Polecamy również

Adrienne Basso Uwieść aroganta Rexanne Becnel Lęk przed miłością Connie Brockway Bał maskowy Nicole Byrd Dama w czerni Jane Feather Nieproszona miłość Amanda Quick Fascynacja w przygotowaniu Gaelen Foley Diaboliczny lord

Chińska narzeczona

Przekład

Maria Głowacka


Tytuł oryginału The China Bride Redakcja stylistyczna Magdalena Kwiatkowska Redakcja techniczna Andrzej Witkowski Korekta Barbara Cywińska Joanna Dzik Ilustracja na okładce John Ennis/via Thomas SchlUck GmbH Opracowanie graficzne okładki Studio Graficzne Wydawnictwa Amber Skład Wydawnictwo Amber Druk Finidr, s.r.o., ćesky TSSfn Copyright © 2005 by Mary Jo Putney. This translation published by arrangement with the Bantam Dell Publishing Group, a division of Random House, Inc. Ali rights reserved. For the Polish edition Copyright © 2005 by Wydawnictwo Amber Sp. z o.o. ISBN 83-241-2468-3 Warszawa 2006. Wydanie I WYDAWNICTWO AMBER Sp. z o.o. 00-060 Warszawa, ul. Królewska 27 tel. 620 40 13, 620 81 62 www.wydawnictwoamber.pl

Niezwykłej redaktorce Elisie Wares


Część I

Ukryte marzenia


Prolog

Shropshire, Anglia, grudzień 1832 Troth Montgomery nie spodziewała się, że będzie tak zimno. Zadrżała, wychodząc z mocno sfatygowanego, wynajętego powozu i szczelniej otuli ła się płaszczem przed przenikliwym grudniowym wiatrem. Wiedziała, że Anglia leży na północy, ale długie lato spędzone w tropiku sprawiły, że źle znosiła chłodny klimat. Chociaż marzyła, aby jak najszybciej dotrzeć do celu długiej podróży, te raz, gdy wreszcie go osiągnęła, perspektywa spotkania z zupełnie obcymi ludźmi nieoczekiwanie przepełniła ją lękiem. - Czy to rzeczywiście Warfield Park? Nie tak go sobie wyobrażałam. Popatrzyła niepewnie na stangreta. Zakasłał głucho w otuloną rękawicą dłoń. - Niech się pani nie obawia, to naprawdę Warfield. - Wyciągnął jej torbę podróżną, postawił na ziemi i błyskawicznie zawrócił, chcąc jak najprędzej znaleźć się w domu w Shrewsbury. Gdy powóz mijał ją z turkotem, Troth ujrzała swoje odbicie w oknie. I cho ciaż miała na sobie swoją najlepszą suknię, uznała, że wciąż wygląda fatalnie, a ciemne włosy i odrobinę skośne oczy zdradzająjej prawdziwe pochodzenie. Teraz było już jednak za późno, aby się wycofać. Wzięła do ręki torbę i z tru dem ruszyła po schodach prowadzących do frontowego wejścia imponującej budowli. Latem szare kamienne mury mogły się wydawać przyjazne i ciepłe, ale teraz, w zimowym półmroku, sprawiały wrażenie zimnych i niegościnnych. Nie należała do zamkniętego za nimi świata. Nigdzie nie należała. Znowu zadrżała, tym razem nie pod wpływem wiatru. Gospodarze tego domu nie będą zachwyceni wiadomością, którą miała im przekazać, ale przez wzgląd na Kyle'a przynajmniej ofiarują jej nocleg. 9


Dotarłszy do drzwi, uderzyła w nie masywną kołatką w kształcie głowy sokoła. Po dłuższej chwili drzwi otworzył lokaj w liberii. Na widok intruza jego brwi uniosły się ze zdumienia. - Wejście dla służby znajduje się z drugiej strony domu. - Pogarda, z jaką to powiedział, sprawiła, że podniosła wyzywająco głowę. - Pragnę się widzieć z lordem Grahame'em w sprawie, która dotyczy jego brata - rzuciła lodowato z nienagannym szkockim akcentem. Wciąż nie kryjąc niechęci, lokaj wpuścił ją do holu. - Pani bilet wizytowy? - Nie mam. Ja... właśnie przyjechałam. Było oczywiste, że lokaj ma ochotę ją wyrzucić, tylko że nie śmie tego zrobić. - Lord Grahame i jego małżonka właśnie jedzą obiad - oznajmił cierp ko. - Musi tu pani zaczekać, aż skończą. Kiedy Jego Lordowska Mość bę dzie wolny, kogo mam zaanonsować? Odrętwiałe wargi Troth z trudem wymówiły nazwisko, jakby wcale do niej nie należało. - Lady Maxwell. Jestem małżonkąjego brata. Oczy lokaja stały się okrągłe ze zdumienia. - Powiadomię Jego Lordowską Mość natychmiast. Kiedy służący oddalił się w pośpiechu, Troth ponownie otuliła się płasz czem i zaczęła nerwowo przechadzać się po chłodnym holu. Wielcy pano wie byli znani z tego, że potrafili surowo karać posłańca przynoszącego złe wieści. Miała ochotę wybiec stąd, zdając się na łaskę i niełaskę przeszywającego do szpiku kości północnego wiatru. Jednak w jej uszach wciąż brzmiały wypowiadane chrapliwym głosem słowa: ,,Powiedz mojej rodzime, Mei-Lian. Oni muszą wiedzieć o mojej śmierci". I chociaż Kyle Renbourne, dziesiąty wicehrabia Maxwell, z pewnością darzył ją uczuciem, nie miała wątpliwo ści, że jego duch prześladowałby ją, gdyby nie spełniła jego ostatniego życze nia. Zebrawszy wszystkie siły, ściągnęła rękawiczki, odsłaniając podarowany przez Kyle'a stary, celtycki pierścień, który miał uwiarygodnić jej słowa. Po chwili usłyszała za sobą znajomy głos: - Lady Maxwell? Odwróciła się. Jakiś mężczyzna i kobieta wchodzili do holu. Kobieta była tak filigranowa, że gdyby nie olśniewające srebrzyste blond włosy, mogłaby z powodzeniem uchodzić za mieszkankę Kantonu. Odwzajemniła spojrze10 nie Troth, ale w jej twarzy nie było wrogości, jedynie ogromne zaciekawie nie. - Lady Maxwell? - powtórzył mężczyzna. Spojrzenie Troth pobiegło w jego kierunku i krew odpłynęła jej z twarzy. To niemożliwe. Ten szczupły i doskonale zbudowany mężczyzna, rysy twa rzy jak wycyzelowane, zniewalające niebieskie oczy, faliste ciemnoblond włosy, niewielki dołek na brodzie i ta tak dobrze znana jej aura dostojeń stwa! Twarz nieżyjącego już przecież człowieka. Jak to możliwe?! To była ostatnia, porażająca myśl, zanim osunęła się bez czucia na podło gę.


1

Makau, Chiny, luty 1832 yle Renbourne, dziesiąty wicehrabia Maxwell, starał się ukryć zniecier K

pliwienie, witając licznie zgromadzoną europejską społeczność Makau, któ ra przybyła na spotkanie ze słynnym z niezwykłej otwartości lordem. Ale gdy tylko miał już za sobą towarzyskie obowiązki, pośpiesznie wymknął się na werandę, aby w spokoju pomyśleć o ostatniej, najciekawszej przygodzie, która miała się zacząć następnego ranka. Obszerny dom był położony na jednym ze wzgórz południowych Chin. W dole światła Makau szerokim łukiem biegły dookoła wschodniej zatoki. Makau, egzotyczne, maleńkie miasto u ujścia rzeki Pearl, zostało założone przez Portugalczyków, przedstawicieli jedynego mocarstwa, które cieszyło się przychylnością Chińczyków. Prawie przez trzy stulecia ta enklawa była przystanią dla kupców i misjo narzy i stanowiła niezwykły konglomerat ras. Wizyta w Makau była dla Kyle'a ogromnym przeżyciem. Nie były to jednak prawdziwe Chiny i Kyle nie mógł się doczekać chwili, kiedy znajdzie się w Kantonie. Oparty o balustradę z rozkoszą chłonął powiew chłodnej bryzy, która zda wała się pachnieć czymś nieznanym i tajemniczym, jakby wzywając do po znania tego, o czym marzył od chłopięcych lat. Jego gospodarz, przyjaciel i wspólnik, Gavin Elliott, przeszedł przez pro wadzące na werandę rozsuwane drzwi. - Wyglądasz jak dziecko w Wigilię Bożego Narodzenia, które nie może doczekać się prezentów. - Dla ciebie jutrzejsza wyprawa do Kantonu nie jest niczym nadzwyczaj nym. Robisz to przecież od piętnastu lat. Ja jadę tam po raz pierwszy. - Kyle zawahał się, po czym dodał: - I prawdopodobnie ostatni. 13


- A więc wracasz do Anglii. Będzie mi ciebie brak. - Najwyższy czas. - Kyle pomyślał o latach, które spędził w podróży, podążając wciąż na Wschód. Widział Wielki Meczet w Damaszku i chodził po wzgórzach, gdzie kiedyś nauczał Chrystus. Przemierzył Indie, od cudow nie barwnego południa, aż po dzikie i niedostępne góry północnego zacho du. Przeżył wiele przygód, wśród nich takie, które mogły zakończyć się tra gicznie, i to nie on, lecz jego młodszy brat odziedziczyłby tytuł lorda, chociaż pewnie wcale by się przed tym nie bronił. Gdzieś po drodze zgubił, tak ty pową dla siebie, gdy był młodszy, impulsywność. Za rok będzie obchodzić trzydzieste piąte urodziny. - Stan zdrowia mego ojca ostatnio bardzo się po gorszył. Nie chcę ryzykować, że przybędę za późno. - Och, przykro mi. - Gavin wyjął cygaro i je zapalił. - Kiedy Wrexham odejdzie, jako hrabia będziesz zbyt zajęty, by podróżować do najodleglej szych zakątków naszego globu. - Świat ostatnio bardzo się skurczył, mój drogi - zauważył Kyle. - Statki są znacznie szybsze, a i białych plam na mapie jest coraz mniej. Jestem szczę śliwy, że większość podróży mam już za sobą. Chiny zostawiłem sobie na koniec. Zaraz potem wracam do domu. - Dlaczego akurat Chiny? Kyle wrócił myślami do dnia, w którym odkrył Chiny. - Kiedyś, gdy miałem czternaście lat, zawędrowałem do sklepu z osobli wościami, gdzie natrafiłem na zbiór chińskich akwarel i rysunków. Bóg je den wie, jak tam trafiły. Kosztowały mnie sześciomiesięczne kieszonkowe. Pamiętam, że bardzo mnie wtedy zafascynowały, jakbym się znalazł w zu pełnie innym świecie. To właśnie wtedy postanowiłem, że muszę się udać w podróż na Wschód. - Jesteś szczęściarzem, twoje marzenia, jak mi się zdaje, już wkrótce się spełnią- rzucił z nutą zazdrości w głosie Gavin. Kyle zastanawiał się, jakie były marzenia przyjaciela, ale jakoś nie miał odwagi go o to zapytać, uznając, że to zbyt osobista sprawa. - Mojego ostatniego marzenia może nie będę w stanie zrealizować. Czy słyszałeś o świątyni Hoshan? - Widziałem kiedyś rysunek. Ta świątynia znajduje się chyba jakieś sto sześćdziesiąt kilometrów od Kantonu. - Zgadza się. Czy jest jakaś szansa, aby ją zwiedzić? - Żadnej. - Gavin zaciągnął się cygarem, którego koniuszek żarzył się w ciemności. - Chińczycy bardzo pilnują, żeby Europejczycy nie opuszcza li kolonii. Nie pozwolą ci nawet na przekroczenie murów Kantonu, a co do piero mówić o podróży w głąb kraju. 14

Kyle wiele wiedział o Kantonie - wąskim pasie lądu między nabrzeżem portu a murami miasta, ciasno zabudowanym składami towarowymi. Wie dział również o słynnych ośmiu regulacjach prawnych, które zostały wyda ne, aby zdyscyplinować cudzoziemców. Jednak bogate doświadczenie pod powiadało mu, że człowiek z dużymi pieniędzmi i zdeterminowany na ogół potrafi znaleźć sposób, aby ominąć prawo. - Być może srebro stworzy mi taką szansę. To tylko kwestia skierowania go do właściwych rąk. - Nie ujedziesz nawet paru kilometrów, a zostaniesz aresztowany. Jesteś Fan-qui, obcy. Będziesz tak samo widoczny jak słoń na ulicach Edynbur ga. - Szkocki akcent zdradzający pochodzenie Gavina nasilił się. - I w koń cu wylądujesz jako szpieg w lokalnym więzieniu. - Masz rację - przyznał Kyle, chociaż wcale nie zamierzał się poddać. Od dwudziestu lat świątynia Hoshan żyła w jego wyobraźni jako miejsce idealnego spokoju i nieziemskiego piękna. Jeśli istnieje sposób dotarcia do niej, to on z pewnością go znajdzie.

W świetle poranka chiński ogród był tajemniczym, jakby należącym do innego świata, miejscem, pełnym dziwacznie poskręcanych drzew i malow niczo porozrzucanych głazów. Troth Mei-Lian Montgomery cicho i bezsze lestnie, niczym duch, stąpała po znajomych ścieżkach. To była jej ulubiona pora dnia, kiedy czuła się tak, jakby wciąż była w domu ojca, w Makau. Tego ranka miała zamiar wykonać codzienny zestaw ćwiczeń chi tuż przy ogrodowej sadzawce. W gładkiej jak lustro tafli wody odbijała się misterna konstrukcja bambusowej kładki. Stanęła nieruchomo, wyobrażając sobie, jak wydobywająca się z ziemi energia chi przepływa przez jej stopy. Powoli jej mięśnie rozluźniały się, podczas gdy ona sama usiłowała osiągnąć całko witą jedność z naturą, jak te delikatne lilie czy złota rybka, która przemknęła bezszelestnie pod powierzchnią wody. Nieczęsto udawało jej się osiągnąć taki stan łaski. Słowo ,,łaska" miało swoje źródło w tej drugiej, niechińskiej części Troth, która uparcie w niej tkwiła. Czuła, że drży, wykonała więc pierwsze wolne kroki tai chi. Precyzyjne, ale swobodne, pewne, a mimo to czujne. Po tylu latach ćwiczeń stały się jej drugą naturą, pomagając osiągnąć stan idealnego spokoju. 15


Kiedy Troth była mała, ojciec przychodził czasem do ogrodu z filiżanką porannej herbaty i obserwował, jak ćwiczy, a gdy skończyła, śmiał się i mó wił, że gdy ją zabierze do swego domu rodzinnego w Szkocji, stanie się ozdobą salonów i zaćmi wszystkie szkockie panny. Uśmiechnęła się, wy obrażając sobie, jak ubrana niczym prawdziwa lady, wchodzi do sali balo wej wsparta na ramieniu ojca. Było jej szczególnie przyjemnie, gdy ojciec mówił, że w Szkocji jej wzrost nie będzie niczym niezwykłym. Zamiast prze wyższać o głowę wszystkie chińskie kobiety i połowę mężczyzn, tak jak to było w Makau, w Szkocji jej wzrost byłby zaledwie przeciętny. Przeciętna. Taka jak inni. Jakie to proste, a zarazem jakże nieosiągalne. I nagle Hugh Montgomery zginaj podczas taai-fung, jednego z piekiel nych sztormów, które cyklicznie formowały się nad oceanem i niszczyły wszystko na swojej drodze. Troth Montgomery również zginęła tamtego dnia. Została Mei-Lian, niepotrzebna nikomu, mała chińska dziewczynka ze ska żoną obcymi genami krwią. Jedynie gdzieś w głębi duszy ta dziewczynka wciąż czuła się Troth. Przystąpiła do rutynowyh ćwiczeń wing chun, które wymagały szybkiej pracy stóp i symulowanych ciosów. Istniało wiele odmian kung-fu. Troth od lat uprawiała wing chun. Ćwiczenia były bardzo energiczne i Troth wykony wała je zawsze po łagodniejszej, rozgrzewającej formie tai chi. Trening wła ściwie dobiegał już końca, gdy Troth usłyszała za sobą chłodne: - Dzień dobry, Jin Kang. Zesztywniała na widok zmierzającego w jej kierunku pana domu. Chenqua był głową gildii kupieckiej, zwanej Kohong - człowiekiem o wielkiej władzy i wpływach. Handlował towarami sprowadzanymi przez jej ojca, i to on zaopiekował się nią, gdy została sierotą. Dlatego winna mu była wdzięcz ność i posłuszeństwo. Mimo to było jej przykro, że zawsze nazywał ją męskim imieniem, które jej nadał, gdy po raz pierwszy polecił szpiegować Europejczyków. Chociaż uważała się za osobę niezbyt urodziwą, zbyt wysoką i mającą o wiele za duże stopy, to jednak wciąż była kobietą. Ale nie dla Chenqui czy dla kogo kolwiek w jego domu. Dla nich była Jinem Kangiem, dziwacznym stworze niem o nieokreślonej płci. Kryjąc niezadowolenie, skłoniła się nisko. - Dzień dobry, wuju. Mężczyzna ubrany był w prostą, bawełnianą tunikę i spodnie, podobne do tych, które miała na sobie Troth, i najwyraźniej miał ochotę przyłączyć się do mej. Podniósł lewą rękę do pozycji oznaczającej początek sparringu. 16 Złączyli dłonie i nadgarstki, tworząc układ. Skóra Chenqui była gładka i sucha i Troth wyraźnie czuła, jak jego energia chi zaczyna pulsować mię dzy nimi. Był wyższy od Troth i mimo iż przekroczył sześćdziesiątkę, wy jątkowo sprawny. To, że wśród domowników Troth była jedyną osobą, która mogła mu służyć za partnera do ćwiczeń, stanowiło jej najcenniejszą zale tę. Jego ramiona zatoczyły w powietrzu łuk. Utrzymała kontakt. Czując prze pływ jego chi, potrafiła przewidzieć jego ruchy. Przyspieszył kroku i coraz trudniej było jej za nim nadążyć. Dla przypadkowego obserwatora wygląda liby jak partnerzy w dziwacznym tańcu. Chenąua spróbował nagłego uderzenia, ale nie był w stanie wymknąć się spod jej blokującego nadgarstka. Nieudany manewr sprawił, że Chenąua stracił równowagę i Troth odparowała cios gwałtownym uderzeniem nasadą dłoni. Chenqua uchylił się przed ciosem, który zdołał jedynie dosięgnąć ra mienia. Ich dłonie, wykonując pełne gracji ruchy, złączyły się znowu. Było w nich jednak głęboko skrywane napięcie, jak u pary nieufnych wilków, które badają się nawzajem. - Mam dla ciebie nowe zadanie, Jin Kang. - Tak, wujku? - Rozluźniła mięśnie, aby zapewnić stopom lepszy kon takt z ziemią i uniemożliwić przeciwnikowi zbicie z nóg. - Do firmy Gavina Elliotta przyjeżdża nowy partner. Nazywa się Maxwell. Musisz otoczyć go specjalną opieką. Troth poczuła ucisk w żołądku. - Elliott to spokojny człowiek. Dlaczego jego partner miałby sprawiać kłopoty? - Elliott jest w porządku, ale ten Maxwell to Anglik, a ci zazwyczaj są bardziej uciążliwi niż pozostali Fan-qui. Do tego jest lordem i z pewnością wyjątkowym arogantem. Tacy jak on są zawsze niebezpieczni. - Chenąua ponownie starał się przełamać jej obronę, ale bez skutku. Walczyła dziś doskonale, i to ośmieliło ją do powiedzenia czegoś, z czym nosiła się od lat. - Wujku, czy mógłbyś mnie zwolnić z obowiązku szpiegowania? Ja... nie lubię tej maskarady. Jego ciemne brwi się uniosły. - Nie ma przecież w tym nic złego. Skoro zarówno ja, jak i pozostali człon kowie gildii odpowiadamy za to, co zrobią obcy, to dla naszego bezpieczeń stwa musimy znać ich zamiary. Oni są nieobliczalni jak dzieci. Potrafią nie źle namieszać. Trzeba ich śledzić i kontrolować. 17


- Ale moje życie jest jednym kłamstwem! - Natarła na niego, ale chybiła, stwarzając mu możliwość chwycenia jej za ramię. - Nie znoszę udawać, że jestem tłumaczem, a jednocześnie podsłuchiwać ich rozmowy i przeglądać ich dokumenty. - Jej ojciec, najuczciwszy Szkot, jaki kiedykolwiek istniał, byłby wstrząśnięty tym, co robiła. - Nie znajdę nikogo, kto posługiwałby się równie płynnie chińskim, jak i angielskim. Obserwowanie Fan-qui jest twoim obowiązkiem. Chenqua ponownie starał się pozbawić ją równowagi. Uprzedzając jego zamiar, chwyciła go za ramię. Chenąua przewrócił się na miękką darń. Był doskonale wytrenowany, ale Troth była lepsza. Nigdy jednak nie ośmieliła się pokazać tego po sobie. Poderwał się szybko, a w jego ciemnych oczach pokazał się niebezpiecz ny błysk. Zrezygnował z ponownego połączenia dłoni i, krążąc wokół niej, czekał na dogodną chwilę do ataku. - Karmiłem cię, dałem schronienie i przywileje, jakich nie ma żadna inna kobieta w moim domu. Winna mi jesteś wdzięczność i posłuszeństwo. Jej bunt zgasł natychmiast. - Tak, wujku. Kłopotliwa sytuacja, w jakiej się znalazła, wytrąciła ją z równowagi i Chen ąua nie miał już problemu z ukaraniem jej za to, że zapomniała, gdzie jej miejsce. Wykonał manewr maskujący, po czym zaatakował jednocześnie dło nią i stopą. Runęła na ziemię z ogromną siłą. Zamiast poderwać się natych miast, leżała przez jakiś czas, ciężko dysząc, pozwalając mu napawać się zwycięstwem. - Wybacz mi, wuju, że przez chwilę mój umysł uległ zaćmieniu. Chenąua, wyraźnie usatysfakcjonowany, odparł: - Jesteś tylko kobietą. Nie można oczekiwać, abyś działała zgodnie z lo giką. Troth Montgomery, Szkotka, energicznie by temu zaprzeczyła. Ale Mei-Lian skłoniła jedynie głowę z pokorą.

2

anton kojarzył się Kyle'owi z portem w Londynie, tylko że ten w Kan

tonie był dwadzieścia razy bardziej zatłoczony i pięćdziesiąt razy bardziej 18

K

hałaśliwy. Obce statki handlowe były zmuszone cumować piętnaście kilo metrów w dół rzeki Whampoa, a swój ładunek i załogę dowozić do celu na łodziach. Statek, na którego pokładzie płynęli Kyle i Gavin Elliott, przeci skał się między olbrzymimi galerami a dżonkami z wymalowanymi ogrom nymi oczami, które miały bronić załogi przed demonami. Część łodzi płynę ła poruszana siłą mięśni wioślarzy, inne wykorzystywały koła łopatkowe wprawiane w ruch przez ludzi przy kieracie. Często kolizja wydawała się nieunikniona, ale załodze jakoś zawsze udawało się wyjść z tego obronną ręką. Jakaś udekorowana kwiatami łódź przesunęła się obok. Wystrojone, ślicz ne dziewczęta, przewieszone przez burtę, niedwuznacznymi gestami zapra szały Fan-qui do siebie. - Nawet o tym nie myśl - ostrzegł Gavin przyjaciela. - To rzeczywiście jedne z najatrakcyjniejszych lupanarów na chińskich morzach, ale nie jest tajemnicą, że Europejczycy, którzy skorzystają z ich usług, giną bez śladu. - Moje zainteresowanie ma charakter wyłącznie platoniczny. - I to była prawda. Chociaż Kyle nie mógł zaprzeczyć, że ciemnowłose, smukłe kobie ty Wschodu robiły na nim wrażenie, to jednak od dłuższego czasu żył w ce libacie. Raz już pokochał i teraz, kiedy pożądanie zaczynało przyćmiewać mu rozsądek, przypominał sobie, jak niewiele wspólnego z miłością ma po żądanie. Niemniej jednak jego wzrok przesuwał się po dziewczynach, aż łódź znik nęła za jedną z dżonek. Teraz rozumiał, dlaczego tak wielu europejskich kupców trzyma w swoich domach chińskie konkubiny. - A oto kolonia. Kyle w milczeniu obserwował tętniący życiem wąski pas lądu między rzeką a murami miasta, jedyne miejsce w Chinach, w którym mogli przebywać cudzoziemcy. Długi rząd zabudowań ciągnął się wzdłuż brzegu rzeki, a eu ropejskie i amerykańskie flagi trzepotały na wietrze. To były ogromne skła dy towarowe, w których cudzoziemcy przechowywali i skąd wysyłali swoje towary, i których górna część służyła im za mieszkanie podczas zimowych miesięcy. - I pomyśleć, że większa część herbaty na Zachodzie pochodzi właśnie z tych składów. - Handel, mój drogi, jest w stanie uczynić z mężczyzny króla. - Gavin zmrużył oczy w promieniach tropikalnego słońca. - Komitet powitalny już czeka na przystani. Ten mężczyzna w bogato haftowanej, jedwabnej tunice to Chenąua. 19


Kyle oczywiście słyszał o nim. Chenqua był królem kupców w Kantonie, a może i na świecie. Oprócz tego, że był głową gildii Kohong, osobiście zajmował się interesami Elliott House i kilku największych brytyjskich i ame rykańskich kompanii handlowych. Szczupły i, jak na Chińczyka, bardzo wysoki, miał prostą sylwetkę i brodę z niteczkami siwizny, a bijące od niego niezwykłe dostojeństwo było widać nawet z tej odległości. - Skąd wie o naszym przybyciu? - Wiadomość płynie po rzece szybciej niż woda. Chenąua wie o wszyst kim, co ma związek z cudzoziemskim kupcem. Prawdę mówiąc, ma przy sobie jednego ze swoich najlepszych szpiegów. - Wielki Boże! Czy w tych słynnych ośmiu regulacjach mówi się, że Eu ropejczycy muszą się zgadzać z tym, że są szpiegowani? - Nie, ale wcale mu się nie dziwię, że chce mieć na nas oko. Wy, Brytyj czycy, jesteście szczególnie konfliktowi i często łamiecie przepisy ze zwy kłej przekory. - Nie obciążaj mnie grzechami moich rodaków! Gavin roześmiał się szeroko. - Muszę przyznać, że jak na angielskiego lorda, zachowujesz się zupełnie nieźle. Nie obrażaj się jednak. Pamiętaj, że to Chenąua i inni kupcy będą tymi, którzy zostaną ukarani za twoje grzechy. Wysoką grzywną, jeśli będą mieli szczęście, ale może się zdarzyć i tak, że zarówno oni, jak i ich rodziny zostaną aresztowani i skazani na tortury, a nawet powieszeni za popełnione przez Fan-qui przestępstwa. Kyle patrzył na niego z niedowierzaniem. - To chyba jakieś żarty! - Niestety, nie. To Chiny. Tu panują zupełnie inne zwyczaje. Należący do Kohongu kupcy to najuczciwsi ludzie, jakich kiedykolwiek spotkałem. Mogą jednak stracić wszystko, co posiadają, z powodu popełnionych przez Fanqui oszustw. Słowa Gavina zabrzmiały jak ostrzeżenie i Kyle obrzucił uważnym spoj rzeniem grupę mężczyzn zgromadzonych przy nabrzeżu. - Który z nich jest szpiegiem? - Jin Kang, ten smukły młodzieniec po lewej stronie Chenqui. Formalnie występuje jako tłumacz, który pracuje dla Kohongu. Nazywają go lingwistą, ponieważ żaden z nich nie zna dobrze angielskiego. Poniżej ich godności jest studiowanie języka barbarzyńców, mówią więc jedynie łamaną angielsz czyzną którą posługuje się większość ludzi pracujących w kolonii. - Głos Gavina zamarł, gdy znaleźli się w zasięgu uszu Chenąui. 20 Jeden z bosonogich wioślarzy szybko wyskoczył z łodzi i przycumował ją przy prowadzących na nabrzeże schodkach. Gdy pasażerowie znaleźli się w części osady zwanej angielskim ogrodem, Kyle zauważył, że Chenąua z bliska jest jeszcze bardziej imponujący. Jego ciemnoniebieska tunika była uszyta z najlepszego jedwabiu i ozdobiona bogatym haftem przy szerokich rękawach, podczas gdy sznurki pięknie oszlifowanych paciorków z jadeitu biegły wokół szyi. O jego władzy świadczył nie tylko strój, ale również haft na piersi i okazały błękitny guz wpięty w górną część nakrycia głowy. Guz był atrybutem mandaryna, a jego kolor podkreślał znaczenie urzędnika. Man daryn, który naraził się swoim zwierzchnikom, ryzykował utratę swojego guza. W uszach ludzi Zachodu może to brzmieć zabawnie. Jednak tu, w Chi nach, to sprawa śmiertelnie poważna. Gavin skłonił głowę. - Witaj, Chenquo! - powiedział z uśmiechem. - To dla mnie wielki za szczyt, że przyszedłeś nas powitać. - Zbyt długo cię nie było w Kantonie, taipanie - zauważył Chenąua, uży wając tytułu, jakim nazywano głowę domu handlowego. Gavin przedstawił Kyle'a, który uzupełnił powitalną etykietę o jeden ze swoich najlepszych ukłonów. - To ogromny zaszczyt poznać pana, Chenąuo. Dużo o panu słyszałem. - To zaszczyt dla mnie, lordzie Maxwell. - Przenikliwe spojrzenie ciem nych oczu zatrzymało się na Kyle'u, po czym kupiec ponownie zwrócił się do Gavina: - Wybacz ten nie na miejscu pośpiech, ale mam do ciebie ważną sprawę. Czy możesz pójść zaraz ze mną do naszej siedziby? - Oczywiście. - Gavin zerknął na Kyle'a. - Czy pozwolisz, Chenąuo, żeby Jin Kang zaprowadził lorda Maxwella do mojego domu i pomógł mu sią rozgościć? - Oczywiście, taipanie. Jin, będziesz towarzyszył lordowi Maxwellowi. Kiedy Chenąua i Gavin udali się do znajdującej się w pobliżu siedziby Kohongu, Kyle całą uwagę skupił na swoim przewodniku. Jin Kang nie robił tak imponującego wrażenia jak jego pan. Miał na sobie luźną tunikę i spodnie, które mogły stanowić strój zarówno dla mężczyzny, jak i kobiety. Ubranie było w kolorze ciemnoniebieskim, z wąskim paskiem haftu na końcu szero kich rękawów. - Jeśli nie miałbyś nic przeciw temu - powiedział Kyle - chciałbym naj pierw rozprostować trochę nogi i rozejrzeć się po nabrzeżu. - Jak pan sobie życzy. - Cichy głos Jina był równie niepozorny jak cała reszta. 21


Opuścili angielski ogród i podążyli w stronę ruchliwego nabrzeża. Tu wyładowywano z łodzi europejskie towary, ich miejsce zajmowały paki chiń skiej herbaty i innych produktów. Łodzie przewoziły je następnie do zacu mowanych w Whampoa statków. Kyle i jego towarzysz musieli bez przerwy kluczyć i odskakiwać, aby uniknąć zderzenia z rozkołysanymi belami towa rów i ociekającymi potem robotnikami portowymi, podczas gdy w powie trzu unosił się oszałamiający rytm monotonnego śpiewu kantończyków. Gdy wydostawali się ze zgiełku doków, Kyle spoglądał na Jina kątem oka. Niebieska czapka zakrywała mu głowę od połowy czoła aż do nasady opa dającego na plecy grubego ciemnego warkocza. Ubrany był lepiej niż robot nik, a przy jego boku wisiała niewielka sakiewka, jednak spuszczone oczy i pochylone ramiona sprawiały, że młody człowiek robił niezbyt sympatycz ne wrażenie. I chociaż wyróżniał się wzrostem, to w tłumie rodaków Kyle'a zniknąłby natychmiast. Dla szpiega był to jednak ogromny atut. Jin Kang musiał mieć ukryte ta lenty, na przykład takie jak wyjątkowa inteligencja. Kyle przyjrzał mu się uważnie. Miał prawie dziewczęcą urodę i rysy twarzy o wiele subtelniejsze od mieszkańców Kantonu. Prawdopodobnie pochodził z północnych Chin. Podobno ludzie byli tam znacznie wyżsi, mogli się zresztą jeszcze różnić i innymi cechami. Ponieważ w wyrazie twarzy Jina nie zauważył już niczego szczególnego, Kyle całą uwagę poświęcił teraz obserwowaniu okolicy. Tuż przy nabrzeżu flotyllę kołyszących się na wodzie łodzi przycumowano tak blisko siebie, że wyglądały jak kolonie domków; pozostawiono między nimi tylko tyle miej sca, żeby mogły się przecisnąć sampany*. Każda łódź miała na rufie małą kuchenkę, a na ich burtach wisiały wiklinowe klatki ze skrzeczącym dro biem czekającym na swoją kolej, aż staną się obiadem. Całe rodziny zajmo wały także powierzchnię, przy której domek angielskiego robotnika wyda wał się pałacem. Kyle już miał się odwrócić, gdy małe dziecko wypadło za burtę najbliższej łodzi. Kyle zamarł, zastanawiając się, czy ktoś to zauważył. Zaraz jednak zorientował się, że do pleców dziecka, jakby przewidując możliwość takie go wypadku, przymocowano drewnianą pławę. Słysząc plusk, jakaś dziewczyna, najwyraźniej siostra dziecka, wyłowiła go z wody, głośno na niego krzycząc. - Ta mała miała szczęście, że ktoś wpadł na taki pomysł. * Sampan - rodzaj chińskich łodzi (przyp. tłum.). 22 - To chłopiec, a nie dziewczynka - wyprowadził go z błędu Jin Kang, i od chwili spotkania była to pierwsza spontanicznie wypowiedziana przez niego uwaga. - Skąd wiesz, że to chłopiec? - Dziewczynek się nie zabezpiecza - odparł Jin pozbawionym emocji gło sem. - Nie warto. Kyle, sądząc, że źle go zrozumiał, zapytał ponownie, patrząc na Jin Kanga z niedowierzaniem: - Córki nie zasługują na ratunek? - Wychowywać córkę tylko po to, żeby wydać ją za mąż, to tak, jakby hodować świnię na cudzy bankiet - odparł Jin, przytaczając najwyraźniej jakieś stare przysłowie. Nawet jak na standardy azjatyckie zabrzmiało to okrutnie. Niech Bóg ma w opiece chińskie kobiety, pomyślał Kyle. Odwróciwszy się od łodzi, Kyle poszedł w kierunku wolnego pasa między nabrzeżem a składami towarów. Teren ten, z panującą tu szczególną atmo sferą, przypominał angielski jarmark. Roił się od żebraków, kabalarzy, sprze dawców żywności i różnej maści włóczęgów. Kyle budził zainteresowanie, ale spojrzenia, jakimi go obrzucano, nie były agresywne. Kolonia w Kanto nie to jedyne miejsce w Chinach, gdzie widok Europejczyka nie należał do rzadkości. Długi rząd ślepców przywiązanych do sznura, powłócząc nogami, pojawił się na nabrzeżu, zawodząc żałobnie i uderzając kijami o miski. Jazgot był taki, że mógłby obudzić umarłego. Jakiś Europejczyk pokazał się w drzwiach jednego ze składów i podał sakiewkę pierwszemu żebrakowi. Przewodnik żebraków podziękował ukłonem, po czym odwrócił się i po prowadził swoich towarzyszy z powrotem za mury miasta. Kyle zastana wiał się, jak szczodry musiał być ten datek, aby się pozbyć hałaśliwej zgrai. - Londyńscy żebracy mogliby się od nich wiele nauczyć. - Ci żebracy należą do Bractwa Niebiańskich Kwiatów. To bardzo stare bractwo. - Ach tak, bractwo. Oczywiście. - Kilka tygodni pobytu w Kantonie i Kyle przestanie się dziwić czemukolwiek. Tuż przed nimi ogromny tłum ludzi otoczył żonglera i Kyle, chcąc go ominąć, ruszył w stronę rzeki. Z zachwytem patrzył na pięknie oflagowaną kanonierkę, gdy nagle do jego uszu dotarł pełen przerażenia krzyk: - Sir! 23


Chwilę potem został odrzucony na bok, gdy sieć pełna skrzyń z herbatą oderwała się od ramienia dźwigu i spadła w dół. Kyle i Jin runęli na ziemię jak kłody w kłębach kurzu i sypiących się dookoła kawałków drewna. Kyle podparł się ramieniem, usiłując wstać, i wtedy na chwilę jego wzrok spotkał się ze wzrokiem Jina. Oczy młodego człowieka były brązowe, nie czarne i lśniła w nich żywa inteligencja. Ale to nie kolor był tym, co tak do głębi poruszyło Kyle'a. W jego życiu było kilka takich przypadków spotkań z ludźmi, z którymi natychmiast po trafił nawiązać silną duchową więź. Ostatnio zdarzyło się to w Indiach, gdy pewien ubrany w łachmany mąż jednym spojrzeniem przenikliwych oczu potrafił wniknąć w głąb duszy Kyle'a. Tak samo było, gdy po raz pierwszy spotkał Konstancję. Ta więź trwała aż do jej śmierci, a nawet dłużej. Teraz historia zdawała się powtarzać. Jin Kang schylił głowę, usiłując się podnieść. Jednak w chwili, gdy prze rzucił ciężar ciała na prawą nogę, kostka stopy nienaturalnie wykręciła się i Jin skrzywił się z bólu. Tymczasem tłum ludzi wokół nich rósł z każdą chwilą. Robotnicy porto wi, wskazując na zerwaną linę, mówili coś szybko łamaną angielszczyzną, co brzmiało jak przeprosiny. Ale Kyle, ignorując ich, zapytał: - Co z twoją kostką? - To... nic takiego - odparł Jin, ponownie usiłując się podnieść. Gdy jego twarz pobladła, Kyle ujął go pod ramię, aby go podeprzeć. - Który dom należy do Elliotta? - Tamten. - Jin wskazał budynek znajdujący się środkowej części kom pleksu zabudowań. - Dasz radę dotrzeć tam z moją pomocą? - Nie powinien pan tego robić! Mój pan, Chenqua, nie byłby z tego zado wolony. - Przykro mi, ale nie mam zamiaru zapomnieć o tym, że prawdopodobnie uratowałeś mi życie. - Podtrzymując Jina, Kyle ruszył w stronę domu przy jaciela. Młody człowiek, pomimo bólu, radził sobie nadspodziewanie do brze. Prawdopodobnie kostka była jedynie skręcona. Kiedy minęli skwer, Kyle jeszcze raz uświadomił sobie, ile siły tkwiło w szczupłym ciele Jina. Był poza tym nieprawdopodobnie szybki, skoro zdołał dobiec do Kyle'a i odepchnąć go z miejsca, na które po chwili spadły skrzy nie z herbatą, nie odnosząc przy tym żadnego poważniejszego obrażenia. Dotarli do bramy, która prowadziła do domu Elliotta. Kyle powiedział portierowi, kim jest, po czym pomógł Jinowi przejść przez szereg okazałych 24

drzwi. Po chwili znaleźli się w ogromnej hali pachnącej drewnem sandało wym, korzennymi przyprawami i herbatą. Jin wskazał ręką na prawo. - Biuro jest tam. Wąskie przejście między przygotowanymi do wysyłki pudłami porcelany z trudem umożliwiało przedostanie się do drzwi. Pojawienie się Jina i Kyle'a w biurze wywołało ogromne poruszenie wśród zatrudnionych tam pra cowników. Jakiś mężczyzna, najwyraźniej ich kierownik, szybko wstał i z wy raźnym amerykańskim akcentem powiedział: - Lordzie Maxwell, spodziewaliśmy się pana. - A pan, jak sądzę, nazywa się Morgan i jest tu zarządcą- odezwał się Maxwell. - Elliott zawsze wyraża się o panu jak najlepiej. Proszę zamówić filiżankę herbaty dla Jina Kanga. Potrzebny jest także ktoś, kto zbada jego kostkę i założy usztywniającą opaskę. Ten młodzieniec uratował mnie właś nie przed zmiażdżeniem przez skrzynie herbaty, które runęły w dół, gdy ze rwała się lina dźwigu. - W angielskiej faktorii jest lekarz. - Morgan skinął na młodego Portu galczyka, który zerwał się natychmiast i po chwili zniknął za drzwiami. Dobrze się spisałeś, Jin. Kyle pomógł Jinowi usiąść na najbliższym krześle. Młody człowiek był wyraźnie zmieszany tym, że sprawił tyle kłopotu, i wciąż nie potrafił opano wać drżenia. Czyżby aż tak obawiał się Chenqui? A może Kyle, dotykając go, nieświadomie naruszył jakieś tabu? Tyle się jeszcze musi nauczyć o Chinach. Szkoda tylko, że ma na to zale dwie kilka tygodni.

3

C henqua podniósł wzrok znad biurka, w ręku wciąż trzymał pędzelek. - Ten nowy Fen-qui, Maxwell. Jaki on jest? Troth usiłowała uporządkować myśli. Jej pana nie interesowała przystojna twarz Maxwella ani jego barczyste ramiona, ani niepokojący dotyk. - Maxwell, jak sądzą, to przyzwoity i rozważny człowiek. Nie należy do osób, które sprawiają kłopoty, ale... lubi chodzić własnymi drogami. Oczy Chenqui się zwęziły. 25


- Na szczęście będzie tu tylko miesiąc. Nie spuszczaj go z oczu. - Po nownie pochylił się nad jakimś pismem i gestem dłoni ją odprawił. Utykając, opuściła pokój, pomagając sobie laską, którą otrzymała od Maxwella. Po założeniu opatrunku Maxwell odprowadził ją do nabrzeża, cho ciaż, na szczęście, już jej nie dotykał. Usiłowała go odprawić, ale z uporem powtarzał, że zaczeka, aż ona wsią dzie bezpiecznie do łodzi, która miała ją zawieźć do pałacu Chenqui na wys pie Honam. Jego troska oczywiście nie miała nic wspólnego z osobą Jina Kanga, była jedynie wyrazem wdzięczności za wybawienie z opresji. Jak wierny pies spełniła jedynie swój obowiązek i została za to stosownie potraktowana. Z kamienną twarzą pokonała dwie kondygnacje schodów, wiodących do jej maleńkiego pokoju, i zamknąwszy za sobą drzwi, położyła się na niskim, wąskim łóżku, drżąc na całym ciele. Nie z bólu wywołanego skręceniem nogi w kostce. Ćwicząc kung-fu, nieraz ulegała różnym obrażeniom i wie działa, że zdrowieje się po nich błyskawicznie. Jednak po tych, zadanych przez Maxwella, tak szybko się nie podniesie. Od śmierci ojca żaden mężczyzna nie dotykał jej, okazując przy tym tyle życzliwości, i była zaszokowana swoją reakcją. Może, gdyby nie spojrzała w te przenikliwe, niebieskie oczy, nie byłaby teraz taka niespokojna. Lub może, gdyby nie dotknął jej stopy i kostki, które były tak szczególnym, peł nym erotyzmu miejscem dla każdej chińskiej lady. Jego dotyk był zupełnie bezosobowy - zapewne zrobiłby to samo dla każ dego, kto potrzebowałby pomocy. Ale ona, bezrozumna kobieta, drży teraz z szoku i tęsknoty. Jej kobieca energia jin obudziła się i szuka równowagi w jego męskim jang. Marzyła, żeby się do niego przytulić, poczuć bliskość jego ciała. Jak by to było, gdyby taki mężczyzna spojrzał na nią z pożądaniem? Patrzyła w sufit, z trudem powstrzymując łzy. Nigdy nie będzie ani kon kubiną, ani żoną, ani matką. Musi się zadowolić tym, co ma: pełnym żołąd kiem, szacunkiem, jakim ją darzył jej pan, i prywatnością swego pokoiku. Cieszy się nawet pewną swobodą, o wiele większą niż jakakolwiek inna kobieta w tym domu. Było tak jedynie dlatego, że nikt nie uważał jej za prawdziwą kobietę, a tym bardziej za prawdziwą Chinkę. Rozejrzała się po swoim sanktuarium. Urządziła je z wyjątkową staranno ścią, zgodnie z zasadami feng shui i zasadami harmonii. Było tu zaledwie kilka mebli, które kochała: łóżko, krzesło, stół, który służył jej za biurko. Miękki dywan w odcieniu beżu i błękitu. Haftowana makatka wyobrażająca świat za pomocą taoistycznych symboli: wody, ziemi, powietrza i ognia. 26 W kącie pokoju urządziła małą rodzinną kapliczkę, gdzie mogła czcić swego ojca i matkę, którzy nie mieli nikogo więcej, kto by o nich pamiętał i dbał o ich dusze. Ojciec wychował ją w wierze w Jezusa Chrystusa, ale w Chi nach modlono się do wielu bogów i głupotą byłoby ich odrzucać. Naprzeciwko łóżka stała lakierowana skrzynia, w której Troth przecho wywała najcenniejsze pamiątki. Może przeglądając je, zdoła, chociaż na chwilę, wypełnić pustkę. Pokonując ból, uklękła przy skrzyni i zdjęła z szyi wiszący na jedwabnym sznurze klucz. Zapach drewna sandałowego rozszedł się po pokoju, kiedy uniosła wieko skrzyni. Na samym dnie leżała Biblia ojca, inne angielskie książki oraz wy ściełane jedwabiem pudełeczko, w którym Troth przechowywała biżuterię. Na samym wierzchu leżały jej ukochane kobiece stroje. Parę lat zabrało jej zgromadzenie tej garderoby. Chenqua wypłacał Troth niewielkie kieszonkowe, a zagraniczni kupcy czasem wynagradzali ją, kie dy byli szczególnie zadowoleni z jej pracy. Zgromadzone w ten sposób pie niądze przeznaczyła na umeblowanie swojego pokoju, na kobiece stroje i ozdoby. Ponieważ Chenqua zabraniał jej opuszczać dom bez męskiego ubrania, przeglądając stragany z używaną odzieżą, udawała, że szuka czegoś dla swojej siostry. Często wędrowała na drugi kraniec miasta, aby nikt jej nie rozpo znał, gdy szukała odpowiednich dla siebie ubrań. Ostrożnie wyjęła strój z błękitnego jedwabiu, z którego była szczególnie dumna. Chociaż znoszony i pocerowany, kiedyś musiał należeć do wielkiej damy, prawdopodobnie z Północy. Zrzuciła męskie ubranie i uwolniła skrę powane piersi, po czym włożyła bieliznę i spodnie, rozkoszując się zmy słową gładkością jedwabiu. Zdjęła czapkę i rozpuściła splecione w długi warkocz włosy, rozczesała je, następnie upięła je wysoko, jak czynią to damy dworu, wzmacniając fry zurę długimi, złotymi szpilkami. Otrzymała je kiedyś w prezencie od ojca i matki. Kropla perfum na szyję, odrobina karminu na usta. Teraz bogato haftowa na, luźna szata, zapinana na efektowne guziki z jadeitu. I w końcu biżuteria: jadeitowe bransolety, sznury szklanych paciorków i rzeźbionych, drewnia nych korali oraz koronkowa chusteczka, nieodzowny atrybut każdej damy. Wyprostowała się dumnie, unosząc do góry głowę, jak zwykły to robić świa dome swej urody piękności. Jej matka, Li-Yin, była piękna. Uwielbiała opowiadać, jak Hugh Montgomery kupił ją na swoją konkubinę, gdy tylko zatrzymał na niej wzrok. Na początku 27


ten ogromny barbarzyńca o szokujących czerwonych włosach i szarych oczach budził w niej przerażenie. Ale był dla niej bardzo dobry i wkrótce nie kryła radości, że to on został jej panem. Troth mogła bez końca słuchać tej historii, wyobrażając sobie, że pewnego dnia jakiś Fan-qui dżentelmen zobaczy ją i pokocha od pierwszego wejrzenia. Była wtedy taka młoda. Przesunęła dłońmi po bogatym hafcie żakietu. Peonie, symbolizujące wiosnę, i nietoperze, symbol fortuny. Czując się cudownie ko bieco, powoli zakręciła się w piruecie i ciężki jedwab zawirował wraz z nią. Czy Maxwellowi mogłaby się spodobać, gdyby ją w tej chwili zobaczył? Zerknęła na swoje odbicie w lustrze i już nie miała żadnych złudzeń. Bez względu na strój - wschodni czy zachodni - była po prostu żałosna. Po co tak się dręczy i udaje kogoś, kim nigdy nie będzie? Jako dziewczynka po dziwiała w Makau piękne cudzoziemki różniące się kolorem włosów i rysa mi twarzy. Co prawda z niezgrabnym ciałem i wielkimi stopami mniej by się rzucała w oczy wśród nich niż wśród delikatnych dam Kantonu, nigdy jed nak nie uznano by jej za ładną. Nagle ktoś zapukał do drzwi. - Jin Kang? Poznała głos Ling-Ling. Lovely Bell była czwartą żoną Chenqui - naj młodszą, najładniejszą i najweselszą ze wszystkich jego żon, i najlepszą w tym domu przyjaciółką Troth. Nie chcąc być przyłapaną na przebieraniu się w zakazane szaty, zawołała: - Chwileczkę, Ling-Ling! Błyskawicznie zdjęła strój i ponownie umieściła go w skrzyni, po czym wciągnęła na siebie spodnie i tunikę. Nie było czasu na splecenie włosów w warkocz i kiedy Ling-Ling ponowiła wezwanie, Troth wyciągnęła jedynie szpilki, pozwalając, aby włosy spłynęły luźno na ramiona i dopiero wtedy otworzyła drzwi. Ling-Ling, jak zawsze nienagannie umalowana, weszła do środka z gracją, poruszając się na filigranowych stopach mierzących jedynie osiem centyme trów, co było powodem jej wielkiej dumy. Spojrzała na Troth ze zdumie niem. - Ale ty masz dużo włosów. I do tego ten dziwny kolor. Nie czarne, jak być powinny. To oczywiście wina twojej krwi. Troth stłumiła westchnienie. Jej przyjaciółka miała absolutnie rację. Wło sy Troth, splecione w warkocz, były o wiele ciemniejsze, rozpuszczone mia ły zdecydowanie rudawy odcień. - Nie wszyscy możemy mieć tyle szczęścia co ty, Ling-Ling. 28 - To prawda. - Ling-Ling, uśmiechając się tajemniczo, usadowiła się na jedynym w pokoju krześle. Widzę, że nie masz ściśniętych piersi. Są takie ogromne. - To znowu zasługa tej mojej okropnej krwi. Ling-Ling skinęła głową. - Barbarzyńcy są ogromni, prawda? I do tego tacy owłosieni. Niedawno mój pan zaprosił kilku na kolację, a ja patrzyłam na nich zza kotary. Jakie to byłoby okropne, gdybym należała do któregoś z nich! - Rzeczywiście okropne. Mogłabyś mieć dziecko takie jak ja. - Nie jesteś winna temu, że w twoich żyłach płynie mieszana krew. Troth, wiedząc, że przyjaciółka nie chciała jej sprawić przykrości, usiadła na łóżku i wyciągnęła bolącą w kostce nogę. - Czy przyszłaś do mnie z jakiegoś szczególnego powodu? Ling-Ling pochyliła się i jej oczy rozbłysły. - Myślę, że jestem w ciąży! - To cudownie! Czy to już pewne? - Niezupełnie, ale czuję to w głębi duszy. Dam memu panu syna! - To może być dziewczynka. Ling-Ling pokręciła głową. - Modliłam się w świątyni Kuan Yin i codziennie paliłam przed nią ka dzidełka. To będzie syn. Mój pan pragnie tego również. Gdyby tak nie było, nie zostawiłby we mnie nasienia. Będzie taki szczęśliwy. Rozmowy z Ling-Ling nauczyły Troth tego, co dzieje się w łóżku między kobietą a mężczyzną. Słuchała tego zawsze z mieszanymi uczuciami. Nie potrafiła ukryć ciekawości, ale jednocześnie gdzieś w głębi duszy czuła, że w tej ciekawości jest coś niewłaściwego. Nie mogła sobie wyobrazić Che nąui w roli kochanka. Jeśli jednak, pomimo dosyć zaawansowanego wieku, spłodził potomka, to nie było z nim jeszcze tak źle. - Chłopiec czy dziewczynka i tak ci zazdroszczę, Ling-Ling. - Naprawdę? - zdziwiła się Ling-Ling. - Nigdy bym nie pomyślała, że chcesz być kobietą. - Nie mam, niestety, wyboru - powiedziała ze smutkiem Troth. - Po pro stu żaden mężczyzna mnie nie zechce. - Chińczyk nie zechce, to prawda, ale Fan-qui... być może - odparła Ling-Ling w zadumie. - Taki mężczyzna będzie się czuł zaszczycony, że może mieć konkubinę, w której żyłach płynie krew chińskiego cesarstwa. Troth często obserwowała dyskretnie europejskich kupców, zastanawiając się, jak by to było, gdyby należała do któregoś z nich. Gavin Elliott pociągał 29


ją najbardziej, ponieważ przypominał jej ojca. Był wysoki przystojny, uczci wy i mądry, i taki uprzejmy dla wszystkich. Ale lord Maxwell... Troth zaru mieniła się. Rozpalał w niej jednocześnie krew i wyobraźnię, nawet jeśli taki związek był nie do pomyślenia. - Przyznaj się, czy jest ktoś, do kogo czujesz sympatię? - zapytała Ling-Ling, patrząc na przyjaciółkę spod oka. - Czy mam dziś w nocy prosić mego pana, aby ci dał tego Fan-qui, którego pożądasz? - Nie! - Troth wzruszyła ramionami. - Mogę być w połowie barbarzyńcą, ale to wcale nie znaczy, że chcę się związać z jednym z nich. Ling-Ling skinęła głową z aprobatą. To była postawa godna pochwały. Ale Troth nie powiedziała prawdy. Chociaż poślubienie Fan-qui nie wcho dziło w grę, to jednak wciąż o tym marzyła.

Gavin nalał parującej herbaty do filiżanki i podał ją Kyle'owi. - Co o tym sądzisz? Kyle wziął łyk gorącego płynu do ust i powoli go testował. Pod kuratelą przyjaciela stał się kimś w rodzaju herbacianego konesera. - Nic nadzwyczajnego. - Jesteś nazbyt łaskawy. Ta herbata jest po prostu słaba. Ale... zaofero wana po wyjątkowo atrakcyjnej cenie. Zastanawiam się, czy warto ją wysy łać do Bostonu. Kyle wziął do ust kolejny łyk. - A gdyby tak czegoś do niej dodać? Jest dosyć mocna, gdyby ją zmie szać z jakąś przyprawą, smak mógłby się okazać interesujący. Gavin wyglądał na zaintrygowanego. - Masz coś konkretnego na myśli? - W Indiach piłem herbatę z dodatkiem kardamonu. Miała bardzo cieka wy zapach i smak. Można by spróbować tego samego z którymś z cytrusów. Może z cytryną lub pomarańczą? Jego przyjaciel pokiwał głową w zamyśleniu. - Zamówiępróbkętej herbaty i możemy zacząć eksperymentować. Jeszczezrobię z ciebie kupca. A może zająłbyś się londyńskim oddziałem Elliott House? - Masz zamiar rozszerzyć swoją działalność na Anglię? - To logiczny kolejny krok. Wielka Brytania ma więcej konsumentów niż Stany Zjednoczone. - Gavin uśmiechnął się szeroko. - Dawno temu, w Aber30

deen, kiedy byłem jeszcze chłopcem, wyobrażałem sobie, że jestem właści cielem jednej z największych kompanii handlowych na świecie. - Jesteś na najlepszej do tego drodze - zauważył Kyle. On również miał na swoim koncie pewne osiągnięcia. Zaczaj się bawić w handel, aby się prze konać, czy może odnieść sukces w dziedzinie niemającej nic wspólnego z jego sferą. Podjęte ryzyko, ku jego ogromnej satysfakcji, przyniosło mu nieza przeczalny sukces. Chociaż wracał do życia statecznego, angielskiego dżen telmena, chciał utrzymać swoje związki ze Wschodem, i to pewnie skłoniło Gavina do podjęcia decyzji o rozszerzeniu działalności Elliott House. - Myślę, że ten oddział w Londynie to dobry pomysł - przynajmniej uchroni mnie przed nudą mojej sfery. Będzie również dla Kyle'a pretekstem do przyszłych podróży, chociaż nie nastąpi to wcześniej, aż spełni swój obowiązek: ożeni się i spłodzi potomka. Nie zachwycała go zbytnio ta perspektywa, ale dłużej nie mógł tego odkła dać. Oczywiście, bez trudu mógł znaleźć dobrze wychowaną, młodą pannę, która będzie dla niego spokojną i uległą małżonką. Nie oczekiwał wielkiej miłości. Wiedział, że ta zdarza się tylko raz w życiu. Gavin skreślił parę słów na kartce, którą wyjął z wewnętrznej kieszeni surduta. - Spóźnię się na spotkanie w siedzibie Kohongu. Czy możesz poprosić Jina Kanga, żeby napisał ten list do Pao Tiena, kupca, który przysłał mi tę próbkę herbaty? Chciałbym złożyć zamówienie. - Czyżby Jin potrafił czytać po angielsku? - zdziwił się Kyle. - Wątpię. Po prostu, przeczytaj mu to głośno, a on niech to przetłumaczy na chiński i doda jakąś grzecznościową formułkę. - Zaraz się tym zajmę. - Kyle był zadowolony, że ma pretekst do poszu kania Kanga. Być może zrozumie w końcu, dlaczego ten chłopak zrobił na nim takie ogromne wrażenie. Odwrócił się, chcąc wyjść, gdy Gavin dodał: - Nie zapomnij, że dziś w angielskiej faktorii wydają uroczystą kolację na twoją cześć. Kyle jęknął. - Nawet nie wiesz, jak bardzo chciałem zapomnieć. Dlaczego ci wszyscy dżentelmeni z Kompanii Wschodnioindyjskiej uparli się, aby zorganizować to oficjalne powitanie? W Kantonie spotkałem się już chyba ze wszystkimi kupcami z Zachodu. - Ponieważ nie ma tu właściwie nic innego do roboty. Żadnych żon ani kochanek, a przestrzeń do życia niewiele większa niż pole do krykieta. Każda 31


więc okazja, żeby się rozerwać, jest mile widziana. Wizyta wicehrabiego to doskonały powód, by wyciągnąć najlepsze srebra. To brzmiało sensownie. Mimo to, chociaż Kyle był zafascynowany China mi, oszalałby, gdyby musiał tu spędzać pół roku i wieść takie życie. Minęły zaledwie trzy dni, a on już tęsknił za galopem na otwartej przestrzeni. Jed nak z tym będzie musiał poczekać aż do powrotu do domu, do Dornleigh. Idąc przez zatłoczony skład towarowy, prawie czuł na twarzy powiew chłod nego, angielskiego wiatru. Tak, najwyższy czas wracać do domu. Jednak wciąż miał przed sobą miesiąc pobytu w Kantonie. Nawet jeśli nie uda mu się zorganizować wyjazdu do świątyni Hoshan, będzie się musiał wiele nauczyć o świecie kupieckim Chin. Kiedy odziedziczy hrabiowski tytuł i zajmie swoje miejsce w Izbie Lordów, będzie się musiał zajmować proble mami dotyczącymi handlu i polityki zagranicznej, a wtedy zdobyta w Chi nach wiedza okaże się bezcenna. Opium stanowiło istotną część handlu z Chinami, a opinia publiczna bar dzo krytycznie oceniała fakt, że brytyjscy kupcy są dostawcami narkotyków. Kyle oceniał to równie krytycznie. Najważniejszym powodem, dla którego uratował Elliott House przed bankructwem, było to, że firma amerykańska należała do tych nielicznych, które nie handlowały opium. Oczywiście, Ameryka miała futra, żeń-szeń i inne towary, których potrze bowali Chińczycy. Kupcy z innych krajów nie mieli tyle szczęścia. Chiny nie były zainteresowane europejskimi towarami, ale opium z Turcji czy In dii brytyjskich to całkiem inna sprawa. Kyle wszedł do biura. Było tam z pół tuzina urzędników, z których więk szość stanowili Portugalczycy. Jin Kang siedział przy narożnym biurku zaję ty dziwnym zbiorem koralików, zwanych liczydłami. Liczydła wyglądały jak dziecięca zabawka, ale podobno były niezmiernie pożyteczne do prze prowadzania różnych obliczeń. Obiecując sobie w duchu, że musi poprosić kogoś, kto mu to później wy jaśni, Kyle szybko podszedł do Jina. - Jak twoja kostka, Jin? Jin obrzucił go szybkim spojrzeniem, po czym ponownie pochylił się nad liczydłami. Jego oczy były rzeczywiście raczej brązowe niż czarne. - W porządku, sir. - Jego głos był tak cichy, że prawie niesłyszalny. Kyle przysunął sobie puste krzesło i usiadł obok biurka. - Pan Elliott dał mi list z prośbą, abyś go dla niego napisał. - Oczywiście, sir. - Jin odsunął na bok liczydła i wyjął z szuflady kartkę papieru i przybory do pisania. Kyle z zainteresowaniem przyglądał się, jak 32

młody człowiek bierze kawałek czarnej substancji i miesza ją z wodą, aby otrzymać czarny tusz. Kiedy Jin był gotowy, Kyle zaczął głośno i powoli czytać tekst z kartki. Używając pędzelka zamiast gęsiego pióra czy stalówki, młody człowiek na malował na papierze kolumnę skomplikowanych symboli, zaczynając za każdym razem od prawej strony kartki. Od czasu do czasu zatrzymywał się i prosił o wyjaśnienie słowa czy frazy. Chociaż jego angielszczyzna była dosyć kiepska, to jednak bardzo się starał. Kiedy list był skończony, Kyle zauważył: - Chińskie pismo bardzo się różni od europejskiego. Jest takie eleganckie. - Kaligrafia to wielka sztuka. Moje pismo jest bardzo proste. Nadaje się tylko do handlu. - Mnie się podoba. Tyle różnych liter. Możesz mnie nauczyć alfabetu? - Fan-qui nie wolno uczyć chińskiego - odparł Jin, nie podnosząc głowy. Najwyraźniej miał zamiar rozmawiać tak przez cały czas. - Dobry Boże, dlaczego? - Nie do mnie należy odgadywanie racji cesarstwa. Zakaz najwyraźniej bazował na generalnej niechęci Chińczyków do cu dzoziemców. Trzy dni pobytu w Kantonie nauczyły Kyle'a, że nawet naj biedniejszy Chińczyk patrzy z góry na obcego. Zabawne było wyobrazić sobie, jak napuszony angielski arystokrata ma pogodzić się z tym, że jakiś ubrany w łachmany Chińczyk uważa siebie za kogoś stojącego znacznie wyżej. Paradoksalnie, Chińczycy, z którymi Kyle zetknął się osobiście, byli uoso bieniem uprzejmości. Stosunki między kupcami kantońskimi a cudzoziem cami, z którymi ci kupcy robili interesy, przepełnione były wzajemnym sza cunkiem i respektem. To był kraj o ogromnych kontrastach. - Ale nauka alfabetu nie jest tym samym co nauka języka. Jin pokręcił głową i jego gruby warkocz zabawnie się zakołysał. - Nie mamy alfabetu. - Jak to? A co to jest? - Kyle wskazał jedną z liter. - Ten znak mówi o tym, że prosimy o łaskawe wysłuchanie. - Jin położył pędzelek na porcelanowej podstawce i zmarszczył brwi, szukając odpowied nich słów. - W waszym języku każda litera jest wyobrażeniem określonego dźwięku. Łącząc je odpowiednio, otrzymuje się dźwięk wyobrażający cały wyraz. W Chinach każdy znak jest odzwierciedleniem określonego pojęcia. Ich kombinacje tworzą nowe pojęcie. To jest... skomplikowane. - Fascynujące i zupełnie inne. Ile jest tych znaków?

3 - Chińska narzeczona 33


- Dużo, bardzo dużo. - Jin dotknął paciorków liczydeł. - Dziesięć tysięcy. Kyle zagwizdał cicho. - Wygląda na to, że to bardzo trudny system. Trzeba z pewnością wielu lat, aby się nauczyć, jak go odczytać i jak zapisać. - Nie należy oczekiwać, że każdy osiągnie kunszt w tej dziedzinie - za uważył chłodno Jin. - Sztuka pisania, poezja i malarstwo to trzy doskonało ści. Wprawa we wszystkich trzech dana jest tylko uczonym i poetom. - Czy to, że umiesz pisać, znaczy, że jesteś uczonym? - Och nie! Moje umiejętności nie są aż tak wysokie. Wystarczają jedynie do tego, żeby być urzędnikiem. - Ton jego głosu świadczył, jak bardzo ab surdalne było pytanie Kyle'a. - Czy możesz mi pokazać, jak się maluje taki znak? To przecież nie to samo co nauka pisania. Kąciki ust Jina leciutko zadrżały. Czyżby to miał być tłumiony uśmiech? - Jest pan bardzo uparty, sir. - No właśnie. - Kyle z uwagą przyglądał się bryłce tuszu. Miała kształt ośmiokąta i wytłoczony rysunek smoka na jednej ze ścianek. - Lepiej zgódź się od razu, ponieważ nie mam zamiaru ustąpić. Tak, Jin rzeczywiście starał się stłumić uśmiech. - Skromny urzędnik nie może nie ustąpić przed takim argumentem, mi lordzie. - Położył czysty arkusz papieru na biurku. - Proszę obserwować, jak maluję znak symbolizujący ogień. Kreski muszą być prowadzone w od powiedniej kolejności. - Dwukrotnie, wolno pociągnął tuszem ten sam znak w kształcie gwiazdy, tak żeby linie były wyraźne, po czym ponownie umo czył pędzelek w tuszu i podał go Kyle'owi. - Proszę spróbować. Nawet przy maksymalnym skupieniu starania Kyle'a nie przyniosły pożą danego efektu. - To trudniejsze, niż sądziłem. - Spróbował znowu, ale to, co namalował, w niczym nie przypominało eleganckiego pisma Jina. - Trzeba inaczej trzymać pędzelek. Nie tak jak angielskie pióro. Bardziej prosto. O tak. - Jin położył dłoń na dłoni Kyle'a, poprawiając kąt nachyle nia pędzelka. Dziwny dreszcz przeszył Kyle'a. Co, u diabła? Jin najwyraźniej poczuł coś również, ponieważ szybko cofnął dłoń. Czy to możliwe, że chłopak jest świętym mężem jak tamten w Indiach? Wzrok Sri Anshu był w stanie rozpuścić ołów i, być może, Jin Kang miał ten sam wewnętrzny ogień. A może przyczyna tej dziwnej reakcji tkwiła w czymś, o czym nie śmiał nawet myśleć? 34

Sytuacja była niezręczna, jednak Kyle starał się zachowywać tak, jakby się nic nie stało. - Mam trzymać pędzelek bardziej pionowo? - Właśnie. - Jin z trudem przełknął ślinę. - I nieco bardziej swobodnie. Kyle malował ten znak jeszcze kilka razy. Swobodniejsze trzymanie pę dzelka sprawiło, że linie stały się bardziej delikatne, ale do ideału było jesz cze bardzo daleko. I ani o krok nie zbliżył się do rozwiązania zagadki, dlaczego jego reakcja na Jina Kanga była taka zdumiewająca. Wręcz przeciwnie.

4

Anglia, grudzień 1832 T roth obudziła się w pachnącej lawendą pościeli. Była noc, ale ogień tak miło trzaskał na kominku, Czuła, że jest jej ciepło po raz pierwszy od wielu miesięcy. Jakiś cichy, znajomy głos zapytał: - Jak się pani czuje? Odwróciła głowę w lewą stronę i ujrzała mężczyznę, na którego widok zemdlała po przybyciu do Warfield Park. Kyle. Dopiero teraz, kiedy mu się bliżej przyjrzała, przekonała się, że to wcale nie Kyle, chociaż podobień stwo było uderzające. - Pan jest lordem Grahame'em? Skinął głową. - A pani, lady Maxwell, małżonką mojego brata. Zanim jednak wyjaśni my sobie wszystko, może zechciałaby pani coś zjeść lub się napić? Może wody? Nagle uświadomiła sobie, że od rana nie miała nic w ustach. - Tak, wody... jeśli pan łaskaw. Nalał wody do szklanki ze stojącego na stoliku dzbanka, po czym popra wił za nią poduszki, tak aby mogła usiąść i wypić. Jego dłonie były bardzo przyjazne, ale to nie były dłonie Kyle'a. Piła łapczywie, opróżniając całą szklankę. Zawrót głowy ustąpił. - Kyle nie powiedział mi, że on i pan jesteście bliźniakami. 35


- Nic więc dziwnego, że tak pani zareagowała na mój widok. - Grahame ponownie usiadł. - Identyczne bliźnięta budzą sensację i ludzie często zapo minają, że każde z nich jest odrębną ludzką istotą. Lepiej nie wspominać, że się jest bliźniakiem, chyba że są ku temu bardzo istotne powody. W rzeczywistości nigdy nie było powodu, by Kyle musiał jej o tym wspo mnieć. A potem wszystko potoczyło się tak szybko. Przyglądała się twarzy gospodarza. Była trochę szczuplejsza od twarzy Kyle'a, a jego oczy były chyba trochę ciemniejsze, ale mimo to... - Podobieństwo jest nadzwyczajne, lordzie Grahame. Uśmiechnął się boleśnie znajomo. - Skoro jestem pani szwagrem, to proszę mówić do mnie Dominik. - Ja mam na imię Troth. - Skubała narzutę, ociągając się z przekazaniem mu wiadomości. - Bez wahania uwierzyłeś, że jestem żoną twego brata? - Masz jego pierścień. - Jego wzrok powędrował do jej dłoni, gdzie w bla sku płonącego na kominku ognia lśnił celtycki klejnot. - I wyglądasz jak ktoś, kogo on mógł poślubić. Gdzie on jest, zatrzymał się w Londynie? Troth nagle uświadomiła sobie, że spokój Dominika jest tylko pozorny, że w głębi duszy czegoś się obawia. To dlatego siedział przy niej, czekając, aż się obudzi. Może przeczuwał, że stało się coś złego, ale miał nadzieję, że usłyszy: ,,Twój brat jest cały i zdrowy i wkrótce tu będzie". - Przykro mi, że jestem doręczycielką złej wiadomości, milordzie - po wiedziała przez ściśnięte gardło. - Kyle zginął w Chinach. Dominik zamarł i krew odpłynęła mu z twarzy. - Nie, to niemożliwe. On nie mógł zginąć. - Chciałabym, żeby tak było. - Zduszonym głosem opisała śmierć Ky le'a. Kiedy skończyła, Dominik ukrył twarz w drżących dłoniach. - Wiedziałem, że coś się stało - wyszeptał. - Ale zawsze myślałem, że jeśliby nie żył, wiedziałbym o tym. Zagryzła wargi. - Tak mi przykro, tak przykro. Jego ostatnim życzeniem było, żebym tu przyjechała i opowiedziała, co się stało. Podniósł głowę. Jego twarz nagle poszarzała. - Wybacz mi. To musiało być dla ciebie jeszcze trudniejsze niż dla mnie. - Znałam Kyle'a zaledwie parę tygodni. - Chociaż te tygodnie zmieniły ją już na zawsze. - Ty znałeś go całe życie. Usta Dominika zadrżały. - Myślę, że porównywanie bólu nie ma sensu. - Wstał i spojrzał na nią niewidzącymi oczami. - Jeśli będzie ci czegoś trzeba, wystarczy, że pociąg36

niesz za taśmę dzwonka. - Chciał jeszcze coś dodać, ale pokręcił tylko głową. - Wybacz mi... proszę. Opuścił pokój, poruszając się tak, jakby mu ktoś zadał śmiertelny cios. Troth czuła, że udał się do swojej żony, jedynej osoby, która była w stanie ukoić jego ból po otrzymaniu tak tragicznej wiadomości. Spełniwszy obowiązek, ukryła twarz w poduszce i tak długo powstrzymy wany szloch wyrwał się w końcu z jej piersi.

5

Kanton, Chiny, luty 1832 yle nie krył zdumienia, gdy wszedł do wysoko sklepionej sali jadalnej

angielskiej faktorii, jak nazywano Kompanię Wschodnioindyjską. Setki świec płonęły w żyrandolach i masywnych kandelabrach ustawionych wzdłuż cen tralnej linii lśniącego, długiego stołu. - Miałeś rację, twierdząc, że to będzie pretekst do wyciągnięcia najpięk niejszych sreber - mruknął do Gavina Elliotta. - Przy tej oprawie nawet za mek angielskiego księcia wyglądałby skromnie. Gavin zachichotał. - Ty powinieneś wiedzieć o tym lepiej niż ja. Kyle zauważył w odległym kącie sali liczną grupę Chińczyków ubranych w jednolite, ciemne stroje. - Tak wielka rzesza służby nie jest chyba potrzebna. - Do tradycji należy, aby za każdym krzesłem stał jeden służący. Prosiłem Jina Kanga, żeby się tobą zajął. Jeśli będziesz miał pytania odnośnie do zwy czajów bądź też protokołu, on ci na nie odpowie. Kyle nie miał co do tego wątpliwości, jednak pomyślał, że lepiej zrobi, jeśli będzie go unikał. Reakcja na tego młodzieńca wciąż budziła w nim niepokój. - Lordzie Maxwell, niech mi będzie wolno powitać pana na terenie an gielskiej faktorii. -Zażywny, łysiejący mężczyzna wysunął się z grupy i wy ciągnął rękę: - William Boynton, prezydent Kompanii Wschodnioindyjskiej w Kantonie. - Jako gospodarz przyjęcia, Boynton przeszedł z nim dookoła sali, aby dokonać prezentacji. Kyle rzucił tęskne spojrzenie na widniejącą za 37

K


oknem rzekę, po czym przystąpił do wypełniania swoich obowiązków. Pierw sza lekcja, jakiej udzielił mu kiedyś ojciec, ograniczała się do stwierdzenia, że przynależność do sfery to również obowiązki. Bardzo nudne obowiązki.

- Staraj się, żeby Maxwell nie wpadł w kłopoty, Jin - poprosił Gavin przed bankietem. - Jest w nim zbyt wielka żądza poznania i zbyt mało rozwagi. Troth zauważyła to również. Czasem miała nawet wrażenie, że Maxwell sam tych kłopotów szuka. Kiedy Fan-qui zajęli miejsca przy stole, zaczęła się im z uwagą przyglądać. Niektórzy z nich byli mądrymi, rzutkimi kupcami, jak jej ojciec, niektórzy zarozumiałymi głupcami, którzy dorobili się forrun na handlu, mimo to gardzili krajem i ludźmi, dzięki którym ich fortuny powstały. Znała ich wszystkich, chociaż żaden z nich nie znał jej. Stanęła za lordem Maxwellem, który zajął honorowe miejsce po prawej ręce Boyntona. Wiedziała, że ją zauważył, ponieważ skinął jej głową. W je go oczach dostrzegła zaciekawienie i jednocześnie niepokój, taki sam, jaki od pewnego czasu i ona czuła. Co było w tym Maxwellu, że tak na nią działał? Nie był tu ani najwyższy, ani też najefektowniej ubrany. A przy Gavinie Elliotcie z pewnością nie był najprzystojniejszy. Miał jednak interesującą powierzchowność i biła od niego nadzwyczajna powaga przyćmiewająca nawet Boyntona, który jako taipan Kompanii Wschodnioindyjskiej był najpotężniejszym kupcem w Kantonie. Podczas długiego posiłku, obfitującego w ogromne ilości mięsa, parujące puddingi i inne ciężkie angielskie potrawy, Troth miała mnóstwo czasu, żeby utrwalić sobie w pamięci tył głowy Maxwella. Chociaż wiedziała, że to ab surdalne, to jednak prawda była taka, że przyjemność sprawiało jej obser wowanie miękkiej falistości jego gęstych kasztanowatych włosów i barczy stych ramion. I po raz kolejny przypominała sobie wibrację, którą poczuła, gdy dotknęła jego dłoni, chcąc mu pokazać, jak należy trzymać pędzelek. Nie mając żadnych innych obowiązków, jak tylko stać za krzesłem, mogła sobie pozwolić na snucie różnych fantazji. Tymczasem kolacja zmierzała ku końcowi. Goście pili porto i palili fili pińskie cygara, gdy rozmowa przybrała nagle zupełnie niespodziewany ob rót. Zaczęła się jak zwykle od narzekania na osiem słynnych regulacji praw nych, które bardzo ograniczały aktywność europejskich kupców. Troth nie przysłuchiwała się jej zbyt uważnie. Znała już to na pamięć. 38

W pewnej chwili Caleb Logan, Szkot, który był kiedyś partnerem w inte resach jej ojca, rzekł: - Powinieneś współpracować z brytyjską firmą, Maxwell, a nie z tymi parweniuszami z amerykańskiej kompanii handlowej. - Chociaż ton jego głosu był żartobliwy, to jednak w słowach było coś niepokojącego. - Kompanii potrzebna jest konkurencja - odparł uprzejmie Maxwell. Poza tym lubię filozofię Elliotta. - Filozofię? - Logan wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Robienie maksy malnie dużych pieniędzy to filozofia, którą wszyscy wyznajemy. Maxwell nie odpowiedział, ale pewien dobrze już pijany Anglik, Colwell, odparł: - Czy masz na myśli to, że Elliott House nie handluje opium. Maxwell się zawahał. - To prawda. Wolę nie handlować nielegalnymi towarami. - Nie wszyscy są takimi szczęściarzami, żeby mieć do wysyłki skóry bo brów i zafajdane korzenie. - Amerykańskie firmy rzeczywiście mają futra i żeń-szeń, ale Brytyjczy cy mogą pójść w ich ślady i poszukać nowych towarów, które nadawałyby się do sprzedaży - zasugerował Maxwell. - Handel opium nie cieszy się u nas dobrą opinią. Wielu ludzi uważa, że zajmowanie się kontrabandą poniża nas jako naród. - Co powiedzieliby nasi przyzwoici rodacy, gdyby nie mogli pić swojej herbaty - zauważył sucho Logan. - Nie ma opium, nie ma herbaty. Ofero waliśmy inne towary, ale mandaryni nie są nimi zainteresowani. - Szczycimy się tym, że Napoleon nazwał Brytyjczyków narodem krama rzy, ale nigdzie nie jest napisane, że Chiny muszą z nami handlować - od parł tym samym tonem Maxwell. - Władza odpowiada za niedopuszczenie opium na rynek. - Handel jest krwiobiegiem świata. Chińscy kupcy wiedzą o tym, nawet jeśli ich władza zdaje się o tym nie wiedzieć. Wielu kupców nie ma skru pułów i handluje opium, i to właśnie utrzymuje nasz handel w równowa dze. - Jak większość chińskich kupców, Logan oceniał handel opium w ka tegoriach biznesu, a nie moralności. Rozumiejąc, jakie zło może przynieść uprawa opium, Troth była mniej pragmatyczna. Na szczęście jej ojciec nigdy nie handlował opium, chociaż gdyby miał inne zasady, byłby o wiele bogatszy. Maxwell zakręcił zawartością szklanki. Troth czuła, że nie odpowiadał mu temat rozmowy, ale mógł się z mej wycofać. 39


- Tak było kiedyś, ale czasy się zmieniły. Kompania Wschodnioindyjska w ciągu roku, najdalej dwóch, prawdopodobnie straci pozycję monopolisty, tak więc konkurujących ze sobą kupców będzie o wiele więcej. Możliwe jest również, że parlament zabroni obywatelom brytyjskim uczestniczyć w tym opiumowym procedrze. W sali zaległa cisza, po czym Logan powiedział chłodno: - Czyżbyś był szpiegiem parlamentu, który pędem wróci do Londynu i spróbuje usunąć nas z biznesu. - Nie mam takiego zamiaru. Anglia potrzebuje waszych zdolności, wa szego doświadczenia i waszej herbaty. Ja tylko sugeruję, żebyście rozważyli rozszerzenie oferty. - Nie ma takiej potrzeby. Ten cały barbarzyński system i tak się wkrótce rozleci - zauważył wyraźnie już podpity Anglik. - Funkcjonuje jedynie dla tego, ponieważ mandaryni obawiają się, żeby ich ludzie nie zetknęli się z nami, ponieważ jesteśmy większymi dżentelmenami niż oni. Nazywają więc nas barbarzyńcami i trzymają nas tu stłoczonych na tej małej przestrzeni. To oni są barbarzyńcami. Boynton, brytyjski taipan, szybko wtrącił: - Tak mówić nie przystoi. Jesteśmy gośćmi w tym kraju i każdemu z nas ten system przyniósł pokaźną fortunę. - Nie jesteśmy gośćmi, jesteśmy cholernymi więźniami - ciągnął z upo rem Anglik. - Nie możemy żeglować dla przyjemności czy iść do miasta, czy też sprowadzić nasze żony lub kochanki. Marynarka królewska powinna popłynąć w górę Pearl River i nauczyć mandarynów dobrych manier. Wtedy będziemy mogli handlować wszędzie, gdzie tylko zechcemy, a nie wyłącz nie w Kantonie. - Dosyć tego! - zawołał Boynton. - W porządku -zgodził się Logan. - Każdy cywilizowany człowiek może pozostać przy swoim zdaniu. Jednak dziwna niechęć wciąż unosiła się w sali i Troth czuła, że więk szość tej niechęci była wymierzona w Maxwell a, jakby to on był odpowie dzialny za wszystkie problemy handlu z Chinami. Gavin rzucił krótkie spojrzenie na Troth. Chociaż większość służących nie znała angielskiego na tyle, aby rozumieć rozmowę, to Troth takich pro blemów nie miała i Elliott dobrze o tym wiedział. Jej twarz była bez wyrazu, a oczy spuszczone, jakby ta rozmowa zupełnie jej nie interesowała. Narzekania wśród Fan-gui były na porządku dziennym. 40 Jedynie Maxwell, ze swoimi rozsądnymi sugestiami, zdecydowanie wyróż niał się na ich tle. - Rozumiem, dlaczego czujecie się jak w więzieniu - rzekł Maxwell po jednawczym tonem. - Jestem tu zaledwie od tygodnia, a już nie czuję się najlepiej. Czy ktoś z was próbował przeciwstawić się tym restrykcjom i prze dostać do miasta lub nawet dalej poza jego mury. To mogłoby być interesu jące, zobaczyć trochę większy kawałek tego kraju. Większość kupców wydawała się tym pomysłem wstrząśnięta. - Gdybyśmy się na to odważyli, nie zaszlibyśmy daleko! - zauważył ja snowłosy Holender. - Za bardzo rzucamy się w oczy. - Portugalscy jezuici podróżują po Chinach. Może jakiś kupiec mógłby zrobić to samo, gdyby ubrał się w długą czarną szatę. - Wprawdzie Max well powiedział to żartobliwym tonem, ale Troth czuła, że nie zrobił tego bez powodu. Boynton pokręcił głową. - To prawda, że cesarz toleruje jezuitów, ale nawet im nie wolno poruszać się swobodnie. Obowiązuje ich cały system zakazów i nakazów, i muszą mieć ze sobą przewodników. Bardzo żałuję, ponieważ sam chętnie bym taki strój włożył i spróbował szczęścia. - Jego komentarz wywołał u wielu zduszony śmiech. - Wobec tego będę zmuszony posmakować Chin, przemierzając portowy Hog Lane. Może nawet wybiorę się tam jutro wieczorem. Kontrast z dzisiej szym spotkaniem doda tej wyprawie nieco więcej egzotyki - rzekł Maxwell z ledwie wyczuwalną ironią. - Czy to miejsce to rzeczywiście gniazdo roz pusty? - Sprzedają tam najpodlejsze na Wschodzie trunki. Zobaczysz więc ma rynarzy z Europy rzygających na ulicach i leżących w rynsztokach - odparł Logan. - Mogą ci oczyścić kieszenie, ale ponieważ Hog Lane jest częścią enklawy, to przynajmniej nikt nie dźgnie cię nożem w plecy. To miejsce jest bezpieczniejsze niż Londyn. - Po tym, co usłyszałem, Hog Lane wydaje się dosyć nudne w porówna niu z większością portów. Na przykład z Kalkutą. Komentarz Maxwella wywołał ożywioną dyskusję, które porty są najspo kojniejsze, często popartą bardzo obrazowym opisem. Troth uznała ją za pouczającą, chociaż zastanawiała się, ile w niej było prawdy, a ile zwykłej fantazji. Zanim goście zaczęli się rozchodzić, po kłótni nie było śladu. Ale, dołą czając do pozostałej obsługi, Troth zrozumiała, dlaczego Elliott poprosił ją, 41


by miała oko na Maxwella. Jego otwartość mogła sprowadzić na tę przy stojną głowę wiele kłopotów.

6

azajutrz Troth pracowała do późnej nocy w angielskiej faktorii, tłuma

cząc i pisząc listy dla Boyntona. Będąc pracownikiem Chenąui, miała obo wiązek wykonywać polecenia kupców, którzy byli klientami jej pana. Była szczęśliwa, że nie musiała pracować dziś w biurze Elliotta, gdzie istniało ryzyko, że znowu się natknie na Maxwella. Ubiegłej nocy miała bardzo nie spokojne sny i obudziła się wyczerpana. Jak to dobrze, że ten, kto się do tego przyczynił, wkrótce wyjedzie, by nigdy już tu nie wrócić. Dziś wieczorem miał zamiar wybrać się na Hog Lane. Czy uzna to miejsce za interesujące? Dla człowieka, który tyle podróżował, lokalne tawerny i urzę dujące tam prostytutki prawdopodobnie nie będą niczym nadzwyczajnym. Jakże mu zazdrościła tej swobody podróżowania. Wiele by dała, aby być mężczyzną! Jakoś nie mogła się skupić na pracy i tłumaczenie zajęło jej znacznie wię cej czasu niż zwykle. Jej pismo było niekształtne, a kilka liter wymagało poprawek. Kiedy skończyła, ze zdumieniem stwierdziła, że wiszący na ścia nie zegar wybił północ. Może zrezygnuje z porannych ćwiczeń i dłużej pośpi. Ziewając, opuściła faktorię. Dozorca przy bramie kiwnął jej głową na pożegnanie najwyraźniej przyzwyczajony do jej nieregularnych godzin pra cy. Pomimo że położony zaledwie o jedną przecznicę dalej Hog Lane wciąż tętnił życiem, tu, na nabrzeżu, było cicho i spokojnie i tylko kilka łódek su nęło leniwie po wodzie. Troth skierowała się do łódki, która miała ją prze wieźć na wyspę Honam, gdy ciemna sylwetka wyłoniła się tuż przed nią. - Jin Kang? Rozpoznała głos młodego mężczyzny, który pracował w sklepie z alkoho lem przy Hog Lane i czasem dostarczał jej pożytecznych informacji. - Dobry wieczór, Teng. Co ty tu robisz? Czy nie powinieneś być teraz w sklepie? Teng przysunął się bliżej i wyszeptał: 42

N

- Słyszałem coś, o czym powinieneś wiedzieć. Oczywiście, słyszał również, że ona dziś długo pracuje. Niewiele spraw daje się utrzymać w tajemnicy na tym wąskim skrawku lądu. - Jest bardzo późno. - Odparła, starając się ukryć ziewanie. - Czy twoja informacja jest aż tak pilna? - Dwóch opryszków z jednego z gangów zjawiło się dziś w moim skle pie. Słyszałem, jak mówili o pieniądzach, które zarobią za zabicie jakiegoś Fan-qui, jednego z podopiecznych Chenąui. Troth utkwiła w nim wzrok, zapominając o zmęczeniu. - Nikt nie ośmieliłby się zabić Fan-qui! - Może nie, ale śmiali się, powtarzając, ile to sztuk srebra dostaną, gdy rozwalą czaszkę nowego Fan-qui, chyba lorda Maxwella. - Na Boga, jeśli on wciąż znajduje się na Hog Lane, to będzie łatwym celem! - Czy widziałeś lorda Maxwella dzisiejszej nocy? Teng wzruszył ramionami. - Nie znam go, ale na ulicy jest pełno marynarzy na przepustce. Może być gdzieś wśród nich. - Jak dawno słyszałeś rozmowę tych typów? - Zaledwie parę minut temu. Szukając pomocy, traciłaby tylko bezcenny czas. Hog Lane nie jest taka długa, znajdzie Maxwella, zanim zrobią to bandyci. Odwróciła się, chcąc odejść, gdy Teng chwycił ją za rękaw. - Moja informacja jest cenna? Uwolniła rękę. - Otrzymasz swoją nagrodę jutro, obiecuję! - zawołała i biegiem rzuciła się wzdłuż cichych o tej porze składów w stronę hałaśliwego i pełnego świateł Hog Lane.

Grzech to grzech. Na całym świecie jest taki sam, pomyślał Kyle. A jed nak ta niesamowita atmosfera marynarskiego zbratania w portowych barach była miłą odmianą po dusznej atmosferze wczorajszego wieczoru. Nawet ubrany w podniszczone ubranie od razu rzucał się w oczy, ale po nieważ nie był oficerem na żadnym statku, nie miał problemów z akcep tacją. Tym bardziej że chętnie stawiał wszystkim niekończące się kolejki 43


ognistego samshu, lokalnego alkoholu, gwarantującego szybką utratą świa domości i jednocześnie odciążenie żołądka z całej jego zawartości. Sam pił wstrzemięźliwie. Informacja w takim jak to środowisku biegła szybko i tu, w Kantonie, za sada ta zdawała się potwierdzać w pełni. Kyle odwiedzał jeden bar po dru gim, rozmawiając z marynarzami różnych nacji i unikając wplątania się w sporadyczne bójki ze zręcznością wytrawnego praktyka. W miarę upływu czasu liczba zebranych przez niego opinii o chińskim handlu przedstawiała się imponująco, chociaż jego przyszli koledzy w Izbie Lordów byliby zde gustowani sposobem, w jaki je zdobył. Kyle nie miał jednak zamiaru się tym przejmować. Jako mały chłopiec za wsze marzył o podróżach do dalekich krajów. Dopiero, gdy ten cel zrealizo wał, zrozumiał, skąd brała się ta dziwna tęsknota. Jako wicehrabia i dziedzic tytułu lorda, od przyjścia na świat był skazany na życie człowieka wyjątkowo uprzywilejowanego. Obracał się przeważnie w kręgu osób podobnych do sie bie, wychowywanych do rządzenia zgodnie z zasadami obowiązującymi jego sferę. To dlatego tak bardzo ciągnęło go do ludzi z zupełnie innego świata. Dlatego między innymi zakochał się w Konstancji, że była Hiszpanką egzo tyczną i piękną, ale też dobrą i serdeczną. Dopiero w Azji odkrył ludzi, idee i społeczności zupełnie inne niż w oj czystym kraju. Pewien hinduski święty mąż, o przenikliwym, mądrym spoj rzeniu, nie dbał o to, że ten, z kim rozmawia, to wicehrabia Maxwell. Tak samo zachowywali się jego towarzysze na statku, gdy ramię przy ramieniu walczyli z piratami z Wysp Korzennych. Po bitwie bosman powiedział mu, że , Jego Lordowska Mość wcale nie walczył jak zafajdany dżentelmen". Kyle uważał, że to jeden z najpiękniejszych komplementów, jaki kiedykol wiek miał okazję usłyszeć. Dzięki podróżom stał się wolny i tolerancyjny. Nawet jeśli już nigdy nie opuści Anglii, to i tak będzie innym, znacznie lepszym człowiekiem. I pew nie dlatego czuł, że nadeszła pora, aby wracać do domu. Na razie jednak miał zamiar cieszyć się ostatnimi dniami w świecie tak bardzo odmiennym od jego własnego. Hog Lane kończyła się przy Thirteen Factories Street, która biegła równo legle do masywnych murów miasta znajdujących się w odległości zaledwie paruset metrów. Doszedłszy do wniosku, że lepiej będzie zwiedzić labirynt sklepów i alejek po drugiej stronie ulicy w ciągu dnia, już miał wracać do domu, gdy jakiś mały chłopiec wybiegł z bocznej uliczki o szerokości nie wiele większej niż dwa metry. 44 Chłopiec ukłonił się nisko, po czym powiedział łamaną angielszczyzną, którą posługiwała się większość miejscowych sklepikarzy: - Sir chce zobaczyć śpiewające świerszcze? Mój pan ma najlepsze świersz cze, bardzo proszę, sir? - Śpiewające świerszcze?! - zapytał z rozbawieniem Kyle. - Gdzie jest sklep twego pana? - Niedaleko, sir! - Chłopak znowu zgiął się w ukłonie, po czym pobiegł uliczką w dół, zerkając co chwilę przez ramię, aby się upewnić, że Kyle idzie za nim. Większość mijanych przez nich sklepików była już zamknięta, ale po pewnym czasie w bladym świetle latarni Kyle zauważył niewielką niszę, gdzie na wbitych w ścianę gwoździach wisiały mikroskopijne klatki. Kiedy wszedł do maleńkiego sklepiku, wwiercający się w uszy przeraźliwy jazgot owadów mieszał się z hałasem Hog Lane. Zaintrygowany świerszczami nie usłyszał kroków za sobą, ale szybko prze suwający się cień sprawił, że instynktywnie odskoczył, unikając w ten spo sób silnego ciosu pałką. - Cholera! Trzech Chińczyków zaszło go od tyłu, a trzech innych nadchodziło z dru giego końca uliczki. Chłopak gdzieś zniknął, jego zadanie zostało już wyko nane. Klnąc, Kyle rzucił się na mężczyznę, który blokował mu odwrót. Gdy by tylko mógł dotrzeć do podpitych europejskich marynarzy dwie przecznice dalej na Hog Lane, to pewnie chętnie pomogliby mu rozprawić się z napast nikami. Jego sprawność i szybkość sprawiły, że niewiele brakowało, aby udało mu się uciec, gdy następny cios pałki spadł na jego lewy bok i ramię. Zatoczył się, walcząc, aby nie upaść. Czuł, jak drętwieje mu ramię. Miał przy sobie niewielką sumę pieniędzy i pewnie mądrzej byłoby rzucić sakiewkę i uciec, ale poddanie się nie leżało w jego naturze. Chwycił naj bliższego napastnika i cisnął go w jego dwóch nadbiegających wspólników. Tymczasem bandyci biegnący z drugiego końca uliczki byli coraz bliżej i malująca się na ich twarzach determinacja nie pozostawiała złudzeń, jakie są ich zamiary. Do licha! Oni mieli zamiar go zabić! Powoli cofając się, aż poczuł za plecami ścianę, wołał o pomoc, mając nadzieję, że jego krzyk prze bije się przez zgiełk Hog Lane. Używał wszystkich, najprzemyślniejszych wybiegów, których nauczył się podczas walk z piratami, bandytami i złodziejami, aby nie dać się przyprzeć do muru. Ale napastników było sześciu, a on okazał się głupcem i nie zabrał ze sobą broni. 45


Dziękując Bogu, że miał ukryty w bucie nóż, wyciągnął go i dźgnął naj bliższego napastnika. Mężczyzna upadł, jego ręka silnie krwawiła. Z ust jego wspólników wyrwał się złowrogi pomruk, kiedy zorientowali się, że ich ofiara jest uzbrojona. Dwaj z nich również sięgnęli po noże. Kolejne uderzenie pałką trafiło go w głowę. Osunął się na ziemię i po chwili cała seria kopnięć spadła na jego brzuch i żebra, a on bezradnie obserwował błysk ostrza uniesionego do zadania ostatecznego ciosu. Co za ironia losu umierać w ,,bezpiecznym mieście", tuż przed powrotem do domu. Dominik, tak czy inaczej, będzie musiał przyjąć godność lorda. I nagle mrożący krew w żyłach krzyk przeciął powietrze, a chwilę potem ciemno ubrana postać z furią runęła na napastników. Poruszając się z wdzię kiem baletnicy i z niebywałą szbkością, nieznajomy kopnął jednego z męż czyzn w krocze, drugiego uderzył kantem dłoni w krtań i trzeciego nasadą dłoni w nos. Wszyscy trzej runęli na ziemię, wyjąc z bólu. Banda zwróciła się teraz przeciwko nowemu zagrożeniu, ale nie mogła się zmierzyć z kimś, kto był nieuchwytny jak cień i nieustępliwy jak roz wścieczony tygrys. Uchylając się zręcznie od ciosów rąk i pałek, kopnął wyciągnięty w jego kierunku nóż - który, wirując w powietrzu, poleciał w ciemność - po czym uderzeniem w szyję unieszkodliwił kolejnego ban dytę. Dwaj inni usiłowali przyprzeć ciemno ubraną zjawę do muru. Wyskakując w górę, nieznajomy przekoziołkował w powietrzu tuż nad plecami jednego z napastników. Wyglądało, jakby byli akrobatami, którzy chcą doprowadzić układ ćwiczeń do perfekcji. Widząc błysk noża, Kyle krzyknął ostrzegawczo i chciał się podnieść, ale kosztowało go to zbyt wiele wysiłku. Poczuł straszliwy ból i po chwili za padł w ciemność.

Dziękując opatrzności, że żaden z atakujących nie trenował kung-fu, Troth wykorzystała impet jednego z nich do wpasowania go w ścianę. Bandyta upadł jak kłoda na ziemię i już się nie podniósł. Pozostali dwaj, rezygnując z walki, rzucili się do ucieczki. Nie tracąc czasu, Trolli przyklęknęła przy Maxwellu i jej serce zamarło z prze rażenia. Krzyk Maxwella pomógł jej dotrzeć do tej alejki i kiedy się tam zja wiła, on wciąż dzielnie walczył. Dzięki Bogu, nie był poważnie ranny. 46

Tętno wyczuwalne, czaszka nieuszkodzona, niewielki upływ krwi. Wyliże się z tego. Ale co powinna teraz zrobić? Nie mogą tu zostać - trzej bandyci, których unieszkodliwiła, jęczeli i podejmowali słabe próby, żeby się pod nieść, a ci, którzy uciekli, mogą wrócić z posiłkami. Ludzi, którzy pomogliby w przeniesieniu Maxwella, łatwo znalazłaby na Hog Lane, ale wtedy wiadomość o ataku na Europejczyka szybko stałaby się publiczną tajemnicą, co katastrofalnie odbiłoby się na Chenqui, ponie waż należących do Kohongu kupców uważano za odpowiedzialnych za wszystko, czego dopuszczają się ich zagraniczni klienci. Próba zabójstwa może narazić go na ogromne kłopoty, być może nawet na uwięzienie. Jego bogactwo i władza przysporzyły mu wielu wrogów. Musi zrobić wszystko, by Maxwell dotarł do domu, zanim ktoś zorientuje się, co się tak naprawdę stało. Elliott będzie milczał - w jego dobrze poję tym interesie jest, aby Chenqua nie został ukarany. Odnalazła nóż Maxwella i wsunęła go ponownie w sprytnie ukrytą w bu cie pochwę, po czym potrząsnęła mężczyznę za ramię. - Proszę wstać! Musimy iść. Zajęczał, ale się nie ruszył. Znowu nim potrząsnęła, tym razem mocniej. Wciąż bez rezultatu. Nagle przypomniała sobie fragment rozmowy między Maxwellem a Elliottem. Maxwell wspominał, że kiedy był dzieckiem, miał nianię, Szkotkę. Może apodyktyczny głos, który zabrzmi jak ten zapamiętany z dzieciństwa, zdziała to, czego nie potrafiła jej zabarwiona chińskim akcentem angielszczyzna. - Wstawaj, ty cholerny, leniwy głupcze! - zawołała z zapamiętanym u oj ca szkockim akcentem. - Chcesz, żeby ci poderżnęli gardło? Podziałało. Nieprzytomny mężczyzna poruszył się i zaczaj dźwigać nie poradnie w górę. Pomogła mu wstać, wykorzystując wszystkie siły, jakie wyrobiła w sobie przez lata, trenując wing chun. - Zabieram cię do domu, chłopcze. Zarzuciła sobie na ramiona jego rękę i poprowadziła go uliczką w górę. Thirteen Factories Street powinna być o tej porze pusta i, przy odrobinie szczęścia, jeśli nawet ktoś ją zobaczy, pomyśli, że jej kumpel jest pijany. Maxwell chwiał się, ale zdołał utrzymać się na nogach. Kiedy ruszyli w kie runku nabrzeża, zauważył z westchnieniem: - Ty nie możesz być... Szkotką. Nie ma żadnych Europejek... bliżej niż w Makau. - Nie jestem Szkotką. Majaczysz, chłopcze. - Troth modliła się, żeby do jutra o wszystkim zapomniał. 47


Zanim dotarli do domu Elliotta, Troth czuła, jak pot spływa jej po plecach. Maxwell był ciężki i musiała włożyć wiele wysiłku, aby obydwoje nie runęli na ziemię. Zniżając głos, szepnęła do portiera: - Wasz Fan-qui najwyraźniej nie ma głowy do samshu. Portier roześmiał się i otworzył drzwi. - Potrzebujesz pomocy, chłopcze? - Żeby podzielić się napiwkiem? Nie ma mowy. - Weszła do środka. Maxwell był tak na niej uwieszony, że dozorca pewnie jej nie rozpoznał, a dyskretne wymknięcie się stąd nie było dla Troth problemem. Chwilę wahała się, czy nie położyć Maxwella w jakimś cichym kącie ma gazynu, ale doszła do wniosku, że lepiej będzie, jeśli go zaprowadzi do jego sypialni, nawet jeśli to oznaczało, że musi pokonać jeszcze dwie kondygna cje schodów. Na szczęście znała dobrze budynek i bez trudu znalazła drogę w ciemności. Kiedy doszli do tylnych schodów, powiedziała z tym samym szkockim akcentem: - Uwaga, schody. Właź. Mężczyzna powoli zaczął odzyskiwać świadomość i trzymając się wąskiej, żelaznej balustrady, mozolnie wspinał się w górę. Troth podpierała go z dru giej strony, mimo to dwukrotnie niewiele brakowało, żeby stracili równowa gę i potoczyli się w dół. Ciężko dysząc, dowlokła go do drzwi sypialni. - Masz klucz, chłopcze? Niezdarnie sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki i Troth pomogła mu go wyciągnąć, następnie otworzyła drzwi, po czym, wprowadziwszy Maxwella do środka, bezceremonialnie pchnęła go na łóżko. Sama również miała ochotę opaść na materac i trochę dojść do siebie, ale zdawała sobie sprawę, że im szybciej zniknie, tym większa szansa, że Max well nie przypomni sobie, jaka była jej rola w tym wydarzeniu. Walka z sze ścioosobową bandą wzbudziłaby na pewno jego podejrzliwość i baczniej zacząłby się przyglądać skromnemu pracownikowi Chenąui. Obudzi więc Gavina Elliotta i poprosi, aby się zajął swoim, mającym skłonność do popa dania w tarapaty, partnerem. Zapaliła lampę, chcąc dokładniej się przyjrzeć jego obrażeniom. Maxwell będzie miał mnóstwo siniaków i okropny ból głowy, ale nie wyglądało na to, by odniósł poważniejsze obrażenia. Już nawet powoli otwierał oczy. - Nie jest z tobą tak źle, chłopcze. Zaraz przyślę tu kogoś, żeby się tobą zajął. 48

Odwróciła się od łóżka, gdy mężczyzna chwycił ją za rękę i, mrużąc oczy, zapytał: - Kim jesteś? - Nikim, kogo byś znał. - Ale ja ciebie znam. Jin Kang? - Zmarszczył brwi, starając się uporząd kować myśli. Próbowała się uwolnić, ale jego uścisk był zaskakuj ąco silny, a ona nie chciała ryzykować, że sprawi mu ból. Powiedziała coś szybko po chińsku, mając na dzieję, że Maxwell zapamięta raczej to niż jej wcześniejszy angielski. Odwróciła się, chcąc odejść, i wtedy Maxwell ściągnął jej z głowy grana tową myckę. - Wielki Boże! - wyszeptał. - Jin Kang jest kobietą.

7

Wyglądała jak łania, która dostała się w potrzask. Jej brązowe oczy były ogromne i zatrwożone. Ściągając jej czapkę, Kyle odkrył, że przednia część jej głowy nie jest wygolona, jak u wszystkich Chińczyków. Jej lśniące włosy były ciemne, ale miały kasztanowaty odcień, a nie granatowy jak u większo ści kantończyków. Rysy twarzy, które od początku wydawały się zbyt deli katne jak na mężczyznę, teraz nie pozostawiały żadnych wątpliwości, że są kobiece i Maxwell nie mógł sobie darować, że od razu na to nie wpadł. Rysy były nie tylko kobiece, ale i niezwykle piękne. Wstrząśnięty, uwolnił jej dłoń. - Co za ulga, że pociąg, który do ciebie czułem, nie jest taki dziwny, jak myślałem. Jesteś Eurazjatką? Skinęła głową, patrząc na niego nieufnie. Czuł, że miała ochotę uciec, ale wiedziała, że jest już na to za późno. Podciągnął się, chcąc przyjąć pozycję siedzącą i oprzeć się o poduszki. Aż jęknął z bólu. - Usiądź, nie zrobię ci nic złego. Ale jeśli mi nie powiesz, kim jesteś na prawdę, mogę umrzeć z ciekawości i twoje poświęcenie pójdzie na marne. Westchnęła ze znużeniem i przysiadła na brzegu łóżka. - Naprawdę jestem Jin Kang i pracuję dla Chenąui. Jednak kiedyś nazy wałam się Mei-Lian Montgomery. 49


To wyjaśniało, skąd ten szkocki akcent. Jej naturalny głos bardzo się róż nił od niepewnego głosu Jina Kanga. Kiedy jej słuchał, zaczynał tęsknić za domem swojej matki w górzystych okolicach Szkocji. - Twój ojciec był szkockim kupcem? - Tak. Nazywał się Hugh Montgomery. Moja matka była jego konkubiną. Ja urodziłam się i wychowałam w Makau i kształciłam, poznając język i kul turę obydwu narodów - odparła Troth Montgomery, patrząc mu prosto w oczy, tak jak zwykły to robić kobiety Zachodu. - Twój ojciec zmarł? - Kiedy miałam dwanaście lat. Moja matka umarła rok przed nim. Nie miałam żadnych pieniędzy, tak więc Chenąua wziął mnie do siebie. Był agentem mego ojca. Ponieważ jako mężczyzna miałam dla niego znacznie większą wartość, stałam się... mężczyzną. I od tamtej pory nazywam się Jin Kang. - Przez cały czas? Dla każdego? Skinęła głową. - Rodzina Chenqui wie, że jestem kobietą, ale istnieje niepisana umowa, że oficjalnie jestem mężczyzną. Chodzę więc w stroju mężczyzny i tak je stem traktowana. Usiłował wyobrazić sobie życie dziewczyny będące zaprzeczeniem jej prawdziwej natury, owocu mieszanej krwi w społeczeństwie gardzącym cu dzoziemcami. Po raz pierwszy spuściła wzrok, chcąc ukryć myśli. Skorzystał z okazji, aby się jej bliżej przyjrzeć. Jej skośne oczy były bezsprzecznie chińskie, egzotyczne i bardzo piękne, natomiast wpływ szkockiego ojca wyrażał się w rysach twarzy - bardziej pociągłej i bardziej ekspresywnej niż twarze mieszkanek Kantonu. Po ojcu odziedziczyła także wzrost, ale budowa ciała była lekka i pełna wdzięku, bardziej azjatycka niż europejska. Trudno było powiedzieć coś więcej o jej figurze; luźne, zapięte po szyję chińskie stroje skutecznie ją ukrywały. Jak taka drobna postać mogła kryć w sobie tak wielką siłę? Świadomość, że potrafiła unieszkodliwić pół tuzina mężczyzn, onieśmielała, ale jedno cześnie fascynowała. - Nigdy nie widziałem, żeby ktoś walczył tak jak ty. Jak, u licha, potrafi łaś tego dokonać? - Mam wprawę w kung-fu. To różne sztuki walki - wyjaśniła. - Jest ich wiele. Ja uprawiam wing chun, która powstała z myślą o wykorzystaniu sil nych i słabych stron kobiecej natury. 50 Potarł pulsujące skronie, usiłując rozwikłać stojącą przed nim zagadkę. Troth. Piękne szkockie imię oznaczające prawdę i lojalność. - Nigdy nie widziałem stylu walki podobnego do twojego wing chun. Czy wszyscy Chińczycy potrafią to samo co ty? - Gdyby potrafili, byłby pan martwy - odparła sucho. - Biegłość w sztu kach walki jest bardzo rzadka i bardzo pilnie strzeżona, umiejętności prze chodzą z nauczyciela na ucznia. Moja niania w Makau była ekspertem w wing chun. Zaczęła mnie uczyć, gdy tylko opanowałam sztukę chodzenia. - Nie wiedziałem, że chińskie kobiety mogą być wojownikami. - Jest trochę takich. Kiedyś była nawet armia złożona z wdów. Jedna z naj bardziej znanych chińskich legend opowiada o Mu-Lan, dziewczynie, która zajęła w armii miejsce swego ojca i znakomicie sobie radziła. - Troth pod niosła się i kiedy ponownie wciągnęła na głowę myckę, jej zachowanie na tychmiast uległo zmianie: opuściła ramiona i jej twarz przybrała obojętny wyraz. - Muszę już iść. - Zaczekaj! - Nie chcąc, aby tak szybko odeszła, odruchowo wyciągnął rękę i natychmiast skrzywił się z bólu. - Teraz jest już późno - powiedział ale wkrótce chciałbym z panią znowu porozmawiać, panno Montgomery. - Nie ma żadnej panny Montgomery. Jest tylko Jin Kang. - To niemożliwe teraz, kiedy znam prawdę. Chciałbym cię jeszcze o tyle rzeczy zapytać. - Uśmiechnął się najsympatyczniej, jak tylko potrafił. W naszej rozmowie nie ma przecież nic złego. - Dla pana nie, ale dla mnie... - Czy Chenąua byłby zły, że wiem, kim jesteś? Zawahała się. - Byłby bardzo niezadowolony, ponieważ stanowczo polecił, aby nikt w środowisku kupców o tym nie wiedział. Kobiecej służbie nie wolno kon taktować się z Fan-qui. Gdyby ludzie gubernatora dowiedzieli się o mnie, Chenąua zostałby ukarany i, być może, wszyscy domownicy razem z nim. Są również... inne powody. - Czy to nie jest zbyt trudne być Jinem Kangiem, jeśli się kiedyś było Troth? Spojrzała na niego ze zdumieniem. - Chińczyk nie zadaje takich pytań. - Ale ja nie jestem Chińczykiem, ty zresztą również - w każdym razie niezupełnie. Uczucie dziwnej więzi z Jinem Kangiem teraz stało się jeszcze silniejsze. Chcąc wiedzieć o niej wszystko, zapytał: 51


- Czy jesteś zadowolona ze swojego życia? Podniosła głowę. - Jestem traktowana bardzo dobrze, a mój pan ceni moje umiejętności. Uważam siebie za osobę bardzo szczęśliwą. - Jednak twoje życie opiera się na kłamstwie, które może się wydać w każ dej chwili. - Czy pan mi grozi? - Dobry Boże, nie! Zniszczenie ci życia byłoby z mojej strony skrajną niewdzięcznością. Nikomu nie wyjawię twojej tajemnicy. Widoczne na jej twarzy napięcie nieco osłabło. - Dziękuję panu. Byłoby lepiej, gdyby Chenąua nie dowiedział się o mo jej nieostrożności. - To, co zrobiłaś, to bohaterstwo, a nie nieostrożność. - Przez chwilę wpatrywał się w jej twarz. - Ile masz lat? - Dwadzieścia siedem. Wkrótce będę miała dwadzieścia osiem. Chociaż wyglądała dużo młodziej, była dojrzałą kobietą, zmuszoną do życia, w którym kobietą nie była w ogóle. - Czy kiedykolwiek marzyłaś o odwiedzeniu ojczyzny swojego ojca? Jej oczy przesłoniła mgiełka niewyobrażalnej tęsknoty. Po chwili jednak opanowała się i pokręciła przecząco głową. - Mój joss wiąże mnie z Chinami. - Joss? - Los, fortuna. Palimy kadzidełka w świątyniach, modląc się do bogów o szczęście. Maxwell widział tlące się kadzidełka z drewna sandałowego i nawet sły szał wypowiadane słowa, ale nie pomyślał, żeby zapytać, co znaczą. - Czy widzisz, ile się już dziś nauczyłem? - Ostrożnie usiadł i pochylił się ku niej. - Nie chciałabyś mieć kogoś, z kim mogłabyś swobodnie poroz mawiać, zamiast ciągle grać cudzą rolę? Jej wargi zadrżały. - To, że uratowałam panu życie, lordzie Maxwell, nie daje panu prawa, by mnie przesłuchiwać. Uświadomiwszy sobie, jak grubiańsko się zachował, ponownie opadł na poduszki. - Proszę o wybaczenie. Wygląda jednak na to, że mnie pani zafascyno wała. - Niewątpliwie wszystkie potwory i dziwolągi też by pana zafascynowa ły - zauważyła cierpko. - Dobranoc, milordzie. I niech pan więcej nie kusi 52

losu. Ci mężczyźni, którzy pana zaatakowali, zostali wynajęci, i ten, kto prag nie pana śmierci, może spróbować ponownie. Zmarszczył brwi, uświadomiwszy sobie, że prawie zapomniał o ataku. - Dlaczego ktoś chciałby mnie zamordować? - Nie mam pojęcia. Prawdopodobnie jakiś wróg Chenqui chce doprowa dzić do sytuacji, która mogłaby przysporzyć memu panu wielu kłopotów. Możliwe jest także, że to pan ma wrogów z powodu swojej zbyt wielkiej otwartości. - Otwartość to cecha wszystkich moich rodaków. Nie przypominam so bie, abym powiedział w Kantonie coś, czym mógłbym się komuś aż tak bar dzo narazić. - Z tego, co słyszał od Gavina o lokalnej polityce, bardziej praw dopodobne było, że ktoś chciał dosięgnąć Chenąui. Śmierć angielskiego lorda, jednego z handlowych partnerów Chenąui, byłaby ogromnym skandalem zarówno w Chinach, jak i na całym Zachodzie. - Skąd wiedziałaś, że zosta nę zaatakowany? - Jeden z moich informatorów na Hong Lane słyszał, jak dwóch człon ków gangu chwaliło się pieniędzmi, które otrzymają za zabicie pana. Miał na tyle oleju w głowie, aby podejść do mnie, kiedy opuszczałam biuro. - A więc to prawda, że jesteś szpiegiem? - Prawda. A pan ma powody, aby być za to wdzięczny. Wyszła z uniesioną wysoko głową, w każdym calu Szkotka. Wiedział jed nak, że znowu stanie się Jinem Kangiem, zanim zdąży zrobić kolejny tuzin kroków. Potarł bolące skronie, myśląc o dziwnym prądzie, który go przeszył, gdy ,,Jin Kang" pokazywał mu, jak trzymać pędzelek do kaligrafowania. Nigdy w życiu by nie uwierzył, że ten nieśmiały urzędnik w rzeczywistości jest kobietą, wojownikiem, który potrafił sześciu bandziorów unieszkodliwić gołymi rękami. Ale teraz, kiedy o tym wie, jak będzie mógł o niej zapomnieć?

Po powrocie na Honam Island Troth pomimo zmęczenia natychmiast po wiadomiła Chenquen o wszystkim, co się wydarzyło ostatniej nocy. Chen ąua przyjął ją w swoim gabinecie w pośpiesznie narzuconym szlafroku i z twarzą, która nie wróżyła niczego dobrego. - Co było tak pilnego, żeby ośmielić się zakłócić mi odpoczynek? 53


Troth skłoniła się nisko. - Proszę o wybaczenie, że takie niepotrzebne nikomu stworzenie jak ja przerwało ci sen, panie, ale dwie godziny temu usiłowano pozbawić życia lorda Maxwella. Chenąua się zasępił. - Mów. Szybko zrelacjonowała, co się stało, zaczynając od wiadomości od Tenga i kończąc na tym, jak pomogła Maxwellowi dotrzeć do domu Gavina. Opo wiedziała o wszystkim poza jednym: że ten Anglik odkrył jej prawdziwą tożsamość, i nie tylko dlatego, że Chenąua byłby niezadowolony. Kiedy skończyła, Chenąua zapytał: - Czy rozpoznałeś któregoś z napastników? - Jeden z nich to Xun Kee z gangu Czerwony Smok. Myślę, że oni wszy scy są z Czerwonego Smoka. Potarł brodę. - Zhan Hu, przywódca gangu, nigdy by się na to nie zgodził. Myślę, że to prywatne zlecenie. Muszę porozmawiać z Zhanem, dowiedzieć się, kto wy najął tych durni, i przypilnować, żeby zostali przykładnie ukarani. Troth poczuła, jak ciarki przebiegają jej po plecach. Jej zeznanie spowo dowało skazanie sześciu ludzi na tortury i śmierć. Chociaż z pewością na to zasłużyli, to jednak zbyt wielki był wpływ ojca na jej wychowanie, by nie ubolewała nad okrucieństwem chińskiego prawa. - Musisz chronić lorda Maxwella do czasu, aż opuści Kanton - ciągnął Chenąua. - Bądź przy nim blisko. Zapewnij sobie pomoc Elliotta, żeby, jeśli zajdzie taka potrzeba, on również dbał o zdrowie Maxwella. Skonsternowana uklęła przed nim. - Proszę, panie, wybierz kogoś innego. To zbyt wielka odpowiedzialność. - Wyszedł z tego dzięki tobie. Niewielu jest mężczyzn w Kantonie, któ rzy daliby sobie radę z sześcioma bandziorami, a wśród moich ludzi nie ma ani jednego. Chenqua najwyraźniej uważał rozmowę za skończoną, ale Troth, zamiast zaakceptować odprawę, odparła: - Maxwell jest o wiele bardziej spostrzegawczy niż większość Fan-qui. Obawiam się, że jeśli spędzę z nim trochę więcej czasu, może mnie przejrzeć. - Wierzę, że potrafisz wyprowadzić go w pole - odparł z uśmiechem Chen ąua. Skłoniła się znowu, po czym wycofała, śmiertelnie znużona wydarzenia mi ostatniej nocy. Kiedy weszła do swojego pokoju, rozebrała się i włożyła 54 bawełnianą szatę, rozpuściła włosy i spojrzała w lustro. To, co ujrzała, nie przedstawiało się zbyt atrakcyjnie. A jednak była to twarz kobiety, a nie kogoś o nieokreślonej płci. Powoli wplotła palce we włosy, które sięgały jej aż do pasa. Co w niej było takiego, co tak zafascynowało Maxwella? Pewnie jej inność. Mimo to chociaż przez chwilę chciała wierzyć, że w jego oczach był podziw. Tak czy inaczej, przynajmniej nie był zaszokowany faktem, że Troth okazała się mieszańcem. ,,Czy jesteś zadowolona ze swojego życia?" Odwróciła się od lustra. Oczy wiście, że była zadowolona. Tylko głupiec tęskni za tym, co nieosiągalne. ,,Czy kiedykolwiek marzyłaś o odwiedzeniu ojczyzny swojego ojca?" O, bogowie! Jak ona o tym marzyła. Nie mogła się doczekać dnia, w którym ojciec zabierze ją do Szkocji jako swoją prawowitą córkę. Nie zdawała so bie wtedy sprawy, jaki był bezkrytyczny w stosunku do niej. Dla niego była piękna, nie obchodziło go, co myślą o niej inni ludzie. Jednak Troth nie mia ła żalu, że była jego oczkiem w głowie. Gdyby tylko nie odszedł... Jednak najgorętsze nawet pragnienie nie odmieni losu. Uklękła przed ma leńkim ołtarzykiem i zapaliła trzy kadzidełka ku czci swojego ojca i matki. Zapach dymu sandałowego ukoił jej ból. Miała szczęście, że przynależała do możnego domu, że od początku wychowywała się w dwóch językach, podczas gdy wiele chińskich kobiet nie potrafiło nawet czytać i pisać, i że mogła swobodnie poruszać się w obrębie Kantonu. Oszalałaby, gdyby Chen ąua zrobił z niej służącą, której nigdy nie wolno było wydostać się poza obręb domu. Ale czy to było życie, którego ojciec pragnąłby dla niej? W milczeniu ob serwowała smużkę dymu unoszącą się nad kadzidełkami. Byłby wdzięczny, że Chenąua uratował ją od głodu - ze swoim wyglądem nie miała szans, aby zostać nawet najniższej rangi nierządnicą. Jednak Hugh Montgomery nie byłby szczęśliwy, widząc swoją jedyną cór kę w roli fałszywego urzędnika wstydzącego się podnieść głowę lub spoj rzeć komuś w oczy. Kiedy była mała, ojciec opowiadał jej przed snem o szkoc kiej królowej Marii, która z płaszczem rudych włosów powiewających za nią jak sztandar wiodła swoich ludzi w bój. Tłumaczył, że w Brytanii kobie ty są siłą, z którą mężczyźni muszą się liczyć, a nie pokornymi istotami ce nionymi niżej niż najgłupszy mężczyzna. I wychowywał ją na chrześcijankę, która wierzy w Boga, która nie musi składać ofiar za zmarłych, aby mogły przetrwać w krainie cieni. Przeklęty Maxwell! To jego wina, że znowu wróciły dziecięce marzenia o galopowaniu przez szkockie wrzosowiska i spieraniu się z mężczyznami 55


jak równy z równym. O byciu kobietą i raczej szczyceniu się tym, a nie ukry waniu damskich ubrań, jakby to było coś wstydliwego. Włożyła kadzidełka do porcelanowego uchwytu i zaczęła nerwowo krą żyć po pokoju. Maxwell nie był nią zainteresowany. Była mu tylko potrzeb na do zaspokojenia ciekawości. Nie będzie leżał w nocy, marząc, że trzyma ją w ramionach, tak jak ona będzie leżeć, tęskniąc za nim... Drżąc, zatrzymała się i przycisnęła dłonie do rozpalonej twarzy. Wkrótce on wyjedzie i ona odzyska spokój. Ale kiedy w końcu poszła do łóżka, wcale już nie była tego taka pewna.

8

yle obudził się wcześnie tego ranka. Wszystkie mięśnie bolały go nie

miłosiernie od kopnięć i uderzeń. Troth najwyraźniej musiała dojść do wnio sku, że skoro Kyle czuje się na tyle dobrze, by z nią dyskutować, to nie ma potrzeby budzić Gavina Elliotta. Jeśli nawet tak było, to Gavin musi być poinformowany o wszystkim teraz. Spryskał twarz chłodną wodą i, wyszedłszy na korytarz, pokuśtykał do przyjaciela. Okna sypialni Elliotta również wychodziły na rzekę. Młodsi wspólnicy firmy musieli się zadowolić dusznymi pokojami wychodzącymi na ciasne podwórka lub miejskie mury. - Proszę! - zawołał Gavin, słysząc pukanie do drzwi. Maxwell wszedł do środka i zastał przyjaciela siedzącego nad korespondencjąprzy stojącym przy oknie biurku. Ubrany w luźną chińską szatę i oto czony mieszaniną mebli wschodnich i zachodnich wyglądał jak rasowy książę kupców. Wydobył się z finansowych kłopotów, które odziedziczył wraz z firmą Elliott House, i był na najlepszej drodze, aby zostać jednym z najbo gatszych ludzi w Ameryce. Cicho zagwizdał na widok siniaków Kyle'a. - Co, u licha, się stało? Czyżbyś doszedł do wniosku, że twoja wizyta w Kantonie nie będzie w pełni satysfakcjonująca, jeśli nie weźmiesz udziału w jakiejś burdzie marynarzy na Hog Lane? - Bardzo bym chciał, żeby tak było. - Kyle wziął filiżankę herbaty ze stojącej na biurku Gavina tacy i kiwnięciem głowy wyraził aprobatę dla jej smaku. - Doskonała mieszanka. Cytryna? 56

K

- Właśnie. Na razie jest najlepsza, jednak wciąż eksperymentuję. Ale nie zmieniaj tematu. Co się stało wczorajszego wieczoru? Kyle usiadł ostrożnie na krześle. - Zostałem wywabiony z Hog Lane obietnicą obejrzenia śpiewających świerszczy, a potem zaatakowany przez sześciu członków gangu. Jak się zdaje, nie chodziło im o rabunek, lecz o morderstwo. - Dobry Boże! - Gavin odłożył pióro. - To niesłychane. Tu, wewnątrz kolonii, Europejczycy byli zawsze bezpieczni. Jak ci się udało uciec? Kyle miał już przygotowaną odpowiednio spreparowaną wersję prawdy. - Na szczęście miałem nóż. I chociaż zostałem trochę poturbowany, to jednak udało mi się wrócić na Hog Lane bez poważniejszych obrażeń. Jin Kang, który pracował do późna w angielskiej faktorii, zauważył mnie i po mógł mi tu wrócić. Gavin skrzyżował ręce na piersiach i zmarszczył brwi. - Czy Jin domyśla się, dlaczego właśnie ciebie zaatakowano? - On uważa, że to może być robota jakiegoś wroga Chenąui. Mój prze klęty tytuł nie jest tu bez znaczenia; zabójstwo lorda spowodowałoby o wie le większy skandal niż zabójstwo zwykłego człowieka. - Brzmi to logicznie. Chenqua zajmie się tym - ci, którzy cię zaatakowali, skończą jako karma dla psów, nim minie czterdzieści osiem godzin. Jednak lepiej będzie, jeśli do dnia wyjazdu, ograniczysz swoje wędrówki do tego domu. - Nie ma mowy. - Kyle wstał. - Jest tu jeszcze trochę do zobaczenia. Byłbym durniem, gdybym dał się zamknąć w tym domu. Jeśli cię to choć trochę uspokoi, to będę nosił przy sobie pistolet i wieczorem nie będę wy chodził sam. - Tylko nie afiszuj sią tą bronią. My, obce diabły, jak nas nazywają, nie powinniśmy być uzbrojeni. Kyle skinął głową. - Czy mogę zabierać ze sobą Jina Kanga jako eskortę? Zna angielski na tyle, by móc przynajmniej podtrzymać rozmowę. - To dobry wybór. Będzie cię strzegł dla dobra Chenąui. Potrzebny ci lekarz? Masz nieźle podbite oko. - Nie pierwszy i prawdopodobnie nie ostatni raz - odparł Kyle, wycho dząc z pokoju. Był zadowolony. Obiecał Troth, że nie zdradzi tajemnicy, ale przynajmniej zapewnił sobie jej towarzystwo.

57


Troth tego ranka pracowała w Elliott House, tłumacząc pokaźny zbiór do kumentów, gdy nagle poczuła dziwne mrowienie w karku, a potem usłysza ła znajomy głos. - Dzień dobry, Jin Kang. Elliott zgodził się, abym cię wypożyczył na dziś. Troth z niepokojem spojrzała na lorda Maxwella. Chociaż w jego słowach nie było nic, co mogłoby wzbudzić zaciekawienie przypadkowego słucha cza, to jednak oczy lśniły mu figlarnie. Ostrożnie zanurzyła pędzelek w na czyniu z wodą. - Ma pan dla mnie jakąś pracę, sir? - Ponieważ Elliott wspominał mi, że znasz najlepsze sklepy i salony wy stawowe w kolonii, chciałbym, żebyś mi towarzyszył przy wyborze prezen tów dla mojej rodziny. Jego rodzina. Oczywiście. Powinna się była tego spodziewać. - To będzie dla mnie prawdziwa przyjemność, sir. Jestem pewien, że pań ska małżonka i dzieci będą szczęśliwi, że wybrał pan te prezenty własnymi rękami. Twarz Maxwella ściągnęła się. - Nie mam ani żony, ani dzieci, ale są inni członkowie rodziny, których pragnę obdarować. Czy możemy już iść? - Jestem do pańskiej dyspozycji, milordzie. - I chociaż to mogło wyda wać się dziwne, cieszyła się, że żadna angielska piękność nie czeka niecier pliwie na powrót swego męża. Nawet we śnie tkwiąca w niej stateczna Szkotka wzbraniała się przed cudzołoźnymi myślami. Ale druga połowa, ta chińska, zupełnie o to nie dbała. Mei-Lian mogłaby zostać jedną z młodszych żon Maxwella lub nawet konkubiną bez żadnego prawnego statusu, tak długo, jak długo byłaby jego ulubienicą... Zawstydzona swoimi myślami ruszyła za Maxwellem, aby po chwili zna leźć się wraz z nim na placu, który, jak zawsze, pełen był zaaferownych swoimi sprawami ludzi. Ten tłum ją zaniepokoił. W takich warunkach mor derca bez trudu zbliżyłby się do Maxwella, wbił nóż pod żebra i zniknął, zanim ktokolwiek zdołałby się zorientować. Na szczęście Maxwell tym razem zachowywał się rozsądnie. Był spokoj ny, ale czujny, jak człowiek, który potrafił wyjść z niejednej opresji w kra jach o wiele niebezpieczniejszych niż ten. Jednak, na wszelki wypadek, miał przy sobie dobrze ukryty nóż. Dwie ulice biegły między dziesiątkami firm handlowych, aby połączyć się z Thirteen Factory Street. Jakby wiedzeni tą samą myślą wybrali Old China Street, a nie Hog Lane. 58 - Rozchmurz się trochę, Jin - powiedział w pewnej chwili Maxwell. Celem naszej wędrówki jest nie tylko kupno prezentów i zgłębienie wiedzy o lokalnym handlu. Przy okazji mamy się trochę rozerwać. Spojrzała na niego z ukosa. - Rozerwać się, sir? - Jesteś zbyt poważny jak na tak młodego człowieka. - Maxwell zatrzy mał się przed jednym ze sklepów z otwartym ogromnym oknem wystawo wym i wziął do ręki zestaw umieszczonych jedna w drugiej kulek z kości słoniowej, misternie wyrzeźbionych. - Mój brat będzie tym zafascynowany. Co za nieprawdopodobny talent rzeźbiarski. - Rzucił kulkę do Troth. Była tak zaskoczona, że omal jej nie upuściła. - Wyrzeźbienie czegoś takiego kosztuje rzemieślnika wiele miesięcy pra cy, sir - powiedziała z wahaniem, niepewna, jak ma traktować dziwne za chowanie Maxwella. - To doskonały prezent. Czego jeszcze pan szuka? - Oryginalnych zabawek dla dzieci, klejnotów, emaliowanych szkatułek i jedwabi dla kobiecej części mojej rodziny. Może jakichś mebli. - Wszedł do sklepu i zatrzymał się przed ekspozycją maleńkich flakoników wykona nych z tak cennych materiałów, jak: jadeit, bursztyn i turkus. - I takich ślicz nych drobiazgów jak te. Właściciel sklepu, najwyraźniej liczący na dobry interes, powiedział po chińsku do Troth, że może liczyć na prowizję od każdej rzeczy, którą Fan-qui kupi w jego sklepie. Szorstko odrzuciła jego ofertę. Za punkt honoru postawiła sobie, że Maxwell opuści Kanton z najlepszymi towarami kupio nymi po możliwie najniższej cenie. Powiedziała więc cicho po angielsku: - Gdzie indziej znajdziemy lepsze rzeczy, milordzie. Właściciel sklepu najwyraźniej zrozumiał, jaki był sens komentarza Troth, ponieważ natychmiast zaprotestował łamaną angielszczyzną. Maxwell włączył się w grę prowadzoną przez Troth, jakby to było przez nich wcześniej uzgodnio ne. Pół godziny później sporo buteleczek i szlifowanego bursztynu zostało sta rannie zapakowane i przygotowane do wysyłki do Elliott House. Teraz Maxwell i jego cicerone ruszyli do sklepów handlujących biżuterią emaliowanymi cackami i porcelaną. Maxwell miał dobre oko, jeśli chodzi o jakość towaru, i zdumiewającą umiejętność targowania się. Wypracowali niemy system porozumiewania polegający na tym, że Maxwell patrzył na Troth, a ona, dyskretnie kiwając lub kręcąc głową, informowała go, czy osiągnął dobrą cenę, czy też powinien się dalej targować. Był znakomity, gdy ze znudzeniem wzruszał ramionami i odwracał się, żeby wyjść, co za wsze przynosiło efekt w postaci nowej, niższej ceny. 59


Tak jak chciał tego Maxwell, Troth, pomagając mu wydawać ogromne sumy pieniędzy, doskonale się bawiła. I chociaż Chenąua był z pewnością o wiele bogatszy, to jednak Troth nigdy nie miała okazji się o tym przeko nać. Kiedy opuścili sklep, gdzie Maxwell nabył mnóstwo wachlarzy z pięknie malowanego jedwabiu i kości słoniowej, Troth zapytała: - Czy pański kraj, milordzie, jest tak mały, że może pan kupić prezenty dla wszystkich mieszkańców? Roześmiał się. - Nie, nie jest mały, ale potrzebuję góry drobiazgów dla przyjaciół i służ by. Dla osoby, która nigdy nie była dalej niż trzydzieści kilometrów od miej sca swojego urodzenia, wachlarz czy flakonik perfum będzie czymś wyjąt kowym. Czymś, co uzmysłowi jej, jak bezmiernie szeroki jest świat, w którym żyjemy. - Dotknął jedynego flakonika, który zdecydował się zabrać ze sobąślicznej, małej buteleczki wykonanej z kryształu z wtopionymi ciemnymi żyłkami. - No i oczywiście chcę kupić sobie miłość moich małych siostrzeń ców i bratanków, których nie zdążyłem jeszcze poznać. Wątpiła, aby kiedykolwiek musiał kupować sobie czyjąkolwiek miłość, ale wysypując tę górę prezentów, z pewnością zostanie ukochanym wujaszkiem. Jej ojciec był taki sam. Za każdym razem, gdy wracał z podróży, nie mogła spokojnie usiedzieć, czekając na prezenty. Mimo przyjemności, jaką sprawiła jej ta wyprawa, do południa była już zupeł nie wyczerpana. Doskonale wiedziała, jak męczące potrafią być zakupy, kiedy się ma niewiele pieniędzy, ale zupełnie nie zdawała sobie sprawy, że mogą być równie uciążliwe, kiedy kupuje się wszystko, na co się tylko ma ochotę. - Czy możemy już wracać do biura na lunch, sir? - Niezupełnie. Co jadają kantończycy? - Wzrok Maxwella pobiegł w kie runku straganu po przeciwnej stronie ulicy, gdzie sprzedawano potrawy z ma karonem. - Ludzie kupują tam jedzenie. Może i my coś zjemy? - Ależ sir, nie powinien pan jeść niczego z ulicznego straganu! - Dlaczego? Czyżby żołądki Fan-qui i kantończyka aż tak bardzo się róż niły? - To... to nie dodaje dostojeństwa- wyjaśniła niepewnie, zdając sobie sprawę, że Chenąua i Elliott nie takiej opieki nad Maxwellem oczekiwali. - Jaki sens ma dostojeństwo, jeśli pozbawia nas interesującego dozna nia? - zaprotestował i zdecydowanym krokiem ruszył w kierunku straganu. Troth, nie mając wyboru, zamówiła dwie miseczki rosołu z makaronem. Po czym musiała poinstruować swojego towarzysza, jak korzystać z pałe60

czek i, ku jej zdumieniu, Maxwell zupełnie nieźle sobie radził jak na pierw szy raz. - Wspaniałe - powiedział, kończąc jedzenie. - Co serwują inni sprzedawcy? Troth poleciła mu smakowicie pachnący ryż, podobne do knedli kluski i kandyzowane owoce, a potem zaprowadziła go do małego lokalu na fili żankę aromatyzowanej herbaty. Wszędzie Maxwell był ze zdumieniem ob serwowany przez ludzi, którzy nigdy nie widzieli Fan-ąui jedzącego uliczne potrawy. Maxwell ignorował te spojrzenia najwyraźniej przyzwyczajony, że zwraca na siebie uwagę, gdziekolwiek tylko się pojawi. Troth obserwowała go ukradkiem, zaintrygowana, że tak bardzo intereso wało go codzienne życie kantończyków. Jego entuzjazm był zaraźliwy. Miał rację, mówiąc, że Troth jest zbyt ponura. Przez wiele lat jej życie składało się z obowiązków i służby. Teraz obecność Maxwella sprawiła, że zobaczy ła świat zupełnie innymi oczami. Powoli piła herbatę, ze smutkiem myśląc, że Maxwell wkrótce odjedzie do swego angielskiego świata i jej życie znowu będzie monotonne i samot ne. Narodziło się jednak między nimi coś w rodzaju przyjaźni. Kiedy on wyjedzie, jej pozostanie kilka miłych wspomnień.

9

Po wyjściu z herbaciarni zajrzeli do sklepu z perfumami. Maxwell powie dział, że potrzebuje jej rady i Troth wzięła udział w odurzającej sesji zapa chowej, która sprawiła jej wiele radości. Gdyby tylko pozwolono jej być kobietą, to zawsze chciałaby tak pięknie pachnieć. Następną wizytę złożyli sprzedawcy korzennych przypraw. Maxwell kupił wiele próbek i, kiedy sięgał po ostami słoik, zmarszczył brwi. - To chyba skórka bergamoty. - Bergamoty? - zdziwiła się Troth. - To owoc podobny do pomarańczy. - Maxwell dołożył bergamotę do zamówienia i ruszył razem z Troth do ostatniego już sklepu, który był naj większym w kolonii salonem jedwabi. Do właściciela dotarła już wieść o lordzie, który wydaje majątek na zaku py, z nadzieją więc czekał na jego przybycie. Kiedy Troth wprowadziła Maxwella do środka, właściciel salonu skłonił się nisko. 61


- To wielki dla mnie zaszczyt gościć pana w moim sklepie, milordzie. Proszę pozwolić, abym zademonstrował moje skromne towary. Na jego skinienie sprzedawcy zaczęli rozwijać kupony jedwabiu. Dzie siątki metrów lśniącego materiału spływało kaskadą na podłogę, aż wnętrze salonu zajaśniało oszałamiającą feerią barw. Po wybraniu dwóch tuzinów kuponów najpiękniejszego jedwabiu Maxwell rzekł: - Chętnie bym nabył kobiece stroje w chińskim stylu. Czy dysponuje pan czymś takim? - Mam kilka. - Kolejne polecenie i po chwili około tuzina szat przynie siono z zaplecza i z namaszczeniem rozłożono na stole. Stroje były tak piękne, że nie powstydziłyby się ich damy na cesarskim dwo rze w Pekinie. Troth, starając się ukryć zachwyt, pogładziła wspaniałą suknię w kolorze brzoskwini, uszytąz kesi, brokatu z wplecionym w tkaninę deseniem. - Dobry gatunek - mruknęła, jakby jedynie to ją interesowało. - Mogłaby pasować na moją bratową- zauważył Maxwell. - Kolor też jak wymarzony. - Wasze kobiety są takie małe? - zapytała ze zdumieniem Troth. - Meriel tak, ale moja siostra jest wysoka. - Wziął do ręki największy rozmiar sukni, olśniewający szkarłat z bogatym haftem przedstawiającym kwiaty i motyle. - Prawdopodobnie to suknia ślubna, ponieważ czerwień to kolor szczęścia i panna młoda zawsze ubiera się w czerwień. Lucia jest mniej więcej twojego wzrostu. - Przyłożył suknię do ramion Troth. - Czy będzie się jej podobała? Gdy tylko palce Maxwella musnęły ramiona Troth, dziwny prąd przebiegł jej po skórze, silniejszy nawet niż wtedy, gdy pokazywała mu, jak trzymać pędzelek do kaligrafii. W jego oczach ujrzała to samo zdumienie. - Pańska... pańska siostra - powiedziała po chwili - będzie zachwycona takim wspaniałym prezentem, milordzie. Z trudem przełknął ślinę, po czym cofnął się i położył suknię na stole. - Dziękuję ci, bardzo mi pomogłeś. Podczas gdy Maxwell uzupełniał zamówienie, Troth zaszyła się w kącie salonu. Nie zdradził jej tożsamości, jednak fakt, iż wiedział, że Jin Kang jest kobietą, zmienił ich wzajemne stosunki. I Troth wcale tego nie żałowała.

62

Po wyprawie na zakupy Troth wróciła do biura, żeby dokończyć pracę przy tłumaczeniach, chociaż po dniu, który okazał się o wiele bardziej mę czący niż inne, najchętniej poszłaby do domu. Ściemniało się już, gdy wsta ła zza biurka. Sprzątała właśnie przybory do pisania, gdy w pokoju zjawił się Maxwell z ogromnym, zawiniętym w papier pakunkiem. - To dla ciebie. Skromne podziękowanie za pomoc. Spojrzała na niego z zakłopotaniem. - Nie musi mi pan dawać prezentów za to, że wypełniam swoje obowiąz ki, sir. Zniżył głos, aby nikt w pokoju nie mógł go usłyszeć. - Wczoraj wieczorem ocaliłaś mi życie. Czy nie mogę ofiarować ci cze goś w dowód wdzięczności? Doszedłszy do wniosku, że to wcale nie znaczy, iż będzie miała wobec niego jakieś zobowiązania, odparła: - Jak pan sobie życzy, milordzie. - Tak właśnie sobie życzę. Dobranoc, Jin. - Uśmiechnął się i wyszedł. Pomimo iż płonęła z ciekawości, nie ośmieliła się otworzyć paczki przy wszystkich. Z obojętną twarzą opuściła biuro i tylko zaciśnięte na paczce dłonie ujawniały, jak bardzo była podekscytowana. Nie czuła się tak od cza su, gdy była dzieckiem i czekała na powrót ojca z podróży. Teraz, będąc dorosła, uświadomiła sobie, że to, co wtedy czuła, to nie była radość jedynie z prezentu, ale również z tego, że jej ojciec o niej myślał. W końcu znalazła się w swoim pokoju i mogła spokojnie rozpakować pacz kę. Zdjęła papier i dech zaparło jej w piersiach. Wewnątrz była wspaniała, szkarłatna suknia, która tak ją zachwyciła w salonie. Z nabożeństwem do tknęła cudownego materiału. Maxwell najwyraźniej widział, jak Troth pa trzy na tę suknię, i bez trudu odgadł, o czym marzy. Wyjęła suknię z opakowania i wtedy odkryła, że oprócz niej były tam rów nież: kryształowy flakonik wypełniony perfumami o najbardziej odurzają cym zapachu, naszyjnik z pięknie oszlifowanego jadeitu, komplet złotych grzebieni i, najpiękniejszy ze wszystkich prezentów, cudowny wachlarz z ko ści słoniowej. Maxwell najwyraźniej zauważył, co wzbudzało w niej szcze gólne zainteresowanie. Nikt nie zwracał uwagi na jej pragnienia od śmierci ojca piętnaście lat temu. Po chwili wahania zrzuciła z siebie męski strój Jina Kanga, włożyła damską bieliznę i jedwabne spodnie, po czym rozczesała włosy i za pomocą złotych grzebieni upięła je wysoko. Dopiero wtedy, gdy pomalowała twarz, sięgnęła po szkarłatną suknię. 63


Teraz, stojąc po przeciwległej stronie pokoju, mogła się dokładnie obej rzeć. Suknia pasowała na nią idealnie i znakomicie kontrastowała z jej ciem nymi włosami. Troth była w niej egzotycznym i zdumiewająco atrakcyjnym połączeniem Wschodu i Zachodu. Dzięki sukni, oczywiście. Każda kobieta wyglądałaby w niej olśniewają co. Chociaż zdawała sobie z tego sprawę, to satysfakcja, jaką czuła, wcale nie była mniejsza. Patrzyła na swoje odbicie w lustrze i po raz pierwszy od wielu lat była naprawdę szczęśliwa. Śmiejąc się cicho, zawirowała dookoła maleńkiego pokoju, czując się cudownie kobieco. Jak to jest być kobietą przez cały czas? Zatrzymała się i spojrzała w lustro ponownie i myśl, która przyszła jej do głowy, otrzeźwiła ją nagle. Fan-qui zewnętrznie bardziej się różnią między sobą niż Chińczycy. Gdyby więc żyła między nimi, nie rzucałaby się tak w oczy jak tu, w Kantonie. Jej skóra była gładka, włosy grube i lśniące. Gdyby mieszkała w Anglii i ubierała się jak Fan-qui, jej wygląd pewnie by nie raził. Jej wzrost nie byłby niczym nadzwyczajnym i nikomu, kto spojrzałby na jej stopy, nie przyszłoby do głowy, że musi być służącą albo wieśniaczką. Powoli osunęła się na łóżko, czując zamęt w głowie. Marzenie o podróży do Szkocji zniknęło wraz ze śmiercią ojca. Miała dwanaście lat, gdy Chenqua zjawił się w ich domu, w Makau, żeby przekazać jej tę tragiczną wiado mość. W pierwszej chwili nie chciała uwierzyć, że już nigdy go nie zobaczy, ale Chenqua wyjaśnił jej, że statek rozbił się o skały i że ciało Hugh Mongomery'ego, wyrzucone przez morze na brzeg, zostało zidentyfikowane. Zaczęła strasznie rozpaczać, aż Chenqua, powiedział jej, że takie zacho wanie jest wysoce niestosowne. Zrobiła więc wszystko, by go zadowolić, i zostawiła łzy na noc, kiedy mogła się spokojnie wypłakać do poduszki. To, że kupiec tak potężny jak Chenqua, osobiście zajął się uregulowaniem spraw ojca i że przygarnął sierotę bez grosza, świadczyło o jego ogromnej wielkoduszności. Sztorm zabił jej ojca i zabrał większość towarów i zysk, który zapewniłby utrzymanie wszystkim domownikom przez cały rok, Troth dowiedziała się od współpracownika ojca, że Chenqua sam pokrył ich długi, aby nazwisko Hugh Mongomery'ego uchronić przed hańbą. Mimo to w późniejszych latach Troth słyszała czasem, jak cudzoziemscy kupcy wymieniają nazwisko jej ojca z pogardą i potrzebowała wiele samo zaparcia, aby ostro na to nie zareagować. Po zamknięciu domu Chenqua zabrał Troth na jedną ze swoich ogrom nych łodzi i popłynął w górę rzeki do Kantonu. Podczas podróży wyjaśnił 64 Troth, że jej zdolności językowe mają dla niego ogromne znaczenie i mogą mu pomóc w interesach pod jednym wszakże warunkiem: Troth musi upodob nić się do mężczyzny. Zbyt młoda, aby cenić swoją kobiecość i nie chcąc sprzeciwić się swemu dobroczyńcy, postąpiła tak, jak Chenąua sobie życzył. Zanim dotarli do Kantonu, Troth Montgomery została zastąpiona przez Jina Kanga, który miał odtąd pracować dla Chenqui w takim charakterze, w jakim Mei-Lian nigdy by nie potrafiła. Zaakceptowała nowe życie bez zastrzeżeń, wdzięczna za bezpieczeństwo, jakie zapewniał jej dom Chenąui. Chociaż jej pan był człowiekiem chłodnym i o bardzo wysokich wymaga niach, to jednak nigdy nie był nieuprzejmy dla przygarniętej z litości sieroty. Zapewnił jej egzystencję i traktował inaczej niż jakiegokolwiek innego do mownika. Częste przebywanie z obcymi kupcami sprawiło, że doskonaliła znajomość języka i utrwaliła wszystko, co było w niej angielskie. Jednak życie Troth było monotonne i poza poczuciem bezpieczeństwa nie przynosiło zbyt wielu radości. Czyżby miała być szpiegiem Chenąui do końca życia? Jako dziecko myślała po angielsku i uważała siebie bardziej za Szkotkę niż Chinkę. Cho ciaż więcej niż połowę życia spędziła w Kantonie i teraz myślała już po chiń sku, jej szkocka natura przetrwała. Może nie jest za późno, aby poszukać miejsca w ojczyźnie swego ojca. Start w obcym kraju, bez przyjaciół i pieniędzy, nie byłby łatwy. Nawet zdobycie funduszy na bilet może być trudne, chociaż gdyby sprzedała wszyst ko, co ma... Czy jednak ośmieliłaby się sprzedać biżuterię matki i tę piękną suknię, którą dopiero co dostała od Maxwella? Myśl była nęcąca. Nawet gdyby zdołała zarezerwować miejsce na którymś z obcych statków, opuszczenie Kantonu wcale nie byłoby łatwe. Chenąua mógłby nie chcieć jej puścić, przynajmniej dopóki była mu potrzebna. Może któryś z obcych kupców mógłby jej pomóc, choćby zatrudniając w Anglii jako tłumacza? Zmarszczyła brwi. Prawdopodobnie ktoś z Kom panii Wschodnioindyjskiej mógłby znaleźć pracę dla Jina Kanga, ale jak członkowie Kompanii przyjęliby wiadomość, że ich przez tyle lat oszukiwa ła? Nie mogła jednak pogodzić się z myślą o dalszym życiu w skórze Jina Kanga, gdy tak nęcący jawił jej się wyjazd do Brytanii; tylko tam mogłaby żyć jako kobieta. Westchnęła na myśl, że wszystkie jej problemy znikłyby, gdyby wyjechała do kraju ojca. Może wolność była w zasięgu ręki? Czy jednak wystarczy jej odwagi i mądrości, by po nią sięgnąć? Obawiała się, że nie wystarczy. 65


10

Anglia, grudzień 1832 Troth, wyczerpana wielogodzinnym płaczem i niespokojnym snem, drze mała jeszcze, gdy pukanie do drzwi poprzedziło wejście pokojówki niosącej tace. ze śniadaniem. Dziewczyna zbliżyła się do łóżka z niepewną miną. - Pani chce... chce herbaty? Gdzie ta dziewczyna nauczyła się tak absurdalnej angielszczyzny? - Tak, napiję się z przyjemnością- odparła Troth sucho. Służąca się zarumieniła. - Przepraszam, madame, słyszałam, że jest pani cudzoziemką. - To prawda, ale niektórzy cudzoziemcy zupełnie nieźle mówią po an gielsku. - Nie chcąc wprawić dziewczynę w jeszcze większe zakłopotanie, zapytała: - Ty nazywasz się...? - Sally, madame. - Postawiła tacę na kolanach Troth, usiłując ukryć ma lujący się w jej oczach zachwyt. Troth często się spotykała z takimi spojrze niami podczas podróży i po przybyciu do Anglii. Czy tu, w Shropshire, był kiedykolwiek jakiś Chińczyk? Nawet w Londynie wydawała się czymś nie zwykleosobliwym. - Czy życzy pani sobie jeszcze czegoś, lady Maxwell? - Nie, dziękuję ci, Sally. To powinno wystarczyć. Dziewczyna ukłoniła się i wyszła, zostawiając tacę, na której były: bekon, jajka, parówki, grzanki, masło i dżem pomarańczowy. Troth zdążyła się już przyzwyczaić do angielskich śniadań, chociaż posiłek bez ryżu wciąż wyda wał się jej niekompletny. Była głodna, zjadła więc wszystko i opróżniła dzba nek z ulubioną herbatą Yong Hyson. Gotowa zmierzyć się z tym, co przyniesie dzień, wstała z łóżka i zauważy ła, że suknia, którą miała na sobie wczoraj, została wyczyszczona i leżała na krześle. Resztę jej osobistych rzeczy ułożono w bieliźniarce. Warfleld Park dbało o swoich gości. Ubrała się i wyszła na korytarz. W pokoju naprzeciwko lady Grahame sie działa w fotelu z książką w ręku. Tego ranka hrabina miała na sobie prostą, zieloną suknię, a jej srebrzystoblond włosy były splecione w luźny warkocz. Wyglądała tak samo fantastycznie jak wczoraj w wieczorowej toalecie. Cho66

ciaż była mniej więcej w tym samym wieku co Troth, bił z niej szczególny rodzaj spokoju, który można było zobaczyć jedynie u starszych kobiet w Chi nach. Podniosła wzrok znad książki. - Dzień dobry. Dobrze pani spała? - Dosyć dobrze. Bardzo pani dziękuję za gościnę, lady Grahame. - Jestem Meriel. - Hrabina podniosła się z fotela, odkładając na bok książ kę. - Czy nie miałabyś ochoty przejść się ze mną do oranżerii? To urocze i pełne spokoju miejsce. Troth, wdzięczna za tak przyjazny wstęp, odparła: - Spokój jest zawsze niezwykle cenny. Zeszły razem schodami do holu, do którego lokaj wprowadził ją poprzed niego wieczoru. Kyle powiedział kiedyś, że jego bratowa jest tak samo fili granowa jak mieszkanki Kantonu i miał rację. - A twój małżonek, jak się czuje? Meriel westchnęła. - Jakaś część niego jakby umarła. Kyle obiecał, że wróci do domu pew nego dnia, i Dominik zawsze wierzył, że tak się stanie pomimo dużego ryzy ka, które zawsze się wiąże z takimi podróżami. - Szkoda, że nie mogłam nic zrobić - szepnęła Troth. - Mąż opowiedział mi twoją historię. Miałaś naprawdę dużo szczęścia, że uszłaś z życiem. Dzięki temu przynajmniej wiemy, co się stało. - Meriel z trudem przełknęła ślinę. - To... lepsze niż ciągłe czekanie i łudzenie się. - Czy dobrze znałaś Kyle'a? - Spotkaliśmy się zaledwie kilka razy, ale czytając jego listy do Domini ka, czułam, jakby był także i moim bratem. W milczeniu szły w kierunku oranżerii aż do chwili, gdy wiodące do za czarowanej krainy drzwi się otworzyły. Troth dech zaparło, gdy weszły do ogromnego, przeszklonego pomieszczenia. Nagle poczuła się tak, jakby zno wu znalazła się w Kantonie. Powietrze było wilgotne i ciepłe; pachniało kwitnącymi drzewami cytrusowymi. Były tu również krzewy i kwiaty, kręte, ceglane ścieżki i urocze ławeczki. A najbardziej magiczne było to, że tam za oknami padał śnieg, otulając świat w koronkową biel. - To moje ulubione schronienie w zimie - powiedziała Meriel. - Miej sce, gdzie można marzyć i czekać na wiosnę. - Jak tu pięknie. - Troth podeszła do przeszklonej ściany i z zachwytem obserwowała wirujące w powietrzu płatki. - Czy widziałaś już kiedyś śnieg? 67


Troth pokręciła głową. - Nigdy. Nie miałam pojęcia, że jest taki śliczny. - Odwróciła się do swo jej towarzyszki. - Kiedy powiedziałam, że ogród mojego pana, Chenąui, jest najpiękniejszy na świecie, Kyle odparł, że twój jest równie piękny. Teraz wiem, dlaczego. Meriel uśmiechnęła się i usiadła na drewnianej ławeczce ustawionej tak, żeby można było widzieć ogrodowy klomb, którego geometrycznie wystrzyżony żywopłot tworzył na śniegu misterny wzór. - Cieszę się, że tak uważał. O tej porze roku ogród śpi, ale kiedy nadej dzie wiosna, sądzę, że będziesz zdumiona. Troth przysiadła na drugim końcu ławeczki. - Wybacz, jeśli to niezbyt stosowne pytanie, ale nie rozumiem, jak twój mąż i Kyle mogą obydwaj być lordami, skoro są braćmi. - Ten tytuł od zawsze należał do mojej rodziny, ale wygasłby po śmierci mojego wuja - wyjaśniła Meriel. - Mój teść uważał, że byłaby to ogromna strata. Wystąpił więc z prośbą do króla o przeniesienie prawa do tytułu na Dominika i na mnie. Która matka nie chciałaby tego dla swojego syna? Kyle opowiadał Troth o dzieciach Dominika i Meriel, synku i córeczce, którzy przyszli na świat, gdy ich wuj opuścił Anglię. Nie mógł się doczekać, kiedy ich po raz pierw szy zobaczy... Gdy Troth przełykała ślinę, chcąc pokonać bolesną gulę w gardle, nie wia domo skąd, pojawił się ogromny, rudy kocur. Patrzył na nią badawczo błysz czącymi, złotymi ślepiami i kiedy się zupełnie tego nie spodziewała, skoczył jej na kolana. Chwilę kręcił się w kółko, po czym ułożył się wygodnie. Kie dy Troth gładziła jego lśniące futro, Meriel powiedziała: - Teraz jesteś już oficjalnie częścią rodziny. Ginger najwyraźniej cię po lubił. - Jest pani zbyt łaskawa, lady Grahame - odparła bezradnie Troth. - Kyle i ja znaliśmy się zaledwie parę tygodni i wcale nie jestem pewna, czy to małżeństwo można uznać za ważne. Przyjechałam tu jedynie po to, aby prze kazać pani małżonkowi wiadomość. Nie zasługuję na to, aby być częścią waszej rodziny. Meriel dotknęła delikatnie jej dłoni. - Opowiedz mi o tym. Troth odetchnęła głęboko, następnie opisała okoliczności, w których do szło do zawarcia małżeństwa. Meriel słuchała z uwagą, bez śladu zdumienia czy dezaprobaty, a kiedy relacja Troth dobiegła końca, zauważyła: 68

- Ślub z pewnością bardzo niekonwencjonalny, ale prawdziwy. A co do tego czy jest legalny... - Westchnęła. - Dyskusyjna jest tylko kwestia śmierci Kyle'a. Aktu ślubnego, oczywiście, nie ma, ale prawa wdowy i jego osobisty majątek zapewni ci niezależność, czego on najwyraźniej sobie życzył. - Nie mogę tego przyjąć. On mnie nie kochał. Byłam jedynie kimś, za kogo czuł się odpowiedzialny. - A ty go kochałaś? Troth wciągnęła powietrze. Powinna zaprzeczyć, ale nie potrafiła. Odczytując odpowiedź z wyrazu twarzy Troth, Meriel ciągnęła: - Cieszę się, że pod koniec miał przy sobie kogoś, kto go kochał. Nikt nie będzie kwestionował twoich praw do spadku po nim. Troth przymknęła oczy, usiłując powstrzymać płacz. Głupotą byłoby nie przyjąć finansowego zabezpieczenia, ale akceptacja rodziny Kyle'a była dla niej czymś więcej. Dawała poczucie przynależności. Od śmierci ojca jesz cze nigdy tak się nie czuła. - Jesteś... taka dobra. Jak możesz akceptować kogoś, kto dla waszego świata zawsze będzie obcy? - Wiele lat temu ja również byłam obca we własnym domu. Miłość decy duje o naszej więzi ze światem, a ty przecież kochałaś Kyle' a - odparła mięk ko Meriel. - Nasz dom jest twoim domem tak długo, jak sama zechcesz. Łzy napłynęły znowu, a wraz z nimi nadszedł czas na leczenie ran.

11

Canton, Chiny, wiosna 1832 Jeszcze wina, lordzie Maxwell? - Chenqua skwapliwie nachylił się w stro nę gościa. - Tak, proszę. Wasze wina są bardzo dobre. - Kyle wziął do ust maleńki łyk, gdy tylko służący uzupełnił zawartość kieliszka. Gavin, który znalazł się również wśród zaproszonych gości, ostrzegał go, że podczas trwającego pięć do sześciu godzin przyjęcia należy się spodziewać przynajmniej trzy dziestu potraw, umiarkowanie było więc jak najbardziej wskazane. Kyle z wdaęcznościąprzyjął zaproszenie na bankiet w pałacu Chenqui, mając świadomość, że jest to niepowtarzalna wręcz okazja zobaczenia chińskiej 69


rezydencji. Dom Chenqui był rozległą wspaniałą budowlą ogrodową z fan tazyjnie powyginanymi dachami, licznymi dziedzińcami i marmurowymi po sadzkami. Jedzenie było również wspaniałe. Z galerii dochodziły dyskretne dźwięki muzyki, a na stołach wciąż pojawiały się francuskie, angielskie i chiń skie potrawy, każde serwowane na innym komplecie cudownej porcelany. A jednak, jak na standardy Kohongi, Chenqua był uważany za osobę umiar kowanie bogatą. Kyle, jak zwykle ciekawy wszystkiego, co nowe, wybierał potrawy chiń skie. Ich smak i konsystencja były czasem dziwne, ale interesujące i często wspaniałe. - Interesują pana nasze zwyczaje, milordzie? - zapytał Chenqua, widząc, że jego gość prosi o pałeczki. - Bardzo. Wasza kultura jest najstarsza na świecie. Barbarzyńca pewnie nigdy tak naprawdę nie zrozumie chińskiego społeczeństwa, ale chciałbym przynajmniej spróbować. Chenąua skinął głową. - Lepsze zrozumienie między naszymi narodami wszystkim przyniesie korzyść. Kyle był pewien, że nie znajdzie lepszej okazji. Zapytał więc: - Czy byłoby możliwe, abym trochę lepiej poznał wasz kraj? Może pod eskortą, aby mieć pewność, że nie sprawię żadnych kłopotów, albo razem z jezuitami, którzy znają już wasze zwyczaje? Oczy Chenąui pociemniały. - To byłoby... trudne. Bardzo trudne. Kyle wiedział, że Chenąua nigdy nie odmawia wprost, tak więc jego ,,bar dzo trudne" znaczyło to samo, co angielskie ,,nigdy w życiu". Nie chcąc wprawiać gospodarza w zakłopotanie, powiedział więc: - Może kiedyś, gdy więzi między naszymi narodami będą silniejsze, taka podróż stanie się możliwa. - Tak. Kiedyś - odparł Chenąua w wyraźną ulgą i odwrócił się do Willia ma Boyntona, taipana Kompanii Wschodnioindyjskiej, który siedział po jego drugiej stronie. Kyle miał nadzieję zobaczyć Troth, ale nigdzie jej nie było. Zastanawiał się, czy nie stała gdzieś za zasłoną, która stanowiła jedną ze ścian jadalni. Od czasu do czasu dobiegały stamtąd chichoty i domyślał się, że to kobieca część domowników obserwowała gości swego pana. Jednak Troth nie była przecież uważana za kobietę. Po piętnastym daniu zrobiono przerwę i ustawiono scenę do odegrania sztuki. Gdy uprzątnięto półmiski, Kyle zwrócił się do Chenąui: 70 - Czy mógłbym pospacerować trochę po ogrodzie? - Bardzo proszę. Ogród pokrzepia duszę w takim samym stopniu jak uczta pokrzepia ciało. Kyle, korzystając z okazji do wyprostowania nóg, wyszedł na zewnątrz, chociaż jadalnia znajdowała się prawie pod gołym niebem i różnica między ,,w środku" a ,,na zewnątrz" była dosyć umowna. Kiedy Kyle i inni goście przybyli na przyjęcie, Chenąua osobiście oprowadził ich po najbardziej re prezentacyjnej części wspaniałych ogrodów. Kilka akrów ziemi zamieniono na wzgórza i malownicze groty, do których prowadziły kręte ścieżki, a pa jęczą sieć kanałów i stawów zasilono wodą z Pearl River. Po dotarciu do najodleglejszego zakątka ogrodu Kyle już chciał zawró cić, gdy jego wzrok powędrował w stronę stawu i zatrzymał się na sylwet kach dwóch kobiet wchodzących do zbudowanego nad wodą ośmiobocznego pawilonu. Przekonany, że ta wyższa to Troth, okrążył staw i poszedł za nią. Był już blisko pawilonu, gdy jakaś drobna, jaskrawo ubrana postać wy mknęła się z budynku, wdzięcznie kołysząc się na nieprawdopodobnie ma leńkich stopach. Zanim zniknęła za ogromnym, dekoracyjnym głazem, od wróciła się, zasłaniając dolną część twarzy wachlarzem. Zachichotała, a jej ciemne oczy zalśniły figlarnie, po czym szybko odeszła. Zaskoczony pierwszym spotkaniem z wysokiego rodu chińską lady ścigał ją wzrokiem, gdy jakiś głos za nim powiedział: - Ling-Ling jest bardzo ładna, nie uważa pan? To czwarta żona Chenąui. Odwrócił się do Troth, która obserwowała go uważnie, stojąc w drzwiach pawilonu. - Mam nadzieję, że patrząc na nią, nie złamałem jakiegoś tabu. - Nic się nie stało. Podejrzewam, że Ling-Ling dobrze się bawiła, najwy raźniej uszczęśliwiona, mogąc z bliska przyjrzeć się barbarzyńcy. - Robiłem, co mogłem. - Obserwował ją spod oka. Z jej twarzy, z włosa mi zebranymi z tyłu w warkocz, emanowało chłodne piękno, które intrygo wało go bardziej niż ta wytworna, młoda kobieta, która dopiero co stąd wy szła. Przypomniał sobie, że nie powinien myśleć o jakichkolwiek amorach z Troth. To nie była jakaś wesoła dziewczyna, z którą można iść do łóżka, a potem rzucić. Ich światy, tak bardzo od siebie odległe, zapewne nigdy się nie spotkają. - Nie byłaś w Elliott House od czasu naszej wyprawy na zaku py. Czyżbym cię aż tak bardzo wykorzystał? - Byłam potrzebna w angielskiej faktorii, milordzie. - Troth opuściła wzrok. - Bardzo dziękuję za prezenty. Ma pan doskonały gust. 71


- Cieszę się, że ci się podobały. - Zastanawiając się, jak wygląda w ko biecym ubraniu, wszedł za nią do pawilonu. To była herbaciarnia ze ściana mi do złudzenia przypominającymi misterną koronkę. Na środku stał niski, ośmiokątny stół, którego kształt był wiernym odbiciem kształtu budynku, a dookoła ścian biegły wyściełane ławy. - Jak tu pięknie. Pewnie to twoje ulubione miejsce? Usiadła na ławie. - Czasem przychodzę tu pomedytować. Myślę, że to najpiękniejszy ogród na świecie. Kyle usiadł również, specjalnie wybierając miejsce po przeciwnej stronie pomieszczenia. - Ogród mojej bratowej jest równie ładny. Stylem bardzo się różnią, ale trudno byłoby powiedzieć, który z nich jest piękniejszy. - Nigdy nie widziałam angielskiego ogrodu. Kyle obserwował linię jej szyi doskonale widoczną w bladym świetle. - Ogrody w Warfield Park, gdzie mieszka mój brat ze swoją rodziną, zo stały założone sześć czy nawet siedem wieków temu i od tamtej pory każda generacja wnosi wkład w ich rozbudowę czy modernizację. - Mimo to Anglia w porównaniu z Chinami to młody kraj. - Rzeczywiście. Nic nie jest tak stare jak świątynia Hoshan - rzucił od niechcenia. - Podobno zbudował ją sam Budda. Oczywiście, to tylko legenda, ponie waż Budda żył w Indiach, a nie w Chinach, ale świątynia jest naprawdę bar dzo stara. - Czy byłaś tam kiedyś? - Mój pan, Chenqua, był. W jego gabinecie wisi pergamin z rysunkiem świątyni. Ponieważ oficjalna podróż do Chin nie była możliwa, Kyle doszedł do wniosku, że nadszedł czas przekonać się, czy mógłby zaaranżować podróż nieoficjalną. - Marzyłem o odwiedzeniu Hoshan przez ponad połowę mego życia. Czy znasz kogoś, kto mógłby mnie tam zabrać? - To absurdalny pomysł. Zostałby pan zatrzymany już przy pierwszej pró bie przedostania się do Kantonu, a co dopiero mówić o podróży w głąb kraju. - A Fan-qui rzucają się w oczy niczym żyrafy - rzucił z irytacją. - Słysza łem to już wiele razy, ale przecież musi być jakiś sposób. Może podróżowanie w palankinie, wtedy nikt nie mógłby zobaczyć mojej szpetnej twarzy? Patrzyła na niego ze zdumieniem. 72 - Mówi pan poważnie? - Najzupełniej. - Pochylił się do przodu. - Jeśli zbierasz informacje dla Kohongu, musisz znać wielu ludzi zarówno z nizin, jak i wysokich sfer. Z pewnością są wśród nich tacy, którzy zechcą mi pomóc, jeśli zapłata bę dzie odpowiednia. Troth podniosła się i zaczęła chodzić tam i z powrotem, jak tygrys w klatce. - To będzie bardzo niebezpieczne. W kolonii jest pan bezpieczny, ale na prowincji wszystko się może zdarzyć. Zostanie pan odkryty bardzo szybko, bez względu na przebranie, ponieważ zapach pana zdradzi. - Jest niedobry? - zdumiał się Kyle. - Fan-ąui jedzą za dużo mięsa. Poza tym jesteście za wysocy i te wasze twarze... - A gdyby tak zabandażować twarz i głowę, udając chorego? - Świątynia Hoshan jest znana z uzdrowień - odparła w zadumie. Kyle z trudem hamował podniecenie. - Może, jeśli przez parę tygodni będę jadł wyłącznie chińskie potrawy, mój zapach się zmieni. Co jeszcze trzeba zrobić? - Dlaczego to takie ważne dla pana? Czy chce pan zaimponować przyja ciołom, docierając tam, gdzie jeszcze nie dotarł żaden Anglik? A może to chęć wyśmiania przesądów pogan? - Absolutnie nie - zaprzeczył. - Świątynia Hoshan była w zbiorze chiń skich rysunków, które nabyłem wkrótce po śmierci mojej matki. To wyglą dało jak wizja nieba, świętego miejsca niewyobrażalnej piękności, wznie siona w górach na drugim krańcu świata. Wyobrażałem sobie, że duch mojej matki poszybował tam na wieczny odpoczynek. Naturalnie wiedziałem, że to nieprawda, ale była w tej myśli jakaś pociecha. - Szczególnie gdy on i je go brat zaczęli się od siebie dramatycznie oddalać, straszliwie tej pociechy potrzebował. - Są bezpieczniejsze sposoby dotarcia do tego, co piękne i święte. Zastanawiając się, jak wyjaśnić to nieodparte pragnienie, którego tak do końca właściwie sam nie rozumiał, rzekł: - Czy nigdy nie marzyłaś o czymś, co bez reszty zawładnęło twoim sercem? - Kiedyś miałam takie marzenia - powiedziała ledwo dosłyszalnym szeptem. Wyglądała tak samotnie, że miał ochotę pochylić się i wziąć ją za rękę. Ale nie zrobił tego. - A więc wiesz, dlaczego to dla mnie takie ważne. To... rodzaj obsesji. Czy możesz znaleźć kogoś, kto zabierze mnie do Hoshan? Wybrałbym się sam, gdybym mógł, ale zdaję sobie sprawę, że to niemożliwe. 73


W milczeniu patrzyła na gładką powierzchnię stawu. Czy po tej drugiej stronie świata był naprawdę ogród równie ładny jak ten? - Jeśli pana złapią, Chenqua będzie miał poważny problem. - Czyjego życie lub życie jego rodziny byłoby zagrożone? Zmarszczyła brwi. - Chociaż to możliwe, to jednak jestem pewna, że zniszczenie lidera Kohongu, który przysparza miastu i cesarzowi tak wielkich dochodów, nie leży w ich interesie. Ale tak czy inaczej, Chenqua zostałby ukarany ogromną grzywną. - Kupcy, należący do Khongu, i tak ciągle są za coś karani. Jaka to więc różnica, tym bardziej że ja pokryłbym im wszelkie straty, jeśliby to się zda rzyło - przekonywał. - Naprawdę nie sądzę, aby to, o co proszę, było aż tak niebezpieczne. Świątynia znajduje się zaledwie sto sześćdziesiąt kilometrów stąd, tak więc podróż nie będzie trwała dłużej niż jakieś czternaście dni. Jestem gotów zrobić wszystko, co trzeba, aby nie zostać wykryty. Wszystko, czego mi tak naprawdę trzeba, to godny zaufania przewodnik. Od dawna dręczyło ją pragnienie, żeby zmienić swoje życie i nagle poja wiła się wspaniała okazja. Musiała tylko zostawić wszystko i wszystkich, których kiedykolwiek znała. Zacisnąwszy dłonie, powoli odwróciła się do niego. - Ja zabiorę pana do Hoshan. - Niemożliwe - powiedział, najwyraźniej zaskoczony propozycją. - Nie mogę pozwolić, abyś ty też ryzykowała. - Ponieważ jestem kobietą? Cóż za galanteria - zauważyła chłodno. - Ale to pan, milordzie, potrzebuje ochrony, nie ja. A może gdzie indziej tkwi pro blem? Nie ufa mi pan. Zaklął pod nosem. - Dała mi pani, panno Montgomery, wystarczającą próbkę swoich umie jętności. Problem w tym, że ja potrzebuję przewodnika, który żyje na grani cy prawa, kogoś, kto rozumie i akceptuje ryzyko. Jeśliby odkryto, że poma gasz jakiemuś Fan-qui w przedostaniu się w głąb kraju, mogłoby cię to kosztować utratę pracy i domu. Być może nawet życia. - Jestem gotowa podjąć to ryzyko. Powiedział pan, że dobrze zapłaci. Ich oczy spotkały się. - Moją ceną jest pomoc w dotarciu do Anglii. - Rozumiem - odparł po dłuższej chwili milczenia. - Jakiej pomocy po trzebujesz? - Chciałabym się dostać na brytyjski statek i mieć odpowiednią sumę pie niędzy, aby się móc utrzymać, zanim znajdę pracę. - Usiłowała określić kwotę. - Może... pięćdziesiąt funtów? 74 Zmarszczył brwi. - Jesteś pewna, że tego właśnie chcesz? Twoja angielszczyzna jest bez błędna, ale Anglia może ci się wydać bardzo obca. - Wychowałam się na opowiadaniach o Szkocji. Tak, wiem, że będzie inna, ale może jestem bardziej Szkotką niż Chinką. - Jej usta zadrżały. Moim marzeniem zawsze było pojechać do kraju mego ojca. Zrezygnowa łam, a jednak może to wciąż jest realne? No więc, mam pana zabrać do Hos han? A może nie pragnie pan tego na tyle mocno, aby mi zaufać? - To nie zaufanie jest problemem. - Patrzył na niąbadawczo. - Jeśli chcesz dostać się do Wielkiej Brytanii, to pomogę ci i wcale nie musisz jechać ze mną do Hoshan. On naprawdę to zrobi? Tak, zrobi, ponieważ czuje, że zawdzięcza jej życie. Ale ona nic nie chce od niego, ponieważ on czuje, że ma wobec niej zobo wiązanie. Przez piętnaście lat była sługą. Teraz chce być mu równa. - Wolę zarobić na mój wyjazd, lordzie Maxwell. Jeśli porzuci pan wielkopańskie maniery i będzie postępować zgodnie z moimi instrukcjami, od będziemy tę podróż bez kłopotów. Jego twarz powoli rozjaśniła się w uśmiechu. - Kiedy możemy wyruszyć? - Najlepiej wtedy, gdy obce statki wypływają po zakończeniu sezonu han dlowego. Nikt wówczas nie zauważy pańskiej nieobecności. - A ty możesz wyjechać bez problemów? - Pomyślę, jak to zrobić. - Zawahała się. - Czy będę mogła wziąć ze sobą trochę moich osobistych rzeczy? Tylko drobiazgi, ponieważ muszę je wy nieść z mojego pokoju jednocześnie. - Oczywiście. Odbiorę od ciebie bagaż i wydam polecenie, by został wy słany razem z moimi rzeczami. - Dziękuję. Z ulgą przyjęła wiadomość, że nie zacznie nowego życia jedynie z tym, co ma na sobie. Wyciągnął rękę. - A więc załatwione. Tym razem nie była zaskoczona szarpnięciem chi, które wlało się w nią, gdy tylko dotknęła jego dłoni. Jednak ta reakcja uświadomiła jej nagle, że będą razem dzień i noc przez dwa tygodnie. Być może dłużej, jeśli popłyną do Anglii na tym samym statku. Ale kiedy już na nim się znajdą, on znowu będzie lordem, a ona nikim. Jednak podczas podróży do Hoshan będą tylko mężczyzną i kobietą. I może spełni się jeszcze jedno marzenie... 75


12

yle nalał herbaty do dwóch filiżanek.

- Eksperymentowałem z różnymi mieszankami. Co sądzisz o tej? Gavin wypił. - Nadzwyczajna. Co ty tu dodałeś? - Bergamoty. Odkryłem je w sklepie ma Thirteen Factories Street i po myślałem, że to może dać lepszy efekt od cytryny czy pomarańczy. - Zapisz proporcje, tak abyśmy mogli przygotować większe ilości tej mie szanki i nie zdradź nikomu, jakiego dodatku użyłeś. Utrzymamy konkuren cję w niewiedzy tak długo, jak tylko to będzie możliwe. - Upił kolejny łyk. Możemy ją nazwać Lord Maxwell Tee. Kyle się skrzywił. - Mój ojciec byłby wstrząśnięty, widząc nasze nazwisko na zwykłym ko mercyjnym produkcie. - Jesteś pewien? Earl Wrexham Tee brzmiałoby lepiej. - Nie. - No, cóż... w porządku. Może więc Earl's Blend. Chyba to mógłby za akceptować. - Myślę, że tak. Coś mi się zdaje, że w głębi duszy jesteś okropnym sno bem. - Po prostu dobrym biznesmenem. Ear's Blend Tee przyniesie firmie Elliott House fortunę. A ty otrzymałeś właśnie rozgrzeszenie za swoją próżniaczą egzystencję w Kantonie. -Gavin nalał kolejną filiżankę. -Sezon han dlowy właściwie dobiega końca. Co sądzisz o Chinach? - Są fascynujące. - Kyle pomyślał, że nadszedł czas, aby zdradzić przyja cielowi tajemnicę. - Nie płynę z tobą do Makau. Przygotowuję się do wy prawy do świątyni Hoshan. Gavin zaklął pod nosem. - Miałem nadzieję, że porzuciłeś ten pomysł. Znalazłeś jakiegoś rzezi mieszka, który cię tam zabierze? Uważaj, to może być niebezpieczne. - To nie jest żaden rzezimieszek. To Jin Kang. Gavin gwałtownie odstawił filiżankę. - Do licha, sądziłem, że ten chłopak ma więcej rozsądku! Kyle uzgodnił wcześniej z Troth, jak wiele może wyjawić Gavinowi. 76

K

- Z jego rozsądkiem nie dzieje się nic złego. Kiedy zapytałem, czy nie zna kogoś, kto zaprowadziłby mnie do świątyni, Jin zaofiarował się, że zrobi to sam. Jest pół-Szkotem i chce, abym mu pomógł dostać się do Anglii. - Dobry Boże! Teraz dopiero rozumiem, dlaczego ukrywał twarz. Nie wiedziałem, że jest mieszanej krwi - wyszeptał Gavin. - Jego ojciec był kup cem? - Tak, nazywał się Hugh Montgomery. Gavin zmarszczył brwi. - Nigdy się z nim nie spotkałem, Montgomery zginął w katastrofie mor skiej parę sezonów przed moim przybyciem na Wschód. Był z nim związany jakiś skandal, ale nie znam szczegółów. Nie wiedziałem, że miał syna. Skandal? Kyle miał nadzieję, że Troth nigdy o tym nie słyszała. Z pewno ścią bardzo by to przeżyła. - Jin opuścił Makau zaraz po śmierci Mongomery'ego. Chenqua zaofiaro wał mu dom i zrobił dobry użytek z jego językowych zdolności. Jin mówi po angielsku ze szkockim akcentem, kiedy nie musi udawać naiwnego tłumacza. - Do licha! Jeśli był wychowywany przez szkockiego ojca, to pewnie ro zumie każde wypowiedziane przez nas słowo. - Gavin uśmiechnął się krzy wo. - Ten szczwany lis, Chenąua, ma lepszego szpiega, niż sądziłem. Na szczęście, ja nie mam nic do ukrycia. - Jin Kang to wyjątkowa postać. - Kyle uśmiechnął się leciutko. - To, co ci mówię, jest absolutną tajemnicą. Uznałem jednak, że powinieneś o tym wiedzieć, na wypadek, gdyby coś mi się przytrafiło i on potrzebowałby two jej pomocy. - Oczywiście. Z przyjemnością pomógłbym mu już wcześniej, gdybym wiedział, że w jego żyłach płynie szkocka krew. - W jego głosie pojawiła się nutka nadziei. - A może, jeśli go wyślę do Anglii, to porzuci ten absur dalny plan towarzyszenia ci w tej niebezpiecznej eskapadzie? - Nie zrezygnuje. Złożyłem mu tę samą ofertę. Odmówił. Jest na to zbyt dumny. - Nic dziwnego. Ta mieszanka krwi daje czasem piorunujący efekt. - Z ust Gavina wyrwał się zduszony śmiech. - Tak mnie wywieść w pole! Ponie waż mam zamiar otworzyć w Londynie biuro, zaproponuję mu pracę. Ze znajomością języka i swoimi kwalifikacjami powinien sobie poradzić. Czy Gavin podtrzymałby ofertę, gdyby wiedział, że Jin Kang to w rzeczy wistości atrakcyjna, młoda kobieta? Całkiem możliwe. Zbyt długo żył w Ame ryce, aby nie ulec fantazjom. Kyle miał nadzieję, że będzie mógł zobaczyć twarz Gavina, gdy Troth wyjawi mu prawdę. 77


W ciągu ostatnich tygodni opracowali w szczegółach plan, spotykając się na krótko w ustronnych miejscach biura. Kiedy zapadła ostateczna decyzja o wyjeździe do Hoshan, wszystko było już zapięte na ostatni guzik. Od pew nego czasu Kyle jadł wyłącznie chińskie potrawy, a wieczorem w swojej sypialni przebierał się w dostarczone mu przez Troth chińskie ubranie. W mia rę upływu czasu czuł się w nim coraz bardziej naturalnie, tym bardziej że było znacznie wygodniejsze od europejskiego. Troth była również bardzo zajęta: zbadała drogę do Hoshan, gromadziła niezbędne do podróży rzeczy i załatwiła przewoźnika, który miał ich zabrać do Makau po powrocie. W Makau bez trudu znajdą statek płynący do Anglii i ostatnia przygoda Kyle'a dobiegnie końca. - Kiedy wyjeżdżacie? - zapytał Gavin. - W następnym tygodniu, tego samego dnia, gdy ty i pozostali pracowni cy Elliott House opuszczą Kanton. Będę podróżował w przebraniu jako owinięty bandażami kaleki starzec. - Sprytnie. - Gavin uśmiechnął się krzywo. - Muszę przyznać, że trochę ci zazdroszczę. Przez długie lata marzyłem o takiej podróży, ale gdyby mnie złapano, zostałbym natychmiast wydalony z Kantonu, nie mogłem sobie na to pozwolić. - Chiny będą się w końcu musiały kiedyś bardziej otworzyć na cudzo ziemców, wtedy i ty otrzymasz swoją szansę. Natomiast ja mogę już drugiej nie mieć. - Kyle, myśląc o nieuchronnym powrocie do Anglii, pocieszał się tylko, że w tę długą podróż uda się razem z Troth i będzie miał dużo czasu, aby się więcej nauczyć o Chinach. Będzie mogła nauczyć go trochę języka i udzielić lekcji kaligrafii. Jej towarzystwo sprawi, że ta wielomiesięczna podróż minie szybko. Niepokoiło go tylko, że Troth wciąż tak na niego działała. Zwykle jego zauroczenie piękną kobietą było krótkotrwałe i łatwo się z niego otrząsał. Jednak w miarę, jak bliżej poznawał Troth, coraz bardziej utwierdzał się w przekonaniu, że nie jest to osoba, którą można łatwo zapomnieć. Jej umysł był równie sprawny jak ciało, wiedza szeroka i praktyczna, a usposobienie poważne i zaskakująco stanowcze. Chociaż odsłoniła przed nim obydwie strony swej skomplikowanej natury, to jednak wciąż była intrygującą za gadką, która dopingowała go do głębszego poznania. Jak to jest, kiedy los gwałtownie wyrywa nas z europejskiego domu i prze nosi w zupełnie inny świat? I chociaż Troth mówiła, że szanuje Chenquę i docenia to, co dla niej zrobił, nie mógł on jednak zastąpić jej ojca, którego tak bardzo kochała. Mimo to zdążyła już przywyknąć do nowego życia i na78

wet jeśli uważała, że los nie obszedł się z nią zbyt łaskawie, to jednak nigdy się nad sobą nie użalała. Miał nadzieję, że Brytania nie zniszczy jej marzeń.

-Heya! Potężny skręt ciała i Chenąua posłał Troth na ziemię. Partnerka Chenqui przekoziołkowała się i z niezwykłą zręcznością ponownie stanęła na nogach, gotowa do walki. Ale Chenąua skłonił się tylko ceremonialnie. - Wystarczy na dziś. Dziękuję, Jin Kang. Twoje chi jest dziś wyjątkowo silne. - Nie tak silne jak twoje, wuju. - Wsunęła dłonie w rękawy i skłoniła się równie ceremonialnie, ale wewnątrz czuła ogromne napięcie. Wiedziała, że nie może już dłużej trzymać swych planów w tajemnicy. - Twój niegodny sługa, panie, poczytywałby sobie za ogromny zaszczyt, gdyby mógł cię o coś zapytać. Chenąua doprowadził do porządku swoją tunikę. - Tak? - Sezon handlowy już się prawie skończył. Wielu Fan-quijuż wyjechało. Ponieważ moje usługi nie będą już potrzebne, chciałbym pojechać do Ma kau, aby odwiedzić groby moich rodziców. - Wstrzymała oddech, czekając na jego odpowiedź. Gdyby odmówił, o wiele trudniej byłoby się jej wymknąć. Jego przenikliwe czarne oczy wpatrywały się w niąbadawczo. Spuściła wzrok i w milczeniu czekała, modląc się, aby nie wzbudzić w nim podejrzeń. - Płyniesz do Makau z którymś z kupców? - Gavin Elliott powiedział, że mogę się zabrać razem z nim. Wypływa za dwa dni. - Bardzo dobrze, możesz się wybrać do Makau z tak szlachetną misją. Po wiedz tai-tai, kiedy masz zamiar wrócić. Potrzebne ci są jakieś fundusze? - Nie, wuju. - Wciąż miała spuszczone oczy. Czuła się winna, szczegól nie teraz, gdy chciał sfinansować jej rzekomą pielgrzymkę. Chociaż w koń cu będzie w Makau i odwiedzi groby rodziców, nie zmieni to faktu, że teraz go okłamała. Tłumiąc nagłą chęć powiedzenia prawdy, uklękła i wykonała przepisowe kowtow, dotykając czołem aksamitnej darni; winna mu była wdzięczność i szacunek za ostatnie piętnaście lat. - Jestem ogromnie wdzięczna za wyjątkową dla mnie wyrozumiałość. 79


- Zasłużyłaś na to. - Chenqua odwrócił się i skierował w stronę domu, myśląc już o interesach. Jednak Troth, zamiast pójść w jego ślady, wybrała inny kierunek. Wolno szła alejkami ogrodu, trochę melancholijna, jak zawsze, gdy odwiedzała swoje ulubione miejsca. Niewiele czasu minęło od chwili, gdy pierwsze promienie słońca rozjaśniły niebo - najlepsza pora, by pożegnać to spokojne piękno, które zawsze było prawdziwym balsamem dla jej duszy. Zatrzymała się przy systemie kaskad zestrojonych jak naj lepszy muzyczny instrument - każdy strumień wody miał swój udział w panującej dookoła harmonii. Kaczki na stawie, o niezwykle barwnym upierzeniu, obudziły się i gorliwie zajęły szukaniem pożywienia. Każda, najmniejsza nawet sadzaw ka, każdy kamień czy powykrzywiane fantazyjnie drzewo wiązały się z jej wspomnieniami i Troth usiłowała teraz zachować je w pamięci, boleśnie świa doma tego, że już nigdy ich nie zobaczy. Ostatnim przystankiem w tej pełnej wspomnień wędrówce była herbaciar nia, gdzie tak często lubiła rozmyślać i gdzie nie tak dawno Maxwell złożył jej propozycję, która miała odmienić całe jej życie. Gdyby jej wtedy nie spotkał, ona teraz nie planowałaby ucieczki. Weszła do domu przez wrota tak bardzo różniące się od prymitywnych, prostokątnych drzwi Fan-gui. Nawet po piętnastu latach Troth nie mogła powiedzieć, że zna wszystkie zakątki rozległej budowli. To był dom dla żon Chenqui, jego dorosłych synów i ich rodzin oraz służby. Znaczna więc część pokoi była prywatna. Będzie jej brak tych licznych patio i całego systemu połączeń budynków z ogrodami, który sprawiał, że trudno było powiedzieć, gdzie jeden się koń czy i zaczyna drugi. W Anglii, jak sądziła, było zbyt zimno, żeby budować domy w ten sposób. Spotkała Ling-Ling na jednym z patio. Siedziała nad porośniętą nenufarami sadzawką i obserwowała bezszelestnie przemykającego między nimi zło tego karpia. Czwarta żona Chenqui była, jak zawsze, nienagannie ubrana i umalowana i jak zawsze urzekała urodą. - Wcześnie dziś wstałaś - zauważyła Troth, przysiadając na kamiennym obramowaniu sadzawki. Ling-Ling spojrzała na nią z rozmarzeniem. - To już pewne, Jin Kang. Noszę dziecko mego pana. - Położyła dłoń na brzuchu, zafascynowana tajemnicą rodzącego się nowego życia. - To wspaniale! - zawołała Troth, usiłując stłumić nutkę zazdrości. - Może to będzie pierwszy z przyszłych, licznych synów. Twój pan i pierwsza żona muszą być bardzo zadowoleni. 80 - To prawda. - Ling-Ling się uśmiechnęła. - Tai-tai mówi, że zbyt długo nie było w tym domu dziecka. Tai-tai to pierwsza i najważniejsza żona Chenqui. Ta siwowłosa kobie ta, o wyjątkowo przenikliwym spojrzeniu, silną ręką prowadziła dom. Dzięki osobistemu wyborowi żon, zarówno dla swego męża, jak i synów, zaprowadziła spokój i harmonię w całym swoim małym królestwie. Do sprowadzonej przez męża sieroty zawsze odnosiła się z życzliwym dy stansem. - Za dwa dni udaję się do Makau odwiedzić groby moich rodziców - oznaj miła Troth. - Czy masz zamiar złożyć im ofiarę, czy też chrześcijanie tego nie robią? - Wprawdzie to nie jest chrześcijański zwyczaj - przyznała Troth - ale uczczę pamięć mojej matki i mojego ojca zgodnie z chińską tradycją, skoro obydwoje leżą w chińskiej ziemi. Ling-Ling pieściła palcami delikatne płatki lilii wodnych. - Nie wrócisz tu już, prawda? Troth zamarła. - Dlaczego tak myślisz? - W Makau jest wiele osób z mieszanych związków. Twoje miejsce jest tam, a nie tu. W Makau możesz znaleźć męża, który będzie cię szanował i da ci synów. - Masz rację - przyznała Troth niechętnie. - Ja... Ja muszę szukać szczę ścia gdzie indziej. - Mój pan będzie żałował, że cię stracił. - Proszę, nie mów mu o tym. - Nie zdradzę cię. Masz prawo odejść, ponieważ nie jesteś niewolnicą, ale lepiej, jeśli nikt nie będzie znał twoich planów. - Lin-Ling strząsnęła krople wody z koniuszków palców, wywołując mnóstwo rozszerzających się maleńkich kręgów na powierzchni sadzawki. - Zawsze wiedziałam, że two je miejsce nie znajduje się tu, w Kantonie. - Naprawdę? - zdziwiła się Troth. - Ja natomiast zupełnie o tym nie wie działam. - Ponieważ byłaś nierozbudzona. Niedawno jednak spotkałaś na swej dro dze mężczyznę, który poruszył twoje zmysły. Chyba się nie mylę? Od pew nego czasu bardzo się zmieniłaś. Czy zostaniesz jedną z jego żon? Troth obserwowała przyjaciółkę z fascynacją. Młodość Ling-Ling, a tak że jej dosyć figlarne usposobienie kazały z rezerwą odnosić się do jej rewe lacji. 81


- Jest ktoś, dzięki komu zaczęłam wreszcie myśleć o sobie - odparła wy mijająco. - On pomoże mi urządzić się w moim nowym domu, ale wcale nie myśli o tym, żebym została jego małżonką. Ling-Ling uniosła brwi. - Musisz się jeszcze wiele nauczyć o mężczyznach, Mei-Lian. - Pierwszy raz nazwałaś mnie moim prawdziwym imieniem - powiedzia ła miękko Troth. - Ponieważ znowu stajesz się kobietą. Troth dotknęła jej ręki. - Będzie mi ciebie brak, Ling-Ling. W oczach Ling-Ling zalśniły łzy. - Mnie również będzie ciebie brak. - Spojrzała na swoje ściśnięte stopy w pantofelkach z wyhaftowanymi lwami. - Nie chciałabym żyć twoim życiem. Ale... czasem zazdroszczę ci wolności. Mówi się, że stopy są krępowane, aby żony nie mogły uciec z domu. Ling-Ling była dumna ze swojej pozycji czwartej żony Chenqui i nigdy nie po myślałaby o ucieczce, jednak jej życie było bardzo monotonne i w miarę upływu czasu będzie monotonne coraz bardziej. Wdowa w Chinach nie może ponownie wyjść za mąż, tak więc, mając męża o czterdzieści pięć lat star szego od siebie, było więcej niż prawdopodobne, że Ling-Ling spędzi więk szość życia, śpiąc sama. Być może nie będzie z tego powodu cierpiała, ale Troth cierpiałaby z pewnością. Nie niepokojąc się już tak bardzo o przyszłość, wróciła do swojego poko ju i umyła się. Następnie otworzyła skrzynię, by zdecydować, co dziś, prze prawiając się przez rzekę, zabierze ze sobą. Stopniowo przewoziła swoje najcenniejsze rzeczy i układała je w solid nym kufrze z mosiężnymi okuciami, w który zaopatrzył ją Maxwell. Jako pierwsza trafiła tam Biblia jej ojca, następnie biżuteria jej matki i kobiece ubrania, które tak wiele dla niej znaczyły podczas długich, samotnych lat, gdy występowała jako Jin Kang. Dziś zabrała ostatnią książkę ojca oraz zwój pergaminu z pięknymi rysun kami i umocowała je pod tuniką, po czym udała się na przystań, skąd miała popłynąć do znajdującej się na drugim brzegu kupieckiej kolonii. Sezon han dlowy zbliżał się do końca i w wybudowanych wzdłuż wybrzeża magazy nach panował ożywiony ruch, ale jeszcze dwa dni i zapanuje tu kompletna cisza, a ona i Maxwell będą podążać w zupełnie innym kierunku. Nie potrafiła tylko powiedzieć, co było większe -jej obawy czyjej ocze kiwania. 82

13

W dniu poprzedzającym wyjazd Kyle'a z Kantonu przybyła sterta kore spondencji. Była to ostatnia przesyłka przed jego powrotem do Anglii i Kyle miał zamiar zapoznać się z nią wieczorem, kiedy już skończy pakowanie. Otworzył list od ojca i od razu zauważył, jak bardzo niepewną ręką był pisany. Ojciec donosił mu o stanie majątku, który Kyle miał przejąć, kiedy wróci. List od siostry Lucii był wesoły i zawierał mnóstwo szczegółów z jej życia, jak również rozbrajające swą powagą pozdrowienia od jej najstarsze go dziecka, Jego Wysokości Czcigodnego Edwarda, bardzo dumnego ze swoich pięciu lat. Jak zwykle list od brata Kyle zostawiał sobie na koniec. Nierozłączni w dzie ciństwie dorastali z dala od siebie, gdy ojciec wysłał ich do zupełnie innych szkół. Gdy mieli osiemnaście lat, gwałtowna kłótnia oddaliła ich od siebie na wiele lat. Zawarli pokój przed wyjazdem Kyle'a na Wschód, jednak nie było już zbyt wiele czasu, aby naprawić potargane więzi. Uczyniły to za nich listy. Przez sześć lat nieustannie pisali do siebie. Kyle przelewał na papier to, czego głośno nie miałby odwagi powiedzieć, i Do minik robił to samo. Chociaż rozdzielało ich pół świata, Kyle czuł, że znowu są sobie bliscy, jak wtedy, gdy mieli zaledwie po kilka lat. Delektował się ogromną liczbą stron, które powstawały, najwyraźniej po kilka ustępów przez wiele tygodni. Była to dosyć zabawna mieszanka włas nych informacji i odpowiedzi na listy, które Kyle napisał rok wcześniej. Dominik kończył słowami: Podejrzewam, że możesz być w domu, zanim te listy dotrą do Ciebie. Zastanawiam się, ile listów wciąż krąży za Tobą po Orien cie, podróżując zapewne o wiele wygodniej niż Ty. Dobrze, że wracasz. Wrexham z dnia na dzień staje się coraz słabszy. Bardzo tęskni za Tobą, chociaż nigdy o tym nie mówi. Ostrzegam Cię jednak, że kiedy Cię zobaczy, nie ustanie w zabie gach, by Cię wyswatać. Jeśli coś trzyma go przy życiu, to per spektywa, że doczeka chwili, gdy spłodzisz dziedzica rodu. Tak więc zostałeś ostrzeżony. Uśmiechnął się krzywo, wiedząc, że brat nie żartuje. Lord Wrexham nie mógł się pogodzić z myślą, że jego dziedzic opuszcza Anglię, nawet jeśli miał w odwodzie Dominika. Kiedy tylko syn marnotrawny wróci na 83


łono rodziny, będzie na niego czekała obszerna lista potencjalnych mał żonek. Napisał krótką odpowiedź na list Dominika, licząc się z tym, że może ona dotrzeć do Anglii przed nadawcą. Następnie zdjął z siebie ubranie i spako wał je do niewielkiej walizki, którą Gavin Elliott miał zabrać jutro do Makau, aby Kyle miał się w co przebrać przed podróżą do domu. Jego pozostałe rzeczy od dawna już były na morzu. Troth kategorycznie zabroniła mu brać ze sobą cokolwiek europejskiego do Hoshan. Jedyny wyją tek uczyniła dla kieszonkowego pistoletu i amunicji. Wprawdzie drogi, który mi będą podróżować, są stosunkowo bezpieczne, ale nigdy nic nie wiadomo. Zgasił lampę i wyciągnął się na łóżku, okrywając jedynie prześcieradłem. W połowie wiosny noce były już dosyć upalne i chociaż Kyle dawno już zdążył się do tego przyzwyczaić, to jednak tęsknił już do angielskiego chłod nego, rześkiego klimatu. Powrócił w myślach do sprawy małżeństwa. Zdawał sobie sprawę, że kie dyś będzie musiał się na nie zdecydować, nawet jeśli nigdy żadnej kobiety nie pokocha tak, jak kiedyś kochał Konstancję. Wiele małżeństw zawiera nych jest bez miłości, potrzebna jest jedynie życzliwość, wzajemny szacu nek, podobna przeszłość i podobne oczekiwania. A jednak, ilekroć śnił o Kon stancji, zawsze budził się z ponurym przeświadczeniem, że małżeństwo byłoby straszliwą pomyłką, nieszczęściem zarówno dla niego, jak i dla ko biety, którą by poślubił. Nikomu nie powiedział o ślubie z Konstancją. Nawet Dominik wiedział jedynie, że jego brat stracił kobietę, którą kochał, a wraz z nią umarło wszyst ko, co było w nim najlepsze. Nigdy już nie spotkał kobiety tak ciepłej, wiel kodusznej i namiętnej jak Konstancja ani takiej, która rozumiałaby go tak jak ona. Chociaż od śmierci Konstancji minęło sześć lat, to już na zawsze królować będzie w jego sercu. Pogrążony w smutku spełnił jej ostatnie życzenie i żył dalej. Ale co inne go żyć, a zupełnie co innego kochać.

Kyle spał dobrze i obudził się przed świtem, chcąc jak najszybciej ruszyć w drogę. Najpierw wtarł w twarz, szyję i kończyny płyn, który miał przy ciemnić mu skórę. Troth powiedziała, że efekt będzie widoczny przez wiele tygodni. 84

Następnie włożył na siebie dostarczone przez nią ubranie. Luźne, niebie skie spodnie i tunika były podniszczone i uszyte z szorstkiego materiału, najwyraźniej nabyte na straganie z używaną odzieżą. Troth nie była w stanie znaleźć starego obuwia w jego rozmiarze, kupiła więc nowe buty i tarła nimi o kamienie tak długo, aż wyglądały na używane. Po umocowaniu pasa z pieniędzmi pod tuniką spojrzał w lustro. Ocenił, że wygląda na człowieka starego i zniszczonego i o wiele mniej przypomina Anglika. Rozległo się pukanie do drzwi i po chwili w pokoju zjawił się Gavin. - A więc wciąż masz zamiar to zrobić - rzekł ponuro. Kyle zamknął kufer i wręczył klucz Gavinowi. - Czyżbyś naprawdę w to wątpił? - Chyba nie. Życzę ci szczęśliwej podróży. - Uścisnęli sobie ręce. - Za jakieś dwa tygodnie spotkamy się w Makau - zapewnił Kyle. Już miał otworzyć drzwi, gdy Gavin jeszcze raz powtórzył: - Zrezygnuj, Maxwell. Mam złe przeczucie. Starałem się to ukryć, ale duchy moich szkockich przodków nie przestają szeptać mi do ucha, że cze kają cię kłopoty. Poważne kłopoty. Kyle zmrużył oczy. - Czy te duchy mówią, czego powinienem się wystrzegać? Gavin wzruszył ramionami. - Ostrzeżenia nigdy nie są na tyle konkretne. Nie mogę się jednak pozbyć przeczucia, że ryzykujesz życie. Zrezygnuj! Kyle podszedł do okna i przez chwilę patrzył w zadumie na rzekę roz świetloną pierwszymi promieniami rodzącego się świtu. Gavin nigdy nie powiedziałby czegoś takiego bez zastanowienia. Czyżby jego wyprawa do Hoshan była jedynie kaprysem bogacza? Nie, jego pragnienie sięgało znacznie głębiej. Może w Hoshan dane mu będzie odnaleźć wiarę albo życiową mądrość, albo coś, co nada sens życiu. Cokolwiek go tam czeka, warte było ryzyka. - Doceniam twoje ostrzeżenie, Gavin, ale to jest coś, co muszę zrobić. Kyle westchnął. - To przynajmniej bądź ostrożny i rób wszystko, co powie ci Jin Kang. - Nie martw się, mój drogi. Zanim się zorientujesz, będę już stał na progu twego domu. Opuścił pokój i cicho zszedł schodami na dół. Razem z Troth zdecydowa li się na tak wczesną godzinę, aby nikt nie zobaczył, jak dziwnie wyglądają. Rozległe przestrzenie magazynu były teraz prawie puste, ogromne bele towarów, kiedyś tu składowanych, teraz płynęły do Brytanii i Ameryki, 85


pozostał jedynie ostry zapach herbaty. Nieco później będzie tu mnóstwo ha łasu i krzątaniny, gdy pracownicy Elliott House zamkną budynek na pewien czas. W tym zamieszaniu nikt nie zauważy jego nieobecności. Tak jak się umówili, Troth czekała w maleńkim biurze z tyłu magazynu. - Spóźniłeś się, milordzie - powiedziała surowo. - Już zaczynałam się zastanawiać, czy nie zmienił pan zdania. - Nigdy bym tego nie zrobił. Spóźniłem się, ponieważ przyszedł do mnie Elliott, żeby się pożegnać. Gdy szedł w jej kierunku, zauważyła: - Jest pan ubrany jak wieśniak, ale porusza się pan jak lord. Proszę wło żyć to pod podbicie stóp. - Wręczyła mu dwa kawałki grubego sznura. Posłusznie zdjął buty i włożył sznurki do środka, po czym ostrożnie prze szedł się po pokoju. - Niewygodnie. Dlaczego mam to nosić? - Żeby się poruszać jak stary człowiek mający chore stawy i zakłóconą równowagę. - Sprytne. - Spojrzał na rzeczy, które Troth położyła na zniszczonym sto le. - To wygląda jak przemoczony do nitki borsuk. - Twoja peruka, dziadku. - Podała mu poskręcaną, kosmatą masę. Mimo iż Chińczycy golą włosy do pół głowy, peruka Kyle'a zakrywała jego czaszkę od czoła do karku, a potem przechodziła w sięgający do pasa warkocz. Sztywne włosy były bardziej siwe niż czarne i Kyle zastanawiał się, jakie było ich prawdziwe pochodzenie, ale doszedł do wniosku, że może lepiej nie wiedzieć. Umocował perukę na głowie. - No i jak wyglądam? - zapytał. - Widać trochę prawdziwych włosów. - Schowała uparte pasemko i jej palce delikatnie musnęły skórę za uchem. Czuł, jak przeszywa go dreszcz. Może niebezpieczeństwo, które Gavin wyczuwał, polegało na tym, iż Kyle zapomni się do tego stopnia, że zacznie się zalecać do Troth, a ona, broniąc się, skręci mu kark. Widział ją w trakcie walki i nie miał wątpliwości co do jej wyniku. Oczywiście, takie spekulacje były pozbawione sensu. Chociaż uważał Troth za wyjątkowo atrakcyjną osobę, nie był jakimś zwariowanym młokosem, niezdolnym do trzymania rąk przy sobie. Wokół Troth wyczuwało się wyjąt kową aurę niewinności i on nie miał zamiaru jej zniszczyć. A jednak ode tchnął, gdy odsunęła się od niego. - Czy teraz wyglądam na Chińczyka? - Z trudem - mruknęła. - Nawet gdyby miał pan inne rysy, kolor oczu natychmiast by pana zdradził. Najwyższy czas je zakryć. 86 Wzięła ze stołu płat białej gazy i zaczęła owijać nim jego głowę. Nie był tym zachwycony, ale wiedział, że jeśli nie chce być zdemaskowany, musi się na to zgodzić. Chcąc się czymś zająć, usiłował wyobrazić sobie, jak Troth wyglądałaby w europejskiej sukni balowej, która uwydatniałaby jej figurę ukrytą teraz pod luźnymi szatami. Kiedy tylko przybędą do Makau, musi niezwłocznie zamówić dla niej stosowne ubrania. Warstwy bandaża stopniowo pokrywały górną część jego głowy, policzki, uszy i nos. Usta i szczęka pozostały odkryte, podobnie jak oczy. Kiedy Troth była już usatysfakcjonowana wyglądem jego twarzy, przyszła kolej na prze paskę na oczy. - Widzi pan coś? - zapytała po przesłonięciu mu oczu pojedynczą warstwą bandaża. Przez chwilę obracał głowę, testując nową sytuację. - O wiele więcej, niż się spodziewałem. Świat jest trochę zamglony, ale widzę i słyszę zupełnie dobrze, mówię i oddycham bez problemu. - Doskonale. Jednak bandaż jest za czysty. - Przesunęła palcami po zaku rzonej podłodze i otarła je o zwoje bandaży, po czym wcisnęła mu na głowę czapkę. - Spójrz teraz na siebie, dziadku. Zerknął w niewielkie lusterko, które pojawiło się w dłoni Troth, i ujrzał w nim zaniedbanego, chorego starca. Teraz nie było już w nim nic takiego, co mogłoby zdradzić, że jest cudzoziemcem. - Jesteś nadzwyczajna, Troth! - Chciałabym, żeby tak było. - W jej głosie słychać było zatroskanie. Mam nadzieję, że nie zapomniałam o niczym. - Jeśli nie chcesz ryzykować, nie jest za późno, by się wycofać. Możemy jeszcze dziś popłynąć z Gavinem do Makau. Zawahała się i przez chwilę Kyle miał wrażenie, że Troth zrezygnuje. Pokrę ciła jednak głową. - Nie. Zawarliśmy układ i ja wywiążę się z tego, czego się podjęłam. Poza tym ja również pragnę zobaczyć tę świątynię. - I pożegnać się z ojczyzną swojej matki? Zacisnęła usta i ponownie obrzuciła go badawczym spojrzeniem. - Proszę zdjąć ten złoty pierścień. Żaden wieśniak nie miałby czegoś ta kiego. Celtycki pierścień był jakby częścią jego ciała. Nic więc dziwnego, że o nim zapomniał. Kiedy go ściągał, przypomniał sobie, że coś dla niej przy niósł. Sięgnął pod tunikę, żeby odpiąć pas z ukrytymi w nim pieniędzmi, i podał go Troth. 87


- To dla ciebie. Jej oczy stały się ogromne ze zdumienia, gdy otworzył jedną z ukrytych w nim kieszeni. Były w niej starannie ułożone monety i srebrne sztabki, wszystkie nieco wytarte od używania, tak aby nie przyciągały uwagi i nie budziły podejrzeń. - Dlaczego daje mi pan tyle pieniędzy? - Tylko ty będziesz regulowała wszystkie rachunki podczas naszej podróży. Uniosła brwi, gdy sprawdziła zawartość innych kieszeni. - To znacznie więcej, niż będzie nam potrzeba. - Jeśli coś mi się przydarzy, będziesz potrzebowała pieniędzy, aby do trzeć do Makau, a potem do Anglii. Gavin Elliott z pewnością ci pomoże. Wspomniał nawet o możliwości zatrudnienia Jina Kanga w swoim nowym biurze w Londynie, jednak lepiej się będziesz czuła, mając własne środki. Podał jej zdjęty z dłoni pierścień. - Schowaj go tam również. Włożyła pierścień do maleńkiej, ukrytej w pasie kieszonki, tak aby nie uległ zniszczeniu, i umocowała pas pod tuniką. - Jak to jest, kiedy człowiek może kupić wszystko, czego zapragnie? Przypomniał sobie, jak bezużyteczna okazała się jego fortuna, gdy trzeba było ratować życie Konstancji. - Pieniądze nie są w stanie zdziałać cudów, ale zapewniają wolność i siłę. Często zatrzymuję się, aby podziękować Bogu, że nigdy nie musiałem się martwić o to, co jest podstawową troską połowy ludności świata. Dotknęła wypełnionego pieniędzmi pasa pod tuniką. - Wolność i siła. - Nigdy nie miałam za dużo ani jednego, ani drugiego. Była dzielną kobietą. Zastanawiał się, czy jemu wystarczyłoby odwagi, by porzucić jedyne życie, jakie znał? - Nie wiem, czy wyjdzie ci to na dobre, czy na złe, ale jedno jest pewne: twoja przyszłość będzie zupełnie inna niż przeszłość. - Mam nadzieję. - Zarzuciła plecak na ramię. - Jesteś gotowy, dziadku? Zanim nie dotrzemy do stajni, skąd odbierzemy naszego osiołka, oprzyj dłoń na moim ramieniu i idź, powłócząc nogami, i nie odzywaj się ani słowem. Nikomu nawet nie przyjdzie do głowy, że możesz być obcy. Uśmiechnął się szeroko. - A więc do boju, Macduffie. Albo raczej, do boju, Montgomery. Uśmiechnęła się leciutko. - Nie posługuj się kwestiami ze szkockiej sztuki, dziadku. To mogłoby przynieść pecha. Wyglądała tak czarująco, że Kyle podniósł do góry jej brodę. 88

- Powinniśmy się zatem pocałować, aby zapewnić sobie powodzenie. Miał na myśli lekki pocałunek, jednak, gdy tylko ich usta się spotkały, coś między nimi zaiskrzyło. Z ust Troth wyrwał się zdławiony jęk, a jej gibkie ciało mocno do niego przywarło. Ze zdumieniem uświadomił sobie, jak mięk kie i ciepłe były jej wargi i ile erotyzmu było w tym, jak się do niego tuliła. Było coś jeszcze, co go zaskoczyło. W jej zachowaniu dostrzegł niepew ność. Czyżby nikt do tej pory jej nie całował? Prawdopodobnie nie - i ta jej tęsknota. Taka słodka, taka zachęcająca... Do licha! Ta chęć pocałowania jej to nie był najlepszy start. Ciężko dy sząc, cofnął się. - Obiecujący początek podróży. Powoli podniosła palce do ust, jej oczy stały się prawie czarne, gdy patrzy ła na niego. Po chwili pokręciła lekko głową. - Nietoperze byłyby lepszą wróżbą, dziadku. Albo żurawie. Kiedy odwróciła się do drzwi, położył prawą dłoń na jej lewym ramieniu i powoli ruszył za nią. Z dźgającymi podeszwy stóp sznurkami łatwo było ciągnąć za sobą nogi, tak jak to robią starzy ludzie, którzy mają chore stawy i niedowidzą. Opuścili skład przez tylne wejście. Dostosowując krok do starego, schoro wanego człowieka, Troth ruszyła w kierunku ulicy, która wiodła z kolonii do bramy miasta znajdującej się paręset metrów dalej. Wszystkie takie przej ścia były dobrze strzeżone i blokowane na noc za pomocą specjalnych za pór, tak by żaden Fan-qui nie mógł wejść do Kantonu. Podeszli do jednej z bram właśnie w chwili, gdy straż odsuwała zaporę, żeby przygotować ulicę do dziennego ruchu. Strażnicy powitali Troth zdaw kowo, dając ręką znak, aby przeszli, nie okazując towarzyszowi Troth szcze gólnego zainteresowania. Drzwi do Chin stały przed nimi otworem.

14

Anglia, grudzień 1832 ie jeździsz konno? - zapytał ze zdumieniem Dominik, odwracając się N

od boksu, w którym stał ciemnogniady koń. 89


Troth spuściła wzrok, czując się tak, jakby popełniła faux pas. - Niestety, nie. Od czasu do czasu jeździłem na ośle. Widzisz, ja zawsze mieszkałam w mieście. - Godne ubolewania, ale można to zmienić. Oczywiście, jeśli się będziesz chciała nauczyć jeździć konno. - Dodał po chwili, jakby nie dopuszczał myśli, że ktoś mógłby tego nie chcieć. - Chciałabym spróbować - odparła Troth, zerkając niepewnie na konia. Był potężny, a jego oczy lśniły wyzywająco. - Nie martw się, nie mam zamiaru posadzić cię na Pegaza. Jest zbyt narowisty, nawet dla mnie. - Dominik pogładził konia po chrapach i nagle jego twarz posmutniała. - To koń mojego brata. Kyle podarował mi go w przed dzień wyjazdu z Anglii. Troth natychmiast wyobraziła sobie, jak Kyle galopuje na koniu wśród wzgórz, a jego ciemnobrązowe włosy rozwiewa wiatr. Cóż to musiał być za wspaniały widok. Z trudem przełknęła ślinę. Ona i Kyle mieli dla siebie tak mało czasu... Dominik dotknął jej łokcia, po czym poprowadził ją wzdłuż rzędu bok sów, aby w końcu zatrzymać się przy spokojnej kasztance. - Cinnamon będzie się znakomicie nadawała do nauki. Masz, daj jej to. Położył na dłoni Troth kawałek marchewki. Nerwowo podała ją kasztance, jakby się obawiała, że może odgryźć jej palce. Wprawdzie konie jedzą trawę, ale te zęby były takie ogromne. Klacz przyjęła marchewkę delikatnie jak prawdziwa dama, a jej miękkie wargi leciutko poła skotały wyciągniętą dłoń. Zachwycona tym Troth pogładziła chrapy konia. - Myślę, że ja i Cinnamon będziemy żyły w przyjaźni. - Och, jestem tego pewien. - Dominik uśmiechnął się, ale w jego oczach czaił się smutek, który nie opuszczał go od chwili, kiedy dowiedział się o śmierci brata bliźniaka. Dominik traktował Troth z ogromną kurtuazją, jakby to, co ją łączyło z jego bratem, dawało jej specjalne prawa. - Czy czasem nie jesteś dziś umówiona z krawcową? Każ sobie uszyć amazonkę, żebyśmy mogli jak najszybciej zacząć naukę. Przeraziła się. - Rzeczywiście, madame Champier pewnie już jest. Lepiej będzie, jeśli zaraz wrócę do domu, inaczej narażę się na niezadowolenie Meriel. - Tylko głupiec może się ważyć na takie ryzyko - odparł z powagą, ale w jego oczach pokazały się wesołe iskierki. Chociaż on i jego małżonka publicznie zachowywali się zgodnie z obowiązującymi w towarzystwie za sadami dobrego wychowania, to jednak widać było, jak silne łączą ich wię90 zy. Małżeństwem byli od sześciu lat, a jednak wciąż twarz każdego z nich rozpromieniała się, gdy to drugie wchodziło do pokoju. Idąc do domu, Troth ze smutkiem myślała o swoim małżeństwie. Zastana wiała się, czy ona i Kyle mogliby osiągnąć taki sam stopień bliskości? Wąt piła w to, ponieważ jego uczucia były ulokowane gdzie indziej. Czy jednak nie mogła przynajmniej pomarzyć? Dzień był chłodny i wiatr nieustannie gonił chmury po niebie, tak że słoń ce z rzadka tylko pokazywało swą twarz. Pierwszą rzeczą, o jaką zadbała Meriel, było znalezienie dla swojej nowej kuzynki ciepłego płaszcza. Dla odpowiednio ubranej Troth zima nie była już tak uciążliwa jak wtedy, gdy po raz pierwszy jechała z Londynu do Shropshire. W ciągu dwóch tygodni, które upłynęły od jej przyjazdu do Warfield Park, Troth stała się pełnoprawnym członkiem rodziny. Dzieci, Philip i Gwyneth, podbiegły do niej, gdy tylko weszła do domu. - Pieczemy tarte! - ekscytowała się Gwyneth. - Idziemy do kuchni pomagać przy świątecznych wypiekach - wyjaśnił jej starszy brat. - Czy chcesz iść z nami? - Jestem pewna, że lady Maxwell ma co innego w planach. - Ich niania, Anna, podeszła i wzięła dzieci za ręce. Troth przesunęła dłonią po jasnych włosach dziewczynki. - Obawiam się, że to prawda, ale może innym razem? Jestem pewna, że to pieczenie potrwa jeszcze kilka dni. Odeszła, oglądając się ze wzruszeniem za siebie. Mające pięć i trzy lata maluchy od pierwszej chwili z entuzjazmem zaakceptowały swoją nową cio cię. Chociaż podczas ich pierwszego spotkania wydarzyła się pewna, nie zbyt zręczna sytuacja, gdy Gwynne zapytała, dlaczego ciocia Troth ma takie dziwne oczy. Podczas gdy Anna gwałtownie zbladła, czując się odpowie dzialna za niegrzeczne zachowanie swojej wychowanki, Meriel spokojnie wyjaśniła, że Troth przybyła z takiej części świata, gdzie takie oczy są zu pełnie normalne i gdzie oczy Gwynne wyglądałyby dziwnie. Dziewczynka przyjęła jej słowa ze zrozumieniem i odtąd Troth i Gwynne stały się ser decznymi przyjaciółkami. Troth cieszyłyby przygotowania do Bożego Narodzenia, gdyby nie świa domość, że podczas świąt spotka pozostałych członków rodziny Renbourne'ów. Chociaż Dominik i Meriel zaakceptowali ją, jakby wdowa, pół-Chinka, o niepewnej przeszłości była czymś zupełnie normalnym, Troth obawiała się, że inni, szczególnie groźny lord Wrexham, mogą się okazać znacznie mniej tolerancyjni. 91


Kiedy weszła do salonu Meriel, jej bratowa siedziała na podłodze po turecku wśród kuponów materiału i różnych ozdób i gawędziła z krawcową. Troth nie kryła zachwytu dla niekonwencjonalnego zachowania hrabiny. - Przepraszam za spóźnienie - powiedziała. Wzrok krawcowej prześliznął się po sylwetce Troth. - Och, milady Grahame, miała pani absolutną rację! - zawołała ze śpiew nym francuskim akcentem. - Cóż to będzie za przyjemność! - Proszę? - Powiedziałam madame Champier, że masz oryginalną urodę i madame bardzo się. cieszy, że będzie miała przyjemność ubierać ciebie - wyjaśniła Meriel. Troth czuła, że się rumieni. - Żartujesz sobie ze mnie. Meriel wstała z wyłożonej dywanami podłogi. - Ty naprawdę nie wierzysz, że jesteś piękna? - Wzięła Troth za rękę i odwróciła ją do lustra. - Spójrz na siebie, ale nie jak na kobietę, która nie jest ani Chinką, ani Szkotką, ale na to, jaka jesteś. Twoja pełna wdzięku figura, twoje oczy, piękna budowa ciała. Nawet w prostej sukni jesteś ślicz na, a w odświętnej kreacji na bożonarodzeniowym balu zrobisz prawdziwą furorę i żaden mężczyzna ci się nie oprze. Troth ponownie spojrzała w lustro. Rzeczywiście, jej cera była bez zarzu tu, włosy gęste, a ich kasztanowaty odcień nie był niczym niezwykłym w An glii. Mimo to wciąż wyglądała osobliwie: ani orientalnie, ani europejsko. Kyle twierdził, oczywiście, że zachwyca się jej wyglądem. Być może Angli cy gustują po prostu w ekscentrycznie wyglądających kobietach. - Skoro tak uważasz - odparła z nutą powątpiewania. Meriel westchnęła, ale już nie usiłowała przekonać Troth, i razem z mada me Champier zaczęły dyskutować, jakie materiały i fasony byłyby dla Troth najlepsze. Troth znosiła wszystkie konsultacje i przymiarki z ogromną cierpliwością. Meriel natomiast najwyraźniej doskonale się bawiła, upiększając bratową swego męża z takim samym zapałem, z jakim komponowała piękne dekora cje z kwiatów z oranżerii. Troth winna jej to była, ponieważ Meriel okazała się prawdziwym uosobieniem dobroci. Tysiące kilometrów od miejsca, gdzie przyszła na świat, była znowu Troth Montgomery - kobietą i członkiem rodziny Renbourne'ów. Od śmierci ojca jeszcze nigdy tak się nie czuła. Ciężko jej będzie stąd odjeżdżać. Dominik i Meriel powiedzieli, że jeśli chce może resztę, życia spędzić w Warfield, ale 92

ona nie mogła się na to zgodzić. Nie była ich krewną, tak jak dwie stare ciotki Meriel, które miały tu dożywocie, i nie chciała nadużywać gościnno ści Renbourne'ów. Poza tym musi pojechać do Szkocji. Zostanie w Warfield do wiosny, a potem ruszy na Północ. Nie po to, aby znaleźć krewnych swego ojca. Wątpiła zresztą, by mogli przyjąć ją tak serdecznie jak Dominik i Meriel. Musi zobaczyć ojczy sty kraj swego ojca. Pragnęła tego tak mocno, jak Kyle pragnął zobaczyć Hoshan. Może później rozejrzy się za chatką, która stanie się jej domem. Była teraz wolna jak nigdy dotąd. Nie wiedziała jeszcze, jak bardzo sa motna może być ta wolność.

15

Kanton, Chiny, wiosna 1832 Troth czuła, jak ciarki przebiegają jej po plecach, gdy wraz z ,,dziadkiem" wchodziła do Kantonu przez Smoczą Bramę. Chociaż nie mówiła o tym Maxwellowi, przejście przez miasto traktowała jako swoisty test. Zrezygnu je z podróży, jeśli dojdzie do wniosku, że wygląd Maxwella budzi zbyt wiel kie zainteresowanie. Gdyby został wykryty w Kantonie, wybuchłby skandal. Wicekról byłby oburzony, Chenqua musiałby kłaniać się w pas i wyrażać ubolewanie, i za płacić wysoką karę pieniężną- ale nic strasznego by się nie stało. Cudzo ziemscy kupcy często buntują się przeciwko obowiązującym ich chińskim regulacjom i wykroczenie Maxwella zostałoby potraktowane jako głupi wy bryk. Gdyby jednak został wykryty w głębi kraju, nie byłoby już mowy o wy bryku, a i konsekwencje byłyby znacznie poważniejsze. Jednak początek był zupełnie dobry. Troth obawiała się, że Maxwell może niezbyt serio traktować swoje przebranie, była więc zaskoczona, że tak do brze grał rolę schorowanego, starego człowieka. Opuszczone ramiona spra wiały, że jego wzrost nie rzucał się tak bardzo w oczy. Głowę też trzymał spuszczoną, chociaż Troth była pewna, że za warstwą bandaża jego oczy bacznie przyglądają się gwarnym ulicom. Im mniej jego twarzy było widać, tym lepiej. Uważny obserwator pomimo bandaży mógłby dojść do wniosku, że nos starca jest za duży, a broda i usta nie takie jak u Chińczyka. 93


Jego usta... Fala gorąca oblała ją na wspomnienie pocałunku. Co takiego jest w tym Angliku, że tak łatwo poruszał jej zmysły?! Pocieszała się tylko, że sam również nie pozostawał obojętny. Zerknęła na niego przez ramię, tak jak to robiła co pewien czas od chwili opuszczenia magazynu. Była zadowolona, widząc, że rozbiegany tłum ma respekt dla jego siwych włosów i że ludzie wymijają go szerokim łukiem, aby na niego nie wpaść. Wiedząc, że Maxwell chce zobaczyć jak najwięcej w Kantonie, Troth wy brała trasę tak, aby mu pokazać najciekawsze budowle. Jednak często było w nich tyle ludzi, że wchodzenie do środka byłoby zbyt ryzykowne. Kiedy przechodzili obok Hali Egzaminacyjnej, dała odźwiernemu parę monet, żeby ich wpuścił do środka. Szli długą, wąską aleją, wzdłuż której po obydwu stronach znajdowały się setki zbudowanych z cegieł cel. Kiedy Troth była pewna, że nikt ich już nie słyszy, powiedziała: - W tym miejscu studenci zdają egzaminy z literatury i filozofii, żeby za kwalifikować się do pracy w administracji państwowej. Maxwell wszedł do jednego z maleńkich pomieszczeń. - Czy te cele są przeznaczone dla tych, którzy odpadną? Wyglądają tak, jakby przebywanie w nich miało być karą. - Nie, to są pomieszczenia, w których odbywają się egzaminy. Kandyda ci muszą spędzić tu dwa dni i dwie noce podczas pisania swoich esejów. Są obserwowani z tej wieży. - Ile tu jest takich pomieszczeń? - Około dwunastu tysięcy. Zagwizdał cicho. - Dwanaście tysięcy biednych, przerażonych studentów, desperacko prag nących udowodnić, że wiedzą dostatecznie wiele, aby się zakwalifikować do objęcia urzędniczej posady. Nic więc dziwnego, że atmosfera jest taka przytła czająca. Te cegły muszą być przepojone desperacją młodych ludzi, świado mych tego, że ich przyszłość zależy od tego, jak sobie teraz poradzą. - Samobójstwa nie są wcale czymś rzadkim wśród studentów przygoto wujących się do tego egzaminu bądź tych, którym się nie powiodło. - Cho ciaż męskie przebranie dawało jej swobodę poruszania się po mieście, tu, w tej hali, była tylko raz przed laty, kiedy nie w pełni doceniała doniosłość tego miejsca. - Jest raczej... przerażająca, nie sądzisz? Ale jednocześnie imponująca. 94

- Imponująca? - W pewnym sensie to miejsce reprezentuje ducha Chin. W ciągu dwóch tysięcy lat ten naród cywilizował się, tworząc poezję i filozofię i zakładając ogrody. - Nagle boleśnie uświadomiła sobie, co traci. - Zdobywcy z barba rzyńskiego północnego zachodu co jakiś czas najeżdżali ten kraj, obwołując się jego władcami, ale zawsze przyswajali sobie chińskie zwyczaje. Nasz system społeczno-polityczny jest oparty na zasadach opracowanych przez Konfucjusza, który wierzył, że mądrość i umiar uczonych są podstawą spra wiedliwego i silnego państwa. Każda osoba urzędowa na każdym szczeblu zarządzania musiała udowodnić, że ma odpowiedni zasób wiedzy z zakresu filologii klasycznej i filozofii. Czy jest inny naród na świecie, który wymaga od siebie tak wiele? - Ja przynajmniej o takim nie słyszałem. Dwa tysiące lat temu mieszkań cy Brytanii malowali się niebieskimi farbami, a Jezus miał się dopiero naro dzić - przyznał. - Ale przyjęcie zasad Konfucjusza spowodowało stagnację i niezwykły rygoryzm i ogromną biurokrację. - To prawda, a jednak to wspaniałe, że każdy chłopski syn może przystą pić do tych egzaminów. Jeśli mu się powiedzie, może zostać gubernatorem prowincji albo cesarskim cenzorem. Czasem cała wieś sponsoruje lokalnego kandydata, wynajmując nauczycieli, którzy przygotowują go do egzaminu w nadziei, że przyniesie zaszczyt wszystkim mieszkańcom. - Ustrój oparty na konkretnym systemie wartości jest zawsze godny pole cenia. W Anglii taki system nie istnieje. - Jego zabandażowana twarz po chyliła się ku niej. - Po raz pierwszy słyszę, że mówisz ,,my" i ,,nasze", kie dy rozmowa dotyczy Chin. Nagle Troth zdała sobie sprawę, że to prawda. - Być może teraz, kiedy mam zamiar wyjechać, czuję się bardziej Chinką. - Nie musisz podejmować ostatecznej decyzji już teraz - powiedział cicho. Będziesz mogła wrócić do Chenqui, jeśli zechcesz, albo zostać w Makau. Ciągnęło ją, żeby skorzystać z jego oferty, jednak rozsądek mówił jej, że nie powinna. Chociaż miska ryżu u Chenqui była pewna, to jednak za bar dzo się zmieniła wewnętrznie w ciągu ostatnich tygodni, aby zaakceptować to, co było. A winę za to ponosił wyłącznie Maxwell.

95


Kiedy opuścili tereny Hali Egzaminacyjnej, Kyle zastanawiał się, jakby sobie poradził w takim systemie. Na studiach był zawsze prymusem, ale tyl ko dlatego, że go interesowały. Nigdy nie musiał o nic walczyć. Był, jak to się mówi, w czepku urodzony. I nigdy, tak naprawdę, nie był poddawany żadnej próbie, nie tak jak Dominik podczas służby w armii. Wrzawa i koloryt ulic ogromnie kontrastowały z kamienną powagą Hali Egzaminacyjnej. Po tygodniach pobytu na chińskiej ziemi, z konieczności ograniczonej do wąskiego pasa nabrzeża, spotkanie z miastem było dla Ky le'a niezwykle emocjonujące. Na szczęście sznurki ocierające mu stopy przy każdym kroku sprawiały, że bardzo przekonująco grał rolę schorowanego starca. Kilka razy przechodzili obok różnych świątyń. Na ogół były to niewielkie miejsca kultu, ale jedna zrobiła na nich szczególne wrażenie - ogromna budow la bogato ozdobiona licznymi posągami i rzeźbami. Kyle nie mógł oderwać od niej wzroku. Pomyślał, że zanim dotrą do Hoshan, musi namówić Troth, aby go nauczyła właściwych form oddawania czci bóstwom, tak żeby mógł wejść do świątyni bez obawy, że zwróci na siebie uwagę swoją ignorancją Tłumy ludzi przerzedziły się, gdy mijali jakiś, wyglądający na urzędowy, posępny kompleks. Pod pretekstem wyminięcia pękniętej płyty chodniko wej Troth wzięła go pod ramię i powiedziała cicho: - To siedziba sędziego: jego biuro, sąd, no i oczywiście więzienie. Usta Kyle'a zacisnęły się, gdy ujrzał więźniów przykutych łańcuchami do żelaznej kraty i wystawionych na zniewagi przechodniów. Widział, jak star sza kobieta napluła na jednego ze skazańców. W społeczeństwie, w którym twarz odgrywa szczególną rolę, publiczne poniżenie było dotkliwą karą. Jakiś mężczyzna, potykając się, wyszedł z budynku; masywna, drewniana kłoda obejmowała jego głowę i przeguby rąk. Kyle słyszał o urządzeniu zwanym kangą. Było przenośną wersjądybów, których kiedyś używano w An glii dla ukarania drobnych przestępców. Zakuty w kangę niezbyt wysokiego wzrostu mężczyzna mógł być ulicz nym sprzedawcą. Uginał się pod ciężarem kłody, wykonując przy tym ner wowe ruchy głową, by opędzić się od natrętnych much, które krążyły wokół jego twarzy. Kyle zwolnił kroku, ale Troth energicznie szarpnęła go za ra mię. To nie było miejsce, przed którym należało się zatrzymywać. Zanim dotarli do stajni, gdzie czekały na nich ich osły, Kyle był tak zmę czony miastem, że z przyjemnością myślał o tym, iż już wkrótce znajdą się za jego rogatkami. Troth zostawiła go przy wejściu, a sama udała się na za plecze, wołając coś po chińsku. 96 Kyle chętnie by za nią poszedł i obejrzał gospodarstwo, ale podejrzewał, że zniedołężniały ślepiec nie powinien tego robić. Nagle zbliżyły się do niego dwa psy i zaczęły go obwąchiwać, a w końcu warczeć. Czyżby po zapachu poznały, że jest obcy? Stał bez ruchu, czekając, aż dadzą mu spokój. Parę minut później Troth zjawiła się z osłem dźwigającym na grzbiecie jakiś tobołek i prymitywne siodło. Zwierzę było dosyć zaniedbane, ale wy glądało na zdrowe i silne. Troth wzięła rękę Kyle'a i położyła ją na szyi osła, jakby Kyle naprawdę był ślepy i cicho powiedziała: - Właź. Spełnił jej polecenie, dając popis niezdarności podczas wdrapywania się na osła i prób przerzucenia nogi nad jego grzbietem. Kiedy mu się to w koń cu udało, jego stopy prawie wlokły się po ziemi. Stłumił śmiech na myśl o tym, jak zareagowaliby jego przyjaciele, gdyby mogli go teraz zobaczyć. Zawsze był znany z zamiłowania do najlepszych koni. Troth wzięła do ręki wodze i wyprowadziła zwierzę na ulicę. - Dlaczego tylko jeden osioł? - wyszeptał Kyle ze zdumieniem. - Jest tylko ten - odparła, a kiedy usiłował protestować, rzuciła krótko: Później! Uzmysłowiwszy sobie, że to ona jest tu szefem, umilkł i zajął się obserwo waniem okolicy. Osiołek nie szedł zbyt szybko, ale do rogatek miasta było już blisko i wkrótce cała trójka opuściła Kanton. Droga, która wiodła na północ, była szeroka i bardzo ruchliwa. Gdy przedmieścia zostały już daleko za nimi, Troth skręciła w boczną, bardzo wąską i prawie pustą drogę, wijącą się między intensywnie zielony mi wzgórzami, na których pola uprawne tworzyły tarasy. Najpopularniej szym zbożem był tu ryż, a najpopularniejszym widokiem indyjskie bawoły i chłopi pracujący po kolana w wodzie. Krajobraz miał tę samą, trochę nie realną urodę, która cechowała również cenny zbiór rysunków Kyle'a. Ich autorzy bardziej wiernie odtwarzali rzeczywistość, niż podejrzewał. Po sprawdzeniu, że nikt ich nie słyszy, Kyle ponownie zapytał: - Dlaczego tylko jeden osioł? - Ponieważ jeden, niezbędny do niesienia starego człowieka, wygląda rozsądnie, ale dwa oznaczałyby dobrobyt, a tego musimy się wystrzegać wyjaśniła. - Lepiej wyglądać jak ktoś, kogo nie warto okraść. - Rozumiem twój punkt widzenia, nie mogę jednak przez cały czas je chać, gdy kobieta idzie pieszo. - Nie jestem kobietą, zapomniałeś? Ludzie byliby zdumieni, widząc mnie na ośle, podczas gdy mój czcigodny dziadek musi iść pieszo. 97


- A ja nie jestem żadnym czcigodnym dziadkiem. - Przerzucił nogę nad grzbietem osła i zaczął iść po przeciwnej stronie, z jedną ręką opartą na sio dle, jakby potrzebował przewodnika. - Podczas pobytu w Kantonie myśla łem, że oszaleję z powodu bardzo ograniczonych możliwości poruszania się. Nie mogę rezygnować z okazji do wyprostowania nóg. - W porządku. Gdy jednak zaczniemy się zbliżać do miasta lub wioski, wsiądziesz na osła ponownie. - Doskonale. - Jakie to cudowne uczucie być znowu na wsi. Kyle z za chwytem obserwował wzgórza, trzymając jednak głowę tak, by w nikim nie wzbudzić podejrzenia, że nie zachowuje się jak ślepiec. - Ten krajobraz jest tak zadbany, że przypomina mi park. W Anglii przyroda jest o wiele bar dziej dzika. - Opowiedz mi, jaka jest? - Na południu wzdłuż wielu dróg ciągną się dzikie tereny porośnięte krze wami, w sezonie pełne ptaków, kwiatów i jagód. Są tam lasy i strumienie, które od wieków płyną własnym korytem, bez ingerencji człowieka. - A jaka jest Szkocja? Zaczął opisywać wrzosowiska, malownicze wzgórza, rącze jelenie i ku dłate szkockie bydło, i kapryśne potoki, które spływają z gór, zamieniając się w tęczowe kaskady po burzy. - To dzikie i odludne tereny w porównaniu ze wzgórzami. Mam posia dłość w szkockich górach. Myślę, że ci się tam spodoba. - Wiem, że tak będzie. - W jej głosie brzmiała tęsknota. - Mój ojciec dorastał w pobliżu tych gór, ale w młodości wielokrotnie przez nie wędro wał. Marzył o tym, że pewnego dnia przejdzie na emeryturę i zabierze mnie do swojego domu rodzinnego w Szkocji. - A więc ty marzysz o szkockich górach, tak jak ja marzę o Hoshan. Zadumał się. - Być może sądzone nam było się spotkać. - Czy koncepcja przeznaczenia nie jest bardziej wschodnia niż chrześci jańska? - Podejrzewam, że wiara w przeznaczenie, czy też los, to część ludzkiej natury. Opowiedz mi o wierzeniach Chińczyków. Trochę o tym czytałem, ale wciąż mam kłopoty z trzema głównymi religiami: buddyzmem, taoizmem i konfucjanizmem. Czym one się różnią? - Większość Chińczyków wyznaje wszystkie trzy. - Troth się uśmiechnę ła. - Biblia chrześcijan głosi, że Pan Bóg jest zazdrosnym Bogiem, ale my tutaj wierzymy, że każda religia, która uczy, żeby być dobrym, zasługuje na szacunek. Są trzy kierunki. Taoizm uczy, że trzeba postępować zgodnie z pra98

wami natury i każe wierzyć w duchy i demony. Tao to jin i jang, dwie prze ciwstawne i jednocześnie dopełniające się siły, to feng shui - sztuka harmo nii w domu i ogrodzie, która jest prawdziwym pokarmem dla duszy. - Nie tak szybko! - zaprotestował. - Chciałbym wiedzieć znacznie wię cej. Roześmiała się. - Później. Drugi kierunek to ten wskazany przez Konfucjusza. Mistrz uczył ludzi wzajemnego szacunku, ciągłego doskonalenia się w samodyscyplinie, poszerzania wiedzy i mądrości, i respektu dla ludzi starszych. Chińskie spo łeczeństwo i władza bardzo wiele czerpią z jego nauk. - A Budda? - Budda był światłością. Nauczał, że aby przerwać cykl śmierci i ponow nych narodzin, nie możemy być przywiązani do żadnych ziemskich rzeczy. Wygaszając ziemskie pragnienia, osiągamy całkowity spokój w nirwanie. Kyle obserwował jej czystą linię szyi, piękny profil. - Ja nie jestem gotowy do rezygnacji z ziemskich pragnień, muszę się jeszcze wiele nauczyć. Mam zamiar zamęczać cię pytaniami dzień w dzień aż do końca tej podróży w Londynie. - Po tylu latach bycia cichym, niewidocznym Jinem Kangiem sprawi mi to tylko przyjemność - odparła z niezmąconym spokojem. Uśmiechnął się. Dla niego ta podróż już była cudownym przeżyciem. Być może los rzeczywiście pchnął ich ku sobie, aby ona podarowała mu Chiny, a on jej Szkocję. Gdyby nie fakt, że nie licowałoby to z powagą leciwego dziadka, Kyle zacząłby wesoło pogwizdywać.

16

ajwyższy czas, abyś znowu dosiadł swego wiernego rumaka - mruk

nęła Troth. - Wygląda na to, że wioska na tym wzgórzu przed nami jest wystarczająco duża, aby była tam gospoda, poza tym słońce już prawie za chodzi. - Czy wszystkie chińskie miasta i wioski są otoczone murami? - Większość z nich. W naszej historii bywały takie okresy, gdy bandy rze zimieszków zalewały kraj niczym szarańcza. 99

N


Kyle ponownie wsiadł na osła i maleńka grupka zaczęła się wspinać w gó rę. Wioska została zbudowana na lichym, skalistym podłożu, aby nie stracić ani odrobiny żyznej ziemi. Gospoda znajdowała się zaraz za wiodącą do wioski bramą. Troth wpro wadziła osła na obszerne podwórze obwiedzione murem. Trzy z czterech jego ścian miały drzwi, przez które wchodziło się do pokoi gościnnych, przy czwartej ścianie znajdowała się szopa. Powietrze było przesycone odorem zwierząt i smażonego tłuszczu. Zanim Troth zdążyła przywiązać osła, jakaś kobieta w średnim wieku wy nurzyła się z części mieszkalnej, niosąc tacę z herbatą. Podczas gdy ona i Troth zajęte były rozmową, filiżanka parującego płynu trafiła do rąk Ky le'a. Kyle dosyć niezręcznie podniósł ją do ust, dochodząc do wniosku, że nawet głuchy i ślepy dziadek jest w stanie sobie z tym poradzić. Kiedy wypił, Troth wzięła od niego filiżankę i weszła z gospodynią do środka, podczas gdy Kyle cierpliwie czekał na jej powrót. W Anglii był przy zwyczajony, że zawsze miał do dyspozycji służbę, ale wszystko się zmieni ło, kiedy wyruszył w podróż. Jego długoletni służący nie zgodził się towa rzyszyć swemu panu w podróży do dalekich krajów, a lokaj, który go zastąpił, zrezygnował ze służby w Indiach. Nie mogąc znaleźć nikogo rozsądnego na jego miejsce, Kyle postanowił, że poradzi sobie w Kantonie sam i przekonał się, że bez lokaja jego poczu cie prywatności było znacznie silniejsze. Teraz to Troth troszczyła się o wszystkie sprawy związane z podróżą i Kyle czuł się dosyć dziwnie, kiedy wrócił do stanu błogiego lenistwa. Mimo to nie dane mu było się nudzić. Jakiś malec zbliżył się niepewnie do osiołka. Patrząc na Kyle'a ogromnymi, poważnymi oczkami, przykucnął nagle, jego spodenki rozchyliły się wzdłuż krocza i dziecko załatwiło się wprost na ziemię. Kyle zamrugał oczami za zrobioną z bandaży przepaską. Chociaż ubranko dziecka okazało się niezwykle praktyczne, to z pewnością nigdy by się nie przyjęło w Londynie. W pewnej chwili na podwórku pojawiły się dwie jaskrawo umalowane, młode kobiety. Prawdopodobnie były to prostytutki. Jedna z nich wzięła dziec ko za rękę i odprowadziła na bok, ale druga została i przyglądała się badaw czo Kyle'owi. W końcu, doszedłszy najwyraźniej do satysfakcjonującego ją wniosku, przesunęła ręką po kolanie Kyle'a, a właściwie powyżej kolana, po czym dłoń powędrowała w górę wzdłuż uda. Kyle zamarł, zażenowany szybką reakcją swego ciała na tę wyrafinowaną pieszczotę. Czyżby to był lokalny zwyczaj, o którym jego przewodnik zapomniał mu powiedzieć? 100 Tymczasem Troth pojawiła się w drzwiach gospody i, mrucząc jakieś prze kleństwa pod adresem dziewki, rzuciła się w jej kierunku. Zupełnie tym niezmieszana dziewczyna coś jej odpowiedziała i ostra wymiana zdań trwała przez jakiś czas. Skończyła się, gdy dziewczyna, uśmiechnąwszy się złośli wie, przeciągnęła dłonią wzdłuż ramienia Troth, po czym wolno odeszła, kołysząc prowokacyjnie biodrami. Wciąż mrucząc przekleństwa, Troth przeprowadziła osła przez dziedzi niec, następnie pomogła Kyle'owi zsiąść, ujmując go mocno pod ramię. Pokój wychodził prosto na podwórze i znajdujące się w nim piętrowe łóżko zaj mowało prawie całą jego powierzchnię. Kyle rozejrzał się ciekawie dooko ła, gdy Troth wróciła do osiołka po bagaże. Umeblowanie pokoju było wię cej niż skromne, a umieszczone wysoko maleńkie okienka były zasłonięte papierem, który przepuszczał niewiele światła, ale Kyle zatrzymywał się już w znacznie gorszych miejscach. Kiedy Troth wróciła, kopnięciem zamykając za sobą drzwi, zapytał: - O co chodziło tam, na podwórzu? Bez zbędnych ceregieli rzuciła bagaż pod ścianę. - To chyba oczywiste. Ta dziewka polowała na klientów. - Domyśliłem się tego. Odniosłem jednak wrażenie, że dyskusja między wami trwała zbyt długo. - Powiedziałam jej, że jesteś za stary, by zadawać się z dziewkami, i że uchybia twojej powadze - odparła cierpko Troth. - Na co ona nie omieszka ła mnie poinformować, że z pewnością nie jesteś za stary i że obsłuży cię za darmo, ponieważ z ogromną czcią odnosi się do osób starszych. - Co za gościnny naród! - rzekł Kyle, niezwykle ubawiony tym absurdal nym stwierdzeniem. Troth rzuciła mu przeszywające spojrzenie. - Czy mam zawołać tę nierządnicę, żebyś mógł skorzystać z jej wspania łomyślności? - Oczywiście, nie. Ale jestem... pod wrażeniem - zaczął się śmiać - jak bardzo filozofia Konfucjusza, nakazująca poszanowanie starszych, jest roz ciągliwa. Troth rzuciła się ku niemu i zakryła mu usta dłonią. - Na litość boską! - wysyczała. - Czy chcesz sprowadzić na nas nieszczę ście? Każdy, kto by cię teraz usłyszał, wiedziałby, że wcale nie jesteś kale kim dziadkiem. Śmiech Kyle'a zamarł, gdy poczuł jej bliskość. Przez gazę zaledwie wi dział zarys jej twarzy, ale nie mógł nie czuć ciepła jej ciała. Podniecenie, 101


wywołane spotkaniem z prostytutką, zamieniło się w palące pożądanie, nie każdej kobiety, ale właśnie tej. Ostrożnie dotknął dłonią jej policzka, gład kiego jak jedwab. Bardzo dużo wody upłynęło od czasu, gdy był z kobietą, a jeszcze więcej od czasu, gdy pożądał jakiejś tak bardzo, jak teraz pożądał Troth. Ciało przeważyło nad rozumem i Kyle nachylił się, żeby jąpocałować. Ich nakrycia głowy zaczepiły się o siebie i nakrycie Troth spadło na ziemię. Sza leństwo, kompletne szaleństwo, tylko że jej usta były takie słodkie i takie uległe. Kiedy pocałunek stał się bardziej intensywny, przesunął dłonie w dół, czując sprężystą siłę jej ciała i cudowną krągłość bioder. Na ułamek sekundy stopniała w jego ramionach, ale zaraz potem odepchnę ła go od siebie. Jej oczy były ogromne i przymglone. - Ja... ja muszę zaprowadzić osła do stajni. I przyniosę jedzenie. Podniosła czapkę i wypadła z pokoju, aby ukryć twarz. Jak mógł być aż takim idiotą? Ta wyprawa dopiero się rozpoczęła, a on już uległ pokusie. Uwiedzenie jej byłoby dziecięcą igraszką, ale on był mężczyzną, a nie dziec kiem, a uwiedzenie dziewicy byłoby czymś haniebnym. Tylko skończony drań mógłby wykorzystać jej niedoświadczenie. W Anglii będzie miała szansę stać się kobietą, jaką od dawna pragnęła być. Intymny związek z nim mógł by jej w tym przeszkodzić. Potrafi nad sobą zapanować dla jej dobra. Tylko dlaczego wydawało się to aż tak piekielnie trudne?

Troth drżącymi rękami czyściła osiołka. Bogowie, jakże ciężko jej było zostawić Maxwella! Niczego bardziej nie pragnęła, jak pociągnąć go do łóżka, aby mógł ją wprowadzić w tajniki tego, co dzieje się między mężczyzną a kobietą. Ale ten pocałunek zdarzył się zbyt szybko. Instynkt podpowiadał jej, że między nimi musi być coś więcej niż tylko namiętność, inaczej pój ście z nim do łóżka skończy się zażenowaniem i poczuciem winy. Tak czy inaczej, nie powinno do tego dojść. Kiedy skończyła pracę, osiołek wyglądał lepiej niż kiedykolwiek w swo im godnym pożałowania życiu. Opuściła stajnię, a właściwie otwartą szopę, która znajdowała się po lewej stronie od głównego wejścia. Zapadł zmrok. Brama była już zamknięta i tylko migocący płomień pochodni oświetlał po dwórze. 102

Na szczęście tej nocy w Gospodzie Niebiańskiego Spokoju tylko parę po koi było zajętych, a to oznaczało, że ona i Maxwell będą mogli liczyć na odrobinę prywatności. Wprawdzie zdążyli się już przyzwyczaić do tak ci chej rozmowy, że z odległości pół metra nikt nie mógł nic usłyszeć, jednak chwila nieuwagi mogłaby pociągnąć za sobą poważne konsekwencje. Zatrzymała się przy kuchni i od żony właściciela gospody odebrała tacę z zamówionym wcześniej jedzeniem. Kiedy wróciła do pokoju, z uczuciem zawodu zauważyła, że Maxwell przygotowuje dla niej posłanie na podło dze. Najwyraźniej po niedawnym wybuchu namiętności zdążył już wrócić do siebie. Gdy tylko weszła, Maxwell podparł drzwi z obydwu stron solidną drew nianą kłodą, tak aby mogli się czuć bezpieczni. Następnie zaczął odwijać bandaże. - Marzyłem o tym od wielu godzin. Usiłowała nie patrzeć, gdy znajome rysy twarzy wyjrzały spod brudnych zwojów gazy. Łagodny, zgrzybiały starzec zniknął, zastąpiony przez męż czyznę w znakomitej fizycznej kondycji. Kiedy zdjął perukę i przeczesał palcami włosy, odwróciła wzrok, by nie zrobić z siebie kompletnej idiotki. - Jakie to szczęście, że nikt nie może cię zobaczyć, dziadku. Pamiętaj tylko, że jeśli nawet pokoje po obydwu stronach są puste, w nocy dźwięk roznosi się daleko. Zapalił stojącą na maleńkim stoliku niewielką oliwną lampę, podczas gdy Troth rozkładała przyniesione z kuchni naczynia. Jedzenie było skromne: ryż i mieszanina pokrojonych warzyw, przyprawiona imbirem, oraz czajni czek herbaty. To były prawdziwe Chiny, takie, o jakich marzył. Usiadła przy stole po turecku, szukając neutralnego tematu do rozmowy. - Na północy - powiedziała - łóżka buduje się z cegieł, żeby można było trzymać pod nimi niewielki ogień dla utrzymania ciepła. - To mogłoby się przydać w Anglii - zauważył. - My, żeby rozgrzać sto py, używamy butelek z gorącą wodą. Niestety, bardzo szybko stygną. - Mój ojciec często opowiadał o zimnych szkockich mgłach, nigdy jed nak nie wspominał o butelkach z gorącą wodą. - Zadowolona, że po tym, co się wydarzyło, nie było między nimi żadnego napięcia, nalała do filiżanek herbatę, ciesząc się prostym jedzeniem i towarzystwem Maxwella. Uczucie zakłopotania wróciło, gdy przyszła pora na spanie. - Idę do łóżka. Dobrej nocy, Troth - rzekł Maxwell, tłumiąc ziewanie, po czym usiadł na rozłożonym na podłodze materacu i zaczaj ściągać buty. - Ja będę spała na podłodze - zaprotestowała. 103


- Nie ma mowy - odparł stanowczo, stawiając buty równo przy ścianie. - Łóżko jest wygodniejsze - powtórzyła z uporem. - Należy ci się, bez wzglądu na to, czy jesteś czcigodnym dziadkiem, czy lordem. - Na zewnątrz tego pokoju jesteśmy w Chinach i będę robił, co tylko mi każesz. Ale kiedy jesteśmy sami, ty jesteś kobietą, a ja dżentelmenem - odparł stanowczo. - A dżentelmen zawsze zapewnia kobiecie najlepsze miejsce. W Makau widziała, że Europejczycy dbają o swoje kobiety i traktują je tak, jakby były ze szkła. Takie zachowanie było jednak do tego stopnia obce chińskim obyczajom, że już sam pomysł wywoływał u Troth zażenowanie. - Nie będę mogła zasnąć, jeśli tobie nie będzie wygodnie. Wstał i skłonił się przed nią nisko. - I wzajemnie, milady, wyrzuty sumienia by mnie zadręczyły, gdybym się zgodził spać na łóżku. Musisz zrobić to, o co proszę, jeśli nie chcesz być okrutna. - Podał jej ramię. - Pozwól, o pani, że odprowadzę cię na miejsce twojego odpoczynku. Jego dworskie maniery wywołały uśmiech na jej twarzy i jak prawdziwa lady oparła dłoń na jego ramieniu. - Czuję się zmuszona ulec tobie, złotousty milordzie, obawiam się jed nak, że nie będę w stanie zmrużyć oka! Spojrzał na nią uważnie, a w jego oczach pokazały się iskierki rozbawienia. - Ja, natomiast, jestem tak bardzo zmęczony, że mógłbym spać jak zabity nawet na kamieniach, tak więc ty również możesz porządnie wypocząć. Odprowadził ją do łóżka, po czym ponownie odszedł, kłaniając się nisko. - Czy mogę zgasić lampę? - Proszę. Zdusił płomień. Leżąc w ciemnościach, słyszała, jak ściąga wierzchnie ubranie i jak potem kładzie się na materacu. Chociaż była śmiertelnie znużona, nie mogła zasnąć, nie tylko z tego po wodu, że miała od niego lepsze warunki do spania. Leżała, patrząc w sufit, świadoma jego tak bliskiej obecności. Nie mogła zapomnieć, jak trzymał ją w ramionach i jak całował. Dlaczego go odepchnęła? Częściowo pewnie dlatego, że zdarzyło się to zbyt szybko, ale w jej gwałtownej reakcji był również lęk przed tym, co mogło się zdarzyć, przed Maxwellem, który ją fascynował, ale i przerażał. Teraz, niestety za późno, przeklinała siebie z powodu tych obaw, ponie waż wiedziała, że on pragnie jej tak samo, jak ona pragnie jego. Gdyby była trochę odważniej sza, teraz leżałaby w jego ramionach, zamiast cierpieć w sa motności. Taka chwila może się już nigdy nie powtórzyć, ponieważ on nie 104 jest rozpustnikiem, który sypia z każdą, a o niej trudno powiedzieć, że jest kobietą zdolną sprowadzić mężczyznę z dobrej drogi. Kiedy minuty zdawały się wydłużać w nieskończoność, Troth zastanawia ła się, czy powinna zrobić pierwszy krok jeszcze tej nocy, gdy wspomnienie ich pocałunku było wciąż żywe. Nawet jeśli ryzykowała upokarzające od rzucenie, to z pewnością będzie to lepsze niż świadomość, że nawet nie spróbowała. Była zmęczona, tak bardzo zmęczona... czekaniem i pragnieniem. Nie mając na tyle odwagi, aby działać śmiało, postanowiła zdać się na los. Jego oddech był wolny i równomierny. Jeśli śpi, ona spróbuje zasnąć rów nież. Ale jeśli nie... Wymruczała: - Milordzie? - Tak? Głęboki timbre jego głosu sprawił, że jej determinacja wzrosła jeszcze bardziej. Wyśliznęła się z łóżka i legła obok niego na materacu. Kładąc mu nieśmiało dłoń na piersi, powiedziała cicho: - Pragnąłeś mnie wcześniej. A więc... jestem. Zaklął pod nosem. - Zasłużyłem na chłostę za to moje nieodpowiedzialne zachowanie. Otoczył ją ramieniem, łagodnie, bez cienia erotyzmu. - Twoja... wspaniało myślna oferta jest niezmiernie pociągająca, ale nie mogę jej przyjąć. Cho ciaż tutaj kobiety żyją, by usługiwać mężczyznom, angielskim dżentelme nom nie wypada wykorzystywać niedoświadczenia młodych kobiet. Wkrótce zaczniesz nowe życie w Anglii. Śpiąc ze mną, mogłabyś zniszczyć swoją przyszłość. Ukryła twarz na jego ramieniu, oszołomiona jego bliskością. Uwielbiała jego zapach, taki męski i prowokujący, wielkość i siłę jego ciała. - Nie ma żadnej pewności, jak przyjmie mnie kraj mego ojca. Nie jestem atrakcyjną, młodziutką dziewczyną, milordzie, i jak dotąd żaden mężczyzna nie okazał mi zainteresowania. Dopiero ty to uczyniłeś. - Jej wargi zadrża ły. - A może stało się tak jedynie dlatego, ponieważ wciąż czułeś żar dotyku tej nierządnicy? Otoczył ją drugim ramieniem, ale wciąż nie był to uścisk kochanka. Na wet nie mając żadnego pod tym względem doświadczenia, Troth potrafiła to wyczuć. - Uważam cię za osobę bardzo atrakcyjną i mogę przysiąc, że wielu męż czyzn w Anglii będzie czuło to samo. Uwierz mi, że twoim największym problemem będzie dokonanie wśród nich właściwego wyboru. 105


Jakże ci dżentelmeni potrafią kłamać. Starając się powstrzymać łzy, wy szeptała: - Czy angielscy dżentelmeni nie mają konkubin? Chętnie zostanę twoją, jeśli tego zechcesz, od czasu do czasu. Jego ciepła dłoń pogładziła ją po ramieniu i Troth czuła, jak przeszywa ją dreszcz. - To prawda, Troth, że niektórzy z nas mają kochanki - przyznał - ale nie wierność jest grzechem. Gdybym miał żoną, nigdy bym jej tego nie zrobił. Nigdy dotąd nie zwrócił się do niej, używając jej prawdziwego imienia, i serce Troth zabiło mocniej, chociaż czuła, jak ogarnia ją przygnębienie. - Odrzuciłeś mnie tek uprzejmie, milordzie. Ale jeśli nie mogę być ani twoją żoną, ani konkubiną, to mam rozumieć, że nie pozwolisz mi również zostać twoją kochanką? Nawet na te kilka tygodni? O nic więcej już cię nie poproszę. - A powinnaś! - rzucił szorstko. - Powinnaś żądać, żeby być żoną, a nie kochanką. Powinnaś być pieszczona, a nie wykorzystywana. - Nawet, kiedy jestem bezwstydna, nie potrafię być pociągająca. - Nie mogąc powstrzymać łez, zaczęła się podnosić. Przyciągnął ją mocniej do siebie. - Pociągasz mnie, i to bardzo, ale nic z tego nie wyniknie, ponieważ nie mogę ci dać tego, na co zasługujesz. Jej wargi zadrżały. - Wolałabym, abyś mnie nie szanował aż tak bardzo. Możesz mówić, że zasługuję przynajmniej na to, aby być żoną, ale obydwoje doskonale wiemy, że Jego Lordowska Mość nigdy nie poślubi półkrwi Szkotki bez grosza, a ty niczego innego nawet nie dopuszczasz. Westchnął. - To nie ma nic wspólnego ani z majątkiem, ani z pochodzeniem. Przy czyny tkwią nie w tobie, lecz we mnie. Spojrzała na niego ze zdumieniem. - Co masz na myśli? Długo milczał, a kiedy się odezwał, w jego głosie dało się wyczuć ból. - Nigdy nikomu o tym nie mówiłem, ale byłem niegdyś żonaty, bardzo krótko. Gdy Konstancja umarła... moje serce umarło wraz z nią. Nie potra fię być mężem dla jakiejkolwiek kobiety, która mogłaby mnie pokochać. Wiadomość była wstrząsająca i częściowo tłumaczyła jego zachowanie. - Tak mi przykro, milordzie. Jego palce musnęły czoło dziewczyny, gdy odgarniał kosmyki jej włosów. 106

- Mów do mnie, Kyle, to moje imię. ,,Kyle". Doceniała, że może mu mówić po imieniu, chociaż tęskniła za czymś więcej. - Czy ożeniłeś się w tajemnicy, ponieważ twoja rodzina była przeciwna temu związkowi? - Mój ojciec byłby przerażony, gdyby wiedział. Mój brat i siostra może by zrozumieli, ponieważ obydwoje wiedzą, co znaczy kochać. Ale to, co czułem do Konstancji, jest zbyt... osobiste, żeby o tym mówić. Dotknęła jego policzka, był bez zarostu. Musiał się ogolić rano, inaczej miałby zupełnie niechińską brodę. - Rozmowa o twojej ukochanej mogłaby przynieść ci ulgą. - Może... masz rację. -Chwilę milczał. -Konstancja była moją kochanką przez wiele lat. Pochodziła z Hiszpanii, której mieszkańcy są bardzo podob ni do Portugalczyków: mają czarne włosy, czarne oczy i są bardzo urodziwi. Była kurtyzaną i miała dużo więcej lat niż ja. Brzmi to tak, jakby to, co do niej czułem, było niczym więcej, jak tylko chłopięcym zauroczeniem pierwszą w życiu kobietą, ale to była najmilsza, najbardziej oddana osoba, jaką kiedy kolwiek spotkałem. Kiedy byłem z nią... czułem taki spokój, jakiego gdzie indziej na próżno szukałem. - Jego głos stał się prawie nieuchwytny dla ucha. - Spokój i namiętną miłość. Nic dziwnego, że poznawszy smak tak doskonałej miłości, nie pragnął innych kobiet. - Przynajmniej miałeś odwagę jąpoślubić, nawet jeśli twoja rodzina uzna łaby to za niewybaczalny błąd. - To, że uczyniłem z niej moją żonę, było czymś najlepszym, czego w ży ciu dokonałem. Żałuję tylko, że nie zrobiłem tego wcześniej. Nie mogę so bie darować, że pomyślałem o tym, kiedy nie było już dla niej ratunku. Chcąc go pocieszyć, powiedziała: - Zrobiłeś to późno, ale nie za późno. Mieliście szczęście, że dane wam było się spotkać, milordzie. Pocałował ją delikatnie w czoło. - Kyle. - Kyle-powtórzyła. Była przygotowana na to, że odeśle ją do łóżka, ale on tylko odsunął się trochę i przytulił policzek do jej włosów. Szczęśliwa, że pozwolił jej zostać, wtuliła się w niego i wkrótce zasnęła.

107


17

Anglia, Boże Narodzenie, 1832 odzina Renbourne'ów szykowała się do Bożego Narodzenia. Troth z nie

R

pokojem myślała o spotkaniu z siostrą Kyle'a, ale lady Lucia okazała się tak samo ujmująca jak Dominik i łudząco do nich podobna: ten sam wzrost, takie same błękitne oczy i faliste, kasztanowate włosy. Jej małżonek, Robert Justice, był statecznym mężczyzną o ciepłych oczach, które patrzyły na Troth z zaciekawieniem, ale i z życzliwością. Dwójka dzieci Justicełów była w zbliżonym wieku do dzieci Dominika i Meriel. - Dom i ja wstąpiliśmy w związki małżeńskie w odstępie paru tygodni po sobie - wyjaśniła Lucia, gdy dzieci krzykliwie się ze sobą witały. - Dobrze zaplanowane, nie uważasz? - Rzeczywiście. - Troth obserwowała dzieciarnię z uśmiechem, zachwy cona, że już czworo dzieci mówi do niej ,,ciociu". Po przyjeździe Justice'ów cała rodzina spotkała się na lunchu, po którym Troth wycofała się do biblioteki. Nie tylko dlatego, że pragnęła spokoju. Uznała, że Renbourne'owie i Justice'owie potrzebują porozmawiać w swo im gronie o ekscentrycznym wyborze brata. Bardzo lubiła tu przesiadywać. W bibliotece Renboume'ów były książki, który zrobiłyby wrażenie nawet na jej chińskim patronie. Wybrała na chybił trafił tomik poezji i zagłębiła się w jednym ze stojących przy kominku foteli. Dzień był chłodny i przenikliwy wiatr uderzał w okna, ale tutaj było ciepło i bezpiecznie. W pewnej chwili drzwi biblioteki otworzyły się gwałtownie i jakiś star szy mężczyzna wszedł do środka, stukając głośno laską. Gdyby nie wie działa, że hrabia Wrexham przyjeżdża, żeby spędzić święta z rodziną, ni gdy by nie powiedziała, że to ojciec Kyle' a, ponieważ istniało między nimi niewielkie podobieństwo. Cechowała go łatwa do rozpoznania wyniosłość człowieka pochodzącego z wysokiego rodu i żelazna wola pomimo fizycz nej słabości. Wstała i wykonała głęboki ukłon, czując, jak mocno bije jej serce. - Lordzie Wrexham. 108

Zatrzymał się parę kroków przed nią i przymrużył oczy, aby ją lepiej wi dzieć. Jego wzrok spoczął na jej szczupłej talii. Czy to, co malowało się na jego twarzy, to była ulga czy rozczarowanie, że nie spodziewała się dziecka? Dziecka mieszanej krwi. - A więc jesteś podobno moją synową. Z jakiej części Szkocji pochodził twój ojciec? - Z Melrose, na południe od Edynburga. - Moja żona pochodziła z górzystych terenów Szkocji. I moje dzieci wie le po niej odziedziczyły. - Roześmiał się chrapliwie. - Co wyszło im na do bre, ponieważ była ode mnie o wiele przystojniejsza. Usiadł niezdarnie w fotelu po przeciwnej stronie kominka. - Przeklęta podagra - mruknął. - Opowiedz mi o życiu mego syna w Chi nach. Zaczęła więc opowiadać, podkreślając radość, jaką Kyle czerpał z pozna wania świata tak odmiennego od tego, w którym teraz ona przebywała. Sta rzec patrzył w zadumie na płonący na kominku ogień. Jego twarz była nie przenikniona. Kiedy Troth skończyła opowieść, powiedział cierpko: - Nigdy bym się nie zgodził na ten związek, ale... teraz nie ma to już znaczenia. Jeśli dałaś mu trochę szczęścia, to chyba powinienem się z tego cieszyć. - Podniósł się z wysiłkiem. -Nie musisz się martwić o swoją przy szłość. - Chwilę wahał się, po czym dodał burkliwie: - Jestem... jestem ci wdzięczny, że przebyłaś taką drogę, by opowiedzieć nam o ostatnich dniach życia mego syna. Opuścił bibliotekę, opierając się ciężko na swojej lasce. Troth położyła głowę na oparciu fotela i przymknęła oczy. Najgorsze miała już za sobą. Nie była zaskoczona, że hrabia byłby przeciwny ich małżeństwu, ale, oczywi ście, gdyby nie zdarzyło się to nieszczęście, to nie byłoby się czemu sprzeci wiać. Teraz jednak, tak jak zauważył Wrexham, nie miało to już znaczenia. Nie urodzi dziedzica Wrexhamowi, tak więc rodzinne zaszczyty przejdą bez piecznie na Dominika i jego syna. Sędziwy nestor rodu mógł sobie pozwolić na ten gest tolerancji w stosunku do niespodziewanego gościa. To było mniej niż to, na co miała nadzieję, ale, być może, więcej niż to, na co zasłużyła.

109


48

Na drodze w Chinach yle mógłby pomyśleć, że ta noc była jedynie snem, gdyby nie obudził

K

się z Troth wtuloną w jego ramię. Co za głupota zostać na twardej podłodze, zamiast przenieść się na łóżko. Mimo to od dawna nie spał tak dobrze. Chociaż nie zapomniał, jak skutecznie Troth rozprawiła się z gangiem rze zimieszków, teraz, kiedy spała, prawie nie mógł w to uwierzyć. Wyglądała tak bezbronnie i znacznie młodziej, niż wskazywały na to jej lata. Wciąż nie mógł wyjść ze zdumienia, że miał w sobie tyle silnej woli tej nocy. W mę skim przebraniu, bez arsenału kobiecych sztuczek, a jednak tak zmysłowa, że niewiele brakowało, a wyrzuciłby honor przez zasłonięte papierem okno. Zmysłowa część jego mózgu skwapliwie wskazywała, że Troth jest pełno letnia i więcej niż chętna, ale miał jeszcze na tyle przyzwoitości, aby się temu oprzeć. Ostrożnie, żeby jej nie obudzić, uważnie studiował fascynujące rysy twa rzy dziewczyny. Trudno było uwierzyć, że uważała siebie za nieatrakcyjną, a przecież jej uroda była taka urzekająca. Podczas podróży do domu będzie musiał nauczyć ją większej ostrożności w stosunku do mężczyzn. Teraz, gdy tak bardzo pragnęła serdeczności i uznania, mogła się stać łatwą zdobyczą niegodziwców. Otworzyła gwałtownie oczy. Była w nich nadzieja i powątpiewanie. - Milordzie. Kyle... cieszę się, że pozwoliłeś mi przy sobie zostać. - Byłoby dużo rozsądniej, gdybym nie pozwolił, ale zbyt wiele przyjem ności sprawiała mi twoja bliskość. Od wielu lat śpię sam. - Zawahał się. Pragnienie bliskości jest prawie tak silne jak pożądanie. Łatwo je pomylić z miłością, ale miłość to znacznie więcej niż tylko fizyczne emocje. W jej oczach pokazały się iskierki rozbawienia. Jego słowa musiały brzmieć bardzo pompatycznie. - Zachowam to w mojej pamięci, Kyle. Powiedziała to z taką przesadną powagą, że Kyle musiał przyznać, iż jest pojętną uczennicą. Zanim dotrą do Anglii, po naiwnej dziewczynie nie po zostanie nawet śladu. Wciąż jednak będzie musiał uważać, żeby się w tym nowym świecie nie zagubiła. Może zechce być przedstawiona w Londynie? To można zaaranżować, chociaż podejrzewał, że kiedy się zetknie ze złośli110

wością i sztywną etykietą arystokratycznego świata, nie będzie jej już na tym zależało. Jakże cudownie było leżeć przy niej, gdy tak niewiele ich dzieliło. Tak łatwo byłoby pochylić się i pocałować tę smukłą szyję... Przekręcił się i wstał. - Sądząc po dochodzących z podwórka odgłosach, w Gospodzie Upaja jącego Wytchnienia wszyscy już są na nogach, my również powinniśmy to zrobić. - W Gospodzie Niebiańskiego Spokoju. - Troth podniosła się z posłania i zaczęła wkładać na siebie wierzchnie ubranie. Kiedy byli już ubrani, Kyle włożył siwą perukę, a Troth zabandażowała mu głowę i twarz. Zjedli śniadanie, na które składały się: herbata, ryżowe ciasteczka oraz owoce, po czym opuścili gospodę. Ich droga łączyła się z większą i bardziej ruchliwą i Troth poleciła Ky le'owi wsiąść na osła. Odskakiwanie przed tumanami kurzu i szybciej poru szającymi się podróżnymi było prawie tak samo emocjonujące jak wędrów ka i gawędzenie z Troth poprzedniego dnia. Już miał ją zapytać, czy jest może jakaś inna droga, gdy do ich uszu do biegł dudniący odgłos. Gdy wspięli się na wzgórze, w dole ujrzeli idące w ich kierunku oddziały wojska. Wszystkie wozy, piesi i jeźdźcy schodzili z drogi i kryli się wśród drzew, aby je przepuścić. - Chorągiew cesarska - zauważyła cicho Troth. - Doborowe oddziały, prawdopodobnie w drodze do Kantonu. - Tam na prawo prowadzi ścieżka. Może w nią skręcimy? - zapropono wał Kyle, najwyraźniej nie mając ochoty na spotkanie z żołnierzami. Troth, mrużąc oczy, odczytała napis na stojącym przy skrzyżowaniu dro gowskazie. - Prowadzi do słynnego wodospadu i klasztoru. Myślałam o tym, żeby cię tam zabrać, więc to musi być jakiś znak. Ponagliła osiołka do szybszej jazdy. Zanim skręcili w boczną drogę, żoł nierze byli tak blisko, że widać było ich bambusową broń i spiczaste, meta lowe hełmy. Kyle zsiadł z osła i odwrócił się, żeby popatrzeć na maszerują ce oddziały. Ziemia drżała od ich rytmicznych kroków. - Czy Chińczycy boją się armii cesarskiej? - Niezupełnie. Mądry człowiek woli jednak nie zwracać na siebie ich uwagi. - Ta prawda, jak sądzę, dotyczy armii w każdym kraju. - Kyle w mil czeniu obserwował mijające ich oddziały. Chociaż ich broń w porównaniu 111


z karabinami Brytyjczyków była prymitywna, to jednak żołnierze wyglądali na nieustępliwych i zdyscyplinowanych. Odpowiednio wyćwiczeni i uzbro jeni byliby groźnym przeciwnikiem, ale w tej chwili w starciu z europejski mi oddziałami nie mieli żadnych szans. Ruszyli dalej w drogę, kierując się w stronę dzikszej okolicy. Wciąż szli pod górę. Ziemia była tu zbyt uboga i porośnięta krzakami, aby nadawała się pod uprawę, a wąska droga prawie nieuczęszczana. Słonce było już wysoko na niebie, gdy pokonali biegnący wąskim łukiem zakręt i znaleźli się w miejscu, skąd roztaczał się wspaniały widok na wodo spad. Ogromne masy wody spływały z wysokiego klifu - tworząc piętnaście metrów niżej błękitne jeziorko - aby następnie przejść w serię małych ka skad. Kyle z zapartym tchem podziwiał dziką urodę tego miejsca. - Miej scowi nazywaj ą ten wodospad Lataj ącą Wodą - powiedziała Troth. Klasztor jest położony tam wysoko. Świątynie buduje się często na szczy tach wzgórz w pobliżu wody. - Zmrużyła oczy, patrząc w górę. - Jeśli pój dziemy aż na szczyt, to stamtąd roztacza się wspaniały widok na całą okoli cę. Czeka nas jednak długa wspinaczka, a ja nie jestem pewna, gdzie leży następna wioska. - Damy radę - zapewnił Kyle, nie chcąc rezygnować z żadnej atrakcji. Wspięli się aż na sam szczyt wzgórza i wkrótce minęli klasztor. Kyle miał ochotę wejść do środka, ale Troth przekonała go, że w miarę możliwości powinni unikać ludzi. Chociaż wiodąca na szczyt ścieżka była stroma, wysiłek bardzo się opła cał. Widok był rzeczywiście niezwykły i roztaczał się w promieniu osiem dziesięciu kilometrów: Kanton wyglądał jak mała plamka, a wpadające do Pearl River strumienie jak mieniący się kolorami witraż; maleńkie wioski były rozrzucone po żyznych dolinach i stromych, górskich zboczach, a cie niutkie smużki dymu u stóp znajdującego się naprzeciw nich wzgórza wska zywały, że tam również jest wioska. Kyle mógł gapić się na okolicę godzinami, ale wkrótce na ścieżce pod nimi pojawiła się grupa mnichów. Troth mruknęła: - Mnisi mogą się zainteresować, dlaczego stary, ślepy człowiek wspiął się aż tak wysoko, a więc w drogę, dziadku. Kyle ruszył dalej bez sprzeciwu. Schodzili teraz w dół o wiele węższą ścieżką, która biegła przez głęboki wąwóz. Gęsto zalesiony i z płynącym w dole strumykiem, po ulewie mógł się szybko zamienić w rwący potok. Tu i tam herbaciane ogrody trzymały się kurczowo zbocza. Krzewy były intensywnie zielone i miały pierwsze w tym roku kwiaty. 112 - Krzewy herbaciane lubią wysokość i wilgoć -zauważyła Troth, gdy jakiś pracujący w ogrodzie wieśniak zawołał coś do nich. - Co on powiedział? - zapytał Kyle. - Chyba ostrzegł nas, żeby nie zostawać na noc w górach. Pewnie chodzi o duchy. - O duchy - powtórzył, patrząc na nią podejrzliwie. Roześmiała się szeroko. - One są wszędzie, dziadku, i każdy musi oddawać im cześć. - Gdy scho dzili w dół, Troth badawczo rozejrzała się po okolicy. - W tych górach jest wiele jaskiń - powiedziała. - Może później będziemy mogli obejrzeć którąś z nich. Widząc ciemną plamę na skalistej ścianie wąwozu, gestem zatrzymała Kyle'a, a sama ruszyła w tę stronę, aby się przekonać, co to jest. Zdążyła przejść jakieś sto metrów, gdy leśne poszycie zadrżało i lśniący czarno-żółty kształt wyłonił się z ciemności zaledwie parę metrów przed nią. Tygrys. Nogi wrosły jej w ziemię. Po chwili z bijącym mocno sercem zaczęła po woli cofać się, podczas gdy ogromne zwierzę wpatrywało się w nią nieru chomym wzrokiem. W końcu tygrys ruszył wolno w kierunku Troth. Jeśli ją zaatakuje, nic już nie uchroni jej przed śmiercią. A może wspiąć się na drzewo? Nie. Nie było żadnego w pobliżu, a poza tym tygrysy potrafią się lepiej wspinać niż ludzie. Wycofywała się do chwili, gdy zawadziła obcasem o jakiś korzeń i upadła. Tygrys natychmiast przy spieszył. Krzyknęła na widok potężnych kłów w rozwartej paszczy. Mogła by spróbować dźgnąć go w ślepia i, być może, udałoby się nawet kopnąć go w szyję... Nagle jakiś kamień wielkości pięści przeleciał ze świstem obok mej i trafił tygrysa w nozdrza. Zaskoczone tym zwierzę zatrzymało się, mrużąc śle pia. Drugi kamień uderzył w szeroką, pręgowaną klatkę piersiową, a zaraz po nim kolejny trafił w potężnie umięśnioną łopatkę. Tygrys podniósł głowę i z jego gardła wydobył się ostrzegawczy pomruk. Przez chwilę panowało głucha cisza, po czym jeszcze jeden kamień trafił tygrysa w ucho. Zwierzę prychnęło z irytacją, odwróciło się i zniknęło w gę stwinie. - Wszystko w porządku, Troth? - zapytał Kyle, pomagając jej podnieść się z ziemi. Skinęła głową, nie mogąc wydobyć z siebie głosu. 113


- To wynośmy się stąd. Na szczęście twoja kocia przyjaciółka nie była głodna, jednak powinniśmy uciekać, zanim zgłodnieje. - Objął ją w pasie, ponaglając do powrotu tam, gdzie przywiązał przerażonego osła. Zwierzę zaryczało, szarpiąc wodze. Gdy Kyle go uspokoił, Troth zapytała: - Co za dureń rzuca kamieniami w tygrysa? - Dureń, który nie ma przy sobie broni. - Osioł był już zupełnie spokojny, Kyle pomógł więc Troth usadowić się w siodle. -Nauczyłem się czegoś o ty grysach, kiedy byłem w Indiach, i widziałem, że te kamienie mogą go znie chęcić do ataku bez ryzyka, że jedynie go rozwścieczą. Tygrys, jeśli to nie jest ludojad w trakcie polowania, zazwyczaj nie atakuje człowieka, ale jeśli upadniesz, zaczynasz wyglądać na coś, co może bardziej nadawać się do jedzenia. - Ale to ty miałeś jechać - zaprotestowała, gdy Kyle zaczaj sprowadzać osła stromą ścieżką w dół. - Później, kiedy już przestaniesz się trząść jak galareta. - Przesłał jej szel mowski uśmiech, który kontrastował z bandażami zakrywającymi prawie całą jego twarz. Miał rację. Troth czuła, że jej ciało wciąż dygocze. Jak to dobrze, że mo gła liczyć na jego pomoc i opiekę. Szkoda tylko, że była zbyt roztrzęsiona, aby czuć radość, kiedy ją obejmował, sadzając na osła. Tak czy owak, nie jest z nią chyba najgorzej, jeśli zaczynają przychodzić jej do głowy takie myśli. - Nieźle rzucasz - zauważyła z uznaniem. - W Eton miałem opinię dobrego serwującego w krykiecie. - Zachicho tał. - Nigdy by mi wówczas nie przyszło do głowy, że ta umiejętność przyda się w takich okolicznościach. Oto zalety wszechstronnej edukacji. Troth uśmiechnęła się, czując, jak opada z niej napięcie. Brawura w obli czu niebezpieczeństwa to jedna z cech, które szczególnie jej imponowały u Brytyjczyków. Jej ojciec miał ją w nadmiarze. On i Kyle polubiliby się z pewnością. Przejechali około kilometra, gdy zsunęła się z siodła i przejęła od Kyle'a wodze. Kyle cofnął się o krok i oparł rękę na siodle, przyjmując taką jak zwy kle pozycję. Troth zauważyła, że poza sytuacją, gdy ją ratował, przyjmował postawę i maniery starego człowieka nawet wtedy, gdy nikogo nie było w po bliżu. Jednak w Chinach nigdy nie wiadomo, czy ktoś nas nie śledzi z ukrycia. - Słońce już prawie zachodzi i nie sądzę, by udało nam się dojść do tej wioski przed zmrokiem - zauważył. Zadrżała mimowolnie. 114 - Obawiam się, że masz rację. - Nie możemy spędzić nocy pod gołym niebem, ponieważ tygrysy właś nie wtedy polują najczęściej. Moglibyśmy wspiąć się na drzewo, ale nasz ryczący przyjaciel miałby nas wtedy jak na widelcu. - Dyskretnie ściągnął warstwę gazy z oczu, chcąc dokładniej się rozejrzeć. - Tam powinna być jaskinia. Czy możemy podejść bliżej? Skinęła głową, licząc na to, że Kyle ma rację. Dzisiejszej nocy wolała mieć dookoła siebie solidne ściany. Wspinali się z trudem pod górę, a kiedy osiołek zaczął protestować, Kyle powiedział surowo: - Przestań narzekać. Robimy to, żebyś nie został zjedzony. - Może narzeka, ponieważ nie ma imienia. - No to nazwijmy go Uparciuchem - zaproponował Kyle. Roześmiała się. - To chiński osioł i powinien mieć chińskie imię. Co powiesz na to, żeby się nazywał Sheng, co znaczy zwycięstwo? - Miejmy nadzieję, że na to zasługuje. Chodź, Sheng. - Kyle pociągnął za uzdę, aby namówić osła do pokonania stromego zbocza. Kiedy byli już blisko celu, Troth zaniepokoiła się nagle. - Zauważyłeś, jak bardzo przetarta jest ta ścieżka? Mam nadzieję, że nie zrobiły tego jakieś głodne bestie, które żyją w tej jaskini. - Jeśli to nie tygrys, to damy sobie radę. Troth zamarła, gdy w ręku Kyle'a pojawił się pistolet. Gdzie on go ukry wał? Tak czy owak, musiała przyznać, że w tej dzikiej okolicy obecność Kyle'a okazała się nieoceniona. Zatrzymała się na zewnątrz, podczas gdy Kyle przeszedł przez wąskie wejście. Jego głos powtórzył się echem, gdy zawołał: - Jaskinia jest bardzo obszerna i pachnie drewnem sandałowym. Najwy raźniej regularnie korzystają z niej podróżni, ale teraz jest pusta. Możesz wejść. Ciągnąc z całych sił za wodze, Troth zmusiła osła do wejścia. Wnętrze jaskini było nieregularne i oświetlone bladym światłem wpadającym przez szczelinę na górze. Po lewej stronie znajdowało się palenisko, a za nim spły wała po kamieniach woda, tworząc nieduże jeziorko. Była tu również niewielka sterta przygotowanych przez kogoś pochodni. Kyle zapalił jedną z nich i zaczaj przeszukiwać wnętrze. Po chwili z tylnej, ciemnej części pieczary dobiegł jego głos: - Tu jest przejście. Sprawdzę, dokąd prowadzi. 115


- Idę z tobą. - Troth uwiązała Shenga i zaintrygowana ruszyła za Kyle'em prowadzącym w górę przejściem. Przypuszczała, że to był naturalny tunel, który został przez kogoś poszerzony i wygładzony, aby można było łatwiej przechodzić. Po chwili zrozumiała, dlaczego idący przed nią Kyle zatrzymał się nagle, a z jego ust wydobył się cichy gwizd. - Dobry Boże! Przecież to świątynia!

49

Kyle w osłupieniu przyglądał się wyrzeźbionej kobiecej postaci tuż przed nim. Dwukrotnej wysokości człowieka, oświetlona promieniami światła wpadającymi przez otwory w sklepieniu, zdawała się wyrzeźbiona wprost w skalnym masywie. Nie usiłował nawet odgadnąć, jak dawno to było. Ty siąc lat temu? Dwa tysiące? Troth stanęła obok niego i wyszeptała: - To nie bóg, to bogini. - Złożyła dłonie jak do modlitwy i skłoniła się nisko. - To Kuan Yin, buddyjska bogini miłosierdzia i opiekunka dzieci. W łagodnym świetle świątyni Kuan Yin emanowała dobrocią i spokojem. Wzrok Kyle'a zatrzymał się na stosie suchych kwiatów u stóp posągu. - Miejscowa ludność najwyraźniej przychodzi tu regularnie. Czy to było by obrazą bogini i wiernych, gdyby ktoś taki jak ja spędził noc w świątyni? - Kuan Yin jest bardzo wspaniałomyślna. - Jestem pewna, że nie będzie miała nic przeciwko temu, jeśli zatrzymasz się w jej gościnnym domu. - Troth obróciła się powoli, chłonąc w zachwycie każdy detal kaplicy. - To święte miejsce - wyszeptała. - Czy czujesz moc chi? Potraktował poważnie jej pytanie i po chwili milczenia stwierdził ze zdu mieniem, że rzeczywiście czuje... coś. - Czy to przypomina energię bijącego serca? - Można tak powiedzieć. Chi to energia życia. Przenika przez każdy byt. W tym miejscu jest wyjątkowo silna. Kyle czuł podobną moc w wielu innych miejscach. Czasem były to domy modlitwy, a czasem miejsca porażające naturalnym pięknem. - Czy ta moc wiąże się z odbywającymi się tu od wieków praktykami religijnymi, czy też była już tu, zanim zbudowano świątynię? 116

- Myślę, że znaczenie miało i jedno, i drugie. Prawdopodobnie od zawsze znajdowało się tu naturalne źródło chi i właśnie dlatego wybrano to miejsce na świątynię. - Wzrok Troth powędrował w kierunku sklepienia. W bladym per łowym świetle jej twarz sprawiała wrażenie, jakby należała do istoty z innego świata. - Słyszałam, że w zamierzchłych czasach było wiele ukrytych świą tyń, ale ta jest pierwszą, którą ujrzałam na własne oczy. Mieliśmy szczęście. Kyle przyznał jej rację. Po złożeniu przed boginią pełnego czci ukłonu tą samą drogą wrócili do pomieszczenia przeznaczonego dla pielgrzymów. - Przyniosę trochę drewna na opał i trawy dla Shenga. - Tylko nie odchodź daleko. Nie chciałbym, aby ci się coś przytrafiło w tych ciemnościach. - Uwierz mi, że ja również bym tego nie chciała! Rozsiodłał osła i złożył bagaż w niszy w pobliżu wejścia. Zapobiegliwa Troth nie zapomniała o ciepłych kocach, jedzeniu i maleńkim rondelku do zagotowania wody na herbatę. Zapowiadało się więc, że spędzą tę noc bez żadnych problemów. Po uwiązaniu Shenga w jednej z kolejnych nisz Kyle zajął się jego opo rządzaniem, a Troth wyszła po trawę. Kiedy za drugim razem wracała z na ręczem drewna, Kyle spojrzał na ciemniejące niebo. - To był ostatni raz - powiedział. - Jeśli opału będzie za mało, to poradzi my sobie bez niego. Złożyła drewno przy palenisku i otrzepała rękawy. - Zgoda. Podniósł do góry kratę zbitą z drewnianych bali, którą znalazł podczas przeszukiwania groty. - Najwyraźniej nie tylko my boimy się tygrysów. Czy widzisz, jak spryt nie zainstalowano te wsporniki? Dzięki nim można tą kratą zablokować wejście. Po założeniu kraty Kyle z ulgą pozbył się bandaży i peruki. To przebranie było jednak piekielnie uciążliwe, ale ulga, jaką czuł, wracając do siebie, była tego warta. Dopiero teraz uświadomił sobie, co musiała przeżywać Troth, która w przebraniu spędziła piętnaście lat, i to nie z własnego wyboru. Nic dziwnego, że tak tęskniła za Anglią i innym życiem. W milczeniu usiedli do posiłku, wykorzystując złożone koce, by złago dzić nierówności kamiennej podłogi. Kyle nie pamiętał, kiedy ostatnio czuł się tak dobrze. Po skończeniu prostego posiłku powiedział w zadumie: - Po wielu latach, kiedy będę już stary i siwy, będę wracał myślami do tego wieczoru i wspominał, jaki tu byłem szczęśliwy. 117


- Szczęśliwy? Zatoczył łuk trzymaną w ręku filiżanką. - Jem kolację w fascynującym, tajemniczym miejscu, w towarzystwie ślicznej, młodej kobiety. Jako chłopiec marzyłem o takiej przygodzie. Spuściła wzrok, zakłopotana. Słyszała, jak europejscy kupcy schlebiają swoim kobietom. Komplementy były urocze, ale nic nie znaczyły. - Czy dlatego zostałeś podróżnikiem - dla przygody? - Tylko częściowo. - Patrzył przed siebie niewidzącymi oczami. - Od najmłodszych lat intrygowała mnie kula ziemska i białe plamy oznaczające nieodkryte jeszcze miejsca. Na bardzo starych mapach widnieją napisy: ,,Tu spotyka się smoki". Chociaż bardzo pragnąłem zobaczyć smoki, tak naprawdę chciałem podróżować, żeby... się dowiedzieć, kim jestem. Uśmiechnęła się lekko. - Nie jesteś więc Kyle'em Renbourne'em, wicehrabią Maxwellem i dzie dzicem lordowskiego tytułu Wrexhamów? - Oczywiście, że jestem. - Pochylił się i rozlał resztę herbaty do filiża nek. - Jednak tyle się zawsze po mnie spodziewano, że nigdy nie byłem pewien, czego pragnę dla siebie. Przez całe lata zazdrościłem mojemu bratu. Był ode mnie młodszy, miał o wiele więcej swobody, a jednak natychmiast oddałby swoją wolność za moją odpowiedzialność. - Wygląda na to, że obydwaj byliście jak osły, które szarpią swoje sznury, aby dotrzeć do trawy znajdującej się poza ich zasięgiem. Zachichotał. - No właśnie. W końcu, dzięki Konstancji, zrozumiałem, że wiele z tych ograniczeń, które mnie krępowały, sam sobie narzuciłem. Po jej śmierci od rzuciłem je i wkroczyłem na drogę, która mnie tu przywiodła. - I odkryłeś wreszcie, czego tak naprawdę chcesz? - O ironio losu. Kiedyś czułem się tak, jakby ktoś zastawił na mnie sidła, żądając, abym kierował ogromnym majątkiem, a w końcu zasiadł w Izbie Lordów i podejmował decyzje mające wpływ na los narodu. Jednak teraz wygląda na to, że cieszę się na jedno i drugie. Tam również będą zawsze nowe wyzwania i myślę, że im podołam. - Z jego ust wyrwał się zduszony śmiech. - To zabrzmiało trochę pompatycznie, nie sądzisz? Przyglądała się zdecydowanym rysom jego twarzy, myśląc, że nigdy nie mógłby być pompatyczny, a tym bardziej nudny. - Mój ojciec powiedział mi kiedyś, że motto królowej Szkocji, Mary, brzmiało: ,,Pod koniec życia znalazłam swój początek". Pasuje do ciebie. Przemierzyłeś świat, aby odkryć, że twoje przeznaczenie znajduje się tam, gdzie wszystko zaczynałeś. Jesteś szczęściarzem. 118 - Nie pod każdym względem. - Jego twarz pociemniała i Troth była pew na, że myślał o Konstancji. - Chociaż nie będzie przy tobie miłości twego życia, to jednak będziesz miał swój dom, swoją rodzinę i swoje przeznaczenie - powiedziała cicho. Zazdroszczę ci. Jego twarz złagodniała. - Pomogę ci znaleźć dom w Anglii. Ich oczy się spotkały. Jakże pragnęła wierzyć, że tę serdeczność w jego oczach można nazwać miłością, ale nie była aż tak naiwna. Podobała mu się i pożądał jej, ponieważ to naturalne, że mężczyzna pożąda kobiety, ale jego oferta to jedynie gotowa do pomocy dłoń przyjaciela. - Przynajmniej nie będę musiała tam grać roli mężczyzny lub szpiega. Odstawiła pustą filiżankę, przeciągnęła się i zaczęła zdejmować wierzch nie ubranie. Będzie spała w lekkiej tunice i spodniach, które miała pod spodem. Kyle był ubrany podobnie. Ukradkiem obserwowała, jak ściąga z sie bie ubranie i jak jego mięśnie napinają materiał bielizny. Miała nadzieję, że Kyle zasugeruje, aby rozłożyli koce tuż obok siebie, ale tego nie zrobił. Tłumiąc westchnienie, zapaliła pochodnie i ruszyła do kapli cy. Tam przyklęknęła przed posągiem Kuan Yin. W bladym świetle bogini zdawała się uśmiechać litościwie, gdy Troth wymawiała w myślach słowa modlitwy: O, Pani, wiem, że ten mężczyzna nie jest dla mnie. Jego serce jest zajęte, pozycją społeczną góruje nade mną tak jak słońce nad chmurami, a honor zabrania mu flirtu, gdy pożądanie nie opiera się na miłości. Ale ty jesteś boginią uosabiającą kobiecą energię i oddanie. Jeśli istnieje sposób, abyśmy byli razem, nawet jeśli tylko przez godzinę, proszę spraw, by tak się stało. Przysięgam, że nie poproszę o nic więcej - ani ciebie, ani jego. Zamknęła oczy i jakiś czas trwała w modlitewnym skupieniu. Wąski pro myk energii wniknął w jej ciało, dając uczucie przyjemnego ciepła, aby po chwili zakipieć radością, gdy zrozumiała, co musi zrobić. Będąc człowiekiem honoru, nie chciał skrzywdzić słabej, niewinnej kobiety. Musi go więc przeko nać, że w jej przypadku nie ma mowy o krzywdzie. Jeśli wierzyć Ling-Ling, mężczyznę najłatwiej do czegoś przekonać, kiedy sam tego pragnie. Tylko jak sprawić, żeby pragnął? - myślała gorączkowo Troth, wracając do dolnej części świątyni. Klęcząc na kocu, odwróciła się plecami do Kyle'a i sięgnęła pod tunikę, aby zdjąć szeroki płat materiału krępujący jej piersi. Czuła na sobie jego wzrok, kiedy powoli uwalniała się od opaski. Gdy skoń czyła, zaczęła masować piersi, by pobudzić krążenie krwi. Oczywiście ob serwował ją i marzył o tym, co mogło być... 119


Odwróciła się, chcąc znaleźć się z nim twarzą w twarz. Jej tunika prowo kacyjnie ujawniała teraz kobiece kształty. Widząc, że Kyle nie spuszcza z niej wzroku, rozplotła warkocz i potrząsnęła głową, aby uwolnić włosy, po czym przeczesała je palcami, aż lśniącą falą spłynęły na plecy. - Krępowanie włosów jest takie męczące. Jego wzrok nie był już tak beznamiętnie przyjacielski. Przełykając z tru dem ślinę, spuścił wzrok i rozłożył koc do snu. - To zrozumiałe. Mnie peruka również sprawia kłopot. Czuła, jak energia płynie przez jej ciało - kobieca energia jin, silna i pew na, że potrafi przyciągnąć męskie jang. Powoli pokonała dzielącą ich odle głość, przygotowując się do przekonania go, że nadszedł czas, kiedy powin ni zostać kochankami. - Chciałabym spać z tobą dziś w nocy. Palce jego dłoni zacisnęły się na kocu. - Ja także bym chciał, ale mądrzej będzie spać oddzielnie. - Mądrzej dla kogo? - Przyklęknęła przy nim, a gdy podniósł głowę, po chyliła się ku przodowi i pocałowała go, zanim zdążył zaprotestować. Otoczył ją ramionami i przyciągnął do siebie. Kiedy ich pocałunek pogłę bił się, mocno do niego przywarła, podświadomie czując, że jego pożądanie nie wzięło jeszcze góry nad przeklętym kodeksem dżentelmena. Jej obawy potwierdziły się, gdy nagle przerwał pocałunek i odsunął się od niej. - Jesteś niebezpieczną kusicielką- powiedział, siląc się na uśmiech. Ale nic się nie zmieniło od ostatniego wieczoru. Odchyliła do tyłu głowę i jej włosy spłynęły kaskadą na ramiona. - Mój sposób rozumowania się zmienił. Zbyt poważnie do tego podcho dzisz, Kyle. Ponieważ bardzo kochałeś i strata kochanej osoby głęboko cię zraniła, obawiasz się ryzyka, że teraz ty możesz zranić mnie. Doceniam twoją troskę, ale czy bardzo by cię dotknęło, gdybym powiedziała, że nie ma mowy, abym się w tobie zakochała? Najwyraźniej jednak nie czuł się urażony, wyglądał raczej na zaintrygo wanego. - Jak możesz być tego taka pewna? Pogładziła jego policzek grzbietem dłoni, świadoma tego, że kłamie. - Znam siebie. Gdybym miała się w tobie zakochać, to już bym to zrobiła. Ale nie ukrywam, że cię lubię, że ci ufam jak przyjacielowi i uważam za bardzo atrakcyjnego mężczyznę. Uczynisz mi ogromną przysługę, godząc się być ze mną. 120 - Usiłujesz wywołać w moich myślach zamęt i trzeba przyznać, że z za skakująco dobrym skutkiem. - Chwycił jej rękę, zapobiegając dalszym piesz czotom. - Jednak wielu mężczyzn bardzo sobie ceni dziewictwo. Tak wielki dar powinnaś ofiarować ukochanemu, a nie jedynie przyjacielowi. Uśmiechnęła się, czując, jak silne było jego pożądanie. Jego ciało pragnę ło jej, nawet jeśli jego rozum wciąż mu tego zabraniał. - Jedynie przyjacielowi? Odrzucając mnie, dajesz dowód, jak bardzo jesteś wiemy swoim zasadom. Moi przyszli konkurenci mogą się starać oczarować mnie różnymi kłamstwami i ktoś tak niedoświadczony jak ja mógłby im uwie rzyć. Dużo bezpieczniej dla mnie byłoby, gdybym poznała namiętność z przy jacielem, który nie pragnie niczego więcej jak tylko mojego dobra. Ujął w dłonie jej twarz, w jego błękitnych oczach pojawiło się zatroska nie. - Nie ma nic, czego bym pragnął bardziej, niż kochać się z tobą. Ale ni gdy bym sobie nie darował, gdybyś kiedykolwiek miała tego żałować. - Nie będę żałować - zapewniła. - Jednak przysięgam, że jeśli wciąż bę dziesz obstawać przy tym swoim dziwacznym poczuciu honoru, to nie daru ję ci tego do końca moich dni. Dłonie obejmujące jej twarz się zacisnęły. - Wygrałaś, moja droga. Sprawiłaś, że mój rozum i siła woli przestały się liczyć. - Wstał i, chwyciwszy ją za rękę, pociągnął ku sobie, aby wziąć ją w ramiona. Jego wargi dotknęły jej ust i Troth poczuła, jak fala gorąca pły nie przez jej ciało. Zamarła, gdy jego dłonie wsunęły się pod tunikę i zaczęły pieścić jej pier si. O bogowie, nie wiedziała, jaki przyjemny może być dotyk! Gdy jęczała pod wpływem doznań, które rozpalały w niej krew, Kyle zsunął z niej tunikę, po czym sam ściągnął swoją, tak że jej nagie piersi wtopiły się w miękki zarost na jego torsie. - Zastanawiałem się, jakie ciało kryje szata Jina Kanga. Jesteś nawet pięk niejsza od moich marzeń. Tym razem uwierzyła w szczerość jego słów, ponieważ w wargach, które ją całowały, było tyle pożądania. W pewnej chwili odsunął się od niej, a kie dy otworzyła oczy, zauważyła, że składa koce, robiąc posłanie na kamiennej podłodze. Kiedy było gotowe, ułożył ją na nim, po czym położył się obok niej. - Troth - wymruczał, wtulając usta w jej włosy. - Mei-Lian. Chociaż przez tyle lat żyłaś jako mężczyzna, jesteś prawdziwą kobietą, uległą, silną i wy jątkowo piękną. 121


- Co... co powinnam robić? - zapytała, nerwowo wplatając palce w za rost jego torsu. - Po prostu odprężyć się i powiedzieć, co sprawia ci przyjemność. Następ nym razem... - Roześmiał się krótko. - Oprócz tej lekcji będąjeszcze inne. Jego wargi znalazły się teraz w zagłębieniu jej szyi, po czym przesunęły się wzdłuż linii brody, aby po chwili ponownie połączyć się z jej wargami. Poddając się namiętności, powoli stawała się istotą taką, jaką chciał, żeby była. Jej reakcja na pieszczoty była coraz intensywniejsza. Kiedy ich ciała się zetknęły, ona również mogła śledzić jego pożądanie, czuć siłę jego mię śni, gdy usiłował nad sobą panować. Jego ciepła dłoń przesunęła się po jej brzuchu, nieprawdopodobnie ją roz palając, a kiedy dotarła do wnętrz jej ud, dech w niej zaparło. Zatrzymał się natychmiast. - Czy to sprawia ci przykrość? - Nie! Nie, proszę, nie przerywaj. Kontynuował więc intymne pieszczoty, aż całe jej ciało zamieniło się w jedną pochodnię. Z ust wydobył się jęk, a jej ciało mocno do niego przy warło, eksplodując rozkoszą, o jakiej nigdy nie śniła. O bogowie! Większej rozkoszy spodziewała się jedynie wtedy, gdy on straci nad sobą panowanie i zaczną wspólny lot... Napięcie opadło. Dyszała ciężko z twarzą wtuloną w jego ramię. - To był... cudowny początek - wymamrotała. Wciąż miał na sobie luźne spodenki, wsunęła więc pod nie dłoń, gorączkowo szukając źródła czegoś bardzo gorącego, co napierało na jej uda. Ponownie powstrzymał jej dłoń. - Zaśnijmy teraz. To był długi dzień. Oczy Troth stały się ogromne za zdumienia. Twarz Kyle'a lśniła od potu, ale starał się zachować zimną krew. Od początku planował dojść do tego miejsca i ani kroku dalej. - A co z tobą? - Uwolniła rękę z jego uścisku i objęła nią fascynujące źródło męskiej energii. - Czyżbyś chciał odmówić mi możliwości zrewan żowania się za to, co otrzymałam? Zamarł, nie potrafiąc opanować tego, co tak mocno pulsowało w jej dłoni. - Sądzę, że spełniłem twoją prośbę, chociaż nie wydarzyło się nic nie odwołalnego. Nie wiedziała, czy ma się śmiać, czy płakać. - Milordzie - powiedziała surowo. - Niech pan przestanie być tak cho lernie szlachetny.

20

Zupełnie nieoczekiwanie wybuchnął śmiechem. - Masz rację. Chyba trochę przesadziłem. Wcale nie jestem taki nadzwy czajny i wcale nie uważam, że każda kobieta musi się we mnie zakochać. - Zróbmy to więc jak przyjaciele, porzucając tę całą niepotrzebną powa gę - powiedziała, delikatnie obejmując jego męskość. Reakcja była natych miastowa. Wciągnął powietrze, po czym błyskawicznie zdjął spodenki i usadowił się między jej nogami. - Najdroższa Troth - wyszeptał, zanim zaczął ją całować. - To ty jesteś nadzwyczajna. Ku jej zdumieniu pożądanie pod wpływem jego pieszczot zapłonęło znowu. - Jeśli to prawda, skończ z tymi swoimi obiekcjami. Zamknął jej usta pocałunkiem i wszedł w nią jednym zdecydowanym ru chem. Słyszała, że ten pierwszy raz jest bolesny, ale ten ból był krótki i roz płynął się w strumieniu innych doznań, gdy tylko poczuła go w sobie. Jej paznokcie rysowały mu plecy, gdy dostosowywała się do jego rytmu w łączącym ich miłosnym tańcu. W tym właśnie przejawiał się głęboki sens jin i jang, mężczyzny i kobiety, odrębnych bytów stanowiących jedność je dynie wtedy, gdy się łączą. Byli partnerami, równymi sobie ludzkimi istota mi, zatracającymi się w sobie nawzajem. Ugryzła go w ramię w miłosnym uniesieniu. Jednak, pomimo przyspie szonego oddechu i zroszonego potem ciała, czuła, że nie do końca był z nią. Kiedy konwulsyjne skurcze jej ciała minęły, wycofał się i otoczywszy ją mocno ramionami, szczytował na jej brzuchu, jęcząc cicho. - Mei-Lian, dobry Boże, Mei-Lian... Ze smutkiem uświadomiła sobie, że nawet w kulminacyjnym momencie pożądania pamiętał o tym, że nie wolno mu mieć dziecka z kobietą niebedącą jego małżonką. I chociaż to był kolejny dowód na to, że jest człowiekiem ho noru, nie mogła odżałować, że ich akt nie skończył się tak, jak powinien. Czy mogła się jednak skarżyć? Uzyskała przecież więcej, niż ośmieliła się marzyć. Bogini wysłuchała jej prośby. Przesunęła językiem po jego ramie niu w miejscu, gdzie jej wargi zostawiły ślad na słonej skórze. - Dziękuję, milordzie. Uśmiechnął się. 123

122


- To ja powinienem ci podziękować. Otrzymałem od ciebie najwspanial szy dar. - Dlaczego nazwałeś mnie Mei-Lian? - Chyba dlatego... że to twoje najgłębiej skrywane imię - odparł w zadu mie. - Imię pasujące do największej intymności, jaką mężczyzna i kobieta mogą dzielić. - Tak jak twoje imię Kyle? - Na całym świecie tylko mój brat i moja siostra tak wciąż do mnie mówią. - Pocałował czubek jej nosa. - A teraz ty. - A twój ojciec? - Moja matka mnie tak nazwała; Kyle jest szkockim imieniem używanym w jej rodzinie. Ja byłem jednak wicehrabią Maxwellem od chwili urodzenia, tak więc mój ojciec zawsze używał tego tytułu. Jego dłoń przesunęła się po jej ciele z taką czułością, że Troth miała ocho tę się rozpłakać. Chociaż jego serce było niedostępne, on sam był z pewno ścią najdelikatniejszym i najbardziej troskliwym kochankiem. Kiedy jej oddech wrócił do normy, zaczęła zastanawiać się, ile jeszcze razy będą mogli się kochać, tak jak teraz. Mieli przed sobą czternaście dni wypra wy do Hoshan, a potem do Makau. Niewiele, bardzo niewiele. Być może będą mogli to kontynuować podczas podróży do Anglii? A to potrwa cztery do pię ciu miesięcy, może dłużej, jeśli wiatry nie będą dla statku zbyt łaskawe. Nie. Nie powinna się łudzić. Wszystko się skończy, gdy Kyle znajdzie się znowu wśród swoich rodaków. Wszystko, co miała, to dzisiejsza noc i kilka następnych dni. Musi zrobić wszystko, aby je jak najlepiej wykorzystać.

Zasypiał powoli, chcąc jak najdłużej trzymać Troth w ramionach. Tak do brze nie czuł się od dnia, gdy Konstancja zapadła na zdrowiu. Wprawdzie przyjaźń to nie to samo co miłość, ale z pewnością to lepszy fundament do budowania intymności niż tylko namiętność lub zwykła finansowa transak cja, i nie ma znaczenia, jak elegancko ta ostatnia zostanie nazwana. Gdy się obudził i wyciągnął rękę, Troth już nie było. Dopiero świtało i we wnątrz jaskini panował półmrok. Ponieważ krata wciąż blokowała wejście, Troth musiała być w pobliżu. Tłumiąc ziewanie, wstał i, wciągnąwszy na siebie ubranie, ruszył w górę do kaplicy. Kiedy dotarł na miejsce, ze zdumieniem zauważył Troth tań124

czącą przed figurą Kuan Yin. Boso i ubrana w tak proste szaty jak on sunęła po kamiennej posadzce z zapierajacądech w piersiach gracją. Jej ruchy przy pominały poruszanie się gałązek wierzby na wietrze, włosy, wciąż rozpusz czone, skręcały się i powiewały wokół niej przy każdym ruchu. W bladym świetle wyglądała jak nieziemsko piękna istota z innego świata. W pewnej chwili wykonała powolny obrót i zatrzymała się przed nim z roz promienioną twarzą. Nieoczekiwanie poczuł dotkliwy ból na myśl, że to wszystko powinno być dla innego mężczyzny, takiego, który mógłby ją ko chać i pieścić tak, jak na to zasługuje. Była jednak dojrzałą kobietą, pod wieloma względami mądrzejszą niż on, a poprzedniej nocy udowodniła, że wie, co robi. Porzuciwszy dotychczaso we życie w Kantonie, musi teraz zaakceptować swoją kobiecość, aby nie zginąć w nowym świecie. Spotkało go ogromne szczęście, że to właśnie jego wybrała do udzielenia jednej z najważniejszych w życiu lekcji. Na jego widok skłoniła się głęboko. - Milordzie. - Dla ciebie nie jestem milordem, lecz twoim przyjacielem. - Ujął jej dło nie i zmusił do wstania. - Co to był za taniec? Nigdy czegoś podobnego nie widziałem. Uśmiechnęła się. - To nie taniec, to tai chi - ćwiczenia dla zrównoważenia energii chi. W Makau ćwiczyłam tai chi i wing chun prawie każdego ranka. Czasem, dla treningu, przyłączał się do mnie Chenqua. - Doskonała zaprawa przed śniadaniem. - Nic dziwnego, że była w tak doskonałej formie. - Czy te ćwiczenia naprawdę pomagają uzyskać pełniejszą harmonię? - O, tak. Jeśli nie wykonuję ich przez parę dni, zaczynam się fatalnie czuć. - Wygląda na to, że powinienem się o tym przekonać sam. Czy mogłabyś mnie nauczyć? - Naprawdę tego chcesz? - Od zaraz, jeśli nie masz nic przeciwko temu. - Wobec tego zaczniemy od prostych wzorów, z których składają się pro ste formy. Ta została nazwana ,,cofająca się małpa". - Zaczęła wykonywać posuwiste kroki do tyłu, jej całe ciało było w nieustannym ruchu, a jedna ręka wysunięta do przodu przez czas wykonywała zamaszyste gesty. - Mał pa, spotykając na swojej drodze tygrysa, ratuje się, wyciągając łapę do przo du w kierunku jego nosa i jednocześnie cofając się. Kiedy robi krok do tyłu, zmienia łapę, trzymając nieprzyjaciela na dystans. 125


Kyle usiłował ją naśladować, ale czuł się niezdarnie. To wcale nie było takie proste, jak się na początku wydawało. - Czy wczoraj, gdy spotkałaś tygrysa, mogło ci się to do czegoś przydać? - Nie sądzę. Nawet gdybym miała na tyle odwagi, żeby spróbować, ty grys odgryzłby mi rękę, zanim sięgnąłby do mojego gardła - rzuciła beztro sko. - Nie bądź spięty, milordzie. To trzeba wykonywać bez wysiłku, jakby od niechcenia. Poczuj, jak chi płynie przez ciebie niczym rzeka światła. Rzeka światła. Wyobraził to sobie, rozluźnił się i jego ruchy stały się bar dziej płynne, chociaż zdawał sobie sprawę, że nigdy Troth pod tym wzglę dem nie dorówna. Kiedy go nauczyła kilku podstawowych układów, przeszła do normalnego zestawu codziennych ćwiczeń, tylko że wykonywanych w znacznie wolniej szym tempie. Podążał za nią pod dobrotliwym spojrzeniem Kuan Yin. Czuł się szczęśliwy, beztroski i pogodzony z całym światem. - Dobra robota! - zawołała ze śmiechem. - I jeszcze jedno. Ćwiczenie musi się stać częścią ciebie do tego stopnia, abyś nie myślał o tym, co robisz. Dopiero wtedy chi będzie mogła popłynąć swobodnie. - Chodzi o to, aby nie starać się być tancerzem, ale uosabiać sam taniec? - Właśnie! Pokazała mu ten sam układ ponownie, tylko w szybszym tempie, po czym jeszcze raz, aż potrafił go wiernie odtworzyć. Stopniowo przestawał myśleć o swoim ciele, pozwalając myślom płynąć swobodnie. Jego wzrok podążał za Troth. Była taka śliczna i niepowtarzalna, fascynujące połączenie umy słu, ciała i ducha. Jak często jesteśmy szczęśliwi i w pełni zdajemy sobie z tego sprawę? On był szczęśliwy teraz... Układ zmienił się na srokę lądującą na gałęzi. Kyle speszył się i zamiast w lewo, skręcił w prawo i zderzył się z Troth. - Przepraszam! Chichocząc, szybko wstała, beztroska jak dziewczyna, którą nigdy nie pozwolono jej być. - Błędy się zdarzają. Jesteś zupełnie niezły jak na sztywnego Anglika. - Niektóre ze stosowanych w europejskim boksie ruchów są do tego po dobne, chociaż bledną w porównaniu z twoim wing chun. A jak wyglądają ćwiczenia dla dwóch osób? - Najprostsze to ,,lepkie ręce". Ćwiczący łączą dłonie nadgarstkami i po ruszają nimi, testując siebie nawzajem. Jeśli któryś z ćwiczących zada cios, drugi musi ten cios zablokować. 126 - Nie mam zamiaru zadawać żadnych ciosów, ale ćwiczenie wydaje się interesujące. - Przycisnął nadgarstki swoich dłoni do jej nadgarstków. Jej dłonie były wąskie, ale palce długie i zręczne, a twarz promieniała siłą i har monią. - Dobry Boże, chyba czuję, jak twoje chi przepływa do mnie. Czy to możliwe? - Oczywiście. Trzeba czuć energię przeciwnika, żeby wiedzieć, co chce zrobić, zanim to zrobi. Spróbuj uwolnić się od moich rak, a ja spróbuję ci to uniemożliwić. Widział, jak walczy, pomyślał więc, że to zupełnie możliwe, iż wiedziała wcześniej, co jej przeciwnicy zrobią, zanim zdążyli to zrobić. Bez względu na to, jak manewrował rękami, tkwiła przy nim jak przyklejona. - To przypomina raczej taniec. Dodał pracę stóp do ,,lepkich rąk" i zaczęli krążyć po kaplicy niczym tance rze. Nie miało znaczenia, czy parł do przodu, skręcał w bok, czy się cofał wciąż była z nim, prowokowała uśmiechem, a jej stopy były tak szybkie jak u szkockich tancerzy. Poruszał się coraz szybciej i szybciej, aż obydwoje dy szeli ze zmęczenia. Mimo to wciąż byli nierozłączni jak człowiek i jego cień. Czując, jak krew tętni mu w żyłach, przypomniał sobie intymny taniec, który połączył ich ubiegłej nocy. Pożądanie rosło, aż nie był w stanie myśleć o niczym innym. Tylko jak uwolnić się od tych ,,lepkich rąk" i zająć je czym innym? Nie wolno mu planować czegokolwiek, zanim ona nie odczyta jego inten cji. Nie mógł jednak nie myśleć o tych ponętnych ustach, szczupłym, gięt kim ciele, wspaniałym darze jej miłości. Odrzucając dręczące go myśli, opuścił ramiona, zrywając kontakt między ich rękami. Następnie chwycił ją wpół i oderwał od ziemi. - Zwycięstwo! A teraz czas na inne ćwiczenia. Objęła go mocno za szyję i wciąż ciężko dysząc, powiedziała: - Podobno niebezpiecznie jest kochać się tuż po ćwiczeniach chi, milor dzie. Może powstać tak wysoka temperatura, że zniszczy wewnętrzne orga ny kochanków. Zamrugał oczami, oszołomiony drżącym kobiecym kształtem, który trzy mał w ramionach. - Naprawdę? - Tego nie wiem - przyznała. - Ale chyba nie chciałabym ryzykować. Pocałował pulsujący punkt na jej szyi. - Niebezpieczeństwo, nawet jeśli jest, minie, zanim zniosę cię na dół. Wybuchnęła gardłowym śmiechem. - Z pewnością masz rację, milordzie. - Kiedy niósł ja na posłanie, drażni ła jego ucho wargami, mrucząc jednocześnie jak zadowolona z siebie kotka. 127


Śmiejąc się i potykając, zeszli na dół, zrzucając po drodze ubranie. Jej skóra o kolorze kości słoniowej była jak jedwab. Usiłował całować każdy jej centymetr, podczas gdy jego dłonie pieściły jej ciało, pamiętając, jakie pieszczoty Troth lubi najbardziej. Była idealnym połączeniem smukłych kończyn, łagodnych kobiecych kształtów i imponujących bujnych piersi. - Jesteś wspanialsza niż bankiet Chenqui - wyszeptał matowym głosem. Ucztą godną króla. - Nigdy nie chciałabym króla, milordzie, chyba że potrafiłby kochać jak ty. - Delikatnie gryzła go w ramię, napierając jednocześnie na niego biodrami. - Mei-Lian. - Rozłączył jej nogi kolanami. - Piękna i smukła jak topola. Wszedł w nią powoli, bojąc się, że po wczorajszej inicjacji może sprawić jej ból, ale ona nie tego pragnęła. Rozgrzana ćwiczeniami wing chun była jak dzika tygrysica, która żąda takiej samej dzikości od swojego partnera. Stoczyli się z posłania na kamienną posadzkę, nie bacząc na jej chłód. Ułożył się na plecach, wciągając ją na siebie. Dech w niej zaparło, gdy pozwolił nadawać tempo ich aktowi. Jej twarz promieniała rozkoszą niezna nych dotąd doznań i świadomością, że może je kontrolować. Do chwili, aż kontrola nie była już możliwa i do głosu doszła namiętność. Gdy jej oddech uspokoił się nieco, zamknął ją w ramionach i przekręcił się tak, że to on był teraz na górze. Jeszcze kilka powolnych ruchów dają cych rozkosz prawie nie do wytrzymania i ledwo zdążył w porę się wycofać. Ciężko dyszał, z trudem łapiąc powietrze, na wpół sparaliżowany z rozko szy i wyczerpania. - Ty, moja droga -jęknął - sztuki kochania uczysz się znacznie szybciej niż ja tai chi. Zachichotała, kryjąc twarz na jego piersi. - W takim razie musisz być lepszym nauczycielem niż ja. Przekręcił się na bok, zadowolony, że zdołał wylądować na kocu, ponie waż był zbyt wyczerpany, by wykonać jakikolwiek ruch. - Albo ty lepszą uczennicą. Wsunęła kolana między jego nogi i westchnęła z zadowoleniem. - Jak to cudownie, gdy dwoje ludzi tak świetnie do siebie pasuje. Świetnie pasuje to zdecydowanie za mało. Od lat Kyle nie czuł się tak fizycznie spełniony. Być może nigdy - otrząsnął się szybko z tych myśli. Na przeszłość nie było w tej chwili miejsca. Leżeli spleceni ze sobą, aż zaczął padać deszcz. Krople wody wpadały przez dziury w sklepieniu, tworząc szybko kałuże. 128 - Poeci o miłości fizycznej mówią, że to ,,chmury i deszcz", ponieważ symbolizują zbliżenie między niebem a ziemią. Chmury wydobywają się z ziemi i wznoszą do góry, aby spotkać się z padającym z nieba deszczem. - Uważasz, że niektóre z tych moich ślicznych, chińskich pejzaży symbo lizują akt seksualny? - To ulubiony temat artystów. - Teraz rozumiem dlaczego. - Przeciągnął się. - Ale teraz najwyższy czas zwinąć nasze obozowisko i ruszyć w dalszą drogę, chociaż nie jestem pewien, czy wystarczy mi sił, aby wstać, a tym bardziej wlec się przez cały dzień. - Istnieje pewna chińska praktyka, która, jak sądzę, może cię zainteresować. Troth usiadła, krzyżując nogi i zaczęła rozczesywać włosy. - Kiedy mężczyźni kochają się ze swoimi żonami bądź konkubinami, zwykle nie uwalniają swoje go ching- swojego nasienia. To konserwuje jang, ich męską energię, tak więc mogą się kochać znowu i znowu, czerpiąc energię z kobiecej esencji jin. - Naprawdę? Wyjął jej z ręki grzebień i z rozkoszą zanurzył dłonie w jej bujnych wło sach. Przechyliła do tyłu głowę, ufnie poddając się tej nieoczekiwanej piesz czocie. - Nie mam pojęcia, jak to robią- przyznała- ale słyszałam, że kiedy mężczyzna opanuje tę technikę, zapewnia zarówno ogromną rozkosz, jak i wyraźnie zwiększoną wytrzymałość. Usiłował wyobrazić sobie, jak można to osiągnąć. Może to rzeczywiście... nie jest takie nieosiągalne. - Czy dowiedziałaś się o tym od swojej przyjaciółki Ling-Ling? - Ling-Ling była rzeczywiście wspaniałym źródłem informacji - odparła z powagą Troth. - Ale w bibliotece Chenqui znajdowało się wiele książek na ten temat. - Widziałem taką książkę w Kantonie. Pewnego wieczoru, po kolacji, krą żyła wraz z porto z rąk do rąk przy akompaniamencie pełnych zażenowania prychnięć i ukradkowych, pożądliwych spojrzeń. Nie potrafiłem, oczywiście, przeczytać podpisów, ale w Europie te rysunki uznano by za pornografię. Zmarszczyła brwi. - Wasi mężczyźni zachowują się jak chichoczący chłopcy, kiedy mowa o stosunku seksualnym. Taoizm uczy, że spełnienie seksualne to podstawa harmonijnego życia, a więc istnieje wiele opisów, jak to osiągnąć. Może właśnie dlatego Troth była taka otwarta na sprawy seksu, co było nie do pomyślenia u europejskiej dziewczyny. - Nie mówiłaś mi o tej części taoizmu. Powiedz mi teraz coś więcej. 129


- Kobiety mają nieograniczone zasoby esencji jin, tak więc mężczyzna powinien przedłużać akt, żeby zaabsorbować jej jak najwięcej - wyjaśni ła. - Stąd takie ważne jest, by łączyć się z osobami o bardzo żywym tempe ramencie, ponieważ kochankowie chłoną energię od siebie nawzajem, a prze cież nikt nie chce niepełnowartościowej energii. - Uśmiechnęła się figlarnie. To bardzo istotne dla mężczyzny, żeby zapewnił kobiecie spełnienie, ponie waż w ten sposób otrzyma od niej maksymalną ilość jin. Zaczaj splatać jej włosy w warkocz. - Teraz rozumiem, dlaczego chińskie kobiety aprobują tę filozofię. Co jednak, gdy mężczyzna ma kilka żon i konkubin? - Żeby być prawdziwym panem domu, mężczyzna musi zaspokoić po trzeby wszystkich swoich kobiet. Właśnie dlatego powstrzymuje swoje ching i w ten sposób może wypełnić swoje zobowiązania. Dziesięciokrotne zbli żenie w nocy jest uważane za właściwe. Kyle westchnął. - Ilu mężczyzn jest w stanie tak funkcjonować? - Podejrzewam, iż niewielu, ale to ideał, do którego należy dążyć. Czyta łam, że powstrzymywanie jang pomaga osiągnąć bardzo silne spełnienie nazywane ,,Trwały stan rozkoszy". Uwolnienie nasienia powinno nastąpić jedynie wtedy, gdy się pragnie mieć potomka i nazywa się ,,Szczytem ching" Zaskoczony jej niezwykłą erudycją, powiedział: - Fascynujące. Będę musiał trochę poeksperymentować. - A jeśli Troth miała rację, mówiąc o ,,Trwałym stanie rozkoszy", to Kyle będzie w stanie osiągnąć satysfakcję bez konieczności przerywania aktu. Europejska praktyka seksual na w porównaniu z chińską zaczynała wyglądać na wyjątkowo prymitywną. Rzuciła mu spojrzenie przez ramię i uśmiechęła się czarująco. - Uważam, że nauczenie się, jak to osiągnąć, wymaga dużej praktyki. Uśmiechnął się szeroko. Cóż za wspaniała perspektywa.

21

Anglia, grudzień 1832 ufer Troth z jej osobistymi rzeczami przybył do Warfield Park na dwa

K dni przed corocznym balem bożonarodzeniowym. Troth obawiała się już, że 130

jej bagaż gdzieś zaginaj, ale okazało się, że płynął na innym, znacznie wol niejszym statku. Po wyjściu lokaja, który wniósł kufer do pokoju, Troth uklękła i go otwo rzyła. W środku były drogie jej sercu pamiątki, które zapakowała w domu Elliotta. Ze smutkiem wyjęła haftowaną purpurową suknię, którą podarował jej Kyle. Była wtedy tak ogromnie podekscytowana i wdzięczna za jego nie zwykłą hojność. Złożyła ją starannie i odłożyła na bok, żałując, że nigdy nie miała okazji włożyć jej dla niego. Przejrzała zawartość kufra i wyciągnęła z niego książki ojca, które udało się jej zatrzymać po jego śmierci. Z pietyzmem ustawiła je na półce, na któ rej zwykle stały woluminy wypożyczane z biblioteki Warfield. To, co posia dasz, bardzo pomaga określić, kim jesteś. Pukanie do drzwi sygnalizowało przybycie Meriel i jej pokojówki. - Czas przygotować się na bal - oświadczyła hrabina. - Szwaczki praco wały przez całą noc, żeby wykończyć twoją suknię. Troth przyjęła je, starając się nie pokazać po sobie, jak bardzo nie było to jej na rękę. Zamiast pójść na bal, wolałaby zaszyć się w swoim pokoju i za jąć lekturą. Niestety, nie było to możliwe. Chociaż nikt tego wprost nie po wiedział, Renbourne'owie chcą wykorzystać ten bal do publicznego zade klarowania, że zaakceptowali ją jako członka rodziny. Podczas gdy Meriel zwinęła się w kłębek na fotelu, pokojówka przystąpi ła do układania włosów Troth. Miała to być fryzura znana pod nazwą a la Chinoise, co znaczyło zebranie ich z tyłu głowy w kok z puszczonymi luźno puklami nad czołem i przy skroniach. Chociaż fryzura niewiele miała wspól nego z Chinami, z kwiatami z oranżerii Meriel wplecionymi w kok była wyjątkowo efektowna. Teraz przyszła kolej na bieliznę z nieodzownym przy wieczorowej sukni gorsetem. Troth zniosła zaciąganie sznurówek ze stoickim spokojem. Euro pejczycy ostro krytykowali chiński zwyczaj bandażowania stóp dziewczy nek, uważając go za nieludzki, ale każde społeczeństwo, które godziło się na gorsety, miało pod tym względem wiele na sumieniu. W końcu pokojówka zarzuciła na nią suknię i zaciskając wiązania, dostoso wała ją do figury Troth. Większym problemem niż gorset był wybór materiału. Pani Marks, daleka kuzynka Meriel, wyjaśniła Troth obowiązujące w An glii zasady żałoby. Śmierć małżonka wymagała dwunastomiesięcznej wstrze mięźliwości w stroju i zachowaniu. Nie tak jak w Chinach, gdzie kolorem żałoby jest biel, tu rolę tę pełni czerń. Ubranie w tym kolorze żałobnik nosi przez sześć miesięcy i unika w tym czasie towarzyskiej aktywności. Po tym 131


czasie następuje drugi okres żałoby, w której trakcie można nosić kolory ciemnoszare czy lawendowe z białymi akcentami. Meriel nie chciała narzucać swemu gościowi czerni, uznając, że chińskie zwyczaje są zupełnie inne, ale przyznała rację pani Marks, że ze względu na nakazy przyzwoitości, pierwsze publiczne pojawienie się Troth powinno na stąpić dopiero w drugim okresie żałoby. Krawcowa wybrała piękny jedwab w delikatnym odcieniu lawendy, który znakomicie współgrał z karnacjąTroth. Wybór fasonu sukni Troth pozostawiła zręcznym dłoniom Meriel i kraw cowej i teraz, kiedy spojrzała w lustro, była dosłownie wstrząśnięta. - Nie mogę się w tym pokazać publicznie - wyrzuciła z siebie. - To jest... to jest nieprzyzwoite! Meriel zmarszczyła brwi. - Nieprzyzwoite? Troth jakoś przyzwyczaiła się do dopasowanych, europejskich strojów, chociaż wolała chińską swobodę. Natomiast przyjemność sprawiło jej od krycie, że jej piersi, uważane w Chinach za nieprzyzwoicie duże, tu wyda wały się zupełnie normalne. Jednak ta wytworna, wieczorowa suknia zupełnie ją zaskoczyła. Patrzyła na ogromną powierzchnię nagiego ciała, zażenowana tym, że gorset jeszcze bardziej eksponował jej biust. - Ta suknia opina mnie jak druga skóra i właściwie nie ma góry. - Ponieważ jesteś w żałobie, wcale nie ma takiego dekoltu jak normalne suknie balowe. - Meriel przechyliła na bok głowę i przez chwilę patrzyła na nią w zadumie. - Chcesz powiedzieć, że chińskie stroje są zupełnie inne? - Są inne. Ciało kobiety nie może być obnażane przed innym mężczyzną niż mąż. Nawet szyja powinna być zakryta. Właśnie dlatego stroje kobiet mają wysokie kołnierze. - Może jednak dasz się namówić na tę suknię? - zapytała hrabina. - Wy glądasz w niej naprawdę pięknie. Troth wzięła głęboki oddech - co sprawiło, że linia jej szyi uwydatniła się jeszcze bardziej - i starała się spojrzeć na siebie nieco bardziej obiektywnie. Suknia była doskonale skrojona, świetnie dopasowana i gdyby nie oczy, Troth wyglądałby w niej jak rasowa Angielka, a przecież tak bardzo tego pragnęła. - Ja... ja mogę ją włożyć, jeśli tego sobie życzysz. - Ważne, czego ty sobie życzysz. Troth zagryzła wargi. Chociaż wszyscy Renbourne'owie, których poznała, zachęcali ją do wyrażania swoich opinii, ona wciąż się z nimi kryła. Jednak teraz była angielską lady, wicehrabiną i miała prawo mieć własne zdanie. 132 - Ja... ja włożę tę suknię, ponieważ Kyle życzyłby sobie, żebym w oczach jego przyjaciół i rodziny prezentowała się jak najlepiej. - Doskonale. - Meriel otworzyła obszytą aksamitem szkatułkę i wyjęła z niej wspaniały naszyjnik składający się z pięciu sznurów pereł połączo nych wysadzanymi ametystami złotymi gwiazdkami. - To powinno rozwią zać problem dekoltu. - Jaki śliczny. - Troth dotknęła pereł czubkami palców. - Taki wspaniały klejnot można nosić podczas żałoby? Meriel wzruszyła ramionami. - My kierujemy się innymi zasadami. - A więc dziękuję ci za jego użyczenie. Meriel zapięła naszyjnik na szyi Troth. - Naszyjnik i tworzące z nim komplet kolczyki są twoje - to prezent od lorda Wrexhama. - Od hrabiego? Dlaczego jest dla mnie taki szczodry, skoro ledwie mnie zna i nigdy by nie zaakceptował naszego małżeństwa? Meriel westchnęła. - Sądzę, że to dla niego forma pożegnania. Nic już nie może zrobić dla Kyle'a, a więc chce zrobić coś dla ciebie. Troth powinna się tego domyślić. Ostrożnie wyjęła z uszu maleńkie kol czyki i założyła ciężkie, wiszące ozdoby z pereł i ametystów. Przekłucie uszu było dla niej dużym przeżyciem. Kolczyki należały do tych kobiecych akcesoriów, których pożądała najbardziej, ale Jin Kang nie mógł ich przecież nosić. Nie dbała o to, że od tych nowych - dużo cięższych - mogą ją boleć nie całkiem jeszcze wyleczone uszy. Dziś wieczorem była niewątpliwie kobietą. - Mam tu dla ciebie jeszcze jeden prezent. - Meriel wręczyła Troth ciężką bransoletę złożoną z kilku splecionych ze sobą złotych obręczy. Spojrzenie Troth pobiegło do pierścienia Kyle'a, który po zmniejszeniu nosiła na lewej ręce. - Taki sam wyrób jak moja... moja ślubna obrączka. - To tradycyjny, celtycki wzór. Zarówno pierścień, jak i bransoleta nale żały do rodziny matki Dominika i Kyle'a, która była Szkotką. Troth przesunęła delikatnie palcami po skomplikowanym wzorze branso lety. - Należała z pewnością do ciebie. - Rodzinnych klejnotów się nie posiada, lecz trzyma w depozycie. My ślę, że Kyle chciałby, abyś to ty ją miała. 133


W oczach Troth zabłysły łzy. - Jesteś taka uprzejma. - Wniosłaś wiele dobrego w nasze życie. - Meriel skinęła na pokojów kę. - Muszę się jeszcze przebrać. Wstąpię po ciebie, kiedy nadejdzie właści wa chwila, aby cię zaprezentować.

Hrabina wróciła znacznie szybciej, niż można się było spodziewać. Wy glądała olśniewająco w sukni w kolorze jadeitu, który podkreślał zieleń oczu i sprawiał, że jej włosy lśniły jak światło księżyca. Towarzyszył jej Domi nik. - Wyglądasz wyjątkowo pięknie, Troth. Mój brat zawsze miał dobry gust zauważył i z uśmiechem podał jej ramię, po czym poprowadził obie panie szerokimi schodami w dół, do sali balowej. W czarnym fraku był bardzo przystojny i boleśnie przypominał brata bliźniaka. Troth znała już Dominika na tyle, że nigdy by go teraz nie pomyliła z Ky le'em. Nie mogła jednak przestać wyobrażać sobie, jak by to było, gdyby weszła do sali wsparta na ramieniu małżonka. Nie byłoby w oczach Kyle'a tego bólu, który widniał w oczach Dominika. Byłaby poufałość kochanka i intymna obietnica. Z trudem przełykając ślinę, skoncentrowała się na spotkaniu z gośćmi. Nazwiska i twarze przesuwały się jak w kalejdoskopie: pastor i jego żona, generał, baronet z małżonką i jakiś ciemny, brodaty mężczyzna w turbanie i znakomicie skrojonym fraku. Goście byli zaskoczeni jej cudzoziemskim wyglądem, ale nikt nie dał jej tego odczuć. Niektórzy mężczyźni patrzyli na nią z wyraźnym zainteresowaniem. Kie dyś nawet o tym marzyła, ale teraz, gdy myślami wciąż była z Kyle'em, to ją tylko irytowało. Irytacja ustąpiła, gdy rozległy się dźwięki muzyki. Ciotki Meriel zdecydo wały, że z uwagi na żałobę Troth nie powinna tańczyć, a Troth z wyraźną ulgą to zaakceptowała. Chociaż gdyby nie okoliczności, chętnie by zatań czyła. Lepiej jednak będzie, jeśli tylko popatrzy i zaznajomi się z miejsco wymi paniami. Po jakimś czasie zauważyła, że zawsze towarzyszy jej ktoś z Renboume'ów, aby nie pozostawała sama czy też czuła się niezręcznie. Kyle musiał być przez rodzinę ogromnie kochany, skoro wdowę po nim otoczono taką troską. 134

W pewnej chwili podeszła do niej Meriel z twarzą zarumienioną od tańca. - Troth, pomyślałam, że mogłabyś poznać naszą sąsiadkę, Jenę Curry. Po przedstawieniu sobie pań hrabina ponownie zniknęła. Troth czuła się trochę zakłopotana, kiedy zauważyła, że Meriel zapodziała gdzieś swoje jed wabne pantofelki. Jena Curry była wysoką, piękną kobietą o czarnych włosach i czarnych oczach. Troth nie kryła zadowolenia, gdy spotykała kobietę wyższą od sie bie, jak Jena czy siostra Kyle'a, Lucia. - Jak się pani ma, pani Curry? - Mów do mnie Jena, wszyscy tak mówią. Czy masz ochotę na spacer po oranżerii? Powietrze będzie tam z pewnością świeższe. Troth chętnie przyjęła zaproszenie. Cóż to była za ulga, wejść do cichej, przesyconej zapachem kwiatów oranżerii. - Bardzo lubię to miejsce. - Jena dotknęła olśniewającego szkarłatnego kwiatu. - Kiedyś i my wybudujemy oranżerię w Holliwell Grange, chociaż może to wyglądać dość osobliwie. Grange jest znacznie mniejsze niż Warfield, to właściwie zwyczajny dom mieszkalny. - Posiadanie czegoś tak pięknego przez cały rok warte jest każdej ceny. Lu bię tu przychodzić. Ciepło i rośliny, to wszystko przypomina mi południe Chin. - A mnie każe myśleć o Indiach. - Jena z szumem spódnic usiadła na ławeczce otoczonej bujnymi roślinami. Troth usiadła obok niej. - Byłaś w Indiach? - Urodziłam się tam. Mój ojciec był w armii hinduskiej. Troth przypomniała sobie, że wśród zaproszonych gości był wysoki, pro sty jak trzcina mężczyzna o przenikliwym, podobnym do Jeny spojrzeniu. - Generał Ames to twój ojciec? - Tak. Mieszkałam w Indiach przez dwadzieścia pięć lat. Moja matka pochodziła z wysokiej hinduskiej kasty. Troth zaparło dech. - To dlatego Meriel chciała, żebyś ze mną porozmawiała. - Uważnie przyj rzała się twarzy kobiety. - Twoja mieszana krew nie rzuca się w oczy, tak jak moja. Jena się uśmiechnęła. - Gdybyś widziała mnie w sari i stojącą u boku mojego małżonka, który jest pełnokrwistym Hindusem, nie przypominałabym wcale Angielki. Ale masz rację, ubrana jak Angielka wyglądam na osobę o nieco ciemniejszej karnacji. Twoje chińskie dziedzictwo jest bardziej widoczne. 135


Troth nachyliła się ku niej, nie kryjąc zaciekawienia. - Jak żyje się Azjatce wśród Brytyjczyków? - Pozycja mego ojca chroni mnie przed nieprzychylnym nastawieniem. Wargi Jeny zadrżały. - Tak naprawdę cierpiałam z tego powodu tylko raz, gdy mój pierwszy mąż dowiedział się o mojej ,,nieczystej krwi". Skończyło się to... dosyć nieprzyjemnie. Starałam się właśnie o legalną separację, gdy mój mąż zmarł. - Twój drugi mąż to ten wysoki hinduski dżentelmen w turbanie? - Tak, Curry to angielska wersja jego nazwiska. - Jena zachichotała. Ponieważ zdecydował się spędzić resztę życia w Anglii, zaadaptował nie które lokalne zwyczaje i sposób ubierania się, ale jego broda i turban uzmy sławiają mi, że nie do końca jestem Angielką. I właściwie wcale bym tego nie chciała. - Nigdy nie myślałaś, że byłoby łatwiej być jednym z nich? - Łatwiej? Być może, ale wtedy nie byłabym sobą. - Jena przyglądała się Troth ogromnymi, ciemnymi oczami. - To, żeby było łatwiej, nie może być celem życia. Domyślam się, że twoje życie w Kantonie często było trudne, ale nie odrzucaj tego, co w tobie jest chińskie. Być wyłącznie Angielką zna czy zubożyć siebie. Łatwo Jenie tak mówić, z jej rysami twarzy, które mogły uchodzić za eu ropejskie, i protekcją wysoko postawionego ojca. Chociaż jej pierwszy mąż okazał się pomyłką, drugi to interesujący mężczyzna o szlachetnej i inteli gentnej twarzy i najwyraźniej obydwoje zostali przez lokalne towarzystwo zaakceptowani pomimo cudzoziemskiego pochodzenia. Jena nie ma poję cia, jak to jest, kiedy się żyje jak banita, nie mając prawa nawet do własnej płci. - Z moją twarzą nie mogłabym się wyrzec własnych korzeni, nawet gdy bym tego chciała. Jena przyglądała się Troth uważnie, ale nie ciągnęła dłużej tematu. - Chociaż ludzie na wsi są tu raczej konserwatywni, zresztą chłopi są konserwatywni wszędzie, to z tolerancją zasadniczo nie ma problemu. Weszłaś w rodzinę, która będzie cię osłaniać, tak jak mój ojciec osłania mnie. Kiedy twoja żałoba się skończy, będziesz żyła w Anglii pełnią życia. - Mam nadzieję. - Troth uśmiechnęła się smutno. - W Chinach nie zosta ło nic, do czego mogłabym wrócić.

22

Hoshan, Chiny, wiosna 1832 Droga gwałtownie urwała się, a za skalistą granią zobaczyli Hoshan. Kyle zamarł, oszołomiony niezwykłą urodą świątyni, która leżała u ich stóp. Na jego rycinie widać było wodę, ale Kyle nie zdawał sobie sprawy, że świąty nia została zbudowana na wyspie pośrodku jeziora. Z niebem odbijającym się w wodzie Hoshan wyglądała, jakby się unosiła w powietrzu. Troth zatrzymała się również i, stojąc z drugiej strony osiołka, z zachwy tem wyszeptała: - Czyż nie jest piękna? Kyle patrzył na świątynię i okoliczne budowle, nie mogąc uwierzyć, że w ciągu dwóch godzin znajdzie się w końcu w Hoshan. Czując jednocześ nie podniecenie i dziwny lęk, ruszył wąską ścieżką, która biegła tuż przy skalnej ścianie, po czym stromo opadała w kierunku jeziora. Nad nimi i w dole widać było grupki innych pielgrzymów. Przypomniał sobie, że powinien powłóczyć nogami i zwiesić głowę, jak stary, schorowany człowiek. Nie było to wcale łatwe, ponieważ czuł się jak młodzieniec, który dopiero co odkrył wspaniałe rozkosze ciała. Miał ochotę krzyczeć z radości albo rzucić się biegiem w dół. To, że tak się czuł, zawdzięczał Troth. Tak naprawdę to ona odkryła przed nim rozkosze ciała. Namiętna i niezmordowana wciąż go zaskakiwała. Po usunięciu śladów pobytu w jaskim ruszyli w dół w kierunku bardziej zalud nionych terenów. O zmroku zatrzymywali się w wiejskich gospodach po dobnych do tej, w której spędzili pierwszą noc. Krew buzowała w nim przez cały dzień i kiedy tylko znaleźli się w poko ju, porwał Troth w ramiona i, przyparłszy do ceglanej ściany, kochał się z nią jak szalony. W ciągu następnych nocy - i w trakcie jednej, niezbyt rozważ nej przerwy na odpoczynek w cieniu drzew nad potokiem - Troth ze śmie chem, ale i entuzjazmem uczestniczyła w jego czasem wyjątkowo niezdar nych eksperymentach. Nigdy by nie przypuszczał, że związek z kobietą może przybrać postać namiętnej przyjaźni. Z Troth nigdy nie było żadnych łez, żadnych pretensji czy manipulacji, żadnego dawania do zrozumienia, że skoro są kochankami, to on ma w sto sunku do niej jakieś zobowiązania. Troth była uosobieniem uczciwości 137

136


i wspaniałomyślności, imponowała mu też niezwykłą otwartością na swoją fizyczność. Biorąc pod uwagę to, jak na siebie działali, wydawało się zdu miewające, że dotarli do Hoshan. Byli już w drodze trzy tygodnie. Podróż, która trwała dłużej, niż planowali, ponieważ stracili jakby powód do pośpie chu, przywiodła ich w końcu do świątyni, która prześladowała go niemal przez połowę życia. Posuwając się ostrożnie w dół, Kyle prawie żałował, że już osiągnęli cel. Aż do tej pory wędrówka była przepełniona oczekiwaniem. Natomiast po wrót oznaczał coś zupełnie innego, ponieważ każdy krok będzie go teraz przybliżał do końca ich wspólnej podróży i... intymnego związku z Troth. Odgłos osypujących się kamieni sygnalizował zbliżanie się powracające go ze świątyni pielgrzyma. Wkrótce na wąskiej ścieżce pojawiła się lektyka niesiona przez dwóch tragarzy. Kyle, Troth i Sheng przywarli do ściany w miejscu, gdzie ścieżka się rozszerzała. Rośli tragarze szli szybkim kro kiem, nie zwracając uwagi na strome podejście. Kiedy zniknęli z pola widzenia, Kyle wymruczał: - Czyżby byli tak pewni siebie, czy też wierzyli, że jeśli spadną w prze paść i zginą, szybko odrodzą się w lepszym bycie? Troth się uśmiechnęła. - Prawdopodobnie specjalizują się w noszeniu kalek i chorych i przemie rzyli ten szlak już setki razy. - Dobrze, że mnie nie muszą nieść - zauważył Kyle, patrząc z lękiem w otwierającą się po lewej stronie otchłań. - Budowniczowie Hoshan naj wyraźniej nie chcieli, aby świątynia była łatwo dostępna. - Gdyby zbyt łatwo można było do niej dotrzeć, byłaby zapewne o wiele mniej interesująca. Umilkli, widząc, że nadchodzą inni podróżni. Ścieżka urywała się przy jeziorze, gdzie grupa handlarzy zaopatrywała pielgrzymów w niezbędne rze czy. Po wprowadzeniu Shenga do stajni Troth kupiła bukiet silnie pachną cych kwiatów i koszyk owoców przeznaczonych na ofiary. Wsunąwszy kwiaty w ręce Kyle'a, ujęła go pod łokieć i poprowadziła do przystani, gdzie czeka ła łódź, która miała przewieźć pielgrzymów na wyspę. Kyle czuł, jak z każdą chwilą rośnie w nim napięcie, gdy łódź ślizgała się po wodzie, poruszana silnymi ramionami ubranych w szare galabije mło dych mężczyzn. Co będzie, jeśli pokonawszy tyle przeszkód, nie znajdzie niczego poza pięknem? Odwiedzał świątynie w wielu krajach w poszukiwa niu czegoś nieuchwytnego, czego nie potrafił nawet nazwać. Czasem miał wrażenie, że jest bliski celu. Jednak nigdy go nie osiągnął. 138 Kiedy dotarli do wyspy, Troth pomogła Kyle'owi wysiąść z łodzi z respek tem należnym dla jego wieku i choroby. Następnie poprowadziła go szeroki mi schodami wiodącymi do głównego wejścia świątyni. Z bijącym sercem patrzył przez cienką warstwę gazy na detale budowli, która od tak dawna zawładnęła jego wyobraźnią, oczarowany w równym stopniu pozłacanymi mitycznymi potworami, które maszerowały po zdobiącym budowlę zwień czeniu dachu, jak i perfekcyjnymi, harmonijnymi proporcjami. To, co go jednak najbardziej uderzyło, to niezwykła energia tego miejsca. Była podobna do tej, którą czuł w jaskini w kaplicy poświęconej Kuan Yin, tylko stokrotnie silniejsza. Hoshan emanowała świętą energią, która zarów no rozświetlała umysł, jak i uzmysławiała człowiekowi, jak bardzo jest nie doskonały. Kyle czuł to każdym włóknem swego ciała. Śpiew mnichów płynął przez wysoko sklepione wejście, ich głosy brzmia ły niezwykle pięknie. Troth mocniej zacisnęła dłoń na łokciu Kyle'a. Ktoś, kto by się tym nie wzruszył, musiałby mieć serce z kamienia. Przekroczyli magiczny próg odgradzający ich od wielkiego misterium, aby po chwili znaleźć się w ogromnej kaplicy pokrytej kopułą z licznymi kase tonami w kolorze błękitu i złota i rozświetlonej mnóstwem palących się świec. Powietrze było przesycone zapachem drewna sandałowego, tak intensyw nym, że Kyle prawie czuł go na języku. Kaplice innych bóstw otaczały sanktuarium, ale to monumentalna statua Buddy, lśniąca od złota, przyciągała jego uwagę. Tu biło serce świątyni, wrodzona moc bóstwa, wzmocniona modłami zanoszonymi w ciągu dwóch tysięcy lat. Większość z ogromnej liczby mnichów siedziała w pozycji lotosu, wyśpie wując modlitwy z intensywnością, która przenikała głęboko, aż do najdal szych zakątków duszy, ale kilku wyznaczono do pomocy pielgrzymom. Kie dy jeden z nich się zbliżył, Troth skłoniła się głęboko i powiedziała coś cicho, podając mu kilka srebrnych monet. Zaakceptował ofiarę skinieniem głowy i wręczył jej pół tuzina długich, tlących się kadzidełek. Zaciskając mocniej palce na jego ramieniu, Troth poprowadziła Kyle'a do przodu, tak aby mogli złożyć kwiaty i owoce u stóp ołtarza. Troth wyjaśniła mu wcześniej, że to nie bóstwo się czci, ale świadomość duchowości, którą on uosabia. Niemniej jednak w migocącym świetle świec twarz Buddy wy glądała jak żywa, a jego spojrzenie było tak głębokie, iż nietrudno było zro zumieć, dlaczego część wiernych uważała posąg za obraz Boga. Cofnęli się o parę kroków, następnie Troth wręczyła mu tlące się kadzideł ka. Poprzedniego wieczoru wyjaśniła mu obowiązujący w świątyni rytuał. 139


Najpierw powinien uklęknąć, aby się pomodlić lub pomedytować. Kiedy skończy, musi umieścić kadzidełka w przeznaczonym do tego naczyniu i wy konać kowtow - skłonić się aż do ziemi, zanim wstanie. Zastosował się do jej wskazówek, poruszając się tak jak stary człowiek i klękając na chłodnej, marmurowej posadzce. Wreszcie dotarł do kulmina cyjnego punktu podróży. Przymknął oczy, pozwalając, aby duch tego miej sca przeniknął go do głębi. Moc. Dobroć. Misterium nie do pojęcia dla zwy kłego śmiertelnika. Dlaczego taki grzesznik jak on podjął tę pielgrzymkę? Bóg jeden wie, że nie dla zabawy, ale w poszukiwaniu mądrości i łaski zrozumienia siebie. Nie zasługiwał na nic. Cała jego przeszłość stanęła mu przed oczami. Wspomnienia ścisnęły go za gardło, gdy przypomniał sobie każdy przejaw własnego egoizmu i złości. On i jego brat byli poróżnieni ze sobą przez dłu gie lata, a wina za to tkwiła w jego niewyobrażalnej arogancji. Wiedział, jak wiele znaczył dla ojca, zarówno jako syn, jak i dziedzic tytułu i majątku, a jednak świadomie nie okazywał mu przywiązania, którego stary hrabia tak bardzo pragnął. I jeszcze Konstancja... Była jego tarczą i zbawieniem, a jednak nie potra fił powiedzieć, ile dla niego znaczy, aż do jej śmierci. Ogarnęła go rozpacz. Urodził się pod szczęśliwą gwiazdą i okazał się zu pełnie tego niegodny. Był płytki i bezużyteczny, kiepski we wszystkim, co miało jakiekolwiek znaczenie. Dobry Boże, po co się w ogóle urodził? Gdy łzy zastygły mu na twarzy, nieśmiałe palce dotknęły jego lewej ręki. Troth. Chwycił się jej kurczowo, desperacko pragnąc znaleźć wsparcie pod czas zalewającej go samokrytyki. Troth. Ścisnęła jego rękę i w tym uścisku poczuł pulsowanie jej chi. Czyste i jas ne promieniowało współczuciem, które ogrzewało najgłębsze zakamarki jego mrocznej duszy. Pierwsza odrobina jasności rosła jak wschodzące słońce, zamieniając się w kulę oczyszczającego ognia, wypalając ból i wątpliwości, małość i żal. Czuł się oczyszczony i odmieniony, jakby się na nowo naro dził. Tak, był niedoskonały, czasem tępy, niekiedy nawet bezgranicznie głupi, ale nigdy nie był do końca zły. Nigdy nie użył swojej władzy, aby stać się okrutnym, nawet wtedy, gdy był bardzo zagniewany, robił to, co do niego należało, i starał się żyć jak człowiek honorowy. Teraz, być może, nauczy się, jak wypełniać swoje obowiązki z radością. Czuł głęboką i ogromną li tość dla wszystkich cierpiących stworzeń na świecie i wiedział, że była to jedynie kropla w morzu w porównaniu z bezmierną litością, jaką Bóg czuje 140 dla całego rodzaju ludzkiego - litości tak wielkiej, że wystarczyło jej nawet dla niego. Czy to, co się dokonało w jego duszy, jest tym, co chrześcijanie nazywają łaską? Jakie to dziwne: przemierzyć pół świata, by odnaleźć to, co kapłani jego własnej religii usiłują przekazać podczas kazań, których on ledwo słuchał. Pod koniec życia odnalazł swój początek. Dla niego początkiem było od nalezienie spokoju ducha. Niepokój, który go dręczył od dziecka, rozpłynął się nagle, jakby nigdy nie istniał. Wewnętrzny spokój nie był czymś, co moż na znaleźć jedynie na drugim końcu świata, ale wartością, która może być która musi być - odnaleziona we własnym sercu. Klęcząca przy nim Troth poruszyła się i Kyle zdał sobie sprawę, że jego mięśnie są sztywne, a kolana obolałe od kamiennej posadzki. Zastanawiał się, na jak długo zatonął w swoim wewnętrznym labiryncie. Czując, że po raz pierwszy nie będzie musiał grać roli sędziwego starca, umieścił kadzidełka w specjalnym naczyniu i skłonił się nisko, następnie wstał. Troth uczyniła to samo, ale ze zdecydowanie większym wdziękiem. Przeszli dookoła sanktuarium, żeby obejrzeć mniejsze kaplice. Kyle starał się zapamiętać każde bóstwo, każdy, najmniejszy nawet detal, tak aby kie dyś wrócić myślami do tego miejsca, nawet jeśli on sam nigdy już tu nie wróci. Opuszczając świątynię, weszli do znajdujących się na jej tyłach ogrodów. Zaprojektowane jako ciąg grot były wprost idealnym miejscem do kontem placji. W niewielkim ogrodzie skalnym, zbudowanym z fantastycznie ukształ towanych kamieni, Troth, zniżając głos, zapytała: - Możesz poczekać tu parę minut? Chciałabym pójść do ogrodu Kuan Yin i złożyć jej hołd, zanim stąd odejdziemy. - Oczywiście. Usiadł na ławce w cieniu miniaturowej góry zbudowanej z głazów. Dookoła panowała cisza. Śpiew mnichów był tak cichy, jakby dobiegał z innego świata. Maleńki wodospad wypływał spod sterty głazów i wpadał do sadzawki. Jaskrawo upierzone ptaki, których nie potrafił rozpoznać, plu skały się w wodzie, świergocąc radośnie. Ponieważ nie było nikogo dooko ła, Kyle odwrócił się i zsunął opaskę z oczu, aby dokładniej przyjrzeć się Hoshan. Świątynia wydała mu się teraz jeszcze piękniejsza niż wtedy, gdy patrzył na nią przez cienką warstwę gazy. Jego pogodny nastrój szybko prysnął, gdy jakiś starszy mnich wszedł do ogródka. Jego kroki skutecznie zagłuszył harmider pluskających się ptaków. Mnich spojrzał na Kyle'a i stanął oniemiały. 141


Do licha! Kyle zaklął pod nosem, wściekły na swoją lekkomyślność. W pro mieniach popołudniowego słońca jego niebieskie oczy były łatwe do rozpo znania, podobnie jak europejskie rysy pod bandażami. Użył siły woli, aby się opanować i znaleźć sensowne wyjście z sytuacji. Zanim mnich zdążył podnieść krzyk, Kyle wstał i złączył przed sobą dłonie w klasycznej hinduskiej postawie wyrażającej powitanie. - Namaste - powiedział spokojnie, kłaniając się nisko, tak jak powinien zrobić to w Indiach. Rozpoznając gest, pomarszczona twarz mnicha się rozpogodziła. Składa jąc dłonie w takim samym geście, powtórzył: - Namaste. Kyle skłonił się ponownie, starając się przekonać, że nie ma złych zamia rów, po czym wycofał się ze skalnego ogrodu. Spotkał Troth, gdy wracała z kaplicy Kuan Yin. - Byłem nieostrożny i jakiś mnich rozpoznał we mnie Fan-qui - powie dział szybko. - Nie sądzę jednak, aby miał zamiar wszcząć alarm, mimo to chyba powinniśmy natychmiast się stąd ulotnić. Nie tracąc czasu na pytania i wzajemne obwinianie się, Troth ujęła go pod ramię i poprowadziła do przystani. Jedna z łodzi właśnie miała odpłynąć, szybko do niej wsiedli i po pięciu minutach byli już z powrotem na lądzie. Brali pod uwagę, że spędzą noc w pobliskiej gospodzie, ale teraz nie było to możliwe. Wyprowadzili Shenga ze stajni i wkrótce znaleźli się ponownie na pnącej się w górę ścieżce. O tej porze dnia droga nie była zbyt ruchliwa i Kyle uważał, że opuszcza ją, zanim zapadnie zmierzch, i przenocują w ma leńkim górskim zajeździe, w którym spali poprzedniego dnia. - Zaczekaj - powiedział, gdy dotarli do skalnej ściany, która wkrótce miała im zasłonić widok na świątynię. Troth skinęła głową i obydwoje odwrócili się, by po raz ostatni spojrzeć na Hoshan. W blasku zachodzącego słońca świątynia wyglądała nawet bar dziej nierealnie niż wówczas, gdy dopiero do niej zmierzali. - Nie widzę żadnych oznak pościgu. - Kyle szybko wyjaśnił, co się stało, dodając: - Odniosłem wrażenie, że ten mnich uznał mnie za uczciwego czło wieka, który pragnie tu coś odnaleźć i dlatego nie przejął się tym spotkaniem. - Prawdopodobnie ujęło go to, że cudzoziemiec dotarł tu, ryzykując tak wiele, aby się pomodlić. - Troth się uśmiechnęła. - A może, sądząc po two im zachowaniu, pomyślał, że jesteś Hindusem, a nie Europejczykiem. Bez względu na to, jaki był powód, widać, że spokój Buddy jest tu największym prawem. 142

Kyle wahał się chwilę, po czym zadał pytanie, z którym nosił się już od dawna. - Jak określiłabyś swoją wiarę, Troth? - Mój ojciec wychował mnie na dobrą szkocką prezbiteriankę, i to jest moja pierwsza wiara - odparła po namyśle. - Ale w Chinach każdy może wybrać więcej niż jedną ścieżkę. W moich książkach odnalazłam wiele wspól nego między Buddą a Chrystusem, tak więc w moim sercu nie ma konfliktu, gdy modlę się do Kuan Yin i do Buddy. - Spojrzała na niego z zaciekawie niem. - Czyżby Hoshan nawróciła cię na buddyzm? - Niezupełnie. - Pomyślał o włoskim płótnie w galerii Domleigh przed stawiającym scenę ukrzyżowania. Z twarzy Chrystusa emanuje duchowość tak ogromna jak z twarzy Buddy w Hoshan. Ten obraz zawsze go bardzo przyciągał i dopiero teraz Kyle wiedział dlaczego. - Ale myślę, że po raz pierwszy w życiu czuję się prawdziwym chrześcijaninem. Po cichym pożegnaniu Kyle odwrócił się od świętej doliny i ponownie zaczaj się wspinać. Tęsknota, która przyciągnęła go do Hoshan, prawdopo dobnie była najprawdziwszym impulsem w jego życiu.

23

Chociaż nieostrożność Kyle'anie ściągnęłananich nieszczęścia, Troth,

na wszelki wypadek, wybrała inną drogę powrotną do Kantonu. Mieli więc nie tylko jechać przez inne tereny, ale ich podróż miała się wydłużyć o kilka dni. Nie martwiło to jednak Troth, ponieważ każda godzina w towarzystwie Kyle'a spra wiała jej ogromną radość. Nigdy też nie była tak szczęśliwa jak teraz. Na trzeci dzień po opuszczeniu Hoshan zaczęli zbliżać się do niewielkie go miasteczka Feng-tang. Troth nachmurzyła się na widok wysokich, cegla nych murów. - Może powinniśmy go ominąć. To siedziba prefekta, zapewne jest tam wielu urzędników i mnóstwo żołnierzy. - Udało nam się przejechać szczęśliwie przez Kanton, a to przecież o wiele większe miasto. Poza tym, żeby ominąć Feng-tang, musielibyśmy nadłożyć dużo drogi albo przeprawiać się przez pola ryżowe, a to z pewnością ziryto wałoby ich właścicieli. Bezpieczniej dalej zachowywać się jak zwykli pod różni. 143


Troth, skinąwszy głową, pociągnęła za uzdę Chenga i cała trójka ruszyła dalej w stronę Feng-tang. Zaniepokoiła się znowu, gdy przeszedłszy przez zachodnią bramę, znaleźli się na zatłoczonej ludźmi ulicy. Dzieci biegały z czerwonymi, papierowymi serpentynami, podczas gdy starsi gawędzili z przyjaciółmi albo obserwowali uliczne pokazy. Gdy Sheng rzucił się w bok spłoszony wybuchem ogni bengalskich, Kyle zapytał cicho: - Co tu się dzieje? Troth spojrzała na unoszące się wysoko latawce w kształcie smoka. - To lokalne święto. Zapytam kogoś, gdy znajdziemy nocleg w jakimś zajeździe. Odeszli od dwóch z kwitkiem, zanim w końcu otrzymali pokój w trzecim. Właściciel zajazdu chętnie udzielił informacji i, kiedy już zamknęli za sobą drzwi wynajętej kwatery, Troth wyjaśniła: - Lokalny prefekt nazywa się Wu Chong, i to święto jest dla uczczenia narodzin jego pierwszego syna. Najwyraźniej Wu jest już w mocno zaawan sowanym wieku i żadna z jego żon nie urodziła mu wcześniej dziecka. Teraz złożył ofiary we wszystkich świątyniach miasta i urządził uliczny festyn i pa radę z tańcem lwa. - Tańcem lwa? Musimy wyjść później i popatrzeć. Kyle sprawnie odwinął bandaże. Troth zawsze uwielbiała tę chwilę, gdy z dziadka zamieniał się w kochanka. Jej kochanka. Zagryzła wargę, rozważając wszystkie za i przeciw. - Powinniśmy unikać dużych skupisk ludzkich. Przy takich okazjach za wsze jest wielu pijanych i awanturników. - Wierzę, że potrafisz mnie obronić. - Zdjął perukę i przeczesał palcami włosy. - Ja naprawdę chciałbym zobaczyć ten festyn. Podczas chińskiego Nowego Roku wciąż spoglądałem w stronę Kantonu i tak bardzo chciałem uczestniczyć w tych uroczystościach. Posłała mu powłóczyste spojrzenie. - Namów mnie. - A jaką formę powinna przyjąć ta namowa, moja ty bezwstydnico? Z błyskiem w oku znalazł się przy niej i wziął ją w ramiona. - Czy chcesz, abym cię uwiódł? Objęła go mocno za szyję. - O, tak, bardzo! Ściągnął z niej tunikę, zanim dotarli do łóżka, a jej spodnie pofrunęły chwilę później. Ależ on jest zwinny, pomyślała, z trudem łapiąc powietrze, gdy Kyle sumiennie zabierał się do spełnienia obietnicy. Czasem miała ochotę go za pytać, czy taka niepohamowana namiętność między dwojgiem ludzi jest 144

czymś zupełnie normalnym, ale nie śmiała. Chciała wierzyć, że to, co ich łączy, jest czymś wyjątkowym, i że kiedy są razem, ona jest dla niego jedyną kobietą na świecie, tak jak on jest jedynym mężczyzną dla niej. Jedyny mężczyzna na świecie... Drżąc, zanurzyła dłonie w jego włosach i zamieniła zamiar w czyn.

Obudzili się, gdy pojemnik z ogniem bengalskim eksplodował tuż pod ich oknem. Troth poruszyła się w ramionach Kyle'a, mrucząc sennie: - Możemy coś zjeść z naszych zapasów. A potem ja mogę cię uwieść. - Cóż za wspaniała oferta. - Kyle pocałował rozkoszne wygięcie jej ra mienia; korciło go, żeby się zgodzić. Zamiast tego jednak szybko wyskoczył z łóżka. - Ale jestem głodny, poza tym chcę zobaczyć ten festyn, a uwie dziony mogę być równie dobrze nieco później. Tłumiąc ziewanie, wstała i wciągnęła na siebie ubranie. - Ależ z pana niezmordowany podróżnik, milordzie. - To prawda - odparł ze śmiechem, obserwując, jak Troth się ubiera. Nie zabandażował twarzy, dopóki ostatni centymetr jej ciała nie zniknął pod ubra niem. Podniecało go bardzo, że był jedynym mężczyzną, który wiedział, ja kie piękno kryje się pod tym luźnym ubraniem. Po raz tysięczny zastanawiał się, czy powinien zaproponować jej, by zo stała jego kochanką po powrocie do Anglii, jednak wciąż odrzucał tę myśl. Była wspaniałą kochanką, równie miłą i dowcipną jak namiętną, ale jeśli przyjmie jego propozycję, zostanie wyrzucona poza nawias towarzystwa. Zasługiwała na coś więcej - nie tylko na szacunek. Musi mieć szansę na poznanie człowieka, który będzie ją kochał tak, jak na to zasługuje. Jak by to było, gdyby ją spotkał, zanim poznał Konstancję? Ta myśl była tak przygnębiająca, że szybko ją stłumił. To Konstancja zmieniła go w takie go człowieka, jakim był teraz. Nauczyła go kochać, a potem, gdy umarła, zabrała ze sobą jego serce.

Troth przełknęła ostatni kęs miodowego rożka, zadowolona, że Kyle na mówił ją do wyjścia. Ulice rozbrzmiewały radością, latarnie rozświetlały 145


noc, przekupnie sprzedawali smakołyki, a mężczyźni grali w gry hazardowe ze swoimi przyjaciółmi. Jakaś wróżka pociągnęła ją za rękaw. - Powiedzieć, co cię czeka, młodzieńcze? Na pewno bogactwo i piękne konkubiny. Troth pokręciła głową, - Przepraszam, babciu, ale ja nie bardzo chcę wiedzieć, co przyszłość mi niesie. - I to akurat jest prawda, pomyślała, uśmiechając się krzywo. Ujmując Kyle'a mocniej pod ramię, ruszyła przed siebie, aby po chwili zatrzymać się przy lalkowym teatrzyku. Niepotrzebna była znajomość języ ka, by zrozumieć śmieszną historyjkę o szlachetnych mężczyznach, pięk nych kobietach i złych czarnoksiężnikach. Troth była pod wrażeniem zręcz ności Kyle'a, który trzymał głowę nisko pochyloną, a jednocześnie chłonął każdy szczegół przez zakrywającą oczy warstwę bandaża. Przedstawienie się skończyło i Troth rzuciła monetę do koszyczka, do któ rego mała dziewczynka zbierała datki, po czym, idąc dalej, kupiła dwie mikro skopijne filiżanki wina ryżowego od ulicznego sprzedawcy, który lakierowaną chochlą nabierał ognisty trunek z pękatego słoja. Kyle tak był tą chochlą zafa scynowany, że gestem zażądał jeszcze jednej filiżanki, chociaż już ta pierwsza sprawiła, że dech mu zaparło. Troth roześmiała się szeroko; wino ryżowe bar dziej przypominało brandy niż to, co w Europie przyjęło się uważać za wino. W pewnej chwili do ich uszu dobiegł głuchy odgłos werbli, który echem rozszedł się po wąskich uliczkach. - Parada! Chodźmy, dziadku, musimy znaleźć jakieś dobre miejsce. Wykorzystując bez skrupułów ,,podeszły wiek" Kyle'a, zdołała zdobyć dla nich dogodny punkt obserwacji. Pierwsi przemaszerowali walący w bębny dobosze, następnie niezwykle barwny korowód tancerzy, a potem oddział żołnierzy cesarskich, aż wreszcie sam prefekt w lektyce. Ubrany w bogato haftowaną szatę i otoczony świtą Wu Chong kiwał łaska wie głową mieszkańcom miasta. Jednak jego oczy przez cały czas były zim ne i nieruchome jak u węża i Troth nie zazdrościła tym jego żonom, które nie potrafiły dać mu upragnionego syna. Piszczałki, bębny i cymbały zapowiadały przybycie tancerzy odtwarzają cych taniec lwa. Troth wstrzymała oddech, podekscytowana jak dziecko, gdy oczom zebranych ukazał się ogromny lew, pojemniki z ogniem bengal skim unosiły się wokół jego łap, a wspaniale pomalowana głowa kłapała paszczą w kierunku zamaskowanych tancerzy, którzy drażnili bestię wachla rzami. Troth obserwowała tę scenę z dłonią zamkniętą w dłoni Kyle'a, zado wolona, że tłum jest tak gęsty, iż nikt nie może tego zauważyć. 146 Kiedy lew zniknął, dołączyli do tłumu podążającego w kierunku główne go placu. Przy akompaniamencie wybuchających ogni prefekt wynagrodził tancerzy czerwoną sakiewką umieszczoną na szczycie wysokiego masztu. Lew stanął na tylnych łapach, posuwając się jednocześnie do przodu, aż jeden z tancerzy chwycił sakiewkę. Tłum radośnie wiwatował, po czym roz szedł się, aby już w małych grupach kontynuować zabawę przez całą noc. Troth zmęczona, ale rozradowana, ujęła Kyle'a pod ramię i skierowała się w stronę gospody. Na szczęście miała jeszcze wystarczająco dużo energii, aby zająć się Kyle'em po powrocie... I nagle wszystko potoczyło się z błyskawiczną szybkością. Byli już tylko o przecznicę od gospody, gdy grupa pijanych mężczyzn pojawiła się tuż przed nimi. Troth odciągnęła Kyle'a na bok. Czując, że jest spięty, wiedziała, że to znak, iż wyczuwa niebezpieczeństwo. Większa część grupy, wrzeszcząc i śpie wając, minęła ich, gdy nagle jeden z pijanych popchnął innego i ten zatoczył się na Kyle'a. - S.. sory, dziadku - wybełkotał i, machając rękami, aby utrzymać równo wagę, zaplątał się w warkocz Kyle'a. Kiedy mężczyzna się pochylił, peruka zsunęła się z głowy Kyle'a razem z kapeluszem i częścią bandaży. Troth za marła z przerażenia, a pijany mężczyzna patrzył w osłupieniu na kołyszącą się perukę. Po chwili podniósł wzrok i osłupiał, gdy obce rysy twarzy zaczę ły wyłaniać się spod bandaży. - Szpieg! Fan-qui, szpieg! Gdy jego koledzy zawrócili i otoczyli ich, pijany mężczyzna chwycił za opadający bandaż. Kyle usiłował się uwolnić, ale w miarę jak bandaże opa dały, jego europejskie rysy stawały się coraz bardziej widoczne. Z ust zebranych wyrwał się okrzyk przerażenia, po czym jeden z pijanych warknął: - Plugawa obca świnia! - Fan-qui! Fan-qui! - Banda ruszyła do ataku. Używając ciosów stosowanych w bójkach ulicznych, Kyle powalił na zie mię trzech opryszków, podczas gdy Troth rozprawiła się z kolejnymi trze ma. W pewnej chwili, uchwyciwszy jej spojrzenie, rzucił krótko: - Uciekamy! Pobiegli przed siebie. Troth krzyknęła, gdy kamień uderzył ją w plecy, a po chwili dwa inne trafiły Kyle'a. Skręcili w zaśmieconą, wąską uliczkę, a banda rzuciła się w pogoń, ujadając, niczym sfora myśliwskich psów. Skręt w lewo, w prawo i jeszcze raz w lewo. Z okien zaczęli wychylać się ludzie zaniepokojeni straszliwym hałasem. Kyle w innych warunkach miałby 147


szansę ujść pogoni, ale nie wśród wściekłego ryku tłumu: Fan-qui!, który zwielokrotnionym echem rozchodził się w labiryncie wąskich uliczek. Bębny znowu zaczęły bić i Troth z przerażeniem zauważyła, że uczestniczący w paradzie żołnierze przyłączyli się do pogoni. Skręcili więc w inną, tonącą w mroku uliczkę, aby po chwili przekonać się, że to ślepy zaułek, zablokowany starą, przysadzistą budowlą. Troth, z trudem łapiąc powietrze, wysapała: - Ten dach jest niski. Przejdziemy. - Nie. - Kyle zatrzymał się przy niej, ciężko dysząc. - Ze ścigającym nas całym miastem nie mam żadnych szans na ucieczkę. Za bardzo rzucam się w oczy. Bramy będą tak długo zamknięte, aż mnie znajdą. Uciekałem tylko po to, żeby ratować ciebie. Rzuciła się na niego z furią, szukając pistoletu, który zawsze przy sobie nosił. - Masz przecież broń. Wciąż jeszcze możemy uciec! - Kilka pocisków nie obroni nas przed motłochem, nie ma więc sensu ich używać. Idź już! - Nie zostawię ciebie! - Do cholery, musisz! - Krzyk i nawoływania w przeciwległym końcu uliczki narastały. Zanim zdołała zaprotestować ponownie, pocałował ją szyb ko, mocno, po czym chwycił ją pod kolana i podrzucił do góry tak, aby wy stęp dachu znalazł się w zasięgu jej ręki. - Uciekaj! Musisz się dostać do Kantonu, żeby załatwić moje uwolnienie. Wicekról nie będzie zachwycony utratą twarzy, a Europejczyków będzie to z pewnością wiele kosztowało, ale mnie nic się nie stanie. - Bądź ostrożny! - Doszedłszy do wniosku, że Kyle ma rację, chociaż nie mogła sobie darować, że musi go zostawić, Troth wspięła się na dach, na stępnie położyła się na nim płasko i czekała, chcąc wiedzieć, co się z Ky le'em stanie. Pomimo jego optymizmu istniało realne niebezpieczeństwo, że zostanie zlinczowany przez motłoch, i Troth wiedziała, że brał to pod uwa gę. Jeśli Kyle zostanie zaatakowany, ona zeskoczy z dachu i będzie walczy ła u jego boku. Z bijącym sercem obserwowała, jak idzie w stronę swoich prześladow ców, zachowując zdumiewający spokój i trzymając ręce w górze, by poka zać, że nie ma broni. Pierwszy mężczyzna, który do niego podszedł, uderzył go w twarz i niewiele brakowało, aby Troth zeskoczyła z dachu. Ale zanim to zrobiła, jakiś oficer w spiczastym hełmie odciągnął napastnika, zwracając mu ostro uwagę, że Fan-qui musi być dostarczony do pałacu prefekta na przesłuchanie. Jego majestatyczna postawa sprawiła, że grupa pijanych cof nęła się, zostawiając Fan-qui żołnierzom. 148

Troth z ulgą obserwowała, jak Kyle prostuje się i jak po chwili góruje nad wszystkimi zebranymi dookoła Chińczykami. Z kamienną twarzą pozwolił, aby skrępowano mu z tyłu ręce. Dzięki Bogu, podczas zatrzymania nie od niósł żadnych poważniejszych obrażeń. Chociaż to, że ujęto go tak daleko w głębi kraju z pewnością spowoduje incydent dyplomatyczny, jednak bę dzie on niewiele znaczył w porównaniu z niektórymi konfliktami między cesarstwem a Fan-qui. Kiedy Kyle został zabrany, usłyszała gruby głos należący zapewne do któ regoś z żołnierzy: - Ten człowiek, który mu towarzyszył, musiał się tu gdzieś schować. Był wysoki. - Jeszcze jeden Fan-qui?. - zapytał ktoś. - Tak sądzę. Za wysoki, aby mógł być jednym z nas. - Musiał skręcić w którąś z bocznych uliczek albo uciekł po dachach odparł żołnierz. - Wy dwaj wdrapcie się na ten dach i się rozejrzyjcie. Troth pospiesznie zsunęła się na sam skraj dachu i zeskoczywszy na zie mię, rzuciła się w labirynt uliczek. Ponieważ ścigający ją szukali innego Europejczyka, Troth była bezpieczna. Wpadła na chwilę do gospody po naj potrzebniejsze rzeczy. Resztę musiała zostawić - obława może tu wkrótce dotrzeć i na ucieczkę będzie już za późno. Sheng musi również zostać, Troth nie może się przecież ukrywać razem z osłem. Zostanie w Feng-tang przez jakiś czas, aż się dowie, co prefekt ma zamiar zrobić z Kyle'em. Prawdopodobnie jutro rano ogłoszą, że pewien niebezpieczny szpieg wtargnął do miasta, ale służby cesarstwa bardzo dzielnie wykonały swoje zadanie i obroniły szlachetnych mieszkańców. Istniało duże prawdopodobień stwo, że Wu Chong wyśle więźnia do wicekróla w Kantonie. Jeśli tak się sta nie, Kyle wyjdzie z tego obronną ręką. Może nawet dotrze do Kantonu, zanim uda się to Troth, i w znacznie bardziej komfortowych warunkach. Kiedy jednak wmieszała się w krążący po uliczkach podekscytowany tłum, nie mogła opanować paraliżującego ją strachu.

24

K y l e został zabrany prosto do siedziby prefekta. Wejście do pałacu było jasno oświetlone pochodniami. Popychany tak mocno, że często się potykał, 149


gdyż skrępowane ręce utrudniały mu utrzymanie równowagi, przemierzał niezliczone, wykładane marmurem hole. Przed salą audiencyjną dokładnie go przeszukano. Stracił pistolet, nóż i nie wielką sakiewkę z monetami o dosyć dużej wartości. Domyślał się, że efek towna europejska broń trafi do prefekta, natomiast miał poważne wątpliwo ści co do pieniędzy. Te, jak podejrzewał, pozostaną w kieszeni oficera. Wewnątrz sali Wu Chong, krzepki mężczyzna o siwych wąsach i ciem nych oczach, które lśniły w świetle lamp, siedział na rzeźbionym tronie i cze kał w lodowatej ciszy, aż jeden ze strażników pchnął Kyle'a tak mocno, że ten padł na kolana. - Kowtow! - rozkazał strażnik. To było jedno z nielicznych chińskich słów, które Kyle rozumiał. Kontakty dyplomatyczne między cesarzami chińskimi a zachodnimi dyplomatami nie były najlepsze właśnie dlatego, że Europejczycy klękanie i bicie głową o pod łogę przed chińskimi dostojnikami uważali za poniżające. Aczkolwiek Troth wyjaśniła mu, że kowtow było jedynie oznaką szacunku i nie różniło się ni czym od ukłonów przed królem Anglii, tak więc Kyle, żeby nie zaogniać sy tuacji, pochylił się do przodu i dotknął czołem chłodnego marmuru. Po dopełnieniu protokołu dwaj strażnicy podnieśli go, wykręcając mu przy tym boleśnie ramiona. Ze stoickim spokojem stał przed prefektem, podczas gdy jeden ze strażników mówił coś do niego zupełnie niezrozumiałą an gielszczyzną. Równie dobrze Kyle mógł być ślepy i głuchy. Dzięki Bogu, że Troth uciekła. Wprawdzie mogłaby wystąpić w roli tłumacza, ale Kyle oba wiał się, iż jako Chinka byłaby traktowana o wiele gorzej niż on. W pewnej chwili jego wzrok spotkał się ze wzrokiem Wu Chonga i krew w nim zamarła na widok nienawiści, jaką w nich ujrzał. Wielu Chińczyków nienawidzi obcokrajowców, nawet jeśli nigdy żadnego nie widzieli, jednak nienawiść prefekta była czymś więcej. Wu Chong pojawienie się Fan-qui na święcie ku czci długo oczekiwanego syna musiał potraktować jako zły znak i pragnął zemsty. Jakiś zażywny kupiec w eskorcie dwóch żołnierzy został wepchnięty do sali, jego okrągła twarz ociekała potem, a w oczach widać było śmiertelny strach. Wu Chong wyrzucił z siebie kilka zdań. Kupiec zbladł i między Wu, kupcem i urzędnikiem, który, jak się zdaje, był sekretarzem prefekta, zaczę ła się szybka wymiana zdań. Kyle miał wrażenie, że dwaj ostatni nie zgadza li się z Wu, ale nie śmieli powiedzieć mu tego wprost. Zbierał więc siły na to, co miało przyjść, gdy kupiec odwrócił się do niego. - Ja jestem Wang - powiedział. - Pan Fan-qui szpieg. 150 - Nie jestem szpiegiem - odparł spokojnie Kyle. - Chciałem tylko po znać nieco bliżej potęgę chińskiego cesarstwa. - Szpieg - powtórzył kupiec przygnębionym głosem. - Prefekt ukarze pana... - Umilkł, z trudem przełykając ślinę. Czując litość dla nieszczęśnika, Kyle zapytał: - Jak? Co to będzie za kara? Wang spuścił wzrok. - Śmierć. To jedno okrutne słowo sprawiło, że niewiele brakowało, a Kyle by się zachwiał. Dobry Boże, nigdy by się nie spodziewał tak surowego wyroku. Chiny były państwem prawa, a on nie miał przecież żadnego procesu. Do szedł do ponurego wniosku, że jako cudzoziemiec był wyjęty spod chińskie go prawa, a właściwie nie miał żadnych praw. Jeśli prefekt chce, żeby zginął, to właściwie był już martwy. Opanowując emocje, zapytał chłodno: - Jaka? - Na dowód poszanowania waszych zwyczajów nie będzie to ścięcie gło wy, ale śmierć przez rozstrzelanie. O Chryste! A więc pluton egzekucyjny. Cóż, nie może powiedzieć, że nie ostrzegano go, jakie niebezpieczeństwo niesie przekroczenie prawa zakazu jącego cudzoziemcom podróży w głąb Chin. Pokonując opór zaschniętych warg, zapytał: - Kiedy? - O świcie. Pojutrze. Prefekt daje panu czas na pojednanie się z waszymi bogami. - Ach... tak. - Skłonił głowę. - Dziękuję, czcigodny panie Wang, za pań skie wyjaśnienia. Kiedy kupiec wyszedł, Kyle zaczął gorączkowo myśleć. Zostało mu tylko półtora dnia. Troth nie zdoła dotrzeć do Kantonu na czas i nie będzie w sta nie go uratować. Dzięki Bogu, że sama uciekła, inaczej stałaby przy nim podczas egzekucji. Ciarki przebiegły mu po plecach, ale za wszelką cenę starał się zachować obojętny wyraz twarzy. Skoro miał wkrótce umrzeć, to jak umrze, stało się nagle bardzo ważne. Nie będzie trząsł się ze strachu ani rozpaczał. Jego postanowienie umocniło się jeszcze bardziej pod wpływem triumfu na twa rzy Wu Chonga, gdy żołnierze wyprowadzali go z sali posłuchań. Został zabrany do położonego obok innego budynku. Przysadzisty i ponu ry cuchnął wiekowym brudem i strachem. Wydawał się zbyt obszerny dla 151


tak małego miasta. Ilu więźniów przetrzymywano w tych przepojonych bó lem ścianach? Ilu z nich zmarło? W wartowni zdjęto mu sznury krępujące nadgarstki i założono ciężkie kajdany na ręce i nogi, po czym stromymi schodkami sprowadzono na dół do lochów, które, jak sądził, były przeznaczone dla najgroźniejszych prze stępców. Eskortowany przez strażników szedł ociekającymi wilgocią korytarzami z rzędami drzwi po obu stronach zaopatrzonych w maleńkie okienka. W nie których widział blade, zdesperowane twarze przyglądające się nowemu więź niowi. Większość z nich była tak apatyczna, że nawet widok Fan-ąui ich nie poruszał. Sierżant otworzył ostatnie masywne drzwi wiodące do małej, obskurnej celi. Woda spływała po surowych kamiennych murach, a w kącie, jako jedy ne wyposażenie, leżała wiązka mokrej słomy. Kyle miał zamiar wejść bez oporu, ale sierżant warknął: - Fan-ąui. - Potem uderzył go w pierś rękojeścią szpady. Inni strażnicy natychmiast dołączyli do niego. Kyle eksplodował długo powstrzymywaną furią Czekała go śmierć, Troth była bezpieczna, nie miał więc powodu, aby się nie bronić. Machając łańcu chem, powalił sierżanta na ziemię, potem skosił innych. Gdyby miał szczę ście, zginąłby teraz w walce, a nie dał się zastrzelić jak przestępca. Krzyki jego ofiar ściągnęły jednak większą liczbę strażników i Kyle został szybko pokonany. Chociaż byli tacy, którzy chcieli kontynuować bicie, za krwawiony sierżant warknął, żeby go zostawić. Wepchnięto go więc do celi z taką siłą, że uderzył głową w przeciwległą ścianę. Gdy zapadał w ciemność, jego ostatnią myślą było jeszcze raz żarliwie podziękować Bogu za ocalenie Troth.

Dzięki błyskawicznej wizycie w gospodzie Troth włożyła ubranie jeszcze bardziej zniszczone i zapewniające jeszcze większą niż dotychczas anoni mowość. Opuściła pokój w ostatniej chwili. Wojskowy patrol zaczął się do bijać do drzwi właściciela gospody chwilę po jej ucieczce. Ulice wciąż były przepełnione uczestnikami zabawy. Łatwo było zniknąć i znaleźć kryjówkę. Przeszła przez mur otaczający teren przy małej świątyni i spędziła noc w przylegającym do niej ogrodzie. 152

Nie mogła zasnąć, po raz kolejny zadając sobie pytania i żałując tego, co się stało. Gdyby tylko posłuchała swego instynktu i ominęła Feng-tang. Gdyby tylko spędzili raczej wieczór w łóżku, a nie dołączali do ulicznego festynu. Gdyby tylko podążyli inną drogą do Kantonu. Dotarła do niej gorzka prawda, że żal nic już nie pomoże i że musi myśleć o tym, jaką drogę do Kantonu teraz wybrać. Musi się dostać do Chenqui. Chenqua może w każdej chwili porozmawiać z wicekrólem i w ciągu kilku godzin oddziały żołnierzy będą w drodze do Feng-tang. Zadrżała na myśl o gniewie Chenqui i o tym, jak bardzo będzie zawiedziony, ale nie było in nego wyjścia. Opuściła teren świątyni o bladym świcie. To był targowy dzień. Kupując owoce na jednym ze straganów i słodkie bułeczki z rodzynkami na drugim, przechadzała się w tłumie. Jarmark dosłownie huczał od plotek. Podobno dwa okropne demony wtarg nęły do miasta, aby przekląć dziecko prefekta. Jeden z nich został złapany. Powalił pięciu mężczyzn, zanim go pokonano, ale drugi, wrzeszcząc prze raźliwie, rozpłynął się w nocy. Nie, to nie demony, ale Fan-ąui, z których jeden leżał teraz w miejskich lochach, podczas gdy oddziały żołnierzy prze czesywały miasto w poszukiwaniu drugiego. Każdy, kto opuszcza miasto, jest dokładnie sprawdzany. Każdy wóz kłuty szpadami, by uniemożliwić ucieczkę. Jakie to szczęście, iż żołnierze zdecydowali, że ten, kogo szukają to Fan-qui. Troth będzie mogła bezpiecznie opuścić miasto, szczególnie gdy za czeka do zmroku, kiedy poszukiwania nie będą już tak intensywne. Piła herbatę przy jednym ze straganów, gdy jakiś żołnierz zatrzymał się przy niej i zamówił filiżankę. Szybko odeszła, jednak nie na tyle daleko, żeby nie słyszeć, co powiedział, kiedy właściciel herbaciarni, nie mogąc opanować ciekawości, zapytał: - To naprawdę Fan-qui? Żołnierz wypił herbatę jednym haustem i zamówił kolejną. - Naprawdę. Jestem jednym z tych, co go ujęli. Straszne monstrum. Wal czył jak trzy demony. - Wypił znowu, ale tym razem znacznie wolniej. Właściciel straganu zapytał ponownie: - Co z nim będzie? Żołnierz napuszył się i gładząc wąsy, odparł: - Jutro rano spotka się z duchami swoich przodków. Prefekt szykuje mu europejską egzekucję. Tuzin muszkietów wymierzy w niego o świcie. - Co za barbarzyństwo! 153


Żołnierz wzruszył ramionami. - Barbarzyństwo dla barbarzyńcy. Troth zrobiło się ciemno przed oczami i zachwiała się bliska omdlenia. O bogowie, pluton egzekucyjny! On nie może zostać stracony bez procesu! Niestety, mógł. Pamiętała zimne oczy prefekta i wiedziała, że jest zdolny do zabójstwa. Chociaż niewielu notabli zdecydowałoby się tak pośpiesznie stracić Europejczyka, Troth podejrzewała, że wielu prywatnie aprobowało decyzję Wu Chonga. Twierdząc, że szybka ewakuacja uratowała cesarstwo od groźnego szpie ga, Wu Chong prawopodobnie uratuje skórę i wszystko skończy się na re prymendzie od przełożonych. Władze chińskie wyrażą Brytyjczykom ubole wanie, podkreślając jednocześnie, że zlikwidowali jedynie gwałciciela prawa. Prawdę mówiąc, egzekucja może być zatuszowana. Nikt, oprócz Gavina Elliotta, nie wiedział o planach Kyle'a i może być tysiąc powodów, dla któ rych Kyle nie wróci z tej nielegalnej podróży. Jedynie Troth może dać świa dectwo temu, co się stało. Z niepokojem pomyślała, że zarówno Anglikom, jak i Chińczykom może zależeć na wyciszeniu incydentu, który mógłby za szkodzić ich interesom. Lord Maxwell zniknie, a jej wyjaśnienia mogą zo stać zignorowane, ponieważ będą niewygodne. Musi go uratować. Tylko jak? Znajdzie sposób.

25

yle obserwował srebrną smugę światła wpadającą przez maleńkie okien

ko pod sufitem. Smuga powoli przesuwała się po ścianach, jak piasek w klep sydrze odmierzającej ostatnie minuty jego życia. Ranek nie przyniósł żadne go rozwiązania. Nie mógł składać apelacji od wyroku, nawet gdyby znał język, nie w sytuacji, gdy wysokiej rangi urzędnik chciał jego śmierci. Nie mógł również stąd uciec. Okienko było zbyt wąskie, nawet dla trochę bardziej spasionego szczura. Poza wiązką wilgotnej słomy i czterema żelaz nymi pierścieniami, z których zwisały łańcuchy, w celi nie było niczego. Mając nadzieję, że będzie mógł użyć ich jako broni, próbował wyrwać łań cuchy, ale szybko przekonał się, że bez odpowiednich narzędzi nie jest to możliwe. 154

K

Nawet gdyby udało mu się pokonać strażników gołymi rękami, kiedy na stępnym razem przyniosą mu do celi odrobinę ryżu i wodnistą herbatę, ni gdy nie zdoła się stąd wydostać. Nie, jego czas dobiegł końca, i to on sam był temu winien. W luźnym, chińskim ubraniu mógł bez trudu usiąść na wilgotnej słomie, ze skrzyżowanymi nogami jak buddyjski mnich. Starając się zapomnieć o si niakach i skaleczeniach, usiłował osiągnąć wewnętrzny spokój, który odna lazł w Hoshan. Niezbadane są wyroki boskie. Czyżby tak właśnie miało być? Czyżby rysunek Hoshan miał w sobie magiczną siłę, która go ściągnęła do Chin na randkę ze śmiercią?! Nie, za bardzo czuł się Europejczykiem, aby wierzyć w taki rodzaj prze znaczenia. Szczęście po prostu się od niego odwróciło. W czasie swoich podróży często stawał twarzą w twarz z niebezpieczeństwem, a kilka razy jedynie cudem uszedł z życiem, ale szczęście zawsze kiedyś się kończy. Jego wzrok zatrzymał się na strumyczku wody spływającym po bocznej ścianie, jednym z wielu, które spowodowała nocna ulewa. Wilgoć sączyła się spomiędzy kamieni i spływała w dół cienką strużką. To miejsce było przed sionkiem wiodącym do powolnej, bolesnej śmierci z powodu gorączki lub malarii. Ale on nie będzie tu zbyt długo, żeby się tym przejmować. Czy nie powinien zostać w domu, jak przykładny syn i dziedzic rodowego majątku? Prawdopodobnie miałby przed sobą kolejne czterdzieści lat. Nie, to nudne i wypełnione obowiązkami życie doprowadzało go do białej gorączki. Nie może żałować, że podążył za swoimi marzeniami, chociaż szkoda tych straconych czterdziestu lat... Drzwi celi otworzyły się nagle i do środka wszedł sierżant z gotową do użycia bronią i dwoma krzepkimi strażnikami. Podczas gdy sierżant mru czał coś, co przypominało plugawe wyzwiska, jego ludzie postawili Kyle'a na nogi i odpięli łańcuchy od jego kajdanów, pozostawiając ciężkie, żelazne uchwyty wokół nadgarstków i kostek nóg. Może zabiorą go na jeszcze jed no przesłuchanie u prefekta? Ale zamiast tego strażnicy rzucili go na ścianę i przymocowali jego kaj danki do przytwierdzonych do ściany pokrytych rdzą łańcuchów. Kyle zaklął i usiłował z nimi walczyć, ale strażnicy byli biegli w swoim rzemiośle. Cios w żołądek sprawił, że Kyle zgiął się wpół, a potem błyskawiczny trzask zam ków i został unieruchomiony na ścianie z rękami i nogami rozpostartymi szeroko. Czuł się upokorzony i całkowicie bezradny. Sierżant uśmiechnął się, uka zując krzywe zęby, groteskowo białe na tle posiniaczonej twarzy, którą 155


zawdzięczał Kyle'owi. Powoli wyjął sztylet z wiszącej u boku pochwy, od wracając go tak, że światło odbijało się od jego ostrza. Mógł odciąć więźniowi dowolną część ciała, pod warunkiem że ten dożyje do porannej egzekucji. Mimo iż Kyle robił wszystko, aby nad sobą panować, wzdrygnął się, gdy sierżant skierował nagle sztylet w jego stronę. Jednakże nie miał zamiaru go zranić. Zamiast tego rozciął luźną tunikę Kyle'a od ramienia w dół, nie doty kając ciała. Sierżant obnażył zęby w pełnym satysfakcji uśmiechu. Jeszcze jedno cię cie, tym razem wzdłuż krocza. I znowu lśniące ostrze przecięło jedynie ma teriał. Było zdumiewająco ostre. Kyle pomyślał o opowieści z czasów wy praw krzyżowych, jak to należący do Saladyna miecz z damasceńskiej stali przecinał na pół rzuconą do góry jedwabną chustę. Zmusił się, żeby myśleć o wyprawach krzyżowych. Czy Saladyn i Ryszard Lwie Serce brali udział w drugiej czy trzeciej wyprawie? Nieważne - wszyst kie te wyprawy były beznadziejne, ponieważ kosztowały wiele istnień ludz kich. Myślenie o historii pomogło mu zachować kamienną twarz podczas kolej nych dwóch cięć. Zirytowany tym sierżant schował sztylet do pochwy i z całej siły uderzył więźnia w twarz, po czym wraz ze strażnikami opuścił celę. Kyle dygotał. Chociaż jego umysł akceptował śmierć, ciało było nastawione mniej filozo ficznie. Wypróbował łańcuchy. Mimo grubej warstwy rdzy były jeszcze na tyle mocne, że mogły utrzymać słonia. Nie mógł ani usiąść, ani się położyć. Gdyby zasnął, zawisłby na kajdanach i obudził się z bólu. Nie żeby chciał zasnąć. Tak niewiele godzin mu pozostało, że nie chciał tracić ani jednej. Chociaż same kajdanki nie sprawiały mu bólu, to brak możliwości poru szania się był wyjątkowo wyrafinowaną formą tortury. Strumyczek wody spływał za jego plecami i wkrótce ubranie Kyle'a było zupełnie mokre. Jakiś komar z uporem krążył wokół jego twarzy, zanim usiadł, aby nassać się do woli, a on nawet nie mógł go przepędzić. Uczucie swędzenia na całym ciele było dodatkową torturą. Musi zapomnieć o fizycznym cierpieniu; przynajmniej jeszcze może je odczuwać. Jutro o tej porze będzie trupem pogrzebanym bez nazwiska i ho noru albo rzucony psom na pożarcie. Seria wolnych, głębokich oddechów pomogła mu odzyskać spokój. Nagle drzwi celi otworzyły się ponownie. Kyle zamarł. Czyżby sierżant wracał, aby się znowu zabawić? 156 Jakiś mizerny robotnik w wytartym ubraniu wszedł do środka, drzwi za trzasnęły się z hukiem i złowieszczo zazgrzytał przekręcany w zamku klucz. W mdłym świetle trudno było dostrzec szczegóły, do chwili, gdy przybysz spojrzał spod szerokiego ronda słomkowego kapelusza ciemnymi oczami Troth. - O Boże, ciebie też złapali?! - Bezwiednie ruszył do niej, ale zatrzymały go łańcuchy i kajdanki boleśnie wbiły się w nadgarstki i kostki nóg. Pokręciła głową i położyła palec na ustach, czekając, aż umilknie odgłos ciężkich kroków strażników, którzy ją tu wpuścili. Kiedy była pewna, że odeszli, odwróciła się do niego. Otworzyła szeroko oczy z przerażenia, gdy zobaczyła, co mu zrobili. - Powiesili mnie jak bożonarodzeniową gęś - zakpił. - Jak tu się dosta łaś, skoro nie jesteś uwięziona? Objęła go, wsuwając ramiona między jego plecy a ścianę. Kapelusz zsunął się jej z głowy i zawisł na sznurku, gdy wtuliła twarz w zagłębienie jego ramienia. Była cudownie ciepła i delikatna - wspomnienie wszystkich ziem skich rozkoszy. - Przekupiłam strażników - odparła ochrypłym głosem. - W Chinach można załatwić prawie wszystko, jeśli się ma dostatecznie dużo pieniędzy, by zapłacić tyle, ile ktoś zażąda. Kyle przekonał się o tym na Wschodzie. Ale przychodząc tu, narażała się na niebezpieczeństwo. Mimo to nie potrafił się nie cieszyć, że przyszła. Otarł się policzkiem o jej włosy, boleśnie pragnąc wziąć ją w ramiona. - Jestem zaskoczony, że pozwolono ci zobaczyć się z tak niebezpiecz nym przestępcą jak ja. Kiedy zadrżała, powiedział spokojnie: - Wiem, że mam być stracony, więc nie musisz być posłańcem złej wia domości. Jęknęła głucho i cofnęła się, ale jej ręce wciąż trzymały go w pasie. - Powiedziałam strażnikom, że mieszkałam w Kantonie i znam zwyczaje Fan-qui, w tym przygotowanie do śmierci, które musi mieć miejsce. Powie działam, że jeśli będę mogła cię odwiedzić i dokonać pewnego rytuału, któ ry ma za zadanie uspokoić twoją duszę, twoja rodzina będzie bardzo szczę śliwa, a strażnicy nie będą się musieli obawiać, że duchy będą ich prześladowały. Ten argument, uzupełniony pewną sumą pieniędzy, zrobił swoje. - Jesteś naprawdę nadzwyczajna. - Jego wzrok zatrzymał się na rysunku jej ucha. Jak to się stało, że dotychczas nie zauważył, jakie było delikatne? 157


Bóg jeden wie, jak bardzo jestem szczęśliwy, że cię widzę, ale im szybciej stąd wyjdziesz, tym lepiej. Kto wie, co tym bestiom może przyjść do głowy. - Ale ja przyszłam, żeby ci pomóc stąd uciec. - Spojrzała na łańcuchy i zagryzła wargę. - Może z twoim mistrzowskim wing chun byłoby to nawet realne, gdyby nie przykuto mnie do ściany. Ale potrzeba dobrej piły i wielu godzin, żeby mnie uwolnić, a my nie mamy ani jednego, ani drugiego. - Ukradnę klucze! Bardzo chciał wierzyć, że ratunek jest możliwy, nie mógł się jednak oszu kiwać. - Nie. Gdyby była jedna szansa na dziesięć, nawet jedna na sto, powie działbym próbuj. Ale wszystko, co osiągniesz, to narazisz się na śmierć. Nie mogę się na to zgodzić Jej oczy zalśniły. - Jak, u diabła, chcesz mnie od tego powstrzymać?! Roześmiał się ponuro. - Ależ ty jesteś uparta! Pomyśl o lochu, straży, łucznikach, nie wspomi nając o murach dookoła więzienia i miasta i o dziesiątkach kilometrów, któ re dzielą nas od Kantonu. Czy możesz uczciwie powiedzieć, że istnieje jaka kolwiek szansa na ucieczkę? Łzy zalśniły w jej oczach. - Nie mogę cię tu zostawić. Co... stanie się ze mną? Zaklął w duchu. Sprowadzając na siebie śmierć, złamał obietnicę, że do wiezie ją bezpiecznie do Anglii. Co można zrobić? Dominik i jego żona pomogą jej, oczywiście. Gavin również, jeśli tylko otworzy filię biura w Londynie, ale nie zrobią wszyst kiego, co zamierzał zrobić Kyle. Chyba że... - Troth - powiedział nagle. - Wyjdź za mnie.

26

- Postradałeś zmysły? - Nie obawiaj się. Dobrze wiesz, że nic już nie można zrobić, aby urato wać moje niewiele warte życie. Pragnę tylko, żebyś opowiedziała o tym, co 158

Patrzyła na niego w osłupieniu.

się stało, mojej rodzinie. Oni muszą się dowiedzieć o mojej śmierci. Nie moż na skazywać ich na czekanie na mnie bez końca, to byłoby zbyt okrutne. Szczególnie dla Dominika. Kyle odchodził od zmysłów, gdy jego brat zo stał ranny pod Waterloo. Czy Dominik wyczuje jego śmierć, zanim wiado mość o tym dotrze do Anglii? Może, ale pozostaną złudzenia i wbrew wszyst kiemu nadzieja. Dla dobra Dominika on musi się o tym dowiedzieć jak najprędzej. - Oczywiście, poinformuję twoją rodzinę, ale małżeństwo jest ani możli we, ani potrzebne. - Mylisz się, moja droga. Jako wdowa po mnie otrzymasz spadek i pro tekcję rodziny Renbourne'ów. Tylko tyle mogę zrobić, aby ci wynagrodzić, że wpakowałem cię w tę historię. Wiem, że w Chinach wdowy nie wychodzą ponownie za mąż, ale w Anglii takie małżeństwa są czymś zupełnie normal nym. Prawdę mówiąc, bycie wdową to dla ciebie ogromny atut. - Zaoszczę dzi jej kłopotliwych pytań o dziewictwo, gdy znajdzie przyszłego małżonka. Zmarszczyła brwi, zakłopotana. - Jak to możliwe, skoro nie mamy świadków? - Świadkowie nie są potrzebni. - Tylko czy taki związek będzie ważny? - zapytała z wyraźnym powąt piewaniem. - W Szkocji wszystko, czego się wymaga, to oświadczenie obojga zainte resowanych, że chcą się pobrać. Oczywiście, jesteśmy bardzo daleko od Szko cji, ale obydwoje jesteśmy pół-Szkotami, a ja posiadam do tego własność w górach szkockich, tak więc dobry prawnik bez trudu wykaże, że małżeń stwo nasze jest ważne. A poza tym nikt nie ma żadnego powodu, aby tę ceremonię zakwestionować, i to wydaje się ostatecznie przesądzać sprawę. Jego głos przeszedł w szept. - Proszę, Troth. Chciałem zrobić dla ciebie znacznie więcej, ale nie mogę. Moje nazwisko to jedyna ochrona, którą mogę ci zapewnić. Przymknęła oczy, ale nie mogła powstrzymać łez, które spłynęły jej po policzkach. - To dla mnie ogromny zaszczyt, o jakim nigdy nawet nie śniłam, milor dzie. Z radością zostanę twoją żoną, nawet jeśli tylko na parę godzin. Pomyślał o swoim ślubie z Konstancją, którego udzielał im hiszpański ksiądz, gdy Konstancja umierała. Tym razem to on zakończy ten związek śmiercią. Jakoś nie miał szczęścia do bycia małżonkiem. - To zaszczyt dla mnie, moja droga. - Jak to zrobimy? 159


- Weź mnie za ręce. Stanęła na czubkach palców, aby chwycić jego dłonie. Nie mogąc utrzy mać równowagi, przywarła do niego całym ciałem. Cudownie. - Ta jedna z wielu tradycyjnych form szkockich zaślubin wymaga trzy mania rąk nad płynącą wodą - powiedział, siląc się na uśmiech, gdy strumyk wody za jego plecami spływał po ścianie w dół, tworząc kałużę między ich stopami. - Przynajmniej ten rekwizyt nie zawiódł. Zagryzła wargę. - Jak możesz żartować w takiej chwili? - Wolałabym, abyś mnie zapamiętała, jak się śmieję. Na łzy przyjdzie jesz cze czas. - Splótł palce dłoni z jej palcami. - Moja najdroższa Troth. Mei-Lian Montgomery. Ślubuję ci wierność. Nie uważasz, że ładnie to brzmi?* Uśmiechnęła się do niego przez łzy. - Zostałam nazwana imieniem siostry mojego ojca i mojej babki. Zawsze lubiłam, gdy wołano na mnie Troth. Hugh Montgomery musiał być chyba jasnowidzem, ponieważ jeśli kiedy kolwiek jakaś kobieta zasługiwała na to imię, to właśnie ona. Uczciwa, lo jalna i dzielna. - Teraz ty, moja droga, wypowiedz słowa przysięgi. Troth drżącym głosem powiedziała: - Kyle'u Renbournie, ślubuję, że będę ci wierna i że będziesz moim pa nem i małżonkiem, dopóki śmierć nas nie rozłączy. - Masz pierścień, który ci dałem w Kantonie. Niech ci posłuży za obrącz kę. Sięgnęła pod tunikę i po chwili wyciągnęła złoty celtycki klejnot. Pocało wała go, następnie przycisnęła go do ust Kyle'a, żeby mógł zrobić to samo, zanim wsunie go na środkowy palec lewej ręki. Po chwili zdjęła pierścień i schowała ponownie w ukrytym pod tuniką pasie. - Nie chcę go zgubić. Dam go do zmniejszenia w Makau. Poza tym z uwagi na własne bezpieczeństwo nie powinna nosić takiego klejnotu, zanim nie opuści Chin. Ważne, że jego zamiar został zrealizowany i to, że szkocki pierścień sym bolizował ich związek, wydawało się jak najbardziej właściwe. - Proszę, pocałuj mnie, moja żono - powiedział miękko. - Mamy jeszcze parę minut dla siebie i chciałbym spędzić je w twoich ramionach.

* Troth (z ang.) - znaczy lojalność, wierność (przyp. tłum.). 160

Jej wargi spotkały się z jego wargami. I nagle pojawiło się pożądanie, tak bardzo zdumiewające w obliczu śmierci. A może to śmierć wywołała tę iskrę, jasny płomień rzucający wyzwanie nadchodzącej ciemności. Troth czuła to również. Jej usta okrywały pocałunkami jego twarz pokrytą od wielu godzin zarostem, aby następnie podążyć w dół. - Nie wiedziałam, że ciało mężczyzny może być takie piękne, mój panie małżonku - wymruczała, a jej ciepły oddech cudownie ogrzewał zagłębie nie jego szyi. - Żaden mężczyzna nigdy już nie da mi tyle szczęścia. - Nie mów tak! - Dech mu zaparło, gdy rozsunąwszy jego rozciętą tuni kę, zaczęła dotykać ustami każdego siniaka, każdego skaleczenia. -Nie płacz po mnie długo, twoje życie nie może się skończyć tylko dlatego, że skończy ło się moje. Szukaj miłości, ponieważ to najcenniejszy dar, jaki może nam ofiarować życie. - Nie mów mi o innych mężczyznach, ty głupcze! Teraz liczysz się tylko ty. Przesunęła językiem po brodawce jego piersi. Nieprawdopodobna rozkosz stłumiła ból. Jej dłonie przesunęły się w dół, pieszcząc jego brzuch zsunęły jego zniszczone spodnie. Zamknął oczy, całkowicie oddając się temu, co czuł, gdy gładziła jego płonącą męskość. Następnie wzięła ją do ust. Wyrzucił z siebie zduszony krzyk, czując się tak, jakby miał za chwilę spłonąć. Jego biodra falowały rytmicznie pomię dzy nią a ścianą, a napięte do granic wytrzymałości zmysły domagały się spełnienia. Nie chcąc do tego dopuścić, użył techniki, którą ćwiczył od kilku tygodni, i zatrzymał się na granicy ekstazy. - O Chryste, Mei-Lian - wyszeptał z trudem - zabijesz mnie najsłodszą bronią i niech Bóg cię za to wynagrodzi. Czując, że jego samokontrola jest na granicy wytrzymałości, Troth wypro stowała się i ściągnęła z siebie spodnie, pozostawiając go na chwilę drżące go w chłodnym powietrzu. Po czym jedną ręką objęła go na wysokości klat ki piersiowej i z kocią zręcznością opasała nogą jego biodra. Drugą ręką wprowadziła go w wilgotny żar swego ciała, powolnymi ruchami starając się wciągnąć go głębiej. Kiedy nie mógł już tego znieść, odepchnął się od ściany i wreszcie cały w niej zatonął. Intymność uścisku omal nie doprowadziła go do katastrofy, ale Troth nie wykonała żadnego ruchu. Czekała, aż poczuje, że jest już bezpiecznie, zanim zacznie zaciskać we wnętrzne mięśnie w zmysłowym rytmie zgodnym z biciem ich serc. Jedna dusza, jedno ciało. Jej małżonek. Istniała jedynie namiętność i życie tak 161


intensywne, jakby chciała zapomnieć o przyszłości i nie do zniesienia stra cie, która już wkrótce miała ją dotknąć. - Troth -jęknął Kyle, usiłując się cofnąć. - Mój piękny śnie. - Jeśli jestem twoją żoną, daj mi przynajmniej nadzieję na dziecko - wybuchnęła, gdy nacierając na niego biodrami, przyparła go do muru i gdy ich ciała zwarły się w szalonym tańcu. Yin i jang walczyły o spełnienie, aż sple cione razem dotarły do punktu, w którym nie było już nic poza niszczącą tę jedność ekstazą. Drżąc, przywarła do niego, z trudem chwytając powietrze. Obydwoje zna leźliby się na ziemi, gdyby nie bezlitosne łańcuchy. Jego serce gwałtownie waliło pod jej sercem, cudownie żywe, a płuca ciężko dyszały, tak samo jak jej. Świadomość zbliżającej się śmierci była jak sztylet, który ranił jej serce. Objęła go mocniej, pewna, że jest bezpieczny tak długo, jak długo trzyma go w ramionach. Razem byli nieśmiertelni, ponieważ łączyło ich coś więcej niż śmiertelna rozkosz... Pocałował czubek jej głowy. - Dziękuję ci, najdroższa przyjaciółko - wymruczał. - Dałaś mi ten ro dzaj rozkoszy, której większość mężczyzn nie doświadcza przez całe życie. Usiłowała ukryć łzy. Nie chciała, aby szedł na śmierć, mając w pamięci jej zapłakaną twarz. Powoli odsunęła się od niego, czując, że nie zniesie rozłą ki. Jej ręce drżały, kiedy poprawiała na nim ubranie, potem to samo zrobiła ze swoim. Obserwował ją, jego niebieskie oczy były zaskakująco spokojne. Patrząc na niego, Troth pomyślała o aniele w łańcuchach, niepokonanym i po rażająco pięknym. Z odległego końca korytarza dobiegł odgłos zamykanych drzwi. - Kiedy dotrzesz do Anglii, udaj się do mojego brata, Dominika, lorda Grahame'a w Warfield Park w Shropshire - powiedział szybko. - Zapamię tałaś? - Lord Grahame, Warfield Park w Shropshire - powtórzyła. - Czy on uwierzy, że jestem twoją żoną? - Przez wzgląd na mnie uwierzy. Jeśliby jednak tak się nie stało... zapytaj go o pewne zdarzenie, gdy został uwięziony w kościelnym schowku w Dornleigh. Wtedy z pewnością ci uwierzy. - Co jeszcze powinnam przekazać? - Mojemu ojcu i siostrze moją miłość i przeprosiny, że ich zawiodłem. Przymknął na chwilę oczy. - Ja... ja tak bardzo bym chciał wziąć cię w ra miona, ale nie mogę. Czy ty możesz mnie objąć, zanim się rozstaniemy? 162

Mrugając powiekami, by nie pozwolić popłynąć łzom, otoczyła go ramiona mi, chcąc zapamiętać jego zapach, smak jego skóry, dotyk jego sprężystych mięśni. Chciała wykrzyczeć, że go kocha, ale wiedziała, że to pogrążyłoby go jeszcze bardziej. Lepiej, żeby nie wiedział, jak głęboka była jej rozpacz. Odgłos kroków rozszedł się echem w korytarzu, był coraz bliżej. Delikat nie ujęła w dłonie jego genitalia, modląc się, aby się okazało, że obdarowały ją dzieckiem. - Żegnaj, najdroższy. - Złożyła pocałunek na jego ustach. - Przysięgam wypełnić wszystko, o co prosiłeś. Jego ciepłe usta tak bardzo nie chciały się z nią rozstać. - Żegnaj, najdroższa. Szczęśliwej podróży. Klucz szczęknął w zamku. Troth wypuściła Kyle'a z objęć i zakryła twarz szerokim rondem kapelusza, chcąc ukryć malującą się na niej rozpacz. Drzwi otworzyły się szeroko i Troth wyszła, nie oglądając się za siebie. Żegnaj, moja miłości!

Słodycz chwil spędzonych z Troth sprawiła, że kiedy pierwsze promienie słońca pojawiły się na niebie, Kyle był już zupełnie pogodzony ze światem. Stał spokojnie, gdy strażnicy uwalniali go od łańcuchów, chociaż bolały go wszystkie mięśnie od pozostawania przez długie godziny w bezruchu. W mil czeniu wyszedł z lochu, po czym bez oporu dał się prowadzić schodami w gó rę na dziedziniec, gdzie wschodzące słońce bajecznie oświetlało krzywizny dachu pałacu prefekta. Piękne miejsce na rozstanie się z życiem. Pluton egzekucyjny był ustawiony w szyku na tyłach pałacu prefekta. Kyle nie bez satysfakcji pomyślał, jakim zniszczeniom ulegnie ściana domu Wu Chonga. Kiedy szedł w szpalerze strażników, dobosz zaczął uderzać w bęben w rytm jego kroków. Brum! Brum! Brum! Marsz śmierci. Wu Chong, w otoczeniu dworu, siedział na podium górującym nad miej scem egzekucji i Kyle został przyprowadzony przed jego oblicze. - Kowtow! - warknął stojący obok sierżant. Kyle mógł okazać respekt za pierwszym razem, ale nie teraz. Kiedy mijały sekundy i Kyle najwyraźniej nie miał zamiaru wykonać polecenia, sierżant z całej siły pchnął go w plecy. Spodziewając się tego, Kyle obrócił się i ude rzył łokciem w szyję napastnika, który runął na ziemię bez tchu. 163


Pozostali strażnicy rzucili się na więźnia, ale prefekt warknął coś krótko i strażnicy odstąpili od zamiaru rozprawienia się z więźniem. Wysokiej ran gi oficer wyciągnął szpadę i wymierzył jej ostrze w Kyle'a. Lekceważąc oficera i jego szpadę, Kyle przeszedł przez dziedziniec i stanął pod murem. Jako rasowy Renbourne wyniosłość miał we krwi i teraz chciał okazać ją w pełni. Wu i jego ludzie mogą nim gardzić, ale nie zapomną go tak szybko. Odwrócił się twarzą do swoich oprawców, szczęśliwy, że nie słyszeli o za słanianiu skazańcowi oczu. Nie chciał być pozbawiony ostatniego spojrze nia na świat. Muszkiety plutonu egzekucyjnego były dość prymitywne jak na standardy europejskie i niezbyt celne, ale do wykonania tego zadania z pewnością wystarczą. Ich lufy wyglądały groźnie. Każda z nich mogła zrobić w nim dziurę wielkości pięści. Miał tylko nadzieję, że kul będzie dostatecznie dużo, aby skończyć z tym szybko. Twarz Wu Chonga promieniała szatańską radością. Niech Bóg ma w opie ce mieszkańców Feng-tang, którzy podlegali jego władzy. Ostatnie słowa skazańca powinny być również tradycyjne, jakie to jednak miało znaczenie, kiedy żadna z obecnych tu osób i tak by ich nie zrozumia ła. Ta jedyna, która się liczyła, dzięki Bogu, była już daleko. Niech ci się powiedzie, Troth. A kiedy dotrzesz do Anglii, bądź szczęśliwa. Na dany przez oficera sygnał żołnierze wycelowali broń, ich twarze pod spiczastymi hełmami były tępe i zupełnie pozbawione emocji. Wu Chong opuścił rękę i wypowiedział warkliwie komendę. W twoje ręce, Panie, powierzam ducha mojego. Zgromadzony na zewnątrz muru tłum spokojnie czekał, aż Feng-tang zosta nie uwolnione od demona. Troth stała z dala od innych. Była tak spięta, że w każdej chwili mogła wybuchnąć, gdyby ktoś ośmielił się powiedzieć do niej coś obraźliwego. Najwyraźniej Wu Chong postanowił zrealizować swój kaprys zabicia Europejczyka, chociaż nawet teraz mógł zdecydować się na ponowne rozpatrzenie wyroku. Po drugiej stronie muru chrapliwy głos zawołał: - Ognia! Salwa z muszkietów wstrząsnęła porannym powietrzem, odbijając się echem od kamiennych murów. Gdy ciemny dym uniósł się do góry, Troth zagryzła palce, by zdusić krzyk rozpaczy. Kyle Renbourne, wicehrabia Maxwell i pan jej serca, był martwy. 164

27

Anglia, Wigilia Bożego Narodzenia 1832 I zdarzyło się w tamtych dniach, iż Cezar August wydał rozporządzenie, że wszyscy muszą płacić podatki. Gdy donośny głos pastora wypełnił mały, murowany kościół, Troth przy mknęła oczy, chłonąc znajome słowa. Kiedy była dzieckiem, jej ojciec za wsze wracał do Makau, by spędzić święta z rodziną, a w Wigilię Bożego Narodzenia czytał domownikom przypowieści głosem równie donośnym, jak ten należący do pastora w Warfield. Siedząc w rodzinnej ławie Renbourne'ów pomiędzy Dominikiem a jego siostrą Lucią, czuła się tak jak wtedy, gdy żył jeszcze jej ojciec. W ciągu długich lat spędzonych w Kantonie, podczas Bożego Narodzenia często czy tała przypowieści z należącej do ojca Biblii, ale to nie było to samo. Dziś wieczorem czuła się znowu jak chrześcijanka. Jej ojciec byłby szczęśliwy. Jednak cześć, jaką żywiła do Kuan Yin oraz Buddy, wciąż trwała. Kyle doskonale rozumiał jej potrzebę szanowania obydwu duchowych dróg, a wła ściwie sam tę potrzebę podzielał. Troth miała jednak poważne wątpliwości, czy wielu ludzi w Anglii zachowałoby się tak samo. Być może Meriel; Troth podejrzewała, że jest w niej więcej poganki niż chrześcijanki. Jednak dzi siejszego wieczoru, słuchając kazania i śpiewu chóru, wyglądała jak łagod ny, srebrnowłosy anioł. Nabożeństwo dobiegło końca i wierni zaczęli wychodzić z kościoła. Ich głosy były jakby serdeczniejsze, a uśmiechy cieplejsze niż zwykle. Na ze wnątrz czekały powozy, by zabrać mieszkańców Warfield do domu, ale kie dy Troth ujrzała pokryte świeżą warstwą śniegu wzgórza, zapragnęła pójść pieszo. - To niedaleko - powiedziała - a ten wieczór jest taki uroczy. Ku jej zaskoczeniu Dominik wyraził chęć przyłączenia się do niej. - Pójdę z tobą, jeśli nie masz nic przeciwko temu. - Oczywiście, że nie mam. Wzięła go pod rękę i razem ruszyli w kierunku ścieżki, która wiodła do Warfield. Towarzystwo Dominika, jak zawsze, sprawiało jej radość zapra wioną odrobiną goryczy. Chociaż starała się nie myśleć o Kyle'u, w ten śnie żny wieczór nie mogła nie marzyć o czymś, co nigdy się nie zdarzy. 165


Byli już w połowie drogi do Warfield, gdy Dominik nieoczekiwanie po wiedział: - Te święta sprawiają, że przeżywam to jeszcze bardziej. Wciąż myślę o tym, że rok temu o tej porze Kyle jeszcze żył. Spędzał Boże Narodzenie w Indiach i napisał do mnie, że bardzo mu brak naszych świąt. Obiecał... że w tym roku na Boże Narodzenie będzie już z nami. - Nie mógł się doczekać, kiedy wróci do domu. - Zacisnęła palce na ra mieniu Dominika, gdy zorientowała się, dlaczego zapragnął jej towarzyszyć. Była jedyną osobą w Warfield, która widziała Kyle'a w ciągu ostatnich sied miu lat, i w jej obecności Dominik czuł się tak, jakby był trochę bliżej bra ta. - I pomyśleć, że jeszcze rok temu nawet go nie znałam. Jak to możliwe, że taka krótka znajomość mogła aż tak odmienić moje życie? Dominik uśmiechnął się lekko. - Meriel wywróciła moje życie w ciągu kilku dni. Miłość to sprawia. Jego uśmiech nagle znikł. - Wciąż nie mogę uwierzyć, że on nie żyje. Cza sem w nocy czuję, że wystarczy wyciągnąć rękę, żeby go dotknąć. To tak, jakby nie odszedł, ale kiedy go szukam i nie mogę odnaleźć, ten ból, gdzieś w głębi duszy, jest taki dojmujący. Rozumiała ten ból doskonale. - Może to właśnie jest dowód na to, że dusza jest nieśmiertelna. Gdzieś tam Kyle wciąż istnieje, czując smutek z powodu tego, co zostawił na ziemi. Dominik spojrzał na nią z zaciekawieniem. - Naprawdę w to wierzysz? Westchnęła. - Chciałabym. Doszli do przełazu. Dominik wspiął się pierwszy, a potem podał rękę Troth, żeby pomóc jej przejść. Dopiero teraz, gdy poznała Dominika, zrozumiała, dlaczego Kyle'a tak bardzo irytowało, gdy nie mógł jej traktować z galante rią, na jaką, według niego, zasługiwała kobieta. Bardzo lubiła, kiedy trosz czył się o nią tak, jakby była bezcenną porcelaną. Cóż to był za kontrast w porównaniu z życiem, które wiodła przez tyle lat. Jej spódnice zmiotły śnieg, gdy schodziła w dół. Spadło go tak niewiele, zaledwie tyle, by okoliczne wzgórza zmienić w bajkową krainę. - Kyle powiedział, że jeśli mi nie uwierzysz, że jestem jego żoną, to mam ci przypomnieć, jak zostałeś uwięziony w kościelnym schowku w Dornleigh. Nigdy jednak nie wątpiłeś. Czy naprawdę nie przyszło ci do głowy, że mogę być oszustką? 166 - Nigdy. - Dominik ponownie wziął ją za rękę, gdy musieli pokonać śli ski odcinek drogi. - Twoja miłość do niego jest taka oczywista. Żadna oszust ka nie potrafiłaby tego zagrać. Troth zamrugała powiekami, chcąc powstrzymać cisnące się do oczu łzy. Czyżby była aż tak przezroczysta? Zastanawiała się, czy Kyle wiedział, co ona do niego czuje. Wtedy tak rozpaczliwie starała się to przed nim ukryć. Potrzebował przewodnika i nauczyciela, a nie usychającej z miłości kobie ty. Użyła do mistrzostwa doprowadzonych umiejętności kamuflażu, by po kazać mu taką twarz, jaką chciał zobaczyć. Teraz, kiedy było już za późno, tak gorzko żałowała, że nie powiedziała mu prawdy.


Część II

Długa droga do domu


28

Makau, Chiny, wiosna 1832 ponurym nastroju Troth opuściła Feng-tang i, omijając uczęszczane

szlaki i większe wioski, ruszyła w drogę powrotną do Makau. Jej jedynym marzeniem było nie dopuścić, aby zidentyfikowano ją jako wspólnika Fan-qui. Uwięzienie uniemożliwiłoby jej wypełnienie ostatniego życzenia Kyle'a. Nie chcąc ryzykować przechodzenia przez Kanton, gdzie ktoś mógłby ją rozpoznać, skręciła na zachód i przebyła dodatkowo sto trzydzieści kilome trów, zmęczeniem fizycznym usiłując zagłuszyć ból. Z ulgą odetchnęła do piero wtedy, gdy rybacka łódka przewiozła ją do miasta na wyspie, jedynego miejsca w Chinach, gdzie mogli mieszkać Europejczycy. Idąc wzdłuż Praya Grande, czuła wzruszenie z powodu powrotu do domu. Makau było jej domem w takim sensie, w jakim Kanton nigdy nie będzie. Na ulicach Makau widziało się ludzi wszystkich ras i twarze takich miesz kańców jak Troth. Jej życie byłoby zupełnie inne, gdyby po śmierci ojca została zabrana przez jakiegoś kupca z Makau, a nie przez Chenqua. Być może od dawna byłaby mężatką i miałaby dzieci. Jednak wtedy nie poznałaby Kyle'a. Zresztą zamiast szczęśliwie wyjść za mąż, mogła być zmuszona do prostytucji i od dawna nie żyć. Lepiej nie ku sić losu. Znalazła ustronne miejsce i, wyjąwszy ze skrytki w pasie pierścień od Kyle'a, wsunęła go na lewą dłoń, po czym zacisnęła ją, aby się upewnić, że się nie zsunie. Jej obrączka ślubna. Parę pytań zawiodło Troth na wzgórze do rezydencji Gavina Elliotta, któ ra znajdowała się tuż obok domu, w którym Troth przyszła na świat. Miała taką samą szeroką werandę i piękny widok na miasto i Pearl River. Modląc się o to, aby się nie okazało, że Elliott opuścił Makau, udając się w kolejną podróż w interesach, zadzwoniła do drzwi. 171

w


Odźwierny, który je po chwili otworzył, patrząc krytycznie na jej ubranie, powiedział: - Zabieraj się stąd, chłopcze. Nie potrzebujemy tu żebraków! Dech jej zaparło, gdy rozpoznała starca, który kiedyś był odźwiernym u jej ojca. Znał trochę angielski i portugalski, nic więc dziwnego, że znalazł pra cę w innym europejskim domu. - To niezbyt miłe powitanie, drogi Pengu - zauważyła, zdejmując wysłu żony, słomkowy kapelusz. Stary sługa nie wierzył własnym oczom. - Panienka Mei-Lian? - wykrztusił. - Tak, to ja. - Minęła go i weszła do środka. - Czy wielce czcigodny Elliott jest w domu? Muszę z nim koniecznie porozmawiać. Peng pokręcił głową. - No, no, ma panienka szczęście. Jeszcze dwa dni i wypłynąłby do Singa puru. Zaraz mu powiem, że panienka pragnie go widzieć. - Zaanonsuj mnie jako Jina Kanga. Pan Elliott zna mnie pod tym nazwi skiem. Peng uniósł brwi, słysząc męskie nazwisko, ale posłusznie oddalił się, by wykonać polecenie i już po chwili Gavin Elliott zbiegał po schodach do holu. - Dzięki Bogu jesteś, Jin! Dawno już powinniście być z powrotem. Gdzie Maxwell? Troth ze ściśniętym gardłem wskazała ręką na salon, a kiedy drzwi za mknęły się za nimi, powiedziała cicho: - Lord Maxwell nie żyje. Twarz Elliotta pobladła. - O Chryste! Miałem niedobre przeczucie, ale wmawiałem sobie, że mar twię się niepotrzebnie. Podszedł do okna i, zacisnąwszy dłonie, patrzył przed siebie w milczeniu. - Co się stało? Drżącym głosem opisała, jak doszło do odkrycia, kim jest Kyle, jak go aresz towano i stracono. Po raz pierwszy jego śmierć wydała się jej realna jak nigdy dotąd. To nie był koszmarny sen, z którego można się obudzić. - Przynajmniej... wszystko odbyło się szybko - mruknął Elliott i zaklął pod nosem. - Co za beznadziejnie głupia śmierć! Chyba Maxwell nie rozu miał, jaką nienawiść może budzić kolor jego skóry czy kształt oczu. To prawda. Oprócz arystokratycznego wychowania Kyle miał coś bardzo wyjątkowego - pełen fascynacji i życzliwości stosunek do świata ze wszyst kimi jego różnorodnościami. 172 Elliott odwrócił się od okna. - A co będzie z tobą? - zapytał. - Maxwell powiedział mi, że twój ojciec, Hugh Montgomery, był szkockim kupcem i że urodziłaś się w Makau. Czy wciąż chcesz wyjechać do Anglii? - Muszę. Obiecałam Kyle' owi, że osobiście przekażę rodzinie wiadomość o jego śmierci. Brwi Elliotta uniosły się w reakcji na tę poufałość i sprowokowana tym Troth rozwiązała warkocz i rozpuściła włosy tak, jak to lubił jej małżonek. - Kyle wspominał, że pan nie miał pojęcia, że mój ojciec zostawił syna. Problem w tym, iż nie zostawił syna, tylko wątłą, nikomu niepotrzebną cór kę o imieniu Troth. - Boże święty! - wykrzyknął Elliott. - I przez te wszystkie lata żyłaś prze brana za mężczyznę? Nie do wiary, a przecież teraz, kiedy patrzę na ciebie, zastanawiam się, jak mogłem tak dać się nabrać. - Ludzie zwykle widzą to, co chcą widzieć. - Z wyjątkiem Kyle'a, który potrafił patrzeć wnikliwie. - Dziewczynka była dla Chenqui bez wartości, Troth Montgomery musiała więc zniknąć. - Tak jak dziś zniknął Jin Kang. Odprężyła się trochę, wdzięczna, że tak szybko potrafił zrozumieć dyle mat, z którym ona zmagała się przez tyle lat. - Jest coś więcej, panie Elliott. - Podniosła dłoń, na której lśnił celtycki pierścień. - Kyle poślubił mnie w więzieniu na dzień przed swoją śmiercią. Myślałam, że stracił rozum, ale wyjaśnił mi, że zgodne oświadczenie woli osób zainteresowanych to wszystko, czego wymaga się w Szkocji. Nie wiem, czy taki związek jest zgodny z prawem, ale stało się, jak sobie życzył. - Myślę, że i ty sobie tego życzyłaś? - zauważył łagodnie Elliott. Jego pełen zrozumienia stosunek do niej skruszył siłę woli, dzięki której trzymała się przez tyle tygodni po śmierci Kyle'a. Zaczęła płakać i łzy, pieką ce i ogromne, popłynęły jej po twarzy. Odwróciła się, upokorzona, że tak bar dzo straciła nad sobą panowanie, ale łkanie wciąż wstrząsało jej ciałem. Ciepłe ramiona objęły ją, jakby była dzieckiem. - Strasznie dużo przeszłaś, dziewczyno - wymruczał Elliott. - Na szczę ście teraz jesteś wreszcie bezpieczna. Dziwne, jak inaczej jątraktował, gdy wiedział, że jest kobietą i pół-Szkotką. Chociaż zawsze był uprzejmy i pełen szacunku dla Jina Kanga, to dla Troth Montgomery żywił serdeczność starszego brata. Wtuliła się w jego ramiona i płakała za życiem, które odeszło, mimo iż miało tak wiele do zaoferowania światu. 173


Kiedy łzy przestały w końcu płynąć, Troth, wysunąwszy się z objęć Elliotta, zauważyła, że jego oczy są także mokre od łez. Stracił nie tylko partnera w interesach, ale również przyjaciela. - Zamówię coś do jedzenia - powiedział, starając się ukryć łzy. - Wyglą dasz, jakbyś nie jadła co najmniej od tygodnia. Napijesz się herbaty czy czegoś mocniejszego? - Herbaty. A do jedzenia cokolwiek. Śmiertelnie znużona zagłębiła się w fotelu, podczas gdy Elliott zadzwonił na służącego i polecił przygotować szybki posiłek dla gościa. Po wyjściu służącego Elliott usiadł naprzeciw Troth. - Wybacz, że cię o to zapytam, ale czy nosisz dziecko, które może być spadkobiercą Maxwella? - Nie. - Zamknęła oczy. W noc, kiedy to odkryła, zwinęła się w kłębek i płakała do świtu. - Niestety. - Przykro mi, ale w ten sposób twoja sytuacja jest o wiele łatwiejsza zauważył Elliott. - Rodzina Maxwella najprawdopodobniej nie zakwestio nuje małżeństwa, jeśli nie będziesz jej zagrażać. Gdyby jednak stało się ina czej... ja jestem gotów zaakceptować cię jako jego spadkobierczynię; co znaczy, że będziesz właścicielką jednej czwartej Elliott House. Otworzyła gwałtownie oczy. - Ja.... ja nigdy o tym nie myślałam. - Miałaś na głowie ważniejsze rzeczy. Jeśli nawet Renboume'owie nie zechcą uznać cię za lady Maxwell, twój udział w Elliott House zapewni ci takie dochody, abyś mogła żyć wygodnie. Nawet więcej niż wygodnie. - To... zbyt wiele, biorąc pod uwagę, że byliśmy małżeństwem mniej niż jeden dzień. - Maxwell poślubił cię, żeby zapewnić ci przyszłość. Nie wolno ci myśleć, że robisz coś złego, akceptując to, co chciał ci dać. - Przez chwilę przyglądał się jej uważnie. - Mam zamiar otworzyć biuro w Londynie. Skoro będziesz moim partnerem i masz zamiar mieszkać w Londynie, możesz mieć wiele do powiedzenia w interesach. Żaden Fan-qui nie zna Chin tak jak ty. Zakryła dłońmi oczy, jakby się bała świata, który nagle się przed nią otwie rał. Trudno jej było oswoić się z myślą, że ona, która była szarym pracowni kiem przedsiębiorstwa handlowego, nagle została partnerem silnej amery kańskiej kompanii handlowej. Odgadując jej myśli, Elliott rzekł: - To, co się stało, musiało być dla ciebie szokiem, ale masz sześć miesię cy, aby się przygotować do roli owdowiałej lady Maxwell. Po prostu rób wszystko powoli, krok po kroku. 174 Krok po kroku. - Ja... ja muszę sobie uszyć europejskie ubrania. Wszystko, co mam, mam na sobie. - I im szybciej to spalimy, tym lepiej. Znam pewną krawcową, która się specjalizuje w strojach dla europejskich kobiet. Natychmiast się tobą zaj mie. Służący wniósł tacę z jedzeniem i dzbanek gorącej herbaty. Elliott zado wolił się jedynie filiżanką gorącego płynu, podczas gdy Troth rzuciła się na jedzenie. Nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo była głodna. Kiedy skończy ła jeść, powiedziała: - Peng wspomniał, że za dwa dni miał pan wyjechać do Singapuru. Elliott się zasępił. - Niestety, obawiam się, że będę musiał. Mogę swój wyjazd opóźnić o je den dzień, ale nie więcej. - Nie ma potrzeby, aby pan zmieniał plany z mojego powodu. - Uśmiech nęła się blado. - Jestem przyzwyczajona radzić sobie sama. - Ale teraz już nie musisz. Właśnie dlatego Kyle cię poślubił. Bliska łez podniosła do ust filiżankę z herbatą. - Najważniejsza rzecz, którą powinien pan teraz zrobić, to odzyskanie jego ciała, aby mógł być pochowany w Anglii. Myślę, iż najlepiej udać się do pana Boyntona, ponieważ to on jest głową Wschodnioindyjskiej Kompa nii Handlowej. - Dobry pomysł. Boynton ma w Kantonie większy wpływ na wicekróla niż jakikolwiek inny Europejczyk. Pójdę do niego po południu i opowiem mu całą historię. Ponieważ Maxwell był brytyjskim szlachcicem, Kompania nie odmówi pomocy. - Elliott zmarszczył brwi. - Czy Chenąua wie, co się stało? - Kiedy pokręciła głową, dodał: - Musisz mu o rym opowiedzieć. Miał, oczywiście, rację. Podczas długiej podróży z Feng-tang usiłowała w myślach sformułować list. Chociaż nie cierpiała roli, jaką Chenqua wy brał dla niej, musiała przyznać, że postępował uczciwie jako głowa domu i jej opiekun. Winna mu była wdzięczność za wszystko, co dla niej uczynił. Chociaż zawsze trochę się go bała, szanowała go i była do niego na swój sposób przywiązana. - Napiszę do niego, zanim opuszczę Makau. - Oczywiście zostaniesz tu nawet, gdy stąd wyjadę. - Elliott zamyślił się. W porcie jest angielski statek. Wybieram się do Londynu na początku przy szłego tygodnia. Wystarczy ci więc czasu na załatwienie wszystkich spraw i zaopatrzenie się w garderobę. 175


Im szybciej, tym lepiej. Tak bardzo chciała opuścić Chiny. - Czy pokój dla mnie jest już gotowy? - zapytała. - Jestem straszliwie zmęczona. - Oczywiście. - Elliott zadzwonił na majordomusa, po czym odprowa dził Troth do drzwi salonu. - Jeśli czegoś zapragniesz, wystarczy, że o tym powiesz. Uśmiechnęła się niepewnie. - Jest pan bardzo uprzejmy. Kyle poślubił mnie z litości, ponieważ chciał zapewnić mi byt. Elliott ujął ją pod brodę i, wpatrując się w jej twarz, powiedział miękko: - On nie poślubił cię z litości, Troth Montgomery. Po tym zaskakującym zapewnieniu powierzył ją opiece zarządcy domu, a sam udał się do biura kompanii. Troth, szczęśliwa, że nie musi już zmagać się ze śmiercią Kyle'a sama, poszła do swojego pokoju i, nie zdejmując ubra nia, rzuciła się na łóżko. Spała kamiennym snem dwadzieścia godzin.

Pomimo iż Troth mieszkała w domu bardzo możnego i wpływowego czło wieka przez piętnaście lat, nigdy jego władza i wpływy nie zostały użyte w jej sprawie. W ciągu następnych dni Elliott zorganizował jej życie ze zdumiewającą szybkością i, zanim wyjechał do Singapuru dzień później, niż planował, jej podróż do Londynu została zabukowana, a garderoba za mówiona u jednej z najlepszych szwaczek. Wystawił także polecenie wy płaty na bank w Londynie, wyjaśniając Troth, że te pieniądze to po prostu należne Kyle'owi zyski. Tak więc Troth była rzeczywiście doskonale za bezpieczona. Szwaczka nie kryła dezaprobaty, gdy Troth nalegała na ciemne kolory i spo kojny fason przygotowywanych dla niej strojów. I chociaż była bękartem, żyjącym na cudzej łasce, chciała się prezentować jak najlepiej, kiedy odwie dzi rodzinę Kyle'a. Jej osobiste zobowiązania były najtrudniejsze. Najpierw musiała napisać Ust do Chenqui, w którym wyjaśniła, co zrobiła, i zawiadomiła o śmierci lorda Maxwella. I chociaż prosiła o wybaczenie, że go zawiodła, nie wspominała, że chciałaby wrócić do Kantonu i dawnego życia. Zbyt wysoką cenę zapła ciła za wolność, aby się jej teraz wyrzec. 176

Następnie odwiedziła protestancki cmentarz, gdzie byli pochowani jej ro dzice. Spokojna, ogrodzona murem enklawa była zarówno ogrodem, jak i miejscem, gdzie grzebano zmarłych. Jej ojciec pomógł w zakupie tego te renu i zbudowaniu cmentarza, który był bardzo potrzebny, ponieważ jedyne chrześcijańskie miejsce pochówku należało do katolików, a ani katolicy, ani Chińczycy nie chcieli u siebie protestanckich zmarłych. Hugh Montgomery nie spodziewał się, oczywiście, że sam zostanie tu po chowany. Czasem wspominał o maleńkim kościółku, dokąd chodził z rodziną, i skąd roztaczał się piękny widok na szkockie wzgórza. Mimo to czuła, że był zadowolony, że leży w tej egzotycznej ziemi, gdzie spędził większą część dorosłego życia. - Żegnaj, ojcze- wyszeptała, kładąc kwiaty na jego grobie. - Przyrze kam ci, że odwiedzę twoją Szkocję. I... tak bardzo bym chciała pojechać tam z tobą. Jej piękna matka była chrześcijanką, ale, zgodnie z chińską tradycją, od dawała cześć bogom, tak jak została wychowana. Zwracając się do niej, Troth powiedziała: - Mam tabliczkę z wyrytym twoim i taty imieniem i będę ją czciła do końca moich dni. Twoja dusza nie zazna głodu ani pragnienia na tamtym świecie. Zapaliła kadzidełka z drewna sandałowego i postawiła je na nagrobkach, po czym opuściła cmentarz, świadoma tego, że już tu nigdy nie wróci. W końcu wybrała się na spacer wzdłuż małego półwyspu aż do miejsca, w którym jego szerokość wynosiła zaledwie sto metrów. Zatrzymała się przed murem, zwanym zaporą, za którym były już prawdziwe Chiny. Zbudowano go, by żaden Europejczyk nie postawił stopy na chińskiej ziemi. Z własnej woli nieodwołalnie zrywała więź z krajem, gdzie przyszła na świat. Długo patrzyła na mur, zanim ruszyła w powrotną drogę. I niech tak się stanie.

29

Feng-tang, Chiny, lato 1832 Kyle miał być stracony... ponownie. Modlił się, aby tym razem

Dziś

stało się tak naprawdę.

177

·


Był gotów umrzeć od kul muszkietów prefekta, a jednak, kiedy dym się rozpłynął, on wciąż żył. Odrętwiały zastanawiał się, że być może jest śmier telnie ranny, ale odniósł zbyt wiele obrażeń, żeby cokolwiek czuć. Nagle spojrzał na Wu Chonga i zobaczył na jego twarzy okrutną satysfak cję. Do licha, najwyraźniej rusznice nie były naładowane kulami, tylko pro chem i przybitką! Egzekucja była mistyfikacją, wyrafinowaną formą psy chicznej tortury. Kyle wciąż stał pod ścianą, bez ruchu, gdy pulchny kupiec Wang zbliżył się do niego i pokręcił ze współczuciem głową. - Wu Chong poradził się wróżbiarza. Niedobry czas na egzekucję Fan-qui. Trzeba czekać, aż księżyc będzie w nowiu i wtedy wyrok zostanie wy konany według prawa chińskiego. - A więc ścięcie? - Bardzo szybkie, bezbolesne - zapewnił Wang. Kyle wolałby raczej śmierć od kuli. Starając się zachować resztki godno ści, wracał do więzienia w otoczeniu strażników. Tuż przed wejściem do celi, kilku z nich skorzystało z okazji, aby zadać mu parę fachowych ciosów, zanim rzucili go na wilgotny barłóg. Do nowiu pozostały jeszcze trzy tygodnie. Nie chcąc oszaleć, wymyślił ćwiczenia hartujące ciało. Aby zająć umysł, zaczął odtwarzać to, czego się nauczył podczas studiów w Cambridge, za czynając od filozofii, matematyki, łaciny i greki. Zdumiewające, ile czło wiek może sobie przypomnieć, kiedy nie ma nic lepszego do roboty. Starał się unikać wspomnień o Troth i domu, ponieważ były bardziej boles ne niż recytowanie fragmentów Odysei. Niestety, nie mógł kontrolować swo ich snów. W nocy Konstancja leżała obok niego, ciepła i kochająca, albo Troth słodka, oddana i pełna życia. Albo łowił ryby z Dominikiem, albo pędził na koniu przez otaczające Domleigh wzgórza razem z siostrą i ojcem. Budzenie się było powrotem do piekła.

niej mu było zachować kamienną twarz, gdy prowadzono go na miejsce eg zekucji. Na szczęście szczeciniasta, stercząca broda pomagała to ukryć. Kiedy zmuszono go, by uklęknął przed katem, pomyślał o Hoshan i spo koju, który tam odnalazł. Bicie jego serca prawie zagłuszyło werble towa rzyszące uniesieniu miecza. Chłodne powietrze musnęło mu twarz, gdy ostrze zaryło się w ziemi zale dwie o centymetry od niego. Kiedy oczekiwał drugiego uderzenia, okazało się, że Wu Chong był zwolennikiem bardziej wyrafinowanego rozwiązania. Po raz kolejny Kyle wracał do cuchnącej celi. Było straszliwie gorąco. Zaczęła się pora monsunowa i woda ściekała nieustannie po ścianach, po nieważ deszcze zamieniały się w lepką, duszącą wilgoć. Każdego wieczoru Kyle zaznaczał mijający dzień, robiąc rysę na ścianie i zastanawiał się, kiedy prefekta ta gra znudzi i kiedy ją skończy raz na za wsze.

Nie miał wątpliwości, że druga egzekucja będzie prawdziwa. Ścięcie jest w końcu preferowaną w Chinach metodą wykonywania kary śmierci, a chiń scy kaci należeli podobno do najlepszych w tej dziedzinie fachowców. Perspektywa ścięcia głowy była dla Kyle'a szczególnie przykra, nawet je śli Wang zapewniał, że odbędzie się bezboleśnie. Tym razem znacznie trud178

Trzecia egzekucja, tym razem przez powieszenie, miała być kolejnym ukło nem Wu Chonga w stronę zwyczajów Zachodu. Dla Kyle'a nie miało to już znaczenia. Dosięgła go malaria. Tak jak podejrzewał od początku, więzienie było wylęgarnią najgorszych chorób i żelazne zdrowie, które chroniło go podczas wszystkich dotychczasowych podróży, w tych warunkach uległo gwałtownemu pogorszeniu. Rozpoznał chorobę, gdy uczucie zimna pojawiło się w dolnej części ple ców, aby wkrótce objąć całe ciało, aż w końcu dygotał z zimna, pomimo tropikalnego upału. Beznamiętnie obserwował, jak jego palce bieleją, a jego paznokcie nabierają niebieskawego odcienia. Zdawał sobie sprawę, iż na wet łagodne formy malarii, jeśli się ich nie leczy, mogą doprowadzić do śmierci. Dreszcze i uczucie zimna, a potem paląca ciało gorączka. Desperacko tulił twarz do ściany, szukając ochłody, podczas gdy nieskoordynowane skurcze mięśni powodowały ból nie do wytrzymania. Strażnik, który przynosił mu jedzenie, szturchał go butem, po czym wychodził, zostawiając na łasce losu. Dwanaście godzin po pierwszych symptomach gorączka zaczęła się cofać i nastąpił krótki okres łagodniejszych objawów choroby. Zetknąwszy się z ma larią u innych, Kyle wiedział, że musi wykorzystać ten czas na zjedzenie przyniesionego przez strażnika ryżu i wypicie maksymalnej ilości wody. Ataki 179


malarii często następują z dwudziestoczterogodzinną regularnością. Kyle musiał więc nabrać sił przed tym atakiem, który miał wkrótce nadejść. Dreszcze wróciły w południe i upiorny cykl zaczął się znowu: dreszcze, gorączka, pocenie się, i od nowa. Stracił rachubę czasu, ponieważ był zbyt słaby, żeby skrobać po ścianie. Czasem, gdy dygotał z zimna, wyobrażał sobie, że Troth jest obok niego i że go ogrzewa własnym ciałem lub, gdy dyszał z gorączki, miał wrażenie, że czuje jej chłodne dłonie na twarzy, aż w końcu znowu wracał do koszmarnej celi. Musieli go wnosić na rusztowanie, chociaż udało mu się stanąć prosto, gdy zarzucano mu pętlę na szyję. Jeszcze tylko parę nędznych minut i jego cierpienia się skończą. Przepraszam, Dom, że nie dotrzymałem obietnicy i nie wrócę do domu. Ale kat okazał się amatorem, a egzekucja farsą. Zamiast opuścić go na tyle nisko, aby nastąpił zgon na skutek złamania karku, tak jak zrobiłby to znający się na rzeczy angielski kat, zostawiono go duszącego się na końcu sznura do chwili, aż posiniał. Wtedy go odcięto. Trudno zachować godność, kiedy się leży na ziemi i wymiotuje własnymi wnętrznościami. Wrexham mógł być z niego dumny. Wu Chong wyraźnie rozczarowany, że jego ofiara nie wytrzymała dłużej, gestem dłoni kazał go ponownie wrzucić do lochu. Kiedy gorączka zaatakowała znowu, jedynym pocieszeniem dla Kyle'a była świadomość, że Troth i jego rodzina uważali, że zginął szybką śmier cią. Chciał zobaczyć cały świat. Teraz ten świat to kamienne ściany, choroba i rozpacz.

-Pij. Walczył z czymś gorzkim, co wciskało mu się do ust, chcąc wrócić do snu o Anglii. Nawet jeśli te jego sny są takie wyczerpujące, śmierć będzie wyba wieniem. - Pij! Kaszląc i plując, powoli się budził. Dotarło do niego, że jakiś dobrze ubra ny Chińczyk usiłował zmusić go do wypicia czegoś bardzo gorzkiego. Le karstwa? Trucizny? Nie opierając się dłużej, przełknął, po czym zapadł w ciemność ponownie. 180

Odnosił dosyć mgliste wrażenie, że jest niesiony, że jedzie w turkocącym pojeździe. Długie okresy braku świadomości przerywały znacznie krótsze, kiedy do niej powracał, Kiedy wreszcie doszedł do siebie, leżał w cudownie czystym łóżku. Jego wzrok powoli przesuwał się po rzeźbionym parawanie i jedwabnych zasło nach. Na stoliku stał porcelanowy wazon z jednym, bardzo efektownym kwiatem. Był w domu jakiegoś bogatego Chińczyka. Chyba nie Wu Chonga? Starsza służąca zerknęła na niego i wyszła. Parę minut później do pokoju weszła inna kobieta. Ta także nie była najmłodsza, ale sądząc po stroju, musiała to być pani domu. Kiedy przesunęła chłodną dłonią po jego czole, nieśmiało powiedział: - Tai-tai? Głos był chrapliwy, ale kobieta uśmiechnęła się, przygotowując mu jedno cześnie coś do picia. Znowu ta sama gorycz. Tym razem poznał smak chini ny, substancji rzadkiej i bardzo drogiej pochodzącej z południowej Amery ki - najskuteczniejszego leku na malarię. Kiedy się obudził następnym razem, służąca pośpiesznie wyszła z pokoju i po chwili wróciła z Chenquą- przywódcą Kohongu. Teraz już wszystko było jasne. Kyle skłonił głowę. - Witaj, wielce szanowny Chenquo. Domyślam się, że zawdzięczam ci życie. Zrobiłeś znacznie więcej, niż na to zasłużyłem. - To prawda - odparł chłodno kupiec. - Pański karygodny czyn koszto wał mnie wiele taeli srebra, ale najważniejsze, że pan żyje. Pańska śmierć kosztowałaby znacznie więcej. Kyle przymknął oczy, czując się tak, jakby miał znowu pięć lat i słuchał reprymendy od ojca. - Przykro mi. Wiem, że zrobiłem źle, ale... tak bardzo pragnąłem zoba czyć Hoshan. Głos Chenqui nieco złagodniał. - To zrozumiałe, ale nieodpowiedzialne. - Czy jestem w Kantonie? - Gdy Chenqua skinął głową, zapytał: - Czy teraz, kiedy doszedłem do siebie, zostanę znowu uwięziony? - Nie. Wraca pan do Makau, a potem do Anglii. Wu Chong twierdzi, że nigdy nie chciał pana śmierci, a tylko kary więzienia. Podobno wysłał wia domość do Pekinu o pojmaniu pana i czekał na decyzję. - Na twarzy kupca pojawił się ironiczny uśmiech. - Niestety, nie da się udowodnić, że było inaczej. 181


A więc Wu Chong nie odpowie za nadużycie władzy. Gdyby Kyle zmarł na malarię, byłoby to godne ubolewania, ale nie można by było obciążyć tym prefekta. Pozorne egzekucje były jedynie zabawą, karą o wiele łagod niejszą niż ta, na którą ten Fan-qui zasłużył. Nie ma żadnego incydentu dy plomatycznego, a jedynie wspaniałomyślna decyzja chińskich władz o ode słaniu do kraju Anglika, który złamał chińskie prawo. - Jak się pan dowiedział o moim uwięzieniu? - Z kompanii i listu od Mei-Lian. Znowu zawdzięczał życie Troth, a Chenqua coś wiedział o ich związku. Troth pewnie już docierała do Anglii i jego rodzina długo go będzie opłaki wać, zanim się dowie, że Kyle jednak żyje. Cóż, nie mógł nic na to poradzić. Miał tylko nadzieję, że ta wiadomość nie zabije ojca. Gdyby się tak stało, nigdy sobie tego nie daruje. Zastanawiał się, ile kosztowało Chenquę złamanie przez niego prawa. - Zwrócę wszystkie poniesione przez pana koszty - powiedział. - Nie. Niech pan wraca do domu i żyje ze świadomością, ile kosztowała mnie pańska nieodpowiedzialność. Uśmiech znikł z twarzy Kyle'a. - Stawia pan twarde warunki - rzekł. - Zawsze - odparł Chenąua, zbierając się do wyjścia. - Zabrał mi pan najlepszego tłumacza. Proszę obiecać, że zadba pan o jej byt. - Już się do tego zobowiązałem. - Kyle z uwagą przyglądał się twarzy kupca, starając się coś z niej wyczytać. Kim Troth dla niego była? Nie córką i nie przyjaciółką, ale najwyraźniej miał do mej słabość. - Czy chciałby pan przekazać coś Mei-Lian? Chenąua się zawahał. - Niech pan jej powie, że... brakuje mi jej kung-fu. - Powiem. Kiedy kupiec wyszedł, Kyle, kompletnie wyczerpany, opadł na poduszki. Jego ostatnia wielka przygoda zakończyła się upokorzeniem i nieomal śmier cią. Czy był tego wart? Wiele miesięcy cierpiał, mając świadomość swojej straszliwej głupoty, zapadł na chorobę, której skutki odczuwać będzie przez wiele jeszcze mie sięcy, a może nawet lat. Zawarł również związek małżeński, który miał trwać zaledwie parę godzin, a nie przez całe życie. Usiłując pomóc Troth, zawiódł ją. Był po trzykroć cholernym głupcem!

30

Shropshire, Anglia, wczesna wiosna 18S3 Troth zatrzymała konia na szczycie wzgórza, skąd widać było długą dro gę dojazdową do Warfield. - Zaczynam wierzyć, że w Anglii możliwe jest nawet lato - powiedziała, obserwując bladoniebieskie niebo i pierwsze, nieśmiałe pędy zieleni. Stojąca obok niej Meriel roześmiała się. - Wcale mnie nie dziwią twoje wątpliwości. Uwierz mi jednak, że wiosna jest już dosłownie za progiem. To moja ulubiona pora roku, gdy ziemia bu dzi się do życia. - Nie mogę się już doczekać, kiedy ujrzę twoje ogrody w pełnej krasie. - Musisz mi pomóc w urządzeniu ogrodu chińskiego - odparła Meriel i jej oczy rozbłysły. Dominik był razem z nimi, ale nie brał udziału w rozmowie. Był dziwnie spięty, a jego myśli zdawały się błądzić daleko, chociaż to on zaprosił je na przejażdżkę. Zarówno Dominik, jak i Meriel jeździli konno, jakby się uro dzili w siodle, chętnie się jednak dostosowali do raczej skromnych umiejęt ności jeździeckich Troth. Chociaż robiła postępy, to jednak ceniła sobie łagod ny charakter i spokojny bieg Cinnamona. Minęły miesiące od jej przyjazdu do Angli. Najwyższy czas opuścić bez pieczną przystań. Musi wypełnić przyrzeczenie, które złożyła na grobie ojca, i odwiedzić Szkocję. Potem powinna podjąć decyzję, gdzie i jak chce dalej żyć. - Muszę usiąść razem z Dominikiem i zorientować się, jaka jest moja sy tuacja finansowa. Przypuszczam, że będę mogła sobie pozwolić na kupno małego domku. - Będziesz mogła sobie pozwolić na znacznie więcej, ale powinnaś zo stać tutaj - zauważyła Meriel. - Dzieci cię uwielbiają. Ja i Dominik także. Troth uśmiechnęła się, ale pokręciła głową. - Nie mogę tu zostać na zawsze. Meriel spojrzała na małżonka i zmarszczyła brwi, widząc, iż wcale ich nie słucha. - Dominik, czy coś się stało? Dominik drgnął nagle wyrwany z zamyślenia. 183

182


- Przepraszam. Prześladują mnie dziwne myśli. - Zawahał się, jakby nie pewny, czy powinien mówić dalej. - Ja... wciąż mi się zdaje, że widzę, jak Kyle wraca do domu. Ostatniej nocy nawet mi się to śniło. Niedorzeczne, prawda? Ale ja... nie mogę przestać o tym myśleć. Meriel w milczeniu dotknęła jego ręki, jej oczy były pełne współczucia. Troth doskonale rozumiała, dlaczego Dominikowi tak trudno było zaakcep tować śmierć brata. Jej też było trudno. I ona także miała sny, w których Kyle pędził na koniu do domu, śmiejąc się, że jego śmierć była nieporozu mieniem, że żyje i jest cały i zdrowy. Biegła do niego, aby rzucić mu się w ramiona i od tego miejsca jej sny stawały się tak intymne, że potem, przy świetle dnia, rumieniła się na ich wspomnienie. Chcąc poprawić nastrój, Meriel zaproponowała: - Jedźmy na zamek. W taki dzień jak dziś widać stamtąd pół Walii. Zaczęli zjeżdżać w dół, gdy wiodąca do posiadłości brama rozwarła się na oścież i ukazał się w nich powóz. Troth nauczyła się rozpoznawać różne typy pojazdów, ale ten nie należał do żadnego z sąsiadów. Przypominał ra czej wynajęty dyliżans, który przywiózł Troth ze Shropshire. Dominik spojrzał w tym kierunku i z jego ust wyrwał się zduszony okrzyk: - Co, u licha... Nagle zaciął konia i popędził zboczem w dół na złamanie karku. Meriel po chwili pogalopowała za nim. Troth, zastanawiając się nad tym, co się stało, ruszyła za nimi. Czyżby jakiś z dawna oczekiwany krewny jechał z wizytą? Ten powóz nie należał ani do Wrexhama, ani do lady Lucii, czy jej małżonka; te Troth doskonale znała. Dominik przeciął drogę dojazdową i skinieniem ręki polecił stangretowi, aby się zatrzymał, po czym zeskoczył z konia i kiedy jednym szarpnięciem otworzył drzwi powozu, jakaś wymizerowana postać nieomal wpadła mu w ramiona. Boże na niebie, to niemożliwe. To niemożliwe! Troth z bijącym sercem ponagliła konia do szaleńczego galopu, chcąc jak najszybciej dołączyć do małej grupki przy powozie. To niemożliwe, a jednak... Kyle z wynędzniałą twarzą obejmował brata, a po twarzy Dominika płynęły łzy. Troth z trudem zatrzymała konia i z furkotem spódnic zeskoczyła na zie mię, ale zaraz potem zatrzymała się, czując, że nie powinna przeszkadzać braciom w powitaniu. - To nie może być prawda - wyszeptała przez ściśnięte gardło. 184 Meriel zmarszczyła brwi. - Właściwie nie widziałaś go martwego - powiedziała. Jej słowa uświadomiły Troth, co się stało. Słyszała wyrok śmierci, słyszała salwę plutonu egzekucyjnego, ale rzeczywiście nie widziała Kyle'a martwe go. Przycisnęła rękę do ust, gdy dotarło do niej, że Kyle jest tutaj naprawdę, straszliwie wymizerowany, ale żywy. Żywy! Kyle odwrócił się do kobiet, jednak Dominik obejmował go wciąż ramie niem, zarówno po to, aby go podeprzeć, jak i żeby okazać mu swoje przywią zanie. Teraz łatwo było ich rozróżnić, ponieważ Dominik tętnił życiem, pod czas gdy Kyle wyglądał tak, jakby dopiero co wstał po ciężkiej chorobie. Troth pragnęła wziąć go w ramiona, ale powstrzymał ją jego wzrok. Boże drogi, chyba nie mógł o niej zapomnieć? A może - poczuła, jak serce pod chodzi jej do gardła -już nie chciał jej widzieć. I nagle nieśmiały uśmiech rozjaśnił mu twarz. - Troth, cieszę się, że udało ci się dotrzeć tu szczęśliwie. Przynajmniej przyznał się do niej. W Anglii, podobnie jak w Chinach, publiczne manifestowanie uczuć zarówno przez męża, jak i żonę było nie do przyjęcia. Nawet małżeństwo tak sobie oddane jak Dominik i Meriel zacho wywało się bardzo powściągliwie w obecności osób trzecich. Wmawiając sobie, że Kyle postępuje zgodnie z angielskim zwyczajem, wykrztusiła: - Ja... ja byłam przekonana, że zginąłeś, milordzie. - W głębi duszy nigdy nie uwierzyłem, że odszedłeś, Kyle - rzekł pro mieniejący szczęściem Dominik. - Chociaż, na logikę, po wysłuchaniu rela cji Troth o twojej egzekucji powinienem to zrobić. - Niewiele brakowało. Wu Chong ma jednak dosyć osobliwe poczucie humoru. Znajduje przyjemność w organizowanych dla zabawy egzekucjach. Wzruszył ramionami. - Wiadomość, która dzięki Troth dotarła do Chenqui i do Kompanii, spowodowała, że wydostano mnie z Feng-tang, zanim zdą żyła mnie wykończyć malaria. Odsunął się od brata i niewiele brakowało, żeby się przewrócił. Przerażo ny tym Dominik ponownie go objął. - Wyglądasz jak chodząca śmierć. - Nie jest wcale tak źle, Dom - mruknął Kyle, chwiejąc się na nogach. Aby pokonać malarię, potrzeba wiele czasu. Troth będzie wiedziała, jak się ją leczy. - Z pewnością, ale najważniejsze, że jesteś w domu. Pojadę z tobą. Me riel, możesz zabrać mojego konia? - Nie czekając na odpowiedź, Dominik niemal wniósł brata do środka i powóz natychmiast ruszył. 185


To choroba sprawiła, że Kyle jest taki obojętny, zdecydowała Troth. Wię zienie i długa podróż bardzo go wyczerpały, a malaria nie należała do cho rób, z których się szybko wychodzi. Mimo to czuła się głęboko zraniona. Traktował ją jak zwykłą znajomą, a nie jak umiłowaną małżonkę. I nagle, gdy sadowiła się w siodle, przyszła jej do głowy myśl, która do słownie ją poraziła. Kyle zaproponował jej małżeństwo jedynie dlatego, aby ją chronić - nigdy nie miała być jego żoną. Była jego kochanką i gdyby nie wyrok śmierci, tak pewnie by już zostało. Jej ręce zaczęły drżeć. - Nie powinnaś się niepokoić, że Dominik i Kyle są sobie tak bliscy powiedziała Meriel, dosiadając swego konia. - To nie dzieje się naszym kosz tem. Myślę, że ta ich bliskość sprawia, że jeszcze bardziej nas kochają. Troth z trudem przełknęła ślinę, zastanawiając się, czy to dobrze, czy źle, że Meriel tak świetnie potrafi czytać w myślach. - Może tak jest w twoim przypadku, ale Dominik ciebie kocha. Jeśli cho dzi o mnie i Kyle'a... to sprawa wygląda zupełnie inaczej. Meriel ruszyła przed siebie, prowadząc obok konia Dominika. - Inaczej, to prawda. Wy nigdy nie mieliście okazji, by poznać siebie w nor malnych warunkach. - Spojrzała na Troth. - Ale ty kochasz jego, a on nigdy nie zaproponowałby ci małżeństwa, gdyby mu na tobie nie zależało. Na ra zie jest bardzo wyczerpany chorobą i podróżą. Musisz mieć cierpliwość. Troth nie miała wyboru. Kiedy jednak zbliżała się do podjazdu, ze smut kiem przypomniała sobie, jak w snach jej mąż, cudem uratowany od śmier ci, wraca do domu i bierze ją w ramiona. Jakaż była głupia. Małżeństwo zawarte ze względów honorowych okazało się katastrofalną pomyłką.

Kiedy Kyle obudził się przerażony koszmarnym snem o więzieniu Wu Chonga, poczuł obok siebie ciepłą kobiecą postać. W blasku palącej się przy łóżku świecy ujrzał rozrzuconą na jego ramieniu burzę ciemnych włosów. Troth, kompletnie ubrana, leżała przy nim na kołdrze. Musiała długo sie dzieć i najwyraźniej zmorzył ją sen. Wiele wysiłku go kosztowało, żeby się nie odwrócić i nie wziąć jej w ra miona. Nie dlatego, że jej pożądał - pożądanie umarło w Feng-tang. A jed186

nak wciąż tkwiło w nim rozpaczliwe pragnienie przytulenia się do niej dla znalezienia bezpieczeństwa i spokoju, których tak bardzo potrzebował. Podczas długiej podróży do Anglii miał mnóstwo czasu, aby myśleć o Troth. Gdyby ich małżeństwo było prawnie nie do zakwestionowania, nie mieliby wyjścia, jak dostosować się do sytuacji, ale jego legalność była, w najlep szym wypadku, wątpliwa. To znaczy, że obowiązkiem Kyle'a było zwolnić ją z danego mu słowa. Troth chciała być wolna, wierząc, że czeka ją zupeł nie nowe życie, i on nie powinien jej w tym przeszkadzać. Jednak teraz, gdy oficjalnie została zaakceptowana jako lady Maxwell, nie będzie łatwo unieważnić ten związek bez wywołania skandalu. Kyle za wdzięczał Troth zarówno dobre imię, jak i uwolnienie. Miał nadzieję, że nie zastanie jej w Warfield. Idealnie by było, gdyby bez przeszkód dotarła do Anglii, przekazała wiadomość o jego śmierci Domini kowi, a potem wyjechała do Szkocji, tak żeby nie musiał walczyć z pragnie niem zobaczenia jej znowu. Był oszołomiony, gdy zobaczył ją z Dominikiem i Meriel. W stroju do kon nej jazdy wyglądała tak pięknie, tak po angielsku, że w pierwszej chwili jej nie poznał. Nieśmiały Jin Kang i dzielna Mei-Lian gdzieś zniknęli. Gdyby nie te piękne orientalne oczy, pomyślałby, że to jakaś elegancka przyjaciółka Meriel. Narzucił na nią leżący w nogach łóżka koc. Chociaż w ciągu dnia czuć było już wiosnę, to noce wciąż jeszcze były zimne. Kiedy pochylił się nad nią, aby ją lepiej otulić, nieoczekiwanie przypomniał sobie, jak ona się śmia ła, gdy się kochali. Ale tamta namiętność i swawola nie miała z nim nic wspól nego. Był kimś zupełnie innym, obcym dla niej i dla siebie. Pomimo iż starał się zachowywać tak, aby jej nie obudzić, zauważył, że powieki Troth zaczynają drżeć. Po chwili otworzyła oczy i spojrzała na nie go niepewnie. - Dominik był przy tobie przez cały czas, aż Meriel wyciągnęła go stąd, żebym mogła się choć trochę tobą nacieszyć. Mam nadzieję, że czujesz się lepiej, milordzie? - Dużo lepiej. - Jej zatroskanie sprawiało mu ból. Musi ją zapewnić, że nie miał zamiaru zmuszać ją do czegoś, czego ona nigdy by nie zaakcepto wała. - Przepraszam cię, Troth. Narobiłem strasznych rzeczy. Arogancki i pewny siebie, uważałem, że mogę zobaczyć Hoshan i wrócić do Makau bez żadnych przeszkód. Naraziłem cię na śmiertelne niebezpieczeństwo, przy sporzyłem okropnych cierpień mojej rodzinie i kosztowałem Chenquę mnó stwo pieniędzy, a europejskich kupców naraziłem na utratę twarzy. A wszyst ko przez to, że nie chciałem słuchać głosu rozsądku. 187


- Co się stało, to się nie odstanie - rzuciła krótko. - Opowiedz mi teraz, co się właściwie wydarzyło. Zwięźle opisał fikcyjne egzekucje, ograniczając się do faktów. Nawet po upływie tylu miesięcy nie potrafił mówić o swoim strachu i poniżeniu. Szcze gólnie gdy jej to opowiadał. - A więc to Chenqua cię uratował? - Tak, chociaż zabrało to wiele czasu. Najpierw nie było pośpiechu, po nieważ uważano mnie za martwego, tak więc wicekról i urzędnicy działali wolno. Dopiero gdy Chenqua dowiedział się, że nie zostałem stracony, natychmiast wysłał swojego najstarszego syna i osobistego lekarza do Feng-tang wraz z oddziałem żołnierzy na wypadek, gdyby Wu Chong robił ja kieś kłopoty. - Kyle uśmiechnął się ironicznie. - Ale prefekt okazał się nad wyraz uprzejmy. Oczywiście mogą zabrać więźnia, on wprawdzie na pisał do Pekinu po instrukcje - i wysłał chyba oślim zaprzęgiem - ale jeśli wicekról weźmie na siebie odpowiedzialność, to Wu z przyjemnością wy świadczy mu tę przysługę. Oczywiście, dowiedziałem się o tym znacznie później. - A jak zachował się Chenqua? - Dał mi reprymendę, jakbym był niesfornym uczniem i nie zgodził się, żebym mu zwrócił łapówkę, którą wręczył za moje uwolnienie. - Czy był na mnie zły za to, co zrobiłam? - zapytała bezbarwnym głosem. - Powiedział, że bardzo mu brak twojego kung-ru. - Zdając sobie spra wę, jakie to musi być dla niej ważne, dodał: - Czułem, że bardzo mu było przykro, że cię stracił, i nie tylko dlatego, że byłaś mu potrzebna. Ale nie był zły. Po prostu... było mu przykro i życzył ci szczęścia. Napięcie zniknęło z jej twarzy. - Cieszę się. - Miałaś jakieś problemy po opuszczeniu Feng-tang? - Żadnych. Gavin Elliott był cudowny, a twoja rodzina bardzo serdeczna, nawet ten stary smok, twój ojciec. - Stary smok - doskonale do niego pasuje. A propos, lada chwila powi nien tu być. Jak tylko statek wpłynął do portu, wysłałem wiadomość do nie go i do mojej siostry. - Kyle powinien najpierw pojechać do Domleigh, ale nigdy nie przywiązywał do tego wagi. Więź między nim a bratem była sil niejsza niż często napięte stosunki z ojcem. Silniejsza nawet niż obowiązek. Troth ukryła twarz na jego ramieniu. - Co teraz będzie? 188

- Gdybym mógł wiedzieć. To, co wydawało się sensowne w chińskim więzieniu, tu, w Anglii, wygląda raczej na szaleństwo. - Spojrzał niewidzącymi oczami w sufit. - Problem w tym, jak zwrócić ci wolność bez wywoła nia skandalu. Znieruchomiała. - Chcesz unieważnić nasz związek? Nieważne, czego on chciał, ważne, co było właściwe. Starannie dobiera jąc słowa, rzekł: - Przed tobą cały świat, podczas gdy ja... cóż, nigdy nie miałem zamiaru żenić się ponownie i nie sądzę, żebym mógł być dobrym mężem. Zasługu jesz na kogoś lepszego. - Jakiś ty szlachetny - odparła sucho. Roześmiał się po raz pierwszy od wielu miesięcy. - Wcale nie jestem szlachetny. Jestem zakłopotany, ale usiłuję znaleźć właściwe rozwiązanie. - Po chwili dodał: - Jeśli jednak nie spieszno ci z wy jazdem, możemy zaczekać, aż poczuję się lepiej, a ty przez ten czas zastano wisz się, czego pragniesz. Pewnie wciąż jeszcze jesteś w szoku pod wpły wem zjawy zza grobu. Nie było sensu zaprzeczać. Skinęła głową i Kyle leciutko dotknął jej mięk kich włosów. - Przepraszam. Nie było sensu wysyłać listu, ponieważ nie miał szans przybyć przede mną. - To akurat jestem w stanie zrozumieć. - Jej głos stał się lodowaty. - Co do reszty... Rozumiem, że nie chcesz, abyśmy... zachowywali się jak maż i żona, ponieważ zdecydowałeś, że powinniśmy się rozstać. Skrzywił się. Czy ona zdaje sobie sprawę, że jeśliby znowu zostali ko chankami, nigdy już nie miałby siły rozstać się z nią? Starając się obrócić to w żart, rzekł: - Kiedy zobaczysz Dornleigh, sama zechcesz zakończyć ten związek jak najszybciej. To najbardziej ponury dom w Anglii. - Ale to jednak twój dom. - Na moje nieszczęście. - Uśmiechnął się kpiąco. - Muszę przyznać, że bardzo już chciałem wrócić. Siedem lat poza domem to strasznie długo. Wystarczająco długo, aby spełniły się wszystkie jego marzenia, a nie zo stało mu... nic.

189


31

całkowicie zasługiwało na swoją opinię. Majacząca na tle

chłodnego, deszczowego nieba potężna, rozłożysta budowla powinna mieć wyryty nad bramą napis: PORZUĆ WSZELKĄ NADZIEJĘ TY, KTÓRY TU WCHODZISZ. Troth cofnęła się od okna powozu, niepewna, czy jest szczęśliwa, że ta przy kra podróż dobiegła końca, czy też przygnębiona, że jej cel okazał się tak niezachęcający, jak ostrzegał Kyle. Siedziała naprzeciwko swego małżonka i jego ojca w luksusowym, dosto sowanym do dalekich podróży, powozie Wrexhama. Dzielili niewielką prze strzeń przez długie dwa dni, unikając nawzajem swoich spojrzeń. Ostatnie dwa tygodnie były męczące dla wszystkich. Powóz Wrexhama przybył do Warfield Park dwa dni po powrocie marnotrawnego syna, godzi nę po przyjeździe lady Lucii. Zgodnie ze swoją, dosyć apodyktyczną naturą hrabia zachowywał się jak kokosz, która właśnie odzyskała zagubione pi sklę. Kyle znosił powszechną troskę o siebie z godną podziwu cierpliwo ścią, chociaż Troth podejrzewała, że wolałby więcej spokoju i prywatności. Nie żeby jej zdanie się liczyło. Od dnia powrotu Kyle'a do domu i umieszcze nia go w osobnym pokoju Troth mniej czuła się jego żoną niż wtedy, gdy sądzo no, że Kyle nie żyje. Oczywiście, nikt nie był nieuprzejmy, nikt też nie dawał jej odczuć, że nie powinna uczestniczyć w tym zjeździe rodzinnym. Mimo to czuła się... niepotrzebna. Podczas długich dni i jeszcze dłuższych nocy często prze konywała siebie, że obojętność Kyle'a nie dotyczy wyłącznie jej. Jedyną osobą, w której towarzystwie chętnie przebywał, był jego brat. Niezwykle drażliwy i łatwo tracący cierpliwość Dominik przy Kyle'u był zupełnie innym człowiekiem i Troth instynktownie czuła, że chi przepływa między nimi i że energia Dominika wzmacnia jego brata. A może tylko tak się jej wydawało. Przeczucia, odgrywające w jej ojczyźnie ogromną rolę, tu, w praktycznej Anglii, zaczynały wyglądać jak zabobony. Na szczęście zachowanie Meriel nie uległo zmianie. Wciąż starała się za jąć czymś Troth: a to zabawą z dziećmi, to znowu jazdą konną lub pracą w oranżerii. Ale tu, w Dornleigh, nie będzie Meriel. Po dziesięciu dniach w Warfield, Kyle doszedł do siebie na tyle, aby wrócić do rodzinnego gniazda. Wrexham nie mógł się doczekać, kiedy zabierze syna, tak jakby dopiero tam jego po wrót do domu można było uznać za ostateczny. A może chciał po prostu 190

Dornleigh

odseparować Kyle'a od Dominika, żeby mieć swego następcę tylko dla sie bie. Troth nie mogła się oprzeć uczuciu, że jej osoby stary hrabia w ogóle nie brał pod uwagę. Pomimo iż bardzo tęskniła za dawnym Kyle'em, starała się być cierpliwa i wierzyć, że sytuacja zacznie się poprawiać wraz z jego powrotem do zdro wia. Ubierała się więc, prowadziła rozmowy i zachowywała jak perfekcyjna angielska lady, starając się zasłużyć na uznanie Wrexhama. Czasem czuła na sobie zdumione spojrzenie Kyle'a, jakby ją z trudem poznawał, i domyślała się, że był zaskoczony tym, jak szybko nauczyła się zachowywać jak dama. Natura obdarzyła ją niezwykłą łatwością w dostosowywaniu się do otocze nia, a od matki nauczyła się kobiecej subtelności. Powóz zatrzymał się przed głównym wejściem do zamku i lokaj rzucił się, żeby otworzyć drzwi i opuścić stopnie. Troth wyszła na deszcz z uczuciem ulgi. Dużo sobie obiecywała po dwóch dniach podróży z Kyle'em, ale obec ność Wrexhama wszystko popsuła. Miała wrażenie, że odczucia hrabiego w sto sunku do niej były takie same. A Kyle? Niewykluczone, że był nawet zadowo lony, iż obecność ojca pozwoliła mu uniknąć niewygodnej rozmowy. W ogromnym holu - zimnym i nieprzytulnym - gdzie każdy dźwięk roz chodził się zwielokrotnionym echem, stał szpaler służby chcącej uhonoro wać powrót dziedzica. Kyle z uśmiechem przeszedł wzdłuż szpaleru, pod czas gdy Troth czekała z boku, obrzucana ciekawymi spojrzeniami. Ku jej zaskoczeniu, po dokonaniu przeglądu służby, Kyle ujął Troth pod ramię i wyprowadził na środek. - Moja żona, lady Maxwell - powiedział. To publiczne uznanie zapaliło w niej iskierkę nadziei. Jednak, gdy Kyle zapoznawał ją ze starszymi służącymi, Troth zauważyła, że Wrexham ob serwuje tę scenę z wyraźną dezaprobatą. Idąc później za ochmistrzynią do swoich pokoi, ponownie przyrzekła sobie być cierpliwą i zachowywać się, jak przystało na angielską lady. Oprócz tego mogła się tylko modlić i mieć nadzieję.

Tydzień w Dornleigh wystarczył, by Troth zrozumiała, dlaczego Kyle stąd uciekał. Feng shui było przerażające - niewłaściwe kąty, straszliwy chaos w jednych pomieszczeniach, w innych martwa pustka i ogólnie przygnębia jąca atmosfera. 191


Może to odpowiada jej małżonkowi, który snuje się po ogromnym, starym domu jak duch. Uprzejmy, ale jakby nieobecny. Najwyraźniej cierpiał z po wodu złego samopoczucia, gorszego niż choroba i zmęczenie. Chore było nie jego ciało, chora była jego dusza. Nieprawdopodobna ciekawość i ra dość życia, które go wypełniały, kiedy się poznali, gdzieś zniknęły. Pozosta ła jedynie zewnętrzna powłoka. Tak bardzo chciała mu pomóc, ale nie wiedziała jak i obawiała się, żeby nie popełnić jakiegoś błędu. Nawet ona sama omal nie straciła ducha pod czas tego tygodnia, kiedy czuła się uwięziona w tym mauzoleum przez pa dający bez przerwy deszcz. Spędzała czas na czytaniu, poznawaniu okolicy i ostrożnym budowaniu wzajemnych relacji ze starszą służbą. Ale przede wszystkim czekała na za chęcający znak ze strony małżonka. Wątpliwości i ich rozstrzygnięcie były w jego rękach, i to on musi zrobić pierwszy krok. Jak sobie poradzi na wielkim przyjęciu, które Wrexham wydawał następ nego wieczoru na cześć powrotu syna do domu? Każdy, kto cokolwiek zna czył w okolicy, został na to przyjęcie zaproszony. Chociaż Kyle zapewne znał większość gości, takie zgromadzenie będzie dla niego męczące. Ona sama miała zamiar zostać w swoim pokoju. W przeciwieństwie do bożona rodzeniowego balu w Warfield nikt nie zauważy jej nieobecności. Świtało. Rozczesując włosy, napawała oczy urodą wzgórz Northamptonshire. Deszcz wywołał prawdziwą eksplozję wiosennej zieleni, a pod drze wami i koło żywopłotu pojawiły się kępy cudownie żółtych żonkili. Teraz zrozumiała, dlaczego Kyle chciał wracać - nie do tego ponurego domu, ale do tej urzekającej ziemi. Kiedy zebrała włosy w prosty węzeł, przyszło jej na myśl, żeby zapytać Kyle'a, czy nie wybrałby się z nią na konną przejażdżkę. Może pokazanie jej okolicy sprawiłoby mu przyjemność. Ponieważ podagra uniemożliwiała Wrexhamowi jazdę konną, ona i jej mąż mieliby godzinę lub dwie wyłącz nie dla siebie. Może znowu potrafiliby rozmawiać ze sobą i cieszyć się swo im towarzystwem tak jak kiedyś w Chinach. Podekscytowana, zadzwoniła na Bessy, pokojówkę, którą jej przydzielo no, i poprosiła o przygotowanie jej stroju do jazdy konnej. Nawet jeśli Kyle nie skorzysta z jej zaproszenia, pojedzie sama. Jej ciało po tak długiej prze rwie domagało się fizycznej aktywności. Nie ćwiczyła od pamiętnej wyprawy do Hoshan. Najpierw była zbyt zajęta ucieczką, a potem w maleńkiej kabinie na statku nie było ku temu warun ków. W Warfield, gdzie taka ekscentryczność byłaby akceptowana, mogła 192 się na to poważyć, ale musiała się liczyć z tym, że kung-fu nie pasuje do układnej angielskiej lady Maxwell. Pośpiesznie zjadła posiłek składający się z herbaty, tostów i marmolady. Mogła jeść lunche i kolacje z Kyle'em i Wrexhamem, ale śniadanie w swo im pokoju traktowała jako ucieczkę przed ciężką atmosferą domu. Za pomocą Bessy włożyła amazonkę. Kostium był w kolorze ciemnego gra natu, ale szwaczka ożywiła go złotymi galonami i efekt okazał się znakomity. Uniosła do góry spódnicę i zbiegła na dół, czując się lekko i radośnie. Może Kyle'owi tak się spodoba przejażdżka, że będzie zainteresowany innym, bardziej intymnym galopem... Zbeształa się za te nieprzyzwoite myśli, chociaż często miała podobne. Kyle mógł być zbyt wyczerpany, aby pożądać, ale ona nie była, i wiele ją kosztowało, aby go nie dotknąć, aby go nie objąć i nie całować w nadziei, że wznieci płomień wzajemnego pożądania. Widząc głównego lokaja, zapytała: - Nie wiesz, gdzie jest lord Maxwell, Hawking? - Wydaje mi się, że w swoim gabinecie, milady. - Spojrzał na jej ama zonkę z uznaniem. - Doskonały dzień na konną jazdę, milady. Lord Max well z pewnością chętnie się na nią wybierze. - Mam nadzieję. Urodzony i wychowany w Dornleigh, Hawking, bardzo był przywiązany do młodego pana i Troth czuła, że w sprawach dotyczących Kyle'a miała w nim sprzymierzeńca. Podczas wędrówek po zamku w ubiegłym tygodniu miała okazję się prze konać, że położony przy głównej bibliotece gabinet to najprzytulniejsze ze wszystkich zamkowych pomieszczeń. Kominek, biurko i kilka wygodnych foteli stwarzały szczególną atmosferę. Przyjemnie byłoby siedzieć i czytać tam z Kyle'em wieczorami.. Drzwi do gabinetu były otwarte, minęła więc pomieszczenie biblioteczne i już miała wejść do środka, gdy dobiegł ją burkliwy głos Wrexhama: - Tu się schowałeś, Maxwell. Nie możesz ciągle przede mną uciekać. - Nie? - zakpił Kyle. - Nieźle mi to dotąd wychodziło. Ponieważ żaden z mężczyzn nie mógł jej widzieć, Troth zatrzymała się, nie pewna, czy nie powinna się wycofać i pozwolić obu panom na swobodne za kończenie rozmowy. Dzień jednak był zbyt piękny, aby go marnować, szcze gólnie teraz, gdy Kyle tak bardzo potrzebował świeżego powietrza i słońca. Fotel zatrzeszczał, gdy Wrexham siadał, decydując się najwyraźniej na dłuższą rozmowę. 193


- Kiedy masz zamiar załatwić sprawę z tą dziewczyną? Troth zamarła. - Podejrzewam, że masz na myśli moją żonę - odparł chłodno Kyle. - To nie jest żadna żona - zaprotestował starzec. - Ta absurdalna ceremo nia byłaby nieważna nawet w Szkocji. A zawarta w Chinach nic nie znaczy. Musisz ją oddalić, aby móc wybrać właściwą żonę. - Nawet jeśli jej legalność jest sporna, to my oboje uważamy ją za wią żącą. - Ona jest twoją kochanką! I wcale cię za to nie ganię. To atrakcyjna dziew ka i przynajmniej uległa, nigdy byś jednak nie zdecydował się na tę parodię ślubu, gdyby nie przekonanie, że następnego dnia zginiesz. - To prawda, że myśl o małżeństwie przyszła mi do głowy w związku z wyrokiem śmierci - przyznał Kyle ze znużeniem. - Jednak nie ma to nic do rzeczy. Ślubując w dobrej wierze, nie mogę teraz, tak po prostu, się jej pozbyć. - Możesz, i to zrobisz! Mogłem ją zaakceptować jako wdowę po tobie, ale nie jako kolejną hrabinę Wrexham. - Dlaczego? - Na Boga, nie udawaj kretyna! - zawołał Wrexham z oburzeniem. - Ona jest Chinką i niech mnie diabli wezmą jeśli pozwolę, żeby przyszły lord Wrexham miał skośne oczy. Troth, dygocąc na całym ciele, osunęła się na stojący w pobliżu fotel. Wszystkie jej wysiłki, by zachowywać się jak angielska lady, nie zdały sią na nic. Dla Wrexhama liczyło się tylko to, że w jej żyłach płynęła mieszana krew, a ewentualna inteligencja czy charakter schodziły na dalszy plan. - Taka jest kolej rzeczy, że zanim ten, na razie wysoce problematyczny, wnuk będzie mógł przejąć wszystkie należne tobie zaszczyty, ciebie już dawno nie będzie na świecie - oświadczył sucho Kyle. - Obiecałem Troth opiekę i dobrowolnie dałem jej swoje nazwisko. Jakiż byłby ze mnie lord Wrexham, gdybym złamał słowo, ponieważ wypadki potoczyły się inaczej, niż oczeki wałem? Nie powiedział ani słowa o miłości, namiętności czy choćby przyjaźni. Była dla niego jedynie obowiązkiem. Ciężarem. - Ponieważ pomogła wyciągnąć cię z więzienia, oczywiście, nie możesz jej tak po prostu wyrzucić - przyznał Wrexham. - Powinieneś okazać wiel koduszność. A pensja w wysokości dwóch tysięcy funtów rocznie uczyni z niej bogatą kobietę. Może wyjechać do Londynu i mieć tylu kochanków, ilu zechce. Nie byłeś pierwszym i nie będziesz ostatnim. 194 Kiedy ukryła płonącą twarz w dłoniach, Kyle odezwał się lodowatym to nem: - Honor Troth i jej czystość są bez zarzutu i nie pozwolę, aby była obra żana przez ciebie czy kogokolwiek innego. Czy wyraziłem się jasno? Troth pomyślała, że powinna być wdzięczna przynajmniej za to, chociaż i tym razem bronił jej z obowiązku, a nie z potrzeby serca. Nie mogąc dłużej tego znieść, wstała i zostawiając gniewne głosy za sobą pospiesznie zeszła do głównego holu. Na szczęście nie było w pobliżu niko go, kto widziałby jej ucieczkę. Przemknęła do swego pokoju i, zaniknąwszy za sobą drzwi, rzuciła się na łóżko, aby po chwili zwinąć się w drżący kłę bek. Jej małżeństwo było skończone. Jej małżeństwo? Tak naprawdę nigdy go nie było. Chociaż Troth uważała Kyle'a za męża, to on nigdy nie myślał o niej jak o żonie. Była jedynie kłopotliwą pamiątką z podróży. Nawet jeśli wciąż chciał ją zatrzymać, o małżeństwie, wobec nieugiętej postawy Wrexhama, nie mogło być mowy. Kyle mógł się irytować, ale wkrótce ustąpi, ponieważ syn musi słuchać ojca. W Dornleigh nie było miejsca dla Troth, a skoro tak naprawdę nigdy małżeństwem nie byli, nie powinna tu dłużej przebywać. Więcej, ona tego nie chciała. Niech diabli wezmą obu; zarówno Wrexhama, jak i Maxwella! Była córką Cesarstwa Chińskiego, a ich zachowanie stanowiło kolejny dowód na to, że Fan-qui są naprawdę barbarzyńcami. Wo lała raczej umrzeć, niż zostać tu dłużej. Nie potrzebuje niczyjej litości. Wzburzona jak nigdy zadzwoniła na pokojówkę i zaczęła się pakować. Waliza była dla niej za ciężka, ale miała dwie mniejsze torby podróżne. Do jednej zapakowała trochę praktycznych ubrań, do drugiej najukochańsze chińskie pamiątki. Być może przyśle po resztę rzeczy trochę później. Renbourne'owie będą tak szczęśliwi, że się jej pozbyli, że odeślą je z przyjem nością. Nie, lepiej będzie, jak po prostu zniknie. Uwolniony od uciążliwej żony na niby Kyle będzie mógł poślubić którąś z tych słodkich blond dziewczątek, patrzących na niego tak zalotnie, i stać się tłusty i nudny jak prawdziwy an gielski dżentelmen. Kiedy przyszła Bessy, Troth poleciła: - Pomóż mi zdjąć ten kostium, a potem wezwij powóz. Pokojówka ze zdumieniem spojrzała na prawie już spakowane torby. - Milady? - Ani słowa nikomu! 195


Zagryzając wargi, dziewczyna rozsznurowała amazonkę, po czym zeszła na dół wezwać powóz. Troth szybko przebrała się w prostą suknię, którą mogła włożyć bez pomocy służącej. Strój do jazdy konnej zostawiła w nie ładzie na podłodze, gdzie mógł dołączyć do złego feng shui w Domleigh. Grzeczność wymagała skreślenia paru słów, a ona z pewnością miała jej więcej niż ci, którzy ją tak poniżyli. Pośpiesznie napisała: Lordzie Maxwell pan i pańska rodzina pragniecie się ode mnie uwolnić. Wasze życze nie właśnie się spełniło. Podpisała chińskimi literami Mei-Lian. Niosąc po jednej torbie w każdej ręce, weszła do holu na piętrze i spojrza ła przez okno, chcąc sprawdzić, czy powóz podjechał. Z ulgą zauważyła, że stał już na podjeździe. Pośpiesznie zeszła na dół przez nikogo niezauważo na. - Proszę mnie zawieźć do najbliższego zajazdu - rzuciła stangretowi. Podobnie jak Bessy stangret ze zdumieniem spojrzał na jej bagaż. - Milady? Obrzuciła go chłodnym wzrokiem tai-tai, która pragnie okazać swoje nie zadowolenie, i stangret bez słowa zabrał bagaż, po czym pomógł jej wsiąść do powozu. Kiedy pojazd ruszył, opadła na aksamitne poduszki siedzenia. A więc skoń czone, pomyślała. Była kochanką, która porzucała byłego kochanka, i po winna to zrobić o wiele wcześniej. Pieniądze, które dostała od Kyle'a, zanim ruszyli do Hoshan, wraz z tymi, które przekazał Gavin Elliott, wystarczą jej na utrzymanie przez wiele mie sięcy. Pojedzie do Szkocji. Może w Edynburgu będzie jakaś kompania han dlowa, która potrzebuje urzędnika piszącego i mówiącego biegle po chiń sku. Jeśli nie, to z pewnością znajdzie pracę w Londynie. Może jednak Gavin Elliott nie zechce jej zatrudnić teraz, gdy nie jest już wdową po jego wspól niku, a jedynie jego byłą kochanką? Jeśli nie, to trudno. Znajdzie coś inne go. Z kamienną twarzą rzuciła na Dornleigh ostatnie spojrzenie. Chciała, żeby lord Maxwell pomógł jej dotrzeć do Anglii i tę pomoc otrzymała wraz z pie niędzmi, które zapewnią jej utrzymanie do czasu, aż się urządzi. Wypełnili wszystkie zobowiązania, jakie mieli wobec siebie, i teraz nic już ich nie łączy ło. Nic!

32

yle robił wszystko, żeby ignorować słowa ojca, ale kiedy ten posunął

się za daleko, wiedział, że musi zareagować. Zacisnąwszy dłonie, aby nie zrobić czegoś, czego by musiał żałować, powiedział z naciskiem: - Honor Troth i jej czystość są bez zarzutu i nie pozwolę, aby była obra żana przez ciebie, czy też kogokolwiek innego. Czy wyraziłem się jasno? Wrexham osłupiał. - Jak śmiesz mówić w ten sposób do ojca! - Obowiązek mężczyzny wobec żony jest ważniejszy niż wobec ojca odparł stanowczo. Zachowujesz się tak, jakby Troth nie była mnie godna. Tymczasem jest dokładnie na odwrót. To ja nie jestem jej godny. Lord Wrexham machnął ręką z irytacją. - Jeśli ci na tym zależy, to niech będzie, że jest czysta jak łza i że to wzór wszelkich cnót. Nie zmienia to jednak faktu, że nie jest twoją żoną. - Jeśli nie chcesz jej zaakceptować jako mojej żony, to nie jestem już twoim synem! I możesz mnie teraz wydziedziczyć. Twarz Wrexhama spurpurowiała. - Dobrze wiesz, że nie mogę tego zrobić! Tytuł i prawie cały majątek przy sługuje tobie. Wszystko przechodzi z najstarszego syna na najstarszego syna i tak powinno być. Kyle rzucił ojcu wyzywające spojrzenie. - To znaczy, że mogę robić, co chcę, a ty nie możesz mi w tym przeszko dzić. - Rzeczywiście. To chyba za dużo mieć nadzieję, że będziesz postępował mądrze i honorowo. Kyle podniósł się i zaczął krążyć nerwowo po pokoju, czując, jak tętnią mu skronie. Unikał rozmów z ojcem w cztery oczy, ponieważ wiedział, że skończyłyby się awanturą. Czuł, iż nie jest w stanie rozstrzygnąć konfliktu między tym, co winien był Troth, i tym, co według lorda Wrexhama jego dziedzic winien jest swojej rodzinie. Jednak dłużej nie można było z tym zwlekać. Musi to zrobić, zanim on i jego ojciec zniszczą siebie nawzajem ostatecznie. Stosunki Kyle'a z ojcem były mieszaniną przywiązania, obowiązku i nie ustannych napięć. Starszy pan odziedziczył majątek będący na skraju finan sowej katastrofy i doprowadził go do ponownego rozkwitu dzięki ciężkiej 197

K

196

ta


pracy. Z czasem stał się nowoczesnym właścicielem ziemskim i szanowa nym członkiem Izby Lordów. Ale gdy chodziło o rodzinę, był niezwykłe opiekuńczy i bardzo zasadniczy. Miał również wiele zalet i Kyle, pamiętając o tym, powiedział znacznie spokojniejszym tonem: - Tęskniłem za tobą, ojcze. Nie wróciłem po to, żeby znowu z tobą wal czyć. Twarz Wrexhama się zmieniła. - Nigdy nie mówiłeś do mnie ,,ojcze". - Może najwyższy czas, żebym zaczął. Twoja opinia ma dla mnie duże znaczenie, ale nie możesz dłużej kontrolować mojego życia tak, jak to robi łeś, kiedy Dominik i ja byliśmy dziećmi. - Wcale nie chcę kontrolować twojego życia! Ja nie chcę, żebyś popełnił katastrofalny błąd. Kyle uśmiechnął się smutno. Chociaż jego ojciec był tyranem, to jednak miał dobre intencje. - Zdrowy rozsądek to wspaniała rzecz, ale uczymy się na błędach. Usta Wrexhama zadrżały w niechcianym uśmiechu. - Wiem, że masz rację, ale trudno stać z boku i patrzeć, jak własne dzieci rujnują sobie życie. - Tak jak to było w twoim dzieciństwie, kiedy to ty musiałeś stać z boku i patrzeć, jak twój ojciec doprowadza do ruiny całą rodzinę Renbourae'ów? - Tak... myślę, że tak właśnie było. - Wrexham potarł brodę wyraźnie zbity z tropu. - Nigdy tak o tym nie myślałem. W ciągu długich miesięcy, spędzonych w lochu Wu Chonga, Kyle myślał o wielu rzeczach, dostrzegał związki, które wcześniej nigdy by mu nie przy szły do głowy. Z cierpienia, podobnie jak z braku rozsądku, wypływa nauka na przyszłość. Najwyższy czas, by niektóre z tych przemyśleń wykorzystać do naprawy relacji z ojcem. - Mam wątpliwości, czy Troth i ja potrafimy zbudować związek, ale de cyzja należy do niej. Jeśli dojdzie do wniosku, że będzie jej lepiej beze mnie, będę jej życzył szczęścia. - Poczuł dojmujący ból na myśl, że mógłby ją stracić. - Jeśli natomiast zechce być dalej lady Maxwell - chociaż trudno mi to sobie wyobrazić - poślubię ją ponownie w angielskim kościele, aby już nigdy nikt nie kwestionował legalności naszego związku. Tak czy inaczej, decyzja należy do niej. - Nie pozwól, by poczucie obowiązku zaprowadziło cię na manowce, Maxwell - odparł ze smutkiem lord Wrexham. - Wam obojgu będzie lepiej 198 bez siebie. Jeśli ona jest takim brylantem bez skazy, jak twierdzisz, to z łatwo ścią znajdzie innego męża, a ty będziesz mógł wybrać stosowniejszą żonę. Taką, która będzie wiedziała, co znaczy być hrabiną. - Dlaczego tak nie lubisz Troth? Czy dlatego, że jest półkrwi Chinką? Świat idzie naprzód, ojcze. Lord mayor Liverpoolu był ćwierć krwi Hindusem i przez piętnaście lat pełnił funkcję premiera. Brytyjska rodzina królewska ma do mieszkę afrykańskiej krwi poprzez związki z dworem portugalskim. W miarę, jak rozszerza się imperium, małżeństw mieszanych będzie coraz więcej. Czy Renboume'owie nie powinni być pod tym względem liderami? - Właściwie nie mogę powiedzieć, że jej nie lubię, nie chcę mieć tylko chińskiej krwi w rodzinie. - Zmarszczył brwi. - To jednak coś więcej. Ta przeklęta dziewczyna irytuje mnie. Jest... zbyt łagodna. Zbyt układna. Zbyt przebiegła i skryta. Czuję, że jest w niej coś, czego nigdy nie zrozumiem, i to budzi we mnie niepokój. - Troth, układna? - Kyle wrócił myślami do ubiegłych tygodni. To praw da, że była cicha, jakby niewidoczna, ale to samo można powiedzieć o nim. Uważam, że jest po prostu dobrze wychowana, poza tym znalazła się w do syć niejasnej sytuacji. Zapewniam cię jednak, że nie jest ani układna, ani skryta. Jest wyjątkowa, i to, że jest taka, to właśnie zasługa jej przeszłości. - Tobie naprawdę na niej zależy - powiedział Wrexham po dłuższej chwili milczenia. - Tak. - Zależy, to mało powiedziane, jednak Kyle nie miał zamiaru przy znać się do głębokich i bardzo skomplikowanych uczuć, jakie obudziła w nim Troth. - To los zetknął nas ze sobą. Jeśli Troth zechce mnie opuścić, to trudno, ale jeśli masz nadzieję na wnuki ode mnie, to będą one tylko z Troth albo wcale. - Uśmiechnął się smutno. - Lepiej się módl, żeby mnie opuściła. Stary hrabia podniósł się ciężko. - Będę się modlił, żebyś osiągnął zadowolenie. Chociaż prosić o to, to może zbyt wiele. Kyle w milczeniu patrzył na drzwi do holu, które zamknęły się za Wrexhamem jak za starym przyjacielem, który kończy spór powiedzeniem czegoś, co daje do myślenia. Długo jeszcze siedział w gabinecie, myśląc o swoim życiu. Od chwili uwięzienia nie mógł dojść do siebie, prześladowany nocnymi koszmarami, sparaliżowany apatią i niechęcią do podjęcia jakiejkolwiek decyzji. Musi się wreszcie wziąć w garść dla dobra swojej rodziny. I oczywiście dla dobra Troth, która była bezgranicznie cierpliwa i dla sie bie nie żądała niczego. Musi się zebrać w sobie i raczej zwrócić jej wolność 199


niż swoim milczeniem więzić ją w Dornleigh. Będzie odczuwał jej brak, tak jak żołnierz odczuwa brak utraconej kończyny. Nie ma jednak prawa trzy mać jej w klatce, gdy nie może obdarzyć ją miłością, na jaką zasługuje. Otworzył oczy i dopiero teraz zauważył, że za oknem jest piękny wiosen ny dzień. Może wybrałby się na konną przejażdżkę razem z Troth. Dominik wspominał mu, że Troth nieźle już trzyma się na koniu, i może ten wspólny spacer ułatwi im rozmowę. Myśl o przejażdżce przypomniała mu osiołka Shenga. Co też z nim się stało? Kyle przywiązał się do zwierzaka pomimo jego wyjątkowo kościste go grzbietu. Czując nagły przypływ energii, zadzwonił na szefa służby. - Czy wiesz, gdzie jest lady Maxwell? - zapytał, gdy Hawking wszedł do pokoju. - Pomyślałem, że może miałaby ochotę na konną przejażdżkę. Brwi Hawkinga uniosły się w górę. - Milady nie znalazła pana? Wpadła na ten sam pomysł i szukała tu pana jakiś czas temu. - Naprawdę? Nie widziałem jej dzisiaj. - Nagle straszna myśl poraziła Kyle'a. Jeśli Troth szukała go w gabinecie, mogła nadejść podczas jego kłótni z Wrexhamem. Jeśli usłyszała coś z tego, o czym mówili... Zaniepokojony, szybko skierował się do pokoju Troth, mając nadzieję, że nie zastanie jej tonącej we łzach. Świadomość, że ojciec Kyle'a gardzi jej mieszaną krwią, byłaby dla niej druzgocąca. Zapukał do drzwi, ale nie było żadnej odpowiedzi. Kiedy zapukał ponow nie, znów bez rezultatu, ostrożnie przekręcił gałkę. To, co zobaczył, było gorsze niż łzy. Pokój wyglądał, jakby przeszedł przez niego tajfun. Szuflady i szafy pootwierane, a na podłodze i na łóżku leżały porozrzucane rzeczy. Trudno było uwierzyć, że mieszka tu niezwykle pe dantyczna osoba. Właściwie mieszkała - stan pokoju świadczył, że go po rzuciła. Zadzwonił na pokojówkę. Może dziewczyna - Bessy? - będzie wie działa, gdzie jest jej pani. Czekając na pokojówkę, zauważył liścik na obramowaniu kominka. Rozło żył kartkę i przeczytał: Lordzie Maxwell - pan i pańska rodzina pragnie cie się ode mnie uwolnić. Wasze życzenie właśnie się spelniio. Kiedy zmiął kartkę w ręku, do pokoju weszła pokojówka i dygnęła nerwowo. - Milordzie. - Czy wiesz, dokąd pojechała lady Maxwell? - Kyle był zaskoczony, jak pewnie brzmiał jego głos. - Nie mam pojęcia, sir, ale milady poleciła mi wezwać dla niej powóz. 200 - Podróżny, czy któryś z mniejszych? - Mniejszy. Błyskawicznie rozważył wszystkie możliwości. Wiedząc, że nie może ru szyć w długą podróż, jeśli stangret nie otrzyma potwierdzenia jej polecenia, prawdopodobnie kazała się zawieźć do najbliższego miasteczka, gdzie mo gła złapać dyliżans do Londynu. Nie, nie do Londynu. Ona chciała pojechać do Szkocji. Miał zamiar sam ją tam zabrać, ale tak jak ze wszystkim, nie mógł wykrzesać z siebie energii, aby zrealizować to, co zamierzał. Lepiej będzie, jeśli teraz jej trochę wykrzesze. Poszedł do swojego pokoju i szybko przebrał się w kostium do jazdy konnej. Schodząc do holu, wstąpił do ojca. - Masz szczęście - powiedział cierpko. - Troth usłyszała część naszej rozmowy i wyjechała. Mam nadzieję, że przekonam ją do powrotu, ale nie będę zaskoczony, jeśli odmówi. - Do licha, nie chciałem tego. - Wrexham zmarszczył czoło. - Może ze chce wrócić, jeśli ja wyjadę. Właśnie trwa sesja w parlamencie i powinien być w Londynie. Chciałem wyjechać nazajutrz po uroczystym przyjęciu na twoją cześć, ale jestem gotów wyjechać jutro. Dać tobie i tej dziewczynie czas na załatwienie waszych problemów, jeśli kiedykolwiek mieliście taki zamiar. Kyle spojrzał na ojca ze zdumieniem. - Nie wiem, czy to cokolwiek zmieni - rzekł - ale to bardzo ładny gest z twojej strony. Dziękuję. Wrexham uśmiechnął się kpiąco. - Myślę, że częściowo chińskie wnuki są lepsze niż żadne. Odwrócił się i ruszył przez hol, wzywając swojego sekretarza. W stajni Kyle osiodłał ciemnogniadego ogiera, który przypominał mu Pegasusa. Główny stajenny, Malloy, który uczył bliźniaków jazdy konnej po nad trzydzieści lat temu, zjawił się w chwili, gdy Kyle zaciskał popręgi. - To wyjątkowo narowisty koń, milordzie. Nie brzmiało to zbyt obiecująco. - Czyżby miał mordercze skłonności? Stajenny zachichotał. - Nie, chłopcze, on ma po prostu ognistą naturę. Polubisz Nelsona. Szybko okazało się, że Malloy, co do ognistej natury konia, miał rację. Kie dy tylko Kyle go dosiadł, ten natychmiast zaprezentował serię podskoków, po których Kyle przeleciał przez dziedziniec i wylądował na ziemi. Gdy chłopiec stajenny złapał Nelsona, przerażony Malloy podbiegł do Kyle'a. - Czy pan jest ranny, milordzie? 201


Klnąc pod nosem, Kyle machnięciem ręki odprawił stajennego. - Nic mi nie jest. Szybko otrzepał ubranie i ruszył z determinacją do Nelsona. Co z niego za kretyn. Jak mógł zapomnieć, że od ponad roku nie siedział w siodle. Mając do czynienia z tak ognistym koniem, najważniejsze jest, aby od początku pokazać, kto w tym układzie jest panem. Przez większą część życia rozkazy wanie stanowiło jego drugą naturę, ale w Chinach nie miał tej możliwości. Stojąc i poruszając się jak człowiek, który wie, że jest panem, wziął do ręki wodze i przez parę minut gładził konia, nie pozwalając się odepchnąć. Kiedy doszedł do wniosku, że już osiągnął cel, dosiadł konia znowu. Tym razem był przygotowany na opór Nelsona i potrafił ten opór pokonać. Kiedy w końcu Kyle zatrzymał konia, Malloy zauważył z uznaniem: - Widzę, że wciąż ma pan dobrą rękę. - Trochę wyszedłem z wprawy, ale są rzeczy, których się nie zapomina. Kyle przejechał kłusem dziedziniec, po czym puścił konia galopem przez wzgórza w stronę Northampton. Nie wątpił, że odnajdzie Troth - tylko co potem?

33

Początkowa

zbliżania się do Northampton. Malaria zniszczyła go fizycznie w takim sa mym stopniu jak więzienie w Feng-tang zniszczyło go duchowo i emocjo nalnie. Ponieważ jechał na przełaj, wiozący Troth powóz nie powinien go zanad to wyprzedzić. Liczył na to, że przy odrobinie szczęścia znajdzie ją w zajeź dzie. Jeśli już odjechała, to, biorąc pod uwagę jej rzucający się w oczy wy gląd, nie powinien mieć kłopotów z ustaleniem, w jakim kierunku się udała. Co jej jednak powie, kiedy już ją odnajdzie? Tak jak unikał rozmowy z oj cem, z tych samych powodów unikał Troth. Doskonale wiedział, że każda dyskusja będzie dla niego prawdziwą udręką i nie czuł się na siłach, aby temu sprostać. Jednak odwlekanie rozmowy było przysłowiowym chowa 202 niem głowy w piasek i tylko sytuację pogorszyło. Patrząc na sypialnię Troth, nietrudno było się domyślić, w jakim stanie opuszczała Dornleigh. Była wściekła i z pewnością czuła się głęboko zraniona.

radość, jaką zawsze dawała mu jazda konna, malała w miarę

Może powinna wyjechać, by rozpocząć nowe życie, o którym tak marzyła. Może to lojalność i kurtuazja były tym, co ją trzymało w Dornleigh, pomi mo iż tak bardzo nie lubiła zamku. Jednak Kyle nie mógł pozwolić na to, żeby się rozstali w taki sposób: w gniewie i bólu. Modląc się o to, żeby tu była, wjechał na dziedziniec dla powozów i, rzu ciwszy wodze stajennemu, wszedł do budynku. - Nazywam się Maxwell - powiedział do właściciela zajazdu. - Czy nie zjawiła się tu niedawno pewna kobieta: wysoka, bardzo ładna, wyglądająca na cudzoziemkę. - Tak - odparł mężczyzna z wahaniem. - Dlaczego pan pyta? - To moja żona. - Ach tak. A więc to nie panna Montgomery, tylko pani Maxwell. Jest w saloniku, czeka na powóz, który ma jechać na północ. Tędy, proszę. Szczęśliwy, że tak szybko ją odnalazł, ruszył za właścicielem zajazdu. W saloniku był stół do jedzenia posiłków i kilka mocno sfatygowanych, ale wygodnych foteli. Troth siedziała przy stole i dłubała widelcem w talerzu, na którym był chleb, ser i cebula. Kiedy Kyle wszedł do środka, podniosła oczy i krew odpłynęła jej z twarzy. - Domyślam się, że usłyszałaś te bzdury, które mój ojciec wygadywał dziś rano - powiedział Kyle bez ogródek. - Przykro mi. - Przykro cii - Wstała gwałtownie, a jej oczy lśniły z gniewu. - Twój oj ciec gardzi mną, a ty traktujesz jak uciążliwe zobowiązanie, jak starego psa, który stał się bezużyteczny. Oczywiście powinnam przeprosić Renbourne'ów za to, że skalałam czyste angielskie powietrze w Dornleigh. Drgnął. - Mój ojciec powiedział wiele okropnych rzeczy, ale pod koniec udało się nam trochę lepiej zrozumieć. - Lepiej zrozumieć - prychnęła. - Obydwaj zgodnie doszliście do wnio sku, że nasze tak zwane małżeństwo jest nieważne. Pozostała jedynie kwe stia, jak się pozbyć mojej niewygodnej osoby. I ja za was ten problem roz wiązałam. Od dziś już nigdy nie będę wam sprawiać kłopotu. - W jej oczach było morze gniewu i bólu. - Troth, nie! - Ruszył w jej kierunku, nie mogąc znieść widoku jej udrę ki. - Małżeństwo jest dla mnie ważne i, jak sądzę, dla ciebie również. Pro szę, wróć do domu, abyśmy mogli sobie wszystko spokojnie wyjaśnić. - Nigdy nie wrócę do tego okropnego miejsca! - Chwyciła leżący na sto le nóż. - Wolę umrzeć! Kyle zamarł. 203


- Sytuacja z pewnością nie jest aż tak straszna. Jej twarz płonęła z oburzenia. - Nic nie rozumiesz! Ale jeśli chcesz, żeby było strasznie, to tak będzie. Przystawiła czubek noża do szyi, po czym pochyliła się do przodu, tak aby ostrze mogło wejść w ciało. Przerażony Kyle rzucił się do niej i chwyciwszy ją za przegub dłoni, od ciągnął przystawiony do szyi nóż, zanim obydwoje runęli na wytarty dywan. Podczas gdy Troth za wszelką cenę usiłowała się uwolnić, przycisnął jej dłonie do podłogi, tak żeby ostrze nie mogło ich zranić. Jednak Troth nie miała zamiaru się poddać. Z furią walczyła z nim: kopała i drapała, usiłując odzyskać nóż. - Niech cię diabli wezmą - sapnęła. - Niech diabli wezmą was wszystkich! - Dobry Boże, Troth, nie rób tego! Proszę! Była zwinna i nieprawdopodobnie silna, zdolna udaremnić atak pół tuzina bandziorów, jednak nie ośmielił się zastosować żadnego ze znanych chwy tów, których nauczył się podczas podróży po świecie. Wiedział, że w sytu acji, gdy nie wrócił jeszcze do pełni sił, musi ją obezwładnić masą swego ciała. - Jak to się stało, że doprowadziliśmy do takiej sytuacji? Tyle nas prze cież ze sobą łączyło. Przestała się szamotać i przez chwilę nie mogła złapać tchu. - P-ponieważ żałujesz, że mnie kiedykolwiek spotkałeś - wykrztusiła z tru dem i nagle zaczęła rozpaczliwie szlochać. - To ty masz powody żałować, że mnie spotkałaś. Nie opierała się, gdy wyjął jej z ręki nóż i odrzucił go na bok, po czym przyciągnął ją do siebie i przez dłuższy czas tulił jak dziecko w ramionach. - Przysięgnij - powiedział - przysięgnij, że nigdy nie będziesz usiłowała tego zrobić. Podniesienie na siebie ręki nie jest żadnym rozwiązaniem, bez względu na to, jak beznadziejna wydaje się sytuacja. - A jaki ma sens, żyć w świecie, w którym się nie należy do nikogo? odparła, łkając. - Tam, w Kantonie, przynajmniej miałam, gdzie się schro nić, nawet jeśli nie byłam tam szczęśliwa. Straszne poczucie winy znów się pojawiło. - W Feng-tang, gdybym miał czym, tobym odebrał sobie życie. I popeł niłbym straszny błąd. Ostatnie miesiące nie były dobre, ale były lepsze niż więzienie Wu Chonga i, jeżeli taka będzie wola boska, z czasem wszystko się ułoży. Tobie również. - Ale to jest twój świat, nie mój. I nigdy moim nie będzie. 204 Pogładził ją po włosach. - Nie winię cię za to, że chcesz opuścić Dornleigh - to rzeczywiście po sępne miejsce, a ja nie zrobiłem nic, żeby ci pomóc. Przykro mi. Moim obo wiązkiem było zadbać o ciebie i, niestety, zawiodłem. - Twoim obowiązkiem! - Wyprostowała się, a jej oczy znowu zalśniły gniewem. -Nie jesteśmy sobie nic winni, lordzie Maxwell. Ja zabrałam pana do Hoshan, a pan mnie do Anglii. Wywiązaliśmy się ze swoich wzajemnych zobowiązań i każde z nas może iść teraz własną drogą. - Podczas podróży do Hoshan łączyło nas coś więcej niż tylko zobowią zanie. - Z bólem obserwował jej piękną, egzotyczną twarz, migdałowe oczy zapuchnięte od łez. - Ale byłem głupcem, sądząc, że zostanie kochankami może być czymś zupełnie prostym. Spuściła wzrok. - Bo było proste - małżeństwo nigdy nie przyszło mi do głowy. Jednak po tej ceremonii... zaczęłam myśleć o tobie jak o moim małżonku. Ale to małżeństwo nigdy nie było realne, prawda? Miałeś rację, nikt nie miał po wodu, żeby kwestionować małżeństwo, kiedy uważano cię za martwego. Teraz okazało się, że żyjesz i że ja nigdy nie byłam twoją żoną. - Ceremonia była realna zarówno dla mnie, jak i dla ciebie. Wtedy wyda wała się doskonałym pomysłem. - Dotknął jej policzka, po czym opuścił rękę, kiedy się odsunęła. - Wróć do Domleigh, choćby tylko na pewien czas. Nie zniósłbym, gdybyśmy mieli rozstać się w gniewie. Przymknęła oczy i łzy popłynęły znowu. - Nie. Tak bardzo się starałam, ale czegokolwiek bym nie zrobiła, wszyst ko było nie tak. Nigdy nie będę angielską lady, ponieważ jestem chińską dziewką. - Nie mów o sobie w taki sposób! To wstrętne i nieprawdziwe. - Nie dla twojego ojca. - Nie miał racji. - Ale to twój ojciec. Temu akurat trudno było zaprzeczyć. - Dlaczego, u licha, chcesz być angielską lady? Nie wymagałem tego od ciebie, Dominik i Meriel z pewnością też nie. - Prawie przez całe życie gardzono mną tylko dlatego, że byłam inna wyszeptała. - Myślałam, że w Anglii będę mogła stać się jedną z was. Jed nak tu jestem tak samo obca, jak byłam obca w Chinach. Ujął jej dłoń w swoje dłonie. - Niektórzy ludzie nienawidzą każdego, kto jest inny niż oni. Są też tacy, których taka odmienność fascynuje. Których wolałabyś mieć za przyjaciół? 205


- Nigdy... o tym w ten sposób nie myślałam. - To zrozumiałe, biorąc pod uwagę, że większość życia spędziłaś jako ktoś obcy, niezwiązany z żadnym środowiskiem. Nie będę cię oszukiwał, Troth. Gdziekolwiek w Anglii się znajdziesz, będziesz zwracała na siebie uwagą, ponieważ wyglądasz inaczej. Jednak uwierz mi, większość Brytyj czyków jest tolerancyjna. Gdziekolwiek zdecydujesz się mieszkać, znajdziesz krąg przyjaciół, którzy cię pokochają, ponieważ jesteś wyjątkową i bardzo atrakcyjną kobietą. - Dla ciebie to wszystko jest takie proste. - Być może nie jest proste, ale wcale nie niemożliwe. - Zacisnął palce na jej dłoni. - Wróć do Dornleigh, a wtedy znajdziemy sposób, żebyś mogła odzyskać wolność bez rujnowania swojej reputacji. Zacisnęła usta. - Dornleigh to miejsce urządzone przez szatana w celu niszczenia ludzi. - To go zmień. Mówiłaś mi o... feng shui - sztuce harmonii, czy tak? Masz moją zgodę. Spraw, aby Dornleigh stało się szczęśliwszym miejscem. Prawdę mówiąc, będę zachwycony wszystkimi zmianami, jakie wprowadzisz, ponieważ zamierzam spędzić tam resztę życia. - Wątpię, czy lord Wrexham zaaprobuje to, że chcę zmienić jego dom. - Z pewnością zaaprobuje, ręczę za to. Zdecydował również, że najwyż szy czas, by wyjechał do Londynu. Zrobi to nazajutrz po przyjęciu. Zagryzła dolną wargę, ale po chwili pokręciła głową. - Jaki to ma sens? Im szybciej zniknę, tym szybciej ucichnie skandal. Jeśli pojadę do Szkocji pod moim własnym nazwiskiem, kto będzie wie dział, że przez jakiś czas byłam lady Maxwell? Nie chciał, żeby odeszła, jednak zdawał sobie sprawę, że jego egoistyczne pragnienie nie może być wystarczającym powodem do zatrzymania jej tutaj. - Myślę, że znalazłem sposób, żebyśmy mogli się rozstać bez skandalu. Nikt, poza moją najbliższą rodziną, nie wie, co wydarzyło się między nami w więziennej celi. Przysięgaliśmy sobie według pewnej bardzo starej for muły zaślubin, ale istnieje inny szkocki zwyczaj, zwany handfasting. - Handfasting? - Takie małżeństwo zawiera się w celu sprawdzenia, czy dwoje ludzi będzie do siebie pasowało. Okres próbny trwa rok. Następnego dnia po jego upływie małżonkowie mogą się rozstać, jeśli jedno z nich bądź oboje tego zechcą. - A jeśli na świat przyjdzie dziecko? - Ojciec jest odpowiedzialny za jego wychowanie. Bardzo często mał żonkowie po tym okresie decydują się na trwały związek, ale jeśli tego nie 206 chcą, mogą się rozstać bez żadnych konsekwencji i znaleźć z czasem innego partnera. - Szkoci mają bardzo dziwne zwyczaje - zauważyła sucho. - Jaki to ma związek z nami? - Możemy mówić, że chciałem ci pomóc opuścić Chiny, dlatego zdecy dowałem się na taką właśnie formułę ślubu. Po roku będziesz wolna. Dzięki temu będzie też wiadomo, dlaczego zostałaś przedstawiona jako lady Max well. Skoro nie żyjemy razem... jak mąż i żona, możemy twierdzić, że za warliśmy ten związek jedynie na jakiś czas, aby ci pomóc. Spojrzała na niego z ukosa, kiedy wspomniał o wspólnym pożyciu, ale powiedziała tylko: - Jest pan niezwykle przebiegły, lordzie Maxwell. - Dziękuję. Odęła wargi. - To nie był komplement. - To ciężki rok, chętnie więc przyjmuję komplementy. - Uszczęśliwiony, że na twarzy Troth pojawił się cień uśmiechu, wstał i pomógł jej podnieść się z podłogi. - Ta wersja wydarzeń może i nie jest tak do końca zgodna z prawdą, ale, jeśli chodzi o intencje, niewiele od tej prawdy odbiega, a naj ważniejsze, że nie przynosi ujmy twojej reputacji. - Nie jestem znowu kimś tak ważnym, abym musiała zabiegać o reputację, ale małżeństwo na próbę brzmi znacznie lepiej niż fałszywe małżeństwo. - Czy to znaczy, że wrócisz do Dornleigh i nie wyjedziesz przed upły wem roku? -Przynajmniej będzie się cieszył jej towarzystwem jeszcze przez jakiś czas. - Pomyśl, jaka to będzie satysfakcja przewrócić to mauzoleum do góry nogami i stworzyć coś bardziej przyjaznego ludziom. Zmrużyła oczy, jakby się nad czymś zastanawiając. - Myślę, że tyle wytrzymam. Czy możesz mi jednak obiecać, że w tym czasie zabierzesz mnie do Szkocji? Będzie łatwiej, jeśli się zgodzisz mi to warzyszyć. Jeśli chciała odszukać krewnych ojca, to jako lady Maxwell będzie przyję ta z większą atencją niż jako panna Montgomery. - Zrobię to z przyjemnością, chociaż powinniśmy poczekać parę tygodni, aż poprawi się pogoda. Przy okazji chciałbym cię zabrać do naszej posiadło ści w górach szkockich. Pobyt w Kinnockburn powie ci tyle samo o Szkocji, co historie opowiadane przez twego ojca. - Jeśli wrócę, nie będę już więcej wzorową angielską łady - ostrzegła. Większą część mego życia spędziłam, udając kogoś, kim naprawdę nie by łam, i jestem już tym śmiertelnie znużona. 207


- Rozumiem. Musiałem przemierzyć pół świata, by odkryć, kim jestem. Ty także przebyłaś pół świata. Być może Dornleigh jest tym właśnie miej scem, gdzie odkryjesz swoją tożsamość. - Zacisnął dłoń na jej dłoni. - Ale, proszę, obiecaj mi, że już nigdy nie targniesz się na swoje życie. Uśmiechnęła się krzywo. - Opuściłabym nóż w ostatniej chwili, musiałam jednak coś zrobić, aby pokazać, jaka... jaka jestem wściekła. - I udało ci się. Pewnie mam teraz sporo siwych włosów - rzekł. - Cho ciaż nigdy nie odznaczałem się urokiem jak Dominik, nigdy też nie dopro wadziłem kobiety do tego, że chciała popełnić samobójstwo, by się ode mnie uwolnić. Kiepsko to świadczy o moim amour propre. - Uważasz, że Dominik jest od ciebie bardziej interesujący? - Zdecydowanie. Jest komunikatywny i o wiele bardziej otwarty, podczas gdy ja mam wiele z ojca, przede wszystkim pewną sztywność w zachowa niu. Spróbuję jednak coś z tym zrobić. - Mądra decyzja. - Spojrzała na niego spod oka. - Jak widać, nie tylko dom wymaga ulepszenia. Wyszła z pokoju, pozostawiając mu pozbieranie bagażu. Jej zachowanie uległo radykalnej zmianie: od przesadnie skromnej i prawie niewidocznej do pewnej siebie i o wiele bardziej nieprzewidywalnej. Zastanawiał się, jaka będzie teraz, gdy przestanie dostosowywać się do tego, czego inni po niej oczekują. Podejrzewał, że teraz może być nawet bardziej ekscytująca niż dotychczas.

34

powrocie do Dornleigh Troth doszła do wniosku, że to, co teraz czuje,

dałoby się określić jako zawiedzione nadzieje. Łudziła się, że Kyle powie, że ją kocha, i chce, by została jego żoną na zawsze, jeśli tylko postara się być taka jak inne angielskie damy. Jej nadzieje prysły, kiedy stało się jasne, że Kyle nigdy nie rozważał moż liwości utrzymania ich związku. Lubił ją, dobrze jej życzył, miał w stosunku do niej poczucie obowiązku, nigdy jednak nie widział jej jako swojej żony. Pocieszające w tym wszystkim było to, że przy podejmowaniu decyzji nie kierował się, jak ojciec, zajadłym fanatyzmem. 208

Po

Jakże szczęśliwą osobą była Konstancja, że mogła być kochana przez czło wieka o tak wiernym sercu. Zamiast nadziei Troth pozostała teraz nieznośnie samotna wolność. Prze stała dbać o to, co ludzie o niej myślą - wkrótce i tak miała stąd odejść. Wrexhama powitała chłodnym skinieniem głowy, nie przywiązując wagi do oka zywania należnego mu szacunku, skoro została osądzona i uznana za niepożądaną z powodów, na które nie miała wpływu. Jego spojrzenie prześliznęło się po niej. Wydawał się zmieszany tym, co powiedział o niej do Kyle'a, jednak najwyraźniej nie był skłonny do prze prosin. Podejrzewała nawet, że nie potrafiłby tego zrobić. Troth w pewnym sensie podziwiała go za kompletny brak hipokryzji. Gardził nią i uważał, że zrujnuje życie jego synowi i nic nie wskazywało na to, żeby miał zmienić zdanie. Jak to dobrze, że postanowił wyjechać do Londynu. Troth była przekona na, że zanim Wrexham wróci, jej, ku radości obojga, dawno już tu nie bę dzie. Co za ironia losu, że chociaż od powrotu Kyle'a tak bardzo starała się być w każdym calu angielska, to w rezultacie stała się tak pokorna jak naj bardziej uległe i poniewierane chińskie kobiety. Koniec z tym. Teraz będzie się zachowywała jak konsekwentna, uparta Szkotka. A to znaczyło: demon strować swoje chińskie dziedzictwo i nie dbać o to, co pomyślą o tym inni. Podobał jej się pomysł pozostawienia po sobie dziwnych opowieści o pew nej szalonej Chince, którą dziedzic Renbourae'ów przywiózł sobie z podró ży. To był ten rodzaj domu, gdzie podobne historie żyją przez pokolenia, i przy każdym kolejnym przekazie przybierają coraz dziwaczniejszą postać. Następnego ranka wstała o świcie, włożyła luźną tunikę i spodnie, które przy wiozła z Chin i, opuściwszy senny dom, wyszła do ogrodu. Sztywno popro wadzone kwietniki i rabaty nie miały ani odrobiny tego uroku i fantazji, które można było znaleźć w ogrodach Chenqui czy Meriel, ale kwitły wiosenne kwiaty i ziemia pulsowała życiem. Zanosiło się na kolejny piękny dzień. Powoli przystąpiła do ćwiczeń tai chi. O bogowie! Zupełnie wyszła z wpra wy; jej stawy były sztywne, mięśnie słabe, ale jak mogło być inaczej, skoro nie ćwiczyła już od miesięcy. Gdyby tu był Chenqua, w ciągu kilku sekund leżałaby związana w supeł. Nagle poczuła żal, kiedy uświadomiła sobie, że już nigdy nie będą razem ćwiczyć. Chociaż nie czuła się z nim całkiem swobodnie, to jednak łączyło ich coś szczególnego, coś, czego nie doświadczyła z nikim innym. Dziękuję ci czcigodny mistrzu, że w twoim świecie znalazło się miejsce dla takiego stworzenia jak ja. 209


Usiłowała wyobrazić sobie, jak chi wypływa z ziemi i przez jej stopy do ciera do wszystkich części ciała- Na początku nie było to łatwe, ale stopnio wo zaczynała czuć tę energię. Chi była realna, bez względu na to, co ci prozaiczni Anglicy o tym myślą. Energia życia była wszędzie i jej równowa ga tkwiła w sile i harmonii. Po godzinie intensywnych ćwiczeń ledwie żyła, mimo to od miesięcy nie czuła się tak wspaniale. Jakże była głupia, że z tego zrezygnowała.

Po kąpieli, po raz pierwszy od przybycia do Domleigh, udała się do poko ju śniadaniowego. Imponujący asortyment potraw czekał pod srebrnymi po krywami i Troth z przyjemnością usiadła do posiłku. Prawie kończyła, gdy zjawił się Kyle. - Usłyszałem, że tu jesteś - powiedział, podchodząc do niej z filiżanką gorącej kawy. - Czy nie będziesz miała nic przeciwko temu, jeśli się przysiądę? - Skoro masz chęć. - Byłaby głupia, gdyby znowu patrzyła na niego oczami wiernego psa, szczęśliwego z obecności pana - szczególnie że gdy to robiła, nigdy tego nie dostrzegał. A jednak nie mogła się przemóc, by nie obserwować, jak nakłada sobie jedzenie. Wciąż był za szczupły, a jego ruchy były dziś nienaturalne. - Zachowujesz się, jakby ci coś dolegało. - Trochę przesadziłem z wczorajszą jazdą konną, nie mówiąc już o tym, że Nelson zrzucił mnie na ziemię, zanim zdążyłem wyjechać ze stajni. Dopełnił jej filiżankę herbatą i zajął miejsce naprzeciwko. - Wczoraj chcia łem cię zaprosić na przejażdżkę. Jak się okazało, ten sam pomysł tobie rów nież przyszedł do głowy, tylko że znacznie wcześniej, z godnymi pożałowa nia konsekwencjami. - Wcale nie godnymi pożałowania, a raczej... ogromnie pouczającymi i bardzo spóźnionymi. - Spóźnionymi oczywiście. - Ostrożnie poprawił się na krześle. - Lepiej, jeśli przez dzień lub dwa będę unikał siodła, ale czy nie miałabyś ochoty na przejażdżkę pod koniec tygodnia? Chciałbym ci pokazać posiadłość, a i sam muszę się ponownie z nią zapoznać. Właśnie tego tak bardzo pragnęła dzień wcześniej. Życie potrafi czasem płatać figle. 210

- Chętnie się wybiorę - odparła. - Pod warunkiem że w twojej stajni znaj dzie się koń, który zrzucenie mnie nie będzie uważał za punkt honoru. - Jestem pewien, że da się to załatwić. - Wziął do ust trochę jajecznicy na szynce. - Jutro cały dzień będzie zwariowany, w związku z wieczornym przy jęciem. Mam nadzieję, że przyjdziesz? - Właściwie nie mam pojęcia, czy powinnam przyjść. Wiesz dobrze, że nie mam zamiaru tu zostać i nie chcę, aby się na mnie gapiono. - Jeśli nie przyjdziesz, będzie to wyglądało tak, jakbyśmy mieli coś do ukrycia, ponieważ wszyscy w sąsiedztwie już o tobie słyszeli. Poza tym to doskonała okazja, żeby wspomnieć, jaki charakter ma nasz związek. Im wię cej osób pozna oficjalną wersję, tym szybciej zostanie ona zaakceptowa na. - Uśmiechnął się i jego oczy uśmiechnęły się również. - Nie mówiąc o tym, że sprawisz mi przyjemność, jeśli przyjdziesz. Do licha! Czyżby znowu miała zamienić się w spaniela. Jego argumenty były jednak sensowne. - No cóż, zostanę tak długo, jak będzie trzeba. Roześmiał się szeroko. - Znikniemy razem, kiedy będziemy mieli już dosyć. Słusznie. Chodzi jednak o to, że znikną oddzielnie, a nie razem.

Przed wieczorem Troth wzięła kąpiel, po czym umyła i wysuszyła włosy. Kiedy zaczęła się ubierać, większość gości była już na miejscu. Miała wło żyć lawendową suknię z wzorzystego jedwabiu, specjalnie uszytą na bożo narodzeniowy bal w Warfield. To była jej najwspanialsza kreacja, jaką kie dykolwiek miała. Bessy dotykała sukni z nabożeństwem, gdy Troth wyjęła ją z szafy. - Jak pięknie będzie w niej pani wyglądała. Troth przesunęła dłonią po ciężkim jedwabiu, wspominając świąteczny bal. Miała wtedy straszną tremę, mimo to wspaniale się bawiła. Jednak wte dy czuła, że jest mile widziana i akceptowana. Dziś było zupełnie inaczej. Przypomniała sobie, co wtedy powiedział Jena Curry, pół-Hinduska, przy jaciółka Meriel i Dominika: Radziła jej, żeby nie wyrzekała się chińskich korzeni, bo jeśli to zrobi, stanie się o wiele uboższa. Troth odrzuciła tę radę, ponieważ jej największym pragnieniem było do pasować się do Renbourne'ów. Jednak nigdy się to jej nie udało. Lord 211


Wrexham brutalnie jej to uzmysłowił. Chociaż w swej naiwności potrakto wała otrzymaną od niego biżuterią jako znak akceptacji, Meriel wyprowa dziła ją z błędu, uświadamiając jej, że ten prezent miał więcej wspólnego z Kyle'em niż z nią. Do diabła z lordem Wrexhamem. Chciała zrezygnować z części siebie, aby go zadowolić, a jej małżeństwo z Kylem właściwie nie istniało. Dziś wieczo rem zrobi coś, o czym zawsze marzyła: stanie się prawdziwą chińską lady. - Zmieniłam zdanie. Wysunęła dolną szufladę bieliźniarki i wyjęła z niej prezenty, które otrzy mała od Kyle'a w Kantonie. Sama je kiedyś tam włożyła i Bessy nigdy ich nie widziała. Bielizna, spodnie, biżuteria i kosmetyki po długim okresie ukrywania uj rzały wreszcie światło dzienne, a na końcu przyszedł czas na wspaniałą pur purową suknię, haftowaną w kwiaty i motyle. Ostrożnie rozłożyła jąna łóżku. Doskonale, prawie żadnych zagnieceń. Bessy dotykała sukni tak, jakby się bała, że rozpłynie się pod jej palcami. - Och, milady! Czy to chińskie? Troth skinęła głową. - Włożę to na dzisiejszy wieczór. - Ja... ja nie wiem, jak mogę w tym pani pomóc - odparła Bessy z lękiem. - Niepotrzebna mi pomoc. Chińskie stroje wkłada się znacznie łatwiej niż europejskie. - Troth włożyła suknię, zapinając misterne guziki biegnące od ramion aż do kolan, i spojrzała w lustro: tam, po drugiej stronie, stała w sukni ślubnej kobieta, która wcale nie szła do ślubu. Stłumiła westchnie nie. - No i co o tym sądzisz, Bessy? Oczy dziewczyny stały się ogromne jak spodki. - Nigdy czegoś takiego nie widziałam! Tylko te spodnie... czy nie są nie stosowne dla kobiety? - Nie w Chinach. Troth uśmiechnęła się, siadając przed lustrem. Doskonale pamiętała swoją reakcję na głęboki dekolt w lawendowej sukni. Teraz była zakryta aż po szy ję i czuła się o wiele bardziej komfortowo niż w tej wygorsetowanej lawen dowej kreacji. Upięła wysoko włosy, zabezpieczając fryzurę złotymi spinka mi. Następnie otworzyła lakierowane pudełko z kosmetykami, w którym znaj dowały się palety w kształcie lotosu. Korciło ją, żeby zrobić sobie jaskrawy, chiński makijaż, ale rozmyśliła się, chociaż oczami wyobraźni już widziała te uniesione ze zdumienia brwi przybyłych na przyjęcie gości z Northamp212

tonshire. Zamiast tego naniosła trochę różu na policzki i usta i przyciemniła brwi. W końcu włożyła jadeitowy naszyjnik, po czym szyję i przeguby dłoni skropiła odrobinąperfum z kryształowego wazonika, który otrzymała w pre zencie od Kyle'a. Kiedy odurzający zapach zaczął się uwalniać pod wpły wem ciepła jej ciała, wzięła do ręki wachlarz z kości słoniowej i zapytała pokojówki: - Jak sądzisz, czy mój widok zaszokuje wszystkich? Bessy kiwnęła głową. - Myślę, milady, że nigdy czegoś takiego nie widzieli. - Doskonale. Z uśmiechem na ustach i gorącym pragnieniem wprawienia w osłupienie sztywnych Anglików Troth zeszła na dół, by dołączyć do gości Wrexhama.

Wspaniale było spotkać starych przyjaciół i sąsiadów, ale Kyle odzwy czaił się od widoku tylu ludzi i wkrótce poczuł znużenie. Wiedział jednak, że musi wytrwać aż do końca wieczoru, ponieważ podagra Wrexhama zno wu dała o sobie znać i istniała obawa, że będzie musiał opuścić gości wcześ niej. W tej sytuacji nie mogło być mowy, żeby Kyle wymknął się również. Na szczęście nie był to klasyczny bal. Można więc było potańczyć, zagrać w karty, pogawędzić z przyjaciółmi przy dobrym jedzeniu i trunkach. Śliczna blondynka zmierzała w jego stronę. Kyle wiedział, że to jedna z có rek lorda Hamilla, który mieszkał w pobliżu Kettering. Tylko która? Lord Hamill miał ich tyle! - Założyłam się z siostrami, że nie będzie pan pamiętał, kim jestem - po wiedziała z promiennym uśmiechem. - Czy zechce pan udowodnić, że się myliłam? - Jest pani j edną z tych ślicznych panien Hamill - odparł Kyle, gorączko wo szukając w pamięci jej imienia. - To było łatwe. Teraz proszę powiedzieć, która? W jej oczach pokazały się wesołe iskierki. - Ta najpiękniejsza, oczywiście. Roześmiała się i uderzyła go po ramieniu wachlarzem. - Sprytna odpowiedź, ale wymijająca. Kiedyś wiedział pan, jak mam na imię. Podpowiedz: nasze inicjały są w alfabetycznym porządku. 213


Dziewczyna miała koło dwudziestu lat, co znaczy, że chodziła do szkoły, kiedy on opuszczał Anglię. Prawdopodobnie była to najmłodsza córka Hamilla. Zaraz, zaraz: Anna, Barbara, Chloe, Diana... - Z pewnością panna Eloise. - Spryciarz z pana! Warto było przegrać zakład, żeby być świadkiem ta kiej pamięci i inteligencji. W utkwionych w niego oczach było tyle samo powagi co złośliwości. Ta dziewczyna sprawiła, że Kyle nagle poczuł się... bardzo stary. Gdzie, u licha, podziewała się Troth? Zaczynał podejrzewać, że może zmieniła zdanie i w ogóle nie przyjdzie. Nagle usłyszał szmer zaskoczonych gości. Odwrócił się i serce w nim za marło. W wejściu do sali balowej stała Troth. Wysoka, wiotka i cała spowita w złoto; wyglądała jak paw wśród gołębi. Jej wysoko upięte ciemne włosy odsłaniały smukłą szyję, podczas gdy nieprzenikniony wyraz twarzy rozta czał wokół niej aurę tajemniczości. Leniwie poruszając wachlarzem, rozglądała się po sali. Jej brwi uniosły się lekko, gdy zobaczyła Kyle'a z Eloise Hamill. Kyle, zapominając o dziew czynie, zdrowym rozsądku i powściągliwości, szybko przeszedł przez salę balową i wziął Troth za rękę. - Wyglądasz oszałamiająco - wymruczał. - Czyżbyś miała zamiar zaszo kować wszystkich obywateli Northamptonshire, począwszy od dziesiątego roku życia? - Ależ skąd. - W jej oczach, gdy spojrzała na Wrexhama, pojawił się zło śliwy błysk. - Jestem ubrana jak skromna chińska lady. - Taka, jakiej tu jeszcze nikt nie widział. - Nie mógł oderwać od niej wzroku. Była śliczna w każdej sytuacji, ale dzisiejszy strój uwydatnił jej drugą, nieznaną stronę. Wyglądała jak wysokiej klasy nałożnica, warta cesarstwa. Zaprowadził ją do swego ojca stojącego w grupie kilku lokalnych właści cieli ziemskich, wśród których był książę Candover, namiestnik królewski w hrabstwie. Candover skinął mu głową. - Cieszę się, że widzę cię zdrowym i całym, Maxwell. - Nawet w połowie nie tak jak ja, książę. Panowie pozwolą, że przedsta wię moją żonę. Zawarliśmy szybki związek małżeński w Chinach. Wrexham nachmurzył się, ale Kyle wolał to przypisać atakowi podagry, niż uznać za wyraz publicznej dezaprobaty dla niechcianej synowej. Troth skłoni ła się z wdziękiem. Byłoby interesujące, gdyby zamiast tego ukłonu wykonała pełny kowtow, dotykając czołem posadzki, ale Kyle był zadowolony, że tego nie zrobiła. Elita towarzyska z Northampton zemdlałaby na ten widok. 214 Candover skłonił się również. - Miło mi panią poznać, lady Maxwell. - Na Jowisza, ona jest boska! - zawołał lord Hamill z uznaniem. - Słyszałem, że Chińczycy mogą mieć tyle żon i konkubin, ile zechcą. Szczęściarze! - zauważył sir Edward Swithin z nutką zazdrości. Sędziwy lord Whitby zachichotał. - Małżeństwo na rok, a więc skorzystasz, ile się da, a potem w nogi? Spryt nie pomyślane, Maxwell. - Przeciwnie - zaprotestowała Troth, wymawiając słowa z wyraźnym szkockim akcentem. - Takie małżeństwo to forma umowy. Moja sytuacja była trudna i lord Maxwell zaofiarował mi pomoc w przedostaniu się do Anglii. Przez chwilą panowała kłopotliwa cisza. Pierwszy otrząsnął się książę Candover. - Doskonale opanowała pani nasz język, lady Maxwell - rzucił z uśmie chem. - Mój ojciec był Szkotem - wyjaśniła - tak więc mówiłam po angielsku od dziecka. - Powiada pani, że był Szkotem? Nic dziwnego, że wygląda pani na cu dzoziemkę. Chcąc pokryć zakłopotanie, wszyscy roześmieli się, nawet Troth. - Mój ojciec przewróciłby się w grobie, gdyby wiedział, że poślubiłam Anglika - rzuciła z satysfakcją- ale dzięki umowie wkrótce będę wolna. - Można by kwestionować legalność takiego związku, jeśli nie został za warty na szkockiej ziemi, jednak tłumaczą nas okoliczności - rzekł Kyle, mając jednocześnie nadzieję, że Troth nie zechce podkreślać czasowego charakteru ich umowy. - Żaden dżentelmen nie odrzuci prośby o pomoc od tak pięknej kobiety przyznał sir Edward. Kyle nachmurzył się, sir Edward był wolny, bogaty i stanowił doskonałą partię. - Czy miałabyś ochotę zatańczyć, moja droga? - zapytał, zwracając się do Troth. - Dziękuję. Z przyjemnością. Poprowadził ją na parkiet. - Czy tańczyłaś walca w Warfield? - Niestety - to był dla mnie okres żałoby. Ale uważnie obserwowałam tańczących. 215


Przyjęła pozę do walca, kładąc dłoń na jego ramieniu, a kiedy obrzuciła go płomiennym spojrzeniem, Kyle uświadomił sobie, jak niebezpieczną podjął grę. Czuł, że tak długo uśpione pożądanie zaczyna się budzić. Chiński strój nie przewidywał rękawiczek i jej palce spoczywały w jego okrytej rękawiczką dłoni. Potrzebowała niewielu wskazówek w tańcu. Jej obserwacje w połączeniu z naturalnym wdziękiem i wyczuciem rytmu sprawiły, że szybko nauczyła się, jak dotrzymywać mu kroku. - Masz do tego talent - powiedział. Spojrzała na niego prowokująco spod długich rzęs. - Ten taniec nie różni się znowu tak bardzo od sparringu w wing chun. Poczuł się nieswojo, gdy dotarło do niego, że dla niej ten taniec to też był sparring. Była zagniewana. Nie na niego, ani nawet na jego ojca. To była forma obrony przed światem, który tak bardzo się różnił od jej marzeń. Przypomniał sobie świątynię w grocie, gdzie po raz pierwszy się kochali i gdzie mówiła o chi. Tam wysoko, w sercu gór, znaleźli szczęście. Jednakże związek z nim kosztował ją utratę czegoś najcenniejszego. Mógł mieć tylko nadzieję, że kiedyś będzie w stanie otworzyć się ponownie i znaleźć szczę' ście z innym mężczyzną. Gdy wirowali po parkiecie, coraz bardziej jej pragnął. Do licha, tylko tego mu było trzeba! Będzie mu jej bardzo brakowało, kiedy odejdzie, a to, że aź tak bardzo jej pragnął, tylko pogorszy sprawę. Powinien się modlić, żeby ten rok minął, zanim odzyska siły, ponieważ patrzenie na Troth, kiedy nie może się z nią kochać, w miarę upływu czasu będzie się stawało dla niego coraz większą udręką. Wiedział jednak, że w cią gu tych kilku tygodni, które mieli jeszcze przed sobą, nie potrafi trzymać się od niej z daleka. Chce przynajmniej zatrzymać ją we wspomnieniach. Tak bardzo ich potrzebował.

35

Troth spodziewała się, że ten sąsiedzki zjazd będzie dla niej trudnym wy zwaniem. 1 rzeczywiście był, nawet przy wsparciu Kyle'a. Panowie, jak się okazało, nie stanowili specjalnego problemu. Troth podejrzewała, że dla wielu z nich była niezwykle egzotycznym zjawiskiem, nic więc dziwnego, że trak216

towali ją przyjaźnie, poza kilkoma, mocno wiekowymi, którzy przyglądali się jej podejrzliwie. Kobiety to zupełnie inna sprawa. Kiedy Kyle przedstawił Troth grupie naj bardziej wpływowych w hrabstwie pań, tuzin par oczu zmierzył ją z miesza niną o różnym natężeniu zainteresowania i wrogości. Nie tylko była kimś obcym, ale ukradła do tego najlepszą partię w Anglii i większość z nich praw dopodobnie nigdy nie słyszała o handfasting mariage, dzięki któremu Kyle wkrótce znowu będzie wolny. Zanim rozpoczęła się rozmowa, jeden ze służących podszedł do Kyle'a i cicho coś do niego powiedział. Kyle zmarszczył brwi, po czym zwrócił się do Troth: - Przepraszam cię, moja droga, muszę cię opuścić na parę minut. Wrócę tak szybko, jak tylko będę mógł. Troth czuła, że nie bardzo miał ochotę zostawiać jej na łasce miejscowych sędziów. Pierwsza odezwała się lady Swithin, owdowiała niedawno matka sir Edwarda. - Jak pani znalazła Northamptonshire, lady Maxwell? - zapytała z chłodną uprzejmością. Miała chęć powiedzieć, że wynajmuje powóz i stangret wiezie ją tam, gdzie trzeba, odparła jednak: - Jest urocze, chociaż znacznie zimniejsze niż miejsca, do których się przyzwyczaiłam. Któraś z pań konspiracyjnym szeptem, przeznaczonym zapewne dla czy ichś prywatnych uszu, powiedziała: - Cóż to za dziwna osóbka! Jak myślisz, gdzie ją ten Maxwell znalazł? - Z pewnością nie w takim miejscu, które powinny znać damy - padła złośliwa odpowiedź. Rzuciwszy w stronę plotkujących pań pełne dezaprobaty spojrzenie, lady Swithin zauważyła: - Jestem przekonana, lady Maxwell, że będzie pani ozdobą naszego to warzystwa. Rozmowa urwała się, gdy do grupy pań podeszła efektownie ubrana kobieta. - Lady Swithin, proszę mnie przedstawić tej ślicznej, młodej osóbce powiedziała niskim, ciepłym głosem. - To jest lady Maxwell, Wasza Miłość - oznajmiła lady Swithin, po czym zwróciła się do Troth: - Księżna Candover. Złocistoblond włosy księżnej były przetykane niteczkami siwizny, a zmarszczki wokół oczu wskazywały, że mogła mieć koło czterdziestki, jeśli 217


nie więcej, mimo to wciąż była oszałamiająco piękna. Obserwując reakcję innych pań, księżnę można było uznać za tai-tai tego szczególnego towarzy stwa. Troth skłoniła się głęboko. - To dla mnie zaszczyt, Wasza Miłość. - To zaszczyt dla mnie, moja droga. Zawsze fascynowały mnie Chiny. Mam nadzieję, że opowiesz mi trochę o nich. Księżna dotknęła rękawa Troth, a jej szarozielone oko przymknęło się po rozumiewawczo. - Pani suknia jest wspaniała. Nigdy nie widziałam takiego haftu. Łaskawość księżnej wyraźnie poprawiła atmosferę. Blond dziewczę, z któ rym wcześniej rozmawiał Kyle, z rozbrajającą szczerością wyznało: - Zawsze myślałam, że Chińczycy są żółci, ale pani cera jest tak samo jasna jak każdej Angielki. - Skóra Chińczyków ma różne odcienie, jednak żaden z nich nie jest żółty wyjaśniła Troth. - Moja matka pochodziła z tego rejonu Chin, gdzie miesz kańcy odznaczają się bardzo jasną cerą, poza tym mój ojciec był Szkotem. Kiedy lody zostały przełamane, kilka młodszych pań zaczęło wypytywać Troth o stroje, kosmetyki i życie chińskich kobiet. Okazało się, że dodawa niem sobie urody są zainteresowane wszystkie kobiety na świecie. Troth przekonała się również, że język potrafi być także kluczem do uzyskania akceptacji. A ponieważ Troth mówiła jak każda z nich, panie wkrótce zapo mniały o jej szokującym wyglądzie i rozmawiały z nią, jakby była prawdziwą Angielką. Albo przynajmniej Szkotką. Kyle zjawił się ponownie, gdy Troth popijała szampana i gawędziła z księżną, która wprawdzie nie była tak serdeczna jak Meriel, ale najwyraź niej miała barwną przeszłość. Troth zastanawiała się, czy będą miały okazję lepiej się poznać. Prawdopodobnie nie i Troth bardzo tego żałowała. - Polepszyłeś jakość rozmów w naszym hrabstwie, sprowadzając tę młodą damę, Maxwell. Doskonale się spisałeś - powiedziała z uznaniem księżna. Kyle spojrzał na księżnę z pełnym uwielbienia uśmiechem. - Pomyślałem, że przypadniecie sobie panie do gustu. Czy mogę porwać moją żonę do tańca? - Skoro musisz. - Księżna obrzuciła salę badawczym spojrzeniem. - Naj wyższy czas, abym wyciągnęła mego małżonka z tej grupy nudziarzy i za tańczyła również. - Machnęła mu przyjaźnie ręką i odeszła. Kiedy zaczęli tańczyć, Kyle powiedział: - Ponieważ księżna wyraźnie cię polubiła, jesteś na najlepszej drodze, by zostać zaakceptowana przez towarzystwo. - Uśmiechnął się do wspomnień. 218 Byłem w niej szaleńczo zakochany, gdy jeszcze chodziłem do szkoły. Była dla mego afektu bardzo wyrozumiała. Troth przypuszczała, że ten afekt wciąż jeszcze trwał. To był ten typ ko biety, w której można się kochać przez całe życie. - Czy coś się stało? - zapytała. - Widziałam, że opuściłeś salę balową. - Mój ojciec chciał ze mną rozmawiać przed udaniem się na spoczynek. - Opuścił własne przyjęcie? - zdziwiła się Troth, gdy Kyle odwrócił ją gwałtownie, by uniknąć zderzenia z inną parą. Musiała przyznać, że był na prawdę dobrym tancerzem. - Miał atak podagry. To bardzo bolesne zapalenie stawów, w ojca przy padku dużego palca u nogi. Siedzi w swoim pokoju i wyżywa się na bied nym służącym. Troth nieoczekiwanie współczuła starcowi. - Mój ojciec cierpiał czasem na podagrę. Jest na to pewna, prosta chińska metoda. Oczywiście nie leczy choroby, może jednak zmniejszyć ból. - Chciałabyś pomóc mojemu ojcu po tym, jak ciebie potraktował? - Chcę, żeby się poczuł na tyle dobrze, by mógł wyjechać stąd jutro, tak jak planował - odparła cierpko. Kyle się uśmiechnął. - To dobry powód. Czy mam cię do niego zaprowadzić? Skinęła głową i, kiedy taniec się skończył, obydwoje wymknęli się na górę, podczas gdy goście powoli przechodzili do sali bankietowej. W sypialni Wrexhama lokaj ukrył się w kącie, a on sam okupował masywny klubowy fotel. Jego prawa stopa spoczywała na wyłożonym poduszkami podnóżku, a sam hrabia popijał alkohol. Kyle zabrał natychmiast kieliszek i stojącą na stoliczku karafkę. - Jeśli twój lekarz nie zmienił zaleceń, nie wolno ci pić alkoholu, szcze gólnie gdy masz atak. - Oddaj mi to natychmiast, ty, niemający ani odrobiny respektu szczenia ku! - ryknął Wrexham, sięgając po kieliszek. Kiedy mu się to nie udało, osunął się ciężko na oparcie fotela, jego twarz lśniła od potu. - I po co, u li cha, przyprowadziłeś ją tutaj? - Mój ojciec też miał podagrę. Tui na - chiński masaż, zwykle mu poma gał - wyjaśniła Troth. - Niech mnie diabli wezmą, jeśli ci pozwolę stosować te pogańskie prak tyki na mnie! - Jak pan sobie życzy, milordzie. Skłoniła się nisko i skierowała do wyjścia. 219


- Zaczekaj. - Głos Wrexhama zatrzymał ją w progu. - Co chciałaś zro bić? Stary smok musiał być rzeczywiście w niezłych tarapatach, skoro zdecy dował się ją zawrócić. - Linie energetyczne biegną przez ciało człowieka. Naciskając na odpo wiednie miejsca, możemy zmienić przepływ energii i usunąć ból, czasem nawet wyleczyć schorzenie. Ja, oczywiście, nie mam do tego odpowiednie go przygotowania. Znam tylko techniki stosowane przy podagrze. - Wska zała na jego prawą nogę. - Będę naciskała bardzo mocno w kilku miejscach, po wewnętrznej stronie kostki. Przy odrobinie szczęścia ból powinien się zmniejszyć. Hrabia poruszył się niespokojnie w fotelu. - Myślę, że nie zaszkodzi spróbować. Ale ty, Maxwell, wracaj do gości. Nie może nas tam zabraknąć obydwu. Kyle rzucił Troth pełne współczucia spojrzenie i wyszedł, a Troth gestem ręki przywołała lokaja, by podszedł bliżej. - Przyglądaj się temu, co robię. Jeśli to pomoże, będziesz mógł robić to samo w przyszłości. Stremowany służący z przejęciem obserwował, jak Troth klęka przy no dze Wrexhama i jak naciska mocno kciukiem miejsce po wewnętrznej stro nie kostki. Starzec drgnął, jego palce wpiły się w oparcie fotela, ale nie kazał jej przestać. Mając nadzieję, że dobrze zapamiętała położenie punktów nacisku, przy stąpiła do pracy, dokładnie wyjaśniając, co robi. Kiedy doszła do wniosku, że zrobiła już wszystko, co mogła, podniosła się z kolan. - Czy czuje się pan trochę lepiej? Wrexham spojrzał na nią podejrzliwie. - Ból jakby się zmniejszył, ale, być może, i tak by ustąpił. - Całkiem możliwe - przyznała. - Dobrej nocy, lordzie Wrexham. Zanim jednak zdążyła opuścić pokój, zatrzymał ją ponownie. - Właściwie ból ustąpił prawie całkowicie - burknął. - Dlaczego mi po mogłaś? - Dobry chrześcijanin powinien pomagać swoim wrogom. - Uśmiechnę ła się promiennie. - Czasem taki wróg czuje nawet wyrzuty sumienia. Wrexham wybuchnął śmiechem. - Nie do wiary, że uważałem cię za uległe stworzenie. - Tak naprawdę nigdy nie starał się pan mnie poznać, milordzie. - Skło niła się nisko i wyszła, świadoma, że zdobyła dziś trochę szacunku u starego 220

smoka. Nie żeby jej na tym zależało; w końcu i tak stąd odejdzie. Jednak nie miałaby nic przeciwko temu, gdyby ten starzec miał z jej powodu trochę wyrzutów sumienia.

Troth późno położyła się spać, ale wstała skoro świt, by tak jak kiedyś w Chinach odbyć codzienną porcję ćwiczeń chi. W powietrzu unosiła się lodowata mgła, która przenikała do szpiku kości. Troth musiała się szybko poruszać, żeby nie zmarznąć. Przystąpiła do pierwszego układu, gdy nieoczekiwanie pojawił się Kyle i bez słowa zaczął naśladować jej ruchy. Nie była pewna, czy to, co czuje, to złość czy raczej zakłopotanie. - Dużo jeszcze wody upłynie, milordzie, zanim to opanujesz - powie działa sucho, przystępując do kolejnego ćwiczenia. - Co znaczy, że powinienem skorzystać z okazji i wziąć lekcje od jedyne go eksperta w Anglii. - Wiernie naśladował jej pełne wdzięku ruchy, krzy wiąc się trochę z bólu. - Jeszcze nie doszedłem do siebie po tej szaleńczej jeździe. Czy nie masz nic przeciw temu, że uczestniczę w twoich ćwicze niach? Obiecuję, że będę cicho, chociaż zrozumiem, jeśli będziesz wolała zostać sama z chi i tą mgłą. Odpowiadało jej to, że była sama, ale teraz doszła do wniosku, że jeszcze bardziej odpowiada jej towarzystwo Kyle'a. - Jeśli chcesz. A propos, jak czuje się lord Wrexham? - Na tyle dobrze, że wyjeżdża dziś do Londynu. - Kyle się roześmiał. Zrobiłaś na nim wrażenie. Zadowolona, że starego smoka nie będzie w Domleigh do czasu, aż ona stąd wyjedzie, kontynuowała ćwiczenia tai chi. Kyle był szybki i dobrze za pamiętał lekcje, jakie mu dała podczas podróży do Hoshan. Zanim Troth opuści Dornleigh, z pewnością nieźle już będzie sobie radził. Ćwiczenie pomoże mu odzyskać energetyczną równowagę, którą wciąż jeszcze coś blo kowało. Zatopiona w myślach przechodziła do coraz szybszych ćwiczeń i prawie zapomniała o jego obecności. W pewnej chwili zauważyła, że leży zgięty na wilgotnej darni i przyciska dłonie do boku. - Kyle! - Odwróciła się szybko i, osunąwszy się przy nim na kolana, po łożyła mu rękę na czole. - Czy to atak malarii? 221

\


- Nic mi nie jest. - Ciężko dyszał, trzymając dłoń w okolicy żeber. - To tylko kolka z powodu zbyt intensywnego wysiłku. Jak widzisz, jestem w kiep skiej formie. Przysiadła na piętach. - Jak na zmarłego jesteś w całkiem niezłej kondycji. - Informacje o mojej śmierci były, jak widać, mocno przesadzone. - Wy prostował się ostrożnie. - Najgorsze przy malarii jest to, że tak długo się potem wraca do zdrowia. Ostatni atak miałem w okolicach Przylądka Do brej Nadziei, ale nawet parę miesięcy później przegrałbym pojedynek ze średniej wielkości szczeniakiem. - Pokonałabym cię nawet ze związanymi z tyłu rękami - przyznała. - Przykre, ale prawdziwe. - Wstał, krzywiąc się z bólu. - Lepiej, abym na dziś dał sobie już spokój, jeśli nie chcę wracać do domu na wózku. - Ja także mam już na dziś dosyć. - Promienie słońca przebiły się przez mgłę i zrobiło się trochę cieplej. - A więc do zobaczenia później. Przejdę się jeszcze trochę. Podczas pory deszczowej niewiele udało mi się zobaczyć. Kiedy ruszyła w stronę ogrodów, zaczął jej towarzyszyć. - Planujesz, jak je zmienić, zgodnie z zasadami feng shui? - Wątpię, żeby udało się wiele zrobić, zanim stąd wyjadę. Dobry ogród tworzy się latami. Chociaż być może uda się wykorzystać wodę. Wodospady i sadzawki są takie kojące. Jego wzrok pobiegł w kierunku szarego kompleksu zabudowań. - Pomyślałem o wybudowaniu oranżerii takiej jak w Warfield. Co o tym sądzisz? - Jeśli masz zamiar kontynuować ćwiczenia chi, powinieneś przewidzieć odpowiedniej wielkości miejsce w cieplarni, gdzie będziesz mógł ćwiczyć w otoczeniu roślin. To bardzo ważne, gdy pogoda jest taka niesprzyjająca. - Może mogłabyś pomóc przy opracowaniu projektu. - Poprowadził ją alejką wiodącą na tyły ogrodów. - Czy możesz wyjaśnić mi podstawowe zasady feng shui, czy to za bardzo skomplikowane? - Cóż, nie jestem ekspertem. Ale interesował mnie ten temat, kiedy więc widziałam fachowca od feng shui przy pracy, uważnie go obserwowałam i zadawałam pytania. - Zastanawiała się, od czego zacząć. Pomyślała o ba-qua i niezliczonych zasadach rządzących kolorami, kształtami, rozmiesz czaniem i innymi aspektami otoczenia. Pamiętając, co kiedyś mówił jej na ten temat pewien stary chińczyk z Makau, powiedziała: - Podstawowym zadaniem feng shui jest doprowadzenie do właściwej równowagi energii wewnątrz całej struktury, co ogromnie wpływa na zdro222 wie, dobre samopoczucie i przyszłe losy. Warfield Park ma bardzo dobre chi. Meriel nigdy nie słyszała o feng shui, jednak zarówno ona, jak i Domi nik przywiązują ogromną wagę do swego otoczenia i wybory, jakich doko nują, przynoszą wspaniałe efekty. Myślę, że tak samo było w przeszłości. Warfield wydaje się być miejscem zawsze bardzo kochanym przez tych, któ rzy kiedykolwiek tam mieszkali. - Podczas gdy Dornleigh jest miejscem zaledwie znoszonym, a nie ko chanym. Gdzie wprowadziłabyś zmiany? Spojrzała na monumentalną budowlę, której zabudowania ciągnęły się aż do linii horyzontu. - Posadziłabym pnące rośliny, by zamaskować ostre narożniki. Trochę to potrwa, zanim urosną, ale w końcu sprawią, że budowla stanie się bardziej przyjazna. - A więc bluszcz. To nie sprawi kłopotu. - Z uwagą przypatrywał się ka miennej budowli. - Co jeszcze? - Ostre brzegi i kąty źle na nas wpływają. Niepokoi mnie zwłaszcza ta droga dojazdowa, która biegnie prosto od bramy do głównego wejścia. To ,,zatruta strzała", która trafia w serce domu. - Spojrzała na niego spod oka, ciekawa, jak zareaguje na jej propozycję. - Trzeba zmienić kształt tej alei tak, aby łagodnie zakręcała przed frontem domu. Pomysł był wart zastanowienia. - Niżej położoną część alei trudno byłoby zmienić, ponieważ biegnie między rzędami kasztanowców, tę wyżej położoną można jednak przebudo wać bez trudu. Myślę, że potem będzie wyglądała znacznie lepiej. Ale czy to wystarczy? Skinęła głową, zaskoczona, że potrafił się tak zaangażować. - Te zmiany bardzo dobrze wpłyną na otoczenie domu. Jeśli zaś chodzi o jego wnętrze, to wiele można osiągnąć przez właściwe ustawienie mebli, zmianę kolorów i draperii, a zmienić należałoby prawie wszystko. - Czy mogę pochodzić z tobą i trochę popytać? Uśmiechnęła się w duchu. Kyle zaczynał naprawdę odzyskiwać chęć do życia. - Bardzo proszę. Pamiętaj tylko, że nie na wszystko odpowiem. - Przy najmniej, kiedy ona odejdzie, Kyle będzie żył w szczęśliwym domu. Prowadząc ją pod łukiem z pnących róż, zapytał: - Co powiesz o tej małej greckiej świątyni? To była moja i Dorna ulubio na kryjówka. Skinęła głową na znak aprobaty. 223


- Miło tu. Od razu się czuje dobre chi. Zaczynał rozumieć związek między dobrym chi a miłym, pogodnym oto czeniem. Troth była prawdziwym skarbem. Niestety, zbyt wiele się między nimi wydarzyło, aby mogli kiedykolwiek odzyskać tę bliskość, którą dzielili podczas podróży do Hoshan. Kyle wyczuwał istnienie barier, które Troth ustawiła. Ale przynajmniej byli w stosunku do siebie uprzejmi. Nawet przy jacielscy. Kiedy szli w stronę zbudowanej w kształcie rotundy ogrodowej budowli, małe stworzenie przebiegło obok stóp Troth. Jej twarz pojaśniała. Przyklę kła, poruszając palcami. - Koteczko! Chcesz do mnie przyjść, maleńka? To było małe zwierzątko o imponującym, puszystym ogonie, szare z bia łym śliniaczkiem, białymi łapkami i białymi wąsami. Gdy kotka podbiegła do niej, chcąc się bawić, Troth wzięła ją na ręce. - Co za urocze stworzenie! Ciekawe, skąd przyszła? - Ze stajni. Widziałem, jak bawiła się ze swoimi braciszkami i siostrzycz kami. Jest z całej gromadki najsympatyczniejsza. No i bardzo ciekawska, skoro wypuściła się tak daleko. Kotka wgramoliła się po rękawie Troth i usadowiła wygodnie na jej ra mieniu, małe, białe wąsiki drżały, gdy ich właścicielka rozglądała się cieka wie. Troth podrapała ją między spiczastymi uszkami. - Mieliśmy psa, kiedy mieszkałam w Makau. Nie jestem pewna, co się z nim stało, gdy wyjechałam i nasz dom został zamknięty. Boję się jednak, że mógł skończyć w garnku. Kyle wzdrygnął się. Wiedział, że Chińczycy jedzą psie mięso i na logikę niczym się to nie różniło od jedzenia królików czy gołębi. Jego angielska natura nie mogła jednak zareagować na to inaczej. - Może twój pies skończył jako stróż w innym domu. - Mam nadzieję. Psy pilnujące domu dobrze się traktuje, ponieważ są uży teczne. Bardzo chciałam mieć jakiegoś zwierzaka u Chenqui, ale w grę wcho dził jedynie świerszcz albo mały ptaszek, a ja nie o tym marzyłam. Kyle z trudem przełknął ślinę, obserwując, ile nieświadomej zmysłowości kryje się w sposobie, w jaki Troth tuliła twarz do kociego futra. - Możesz zatrzymać tę kotkę - powiedział. - Jest już odchowana i może opuścić matkę, a w stajni jest jeszcze wiele kotów do rozdania. Jej twarz promieniała radością jak wtedy, gdy podróżowali do Hoshan. - Podejrzewam, że Malloy, główny stajenny, będzie ci wdzięczny, że już nie będzie musiał się nią zajmować. - Chętnie zasypałby Troth brylantami, 224

ale jeśli mały żywy prezent mógł wywołać taki uśmiech, to gotów był poda rować jej wszystkie koty w królestwie.

- Jesteś przywiązany do tej sofy? - zapytała Troth. Kyle spojrzał na mebel, pamiątkę po tak zwanym stylu egipskim sprzed kilku dekad. Sofa stała w pokoju dziennym od niepamiętnych czasów i on to przyjmował jako coś normalnego i niezmiennego. - Nie jestem. Właściwie to jej nawet nie lubię. Krokodylowe nogi mają pewnie specyficzny urok, ale sam mebel jest strasznie niewygodny i do tego ten okropny odcień zieleni. - A więc nie będzie jej tu. Troth skinęła na dwóch służących, którzy posłusznie podnieśli sofę i, ugi nając się pod jej ciężarem, ruszyli w stronę drzwi. W ciągu minionych dwóch tygodni przejrzała większość pokoi w całym domu. Zgodnie z kilkoma podstawowymi zasadami feng shui w pomiesz czeniu nie powinno być żadnych połamanych rzeczy, żadnego chaosu ani przedmiotów, których nie lubi mieszkająca w nich osoba. W ciągu dwóch stuleci od wybudowania Dornleigh rzeczy wciąż przyby wało i teraz wrażenie chaosu było wszechobecne. Troth przemierzała poko je, krytycznym okiem rejestrowała stare meble, kiepskie obrazy, zniszczone dywany oraz wiele innych rzeczy zgromadzonych w ciągu wielu dekad. Kyle towarzyszył jej w tych wędrówkach, wypowiadając mimochodem uwagi na temat tego, co ona miała zamiar usunąć. Jeśli okazywało się, że jest do cze goś przywiązany, Troth pozwalała to zostawić. Szybko się jednak przekonał, że jeśli Troth coś kwestionowała, to na ogół ta rzecz była już skazana na straty. Sposób, w jaki Troth potraktowała biuro majątku, wzmocnił tylko wiarę Kyle'a w feng shui. W tym niewielkim pokoju mieściły się chyba wszystkie książki związane z rolnictwem, no i oczywiście wszystkie księgi rachunko we. Kyle serdecznie tego miejsca nie znosił i przebywał w nim tylko wtedy, gdy musiał załatwić sprawy związane z zarządzaniem majątkiem. Po uważnym zlustrowaniu pomieszczenia Troth przestawiła biurko tak, żeby siedząca za nim osoba nie miała drzwi za plecami. Gdy tylko Kyle przy nim usiadł, dotarło do niego, jak bardzo nie znosił uczucia, że ktoś mógłby po cichu stanąć za nim, gdy on będzie zajęty pracą. 225


Troth przeprowadziła także wiele mniejszych zmian: usunęła parę niewy godnych krzeseł, nikomu niepotrzebny stół i powiesiła na ścianie ulubiony pejzaż Kyle'a. Większość pomieszczeń na parterze skorzystała również na zmianach, nie mówiąc już o nowej drodze dojazdowej, która została przebudowana w bły skawicznym tempie. Dłużej, niestety, trzeba było czekać na zrealizowanie innych jej sugestii, takich jak: obsadzenie narożników bluszczem, zmianę koloru ścian czy nowe tapety w wielu pokojach. Mimo to Kyle już czuł się w Dornleigh lepiej niż kiedykolwiek. Feng shui sprawiło, że zaczął zupełnie inaczej myśleć o domu, w którym dorastał. Do tej pory oczywiste było dla niego, że jest jednym z długiej linii Renbourne'ów. Pewnego dnia dom i rodowe dobra staną się jego włas nością. Ale zawsze będzie jedynie strażnikiem, którego zadanie polega na tym, aby dbać o majątek i przekazać go w dobrym stanie swojemu dzie dzicowi. Ograniczenia wynikające z roli strażnika majątku zawsze go iry towały. Dopiero teraz, dzięki Troth, przekonał się, jak bardzo może zmienić swoje otoczenie. Chociaż ojcowizna zawsze będzie dla niego świętością, Dorn leigh przestało już być przygniatającym ciężarem. Gdy meble, dzieła sztuki i różne drobiazgi, które przywoził z podróży, stały się częścią nowego Dorn leigh, zaczaj się wreszcie dobrze w nim czuć. Zdumiewające. Sama Troth stała się dla niego błogosławieństwem. Pragnął ciągle być w jej towarzystwie i praktycznie spędzali ze sobą prawie całe dnie, zaczynając od porannych ćwiczeń chi w ogrodzie lub konnej przejażdżki po posiadłości, a potem praca z feng shui. Była wspaniałym kompanem pod każdym wzglę dem: wesoła, pomysłowa, inspirująca, stanowiła nieocenione źródło infor macji o świecie, w którym się urodziła i wychowała. Chociaż Troth zawsze była w stosunku do niego bardzo serdeczna, Kyle odczuwał bolesny brak w ich relacjach czegoś bardziej osobistego. Najbardziej jednak gnębiło go, że Troth coraz częściej mówiła o zbliżają cym się terminie upływu ważności ich małżeństwa. Wizja jej odejścia wisia ła nad jego głową jak przysłowiowy miecz Damoklesa. - Smith, oprzyj to o ścianę. Co o tym sądzisz, milordzie? Powróciwszy do rzeczywistości, Kyle spojrzał na lustro w pozłacanej ra mie, które lokaj przed nim ustawił. - Wieszaj - powiedział. - Interesujące, jak lustro potrafi rozświetlić prze strzeń i sprawić, że wydaje się większa, bardziej żywa. Gdzie je znalazłaś? Nie pamiętam, żebym je kiedykolwiek widział. 226

- Na strychu. Jest tam tyle rzeczy, że można by zmienić wystrój domu nawet dwa razy większego. - Przez chwilę obserwowała go w milczeniu. Czas zabrać się do twojej sypialni - powiedziała w końcu. Zamrugał oczami, wyraźnie zaskoczony. - Czy to konieczne? - Tak - odparła krótko i, nie czekając na jego reakcję, zdecydowanym krokiem opuściła dzienny pokój i schodami w górę ruszyła do jego sypialni. Zanim ją dogonił, stała już pośrodku pokoju i, zmrużywszy oczy, rozglą dała się badawczo po jego wnętrzu. - Skoro to jest twój intymny świat, trzeba go tak urządzić, żeby pomagał utrzymać twoją energię w harmonii - rzuciła z ożywieniem. - Nic dziwne go, że mając przed oczami ten ogromny globus, zawsze pragniesz stąd uciec. Jeszcze gorzej wygląda sprawa z twoim łóżkiem. Ustawione jak na katafal ku - to trzeba natychmiast zmienić. Teraz rozumiem, dlaczego wciąż nie możesz dojść do siebie. - , Jak na katafalku"? Kyle spojrzał na zwieńczone baldachimem łoże stojące przy przeciwle głej ścianie. Jego masywne, rzeźbione ,,plecy" znajdowały się na wprost drzwi. - Zmarli przed pogrzebem są układani nogami w stronę drzwi. Ale co dobre dla zmarłych, jest bardzo złe dla żyjących. Żebyś mógł dobrze wypo czywać, łóżko trzeba przesunąć pod tamtą ścianę. - Ten pokój zawsze był tak urządzony. Uniosła brwi. - I zawsze stąd uciekałeś, prawda? Twój instynkt działał prawidłowo. Pomyślał o upiornych koszmarach, które go wciąż dręczyły. Jeśli przesta wienie łóżka miało go przed nimi uchronić, to warto było spróbować. - Zgadzam się. - Zobaczysz, będziesz spał i czuł się lepiej. Patrzył na nią z zachwytem, ledwo słyszał, co mówi. Stała na tle okna i wyglądała oszałamiająco. Europejskie stroje nosiła z taką gracją i podnie cającą zmysłowością. Oczami wyobraźni widział, jak niesie ją na to łoże i jak się z nią kocha. Najwyraźniej siły witalne wróciły mu już na dobre.

227


W tym czasie, gdy przestawiano meble, Troth wyszła po kilka dekoracyj nych drobiazgów, które miały ozdobić sypialnię Kyle'a. Kiedy wróciła, słu żący skończyli już pracę, a Kyle siedział w fotelu, trzymając na kolanach kotkę Troth, którą nazwano Perełką. Domyśliła się, że zabrał kotkę, by w za mieszaniu ktoś nie zrobił jej krzywdy, ale mała zdrajczyni wydawała się bar dzo szczęśliwa, że siedzi i mruczy dla niego. Na stole, w południowo-zachodnim narożniku pokoju, ustawiła kryształo wy wazon i umieściła w nim kwiaty z ogrodu, po czym wydała polecenie pokojówce, aby pamiętała, że kwiaty muszą być zawsze świeże. Umierają ce, według feng shui, dają bardzo niedobry impuls. - To miejsce jest wymarzone dla kryształu - oznajmiła, z zadowoleniem patrząc na swoje dzieło. - Myślę - powiedział po chwili - że spodobają mi się twoje zmiany. - Jestem tego pewna. - Wyjęła kaczki mandarynki z ceramiki, które zna lazła na poddaszu, i ustawiła je w tej części sypialni, która, według feng shui, rządziła erotyką. Kaczki mandarynki były symbolem miłości i wierności. Zawsze razem - nie jedna, nie trzy, lecz dwie. W skupieniu przechodziła z pomieszczenia do pomieszczenia, wyrównu jąc poziomy energetyczne we wszystkich sektorach odpowiedzialnych za erotykę. Kyle w ciągu roku powinien zawrzeć związek małżeński. Być może nawet Wrexham, kiedy już wróci do domu i spędzi w nim parę miesięcy, znajdzie stosowną wdowę. Chociaż nie. Uzgodniła z Kyle'em, że prywatne apartamenty Wrexhama nie będą zmieniane bez jego zgody. Ustawiła figurki przy wazie z kwiatami. - Te kaczki zostały wykonane w Chinach, trzeba przyznać, że bardzo sta rannie. - Podoba mi się pomysł, by mieć przy sobie kawałek Chin. Odwróciła kaczki tak, aby spoglądały na siebie. - Zostało jeszcze dwadzieścia osiem dni. Uśmiech nagle znikł z jego twarzy. - Gdzie się zatrzymasz, kiedy stąd odjedziesz? - zapytał. - Co będziesz robiła? Co chciałabyś robić? Jej dłonie znieruchomiały na błyszczącej ceramice. - Może zostanę w Szkocji. Znajdę maleńką chatkę i nauczę się hodować owce. - Samotne życie. - Przynajmniej będę mogła sobie na takie życie pozwolić. Chociaż może nie do końca. Wprawdzie mam pieniądze, które mi dałeś w Kantonie, plus 228 te, które mi przekazał Gavin Elliott za twoje udziały w Elliott House, ale właściwie należą do ciebie i powinny do ciebie wrócić. Myślałam o podję ciu pracy w firmie handlowej w Edynburgu lub Londynie. - Nikt nie zamierza wyprawić cię stąd bez grosza! - zawołał z irytacją. Zawsze chciałem wyznaczyć pewną sumę, która zapewni ci wygodne życie. Jej usta zadrżały. - Wrexham sugerował dwa tysiące funtów rocznie, ale to zupełnie niepo trzebne. Nie musicie mnie przekupywać, skoro odchodzę sama i niczego za to nie chcę. - Cholera, Troth! Kłujesz niczym jeż. - Posadził Perełkę na pododze i wstał z fotela. - Przestań obciążać mnie odpowiedzialnością za niemądre słowa mego ojca. Nie ma mowy o jakimkolwiek przekupywaniu. Ocaliłaś mi życie. Skoro przywiązuję do tego taką wagę, dlaczego nie miałbym wyznaczyć ci dożywotniej pensji w dowód mojej wdzięczności? Wdzięczność? Inna forma zobowiązania. Drżąc z oburzenia, odparła: - Sto funtów rocznie w pełni wystarczy. Nie musisz tracić swojego dzie dzictwa na byłą kochankę. Lepiej będzie, jeśli zatrzymasz te pieniądze dla swoich synów i córek pełnej krwi. Podszedł do stołu i rzucił z wściekłością: - Pozwól zatem, że jeszcze raz powtórzę: nie ma problemu dzieci ,,pełnej krwi", ponieważ nie mam zamiaru wchodzić kiedykolwiek w ponowny zwią zek małżeński. Nie szczęści mi się w tym względzie. Nigdy nie widziała, żeby był taki wściekły, przynajmniej nie na nią. Dla czego go prowokowała, dając do zrozumienia, że była przez niego i jego rodzinę źle traktowana? Jego ojciec to gburowaty, stary fanatyk, ale Kyle był w stosunku do niej zawsze uczciwy. To nie jego wina, że nie mógł jej pokochać. Przypomniała sobie tę pamiętną noc w Feng-tang, gdy zmusił jądo ucieczki, ratując przed wściekłością tłumu. Jeśli ona uratowała mu życie, to on rów nież to zrobił. Nie miała prawa się wściekać. Najwyższy czas odłożyć wszyst kie pretensje na bok, zanim zniszczą jej duszę. - Możesz nie planować ponownego małżeństwa, ale życie jest nieprzewi dywalne. Nie zamykaj drzwi przed żadną możliwością. Perełka wykorzystała tymczasem chwilę nieuwagi i wskoczyła na stół. Kiedy uszczęśliwiona zmierzała w stronę wazonu z kwiatami, Troth w porę ściągnęła ją ze stołu. - Lepiej zamykaj swój pokój, milordzie, inaczej żeńskie istoty mogą wtar gnąć do środka i poturbować ciebie i twoją własność. 229


Z kotem na ramieniu okrążyła łóżko i skierowała się w stronę drzwi, za stanawiając się, co za kobieta będzie je z nim dzieliła. Na pewno nie ona.

36

Skłamałby, gdyby powiedział, że przesunięcie łoża nie pomogło. Kosz mary senne, pod których wpływem budził się zlany potem, zniknęły, ustępu jąc miejsca normalnym, czasem także złym snom. Jego energia uległa rów nież zauważalnej poprawie. Niestety, nie wpłynęło to w żaden sposób na relacje z Troth, która wciąż odnosiła się do niego z tym samym, uprzedzająco grzecznym chłodem. Ja kie to szczęście, że trzymała go na dystans, ponieważ wzmocnieniu jego sił witalnych towarzyszyła jakże bolesna świadomość, że Troth, mimo iż tak blisko, była tak daleko. Tego roku Wyspy Brytyjskie cieszyły się wyjątkowo wczesną i ciepłą wiosną i Kyle z żalem pomyślał, że wkrótce wyjadą do Szkocji. Czuł, że z tej podróży Troth już z nim nie wróci. Pocieszał się, że zostaną mu po niej przynajmniej ćwiczenia chi. Po poran nym treningu był znacznie spokojniejszy i bardziej zrelaksowany, gotowy do zmierzenia się z tym, co przyniesie dzień. Każdego ranka Troth wymykała się z domu cicho jak kot, jakby jej nie zależało, by Kyle do niej dołączył. Kyle, z kolei, podjął tę grę, starając się uchwycić moment, kiedy ona wychodzi lub odszukać ją później w ogrodzie, co wcale nie było takie proste, ponieważ miejsce ćwiczeń zawsze uzależnia ła od pogody i nastroju. Tego ranka zdążyła wyjść, zanim wyjrzał przez okno, musiał więc udać się na poszukiwania. Miał już wprawę, więc bez trudu odnalazł ją w wysadzanej drzewami owo cowymi małej alejce w odległym końcu ogrodu. Kwitnące drzewa w blasku wiosennego poranka wyglądały oszałamiająco. Każdy podmuch wiatru osy pywał z gałęzi chmurę kwiatowych płatków, które, wirując w powietrzu, powoli opadały na murawę. Zatrzymał się u wylotu alejki i ze ściśniętym sercem obserwował, z jaką gracją Troth porusza się w promieniach słońca przenikających przez gałęzie drzew. Drugiej takiej jak ona nie było nigdzie: ani w Chinach, ani w Euro230

pie, ani w obydwu Amerykach. Tego ranka jej włosy nie były związane i tań czyły wraz z nią, gdy w przesyconym zapachem kwiatów powietrzu płynnie przechodziła od jednej formy chi do drugiej. Odwróciła się i najcieplejszym spojrzeniem, jakiego nie widział od tygodni, poprosiła, by do niej dołączył. Bez trudu wszedł w rytm tai chi, wyobrażając sobie, jak napełnia go wydobywająca się z ziemi energia. Spokój, który jej towarzyszył, był balsamem dla jego duszy. I chociaż wkrótce będzie ćwiczył sam, to jednak duch Troth pozostanie już z nim na zawsze. Po przećwiczeniu trzech podstawowych form Troth podniosła z ziemi zła maną gałąź i oczyściła ją z bocznych gałązek. - Teraz, kiedy już jesteś silniejszy, możemy spróbować sparringu. Czy widziałeś kiedyś walkę na kije? - Nie w formie wing chun, ale widziałem pewną formę walki na drągi w Anglii i na długie żerdzie wśród Indian. - Przygotował gałąź dla siebie. Nie sądzisz, że te szybko się złamią? - Cóż, bambusowe z pewnością byłyby lepsze, jednak w tej chwili to bez znaczenia, przecież nie mamy zamiaru wyrządzić sobie krzywdy. Zaledwie Kyle zdążył przygotować kij, Troth mocno uderzyła swoim o zie mię, po czym błyskawicznie skierowała go prosto w Kyle'a i ten w ostatniej chwili zdołał go zablokować. Teraz nastąpiła cała seria szybkich uderzeń i kontruderzeń. Kije były sę kate i wymiana ciosów nie przebiegała zbyt płynnie. Kyle nie dopuszczał myśli, że mógłby uderzyć Troth, za to ona nie miała takich obiekcji i wymie rzyła kilka dotkliwych ciosów. Ale nawet jeśli ta walka była jedynie walką symulowaną, Troth, gdyby tylko chciała, mogła mu wyrządzić znacznie gorszą krzywdę. Gdy jednak Kyle zorientował się, że Troth biegle opanowała sztukę bloko wania, zaczął walczyć znacznie bardziej agresywnie. Jedno błyskawiczne uderzenie i Troth znalazła się wśród niżej położonych gałęzi drzewa, strzą sając z nich deszcz kwiecia. - Dobra robota! - zawołała ze śmiechem. - Czyżbyś się uczył walki na drągi, kiedy byłeś chłopcem? Pokręcił głową. - Nie, to była szermierka u najlepszego fachowca w Londynie. Wpraw dzie to nie to samo, co walka na kije, ale ma z nią wiele wspólnego. Z bojowym okrzykiem zeskoczyła z drzewa, wymachując trzymaną w rę ku gałęzią. Kyle zamierzył się ponownie i kiedy kije uderzyły o siebie, w po wietrzu rozległ się przeraźliwy trzask. 231


Troth spojrzała krytycznie na pozostałe w jej rękach resztki. - To oznacza, niestety, koniec naszej walki. Kyle cisnął złamaną gałąź na bok, ale nie chciał zakończyć tego dającego im tyle radości sparringu. - Może spróbujemy poćwiczyć ,,lepkie ręce"? - Doskonale. - Podniosła do góry dłonie i Kyle przycisnął do nich swoje. Powoli zaczęła zataczać w powietrzu koła, podczas gdy Kyle usiłował prze rwać kontakt. Czy to, co czuł, że płynie do niego, to była energia Troth prze sycona jej zapachem? Czy też był po prostu pod urokiem jej ciemnych oczu i pełnej wdzięku sylwetki? Chi nie było jedyną formą energii, która płynęła między nimi. Niezwykła siła przyciągania, która od tygodni rosła z każdym dniem, osiągnęła tego ranka pułap. Uśmiechając się tajemniczo, przyspieszyła kroku, dodając do ćwiczenia ruch stóp, cofając się bądź zręcznie odskakując na bok. Kilkakrotnie była bliska osiągnięcia celu, ale za każdym razem Kyle potrafił jej to uniemożliwić. - Jesteś naprawdę dobry - powiedziała, nieco zadyszana. - Może powin nam spróbować cię przewrócić. Ziemia jest tu dostatecznie miękka, nie zro bię ci zbyt wielkiej krzywdy. - Tacyśmy pewni siebie? - powiedział, szczerząc zęby w szerokim uśmie chu. - No to dalej, pokaż, co potrafisz! Ruszyła do przodu i, wykonawszy gwałtowny ślizg, zahaczyła jego nogę i błyskawicznie go przewróciła. Ale tak, jak powiedziała, darń była napraw dę miękka. Przekoziołkował, natychmiast stając na nogi i ponownie złączył z nią dłonie. - Jeszcze parę lat ćwiczeń i możliwe, że ci się zrewanżuję. Z jej oczu nagle zniknęło rozbawienie. - Masz, milordzie, zaledwie parę dni na naukę, dwadzieścia jeden mó wiąc dokładniej. Dlaczego, u licha, mu o tym przypomina? Poirytowany, z całej siły naparł na jej prawą dłoń. Gdy bez trudu go skontrowała, podciął ją i przewrócił na ziemię. Padając, pociągnęła go za sobą i obydwoje jak kłody runęli na trawę w skomplikowanej konfiguracji rąk i nóg. Roześmiała się; jej twarz znalazła się o centymetry od jego twarzy. - Szybko się uczysz, milordzie. Nie doceniałam ciebie, ale więcej już tego błędu nie popełnię. Jej włosy miękko spływały wokół twarzy. Jej piersi były przytulone do jego torsu, kuszące, jak owoc ofiarowany Ewie przez węża. 232 Powinien się odsunąć i wstać, ignorując to, co ujrzał w jej oczach. Za miast tego jednak rzekł chrapliwym głosem: - Przeceniasz mnie, jeśli sądzisz, że mogę zrezygnować z takiej pokusy. Ujął w dłonie jej twarz i zaczął ją całować. To było tak dawno, tak bardzo dawno... Jej usta rozchyliły się, jego język dotknął jej języka. Zareagował jak umie rający z głodu człowiek, któremu niebo zsyła mannę. Jak mógł zapomnieć o sile tego, co ich kiedyś połączyło? Objął ją w talii i mocno do siebie przy ciągnął. - Dobry Boże, Mei-Lian, tak bardzo cię pragnąłem. Dotykać, przytulać, kochać. - Ale co... co będzie z chi? - wykrztusiła. - Nie możemy ryzykować, że spłoniemy jak pochodnie. - Ja już płonę. Czując, jak buzuje w nim krew, przekręcił się tak, aby mieć ją pod sobą i zaczął całować delikatne wygięcie jej szyi. Jej ręce wsunęły się pod jego tunikę, chcąc pieścić nagą skórę. Kiedy jej dłonie przesuwały się w szaleń czym tańcu wzdłuż jego pleców, uniósł jej tunikę i obnażył piersi. Wygięła się z jękiem, gdy jego usta objęły brodawkę i zaczęły ją ssać, aż nabrzmiała. Po prawie rocznym głodzie nie mógł się nią nasycić. Jej delikatna skóra miała słonawy smak, gdy wodził po niej językiem. Kiedy ściągnął jej luźne spodnie, lekki wietrzyk musnął gałęzie drzew i różowe płatki spłynęły na jej nagi brzuch, wyznaczając trasę dla jego pocałunków. Jej uda rozszerzyły się pod dotykiem jego dłoni, odsłaniając najintymmejsze kobiece miejsca dla coraz śmielszych pieszczot. Krzyczała, gdy ją całował, jej biodra parły do przodu, a palce wplatały się w jego włosy w erotycznym uniesieniu. - Och, Kyle, Kyle! Jej reakcja rozpalała go, sprawiając, że chciał, aby to trwało jak najdłużej, dając jej niewypowiedzianą rozkosz. Po kulminacji, która zdawała się prze dłużać w nieskończoność, Troth wyjęczała: - Dosyć, o Bogowie, dosyć! Inaczej umrę. Ciężko dysząc, położył głowę na jej brzuchu, wdychając upajający zapach miłości. Jej dłonie delikatnie pieściły jego włosy. Gdy jej oddech uspokoił się trochę, wymamrotała: - Chodź do mnie. - Pociągnęła go za włosy. - Moje jin wzywa ciebie. Ściągnął z siebie ubranie. Rześkie, wiosenne powietrze przyjemnie chło dziło rozpalone ciało. Miała rację, twierdząc, że jej kobiecość uzupełni jego 233


męskość, gdy tylko zanurzy się w niej. Jin i jang, jedność ciała i ducha wy rażana w szaleńczym ruchu i nagłym, pełnym napięcia bezruchu. Złączeni w pozbawiającej tchu miłosnej grze dotarli do szczytu rozkoszy. Czas przestał istnieć, pozostała jedynie rozkosz i zniewalająca kobieta w je go ramionach. Zmęczeni zwolnili szaleńcze tempo. Ich ruchy stały się czułe i spokojne. Słyszeli swoje głośne oddechy oraz mcne bicie serc. Bliski wyczerpania po chylił się, aby jeszcze raz ją pocałować, całym sobą poczuć jej zapach. - W tym, milordzie, jesteś prawdziwym mistrzem - wydyszała, unosząc biodra i obejmując go lubieżnie. Ostatni, konwulsyjny spazm i długo powstrzymywane nasienie popłynęło, i zostało w niej. Upajająca ekstaza sparaliżowała go na chwilę, po czym od płynęła, ustępując miejsca złości za tak karygodną utratę kontroli. - Cholera! - Ciężko dysząc, przekręcił się na bok i przyciągnął Troth do siebie, jakby wzięcie w ramiona mogło ją obronić przed konsekwencjami popełnionego przed chwilą błędu. - Przepraszam, Troth. Nie chciałem, aby tak się stało. Jego słowa podziałały na nią jak kubeł zimnej wody, zamieniając upaja jącą radość w garstkę popiołu. Jak mogła być taka głupia, by nie zdawać sobie sprawy z tego, że on pragnął tylko jej ciała? - Oczywiście, to był wypadek, milordzie. Figlowanie z konkubiną nie powinno mieć nic wspólnego z płodzeniem dzieci. - Nie mów tak. - Ujął w dłonie jej twarz, jakby tym gestem chciał złago dzić gorzką wymowę swoich słów. - Chodzi o to, że nie można bezmyślnie płodzić dzieci z osobą, która nie chce ich mieć. Wyrwała się z jego objęć. Jej oczy płonęły. - Cóż to byłby za kłopot, gdybyś musiał wybierać, czy zostać z niechcianą żoną, czy też uznać swoje dziecko za bękarta. Nie martw się. Nie zaszłam w ciążę po tym, jak kochaliśmy się w Feng-tang, i nie sadzę, abym mogła zajść teraz. Ty i twoja bezcenna ojcowizna są bezpieczne. Usiadł i, oparłszy się na łokciu, patrzył na nią jak na petardę, która ma za chwilę wybuchnąć. - Czy ty naprawdę uważasz, że jestem aż tak nietolerancyjny, że mógł bym odrzucić dziecko tylko dlatego, że ma mieszaną krew? Spuściła wzrok, wiedząc, że nie była w porządku. - Nie uważam, abyś był nietolerancyjny. - Wręcz przeciwnie, był najbar dziej otwartym człowiekiem, jakiego kiedykolwiek spotkała, ale to nie tole rancja była problemem. - Pożądanie jest czymś płytkim, nawet niebezpiecz nym, gdy nie jest oparte na solidniejszym fundamencie. - Gdy nie ma miłości. 234

Ale teraz, kiedy się znowu kochali, jak będą mogli trzymać się od siebie z daleka, żyjąc pod jednym dachem? Istniało tylko jedno wyjście. Z bolesną pewnością, że postępuje słusznie, powiedziała: - Nadszedł czas, abym stąd odeszła. Po jego oczach widać było, jak bardzo wstrząsnęły nim te słowa. Nie przyj mując do wiadomości ich sensu, rzekł: - Możemy wyruszyć do Szkocji choćby jutro. - Tu nie ma miejsca na żadne ,,my", Kyle. - Z bólem dotknęła jego po liczka. - Jesteśmy więcej niż tylko dobrymi kochankami, ale znacznie mniej niż małżonkami. Bycie razem tylko by nas raniło. Wyjadę do Szkocji sama. Zacisnął zęby. - Przecież jeszcze nie minął rok. - Ten handfasting to tylko... fikcja i nie ma sensu, by ją utrzymywać, skoro prawda jest taka, że nie jesteśmy małżeństwem i nigdy nim nie byli śmy. Ten związek wkrótce przestanie istnieć, bez względu na to, czy będzie my razem, czy się rozstaniemy. Ale tak będzie łatwiej. - Wstała, chcąc za wszelką cenę uniknąć pokusy dotknięcia go. - Z twoją czy też bez twojej aprobaty wyjeżdżam, Kyle. Jego nagie ciało oświetlały przeciskające się przez gałęzie promienie słoń ca. Siedział na trawie bez ruchu, jak grecki posąg - tylko palce jednej dłoni zaciskały się i rozwierały. W końcu powiedział: - Weź powóz podróżny, będzie wygodniejszy. A... a jeśli postanowisz wrócić, przywiezie cię z powrotem. - Ja nie wrócę, milordzie - odparła miękko. - Jaki to miałoby sens? Ubrała się i splotła włosy w warkocz, zastanawiając się, czy wszystko nie potoczyłoby się inaczej, gdyby ich nie rozpuszczała. Kyle wstał i usiłował się ubrać, chociaż szło mu to opornie. - Napiszesz do mnie od czasu do czasu? Zbyt wiele nas przecież łączy, abyśmy mogli o sobie zapomnieć. - Może. Ale przede wszystkim muszę jak najszybciej stąd wyjechać. Da leko. - Wspięła się na palce i pocałowała go w policzek. - Bardzo się cie szą, że pana poznałam, milordzie. Podniósł jej dłonie do ust. A ja, że mogłem poznać ciebie. Żałuję... że to się tak skończyło. - Ja również - przyznała ze smutkiem. - Ja również.

235


Duży, podróżny powóz umożliwił Troth zabranie wszystkich swoich rze czy. Chociaż nie było ich znowu tak dużo i spakowanie nie zabrało jej zbyt wiele czasu. Spokojnie pożegnała służących, których najlepiej znała, jakby jej odejście było częścią jakiegoś od dawna istniejącego planu. I chociaż żadne z nich nie powiedziało ani słowa, to jednak w oczach Bessy i starego Hawkinga widać było niemy wyrzut. Kiedy następnego ranka miała już zejść do powozu, zorientowała się, że wciąż ma na palcu pierścień. Zdjęła go i położyła na gotowalni, następnie wyjęła celtycką bransoletę, którą otrzymała od Meriel. Klejnoty rodowe to tylko rodzinny depozyt, a ona nie należała już do Renbourne'ów. Tak na prawdę nigdy do nich nie należała. Ułożyła bransoletę wokół pierścienia tak, że tworzyły koncentryczne koła, jak słoje drzewa. Nie czując żalu, odwróciła się i wyszła. Na zawsze.

37

ywają sytuacje, kiedy nie można się nie upić, i Kyle był tego kla

sycznym przykładem. Starał się jakoś trzymać, gdy się żegnał z Troth. Zaopatrzył ją w gotówkę i czek wystawiony na bank w Edynburgu, co miało jej zapewnić utrzymanie do czasu, aż sporządzi właściwy zapis na jej rzecz. Troth zachowywała się podobnie: twarz nieprzenikniona, maniery bez za rzutu, jak prawdziwa angielska dama. Poza tym obydwoje wiedzieli, że to i tak kiedyś nastąpi. Tylko że... nie tak szybko. Skinęła głową i wsiadła do powozu. Odmówiła zabrania ze sobą poko jówki, która miała dotrzymywać jej towarzystwa. Troth potrafiła i chciała sama o siebie zadbać. Jej jedynym towarzyszem był mały kotek bezpiecznie umieszczony w wiklinowym koszyku. Wciąż miał w oczach jej kamienną twarz, zanim lokaj zamknął drzwi po wozu. Trudno było uwierzyć, że jeszcze dwadzieścia cztery godziny temu kochali się tak nieprzytomnie. Gdy powóz ruszył nową drogą dojazdową, aby po chwili zniknąć wśród drzew, Kyle poszedł na górę do jej pokoju. Nigdy do niego nie wchodził, gdy tu była. Jakże inaczej wyglądał w porównaniu z tym, co pamiętał sprzed siedmiu lat. Zmieniły się meble, zasłony i cały wystrój. 236

B

Wnętrze było sympatyczne, ale zaskakująco puste. Wszystkie rzeczy Troth zostały załadowane do powozu, który zmierzał na północ. Nie było żadnego śladu, że kiedyś tu mieszkała, jeśli nie liczyć pozostawionej pod lustrem bransolety i pierścienia. Była jakaś przygnębiająca nieodwołalność w pre cyzji, z jaką te klejnoty ułożyła -jeden wewnątrz drugiego. Osiodławszy Nelsona, Kyle ruszył szaleńczym galopem przez wzgórza. Po pewnym czasie, czując zmęczenie, zamienił jazdę na spacer po polach, jak ziemianin sprawdzający stan wiosennych zasiewów. Kiedy był młodszy, nużyły go obowiązki i przerażała myśl, że już na za wsze będzie przywiązany do majątku. I dziwna rzecz, teraz ta praca spra wiała mu przyjemność, nawet jeśli nigdy nie będzie takim zapalonym farme rem jak Dominik. Dokumenty majątku i korespondencja zajęły go aż do kolacji. Siedział przy stole sam, z ponurą twarzą, po czym zaszył się w gabinecie, mając ochotę się upić. Oczywiście nie od razu, to byłoby zbyt wulgarne. Łagodne obniża nie poziomu brandy w karafce powinno do wieczoru zaowocować przyjem nym rauszem, pod którego wpływem prawdopodobnie o własnych siłach uda się w końcu na spoczynek. Może powinien pojechać do Londynu. Czekało tam tyle rozrywek: nie kończące się przyjęcia, przyjaciele, których nie widział od siedmiu lat, no i będzie miał więcej czasu dla ojca. Młodziutkie panny gotowe do zamęścia i ich ambitne matki, które chętnie złowiłyby przyszłego lorda Wrexhama. Na samą myśl ciarki mu przeszły po plecach. Lepiej unikać Londynu w se zonie. Był już po czwartym kieliszku brandy, gdy z głównego holu dobiegły go głosy. Hawking i jeszcze ktoś, prawdopodobnie jakiś lokaj. Nagle drzwi gabinetu otworzyły się szeroko i do środka wszedł jego brat w pokrytym kurzem podróżnym stroju. - Och, znakomicie! Kieliszek brandy z pewnością mnie rozgrzeje. To była długa jazda. Kyle patrzył na niego ze zdumieniem, niepewny, czy nie ma czasem halu cynacji. - Co, u licha, tu robisz? - Przejeżdżałem obok i pomyślałem, że spędzę noc w Dornleigh. Dom nalał sobie kieliszek brandy i usiadł w stojącym obok fotelu. - O ile wiem, Dornleigh nie leży na drodze ze Shropshire do kogokol wiek, kogo mógłbyś chcieć odwiedzić. 237


- A więc skłamałem - odparł spokojnie Dominik. Do pokoju wszedł lokaj, niosąc tacę z jedzeniem. Dom polecił mu posta wić ją na stoliku, następnie poprosił, żeby napalił na kominku. Kyle zacze kał, aż lokaj spełni prośbę i wyjdzie, po czym powiedział sucho: - No dalej, czuj się jak u siebie w domu. - Cóż, to był mój dom przez wiele lat i jeśli ktoś ze służby sprzeciwiał się mojemu poleceniu, zawsze mogłem udawać, że jestem tobą. Powinieneś jed nak trochę przytyć, zbyt łatwo można nas teraz odróżnić. - Dominik wy ciągnął stopy w kierunku kominka. - Powinieneś również pozwolić sobie na trochę więcej luksusu, choćby takiego jak ogień na kominku. Zapowiada się zimna noc. - Nie po kilku brandy, - Aha. - Dominik odstawił kieliszek i zajął się tostem z cienkim plaster kiem szynki i piwem. - Co się dzieje, Kyle? Od wczoraj czuję się tak, jak bym otrzymał cios w żołądek. A ponieważ nic takiego mnie nie spotkało, to musi chodzić o ciebie. Kyle westchnął. - Jak to się dzieje, że zawsze musisz wiedzieć, kiedy coś idzie nie tak. - Ty również wiesz. Poza tym podejrzewam, że obydwaj odziedziczyli śmy po matce typową dla mieszkańców szkockich gór zdolność jasnowidze nia. Pamiętasz ten fatalny upadek, który przydarzył mi się podczas polowa nia w środkowej Anglii? Wiedziałeś o tym natychmiast i byłeś przy moim łóżku, znęcając się potem nade mną przez dwa dni. Kyle pamiętał to doskonale. Pamiętał również porażający strach, który czuł, gdy jego brat walczył pod Waterloo i przez kolejne dni, gdy Dominik za ginął po bitwie. Taka zdolność odczuwania to niezbadany dotąd aspekt związ ków między bliźniakami, - Wiedziałem, że coś strasznego przytrafiło ci się w Chinach - powie dział Dominik po chwili milczenia. - Nie mogłem uwierzyć, że... że nie żyjesz. Musiałem siebie wmówić, ponieważ ten koszmar nie mijał. Wpraw dzie osłabł po twoim uwolnieniu z więzienia, ale tak naprawdę nigdy się nie skończył. Przez dłuższy czas zastanawiałem się nawet, czy twoja dusza nie trafiła czasem do czyśćca. - Jego głos przeszedł w szept. - Mam wrażenie, jakbyś wciąż tam był. Ostatnie słowa zawisły w powietrzu jak aluzyjne pytanie. Nie było sensu odwlekać tego, co wydawało się nieuchronne. - Troth dziś rano wyjechała do Szkocji. - Na jak długo? 238 - Ona nie wróci. Nigdy. Dominik spojrzał na niego spod oka. - A więc stąd ta karafka z brandy. - Nigdy nie myśleliśmy o małżeństwie, powiedzieliśmy więc, że ten nasz hanfasting miał jedynie na celu pomóc Troth w opuszczeniu Chin. Zgodnie z regułami takiego związku mogła odejść po upływie roku. Jednak Dominik nie dał się zwieść. - Jak na kogoś, kto nie chce być żonaty, wypiłeś zbyt dużo brandy. Kyle zamknął oczy, czując, jak tętni mu w skroniach. - Ja... bardzo polubiłem Troth. Będzie mi jej brak. - A więc to ona chciała zakończyć wasz związek? Dziwne. Miałem wra żenie, że również cię lubi. - To nie wystarczy, żeby być małżeństwem. Kanapka znikła i Dominik wrócił do brandy. - Czy mam wyciągać z ciebie po jednym słowie na godzinę? Niech tak będzie, jeśli to konieczne, ale uważam, iż lepiej będzie dla nas obu, jeśli powiesz mi, o co tu, do licha, chodzi. Kyle w milczeniu patrzył na płonący na kominku ogień, rozkoszując się jego ciepłem. Aż do przyjścia Dominika nie zdawał sobie sprawy, że jest mu zimno. - To było... trudne zarówno dla Troth, jak i dla mnie. Jak powiedziała Troth, byliśmy więcej niż kochankami, ale mniej niż małżonkami. Nie chcia łem, żeby odeszła, było to jednak jedyne uczciwe rozwiązanie. Prawie przez całe życie czuła się obca. Zasługuje na kogoś, kto potrafi to zmienić. - A ty nie możesz? - Kochałem tylko raz. Więcej nie potrafię. - Nie jestem pewien, czy dobrze cię zrozumiałem. Twierdzisz, że nie ko chasz i że nie możesz pokochać Troth, ale kiedy ją utraciłeś, jesteś załama ny, czy to nie jest jednak miłość? - Nie taka jak do Konstancji. - Kyle zamknął oczy, przywołując wspo mnienia. - Nigdy tego nie powiedziałem, nawet tobie, ale poślubiłem Kon stancję tuż przed jej śmiercią w Hiszpanii. Część mnie umarła wtedy wraz z nią. Nigdy nikogo nie będę już mógł pokochać tak, jak ją kochałem. Zamiast okazać mu współczucie, Dominik odparł: - Oczywiście, że nie będziesz mógł. Twoje uczucie do Konstancji było czymś niepowtarzalnym, ponieważ odkryłeś w niej coś, co sprawiało, że stała się dla ciebie kimś wyjątkowym. Więcej, Konstancja to twoja pierwsza mi łość, wielka miłość. Ale to, że ją utraciłeś, wcale nie znaczy, że nie możesz pokochać innej kobiety, inaczej, a jednak tak samo mocno. 239


- Moje oczy i serce nie zdrowieją tak szybko jak twoje - zauważył sucho Kyle. - Do chwili, kiedy poznałem Meriel, tak naprawdę, nigdy nie byłem zako chany; chociaż nawet te przelotne miłostki nauczyły mnie, że każdy przypa dek i każda kobieta są inne. Dzięki Bogu nigdy nie utraciłem wielkiej miło ści. Gdyby coś przytrafiło się Meriel... - Twarz Dominika poszarzała. - Nie mówmy jednak o tym. Chciałem tylko powiedzieć, że miłość nie jest czymś skończonym, czego, kiedy się wyczerpie, nie można zregenerować. To, jak bardzo kochałeś Konstancję, jest tylko dowodem, jak wielkie kryją się w to bie pokłady miłości. Czy nie jest możliwe, że już kochasz Troth, przynaj mniej trochę, i że z czasem pokochasz ją bardziej. Kyle już chciał zaprzeczyć, ale nagle się rozmyślił. - A według ciebie, czym jest miłość? - Odpowiedź nie jest łatwa. - Dominik bezwiednie strząsnął kropelki bran dy w ogień, gdzie natychmiast rozbłysły niebieskim płomieniem. - Namięt ność to zarodek romantycznej miłości; rozwija się w miarę upływu lat, da rząc takimi owocami, o jakich nigdy nie śniłem, kiedy poślubiałem Meriel. Ale miłość to dużo więcej. To przyjaźń. To wspólne rozmowy i wzajemne zaufanie. Niepokój, który odczuwam, kiedy jej nie widzę przez chwilę. Czu łość, która rozżarza moje serce, gdy tylko o niej pomyślę. - Kolejne krople brandy rozbłysły płomieniem. - A to, że w każdej chwili oddałbym życie, aby ratować życie Meriel, jest czymś tak oczywistym jak oddychanie. Kyle milczał, rozważając to, co usłyszał. Namiętność? Jego i Troth łączy ła namiętność. Przyjaźń i wspólne rozmowy także. Bóg wie, że cierpiał, kie dy jej nie widział, i że Troth zawsze budziła w nim czułość i chęć jej chro nienia. Bez wahania poświęciłby siebie, by ją ratować, ale to było oczywiste, ponieważ ona zrobiłaby to samo dla niego. Ryzykowała życie, odwiedzając go w więzieniu i chciała mu pomóc w ucieczce, chociaż wiedziała, że było to z góry skazane na niepowodzenie. Jednak żadna z tych wartości nie mo gła się równać z głębią tego, co go łączyło z Konstancją. - Czy miłość nie jest jednak czymś więcej niż to, co wymieniłeś? - Tak, jest czymś więcej. Ale nie potrafię tego wyrazić słowami - odparł powoli Dominik. - Mogę tylko dodać, że Meriel jest moim sercem. I dziwna rzecz, kiedy urodził się Philip, ze zdumieniem odkryłem, że w moim sercu jest również miejsce dla niego, a później dla Gwynne, kiedy przyszła na świat. A jeśli będziemy mieli kolejne dziecko, dla niego również nie zabrak nie miłości. - Potrafisz lepiej kochać niż ja. 240 - Nie tak bardzo się znowu różnimy, Kyle. Nasze drogi do miłości były wprawdzie inne - twoja, jak sądzę, dużo trudniejsza - ale masz zarówno dużo do ofiarowania, jak i silną potrzebę przyjmowania. - Dominik zamy ślił się, patrząc w ogień. - Czy Konstancja chciałaby, żebyś ją opłakiwał aż do śmierci? - Oczywiście, że nie. To była najszlachetniejsza z kobiet, jakie znałem, a jej ostatnie skierowane do mnie słowa mówiły, że powinienem iść naprzód i żyć dalej. I chociaż wiem, że ona by to zaaprobowała, moje serce nie jest zdolne do miłości. - Z Konstancją byliście razem przez wiele lat. Kiedy spotkaliście się po raz pierwszy, czy czułeś, że gdybyś ją stracił, to nigdy już nikogo nie poko chasz? - Ja... ja nie wiem. - Zmarszczył brwi. - Nigdy o tym nie myślałem. Po dejrzewam, że nie. Dominik milczał, czekając, aż Kyle przemyśli to, co mu powiedział. Kyle starał się porównać to, co czuł do Troth, z tym, co czuł do Konstancji pod czas dwóch pierwszych lat trwania ich związku, ale to nie było możliwe. Kiedy pomyślał o Konstancji, dziesięć lat wspólnych doświadczeń zaowo cowało niewyobrażalną miłością, którą czuł do niej, kiedy umierała. Poza tym, czy powinien te uczucia porównywać? - Mówisz, że to za wcześnie, abym uznał, że nigdy nie będę kochał Troth tak bardzo, jak kochałem Konstancję. Ale nawet jeśli to prawda, to muszę uwzględnić pragnienia Troth. To ona zdecydowała, że nadszedł czas, aby odejść. - Doskonale. Uwzględnijmy je zatem. Czego Troth pragnęła najbardziej? - Akceptacji - odparł Kyle bez wahania. - Poczucia przynależności, któ rego jak twierdziła, tutaj nigdy nie znajdzie. Tydzień po naszym przyjeździe do Dornleigh usłyszała przypadkiem rozmowę między mną a Wrexhamem, która tak nią wstrząsnęła, że pół godziny później była już w drodze na Great North Road. Udało mi się namówić ją do powrotu, ale myślę, że ten incydent przekonał ją, że nie ma nadziei na trwały związek. - Tak więc sponiewierana i poobijana psychicznie zdecydowała, iż naj wyższy czas się rozstać. Jednak jeśli chociaż w połowie jest tak nieszczęśli wa jak ty, to może warto podjąć ostatnią próbę. Miłość rzadko wpada nam prosto w ręce. Na ogół trzeba ciężko o nią walczyć. Kyle spojrzał na niego niepewnie. - Nie wiem, czy starczy mi odwagi, żeby spróbować i przegrać. - Przegrana będzie trudniejsza do zniesienia niż wieczne zadawanie so bie pytania, czy mogłeś być szczęśliwy z Troth? Ona jest wyjątkowa. 241


- Według ciebie to dotyczy każdej kobiety. - Wszyscy ludzie są wyjątkowi, ale niektórzy są bardziej wyjątkowi niż inni. Nigdy nie znajdziesz kobiety takiej jak Troth. Wiedział o tym, ale to nie znaczyło, że ma prawo ją zatrzymać. - Pytałeś, czego pragnie Troth. A czego pragniesz ty, Dom? - Żyć jeszcze pięćdziesiąt lat - odparł bez namysłu jego brat. - Mieć przy sobie Menel, moje dzieci i kiedyś wnuki i świadomość, że to, co robię jako właściciel ziemski i sędzia, przynosi korzyść mieszkańcom Warfield i Shropshire. Jestem z zamiłowania farmerem, ty potrzebujesz czegoś więcej. Two ja szansa to polityka, tam będziesz mógł zrobić dużo dobrego na znacznie większą skalę. Dominik doskonale go rozumiał. Zasiadanie w Izbie Lordów i decydowanie o przyszłości ojczyzny było częścią dziedzictwa, na które czekał z radością. - Pamiętasz, jak obiecałem ci Bradshaw Manor, jeśli go weźmiesz wraz z moją zwariowaną narzeczoną? - Jak mógłbym zapomnieć, skoro ten twój szalony plan zupełnie zmienił moje życie? - Tak czy inaczej, chciałem ci dać Bradshaw. Zawsze to planowałem, ponieważ to była jedyna część majątku, którą otrzymałem od ręki. Brwi Dominika uniosły się w górę. - Kiedy byliśmy chłopcami, przypuszczałem, że pewnego dnia przepi szesz tę posiadłość na mnie, ale długo byliśmy ze sobą skłóceni, doszedłem więc do wniosku, że zmieniłeś zdanie. Jeśli jednak naprawdę chciałeś mi podarować Bradshaw Manor, dlaczego, u licha, nie zrobiłeś tego szybciej, skazując mnie na długie lata nudnego życia w Londynie? Kyle uśmiechnął się lekko. - Miałem nadzieję, że wykorzystasz swoją wolność na coś bardziej inte resującego, na przykład na podróż do Chin. Dominik wybuchnął śmiechem. - To było twoje marzenie, nie moje. Zabawne, że przez tyle lat zazdrości łem ci, że urodziłeś się pierwszy. Mimo to byłem szczęściarzem, nie uwa żasz? Dorastałem bez ciągłej presji, którą ty musiałeś znosić. Wrexham bezustannie kontrolował postępy w nauce i zachowanie swoje go pierworodnego, osobiście wymierzając mu karę batem, gdy nie przestrzegał tego, co składało się na wzorzec przyszłego hrabiego. Kara zawsze była do tkliwa, jednak Kyle znosił ból ze stoickim spokojem. Był także dumny z te go, że czasem potrafił uchronić Dominika przed gniewem ojca. Jako starszy uważał to za swój obowiązek, a on zawsze się do niego poczuwał. 242

- Czasem zastanawiałem się - powiedział w zadumie Dominik - czy gdy bym urodził się pierwszy, to ja byłbym tobą, a ty mną? Chodzi mi o to, czy to ja byłbym tym odpowiedzialnym bliźniakiem, podczas gdy ty byłbyś tym zbuntowanym? Czy też różnice między nami są wrodzone i nasze tempera menty byłyby takie same bez względu na kolejność urodzenia? - Niech mnie diabli porwą, jeśli wiem, Dom. Próba rozwiązania tej za gadki z pewnością przyprawi mnie w nocy o potężny ból głowy. - Jeśli będziesz miał ból głowy, to z pewnością od brandy. - Dominik wstał, tłumiąc ziewanie. - Pójdę już spać. Zobaczymy się rano. - Dzięki, że przyjechałeś - powiedział Kyle. Dominik położył rękę na jego ramieniu. - Bólu głowy nabawisz się również, rozmyślając o Troth. Może prościej by było postawić sobie pytanie: czy lepiej ci z nią, czy też bez niej. Kiedy Dominik wyszedł, Kyle odstawił brandy. Nie chciał dłużej szukać zapomnienia w alkoholu. Odpowiedź na pytanie, jakie postawił mu pod ko niec Dominik, nie była prosta. Jaki był ten jego pierwszy rok z Konstancją? Nie brakowało w nim oczy wiście erotycznego upojenia i nie tylko dlatego, że on nie znał jeszcze ko biet, a ona była kurtyzaną doskonale wyszkoloną w zadowalaniu mężczyzn. W ich aktach miłosnych zawsze był silny czynnik emocjonalny, który prze wyższał fizyczne doznania. Chociaż potrzebował aż dziesięciu lat, by uświa domić sobie, jak bardzo ją kocha. Dominik miał rację, że nie powinien porównywać dojrzałej miłości do Konstancji z burzliwymi uczuciami, jakie żywił do Troth. Przy Konstancji miał głębokie poczucie spokoju i przynależności. Fundamentem związku z Troth nie był spokój, ale zwierzęce pożądanie, do którego niechętnie się przyznawał z obawy, że mogłoby zniszczyć ich oboje. Pogardzałby sobą za brak charakteru, ona zaś pogardzałaby nim za to, że trzyma się jej tak despe racko. To przecież nie pasuje do żadnej sensownej definicji miłości. Jeśli jednak okaże się zbyt wielkim tchórzem, żeby przekonać się, czy ma jeszcze jakieś szanse, żeby być z Troth, nigdy sobie tego nie wybaczy. Pragnął jej - pragnął bardziej niż czegokolwiek na świecie. Przekonanie jej nie będzie łatwe, może nawet niemożliwe. Wyczerpanie chorobą i przygnębienie, które go tak paraliżowały, w końcu ustąpiły. Może nie jest aż tak zdesperowany, żeby ostatecznie rozstać się z Troth. Był tylko jeden sposób, żeby się o tym przekonać.

243


38

Melrose, angielsko-szkockie kresy Jestem w domu, tatusiu. - Troth roześmiała się głośno, gdy wiatr uniósł do góry jej płaszcz, powiewając nim jak proporcem, gdy zwiedzała ruiny opac twa w Dryburgu. Czuła głęboką satysfakcję, że spełniła złożoną na grobie ojca obietnicę. Ojciec opowiadał jej, że często tu przychodził w dzieciństwie, i Troth miała wrażenie, że teraz jego duch też gdzieś tu jest. Toczące się na tym terenie częste wojny Szkotów z Anglikami zamieniły opactwo w pozbawione da chów malownicze ruiny, pomiędzy którymi pasły się owce. Na tle tej scenerii Troth czuła się jak heroina z jednego z tych średniowiecznych romansów, które czytała w Warfield. Gdzieś wśród tych ruin czai się pewnie jakiś nikczemnik, aby uwieść nie winną dziewczynę. W ostatniej chwili, zanim zdążył dokonać niecnego czynu, zjawia się zakochany w dziewczynie młodzieniec i udowadnia swą miłość, sta czając z nikczemnikiem zacięty pojedynek. Oczywiście Troth nie jest niewinna dziewczyną i bez żadnej pomocy pokonałaby każdego napastnika, ale być ura towaną przez przystojnego, zakochanego herosa to takie romantyczne. Zatrzymała się w nabożnym milczeniu przy grobie sir Waltera Scotta, któ ry mieszkał w pobliżu i został tu pochowany rok temu. Jej ojciec poznał pisarza, kiedy był jeszcze chłopcem. Podczas zimy Troth zaczytywała się w jego porywających historycznych opowieściach o szkockiej miłości i burz liwych przygodach bohaterów. Scott wybrał piękne miejsce na wieczny sen, chociaż dziś nie było tu już ani awanturników, ani herosów. A może byli? W pustym oczodole okna mignęła jej ciemno ubrana męska postać. Mężczyzna przypominał jej Kyle'a, ale podczas podróży na Północ wielu mężczyzn przypominało jej Kyle'a. Ścigał ją duch człowieka, który duchem nie był. Jaką rolę by grał: awanturnika czy herosa? Uśmiechając się do swoich fantazji, zmieniła kierunek, chcąc uniknąć spotkania z nieznajomym. Nie potrzebowała towarzystwa. Na razie wystarczało jej, że jest w Szkocji. Wprawdzie tu również budziła zainteresowanie swoim wyglądem, ale Szko ci są z natury bardzo kurtuazyjni, a po usłyszeniu jej akcentu stają się na ogół bardzo przyjaźni. 244

Chcąc spojrzeć na rzekę, która płynęła za opactwem, opuściła świątynię i niewiele brakowało, by przypłaciła to atakiem serca, gdy nieomal wpadła na tajemniczego nieznajomego. O bogowie, to był Kyle! Patrzyła na niego ze zdumieniem, a serce waliło jej w piersiach jak młotem. - To pan, milordzie? Cofnął się o krok. - We własnej osobie. Przepraszam. Nie chciałem cię przestraszyć. Doszedłszy nieco do siebie, powiedziała chłodno: - Przybyłeś, żeby odzyskać swój powóz? - Przybyłem, żeby się z tobą zobaczyć. - Jego wzrok wyrażał determinację. - Jak mnie tu znalazłeś? - Nietrudno wyśledzić powóz z herbem na drzwiach, poza tym wspomi nałaś kiedyś, że rodzina twego ojca mieszka w pobliżu Melrose. Właściciel zajazdu, w którym się zatrzymałaś, powiedział, że wybrałaś się na spacer do opactwa, pomyślałem więc, że mnie również przyda się spacer. - Ale dlaczego? - powiedziała bezradnie. - Żeby z tobą porozmawiać. - Jego wzrok pobiegł w kierunku ruin. Wracasz już do Melrose, czy chcesz tu jeszcze trochę zostać? - Zobaczyłam już dziś wystarczająco dużo. - Teraz, kiedy zjawił się Kyle, zwiedzanie nie miało już sensu. Podał jej ramię, a ona przyjęła je automatycznie, nie potrafiąc odmówić sobie przyjemności przebywania w jego towarzystwie. Po dłuższej chwili milczenia Kyle zauważył: - Twój szkocki akcent stał się jeszcze bardziej wyraźny. Czy ten kraj spełnia twoje oczekiwania? - Tak, i to bardzo. - Podniosła głowę, rozkoszując się chłodnym wiatrem na twarzy. - Uwielbiam to rześkie powietrze i to wiecznie zmieniające się niebo. To tak... jakbym wróciła do domu. Cienie i światło i wzgórza - wszyst ko jest takie jak w moich marzeniach. Mam wrażenie, jakbym już kiedyś tu była, w innym wcieleniu. - Być może byłaś. - Czyżby zostało coś w tobie z buddyzmu? - Myślę, że zostało. Są takie miejsca, które przemawiają do naszej duszy. Tak właśnie było ze mną. Gdy zobaczyłem te chińskie rysunki, czułem, że Chiny są częścią mnie i że nigdy nie będę szczęśliwy, jeśli tam nie pojadę. - Twoja pasja sprawiła, że stałeś się bardziej otwarty na świat niż więk szość twojej klasy. - Spojrzała na niego, wspominając wspólną wyprawę do Hoshan. - Chciałeś zostać w Chinach? 245


- Gdybym miał wybór, zostałbym kupcem, tak jak twój ojciec, i spędzał więk szość czasu w Makau albo w Kantonie - odparł w zadumie. - Ponieważ do Anglii wzywały mnie obowiązki, przynajmniej jestem szczęśliwy, że tam byłem. - Jeśli się nauczyłeś, jak być szczęśliwym, to ostatni rok nie został zmar nowany. Kiedy cię poznałam, pierwsze słowo, jakie mi wtedy przyszło na myśl, to ,,niepewność". W jego wzroku znowu pojawiła się determinacja. - Z pewnością nie został zmarnowany, chociaż był czasem trudny. Chcąc uniknąć poważnej dyskusji, Troth uniosła spódnicę i przeskoczyła kałużę pozostałą po ostatniej ulewie. - Dziwne, że ta część Szkocji nazywa się niziną, podczas gdy położona jest dużo wyżej niż przeważająca część Anglii. - To prawda, chociaż te wzgórza są niewielkie w porównaniu ze szkocki mi górami, gdzie urodziła się moja matka. Odwrócił twarz w kierunku tonącej w mgle północy. - Teoretycznie Ang lia i Szkocja są teraz jednym państwem, jednak wątpię, czy kiedykolwiek stanie się to w praktyce. - Mój ojciec zgodziłby się z tobą. - Odwróciła od niego wzrok, zastana wiając się, dlaczego Dominik był zaledwie przystojny, podczas gdy Kyle, chociaż wyglądał tak samo, sprawiał, że kiedy na niego spojrzała, uginały się pod nią nogi. - Czy dotarłaś do członków jego rodziny? Zacisnęła palce na jego ramieniu. - Wiem, że miał brata, Jamesa Montgomery'ego, ale kiedy zapytałam o nie go właściciela zajazdu, ten odparł, że w okręgu mieszka pięciu mężczyzn o tym nazwisku. Nie jestem pewna, czy będę szukać dalej. Może zostanę w Melrose jeszcze przez parę dni, a potem pójdę do Edynburga. - Jeśli chcesz, mogę ci pomóc znaleźć tego właściwego, a potem poje chać tam z tobą. Speszona, że tak łatwo ją rozszyfrował, pośpiesznie wróciła do poprzed niego pytania. - Podaj mi bardziej sensowny powód, dla którego tu jesteś. Żebyśmy zno wu cierpieli? - Mam nadzieję, że nie. - Zawahał się. - Przyjechałem, żeby... żeby się do ciebie zalecać. Spojrzała na niego ze zdumieniem. - Ty chcesz się do mnie zalecać?! - Lepiej późno niż wcale. - Uśmiechnął się krzywo. - Kilka godzin po twoim wyjeździe zjawił się u mnie Dominik i oświadczył mi bez ogródek, 246 że, jeśli chodzi o ciebie, to jestem skończonym durniem. I niewątpliwie miał rację. Jej serce ścisnęło się z bólu. - Co to ma znaczyć? - Wciąż nie jestem pewien, czy potrafię być kiedyś takim małżonkiem, na jakiego zasługujesz- odparł z bolesną szczerością. - Nie chcę jednak od rzucić tego, co było między nami, jeśli istnieje jakakolwiek szansa, że może być coś więcej. - Chyba już na to za późno. Pochyliła głowę bliska płaczu. Kochała go, kochała prawie od pierwszej chwili, ale już nie wierzyła, że mogą mieć przed sobą przyszłość. Dlaczego musiał się zjawić i wprowadzić w jej głowie zamęt właśnie wtedy, kiedy wreszcie odnalazła ścieżkę, którą musi podążyć? Wprawdzie było jeszcze za wcześnie, aby mieć pewność, w głębi serca jednak czuła, że nosi w sobie nowe życie, poczęte wtedy, gdy się kochali pod kwiatami jabłoni. Wierzyła nawet, że to będzie chłopiec, ponieważ to nowe życie pulsowało energią jang. Ta perspektywa przepełniała jąradością, utwierdzając jednocześnie w prze konaniu, że nie chce, aby jej dziecko wychowywało się w Dornleigh wraz z dziadkiem, który będzie gardził jego mieszaną krwią, ojcem, który zada wał sobie tyle trudu, by nie dopuścić do zapłodnienia swojej kochanki. Jej dziecko będzie się wychowywało otoczone miłością i akceptacją, nawet je śli będzie musiała wrócić do Makau, aby mu to zapewnić. - Tak sądzisz? Właściwie nigdy nie dane nam było być ze sobą w normal nych warunkach. Albo udawałaś mężczyznę, albo nielegalnie podróżowali śmy, albo, chcąc się zachować jak dżentelmen, zmuszałem się do rezygnacji z ciebie. Czy nie byłoby lepiej po prostu cieszyć się sobą i nie komplikować sobie życia zastanawianiem się, jakie będą tego konsekwencje? - Nie mogę sobie tego wyobrazić. - Możemy uzgodnić, że na początku nie będziemy kochankami. - Kąciki jego ust zadrgały w uśmiechu. - Zaloty nie przewidują wspólnego łóżka. - Nie jestem pewna, czy potrafię być z tobą, nie myśląc o łóżku. Objął ją płonącym spojrzeniem. - Czy to nie jest więc dobry powód, by spróbować zalotów i przekonać się, dokąd nas zaprowadzą? Szczelniej otuliła się płaszczem. - Jaki to może mieć sens, Kyle? Nie należę do twojego świata. I nigdy nie będę należała. Taka jest prawda, nawet jeśli twój ojciec by mnie uznał, czego 247


z pewnością nie zrobi. Jak mógłbyś być szczęśliwy, nie stosując się do jego życzeń? - W Anglii dzieci nie słuchają swych ojców, tak jak w Chinach. Poza tym Wrexham przed wyjazdem do Londynu powiedział, że lepiej mieć w poło wie chińskie wnuki niż żadne. - I to ma być aprobata? - W jej głosie słychać było ironię. - Dla niego, tak. - Kyle wziął ją za rękę, okrążając spokojnie skubiące tra wę owce. - Wrexham może nie być idealnym teściem, ale twoje życie tak dalece odbiega od tego, do czego jest przyzwyczajony. Nie może tego zrozu mieć i to go irytuje, i to jest o niebo ważniejsze niż twoja chińska krew. Gdy byśmy jednak zdecydowali stać się prawdziwym małżeństwem, gwarantuję ci, że przyjąjby cię do rodziny i bronił nawet przed królem, gdyby zaszła taka potrzeba. Co do mojego brata i siostry, to oni już uważają cię za członka klanu Renbourne'ów. Nigdy bym sobie nie wybaczył, gdybym pozwolił ci odejść. - To bardzo pięknie, ale jakoś nie jestem przekonana. - Przekonanie wymaga czasu i właśnie temu celowi służą zaloty. - Zacisnął dłoń na jej dłoni. - Daj mi tyle czasu, aż skończy się handfast, Troth. Jeśli po upływie roku od naszych zaślubin w Feng-tang dojdziemy do wniosku, że nie ma dla nas wspólnej przyszłości, rozstaniemy się w zgodzie i bez żalu. Zagryzła wargę. Jeśli naprawdę jest w ciąży, nie powinna odrzucać szansy na zbudowanie trwałego związku. Winna jest to swojemu jeszcze nienaro dzonemu dziecku. - Zgoda. Do czasu, aż skończy się handfast. Odwrócił ją do siebie i uniósłszy do góry jej brodę, złożył na jej wargach przyjacielski pocałunek celowo pozbawiony namiętności. - Dziękuję, Troth - wyszeptał. - Zrobię wszystko, by przez najbliższe tygodnie być lepszym kompanem, niż byłem ostatnio. - To wcale nie będzie trudne. - Masz rację. W ciągu ostatniego miesiąca byłem taki okropny, że z led wością znosiłem własne towarzystwo. Nic dziwnego, że wyjechałaś. - Wziął jąpod rękę i kontynuując spacer, ciągnął: - A powracając do krewnych twe go ojca. Odwiedzenie ich może być ryzykowne, ale ty przecież lubisz ryzy ko. Czy mogę więc przeprowadzić małe śledztwo? Odetchnęła głęboko. - Znajdź ich, Kyle. Najwyższy czas, bym odnalazła jedyną rodzinę, jaka mi pozostała.

248

Na szczęście Auld Bruce Inn był dosyć dużym zajazdem i miał niewielki salonik, w którym Kyle i Troth mogli zjeść razem obiad. Troth przyniosła z pokoju Perełkę, do towarzystwa lub może raczej jako przyzwoitkę, jako że kotka lubiła siedzieć na jej kolanach, i każdy, komu przyszłyby grzeszne myśli do głowy, lepiej, żeby się dobrze nad tym zastanowił. Kyle to aprobował. Tak bardzo pragnął wziąć Troth w ramiona, ale biorąc pod uwagę jej pełne rezerwy zachowanie, byłoby to z pewnością ryzykowne. Wiedział, że musi postępować powoli i z rozmysłem, odzyskując najpierw jej przyjaźń i zaufanie, albo zmarnuje tę ostatnią szansę, którą mu dała. Po powrocie z opactwa Kyle ruszył na poszukiwanie jakichś informacji o rodzinie ojca Troth, kiedy jednak wrócił, czekał do końca posiłku, zanim przekazał wiadomość. - Rozmawiałem z miejscowym pastorem i myślę, że zlokalizowałem two jego wuja. Palce Troth zacisnęły się na filiżance z herbatą. - Jesteś pewien? - Oczywiście. Może być pięciu Jamesów Montgomerych, ale tylko jeden miał brata o imieniu Hugh, który wyjechał do Chin, aby zdobyć fortunę. Po wyjeździe ze Szkocji był tu dwa razy, ostatnio ponad dwadzieścia lat temu, ale wciąż tu go pamiętają. Nietrudno więc było odnaleźć właściwego Jame sa Montgomery'ego. Troth pochyliła się ku niemu. - Czego się jeszcze dowiedziałeś o moim wuju? - Podobnie jak przedtem jego ojciec jest nauczycielem w szkole. - Ależ tak! Zupełnie o tym zapomniałam. Tata mówił mi, że jego ojciec i brat są nauczycielami. - Wzięła do ust łyk herbaty i zamyśliła się. - To dlate go tata przywiązywał taką wagę do mojej edukacji - powiedziała po chwili. Moim europejskim wykształceniem zajął się sam, zapewniając mi jednocześ nie doskonałych nauczycieli języka chińskiego, literatury i historii. - Szkoci zawsze dbali o edukację. Moja matka była jedną z najbardziej oczytanych kobiet, jakie kiedykolwiek spotkałem. Zupełnie jak ty. Troth spuściła wzrok i przesunęła pieszczotliwie ręką po grzbiecie kotki. - Czy mój wujek jest gdzieś w pobliżu? - Mieszka ze swoją rodziną w niewielkim domku na obrzeżach Melrose. Można tam dojść spacerkiem. Kyle machinalnie obracał trzymany w ręku kieliszek, modląc się, żeby ten człowiek serdecznie przyjął swoją egzotyczną bratanicę, nawet jeśli jej krew nie bardzo odpowiada brytyjskim standardom. 249


A jeśli Montgomery ją odrzuci... Nie był pewien, co wtedy zrobi. Jaka szkoda, że pojedynki były już od dawna zakazane.

39

W ogromnym napięciu, ściskaj ąc w ręku Biblię ojca, Troth podążała wraz z Kylem w kierunku domku Jamesa Montgomery'ego. - To musi być tu. - Kyle wskazał na dobrze utrzymany, dosyć obszerny dom z bielonymi wapnem ścianami i drzemiącym obok wejścia kotem. Spoj rzał na Troth spod oka. - Wkrótce najgorsze będziesz miała za sobą. Skinęła głową, ale przez zaschnięte wargi nie mógł się wydobyć żaden dźwięk. Kyle zastukał do zaopatrzonych w żelazne okucia solidnych drzwi. Prawie natychmiast drzwi się otworzyły i wysoki mężczyzna uprzejmie za pytał: - Czym mogę państwu służyć? Troth nagle zabrakło tchu. O bogowie, ten mężczyzna był zupełnie taki jak jej ojciec! Ten sam wzrost, ta sama pociągła twarz i te same bujne czerwonobrązowe włosy, teraz mocno przyprószone siwizną. Jest parę lat młod szy od ojca, pomyślała. - Pan jest Jamesem Montgomerym, bratem Hugh Montgomery'ego z Makau? Krzaczaste brwi mężczyzny uniosły się do góry. - Tak. Kyle ujął za ramię Troth i leciutko pociągnął ją w kierunku mężczyzny. - Niech mi będzie wolno przedstawić panu pańską bratanicę, Troth Mont gomery, która niedawno przybyła do Anglii. Montgomery zaniemówił nagle, a po wyrazie jego oczu widać było, jak bardzo go ta wiadomość zaskoczyła, i Troth niechybnie by uciekła, gdyby Kyle nie trzymał jej mocno za ramię. Po chwili, najwyraźniej doszedłszy już nieco do siebie, donośnym, typowo belferskim głosem zawołał w głąb domu: - Matka, Jeannie, Troth naszego Hugh przyjechała! - Po czym, ująwszy Troth za rękę, pociągnął ją do środka. Po kilku sekundach z sąsiedniego pokoju wybiegły dwie kobiety, wycierając w pośpiechu ubrudzone mąką ręce w fartuchy. Jedna z nich, rudowłosa atrakcyjna niewiasta w średnim wieku, 250

była prawdopodobnie żoną Montgomery'ego, druga - wysoką, prostą jak trzcina, starszą panią o śnieżnobiałych włosach. Musiała mieć koło osiem dziesiątki, mimo to jej wzrok był wciąż przenikliwy. - Córka mojego Hugh - powiedziała, ocierając łzy. - Wyglądasz zupeł nie jak on, moje dziecko. Co było tak oczywistą, ale jakże wzruszającą nieprawdą, że kiedy starusz ka wzięła ją w ramiona, Troth zaczęła płakać. - Ja... ja nie wiedziałam, że mam babcię - wyszeptała bezradnie. Wyobrażała sobie różne możliwe sceny: od gorzkiego odrzucenia do umiar kowanej akceptacji. Nigdy jednak nie pomyślała, że spotka się z takim natych miastowym i serdecznym przyjęciem. Gdy babka prowadziła ją w kierunku dębowej ławy, aby mogła się spokojnie wypłakać, słyszała, jak Kyle przedsta wiał się jako Maxwell, po czym jej wuj przedstawił swoją żonę, Jean, i swoją matkę, Mairead. James zakończył prezentację, zwracając się do Troth: - Myśleliśmy, że utonęłaś razem z ojcem. Gdzie byłaś przez te wszystkie lata, dziewczyno? - W Kantonie - odparł Kyle, ponieważ Troth wciąż jeszcze nie mogła wydobyć z siebie głosu. - Pewien chiński kupiec, przyjaciel jej ojca, zabrał ją do siebie, kiedy została sierotą. Kiedy Troth starała się pozbierać, jeden z kudłatych psów położył łapy na jej kolanach i dotknął wilgotnym nosem jej policzka. Gdy śmiejąc się i jed nocześnie płacząc, usiłowała znaleźć chusteczkę, Kyle podał jej swoją. Po wydmuchaniu nosa i osuszeniu oczu powiedziała: - Przepraszam, że zrobiłam z siebie takie widowisko, ale to dlatego, że... nie spodziewałam się takiego powitania. - Jedyne dziecko mojego syna miałoby nie być dobrze przyjęte? - zdzi wiła się Mairead. - Jak ci to mogło przyjść do głowy? Troth odparła, niczego nie kryjąc: - Ponieważ jestem pół-Chinką, a moi rodzice nie byli małżeństwem. - Twoi rodzice wzięli ślub zgodnie ze szkockim zwyczajem, ale nawet gdyby tak nie było, wciąż byłabyś córką mego brata - oświadczył James. - Moi rodzice byli małżeństwem? - zdziwiła się Troth. - Tak - odparła Mairead. - Hugh i Li-Yin złożyli sobie przysięgę zgod nie ze starym szkockim zwyczajem, tylko przed Bogiem. Z czułością przesunęła dłonią po włosach wnuczki. - To takie małżeństwo jest w Makau legalne? - Wystarczało naszemu synowi, wystarcza i nam - odparła spokojnie Jean. - Twoi rodzice nigdy o tym nie mówili? 251


- Nie i nigdy nie pomyślałam, żeby ich o to zapytać. - Troth przypusz czała, że Li-Yin była jedynie konkubiną, co było w Chinach w pełni usank cjonowane. Małżeństwo nigdy nie przyszło jej na myśl. Teraz, kiedy wiedziała, że jej rodzice złożyli przysięgę małżeńską, rozu miała, dlaczego nigdy o tym nie mówili. - W Makau wielu Fan-qui ma chińskie konkubiny i dzieci mieszanej krwi, ale dla Europejczyków poślubienie konkubiny zawsze wiązało się z ogrom nym skandalem. Pewien mężczyzna, który się na to zdecydował, został zmu szony do odejścia z kompanii handlowej. Mój ojciec musiał dojść do wnio sku, że rozsądniej będzie zachować ich związek w tajemnicy. Nazywał Li-Yin , jaśnie panią", co Troth zawsze uważała za niezwykle kurtuazyjne i bardzo romantyczne. Teraz, kiedy o tym pomyślała, zrozumia ła, że głębokie zasady moralne nie pozwalały ojcu żyć w grzechu. Zdecydo wał się więc poślubić Li-Yin zgodnie ze szkocką tradycją, mówiąc o tym tylko rodzinie, kiedy był ostatni raz w domu. Nie było potrzeby informować europejskiej społeczności w Makau, że w sposób skandaliczny uczynił żonę ze swojej kochanki. - Myślę, że najwyższy czas na filiżankę herbaty. - Jean, która na parę minut zniknęła w kuchni, zjawiła się teraz z tacą. Stał na niej talerz z kru chym ciastem i ogromny czajnik z gorącą herbatą. - Zbyt duża porcja wra żeń zaostrza apetyt. Z przejęcia Troth wcześniej nie mogła jeść, tak więc teraz z wdzięczno ścią przyjęła orzeźwiającą herbatę i cudowne ciasto, wciąż jeszcze ciepłe, najwyraźniej świeżo upieczone. Było rzeczywiście tak wspaniałe, jak twier dził ojciec. Kiedy jej apetyt został zaspokojony, obrzuciła wzrokiem krąg dopiero co odnalezionych krewnych. - Nie macie żadnych wątpliwości, czy naprawdę jestem tą, za którą się podaję? Mam przy sobie Biblię ojca, gdybyście chcieli ją zobaczyć. Mairead machnęła ręką. - Nie musimy. Naprawdę jesteś do niego podobna pomimo chińskiej krwi. Masz jego uszy i coś nieuchwytnego z jego twarzy, masz także jego spojrze nie. Hugh wiedział, jak bardzo pragnęliśmy zobaczyć naszą wnuczkę, czę sto więc o tobie pisał. Był bardzo dumny, że jesteś taka śliczna i mądra i twier dził, że z dwoma językami zrobisz karierę w biznesie. - Prosiłam, żeby cię przywiózł ze sobą, ale nie chciał oddzielać cię od matki, a dla mej, jak twier dził, ta podróż byłaby zbyt uciążliwa. Miał rację. Jej matka cierpiała na samą myśl o długiej, morskiej podróży do dalekiego, północnego kraju, ale zrobiłaby to dla Hugh. Jej ojciec nigdy 252 jednak nie zmuszał Li-Yin do czegoś, czego ona by nie chciała. To dobrze o nim świadczyło i Kyle był pod tym względem bardzo do niego podobny. - Teraz, kiedy tu jesteś, mogę ci przekazać majątek ojca i bardzo się cie szę, że wreszcie się od tego uwolnię - rzekł James. - Ponieważ, zgodnie z jego wolą, wszystko należało do ciebie, a my sądziliśmy, że utonęłaś, pie niądze przeszły na rzecz rodziny. - Jak to możliwe, że zostały po nim pieniądze - zapytała zdumiona Troth. W chwili śmierci mój ojciec okazał się bankrutem. Chenqua, kupiec, który wziął mnie do siebie, nie mógł kłamać, kiedy twierdził, że jestem bez gro sza! - Prawdopodobnie pan Chenąua nie wiedział o angielskim koncie Hugh - wyjaśnił James. - Twój ojciec większość zysków przekazywał do banku w Edynburgu, zatrzymując w Makau jedynie tyle, by zakupić nową partię towarów. I pewnie tylko o tych pieniądzach wiedział ten chiński kupiec. - Tak właśnie musiało być - zauważył Kyle. - Nawet jeśli Chenqua wie dział, że są pieniądze w Anglii, twierdził, że jesteś bez grosza, ponieważ chińskie kobiety nie mogą dziedziczyć, nieprawdaż? Troth przyjęła jego wyjaśnienie z ulgą. Tak rzeczywiście musiało być. Nie mogła sobie wyobrazić, by Chenąua był nieuczciwy. Był kupcem od czter dziestu lat i jego słowo liczyło się bardziej niż pisemny kontrakt. Ponownie przyjrzała się szczerym twarzom członków rodziny Montgomerych. Jakże inaczej wyglądałoby jej życie, gdyby komuś z brytyjskiej spo łeczności kupieckiej przyszło na myśl, by ją odesłać do rodziny ojca. Mogła by się tu wychowywać - akceptowana i kochana. - Ile zostawił mój ojciec? - Trochę zostało wydane - rzekł James. - Ale zostało około dziesięciu tysięcy funtów. Troth zamarła. Dziesięć tysięcy funtów to była niezła fortuna - wystarcza jąca, aby zapewnić jej komfortowe warunki do końca życia, jeśli oczywiście będzie rozsądna. Troth już nigdy nie będzie ani biedna, ani bezbronna. Nie kryjąc zdumienia, zapytała: - Wierzyliście, że jesteście prawowitymi spadkobiercami. Dlaczego nie wydaliście więcej? Dlaczego nie kupiliście jakiejś posiadłości albo nie prze nieśliście się do Edynburga czy Londynu? Mairead spojrzała na nią ze zdumieniem. - Dlaczego mielibyśmy chcieć zrobić coś tak nierozsądnego? Melrose to nasz dom i więcej niczego nie pragniemy. 253


- Część pieniędzy wykorzystaliśmy, żeby wysłać naszych chłopców na uniwersytet - wyjaśnił James. - Nasz starszy syn, Jamie, jest lekarzem w Edynburgu, a młodszy, Hugh, nazwany tak na cześć swojego wuja, stu diuje tam również. Chce tu wrócić i uczyć dzieci. Nasze córki, kiedy wycho dziły za mąż, otrzymały od nas posag w postaci własnych domów, ponieważ posiadanie własnego dachu nad głową uważamy za najważniejsze w życiu. Nagle poraziła go pewna myśl. - Zwrócimy ci oczywiście, co do grosza, chociaż musi to trochę potrwać. - Nie zapominaj, że część pieniędzy Hugh wykorzystaliśmy na budowę nowej kuchni - powiedziała z lękiem Jean. - Musimy przygotować solidne rozliczenie dla Troth. - Nonsens1. - zaprotestowała Troth. - Mój ojciec z pewnością by chciał, aby jego bratankowie otrzymali wykształcenie, a wy, żebyście mieli dużą kuchnię. A nawet gdyby tak nie było, to ja bym chciała. Jean odetchnęła. - Jesteś wspaniałomyślna, moja droga. Troth uśmiechnęła się szeroko. - Łatwo być wspaniałomyślnym, kiedy się ma pieniądze, o których się nawet nie wiedziało, że istnieją. - Jakie masz teraz plany? Mam nadzieję, że spędzisz z nami trochę czasu. Troth spojrzała na Kyle'a. - Chcieliśmy odwiedzić dom Kyle'a w górach, a potem spędzić trochę czasu w Edynburgu. - Ale oczywiście najpierw kilka dni tutaj - rzekł Kyle. - A po powrocie z Kinnockburn będziesz mogła wrócić do Melrose. - Doskonale! Będziemy mieli czas przygotować ceilidh na powitanie na szej zagubionej owieczki - dodała uszczęśliwiona Mairead. Troth zmarszczyła brwi. - Co to jest kay-lee? - To uroczyste przyjęcie z muzyką, jedzeniem i tańcami - wyjaśniła Jean. Ściągniemy z Edynburga Jamiego i Hugh. Z pewnością będą chcieli poznać swoją, tak dawno utraconą kuzynkę. - Powinniśmy zaprosić Caleba Logana, dawnego wspólnika Hugh - za sugerował James. - Przyjechał właśnie do domu i przysłał bilecik, aby mnie o tym zawiadomić. To bardzo uprzejme z jego strony. Pamiętasz go z Makau, Troth? Spotykała go w Kantonie, ale nie była jeszcze gotowa do rozmowy o tym rozdziale w swoim życiu. 254 - Mój ojciec wspominał czasem o Loganie, ale ani moja matka, ani ja nigdy nie spotykałyśmy się z biznesowymi partnerami taty. - Jeśli nie liczyć Chenqui, który czasem odwiedzał Li-Yian i uroczyście wręczał drobny upo minek dla Troth. - A więc będziemy mieli ceilidh. - Mairead spojrzała na syna i synową. Oczywiście, Troth powinna zatrzymać się u nas podczas pobytu w Melrose. Pokój na poddaszu, gdzie mieszkały nasze dziewczynki, jest bardzo przytul ny. Co ty na to? - Zgadzam się z radością! - zawołała uszczęśliwiona Troth. Mairead uczyniła w kierunku syna i Kyle'a gest, jaki się robi, płosząc ptactwo. - Zmykajcie stąd. James, przekaż swoim siostrom nowinę. Jean i ja chce my porozmawiać z naszą dziewczynką. Troth spojrzała na Kyle'a, a jej twarz promieniała takim szczęściem, że Kyle nagle poczuł w sercu ból; tak samo patrzyła na niego, kiedy się poznali. Kyle doskonale wiedział, co babcia Troth miała na myśli, wypłaszając ich z domu, nie był więc zaskoczony, gdy James, zapaliwszy tradycyjną szkocką fajkę, powiedział: - Nie zauważyłem, żeby pan wspomniał o charakterze swojej znajomości z moją bratanicą. Czy jesteście zaręczeni? - Jesteśmy przyjaciółmi. - Kyle zastanawiał się, jaka wersja prawdy bę dzie lepsza. - Podobnie jak Troth jestem pół-Szkotem. Chcąc jej pomóc opu ścić Chiny, zaproponowałem małżeństwo według reguł handfasting. Legal ność naszego związku wydaje się sporna, ale rok wkrótce minie i Troth będzie wolna. A kiedy to się stanie, Troth, podejrzewał osiedli się w Melrose na zawsze, otoczona ciepłem i miłością rodziny, za czym zawsze tęskniła. Był z tego powodu bardzo szczęśliwy, ale kto by nie był, widząc jej rozpromienioną twarz? Szybko jednak doszedł do dosyć ponurego wniosku, że teraz, kiedy Troth miała rodzinę i całkiem niezłą fortunę, już tak bardzo go nie potrzebo wała. Nauczyciele, z racji doświadczenia, bez trudu potrafią odkryć kłamstwa i wybiegi. - Niewiele mi powiedziałeś, chłopcze - trafnie zauważył James. - Czy macie zamiar pobrać się naprawdę? Wygląda na to, że łączy was o wiele więcej niż tylko przyjaźń. - Troth uratowała mi życie w Chinach. Tak się jednak stało, że wróciłem do Anglii parę miesięcy później niż ona. Usiłujemy teraz zdecydować, czy chcemy pobrać się naprawdę. 255


- Ale pan chce się zachować honorowo? - Ja, tak. To ona ma wątpliwości, jednak można je usprawiedliwić. - W od powiedzi na pytające spojrzenie Jamesa, Kyle dodał: - Nie jestem liberty nem, jeśli to właśnie miał pan na myśli. Problem w tym, że jestem lordem Maxwellem, a nie po prostu panem Maxwellem. Jestem dziedzicem hrabie go Wrexhama i Troth nie jest pewna, czy pasuje do mojego świata lub, mó wiąc szczerze, czy nawet chce tego spróbować. - Ma rozsądek po ojcu i jego wspaniałomyślność. To prawdziwy cud, że jest wśród nas. - James w zadumie pyknął z fajki. - Jeśli zdecyduje się pana poślubić, to przynajmniej nie będzie się musiała martwić, że pragnie pan jej majątku, ponieważ fakt, że go ma, był w równym stopniu niespodzianką dla pana, jak i dla niej. - Niespodzianką, ale miłą. Nieważne, co się stanie, Troth ma dosyć pie niędzy, żeby spokojnie patrzeć w przyszłość. Jednakże ja nie potrzebuję jej majątku. Mój własny jest większy, niż komukolwiek mogłoby się przyśnić. Starszy mężczyzna spojrzał na niego przenikliwym wzrokiem. - A więc sam się pan przekonał, że pieniądze są w takim samym stopniu przekleństwem, jak i błogosławieństwem. Właśnie dlatego z takim umiarem korzystaliśmy ze spadku po Hugh. Wolałem synów kształcić, a nie pomagać w rozpuście. - Wskazał trzymaną w ręku fajką na sąsiedni domek. - Tu miesz ka moja siostra, Anna. Ma trzy córki, proszę się więc przygotować na strasz ny wrzask, gdy usłyszą, jaką przynoszę nowinę. Nie każdego dnia zdobywa się fascynującą kuzynkę. 1 nie każdego dnia traci się fascynującą kobietę - ale Kyle czuł, że to już się dzieje i że nic nie jest w stanie tego zmienić.

40

odzina Montgomerych zrobiła wszystko, aby ceilidh na długo pozostał

w pamięci okolicznych mieszkańców. Zorganizowane w dużej sali zajazdu przyjęcie imponowało górami jedzenia, rzeką trunków, doskonałą muzyką i uczestnictwem w nim prawie połowy mieszkańców Berwickshire. Jako gość honorowy Troth była nieustannie zagadywana bądź proszona do tańca. Kyle obserwował ją, siedząc cicho w kąciku, świadomie decydu jąc się na rolę widza. To był jej wieczór i miała prawo cieszyć się każdą jego 256

R

minutą. Z rozpromienioną twarzą i rozwianymi włosami była śliczna. Wy brała jedną z mniej eleganckich sukien i teraz bez problemu radziła sobie z rytmicznymi szkockimi tańcami. Wyglądała, jakby była stworzona dla tego miejsca i tych ludzi, tylko że aż tyle czasu zajęło jej odnalezienie drogi do domu. Ponieważ przeniosła się do domu babki, Kyle rzadziej ją teraz widywał i do tego zawsze w obecności innych osób. Obiecywał sobie zdecydowanie więcej po tym okresie zalotów. Powoli zaczęła docierać do niego gorzka prawda, że to on jej potrzebował, podczas gdy ona jego już nie. Dwie kobiety przeszły przez salę i zatrzymały się tuż przed nim. Jedna z nich, patrząc kątem oka na Troth, cicho powiedziała: - Wygląda na miłą dziewczynę, tylko ten obcy wygląd. - Montgomerym nie wydaje się to przeszkadzać - dodała druga. - Cho ciaż ja nie chciałabym, żeby mój syn ją poślubił. - Nawet jeśli, jak mówią, odziedziczyła fortunę? - Och, byłabym okropną matką, gdybym stanęła mojemu synowi na dro dze do szczęścia - zaoponowała pierwsza z wyraźną kpiną. Kyle miał ochotę powiedzieć, co o nich myśli, ale ani Troth, ani jej rodzi na nie byliby zachwyceni, gdyby urządził scenę w środku ceilidh, nie pozo stawało mu więc nic innego, jak odejść od plotkujących pań. Chociaż klan Montgomerych z radością witał członka rodziny, niektórzy z okolicznych mieszkańców byli bardziej krytyczni. - Maxwell! Napijesz się ze mną? Kyle odwrócił się. Caleb Logan, kupiec z Edynburga, zajmujący się han dlem z Chinami, zmierzał w jego kierunku z butelką i dwoma kieliszkami. Wprawdzie Kyle często go spotykał w Kantonie, to jednak nie wiedział, że Logan był kiedyś wspólnikiem Hugh Montgomery'ego. Może powinien sko rzystać z okazji i dowiedzieć się czegoś więcej o ojcu Troth. - Wypijmy więc za Szkocję i za najbardziej fascynującą dziewczynę w okolicy! - zawołał Logan, podając mu kieliszek bursztynowej whisky. - Za Szkocję i Troth Montgomery. - Kyle wychylił zwartość kieliszka, zadowolony, że nie wypił, jak dotąd, zbyt wiele. Logan był jednym z bo gatszych kupców w Kantonie i typowym przedstawicielem swej nacji: spryt ny, pragmatyczny i zdecydowany zrobić majątek na tyle duży, aby żyć w Szkocji w luksusie. - Dobrze widzieć cię znowu. Jak ci się udała pod róż? - Całkiem nieźle. Płynąłem z ładunkiem taniej herbaty, którą sprzedałem z dużym zyskiem. - Logan opróżnił zawartość kieliszka, po czym napełnił 257


go ponownie. - Hugh byłby zadowolony, że jego córka w końcu znalazła się w domu, w Szkocji. - Kiedy Montgomery utonął we wraku statku, czy nikomu nie przyszło na myśl, żeby ją wysłać do jego rodziny? - zapytał Kyle. Logan pokręcił głową. - Nic o tym nie wiem. Hugh konsekwentnie izolował zarówno ją, jak i jej matkę od kantońskiego towarzystwa. Nawet ja nigdy jej nie widziałem, cho ciaż byliśmy wspólnikami i codziennie się spotykaliśmy od chwili, gdy po raz pierwszy wyjechałem na Wschód. Kiedy Hugh utonął, Chenąua powie dział mi, że dziewczynka wyjechała do swoich chińskich krewnych, co wy dawało się dosyć logiczne. Jaki sens miałoby wysyłanie dziewczyny z miej sca, gdzie się urodziła, w aż tak daleką podróż, jeśli miała rodzinę znacznie bliżej. Chenąua powiedział, że Troth ma chińskich krewnych? To dziwne. Li-Yin przybyła z Północy i kontaktowała się ze swoją rodziną od chwili, gdy zo stała sprzedana jako konkubina. Kyle'a poraziła niepokojąca myśl. Czy Chenąua mógł powiedzieć Loganowi, że dziewczyna ma rodzinę, aby wykorzystać językowe zdolności Troth dla własnych korzyści? Nie chciał wierzyć, że Chenąua mógł zamienić Troth prawie w niewolnicę z egoistycznych pobudek. Oczywiście z punktu widze nia Chenqui, to on wyświadczył Troth przysługę, ofiarowując małej, niko mu niepotrzebnej dziewczynce, szansę stania się użyteczną. - Musiało ci być ciężko, gdy Montgomery i jego statek poszli na dno. - Rzeczywiście, trzeba było wiele wysiłku, żonglerki finansami i współ działania Chenąui, aby nie dopuścić do bankructwa. Jednak po roku wysze dłem na prostą i odtąd z roku na rok było coraz lepiej. Pamiętając o tym, co powiedział Gavin, Kyle rzucił od niechcenia: - Słyszałem w Kantonie, że z Montgomerym związany był jakiś skandal. O co chodziło? Logan spojrzał na niego surowo. - Nie mówi się źle o zmarłych. - To Montgomery zrobił coś aż tak nagannego? Logan machnął trzymanym w ręku kieliszkiem. - Nie myśl, że Hugh był przestępcą. Pod wieloma względami był to po rządny chłop. Tylko... chyba trochę dwulicowy. Czyżby zajmował się handlem opium, pomimo iż oficjalnie ostro przeciw temu występował? A może chodziło o coś zupełnie innego? Logan miał ra cję - nie ma sensu odgrzebywać starych historii, szczególnie tych, które 258 mogłyby zranić Troth. Miał nadzieję, że do jej uszu nigdy nie dotarły te plotki. Zmieniając temat, zapytał: - Masz w Szkocji rodzinę? - Tak. Moja żona na początku wyjechała ze mną do Makau. Niestety, nie nawidziła tamtego klimatu i po kilku kłótniach zdecydowała wrócić do Anglii ze strachu przed gorączką i chorobami. Musiałem więc zjawiać się tu regular nie, żeby moja rodzina nie zapomniała, kto tu jest panem i władcą. - Zachi chotał. - Oczywiście, kiedy tu jestem, strasznie mi brak mojej chińskiej dziew czynki, ale za to będę miał piękne powitanie, kiedy wrócę do Makau. - Jego wzrok spoczął na Troth. - W tych Chinkach jest coś takiego, że Europejki nie mogą się z nimi równać. - Może więc, dla rozrywki, powinieneś zabrać ze sobą tę swoją konkubi nę - powiedział sucho Kyle. - Myślałem o tym, ale wyobrażasz sobie, co to by było za piekło. A pro pos, czy coś cię łączy z córką Hugh? Jedni mówią, że się pobraliście, inni, że wcale tak nie jest. Kyle powtórzył oficjalną historyjkę ponownie. - Zawarliśmy formalny handfast, żeby jej pomóc przenieść się do Anglii. Wkrótce minie termin jego ważności. - Och, to ma sens. Co prawda to piękna dziewczyna, ale mężczyzna z twoją pozycją nie mógłby naprawdę jej poślubić. Gdyby Logan ośmielił się sugerować, że Kyle zrobił to, żeby móc się z Troth przespać, Kyle rozbiłby butelkę z whisky na jego głowie. Na szczęście Lo gan się na to nie poważył. Zamiast tego zagadnął go chytrze: - Mam trochę Elliott House's Earl's Blend Tea. Dobra mieszanka. Co w niej jest? Kyle się uśmiechnął. - Może i nie jestem dobrym kupcem, ale znowu nie aż tak złym, aby ci na to pytanie odpowiedzieć. - Warto było spróbować. Nieważne, trochę cierpliwości, a sam do tego dojdę - odparł wcale tym niespeszony Logan. - Mówią, że w miłości wszyst kie chwyty dozwolone. - Kiedy wracasz do Chin? - W lipcu, tak więc do Kantonu dotrę na rozpoczęcie nowego sezonu han dlowego. Wiosnę chcę jeszcze spędzić w Szkocji. Szkoda mi lata, ale nie znoszę zimy. Słyszałem, że ty i twoja żona wybieracie się w góry? - Wyjeżdżamy pojutrze do Kinnockburn, na północ od Stirling. Moja matka pochodziła stamtąd i została tam po mej posiadłość. 259


- Nie zapomnij wpaść po drodze do Castle Doom. Twoja małżonka bę dzie zachwycona rozciągającym się stamtąd niezwykłym widokiem na góry. Bez wątpienia znasz to miejsce. Castle Doom to nazwa zniszczonej twierdzy na szczycie stromej góry, skąd roztaczały się najpiękniejsze widoki w centralnej Szkocji. - Minęło wiele lat, kiedy ostatnio tam byłem. Troth z pewnością będzie zachwycona. Zatrzymamy się po drodze do Kinnockburn. Kyle zamierzał zrobić wszystko, by ta podróż stała się niezapomniana, ponieważ podejrzewał, że to ostatnia szansa na zdobycie serca Troth.

Rozpromieniona Troth, zapomniawszy o rozwadze, przyskoczyła do Ky le'a i chwyciła go za rękę. - Chodź, milordzie. Jesteś tu jedynym mężczyzną, z którym jeszcze nie tańczyłam. - Nie tańczyła pani również ze mną- rzekł Caleb Logan i w jego oczach roz błysło skrywane pożądanie. Troth podejrzewała, że był jednym z tych mężczyzn, których podniecała już sama myśl o kochaniu się z egzotycznymi kobietami. Kyle, starając się utrzymać powagę, rzekł: - Troth Montgomery, pozwól, że przedstawię ci Caleba Logana, który kiedyś był wspólnikiem twojego ojca. - Dobry wieczór, panie Logan. - Troth skłoniła się z wdziękiem, zacho wując się tak, jakby nie spotykała go często w Kantonie. Logan nie widział, oczywiście, żadnego związku między Jinem Kangiem i córką swojego stare go wspólnika, a ona nie miała zamiaru mu tego uświadamiać. - Naturalnie, słyszałam o panu od mojego ojca, było to jednak wiele lat temu. - A co mówił? - zapytał Logan z zaciekawieniem. - Że dobrze się pan zapowiada i że dorobi się pan sporego majątku. Logan się roześmiał. - Hugh musiał mieć chyba zdolność jasnowidzenia. Podczas gdy kupiec wciąż zanosił się od śmiechu, Troth, słysząc, że mu zykanci zaczynają grać, ponownie chwyciła Kyle'a za rękę i pociągnęła go na parkiet. - Mam nadzieję, że nie wypiłeś aż tyle whisky, żeby upaść jak długi na podłogę. - Kyle uśmiechnął się filuternie. 260

- Jestem w wystarczającym stopniu Szkotem, żeby tańczyć najlepiej po kieliszku lub dwóch, a nawet trzech. I to była prawda. Tańczył do starej szkockiej muzyki z pasją, właściwym tempem, dobrą pracą stóp i wywołującym zawroty głowy splataniem rąk, gdy nadchodził moment, że powinien ją obrócić. Lekceważąc konsekwen cje, poddała się magii chwili, ponieważ taniec był czymś, co najbardziej przypominało akt miłosny, do którego go prowokowała. Kiedy taniec się skończył, Kyle wziął ją za rękę i poprowadził do stołu, gdzie rozdawano chłodną, cierpką lemoniadę. - Czy nie zapomniałaś o ćwiczeniach chi? - zapytał, gdy zmęczeni tań cem powoli sączyli napój. - Rano często spaceruję w pobliżu ogrodu Montgomerych, ale nigdy cię tam nie widziałem. - Niestety. Moja babka i ciotka ciągle mnie czymś zajmują. Nie miałam pojęcia, że tyle kuzynów istnieje na świecie - odparła niepewnie, wiedząc, iż gdyby tylko chciała, znalazłaby na to czas. Jednakże teraz, gdy dopiero co poznała ojca krewnych, nie chciała ich do siebie zrażać, wykonując coś tak dziwnego jak wing chun. Wprawdzie zaakceptowali Troth Montgomery bez żadnych zastrzeżeń, musi trochę zaczekać, zanim ich pozna z Mei-Lian. Czy Mairead nie byłaby fantastyczną tai-tai? Kyle się roześmiał. - Uważam, że już nią jest. James Montgomery wskoczył na krzesło i zawołał: - Teraz, kiedy jesteśmy tu wszyscy, chciałbym wznieść toast, a więc, jeśli macie w rękach kieliszki, to je podnieście! Kiedy wszyscy to uczynili, James wzniósł swój kieliszek w kierunku Troth: - Tis blithe to meet, woe to part, and blithe to meet once more. Niech słońce zawsze nad tobą świeci, bratanico, ponieważ wraz z tobą mój brat wrócił wreszcie do domu. Troth, z oczami pełnymi łez, kurczowo ściskała szklankę z lemoniadą, gdy wszyscy spełniali toast na jej cześć. Chciała coś powiedzieć, ale głos nie był w stanie przebić się przez zaciśnięte gardło. I wtedy Kyle odezwał się głosem tak donośnym, że słychać go było w każ dym kącie sali. - A ja wznoszę toast za wszystkich Montgomerych z Melrose, którzy udo wodnili, że takiej gościnności jak w Szkocji nie znajdzie się nigdzie na świecie. Wszyscy ochoczo spełnili ten toast. Niewiele brakowało, by z oczu Troth polała się rzeka łez, gdy Kyle spojrzał na nią wymownie. Nikt inny na świe cie nie potrafiłby zrozumieć, co znaczył dla niej ten wieczór. 261


Nagle przenikliwy pisk przedarł się przez gwar rozmów, paraliżując wszyst kich gości. - To dudziarz! Przyszedł dudziarz! Kiedy goście zaczęli tłoczyć się do wyjścia, Kyle otoczył Troth ramiona mi, żeby uchronić ją przed zgnieceniem. Potrafił sprawić, że gdy istniało fizyczne zagrożenie, przy nim zawsze czuła się bezpieczna. To sytuacje, kie dy w grę wchodziły emocje, kazały jej być nieufną. Kołyszące się na wietrze lampiony oświetliły dudziarza w pełnym szkoc kim stroju. Kołysanie się kiltu i zawodzenie piszczałki sprawiły, że zebra nym na dziedzińcu gościom dreszcz przebiegł po plecach. Troth patrzyła na dudziarza jak urzeczona. Nic dziwnego, że przy takich dźwiękach żołnierze mogli iść do samego piekła. Teraz zrozumiała, dlaczego na dudach gra się na zewnątrz - ich dźwięk w zamkniętym pomieszczeniu byłby nie do wytrzymania. Kiedy pierwsza melodia umilkła i tłum gości zaczął bić brawo, zapytała cicho Kyle'a. - Myślałam, że dudy to instrument mieszkańców szkockich gór? - To prawda, ale wszyscy Szkoci bardzo przeżywali, gdy strój i zwyczaje szkockich górali zostały zakazane po upadku powstania w czterdziestym piątym roku. Teraz, kiedy kilty i dudy są znowu dozwolone, używa się ich w całej Szkocji, szczególnie od czasu, gdy regimenty złożone ze szkockich górali tak bardzo przyczyniły się do zwycięstwa nad Napoleonem. Nazywa no ich ,,diabłami w spódnicach". James Montgomery wyszedł z tłumu z dwoma mieczami i ceremonialnie skrzyżował je na ziemi, następnie ogłosił: - Mąż mojej siostry, Anny, który walczył pod Waterloo, zaprezentuje te raz taniec z mieczami. Troth poznała już Toma Gordona, niepozornego, cichego mężczyznę, a te raz, przez małżeństwo z ciotką Anną, swojego wuja, jednak nic nie wiedzia ła o jego wojennej przeszłości. Dudziarz znowu zaczął grać i Tom wystąpił naprzód. Jego stopy poruszały się z oszałamiającą zręcznością, tańczył do okoła leżących na ziemi mieczy, jego ramiona wznosiły się do góry, a twarz promieniała radością. Kyle szepnął Troth do ucha: - Za zapowiedź zwycięstwa następnego dnia uważano, jeśli tańczącemu udało się nie dotknąć mieczy. - Potrafisz tak zatańczyć? - Uczyłem się tańca jako chłopiec ale, żeby to robić dobrze, trzeba mieć na sobie kilt. Moje spodnie są zbyt obcisłe. - Położył ciepłą dłoń na jej ramie262

niu. - Dominik bardzo lubi Szkocję, jednak Szkocja nigdy nie przemawia do niego tak silnie jak do mnie. Może to zasługa mojego szkockiego imienia. Troth nagle wyobraziła sobie Kyle'a w stroju szkockiego górala. Przeszył jądreszcz na wspomnienie, jak się kochali wśród kwitnących jabłoni w Dornleigh. Przez krótką chwilę nic ich nie dzieliło. Taniec z mieczami skończył się, dudziarz zaczął grać reeł*. Gdy goście połączyli się w pary, Kyle chwycił Troth w pasie i poprowadził w rytm prze nikliwej muzyki. - Trzeba mieć serce z kamienia, by dziś wieczorem nie czuć jak Szkot. - Moje serce nie jest z kamienia, milordzie! Śmiejąc się, poddała się jego prowadzeniu, jej spódnice kołysały się, a nie pokorne włosy rozsypywały w nieładzie, gdy tańczyli z dzikim zapamięta niem, tak jak kiedyś ich przodkowie. Pod ciemnym niebem, w świetle po chodni zapomniała o tym, co było i co jest, zapomniała o wszystkim, oprócz zawodzenia piszczałki i mężczyzny, którego zręczne ręce i silne ciało ogrze wało chłód nocy i rozpalało zmysły. Starała się przypomnieć sobie wszystkie powody, dla których nie powinna mu ulec. Ale ból i duma wydawały się odległe i nierealne, podczas gdy zew krwi był gorący i natarczywy i nie do odparcia. Może podczas podróży w szkockie góry przeżyją jeszcze jeden, ostatni taniec - i niech diabli wezmą konsekwencje.

44

Pomimo krótkiej nocy po ceilidh Troth wstała na tyle wcześnie, że mogła niepostrzeżenie wymknąć się z domku do ogrodu i przystąpić do rutynowych ćwiczeń chi i wing chun. Miała nadzieję, że Kyle też przyjdzie, ale nie przy szedł. Po intensywnych tańcach ubiegłego wieczoru jej mięśnie dobrze reago wały na łagodniejsze ćwiczenia chi. Ranek był jednak chłodny. Nawet tak późną wiosną Szkocja o tej porze dnia nie była najlepszym miejscem do ćwiczeń na świeżym powietrzu. Niemniej jednak powtarzane dziesiątki razy znane ruchy rozgrzały ją i uspokoiły. * reel - nazwa szkockiego tańca wirowego (przyp. tłum.). 263


Głos babci przywołał Troth do rzeczywistości. - Czy to rodzaj pogańskiego tańca, dziewczyno? Odwróciła się gwałtownie, speszona, że została przyłapana na ćwiczeniach w luźnym, chińskim stroju. - To nie jest właściwie taniec. W Chinach wierzy się, że chi, energia życia, jest wszędzie, we wszystkich rzeczach, i że odpowiednie przemieszczanie jej pomaga uzyskać równowagę. Brwi Mairead uniosły się sceptycznie. - Przyznam ci rację, jeśli nie nabawisz się zapalenia płuc, skacząc w tych nieprzyzwoitych spodniach. Przyszłam cię zapytać, czy masz ochotę na coś do jedzenia po tak wyczerpującym wieczorze. - To był cudowny ceilidh i śniadanie przyda się z pewnością. Drżąc nieco z zimna, weszła z babcią do środka, po czym udała się do swojego pokoju, żeby się przebrać w suknię, podczas gdy Mairead smażyła jajka i przygotowywała tosty. Ubrana w stosowny strój siedziała przy stole i jadła z babcią śniadanie, spokojna i szczęśliwa jak nigdy dotąd. Prawie już kończyła posiłek, gdy Mairead zniknęła na chwilę, po czym wróciła i położyła na stole przewiąza ny wstążką plik papierów. - Pomyślałam, że może chciałabyś przejrzeć listy swojego ojca - wyjaś niła Mairead, dolewając sobie herbaty. Troth wstrzymała oddech, biorąc do ręki pierwszy list. Najwyraźniej był czy tany wielokrotnie, ale Troth bez trudu poznała wyraźne, staranne pismo ojca. Już pierwsze zdanie promieniało radością: Mamy córeczkę! Li-Yin czuje się dobrze, chociaż wini siebie, że nie dała mi syna, głupia dziewczyna. A nazwaliśmy ją Troth Mei-Lian, Śliczną Wierzbą, a ja zakochałem się w niej bez pamięci i nie mogę oderwać od niej oczu, ponieważ to najpiękniejsze stworzenie na świe cie. Zagryzając wargi, Troth czytała jeden list za drugim, mając w uszach jego głos. Podczas długich lat w Kantonie zdążyła zapomnieć, jak bardzo była jako dziecko kochana. Kiedy napływające do oczu łzy uniemożliwiły dalsze czytanie, babcia po dała jej chusteczkę. - Byłaś radością jego życia, Troth. Żałuję tylko, że nie zdążył przywieźć cię do domu. Troth ukryła twarz w miękkiej, ozdobionej haftem chusteczce, zastana wiając się, czy pierwszym symptomem ciąży nie jest skłonność do łez. 264 - Dziękuję, że pozwoliłaś mi przeczytać te listy, babciu. Czuję się tak, jakby mój ojciec stał teraz przy mnie. - Czasem, gdy nie mogłam znieść myśli, że on nie żyje, czytałam ponow nie jego listy, wyobrażając sobie, że jest szczęśliwy na tamtym świecie. Mairead ponownie związała wstążką starannie złożone listy. - To okropne, kiedy przeżywa się własne dzieci. Troth doskonale ją rozumiała i nagle postanowiła zwierzyć się jej z tego, co ostatnio bez reszty zajmowało jej myśli. - Sądzę... sądzę, że mogę być w ciąży - powiedziała cicho. Mairead spojrzała na nią uważnie. - Jesteś pewna? - Jest jeszcze za wcześnie, by mieć pewność, ale moje serce się nie myli. - Chyba masz rację. Kobieta zazwyczaj jest w stanie wyczuć to wcześniej, zanim otrzyma dowód. A więc teraz poślubisz Maxwella naprawdę. Domy ślam się, że to jego dziecko, nie chciałabym źle myśleć o mojej wnuczce. - Jest jego, ale mam wątpliwości, czy powinnam go poślubić. Mairead ściągnęła brwi. - James rozmawiał z nim i Maxwell mu powiedział, że chce postąpić uczci wie. Czy ten Anglik kłamie? ,,Postąpić uczciwie". Troth zesztywniała. - Och, jestem pewna, że tak naprawdę czuje, ale ja nie chcę być poślu bioną z obowiązku. Nie wiem, czy w ogóle chcę wyjść za mąż. Sądziłam, że będąc w takim związku jak ja, kobieta nie ma powodu się wstydzić, jeśli po roku ten związek się rozpada. Kyle nie musi o niczym wiedzieć, ponieważ mogę wychować dziecko sama. - Zasady hondfasting obowiązują wśród mieszkańców gór, ale u nas taki związek jest ogromną rzadkością, szczególnie dla ludzi bardziej wyeduko wanych. A co z Maxwellem jest nie tak? Czy on cię bije? - Ależ skąd! Zawsze jest taki uprzejmy i troskliwy. - To, odrzucając go, lepiej znajdź rozsądniejsze powody niż tylko roman tyczne mrzonki. - Mairead spojrzała na Troth spod oka. - A może to jakiś chiński zwyczaj, którego ja nie potrafię zrozumieć. Troth uśmiechnęła się smutno. - Wprost przeciwnie. W Chinach przez wiele lat mówiono mi, jak mam się zachowywać, i teraz nie chcę, aby ktoś za mnie decydował. - Prawdziwa córka Hugh. - Mairead przez chwilę bębniła palcami w blat stołu. - Jesteś dorosła i nie możemy zmuszać cię do czegokolwiek wbrew twojej woli. Powinnaś jednak poważnie zastanowić się nad sensem podążania 265


własną drogą za wszelką cenę. Żeby stworzyć nowe życie, trzeba dwojga ludzi. Czy chcesz własne dziecko pozbawić ojca, a Maxwella jego dziecka? On nie wygląda na złego człowieka. Troth pomyślała, że nigdy nie powinna poruszać tego tematu. Chociaż ciąża nie jest czymś, co można utrzymać w sekrecie dłużej niż przez kilka pierwszych miesięcy. - Czy to znaczy, że jeśli nie zdecyduję się poślubić Maxwella, to nie będę tu dłużej mile widziana? Twarz Mairead złagodniała. - Zawsze będziesz moją wnuczką, dziewczyno. Jednak w miasteczku znajdą się tacy, którzy będą ci nieżyczliwi bez względu na to, czy miałaś handfast, czy nie. To może sprawić, że życie twego dziecka będzie trudne, jeśli się zdecydujesz je tu wychowywać. A co zrobisz, jeśli będziesz chciała mieć więcej dzieci? Troth podniosła buńczucznie głowę. - Mogę poślubić kogoś innego. - Wątpię, czy w okolicy jest wielu takich mężczyzn, którzy odpowiadaliby twemu gustowi. Myślę, że mogłabyś wyjechać do Edynburga - mój wnuk, Jamie, obraca się w dobrych kręgach i może tam mogłabyś znaleźć męża. Wstała i zaczęła sprzątać ze stołu. - Ale najpierw zapytaj samą siebie, co po winien mieć twój mąż, a czego nie ma Maxwell. Według mnie ma wystarcza jąco wiele, aby najbardziej cnotliwą niewiastę sprowadzić z drogi cnoty. - Ależ babciu! - zawołała wstrząśnięta Troth. Starsza pani uśmiechnęła się kpiąco. - Mogę być osiemdziesięcioletnią wdową, ale jeszcze żyję, moja droga. Jeśli nie chcesz Maxwella, to może spróbuję wybadać, czy interesują go starsze panie. Troth, nie kryjąc rozbawienia, udała się do swojego pokoiku na poddaszu, aby spakować rzeczy przed podróżą w góry. Jednak wcale nie miała zamiaru ustąpić. Nie poślubi Kyle'a tylko z tego powodu, że wszyscy tego od niej oczekują. Przybyła do Anglii, żeby być wreszcie wolna. I tak łatwo z tego nie zrezygnuje.

- A więc mniej więcej za dwa tygodnie znowu cię zobaczymy. - Mairead uściskała serdecznie Troth. Troth oddała uścisk, po czym odwróciła się, żeby 266

objąć ciotkę Jean. Już za nimi tęskniła, a przecież nie zdążyła jeszcze wyje chać. Większość jej osobistych rzeczy i kotka Perełka zostaną tutaj, czeka jąc na jej powrót. Już sam fakt, że jej bagaże miały prawo tu być, dużo dla niej znaczył. - Będę o nią dbał, przyrzekam - oświadczył Kyle. - No, myślę - burknęła Mairead, gdy Kyle pomagał Troth wsiąść do kariolki, którą specjalnie wynajął na podróż do Kinnockburn. Troth, klęcząc na siedzeniu, długo machała ręką na pożegnanie, aż babka i ciotka zniknęły w oddali. - Mam nadzieję, że Perełka dobrze zniesie to rozstanie - powiedziała z nie pokojem, sadowiąc się wygodniej na siedzeniu. - Nie musisz się martwić, jeśli twoja babka wychowała czworo dzieci, to przez dwa tygodnie da sobie radę z małym kotkiem, nawet tak niesfornym jak Perełka. Czy zdecydowałaś się tu zamieszkać? - zapytał, gdy wjechali na wiodącą przez Melrose główną drogę. - Mam rozumieć, że porzuciłeś myśl o zalotach? Długo się zastanawiał, co odpowiedzieć. - Cóż, wydajesz się taka szczęśliwa i spełniona w Melrose, że trudno mi sobie wyobrazić, abyś potrzebowała męża. Marzyła o domku w pobliżu babci, ciotek, wujków i kuzynów. Chciała na uczyć się gotować, uprawiać ogród, sprowadzać książki z Edynburga, kupić łagodnego konia i jeździć wśród tych malowniczych wzgórz. Ci ludzie, którzy patrzą krzywo na jej obce rysy, wkrótce przyzwyczają się zarówno do niej, jak i jej dziecka, które prawdopodobnie będzie miało jeszcze więcej ze Szkota. Jednak rozmowa z Mairead szybko pozbawiła ją złudzeń. W pierwszej chwili, uszczęśliwiona ze zgotowanego jej powitania, nie wzięła pod uwa gę, że istnieją różne poziomy akceptacji. Nie wątpiła, że więzy krwi są czymś bardzo silnym, co daje jej prawo do życzliwości i wsparcia od klanu Montgomerych. Ale te więzy nie znaczyły, że zawsze będą widzieć świat tak, jak ona go widzi, czy też, że będą aprobować jej każde zachowanie. Melrose to małe targowe miasteczko, a jego mieszkańcy stanowią nie wielką, zamkniętą społeczność. Nawet taki pochodzący z gór człowiek jak Tom Gordon był uważany za obcego. Nieważne więc, co Troth zrobi, za wsze będzie chińską córką Hugh Montgomery'ego. Nie tylko nigdy nie stanie się pełnoprawnym członkiem tej społeczności, ale nie znajdzie zbyt wielu sąsiadów, których nie będzie obchodziło, że gdzieś daleko jest inny świat. Nawet mając po swojej stronie kochającą i życzliwą rodzinę, pod wieloma względami będzie wciąż izolowana. 267


- Nie podjęłam jeszcze decyzji - rzuciła lekko. - Melrose jest śliczne, ale małe. Trudno tu mieć sekretnych kochanków, którzy uzupełnią energię życiową swoim jang. - Jin i jang to jedyna płaszczyzna, na której bez trudu się porozumiewa my. - Ale to nie wystarczy. - Doszedłszy do wniosku, że powinni wyjaśnić sobie pewne rzeczy już na początku podróży, ciągnęła: - Nie rozumiem cie bie, Kyle, lub może raczej twoich obiekcji. Dlaczego uważasz, że nie nada jesz się na małżonka? - Widzę, że wschodnia subtelność ustąpiła na rzecz szkockiej otwarto ści - zauważył sucho, kierując wzrok na drogę. - To nie jest odpowiedź. - Gdybym ją znał, tobym ci jej udzielił. - Zacisnął szczęki. - Obawiam się... że część mnie umarła. Milczała, zastanawiając się nad jego słowami. - Dlaczego tak bardzo chciałeś podróżować? - zapytała, usiłując dojść do prawdy bardziej okrężną drogą. - Czy to była jedynie chęć zobaczenia różnych osobliwości świata, czy też istniały inne, głębsze powody? - I jedno, i drugie. - Ściągnął wodze, gdy zauważył przechodzące przez drogę stado owiec. - Uwielbiałem zwiedzać różne kraje, poznawać innych ludzi i ich zwyczaje, ale bardziej niż wiedzy szukałem... zrozumienia. Objął ją wolnym ramieniem i przyciągnął do siebie. Jej wargi rozsunęły się pod dotykiem jego warg, a dłonie zacisnęły kurczowo na jego ramio nach, jakby reagowała wbrew swojej woli. W opactwie, w Dryburghu, w je go pocałunku nie było namiętności, a jedynie delikatność i czułość, podczas gdy teraz rozpalał każdy jej nerw, przypominając intymność, fascynację i upo jenie, które kiedyś dzielili. Marzyła o niezależności, ale jak może kiedykolwiek być niezależna, jeśli znowu mu ulegnie? Kiedy byli kochankami, stała się jego niewolnicą, go tową uczynić wszystko, czego od niej zażąda. Jednak żądał niewiele, jedynie szansy sprawiania jej radości. Ale gdyby wiedział, że nosi jego dziecko, mógłby domagać się jej ciała i posłuszeń stwa już do końca życia, a ona nie miała zamiaru się na to godzić. W każ dym razie z pewnością nie na posłuszeństwo. Chociaż... jej ciało było goto we się poddać choćby natychmiast. Przerwał pocałunek, ciężko dysząc, ale w jego oczach nie było triumfu tylko ta sama tęsknotą jak u niej. Niepewnie dotknęła ust wierzchem dłoni. 268

- Sądziłam, że to miały być zaloty bez łóżka. - Przecież cię nie uwodziłem. Może tylko o tym myślałem. - Stado owiec minęło ich w końcu i powóz mógł ruszyć dalej. - Przyszło mi do głowy, że jeśli ja zapłonąłem, ty mogłaś zapłonąć również. Spojrzała na Kyle'a z oburzeniem. Jeśli chciał ją do tego doprowadzić, to mu się to w pełni udało. Niech diabli cię porwą Wrexham. Niech porwą cię diabli!

42

Castle Doom Highlands, Szkocja yle przymrużył oczy, patrząc na sylwetkę zamku na szczycie widnieją

K

cej przed nimi stromej skały. - Zdążyłem już zapomnieć, jak bardzo posępne jest to miejsce. Jego chłód zdaje się przenikać do szpiku kości. - Jednak dobrze zapamiętałeś, że podejście jest strome. Tylko czy konie dadzą sobie z nim radę? - Nie będę nawet próbował. Dalej pójdziemy pieszo i sprawdzimy, czy ćwiczenia chi dobrze nas do tego przygotowały. Wyskoczył z powozu i pomógł wydostać się z niego Troth, następnie spętał konie w miejscu, gdzie mogły ugasić pragnienie w strumieniu. - Castle Doom, skąd pochodzi ta nazwa? Brzmi jak tytuł średniowieczne go romansu. - Nazwa oryginalna wywodziła się z języka celtyckiego i miała o kilka sylab więcej. Pierwsza sylaba brzmiała Doom i tak bardzo pasowała do twierdzy, że z czasem pozostała tylko ona. Należący do szkockiego klanu Campbell zamek i wszystkie jego umocnienia zostały zburzone przez Anglików po upadku po wstania w czterdziestym piątym roku. Od tamtej pory nikt tu nie mieszka. Wyjął z powozu piknikowy koszyk przygotowany przez żonę właściciela zajazdu, w którym zatrzymali się na noc. Ich podróż na północ przebiegała bez pośpiechu. Często zbaczali z drogi, żeby zobaczyć jakieś obiekty bądź miejsca, które, jak sądził Kyle, powinny się Troth spodobać. Tak jak Kyle przewidywał, ta podróż przebiegała w nastroju spokoju i od prężenia, którego nigdy dotąd nie doświadczyli. Jednak, gdy ją całował na 269


dobranoc, ona oddawała mu pocałunek tak, że musiał mobilizować całą siłę woli, aby nie uklęknąć i nie błagać, by go wpuściła do łóżka. Oczywiście wiedział, że chętnie by to zrobiła, ale on grał o wyższą stawkę niż tylko o jedną, upojną noc, tak więc zawsze wracał do swego pokoju sam. Kiedy po zbudowanym ze zwykłych desek prymitywnym mostku przedo stali się na drugą stronę strumienia, Troth powiedziała: - Mam wrażenie, że znalazłam się na końcu świata, jakby od dziesiątków lat nie stanęła tu żadna ludzka stopa. - Rzeczywiście, to tereny bardzo rzadko uczęszczane, ponieważ główne drogi są daleko, a ostatni odcinek tej, po której jechaliśmy, jest nie do poko nania nawet dla tak lekkiego powozu jak nasz. - Spojrzał w niebo. Czyżby to wstęga dymu unosiła się nad zamkiem? Nie, to muszą być chmury. - Mi nęło wiele lat od czasu, kiedy tu byłem z Dominikiem, ale od tamtej pory nic się tu chyba nie zmieniło. Nie do wiary, że niedaleko stąd, między Hybryda mi, kursują statki parowe, wożąc w luksusowych warunkach pasażerów. Co za kontrast! - Statki parowe? Chętnie bym kiedyś odbyła taką podróż. Ale na razie najbardziej odpowiada mi prymitywna dzikość. Rozmowa urwała się, gdy zaczęli się wspinać prowadzącą do zamku wąską ścieżką. Po przejściu czwartej części drogi Kyle z trudem wyrzucił z siebie: - Zróbmy przerwę. Muszę trochę odpocząć. - Mogłabym się założyć, że ci, którzy tu mieszkali, nigdy by nie zeszli na dół, gdyby musieli wkrótce ponownie wspinać się w górę! - Troth z ulgą przysiadła na niskim kamiennym murku, który miał chronić wędrowców przed upadkiem. - Cieszę się, że posłuchałam cię i włożyłam luźne spodnie. To nie jest wycieczka dla wytwornych dam. - A już z pewnością nie tych, którzy mają słabe serce czy słabe płuca. Kyle najwyraźniej miał z tym problemy, jakby jeszcze nie w pełni pokonał skutki malarii. Rozgrzana wspinaczką Troth rozluźniła szkocki pled, który chronił jąprzed chłodem i spojrzała w dół. - Tu są dwa strumienie, a nie jeden. Płyną razem za tym wzgórzem. - Rzeczywiście, jeden z nich to Strumień Smutku, drugi to Strumień Roz paczy. Jeszcze jeden powód, aby twierdzę nazwać Sądem Ostatecznym*. Skrzywiła się. - Niewesołe życie musieli mieć mieszkańcy tych okolic. * Doom (z ang.) - Sąd Ostateczny (przyp. tłum.). 270 - W romantycznych opowiadaniach Waltera Scotta jest wiele prawdy o szkockich góralach. Ich życie nigdy nie było łatwe. - Spojrzał w kierunku Kinnockburn. - Myślę, że moja matka wyszła za mojego ojca przede wszyst kim dlatego, żeby angielskie pieniądze pomogły przetrwać mieszkającym w górskich dolinach chłopom. Była panią na Kinnockburn - dziedzicznym przywódcą jednego z odgałęzień klanu Campbellów. Jedynym jej wianem była uroda. Udała się więc do Londynu, gdzie poznała pewnego lorda tak nią oczarowanego, że zgodził się na małżeństwo na jej warunkach. - Wrexham oczarowany?! - Troth nie mogła uwierzyć. - Trudne do wyobrażenia, ale prawdziwe. Uwielbiał ją. - Kyle podał rękę Troth i ponownie ruszyli pod górę. - Na mocy zawartej pomiędzy nimi umo wy jej majątek ma na zawsze pozostać majątkiem powierniczym, a miesz kańcy nie mogą być zmuszeni do opuszczenia doliny, co często miało miej sce w tej części kraju. - I twój ojciec zgodził się na to? W końcu będę zmuszona za coś go po chwalić. - Ma niewątpliwie trudny charakter, ale jego niezwykłe poczucie spra wiedliwości jest godne najwyższego uznania. Rozumiał ogromne przywią zanie mojej matki do doliny i jej potrzebę służenia ludziom. Spędzał kilka miesięcy w roku w Szkocji, gdzie pani na Kinnockburn biegała boso okryta szkockim pledem, nie różniąc się niczym od żon miejscowych chłopów. My, jako dzieci, spędzaliśmy tam również sporo czasu. Szczególnie ja, ponieważ w końcu to moją powinnością jest dbać o rozwój doliny. - Ty również biegałeś boso? - Biegałem. - To wiele tłumaczy - odparła Troth w zamyśleniu. - Tutejsi chłopi mieli szczęście, że twoja matka chciała i mogła zawrzeć taką umowę. Czy twoi rodzice się kochali? - Tak sądzę. Jednak każde z nich stawiało obowiązek zawsze na pierw szym miejscu, przed własną przyjemnością. To prawdopodobnie łączyło ich najbardziej. - Cóż to musiała być za kobieta! - Jesteś do niej podobna, Troth. I ona by cię z pewnością pokochała. Troth otuliła się szczelniej pledem. - Szkoda, że nie dane nam było się spotkać. - Lucia jest do niej bardzo podobna. Gdy ścieżka stała się jeszcze bardziej stroma, zaczęli iść zakosami, co wydłu żało dystans, ale ułatwiało wspinaczkę. Chociaż musieli często odpoczywać, 271


Troth nigdy nie namawiała do powrotu. Ale kiedy przeszli przez rozbitą bra mę, która wiodła na najniższy poziom zamku, chwiejnym krokiem ruszyła w stronę cienia najbliższego drzewa. - Następnym razem, kiedy przyjdzie ci do głowy wspinać się na strome wzgórze - wydyszała - w porę mnie o tym uprzedź, abym zdążyła czmych nąć w przeciwnym kierunku. Już miała osunąć się na trawę, gdy jakiś kot ze zjeżonym futrem wysko czył z zarośli z obnażonymi kłami i dzikim pomrukiem. Troth krzyknęła z przerażenia i się cofnęła. - Co to jest? Kyle chwycił ją za rękę i odciągnął do tyłu. - To żbik. Widziałaś pręgi na futrze i wąsy? To bliski kuzyn kotki twojej babki. Najeżyła futro, ale tak naprawdę nie jest dużo większy od domowego kota. - Różnica polega na tym, że kotka babki mnie lubi, a twój żbik wygląda tak, jakby miał ochotę pożreć mnie na obiad. - Troth okrążyła drzewo, uważ nie obserwując groźnie wyglądającego kota. - To sezon na młode i jej legowisko musi znajdować się gdzieś w pobliżu drzewa. Kryjówka tak blisko ścieżki świadczy, że jest ona rzadko uczęsz czana, ponieważ koty są zazwyczaj bardzo ostrożne. - Czy to miłość macierzyńska sprawia, że samica staje się niebezpieczna? - Tak mówią. Ty także będziesz taką matką. Spojrzała na niego spod oka, po czym szybko się odwróciła. - Umieram z głodu. Może moglibyśmy coś zjeść, zanim ruszymy dalej? Kyle, któremu głód zaczaj również dokuczać, rozłożył koc i rozpakował koszyk w miejscu, skąd mogli podziwiać dzikie wzgórza i malownicze ruiny. Kiedy zajęli się jedzeniem, nagle zerwał się wiatr, szeleszcząc liśćmi i pę dząc po niebie chmury. - Zanosi się na burzę. Chyba powinniśmy zrezygnować z dalszego zwie dzania i wrócić do powozu, zanim rozpęta się na dobre. - Ta pogoda jest taka zmienna - zauważyła Troth. - Zanim przybyłam do Szkocji, nie wiedziałam, że jednocześnie można stać i w słońcu, i w desz czu. Nic dziwnego, że wynająłeś powóz z budką, którą w każdej chwili można podnieść, chroniąc się przed kaprysami aury. - To wszystko stanowi nieodłączną część romantycznych, szkockich prze żyć, o których przecież od dawna marzyłaś. - Troth była tak wspaniałym kompanem, że trudno mu było wyobrazić sobie tę podróż bez niej. Mógłby ją zabrać do Italii, Francji, Hiszpanii. Wszędzie. 272 Niestety, wkrótce pewnie mu powie, że handfast mają już za sobą i że najwyższa pora, by zabrał się sprzed jej oczu. Ta myśl była tak bolesna, że nagle zapragnął kochać się z nią natychmiast, by obydwoje zachowali w pa mięci tę wyjątkową namiętność, która ich kiedyś połączyła. Pochylił się nad Troth i już miał zamiar ją pocałować, gdy powstrzymując ziewanie, zwinęła się w kłębek. - Czy mogę się trochę zdrzemnąć? Zmęczyła mnie ta wspinaczka. - Mamy czas - odparł, starając się rozluźnić napięte mięśnie. - Nie odej dę zbyt daleko. Część pledu wsunął jej pod głowę, resztą otulił ją jak kocem. Chociaż z pewnością rozsądniej było zachować odpowiedni dystans, to jednak nie potrafił nie patrzeć na nią, kiedy spała zwinięta w kłębek jak kotka. Wspa niałe połączenie Wschodu i Zachodu dało w efekcie fascynujące rysy twa rzy i delikatnąjak jedwab skórę. Jej włosy były dziś związane z tyłu wstążką, a promienie słońca nadawały im odcień mahoniu. I to giętkie, kobiece ciało, równie silne jak wspaniałe... Wziął resztę pasztetu z podrobów i wołowiny, który niezbyt smakował Troth, i podszedł do miejsca, gdzie widział żbika. Położył pasztet na ziemi, po czym cofnął się i czekał. Po chwili żbik wypadł z krzaków i, rozejrzaw szy się nieufnie dookoła, porwał pasztet i znowu zniknął. Kyle uśmiechnął się. Matka i jej kocięta będą miały dobry obiad. Wstrzymując się ze zwiedzaniem wieży do czasu, aż Troth się obudzi, wolno przechadzał się po najniżej położonym poziomie twierdzy. Pomimo jasno świecącego słońca wciąż czuł dziwny niepokój. Większą część pierwszego poziomu stanowiły ogrody, ale w tylnym na rożniku Kyle odkrył niewielką kaplicę. Ku jego zdumieniu mała kamienna budowla była prawie nietknięta, nawet jej łupkowe zadaszenie było w nie złym stanie. Angielscy żołnierze, którzy zniszczyli twierdzę, aby nie stano wiła zagrożenia w przyszłości, z niewiadomych powodów oszczędzili ka plicę. Może z obawy przed gniewem Boga? Kiedy Kyle był tu po raz pierwszy, nie zauważył kaplicy. Ścigając się z bra tem, który z nich pierwszy dotrze na szczyt fortecy, ani on, ani Dominik nie interesowali się zbytnio tym poziomem. Ujęte w żelazne okucia szerokie drzwi otworzyły się ze zgrzytem i Kyle wszedł do pełnego światła i spokoju sanktuarium. Chociaż ptaki uwiły sobie gniazdo w chrzcielnicy, prosty, drewniany krzyż wciąż stał na ołtarzu, a solid ne, dębowe ławy, aczkolwiek mocno zakurzone, dalej pełniły swoją rolę. Wy glądało na to, że chłopi z okolicznych wzgórz wciąż opiekowali się kaplicą. 273


Przysiadł na frontowej ławie tak zakurzony i brudny, że gdyby zdecydo wał się na zatrudnienie lokaja, ten zacząłby służbę od spalenia jego gardero by. Witraże w oknach dawno uległy zniszczeniu, pozostały jedynie kamienne gotyckie ornamenty, które, oświetlone słońcem, rzucały na ściany misterne cienie. Zamknął oczy, czując to samo sacrum w tej skromnej, zapomnianej kaplicy, którego doświadczył w kapiących od złota wnętrzach Hoshan. Wie ki zanoszonych tu modłów tworzyły tę szczególną atmosferę. ,,Pod koniec życia znalazłem swój początek". Te słowa, które zabrzmiały gdzieś w głębi jego duszy w Hoshan, teraz odezwały się znowu. Co za iro nia losu, pomyślał, że musiał przemierzyć świat, by doświadczyć duchowej przemiany; nie potrafił jej odnaleźć we własnym kościele. Teraz wrócił do domu i koło się zamknęło. Ale podczas gdy wizyta w Hoshan zaowocowała wyraźnym uczuciem dokonującej się przemiany, tu, w tej cichej kapliczce, poczuł powolną, ale niezwykle silną falę świadomości własnego istnienia. Fala rosła, przepełniając go ciepłem i kojącą radością. Jego dusza wracała do innych, świętych miejsc, które odwiedzał i które zrobiły na nim najwięk sze wrażenie. Może dusza nie była fundamentem, ale mozaiką złożoną z nie zliczonych drobnych przeczuć i transcendentnych chwil. Przemierzył świat, zbierając okruchy do tej swojej mozaiki, i teraz mógł wreszcie, choć jeszcze niezbyt wyraźnie, zobaczyć kompletny wzór. Wprawdzie nie słyszał jej kroków na kamiennej posadzce, ale nie był za skoczony, gdy ręka Troth wsunęła się w jego dłoń. Gdy usiadła obok niego, otworzył oczy. - Myślę, że odnalazłem utraconą część mojej duszy. Spojrzała na niego z powagą. - Jak to się stało? - W Hoshan doznałem gruntownego duchowego oczyszczenia - powie dział wolno. - To zaczęło się od porażającego uświadomienia sobie moich błędów i wad. Dopiero wtedy, gdy odrzuciłem swoją pychę i arogancję, do świadczyłem bożej litości tak bezmiernej, że była w stanie wybaczyć mi wszystkie moje słabości i napełnić mnie światłością. - Myślę, że dla tych z nas, którzy nie są święci, osiągnięcie stanu egzaltacji nie jest możliwe, ale ja opuściłem Hoshan, czując się bliżej duchowej łaski, niż byłem kiedykol wiek. A potem zostałem uwięziony i wydawało mi się, jakbym stracił wszyst ko, czego zdążyłem się nauczyć. Dopiero teraz zrozumiałem, że w więzie niu otrzymałem kolejną, istotną lekcję. - Że ten, kto cierpi, potrafi współczuć? 274 - To tylko część tej lekcji, znacznie ważniejsze jest przezwyciężyć całko witą utratę kontroli. - Uśmiechnął się krzywo. - Przez większą część życia miałem ogromną władzę w kształtowaniu świata. W więzieniu nie miałem żadnej władzy. To, kiedy i co jadłem, co robiłem, cała moja egzystencja za leżała od innych. Kiedy powaliła mnie gorączka, nie byłem nawet panem własnego życia. Pod koniec niewoli prosiłem Boga o śmierć, bo pozbawio no mnie sensu istnienia. - No tak - powiedziała cicho. - Nic dziwnego, że byłeś w takim stanie po powrocie do Anglii. Twoja dusza była oddzielona od ciała i długo nie mogła go odnaleźć. - Dobrze to ujęłaś. - Uważnie przyglądał się jej twarzy. - Twoje doświad czenie było podobne, prawda? Twoja niewola była wprawdzie łagodniejsza, twoja cela większa, ale zostałaś także uwięziona, nie mogłaś być kobietą ani ujawnić swoich prawdziwych korzeni. Nic dziwnego, że teraz, kiedy wydo stałaś się z jednego więzienia, nie masz ochoty dostać się do drugiego. Spojrzała na niego ze zdumieniem. - Tak! Tak właśnie jest Małżeństwo wydaje się podobne do więzienia. - Nigdy nie wsadzę cię do klatki, Troth Mei-Lian - powiedział miękko. To, czego doświadczyłem w Feng-tang, miało mi uświadomić, że mam tylko tyle kontroli nad moim życiem, ile pragnie mi dać sam Bóg. Byłbym skoń czonym durniem, gdybym chciał kontrolować tak niepokornego ducha jak ty. Z trudem przełknęła ślinę. - Jesteś niebezpiecznie przekonującym człowiekiem, milordzie. - Wręcz przeciwnie. - Jego wzrok powędrował w kierunku ołtarza. - Je stem niepoprawnym nieukiem, który musi przerabiać swoje lekcje wciąż od nowa. - Jeśli chodzi o sprawy ducha, z każdą lekcją uczeń czyni coraz większe postępy. - Troth zacisnęła palce na jego dłoni. - Czy żałujesz, że nie zosta łeś pastorem? - Nie sądzę, żebym mógł być dobrym kaznodzieją. Moim celem, jak są dzę, jest sprawowanie władzy, jaką odziedziczyłem, w sposób sprawiedliwy i miłosierny. A co mogę zrobić dla siebie? Cóż, będę pamiętał, żeby odwie dzać takie miejsca jak to na tyle często, aby mój duch był zawsze w dobrej formie. - Podniósł ich złączone w uścisku dłonie i ucałował kostki jej pal ców. - Czy możemy kontynuować naszą wspinaczkę na szczyt zamku? Obdarowała go jednym ze swoich najbardziej olśniewających uśmiechów. - Tak, milordzie. 275


Kiedy dotrą na szczyt i będą podziwiać roztaczający się na wszystkie stro ny przepiękny widok, poprosi ją, żeby za niego wyszła, postanowił. Małżeń stwo to w końcu cel zalotów. A jeśli da mu kosza, no cóż, jutro oświadczy się znowu.

43

dłonią w dłoni Kyle'a Troth wspinała się na wyższy poziom zamku,

czując radość z powodu nagłego przypływu jego chi. Nawet gdyby nic nie mówił, i tak by wiedziała, że wizyta w kaplicy przyśpieszyła jego duchowe wyzdrowienie. Poprawa następowała powoli, uświadomiła sobie, gdy zna lazł własną drogę do odzyskania zdrowia fizycznego i emocjonalnego po ciężkiej próbie, jakiej został poddany w Chinach, Ze smutkiem stwierdziła, że niewiele mu w tym czasie pomogła. Łatwo przechodziła od przesadnej usłużności do irytacji, zapominając o fazie po średniej: bycia troskliwym, niosącym pomoc przyjacielem, nie mówiąc już o byciu oddaną żoną. Nie pomogła ani jemu, ani sobie. Tygodnie od jego powrotu były trudne dla nich obojga. Jednak przetrwali i odzyskali we wnętrzną harmonię. Do czego to może ich zaprowadzić? Na drugim poziomie zamku znajdowały się zniszczone, zbudowane z ka mienia budynki, kiedyś używane jako magazyny, warsztaty i pomieszczenia dla zwierząt. Nie zatrzymując się, kontynuowali wspinanie i po chwili przez kolejną bramę dostali się na trzeci, najwyższy poziom. Wieża, budynki stra ży i inne, ważne zabudowania, wszystkie pozbawione teraz dachów, usy tuowano dookoła trzech ścian dziedzińca. Czwartą, południową, tworzył wy soki, kamienny mur, który oddzielał główny poziom od warsztatów. Wraz z nadciągającą burzą wiatr stawał się coraz bardziej porywisty. Mógł z powodzeniem zerwać kapelusz z głowy, ale to tylko podkreślało surowy splendor tego miejsca. Troth odrzuciła do tyłu głowę i zaniosła się śmie chem. Była szczęśliwa, a Castle Doom był tak dziki i wolny jak sam wiatr. Główna wieża była wpasowana we wschodni mur po ich prawej stronie, ale Kyle wskazał na lewo, gdzie kamienne schodki wiodły na blanki murów obronnych w południowo-zachodnim narożniku dziedzińca. - Jeśli dasz radę pokonać ten ostatni odcinek, będziesz mogła za chwilę zobaczyć połowę centralnej Szkocji. 276

Z

Rzuciła na niego wyzywające spojrzenie. - Dam radę. Nie jestem natomiast pewna, czy ty dasz radę. Zanim zdołał odpowiedzieć, ogłuszający huk wstrząsnął powietrzem. Troth skrzywiła się, myśląc, że to odgłos grzmotu poprzedzający nadciągającą burzę. Kolejny grzmot wstrząsnął niebem i Kyle, objąwszy Troth wpół, wciągnął ją przez pozostały po drzwiach pusty otwór do środka wieży. Gdy Kyle po ciągnął ją na lewo od drzwi i przyparł do muru, rozległy się następne grzmo ty. Zdezorientowana, z trudem łapiąc oddech, wydyszała: - Co ty wyprawiasz? - Tam, na zewnątrz jest ktoś, kto strzela, aby zabić - rzucił ponuro. Zanim Troth zdążyła zaprotestować, huk rozległ się znowu i skalny gruz uniósł się w górę zaledwie metr od nich. Spojrzała z przerażeniem na po dziurawioną ziemię. - Dlaczego ktoś miałby do nas strzelać? - Sam chciałbym to wiedzieć. Prawdopodobnie jakiś szaleniec, który objął rezydencję w posiadanie i wypłasza intruzów. Troth, przyciśnięta przez Kyle'a do ściany, czuła bicie jego serca. Ochra nia mnie, pomyślała. Żadna kula nie mogłaby jej zranić, jeśliby wcześniej nie trafiła w niego. - Skąd wiedziałeś tak szybko? - W Indiach uczestniczyłem w kilku wojskowych patrolach na północno-zachodnięj granicy. Wiele się wtedy nauczyłem. Afgańczycy są świetnymi strzelcami. Nikt nie zapomni strzału z karabinu, gdy jest wymierzony w je go serce. Strzelanina urwała się, gdy zniknęli z pola widzenia. Kyle cofnął się więc i zdjął płaszcz, po czym zwinął go i wystawił przez otwarte drzwi na wyso kości głowy. Strzały rozległy się znowu i, sądząc po zachowaniu kukły, przynajmniej jedna kula trafiła w cel. Kiedy Kyle włożył ponownie płaszcz, przez przysmalone, tlące się dziury przeświecała biel koszuli. - Sądzę, że musi tam być dwóch ludzi i że są oni uzbrojeni w wielostrzałowe karabiny - zauważył chłodno. - Prawdopodobnie ulokowali się w war towni na wprost nas, tak więc mają doskonały punkt obserwacyjny: widzą cały dziedziniec, włącznie z bramą prowadzącą na niższy poziom. Zastrzelą nas, zanim zdołamy przejść parę kroków w jej kierunku. - Nie wiedziałam, że istnieje coś takiego jak wielostrzałowe karabiny. - Ich produkcją zajmuje się kilku najdroższych rusznikarzy w Londynie. Ale to nie jest broń, którą mógłby się posługiwać szalony szkocki eremita. 277


- Zawsze podróżujesz z bronią, prawda? - zapytała, szukając iskierki na dziei. - Tak, ale wszystko, co mam, to jednostrzałowy pistolet, skuteczny tylko z bliskiej odległości - zupełnie bezużyteczny w walce przeciwko dwóm ka rabinom. Gdy zamierzała zadać kolejne pytanie, zakrył jej usta dłonią i przez chwilę nasłuchiwał - ale jedynym dźwiękiem, jaki do nich docierał, było wycie wia tru. Gdyby ktoś usiłował się do nich zakraść, nic by nie słyszeli. Świado mość, że bandyta może skradać się nawet w tej chwili, sprawiła, że ciarki przebiegły jej po skórze. Kyle wyciągnął pistolet, odbezpieczył go i, wymierzywszy w kierunku wejścia, zawołał: - Jeśli nieświadomie wtargnęliśmy na teren waszej posiadłości, to proszę przyjąć wyrazy najszczerszego ubolewania. Pozwólcie nam odejść, a nigdy już nie będziemy was niepokoić. - No, wreszcie! - Przytłumiony, szkocki głos rozszedł się po dziedziń cu. - Wyjdźcie dobrowolnie, a będziecie mogli odejść, jeśli przysięgniecie, że nigdy tu nie wrócicie. Troth zmarszczyła brwi, usiłując sobie przypomnieć, skąd zna ten głos, ale twarz Kyle'a przybrała kamienny wyraz. - Nie wierzę, że pozwolisz nam odejść, Calebie Loganie! - zawołał. Troth zamarła, rozpoznawszy głos dawnego wspólnika swego ojca. Skąd, u licha, się tu wziął i dlaczego chciał ich zabić? - A więc poznałeś mnie - odparł jowialnym głosem Logan! - Masz rację, nie wyjdziecie stąd żywi. Długo kazaliście na siebie czekać. Scouse i ja śmier telnie nudziliśmy się, czekając na was. - Do licha, to Logan namawiał mnie, żebym cię tu przyprowadził - wy mamrotał Kyle. - Jednak pomysł wydawał się tak dobry, że nigdy by mi nie przyszło do głowy, że to może być pułapka. Bóg jeden wie, dlaczego chce nas zabić. Wiesz może, kim jest ten Scouse? Troth kiwnęła głową. - To kapitan jednego ze statków Logana. Nazywają go diabłem wcielonym. - Jednym słowem dobry wspólnik do zbrodni. Kyle badawczo przyglądał się wieży, która pełniła kiedyś rolę zarówno kryjówki, jak i więzienia. Wysoka na cztery piętra i największa ze wszyst kich zburzonych częściowo budynków stanowiła wschodnie skrzydło zbu dowanego w kształcie litery U kompleksu. Wejście, przez które się tu dosta li, było jedynym prowadzącym na dziedziniec. Wszystkie pozostałe drzwi 278 i okna znajdowały się dopiero na wysokości drugiego piętra. Budowniczo wie Castle Doom zadbali o to, aby wróg nie mógł się tu zbyt łatwo dostać. Wzrok Kyle'a zatrzymał się na najniższym z południowych okien, które wychodziło na niższe poziomy zamku. - Prawdopodobnie udałoby się nam wspiąć na to okno, a potem zejść na dół, ale gdy dotarlibyśmy do niższego poziomu zamku, stalibyśmy się łatwym celem. Gdybyśmy jednak wspięli się z tyłu wieży, a potem opuścili w dół po skalnej ścianie... Cóż, spróbuję, jeśli nie będzie innego wyjścia, ale szanse nie są wielkie. Troth była tak przerażona, że bała się nawet oddychać. Postarała się jed nak opanować na tyle, aby powiedzieć w miarę spokojnym głosem: - Mówisz, że nie mamy wyjścia i że to tylko kwestia czasu, gdy Logan i Scouse wejdą do wieży i zastrzelą nas jak szczury. - Zaryzykowałbym zejście po klifie pierwszy, ale myślę, że jest lepsze wyjście. - Z bólem spojrzał jej w oczy. - O Chryste, jakże nienawidzę tego, co muszę zaproponować! - Cokolwiek to jest, musimy spróbować. Co masz na myśli? - Jesteś zwinna jak małpka i możesz pokonać każdego. - Gestem dłoni wskazał na otoczenie wieży i północną stronę zamku. - Ruiny biegną wzdłuż trzech boków dziedzińca i zapewniają osłonę temu, kto przejdzie dookoła i dotrze do wartowni od tyłu. Jeśli wciągnę Logana do rozmowy, to czy są dzisz, że uda ci się przedostać przez te ruiny i zaatakować ich od tyłu? Kung-fu nie pomoże, jeśli przeciwnik ma karabin i jest daleko, ale jeśli dotarłabyś do nich, nie będąc widziana, to mielibyśmy szansę. O bogowie, wierzył więc w nią aż tak bardzo, żeby jej coś takiego zapro ponować! Opanowanie zastąpiło początkowy strach. - Mogę to zrobić. - Niech Bóg ma cię w swojej opiece, ukochana. - Pocałował ją mocno. Nie bądź zaszokowana czymkolwiek, co powiem. A teraz idź. Porzuciwszy pled, aby mieć swobodniejsze ruchy, ruszyła przez zwały gru zu, gdy Kyle zawołał: - Możecie mieć karabiny, ale ja mam pistolet i ten, kto wejdzie tu pierw szy, zginie! - Podejrzewałem, że możesz być uzbrojony, inaczej już dawno byśmy tam weszli. Możemy jednak zaczekać, Maxwell. Kulka i tak cię nie minie, a więc możesz już zacząć odmawiać pacierze. - A ponieważ to jakiś czas potrwa, mógłbyś zaspokoić moją ciekawość. Co takiego uczyniłem, że zdecydowałeś się mnie zabić? 279


- Przybyłeś do Chin. Słuchając rozmowy, która niosła się echem wśród ruin, Troth zauważyła drzwi dwa piętra wyżej. Wspinaczka była niebezpieczna, ale wiążąca ka mienie zaprawa z biegiem lat zwietrzała, tworząc dość spore szczeliny dla palców rąk i stóp kogoś lekkiego, zręcznego i bardzo zdesperowanego. Ostrożnie zaczęła się wspinać. Po dłuższej przerwie Kyle ponownie zawołał: - Wytężam pamięć, ale niech mnie diabli wezmą, jeśli przypomnę sobie coś, czym mogłem aż tak bardzo ci się narazić. Przecież prawie się nie zna my. Jeśli obraziłem czymś twój honor, mogę cię przeprosić albo stanąć do pojedynku. Logan wybuchnął śmiechem. - Sprawy honoru są dla tak zwanych dżentelmenów, a nie dla takich jak ja. Jestem kupcem niskiego stanu, zmierzam więc prosto do celu i nie mam ochoty igrać ze śmiercią. Tymczasem Troth dotarła do drzwi i, wdrapawszy się na górę, wstrzyma ła oddech, zastanawiając się nad następnym krokiem. Przylegający budy nek był mniejszy i niższy niż wieża i nie miał żadnych wyjść na zewnątrz. Najlepiej byłoby przejść górą i wdrapać się na tylną ścianę sąsiedniego budynku. Wzięła głęboki oddech i, odepchnąwszy się od progu, przywarła twarzą do chłodnego, wilgotnego muru. Chociaż nerwy ponaglały ją do pośpiechu, zanim zrobiła następny krok, musiała być pewna, że jej stopy i dłonie znajdą bezpieczny punkt zaczepienia. Poruszanie się wzdłuż ściany było zbyt ryzy kowne, aby można było pozwolić sobie na jakieś szaleństwo. Kyle, po taktycznej przerwie na odpowiedź, zawołał: - Moje urodzenie nie ma tu nic do rzeczy, tym bardziej że sam również zająłem się handlem! Chcesz powiedzieć, że okazałem brak szacunku tobie lub komukolwiek spośród kupców w Kantonie? - Może i nie - odparł Logan. - Ale nie splamisz sobie swoich arystokra tycznych rączek opium. Kiedy już zasiądziesz w Izbie Lordów, będziesz w sta nie popsuć nam interes, a nawet go zniszczyć. Jaka szkoda, że nie udało mi się zabić cię wtedy w faktorii. Troth zamarła. A wiec to Logan był tym Fan-qui, który wynajął bandytów, by zaatakowali Kyle'a! Niech cię piekło pochłonie, Calebie Loganie! - Przeceniasz moje możliwości, Logan. - Już sam fakt, że przybyłeś do Kantonu i zbyt wiele widziałeś, jest nie bezpieczny - prychnął Logan. - Twoi przyjaciele, lordowie, uwierzą zarzu280 tom przez ciebie wysuwanym. Nawet są już tacy kupcy w Kantonie, którzy zaczęli mówić, że być może masz rację. Jesteś cholernie przekonujący. Drżąc z wysiłku, Troth dotarła do szczytu tylnej ściany i wspięła się na nią, po czym popełniła błąd. Spojrzała w dół na stronią skalną ścianę. Jeśli spadnie... Przymknęła oczy, chcąc opanować zawrót głowy. Przypomniała sobie, że w dole jest skrawek ziemi, w który zapewne by uderzyła, i że śmierć wcale nie byłaby taka pewna, jak wtedy, gdyby spadła na skałę. Poza tym dlaczego miałaby spaść; mury tej starej twierdzy są szerokie na kilka dłoni i można po nich łatwo przejść. A co najważniejsze, musiała to zrobić albo ona i Kyle zginą. Odzyskawszy spokój, wstała i zaczęła iść wzdłuż muru tak prędko, jak pozwalał jej na to wiatr. Burzowe chmury zbliżały się szybko i deszcz mógł by utrudnić dalszą drogę. - Mam dla ciebie propozycję, Maxwell! - zawołał Logan. - Wolałbym, oczywiście, żeby twoje ciało znaleziono bez śladów od kul. Jeśli odłożysz pistolet i wyjdziesz dobrowolnie, zginiesz szybko zrzucony ze skały, a nie umierając w mękach po strzale. Kyle roześmiał się, jakby dyskutowali o czymś znacznie mniejszej wagi niż morderstwo. - Tak czy inaczej zginę. Dlaczego miałbym poddać się bez walki? Troth dotarła do końca drugiego budynku. Ruina bez dachu, którą miała przed sobą, była nieco wyższa. Wiatr szarpał ubraniem Troth, gdy z wysiłkiem osiągnęła szczyt trzeciego budynku. Zatrzymała się, żeby się rozejrzeć. Dotarła do północno-zachodniego narożnika, skąd miała doskonały wi dok na dziedziniec. Była już w bezpośrednim sąsiedztwie wartowni. W do le, po prawej stronie, widziała Logana i Scouse'a, którzy siedzieli w wejściu do wartowni z przygotowanymi do strzału karabinami. Prawie na wprost nich znajdowało się wejście do wieży, gdzie schował się Kyle. Ponieważ miał tylko pistolet, Logan i jego wspólnik nie musieli się ukrywać. Nawet gdyby Kyle chciał ich zaatakować, jego pistolet nie wyrzą dzi im krzywdy. Znała Scouse'a z Kantonu - był starym klientem sklepów z dżinem i lupanarów. Zaczynał jako zwykły majtek i do kapitana doszedł dzięki brutalnej sile i przebiegłości. Troth zdawała sobie sprawę, że chociaż znała wing chun, to Scouse będzie z pewnością groźnym przeciwnikiem. - Jeśli nie będziesz się bronił, przysięgam na grób mojej matki, że posta ram się, by twoje ciało zostało odnalezione - odparł Logan. - Inaczej, po prostu znikniesz i nikt nigdy się nie dowie, co się z tobą stało. 281


Troth wciągnęła głęboko powietrze. Dobrze wiedziała, jak ta groźba po działa na Kyle'a. Zbyt wściekły, aby odwlekać odpowiedź, zawołał. - Ty sukinsynu! Logan wybuchnął śmiechem, najwyraźniej zadowolony, że wyprowadził go z równowagi. - No, no! Obraziłeś moją matkę, a to była najuczciwsza kobieta pod słoń cem. - Jego rozbawienie nagle znikło. - Im dłużej każesz mi czekać, Max well, tym bardziej staje się prawdopodobne, że ukryję twoje zwłoki w gó rach, gdzie nikt, oprócz kruków, cię nie znajdzie. I tak zginiesz, to tylko kwestia czasu. Troth zaczęła iść wzdłuż szczytu ostatniej ściany. Kiedy dotrze do końca, będzie mogła opuścić się w dół i dotrzeć do przejścia prowadzącego na blanki murów obronnych, a stamtąd do wartowni i zaatakować. A tymczasem musi postępować ostrożnie. Jeśli Logan lub Scouse odwrócą się, natychmiast do strzegą jej sylwetkę na tle nieba. Dreszcz przebiegł jej po plecach na myśl, jakim łatwym stałaby się celem. Była już w połowie drogi, gdy rozszalała się ulewa i Troth z trudem tylko utrzymywała równowagę, w mgnieniu oka przemakając do suchej nitki. Drżąc z zimna, szła dalej. Logan i jego wspólnik klęli lejące się z nieba strumienie wody. Troth in stynktownie przywarła do muru, gdy obydwaj podnieśli głowy, aby spojrzeć na chmury. Na szczęście niebo było tak ciemne, że nie zauważyli przylepio nej do muru sylwetki. W kompletnie przemoczonym ubraniu musiała ideal nie wtopić się w nieregularne, kamienne tło. Gdy tak leżała z bijącym głośno sercem, Scouse powiedział coś do Loga na, wskazując ręką na blanki i południową ścianę dziedzińca, po czym na stąpiła między nimi krótka wymiana zdań. Troth odniosła wrażenie, że się o coś spierają. W końcu Logan wzruszył ramionami, jakby na coś przyzwa lał. Scouse skierował się na tyły wartowni i zaczaj wspinać się stromymi schodami, które wiodły na mury obronne. Przerażona, zdała sobie sprawę, iż kapitan musiał przekonać Logana, że mogliby skończyć z tym szybciej, jeśli on przejdzie do południowej ściany, która odgradzała dziedziniec od niższego poziomu zamku. Jeśli pokona tę ścianę, dotrze do najniżej położonego okna w południowej części wieży a stamtąd będzie już mógł załatwić Kyle'a pojedynczym strzałem. Lepiej szybko załatwić sprawę, niż moknąć w strugach deszczu. Wiedząc, że Kyle nie będzie miał żadnej szansy, gdy Scouse dotrze do okna wieży, Troth wstała i na oślep rzuciła się w kierunku kapitana, modląc 282 się w duchu, aby zdążyła dotrzeć do blanków na murach obronnych i dogo nić go, zanim będzie za późno. Tymczasem nawałnica znacznie osłabła, co trochę ułatwiło znajdowanie oparcia dla stóp. Ale Troth wiedziała, że była to jedynie chwilowa cisza i że za moment strugi deszczu poleją się znowu. - Może zgodzę się współpracować z tobą, ale pod jednym warunkiem! zawołał Kyle. - Jakim? - Oszczędź Troth Montgomery. Ona nie ma z tym nic wspólnego. Logan ponownie wybuchnął śmiechem. - Ależ ma! Będzie z pewnością zachwycona, kiedy się dowie, że to ja wysłałem jądo Kantonu po śmierci jej ojca, zamiast wyprawić ją do Szkocji. Kyle zamarł. - A więc to twoja robota - powiedział po chwili. - Czyżbyś miał coś wspól nego ze śmiercią Hugh Montgomery'ego? - Nie wywołałem tajfunu, który zatopił statek. Ale kiedy miejscowy po średnik Hugh powiedział mi, że córka Montgomery'ego ma lekką tempera turę, wysłałem do Singapuru list, w którym zawiadamiałem go, że jego naj droższa córeczka jest śmiertelnie chora. - Logan się roześmiał. - I być może dlatego kochający tatuś zdecydował się natychmiast wracać do Makau, cho ciaż w sezonie sztormowym było to niezwykle ryzykowne. Wiadomość była tak szokująca, że Troth pośliznęła się i zaczęła spadać. W ostatniej chwili udało się jej przekręcić tak, aby upaść na brzuch, co na ułamek sekundy pozbawiło ją tchu. Leżała przez chwilę, porażona wiado mością, że to intryga Logana doprowadziła do śmierci jej ojca. Logan ni czym nie ryzykował. Gdyby jej ojciec dotarł do Makau cało, jego wspólnik oświadczyłby, że musiało zajść nieporozumienie, ale najważniejsze, że dziew czyna jest zdrowa. Był prawdziwym diabłem. - Dlaczego to zrobiłeś?! - zawołał Kyle drżącym z oburzenia głosem. - No cóż, był nawet dosyć sympatyczny, tylko że strasznie głupi. Podob nie jak ty, sprzeciwiał się handlowi opium. Kiedy zginął, przejąłem forsę i kupiłem pięćset skrzyń najlepszego indyjskiego opium. To był początek mojej fortuny. A więc to dlatego jej ojciec umarł bez grosza. Logan musiał także rozpo wszechniać plotki, które szargały reputację ojca, ponieważ dyskredytując go, sam przedstawiał się w lepszym świetle. Z kamienną twarzą Troth podniosła się i szybko pokonała ostatnie metry dzielące ją od końca budynku, po czym odwróciła się i zaczęła badać ścież kę prowadzącą wzdłuż murów obronnych. Była szeroka na kilka stóp, tak że 283


kiedy tam w końcu dotrze, będzie mogła dogonić Scouse'a w ciągu kilku sekund. - Jesteś spryciarzem, Logan - zauważył z uznaniem Kyle. - Doskonale znasz także Chiny. Córka Montgomery'ego jest teraz bardziej Chinką niż Europejką. Jeśli ją oszczędzisz, pojedzie z tobą do Makau. - Chce wrócić na Wschód? - Nie może się wprost doczekać. Jest rozczarowana Szkocją i obiecałem jej, że odeślę ją z powrotem do Makau. Anglia jest dla niej za zimna, poza tym jest wściekła, ponieważ ojciec zaklinał się, że jego rodzina jest bogata. Poznała ich - niewiele się różnią od chłopów, a ona mierzy znacznie wyżej. Jeśli weźmiesz ją jako swoją konkubinę, ręczę ci, że nie pożałujesz. Była jedną z kobiet Chenqui i jest w łóżku doskonała, możesz mi wierzyć. Do brze się na tym znam. Szkoda by było zmarnować taki talent. Troth oniemiała, słysząc te kłamstwa. Na Loganie zrobiły jednak duże wrażenie, mimo to jego odpowiedź była ostrożna. - Skąd mogę wiedzieć, czy z zemsty nie poderżnie mi gardła? - Logan, to przecież Chinka - wyjaśniał cierpliwie Kyle. - One są szko lone, by całkowicie podporządkowywały się swemu panu. Kiedy mnie zabi jesz, stanie się dla niej oczywiste, że teraz to ty jesteś jej panem. Zrobi wszyst ko, czego zażądasz, w zamian za trochę klejnotów od czasu do czasu i za niewolnicę, którą będzie mogła bić. Zrozumiałeś, co miałem na myśli, mó wiąc, iż zrobi wszystko? Sądząc po zachowaniu Logana, Troth domyśliła się, że sugestywny ton Kyle'a pobudzał jego wyobraźnię. - A więc mówisz, że to jedna z dziwek Chenąui - rzekł Logan chrapli wym głosem. - Nic dziwnego, że tak chętnie zabrał ją do Kantonu, chociaż była jeszcze dzieckiem. Stary rozpustnik. Na szczęście Kyle uprzedził ją żeby nie była zaskoczona czymkolwiek, co on powie. Przebiegła kilka ostatnich metrów dzielących ją od wejścia na mury obronne i rzuciła się pędem za wspólnikiem Logana. Ponieważ Scouse nie szedł zbyt szybko, dopadła go, zanim dotarł do miejsca przecię cia się ścieżki z południową ścianą. - Mógł być rozpustnikiem, ale dobrze ją wyćwiczył. Jeśli ci się kiedyś znudzi, otrzymasz dobrą cenę, sprzedając ją innemu Fan-qui. - A więc dobrze, biorę ją. Jeśli jest tak dobra, jak mówisz, będzie moją tai-tai w Makau. - Głos Logana stał się brutalny. - A więc masz, czego chciałeś, a teraz wychodź. Trzymaj mnie na deszczu dłużej, a zmienię zda nie. 284

Troth miała go już prawie na wyciągnięcie ręki, gdy Scouse nieoczekiwa nie się odwrócił, zaniepokojony odgłosem jej kroków. Trzymał karabin w rę kach, ale przez ułamek sekundy patrzył na nią jakby nie wierzył, że może stanowić dla niego jakiekolwiek zagrożenie. Wytrąciła mu karabin wymierzonym z całej siły kopnięciem. Karabin zagruchotał o kamienie, zanim zatoczywszy w powietrzu łuk, runął w prze paść. Z głośnym okrzykiem z całej siły uderzyła go pięścią w szyję, ale sku tek ciosu był daleki od zamierzonego, ponieważ kark mężczyzny był twardy jak skała. - Ty mała chińska dziwko! - Z mordem w oczach ruszył do przodu. Czekając na jego atak, modliła się do wszystkich bogów Wschodu i Za chodu o zwycięstwo w tej najtrudniejszej walce swego życia.

44

S łysząc krzyki, Kyle ukląkł i wyjrzał zza drzwi, mając nadzieję, że trzy mając głowę nisko, uchroni się przed śmiertelnym strzałem. Pierwszą rzeczą jaką zobaczył, była lufa strzelby Logana. Następnie uj rzał Troth w walce na śmierć i życie za blankami murów obronnych. Wyglą dała jak dziecko przy potężnym, zaprawionym w bojach wilku morskim. Zręcznie unikała jego ciosów, chociaż Scouse zmiażdżyłby ją gdyby tylko mógł jej dosięgnąć. Kiedy wykonała gwałtowny unik do tyłu, Scouse rzucił się na nią z ry kiem, licząc na to, że przewróci ją masą swego ciała. Jednak Troth wskoczy ła na blankę muru i kopnęła go tak, aby wykorzystując jego impet, rzucić mężczyznę na wąskie, kamienne przejście. Ale stary wyga niejednego się nauczył w najniebezpieczniejszych portach świata. Chwycił Troth za kostki nóg i pociągnął ku sobie. Kyle słyszał, jak Troth uderza o kamienie, padając blisko miejsca, skąd niewiele brakowało, by poleciała w dół. Wyrwała się ze śmiertelnego uchwytu i błyskawicznie stanęła na nogi; jej przeciwnikowi udało się zrobić to samo. Logan, słysząc szamotaninę, odwrócił się i, widząc, co się dzieje, wymie rzył karabin w Troth. Dostrzegłszy niebezpieczeństwo, Troth zwarła się ze Scousem'em, żeby Logan nie mógł strzelić z obawy, iż zrani swojego wspól nika. 285


Jednak Logan wystrzelił. Gdy Kyle rzucił się w jego kierunku, pierwsza kula drasnęła Scouse'a, ale druga utkwiła w jego ciele. Troth, przytulona do osłoniętego blankami muru, z przerażeniem obserwowała, jak ten, który miał ją zabić, przechyla się do tyłu, aby po chwili, z mrożącym krew w żyłach krzykiem, runąć na dziedziniec. Ale blanki na murze nie zapewniały Troth ochrony przed Loganem i gdy ten skierował w jej stronę karabin, skoczyła w dół, lądując w wąskiej prze strzeni między wartownią a południową ścianą. Logan natychmiast ruszył do niej, aby zablokować wyjście z pułapki, w któ rej się nagle znalazła. Zaledwie parę kroków i będzie ją znowu miał na musz ce. Troth rzuciła się w jego kierunku, aby go dopaść, zanim będzie mógł strze lić. Wtedy Kyle krzyknął desperacko: - Logan, jesteś już martwy! Tak jak przypuszczał, Logan obrócił się, aby stawić czoło nowemu zagro żeniu. Lufa jego karabinu wyglądała monstrualnie, gdy podniósł broń i po ciągnął za cyngiel. Kyle, rzucając się w bok, również strzelił. Troth krzyknęła przeraźliwie, gdy trzy wystrzały rozeszły się echem po dziedzińcu. Logan obrócił się w miejscu i plama krwi pojawiła się na jego białej koszuli. Powoli, jak przekłuty balon, osunął się na ziemię, wypuszcza jąc z rąk karabin Troth odrzuciła go na bok, na wypadek, gdyby Logan wciąż żył, następnie przyklękła przy Kyle'u, gdy z nieba znowu spłynęły potoki deszczu. - Nie możesz umrzeć, milordzie, nie możesz! Kiedy usiłowała go odwrócić, żeby sprawdzić, gdzie został ranny, wypu ścił z rąk pistolet i wziął ją w ramiona. - Nie mam takiego zamiaru - wyszeptał. - Dobry Boże, Troth, czy nic ci nie jest? Myślałem, że moje serce nie wytrzyma, gdy zaczął do ciebie strze lać. Leżeli wtuleni w siebie, nie zwracając uwagi na deszcz. - Chybił - odparła niepewnie. - Tylko, jak to możliwe? Strzelał trzykrot nie prosto we mnie. - Dwukrotnie. Odskoczyłem w bok, żeby uniknąć jego kuli i jednocześ nie wypaliłem do niego z pistoletu. Kyle usiadł, wciąż trzymając Troth w ramionach. Niezwykła determinacja, która pozwoliła jej przetrzymać trwające pół godziny piekło, zniknęła nagle. Zaczęła gwałtownie drżeć, a jej łzy mieszały się z deszczem. 286 Kyle nie wypuszczał jej z ramion, aż się uspokoiła. - Powinniśmy pójść do kaplicy, ponieważ tylko tam będziemy mieli dach nad głową. Możesz iść? Kiedy skinęła głową, podniósł się i pomógł jej wstać. W milczeniu obserwowała, jak Kyle pochyla się nad leżącym na ziemi Loganem, szukając pulsu. - Sprawiedliwość dosięgła Caleba Logana - rzekł z zaciętym wyrazem twarzy. Wstał i ruszył w kierunku wieży, aby po chwili wrócić z pledem. Objąwszy Troth ramieniem, zaczął jąprowadzić na najniższy poziom zam ku. - Jak udało ci się trafić go z takiej odległości? - zapytała, szczękając zę bami. - Jestem bardzo dobrym strzelcem - odparł. Powinna się tego domyślić. Szczęśliwa, że obejmuje ją silne ramię, szła, potykając się, aż dotarli do kaplicy. Jej wnętrze dawało nie tylko osłonę przed deszczem, ale również bezpieczeństwo i ukojenie. Troth czuła, jak obejmu je ją, niczym wspomnienie matczynych ramion błogosławiony spokój har monijnego chi. Kiedy tylko znaleźli się w środku, Kyle zaczął ściągać z niej przemoczone ubranie. - O czym ty myślisz? - zapytała, usiłując go powstrzymać. Uśmiechnął się niezbyt szczerze. - Nie o tym, o czym ty myślisz, podstępna dziewczyno. Obydwoje prze mokliśmy i przy takim spadku temperatury ryzykujemy zapalenie płuc, jeśli się szybko nie rozgrzejemy. Doszedłszy do wniosku, że Kyle ma rację, już nie protestowała. - Wobec tego sam się rozbieraj, ja dam sobie radę. Posłuchał jej, przerywając na chwilę, gdy kompletnie naga i przemarznię ta otulała się pledem. I chociaż szorstka wełna powinna pobudzić krążenie, Troth wciąż drżała, nie mogąc się opanować. Piknikowy koszyk zostawili tu wcześniej, koc piknikowy został tu rów nież i na szczęście był teraz zupełnie suchy. Kyle narzucił go sobie na ramio na, po czym usiadł pod ścianą i, przyciągnąwszy Troth do siebie, posadził ją sobie na kolanach. Kiedy wtuliła się w niego jak dziecko, zawinął koc do okoła nich i wokół jej stóp. Utonęła w cieple jego ciała, opierając policzek o jedwabisty zarost na jego piersi. Tak dobrze jej znany męski zapach sprawił, że czuła się w pełni bez pieczna. 287


Kołysał ją delikatnie w ramionach. Przez dłuższy czas żadne z nich nie powiedziało ani słowa i tylko strugi deszczu uderzające o dach zakłócały ciszę. Był znacznie mniej zmarznięty niż ona i powoli jego ciepło wnikało w nią. - Nie mogę uwierzyć w to, co się stało - wyszeptała. - Że tamci dwaj leżą martwi na tym deszczu. - Bóg jeden wie, jak bardzo bym chciał, aby to się nigdy nie stało - za pewniał żarliwie. - Kiedy pomyślę, jakie konsekwencje wywołało to, co powiedziałem w Kantonie, i że niewiele brakowało, żebyś zginęła... Jego ramiona zacisnęły się mocniej wokół niej. Otworzyła oczy, chcąc uwolnić się od prześladującej ją wizji padającego na ziemię Logana i krwi tryskającej z jego piersi. - Ale my przeżyliśmy i nie potrafię żałować, że Logan nie żyje. Gdyby nie jego kłamstwo, mój ojciec mógłby wciąż żyć. Przesunął dłonią po jej karku i plecach. Delikatny masaż sprawił, że ciało Troth znowu zaczęło wracać do życia. - Ja nie żałuję żadnego z nich - oświadczył. - Nie mam wątpliwości, że Scouse miał wiele grzechów na sumieniu. A co do Logana, to nie tylko był bezpośrednio odpowiedzialny za śmierć twojego ojca, ale również za to, co zrobił później. To on skazał cię przecież na prawie niewolnicze życie w Chi nach, podczas gdy mogłaś być tutaj, kochana przez rodzinę, do której za wsze należałaś. Pomyślała o tym, jak by to było, gdyby tu dorastała otoczona rodziną ojca: placuszki z jęczmiennej mąki, zupa z jęczmienia, kuzyni i kuzynki, którzy byliby jej tak bliscy jak bracia i siostry. Akceptacja. - Życie wśród nich byłoby cudowne i z pewnością o wiele łatwiejsze niż moje życie w Chinach - przyznała. - A jednak... nie żałuję, że zamiast do Szkocji los rzucił mnie do Kantonu. Gdybym nie spędziła tam tylu lat, utra ciłabym tę część mojej natury, która mnie wiąże z Chinami. Teraz jestem tak samo Chinkąjak Szkotką. Roześmiał się. - I dzięki Bogu. Na całym świecie nie ma drugiej takiej kobiety jak ty, Troth Mei-Lian Montgomery. - Prawdopodobnie nie. - I nie było drugiego takiego mężczyzny jak Kyle, który zaakceptowałby obydwie strony jej natury bez żadnych zastrzeżeń. Rodzina Montgomerych widziała w niej przede wszystkim Szkotkę, choć trochę dziwaczną, Chenqua widział w niej kogoś dziwnego, ale użyteczne288 go i zasługującego na jego protekcję i respekt ze względu na niezwykłe umie jętności oraz na fakt, że była córką kogoś, kogo dobrze znał i cenił. Kyle traktował ją zupełnie inaczej. Zaufał jej jak komuś równemu sobie, zdecydował, że ma większe niż on szanse na zwycięstwo w walce o życie. Ale kiedy śmierć zajrzała jej w oczy, ściągnął morderczy strzał na siebie. Mógł zginąć... Czując, że Troth drży, zapytał: - Wciąż ci zimno? - Nie, już w porządku. - Więcej niż w porządku, ponieważ była w ramio nach Kyle'a. Wstążka już dawno gdzieś się zagubiła, odgarnął więc jej z twarzy wilgot ne włosy. - Niebezpieczeństwo cudownie rozjaśnia umysł. Kiedy pomyślałem, że zginiesz, zrozumiałem, jak bardzo cię kocham. Wyjdziesz za mnie, tym ra zem oficjalnie i zgodnie z prawem? Odrzuciła do tyłu głowę, aby mu spojrzeć w twarz. - Myślałam, że nie potrafisz znowu pokochać. - Ja też tak myślałem - przyznał niechętnie. - Czasem mój umysł pracuje bardzo wolno. Wiedziałem, że łączy nas wielka namiętność i przywiązanie, których nie znałem od lat, i że uwielbiam twoje towarzystwo. Ale ponieważ to, co czułem teraz, tak bardzo się różniło od moich uczuć do Konstancji, byłem pewien, że to nie jest miłość, na jaką zasługujesz. Przypuszczała, że duch Konstancji zawsze będzie z nimi i że tego nic nie zmieni. - Mogę być tą drugą w twoim życiu tak długo, jak będziesz mnie kochał, milordzie. - Ty nie jesteś żadną drugą! - Ujął w dłonie jej twarz. - Miłości nie da się zmierzyć ani zważyć i nie powinna być porównywana. Konstancja była moim sercem, podczas gdy ty, najdroższa, jesteś moją duszą. - Jego wargi spoczę ły na jej wargach, deklarując znacznie więcej niż słowa. Czuła, że braknie jej tchu. - Zawsze cię kochałam, Kyle. - Pragnąc bliskości, przesunęła dłońmi po jego nagiej skórze. - Od początku byłeś panem mojego ciała, serca i duszy. Nie zmierzał do niczego więcej niż pocałunek, nie tu, w kaplicy, gdy nie tak dawno walczyli ze strachem i śmiercią, ale namiętność szybko rozgorza ła płomieniem, który zgasić można było jedynie w miłosnym akcie zjedno czenia. Ujął w dłonie jej piersi, czując, jak mocno bije jej serce. Lubieżne 289


ruchy jej ciała rozpalały jego zmysły, doprowadzając go do szaleństwa, aż odwróciła się i objęła go nogami. Kiedy całował jej szyję, powoli unosiła się i opadała, aż nie mógł się już dłużej powstrzymać. Westchnęła cicho, kiedy w nią wchodził. Zamarli na chwilę, drżąc z podniecenia. Po czym jego biodra zaczęły się gwałtownie poruszać. Zanurzyła się w nim, gdy pożądanie zmierzało do na głego spełnienia. Krzyczeli razem w upojeniu, a ich głosy mieszały się z desz czem i odległymi pomrukami burzy. Gdy osunęła się na niego, czuł taką rozkosz, o jakiej nigdy nawet nie ma rzył. Przekręcił się na bok i przyciągnął ją do siebie. A potem, kompletnie wyczerpani i wtuleni w siebie, zapadli w sen.

Kyle nie był pewien, jak długo trwała ta drzemka, ale kiedy się ocknął, kaplica tonęła w słońcu. Wsparty na łokciu podziwiał grę świetlnych promy ków na cudownej twarzy Troth. Była niezwykła, najrzadszy i najpiękniejszy kwiat Wschodu i Zachodu. Jej powieki leciutko zadrżały i po chwili otworzyła oczy. - Nie jestem pewna, czy ci, którzy tę kaplicę budowali, zgodziliby się ze mną, ale to był doskonały sposób, aby się rozgrzać. - Nie sądzę, żeby Bóg mógł za to nas ganić, to przecież od niego pocho dzi cudowny dar miłości. - Pocałował czubek jej ślicznego noska. - Musi my się jednak już zbierać, jeśli mamy znaleźć bezpieczne i ciepłe schronie nie, zanim zapadnie zmrok. Uśmiechnęła się tak czarująco, że miał ochotę kochać się z nią ponownie. - Będę szczęśliwa, jeśli moja noga nigdy już nie stanie w tym zamku. - Mam nadzieję, że to, iż kochałaś się ze mną, znaczy, że przyjęłaś moje oświadczyny. - Z ociąganiem odsunął się od niej. - Być może poczęliśmy właśnie nowe życie. Mam taką nadzieję. Wstała i zaczęła się ubierać, spoglądając na niego spod oka. - Jestem pewna, że stało się to już w Dornleigh. - Dobry Boże! - Wciągał przez głowę mokrą koszulę i mało się nie udu sił, nerwowo ciągnąc ją w dół, by jak najprędzej móc spojrzeć na Troth. Kiedy miałaś zamiar mi o tym powiedzieć? - Miałam zamiar ci powiedzieć tylko wtedy, jeśli zdecydujemy się po brać. 290

W jej oczach było wyzwanie. Wciągnął kompletnie mokre spodnie, żału jąc, że nie były tak luźne jak chiński strój Troth. - A więc, gdybyś zdecydowała się nie wychodzić za mnie, nigdy bym się nie dowiedział, że mamy dziecko. Nie chciałaś, abym używając tego jako argumentu, nakłaniał cię do małżeństwa. Widząc, że nie jest zły, odetchnęła. - O to mi właśnie chodziło. Nie chciałam wychodzić za mąż tylko dlate go, że inni uważają, iż powinnam. Pokiwał głową ze smutkiem. - Jesteś prawdziwą Szkotką, Troth, gotową zapłacić każdą cenę, byleby tylko pójść własną drogą, bez względu na konsekwencje. Włożył koc do piknikowego koszyka i po chwili wyszli na zewnątrz. Wiatr strząsał krople deszczu z wiosennych kwiatów, a góry, hen aż do linii hory zontu, tonęły w osnutym mgłą błękicie i lawendzie. Strumienie wody płynęły w dół środkiem ścieżki, szli więc po jednej stro nie, trzymając się za ręce. - A więc, mam rozumieć, że zgodziłaś się wyjść za mnie, prawda? Podniosła na niego wzrok, a jej oczy były prawie złote w promieniach popołudniowego słońca. - Tak, milordzie, będę twoją żoną i zaprzyjaźnię się z twoim ojcem, smo kiem, i może nawet stanę się wzorową panią domu, w co przecież zawsze wierzyłeś. Był już szczęśliwy wcześniej, ale nic nie mogło równać się z radością, która przepełniła go, gdy teraz słuchał jej słów. Odrzucił na bok koszyk i ujął w dłonie jej ręce. - Wobec tego weźmy ślub tutaj. Wrexham z pewnością zażąda bardziej formalnej uroczystości, ale mamy tu bieżącą wodę, poza tym jesteśmy w Szko cji. Tym razem więc jego ważność będzie bezsporna. Chcę, żebyś została moją żoną, ukochana, i nie będę czekać dłużej. Śmiejąc się, przeszła na drugą stronę ścieżki, tak że strumyk płynął mię dzy nimi. Trzymając w dłoniach jego ręce, powiedziała: - Kyle'u Renbournie, przyrzekam ci posłuszeństwo, moje serce i ciało, moją lojalność i wierność aż do końca naszych dni. Patrząc jej w oczy, uśmiechnął się. Pomyślał o ich pierwszej przysiędze, która związała ich mocniej, niż mogli wówczas przypuszczać. - Troth Mei-Lian Montgomery, przyrzekam ci moją miłość, moją opiekę i moją wierność na zawsze, aż do końca świata. Podniósł jej dłonie i ucałował powoli, najpierw jedną potem drugą. 291


- Teraz wiem, dlaczego musiałem przemierzyć świat. Musiałem znaleźć ciebie, najdroższa. - Przeznaczenie, milordzie. - Uśmiechnęła się promiennie. - Jin i jang. Jedyne i nierozdzielne. Mężczyzna i kobieta w idealnej harmonii. Na zawsze.

Od autorki

oja matka mieszkała w Chinach, kiedy była dzieckiem, i ja wychowa

łam się na opowiadanych przez nią historyjkach o króliczku i księżycu, i o tym, jak moja matka często służyła swoim rodzicom jako tłumacz. Miała tak zwane muzyczne ucho, wyczulone na subtelności chińskiego języka, w którym nawet drobne modyfikacje w modulacji głosu zupełnie zmieniają znaczenie słowa. Na specjalne okazje pozwalano mi wkładać chińską biżuterię mojej matki i wspaniale haftowany strój, który moja prababka kupiła w Chinach (szcze gólną słabość miałam do pewnego wspaniałego kapelusza). Nie stałam się jednak ekspertem od Chin, ale na zawsze pozostała we mnie fascynacja tą starożytną i niezwykłą kulturą. Chociaż akcja Chińskiej narzeczonej toczy się częściej w Anglii niż w Chi nach, musiałam przestudiować wiele prac na ten temat, aby nie popełnić błędu przy opisywaniu azjatyckiej części tej historii. Ponieważ to jest ro mans, szukałam różnych ciekawostek i drobiazgów, które najpełniej przed stawią moich bohaterów i tło bez konieczności opatrywania tekstu wieloma przypisami. Świątynia Hoshan jest literacką fikcją, ale jej opis opiera się na opisach prawdziwych świątyń. Podróż Troth i Kyle'a przez południowe Chiny w pew nym sensie jest także fikcją. W Szkocji: przedstawiony przeze mnie Castle Doom to właściwie Castle Campbell w pobliżu Dollar, który często jest nazywany Castle Gloom. Ta bardzo romantyczna budowla wznosi się w pobliżu dwóch potoków: Bura of Care i Burn of Sorrow. Od czasów rzymskich jedwabny szlak służył do wymiany towarów mię dzy Azją a Europą. Jednak już wtedy władze uskarżały się, że zbyt wiele naro dowych skarbów wywozi się za granicę i wymienia na luksusowe towary. Kiedy 293

M


w XVII wieku handel między Wschodem a Zachodem ponownie się ożywił, bilans handlowy stał się poważnym problemem, ponieważ Europejczycy chcieli kupować herbatę i inne towary od samowystarczalnego wówczas ce sarstwa chińskiego, które nie wykazywało zbyt wielkiego zainteresowania tym, co Europa miała do zaoferowania. Stąd pomysł stworzonego przez Chińczyków kantońskiego systemu handlowego, który miał służyć zmini malizowaniu obcych wpływów. Europejczycy, którzy byli zwolennikami wolnego handlu, buntowali się więc przeciwko ograniczeniom systemu. Potrzebowali także towarów na wymianę i wtedy zaczęła się kariera opium. W pogoni za zyskiem europej scy kupcy zaczęli nielegalny przerzut opium do Chin, przyczyniając się do powstania milionów ludzi, uzależnionych od tego narkotyku. Wojna opiu mowa rozpoczęła się w 1839 roku, parę lat po Chińskiej narzeczonej. Anglia użyła militarnej siły dla wymuszenia na Chinach handlowych koncesji i trzeba było stu lat, żeby wyrzucić Europejczyków z Chin i żeby Chiny mogły odzy skać suwerenność. Zrezygnowałam z odtwarzania łamanej angielszczyzny, używanej przez kupców w południowych Chinach, ponieważ dziś byłaby zupełnie niestraw na dla ucha. Jakkolwiek, z braku lepszych określeń, od czasu do czasu uży łam słów: ,,azjatycki" i ,,orientalny", chociaż mogą one budzić negatywne skojarzenia. Mam nadzieję, że z zainteresowaniem będziecie śledzić, jak Kyle i Troth Mei-Lian budują swój bardzo osobisty most między Wschodem a Zacho dem.

Podziękowania

Każda nawet najmniejsza wzmianka o Chinach, która występuje w tej książce wiązała się z przeprowadzeniem poważnych badań, nigdy jednak nie musiałam prosić o pomoc tak licznej grupy konsultantów. Szczególne podziękowania kie

rują do YeLing-Ling (Suntree Faprathanchai), Shirley Chan, Hannah Lee, Brendy

Wang Clough i Lisy Wong za ich pomoc w uchwyceniu i pokazaniu bogactwa i złożoności chińskiej kultury na stronach tej powieści. Hope Karan Gerecht dziękuje za sprawdzenie terminologii Feng Shui, Julie Booth za wiedzę o sztukach walki, a Betsy Partridge za Tui Na. Na końcu ale z pewnością nie najmniej ważne podziękowania składam Susan King za pomoc we wszystkim, co dotyczy Szkocji, za wsparcie i dodawanie odwagi. Moi konsultanci zrobili to, co do nich należało. Za błędy wińcie tylko mnie!