Sue Townsend

Adrian Mole na manowcach

Moim siostrom, Barbarze i Kate
...Nie czas żałować minionych
Nieszczęść, gdy już im zaradzić nie można.
William Szekspir,
Zimowa opowieść (przekład Macieja Słomczyńskiego)
ZIMA
wtorek 1 stycznia 1991
Zaczynam nowy rok w strasznym stanie: ból rozsadza mi czaszkę i jestem cały 
roztrzęsiony. Wszystko 
przez to, że na wczorajszym przyjęciu matki zmuszono mnie do nieumiarkowanego 
spożywania alkoholu.
Bawiłem się całkiem nieźle, siedząc sobie na krzesełku z jadalni. Przyglądałem 
się tańczącym i 
sączyłem niskokaloryczny napój, ale matka bez przerwy pokrzykiwała na mnie: „Daj 
czadu, smutasie!” i nie 
spoczęła, póki nie wypiłem półtora kieliszka lambrusco.
Gdy niepewnym ruchem nalewała mi wino do plastikowego kubeczka, zlustrowałem ją 
dość dokładnie. 
Wokół ust matki zebrały się krótkie zmarszczki, niby niezliczone dopływy rzeczne 
wpadające do szkarłatnego 
jeziora. Jej czerwone włosy lśniły, ale siwe odrosty tuż przy skórze zdradzały 
prawdę; skóra na szyi była 
obwisła, dekolt pomarszczony, a brzuch wypychał małą czarną (bardzo małą), w 
którą się wcisnęła. 
Nieszczęsna kobieta ma czterdzieści siedem lat i jest o dwadzieścia trzy lata 
starsza od swego drugiego męża. 
Wiem z całą pewnością, że ów mąż, Martin Muffet, nigdy nie widział jej bez 
makijażu. Jej powłoczki na 
poduszki są w haniebnym stanie: całe upaćkane podkładem i tuszem do rzęs.
Nie minęło wiele czasu, jak znalazłem się na zaimprowizowanym parkiecie 
tanecznym w salonie mamy 
i zacząłem podrygiwać do The Birdie Song obok Pandory, miłości mego życia, 
nowego kochanka Pandory, 
profesora Jacka Cavendisha, Martina Muffeta, mojego chłoptasiowatego ojczyma, 
Ivana i Tani, wyluzowanych 
rodziców Pandory, oraz innych nietrzeźwych krewnych i znajomych mojej matki. Gdy 
skoczna muzyka 
zmierzała ku apogeum, nagle pochwyciłem swoje odbicie w lustrze nad kominkiem. 
Wymachiwałem łapami i 
szczerzyłem się jak jakiś wariat. Natychmiast przestałem i wróciłem na swoje 
krzesło. Bert Baxter, któremu w 
zeszłym roku stuknęła setka, wykonywał niezdarny taniec na wózku inwalidzkim, 
więc nie obyło się bez ofiar. Z 
powodu jego nieostrożności lewą kostkę mam teraz posiniaczoną i opuchniętą. Na 
przodzie mojej nowej białej 
koszuli widnieje wielka buraczkowa plama, ponieważ Bert cisnął we mnie jedną ze 
swoich słynnych kanapek z 
burakami (pozostając w błędnym przekonaniu, że to serpentyna). Jednak biedny 
stary pacan pewnie kopnie w 
tym roku w kalendarz - otrzymał telegram od Królowej - więc nie każę mu zwracać 
forsy za specjalistyczne 
pranie na sucho, którego zapewne będzie wymagać koszula.
Opiekuję się Bertem Baxterem już od ponad dziesięciu lat, przyjeżdżam z Oksfordu, 
by go odwiedzić, 
kupuję mu te wstrętne papierosy, obcinam ohydne paznokcie u stóp i tak dalej. 
Kiedyż to się wreszcie skończy?
Około 23.30, choć nie był zaproszony, zjawił się na przyjęciu mój ojciec - pod 
pretekstem, że ma pilną 
sprawę do babci. Babcia jest głucha jak pień, więc musiał przekrzykiwać muzykę, 
by ją poinformować, że nie 
może znaleźć poziomnicy.
Co za żałosny wybieg! Komu oprócz hydraulika wezwanego do awarii potrzebna w 
sylwestra 
poziomnica! To było pożałowania godne skomlenie samotnego, 
czterdziestodziewięcioletniego rozwodnika. 
Powinien koniecznie oddać do pralni swój granatowy garnitur z lat 
osiemdziesiątych i wywalić do śmieci 
brązowe mokasyny. Zrobił, co tylko się dało z resztką swych włosów, ale efekt 
był mizerny.
- Czy ktoś widział może moją poziomnicę? - dopytywał się wytrwale ojciec, 
zezując w stronę stołu z 
alkoholem. - Właśnie układam płyty chodnikowe - wyjaśnił.
Słysząc to wierutne kłamstwo, parsknąłem śmiechem.
Skołowana babcia wycofała się do kuchni, by podgrzać w mikrofalówce kiełbaski w 
cieście, matka zaś 
uprzejmie zaprosiła byłego męża do wspólnej zabawy. Wkrótce zerwał z siebie 
marynarkę i zaczął szaleć na 
parkiecie z moją ośmioletnią siostrzyczką Rosie. Styl tańca ojca wywołał u mnie 
ostry atak zażenowania (wciąż 
naśladuje Micka Jaggera), więc udałem się na górę, by zmienić koszulę. Po drodze 
natknąłem się na Pandorę w 
namiętnym uścisku Sinobrodego Cavendisha, który wciągnął ją do połowy w głąb 
szafy ściennej. Jest taki stary, 
że mógłby być jej ojcem.
Pandora należy do mnie, od kiedy w wieku trzynastu lat zakochałem się w jej 
włosach o barwie melasy. 
Po prostu zgrywa się na trudną do zdobycia. Wyszła za Juliana Twyseltona-Fife’a 
tylko po to, by wzbudzić moją 
zazdrość. Inne powody nie wchodzą w rachubę. Julian jest biseksualnym 
półarystokratą, który od czasu do czasu 
nosi monokl. Sili się na ekscentryczność, ale efekty tych starań są doprawdy 
liche. Julian to pospolity facet 
mówiący z akcentem wyższych sfer. I nawet nie jest przystojny. Wygląda jak koń 
na dwóch nogach. A na myśl o 
romansie Pandory z Cavendishem, gościem, który ubiera się jak bezdomny, po 
prostu mózg mi staje.
Pandora wyglądała prześlicznie w czerwonej sukience z odkrytymi ramionami, z 
której na próżno 
usiłowały wyskoczyć jej piersi. Patrząc na nią, nikt by się nie domyślił, że 
jest to teraz doktor Pandora 
Braithwaite, która biegle włada rosyjskim, serbsko-chorwackim i zna jeszcze 
wiele innych mało używanych 
języków. Wyglądała jak jedna z tych supermodelek, które kocim krokiem suną po 
wybiegu, a nie jak pani z 
doktoratem. Bez wątpienia dodała przyjęciu splendoru, w przeciwieństwie do swych 
rodziców, którzy jak 
zwykle byli ubrani w stylu bitników z lat pięćdziesiątych - w golfy i sztruksy. 
Nic dziwnego, że oboje oblewali 
się potem, podrygując przy Chucku Berrym.
Pandora uśmiechnęła się do mnie, wpychając lewą pierś w sukienkę. To był cios w 
samo serce. 
Naprawdę ją kocham. Jestem gotów czekać, aż pójdzie po rozum do głowy i pojmie 
wreszcie, że na świecie 
istnieje tylko jeden odpowiedni dla niej mężczyzna, i jestem nim ja. Dlatego 
właśnie pojechałem za nią do 
Oksfordu i zamieszkałem czasowo w pakamerze w jej mieszkaniu. Przebywam tam od 
półtora roku. Im częściej 
będzie miała ze mną styczność, tym szybciej doceni moje zalety. Oczywiście muszę 
na co dzień znosić 
upokorzenia, widząc ją z mężem i kochankami, ale zbiorę plon później, gdy już 
będzie dumną matką szóstki 
naszych dzieci, a ja zostanę sławnym pisarzem.
Gdy zegar wybił dwunastą, wszyscy chwycili się za ręce i odśpiewali chórem AuId 
Lang Syne. 
Rozejrzałem się wokół, zatrzymując wzrok na Pandorze, Cavendishu, matce, ojcu, 
ojczymie, babci, rodzicach 
Pandory Ivanie i Tani Braithwaite’ach oraz na psie. Łzy napłynęły mi do oczu. 
Mam prawie dwadzieścia cztery 
lata, pomyślałem, i czego dokonałem w życiu? Gdy ucichły ostatnie słowa pieśni, 
odpowiedziałem sobie w 
duchu: niczego, Mole, niczego.
Pandora chciała spędzić pierwszą noc nowego roku z Cavendishem w domu swych 
rodziców w 
Leicester, ale o wpół do pierwszej przypomniałem jej, że ona i jej leciwy 
kochanek obiecali odwieźć mnie do 
Oksfordu.
- Mój dyżur w Ministerstwie Ochrony Środowiska rozpoczyna się za osiem godzin. 
Dokładnie o 8.30 - 
oświadczyłem.
- O rany, nie możesz się urwać na jeden dzień bez pozwolenia? Musisz się tak 
płaszczyć przed tym 
żałosnym komisarzem Brownem? - spytała ze zniecierpliwieniem.
Ja na to z godnością (mam nadzieję):
- Pandoro, niektórzy ludzie dotrzymują słowa, w przeciwieństwie do ciebie, która 
w czwartek 
2 czerwca 1983 roku obiecałaś, że za mnie wyjdziesz zaraz po egzaminach 
końcowych w szkole średniej.
- Miałam wtedy szesnaście lat. Utknąłeś chyba w pętli czasowej! - parsknęła 
Pandora, a trochę czystej 
whisky ulało jej się ze szklanki.
Zignorowałem to obraźliwe przypuszczenie.
- Czy odwieziesz mnie do Oksfordu, jak obiecałaś? - warknąłem, ocierając 
kropelki whisky z jej 
sukienki papierową serwetką w renifery.
- Jack! Adrian upiera się, żeby go odwieźć do Oksfordu! - wrzasnęła Pandora do 
Cavendisha, który na 
drugim końcu pokoju omawiał właśnie z babcią brak apetytu u psa.
Sinobrody przewrócił oczami i spojrzał na zegarek.
- Chyba zdążę jeszcze się czegoś napić, Adrianie? - spytał.
- Tak, ale poprzestań na wodzie. Nie zapominaj, że prowadzisz - odparłem surowo.
Po raz drugi przewrócił oczami i sięgnął po butelkę perrier. Akurat napatoczył 
się mój ojciec i zaczęli z 
Cavendishem wspominać Stare Dobre Czasy, kiedy to mogli wypić dziesięć kufli w 
pubie, a potem pruć 
samochodem i „nie mieć od razu glin na karku”.
Dochodziła już druga, gdy wreszcie opuściliśmy dom matki. Potem musieliśmy 
jeszcze wstąpić do 
domu państwa Braithwaite’ów po torbę Pandory. Umościłem się na tylnym siedzeniu 
volvo Cavendisha i 
przysłuchiwałem się ich banalnej rozmowie. Pandora mówi do niego „Drabuniu”, a 
on do niej „Małpuniu”.
Obudziłem się na przedmieściach Oksfordu i usłyszałem szept Pandory:
- Co sądzisz o przyjęciu u Mole’ów, Drabuniu?
Na co on odpowiedział:
- Jak obiecałaś, Małpuniu, było rozkosznie prostackie. Ubawiłem się setnie.
Obejrzeli się, by zerknąć na mnie, więc udałem, że śpię.
Zacząłem rozmyślać o swojej siostrze Rosie, która, według mnie, jest 
rozpuszczona jak dziadowski 
bicz. Fryzjerski manekin, którego zażyczyła sobie na gwiazdkę, stał zaniedbany 
na parapecie salonu od samych 
świąt, wpatrując się w równie zaniedbany ogródek. Wysuwane blond włosy manekina 
były beznadziejnie 
skołtunione, a twarz wypacykowana koszmarnie jaskrawymi kosmetykami. Rosie 
tańczyła z Ivanem 
Braithwaite’em w stylu całkiem niewłaściwym dla ośmiolatki. Wyglądali jak Lolita 
i Humbert Humbert.
Nabokovie, literacki druhu, szkoda, żeś nie dożył tej chwili! Zadziwiłby cię 
widok Rosie Mole 
mizdrzącej się w czarnej mini, różowych rajstopach i szkarłatnym króciutkim 
topie!
Postanowiłem skrupulatnie prowadzić dziennik w nadziei, że moje życie wyda się 
bardziej interesujące, 
jeśli zostanie opisane. Bo na pewno nie jest ciekawe, gdy je przeżywam. Jest 
nudne, że aż strach.
środa 2 stycznia
Dziś rano spóźniłem się dziesięć minut do pracy. Od autobusu odpadła rura 
wydechowa. Pan Brown nie 
wykazał ani krztyny wyrozumiałości.
- Powinieneś sprawić sobie rower, Mole - powiedział.
Oświadczyłem, że w ciągu ostatnich osiemnastu miesięcy ukradziono mi trzy rowery. 
Nie stać mnie na 
zaopatrywanie oksfordzkich kryminalistów w ekologiczne środki transportu.
- W takim razie chodź pieszo, Mole - warknął Brown. - Wstawaj wcześnie rano i 
maszeruj.
Poszedłem do swego pokoiku i zamknąłem za sobą drzwi. Na biurku zastałem 
informację, że w 
Newport Pagnell odkryto kolonię traszek. Ich siedlisko znajduje się tam, gdzie 
zgodnie z projektem wypada 
środek nowej obwodnicy. Zadzwoniłem do wydziału ochrony środowiska w 
Ministerstwie Transportu i 
uprzedziłem niejakiego Petera Petersona, że być może trzeba będzie wstrzymać 
roboty przy obwodnicy.
- Ależ to jakiś cholerny absurd! - prychnął Peterson. - Przebudowa tej drogi 
kosztowałaby kilkaset 
tysięcy funtów! Tylko po to, by ochronić parę oślizgłych gadów?!
Mój prywatny pogląd na temat traszek jest taki sam. Mam ich powyżej uszu. Jednak 
płacą mi za to, 
bym walczył o ich prawo do życia (przynajmniej publicznie), więc wygłosiłem 
Petersonowi swój standardowy 
wykład na temat potrzeby ochrony traszek (zwracając mu uwagę, że traszki to 
płazy, a nie gady). Przez resztę 
poranka pisałem raport na temat sprawy Newport Pagnell.
W porze lunchu opuściłem wydział Ministerstwa Ochrony Środowiska i poszedłem 
odebrać marynarkę 
z pralni. Zapomniałem zabrać ze sobą kwit (został w domu, gdzie służył jako 
zakładka w Outsiderze Colina 
Wilsona. Pan Wilson urodził się w Leicester, tak jak ja).
Kobieta w pralni odmówiła wydania mi marynarki, chociaż pokazałem palcem, na 
którym jest 
wieszaku!
- Na tej marynarce widnieje plakietka British Legion. Jest pan zbyt młody, by 
należeć do tej organizacji 
- oświadczyła.
Student stojący za mną zachichotał. Rozwścieczony, powiedziałem do obsługującej:
- Widzę, że jest pani dumna ze swoich zdolności detektywistycznych. Może powinna 
pani machnąć 
scenariusz odcinka Inspektora Morse’a dla telewizji.
Jednak ta formalistka i tak nie chwyciła mojego dowcipu.
Student wepchnął się przede mnie i podał babie cuchnącą kołdrę, z żądaniem 
wyprania jej w ciągu 
czterech godzin.
Nie miałem innego wyjścia, jak tylko iść do domu po kwit, wrócić do pralni, a 
potem biec całą drogę do 
biura z marynarką w plastikowym pokrowcu przerzuconym przez ramię. Mam dziś 
wieczorem randkę w ciemno 
i marynarka była po prostu nieodzowna.
Moja ostatnia randka w ciemno zakończyła się przedwcześnie, gdy panna Sandra 
Snape (niepaląca, 
dwudziestopięcioletnia, wegetarianka, ciemne włosy, brązowe oczy, 167 cm wzrostu, 
niebrzydka) w pośpiechu 
opuściła Burger Kinga, twierdząc, że zostawiła czajnik na gazie. Jednakże 
obecnie jestem przekonany, że czajnik 
był zwykłą wymówką. Otóż gdy wróciłem wieczorem do domu, odkryłem, że z tyłu 
mojego wojskowego 
szynela zwisała odpruta podszewka. Kobiety nie znoszą obszarpańców.
Spóźniłem się do pracy dwadzieścia pięć minut. Brown czekał już w moim pokoiku. 
Wymachiwał z 
wściekłością raportem na temat populacji traszek z Newport Pagnell. Najwyraźniej 
pomyliłem się w szacunku 
urodzin traszek na rok 1992. Zamiast 1200 napisałem 120 000. Łatwo zrobić taki 
błąd.
- Sto dwadzieścia tysięcy traszek w 1992, hę, Mole? - szydził Brown. - Poczciwi 
obywatele Newport 
Pagnell zostaną dosłownie zasypani płazami.
Udzielił mi oficjalnego ostrzeżenia w związku ze spóźnianiem się i kazał podlać 
kaktus. Potem udał się 
do swego gabinetu, unosząc ze sobą owoc mojej pracy. Jeśli stracę posadę, jestem 
załatwiony.
23.30
Dziewczyna, z którą byłem mówiony na randkę w ciemno, nie pojawiła się. Przez 
dwie godziny i 
dziesięć minut czekałem na nią w Burger Kingu w centrum miasta. Dziękuję ci, 
panno Tracy Winkler (spokojna 
blondynka, dwadzieścia siedem lat, niepaląca, lubi koty i spacery w plenerze)! 
Ostatni raz napisałem na numer 
skrzynki podany w „Oxford Mail”. Odtąd będę korzystał wyłącznie z kolumny z 
ogłoszeniami osobistymi w 
„London Review of Books”.
czwartek 3 stycznia
Mam okropne problemy związane ze swoim życiem seksualnym. A wszystko przez to, 
że n i e mam 
życia seksualnego. Przynajmniej nie z drugą osobą.
Ostatniej nocy leżałem bezsennie, zapytując siebie: dlaczego? Dlaczego? Dlaczego? 
Czy jestem 
groteskowy, brudny, odrażający? O nie, nic z tych rzeczy. Czy wyglądam normalnie, 
jestem czysty, miły? 
Owszem, taki właśnie jestem. Co robię nie tak? Dlaczego nie mogę zaciągnąć do 
łóżka młodej, średnio 
urodziwej kobiety?
Czyżbym wydzielał jakiś obrzydliwy fetor, który czują wszyscy poza mną? Jeśli 
tak, mam nadzieję, że 
ktoś mnie w końcu o tym poinformuje, a wówczas poszukam pomocy medycznej u 
jakiegoś specjalisty od 
gruczołów.
O trzeciej nad ranem sen zakłóciły mi odgłosy gwałtownej kłótni. Nie było w tym 
nic niezwykłego, 
ponieważ ów dom zapewnia schronienie wielu ludziom, a większość z nich to 
hałaśliwi, wiecznie pijani 
studenci, którzy całymi nocami roztrząsają zalety różnych gatunków piwa. 
Zszedłem na dół w piżamie i 
ujrzałem, że banda facetów o aparycji opryszków wyprowadza Tariqa, irańskiego 
studenta, który mieszka w 
suterenie.
Tariq zawołał:
- Adrian, ratuj!
- Puśćcie go, bo zadzwonię na policję - powiedziałem do jednego z mężczyzn.
Facet ze złamanym nosem odparł:
- To m y jesteśmy z policji, proszę pana. Pański przyjaciel ma zostać wydalony z 
kraju na polecenie 
Ministerstwa Spraw Wewnętrznych.
Na szczycie schodów prowadzących do sutereny stanęła Pandora. Ubrana była bardzo 
skąpo, bo 
właśnie wstała z łóżka.
- Dlaczego pan Aziz ma zostać wydalony? - spytała swoim najbardziej władczym 
tonem.
- Ponieważ obecność pana Aziza nie sprzyja dobru publicznemu. Chodzi o 
bezpieczeństwo narodowe - 
odparł opryszkowaty. - Nie słyszała pani, że toczy się wojna? - dodał, wpatrując 
się pożądliwie w atłasową 
koszulkę Pandory, przez którą był doskonale widoczny zarys jej sutków.
- Studiuję w Brasenose College i należę do Młodych Konserwatystów. W ogóle nie 
interesuję się 
polityką! - zawołał Tariq.
Nie mogliśmy nic zrobić, żeby mu pomóc, więc wróciliśmy z Pandorą do łóżka. Nie 
tego samego, 
jednakowoż, a szkoda.
O dziewiątej rano zadzwoniłem do właściciela budynku, Erica Hardwella, na jego 
telefon w 
samochodzie i spytałem, czy mógłbym się przenieść do wolnego obecnie lokum w 
suterenie. Mam dość 
mieszkania w pakamerze Pandory. Hardwell był w złym humorze, ponieważ utknął w 
korku, ale zgodził się, pod 
warunkiem że zapłacę depozyt w wysokości 1000 funtów, czynsz za trzy miesiące z 
góry (1200 funtów), 
przedłożę referencje z banku oraz potwierdzone notarialnie oświadczenie, że nie 
będę w suterenie palił świec, 
używał rondla do frytek ani hodował bulterierów.
Muszę pozostać w pakamerze. Rondel do frytek jest mi wprost nieodzowny.
Lenin miał rację: wszyscy kamienicznicy to dranie.
Ktoś wyglądający zupełnie jak Tariq był w wiadomościach o dziesiątej; machał ze 
stopni samolotu, 
mającego lecieć w stronę Zatoki. Też pomachałem, na wypadek gdyby to 
rzeczywiście był on.
piątek 4 stycznia
Obudziłem się o piątej nad ranem i nie mogłem już zasnąć. Mój umysł uparł się, 
by przywołać 
wszystkie upokorzenia, jakich dotychczas doznałem. Przesuwały się kolejno w mej 
pamięci. Przypomniałem 
sobie, jak znęcał się nade mną Barry Kent, czemu kres położyła dopiero babcia. 
Przywołałem w pamięci: dzień 
w Skegness, kiedy to ojciec oświadczył mnie i matce, że jego kochanka Patyczak 
powiła właśnie Bretta, syna z 
nieprawego łoża; ponury dzień, w którym matka uciekła do Sheffield, by przeżyć 
krótkotrwały romans z panem 
Lucasem, naszym usłużnym sąsiadem; dzień, w którym dowiedziałem się, że po raz 
trzeci oblałem egzamin 
końcowy z biologii; dzień, w którym Pandora wyszła za biseksualistę.
Po upokorzeniach nastąpiła niekończąca się parada faux pas: chwila, gdy wąchałem 
klej i model 
samolotu przykleił mi się do nosa; dzień, w którym miała się urodzić moja 
siostra Rosie, a mnie ręka uwięzła w 
słoju ze spaghetti, gdzie był schowany banknot pięciofuntowy przeznaczony na 
kurs taksówką do szpitala 
położniczego; wpadka z listem, który napisałem do pana Johna Tydemana w BBC, 
zwracając się do niego per 
„Johnny”.
Po faux pas nadeszła passa przypadków wskazujących na niskie morale: chwila, gdy 
przeszedłem na 
drugą stronę ulicy, by uniknąć spotkania z ojcem, bo miał na głowie czerwoną 
czapkę z pomponem; moje 
małoduszne zachowanie, gdy matka dostała klimakterycznego ataku histerii na 
targu w Leicester - nie 
powinienem, był oddalać się pospiesznie i ukrywać za stoiskiem z kwiatami; dzień, 
w którym miałem atak 
zazdrości i podarłem darmowe bilety na pierwszy profesjonalny odczyt poezji 
Barry’ego Kenta, a potem 
zwaliłem winę na psa; opuszczenie Sharon Bott, gdy oświadczyła, że jest w ciąży.
Pogardzam sobą. Zasługuję na swoje nieszczęście. Naprawdę jestem odrażającą 
postacią.
Odetchnąłem z ulgą, gdy podróżny budzik wyrwał mnie z ponurych rozmyślań, 
informując, że jest 6.30 
i czas wstawać.
Sutki (A. Mole)
Jak maliny
wyjęte z zamrażarki
Zapraszają
języki wargi
lecz ostrzegają, by nie gryźć
Jeszcze nie
wkrótce
Lecz jeszcze nie
Mam ruchomy czas pracy i zgodziłem się chodzić na 7.30, ale nie wiedzieć czemu, 
choć opuściłem 
pakamerę o 7.00, przybyłem do pracy dopiero o 8.00. Pokonanie pół mili zabrało 
mi godzinę. Gdzie 
pojechałem? Co wyprawiałem? Czyżbym po drodze doznał zamroczenia? Czy zostałem 
napadnięty i porzucony 
bez przytomności? Czyżbym, nawet gdy to piszę, cierpiał na zanik pamięci?
Pandora bez przerwy mi powtarza, że potrzebuję natychmiastowej pomocy 
psychiatrycznej. Być może 
ma rację. Czuję się, jakbym dostawał pomieszania zmysłów; jakby moje życie było 
filmem, a ja tylko widzem.
sobota 5 stycznia
Julian, wysoko urodzony mąż Pandory, powrócił ze świątecznej wizyty w majątku 
rodziców. 
Wzdrygnął się, wchodząc przez frontowe drzwi do mieszkania.
- O Boże! - jęknął. - Już sama spiżarnia w Twyselton Manor jest większa niż ta 
cholerna dziura.
- To dlaczego tam nie wrócisz, kiciu? - spytała Pandora, jego tak zwana żona.
- Dlatego, ma femme, że moi rodzice, nieszczęsne, zbałamucone istoty, bulą kupę 
dziaćków, bym 
studiował język chiński w Oksfordzie. - Wybuchnął śmiechem, który przypominał 
rżenie konia (a zęby ma w 
sam raz do tego).
- Ale przecież od roku nie byłeś na żadnym wykładzie - zauważyła dr Braithwaite 
(dwanaście 
przedmiotów na małej maturze, pięć przedmiotów na egzaminie końcowym w szkole 
średniej, licencjat w 
dziedzinie nauk humanistycznych, doktorat).
- Bo moi wykładowcy to sami nudziarze.
- Marnujesz się, mężu - powiedziała Pandora. - Jesteś najmądrzejszym oraz 
najbardziej leniwym 
mężczyzną w Oksfordzie. Jak nie będziesz się miał na baczności, skończysz w 
parlamencie.
Julian wrzucił sfatygowaną walizkę ze świńskiej skóry do swego pokoju i wrócił 
do kuchni, gdzie 
Pandora szatkowała pory, a ja wypróbowywałem swój nowy przepychacz do zlewu.
- Co nowego, kochani? - spytał, zapalając jednego ze swych wstrętnych rosyjskich 
papierosów.
- Zakochałam się w Jacku Cavendishu, a on jest zakochany we mnie. Czyż to nie 
cudowne? - Pandora 
uśmiechnęła się ekstatycznie i dalej, ze wzmożonym ferworem, szatkowała pory.
- Cavendish? - zdumiał się Julian. - Czy to ten siwowłosy, stary lingwistyczny 
pierdziel, który nie 
potrafi utrzymać wacka w spodniach?
W oczach Pandory zapełgał niebezpieczny płomień.
- Przysiągł mi, że od tej pory będzie wiódł niepoligamiczny styl życia.
Wyprostowała się, by odłożyć nóż na magnetyczny stojak, a jej obcięty króciutko 
T-shirt podjechał do 
góry, odsłaniając delikatną przeponę. Z wściekłością dźgnąłem przepychaczem 
tłustą zawartość zlewu, 
wyobrażając sobie, że na końcu drewnianej rączki tkwi głowa Cavendisha, a nie 
gumowy ssak.
Julian zarżał znacząco.
- Cavendish nie zna znaczenia słowa „niepoligamiczny”. Jest niepoprawnym 
kobieciarzem.
- Był - powiedziała z naciskiem Pandora. - I oczywiście zna znaczenie słowa 
„niepoligamiczny”, w 
końcu jest profesorem lingwistyki!
Zostawiłem dryfujący przepychacz w zlewie i udałem się do swej pakamery, gdzie 
zdjąłem z półki 
Condensed Oxford Dictionary i, posługując się lupą, sprawdziłem znaczenie słowa 
„niepoligamiczny”. 
Następnie wybuchnąłem głośnym, cynicznym śmiechem. Mam nadzieję, że słyszano go 
w kuchni.
niedziela 6 stycznia
Obudziłem się o trzeciej nad ranem i leżałem bezsennie, wspominając czasy, gdy 
Pandora i ja niemal 
Poszliśmy na Całość. Wciąż ją kocham. Zamierzam zostać jej drugim mężem. I co 
więcej, ona przyjmie moje 
nazwisko. Będzie znana prywatnie jako pani Adrianowa Albertowa Mole.
Po ujrzeniu przepony Pandory
Przecudna linia brzegowa od klatki piersiowej
Do miednicy
Niby przesmyk
Zatoka
Bezpieczna przystań
Pragnę żeglować
Odkrywać
Czytać z gwiazd
Ostrożnie wodzić palcami
Wzdłuż tej linii brzegowej
By wreszcie wprowadzić mój okręt, mego niszczyciela
statek rozkoszy
Do twego portu i dalej
18.00
Zlew nadal zapchany. Przez trzy godziny pracowałem w kuchni, wstawiając 
samogłoski w pierwszej 
połowie mojej eksperymentalnej powieści Oto płaskie wzgórza mej ojczyzny, która 
pierwotnie została napisana 
samymi spółgłoskami. Osiemnaście miesięcy temu wysłałem ją do sir Gordona Gilesa, 
agenta księcia Karola, a 
on odesłał mi ją, sugerując, bym wpisał samogłoski.
Powieść Oto płaskie wzgórza mej ojczyzny opowiada o człowieku końca dwudziestego 
wieku i o jego 
dylematach, koncentrując się na życiu „Nowego Człowieka” w prowincjonalnym 
angielskim mieście.
Proza ma w sobie Lawrence’owski rozmach, mrok dostojewszczyzny i tchnie liryzmem 
Hardy’ego. 
Przewiduję, że wkrótce wejdzie do kanonu lektur szkolnych.
Usunąłem się z kuchni, gdy zjawiła się ta pomarszczona chodząca popielniczka, 
Cavendish, którego 
zaproszono na niedzielny lunch. Nie minęły nawet dwie minuty od jego wejścia, a 
już wyciągał korek z butelki, 
a kieliszki z kredensu. Następnie usiadł na moim, właśnie opuszczonym krześle 
przy kuchennym stole i zaczął 
wygadywać jakieś brednie o wojnie w Zatoce, przepowiadając, że za parę miesięcy 
będzie po wszystkim. W 
moim przekonaniu Ameryce kroi się drugi Wietnam.
Julian wkroczył do kuchni w swej jedwabnej piżamie, z egzemplarzem „Hello!” w 
ręku.
- Julianie - odezwała się Pandora - poznaj mego kochanka, Jacka Cavendisha. - 
Obróciła się do 
Cavendisha i ciągnęła: - Jack, to Julian Twyselton-Fife, mój mąż.
Mąż Pandory i jej kochanek uścisnęli sobie dłonie.
Odwróciłem się z niesmakiem. Uważam się za człowieka kulturalnego o liberalnych 
poglądach. 
Rzeczywiście, w niektórych kręgach jestem postrzegany jako dość postępowy 
myśliciel, lecz nawet mną 
wstrząsnęło tak skrajne zepsucie moralne bijące z tej sceny.
Wyszedłem z mieszkania, by zaczerpnąć nieco świeżego powietrza. Gdy dwie godziny 
później 
powróciłem ze spaceru wokół zewnętrznej obwodnicy, Cavendish nadal siedział w 
kuchni i opowiadał nudne 
historyjki o swoich licznych dzieciach i trzech byłych żonach. Podgrzałem sobie 
w mikrofalówce niedzielny 
lunch i zabrałem go do pakamery. Resztę wieczoru spędziłem na wsłuchiwaniu się w 
śmiechy dobiegające zza 
ściany. Obudziłem się o drugiej w nocy i nie mogłem już zasnąć. Zapełniłem dwa 
arkusze formatu A4 
projektami tortur dla Cavendisha. Nie przystoi to rozumnemu człowiekowi.
TORTURY DLA CAVENDISHA
1) Przykuć go łańcuchem do ściany, a szklankę wody ustawić tuż poza jego 
zasięgiem.
2) Przykuć go nagiego do ściany, podczas gdy gromadka nagich dziewcząt będzie 
przechodzić mimo, 
okrutnie szydząc z jego zwiotczałego i jednocześnie pobudzonego penisa.
3) Zmusić go do siedzenia w pokoju z Ivanem Braithwaite’em, podczas gdy Ivan 
będzie omawiał 
szczegółowo konstytucję Partii Pracy, ze szczególnym naciskiem na paragraf 
czwarty (to prawdziwa tortura, 
mogę osobiście zaświadczyć).
4) Pokazać mu film wideo z ceremonii moich zaślubin z Pandorą. Ona olśniewająca 
w bieli, ja w 
cylindrze i fraku, każde z nas w rękawiczkach, i pokazuję mu znacząco dwa palce.
Niechaj kara będzie zadośćuczynieniem za zbrodnię.
poniedziałek 7 stycznia
Zacząłem dziś zapuszczać brodę.
Część traszek z Newport Pagnell przekroczyła drogę. Zadzwoniłem do Petersona z 
Ministerstwa 
Transportu, aby go o tym poinformować. Niewątpliwie społeczność się podzieliła. 
Przypuszczam, że wszystko 
to za sprawą jakiejś samiczki: cherchez la femme.
środa 9 stycznia
Po raz pierwszy w życiu nie mam żadnego pryszcza, wągra ani krosty. Przy 
śniadaniu zwróciłem uwagę 
Pandory na to, że moja cera jest nieskazitelna, a ona przerwała malowanie rzęs, 
obrzuciła mnie chłodnym 
spojrzeniem i powiedziała: „Jesteś nieogolony”.
Przed wyjściem do pracy przez dziesięć minut przepychałem zlew, ale na próżno.
- Trzeba będzie wezwać jakiegoś faceta z krzepą - powiedziała Pandora.
Czy ona zdaje sobie sprawę, jak podziałały na mnie te niedbale rzucone słowa? 
Pozbawiła mnie 
przywilejów mej własnej płci! Obcięła moje biedne, bezużyteczne jaja!
czwartek 10 stycznia
Brown polecił, bym się ogolił. Odmówiłem. Być może udam się po poradę do Związku 
Zawodowego 
Służby Cywilnej i Publicznej.
piątek 11 stycznia
Złożyłem podanie o przyjęcie do Związku.
Pandora znalazła listę tortur Cavendisha w formacie A4. Zapisała mnie na wizytę 
do swojej przyjaciółki 
Leonory De Witt, która jest psychoterapeutką. Zgodziłem się, acz niechętnie. Z 
jednej strony jestem przerażony 
swoją podświadomością i tym, co objawi na mój temat. Z drugiej nie mogę się 
doczekać, kiedy będę mógł 
mówić o sobie bez przerwy przez godzinę bez przerywania, wahania czy powtarzania.
sobota 12 stycznia
Ostatni były kochanek Pandory, Rocky (Duży Chłopiec) Livingstone przyszedł dziś 
do mieszkania, 
żądając zwrotu swej miniwieży. Jako że dysponuje 191 centymetrami wzrostu i 95 
kilogramami pięknie 
wyrzeźbionych mięśni, bez wątpienia należy go uznać za faceta z krzepą. Pandory 
nie było, bo poszła na 
spotkanie z niektórymi z dzieci Cavendisha w hotelu Randolph. Tak więc, pod jej 
nieobecność, wydałem mu 
miniwieżę. Po rozejściu się z Pandorą Rocky otworzył nowe sale gimnastyczne w 
Kettering, Newmarket i Ashby 
de la Zouch. On i jego nowa dziewczyna, Carly Pick, są wciąż szczęśliwi.
- Carly to prawdziwa gwiazdeczka, Aidy - zapewnił Rocky. - A ja mam uważanie dla 
dam.
Powiedziałem Rocky’emu o profesorze Cavendishu. Był zniesmaczony.
- Ta Pandora to wszystkich wykorzystuje. Tylko dlatego, że jest taka mądra, to 
już myśli że... - 
wymachiwał rękami, w poszukiwaniu właściwego słowa, po czym zakończył: - ...jest 
mądra.
Przed wyjściem przepchał zlew. Byłem mu bardzo wdzięczny. Miałem już dosyć 
zmywania naczyń w 
łazienkowej umywalce. Żaden garnek nie mieścił się pod kranem.
Podszedłem do okna i patrzyłem, jak Rocky odjeżdża. Carly Pick oplotła mu szyję 
ramionami.
niedziela 13 stycznia
Piętnastego o północy mija termin ultimatum wojny w Zatoce. Co zrobię, jeśli 
wezwą mnie, bym 
walczył o swój kraj? Okryję się sławą czy zmoczę się ze strachu, słysząc ostrzał 
wroga?
poniedziałek 14 stycznia
Poszedłem do Sainsbury’s i nakupiłem puszek z fasolką, świec, nadziewanych 
ciasteczek, zapałek, 
baterii do latarki, paracetamolu, multiwitaminy, krakersów i puszek z peklowaną 
wołowiną, po czym schowałem 
to wszystko w kredensie w pakamerze. Jeżeli wojna dotrze aż tutaj, będę dobrze 
przygotowany. Pozostali 
lokatorzy mieszkania będą musieli liczyć na łut szczęścia. Przewiduję 
histeryczne wykupywanie towarów na 
skalę nigdy wcześniej niewidzianą w tym kraju. Pomiędzy półkami supermarketów 
będą toczyły się walki.
Spotkanie z Leonorą De Witt w piątek 25 tego miesiąca o 18.00.
wtorek 15 stycznia
PÓŁNOC. Jesteśmy w stanie wojny z Irakiem. Zadzwoniłem do Leicester i 
powiedziałem matce, żeby 
nie wypuszczała psa z domu. Ma już dwanaście lat i źle reaguje na nieoczekiwane 
hałasy. Roześmiała się i 
spytała: „Odbija ci?” „Prawdopodobnie”, odparłem i odłożyłem słuchawkę.
środa 16 stycznia
Kupiłem szesnaście butelek wody mineralnej, na wypadek gdyby dopływ wody został 
odcięty po 
bombardowaniach irackich sił powietrznych. Musiałem aż cztery razy obrócić do 
sklepu na rogu, ale czuję się 
bezpieczniej, wiedząc, że nie zaznam pragnienia w trakcie nadchodzącego 
Blitzkriegu.
Brown od paru dni nie robi uwag na temat mojej brody. Jest zatroskany wpływem, 
jaki wywrze 
operacja „Pustynna Burza” na przyrodę pustyni.
- Obawiam się, że iracka przyroda jest po stronie wroga - oświadczyłem. - 
Bardziej martwię się o 
swojego psa w rodzinnym Leicester.
- Jak zawsze zaściankowy, Mole - powiedział Brown, wydymając wargi.
Poczułem się urażony. Brown nie czyta nic poza czasopismami przyrodniczymi, 
podczas gdy ja 
poznałem większość arcydzieł literatury rosyjskiej i właśnie zabieram się do 
Wojny i pokoju. To raczej nie 
świadczy o zaściankowości, Brown!
czwartek 17 stycznia
Pożyczyłem przenośny kolorowy telewizor, żeby móc oglądać wojnę w Zatoce w łóżku.
piątek 18 stycznia
Rzecznikiem amerykańskiej armii jest facet, który przedstawia się jako „Colon 
Powell”. Za każdym 
razem jak go widzę, myślę o kolonoskopii. To ujmuje wojnie dostojeństwa.
sobota 19 stycznia
Bert Baxter zadzwonił dziś do mnie do biura (zabiję tego kogoś, kto dał mu 
numer). Chciał się 
dowiedzieć, „kiedy odwiedzę go z jego ulubionym dziewczęciem”. „Ulubione 
dziewczę” to Pandora. Dlaczego 
Bert po prostu nie umrze, jak inni emeryci. Przecież jakość jego życia jest dość 
marna. Stał się tylko ciężarem 
dla innych (dla mnie).
Nie wykazał ani krztyny wdzięczności, gdy w zeszłym roku kopałem grób dla jego 
psa Szabli, choć 
niech no kto spróbuje wykopać schludniejszą dziurę w ubitej ziemi zardzewiałym 
rydlem ogrodniczym. Gdybym 
miał do dyspozycji porządną łopatę, wówczas, natur ellement, grób byłby 
porządniejszy. Prawda jest taka, że 
nienawidziłem Szabli i bałem się go. Dzień, w którym ten wstrętny owczarek 
alzacki zdechł, był dla mnie 
radosny. Nigdy więcej wdychania jego niezdrowego oddechu. Nigdy więcej wpychania 
tabletek 
wzmacniających Boba Martina pomiędzy przerażające zębiska.
Bert przez chwilę bełkotał coś o wojnie, a potem spytał, czy słyszałem dziś rano 
mojego dawnego 
wroga Barry’ego Kenta w programie Stop the Week. Wygląda na to, że Kent 
publikuje swą pierwszą powieść pt. 
Dziennik kretyna. To utwierdza mnie w przekonaniu, że Bóg nie istnieje. Przecież 
właśnie ja zachęcałem Kenta 
do pisania wierszy, a teraz dowiaduję się, że były skinhead, ten ptasi móżdżek, 
skończony głąb napisał powieść, 
a w dodatku ją opublikował!!!
Pandora powiedziała mi dziś wieczór, że dzięki Kentowi Ned Sherrin, A.S. Byatt, 
Jonathan Miller i 
Victoria Mather przez cały program konali ze śmiechu. Ponoć nie sposób było 
dodzwonić się do BBC, bo 
słuchacze chcieli wiedzieć, kiedy ukaże się Dziennik kretyna (w poniedziałek). 
To bez wątpienia ostatnia kropla 
przepełniająca kielich. Moje zdrowie psychiczne wisi na włosku.
niedziela 20 stycznia
Przechodziłem właśnie koło księgarni Waterstone’s , gdy odniosłem wrażenie, że 
na wystawie stoi 
Barry Kent. Podniosłem rękę w powitalnym geście i powiedziałem „cześć, Baz”, ale 
w tej samej chwili 
uświadomiłem sobie, że uśmiechający się ironicznie skinhead to tylko figura 
wycięta z kartonu. Cała witryna 
wypełniona była egzemplarzami Dziennika kretyna. Nie wstydzę się przyznać do 
tego, że z mych ust posypały 
się przekleństwa.
Gdy przeglądałem cienki tom, zwróciłem uwagę na liczne sprośności zaśmiecające 
książkę, jak również 
na nazwisko jednej z postaci - Aiden Vole. Ów Aiden Vole ma obsesję na punkcie 
spraw analnych. Jest 
szowinistą, zatwardziałym konserwatystą i nie wiedzie mu się z kobietami. Aiden 
Vole jest bez wątpienia 
niegodziwą karykaturą mnie samego. Zostałem zniesławiony. Muszę się spotkać z 
moim adwokatem jutro z 
samego rana. Polecę mu albo jej (właściwie to jeszcze nie mam adwokata), aby 
zażądał/a kilkuset tysięcy funtów 
odszkodowania. Jakoś nie mogłem się zmusić do kupienia egzemplarza książki. 
Dlaczego mam dorzucać się do 
jego honorarium? Gdy wyszedłem z księgarni, zauważyłem ogłoszenie, że Kent 
będzie czytał fragmenty 
Dziennika kretyna na spotkaniu z czytelnikami we wtorek o 19.00. Będę obecny na 
sali. Kent opuści 
Waterstone’s jako wrak człowieka, kiedy już z nim skończę.
poniedziałek 21 stycznia
Mój pokoik, Ministerstwo Ochrony Środowiska
Właśnie słuchałem Kenta w moim przenośnym tranzystorze w programie Start the 
Week. Bez wątpienia 
znacznie wzbogacił swoje słownictwo. Melvyn Bragg powiedział, że postać Aidena 
Vole’a jest „cudownie 
śmieszna” i spytał, czy została inspirowana rzeczywistą postacią. Kent zaśmiał 
się i odparł: „Jesteś pisarzem, 
Melv, więc wiesz, jak to jest. Vole to mieszanka rzeczywistości i fikcji. 
Reprezentuje wszystko, czego 
najbardziej nienawidzę w tym kraju, to znaczy zaraz po nowej pięciopensówce”. 
Pozostali goście - Ken Follett, 
Roy Hattersley, Brenda Maddox i Edward Pearce - śmiali się do rozpuku.
Pozostałą część ranka spędziłem, wertując książkę telefoniczną w poszukiwaniu 
adwokata, którego 
nazwisko wzbudziłoby moje zaufanie. Dokonałem wyboru i zadzwoniłem do kancelarii 
„Pastor, Pastor, Pastor i 
Luther”. Mam umówione spotkanie z panem Lutherem o 11.30 w czwartek. Miałem 
wprawdzie w czwartek rano 
odwiedzić z Brownem traszki z Newport Pagnell, ale będzie musiał sam stawić im 
czoło. Stawką jest moja 
przyszła reputacja poważnego powieściopisarza.
Dziś umarł Alfred Wainwright, autor przewodników po górzystych terenach Krainy 
Jezior. 
Posługiwałem się niegdyś mapami pana Wainwrighta, gdy próbowałem odbyć rajd 
wędrowny „od wybrzeża do 
wybrzeża” z klubem młodzieżowym Zejdźmy z Ulic. Niestety, pół godziny po 
opuszczeniu schroniska 
młodzieżowego w Grimsby nastąpiła u mnie hipotermia i mój rekordowy wyczyn nie 
doszedł do skutku.
czwartek 22 stycznia
Recenzja Dziennika kretyna z „Guardian”: „Błyskotliwy opis findesieclowego 
prowincjonalnego życia. 
Mroczne. Komiczne. Kupcie koniecznie”. Robert Elms
Pakamera, 22.00
Nie mogłem wejść do środka, by zobaczyć się z Kentem; wszystkie bilety zostały 
wyprzedane. 
Próbowałem porozmawiać z nim, gdy wchodził do księgarni, ale nie udało mi się 
podejść wystarczająco blisko. 
Był otoczony przez prasę i ludzi od reklamy. Miał na nosie okulary 
przeciwsłoneczne. W styczniu.
środa 23 stycznia
Broda ładnie rośnie. Dwa wypryski na lewej łopatce. Lekki ból w odbycie, ale 
poza tym jestem w 
wyśmienitej kondycji.
Czytałem długi wywiad z Barrym Kentem w „Independent”. Same kłamstwa od góry do 
dołu. Skłamał 
nawet na temat swego pobytu w więzieniu, twierdząc, że został skazany na 
osiemnaście miesięcy za różne akty 
przemocy, a ja dobrze wiem, że dostał cztery za zniszczenie ligustrowego 
żywopłotu, co podpada pod szkody 
podlegające karze. Wysłałem do „Independent” faks z wyjaśnieniem tej sprawy. Nie 
sprawiło mi to 
przyjemności, lecz bez Prawdy nie jesteśmy lepsi od psów. Prawda jest 
najważniejszą rzeczą w moim życiu. Bez 
Prawdy jesteśmy zgubieni.
czwartek 24 stycznia
Okłamałem dziś rano Browna przez telefon, mówiąc, że nie mogę odwiedzić 
siedliska traszek w 
Newport Pagnell z powodu poważnej migreny. Brown długo truł o tym, że „nigdy nie 
wziął wolnego dnia przez 
dwadzieścia dwa lata”. Pochwalił się nawet, że „wydalił wiele solidnych kamieni 
nerkowych w biurowej 
toalecie”. To chyba wyjaśnia, dlaczego pisuar jest tak popękany.
Spóźniłem się na spotkanie z adwokatem, panem Lutherem, chociaż z mieszkania 
wyszedłem 
odpowiednio wcześnie - kolejna pętla czasowa czy chwilowa utrata pamięci - w 
każdym razie tajemnicza 
sprawa. Gdy opowiadałem Lutherowi (bardzo szczegółowo) o tym, jak Kent mnie 
zniesławił, zauważyłem, że 
parokrotnie ziewnął. Przypuszczam, że musiał raczej późno się położyć; wygląda 
na dość rozwiązłego. Miał 
szelki z wizerunkami Marilyn Monroe.
Wreszcie uniósł rękę i powiedział: „Dosyć. Dość już słyszałem”, zresztą dość 
poirytowanym tonem. 
Następnie pochylił się nad biurkiem i spytał:
- Czy jest pan niezmiernie bogaty?
- Nie - odparłem. - Nie niezmiernie.
- Czy jest pan rozpaczliwie ubogi? - spytał wtedy.
- Nie rozpaczliwie. Dlatego właśnie...
Luther przerwał, nim zdążyłem dokończyć zdanie:
- Bo skoro nie jest pan niezmiernie bogaty ani rozpaczliwie biedny, nie stać 
pana na założenie sprawy w 
sądzie. Nie kwalifikuje się pan do darmowej pomocy prawnej i nie może pan sobie 
pozwolić na to, by płacić 
adwokatowi tysiąc funtów dziennie, nieprawdaż?
- Tysiąc funtów dziennie? - spytałem, całkiem osłupiały.
Luther uśmiechnął się szeroko, odsłaniając złoty ząb trzonowy.
Przypomniałem sobie radę babci: „Nigdy nie ufaj człowiekowi ze złotym zębem”. 
Podziękowałem panu 
Lutherowi uprzejmie, lecz chłodno, i opuściłem jego kancelarię. To tyle, jeśli 
chodzi o angielski wymiar 
sprawiedliwości. Jest najgorszy na świecie. Gdy mijałem poczekalnię, zauważyłem 
egzemplarz Dziennika 
kretyna na stoliczku dla gości, obok numerów „Amnesty” i „The Republican”.
Po przyjściu do domu znalazłem wiadomość od Lenory De Witt, która informowała, 
że nie może się ze 
mną jutro spotkać. Dlaczego? Czy ma wizytę u fryzjera? Czy w jej gabinecie będą 
montowane podwójne okna? 
Czy jej rodziców znaleziono martwych w łóżku? Czyżbym był aż tak nieważny, że 
mój czas jest tylko igraszką 
dla pani De Witt? Zaproponowała nowy termin wizyty: czwartek 31 stycznia o 17.00. 
Nagrałem się na jej 
automatyczną sekretarkę, potwierdzając nowy termin wizyty, lecz jednocześnie 
wyraziłem swe niezadowolenie.
sobota 26 stycznia
Nie spałem przez całą noc, oglądając relacje z operacji „Pustynna Burza”. Czuję, 
że przynajmniej tyle 
mogę zrobić - w końcu utrzymanie demokracji w Kuwejcie kosztuje rząd Jej 
Królewskiej Mości trzydzieści 
milionów funtów dziennie.
niedziela 27 stycznia
Według dzisiejszego „Observera” Kuwejt nie jest ani nigdy nie był demokratyczny. 
Rządzi nim 
kuwejcka rodzina królewska.
Sinobrody roześmiał się, kiedy mu to oznajmiłem.
- To wszystko z powodu ropy, Adrianie - powiedział. - Czy sądzisz, że Jankesi by 
tam siedzieli, 
gdyby głównym produktem Kuwejtu była rzepa?
Pandora schyliła się i ucałowała jego zwiędły kark. Nigdy nie pojmę, jak mogła 
pozwolić na to, by jej 
młode, pełne wigoru ciało weszło w kontakt z jego sędziwą, pomarszczoną skórą. 
Musiałem pójść do łazienki i 
przez chwilę głęboko oddychać, by się powstrzymać od wymiotów. Dlaczego się z 
nim ślini, skoro mogłaby 
mieć mnie?
O 16.00 zadzwoniła matka. Słyszałem, jak mój młody ojczym Martin Muffet wali 
młotkiem w tle.
- Martin zbija półeczki na moje bibeloty - ryknęła w słuchawkę, by przekrzyczeć 
hałas. Potem spytała, 
czy czytałem fragmenty Dziennika kretyna w „Observerze”. Mogłem zgodnie z prawdą 
odpowiedzieć, że nie.
- A powinieneś - powiedziała matka. - To jest po prostu cudowne. Jak spotkasz 
Baza, poproś o 
egzemplarz z dedykacją dla Pauline i Martina.
- Bardzo mało prawdopodobne, żebym spotkał Kenta. Nie obracam się w tych samych 
znakomitych 
kręgach co on.
- A w jakich to znakomitych kręgach ty się obracasz? - spytała matka.
- W żadnych - odparłem zgodnie z prawdą. Potem odłożyłem słuchawkę, poszedłem do 
łóżka i 
naciągnąłem kołdrę na głowę.
poniedziałek 28 stycznia
Brytyjczycy Jo Durie i Jeremy Bates wygrali w konkursie deblowych zespołów 
mieszanych w 
Melbourne. To bez wątpienia wskazuje na renesans brytyjskiego tenisa.
Myszka Pandory
Kocham jej małą Myszkę
Ma takie ciepłe futerko
Ale niechbym ją tylko pogłaskał
Wezwałaby policję i zidentyfikowała
W grupie podejrzanych
A to by mi zaszkodziło
środa 30 stycznia
Doznałem szoku, gdy usłyszałem w Radio Four, że dziś został pochowany król 
Norwegii Olaf V. Jego 
wkład w nieustający sukces norweskiego przemysłu garbarskiego jest niedoceniany 
przez przeważającą część 
brytyjskiej opinii publicznej. Na uroczystościach żałobnych Anglię reprezentował 
książę Karol.
Pożyczyłem z biblioteki Scenesfrom Provincial Life Williama Coopera. Wystarczyło 
mi czasu na 
wybranie tylko jednej książki, gdyż w dziale romansów znaleziono „podejrzaną 
paczkę” i bibliotekę 
ewakuowano.
Zlew znów zapchany. Usiłowałem go odetkać przez cały czas trwania Archerów, ale 
na próżno.
czwartek 31 stycznia
Zjawiłem się w gabinecie terapeutycznym na Thames Street dopiero o 17.15. 
Leonora De Witt była 
niezadowolona.
- Będę zmuszona policzyć panu za całą godzinę, panie Mole - oświadczyła, 
sadowiąc się w fotelu, który 
był pokryty resztkami starego dywanu. - Gdzie chciałby pan usiąść? - spytała. W 
pokoju było wiele krzeseł. 
Wybrałem krzesło stołowe stojące pod ścianą.
- Wydawało mi się, że naszym spotkaniom będzie patronował Narodowy Fundusz 
Zdrowia - 
powiedziałem.
- Wobec tego grubo się pan mylił - odparła pani De Witt. - Biorę trzydzieści 
funtów za godzinę - pod 
auspicjami przedsiębiorstwa prywatnego.
- Trzydzieści funtów za godzinę! Ilu sesji będę potrzebował? - spytałem.
Wyjaśniła, że nie potrafi tego przewidzieć, nic o mnie nie wiedząc. To zależy od 
tego, z jakiej 
przyczyny jestem nieszczęśliwy.
- Jak się pan czuje w tej chwili? - zainteresowała się.
- Trochę mnie boli głowa, ale poza tym dobrze - odparłem.
- Co pan robi z rękami? - spytała spokojnie.
- Załamuję je - oświadczyłem.
- Co ma pan nad brwiami? - spytała.
- Pot - odpowiedziałem, wyciągając chusteczkę.
- Czy ma pan ściśnięte pośladki, panie Mole? - drążyła.
- Sądzę, że tak - powiedziałem.
- A teraz proszę jeszcze raz odpowiedzieć na moje pierwsze pytanie. Jak się pan 
czuje w tej chwili?
Jej wielkie brązowe oczy spotkały się z moimi. Nie mogłem odwrócić wzroku.
- Czuję się bardzo nieszczęśliwy - odparłem. - I skłamałem o tym bólu głowy.
Długo rozwodziła się na temat terapii Gestalt. Wyjaśniła, że mogę wyuczyć się 
„mechanizmów 
radzenia sobie”. Oprócz Pandory, jest chyba najśliczniejszą kobietą, z jaką 
rozmawiałem. Trudno mi było 
oderwać oczy od jej stóp w czarnych pończochach wsuniętych w czarne zamszowe 
pantofle na wysokich 
obcasach. Miała na sobie rajstopy czy pończochy?
- A więc, panie Mole, czy sądzi pan, że możemy razem pracować? - spytała.
Zerknęła na zegarek i wstała z miejsca. Włosy spływały jej z pleców niby rzeka o 
północy. Ochoczo 
potwierdziłem, że pragnę widywać ją raz w tygodniu. Potem dałem jej trzydzieści 
funtów i wyszedłem.
piątek 1 lutego
Właśnie wróciłem z Newport Pagnell. Nerwy mam w strzępach. Brown prowadził 
samochód jak jakiś 
nawiedzony. Od razu przekroczył dozwoloną prędkość, następnie wjechał na 
krawężnik, otarł się o żywopłot, a 
na autostradzie sunął naszym delikatnym fordem escortem w odległości zaledwie 
piętnastu centymetrów za 
wielką ciężarówką, która jechała przed nami.
- Pozostając w cieniu aerodynamicznym za pędzącą ciężarówką, oszczędza się cenne 
paliwo - 
powiedział gwoli wyjaśnienia. Ten facet jest fanatykiem ochrony środowiska. 
Ostatnie święta Bożego 
Narodzenia spędził, klasyfikując wodorosty w Dungeness. Nic dodać, nic ująć. 
Dzięki Bogu za weekend. Albo le 
weekend, jak powiadają nasi europejscy kumple.
sobota 2 lutego
Wicehrabia Althorp, brat księżnej Diany, wyznał swojej wątłej żonie i reszcie 
świata, że miał romans w 
Paryżu. Książę Karol i księżna Diana zapewne byli przerażeni, gdy odkryli, że w 
rodzinie jest cudzołożnik. 
Należałoby go natychmiast pozbawić tytułu. Rodzina królewska i osoby mające z 
nią koneksje powinni być 
ponad takie zwierzęce instynkty. Kraj oczekuje od nich narzucania standardów 
moralnych.
Wziąłem kąpiel, umyłem szamponem brodę, obciąłem paznokcie u rąk i nóg. 
Nałożyłem gorącą oliwę 
na włosy, aby je odżywić, nadać im połysk oraz zdrowy wygląd.
23.45
Właśnie dzwonił Bert Baxter. Jego głos brzmiał żałośnie. Pandory nie było, a ja 
w chwili słabości 
zgodziłem się, że jutro przyjadę go odwiedzić w Leicester. Napisałem liścik do 
Pandory, zostawiłem go na jej 
poduszce.
Pandoro, dzwonił Baxter i był ogromnie rozbity, napomykał o samobójstwie - 
zamierzam go jutro 
odwiedzić. Wyznał mi, że pragnie ujrzeć również ciebie. Postanowiłem wstać o 
8.30, by złapać pociąg, a jeśli 
zechciałabyś mi towarzyszyć, oto alternatywny modus operandi: wstanę o 
dziewiątej i udamy się w drogę twoim 
autem, a więc przybędziemy do Leicester około 11.00. Poinformuj mnie z łaski 
swojej, jaką podjęłaś decyzję, 
metodą wsunięcia karteczki pod drzwi. Proszę, nie niepokój mnie tej nocy 
odgłosami, jakie wydajesz podczas 
uprawiania dzikiego seksu. Ściany pakamery są bardzo cienkie, a mam już dość 
sypiania z włączonym 
walkmanem Sony na uszach.
Adrian
niedziela 3 lutego
O 2.10 Pandora wpadła do pakamery, miotając obelżywe słowa. Rzuciła mi w twarz 
liścik, który do niej 
napisałem, i wrzasnęła: „Ty napuszony palancie! Żałosny kretynie! Modus 
operandi!”, „Udamy się 
w drogę twoim autem!” Masz się wynieść z tej pakamery i z mojego życia, jutro!
Sinobrody wszedł do środka i wyprowadził ją, a ja ułożyłem się w łóżku, 
słuchając szmeru ich 
rozmowy w kuchni. Co wywołało ten niespodziewany wybuch?
O 3.30 poszli do sypialni Pandory. O 3.45 włożyłem kasetę Dire Straits do mego 
sony i podkręciłem 
maksymalnie głośność.
Obudziłem się dopiero przed południem. Zadzwoniłem do Berta i powiedziałem, że 
nie mogłem go 
odwiedzić, bo nie spałem do rana z powodu bólu jelit. Czułem, że Bert mi nie 
wierzy.
- Jesteś wstrętnym kłamcą - powiedział. - Właśnie rozmawiałem z moim 
dziewczęciem Pandorą. 
Zadzwoniła do mnie z samochodu. Zajrzała do ciebie, zanim wyruszyła do Leicester, 
i podobno spałeś jak 
dziecko.
- Dlaczego więc mnie nie obudziła? - spytałem.
- Bo niedobrze jej się robi na sam twój widok - odparł stary dyplomata.
poniedziałek 4 lutego
Z niezrozumiałych powodów spóźniłem się do pracy dwadzieścia trzy minuty. Brown 
dosłownie toczył 
pianę z ust. W dodatku oskarżył mnie o kradzież znaczków pocztowych.
- Ministerstwo Ochrony Środowiska potrzebuje każdego pensa na ochronę przyrody! 
- warknął.
Też mi coś! Czy borsuki, lisy, kijanki oraz ohydne, cuchnące traszki kopną w 
kalendarz tylko dlatego, 
że ja, Adrian Mole, zrobiłem użytek z dwóch znaczków pocztowych drugiej klasy, 
opłaconych zresztą z moich 
podatków? Nie, Brown. Nie sądzę.
wtorek 5 lutego
Pandora nadal w Leicester. Przyciąłem brodę przy ustach. Połknąłem ścięte 
kłaczki. Jeden utknął mi w 
gardle; to dość dokuczliwe.
środa 6 lutego
Brown wparował dziś do mego pokoiku i zażądał, bym pokazał świadectwa z 
egzaminów końcowych 
ze szkoły średniej. Doszło do niego biurową pocztą pantoflową, że trzykrotnie 
oblałem egzamin z biologii. 
Jedyną osobą w Oksfordzie - oprócz Pandory - która wie o mojej trzykrotnej 
porażce, jest Megan Harris, 
sekretarka Browna. Zwierzałem jej się, będąc w stanie upojenia alkoholowego i 
pobudzenia emocjonalnego w 
trakcie przyjęcia, jakie odbyło się w pracy z okazji świąt Bożego Narodzenia. 
Jedynie ona wie, że zdobyłem 
posadę urzędnika pierwszego szczebla w placówce ministerialnej, podając się za 
kogoś innego. Czyżby Megan 
wszystko wypaplała? Muszę się dowiedzieć.
Dziś wieczór opowiadałem Leonorze De Vitt o mojej rodzinie. To tragiczna 
opowieść o odrzuceniu i 
alienacji, ale Leonora po prostu siedziała i zeskubywała sfilcowane kuleczki ze 
sweterka, co zwróciło moją 
uwagę na kształt jej nadobnych piersi. Było widać, że nie nosi stanika. Miałem 
ochotę zerwać się z krzesła i 
złożyć głowę na jej łonie. Opisywałem szczegółowo odbiegające od powszechnie 
przyjętych norm zachowanie 
swych rodziców, ale Leonora okazała wyraźne zainteresowanie jedynie wtedy, gdy 
wspomniałem o nieżyjącym 
dziadku, Albercie Mole’u, któremu zawdzięczam swe drugie imię.
- Czy widział pan jego zwłoki? - spytała.
- Nie - odparłem. - Przedsiębiorca pogrzebowy przykręcił wieko trumny, a nikt 
nie mógł znaleźć 
śrubokrętu w domu babci, więc...
- Proszę kontynuować - przerwała rozkazująco Leonora. Mówiłem więc, zalewając 
się gorącymi, 
wielkimi jak groch łzami. Opowiedziałem o moim poczuciu wykluczenia z 
„normalnego” życia; o tym, że 
pragnę dołączyć do ludzkiej braci, dzielić te same smutki, radości, śpiewać 
razem w pubach.
- Ludzie w pubach śpiewają okropne piosenki - zauważyła Leonora. - Dlaczego 
odczuwa pan potrzebę 
zbiorowego śpiewania ckliwych tekstów w rytm banalnych melodii?
- Wystawałem pod takimi pubami jako dziecko - odparłem. - Wszyscy wydawali się 
tacy szczęśliwi.
Wtedy zadzwonił alarm w jej zegarku ręcznym, więc nadszedł czas, by wybulić trzy 
dychy i wyjść.
Po drodze do domu zaszedłem do pubu i wypiłem drinka. Nawiązałem też rozmowę na 
temat pogody z 
pewnym starszym panem. Nie było żadnego śpiewania, więc poszedłem do domu.
czwartek 7 lutego
Dziś z samego rana spytałem Megan, co i jak. Podszedłem do niej w korytarzu, 
podczas gdy korzystała 
z usług maszyny do herbaty/kawy/zupy ogonowej, i oczywiście została przez nią 
poparzona. Megan przyznała, 
iż „wymknęło” jej się, że nie posiadam żadnych kwalifikacji na swoje stanowisko. 
Następnie kazała przysiąc, że 
zachowam sekret, po czym poinformowała, że od 1977 roku ma romans z Brownem! 
Brown i śliczna Megan! 
Dlaczego kobiety rzucają się na takich skapcaniałych starych patafianów jak 
Brown i Cavendish, a ignorują 
młodych, jurnych, brodatych mężczyzn jak ja? To przeczy logice.
Megan ochoczo opowiedziała mi o swoim romansie z Brownem. Wychodzi na to, że w 
1980 roku 
przyrzekł opuścić panią Brown, ale jak dotąd tego nie zrobił. Ilekroć pani Brown 
przychodzi do biura, robi mi 
się jej żal. To nie jej wina, że wygląda, jak wygląda. Niektóre kobiety potrafią 
się ubrać, a inne nie. Pani Brown 
najwyraźniej nie wie, że podkolanówki powinno się nosić tylko pod spodnie albo 
do długiej spódnicy. Poza tym 
ktoś powinien jej powiedzieć, że w dzisiejszych czasach można się pozbyć 
brodawek.
piątek 8 lutego
Pandora wróciła do Oksfordu, ale prawie się do mnie nie odzywa. Powiedziała 
tylko, że Bert nie ma już 
myśli samobójczych. Kupiła mu kotka i zainstalowała kocie drzwiczki w tylnym 
wyjściu.
Brown znów kazał mi pokazać świadectwo z egzaminu z biologii. Zrobiłem zagadkową 
minę i 
powiedziałem:
- Sądzę, że Megan ma informację, o którą panu chodzi.
Boże, szantaż to takie brzydkie słowo. Mam nadzieję, że Brown nie zmusi mnie, 
bym się do niego 
uciekł.
Wyrzuciłem moją prezerwatywę. Skończył się jej termin „przydatności”.
poniedziałek 11 lutego
Megan przyszła dziś do mego pokoiku cała we łzach. Okazało się, że Brown 
zapomniał o jej 
urodzinach, które były wczoraj. Och, niestety! Wygląda na to, że zostałem 
obsadzony w roli jedynego 
powiernika Megan. Wziąłem ją w ramiona i pocałowałem. Była taka milutka i 
mięciutka jak gąbeczka. Jednak 
odsunęła się dość szybko, mówiąc: „Twoja broda drapie i jest okropna”.
Ale czy broda była prawdziwą przyczyną?
Czy mam cuchnący oddech? Czy moje ciało śmierdzi?
Któż mi powie, jak jest naprawdę?
Wiem doskonale, co Brown widzi w Megan, ale nigdy, nawet za miliard lat nie 
dostrzegę, co ona widzi 
w nim. Ma czterdzieści dwa lata, jest chudy i nosi koszmarne ubrania z „Man at 
C&A”. Megan mówi, że jest 
dobry w łóżku. Kogo próbuje nabrać? Dobry w czym w łóżku? W układaniu puzzli? W 
spaniu? Może chodzi 
jej o to, że nie zagarnia samolubnie kołdry? Jeśli Brown jest dobry w łóżku, to 
ja jestem koło od traktora.
wtorek 12 lutego
Próbowałem odwiedzić siedlisko traszek w Northamptonshire, ale „ponadnormatywny 
opad śniegu” 
spowodował awarię silnika kolejki Class 317. Byłem zmuszony siedzieć w potwornie 
zimnym wagonie, podczas 
gdy bufetowy bez przerwy informował drażniącym nosowym głosem o kolejnych 
zamówieniach. Byłem 
zadowolony, gdy wreszcie skończyło się jedzenie i zamknięto wagon restauracyjny. 
Wróciłem do Oksfordu o 
22.30 i znalazłem wiadomość od Megan. Zadzwoniłem do niej i dowiedziałem się, że 
pokłóciła się z Brownem; 
zerwali ze sobą. Byłem zrozpaczony. To oznacza, że nie mam już haka na Browna. 
Być może będę musiał 
pożegnać się z karierą w Ministerstwie Ochrony Środowiska.
środa 13 lutego
Romans Brown/Megan znowu w toku. Brown przybył do mieszkania Megan na rowerze, 
przed świtem, 
oznajmiwszy przedtem pani Brown, że jedzie obserwować nietoperze. Pojednanie 
było ponoć bardzo namiętne.
Nie potrafię sobie wyobrazić niczego bardziej obrzydliwego niż widok Browna 
przeżywającego 
orgiastyczną przyjemność. No, chyba że bycie z Brownem, który właśnie ją 
przeżywa.
Kupiłem nową prezerwatywę - o smaku miętowym.
Kupiłem także wiązkę bananów. Megan twierdzi, że dobrze robią tym, którzy, tak 
jak ja, cierpią z 
powodu podrażnienia jelit.
czwartek 14 lutego
Jak zawsze walentynkowa kartka od matki. Megan znów cała we łzach. Brown 
zapomniał. W przerwie 
na lunch kupiłem dużą, tanią paczkę ręczników papierowych do wyłącznego użytku 
Megan. Nie stać mnie na to, 
by ciągle mi zużywała chusteczki jednorazowe. Sinobrody przysłał Pandorze 
oburzająco ekstrawagancki bukiet 
(to niesmaczne, podczas gdy ludzie umierają z głodu), a o siódmej wieczorem 
zjawił się z szampanem, broszką 
w stylu art nouveau i atłasową piżamą. Potem, jakby tego jeszcze było mało, 
zabrał ją na kolację wynajętym 
samochodem z kierowcą w uniformie! To nie przystoi pracownikowi uniwersyteckiemu.
Cavendish zachowuje się, jakby wygrał w zakładach piłkarskich, a nie jakby był 
profesorem lingwistyki 
na uczelni o starych tradycjach.
Pozostawiony samemu sobie, zjadłem prosty posiłek złożony z chleba, tuńczyka 
oraz ogórka i 
położyłem się wcześnie. Czytam English Love Poems w opracowaniu Johna Betjemana. 
Walentynki to śmiechu 
warta blaga. Wydawcy okolicznościowych kartek manipulują ciemnymi masami, by 
nabijać sobie kabzy. Czemu 
ludzie na to lecą? Bo każdy chce mieć złudzenie, że jest kochany.
piątek 15 lutego
Walentynkowa kartka! Podpisana „cicha wielbicielka!” Śpiewałem w wannie. Do 
pracy frunąłem, nie 
dotykając chodnika. Kim ona jest? Podpis mówi mi, że jest wykształcona i używa 
flamastra, tak jak ja.
Leonora miała dziś włosy upięte do góry, a w uszach srebrne kolczyki - tak 
długie, że ocierały się o jej 
szczupłe ramiona. Do tego włożyła czarną bluzeczkę z dużym dekoltem. Widać było 
ramiączko stanika. Z 
czarnej koronki. Od czasu do czasu wsuwała je pod bluzeczkę. Za każdym razem, 
gdy to robiła, błyszcząca 
bransoletka zsuwała jej się po ręce w kierunku łokcia. Nie kocham się w Leonorze 
De Witt. Jednak mam obsesję 
na jej punkcie. Nawiedza moje sny. Kazała mi gadać do pustego krzesła, udając, 
że to niby moja matka. 
Powiedziałem krzesłu, że za dużo piło i nosiło za krótkie spódniczki.
sobota 16 lutego
Wreszcie oddałem książki do biblioteki: Samotność Christophera Isherwooda, 
English Love Poems 
Johna Betjemana, Scenes from Provincial Life Williama Coopera oraz Notatki z 
podziemia Dostojewskiego. 
Kara za przetrzymywanie wyniosła siedem funtów i osiemdziesiąt pensów. Dyżur 
miała akurat najmniej przeze 
mnie lubiana bibliotekarka. Nie wiem, jak się nazywa, ale jest Walijką i nosi 
okulary, w których jej oczy 
wyglądają na wybałuszone.
Gdy wręczyłem jej wypisany czek, spytała:
- Czy ma pan kartę do czeków?
- Tak - odparłem - ale została w domu.
- W takim razie obawiam się, że nie mogę przyjąć tego czeku - powiedziała.
- Ale przecież pani mnie zna - zaoponowałem. - Przychodzę tu raz w tygodniu, od 
osiemnastu miesięcy.
- Niestety, wcale nie wydaje mi się pan znajomy - odparła, zwracając mi czek.
- Brodę zapuściłem niedawno - wyjaśniłem chłodno.
- Może spróbuje pani za pomocą wizualizacji wyobrazić sobie moją twarz bez 
zarostu.
- Od kiedy nastąpiły cięcia - odparła - nie mam czasu na wizualizację.
Pokazałem jej swoje niewielkie zdjęcie, które noszę w portfelu. Było zrobione 
przed brodą.
- Nie - powiedziała, obrzuciwszy fotografię pobieżnym spojrzeniem. - Nie poznaję 
tego mężczyzny.
- Przecież ten mężczyzna to właśnie ja! - zawołałem. Za mną ustawiła się już 
kolejka ludzi, którzy 
przysłuchiwali się z uwagą mojej wymianie zdań z bibliotekarką. Jej okulary 
błysnęły groźnie.
- Od kiedy nastąpiły cięcia, haruję za trzech - warknęła. - A pan jeszcze mi 
utrudnia pracę. Proszę iść do 
domu i odnaleźć kartę.
- Jest 17.25, a biblioteka zostanie zamknięta za pięć minut - odparłem. - Nawet 
Superman nie zdążyłby 
przylecieć tu z powrotem, zapłacić kary, wybrać czterech książek i wyjść przed 
zamknięciem.
Ktoś w kolejce za mną mruknął:
- Ruszaj się, do cholery, Supermanie.
Wobec tego powiedziałem do okularnicy:
- Wrócę jutro.
- O nie - oświadczyła z lekkim uśmieszkiem. - Z powodu cięć biblioteka zostanie 
otwarta dopiero w 
środę.
W drodze do domu zżymałem się w myślach na rząd, który pozbawia mnie strawy 
intelektualnej. 
Pandora zabroniła mi dotykać swoich książek, od kiedy zostawiłem czekoladowe 
ciastko w środku jej 
bibliofilskiego wydania Nicholasa Nickleby; książki Juliana są po chińsku, a 
trudno mi jakoś przebrnąć przez 
ostatnie sto stron Wojny i pokoju. W żadnym razie nie stać mnie na kupno nowej 
książki. Nawet te w miękkiej 
oprawie kosztują z piątaka.
Muszę bulić trzydzieści funtów tygodniowo Leonorze. Należało więc nawet 
ograniczyć konsumpcję 
bananów. Pozwalam sobie na jednego dziennie.
Byłem zmuszony czytać swoje stare dzienniki. Niektóre wypowiedzi są zaskakująco 
trafne. Wiersze też 
przetrwały próbę czasu.
niedziela 17 lutego
Pandora przeprowadziła dziś ze mną rozmowę.
- Chcę, żebyś się wyprowadził - powiedziała. - Ogłupiasz mnie. W dzieciństwie 
mieliśmy romans, ale 
teraz oboje już jesteśmy dorośli. Wyrośliśmy na zupełnie innych ludzi i nadszedł 
czas, by się rozejść.
Potem dodała, dość okrutnie, jak sądzę:
- A z tą cholerną brodą wyglądasz po prostu kretyńsko. Ogól się, na litość boską.
Poszedłem do łóżka cały roztrzęsiony. Przeczytałem 977. stronę Wojny i pokoju, a 
potem leżałem 
bezsennie, wpatrzony w ciemność.
poniedziałek 18 lutego
Po drodze do pracy zajrzałem do kiosku z gazetami. Zauważyłem tam następujące 
ogłoszenie, napisane 
najwidoczniej ręką osoby wykształconej, na pocztówce Conqueror:
Duży słoneczny pokój do wynajęcia w domu
rodzinnym. Najchętniej od zaraz.
Możliwość używania pralki i suszarki.
?75 tygodniowo, dla pracującego pana.
Dzwonić do pani Hedge.
Zadzwoniłem do pani Hedge, jak tylko dotarłem do swego pokoiku w biurze. Spytała 
mnie o datę 
urodzenia. Powiedziałem, że urodziłem się drugiego kwietnia, a ona na to: „Baran, 
świetnie. Ja jestem Strzelec”.
Poszedłem do niej o siódmej wieczorem i obejrzałem pokój.
- Nie ma tu zbyt wiele słońca - zauważyłem.
- Nie - przyznała. - Ale czy można go oczekiwać w lutowy wieczór?
Nawet przypadła mi do gustu. Ma już swoje lata (jakieś trzydzieści pięć albo 
siedem), ale przy tym 
całkiem niezłą figurę, chociaż właściwie trudno orzec, przy tych strojach, jakie 
noszą obecnie kobiety. Jej włosy 
są śliczne - koloru melasy, takie jak miała Pandora, zanim zniszczyła je sobie 
tymi wszystkimi farbami. Pani 
Hedge miała dość mocny makijaż, a tusz do rzęs nieco jej się rozmazał. Mam 
nadzieję, że nie oznacza to, iż jest 
fleją. Niedawno się rozwiodła i musi wynająć pokój, by mieć z czego spłacać raty 
hipoteczne. Najwyraźniej 
Towarzystwo Budowlane (tak się składa, że również moje) zrobiło się dokuczliwe.
Zachęciła mnie, bym sprawdził łóżko. Robiąc to, nagle ujrzałem w wyobraźni 
siebie i panią Hedge w 
trakcie pełnego wigoru stosunku seksualnego.
- Przepraszam - powiedziałem głośno.
Naturalnie pani Hedge nie miała zielonego pojęcia, jaki jest powód przeprosin, 
więc spytała:
- Przepraszam? Czy to znaczy, że nie podoba się panu łóżko?
- Nie, nie - wymamrotałem. - Jest pani cudowna, to znaczy... łóżko jest cudowne.
Sądząc, że nie wypadłem najlepiej, zadzwoniłem do pani Hedge, gdy tylko dotarłem 
do domu (z 
zamiarem zrobienia na niej wrażenia) i poinformowałem, że jestem pisarzem. Czy 
skrzypienie mojego pióra o 
świcie nie będzie jej przypadkiem przeszkadzało?
- Ależ skąd - odparła. - Mnie samą czasami nawiedza w nocy muza.
W Oksfordzie na każdym kroku wpada się na publikowanego bądź niepublikowanego 
autora. Nic 
dziwnego, że właściciel sklepu papierniczego, w którym się zaopatruję, dwa razy 
do roku bawi na Wyspach 
Kanaryjskich i jeździ mercedesem. (Jeździ mercedesem po Oksfordzie, nie Wyspach 
Kanaryjskich, chociaż 
oczywiście jest całkiem prawdopodobne, że korzysta z jakiegoś mercedesa również 
na Wyspach. Jednak wątpię, 
biorąc pod uwagę względnie rzadkie wizyty, by posiadał mercedesa na Wyspach 
Kanaryjskich, jakkolwiek 
przypuszczam, że można go tam wypożyczyć.) Nie wiem, dlaczego czułem potrzebę 
wyjaśniania tego 
zamieszania z Wyspami Kanaryjskimi i mercedesem. Sądzę, że to może być kolejny 
przykład tego, co Leonora 
określa jako moją „dziecinną pedantyczność”.
wtorek 19 lutego
Matka zadzwoniła spanikowana o 23.00, by spytać, czy Martin Muffet, mój młody 
ojczym, zjawił się u 
mnie w mieszkaniu. Szczerze mówiąc, gruchnąłem śmiechem. Dlaczego Muffet miałby 
chcieć odwiedzić 
właśnie mnie? Wie, że nie aprobuję szaleńczego drugiego małżeństwa matki. 
Abstrahując od różnicy wieku 
(która jest ogromna jak ujście Amazonki), są niedopasowani pod względem 
fizycznym i psychicznym.
Muffet jest prawie dwumetrowym kościstym dryblasem, który sądzi, że królowa 
ciężko pracuje, a 
Paddy Ashdown nie jest zdolny do kłamstw. Moja matka ma metr sześćdziesiąt pięć 
wzrostu, wciska się w 
ubrania o dwa numery za małe i uważa, że Wielka Brytania powinna być republiką, 
a naszym pierwszym 
prezydentem mógłby zostać Ken Livingstone, powszechnie znany wielbiciel traszek. 
W czasie swojej ostatniej 
wizyty zauważyłem, że młody pan Muffet odnosi się do mojej matki o wiele mniej 
troskliwie niż niegdyś. 
Przypuszczalnie żałuje, że się tak pochopnie i głupio ożenił.
Matka powiedziała:
- Pojechał rano do Londynu, by obejrzeć budynek Lloyda w związku ze swym kursem 
inżynierskim.
Matka zawsze bardzo słabo orientowała się w geografii Wysp Brytyjskich. 
Poinformowałem ją, jaka 
odległość dzieli budynek Lloyda w mieście Londynie od mojej pakamery w 
Oksfordzie.
- Myślałam, że może wpadł do ciebie w drodze powrotnej do Leicester - jęknęła 
żałośnie.
Ponownie zadzwoniła o drugiej w nocy. Muffet utknął na sześć godzin w tunelu 
metra, a przynajmniej 
tak powiedział.
czwartek 21 lutego
Tym razem Leonora zachęciła mnie, bym sobie wyobraził, że krzesło jest moim 
ojcem. Wręczyła mi 
jakąś chyba afrykańską lagę i okładałem krzesło tak długo, aż padłem omdlały z 
wycieńczenia, fizycznie 
niezdolny do tego, by unieść pałę chociaż raz.
- Mój tata wcale nie jest takim złym facetem - powiedziałem. - Nie wiem, 
dlaczego tak się wściekłem.
- Proszę nie mówić do mnie, lecz do niego - odparła Leonora. - Do krzesła. 
Krzesło jest pańskim ojcem.
Czułem się głupio, znów zwracając się do pustego krzesła, ale chciałem zadowolić 
Leonorę, więc 
zmusiłem się, by spojrzeć tapicerce w oczy, i zapytałem:
- Dlaczego nie kupiłeś mi lampy na biurko, kiedy przygotowywałem się do 
egzaminów końcowych w 
szkole średniej?
Leonora na to:
- Dobrze, dobrze, dalej, Adrianie.
- Nienawidzę twoich kaset z muzyką country i westernową - dorzuciłem.
- Nie - szepnęła Leonora. - Głębiej, ciemniej, wcześniejsze wspomnienia...
- Pamiętam, jak kiedy miałem trzy latka, wszedłeś do sypialni, wyrwałeś mi 
smoczek z buzi i 
powiedziałeś: „Prawdziwi chłopcy nie potrzebują smoczków”.
Następnie złapałem pałę, która leżała na podłodze i ponownie zacząłem okładać 
nią krzesło. Aż się 
kurzyło.
- Dobrze, dobrze - pochwaliła Leonora. - Jak się pan czuje?
- Okropnie - odparłem. - Nadwerężyłem sobie ramię, bijąc to krzesło.
- Nie, nie - żachnęła się z irytacją. - Jak się pan czuje wewnątrz?
Załapałem, o co jej chodzi.
- Och, taki wyciszony - skłamałem. Wstałem, wręczyłem swojej terapeutycznej Lady 
Dominie trzy 
dychy i wyszedłem. Musiałem się spieszyć, żeby przed zamknięciem apteki zdążyć 
kupić nurofen. Ramię 
odpadało mi z bólu.
piątek 22 lutego
Kolejny podział wśród traszek z Newport Pagnell. Istnieją obecnie już trzy 
oddzielne siedliska. Jakieś 
śliskie sprawki w świecie traszek. Brown wydzwania do światowych ekspertów od 
traszek, dziamgając w kółko 
o tym fenomenie.
Pani Hedge odbyła spotkania z innymi potencjalnymi lokatorami, ale wybrała mnie! 
Przez całą noc 
dręczyły mnie sny erotyczne, w których oprócz mnie występowali Brown, Megan i 
pani Hedge. Wstyd mi, ale 
cóż mam począć? Przecież nie mogę kontrolować swojej podświadomości, prawda?
Byłem zmuszony udać się do pralni, choć zwykle robię to w inne dni.
sobota 23 lutego
Dziś wieczorem wystąpił w telewizji Norman Schwarzkopf, który kierował wskaźnik 
na niezrozumiałą 
mapę. Pozostaje dla mnie tajemnicą, dlaczego miał na sobie maskujący mundur 
polowy:
a) na pustyni nie ma drzew,
b) w pokoju odpraw również ich nie było,
c) jest przecież zbyt ważny, by podchodzić blisko do wroga; mógłby paradować 
sobie w stroju klowna, 
a i tak nikt by w niego nie trafił.
wtorek 26 lutego
Złożyłem dziś wizytę pani Hedge, aby zakończyć przygotowania do wynajęcia pokoju 
i 
przedyskutować treść umowy najmu. Do lodówki było przyczepione magnesikiem z 
Myszką Miki zdjęcie 
zwęglonej głowy irackiego żołnierza, którego trupa znaleziono w samochodzie. 
Odwróciłem wzrok i poprosiłem 
gospodynię o szklankę wody.
środa 27 lutego
Wczoraj wieczorem poinformowałem Pandorę, że w czasie weekendu wyprowadzam się z 
mieszkania. 
Miałem nadzieję, że rzuci mi się na szyję, błagając, bym został, ale nie zrobiła 
tego. O pierwszej w nocy obudził 
mnie dźwięk wyskakującego korka od szampana, brzęk kieliszków i dziki, 
niepowstrzymany śmiech Pandory, 
Cavendisha i Juliana. Piekielny Trójkąt.
czwartek 28 lutego
Dziś wieczór mówiła głównie Leonora. Powiedziała, że zbyt wiele od siebie 
wymagam, że mam 
nierealnie wysokie standardy. Zaleciła, abym był dla siebie łagodny, i kazała mi 
sporządzić listę rzeczy, które 
lubię robić. Za każdym razem, gdy odpędzę negatywną myśl na swój temat, mam 
prawo zrobić sobie frajdę.
Spytała, czy mogę pozwolić sobie od czasu do czasu na jakąś przyjemność. 
Wyznałem, że mam 
oszczędności w Towarzystwie Budowlanym. Dała mi kartkę, kolorową kredkę i kazała 
sporządzić 
dziesięciopunktową listę przyjemności.
Przyjemności
1) czytanie powieści
2) pisanie powieści
3) stosunek seksualny
4) patrzenie na kobiety
5) kupowanie materiałów piśmienniczych
6) jedzenie bananów
7) kanapki z pastą krabową
8) oglądanie boksu w telewizji
9) słuchanie Czajkowskiego
10) spacery w plenerze
Zapytałem Leonorę, co ona uznaje za przyjemność. Odparła niskim, zachrypniętym 
głosem:
- Nie jesteśmy tu po to, by rozmawiać o mnie. - Potem uśmiechnęła się, 
odsłaniając swoje piękne białe 
zęby, i dodała: - Mamy parę wspólnych upodobań, Adrianie.
Poczułem, jak gwałtownie wzbiera we mnie pożądanie.
- Ja też lubię oglądać boks w telewizji - sprecyzowała Leonora. - Jestem fanką 
Bruna.
piątek 1 marca
Dziś rano spytałem Cavendisha przy śniadaniu, czy mógłby mi pomóc w 
przewiezieniu rzeczy do pani 
Hedge. Bądź co bądź, ma duże volvo.
- Z największą przyjemnością, Aidy - odparł. Zaoferował się, że może 
wyekspediować mnie 
natychmiast, ale powiedziałem:
- Jutro rano będzie w sam raz. Niektórzy z nas muszą pracować.
Roześmiał się i spytał:
- Myślisz chyba, że nauczanie lingwistyki to lekkie zajęcie, co, Aidy?
- Owszem - odrzekłem. - Właśnie tak sądzę. Wątpię, czy praca jest dla ciebie 
słowem 
pięcioliterowym.
- Jako profesor lingwistyki mogę cię zapewnić, że „praca” to słowo 
pięcioliterowe - warknął. Gdy 
sięgał po popielniczkę, rozchylił mu się szlafrok, odsłaniając pomarszczone 
sutki i siwe, zmierzwione włosy na 
torsie. O mało nie zwymiotowałem. Z trudem przełknąłem swoje płatki zbożowe.
Odniosłem przenośny telewizor do wypożyczalni. Po powrocie napisałem wiersz do 
Pandory i 
wsunąłem go pod jej drzwi. Była to moja ostatnia, rozpaczliwa próba odebrania 
jej Cavendishowi.
Pandoro! Pozwól mi! autorstwa Adriana Mole’a
Pozwól mi gładź ud swoich pieścić
Niechaj usłyszę twe ciężkie westchnienia
Pozwól swą skórę jedwabistą muskać
Niech doprowadzę twe zmysły do wrzenia
Pozwól swe białe, miękkie piersi gładzić
Niechaj nastąpi chwila wytchnienia
Pozwól dwa serca bijące połączyć
Niech intymne miejsca wprawią w drżenie
Pozwól sobą zawładnąć, daj się zgłębić
Niech leje się wino, będzie dużo jedzenia
Pozwól po swej skórze językiem wodzić
Niech zadziwię cię formą spełnienia
Pozwól unurzaną w rozkoszy się zobaczyć
Niech przystroję cię w czarne skórzane ubrania
Pozwól mi się wpasować jak w rękawiczkę
Niech miłość nasza będzie skonsumowana
O pierwszej w nocy Pandora wsunęła mi pod drzwi liścik następującej treści:
Adrianie,
jeśli nadal będziesz przesyłał mi takie świństwa, przekażę wszystko policji.
Pandora
sobota 2 marca
Pakując swoje rzeczy, doszedłem do wniosku, że mój dorobek życiowy jest bardzo 
skromny. 
Najpotrzebniejsze ubrania na zmianę. Kilkaset książek. Walkman marki Sony. 
Kilkanaście kaset. Kubek, 
filiżanka, miseczka i talerz. Plakat z reprodukcją obrazu Muncha, kaktus, 
lusterko powiększające na podstawce, 
misa na banany oraz lampa. Nie ma się czym chwalić, jak na półtoraroczną harówkę 
w Ministerstwie Ochrony 
Środowiska. Mam wprawdzie ?2 579 w Towarzystwie Budowlanym i 197,39 w Nat West, 
ale co z tego.
Znalazłem błękitny plastikowy grzebień, którego na próżno szukałem od zeszłego 
roku. Leżał na szafie. 
Dlaczego? Jak się tam dostał? Nigdy nie wspinałem się na szafę w celu uczesania 
włosów. Podejrzewam Juliana. 
Jest wielkim fanem Jeremy’ego Beadle’a.
23.00
Jestem zbyt zmęczony, by się rozpisywać, więc zaznaczę tylko, że leżę w łóżku 
pani Hedge. Jest bardzo 
wygodne. Mój nowy adres:
8 Sitwell Villas
Summertown
Oksford
niedziela 3 marca
Po przebudzeniu nie wiedziałem, gdzie jestem, a potem sobie przypomniałem. 
Poczułem zapach 
smażonego bekonu, ale nie zszedłem na dół. Czułem się jak intruz. Wstałem, 
zakradłem się na palcach do 
łazienki, ubrałem się, pościeliłem łóżko, a potem usiadłem na nim, nasłuchując 
odgłosów dobiegających z dołu. 
Wreszcie, pod wpływem głodu, zszedłem na dół. Pani Hedge tam nie było. Talerze 
po śniadaniu stały wciąż na 
stole. Kosz na śmieci otwierany pedałem był przepełniony. Na podłodze walały się 
skorupki po jajkach. W 
szafce pod zlewem było pełno obrzydliwie brudnych żółtych zmywaków. W lodówce 
stało mnóstwo 
spodeczków ze spleśniałymi resztkami. Brytfanki do grilla nie umyto po użyciu. 
Na „Observerze” zauważyłem 
plamy z koncentratu pomidorowego.
A więc jest tak, jak się obawiałem: pani Hedge to fleja. Telefon dzwonił bez 
przerwy. Sekretarka 
rejestrowała wiadomości: „To ja, Tedd”, „Cześć, tu Ian”, „Mówi Martin”, 
„Kingsley, przedzwoń”, „To ja, 
Julian; idziesz na promocję we wtorek?”
Właśnie myłem mopem podłogę w kuchni, gdy wróciła pani Hedge, targając ze sobą 
spory krzak i 
cztery puszki carlsberga.
- O rany, chyba mam fart - powiedziała. - Lubi pan prace domowe, panie Mole?
- Tolerowanie bałaganu przychodzi mi z trudem - odparłem.
Wyszła do ogrodu zasadzić krzak, a potem usadowiła się na żelaznym krześle na 
patio i zaczęła dudlić 
carlsberga wprost z puszki. Wyglądało na to, że nie zważa na chłód. Kiedy się 
rozpadało, weszła do domu, 
wzięła parasolkę z dzbana w holu i znów wyszła na dwór. Poszedłem na górę do 
swego pokoju, by popracować 
nad powieścią Oto płaskie wzgórza mej ojczyzny.
Gdy po jakimś czasie zszedłem na dół, pani Hedge już nie było. Z zadowoleniem 
stwierdziłem, że trzy 
puszki carlsberga nadal stoją w lodówce. Może pani Hedge jest fleją i 
ekscentryczką, ale, dzięki Bogu, nie jest 
jeszcze alkoholiczką.
poniedziałek 4 marca
Gdy wróciłem z pracy, pani Hedge wciąż jeszcze tkwiła w łóżku. Kuchnia była w 
haniebnym stanie. 
Puszki carlsberga znikły z lodówki. Pani Hedge zapewne wypiła je w łóżku! Taki 
nasuwa się wniosek.
środa 6 marca
Poszedłem do mieszkania Pandory odebrać pocztę. Nic ciekawego. Listy z 
Towarzystwa Budowlanego, 
„Reader’s Digest” i „Plumbs”, firmy lansującej rozciągliwe pokrowce. Skąd ci z 
„Plumbs” wytrzasnęli moje 
nazwisko i adres? Nigdy nie wykazałem najmniejszego zainteresowania wyposażeniem 
wnętrz. Pandora 
zamieniła pakamerę na pokój do pracy. Otworzyłem leżący na biurku segregator, 
oznaczony jako „Notatki z 
lektur”. Nie zrozumiałem ani słowa. Wszystko było zapisane chyba po serbsko-
chorwacku.
czwartek 7 marca
Dziś w nocy wszedłem bez pukania do łazienki. Pani Hedge siedziała w wannie i 
goliła sobie nogi. 
Jutro kupię zasuwkę do drzwi. Sądzę, że pani Hedge ma co najmniej trzydzieści 
osiem lat.
piątek 8 marca
Pani Hedge powiedziała: „Proszę się nie krępować, jeśli chce pan zapraszać 
przyjaciół, panie Mole”. 
Odparłem, że nie mam żadnych przyjaciół. Jestem samotnikiem. Kiedy to samo 
powiedziałem Leonorze, 
zaleciła: - Przed naszą kolejną sesją proszę się postarać zagadać do 
nieznajomego; uśmiechnąć się i nawiązać 
rozmowę; i proszę zaznajomić się z jakąś kobietą.
sobota 9 marca
Gdy zszedłem na dół, zastałem w kuchni jakiegoś nieznajomego. Jadł tosta z 
Marmite. Powiedział: 
„Cześć, jestem Gerry”. Uśmiechnąłem się i odparłem: „Dzień dobry. Nazywam się 
Adrian Mole”.
To tyle, jeśli chodzi o tę nową znajomość. Trudno mi było nawiązać rozmowę z 
mężczyzną, który miał 
na sobie jedynie damski szlafroczek.
Zrobiłem sobie filiżankę herbaty i wyszedłem.
Szkoda, że nie mogę powrócić do pakamery.
poniedziałek 11 marca
Pan Major w wiadomościach. Powiedział: „Chcę, abyśmy byli tam, gdzie nasze 
miejsce, w samym 
sercu Europy, byśmy wraz z naszymi partnerami budowali przyszłość”.
Rzecz szczególna: pan Major nie potrafi poprawnie wymawiać słowa „chcę”. Z 
jakichś powodów mówi 
„chcem”. Podejrzewam, że ta ułomność wywodzi się z dzieciństwa. Gdy mały John 
sepleniąc, piszczał: „Ja chcę 
cukierka” itd., może jego ojciec zeskakiwał ze swego trapezu i wrzeszczał: „Ja 
ci dam chcę!”? Albo: „Jeszcze 
raz powiesz chcę, a spiorę cię na kwaśne jabłko!”, a mały John ronił łzy na 
posypaną trocinami podłogę cyrku i 
już nigdy nie śmiał wymówić tego słówka.
Współczuję mu z całego serca. To oczywiste, że potrzebuje natychmiastowej 
terapii. Wydaje mi się, że 
obaj cierpieliśmy z powodu kłopotliwych ojców. Poruszę ten temat na kolejnym 
spotkaniu z Leonorą.
wtorek 12 marca
W czasie weekendu Brown poślizgnął się na trawiastym zboczu i potłukł sobie kość 
ogonową. Zbierał 
sowie odchody. Unieszkodliwiony, spoczywa na deskach, na podłodze swojej 
sypialni. Ha! Ha! Ha! Ho! Ho! 
Ho! Po trzykroć hurra!
środa 13 marca
Zastępca Browna, Gordon Goffe, miota swoim cielskiem (127 kilo) po biurze. 
Prowadzi dochodzenie w 
sprawie „podwędzania znaczków pocztowych”. Ale mam pecha! Właśnie dziś 
postanowiłem wysłać wstępne 
rozdziały powieści Oto płaskie wzgórza mej ojczyzny do wydawnictwa „Faber and 
Faber”. Teraz będę musiał 
sam zabulić za znaczki. Jak tylko przeczytają tych kilka rozdziałów, będą 
skomleć o resztę.
czwartek 14 marca
Szóstka z Birmingham została zwolniona z więzienia.
Gordon Goffe łazi po biurze i robi wyrywkową kontrolę w naszych szufladach. U 
Megan znalazł 
pudełko nielegalnie przywłaszczonych długopisów firmowych. Udzielił jej ustnego 
ostrzeżenia. W tym tygodniu 
nie mam sesji z Leonorą. Jest na konferencji w Sacramento.
piątek 15 marca
Barry Kent czytał w „Kaleidoscope” fragmenty Dziennika kretyna. O ile zdążyłem 
się zorientować, to 
jakieś nihilistyczne brednie. Goffe wpadł do mego boksu i powiedział, że nie 
wolno mi słuchać Radio Four w 
godzinach pracy. Zapewniłem, że pan Brown nie miał nic przeciwko temu.
Goffe na to: „Nie jestem panem Brownem”. Jego oświadczenie wydało mi się tak 
głupie, że aż 
zaniemówiłem. Teraz, trzy minuty po dwunastej, przyszła mi do głowy cięta 
riposta, ale oczywiście już za 
późno.
sobota 16 marca
Zajrzałem do mieszkania Pandory po swoje listy. Nic ciekawego: ulotka 
reklamująca ciepłą bieliznę, 
formularz konkursowy „Reader’s Digest” - nagroda: sztabka złota; katalog firmy 
„Plumbs”, oferujący po 
zniżkowej cenie zasłony z podrabianego aksamitu. W przyszłym miesiącu kończę 
dwadzieścia cztery lata i 
muszę wyznać, drogi dzienniczku, iż zawiodłem się w swoich dawnych oczekiwaniach, 
że w tym wieku będę już 
korespondował z wieloma interesującymi i fascynującymi ludźmi. Tymczasem jestem 
chyba postrzegany jako 
ktoś, kto wstaje rano, wkłada ciepłą bieliznę, rozsuwa story z podrabianego 
aksamitu i siada sobie wygodnie, by 
poczytać nowy egzemplarz „Reader’s Digest”.
Kot był dość wychudzony, ale ucieszył się na mój widok. Dałem mu całą puszkę 
kociego żarcia. 
Pandory nie było, więc rozejrzałem się po mieszkaniu. W jej szufladzie z 
bielizną jest pełno obrzydliwych 
przyborów pomocnych w seksie. Jak widać Sinobrody nie staje na wysokości zadania.
niedziela 17 marca
Dziś rano odbyłem interesującą rozmowę o wyborach w Rosji z dziewczyną pracującą 
w kiosku z 
gazetami. Potem, podając mi egzemplarz „Sunday Timesa”, powiedziała (żartobliwie, 
jak się domyślam): „Ale 
ciężkie. Może pomogę panu zanieść to do domu” .
- Nie - odparłem krotochwilnie. - Myślę, że sobie jakoś poradzę. - Jednak, gdy 
odebrałem gazetę, 
udałem, że uginam się pod jej ciężarem. Ale było śmiechu!
Dziewczyna ma dość miły wygląd, choć jest trochę nijaka.
18.00
Po ponownej lekturze powyższych słów uznałem, że byłem niesprawiedliwy wobec 
dziewczyny z 
kiosku z gazetami. Kraciasty nylonowy fartuch nie należy do zbyt powabnych 
strojów. Poza tym nie widziałem 
jej nóg, bo były przecież za ladą.
Właśnie przestudiowałem dział książek „Sunday Timesa”. Dowiedziałem się - ku 
swemu oburzeniu, 
zaskoczeniu oraz z ogromnym niesmakiem - że Dziennik kretyna jest na dziesiątym 
miejscu dzisiejszej listy 
bestsellerów w twardej oprawie!
poniedziałek 18 marca
W drodze do pracy wpadłem do kiosku po paczkę Polos. Dziewczyna zażartowała, że 
płacę za świeże 
powietrze, to jest za dziurę. Wcześniej jakoś nie przyszło mi to do głowy, więc 
oddałem jej Polos i 
powiedziałem: „Dobrze, w takim razie poproszę Trebor Mints”. Znowu nieźle się 
uśmialiśmy. Ona bez 
wątpienia ma duże poczucie humoru. Nogi wciąż za ladą. Brown nadal symuluje 
chorobę i siedzi w domu. Goffe 
ciągle miota się po biurze. Leonora będzie zadowolona, jak usłyszy o dziewczynie 
z kiosku.
wtorek 19 marca
List od Pandory, pierwszy, jaki otrzymałem na Sitwell Villas.
niedziela, 17 marca
Adrianie, wielokrotnie prosiłam cię o oddanie klucza do mojego mieszkania. Ty 
jednak do tej pory tego 
nie zrobiłeś. Niestety muszę postawić ci ultimatum. Albo otrzymam klucz przed 
19.00 we wtorek, albo wezwę 
ślusarza, zmienię zamek, a rachunek za usługę wyślę tobie. Twój wybór. Nie 
zniosę dłużej tego, że:
a) Zakłócasz cykl żywienia kota.
b) Grzebiesz w mojej szufladzie z bielizną.
c) Pod moją nieobecność częstujesz się jedzeniem z lodówki.
Jak już zapowiadałam, przekieruję pocztę na twój nowy adres i będę przekazywać 
wszelkie wiadomości, 
które uznam za ważne.
O 17.59 wsunąłem kopertę zawierającą klucz, monetę dziesięciocentową i lapidarny 
liścik pod drzwi 
mieszkania Pandory. Napisałem, co następuje:
Pandoro!
a) Moim zdaniem kot jest za chudy i wyprany z energii.
b) Wyraźnie pamiętam, jak mówiłaś, że „Podwiązki itd. to symbole zniewolenia 
kobiet przez męską 
żądzę”. Dotyczy to też wibratorów.
c) Słoiczek z pastą krabową w lodówce był mój. Nabyłem go w tym roku, 20 lutego. 
Mam na dowód 
paragon. Przyznaję, że poczęstowałem się pieczywem. Załączam, jak widzisz, 
dziesięciopensową monetę jako 
opłatę za kromkę pełnoziarnistego chleba.
środa 20 marca
Jak wyciągnąć nogi zza lady?
czwartek 21 marca
Ma na imię Bianca. Dziwne jak na kogoś, kto pracuje w kiosku z gazetami. Zwykle 
mają na imię Joyce. 
Widziałem, jak niosła pudełka z chipsami z ciężarówki dostawczej do sklepu. Nogi 
w porządku, ale trochę za 
cienkie w kostkach, więc w skali od jednego do dziesięciu tylko pięć.
21.00
Leonora była dziś w dziwnym nastroju. Zezłościło ją, że spóźniłem się piętnaście 
minut. Zwróciłem jej 
uwagę na to, że zapłacę za pełną godzinę.
- Nie o to chodzi, Adrianie - odparła. - Nasze wspólne sesje są starannie 
zaplanowane. Nalegam, aby w 
przyszłości zjawiał się pan punktualnie.
- Chroniczna niepunktualność jest jednym z moich licznych problemów - 
powiedziałem. - Może 
powinna się pani tym zająć?
Kiedy zakładała jedną ze swych zgrabnych nóg na drugą, pod czarną jedwabną 
spódnicą mignęło coś 
białego. Od tej chwili opanowała mnie całkowita bezradność i mogłem tylko kiwać 
albo kręcić głową w 
odpowiedzi na jej pytania. Nie byłem w stanie wykrztusić ani słowa. Czułem, że 
gdybym otworzył usta, 
wydobyłby się z nich wulgarny, przepojony żądzą bełkot, który by ją przeraził i 
oznaczał koniec naszych 
spotkań.
Dziesięć minut przed zakończeniem sesji powiedziała:
- Pańskie zachowanie ma w tej chwili typowo regresyjny charakter, może zrobimy z 
tego użytek?
Skinąłem głową, a Leonora zachęciła, abym przywołał swoje najwcześniejsze 
wspomnienia. 
Opowiedziałem, jak pogryzł mnie pies, a babcia przemyła mi ranę jodyną. Wtedy 
mój nieżyjący już dziadek 
skopał psa w kuchni.
Potem trzeba było wysupłać trzydzieści funtów i wyjść.
sobota 23 marca
Pani Hedge zapytała mnie, czy ma wyjść za Gerry’ego, sprzedać dom i przenieść 
się do Cardiff. 
Stanowczo jej to odradziłem. Niedawno się u niej zadomowiłem, odkryłem, jak 
posługiwać się brytfanką do 
grilla itd. Nie mam siły szukać nowego lokum. A w ogóle, dlaczego mnie pyta o 
radę? Do tej pory zamieniłem z 
tym paskudnym brutalem ledwie kilka zdań.
niedziela 24 marca
Deska sedesowa była uniesiona, domyśliłem się więc, że Gerry jest in situ. 
Poszedłem kupić sobie 
gazetę u Bianki, a po powrocie rzeczywiście zastałem panią Hedge i Gerry’ego w 
kuchni; jedli jajka na bekonie. 
Mój widok wyraźnie nie ucieszył pani Hedge. Nasypałem sobie do miseczki chrupek 
ryżowych i zabrałem je do 
siebie na górę. Jednak zanim tam dotarłem, chrupki przestały trzaskać, pękać i 
podskakiwać, co szalenie mnie 
rozdrażniło. Nienawidzę rozpaćkanych chrupek.
poniedziałek 25 marca
Gerry zainstalował się już na dobre. Jestem jak kukułka w gnieździe. Agrest na 
grządce truskawek. 
Pirania w szklanej kuli ze złotą rybką. Rozmowa się urywa, gdy wchodzę do kuchni 
albo salonu, a oni tam są. 
Dziś wieczór chciałem obejrzeć w telewizji ceremonię rozdania Oscarów, ale Gerry 
zabrał mi sprzed nosa pilota 
i trzymał go wciąż na kolanach, odbierając mi tym samym przyjemność ujrzenia, 
jak ów utalentowany i 
skromny aktor, Jeremy Irons, zdobywa Oscara dla Wielkiej Brytanii. Musiałem 
wysłuchać tej wspaniałej 
wiadomości na Radio Four i wyobrazić sobie radość pana Ironsa. Ten, kto orzekł, 
że „filmy są lepsze w radiu”, 
srodze się mylił.
wtorek 26 marca
Poprosiłem Biance, by dała mi znać, jeśli do kiosku przyjdzie jakaś rozsądna 
kartka z ofertą 
mieszkaniową. Zgodziła się. Myślę, że uważa mnie za sympatycznego gościa. 
Pośpiech sprawił, że wyraziłem 
się nie dość precyzyjnie: kartki nie przychodzą przecież do kiosku w dosłownym 
sensie, nie są obdarzone 
rozsądkiem ani nie składają ofert mieszkaniowych. Leonora odwołała dzisiejsze 
spotkanie. „Nagły przypadek”, 
wyjaśniła.
A czyż ja nie jestem nagłym przypadkiem? Moje zdrowie psychiczne wisi na włosku. 
Leonora jest 
jedyną barierą chroniącą mnie przed oddziałem ogólnym domu dla obłąkanych. Jak 
spojrzy sobie w twarz w 
lustrze, gdy dopuści do tego, że będę toczył pianę z ust, miotając się w 
kaftanie bezpieczeństwa?
środa 27 marca
Pan David Icke, znana osobistość w Leicester, wyjawił, że jest „kanałem 
przewodzącym ducha 
Chrystusowego”. Wystąpił w telewizji i powiedział oszołomionym dziennikarzom, że 
jego żona i córka są 
„inkarnacjami św. Michała Archanioła”. Oskarżył planetę Sirus o powodowanie 
trzęsień ziemi oraz epidemii. 
Gerry i pani Hedge nabijali się z niego i powiedzieli, że to świr, ale ja wcale 
nie jestem tego taki pewien. My, 
ludzie z Leicester, jesteśmy znani ze swego zrównoważenia. Może pan Icke wie o 
czymś, o czym my, zwykli 
śmiertelnicy, nie mamy pojęcia.
czwartek 28 marca
Bianca miała w szóstej klasie astronomię. Oświadczyła dziś rano, że nie ma 
planety Sirus, a ja na to: 
„David Icke powiedział, że Sirus nie został jeszcze odkryty, więc nic dziwnego, 
że nie ma o nim nic w 
książkach, prawda?”
Zrobiła się za mną kolejka, więc musieliśmy przerwać dyskusję. Wpadłem do kiosku, 
wracając z pracy, 
ale Bianca była zajęta - jakiś durny zgred kłócił się o rachunek za gazety.
piątek 29 marca
Im więcej myślę o przepowiedniach Davida Icke’a, to znaczy o tym, że nastąpi 
koniec świata, o ile ten 
nie „oczyści się ze zła”, tym bardziej wydają mi się one rozsądne. Jest 
człowiekiem sukcesu, którego zatrudniła 
sama BBC! Był też profesjonalnym bramkarzem Hereford City. Nie powinniśmy zbyt 
pochopnie z niego 
szydzić. Niegdyś drwiono z Kolumba, gdy twierdził, że Ziemia jest okrągła. A 
przecież potwierdzili to pierwsi 
amerykańscy astronauci.
Dziś wieczór zadzwoniła do mnie matka, by spytać, co chcę dostać na urodziny, 
które obchodzę w 
przyszłym tygodniu. Odparłem, że to, co zwykle, czyli talon na książkę. Potem 
powiedziała, że Leicester jest 
zelektryzowane osobą Davida Icke’a i że „odbył się bieg w turkusowych dresach” 
(noszonych przez wyznawców 
pana Icke’a). Powiedziała też, że żal jej matki Icke’a. Pan Icke utrzymuje 
bowiem, jakoby urodził się na planecie 
Sirus, podczas gdy jego matka oświadczyła w „Leicester Mercury”, że dobrze 
pamięta, jak rodziła go w 
Miejskim Szpitalu Położniczym w Leicester.
Wieczorem skończyły mi się banany. Szukając ich, zawędrowałem aż za rogatki 
miasta, gdzie udało mi 
się nabyć owoce w całodobowym sklepie monopolowym.
sobota 30 marca
Wysłałem do siebie dwie kartki urodzinowe. Nakleiłem na nie dwa znaczki drugiej 
klasy, więc powinny 
dojść przed wtorkowym porankiem.
WIOSNA
poniedziałek 1 kwietnia
Mężczyzna z akcentem z Glasgow zadzwonił dziś rano do mnie do pracy i powiedział:
- Właśnie skończyłem czytać wstępne rozdziały pańskiej powieści Oto płaskie 
wzgórza mej ojczyzny. 
Chciałbym ją opublikować w przyszłym roku. Czy zadowoli pana zaliczka w 
wysokości pięćdziesięciu tysięcy 
funtów?
- Tak - wyjąkałem i spytałem, z kim mam przyjemność.
- Prima aprilis! - zawołał oszust i rzucił słuchawkę. Cóż za okrucieństwo! Przez 
piętnaście sekund 
czułem, że zrealizowałem swoje ambicje. Byłem profesjonalnym pisarzem 
mieszkającym we własnym domu. 
Nauczyłem się prowadzić samochód. Miałem auto w garażu. Miałem zegarek marki 
Rolex i pióro wieczne marki 
Mont Blanc. W kieszeni mego kaszmirowego płaszcza tkwił bilet lotniczy do USA. 
Listy od wielbicieli 
szeleściły w mojej skórzanej teczce. Zaproszenia na imprezy literackie stały na 
gzymsie kominka. A potem moje 
marzenie zostało unicestwione przez oszusta, a ja na powrót stałem się 
zwyczajnym Adrianem Mole’em, który 
utknął w połowie raportu o wędrówkach traszek, siedzącym w pokoiku wydziału 
Ministerstwa Ochrony 
Środowiska w Oksfordzie. Podejrzewam Goffe’a.
wtorek 2 kwietnia
Kartki urodzinowe od matki, Rosie, ojca, babci, pani Hedge i Megan. W sumie 
sześć kartek. Całkiem 
nieźle, niepotrzebnie wysłałem te dwie.
Prezenty
1) Dziesięciofuntowy talon na książki od matki.
2) Bon na zakupy w sklepie W.H. Smith (na pięć funciaków).
3) Dwie pary skarpetek od pani Hedge (białych).
4) Kaktus od Megan (obsceniczny).
Żadnego przyjęcia-niespodzianki. Żadnych świeczek do zdmuchiwania. Żadnego 
śpiewania. Żadnego 
spotkania z Leonorą aż do czwartku.
środa 3 kwietnia
Mam dwadzieścia cztery lata i jeden dzień. Pytanie: Co jak dotąd zrobiłem ze 
swoim życiem? 
Odpowiedź: Nic.
Dzisiaj zmarł Graham Greene. Napisałem do niego cztery lata temu i wytknąłem 
pewien błąd 
gramatyczny, jaki zrobił w swej powieści Czynnik ludzki. Nie odpisał.
czwartek 4 kwietnia
Dziś rano przystrzygłem brodę. Pani Hedge wrzasnęła, kiedy wyłoniłem się z 
łazienki. Gdy doszła do 
siebie, powiedziała: „Jezu, wygląda pan jak Yorkshire Ripper”.
Miałem okropną sesję z Leonorą. Wszedłem do jej gabinetu, mając mniej więcej 
takie poczucie własnej 
wartości jak anorektyczna mszyca, a gdy wychodziłem, czułem się jeszcze gorzej.
Moja niska samoocena przed sesją była wywołana przykrą rozmową telefoniczną, 
jaką nieco wcześniej 
odbyłem z matką. Zadzwoniła do biura, żeby spytać, czy chcę iść na przyjęcie 
wydawane przez Barry’ego Kenta 
dla uczczenia sukcesu Dziennika kretyna. Impreza odbędzie się w Północno-
Wschodnim Klubie Mężczyzn 
Pracujących w Leicester. Zaproszono połowę miasta.
- Wolałbym myć trupa - odparłem.
Matka najpierw zarzuciła mi małostkową zazdrość, a potem wpadła w szał i zaczęła 
wyliczać moje 
wady: arogancja, wyniosłość, snobizm, pretensjonalność, pozowanie na 
intelektualistę, ofermowatość itd., itp.
Powtórzyłem to wszystko Leonorze, a ona na to:
- Sugeruję, aby zaakceptował pan to, co usłyszał pan od matki. Ponadto sugeruję, 
aby poszedł pan 
na to przyjęcie.
Powiedziała, że kupiła pięć egzemplarzy Dziennika kretyna: dla swojego męża 
Fergusa, dla swojej 
przyjaciółki Susan Strachan, dla swego psychoterapeuty Simona, swojej 
przełożonej Alison oraz dla siebie. 
Byłem zszokowany. Gdy Leonora poinformowała mnie, że czas dobiegł końca, nie 
ruszyłem się z miejsca.
- Nie mogę znieść tego, że podoba się pani książka Barry’ego Kenta - 
oświadczyłem.
- Niemniej proszę mi zapłacić trzydzieści funtów i wyjść.
- Nie - odparłem. - Mam przemożną seksualną obsesję na pani punkcie. Myślę o 
pani bez przerwy. Oto 
wyjawiam pani moje najskrytsze uczucia.
- To standardowa reakcja - powiedziała Leonora. - Przejdzie panu.
- Leonoro, czuję się zdradzony. Nie życzę sobie być traktowany jak przypadek z 
podręcznika.
Leonora wstała, potrząsnęła swą wspaniałą głową i powiedziała:
- Nasze stosunki mają charakter ściśle zawodowy, panie Mole. I tak już 
pozostanie. Do zobaczenia w 
przyszły czwartek.
- Dobrze - rzekłem. - Oto pani trzydzieści srebrników. Rzuciłem czek na 
trzydzieści funtów 
Towarzystwa Budowlanego na jej biurko i wyszedłem, trzaskając drzwiami.
Gdyby ojciec pozwolił mi rozstać się ze smoczkiem, kiedy byłem na to gotów, na 
pewno cieszyłbym się 
teraz doskonałym zdrowiem psychicznym.
sobota 6 kwietnia
Czyżbym był jedyną osobą w Wielkiej Brytanii, która z otwartym umysłem podchodzi 
do rewelacji 
Davida Icke’a? Bianca powiedziała dziś rano, że to „świr” - ale zwróciłem jej 
uwagę na fakt, że również Jezusa 
lżono w czasach, w których żył. Prasa była przeciw niemu, a lichwiarze 
oczerniali go na wszystkie sposoby. 
Jezus był też nieco ekscentryczny w kwestii ubioru. Na pewno nie zdobyłby tytułu 
Najlepiej Ubranego 
Palestyńczyka Roku. Jednak gdyby w jego czasach były dostępne dresy, na pewno 
opowiedziałby się za tymi 
wygodnymi i łatwymi do prania strojami.
niedziela 7 kwietnia
Dziennik kretyna jest teraz ósmy na liście. Przeglądając dziś wieczór moją 
Biblię w obrazkach na 
stronie 33. (Wskrzeszenie Łazarza) natknąłem się - ku swemu zaskoczeniu - na 
wizerunek Jezusa w 
turkusowych szatach!
poniedziałek 8 kwietnia
Brown wrócił, ale nosi skrzypiący gorset ortopedyczny, co jest dość użyteczne 
(poskrzypywanie, nie 
gorset), ponieważ Megan kręci na boku z Billem Blanem (wydział ochrony bobra). 
Lubię Billa. Ucięliśmy sobie 
przy automacie do napojów pogawędkę o Davidzie Icke’u. Bill zgadza się ze mną co 
do tego, że Sirus mógł 
zostać przeoczony przez astronomów. Być może schował się za jakąś większą 
planetą.
Emir Kuwejtu obiecał, że w przyszłym roku przeprowadzi wybory do parlamentu. 
Oświadczył, że 
kobiety również otrzymają prawo głosu. Brawo, sir!
wtorek 9 kwietnia
John Major był przepytywany przez dziennikarzy na temat swoich egzaminów na 
małej maturze. Mam 
nadzieję, że nie przypomni to Brownowi o oblanym przeze mnie egzaminie z 
biologii. Dlaczegóż, och, 
dlaczegóż nie urodziłem się Amerykaninem? Studenci college’u mają tam na 
egzaminach testy wielokrotnego 
wyboru. Taki matoł, jeden z drugim, musi jedynie postawić ptaszek przy 
odpowiedzi, którą uważa za właściwą.
Na przykład:
Pytanie: kto odkrył Amerykę?
Odpowiedź:
a) Kolumb
b) Myszka Miki
c) Rambo
środa 10 kwietnia
Bill Blane zaproponował, żebyśmy jutro po pracy skoczyli na piwko. To może być 
początek nowej 
przyjaźni.
czwartek 11 kwietnia
Bill chciał porozmawiać o Megan. Właściwie to mówił o niej przez cały wieczór. 
Nie dał mi dojść do 
słowa, udało mi się tylko wtrącić pytanie: „To samo?”, gdy przyszła pora, bym 
postawił następną kolejkę. 
Wypiłem o wiele za dużo (trzy kufle), więc w stanie lekkiego zamroczenia 
ruszyłem do domu Pandory. 
Uświadomiłem sobie jednak swoją pomyłkę i zawróciłem do domostwa pani Hedge.
piątek 12 kwietnia
Dziś wieczorem pracowałem nad Oto płaskie wzgórza mej ojczyzny. Zacząłem 
rozdział jedenasty:
Gdy wspiął się na szczyt wzgórza, spojrzał na wschód i ujrzał miasto Leicester 
gorejące w 
rozjarzonych, stygnących węglach zachodzącego słońca. Wieżowce odbijały 
szkarłatne promienie, rzucając je na 
kominy fabryk i wielopiętrowy parking przy Infirmerii Królewskiej. Westchnął w 
cudownym przeświadczeniu, że 
oto wkrótce będzie stąpał po przebudowanych, betonowych ulicach swego rodzinnego 
miasta. Mógł wejść do 
miasta bardziej niepostrzeżenie - skręcić z autostrady na skrzyżowaniu 23 - ale 
on wolał ten szlak poganiaczy 
owiec, a poza tym i tak nie miał samochodu.
Pomyślał sobie, że zbyt długo go tu nie było. Zmęczył go świat i jego atrakcje. 
Jego serce należało do 
Leicester. Gdy schodził zboczem, oczy mu zwilgotniały. Może od wiatru? A może 
sprawił to ból wywołany 
nieobecnością? Nigdy się tego nie dowie. Słońce zsunęło się za wielkie gmaszysko, 
w którym mieściła się 
kwatera główna Alliance i Towarzystwa Budowlanego, a on poczuł, jak obejmują go 
ukradkiem czarne palce 
nocy. Wkrótce zapadł mrok. A on wciąż schodził. W dół. W dół.
Niewielu ludzi wie, że Leicester leży w kotlinie, skonstatował. Nic dziwnego, że 
jest światowym centrum 
zapalenia oskrzeli, dodał w myślach. Wkrótce zszedł ze wzgórza i znalazł się na 
płaskiej ziemi.
Sądzę, że to najlepszy fragment, jaki wyszedł spod mego pióra. Jest wspaniały. 
Mam nadzieję, że uda 
mi się utrzymać taki poziom przez całą powieść.
sobota 13 kwietnia
Notatki do Oto płaskie wzgórza mej ojczyzny:
a) Czy powinienem dać mojemu bohaterowi jakieś imię? Czy nadal pisać „on”, 
„jego” itd.
b) Czy narrator powinien częściej dawać znać o sobie? Na razie niewiele się 
dzieje. On opuszcza 
Leicester, a potem tam wraca. Czy czytelnik powinien wiedzieć, co on robi 
pomiędzy jednym a drugim 
zdarzeniem?
c) Czy o n powinien uprawiać seks albo robić zakupy? W większości współczesnych 
powieści jest 
mnóstwo wzmianek o jednym i drugim - jak widać współcześni czytelnicy w tym 
gustują.
Opisy (do upchnięcia w różnych miejscach):
Drzewo garbiło się w powiewach wiatru jak mieszkaniec domu starców „Na rubieży”.
Jajko sadzone skwierczało na patelni jak starzec w szpitalu mający atak 
gruźliczego kaszlu.
Jej piersi były pełne jak balony z gorącym powietrzem. Jej twarz była natchniona 
gniewem, a oczy 
błyskały jak szalona latarnia morska, której knot wymaga czyszczenia.
Herbata została przyjęta z wdzięcznością. Popijał ją z zadowoleniem, jak słoń 
afrykański, który odkrył, 
że jego dziura z wodą wyschła, ale potem przypomniał sobie o innej.
Od tej pory będę zapisywał wszystkie takie pomysły, jak tylko przyjdą mi do 
głowy. Są zbyt cenne, by 
miały przepaść. Wygląda na to, że jestem o krok od publikacji swojego utworu.
niedziela 14 kwietnia
Obudziłem się o 8.30 i zjadłem śniadanie: płatki kukurydziane, tost z sosem 
sojowym, dwie filiżanki 
herbaty. Poszedłem po „Sunday Timesa” i „Observera”. Bianki nie było. Dziennik 
kretyna wspiął się na pozycję 
siódmą na liście. Przebrałem się w blezer. Przespacerowałem się po obwodnicy, 
wróciłem. Wyczyściłem blezer i 
odwiesiłem go na miejsce. Położyłem się na łóżku. Spałem. Wstałem, włożyłem 
blezer, wyszedłem, zjadłem 
pizzę w Pizza Hut. Wróciłem, położyłem się na łóżku, zasnąłem. Obudziłem się, 
wziąłem kąpiel, ubrałem się w 
piżamę i szlafrok. Obciąłem paznokcie u nóg, przyciąłem brodę, zlustrowałem 
skórę. Ułożyłem kasety w 
porządku alfabetycznym, od Abby do Warszawskiego Koncertu. Zszedłem na dół. Pani 
Hedge była w kuchni, 
siedziała we łzach przy stole. „Nie mam nikogo, komu mogłabym zaufać!”, 
szlochała. Zrobiłem sobie kanapki z 
pastą krabową. Położyłem się do łóżka. Pisałem dziennik.
Nie mogę tak dalej; nawet w więzieniu miałbym bujniejsze życie towarzyskie.
poniedziałek 15 kwietnia
Poszedłem do naszego zakładowego lekarza, doktora Abrahamsa. Powiedziałem mu, że 
jestem 
przygnębiony. Doktor na to, że on też. Powiedziałem mu, że moje życie jest 
pozbawione znaczenia, moje 
ambicje pozostają niezaspokojone. Doktor na to, że jego marzeniem było zostać 
ginekologiem królowej przed 
ukończeniem czterdziestego czwartego roku życia. Zapytałem go, ile ma lat. 
Powiedział, że 45. Biedny stary 
pacan. Wypisał mi receptę na lek na depresję. Zapytałem aptekarkę, czy ma on 
jakieś efekty uboczne. Ona na to:
- No cóż, występują po nim kłopoty z koncentracją. Może pan stać się trochę 
nieruchawy. Zauważy pan 
wzmożone bicie serca. Mogą też wystąpić poty i drgawki, zatwardzenie i może 
jeszcze trudności w oddawaniu 
moczu. Wszystko to dość przygnębiające, prawda?
Zgodziłem się z nią i podarłem receptę na strzępy.
środa 17 kwietnia
Rocky podwiózł mnie dziś do pracy swoją limuzyną. Rozmawialiśmy o Pandorze, o 
tym, jaka jest 
arogancka itd. Wreszcie Rocky powiedział:
- Ale, wiesz, Aid, ja tam zawsze będę ją lubiał jak nie wiem co, ona jest taka, 
no wiesz, nietuzinkowa.
Pogratulowałem Rocky’emu użycia słowa „nietuzinkowa”.
Rocky wyjaśnił, że Carly Pick, jego dziewczyna, uczy go nowych wyrazów.
- Ach, więc wzbogaca twą leksykę, tak? - spytałem.
Spojrzał na mnie tępo, z czego wywnioskowałem, że Carly Pick zajmuje się tym od 
niedawna.
Gdy samochód podjechał pod siedzibę mojego wydziału Ministerstwa Ochrony 
Środowiska, z 
przyjemnością zauważyłem, że Brown wygląda przez okno w swoim gabinecie. 
Natychmiast skrył się w środku, 
ale nie mógł nie zauważyć, jak wysiadałem z limuzyny. Nie zaszkodzi, jak Brown 
się dowie, że obracam się 
wśród ludzi możnych i bogatych.
Robert Maxwell uratował „Mirror”. Jest święty!
czwartek 18 kwietnia
Traszki z Newport Pagnell chyba się osiedliły na dobre, dzięki Bogu. Ustalono 
ostateczny plan budowy 
drogi, a prace mają ruszyć w przyszłym miesiącu.
Dziś przyszła do biura pani Brown. Zgubiła torebkę w Ashmolean Museum. Brown nie 
okazał jej 
krztyny współczucia. Zanim domknął drzwi gabinetu, doleciały do mnie słowa: „To 
już drugi raz w tym roku, ty 
głupia krowo”. Do Megan by się tak nie odezwał. Pani Brown jest bardzo ładna. 
Tylko te jej ciuchy są takie 
koszmarne. To tak, jakby w jej szafie mieszkał jakiś wariat, który codziennie 
rano mówi jej, co ma włożyć. W 
Oksfordzie ten dziwaczny wygląd nie powoduje żadnych przykrych konsekwencji. 
Ludzie biorą ją pewnie za 
jakąś świrniętą profesorkę, ale w Leicester byłaby pośmiewiskiem.
sobota 20 kwietnia
Pani Hedge dziś rano znowu płakała. Muszę się wyrwać z tego padołu łez. 
Potrzebuję w swoim 
otoczeniu ludzi wesołych.
Bianca podała mi dziś kartkę, na której szalonym charakterem pisma proponowano, 
co następuje:
POKÓJ DO WYNAJĘCIA
Pracownik uniwersytecki wynajmie pokój tolerancyjnej osobie (płeć obojętna), w 
zamian za pewną 
pomoc w prowadzeniu domu/opiekę nad dziećmi/opiekę nad kotem. Odpowiednie dla 
osoby pracującej, która 
przeważnie dysponuje wolnymi wieczorami. Proszę dzwonić do doktora Palmera.
Zadzwoniłem natychmiast z budki telefonicznej obok kiosku. Odebrał jakiś facet.
DR PALMER: Mówi Christian Palmer.
JA: Doktorze Palmer, nazywam się Adrian Mole. Właśnie zobaczyłem pana ogłoszenie 
w kiosku.
DR P.: Kiedy może pan zacząć?
JA: CO zacząć?
DR R: Opiekować się tymi cholernymi dzieciakami.
JA: Ale przecież pan mnie nie zna.
DR P: Z głosu wydaje się, że jest pan OK, a poza tym właśnie pan udowodnił, że 
potrafi korzystać z 
telefonu. Nie może pan więc być zupełnym półgłówkiem. Czy ma pan wszystko na 
swoim miejscu: sprawne 
cztery kończyny, dobry wzrok?
JA: Tak.
Dr P: Przyłapano pana kiedyś na molestowaniu bachorów?
JA: Nie.
Dr P.: Dobrze. Kiedy więc może pan zacząć? Jestem tu całkiem sam. Żona wyjechała 
do Stanów.
Nagle rzucił słuchawkę. Usłyszałem, jak wrzeszczy: „Tamsin, natychmiast zakręć 
tę butelkę z 
wybielaczem! Ale już!”
Potem wrócił do telefonu i podał mi swój adres na Banbury Road.
Poszedłem do kiosku i zapytałem Biance, jakie gazety i czasopisma prenumeruje 
Palmer. To bez 
wątpienia dużo mówi o człowieku. Lista, którą odczytała Bianca, była zaskakująca:
Gazety: „Observer”, „Daily Telegraph”, „Sun”, „Washington Post”, „Oxford Mail”, 
„Independent”, 
„Sunday Times”, „Today”.
Czasopisma: „Time Out”, „Private Eye”, „Just Seventeen”, „Vogue”, „Brides”, 
„Forum”, „Computer 
Weekly”, „Woman’s Own”, „Paris Match”, „Gardening Today”, „Hello!”, „Spectator”, 
„Literary Review”, 
„Socialist Outpost”, „Beano”, „Angler’s Weekly”, „Canoeist”, „Viz”, „Interiors”, 
„Goal!”.
Przerwałem Biance i powiedziałem:
- Rachunek Palmera za gazety musi być imponujący. Jak go reguluje?
- Sporadycznie - odparła.
niedziela 21 kwietnia
Doktor Palmer jest wysoki i szczupły, a czesze się jak Elvis Presley w okresie, 
gdy latał po Los Angeles 
w srebrnych ciuchach. Na powitanie spytał:
- Wybiera się pan na bal przebierańców? - Zaśmiał się przy tym i pomacał mój 
blezer.
Mruknąłem coś niezobowiązująco, a on na to:
- Czy ta broda jest prawdziwa?
Zapewniłem doktora Palmera, że zapuściłem ją osobiście, a on spytał:
- Ile ma pan lat?
Odpowiedziałem, że dwadzieścia cztery, a on wybuchnął dziwnym śmiechem, 
przypominającym 
szczekanie psa, i rzucił:
- Dwadzieścia cztery: to po kiego czorta nosi się pan jak cholerny Jack Hawkins?
- Kto to jest Jack Hawkins? - spytałem.
- To słynny aktor filmowy. Wszyscy go znają. - Z niewiadomych powodów dziwnie 
się zasępił. Potem 
dodał: - No, chyba że się ma dwadzieścia cztery lata.
Wciąż tkwiliśmy na progu jego zapuszczonego domu. Na schodku stał rządek 
brudnych, niespłukanych 
nawet butelek po mleku. Dzieciak niewiadomej płci wypadł z holu i złapał Palmera 
za nogawkę spodni.
- Zrobiłam strasznie wielką! Chodź obejrzeć, tatusiu! Weszliśmy we trójkę do 
gigantycznego 
pomieszczenia, które wyglądało na połączenie kuchni z salonem i pokojem do pracy. 
Na samym środku podłogi 
stał nocnik w kształcie słonia. Doktor Palmer zajrzał do nocnika i zawołał:
- Tamsin, to naprawdę piękny kawał gówna!
Odwróciłem wzrok, gdy wynosił nocnik z pokoju. Potem usłyszałem jego krzyk:
- Alpha! Griffith! Chodźcie szybko zobaczyć, co zrobiła Tamsin!
Rozległ się tupot na schodach. Wyjrzałem do holu i zobaczyłem dwójkę 
androgynicznych dzieciaków. 
Zajrzały do nocnika, po czym skomentowały: „Wow!” oraz „Mega-gówno!”
Poprawiłem na sobie blezer, przeglądając się w lustrze wiszącym nad wielkim 
kominkiem, i 
pomyślałem, że domostwo pana Palmera nie odpowiada mojemu usposobieniu. Nie 
lubię, gdy małe dzieci 
przeklinają; poza tym wolę, gdy są ubrane odpowiednio i mają fryzury wskazujące 
na to, jaką płeć reprezentują. 
Jednak gdy doktor Palmer wrócił po opróżnieniu nocnika, z zadowoleniem 
zauważyłem, że wyciera ręce, co 
upewniło mnie, że higiena nie jest mu obca. Zgodziłem się obejrzeć pokój 
przeznaczony do wynajęcia. 
Wspięliśmy się po schodach, a za nami podreptali Tamsin, Griffith i Alpha, 
którzy rozmawiali ze sobą w jakimś 
nieznanym mi języku.
- Czy to walijski? - spytałem
- Nie, to umbagumba. Ich własny język. Mają też na sobie stroje umbagumba.
Spojrzałem na łachmany, strzępy materiału, szale itd., w które wystroiły się 
dzieci, z ulgą przyjmując 
wiadomość, że nie zawsze ubierają się w tym stylu. Ja też miałem kiedyś swój 
własny, wymyślony język 
(ikbak), dopóki ojciec nie wybił mi go z głowy podczas długiej podróży 
samochodem do Skegness.
Okazało się, że „pokój do wynajęcia” zajmuje całe piętro na stryszku. Na jednym 
końcu była kuchnia, 
na drugim łazienka. Było też przyzwoite biurko. Wyobraziłem sobie, jak czytam 
przy nim egzemplarz korekty 
swej powieści Oto płaskie wzgórza mej ojczyzny.
- Może pan tu robić, co się panu żywnie podoba - powiedział Palmer. - Oprócz 
dokonywania seryjnych 
morderstw.
- Czy jest pan nauczycielem? - zaryzykowałem.
- Nie - odparł. - Kieruję zespołem naukowców prowadzących badania nad kulturą 
masową. Próbujemy 
ustalić, dlaczego ludzie chodzą do pubów, dyskotek, na bingo, do kina i w inne 
takie miejsca.
- Chyba po to, żeby się zabawić - odparłem.
Palmer znowu się roześmiał.
- Owszem, ale ja muszę rozciągnąć tę wielce uproszczoną odpowiedź na trzyletnie 
badania i 
siedemsetstronicową książkę.
Gdy schodziliśmy po schodach, napomknąłem doktorowi Palmerowi o tym, że jestem 
nie tylko 
niekłopotliwym lokatorem, ale również pisarzem i poetą.
Jęknął i oświadczył:
- Będziemy świetnymi przyjaciółmi, o ile nigdy nie poprosi mnie pan, żebym 
zajrzał do pana 
rękopisu.
Zmełł kawę i zaparzył mi filiżankę kawy, oraz opowiedział mi o swojej żonie 
Cassandrze, która 
przebywa obecnie w Los Angeles, gdzie reżyseruje film o okaleczeniach. Z tego, 
co opowiadał, wynika, że ta 
żona jest jakaś okropna, ale podobno on za nią tęskni. Jestem zbyt zmęczony i 
skołowany, by dłużej pisać. 
Doktor Pałmer powiedział, że do środy musi wiedzieć, czy chcę ten pokój. W 
piątek wybiera się na zawody gry 
w strzałki.
poniedziałek 22 kwietnia
Zostać czy się wynieść?
Czy dam radę opiekować się trójką dzieci przez cztery wieczory w tygodniu?
Mógłbym dzięki temu zaoszczędzić ?75 tygodniowo. Przez cały rok uzbierałoby 
się...? Jak zwykle, gdy 
zostaje skonfrontowany z arytmetyką psychicznie czy choćby fizycznie, mój umysł 
po prostu opuścił ciało i 
wyszedł z pokoju.
Dzięki Bogu, że istnieją kalkulatory. Dziewięćset funtów! Przecież nie muszę 
poświęcać swego życia 
towarzyskiego, bo go nie mam, a jeśli szczęście się do mnie uśmiechnie, pani 
Palmer zostanie w Ameryce, 
spadnie do wodospadu Niagara czy coś takiego.
czwartek 25 kwietnia
Zadzwoniłem do Palmera z biura i powiedziałem, że wprowadzam się tego samego 
wieczoru. Potem 
zatelefonowałem do Pandory i spytałem, czy Cavendish mógłby mi pomóc w 
przewiezieniu rzeczy.
- Przeprowadzasz się? Znowu? - spytała. A potem dodała: - Przemieszczasz się 
szybciej niż krążek do 
gry w pchełki.
Zadzwoniłem też do pani Hedge i poprosiłem, by wyjęła slipy z pralki i 
rozwiesiła na kaloryferze w 
moim pokoju. Wspomniałem też o tym, że się wyprowadzam.
- Tak jak wszyscy - odparła.
Zadzwoniłem do matki i podałem jej swój nowy adres na wypadek jakiejś tragedii 
rodzinnej. Przez pół 
godziny trajkotała o tym, że prezydent Gorbaczow zagroził złożeniem rezygnacji, 
oraz snuła przewidywania na 
temat rozpadu Związku Radzieckiego. Przerwałem jej wreszcie, mówiąc: „Nie 
obchodzi mnie, co dzieje się na 
świecie. Nie mam na to najmniejszego wpływu, więc po co mam się przejmować?”
Zadzwoniłem też do babci. Odbyliśmy długą rozmowę o księżnej Dianie. Babcia 
uważa, że księżna nie 
wygląda ostatnio na zbyt szczęśliwą. Ja również dałem wyraz swej trosce, 
utyskując, że księżna jest zbyt 
szczupła.
Zadzwoniłem do Towarzystwa Budowlanego, by zgłosić zmianę adresu.
Zadzwoniłem do wydawnictwa Waterstone. Udając rozwścieczonego czytelnika, 
zagroziłem, że podam 
ich do sądu za rozpowszechnianie pornografii, to jest Dziennika kretyna.
Zadzwoniłem do Megan. Naśladując ten koszmarny piskliwy głosik Browna, 
powiedziałem: „Megan, 
jak ja cię kocham”.
Wreszcie Brown wpadł do mojego pokoiku i zażądał, bym przestał wisieć na 
telefonie. Mam szczerą 
nadzieję, że nie podsłuchiwał pod drzwiami.
Odczułem przemożną potrzebę spotkania z Leonorą. Zgodziła się przyjąć mnie 
natychmiast. Miała na 
sobie białą sukienkę. Wyglądała jak dziewica ofiarna. Zapragnąłem ją zdeflorować, 
ale rozgadałem się na temat 
Bianki.
Leonora pochyliła się na krześle, ukazując ciemny rowek między piersiami. 
Zacząłem mówić o tym, że 
Bianca dosyć mnie interesuje, chociaż jestem zawiedziony, że nie ma rowka między 
piersiami.
- Ale czy mógłby pan pokochać Biance? - spytała Leonora.
- To niedorzeczny pomysł - odparłem. - Myśl o niej nie spędza mi snu z powiek, a 
myśl o pani - 
owszem.
Leonora westchnęła i powiedziała:
- Sugeruję, by podtrzymywał pan tę znajomość z Biancą. Jestem zamężną kobietą, 
Adrianie. Pańska 
obsesja na moim punkcie jest typowa dla relacji terapeuta-pacjent. Nosi to nazwę 
przeniesienia. Musi pan 
zmierzyć się z prawdą na temat swoich uczuć.
- Prawda na temat moich uczuć jest taka, że wcale pani nie kocham. Po prostu 
chciałbym pójść z panią 
do łóżka.
- Trzydzieści funtów proszę - odparła.
Poczułem się jak klient, który płaci dziwce.
piątek 26 kwietnia
Dzień wyprowadzki
Cavendish i Palmer są starymi przyjaciółmi. Gdy się zobaczyli, najpierw 
poklepywali się wzajemnie po 
plecach, a potem ściskali sobie dłonie, szczerząc się w uśmiechu, jak robi w 
tych czasach wielu mężczyzn w 
Oksfordzie. Gdy opędzając się od namolnych dzieci, wyjmowałem rzeczy z bagażnika 
volvo, usłyszałem, że 
Cavendish i Palmer zaśmiewają się w salonie jak wariaci. Nie jestem pewien, ale 
chyba dobiegło mych uszu 
słowo „blezer”. Dzieci przez cały wieczór, aż do powrotu ojca o 23.30 rozmawiały 
w języku umbagumba. 
Kategorycznie opierały się wszelkim próbom zagonienia ich do łóżka i nie dały 
się nakłonić do mówienia ze 
mną po angielsku. Leżały pod wielkim sosnowym stołem na stosie poduszek i 
paplały w tym swoim zmyślonym 
języku. Zamknąwszy oczy, mogłem się poczuć, jakbym był za granicą.
sobota 27 kwietnia
Dziś rano kupiłem Biały hotel D. M. Thomasa. Jeśli to jest choć w połowie tak 
dobre jak The Great 
Babylon Hotel Arnolda Bennetta, będę bardziej niż usatysfakcjonowany. Gdy 
Christian zobaczył, jak wyjmuję 
książkę z torby, uniósł brwi i powiedział:
- Nie zostawiaj tego na widoku. Alpha jest trzynastoletnią pożeraczką książek.
- Przecież należy zachęcać dzieci do czytania - odparłem.
- Biały hotel to zbyt ciężka lektura dla dzieciaka, który wciąż wierzy, że na 
krańcach ogródka mieszkają 
wróżki - warknął Christian.
Muszę przyznać, że jego słowa mnie zdziwiły. Byłem wczoraj na krańcach jego 
ogródka. Walają się 
tam rdzewiejące rupiecie i cuchnące odpady. Niezbyt się to nadaje na lokum dla 
wróżek.
O 23.00 otworzyłem Biały hotel; czytałem przez dziesięć minut, po czym wstałem z 
łóżka i zamknąłem 
drzwi na zasuwę. Ta książka w żadnym razie nie może wpaść w ręce Alphy.
poniedziałek 29 kwietnia
Opiekuję się dziś dziećmi. Christian, wyposażony w dyktafon i notatnik, wyruszył 
na półfinałowe 
zawody gry w strzałki. Czy brzuchaci gracze zdają sobie sprawę z tego, że biorą 
udział w projekcie badawczym? 
Wątpię. Wyglądają na takich, co mają widzenie lunetowe, a to jest chyba dość 
przydatne, gdy zarabia się 
rzucaniem strzałek.
Christian powiedział mi dzisiaj, że pytała o mnie Bianca; chciała wiedzieć, czy 
się przeprowadziłem. 
Powiedział jej, że dzieci mnie lubią. Szkoda, że nie powiedział tego mnie. 
Christian spytał, dlaczego jeszcze nie 
zaprosiłem Bianki na randkę. Odparłem nonszalancko, że byłem zbyt zajęty. Ale, 
drogi dzienniczku, prawda jest 
taka, że boję się jej odmowy. Moje ego jest delikatne i kruche, a ponadto - czy 
aby na pewno chcę się 
związać z osobą, która pracuje w kiosku z gazetami?
Uwagi na temat Bianki:
Wady:
1. Ma miłą powierzchowność, ale bez wątpienia nie oglądają się za nią na ulicy. 
Taka Leonora może 
zatrzymać cały ruch uliczny.
2. Gdy powiedziałem, że mój spacer do pracy ma „przyjemnie czechowowski 
charakter”, co 
zawdzięczam w głównej mierze kwitnącym wiśniom, spojrzała na mnie tępo i spytała, 
co znaczy 
„czechowowski”.
3. Jej biodra nie wyglądają na dobre do rodzenia dzieci.
4. Nosi martensy.
5. Jest fanką Guns’n’Roses.
Zalety:
1. Jest miła, zwłaszcza dla dzieci, które długo marudzą przy półkach ze 
słodyczami.
2. Zdaje się, że potrafię ją rozśmieszyć.
3. Ma skórę jak biały jedwab. Gdy tylko jestem w pobliżu, przepełnia mnie dziwne 
pragnienie 
pogłaskania jej po twarzy.
wtorek 30 kwietnia
Cieszę się, że kwiecień się skończył. To taki gorzko-słodki miesiąc. Kwiaty już 
znikły, ale wiatr wciąż 
dmie i nogawki spodni łopoczą, chyba że włoży się je w skarpetki.
Brodę mam teraz bujną. Wpada mi w nią jedzenie. O 9.30 Brown dostrzegł w niej 
kawałek białka od 
jajka. Zjadłem gotowane jajko dziś rano o 7.39. Od tej chwili rozmawiałem albo 
byłem widziany przez co 
najmniej trzydzieści osób. Dlaczego nikt nie zwrócił mi uwagi, że mam w brodzie 
kawałek białka? A nie był to 
wcale mały kawałek. Jak na białko jajka, był całkiem spory, a więc nie sposób 
było go przeoczyć. Będę 
musiał kupić sobie małe podręczne lusterko i regularnie sprawdzać brodę po 
posiłkach. Nie mogę ryzykować, że 
ponownie się tak ośmieszę publicznie.
środa 1 maja
Opiekowałem się dziećmi. Griffith poprosił mnie, żebym mu pomógł skonstruować 
model pocisku 
Scud, który zamierza wykonać z tuby po rolce papieru toaletowego i pociętej 
butelki po płynie do zmywania. 
Oświadczyłem mu, że jestem pacyfistą.
Griffith (sześciolatek) spytał:
- Gdyby twoją siostrę chciała napaść banda okrutnych zbirów, czy przyglądałbyś 
się temu bezczynnie?
- Tak - odparłem. Griffith nie zna mojej siostry Rosie. Na pewno potrafiłaby się 
rozprawić z bandą 
okrutnych zbirów.
Christian wrócił z wieczorku karaoke przed 23.00. Ponoć musiał odśpiewać 
piosenkę Love is a Many 
Splendoured Thing, aby nie zostać zdemaskowanym. A więc jego projekt badawczy 
jest operacją tajną. To 
wyjaśnia, dlaczego Christian, zanim dołączy do niczego niepodejrzewających 
kolesiów żerujących na niskiej 
kulturze, przebiera się ze swoich poszarpanych dżinsów w poliestrowe wdzianka.
czwartek 2 maja
Przeczytałem cały rękopis powieści Oto płaskie wzgórza mej ojczyzny. Same bzdety 
od początku do 
końca.
piątek 3 maja
Chyba byłem zbyt surowy zeszłego wieczora. W Oto są ustępy niezwykle błyskotliwe. 
Około pięciu.
sobota 4 maja
Zostawiłem Oto na noc na stole kuchennym. Rano nie usłyszałem żadnych komentarzy 
od Christiana, 
za to Alpha zauważyła, że na stronie czwartej zrobiłem błąd ortograficzny w 
słowie „sukces”. Christian nie 
podniósł nawet oczu znad gazety „Sun”.
Czego jak czego, ale nad wiek rozwiniętych dzieci po prostu nie znoszę. To 
całkiem wbrew naturze. 
Miałem ochotę powiedzieć Alphie, że wszystkie wróżki mieszkające w Piekielnej 
Dziurze na skraju jej ogródka 
powinny się zaszczepić przeciw tężcowi, ale się powstrzymałem.
Dziś rano dostałem nowy katalog firmy „Plumbs”, który zaoferował mi cztery 
poduszki z deseniem 
naśladującym gobelin i falbaneczkami po zniżkowej cenie ?27,99. Jak mnie 
namierzyli? Koperta przyszła prosto 
z firmy „Plumbs” na Banbury Road. Czy oni mnie śledzą?
niedziela 5 maja
Włożyłem blezer i o 14.00 wyruszyłem na swój zwyczajowy niedzielny spacer po 
obwodnicy. Jakiś 
stary pacan w morrisie minorze zatrzymał się i spytał, jak dojechać do 
Oksfordzkiego Klubu Bowls. A skąd niby 
ja miałbym to wiedzieć! Po powrocie zastałem w domu mnóstwo przyjaciół 
Christiana w trakcie, jak to on 
określił, fondue party. Zanurzali surowe warzywa w cuchnącym rondlu pełnym 
czegoś, co wyglądało jak żółta 
farba emulsyjna. Proponowano, bym się przyłączył, ale odrzuciłem zaproszenie.
poniedziałek 6 maja
Wychodząc rano do pracy, natknąłem się na Biance, więc część drogi przeszliśmy 
razem. Na pasach jej 
dłoń otarła się o moją. Przeszył mnie prąd. Przeprosiłem i włożyłem rękę do 
kieszeni płaszcza 
przeciwdeszczowego, by zapobiec podobnemu zdarzeniu. Bianca zdjęła słuchawki 
Sony i zachęciła mnie, bym 
posłuchał Gun’n’Roses. Po pięciu minutach oddałem jej słuchawki. Nie mogłem 
znieść tej łupaniny.
wtorek 7 maja
Dziś rano Bianca znów była pod domem. Nie mam pojęcia, dlaczego tędy chodzi, bo 
to wcale nie jest 
po drodze do jej pracy.
Opieka nad dziećmi. Poszły do łóżka o 21.30, zaraz po tym, jak przeczytałem im 
pierwsze trzy 
rozdziały Oto płaskie wzgórza mej ojczyzny. Ten jeden raz wyglądały na zmęczone, 
ziewały itd.
środa 8 maja
Bianca znowu przed domem, wiązała sznurowadła przy swoich martensach. 
Powiedziała mi, że nudzi 
się wieczorami - nie ma w Oksfordzie zbyt wielu znajomych. Szczególnie brakuje 
jej filmów, ale ma już dosyć 
samotnego chodzenia do kina. Rozgadała się na temat Ala Pacino. Widziała Morze 
miłości aż jedenaście razy. Ja 
ani razu. Nie znoszę tego gościa. Powiedziałem Biance, że ja też od wieków nie 
byłem w kinie. Gdy rozstała się 
ze mną i weszła do swego kiosku, wyglądała na rozdrażnioną. Pewnie ma zespół 
napięcia przedmiesiączkowego.
czwartek 9 maja
Opieka nad dziećmi. O 19.30 zaproponowałem dzieciom, że poczytam im Oto, ale one 
jak jeden mąż 
oświadczyły, że są bardzo zmęczone i chcą już iść spać. Spędziłem spokojny 
wieczór - prałem swoją garderobę 
przeznaczoną do pracy i myłem brodę szamponem. Christian wrócił o pierwszej w 
nocy - obserwował bójkę w 
indyjskiej restauracji. Poradziłem mu, by namoczył swoje spodnie na noc w zimnej 
wodzie. Kurkuma zostawia 
jedne z najbardziej uporczywych plam, jakie zna ludzkość. Jak się taką zapuści, 
to koniec.
poniedziałek 13 maja
Dziś w porze lunchu wybuchł straszny skandal! Megan Harris i Bill Blane zostali 
przyłapani, gdy 
fotografowali na kserokopiarce swoje części intymne! Uszłoby to im na sucho, 
gdyby maszyna się nie zacięła. 
Zostali zawieszeni w obowiązkach przy pełnej pensji, do czasu komisji 
dyscyplinarnej. Jestem całkiem 
zadowolony. Dzięki temu nie musiałem kopiować dwustu stron bredni na temat 
traszek z Newport Pagnell.
wtorek 14 maja
Co za niesprawiedliwość! Z powodu zawieszenia Billa przerzucono na mnie 
odpowiedzialność za cały 
wydział ds. borsuka. Brown rzucił teczki opisujące różne borsucze sprawy na moje 
biurko i powiedział: „Jesteś 
przyjacielem Billa. Zajmij się tym”.
Brown nie powinien wyżywać się na mnie tylko dlatego, że wczoraj sforsował drzwi 
do pokoiku z 
fotokopiarką i otworzył je na oścież. Wprawdzie stracił kochankę i sekretarkę, 
ale powinien pamiętać o tym, 
czego go uczono na kursie menedżerskim, i trzymać fason.
środa 15 maja
Zerwałem się o świcie i pojechałem taksówką do siedziby borsuków. Muszę się 
nauczyć prowadzić 
samochód. W drodze powrotnej taksówkarz ciągle narzekał na smród. Miałem świeże 
odchody borsuków w 
szczelnym słoiku firmowym, więc pozostaje dla mnie tajemnicą, w jaki sposób 
zapach dotarł do nosa 
taksówkarza. Uważam, że odświeżacz powietrza „drzewko świerkowe”, zwisający z 
podsufitki jego samochodu, 
działał na zmysł węchu o wiele bardziej odpychająco.
piątek 17 maja
Jestem pogrążony po uszy w traszkach i borsukach, a Brown napomyka jeszcze o tym, 
że być może 
każe mi się zająć też ropuchą paskówką. Najwyraźniej próbuje mnie zmusić do 
złożenia wymówienia albo chce, 
bym przeżył załamanie nerwowe z powodu przepracowania.
Fotokopie części intymnych Megan i Billa krążą po biurze. Sądzę, że to w 
najwyższym stopniu 
niesmaczne - takie naruszenie ich prywatności, nie wspominając już o ich 
częściach intymnych. Zresztą odbitki 
są tak zamazane, że trudno powiedzieć, które części należą do Megan, a które do 
Billa. Ta fotokopiarka nigdy 
nie działała jak należy.
Bianca wpadła dziś wieczór z rachunkiem Palmera za czasopisma. Otworzyłem drzwi 
i nawet bym ją 
zaprosił do środka, ale nie chciałem, by uznała, że chodzą mi po głowie myśli o 
stosunku seksualnym - chociaż, 
oczywiście, chodziły. Zawsze mi chodzą. Tym razem Bianca wysztafirowała się jak 
nie wiem co. Miała na sobie 
obcisłe dżinsy, botki do kostki na wysokich obcasach i białą koszulę ściągniętą 
skórzanym brązowym paskiem. 
Jej włosy były świeżo umyte. Czułem zapach Wash’n’Go - szamponu, którego sam 
używam. Miałem na końcu 
języka zaproszenie na kawę, ale coś mnie powstrzymało.
Wyglądało na to, że nie zamierza ruszyć się z progu - stała i rozwodziła się nad 
tym, że nie ma nic do 
roboty wieczorami. Musiałem stać na chłodnym wietrze, a ubrany byłem tylko w 
spodnie i koszulę. To może się 
skończyć poważnym przeziębieniem. Przez kilka następnych dni muszę mierzyć sobie 
temperaturę.
niedziela 19 maja
Jak przewidywałem, obudziłem się wczoraj przeziębiony, więc wypiłem trzy łyżki 
Night Nurse (choć 
była dopiero 8.30) i znów poszedłem spać. Dziś Christian zastukał do mnie o 
12.30 i spytał, czy mogę przez trzy 
godziny popilnować dzieci, bo wybiera się na „Striptiz tylko dla panów” w Klubie 
Pracujących Mężczyzn. 
Zgodziłem się niechętnie i zwlokłem się z łóżka.
Ja nigdy nie widziałem striptizu. Nie wiedziałbym, jaką robić przy tym minę. Czy 
oglądałbym pokaz z 
wystudiowaną obojętnością, jak detektyw z telewizji, który musi przesłuchać 
jakiegoś drania w spelunce? A 
może uśmiechałbym się, czy wręcz śmiał, jakby bawił mnie widok rozbierającej się 
młódki? Niewykluczone 
też, że często przełykałbym ślinę, dyszał ciężko, wybałuszał oczy i zdradzał 
postronnym obserwatorom, że 
jestem podniecony seksualnie. Tak, obawiam się, że właśnie tak by było.
Gdy Christian wrócił, poszedł na górę. Szum prysznica było słychać przez co 
najmniej czterdzieści pięć 
minut. Podejrzewam, że to miało być symboliczne oczyszczenie.
Dziś wypadł dzień umbagumba, więc nie rozmawiałem, to jest nie mogłem rozmawiać 
z dziećmi.
Rektor uniwersytetu Norman Lamont zamierza podać do sądu seksuolożkę, bo rzekomo 
doznał 
uszczerbku w trakcie terapii. O jakiż to uszczerbek chodzi, Lamont? Brytyjczycy 
powinni się o tym dowiedzieć.
W sobotę nadszedł list z „Readers’s Digest”, w którym poinformowano mnie, że 
moje nazwisko zostało 
wybrane spośród setek tysięcy innych i umieszczone na liście kandydatów do 
wielkiej nagrody pieniężnej! 
Muszę tylko zamówić prenumeratę „Reader’s Digest”! Łatwo jest szydzić z 
„Reader’s Digest”, ale trzeba 
przyznać, że dzięki temu poręcznemu magazynowi wiecznie zajęci bibliofile mogą 
być na bieżąco z kwestiami 
literackimi.
Ci z „Plumbs” również do mnie napisali, oferując okrągłą koronkową serwetę plus 
okrągły stół ze 
sklejki, gdybym jeszcze takiego nie miał. Muszę przyznać, że kusiło mnie jedno i 
drugie.
czwartek 23 maja
Christian wyprawił wczoraj przyjęcie z alkoholem; przyszli Cavendish i Pandora. 
Próbowałem 
wciągnąć Pan do rozmowy, ale za każdym razem widziałem, jak szuka czegoś 
wzrokiem ponad moim 
ramieniem. Czyżby moje towarzystwo było aż tak nudne?
O ósmej zjawiła się Bianca w lśniącej, obcisłej czarnej sukience. Przedstawiłem 
ją Pandorze. Pandora 
powiedziała do Bianki:
- Śliczną masz sukienkę. Czyż lycra nie jest cudowna? Jak mogłyśmy kiedyś bez 
niej żyć?
Potem przez pół godziny trajkotały o lycrze. Uważam, że kosztowne wykształcenie 
Pandory nie zdało 
się na nic.
W salonie/kuchni/pracowni było w porywach do pięćdziesięciu osób. Większość z 
nich miała wyższe 
wykształcenie, ale trudno by było to wywnioskować z ich rozmów. Oto główne 
tematy, kolejno:
1) Archerowie
2) piłka nożna (Gazza)
3) lycra
4) cięcia na uniwersytecie
5) księżna Diana
6) alkoholizm
7) morderstwo w Oksfordzie
8) owies
9) spalenie Rajiva Gandhiego
10) stanik typu wonderbra Gossarda
I oni uważają się za intelektualistów! Moje próby nawiązania rozmowy o książce 
Oto płaskie wzgórza 
mej ojczyzny spotykały się z chłodem i obojętnością. Otóż to! Ludzie o tak 
zwanych „najtęższych umysłach” w 
kraju słuchali mnie przez kilka minut, a potem pod byle pretekstem czym prędzej 
się oddalali. W pewnym 
momencie, gdy opowiadałem, jak mój bohater terminował u szewca w rozdziale 
jedenastym, niejaki profesor 
Goodchild rzucił na odchodnym: „Niech pan sobie daruje te pieprzone szczegóły”.
Jednak wkrótce potem usłyszałem, jak się rozwodzi na temat metod czyszczenia 
akwarium.
Bianca wyszła o 23.30 w towarzystwie typa o podejrzanym wyglądzie, ubranego w 
czarną skórzaną 
kurtkę. Ponoć jest świetnym astrofizykiem, choć moim zdaniem wygląda na kretyna, 
który nie wiedziałby, z 
której strony teleskopu należy przystawić oko.
Gdy zmywaliśmy po przyjęciu, Christian powiedział:
- Adrianie, posłuchaj mojej rady - wywal wreszcie ten cholerny blezer. Kup sobie 
jakieś modne ciuchy, 
takie, jak noszą teraz młodzi faceci!
Odparłem (dość błyskotliwie, jak sądzę), że niezbyt mi do twarzy w lycrze. 
Spojrzał na mnie z 
zaskoczeniem i wrócił do zmywania kieliszków.
Pandora też rzuciła nieprzychylny komentarz, mianowicie:
- O rany, znowu ten pieprzony, ohydny blezer. Oddaj go wreszcie do Oksfordzkiego 
Komitetu do Walki 
z Głodem!
Może tak właśnie zrobię.
Leżałem bezsennie przez wiele godzin, wyobrażając sobie, jak astrofizyk i Bianca 
patrzą razem w 
gwiazdy. Czy powierzyłby jej swój teleskop?
piątek 24 maja
Na posesji, którą mijam po drodze do pracy, pojawił się amerykański pit 
bulterier. Na pozór wydaje się 
przyjaznym stworzeniem. Stoi tylko za płotem i szczerzy zęby w uśmiechu. Jednak 
od teraz będę chodził do 
pracy inną drogą. Jest to dla mnie spora niedogodność, ale nie mogę ryzykować 
oszpecenia twarzy. Chciałbym, 
aby fotografia na odwrocie okładki mojej powieści ukazywała takie oblicze, jakie 
mam dzisiaj, a nie poryte 
szkaradnymi bliznami. Wiem, że chirurdzy plastyczni potrafią zdziałać cuda, ale 
nie mam zamiaru narażać się na 
szwank.
Brown był dzisiaj w podłym nastroju. Dostał list od adwokata Megan. Megan grozi, 
że oskarży go o 
zniesławienie, chyba że natychmiast zostanie przywrócona na dawne stanowisko. 
Mam nadzieję, że Brown 
ulegnie. Zastępczyni Megan, niejaka Julia Stone, jest jedną z tych wyniosłych 
paniuś, którym automaty z 
czekoladą na stacjach kolejowych nigdy nie połykają pieniędzy.
sobota 25 maja
W Oksfordzie pełno turystów, którzy jeżdżą na górnych piętrach autobusów i 
chodzą po ulicach z 
zadartymi głowami. To niezwykle uciążliwe dla nas, stałych mieszkańców, których 
obcokrajowcy co pięć minut 
pytają o drogę. Być może to małostkowe, ale lubię udzielać im mylnych informacji.
Właśnie coś sobie przypomniałem! Wczoraj oddałem blezer do sklepu Oksfordzkiego 
Komitetu do 
Walki z Głodem, a tymczasem w górnej kieszeni znajdowała się moja prezerwatywa. 
To oznacza, że jeżeli 
nadarzy mi się dziś okazja do odbycia stosunku, będę nieprzygotowany. Oznacza to 
również, że nie mogę już 
wstępować do tego sklepu - przynajmniej dopóki pani Whitlow, wolontariuszka, 
której wręczyłem blezer, nie 
umrze albo nie odejdzie na emeryturę.
Pani Whitlow często gratulowała mi, że jestem „uczciwym, żyjącym w czystości 
młodzieńcem”, choć 
nie dałem jej żadnych podstaw do sformułowania takiej opinii.
poniedziałek 27 maja
Dlaczego banki są zamknięte w dni wolne od pracy? Przecież właśnie w takie dni 
ludzie chcą 
wydawać pieniądze. Pożyczyłem od Christiana ?5 na dureksa i banany.
wtorek 28 maja
Właśnie ukończyłem rozdział dwunasty Oto płaskie wzgórza mej ojczyzny 
zatytułowany Pies musiał 
umrzeć.
Z westchnieniem zamknął drzwi frontowe domu swej matki. Zostawił ją zgarbioną 
nad stołem 
kuchennym, w otoczeniu przepełnionych popielniczek i pustych puszek po pilsnerze. 
Na górze ojciec wstrzykiwał 
sobie heroinę w sflaczałą żyłę. Ulubieniec rodziców, amerykański pit bulterier, 
wyglądał przez frontowe okno 
zapuszczonego domu z tarasem i warczał, odsłaniając swoje przeraźliwe kły. 
Ruszył w dół ulicy, rzucając 
pozdrowienia rachitycznym sąsiadom. Jakaś para cudzołożyła w przejściu między 
budynkami, oczy tych ludzi 
ziały martwotą, ich ruchy były automatyczne. Zaszlochał w duchu. Boleść zdjęła 
jego duszę. Pożałował dnia, w 
którym się narodził. I oto nagle snop światła słonecznego przeciął mu drogę. 
Stanął jak zahipnotyzowany. 
Czyżby to był znak, zwiastun, mówiący o tym, że od tej chwili jego życie się 
poprawi?
Zawrócił w stronę domu. Otworzył drzwi frontowe. Pies Rzeźnik zawarczał na niego, 
więc zaczął go 
dusić, i dusił dopóty, dopóki zwierzę nie padło martwe u jego stóp. Czuł się Zły, 
ale jednocześnie dziwnie Dobry. 
Pies był tylko utrapieniem i nikt z nim nigdy nie wychodził na spacer. Miał 
czyste sumienie.
No, no! Kawał literatury! Jestem przekonany, że Dostojewski byłby ze mnie dumny. 
Bez wątpienia to 
pierwszy w angielskiej prozie opis morderstwa psa. Spodziewam się, że po wydaniu 
Oto płaskie wzgórza mej 
ojczyzny otrzymam listy od angielskich miłośników psów, ale odpiszę im i odeprę 
ewentualne zarzuty, 
argumentując, że jestem artystą i muszę podążać tam, gdzie wiedzie mnie moje 
pióro.
środa 29 maja
Odbyłem dziś krótką rozmowę z Julią Stone przy maszynie do napojów, gdy moja 
zupa ogonowa 
ciurkała do plastikowego kubka. Poprosiła, bym więcej już nie korzystał z 
damskiej toalety. Zwróciłem jej 
uwagę, że w męskiej skończył się papier toaletowy, a ona oświadczyła, że jeśli 
nadal będę „naruszał damską 
przestrzeń”, oficjalnie oskarży mnie o molestowanie seksualne. Dodała też, że 
jak wynika z dokumentacji 
pocztowej, zużywam najwięcej znaczków z całego personelu.
Oświadczyłem chłodnym tonem (choć nie tak chłodnym jak moja zupa ogonowa), że 
napisałem więcej 
listów niż pozostali, dlatego też potrzebowałem więcej znaczków. Obawiam się 
jednak, że zrobiłem sobie wroga.
Pani Julia Stone to onieśmielająca kobieta. Ściska mnie w gardle, ilekroć muszę 
się do niej odezwać. 
Mogłaby tu pomóc szminka. Jej, nie mnie.
Christian wrócił z klubu nocnego Golden Gate z podbitym okiem. Naraził się 
jakiemuś żulowi tym, że 
na niego patrzył. Tak, jakiś żul to właśnie Christianowi zarzucił. To 
zatrważający przykład rozpadu brytyjskiego 
społeczeństwa. Oprychy kiedyś cieszyły się, gdy ktoś na nich patrzył. Od tej 
pory będę odwracał wzrok, 
gdy tylko zauważę, że zbliża się do mnie jakiś opryszkowaty osobnik.
Gdy Christian przestał się wreszcie cackać ze swoim okiem i poszedł spać, 
siadłem przy stole 
kuchennym i próbowałem wprowadzić trochę seksu do Oto.
Rozdział trzynasty: Defloracja
Leżał w łóżku w swym paryskim pokoju. Fifi zaczęła zdejmować sukienkę z lycry. 
Jego oddech stał się 
przyspieszony. Stała przed nim obnażona, jej piersi prężyły się pod staniczkiem 
typu wonderbra, majteczki były 
czyste i ładnie wyprasowane. Wyciągnął ku niej ręce, ale ona powiedziała z 
francuskim akcentem: „Nie, nie, 
mon amour, myślę, że musisz poczekać”. Jego żądza wzrosła, gdy zauważył, że jej 
pupa jest gładka i pozbawiona 
wyprysków. Jęknął i...
To nie jest dobre. Nie mogę pisać o seksie. Nawet o francuskim seksie w Paryżu.
sobota 1 czerwca
Dwa listy, jeden z „Plumbs”, oferujący mi komplet ręczników z moim monogramem 
wyszytym na 
lamówce; drugi od Sharon Bott.
Drogi Adrianie mam nadzieję że masz się dobrze kupę czasu cię nie widziałam 
spotkałam twoją mamę 
na mieście i pogadałyśmy powiedziała że Glenn jest bardzo do ciebie podobny 
powiedziałam że tak a ona na to 
czy to syn naszego Adriana Sharon muszę wiedzieć tak jakoś z tym wyskoczyła nie 
wiedziałam co powiedzieć 
muszę przyznać że widywałam się jeszcze z kimś jak spotykałam się z tobą nie 
chciałam działać na dwa fronty 
Adrian ale czasami miałeś takie humory a ja pragnęłam miłości byłam taka młoda. 
Glenn chodzi już do szkoły i 
jest dużym chłopcem. Moja mama mówi że powinieneś płacić na niego jakieś 
pieniądze ale ja mówię nie mamo 
to nie byłoby w porządku bo nie wiem czy Glenn jest Adriana czy nie Twoja mama 
dała mi twój adres żebym do 
ciebie napisała mam nadzieję że nie zrobiłam za dużo błędów ale nic nie pisałam 
od kiedy skończyłam szkołę bo 
i po co widziałam Baza w telewizorze a ty Dobrze sobie radzi Nie mam teraz 
faceta od kiedy Daryl uciekł z 
wideo i zabrał jeszcze ?35 które oszczędziłam na gaz Trochę przytyłam ale 
zapiszę się do Animowanych 
Żarłoków i schudnę Twoja mama mówi że będzie się opiekować dzieckiem jest dla 
mnie taka dobra.
Całuski, Sharon
niedziela 2 czerwca
Rozmawiałem z matką dziś rano i powiedziałem, żeby nie wtykała nosa w moje 
sprawy. Odparła: 
„Glenn jest rezultatem wtykania i twoich sprawek” i odłożyła słuchawkę. Potem 
przez cały czas było u niej 
zajęte.
Rozwścieczyło mnie wtrącanie się matki. Jak ona śmie kogokolwiek pouczać w 
sprawach moralnych. 
Wiem na pewno, że nie była dziewicą w noc poślubną. Babcia mi o tym powiedziała.
A poza tym matka nie powinna używać liczby mnogiej. Jakie znowu „sprawki”? 
Miałem tylko jeden 
romans. Z Sharon Bott, osobą ograniczoną umysłowo, która nie zna różnicy 
pomiędzy Bóg, buk i Bug, a 
przecinek i kropka są jej całkiem obce. Prawdopodobnie uważa, że pauza to to 
samo co meno-pauza, średnik to 
pośrednik, nawiasy to zawiasy, cudzysłów to cudzołóstwo, a kursywa to choroba 
kur.
Ku pamięci: Czy dziecko jest moje? Test krwi? List z zaprzeczeniem?
2.00
Napisałem do Sharon.
3.00
Podarłem list. (Moja odpowiedź musi być niezwykle wyważona. Potrzebuję czasu, by 
poczytać, jak 
prawo odnosi się do kwestii ojcostwa.)
czwartek 4 czerwca
Dzięki Bogu, książę William całkiem wydobrzał po uderzeniu w głowę, którego 
doznał w klubie 
golfowym. Serce zamiera mi na myśl o tym, że mogliśmy stracić naszego przyszłego 
króla. No, może nie 
całkiem zamiera, bo się nie zatrzymuje, ale cieszę się, że dzieciakowi już 
lepiej. Dzwoniłem do Leicester, 
do babci. Zastanawiało ją, dlaczego książę Karol nie odebrał syna ze szpitala.
- Czyż on nie wie, że taka jest tradycja w naszej angielskiej kulturze? - 
spytała.
Babcia uważa, że monarchia traci kontakt ze swym ludem, i gorzko wyrzekała na to, 
że utrzymanie 
królewskiego jachtu „Britannia” kosztuje trzydzieści pięć tysięcy funtów 
tygodniowo.
17.00
„The Oxford Mail” właśnie mnie poinformowało, że emir Kuwejtu jeszcze nie 
ogłosił daty 
demokratycznych wyborów, jakie mają się odbyć w jego kraju. Zaskakujące, 
zważywszy wszystkie kłopoty i 
wydatki, na jakie narażeni byli ostatnio sojusznicy. Rusz się, emirze! 
Dowiedziałem się też z „Oxford Mail”, że 
utrzymanie królewskiego jachtu „Britannia” kosztuje trzydzieści pięć tysięcy 
dziennie. Dziennie! Natychmiast 
zadzwoniłem do babci, by wyprowadzić ją z błędu. Była zdegustowana.
Pytanie: Dlaczego emir Kuwejtu zaczyna swoje nazwisko od małego „e”?
piątek 7 czerwca
Przez cały ranek pisałem raport na temat przewidywanych narodzin traszek, a po 
południu na temat 
rozprzestrzeniania się borsuków. Boję się jednak, że część papierów mi się 
pomieszała. Gdy odbijałem raporty 
na fotokopiarce, zauważyłem, że poplątałem niektóre fakty. Jednak Brown darł się 
na korytarzu, żeby mu 
przynieść raporty, więc cóż miałem począć? Pędził na spotkanie zarządu o 16.00, 
więc musiałem mu 
natychmiast wręczyć papiery.
sobota 8 czerwca
Napisałem do Sharon, co następuje:
Droga Sharon!
Miło było otrzymać od ciebie wieści po tak długim czasie.
Obawiam się, że nie wchodzi w rachubę, abym to ja był ojcem twojego dziecka 
Glenna.
Przeszedłem ostatnio badanie liczby plemników w nasieniu i konsultant 
spermatologiczny poinformował 
mnie, że moje plemniki są zbyt słabe, by mogły przekształcić się w dziecko. Jest 
to dla mnie tragedia osobista, bo 
zamierzałem mieć co najmniej szóstkę dzieci.
Piszesz w swym liście, że działałaś na dwa fronty. Wiadomość tę przyjąłem ze 
smutkiem. Wiem, że nasz 
związek nie był idealny; wywodzimy się przecież z innych środowisk; ja: wyższa 
klasa robotnicza/niższa klasa 
średnia, ty niższa klasa robotnicza/margines społeczny. I oczywiście dzielą nas 
dokonania na polu edukacji, nie 
wspominając już o zainteresowaniach kulturalnych. Jednak pomimo tych wszystkich 
różnic sądziłem, że nasze 
współżycie seksualne układało się całkiem dobrze. Zupełnie nie pojmuję, dlaczego 
mnie zdradzałaś i znalazłaś 
sobie innego partnera. Muszę wyznać, że jestem zdruzgotany twoim oświadczeniem. 
Czuję się bezwartościowy i 
wykorzystany. Byłbym ci wielce zobowiązany, gdybyś przestała widywać się z moją 
matką. Jest uzależniona od 
ludzkich dramatów wszelakiego rodzaju. Postrzega siebie jako postać z opery 
mydlanej. Sugeruję, abyś zapisała 
się do Anonimowych Żarłoków (nie Animowanych Żarłoków, nawiasem mówiąc) i 
wynajęła kompetentną 
opiekunkę do dziecka. Mojej matce nie można powierzać opieki nad małymi dziećmi; 
upuściła mnie na głowę, 
gdy miałem sześć miesięcy, bo wyjmowała gotowane jajko z rondelka.
W każdym razie, Sharon, miło było otrzymać od ciebie wiadomości.
Pozdrowienia, Adrian
PS Z kim mnie zdradzałaś? Naturalnie nie ma to żadnego znaczenia. Po zakończeniu 
naszego związku 
ciągle zmieniałem kochanki. Pytam ze zwykłej ciekawości. Jednak chciałbym znać 
nazwisko owego młodzieńca, 
chociaż to w ogóle nie jest ważne. Nie czuj się zobowiązana do tego, by mi je 
zdradzić. Po prostu myślę, że 
pomogłoby ci to zrzucić ciężar z serca. Poczucie winy zżera człowieka, 
nieprawdaż? Proszę więc, byś do mnie 
napisała i podała nazwisko tego młodego człowieka. Myślę, że wtedy twoje 
samopoczucie się poprawi.
niedziela 9 czerwca
Spędziłem dzień spokojnie, pracując nad rozdziałem czternastym swojej powieści.
Spojrzał na małego chłopca, który dźgał kijem ropuchę paskówkę.
- Przestań! - zawołał. - To przedstawicielka jednego z zagrożonych gatunków. 
Musisz być dla niej 
dobry.
Chłopiec przestał dźgać ropuchę i podszedł, by wziąć go za rękę.
- Kim jesteś? - spytał, lekko sepleniąc.
Pragnął zawołać: Jestem twoim ojcem, chłopcze!, ale to było niemożliwe. Spojrzał 
na Sharon Slagg, 
matkę chłopaczka, która ważyła 134 kilo i miała włosy rozdwojone na końcach. Jak 
mógł zażywać z nią niegdyś 
rozkoszy seksualnej?
Puścił rączkę chłopca i powiedział:
- Jestem nikim, chłopcze. Jestem dla ciebie nieznajomym. Jestem po prostu kimś, 
kto kocha planetę, na 
której żyjemy - włącznie z niemymi stworzeniami, z którymi ją dzielimy.
Z tymi słowy opuścił swego syna. Chłopiec wykrzyknął:
- Proszę cię, nieznajomy, nie odchodź!
Ale on wiedział, że musi to zrobić, zanim Sharon Slagg oderwie się od książki 
zatytułowanej 
Zniszczenie, którą czytała na parkowej ławce. Chłopiec powiedział:
- Chciałbym, żebyś był moim ojcem, nieznajomy, wtedy ja też miałbym tatusia, 
który przychodziłby na 
wywiadówki.
Myślał, że pęknie mu serce. Szlochając, szedł trawnikiem, dopóki nie oddalił się 
na tyle, że chłopiec 
wyglądał, jakby był wielkości mrówki.
Nie boję się przyznać, że ten fragment tekstu wycisnął mi z oczu łzy. Ależ ja 
jestem mądry. Potrafię 
szarpać struny serca jak żaden ze znanych mi autorów. Czuję, że moja książka 
bardzo się poprawiła dzięki 
ostatnim dodatkom. Narracja jeszcze trochę kuleje (czy aby na pewno?), lecz nikt 
mi nie powie, że ta proza nie 
angażuje uczuć czytelnika.
czwartek 20 czerwca
Bianca wpadła wieczorem, żeby pożyczyć szklankę ryżu basmati. Przestała się 
spotykać z 
Obserwatorem Gwiazd; powiedziała, że jego oddech stale było czuć owocem kiwi.
Jest wygadaną dziewczyną, a słownictwo ma całkiem bogate. Spytałem ją, dlaczego 
pracuje w kiosku z 
gazetami. „Brakuje pracy dla inżynierów”, odparła.
Z zaskoczeniem dowiedziałem się, że Bianca ma dyplom inżyniera hydraulika 
Uniwersytetu 
Edynburskiego. Zanim wyszła z ryżem, poprosiłem, by naprawiła cieknący prysznic 
w moim pokoju. 
Powiedziała, że z przyjemnością wpadnie jutro wieczorem i się tym zajmie. 
Spytała, czy przynieść butelkę wina. 
Powiedziałem, że nie ma takiej potrzeby. Wyglądała na rozczarowaną. Mam szczerą 
nadzieję, że nie jest 
alkoholiczką ani pijaczką, która musi sobie przed pracą „strzelić lufę”.
Robię postępy w pisaniu powieści. Dziś wieczór wyciągnąłem mój poemat epicki 
Niecierpliwa kijanka. 
Jest zadziwiająco dobry, ale brak mi czasu na jego ukończenie. Powieść ma 
pierwszeństwo. Z poezji się nie 
wyżyje. Nasz nadworny poeta Ted Hughes, jak widać po zdjęciach, nosił tę samą 
marynarkę przez dwadzieścia 
lat.
piątek 21 czerwca
Bianca przyszła avec skrzynka z narzędziami, ale sans wino. Zasiedziała się 
trochę po naprawie 
prysznica - opowiadała, jaka to jest samotna i jak bardzo chciałaby mieć stałego 
chłopaka. Spytała, czy ja mam 
jakąś dziewczynę. Zaprzeczyłem. Siedziałem w fotelu pod oknem, a ona leżała na 
moim łóżku w pozie, którą 
staroświecki mężczyzna określiłby jako prowokacyjną.
Miałem ochotę przyłączyć się do niej na łóżku, ale nie byłem pewien, jak 
zareaguje. Czy powitałaby 
mnie z otwartymi ramionami i nogami? Czy może zbiegłaby na dół z wrzaskiem, 
żądając od Christiana, by 
wezwał policję? Kobiety są dla mnie całkowitą tajemnicą. W jednej chwili 
trzepoczą rzęsami, a już w następnej 
nazywają cię seksistowską świnią.
Gdy próbowałem rozeznać się w sytuacji, zapadło krępujące milczenie, więc 
zacząłem opowiadać o 
poprawkach, które wprowadzam do książki. Po jakichś dwudziestu minutach Bianca 
pogrążyła się w głębokim 
śnie. Sytuacja stała się wyjątkowo niezręczna.
W końcu zszedłem na dół i poprosiłem Christiana, by poszedł do mnie i ją obudził. 
Zaśmiał się 
szyderczo i powiedział:
- Czasami jesteś niewiarygodnie głupi.
Co chciał przez to powiedzieć? Chodziło mu o to, że nie potrafię naprawić 
prysznica, czy o nieśmiałość 
w sprawach seksu?
Gdy Bianca się obudziła, wyglądała jak smutne dziecko. Miałem ochotę otoczyć ją 
ramionami, lecz 
zanim zdążyłem to zrobić, chwyciła swoje pudełko z narzędziami i zbiegła po 
schodach, nie mówiąc nawet 
„dobranoc”.
niedziela 22 czerwca
Dziś rano prysznic był wielce satysfakcjonujący. Ciśnienie wody znacznie się 
poprawiło.
14.00
Pracowałem nad rozdziałem piętnastym. Wysłałem go do Chin.
23.30
Kazałem mu wrócić z Chin. Nie mogę zawracać sobie głowy uciążliwym badaniem 
tamtejszych 
realiów. Po prostu przespacerował się po Wielkim Murze, a potem przyleciał 
samolotem na lotnisko East 
Midlands. Zszedłem na dół, do kuchni, by zrobić sobie filiżankę gorącej 
czekolady, i opowiedziałem 
Christianowi o wyprawie mojego bohatera do Chin.
- Ale przecież mówiłeś mi, że on jest nędzarzem. Skąd wytrzasnął forsę na bilet 
lotniczy?
Boże, jak ja nienawidzę pedantów!
1.00
Dodatek do rozdziału piętnastego:
Co leży na wycieraczce? Schylił się i podniósł list z „Reader s Digest”. Na 
kosztownej kopercie widniał 
napis: OTWORZYĆ NATYCHMIAST. Wykonał polecenie. W środku był list i czek na 
milion funtów! Był 
cudownie bogaty. „Jak wydam to wszystko?” - zwrócił się do kota. Kocica posłała 
mu nieodgadnione spojrzenie. 
„ Chiny? - spytał. - Odbędę jednodniową podróż do Chin!”
Mam nadzieję, że to zadowoli właściciela mojego lokalu i najbardziej krytycznie 
nastawionych 
czytelników.
niedziela 23 czerwca
Przy śniadaniu powiedziałem Christianowi, skąd mój bohater miał pieniądze na 
wyjazd do Chin. Teraz 
Christian chce wiedzieć, co bohater zrobił z resztą pieniędzy. Nie sposób go 
zadowolić.
12.00
Rozdział szesnasty: Nieuzasadniony czyn
Żebrak siedzący pod stacją autobusową w Leicester patrzył z niedowierzaniem 
na ?999 000, które 
posypały się na jego głowę. On odszedł, znowu jako nędzarz.
17.00
Ujrzałem Biance, która szła w moją stronę, gdy wracałem z popołudniowej 
przechadzki po obwodnicy. 
Miała na sobie szorty i T-shirt; jej nogi, oprócz kostek wyglądały świetnie, 
długie i smukłe. Pospieszyłem ku 
niej. Ku mojemu zaskoczeniu, przeszła na drugą stronę ulicy, całkiem mnie 
ignorując. A Christian próbował mi 
wmawiać, że jej się podobam! Dobrze się stało, że nie przyłączyłem się do niej 
na łóżku tamtej nocy. Mógłbym 
już teraz siedzieć w więzieniu, oskarżony o napastowanie seksualne.
Podczas następnej wizyty w bibliotece poszukam książki, która wyjaśnia 
inteligentnemu laikowi 
działanie kobiecego umysłu.
LATO
środa 3 lipca
Brown przypomniał mi dziś, że mam prawo do dwutygodniowego urlopu, który muszę 
wykorzystać w 
ciągu kolejnych dwóch miesięcy.
Zadzwoniłem do agencji turystycznej. Powiedziałem, że chcę spędzić dwa tygodnie 
w Europie, w 
czterogwiazdkowym hotelu, z częściowym wyżywieniem, ale opłata nie może 
przekraczać ?300. Agentka 
obiecała, że zadzwoni, jak tylko coś się zwolni w Albanii. Powiedziałem: „Tylko 
nie Albania. Jedzenie jest tam 
ponoć wystarczające”. Jak tylko odłożyłem słuchawkę, przypomniałem sobie, że 
niedobre jedzenie określa się 
oczywiście jako „odstręczające”. Mam nadzieję, że nie jest to początek demencji 
starczej. Mylenie słów to 
wczesny objaw.
piątek 5 lipca
Zadzwoniła dziś przedstawicielka agencji turystycznej. Niestety, rozmowę 
przełączono do gabinetu 
Browna, który właśnie udzielał mi reprymendy z powodu pomieszania raportów 
dotyczących traszek i 
borsuków. Ministerstwo Transportu otrzymało mylną informację, że rodzina 
borsuków pojawiła się na trasie 
obwodnicy projektowanej w Newport Pagnell. Oczywiście czułem się skrępowany 
obecnością Browna, więc nie 
mogłem skupić się na tym, co mówiła agentka. Powiedziałem, że oddzwonię później, 
ale ona oświadczyła:
- Musi pan zabukować natychmiast, jeśli jest pan zdecydowany.
- Co zabukować? - spytałem.
- Wycieczkę - odparła. - Tydzień nad rosyjskimi jeziorami i rzekami i tydzień w 
Moskwie. Dwa 
tygodnie za ?299,99, z pełnym wyżywieniem.
- Proszę zarezerwować - powiedziałem.
sobota 6 lipca
Korzystając z ogłoszenia w „Oxford Mail”, zadzwoniłem do szkoły o nazwie 
„Łatwizna”, organizującej 
naukę jazdy, i zarezerwowałem sobie darmową lekcję. Wyruszam na drogę w czwartek, 
18 lipca.
Brałem już wcześniej lekcje jazdy, ale srodze się zawiodłem na moich poprzednich 
instruktorach. 
Wszyscy byli niekompetentni.
niedziela 7 lipca
Opiekowałem się dziećmi, gdy Christian poszedł na bingo. Wygrał ?7,50 i był 
bliski wygrania ?14000. 
Potrzebował do tego tylko dwóch grubych paniuś.
poniedziałek 8 lipca
Pracowałem nad Oto płaskie wzgórza mej ojczyzny. Czy nadać mu imię i nazwisko? A 
jeśli tak, to 
jakie? Powinno oddawać jego wrażliwość, odwagę, indywidualizm, błyskotliwy 
intelekt, powodzenie u kobiet, 
powinowactwo z naturą, proletariackie korzenie.
wtorek 9 lipca
A może Jake Westmorland?
środa 10 lipca
Maurice Pritchard?
czwartek 11 lipca
Oscar Brimmington?
piątek 12 lipca
Jake Pritchard?
sobota 13 lipca
Maurice Brimmington?
niedziela 14 lipca
Muszę szybko podjąć decyzję. Dopóki tego nie zrobię, nie mogę ruszyć z pisaniem. 
Christianowi 
najbardziej podoba się Jake Westmorland. Jednak facet z warzywniaka mówi, że 
dobrze brzmi Oscar 
Brimmington. Z kolei konduktor z autobusu, u którego zasięgnąłem opinii, woli 
Maurice’a Westmorlanda.
poniedziałek 15 lipca
Opiekowałem się dziś dziećmi. Kazałem im przepytywać się z kodeksu drogowego. 
Ktoś wydzwaniał 
przez cały wieczór. Jakaś kobieta. Mówiła tylko „halo”. Jednak, gdy pytałem, kto 
mówi, odkładała słuchawkę. 
Głos miała podobny do głosu Bianki, ale dlaczego Bianca miałaby zachowywać się 
tak dziecinnie?
wtorek 16 lipca
Brownowi dopasowywano dziś rano gorset w szpitalu Radcliffe, więc skorzystałem z 
okazji i 
zakradłem się do jego gabinetu, by sprawdzić swoje akta: MOLE ADRIAN
PRZEZORNOŚĆ - ŻADNA
PUNKTUALNOŚĆ - MARNA
INICJATYWA - ŻADNA
SOLIDNOŚĆ - DOŚĆ ZADOWALAJĄCA
UCZCIWOŚĆ - PODEJRZANY O PODKRADANIE ZNACZKÓW POCZTOWYCH
BRANIE NA SIEBIE ODPOWIEDZIALNOŚCI - MARNE
RELACJE Z INNYMI - DOŚĆ DOBRE
Podejrzewam, że oblał egzamin końcowy z biologii.
środa 17 lipca
Drogi panie Brown, z wielkim żalem zawiadamiam Pana, że zamierzam zrezygnować z 
pracy w 
Ministerstwie Ochrony Środowiska. Oczywiście zgodnie z regulaminem odpracuję 
jeszcze dwa miesiące po 
wymówieniu. Od jakiegoś czasu nie mogę się pogodzić z obowiązującym w 
ministerstwie stylem zarządzania. 
Czuję, że marnuję tu swoje zdolności. Gdy uzgadniałem zakres obowiązków, nie 
było w nim mowy o zbieraniu 
borsuczych odchodów.
Poza tym uważam, że ochrona zwierząt czasami zakrawa na jakiś absurd. Różne 
stworzenia mają 
więcej praw niż ja. Weźmy takie nietoperze. Gdybym to ja wisiał do góry nogami i 
defekował w kościele, zaraz 
by mnie zabrano do zakładu dla obłąkanych. A nietoperze wręcz są do tego 
zachęcane przez działaczy 
ochrony przyrody, takich jak Pan, panie Brown. Nic dziwnego, że nasze kościoły 
świecą pustkami, bo wierni 
omijają je szerokim łukiem.
Z poważaniem, Adrian Mole
O 10.00 napisałem powyższy list, włożyłem go do koperty, na której napisałem: DO 
WIADOMOŚCI 
PANA BROWNA.
O 11.00, po godzinie gapienia się na kopertę, włożyłem ją pod podkładkę na 
biurku, myśląc, że może 
trochę się zagalopowałem, wziąwszy pod uwagę ten oblany egzamin z biologii.
W południe, gdy byłem przy maszynie do napojów, koperta znikła. Przeszukałem 
cały pokój, ale 
znalazłem tylko mój błękitny grzebyk.
O pierwszej zostałem wezwany do Browna, który polecił mi oczyścić biurko i 
natychmiast opuścić 
biuro. Wręczył mi kopertę, w której znajdował się czek na ?676,32 - 
dwumiesięczna pensja plus dodatek 
urlopowy, minus podatek i ubezpieczenie.
Kto dostarczył mój list z rezygnacją? Podejrzewam Molestowaną Seksualnie.
Tak więc, jak trzy i pół miliona moich rodaków, jestem bez pracy.
1.00
Christian upił mnie dzisiaj. Wypiłem dwa i pół kieliszka vouvray i pół litra 
guinnessa z puszki.
czwartek 18 lipca
Lekcja jazdy
Leżałem w łóżku do 14.00. Mojej instruktorce jazdy na imię Fiona. Jest stara (47) 
i ma mnóstwo 
obwisłej skóry na szyi, którą szarpie w chwilach zdenerwowania. Powiedziałem jej, 
że od roku nie siedziałem za 
kierownicą. Prosiłem, aby pozwoliła mi najpierw poćwiczyć na położonym za 
miastem zamkniętym parkingu 
hipermarketu Tesco, ale Fiona odmówiła i zmusiła mnie do tego, bym jeździł po 
prawdziwych ulicach, gdzie 
panował prawdziwy ruch. Tak więc to, co zdarzyło się na rondzie, nie było moją 
winą. Fiona powinna szybciej 
zareagować, miała przecież dodatkowy hamulec i tak dalej.
piątek 19 lipca
List z „Faber and Faber”:
Drogi panie Mole,
niestety muszą zwrócić panu przesłany fragment Oto płaskie wzgórza mej ojczyzny.
Pańska parodia stylu naiwnego w angielskiej prozie jest przezabawna, ale obecnie 
nie mamy w naszym 
planie wydawniczym miejsca na taką pozycją.
Z poważaniem,
Matthew Evans
Po sześciokrotnym przeczytaniu listu podarłem go na strzępy. Pan Evans jeszcze 
tego pożałuje. Kiedy 
moje rękopisy będą wystawiane na aukcjach w pokojach hotelowych, polecę memu 
agentowi, by wykluczył 
pana Evansa z licytacji.
Nie miałem powodu, by wstawać z łóżka, więc tkwiłem w nim przez cały dzień, 
zastanawiając się, czy 
jest sens ciągnąć dalej to wszystko. Pandora mną gardzi, nie mam pracy i nie 
potrafię prowadzić samochodu na 
prostej drodze. O 19.00 zwlokłem się z łóżka i zadzwoniłem do Leonory. Mężczyzna, 
który odebrał telefon, 
przedstawił się jako De Witt.
- Mówi Adrian Mole - powiedziałem. - Czy mógłbym rozmawiać z panią Leonorą?
- Żona właśnie się ubiera - odparł, a mnie na chwilę zatkało. Ujrzałem w 
wyobraźni Leonorę w różnych 
zestawach koronkowej bielizny.
- To nagła sprawa - wydusiłem z trudem.
Usłyszałem, jak z łoskotem kładzie słuchawkę i woła:
- Kochanie, to do ciebie. Chodzi o jakieś mole.
Rozległ się stłumiony jęk, a potem Leonora podeszła do telefonu.
- Słucham.
- Leonoro, jestem w rozpaczy. Czy mógłbym się z panią zobaczyć?
- Kiedy?
- Teraz.
- Nie, bo wydaję kolację o ósmej, a na pierwsze danie będzie suflet ze 
szparagami.
Nie wiedzieć czemu uznała, że interesuje mnie jej menu.
- Muszę z panią porozmawiać - nie dawałem za wygraną. - Straciłem pracę, moja 
powieść została 
odrzucona i wczoraj rozbiłem samochód na lekcji jazdy.
- To wszystko doświadczenia życiowe. Po ich przejściu stanie się pan silniejszym 
człowiekiem.
Usłyszałem, że mąż coś krzyczy w tle.
- Muszę już iść - powiedziała Leonora. - Może porozmawia pan z tą dziewczyną, 
Biancą? Do widzenia.
Zrobiłem tak, jak mi powiedziała. Poszedłem pod dom Bianki i wpatrywałem się w 
okno jej 
mieszkania. Nikt nie wchodził ani nie wychodził.
Po godzinnej obserwacji wróciłem do domu i położyłem się do łóżka. Mam nadzieję, 
że suflet ze 
szparagami stanął w gardle państwu De Witt i ich gościom.
sobota 20 lipca
Dzisiejszego popołudnia na progu domu zjawiła się Cassandra Palmer. Gdy 
Christian ujrzał swą żonę, 
jego twarz zbielała jak płótno. Dzieci przywitały się z nią uprzejmie, lecz, jak 
zauważyłem, bez szczególnego 
entuzjazmu. Wygląda, jakby zarabiała na życie zapasami w błocie. Od pierwszego 
wejrzenia poczułem do niej 
odrazę. Nie znoszę, jak zwaliste kobiety golą sobie głowy. Wolę je z włosami.
Jej pierwsze słowa skierowane do mnie brzmiały:
- Ach więc to ty jesteś tą kukułką w gnieździe.
niedziela 21 lipca
Dyktatura Cassandry rozpoczęła się dziś rano. W domu nie wolno pić wody z kranu, 
kawy, herbaty i 
alkoholu, obowiązuje zakaz jedzenia jajek, sera, czekolady, jogurtów owocowych, 
krojonej cytryny od Marksa i 
Spencera itd., itp.
Lista ciągnie się w nieskończoność. Są też rzeczy, których nie wolno mówić. 
Wypsnęło mi się, że szef 
Bianki, właściciel kiosku z gazetami, jest gruby.
- Nie jest gruby, lecz szczupły inaczej - warknęła Cassandra.
Roześmiałem się, biorąc to za dobry dowcip, ale usta Cassandry zwęziły się w 
ponurą szczelinę i z 
przerażeniem zdałem sobie sprawę, że mówiła poważnie.
Przy obiedzie Christian zwrócił żonie uwagę na to, że wypadają mu włosy. 
„Łysieję”, oświadczył. 
Cassandra znów przystąpiła do ataku.
- Masz tylko nieco nadwerężone cebulki - rzuciła, zlustrowawszy czubek głowy 
męża.
Nie mogę mieszkać pod jednym dachem z tą kobietą, a zwłaszcza znosić jej 
słownictwa. Patrzeć na nią 
też nie jest zbyt przyjemnie. Jest brzydka jak nieszczęście, czy też, jak ona by 
to ujęła, twarzowo upośledzona.
poniedziałek 22 lipca
Poprosiłem Biance, żeby miała na uwadze jakieś ciekawe propozycje wynajmu, a ona 
się zgodziła. 
Właściwie nic mnie teraz nie trzyma w Oksfordzie, oprócz mej nieodwzajemnionej 
miłości do dr Pandory 
Braithwaite.
wtorek 23 lipca
Dr Braithwaite
Jak już doktorat obroniłaś,
Czasu mi swego odmówiłaś.
Kochałaś mnie ongiś, znów na to pora.
Porzuć więc innych mężczyzn Pandoro!
Przysięgłaś zawsze kochać mnie
Dopóki maj - raj rymują się.
Błagam, pójdź ze mną do ołtarza.
Umarłbym za cię i na nic nie zważał.
Będę siedzieć w domu, gotować i sprzątać
Trzymać się w cieniu, w nic się nie wtrącać.
Gdy wrócisz po umysłowym znoju
Ja będę czekać z herbatą w pokoju.
Ty będziesz tłumaczyć na serbsko-chorwacki
Ja chwycę dywanik, użyję trzepaczki.
Z radością wypiorę twą kołdrę rankiem
Pozwól mi tylko być swym kochankiem.
Wsunąłem wiersz pod drzwi Pandory o czwartej nad ranem. To moja ostatnia, 
rozpaczliwa próba 
zmuszenia Pandory, by wyraziła swe prawdziwe uczucia do mnie. Leonora 
powiedziała, że muszę zrobić krok 
do przodu w sprawach emocjonalnych. Jak zareaguje Pandora?
środa 24 lipca
Znalazłem ten list na wycieraczce.
Drogi Adrianie,
obudziłeś mnie o czwartej nad ranem, niezdarnie manipulując przy skrzynce na 
listy. Twój wiersz 
niezwykle rozbawił mnie i mojego kochanka. Mam nadzieję, ze względu na ciebie, 
że to miało być śmieszne. Jeśli 
nie miało, namawiam cię usilnie, byś poszukał pomocy psychiatrycznej u Leonory. 
Powiedziała mi, że zarzuciłeś 
regularne wizyty. Czy chodzi o pieniądze?
Wiem, że stać cię na to, by wydać ?30 tygodniowo na psychoterapię. Nie pijesz, 
nie palisz, nie nosisz 
porządnych ubrań. Sam sobie strzyżesz włosy, nie prowadzisz samochodu. Nie 
uprawiasz hazardu ani nie 
zażywasz narkotyków. Masz mieszkanie za darmo. Podejmij trochę pieniędzy ze 
swego drogocennego 
Towarzystwa Budowlanego i pomóż sobie.
Pozdrowienia, Pandora
A więc to koniec. Gdyby Pandora przyszła do mnie jutro i błagała, bym uczynił ją 
panią Adrianową 
Mole, musiałbym ją odtrącić. Zrobiłem krok do przodu. Teraz muszę zobaczyć się z 
Leonorą. Muszę.
czwartek 25 lipca
17.15
Właśnie zadzwoniłem do Leonory, nalegając na natychmiastowe spotkanie. 
Powiedziałem, że mam jej 
do zakomunikowania coś bardzo doniosłego. Zgodziła się, acz niechętnie.
17.30
Dziś wieczór wpadłem do pokoju Leonory i zastałem ją z innym pacjentem, 
mężczyzną w średnim 
wieku, który szlochał, wycierając oczy papierową chusteczką (problemy z kobietą, 
jak sądzę). Zjawiłem się o 
dziesięć minut za wcześnie, więc Leonora się wściekła i kazała mi zaczekać przed 
domem. Dokładnie o 18.30 
zastukałem do jej drzwi, a ona zawołała:
- Wejść!
Była wciąż rozdrażniona, więc spróbowałem nawiązać rozmowę, pytając, co tak 
zasmuciło tego 
łkającego pana w średnim wieku. To rozzłościło ją jeszcze bardziej.
- Wszystko, co zostaje powiedziane w tym pokoju, ma charakter poufny - 
powiedziała. - Jak pan by 
się czuł, gdybym opowiadała o pańskich problemach innym pacjentom?
- Nie lubię myśleć o tym, że ma pani innych pacjentów - odparłem.
Westchnęła głęboko i nawinęła na palec kosmyk swych czarnych włosów.
- O jakież to doniosłe wydarzenie chodzi? - spytała w końcu.
- Zrobiłem krok do przodu, odchodząc od Pandory Braithwaite - oświadczyłem, a 
potem 
opowiedziałem o wierszu, reakcji Pandory na wiersz i swojej reakcji na reakcję 
Pandory. W tym momencie 
wszedł do pokoju wysoki, ciemnowłosy mężczyzna w zamszowej koszuli. Spojrzał na 
mnie z zaskoczeniem.
- Przepraszam, kochanie - zwrócił się do Leonory. - Nie mogę znaleźć małej tarki, 
tej do parmezanu.
- Druga szuflada od dołu, kochanie - odparła, patrząc na niego z bezbrzeżnym 
zachwytem.
- Bardzo przepraszam.
Gdy wyszedł, wstałem i zagrzmiałem:
- Jak pani mąż śmie zakłócać moją konsultację, zawracając pani głowę jakimiś 
domowymi głupotami?
- Mój mąż nie wiedział, że pan tu jest. To spotkanie nadprogramowe, pamięta pan? 
- odparła Leonora. 
Mówiła spokojnym tonem, ale zauważyłem, że zaczęła jej pulsować żyłka na skroni, 
a poza tym wyłamywała 
sobie palce.
- Powinna się pani nauczyć wyładowywać swój gniew, Leonoro. Niedobrze jest go 
tłumić - 
zauważyłem.
- Panie Mole, nie robi pan ze mną żadnych postępów - odparła. - Sugeruję, by 
zmienił pan terapeutę.
- Nie - zaprotestowałem szybko. - To z panią chcę się widywać. Pani mnie trzyma 
przy życiu.
- Proszę się zastanowić nad tym, co pan powiedział. Czy miał pan na myśli to, że 
beze mnie popełniłby 
pan samobójstwo?
Zawahałem się. Z dołu dochodziło stukanie garnków i dzwonienie kieliszków oraz 
apetyczny zapach, 
od którego ślinka nabiegła mi do ust.
- Czy mogę zostać na kolacji? - rzuciłem niespodziewanie.
- Nie. Nie nawiązuję kontaktów towarzyskich z pacjentami - powiedziała, zerkając 
na swój delikatny 
złoty zegarek.
Usiadłem i spytałem:
- Na ile jestem szalony, w skali od jednego do dziesięciu?
- Wcale pan nie jest szalony - odparła. - Freud powiedział, że terapeuta nic nie 
zdziała ani z szaleńcem, 
ani z zakochanym.
- Ale ja jestem zakochany. W pani - dodałem.
Leonora westchnęła głęboko. Jej piersi uniosły się, a następnie opadły pod 
haftowanym sweterkiem.
- Dlatego właśnie myślę, że dobrze byłoby zmienić terapeutę. Mój znajomy, 
Reinhard Kowolski, ma 
znakomitą opinię.
Nie czekałem na więcej informacji o Herr Kowolskim. Wyszedłem z pokoju i 
położyłem trzy 
dziesięciofuntowe banknoty na stoliku w przedpokoju, obok śmiejącego się Buddy, 
po czym wyszedłem na 
ulicę.
Byłem zły, więc postanowiłem wyładować swoją złość i przez całą drogę do domu 
kopałem puszkę po 
dietetycznej coli.
Gdy dotarłem na swój stryszek, przygotowałem sobie na następny dzień ubranie 
przeznaczone do 
poszukiwania pracy. Potem położyłem się na łóżku z „Oxford Mail” i obdzwoniłem 
wszystkie oferty, które 
wydały mi się sensowne.
Na żadnym stanowisku nie wymagano egzaminu końcowego ze szkoły średniej z 
angielskiego.
piątek 26 lipca
Poszedłem do biura pośrednictwa pracy, ale kolejka była za długa, więc wróciłem 
do domu, gdzie 
zastałem w kuchni Cassandrę. Z flamastrem w ręku bacznie lustrowała książki dla 
dzieci. Wybrała jedną z nich i 
zamiast Alicji w Krainie Czarów powstała Alicja w Krainie Koszmarów.
- Nienawidzę niedomówień - wyjaśniła, dziarsko zatykając skuwkę na flamaster.
sobota 27 lipca
W sklepie W. H. Smith spotkałem Browna, który kupował najświeższe magazyny 
poświęcone dzikiej 
przyrodzie. Uśmiechnął się i spytał:
- Rozkoszujesz się życiem bez pracy, Mole? Zmusiłem się do uśmiechu i odparłem:
- Wręcz przeciwnie, Brown, pracuję ciężko jak zwykle. Zostałem kierownikiem 
średniego szczebla w 
Fundacji na rzecz Książki w Cambridge, z pensją ?25 000 rocznie, plus samochód. 
Dostałem to stanowisko 
dzięki temu, że zaliczyłem w szkole średniej egzamin końcowy z literatury 
angielskiej.
Brown wypadł ze sklepu, zapomniawszy zapłacić za czasopisma. Został zatrzymany 
na chodniku przez 
ochroniarza. Odszedłem, by nie patrzeć na jego upokorzenie.
niedziela 28 lipca
Przez cały dzień siedziałem w pokoju, nie chcąc wchodzić w drogę Cassandrze. 
Nalega, by wszyscy 
domownicy każdego ranka przez pół godziny medytowali. Christian przerwał swoje 
badania nad kulturą 
popularną. Cassandrze nie podobało się, że po powrocie z ulubionych miejsc 
spotkań klasy robotniczej ma 
ubranie przesiąknięte dymem z papierosów. Jak nie będzie uważać, żona złamie mu 
karierę akademicką.
Żyję z oszczędności, ale tak dalej być nie może. Będzie musiało łożyć na mnie 
państwo, w końcu na 
świat się nie prosiłem. A pewnego dnia państwo będzie zadowolone, że mnie 
utrzymywało. Wtedy, gdy będę 
płacił wysokie podatki.
Jednak zanim zdam się na łaskę państwa, przemierzę ulice Oksfordu w poszukiwaniu 
pracy, 
jakiejkolwiek pracy, która nie wymaga posiadania prawa jazdy ani kontaktu ze 
zwierzętami.
W przyszłym roku minie ćwierćwiecze mego istnienia, a jak dotąd nie odcisnąłem 
na świecie swego 
piętna - oprócz wygrania nagrody literackiej „Leicester Mercury”, gdy miałem 
siedemnaście lat.
Gdybym jutro umarł, co byłoby wypisane na moim nagrobku?
Adrian Albert Mole
Niepublikowany powieściopisarz
i pieszy.
Opłakiwany przez niewielu.
Przez wielu wzgardzony.
Zdobywca nagrody „Leicester Mercury”
za esej Oczyśćmy Leicester
wtorek 30 lipca
Dlaczego żebracy zawsze proszą o pieniądze na herbatę? Czy żaden z nich nie pija 
kawy?
środa 31 lipca
Dlaczego lokaje pałacowi nie zadbali o to, by księżna Diana nie zmokła podczas 
plenerowego koncertu 
Pavarottiego, który odbył się wczoraj wieczorem? Jeśli zapadnie na zapalenie 
płuc i umrze, kraj pogrąży się w 
kryzysie, Karol uschnie z żalu. Widać, jak ją uwielbia. Ktoś powinien zapłacić 
za to głową.
czwartek 1 sierpnia
Drogi Adrianie,
było mi przykro jak przeczytałam że masz takom słabom spermę ten facet z którym 
się spotykałam na 
boku to był barry kent czuje się teraz lepiej kamień spadł mi z serca.
pozdrowienia Sharon
Barry Kent! Powinienem był się domyślić! Jest amoralnym beztalenciem i 
skończonym bydlakiem! 
Szambo to zbyt dobre miejsce dla niego! Ma styl jak jakiś komentator sportowy. 
Nie rozpoznałby średnika, 
nawet gdyby wpadł mu do kufla z piwem. Z tego krótkiego fragmentu Dziennika 
kretyna, który przeczytałem, 
wynika dla mnie jasno, że Kent powinien zostać aresztowany i oskarżony o gwałt 
na angielszczyźnie. Zasłużył 
na to, by smażyć się w piekle z fajerwerkiem przywiązanym do swego 
zdradzieckiego penisa.
piątek 2 sierpnia
Droga Sharon, bardzo dziękuję za wyrazy współczucia dotyczące mojej, jak się 
wyraziłaś „spermy”. 
Sugeruję ci, abyś skontaktowała się z Barrym Kentem (który, jak wiesz, jest 
teraz bogaty i sławny) i poprosiła 
go, by wziął na siebie część kosztów utrzymania Glenna. Mógłby przynajmniej 
wysłać go do prywatnej szkoły, 
zapewniając swemu dziecku świetny start życiowy.
Z pozdrowieniami, Adrian
PS Jestem pewien, że Barry będzie zachwycony, gdy się dowie, że ma dziecko.
PPS Całkiem niezłą szkołą jest Eton.
niedziela 4 sierpnia
Cassandra oznajmiła przy śniadaniu, że usunęła zamki z drzwi łazienek i ubikacji.
- Zahamowania związane z nagością i funkcjami ciała sprawiają, że Anglicy są 
tacy kiepscy w łóżku - 
powiedziała, spoglądając znacząco na męża, który zaczerwienił się i potarł nos.
Królowa matka kończy dziś 91 lat. Przypuszczam, że jej zdaniem nie warto już 
dbać o zęby. Rozumiem 
ten punkt widzenia.
poniedziałek 5 sierpnia
Zadzwoniłem do agencji turystycznej „Obce strony” i powiedziałem, że zwolniono 
mnie z pracy, w 
związku z czym proszę o odwołanie rezerwacji na podróż do Rosji i zwrot 
pieniędzy. Agentka oświadczyła, że 
to niemożliwe, i powiedziała, żebym przeczytał to, co jest napisane na 
dokumentach drobnym druczkiem. 
Wpatrywałem się i wpatrywałem, ale nic nie widziałem i wreszcie poszedłem do 
Bootsa i kupiłem gotowe 
okulary do czytania za ?7,99. Agentka miała rację - muszę jechać.
wtorek 6 sierpnia
Christian powiedział mi (z zawstydzoną miną), że Cassandra domaga się, bym 
zwolnił stryszek. 
Otwiera centrum reinkarnacji, w którym ludzie będą mogli skontaktować się ze 
swoimi poprzednimi 
wcieleniami. Chce, bym opuścił stryszek w pierwszej połowie września. Nie mogłem 
się powstrzymać i 
wybuchnąłem:
- Twoja żona to krowa!
- Wiem - odparł Christian. - Ale kiedyś była kociakiem. Nie dość, że jestem 
pozbawiony pracy, to 
jeszcze po powrocie z podróży do Rosji nie będę miał gdzie mieszkać.
czwartek 8 sierpnia
Szanowny panie Tydeman, ostatni raz pisałem do pana, przepraszając, że 
zablokowałem faks BBC, 
przesyłając swoją siedmiusetstronicową powieść Oto płaskie wzgórza mej ojczyzny. 
Odesłał mi ją pan (koniec 
końców) z następującym komentarzem: „Pański tekst jest pełen spółgłosek, ale 
wyprany z samogłosek, których 
właściwie nie ma”.
Na pewno ucieszy pana to, że przywróciłem samogłoski i w ciągu ostatniego roku 
przerobiłem 
pierwszych szesnaście rozdziałów. Bardzo byłbym wdzięczny za pańskie komentarze. 
Załączam tekst. Wiem, że 
jest pan zajęty, ale nie zabierze to panu wiele czasu. Może pan sobie 
podczytywać mą powieść podczas przerw 
na kawę w kantynie BBC.
Z poważaniem -Adrian Mole
22.30
Widziałem Leonorę po raz ostatni. Zrezygnowała ze mnie jako pacjenta. Ja trochę 
przeszarżowałem, 
deklarując swą miłość. Właściwie nie była to deklaracja, lecz raczej proklamacja. 
Prawdopodobnie słychać ją 
było w całym Oksfordzie. Jej mąż na pewno usłyszał, bo wszedł do pokoju ze 
ściereczką i niebieskim 
kubeczkiem w ręku, pytając Leonorę, czy wszystko w porządku.
- Dziękuję, kochany Fergusie - odparła uspokajająco.
- Pan Mole wkrótce wychodzi.
- Będę obok, gdybyś mnie potrzebowała - powiedział i wyszedł, zostawiając 
uchylone drzwi.
- Panie Mole, ogłaszam koniec naszych profesjonalnych relacji, ale zanim pan 
wyjdzie, chciałabym 
zapewnić, że pańskie problemy są rozwiązywalne - oświadczyła Leonora.
- Zbyt wiele pan od siebie oczekuje - ciągnęła, pochylając się ku mnie ze 
współczującą miną. - Proszę 
dać sobie więcej luzu. Proszę traktować samego siebie łagodnie. Wielokrotnie 
mówił pan, jak bardzo martwi 
się głodem panującym na świecie, zanikającą warstwą ozonową, bezdomnością, 
epidemią aids. Nie są to tylko 
pańskie problemy. Dręczą one wszystkich wrażliwych ludzi na świecie. Nie może 
pan nic zrobić w związku z 
tymi smutnymi zjawiskami - oprócz udzielania wsparcia finansowego różnym 
organizacjom. Jednak jeśli chodzi 
o pana osobiste zmartwienia, takie jak niepowodzenia związane z pańską powieścią, 
problemy z kobietami, 
może pan coś zrobić. - Tu przerwała i wyglądała tak, jakby chciała mnie wziąć za 
rękę, ale tego nie zrobiła. - 
Jest pan atrakcyjnym, zdrowym młodym człowiekiem - zapewniła. - Nie czytałam 
pańskiego rękopisu, więc nie 
mogę wypowiadać się na temat pańskiego talentu literackiego, ale wiem na pewno, 
że gdzieś tam jest ktoś, kto 
pana uszczęśliwi.
Obróciłem się na krześle i spojrzałem w okno.
- Oczywiście nie miałam na myśli dosłownie tego, że właśnie tam - rzuciła 
niecierpliwie, podążając za 
moim wzrokiem. Wstała, uścisnęła mi dłoń i dodała: - Ta sesja będzie nieodpłatna.
- To nie jest żadne tam przeniesienie - powiedziałem. - To prawdziwa miłość.
- Słyszałam to co najmniej dwadzieścia razy - odparła łagodnie. Pierścionki 
błysnęły, gdy ponownie 
potrząsnęła moją ręką.
Wchodząc, minąłem jej męża, który nadal wycierał ten sam niebieski kubeczek, co 
przed dwudziestoma 
minutami. Moim zdaniem ten facet kwalifikuje się do leczenia.
- Zamierzam pewnego dnia poślubić pańską żonę - oświadczyłem przed zamknięciem 
drzwi 
frontowych.
- Wszyscy tak mówią. Cześć. - Uśmiechnął się i ruszył w stronę Leonory, a ja 
wraz z drzwiami 
zamknąłem za sobą bolesny - i kosztowny - okres swojego życia.
piątek 9 sierpnia
Adrian,
w co ty, kurwa, pogrywasz, że namawiasz Sharon Bott, by do mnie pisała i prosiła 
o pieniądze na 
wysłanie jej bachora do pieprzonego Eton? Siedzę właśnie u Jeanette Winterson i 
próbuję skończyć drugą 
powieść, więc niepotrzebne mi te pieprzone bzdury.
Baz
sobota 10 sierpnia
Zajrzałem dziś do biura pośrednictwa pracy. W oknie wisiały trzy oferty. Jedna 
dla „dyspozycyjnego 
pracownika oczyszczania” (zamiatacz ulic?), druga dla „przemieszczającego się 
asystenta cateringowego” 
(dostawca pizzy?), a trzecia - „pół etatu dla trenera klownów” (!). Po powrocie 
do stalagu Cassandry wcale nie 
rzuciłem się do pisania listów motywacyjnych.
niedziela 11 sierpnia
Poszedłem do kiosku z gazetami. Bianca wróciła z Grecji. Jest fantastycznie 
opalona. Miała na sobie 
mocno wyciętą białą bluzeczkę, która podkreślała jej piersi. Wyglądały jak małe, 
dojrzałe renety. Spytałem ją 
rubasznie, czy miała wakacyjny romans. Roześmiała się i przytaknęła - miała 
romans z rybakiem, który nawet 
nie słyszał o Czechowie. Spytałem, czy zamierza go kontynuować. Spojrzała na 
mnie zagadkowo i powiedziała: 
„A jak byś się czuł, gdybym to zrobiła, Adrianie?”
Już miałem odpowiedzieć, gdy przedstawiciel marginesu społecznego wcisnął jej w 
ręce „Sunday 
Sport” i straciłem dogodną do tego chwilę.
22.00
Jak się czuję w związku z wakacyjnym romansem Bianki? Zawsze mnie cieszy jej 
widok, ale nie 
potrafię przestać porównywać jej z cudną Leonorą. Bianca jest jak karmelek, a 
Leonora to owinięta w złotko 
czekoladka o smaku miętowym.
wtorek 13 sierpnia
W czwartek wyruszam do Rosji. Kupiłem nową kosmetyczkę - czas zrobić sobie jakąś 
frajdę. Mam 
nadzieję, że na pokładzie będą jakieś przyzwoite kobiety w wieku rozrodczym.
Wieczorem się pakowałem. Postanowiłem nie zabierać żadnych książek. Spodziewam 
się, że na statku 
będzie biblioteka dobrze wyposażona w klasykę rosyjską w znakomitych przekładach. 
Mam nadzieję, że moi 
towarzysze podróży okażą się kulturalnymi ludźmi. Pod żadnym pozorem nie 
chciałbym dzielić jadalni i 
pokładu z angielskimi chamowatymi piwoszami. Postanowiłem zabrać ze sobą dużą 
wiązkę na wpół dojrzałych 
bananów. Jestem przyzwyczajony do zjadania jednego banana dziennie, a słyszałem, 
że w Rosji są trudności z 
ich nabyciem.
sobota 17 sierpnia
Obóz nad rzeką - Rosja
Jest 19.30. Nie ma żadnego rejsu statkiem. Nie ma pasażerów. Każdy z uczestników 
naszej wycieczki 
wiosłuje w osobnym kanoe. Siedzę teraz przycupnięty w środku dwuosobowego 
namiotu. Na zewnątrz krążą 
roje olbrzymich, czarnych komarów. Czekają tylko, aż wyjdę. Słyszę, jak rzeka 
burzy się na bystrzach. Przy 
odrobinie szczęścia umrę we śnie.
Facet, z którym dzielę namiot, Leonard Clifton, wycina właśnie drzewa maczetą 
pożyczoną od Borysa, 
jednego z naszych przewodników. Mam szczerą nadzieję, że jedno z tych drzew 
zwali się na jego obleśną łysą 
głowę. Nie zniosę jeszcze jednej nocy niekończących się dowcipów o Church Army.
Dziś powiedziałem Borysowi, że dam mu wszystkie ruble, jakie posiadam, jeśli 
załatwi mi powrót 
samolotem do Moskwy. Przerwał łatanie dziury w moim kanoe i powiedział:
- Ale teraz musi pan wiosłować do końca rzeki, panie Mole. Tutaj nie ma żadnych 
wiosek, ludzi ani 
telefonów.
Po powrocie do cywilizacji pozwę „Obce strony” do sądu i oskubię ich z pieniędzy. 
Ani razu nie 
wspomnieli o tym, że mam wiosłować w kanoe, spać w namiocie czy pić wodę z rzeki. 
Najdotkliwszy 
niedostatek stanowi to, że nie mam nic do czytania. Clifton pożyczył mi swoją 
Biblię, ale wypadła za 
burtę na ostatnich bystrzach. Patrząc, jak tonie, zakrzyknąłem: „Panie mój, 
Panie, czemuś mnie opuścił!” Muszę 
przyznać, że wprawiło to w osłupienie zarówno pozostałych członków wyprawy, jak 
i mnie samego. Monica i 
Stella Brightways, bliźniaczki z Barnstaple, siedzą na dworze i śpiewają 
Dziesięć zielonych butelek. Leonard i 
reszta grupy wtóruje im z wigorem.
22.00
Namiot
Właśnie powróciłem z lasu, gdzie byłem zmuszony oddawać mocz w ciemność. Potem 
przez chwilę 
stałem wraz z innymi wokół ogniska, popijając czarną herbatę.
Monica Brightways pokłóciła się zajadle z drużynowym skautów z Hull. Widziała 
ponoć, jak przy 
obiedzie świsnął dwa kawałki czarnego chleba z torby. Zaprzeczył temu porywczo i 
oskarżył ją o to, że utrudnia 
pozostałym dostęp do ogniska. Każdy brał czyjąś stronę, oprócz mnie, bo obojga 
tak samo nienawidzę.
Dziś jedenaście razy przewróciłem się do góry dnem. Reszta dzielnych zuchów była 
na mnie wściekła, 
bo trzeba było się zatrzymywać. Dobrze im tak. Wszyscy są członkami Brytyjskiego 
Stowarzyszenia Kanoe. Ja 
jestem zupełnym nowicjuszem i pokonywanie jeziora przy wietrze o sile dziewięciu 
stopni w skali Beauforta jest 
dla mnie przygodą z najgorszego koszmaru nocnego. Fale! Wiatr! Woda! 
Przytłaczające czarne rosyjskie niebo! 
Niebezpieczeństwo! Lęk!
Modlę się do Boga, by wkrótce nastąpił koniec naszej podróży. Tęsknię za Moskwą. 
Jednak będę 
musiał tam siedzieć cały czas w pokoju hotelowym: komary bezlitośnie pocięły mi 
twarz. Wyglądam jak 
Człowiek Słoń na kwasie.
Północ
Obecnie odbywa się picie wódki. Z namiotu słyszę każde słowo. Rosjanie są w 
rzewnym nastroju. Za 
każdym razem, gdy mówią o „rosyjskiej duszy”, Anglicy chichoczą. Pragnę snu. 
Pragnę też gorącej wody i 
toalety ze spuszczaną wodą.
Moskwa! Moskwa! Moskwa!
środa 21 sierpnia
Pociąg do Moskwy
Ubikacja w pociągu wymyka się wszelkim opisom. Jednakże spróbuję. W końcu jestem 
pisarzem.
Wyobraźmy sobie, że dwadzieścia bawołów z rozwolnieniem utknęło w toalecie na 
dwa tygodnie. 
Następnie przedstawmy sobie, że w podłodze jest otwarty kanał ściekowy. Dodajmy 
do tego więźnia IRA w 
trakcie protestu brudowego. Potem skomponujmy bukiet zapachowy, mieszając odór 
rozkładających się trupów 
z wonią kilku młodych, zdrowych skunksów. I tak oto odmalowaliśmy w przybliżeniu 
wygląd i zapach owej 
toalety.
Leonard Clifton zamierza napisać skargę do prezydenta Gorbaczowa.
- Myślę, że Gorbaczow ma teraz na głowie inne sprawy, takie na przykład, jak 
zapobieżenie wojnie 
domowej i wykarmienie swoich współobywateli - powiedziałem.
Ta skądinąd nieszkodliwa uwaga doprowadziła Cliftona do szału. Wrzasnął:
- Zepsułeś mi całe wakacje, Mole, tym swoim żałosnym biadoleniem i ohydnymi, 
cynicznymi 
komentarzami.
Dosłownie mnie zatkało. Nikt z grupy nie wystąpił w mojej obronie - oprócz 
bliźniaczek Brightways, 
które już wcześniej wielokrotnie informowały uczestników wycieczki, że „kochają 
wszystkie żywe istoty”. Tak 
więc, cokolwiek powiedziały, nie ma znaczenia. Bez wątpienia moje życie liczy 
się dla nich tyle co żywot 
robaka piaskowego.
czwartek 22 sierpnia
Pokój hotelowy - Moskwa
Mieszkam w hotelu „Ukraina” nad rzeką Moskwą. Z zewnątrz wygląda jak strzykawka. 
Wewnątrz jest 
pełen zdezorientowanych gości pochodzących z wielu krajów. Ich zagubienie wynika 
stąd, że personel hotelowy 
niechętnie udziela jakichkolwiek informacji.
Na przykład, nikt chyba nie wie, gdzie serwowane są posiłki, a nawet czy są 
serwowane.
Dziś rano na śniadanie dostałem kawałek czarnego chleba, cztery plasterki buraka, 
gałązkę świeżej 
kolendry i zimną czarną herbatę.
Amerykanka stojąca za mną w kolejce powiedziała płaczliwie do swego męża:
- Norm, muszę się napić soku.
Norm wyszedł z kolejki i zbliżył się do gromadki snujących się bez celu kelnerów.
Patrzyłem, jak pokazuje na migi pomarańczę, najpierw na drzewie, a potem zerwaną 
z drzewa. 
Kelnerzy patrzyli na niego beznamiętnie, a potem odwrócili się doń plecami i 
stłoczyli przy przenośnym radiu. 
Norm powrócił do kolejki. Żona posłała mu pogardliwe spojrzenie.
- Muszę rano mieć coś z owoców - burknęła. - Przecież wiesz, Norm, że mam 
problemy z trawieniem.
Norm zrobił minę świadczącą o tym, że sporo wie na temat tych problemów. 
Pomyślałem ciepło o 
wiązce bananów w pokoju na górze.
Były warte tyle złota, ile ważą.
O dziewiątej trzydzieści większość grupy zebrała się w hotelowym holu, gotowa do 
wycieczki na plac 
Czerwony. Przyczaiłem się za filarem i wklepałem maść w czternaście śladów po 
ukąszeniach komarów, które 
zdeformowały mi twarz.
Bliźniaczki z Barnstaple, Monica i Stella Brightways, spóźniły się dziesięć 
minut na zbiórkę, 
usprawiedliwiając się tym, że musiały długo czekać, aż winda wjedzie na 
dziewiętnaste piętro, gdzie mieścił się 
ich pokój. Wreszcie ruszyliśmy w drogę autobusem, który miał chyba wewnętrzną 
rurę wydechową z wylotem 
znajdującym się obok mojego siedzenia. Kaszlałem i krztusiłem się spalinami, na 
próżno próbując otworzyć 
okno. Kierowca autobusu miał plakietkę z podobizną Gorbaczowa i był chyba w złym 
humorze. Zaparkował na 
skraju placu Czerwonego, a my wysiedliśmy i zebraliśmy się wokół naszej 
przewodniczki Nataszy. Podniosła 
czerwono-białą parasolkę, a my ruszyliśmy za nią jak jakieś kretyńskie owce. Gdy 
dotarliśmy na plac, stało się 
jasne, że coś tam się dzieje, odbywa się jakiś marsz protestacyjny czy 
demonstracja. Straciłem z oczu czerwono-
białą parasolkę i zgubiłem się w tłumie. Słyszałem za sobą złowieszczy warkot, 
ale nie byłem w stanie się 
ruszyć.
Jakaś starsza pani w chustce na głowie pogroziła pięścią w kierunku, z którego 
dobiegał hałas. 
Zawołała coś po rosyjsku. Ślina trysnęła jej z ust i wylądowała na moim czystym 
swetrze. Potem tłum się 
rozdzielił, warkot dobiegał już z całkiem bliska, i oto gąsienica rosyjskiego 
czołgu przejechała z „łoskotem w 
odległości dwóch centymetrów od mojego prawego buta. Czołg się zatrzymał, a 
jakiś młody człowiek 
wygramolił się z jego wnętrza i zaczął wymachiwać flagą. Była to flaga z sierpem 
i młotem, widziałem już takie 
wcześniej na każdym kroku. Tłum zaryczał z aprobatą. Co się wydarzyło? Czyżby 
Dynamo Moskwa wygrało 
mecz? Nie, działo się coś poważniejszego.
Młoda kobieta, która miała na powiekach zbyt dużo niebieskiego cienia, 
powiedziała do mnie: 
„Angliku, dzisiaj byłeś świadkiem końca komunizmu”.
- O mało mnie czołg nie przejechał - zauważyłem.
- Bohaterska śmierć - odparła.
Sięgnąłem do kieszeni po banana, by podnieść sobie poziom cukru we krwi. 
Zacząłem go obierać. Oczy 
młodej kobiety zaszły łzami. Wyciągnąłem banana w jej kierunku, żeby sobie 
ugryzła, ale ona mylnie 
zinterpretowała mój gest i zawołała coś po rosyjsku. Tłum odpowiedział jej 
radosnymi okrzykami. Kobieta 
obróciła się ku mnie i wyjaśniła, że krzyknęła: „Banany dla wszystkich pod 
rządami Jelcyna!” Tłum zaintonował 
pieśń. Wtedy młoda kobieta zjadła mojego banana.
- To oczywiście tylko taki symboliczny gest - powiedziała.
Po powrocie do hotelu zastałem przed drzwiami swojego pokoju krzepką młodą 
Rosjankę, która 
siedziała tam na krześle. Miała na sobie wydekoltowaną, kusą sukienkę z brązowej 
lamy.
- O, pan Mole - powiedziała. - Jestem Lara. Przyszłam do pana pokoju, spać, 
oczywiście.
- Czy to jest wliczone w program Intouristu? - spytałem.
- Nie. Ja jestem, oczywiście, w panu zakochana.
Weszła za mną do pokoju i zbliżyła się do wiązki bananów leżących na stoliku 
przy łóżku. Spojrzała na 
nie pożądliwie, a ja zrozumiałem. To nie mnie pragnęła: chodziło o banany. Dałem 
jej dwa. Odeszła. W trakcie 
stosunku z nią mógłbym doznać jakichś obrażeń. Miała uda jak kalifornijskie 
sekwoje.
piątek 23 sierpnia
Większość nocy przeleżałem bezsennie, drapiąc ślady po ukąszeniach komarów, 
żałując swej 
pochopnej decyzji i zastanawiając się nad tym, jak rozeszły się wieści o moich 
bananach. Następnego dnia na 
ulicach było pełno zbuntowanych moskwian, a nam nie pozwolono opuszczać hotelu.
Po lunchu (czarny chleb, zupa z buraków, łykowaty kawałek mięsa, jeden zimny 
kartofel), powróciłem 
do swego pokoju i odkryłem, że banany znikły. Byłem wściekły.
Poskarżyłem się Nataszy, ale ona tylko spytała z zamglonym wzrokiem:
- Miałeś dziesięć bananów? - A potem dodała cierpko: - Trzeba było je zdeponować 
w sejfie 
hotelowym. Teraz przechodzą z rąk do rąk na czarnym rynku.
Odnalazłem Leonarda Cliftona w ponurym barze w suterenie. Był zamach na 
Gorbaczowa, a potem na 
Borysa Jelcyna.
- To złe wieści dla radzieckiego komunizmu - powiedział. - Ale dobrze dla Jezusa!
Anglia! Anglia! Anglia!
Tęsknię za swoim pokojem na stryszku.
poniedziałek 2 września
Oksford
Leżę w łóżku, wykończony i potwornie zdeformowany. Dlaczego istnieją komary? 
Dlaczego? 
Cassandra twierdzi, że są niezbędnym elementem łańcucha pokarmowego. No cóż, ja, 
Adrian Mole, z 
przyjemnością bym je usunął. A gdyby łańcuch pokarmowy został przez to przerwany 
i na świecie zapanowałby 
głód, to trudno.
Napisałem do „Obcych stron”, grożąc, że doniosę na nich do Brytyjskiego 
Stowarzyszenia Agencji 
Turystycznych, chyba że otrzymam zwrot wszystkich pieniędzy i odszkodowanie za 
podwójną traumę z 
powodu komarów i rewolucji.
wtorek 3 września
Christian przechodził dziś koło „Obcych stron”. Powiedział, że biuro wyglądało 
na opuszczone. W 
środku na wycieraczce leżał stos nieotwartych listów.
czwartek 5 września
Odpowiedź od Johna Tydemana, Dyrektora Sekcji Dramatu w BBC Radio.
Drogi Adrianie,
szczerze mówiąc, Adrianie, ręce mi opadły, gdy po powrocie z wakacji ujrzałem 
znów na swoim biurku 
rękopis twej powieści Oto płaskie wzgórza mej ojczyzny. Piszesz w swoim liście, 
że pewnie jestem zajęty. 
Owszem, i to cholernie.
Co to ma być, twoim zdaniem „przerwa na kawę”? W czasie swej długiej kariery w 
BBC nigdy nie 
miałem „przerwy na kawę”. Pijam ją przy własnym biurku. Nie wychodzę na żadną 
„przerwę na kawę” w 
kantynie, nie rozwalam się na sofie, by czytać manuskrypty liczące 473 strony. 
Radzę ci, co następuje (bez 
czytania twego nieszczęsnego rękopisu):
1) Naucz się pisać na maszynie.
2) Skróć tekst co najmniej o połowę.
3) Dostarcz kopertę ze znaczkiem i adresem zwrotnym. BBC ma poważne problemy 
finansowe. Nie stać 
nas na finansowanie twoich literackich wypocin.
4) Znajdź sobie wydawcą. Ja nie jestem wydawcą. Jestem Dyrektorem Sekcji Dramatu. 
Chociaż czasem 
zastanawiam się, czy nie jestem Marjorie Proops .
Przykro mi pisać te słowa, ale wiem z doświadczenia, że z młodymi autorami 
najlepiej postępować 
szczerze.
Pozdrawiam i życzę powodzenia John Tydeman
Biedny John Tydeman! Najwyraźniej mu odbiło. „Czasem zastanawiam się, czy nie 
jestem Marjorie 
Proops”(!) - może należałoby poinformować Dyrektora Generalnego o tym, że jego 
Dyrektor Sekcji Dramatu 
cierpi na dziwne urojenia.
Poza tym przyznał, że nawet nie przeczytał nowej wersji Oto płaskie wzgórza mej 
ojczyzny. Za cóż 
płacimy my, posiadacze abonamentów?
Szanowny Panie Tydeman,
byłbym wielce zobowiązany, gdyby odesłał mi pan mój rękopis, i to jak 
najszybciej. Nie chcę, by krążył 
po korytarzach BBC, gdzie przywłaszczyłby go sobie jakiś źle usposobiony 
producent, pragnący zabłysnąć w 
eterze.
Adrian Mole
PS Spieszę zapewnić pana, że nie jest pan Marjorie Proops.
sobota 7 września
Większość dnia spędziłem, na próżno szukając pokoju do wynajęcia w rozsądnej 
cenie. Wlokąc się 
zmęczony do domu, minąłem „Obce strony”. Na drzwiach wisiała kartka:
Firma zamknięta. Wszelkie pytania do Pastor, Pastor, Pastor i Luther, Biuro 
Adwokackie.
Nie spisałem numeru telefonu, miałem go już przecież w notesie. Pewna para w 
średnim wieku jednak 
zapisywała sobie ten numer. Mieli wyruszyć nazajutrz na wakacje rowerowe po 
Prowansji, „Krainie Petera 
Mayle’a”. Uświadomili sobie właśnie, że - o zgrozo - nie ujrzą sławnego stołu na 
niesławnym tarasie ani nie 
wypiją herbaty w towarzystwie Pierre’a Mayle’a plus femme.
Gdy para się oddalała, słyszałem, jak ona mówi do niego: „Rozchmurz się, Derek, 
zawsze zostaje nam 
przyczepa w Ingoldmells”. Cudowna kobieta, nieustraszona w obliczu katastrofy. 
Pan Mayle został niecnie 
pozbawiony szansy na spotkanie z prawdziwą Brytyjką.
niedziela 8 września
Zdecydowałem się na Jake’a Westmorlanda.
Rozdział siedemnasty: Jake - Bohater Naszych Czasów
Jake stał na czołgu na placu Czerwonym. Jak to dobrze, że w szkole uczyłem się 
rosyjskiego, a nie 
francuskiego, pomyślał. Potem, uciszając masy powściągliwym gestem ręki, 
przemówił:
- Jestem Jake Westmorland.
Tłum rewolucjonistów ryknął z uznaniem. Morze flag radośnie zafalowało. 
Promienie rosyjskiego 
słońca igrały zmysłowo na kopule cerkwi Wasyla Błogosławionego, gdy Jake uciszał 
tłum, by wygłosić mową. 
Miał nadzieją, że jego przemówienie powstrzyma rozpad Związku Radzieckiego...
poniedziałek 9 września
Napisałem jedenaście przemówień dla Jake’a i wszystkie wylądowały w koszu na 
śmieci. Żadne z nich 
nie było w stanie zmienić biegu historii światowej.
...Jednak zanim Jake zdołał wygłosić mową, która niemal na pewno ocaliłaby 
Związek Radziecki, 
rozległ się wystrzał, a Jake spadł z czołgu prosto w ramiona Nataszy, swej 
rosyjskiej kochanki. Ta zaś zarzuciła 
go sobie na ramię, a milczący tłum rozstąpił się, robiąc im przejście.
czwartek 12 września
Cassandra kazała mi się wynieść z domu w sobotę, przed dwunastą w południe! 
Obmierzłe, śmierdzące 
studenciaki zagarnęły dla siebie wszystkie prywatne kwatery. Nie miałem wyboru - 
musiałem zdać się na łaskę 
rady miejskiej. Jednak urzędnik, z którym dzisiaj rozmawiałem, odmówił mi pomocy, 
twierdząc, że jestem 
„bezdomny na własne życzenie”. Zacząłem zbierać kartonowe pudła. Posłużą mi do 
spakowania rzeczy albo do 
spania - kto wie.
piątek 13 września
Christian zabrał dzieci w odwiedziny do swojej matki w Wigan. Jest tchórzem 
pozbawionym 
kręgosłupa moralnego. Szkaradna Cassandra łazi po domu w swych idiotycznych 
ciuchach, śpiewając 
niedorzeczne rapowane piosenki. Spytałem ją dziś wieczorem, czy mogę przechować 
na stryszku swoje książki, 
zanim znajdę sobie jakieś lokum.
- Książki? - spytała takim tonem, jakby nigdy nie słyszała tego słowa.
- Tak, książki - wycedziłem. - Wiesz, te rzeczy, co mają kartonowe okładki, a w 
środku mnóstwo 
kartek papieru. Niektórzy ludzie je czytają, dla przyjemności.
Cassandra prychnęła pogardliwie i odpowiedziała:
- Książki należą do przeszłości, tak jak buty na szpilkach oraz Gerry and 
Pacemakers. Mamy lata 
dziewięćdziesiąte, Adrianie. Wchodzimy w wiek technologii.
Podeszła do swego komputera i wcisnęła guzik. Mnóstwo zielonych ludzików w 
hełmach wikingów 
wysypało się na ekran i podjęło walkę z czerwonymi ludzikami w czapkach 
bejsbolowych, którzy wychynęli z 
jaskini. Cassandra z zapałem przykleiła się do ekranu. Zrozumiałem, że nasza 
rozmowa dobiegła końca, i 
opuściłem pokój. Pytanie: Czy to świat oszalał, czy ja?
sobota 14 września
8.30
Opcje
1) Pandora (bez szans)
2) Bianca (możliwe)
3) Matka (w ostateczności)
4) Hotel (drogo)
5) Przytułek (pchły, przemoc)
6) Ulica
11.30
1) Pandora odmówiła mi bez ceregieli. Jest prawdziwą Belle Damę sam Merci.
2) Bianca wyjechała na zlot fanów Guns’n’Roses w Wolverhampton. Zostawiłem jej 
liścik w kiosku.
3) Matka pojechała pogapić się na nowy krąg w zbożu, który pojawił się za 
Kettering.
4) Najtańszy hotel ze śniadaniem kosztuje ?15,99 za dobę!
5) W książce telefonicznej nie ma w ogóle hasła „przytułek”.
6) W południe ruszam w drogę.
23.35
Leicester. Dom Berta Baxtera
No i na cóż mi przyszło. Muszę spać na rozkładanym łóżku w cuchnącym kotami 
salonie emerytów. 
Baxter zażądał ?5 za nocleg plus 2,50 za jajka na bekonie. Dom matki jest 
zamknięty i ciemny, a klucza nie ma 
tam, gdzie zawsze, czyli pod klapką studzienki odpływowej. W normalnych 
okolicznościach zbiłbym szybę w 
okienku spiżarki i dostał się tamtędy do środka, ale matka zainstalowała 
ostatnio system alarmowy. Mania 
wielkości czy co?
Mój ojciec, prawdopodobnie bez grosza przy duszy, jest na wakacjach na Florydzie 
z bogatą rozwódką, 
niejaką Belindą Bellingham. Wiem, że mógłbym pójść do babci, ale trapi mnie myśl 
o tym, że dowie się o moim 
bezrobociu i bezdomności. Taki szok mógłby ją zabić. W holu u babci wiszą w 
ramkach moje świadectwa 
egzaminów końcowych ze szkoły średniej. Certyfikat z angielskiego, oprawiony w 
srebrną ramkę, stoi na 
obmurowaniu kominka w salonie. Miałbym przyczynić zgryzot staruszce z cukrzycą?
poniedziałek 16 września
1.35
Usiłuję zasnąć na rozkładanej sofie w salonie matki. Gdy piszę te słowa, w jej 
sypialni ryczy telewizor. 
Pralka właśnie wiruje. Zmywarka do naczyń piszczy i ktoś bierze prysznic. 
Następnie w całym domu zaczynają 
bulgotać rury. Mój ojczym, Martin Muffet, właśnie poszedł na górę ze skrzynką na 
narzędzia. Czy w tym domu 
nikt nie sypia?
włorek 17 września
Babcia wie o wszystkim. Matka jej powiedziała. Babcia oburzona. Mam nadzieję, że 
nigdy się nie 
dowie o tym noclegu u Berta Baxtera.
środa 18 września
B. wie o noclegu u B.B. Spotkała B.B. w C&A.
piątek 20 września
Dziś rano nadeszła kartka z mostem wiszącym w Clifton.
Drogi Adrianie,
właśnie dostałam twoją wiadomość! Przykro mi, że nie widziałam Cię przed 
odjazdem. Ta Cassandra 
jest okropna!
Nigdy nie byłam w Leicester. Czy tam jest ładnie? Mam taką nadzieją, ze względu 
na ciebie!
Gdyby ci przyszła ochota wrócić do Oksfordu, czeka na ciebie podłoga! Mogę 
pożyczyć podwójny 
materac.
Odezwij się szybko!
Całuję,
B.
Wykrzykniki nieco mnie rozdrażniły. Czy mógłbym dzielić podłogę z kobietą, która 
tak szczodrze nimi 
szafuje? I jak wyglądałoby to wspólne spanie? Wspomniała o „podwójnym materacu”. 
Czy to tylko dla mnie? 
Jeśli tak, to po co podwójny? Przypuszczam, że sama również ma podwójne łóżko. 
Postanowiłem sformułować 
niejasną odpowiedź w niezobowiązującym tonie. Matka, która przyniosła mi kartkę 
do łóżka, chciała wiedzieć 
wszystko o B. Pytała o wzrost, wagę, budowę, kolor włosów, wykształcenie, klasę 
społeczną, akcent, ubrania, 
buty. „Czy jest miła?” Czy „z nią spałem?” „Dlaczego nie?” Hiszpańska inkwizycja 
była niczym w porównaniu 
z moją matką. Niczym.
Droga Bianco!
To bardzo miłe z twojej strony, że napisałaś do mnie, oferując podwójny materac 
i podłogę w swoim 
mieszkaniu.
Muszę przyznać, że gdy zwróciłem się do ciebie o pomoc w rozwiązaniu moich 
przejściowych 
problemów mieszkaniowych, byłem nieco spanikowany.
Jestem zaskoczony tym, jak zareagowałaś. Nie znamy się w końcu zbyt długo. Nie 
wiesz o mnie zbyt 
wiele, a mógłbym przecież mieć jakieś poważne wady charakteru albo psychotyczną 
osobowość.
Na przyszłość zalecam ci ostrożność. Nie chciałbym się kiedyś dowiedzieć, że cię 
wykorzystano. Nie 
mam jeszcze sprecyzowanych planów na przyszłość. Leicester ma pewien, je ne sais 
qoi: jest tu całkiem 
przyjemne jesienią, gdy opadłe liście przydają chodnikom nieco koloru.
Pozdrawiam serdecznie,
Adrian
niedziela 22 września
Z przyjemnością oczekiwałem tradycyjnego niedzielnego obiadu z Yorkshire pudding, 
sosem 
pieczeniowym itd. Jednak o 13.00 matka poinformowała mnie, że już nie gotuje 
niedzielnych obiadów. Zamiast 
tego przejechaliśmy samochodem Muffeta osiem kilometrów do „restauracji”, gdzie 
zapłaciliśmy ?4,99 od łebka 
za to, że kretyn w czapce kucharskiej zaserwował nam kotlety z tektury i suszone 
warzywa. Moja siostra Rosie 
zalała cały nasz stolik piwem Muffeta. Pospieszyłem na ratunek z kilkoma 
podkładkami do piwa, ale nie chciały 
nasiąkać piwem. Zupełnie nie wchłaniały płynu. W końcu miejscowy kretyn rzucił 
nam jakąś cuchnącą ścierę.
Pytanie: czemu mają służyć współczesne podkładki do piwa? Czy mają znaczenie 
tylko symboliczne, 
jak krucyfiks?
18.00
Matka poinformowała mnie, że mam jej płacić za wyżywienie. „Minimum trzydzieści 
pięć funtów 
tygodniowo albo wynoś się stąd natychmiast”, powiedziała. Czyż więzy krwi już 
nic nie znaczą w roku 1991?
wtorek 24 września
Babcia oświadczyła, że mogę u niej zamieszkać za darmo, pod warunkiem, że będę 
kosił trawę, 
nakręcał zegary i robił zakupy. Natychmiast się zgodziłem.
środa 25 września
Dziś wieczór przeczytałem babci na głos pierwsze trzy rozdziały Oto płaskie 
wzgórza mej ojczyzny. Jej 
zdaniem to najlepsza rzecz, jaką kiedykolwiek słyszała. Uważa, że wydawcy, 
którzy ją odrzucili, są stuknięci. A 
dla pana Johna Tydemana żywi jawną pogardę. Ostatnio napisała do niego skargę w 
związku z seksem w 
Archersach. Twierdzi, że nie odpowiedział jej osobiście. Najwyraźniej ma maszynę, 
która to robi za niego.
niedziela 29 września
Archersowie, powtórna emisja. Jajko, bekon, smażony chleb, „People”. Pieczeń 
wołowa, pieczone 
ziemniaki, tłuczone ziemniaki, kapusta, marchewka, groszek, Yorkshire pudding, 
sos pieczeniowy. Jabłka w 
cieście na ciepło ze słodkim sosem, filiżanka herbaty, miętówki, „News of the 
World”. Kanapki z łososiem z 
puszki, mandarynki i galaretka, ciasto z rodzynkami, filiżanka herbaty.
poniedziałek 30 września
Rozdział jedenasty: Powrót do Wolds
Jake, usadowiwszy się w fotelu bujanym, przyglądał się, jak babcia robi słomianą 
kukłę na święto 
plonów. Jej rumiane jak jabłuszka policzki błyszczały w płomieniach czarnego 
ołowianego paleniska. Miedziany 
czajnik śpiewał. Kanarek w klatce stojącej przy oknie trelował mu do wtóru. Jake 
westchnął głęboko, z 
zadowoleniem. Dobrze było wrócić z Rosji i mieć za sobą te wszystkie przykrości 
związane z Nataszą. Tutaj mógł 
się naprawdę zrelaksować, w domu swej babci w Wolds.
JESIEŃ
wtorek 1 października
Ojciec przywiózł dziś wieczór do domu babci panią Belindę Bellingham, żeby nas 
ze sobą poznać. 
Byłem zaskoczony, że to taka wytworna osoba! Ojciec zaczął wymawiać z przesadną 
dokładnością końcówki 
wyrazów i odkrył istnienie dobrych manier: za każdym razem, gdy babcia wchodziła 
do pokoju, zrywał się z 
krzesła.
- Usiądźże wreszcie, George - warknęła za którymś razem. - Skaczesz w górę i w 
dół jak drabina 
zmywacza okien.
Pani Bellingham jest ładną blondynką i ma kości policzkowe świadczące o 
stuleciach dobrego chowu. 
Uznałem, że jest bardzo blada, zważywszy fakt, że spędziła właśnie dwutygodniowe 
wakacje w słońcu. Później 
się dowiedziałem, że żyje w lęku przed rakiem skóry. Najwyraźniej na wakacjach 
przeskakiwała z jednego 
zacienionego miejsca w drugie. Pani Bellingham jest naczelną dyrektorką firmy 
„Bell Safe”, produkującej 
alarmy antywłamaniowe. Od poniedziałku ojciec zaczyna tam pracować jako dyrektor 
do spraw sprzedaży. 
Próbowali namówić babcię, by pozwoliła im zainstalować sobie alarm w cenie 
produkcji, ale ona odmówiła, 
argumentując:
- Nie, dziękuję. Gdy wychodzę z domu, po prostu podkręcam głośność w Radio Four 
i zostawiam drzwi 
otwarte.
Pani Bellingham i mój ojciec wymienili zgorszone spojrzenia, babcia zaś mówiła 
dalej:
- I nigdy w ciągu sześćdziesięciu lat mnie nie okradziono. Z kolei, gdyby było 
widać, że w domu 
założono alarm, ludzie pomyśleliby, że mam coś cennego, prawda?
Nastąpiła chwila krępującej ciszy, po czym ojciec zaproponował:
- Może odwiozę cię do domu, Belindo?
Przyniósł jej płaszcz i pomógł go włożyć. Bez wątpienia brał lekcje savoir 
vivre’u. Gdy wyszli, babcia 
zaszokowała mnie, mówiąc:
- Z twego ojca zrobił się lizusowaty gnojek, prawda?
Może babcia przejawia wczesne symptomy starczej demencji. Jeszcze nigdy nie 
słyszałem, by używała 
brzydkich słów.
Sir Alan Green, Dyrektor Oskarżycieli Publicznych, został przyłapany na rozmowie 
z prostytutką i 
złożył rezygnację. Zgodnie z Aktem do Spraw Wykroczeń Seksualnych z 1985, 
mężczyzna, który więcej niż raz 
podchodzi do kobiety, może być zatrzymany przez policję. To dla mnie nowość. Bez 
wątpienia od tej pory 
muszę uważać, do kogo podchodzę na ulicy.
piątek 4 października
Dziś wyszorowaliśmy z babcią cały dom, od góry do dołu. Babcia ma fisia na 
punkcie zarazków. Jest 
przekonana, że czają się wszędzie, gotowe w każdej chwili rzucić się na nią i 
obalić na ziemię. Winię za to 
reklamę telewizyjną jakiegoś preparatu do czyszczenia ubikacji, która 
przedstawia „zarazki” jako złośliwe 
stwory przyczajone w zagięciu rury, zanoszące się złowrogim chichotem. Chociaż 
widziałem tę reklamę setki 
razy, nie pamiętam, jak się nazywa lansowany produkt.
Pytanie: Czy reklama telewizyjna jest skuteczna?
Później babcia usiadła przed telewizorem i patrzyła, jak Partia Pracy śpiewa We 
Are the Champions na 
zakończenie swej konferencji w Brighton. Tylko nieliczni przedstawiciele 
gabinetu cieni znali słowa. Mam 
nadzieję, że Freddie Mercury tego nie oglądał - słowa nie przeszłyby mu przez 
zęby, nie wspominając o gardle.
niedziela 6 października
Przeglądając dziś „Observera”, natknąłem się na paskudną gębę Barry’ego Kenta. 
Okazuje się, że został 
członkiem jakiegoś Groucho Club. Pilnie przeczytałem towarzyszący zdjęciu 
artykuł. Chciałbym zostać 
członkiem właśnie takiego klubu. Jeśli kiedykolwiek osiągnę ten cel, zdradzę 
kierownikowi (Liamowi) prawdę o 
przeszłości Kenta i ten zostanie usunięty z klubu.
Elizabeth Taylor wyszła za murarza ze źle zrobioną trwałą ondulacją. Nazywa się 
Lany Fortensky. 
Małpa Michaela Jacksona, Bubbles, była drużbą.
Rozdział dziewiętnasty: Czas ruszać w drogę
Jake wymknął się z domu, gdy zegar na wieży kościelnej wybił północ. Ukradkiem 
przemknął się uliczką 
do taksówki czekającej, jak polecił, koło poczty. Gdy wrzucił plecak na tylne 
siedzenie, a potem wsiadł do 
środka, odetchnął z ulgą. Już nigdy więcej nie chciał oglądać rumianych jak 
jabłuszka policzków swojej babci i 
przyrzekł sobie, że na święto zbiorów spali pierwszą słomianą kukłę, jaką 
napotka.
- Ruszaj! - warknął do kierowcy. - Zawieź mnie do najbliższej aglomeracji 
miejskiej.
Kierowca zmarszczył brwi.
- To znaczy gdzie? - spytał.
- Dobra, głupku! - rzucił pogardliwie Jake. - Jak chcesz wiedzieć dokładnie - 
zawieź mnie do Groucho 
Club.
Usłyszawszy te magiczne słowa, kierowca wyprężył się jak struna. Łupież na jego 
głowie zastygł w 
bezruchu. Całe lata czekał na to, by usłyszeć: „Zawieź mnie do Groucho Club”. 
Obrzucił Jake’a pełnym 
szacunku spojrzeniem i spełnił jego polecenie. Nacisnął sprzęgło, po czym 
taksówka oddaliła się szybko od 
Wolds, zmierzając do wielkiej metropolii, gdzie w Groucho Wielcy raczyli się 
winem i przerzucali dowcipnymi 
uwagami. Jake miał nadzieję, że zastanie tam Belindę, która będzie siedziała 
przy barze, eksponując nogi i 
zaśmiewając się histerycznie z dowcipów Jeffreya Bernarda.
poniedziałek 7 października
Barry Kent robi dla BBC2 film o swoich „korzeniach”. Kamery telewizyjne 
zainstalowano dziś w 
naszym supermarkecie, blokując przejścia między półkami. Nie mogłem się dostać 
do kociego jedzenia, więc 
poskarżyłem się kierownikowi (który zresztą wyglądał, jakby dopiero wczoraj 
skończył siedemnaście lat). „Dziś 
po południu zjawi się tu Barry Kent, osobiście” - wyjaśnił z takim namaszczeniem, 
jakby mówił o 
przedstawicielu rodziny królewskiej.
- Nic mnie to nie obchodzi - warknąłem. - Chcę trzy puszki whiskasa, i to 
natychmiast!
Chłopiec kierownik podszedł do operatora i przymilnym tonem poprosił go o 
podanie trzech puszek 
kociego żarcia. Kamerzysta niechętnie przystał na jego prośbę, ja zapłaciłem 
dzieciakowi oszołomionemu 
spotkaniem z gwiazdą i opuściłem sklep.
wtorek 8 października
Moja matka dała się namówić na wypowiedź przed kamerą o „Barrym Kencie, którego 
niegdyś znała”. 
Nalegałem, aby powiedziała prawdę o znęcającym się nad słabszymi, kłamliwym, 
niechlujnym, grubiańskim 
młokosie, którym pogardzaliśmy. Jednak ona powiedziała:
- Zawsze uważałam, że Barry Kent jest wrażliwym dzieckiem.
Reżyser kazał jej stanąć przy przepełnionym kontenerze na śmieci na naszym 
podwórku.
- Czy nie powinnam mieć zrobionego profesjonalnego makijażu? - zaniepokoiła się 
matka.
- Nie, pani Mole, zależy nam na autentyzmie - odparł Nick, reżyser.
Matka dotknęła opryszczki na wardze i powiedziała:
- Liczyłam na odrobinę makijażu, żeby to ukryć. Wtedy zwrócono na nią silne 
światło, wydobywające
wszystkie zmarszczki, obrzęki na twarzy i wory pod oczami.
- Zaczynamy! - zawołał reżyser i matka zaczęła. Ale nie była w stanie skończyć. 
Po siedemnastu 
podejściach ekipa BBC2 dała za wygraną, spakowała sprzęt i odjechała. Matka 
pobiegła na górę i rzuciła się na 
łóżko. Nie ma nic żałośniejszego niż ofiara nieudanego wywiadu.
sobota 12 października
Kent wciąż mizdrzy się w okolicy. Widziałem, jak go filmowano, gdy szedł naszą 
uliczką. Miał na 
sobie płaszcz do ziemi, kowbojskie buty i ciemne okulary. Ukryłem się przed 
niepowołanym wzrokiem. Nie 
życzę sobie, by publicznie identyfikowano mnie z kretynem z Dziennika kretyna.
Wziąłem psa na spacer po łące, gdzie Pandora jeździła ongiś na Kwiatku, swoim 
kucu. Pies szybko się 
zmęczył. Z powrotem musiałem go nieść.
Po drodze spotkałem panią Kent, matkę Barry’ego. Prowadziła ze sobą pit 
bulteriera. Spytałem, czy już 
zarejestrowała tę bestię (jak nakazuje prawo).
- Rzeźnik muchy by nie skrzywdził - odparła pani Kent.
- Nie o muchy się martwię - wyjaśniłem. - Ale o delikatne ciałka małych dzieci.
Zmieniła temat, mówiąc, że Barry wykupił dom komunalny, w którym ona mieszka. 
Nieźle mnie to 
ubawiło. Dom Kentów to największa rudera w naszej okolicy. Każdej zimy rąbią na 
opał wewnętrzne drzwi.
niedziela 13 października
Dziś wieczór skończyłem rozdział dziewiętnasty.
Jake miał już dość tych ciągłych wywiadów. Kazał dziennikarzom opuścić Groucho 
Club, chciał mieć 
trochę spokoju. Odwrócił się do Lenny ‘ego Henry ‘ego i powiedział:
- Napijmy się, Len.
Lenny uśmiechnął się z wdzięcznością, a Jake strzelił palcami. Natychmiast 
przybiegł kelner, który 
pochylił się usłużnie w stronę Jake ‘a.
- Butelkę szampana, dużą - polecił Jake. - I trzy kieliszki - dodał, 
spostrzegłszy jednego ze swych 
przyjaciół, Richarda Ingramsa, sławę z „News Quiz”, który właśnie przechodził 
przez wahadłowe drzwi w holu.
- Hej Rich, tutaj! - zawołał Jake.
Od strony recepcji dobiegły odgłosy szamotaniny. Jake odwrócił głowę i ujrzał 
Liama, kierownika, 
który wyrzucał z klubu wprost do rynsztoka niewydarzonego pisarzynę Barry‘ego 
Kenta.
poniedziałek 14 października
Droga Bianco!
Po namyśle chciałbym spytać, czy mogę skorzystać z twojej propozycji? Bardzo by 
mi odpowiadała 
możliwość spędzenia kilku dni na twojej podłodze w Oksfordzie. Mówiąc szczerze, 
nie wytrzymam ani chwili 
dłużej ze swoją rodziną. Nie chodzi nawet o nieznośny hałas i ustawiczne 
sprzeczki, lecz o zwykłe drobiazgi - 
nieapetyczna skorupa na szyjce butelki z HP Sauce, pokryta śluzem mydelniczka, 
psia sierść w maśle.
Możesz zadzwonić do mnie na podany wyżej telefon o każdej porze, za dnia i w 
nocy. W tym domu nikt 
nie sypia.
Serdecznie pozdrawiam,
Adrian Mole
wtorek 15 października
Dziś rano moja siostra Rosie powiedziała, że mnie nienawidzi. Wybuch nastąpił po 
tym, jak 
zasugerowałem jej, żeby się uczesała przed wyjściem do szkoły. Matka wstała z 
łóżka i zeszła na dół. Zapaliła 
swojego drugiego porannego papierosa (pierwszego pali w łóżku) i natychmiast 
wzięła stronę Rosie.
- Zostaw dzieciaka w spokoju - burknęła.
- Ktoś w tym domu musi dbać o odpowiedni poziom - odparłem.
- I kto to mówi - sarknęła matka. - Ta twoja broda wygląda jak gniazdo 
tchórzofretek. Nie wiem, jak 
możesz ją znieść w pobliżu swoich ust. Nie przeszłaby kontroli sanepidu.
W czasie kłótni, która potem nastąpiła, po obu stronach padły okropne słowa, 
których teraz żałuję. 
Zarzuciłem matce, że mnie zaniedbywała i prowadziła rozwiązłe życie. Ona odparła 
atak, nazywając mnie 
„kretynem z zagrzybioną gębą”. Dodała, że cichcem przeczytała rękopis Oto 
płaskie wzgórza mej ojczyzny i jej 
zdaniem to „same brednie”.
- W razie gdyby ci to opublikowali - w co wątpię - mam nadzieję, że użyjesz 
pseudonimu, bo szczerze 
mówiąc, Adrianie, nie zniosłabym takiego wstydu.
Położyłem głowę na kuchennym stole i wybuchnąłem płaczem.
Wtedy matka objęła mnie i powiedziała:
- No, już dobrze, dobrze, Adrianie. Nie płacz. Wcale tak nie myślę, moim zdaniem 
Oto płaskie wzgórza 
mej ojczyzny to bardzo interesująca pierwsza próba.
Ale to mi nie wystarczyło. Płakałem, dopóki nie nastąpiło odwodnienie organizmu.
22.00
Dlaczego Bianca nie dzwoni? Wysłałem list priorytetem.
czwartek 17 października
Wycofałem kolejną sumę z Towarzystwa Budowlanego. Moje marzenie, aby zostać 
właścicielem 
lokalu mieszkalnego, przesunęło się jeszcze bardziej w krainę fantazji.
Dostałem kartkę z Forth Bridge bez adresu, lecz wysłaną z Londynu.
Drogi Adrianie!
Wybieram się do Londynu poszukać godziwego zajęcia. Mam rozmowę kwalifikacyjną w 
British Raił. 
Bardzo się spieszę. Odpowiedź możesz przesłać na adres mojej przyjaciółki Lucy:
Lucy Clay
lokal 10
Dexter House
Corghill Street
Oksford
Obiecała przekazywać mi pocztę. Mam nadzieję, że masz się dobrze i jesteś 
szczęśliwy. Tęsknię za tobą!
Całuję. B.
PS A co powiesz na podłogę w Londynie, jak już jakąś znajdę?
piątek 18 października
Rozdział dwudziesty: Kalkulacje
Jake usunął uziemienie z wtyczki do kosiarki, po czym skręcił ją śrubokrętem. 
Słyszał, jak matka 
rozmawia przez telefon ze swym nowym kochankiem (uczniem imieniem Craig).
Poczekał, aż skończy swe czułe gruchanie i zjawi się znów na tarasie, po czym 
zawołał:
- Skosiłem połowę trawnika, mamo, ale teraz muszę pójść do fryzjera.
Matka skrzywiła się i obsypała swą kaszmirową suknię popiołem z papierosa.
- Ależ, Jake, dobrze wiesz, że nie znoszą niedokończonych zadań - zaprotestowała, 
idąc w stronę 
kosiarki.
Jake zaśmiał się w duchu. Polegał na tej cesze swej matki. Gdy schodził z tarasu 
przez oszklone drzwi, 
dobiegł go warkot włączanej kosiarki, a następnie rozdzierający krzyk.
Jake natychmiast poczuł wyrzuty sumienia, ale pocieszył się myślą, że nieraz 
radził matce, aby 
zainstalowała bezpiecznik, jednak ona nieroztropnie zignorowała tę radę.
niedziela 20 października
Dziś wypadł dzień widzenia mego ojca z Rosie. Przyjechał, by jak zwykle zabrać 
ją do McDonalda. 
Podczas gdy szukała butów, ucięliśmy sobie z ojcem męską pogawędkę na temat 
matki. Zgodnie doszliśmy do 
wniosku, że nie da się z nią żyć. Potem nabijaliśmy się z Martina Muffeta, który 
z pomocą swego podręcznego 
warsztatu (firmy Black and Decker) konstruował na tyłach ogrodu przybudówkę 
przeznaczoną na cieplarnię. 
Zgodziliśmy się co do tego, że od poślubienia mojej matki Muffet postarzał się o 
dobre dziesięć lat.
Pogratulowałem ojcu poderwania pani Belindy Bellingham i wyznałem, że mnie jak 
dotąd nie 
szczęściło się z kobietami.
- Mów im to, co chcą usłyszeć, synu, a raz na dwa tygodnie kupuj bukiet kwiatów. 
Ot, i cała filozofia - 
powiedział ojciec.
Zapytałem, czy zamierza ożenić się z panią Bellingham, ale zanim zdążył 
odpowiedzieć, do kuchni 
wtarabaniła się matka z olbrzymim kartonem pełnym różnych rupieci, które nabyła 
na wyprzedaży garażowej. 
Kupiła obraz przedstawiający Chrystusa na krzyżu, popielniczkę z wizerunkiem 
dwóch szkockich terierów, 
aluminiowy stojak na tosty, dwadzieścia siedem krzywych świec, kordonkowa 
serwetkę, longplay Toma Jonesa, 
sześć szarych renet i kierownicę. Gdy z zapałem wyładowywała te śmieci na stół 
kuchenny, zauważyłem, że 
ojciec patrzy na nią z miłosnym błyskiem w oczach.
poniedziałek 21 października
Bianca dzwoniła, ale nie było mnie w domu, bo poszedłem obciąć Bertowi Baxterowi 
jego ohydne 
paznokcie u nóg. Matka zapisała telefon, pod którym mogłem się skontaktować z 
Biancą, ale niemal natychmiast 
gdzieś go zapodziała. Przeszukaliśmy dom, ale nie odnaleźliśmy tego skrawka 
papieru. Sądzę, że pies go zjadł. 
Ostatnio pałaszuje całe strony „Leicester Mercury”, co jest oznaką nasilającej 
się neurozy albo braku witamin - 
kto wie? Nikogo nie stać na to, żeby zabrać go do weterynarza i to sprawdzić.
wtorek 22 października
Wysłałem kartkę ze stacją autobusową Leicester do Bianki na adres Lucy Clay.
Droga Bianco!
Dziękuję za pocztówkę z Forth Bridge.
Byłem ogromnie zaskoczony, gdy się dowiedziałem, że opuszczasz Oksford i 
wybierasz się do Londynu.
Życzę powodzenia w poszukiwaniu „godziwej” pracy. Daj znać, jak poszło. Ja jak 
dotąd nie miałem 
szczęścia, ale wciąż próbuję.
Z rodziną żyje mi się bardzo trudno. Nasze style życia diametralnie się różnią. 
Usiłuję być tolerancyjny 
wobec nadmiernego hałasu i nieporządku, ale jest mi ciężko, bardzo ciężko.
Serdecznie pozdrawiam, Adrian
Pani Bellingham zaproponowała mi pracę sprzedawcy systemów zabezpieczeń. To 
zajęcie na wieczór. 
Mam nawiedzać po zmroku nerwowych posiadaczy domów i napełniać ich bojaźnią bożą 
dopóty, dopóki nie 
podpiszą umowy na założenie systemu alarmowego albo oświetlenia zewnętrznego. 
Powiedziałem, że to 
przemyślę.
- Są trzy miliony bezrobotnych. Nad czym tu myśleć? - spytała pani Bellingham, 
starannie wymawiając 
słowa.
- Łudziłem się, że żebracy nadal mają jakieś prawo wyboru - odparłem.
Proponuje mi ?3,14 za godzinę. Żadnej prowizji, ubezpieczenia ani umowy o pracę 
- gotówka do ręki. 
Spytałem, czy ma coś przeciwko mojej przynależności do związku zawodowego. Pani 
Bellingham zrobiła się 
bledsza niż zwykle i powiedziała:
- Obawiam się, że tak. Największym osiągnięciem pani Thatcher było poskromienie 
związków 
zawodowych.
Mój ojciec jest sługusem popleczniczki Thatcher!
czwartek 24 października
Pogardzam sobą. Pracowałem tylko przez dwa wieczory, ale sprzedałem już system 
alarmowy na cały 
dom, sześć alarmów samochodowych, cztery judasze i sześć zamków do rowerów. Moja 
metoda jest prosta. 
Wchodzę do domu i pokazuję mieszkańcom teczkę z materiałami przygotowanymi przez 
panią Bellingham. 
Zawiera drastyczne artykuły wycięte z brukowców i prasowych doniesień 
policyjnych. Po przejrzeniu tej 
alarmującej dokumentacji trzeba być wyjątkowo niefrasobliwym, by zaprzeczyć, że 
w domu przyda się jakiś 
system zabezpieczający. Pani Bellingham zaleciła mi, bym zadawał następujące 
pytanie:
- Czy nie sądzicie państwo, że wasza rodzina zasługuje na lepsze zabezpieczenie 
przed ciemnymi siłami 
zła, które tak rozpleniły się w naszym społeczeństwie?
Jak dotąd tylko jedna osoba odpowiedziała „nie”, a był to wyglądający na 
przegranego ojciec sześciu 
nastoletnich chłopców.
poniedziałek 28 października
Zgoliłem brodę. Pani Bellingham powiedziała, że nie budzę z nią zaufania. Ma 
nade mną całkowitą 
władzę. Gdyby kazała mi iść do pracy w stroju Batmana, też musiałbym jej 
usłuchać. Nie przysługują mi żadne 
prawa gwarantowane przy legalnym zatrudnieniu.
czwartek 31 października
Nareszcie! Rozpoczyna się odnowa ekonomiczna! Konfederacja Przemysłu 
Brytyjskiego ogłosiła, że 
spodziewa się w najbliższych latach wzrostu produkcji oraz zwiększenia eksportu. 
Zgodnie z jej doniesieniami, 
fabrykanci oczekują wielkich nowych zamówień. Przekazałem te dobre wieści matce.
- Ta, jasne - powiedziała. - A pies w przyszłą sobotę bierze ślub i ja będę 
starościną wesela.
Potem razem z Martinem Muffetem dostali jednego z tych swoich szaleńczych ataków 
śmiechu.
Ken Barlow, sława z Coronation Street, miał proces o to, że jest nudny. Zapadł 
wyrok „niewinny” i 
Ken dostał ?50 000 nagrody.
Matka została zatrudniona jako strażniczka w nowym centrum handlowym, które 
otwarto w 
śródmieściu Leicester. W tym swoim mundurze wygląda jak policjantka z Nowego 
Jorku. Powiedziała firmie 
ochroniarskiej „Group Five”, że ma trzydzieści pięć lat! Teraz żyje w strachu, 
że się wyda, ile ma 
naprawdę, czyli czterdzieści siedem. Czy w „Group Five” wszyscy niedowidzą? A 
może rozmowa 
kwalifikacyjna matki odbywała się przy blasku świec? Gdy ją o to spytałem, 
wyjaśniła:
- Zrobiłam sobie niezłą tapetę kosmetykami Maksa Factora i usiadłam plecami do 
okna.
piątek 1 listopada
W uznaniu moich nieustających zasług na niwie opylania jej antywłamaniowych 
akcesoriów pani 
Bellingham podniosła moją godzinną stawkę z 3,14 do zawrotnej sumy 3,25!
Hura! Oddać salwę armatnią! Wypuścić balony! Otworzyć bollingera! Wypuścić 
specjalny dodatek 
prasowy! Powiadomić Red Arrows!
sobota 2 listopada
Jake unieszkodliwił alarm antywłamaniowy za pomocą swego szwajcarskiego 
scyzoryka i w kilka chwil 
poradził sobie z kłódkami, ryglami i łańcuchami na drzwiach frontowych, po czym 
stanął w holu Bellingham 
Towers.
Na górze, wyczerpani godzinnymi igraszkami miłosnymi, spali właściciele tej 
zabytkowej siedziby, sir 
George i lady Belinda oraz ich córka Rosemary. Jake zaśmiał się pod nosem, 
wrzucając srebra i objets d’art do 
czarnej plastikowej torby. Nie miał poczucia winy. Rabował plugawych bogaczy, by 
nakarmić plugawych 
biedaków. Był Robin Hoodem z Leicestershire.
Matka twierdzi, że wyglądam dokładnie jak John Major, zwłaszcza gdy mam na nosie 
okulary do 
czytania. To jakaś bzdura: w przeciwieństwie do pana Majora mam usta. Owszem, są 
dosyć wąskie, ale 
niewątpliwie istnieją. Na miejscu Majora zrobiłbym sobie transplantację ust. 
Dawcą mógłby być Mick Jagger.
wtorek 5 listopada
Robert Maxwell, gruba ryba, wypadł za burtę swego jachtu „Lady Ghislaine”.
Poszedłem na przyjęcie z okazji Nocy Guya Fawkesa organizowane przez 
Stowarzyszenie Seniorów. 
Zawiozłem tam Berta Baxtera w jego wózku inwalidzkim. Po półgodzinie został 
wyproszony z przyjęcia, bo 
widziano (a zapewne i słyszano), jak wrzucał do ogniska petardy. Organizatorka, 
pani Plumbstead, wyjaśniła 
usprawiedliwiającym tonem, że musi dbać o „względy bezpieczeństwa”.
- Gdy byłem młodzieńcem, nie istniało coś takiego jak bezpieczeństwo - prychnął 
pogardliwie Baxter.
Dopchałem go do domu w całkowitym milczeniu. Byłem wściekły. Przez niego 
straciłem pieczone 
ziemniaki, kiełbaski i zupę. Potem jeszcze musiałem czekać godzinę na 
pielęgniarkę rejonową, która przyszła 
położyć go do łóżka.
czwartek 7 listopada
Kevin Maxwell zaprzeczył pogłoskom, że jego zmarły ojciec borykał się z 
problemami finansowymi.
Pytanie: Czy nasze banki pożyczyłyby 2,5 miliarda funtów człowiekowi, który ma 
problemy 
finansowe?
Odpowiedź: Oczywiście, że nie! Nasze banki to godne szacunku instytucje 
finansowe.
niedziela 10 listopada
Idę do babci, by uczcić „Dzień Pamięci”, z makiem w butonierce. Jestem dumny ze 
swego zmarłego 
dziadka, Alberta Mole’a. Walczył mężnie w pierwszej wojnie światowej, abym nie 
musiał żyć tyranizowany 
przez obcego ciemięzcę.
Nie mogę pozwolić, by powyższe zdanie zadawało kłam faktom. Prawda jest taka, że 
mój biedny, 
nieżyjący dziadek walczył na wojnie, bo taki miał rozkaz. Zawsze robił to, co mu 
kazano. Jestem w tym do 
niego podobny.
poniedziałek 11 listopada
Dziś wieczorem, gdy wyszedłem z kina, banda łobuzów z Leicester krzyczała: „Hej, 
John Major, jak 
tam Norma?” Rozejrzałem się wokół, sądząc, że być może premier odwiedził Izbę 
Handlową Leicester czy coś 
w tym rodzaju, ale nigdzie go nie zauważyłem. Wtedy, ku swemu przerażeniu, 
zorientowałem się, że 
prymitywne odzywki były skierowane do mnie.
środa 13 listopada
List od Bianki.
Drogi Adrianie,
dziękuję za kartkę, którą przekazała mi Lucy. Jak widzisz po adresie, mieszkam w 
Londynie. Wynajmuję 
mały pokój w Soho, ale kosztuje ?110 tygodniowo, więc nie zostanę tu zbyt długo!
Pracuję jako kelnerka w restauracji „Savages”. Właściciel jest trochę dziwny, 
ale personel bardzo 
miły. Byłoby cudownie móc cię zobaczyć, jeśli wpadniesz następnym razem do 
Londynu. Mam wolne w 
poniedziałki. Jak ci idzie powieść? Czy skończyłeś już poprawki? Nie mogę się 
doczekać, kiedy przeczytam ją w 
całości!
Ucałowania,
Bianca (Dartington)
czwartek 14 listopada
Droga Bianco!
Bardzo dziękuję za list z 11.11. Muszę przyznać, że byłem dość zaskoczony, że do 
mnie napisałaś. 
Rzadko bywam w Londynie, ale mogę wpaść, by zobaczyć się z Tobą przy okazji 
następnego wyjazdu. Czy Soho 
nie jest niebezpiecznym miejscem do mieszkania? Uważaj, proszę, gdy chodzisz po 
ulicach. Co do mnie, 
kostnieję w tym prowincjonalnym piekle.
Powieść Oto płaskie wzgórza mej ojczyzny idzie mi świetnie. Nazwałem swego 
bohatera Jake 
Westmorland. Co o tym sądzisz?
Odpisz, proszę.
Pozdrawiam, Adrian
piątek 15 listopada
Dziś nastąpił krach na giełdzie nowojorskiej. Mam nadzieję, że nie wpłynie to na 
stopę procentową 
Towarzystwa Budowlanego.
sobota 16 listopada
Żadnej odpowiedzi od B.
niedziela 17 listopada
Dlaczego w tym kraju nie doręcza się listów w niedzielę? Przypuszczam, że 
Kościół anglikański ma coś 
przeciwko temu. Kler wyobraża sobie chyba, że Boga obchodzi to, czy ludzie 
dostają listy w niedzielę.
poniedziałek 18 listopada
Znaczek drugiej klasy. Pocztówka z Holborn Viaduct.
Drogi Adrianie!
Nie, Soho nie jest niebezpieczne. Jestem zachwycona Jakiem Westmorlandem. Kiedy 
wybierasz się do 
Londynu?
Mnóstwo całusów,
Bianca
wtorek 19 listopada
Wysłałem Biance widokówkę z Clock Tower z Leicesteru.
Droga Bianco,
tak się składa, że będę w Londynie w najbliższy poniedziałek. Może pójdziemy na 
lunch? Napisz albo 
zadzwoń, żeby potwierdzić.
Pozdrawiam bardzo serdecznie,
Adrian
PS Zgoliłem brodę. Na moją decyzję wpłynęły pokazywane w telewizji zdjęcia 
Terry‘ego Waite‘a.
środa 20 listopada
Przyszła świąteczna kartka od babci. W sklepach pełno Mikołajów, którzy 
podzwaniają dzwoneczkami 
i plączą się klientom pod nogami. Matka powiedziała, że będąc na służbie, 
zauważyła staruszkę podkradającą 
czekoladki Cadbury. Zapytałem, jakie działania podjęła. „Odwróciłam się i 
poszłam w przeciwną stronę” - 
odparła.
Jest wielkie zapotrzebowanie na alarmy antywłamaniowe. Wszyscy chcą się w nie 
zaopatrzyć przed 
świętami, kiedy to wypełnią domy artykułami trwałego użytku i grami Nintendo.
sobota 23 listopada
Kartka od Bianki z Crystal Palace.
Drogi Adrianie!
Muszę pracować w poniedziałek. Zaczął się sezon imprez biurowych, ale i tak 
możesz do mnie wpaść. 
Wcześnie kończę. Czekam z radością na nasze spotkanie. Przyjdź do „Savages”, 
Dean Street o 14.30.
Całuję,
Bianca
niedziela 24 lisłopada
Freddie Mercury umarł na aids. Nie miałem czasu go opłakiwać, ale włączyłem na 
adapterze Bohemian 
Rhapsody, jedną z mych ulubionych płyt.
Rozłożyłem na łóżku całą swoją szafę (a raczej jej zawartość) i zastanawiałem 
się, co włożyć na 
podróż do Londynu. Nie chciałem, by szyderczy londyńczycy uznali mnie za 
prowincjusza, który wpadł na 
jednodniową wycieczkę do stolicy. W końcu zdecydowałem się na czarną koszulę, 
czarne spodnie i tweedową 
marynarkę kupioną w sklepie Oksfordzkiego Komitetu do Walki z Głodem. Do tego 
szare mokasyny, innych nie 
mam. Nastawiłem budzik na 8.30. Złapię pociąg o 12.30.
poniedziałek 25 listopada
Soho
Jestem zakochany w Biance Dartington. Beznadziejnie, bezsilnie, bezrozumnie, 
cudownie, wspaniale.
wtorek 26 listopada
Wciąż jestem tutaj, w Soho, w pokoju Bianki nad Brenda’s Patisserie przy Old 
Compton Street. Prawie 
nie widziałem światła dziennego od 15.30 w poniedziałek.
środa 27 listopada
Wiersz dla Bianki Dartington
Twa twarz łagodna
Włosy jak noc ciemna.
Tyś wdzięczna, swobodna
Kocham cię, przysięgam.
Wyjdź za mnie, bądź mi żoną
Przeze mnie uszczęśliwioną.
czwartek 28 listopada
Zadzwoniłem do matki i poprosiłem, by wysłała mi książki na Old Compton Street. 
Poinformowałem 
ją, że zamieszkałem w Londynie, z Biancą. Spytała o adres, ale nie dałem się tak 
łatwo podejść. Odłożyłem 
słuchawkę.
piątek 29 listopada
Boże, ja ją kocham! Kocham! Kocham! Każda minuta, którą spędza z dala ode mnie, 
pracując w 
„Savages”, jest dla mnie torturą.
Pytanie: Dlaczego nie wiedziałem, że ciało ludzkie jest zdolne do przeżywania 
tak niesamowitej 
rozkoszy?
Odpowiedź: Ponieważ wcześniej, Mole, nie kochałeś się z Biancą Dartington - z 
kimś, kto kocha twe 
ciało i duszę.
sobota 30 listopada
Cóż ja takiego widziałem w Pandorze Braithwaite? To zadufana w sobie, arogancka 
modliszka. Po 
prostu paskudne babsko. W porównaniu z Biancą jest niczym, niczym. Co się zaś 
tyczy Leonory De Witt, ledwie 
pamiętam jej twarz.
Chciałbym nigdy nie opuszczać tego pokoju. Pragnę spędzić całe życie w tych 
czterech ścianach (od 
czasu do czasu odwiedzając łazienkę, którą musimy dzielić z połykaczem ognia, 
niejakim Normanem).
Ściany są pomalowane na lawendowo, a Bianca przykleiła na suficie gwiazdki i 
księżyce, które świecą 
w ciemności. Pomiędzy oknami wisi plakat z Sydney Harbour Bridge. Jest też 
podwójne łóżko przykryte 
indyjską kapą, zarzucone poduszkami, komoda, którą Bianca pomalowała na biało, 
stary fotel otulony wielkim 
obrusem, rozklekotany stół, w połowie pomalowany na złoto, i dwa sosnowe krzesła. 
Zamiast zagłówka mamy 
na ścianie powiększone zdjęcie Isambarda Kingdoma Brunela, idola Bianki.
Każdego ranka po przebudzeniu nie mogę uwierzyć, że ta szczupła, długonoga 
dziewczyna, leżąca 
obok, jest moja! Zawsze wstaję pierwszy i wstawiam wodę na herbatę. Potem 
opiekam dwa tosty i podaję mojej 
ukochanej śniadanie do łóżka. Nie pozwalam jej wstać, dopóki piecyk gazowy nie 
ogrzeje pokoju. Ona tak łatwo 
się przeziębia.
Chciałbym ją zadowolić bardziej niż samego siebie.
Dziś rano w Capital Radio nadawali utwór Bena E. Kinga Stand By Me.
- Kocham tę piosenkę - powiedziałem. - Mój ojciec ją puszczał.
- Ja też ją kocham - przyznała Bianca. Tańczyliśmy przy tej muzyce, ja w 
bokserkach, a Bianca w 
różowych majteczkach w kwiatki. Stand By Me to teraz nasza piosenka.
niedziela 1 grudnia
Dziś poszliśmy do National Gallery. Przechadzaliśmy się po skrzydle Sainsbury 
jak bliźnięta syjamskie, 
stopieni w jedno. Nie mogliśmy znieść ani chwili rozdzielenia. Renesansowe 
obrazy lśniły jak klejnoty i 
rozpalały naszą namiętność. Nasze genitalia są nieco podrażnione i obolałe, lecz 
nie powstrzymało nas to przed 
uprawianiem miłości zaraz po powrocie do pokoju. Nasz sąsiad Norman walił w 
ścianę i prawie udało mu się 
nas zniechęcić, ale w końcu go zignorowaliśmy.
poniedziałek 2 grudnia
Gdy rano wkładałem skarpetki i buty, zauważyłem dziwny wyraz na twarzy Bianki.
- O co chodzi, kochanie? - spytałem.
Po długich namowach Bianca wyznała, że uwielbia we mnie wszystko oprócz szarych 
mokasynów i 
białych skarpetek frotte. Na znak miłości do niej otworzyłem okno i wyrzuciłem 
swoją jedyną parę skarpetek i 
butów na Old Compton Street. W rezultacie nie mogłem wyjść z domu przez cały 
dzień. Byłem bosym więźniem 
miłości.
Późnym popołudniem Bianca kupiła mi trzy pary skarpetek w Sock Shop i ciemne 
półbuty w Bally. 
Wszystko było w sam raz na mnie. Buty są poważne. Chodząc w nich po pokoju, 
poczułem się dorosły. 
Potem poszedłem do Nat West Bank na Wardour Street i podjąłem z bankomatu ?100. 
To największa suma, jaką 
kiedykolwiek wziąłem za jednym razem. Zwróciłem Biance za buty (59,99), a jest 
to też największa suma, jaką 
kiedykolwiek zapłaciłem za parę butów. Tak się składa, że jest już późny wieczór, 
a szare mokasyny nadal leżą 
na ulicy. Widziałem, jak jakiś bezdomny je przymierzył, po czym skrzywił się i 
natychmiast je zdjął, chociaż 
wyglądało na to, że sana niego dobre.
środa 4 grudnia
Zadzwoniłem dziś do matki i spytałem, dlaczego nie przysłała mi książek, jak 
prosiłem.
- Głównie dlatego, że nie chciałeś mi podać swego adresu, ty głupku! - wrzasnęła.
Potem powiedziała, że poprosiła naszego listonosza, Courtneya Elliota, by 
oszacował, ile będzie 
kosztować przesłanie książek w paczce. Tymczasem on „oszanował” (jak się 
wyraziła), że to by wyniosło około 
stu funtów! Potem matka powiedziała, że ojciec wybiera się do Londynu w piątek, 
by wziąć udział w konferencji 
poświęconej bezpieczeństwu domów. Obiecała, że poprosi go, by podrzucił książki 
i moje pozostałe rzeczy. 
Zgodziłem się niechętnie i podałem jej adres.
Gdy Bianca poszła do pracy, poszedłem na Oxford Street, gdzie kupiłem 
śmietniczkę i szczotkę, paczkę 
żółtych ściereczek, Mr Sheena, szmatę do podłogi, płyn Flash, butelkę windolene 
i białe satynowe figi.
Bianca była zachwycona, gdy wróciła o 15.00 i zastała nasz pokój czysty i 
błyszczący. Prawie tak samo 
zachwycona jak ja o pierwszej w nocy, gdy ona włożyła satynowe figi.
piątek 6 grudnia
Mój ojciec był wściekły, gdy zjawił się tu w nocy. Konferencja odbywała się w 
Watford, więc musiał 
sporo zboczyć z drogi (w tył), aby dostarczyć moje rzeczy. Gdy wreszcie odnalazł 
Old Compton Street, była 
21.30.
Zaparkował na podwójnej żółtej linii i włączył światła awaryjne. Wnieśliśmy 
razem pudła z książkami i 
plastikowe torby z ubraniami do naszego pokoju na czwartym piętrze. Gdy 
skończyliśmy, ojciec padł na łóżko. 
Łysina błyszczała mu od potu. Cieszyłem się, że Bianca jest w pracy. Gdy ojciec 
doszedł nieco do siebie, 
odprowadziłem go na dół. Pani Bellingham kazała mu wrócić do domu o rozsądnej 
porze. Najwyraźniej się jej 
boi. Gdy doszliśmy do samochodu, ojciec się zatrzymał, wskazał na krawężnik i 
ryknął:
- A co to ma być, do cholery!
Założono mu blokady na koła. Myślałem, że się załamie i rozpłacze na ulicy, ale 
on dostał szału, zaczął 
kopać żółtą blokadę i wykrzykiwać przekleństwa. Bardzo to rozbawiło tych 
wszystkich idiotów, którzy sterczeli 
na chodniku po drugiej stronie ulicy, popijając cappuccino w chłodnych powiewach 
wiatru.
Zaproponowałem, że pojadę z nim na przedmieścia Londynu, by rozpocząć długi, 
biurokratyczny 
proces mający doprowadzić do zdjęcia blokady, ale ojciec warknął:
- Zjeżdżaj na górę, do tego swojego dołującego miłosnego gniazdka.
Zatrzymał czarną taksówkę i wskoczył do środka. Gdy samochód skręcił w Wardour 
Street, nabrałem 
przekonania, że już za chwilę ojciec zacznie nadawać taksówkarzowi na temat 
swego pecha, niewdzięcznego 
syna, budzącej grozę kochanki i nieodpowiedzialnej byłej żony.
sobota 7 grudnia
Spędziłem przyjemny dzień, katalogując i układając książki na półkach, które 
skonstruowałem z trzech 
desek i dziewięciu starych cegieł, znalezionych w kontenerze na śmieci na Greek 
Street. Koszt? Żaden. W tym 
samym kontenerze znalazłem Morał Thinking Johna Wilsona. Książka została wydana 
w roku 1970, zanim w 
Archersach pojawił się seks, więc przypuszczam, że ta moralność może już być 
przeterminowana.
Bianca przyszła do domu w porze lunchu i spytała, czy chcę pracować w „Savages” 
jako pomywacz. 
Praca jest na czarno, forsa do ręki. Powiedziałem, że tak.
Poszliśmy obejrzeć zaporę na Tamizie i rozmawialiśmy o naszej przyszłości. 
Przyrzekliśmy sobie, że 
nie pozwolimy, aby rozdzieliły nas bogactwo i sława.
Zaczynam zmywać w poniedziałek.
poniedziałek 9 grudnia
Peter Savage, właściciel „Savages”, ma bardzo trafne nazwisko. Nigdy nie znałem 
człowieka o tak 
podłym charakterze. Jest niegrzeczny dla wszystkich, zarówno personelu, jak i 
gości. Klienci uważają, że jest 
zabawnie ekscentryczny. Personel go nienawidzi, a w czasie przerw na posiłki 
fantazjuje, jak go zabić. Jest 
wysoki, gruby i ma gębę jak wielki pomidor. Ubiera się w stylu Bertiego Woostera, 
a gada jak Bob Hoskins w 
Króliku Rogerze. W krawacie Garrick Club nosi szpilkę organizacji na rzecz 
rozbrojenia atomowego.
Jego duch jest obecny w całym lokalu.
wtorek 10 grudnia
Savage był pijany o 10 rano. O 12 zwymiotował do doniczki z juką stojącej w 
kącie restauracji. O 13 
przyszła jego żona, obrzuciła go wyzwiskami, a następnie zawlokła do swego 
samochodu, wspomagana przez 
głównego kelnera, Luigiego.
Czytam The Complete Plain Words sir Ernesta Gowersa. Jestem na stronie 143 
Cliches. Nie mnie o tym 
sądzić, ale uważam, że mój styl pisarski znacznie się poprawi.
Bianca przeraziła mnie tego wieczora, wołając nagle: „Adrian, przestań wreszcie 
pociągać nosem! Użyj 
chusteczki!”
środa 11 grudnia
Tyram przy tłustych garach i patelniach za ?3,90 za godzinę, a klienci bulą ?17 
za żabnicę i ?28 za 
butelkę wina! Widocznie Savage nie jest taki głupi, na jakiego wygląda!
Agencja reklamowa Fogle, Fogle, Brimmington i Hayes urządziła w „Savages” w 
czasie lunchu 
firmowe przyjęcie świąteczne. Restauracja była zamknięta dla zwykłych klientów. 
Bianca dowiedziała się od 
dyrektora zarządzającego, Piersa Fogle’a, że mają powód do świętowania, gdyż 
właśnie zdobyli kontrakt o 
wartości ?500 000 dzięki świetnemu sloganowi nowej kampanii reklamującej 
prezerwatywy.
Hasło: „Co nosi dobrze ubrany mężczyzna?” ma się pojawić na billboardach w całym 
kraju.
Ich rachunek opiewał na ponad ?700. Dali Biance i innym kelnerkom po ?5. Ja, 
chłop pańszczyźniany z 
kuchni, oczywiście nic nie dostałem. Gdy Fogle wytaczał się z restauracji, Luigi 
wykonał pod jego adresem 
powszechnie znany obraźliwy gest.
sobota 14 grudnia
Nie kochaliśmy się od ponad dwudziestu czterech godzin.
Bianca ma zapalenie pęcherza.
niedziela 15 grudnia
Kupiłem na Charing Cross Road Radość seksu. Zapalenie pęcherza określa się tam 
jako „chorobę 
miesiąca miodowego”. Może być spowodowana przez intensywne, częste stosunki. 
Biedna Bianca co dziesięć 
minut biega do toalety. Dlaczego zawsze trzeba płacić jakąś cenę za przyjemność?
poniedziałek 16 grudnia
Dziś rano Savage był w sądzie, gdzie miał sprawę o napaść na klienta w kwietniu. 
Ukarano go grzywną 
w wysokości ?500, a ponadto musiał pokryć koszty sądowe i zapłacić za 
zniszczenia, co w sumie wyniosło tyle, 
ile moje pięcioletnie zarobki. Wrócił do restauracji z panią Savage i swoim 
adwokatem, by uczcić to, że nie 
wsadzono go do więzienia. Jednak gdy szampan został wypity, a tagliatelle 
zjedzone, Savage zoczył przy stoliku 
numer osiem grupę kierowników z Channel Four i zaczął ich wyzywać, zarzucając, 
że pokazują zbyt mało 
zawodów toboganów w swoich programach sportowych.
Bianca twierdzi, że pani Savage powiedziała:
- Kochanie, uspokój się, robisz się nieco nużący.
- Zamknij gębę, ty tłusta krowo! - wrzasnął Savage.
- Noszę rozmiar dziesiąty ty bezduszny draniu!
Adwokat próbował ich uspokajać, ale Savage przewrócił stół i w końcu Luigi 
wyrzucił szefa z jego 
własnej restauracji.
Osobiście byłbym bardzo zadowolony, ujrzawszy Savage’a skutego łańcuchami w 
więzieniu, gdzie 
siedziałby o chlebie i wodzie, a szczury podgryzałyby jego stopy - a popieram 
przecież reformę więziennictwa.
wtorek 17 grudnia
Eksperymentowaliśmy z bardzo łagodnym seksem. Byłem stroną bierną.
Później po raz pierwszy się pokłóciliśmy. Gdzie spędzimy święta Bożego 
Narodzenia? W naszym 
pokoju? U jej rodziców? U moich rodziców? Czy może z Luigim, który zaprosił nas 
do swego domu w Harrow? 
Nie krzyczeliśmy na siebie, ale pojawił się (i wciąż jest obecny) wyraźny brak 
dobrej woli, właściwy okresowi 
przedświątecznemu. Dziś w nocy w łóżku Bianca odwróciła się do mnie plecami.
czwartek 19 grudnia
Obudziliśmy się spleceni ze sobą, jak zwykle. Nie było mowy o świętach, ale o 
miłości, namiętności i 
małżeństwie - owszem. Zamierzamy spędzić święta z jej rodzicami w Richmond. W 
Wigilię przyjedzie po nas 
ojciec Bianki. Nie będę musiał kupować prezentów swojej rodzinie.
sobota 21 grudnia
Dziś wieczór Savage przechadzał się po restauracji z miniaturową choinką na 
głowie, przystrojoną 
migającymi światełkami. Całował wszystkie kobiety, a mężczyznom dmuchał w twarz 
dymem z cygara. Luigi 
wprowadził go do kuchni i oparł o zlew. Wtedy Savage zaczął opowiadać mi o tym, 
że matka nigdy go nie 
kochała, a ojciec uciekł z pielęgniarką alkoholiczką, jak miał osiem lat. 
(Savage junior, rzecz jasna). Rozkleił się 
i popłakał, ale byłem zbyt zajęty, by go pocieszać. Kucharz wrzeszczał, że 
brakuje mu małych talerzyków.
niedziela 22 grudnia
Bianca została dziś w łóżku, wykończona, biedne dziecko, dzięki czemu mogłem 
popracować nad 
rozdziałem dwudziestym pierwszym Oto płaskie wzgórza mej ojczyzny.
Jake przesunął palcami wzdłuż jej pleców. Jej skóra była w dotyku jak 
najczystszy jedwab, nawet dla 
jego palców, stwardniałych po latach zanurzania w zlewie z pomyjami. Westchnęła 
i wyprężyła się na 
flanelowym prześcieradle.
- Nie przerywaj - powiedziała głosem łamiącym się niby bat. - Nigdy nie 
przerywaj...
czwartek 24 grudnia
Wigilia
Stawiłem dziś czoło rozszalałym tłumom, gdy poszedłem kupić Biance prezent pod 
choinkę. Po dwóch 
godzinach łażenia skończyłem w Knickerbox, gdzie kupiłem purpurowy pas do 
pończoch, szkarłatne figi i 
czarny koronkowy biustonosz. Gdy sprzedawczyni spytała mnie o rozmiar, 
przyznałem, że go nie znam.
- Nie ma rubensowskich kształtów, ale nie przypomina również Naomi Campbell.
Kobieta przewróciła oczami i powiedziała:
- Czyli rozmiar średni, tak?
- Ona jest nieco podobna do Pauli Yates, tylko ma czarne włosy.
Sprzedawczyni westchnęła i spytała:
- Paula Yates karmiąca czy nie?
- Niekarmiąca - odparłem, a ekspedientka zerwała stanik z wieszaka i ładnie mi 
go zapakowała.
Potem biłem się w Burger Kingu z myślami, czy kupować rodzicom Bianki prezenty. 
O czwartej 
trzydzieści zdecydowałem, że spróbuję im się przypodobać, i nabyłem dla matki 
Bianki pot pourri o zapachu 
brzoskwiniowym. Potem zadzwoniłem do Bianki do „Savages” i spytałem, co wybrać 
dla jej ojca. Powiedziała, 
że lubi poezję, więc kupiłem mu tomik Johna Hegleya Can I Come Now, Dad? z 
ukrzyżowanym Chrystusem na 
okładce. Udało mi się także wytropić The Railway Heritage ofBritain Gordona 
Biddle’a i O.S. Nocka dla Bianki.
czwartek 26 grudnia
Richmond
Matka Bianki jest uczulona na brzoskwinie, a jej ojciec, pastor Dartington, 
uznał, że tomik Johna 
Hegleya jest w bardzo złym guście. Nie pojmuję, jak to możliwe, że moja słodka, 
kochana Bianca pochodzi z tak 
wstrętnej rodziny. Spaliśmy w osobnych łóżkach w osobnych pokojach. W dzień 
Bożego Narodzenia 
musieliśmy pójść do drewnianego kościoła i słuchać, jak ojciec Bianki utyskuje 
na komercjalizację świąt. Tylko 
Bianca i ja kupiliśmy prezenty. Wszyscy pozostali wpłacili pieniądze na Fundusz 
na rzecz Walki z Suszą w 
Sudanie. Bianca kupiła mi zegarek Swatcha i Kronikę dwudziestego wieku, która 
będzie dla mnie nieocenioną 
pomocą w pracy. Byłem bardzo zadowolony. Bianca ucieszyła się z Biddle’a i Nocka.
Jej brat Derek i siostra Mary najwyraźniej nie pochwalają naszego związku. Oboje 
pozostają w stanie 
wolnym i nadal mieszkają z rodzicami. Derek ma trzydzieści pięć lat, a Mary 
dwadzieścia siedem. Pani 
Dartington miała czterdzieści osiem lat, gdy urodziła Biance.
Nie było indyka, alkoholu ani żadnych innych świątecznych przyjemności. 
Zatęskniłem za 
wulgarnością swojej rodziny.
Dziś po południu musieliśmy spacerować nad rzeką. Hordy dzieciaków wyległy na 
ulice, jechały 
chwiejnie na nowych rowerkach i pchały wózki z nowiuteńkimi lalkami. Derek nagle 
zapałał do mnie sympatią. 
Uznał, że podzielam jego zamiłowanie do obserwowania i liczenia pociągów; 
natychmiast przyznałem mu rację. 
Udało nam się z Biancą przytulić na chwilę dziś wieczór w kuchni, ale przerwała 
nam Mary, która szukała 
swojej czekolady na zaparcie.
Pani Dartington dostała bardzo dogodnego „ataku” tuż przed kolacją i udała się 
do łóżka. 
Przygotowaliśmy posiłek z Biancą. Zrobiliśmy sałatkę, peklowaną wołowinę z 
puszki i pieczone ziemniaki. Nie 
mogę się doczekać, kiedy wrócimy do naszego pokoju. Łaknę Bianki. Łaknę cebuli. 
Łaknę czosnku. Łaknę 
Soho. Łaknę Savage’a, łaknę powietrza. Łaknę wolności, z dala od Dartingtonów.
W szafie na dole wiszą cztery beżowe pokrowce samochodowe.
piątek 27 grudnia
Pastor Dartington odwiózł nas do Soho w męczeńskim milczeniu. Za każdym razem, 
gdy zatrzymywał 
się na czerwonych światłach czy na przejściu dla pieszych, niecierpliwie bębnił 
palcami po kierownicy.
Dwa dni spędzone z rodziną miały bardzo szkodliwy wpływ na Biance: wygląda, 
jakby skurczyła się 
fizycznie i miała regres umysłowy. Gdy tylko znaleźliśmy się w naszym pokoju, 
wybuchnęła płaczem i 
zawołała:
- Dlaczego mi nie powiedzieli, że oddają swoje prezenty Sudańczykom?
- Ponieważ chcieli spoglądać na ciebie z wyżyn moralnych i sprawić, byś się 
poczuła głupio. To 
oczywiście miała być kara za to, że żyjesz w grzechu, w Soho, z marnym 
pomywaczem.
Godzinę później Bianca wróciła do normalnych rozmiarów i władz umysłowych. 
Kochaliśmy się przez 
godzinę i dziesięć minut. To nasz rekord. Wygodnie jest mieć stoper w moim nowym 
swatchu.
niedziela 29 grudnia
Poszliśmy dziś do Camden Lock, żeby kupić Biance buty. Kłębiło się tam mnóstwo 
młodych ludzi, 
którzy sprzedawali i kupowali.
- To bardzo miłe widzieć tylu młodych ludzi, którzy dobrze się bawią, prawda? - 
powiedziałem.
Bianca spojrzała na mnie dziwnie i odparła:
- Przecież ty też jesteś młody. Masz dwadzieścia cztery lata, chociaż czasem 
trudno mi w to 
uwierzyć.
Oczywiście miała rację. Oficjalnie rzecz biorąc, jestem młody, ale nigdy się 
takim nie czułem. Moja 
matka mawia, że miałem trzydzieści pięć lat w dniu, gdy walczyłem o wydostanie 
się z jej macicy.
Zapalenie pęcherza wróciło. Bianca niechętnie odłożyła satynowe figi do szuflady 
i wróciła do 
bawełnianych gaci.
Czytam sztukę Tramwaj zwany pożądaniem Tennessee Williamsa. Biedna Blanche 
Dubois!
ZIMA
środa 1 stycznia 1992
Restauracja „Savages” była wczoraj zamknięta, więc o 23.30 poszliśmy na 
Trafalgar Square, by tam 
przywitać Nowy Rok. Tłum wyglądał jak pijane pole kukurydzy, falujące i 
rozkołysane przez burzę. Na ponad 
dwie godziny zatraciłem się i szedłem z prądem. To było przerażające, lecz 
zarazem bardzo zabawne, gdy 
znalazłem się w korowodzie tańczących osób na St Martin’s Lane. Niestety osoba 
przede mną miała okropnie 
gruby tyłek. Nie był to zbyt pociągający widok.
Gdy Big Ben wybił dwunastą, zorientowałem się, że całuję obcych ludzi i jestem 
przez nich całowany, 
byli wśród nich nawet obcokrajowcy. Próbowałem dostać się do Bianki, ale 
otaczała ją gromada 
ekstrawertycznych Australijczyków, z których każdy miał ponad dwa dziesięć 
wzrostu. Jednak w końcu, o 
24.03, 1 stycznia, ucałowaliśmy się i złożyliśmy sobie obietnicę małżeńską. Nie 
mogę uwierzyć, że mam taką 
wspaniałą kobietę. Dlaczego ona mnie kocha? Żyję w lęku, że pewnego dnia się 
ocknie i zada sobie to samo 
pytanie.
Dziś poszliśmy na Tower Bridge. Straszliwie zmarzłem, ale Bianca była zachwycona 
konstrukcją 
mostu. Musiałem ją od niego odciągać siłą.
czwartek 2 stycznia
Wstałem o 3.30 nad ranem i stanąłem w kolejce przed sklepem Next na Oxford 
Street. Wyprzedaż 
rozpoczynała się o 9.00. Wdałem się w rozmowę z facetem, który polował na 
dwurzędowy granatowy garnitur, 
przeceniony z ?225 na ?90. W sobotę bierze ślub z pakowaczką spadochronów, która 
ma na imię Melanie.
W mojej nowej czarnej skórzanej kurtce, białym T-shircie i niebieskich dżinsach 
wyglądam jak 
wszyscy inni młodzi mężczyźni w Londynie, Nowym Jorku i Tokio. Albo w Leicester, 
jak się zastanowić. 
Leicester leży w samym centrum imperium Next.
Bianca chciała dziś obejrzeć elektrownię Battersea i poprosiła, bym jej 
towarzyszył, ale zwróciłem jej 
uwagę, że akcja Oto ma się właśnie rozwinąć w rewolucyjny sposób, więc muszę 
popracować nad rozdziałem 
dwudziestym drugim.
Opuściła pokój bez słowa, ale jej plecy wyglądały na bardzo rozzłoszczone.
Jack postawił kołnierz swojej czarnej skórzanej kurtki firmy Next, by ochronić 
się przed smagającymi 
zimnem podmuchami lodowatego wiatru znad Tamizy. Zapatrzył się na opadającą 
coraz niżej taflę wody. 
Nadszedł czas, by zrobił w życiu coś więcej niż niesienie pomocy ofiarom głodu w 
Sudanie. Wiedział, co to ma 
być. To było coś, czemu opierał się ze wszystkich sił- Bóg jeden wie, jak bardzo! 
Jednak potrzeba zrobienia tego 
była teraz przemożna, nieodparta. Musiał to zrobić. Musiał napisać powieść...
środa 8 stycznia
Prezydent Bush zwymiotował na kolana japońskiego ambasadora na oficjalnym 
bankiecie, który się 
odbył dziś wieczór w Tokio. Widzieliśmy to w przenośnym telewizorze, który stoi 
w kuchni „Savages”. Pani 
Bush wepchnęła męża pod stół, a potem wyszła z sali. Nie wyglądała na zbyt 
zadowoloną. W wiadomościach 
telewizyjnych pokazano cały ten incydent w zwolnionym tempie. To było ohydne. 
Japończycy wyglądali na 
wstrząśniętych. Oni mają bzika na punkcie protokołu dyplomatycznego.
Savage wyrzucił z pracy małego Carlosa za palenie jointa na podwórku na tyłach 
restauracji. Potem 
Savage wypił pół butelki brandy, trzy butelki sola, gwizdnął parę różnych 
drinków ze stołów klientów, a na 
koniec pobił się z palmą stojącą przy barze, oskarżywszy ją o to, że ma romans z 
jego żoną. Alkohol, który 
dostanie się w niepowołane ręce, może być naprawdę groźnym narkotykiem.
środa 15 stycznia
Jake usiadł przed swoim supernowoczesnym amstradem i przycisnął błyszczące 
klawisze. Tytuł jego 
powieści pojawił się na ekranie.
Sparg z Kronk
Rozdział pierwszy: Sparg wraca
Sparg stał na szczycie wzgórza i patrzył na Kronk, miejsce swego urodzenia. 
Chrząknął do swojej 
kobiety Barf, a ona mu odchrząknęła bez słów, bo słów jeszcze nie wynaleziono.
Zbiegli zboczem w dół. Matka Sparga, Krun, patrzyła, jak syn i jego kobieta 
zbliżają się do ognia. 
Chrząknęła do ojca Sparga, Lunta, a ten zbliżył się do drzwi chaty. Oczy mu się 
zwęziły. Nienawidził Sparga.
Krun dorzuciła korzonków do ognia: nie oczekiwała gości na obiedzie. Pomyślała, 
że to typowe dla jej 
syna, zjawiać się bez uprzedzenia, a do tego z brzemienną kobietą. Miała 
nadzieję, że korzonków wystarczy dla 
wszystkich.
Była zadowolona, że nie wymyślono słów. Nienawidziła gadać po próżnicy.
Sparg był tutaj, tuż przed nią. Powąchała jego pachę, jak było przyjęte, gdy 
Kronkajczyk wracał z 
długiej podróży. Barf trzymała się z tyłu i obserwowała ceremonię powitania. 
Ślina jej napłynęła do ust. Zapach 
palonych korzonków zaostrzył apetyt.
Ponieważ jeszcze nie wynaleziono słów, matka i syn nie mogli opowiedzieć sobie, 
co tam u nich słychać.
Jake westchnął z ukontentowaniem i odsunął się od komputera. To jest dobre, 
cholernie dobre, 
pomyślał. Nadszedł czas, by powstała prehistoryczna powieść bez dialogów.
wtorek 21 stycznia
List od Berta Baxtera. Prawie nieczytelny.
Drogi chłopcze!
Jakże długo cię nie widziałem. Kiedy przyjedziesz do Leicester? Jest u mnie parę 
rzeczy do zrobienia. 
Przepraszam za pismo. Ręka mi się trzęsie.
Pozdrawiam,
Bertram Baxter
PS Przywieź nożyczki do paznokci.
Dziś wieczór Bianca zrobiła mi straszną awanturę. Oskarżyła mnie o to, że:
a) Nigdy nie chcę wychodzić z domu.
b) Za dużo czytam.
c) Za dużo piszę.
d) Gardzę brytyjskim dziedzictwem przemysłowym.
e) Pierdzę w łóżku.
poniedziałek 27 stycznia
Wreszcie pogodzeni poszliśmy dziś wieczór do kina i obejrzeliśmy film o pewnej 
Japonce, która 
odcięła kochankowi penis. Po tej scenie siedziałem do końca filmu z nogami 
ciasno skrzyżowanymi i co jakiś 
czas spoglądałem nerwowo na Biance, która z uśmiechem wpatrywała się w ekran.
Mam tak długie włosy, że prawie mogę je wiązać w kucyk. W „The Face” twierdzą, 
że kitki robią się 
passe. Ale to może być moja ostatnia szansa na kucyk. Zamierzam więc go zapuścić. 
Savage chwalił się, że nosił 
kucyk przez pięć lat.
Bianca kupiła używaną elektryczną maszynę do pisania i przepisuje Oto płaskie 
wzgórza mej ojczyzny. 
Ofiarowała mi już siedemdziesiąt osiem pięknie przepisanych stron. To 
zadziwiające, jak bardzo powieść 
zyskuje, gdy jest w maszynopisie. Już dawno powinienem był posłuchać rady pana 
Johna Tydemana.
środa 29 stycznia
W zeszłym roku w Wielkiej Brytanii wskaźnik zachorowań na aids wśród 
heteroseksualistów wzrósł o 
pięćdziesiąt procent. Powiedziałem o tym Biance, gdy szliśmy późnym popołudniem 
do „Savages”. Nagle 
zrobiła się bardzo milcząca.
Wieczorem całe wieki czekałem przed drzwiami łazienki, żeby umyć zęby. Wreszcie 
Norman wyszedł, 
przepraszając za nowe ślady po przypaleniu na ramie lustra. A przecież ma 
przykazane, żeby tam nie 
ćwiczyć.
Gdy wróciłem do pokoju, Bianca czytała broszurkę wydaną przez Terrence Higgins 
Trust.
- A kim właściwie jest ten cały Terrence Higgins? - spytałem lekceważąco.
- Ofiarą aids - odparła cicho Bianca. Właśnie o tej chorobie traktowała 
broszurka.
Bianca załamała się i wyznała, że w roku 1990 miała romans z niejakim Brianem 
Boxerem, który z 
kolei wyznał jej, że w roku 1979 miał romans z biseksualistką, niejaką Dianę 
Tripp. Rano zadzwonię na telefon 
zaufania Terrence Higgins Trust i poproszę o pomoc.
sobota 1 lutego
Pierwsze dwadzieścia dwa rozdziały Oto mieszczą się teraz w stosiku złożonym z 
197 stron schludnego 
maszynopisu. Co rusz chwytam go w objęcia i noszę po pokoju. Nie stać mnie na 
skserowanie całości, nie za 
dziesięć pensów od strony. Czy znam w Londynie kogoś, kto ma dostęp do 
kserokopiarki?
Mieszkanie nr 6
Brenda ś Patisserie
O/d Compton Street
London
Drogi Johnie,
skorzystałem z twojej rady i skorygowałem Oto płaskie wzgórza mej ojczyzny. 
Zatrudniłem też 
profesjonalną maszynistkę, więc będziesz zadowolony, gdy ujrzysz dwadzieścia dwa 
rozdziały mojej powieści w 
formie maszynopisu. Zakładam, że po ukończeniu moja powieść doskonale się nada 
do czytania na głos w radiu, 
choćby w waszej serii klasyki.
Jak widzisz, dołączam maszynopis i powierzam go twej opiece. Jednakże muszę 
dokonać jeszcze wielu 
drobnych zmian. Czy nie sprawiłoby ci kłopotu zrobienie ksero tych stu 
dziewięćdziesięciu siedmiu stron i 
przesłanie mi tej kopii na powyższy adres?
Z góry dziękuję.
Z pozdrowieniami
Adrian Mole
wtorek 4 lutego
Dziś rano poszedłem do budynku radia. Gdy wreszcie udało mi się pchnięciem 
otworzyć ciężkie 
metalowe drzwi i wejść do środka, rzuciła się ku mnie zgraja łowców autografów. 
Sięgnąłem do kieszeni 
marynarki po długopis, ale nim zdążyłem go wyjąć, zobaczyłem, jak łowcy otaczają 
podstarzałego didżeja Alana 
Freemana. Przepchałem się przez tłumek i pod surowym wzrokiem ochroniarzy 
wszedłem do recepcji British 
Broadcasting Corporation. Podszedłem do biurka recepcjonistki i ustawiłem się w 
krótkiej kolejce. W ciągu 
zaledwie czterech minut ujrzałem mnóstwo sław: Delię Smith, Roberta Robinsona, 
lana Hislopa, Boba Geldofa, 
Annie Lennox, Roya Hattersleya itd. Większość z nich była odprowadzana przez 
młodą kobietę, niejaką 
Caroline.
Wreszcie blondynka siedząca w recepcji spytała:
- Czy mogę panu w czymś pomóc? A ja na to:
- Owszem. Czy mogłaby pani dopilnować, by pan John Tydeman otrzymał tę przesyłkę? 
To bardzo 
pilne.
Nabazgrała coś na kopercie z warstwą folii bąbelkowej, zawierającej mój list i 
maszynopis Oto, po 
czym wrzuciła ją do metalowego kosza.
Podziękowałem, odwróciłem się gwałtownie i wpadłem na Victora Meldrewa, który 
gra opryskliwego 
faceta w Jedną nogą w grobie! Przeprosiłem, a on powiedział: „Ależ nic nie 
szkodzi”. Jest o wiele wyższy, niż 
wydaje się w telewizji. Gdy wróciłem do pokoju, powiedziałem Biance, że gadałem 
z Victorem Meldrewem. 
Chyba zrobiło to na niej wrażenie.
środa 5 lutego
Dziś rano zbudziliśmy się wcześnie, ale nie kochaliśmy się jak zazwyczaj. 
Wzięliśmy prysznic i 
ubraliśmy się w milczeniu. Zeszliśmy na dół, zjedliśmy rogaliki z cappuccino w 
„Brenda’s Patisserie” i 
wysłuchaliśmy pogłosek o upadku brytyjskiego przemysłu filmowego. Potem, o 10.45, 
zapłaciliśmy rachunek i 
ruszyliśmy do kliniki na Neal Street. (Daliśmy się skubnąć na jednego funta i 
czterdzieści pensów różnym 
żebrakom, których spotkaliśmy po drodze.)
Rozmawiała z nami - z każdym z osobna - bardzo empatyczna kobieta, imieniem 
Judith. Położyła 
nacisk na to, że nawet jeśli wynik testów okaże się pozytywny, niekoniecznie 
znaczy to, że rozwinie się u nas 
aids. Po rozmowie z Judith poszliśmy się czegoś napić do pubu na Carnaby Street 
i przedyskutowaliśmy różne 
rozwiązania:
a) Zrobić test i dowiedzieć się najgorszego.
b) Nie zrobić testu i podejrzewać najgorsze.
Postanowiliśmy odłożyć decyzję do jutra.
czwartek 6 lutego
Zdecydowaliśmy, że zrobimy test i złożyliśmy sobie wzajemną obietnicę, że 
będziemy się sobą 
opiekować aż do śmierci. Bez względu na wynik.
sobota 8 lutego
Pan Britten, właściciel sklepu warzywno-owocowego, który zaopatruje „Savages”, 
przyszedł dziś do 
kuchni i oświadczył, że od następnego tygodnia zamyka interes. Powiedział, że 
Savage jest mu winien siedemset 
funtów z niezapłaconych rachunków. Byłem oburzony, ale pan Britten dodał z 
rezygnacją, że Savage jest tylko 
jednym z jego licznych dłużników.
- Gdyby bank dał mi jeszcze ze dwa tygodnie, wyszedłbym z tego, ale te dranie 
odmawiają.
Zrobiłem mu herbatę i słuchałem jego utyskiwania na niekorzystne oprocentowanie 
pożyczek i 
Normana Lamonta. Sadzę, że poczuł się nieco lepiej, zanim wyszedł, by 
zrealizować kolejną dostawę.
Zadzwoniłem do matki, by opowiedzieć jej o swojej rozmowie z Victorem Meldrewem, 
i dowiedziałem 
się, że ona także odbyła pewną rozmowę. Z doradcą do spraw zadłużenia. Już od 
jakiegoś czasu zastanawiałem 
się, jak matka spłaca hipotekę. Teraz wiem. Nie spłaca w ogóle. Dostała 
oficjalne pismo z Towarzystwa 
Budowlanego, informujące, że dom, w którym spędziłem dzieciństwo, zostanie 
przejęty 16 marca. Matka 
błagała, bym nie wspominał o tym innym członkom rodziny. Ma nadzieję, że zdarzy 
się coś, co zapobiegnie 
katastrofie.
Nie zdradziłem jej, że mam tysiąc sto jedenaście funtów na koncie w Towarzystwie 
Budowlanym. 
Powiedziałem jednak, że przyjadę jutro z Biancą do Leicester. Matka była 
żałośnie wdzięczna.
niedziela 9 lutego
Gdy znaleźliśmy się na St Pancras Station, Bianca powiedziała mi, bym spojrzał w 
górę.
- Patrzysz na jedną z większych niepodpartych łukowych konstrukcji na świecie - 
powiedziała. - Czyż 
nie jest piękna?
- Szczerze mówiąc, Bianco, widzę jedynie brudny, ohydny dach, obsrany przez 
gołębie.
- Byłam głupia, że pokazałam ci coś, co sięga poza czubek twojego nosa - rzuciła 
ze złością i 
pomaszerowała do pociągu, zostawiając mi torby do niesienia.
Zawsze zapominam, że Bianca jest dyplomowanym inżynierem. Wcale nie wygląda na 
inżyniera, a od 
kiedy ją znam, pracowała tylko jako sprzedawczyni i kelnerka. Składa podania o 
pracę w swoim zawodzie co 
najmniej dwa razy w tygodniu, ale jeszcze nie została zaproszona na żadną 
rozmowę. Zastanawia się, czy w cv 
nie podawać się za „Briana Dartingtona”.
Konduktor zapomniał skasować nasze bilety, które zachowują ważność przez trzy 
miesiące, więc 
podróż do Leicester nic nas nie kosztowała. Jednak uczucie radosnego triumfu 
znikło z chwilą, gdy dotarliśmy 
do domu. Matka usiłowała trzymać fason, ale widziałem, że wewnętrznie jest w 
rozsypce - w pewnej chwili 
miała jednego papierosa w ustach, drugiego w popielniczce, a trzeci tlił się na 
skraju parapetu okna w kuchni. 
Spytałem, jak to się stało, że tak potwornie się zadłużyła.
- Martin potrzebował pieniędzy na czesne, by skończyć studia - wyjaśniła szeptem. 
- Wzięłam tysiąc 
funtów pożyczki na 24,7 procent. Dwa tygodnie później straciłam pracę w Group 
Five - ktoś doniósł, że mam 
czterdzieści osiem lat!
Poprosiłem, by powiedziała mi o wszystkich swoich długach. Wyciągnęła 
niezapłacone rachunki na 
przeróżnych blankietach. Nastawałem na to, by uświadomiła Muffetowi, jak wygląda 
ich sytuacja materialna, ale 
ona niemal wpadła w histerię i powtarzała tylko:
- Nie, nie, on musi skończyć swoje studia inżynierskie.
Wygląda na to, że otaczają mnie inżynierowie. Bianca poinformowała matkę, że ma 
dyplom 
inżynierski.
- Tak, ale od kiedy opuściła uniwersytet, nie skonstruowała nic poza wieżą z 
klocków lego - rzuciłem 
żartobliwie.
Ku memu zaskoczeniu Bianca bardzo się przejęła moim niewinnym żartem i wyszła z 
pokoju ze łzami 
w oczach.
- Więcej taktu, chamie! - warknęła matka i wyszła za nią do ogrodu.
Usiadłem przy stole kuchennym, zacisnąłem zęby i wypisałem trzy czeki: dla kasy 
pożyczkowej Fat 
Eddie’s dwieście siedemdziesiąt jeden funtów; dla mleczarni Coop (trzydzieści 
sześć funtów, czterdzieści 
dziewięć pensów); dla kiosku z gazetami Cherry’s (siedemdziesiąt cztery funty, 
osiemdziesiąt jeden pensów). 
Wiem, że to nie rozwiąże problemu mieszkaniowego matki, ale przynajmniej będzie 
mogła otworzyć drzwi 
wejściowe, nie obawiając się, że czyhają na nią lokalni wierzyciele.
Gdy Martin wrócił od babci (gdzie właśnie wymienia jej gniazdka bez uziemienia 
na te z uziemieniem), 
przedstawiłem go Biance. Od razu przypadli sobie do gustu. Gadali bez przerwy o 
St Pancras Station i 
niepodpartych konstrukcjach łukowych. Od dawna nie widziałem Bianki tak 
poruszonej. Usiedli obok siebie 
przy stole i zgłosili się na ochotnika do zmywania i wycierania talerzy.
Pomogłem Rosie napisać wypracowanie z angielskiego na temat „Dzień z życia 
delfina”. Potem 
poszedłem do kuchni, gdzie Bianca i Muffet dziamgali w kółko o St Pancras 
Station i architekcie, który ją 
zaprojektował, sir George’u Gilbercie Scotcie.
Przerwałem im i poinformowałem Biance, że idę do łóżka. Ledwie zaszczyciwszy 
mnie spojrzeniem, 
mruknęła: „Dobra, ja zaraz też idę”.
W pokoju gościnnym było pełno ohydnych, odblaskowych koników Pony należących do 
Rosie.
poniedziałek 10 lutego
Nie mam pojęcia, o której Bianca wróciła zeszłej nocy. Widocznie wślizgnęła się 
do łóżka, nie budząc 
mnie. Wiem tylko, że Muffet i moja matka nie rozmawiają ze sobą, a ja czuję się 
zdruzgotany.
23.30
Pracowałem nad rozdziałem trzydziestym trzecim: Zagadka
Jake siedział w Almas, francuskiej ciastkarni lubianej przez inteligencję, i 
pisał w swym notatniku A4. 
Pracował nad swą powieścią dniami i nocami. Pisał już rozdział czwarty.
Rozdział czwarty: Kamienie
Sparg czołgał się przez gęste zarośla. Wiedział, że oni tam są. Słyszał ich, 
zanim jeszcze ich zobaczył. 
Chrząkali ze wzajemnym zainteresowaniem pomiędzy głazami.
Sparg odgarnął I iść juki i od razu ich zobaczył: Moffi Barf, skąpani w 
promieniach słońca, złączeni ze 
sobą. Ich kończyny były splątane w intymny sposób.
Sparg wydał z siebie zazdrosne chrząknięcie i wycofał się do Kronk, miejsca 
swego urodzenia.
wtorek 11 lutego
Jutro będziemy mieli wyniki testów. Powinienem umierać ze strachu, oddawać się 
przemyśleniom 
moralnym itd.
Jednak potrafię myśleć tylko o tym, jak Muffet patrzył na Biance i jak Bianca 
patrzyła na Muffeta, gdy 
żegnali się w poniedziałek rano na stacji w Leicester.
środa 12 lutego
Judith powiedziała, że nasze testy są negatywne! Nie jesteśmy nosicielami wirusa 
HIV! Nie umrzemy 
na aids!
Jednak czuję, że równie dobrze mogę umrzeć z powodu złamanego serca. Bianca 
zaproponowała, 
byśmy znowu wybrali się na jeden dzień do Leicester. Twierdzi, że jest znużona 
Londynem. Marna wymówka. 
Jak można być znużonym Londynem? Popieram dr. Johnsona.
czwartek 13 lutego
Nadszedł list z BBC
Drogi Adrianie,
gdy moja sekretarka wręczyła mi twój list i maszynopis Oto płaskie wzgórza mej 
ojczyzny, odniosłem 
wrażenie, że mam halucynacje.
Masz więcej zajadłości niż zapaśnik sumo, sięgasz szyją dalej niż żyrafa. BBC 
nie oferuje darmowych 
usług w zakresie ksero. Ubawiłeś mnie setnie, sugerując, że twoja powieść może 
być czytana w naszej serii 
klasyki. Autorzy tych tekstów zazwyczaj nie żyją, a własne dzieła ich przeżyły. 
Bardzo wątpię, by twoje przeżyło 
ciebie. Bezzwłocznie zwracam maszynopis. Z powodu pomyłki administracyjnej ksero 
zostało zrobione. Wysyłam 
je więc również, aczkolwiek z prawdziwą niechęcią. Proszę już więcej nie 
zawracać mi głowy.
John Tydeman
piątek 14 lutego
Walentynki
Rozczarowanie z powodu małej kartki od Bianki. Moja była pełna przepychu. 
Ogromna, oklejona 
materiałem, droga, w pudełeczku przewiązanym wstążeczką.
Savage jest w klinice odwykowej. Luigi poszedł go odwiedzić w niedzielę i 
powiedział, że Savage grał 
w ping-ponga z piętnastoletnim chłopakiem z Leeds, uzależnionym od kokainy.
sobota 15 lutego
W poniedziałek Bianca jedzie do Leicester zobaczyć się z moją matką. Chciałbym 
pojechać razem z 
nią, ale pracuję teraz po szesnaście godzin dziennie, siedem dni w tygodniu. 
Ktoś musi uratować moją matkę 
przed więzieniem, a obecnie ja jestem jedyną osobą w rodzinie, która ma godziwą 
pracę.
Do moich obowiązków w „Savages” należy teraz również przygotowywanie warzyw. To 
nużące 
zajęcie, a utrudnia je obsesyjne podejście Roberta, szefa kuchni. Nalega, by 
wszystkie kawałki warzyw były 
jednakowej szerokości i długości. Muszę nosić w kieszeni fartucha taśmę 
mierniczą.
niedziela 16 lutego
Minęło już siedem dni i siedem nocy, od kiedy ostatni raz kochaliśmy się z 
Biancą. Nie tylko za seksem 
tęsknię. Nie chodzi mi o seks. To naprawdę nie chodzi wyłącznie o seks. Brakuje 
mi tego, że nie mogę jej 
przytulić, powąchać jej włosów i pogłaskać jej skóry. Chciałbym porozmawiać z 
nią o tym, co czuję. Ale nie 
mogę, po prostu nie mogę. Naprawdę nie mogę. Próbowałem, ale nie mogę. Dziś w 
nocy trzymałem ją w łóżku 
za rękę, ale to się nie liczy, bo wtedy spała.
poniedziałek 17 lutego
Zanim wyszedłem do pracy o 6.30, napisałem liścik i zostawiłem go oparty o miskę 
z hiacyntami na 
stole.
Kochana Bianco,
proszę cię, porozmawiajmy o naszym związku. Nie potrafię zacząć tej rozmowy. 
Mogę tylko powiedzieć, 
że cię kocham. Wiem, że coś się między nami popsuło, ale nie wiem, jak temu 
zaradzić.
Kochający cię zawsze
Adrian
Bianca była bardzo miła dziś wczesnym wieczorem. Zapewniała, że nic się nie 
zmieniło, jeśli chodzi o 
jej uczucia do mnie. Jednak rozmowa odbywała się przez telefon, a ona dzwoniła z 
Leicester. Zostaje tam 
jeszcze jeden dzień, by pomóc mojej matce.
Gdy wróciłem do domu o 23.30, przeczytałem ponownie swój liścik, który nadal 
tkwił na stole, a potem 
podarłem go i wrzuciłem do sedesu. Musiałem trzy razy spuszczać wodę, zanim 
zniknął zupełnie.
wtorek 18 lutego
Ostatniej nocy nie mogłem zasnąć mimo zmęczenia, więc wstałem, ubrałem się i 
poszedłem na spacer. 
Soho nigdy nie śpi. Istnieje dla ludzi takich jak ja: samotnych, chorych z 
miłości, outsiderów. Po powrocie do 
domu czytałem Skrzywdzonych i poniżonych Dostojewskiego.
środa 19 lutego
Bogowie nie są łaskawi dla naszej rodziny. Pani Bellingham wyrzuciła mojego ojca 
z pracy i swego 
łóżka. Wściekła się, kiedy odkryła, że ojciec sprzedawał jej zabezpieczające 
systemy oświetleniowe za pół ceny 
w pubach, gdzie zbierają się męty społeczne. Ojciec znowu mieszka z babcią. Wiem 
to tylko dlatego, że babcia 
zadzwoniła do mnie do pracy, by się poskarżyć, że matka od grudnia jest jej 
winna pięćdziesiąt funtów. Babcia 
potrzebuje pieniędzy, bo w czerwcu jedzie do Egiptu ze Stowarzyszeniem Seniorów 
i musi w przyszłym 
tygodniu wpłacić depozyt.
Przypomniałem babci, że ma pokaźne oszczędności złożone w banku na wysoki 
procent. Czy nie 
mogłaby podjąć z konta pięćdziesięciu funtów? Babcia odparła, że bank żąda 
informacji o wypłacie z 
miesięcznym wyprzedzeniem. „Nie jestem przygotowana na stratę odsetek” - 
oświadczyła.
Spytałem niedbałym tonem, czy widziała Biance. Ona równie niedbale odparła, że 
widziała Biance i 
Muffeta na piętrze autobusu numer dwadzieścia dziewięć, zmierzającego w stronę 
centrum. Dorzuciła też parę 
szczegółów. Śmiali się. Bianca trzymała bukiet frezji (jej ulubione kwiaty). A 
„Muffeta nigdy jeszcze nie 
widziałam tak szczęśliwego”, zakończyła. Potem dobiegło mnie skrzypienie, gdy 
babcia opadła na oparcie 
krzesła przy telefonie i dodała: „Nie trzeba być Einsteinem, by domyślić się, co 
jest grane, prawda, chłopcze?”
Dzięki, babciu, leicesterska wersjo cholernej panny Marple.
czwartek 20 lutego
Obawiam się najgorszego. Bianca jest wciąż w Leicester. Dziś rano otrzymałem 
broszurę od organizacji 
o nazwie „Instytut Naksos”. Oferują wakacje na greckiej wyspie Naksos 
uzupełnione o kursy pisania 
kreatywnego, warsztaty snów, odnajdywania własnego głosu i radzenia sobie ze 
stresem. Jedno ze zdjęć w 
broszurze ukazywało szczęśliwych, opalonych ludzi, pałaszujących coś zielonego 
przy długich stołach 
ustawionych pod niebieskim niebem. Bliższe oględziny za pomocą lupy wykazały, że 
zielone jedzenie składa się 
z sałaty i cukinii z odrobiną czegoś przypominającego ser. Na stołach były też 
butelki retsiny, bukiety kwiatów i 
bochny chleba.
Na innym zdjęciu widniała plaża, sosnowy las i chaty z bambusa rozrzucone na 
zboczu wzgórza. 
Wyglądało to naprawdę sielankowo. Odwróciłem stronę i zobaczyłem, że Angela 
Hacker, pisarka, dramaturg i 
osobowość telewizyjna „animuje” kurs pisarski w pierwszych dwóch tygodniach 
kwietnia. Nie czytałem jej 
książek ani nie widziałem sztuk, ale widziałem ją w programie telewizyjnym Przez 
dziurką od klucza. Bez 
wątpienia ma wspaniały dom, choć pamiętam, że zaskoczyły mnie zgromadzone tam 
zapasy alkoholu. W 
każdym pokoju stało pełno butelek. Loyd Grossrnan rzucił nawet na ten temat 
jakąś dowcipną uwagę w rodzaju: 
„Bez paliwa daleko się nie zajedzie”. Publiczność w studio głupio zarechotała.
Z westchnieniem zamknąłem broszurę. Dwa tygodnie na Naksos spędzone na rozmowach 
o mojej 
powieści z Angelą Hacker byłyby istnym rajem, ale nie stać mnie na to. Moje 
oszczędności z Towarzystwa 
Budowlanego topnieją. Został mi ostatni tysiąc.
sobota 22 lutego
Bianca zadzwoniła do restauracji w czasie lunchu i powiedziała, że wyjeżdża z 
Leicester jutro rano o 
7.30 i będzie na stacji St Pancras około 9.00. Miała jakiś dziwny głos. 
Zapytałem, czy boli ją gardło. 
Odpowiedziała, że „dużo rozmawiała”. Każde włókno mego ciała tęskni za nią, a 
szczególnie te w okolicy 
lędźwi.
niedziela 23 lułego
Stałem na peronie, kiedy nadjechał pociąg, a potem zobaczyłem wysiadającą Biance. 
Podbiegłem do 
niej, trzymając bukiet żonkili, które kupiłem na stoisku przy stacji metra 
Oxford Street. Nagle, ku swemu 
zaskoczeniu, ujrzałem Martina Muffeta, który również wysiadł z pociągu, targając 
dwie walizy. Postawił je na 
peronie i objął szczupłe ramiona Bianki.
- Przykro mi, Adrianie - powiedziała Bianca.
- Mnie również - dodał Muffet.
Szczerze mówiąc, nie wiedziałem, co powiedzieć.
Odwróciłem się, pozostawiając dwoje inżynierów pod inżynieryjnym cudem St 
Pancras Station i pieszo 
poszedłem na Old Compton Street. Nie wiem, co się stało z żonkilami, ale nie 
miałem ich ze sobą, gdy wróciłem 
do domu.
poniedziałek 24 lutego
Rozdział dwudziesty czwarty: Zapomnienie
Jake naciągnął szlauch na rurę wydechową i sprawdził, czy szczelnie się trzyma. 
Potem wsunął drugi 
koniec węża przez uchylone boczne okno w samochodzie. Po raz ostatni zapatrzył 
się na cudowną panoramę 
Krainy Jezior, która rozpościerała się tuż przed nim. „Jakże cudowne jest życie”, 
powiedział głośno, rzucając 
słowa na wiatr. Rosnące wokół żonkile potakująco pokiwały główkami. Jake wyjął z 
kosmetyczki elektryczną 
maszynkę do golenia i zaczął się golić. Zawsze był próżny, a już szczególnie 
zależało mu na tym, by dobrze 
wyglądać jako trup. Szczecina uleciała z wiatrem i zjednoczyła z ziemią. Jake 
spryskał się Obsession, swoją 
ulubioną wodą po goleniu. Skończywszy toaletę, wsiadł do samochodu i włączył 
silnik.
Gdy spaliny wypełniały wnętrze samochodu, Jake wspominał swoje życie. Odwiedził 
cztery kontynenty i 
spał z wieloma spośród najpiękniejszych kobiet świata. Odzyskał Ashes dla Anglii. 
Wspiął się na Everest tyłem i 
odnalazł bezsprzeczne źródło Nilu. Nikt nie mógłby powiedzieć, że jego życie 
było nieciekawe. Jednak bez 
Reginy, dziewczyny, którą kochał, nie chciał dłużej żyć. Gdy osunął się w 
zapomnienie, igła na liczniku paliwa 
przesunęła się na zero. Co skończy się najpierw - zapas tlenu Jake’a czy jego 
paliwo...?
wtorek 25 lutego
Zebrałem się na odwagę i zadzwoniłem do matki. Odebrał ojciec. Powiedział, że 
wprowadził się do 
matki i zostanie „na jakiś czas”, dopóki ona nie dojdzie do siebie po nagłym 
szoku wywołanym romansem 
Bianki z Muffetem. Matka jest zbyt rozbita, by mogła wstać z łóżka i opiekować 
się Rosie.
Spytał, jak ja to wszystko znoszę.
- Ja? Całkiem dobrze - odparłem, a wtedy wielkie, grube łzy stoczyły się po mych 
policzkach i spłynęły 
na elektroniczne części słuchawki telefonicznej. Mój ojciec powtarzał w kółko:
- No, już dobrze, chłopcze. No, już, chłopcze, nie płacz.
- Nie pamiętam, by kiedykolwiek przemawiał do mnie tak czułym głosem.
Przyszedł Roberto, szef kuchni, stanął obok mnie i ocierał mi łzy fartuchem. 
Wreszcie, przyrzekłszy, że 
będę w kontakcie, pożegnałem się z ojcem. Przez całe lata myślałem o nim, że 
jest niedołężnym głupcem, ale 
teraz widzę, że źle go osądziłem.
Po powrocie do pokoju zobaczyłem, że Bianca zabrała swoje wszystkie rzeczy, 
nawet fotografię 
Isambarda Kingdoma Brunela.
środa 26 lutego
Dziś w porze lunchu poszedłem do lokalu o nazwie „Ed’s Diner” i zamówiłem hot 
doga, frytki, piwo 
Beck oraz kubek filtrowanej kawy. Poprosiłem o szklankę do piwa, ale wtedy 
zauważyłem, że inni mężczyźni w 
moim wieku popijają je z butelek, więc ukradkiem odsunąłem szklankę i zrobiłem 
tak jak oni. Siedziałem na 
wysokim stołku przy barze przed małą szafą grającą. Jednorazowy wybór utworu 
kosztował pięć pensów. 
Wybrałem jedną płytę, ale włączyłem ją trzykrotnie.
Jeszcze niedawno potrafiłem wyrecytować słowa piosenki Stand By Me z pamięci. 
Bianca i ja 
śpiewaliśmy ją wraz z Benem E. Kingiem, przygotowując razem niedzielne śniadania. 
Za instrumenty 
perkusyjne służyły nam: pudełko zapałek, drewniana szpatułka i puszka suszonej 
soczewicy.
W „Ed’s Diner” próbowałem zanucić słowa pod nosem, ale nie mogłem sobie 
przypomnieć ani 
jednego. Pod koniec piosenki się rozpłakałem. Dlaczego Bianca nie chciała być ze 
mną?
Facet siedzący na stołku obok spytał, czy może mi jakoś pomóc. Próbowałem się 
opanować, lecz ku mu 
memu przerażeniu zacząłem ryczeć jak bóbr i zupełnie się rozkleiłem. Były łzy, 
smarki, a nawet pozbawione 
godności drganie ramion. Nieznajomy objął mnie i spytał:
- Czy coś jest nie tak w twoim związku?
Skinąłem głową, a potem, pomiędzy kolejnymi szlochami wystękałem:
- Wszystko skończone.
- U mnie to samo - powiedział. - Mam na imię Alan. Potem Alan wyjaśnił, że jest 
„zdruzgotany”, bo 
jego partner Christopher zakochał się w innym mężczyźnie. Zamówiłem kolejne dwa 
piwa i opowiedziałem 
Alanowi całą historię o Biance i Martinie Muffecie. Alan wyznał, że jest 
zaszokowany, i spytał z troską, jak 
czuje się moja matka. Powiedziałem, że dzwoniłem do niej poprzedniego wieczoru i 
oświadczyła mi, że jej życie 
jest skończone.
Umówiliśmy się z Alanem na drinka dziś o ósmej wieczorem. Czy teraz mogę liczyć 
już tylko na 
odrobinę serdeczności u obcych, jak Blanche Dubois?
Północ
Alan się nie zjawił. Siedziałem w „Coach and Horses” ponad godzinę, czekając na 
niego. Pewnie 
spotkał innego nieznajomego, który miał w zanadrzu oryginalniejszą smutną 
historię.
Tęsknię za nią. Tęsknię. Tęsknię.
czwartek 27 lutego
Dziś wieczór Roberto wmusił we mnie talerz tagliatelle z sosem z zająca. 
„Kobieta to kobieta, a 
jedzenie to jedzenie”, powiedział. Być może w oryginale, po włosku ma to jakieś 
głębsze znaczenie.
Jake podał kopertę z pieniędzmi mężczyźnie o złowieszczym wyglądzie.
- Szybko i czysto - rozkazał. - I żeby się niczego nie spodziewali.
Mężczyzna chrząknął znacząco i wyszedł ze spelunki w Soho. Jake popatrzył wokół, 
po wymalowanych 
twarzach tandetnie wystrojonych dziewczyn, zbydlęconych gębach nocnych pijaczków. 
Czy naprawdę zaledwie 
wczoraj próbował popełnić samobójstwo w Krainie Jezior? Gdy wstał, próbowała go 
poderwać młoda 
prostytutka. „Spadaj, mała - powiedział, odpychając ją z rozdrażnieniem. - 
Znałem i straciłem jedyną kobietę, 
jakiej kiedykolwiek pragnąłem”.
Wyszedł wprost w pełną życia noc w Soho, jego kowbojskie buty stukały 
niepokojąco po mrocznym 
chodniku. Muszą zmienić jutro zelówki i podkuć obcasy, pomyślał. Gdy przechodził 
Old Compton Street, spojrzał 
w okno mieszkania nad „Alma’s Patisserie”. Światło w oknie nadal się paliło, ale 
on wiedział, że obecni tam 
ludzie zostali już unicestwieni. Był mordercą przez pośrednika.
Łzy popłynęły w jego sercu, ale twarz była taka jak zawsze, twarda, bezlitosna, 
nieznająca bożego 
błogosławieństwa.
sobota 29 lutego
Poinformowałem pana Andropolosisa, właściciela mieszkania, że przejąłem lokal, i 
zapłaciłem mu za 
miesiąc z góry, więc pokój jest teraz mój. Dzięki Bogu, że ten miesiąc się 
wreszcie kończy. Bez wątpienia był to 
najgorszy miesiąc wszech czasów.
By dopełnić listy naszych rodzinnych nieszczęść, babcia dziś rano trafiła do 
szpitala z niepokojącymi 
bólami brzucha. Po południu zadzwoniłem do szpitala i dowiedziałem się od 
pielęgniarki dyżurnej, że babcia 
„ma się dobrze”. Jeśli to prawda, jest jedynym członkiem naszej rodziny, który 
tak się ma, bo reszta ma się 
bardzo, ale to bardzo źle.
niedziela 1 marca
Dziś po południu matka, ojciec, Rosie i ja spotkaliśmy się przy szpitalnym łóżku 
babci. Po raz pierwszy 
widziałem babcię bez zębów. Byłem zaskoczony, że tak staro wygląda.
Matka schudła i ma podpuchnięte oczy, jakby płakała bez przerwy, od kiedy Muffet 
niespodziewanie ją 
opuścił. Gdy skończył się czas odwiedzin i kroczyliśmy razem szpitalnym 
korytarzem, matka powiedziała z 
goryczą:
- Oni są w Hounslow, mieszkają u jego brata Andrew.
- Nie chcę nic wiedzieć, mamo - odparłem.
- Przestań wreszcie, Pauline - rzucił ojciec.
- Ja tam się cieszę, że sobie poszedł - dodała Rosie. - Mam nadzieję, że już nie 
wróci.
Podniosła rączkę, a ojciec ją ujął i pomógł Rosie wyjść przez wielkie podwójne 
drzwi na końcu 
oddziału. Gdy mijaliśmy kolejne budynki szpitalne i śmieci w powiewach wiatru 
wirowały wokół naszych stóp, 
przeszyło mnie przeczucie nadchodzącego nieszczęścia.
Już prawie zawróciłem, by pożegnać się z babcią jak należy, ale nie chciałem, by 
inni musieli na mnie 
czekać na zrytym dziurami parkingu, więc tego nie zrobiłem. Pojechaliśmy więc do 
domu i zjedliśmy gotowe 
dania z pieczonej wołowiny od Marksa i Spencera. To było nawet niezłe, ale nie 
umywało się do prawdziwych 
obiadów przyrządzanych przez babcię. Gdy wpychałem brudne tacki ze srebrnej 
folii do kosza na śmieci, 
odezwał się telefon. Dzwoniono ze szpitala, by nam powiedzieć, że „pani Edna May 
Mole odeszła o 17.15”.
Próbowałem sobie przypomnieć, gdzie byłem dokładnie o tej porze. Doszedłem do 
wniosku, że na 
stacji benzynowej, gdzie pomagałem ojcu sprawdzić ciśnienie w oponach.
Jak dotąd nie uroniłem za babcią ani jednej łzy. Jestem w środku wysuszony na 
wiór. Moje serce jest 
jak pestka brzoskwini.
poniedziałek 2 marca
Wiadomo, że babcia i matka nigdy za sobą nie przepadały, więc nikt nie był 
przygotowany na iście 
śródziemnomorski pokaz rozpaczy po stracie teściowej w jej wydaniu: obfite łzy, 
kołatanie serca itp. Dziś rano 
lamentowała bez przerwy: „Byłam jej winna pięćdziesiąt funtów!”
Ojciec nie przestaje mnie zadziwiać swą dojrzałością. Załatwił wszystkie 
formalności związane ze 
śmiercią babki i niezmiernie skutecznie targował się o koszty pogrzebu.
wtorek 3 marca
O 10.00 zadzwoniłem do „Savages” i powiedziałem, że zostaję w Leicester do 
piątku, bo wtedy 
odbędzie się pogrzeb.
- Dobrze, że dzwonisz - powiedział Roberto. - Twoje mieszkanie odwiedzili 
włamywacze.
Powiedział to tak, jakby złodzieje zostali zaproszeni na herbatę, przynieśli 
kwiaty i zostawili swoje 
wizytówki. Dziś wieczorem już nic nie poradzę. Policja wynajęła ślusarza. Nowy 
klucz jest w „Savages”. Czuję 
się dziwnie spokojny.
środa 4 marca
Pociąg do Leicester 20.40
Zabrali wszystko, oprócz moich książek, bokserek i starych spodni z poliestru. 
Chyba na zawsze 
pozostanie tajemnicą, jak zdołali znieść po schodach łóżko. Policjant, z którym 
rozmawiałem przez telefon, 
zapytany, jaka jest szansa, że ujmą złodziei, odparł:
- Wie pan, jaką szansę ma śnieżna kula w piekle? No właśnie. To proszę to 
pomnożyć przez dwa.
Spytał, czy jestem ubezpieczony. Zaśmiałem się wzgardliwie i odparłem:
- Oczywiście, że nie. Rozmawia pan z Adrianem Mole’em.
Jestem teraz człowiekiem, który nie ma nic.
czwartek 5 marca
Dziś rano poszedłem do domu babci. Wszystko było tam takie samo jak zawsze. Moje 
świadectwa 
wisiały w ramkach na ścianie. Na kominku stała fotografia mojego nieżyjącego 
dziadka Alberta. Zegar wciąż 
tykał. Poskładana pościel leżała na górze w szafie, a w ogrodzie kiełkowały 
cebulki kwiatowe.
W pojemniku na herbatniki było pełno bułeczek figowych, a te gorsze kapcie babci 
stały przy jej łóżku. 
W kredensie kuchennym znalazłem puszkę po Yorkshire pudding. Używała jej przez 
ponad czterdzieści lat. 
Głupio tak płakać nad puszką po Yorkshire pudding, ale płakałem. Potem wytarłem 
ją do sucha i włożyłem z 
powrotem do kredensu, co by się babci spodobało.
piątek 6 marca
Pogrzeb babci
Matka, ojciec, Rosie i ja pracowaliśmy dziś zespołowo i udało nam się wyprawić 
babci godne 
pożegnanie. Frekwencja w kościele była wysoka, co mnie zdziwiło, gdyż babcia nie 
zapraszała ludzi do siebie. 
Wolała towarzystwo Radio Four. Była znana z tego, że potrafiła odprawić kogoś z 
progu własnego domu, jeżeli 
był na tyle bezmyślny, by zjawić się tam w porze emisji popołudniowego 
słuchowiska.
Odegrano Amazing Grace i Onward Christian Soldiers. Bert Baxter śpiewał bardzo 
głośno, niemal 
zagłuszając wszystkich pozostałych. Taki ateista, a przepada za śpiewem 
kościelnym. Gdy na niego patrzyłem, 
nie mogłem się oprzeć smutnej myśli, że to on powinien był umrzeć zamiast babci. 
Pastor wygadywał 
niewiarygodne głupstwa o tym, że babcia urodziła się i umarła w grzechu.
Każdy, kto znał babcię, wie, że była niezdolna do grzechu. Nie umiała nawet 
kłamać. Gdy spytałem ją 
raz, czy zeszły mi już trochę pryszcze (miałem około piętnastu lat), odparła: 
„Nie, twoja twarz wciąż wygląda 
jak dupa biedronki”. Czasami używała takich łagodnych wulgaryzmów, ale na pewno 
nie była grzesznicą.
Nie chcę myśleć o tym, że leży pod ziemią, zimna i samotna. Jednak przynajmniej 
nigdy jej nie 
okradziono ani nie napadnięto w celu rabunkowym. Teraz też nic takiego jej nie 
grozi.
Stypa odbyła się w naszym domu. Matka nie spała prawie całą noc, sprzątała i 
pucowała, a nawet 
próbowała wywabiać plamy z dywanu w salonie.
Ojciec wymienił przepalone żarówki i naprawił pływak w rezerwuarze, żeby można 
było normalnie 
spuszczać wodę.
Tania Braithwaite przyszła, by złożyć kondolencje, i uprzejmie zaproponowała, że 
odmrozi kilka 
wegetariańskich quiche’ów, które ma w zamrażarce. Powiedziała, że Pandora 
odwołała wykład i zamierza 
przyjechać na pogrzeb oraz że przywiezie sześć butelek szampana od Marksa i 
Spencera.
- Pandora uważa, że śmierć należy celebrować - wyjaśniła. - Postrzega ją jako 
nową przygodę, a nie 
dość nudne zakończenie.
Bert Baxter zadzwonił, by spytać, o której jest pogrzeb, co przypomniało matce, 
że w domu nie ma 
buraków. Tak więc Rosie została wyposażona w osobisty alarm bezpieczeństwa i 
wysłana do sklepu za rogiem.
O północy przyglądałem się, jak rodzice w salonie nakrywają białym obrusem stół, 
który został 
rozłożony na całą długość. Gdy załopotali tkaniną, a potem naciągnęli ją na stół, 
każde z jednej strony, nagle 
poczułem, że jestem członkiem rodziny.
Rosie ładnie ułożyła w wazonie żonkile i frezje, i wszyscy ją pochwaliliśmy. 
Nawet pies zachowywał 
się przyzwoicie. Kiedy wreszcie kładliśmy się do łóżek, dom wyglądał doskonale; 
wszystko było na swoim 
miejscu i my, Mole’owie mogliśmy chodzić z podniesionymi głowami. Babcia byłaby 
z nas dumna.
Po pogrzebie Rosie i ja pospieszyliśmy do domu, by przed przyjściem pozostałych 
żałobników zdjąć 
folię z kanapek i kiełbasek w cieście.
Pandora czekała przed domem w swym samochodzie. Napełniliśmy wannę zimną wodą i 
włożyliśmy 
tam butelki z szampanem.
Pandora wyglądała pięknie i surowo w czarnej garsonce szytej na miarę. Jednak 
nie darzę jej już 
nabożną czcią, więc mogliśmy rozmawiać ze sobą jak przyjaciele i ludzie równi 
sobie. Powiedziała, że bardzo 
dobrze wyglądam, i nawet pochwaliła moje ubranie. Pogładziła klapę mojej 
granatowej, luźnej marynarki z Next 
i rzuciła: „Witaj w latach dziewięćdziesiątych”.
Wkrótce do domu napłynęli żałobnicy i byłem zajęty krążeniem pomiędzy gośćmi z 
tacą pełną 
kieliszków szampana. Na początku wszyscy stali, nie wiedząc, o czym rozmawiać i 
jak się zachowywać, by nie 
zostać posądzonym o brak szacunku dla zmarłej. Dopiero Pandora rozluźniła 
atmosferę, proponując toast za 
babcię.
- Za Ednę Mole - powiedziała, wznosząc wysoko swój kieliszek z szampanem. - 
Kobietę o niezłomnych 
zasadach moralnych.
Wszyscy stuknęli się kieliszkami i wychylili szampana, wkrótce rozległ się 
śmiech, ja zaś wyławiałem 
kolejne butelki z wanny.
Matka pogrzebała trochę w szafie i wyjęła albumy ze zdjęciami rodzinnymi. Byłem 
zaskoczony, 
ujrzawszy zdjęcie dwudziestoczteroletniej babci. Wyglądało szałowo z tymi 
ciemnymi włosami i świetną figurą, 
gdy śmiała się, prowadząc rower pod górkę. Obok niej szedł mężczyzna w 
kaszkiecie. Miał wielkie wąsy i 
mrużył oczy od słońca. To był mój dziadek. Wszyscy zauważyli, że jestem do niego 
podobny.
Ojciec wyjął zdjęcie z albumu i poszedł do ogrodu, gdzie usiadł na huśtawce 
Rosie. Po chwili 
dołączyłem do niego. Podał mi fotografię ze słowami: „Jestem sierotą, synu”.
Położyłem mu rękę na ramieniu, a potem wróciłem do środka, gdzie okazało się, że 
stypa zamieniła się 
w balangę. Ludzie ryczeli ze śmiechu, pokazując sobie zdjęcia w albumie. Ja nad 
morzem, spadający z osiołka. 
Ja w noszonym po kimś, o trzy numery za dużym mundurku skautowskim. Ja w wieku 
sześciu miesięcy, leżący 
na golasa na chodniczku w kształcie półksiężyca przed piecykiem gazowym. Ja 
drugiego dnia życia z 
roześmianymi, młodymi rodzicami w szpitalu położniczym. Na odwrocie było 
napisane ręką matki: „Nasz 
kochany maluch, gdy ma dwa dni”.
Było też zdjęcie, którego zdaje się nigdy nie widziałem, przedstawiające matkę, 
ojca, babcię i dziadka. 
Siedzieli na leżakach i patrzyli na mnie, w wieku około trzech lat bawiącego się 
w piasku. Na odwrocie było 
napisane „Vermouth, wycieczka w dzień wolny”.
- Dlaczego mnie nie ma na tym zdjęciu? - spytała Rosie.
- Boś się jeszcze nie urodziła, ot co - wyjaśnił Bert Baxter.
O siódmej Ivan Braithwaite zaproponował, że odprowadzi leciwych sąsiadów babci 
do domów, dopóki 
i on, i oni trzymają się jeszcze na nogach.
Reszta bawiła się do jedenastej. Tania Braithwaite, która od dziewięciu lat jest 
wegetarianką złamała się 
i zjadła kiełbaskę w cieście, a potem jeszcze jedną.
Matka i ojciec tańczyli przy utworze You’ve Lost That Loving Feeling. Nie dałoby 
się wcisnąć między 
nich nawet linijki.
Pandora i ja przyglądaliśmy się im.
- Więc są znowu razem, tak? - spytała Pandora.
- Mam nadzieję - odparłem, spoglądając na Rosie.
Jak już zauważyłem wcześniej, to było godne pożegnanie.
poniedziałek 9 marca
Old Compton Street
Znów jestem w swoim pokoju, gdzie do towarzystwa mam tylko książki i parę 
bokserek. Spodnie 
oddałem młodemu człowiekowi sprzedającemu „The Big Issue”. Zrobiłem sobie 
poduszkę z bielizny i spałem na 
podłodze. Nieraz zastanawiałem się, jak bym się czuł, będąc żyjącym w celibacie 
mnichem w pustej celi. Teraz, 
gdy zostałem okradziony i porzucony, już wiem.
Poszedłem do „Savages”, by pomóc sprzątać w kuchni. Zastałem tam Savage’a we 
własnej osobie, 
którego zwolniono z odwykowki. Wyglądał zdrowo i atletycznie, sączył wodę 
mineralną. Złożył mi wyrazy 
współczucia z powodu różnych poniesionych przeze mnie strat oraz powiedział, że 
na strychu nad restauracją są 
różne stare meble, które mogę sobie wziąć.
- Zobacz, co ci się może przydać, dzieciaku - powiedział.
Nie mogę się przyzwyczaić do tego nowego, uprzejmego, filantropijnego Savage’a. 
Wciąż mi się zdaje, 
że to jego zaginiony na wiele lat brat bliźniak powrócił z misji w Amazonii.
Mój pokój jest teraz umeblowany tapicerowanymi kozetkami w stylu rokoko i 
stolikami z fałszywego 
marmuru, noszącymi ślady gaszenia papierosów. Rzeczy te zostały pewnie wyrzucone 
na górę, gdy Savage 
przejął restaurację. Śpię teraz na dwóch zsuniętych kozetkach. Mam anioły za 
głową i cherubinki przy stopach. 
Roberto dał mi trochę sztućców oraz naczyń kuchennych i stołowych. Dziś rano 
większość moich kolegów i 
koleżanek z pracy przyniosła jakieś dary na Fundusz Nieszczęsnego Adriana Mole’a. 
Gotuję na maszynce z 
butlą gazową i czytam przy podrabianym kandelabrze; jedno i drugie podarował mi 
Luigi.
środa 11 marca
Dziś rano zadzwoniłem do domu. Mój ojciec wciąż tam jest, żyje w grzechu z moją 
matką. Matka 
powiedziała mi, że Bianca i Muffet zamierzają założyć spółkę inżynierską o 
nazwie „Dartington i Muffet”.
Nie mogę znieść myśli, że kościste palce Muffeta dotykają ślicznej jasnej skóry 
Bianki.
Nie mogę tego znieść.
czwartek 12 marca
Rozdział dwudziesty piąty: Odrodzenie
Jake usiadł przy stoliku z fałszywego marmuru i rozpoczął pisanie kolejnego 
rozdziału swej powieści 
Sparg z Kronk.
Rozdział piąty: Zielone pędy
Sparg tęsknił za Barf, swoją kobietą. Jakaś część jego jestestwa nigdy się nie 
pogodzi z jej stratą.
Była wiosna. Zielone pędy kiełkowały z ziemi. Sparg wyszedł z chaty. Cieszył się, 
że jest na dworze, bo 
w chacie było wilgotno, a wilgoć szybko szła do góry.
Sparg potrzebował kobiety, jednak jedyną kobietą w zasięgu wzroku była Krun, 
jego matka. Chociaż 
twarz miała dość pomarszczoną, to uda całkiem zachęcające. Jednak prawo 
kronkiańskie zabraniało dobierać 
się do matki, nawet gdyby ona się na to zgodziła.
Sparg wspiął się bez celu na małe wzgórze, a potem bez celu zszedł na dół. 
Nudził się. Trzeba było 
zbierać drewno na opał, ale on miał już tego po dziurki w nosie. Zbieranie 
drewna nie stanowiło wyzwania dla 
jego intelektu. Chrząknął z rozpaczą, marząc o tym, by można było porozumiewać 
się jakoś z innymi 
Kronkianami. Ale mam pecha, że urodziłem się w prehistorycznych czasach, 
pomyślał.
Gdyby tak istniał język, chrząknął wewnętrznie Sparg...
Ciąg dalszy nastąpi.
Jake opadł na oparcie krzesła. Pisanie całkowicie go wyczerpało, był blady. 
Opuścił swój pokój i 
poszedł do „ Wilde‘s”, swej ulubionej restauracji, gdzie powitał go Mario.
- Dawno pana nie widziałem, panie Westmorłand.
- Cześć, Mario. Ten stolik, co zwykle, proszę, oraz do picia to, co zwykle, 
schłodzone, na przystawkę, 
danie główne i deser też to, co zwykle.
- A jako aperitif, panie Westmorland? - wtrącił przymilnie Mario.
- To co zwykle - warknął Jake.
Muszę wreszcie skończyć Oto płaskie wzgórza mej ojczyzny, ale nie mogę tego 
zrobić, dopóki Jake nie 
dokończy Sparga z Kronk. Chciałbym, żeby się pospieszył.
piątek 13 marca
Coraz więcej lokali wokół nas się zamyka. Codziennie okna sklepów i restauracji 
są zabijane deskami. 
Mam nadzieję, że „Savages” jakoś się utrzyma na rynku. Potrzebuję tej pracy. 
Wiem, że jestem wyzyskiwany, 
ale przynajmniej mam powód, by wstać rano z łóżka, nie to co trzy i pół miliona 
moich współobywateli.
Babcia zostawiła ojcu ?3090, więc matce nie odbiorą domu. To naprawdę radosna 
nowina. Oznacza, że 
nie będę musiał włamywać się do swoich oszczędności w Towarzystwie Budowlanym. 
Nie mógłbym patrzeć, 
jak matka ląduje na ulicy. A przynajmniej tak sądzę.
sobota 14 marca
Gdy przyszedłem do pracy dziś rano, otrzymałem następującą wiadomość, zapisaną 
na odwrocie 
papierowej serwetki: „Zapomniałem. B. 500”. Nikt nie wiedział, co to znaczy, ani 
kto zapisał tę wiadomość.
poniedziałek 16 marca
Otrzymałem kolejną broszurę z „Instytutu Naksos”. Dlaczego tak wytrwale do mnie 
piszą? Kto ich na 
mnie napuścił? Nie znam żadnych „holistycznych” typów. Nie jestem nawet 
wegetarianinem i święcie wierzę w 
paracetamol.
Poszedłem dziś do National Gallery, ale wywołało to bolesne wspomnienia o B., 
więc wróciłem do 
Soho i zapłaciłem dwa funty za to, by patrzeć, jak gruba i pryszczata dziewczyna 
przez dziurę zdejmuje stanik i 
majtki. To znaczy ja patrzyłem przez dziurę. Ona nie zdejmowała przez dziurę 
bielizny.
Pytanie: Czy są wieczorowe kursy ze składni?
wtorek 17 marca
Wczoraj wieczorem skończył mi się papier toaletowy, więc by wybawić się z 
opresji, sięgnąłem po 
broszurę „Instytutu Naksos”, lecz coś w twarzy Angeli Hacker mnie powstrzymało. 
Miałem wrażenie, jakby 
mówiła: „Chodź do mnie, Adrianie”. W jej twarzy nie ma nic, o czym warto by tu 
pisać, a właściwie, by pisać 
gdziekolwiek.
Odłożyłem jednak broszurę i sięgnąłem po „Evening Standard”. Ma o wiele bardziej 
chłonny papier.
23.45
Nie mogę spać z powodu czcicieli dnia świętego Patryka, więc bezmyślnie 
wypełniłem formularz na 
pierwsze dwa tygodnie kwietnia w „Instytucie Naksos” w Grecji.
czwartek 19 marca
Bezmyślnie wypełniłem czek dla „Instytutu Naksos”, ale po prostu wypróbowywałem 
nowy długopis. 
Pewnie nie zwolniono by mnie z pracy na dwa tygodnie, a zresztą nie stać mnie na 
to.
22.00
Wiadomość brzmiała: „Zapomniałem powiedzieć, że babcia zostawiła ci pięćset 
funtów. Pozdrawiam. 
Tata”. Luigi, którego nie było przez kilka dni z powodu zatrucia pokarmowego, 
wrócił dziś do pracy i 
pogratulował mi „całej tej forsy”. Oczywiście wytrzeszczyłem na niego oczy ze 
zdumienia. Gdy po kilku 
minutach nieporozumienie zostało wyjaśnione, uczciliśmy cudowną wiadomość 
butelką frascati.
sobota 21 marca
Zacny Savage zgodził się dać mi dwutygodniowy urlop (bezpłatny). Wysłałem 
formularz zgłoszeniowy 
dziś rano, a po południu kupiłem sobie kąpielówki w sklepie na Charing Cross 
Road, który wyprzedawał towar 
przed likwidacją. Nie mogę się doczekać, kiedy poczuję na swym ciele ciepłe fale 
Morza Egejskiego.
Pracowałem nad Oto, myśląc o Angeli Hacker.
Jake otworzył swój notatnik. Kremowy, ręcznie czerpany papier wyglądał kusząco. 
Jake ujął swoje 
pióro marki Mont Blanc i zaczął pisać.
„Przepraszam, kochanie - powiedział do cudownej przedstawicielki angielskiej 
kobiecości, która 
położyła się przed nim, pokazując majteczki. - Muza mnie wzywa”.
Potem pochylił swą przystojną twarz i od razu znalazł się w Kronk, siedzibie 
swego bohatera Sparga.
Sparg chrząknął, rozpoznawszy w ciemności znienawidzoną postać ojca. Ojciec mu 
odchrząknął. Sparg 
przerzucił kamień z jednej ręki do drugiej. Dlaczego nie wynaleziono jakiegoś 
zajęcia na czas po zapadnięciu 
zmroku, przed pójściem spać? - myślał. Na przykład czegoś takiego jak gra w 
karty. Wrócił do swej chaty i 
ospale porozsuwał skóry zwierząt na legowisku. W nocy bez kobiety było mu zimno. 
Postanowił, że nazajutrz 
wstanie wcześnie i wyruszy na poszukiwanie kobiety, a potem przyprowadzi ją do 
Kronk.
czwartek 26 marca
Kupiłem koszulę z krótkimi rękawami i bermudy na stoisku przy Berwick Street. Od 
czasu gdy stałem 
się dorosły, nigdy nie chodziłem w szortach.
Nowy Adrian Mole wyłania się z popiołów.
Pijany i niechlujnie ubrany Savage wparował do restauracji, po czym wyrzucił z 
pracy Luigiego, 
Roberta oraz cały personel kuchenny oprócz mnie.
- Ty możesz zostać, Adrian. Jesteś pieprzonym nieudacznikiem, jak ja - 
wybełkotał.
Awansował mnie na Maitre to stanowisko, którego nie chcę i nie umiem na nim 
pracować.
Luigi i Roberto rozsiedli się w kuchni, palili papierosy i gadali po włosku. Nie 
wyglądali na specjalnie 
przejętych. Tymczasem ja, ubrany w garnitur Luigiego, musiałem skakać wokół 
klientów, prowadzić ich na 
miejsca i udawać, że się interesuję ich zamówieniami. Savage usiadł przy barze i 
wykrzykiwał różne poufne 
informacje na temat klientów, którzy wchodzili do restauracji. Gdy zjawiła się 
pewna szacowna para w średnim 
wieku, wrzasnął:
- Kogóż to ja widzę! Państwo Wellingtonowie! On nosi tupecik, a ona wybuliła 
trzy tysiące funtów za 
te sterczące cycuszki.
Zamiast natychmiast wyjść albo walnąć go w pijany łeb, państwo Wellingtonowie 
uśmiechnęli się 
szeroko i pozwolili mi zaprowadzić się do stolika numer sześć. Może są dumni ze 
swoich sztucznych atrybutów. 
Jak mawiała moja niedawno zmarła babcia: „Nie ma nic dziwniejszego niż ludziska, 
zwłaszcza te z Londynu”.
Biedna babcia. Nigdy w życiu nie była w Londynie.
Przez ostatnie cztery dni nie mogłem napisać ani słowa. Myśl o tym, że Angela 
Hacker będzie czytała 
mój rękopis, całkiem mnie zablokowała. Jednak dziś wieczorem wreszcie nastąpił 
przełom.
Miał blokadę twórczą. Przez ponad pięć godzin wpatrywał się w szyderczo pustą 
stronę. Jego wydawca 
dzwonił co godzinę. Prasa drukarska czekała, lecz Jake nie mógł ukończyć swej 
książki. Wyjrzał przez okno w 
nadziei na natchnienie. Panorama Nowego Jorku ciągnęła się w nieskończoność.
- Nieskończoność! - wykrzyknął z zapałem Jake i zaczął pracować nad swą 
powieścią Sparg z Kronk.
Sparg zawędrował daleko od Kronk i stał na wysokim cyplu, wpatrując się z 
zachwytem w widoczny 
przed nim dziwny bezmiar wody i błękitną linię w oddali. Nic o tym nie wiedząc 
(bo nie było języka), Sparg 
podziwiał morze i odległy horyzont. Wydał z siebie pomruk i zaczął schodzić z 
cypla. Pomyślał, że pójdzie ku 
odległej błękitnej linii. Będzie coś do roboty. Sparg pomyślał tak, bo jak dotąd 
nie było jeszcze mowy o 
pływaniu...
Otrzymałem potwierdzenie z „Instytutu Faksos”, że mam miejsce na Kursie 
Pisarskim. Jestem 
przerażony.
piątek 27 marca
Luigi został przywrócony na dawne stanowisko, a ja powróciłem bezpiecznie do 
kuchni, dzięki Bogu. 
Roberto pozwala mi obserwować się przy pracy. Przez większość życia byłem 
pozbawiony właściwego 
wykształcenia kulinarnego. Od matki nie było czego się uczyć; przestała gotować 
prawdziwe jedzenie po 
przeczytaniu Kobiecego eunucha. Chociaż, o ironio, autorka tego brzemiennego w 
skutki dzieła, pani Germaine 
Greer, jest znana z tego, że świetnie gotuje i wydaje wspaniałe przyjęcia.
Dzięki uprzejmości Roberta umiem teraz gotować makaron al dente, robić 
najprostsze ciasto 
biszkoptowe i prawie zgłębiłem tajniki zupy z rzeżuchy. Teraz rankiem zeskakuję 
z moich kozetek i z ochotą 
pędzę do pracy.
Dziś przyszły bilety lotnicze.
Od tego wieczoru w „Savages” zaczęła pracować nowa kelnerka. Ma na imię Jo Jo i 
pochodzi z Nigerii. 
Studiuje sztukę w St Martin’s. Jest wyższa od wszystkich innych pracowników 
restauracji. Włosy ma zaplecione 
w setki małych warkoczyków. Grzechocze, gdy idzie. Jej matka jest jakąś szychą w 
nigeryjskim przemyśle 
ciągnikowym.
sobota 28 marca
Zrobiłem dziś wieżę z ptysi z kremem oblanych czekoladą. Roberto powiedział: 
„Gratulacje, Adriano! 
Polewa czekoladowa jest doskonała!”
Jo Jo spróbowała pierwszego ptysia i oświadczyła, że jest „przepyszny”. Luigi 
miał akurat przy sobie 
swój aparat polaroid, więc sfotografował mnie, wieżę i Jo Jo. Przypiąłem sobie 
tę fotografię na ścianie. 
Wyglądam całkiem przystojnie.
niedziela 29 marca
Gdy w południe wciąż jeszcze leżałem w łóżku, rozległo się stukanie do drzwi. 
Nikt mnie nigdy nie 
odwiedza, więc nieco się wystraszyłem. Przyłożyłem ucho do drzwi, ale usłyszałem 
tylko jakiś grzechot. 
Wreszcie otworzyłem drzwi, nie zwalniając ich jednak z łańcucha. Byłem 
zachwycony, gdy w szparze ujrzałem 
Jo Jo.
Uśmiechnęła się i powiedziała, że idzie właśnie do Tate Gallery.
- Pójdziesz ze mną? - spytała.
Zdjąłem łańcuch i zaprosiłem ją do środka. Obeszła pokój dokoła i pochwaliła 
panujący w nim 
porządek. Zatrzymała się na chwilę przy stole, na którym leżał mój rękopis w 
przezroczystej okładce, i 
powiedziała:
- A więc to jest ta twoja książka. - Dotknęła jej z czcią i dodała: - Chciałabym 
ją kiedyś przeczytać.
- Jak będzie gotowa - odparłem.
Zrobiłem jej filiżankę kawy, a potem przeprosiłem i poszedłem do łazienki, żeby 
się umyć i ubrać.
Przejrzałem się w lustrze nad umywalką. Coś się stało z moją twarzą. Już nie 
wyglądałem jak John 
Major.
Jo Jo lubi spacerować, więc poszliśmy do Tate pieszo. Byłem dumny, że mogę się 
pokazać z taką 
oszałamiającą kobietą. Spytałem ją o Nigerię, a ona opowiadała o swoim kraju z 
prawdziwą miłością. Pochodzi 
z plemienia Yoruba, a mieszkała w Abeokuta.
Spytała mnie o rodzinę, a ja zarysowałem jej zawiłą sieć wzajemnych relacji, 
opowiedziałem o 
rozstaniach i powrotach.
Roześmiała się i powiedziała:
- Gdybyś chciał rozpracować relacje w mojej rodzinie, musiałbyś mieć świetny 
komputer.
Nigdy nie byłem w Tate, ale Jo Jo znała galerię bardzo dobrze. Oprowadziła mnie 
po niej i zwróciła 
uwagę na kilka swych ulubionych obrazów. Wszystkie przedstawiały ludzi. 
Oglądaliśmy obrazy Pauli Rego, 
Vanessy Bell i Matisse’a oraz rzeźbę Ghishy Koenig pod tytułem The Machinę 
Minders. Potem Jo Jo nalegała, 
abyśmy wyszli, zanim się znudzimy i rozbolą nas nogi.
Gdy schodziliśmy po schodach, Jo Jo spytała, czy nie napiłbym się herbaty w jej 
mieszkaniu w 
Battersea.
- Z przyjemnością- odparłem.
Przeszliśmy na drugą stronę ulicy i stanęliśmy na przystanku autobusowym, ale 
pod wpływem nagłego 
impulsu zatrzymałem czarną taksówkę i zajechaliśmy pod jej dom z fasonem.
Mieszka na najwyższym piętrze kamienicy. W każdym pomieszczeniu jest pełno jej 
obrazów. Wiele z 
nich to akty, autoportrety, na których przedstawia siebie w różnych kolorach, na 
przykład na zielono, różowo, 
purpurowo, niebiesko i żółto.
Spytałem, czy to ma być jakaś deklaracja dotycząca jej koloru.
- Nie - odparła ze śmiechem. - Ale nudziłoby mnie używanie tylko czerni i brązu.
Zjedliśmy bułeczki drożdżowe, wypiliśmy earl greya i bez przerwy rozmawialiśmy: 
o „Savages”, 
polityce nigeryjskiej, kotach, jednym z jej nauczycieli malarstwa, któremu 
odbija szajba, Cecilu Parkinsonie, 
cenach pędzli, Vivaldim, naszych znakach zodiaku - ona jest Lwem (ale na granicy 
z Rakiem) oraz jej żeńskiej 
szkole z internatem w Surrey, gdzie mieszkała od jedenastego do szesnastego roku 
życia, kiedy to wydalono ją, 
bo wspięła się na dach kaplicy w proteście przeciw wstrętnemu jedzeniu.
Popijając tanie wino, rozmawialiśmy o drzewach, Matissie, Moskwie, polityce 
rosyjskiej, naszych 
ulubionych ciastkach, używaniu parasolek, kapuście i rodzinie królewskiej. 
Oświadczyła, że jest republikanką.
Przy ostatnim kieliszku wina i talerzu z chlebem i serem opowiedziałem jej o 
mojej babci, matce, 
Pandorze, Sharon, Megan, Leonorze, Cassandrze i Biance.
- Dźwigasz potężny bagaż - powiedziała Jo Jo. Pożegnaliśmy się o 22.30 
przyjacielskim uściskiem 
dłoni.
Zanim zamknęła drzwi, spytałem, ile ma lat.
- Dwadzieścia cztery - odparła. - Dobranoc.
poniedziałek 30 marca
Wybiegłem z „Savages” w czasie swojej przerwy i kupiłem krem Ambrę Solaire 
(filtr 8), espadryle, 
podkoszulki bez rękawów, trzy pary szortów i szesnaście tysięcy drachm.
Do późna w nocy pracowałem nad książką. Niepokoi mnie, jaką opinię wyda o niej 
Angela Hacker. 
Dodałem trochę opisowych słów do Oto płaskie wzgórza mej ojczyzny i usunąłem 
jeszcze więcej opisowych 
słów ze Sparga z Kronk.
wtorek 31 marca
Personel urządził małe przyjęcie bon voyage w kuchni, gdy restaurację zamknięto 
po porze lunchu. 
Byłem bardzo wzruszony. Roberto upiekł kebaby i przyrządził na moją cześć 
prawdziwą grecką sałatkę. Jo Jo 
kupiła wcześniej dwie butelki retsiny i wszyscy stuknęliśmy się kieliszkami, 
przyrzekając sobie dozgonną 
przyjaźń. Potem wszedł Savage z pretensjami, że Luigi zapomniał dodać VAT do 
czyjegoś rachunku, no i 
skasował nam przyjęcie. Jo Jo powiedziała, że umie się dobrze pakować. 
Zaproponowała, że przyjdzie mi w tym 
pomóc.
Rozłożyłem ubrania, kosmetyczkę i manuskrypt na swoim posłaniu, przygotowując 
się do pakowania, i 
wtedy uświadomiłem sobie, że złodzieje zabrali moją walizkę.
Jo Jo pobiegła na bazar przy Berwick Street i kupiła taką wielką pasiastą torbę, 
jakie noszą uchodźcy 
pokazywani w wiadomościach telewizyjnych. Gdy już byłem spakowany, debatowaliśmy 
z Jo Jo, czy mam brać 
ciepłą kurtkę, czy nie. Powiedziała, że powinienem, ale postanowiłem nie brać. 
Zamiast tego zarzuciłem sobie na 
ramiona bawełniany sweter. Wszyscy mówią, że w kwietniu w Grecji jest bardzo 
ciepło. Moje nogi w szortach 
rażą teraz swą białością, ale kiedy wrócę, będą cudownie opalone.
WIOSNA
Hotel Adelphi
Ateny
Czwartek 2 kwietnia
9.30
Droga Jo Jo, po raz pierwszy w życiu nie ma przy mnie nikogo, by złożyć mi 
życzenia urodzinowe. Mam 
teraz dwadzieścia pięć lat. To kamień milowy w życiu każdego człowieka. Czy 
nadal kwalifikuję się do miana 
„Młodego Brytyjskiego Nowelisty”? Mam nadzieję, że tak.
Pozostali uczestnicy kursu w „Instytucie Naksos” kręcą się przy schodach w holu 
hotelowym, gadają ze 
sobą bez skrępowania. Ja wycofałem się szybko do windy, jak tylko ich zobaczyłem, 
i udałem się na taras na 
dachu, ale była tam Angela Hacker. Paląc papierosa, wpatrywała się z markotną 
miną w widoczny w oddali 
Akropol. Jest chuda i ubiera się na biało. Była cała obwieszona srebrną 
biżuterią etniczną.
Nie wiem, kiedy zrobiono zdjęcie wydrukowane w broszurze, ale na żywo wygląda na 
co najmniej 
czterdzieści osiem lat. Bez wątpienia najlepsze lata ma już za sobą, pod 
względem seksualnym i artystycznym.
Nie podziękowałem ci dostatecznie za to popołudnie w Tate. Wciąż myślę o tamtych 
obrazach. 
Szczególnie podobały mi się te namalowane przez Portugalkę, Paulę jakąś-tam.
Pozdrawiam serdecznie,
Adrian
Prom
Piątek 3 kwietnia
Kochani Rodzice,
piszę te słowa na pierwszym promie, który zabiera nas w miejsce, gdzie 
przesiądziemy się na drugi 
prom, do Naksos. Angela Hacker i większość dwunastoosobowej grupy pisarskiej są 
już w barze. Prawie wszyscy 
palą. Myślę, że świetnie byś się z nimi dogadała, mamo. Inni, bardziej 
holistycznie nastawieni pasażerowie, 
wychylają się przez burtę, robią zdjęcia albo wymieniają się przepisami 
aromaterapeutycznymi. Ja trzymam się 
osobno. Nie chcę się wrobić w jakąś naprędce nawiązaną „przyjaźń”, a przez 
następne dwa tygodnie usiłować 
się pozbyć owej „zaprzyjaźnionej” osoby. Właśnie zaczęło padać. Muszę kończyć i 
schować się do środka.
Wasz kochający syn Adrian
Prom
Piątek 3 kwietnia
16.00
Droga Jo Jo,
Przez cały trzygodzinny rejs lał ulewny deszcz. Mam na sobie bawełniany sweter, 
ale i tak jest mi 
zimno. Żałuję teraz, że nie posłuchałem twojej rady i nie wziąłem kurtki.
Angela Hacker przewracała się w barze. Morze jest wzburzone, ale sądzę, że jej 
kłopoty z równowagą 
są spowodowane pokaźną ilością retsiny, którą w siebie wlewa. Moi koledzy po 
piórze zaśmiewają się bez 
przerwy od chwili, gdy wsiedliśmy na statek. Pewnie chodzi o jakiś prywatny 
dowcip. Jeszcze się im nie 
przedstawiłem.
Bambusowa Chata numer 6 20.00
Wiatr przenika ze świstem przez szpary w mojej chacie. Niebo jest szare i 
upstrzone burzowymi 
chmurami. Kolację podano na wolnym powietrzu, pod „dachem” z palmowych liści. 
Nic dziwnego, że ratatouille 
było zimne.
Słyszę kaszel Angeli Hacker, chociaż jej chata stoi w odległości jakichś dwustu 
metrów od mojej, w 
dolnej partii kamienistego wzgórza.
O ósmej odbyło się spotkanie, na którym stały personel i instruktorzy 
przedstawili się i mówili o swojej 
pracy. Spotkanie odbyło się w miejscu, które tutaj określa się jako „Magiczny 
Krąg”, a znajduje się ono na 
samym szczycie wzgórza. Magiczny Krąg to betonowa podstawa otoczona niską ścianą 
i zwieńczona zwyczajnym 
w tej okolicy dachem z bambusa i liści palmowych. Wcale nie wygląda na magiczny.
Bardzo się zaniepokoiłem, słysząc, że pani Hacker określa swój kurs jako 
„Pisanie dla przyjemności”. 
Ja nie czerpię żadnej przyjemności z pisania. Pisanie to poważne zajęcie, jak 
malowanie.
Jest tu jeden facet, który czesze się tak jak ty. Widziałem go na cyplu, 
wpatrzonego w morze. Z daleka 
wyglądał jak ty. Moje serce zrobiło fikołka do tyłu.
Chata, w której mieszkam, stoi koło kojca dla kur. Jakaś koza właśnie wetknęła 
głowę do środka, a 
gdzieś w sosnowym lasku porykuje osioł. Wcale bym się nie zdziwił, gdyby na 
plażę wyrzuciło Arkę Noego.
Pozdrowienia, Adrian.
Faksos
niedziela 5 kwietnia
Droga Pan,
prosiłaś, by cię powiadomić, jak przebiega kurs na Naksos, więc opowiem ci o 
pierwszym dniu.
Pisarze zebrali się na tarasie o 11.15. Usiadłem pod wiatr, by nie leciał na 
mnie dym z papierosów. O 
11.30 Angela Hacker wciąż jeszcze się nie pojawiła, więc facet o imieniu Clive, 
który ma siedem czyraków na 
szyi, został wysłany do jej chaty. Wreszcie zjawiła się o dwunastej i 
przeprosiła za to, że zaspała. Potem przez 
godzinę i piętnaście minut nawijała o „prawdzie”, „zasadniczej myśli w narracji” 
i „wydobywaniu 
oryginalnego głosu”„.
O 13.15 zerwała się na równe nogi i powiedziała:
- Okej, na dzisiaj wystarczy. Napiszcie wiersz zawierający słowo „Grecja”. 
Przygotujcie się do 
głośnego czytania jutro o 11.15.
Następnie udała się do bambusowego baru, gdzie spędziła większość dnia. Po 
napisaniu wiersza 
poszedłem do baru na filiżankę herbaty i usłyszałem, że mówi o twoim college’u w 
Oksfordzie.
Spytałem, czy cię zna, na co odparła, że spotkała cię kilkakrotnie w domu 
Cavendishha, „zanim Jack 
opuścił swoją trzecią żonę”.
- Jaki ten świat mały - zauważyłem.
- Staraj się nie używać frazesów, kochanie - powiedziała.
Dziwna kobieta.
Z najlepszymi pozdrowieniami,
Adrian
Faksos
poniedziałek 6 kwietnia
Kochana Rosie,
mam nadzieję, że podoba ci się ta kartka z wesołym osiołkiem. Durny wyraz jego 
pyska przypomina mi 
naszego psa.
Wysyłam ci wiersz o Grecji, którego napisanie na mnie wymuszono. Już czas, byś 
zaczęła się 
interesować sprawami kulturalnymi. Życie to coś więcej niż gry Nintendo.
Kochający cię brat Adrian
O Grecjo, kraino starożytnej kultury,
Spowijasz me serce niby
Skrawek starej bordiury.
Twe wiedźmowate staruszki
Odziane w czerń swoich szat
Nie wiedzą, że nowoczesność im nie zajrzała do chat.
Czy będą z radością patrzyły
Na osiołka, co dźwiga ciężar ponad siły?
A może przyklasną ochoczo
Pojazdom, co drogą się toczą?
Faksos
wtorek 7 kwietnia
Drogi Baz,
jestem na Naksos z Angelą Hacker, którą, jak rozumiem, znasz dość dobrze. Angela 
i ja od razu 
przypadliśmy sobie do gustu i po powrocie z wyspy zaprosiła mnie do swego domu w 
Gloucestershire. Obecnie 
jestem bardzo zajęty, bo w kuchni pewnej restauracji w Soho zbieram materiały do 
swojej następnej książki pod 
tytułem Rzeźnik, więc może wyrwę się do Angeli w któryś weekend, ale nie będę 
mógł zabawić u niej przez parę 
tygodni, jak by chciała.
Piszę do ciebie, by wyrazić nadzieją, że nie żywisz do mnie urazy z powodu tej 
sprawy z Sharon Bott. 
Prawdopodobnie wkrótce będziemy się obracać w tych samych kręgach, więc wolałbym, 
by nie dzieliły nas 
wrogie uczucia.
Gratulacje, że wreszcie jesteś na pierwszym miejscu listy!
Trzymaj się.
Twój stary przyjaciel Adrian Mole
Drogi Johnie Tydeman,
Jak zapewne pan zauważył, o ile rzucił pan okiem na znaczek, przebywam na 
greckiej wyspie Naksos. 
Jestem uczestnikiem kursu pisarskiego prowadzonego przez Angetę Hacker (przesyła 
panu ucałowania).
Poleciła nam napisać pierwszą scenę sztuki radiowej, a jest to coś, czego 
wcześniej nie próbowałem.
Pomyślałem, że może pana zainteresować to, co napisałem. Z ogromną chęcią 
skończyłbym ten utwór, 
jeśli uzna go pan za wartościowy.
Wracam do Londynu piętnastego kwietnia o 15.00, jeśli chciałby pan porozmawiać 
ze mną osobiście.
Po namyśle dochodzę do wniosku, że szesnasty bardziej by mi odpowiadał. Chyba 
będę musiał 
wypocząć po podróży.
A oto, jak rozpoczyna się sztuka:
Kanapka z ogórkiem
Sztuka radiowa autorstwa Adriana Mole’a
Pokój w zamożnym domu. Przez drzwi balkonowe dobiega stukot odbijanej piłki 
tenisowej. Ktoś nalewa 
herbatę. Łyżeczka podzwania w filiżance.
LADY ELEANOR: Kanapkę z ogórkiem, Edwin?
EDWIN: Nie próbuj mnie zbyć swymi burżuazyjnymi wyobrażeniami o uprzejmości. 
Znam prawdę!
LADY ELEANOR (przyspieszony oddech): Nie! Na pewno nie! Nie znasz sekretu, który 
skrywałam 
przez czterdzieści lat!
EDWIN (z pogardą): Owszem, znam. Służąca Millie mi powiedziała.
Rozlega się dzwonek.
MILLIE: Pani mnie wzywała? Przepraszam, że musiała pani czekać, ale pomagałam 
kucharzowi 
przygotowywać tort na dwudzieste pierwsze urodziny panicza Edwina.
LADY ELEANOR: Jesteś zwolniona, Millie. Wygadałaś mój sekret.
MILLIE: Jaki sekret? A! O tym, że urodziła się pani mężczyzną?
Ciąg dalszy nastąpi
Nie chciałbym w żaden sposób wpływać na pańską opinię, ale dodam, że po 
odczytaniu przeze mnie 
tego tekstu moi koledzy po piórze dosłownie oniemieli z wrażenia. Angela 
powiedziała tylko: Nie powinieneś 
wyjawiać sekretu do ostatniej sceny sztuki.
Dobra rada, jak sądzę.
W każdym razie, mam nadzieję, że spodoba się panu Kanapka z ogórkiem.
Z najlepszymi pozdrowieniami
Adrian Mole
Faksos
czwartek 9 kwietnia
Droga Jo Jo, od dwóch dni świeci słońce, które zmieniło Naksos w istny raj. 
Kolory wprost zapierają 
dech w piersiach: morze jest pawioniebieskie, trawa miętowozielona, a polne 
kwiaty rozrzucone na wzgórzu są 
niby żywe konfetti.
Coś się stało z moim ciałem. Jest całe rozluźnione, jakby się wyrwało na wolność 
i swobodnie unosiło.
O siódmej rano byłem na warsztatach snów. Prowadziła je miła amerykańska 
terapeutka od snów, 
Clara. Opowiedziałem jej o powracającym śnie, w którym na próżno usiłuję nadziać 
na widelec ostatni groszek z 
mojego talerza. Choć bardzo się staram, nie mogę wbić zębów widelca w ciało 
groszku.
Przez całe lata budziłem się sfrustrowany i głodny po tym groszkowym śnie.
Clara poradziła, bym spojrzał na sen z punktu widzenia groszku. Bardzo się 
starałem to zrobić, a po 
dyskusji z Clarą zrozumiałem, że ja, Adrian Mole, jestem tym groszkiem, widelec 
zaś reprezentuje śmierć.
Clara uznała, że mój groszkowy sen wyraża mój lęk przed śmiercią.
Ale któż oczekuje jej z radością? Nie znam nikogo, kto podskakuje wesoło na myśl 
o niej.
Clara wyjaśniła, że ja chorobliwie boję się śmierci.
A jak ty się odnosisz do śmierci, Jo Jo?
Zaprzyjaźniłem się z facetem, który ma takie same warkoczyki z koralikami jak ty. 
Nazywa się Sean 
Washington. Jego matka jest Irlandką, ojciec pochodzi z St Kitts. Jest tutaj na 
kursie radzenia sobie ze stresem, 
ale spotyka się z pisarzami na tarasie baru.
Dziś wypadł nam wspólny dyżur przy szatkowaniu warzyw. Sean i pozostali 
podziwiali moją zręczność. 
Myślę, że chciałbym zostać kucharzem. Może po powrocie Savage’a zapytam, czy 
pozwoli mi spróbować.
Angela Hacker zabroniła swej grupie pisarskiej używać frazesów, ale nie będzie 
czytać tego listu, więc 
na koniec napiszę: szkoda, że cię tu nie ma.
Adrian
sobota 11 kwietnia
Mój pierwszy faks! Był zaadresowany „Adrian Mole, Instytut Naksos” i przyszedł 
do biura agencji 
turystycznej w miasteczku. Następnie został przywieziony do Instytutu w 
samochodzie dostarczającym warzywa 
i wręczony mi na tarasie baru przez Juliana, przystojnego, łysego administratora. 
Wywołał sensację.
Drogi Adrianie,
dziękuję za listy. Szkoda, że nie mogę być teraz z tobą. Z tego co piszesz, jest 
tam cudownie.
Tak się cieszę, że się odprężyłeś. Gdy po raz pierwszy zobaczyłam cię w kuchni w 
„Savages”, 
pomyślałam: ten człowiek cierpi. Miałam ochotę podejść, by dotknąć cię i 
pocieszyć, ale oczywiście nie robi się 
takich rzeczy - nie w Anglii.
Myślę, że szczęście leży w twoim zasięgu, pod warunkiem że uwolnisz się od 
przeszłości. Może spróbuj 
żyć teraźniejszością, a cały bagaż przeszłości porzuć na Faksos?
Nie mogłam się doczekać, kiedy ci powiem, że zaproponowano mi udział w wystawie 
zbiorowej „Młodzi 
Współcześni” we wrześniu. Czy przyjdziesz na otwarcie? Powiedz, że tak.
Roberto narzeka, że człowiek, którego Savage wynajął na dwa tygodnie, żeby cię 
zastąpił, masakruje 
warzywa. Żałuje, że puścił cię na wakacje.
Wszyscy z „ Savages” przesyłają ci pozdrowienia. Roberto pyta, czy przywieziesz 
mu butelkę ouzo.
Tęsknię za tobą.
Pozdrawiam cię serdecznie, Jo Jo
Droga Jo Jo,
to fantastycznie, że będziesz miała wystawę! Oczywiście, że przyjdę na otwarcie. 
Jednak wrzesień 
wydaje się teraz tak odległy. Wiosna jest tutaj cudowna. Jeszcze nigdy nie 
widziałem takich kolorów.
Na naszym wczorajszym porannym spotkaniu Angela Hacker poleciła uczestnikom 
grupy pisarskiej 
napisać pierwszą stronę powieści.
Miałem ochotę natychmiast pognać do swojej chaty na zboczu i wręczyć jej cały 
maszynopis Oto 
płaskie wzgórza mej ojczyzny, lecz się powstrzymałem. Brakowało mi dosłownie 
kilku stron do zakończenia 
książki. Całe morze przepłynąć, a przy brzegu zginąć? (Od kiedy zabroniono mi 
używać frazesów i wszelkich 
wytartych zwrotów, robię to bez przerwy).
Przez cały dzień i lwią część nocy pracowałem nad Oto. Sądzę, że teraz książka 
jest ukończona. Oto jej 
zakończenie:
Jake wstał od komputera i zaczął się przechadzać po pracowni. Poprawił wiszący 
na ścianie 
imponujący obraz przedstawiający afrykańską kobietę, który nabył ostatnio na 
wystawie.
Potem wyjrzał przez okno, zapatrzył się smętnie na dziecko wlokące patyk po 
ziemi.
Rozpaczliwie chciał skończyć Sparga z Kronk. Słyszał, jak drukarz dobija się do 
drzwi, domagając się 
ukończonego egzemplarza. Poprzedniej nocy jego wydawca wylądował w szpitalu, bo 
wysiadł nerwowo, a 
Jake‘owi wciąż wymykało się zakończenie książki.
Dzieciak za oknem przestał drapać kijem wysuszoną upałem londyńską glebę.
- Mam! - krzyknął Jake, zasiadł szybko w swym supernowoczesnym biurowym fotelu i 
zaczął pisać 
zakończenie powieści.
Sparg mocował się z Krunem, swym ojcem, by wyrwać mu kij. Zastanawiał się, 
dlaczego właśnie o ten 
kij walczyli. Wokół leżało pełno innych kijków.
Spojrzał na starą twarz s wego ojca, teraz wykrzywioną z gniewu, i pomyślał: 
dlaczego to robimy? 
Wypuścił kij i pozwolił, by ojciec mu go zabrał.
Sparg usiadł na spieczonej ziemi i pomyślał: gdyby tylko istniał język, nie 
musielibyśmy być tacy 
cholernie fizyczni.
Wbił palec w pył. Pociągnął nim. Wciągu kilku minut wyrysował znaki i symbole.
Nim zaszło słońce, napisał pierwszą stronę swej powieści. Miał nadzieję, że nie 
spadnie deszcz i nie 
zamaże jego pracy.
Jutro będzie kontynuował pracę w jaskini, pomyślał. Jak ma zatytułować swą 
powieść? Chrząknął do 
siebie i spróbował wymyślić parę tytułów. Wreszcie przystał na jeden i popędził 
do wielkiej jaskini, by zapisać go 
na ścianie, zanim zapomni.
KSIĄŻKA BEZ JĘZYKA
Tak, o to chodziło. Podniósł kijek i zaczął zaostrzać jego koniec.
Jake nie mógł się doczekać, kiedy drukarka wypluje gotową stronę.
Nareszcie - westchnął rozradowany. - Skończyłem Sparga z Kronk!
Daj znać, co o tym myślisz, Jo Jo. Naprawdę cenię twoje zdanie.
Dziś rano dałem cały maszynopis Angeli Hacker. Wzięła go ode mnie i jęknęła: „A 
niech to szlag! 
Prosiłam tylko o jedną stronę!” Potem włożyła mój tekst do niebieskiej torby z 
rafii, którą zawsze ze sobą nosi, i 
kontynuowała rozmowę z Clarą o swoim śnie, w którym ścigał ją olbrzymi karaluch.
Po 23.00, po spędzeniu wieczoru w towarzystwie przyjaciół, z którymi śpiewaliśmy 
na tarasie baru, 
wróciłem do chaty i znalazłem następujący liścik wsunięty pod drzwi:
Adrianie,
przejrzałam Oto płaskie wzgórza mej ojczyzny. Nie będę marnować słów. To typowe 
juwenilia i nie 
mają żadnej wartości. Sparg z Kronk był pisany już milion razy, drogi chłopcze. 
Jednak Książka bez języka -
powieść Sparga - to naprawdę błyskotliwy pomysł.
Chciałabym, byś odwiedził mnie po powrocie do Londynu. Chciałabym cię 
przedstawić memu agentowi, 
sir Gordonowi Gilesowi. Myślę, że twoja oryginalność zrobi na nim wrażenie.
Gratulacje! Jesteś pisarzem.
Angela Hacker
Może i jestem pisarzem, Jo Jo, ale nie potrafię znaleźć słów, by wyrazić swoje 
szczęście.
Mój samolot przylatuje na Gatwick w środę o 15.00.
Ucałowania, Adrian
wtorek 14 kwietnia
Angela Hacker oświadczyła dziś rano, że ostatnie spotkanie grupy pisarskiej 
odbędzie się na „Plaży 
Gołych Pup”. Na samą myśl o tym skurczył mi się penis. Jeszcze nigdy nie 
pokazałem się publicznie na golasa. 
Na „Plaży Gołych Pup” brylują ekstrawertycy i ludzie pewni siebie. Ja nie 
zaliczam się do tych kategorii. Jednak 
po trzech kieliszkach retsiny w czasie lunchu zacząłem, ślizgając się na 
kamieniach, podążać w stronę plaży 
nudystów.
Byłem zaskoczony komicznym błękitem morza. Skały lśniły różowo, gdy chwiejnym 
krokiem dotarłem 
na plażę, która z kolei miała kolor kogla-mogla. Jakby to była najbardziej 
naturalna rzecz na świecie, zdjąłem 
szorty i wziąłem w objęcia piasek. Przez długich dwanaście lat martwiłem się 
rozmiarem swego penisa. Teraz 
wreszcie, spoglądając na kolegów po piórze, zobaczyłem, że jestem jak inni 
mężczyźni. Bez trudu mieszczę się 
w „normie”.
Wpół do siódmej odwróciłem się na plecy i wystawiłem do słońca. Nic strasznego 
nie zaszło. Nie 
rozległ się grzmot. Mężczyźni i kobiety nie uciekli, wznosząc okrzyki 
przerażenia na widok mojej nagości od 
przodu.
Wszedłem do morza i popłynąłem w stronę krwistoczerwonego zachodu słońca. 
Pozwoliłem sobie 
unosić się na wodzie i dryfować. Było prawie ciemno, gdy popłynąłem z powrotem 
na plażę. Nie wytarłem się 
ręcznikiem. Pozwoliłem, by woda obeschła na moim ciele.
Wracałem do Instytutu w bladej poświacie księżyca. Poszedłem skrótem przez las. 
Ziemię pokrywały 
sosnowe igły, przy każdym moim kroku wznosił się cudny aromat.
Szedłem po kostki zanurzony w trawie i polnych kwiatach porastających łąkę. 
Potem doleciała mnie 
woń kapryfolium i poczułem dotyk jakiegoś powoju na twarzy. Doszedłem na cypel i 
stałem tam przez chwilę, 
spoglądając na Instytut. Drzwi kuchni były otwarte. Ze środka wylewało się jasne 
światło, śmiech i cudowny 
zapach grillowanego mięsa.
środa 15 kwietnia
10.00
Ujrzałem Jo Jo czekającą za barierką. Rzuciłem swoje bagaże i pobiegłem do niej.
Bardzo popularna dziennikarka prowadząca między innymi kącik porad dla 
czytelników w „Daily 
Mirror”.