     Statek zmieniał właśnie kurs, pokonując wysokie fale. 
Kapitan Josif Morow odebrał przed chwilą zaszyfrowany radiogram, 
wysłany z ich portu macierzystego, Leningradu, z rozkazem, aby 
zarzucił kotwicę przy ujściu Renu niedaleko Rotterdamu. Rozmawiał 
właśnie na ten temat z oficerem politycznym, Walentinem Rykinem, 
który odebrał oddzielnie depeszę z instrukcjami. 
     - Chciałbym tylko wiedzieć, jak długo mamy tam czekać 
-powiedział z irytacją kapitan. - Odpowiadam za bezpieczeństwo 
tego statku, a barometr leci w dół na łeb, na szyję. 
     Rykin, niski człowieczek o szerokich barach i gęstej szopie 
czarnych włosów, którego rzeczywista władza na statku była 
większa niż władza samego kapitana, wzruszył ramionami. 
     - Pewnie ze dwanaście godzin. Potem robimy w tył zwrot i 
pełną parą wracamy do Leningradu. 
     - Pełną parą?! Przy tej pogodzie?! 
     - To już wasz kłopot. Poczyńcie przygotowania do przyjęcia 
na pokład dużej liczby ludzi. Najprawdopodobniej będą przypływać 
partiami na motorówkach. Możliwe nawet, że będą ich ścigać 
holenderskie kutry straży przybrzeżnej. 
     - Będziemy na holenderskich wodach terytorialnych. Jeśli 
tamtejsza straż przybrzeżna zechce wejść na statek... 
     - To ich nie wpuścimy! - warknął Rykin. - Kazałem już 
założyć stanowiska karabinów maszynowych. 
     - Ależ to czyste szaleństwo! - zaoponował Morow. - Nie 
możecie otwierać ognia do holenderskich jednostek! Taki incydent 
wywołałby poważny międzynarodowy kryzys! 
     - Użyjemy broni tylko w razie potrzeby. 
     Dziób statku zniknął pod masami zielonkawej spienionej wody 
i wielka fala uderzyła w mostek. Politruk stracił równowagę i 
zatoczył się na drewnianą ścianę. Po chwili się wyprostował i z 
trudem powstrzymał przed rozmasowaniem stłuczonego łokcia. Przy 
swoim stanowisku nie powinien okazywać wrażliwości na ból. 
     - Tylko w razie potrzeby - powtórzył. - Co tam taka 
Holandia. To i tak marionetkowe państwo - dodał krzywiąc się 
szyderczo. - Ile dywizji czołgów mogliby wystawić w razie wojny? 
     
     Gdy "Atlantic" zbliżał się do Bazylei, mijała północ. O tej 
samej porze generał Scholten stał przy oknie swojego biura na 
drugim piętrze starej kamienicy w centrum miasta, która była 
siedzibą holenderskiego kontrwywiadu w Hadze. W dole widział 
jezioro Hofvijver. Jego wzburzone wody marszczył wiatr o sile 
ośmiu stopni w skali Beauforta. Podobne wzburzenie panowało w 
umyśle szefa holenderskiej służby bezpieczeństwa. Jego adiutant, 
major Sailer, odłożył słuchawkę telefonu i złożył najnowsze 
sprawozdanie: 
     - Za pięć minut ekspres dojedzie do Bazylei i Marienkowowi 
jak dotychczas nic się nie stało. 
     - To wyjaśnia raporty, jakie otrzymuję z Niemiec i Francji. 
     Wszyscy agenci Sowietów zwijają manatki i uciekają, 
najwyraźniej w naszą stronę. Niemcy uszczelnili swoją wschodnią 
granicę. - Wspomniał pan coś o tym, że Geiger ma przerzucić 
swoich terrorystów do Holandii - przypomniał Sailer przełożonemu. 
- Nie ma to chyba żadnego związku... 
     - Właśnie się nad tym zastanawiam. 
     Szef holenderskiej służby bezpieczeństwa zwrócił okrągłą, 
pulchną twarz w stronę, gdzie mógł dostrzec w oddali niewyraźne 
zarysy gmachów parlamentu. Sailer stanął u jego boku. 
     - Jak pan myśli, może powinniśmy zawiadomić ministra o 
rozwoju sytuacji? O tej porze? - spytał z udaną zgrozą Scholten. 
- Poza tym to przecież weekend. Jest prawie niedziela rano. Nie, 
sam się tym zajmę... 
     Urwał, gdyż Sailer odebrał telefon na gorącej linii, którą 
przekazywano tylko najważniejsze informacje. Słuchał przez 
chwilę, a potem podziękował i odłożył słuchawkę. 
     - Sekcja radarów dalekiego zasięgu marynarki wojennej 
właśnie zlokalizowała ten wielki sowiecki frachtowiec o nazwie 
"Maksym Gorki". Twierdzą, że zmienił kurs i kieruje się do ujścia 
Renu. 
     Scholten spojrzał na ścienną mapę zachodniej Europy. 
     - Teraz rzeczywiście mamy powody do zastanowienia. 
Zarysowuje mi się pewien schemat, który może łączyć ekspres 
"Atlantic" z tym frachtowcem. Chcę rozmawiać z Harrym Wargraveem. 
     - Ale ekspres nie przejeżdża nigdzie w pobliżu ujścia Maas! 
-zaprotestował Sailer używając miejscowej nazwy Renu. - Przecina 
dorzecze i jedzie prosto do Amsterdamu. 
     - Ogłoś alarm dla wszystkich jednostek straży przybrzeżnej w 
tym rejonie - rozkazał Scholten, jakby nie słysząc słów swego 
podwładnego. Podczas postoju w Bazylei Wargrave odbył w centralce 
Neckermanna długą rozmowę przez radiotelefon z generałem 
Scholtenem. Kończąc ją pozdrowieniem złożył w duchu dzięki 
losowi, że ma do czynienia z człowiekiem głęboko oddanym swojej 
pracy, który mimo twarzy pogodnego amorka jest najwyższej klasy 
profesjonalistą. 
     Holenderski sektor bezpieczeństwa znajdował się w dobrych 
rękach. 
     Od wyjazdu z Zurychu Neckermann miał pełne ręce roboty i 
wysyłał depeszę za depeszą. Jedna z nich zawierała wiadomość dla 
kapitana Franza Wandera z niemieckiej BND, czekającego na nich na 
Bad Bahnhof w Bazylei, następnej stacji za stacją Hauptbahnhof, 
na której do pociągów jadących do Niemiec wsiadali celnicy i 
urzędnicy kontroli paszportowej. Wiadomość brzmiała: "Inge jedzie 
ekspresem "Atlantic". Prosimy o dokonanie aresztowania, jak tylko 
znajdzie się na niemieckiej ziemi". Sowieci nie mieliby z jej 
treści wielkiej pociechy, nawet gdyby pochwycił ją ich nasłuch 
radiowy. W przekładzie na normalny język znaczyła, że Marienkow, 
czyli Inge, żyje i Szwajcarzy przekazują zadanie czuwania nad 
jego bezpieczeństwem w ręce strony niemieckiej. 
     Pociąg wjechał pod dach dworca Hauptbahnhof i stanął. Waldo 
Hackmann podniósł storę w oknie i wyłączywszy światło siedział po 
ciemku. Tak się złożyło, że naprzeciwko jego okna była tak zwana 
klatka - okratowana poczekalnia, gdzie podróżni, którzy przeszli 
przez kontrolę celną, czekali na przyjazd pociągu. 
     Hackmann przyglądał się ludziom w poczekalni i nagle ścisnął 
mocno w zębach nowe, nie zapalone cygaro. W grupce podróżnych 
rozpoznał Jurija Gusjewa, agenta G.R.U, którego ściągnął depeszą 
z Miluzy, i trzymającego się w sporej odległości od niego Rudiego 
Buhlera, który przyjechał wcześniej z Zurychu do Bazylei. Buhler, 
przysadzisty i średniego wzrostu, miał na sobie długi prochowiec, 
w którym wydawał się wyższy. W kieszeni miał paszport 
stwierdzający, że jest Pierrem Massonem, z zawodu grafikiem od 
reklam. 
     Jurij Gusjew był niskim, wielkostopym mężczyzną o szerokiej 
piersi. Miał na sobie drogie ubranie, w ręku trzymał walizkę. 
     Legitymował się szwajcarskim paszportem, wystawionym na 
nazwisko urzędnika bankowego z Genewy, który był postacią 
autentyczną. 
     Przybył w ostatniej chwili, bardzo przekonujący w swojej 
roli, i został pospiesznie wprowadzony do poczekalni przez 
zmęczonego celnika, który nawet nie sprawdził jego walizki. Drzwi 
na peron zostały otwarte i podróżni skierowali się do ekspresu. , 
Po wejściu do pociągu Gusjew udał się prosto do przedziału 
sypialnego, którego numer podano mu w depeszy nadanej z hotelu 
Schweizerhof. Jeszcze nie skończył pukać, a Waldo Hackmann 
wpuścił , go do środka, po czym zamknął i zaryglował na powrót 
drzwi. Gusjew nie tracił czasu i gdy rzekomy Hackmann zapoznawał 
go z sytuacją, otworzył walizkę, wyjął z niej mundur konduktora 
szwajcarskich kolei i błyskawicznie się w niego przebrał. 
     - Peter jest w ostatnim wagonie sypialnym - mówił Hackmann, 
kiedy Gusjew wciągał spodnie od munduru. - Dobrze go pilnują. 
     Lepiej będzie poczekać, aż ekspres znowu ruszy. Może to uśpi 
ich czujność. Muszą być już bardzo zmęczeni. 
     - Nie! - odpowiedział Gusjew szorstkim, stanowczym głosem. 
-Musimy uderzyć natychmiast. Na następnym przystanku, Bad 
Bahnhof, czekają ludzie z BND w sile niedużej armii. 
     - Chcesz zaatakować tutaj, na Hauptbahnhof? - Karpiński był 
tak zdumiony, że na chwilę zapomniał o skórze Waldo Hackmanna i 
wypowiedział to zdanie po rosyjsku. Dotychczas rozmowa toczyła 
się we francuskim. Zrugał się w duchu za potknięcie, którego nie 
tolerowałby u nikogo ze swoich podwładnych. 
     - Przemawia za tym psychologiczny aspekt sytuacji - ciągnął 
Gusjew, wkładając czapkę z daszkiem i przeglądając się w lustrze. 
-Tutaj Szwajcarzy przekazują ochronę pociągu Niemcom i ponieważ 
podświadomie czują, że ich rola dobiegła końca, są bardziej 
odprężeni. 
     - Mimo to myślę, że to za wcześnie! - odwarknął po francusku 
Hackmann. Gusjew odezwał się jednocześnie, jakby w ogóle nie 
słyszał tej uwagi: 
     - Na tym postoju na Hauptbahnhof jest dużo zamieszania. 
     Ludzie wsiadają i wysiadają, wszędzie ruch. Łatwo obrócę 
taką sytuację na swoją korzyść. Czy zdarzyło się kiedyś, żebym 
cię zawiódł? - spytał z naciskiem, obciągając na sobie kurtkę od 
munduru. 
     - Skoro tak uważasz. 
     - Nie tylko uważam, ale jestem całkiem pewny, że mam rację. 
Nie myślałem o niczym innym od chwili otrzymania twojej 
wiadomości. Peter zginie, a ja zniknę z pociągu, zanim ruszy z 
tej stacji. 
     - Więc bierz się do roboty, tylko nie nawal! - rzucił 
Hackmann. - Sprawdzę, czy kogoś nie ma na korytarzu... 
     - Nie ma potrzeby - zapewnił go Gusjew. - Ostatecznie jestem 
szwajcarskim konduktorem, który sprawdza bilety. Jeżeli mnie 
zobaczą wychodzącego z twojego przedziału, nikogo to zbytnio nie 
zdziwi. 
     Otworzył drzwi, nasłuchiwał przez chwilę i wyszedł na 
zewnątrz. 
     Hackmann z powrotem zamknął się w przedziale, zadowolony, że 
się go pozbył. Jurij Gusjew miał groźną reputację i doszedł do 
tego, że sam stanowił dla siebie prawo. Przy takiej liście 
sukcesów mógł sobie na to pozwolić. Oceniano go na tyle wysoko, 
że dwukrotnie przy różnych okazjach został zaszczycony rozmową z 
samym marszałkiem Traczkowem. Hackmann zapalił cygaro i zanotował 
sobie w pamięci, żeby przy pierwszej okazji wyrzucić za okno 
walizkę Gusjewa, która teraz zawierała elegancki garnitur, w 
jakim ten pojawił się na stacji. 
     Gusjew ruszył na tył pociągu usuwając się z drogi podróżnym, 
którzy przechodzili korytarzem i taszcząc walizki szukali swoich 
miejsc. Po wejściu do przedostatniego wagonu sypialnego, za 
którym był ten, gdzie trzymano straż nad Marienkowem, stanął 
twarzą w twarz z jednym z ubranych po cywilnemu tajniaków 
Springera. 
     - Czy do tego wagonu wsiedli jacyś podróżni? - spytał po 
niemiecku członek ochrony. 
     - Przysłali mnie właśnie po to, żebym to sprawdził - odparł 
bez namysłu Gusjew w tym samym języku. - Do odjazdu jest jeszcze 
dużo czasu. Podobno ma pan listę pasażerów, którzy wsiedli na 
wcześniejszych stacjach. Czy tak? 
     Funkcjonariusz bezpieczeństwa sięgnął do kieszeni i wyjął 
arkusz z nazwiskami. 
     - Prosiłbym o zwrot, zanim wyjdzie pan z pociągu. 
     - A jeśli znajdę kogoś, kogo nie ma na tej liście? - 
wypytywał dalej Gusjew. - Kogo wtedy zawiadomić? 
     - Mnie. I niech pan uważa, żeby nie dać temu komuś powodu do 
niepokoju - ostrzegł tajniak. - Ma pan tylko mnie odnaleźć, 
powiedzieć, o kogo chodzi, a ja już się tym dalej zajmę. 
     Pytanie o listę pasażerów było ze strony Gusjewa śmiałą 
improwizacją, na którą mógł sobie pozwolić znając systematyczność 
i szybkość działania szwajcarskiej tajnej policji. Podejmowanie 
takich zuchwałych kroków było jego charakterystyczną cechą. W 
przeciwieństwie do większości swoich pośledniejszych kolegów po 
fachu, Gusjew nie wierzył w skomplikowane plany. Będąc z natury 
oportunistą wyznawał zasadę, że należy uderzać szybko i 
niespodziewanie, żeby w pełni wykorzystać element zaskoczenia. 
Pewnego razu pochwalił się Karpińskiemu: 
     - Nie ma takiej siedziby służby bezpieczeństwa w Europie, do 
której nie mógłbym wejść prosto z ulicy. 
     - Wejść, tak po prostu? - spytał z powątpiewaniem zastępca 
dyrektora KGB. 
     - Sedno powodzenia tkwi w pewności siebie. Trzeba umieć 
wywołać wrażenie, że ma się całkowite prawo tam być, a jeśli ktoś 
to zakwestionuje, wsiąść na niego z góry. 
     I to była prawda. Zaledwie pół roku temu Gusjewowi udało się 
wedrzeć do jednego z głównych francuskich ośrodków nuklearnych, 
by wykonać wyrok na radzieckim naukowcu, który uciekł z kraju. 
Teraz z tą samą czelnością szedł pewnym krokiem wzdłuż pociągu do 
zamkniętych drzwi przed ostatnim wagonem sypialnym. 
     Zobaczył przed sobą kobietę z bagażem, która właśnie wsiadła 
do pociągu, a za nią kolejnego pracownika służby bezpieczeństwa. 
Po pewnym czasie człowiek uczył się rozpoznawać ich z daleka. 
Gusjew zatrzymał kobietę, pytając po niemiecku: 
     - Mogę zobaczyć pani bilet? 
     - Nie można z tym poczekać, aż znajdę swój przedział? - 
odparła z irytacją niosąca walizkę niewiasta w średnim wieku. 
     - Pani bilet proszę - powtórzył nieustępliwie Gusjew. 
     W czasie gdy sprawdzał bilet i miejscówkę starszej pani, 
tajniak przepchnął się obok nich i poszedł dalej. 
     - Bardzo pani dziękuję. - Gusjew zwrócił bilet właścicielce. 
-Ma pani miejsce cztery przedziały dalej. 
     Dotarłszy do końca korytarza Gusjew wszedł do ubikacji, 
przymknął drzwi zostawiając małą szparkę, przesunął rygiel, żeby 
pojawił się znak "Zajęte", i czekał. Po minucie nadszedł Haller, 
zastukał w specjalny sposób do drzwi na końcu wagonu i został 
wpuszczony przez Leroya, po czym drzwi zamknęły się z powrotem. 
Gusjew odczekał pewien czas patrząc na wskazówkę sekundnika, 
wyszedł z ubikacji i spojrzawszy przez ramię na pusty korytarz, 
wystukał ten sam rytm na drzwiach. 
     Kiedy Leroy uchylił je z rewolwerem w dłoni, Gusjew strzelił 
do niego z małego pistoletu gazowego. Leroy, któremu pocisk z 
gazem łzawiącym wybuchł prosto w twarz, wycelował na oślep broń 
przed siebie, lecz Gusjew jednym szarpnięciem otworzył drzwi na 
oścież i ciosem rękojeści w skroń pozbawił go przytomności. Dawka 
gazu wyrzucana przez specjalnie skonstruowany pistolecik była 
niewielka - wystarczająco duża, by na krótko obezwładnić ofiarę, 
lecz zbyt mała, by wyrządzić szkodę strzelającemu. 
     Gusjew przestępując ciało nieprzytomnego Leroya zamknął za 
sobą drzwi wagonu i spojrzał w rozciągający się przed nim 
korytarz, na którym w tej chwili nikogo nie było. Wargrave w 
centralce łączności rozmawiał z Scholtenem w Hadze. Haller wszedł 
do przedziału, w którym siedzieli Elsa z Marienkowem, i właśnie 
relacjonował im najnowsze wydarzenia. 
     - Wszyscy pasażerowie wsiadający do pociągu poddawani są 
powtórnej kontroli. Raz już ich sprawdzono w tej okratowanej 
poczekalni. 
     - Springer jest naprawdę niezrównany. Czujny do ostatniej 
chwili, choć jego zadanie prawie dobiegło końca - zauważyła Elsa. 
- Zdaje się, że wysiada na następnym przystanku? 
     - Zgadza się - potwierdził Haller. - Tam przejmują pałeczkę 
Niemcy. Znajdziemy się w równie dobrych rękach. Franz Wander to 
kawał twardziela. Od czasu powołania go na to stanowisko KGB 
kiepsko się wiedzie w zachodnich Niemczech. Gdzie Harry? 
     - Siedzi jeszcze w centralce. - Elsa ziewając zasłoniła usta 
dłonią. Boże, ależ była wykończona. Gdyby tak mogła się przespać 
choć z godzinę. 
     Marienkow, który podniósł się ze swego miejsca za Elsą, 
kiedy Haller zapukał do drzwi, wciąż miał zdumiewająco rześki 
wygląd i objawiał wyraźny niepokój. 
     - Jestem przekonany, że o ile Karpiński nie wsiadł do 
pociągu w Zurychu, zrobi to tutaj - rzekł enigmatycznie. 
     - Springer sprawdził wszystkich podróżnych w klatce - odparł 
Haller. - Chyba wyskoczę zamienić słowo z Harrym. 
     Elsa otworzyła je i zamknęła po jego wyjściu. Haller ruszył 
w głąb korytarza, zastukał do drzwi centralki i wszedł do środka. 
     Gusjew, niewidoczny ze swego miejsca na końcu wagonu, 
widział to wszystko. Gdy tylko Amerykanin zniknął z pola 
widzenia, ruszył przed siebie. Jego duże stopy stąpały z kocią 
miękkością, nie czyniąc żadnego hałasu. Zapamiętał przedział, z 
którego wyszedł Haller, naprzeciw okna z trochę przekrzywioną 
storą. Posuwał się bez zbytniego pośpiechu i czujnie nasłuchiwał. 
     Dotarłszy do drzwi przedziału bez chwili wahania powtórzył 
sygnał, który podsłuchał ukryty w ubikacji. Drzwi się uchyliły. 
     Za nimi stała Elsa ze swoim smith & wessonem, a w głębi 
Marienkow. Elsa odsunęła drzwi tylko na kilka centymetrów, gdy 
pocisk z pistoletu Gusjewa trafił ją w pierś i rozprysnął się, 
uwalniając gaz w same oczy. Gusjew otworzył szeroko drzwi, 
odrzucił pistolecik na gaz i błyskawicznie sięgnął pod lewą pachę 
, ;i po lugera. 
     Elsa, która na moment straciła wzrok, wymierzyła na oślep ! 
w napastnika, lecz Marienkow odepchnął ją w bok na siedzenia i 
skoczył do przodu. Chwycił Gusjewa żelaznym uściskiem za 
uzbrojoną rękę, brutalnie ją wykręcił i uderzył nią parę razy o 
framugę. 
     Gusjew poczuł, jak pękają mu kości w przegubie. Broń upadła 
na podłogę. Osunął się na kolana, lewą ręką wyciągnął nóż spod 
kurtki munduru i dźgnął nim w górę. Mimo bólu, jaki nim targał, 
cios był niezwykle szybki, niemal nieuchwytny dla oka. Marienkow 
schylił się i ruchem szybszym niż myśl złapał go prawą dłonią za 
rękę z nożem. Trzykrotnie wyrżnął nią o listwę drzwi i złamał 
Gusjewowi drugi przegub. Nóż wyśliznął się z pozbawionych czucia 
palców. 
     Ale Marienkow jeszcze nie skończył. Chwytając 
sponiewieranego Gusjewa pod pachy podniósł go do pozycji pionowej 
i dosłownie cisnął na korytarz. Ten uderzył całym ciałem w 
metalową poręcz i osunął się na ziemię, po czym ostatnim 
wysiłkiem spróbował dźwignąć się na nogi. Cała furia i nienawiść, 
nagromadzona w sercu Marienkowa od czasu samobójstwa żony, 
znalazła nagle ujście, jakby pękły w nim wszystkie tamy. Od dawna 
dopominał się bezskutecznie, by Haller dał mu broń. Teraz był 
zdecydowany zabić Gusjewa gołymi rękoma. Wargrave, który wyszedł 
z centralki w głębi korytarza, patrzył na to, co się dzieje. 
Wyciągnął rewolwer, lecz bał się strzelać, żeby nie trafić 
Marienkowa. 
     Niewiarygodnie wytrzymały Gusjew z trudem podniósł się na 
kolana. Marienkow wyrżnął go pięścią w twarz tak mocno, że głowa 
odskoczyła do tyłu i uderzyła w poręcz. Potem zaczął zadawać mu 
ciosy z lewa i z prawa. Gusjew powtórnie osunął się w dół, a 
Marienkow jął go z zajadłością kopać po głowie i deptać nogami. 
Wargrave chwycił go za ramię. 
     - Na miłość boską, już dosyć, on nie żyje, rozumiesz? Nie 
żyje! 
     Rosjanin odwrócił się na pięcie i wrócił do przedziału. 
Roztrzęsiona Elsa przecierała oczy zmoczoną pod kranem 
chusteczką. Dręczyła ją świadomość, że nie sprostała zadaniu. 
     - To za Irinę - rzekł cicho Marienkow, ochłonąwszy z pasji. 
-Nic ci nie jest? Przez moment myślałem, że cię zabił... 
     - Na pewno by to zrobił, gdyby nie ty. 
     Na korytarzu zapanowało zamieszanie. Leroy, który doszedł 
już do siebie, też obarczał się winą za to, co zaszło. Dopiero 
Haller ostudził nieco emocje i wysłał Wargravea, aby ten 
powiadomił Springera o całym zajściu. Waldo Hackmann wysiadł z 
pociągu, jakby odczuwał potrzebę ruchu, choć w rzeczywistości 
wolał być na zewnątrz, żeby zniknąć jak najszybciej z dworca, 
gdyby błyskawiczny atak Gusjewa się powiódł. Spacerował właśnie 
wzdłuż ostatniego wagonu. 
     Nagle niedbale zaciągnięta stora w oknie naprzeciwko 
przedziału Marienkowa podjechała w górę i Karpiński na krótką 
chwilę zobaczył rysującą się wyraźnie na oświetlonym tle postać 
swojego byłego zwierzchnika. Nie zwiedziony zmianą fryzury i 
wyglądu poznał go natychmiast po posturze i ruchach, gdy 
Marienkow pochylił się ku siedzącej w przedziale dziewczynie. 
Potem Haller ściągnął storę w dół i zamocował ją z wielką 
starannością. 
     W kilka minut później Hackmann był świadkiem, jak z wagonu 
wyniesiono nosze z ułożoną na nich przykrytą kocem postacią, 
którą mógł być tylko Jurij Gusjew. 
     Wstrząśnięty Hackmann wrócił do przedziału. Zamknąwszy za 
sobą drzwi, spojrzał nieprzytomnym wzrokiem na pojedynczą 
rękawiczkę, leżącą na poduszce siedzenia. Był to znak, że Rudiemu 
Buhlerowi udało się wsiąść do ekspresu. Karpiński osunął się na 
siedzenie, zapalił nowe cygaro i utkwił nie widzące oczy w 
ścianie naprzeciwko. Tak bardzo liczył na dotychczas niezawodnego 
Gusjewa, a teraz miał do dyspozycji tylko Buhlera, który z całą 
pewnością nie zaliczał się do profesjonalnych zabójców. Ponadto 
był jeszcze Nicos Leonides, którego ujrzał pierwszy raz w 
Zurychu, wsiadając do pociągu w przebraniu tragarza. Nie pokładał 
jednak w Greku zbytniej nadziei. Gdyby był coś wart, Marienkow 
dawno by nie żył. 
     Podjął decyzję, kiedy pociąg ruszał z miejsca. Jedynym 
możliwym rozwiązaniem było teraz zniszczenie całego ekspresu wraz 
z Marienkowem przez grupę Geigera. 
     
      * 24 * 
     
     Niemcy, Amsterdam, Haga 
     
     Pociąg zwalniając wjechał na stację Basel Bad Bahnhof. Elsa, 
stojąca w oknie obok Matta Leroya, patrzyła ze zdumieniem na 
peron, gdzie dreptało w śniegu czterdzieści owczarków 
niemieckich, każdy ze swoim przewodnikiem, rwąc się na smyczach, 
jakby nie mogły się doczekać wejścia do pociągu. 
     - O rany, popatrzcie na tę sforę! Istna parada psów! 
     - Nic z tego nie kapuję - stwierdził Leroy. 
     Drzwi trzech wagonów sypialnych zostały otwarte i psy 
zaczęły z drapaniem pazurów wskakiwać na schodki. Kapitan Franz 
Wander z BND, sprawca tego dziwnego zbiegowiska, siedział już w 
przedziale sąsiadującym z tym, w którym Elsa czuwała nad 
Marienkowem, i wykładał istotę swego pomysłu Hallerowi i 
Wargraveowi. Olbrzymi, wiecznie uśmiechnięty Niemiec wspaniale 
władał angielskim i miał akcent godny absolwenta Cambridge. 
     - Minęła już północ. Do rana pociąg przejedzie lwią część 
trasy na terytorium Niemiec, a nikt nie ma powodu kręcić się po 
korytarzu w środku nocy. Mając taką liczbę psów, mogę przydzielić 
przeciętnie trzy do patrolowania każdego wagonu. To zatrzyma 
pasażerów w przedziałach i da mi całkowitą kontrolę nad 
poruszeniami wszystkich osób w pociągu do czasu, kiedy 
przekroczymy granicę Holandii. 
     - Mogą być skargi - zauważył ze sztuczną powagą Haller. 
     - Łatwo z tym sobie poradzę. - Wander, mimo tuszy 
prezentujący się bardzo elegancko w swoim garniturze, uśmiechnął 
się od ucha do ucha. - Powiemy, że dostaliśmy ostrzeżenie o 
podłożeniu bomby w pociągu, a te psy są wyszkolone w wykrywaniu 
materiałów wybuchowych. - Spojrzał na Wargravea. - Masz jakieś 
zastrzeżenia, Harry? 
     - Absolutnie żadnych. - Wargrave rozłożył szeroko ręce. 
-Powiadam, że pomysł jest genialny. Może nawet uda nam się 
normalnie pospać. 
     - Ludzie, którzy nie podróżują slipingiem, będą chcieli 
wychodzić ;. do toalety - rzucił kolejną uwagę Haller. 
     - Damy im królewską asystę i będą odprowadzani do wygódki , 
i z powrotem - w towarzystwie psa. 
     
     "Przygotować się do realizacji awaryjnego planu zniszczenia 
ekspresu. 
     Przed podjęciem działań czekać na wiadomość. Skiros". 
     "Atlantic" dojeżdżał właśnie do dworca Hauptbahnhof w 
Bazylei. 
     W Amsterdamie biła północ. Kilka kilometrów na południe, w 
Hadze, Scholten odebrał wiadomość, że "Maksym Gorki" zmienił 
kurs. 
     Rolf Geiger stał przy oknie starej kamienicy w Amsterdamie, 
robiąc w pamięci przegląd pomysłów, jakie przyszły mu do głowy od 
chwili, gdy otrzymał wiadomość od Skirosa, czyli Karpińskiego, 
nadaną przez Bauma z hotelu Schweizerhof. 
     Zerkając w dół przez szparkę w zaciągniętych zasłonach 
zobaczył policyjną łódź patrolową, która wychynęła spod 
łukowatego mostku i z terkotem płynęła po kanale wzdłuż 
kamienicy. W głębi pokoju nowo zwerbowany członek grupy, Joop 
Kist, rozmawiał przez telefon z informacją głównego dworca 
kolejowego w Amsterdamie. Po chwili podziękował rozmówcy i 
odłożył słuchawkę.  
     - Ekspres ma przyjechać o dziesiątej rano - zaraportował. - 
Dobrze. Przyślij mi Erikę i trzymaj straż na dole, dopóki cię nie 
zawołam. 
     Geiger zasunął szczelnie zasłony i gdy jego ciemnowłosa 
zauszniczka weszła do pokoju, siedział już za biurkiem. Chociaż 
nie podzielał braku zaufania, jaki Erika przejawiała wobec Joopa 
Kista, to mimo wszystko wolał mówić mu jak najmniej o swoich 
planach. 
     Dziewczyna usiadła założywszy prowokująco jedną wspaniałą 
nogę na drugą. "Nigdy nie przepuści okazji, żeby mnie kokietować" 
-pomyślał z cynicznym rozbawieniem i od razu przeszedł do rzeczy. 
     - Wszystkie etapy operacji dopięte na ostatni guzik? 
     - Tak - odrzekła oschle Erika. - Najpierw musimy spowodować 
zmianę trasy ekspresu przez Belgię, tak żeby przejeżdżał przez 
most na Maas. To już przygotowane. 
     - Powiedz jeszcze raz. 
     - Jacek Wojna i pozostali wciąż jeszcze siedzą w Willich, 
gotowi w każdej chwili wykonać zadanie. Mają oczywiście pod 
dostatkiem materiałów wybuchowych. Wystarczy jeden sygnał, a od 
razu ruszą do akcji. 
     - Znają dokładnie miejsce, gdzie mają założyć ładunki? 
     - Wojna przeprowadził już rozpoznanie odcinka torów na 
północ od Dusseldorfu. To ordynus, ale trzyma swoich ludzi mocno 
w garści i można na nim polegać. 
     - Będzie musiał szybko się zwijać, a w Niemczech jest 
straszna pogoda. 
     - To mu tylko pomoże - odparła Erika najbardziej 
uspokajającym tonem, na jaki mogła się zdobyć. - Połowa całej 
policji jest zajęta wyciąganiem ludzi z samochodów, które uwięzły 
w zaspach. 
     - To brzmi całkiem zadowalająco - przyznał Geiger. Zawsze 
planował operacje z pedantyczną starannością i nic w nich nie 
zostawiał na los szczęścia. - Więc jeśli wysadzimy nasyp i tory, 
kierownictwo kolei skieruje ekspres z Kolonii na Brukselę. 
Wówczas będzie przejeżdżał po moście na Maas. 
     - Przyjemny był spacer? - wtrąciła Erika łagodnym tonem, w 
którym kryła się uszczypliwość. Wiedziała aż za dobrze, że celem 
tego spaceru była krótka wizyta w dzielnicy czerwonych świateł. 
     Geiger bez namysłu podniósł się zza biurka, podszedł do 
niej, wymierzył jej mocny policzek i bez słowa wrócił na swoje 
miejsce. Erika nic nie powiedziała i starannie ukryła 
zadowolenie. 
     Nareszcie udało jej się go sprowokować i chociaż wolałaby, 
żeby przewrócił ją na kanapę i zadarł spódnicę, był to krok we 
właściwym kierunku. Erika lubiła, gdy się z nią brutalnie 
obchodzono. 
     - Gdzie mają kryjówkę? - spytał najspokojniej w świecie 
Geiger, jakby nic się nie zdarzyło. 
     - Kiedy przejdą granicę, ukryją się w stodole niedaleko 
Dordrechtu. Mają zabrać ze sobą zapas na tyle duży, żeby rozwalić 
trzy mosty, a nie jeden. Cały ekspres pofrunie do rzeki. Jak mają 
się ubrać? 
     - Jak zwykle - odparł Geiger mając na myśli czarne 
kominiarki, spodnie narciarskie i wiatrówki: zwykły bojowy 
rynsztunek członków grupy. Z uśmiechem musnął wąsa. - Jeśli nas 
dostrzegą, dobrze będzie zostawić swój znak firmowy. 
     - Naprawdę ufasz temu Kistowi? - spytała z powątpiewaniem 
Erika. 
     - To jeszcze jeden wiejski prostaczek z głową pełną ideałów, 
ale póki tu jesteśmy, jego znajomość holenderskiego jest 
nieoceniona. 
     Zresztą zadbałem o to, żeby wiedział jak najmniej o naszych 
planach. 
     - On ciągle mnie niepokoi. A jeśli okaże się, że miałam co 
do niego rację? 
     - To go zastrzel - poradził jej beztrosko Geiger. 
     
     Ekspres "Atlantic" pędził przez tonące w śnieżnej zamieci 
Niemcy. 
     Elsa Lane ponownie wybrała się na spacer wzdłuż całego 
pociągu, aby z utrwalonym świeżo w pamięci wizerunkiem 
Karpińskiego zrobić przegląd wszystkich pasażerów, w słabej 
nadziei, że go rozpozna. 
     Wracała właśnie na tył pociągu, niemal doszczętnie 
wyczerpana. 
     Weszła do kolejnego wagonu slipingu. Waldo Hackmann, który 
dopiero co wręczył stewardowi na końcu korytarza suty napiwek, ; 
zawrócił ze szklaneczką brandy w stronę własnego przedziału. 
     Ich oczy spotkały się na moment, po czym Hackmann oddalił 
się i zniknął w swoim przedziale. Mijając zamknięte drzwi Elsa 
machinalnie zarejestrowała w pamięci numer przedziału. 
Dziewiętnastka. Nic w wyglądzie zajmującego go pasażera nie 
zwróciło jej uwagi. Poklepała w przejściu jednego z czworonożnych 
stróży kapitana Wandera, weszła do ostatniego wagonu slipingu i 
powiedziała dobranoc stojącemu na warcie Leroyowi. 
     - Kolorowych snów - rzucił za nią sumiastowąsy Amerykanin. 
     - Będę spała jak zabita. 
     Rzuciła się w ubraniu na dolną leżankę i natychmiast twardo 
zasnęła. Lecz jej sny nie okazały się przyjemne. Były to raczej 
koszmary, pod wpływem których zaczęła rzucać się niespokojnie na 
posłaniu. Śniła, że znów jest na dworcu Hauptbahnhof w Bazylei, 
by odebrać kolejną z tych przeklętych kaset... Znów lądowali z 
Wargraveem na rumuńskim lotnisku, a do samolotu podchodził nie 
Zarubin, lecz Marienkow. Znów grzechotały serie z broni 
maszynowej na lotnisku w Mediolanie, gdy z fałszywej karetki 
otwarto ogień do ciężarówki, w której siedziała z Wargraveem i 
Marienkowem. Znów leżała na podłodze przedziału, a wokół gwizdały 
kule z jeepa, który napadł na pociąg w Virze. Znów patrzyła na 
wielką lawinę, która była coraz bliżej i bliżej, aż wreszcie 
zalała cały świat. Elsa obudziła się z krzykiem. Odetchnęła z 
ulgą, słuchając stukotu kół, wiozących ich coraz dalej od 
niebezpieczeństwa, coraz bliżej Schiphol, gdzie leżało ocalenie. 
     O drugiej trzydzieści nad ranem pociąg zbliżał się do 
Karlsruhe, gdzie miał krótki postój. W przedziale numer 19 
Karpiński sącząc resztki brandy rozmawiał z Rudim Buhlerem, który 
przekradł się do niego dziesięć minut temu, wykorzystując krótką 
chwilę, gdy niemieckiego przewodnika z psem nie było na 
korytarzu. 
     - Musisz koniecznie przekazać tę wiadomość - mówił 
Karpiński. - Wysiądziesz na najbliższej stacji. Będzie tam na 
ciebie czekał samochód. Masz jechać pod ten adres i dopilnować, 
żeby od razu przy tobie nadano to do Amsterdamu. Masz jakieś 
uwagi? - spytał tonem, który z góry wykluczał taką możliwość. 
     - Przekaz jest bardzo długi - stwierdził Buhler oglądając 
zaszyfrowaną depeszę, którą podał mu Rosjanin. - Jeżeli Niemcy 
wysłali w teren wozy radiopelengacyjne... 
     - Musisz zaryzykować. Na tym etapie nikt z nas nie jest nie 
do zastąpienia - odparł bez ogródek Karpiński. - Nawet ja - dodał 
z całą szczerością. 
     - A więc chcesz zostać w pociągu? 
     - Aż do ostatniej chwili. Może trafi się jakaś okazja i będę 
mógł sam wykonać zadanie. Chociaż to bardzo wątpliwe, z całym tym 
cholernym stadem psów BND, grasujących na korytarzach. 
     Mówił tak samo powściągliwie jak zawsze. Buhler spojrzał na 
niego uważnie. Nigdy nie przepadał za swoim przełożonym, lecz 
teraz, na chwilę przed rozstaniem, poczuł do niego niechętny 
podziw. 
     "Sukinsynowi nie brak jaj" - pomyślał. Schował zwiniętą w 
rulonik wiadomość w specjalnie wydrążonym niedopałku cygara i 
wyszedł z przedziału, gdy pociąg zaczął zwalniać przed Karlsruhe. 
Opiekun psa, który wrócił już na swój posterunek, nie dostrzegł 
nic nadzwyczajnego w fakcie, że jakiś pasażer wysiada na stacji. 
     Rudi Buhler opuścił stację i ruszył do stojącego jakieś 
dwieście metrów dalej BMW, które ruszyło natychmiast, gdy wsiadł 
na tylne siedzenie. Zgasił tlący się niedopałek, w którym ukryta 
była wiadomość. 
     Po chwili, z niewielkim opóźnieniem spowodowanym przez 
kłopoty z zapaleniem silnika, w ślad za BMW ruszył wóz 
radiopelengacyjny, zamaskowany jako chłodnia. Wander umieścił 
wokół dworca wiele rozmaitych pojazdów, mających śledzić 
wszystkich pasażerów, którzy wysiedli z ekspresu. 
     BMW podjechało pod blok mieszkalny. Buhler pospieszył do 
środka i wbiegł na piąte piętro, gdzie czekał na niego operator 
radiowy z nadajnikiem. Zgodnie ze spostrzeżeniem Buhlera przekaz 
był za długi i dwie ruchome stacje nasłuchu radiowego 
zlokalizowały źródło transmisji akurat w chwili, gdy nadawanie 
dobiegło końca. 
     W chwilę potem niemiecka policja wpadła do mieszkania. 
Buhler zdążył już zniszczyć zaszyfrowaną depeszę. Był w sypialni, 
gdy dobiegł go głośny trzask wyłamywanych drzwi. Zadziałał szybko 
i bez namysłu. Otworzył okno, wyszedł przez nie na schody 
pożarowe, obróciwszy się w stronę drzwi strzelił pięć razy z 
walthera w stronę wbiegających do pokoju policjantów, a potem 
zaczął zwinnie zbiegać po stopniach. Nie zauważył, że schody były 
oblodzone. Pośliznął się, stracił równowagę i próbując 
bezskutecznie chwycić się niskiej barierki poleciał w dół. 
Powietrze rozdarł długi przeraźliwy wrzask, który urwał się, gdy 
Buhler uderzył o betonowy chodnik pięć pięter niżej. 
     O trzeciej nad ranem w starej kamienicy nad kanałem Geiger 
przeczytał wiadomość z Karlsruhe. Podniósł oczy na Erikę Kern, na 
której pociągłej twarzy malowało się oczekiwanie, i skinął głową. 
     - Operacja idzie w ruch? - spytała. 
     - W samej rzeczy - przytaknął tonem lwa salonowego Geiger. 
Czuł ulgę na myśl o rychłym końcu zadania i wyczekiwał chwili, 
gdy będzie mógł wrócić do pełnego rozrywek Paryża, wejść z 
powrotem w skórę argentyńskiego bogacza Leo Sancheza i używać 
życia kierując tylko z daleka przedsięwzięciami swojej grupy w 
Holandii. - Wyślij sygnał do Willich - rozkazał. - Przekaż im, że 
mają się spieszyć, i to bardzo. 
     Jacek Wojna, który siedział ze swoją grupą w dwupoziomowym 
domu w Willich i niecierpliwie oczekiwał wiadomości, na hasło I o 
rozpoczęciu akcji poderwał się do działania. Po dziesięciu 
minutach wyprowadzał już z garażu swojego mercedesa 450 SEL i 
wyjeżdżał z Willich w kierunku wschodnim. Obok niego siedział 
Gaten, norweski specjalista od wysadzania platform wiertniczych, 
z tyłu stłoczona czwórka pozostałych członków grupy. 
     Wojna szybko zjechał z autostrady do Dusseldorfu w boczną 
drogę, a potem na bity trakt wiodący do wielkiej starej stodoły, 
w której stały obok siebie karetka i wielka cysterna na benzynę. 
     Wojna, Gaten i jeszcze jeden z terrorystów przebrali się w 
białe fartuchy sanitariuszy, wskoczyli do karetki i odjechali. 
Trzej pozostali mężczyźni schowali mercedesa w stodole, gdzie 
stała cysterna. 
     Wojna pędził całym gazem na włączonej syrenie do 
wyznaczonego odcinka na północ od Dusseldorfu, który biegł po 
długim nasypie wśród pustych pól. Znów rozszalała się zawieja. 
Gaten był przerażony prędkością, z jaką jechali. Wóz wpadł w 
poślizg, lecz Polak, znakomity kierowca, z powrotem wyprowadził 
go na prostą. 
     - Uważaj, jak rany! - warknął Gaten. - Zabijesz nas 
wszystkich! 
     - Zamknij japę! - uciszył go Wojna i wykrzywił się 
pogardliwie. - Zapomniałeś zabrać z domu jaja, czy co? 
     Urodzony i wychowany w paryskich slumsach dzielnicy Goutte d 
Or, gdzie już w wieku lat dwunastu przewodził szajce ulicznych 
chuliganów, pogardzał z całej duszy wykształconym norweskim 
anarchistą i nigdy nie tracił okazji, by go upokorzyć. 
     - Za chwilę będziemy na miejscu - odezwał się po kilku 
minutach, obserwując z trudem okolicę przez zawianą śniegiem 
przednią szybę. 
     Rozmieszczenie wyjętych z tyłu karetki ładunków w kilku 
starannie wybranych miejscach i podłączenie do nich zapalników 
czasowych zabrało im pięć minut. W tym czasie ich ubrania 
przyprószył śnieg. 
     Potem wsiedli do samochodu, odjechali kawałek w stronę 
granicy holenderskiej i zatrzymali się, czekając na rezultat. 
     Wybuch miał ogromną siłę. W jaskrawym rozbłysku i tumanach 
wzbitego śniegu długie fragmenty szyn wyleciały w powietrze. 
Stumetrowy odcinek nasypu osunął się na pobliską autostradę. 
Główne połączenie kolejowe z Dusseldorfu do Amsterdamu zostało 
przerwane. 
     - A teraz na granicę - powiedział Wojna do Gatena, wciskając 
gaz do deski. 
     Karetka pędziła w kierunku granicy holenderskiej, 
nieprzerwanie wyjąc sygnałem. Po kilku minutach minął ich jadący 
z naprzeciwka wóz policyjny, lecz Wojna nie zwolnił. Kierowca, w 
którym widok jadącej na złamanie karku karetki nie wzbudził 
żadnych podejrzeń, powiedział do kolegi: 
     - Musi być kiepsko z gościem, którego wiozą. 
     Podjechali z powrotem pod stodołę. Wojna zahamował 
gwałtownie, aż wozem zarzuciło, i nie gasząc silnika wyskoczył 
zza kierownicy. 
     - Macie ołów w tyłkach, czy co?! - warknął napastliwie. - Za 
pięć minut ma nas tu nie być, a jak który nie będzie gotowy, 
rozkwaszę mu gębę! 
     We wnętrzu stodoły trójka ludzi, którzy pozostali na 
miejscu, zdążyła już odkręcić pokrywę wyciętego przemyślnie z 
tyłu cysterny okrągłego, niewidocznego przedtem otworu, przez 
który można było wpełznąć do środka. W środku cysterny 
zmagazynowano wielki zapas materiałów wybuchowych, urządzeń 
zegarowych i zapalników elektrycznych uruchamianych na odległość. 
W górnej części metalowego cylindra były nawiercone małe otworki 
wentylacyjne, żeby jadący wewnątrz cysterny ludzie mieli czym 
oddychać podczas długiej podróży. 
     - Ruszcie się, do jasnej cholery! - ponaglił znowu Wojna 
zdzierając z siebie biały fartuch i wkładając kombinezon i 
płócienną czapkę z daszkiem. Gaten, który miał z nim jechać w 
szoferce, ubrał się podobnie. 
     Pozostała czwórka wczołgała się przez okrągły otwór do 
wnętrza cysterny. Gaten umocował pokrywę, zamykając ich w środku, 
po czym wyszedł na dwór i siadł za kierownicą karetki. Wojna 
obejrzał uważnie tył wozu i na wszelki wypadek lepiej zamaskował 
ukryty właz rozcierając na nim trochę kunu zebranego z klepiska 
stodoły. Co prawda nie spodziewał się żadnych kłopotów na 
przejściu granicznym. Przy takiej pogodzie celnikom będzie się 
zanadto spieszyło z powrotem do ciepłego wnętrza. 
     Zadowolony z wyniku wdrapał się do szoferki, siadł za 
kierownicą i wyprowadził cysternę na zewnątrz. Tam zatrzymał się 
i czekał. 
     Gaten wjechał karetką do stodoły, zaparkował ją przy 
mercedesie, wybiegł na zewnątrz, zamknął wrota i siadł w szoferce 
obok Wojny. 
     Jeszcze nie zatrzasnął drzwi, a już jechali polną drogą i po 
chwili skręcali na szosę: 
     Na granicy wszystko poszło jak z płatka. Holenderscy celnicy 
ledwie spojrzeli na dokumenty, sfałszowane zawczasu na polecenie 
Geigera. Byli przyzwyczajeni do wielkich cystern, które 
wyjeżdżały tą trasą z Niemiec. Oddaliwszy się z punktu 
granicznego Wojna nie przekraczał dozwolonej prędkości, mimo że 
na drogach nie było śniegu. Przepełniało go zadowolenie po 
kolejnym pomyślnie wykonanym zadaniu. Zmierzali teraz do 
następnej kryjówki w Dordrecht, niedaleko wielkiego mostu 
kolejowego na Maas, przez który musiał przejechać ekspres 
"Atlantic" po zmianie trasy. 
     
     Bladym świtem, dwadzieścia po czwartej, gdy pociąg 
przejechał już przez Mainz i zbliżał się do Kolonii, kapitan 
Wander wyrwał ze snu wszystkich w ostatnim wagonie i zebrał całe 
towarzystwo w przedziale Marienkowa. Julian Haller, któremu oczy 
same się zamykały,. Czuwał, lecz Wargrave i Elsa zdołali przespać 
się trochę, zanim postawiło ich na nogi wezwanie szefa 
niemieckiej służby bezpieczeństwa. 
     - Pomyślałem, że lepiej wam o tym powiedzieć - zaczął 
energicznie Wander. - W trasie pociągu zaszła zmiana. Z Kolonii 
pojedziemy na Aachen i Brukselę. 
     - Co się stało? - warknął Wargrave. 
     - Ktoś wysadził w powietrze tory na północ od Dusseldorfu, 
więc zwykła trasa do Amsterdamu jest zamknięta. Podejrzewamy, że 
to znów wesołe igraszki Geigera - dodał znakomitą angielszczyzną. 
     - Coś mi tu śmierdzi - oznajmił Wargrave. - Śmierdzi jak 
wszyscy diabli. 
     - Nie widzę żadnego związku z panem Marienkowem - odparł 
Wander. - Nawet gdyby wybuch nastąpił w odpowiednim czasie, z 
całą pewnością nie mogli liczyć na to, że zniszczą cały pociąg. 
Część wagonów ucierpiałaby, inne wyszłyby bez szwanku. 
     - No właśnie - przytwierdził Anglik. - Nie mogli mieć 
pewności, że załatwią w ten sposób Marienkowa. - Wstał. - Pójdę 
uciąć sobie pogawędkę z Scholtenem. 
     Wargrave wszedł do centralki i poprosił Neckermanna, by 
zostawił go na chwilę samego. Gdy to życzenie zostało spełnione, 
połączył się z Hagą. 
     - Cześć, Max, tu Harry. Jesteśmy gdzieś między Mainz i 
Kolonią. 
     - Wiem - odparł od razu Scholten. - Wander informuje mnie na 
bieżąco, jaka u was sytuacja. Nasza współpraca układa się 
wspaniale. . - Nie dotarło pewnie jeszcze do ciebie, że kawałek 
torów w okolicy Dusseldorfu wyleciał w powietrze. Wcale mi się to 
nie podoba. 
     - O tym też już wiem - odpowiedział od razu Scholten. -Moim 
zdaniem to nie przypadek. Poza tym, jak mi wiadomo -mówię ci to 
całkowicie poufnie - grupa Geigera, która pewnie maczała w tym 
palce, przeniosła się do Holandii. 
     - Więc to następny przeciwnik, z jakim przyjdzie nam się 
zmierzyć? 
     - Jestem tego pewny. I to przeciwnik, którego nie należy 
lekceważyć. Ale możliwe, że z obecnej sytuacji wyciągniemy 
również jakieś korzyści. Nadarza nam się okazja, jaka trafia się 
raz na całe życie, pod warunkiem, że zdobędziemy się na 
bezwzględność. Czy wiesz, że radziecki frachtowiec "Maksym 
Gorki", który znajduje się w ujściu Renu, bierze w tej chwili na 
pokład całą masę agentów G.R.U i KGB zbiegłych z Francji, Belgii 
i w większości z Niemiec? 
     - Owszem, Wander coś o tym wspomniał - odparł ostrożnie 
Wargrave. - Jak daleko chcecie się posunąć? Wasze kutry torpedowe 
z pewnością mogą ich przechwycić. 
     - Nie jest to takie łatwe w panujących obecnie sztormowych 
warunkach i po nocy - zauważył od niechcenia Scholten. -Zresztą 
zasugerowałem memu bliskiemu przyjacielowi, komandorowi De Vos, 
żeby nie wykazywał zbyt wielkiej inicjatywy w tym kierunku. 
     - Chyba nie masz na myśli... 
     - Mam sposób, żeby zlokalizować grupę Geigera - przerwał 
Scholten. - Będzie to wyścig z czasem, ale jeżeli nam się uda, 
proponuję pójść na całego. 
     Scholten opisał swój plan, a Wargrave wprowadził do niego 
kilka poprawek. Ich rozmowa trwała przeszło dwadzieścia minut. 
     Po upływie tego czasu Wargrave wyszedł z centralki i ruszył 
w kierunku lokomotywy na spotkanie z Nicosem Leonidesem. 
     Dotarłszy do jego przedziału, zamknął za sobą dokładnie 
drzwi i przez parę minut szybko udzielał mu instrukcji. Pożegnał 
go zdaniem: 
     "Bądź więc gotów", wyszedł i w sąsiednim przedziale odbył 
podobną rozmowę z Anną Markos. Wychodząc ponownie na korytarz 
miał zasępiony wyraz twarzy. Wyglądało na to, że będzie musiał 
powierzyć główny ciężar zadania dwójce swoich byłych pracowników 
z greckiej siatki. 
     Na dziesięć minut przed tym, jak Harry Wargrave zgłosił się 
na linii, w biurze Maxa Scholtena odebrano miejscowy telefon. 
Zastępca Scholtena, major Sailer, podniósł słuchawkę i 
powiedział: 
     - Dzwoni ktoś nazwiskiem Panhuys. 
     - Sam z nim porozmawiam - odparł szybko Scholten. Słuchał 
przez dłuższą chwilę mówiąc co pewien czas: "Tak" i "Nie", po 
czym odłożył słuchawkę i podszedł do mapy wiszącej na ścianie. -Z 
powodu zniszczenia torów na północ od Dusseldorfu ekspres będzie 
musiał jechać tędy, przez Aachen i Brukselę - pomyślał na głos. 
     - Nic nowego - odrzekł Sailer. - Wiemy o zamachu już od 
kwadransa. 
     Scholten wyjął ołówek i stanowczym pociągnięciem zakreślił 
na mapie kółko, w którym z grubsza zawierał się obszar delty 
Renu. 
     - Gdzieś na tym obszarze dojdzie do decydującej rozgrywki 
-obwieścił proroczo i mimochodem dodał: - Postaw na nogi oddział 
Venlo. Niech będą gotowi do natychmiastowej akcji. 
     Instrukcja zdumiała Sailera. Oddział Venlo był ściśle tajną 
brygadą antyterrorystyczną, podległą bezpośrednio Scholtenowi, 
złożoną z ludzi, których wybrał osobiście ze względu na ich 
talenty strzeleckie. 
     - Dokąd ich wysłać? - spytał Sailer. 
     - Do tajnej bazy w Dordrechcie. 
     Scholten nieświadomie wysyłał swoich ludzi do tego samego 
miejsca, które obrała sobie za punkt wypadowy grupa Geigera. Nie 
był to całkowity zbieg okoliczności, lecz wynik pracy myślowej 
Scholtena, który tak objaśnił swoją drogę rozumowania: 
     - Wiemy, że "Atlantic" zostanie skierowany na Brukselę i 
pojedzie dalej przez Rosendaal do Amsterdamu. Jak najlepiej 
zniszczyć cały pociąg, żeby nikt, ani jedna osoba nie uszła z 
życiem? 
     - Wysadzić tory, tak jak to już zrobili. 
     - Wybuch i wykolejenie pociągu na pewno nie zabiłoby 
wszystkich. Marienkow mógłby równie dobrze wyjść z tego cało. 
Rusz głową jeszcze raz. 
     - Nic mi nie przychodzi na myśl - przyznał się Sailer. 
     - Najprościej wysadzić w powietrze jakiś most w chwili, gdy 
pociąg będzie przez niego przejeżdżał, powiedzmy ten długi most 
na Maas. Wtedy cały ekspres spadłby do rzeki. 
     - O rany, ależ to... - zaczął Sailer i urwał na dzwonek 
telefonu. 
     Podniósł słuchawkę i podał ją swojemu szefowi. - Harry 
Wargrave z ekspresu. Chce z panem rozmawiać. 
     Zostaw mnie teraz samego - polecił Scholten i następne 
dwadzieścia minut spędził na rozmowie przez łącze radiowe. 
Odłożył słuchawkę i wezwał Sailera przez interkom. Jego zastępca 
powrócił do biura wyraźnie poruszony i oznajmił: 
     - Otrzymaliśmy z kilku miejsc meldunki, że zaobserwowano 
wiele motorówek, płynących z dużą szybkością w stronę "Maksyma 
Gorkiego". Większość z nich dotarła bez szwanku, lecz dwie 
przewróciły się na wysokiej fali, zanim dotarły do burty 
frachtowca. 
     Nikt nie ocalał. 
     - Zmywają się od nas agenci Sowietów. To lubię; robactwo 
samo ucieka i nie trzeba go wygniatać - oświadczył Scholten. -Mam 
do ciebie pewną prośbę - ciągnął, przyglądając się badawczo 
swojemu zastępcy. - Czy zrobisz coś dla mnie w ścisłej tajemnicy? 
     - Zawsze miałem się za konspiratora pierwszej wody - odrzekł 
Sailer z powściągliwym uśmieszkiem. 
     - Chcę, żebyś podwędził w paru różnych sklepach cztery takie 
zestawy, jakie noszą ludzie Geigera - czarna kominiarka, czarna 
wiatrówka i czarne spodnie narciarskie. Otwórz drzwi wytrychem, 
żeby nie było śladów włamania i, na litość boską, nie daj się 
złapać policji. Jeżeli buchniesz po jednej rzeczy to tu, to tam, 
mogą nie zauważyć ich braku przez długie miesiące. 
     - Jakieś określone rozmiary? 
     - Tak, właśnie o tym chciałem powiedzieć. Dwa komplety w 
średnim rozmiarze, pozostałe dwa na wysokiego mężczyznę. Dzięki 
tej przebierance może uda nam się zadać Sowietom bardzo dotkliwy 
cios. Aha, i jeszcze jedno. Złap telefonicznie De Vosa, dowódcę 
kutrów torpedowych, i powiedz mu, żeby nie starał się za bardzo 
łapać tych motorówek. To niebezpieczne zajęcie przy tej pogodzie 
- dodał w formie wytłumaczenia. - A potem ja chciałbym zamienić z 
nim słówko na osobności... 
     Jakieś pół godziny wcześniej, w krótki czas po tym, jak 
Scholten odebrał telefon od kogoś przedstawiającego się jako 
Panhuys, Erika Kern zeszła ukradkiem z lugerem w ręku na parter 
domu w Amsterdamie. Otworzywszy tylne drzwi, wychodzące na 
brukowaną uliczkę, stanęła twarzą w twarz z Joopem Kistem, który 
również trzymał pistolet w pogotowiu. 
     - Co, u diabła, tutaj robisz? - spytała gniewnie po 
niemiecku. 
     - Usłyszałem na dole jakiś hałas, jakby ktoś majstrował przy 
zamku. - Pokazał jej zadrapania na zewnętrznej stronie drzwi. 
-Pewnie obrobili kogoś w sąsiedztwie i przymierzali się do nas. 
     Chyba ich przepłoszyłem. 
     Erika, wciąż pełna podejrzeń, spojrzała na wybitą szybę w 
oknie sąsiedniej willi. Próbowała zobaczyć coś w środku, lecz nic 
nie mogła dostrzec. Kist w duchu podziękował Bogu, że nie miała 
przy sobie latarki. W przeciwnym razie mógłby jej wpaść w oko 
telefon, z którego dzwonił do Scholtena, a nawet porzucony na 
podłodze łom, którym spreparował ślady na drzwiach. 
     - Wracamy na górę - rzekła opryskliwie Erika. - I nie 
zapomnij przypadkiem zaryglować drzwi. 
     Ruszyła przodem, a pozostawiony sam sobie Kist odetchnął z 
ulgą, zamykając drzwi na zasuwę. Umieszczenie wtyczki w grupie 
Geigera było dla Scholtena łutem szczęścia. Jedyny szkopuł leżał 
w tym, że w krótkiej rozmowie Kist mógł mu niewiele przekazać. 
Tylko tyle, że Geiger planuje w najbliższej przyszłości jakąś 
dużą akcję i że kazał Erice trzymać w pogotowiu samochód, którym 
w każdej chwili mógłby pojechać na południe ku belgijskiej 
granicy. Inaczej mówiąc, z grubsza w kierunku Dordrechtu i mostu 
na Maas. Scholten natychmiast to sobie skojarzył. 
     Schiphol był w dalszym ciągu jedynym portem lotniczym w 
Europie Zachodniej, z którego latały samoloty do Stanów 
Zjednoczonych. 
     W hangarze na dalekim krańcu płyty lotniska drzemał, 
strzeżony przez holenderskie wojsko, boeing 707. Hangar otoczony 
był nieustannie kręgiem jeepów, wyposażonych w karabiny 
maszynowe. W środku uzbrojeni wartownicy przestępowali z nogi na 
nogę, żeby przepłoszyć zimno. Samolot był zatankowany, a załoga 
spała w pobliskim baraczku. 
     "Maksym Gorki", stojący na kotwicy u ujścia Renu, przewalał 
się z boku na bok i przyjmował na pokład coraz większe fale. Mimo 
swoich siedemnastu tysięcy ton wyporności był w ciężkich 
tarapatach i jego kapitan, Josif Morow, w rozmowie z oficerem 
politycznym Rykinem nie taił rosnącego rozdrażnienia. Omawiali 
sytuację w zaciszu kapitańskiej kabiny. 
     - Zmuszając mnie do dalszego postoju wystawiacie na 
niebezpieczeństwo statek wraz z całą załogą! - zagrzmiał donośnie 
Morow. 
     - Mam swoje rozkazy - odparł chłodno Rykin. 
     - Paplacie w kółko to samo jak tresowana papuga! - fuknął 
Morow i nie bacząc na znieruchomiałą twarz Rykina ciągnął ze 
złością: - Straciłem już jednego z załogi próbując wciągnąć na 
pokład tych stukniętych idiotów, którzy podpływają do nas w 
motorówkach i szalupach. 
     - Ci stuknięci idioci należą do najbardziej zasłużonych 
obywateli Związku Radzieckiego. Wyratowaliśmy już ponad sto osób. 
To wysokiej klasy agenci, których wyszkolenie trwało długie lata, 
elita aparatu wywiadowczego w zachodniej Europie. 
     - A myślicie, że ludzi, co służą na moim statku, szkoli się 
w jeden dzień? - odparował wzburzony Morow. - Jeszcze nigdy nie 
pływaliśmy podczas takiej fali! 
     - Myślałem, że macie doświadczenie w dowodzeniu statkiem 
-skrzywił się drwiąco Rykin. - Chyba potraficie sobie poradzić z 
wybrykami pogody. 
     - To nie wasza sprawa! - odpalił wściekle Morow. - Wy 
siedzicie sobie bezczynnie na tyłku, a po powrocie do Leningradu, 
jeśli to kiedyś nastąpi, przypiszecie sobie całą zasługę. A 
zresztą pies to drapał! Za wcześnie na robienie takiej 
zadowolonej miny! Bywało już, że fale przewracały statek. 
     - Przesadzacie - odparł Rykin, lecz w jego głosie pojawił 
się cień niepokoju. 
     - Wyjrzyjcie no przez iluminator - polecił Morow. 
     Rykin podszedł do iluminatora, łapiąc po drodze za sprzęty, 
żeby utrzymać równowagę, i odsunął zasłonkę. Wzdrygnął się na 
widok wielkiego zielonego wału wodnego z grzebieniem piany, który 
spiętrzył się z tej strony statku i uderzył w burtę zalewając 
szybę. Przechył statku odrzucił Rykina pod przeciwległą ścianę 
kabiny. Politruk leżał jeszcze na podłodze, kiedy Morow stanął 
nad nim i powiedział; 
     - Wygląda na to, że zapomnieliście o naszym pierwotnym 
porcie przeznaczenia i ładunku, jaki wieziemy. 
     Wzmianka o ładunku przeraziła Rykina. "Maksym Gorki", 
którego pierwotnym celem podróży była Angola, przewoził w swoich 
ładowniach broń i amunicję dla ugrupowań partyzanckich w 
południowej Afryce. W jej skład wchodziły dwa tysiące ton 
gelignitu i amytolu. 
     Komisarz zbierając się z podłogi uświadomił sobie, że ma pod 
nogami pływającą beczkę prochu. 
     
      * 25 * 
     
     "Maksym Gorki" 
     
     O szóstej piętnaście rano ekspres "Atlantic" wyjechał z 
Kolonii i skręcając na zachód na Aachen udał się w dalszą podróż 
do Amsterdamu zmienioną trasą przez Belgię. Elsa szkicowała na 
próbę różne wersje twarzy Karpińskiego. Do wizerunku stworzonego 
na podstawie opisu Marienkowa dodawała zarost lub okulary w 
cienkiej oprawce. 
     - Jaki sens ma to bazgranie? - spytał z irytacją Haller. Nie 
spał całą noc i padał ze zmęczenia. 
     - Generał twierdzi, że Karpiński jest mistrzem 
charakteryzacji -odparła Elsa, nie przerywając swojego zajęcia. - 
Wszyscy skłaniamy się do zdania, że w Zurychu Karpiński wsiadł 
jednak do pociągu. 
     Jedna z tych kombinacji może pasować do jego obecnego 
wyglądu. 
     - Nadzieja matką głupich - skwitował to Haller. 
     - A upór matką sukcesu, mój Żółwiku - odrzekła nazywając go 
pieszczotliwym przezwiskiem. - Głowę daję, że prędzej czy później 
go zobaczę. 
     Wciąż komponowała nowe wersje, kiedy przybyli do leżącego na 
granicy z Belgią Aachen, gdzie kapitan Wander przekazał ich w 
ręce belgijskiej służby bezpieczeństwa. 
     - Życzę wam spokojnej podróży! - powiedział Niemiec do 
Wargravea, ściskając mu dłoń na pożegnanie. - Stąd już na pewno 
dotrzecie bezpiecznie na Schiphol. 
     - Dzięki, że przewiozłeś nas całych i zdrowych przez Niemcy 
-odparł Wargrave. - To w dużej mierze zasługa twoich pupilków 
-wskazał sforę niemieckich owczarków, które wraz ze swoimi 
przewodnikami wysypywały się z pociągu. - To był cholernie cwany 
pomysł. 
     Między Aachen a Brukselą w wagonie restauracyjnym podawano 
śniadanie. Jako jeden z pierwszych zjawił się Waldo Hackmann, 
który wciąż nosił sportowy garnitur w kratkę i okulary w rogowej 
oprawie. 
     Wybrał miejsce najdalej od kuchni, w kącie, skąd mógł 
obserwować innych podróżnych. Silnym amerykańskim akcentem 
zamówił dużą porcję jaj na bekonie i otworzył tygodnik "Time". 
     Wargrave zaproponował Elsie śniadanie w restauracji. Haller 
chciał tylko kawę i poprosił o przysłanie jej razem z posiłkami 
zamówionymi dla Marienkowa, Leroya i Neckermanna. W kuchni czuwał 
nad ich przygotowaniem oficer belgijskiej służby bezpieczeństwa, 
żeby wykluczyć ryzyko, że ktoś dosypie trucizny do jedzenia. 
     Wargrave i Elsa weszli do wagonu restauracyjnego i wybrali 
stolik w kącie tuż przy kuchni. Nieco dalej siedzieli przy jednym 
stoliku Anna Markos i Nicos Leonides. Nie zwracali na siebie 
nawzajem . Uwagi, jakby się wcale nie znali. 
     - Mój Boże, niby zwykłe śniadanie, a czuję się jak 
wypuszczona na wolność - westchnęła Elsa, rozłamując bułkę na 
dwoje. - Cóż za miła odmiana siedzieć tak ze zwykłymi pasażerami 
i patrzeć na widoki za oknem. 
     - Trochę posępne te widoki - zauważył Wargrave. 
     Przejeżdżali przez gęste lasy na pogórzu Ardenów. Wciąż 
padał gęsty śnieg, drzewa nosiły białe czapy. Elsa podczas 
jedzenia obserwowała ukradkiem ludzi wokół. Siedzący na drugim 
końcu sali Waldo Hackmann dostrzegł Harryego Wargravea, którego 
widok sprawił mu ogromną satysfakcję. Spojrzał na zegarek: 
kwadrans po ósmej. Za dwie godziny Anglik będzie leżał na dnie 
Renu, a potem wartki nurt poniesie jego ciało do morza. Hackmann 
napawając się tą myślą wypił ze smakiem następną filiżankę kawy. 
     Siedział jeszcze na swoim miejscu, kiedy Wargrave i Elsa 
skończyli posiłek i minęli go wychodząc z sali. Ku rozbawieniu 
Karpińskiego Anglik nie spojrzał nawet na niejakiego Waldo 
Hackmanna, handlarza obrazów rodem z Bostonu w stanie 
Massachusetts. 
     
     O siódmej czterdzieści pięć, gdy Wargrave i Elsa jedli 
śniadanie, Rolf Geiger wraz z dwójką swoich ludzi opuścił melinę 
w Amsterdamie. 
     Geiger w eleganckim, podbitym futrem płaszczu siedział sam z 
tyłu mercedesa i czytał "Le Monde". Obok niego leżała skórzana 
dyplomatka. Erika Kern, równie elegancka w granatowej liberii 
kierowcy, prowadziła wóz umiejętnie i z werwą we wczesnym rannym 
ruchu. 
     Obok niej siedział milczący i ponury Joop Kist. 
     Ta przekonująca maskarada miała określony cel. Geiger 
zauważył już wcześniej, że Erika skutecznie odwraca od niego 
uwagę policjantów w wozach patrolowych, którzy widzieli tylko 
ładną dziewczynę za kierownicą. Po piętnastu minutach jazdy 
zostawili Amsterdam za sobą i jechali dalej na południe w stronę 
Renu. Erika dodała gazu. Minęli tablicę drogową. Geiger podniósł 
na nią wzrok i przeczytał: "Lotnisko Schiphol". 
     Niespełna godzinę później minęli Dordrecht i zbliżali się do 
wielkiego mostu na Maas. Brzozowy las ciągnął się po obu stronach 
drogi. Jak w całej Holandii, tak i tutaj nie było prawie śniegu, 
zaledwie kilka białych smug między drzewami. Kist odezwał się po 
raz pierwszy od początku jazdy. 
     - Za, trzymaj wóz. Muszę się wysikać. 
     - Na litość boską, za chwilę będziemy na miejscu! - warknęła 
Erika. 
     - Nie wytrzymam dłużej - upierał się Kist. - Muszę teraz! 
     Geiger na tylnym siedzeniu westchnął. 
     - Stań i daj mu się odlać - powiedział. - Tylko się 
pospiesz! -rzucił Kistowi. 
     Kist wysiadł i wbiegł między drzewa. Gdy uznał, że nie widać 
go już z szosy, rozpiął pasek u spodni, wyjął "pluskwę", 
mikronadajnik impulsów radiowych, i położył ją przy dużym 
kamieniu. 
     Na kamieniu narysował prymitywną strzałkę, wskazującą 
południe. 
     Ruszył z powrotem do samochodu udając, że zapina rozporek. 
     Podejrzliwa Erika gotowa mu urządzić rewizję osobistą, a w 
takim razie wolał nie mieć przy sobie żadnych trefnych 
przedmiotów. 
     Jak dotychczas nie było okazji, żeby przyczepić "pluskwę" do 
mercedesa. Wsiadł do wozu, a Erika z niecierpliwym parsknięciem 
ruszyła z miejsca.. 
     Oddział Venlo, który zgodnie z poleceniem Scholtena wysłano 
do Dordrechtu, pochwycił sygnał z elektronicznego czujnika, kiedy 
mercedes Geigera przejeżdżał przez miasto. Sześciu snajperów w 
nie wyróżniającej się niczym furgonetce ruszyło na południe w 
stronę źródła impulsów. Mercedes jechał jakieś dwa kilometry 
przed nimi. 
     Prawie zaraz za miejscem, gdzie Kist poszedł na stronę, 
Erika nagle skręciła w boczną drogę, która prowadziła do starej 
stodoły, ukrytej za dużą kępą drzew. Za stodołą stała wielka 
cysterna, w której wnętrzu główny trzon grupy Geigera dotarł w 
umówione miejsce. 
     Geiger wysiadł, gdy tylko wóz stanął, i wszedł do stodoły. 
Dziwnie wyglądał w tym otoczeniu. Zasłane słomą klepisko i 
wiszący w powietrzu odór zwierzęcych odchodów nie pasowały do 
jego wymuskanej elegancji, podobnie jak szóstka mężczyzn ubranych 
w czarne kominiarki, wiatrówki i narciarskie spodnie. 
     - Wszystko gotowe do wysadzenia mostu? - spytał. 
     - Ładunki są przygotowane - odparł Wojna. - Chciałem dać 
zapalniki czasowe, ale moglibyśmy źle wyliczyć dokładny czas 
przejazdu pociągu, więc zdecydowałem się na przewód elektryczny i 
ręczny detonator na odległość. 
     - Co z wartownikami na moście? - spytał ostro Geiger. 
     - Tylko dwóch. - Wojna ujął mocniej automat, który trzymał w 
ręku. - Załatwimy ich z palcem gdzieś. Łódź, którą mamy uciekać, 
też jest gotowa. 
     - Musicie poczekać, aż ekspres znajdzie się dokładnie na 
środku mostu - klarował mu z naciskiem Geiger. 
     - Jasne, nie musi mi pan powtarzać - odparł flegmatycznie 
Wojna. - Zaraz wyjeżdżamy ciężarówką. 
     Nagle zastygł w bezruchu. We wnętrzu stodoły zapanowało 
napięcie. Ludzie w maskach zacisnęli ręce na automatach, patrząc 
na Wojnę w oczekiwaniu rozkazów. Z daleka napływał odgłos 
zbliżającego się helikoptera, przeraźliwie głośny w nagłej ciszy. 
Geiger odwrócił się do Eriki. 
     - Musimy natychmiast wyruszyć, żeby zabrać z ekspresu 
naszego przyjaciela. 
     
     Do kwatery Scholtena wciąż napływały liczne meldunki. Jedne 
dotyczyły samochodów, które nielegalnie przekroczyły granicę, co 
wobec małej liczby punktów straży granicznej nie było trudne. 
Inne, od dowództwa kutrów torpedowych w ujściu Renu, donosiły o 
pojawianiu się wciąż nowych motorówek, płynących do "Maksyma 
Gorkiego". Jednakże uwagę Scholtena zwrócił meldunek pewnego 
pilota helikoptera, który patrolował okolice mostu na Maas. 
     - Słuchaj, Sailer, on wspomina, że na południe od Dordrechtu 
widział cysternę na paliwo i mercedesa zaparkowane na zupełnym 
odludziu. 
     - Pewnie jakiś kierowca zrobił sobie przystanek na trasie. 
     - Chciałeś powiedzieć kierowcy, bo były dwa pojazdy. 
Twierdzisz, że chcieli odpocząć? W taką pogodę? W takim zakazanym 
miejscu? 
     - Rzeczywiście, to trochę dziwne... 
     - Niedaleko stamtąd do rzeki - ciągnął Scholten patrząc na 
ścienną mapę. - Co więcej, niedaleko do miejsca, gdzie nasi 
ludzie dopiero co znaleźli zostawioną przez Kista "pluskwę". - 
Wstał zza biurka. - Tak czy owak, pora ruszać na spotkanie. 
Myślę, że wreszcie, dzięki Bogu, nakryliśmy grupę Geigera. 
Schodzimy do samochodu i pamiętaj, gaz do dechy! 
     
     Już pamiętam, gdzie widziałam Karpińskiego - powiedziała 
Elsa. 
     Patrzyła na wykonany przez siebie portret, na którym 
dorysowała okulary w grubej, rogowej oprawie. 
     Oddalili się już znacznie od Brukseli, minęli Roosendaal i 
dojeżdżali do wielkiego mostu na Maas. Haller odniósł się 
sceptycznie do słów Elsy, lecz Wargrave od razu podniósł czujnie 
głowę. 
     - Gdzie? Kiedy? 
     - Na śniadaniu. Siedział na drugim końcu sali. Ale widziałam 
go jeszcze wcześniej, w nocy. Zajmuje przedział dziewiętnasty, w 
trzecim wagonie od końca. 
     - Idziemy tam natychmiast! - poderwał się Wargrave. 
     - Weźcie ze sobą paru belgijskich ochroniarzy - rzucił za 
nim Haller. 
     Już na korytarzu Wargrave pokręcił przecząco głową. 
     - Żadne takie. Pokaż mi tylko, który to przedział, a potem 
wstąpimy po dwójkę moich ludzi. 
     Leroy wypuścił ich z wagonu. Elsa szła tuż za Wargraveem. 
     Wsunęła dłoń do torebki i zacisnęła ją kurczowo na schowanym 
tam rewolwerze. Doszli do właściwego przedziału. Wskazała drzwi, 
które mijali, a Wargrave skinął głową, nie zwalniając kroku. 
Spojrzał na zegarek, a potem przez okno, za którym szybko 
przesuwał się płaski pejzaż. Do mostu na Maas zostało dwadzieścia 
kilometrów. 
     Przechodząc obok przedziału, w którym siedziała Anna Markos, 
dał jej znak przez szybę, żeby poszła za nim, i wkroczył do 
kolejnego, gdzie Nicos Leonides palił fajkę. Przedstawił im 
krótko Elsę. 
     - A to Anna Markos i Nicos Leonides. Pracują ze mną. 
     - Miło mi panią poznać. - Leonides wstał z miejsca i ukłonił 
się. 
     Anna i Elsa obrzuciły jedna drugą uważnym, typowo kobiecym 
spojrzeniem, a w ich wzroku kryła się pewna rezerwa. Elsa 
wyciągnęła rękę na, przywitanie i zdumiał ją silny uścisk 
Greczynki. Wargrave niecierplivie przeszedł do sedna sprawy. 
     - Elsa rozpoznała Karpińskiego. Tym razem go dorwiemy. 
     Spokojnie i bez pośpiechu, mamy na to wystarczająco dużo 
czasu. 
     Jeszcze nie skończył mówić, gdy pociąg szarpnął i zaczął 
gwałtownie zwalniać. Po chwili stanął z mocnym wstrząsem. Nagłe 
hamowanie sprawiło, że wszyscy się poprzewracali. Wargrave zerwał 
się na nogi. 
     Leonides pomagał wstać Elsie i Annie. W całym ekspresie 
wybuchło zamieszanie, bagaże pospadały z półek, a podróżni 
podnosili się z podłogi. 
     - Mieli dać sygnał do zatrzymania! - rzucił ostro Wargrave. 
     - Nikt nie dawał sygnału! - odparła Elsa. - Ktoś pociągnął 
za hamulec bezpieczeństwa. To Karpiński! 
     - Pewnie chce nawiać - zgadł Leonides. - Przed chwilą 
widziałem z okna zaparkowany na poboczu autostrady samochód, 
który migał światłami. To mógł być umówiony znak. 
     Wargrave pierwszy wypadł na korytarz. Pobiegł na koniec 
wagonu, jednym szarpnięciem otworzył drzwi po właściwej stronie i 
zeskoczył na nasyp. Zauważył w oddali sylwetkę mężczyzny, 
biegnącego między bezlistnymi drzewami ku pobliskiej szosie. 
     - Jest tam! 
     Zaczęli biec przez niewielki lasek w stronę niewidocznej zza 
drzew autostrady. Wargrave pierwszy wypadł na szosę. Zobaczył 
mercedesa, który przemknął koło niego i odjechał na północ. 
Zdumiony dostrzegł za kierownicą dziewczynę w liberii kierowcy. Z 
tyłu siedziało dwóch mężczyzn. 
     - Cholera! - zaklął Leonides, który wybiegł za nim. - Dwie 
sekundy wcześniej zdmuchnąłbym go jak kaczkę na strzelnicy. 
     Wargrave stał na skraju szosy i patrzył na BMW, 
nadjeżdżające z tego samego co mercedes kierunku, lecz z bardziej 
umiarkowaną prędkością. Zauważył francuską rejestrację. Machnął, 
a kiedy wóz się zatrzymał, otworzył przednie drzwiczki po. 
Stronie pasażera. 
     Kierowcą był mężczyzna o rzeczowym wyglądzie, ubrany w 
elegancki garnitur biznesmena. Jechał sam. Wargrave pokazał mu 
swoją legitymację i powiedział po francusku: 
     - Służba bezpieczeństwa. Musimy pożyczyć pański samochód. 
     W tym samochodzie, który właśnie przejechał, są terroryści. 
     - Mam zostać na tym bezludziu? 
     - Do cholery, wysiadaj pan! Za tymi drzewami jest pociąg. 
Niech pan idzie do ostatniego wagonu i spyta o mężczyznę 
nazwiskiem Haller. Powie mu pan, że jedziemy za osobą, której 
szukaliśmy. 
     Kierowca usłuchał. Wargrave siadł czym prędzej za 
kierownicą, Leonides zajął miejsce obok niego, a Anna i Elsa 
usadowiły się z tyłu. 
     Wargrave ruszył. Zobaczył z ulgą, że oszołomiony właściciel 
wozu znika w lesie, oddalając się w stronę pociągu. Droga przed 
nimi była pusta. Dziewczyna prowadząca mercedesa wykorzystała w 
pełni swą przewagę. Wargrave wcisnął pedał gazu. 
     - Coś ty mówił o jakimś sygnale zatrzymania pociągu? - 
spytała z tylnego siedzenia Elsa. 
     - Tak ustaliliśmy z generałem Scholtenem. Pociąg miał się 
zatrzymać przed mostem na Maas. 
     - Co ma do tego most? 
     Tory, które mieli po lewej stronie, biegły teraz bliżej 
szosy. 
     Leonides wskazał ruchem ręki zapalone czerwone światło 
semafora dla pociągów jadących z południa. 
     - Czy to ten twój sygnał? 
     Nagle Wargrave zaczął zwalniać. Przed nimi na poboczu 
autostrady stał citroen i zielona wojskowa ciężarówka z 
brezentową budą. Przy citroenie dostrzegł małą, korpulentną 
postać w grubym skórzanym płaszczu. Rozpoznał w niej generała 
Scholtena. 
     Żaden mercedes tędy nie przejeżdżał - oznajmił Scholten, gdy 
Wargrave powiedział mu, kogo ścigają. - Musieli skręcić w boczną 
drogę prowadzącą nad rzekę. Pewnie do jakiejś przystani, gdzie 
mają łódź, którą Karpiński chce popłynąć na "Gorkiego". Wszystko 
gotowe, jak prosiłeś. - Obrzucił wzrokiem Elsę i Annę na tylnym 
siedzeniu BMW i spytał z powątpiewaniem. - One też mają jechać? 
     - Dorównują pod każdym względem mężczyznom! - warknął 
Wargrave. - Tak się składa, że niedawno jedna z nich 
zasztyletowała draba, który chciał ją zabić. 
     - Słusznie mi się dostało - oznajmił Scholten. - Poza tym 
znam lojalność kobiet. Wobec tego lepiej się zbierajmy. 
     Wsiadł do swego citroena, który ruszył jako pierwszy. Za nim 
jechało prowadzone przez Wargravea BMW, a na końcu ciężarówka z 
płócienną budą. Wargrave należał do szybkich kierowców, ale 
prędkość, z jaką jechał Scholten, mroziła krew w żyłach. Leonides 
zamrugał z niedowierzaniem widząc, jak citroen oddala się w 
szaleńczym tempie, ścinając zakręty niemalże na dwóch kołach i 
utrzymując się na szosie tyleż dzięki szczęściu, co 
niewiarygodnej wprawie kierowcy. W pewnej chwili skręcili z 
autostrady w wijącą się między drzewami drogę, która prowadziła 
do jakiejś stodoły. Wysiedli wszyscy z samochodów. Na ich 
spotkanie wyszło sześciu mężczyzn z karabinami. 
     - To oddział Venlo - przedstawił Scholten. - Właśnie 
zlikwidowali grupę Geigera. Janie, czy udało wam się ocalić Joopa 
Kista? - zwrócił się do jednego z mężczyzn. 
     - Niestety nie, panie generale. 
     Mężczyzna wprowadził ich do stodoły i wskazał nieruchomą 
postać na ziemi. 
     - Ten wielki bydlak zabił go w ostatniej chwili. Musiał 
zwąchać, że to Kist ich wystawił. 
     - Który to? 
     - Leży tam. - Człowiek z Venlo machnął ręką w kąt stodoły, 
gdzie leżało skurczone ciało Wojny. - Wpakowałem w niego cały 
magazynek. 
     - To dobrze. - Scholten podszedł do zwłok Joopa Kista i 
łagodnie przykrył jego twarz rozpostartą chustką. Patrząc na 
zwłoki ciągnął dalej, nie mogąc do końca zapanować nad głosem: - 
Należał do wymierającego gatunku prawdziwych patriotów. Możesz 
być pewny, Joop, że zapłacą nam za ciebie. - Przy tych słowach 
głos mu stwardniał. Spojrzał wokół na podziurawione kulami z 
broni automatycznej ciała sześciu mężczyzn w czarnych 
kominiarkach. - Wiecie, co macie robić. Cztery trupy schowacie do 
cysterny. Ja siądę za kierownicą. Nasi przyjaciele - wskazał 
skinieniem dłoni Wargravea i resztę - pojadą citroenem. Muszę się 
przyznać, że ukradłem go dziś rano w Hadze z przygodnego garażu. 
     - Zostaną jeszcze dwa, w tym ten wielkolud. 
     - Wrzućcie je do rzeki - rzekł brutalnie Scholten. 
     Wargrave przysunął się do niego i powiedział zniżonym 
głosem: 
     - Czy możesz całkowicie ufać tym ludziom, że zachowają 
milczenie? Co będzie, jak cała sprawa dojdzie do ministra spraw 
wewnętrznych? Nie chcę, żebyś dla mnie kładł głowę pod topór, 
Max. 
     - Oddział Venlo jest mi całkowicie oddany - odparł Scholten. 
-Według oficjalnej wersji w ogóle nie opuszczał dzisiaj swojej 
bazy w Dordrechcie. Co się tyczy ministra, przełknie bez 
mrugnięcia tę bajeczkę, bo mu to odpowiada. Podobny jest do 
większości ludzi na stanowisku, obchodzi go głównie własna 
kariera. Poza tym dałem cynk pewnej agencji prasowej, że grupa 
Geigera szykuje poważny skok w Holandii. No, Harry, czas w drogę. 
     Do kabiny Rykina na "Maksymie Gorkim" wbiegł wzburzony 
radiooperator. 
     - Towarzyszu komisarzu, ten meldunek, który kazaliście nadać 
do Moskwy... Nie można go wysłać... 
     - Niby dlaczego, u diabła? - zirytował się Rykin. - Musimy 
koniecznie przesłać raport o rozwoju sytuacji. 
     - Niemożliwe, są zbyt wielkie zakłócenia w eterze. Nie mamy 
żadnej łączności radiowej. 
     Scholten wydał rozkaz, by włączyć wszystkie zagłuszacze na 
tym odcinku wybrzeża. W ten sposób sparaliżował łączność radiową. 
     "Maksym Gorki" był teraz całkowicie odcięty od świata 
zewnętrznego. 
     Cztery czarne postaci w maskach, wiatrówkach i obcisłych 
spodniach podkradły się ostrożnie do nabrzeża, przy którym stał 
zakotwiczony pod osłoną niewielkiego cypla kuter torpedowy. 
Komandor De Vos trzymał go w rezerwie na prośbę Scholtena, który 
był jego bliskim przyjacielem. Nie wiedział wprawdzie po co, ale 
nie miał zamiaru o to wypytywać. Dwaj strażnicy, którzy pilnowali 
jednostki, grali w karty w sterówce. 
     Wysoka sylwetka przedostała się przez przybrzeżne trzciny i 
z kocią zręcznością wskoczyła na pokład. Podeszła pod drzwi 
sterówki, ostrożnie nacisnęła klamkę i wpadła do środka. 
Napastnik uderzył pałką jednego ze strażników, który siedział 
plecami do wejścia -niezbyt mocno, tyle tylko, żeby go ogłuszyć. 
Strażnik siedzący naprzeciw zdążył się do połowy podnieść z 
miejsca, gdy i jego dosięgnął cios pałki, po którym zwalił się 
nieprzytomny na podłogę. 
     - Zwiążcie ich - rzucił Wargrave zza naciągniętej na twarz 
kominiarki, kiedy trzy pozostałe postaci wbiegły za nim do 
sterówki -i zanieście do szopy na przystani. 
     Elsa i Anna zajęły się więźniami, a Wargrave zaprowadził 
Leonidesa do tablicy rozdzielczej. 
     - Z prowadzeniem tej łajby nie będzie trudności - 
powiedział. -Pływałem kiedyś na takiej podczas służby w wywiadzie 
marynarki. 
     Znam też kutry brytyjskie i francuskie. Mam jednak nadzieję, 
że potrafisz w razie potrzeby przejąć ster, bo inaczej będę do 
niego przykuty cały czas. 
     - W końcu jestem Grekiem - zwrócił mu uwagę Leonides. 
-Połowę życia spędziłem na Morzu Egejskim pływając na jachtach 
motorowych i innych takich. Pokaż mi tylko, gdzie są jakie 
wskaźniki. 
     Pięć minut później kuter wypływał na wody Maas. Leonides 
stał za kołem sterowym. Otworzył szerzej przepustnicę, żeby 
wyczuć zryw łodzi i skinął głową do obserwującego go Wargravea. 
Obchodził się z kutrem tak, jakby pływał na nim od lat. Pozwolił 
sobie nawet na pewną fantazję: siła pędu wzrosła, dziób rozcinał 
fale. 
     Wargrave wyszedł na pokład i zobaczył Annę zdejmującą 
płócienny pokrowiec z umocowanego na obrotnicy karabinu 
maszynowego. 
     - Pokaż mi, jak się z tego strzela - zażądała dziewczyna. 
     Wargrave wzruszył ramionami i udzielił jej krótkich 
wyjaśnień. 
     Ostatecznie przyda się ktoś oprócz niego do obsługi karabinu 
na wypadek, gdyby on był zajęty czym innym. W sterówce Elsa 
znalazła na stole z mapami nawigacyjnymi lornetę noktowizyjną. 
Oparła mocno łokcie na parapecie okna i podniósłszy ją do oczu 
zaczęła obserwować drugi brzeg. Kiedy Wargrave wrócił do kabiny, 
powiedziała do niego z podnieceniem w głosie: 
     - Od przeciwległego brzegu odbija duża łódź motorowa. 
Widziałam w niej Karpińskiego z jakimś drugim, mniejszym 
mężczyzną. 
     Udało mi się złapać ostrość, gdy byli na pokładzie. 
     - Jesteś pewna? 
     - Jak jeszcze raz mnie o to zapytasz, to cię palnę. 
     - W takim razie musieli czekać, aż pogoda się trochę 
poprawi. 
     Poprawa była widoczna. Wiatr przycichł, a wzburzone fale w 
lejkowatym ujściu Renu nieco się uspokoiły. Wargrave patrzył, jak 
, wielka łódź nabiera szybkości i wypływa w morze obierając kurs 
na "Maksyma Gorkiego". 
     - Spróbujemy go dogonić i wyprzedzić? - spytała Elsa. 
     - Za. Późno, ale popłyniemy za nim. 
     Wargrave podszedł do Leonidesa, który coraz bardziej oswajał 
się z łodzią i świetnie się bawił. Zwiększył szybkość i słuchał z 
zachwytem warkotu silnika. Płynęli środkiem rzeki do ujścia. 
Przed nimi leżało otwarte morze. 
     - Za tą łodzią! - rozkazał Wargrave. - Doprowadzi nas prosto 
do "Gorkiego". 
     Ciężarówka z brezentową budą pędziła krętą, pustą drogą, 
która wiodła nad ujście Renu. Za kierownicą siedział generał 
Scholten we własnej osobie, przy boku mając Sailera. Wieźli 
makabryczny ładunek - zwłoki czterech członków grupy Geigera, 
wciąż ubranych w złowrogie czarne "mundury". Pomiędzy siedzeniami 
w szoferce leżała wielka latarka sygnałowa. 
     Było tak ciemno, jakby miało się ku wieczorowi. Niebo 
zasłaniały ciemne, niskie chmury, które szybko gnał wiatr. Mimo 
to Scholten jechał tylko na światłach mijania, nie ryzykując 
włączenia długich, które widać z dużej odległości. 
     - Sądzi pan, że przejdzie nam ten numer? - spytał Sailer. 
     - Mamy spore szanse. Nie powiedziałem ci o jednym. Moja żona 
właśnie w tej chwili przekazuje agencjom prasowym kolejną 
anonimową poufną informację, że grupa Geigera porwała jeden z 
kutrów torpedowych straży przybrzeżnej. Jeśli przynęta chwyci, 
cała sprawa zyska bardzo ironiczną wymowę. 
     - A to dlaczego? - spytał ciekawie Sailer. 
     - Wiemy, chociaż nigdy nie udało nam się zdobyć na to 
dowodów, że grupa Geigera jest kontrolowana przez G.R.U. W 
najbliższej przyszłości Moskwę czeka nader przykra niespodzianka. 
     Morze się zwolna uspokajało. Sztorm przesunął się na 
południe, nad kanał La Manche. Motorówka, w której siedzieli 
Karpiński, Geiger i Erika, gnała całym pędem w stronę "Maksyma 
Gorkiego", podskakując na falach i zostawiając za sobą szeroką 
smugę piany. 
     Widoczny przed nimi frachtowiec z masztami naszpikowanymi 
elektronicznym sprzętem nasłuchowym wypuszczał dym z bliźniaczych 
kominów, grzejąc silniki przed ostatnim, północnym odcinkiem 
podróży przez cieśninę Kattegat i Bałtyk do Leningradu. Kapitan 
Morow czekał na przybycie ostatnich pasażerów, by zaraz potem dać 
rozkaz "Całą parą naprzód!" Za motorówką płynął z najwyższą 
możliwą szybkością kuter Wargravea. Leonides trzymał ster, a Anna 
Markos, której narciarski strój przemoczyły bryzgi wody, zajęła 
stanowisko przy karabinie maszynowym, rozkraczywszy silne nogi 
dla lepszego utrzymania równowagi. Elsa nie odrywała lornetki od 
oczu. W pewnej chwili dostrzegła na pokładzie sowieckiej 
jednostki ciężki karabin maszynowy, z którego na rozkaz Rykina 
zdjęto brezentowy pokrowiec. Brezentowe płachty przykrywały 
również ładunek rozstawiony na pokładzie. Jedna z nich, zerwana 
przez wiatr, łopotała na wietrze. 
     - Mają na pokładzie karabin maszynowy - ostrzegła Elsa 
stojącego koło niej Wargravea. - A pod tą plandeką coś, co 
przypomina czołg... 
     - Pewnie transporter opancerzony. 
     - Dary dla głodujących Afrykanów - skomentowała zgryźliwie. 
     Wargrave chwilowo zostawił manewrowanie na głowie Leonidesa 
i skierował wzrok na dwie wyrzutnie torpedowe, stanowiące główne 
uzbrojenie kutra, próbując odświeżyć w pamięci wskazówki, jakich 
udzielił mu holenderski dowódca jednostki podczas próby na sucho. 
     Teraz w razie niepowodzenia nie będzie drugiego razu. 
Spojrzał na dwa przyciski, które uruchamiały torpedy. Nie miał 
zbytniej pewności, czy będzie umiał je włączyć we właściwej 
chwili nawet przy mniejszej fali. 
     Elsa widziała już przez lornetkę przymocowany do burty 
frachtowca trap z małą, zalewaną przez fale platforemką, do 
której miała dobić motorówka. Marynarze w ceratowych sztormiakach 
czekali przy relingu, żeby pomóc nowo przybyłym wejść na pokład. 
Wargrave oszacował wzrokiem odległość, wydał rozkaz i Leonides 
położył ster na burtę. W tej samej chwili zaczął pluć ogniem 
karabin maszynowy Rykina. 
     Od "Gorkiego" dzieliła ich jeszcze duża odległość, więc kule 
spadały w wodę wzbijając małe fontanny, jak ślad po puszczonej 
"kaczce", lecz z każdą chwilą zbliżali się w zasięg strzału. Anna 
odpowiedziała na ogień ze statku. Na jej zaciętej twarzy nie było 
śladu strachu. 
     Natomiast Elsa patrząc na nią truchlała z przerażenia, że 
dziewczynę skosi celna seria. Wargrave nie odrywał wzroku od 
celownika i przysunął palce do przycisków odpalających torpedy. 
     Motorówka z Karpińskim na pokładzie podpływała wolno do 
trapu. Elsa widziała go wyraźnie przez szkła lornetki, jak 
szykuje się do skoku na roztańczoną platformę. Pokładowy karabin 
maszynowy ponownie otworzył ogień, tym razem z mniejszej 
odległości, i grad kul załomotał na pokładzie kutra. Dwie kule 
dosięgły Annę Markos. 
     Ranna w ramię osunęła się bezwładnie na lufę swojego 
karabinu. Elsa wybiegła ze sterówki i czepiając się relingu 
dopadła Anny. 
     - Podnieś mnie! - rozkazała dobitnie Greczynka. - Już ja ich 
dostanę! 
     Elsa wzięła ją pod pachy i dźwignęła do góry, opierając się 
jednocześnie o ranną, żeby utrzymać równowagę. Rozległ się równy 
terkot serii. Anna przesuwała powoli lufę lekkim łukiem wzdłuż 
burty "Gorkiego". Nagle karabin Rykina zamilkł, a obsługujący go 
marynarz zwalił się na pokład. Zwinny, drobny Geiger zdążył już 
wskoczyć na platformę i wspinał się po stalowej drabince. Anna 
skręciła lufę z powrotem, nie odrywając palca od spustu. Seria 
przecięła wpół Geigera, który dotarł już do relingu. Spadł z 
drabinki i runął do morza. 
     Poniżej Karpiński i Erika Kern przyczaili się na platformie, 
zanurzeni po uda w morskiej wodzie. 
     Do Wargravea prawie nie docierały odgłosy strzelaniny ani 
to, że Elsa wciąga ranną Annę przez drzwi do wnętrza kabiny. 
Patrząc czujnie w celownik, z twarzą zastygłą w wyrazie 
koncentracji, wdusił jeden przycisk, a potem drugi. 
     - Numer pierwszy poszedł. Numer drugi... 
     Przez ułamek sekundy widział w wodzie dwie mknące chyżo 
torpedy, które akustyczny samonaprowadzacz skierował w stronę 
najbliższego źródła wibracji: okrętu, szykującego się do 
odpłynięcia. 
     Leonides zakręcił kołem, zawrócił szerokim łukiem, wyrównał 
kurs i skierował dziób tam, gdzie na brzegu błyskała silna 
latarka. To Scholten sygnalizował im, gdzie mają dobić. 
     Pierwsza torpeda trafiła w rufę "Gorkiego" rozdzierając 
szeroko kadłub. Druga uderzyła w momencie, kiedy Karpiński wspiął 
się na szczyt trapu. Trafiła mniej więcej w środek kadłuba, 
prosto w główną ładownię, w której były dwa tysiące ton ładunków 
wybuchowych. Powietrze rozdarł potworny ryk. Środkowa część 
wielkiego frachtowca z dwoma bliźniaczymi kominami wyleciała do 
góry. Dosłownie uniosła się w powietrze i rozprysła na drobne 
kawałki. Za nią wzbił się na spotkanie nisko nawisłych chmur 
wielki grzyb dymu i zlał się z nimi tak, że nie sposób było 
odróżnić jednego od drugiego. Dziób przez chwilę dryfował 
bezwładnie na wodzie, aż wreszcie stanął dęba i zniknął w 
głębinie, jak olbrzymia płetwa rannego rekina. Leonides, któremu 
wciąż dzwoniło w uszach, zredukował szybkość i przybił do brzegu 
jak najbliżej migającego światła. Z "Maksyma Gorkiego" nikt nie 
uszedł z życiem. 
     Wyładowanie z ciężarówki czterech zabitych terrorystów i 
wciągnięcie ich na pokład kutra było kwestią kilku minut. 
Scholten i Sailer z pomocą pozostałych zawlekli ciała do kabiny i 
zostawili je tam. 
     Scholten usłyszał z daleka inny nadpływający kuter. 
     - Wsiadajcie na tył ciężarówki i siedźcie cicho jak mysz pod 
miotłą! - zakomenderował. - Opatrzcie jej ranę - dodał wręczając 
Wargraveowi podręczną apteczkę wskazując Annę. - Zawieziemy ją do 
szpitala najszybciej jak się da. 
     Wargrave wziął apteczkę i posłusznie zniknął pod budą 
ciężarówki. 
     Elsa i Leonides wspólnymi siłami wciągnęli do środka Annę. 
     Zbliżający się kuter wypłynął zza cypla. Scholten i Sailer 
otworzyli ogień do przycumowanej jednostki ze zwłokami na 
pokładzie, dziurawiąc ją jak rzeszoto i wybijając wszystkie 
szyby. Właśnie opróżnili magazynki, kiedy nadpływający kuter 
zatrzymał się na płyciźnie i komandor De Vos, brodząc w wodzie w 
długich gumowych butach, przedostał się na brzeg. 
     - Popełnili poważny błąd - powiadomił Scholten z całą powagą 
dowódcę jednostek straży przybrzeżnej, który spoglądał na niego 
nieco sceptycznie. - Podpłynęli za blisko i bez żadnego 
rozpoznania przybili do brzegu... Chyba wszyscy nie żyją. 
     - Co do tego nie mam wątpliwości - odparł De Vos z 
nieprzeniknionym wyrazem twarzy. Rzucił spojrzenie na ciężarówkę 
i odwrócił wzrok. - Widziałem całe zdarzenie na własne oczy, więc 
w razie dochodzenia... - uśmiechnął się porozumiewawczo -... 
złożę zeznania jako świadek. Chciałbym złożyć panu gratulacje, 
panie generale. Grupa Geigera raz na zawsze zeszła ze sceny. 
     
     Epilog 
     
     W godzinę później z lotniska Schiphol wystartował lecący do 
Waszyngtonu boeing 707 z Marienkowem, Hallerem i Leroyem na 
pokładzie. Marienkow, aby się trochę podroczyć, zrobił Hallerowi 
mały dowcip, którego półżywy z niewyspania Amerykanin nie przyjął 
ze zrozumieniem. Uparł się, żeby poczekać z rozpoczęciem 
przesłuchania do chwili, gdy zobaczy wysokościomierz i na własne 
oczy przekona się, że są już na wysokości tysiąca metrów nad 
ziemią. 
     Dopiero wtedy zgadzał się sięgnąć do swej niewyczerpanej 
pamięci i podać listę wszystkich agentów KGB; działających na 
półkuli zachodniej. 
     Tydzień później Wargrave, Elsa i Leonides ponownie 
odwiedzili Annę Markos w amsterdamskim szpitalu. Zastali ją 
siedzącą na łóżku i miotającą obelgi na lekarza. 
     - Trzyma mnie tutaj siłą, żeby móc się dłużej gapić na mój 
biust - zaczęła się skarżyć. 
     - Rzeczywiście jest na co popatrzeć - stwierdził z podziwem 
lekarz. - Toteż nie mogę odżałować, że za parę tygodni wróci pani 
do zdrowia i będę musiał panią wypisać. 
     Ciemne oczy Anny rzucały błyskawice. 
     - A póki co będzie się tu plątał ze swoim stetoskopem i 
udawał, że mnie leczy! 
     Na szpitalnym korytarzu, kiedy Leonides już się z nimi 
pożegnał, Wargrave wziął Elsę pod ramię. Ruszyli razem w stronę 
wyjścia. 
     - To moje ostatnie zadanie - powiedział Wargrave. - Zresztą 
przyjąłem je tylko ze względu na Juliana. To on wrobił mnie w 
cały ten bigos. Więc może byśmy tak wrócili do Kanady i osiedlili 
się na przykład w Brytyjskiej Kolumbii? Zawsze mnie korciło, żeby 
spenetrować Puget Sound. 
     - My? - spytała badawczo Elsa. - Czy to propozycja spędzenia 
wakacji, czy może oświadczyny? 
     - Jedno i drugie. 
     - Trzymam cię za słowo. 
     
     Julian Haller wjechał na dziewiąte piętro wieżowca Baton 
Rouge w Montrealu, żeby się pożegnać z Williamem Rivertonem, 
przemysłowcem, który na prośbę prezydenta Moynihana wspomógł 
działalność Sparty. Pierwszy raz od przeszło roku, w ciągu 
którego Sparta prowadziła swoje operacje, Riverton przestąpił 
próg pomieszczenia, z którego korzystali jej członkowie. 
     Teraz było tu pusto. Wyniesiono wszystkie meble i sprzęt 
elektroniczny. Głosy Hallera i Rivertona odbijały się głucho od 
ścian. 
     - Dziś rano prasa doniosła, że Traczkow został usunięty z 
Biura Politycznego, a jego frakcja utraciła wpływy - powiedział 
Riverton patrząc nie na Hallera, lecz wprost przed siebie. - 
Przynajmniej na jakiś czas przewagę na Kremlu objęli liberałowie. 
     - To znaczy, że odnieśliśmy pewien sukces - stwierdził 
Haller. 
     - Będzie mi was brakowało - zauważył Riverton - ale tak to 
już jest. Raz jeszcze Zachód ocaliła garstka mężnych ludzi. Tak 
bywało w przeszłości, i tak będzie zawsze. - Wyciągając do 
Hallera rękę na pożegnanie powiedział głosem, w którym dźwięczała 
nieugięta pewność: - W końcu pobijemy Sowietów. Przyszłość należy 
do nas. 
     
     KONIEC