Pam Binder

Swatka

1
Swatka. Kathleen MacKenzie nie miała dzisiaj ochoty na jej odwiedziny.
Romantyczne dźwięki kobzy przepływały przez ulice Edynburga, jakby 
chciały przypomnieć Kathleen, że nie powinna przejmować się takimi 
sprawami. Usiadła na wyłożonym miękkim pledem parapecie i 
wyjrzała na ulicę. Do cukierni zbliżała się Harriet Maclaren, miejscowa 
swatka. Kathleen głęboko westchnęła. Ta miła staruszka ciągle się jej 
naprzykrzała. Gdy Kathleen znowu wyjrzała przez okno, zobaczyła, że 
poranne słońce oblało ciepłym światłem wiekowe miasto, które 
potrafiło zmierzyć się z przyszłością, nie wypierając się przeszłości. 
Właśnie tradycja swatania ludzi należała do licznych starodawnych 
zwyczajów, które zachowały się w Edynburgu, a za które Kathleen
Tak kochała to miasto.
W jej cukierni roznosił się zapach cynamonu, czekolady
i palonego cukru. Kathleen uśmiechnęła się. Wszystko jest już gotowe. 
Piekła od brzasku i teraz pozostałojej tylko czekać na klientów. 
Pierwsza będzie Harriet, ale to dobrze. Kathleen zazwyczaj udawało 
się zbyć staruszkę i przewidywała, że tym razem też szybko się jej 
pozbędzie.	
W końcu musi zajmować się cukiernia, i nie ma czasu na nic innego.
Ojciec Kathleen zginaj w katastrofie lotniczej, a po śmierci matki 
osierocona dziewczyna sama zajęła się prowadzeniem rodzinnego 
interesu, który istniał juz od czasów królowej szkockiej, Marii. Kathleen 
położyła na kolanach książkę. Powieść zatytułowana Na zawsze Am-ber, 
napisana przez Kathleen Winsor, była ulubioną lekturą matki Kathleen, 
więc i ona czytała ją na okrągło; dzięki temu czuła się mniej samotna. 
Obydwie z matką uwielbiały powieści historyczne. Matka zmarła przed 
trzema laty, niecały tydzień po tym, jak Kathleen ukończyła studia na 
edynburskim uniwersytecie. W oczach Kathleen zebrały się łzy. Nikt nie 
był zdziwiony, ze matka czekała, aż córka ukończy studia. Znajomi 
mówili, że wszystko, co robiła, było sporo wcześniej zaplanowane, i 
dodawali, że teraz z pewnością przeprowadza reorganizację w niebie. 
Kathleen otarła łzy spojrzała na czarną tablicę i spisaną kredą listę rzeczy 
do zrobienia. Uśmiechnęła się. Sporządzanie takich list to następna cecha 
łącząca ją z matką. Kathleen odziedziczyła też kilka cech po ojcu. Na 
przykład zielone oczy i lekki szkocki akcent. Lubiła tę kombinację.
Zerknęła na stary zegar stojący dumnie u wejścia do cukierni. Zbliżała 
się dziewiąta. Czas się z parapetu i poszła odstawić książkę na półkę. 
Wyprostowała długą do kostek wzorzystą spódnicę, obciągnęła bluzeczkę. 
Ich styl pasował do trochę osobliwego wnętrza cukierni. Kathleen ubierała się 
w ten sposób z przyzwyczajenia, ale ostatnio także ze względu na swój 
nastrój.
Otrząsnęła się z dziwacznego przeczucia, że Edynburg, to pradawne miasto, 
coraz bardziej zaraza ją swoją atmosferą. Przeszła do drzwi wejściowych i 
otworzyła je. Cukiernia nazywała się Kathleen, na cześć kobiet, które w tej 
rodzinie od pokoleń nosiły to imię. Powietrze wpływające przez uchylone 
okno wydymało lekko koronkowe firanki. Śnieżnobiałe, tak jak 
wykrochmalone obrusy pokrywające stoliki. Cukiernia znajdowała się 
nieopodal pałacu Holyrood, letniej rezydencji królowej i popularnej atrakcji 
turystycznej. Zegar biciem obwieścił pełną godzinę. W tym samym 
momencie rozległ się aksamitny dźwięk dzwoneczka. Drzwi otworzyły się i 
Kathleen uśmiechem powitała wiosenny dzień i swoją pierwszą klientkę.
- Dzień dobry, Harriet. 
- Dobry, dobry, dziewczyno. - Staruszka przyciskała do obfitego 
biustu płócienną torbę. Uśmiech wyrzeźbił wokół jej oczu siateczkę 
zmarszczek.- Przyniosłam zdjęcia nowych kandydatów i chcę ci je 
pokazać - Sama je zrobiłam. To o wiele lepsze niż opowiadanie, jak je 
zrobiłam. To o wiele lepsze niż opowiadanie, jak wyglądają. Zresztą 
wszyscy są przystojni i odpowiedzialni. Niektórzy nawet bardzo 
przyjemni dla oka- Mrugnęła. - Jeśli rozumiesz, co mam na myśli. 
Kathleen przeszła za sięgający pasa kontuar, gdzie za szklaną taflą 
leżały placuszki z owocowym nadzieniem. -Tak, tak, Harriet, wiem 
doskonale, o co ci chodzi, ale moja odpowiedź brzmi tak samo jak ta, 
którą dałam ci podczas twojej ostatniej wizyty. Od śmierci matki. Sama 
muszę prowadzić cukiernię. Jest szczyt sezonu turystycznego, i nie 
mam czasu na myślenie o romansach. A ty pewnego dnia natkniesz się na 
kogoś, komu nie spodoba się, że robisz mu zdjęcia. 
Harriet potrząsnęła głową.	
- Nigdy do tego nie dojdzie, dziewczyno. Interesują mnie tylko 
mężczyźni wyglądający sympatycznie ale ty jak zawsze zmieniłaś temat.
Harriet przeszła do pobliskiego stolika stojącego przy oknie. Usiadła, 
torbę postawiła obok siebie i zaczęła w niej szperać. Wreszcie 
wyciągnęła stosik zdjęć.
- Jak dawno sięgnę pamięcią, powtarzasz to samo. Twoja matka też tak 
mówiła. - Staruszka uniosła brwi. - Dopóki nie znalazłam jej partnera.
Kathleen roześmiała się. Harriet lubiła przypisywać sobie połączenie 
wszystkich dobrych małżeństw w Edynburgu. A przecież matka 
opowiadała Kathleen, że poznała ojca przypadkowo. Ale też nigdy nie 
spierała się o to z Harriet, a Kathleen tym bardziej nie zamierzała tego 
czynić. Uśmiechnęła się, po czym wróciła do rzeczywistości.
Harriet pomachała jakimś zdjęciem. - Chłopak nazywa się Liam 
Campbell. Przystojny i solidny. Kathleen obwiązała pas 
koronkowym fartuchem. Czekała, aż staruszka powie, że Liam jest 
łagodny jak baranek, więc jest dla niej wspaniałą partią. Otrząsnęła się z tej 
myśli. Sama nie wiedziała, jakiego typu mężczyznę by chciała, wiec skąd 
miałaby to wiedzieć Harriet?
Dzwoneczki przy drzwiach odezwały się ponownie Kathleen spojrzała w 
tamtą stronę. To był jej Amerykanin. Wytarła dłonie w fartuch, czując, ze 
nagle jej serce zaczyna bić nieco szybciej. Dobrze się prezentował. 
Zresztą jak zawsze.
Miał na sobie czarną skórzaną kurtkę lotniczą, sprane dżinsy, a pod pachą 
niósł długą, wąską paczkę. Jak zazwyczaj, rozmawiał przez telefon 
komórkowy i wydawało się, że nie widzi nikogo i niczego dookoła. Raz 
podsłuchała, jak mówił, że zatrzymał się w hotelu Balmoral. To jeden z 
najelegantszych i najdroższych hoteli w Edynburgu. Wprawdzie Amerykanin 
nosił sprane dżinsy, ale przeczucie mówiło Kathleen, że ma on w portfelu złote 
karty kredytowe.
Przez ostatnie dwa tygodnie nieznajomy codziennie przychodził do jej 
cukierni zaraz po otwarciu i zamawiał zawsze to samo: kubek czarnej kawy i 
zwykły placuszek bez nadzienia. Kawę lubił pić z papierowego kubka, który J 
mógł zabrać ze sobą, jeśli się spieszył. Placek podawała mu na talerzyku.
Kathleen sięgnęła po dzbanek, po czym nalała gorącą kawę do kubka. 
Placek położyła na porcelanowym talerzu, ręcznie malowanym w żółte 
różyczki. Czekała. Przycisnęła dłonie do brzucha, starając się zignorować 
niezrozumiały ucisk. Bardzo ją denerwował ten jej niewytłumaczalny 
niepokój. Dobrze, że Amerykanin wkrótce wyjeżdża, pomyślała.
Zatrzymał się przy ladzie i sięgnął do kieszeni kurtki po portfel. 
- Hej, Bob, zaczekaj chwile. - Odłożył telefon na blat i wyjął 
pieniądze Funty. Uśmiechnął się. - Tym razem pamiętałem. Kathleen 
roześmiała się, przypominając sobie ich wczorajszą rozmowę.	
- Nie przeszkadza mi wymienianie waszych amerykańskich dolarów.
Mężczyzna zniżył głos.
- Wiem, ale pani zawsze pamięta, co zamawiam, więc ja mogłem 
przynajmniej przynieść odpowiednią walutę.
Położył portfel na kontuarze i podał jej pieniądze. Musnął przy tym 
delikatnie palcami jej dłoń. Kathleen lekko zadrżała. Amerykanin pachniał tak, 
jakby właśnie wyszedł spod prysznica. Serce jej zabiło. Nieomal przestała 
oddychać.
Głos w telefonie przeszył powietrze.
- Hej, Duncan, jesteś tam?
Amerykanin wyprostował się i podniósł telefon.
- Jestem, jestem. Podaj mi jeszcze raz wszystkie szczegóły. Położył 
talerzyk na papierowym kubku i przeszedł do stolika stojącego w odległym 
rogu cukierni.
Kathleen wolno wypuściła powietrze. Przyglądała się jak mężczyzna 
rozrywa placek i wkłada kęs do ust.
Słysząc trzask aparatu fotograficznego, drgnęła i spojrzała w kierunku 
Harriet, która właśnie z uśmiechem odkładała aparat skinięciem ręki dała 
znać Kathleen, żeby do niej podeszła. 
Kathleen usiadła naprzeciwko staruszki, mówiąc sobie w duchu, że nie 
grzeszy ona subtelnością. Ta tymczasem schowała aparat do torby.
- Kim jest ten wysoki, ciemnowłosy, przystojny chłopak?
Kathleen uciszyła ją syknięciem.
- Usłyszy cię.
Harriet potrząsnęła głową.
- Raczej niemożliwe, skoro tak bardzo zajęty jest rozmową przez telefon. 
- Mrugnęła. - Ale ten chłopak na ciebie patrzy. I nic dziwnego. Jesteś tak 
samo chuda jak twoja matka, niech spoczywa w pokoju.
Kathleen złożyła dłonie i oparła na kolanach, zmieszana wątpliwym 
komplementem, lecz mimo to zadowolona, że jeszcze coś łączy ją z matką.
- Dziękuję, ale to chyba nieprawda, że on się mną interesuje. Wszedł i 
usiadł przy stoliku. Prawie nie rozmawialiśmy. I tak jest codziennie. 
Przychodzi tylko na kawę z plackiem, dodała w duchu.
Harriet schowała zdjęcia do torby i znowu zaczęła w niej grzebać.
- No nie wiem. Przez lata nabyłam w tych sprawach pewnej intuicji, ale 
teraz młodzi są zawsze zajęci. Wiesz, co mówią starzy ludzie? Jeśli nie 
znajdziesz czasu na miłość, ona znajdzie go za ciebie.
Poszperała w torbie i w końcu wyciągnęła z niej złotą broszkę z dużym 
czerwonym kamieniem.
- Nazywa się Ogień Smoka i należała do pewnego feudalnego lorda. Kazał ją 
zrobić w prezencie dla kobiety, która nigdy nie miała być jego. Ten klejnot 
nie jest przeznaczony dla ciebie, będzie za to idealny dla dziewczyny 
mieszkającej niedaleko stąd. — Schowała broszkę z powrotem do torby, 
jednak nadal czegoś w niej szukała.
Kathleen pochyliła się i zajrzała do torby. Leżało w niej mnóstwo 
biżuterii pomieszanej z fotografiami kobiet i mężczyzn.
Harriet uśmiechnęła się.
-	O, jest. - Wyciągnęła długi złoty łańcuszek z wisiorem w kształcie 
herbu. Wybijany był szafirami, brylantami i rubinami. Uniosła go do 
światła.
-	To jest kopia klejnotu, który lord Darnley podarował Marii, królowej 
szkockiej, z okazji ich ślubu. To się zdarzyło około pięćset 
sześćdziesiątego piątego roku. - Harriet spojrzała w stronę pałacu 
Holyrood. - Ostatnio dzieją się tam dziwne rzeczy. Ta nowa winda 
zainstalowana dla rodziny królewskiej cały czas zatrzymuje się między 
piętrami. - Westchnęła. - Nieważne. - Podała Kathleen łańcuszek. - Niech 
to będzie spóźniony prezent urodzinowy ode mnie.
-	Harriet, nic mogę go przyjąć. Jest za drogi.
-	Nonsens, dziewczyno, to tylko kopia.
Kamienie pobłyskiwały w słońcu, zdając się przeczyć stwierdzeniu 
staruszki.
Zatrzeszczały nogi odsuwanego krzesła. Kathleen obejrzała się i 
zobaczyła, że Amerykanin wychodzi.
Wstał i przeszedł do kuchni za ladą, żeby odstawić pusty talerz do 
zlewu. To właśnie ten prosty gest Amerykanina zwrócił uwagę Kathleen, 
kiedy po raz pierwszy się u niej zjawił. Nie wymagała, aby klienci 
sprzątali po sobie, jednak ta niewymuszona pomoc nieznajomego zrobiła 
na niej duże wrażenie. Różnił się tym od innych jej klientów.
Wychodząc, posłał jej uśmiech. Na ulicy skręcił w strunę pałacu.
Kathleen odetchnęła głęboko, starając się ukryć uczucie zawodu.
- Nie wiem, skąd ten pomysł, że on się mną interesuje. Jak już 
powiedziałam, przychodzi tu tylko na kawę.
Harriet odchyliła lekko firankę i wyjrzała przez okno.
- To, dlaczego wyrzucił ją właśnie do kosza na śmieci? Kathleen popatrzyła 
za okno. Rzeczywiście, Amerykanin wyrzucił kubek.
-	To niczego nie dowodzi. Może już wypił.
-	Hm a może ma inny powód, aby odwiedzać twoją cukiernię.
-	Bzdura.
Kathleen chciała dodać, że Amerykanin w żądnym wypadku nie jest partią 
dla niej. W najlepszym razie nadawał się na idealny temat marzenia sennego. 
Zawahała się. No, może dwóch albo trzech snów.
Zawiesiła łańcuszek na szyi i przeszła za ladę. Zamarła. Amerykanin 
zostawił portfel. Podniosła go i ruszyła do drzwi,
Harriet skinęła głową.
- No, no, co my tam mamy? -Jej głos był całkowicie pozbawiony emocji, 
ale oczy pobłyskiwały sprytem. - Będziesz musiała go zwrócić chłopakowi. I 
pamiętaj, to tak jak z klejnotem Darnleya, wszystko na tym świecie 
ma swoją parę.
Kathleen wsunęła portfel do kieszeni spódnicy. - A co z klientami?
Staruszka rozejrzała się po ciastkarni.
-Nikogo tu nie ma, dziewczyno. Idź, idź szybo, zanim będzie za późno. I 
nie martw się o nic. - Zamilkła. 
- Zaczekaj, dziewczyno. Prawie bym zapomniała. - Sięgnęła do torby i 
wyciągnęła pęczek wrzosów. Podała go Kathleen. - Daj to Callumowi w 
pałacu. Lubi przypinać go do kurtki.
-	Harriet, czyżbyś była zainteresowana Callumem?
-	Nie bajdurz mi tu. Zadajesz za dużo pytań. A teraz już leć.
Kathleen uśmiechnęła się i energicznym krokiem opuściła cukiernię.
- Nie spiesz się, Kathleen MacKenzie! - Zawołała za nią Harriet. - 
Pamiętaj, jeśli nie znajdziesz czasu na miłość, ona znajdzie go dla ciebie.,
Duncan MacGreggor wyrzucił kubek do śmietnika. Nie pozwolił sobie 
na ostatnie spojrzenie w stronę ciastkarni. Jej właścicielka ostatnio zbyt 
często 
zaprzątała mu myśli. Słyszał, jak jeden z klientów zwrócił się do niej po 
imieniu. Kathleen, doskonale do niej pasuje. Przywodziło mu na myśl zamki i 
rycerskie turnieje. Jej wygląd tylko dopełniał te fantazje. Miała zielone oczy i 
lśniące krucze włosy. I na dodatek mówiła z miękkim szkockim akcentem, 
więc miał ochotę słuchać jej przez cały dzień. Podejrzewał, że byłby 
zauroczony, nawet gdyby czytała mu słownik.
Nie po raz pierwszy żałował, że musi już wyjeżdżać. Kilka lat temu nie 
byt taki refleksyjny, ale ostatnio ciągle mu czegoś brakowało. Poza tym 
nie miał czasu nikogo poznać. Przynajmniej nie w ten sposób, w jaki 
chciał poznać Kathleen.
Przeczesał ręką włosy, jakby pragnął usunąć z głowy wizerunek 
kobiety. Zatrzymał się przed wystawa sklepu na Royal Mile leżącej po 
drodze do pałacu Holyrood. Na wystawie zobaczył replikę szkockiego 
miecza. Takiego samego, jaki niósł właśnie pod pachą. Tyle, że jego był 
prawdziwy. Kosztował fortunę, ale był wart każdego centa.
Jako nastolatek Duncan często uciekał ze szkoły i jechał rowerem na 
pseudośredniowieczny jarmark w Carnation w stanie Washington. Już 
jako dziesięciolatek był silnie zbudowany, toteż zazwyczaj udawało mu 
się namówić któregoś z uczestników jarmarku, żeby pozwolił mu 
poćwiczyć walkę mieczem.
Dobrze pamiętał swoją pierwszą turniejową potyczkę i okrzyki 
tłumów. Piękna dama załamywała dłonie, błagając go, by ją uratował. 
Wtedy naprawdę pragnął żyć w średniowieczu, gdzie, by zyskać miano 
bohatera, wystarczyło tylko ratować damy z opresji.
Może właśnie z tego powodu wymyślił dla swojej firmy Vision 
Quest tyle gier opartych na mitach arturiańskich. Pogrążał się w świecie, w 
którym dobro zwyciężało zło. Ostatnio jednak jego inwencja mocno 
przygasła.
Rozejrzał się wokół. Szare budynki wydawały się stapiać z niebem. 
Początek dnia był pogodny, ale teraz deszczowe chmury zaczynały 
przysłaniać słońce. Przypomniał sobie, że między Seattle i Edynburgiem w 
Szkocji jest osiem godzin różnicy. A więc teraz w Seattle mija 
siedemnasta, obliczył i wystukał na telefonie bezpośredni numer do 
kierownika działu fuzji i zakupów w Vision Quest.
-	Tu John Forseith - usłyszał.
Duncan uśmiechnął się do siebie. Ten facet zawsze mówi tak, jakby 
usta miał pełne galaretki.
-	John, przekazałem Bobowi szczegóły, a teraz idę na spotkanie z 
Robertsonem. Uparł się, że podpisanie kontraktu musi nastąpić w pałacu. Na 
otarcie łez niosę mu jeden z moich mieczy.
Duncan spokojnie wysłuchał gratulacji. Po chwili John krzyknął coś do 
ludzi znajdujących się obok niego i Duncan usłyszał wiwaty radości. Chciałby 
czuć takie samo zadowolenie, ale dla niego kontrakt był tylko jeszcze 
jednym przejęciem następnej upadającej firmy. Tak naprawdę to tęsknił za 
tworzeniem nowych postaci i wymyślaniem gier, lecz już dawno nie wpadł 
mu do głowy żaden ciekawy pomysł. Może jego wyobraźnia już się 
wyczerpała.
John wrócił do słuchawki.
-	No, znowu ci się udało. Co się czuje na sekundę przed przejęciem? 
Kiedy to dotrze na Street, twoje akcje znowu podskoczą.
-	Wspaniale. Odezwę się po podpisaniu umowy. Odlot mam 
zarezerwowany na jutro. Zadzwonię po przyjeździe.
Duncan zakończył rozmowę i schował telefon do kieszeni kurtki. Minął 
żelazną bramę i przeszedł przez opuszczony dziedziniec pałacu. Było 
jeszcze za wczesnie na turystów. Jednak za jakąś godzinę dziedziniec 
będzie huczał od ludzi. Duncan żałował, że umówił się tak wcześnie. 
Lubił być otoczony tłumem.
Drzwi otworzył mu odźwierny ubrany w zielony plisowany kilt i 
granatowy blezer.
-	...dobry, panie MacGreggor. Miło znowu pana widzieć.
-	Dzień dobry, Callum. Czy pan Robertson jest u siebie?
-	Taa... Kazał mi przysłać pana na górę, gdy tylko się pan zjawi. 
Niestety, schody są zatarasowane. W nocy oderwała się część sufitu. 
Otrzymałem specjalne pozwolenie, aby mógł pan użyć królewskiej windy.
-	Dzięki - Duncan wystarczająco długo przebywał w Edynburgu, by 
zdawać sobie sprawę, że uzyskanie takiego pozwolenia nie było łatwe. 
Doceniał wysiłek Calluma, Ale Szkoci już tacy są, a Duncan od chwili 
przyjazdu czuł się w ich ojczyźnie jak w domu.
Poszedł za Callumem do pokoju, który został zamieniony na windę. Nie 
zdziwiło go to, bo w starych domach małe pokoje i wnęki często przerabiano 
na łazienki lub windy.
Callum wcisnął guzik w ścianie. Rozległ się nieprzyjemny zgrzyt i drzwi 
windy rozsunęły się. Odźwierny potrząsnął z dezaprobatą patrząsnął 
głową.
- Skrzypi ostatnio jak szkocka zjawa. No, ale nie ma się czego obawiać. 
Zawiezie pana tam, dokąd chce pan dotrzeć.
Duncan zrobił krok w stronę obitego ciemnymi panelami wnętrza.	 
Callum wciąż trzymał drzwi otwarte. Duncan oparł miecz o tylną ścianę.
-	Na co czekasz, Callum?
-	Na kogoś jeszcze. - Odźwierny zerknął w stronę wejścia do pałacu. - 
Ach, jest. - Na jego twarzy zakwitł uśmiech. - Dzień dobry, Kathleen 
MacKenzie.
Dziewczyna była zaczerwieniona z pośpiechu. Włosy miała w nieładzie, 
kilka kosmyków wymknęło się z końskiego ogona, w który zawsze się 
czesała. Duncan pomyślał, że jeśli to w ogóle możliwe, Kathleen wygląda 
jeszcze piękniej niż przed chwilą w cukierni.
Zatrzymała się i podała Callumowi bukiecik wrzosu.
- Harriet prosiła, żebym ci to dała. 
Odźwierny uniósł wiązankę do nosa.
- Ach, najsłodszy zapach na świecie. – Uśmiechnął się. - Kathleen, czy 
poznałaś Duncana MacGreggora? Przybył do nas z bardzo daleka, bo aż z 
Ameryki.
Kathleen skinęła głową. Formalnie nie, ale to z jego powodu tak 
naprawdę się tu znalazłam.
Minęła Calluma, weszła do windy i podała Amerykaninowi portfel.
-	Zapomniał go pan.
-	Dziękuję. Musiałem myśleć o czymś innym. - Odbierając portfel, 
musnął lekko palcami dłoń dziewczyny. Winda zadrżała, ale zamiast ruszyć 
w górę, zdawała się posuwać w dół, do piwnicy, jeśli takowa w ogóle istniała 
w pałacu Holyrood.
Światła zamigotały i nagle winda nabrała tempa. Duncan oparł się o 
ścianę. 
- Co się dzieje?
Miecz osunął się na podłogę, a Kathleen, straciwszy równowagę, runęła 
do przodu. Duncan pochwycił ją i przycisnął do siebie. Miał wrażenie, że 
winda znowu przyspiesza i że on także zaraz straci równowagę. Rozstawił 
więc szeroko nogi, myśląc tylko o tym by Kathleen nie zrobiła sobie krzywdy 
przy ewentualnym upadku.
2 
Winda zatrzymała się nagle i w tym samym momencie zgasło światło. 
Kathleen leżała na Duncanie, który dochodził w duchu do wniosku, że 
nawet jeśli śni, to wcale nie chce się obudzić. Czuł na sobie ciało 
Kathleen i zapach jej włosów, przypominający łąkę po letnim deszczu.
Przełknął ciężko ślinę i położył dłoń na jej karku. Pragnął tej kobiety 
od chwili, gdy uśmiechnęła się do niego w cukierni przed dwoma 
tygodniami. Zapytała, czy chce filiżankę kawy. Nigdy za bardzo nie 
przepadał za tym napojem, ale tego dnia z chęcią wypiłby nawet cały 
dzbanek.
Jej pierś unosiła się i opadała. Była tak, blisko, że jej ciepły oddech 
pieścił jego twarz. Zapragnął ja pocałować. Miał wrażenie, że nagle między 
nimi pojawiła się tajemnicza i niewidzialna nić. Uniósł lekko głowę i 
delikatnie musnął wargi dziewczyny. Cały zadrżał, jakby rażony prądem. 
Ten krótki pocałunek był niczym pierwszy w jego życiu. Kathleen rozchyliła 
usta, więc pocałował ją jeszcze raz, już namiętniej. Nagle oderwała się od 
niego.
- Nie wiem, dlaczego ja... - Nabrała powietrza, po czym powoli je 
wypuściła. - Sądzisz, że niebezpieczeństwo już minęło?
Usiadł. Miał zamiar powiedzieć, że, jego zdaniem, to dopiero początek. 
Ciszę przerwały głośne okrzyki. Kathleen wstała.
- Co to było?
Duncan też się podniósł. Rad był, że może oderwać myśli od Kathleen 
i jej ust.
-	Może ktoś zobaczył ducha. Czy w tym zamku straszy?	
-	Oczywiście. Ale obawiam się, że to nie duchy, tylko coś innego.
Hałas docierał do nich zza drzwi windy. Krzyk kogoś zagniewanego 
mieszał się z łkaniem kobiety błagającej o litość.
W głosie Kathleen zabrzmiał niepokój.
- Ktoś powinien pomóc tej biednej kobiecie.
Duncanem wstrząsnął nieprzyjemny dreszcz. Sama awaria windy to nic 
wielkiego, ale biorąc pod uwagę brak światła i kobiece krzyki, sytuacja 
zaczynała 
wyglądać podejrzanie.
Przypomniał sobie, że kiedy przed dwoma tygodniami przyleciał na 
Heathrow, poinformowano go, że ekspres do Londynu nie odjedzie, ponieważ 
istnieje podejrzenie, że podłożono w nim bombę. Przeczesał dłonią włosy. - 
Może pałac został zaatakowany? To niemożliwe - obruszyła się 
Kathleen. -To letnia rezydencja królowej i ma doskonałą ochronę. 
Tutejsza straż należy do najlepszych. Poza tym mamy maj, a królewska 
rodzina zjeżdża do Edynburga dopiero w lipcu. Sugerujesz, że terroryści 
będą czekali do ich przyjazdu?
-	Słusznie. Ale w takim razie jak wyjaśnisz to, co się stało z windą, 
no i te krzyki?
-	Nie umiem tego wytłumaczyć - odparta cicho Kathleen.
Duncan chciał się podnieść, ale przez panujące ciemności zupełnie 
stracił orientację; nie wiedział, w którą stronę jest odwrócony i gdzie 
znajdują się drzwi windy.
- Musimy się stąd jakoś wydostać. Zaczniemy szukać 
w przeciwnych kierunkach.
Było tak ciemno, że nie widział nawet zarysu postaci Kathleen. 
Martwił się, że jeśli do windy nie dochodzi światło, powietrze także może 
mieć do niej utrudniony dostęp.
Kathleen podniosła głos.
- Zdaje się, że znalazłam drzwi.
Ruszył w jej kierunku, zatrzymujcie się tuż za nią. Poczuł, że 
odwróciła głowę w jego stronę. Teraz powinien myśleć przede wszystkim 
o wyswobodzeniu się, tymczasem pragnął przyciągnąć Kathleen do siebie i 
pocałować bardzo mocno. Postanowił jednak zachować zdrowy rozsądek, 
wiedząc, że w tym małym pomieszczeniu nie wytrzymają długo bez 
powietrza.
Wyciągnął rękę w stronę ściany. Napotkał dłoń Kathleen i już razem 
wiedli rękami po obrysie drzwi, aż natknęli się na cienką szczelinę. 
Dobrze im się pracowało] w zespole. Nie musiał nic mówić, a mimo to 
Kathleen jakby wyczuwała, czego od niej oczekuje.
Wetknął palce w szczelinę. Był wysportowany, bo dużo ćwiczył na 
siłowni, jednak obawiał się, że nie starczy mu sił, by rozepchnąć drzwi. 
Zebrał się w sobie i pchał podwoje w przeciwnych kierunkach. 
Otworzyły się z hukiem. Wyszedł na zewnątrz, ale coś się nie zgadzało. 
Nie miał jednak czasu zastanawiać się nad swoim odczuciem, bo widok, 
który go powitał, zaparł mu dech w piersi.
Pokój obity ciemną boazerią oświetlały tylko świece stojące w 
świecznikach. Trzy kobiety tuliły się do siebie. Siedziały na wyściełanej 
złoto-purpurowym pluszem sofie. Poszedł za ich spojrzeniem. Pół tuzina 
mężczyzn dźgało sztyletami pozbawione życia ciało przewieszone przez 
stół. Krew ściekała na podłogę; pryskając na potłuczone naczynia i 
rozsypane resztki jedzenia.
-	Cholera jasna - wyszeptał. Czuł, że stojąca za nim Kathleen drży 
coraz mocniej.
-	To nie może się dziać naprawdę -wydusiła wreszcie. Jednak scena, 
którą oglądali, sprawiała wrażenie jak najbardziej rzeczywistej. -Czy 
widzisz, jak oni są ubrani? W stroje z szesnastego wieku.
Duncan wyczuł, że podobnie jak i on Kathleen nie uważa, żeby to, co 
widzą, było przedstawieniem. Pospiesznie rozpakował miecz, który 
przyniósł ze sobą jako prezent dla Robertsona. Upominek miał osłodzić 
nieco cios wywołany utratą firmy, teraz jednak musiał unurzać go we 
krwi.
- Nie wiem, co się dzieje, ale nie wygląda to na grę. Krew wydaje się 
prawdziwa. Zostań tu.
Istniało przynajmniej tysiąc powodów, dla których sam powinien był 
posłuchać własnej rady, ale wiedział też, że nic go nie powstrzyma. 
Ktoś znalazł się w tarapatach to wystarczyło, nawet jeśli w grę 
wchodziło ryzyko utraty zdrowia, a nawet życia.
Runął do środka izby. Chwycił za ramię mężczyznę, który ponownie 
zamierzał ugodzić ciało sztyletem, zacisnął pięść i walnął go w 
szczękę. Przeciwnik padł na podłogę. Duncanowi nagle zaświtała 
myśl, że ma przeciwko sobie zbyt wielu wrogów, zignorował jednak 
podszepty rozsądku. Ponownie ruszył do ataku, choć nie miał 
żadnego planu działania. Pozostali mężczyźni znieruchomieli. 
Duncan ucieszył się, że wreszcie zwrócili na niego uwagę.
Osobnik ubrany w krótki czarny paltocik i obcisłe spodnie wepchnął 
zakrwawiony sztylet za pas.
- Nauczę cie nie wtrącać się w sprawy, które ciebie nie dotyczą. 
Wyciągnął miecz i rzucił się na przybysza.
Duncan zasłonił się mieczem. Uszy wypełnił mu zgrzyt ostrzy. 
Ramię zadrżało od uderzenia. To się dzieje naprawdę, zrozumiał. To 
nie jest żadne przedstawienie. Walczył, by się utrzymać na nogach, 
by nie stracić pozycji. Próbował nie myśleć o niesamowitości 
sytuacji, chcąc zachować jasność umysłu.
Usłyszał, że Kathleen wykrzykuje jego imię.
Następny osobnik dołączył do towarzysza i zamachnął się mieczem. 
Na szczęście Duncan zdążył odskoczyć i uniknąć ciosu.
Z korytarza dobiegły go głośne okrzyki i tupanie. Mężczyzna, z 
którym walczył, odskoczył i pobiegł do towarzyszy. Wpadając jeden na 
drugiego, wycofali się do krańca pokoju i znikli na wąskiej klatce scho-
dowej.
Zapadła cisza.
Duncan schował miecz i ukucnął przy zakrwawionym ciele. Szukał 
pulsu, lecz go nie znalazł.
Najwyższa z kobiet podbiegła do zabitego. Miała na sobie długą 
złotą suknię i sznur pereł na szyi. I była w zaawansowanej ciąży. Jej 
dwie towarzyszki stały za nią i załamywały dłonie, cicho popłakując. 
Ciężarna kobieta uniosła głowę zmarłego, a po jej policzkach popłynęły 
łzy. Nie zwracała uwagi na to, że krew plami jej suknię i rozlewa się 
kałużą po ciemnej posadzce.
Duncan zdusił wzbierające mdłości. Wiedział, że leżący i przed nim 
mężczyzna został brutalnie zamordowany, lecz nic z tego wszystkiego nie 
rozumiał. Wyprostował się, Kathleen? Gdzie ona jest?
Odwrócił się i zobaczył, że stoi w drzwiach pomieszczenia, które 
wcześniej uważał za windę. Jej twarz była biała niczym kreda.
Duncan podszedł do niej i sięgnął po jej rękę.
- Musimy się stąd wydostać.
Złapała go za ramię,
- Tu się dzieje coś bardzo dziwnego. Nie umiem tego wyjaśnić. -Zniżyła 
głos. - Wzory na ścianach są jakieś inne, choć skądś znajome. I coś 
jeszcze. - Drżały jej ręce, jakby była w gorączce. - Portrety przedstawiające 
niektóre z obecnych tu osób wiszą w pałacowej galerii. To zabrzmi jak 
szaleństwo, ale zdaje się, że byliśmy właśnie świadkami zabójstwa 
Riccia. Przyjaźnił się z Marią, królową szkocką. Jej mąż, lord Darnley, 
był zazdrosny o ich przyjaźń, więc wraz z kompanami zamordował Riccia 
na oczach żony. - Masz rację- To rzeczywiście brzmi jak szaleństwo. A 
teraz chodźmy stąd.
W tym momencie do pokoju wpadli jacyś mężczyźni ubrani w 
ciemnogranatowe i niebieskie kilty. Podbiegli do Duncana i otoczyli go, 
mierząc mu w pierś czubkami mieczy.
Pierwszy, mężczyzna o płomieniście rudej brodzie, odezwał się, a raczej 
zaryczał..
- Kim jesteście?
Duncan podczas swojej wizyty w Edynburgu nie słyszał jeszcze tak 
mocnego akcentu. Przykucnięta kobieta uniosła głowę.
- Lordzie Hepburn, proszę go tak nie traktować. To on nas uratował. Nie 
traćcie czasu na przepytywanie go to tamtych trzeba ścigać i ukarać- - Znowu 
przycisnęła do piersi głowę zamordowanego. - Wiem, kto kryje się za 
tym zdradliwym występkiem i ta osoba mi zapłaci.
Mężczyzna, do którego zwracała się mianem lorda, pokłonił się nisko.
- Tak, wasza wysokość - Wyciągnął dłoń i pomógł jej wstać. Odwrócił się 
do Duncana. - Ja i tak się dowiem, w jaki sposób znalazłeś się w prywatnych 
pokojach jej wysokości. Kathleen dotknęła ramienia Duncana, jakby chciała 
powstrzymać go przed udzielaniem odpowiedzi.
Teraz ona nisko się pokłoniła. Mówiła z wyraźniejszym niż zazwyczaj 
akcentem.
-	Zabłądziliśmy, milordzie. Duncan odwrócił się do
niej.
-	Wcale nie...
Przerwała mu i dała znak, żeby także się pokłonił.
- Tak, tak, mężu, naprawdę zabłądziliśmy. I dlatego upraszamy waszą 
wysokość o wybaczenie.
Duncan w zdumieniu uniósł brwi.
- O czym ty mówisz?
Kathleen zignorowała go zwróciła się do lorda Hepburna:
- Jesteśmy nowymi kucharzami. Musieliśmy gdzieś źle skręcić.
Lord Hepburn schował miecz.
- Nie przypominam sobie, żebyśmy przyjmowali nową służbę.
Królowa Maria położyła dłoń na brzuchu.
- Jesteś zbyt podejrzliwy, milordzie.
Pokłonił się jej.
- To dlatego, pani, że ponad wszystko stawiam wasze bezpieczeństwo.
Przez twarz kobiety przemknął lekki uśmiech.
-Wierzymy, że tak jest. A teraz dopilnujcie, aby ci dwoje znaleźli ciepły 
kąt do spania i jakieś odpowiednie odzienie, bo to, które mają na sobie, nie 
nadaje się. W zachodnim skrzydle znajdziecie mnóstwo pustych 
komnat. Godzina jest późna. Jutro będzie wystarczająco 
dużo czasu, żeby zapoznać ich z kuchnią. - Tak jest, wasza wysokość. 
Stanie się wedle twojej woli.
Królowa wstała i powoli odeszła do przyległego pokoju. Jej dwie 
towarzyszki skinęły głowami i podążyły za nią. Kiedy zniknęły, lord 
Hepburn odwrócił się do Kathleen i Duncana.
- Królowa może sobie wierzyć w waszą bajeczkę, ale ja wam nie wierzę. 
Niemniej uczynię tak, jak prosiła. Wiedzcie wszak jedno: będę was 
obserwował. – Gestem dłoni kazał im iść za sobą po oświetlonym 
pochodniami korytarzu.
Duncan jedną ręką chwycił miecz, drugą objął Kathleen w pasie. Pochylił się 
do niej.
-	Co się dzieje?
-	Musimy zaczekać, aż zostaniemy sami — odpowiedziała, zniżając 
głos.
Przyciągnął ją bliżej do siebie. Pomyślał, że podobnie jak on musiała się 
czuć bohaterka Alicji w krainie czarów, kiedy ześliznęła się do króliczej 
nory.
Kathleen zadrżała, gdy lord Hepburn otworzył drzwi do ciemnego i 
zimnego pomieszczenia, pokazując, że mają do niego wejść. Sam 
skierował się do kominka i rzucił drwa na żar, przywracając gasnący ogień 
do życia. W dalekim rogu komnaty stało łóżko, a na jej środku wielki stół. 
Na nim stał porcelanowy dzban i wielka misa.
- To będzie wasza sypialnia - wycedził przez zęby lord Hepburn. 
Kathleen przyglądała się Duncanowi, który podszedł do łoża, aby je 
przetestować. Uniósł koce i materac. Zamiast sprężyn ujrzał sieć lin. Spojrzał 
na lorda Hepburna i uśmiechnął się.
- Wygodne.
Hepburn mruknął coś gniewnie pod nosem, po czyni wyszedł, 
trzaskając za sobą drzwiami. Kathleen stała nieruchomo.
-	Nie powinieneś go prowokować. Duncan odłożył miecz 
na stół.
-	Wybacz, siła przyzwyczajenia. Zacisnęła spuszczone dłonie 
w pięści,
- A więc postaraj się. Chcę ci zwrócić uwagę, jeśli jeszcze tego nie 
zauważyłeś, że nie znajdujemy się w Kansas.
Roześmiał się.
- Przed chwilą porównywałem tę sytuację do położenia bohaterki Alicji w 
kramie czarów, ale może być też Dorotka w krainie Oz.
Kathleen nie uśmiechnęła się. Sytuacja była poważna. 
- Jak ci się udaje zachować spokój?
Wzruszył ramionami.
- Mam porywczą naturę, ale reaguję tylko wtedy, gdy mnie ktoś 
prowokuje.
To by tłumaczyło twoją próbę uratowania Riccia, a irytowało ją, że 
Duncan jest taki spokojny, ale w jakiś sposób jego postawa podtrzymywała ją 
na duchu, - To nie dzieje się naprawdę. Wyszłam przecież tylko na kilka minut. 
Zostawiłam sklep pod opieką Harriet. Pewnie zastanawia się, gdzie jestem. 
- No właśnie, sam się nad tym zastanawiam. Masz jakiś pomysł?
Skrzyżowała ręce na piersi.
- Ty naprawdę nie masz pojęcia, gdzie się znajdujemy, co?
-	W strefie cienia? - Skinęła głową.
-	Bardzo blisko.
Jego nieustanne żarty odpędzały nieco ciemne chmury, które opadły na 
nią, gdy zdała sobie sprawę, co im się przytrafiło. Postanowiła mówić 
otwarcie, bez owijania w bawełnę.
Wyprostowała się.
- Pewnego lata oprowadzałam po pałacu wycieczki. Do najbardziej 
popularnych należał okres rządów królowej szkockiej, Marii. Dowiedziałam się 
wtedy wielu ciekawych rzeczy, których nie znajdzie się w podręcznikach 
szkolnych. Jakie potrawy lubiła i że lord Hepburn się w niej kochał. Tamte 
czasy były bardzo niebezpieczne dla kobiet, nawet dla królowej. - Kathleen 
zamilkła. - Duncan, cofnęliśmy się do epoki, w której kobiety się 
nie liczą. Dlatego właśnie przedstawiłam cię jako swojego 
męża.
Podszedł i objął ją.
- Dobrze zrobiłaś.
Odsunęła się, żeby spojrzeć mu w oczy. Widniała w nich ukryta moc i 
czułość. Dotyk jego ramion sprawiał, że mniej się bała.
Uśmiechnęła się.
- Wierzysz mi?
Uniósł brew.	
-	Raczej nie. Podróże w czasie są możliwe tylko W teorii i filmach.
-	W takim razie, w jaki sposób, sir, wytłumaczysz naszą tutaj
obecność?
Powoli pokiwał głową.
-	Racja. Masz jakiś pomysł na powrót?
-	Nie.
Ogień zaskrzypiał i wypluł z siebie mały kawałek, tlącego się drewienka, 
które przez chwilę migotało złotym blaskiem, a potem zgasło. Duncan 
wpatrywał się w nie, po czym podszedł i podniósł. Ukląkł i wrzucił je z po-
wrotem do ognia.
- W jednej z moich pierwszych gier umieściłem pewną postać o imieniu 
Sebaston. Sebaston utknął w równorzędnym wszechświecie. Zadanie było 
proste. Należało zniszczyć za pomocą ognia ścianę oddzielającą go 
od jego świata. Ogień znajdował się na pierwszym poziomie, a ściana na 
dziesiątym. Sebaston musiał umieścić ogień w pojemniku i zanieść go na 
dziesiąty poziom.
Kathleen nabrała powietrza.
- To rzeczywiście dość proste zadanie. – Zastanawiała się, dlaczego 
opowiada jej o grze w momencie, gdy ich życie zostało wywrócone do góry 
nogami. - Mów dalej.
Dorzucił drew do ognia.
- Każdy poziom był tak pomyślany, że ogień gasł, jeśli Sebaston nie wybrał 
odpowiedniego pojemnika. 
Sięgnął po żelazny pogrzebacz stojący obok paleniska i wzruszył nim żar. - 
Chcę wierzyć, że sprowadził nas tu jakiś logiczny mechanizm. My musimy 
tylko znaleźć klucz. Mamy podobny problem, przed którym stal Sebaston.
Wstał i otrzepał dłonie. Spojrzał w stronę okna i prze-czesał ręką włosy.
- Jakby tego wszystkiego było mało, wygląda na to, ze straciliśmy także 
większość dnia. Na zewnątrz jest ciemno. Chodźmy spać a rozwiązaniem 
zagadki zajmiemy się z rana. Położę się na podłodze.
Kathleen odetchnęła ciężko.
-	Nie bądź śmieszny. Podzielimy się łóżkiem. Wygiął brew.
-	Zgodzisz się?
Skinęła głową, pragnąc szybko zmienić temat.
- Czy w naszym świecie zostawiłeś jakieś osoby,które będą za tobą 
tęskniły, jeśli nie wrócisz?
Odsunął z jej twarzy kosmyk włosów i skrzywił się.
- Akcjonariuszy. Jeśli okaże się, że zaginałem, ceny 
moich akcji spadną.
Kathleen nie mogła uwierzyć, że znajomi Duncana będą martwili się 
tylko o jego akcje. Jakby nie cenili go za nic innego, tylko za zyski, jakich 
może im przysporzyć. 
Ona, zwłaszcza po scenie, w której tak rycersko bronił Riccia, czuła do 
niego wiele sympatii. Chyba Harriet miała rację. Ciemnooki Amerykanin 
rzeczywiście bardzo się jej podobał. I to uczucie się pogłębiało.
Odchrząknęła. Może mi wyjaśnisz, gdzie nauczyłeś się posługiwać 
mieczem?
Wzruszył ramionami. - Na średniowiecznych festynach 
organizowanych w okolicy, w której mieszkałem. Lepsze to niż szkoła.
-	To znaczy, ze szkoła cię nudziła?
-	Zgadza się. Tak jak gry komputerowe. Były za mało interaktywne. W 
liceum sytuacja nieco się poprawiła. Wybierałem tylko zajęcia tych 
nauczycieli, którzy interesowali się wyłącznie egzaminami końcowymi. 
Teraz twoja kolej. Opowiedz coś o sobie.
-	Nie mam wiele do powiedzenia. Studiowałam na uniwersytecie w 
Edynburgu, a potem, po śmierci mamy, przejęłam prowadzenie ciastkarni.
-	Czy chciałaś kiedykolwiek robić coś innego?
-	Masz na myśli coś w stylu zdobycia Everestu lub skakanie na 
spadochronie?
-	Pytam poważnie.
-Ja też mówię poważnie. Bardzo chciałabym zajmować się różnymi 
rzeczami, ale najpierw muszę spłacić rachunki.
Duncan ściągnął kurtkę i rzucił ja, na podłogę, po czym padł na łóżko.
-	Zamierzasz ją tak zostawić?
-	Jasne, dlaczego nie? -Przymknął oczy i splótł dłonie na piersi. 
Podkoszulek mocno opinał jego atletyczna klatkę piersiową. Otworzył oczy. 
Kathleen przypomniała sobie, że zadał jej pytania, a ona jeszcze na nie 
nieodpowiedziała.
Znowu odchrząknęła. Chciała o czymś rozmawiać nawet o bzdurach, 
żeby rozjaśnić umysł i uspokoić nerwy.
- Jeśli mamy żyć razem, nawet przez krótki czas, musimy Ustalić 
jakieś zasady. Nie chcę potykać się o twoje ubrania za każdym razem, 
kiedy wejdę do pokoju. Uśmiechnął się.
- Nigdy nie byłem bardzo zorganizowany, za to ty chyba tak. Niech 
no zgadnę, używasz oznakowanych kolorami wieszaków.
Ogień zaskrzypiał wesoło i rozświetlił się ciepłym blaskiem. Kathleen, 
patrząc na leżącego Duncana, od którego biła siła i pewność, czuła dziwny 
niepokój. Nic potrafiąc pohamować fantazji, wyobrażała sobie siebie 
leżącą obok niego.
- A co złego widzisz w systematyczności? Może tobie też by się 
przydała. - Wiedziała, że jej wypowiedź za brzmiała zbyt ostro, ale nie 
potrafiła się opanować.
Potrząsnął głową.
- Mnie? W czym? To pewnie ty zaczynasz dzień od spisania planu.
Aż zatupała ze złości, w ostatniej chwili połykając okrzyk, że wcale nie 
robi planów z rana, tylko poprzedniego dnia. To duża różnica.
- Nie pozwolę, żebyś budził we mnie poczucie winy za to, że jestem 
osobą zorganizowaną. Właśnie dzięki temu moja cukiernia dobrze 
prosperuje.
Duncan zsunął się na brzeg łóżka i usiadł.
- Masz rację. W biznesie talent organizatorski Jest niczym skarb. 
Właśnie dlatego wynajmuję ludzi takich jak ty.
- Co masz na myśli, mówiąc: ludzi takich jak ja? No wiesz, 
zorganizowanych, ostrożnych, metodycznych. — Jeśli dodasz, że też 
nudnych, przebiję cię twoim własnym mieczem. Poza tym znam mężczyzn 
takich jak ty. Nieodpowiedzialnych ryzykantów. Pewnie należysz do tego 
typu osób, co to skaczą ze skarpy, nie sprawdzając nawet wcześniej, czy w 
dole znajduje się woda. - Ostatnie słowa prawie wykrzyczała, czując 
zarazem, że robi jej się gorąco. Za gorąco. Duncan nic przestawał się do 
niej uśmiechać. - Znasz mnie lepiej, niż myślałem. Czy wiesz także, po 
której stronie lubie spać? - W duchu przyznał Kathleen rację. Kiedyś, w czasie 
pobytu na Hawajach, rzeczywiście zdarzyło mu się skoczyć ze skarpy i 
dopiero po skoku z ulgą stwierdził, że ma pod sobą głębokie wody laguny. 
To doświadczenie powinno było go obudzić, tak się jednak nie stało. No, 
ale przecież przeżył.
-	Nie śpimy razem. Podrapał się po szyi.
-	W porządku, skorzystam z podłogi.
- Nie bądź śmieszny - Możemy zwinąć koce i położyć je miedzy nas.
Spojrzał na nią wymownie, jakby chciał powiedzieć, że nawet betonowa 
ściana nie powstrzymałaby go od myślenia o niej, ale uznał, że nie jest to 
najlepsza pora na tego typu wynurzenia. Powinien się kontrolować. 
Widział, że Kathleen jest na niego zła. Zapewne był ostatnią osobą, z która 
chciałaby utknąć w tym miejscu. Jej twarz lśniła w blasku ognia. Przełknął 
ślinę. Czekała go najdłuższa noc w życiu.
3 
Kathleen przerzuciła rękę przez pierś mężczyzny i przysunęła się 
bliżej. Czuła pod palcami jego serce, bijące w tym samym rytmie, co jej. 
Leżała na miękkim łóżku, otulona szczelnie kocami, i marzyła, żeby nigdy 
się nie obudzić.
Jednak coś w jej śnie ją niepokoiło. Zaczął się od tego, że za pomocą 
windy została wraz z Amerykaninem przeniesiona do szesnastego wieku. 
Jakież to dziwne, Zawsze myślała, że najpiękniejsze sny to te, których 
akcja toczy się na jakiejś tropikalnej wyspie, gdzie kochankowie, owiewani 
aromatyczną bryzą, wylegują się na plaży spleceni w miłosnych 
uściskach.
Odgłos stukotu końskich kopyt o kocie łby w jednej sekundzie 
przywrócił jej pamięć i wyrwał z marzeń. Puls zabił mocniej. Spojrzała na 
przeciwległą ścianę obitą materiałem. Przez drewniane okiennice do 
pokoju wsączało się światło słoneczne. To nie sen. Uniosła się na łokciu i 
z niedowierzaniem stwierdziła, że leży obok Duncana MacGreggora.
Serce Kathleen zabiło tak mocno, jakby chciało wyrwać się z klatki 
piersiowej.
Duncan, nadal pogrążony we śnie, najpierw podrapał się, a potem 
sięgnął po nią. Przyciągnął do siebie i pogładził po szyi. Kathleen 
zapragnęła wtulić się w niego mocno i jeszcze raz poczuć dotyk jego ust,
Odsunęła się. Co się z nią dzieje? Nigdy przedtem nie myślała tak wiele 
o żadnym mężczyźnie. To pewnie przez tę sytuację. Musi się skupić. Musi 
znaleźć drogę powrotną do ich czasów. Coś jej jednak mówiło, że jest to 
zadanie o wiele trudniejsze niż wydostanie się z bezludnej wyspy.
Potrząsnęła lekko Duncanem.
- Duncan, proszę, obudź się. - Podniosła głos. - Duncanie MacGreggor.
Przekręcił się na plecy, potarł oczy, po czym bardzo wolno je otworzył. 
Zerknął na nią, wciągnął powietrze i natychmiast usiadł.
- Kto?- Jeszcze raz przetarł oczy i rozejrzał się. 
Szerzej otworzył oczy. - Do diaska, to nie był sen.
Potrząsnęła głową.
- Nie, nie był.
- Jaka szkoda. Jego część była bardzo przyjemna. Nie chciałem się 
obudzić.
Kathleen ogarnał niepokój. Czyżby w nocy zaszło coś, czego nie 
pamięta?
-	Duncan, co masz na myśli?
Dotknął lekko jej twarzy.
Nie martw się, nic się nie stało. Westchnęła. Nie wiedziała, czy z 
ulgi, czy z żalu.
-	Zdaje się, że wczoraj zrobiliśmy między nami barierę 
Odrzucił koc i opuścił stopy na podłogę.
-	Zgadza się, ale ogień zgasł i w pokoju zrobiło się 
tak lodowato jak na morzu arktyczny m. Drżałaś z zimna 
zresztą ja także. Okryłem nas kocami, zakładając, że mi 
to wybaczysz, ponieważ uratowałem nas przed zamarznięciem. - 
Uśmiechnął się. - Czy wiesz, że kiedy jest zimno, sinieją ci usta?
Kathleen też się uśmiechnęła.
-	To był znak dla mojej mamy, że powinnam wracać 
z dworu do domu. Kiedy marzłam, moje usta przybierały 
barwę wiosennego nieba.
Odwrócił się i spojrzał na nią.
-	Hm, zawsze lubiłem niebieski kolor.
Ta uwaga była miła, ale Kathleen wiedziała, że Duncan żartuje, pragnąc 
sprawić, by ich sytuacja nie wydawała się tak bardzo przygnębiająca.
Wstał i stęknął, w ostatniej chwili połykając siarczyste przekleństwo.
-	Podłoga jest jak lód. Rozpalę ogień. Lepiej myślę 
kiedy jest mi ciepło. Musimy znaleźć sposób, żeby się 
stąd wydostać. Może powinniśmy, nie zwracając niczyjej 
uwagi, obejść cały zamek.
Potarł ramię, podbiegł do paleniska i zaczął dmuchać na ledwo tlący 
się żar. W twarz poleciała mu chmura kurzu.
Kathleen zakryła dłonią usta, zduszając śmiech.
Ocierając twarz z sadzy, Duncan powoli się odwrócił.
-To nie jest śmieszne. Zagryzła usta, by nie powiedzieć głośno, że 
powinien dmuchać trochę słabiej, przecież i tak nie posłuchałby
jej rady.
-	Pomóc ci? Uśmiechnął się kwaśno.
-	Proszę.
Ześliznęła się z łóżka. Aż podkurczyła stopy, kiedy dotknęła nimi 
posadzki. Duncan miał rację. Podłoga była jak bryła lodu. Kathleen 
podbiegła do paleniska i przykucnęła obok towarzysza.
Urwał kawałek koszuli i przyłożył do żarzącego się węgla.
Dziewczyna pochyliła się i dmuchnęła delikatnie na gasnący żar. 
Zabłysł bursztynową czerwienią, Iskrą zajęła materiał.
Duncan dodał suchych gałązek, które leżały obok paleniska, po czym 
urwał jeszcze jeden kawałek koszuli.
Ogień zaskrzypiał i powrócił do życia.
Duncan oparł się na piętach.
-	Tworzymy zgraną drużynę.
Skinęła głową i podążyła za jego spojrzeniem. Rzeczywiście tak było. 
Mały ognik oblizywał kawałek drewna i stawał się coraz silniejszy. 
Wyciągnęła ręce do ciepłą.
Jej towarzysz wstał i wytarł dłonie o dżinsy.
-	Możesz popilnować ognia? Muszę odszukać pomieszczenię, które w 
tym wieku uchodzi za łazienkę. Zostaniesz tu sama na chwilę?
Uśmiechnęła się.
- Chyba dam sobie radę.
Odpowiedział jej ciepłym spojrzeniem. - Zdaje się, że dasz sobie 
radę prawie ze wszystkim. W naszej sytuacji większość ludzi dawno by 
już oszalała.
-	Gdybym pozwoliła sobie na panikę, sam musiałbyś odnaleźć drogę 
powrotną do naszych czasów.
-	Podoba mi się tok twojego myślenia. - Zniżył głos.-Nie martw się, 
wydostaniemy się stąd.
Jego słowa mimo wszystkich obaw napełniły ją nadzieją.
Duncan podszedł do drzwi i otworzył je. W przedsionku stała pulchna 
kobieta ubrana w czerwono-żółtą spódnicę i lnianą bluzkę. Przez ramię 
miała przewieszone jakieś ubrania.
Kathleen z wolna się podniosła. Udało im się wywieść w pole królową 
Marię i lorda Hepburna, ale ten test będzie trudniejszy. Patrząc na 
odzienie kobiety, domyśliła się, że to pałacowa służąca. Ludzie pracy są 
bardzo spostrzegawczy. Niewiele uchodzi ich uwagi.
Kobieta skłoniła się przed Duncanem.
-	Dzień dobry. Pańska żona... Czy już się obudziła?
-	Tak. Czy coś się stało? Kobieta zakaszlała.
-	Nie, chłopcze. Kazano mi wprowadzić pana i pana żonę w życie 
pałacowe.
-	OK, zdaje się, że to dobrze. - Duncan skinął głową i obszedłszy 
kobietę, zniknął na korytarzu.
Służąca weszła do środka i położyła ubrania na łóżku.
- Mam na imię Marta. Pani małżonek jest bardzo opiekuńczy. Chyba 
nie chciał mnie tu wpuścić. Podobają mi się tacy mężczyźni. - 
Zamilkła na chwilę. - Tylko jakoś tak dziwnie mówi, jeśli pani nie 
urażam. Skąd pochodzi?
Kathleen zdawała sobie sprawę, że kobieta ją testuje. Uśmiechała się 
wprawdzie, ale jej intencje były oczywiste. Chciała dowiedzieć się czegoś 
o obcych, którzy poprzedniego wieczoru wpadli do komnaty królowej. 
Kathleen zastanawiała się nad miejscem, którego służąca mogłaby nie 
znać.
W końcu podała nazwę pierwszego egzotycznego kraju, jaki przyszedł 
jej na myśl, modląc się, aby nie okazało się, że Marta tam była.
-	Egipt. Mój mąż pochodzi z Egiptu. 
Kobieta powoli pokręciła głową.
-	Słyszałam o takiej krajnie, ale nigdy nie opuszczałam 
Szkocji. Mówiono mi, że Egipt to dziwne miejsce. Pełno 
tam pięknych przedmiotów. Daleko stąd. Nic dziwnego, 
że pani mąż mówi z akcentem, którego nie poznaję. 
Rozejrzała się po komnacie. 
- Zrobiliście dobre wrażenie na jej wysokości i kazała wam przydzielić 
piękną komnatę. Słyszałam, co zrobił wasz małżonek. Cały zamek aż 
wrze. Czy nadal pragniecie pracować w kuchni, a może 
teraz mierzycie wyżej?	.
Kathleen doskonale wiedziała, co Marta ma na myśli i o co toczy się 
gra, ale ona i Duncan byli sami w szesnastym wieku i nie potrzebowali 
wrogów. Jeśli Marta pomyśli, że chcą wykorzystać sytuację, wieść o tym 
zaraz się rozniesie. Lepiej już zjednać sobie służącą, niż liczyć na 
niepewne poparcie królowej. Poza tym Kathleen nie wiedziała, jak długo 
tu zostaną, a była pewna, że Maria wkrótce po urodzeniu syna znajdzie 
się w Tower. Tak, o wiele bezpieczniej będzie postawić na ciężką, 
prace i trzymać głowę nisko, dopóki nie znajdą drogi powrotu. Wstała.
-	Nie pragnę być nikim innym, niż jestem. To znaczy kucharką. Na 
twarz Marty wypłynął szeroki uśmiech.
-	O, to dobrze. Przyda nam się wasza pomoc. Królowa i jej dwór dużo 
jedzą. - Wskazała na odzież na łóżku. - Przyniosłam wam bardziej 
odpowiednie odzienie. Pewnie wam zimno w tej waszej sukni. Tu jest 
tak wilgotno.
-	Dziękuję. Chciałam zapytać o coś jeszcze. Czy macie...? - Kathleen 
chodziło o łazienkę, a nie pamiętała, jak ją nazywano w szesnastym wieku. 
Zaczęła od nowa. - Potrzebuję sobie ulżyć.
Marta skinęła głową.
-	Oczywiście. Macie szczęście, bo garderoba znajduje 
się zaraz za kotarą, w tej komnacie.
Kathleen uśmiechnęła się do siebie. Duncan szuka łazienki, która jest 
tuż pod nosem. Podeszła do ściany wskazanej przez służącą i rozsunęła 
poły kotary. Wstrzymała oddech, bojąc się zbyt głęboko oddychać.
„Garderoba" była, najprościej ujmując, dziurą w podwyższeniu, 
stojącym na środku alkowy. W średniowieczu, o czym Kathleen wiedziała, 
hydraulika znajdowała się jeszcze, co najmniej w powijakach, choć 
niektóre pałace i domostwa były lepiej wyposażone od innych. To zależało 
od tego, jak bardzo światowi byli architekci danej budowli, Co do tej, nie 
ulegało wątpliwości, że projektant poprzestał na najprostszym 
rozwiązaniu.
Przysłuchując się zachwytom kucharki nad garderobą i faktem, że goście 
dostali komnatę wyposażoną w takie dobrodziejstwo, Kathleen 
postanowiła, że jeśli uda jej się wrócić do własnych czasów, już nigdy nie 
będzie narzekała na swoją łazienkę. Ani na to, że jest za mała, ani na 
ciśnienie wody w prysznicu, często trudne do przewidzenia. W szesnastym 
wieku za prysznic posłużyć mogłoby jedynie wiadro pełne wody, no i ktoś 
do polewania. Pomyślała o Duncanie w tej roli i zaczerwieniła się. 
Zaczęła splatać włosy w warkocz. Nie rozumiała, co się z nią działo. 
Kiedy tylko Duncan przychodził jej na myśl, wyobraźnia natychmiast 
wymykała się jej spod kontroli.
Kathleen wyprostowała spódnicę, starając się zarazem wziąć głęboki 
wdech. W ściśle zasznurowanym staniku czuła się jak w pułapce, ale i tak 
była wdzięczna losowi. Nie należąc do klasy uprzywilejowanej, nie musiała 
nosić gorsetu. Stanik wystarczająco ją ściskał.
Przyspieszyła, aby dotrzymać kroku Marcie.
-	Czy wiesz, co zatrzymało mojego męża?
-	Och, lord Hepburn poprosił go do siebie na słówko Kathleen nie 
ucieszyła się z nowiny. Nie było okazji opowiedzieć Duncanowi o 
zwyczajach obowiązujących w tej epoce. Miała nadzieję, że jakoś sobie 
poradzi.
Szła za służącą przez oświetlone pochodniami korytarze i przez komnaty, w 
których królowa przyjmowała wizytujących ją dygnitarzy, Uśmiechnęła 
się do siebie. Tę sarną drogę pokonywały wycieczki oprowadzane przez 
przewodnika. Żałowała teraz, że kiedy sama była przewodnikiem; nie 
zwracała większej uwagi na wyposażenie wnętrz. Niemniej dostrzegała 
wyraźne różnice. Meble lśniły nowością. Materiały, którymi obito 
ściany, miały żywe kolory. Zerknęła w stronę okna. Ogród wyglądał 
prawie tak jak w jej czasach.
Zatrzymała się. Na zewnętrz dostrzegła Duncana, rozmawiającego z 
lordem Hepbufnem.
Marta złapała ją za ramię i pociągnęła za sobą.
-	Chodź, dziewczyno. Czeka nas huk roboty. 
Kathleen wskazała okno.
-	Czy wiesz, czego lord Hepburn może chcieć do mojego...męża?
-	Nic, ale ciesz się, że jesteś żoną chłopca, który, co było wczoraj 
wyraźnie widać, tak wspaniale radzi sobie z mieczem. - Dalej mówiła 
szeptem. - Wszyscy wiedzą, że lord Hepburn bardzo dba o 
bezpieczeństwo, zwłaszcza dam dworu. Ostatnio jednak na krok. nie 
opuszcza królowej. - Marta znowu pociągnęła Kathleen za ramię. -Nie 
przejmuj się. Być może poprosił twojego męża, aby wstąpił do straży. 
To byłby zaszczyt.
Kathleen obejrzała się przez ramię. Duncan wraz z lordem Hepburnem 
znikneli jej z widoku. Musi ostrzec Duncana, żeby w nic się nie wdawał. 
Jest Amerykaninem i zapewne słabo zna angielską i szkocką historię.
Na razie podążała schodami za Martą. Gdy znalazły się w kuchni o 
pobielonych ścianach, okazało się, że praca wrze tu już na dobre. 
Powietrze było gorące i przesycone zapachem pieczonego chleba. Przy 
palenisku siedział chłopiec. Mógł mieć jakieś dziesięć, jedenaście lat. 
Powoli okręcał różno, na którym piekł się świniak. Tłuszcz z sykiem 
kapał na ogień. Z dębowych belek zwieszały się sznury suszonego 
czosnku oraz wiązanki kopru i rozmarynu. Marta od razu przeszła do 
długiego stołu pokrytego mąką.
-	Nasza królowa uwielbia słodycze, i to wykwintne. 
Zdaje się. Że ostatnio nawet bardziej niż kiedykolwiek. 
Nieustannie wspomina francuską kuchnię. Może ty po- 
trafisz upiec ciasto, które by jej zasmakowało,
Kathleen zakasała rękawy. To było zadanie dla niej. Wprawdzie od 
jej epoki oddzielało ją czterysta lat, ale przecież składniki ciast nie 
zmieniły się przez ten okres. Poza tym wiedziała, jakie ciasta królowa 
lubi najbardziej. Rozejrzała się dokoła. Postanowiła przeszukać 
spiżarnię i sprawdzić, czy znajdzie w niej potrzebne składniki. 
Wspaniale. Wzięła mąkę, cukier i misę, po czym wróciła do stołu i 
zabrała się do rozrabiania ciasta.
Nagłe otworzyły się drzwi i wszedł ubrany w czerwono-czarny kilt 
Duncan z naręczem drewna. Służba kuchenna natychmiast oderwała się 
od swoich zajęć. Oczy wszystkich spoczęły na przybyszu.
Marta pochyliła się do Kathleen i szepnęła;
-	Zdaje się, że twój mąż nie zgodził się na dołączenie 
do straży. Został parobkiem. Ale nie martw się. - Puściła 
oko do Kathleen. - Jeszcze nie widziałam mężczyzny, któremu tak 
dobrze w kilcie.
Kathleen oparła się o stół. Jej nogi przypominały rozgotowane spaghetti. 
Żyła w Szkocji i widok mężczyzn w stroju narodowym nie był dla niej 
nowością. Jej reakcja z pewnością miała związek z gorącem panującym 
w kuchni. Odepchnęła się od stołu i postanowiła szybko czymś się zająć. 
Odkroiła kawałek ciepłego chleba i ignorując spojrzenia kuchcików, 
podeszła do Duncana. Wydawał się w ogóle nie dostrzegać 
zainteresowania, jakie wzbudziło jego wejście. Podała mu chleb.
Odłożył drwa i sięgnął po niego, a potem nadgryzł,
-	Bardzo dobry. Ty go upiekłaś? Potrząsnęła 
przecząco głową.
-	Marta, z samego rana. Mnie kazała zająć się deserem. Uśmiechnął 
się.
- Dobry wybór.
Kathleen zareagowała na pochwałę jak uczennica. Zarumieniła 
się.
-	Kto ci dał kilt?
Duncan najpierw pochylił się do niej, co natychmiast odnotowało 
jej serce, a potem oparł się o ścianę.
-	Lord Hepburn. Dobrze się stało, że jako dziecko 
brałem udział w tych średniowiecznych turniejach. Inaczej 
nigdy bym się nie domyślił, jak coś takiego się wkłada. - 
Wyprostował się i poprawił spódniczkę. — To cholerstwo 
jest drapiące, zwłaszcza, gdy nie ma się nic pod spodem. 
Co gorsza, Hepburn bardzo długo nie mógł znaleźć butów 
pasujących na moje olbrzymie stopy.
Kathleen znowu się zaczerwieniła, dziękując losowi, że może 
swoje zmieszanie zrzucić na gorąco bijące z pobliskiego pieca. A tak 
naprawdę zakłopotała się, ponieważ przypomniała sobie rozmowę 
starszych kobiet porównujących wielkość stóp mężczyzny do 
wielkości jego.- Przełknęła ślinę, próbując pomyśleć o czymś innym.
Powinna skupić się tylko na powrocie, a nie marzyć o dyrdymałach, 
nawet jeśli stoi przed nią tak pociągająco wyglądający mężczyzna jak 
Duncan, Była realistką. Szesnasty wiek to niebezpieczne czasy, 
nawet, jeśli się w nich żyło od urodzenia i znało zasady. Dla nich | 
jednak pobyt w tej epoce oznaczał śmiertelne zagrożenie.
Ona także oparła się o ścianę, bp nagle odniosła wrażenie, że 
posadzka pod jej stopami zaczyna wirować.
-	Dobrze się czujesz? - wyrwał ją z rozmyślań Duncan. 
Skinęła głową.
-	Musimy szukać drogi powrotu. Nie jesteśmy tu bezpieczni.
-	Słusznie mówisz. Hepburnowi nie podoba się mój akcent. Coś tam 
mruczał pod nosem na temat tego, co Szkoci robią z angielskimi szpiegami. 
- Wzdrygnął się. -Nie było to przyjemne.
Drzwi otworzyły się z lekkim skrzypieniem, wpuszczając do środka 
promień słońca. Do kuchni weszły dwie dziewczyny i zabrały się do 
obierania jabłek do placka. Zrobiło się tłoczno. Kathleen nie chciała, by 
ich podsłuchano.
Gestem dała znak, by Duncan poszedł za nią na drugą stronę pieca.
-	Marta była zdziwiona, że nie dołączyłeś do straży 
Hepburna,
Duncan skończył jeść i zabrał się do układania drewna obok ceglanego 
pieca.
- Proponował mi to, ale odmówiłem. Pomyślałem, że pod jego czujnym 
okiem nie będę miał okazji się rozejrzeć. - Uśmiechnął się. - Zdaje się, że 
rzadko, kto mu odmawia. Porządnie się wkurzył. - Wzruszył ramiona-
mi. - Ale ja tak zawsze działam na ludzi.
- Sam to powiedziałeś - Pragnęła dodać, że w niej wzbudza 
zupełnie inne emocje.
Rozmowy dokoła jakby ucichły. Kathleen podejrzewała, że służba 
nastawiła uszu, bo dosłyszała, że rozmawiają o lordzie Hepburme. 
Dotknęła ramienia Duncana.
- Może powinniśmy odłożyć tę rozmowę na później -
zaproponowała. - Tymczasem staraj się schodzić Hepburnowi z 
drogi. To niebezpieczny człowiek.
Duncan wyciągnął dłoń do jej włosów i przesunął za ucho jeden 
niesforny kosmyk. Zadrżała, walcząc z chęcią przytulenia się do 
niego. Uśmiechnął się.
-	Pewnie nie mylisz się co do wpływów Hepburna. 
Ty tu jesteś ekspertem. Ale lepiej będzie, jeśli się dowiesz 
czegoś na mój temat Trzymanie się z daleka od kłopotów 
nigdy nie należało do moich mocnych stron. Ojciec 
twierdził, że otworzyłem własną firmę tylko dlatego, że 
nie potrafię się nikomu podporządkować.
Kathleen nagle wyobraziła sobie dwunastoletniego chłopca 
siedzącego pod gabinetem dyrektora szkoły. Szkoda, że go wtedy 
nie znała. Uśmiechnęła się.
-	A czy twój ojciec nie miał racji? 
Skinął głową.
-	Tak, raczej tak. To jasne, że sprawiałem mu mnóstwo 
kłopotów, a przecież sam mnie wychowywał, po tym jak 
matka umarła na raka.
Kathleen usłyszała w jego głosie nutkę tęsknoty. Wiedziała, co się 
czuje, kiedy traci się kogoś, kogo się Kochało. Sięgnęła po jego dłoń.
-	Bardzo ci współczuję. Lekko uścisnął jej 
palce.
-	Dziękuję.
Ktoś nagle upuścił coś na ziemię - rozległ się huk i głośne 
wyrzekanie Marty. Kathleen odwróciła się do Duncana.
-	Lepiej wrócę dc pracy.
-	W porządku. Spotkamy się wieczorem. Odwrócił się, po czym, 
omijając stół i kręcącą się
wszędzie służbę, przeszedł do drzwi. Kathleen uśmiechnęła się do siebie. 
Ona była wzorową studentką i nigdy nie opierała się zwierzchnikom. 
Kiedyś nawet pewna nauczycielka z liceum napisała jej w dzienniczku, że 
powinna przeżyć w czasie wakacji jakąś niezwykłą przygodę, zrobić coś 
niebywałego. Kathleen, pragnąc zadowolić nauczycielkę, zapytała matkę, 
co to powinno być. Mimo różnic w ich charakterach, potrafiła jednak 
wyobrazić sobie Duncana w młodości. Zapewne było mu trudno bez 
matczynej ciepłej opieki. Może, dlatego regularnie wysiadywał pod 
gabinetem dyrektora szkoły.
Zobaczyła, że zatrzymał się i uśmiechnął do chłopca kręcącego, 
rożnem. Pochylił się i coś do niego szepnął, Potem wyprostował się i 
przeszedł do drzwi. Zanim wyszedł, odwrócił się i pomachał do niej, po 
czym Zniknął na schodach prowadzących na podwórze.
Kiedy drzwi się za nim zamknęły, wróciła do spiżarni. Próbowała 
przypomnieć sobie, co robiła przed przyjściem Duncana, ale w głowie 
miała pustkę. Nagle pamięć jej wróciła. Przygotowywała przecież 
deser dla królowej.
Podeszła do niej Marta z tacą suszonego łososia. Odstawiła ją i 
wskazała na chłopca przy rożnie.
- Twój mąż zrobił duże wrażenie na moim wnuku. Ludzie 
zazwyczaj traktują go tak, jakby był muchą na ścianie. Z Duncana 
kiedyś będzie dobry ojciec. Masz szczęście.
Kathleen wsadziła dłonie w lepkie ciasto, przełożyła je z misy na 
posypany mąka stół i zaczęła je wyrabiać.
-	Co cię martwi, dziewczyno?
Kathleen nie przestawała ugniatać ciasta, starając się zarazem 
przestać myśleć o szorstkim kilcie Duncana. Potrząsnęła głową.
-	Wszystko jest dobrze, Marto. Po prostu uważam, 
żeby nic nie pomieszać.
Starsza kobieta poklepała ją po ramieniu.
-	Nie martw się, dziewczyno. Wystarczy, że twój deser będzie 
słodki, a królowej na pewno będzie smakował.
Kathleen skinęła głową i rozwałkowała ciasto na cienki placek. Nie 
miała na myśli deseru. 
4 
Zapadał już wieczór, a w kuchni bielone piece nadal buchały gorącem. 
Nad paleniskiem postawiono świece, które rzucały na ściany podłużne 
cienię. Kathleen splątała ostatnie chatki, a Marta, podśpiewując, kończyła 
wycierać talerze i odstawiać je do kredensu.
Posiłek okazał się sukcesem. Królowa oświadczyła, że nigdy jeszcze nie 
jadła tak smacznego deseru. Kathleen uśmiechała się tajemniczo, bo 
tylko ona wiedziała, że sekret tkwił w znalezionej w spiżarni czekoladzie, 
którą nadziała ciasto.
Marta wytarła ręce w fartuch i spojrzała w stronę okna, Sapnęła, po czym 
machnięciem ręki przywołała Kathleen do siebie.
Pokazała palcem na podwórze.
- To mój wnuk, Jeremy, i twój mąż.
Kathleen wyjrzała przez okno. Duncan siedział na kamiennej ławce, a 
nad nim paliła się pochodnia osadzona w ścianie. Wziął jeremy’ego na 
kolana i zamaszystymi ruchami rysował coś na pergaminie. Oczy 
przyglądającego mu się chłopca były okrągłe jak spodki. Kathleen zgadła, że 
Duncan szkicuje konia.
Po chwili podał Jeremy’emu kawałek węgla i wskazał na papier, 
zachęcający chłopca do wypróbowania swoich sił. Mały wybuchnął 
śmiechem.
Marta odsunęła się od okna i rogiem fartucha wytarła kącik oka.
- Po raz pierwszy od śmierci matki słyszałam jego śmiech. Bardzo cierpiał 
po jej stracie.
Kathleen przyglądała się Jeremy’emu, który pochylił się nad pergaminem i 
mozolił przy rysunku. Uśmiechnęła się. Pomyślała, że akcjonariusze 
Duncana z pewnością nie mają pojęcia o jego stosunku do dzieci.
Marta, pociągając nosem, poklepała ją po dłoni.
- Pilnuj tego swojego męża. Jest w nim coś, czego nie widzi się na samym 
początku.
- Tak, sama zaczynam to dostrzegać.
To dobrze. Czasami ludzie nie doceniają się nawzajem. – Kucharka 
wetknęła pod czepeczek pasmo siwych włosów i podeszła do drzwi, ale 
jeszcze się odwróciła. – Dobrze się dzisiaj spisałaś; królowa była bardzo 
zadowolona. Teraz jak najszybciej połóż się spać. Jutro znów zaczynamy z 
samego rana.
Kathleen skinęła głową na zgodę, po czym podeszła do długiego stołu i 
przykryła leżące na nim ciasto wilgotną ściereczką.
- Resztę bochenków przygotuję jutro, ale przed wyjściem posprzątam 
jeszcze kuchnię.
Marta uśmiechnęła się.
-	Jesteś dobrą kucharką. Dobraliście się z mężem, To 
szczęście, że zawitaliście do naszego pałacu. Dziękuję 
za to losowi.
Odwróciła się i zniknęła na schodach, jej ostatnie słowa wzbudziły w 
Kathleen niepokój. Czyżby Marta czegoś się domyślała. Nie, to 
niemożliwe. Przecież, nawet oni nie wiedzą, w jaki sposób przenieśli się 
w czasie.
Wyprostowała się. Chyba po prostu jest zmęczona. Była 
przyzwyczajona do spędzania w kuchni długich godzin, ale u siebie 
mogła przynajmniej nastawić stoper i napić się w spokoju herbaty. W 
szesnastym wieku nie wolno jej było opuścić stanowiska, dopóki wszyscy 
nie zostali nakarmieni. A w olbrzymim pałacu trwało to cały dzień.
Postanowiła uformować jeszcze kilka bochenków chleba. Rozmarzyła się 
i ugniotła ciasto, nadając mu kształt serca. Odsunęła się i uśmiechnęła 
sama do siebie,
-	Hm, nieźle.
Na kamiennych schodach rozległ się odgłos kroków. Spojrzała w 
tamtym kierunku. To był Duncan.
Pospiesznie zebrała ciasto i zbiła je w kulę.
Uśmiechała się, kiedy wchodząc, pochylił się, by uniknąć uderzenia 
głową w niską powałę.
-	Miałem nadzieję, że cię tu znajdę.
Na te słowa serce Kathleen zabiło mocniej.
-	Przygotowuję się do jutrzejszego dnia.
Duncan podszedł do niej i usiadł na brzegu stołu. Urwał kawałek 
ciasta i wsadził do ust. 
- Niezłe.
- Będzie lepsze po upieczeniu. Wzruszył ramionami i sięgnął po 
następny kawałek.
-	Teraz też jest smaczne.
Kathleen z uwagą podzieliła ciasto na trzy części Uformowała z 
nich długie paski.
- Miło z twojej strony, że zainteresowałeś się chłopcem.
Wzruszył ramionami.
-	Tak naprawdę to chciałem go czymś zająć, bo pakował się w 
kłopoty. Kiedy rozmawialiśmy, wydało mi się, że zamierza zepchnąć 
świniaka do ognia. Świniak by się zmarnował, a on straciłby pracę i dostał 
karę.
-	Jesteś bardzo spostrzegawczy. - Kathleen zlepiła końce ciasta ze 
sobą. Tym razem kształt bochenków nie był już tak fantazyjny jak 
poprzednio.
-	Dzięki. - Urwał następny kawałek z lepkiej kuli. Uderzyła go po 
dłoni.
-	Nie powinieneś jeść surowego ciasta. To niezdrowe. Uśmiechnął się i 
pochylił do niej.
-	Lubię niebezpieczeństwo, chyba już zauważyłaś? Kathleen odłożyła 
na bok skończony już bochenek
i sięgnęła po pozostałe w misie ciasto.
-	Nie rozumiem tylko, skąd to podejrzenie, że Jeremy chce zrzucić 
świniaka.
Bo sam bym tego próbował. - Uśmiechnął się. - I z tym samym 
rezultatem. Na całe szczęście mój opiekun w szkole zauważył u mnie trzy 
rzeczy. Po pierwsze, zrozumiał, że się nudzę; po drugie, dowiedział się, 
że lubię komputery, a po trzecie, że umiem rysować. Potem 
wykorzystałem to wszystko w swojej firmie. Czasami wystarczy, że 
obok znajdzie się ktoś, kto uświadomi ci stojące przed tobą możliwości. 
To właśnie starałem się pokazać Jeremy'emu. – Mało, komu chciałoby 
się tak wysilać.
-	O mnie nie zapomniano, więc uznałem, że mam 
dług do spłacenia i kiedy tylko się da, powinienem 
oddawać przysługę.
Kathleen położyła uformowane bochenki na drewnianej łopacie. Duncan, 
nie proszony, otworzył przed nią piec. Kiedy układała ciasto na 
żeliwnych półkach, owiało ją gorące powietrze. Przy zamykaniu 
drzwiczek pieca otarła się niechcący o ramię Duncana. Zadrżała.
Nie mogła już dłużej się oszukiwać. Amerykanin ją pociągał, i to od 
chwili, gdy pierwszy raz pojawił się w jej ciastkarni. To mężczyzna, o 
którym marzą kobiety; wysoki, ciemnowłosy, muskularny. Ale jest w 
nim coś więcej niż tylko fizyczna atrakcyjność. Co chwila odkrywał przed 
nią nową cechę swojej osobowości i każda była bardziej interesująca od 
poprzedniej. Zdała sobie sprawę, że pragnie dobrze go poznać.
Odwróciła się.
-	Opowiedz mi więcej o swojej pracy.
Podrapał się po karku. Vision Quest była początkowo firmą 
komputerową produkującą gry przyjazne dzieciom. Jednak z czasem 
zmieniła się w krwiożerczą korporację. Duncan wolałby opowiedzieć 
Kathleen, że, na przykład, brał udział w ratowaniu zagrożonych 
unicestwieniem części globu lub, że odkrył lekarstwo na raka. Wprawdzie 
w przeszłości nie obchodziło go, co ludzie myślą na temat jego pracy, ale 
to się zmieniło, odkąd spotkał Kathleen. Podszedł do paleniska i 
dorzucił drew do ognia. Wpatrywał się w polana, aż przybrały kolor 
bursztynowo-krwistej czerwiem.
Otrzepał ręce. Postanowił powiedzieć prawdę, nawet za cenę 
zawodu w oczach Kathleen. Może nawet tak będzie lepiej.
-	Skupuję firmy, które mają kłopoty finansowe, na 
czym zyskuje moja firma. Vision Quest - Wsiał i resztę wyrzucił już z 
siebie bez zająknięcia. - Dokonujemy reorganizacji, co zazwyczaj 
wiąże się ze zwalnianiem, co najmniej części starych pracowników.
-	Odnoszę wrażenie, że nie traktujesz tej działalności 
jako czegoś, co jest godne pochwały.
Spojrzał na nią. Nie oceniała go jak większość ludzi. Pytała tylko, 
czy tym właśnie chce się zajmować w życiu. Kilka kosmyków wyrwało 
się jej z warkocza, a na nosie miała mąkę. Wyglądała przeuroczo.
Uśmiechnęła się.
-	To zresztą nie moja sprawa - mruknęła.
Duncan, przyglądając się jej, uzmysłowił sobie, że Kathleen posiada 
dar rozświetlania pomieszczenia, w którym się znajduje. Chciał, żeby 
jego sprawy były także jej sprawami. Ogarnęło go silne pragnienie 
wzięcia jej w ramiona i pocałowania.
Potrząsnął głową i odchrząknął.
- Część mojej pracy nadal mnie ekscytuje, a przynajmniej tak było 
kiedy wymyślałem gry. Nie lubię zwalniać ludzi, ale prawda jest taka, 
że muszę zdobywać inne firmy, jeśli chcę, żeby moja przetrwała. 
Kiedyś potrafiłem zainspirować programistów nowymi pomysłami. 
Jednak straciłem ten dar. Tak, więc nie pozostaje mi nic innego tylko 
robić to, co jeszcze mi się udaje.
-	Gdybyś nadal wpadał na nowe pomysły, nie musiałbyś wykupywać 
innych firm ani podkupywać ich programistów.
-	Zgadza się. - Oparł się o ścianę. - W tym cały problem. Nie umiem 
nic nowego wymyślić.
- To mi trochę przypomina utratę weny u pisarza. Skinął głową.
-	Dobre porównanie. Wygląda na to, że wyczerpałem już zasoby 
wyobraźni. Miałem cichą nadzieję, że może podróż do Szkocji, krainy 
będącej kopalnią legend, jakoś mi pomoże, jak na razie nic się nie 
zmieniło.
Kathleen uśmiechnęła się.
-	Mam wrażenie, że za bardzo się starasz. Przypominasz mi mnie samą, 
kiedy uparłam się, że muszę wprowadzić do cukierni nowy produkt. Im 
bardziej próbowałam, tym mniej miałam ochotę cokolwiek piec. 
Najlepsze przepisy wymyślam wtedy, gdy jestem zajęta 
czymś zupełnie niezwiązanym z wypiekami. Próbowałeś 
chyba mojej ostatniej nowości, którą wprowadziłam 
kilka dni temu?
Duncan oderwał się od ściany. Doskonale rozumiał, co Kathleen chce 
osiągnąć. Stara się go rozweselić i wzbudzić w nim natchnienie. Nieraz 
próbowano mu w życiu juz radzić i to na różne sposoby. Umiał je 
rozpoznawać i często złościł się, że ktoś stara się nim manipulować 
Tym razem jednak nic chciał uronić ani jednego słowa. Podszedł do 
Kathleen. Było mu miło, że tak się nim przejęła, tym bardziej te do tej 
pory rzadko, kto poświęcał mu tyle uwagi.
Spojrzał na jej umazany mąką nos. Miał wielką ochotę go wytrzeć, 
jednak wolał kontynuować rozmowę.
-	Który to był placek?
-	Ten z cynamonem, posypany cukrem pudrem. Uśmiechnął 
się.
-	Był wspaniały. Zdaje się, że wróciłem po drugi. Oczy Kathleen 
zamigotały radością.
-	Dziękuję. Tak, rzeczywiście wróciłeś. Pomysł na te 
placki przyszedł mi do głowy podczas przeglądania 
starych zdjęć, które zrobiła mi mama, kiedy bawiłam się 
na śniegu. Miałam wtedy trzy albo cztery lata. Podniosłam 
głowę do nieba. Miałam otwarte usta i zamknięte oczy. 
Łapałam płatki śniegu. Wyglądały jak cukier puder. 
Właśnie wtedy wpadł mi do głowy ten pomysł; cynamonowe placki z 
płatków śniegu.
- Jesteś niesamowita. Muszę spróbować twojego sposobu. - Pochylił 
się. - A na nosie masz trochę mąki. Roześmiała się.
-	To mi się często zdarza. - Wytarła nos wierzchem 
dłoni. Jednak zamiast pozbyć się białego proszku, rozmazała go na 
reszcie twarzy.
Duncan zaśmiał się, pochwycił garść mąki i podrzucił ją w 
powietrze. Opadała niczym śnieg, klejąc się do włosów i ramion 
Kathleen.
-	Co robisz? - zapytała zdziwiona, ale też rozbawiona. 
- Szukam inspiracji. - Potrząsnął głową. - Nie, jeszcze nic - Chyba 
potrzebujemy więcej maki. - Jesteś szalony, Duncanie MacGreggor.
Skinął głową,
-	Nazywano mnie już gorzej. 
Uśmiechnęła się.
-	Dlaczego tylko ty masz mieć zabawę?- Sięgnęła 
po mąkę i rzuciła nią w niego. Uchylił się, ale jednak 
biały proszek osiadł mu na włosach.
Otworzył szeroko oczy.
-	A więc tak ma być? - Porwał nową garść mąki i wypuścił całą na 
jej głowę. Potem wziął Kathleen w ramiona. - Zawsze chciałem 
sprawdzić, czy smakujesz tak samo jak twoje placuszki.
-	Ja też zawsze chciałam coś zrobić.
Nagle położyła mu ręce na ramionach i sama go pocałowała.
Jej odwaga spodobała mu się. Pochylił się i przycisnął usta do jej warg. 
Miała smak maki, cukru i kobiety. Wtuliła się w niego.
Ale nagle się oderwała.
-	Czujesz, coś? Pieścił ustami jej wargi.
-	Palącą namiętność. Odsunęła się i pobiegła do pieca.
-	Mój chleb. 
Sięgnęła po ścierkę i otworzyła drzwiczki pieca. Z wnętrza buchnęło 
czarnym dymem.
-	Spaliły się, - Tak jak moje ego.
-	O czym ty mówisz? Wzruszył ramionami.
Gdybym całował cię wystarczająco namiętnie, nie zwróciłabyś uwagi na 
nic, nawet na pędzący na ciebie pociąg, a co dopiero mówić o 
przypalonym chlebie.
Obejrzała się przez ramię.
- Nie wygłupiaj się i podaj mi łopatę. Muszę sprawdzić, co da się 
jeszcze uratować.
Mnie lepiej by zrobiło wiadro zimnej wody. - Podał jej łopatę.
Roześmiała się, a wtedy bochenki zsunęły się z łopaty na ziemię. 
Jeden potoczył się pod stół.
Duncan ukląkł.
-	Znalazłem go. - Podniósł chleb i otrzepał. – Dobry jak nowy.
Kathleen zsunęła resztę bochenków na stół.
-	Ten się nie nadaje. - Popatrzyła po innych. - No, nie są 
przypalone. Może w piecu było coś jeszcze i to się spaliło.
Pochylił się.
-	A może miałem rację i to myśmy się palili. Uśmiechnęła się.
-	Czy ty zawsze myślisz tylko o jednym? Położył dłoń na 
sercu.
-	To jedna z moich największych zalet. - Wyciągnął do niej 
ramiona. - A więc, na czym skończyliśmy? - Przyciągnął ją do 
siebie, ale go odepchnęła.
-	Duncan, ktoś nas zobaczy.
-	Jest środek nocy.
-	I w tym rzecz. Marta będzie tu z samego rana, bardzo wcześnie. 
Musimy posprzątać kuchnię przed jej przyjściem. Straszny tu 
bałagan.
Skinął głową i potarł nosem o jej szyję. Tak pięknie pachniała. 
Jęknęła.
-	Duncan, co z kuchnią?
-	Ty pierwsza zaczęłaś mnie całować, pamiętasz? Ja tylko kontynuuję 
twoje dzieło.
Roześmiała się, wyrywając mu się z objęć. - Naprawdę musimy 
posprzątać. Skinął głową i sięgnął po ścierkę przewieszoną przez 
krzesło.
-	Masz rację. Mąka jest wszędzie. Nawet na twoim 
ubraniu. - Otrzepał przód sukni, muskając palcami jej piersi.
Kathleen uniosła głowę i pocałowała go. Duncanowi nagle zrobiło się 
straszliwie gorąco.
-	Ty też cały jesteś w mące - szepnęła słodko. 
Powoli czubkami palców otarła mu twarz. Potem otrzepała jego ramiona, 
koszulę, przód kiltu.
-	Duncan.
Jęknął. Uwielbiał, kiedy wymawiała jego imię.
-	Tak, Kathleen.
-	Jak sądzisz, długo będziemy tu sprzątali? Uśmiechnął się.
Jestem gotów ustanowić światowy rekord szybkości, nie zwróciłabyś 
uwagi na nic, nawet na pędzący na ciebie pociąg, a co dopiero 
mówić o przypalonym chlebie. Kuchnia lśniła czystością. Po bitwie na 
mąkę nie było już Śladu, nie licząc białych plam pozostałych na ich 
ubraniach. Kathleen patrzyła na Duncana odstawiającego szczotki pod 
ścianę. Uśmiechnęła się, przypomniawszy sobie wyraz rozbawienia w 
jego oczach i to, jak czuła się wolna, posypując mu głowę mąką. Sprawił, 
te poczuła się pożądana i swawolna.
Teraz, gdy się do niej zbliżał, jej serce biło jak oszalałe. Była szczęśliwa 
tylko z tego powodu, że ma go przy sobie.
-	Duncan, zaimponowałeś mi. Potrafisz ciężko pracować, a kuchnia aż 
błyszczy od czystości. - Przysunął się do niej i położył rękę na jej karku.
-	Czy zasłużyłem na nagrodę?
Roześmiała się, pozwalając mu wyprowadzić się z kuchni po schodach 
prowadzących do ich pokoju. Chwile, które spędzali w swoim 
towarzystwie, wydawały się zaczarowane. Kathleen jeszcze nigdy nie 
miała wrażenia takiej wolności ani takiej swobody w wypowiadaniu lub 
robieniu tego, co akurat przyszło jej na myśl, Duncan postrzegał życie 
jako przygodę i potrafił się nim cieszyć.
Patrząc wstecz na miniony dzień, Kathleen uznała, że był cudowny. 
Momentami nawet zapominała, że ona i Duncan nie żyją w czasach, 
w których się znaleźli. Zerknęła na niego. Ciekawa była, o czym myśli 
i czy szuka drogi powrotu. Na razie jeszcze nic na ten temat nie 
wspominał. Bardzo chciała wracać, jednak w chwilach, gdy trzymał ją w 
objęciach, najchętniej nie zmieniałaby niczego. Nawet epoki.
Dotarli do korytarza. Przez okno wlewały się do niego i kładły na 
posadzkę jasnymi smugami promienie księżyca, zupełnie jakby 
wskazywały im drogę. Duncan dotknął jej ramienia, a potem 
przyciągnął ją do siebie. Na twarzy miał jeszcze resztki mąki.
Otarła mu policzek.
-	Nadal jesteś brudny - wyszeptała.
Kiedy się do niej pochylał, światło księżyca odbijało mu się w 
oczach.
-	Ty też, ale mam słabość do wszystkiego, co smakuje jak placki.
Uśmiechnęła się.	
-	A więc to tylko moje wypieki zwabiły cię do ciastkarni?
-	Nie do końca. - Zawahał się. - Kathleen, nie rozmawialiśmy o 
wydostaniu się stąd.	
-	Wiem. Powinniśmy szukać drogi powrotu - powiedziała cicho.
Skinął głową. - Zajmowałem się tym dzisiaj. Zaniosłem drewno do 
pokoju królowej. W ramach odwdzięczenia się za to, że próbowałem 
uratować Riccia, udzieliła mi specjalnego pozwolenia, tak wiec mogę 
swobodnie wchodzić na jej pokoje. A ponieważ wszyscy mają mnie za 
zwykłego służącego, nikt prawie nie zwracał na mnie uwagi.- Uniósł 
brew. - Byłem zdziwiony, że tak bardzo mi to przeszkadzało. Nikt nigdy 
mnie nie ignorował. Nawet nauczyciele nie zostawiali mnie bez nadzoru, 
bojąc się, że wykręcę jakiś numer. No a moi podwładni to już inna 
para kaloszy. Spijają, mi z ust każde słowo.
Życie Kathleen wyglądało zupełnie inaczej. W przeciwieństwie do 
Duncana dużo czasu spędzała sama. Uznała jednak, że nie należy 
zazdrościć takiej przeszłości ani jej, ani jemu. Ścisnęła mu rękę.
-	Co zobaczyłeś w komnacie królowej?
Potrząsnął głową, jakby chciał odświeżyć pamięć.
-	Wszedłem do windy i rozejrzałem się. Jej ściany są pokryte ciemnymi 
panelami. Na każdym wyryty jest herb jakiejś rodziny. To ta sama winda, 
którą przyjechaliśmy, ale nigdzie nie znalazłem kontrolki z przyciskami 
ani żadnej dźwigni. Zdaje się, że wracamy do punktu wyjścia.
Kathleen słuchała go, zastanawiając się zarazem, jaki efekt na bieg 
historii może wywrzeć ich obecność w tym miejscu. Nie chciała być 
odpowiedzialna za ewentualne zmiany.
Nabrała głęboko powietrza.
-	Masz jakieś inne pomysły?
Na drewnianej posadzce zabrzmiały czyjeś kroki. 
Duncan wyprostował się. - Strażnik obchodzi swój posterunek - powiedział 
szeptem. - Podsłuchałem, jak mówili, że wolą, żeby o tej godzinie cała 
służba znajdowała się już w swoich pokojach. Tu wszyscy są tacy 
podejrzliwi. Jeśli ktoś znajduje się nie tam, gdzie być powinien, 
natychmiast rozpętuje się prawdziwe piekło. Lepiej się ukryjmy.
Pociągnął Kathleen za jedną z kotar zwisających ze ścian. Przytulona do 
niego, czuła ruch jego klatki piersiowej. Powinna być zawiedziona na 
wieść, że nie udało mu, się odnaleźć drogi powrotu, ale nie chciała 
jeszcze wracać.
Ktoś przeszedł obok nich. Odgłos kroków stopniowo się oddalał. W 
końcu zapałała taka cisza, że Kathleen mogła usłyszeć bicie własnego serca. 
Wyjrzała zza kotary. Nigdzie nie dostrzegła strażnika. Mogli wyjść.
Poszła za Duncanem do ich komnaty.
Panowały w niej ciemności i było lodowato zimno. Na kominku paliła się 
jedna świeca. Ogień wygasi w ciągu dnia i tylko kilka polan lekko się 
jeszcze jarzyło. Drewniane okiennice były szeroko otwarte, wpuszczając 
do środka chłodne nocne powietrze.
Duncan pospiesznie je zamknął. Potem zajął się ogniem. Kathleen, 
przyglądając mu się, rozcierała zgrabiałe dłonie. Podobało jej się, że tak się 
stara o przytulność w ich małej izbie. Uśmiechnęła się. Było tu i tak 
przyjemnie i nie miało to nic wspólnego z temperaturą otoczenia. Matka 
powiedziała jej kiedyś, że dopiero gdy jest się z właściwą osobą, dom 
staje się prawdziwym domem. Kathleen nigdy dotąd nie potrafiła 
zrozumieć jej słów.
Podeszła do komody stojącej przy oknie i zaczęła szukać świec. 
Przyszło jej na myśl, że jeśli zapali ich dużo wytworzą tyle ciepła, że 
ogień nie będzie już potrzebny. Wyciągnęła jedną z szuflad komody. 
Były w niej świece. Wzięła je ze sobą i wróciła do kominka. 
Duncanowi udało się bardziej wzniecić ogień. Buzował wesoło i 
zaczynał emanować ciepłem Kathleen czuła je, a może to bliskość 
Duncana tak ją rozgrzewała? Uśmiechnęła się.
Ukucnęła i zapaliła świece. Kilka ustawiła na okapie nad paleniskiem,
resztę na stole obok łóżka i na parapecie okna. Ich blask w połączeniu z 
ogniem napełnił pomieszczenie romantycznym bursztynowym Światłem. 
Rozejrzała się po pokoju, który wyglądał teraz jak komnata z baśni.
- To piękne.
Duncan wstał i podszedł do niej.
- Tak, piękniejsze niż cokolwiek. - Wziął ją w ramiona 
i wyszeptał jej imię: - Kathleen.
Zamknęła oczy. Jego głos był dla niej pieszczotą. Przypomniała sobie 
dzień, w którym po raz pierwszy zjawił się w jej cukierni i zamówił 
kawę. Zastanawiała się wtedy, jak by to było znaleźć się w jego 
ramionach.
Ujął jej twarz.
-	Kathleen, pragnę się z tobą kochać. Wiem, że nie 
znamy się długo...
Położyła mu palec na ustach.
-	Ja też tego pragnę.
Przyciągnął ją bliżej i pocałował, budząc w niej dreszcz. Potem wziął na 
ręce, jakby była piórkiem. Objęła go za szyje, a on niósł ją do łóżka. 
Położył ja na nim delikatnie. Jego pocałunki stały się bardziej namiętne.
Zawahał się, a potem zerwał z siebie koszulę i rzucił ją na podłogę.
Kathleen roześmiała się, próbując skoncentrować się na ciemnych 
oczach Duncana, a nie na jego opalone gołej piersi.
-	Zniszczyłeś koszulę. Skrzywił się.
-	Nigdy za bardzo nie lubiłem ubrań. A ty? Uśmiechnęła się 
nerwowo.
-	Zgadzam się. Ostatnio wyszły z mody. Roześmiał się ciepło. 
Nagle ona także zapragnęła
pozbyć się odzienia.
Usiadła na brzegu łóżka i odwiązała rękawy sukni. Potem zdjęła 
kamizelkę. Duncan wykorzystał okazję i pocałował odsłonięte ciało 
nad piersiami. To ją tak rozkojażało, ze plątały jej się palce. Gdy 
pocałował ją w kark, na chwilę wstrzymała oddech. Miała na sobie zbyt 
dużo ubrań, stanowczo za dużo. Próbowała odsznurować stanik. Duncan 
nie pomagał, a tylko przeszkadzał.
Całował ją po brodzie, piersiach, tak, że przechodziły ją gorące 
dreszcze. Z trudem oddychała. Sznurówki stanika były zbyt mocno 
związane, Im silniej za nie pociągała, tym bardziej się zaciskały.
-	Poczekaj, zacięły się. Duncan nabrał powietrza i 
uśmiechnął się.
-	Marzenie każdego mężczyzny.
-	Sprytnie. - Zagryzła usta, żeby się nie roześmiać na 
głos, i oparła się o niego. Udał, że traci równowagę, i upadł na 
podłogę na stos ubrań. Odwinął z pasa tartan i wyciągnął do niej ramiona.
-	Chodź tu. Tu jest więcej miejsca.
Niech to, był goły i... gotowy. Skoncentrowała się na rozsupłaniu 
węzła. Uspokój się, powtarzała sobie w duchu. Widziałaś już nagich 
mężczyzn. No, może nie tak wielu, ale przecież to nie nowość. Wszyscy 
mają to samo. Zerknęła na Duncana i natychmiast się zaczerwieniła. 
No, może niektórzy mają trochę więcej od innych.
Odchrząknęła.
-	Nie mogę rozwiązać stanika.
Ukląkł przy niej.
-	Pomogę ci. - Pogładził ją po piersiach, aż jej zaparło 
dech. Pochylił się, złapał końce sznurówek w usta i przegryzł je zębami.
Westchnęła.
-	Udało ci się mnie uwolnić.
-	Jeszcze nie, ale wkrótce mi się uda - rzekł, puszczając do niej oko.
Pomógł jej pozbyć się stanika, potem zsunął z ramion lniane 
ramiączka koszuli. Całował jej gołą skórę, a ona gładziła go po karku.
Powoli przełożył koszulę przez głowę Kathleen, wciągnął powietrze, a 
potem wyszeptał:
-	Ho, ho, ja śnię i nie chcę się obudzić.
W kominku polana zajęły się już na dobre. Biło od nich gorąco. 
Kathleen zapragnęła, by ta urzekająca chwila nigdy się nie kończyła.
Kiedy Duncan znowu pocałował Kathleen, poczuła się tak, jakby 
wzbijała się na niewidzialnych falach ciepłego powietrza. Nigdy nie 
zaznała takiego stanu. Nikt nigdy nie wzniósł jej na takie wyżyny.
Duncan objął ją w pasie i przyciągnął do siebie.
Wstrzymała oddech, czując dotyk jego nagiego ciała. Wtuliła się w nie. 
Lekko gładziła silne ramiona słysząc, ze Duncan z jękiem wypowiada jej 
imię.
Pocałował ją. Był delikatny i nie spieszył się, jakby noc miała trwać całą 
wieczność. Pieścił ją powolnymi ruchami, łagodnie muskając dłonią jej 
piersi.
Kathleen miała wrażenie, że za chwilę spłonie. Wbiła się w jego usta z 
pożądaniem.
Otoczona ramionami Duncana, czująć jego siłę i namiętność, odpływała w 
zaczarowaną krainę. Kiedy znalazł się w niej, przestała w ogóle myśleć. 
Istniała tylko ta chwila i oni, razem na zawsze.
6 
Kathleen siedziała na brzegu łóżka i drżącymi rękami wciągała 
przez głowę lnianą, koszulę. Miękki materiał przypomniał jej dotyk 
dłoni Duncana.
Obejrzała się przez ramię. Spał głęboko, oddychając równomiernie. 
Jej oddech nie był tak spokojny. Nie mogła zasnąć, bo rozpierała ją 
energia. Wstała i podeszła do okna. Długa świeca stojąca nad 
kominkiem oświetlała jej drogę.
Kathleen objęła się rękami w pasie. Wszystko zdarzyło się tak szybko. 
Znowu spojrzała na Duncana. Tak jak powiedziała Harriet, miło jest na 
niego popatrzeć. I rzeczywiście, początkowo Kathleen widziała w nim 
przede wszystkim przystojnego mężczyznę, lecz teraz jej uczucia nie 
opierały się tylko na fizycznym zauroczeniu.
Pragnęła dowiedzieć się o nim wszystkiego. Z przyjemnością 
wysłuchała opowieści o jego dzieciństwie, o tym, jak dorastał i jaki 
wtedy był. Ciekawiło ją, jakie lubi potrawy, kolory. Wspaniale 
potraktował Jeremy'ego ale czy pragnie mieć własne dzieci? Zatrzymała 
się przy kamiennym parapecie i chwyciła się go. Jej marzenia wkraczały 
na niebezpieczne tory. Może lepiej byłoby, gdyby czuła do Duncana 
tylko ślepe pożądanie.
Przełknęła ślinę i otworzyła drewniane okiennice. Bezchmurne niebo 
zasypane było gwiazdami. Wiosenna bryza przyniosła zapach wrzosu. 
Chłodne powietrze mile owiewało jej rozgrzane ciało. Musi szybko 
wracać do domu albo na zawsze straci serce.
Usłyszała za sobą ciche kroki. Duncan stanął za nią i położył ręce na 
jej ramionach, a potem odwrócił ją do siebie.
-	Nie możesz spać? 
Potrząsnęła głową.
-	Myślałam. Jutro musimy na poważnie zająć się szukaniem drogi 
powrotu. Wspominałeś o tej postaci z twojej pierwszej gry. Jak się 
nazywała?
-	Sebaston.
-	Aha, Sebaston. A więc Sebaston musiał znaleźć coś, co pomogłoby 
mu przekroczyć granicę oddzielająca go od jego świata. Może my też 
czegoś takiego potrzebujemy?
Duncan ziewnął i potarł oczy,
-	To brzmi logicznie. Założyłbym się o połowę wartości mojej firmy, że 
odpowiedź znajduje się w windzie. - Przeczesał dłonią włosy. - Ale lepiej 
mi się myśli, kiedy nie jestem zaspany. Może zajmiemy się rym 
problemem 
z rana?
Kathleen skinęła głową i przywołała na usta uśmiech. Zdała sobie 
sprawę, że zależy jej na Duncanie, a powrót do ich czasów może 
oznaczać, że go utraci. Jeśli im się uda wrócić, ten uroczy moment 
skończy się, a ona powróci do monotonii swojej dotychczasowej 
egzystencji.
Duncan wróci do swojego życia, ona do swojego. Może jednak 
powinna przestać tak czarno myśleć
i zacząć postrzegać świat tak, jak robi to Duncan. Żyć chwilą. 
Powinna cieszyć się czasem, który mają jeszcze ze sobą spędzić. 
Pocałowała go i szepnęła:
-	Wracajmy do spania.
Uśmiechnął się.
-	Tak naprawdę to nie w głowie mi teraz sen. Przyciągnął ją do 
siebie i pocałował. Przez koszulę czuła jego ciepłą skórę. Pachnące 
powietrze i zaczarowana chwila owiały ja i już po chwili nie
pamiętała o zmartwieniach.
Przez otwarte okno do pokoju wpadały słoneczne promienie. 
Kathleen przeciągnęła się i spojrzała na Duncana.
Miał otwarte oczy i uśmiechał się do niej.
-	Mówiłaś przez sen - powiedział cicho. Roześmiała się.
-	Nieprawda.
Oparł się na łokciu i wzruszył ramionami. - W porządku. 
Żartowałem, tylko powiedz, kto to jest ten Fred? Przekręciła się na 
bok. Nie pamiętała swoich wczorajszych czarnych myśli. W tej chwili, 
leżąc obok Duncana, czuła ciepło i spokój. Domyślała się po błysku w 
jego oczach, że się wygłupia. Nietrudno było sobie wyobrazić, jak ciężkie 
zadanie mieli jego rodzice i nauczyciele, próbując go upilnować. 
Pociągnęła za włosy porastające jego pierś.
-	Nie znam żadnego Freda. Zmyślasz, a poza tym ja 
nie mówię przez sen.
Uniósł brwi.
-	No to może powiedziałaś John.
-	Nie, wiem, że mnie podpuszczasz. Nie znam żadnego Freda ani Johna.
Wyciągnął rękę do wisiorka zwisającego miedzy jej piersiami. Uśmiech 
zniknął z jego twarzy.
-	Kathleen, czy w twoim życiu istnieje jakiś Fred albo John?
Przysunęła się i delikatnie cmoknęła go w usta.
- Nie umawiałam się na randki w czasie studiów, ale i 
po śmierci matki i odkąd prowadzę cukiernię, nie mam 
na to czasu.	
Zostawił medalion i ujął jej twarz.
-	Wiem, że zabrzmi to egoistycznie, ale cieszę się, że nie ma faceta, który 
czeka niecierpliwie na twój powrót. - Zmrużył oczy w uśmiechu. -
Musiałbym wyzwać go na pojedynek.
Roześmiała się.
-	A co z tobą? Gdybyś mówił przez sen, jakie imiona 
byś wymieniał? - Pytanie zadała lekkim tonem, ale oczekiwanie na odpowiedź 
wydawało jej się trwać wieczność. Miała nadzieję, że w życiu Duncana 
nie ma nikogo specjalnego.
- Usłyszałabyś tylko swoje imię. - Pocałował ją, a potem rozłożył 
się na łóżku. - Nikt na mnie nie czeka Kathleen. Mówiłem prawdę, 
kiedy powiedziałem, że tęsknić za mną będą tylko moi 
akcjonariusze. Myślę, że kobiety, z którymi się umawiałem, widziały 
na moim czole napis: Ten facet nie jest godny zaufania.
Zdziwiła się, bo ona w głębi duszy wiedziała, że jeśli Duncan 
postanowi oddać komuś serce, to na całe życie. To odczucie było tak 
silne, że aż zadrżała. Odsunęła mu włosy z czoła.
-	Nie widzę żadnego napisu.
Pocałował jej dłoń.
-	Bo może go tam nie ma. Masz na mnie dziwny 
wpływ, Kathleen MacKenzie. - Pocałował ja, w czubek nosa. - A teraz 
opowiedz mi o tym medalionie. Wygląda jak klejnot rodzinny. Chcę 
się dowiedzieć o tobie wszystkiego. Dotknęła wisiorka.
-	Tak naprawdę dostałam go tego dnia, gdy przenieśliśmy się w 
czasie.
Duncan wygiął brew.
-	Tak, od kogo?
-	Od Harriet, swatki.
-	Od kogo?
-	No cóż, tak ją nazywają w Edynburgu. Zdaje się, że uważa, iż jej 
obowiązkiem jest każdemu wyszukać partnera.
Ho, ho, nie wiedziałem, że takie osoby jeszcze istnieją. - Roześmiał 
się. - Niektórzy moi koledzy nigdy nie pojawiliby się w Szkocji, 
wiedząc, ze taka Harriet tu mieszka. Dobra jest?
Kathleen zawahała się i popatrzyła na niego. To dziwne. Wiesz, 
wcześniej o tym nie pomyślałam. Ale każda para, którą skojarzyła, 
nadal jest tak samo szczęśliwa i zakochana jak na początku związku.
Duncan sięgnął do włosów Kathleen i założył za ucho jeden 
kosmyk.
-	Od jak dawna się tym zajmuje?
Uśmiechnęła się, szczęśliwa, że czuje jego dotyk.
-	Pamiętam ją jeszcze z czasów, jak by tam dzieckiem. Przychodziła 
do ciastkarni i siadała z kimś przy stoliku, a potem wyciągała stos 
zdjęć.
-	Wspomniałaś o swojej mamie. A co z tatą?
-	Zmarł kilka lat przed mamą. Był pilotem. Wracając, wpadł w trąbę 
powietrzną i zboczył z kursu. - Poczuła, zbierające się w oczach łzy. 
Ojciec zawsze się śmiał, Potrafił zobaczyć promyk nadziei w 
najczarniejszej sytuacji. Nabrała głęboko powietrza. - Jego samolot 
spadł do Morza Północnego.
Duncan kciukiem otarł łzy spływające jej po policzkach.
-	Przykro mi. Żałuję, że go nie znałem.
-	Szkoda. Myślę, że byś go polubił. - Odchrząknęła. - To był dla nas 
cios. Po jego śmierci mama już nigdy nie była taka jak wcześniej. Po 
ukończeniu studiów przeprowadziłam się do niej. Nad cukiernią jest 
mieszkanie, Pewnego dnia znalazłam ją martwą na krześle stojącym 
przy oknie. Lekarze powiedzieli, że miała zawał, Myślę, że tak 
rzeczywiście było. Za bardzo tęskniła za tatą, żeby móc bez niego żyć.
Na policzki spłynęły świeże łzy. Otarła je.
- Och, nie wiem, co mnie naszło. Nigdy dotąd przed nikim tak się nie 
rozklejałam.
Przycisnął ją do siebie.
- Cieszę się, że wybrałaś mnie. Chcesz dalej rozmawiać o rodzicach?
Pokręciła głową.
- Może kiedy indziej.
Skinął głową.
- Mogę poczekać. Opowiedz mi coś więcej tej swatce. Zdaje się, że to 
kobieta z charakterem.
Kathleen otarła oczy.
- Właśnie Harriet dała mi ten wisiorek. To kopia broszki zrobionej na 
cześć małżeństwa lorda Darneya z Marią Szkocką. Kiedy Harriet mi 
go dawała, powiedziała, że jak ten klejnot. Tak wszystko na świecie 
ma swoją parę.
Duncan wyprostował się.
- Interesujące. Nie sądzisz, że to dziwne? Podarowała ci coś, co ma 
związek z królową Marią i Darnleyem, a potem my, ni stąd, ni zowąd, 
znajdujemy się w ich świecie?
Kathleen popatrzyła na niego.
- No teraz, kiedy to zauważyłeś, ja też widzę wyraźny zbieg 
okoliczności. Coś w tym musi być. Kiedy ktoś znajduje sobie partnera, 
nie czuje się już samotny. Może ten klejnot, aby stać się całością, 
potrzebuje innego?
Duncan skinął głową. -	Albo powinien wrócić na swoje miejsce. - 
Zamilkł. 
- Musimy odnaleźć oryginał broszy,
-	Wydaje mi się, ze najbardziej prawdopodobne miejsce, w którym 
powinniśmy szukać, to sypialnia królowej. Ale ona jest dobrze 
strzeżona. Nikt nie może tam wejść bez zgody Marii.
Pod oknem rozległo się pianie koguta. Kathleen drgnęła. -	Lepiej się
pospieszę. Marta pewnie już czeka na mnie w kuchni. Nie chcę, żeby 
zaczęła coś podejrzewać. Musimy zajmować się naszymi 
obowiązkami, jakby nic się nie działo. Ty zgłoś się do lorda 
Hepburna.
Skinął głową i pocałował ją.
-	Wolałbym zostać z tobą w łóżku, ale zdaje się, że tutejsza służba 
nic ma prawa prosić o dzień wolny:
Roześmiała się.
-	Szybko się uczysz. 
Nagle spoważniał.
-	Im więcej myślę o tym klejnocie Darnleya, tym bardziej mi się 
wydaje, że może być kluczem do naszej zagadki. Dzisiaj wieczorem, 
kiedy wszyscy pójdą spać, zakradniemy się do sypialni królowej.
-	Chyba żartujesz.
-	Jestem śmiertelnie poważny. 
Ścisnęła mu dłoń.
-	Lord Hepburn bardzo strzeże Marii. I nie tylko dlatego, że jest 
jego królową. On ją potajemnie kocha. Nie podobało mu się, że tak 
nagle pojawiliśmy się w jej jadalni. Nie wiem, co by zrobił, gdyby 
przyłapał nas w sypialni. To zbyt niebezpieczne.
-	Duncan pocałował ją lekko. Niebezpieczeństwo to moje drugie 
imię,
-	Może powinieneś je zmienić. Roześmiał się.
-	Bardzo śmieszne.
-	Mówię poważnie. Uśmiechnął się.
-	Nie martw się. Kontroluję sytuację.
Kathleen przyglądała się, jak przeciąga przez głowę podartą koszulę i 
wkłada kilt. Wiedziała, że stara się ją uspokoić, lecz tym razem zdołał 
tylko zwiększyć jej obawy.
-	Może powinniśmy jeszcze raz przemyśleć nasz plan. 
Pocałował ją w ucho.
-	Później. Teraz mam na głowie ważniejsze sprawy. 
Pochylił się do jej ust Zatopiony w namiętnym pocałunku, zapomniał o 
medalionie i swatce. 
7
W pałacu panowała cisza tak idealną, że Kathleen zdawało się, że 
zaraz usłyszy myśli Duncana. Szła za nim po ciemnym korytarzu do 
komnat królowej, zastanawiając się, czy nadal uważa, że poszukiwanie 
klejnotu Darnleya to rzeczywiście dobry pomysł. Miała, co do tego 
wątpliwości, ale z drugiej strony nie widziała, jakim innym tropem 
mogliby pójść. Jeżeli wisior, który podarowała jej Harriet, jest podobny 
do klejnotu Darnleya, to ten klejnot musi być kluczem, dzięki któremu 
zdołają wrócić do swoich czasów.
Wszystko to prawda, ale jeśli lord Hepburn znowu ich przyłapie, to już 
się nie wywiną. Tego była pewna. W tym momencie dotarli do celu i 
zatrzymali się.
Duncan zapytał szeptem:
-	Jesteś pewna, że nie ma tu strażników? 
Skinęła głową.
-	Wszyscy są z królową w sali audiencyjnej. Przybyli 
jacyś dygnitarze z dworu Elżbiety. Pchnął drzwi, które otworzyły 
się ze skrzypieniem.
- Zastanawiałem się, czy powinniśmy ją ostrzec, że jej przyrodnia 
siostra pewnego dnia umieści ją w Tower. - Nie wolno nam zmieniać 
biega historii. Pewnych wydarzeń zresztą nie da się zmienić. Tak 
przynajmniej brzmi teoria jednego z moich profesorów z uniwer-
sytetu.
Duncan przeszedł do paleniska i wziął świeczkę stojącą nad 
kominkiem. Gdy ją zapalił, po koronacie rozlało się światło.
-	Masz rację. Ja też coś takiego słyszałem. Prawdopodobnie nie 
moglibyśmy zmienić historii, nawet, gdy byśmy tego chcieli.
Jego słowa podtrzymały ją na duchu. Historia obfitowała w tragiczne 
wydarzenia i Kathleen bardzo pragnęłaby je zmienić, ale nie była 
pewna, czy ta zmiana wyszłaby światu na lepsze, czy na gorsze. Może 
ludzie uczyli się na popełnionych błędach i przez to stawali się lepsi. 
Przynajmniej miała nadzieję, że tak jest. Rozejrzała się. W świetle
gwiazd pokój sprawiał takie wrażenie, jakby był zaklęty. Bogate,
przetykane złotymi nićmi draperie pokrywały całe ściany; wokół łoża
zwisały pluszowe królowej czerwone zasłony.
-	Jakie to piękne. Zawsze marzyłam, żeby spędzić noc 
w tej komnacie, ale nie wpuszczano do niej nikogo, a poza tym 
wszystko wydawało się takie stare i kruche, że aż strach było 
czegokolwiek dotknąć.
Duncan podszedł i objął Kathleen.
- Mam pomysł. - Wziął ją za rękę. - Wypróbujmy to łóżko. Może 
tym razem nie spadniemy na podłogę. Kathleen uśmiechnęła się na 
wspomnienie ich wczorajszej namiętnej nocy. Rzeczywiście
wylądowali na podłodze, spleceni w uściskach i roześmiani.
-	Nic wolno nam. Nie mamy na to czasu. Uniósł brwi.
-	Mogę się pospieszyć Wzięła się pod boki.
-	Duncan, nie to miałam na myśli.
-	No dobrze, pewnie masz rację. Ale naprawdę czasami powinnaś 
poddać się impulsowi. - Pocałował ją w czubek nosa. - W Balmore mam 
ogromne łóżko. Tam wystarczy nam miejsca- - Mrugnął do niej. - I jest 
też obsługa pokojowa.
Zmusiła się do uśmiechu. Mówił z takim przekonaniem o tym, że 
czeka ich wspólna przyszłość. Ona jednak przypuszczała, że nie będzie 
jej łatwo dopasować się do jego stylu życia. Duncan lubi iść tam, 
dokąd droga go prowadzi, natomiast ona nigdy nie rusza się z miejsca, 
jeśli wcześniej nie przestudiuje dokładnie mapy.
Otrząsnęła się z ponurych myśli i skoncentrowała na ich zadaniu. 
Przeszła do ręcznie rzeźbionej komody i zaczęła ją przeszukiwać. W 
środku znalazła jedwabne wstążki i bieliznę. Nic więcej.
Duncan zajrzał za draperie,
-	Czy obiło ci się kiedykolwiek o uszy, że w sypialni 
królowej znajdowała się ukryta komnata?
- Nie jestem pewna. Myślisz, że właśnie w takim miejscu trzyma 
medalion od Darnleya? Wzruszył ramionami.
- Jeśli jest tak drogocenny, jak mówisz, ja z pewnością nakryłbym go w 
miejscu w którym mógłbym go oglądać, kiedy tylko przyjdzie mi na to 
ochota. Szukam takiego pomieszczenia. Daj mi znać, jeśli ty coś 
znajdziesz.
Kathleen podeszła do szafy stojącej w rogu pokoju. Wisiały w niej 
satynowe i welwetowe suknie. Szukała w środka ukrytego guzika, 
dźwigni. Nagle dotknęła jakiejś gałki i podekscytowana nacisnęła na 
nią mocniej. Wyskoczyła tajemna szuflada.
Wyściełał ją niebieski aksamit, na którym leżała różnorodna 
biżuteria: kolczyki, bransolety, naszyjniki. Pobłyskiwały w świetle 
świecy. Rubiny, szafiry, brylanty. Wszystko, czego mogłaby pragnąć 
cudownie ubrana królowa. Wszystko, lecz nie klejnot Darnleya.
Kathleen z wyrazem zawodu na twarzy wsunęła szufladę na miejsce. 
Gdzie jeszcze królowa mogła ukryć wisior?
Spojrzała w stronę loża. Czy Maria wsadziłaby drogi klejnot pod 
materac? Kathleen przypomniała sobie baśń o księżniczce na ziarnku 
grochu. Uśmiechnęła się. To tylko baśń, ale cóż, warto spróbować.
-	Duncan, sprawdzę pod materacem. Przydałaby mi 
się pomoc.
Podszedł z drugiej strony łóżka. Kathleen wsunęła rękę pod miękki 
materac. Duncan zajrzał pod łóżko i kichnął;.
-	Czy w tych czasach nikt nie dba o ścieranie kurzu? 
Kathleen spojrzała na niego z naganą.
-	Ciszej, bo ktoś nas usłyszy. - Uśmiechnęła się. - 
A odpowiadając na twoje pytanie, to sądzę, że nie.
Wstał. 
- Niczego nie znalazłem. A ty? - Pokręciła głową.
-	Nic, tylko kłęby kurzu. Roześmiał się.
- Wracam do szukania za draperiami.
Skinęła głową, patrząc, jak odchodzi w róg pokoju. Wyczuwała, że choć 
stara się żartować, to podobnie jak ona martwi się, że nie znajda, klejnotu.
Wytarta ręce w fartuch i skoncentrowała się, Musieli coś przeoczyć. 
Matka Kathleen często nosiła ozdobne spinki i zazwyczaj zapominała 
odpiąć je od ubrania. Szukała ich potem w szkatułce z biżuterią, po czym 
przypominała sobie, ze nadal są przy bluzce lub żakiecie. Czyżby 
odpowiedź była aż tak prosta?
Może służki królowej także zapomniały zdjąć wisior z sukni swojej pani. 
Trudno w to uwierzyć, ale warto spróbować.
Kathleen wróciła do szafy i znowu otworzyła drzwi Przejrzała po kolei 
każdą suknię.
Duncan wyszedł zza draperii i podszedł do niej.
-	Znalazłaś coś? Bo ja znalazłem za kotarą alkowę. Służy 
prawdopodobnie do podsłuchiwania. Ale poza tym żadnego tajemnego 
przejścia czy miejsca, w którym można by coś ukryć.
Ja też nie miałam więcej szczęścia, - Mówiąc to, dotknęła palcami 
jakiegoś metalowego przedmiotu. Pochyliła się nad nim i zobaczyła 
migoczące w świetlej świecy kolorowe klejnoty zatopione w złotej 
broszy. Odpięła ją i podniosła do światła. Ściągnęła z szyi wisior i 
porównała z tym, który zdjęła z sukni. Duncan zagwizdał i pokręcił 
głową.
-	Różnią się tylko rozmiarem, a poza tym są identyczne. Musi 
istnieć między nimi jakiś związek.
Kathleen uśmiechnęła się.
-	Zdaje się, że się nie mylisz. Zastanawiam się, jak mamy ich użyć.
-	Sprawdzimy to później. A teraz uciekajmy stąd.
Z korytarza doszły ich czyjeś głosy. Kathleen pospiesznie zawiesiła 
wisior na szyi, a broszkę zacisnęła w dłoni. Głosy stawały się coraz 
wyraźniejsze. Ona i Duncan znaleźli się w pułapce.
Pchnął ją pospiesznie za kotarę przy oknie.
-	Schowaj się tu. Odciągnę ich uwagę, a kiedy wyjdą 
wymkniesz się. Spotkamy się w windzie.
Potrząsnęła głową.
-	Razem stawimy im czoło. Jak przedtem.
Duncan położył dłoń na jej ramieniu.
-	Kathleen, proszę. Lord Hepburn wypuścił nas za pierwszym 
razem; po raz drugi nie będzie taki wielkoduszny. Zrób to dla mnie.
-Duncan, nie podoba mi się twój plan. Poza tym nawet nie wiemy, 
czy to właśnie klejnot Darnleya jest tym, czego szukaliśmy.
Pocałował ją w usta.
-	Musi być. Tylko to ma sens. - Zasunął kotarę. 
Kathleen otoczyła ciemność. Zacisnęła dłonie w pięści, żeby nie drżały, i 
usłyszała, że drzwi się otwierają. Przez komnatę przeleciały zdławione 
okrzyki. Między innymi rozpoznała głos lorda Hepburna. Domyślała 
się, że towarzyszy mu, co najmniej trzech strażników. -Duncanie 
MacGreggor, znowu się zgubiłeś? Na całe 
szczęście dostrzegliśmy światło dochodzące z komnaty 
królowej, inaczej dalej bez przeszkód byś tu myszkował.
Duncan odpowiedział nienaturalnie głośno. Kathleen domyśliła się, 
że chce, żeby go słyszała.
-	Sprawdzałem, czy w komnacie jej królewskiej mości nie zabrakło 
drewna, do ognia.
-	Ktoś przeszukiwał garderobę królowej! - krzyknął jeden ze 
strażników do Hepburna. - Zostawił otwarte drzwi.
Rozległ się głos innego mężczyzny. - Poruszona jest 
też pościel na łożu.
- To jasne. MacGreggor próbował okraść jej wysokość'. - Wrzasnął 
Hepburn. Duncan mu przerwał.
-	To nieprawda. Po co miałbym...
-	Cisza. Nie będę tolerował złodzieja w pałacu! -Lord Hepburn 
wyszczekiwał rozkazy. - Pojmać go. Zamkniemy go w celi pod kuchnią, 
A jutro zawiezie się go do lochów w Edynburgu, Może to go nauczy, 
że okradanie królowej to wielka zbrodnia.	
Kathleen usłyszała, że Duncan przeklina pod nosem. Przewróciło 
się krzesło lub stół, rozległ się dźwięk tłuczonego szkła. Odgłosy 
świadczyły o tym, że toczy się walka.
Zacisnęła dłoń na klejnocie, którego ostry róg przeciął jej skórę. 
Duncan miał rację. Ona teraz jest jego ostatnią deską ratunku. Oparła 
się o ścianę, bo naglę zmiękły jej nogi. Rozległ się hałas, jakby kogoś 
ciągnięto po podłodze. Powoli osunęła się na ziemię, a po policzkach 
spływały jej łzy. Dowie się, dokąd go zabrali. Musi tylko poczekać, aż 
straż opuści pokój, a potem pójdzie za nimi tom, dokąd zabierają 
Duncana.
Usłyszawszy trzask zamykanych drzwi, natychmiast się podniosła. 
Wetknęła klejnot za stanik. Następny odgłos zmroził jej krew.
Ktoś od zewnątrz zamykał drzwi na klucz. Znalazła się w pułapce. 
Rozsunęła kotarę.
Musi być jakaś inna droga wyjścia. Może jednak powinna była 
pozostać przy Duncanie. Przynajmniej teraz byliby razem. Potrząsnęła 
głową. To nieprawda. Nie trzyma się kobiety i mężczyzny w jednej celi. 
Nigdy więcej by go nie zobaczyła. Nie może do tego dopuścić. Musi 
znaleźć drogę ucieczki.
Podbiegła do okna. Od kamiennego podwórza dzieliły ją trzy piętra. W 
najlepszym razie połamałaby nogi. Odwróciła się od okna i zaczęła 
nerwowo krążyć po komnacie.
Nagle przystanęła. Oczywiście. Musi związać ze sobą prześcieradła i 
zejść po nich jak po Unie. Widziała to na filmach. Bohaterom zawsze się 
udawało. No, prawie zawsze. Tylko żeby jakiś strażnik jej nie 
zobaczył.
Podeszła do łóżka i podniosła wierzchnią narzutę. W tej samej chwili 
zaskrzypiał zamek u drzwi, Kathleen zamarła. Czując, że serce ma w 
gardle, wsunęła się pod łóżko. Leżące tam kłęby kurzu natychmiast 
znalazły się w jej ustach. Duncan miał rację. W szesnastym wieku nikt 
specjalnie nie przejmował się czystością. Zakryła usta ręką, żeby nie 
kichnąć. Gdy drzwi otworzyły się, wstrzymała oddech. Sekundy mijały. 
Wreszcie na drewnianej posadzce rozległy się kroki. Młody męski głos 
wypowiedział jej imię.
-	Kathleen, to ja, Jeremy MacDougal. Widziałem, jak 
tu wchodziłaś z Duncanem.
Kathleen wypuściła powietrze i wygrzebała się spod łóżka. Nigdy 
jeszcze nie była taka szczęśliwa na czyjś widok. Podbiegła do chłopca i 
przytuliła go do siebie.
-	Jeremy, dzięki Bogu. - Ukucnęła i złapała go zaramiona. - Lord 
Hepburn zabrał Duncana. Czy wiesz dokąd?
Jeremy uśmiechnął się przebiegle, pokazując pustkę pozostałą po 
dwóch przednich zębach.
—	Tak, sprawdziłem, zanim, tu przyszedłem. Sprytnie, prawda?
Skinęła głową.
-	Bardzo sprytnie. Musimy ratować Duncana. Pomożesz mi?
Chłopiec zachmurzył się-
-	Pilnuje go wielu strażników. Masz jakiś plan? 
Kathleen powoli się podniosła.
-	Nie, jeszcze nie, ale chodźmy stąd, zanim pojawi się tu królowa albo 
lord Hepburn, Nie pomożemy Duncanowi, jeśli nas też złapią.
Zamknęła za sobą drzwi. Potrzebowała pewnego planu ucieczki. Jednak 
układanie takich planów nie leżało w jej naturze. Tylko raz próbowała uciec 
z lekcji i oczywiście od razu ją przyłapano. Z pewnością nie miała w 
tej dziedzinie doświadczenia. Patrzyła na Jeremy'ego idącego przed nią 
bez słowa. Spojrzał na nią przez ramię i uśmiechnął się, Ten uśmiech 
sprawił, te nagle cała sytuacja przestała wydawać się taka ponura. 
Kathleen wiedziała, że nie może zapytać o radę Duncana - siedział w 
celi - ale miała Jeremy'ego. Mogła się założyć, że ten młody człowiek, tak 
jak Duncan, dokładnie wie, jak zaplanować ucieczkę.
W każdym razie miała nadzieję, że się nie myli.
8 
K.athleen weszła do kuchni za Jeremym, po czym zatrzymała się, 
żeby przyzwyczaić wzrok do nagiego światła. Po drodze odrzuciła wiele 
planów uratowania Duncana. Na koniec została przy tym, który, zdaniem 
Jeremy'ego, mógł się powieść.
Przy zimnym piecu siedziała Marta i zaciskała nerwowo dłonie. Kiedy 
weszli, natychmiast wstała.
-	Martwiłam się o was. Jeremy przyniósł wiadomość, że lord 
Hepburn zabrał Duncana. Dlaczego lord to zrobił?
Jeremy podszedł do drewnianej beczki, stojącej przy ścianie, podniósł 
wieko i wyciągnął czerwone jabłko.
-Lord Hepburn twierdzi, że Duncan jest złodziejem. Przyłapał go w 
sypialni królowej.
-	O mój Boże! To bardzo źle. Lord Hepburn pilnie strzeże królowej. 
Co teraz zrobimy?
Kathleen podeszła do kobiety i położyła dłoń na jej ramieniu, starając 
się w ten sposób trochę ją uspokoić. Nie chciała, żeby Marta wpadła 
w histerię, bo nic było na to teraz czasu. Muszą myśleć jasno. 
Odchrząknęła.
-	Marto, ułożyłam pewien plan wyswobodzenia Duncana, ale będę 
potrzebowała twojej pomocy.
Oczy kucharki zaokrągliły się.
-	To szaleństwo. Duncan jest doskonale strzeżony. Kathleen 
westchnęła.
-	Wiem, ale i tak musimy spróbować. Jeremy odezwał
się z pełnymi ustami.
-	Słyszałem, jak strażnicy rozmawiali ze sobą - Lord 
Hepburn planuje większość z nich wysłać do zamku. 
Jeśli chcecie uwolnić Duncana, najlepiej zrobić to 
teraz.
Marta złożyła ręce na piersi.
-	Dlaczego lord Hepburn chce zostawić pałac bez 
ochrony? To nie ma sensu. I kto będzie strzegł królowej, 
jeśli jego ludzie pojadą na drugą stronę miasta?
Jeremy skończył jabłko, a potem wyrzucił ogryzek do paleniska.
-	Mówili coś o tym, że na królową już czas. Nic z tego 
nie rozumiem.
Kathleen Ścisnęła rękę kucharki.
-	Może królowa zaczęła rodzić? 
Marta powoli pokiwała głową.
-	Trochę za wcześnie, ale to możliwe po tym zamieszaniu z 
Ricciem.
Kathleen chodziła tam i z powrotem wzdłuż długiego kuchennego 
stołu. Ta informacja nie mogła się pojawić w bardziej odpowiednim 
momencie. To oznaczało, że jej plan miał szansę powodzenia. 
Odwróciła się do Marty.
-	Nie mamy wiele czasu, ale jeśli się postaramy, może 
się nam udać. Najpierw musimy rozpalić ogień. Także 
w piecach. Następnie…
Marta jej przerwała.
-	Zwolnij, dziewczyno. Jeremy i ja z chęcią pomożemy 
ci uwolnić tego twojego chłopa. Był miły dla mojego 
wnuka, choć wszyscy inni go ignorują. Ale najpierw 
musisz wziąć głęboki wdech i wyjaśnić nam, na czym 
polega twój plan.
Kathleen spojrzała w stronę otwartego okna. Do świtu zostało tylko 
kilka godzin. Miała nadzieję, że to im wystarczy. Usiadła na ławce koło 
Marty 1 Jeremy'ego. Wiedziała, że pomagając jej, narażą się na 
niebezpieczeństwo, postanowiła więc, że kiedy już przekaże im szczegóły, 
pozostawi im możliwość wyboru. Zrozumie, jeśli nie będą chcieli 
ryzykować życia dla ludzi, których dopiero co poznali.
Kathleen krążyła po kuchni oblanej siwym światłem wpadającym 
przez okno. Jeremy spał koło paleniska, Marta szykowała strawę dla 
strażników.
Na podwórzu odezwał się kogut. Kathleen przestraszyła się i tak drgnęła, że 
aż musiała przytrzymać się rogu stołu. Przez całą noc starała się ulepszyć 
plan ratowania Duncana. Przebrała się w ubranie, w którym zjawiła się w 
szesnastym wieku, i nakazała Marcie schować odzież Duncana, żeby już 
na niego czekała.
Mocniej zacisnęła dłoń na rogu stołu. Nawet nie wiedziała, czy Duncan 
jeszcze żyje. W bardzo krótkim czasie stał się dla mej ważniejszy od 
wszystkich innych spraw, nawet od własnego powrotu do dawnego życia. 
Przed świtem postanowiła, że bez niego nie wróci,
Marta zdjęła z rożna bażanta i położyła go na cynowej tacy. Powietrze 
przesiąkło silnym aromatem.
-	Nie martw się, dziewczyno.
Kathleen czuła się tak, jakby w gardle miała wielką, grudę, która zaraz 
ją udusi.
-	Duncan może już nie żyć.
-	Nie, takie wieści rozniosłyby się tak szybko jak zaraza po ulicach 
Londynu. Doprowadzimy nasz plan do samego końca. Wszystko jest już 
gotowe.
Kathleen wsunęła dłoń w fałdy długiej sukienki. Gdzieś kiedyś usłyszała, 
że lepszy słaby plan niż żaden. Miała nadzieję, że taka jest prawda, bo ich 
pomysł na ratowanie Duncana miał tyle dziur co sito.
Jeremy przeciągnął się i usiadł.
-	Która godzina?
Marta podeszła do wnuka i poczochrała go po włosach.
-	Jeszcze nie, chłopcze, ale wkrótce.
Kathleen pochwyciła drewnianą łopatę i wyciągnęła z pieca bochenki 
chleba. Odwróciła się i zsunęła je na stół.
-	Nadal żałuję, że musimy wykorzystać Jeremy'ego. To zbyt 
niebezpieczne.
Ja też, dziewczyno, ale przyda nam się jego zręczność. -	Słyszę, że 
mówicie o mnie za moimi plecami. Jestem 
tak samo odważny jak każdy mężczyzna. I jestem wam 
potrzebny.
Marta powoli pokiwała głową.
-	Chłopak mówi prawdę. Nic mamy nikogo innego. 
Jeremy wspiął się na stołek o trzech nogach,
-	Uważam, że powinienem przebić strażnika mieczem 
Duncana.
Kathleen spojrzała na niego. Nie miał jeszcze skończonych dziesięciu 
lat a miecz, o którym mówił, był dłuższy od niego. A jednak 
podejrzewała, że chłopiec i tak porwałby się na to zadanie. Duncan okazał 
mu serce i tym zdobył sobie jego lojalność. Nie chciała osłabiać 
determinacji chłopca, bo był kluczową postacią w ich planie, ale bardzo ją 
martwiło, że zmuszona jest narażać go na niebezpieczeństwo. Modliła się, 
żeby Marta po wszystkim zdołała ukryć wnuka.
Uśmiechnęła się.
-	Nie potrzebujesz miecza Duncana. Twoje zadanie 
jest o wiele ważniejsze.
Skinął głową i wyprostował się.
Kathleen sięgnęła po nóż, chcąc pokroić świeżo upieczony chleb. Był 
miękki, więc ciężko się go kroiło, ale nie miała czasu czekać, aż wystygnie. 
Jeśli chcą pomyślnie zrealizować plan, muszą wprowadzić go w życie przed 
powrotem królowej. Wtedy też pojawi się towarzyszący jej lord Hepburn, 
który zajmie się wymierzeniem kary Duncanowi.
Kathleen zadrżała. Teraz żałowała, że w czasie studiów zwiedziła komnatę 
tortur w edynburskim zamku. Dokładnie ją pamiętała i pamiętała narzędzia 
tortur. Więźniowie tara przebywający zazwyczaj umierali z 
wycieńczenia, a jeśli nawet któremuś udało się przeżyć, to do końca 
życia pozostawał kaleka,.
Spojrzała na Martę. Drżącymi rękami układała posypane pietruszką 
parujące ziemniaki wokół gorącego bażanta. Pomimo jej wcześniejszych 
odważnych wypowiedzi, ona także doskonale rozumiała, co im grozi. 
Uwolnienie Duncana stanowiło tylko niewielka część planu. Chodziło 
przede wszystkim o to, by zrobić to tak, aby nikt nie łączył z tą 
ucieczką ani jej, ani jej wnuka. Mieli wiele do stracenia.
Przez okno do kuchni wpłynęło zimne powietrze, a wraz z nim 
światło poranka. Kathleen żałowała, że jej nastrój nie może zmienić się 
tak szybko, jak szybko zmienił się wygląd kuchni. Mieszkańcy pałacu 
wkrótce się obudzą, a więc mieli coraz mniej czasu.
Podeszła do Marty.
-	Czy dobrze ukryłaś miecz Duncana?
-	Tak jak ustaliłyśmy. - A jego ubranie?
Marta poklepała Kathleen po ramieniu.
-	Tyle razy powtarzaliśmy poszczególne kroki, że 
chyba będę je recytowała nawet we śnie. Teraz trzeba 
czekać końca. - Staruszka uścisnęła dziewczynę. - Uważaj na siebie.
Kathleen ucałowała ją W policzek.
-	Dziękuję ci. Nigdy nie zapomnę twojej dobroci. 
Kucharka odchrząknęła.
- Bzdura. Mówisz tak, jakbyśmy się miały więcej nie zobaczyć. A teraz 
idź już, bo stracę nad sobą panowanie. Jeremy cię nie zawiedzie. 
Talenty, które zdobył, zanim go do siebie przyjęłam, dzisiaj mu się 
przydadzą.
Kathleen przełknęła łzy. Podniosła tacę z parującą strawą i wąskimi 
schodami zeszła do pomieszczeń położonych pod kuchnią. Tam właśnie 
trzymano więźniów przed przetransportowaniem ich do lochów 
edynburskiego zamku.
Kamienne ściany były wilgotne i zimne. Kathleen miała wrażenie, że 
zaraz na nią spadną. Powietrze przesiąkło nieprzyjemnym zapachem 
zgnilizny. Po jej stopach przemknęło jakieś zwierzę. Zadrżała, mocniej 
zaciskając dłonie na tacy. W słabym świetle pochodni zobaczyła 
wpatrujące się w nią czerwone oczy.
Szczur.
Drżąc, ruszyła dalej korytarzem. Śmierdziało tu nie-miłosiernie, ale 
wiedziała, że to podziemie jest sto razy lepsze od lochów w zamku.
Wychudzony strażnik wstał, widząc, że się zbliża. Z paska zwisał mu 
pęk kluczy. Miał rzadką brodę i wąskie, błyszące oczka przypominające 
ślepia szczura. To porównanie wprawiło Kathleen w niepokój.
Odezwał się, a raczej warknął, jakby miał pełne usta.
- Co przyniosłaś?
Miała ochotę rzucić tacę prosto w paskudną twarz strażnika, gdyż 
jego wygląd i sposób mówienia potwierdziły jej najgorsze obawy. 
Jednak, zamiast poddać się uczuciu lęku, poczuła przypływ 
determinacji. Duncan musi zostać uwolniony przed powrotem lorda 
Hepburna. Kiedy się odezwała, jej głos drżał. To była pierwsza część 
planu i to ta najbardziej krytyczna.
-	Przygotowałam posiłek dla męża. Chyba nie za 
bronisz mi go nakarmić.
Twarz strażnika spochmurniała.
-	To żarcie jest za dobre dla kogoś takiego jak on. 
Nawet jeśli miałby to być jego ostatni posiłek - sarknął. - A słyszałem, że na 
to się zanosi. - Wyciągnął rękę do tacy. - Dopilnuję, żeby się nie 
zmarnowało.
Postawił tacę na drewnianym stole obok krzesła. Usiadł i oderwał udo 
bażanta. Kiedy je nadgryzł, po ręce spłynął mu tłuszcz.
-	Będziesz tak stała i patrzyła, jak jem?
Kathleen złożyła ręce z nadzieją, że wygląda dostatecznie żałośnie. 
Prawie nie musiała udawać.
-	Proszę, pozwól mi zobaczyć się z mężem. 
Wzruszył ramionami i machnął głową.
-	Możesz go zobaczyć przez kraty. Pogadaj z nim jeśli chcesz. 
Chodzi przez cały czas tam i z powrotem. Pewnie już wydeptał ścieżkę w 
kamieniu.
Wbrew słowom strażnika w celi panowała cisza. Żadnych odgłosów 
kroków. Może Duncan usłyszał ich rozmowę. Kathleen poszła w 
kierunku, który wskazał strażnik. Stanęła przed drzwiami, w których 
znajdował się mały okratowany otwór, lecz nie mogła w ciemności 
dostrzec twarzy Duncana.
Plan musi się udać. To jest ostatnia szansa.
Duncan wyszeptał coś i pochwycił kraty.
- Co ty tutaj robisz? Masz klejnot Darnleya. Powinnaś już być w domu. 
Dotknęła jego ręki.
-	Nie ruszę się stąd bez ciebie.
-	Kathleen, błagam, musisz się ratować. Coś wymyśliłem.
-	Tak, co?
Nie dostrzegła jego uśmiechu.
-	Jeszcze nad tym pracuję.
Strażnik głośno beknął, po czym krzyknął do Kathleen:
-	Pospiesz się, kobieto! - Sięgnął po wino i wypił 
potężny łyk.
- Duncan, przygotuj się na wszystko- wyszeptała i pocałowała go w 
usta. Oddał jej pospiesznie pocałunek, jakby czuł, ze to ostatni w życiu. 
Kathleen przełknęła gorące łzy cisnące się jej do gardła.
Nagle podziemia wypełnił przeraźliwy wrzask. Kathleen rozpoznała 
głos Jeremy'ego. Rozpoczynała się następna część planu, Na 
kamiennych schodach rozległy się kroki, a potem jakieś krzyki.
Strażnik wstał i wytarł zatłuszczone usta.
-	Kto tam idzie?
W ciemnym korytarzu, jak wystrzelony z procy, pojawił się Jeremy. Miał 
szeroko otwarte oczy i machał w powietrzu rękami. Biegł prosto na 
strażnika. Zanim ten zdążyć cokolwiek zrobić, chłopak wpadł na niego, 
Strażnik stracił równowagę i cofnął się. Próbował pozbyć się natręta, ale 
Jeremy przywarł do niego jak plaster miodu. Zaczęli się okręcać w 
dzikim tańcu.
-	Co się dzieje? - szeptem zapytał Duncan.
- Zaczyna się. - Kathleen ruszyła w stronę strażnika i krzyczącego 
chłopca. Zatrzymała się w pewnej od nich odległości i czekała. W 
pewnej chwili Jeremy otarł się o nią i wcisnął jej w ręce pęk kluczy. 
Naprawdę miał talent. Mimo że przyglądała się scenie uważnie, nic 
widziała, kiedy chłopak zdołał wyciągnąć klucze zza pasa strażnika. 
Wróciła do drzwi celi. Zabawa w kotka i myszkę w końcu 
rozzłościła strażnika. Wrzasnął do chłopaka, żeby stanął w miejscu. 
Kathleen wiedziała, że Jeremy się nie uspokoi, dopóki ona nie zrobi 
swojego.
Wsadziła klucz do dziurki i przekręciła go powoli. Zamek zazgrzytał. 
Zamarła, przerażona, że strażnik mógł to usłyszeć. Odetchnęła z ulgą. 
Był zbyt zajęty odrywaniem od siebie chłopca.
Gestem kazała Duncanowi czekać i odeszła w stronę Jeremy'ego. 
Zgodnie z planem klucze musiały trafić z powrotem do strażnika, żeby 
myślał, że przez cały czas miał je przy sobie. Kathleen nic chciała, by za 
ucieczkę obwiniono Jeremy'ego. Jeszcze raz na schodach rozległy się 
kroki. Pojawiła się Marta. Miała poczerwieniałą od biegu twarz i 
wywijała nad głową drewnianą łyżką. Potrząsnęła nią przed nosem 
strażnika.
-	Znalazłeś chłopaka? No to ja mu teraz dam, co mu 
się należy! Zjadł wszystkie moje ciastka z jagodami. 
Dobrze, że przyłapaliście tego złodziejaszka.
Strażnik mocno zaciskał ręce na ramionach chłopca.
-	Trzymaj go ode mnie z daleka, bo sam złoję mu skórę. 
Jeremy wyrwał się z uścisku i pobiegł do Kathleen,
która szybko wsadziła mu klucze w rękę. Chłopak złapał je i znowu 
ruszył do strażnika, a ten zamachnął się, chcąc go pochwycić. Jeremy 
umknął przed nim.
-	Nie złapiesz mnie. - Przebiegł obok strażnika, ale 
odbił w bok, bo zobaczył Martę podnoszącą, groźnie 
łyżkę. Pochwycił z tacy bażanta i runął na schody.
Strażnik zawył.
-	Złodziej! Ukradł mi posiłek! Marta zaczęła 
szlochać.
-	Sir, musi mi pan pomóc go złapać.
-	Nie dam się wystrychnąć na dudka! - odkrzyknął 
strażnik i ruszył wraz z Martą za złodziejem.
Kathleen czekała, aż znikną jej z widoku, Jeremy i Marta dobrze 
odegrali swoje role. Na podwórzu czekał na chłopca koń, który miał go 
zawieźć do rodziny Marthy. Tam będzie bezpieczny i otoczony najlepszą 
opieką.
Odwróciła się do Duncana i otworzyła drzwi.
-	Marny mało czasu,	 
Złapał ją w ramiona.	
-	Jesteś niesamowita, ale przecież mówiłem ci żebyś 
się ratowała i nie czekała na mnie.
-	No więc nie posłuchałam cię. Uśmiechnął się.
-	Dobrze wiedzieć, że potrafisz być taka nieposłuszna.
Pomimo grożącego im nadal niebezpieczeństwa, Kathleen odczuła ulgę. 
Uśmiechnęła się do Duncana i pochwyciła jego dłoń.
-	Z tyłu są schody, które prowadzą do korytarza za 
jadalnią królowej. Te, którymi uciekł lord Darnley z kom 
panami po zamordowaniu Riccia.
Duncan ujął jej twarz i spojrzał z powagą prosto w oczy.
- Kiedy odkryją, że uciekłem, rozpoczną poszukiwania. Zabiją nas oboje. 
Jeremy też jest w niebezpieczeństwie.
Potrząsnęła głową.
- Nie jest. Później ci wszystko wyjaśnię, ale teraz musimy się 
spieszyć.
Odwróciła się i ruszyła w stronę schodów. Starała się zwalczyć 
ogarniającą ją falę strachu. Duncan miał rację. Kiedy okaże się, ze 
więzień uciekł, lord Hepburn każe ich pojmać, a nawet od razu zabić. 
Zadrżała, ale otworzyła drzwi prowadzące na schody. Nie może teraz o 
tym myśleć; mają jeszcze wiele do zrobienia, zanim powrócą do swoich 
czasów.
9
Duncan złapał dłoń Kathleen i wysuwając się na przód, pierwszy stanął 
na nierównych kamiennych schodach. Drogę oświetlał sobie pochodnią. 
Jeśli czekało ich niebezpieczeństwo, chciał pierwszy stawić mu czoło.
Delikatnie uścisnął ciepłą dłoń dziewczyny i ogarnęła go fala czułości. 
Nigdy jeszcze nie czuł nic podobnego do żadnej kobiety. Nigdy też nie 
pozwalał, by któraś stała się mu tak bliska. Obawiał się, że jeśli się do 
jakiejś zbliży, będzie próbowała ograniczać jego wolność. Jednak przy 
Kathleen czuł się bardziej wolny niż kiedykolwiek dotąd. Miał wrażenie, 
że mógłby walczyć nawet z ziejącym ogniem smokiem.
Kiedy znaleźli się na piętrze, pchnął lekko drzwi. Przed nimi rozpostarł 
się ciemny korytarz.
Kathleen minęła Duncana.
Wyciągnął do niej rękę, ale była szybsza.
- Dokąd idziesz? - zapytał szeptem. Obejrzała się przez ramię.
- Po twoje ubranie i miecz.
Pobiegła do alkowy. Okna zasłaniały ciężkie długie kotary. Gdy 
dziewczyna rozsunęła je, Duncan zobaczył dużą dębową skrzynię.
Kathleen odsunęła skobel i podniosła wieko.
-	Nie jestem pewna, ale żeby wrócić do naszego 
wieku, musimy chyba mieć na sobie nasze ubrania. 
Widziałam kiedyś film, w którym grał Christopher Reeve. 
Nosił tytuł Zgubieni w czasie. Główny bohater wraz ze 
swoją ukochaną zagubił się w przeszłości. Udało mu się 
powrócić dopiero wtedy, gdy znalazł monetę ze swoich 
czasów.
Rzuciła Duncanowi jego ubranie.
-	Nie był jednak z tego powodu szczęśliwy, ponieważ w przeszłości 
została jego ukochana. Do końca życia próbował do niej powrócić. To 
tylko wymyślona historia, ale warto spróbować.
-	Spróbuję wszystkiego.
Gdy Duncan się przebierał, Kathleen sięgnęła do skrzyni i wyjęła jego 
miecz.
-	Ale ciężki.
Zapiął spodnie i wyciągnął dłoń po broń. Oparł miecz o ścianę, po 
czym włożył podkoszulek i skórzaną kurtkę-
W tym momencie od schodów dobiegły ich czyjeś okrzyki.
Do alkowy wpadło dwóch strażników, którzy od razu rzucili się na 
parę uciekinierów. Duncan pchnął Kathleen za siebie i chwycił miecz.
Idź do windy. Zaraz do ciebie dołączę. -	Nie - odpowiedziała 
stanowczo. - Odejdziemy razem albo wcale.
Zacisnął dłoń na rękojeści.
- W takim razie, moja damo, zabieram się do walki.
Strażnicy biegli w jego stronę z oczami pałającymi wściekłością. Nie 
ulegało wątpliwości, że zamierzają zabić i jego, i Kathleen. Ale Duncan 
nie przestraszył się. Postanowił nie pozbawiać ich życia... chyba że 
będzie zmuszony,
Szybszy z mężczyzn wydał z siebie wojenny okrzyk, po czym 
podniósł miecz. Duncan zablokował atak. Powietrze przeszył zgrzyt 
stali uderzającej o stal. Duncan okręcił się, widząc, że szarżuje na 
niego drugi strażnik. Słyszał, że nadbiegają następni wartownicy.
Ugodził pierwszego z atakujących bokiem miecza. Mężczyzna 
odsunął się. Drugi krzyknął. Duncan rzucił się do przodu i ugodził go 
w ramię. Z rany trysnęła krew. Mężczyzną stanął, nie wiedząc, co robić. 
Duncan wykorzystał okazję i zadał mu cios pięścią w szczękę. 
Przeciwnik padł na podłogę jak kłoda.
Duncan pochwycił Kathleen za rękę.
-	Uciekajmy!
Biegli do jadalni królowej, mijając miejsce, w którym zginął Riccio. 
- To tam! - krzyknęła Kathleen. Mały pokój wydawał się zapraszać 
ich do siebie.
-	Pokaż mi klejnot Darnleya! - zawołał Duncan. 
Kathleen wyciągnęła medalion z kieszeni i podała mu go.
Zdziwił się, czując, że jest zimny. Nie wiadomo dlaczego sądził, że 
będzie promieniował ciepłem. -	W grach, które wymyślałem, 
odpowiedź zawsze kryła się w czymś najbardziej oczywistym.
Rozejrzał się po wyłożonym drewnianą boazerią pokoju. Na 
drewnianych panelach widniały rzeźbione herby największych klanów 
Szkocji. Nie miał pojęcia, czego powinien szukać. Odwrócił się do 
Kathleen, która wodziła dłońmi po panelach.
Potrząsnął głową.
-	Musi istnieć jakiś związek miedzy medalionem 
a tym pokojem. Myślę, że jesteśmy blisko, ale zdaje 
się, że brakuje nam jednej części do zakończenia układanki.
Kathleen zatrzymała się. - Wiem.
-	Jeśli uda nam się wrócić, chcę, żebyś pojechała ze 
mną do Stanów. Będzie ci się tam podobało. Mam dom 
nad jeziorem Washington, łódź...
Dotknęła jego ramienia.
-	Mój dom i moja ciastkarnia są tutaj, w Szkocji. Ta 
ciastkarnia należy do naszej rodziny od pokoleń. Nie 
umiałabym jej sprzedać. Ale nie zobaczymy naszych 
domów, jeśli nie znajdziemy drogi powrotu.
Z niechęcią powrócił do poszukiwań. Czuł się tak, jakby miedzy nimi 
nagle wyrosła niewidzialna bariera. Nigdy nie przyszło mu nawet do 
głowy, że Kathleen mogłaby nie chcieć opuścić Szkocji. W końcu był w 
stanie zaoferować jej wszystko, co można kupić za pieniądze. 
Otrząsnął się z ponurych myśli. Kathleen ma rację. Najpierw muszą 
wrócić. Palcami dotknął wgłębienia w panelu, którego Wzór 
przypominał kształt klejnotu. Wgłębienie znajdowało się pośrodku 
herbu królowej.
Serce zaczęło mu szybciej bić. Wetknął klejnot we wgłębienie. 
Pasował doskonałe.
Odsunął się od ściany i zerknął w stronę Kathleen.
-	A teraz co? Może powinniśmy wypowiedzieć jakieś 
zaklęcie?
Uśmiechnęła się.
-	Nie znam żadnych. Zaklęcia to pewnie domena Harriet 
Ta kobieta jest kimś innym, niż wszyscy sądzą. Pierwsze, co 
zrobię po powrocie, to zapylam ją, w jaki sposób cofnęła nas 
w czasie. Mnie przychodzi do głowy tylko powiedzonko 
z dzieciństwa: czary-mary, hokus-pokus...
Winda drgnęła i nagle drzwi do niej zamknęły się. Duncan wziął 
Kathleen w ramiona.
-	Może to było to.
-	A może cofniemy się jeszcze dalej.
Odwrócił ją twarzą do siebie i lekko pocałował w usta. - Nie obchodzi 
mnie, gdzie jestem, póki mam cię przy sobie.
Winda ruszyła z miejsca. Duncan mocno przytulił Kathleen.
Drzwi do windy otwierały się powoli. Do małego pomieszczenia 
nagle wlało się światło. Błysk z flesza aparatu fotograficznego oślepił 
Duncana.
Wrócili do swoich czasów.
Obejrzał się na Kathleen. Jest obok niego i tylko to się liczy. Callum 
wyciągnął do nich rękę.
-	Wyglądacie zupełnie nieźle. No, ale przecież tkwicie 
w tej windzie dopiero od wczoraj. - Pochylił się i podniósł 
z podłogi klejnot Darnleya, po czym wsunął go do 
kieszeni. Puścił do nich oczko. - Dopilnuję, żeby trafił 
na swoje miejsce.
Kathleen wstała i otrzepała spódnicę. Szeroko otworzyła oczy.
-	Od wczoraj? Ależ to niemożliwe. To trwało dłużej. 
Jestem pewna.
Callum uniósł brwi.
-	Czas często płata nam figle. Rządzi się własnymi 
zasadami. To przynajmniej zawsze powtarza mi Harriet, 
ta swatką,
Duncan objął Kathleen w pasie i razem opuścili windę. Uśmiechnął 
się.
-	Callum, nie uwierzysz, gdzie byliśmy. To była 
najbardziej ekscytująca...
Callum położył palec na ustach, tak jakby chciał go uciszyć.
-	O tak, chłopcze, uwierzyłbym. - Skinął głową w stro 
nę dziennikarzy. - Ale czy na pewno chcesz się dzielić 
swoimi rewelacjami z nimi? Ściągnęła ich tu wieść, że 
bogaty Amerykanin utknął w windzie na całą dobę. To 
wszystko.
Duncan poczuł się tak, jakby ściany pałacu zamykały się nad nim.
-	A wiec ty wiesz? 
- Tak.
Błysnął flesz, ponownie oślepiając Duncana, Może to tylko sen. Może 
uderzył się w głową. Tak, to pewnie to. Ale w takim razie, dlaczego 
Callum tak dziwnie się zachowuje i skąd pochodzi klejnot Darnleya?
Ludzie tłoczyli się wokół niego, oddzielając go od Kathleen.
-	Poczekaj. Dokąd idziesz?! - krzyknął za nią.
-	Muszę sprawdzić, co z cukiernią.
-	Zadzwonię do ciebie.
Pożałował tych słów zaraz po ich wypowiedzeniu. Zabrzmiały jak próba 
wymigania się. Wyraz twarzy Kathleen świadczył o tym, że tak właśnie je 
odebrała. Do diaska, nie to miał na myśli. Patrzył, jak się od niego 
odwraca, ale nie wiedział, jak ją zatrzymać.
Callum, przekrzykując szum rozmów, zawołał:
-	Zebraliście już państwo informacje! A teraz żegnam, 
bo za chwilę zabraknie nam tu powietrza!
Duncan odwrócił się do niego.
-	Dzięki, czułem się jak w potrzasku. Odźwierny uśmiechnął 
się.
-	Teraz możesz już iść za twoją dziewczyną, chłopcze. Duncan nie 
odpowiedziała Nie było sensu tłumaczyć Callumowi, jakie obowiązki 
ciążą na nim i na Kathleen w związku z ich firmami. Można się 
domyślać, że stary Szkot jest zdania, ii miłość pokona wszystkie 
przeciwności. Tak może i było w minionych wiekach, ale obecnie rzeczy 
mają się inaczej. Ludzie się zmienili. Callum pacnął go w ramię.
-	Muszę wyprowadzić reporterów, żeby się nie pogubili. Przemyśl to, 
co powiedziałem.
Do Duncana podszedł mężczyzna ubrany w pomięty bawełniany garnitur. 
Był to pan Robertson, z którym miał się spotkać poprzedniego dnia. 
Robertson zmarszczył czoło.
-	Jak wyście to przetrwali? Zamknięci w windzie 
przez tyle czasu? Masz podartą koszulę, ale poza tym 
wyglądasz dobrze. Chyba odpowiadało ci towarzystwo 
tej szczupłej dziewczyny.
Robertson nie czekał na odpowiedź. Słowa wypadały mu z ust, 
jakby po prostu uwielbiał dźwięk własnego
głosu. Wskazał na miecz leżący na podłodze windy.
-	Widzę, że przyniosłeś jeden okaz ze swojej kolekcji. 
Wygląda na autentyczny. Jest na nim nawet sztuczna 
krew. Interesujące.
Duncan spojrzał na miecz. W tej chwili pojął, ze nic z tego, co 
przeżył, nie było snem.
-	To nie jest kopia. Został zrobiony w szesnastym 
wieku. A krew jest prawdziwa.
Robertson odchrząknął.
-	Interesujące. - Podrapał się po karku. - Ludzie 
z twojego biura dzwonili do mnie co pół godziny od 
chwili, kiedy stwierdziliśmy, że utknąłeś w tej przeklętej 
windzie.
Jakby na potwierdzenie odezwała się komórka Duncana.
Sięgnął po nią do kieszeni na piersiach. Telefon znowu działał, jakby 
chciał przypomnieć, ze jego właściciel wrócił do prawdziwego życia. 
Głos po drugiej stronie należał do Johna Forseitha.
Robertson machnął głową,
- Może odbierzesz na górze? Tam jest bardziej kąmeralnie, a poza tym 
będziemy mogli wreszcie dobić naszego targu. - Roześmiał się. - Ale tym 
razem pójdziemy schodami.
Duncan skinął głową, jednak zanim się poruszył, spojrzał w stronę drzwi, 
za którymi kilka minut temu zniknęła Kathleen. Zniknęła z jego życia tak 
samo nagle, jak się w nim pojawiła. Może tak jest lepiej. W końcu maja. 
swoje firmy i muszą o nich pamiętać,
- Robertson, poczekaj. Zapomniałem zabrać miecz.
Wrócił do windy. Kiedy zaciskał dłoń na rękojeści, przyszło mu do 
głowy, że w szesnastym wieku było dokładnie tak, jak sobie to 
wyobrażał, gdy w młodości brał udział w rycerskich turniejach. Same 
intrygi i sensacje. Znalazł nawet damę swego serca. Szkoda tylko, ze ta 
bajka musi się już skończyć.
Usłyszał jakiś zgrzyt, jakby ktoś włączył windę. Popatrzył na panel 
kontrolny. Świeciły się wszystkie przyciski. Podłoga zatrzęsła się i drzwi 
się zatrzasnęły.
Kathleen spojrzała przez ramię. Od Duncana oddzielali ją dziennikarze 
i zaciekawieni turyści. Ponad rozmowami i licznymi pytaniami usłyszała 
sygnał telefonu, jego telefonu.	
Widziała, że wyjmuje go z kieszeni kurtki i odpowiada. Poczuła się tak, 
jakby świat rozpadał się na dwoje. Szybko wrócił do swojego życia. 
Teraz czas na nią. Ona też musi wracać do siebie. Odwróciła się i 
wyszła na osnute mgłą uliczki Edynburga. Gdzieś z oddali dochodziły 
dźwięki kobzy, turyści tłoczyli się przed pałacem w kolejce za 
biletami do wejścia. Jeszcze raz obejrzała się przez ramię. Nie zo-
baczyła już Duncana. Prawdopodobnie kończy ubijać interes, w 
związku z którym zjawił się w Edynburgu. Wszystko znowu jest 
takie, jak było wcześniej.
Nie, nie do końca. Ona się zmieniła. Przeżyła najbardziej 
fantastyczną przygodę swego życia i zakochała się w 
ciemnowłosym księciu. I nawet gdyby wcześniej wiedziała, ze ów 
książę złamie jej serce, nie zawahałaby się ponownie wsiąść do 
windy, W końcu szczęśliwe zakończenia zdarzają się tylko w ba-
śniach.
Callum wykrzyknął jej imię. Odwróciła się i zobaczyła, że biegnie w 
jej stronę.
Zatrzymał się przed nią zdyszany, z poczerwieniałą od biegu 
twarzą.
-	Kathleen, zdarzyło się coś strasznego. Próbowałem 
do tego nie dopuścić, ale wszystko działo się tak szybko.
Kathleen położyła mu dłoń na ramieniu.
-	Odetchnij i uspokój się. O co chodzi?
-	Ten Duncan. On wrócił.
Kathleen poczuła, że brakuje jej tchu. Nie przypuszczała, że 
Duncan postanowi wyjechać tak szybko. Pewnie złapał taksówkę na 
lotnisko. Mógł się przynajmniej przedtem pożegnać.
Przełknęła łzy.
-	Pewnie spieszył się do firmy. 
Callum potrząsnął głową.
-	Nie, dziewczyno. Nie mówię o Stanach. - Callum 
zniżył głos, - Duncan wrócił do szesnastego wieku. Kathleen miała 
wrażenie, że ziemia pod jej stopami robi się miękka. Musiała pochwycić się 
ramienia Calluma, żeby nie upaść. To niemożliwe. Wzięta głęboki oddech, 
by zmusić się do rozsądnego myślenia.
- Przez chwilę myślałam, że powiedziałeś, że Duncan powrócił do 
szesnastego wieku. Ale to przecież niemożliwe.
Callum energicznie kiwał głową.
- Dokładnie to powiedziałem, dziewczyno. 
10 
Przez następne kilka dni Kathleen żyła jak w goryczce. Nikt nie mógł 
odnaleźć Harriet; jakby zapadła się pod powierzchnie ziemi. Ekipa 
remontowa zdołała otworzyć drzwi windy, ale nie znaleziono w niej 
Duncana.
Kathleen, walcząc z niepokojem, chodziła tam i z powrotem po 
zatłoczonej cukierni. Gdzie on jest?
Przez firankę przedarło się do wewnątrz poranne słońce, oblewając 
cukiernię ciepłą łuną. Szum rozmów mieszał się ze stukaniem łyżeczek o 
spodki. Kiedy rozniosła się wieść, że Kathleen spędziła noc w windzie z 
przystojnym Amerykaninem, jej cukiernia stała się nagle nadzwyczaj
popularna. Jednak Kathleen po raz pierwszy w życiu nie cieszyła się z 
napływu klienteli. Pragnęła tylko szukać Duncana. Ale jak to słusznie 
zauważył Callum, nie można szukać kogoś, kto utknął w szesnastym 
wieku.
Kathleen zamknęła dłoń na wisiorku od Harriet. Jeśli Duncan wrócił do 
szesnastego wieku, nie ulega wątpliwości, ze spotkał się tam z 
czekającym na niego lordem Hepburnem. Zamknęła oczy, starając się 
odegnać od siebie wizję Duncana osadzonego w lochach. Dlaczego wrócił 
do windy?
Musiała oderwać się od tych czarnych myśli. Callum przyrzekł, że da 
jej znać, kiedy tylko natknie się na Harriet... albo Duncana.
Sięgnęła po glinianą misę i wymieszała w niej mleko z mąką. Może 
zdoła przetrwać dzień, jeśli zajmie się wymyślaniem nowych przepisów. 
Trzymając misę jedną ręką, drugą energicznie mieszała ciasto. Po chwili 
kręcenia uszczknęła kawałek masy. Była bez smaku. Czegoś jej 
brakowało. Dosypała sporą porcję czekoladowych wiórków.
Rozejrzała się po cukierni. Przy stolikach siedziały pary popijające 
kawę lub herbatę i zajadające ciasteczka. Tego dnia utarg był wyśmienity. 
Szczyt sezonu turystycznego, no i ta plotka o niej i Amerykaninie. 
Odniosła sukces, ale w ogóle jej to nie obchodziło.
Usłyszała dzwoneczki przy drzwiach. Spojrzała w ich, stronę z nadzieją, 
że to Callum, jednak weszła parą ubrana w śmieszne spodnie, obładowana 
torbami na zakupy.
Kathleen wsypała wiórki do ciasta i odstawiła misę bo para podeszła 
do lady. Przyjęła od niech zamówienie, placki z jeżynami i dwie filiżanki 
gorącej kawy, po czym przyglądała się, jak dwójka klientów odchodzi do 
stojącego w rogu stolika. Wróciła do ucierania ciasta.
Dzwoneczki przy drzwiach odezwały się ponownie.
To była Harriet.
Kathleen upuściła misę, która uderzając o podłogę rozbiła się na 
tysiące kawałków. Ignorując klejącą się maź i zaciekawione spojrzenia 
klientów. Kathleen rzuciła się w stronę staruszki.
-	Gdzie byłaś? Szukaliśmy cię razem z Callumem. Słyszałaś? 
Duncan zaginął.
-	Uspokój się, dziewczyno. Jestem strasznie zmęczona i muszę trochę 
odpocząć.
Harriet minęła Kathleen i usiadła przy oknie. Zabrzęczała zawartość 
torby, którą rzuciła na stolik. Staruszka westchnęła.
-	Przykro mi, że nie mogłam was przywitać po waszym 
powrocie, ale ciężko pracowałam. Ostatnia para, którą 
kojarzyłam, bardzo się opierała. Chyba jestem już za stara 
do tej roboty. Jeszcze z nimi nie skończyłam. Możesz 
sobie wyobrazić, że tamta panna nie chce przyjąć ode 
mnie broszki?
Kathleen usiadła naprzeciwko staruszki, która trajkotała tak jak zawsze. 
Ale dziewczyna nie dała się zwieść. Musi odnaleźć Duncana.
Pochyliła się.
-	Nie słyszałaś mnie? Duncan zaginął. Nie wrócił ze 
mną. - Zamilkła na chwilę. - No, wrócił, ale potem 
znowu odjechał. Co zrobimy?
Odezwał się telefon wiszący na ścianie, Kathleen zignorowała go. Nic 
się nie Uczy, tylko odnalezienie Duncana. Miała nadzieję, że jeszcze 
żyje.
Harriet położyła rękę na jej dłoni.
-	Nie odbierzesz, dziewczyno?
- Jeśli to coś ważnego, zadzwonią jeszcze raz. Widząc, że Harriet w 
ogóle nie przejęła się wieścią o Duncanie, Kathleen postanowiła 
mocniej nacisnąć na staruszkę. Chciała dowiedzieć się od niej, w jaki 
sposób winda przenosi ludzi w przeszłość. Może wtedy będzie mogła 
pomóc Duncanowi.
-	Są rzeczy ważniejsze niż odpowiadanie na telefon - 
rzuciła szeptem. - Muszę się dowiedzieć, w jaki sposób 
wysłaliście nas do szesnastego wieku.
Harriet potarła czoło.
-	Ojej, ale to pokolenie jest kłopotliwe. Kiedyś ludzie 
po prostu cieszyli się, że się spotkali. - Uniosła brwi. — 
Ale nie wy. Wy chcecie wiedzieć jak i dlaczego. Twoja 
matka nie zadawala mi takich pytań:.
Kathleen zacisnęła dłonie, żeby nie udusić staruszki. Zastanawiała 
się, czy umyślnie unika odpowiedzi na jej pytanie.
-	Nie chcę rozmawiać o moich rodzicach; proszę, powiedz mi, jak 
cofnęłaś mnie i Duncana w czasie?
Harriet zamrugała.
-	Tajemnica zawodowa, dziewczyno. Tajemnica. A teraz powiedz mi, 
dlaczego po powrocie nie zostałaś z Duncanem?
-	Skąd...
Harriet potrząsnęła głową.
-	To nieważne, odpowiedz mi na pytanie. 
Marnowały cenny czas, ale tylko Harriet mogła pomóc
Kathleen odnaleźć Duncana. Dziewczyna postanowiła zachować 
spokój.
- To skomplikowane. Było tam mnóstwo ludzi. Duncan musiał załatwić 
swoje sprawy, a ja chciałam sprawdzić, co z cukiernią. Harriet 
zmarszczyła czoło.
-	Nic nie jest ważniejsze od miłości. - Odchyliła 
się na krześle. - Powiedz mi, dziewczyno, czy gdybym 
odnalazła Duncana, nadal stawiałabyś swoją cukiernie 
przed nim?
Kathleen poczuła łzy w oczach. Potrząsnęła głową,
-	Nie, oczywiście, że nie. Proszę, Harriet, pomóż mi 
go uratować. Boję się, że lord Hepburn go uwięził i że go...
Staruszka poklepała ją po dłoni.
-	W porządku, dziewczyno. Twój Amerykanin zaraz wróci.
-	O czym ty mówisz?
Odezwały się dzwoneczki przy drzwiach. Stał w nich Duncan. 
Wydawał się jakiś większy, niż gdy go widziała ostatnio. Oczywiście 
rozmawiał przez komórkę.
Harriet zakaszlała, pochwyciła torbę ze zdjęciami i wstała.
-	No, no, zrobiłam dla tej pary tyle, ile mogłam. Teraz 
już pójdę. Mam dużo pracy, bardzo dużo.
Odeszła do drzwi, ale zatrzymała się przy Duncanie. Poklepała go 
po ramieniu i zanim znikła, szepnęła mu coś do ucha.
Kathleen chrząknięciem przeczyściła gardło. Nie miała pojęcia, co 
Harriet powiedziała do Duncana, ale cokolwiek to było, wywołało 
uśmiech na jego twarzy. Wydawało się, że zbliża się do Kathleen w 
zwolnionym tempie. Patrzyła mu w oczy starając się zachować równy 
oddech. Żyje.
Dotarł do stolika i wsadził komórkę do kieszeni kurtki.
Uśmiechnął się. - Cześć.
Wstała tak gwałtownie, że przewróciła krzesło,
- Co znaczy to cześć? Gdzie byłeś? Callum i ja odchodziliśmy od 
zmysłów. Myślałam, że nie żyjesz, żelord Hepburn cię zabił. Wzruszył 
ramionami.
-	Próbował, ale jakoś w końcu się porozumieliśmy. 
Opowiem ci o wszystkim przy obiedzie.
Kathleen czuła każdy nerw. Nie wiedziała, czy ma się Duncanowi 
rzucić na szyje, czy raczej walnąć filiżanką w głowę. Oparta ręce na 
biodrach.
-	Martwiłam się o ciebie. Nie spałam przez trzy dni 
i przypalałam wszystko, czego tylko się dotknęłam. A ty 
spokojnie tu sobie stoisz i opowiadasz, że doszliście 
z lordem Hepburnem do porozumienia? Straszliwie się 
o ciebie bałam. A w ogóle, jak do tego doszło, że znowu 
cofnąłeś się w czasie?
Potarł kark.
-	Harriet wspominała coś o moich priorytetach i o tym, 
że się nad nimi nie zastanowiłem.
-	To ona cię odesłała? Skinął głową.
-	To szaleństwo,
-	Ale pasuje do Harriet.
Wpatrywał się w nią tak intensywnie, że zaczynało jej brakować tchu. 
Przez ostatnie dni przekonała się, ze go kocha. Wiedziała, że to 
bezsensowne. Nie znają się zbyt długo. Przeżywała jeszcze raz każdą 
chwilę, którą ze sobą spędzili. Przecież, miłość potrzebuje czasu, by 
wzrastać, tłumaczyła sobie. Jak może się decydować na budowanie z kimś 
życia po tak krótkiej znajomości? Ale mimo tych obaw znała 
odpowiedź. Musiała tylko usłyszeć ją od niego. Najpierw jednak 
chciała coś zrobić. Podniosła głos, tak żeby przekrzyczeć szum 
rozmów.
-	Bardzo państwa przepraszam, ale muszę zamknąć 
cukiernię, więc proszę, abyście wszyscy wyszli.
Patrzyła, jak klienci, poszeptując coś do siebie, zbierają swoje rzeczy i 
przechodzą do drzwi. Nie ulegało wątpliwości, ze uznali, iż właścicielka 
cukierni straciła rozum. W rzeczywistości było całkiem odwrotnie. 
Kathleen wreszcie zrozumiała, co w jej życiu jest najważniejsze.
Po wyjściu ostatniego klienta przeszła do lady. Wiedziała, że 
Duncan za nią pójdzie. Sięgnęła po dzbanek z kawą i odwróciła się 
do niego.
-	Kawy? 
Potrząsnął głową.
-	Nie lubię.
Poczuła przyspieszenie pulsu.
-	W takim razie, dlaczego zamawiałeś ją za każdym 
razem, kiedy tu przychodziłeś?
-	Chyba to oczywiste.
Starała się zignorować walenie w piersiach. W myślach nakazywała 
sobie zachować spokój. Duncan nie wypowiedział jeszcze 
odpowiednich słów. Sięgnęła do lady z plackami.
-	A może placuszka?
-	Za mało słodki. - Zamilkł. - Kathleen, to ciebie pragnę.
A więc już prawie powiedział.
Odezwała się jego komórka. Wyjął ją z kieszeni, podniósł przykrywkę 
dzbanka i wrzucił telefon do kawy. 
Uśmiechnął się.	
—	Nigdy jej nie lubiłem. Zawsze dzwoni w najmniej 
odpowiednich momentach, tak jak teraz.
Serce Kathleen biło już jak oszalałe. Na to właśnie czekała; aż powie, że 
jest ważniejsza od jego firmy.
W oczach Duncana widziała miłość; tę samą, która przepełniała i jej 
serce. Znała już prawdę, ale chciała ją usłyszeć. Uśmiechnęła się.
-	Dlaczego to zrobiłeś? Mógł dzwonić ktoś ważny. 
Sięgnął po jej dłoń.
-	Wczoraj po powrocie postanowiłem sprzedać firmę. 
Kiedy tylko podjąłem tę decyzję, do głowy zaczęły mi 
przychodzić pomysły na nowe gry, ale nawet wtedy 
przede wszystkim myślałem o tobie. Dzwoniłem do ciebie, lecz nie 
odbierałaś.
Obszedł ladę i wziął Kathleen w ramiona,
-	Kocham cię, Kathleen. Myślę, że zakochałem się 
w tobie już wtedy, kiedy po raz pierwszy cię zobaczyłem, 
tylko sobie tego nie uświadamiałem. To ty jesteś ważna. 
Wszystko inne to iluzja. Postanowiłem zacząć od początkuj 
i tym razem zrobić to dobrze, - Zamilkł. - Z tobą. Co 
o tym myślisz?
Pocałowała go lekko w usta i szepnęła: Kocham, cię, Duncanie 
MacGreggor, i podoba mi się twój plan. Jak powiedziałaby Harriet, mamy po 
swojej stronie cały świat.