Roberts Nora

Bogowie Zła	

CZĘŚĆ PIERWSZA
Rozdział I											Obrzęd 
zaczął się w godzinę po zachodzie słońca. W lesie, na polanie, przygotowano 
wcześniej idealnie równy krąg o dziewięciu
stopach średnicy. Miejsce posypano uświęconą ziemią.
Chmury, ciemne i tajemnicze, tańczyły wokół bladego księżyca.
Trzynaście zakapturzonych postaci w ciemnych płaszczach stanęło wewnątrz kręgu. 
Gdzieś pośród drzew krzyknęła sowa z rozpaczą, może ze współczuciem. Gdy 
rozległo się uderzenie dzwonu, nawet ona ucichła. Przez chwilę słychać było 
tylko szept wiatru wśród młodych liści.
W dole po lewej stronie kręgu płonął już ogień. Wkrótce płomienie
strzelą w górę, wezwane przez wiatr, a może inne moce...
Była wigilia majowego przesilenia, Sabat Roodmas. Noc uroczystości i składania 
ojiar, które miały przynieść urodzaj palom,
a ludziom — moc.
Dwie ubrane w czerwone płaszcze kobiety weszły do środka kręgu.
Ich odsłonięte twarze były bardzo blade, usta — ciemnoczerwone. Jak twarze 
wampirów, które właśnie skończyły swą ucztę.
Jedna z nich, tak jak jej wcześniej przykazano, zrzuciła płaszcz
I stała przez chwilę naga, po czym ułożyła się na gładkim, wypolerowanym pniu 
pośrodku kręgu.
Miała być żywym ołtarzem, dziewicą, na niej mieli dokonać obrzędu. W 
rzeczywistości była prostytutką, kobietą nieczystą, i to niektórym przeszkadzało. 
Inni patrzyli chciwie na jej bujne kształty, na hojnie rozsunięte uda...
Najwyższy kapłan, noszący maskę Kozia z Men des, zaczął śpiewać
w zniekształconej łacinie. Gdy pieśń dobiegła końca, uniósł ramiona
w stronę odwróconego pentagramu, który wisiał nad ołtarzem. Znów zabrzmiał dzwon 
— by oczyścić powietrze.
Dziewczynka obserwowała tę scenę oczami szeroko otwartymi ze zdumienia. 
Siedziała cicho, ukryta w krzakach. Z dołu ofiarnego unosił się swqd spalenizny, 
strzelały w górę iskry. Na pniach otaczających polanę drzew wyrzeźbiono 
dziwaczne kształty.
Dziewczynka zaczęła się zastanawiać, gdzie jest jej ojciec. Ukryła się w jego 
samochodzie, chichocząc na myśl o niespodziance, jaką mu zrobi. Kiedy szła za 
nim przez las, nie bała się ciemności. Nigdy się nie bala. A potem schowała się 
i czekała na odpowiedni moment, by wyskoczyć z krzaków — wprost w jego ramiona.
Ale on włożył długą czarną pelerynę, tak jak inni, imała nie była teraz pewna, 
która z ciemnych postaci jest jej ojcem. Widok nagiej kobiety wprawiał ją w 
zakłopotanie, a jednocześnie fascynował. To, co robili dorośli, nie wyglądało 
już na zabawę.
Kiedy mężczyzna w masce podjął swą pieśń, dziewczynka poczuła szybkie bicie 
serca.
— Wzywamy Amona, pana życia i płodności. Wzywamy Pana, boga żądzy!
Wzywał kolejne bóstwa, u pozostali powtarzali jego wołanie. Lista imion była 
długa.
Wszyscy zaczęli się teraz kołysać, z gardeł wydobywał się coraz głośniejszy 
pomruk. Kapłan podniósł dn ust srebrny kielich. Gdy skończył pić, ułożył 
naczynie między piersiami leżącej kobiety. Podniósł miecz i, wskazując ostrzem 
na północ, południe, wschód i zachód, wezwał czterech książąt piekieł:
— Satanie, Panie ognia! Lucyferze, który przynosisz światło! Belialu, który nie 
masz pana! Lewiatanie, Wężu z głębin!
Dziewczynka zadrżała. Bała się.
— Aye, Satan. Wzywam cię, Panie, Książę Ciemności, Królu Nocy, otwórz bramy 
piekieł, wysłuchaj nas! — Kapłan nie prosił. Wykrzyczał swe wezwanie, żądał. Gdy 
jego głos przebrzmiał, uniósł w dłoni pergamin. Chciwe płomienie błysnęły na nim 
jak krew. — Prosimy, by nasze Pola przyniosły urodzaj, nasze bydło: przychówek. 
Zniszcz naszych wrogów, ze,śąj choroby Ł ból na naszych prześladowców. My, 
wierni Tobie, żądamy szczęścia i rozkoszy. Położył rękę na piersi kobiety. — 
Bierzemy, czego chcemy, w Twoje Imię, Władco Much. Przemawiamy w Twoim Imieniu: 
śmierć słabym, bogactwo silnym. Nasze członki twardnieją, nasza krew wrze. Niech 
nasze kobiety płoną dla nas pożądaniem. Niech przyjmują nas chciwie.
Jego palce przesunęły się po brzuchu kobiety, w dół, między jej uda. Prostytutka, 
dobrze nauczona swej roli, zaczęła wić się ijęczeć.
Kapłan śpiewał coraz głośnie]. Przebił pergamin sztyletem i trzymał go nad 
płomieniem Czarnej świecy tak długo, póki nie pozostało z niego nic prócz 
ostrego zapachu spalenizny. Pieśń pozostałych dwunastu ojarników także przybrała 
na sile.
Na dany przez kaplana znak w krąg wprowadzono młodą kózkę. Zwierzę przewracało 
oczami, śmiertelnie wystraszone, a ojiarnicy skakali wokół niego, teraz Już 
dziko krzycząc.
Świeżo naostrzone ostrze alhamasa, rytualnego noża, błysnęło w bladym świetle 
księżyca.
Gdy dziewczynka ujrzała, Jak nóż przebUa szyję koźlęcia, próbowała krzyczeć, 
lecz głos uwiązi jej w gardle. Chciała uciekać, ale nogi odmówiły jej 
posluszeństwa. Szlochając zakryła twarz dłońmi. Tak bardzo chciała zawołać 
ojca...
Kiedy zdecydowała się znowu spojrzeć w stronę kręgu, wszędzie widziała krew. 
Srebrne naczynie również było jej pełne. Głosy mężczyzn zlały się w uszach 
dziecka w jeden groźny ryk. Bezgłowe ciało kozy zostało wrzucone do dołu, w 
którym buzował ogień.
W powietrzu unosił się teraz przyprawiający o mdłości zapach spalonego mięsa.
Kapłan krzyknął przejmująco i zerwał rytualny płaszcz. Stal teraz nagi, a jego 
biale ciało połyskiwało od potu, choć noc była zimna. Na jego piersi błysnął 
srebrny amulet pokryty magicznymi znakami.
Stanął okrakiem nad rozciągniętą na ołtarzu kobietą, a potem padł między jej uda. 
Jeden z ojarników także zawył dziko Ł pociągnął do siebie drugą kobietę. 
Pozostali zrzucali płaszcze i tańczyli nadzy wokół dołu.
Dziewczynka ujrzała, jak jej ojciec, rodzony ojciec, zanurza dłonie w naczyniu 
pełnym krwi — spływala z jego rąk, gdy przyłączył się do pozostałych...
12
Clare obudziła się z krzykiem. Była zlana potem, z trudem łapała oddech. Skuliła 
się pod kocem, ale po chwili drżącą ręką sięgnęła w stronę nocnej lampki. Nadal 
było za ciemno, więc wstała i zapaliła pozostałe iampy, aż jej mały pokój tonął 
w blasku. Ręce wciąż jej drżały, kiedy sięgnęła po papierosa i zapaliła zapałkę.
Siedziała na brzegu łóżka i paliła w milczeniu. Dlaczego sen powrócił? Terapeuta 
powiedziałby pewnie, że to reakcja na małżeństwo matki. Podświadomie czuła, że 
jej ojciec został zdradzony. Przecież to nonsens!
Ze złością wypuściła smugę dymu. Matka owdowiała przed dwunastoma laty. Każda 
normalna, kochająca córka pragnęłaby szczęścia matki. A Clare była kochającą 
córką. Miała tylko wątpliwości, jak jest z tą normalnością.
Przypomniała sobie pierwszy raz, kiedy przyśnił jej się ten sen. Miała jakieś 
sześć lat, obudziła się krzycząc. Tak jak dziś. Wtedy jednak rodzice zjawili się 
przy niej natychmiast, by ją pocieszyć i uspokoić. Nawet jej brat, Blair, 
przyszedł do niej, popłakując ze strachu. Matka zabrała małego z pokoju, a 
ojciec został z córeczką powtarzając, że to tylko sen, zły sen, o którym zaraz 
zapomni.
Zapominała, nawet na długo. A potem sen pojawiał się znowu — dręczący koszmar — 
kiedy była zmęczona czy spięta.
Zgasiła papierosa i przycisnęła dłonie do oczu. Tak, była spięta. Do jej 
indywidualnej wystawy pozostało zaledwie kilka dni i chociaż sama wybrała każdą 
rzeźbę, wciąż nie mogła się pozbyć wątpliwości.
Może dlatego że jej debiut został tak świetnie przyjęty dwa lata temu. Kiedy już 
odniosła sukces, miała znacznie więcej do stracenia. Poza tym wiedziała, że 
rzeźby, które wybrała, były jej najlepszymi pracami. Jeśli zostaną ocenione jako 
nieciekawe, to i ona, jako artystka, będzie uznana za mierną.
Czy mogło spotkać ją coś gorszego?
Czuła się lepiej, kiedy mogła martwić się czymś bardziej przyziemnym, wstała 
więc i rozsunęła zasłony. Słońce właśnie wstało i w jego wczesnym świetle ulice 
Manhattanu wyglądały, jakby przesłaniała je bladoróżowa mgiełka. Clare otworzyła 
okno. Zadrżała w porannym chłodzie.
Było bardzo cicho... Tylko w jednej z sąsiednich ulic kończyła
pracę śmieciarka, na rogu Canal i Greene pojawiła się żebraczka. Cały dobytek 
pchała przed sobą w niewielkim wózku. Kółka skrzypiałY głośno.
Trzy piętra niżej, w piekarni po drugiej stronie ulicy, wciąż jeszcze paliło się 
światło. Dobiegały stamtąd ciche dźwięki Rigoletta wokół rozchodził się miły, 
ciepły zapach chleba. Ulicą przejechał samochód, potem znowu zapadła cisza. 
Równie dobrze Ciare mogłaby być w mieście sama.
Zamyśliła się. Czy tego właśnie pragnie? Samotności, zupełnej samotności? Czasem 
czuła się taka... niedopasowalla, nigdzie nie czuła się na miejscu.
Czy nie dlatego rozpadło się jej małżeństwo? Kochała Roba, ale nigdy do siebie 
nie pasowali. Kiedy wszystko się skończyło, czuła żal, ale nie miała wyrzutów 
sumienia.
A może doktor Janowski miał rację, może naprawdę chciała ukryć swoje poczucie 
winy? Ukryć wszystko — każdą łzę, wypłakaną w żałobie po ojcu. Cały ból wyrazić 
w rzeźbach.
Co w tym złego? Przez chwilę próbowała wsadzić ręce do kieszeni, szybko jednak 
zorientowała się, że nie ma na sobie szlafroka. Chyba zwariowała — stała w 
otwartym oknie w SoHo, mając na sobie tylko kusą koszulkę z wizerunkiem Kota 
Billa. Do diabła z tym, pomyślała i wychyliła się jeszcze dalej. Może 
rzeczywiście zwariowała.
Stała tak przez chwilę, jej jasnorude włosy były wciąż potargane po niespokojnym 
śnie, jej twarz — blada i zmęczona. Robiło się corazjaśniej, a ona stała 
zasłuchana w narastający szum budzącego się miasta. Odeszła od okna, gotowa do 
pracy.
Po drugiej Ciare usłyszała dzwonek. Przy syku palnika i głośnej muzyce Mozarta 
brzmiał jak bzyczenie nieznośnej pszczoły. Z początku chciała go zignorować, ale 
po chwili doszła do wniosku, że praca nie idzie jej najlepiej. Dzwonek stanowił 
doskonałą wymówkę, by przerwać. Wyłączyła gaz. Przechodząc przez pracownię 
zdjęła rękawice ochronne. Miała na sobie gruby fartuch, czapkę i ochronne 
okulary. Podeszła do domofonu.
— Tak?
15
— Ciare? To ja, Angie.
— Właź na górę.
Clare wystukała kod zabezpieczenia i uruchomiła windę. Zdjęła czapkę i okulary i 
wróciła do pracowni. Obeszła wokół swoje nie dokończone dzieło.
Przy ścianie, na stole do spawania stała rzeźba. Wokół niej leżały narzędzia — 
szczypce, młotki, obcęgi, dodatkowe końcówki do palnika. Obok, na solidnym wózku, 
stały butle z tienem i acetylenem. Ze względów bezpieczeństwa podłogę pokrywała 
gruba blacha.
Większość miejsca w pracowni zajmowały przedmioty związane z pracą Ciare — spore 
bloki granitu, kawały drewna wiśniowego, bezkształtne bryły metalu i arkusze 
blachy. Narzędzia do cięcia, podważania, szlifowania, spawania. Zawsze lubiła 
żyć tam, gdzie pracowała.
Podeszła teraz do swojego najnowszego dzieła. Zacisnęła usta i patrzyła na nie 
ze zmarszczonymi brwiami. Praca nad rzeźbą szła jej bardzo opornie... Ciare 
nawet się nie odwróciła, kiedy skrzypnęły drzwi windy.
— Powinnam się była domyślić. — Angie LeBeau odrzuciła z czoła czarne loki i 
poklepała czerwoną, włoską pompę, która stała na drewnianej części podłogi. — 
Dzwonię do ciebie już od godziny.
— Wyłączyłam telefon. Wszystko nagrywa się na sekretarkę. Co to według ciebie 
jest, Angie?
Angie wypuściła głośno powietrze i przyjrzała się uważnie rzeźbie na stole.
— Chaos.
— Tak... — Clare skinęła głową i pochyliła się. — Tak, masz rację. Źle się do 
tego zabrałam.
— Nie waż się brać do ręki palnika! — Angie nie zamierzała przekrzykiwać muzyki 
i wyłączyła ją. — Niech cię cholera, Ciare, umówiłyśmy się na lunch w rosyjskiej 
herbaciarni o wpół do pierwszej.
Dopiero teraz Clare wyprostowała się i spojrzała uważnie na przyjaciółkę. Angie, 
jak zwykle, wyglądała niezwykle elegancko. Granatowy kostium i duże perły 
doskonale podkreślały jej ciemną, egzotyczną karnację.
Torebka i buty były z identycznej ciemnoczerwonej skórki. Angie uwielbiała, żeby 
wszystko do siebie pasowało, było na
właściwYm miejscu. Buty w jej szafie stały w schludnych plastikowyCh pudelkach, 
bluzki ułożone były według kolorów i materiałów, a torebki — legendarna kolekcja 
stały na półkach wsunięte w oddzielne przegródki.
Clare natomiast miała dużo szczęścia, jeśli w czarnej dziurze swej szafy zdołała 
znaleźć dwa buty do pary. Czarna wieczorowa torebka i ogromna tkana torba 
stanowiły całą jej „kolekcję”. Niejeden raz Clare zastanawiała się, jakim cudem 
ona i Angie zostały przyjaciółkami, a na dodatek — wytrwały w przyjaźni.
W tej chwili ich przyjaźń była poważnie zagrożona. Oczy Angie ciskały gromy. 
Dziewczyna stukała czerwonymi paznokciami w torebkę w tym samym tempie, w jakim 
uderzała stopą o podłogę.
— Stój tak, jak stoisz!
Ciare przebiegła przez strych i zaczęła grzebać w stosie rzeczy na sofie. 
Szukała czegoś do rysowania. Odrzuciła na bok grubą bluzę, jedwabną koszulę, 
kilka wciąż nie otworzonych listów, torebkę po chrupkach... Znalazła jeszcze 
kilka książek i plastikowy pistolet na wodę. Po chwili dotarła do szkicownika.
— Do licha, Ciare...
— Nie, nie ruszaj się. — Ciarc podniosła poduszkę i sięgnęła po ołówek, który 
akurat tam leżał. Uśmiechnęła się. — Jesteś piękna, gdy się złościsz.
— Małpa! Angie starała się powstrzymać śmiech.
— O to, to właśnie! — Ołówek śmigał po papierze. — Masz niesamowite kości 
policzkowe! Kto by pomyślał, że coś takiego wyjdzie z połączenia krwi 
indiańskiej, Czarnej i francuskiej... Zmarszcz trochę brwi, dobrze?
— Nie wygłupiaj się. Nie wykręcisz się pochlebstwami. Siedziałam w tej kawiarni 
przez godzinę, piłam wodę mineralną i prawie już wgryzłam się w obrus z głodu.
— Przepraszam. Zapomniałam.
— Nie domyśliłabym się!
Clare odłożyła szkicownik na bok. Dobrze wiedziała, że gdy tylko spuści Angie z 
oka, dziewczyna zerknie na rysunek.
— Masz ochotę na lunch?
— Zjadłam hot-doga w taksówce.
— W takim razie ja coś przegryzę, a ty powiesz mi, o czym miałyśmy rozmawiać.
17
— O wystawie, kretynko! — Angie rzuciła okiem na szkic i z trudem utrzymała 
poważną minę. Ciare narysowała ją z płomieniami buchającymi z uszu. Nie 
zamierzała jednak dać się rozbawić. Rozejrzała się za czymś, na czym mogłaby 
usiąść, i zdecydowała się na poręcz sofy. B6g jeden wie, co mogło kryć się pod 
poduszkami.
— Nie myślałaś o wynajęciu kogoś, kto by tu posprzątał?
— Nie, tak jest dobrze. — Ciare przeszła do malutkiej kuchenki. Właściwie była 
to tylko wnęka w kącie pracowni. — Łatwiej mi tu tworzyć.
— Możesz sobie oszczędzić opowieści o artystycznym bałaganie, Ciare. Tak się 
składa, że nieźle cię znam. Leń z ciebie, i tyle.
— Co racja, to racja. — Ciare wyszła z kuchni z pudełkiem duńskich lodów 
czekoladowych. W ręku trzymała dużą łyżkę. — Chcesz?
— Nie. — Ku rozpaczy Angie Ciare najwyraźniej jadała takie „byle co”, kiedy 
tylko przyszła jej na to ochota, a flgurę itak miała bez zarzutu.
Mierzyła prawie metr osiemdziesiąt, nie była już tak chuda, jak
w dzieciństwie, nadal jednak bardzo zgrabna i — w przeciwieństwie
do Angie — nie musiała się codziennie ważyć. Stała teraz przed
przyjaciółką, ubrana w ochronny kombinezon i skórzany fartuch,
i pochłaniała kalorie. A w dodatku, pomyślała nagle Angie, nie ma
nic pod tym swoim dżinsem.
Ciare nie używała makijażu. Była lekko piegowata, jej duże złote oczy sprawiały 
wrażenie ogromnych w drobnej trójkątnej twarzy. Miała pełne, ładnie zarysowane 
usta, niewielki, zgrabny nos. Płomiennorude włosy były akurat odpowiedniej 
długości, by można je było zebrać w krótki ogonek. Mimo niezwykłego wzrostu 
Ciare sprawiała wrażenie tak delikatnej, że Angie — chociaż tylko dwa lata 
starsza — miała się ochotę nią opiekować.
— Dziewczyno, kiedy ty się wreszcie nauczysz siadać do jedzenia jak człowiek?
Clare uśmiechnęła się znad pudełka z lodami.
— Martwisz się o mnie, więc chyba mi już wybaczyłaś — przysiadła na stołku i 
zaczepiła stopę o poprzeczkę — naprawdę przepraszam za ten lunch.
— Zawsze przepraszasz. Nie myślałaś o zapisywaniu sobie, co planujesz?
— Ja sobie zapisuję, tylko potem to gubię.
Wskazała łyżką w stronę zagraconej pracowni. Sofa, na której przysiadła Angie, 
była akurat widoczna... Pod stosem gazet, pism i pustych butelek po sokach 
ukryty był jeszcze stół, w rogu pomieszczenia, na wysokim czarnym stołku stało 
marmurowe popiersie... Na ścianach tłoczyły się obrazy, a rzeźby — niektóre 
dokończone, inne porzucone — siedziały, stały, leżały na całej pozostałej 
przestrzeni.
Żelazne schodki prowadziły na antresolę. Dawniej znajdował się tam mały składzik, 
teraz Clare urządziła sobie na górze sypialnię. Mieszkanie, w którym żyła już 
piąty rok, zajęte było wyłącznie przez jej dzieła.
Przez pierwszych osiemnaście lat Clare robiła, co mogła, by sprostać wymaganiom 
matki. Już po trzech tygodniach samodzielnego życia odkryła, że w bałaganie 
czuje się najlepiej.
Uśmiechnęła się do Angie przepraszająco.
— Jak ja mam tu cokolwiek znaleźć?
— Czasami dziwię się, że w ogóle wiesz, jak wstać z łóżka.
— Po prostu martwisz się o wystawę. — Clare odstawiła lody na bok i natychmiast 
o nich zapomniała. Sięgnęła po papierosy i zapałki. — Nie ma się co tak 
zadręczać. Albo im się spodoba, albo nie.
Świetnie. Tylko czemu wyglądasz, jakbyś spała tylko cztery godziny?
Pięć — poprawiła Clare. Postanowiła jednak nie wspominać o koszmarze. — Jestem 
spięta, ale nie przestraszona. Wystarczy, że martwicie się wy: ty i ten twój 
seksowny mąż.
— Jean-Paul jest wykończony — przyznała Angie. Od dwóch lat była żoną 
właściciela galerii. Uwielbiała zarówno jego inteligencję i miłość do sztuki, 
jak i wspaniałe ciało. — To będzie pierwsza większa wystawa w nowej galerii. Nie 
tylko ty ryzykujesz.
— Wiem. — Clare zachmurzyła się na myśl o nadziejach i pieniądzach, które Angie 
i Jean-Paul włożyli w nową, dużą galerię. — Nie zawiodę was.
Angie widziała, że pomimo zapewnień Ciare boi się jak wszyscy.
— My też to wiemy — powiedziała chcąc rozładować atmosferę. — Myślę, że po 
twojej wystawie będziemy najbardziej znaną galerią na West Side. A poza tym chcę 
ci przypomnieć, że o dziesiątej
19
masz wywiad z „The New York Magazine”, a po obiedzie drugi, dla „Timesa”.
— Och, Angie...
— Tym razem się nie wykręcisz. — Angie rozprostowała zgrabne nogi. — Spotkasz 
się z reporterem z „New Yorkera” u nas w oranżerii. Słabo mi się robi, jak 
pomyślę, że robiłby wywiad tutaj.
— Chcesz mieć na mnie oko.
— Tak, to też. Lunch jemy w „Le Cirque”, punkt pierwsza.
— Chciałabym pójść do galerii i jeszcze raz wszystko sprawdzić. Na to też będzie 
czas. Przyjdę o dziewiątej. Wolę mieć
pewność, że wstałaś i jesteś gotowa.
— Nienawidzę wywiadów — mruknęła Clare.
— Trudno. —Angie położyła jej ręce na ramionach i ucałowała ją w oba policzki. — 
Postaraj się teraz wypocząć. Naprawdę wyglądasz na zmęczoną.
Ciare oparła łokieć na kolanie.
— Nie przyszykujesz mi ubranka? — spytała odprowadzając przyjaciółkę do windy.
— Jeśli będę musiała...
Kiedy Ciare została sama, usiadła i oddała się ponurym rozmyślaniom. O tak, 
nienawidziła wywiadów. Wszystkie te osobiste pytania! To przyglądanie się jej, 
ta cała dociekliwość... Po chwili jednak przestała o tym myśleć. Zawsze tak 
robiła, jeśli coś jej się nie podobało.
Była zmęczona, zbyt zmęczona, by wrócić do rzeźbienia. A poza tym nic, do czego 
brała się w ciągu ostatnich tygodni, jakoś jej nie wychodziło. Nie miała także 
ochoty na drzemkę ani na oglądanie popołudniowego programu telewizji.
Wiedziona nagłym impulsem podeszła do ogromnego kufra, który służył jej za 
siedzenie, stół, a także jako schowek, w którym trzymała przeróżne rzeczy. 
Zaczęła w nim przewracać — znalazła starą sukienkę z balu maturalnego, czapeczkę, 
którą dostała na ukończenie college”u, welon... Welon budził w niej trojakie 
uczucia — zaskoczenie, rozbawienie, żal... Znalazła też parę tenisówek — a już 
myślała, że zgubiła je na dobre — i wreszcie... album ze zdjęciami.
Jestem samotna, przyznała w duchu, sadowiąc się na parapecie okna, które 
wychodziło na Canal Street. Jej rodzina... Byli tak daleko. Dobrze, że mogła ich 
mieć przy sobie chociaż na zdjęciach.
Już pierwsza fotografia sprawiła, że Ciare się uśmiechnęła. Odbitka była czarno-
biała, lekko zamazana, z polaroidu. Przedstawiała Clare i jej brata bliźniaka, 
Blaira. „Blair i Ciare”, pomyślała z westchnieniem. Jakże często oboje myśleli z 
rozpaczą o pomyśle rodziców... Nazwać bliźnięta do rymu! Fotografia była 
niewyraźna, typowe „dzieło” ojca. Nigdy nie udało mu się dobrze zrobić zdjęcia.
„Jestem upośledzony technicznie — zwykł był mówić. — Dajcie coś, co ma guzik 
albo dźwignię, a na pewno to zepsuję. Ale niech tylko dostanę nasiona i garść 
piachu! Wyhoduję najpiękniejsze kwiaty w hrabstwie.”
Tak, to prawda, pomyślała Clare. Matka umiała poradzić sobie
z każdym sprzętem — naprawiała tostery i przetykała zlewy... Za
to Jack Kimball jakby urodził się z łopatą i sekatorem. Mały
ogródek u zbiegu ulic Oak Leaf i Mountain View w Emmitsboro,
w stanie Maryland, był znany w całej okolicy.
Dodatkowy dowód Clare miała teraz w ręku: zdjęcie zrobione przez matkę. Było 
idealnie czyste, doskonale skadrowane. Bliźnięta odpoczywały na kocyku 
rozłożonym na przystrzyżonej zielonej trawie. Za nimi pyszniła się bujna rabata 
wiosennych kwiatów. Jaskry, goździki, lilie, balsaminy — wszystkie rosły w 
ustalonym porządku — i wszystkie wspaniale kwitły.
Zdjęcie matki... Clare z niemałym zaskoczeniem zdała sobie nagle sprawę, że 
patrzy na kobietę młodszą od siebie. Włosy Rosemary Kimball były ciepłego, 
miodowego koloru, natapirowane i lakierowane w stylu wczesnych lat 
sześćdziesiątych. Uśmiechała się szeroko, niemal całą buzią, na rękach trzymała 
swoje bliźniaki.
Była taka ładna, pomyślała Clare. Pomimo sztywnej fryzury
i przesadnego makijażu Rosemary KimbaU była wtedy — i pozostała
nadal — uroczą kobietą. Blond włosy, błękitne oczy, krągla figura
i delikatne rysy...
A to ojciec Ciare, w szortach, z kościstymi, ubrudzonymi kolanami. Opiera się na 
motyce i uśmiecha do zdjęcia. Ma rude, obcięte na jeża włosy i jasną skórę 
spaloną słońcem. To już nie nastolatek, wciąż jednak sprawia wrażenie, jakby 
składał się głównie z za długich rąk i nóg. Dziwaczny strach na wróble, człowiek, 
który kochał kwiaty...
Clare zamrugała oczami, by powstrzymać łzy, i przewróciła kartę albumu. Zdjęcia 
z kolejnych Gwiazdek, ona i Blair przed choinlą... Dzieciaki na błyszczących, 
czerwonych trójkołowcach. Bliźnięta, ale do siebie niepodobni. Blair był podobny 
do matki, Clare — do ojca, zupełnie jakby już w łonie matki dzieci ustaliły 
wszystko między sobą. Blair wyglądał jak aniołek — od czubka płowej głowy po 
czerwone buciki. Wstążka we włosach Ciare opadała niesfornie, białe rajstopy 
marszczyły się na jej kolanach, tuż pod rąbkiem sztywnej organdynowej sukienki. 
Była brzydkim kaczątkiem, które nigdy tak naprawdę nie umiało stać się pięknym 
łabędziem.
I inne fotografie, dokumentujące wszystko, co działo się w rodzinie. Urodziny i 
pikniki, wakacje i chwile odpoczynku. Co jakiś czas trafiało się zdjęcie 
krewnych czy znajomych. Blair, w ślicznym mundurku orkiestry podczas parady w 
Dniu Zwycięstwa na głównej ulicy. Clare tuląca do siebie Pudge”a, tłustego 
beagle”a, którego mieli ponad dziesięć lat. Bliźnięta w szałasie, który matka 
zrobiła im na podwórku. Zdjęcia rodziców, w najlepszych niedzielnych strojach, 
idących do kościoła w Niedzielę Wielkanocną. Tak, to musiało być już po tym, jak 
ojciec tak dramatycznie nawrócił się na wiarę katolicką...
Potem były jeszcze wycinki z gazet. Jack Kimbali podczas uroczystości wręczenia 
odznaki w dowód uznania jego zasług dla miasteczka. Nagrodę wręczał burmistrz 
Emmitsboro. Firma „KimbalI Realty”... Jej ojciec spełnił prawdziwe amerykańskie 
marzenie — to, co stworzył od podstaw, stało się sprawną organizacją... Jej 
cztery oddziały objęły działalnością cały stan.
Największym osiągnięciem ojca była sprzedaż stu pięćdziesięciu akrów ziemi 
firmie, która specjalizowała się w budowie centrów handlowych. Części 
mieszkańców Emmitsboro nie podobało się, że w okolicy ma powstać spory motel, 
bar szybkiej obsługi i sklepy, ale większość rozumiała potrzebę zmian. Oznaczały 
więcej miejsc pracy, więcej wygód.
Ojciec Clare był jedną z głównych postaci podczas ceremonii położenia kamienia 
węgielnego.
A potem zaczął pić.
Z początku nie dawało się tego nawet zauważyć. To prawda, unosił się wokół niego 
zapach whisky, ale ojciec pracował jak zawsze, jak zawsze zajmował się ogrodem. 
Budowa centrum dobiegała końca, a Jack Kimbail pogrążał się coraz bardziej.
Dwa dni po uroczystym otwarciu, w gorący sierpniowy wieczór, wypił całą butelkę 
i wypadł — lub skoczył z drugiego piętra.
Nikogo nie było wtedy w domu. Matka spędzała czas, jak co miesiąc, na spotkaniu 
z przyjaciółkami. Poszły do kina, potem na plotki. Blair wybrał się z 
przyjaciółmi pod namiot, gdzieś na wschód od miasteczka. A Ciare aż się kręciło 
w głowie z przejęcia — była właśnie na pierwszej randce.
Zacisnła palce na albumie, zamknęła mocno oczy... Znowu była piętnastolatką. 
Wysoką jak na swój wiek, trochę może za chudą. Jej duże oczy błyszczały 
podnieceniem na myśl o wieczorze w wesołym miasteczku.
Całowali się na diabelskim kole, trzymali za ręce. Tuliła do siebie małego, 
wypchanego słonika. Bobby Meese wydał siedem dolarów i pięćdziesiąt centów, 
zanim udało mu się strącić piłeczką trzy drewniane kręgle i wygrać zabawkę.
Ciare zdało się, że to wszystko wydarzyło się tak niedawno. Nie słyszała za 
oknem szumu ulicy. Słyszała tylko ciche, spokojne odgłosy lata na wsi.
Była pewna, że ojciec będzie na nią czekał. Patrzył za nią, gdy wychodziła z 
domu z Bobbym. Miała nadzieję, że usiądzie z tatą na huśtawce na ganku. Ćmy będą 
trzepotały wokół żółtych kloszy lamp, świerszcze będą cykać cicho w trawie, a 
ona opowie mu o wszystkim, co się wydarzyło.
Weszła na schodki, jej kroków nie było wcale słychać. Wciąż jeszcze czuła 
dreszcz podniecenia. Drzwi do sypialni były uchylone i Clare zajrzała do środka, 
wołając cicho.
— Tato?
W jasnym świetle księżyca zauważyła, że łóżko rodziców wciąż jeszcze jest 
zaścielone. Odwróciła się i zaczęła wchodzić na schody. Tata często pracował do 
późna w swoim gabinecie. Albo pił... Nie, odsunęła tę myśl. Jeśli znowu się upił, 
zapędzi go do kuchni, zrobi mu kawy i będzie z nim rozmawiać, dopóki jego oczy 
nie stracą tego dziwnego, przerażonego wyrazu, którego ostatnio nabrały. Znów 
będzie się śmiał, znowu otoczy ją ramieniem...
Pod drzwiami gabinetu dostrzegła smugę światła. Zapukała, tak jak ją nauczono. 
Byli ze sobą bardzo blisko, ale umieli szanować Prywatność innych.
— Tato? Wróciłam.
Brak odpowiedzi bardzo ją zaniepokoił. Sama nie wiedziała, czemu poczuła nagle, 
że powinna odwrócić się na pięcie i uciec. Metaliczny posmak wypełnił jej usta — 
smak strachu, którego dotąd nie znała. Zrobiła nawet krok w tył, ale otrząsnęła 
się i sięgnęła w stronę drzwi.
— Tato?
Modliła się, żeby nie zastać go pijanego, z twarzą na biurku. Ta myśl tak ją 
rozzłościła, że chwyciła mocniej za klamkę. Jak on może psuć jej taki wspaniały 
wieczór! Jest jej ojcem. Powinien być przy niej, nie powinien jej tak zawodzić. 
Otworzyła drzwi z trzaskiem.
W pierwszej chwili była zaskoczona. Pokój był pusty, choć paliło się światło, a 
duży przenośny wentylator mełł gorące powietrze. Ciare zmarszczyła nos. Czuć 
było whisky, kwaśną i mocną. Zrobiła kilka kroków i nagle pod podeszwami trampek 
zachrzęściło szkło. Na podłodze leżały resztki butelki Irish Mist.
Wyszedł? Wypił całą butelkę, rozbił ją, a potem wytoczył się z domu?
Pierwsze, co wtedy poczuła, to wstyd, uczucie typowe dla nastolatki. Co będzie, 
jeśli zobaczą go jej przyjaciele? A ich rodzice? W tak małym miasteczku jak 
Emmitsboro wszyscy się znają. Umrze ze wstydu, jeśli ktoś trafi na jej ojca 
pijanego, zataczającego się...
Przyciskała do siebie słonika — pierwszą rzecz, jaką w życiu dostała od chłopaka 
— i rozpaczliwie zastanawiała się, co robić.
Gdyby tylko mama nie wyszła, pomyślała z nagłą złością. Gdyby została, ojciec 
siedziałby w domu. Mama uspokoiłaby go, pocieszyła i zapakowała do łóżka. A 
Blair... wyjechał gdzieś znowu, siedzi z tymi swoimi głupimi kumplami. Pewnie 
piją teraz Budweisera i oglądają „Playboya” przy ognisku.
Że też i ja musiałam wyjść, myślała bliska płaczu. Co teraz? Zostać i czekać na 
jego powrót czy zacząć go szukać?
Lepiej szukać. Podeszła do biurka, by zgasić lampę. Pod jej stopami znowu 
zachrzęściło szkło. Jeśli butelkę zbił przy drzwiach — jakim cudem szkło 
znalazło się tutaj, za biurkiem? Pod oknem?
Powoli przeniosła wzrok z potłuczonych kawałków w stronę wąskiego okna. Nie było 
otwarte było sttuczone. Z ramy wciąż sterczały niebezpieczne odłamki. Na 
uginających się nogach zrobiła krok w stronę okna. Potem drugi... Spojrzała w 
dół, na wy-
brukowane patio: ojciec leżał na plecach, przebity sztachetkami, które wbił w 
ziemię tego popołudnia.
Pamięta, że biegła... Krzyk uwiązł jej w gardle. Potknęła się na schodach, 
upadła, podniosła się i upadła znowu, i znowu biegła... Przez długi korytarz, 
przez drzwi do kuchni, przez kuchnię na podwórko...
Był cały we krwi, usta wciąż były otwarte — jakby chciał coś powiedzieć... może 
wykrzyczeć. Zakrwawione paliki sterczały z jego piersi.
Oczy patrzyły na Clare, ale nic już nie widziały. Próbowała nim potrząsnąć, 
szarpała go, usiłowała podnieść. Błagała, zaklinała... a on tylko patrzył. Czuła 
zapach krwi, jego krwi, i ciężką woń letnich róż, które tak lubił.
A potem zaczęła krzyczeć... Krzyczała jeszcze, gdy znaleźli ich sąsiedzi.
													
												
	Rozdział II											
													
													
Cameron Rafferty nienawidził cmentarzy. Nie chodziło
o żadne przesądy. Nie, nie omijał czarnych kotów i nie odpukiwał
w nie malowane. Ale nie znosił konfrontacji ze śmiertelnością.
Wiedział, że nie będzie żył wiecznie — a jako policjant miał
mniejsze szanse na długie życie niż inni. Ale taka była jego praca.
Zresztą, życie to praca, a śmierć — coś w rodzaju emerytury.
Do diabła, nie lubił tylko, kiedy przypominały mu o tym granitowe nagrobki i 
zwiędłe kwiaty.
Cóż, przyszedł tu obejrzeć pewien grób, groby zaś miały to do siebie, że 
gromadziły się razem i tworzyły cmentarze. Ten akurat urządzono na pochyłym 
zboczu, w cieniu katolickiego kościoła Matki Boskiej Miłosiernej. Kamienny 
kościółek był nieduży, ale solidnie zbudowany, i przez ostatnie sto dwadzieścia 
trzy lata skutecznie wytrzymywał napór grzechów i zlej pogody. Ziemia 
przeznaczona dla katolików, którzy przenieśli się do lepszego świata, ogrodzona 
była kutym ogrodzeniem z żelaza. Wiele prętów pokrywała rdza, niektórych w ogóle 
brakowało. Nikt się tym chyba nie przejmował.
Teraz miasteczko podzielili między sobą członkowie bezwyznaniowego kościoła na 
ulicy Main i członkowie wspólnoty luterańskiej tuż za rogiem Poplar. W 
Emmitsboro istniała też niewielka grupka katolików, którzy cLziałali na 
obrzeżach.
Ponieważ już w latach siedemdziesiątych wyznawców ubyło, w kościele Matki 
Boskiej Miłosiernej odbywała się w niedzielę tylko jedna msza. Księża ze Świętej 
Anny, z położonego niedaleko
Iłagerstown, przyjeżdżali prowadzić szkółkę niedzielną i odprawiali mszę o 
dziewiątej rano.
Poza tym w kościele niewiele się działo — z wyjątkiem Bożego Narodzenia i 
Wielkanocy. Były też, rzecz jasna, śluby i pogrzeby. Nieważne, jak daleko 
odchodzili wierni, zawsze wracali w końcu na cmentarz Matki Boskiej.
Ta myśl nie poprawiła zbytnio nastroju Cameronowi. On sam został ochrzczony 
właśnie tutaj, pod smukłą, smutną figurą Matki Boskiej.
Wieczór był przyjemny, trochę chłodny, ale niebo wyjątkowo czyste. Cam wolałby 
siedzieć w tej chwili na tarasie, sączyć chłodne piwo Rolling Rock i obserwować 
gwiazdy przez teleskop. Wolałby nawet ścigać zaćpanego mordercę po ciemnych 
uliczkach. Kiedy biegło się ku śmierci z pistoletem w dłoni, adrenalina krążyła 
szybko w żyłach — to zaś skutecznie odsuwało ponure myśli na dalszy plan. 
Natomiast przechadzanie się niemal bezpośrednio po rozkładających się ciałach 
sprawiało, że świadomość własnego końca niemal zwalała z nóg.
Gdzieś wysoko zahukała sowa. Zastępca szeryfa, Bud Hewitt, który szedł cicho 
obok Cania, zadrżał. Uśmiechnął się niewesoło i odchrząknął.
— Ponuro tu, co, szeryfie?
Cameron odpowiedział niewyraźnym mruknięciem. Miał trzydzieści lat i był tylko 
trzy lata starszy od Buda. Dorastali razem, mieszkali przy tej samej ulicy Dog 
Run. W ostatniej klasie liceum umawiał się z siostrą Buda, Sarą. Trwało to trzy 
szalone miesiące. Był także obecny przy tym, jak Hewitt zwymiotował swoje 
pierwsze piwo. Wiedział jednak dobrze, że Budowi sprawia frajdę nazywanie go 
szeryfem.
— Za dnia raczej o tym nie myślę — ciągnął policjant. Miał Szczerą, rumianą 
twarz. Jasne, słomiane włosy sterczały mu na Wszystkie strony, choćby me wiadomo 
jak długo przyczesywał je mokrym grzebieniem. — Za to w nocy od razu 
przypominają mi się wszystkie horrory o wampirach.
— Ci ludzie nie są w stanie pól-życia, pól-śmierci. Są martwi. No tak. — Widać 
było jednak, że Bud wolałby mieć pistolet
nabity srebrnymi kulami, a nie regulaminowymi nabojami do trzydziestkiósemki
— To tutaj, szeryfie.
Dwoje nastolatków, którzy wybrali się na randkę w okolice cmentarza, 
przyprowadziło ich na miejsce. Kiedy zapukali wieczorem do drzwi Camerona, byli 
oboje nieźle wystraszeni, teraz zaś pędzili, gnani podnieceniem. Byli zachwyceni.
— Dokładnie tu!
Chłopak, ubrany w dżinsową kurtkę i wytarte jordany, wskazał przed siebie. Miał 
siedemnaście lat, w uchu nosił złoty kolczyk — oznakę głupoty, lub odwagi w 
miasteczku wielkości Emmitsboro. Stojąca u jego boku dziewczyna o sarnich oczach 
wzdrygnęła się nieznacznie. Wiedzieli dobrze, że w poniedziałek będą gwiazdami 
szkoły.
Cam zaświecił w stronę przewróconego nagrobka. Napis głosił:
„John Robert Hardy, 1881—1882”. W grobie pochowano dziecko, które przeżyło tylko 
rok, a zmarło ponad wiek temu. Tablica leżała obok rozkopanego, ziejącego pustką 
dołu.
— Widzi pan? Dokładnie tak, jak mówiliśmy! — Chłopak przełknął głośno. Jego oczy 
błysnęły w ciemności. —Ktoś go wykopał.
— Widzę przecież, Josh.
Cam oświetlił wnętrze grobu. W środku nie było nic... Może z wyjątkiem piasku i 
zapachu dawno zapomnianej śmierci.
— Myśli pall, że to złodzieje cmentarni, szeryfie? — W głosie Josha wyraźnie 
słychać było podniecenie. Wstydził się, że zerwał się na równe nogi i skoczył 
jak zając, kiedy wpadli z Safly do dołu. Wolał pamiętać, że kiedy znaleźli się w 
wysokiej trawie, udało mu się wsunąć dłoń pod jej bluzkę. Chciał, żeby i ona tak 
to zapamiętała. — Czytałem, że rozkopują groby i szukają biżuterii i ciał — 
oświadczył z powagą — a potem sprzedają części ciała do eksperymentów i takich 
różnych...
— Nie sądzę, żeby tu się obłowili. — Cam wyprostował się. Uważał się za 
rozsądnego człowieka, a mimo to zaglądanie nocą do pustego grobu przyprawiało go 
o dreszcze. — Lećcie już, odprowadź Sally do domu. My się tym teraz zajmiemy.
Sally spojrzała na niego ogromnymi oczami. Podkochiwała się po cichu w szeryfie 
Raffertym. Słyszała, jak matka plotkowała o nim z sąsiadką. Mówiły, że kiedy był 
nastolatkiem, jeździł na motorze w skórzanej kurtce i bił się często w Tawernie 
Clyde”a... Bił się o dziewczyny.
Na motorze jeździł nadal. WciąŻ też wyglądał, jakby był zdolny do różnych 
szaleństw. Miał ponad metr osiemdziesiąt wzrostu, był świetnie zbudowany. Nie 
nosił nudnego munduru khaki, jak Bud Hewitt, ale obcisłe dżinsy i bawełniane 
koszule, których rękawy podwijał powyżej łokci. Jego czarne włosy wiły się lekko 
nad uszami, opadały na kołnierzyk koszuli. Miał pociągłą twarz, a światło 
księżyca podkreślało cienie na jego policzkach. Wszystko to sprawiło, że serce 
dziewczyny zadrżało. Sally uważała także, że Cam ma najseksowniejsze niebieskie 
oczy na świecie — ciemne, głębokie i jakby... smutne.
— Zadzwonicie do FBI? — spytała.
— Zastanowimy się. — Boże! Mieć znowu siedemnaście lat, pomyślał. I od razu: och 
nie, dzięki! — Bardzo nam pomogliście. A następnym razem, jak chcecie się 
zabawić, wybierzcie się gdzie indziej.
Sally zarumieniła się ładnie. Wiatr igrał z kosmykami włosów wokół jej niewinnej 
twarzy.
— Myśmy tylko rozmawiali, szeryfe — powiedziała.
— Tak, a krowy skaczą przez Księżyc! *
— Dobra. Idźcie już do domu.
Patrzył, jak odchodzą, mijając groby i tablice, pryzmy ziemi i kępy wilgotnej 
trawy. Szli ramię w ramię, rozmawiając podnieconym szeptem. SaHy pisnęła i 
zachichotała cicho, spoglądając przez ramię na Cama. Dzieciaki, pomyślał kręcąc 
głową. Na dachu kościoła głucho szczęknęła poruszona wiatrem dachówka. Nie 
umieją się wczuć w atmosferę miejsca.
— Musimy zrobić kilka zdjęć, Bud. I to dziś. Najlepiej będzie to ogrodzić i 
postawić parę znaków. Rano wszyscy będą o tym gadać.
— Nie chce mi się wierzyć w złodziei cmentarnych tu, w Emmitsboro. — Bud 
zmarszczył brwi i starał się przybrać ton Zawodowca. Cmentarz był dość ponurym 
miejscem, ale wreszcie coś się działo, była to najbardziej podniecająca rzecz, 
jaka wydarzyła się tu, od czasu gdy Billy Reardon uruchomił ciężarówkę ojca 
puścił się przez hrabstwo w towarzystwie tej cycatej Gladhill.
- To raczej wandale. Gówniarze z chorym poczuciem humoru.
— Tak, na pewno — mruknął Cn i kucnął na brzegu grobu, gdy Bud poszedł do 
samochodu po aparat. Nie, to nie wyglądało na wandali. Nie było śladu grarnti, 
nie było żadnych bezsensownych zniszczeń. Grób otwarto bardzo starannie, z 
rozmysłem, pomyślał szeryf. Stojące w pobliżu nagrobki nie zostały uszkodzone. 
Ucierpiał tylko ten jeden mały grób.
I gdzie, do licha, podziała się ziemia? Nigdzie nie było kopczyka z rozkopanego 
grobu. To znaczy, że ktoś ją wyniósł. Na co, na litość boską, mogło się komuś 
przydać kilka taczek ziemi ze starego grobu?
Sowa odezwała się znowu, a potem cicho poszybowała nad cmentarzem. Cam zadrżał, 
gdy jej cień omiótł mu szyję.
Następnego dnia rano Cam zajechał przed bar „U Marty”. Od dawna było to główne 
miejsce spotkań w Emmitsboro. Odkąd wrócił do miasteczka i został szeryfem, 
każdy sobotni ranek spędzał właśnie tutaj. I zawsze zamawiał naleśniki i kawę.
Praca rzadko przeszkadzała mu w dopełnieniu rytuału. Miał
zwykle czas między ósmą a dziesiątą, mógł sobie pozwolić na dwie, czasem nawet 
trzy filiżanki kawy. Gadał z kelnerkami i stałymi bywalcami, słuchał nagrań 
Loretty Lynn albo Randy”ego Trayisa, przeglądał tytuły głównych artykułów w 
„Herald Mail”. Czytał uważnie informacje działu sportowego. W powietrzu unosił 
się przyjazny zapach smacznych kiełbasek i smażonego boczku, słychać było 
brzękanie talerzy i sprzeczki starszych ludzi, którzy kb5cili się przy barze o 
baseball albo narzekali na sytuację gospodarczą.
W Bmmitsboro w stanie Maryland życie płynęło powoli. Dlatego wrócił.
Od czasów jego młodości w mieście wiele się zmieniło. Mieszkało tu teraz prawie 
dwa tysiące ludzi — jeśli liczyć okoliczne farmy i domy na pobliskich wzgórzach. 
Wybudowano nową szkołę podstawową, a pięć lat przed jego powrotem ruszyła 
oczyszczalnia ścieków. Nadał mówiło się o tym jako o nowościach. W parku, na 
rogu Main i Poplar, powiewała flaga narodowa — jak zawsze.
Było to małe, czyste miasteczko, założone w 1782 roku przez Samuela Q. Emmita. 
Rozłożyło się w dolinie osłoniętej wzgórzami nadającymi się pod uprawę. Z trzech 
stron otaczały je pola
kukurydzy, lucerny i zboża, z czwartej osłaniał Las Doppera, nazwany tak, bo 
przylegał do farmy Dopperów. Las był dość duży, rósł na obszarze ponad dwustu 
akrów. W pewien chłodny, listopadowy dzień, w ł958, syn .Jerome”a Doppera, 
Junior, uciekł ze szkoły i zniknął w lesie. Na ramieniu miał strzelbę, pewnie 
zamierzał przynieść do domu sarnę.
Znaleziono go następnego ranka na brzegu strumienia. Nie miał prawie całej głowy. 
Zdaje się, że zapomniało ostrożności, przewrócił się na śliskim poszyciu i 
wystrzelił siebie, zamiast tej sarenki, na lepszy z dwóch światów.
Od tamtej pory dzieciaki straszyły się przy ognisku opowieściami o duchu Juniora, 
który polował krążąc bez głowy po lesie.
Od południa pastwiska Dopperów przecinał potok Antietam, który wpadał do lasu — 
właśnie na jego brzegu Junior zakończył wagary — i zakosami wpływał do 
miasteczka. Po każdym większym deszczu bulgotał głośno pod kamiennym mostkiem na 
Gopher Hole Lanc.
Pół mili za miasteczkiem potok rozszerzał się, tworząc zakole wśród skał i drzew. 
Płynął tu znacznie spokojniej, a w lecie słońce tańczyło na wodzie, przebijając 
się przez gęstą zasłonę liści rosnących na brzegu drzew. Można było znaleźć 
sobie wygodny kamień i zarzucić wędkę —jeśli nie było się zbyt pijanym, albo 
zbyt głupim, zwykle wracało się do domu z pstrągiem na kolację.
Za miejscem dobrym do wędkowania teren zaczynał się wznosić. Na drugim zakręcie 
potoku były kamieniołomy, w których wydobywano wapień. Cn harował tam w wakacje 
przez dwa upalne lata. W gorące noce dzieciaki przyjeżdżały tam — zwykle po paru 
piwach albo trawce — i odbywały się skoki ze skał do spokojnej, stojącej wody. W 
siedemdziesiątym trzecim, kiedy utopiło się troje skoczków, kamieniołomy zostały 
ogrodzone, a na płocie zawisły znaki zabraniające wstępu. A młodzi ludzie i tak 
skakali do wody W upalne noce. Tyle że musieli przejść przez płot.
Emmitsboro było oddałone od centrum stanu, więc nie było tu nigdy tłoku. 
Ponieważ do Waszyngtonu były dobre dwie godziny jazdy, nie nadawało się także na 
sypialnię dła stolicy. Niewiele się tu działo, zmiany następowały rzadko i 
powoli — a mieszkańcy nie niMi nic przeciw temu.
Miasteczko mogło się pochwalić sklepem żelaznym, czterema
kościołami, oddziałem American Legion * i kilkoma sklepami ze starociami. 
Miejscowy market już od czterech pokoleń prowadziła ta sama rodzina, za to 
stacja benzynowa zmieniała właścicieli częściej, niż Cam był w stanie zapamiętać. 
Biblioteka otwarta była dwa razy w dniu pracy oraz w soboty rano. Emmitsboro 
miało własnego szeryfa, burmistrza i radnych.
W lecie pełno tu było zieleni i jeśli spacerowało się w cieniu, częściej czuło 
się zapach świeżo skoszonej trawy niż woń spalin. Ludzie byli dumni ze swoich 
domów — najlepiej świadczyły o tym znakomicie utrzymane ogródki i kwietniki.
Na jesieni wzgórza mieniły się kolorami, a w miasteczku unosił się zapach 
palonego drewna i wilgotnych liści.
W zimie... W zimie Emmitsboro wyglądało jak świąteczna pocztówka, jak scena z 
Cudownego życia, z poduchami śniegu na każdym murku i kolorowymi lampkami 
płonącymi przez długie tygodnie.
Z punktu widzenia policjanta nie mogło być łatwiejszej pracy. Co jakiś czas 
trafiali się wandale — dzieciaki smarujące okna lub tłukące szyby — zdarzały się 
zakłócenia ruchu na drodze, cotygodniowe awantury po alkoholu albo rodzinne 
kłótnie. Od czasu powrotu Cn miał do czynienia z jednym znieważeniem i pobiciem, 
kilkoma drobnymi kradzieżami i złośliwymi oszustwami. Zdarzały się też bójki w 
barze i jazda po pijanemu.
Nie starczyłoby nawet na jedną porządną noc w Waszyngtonie, gdzie jako policjant 
służył przez siedem lat.
Kiedy zdecydował, że odejdzie ze służby w mieście, by przenieść się do 
Emmitsboro, koledzy mówili mu, że za pół roku wróci do stolicy — wyjąc z nudów. 
Miał opinię prawdziwego gliny z miasta, wybuchowego lub zimnego — zależnie od 
sytuacji — przyzwyczajonego, wręcz urodzonego do walki z narkomanami i 
handlarzami narkotyków.
To prawda — lubił ryzykować, przemierzać niebezpieczne ulice, zbierać przeróżne 
ludzkie śmiecie. Mógł zdobyć rangę detektywa, o czym zresztą marzył, odkąd 
wstąpił do policji. Został wmieście, bo to lubił, bo na ulicach Waszyngtonu czuł 
się jak w domu.
A potem, w pewne deszczowe, letnie popołudnie, on i jego partner ścigali 
dwudziestojednoletniego dealera, który wlókł za sobą krzyczącą zakładniczkę. 
Pogoń zawiodła ich aż do opuszczonego budynku w Południowo-Wschodniej dzielnicy.
I wszystko się zmieniło.
— Cameron? — Ktoś położył dłoń na jego ramieniu i Cam oderwał się od swoich 
ponurych rozmyślań. Podniósł oczy i ujrzał burmistrza Bmniitsboro.
— Pan Atherton...
— Mogę się przysiąść? — Burmistrz uśmiechnął się i usadowił na plastikowym 
krzesełku naprzeciwko Camerona. Był bardzo chudy, wysoki, miał kościstą, smutną 
twarz i bladoniebieskie oczy. Prawdziwy Ichabod Crane — blada, piegowata skóra, 
włosy piaskowego koloru, długa szyja, długie kończyny.
W kieszeni sportowej kurtki miał długopis i okulary w drucianej oprawce. Zawsze 
nosił kurtki o sportowym kroju i czarne sznurowane buty. Cn nie przypominał 
sobie, by kiedykolwiek widział Athertona w adidasach, szortach czy dżinsach. 
Burmistrz miał pięćdziesiąt dwa lata i wyglądał dokładnie tak, jak powinien 
wyglądać nauczyciel chemii i urzędnik państwowy. Zarządzał miasteczkiem — trudno 
to było nazwać pracą w pełnym wymiarze godzin — odkąd Cam był nastolatkiem. Taki 
układ odpowiadał i Athertonowi, i mieszkańcom.
— Kawy? — zapytał Cn odruchowo i zamachał w stronę kelnerki. Dziewczyna i tak 
już zmierzała w ich stronę z dzbankiem w dłoni.
— Dziękuję ci, Alice. — Burmistrz uśmiechnął się do niej, gdy nalewała mu kawy.
— Czy będzie pan jadł śniadanie?
— Nie, jestem już po. — Mimo to burmistrz rzucił tęskne SPojrzenie w stronę 
plastikowej tacy z ciastkami, która stała na ladzie. — Świeże są te pączki?
— Oczywiście.
Z lekkim westem Atherton dolał sobie śmietanki i poodzi kawę.
— Pewnie nie ma już tych z jabłkowym nadzieniem i z cynam oneni?
— Został jeszcze jeden, specjalnie dla pana. — Alice mrugnęła do niego 
porozniewawczo i skierowała się w stronę lady.
— Nie mam za grosz silnej woli. — Atherton upił niewielki łyk. — Tak między nami: 
moja żona nie może przeboleć, że mogę jeść, ile chcę, i nie tyję.
— A jak się ma pani Atherton?
— U Min wszystko w porządku. Czuwa nad sprzedażą wypieków w szkole. Próbują 
zebrać pieniądze na nowe mundury dla orkiestry.
Mice postawiła przed nim talerzyk z pączkiem, więc burmistrz sięgnął po nóż i 
widelec. Na kolanach rozłożył równiutko serwetkę.
Cam nie mógł powstrzymać uśmiechu: Atherton nie zhańbiłby się zlizywaniem 
marmolady z palców. Jego schludność była niemal przysłowiowa.
— Zdaje się, że dziś w nocy wydarzyło się coś niezwykłego...
— Tat paskudna sprawa. — Cam wyraźnie pamiętał otwarty, ziejący pustką grób. 
Podniósł do ust filiżankę. — Zrobiliśmy wczoraj zdjęcia i ogrodziliśmy teren. 
Ziemia była twarda i sucha. żadnych śladów. Wyjątkowo czysta robota.
— Pewnie dzieciaki. Już teraz zaczynają robić głupie kawały na Halloween.
— W pierwszym momencie też mi to przyszło do głowy — przyznał Cam. — Ale coś mi 
tu nie pasuje. Dzieciaki nie są zwykle aż tak porządne.
— To wszystko przykre... — Atherton jadł pączka małymi kęsami, przełykając, 
zanim zaczął mówić. — W takim miasteczku jak nasze nikt by się nie spodziewał 
czegoś takiego. Dobrze przynajmniej, że to stary grób, i nie ma rodziny, która 
czułaby się dotknięta. — Odłożył widelec, wytarł palce w serwetkę i sięgnął po 
kawę. — Za parę dni plotki ucichną, a potem ludzie o wszystkim zapomną. Ale nie 
chciałbym, żeby coś takiego znów się zdarzyło.
Uśmiechnął się zupełnie tak, jak uśmiechał się, gdy niezbyt rozgarnięty uczeń 
dostał nagle bardzo dobry stopień.
— Wiem, że zajmiesz się tym z odpowiednią dyskreeją, Cameron. Daj mi znać, 
gdybym mógł w czymś pomóc.
— Napewno.
Atherton wyjął z portfela dwa czyściutkie, nowe banknoty dolarowe i wsadził je 
pod talerzyk.
— No, to będę się zbierał. Muszę się jeszcze pokazać na tej giełdzie wypieków.
Cam patrzył za nim. Burmistrz wyszedł na ulicę, ukłonił się kilku przechodniom i 
niszy) przed siebie.
Reszta dnia upłynęła szeryfowi na papierkowej robocie i zwykłych, rutynowych 
patrolach. Ale tuż przed zachodem słońca RafFerty pojechał na cmentarz i pół 
godziny stał pogrążony w myślach nad małym, pustym grobem.
Carly Jamison miała piętnaście lat i była wściekła na cały świat. przede 
wszystkim na rodziców. Nie rozumieli, co to znaczy być młodym. Byli tacy tępi, 
żyli w tym swoim głupim domu w głupim Harrisburgu w stanie Pensylwania. Dobrzy 
starzy Marge i Fred, pomyślała parskając. Podniosła plecak i ruszyła przed 
siebie piętnastką na południe. Szla brzegiem szosy machając na przejeżdżające 
samochody.
„Czemu nie nosisz ładnych ubrać, jak siostra?” „Czemu się nie uczysz i nie masz 
dobrych stopni, jak siostra?” „Czemu nie masz porządku w pokoju, jak siostra?”
Kurwa, kurwa, kurwa!
Nienawidziła swojej siostry, ślicznej-jak-z-obrazka Jennifer. I jeszcze ta jej 
świętość i te piękne ubranka! Jennifer, wzorcowa uczennica, Jennifer, która szła 
na kretyński Harvard studiować kretyńską medycynę.
żwir chrzęścił pod podeszwami czerwonych wysokich butów Carly. Dziewczyna 
wyobraziła sobie lalkę o jasnoblond włosach, które pięknymi lokami otaczały 
uroczą buzię w kształcie serca. Niewinne, błękitne oczy patrzyły pusto, a 
uśmiech na pełnych, ślicznych ustach był wyraźnie pełen wyższości.
„Cześć, jestem Jennifer — mówiłaby lalka, gdyby pociągnąć za sznurek. — Jestem 
doskonała. Robię to, co mi każą, a wszystko:
świetnie.”
A potem Carly wyobraziła sobie, jak zrzuca lalkę z wysokiego budynku i patrzy, 
jak urocza buzia rozbija się o beton.
Cholera, nie chciała być taka jak Jennifer. Wsadziła rękę do kieszeni i wyjęła 
pogniecioną paczkę Marlboro. Tylko jeden,
Pomyślała ze złością. Cóż, ma przy sobie sto pięćdziesiąt dolarów. Gdzieś tu 
musi być jakiś sklep.
Zapaliła papierosa czerwoną jednorazową zapalniczką — czerwień była jej 
ulubionym kolorem — schowała zapalniczkę i wyrzuciła puste pudełko za siebie. 
Zaklęła cicho pod adresem samochodów, które mijały ją w pędzie. Do tej pory 
miała spore szczęście, jeśli chodzi o okazje, a że ponieważ dzień był słoneczny 
i chłodny, nie miała nic przeciwko krótkiemu spacerowi.
Pojedzie autostopem na Florydę, do Fort Lauderdale, dokładnie tam, gdzie nie 
chcieli jej puścić jej durni rodzice. Spędzi tam całą przerwę wiosenną. „Jest za 
mała.” Zawsze była za mała albo za duża — zależnie od nastroju rodziców — na to, 
by robić, co chciała.
Boże, oni nie mają o niczym pojęcia, pomyślała kręcąc głową. Jej szkarłatne 
włosy powiewały wokół twarzy. Trzy kolczyki w lewym uchu zakołysały się 
szaleńczo.
Dzinsowej kurtki, którą Carly miała na sobie, prawie nie było widać spod 
naszywek i poprzypinanych znaczków. Pod kurtką dziewczyna włożyła czerwoną 
koszulkę ze zdjęciem Bon Joyi. Jej obcisłe dżinsy były pocięte na kolanach. Na 
jednym ramieniu zawiesiła kilkanaście cienkich srebrnych bransoletek, na drugim 
— dwa zegarki Swatcha.
Miała metr sześćdziesiąt wzrostu, a ważyła pięćdziesiąt kilo. Tak, mogła być 
dumna ze swojego ciała, które zaczęło nabierać kobiecych kształtów dopiero przed 
rokiem. Lubiła popisywać się nim, nosiła więc obcisłe ubrania — ku zgrozie i 
oburzeniu rodziców. To też sprawiało jej przyjemność. Zwłaszcza że Jennifer była 
chuda i płaska, jak deska. Carly triumfowała — wreszcie w czymś pokonała siostrę. 
Co z tego, że chodziło tylko o rozmiar biustu!
Rodzinka myślała, że Carly prowadzi życie seksualne, chodziło im zwłaszcza o 
Justina Marksa. Prześladowali ją, jak zmory. Zupełnie jakby lada chwila miała 
oznajmić „Hej, jestem w ciąży!” „Prowadzić życie seksualne”, pomyślała z nowym 
parsknięciem. Jedno z powiedzeń, których używali, by pokazać, że są na czasie.
Cóż, nie pozwoliła jeszcze na to Justinowi. Nie żeby on tego nie chciał. Po 
prostu nie była na to jeszcze gotowa. Może na Florydzie zmieni zdanie.
Skręciła.
Poprawiła okulary. Wkurzało ją, że jest krótkowidzem, i od jakiegoś czasu 
odmawiała noszenia okularów — godziła się na nie tylko pod warunkiem, że będą 
przyciemniane. Zgubiła dwie pary szkieł kontaktowych, więc rodzice nie chcieli 
sprawić jej następnych.
Będzie musiała sama je sobie kupić. Dostanie pracę na Florydzie, i nigdy już nie 
będzie musiała wracać do tej idiotycznej Pensylwanii. Kupi sobie szkła, takie... 
Durasoft, i jej brązowe oczy będą całkiem niebieskie.
Ciekawe, czy już jej szukają... Pewnie nie. A zresztą, co ona ich obchodzi? Mają 
swoją Jennifer Wielką. Oczy zaszły jej łzami, ale ze 7Jością postanowiła, że nie 
będzie płakać. To nie ma znaczenia. Do diabła z nimi wszystkimi.
Kurwa, kurwa, kurwa!
Pewnie myślą, że siedzi w szkole i nudzi się jak diabli na historii USA. Kogo 
obchodzi Deklaracja Niepodległości, podpisana przez jakichś starych pryków? Cóż, 
dziś ona składa swoją deklarację. Już nigdy nie będzie siedzieć w klasie, nikt 
nie będzie jej truć o sprzątaniu, o za głośnym puszczaniu muzyki albo o tym, że 
się za mocno maluje.
„Co się z tobą dzieje, Carly? pytała wiecznie matka. — Czemu ty się tak 
zachowujesz? Zupełnie cię nie rozumiem.”
Pewnie, że nie rozumiała. Nikt nie rozumiał.
Odwróciła się znowu i wystawiła rękę. Nie czuła się znowu tak świetnie. 
Wędrowała już od kilku godzin i bunt szybko zmieniał się w rozżalenie. Gdy 
przejeżdżający traktor plunął jej w oczy spalinami, zastanawiała się przez 
chwilę, czy nie zawrócić na północ, do domu.
Do diabła z tym, pomyślała prostując się na całą wysokość. Nie wracam, niech to 
oni mnie szukają. Tak bardzo chciała, by zaczęli jej szukać.
Z lekkim westchnieniem zeszła ze żwirowego pobocza w cień i usiadła. Za plecami 
miała zardzewiały płot, za którym leniwie łaziły krowy. Do plecaka oprócz bikini, 
portfela od Leyisa, różowych szortów i zapasowej koszulki wrzuciła dwa batoniki 
Hostess. Zjadła od razu oba, zlizując z palców czekoladę i nadzienie.
Żałowała, że nie wzięła ze sobą kilku puszek coli. Będzie musiała kupić coś do 
picia, i papierosy, gdy tylko znajdzie jakiś sklep. Spojrzała na zegarki i 
stwierdziła, że minęło dopiero południe. W szkolnej stołówce było teraz pełno 
dzieciaków. Ciekawe, co sobie Pomyślą, kiedy się dowiedzą, że przejechała się 
autostopem aż na Florydę. Kurczę, rozchorują się z zazdrości. To chyba 
najfajniejsza tzecz, jaką w życiu zrobiła. Nareszcie zwrócą na nią uwagę. 
Wszyscy. Przysnęła, a kiedy się obudziła, była wciąż senna i trochę
odrętwiała. Podniosła plecak, wyszła na drogę i znowu zaczęła machać ręką.
Chryste, ależ jej się chce pić! Carly wydawało się, że gardło ma pełne okruchów. 
J tak by sobie zapaliła. Nastrój poprawił jej się nieco, gdy minęła znak:
EMMITSBORO 8 MIL
Zupełnie jak Hicksboro, ale jeśli tylko mają tam colę i marlboro, wszystko w 
porządku.
Była zachwycona, kiedy jakieś dziesięć minut później mijająca ją ciężarówka 
zwolniła i zjechała na pobocze. Kolczyki i bransoletki dzwoniły, gdy dziewczyna 
biegła w stronę samochodu. Kierowca wyglądał na farmera. Trzymał kierownicę 
dużymi dłońmi, a na głowie miał czapkę baseballową z reklamą sklepu rolniczego 
nad daszkiem. Ciężarówka pachniala swojsko zbożem i zwierzętami.
— Dzięki! — Wskoczyła do kabiny.
— Dokąd jedziesz?
— Na południe — odparła. — Na Florydę.
— Długa droga... — Farmer obrzucił długim spojrzeniem plecak Carly i wyjechał na 
drogę.
— Tak... No cóż... — Wzruszyła ramionami.
— Jedziesz do rodziny?
— Nie. Po prostu jadę. — Spojrzała na niego gniewnie, ale mężczyzna tylko się 
uśmiechnął.
— Tak, wiem, jak to jest. Mogę cię podwieźć aż do drogi numer Siedemdziesiąt, 
ale najpierw musimy się zatrzymać.
— Hej, to świetnie! — Zadowolona z siebie, Carly usadowiła się wygodnie w fotelu. 
Głęboko w lesie, późną nocą, zabrzmiał zimny, czysty dźwięk dzwonu. Księżyc stał 
już wysoko na czarnym niebie, gdy trzynaście głosów zaintonowało ponurą pieśń. 
Pieśń śmierci.
Dziewczyna-ołtarz szarpała się i walczyła. Nie widziała dobrze, bo ci ludzie 
zabrali jej okulary i zrobili jakiś zastrzyk, zanim ją tu
przywiązali. W głowie jej się mąciło, lecz gdzieś głęboko zaczynał się w niej 
budzić lodowaty strach.
Wiedziała, że jest naga, że ręce i nogi rozłożono jej szeroko i do
czegoś przywiązano. Nie wiedziała jednak, gdzie jest, i nie mogła sobie 
przypomnieć, skąd się tu wzięła.
Ten mężczyzna w ciężarówce, pomyślała, napinając mięśnie.
Zabrał ją z szosy. Był farmerem... Chyba tak. Zatrzymali się na jego farmie. Tak, 
tego była prawie pewna. A potem rzucił się na nią... Och, walczyła, ale był 
silniejszy, taki silny... I czymś ją uderzył...
Potem wszystko jej się mieszało. Leżała związana w jakimś ciemnym miejscu. Jak 
długo tam była? Godzinę? Dzień? Przychodzili różni ludzie, mówili coś szeptem. A 
potem to ukłucie w ramię...
Musieli ją wynieść z tej farmy. Widziała teraz księżyc i gwiazdy. czuła zapach 
dymu. Kręciło jej się od tego w głowie, w uszach ciągłe słyszała dźwięk 
srebrnego dzwonu. I ten śpiew... Nie rozumiała słów, może to był obcy język... 
Nie miały chyba sensu.
Zaczęła cicho płakać. Chciała do matki.
Odwróciła głowę i ujrzała odziane na czarno postaci. Miały
głowy zwierząt, jak w horrorze. Albo w złym śnie. Tak, to na pewno koszmar, 
myślała, a jej oczy wypełniły się łzami. Zaraz się obudzi. Mama przyjdzie i każe 
jej iść do szkoły, i zaraz, zaraz będzie po wszystkim. To musi być sen. Wie 
przecież dobrze, że nie ma czegoś takiego jak potwory o ludzkich ciałach i 
głowach zwierząt. Istniały tylko w filmach, które Sharie Murray przynosiła z 
wypożyczalni, kiedy zostawała na noc.
Potwór o głowie kozła położył srebrny puchar między jej pieniami. Dziewczyna 
zastanawiała się nieprzytomnie, jak to możliwe, że czuje zimny metal na skórze. 
Czy można coś czuć, gdy się śni?
Wzniósł ramiona, a jego głos rozbrzmiał w głowie dziewczyny. Włożył czarną 
świecę między jej uda.
Teraz dziewczyna zaczęła głośno płakać, przerażona, że to
jednak nie sen. Wszystko zamazywało się jej przed oczami, a dźwięki wydawały się 
dochodzić z daleka. Słychać było krzyki, wycie
i zawodzenie. Za bardzo ludzkie, by mogły dobywać się ze
zwierzęcych gardeł.
Przechylił czarę, a czerwony płyn rozlał się po ciele dziewczyny. Pachniało 
krwią. Wzdrygnęła się. Dotykał jej, rysował na jej ciele magiczne znaki. 
Widziała, jak jego oczy płoną gdzieś w głębi koźlej czaszki. Swoimi całkiem 
ludzkim dłońmi zaczął jej robić rzeczy... rzeczy, o których mówiła matka, gdy 
ostrzegała ją przed podrywaniem chłopców i jeżdżeniem autostopem.
Mimo że sparaliżowana strachem, poczuła wstyd, gorący, lepki wstyd gdzieś w dole 
brzucha...
A potem oni się rozebrali. Spod peleryn ukazali się mężczyźni, choć nadal mieli 
głowy kozłów, jaszczurek i wilków.
Kiedy pochylił się nad nią i ujrzała jego twardego, wzwiedzionego penisa, 
wiedziała, że zostanie zgwałcona. Gdy poczuła pierwsze pchnięcie, krzyknęła 
rozpaczliwie. Las odpowiedział echem, jakby drwił zjej męki.
Kąsali jej zbryzgane krwią piersi, wydając przy tym nieludzkie, potworne dźwięki. 
Wyrywała się i próbowała bronić, gdy w bestialski sposób gwałcono jej usta. 
Warcząc i wyjąc, szarpali ją, gryźli, bili...
Byli jak opętani, ttczyli i jęczeli, brali ją wszyscy po kolei. Bezlitośni, 
nieczuli, nawet wtedy gdy jej krzyk przerodził się w ciche łkanie, a płacz — w 
bezrozumny bełkot.
Zapadła się w głąb, odeszła daleko, gdzie mogła ukryć się przed strachem i bólem. 
Tak daleko, że nie ujrzała już noża.
												
	Rozdział III										
													
													W 
galerii panował tłok. Minęła już godzina od otwarcia wystawy, a wszystkie trzy 
piętra były wciąż pełne ludzi. I to nie jakichś tam „ludzi”, myślała Ciare 
sącząc szampana, ale Ludzi przez duże L. Wyjątkowych osobistości, których 
obecność sprawiała, że serce Angie rosło do wielkości całego stanu Kansas. 
Biznesmeni, artyści, aktorzy, literaci, cała śmietanka towarzyska. Od Madonny po 
burmistrza — przyszli wszyscy. żeby popatrzeć, wymienić opinie, wreszcie — kupić.
Reporterzy przeciskali się przez tłum, opychając się po drodze kanapkami i 
opijając francuskim szampanem. Stary, niezawodny „Entertainment Tonight” 
przysłał ekipę, która stała właśnie przed metrowej wysokości rzeźbą wykonaną z 
brązu i żelaza. Określali Powrót mocy jako „kontrowersyjny”, ze względu na 
jaskrawą seksualność i uderzający feminizm. Na rzeźbę składały się figury trzech 
nagich kobiet otaczających klęczącego mężczyznę. Kobiety uzbrojone były w lancę, 
włócznię i łuk.
Dla Clare był to po prostu wyraz jej uczuć po rozwodzie. Szukała wtedy broni, 
którą mogłaby oddać cios — ale nie znalazła żadnej.
Przedstawiciele „Muzeów i sztuki” omawiali niewielką rzeźbę Z mosiądzu. Do uszu 
Clare dobiegły słowa „ezoteryczna” oraz
Jeśli chodzi o sukces — trudno osiągnąć więcej.
Czemu więc była tak przygnębiona?
Grała jednak swoją rolę, uśmiechała się i szczebiotała, aż w końcu zaczęła czuć, 
że własna twarz odmawia jej posłuszeństwa. Włożyła nawet sukienkę, którą wybrała 
jej Angie. Gładką, Myszczącą czarną suknię z trójkątnym wycięciem na plecach, 
tak obcisłą, że Clare chodziła w nici jak nieszczęsna Chinka, z epoki gdy 
krępowanie stóp było w modzie. Włosy miała rozpuszczone, włożyła ciężką, 
mosiężną biżuterię, którą sama dla siebie zaprojektowała.
Wiedziała, że wygiąda bardzo „artystycznie” i seksownie, ale w tej właśnie 
chwili zupełnie się tak nie czuła.
Zdała sobie sprawę, że czuje się jak onieśmielona prowincjuszka. Dorota z 
Czarodzieja z Oz na pewno czuła się tak samo, gdy jej dom wylądował po huraganie 
w czarodziejskiej krainie Munchkinland. A Ciare, zupełnie jak Dorota, 
rozpaczliwie chciała wrócić do domu.
Walczyła z tymi przykrymi uczuciami — popijała szampana i przypominała samej 
sobie, że spełnia się właśnie marzenie jej życia. Ciężko pracowała, by się tu 
znaleźć. Angie i Jean-Paul także włożyli ogromny wysiłek, by stworzyć atmosferę, 
w której sztuka byłaby właściwie doceniana. Atmosferę, która sprzyjałaby 
wydawaniu na sztukę ogromnych pieniędzy.
Sama galeria była bardzo elegancka, stanowiła doskonale tło dla dzieł — i dła 
pięknych ludzi, którzy tu przychodzili. Ściany były białe, szerokie schody 
prowadziły na pierwsze, potem drugie piętro, wnętrza przestronne, pełne miękkich, 
łagodnych linii. Z wysokiego sufltu zwieszał się kryształowy modernistyczny 
żyrandol.
Każda z rzeźb była starannie oświetlona. A wokół przechadzali się ludzie w 
brylantach lub... dżinsie projektowanym przez dyktatorów mody.
W powietrzu było aż duszno od drogich perfum, które mieszały się ze sobą, by 
utworzyć jedną, wyjątkową woń — zapach bogactwa.
— Clare, moja droga! — Tina Yongers, krytyk, osoba, którą Ciare znała i którą 
gardziła, wyłoniła się z tłumu. Była drobną blondynką o zielonych, 
nieprzyjemnych oczach. Miała już ponad pięćdziesiąt lat, ale drobne chirurgiczne 
„poprawki” sprawiały, że wyglądała na jakieś czterdzieści. Ubrana była w 
kwiecisty kaftan, który sięgał jej aż do kostek. Rozsiewała intensywną woń 
Poison. Odpowiednie perfumy, pomyślała Clare. Recenzje Tiny rzeczywiście były 
jadowite. Jednym uniesieniem platynowej brwi mogła zniszczyć
ego każdego artysty. Nie było żadną tajemnicą, że często robiła to ot „ po 
prostu dlatego, że uwielbiała czuć, iż ma nad kimś przewa.
cmoknęła powietrze gdzieś nad policzkiem Clare, a potem przesadnie mocno ujęła 
dziewczynę za ramiona.
— przeszłaś siebie, czyż nie? — zawołała.
ciare uśmiechnęła się, a w duchu nazwała samą sebie cyniczną hipokrytką.
— Naprawdę tak sądzisz?
— Nie bądź skromna! To takie nudne. Dla wszystkich tutaj jest zupełnie oczywiste, 
że będziesz czołowym artystą lat dziewięćjesiątych. Czołową artystką. — 
Potrząsnęła włosami i roześmiała się perliście, bo obok przechodziła właśnie 
ekipa filmowa. — Cieszę się, że byłam jedną z pierwszych osób, które zauważyły 
twój talent. Mówiłam to już na twojej pierwszej wystawie...
...a w zamian za dobrą recenzję oczekiwała z pewnością mnóstwa przysług i 
zaproszeń. Cóż, zwykły biznes. Clare wydawało się, że słyszy spokojny głos Angie: 
„Wszyscy gramy w tę samą grę”.
— Dziękuję, że tak mnie wspierasz, Tino.
— Nie ma za co. Pomagam tylko najlepszym. Jeśli czyjeś prace są kiepskie, zawsze 
pierwsza to mówię. — Uśmiechnęła się pokazując drobne, ostre ząbki. — Na 
przykład wystawa biednego Craiga w zeszłym miesiącu. Bardzo słaba, niesłychanie 
pusta, ani krzty oryginalności. Ale to...
Wskazała upierścienionym palcem w stronę rzeźby w białym maimurze. Był to łeb 
wyjącego wilka, odchylony mocno do tyłu. W uęhylonej paszczy widać było ostre, 
błyszczące kły. Barki, ledwie zaznaczone w kamieniu, były niewątpliwie ludzkie.
— To ma w sobie siłę.
Clare obrzuciła rzeźbę pośpiesznym spojrzeniem. Była to jedna
Z jej sennych wizji, prosto z dręczącego ją koszmaru. Poczuła na
plecach dziwny chłód i szybko odwróciła się od rzeźby. Gramy
dalej, przypomniała sobie ostro. Przełknęła resztkę szampana
i odstawiła kieliszek na bok.
Zupełnie nie mogła zrozumieć, czemu wino i komplementy Sprawiają, że czuje się 
taka spięta.
— Dziękuję ci, Tlino, naprawdę. Angie będzie mogła wreszcie Odetchnąć, kiedy jej 
powtórzę, co mi powiedziałaś.
— Sama jej powiem, tego możesz być pewna. Dotknęła dłoni Ciare. — Chciałabym z 
tobą porozmawiać... oczywiście, w jakimś spokojniejszym miejscu... Może mogłabyś 
przyjść na zajęcia o sztuce, które prowadzę?
— Naturalnie — Ciare musiała przystać na propozycję, choć nienawidziła 
przemawiania, bardziej niż udzielania wywiadów. — Zadzwoń do mnie.
Może uda mi się zmienić numer, dodała w myślach.
— Na pewno zadzwonię. No, to gratuluję.
Ciare postanowiła uciec do biura Angie, by choć przez chwilę pobyć z dala od 
tłumu. Nagle wpadła na kogoś, kto stal za nią.
— Bardzo przepraszam... — rzuciła odwracając się pośpiesznie. — Taki tu tłok... 
Blair!
Po raz pierwszy tego wieczoru pozwoliła sobie na szczery gest:
rzuciła się bratu na szyję.
— Przyjechałeś! A tak się bałam, że nie będziesz mógł!
— Nie przyjść na szpanerskie przyjęcie mojej siostry?
— Jesteś na wystawie.
— Aha. — Blair rozejrzał się po sali. — Kto cito powiedział?
— Dzięki Bogu, że jesteś! — Złapała go za ramię. — Chodź ze mną. I nie odwracaj 
się, choćby nie wiem co.
— Hej! — Blair próbował się bronić, gdy ciągnęła go na zewnątrz. — Tam nie ma 
szampana.
— Kupię ci całą skrzynkę. — Nie spojrzawszy nawet na samochód, który podstawiono 
specjalnie dla niej, Clare pociągnęła brata za sobą. Cztery przecznice dalej 
była indyjska restauracja. Weszli do środka, a dziewczyna z ulgą wciągnęła w 
nozdrza zapach marynowanej wołowiny, peklowanych warzyw i czosnku.
— Dzięki ci, Panie — mruknęła i podeszła do basu. Zapatrzyła się w stojące na 
ladzie marynowane jajka, sałatkę ziemniaczaną, wędzonego łososia i bImy.
Dziesięć minut później siedzieli przy porysowanym plastikowym stoliku i zajadali 
się pumperniklem z pasztetem i szwajcarskim serem.
— Kupiłem nowy garnitur po to, żeby tu siedzieć i jeść koszerne pikle i wędliny?
— Wrócimy tam, skoro ci tak zależy — powiedziała Clare z pełnymi ustami. —
Musiałam się stamtąd wyrwać chociaż na chwilę.
— To twoja wystawa — zauważył.
— Tak, ale czy ludzie mają tam oglądać moje rzeźby, czy gapić się na mnie?
— No dobra, mała. — Blair odchylił się w krześle i zaczął jeść
dirupki ziemniaczane. — Co się dzieje?
Milczała przez chwilę. Dopóki nie zobaczyła Blaira, sama nie zdawała sobie 
sprawy, jak bardzo chciała stamtąd wyjść. Jej brat był taki prawdziwy, taki... 
autentyczny, wśród tego całego fałszu i blichtru.
Był tylko trochę wyższy od niej. Jego włosy pociemniały z wiekiem, nabrały 
ciepłego, złotawego koloru. Zaczesywal je do tyłu. Wielu kobietom przypominał 
bardzo Roberta Redforda, co zresztą wciąż wprawiało go w zakłopotanie. Nigdy nie 
był próżny j dobrze rozumiał frustrację, jakiej musiała doświadczać niejedna 
piękna kobieta, gdy uważano ją tylko za pozbawioną mózgu, piękną lalkę. Wydawało 
się, że patrzy na świat bardzo naiwnie, a w dodatku wyglądał, jakby mial pięć 
lat mniej, niż miał naprawdę. Mimo to zdobył dobrą pozycję jako dziennikarz. Był 
sprawozdawcą politycznym i pracował dla „Washington Post”.
Ciare wiedziała dobrze, że jest wrażliwy, że umie logicznie myśleć i twardo stać 
na ziemi. Jest, jednym słowem, jej dokładnym przeciwieństwem. Mimo to z nikim 
tak chętnie nie dzieliła się swoimi najbardziej skrytymi myślami.
— Co u mamy?
Blair powoli pil orzeźwiający napój. Wiedział dobrze, że jego siostra będzie 
krążyć wokół problemu przez jakiś czas, zanim zdecyduje się powiedzieć, o co 
chodzi.
— Wszystko w porządku. Niedawno przyszła od niej kartka z Madrytu. Do ciebie też 
napisała?
— Tak. — CIast wzięła mały kawałek pumpernikla. — Zdaje się, że bawią się z 
Jerrym jak nigdy w życiu.
— I słusznie, po to się ma miesiąc miodowy. — Pochylił się W stronę siostry i 
dotknął jej ręki. — Ona potrzebuje Jerry”ego, Clare. Kocha go i zasługuje na 
szczęście.
Wiem, wiem. — Zniecierpliwiona, odsunęła talerz i sięgnęła Po papierosy. Apetyt 
zmieniał jej się ostatnio tak często, jak nastrój. —.- To znaczy: rozumiem to. 
Tak ciężko pracowała po... po nierci taty. Tak się starała, żebyśmy byli razem, 
żeby interes nie upadł... I pewnie, żeby nie zwariować. Wiem o tym — powtórzyła 
trąc w zamyśleniu skroń. — Wiem.
— Ale?
— Ale wciąż czuję, jakby on zajął miejsce taty — zaśmiała się
i zaciągnęła głęboko. — Nie, to nie to, w każdym razie nie tylko
o to mi chodzi. Jezu, Blair, jesteśmy od siebie tak daleko, tacy
rozproszeni. Mama w Europie, wróci z tego miodowego miesiąca
dopiero za parę tygodni, ty w Waszyngtonie, ja tu. Nie mogę
przestać myśleć o tym, jak było, zanim straciliśmy tatę.
— To było dawno temu.
— Wiem. Boże, dobrze wiem. — Wolną ręką zaczęła zwijać i rozwijać serwetkę. Nie 
była pewna, co chce powiedzieć. Czasem łatwiej jej było wyrażać uczucia w stali 
i kamieniu. — Tylko że... No, nawet po... nawet, kiedy byliśmy tylko we troje... 
— Zamknęła na moment oczy. — Było trudno, ten szok po wypadku, potem jeszcze to 
zwracanie pieniędzy, i te wszystkie niejasne umowy przy okazji tego centrum 
handlowego. Byliśmy taką fajną, szczęśliwą rodziną, a potem pstryk!, tata nie 
żyje, a my siedzimy po uszy w skandalu. Ale trzymaliśmy się razem, nie wiem, 
może właśnie za bardzo... A teraz nagle jesteśmy tak daleko od siebie.
— Masz mnie w zasięgu telefonu, Clare. Albo, jeśli wolisz, to tylko godzina totu.
— Tak... Nie wiem, o co mi chodzi, Blair. Wszystko idzie wspaniale: moje prace 
są świetne, uwielbiam to, co robię, uwielbiam swoje życie. Aż tu nagle... znowu 
mi się to śniło.
— Ocli! — Tym razem Blair wziął ją za rękę. — To mnie zmartwiłaś... Chcesz o tym 
pogadać?
— O śnie? — Nerwowym ruchem zgniotła papierosa w brzydkiej metalowej 
popielniczce. Nigdy nie mówiła nikomu o szczegółach. Nawet bratu. Opowiadała 
tylko o strachu. — Nie, jest taki, jak zawsze. Okropny, kiedy się śni, ale potem 
to mija. Tyle że tym razem nie umiem jakoś wrócić do równowagi. Niby pracuję, 
ale nie mam do tego serca i to chyba widać. Myślę o tacie, o naszym domu, i, 
Chryste, o czarnym pudlu pani Negley. O flancuskich grzankach i o tym, jak 
chodziliśmy do Marty w niedziele po mszy. — Wzięła głęboki oddech. — Blair, ja 
chcę wrócić do domu.
— Do domu? Do Emmitsboro?
— Tak. Słuchaj, wiem, że miałeś się spotkać z ludźni, którzy
chcą wynająć dom, ale proszę, poczekaj z tym jeszcze. Mamie chyba tak bardzo nie 
zależy...
— Nie, oczywiście, że nie. — Czul, jaka była spięta, jej dłoń drżała w jego 
dłoniach. — Clare, z Emmitsboro daleko do Nowego Jorku. I wcale nie mam na myśli 
mil.
— Pokonałam już raz ten dystans.
— Stamtąd tutaj. A powrót to coś zupełnie innego. Nie byłaś tainod.
— .. .dziewięciu lat. Prawie od dziesięciu. Chyba było mi łatwiej
po prostu ruszyć dalej, skoro już raz wyjechałam do college”u. Apo yn.3i, jak 
mama przeniosła się do Wirginii, nie bardzo było po co
wracać. — Odłamała kawałek kanapki i włożyła go do ust. Jadła bardziej ze 
zdenerwowania niż z głodu. — Ale przynajmniej nie sprzedała doniu
— To niezły interes. Spłacona hipoteka, niski podatek. A czynsz za wynajęcie...
— Ty naprawdę myślisz, że ona go nie sprzedała ze względu na pieniądze?
Blair spojrzał na swe dłonie, w których trzymał dłoń siostry.
Bardzo chciałby móc jej powiedzieć, że to był jedyny powód. Może
wtedy zaczęłaby szukać spokoju w planach na przyszłość, a nie
w przeszłości. Jego rany zagoiły się już dawno, ale odzywały się
jeszcze czasem w najmniej oczekiwanych momentach. Przypominały
o nieuczciwości ojca i jego własnym, bolesnym rozczarowaiu.
— Nie. Jest tam mnóstwo wspomnień, większość zresztą dobrych. Jestem pewien, że 
wszyscy jesteśmy przywiązani...
— A ty? — zapytała szybko.
Spojrzeli sobie w oczy. Rozumieli się świetnie, oboje czuli ten sam ból.
— Nie zapomniałem, jeśli to masz na myśli.
— Ani nie przebaczyłeś?
— Nauczyłem się z tym żyć — odparł krótko. — Wszyscy się nauczyliśmy.
— Ja chcę wrócić, Blair. Nie do końca wiem, dlaczego, wiem tylko, że tego 
potrzebuję.
Blair zastanawiał się przez chwilę, czy nie zacząć się z nią Spierać. Po chwili 
wzruszył jednak ramionami.
— Dom jest pusty. Jeśli chcesz, możesz się wprowadzić choćby
jutro, nie jestem tylko pewien, czy to dobry pomysł... wracać do wspomnień, 
jeśli już teraz nic najlepiej się czujesz.
— Sam powiedziałeś: większość wspomnień to dobre wspomnienia. Może przyszła 
wreszcie pora, by poradzić sobie ze złymi.
— Spotykasz się jeszcze z tym gościem od czubków?
Clare uśmiechnęła się lekko.
— Czasami. Ale najlepszą terapią jest dla mnie moja praca. A widzisz, ostatnio 
niemam już siły nic robić. Blair, ja chcę wrócić do domu. Właśnie tylko tego 
jestem pewna.Kiedy ostatnio prowadziłaś samochód?-zapytała grożnie Angie.
Ciare wrzuciła ostatnią walizkę na tył swojego nowiutkiego nissana, zatrzasnęła 
klapę i cofnęła się o krok. Ten samochód, pomyślała, to prawdziwe dzieło sztuki.
— Co takiego? — zapytała widz4c, że Angie udem szybko stopą o ziemię. Tym razem 
miała na sobie buty z niebieskiej wężowej skórki.
— Pytam: kiedy ostatni raz siedziałaś za kierownicą?
— Och, parę lat temu. Śliczny, prawda? — Clare czule pogłaskała czerwony 
błyszczący błotnik.
— Tak, śliczniutki. Ma pięć biegów, dobrze widzę? I można nim zrobić sto 
sześćdziesiąt mil na godzinę. Nie siedziałaś za kółkiem od dwóch lat i nagle 
kupujesz sobie taką maszynę?
— Pewnie byłabyś szczęśliwsza, gdybym kupiła stary wóz jak
z westernu.
— Byłabym szczęśliwsza, gdybyś rozładowała tego potwora i wróciła na górę, gdzie 
twoje miejsce.
— Angie, gadasz o tym w kółko już od tygodnia.
— I ciągle nie widzę w tym wszystkim żadnego sensu. — Angie zaczęła chodzić tam 
i z powrotem po chodniku, instynktownie omijając przerwy między płytami. Nie 
mogła przecież uszkodzić swoich pantofli, wydała na nie dwieście dolarów. — 
Dziewczyno, ty łedwie pamiętasz, jak się wiąże buty! W jaki sposób chcesz się 
przedostać do Maryland w tej rakiecie?
— Nie mówiłam o pilocie automatycznym? — Angie nie widziała w tym nic śmiesznego, 
więc Ciare chwyciła ją za ramiona j lekko nią potrząsnęła. — Przestań się 
wreszcie martwić, dobrze? JestCW już dorosła. Zamierzam spędzić następne pół 
roku, albo coś koło tego, w małym, spokojnym miasteczku, które ma raptem dwa 
5zyżowania, a największy problem sprawiają policji dzieci, które
krajiną z ogródków fajansowe krasnale.
— I co ty tam będziesz robiła, na litość boską?
— Będę pracować.
— Pracować możesz i tutaj! Chryste, Clare, od czasu wystawy krytycy jedzą ci z 
ręki. Możesz żądać, ile chcesz. Jeśli są ci potrzebne wakacje, jedź na wycieczkę, 
wybierz się do Cancun, albo do Monte Carlo. Cóż to za jakiś Emmitsburg?!
— Boro. Emmitsboro. Spokój, odprężenie, cisza. — żadna z nich nie odwróciła się, 
gdy tuż za nimi rozpętała się dzika awantura między dwoma taksówkarzami. — 
Potrzebuję zmiany, Angic. Wszystko, co zrobiłam przez ostatni miesiąc, nadaje 
się do wyrzucenia.
— Bzdura!
— Jesteś moją przyjaciółką, i to dobrą, ale jesteś także właścicielką galerii. 
Powiedz szczerze.
Angie otworzyła usta, ale nic nie powiedziała. Wypuściła tylko głośno powietrze.
— No, to się nazywa szczerość — mruknęła Clare.
— Jeśli nie udało ci się wyrzeźbić nic świetnego przez te parę tygodni, to tylko 
dlatego, że nie robisz sobie przerwy. Wszystko, co zrobiłaś przed wystawą, było 
znakomite. Po prostu musisz odpocząć.
— Może. Uwierz mi, że najlepiej wypocząć w Emmitsboro.
A poza tym — dodała unosząc dłoń, żeby Angie nie zaczęła się
Z nią spierać — to tylko pięć godzin jazdy stąd. Będziecie mogli
z Jean-Paulem przyjechać i sprawdzić, co się ze mną dzieje, gdy
tylko przyjdzie wam na to ochota.
Angie zrobiła krok do tyłu. Wiedziała, że przekonywanie na nic się nie zda, gdy 
(Jare raz podejmie decyzję.
— Będziesz dzwonić.
Będę dzwonić, będę pisać, będę wysyłać sygnały dymne. A teraz do widzenia.
Angie gorączkowo szukała jakiegoś ostatecznego argumentu, a Clare po prostu 
stała przed nią uśmiechnięta. Miała na sobie stare dzinsy, przeraźliwie zielone 
buty i fioletową bluzę z żółtym znakiem
zapytania na brzuchu. Angie poczuła palące łzy, kiedy wyciągnęła ręce do 
przyjaciółki.
— A niech to, będę strasznie tęsknić...
— Wiem, ja też. — Clare przytuliła Angie mocno, chłonąc dobrze znany zapach 
Chanel, perfim, które były znakiem rozpoznawczym Angie jeszcze w czasach 
college”u. — Ej, nie wybierani się przecież do Legii Cudzoziemskiej!
Obeszła samochód i nagle się zatrzymała. Zaklęła.
— Zostawiłam na górze torebkę. Nic nie mów! — Ostrzegła i zniknęła w drzwiach.
— Skręci nie tam, gdzie trzeba, i wyląduje w Idaho — mruknęła Angie.
Pięć godzin później Clare rzeczywiście się zgubiła. Wiedziała, że jest w 
Pensylwanii — tak w każdym razie mówiły znaki. Ale skąd się tam wzięła, skoro 
powinna była jechać przez Delaware, nie miała pojęcia. Postanowiła jednak nie 
tracić ducha. Zatrzymała się przy McDonaldzie i zrobiła sobie ucztę z 
quarterpoundera z serem, dużych frytek i coli. Jedząc przyglądała się mapie.
Wiedziała już, gdzie mniej więcej się znajduje, nadal jednak pozostawało dla 
niej tajemnicą, jak tu dotarła. Cóż, miała za sobą kawał drogi. Pogryzając 
zanurzoną w soli frytkę prześledziła trasę, którą zrobiła. Musiała teraz ruszyć 
tą niebieską kreską aż do tej czerwonej, skręcić w prawo i dalej jechać już 
prosto. Nadłożyła drogi, to fakt, ale przecież nie było nikogo, kto oczekiwałby 
jej o jakiejś określonej porze. Potrzebne do pracy materiały i narzędzia miały 
być przywiezione ciężarówką dopiero następnego dnia. W ostateczności mogła po 
prostu zatrzymać się w jakimś motelu, a potem ruszyć dalej wcześnie rano.
Półtorej godziny później zupełnie przypadkowo zorientowała się, że jedzie na 
południe autostradą numer Osiemdziesiąt jeden. Jeździła tędy już kiedyś — z 
ojcem, gdy doglądali posiadłości na granicy stanu Pensylwania, no i z rodziną, 
kiedy wybierali się na weekend do krewnych, do Allentown. Prędzej czy później 
dotrze do Hagerstown, a stamtąd — nawet przy swoim braku orientacji — nie może 
nie dotrzeć do domu.
Dobrze się czuła za kierownicą. Choć co prawda, samochód
zdawał się żyć swoim własnym życiem. Podobało jej się, jak trzytna się drogi, 
jak miękko bierze zakręty. Zastanawiała się, jak to się mogłO stać, że pozbawiła 
samą siebie przyjemności kierowania.
Doskonała analogia do małżeństwa i rozwodu. 0, nie! Pokręciła głową i wzięła 
głęboki oddech. Nie będzie o tym myśleć.
Stereo było doskonałe, Ciare podkręciła radio na cały regulator. Było za chłodno, 
by zdjąć dach, poza tym bagaż zajmował cały tył samochodu, ale okna były otwarte. 
W powietrze niósł się głośny śpiew Pointer Sisters. Clare wystukiwała rytm wolną 
stopą.
Już teraz czuła się lepiej. Była bardziej sobą, bardziej pod własną kontrolą. 
Nie przejmowała się tym, że słońce schodzi coraz niżej, że coraz dłuższe cienie 
kładą się na szosie. W powietrzu czuć było wiosnę, kwitły żonkile i dereń. A ona 
jechała do domu.
W połowie drogi między Carlisłe i Shippensburg jej piękny samochód zakrztusił 
się, zadrżał i stanął.
— Co, do ciężkiej?!... — Gdy silnik umilki, muzyka wydawała się jeszcze 
głośniejsza. Oczy Clare zwęziły się, gdy na desce rozdzielczej ujrzała małe, 
mrugające światełko. Benzyna...
— Cholera!
Było już po północy, gdy wjechała na ostatni zakręt na drodze do Emmitsboro. 
Kilku nastolatków, którzy zatrzymali się widząc, jak spycha samochód na pobocze, 
było tak przejętych, że wprost nie mogli się doprosić, by przetoczyła od nich 
kilka litrów benzyny.
A potem, rzecz jasna, musiała ich zaprosić, by usiedli w samochodzie, pogadać, 
pozwolić, by wszystko dokładnie obejrzeli. Miło byłoby myśleć, że tak samo 
zachowaliby się, gdyby była brzydkim małym facetem w zajeżdżonym fordzie. Ciare 
jakoś nie mogła w to jednak uwierzyć.
Tak czy inaczej jazda, którą obliczała na jakieś pięć godzin, zabrała jej prawie 
dwa razy tyle. Była mięczona.
— No, prawie jesteśmy — mruknęła do samochodu. — Zaraz włażę do śpiwora i nie 
zamierzam wystawiać nosa przez najbliższe Osiem godzin.
Wiejska droga była ciemna, oświetlona jedynie reflektorami jej własnego wozu. 
Nie było widać innych pojazdów, więc Clare włączyła długie światła. Po obu 
stronach szosy ciągnęły się pola.
Mignął cień silosa, błysnął promień księżyca na aluminiowym dachu szopy. Jechała 
z otwartymi oknami, z poboczy dobiegało głośne cykanie świerszczy i rechotanie 
żab. Prawdziwa symfonia pod jasnym księżycem. Po długim czasie, jaki spędziła w 
Nowym Jorku, Clare czuła, że wiejska cisza wprawia ją w lekkie drżenie.
Wzdrygnęła się, ale już po chwili śmiała się z własnego strachu. Cisza, 
pomyślała, po prostu wiejska cisza. Mimo to podkręciła radio trochę głośniej.
A potem był znak — ta sama czyściutka tablica, która stała przy dwupasmowej 
wiejskiej drodze, odkąd Ciare sięgała pamięcią:
WITAMY W EMMITSBORO!
Rok założenia 1782
Czuła dreszcz podniecenia. Skręciła w lewo, przejechała z łoskotem przez 
kamienny mostek i wjechała na drogę, która łagodnym łukiem prowadziła do centrum 
miasteczka.
żadnych latarń, neonów, żadnych gangów sterczących na rogach ulic... Była 
dopiero północ, ale większość mieszkańców już spała. W świetle księżyca i 
samochodowych reflektorów widziała ciemne budynki: market — w oknach ciemno, 
parking zupełnie pusty — sklep żelazny Millera z nowo wymalowanym szyldem i 
zamkniętymi okiennicami... Po drugiej stronie ulicy ujrzała budynek z czerwonej 
cegły, który jeszcze wjej dzieciństwie przerobiono na trzy mieszkalne segmenty. 
Na górze paliło się światło, żółte i blade za grubą zasłoną.
Inne domy, stare i solidne, stały z dala od ulicy. Clare mijała niskie, kamienne 
ogrodzenia i wysokie krawężniki. Potem kilka małych biur i kolejne segmenty o 
werandach z betonu lub drewna i aluminiowych markizach.
Park. Wydawało jej się, że widzi siebie, małą dziewczynkę, biegnącą w stronę 
kołyszących się na lekkim wietrze huśtawek...
I znów domy, przeważnie pogrążone we śnie — światło w jednym, może dwóch oknach. 
Czasem pobłyskiwała gdzieś niebieska poświata telewizora. Samochody stojące 
wzdłuż krawężnika. Pewnie nikt ich nie zamyka, pomyślała, podobnie zresztą jak 
domów.
„U Marty”, bank, biuro szeryfa. Pamiętała dobrze, że stary
ryf Parker zwykł był siadać na stopniu przed biurem. Palił csmele i czuwał 
bacznie nad przestrzeganiem prawa i porządku. ciekawe, czy wciąż jest szeryfem? 
Czy Maude PofTenburger nadal biedzi przy okienku na poczcie, sprzedając znaczki 
i najnowsze plotki? Czy starzy mężczyźni grają w warcaby w parku i czy dzieci 
biegają do sklepu Abbota po popsicle i milky way?
A może wszystko się zmieniło?
Może obudzi się rano i zorientuje się, że najważniejsze miejsce jej dzieciństwa 
zamieszkane jest teraz przez obcych? Odsunęła od siebie tę myśl. Jechała powoli, 
upajając się wspomnieniami jak chłodnym, klarownym winem.
Minęła jeszcze kilka ogródków pełnych żonkili i kwitnących azalii. Na Oak Inf 
skręciła w lewo. Nie było tu żadnych sklepów — tylko spokojne domki. Czasem 
rozszczekał się pies. Dojechała do rogu Mountain View i wjechała na pochyły 
podjazd. Jej ojciec poprawiał coś przy nim co trzy lata.
Przejechała przez całe miasto i nie minęła żadnego samochodu.
Wysiadła ostrożnie, napawając się odgłosami nocy. Podeszła do drzwi garażu. 
Otwierały się ręcznie, nikomu nie przyszło do głowy założyć tu automatycznie 
otwieranych drzwi. Zawiasy skrzypiały przeraźliwie.
Sąsiadzi i tak nie słyszą, pomyślała. Najbliższy dom stał po drugiej stronie 
szerokiej ulicy, od której był w dodatku osłonięty gęstym żywopłotem z wawrzynu. 
Wróciła do samochodu i wjechała do garażu.
Mogłaby teraz dostać się do środka domu przez pralnię i kuchnię, ale chciała 
zrobić wejście w lepszym stylu.
Wyszła na podwórko, opuściła drzwi garażu, a potem stanęła na chodniku, by 
przyjrzeć się dokładnie domowi.
Zapomniała zabrać śpiwór i bagaż — a o torebce pamiętała
tylko dlatego, że miała w niej klucze do domu. Poddała się
Wspomnieniom Po kilku betonowych schodkach zeszła z ulicy na
Podwórko. W ogródku kwitły hiacynty. Czuła ich zapach, słodki
i wzrószająco delikatny.
Stała na podjeździe i patrzyła na dom, w którym spędziła dzieciństwo. Był zawsze 
pomalowany na biało, z niebieskim wykończeniem. Szeroki, osłonięty dachem ganek 
— matka nazywała go Werandą — miał piękne, rzeźbione poręcze i wspierał się na 
smukłych, długich kolumnach. Huśtawka, na której przesiedziała tyle wieczor6w, 
ciągle jeszcze na nim stała. Ojciec zawsze w pobliżu siał pachnący groszek. 
Rześki zapach kwiatów dochodził tych, którzy rozmarzeni siedzieli na huśtawce.
Ody obróciła klucz w starym mosiężnym zamku, poczuła dławiące wzruszenie. Drzwi 
otworzyły się skrzypiąc głośno, jękliwie.
Nie bała się duchów. Nawet gdyby jakieś tu były — to z pewnością przyjazne. 
Przez chwilę stała przy drzwiach, jakby chciała się z nimi przywitać. Zapaliła 
światło w holu i patrzyła, jak odbijają je świeżo pomalowane ściany i 
lakierowana dębowa podłoga. Blair przygotował dom na przyjęcie nowych lokatorów, 
choć nie spodziewał się, że to jego siostra będzie tu mieszkać.
Tak dziwnie było widzieć dom pusty. Nie wiadomo dlaczego spodziewała się, że 
wejdzie do środka i zastanie wszystko tak, jak to było, gdy opuszczała dom. 
Zupełnie, jakby wróciła ze szkoły, nie z długiej wyprawy w dorosłość.
Przez moment wydawało jej się, że widzi dom taki jak dawniej, z ładnym 
rozkładanym stolikiem pod ścianą... Stała na nim zawsze misa pełna flołków, nad 
nią wisiało stare lustro w ramie z brązu. W kącie stał wieszak na płaszcze, na 
podłodze z szerokich desek leżał wąski, orientalny chodnik, na ścianie wisiała 
mała półeczka. Matka trzymała na niej swoją kolekcję malutkich porcelanowych 
filiżanek.
Clare zamrugała oczami, hol był pusty. W rogu, pod sufitem, samotny pająk 
zbudował swą sieć.
Chodziła po pokojach z palcami zaciśniętymi nerwowo na torebce. Przeszła przez 
salon od frontu, gabinet, kuchnię.
Krany były nowe — błyszczące, koloru kości słoniowej, ceramiczne blaty i 
granatowa podłoga. Clare nie wyszła na taras — na to nie była jeszcze gotowa — 
odwróciła się i przeszła przez hol w stronę schodów. Matka zawsze zwracała uwagę 
na to, by słup podpierający poręcz i same poręcze były wypolerowane. Stary mahoń 
był gładki jak jedwab — przesunęły się po nim niezliczone dłonie kolejnych 
lokatorów, a także.., siedzenia ich pociech.
Odnalazła swój pokój — pierwszy po prawej — w którym prześniła tyle dziecinnych 
i młodzieńczych snów. To tutaj ubierała
się przed wyjściem do szkoły, tu dzieliła się tajemnicami z przyjaciółmarzyła, 
wypłakiwała swoje żale...
Skąd miała wiedzieć, że otwarcie drzwi i ujrzenie pustego teraz pokoju sprawi 
jej taki ból? Zupełnie jakby nie został tu po niej tten ślad. Zgasiła światło, 
ale drzwi zostawiła otwarte.
Dokładnie po drugiej stronie holu był pokój Blaira. Dawniej wisiały tu plakaty z 
podobimami jego idoli. Od Supeunana po Robinsona Brooksa, od Brooksa po Lennona. 
Dalej — pokój gościnny, który matka zapełniła koronkami i satynowymi poduszkami. 
Babcia — matka ich ojca — mieszkała tu przez tydzień, kiedy przyjechała do nich 
na rok przed śmiercią, Umarła na wylew.
Była też łazienka z umywalką na wysokiej nodze i biało-
-zielonymi kafelkami ułożonymi w szachownicę. Przez całą młodość walczyli z 
Blairem o pierwszeństwo w łazience. I to z jaką zażartością! Po drodze przeszła 
jeszcze przez główną sypialnię, w której jej rodzice spali, kochali się i 
przegadali całe noce. Pamiętała dobrze, że zwykła była siadać na ładnym 
lawendoworćżowym dywanie i patrzeć na matkę. Mama otwierała wszystkie swoje 
tajemnicze buteleczki i pudełka, które stały na toaletce z wiśniowego drewna. 
Przypomniała sobie też, jak przyglądała się ojcu, który biedził się nad 
zawiązaniem krawata wpatrzony w wysokie, wiszące pionowo lustro. Pokój pachniał 
zawsze wistarią i Old Spice”em. Zapach ten ciągle się tu unosił.
Ciare — niemal ślepa z rozpaczy wyszła chwiejnie z sypialni
i weszła do głównej łazienki. Odkręciła kran i przemyła sobie twarz
zimną wodą. Może nie powinna oglądać więcej niż jeden pokój
naraz. Jeden pokój dziennie. Zacisnęła dłonie na brzegu umywalki
i spojrzała na siebie w lustrze.
Jestem za blada, pomyślała. Mani cienie pod oczami. Włosy W nieładzie — często 
tak było, bo nie chciało jej się chodzić do fryzjera i zawsze obcinała je sama. 
Zauważyła też, że gdzieś zgubiła kolczyk. Albo po prostu zapomniała go włożyć...
Już chciała wytrzeć mokrą twarz rękawem, ale w porę przypotfliała sobie, że jest 
w zamszowej kurtce. Chciała też wziąć Z torebki chusteczkę, ale okazało się, że 
zostawiła wszystko gdzieś PO drodze.
— No, świetnie — mruknęła w stronę swojego odbicia i aż podskoczyła: jej słowom 
towarzyszył przykry pogłos. Po chwili dodała pewniej: — To jest miejsce, w 
którym chcę być. Gdzie powinnam być. Ale będzie trudniej, niż myślałam.
Przesunęła dłońmi po twarzy, by choć trochę ją osuszyć i odwróciła się od lustra. 
Zejdzie na dół, weźmie śpiwór i położy się spać. Jest męczona i rozdrażniona. 
Rano przejdzie przez dom jeszcze raz. Zobaczy, co trzeba kupić, żeby mogła tu 
wygodnie mieszkać.
Przechodziła właśnie przez sypialnię rodziców, gdy na dole skrzypnęły drzwi.
Przeraziła się. Jej wyobraźnia — zawsze bardzo żywa podsunęła jej natychmiast 
obraz skazańców zbiegłych właśnie z więzienia, które rzeczywiście znajdowało się 
tylko dwadzieścia mil od miasteczka. Była sama w pustym domu, i za nic nie mogła 
sobie przypomnieć, czego nauczyła się na kursie samoobrony, na który chodziły z 
Angie przed dwoma laty.
Przycisnęła obie dłonie do serca i powiedziała samej sobie, że jest w Emmitsboro. 
Kryminaliści nie chodzą zwykle po uliczkach małych miasteczek. Poruszyła się i... 
w tym samym momencie usłyszała kroki na schodach.
A właśnie, że chodzą! — pomyślała natychmiast, w panice. Każdy, kto ogląda 
kryminały, wie, że zbrodniarze szukają małych miast i szerzą w nich terror.
Stała w pustym pokoju i rozpaczliwie rozglądała się za jakąś bronią. Nie było 
nawet kurzu. Serce omal nie wyskoczyło jej z piersi, gdy przeszukiwała kieszenie. 
Znalazła trzy centy, pół paczuszki Lifesayers, ułamany grzebyk i klucze.
Kastet! — pomyślała, przypominając sobie, jak uczono ją trzymać klucze w 
zaciśniętej pięści, tak by ich ostre końce wystawały między palcami. Najlepszą 
bronią jest atak. Nabrała powietrza w płuca i skoczyła do drzwi z 
najstraszliwszym krzykiem, na jaki mogła się zdobyć.
— Jezu! — Cameron RalTerty odskoczyła w tył, jedną ręką sięgnął po broń, w 
drugiej uniósł ciężką latarkę.
Z sypialni rzuciła się na niego kobieta o rudych włosach, mignęła mu jej zielona 
kurtka. Uchylił się przed ciosem, chwycił napastniczkę w talii i oboje runęli z 
hukiem na drewnianą podłogę.
— Bruno! — krzyknęła Ciare, której w strachu przyszedł do głowy świetny pomysł. 
— Bruno, ktoś wlazł do domu! Weź strzelbę!
Starała się kopnąć intruza w krocze — i prawie jej się to udało. Cam usiłował 
unieruchomić jej ręce.
— Spokój! Zaklął, bo próbowała go ugryźć. — Spokój! JII z policji. Mówię, że 
jestem z policji!
Dotarło. Clare rzuciła szybkie spojrzenie na jego twarz, ledwo widoczną w smudze 
światła z sypialni. Dostrzegła ciemne, kręcone włosy — trochę może za długie — 
szorstki zarost na szczupłej, opalonej twarzy. Ładne usta, pomyślała — nie na 
danno była artystką! I ładne oczy, choć w cieniu trudno było określić ich kolor. 
i jeszcze ten lekki, męski zapach... Jakby był zgrzany — nie spocony. Jego ciało, 
które zaczynało coraz bardziej jej ciążyć, sprawiało wrażenie szczupłego i 
muskularnego.
Nie wyglądał na psychopatę ani oszalałego zbiega. Ale...
— Z policji?... — wyjąkała.
— Właśnie.
Rozłożył ją na łopatki, a mimo to Ciare czuła satysfakcję na myśl, że musiał się 
nieźle namęczyć.
— Chcę zobaczyć odznakę!
Cam starał się zachować ostrożność. Udało mu się pozbawić dziewczynę zabójczych 
kluczy, wciąż jednak miała zęby i paznokcie.
— Mani ją na sobie. Powinnaś ją czuć na biuście.
W innych okolicmościach desperacja w jego głosie pewnie by ją rozbawiła.
— Chcę ją zobaczyć.
— Dobrze. Teraz się podniosę. Powoli.
Dotrzymał słowa. Ani na chwilę nie spuścił wzroku z jej twarzy, kiedy sięgał po 
odznakę.
Ciare obrzuciła gwiazdę niechętnym spojrzeniem.
— Coś takiego można kupić w każdym sklepie z zabawkami. Legitymację mam w 
portfelu. W porządku?
Skinęła głową. Patrzyła na niego równie podejrzliwie jak on na
nią. Sięgnął do tylnej kieszeni spodni i wyciągnął stamtąd portfel.
Ciare odsunęła się, a potem wyciągnęła rękę. Ustawiła portfel
W stronę świada i przeczytała, co było napisane na pokrytym
Plastikiem dokumencie. Parsknęła widząc nazwisko pod zdjęciem. Cameron RaiTerty? 
— Zaczęła mu się przyglądać, mrużąc
Oczy w ciemności. — Ty jesteś Cameron RafFerty? Tak. Jestem tu szeryfem.
— O Boże — zachichotała cicho, zupełnie zbijając go z tropu.— Świat się kończy! 
Śmiała się tak, że w końcu popłynęły jej łzy. Cani zaświecił jej w twarz.
— Przyjrzyj się dobrze — zachęciła. — Co ty, Rafferty, nie poznajesz mnie? Snop 
światła powędrował wzdłuż jej sylwetki. To jej oczy, złote i błyszczące z 
uciechy, sprawiły, że wszystko sobie przypomniał.
— Ciare? Ciare Kimbali? — Wybuchną1 głośnym śmiechem. — A niech tot...
— No, wreszcie.
Wyszczerzył zęby wuśmiechu.
— No cóż, witaj w domu, Chudzielcu.
													
													
													
	Rozdział IV											
													
												No więc, 
co tani u ciebie słychać, Chudzielcu?
Siedzieli na werandzie z dwoma butelkami ciepławego piwa, które Ciare kupiła 
gdzieś w Pensylwanii.
Wzruszyła ramionami i otworzyła butelkę. Była znacznie spokojniejsza, a piwo i 
nocny chłód sprawiły, że mijało napięcie spowodowane długą jazdą.
— Nieźle mi idzie... — Spojrzała znowu na gwiazdę na piersi Cama. W jej oczach 
błysnęło rozbawienie. — Szeryfie.
Cam wyciągnął przed siebie nogi i skrzyżował w kostkach.
— Więc Blair nie mówił ci, że zająłem miejsce starego Parkera?
— Nie. — Upiła łyk piwa, a potem poruszyła butelką. — Bracia nigdy nie mówią 
siostrom najciekawszych rzeczy. To zasada.
— Zapiszę sobie.
— A co z Parkerem? Przewraca się w grobie na myśl, że to ty zająłeś jego miejsce?
— Jest na Florydzie. — Wyciągnął paczkę papierosów i pod- lunął ją Clare. — 
Zdjął odznakę, spakował manatki i ruszył na południe.
Kiedy zapalił zapalniczkę, Ciare nachyliła się, by przytknąć papieros do 
płomienia. Przez chwilę patrzyli na siebie z bliska.
— Tak po prostu? — zapytała.
— No. Dowiedziałem się o tej pracy i postanowiłem spróbować.
— A byłeś w Waszyngtonie, prawda?
— Zgadza się.
Oparła się plecami o poręcz werandy i obrzuciła Cama rozbawionym spojrzeniem.
— Gliniarz. Wiedziałam, że Blair coś ukrywa. Kto by pomyślał, że Szalony 
Rafferty stanie po stronie prawa i porządku?!
— Zawsze lubiłem zaskakiwać. — Patrzył jej przez chwilę w oczy, a potem 
przechylił butelkę i napił się piwa. — Świetnie wyglądasz, Chudzielcu. Naprawdę 
świetnie.
Zmarszczyła nos na dźwięk dawnego przezwiska. Nie było tak złośliwe jak inne, 
którymi ją obdarzano — Tyka, Żyła, Kościsty Tyłek — ale przypominało jej czasy, 
gdy wypychała chusteczkami żałośnie puste miseczki biustonosza i piła całe litry 
płynu, dzięki któremu można podobno przybrać na wadze.
— Szkoda że mówisz, to tak, jakby cię to dziwiło.
— Ostatni raz widziałem cię, jak miałaś ile lat?... Piętnaście? Szesnaście?
Tej jesieni, kiedy umarł ojciec, pomyślała.
— Coś koło tego.
— Wyrosłaś na fajną dziewczynę. — Podczas krótkich zapasów tam na górze zauważył, 
że choć wciąż była szczupła, zaokrągliła się milo tu i ówdzie. Mimo że tyle się 
zmieniło, była wciąż siostrą Blaira Kimballa i Cam nie mógł sobie odmówić 
droczenia się z mą. — Malujesz, czy coś takiego, prawda?
— Rzeźbię. — Wyrzuciła niedopałek. Denerwowało ją, że większość ludzie sądzi, iż 
słowo „artysta” oznacza malarza.
— Tak, wiedziałem, ze zajmujesz się czymś takim w Nowym Jorku. Blair coś mówił. 
I co, sprzedajesz coś? Jakieś wanienki dla ptaków?
Urażona spojrzała na jego miłą, uśmiechniętą twarz.
— Powiedziałam, że jestem artystką.
— Ułan... — Cam pił piwo z niewinną miną. Świerszcze cykały głośno. — Znałem 
faceta, który był naprawdę świetny, jeśli chodzi o baseniki dla ptaków. Robił 
takie z rybką na górze, to był chyba karp, i z pyszczka tej rybki płynęła woda.
— Ach tak... Na pewno były świetne.
— No pewnie! Sprzedał ich całkiem sporo.
— No i dobrze. Nie robię nic z gipsu. - Nie mogła nic na to poradzić, 
denerwowało ją, że zupełnie o niej nie słyszał. — Pewnie nie czytacie tu 
„People” ani „Newsweeka”?
60
— Przychodzi za to „Soldier of Fortune” — powiedział po chwili namysłu. — Ludzie 
to lubią czytać.
Patrzył, jak Ciare pociąga kolejny łyk piwa. Jej usta — nadal pamiętał jej 
usta... — były pełne i ładnie wykrojone. Tak, to prawda, wyrosła na piękną 
dziewczynę. Kto by się spodziewał, że chuda, nieśniiala Ciare Kimball przeobrazi 
się w wysoką, seksowną kobietę, która siedzi teraz naprzeciwko niego...
— Podobno wyszłaś za mąż.
— Na chwilę. — Pozbyła się wspomnień jednym wzruszeniem ramion. — Ale nic z tego 
nie wyszło. A ty?
— Nie, nigdy. Chociaż raz niewiele brakowało. — Pomyślał o Mary Ellen z uczuciem 
żalu i rozrzewnienia — Chyba niektórym z nas lepiej idzie w pojedynkę.
Dopil piwo i postawił pustą butelkę na stopniu między sobą a Clare.
— Napijesz się jeszcze?
— Nie, dzięki. Nie chciałbym, żeby któryś z moich kolegów policjantów musiał 
mnie zbierać „w stanie wskazującym”. A co u twojej matki?
— Wyszła za mąż — odparła Ciare głucho.
— Serio? Kiedy?
— Kilka miesięcy temu. — Podniosła się i spojrzała w głąb pustej, nie 
oświetlonej ulicy. A twoi rodzice? Nadal mają farmę?
— Tak, właściwie tak. — Mimo tylu lat Cam nadal nie myślał .0 ojczyniw jako o 
ojcu. BitY Stokey nie mógł zająć miejsca ojca, którego Carn stracił, gdy miał 
zaledwie dziesięć lat. — Było parę gorszych lat i musieli sprzedać część ziemi. 
Ale mogło być gorzej. Stary Hawbaker musiał sprzedać całą farmę i teraz na jego 
dawnej ziemi zamiast zboża stoją domki.
Ciare marudziła nad resztką piwa.
Zabawne... Kiedy jechałam przez Emmitsboro, przyszło mi do głowy, że nic się nie 
zmienilo. — Rzuciła mu krótkie spojrzenie Znad butelki. — Widać nie przyjrzałam 
się dość dokładnie.
— Ciągle jest „Marta”, sklepy, Las Doppera. No, i Szalona
Szalona Annie? A nosi jeszcze swoją torbę i zbiera śmieci?
— Codziennie Musi mieć już dobre sześćdziesiąt lat. I wciąż Jest bardzo silna, 
nawet jeśli nie ma dobrze w głowie.
61
— Kiniballowie zawsze mieli forsę. — Oscar zsunął zniszczoną czapkę na tył głowy. 
Nad daszkiem widniał napis „Roody — roboty hydrauliczne”. Kilka rzadkich, siwych 
włosów sterczało mu tuż nad uszami. — Nieźle się dorobili na tym cholernym 
centrum handlowym. I dlatego Jack się zabił.
— Policja podała, że to był wypadek — przypomniała mu Alice. — A poza tym to się 
wydarzyło jakieś dziesięć lat temu. Ludzie mogliby już przestać gadać.
— Nikt nie zapomina, jak się pieprzył — powiedział Less mrugając. — Zwłaszcza, 
aby mu było dobrze.
Postukał końcem papierosa w grubą szklaną popielniczkę i wyobraził sobie, że 
bierze szerokobiodrą Alice tutaj, na ladzie baru.
— Stary Jack Kimbali wykręcił ostatni numer z tą sprzedażą, a potem się zabił.
Usta Lessa zostawiły mokry ślad na bibułce. Wypluł kilka okruchów tytoniu, które 
przykleiły mu się do języka.
— Ciekawe, jak się dziewczyna czuje w domu, gdzie jej stary to zrobił. Cześć, 
Bud!
pomachał papierosem w stronę Buda Hewitta, który wszedł właśnie do baru.
Alice odruchowo sięgnęła po dzbanek z kawą.
— Nie, dziękuję, Alice, nie mam czasu. — Bud starał się przybrać ofkjalną minę. 
Kiwnął głową w stronę mężczyzn siedzących przy barze.
— Dostaliśmy to zdjęcie dopiero dziś rano. — Otworzył tekturową teczkę. — Nazywa 
się Carly Jamison, ma piętnaście lat i uciekła z domu z Harrisburga. Nie ma jej 
od tygodnia, ktoś ją widział, jak próbowała złapać okazję na Piętnastce. Nikt z 
was nie widział jej na drodze albo w mieście?
Oscar i Less pochylili się nad zdjęciem i przyglądali uważnie młodej, smutnej 
dziewczynie o ciemnych, nastroszonych włosach.
— Nie pamiętam, żebym ją widział — powiedział w końcu Oscar i, ku swemu 
zadowoleniu, beknął znowu. — Pamiętałbym, gdyby się gdzieś tu plątała. W tym 
mieście każda nowa twarz od razu zwraca uwagę.
Bud pokazał zdjęcie Alice.
— Nie, nie było jej tu w czasie mojej zmiany. Ale zapytam Molly i Reyę.
64
— Dzięki. — Zapach kawy i perfum Mice był kuszący, ale Bud amiętal o swoich 
obowiązkach. — Popytam jeszcze. Dajcie mi znać, gdybyście dziewczynę widzieli.
— Pewnie. — Less zdusił papierosa. — A jak tam twoja śliczna siostra, Bud? 
Powiesz jej słówko ode mnie?
Wypluł ostatni strzępek tytoniu i oblizał usta.
— Jeśli mi coś przyjdzie do głowy.
Na te słowa Oscar aż się zakrztusił. Klepnął się po kolanie. Gdy Bud wyszedł, 
Less odwrócił się do Alice z uśmiechem.
— Dostanę kawałek tego placka cytrynowego? — Mrugnął j znowu przyszło mu do 
głowy, że dobrze by było przelecieć Mice wśród butelek musztardy i keczupu. — 
Lubię tak... dużo. To mi bardzo pasuje.
Ciare kończyła właśnie pudełko czekoladek Ring-Ding. Przerabiała garaż, który 
mógł pomieścić dwa samochody, na pracownię. Z pełnymi ustami odpakowywała cegły, 
które miały posłużyć za stół do spawania. Wentylacja będzie dobra, pomyślała. 
Nawet jeśli in1cnie drzwi garażu, będzie mogła otworzyć okno z tyłu. Teraz 
zostawiła je uchylone, z młotkiem w szparze.
Zrzuciła złom na stertę w kącie garażu i zajęła się ciągnięciem i pchaniem 
ciężkiego stołu na miejsce obok. Wiedziała, że musiałaby poświęcić wiele tygodni 
na rozpakowanie i ułożenie narzędzi, postanowiła więc pracować w chaosie, do 
którego przecież i tak przywykła.
Właściwie na swój sposób była już gotowa do pracy. Glina kamienie znalazły się 
po jednej stronie garażu, bale drewna — po drugiej. Ponieważ jej ulubionym 
materiałem był metal, on właśnie Zajmował najwięcej miejsca. Jedyne, czego tu 
brakuje, pomyślała, to dobra aparatura grająca na cały regulator. Będzie się 
musiała tym zająć.
Zadowolona, ruszyła w stronę drzwi pralni. Tylko pół godziny
zajmowała droga do sklepu, który zapewniał duży wybór aparatury
Stereo. Poza tym był tam telefon powinna zadzwonić do centrali
i poprosić, by załatwili jej własny telefon — no i do Angie.
Właśnie wtedy zauważyła grupę kobiet... Idą jak żołnierze, Pomyślała w popłochu, 
parami, przez jej podwórko. Każda z nich
miała w ręku przykryty talerz. Ciare wiedziała dobrze, że to śmieszne, ale 
poczuła, jak zasycha jej w ustach na widok komitetu powitalnego dam z Emmitsboro.
— Ciare Kimbail! — Na czoło grupy wysunęła się potężna matrona w kwiecistej 
sukni z szerokim plastikowym pasem w kolorze lawendy. Tłuste ciało wprost 
przelewało się nad paskiem i przy ramiączkach. Trzymała przed sobą talerz 
nakryty folią.
— Wcale się nie zmieniłaś... — Zamrugała małymi oczkami, które prawie ginęły w 
nalanej twarzy. — Czyż me, Marylou?
— Wcale nie — wyszeptała drobniutka kobieta.
Na nosie miała okulary w drucianej oprawce, a jej włosy były niemal tak srebrne 
jak metal leżący w kącie garażu. Clare z ulgą stwierdziła, że to miejscowa 
bibliotekarka.
— Witam, pani Negley. Milo znów panią widzieć.
— Nigdy nie oddałaś Rebeki. Clare zauważyła, że kobieta mrugnęła prawym okiem 
zza grubych okularów. — Spodziewałam się, że zapomnisz. Pamiętasz Min Atherton, 
żonę burmistrza?
Omal otworzyła usta ze zdumienia. Min Atherton utyła dobrze ponad dwadzieścia 
kilo przez ostatnie dziesięć lat i Ciare na pewno by jej teraz nie rozpoznała w 
tej tłustej kobiecie.
— Oczywiście. Dzień dobry! — Dziwnie się czuła. Wytarła brudne dłonie o jeszcze 
brudniejsze dżinsy. Miała nadzieję, że nie będzie musiała podawać ręki wszystkim 
paniom.
— Chciałyśmy dać ci trochę czasu na rozpakowanie się po przyjeździe. — Min 
najwyraźniej czuła się w obowiązku kierować rozmową, była przecież żoną 
burmistrza. I przewodniczącą Koła Pań. — Pamiętasz Gladys Finch, Lenore Barlow, 
Jessie Mesner i Carolanne Gerhcart.
— Ach...
— Biedactwo nie może przypomnieć sobie nas wszystkich naraz. — Gladys Finch 
wyszła przed grupkę kobiet i wręczyła Ciare brązową glinianą miskę. — Uczyłam 
cię w czwartej klasie i świetnie cię pamiętam. Miałaś bardzo ładne pismo.
Clare poczuła nagły przypływ nostalgii.
— Wklejała nam pani kolorowe gwiazdki do zeszytów.
— Jeśli na nie zasługiwaliście. Przyniosłyśmy ci tyle ciast i ciastek, że 
kompletnie zepsujesz sobie zęby. Gdzie je postawić?
— Bardzo mi miło... — Rzuciła bezradne spojrzenie w stronę
drzwi pralni, za którą była kuchnia. —Może najlepiej będzie wnieść je do środka. 
Nie mam jeszcze... — Nie warto było mówić dalej, bo Min pożeglowała już do 
środka, ciekawa, jak wygiąda teraz dom.
— Jakie miłe kolory!
Małym oczkom burmistrzowej nie umknął żaden szczegół. Szczerze mówiąc nie 
wyobrażała sobie, że można mieć granatowe blaty kuchenne i utrzymywać je w 
czystości. Wolała swoją białą formikę z małymi złotymi dodatkami.
— Ostatni ludzie, którzy tu mieszkali, nie byli specjalnie warzyscy. Nie chcieli 
mieć z nami do czynienia. Nie mogę powiedzieć, że żałuję, że wyjechali. Byli 
okropni.
Min powiedziała to z parsknięciem, które jasno mówiło, co myśli o poprzednich 
lokatorach.
— Cieszymy się, że córeczka Kimballów jest znów z nami, prawda, dziewczęta?
Pomruk zadowolenia, który miał stanowić odpowiedź, sprawił, że Ciare omal nie 
uciekła.
— Jestem wzruszona...
— Zrobiłam ci moją specjalną galaretkę — ciągnęła pani Atherton — może od razu 
wsadzę ją do lodówki?
Piwo, pomyślała z domyślnym westchnieniem, gdy ujrzała zawartość lodówki. Piwo, 
gazowany sok i jakiś dziwaczny sos — a czego się można spodziewać po dziewczynie, 
która żyje w artystycznych sferach Nowego Jorku?
To moje sąsiadki! — myślała tymczasem Clare. Kobiety gadały do niej, obok niej, 
wokół niej. Nie musiała rozmawiać z sąsiadami — nawet na nich patrzeć — przez 
całe lata. Odchrząknęła i spróbowała się uśmiechnąć.
Tak mi przykro, nie zdązyłam jeszcze pojsc po zakupy Nie film nawet kawy — ani 
talerzykow, ani łyzeczek, ani filizanek, w myśli.
— Nie przyszłyśmy na kawę. — Pani Negley poklepała Clare PO ramieniu i 
uśmiechnęła się po swojemu. — Przyszłyśmy, żeby cię Przywitać.
To takie miłe — Clare zamachała rękami — naprawdę, takie miłe! A ja nie mam 
nawet krzesła...
Więc może pomogłybyśmy ci się rozpakować? — Min rozglądała się wkoło, boleśnie 
rozczarowana brakiem pudeł.
67
Sądząc po tej wielkiej ciężarówce, która przyjechała dziś rano, musisz mieć 
mnóstwo rzeczy.
— Nie, to był tylko mój sprzęt. Nie przywiozłam ze sobą mebli. — Speszona 
ciekawskim spojrzeniem Mm, Ciare wsadziła ręce do kieszeni. To było gorsze niż 
wywiady! — Pomyślałam, że na miejscu kupię to, co mi będzie potrzebne.
— Młodzi ludzie — Min zaśmiała się gdakliwie — niefrasobliwi jak ptaki! Co by 
powiedziała twoja matka, gdyby wiedziała, że siedzisz tu bez łyżeczki, czy 
choćby krzesła?
Clare marzyła o papierosie.
— Pewnie wysłałaby mnie po zakupy.
— Wobec tego uciekamy, żebyś mogła to zrobić. — Gladys Finch zebrała wszystkie 
panie tak sprawnie, jakby miała do czynienia z grupką dziewięciolatków. — 
Talerze możesz nam oddać, kiedy trochę się urządzisz, Ciare. Są oznaczone.
— Dziękuję. To tyle zachodu...
Wyszły wreszcie, zostawiając po sobie zapach czekolady i kwiatowych perfum.
— Ani talerza na półkach — mruknęła Min w stronę pozostałych pań. — Ani jednego 
talerzyka. Ale piwo w lodówce miała! I to dużo. Jaki ojciec, taka córka, zawsze 
to mówiłam.
— Och, przestań już, Mm — uciszyła ją pogodnie Gladys Finch.
Szalona Annie lubiła śpiewać. W dzieciństwie śpiewała sopranem w chórze kościoła 
luteranów. Przez pół wieku jej siodki, wysoki głos prawie się nie zmienił. 
Podobnie jak dziecinny, nieskomplikowany umysł.
Lubiła jasne kolory i błyszczące przedmioty. Często nosiła trzy bluzki, jedna na 
drugiej, a zapominała o majtkach. Wkładała dużo dzwoniących bransoletek na ręce, 
ale zapominała się myć. Od dwunastu lat, odkąd umarła jej matka, nie miała 
nikogo, kto przygotowywałby jej posiłki i z miłością pilnował, by jadła o 
właściwej porze.
Ale mieszkańcy Emmitsboro robili, co mogli. Codziennie ktoś
z Rady Miejskiej albo Koła Pań zaglądał do jej zardzewiałej przyczepy. Annie 
dostawała posiłki, mogła się też chwalić nowymi śmieciami w swojej kolekeji.
68
Miała silne, sprawne ciało, jakby dla rekompensaty za kaleki
umysł. Włosy posiwiały jej już dawno, lecz twarz była nadal gładka
i ładna, dłonie i stopy — pulchne i różowe. Codziennie — niezależnie
od pogody, pokonywała pieszo całe mile, niosąc na ramieniu dużą
torbę. Szła do „Marty” na pączka i szklankę lemoniady wiśniowej, pocztę po 
kolorowe nalepki i nikomu niepotrzebne reklamówki...
przechodziła obok sklepu z pamiątkami, by popatrzeć na wystawę. Chodziła wzdłuż 
drogi, śpiewając i mamrocząc do siebie,
wypatrując na ziemi nowych skarbów. Przemierzała pola i las, by trzymać się i 
przez godzinę patrzeć na wiewiórkę jedzącą orzech.
Była szczęśliwa, a jej uśmiechnięta, pozbawiona wyrazu twarz kiyła wiele 
sekretów, o których sama Annie nie miała pojęcia.
Było takie miejsce, głęboko w lesie... Okrągła polanka ze znakami wyciętymi w 
korze otaczających ją drzew. W pobliżu polanki znajdował się dół, ktory czasem 
pachmal dymem i palonym ęsem. Zawsze gdy tamtędy przechodziła, czuła dziwny 
dreszcz. Paniętała, że traiHa tam kiedyś w nocy, po tym, jak jej matka ódeszla. 
Ruszyła wtedy przez wzgórza i lasy, by jej szukać. Była .wiadkiem rzeczy, 
których groza zapierała dech. Rzeczy, które w koszmarnych snach powracały do 
niej przez wiele tygodni Az w koncu wspomnienia przybladły
Teraz pamiętała juz tylko straszną wizję stwory o ludzkich d.alach i głowach 
zwierząt. Tańczące i śpiewające. Czyjś krzyk. Nie chciała jednak o tym panuętac, 
więc spiewała samej sobie, tak długo az wspomnienia się zatarły
Juz nigdy nie poszła tam w nocy, o nie, naprawdę nie, nie w nocy Ale były dnie, 
gdy cos ją ciągnęło w to miejsce Dzis był Pan Kimbali miał najładniejsze róże, 
pomyślała. A czasami zrywał róże dla niej i jeszcze mówił, żeby uważała na kolce. 
Ale on teraz nie żyje, przypomniała sobie. Umarł i go pochowali. Jak mamusię.
Przez chwilę czuła dojmujący, szczery żal. A potem nad jej
głową przeleciał ptak i żal minął. Usiadła na ziemi, opodal kręgu
i pochyliła swe masywne ciało. Jej ruchy były zaskakująco wdzięczne.
W worku znalazła kanapkę zawiniętą w papier śniadaniowy, którą dostała rano od 
Alice. Zjadła ją, odgryzając małe kawałeczki,
śpiewając i mówiąc do siebie, sypiąc okruszki dla bożych stworzeń. Kiedy 
skończyła, złożyła papier starannie na pół, potem jeszcze raz na pół, i schowała 
do torby.
— Nie śmiecimy — zamruczała. — Pięćdziesiąt dolarów kary. O tak, Jezus kocha 
mnie-eee!
Już miała wstać, gdy nagle ujrzała, że coś błyszczy w krzakach.
— Och! — Podpełzia bliżej na czworakach, odgarniając bluszcz i wilgotne liście. 
— Śliczne — szepnęła, podnosząc cienką posrebrzaną bransoletkę do słońca. Jej 
niemądre serce rosło z durny, gdy widziała ładne, błyszczące cacko.
— Śliczne... — Na bransoletce był jakiś wzór, po chwili Annie rozpoznała litery. 
Nie umiała ich jednak odczytać.
Carly
— Annie — kiwnęła z zadowoleniem głową. — A-N-N-I-E. Annie. Kto znajdzie, 
zabiera, kto zgubi, ten płacze. She loyes you, yeah, yeah, yeah...
Zachwycona nowym skarbem, wsunęła bransoletkę na gruby nadgarstek.
— Nikt jej me widział, szeryfie — Bud Hewitt położył zdjęcie Carly Jamison na 
biurku Camerona. — Pokazałem chyba wszystkim w mieście. Jeśli tu była, to chyba 
niewidzialna.
— W porządku, Bud.
— Przerwałem bójkę w parku.
— 0? — Cam wiedział, że tak trzeba, podniósł więc wzrok znad papierów, którymi 
był zajęty.
— Chip Lewis i Ken Barlow tłukli się o jakąś dziewczynę.
Natarłem obu uszu i posłałem do domu.
— Dobra robota.
— Żona burmistrza mnie dopadła...
Cam uniósł pytająco brew.
— . . .i znowu skarżyła się na dzieciaki na deskorolkach. Że
jeżdżą po Main. I na chłopaka Knightów na motorze. I... Rozumiem, Bud.
— Powiedziała mi, że Ciare Kimbali wróciła. Ma pełno jakichś śmieci w garażu i 
ani jednego talerza.
— Min ciężko dziś pracowała.
— Czytałem o niej w „People”. To znaczy, o Ciare. Jest sławna.
— Serio? Cam, rozbawiony, przerzucał papiery.
— No, serio. Jest artystką, czy czymś takim. Rzeźbi. Było nawet zdjęcie jednej 
rzeźby. Musiała mieć z dziewięć stóp. Przez jego miłą twarz przebiegł cień. Ale 
zupełnie nie wiem, co to było. Wiesz, że ja się kiedyś z nią umówiłem na randkę?
— Nie, nie wiedziałem.
— No, wziąłem ją do kina i w ogóle. To było w rok po śmierci jej ojca. Cholernie 
przykra sprawa. — Wytarł rękawem smugę kurzu z szafki na broń. Moja mama 
przyjaźniła się z jej mamą. Nawet były razem w tamtą noc, kiedy to się stało. No, 
więc pomyślałem sobie, że mógłbym wpaść tam któregoś dnia, zobaczyć, jak Clarc 
sobie radzi.
Zanim Cam zdążył odpowiedzieć, zadzwonił telefon.
— Biuro szeryfa... — Przez chwilę słuchał słów wyrzucanych szybko, podniesionym 
głosem. — Są ranni? Dobrze, będę tam za chwilę.
Odłożył słuchawkę i wstał od biurka.
— Cecil Fogarty wpakował się samochodem na dąb w ogródku pani Negley, wiesz, od 
frontu.
Mam pojechać?
Nie, sam się tym zajmę. — Pani Negley mieszkała tuż koło Clare. Byłoby naprawdę 
nieuprzejmie nie wstąpić choć na chwilę...
Clare wjeżdżała właśnie na podjazd, gdy pojawił się Cam. Patrzył spokojnie, jak 
szuka pod maską dźwigienki otwierającej bagażuik. Z rękami w kieszeniach 
podszedł bliżej i stanął za nią, gdy wypakowywała siatki z zakupami.
70
71
— Pomóc ci?
Ciare podniosła głowę L.. oczywiście uderzyła się o klapę bagażnika. Zaklęła 
cicho rozcierając bolące miejsce.
— Jem, czy ty zawsze tak się skradasz? Już tak zawodowo?
— Uhm. — Podniósł jedno z pudeł. — Co to wszystko jest?
— Różne rzeczy. Zdałam sobie sprawę, że będę potrzebowała czegoś więcej oprócz 
śpiwora i mydła. — Postawiła dwie torby na pudle, które trzymał, a resztę wzięła 
sama.
— Zostawiłaś kluczyki w samochodzie.
— Zaraz je wezmę.
— Weź je teraz.
Wydała przeciągłe westchnienie i ruszyła wokół samochodu.
Żonglując torbami pochyliła się i wyjęła kluczyki ze stacyjki.
Weszła do domu przez otwarte drzwi garażu. Wiedziała dobrze, że
Cam pójdzie za nią.
Po drodze RafTerty zerknął na narzędzia zgromadzone w pracowni. Musiały być 
warte ładne parę setek. Butle z gazem, kamień, metal i drewno.
— Jeśli masz zamiar to wszystko tu trzymać, lepiej naucz się zamykać drzwi.
— Przejmujesz się swoją pracą, co? Przeszła przez pralnię do kuchni.
— Żebyś wiedziała. — Spojrzał na blaty kuchenne zastawione talerzami. — 
Znajdziesz miejsce na to wszystko?
— Przepraszam. — Ciare odsunęła naczynia na bok. Kilka pań zajrzało tu dziś po 
południu.
Zdjęła plastikowe okrycie z rynienki i powąchała zawartość.
— Piernika?
— Chętnie. A masz kawę?
— Nie, ale w lodówce jest piwo i pepsi. I gdzieś tu powinien być ekspres do 
kawy... — Zaczęła szukać w pudle, przewracając wśród zapakowanych rzeczy. — 
Wstąpiłam na pchli targ po drodze na rynek. Było wspaniale.
Wyjęła poobijany ekspres.
— Możliwe, że nawet działa.
— Wezmę pepsi — zdecydował Cam i ruszył w stronę lodówki.
— Ach, i tak zapomniałam o kawie. Ale kupiłam stare talerze. Fantastyczne. I 
jeszcze mam te świetne musztardówki z Królikiem
72
Bougsem i Kaczorem Daffy. — Odgarnęła włosy z czoła, zawinęła rękawy i 
uśmiechnęła się do Cama. — A jak tobie minął dzień?
— Cecil Fogarty rozwalił swojego plyxnoutha na dębie pani 4egleY.
— To podniecające.
— Ona też tak myśli. — Podał jej butelkę pepsi. — Więc ainierzasz urządzić 
pracownię w garażu?
— Uhm... — Upiła spory łyk i oddała mu butelkę.
— Czy to znaczy, że wprowadzasz się na dobre, Chudzielcu?
— To znaczy, że póki tu jestem, zamierzam pracować. — Wzięła sobie kawałek 
piernika, a potem usiadła na blacie tuż koło zlewu. Zachodzące słońce błysnęło w 
jej włosach. — Czy mogę cię zapytać o coś, o co wstydziłam się zapytać wczoraj w 
nocy?
— Pytaj.
— Czemu wróciłeś?
— Chciałem zmiany — odparł po prostu. Nie całkiem była to prawda.
— Pamiętam dobrze, że nie mogłeś się doczekać, kiedy wreszcie zobaczysz to 
miejsce po raz ostatni.
Wyjechał szybko, nie oglądając się za siebie, z dwustu dwudziestoma siedmioma 
dolarami w kieszeni. Dręczyło go tyle nie spdnionych potrzeb... Na przykład 
potrzeba wolności.
— Miałem osiemnaście lat. A ty czemu wróciłaś?
Zmarszczyła brwi.
— Może miałam dość zmian — powiedziała żując ciasto. — Ostatnio dużo myślałam o 
naszym mieście. O domu, o ludziach.
No, i jestem. — Uśmiechnęła się, nagle zmieniając nastrój. — Byłam w tobie 
nieprawdopodobnie zakochana, kiedy miałam
Czternaście lat.
Odpowiedział jej uśmiechem.
— Wiem.
— Bzdura! — Wyrwała mu pepsi. Cam wciąż się uśmiechał, Więc spojrzała na niego 
spod przymrużonych powiek. — Blair ci
Powiedział. Kawał drania.
— Nie musiał.
Nieoczekiwanie dla samego siebie Cam podszedł nagle do niej i oparł dłonie na 
blacie po obu stronach jej bioder. Głowa Clarc znalazła się nieco wyżej niż jego, 
tak że jej usta miał tuż przed oczami.
— PrzygIądała mi się zwykle i traciłaś mnóstwo energii na udawanie, że wcale na 
mnie nie patrzysz. Czerwieniłaś się, gdy tylko się do ciebie odezwałn Bardzo mi 
się to podobało.
Clare patrzyła na niego z zaciekawieniem, a potem przechyliła butelkę i dopiła 
pepsi. Nie spuściła wzioku nie miała już Czternastu lat.
- Młode dziewczyny myślą często, że różne cienine typy są Podniecające potem im 
przechodzi.. A ja Wciąż mam motor.
Musiała się uśmiechnąć
— Nie wątpię.
Nie wybrałabyś się na przejażdżkę w niedzielę? Zastanawiała się przez chwilę, 
dojadając piernik.
— Czemu nie?
Rozdział V
Trzynastu mężczyzn znów się zebrało o wschodzie księżyca. Gdzieś w oddali 
przetoczył się grzmot. Stali w małych grupkach, po dwóch, po trzech, rozmawiali 
i palili papierosy lub marihuanę. Zapalono obrzędowe świece. Czarny wosk miękł i 
topniał. Suche drewno na dnie dołu zajęło się ogniem, strzeliły płomienie. 
Twarze skryły się z cieniu kapturów.
Rozległ się dzwon. Glosy przycichły, zgaszono papierosy. Trzynaście postaci 
uformowało krąg.
W środku stał najwyższy kapłan, w pelerynie i masce kozła. Wszyscy dobrze 
wiedzieli, kto pełni tę funkcję, ale w czasie obrzędów nigdy nie widzieli jego 
twarzy. Nikt nie śmiał się tego domagać.
Przyprowadził im trzy dziwki, wiedział bowiem dobrze, że będą potrzebowali seksu 
— by dochować wierności.., no i milczenia — musieli jednak trochę z tym poczekać.
Nadszedł czas oczyszczenia, czas początku. Dziś w nocy dwóch mężczyzn, którzy 
udowodnili, że są gotowi, zostanie naznaczonych znakiem szatana, zostaną 
napiętnowani.
Kapłan zaczął śpiewać, unosząc dłonie. Wiatr poniósł jego wołanie, a moc 
wypełniła go, niczym gorący oddech. Dzwon, ogień, pieśń. Kobieta-ołtarz była 
bujnych kształtów, dojrzała, naga.
— Nasz Pan, nasz Mistrz jest tylko jeden. Zawiera w sobie wszystko. 
Przywiedliśmy do niego braci, by mogli się z Nim połączyć. Przyjęliśmy jego imię 
i przyjęliśmy zwierzęcą postać,
ciesząc się życiem cielesnym. Bójcie się bogów podziemi: Abaddona I Niszczyciela, 
Fenriza, syna Lokiego, Euronymousa, Księcia Śmierci.
Płomienic strzeliły wyżej. Znów zabrzmiał dzwon.
Pod maską oczy kapłana błyszczały, czerwone w blasku ognia.
— Przez moje usta przemawia Prawo. Wy, którzy macie je poznać, zbliżcie się!
Dwie postaci wystąpiły z kręgu. Błyskawica przecięła niebo.
— Nie pokazujemy kłów obcym. Oto Prawo.
Odpowiedział mu cichy śpiew.
— Zabijamy ze sprytem i celnie. Oto Prawo.
— Wielbimy Jedynego.
— Szatan jest Jednością.
— Jego są pałace Piekieł.
— Aye, Satan.
— Wszystko co należy do Niego, należy i do nas.
— Pozdrawiamy Go.
— Jest tym, czym i my jesteśmy.
— Aye, Satan!
— Poznamy wiele, a to, co będzie nam znane, uczynimy swoim. Nie ma odwrotu, jak 
tylko przez śmierć.
— Niech będzie błogosławiona.
Wezwano książąt Piekieł. Dym unosił się ciężkimi kłębami. Kadzidło, mające 
oczyścić powietrze, roztaczało ciężką woń. Ziemię wokół kręgu polano wodą 
święconą z butli o fallicznym kształcie. Głuchy pomruk zaczął się zmieniać w 
pełną ekstazy pieśń.
Kapłan ponownie wzniósł ramiona. Pod peleryną serce biło mu radośnie — jakże 
podatni byli jego wierni na całe to widowisko!
— Odrzućcie płaszcze i klęknijcie przede mną, bo jestem waszym kapłanem. Tylko 
poprzez mnie dotkniecie Pana.
Nowicjusze zsunęli peleryny i przyklękli. Ich oczy błyszczały, męskość 
nabrzmiewała. Cały rok czekali na tę noc, chcieli należeć do bractwa, używać 
życia, korzystać. Kobieta-ołtarz zaczęła masować swoje piersi i oblizywać 
czerwone, błyszczące usta.
Kapłan wyjął świecę spomiędzy jej ud, obszedł wkoło obu mężczyzn. Przesunął 
płomieniem przed ich oczami, wokół członków, przy podeszwach stóp.
— Oto płomień Szatana. Weszliście do Piekła. Jego bramy
stoją przed wami otworem, stworzenia Piekieł pełne są radości. Jego ogień uwolni 
was. Uderzcie w dzwon w Imię Szatana.
Dźwięk dzwonu znów przetoczył się nad lasem, a echo powtarzało go jeszcze przez 
chwilę, aż znowu zapadła cisza. Wszystkie stworzenia nocy ukryły się, zamilkły.
— Wytyczono drogę, którą odtąd będziecie kroczyć. Musicie podążać za płomieniem 
lub zginąć. Krew słabych jest jasna. Poprowadzi was ku Mocy.
Kapłan odwrócił się i sięgnął po garść prochu z grobu niemowlęcia. Posypał stopy 
nowicjuszy, ich głowy, położył male grudki na językach.
— Rozkoszujcie się tym i nie zbaczajcie z raz obranej drogi. Dziś w nocy 
zawieracie przymierze ze wszystkimi, którzy przed wami weszli w Jego Szatana. 
Szukajcie i cieszcie się, bo przestrzegacie Prawa.
Podniósł butelkę z wodą święconą i moczem.
— Wypijcie to i ugaście pragnienie. Pijcie do dna z czary życia, a jego płomień 
będzie w was płonął.
Obaj mężczyźni upili trochę z butelki.
— Powstańcie, Bracia, a otrzymacie Jego znak. Mężczyźni wstali z klęczek, a 
pozostali zbliżyli się, by przytrzymać ręce i nogi pierwszego, który mial być 
poddany inicjacji. Rytualny sztylet błysnął w niesamowitym świetle księżyca.
— Naznaczam cię w imię Szatana.
Mężczyzna krzyknął, gdy nóż przeciął lekko jego lewe jądro. Zapłakał, a po udach 
spłynęła mu krew.
— Należysz do Niego, od teraz po wiecznośĆ.
— Aye Satan! — odpowiedzieli śpiewem wtajemniczeni.
Naznaczono drugiego nowicjusza i podano im zaprawione narkotykami wino.
Ich krew widniała na uniesionym w górę sztylecie. Kapłan trzymał nóż w 
wyciągniętych rękach, kołysząc się i składając dziękczynienie Panu Ciemności. 
Grom uderzył gdzieś niedaleko, śpiew kapłana przeszedł w krzyk.
— Unieście prawe dłonie w powitaniu i złóżcie śluby.
Mężczyźni usłuchali. Drżeli cali, ich twarze były wilgotne od łez.
— Przyjmujecie Jego rozkosze i Jego ból. Zostaliście zawróceni ze śmierci ku 
życiu przez Jego znak. Zostaliście sługami Lucyfera, Dawcy Światła. Zrobiliście 
to z własnej chęci, z własnej woli.
77
— Z własnej woli — powtórzyli mężczyźni grubymi, pełnymi oszołomienia głosami. — 
Z własnej woli.
Nad głowami obu nowo przyjętych kapłan zakreślił sztyletem odwrócony pentagram.
— Pozdrawiamy cię, Szatanie.
Wprowadzono ofiarę — młode, czarne koźlątko, które nie jadło
jeszcze nigdy trawy. Kapłan spojrzał na kobietę-ołtarz. Leżała
z szeroko rozsuniętymi nogami, jej białe piersi lśniły w ciemności.
W każdej dłoni trzymała czarną świecę. Świeca wystawała też
spomiędzy jej ud.
Dobrze opłacona — i mocno oszołomiona narkotykiem — uśmiechnęła się do kapłana.
Myślał o niej, gdy przesuwał nożem po gardle koziołka.
Ofiarnicy zmieszali krew z winem i wypili. Kiedy kapłan odrzucił płaszcz, na 
jego nagiej, pokrytej potem piersi błysnął srebrny pentagram. Posiadł kobietę, 
ściskając splamionymi krwią dłońmi jej piersi, drapiąc całe jej ciało. Wyobrażał 
sobie, że jego palce to szpony. Wytrysnęło nasienie, a on poczuł, że znów chce 
zabijać.
Ciare obudziła się zlana potem. Z trudem łapała oddech, z oczu płynęły jej łzy. 
Sięgnęła w stronę lampki — ale jej dłoń trafiła w pustkę. Przez chwilę, zanim 
przypomniała sobie, gdzie jest czuła, że ogarnia ją panika. Zaraz jednak 
uspokoiła się i powoli wysunęła ze śpjwora. Podeszła do ściany i włączyła górne 
światło. Stała przez chwilę, drżąc z zimna.
Powinna się była spodziewać, że sen powróci. Przecież pierwszy raz przyśnił jej 
się właśnie tu, w tym pokoju. Teraz jednak było znacznie gorzej. Gorzej, bo sen 
połączył się ze wspomnieniem nocy, gdy znalazła ojca rozciągniętego na 
kamieniach patio.
Przycisnęła dłonie do oczu, oparła się o ścianę i stała tak, dopóki oba obrazy 
nie zbladły. Gdzieś na dworze zapiał kogut, obwieszczając nowy dzień. Strach — 
podobnie jak sny — odchodzi razem z nocą. Clare była już spokojniejsza. Zdjęła 
sportową koszulkę, w której spała, i poszła wziąć prysznic.
Przez kilka następnych godzin pracowała z większą energią, większą pasją niż 
przez ostatnie tygodnie. W stali, brązie, w płomie78
mu ognia, zaczęła odtwarzać swój koszmar —miał wreszcie nabrać realnych 
kształtów. Chciała go stworzyć — i odegnać.
Przetapiała metal raz po raz, tak by powstała jednolita masa. Clare kontrolowała 
każdy ruch rąk, poddała się rytmowi pracy. Z każdą chwilą forma nabierała 
kształtu, a Clare coraz wyraźniej ją czuła, czuła zawartą w niej siłę. Ruchy 
dziewczyny były pewne. Nie musiała przypominać samej sobie o cierpliwości czy 
ostrożności. Instynktownie wyczuwała, kiedy musi wyłączyć palnik, bo metal robi 
się za gorący. Zawsze patrzyła uważnie na kolor i konsystencję metalu, nawet 
jeśli jej nieskrępowana wyobraźnia wybiegała do przodu.
Za ciemnymi ochronnymi okularami oczy Ciare patrzyły w skupieniu, niemal 
hipnotyczne. Fontanny iskier tryskały w powietrze, kiedy cięła, lutowała, 
scalała.
Do południa pracowała bez odpoczynku — pełne sześć godzin. Była wyczerpana, 
bolały ją ręce. Zakręciła zawory butli z gazem i odłożyła palnik. Pot spływał 
jej po plecach, ale nie zwracała na to uwagi. Patrzyła na figurę, którą 
stworzyła. Nie spuszczała z niej wzroku, gdy zdejmowała rękawice, okulary, 
czapkę.
Obeszla rzeźbę wokół, patrząc na nią ze wszystkich stron, pod każdym kątem. 
Miała mniej więcej metr wysokości, była zimno- czarna, gładka. Z najgłębiej 
ukrytych lęków Clare wyłoniła się niewątpliwie ludzka postać z głową, która nie 
mogła należeć do człowieka. Niewyraźnie zaznaczone rogi, skrzywienie ust... 
Ludzkie ciało zdawało pochylać się błagalnie, natomiast zwierzęca głowa 
odrzucona była do tyłu w dzikim triumfie.
Zdjęta strachem Ciare patrzyła na swoje dzieło. Bała się, a jednocześnie była 
dumna.
Tak, rzeźba jest dobra, pomyślała zasłaniając dłonią usta. Naprawdę dobra. Sama 
nie wiedziała, dlaczego siadła nagie na betonowej podłodze i zaczęła płakać.
Alice Crampton całe życie mieszkała w Emmitsboro. Wyjechała poza granice stanu 
tylko dwa razy: raz, by spędzić szalony weekend na Virginia Beach z Marshallem 
Wickersem, tuż po tym, jak wstąpił do marynarki; i drugi, by spędzić tydzień u 
swojej kuzynki Sheili w New Jersey. Siwiła była wtedy tuż po ślubie, wyszła za 
okulistę.
79
Poza tym Mice spędziła prawie całe życie w miasteczku, w którym się urodziła. 
Czasami go nie znosiła. Zwykle jednak starała się o tym nie myśleć. Chciała 
oszczędzić tyle pieniędzy, by przenieść się do dużego miasta, gdzie nikt by jej 
nie znał i gdzie klienci dawaliby duże napiwki. Na razie jednak podawała kawę i 
domowej roboty kanapki z szynką. Usługiwała ludziom, którzy znali ją od 
urodzenia i którzy prawie nigdy nic jej nie dawali.
Miała szerokie biodra i duży biust. Ledwie mieściła się w swym biało-różowym 
mundurku, co bardzo podobało się męskiej klienteli. Niektórzy — na przykład Less 
Gladhill — zaglądali jej zadekolt, ale nikt nie ośmielił się jej podszczypywać. 
Chodziła co niedzielę do kościoła i strzegła pilnie swej cnoty, na którą tak 
nastawał Marshall Wickers.
Nikt nie musiał jej mówić, by utrzymywała stoliki w czystości, albo kazać, by 
śmiała się z dowcipów klienta. Była dobrą, rzetelną kelnerką, sprawiała wrażenie 
zawsze wypoczętej, a pamięć miała znakomitą. Jeśli raz zamówiło się mało 
wypieczonego burgera, nie trzeba było jej tego przypominać przy okazji następnej 
wizyty „U Marty”.
Być kelnerką nie oznaczało dla Alice przejściowej pracy, drogi do innej, 
świetlanej kariery. Lubiła to, co robiła, choć nie zawsze podobało jej się 
miejsce, w którym przyszło jej pracować.
Patrzyła teraz na swoje odbicie w dużym dzbanku na kawę. Poprawiła włosy i 
zastanawiała się, czy uda jej się wybrać do Salonu Piękności Betty w przyszłym 
tygodniu.
Z kuchni podano potrawy zamówione przez kogoś przy stoliku czwartym. Alice 
wzięła tacę i ruszyła przez salę, w rytm piosenki Tarniny Wynette.
Kiedy Ciare weszła do jadalni, wiele osób tańczyło na parkiecie — taki obraz 
pamiętała z dawnych sobotnich popołudni. Czuła zapach smażonej cebuli, 
hamburgerów, kwiatowych perfum i dobrej, gorącej kawy. Stara szafa grająca stała 
w tym samym miejscu co przed dziesięciu laty. Wynette zachęcała kobiety, by nie 
opuszcżały swoich mężczyzn. Clare doszła do wniosku, że repertuar także się nie 
zmienił. Wokół słychać było szczęk talerzy i głosy klientów. Nikt nie przejmował 
się hałasem. Ciare dobrze się tu czuła. Usiadła przy barze i otworzyła oprawione 
w plastik menu.
— Słuchani, co mogę pani podać?
Opuściła kartę i odłożyła ją.
— Alice? Alice, to ja, Clare!
Uprzejmie uśmiechnięte usta Alice ułożyły się w zdumione „O”.
— Ciare Kiniball! Słyszałam, że wróciłaś. Wyglądasz świetnie! Boże, naprawdę 
świetnie
— Tak dobrze znowu cię widzieć. — Clare trzymała już przyjaciółkę za ręce. — 
Musimy koniecznie pogadać. Chcę wszystko wiedzieć, jak ci idzie, co robisz... 
Wszystko.
— U mnie wszystko w porządku — zaśmiała się Alice i ścisnęła lekko dłonie Ciare 
swoimi spracowanymi rękami. Co ci podać? Chcesz kawy? Nie mamy tu żadnych 
ekspresowych ŚwiństW, które pija się w Nowym Jorku.
— Chcę hamburgera ze wszystkimi bajerami, najtłustsze frytki, jakie możecie 
zrobić, i koktajl czekoladowy.
— Gust ci się nie zmienił. Poczekaj, tylko przekażę zamówienie.
Po drodze do kuchni przyjęła zamówienie od kogoś jeszcze. Po chwili była z 
powrotem.
— Zrobię sobie przerwę, kiedy Frank usmaży już mięso. — rzuciła i pobiegła 
usługiwać innym gościom.
Care patrzyła jak AMce podaje, serwuje kawę, zapisuje zamówienia i wybija 
rachunki. Piętnaście minut później pojawił się przed nią ogromny talerz jedzenia 
— a Mice miała dla niej jeszcze więcej podziwu.
— Chryste, naprawdę jesteś w tym niezła — Polała frytki keczupem.
Mice usiadła koło niej.
— Cóż, każdy powinien inieć jakąś specjalność —- odpowiedziała uśmiechem. 
Żałowała, że nie ma czasu, by odświeżyć szminkę i poprawić włosy. — Widziałam 
cię w „Entertairlfl”eflt Tonight”, pokazywali twoją wystawę i rzeźby. Wyglądałaś 
tak niezwykle...
Ciare parsknęła sarkastycznie i oblizała sos z palców.
— No tak, cała ja.
— Piszą, że jesteś artystką tat dziewięćdziesiątYch. Że twoje rzeźby są odważne 
i, no... nowatorskie.
— Mówią „nowatorskie”, kiedy nie rozumieją, o co chodzi. — Zamknęła oczy i 
wgryzła się w hamburgera. — Mmiim... Tak. 0,
80
To jest naprawdę nowatorskie. Boże, na pewno napakowane sterydami. Hamburger od 
Marty. — Odgryzła kolejny kawałek. — Te jej kotlety śniły mi się po nocach. Nic 
się nie zmieniły.
— Tu się w ogóle niewiele miienia.
— Przyszłam tu na piechotę, żeby sobie wszystko obejrzeć. — Ciare odgarnęła 
grzywkę. — Może to głupio zabrzmi, ale dopóki się tu nie znalazłam, nie 
wiedziałam nawet, jak bardzo się stęskniłam. Widziałam ciężarówkę Roody”ego 
przed Tawerną Clyde”a, widziałam azalie przed biblioteką... Ale, Alice, macie 
teraz sklep wideo, i pizzę na zamówienie. I jeszcze Bud Hewitt. Mogłabym 
przysiąc, że widziałam Buda jadącego radiowozem. Alice zaśmiała się.
— Może rzeczywiście jest teraz trochę inaczej. Bud został zastępcą szeryfa. 
Mitzi Hines, pamiętasz, była o rok starsza, wyszła za jednego z chłópców 
Hawbakera. To oni mają ten sklep wideo. Nieźle im idzie. Kupili sobie porządny 
ceglany dom przy alei Sidera i nowy samochód. No i mają dwoje dzieci.
— A ty? Co u twojej rodziny?
— Wszystko okay. Czasami doprowadzają mnie do szalu. Lynette wyszła za mąż i 
przeniosła się do Williamsport. Tata mówi coś o emeryturze, ale to tylko gadanie.
— Nie, nie mógłby!... Bez doktora Cramptona to nie byłoby to samo Emmitsboro.
— Mama nudzi go co zimę, żeby przenieść się na południe. Ale on się stąd nie 
ruszy.
Wzięła frytkę z talerza Clare i zanurzyła ją w sosie. Obie pamiętały doskonale, 
że często siadywały tak, zwierzały się sobie, dzieliły radości i smutki. 1, 
rzecz jasna, robiły to, co dziewczyny robią najlepiej: plotkowały o chłopcach.
— Pewnie już wiesz, że Cam Rafferty jest teraz szeryfem.
Clare potrząsnęła głową.
— Nie mogę pojąć, jak to się stało.
— Moja mama omal nie dostała szału... tak jak inni, którzy pamiętali, co 
wyprawiał na tym swoim motorze. Prawdziwy diabeł za kierownicą. Ale miał 
wszystkie listy polecające, apo wyjeździe Parkera naprawdę trzeba było kogoś 
przyjąć. Oczywiście teraz, kiedy idzie mu tak dobrze, wszyscy klepią się 
nawzajem po
plecach. — Mrugnęła do Clare porozumiewawczo. — W dodatku wygiąda jeszcze lepiej 
niż przedtem.
— Zauważyłam. — Ciare zmarszczyła lekko brwi i zaczęła sączyć koktajl przez 
słomkę. — A co z jego ojczymem?
— Ciągle się go boję. — Alice wzdrygnęła się nieznacznie
i sięgnęła po następne frytki. — Nie przyjeżdża często do miasta,
a nawet jeśli, to nikt go nie zaczepia. Podobno przepija wszystko,
co zarobią na farmie, i jeździ na panienki do Frederick.
— A matka Cama wciąż z nim żyje?
— Albo go kocha, albo cholernie się go boi... — Alice wzruszyła ramionami. — Cam 
nic o tym nie mówi. Postawił sobie dom na końcu Quarry Road, tak trochę w lesie. 
Podobno ma okna w sufitach i wannę wpuszczoną w podłogę.
— No, no... A co, bank obrobił?
Alice pochyliła się w stronę przyjaciółki.
Spadek — szepnęła. — Matka jego ojca zostawila mu sporo forsy. Jego ojczym 
strasznie się wkurzył.
— No myślę! — Ciare wiedziała, że plotki sprzedaje się „U Marty” niemal tak 
dobrze jak hamburgery, ale o własnym życiu wolała rozmawiać w jakimś bardziej 
zacisznym miejscu. — Słuchaj, Mice, o której dzisiaj kończysz?
— Pracuję od ósmej do wpół do piątej.
— Masz jakieś plany?
— Nie miałam randki od 1989.
Clare zaśmiała się i wyjęła z kieszeni kilka dolarów. Położyła je na barze.
Nie wpadłabyś do mnie na pizzę i ploty?
Mice uśmiechnęła się. Z pewnym zakłopotaniem zauważyła, że Ciare zostawiła jej 
duży napiwek.
— To najlepsza propozycja, jaką zrobiono mi od pół roku.
Przy stoliku w rogu siedziało dwóch mężczyzn. Pili kawę, palili i rozglądali się 
wokół w milczeniu. Jeden z nich wskazał oczami Clare i skinął głową.
— Ludzie sporo teraz gadają o Jacku Kimballu, odkąd jego córka wróciła.
— Ludzie zawsze gadają o zmarłych. — Drugi mężczyzna także
82
83
zerknął w stronę Ciare, obracając się tak, by móc patrzeć nie będąc zauważonym. 
— Nie sądzę, żeby było się czym martwić. Dzieciak z niej jeszcze. Niczego nie 
pamięta.
— To po co wróciła? — Mężczyzna strzepnął popiół z wypalonego do połowy marlboro. 
Mówił półgłosem, tak że piosenka k.d.lang prawie zagłuszała jego słowa. — 
Dlaczego bogata, modna artystka miałaby wracać do takiej dziury? Gadała już z 
Rafrertym. Słyszałem, że nawet dwa razy.
Nie chciał myśleć o problemach. Nie wierzył, że w ogóle mogliby mieć jakieś 
problemy. To fakt, niektórzy członkowie zgromadzenia nie przestrzegali ściśle 
rytuału, stawali się trochę nieostrożni, bardziej niż „trochę” żądni krwi. Ale 
to przejdzie. Potrzebny był nowy kapłan, a on — choć nie należał do odważnych — 
był już na dwóch tajnych spotkaniach poświęconych tej właśnie sprawie. Panika z 
powodu powrotu córki Jacka byłaby wysoce niepożądana.
— Nie może nic powiedzieć szeryfowi, bo o niczym nie wie — upierał się ten 
pierwszy. żałował teraz, że kiedyś się wygadał:
powiedział, ze Jack po pijanemu mówił, iż Ciare widziała rytuał. To, oraz sprawa 
centrum handlowego, mogło być powodem śmierci Jacka. Mężczyzna wolał się nad tym 
nie zastanawiać.
— Możliwe, że będziemy musieli się dowiedzieć, czego ona tutaj szuka. — Zgasił 
papierosa nie spuszczając wzroku z Ciare. Niebrzydka, pomyślał. Nawet, jeśli 
tyłek ma trochę za kościsty. — Przyjrzymy się małej Ciare — dodał z uśmiechem. — 
Przyjrzymy się.
Ernie Butts większość czasu spędzał na rozmyślaniach o śmierci. Czytał o niej, 
śnił, marzył. Doszedł do wniosku, że po śmierci niczego nie ma. W systemie 
Erniego nie istniało niebo ani piekło. To sprawiało, że śmierć uważał za 
ostateczny koniec, a trwające jakieś siedemdziesiąt parę lat życie, za czas, 
który trzeba wykorzystać do maksimum.
Nie miał zasad, nie wierzył w spełnianie dobrych uczynków. Zaczął darzyć 
uwielbieniem ludzi takich jak Charles Manson i David Berkowitz — ludzi, którzy 
brali, co chcieli, żyli, jak chcieli i pokazywali innym „wala”. A potem właśnie 
ci „inni” zamykali
ich w więzieniu. Ale zanim tacy ludzie tam trałUj, mieli niebywałą moc. I w 
przekonaniu Erniego wcale jej nie tracili.
Był zafascynowany śmiercią i siłą.
Przeczytał wszystko, co napisali Anton LaVey, Loyecraft i Crowley. Zaczytywał 
się książkami o ludowych wierzeniach, wiedzy tajemnej i kulcie szatana. Brał z 
nich wszystko, co wydawało mu się sensowne, i tworzył swój własny, nieskładny 
system.
życie dla siebie wydawało mu się lepsze, niż bycie pobożnym, poświęcanie się dla 
innych, pokora. Lepsze od życia, jakie wiedli jego rodzice: harowali osiemnaście 
godzin na dobę, w pocie czoła, by spłacić kredyt.
Jeśli i tak wszyscy kończą pod grubą warstwą piachu, logiczne wydawało się brać 
za życia, co tylko można.
Słuchał muzyki zespołów takich jak Motley Crue, Slayer
i Metallica, i zmieniał teksty piosenek tak, by odpowiadały jego
potrzebom. Ściany jego niegdyś jasnego pokoju na strychu zawieszone były 
zdjęciami jego idoli, zastygłych w przerażających pozach, krzykiem lub złym 
uśmiechem na ustach.
Ernie wiedział dobrze, że doprówadzało to jego rodziców do szalu, ale — jak 
typowy siedemnastolatek — nie przejmował się zbytnio ludźmi, dzięki którym 
przyszedł na świat. Czuł więcej niż pogardę dla właściciela i właścicielki 
„Ricco”s Pizza”. Wiecznie pa±nieli czosnkiem i potem. Jego odmowa pracy w 
pizzerii wywołała niejedną rodzinną awanturę. Zaczął pracować w Amoco, na stacji 
benzynowej. „Stara się usamodzielnić”, mówiła matka, by uspokoić rozzłoszczonego 
i rozczarowanego ojca. Cóż, w końcu się z tym pogodzili.
Czasami wyobrażał sobie, że ich zabija, że czuje ich krew na swych dłoniach... 
że ich życiowe siły uchodząc w chwili śmierci z ich ciał, jego właśnie 
wypełniają. I kiedy tak śnił o morderstwie, był przerażony i zafascynowany.
Był chudym chłopakiem o ciemnych włosach i ponurej twarzy, która wydawała się 
interesująca niejednej licealistce. Spróbował już seksu na tyle swojej starej 
toyoty pikapa, ale większość dziewczyn w swoim wieku uznał za głupie, zbyt 
skromne lub nudne. Przez całe pięć lat, które przeżył w Emmitsboro, nie zawarł 
ani jednej przyjaźni — ani wśród chłopców, ani wśród dziewczyn. Nie było nikogo, 
z kim mógłby pogadać o psychice socjopatów, podyskutować o znaczeniu 
Necronomiconu, albo symbolice pradawnych rytuałów.
84
85
Ernie uważał siebie za samotnika — a to, w jego opinii, nie było
wcale złe. Miał dobre oceny, bo nauka nie sprawiała mu kłopotu,
i był całkiem dumny ze swej inteligencji. Nie brał natomiast udziału
w rozrywkach takich jak sport, nie chodził na tańce. Mogłyby
stworzyć więzi między nim a resztą dzieciaków.
Zadowalał się czarnymi świecami, pentagramami i koźlą krwią. Wszystko to trzymał 
zamknięte w szufladzie biurka. Jego rodzice spali w swoim przytulnym łóżku, gdy 
on czcił bóstwa, o których istnieniu oni nie mieli pojęcia.
Ze swej kryjówki na dachu domu obserwował też miasteczko przez teleskop. Widział 
już niejedno.
Jego dom stał w pobliżu domu Kimballów — po drugiej stronie ulicy. Ernie widział 
przyjazd Clare i obserwował ją od tego czasu. Wiele o niej słyszał. Odkąd 
wróciła, odkopano historie dotyczące jej przeszłości — jak stara szkatuła ziały 
śmiercią i smutkiem. Czekał, kiedy dziewczyna pójdzie na górę i zapali światło w 
pokoju na strychu. Na razie jednak zdawała się omijać to miejsce.
Nie był tym szczególnie rozczarowany. Wystarczało mu, że kierował swój teleskop 
w okno jej sypialni. Widział już, jak się ubierała. Wciągnęła koszulę na zgrabne, 
szczupłe ciało, wsunęła dżinsy przez wąskie biodra. Jej skóra była bardzo biała, 
trójkącik włosów u podbrzusza równie rudy jak włosy na głowie. Chłopak wyobrażał 
sobie, że wślizguje się przez tylne drzwi i wchodzi po cichu na schody. 
Zasłoniłby jej usta, zanim zdążyłaby krzyknąć. Potem związałby ją, a ona 
rzucałaby się i miotała, zupełnie bezradna. Robiłby jej rzeczy, które sprawiłyby, 
że jęczałaby, wyprężona, zlana potem...
I kiedy wreszcie by skończył, błagałaby go, by wrócił.
Byłoby wspaniale, myślał, naprawdę wspaniale, zgwałcić kobietę w domu, w którym 
ktoś zginął naglą śmiercią.
Usłyszał silnik ciężarówki. Po chwili ujrzał forda Boba Meese”a
z reklamą sklepu „Skarby Przeszłości”. Ciężarówka wtoczyła się na
podjazd Kimballów, plując spalinami. Zobaczył, jak Ciare wybiega
z domu i, choć nie mógł nic słyszeć, widział, jak śmieje się
i rozmawia podniecona z grubym Bobem, który wysiadał właśnie
z szoferki.
86
— Naprawdę, Bob, strasznie ci dziękuję!
— Nie ma sprawy. — Mógł przynajmniej tyle dla niej zrobić, ze względu na stare 
czasy, chociaż poszli ze sobą tylko na jedną randkę. Dokładnie tego wieczora, 
kiedy zginął ojciec Ciare. A poza tym, jeśli klient płacił tysiąc pięćset bez 
marudzenia, Bob gotów był zrealizować każde zamówienie.
— Pomogę ci. — Podciągnął opadające spodnie i zdjął rozkładany stolik z 
ciężarówki. — Ładny ten stolik. Odnowisz go trochę i będzie prawdziwe cudo.
— Podoba mi się tak jak jest.
Mebel był poplamiony i poobijany, ale miał charakter. Ciare ściągnęła z 
ciężarówki krzesło z wysokim oparciem i plecionym siedzeniem. Na przyczepie 
zostało drugie identyczne, żelazna stojąca lampa o kloszu z frędzlami, dywan w 
kwiaty oraz duża, rzeźbiona, obita czerwonym brokatem sofa.
Najpierw wnieśli wszystkie lżejsze rzeczy, potem — we dwoje — dywan. Gadali o 
starych znajomych, o nowych wydarzeniach. Kiedy wrócili na podwórko po sofę, 
Bobowi brakło tchu.
Jest niesamowita! Spójrz na te łabędzie na poręczach!
— I waży z tonę — dodał Bob. Zaczął sięgać po sofię, gdy nagle ujrzał Erniego 
siedzącego na krawężniku po drugiej stronie ulicy. — Hej, Ernie Butts! Co 
porabiasz?
Chłopak zwrócił ponurą twarz w jego stronę. Ręce wsadził do
— To rusz tyłek i pomóż nam. Dzieciak jest mrukliwy — szepnął w stronę Clare — 
ale plecy ma młode.
— Cześć — Clare uśmiechnęła się przyjaźnie w stronę Erniego, który przeszedł na 
ich stronę jezdni. — Jestem Ciare.
Aha. — Poczuł wyraźny zapach jej włosów, czysty, lekko podniecający.
— Właź tutaj i pomóż mi to ściągnąć! — Bob kiwnął głową w stronę sofy.
— Ja też pomogę... — Clare wskoczyła na ciężarówkę w ślad za Erniem.
— Nie trzeba.
Nie zdążyła nawet złapać brzegu mebla, gdy Ernie podniósł koniec kanapy. 
Spostrzegła, jak napiął mięśnie ramion. Oczami
kieszeni.
— Nic.
87
duszy ujrzała je wyrzeźbione w ciemnym dębie. Usunęła się na bok, gdyż Bob i 
Ernie zdejmowali właśnie ciężki mebel z naczepy. Bob klął i sapał głośno. Ernie 
szedł tyłem przez podjazd, przez chodnik, przez drzwi... Cały czas patrzył pod 
nogi.
— Postawcie ją tu, na środku. — Uśmiechnęła się, gdy kanapa z głuchym 
stuknięciem stanęła na podłodze. Był to miły odgłos:
świadczył o tym, że Ciare postanowiła się tu zadomowić. — Tak będzie dobrze, 
dzięki. Może napilibyście się czegoś zimnego?
— Wziąłbym coś ze sobą. Muszę wracać, więc będę się zbierać. — Bob mrugnął 
porozumiewawczo w stronę Clare. — Nie chciałbym, żeby Bonny Sue była zazdrosna.
Ciare odpowiedziała mu uśmiechem. Bobby Meese i Bonny Suc Wilson, pomyślała. 
Trudno było wyobrazić ich sobie jako małżeństwo z siedmioletnim stażem i trójką 
dzieci.
— Ernie?
Wzruszył chudymi ramionami.
— Chyba tak...
Clare poszła szybko do kuchni. Po chwili wróciła z trzema butelkami zimnej pepsi.
— Co do komódki, umówimy się jeszcze, Bob — dodała.
— Koniecznie. — Wziął potężny łyk, nim ruszył w stronę drzwi. Otwieramy jutro o 
dwunastej.
Odprowadziła go, a potem odwróciła się do Erniego.
— Przepraszam, że tak cię w to wciągnęliśmy...
— W porządku. — Wziął od niej butelkę i rozejrzał się po pokoju. — To wszystko, 
co tu masz?
— Na razie. Nieźle się bawię, kiedy tak kupuję, wiesz: coś tu, coś tam. Czemu 
jej nie wypróbujemy? — Usiadła na soik. — Jest wgnieciona — dodała z 
westchnieniem — akurat tak, jak lubię. Od dawna tu mieszkasz?
Ernie nie usiadł, ale chodził po pokoju. Jak kot, który przeinierza swój teren, 
pomyślała.
— Od dziecka.
— I chodzisz do szkoły średniej w Emmitsboro.
— Jestem w ostatniej klasie.
Ręce aż ją świerzbiły, żeby sięgnąć po szkicownik. W chłopaku wyczuwało się 
napięcie — charakterystyczne dla młodości, pełnej buntu i niepokoju.
— Idziesz do college”u?
Znów tylko wzruszył ramionami. Dalsza nauka była jednym z wielu punktów spornych 
między nim a jego rodzicami. „Wykształcenie to najlepsze widoki na przyszłość.” 
Odpieprzcie się. Sam jestem swoimi „najlepszymi widokami”.
— Pojadę do Kalifornii, do Los Angeles. Kiedy tylko będę miał dość pieniędzy.
— A co chcesz robić?
— Pieniądze.
Zaśmiała się, ale przyjaźnie, bez ironii. Ernie prawie odpowiedział jej 
uśmiechem.
— Przynajmniej szczerze. Byłbyś zainteresowany pozowaniem?
W jego oczach pojawił się podejrzliwy błysk. Clare zauważyła, że były bardzo 
ciemne. Tak jak włosy. Spojrzenie Erniego było dziwnie dorosłe.
— Do czego?
— Dla mnie. Chciałabym wyrzeźbić twoje ramiona. Są takie szczupłe, mocne. 
Mógłbyś przyjść kiedyś po szkole. Zapłaciłabym ci zgodnie ze stawką.
Napił się pepsi. Ciekawe, co miała pod tymi obcisłymi dżinsami. Może...
Kiedy wychodził, dotknął odwróconego pentagramu, który miał pod koszulką z 
wizerunkiem Black Sabbath. Dziś w nocy odprawi specjalny rytuał. W intencji 
seksu.
Cam zajechał do Clyde”a po kolacji. Często bywał w knajpie w sobotnie wieczory. 
Mógł sobie wtedy pozwolić na małe piwo, pogadać, pograć w p00!. Mógł też mieć 
oko na tych, którzy sięgali po kluczyki samochodowe, choć wcześniej nie wylewali 
za kołnierz.
Gdy wszedł do zadymionego baru, przywitały go okrzyki, parę osób zamachało do 
niego. Clyde, który z wiekiem robił się coraz większy i bardziej ponury, nalał 
mu szklankę Becka. Cam postawił piwo na starym mahoniowym blacie baru, oparł się 
wygodnie, stawiając stopę na mosiężnej poręczy na dole.
Z salki na tyłach dochodziła muzyka i łoskot kul bilardowych. Czasem słychać też 
było przekleństwa i chrapliwy śmiech. Przy kwadratowych stolikach siedzieli ze 
szklankami piwa mężczyźni i kilka kobiet.
88
89
Popielniczki od dawna już były przepełnione, na blatach piętrzyły się góry 
skorupek od orzechów. Sarah Hewitt,w ciasnym podkoszulku i obcisłych dżinsach, 
spełniała rolę kelnerki.
Z równym zainteresowaniem zbierała napiwki, co niewybredne
propozycje.
Cam traktował przychodzenie tutaj jak rytuał. Pił jedno jedyne piwo i palił 
papierosa za papierosem. Słuchało się tu tych samych piosenek, tych samych 
głosów, wąchało te same zapachy. Było w tym coś kojącego — w tej pewności, że 
Clyde będzie stał przy barze, powarkując na klientów, że ścienny zegar z reklamą 
Budweisera będzie późnił się zawsze o dziesięć minut, a chrupki ziemniaczane 
będą zawsze tłuste.
Sarah zachichotała tuż obok. Miała mocno umalowane oczy, jej
skóra skąpana była w zapachu kuszących perfum. Odstawiła tacę
i otarła się udem o jego udo. Cam zauważył bez specjalnego
zainteresowania — że zrobiła coś z włosami. Tym razem wróciła
z Salonu Betty w wersji platynowo-blond, niczym Jean Harlow,
z grzywką opadającą uwodzicielsko na jedno oko.
— Zastanawiałam się, czy dziś przyjdziesz.
Spojrzał na nią. Kiedyś dałby się pociąć, byle tylko móc jej dotknąć.
— Co słychać, Sarah?
— Bywało gorzej. — Poruszyła się, dotykając piersią jego ramienia. — Bud mówił, 
że jesteś bardzo zajęty.
— Jestem. — Cam podniósł szklankę do ust, więc musiała się odsunąć.
— Może chciałbyś się później odprężyć. Jak za dawnych czasów.
— To nigdy nie było odprężające.
Zaśmiała się gardłowo.
— Cóż, miło mi, że chociaż to pamiętasz. — Obejrzała się przez ramię, zła, bo 
ktoś już ją wołał. Odkąd Cam wrócił do Emmitsboro, postanowiła, że złapie 
Rafferty”ego. Za spodnie, i za portfel. — Wychodzę o drugiej. Nie wpadniesz do 
mnie?
— Miło, że to proponujesz. Wspomnienia zupełnie mi wystarczą.
— Jak sobie chcesz... — Wzruszyła ramionami i sięgnęła po tacę. W jej głosie 
brzmiała uraza. — Ale jestem lepsza niż kiedyś.
Wszyscy to mówią, pomyślał Cani zapalając papierosa. Kiedyś była rzeczywiście 
niesamowita — zgrabna, pociągająca... Miała wtedy siedemnaście lat. Pieprzyli 
się do utraty zmysłów. A potem, Cam pamiętał to dobrze, wymknęła mu się, by 
obdzielić swymi wdziękami tylu facetów, ilu się tylko dało. Hasło „Hewitt Sarah 
to flirciara!” stało się okrzykiem bojowym całej szkoły.
Najgorsze zaś było to, że Cam ją kochał — z całej siły swych lędźwi i 
przynajmniej połową serca. Teraz za to tylko jej współczuł. A to, wiedział 
dobrze, było gorsze od nienawiści.
Głosy dobiegające z sali na tyłach przybierały na sile, przekleństwa stawały się 
coraz ordynarniejsze. Cam spojrzał pytająco w stronę Clyde”a.
— Zostaw ich. — Głos właściciela knajpy przypominał skrzeczenie żaby, jakby 
Clyde miał gardło wyłożone blachą. Otworzył dwie butelki Budweisera. Jego liczne 
podbródki zatrzęsły się, jakby były z galarety. — To nie przedszkole.
— To twoja knajpa — odparł Cam pogodnie. Zauważył jednak, że odkąd zamówił piwo, 
Clyde już kilka razy spojrzał w stronę salki bilardowej.
— Tak, a poza tym moi klienci robią się nerwowi, kiedy widzą tu odznakę. Pijesz 
czy będziesz się tak bawić?
Cam sięgnął po szklankę i dopił piwo. Podniósł do ust papierosa, zaciągnął się i 
zgasił niedopałek w popielniczce.
— Kto tam jest, Clyde?
Mięsista twarz Clyde”a zastygła.
— Nikt specjalny.
Cam wciąż na niego patrzył, więc Clyde wziął się do wycierania blatu szmatą, z 
której unosił się kwaśny smrodek.
— Biff tam jest, a ja nie chcę kłopotów.
Na dźwięk imienia ojczyma Cam aż zesztywniał. Rozbawienie znikło z jego oczu. 
Biff Stokey przyjeżdżał pić do miasta, a kiedy to robił, nie było to nic miłego.
— Od dawna tu jest?
Clyde wzruszył ramionami. Tłusty brzuch zatrząsł mu się pod poplamionym 
fartuchem.
— Nie mam stopera.
W tym momencie rozległ się trzask drewna i przenikliwy kobiecy wrzask.
90
91
— Zdaje się, że za długo — powiedział Cam i ruszył w stronę drzwi, odsuwając na 
bok ciekawskich. — Zróbcie przejście!
Torował sobie drogę łokciami, kierując się w stronę, z której dochodziły krzyki.
— Powiedziałem, zróbcie przejście, do cholery!
W salce na tyłach, gdzie klienci zbierali się zwykle, by pograć w pooi lub 
stracić ćwierćdolarówki w grze na automatach, jakaś kobieta kuliła się w rogu, a 
Less Gladliill chwiał się przy stole bilardowym. W rękach ściskał kij do gry, po 
twarzy płynęła mu krew. Bi1 stał kilka kroków dalej, trzymając przed sobą 
resztki krzesła. Był dużym, potężnym mężczyzną, a jego ramiona, ciężkie niczym 
młoty, pokrywały tatuaże — pozostałość czasów, gdy należał do marines. Jego 
twarz, ogorzała od sł9ńca i czerwona z przepicia, wykrzywiona była w okropnym 
grymasie, a oczy takie jak zawsze... Cam dobrze je pamiętał: ciemne i pełne 
nienawiści.
Oscar Roody stał poza zasięgiem ciosów i, przestępując z nogi na nogę, usiłował 
załagodzić sytuację.
— Przestań, BitY, przecież to tylko gra...
— Odpierdol się — wymamrotał BitY.
Cam położył dłoń na ramieniu Oscara i skinieniem głowy nakazał mu opuścić pokój.
— Idź się przejść, Less. Wytrzeźwiej powiedział miękko, nie spuszczając oczu z 
ojczyma.
— Skurwiel trzepnął mnie krzesłem. — Gladhill otarł krew, która zalewała mu oko. 
— Jest mi winien dwadzieścia dolców.
— Idź się przejść — powtórzył Cam. Zacisnął palce na kiju bilardowym. 
Wystarczyło lekko pociągnąć, by Less wypuścił go z dłoni.
— Odbiło mu. To był napad, mam świadków.
Odpowiedział mu pełen poparcia pomruk, ale nikt nie wysunął się do przodu.
— Dobra. Idź do biura. Zadzwoń do doktora Cramptona, on się tobą zajmie. — Care 
przesunął wzrokiem po twarzach gapiów. — Spływajcie.
Ludzie odsunęli się komentując całe zajście, ale nie dalej niż do drzwi. Chcieli 
jeszcze popatrzeć na Cama i jego ojczyma.
— Takiś silny, co? — Ponury głos Biffa był ochrypły od alkoholu. Stokey 
uśmiechnął się, dokładnie tak, jak uśmiechał się
zawsze, nim zaczął bić Cama. — Załatwiłeś sobie gwiazdkę i pieniędzy od cholery, 
ale wciąż z ciebie gówniarz.
Palce Cama zacisnęły się na kiju. Był gotów. Więcej niż gotów.
— Już pora, żebyś się zbierał do domu.
— Main jeszcze ochotę pić. Clyde, sukinsynu, gdzie jest moja whisky?
— Już skończyłeś — rzekł Cam bardzo spokojnie. — Możesz wyjść sam przez drzwi 
frontowe albo ja cię wyniosę przez tylne.
W odpowiedzi BifF tylko szerzej się uśmiechnął. Odrzucił połamane krzesło na bok 
i uniósł ogromne pięści. Miał zamiar skopać dupę Lessowi, ale tak było nawet 
lepiej. Od lat już nie przypominał chłopakowi, komu się należy szacunek. Cam 
chyba już zapomniał.
— Chodź tu i spróbuj!
Kiedy BitY rzucił się naprzód, Cam zawahał się tylko przez moment. Oczami duszy 
widział, jak rozwala mu głowę kijem bilardowym, wręcz słyszał trzask drewna 
uderzającego w kość. W ostatniej chwili odrzucił kij... wtedy właśnie dosięgnął 
go pierwszy cios. W brzuch.
Powietrze uszło z płuc Cama ze świstem, ale zdołał zatrzymać cios wymierzony 
prosto w swoją szczękę. Potężne uderzenie w skroń sprawiło, że zobaczył 
wszystkie gwiazdy. Za plecami słyszał głosy tłumu — ludzie dopingowali 
walczących krzykiem, niczym poganie podczas walk gladiatorów.
Gdy po raz pierwszy udało mu się dosięgnąć pięścią Biffa, otrzymał mocny cios w 
ramię, ale poczuł nagle dziką satysfakcję. Uderzenia, które go dosięgały, nie 
robiły na nim wrażenia, były niczym wspomnienia tych wszystkich razów, które 
dostał w dzieciństwie.
Tyle że wtedy był mniejszy. Mniejszy, chudszy i bezbronny. Miał niewielki wybór 
— uciekać i kryć się, albo zostać i mieść bicie. Teraz wszystko było inaczej. Do 
czegoś takiego musiało dojść. Była w tym jakaś dzika radość, chwała, taka jaką 
muszą czuć żołnierze rzucający się w wir walki. Cam widział własną pięść, 
miażdżącą usta BifTa.
Czuł zapach krwi — własnej i ojczyma. Szkło posypało się po podłodze. W 
RafTertym coś pękło, stracił samokontrolę. Rzucił się W walkę jak szaleniec, 
młócąc pięściami, tłukąc twarz, której od dzieciństwa bał się i którą gardził. 
Chciał ją rozetrzeć, zniszczyć.
93
Poranionymi rękami złapał Biffa za koszulę i tłukł tą znienawidzoną twarzą o 
ścianę. Raz, drugi...
— Jezu, Cam! No już, puszczaj! Jezus!...
Powietrze uciekało mu z płuc, paliło żywym ogniem. Wyrwał się rękom, które 
próbowały go odciągnąć, odwrócił się i... o mały włos nie uderzył Buda.
Mgła zaczęła opadać mu z oczu. Ujrzał białą, ściągniętą twarz swojego zastępcy, 
rozszerzone oczy zgromadzonych ludzi. Grzbietem dłoni otarł krew z ust. Na 
podłodze, pobity, pokonany, nieprzytomny, leżał BuT — we własnych wymiocinach.
— Clyde dzwonił — głos Buda wyraźnie drżał. — Powiedział, co się tu dzieje. — 
Zwilżył usta i rozejrzał się po zdemolowanym pomieszczeniu. — Co mam zrobić?
Cani wypuścił powietrze.
— Zamknij go.
Położył dłoń na blacie stołu, by odzyskać równowagę. Dopiero teraz czuł ból 
każdego uderzenia i narastające, bolesne mdłości.
— Opór przy aresztowaniu, atak na policjanta, zakłócanie spokoju, pijaństwo.
Bud odchrząknął.
— Mógłbym go odwieźć do domu, jeśli chcesz. Wiesz...
— Zamknij go. — Zauważył, że Sarah patrzy na niego z podziwem, a jednocześnie z 
drwiną. — Spisz zeznania Lessa Gladhilla i innych świadków.
— Może znajdę kogoś, szeryfie, żeby cię odwiózł do domu.
— Nie. — Cam kopnięciem odsunął odłamki szkła i popatrzył w stronę ludzi, którzy 
wymykali się z sali. Jego spojrzenie było teraz chłodne, tak chłodne, że nawet 
ci, którzy mu kibicowali, odwracali wzrok. — Zabawa skończona.
Poczekał, aż salka się opróżni, a potem wyszedł na dwór. Musiał pojechać do 
matki, powiedzieć jej, że jej mąż nie wróci tej nocy do domu.
Rozdział VI
Kiedy Cam wprowadził swego harleya na podjazd Ciare, było dopiero południe.
Bolała go każda kość, każdy mięsień. Przesiedział dużo czasu w wannie, okładał 
się lodem i łyknął trzy tabletki Nurpinu, ale bójka i nie przespana noc wciąż 
dawały o sobie znać. A najtrudniejsza była rozmowa z matką. Popatrzyła na niego 
tymi swoimi dużymi, zmęczonymi, pełnymi smutku oczami i sprawiła — jak zawsze 
zresztą — że poczuł się winny pijaństwa ojczyma i walki, która się potem 
rozegrała.
Niewielką pociechą było, że przynajmniej do poniedziałku — do werdyktu sędziego 
— Biff miał leczyć swoje dolegliwości w więzieniu. Cam wyłączył motor, oparł się 
na kierownicy i zaczął przyglądać się pogrążonej w pracy Ciare.
Drzwi od garażu były otwarte. Na dużym stole, na którego blacie leżała warstwa 
cegleł, stała wysoka metalowa konstrukcja. Ciare pochylała się nad nią z 
palnikiem w dłoni. Snopy iskier buchały w powietrze wokół niej. Cama ogarnęło 
nagłe pożądanie — gorące i ostre niczym Płomień, którym rzeźbiła.
Głupota, pomyślał, z trudem zsiadając z motoru. Nie ma przecież nic 
pociągającego w kobiecie ubranej w ochronny kombinezon i ciężkie buty. Większą 
część twarzy dziewczyny zasłaniały ciemne gogle, jej włosy schowane były pod 
ochronną czapką. 
95
I choć Cam lubił kobiety ubrane w skórę, gruby fartuch naprawdę trudno byłoby 
pomylić z obcisłą spódniczką.
Odłożył kask na. siedzenie motoru i wszedł do garażu. Ciare nie przerwała pracy. 
Głośna muzyka buchała z przenośnego magnetofonu. Dziewiąta symfonia Beethovena 
walczyła o lepsze z głośnym sykiem płomieni. Cam podszedł do magnetofonu i 
ściszył trochę muzykę, domyślając się słusznie, że jest to najbezpieczniejszy 
sposób zwrócenia na siebie uwagi. Clare rzuciła mu pośpieszne spojrzenie.
— Jeszcze minutka!
Z minutki zrobiło się pięć, zanim wyłączyła wreszcie palnik. Wprawną ręką 
sięgnęła po klucz i zakręciła zawory butli z gazem.
— Dzisiaj chciałam zrobić tylko kilka ostatnich drobiazgów. — Westchnęła głośno 
i zdjęła gogle. Ciągle jeszcze drżała z napięcia. — Co o tym myślisz?
Cam powoli obszedł rzeźbę wkoło. Była przerażająca. Fas- cynująca. Ludzka figura, 
a jednak... inna. Zastanawiał się, jakiego rodzaju wyobraźni trzeba, by stworzyć 
coś tak frapującego. Jakie potrzeby kierowały Ciare...
— Cóż, nie chciałbym mieć tego w domu, w życiu nie mógłbym się przy tym 
zrelaksować. Koszmar na jawie.
Nie mógł lepiej trafić. Kiwnęła głową i sięgnęła po ochronną czapkę.
— To najlepsza rzecz, jaką od pół roku zrobiłam. Angie oszaleje.
— Angie?
— Zajmuje się moimi pracami. Razem z mężem. — Przesunęła dłonią po włosach, 
które tyle czasu były przygniecione. — Mów, co u ciebie...
Dopiero teraz spojrzała na niego uważniej. Lewe oko Cama było ledwie widoczne 
spod ciemnego sjniaka, policzek paskudnie stłuczony.
— Co się, do licha, stało?
— Sobotni wieczór.
Pośpiesznym ruchem zrzuciła rękawice i delikatnie dotknęła skaleczenia.
Myślałam, że już z tego wyrosłeś. Ktoś cito opatrzyl? Przyniosę ci lodu na oko.
— Nic minie będzie... — zaczął, ale Ciare zniknęła już w kuchnĘ
— Jesteś szeryfem, na litość boską! — mówiła szukając ręcznika,
w który mogłaby zawinąć lód. — Nie powinieneś robić piekła.
Siadaj. Może uda się coś zrobić z tą opuchlizną... Wciąż kretyn
z ciebie, Raflerty.
— Dzięki. — Cam, obolały, opadł na krzesło.
— Masz, trzymaj to na oku. — Przysiadła na stoliku, ujęła Cama pod brodę i 
odwróciła jego twarz do światła, by obejrzeć stiuczenie. — Jeśli nie zrobi ci 
się blizna na tej twojej ślicznej buzi, będziesz miał prawdziwe szczęście.
Lód naprawdę dobrze mu robił, więc Cam odpowiedział tylko mruknięciem.
Uśmiechnęła się, ale nadal patrzyła na niego z troską. Odgarnęła mu włosy z 
czoła. Pamiętała Blaira, który w ostatnich klasach liceum wciąż wdawał się w 
bójki. Było ich stanowczo za dużo. Jeśli dobrze pamiętała, mężczyźnie w takich 
chwilach potrzeba było dużo zainteresowania — i pochwał.
— Powinnam spytać, jak wygląda ten drugi?...
Cam zacisnął usta.
— Złamałem mu nos.
— Boże, ależ ja kocham te męskie popisy! — Rogiem ręcznika przetarła skaleczenie. 
— Z kim tak walczyłeś?
— Z Biffem.
Ręka na jego twarzy zastygła w bezruchu. Oczy Ciare, pełne zrozumienia, 
napotkały twardy wzrok Cama.
— Przykro mi... Widzę, że w tej sprawie akurat nic się nie poprawiło.
— Tym razem było w majestacie prawa. Zakłócanie spokoju i pijaństwo u Clyde”a — 
przerwał i odchylił się w krześle. — Cholera.
Delikatna dłoń znów spoczęła na jego policzku.
— Hej, chcesz pierniczka?
Cam uśmiechnął się lekko.
— Babcia zawsze dawała mi mleko i ciastka, kiedy BitT mnie stłukł.
Clare poczuła dziwny ucisk w żołądku, ale uśmiechała się nadal, choć wiele ją to 
kosztowało. Uniosła jedną z jego dłoni.
— Sądząc po tym, on jest pewnie w jeszcze gorszym stanie. — Wiedziona impulsem 
pocałowała pościeraną i posiniaczoną rękę Cama. Wydało mu się to niezwykle 
pociągające.
97
— Tu też mnie boli. — Wskazał palcem na usta.
— Nie przeciągaj struny! — Spokojnym ruchem zdjęła okład z jego oka i spojrzała 
na niego ostro. — Bardzo kolorowe. Dobrze widzisz?
— Bardzo dobrze. Jesteś ładniejsza, niż byłaś.
Przechyliła głowę.
— Wyglądałam jak strach na wróble, więc nie jestem zaskoczona.
— Wymyślę coś lepszego, jak tylko zaczną działać te przeciwbólowe prochy, które 
wziąłem.
— Dobra, a na razie pojadę do apteki i przywiozę ci może jakąś maść na 
stłuczenia.
— Wolałbym ciasteczko...
Zamknął oczy i słuchał, jak Ciare krząta się po kuchni, otwiera lodówkę, nalewa 
czegoś do szklanki. Z garażu dobiealy ciche dźwięki. Nie przepadał specjalnie za 
muzyką klasyczną, ale teraz akurat wyjątkowo pasowała do nastroju. Kiedy Clare 
postawiła talerzyki i szklanki na stole i usiadła po drugiej stronie, Cam 
otworzył oczy. Była taka cierpliwa, pełna zroziimienia... Starała się go 
wesprzeć. Tak łatwo było otworzyć stare rany...
— Chryste, Chudzielcu, ja go chciałem zabić — powiedział powoli. W jego oczach 
czaiło się coś groźnego, jakaś ciemność, która dziwnie kontrastowała ze 
spokojnym tonem głosu. Był pijany, wściekły, i gapił się na mnie tak samo jak 
wtedy, kiedy miałem dziesięć lat i nie mogłem mu oddać. A ja chciałem go zabić. 
W życiu niczego tak nie pragnąłem. Co ze mnie za glina?
— Normalny. — Zawahała się, zacisnęła usta. Cam, ja słyszałam, jak moi rodzice 
mówili o... o sytuacji w twoim domu. Czemu nikt nigdy niczego nie zrobił?
— Ludzie nie lubią się mieszać, zwłaszcza w sprawy rodzinne. A moja matka zawsze 
go broniła. Ciągle to robi. Kiedy tylko będzie: wiadomo, ile trzeba zapłacić 
kaucji, zapłaci i zabierze go do domu. Nigdy w życiu nie uwierzy, że BitT jest 
nic niewartym pijakiem. Czasami marzyłem, żeby się zalał, a potem zabił... — 
zaklął pod nosem, przypominając sobie poniewczasie o ojcu Ciare. Widział 
wyraźnie, że i ona natychmiast o tym pomyślała. — Przepraszam.
— Nie, w porządku. Zdaje się, że oboje dobrze wiemy, ile zła może narobić czyjeś 
picie. Ale tata... On nigdy nikogo nie skrzywdził,
kiedy był pijany. Tylko siebie. — Starała się otrząsnąć ze złego nastroju. — A 
ty się dzisiaj pewnie kiepskoczujesz. Możemy sobie odpuścić tę wycieczkę.
— Czuję się kiepsko — zacisnął obolałe dłonie — i przydałoby mi się towarzystwo. 
Jeśli mnie zniesiesz.
Wstała z uśmiechem.
— Tylko pójdę po kurtkę.
Kiedy wróciła, Cam przypomniał jej, by wyłączyła magnetofon. Potem — żeby 
zamknęła drzwi do garażu. Dziewczyna zatknęła kciuki w kieszeń i patrzyła na 
motor zaparkowany obok swojego samochodu. Harley był duży, i mocny, czarno-
srebrny, bez prentensjonalnych zdobień. Maszyna, pomyślała obchodząc go dookoła. 
Nie zabawka.
— To dopiero cośl — Dotknęła obudowy silnika z szacunkiem. Wypychając językiem 
policzek podniosła kask, który leżał na siedzeniu. Cam odpinał tymczasem 
zapasowy kask.
— RalTerty, jesteś wspaniały!
Zaśmiała się, a Cam włożył jej kask na głowę i zapiął pod brodą pasek. Wskoczyła 
na siedzenic za nim i objęła go w pasie. Silnik ryknął, wyjechali z podwórza. 
Żadne z nich nie dostrzegło, że w oknie po drugiej stronie ulicy błysnęło szkło 
teleskopu.
Ciare odrzuciła głowę do tyłu, lekko trzymając się Cama. Ileś lat temu spędziła 
wiosnę i lato w Paryżu, zakochana niezbyt groźnie w koledze ze studiów. Był 
słodki, rozmarzony i bez grosza. Wynajęli na spółkę motocykl i spędzili weekend 
jeżdżąc po mieście.
Zaśmiała się z tych wspomnień. To był tylko łagodny wstęp. Jej dawny ukochany 
był taki drobny — jego ciało w niczym nie przypomniało twardego, mocnego ciała 
Cama.
Wzięli zakręt, Clare poczuła, jak serce podchodzi jej do gardła. Wrażenie było 
nagłe i silne, zupełnie jak równe wibrowanie silnika, które czuła pod sobą. W 
jej nozdrza uderzał zapach spalin dobywających się z silnika, świeżo skoszonej 
trawy, skórzanej kurtki Cama i głęboki, męski zapach jego ciała.
Camowi podobało się, że dziewczyna siedzi za nim, podobało mu się 
niezaprzeczalnie zmysłowe uczucie, że jej uda dotykają jego ud, że silnik gra 
tuż pod nimi. Jej dłonie spoczywały na jego biodrach, lub przesuwały się trochę 
do przodu, by objąć go pewniej, gdy brali kolejne zakręty.
99
Skręcił nagle z autostrady w wąską, krętą drogę, nad którą drzewa tworzyły 
wysoki łuk. Mknęli, wznosząc się i opadając jak w tańcu. Cierne i słoneczne 
plamy migały niewyraźnie na drodze. W powietrzu unosił się świeży, chłodny 
zapach wiosny.
Zatrzymali się, by kupić coś zimnego do picia i olbrzymie kanapki z całych bułek. 
Z tak przygotowanym piknikiem zapakowanym do toreb przy siodełku ruszyli dalej 
przez las. Zatrzymali się przy zakolu strumienia, który rozlewał się tu szerzej.
Wspaniale. — Ciare zdjęła kask i przeczesała palcami włosy.
Zaśmiała się i zwróciła twarz w stronę Caina. — Nawet nie wiem, : gdzie jestem.
— Jakieś dziesięć mil na północ od miasta.
— Jeździliśmy całe godziny!...
— Krążyłem. — Zdjął torby z jedzeniem i podał Ciare jedną z nich. — Ale tak 
byłaś zajęta śpiewaniem, że nic nie zauważyłaś.
— Jedyne, co nie podoba mi się w motocyklach, to to, że nie da się zamontować 
radia, żeby huczało.
Zeszła na porośnięty mchem brzeg strumienia, tam gdzie woda bulgotała i wirowała 
na kamieniach. Listki nad jej głową były wciąż młodej delikatne. Kwitł wawrzyn i 
dziki dereń. Prawdziwe kaskady bieli.
— Dawniej ciągle przywoziłem tu dziewczyny — Cam odezwał się za jej plecami. — 
Wygłupialiśmy się.
— Naprawdę? — Odwróciła się uśmiechnięta, ale spojrzała na niego z 
powątpiewaniem. Wyglądał jak bokser, który stoczył niezłą walkę. Nie była 
wielbicielką krwawych sportów, ale teraz, w tym miejscu, porównanie to wydawało 
jej się nawet pociągające. — To wciąż jest twój stały, niezawodny sposób?
Pochyliła się ku niemu, zaintrygował ją. A potem jej oczy zupełnie nagle zrobiły 
się ogromne...
— Och, popatrz... Boże! Boże, spójrz na to! — Cisnęła mu torbę z kanapkami i 
rzuciła się pędem przed siebie.
Dogonił ją dopiero, gdy zatrzymała się przed ogromnym starym drzewem. Dłonie 
przycisnęła do ust, w oczach malował się zachwyt.
— Widzisz to? — wyszeptała.
— Widzę, że skróciłaś mi życie ojakieś dziesięć lat. — Obrzucił stary, 
poskręcany pień szybkim spojrzeniem. — Co ci się, do diabła, stało?
— Jest piękny. Absolutnie piękny. Muszę go mieć.
— Co takiego?
— Sęk. — Wyciągnęła rękę, wspięła się na palce, ale wciąż nie była w stanie 
dosięgnąć zgrubienia, które tworzyło pierścień otaczający pień starego dębu. — 
Tyle się już naszukałam, a nigdy jeszcze nie znalazłam tak świetnego sęka. Do 
rzeźbienia — dodała opadając na całe stopy. — Taki sęk to blizna w drzewie. 
Jeśli zrani się takie drzewo, goi się jak ludzkie ciało.
— Chudzielcu, ja wiem, co to jest sęk.
— Ale ten jest niesamowity. Duszę bym za niego dała!
Widać było, że przygiąda się drzewu coś sobie kalkulując. Taki wyraz twarzy 
miała tylko wtedy, gdy targowała się o materiał na kolejną rzeźbę.
— Muszę wiedzieć, kto jest właścicielem tego terenu.
— Burmistrz.
— Burmistrz Atherton ma ziemię aż tutaj?
— Kupił kilka działek jakieś dziesięć, piętnaście lat temu, kiedy były tanie. Ma 
tu ze czterdzieści akrów. Jeśli chcesz mieć ten pień, wystarczy pewnie, jeśli mu 
obiecasz, że będziesz na niego głosować. To znaczy, jeśli masz zamiar tu zostać.
— Wszystko mu obiecam. — Clare chodziła wokół drzewa, które uważała już za swoje. 
— To musiało być przeznaczenie, że przywiozłeś mnie właśnie tutaj.
— A ja myślałem, że przyjechaliśmy tu tylko tak, żeby się powygłupiać.
Zaśmiała się, a potem spojrzała na torby, których Cam przez cały czas nie 
wypuścił z rąk.
— Zjedzmy coś.
Usiedli na ziemi, na brzegu strumienia, w miejscu, z którego Clare mogła patrzeć 
na drzewo. Przez chwilę zajęci byli wypakowywaniem kanapek i chipsów. Czasami z 
drogi dochodził warkot silnika, ale poza tym było cicho.
— Brakowało mi tego — powiedziała opierając się o kamień. —
— Dlatego wróciłaś?
— Częściowo.
Patrzyła na niego, gdy pochylił się w stronę torebki z chipsami. Uświadomiła 
sobie nagle, że Cam ma piękne dłonie — choć tak
podrapane i posiniaczone.
100
101
Odlałaby je w brązie, zaciśnięte na rękojeści miecza lub kolbie rewolweru.
— A ty? Jeśli ktokowiek chciał się stąd wyrwać, to właśnie ty. Ciągle nie mogę 
uwierzyć, że wróciłeś, w dodatku w charakterze ostoi miasteczka.
— Raczej urzędnika państwowego —. poprawił i odgryzł spory kęs kanapki z rybą. — 
Może doszedłem w końcu do wniosku, że problem nie leżał w Emmitsboro, ale we 
mnie.
Tak, pomyślał, to część prawdy. Jego decyzja miała też wiele wspólnego z 
rozdzierającym krzykiem w starym domu, z hukiem strzałów, z krwią, śmiercią...
— Byłeś w porządku, Raf Ferty. Buntowałeś się tylko trochę bardziej niż inni. — 
Uśmiechnęła się do niego. Każde miasto musi mieć swoich niedobrych chłopców.
— Za to ty zawsze byłaś dobrą dziewczynką. — Zaśmiał się widząc, że na twarzy 
Clare pojawił się niesmak. — Miła dziewczynka K.imbalłów, prymus, przewodnicząca 
rady szkolnej. Nie zdziwiłbym się, gdyby rekord sprzedaży ciasteczek przez 
dziewczęcą drużynę skautów nadal należał do ciebie.
— Dobra, RafTerty, nie przyjechałam tu, żebyś mnie obrażał.
— Ależ ja cię podziwiałem! — zawołał z błyskiem w oku. — Naprawdę. Jeśli nie 
robiło mi się niedobrze. Może chrupek?
Wsadziła rękę do torby.
— Po prostu trzymałam się zasad...
— 0, tak — zgodził się chętnie — co to, to tak.
Zaczął się bawić sprzączką przy jej kombinezonie.
— Zastanawiałem się, czy kiedykolwiek się z tego wyłamiesz.
— Nigdy się nade mną specjalnie nie zastanawiałeś.
— A właśnie, że tak.
Znowu spojrzał jej w oczy. Nadal patrzył na nią z uśmiechem, ale w jego 
spojrzeniu było też coś więcej, niepokój, który sprawił że poczuła się spięta.
Uh-oh... To właśnie przyszło jej do głowy.
— Czasami sam byłem zaskoczony, że tak często o tobie myślę. Byłaś tylko 
smarkulą, w dodatku chudą, z dobrej rodziny. Mieszkaliście po lepszej stronie 
torów. I wszyscy wiedzieli, że nie ma w mieście faceta, który by cię wyprzedził 
na pierwszej bazie. — Kiedy odsunęła jego dłoń ze sprzączki, którą wciąż się 
bawił, tylko
się uśmiechnął. — Myślałem o tobie tak dużo, pewnie dlatego że zacząłem się 
przyjaźnić z Blairem.
— Kiedy on zaczął się buntować.
— Właśnie. — Zastanawiał się, jak ona to robi, że jej głos, choć tak niski, nie 
brzmi wyzywająco... Podobało mu się to. — I co, Chudzielcu, wyłamałaś się kiedyś?
— Zdarzało się. — Zdenerwowana jadła szybko kanapkę. — Wiesz, ludzie nie myślą o 
mnie jako o chudej, dobrze ułożonej panience z jakiejś dziury.
Nie miał pojęcia, że tak go rozbawi, iż Ciare się złości.
— Więc jak ludzie o tobie myślą, Chudzielcu?
— Jako o artystce, z talentem i wizją. Na mojej ostatniej wystawie krytycy... — 
Ugryzła się w język i wykrzywiła się do Cama. — Cholera, Rafrerty, przez ciebie 
rzeczywiście mówię jak idiotka.
— Dobrze, jesteśmy tu sami swoi. — Strzepnął jej kilka okruszków z brody. — Ty 
też tak o sobie myślisz? Przede wszystkim jako o rzeźbiarce?
— A ty nie myślisz o sobie przede wszystkim jako o policjancie?
— No — powiedział po chwili — chyba tak.
— I jak, dużo masz roboty w Emmitsboro?
— Zawsze coś się dzieje. — Nie mógł przestać myśleć o historii na cmentarzu, 
więc opowiedział jej o tym.
— To chore — poczuła nagle, że powiało chłodem, więc rozmasowała ramiona — i 
zupełnie niepodobne do ludzi z miasteczka. Myślisz, że to jakieś dzieciaki?
— Nie mam dowodów, że tak, ale nie sądzę. Zbyt czysta, zbyt dokjaxjna robota.
Rozejrzała się wokół, ogarnęła spojrzeniem drzewa, wsłuchała W szum strumienia.
— I za ponure.
Żałował, że w ogóle o tym wspomniał, zaczął więc wyciągać Ciare na wspominki.
Nie myślał wcale o swoich otarciach i siniakach. Łatwo mu przyszło — może zbyt 
łatwo — odwrócić uwagę od tego, co mu doskwierało. Lubił na nią patrzeć, widzieć, 
jak promienie słońca mienią się w jej włosach. Jakimś cudem dziesięć lat temu 
umknęło jego uwadze, że skóra Clare jest gładka, miękka, prawie przeżroczysta.
102
103
A teraz podobał mu się też jej głos, to, jak wznosił się i opadał, jej śmiech, 
miękki, niczym mgła. Przegadali całe popołudnie, spierając się o różne rzeczy, 
zacieśniając przyjaźń, która kusiła ich już od dzieciństwa.
Strumień szemrał swoją piosenkę, słońce i cienie tańczyły nad nimi, ale Cam czuł 
wyraźnie, że nie jest to pora na coś więcej niż przyjaźń. Kiedy znowu wsiedli na 
motor, czuli się ze sobą całkiem swobodnie.
Jedynym błędem, jaki popełnili tego popołudnia, był powrót przez miasteczko. Bud 
Hewitt zamachał do Cama, kiedy przejeżdżali koło biura.
— Hej, szeryfie! — Policjant nie miał na sobie munduru, ale na widok Ciare 
przybrał oficjalny ton. — Milo, że wrócila.
Bud? — Zeskoczyła ze śmiechem z motoru i serdeczni ucałowała dawnego przyjaciela. 
— Spędziłam ostatni wieczór nad pizzą, upijając się z Alice. Mówi, że jesteś 
zastępcą Cama.
— Jednym z kilku. — Zaczerwienił się, zadowolony, że o nim rozmawiały. — 
Świetnie wyglądasz, serio.
Grdyka drgała mu trochę, gdy na nią patrzył. Miała zaczerwienione od wiatru 
policzki, oczy głębokie i złote.
Zrobiliście sobie wycieczkę.
— Aha. — Cam nie wydawał sie specjalnie zachwycony szczenięcym podziwem Buda. — 
Czy coś się dzieje?
— Pomyślałem, że chciałbyś wiedzieć... A ponieważ nie było cię w domu, kiedy do 
ciebie zadzwoniłem, a teraz zobaczyłem, że przejeżdżasz, więc cię zatrzymałem.
Cam dodał gazu, silnik warczał niecierpliwie.
— Rozumiem.
— Chodzi o tę dziewczynę, co uciekła z domu. Z Harisburga.
— Znaleźli ją?
— Nie, ale chłopcy ze policji stanowej dzwonili dziś rano. Ktoś widział 
dziewczynę, która odpowiadała opisowi, kilka mil od nas, na Piętnastej, tego 
samego dnia, kiedy zwiała. Szła w stronę Emmitsboro. Myślałem, że będziesz 
chciał wiedzieć — powtórzył.
— Masz nazwiska tych ludzi?
— Nazwiska i telefon. Mam wszystko w biurze.
— Zawiozę tylko Clare do domu.
— Nie mogłabym poczekać? — Przypinała już kask cło siodełka. — Kiedy ostatnio 
byłam w biurze szeryfa, Parker siedział ze stołem i bekał.
— Nie jest tak interesująco jak dawniej — ostrzegł Cam, przepuszczając ją przed 
sobą.
Clare rozpoznała człowieka za biurkiem — to Miek Morgan. Za czasów Parkera był 
młodziutkim policjantem. Następne dziesięć lat nie najlepiej mu zrobiło. Był 
jakby opuchnięty, przygarbił się, a łysina w jego brudnych brązowych włosach 
powiększyła się równie nieprzyjemnie jak jego brzuch. Przesunął w ustach prymkę 
tytoniu i wstał.
— Cam, nie wiedziałem, że przyjdziesz. — Spojrzał na Ciare i krzywo się 
uśmiechnął. Miał sok tytoniowy na zębach. — Słyszałem, że wróciłaś.
— Witam, panie Morgan. — Starała się zapomnieć, że to on pierwszy pojawił się u 
nich, wtedy gdy ojciec się zabił. I nie winić go za to, że odciągnął ją od ciała.
— Pewnie jesteś teraz sławna i bogata... — Na tyłach rozległo się łomotanie i 
przekleństwa. Morgan uniósł brew, a potem splunął z wprawą do stojącego w kącie 
mosiężnego kubła. — Stary Biff urządzał hece przez cały dzień. Ma niesamowitego 
kaca.
— Ja się tym zajmę. — Cam zerknął za siebie, bo z aresztu dobiegały coraz to 
nowe przekleństwa. — Bud, odwieziesz Ciare do domu?
Z wdziękiem odwróciła się w stronę wyjścia, ale... zauważyła zdenerwowanie na 
twarzy Cama, napięte mięśnie na jego karku i ramionach.
— Mną się nie przejmujcie — powiedziała wzruszając ramionami i zaczęła 
przeglądać ogłoszenia na tablicy. — Zajmę się sobą.
Morgan poklepał się po okrągłym brzuchu.
— Skoro już tu jesteś, Cam, zrobię sobie przerwę na obiad.
Cameron skinął głową. Podszedł do grubych drzwi, które oddzielały areszt od 
biura. Przekleństwa słychać było nawet wtedy, gdy zamknął je za sobą.
— Przykra sprawa — powiedział Morgan spluwając ponownie. — Chodź, Bud, postawię 
ci kawę „U Marty”.
— Aha... To do zobaczenia, Clare.
104
105
— Uhm.
Po ich wyjściu Ciare podeszła do okna, by spojrzeć na miasteczko. W niedzielę 
było tu spokojnie, jak na obrazie. Kilkoro dzieci jeździło na rowerach po 
głównej ulicy. Na starym buicku siedziała mała grupka nastolatków — śmiali się i 
flirtowali. A w domach, wyobrażała sobie Ciare, ludzie zabierają się własnie do 
kolacji.
Z aresztu na tyłach dobiegały pełne wściekłości wrzaski Bifra, żądania i 
pogróżki pod adresem pasierba. Głosu Cama nie było wcale słychać. Zastanawiała 
się, czy odezwał się choć słowem. Może tylko słuchał.
Cam mówił — niskim, spokojnym głosem, w którym było więcej siły niż w rykach 
Biffa. Patrzył przez kraty na człowieka, przez którego jego życie było piekłem, 
i to od bardzo, bardzo dawna. Doktor Crampton opatrzył BifTa, ale jedno z oczu 
pijaka było zupełnie zapuchnięte, a jego nos na tle białych bandaży sprawiał 
wrażenie krwawej miazgi.
Cam nagłe zdał sobie sprawę, że BifT jest stary. Stary, zużyty i żałosny.
— Zostaniesz tu, dopóki jutro nie zapłacą za ciebie kaucji.
— Wypuść mnie zaraz, albo dopadnę cię, jak tylko wyjdę. Rozumiesz, smarkaczu?
Cam patrzył na jego poobijaną twarz i myślał, że zrobił to własnymi rękami. A 
przecież nawet dokładnie tego nie pamiętał. Przypominał sobie tylko, że ciosy, 
które zadał, padały w dzikiej nienawiści.
— Rozumiem. Trzymaj się z daleka od mojego miasta, staruchu.
— Twojego miasta? — Tłuste palce Biffa zacisnęły się na kratach. — Jesteś tutaj 
tylko wkurwiającym gówniarzem, i zawsze tak będzie. Przypiąłeś sobie pieprzoną 
gwiazdkę i już, wielki policjant! Jesteś nikim, tak samo jak twój stary!
Ręka Cama znalazła się między kratami tak błyskawicznie, że Bul nie miał 
możliwości odsunąć się. Materiał jego koszuli trzasnął w miejscu, gdzie złapał 
go Cam.
— A kto, jak myślisz, zmartwiłby się, gdybym znalazł cię martwego w tej celi? — 
Pociągnął Bifla ku sobie tak mocno, że twarz pijaka rozpłaszczyła się na prętach. 
Pomyśl o tym, draniu,
i trzymaj się ode mnie z daleka. A jeśli dowiem się, że polazłeś do domu wyżywać 
się na mojej matce, to cię zabiję. Dotarło?
— Nie masz jaj. Nigdy me miałeś! — Bill wyrwał mu się i uniósł dłoń do nosa, 
który zaczął znów krwawić. — Wydaje ci się, że wszystko wiesz, ale gówno wiesz 
tak naprawdę. Nie rządzisz tym miastem. Zapłacisz za to, że mnie tu wpakowałeś. 
Znam takich, którzy każą ci za to zapłacić.
Cam, pełen obrzydzenia, ruszył w stronę drzwi.
— Jak chcesz jeść, to licz się ze słowami. Powiem Mike”owi, żeby nic ci nie 
dawał, dopóki się nie uspokoisz.
— Zobaczymy się w piekle, gnojku — zawołał za nim BitY, tłukąc pięściami w kraty. 
Cam zamknął drzwi za sobą. — żeby to miała być ostatnia rzecz, jaką zrobię, 
zobaczymy się w piekle!
Kiedy został sam w celi, przetarł twarz i zaczął śpiewać.
Clare odczekała chwilę i odwr6cila się dopiero, gdy usłyszała, że Cam zamyka 
drzwi. Wystarczył jeden rzut oka na jego twarz, by miała ochotę podbiec do 
niego... Wolała się jednak uśmiechnąć.
— A ja myślałam, że masz nudną pracę.
Podszedł do biurka, by uniknąć z nią kontaktu. Chciał jej dotknąć, przytulić się 
do niej, ale czuł się taki... brudny.
— Powinnaś była pojechać do domu.
Przysiadła na jego biurku.
— Poczekam, aż ty mnie odwieziesz.
Zerknął na notatki Buda. Jego pismo było równe, niemal szkolne.
— Muszę jeszcze zadzwonić.
— Nie śpieszy mi się.
Ucisnął nasadę nosa kciukiem i palcem wskazującym. Przynajmniej Biff się zamknął, 
pomyślał.
— Mówi szeryf Rafferty z Emmitsboro, chciałbym prosić panią lub pana Smithfeld. 
Tak, pam Smitheld. Chodzi o to, co mówiła pani policji stanowej o Carly Jamison. 
— Słuchał przez chwilę, potem zaczął robić notatki. — Paniięta pani, co 
dziewczyna miała na sobie? Tak, wiem, gdzie to jest... O której to było? Nie, 
rozumiem, że nie chciała pani jej wziąć. Tak, to może być niebezpieczne. Trudno 
powiedzieć... Wszystko w porządku, zrobili państwo, co należało. Dziękujemy za 
pomoc. Tak, oczywiście, gdybyśmy jeszcze czegoś potrzebowali, zadzwonię do 
państwa.
106
107
Kiedy odłożył słuchawkę, Clare uśmiechnęła się do niego i pochyliła głowę.
— Brzmiało to bardzo oficjalnie i dyplomatycznie.
— Wielkie dzięki. — Wstał i ujął ją pod ramię. — Cholera, chodźmy stąd.
— Ile miała lat ta dziewczyna? — zapytała Clare, gdy wsiadali na motor.
— Około piętnastu, uciekła z Harrisburga. Wzięła czerwony plecak, była wściekła 
na rodziców, bo nie chcieli jej puścić na ferie na Florydę.
— Długo już jej nie ma?
— Za długo.
Uruchomił silnik. Ruszyli.
Słońce już zachodziło, gdy Clare udało się namówić Cama, by odprężył się trochę 
przy szklaneczce wina na ganku. Usiedli na huśtawce, a Clare nalała drogiego 
francuskiego chardonnay do musztardówek.
— Siadaliśmy tak często z tatą i czekaliśmy, aż świerszcze j zaczną grać. — 
Wyciągnęła przed siebie długie nogi i westchnęła. — Wiesz, Cam, taki powrót do 
domu, to powrót do mnóstwa problemów, co wcale nie znaczy, że to zły pomysł.
Cn sączył wino i zastanawiał się, czemu było takie pod- niecające — dzięki 
szklaneczkom, czy towarzystwu?
— Mówimy o mnie czy o tobie? — zapytał.
Rzuciła mu krótkie spojrzenie.
— Podobno jesteś całkiem niezłym szeryfem.
— Większość ludzi uważała Parkera za takiego, co tylko gadał, 1 więc „niezły” 
nic nie znaczy. — Dotknął pukla włosów, który miękko opadał na szyję Clare. — 
Dzięki. Jeśli pojechałbym prosto do domu, pewnie rozwaliłbym ścianę albo coś 
innego.
— No, to cieszę się, że pomogłam. Podobno masz ciekawy dom — spojrzała na niego 
znad szklaneczki — tylko, że mnie,
oczywiście, nikt nie zaprosi... J
— Zdaje się, że jestem ci winien wycieczkę.
— Zdaje się.
Pili w przyjemnej ciszy, patrząc na przejeżdżające samochody. Gdzieś w oddali 
zaszczekał pies, w powietrzu unosił się zapach 1 kwiatów, które zasadził jej 
ojciec.
Słońce wisiało już nisko nad horyzontem, lekki wiatr poruszał cieniami na 
trawniku.
Wydawało się zupełnie naturalne, że Cam dotknął jej twarzy, odwrócił ją w swoją 
stronę... Jego wargi leciutko musnęły jej usta, jakby na próbę. Patrząc sobie w 
oczy przysunęli się do siebie, ukołysani łagodnym ruchem huśtawki. Gdy zaczął 
mocniej całować Clare — jakże miał tego nie robić? — poczuł na ustach jej oddech.
Od jednej szklanki wina nie powinno się aż tak kręcić w głowie, pomyślała kładąc 
mu dłoń na piersi. Ani od jednego pocałunku, zwłaszcza pocałunku mężczyzny, 
którego znała prawie całe życie.
Oszołomiona odsunęła się nieco.
— Cam, myślę, że...
— Potem pomyślisz — mruknął cicho i znów przyciągnął ją do siebie.
Egzotyczne... Jakie to dziwne, że pocałunki nieśmiałej, chudej dziewczynki, jaką 
pamiętał z dzieciństwa, mogą mieć tak egzotyczny smak. Tak podniecający. 
Wiedział, że jego usta są natarczywe, ale nic nie mógł na to poradzić. Nie miał 
pojęcia, że jedno dotknięcie, jeden pocałunek sprawią, że tak bardzo będzie 
pragnął następnych.
Kiedy udało jej się złapać oddech, odsunęła się powoli, aż w końcu mogła znów 
spojrzeć w jego twarz. Pożądanie, które ujrzała w oczach Cama sprawiło, że serce 
zaczęło jej bić jak oszalałe.
— Och... — wyjąkała.
Uśmiechnął się.
— To dobrze czy źle?
— Po prostu „och”. — Drżącą dłonią podniosła szklankę do ust. Wino ostudziło 
nieco żar, który rozpaliły w niej pocałunki Cama. — Myślałam, że przyjechaliśmy 
tu uspokoić się i odpocząć.
— Przecież jest bardzo spokojnie.
— Uhm. — ...a jeśli on znów mnie pocałuje, wybuchnę jak fajerwerk, pomyślała. — 
Cn, zawsze myślałam, że w takich sprawach ludzie nie powinni się śpieszyć.
— W porządku.
Oparła się wygodniej, kładąc mu głowę na ramieniu. Dziesięć lat czekałem, by 
dowiedzieć się, jak to jest, pomyślał, i zaczął delikatnie kołysać huśtawką. 
Trudno to nazwać pośpiechem.
I gdy świerszcze zaczęły wreszcie cykać, ani on, ani ona nie zdawali sobie 
sprawy, że ktoś obserwuje ich przez teleskop.
Rozdział VII
Chociaż Brnie uważał szkołę za, delikatnie mówiąc, stratę czasu, lubił lekcje 
chemii. Było coś fascynującego w palnikach Bunsena, w probówkach i płytkach 
Petriego. Uczenie się na pamięć tablicy pierwiastków było nudne, ale nie miał 
nigdy problemów z pamięcią. Ani z rozpoznawaniem składników mikstur. Zagadki 
zawsze go pociągały.
Najbardziej podobała mu się praca w laboratorium. Było coś niesamowitego w 
mieszaniu chemikaliów, w sprawdzaniu reakcji. Czuł, ze kontroluje sytuację Lubił 
mierzyc, próbowac, tworzyc,
i bawił go pomysł, że kiedyś mógłby skonstruować bombę. Nie jakiegoś 
idiotycznego kopcia, jak „bomba” Danny”ego Moyersa, która wylądowała podczas 
przerwy w szatni dziewczyn. To dla smarkaczy. Ernie chciał czegoś, co wybuchłoby 
z hukiem, wywalając okna i doprowadzając wszystkich do staromodnej histerii.
Wiedziałby jak to zrobić. Szkoła i książki, które dostał od rodziców, zapewniły 
mu wystarczającą wiedzę. Był pewien swoich umiejętności. I jeśli kiedyś by się 
na to zdecydował, ne dałby się
złapać tak głupio, jak ten kretyn Moyers. Prawdziwa siła leży nie w 
przechwałkach — ale w tym, że ludzie zastanawiają się, kto jest
sprawcą.
Przyglądał się Jamesowi Athertonowi mażąc w swoim zeszycie. 1 Uważał nauczyciela 
za wyjątkowego idiotę. Powtarzał wszystko do
znudzenia tym swoim spokojnym belferskim głosem, czasem wyciągał chudą, żylastą 
szyję, lub długo czyścił okulary.
Jak jakaś czworooka żyrafa, pomyślał Ernie nie bez złośliwości. Wiadomo było 
powszechnie, że zrobił całkiem niezłe pieniądze
na kupnie ziemi, i że wcale nie musiałby uczyć. Ale mijał semestr za semestrem, 
a on, w tych swoich kretyńskich garniturach i krawatach, próbował uczyć o 
reakcjach chemicznych dzieciaki, które najczęściej gówno to obchodziło.
Ludzie mówili, że Atherton ma powołanie. Brnie doszedł do wniosku, że to 
wyjątkowy kutas.
Fakt, że był burmistrzem EnmiitsborO, bawił Ermego jeszcze bardziej. Co 
burmistrz takiej dziury miał w ogóle do roboty? Musiał podejmować ważne decyzje 
— na jaki kolor pomalować ławeczki w parku?
— Ocena z zajęć w laboratorium będzie się liczyła jako jedna czwarta oceny 
końcowej w waszym ostatnim półroczu w szkole — powiędział Atherton z tłumionym 
westchnieniem, patrząc w twarze uczniów. Po trzydziestu latach pracy w szkole 
wiedział dokładnie, jaki będzie wynik ostatniego semestru. Jakieś dziesięć 
procent nie zda, a zbyt wielu znowu ledwo się prześlizgnie.
— Panno Simnions, może mogłaby pani odłożyć na chwilę swój kompakt?
W klasie rozległy się chichoty, kiedy Sally Simmons niechętnie pakowała do torby 
płytę.
— Będziecie pracować w parach — mówił dalej Atherton, starannie składając plik 
papierów przed przystąpieniem do rozdawania ich uczniom. — Na kartkach macie 
napisane, kto z kim pracuje. Proponuję, żebyście zapoznali się z kolejnymi 
fazami eksperymentu. Opisów spodziewam się za dwa tygodnie.
Papiery zaczęły krążyć po klasie, zewsząd rozległy się jęki, ciche rozmowy i 
komentarze. Ernie przeczytał —. niespecjalnie go to zainteresowało — że miała z 
nim pracować Sally Simmons.
— Od was będzie zależało, jak podzielicie się pracą — rzekł Atherton 
przekrzykując szum. Patrzył na uczniów obojętnie, jak zwykle. Znał ich lepiej, 
niż mogli się domyślać. — Pamiętajcie, pracujecie razem i ocena, dobra czy zła, 
będzie wspólna. Możecie teraz pójść na stanowiska i zająć się rozplanowaniem 
pracy — uniósł kościsty palec — tylko po cichu.
Spojrzał na zegar i, podobnie jak uczniowie, poczuł ulgę na myśl, że do przerwy 
zostało już tylko dziesięć minut.
111
110
— No, to chyba pracujemy razem. Sally uśmiechnęła się szeroko. Znała Erniego od 
lat, ale nigdy nie byli blisko i wciąż nie wiedziała, co o nim myśleć. Czasem 
sprawiał wrażenie szalonego, to znów popadał w melancholię. Bardzo to 
odpowiadało dziewczynie, która czuła sympatię dla buntowników.
— Taak... — Rzucił jej przeciągłe, nieruchome spojrzenie, aż dziewczyna 
zaniepokojona oblizała usta.
— Myślę, że moglibyśmy pouczyć się i zacząć pisać kiedyś po szkole. Możemy pójść 
do mnie, jeśli chcesz.
— Po szkole pracuję.
— No... to może po pracy. Jeśli wolisz, mogę przyjść do ciebie.
Tak długo nie spuszczał z niej wzroku, że wreszcie zaczęła się bawić kosmykiem 
włosów, potem zaś guzikiem u bluzki. Serce biło jej mocno pod koronkowym 
stanikiem, który podwędziła starszej siostrze.
— Do domu wracam zwykle około dziewiątej — rzekł w końcu Ernie. — Możemy pójść 
do mnie, nie będzie nikogo, kto by nam przeszkadzał. — Uśmiechnął się powoli, 
ukazując ostre zęby. — Chyba że Josh się wkurzy...
Uśmiechnęła się i ona. Teraz czuła się już pewniej.
— Myśmy.., zerwali. Josh jest miły i w ogóle, ale potrafi być beznadziejny.
— Tak? A przez ostatnie parę tygodni tak ze sobą trzymaliście...
Odrzuciła do tyłu falę ciężkich, ciemnych włosów.
Tylko tak chodziliśmy. Ludzie zaczęli uważać nas za parę, odkąd znaleźliśmy ten 
pusty grób. Jeśli chcesz, mogę przyjść nawet dzisiaj, i od razu weźmiemy się do 
roboty.
Uśmiechnął się lekko.
— Tak, weźmiemy się do tego.
Ciekawe, czy jest dziewicą.
Po szkole Ernie pojechał do Ciare. Nie miał nic przeciwko sypianiu z SaJly, ale 
sny, od których robiło mu się gorąco, dotyczyły jego nowej sąsiadki. Zastanawiał 
się, jak by to było mieć je obie naraz, tak jak to widział na filmie porno, 
który ściągnął Lessowi Gladbillowi na stacji.
Kiedy o tym myślał, pociły mu się dłonie. Imponowała mu siła, chciał dominować. 
Przelecieć je obie — to byłoby coś. Byłby kimś.
Wjechał na podjazd domu Ciare i wyłączył silnik. Patrzył z podwórka, jak 
dziewczyna pracuje młotem i nożycami do cięcia blachy. Było dość ciepło, miała 
więc na sobie tylko szorty, porządnie wytarte na brzegach nogawek, i bawełnianą 
koszulkę, która zsuwała jej się z ramienia.
Jak by to było — wejść tam i zerwać z niej tę koszulkę? Tak po prostu w biały 
dzień. Otworzyłaby szeroko oczy, źrenice rozszerzyłyby jej się ze strachu i 
zaskoczenia. Rzuciłby ją na beton. Broniłaby się. Za to potem... potem byłaby 
rozpalona i gotowa.
Nie podobało mu się, że szeryf RafTerty także interesował się Clare, ale Ernie 
niespecjalnie się tym przejmował. Był przekonany, że w razie czego będzie umiał 
zająć się i szeryfem.
Wysiadł z ciężarówki i ruszył w stronę garażu.
Ciare była tak pochłonięta kszaltowanieni metalu, że zauważyła chłopaka, dopiero 
kiedy do niej podszedł. Wyprostowała się, rozmasowała sobie plecy i uśmiechnęła 
się.
— Cześć.
Wygięła się do tyłu, a jej małe, jędrne piersi zarysowały się wyraźnie pod 
koszulką. Ernie wyobraził sobie, że ściska je w dłoniach.
— Mówiłaś, żebym przyszedł kiedyś po szkole.
— Mówiłam. — Odłożyła młotek. — Cieszę się, że chcesz mi pomóc.
Przez chwilę musiała się skupić, by oderwać myśli od rzeźby, nad którą właśnie 
pracowała, i skupić się na nowym pomyśle.
— Słuchaj, w kuchni jest krzesło, może byś je tu przyniósł? Jak chcesz, weź 
sobie pepsi.
— Dobra.
Gdy wrócił, na stole do pracy było już trochę miejsca.
— Postaw je tam. Może od czasu do czasu będziesz chciał oprzeć rękę na poręczy. 
Gdybyś się zmęczył, mów śmiało. — Usadowiła się na stole, ściszyła trochę starą 
piosenkę Moody Blues i zachęciła go gestem, by usiadł. — Zrobię tylko parę 
szkiców. Może gdybyś oparł rękę na poręczy i zacisnął dłoń w pięść... 0, tak — 
uśmiechnęła się do niego. — A jak tam w szkole?
— W porządku.
112
113
-Aha.
Małomówny, pomyślała, ale postanowiła spróbować jeszcze raz.
— Zajmujesz się jakimś sportem czy czymś takim?
— Sportem nie.
— Masz dziewczynę?
Spojrzał przeciągle na jej nogi.
— Nikogo szczególnego.
— Aha, sprytny jesteś. Co robią twoi starzy?
Zmarszczył nos — weszło mu to już w nawyk.
— Mają pizzerię.
— Serio? — Przestała rysować. — Byłam niedawno na pizzy... rewelacja. Muszę ci 
powiedzieć, że zrezygnować z nowojorskich pizzerii wcale nie było łatwo. Ale 
Rocco”s świetnie je zastępuje.
Wzruszył ramionami. Zrobiło mu się przyjemnie i natychmiast zezłościł się o to 
na siebie.
— To nic takiego.
— Łatwo ci tak mówić, skoro masz to od zawsze. Otwórz pięść i rozprostuj palce... 
Mmmm. — Rysowała w skupieniu. — Więc... gdzie mieszkaliście przedtem?
— W New Jersey.
— Naprawdę? Czemu się przeprowadziliście?
Znowu obrzucił ją ponurym spojrzeniem.
— Nie pytaj. Starzy nie pytali.
Uśmiechnęła się do niego ze współczuciem.
— Tu nie jest znowu tak źle.
— To martwa dziura. Nienawidzę tego miejsca. Ludzie siedzą i gapią się, jak 
trawa rośnie.
Aż trzy zdania z rzędu, pomyślała. Musi to naprawdę przeżywać.
— Pewnie trudno ci będzie w to uwierzyć, ale przychodzi taki czas, że ma się 
ochotę patrzeć na trawę.
— Gadanie! — mruknął niechętnie. — Ty możesz wrócić do Nowego Jorku, kiedy tylko 
zechcesz.
— Fakt. — ...a dzieciaki, pomyślała, choćby nie wiem jak walczyły o niezależność, 
muszą siedzieć na miejscu. — Niedługo będziesz mógł decydować sam za siebie. Los 
Angeles, niani rację?
— No. Wyniosę się stąd do wszystkich diabłów. — Znowu patrzył na jej nogi, na 
poszarpany brzeg bardzo krótkich szortów. — Byłaś tani?
— Tak, raz czy dwa razy. To nie dla mnie. Ciekawa jestem, co będziesz o tym 
myślał, kiedy wreszcie się tam znajdziesz. Daj mi koniecznie znać. Dobrze, teraz 
znowu pięść... — Przewróciła stronę w szkicowniku, a potem potrząsnęła głową. — 
Wiesz, co bym chciała? Pokaż rękę od łokcia w górę. Zdjąłbyś koszulę? Chyba nie 
jest za zimno.
Spojrzał na nią, a w jego oczach było coś dziwnego... Ściągnął bawełnianą 
koszulkę przez głowę. Chciała go. Wiedział o tym dobrze.
Tymczasem Clare widziała tylko szczupłego, złego na cały świat chłopaka u progu 
dorosłości. Więcej: widziała temat — szczupłe, zaskakująco dobrze umięśnione 
ramię, o sile, która drzemała gdzieś wewnątrz.
— Tak będzie dobrze. — Zeskoczyła ze stołu. — Poczekaj, ustawię ci rękę. Nie 
będziesz musiał długo tak stać, byłoby niewygodnie.
Ujęła go za łokieć, podniosła lekko, zgięła. A potem zamknęła palce na jego 
dłoni, by znów zacisnąć ją w pięść.
— Tak, teraz gdybyś mógł trzymać rękę pod tym kątem... Dobrze, napnij trochę 
mięśnie. Doskonale. Masz wrodzony talent.
Zrobiła krok do tyłu i nagle ujrzała wisiorek, który miał na szyi. Był ze srebra, 
mial dziwny, geometryczny kształt. Jak pentagram, pomyślała i spojrzała na 
chłopaka.
— Co to jest? Amulet na szczęście?
Zacisnął na nim wolną dłoń, jakby chciał go osłonić.
— Tak jakby.
Przestraszyła się, że go speszyła, więc wróciła do rysowania.
Pracowała przez godzinę, pozwalając, by Ernie często robił przerwy i dawał 
odpocząć ręce. Raz czy dwa przyłapała go, gdy przyglądał jej się z dziwnie 
dorosłym błyskiem w oku. Starała się jednak o tym nie myśleć, rozbawiona, że 
trochę mu się podoba. Nawet jej to pochlebiało.
— Świetnie, Ernie, naprawdę. Chętnie zaczęłabym modelować w glinie, gdybyś znowu 
mógł mi poświęcić kilka godzin.
— Dobrze.
— Pewnie zostało ci już tylko parę tygodni. — Przez cały czas nie przestawała 
rysować i starała się trochę go ośmielić.
114
115
— Pójdę po pieniądze.
Kiedy Ernie został sam, zaczął chodzić po garażu. Zatrzymał się na chwilę na 
widok rzeźby stojącej w kącie. Jego palce zacisnęły się na pentagramie, gdy 
przyglądał się pól ludzkiej, pół zwierzęcej figurze, którą Ciare stworzyła z 
metalu i koszmarów.
To znak, pomyślał, oddychając szybko. Dłoń drżała mu lekko, gdy sięgnął, by z 
czcią dotknąć rzeźby. Ciare przysłano tu dla niego. Jego modły i ofiary zostały 
przyjęte. Pan Ciemności przywiódł ją tu — dla niego. Teraz musi jeszcze tylko 
poczekać na właściwe miejsce i czas, by wziąć to, co do niego należy.
— Co o tym myślisz?
Chłopak ostrożnie włożył koszulkę, a potem się odwrócił. Stała tuż za nim. 
Patrzyła, tak jak on, na rzeźbę. Czuł zapach dziewczyny — rozgrzanej skóry i 
mydła.
— Ma w sobie siłę.
Była zaskoczona taką opinią w ustach siedemnastolatka. Zaintrygowana, odwróciła 
się do niego i zaczęła mu się przyglądać.
— Myślałeś kiedyś, żeby zostać krytykiem?
— Czemu ją zrobiłaś?
— Nie mogłam jej nie zrobić.
To była idealna odpowiedź.
— Zrobisz jeszcze więcej.
Rzuciła szybkie spojrzenie w stronę stojącej na stole rzeźby.
— Tak, pewnie tak. — Wzdrygnęła się i podała mu kilka banknotów. — Naprawdę 
cieszę się, że dla mnie pozujesz.
— Podobało mi się. Ty mi się podobasz.
— To dobrze. Tymi też. — Zadzwonił telefon i Clare odwróciła się w stronę drzwi 
do kuchni. — Muszę lecieć. Do zobaczenia, Ernie.
— Aha. — Wytarł dłonie w dżinsy. — Zobaczymy się niedługo. Clare była już przy 
lodówce. Otworzyła ją sięgając jednocześnie
po słuchawkę.
— Halo?
Wyjęła parówkę, musztardę, pikle i colę, a w słuchawce przez cały czas rozlegało 
się ciężkie, wilgotne dyszenie. Uśmiechnęła się, wrzuciła parówkę do kuchenki 
mikrofalowej i zaczęła dyszeć w odpowiedzi, od czasu do czasu dodając chrapliwe 
„tak, och tak!”. Nastawiła zegar i otworzyła butelkę.
— Och, tylko nie przerywaj!... — Zakończyła długim, przeciągłym jękiem.
— Dobrze było? — zapytał niski, męski głos.
— Cudownie. Niewiarygodnie. Super. — Pociągnęła łyk pepsi. — Jean-Paul, przez 
telefon jesteś niesamowity.
Wyjęła kiełbaskę z kuchenki, zawinęła ją w kromkę chleba Wonder i posmarowała 
obficie musztardą.
— Jak Angie się dowie...
— Jestem przy drugim telefonie, idiotko.
Clare, chichocząc, dołożyła kilka plasterków korniszona.
— Wydało się! Co się tam u was dzieje?...
Po tym teraz powiedział Jean-Paul — nie powiem, co się u mnie stało!
— Zachowuj się! — rzuciła Angie miękko. — Chcieliśmy się dowiedzieć, co się 
dzieje u ciebie.
— U mnie w porządku. — Clare z zadowoleniem podniosła do ust ogromną kanapkę i 
wgryzła się w nią. — Naprawdę dobrze... — mamrotała z pełnymi ustami. — Właśnie 
skończyłam robić szkice nowego modela. Chłopiec ma świetne ramiona.
Serio?
Rozbawiona tonem Angie, Clare potrząsnęła głową.
— Naprawdę „chłopiec”. Ma jakieś szesnaście — siedemnaście lat. Zrobiłam też 
parę rysunków mojej przyjaciółki, która jest kelnerką. Sprawność i poezja w 
ruchu. I mam na oku rewelacyjne dłonie... — pomyślała o Camie i zamyśliła się, 
żując kanapkę — może nawet twarz. Albo całe ciało.
Zastanawiała się, jak by zareagował, gdyby go poprosiła O pozowanie nago.
— Zdaje się, że jesteś zajęta, chrie. — Jean-Paul podniósł z biurka kawałek 
ametystu.
— Jestem. Angie, ucieszysz się, jak ci powiem, że pracuję codziennie. Naprawdę 
pracuję — dodała sadowiąc się na blacie i znów wgryzając się w kanapkę. — Nawet 
skończyłam już jedną rzecz.
— I?
— Wolałabym, żebyś sama zobaczyła. Nie mam do niej dystansu.
Jean-Paul ramieniem trzymał słuchawkę przy uchu. W ten sposób mógł przerzucać 
kamień z ręki do ręki.
116
117
— A jak życie w dziczach?
— W dziczy — poprawiła Ciare. — Wszystko dobrze. Nie chcecie sami sprawdzić?
— Co ty na to, Angie? Chciałabyś spędzić parę dni na wsi? Nawąchamy się zapachu 
krów, będziemy się kochać na sianie.
— Pomyślę.
— Tydzień w Emmitsboro to nie roczne zesłanie. — Ciare zapaliła się do pomysłu. 
— Nie mamy tu niedźwiedzi ani oszalałych gwałcicieli.
— Je suis dsolĆ — powiedział Jean-Paul. — To co wy tam macie, chrie?
— Spokój, ciszę. Nawet coś w rodzaju miłej nudy. — Pomyślała o Erniem, o jego 
młodzieńczym buncie i niepokoju. Nuda nie jest dla wszystkich. — Pokażę wam 
najważniejsze miejsca, bar „U Marty” i Tawernę Clyde”a, a potem posiedzimy sobie 
na ganku, będziemy pić piwo i patrzeć, jak trawa rośnie.
— Brzmi obiecująco — mruknęła Angie.
— Zobaczymy, co się da zrobić — zadecydował Jean-Paul. — Chciałbym zobaczyć 
Tawernę.
— Świetnie. — Ciare uniosła butelkę w niemym toaście. — Spodoba wam się. 
Naprawdę. Idealne amerykańskie małe nuasteczko. W Emmitsboro nigdy mc się nie 
dzieje.
Padał leciutki wiosenny deszcz, zamieniając w błoto ziemię wewnątrz kręgu. Tym 
razem w dole nie było ognia — tylko zimny popiół i kości. Świece zostały 
zastąpione latarniami. Księżyc i gwiazdy przesłaniała gruba warstwa chmur.
Decyzja już zapadła, a oni me chcieli czekać. Dziś zjawiło się tylko pięć 
ubranych w płaszcze postaci. Stara gwardia. To spotkanie, ten rytuał miały być 
tajemnicą dla wszystkich poza garstką wybranych.
— Chrystc, ale gówniana pogoda.
BifY Stokey grubą łapą osłonił papierosa przed deszczem. Tej nocy nie było 
żadnych narkotyków, świec, śpiewu ani dziwki. Przecież przez dwadzieścia lat, od 
kiedy należał do sekty, nigdy nic się nie zmieniło!
Zamiast ołtarza był tylko pusty pień i odwrócony krzyż. Towarzysze BifTa zdawali 
się nerwowi i ostrożni. Nikt nie rozmawiaL
— Co to, u diabła, ma znaczyć? — Nie pytał nikogo konkretnego. — Co jest?
— Mamy sprawy do załatwienia.
Kapłan-przywódca wystąpił z grupki, wszedł do środka kola
i odwrócił się do mężczyzn. Ukryte pod maską oczy ziały pustką
i ciemnością. Bliźniacze otchłanie piekieł. Uniósł ramiona, rozczapierzył chude 
palce.
— Jesteśmy nieliczni. Jesteśmy pierwszymi. W naszych dłoniach moc jaśnieje 
większym blaskiem. Nasz Pan dał nam wielki dar, by przywodzić do Niego innych, 
ukazując im Jego chwałę.
Wyglądał jak rzeźba, niesamowite odbicie koszmaru dręczącego Ciare. Ciało 
wyprężone, głowa uniesiona, rozpostare ramiona. Jego oczy błyszczały pod maską — 
wiedział, co ma się stać, znał moc, dla innych niepojętą.
Przybyli na jego wezwanie, jak dobrze wytresowane psy. Pójdą za jego rozkazem 
jak bezmyślne owce. A jeśli któryś z nich zachował jeszcze resztki tak zwanego 
sumienia, pozbędzie się ich z żądzy władzy.
— Nasz Pan jest niezadowolony. Domaga się zemsty, zdradzony przez jedno ze swych 
dzieci, przez jednego z wybranych. Prawo zostało złamane, a my musimy się 
zemścić. Dziś jest tu śmierć.
Opuścił ręce, a wtedy jeden z odzianych na czarno mężczyzn wyciągnął spod 
peleryny kij baseballowy. Biff zdążył otworzyć usta w zdumieniu, i wtedy właśnie 
potężny cios spadł na jego głowę.
Gdy odzyskał przytomność, był już nagi, leżał przywiązany do pnia. Krople 
deszczu ziębiły jego skórę. Ale nic, zupełnie nic nie mogło się równać z 
lodowatym strachem, który ściskał jego serce.
Stali wokół niego, jeden u stóp, jeden przy głowie i dwóch z obu stron, po 
bokach. Czterech mężczyzn, których znał przez całe życie. Ich oczy stały się 
obce. Wiedział dobrze, że widzą śmierć.
Ogień płonął już, a deszcz syczał na kłodach. Dźwięk przypominał odgłos smażenia.
— Nie! — Szarpnął się, napinając mięśnie rąk i nóg, wijąc się na pniu. — Jezu 
Chryste, nie!
W panice wezwał imię Boga, którego przeklinał przez dwadzieścia lat. Usta 
wypełniał mu strach — i krew płynąca z miejsca, gdzie przygryzł własny język.
— Nie możecie. Nie możecie. Złożyłem przysięgę.
118
119
Prawo.
— Nigdy! Nigdy nie złamałem Prawa. — Sznury wrzynały się mu w nadgarstki, bo 
wciąż próbował się wyrwać. Pierwsze krople krwi spłynęły na pień.
— Nie okazujemy gniewu. Oto Prawo.
— Oto Prawo — zaintonowali pozostali.
Byłem pijany. — Jego pierś uniosła się, gdy zaczął płakać, roniąc drobne, 
gorzkie łzy strachu. Pod maskami w cieniu kapturów kryły się twarze, które 
dobrze znał. Przenosił oczy z jednej na drugą, błagając, pełen przerażenia. — 
Kurwa... Boże, byłem pijany!
— Złamałeś Prawo powtórzył kapłan. W jego glosie nie było litości ani wzburzenia, 
choć namiętność zaczynała w nim wzbierać, niczym czarne, wrzące fale. — 
Pokazałeś, że nic umiesz go przestrzegać. Jesteś słaby, a słabi będą starci 
przez silnych.
Rozlegf się dźwięk dzwonu. Kapłan podniósł głos, by przekrzyczeć płacz i 
przekleństwa BuTa.
— O Panie Czarnych Płomieni, daj nam moc!
— Moc Twojej chwały — odpowiedzieli pozostali.
— Panie Wieków, daj nam siłę!
— Siłę Twemu Prawu.
In nomine Def nostri Satanas Luc Ęferi excelsi!
— Aye, Safari.
Podniósł srebrną czarę.
— Oto wino goryczy. Piję w rozpaczy po bracie, któregośmy stracili.
Pił długo, chciwie, wlewając wino przez otwary pysk maski. Odstawił wreszcie 
kielich, ale wciąż był spragniony. Spragniony krwi.
— Bo został osądzony, i został skazany.
— Zabiję cię! — ryknął BitY, raniąc sobie ręce, gdy szarpał się z więzami. — 
Wszystkich was pozabijam! Błagam, Boże, nie róbcie tego!
— Ofiara została naznaczona. W sercu Księcia Piekiel nie ma litości. W jego Imię 
żądam, by ciemne moce obdarzyły mnie swą diabelską siłą. Na wszystkich bogów 
piekielnych otchłani, żądam, by to, czego pragnę, nadeszło!
— Wezwijcie Ich!
— Bafomecie, Loki, Hekate, Belzebubie!
— Jesteśmy Waszymi dziećmi!
BifT wył, przeklinał ich i błagał, dławiąc się strachem. Kapłan pragnął, by 
przerażenie przepełniło ofiarę. Śpiewał dalej.
— Głos mego gniewu rozdziera ciszę. Moja zemsta jest całkowita. Jestem 
zniszczeniem. Jestem zemstą. Jestem sprawiedliwością piekieł. Wzywam dzieci Pana 
Ciemności: niech z rozkoszą zetrą naszego upadłego brata. Zdradził, a jego 
śmiertelny krzyk, jego zmasakrowane ciało służyć będą za ostrzeżenie tym, którzy 
odchodzą od Prawa.
Przerwał i uśmiechnął się pod maską.
— 0, bracia nocy, wy, którzy unosicie się na gorącym oddechu piekieł, 
zaczynajcie!
Gdy pierwszy cios zmiażdżył mu kolano, Bifi wydał przejmuj ący krzyk. Bili go z 
precyzją i bezdusznością maszyn. I jeśli nawet któryś z nich go żałował, żądza 
mordu okazała się silniejsza. Prawo okazało się silniejsze.
Kapłan stał z boku, patrząc na masakrę z uniesionymi w górę ramionami. Kazał 
zabić już dwóch braci. Już dwa razy błyskawiczna, bezlitosna zemsta zdusiła 
podnoszący się płomień buntu. Wiedział dobrze, że niektórzy są niezadowoleni i 
że sekta zaczyna odchodzić od dawnej czystości rytuałów. Działo się tak, w miarę 
jak przybywało żądnych krwi, seksu, deprawacji.
Takie rzeczy zdarzały się już i były do przewidzenia.
Ale to on pilnował, by jego dzieci szły ścieżką, którą wyznaczył. On pilnował, 
by ci, którzy zboczyli z drogi, zapłacili za swój błąd.
BitY krzyczał nadal, a kapłan czuł narastającą rozkosz.
Nie zamierzali zabić go szybko. To nie był sposób. Z każdym głuchym uderzeniem 
drewna o kości krew kapłana krążyła szybciej, mocniej biło mu serce. Krzyk trwał 
nieprzerwanie — wysoki, niesamowity, nieludzki dźwiek.
Głupiec, myślał kapłan. Śmierć głupca na niewiele się zdawała — jeśli nie liczyć 
rozkoszy zabijania. Ale ta śmierć posłuży innym za ostrzeżenie przed gniewem. 
Jego gniewem. Bo dawno już temu zrozumiał, że to nie Szatan tu rządzi, lecz on.
To on był mocą.
Chwała śmierci należała do niego.
Kapłan spojrzał na naznaczone blizną lewe jądro BuTa. Znak trzeba było usunąć.
— Nie jesteś już jednym z wybranych. Złamałeś śluby. Złamałeś
120
121
Rozkosz zabijania należała do niego.
Gdy krzyki zmieniły się w słabe, bulgoczące zawodzenie,
podszedł do ofiary. Stał nad Biffem wznosząc czwarty kij. Widział,
że w zamglonych oczach wciąż jeszcze czai się strach. A nawet
lepiej — była w nich nadzieja.
— Proszę... Krew płynęła z ust Biffa, krztusił się nią. Próbował unieść dłoń, 
ale jego palce były nieruchome, jak połamane gałązki. Przekroczył już granicę 
bólu, złamany męką, do jakiej żaden człowiek nie został stworzony. — Błagam, nie 
zabijajcie mnie. Złożyłem śluby. Złożyłem śluby.
Kapłan prawie na niego nie patrzył, wiedząc, że czas jego triumfu dobiega już 
końca.
— On jest Sędzią. On jest Panem. Co zrobiliśmy, zrobiliśmy : w imię Szatana. — 
Jego oczy spoczęły na twarzy BifFa, wciąż jeszcze nietkniętej. — Ten, kto ginie 
dziś w nocy, wydany będzie na męki, na niedolę. W nicość.
BifT widział wszystko wyraźnie, to znów obraz zamazywał się
przed oczami, krew kapała z ust z każdym płytkim oddechem. Nie
będzie więcej krzyczał. Wiedział, że już nie żyje, i odmawiał jeszcze
ostatnie modlitwy. Do Chrystusa. Do Lucyfera..
Zakaszlał raz, gwałtownie, i omal nie stracił przytomności.
— Zobaczymy się w piekle — zdołał powiedziać.
Kapłan pochylił się nisko, tak by tylko Biff mógł go słyszeć.
— To jest piekło!
Drżąc z rozkoszy zadał ostatni cios — coup de grc2ce. Jego gorące nasienie 
trysnęło na ziemię.
Gdy palili kije w ofiarnym dole, krew wsiąkała w błoto.
Rozdział VIII
Cam stał przy płocie, który wyznaczał wschodni brzeg pastwiska Doppera. Sam 
Matthew Dopper siedział na traktorze, silnik pracował na jałowym biegu. Farmer 
nasunął czapkę na oczy, policzek wypychała mu prymka tytoniu. Motor maszyny 
pracował równo, a to dzięki umiejętnościom najstarszego syna Doppera, który 
wolał grzebać w silnikach, niż orać pola.
Minęła dopiero dziesiąta, lecz kraciasta koszula farmera była już nieźle 
przepocona. Mężczyzna nie miał dwóch palców u lewej dłoni — rezultat wypadku 
przy pracy. Wypadek nie wpłynął na pracę Doppera, nie zmienił też jego wyników w 
grze w kręgle, na które Dopper chodził w każdą środę wieczorem. Jedyną 
konsekwencją było to, że nabrał respektu dla maszyn.
Białka oczu miał wiecznie zaczerwienione, bo spędził pięćdziesiąt parę lat 
wystawiając się na wiatr i pył zbożowy. Na jego zaciętej, pobrużdżonej twarzy 
malowała się nieustępliwość i upór.
Mathew urodził się na farmie. Przejął całą osiemdziesięcioakrową
farmę, gdy jego staruszek wreszcie przeniósł się na lepszy świat,
a Junior posłał samego siebie do diabła w pobliskim lesie. Tu żył
i pracował, tu zamierzał umrzeć. Nie potrzebował RaiTerty”ego
Z jego odznaką i radami, jak ma się troszczyć o swoje sprawy.
— Matt, to już trzecia skarga w tym miesiącu.
W odpowiedzi Dopper splunął z traktora.
— Cholerne mieszczuchy! Wprowadzili się, nabudowali dornków na ziemi Hawbakera, 
a teraz chcą mnie wykurzyć. Nie ruszę się stąd. To moja ziemia.
Cam postawił nogę na dolnej belce płotu i zmówił w duchu modlitwę o cierpliwość. 
Silna woń nawozu sprawiała, że drżały mu nozdrza.
— Nikt cię nie wypędza, Matt. Po prostu trzymaj psy na łańcuchu.
— Psy były na farmie od stu lat — Matt splunął znowu i nikt ich nie wiązał.
— Wszystko się milenia. — Cam spojrzał daleko, ponad polarni, gdzie w oddali 
rysowały się małe, pudełkowate domki. Niegdyś były tam tylko poła, łąki, 
pastwiska. Kiedy jechało się tamtędy o świcie lub o zmroku, można było zobaczyć 
pasące się sarny. Teraz ludzie montowali na daćhach anteny satelitarne, a do 
ogródków wprowadzali sarenki — z fajansu.
Nic dziwnego, że jestem po strome Matta, pomyślał Cain. Ale praca to praca.
— Tyle że twoje psy nie są na farmie. O to chodzi.
Matt uśmiechnął się.
— Zawsze lubiły srać na ziemi Hawbakera.
Cam me umiał powstrzymać uśmiechu. Walka między DoppeTami a Hawbakerami trwała 
od pokoleń. Obu stronom wyraźnie to odpowiadało. Cam zapalił papierosa i 
przechylił się przez płot.
— Brakuje mi czasami starego Hawbakera na tym jego kombajnie.
Dopper zacisnął usta. Prawdę mówiąc, jemu też brakowało starego.
— Zrobił, co musiał. I nieźle na tym zarobił. — Wyjął z kieszeni wymiętoszoną 
bandanę i wytarł głośno nos. — Ale ja tu zostaję. Będę na farmie, póki tchu 
starczy.
— Przełaziłem przez płot i kradłem ci kukurydzę.
— Wiem. — Niechęć farmera osłabła trochę, gdy Carn przywołał stare wspomnienie. 
— Mam najlepszą Srebrną Królową w całym hrabstwie. Zawsze miałem i zawsze będę 
miał.
— O to się nie będę kłócił. Robiliśmy sobie obozy tam, w lesie, i piekliśmy ją w 
ognisku. — Uśmiechnął się do farmera na wspomnienie smaku kukurydzy. Była słodka 
jak miód. — Myśleliśmy, że nic me wiesz.
— Wiem, co się dzieje na mojej własnej ziemi. — Poprawił czapkę i spojrzał na 
odległy las. W jego oczach przez krótką chwilę błysnął żal. — Nigdy wam nie 
żałowałem kilku kaczanów. My tutaj umiemy się troszczyć o swoich.
— Będę o tym pamiętał, jak przyjdzie czerwiec — westchnął cicho. — Matt, 
posłuchaj, na tym osiedlu jest kupa dzieciaków. Mnóstwo. A twoje trzy wilczury 
to cholernie duże bydlaki.
Dopperowi wydłużyła się mina.
— Nikogo nie pogryzły.
— Jeszcze nie. — Cam wypuścił powietrze. Wiedział, że może do upojenia powoływać 
się na obowiązujące w hrabstwie prawo, a i tak nikt nie będzie go słuchał. 
Pomimo jednak całej sympatii, jaką czuł do Doppera, nie mógł ryzykować. — A nuż 
któryś z psów pogryzie kiedyś jakieś dziecko? Matt, przecież wiem, że nie chcesz, 
by komuś stała się krzywda.
Uniósł dłoń, zanim Dopper zdążył zaprotestować.
— Wiem, to po prostu kanapowce. Może przy tobie. Ale nikt nie przewidzi, jak 
zachowają się w stosunku do obcych. Jak coś się stanie, psy trzeba będzie uśpić, 
a ty będziesz płacił. Nie upieraj się, tak będzie lepiej dla wszystkich. Weź je 
na łańcuch, zbuduj im wybieg, ogródź kawałek ogrodu.
Stary spojrzał krzywo na Cama, a potem splunął. Miał swoje powody, by trzymać 
trzy duże psy. Dobre powody. Człowiek musi bronić siebie i rodziny przed... Jego 
wzrok powędrował znów w stronę drzew, potem gdzieś wdał. Przed wszystkim, co 
mogłoby im zagrozić.
Nie lubił kompromisów. Wiedział jednak dobrze, że jeśli się nie zgodzi, 
przyjdzie do niego jakiś dupek z Amerykańskiego Towarzystwa Ochrony Zwierząt i 
zacznie się w to mieszać. Albo jakiś mieszczuch pozwie go do sądu. A nie mógł 
sobie pozwolić na opłacanie durnych adwokatów.
— Pomyślę.
Była to najbliższa zgody odpowiedź, jaką Cam uzyskał w ciągu ostatnich sześciu 
tygodni. Palił w milczeniu, przyglądając się mężczyźnie na traktorze. Psy pójdą 
na łańcuch, pomyślał, bo Matt nie będzie narażał ani ich, ani swojej farmy.
— A jak tam rodzina? — zapytał, chcąc zakończyć rozmowę przyjaznym akcentem.
— Całkiem nieźle. — Dopper rozluźnił się trochę. 
124
125
Sue Ellen rozwiodła się wreszcie z tym beznadziejnym sprzedawcą samochodów — 
uśmiechnął się do Cama. — Przegapiłeś ją za pierwszym razem. Może zwróciłaby na 
ciebie uwagę teraz, kiedy masz forsę i stałą pracę.
Cam uśmiechnął się w odpowiedzi. Nie czuł się urażony.
— Ile ona teraz ma dzieciaków?
— Czworo. Dla niej zajść w ciążę, to jak kichnąć. Ale dostała pracę. W kasie u 
J.C. Penny”ego, w tym cholernym centrum handlowym. Nancy zajmuje się najmłodszym.
Zerknął w stronę domu, gdzie jego żona siedziała zajęta najmłodszym z wnucząt.
Gadali jeszcze przez kilka chwil — o najstarszym synu, który powinien był już 
godzinę temu skończyć pracę na polu i karmienie zwierząt, i o najmłodszym, który 
uczył się w college”u.
— Wyobraź sobie, chłopak musiał pójść do szkoły, żeby nauczyć się pracować na 
farmie. — Dopper splunął, tym razem z wyrzutem. — Zdaje się, że wszystko 
rzeczywiście się zmienia, czy tego chcesz, czy nie. No, wracam do roboty.
— Mają łańcuchy w żelaznym — rzucił na odchodnym Cam i zgasił papierosa. — Do 
zobaczenia, Matt.
Dopper patrzył, jak Cam idzie do samochodu, a potem przeniósł spojrzenie na 
majaczące w oddali domki. Pieprzone mieszczuchy, pomyślał i uruchomił traktor.
Cam zawrócił samochód tak, że spod kół sypnął się piach i żwir. Jechał skrajem 
Lasu Dopperów. Liście na drzewach były już duże i jasnozielone. Zaczął myśleć o 
swoim dzieciństwie, o dorastaniu...
Widział siebie, z naręczem kolb kukurydzy z pola Doppera
i z torbą, w której dzwoniło kilka butelek piwa. Miał też paczkę
marlboro i zapałki. Może szedł sam, kryjąc się w lesie po razach
zadanych — z jakim zapałem! — przez ojczyma. A może był
z Blairem Kimbailem, Budem Hewittem, Jesse Hawbakerem i innymi chłopakami, z 
którymi wtedy trzymał.
Siadali przy ogniu, pachnialo pieczoną kukurydzą i kiełbaskami, a oni pili piwo, 
opowiadali bzdury o dziewczynach i gadali o Juniorze Dopperze, aż dreszcze 
chodziły im po plecach.
Śmieszne, jak często tam chodzili, mimo że w lesie włosy aż stawały im dęba ze 
strachu. Pewnie właśnie o to chodziło, pomyślał. To było ich miejsce, nawiedzone 
i niesamowite.
Czasami... Czasami byli pewni, że gdzieś obok nich, w lesie, coś cicho się 
przemykało...
Nieoczekiwany dreszczyk sprawił, że Cam uśmiechnął się sam do siebie. Niektóre 
rzeczy jednak się nie zmieniają, stwierdził pogodnie. Na myśl o bezgłowym duchu 
Juniora Doppera nadal robiło mu się zimno.
Skręcił i postanowił przejechać przez osiedle, by zapewnić rozzłoszczonych 
mieszkańców, że psy Matta znajdą się wreszcie na uwięzi. Asfalt chrzęścił pod 
kołami, samochodem podrzucało na zakrętach i Cam zaczął myśleć o swojej 
przejażdżce z Clare.
To była prawdziwa przyjemność — i takie niespodziewane przypomnienie dzieciństwa. 
Siedzieli razem nad strumieniem, rozmawiali leniwie, bez skrępowania... 
Prawdziwy powrót do domu.
Za to ich pocałunek nie miał w sobie nic z powrotu. Nie pocałowali się na 
pocieszenie, pocałunek nie był też ani przyjacielski, ani słodki. Był niczym 
rażenie piorunem. Cam zastanawiał się, jakim cudem nie zwrócił na nią uwagi 
wcześniej. Teraz jednak nie zamierzał pozwolić jej umknąć.
Kiedy załatwi tu wszystko, pomyślał, wstąpi do niej, zobaczy, czy znowu coś 
rzeźbi, i spyta, czy nie dałaby się wyciągnąć na kolację i do kina w Hagerstown. 
A jeśli będzie miał szczęście, jeśli odpowiedź na jego propozycję będzie 
twierdząca, spróbuje namówić dziewczynę, by pojechali do niego. A potem jakoś 
się dogadają.
Ona nie chce pośpiechu, przypomniał samemu sobie. Niedobrze, cierpliwość nie 
należała do jego najmocniejszych cech...
Gdy był na ostatnim zakręcie, zobaczył dwóch młodych chłopaków na rowerach. 
Wagary, pomyślał, i choć dobrze ich rozumiał — było piękne majowe przedpoludnie 
— zatrzymał się i wysiadł, by dać im odprawę. Zaczął iść w ich stronę.
Obu dobrze znal, tak to się już w małych miasteczkach szczęśliwie — lub 
nieszczęśliwie — składa. Cy Abbot, młodszy brat Josha, który zawiadomił o 
kradzieży na cmentarzu, oraz Brian Xnight, siostrzeniec Min Atherton. Miał 
ochotę mrugnąć do nich i życzyć im dobrej zabawy, ale podszedł do chłopców z 
poważną miną. Obaj byli dziwnie bladzi i szeryf zastanawiał się przez chwilę, 
czy to ze strachu, że ich złapał — czy też próbowali żuć tytoń.
— No, cóż... — Położył dłoń na kierownicy brudnego roweru Cy Abbota. — Trochę 
późno, jak na pójście do szkoły, co?
127
Chłopak otworzył usta, ale wydobył się z nich tylko słaby jęk. Pozieleniał na 
twarzy, po czym przechylił się przez kierownicę i zwymiotował.
— 0, cholera — mruknął Cam i złapał za rower, żeby go J przytrzymać. — Coście 
zrobili?
Spojrzał na Briana, bo Cy ciągle wymiotował.
— Tylko tak jechaliśmy... I potem... my... — Przycisnął dłoń do ust i Cam 
spostrzegi nagle, że oczy chłopca wypełniają się łzami.
— No, dobra — tym razem nie odezwał się już tak ostro. Objął ramieniem Cy, który 
drżał od stóp do głów. — Co się stało?
— Znaleźliśmy go... — Brian przełknął ślinę. Usta wypełniał mu jakiś okropny 
smak. — Chcieliśmy tylko sprowadzić rowery na dół i pojechać wzdłuż strumienia, 
to wszystko. I wtedy go znaleźliśmy...
— Co znaleźliście?
— Ciało. — Cy czuł się upokorzony, że ktoś widzi go w takim stanie, ale nie mógł 
powstrzymać się od płaczu. — To było okropne, szeryfie. Straszne. Ta cała krew!
— Dobrze już... Może wsiądziecie do samochodu. Pojadę tam i zobaczę, co się 
stało. No, chodźcie, wpakujemy wasze rowery do bagażnika.
Poprowadził obu roztrzęsionych chłopców do samochodu. Pewnie sarna albo pies, 
powiedział sobie po cichu. Mimo to jego dłonie stały się lodowato zimne — znał 
dobrze to uczucie...
— Uspokójcie się. — Otworzył tylne drzwi samochodu i starał się choć trochę 
rozładować napięcie. — Nie zwymiotujecie mi na wykładzinę?
Cy płakał dalej, ale Brian kiwnął głową. Pocieszająco szturchnął przyjaeiela w 
ramię.
Za żwirowym poboczem drogi ziemia opadała stromo, pokryta dywanem zwiędłych 
liści, leżących tu od wielu jesieni. Cam rzucił ostatnie spojrzenie na dwie 
pobladle twarze w lusterku, a potem ruszył powoli. Koła ślizgały się trochę po 
błocie, które zostało tu jeszcze po nocnym deszczu.
W powietrzu unosił się zapach wilgotnej ziemi i mokrych liści. Na zboczu widać 
było głębokie bruzdy, w miejscu gdzie chłopcy zjechali na d6ł, a potem inne, tam 
gdzie wprowadzili rowery pod górę. Cam widział — tak jak oni musieli widzieć — 
szeroką smugę krwi. I czuł jej zapach... Śmierć.
To jakieś zwierzę, inawiał sobie, wychodząc z samochodu. Potrącił je samochód i 
przyczołgało się tutaj, by umrzeć. Musiał zatrzymać się na chwilę, by odegnać 
obraz, który stanął mu przed oczami.
Ściany zbryzgane krwią. Jej silny zapach. Krzyki, które nie chciały ucichnąć...
Zaczął oddychać przez usta i przeklął sam siebie. To już poza nim, do cholery. 
Już po wszystkim.
Gdy ujrzał zwłoki, jego żołądek zareagował tak, jak chłopców. Widział już 
przedtem ciała, zbyt wiele ciał. Pierwsze, co poczuł, to furia, że znalazł 
zwłoki, tutaj, w swoim mieście, w swoim schronieniu.
Potem przyszło obrzydzenie i współczucie. Ktokolwiek to był — śmierć miał 
straszną. Potem żal, że dwaj chłopcy, którzy urwali się ze szkoły w śliczny 
majowy dzień, tralili na coś, czego nie mogli pojąć i czego z pewnością nigdy 
nie zapomną.
Nie rozumiał zabijania — mimo tylu lat w służbie, mimo tylu drobnych, tylu 
bezrozumnych okrucieństw — nie rozumiał.
Ostrożnie, tak by nie naruszyć ewentualnych śladów, przykucnął obok ciała. Mokre 
liście przykleiły się do nagiej skóry trupa. Leżał rozciągnięty, z twarzą w 
błocie i liściach, jego połamane ręce i nogi wygięte były pod nieprawdopodobnymi 
kątami.
Cam patrzył na zwłoki zmrużonymi oczami. Pod skorupą krwi,
pod ranami dostrzegł tatuaż. Poczuł dziwną suchość w ustach.
Wiedział... zanim jeszcze uniósł zmasakrowaną głowę, nim spojrzał
w zmiażdżoną twarz... Wstał i zaklął głucho nad tym, co zostało
z Bifra Stokeya.
— Jezu, Cam! — Bud czuł, że coś gorącego wypełnia mu gardło. Przełknął z trudem. 
— Jezu miłosierny...
Patrzył na zwłoki, które leżały u jego stóp. Otarł usta rękawem. Zimny pot 
płynął mu po twarzy, Bud pocił się też pod pachami.
— Jezu, Jezu... — powtarzał w kółko, a potem oddalił się, by zwymiotować w 
krzakach.
Cam zdążył się już trochę uspokoić, a teraz czekał, żeby jego zastępca także 
doszedł do siebie. Po drugiej stronie strumienia zakołysały się liście. Na 
drzewo wskoczyła para wiewiórek.
128
129
— Przepraszam — wyjąkał Bud, przesuwając spoconą dłonią po równie spoconej 
twarzy. — Po prostu me mogłem... Nigdy nie widziałem...
— Nie ma za co przepraszać. Dasz radę?...
— Tak. Mimo to Bud patrzył kilka cali powyżej tego, co leżało przed nim na ziemi. 
— Myślisz, że potrącił go samochód? To chyba możliwe, potem stoczył się tutaj. 
Ludzie zawsze jeżdżą za szybko na tym zakręcie — znów otarł usta — cholernie 
szybko.
— Nie, nie sądzę. Nie wyobrażani sobie, w jaki sposób samo- chód mógłby połamać 
mu wszystkie kości. — Cam zmarszczy[ czoło i zaczął się głośno zastanawiać:
— Zostałyby ślady, gdyby się stoczył. Skąd on się tu, do diabła, wziął? Gdzie 
jest jego samochód? I gdzie podziało się jego ubranie?1
— Myślę, że... że znowu się zalał. Może okaże się, że jego samochód i ciuchy są 
gdzieś przy drodze. Szedł tędy, pijany nadjechał samochód... — Bud wiedział 
jednak, że mówi głupio.,, W ogóle czuł się głupi i słaby.
Cam odwrócił się i spojrzał w wypełnione strachem oczy Hewitta.
— Myślę, że ktoś zatłukł go na śmierć.
— Ale to by było morderstwo! Jezu Chryste, tu nikt nikogo nic morduje! — Bud ze 
strachu mówił podniesionym, łamiącym się głosem. — W tej części hrabstwa nie 
było morderstwa, odkąd Lewisowi odbiło i zastrzelił szwagra z trzydziestkitrojki 
Niech to szlag! Miałem wtedy jakieś pięć, sześć lat. W Emmitsboro ludzie się nie 
zabijają!
Cam słyszał drżący głos policjanta i wiedział dobrze, że jeślf sam nie zachowa 
spokoju, chłopak może znowu stracić panowa, nad sobą.
— Poczekamy na koronera. Na razie musimy ogrodzić teren i zacząć śledztwo.
Bud musi się czyms zając, pomyslał I cos Jeszcze był JUZ pewien, że BifTa zabito 
gdzie indziej.
— Będziemy musieli zrobic zdjęcia Pojedz po aparat — Zobaczył wyraz oczu Buda i 
połozył koledze rękę na ramieniu — Ja będę fotografować — powiedział łagodnie — 
ty tylko przyniek aparat.
— Dobrze... — Bud zaczął ić pod górę, a potem na chwilę się odwrócił. — Ale 
numer, co, szeryfie?
— Tak. Cholerny.
Kiedy tylko Cam dostał aparat, wysłał swojego zastępcę na drogę, by czekał na 
koronera. Starał się nie myśleć o tym, co robi, gdy zabrał się do swego ponurego 
zadania. Sfotografował zdartą do żywego mięsa skórę na nadgarstkach i kostkach 
nieboszczyka, zauważył brak stłuczeń i ran na jego plecach i pośladkach.
Gdy skończył, miał ogromną ochotę zapalić, ale odłożył aparat j poszedł do 
samochodu po pojemnik z farbą, który wcześniej zabrał z biura. Przykucnął i 
nacisnął spray, lecz z rozpylacza dobiegło tylko głośne syczenie. Cam zaklął i 
mocno potrząsnął puszką. Metalowe kuleczki zadzwoniły w środku.
Zdał sobie sprawę, że zawsze lubił ten dźwięk, bo oznaczał on pracę, niósł w 
sobie niepokój. Ale nie było to coś, co chciałby znów szybko usłyszeć. Ponownie 
wycelował spray w ziemię.
Z ponurym rozbawieniem ujrzał, że w pośpiechu chwycił puszkę kanarkowożółtej 
farby. Cóż, sukinsyn będzie obrysowany ładnym, wesołym kolorkiem.
Cam zaczął od strony stóp, starając się me widzieć, jak bezbronnie wyglały teraz 
poranione, połamane palce.
Ta sama noga lądowała nieraz na twoim tyłku, przypomniał samemu sobie. Mimo to 
ręka drżała mu lekko, gdy prowadził linię wzdłuż lewej nogi trupa.
— Połamali ci te pieprzone kolana, co? — mruknął. — Zawsze miałem nadzieję, że 
skończysz jak najgorzej. Marzenie się spełniło.
Zacisnął zęby i poprowadził linię wokół tułowia. Dopiero gdy wstał, zdał sobie 
sprawę, że aż boli go szczęka. Bardzo starannie zamknął puszkę, odstawił ją na 
ziemię i zapalił papierosa.
Przypomniał sobie ostatni raz, gdy stał tak patrząc na śmierć. Wtedy był to ktoś, 
na kim mu zależało. Ktoś, z kim się śmiał, za kogo czuł się odpowiedzialny. Po 
kim przeżył żałobę.
Cam przymknął powieki, ale tylko na chwilę. Gdy zamykał oczy, przeszłość stawała 
się aż nazbyt wyraźna. Ciało Jake”a rozciągnięte na brudnych schedach, krew 
uciekająca tak szybko, że obaj rozumieli, iż nie ma szans. Najmniejszych szans...
130
131
Moja wina, pomyślał, czując, że pot leje się po karku. Moja wina.
— Szeryfie, szeryfie! — Bud musiał szarpnąć go za ramię, zanim Cam zrobił krok i 
spojrzał na niego. — Koroner przy. jechał!
Skinął głową, podniósł aparat i puszkę farby i podał Budowi. Obok policjanta 
stal koroner. W ręku miał czaru torbę. Był niskim, drobnym mężczyzną o bardzo 
białej skór i dziwnie orientalnych oczach — ciemnych, lekko skośnyc” w oprawie 
gęstych rzęs. Jego szpakowate włosy były starar— zaczesane, z niezwykle równym 
przedziałkiem. Ubrany był w sch dny beżowy garnitur, na szyi nosił lekko 
przesadną musz Miał jakieś pięćdziesiąt lat, był nieśmiały i cicho mówił. Czi 
się lepiej wśród swoich denatów niż wśród ich żyjących od powiedników.
— Doktorze Loomis... Szybko pan przyjechał.
— Szeryfie — Loomis wyciągnął bladą, wąską dłoń — widzę że mamy problem.
— Nie myli się pan. — Cam poczuł nieodpartą chęć, b zaśmiać się z tak łagodnego 
określenia. — Dzieciaki znalazły gi mniej więcej godzinę temu. Zrobiłem już 
zdjęcia i obrysowal ciało, więc nie musi się pan martwić o naruszenie miejsca 
zbrod
— świetnie. — Loomis spojrzał na zwłoki. Jedyną jego reakc było zaciśnięcie ust. 
Sprawnym ruchem otworzył torbę i wyjął z parę cienkich chirurgicznych rękawiczek
— Nie będzie pan chyba... — Bud zrobił dwa kroki do tyłu nie zrobi pan chyba 
sekcji tutaj?
— Proszę się nie martwić. — Koroner zaśmiał się zaskakujące. wesoło. — Zostawimy 
to na później.
Cam wziął aparat z rąk pohcjanta Wiedział, ze będzie potrzebnY
— Bud, idz na drogę Niech nikt się nie zatrzymuje i nie gapi.
— Tak jest — Bud z wyrazną ulgą ruszył w stronę szosy
— Pański kolega ma słabe nerwy.
— Jest młody. To jego pierwsze morderstwo.
— Oczywiście, oczywiście. — Loomis znów zacisnął usta. Farba jest ciągle trochę 
mokra.
— Przykro mi, nie miałem pod ręką nic innego.
— Nic się nie stało. Postaram się jej nie zetrzeć.
Wyjął z torby mały magnetofon i ustawił go na pobliskiej skale. Mówił głośno, 
powoli i spokojnie, dokonując jednocześnie oględzin.
— Będziemy musieli go odócić — powiedział beznamiętnie.
Cam odstawił bez słowa aparat i pomógł koronerowi podnieść i przekręcić zwłoki. 
Potłuczone ciało przelewało im się w rękach, jak worek ze śmieciami. Z trudem 
zdusił przekleństwo, gdy dobiegł go trzask kości trącej o kość.
Poprzednio było okropnie, ale teraz — jeszcze gorzej. Martwe oczy trupa patrzyły 
prosto na niego. W porównaniu z tyłem przód ciała, to był dopiero prawdziwy 
koszmar, upiorna mieszanina ran i pogruchotanych kości. Potężna klatka piersiowa 
BuTa była wgnieciona, a męskość, z której był tak dumny, zdawała się tylko 
galaretowatą masą.
Miałem rację co do kolan, myślał Cam odwracając się i sięgając po aparat. Lekarz 
podawał kolejne fachowe terminy, a on robił zdjęcia.
Obaj podnieśli głowy, dopiero gdy dobiegł ich dźwięk syreny. Przyjechała karetka.
— Sygnał nie był konieczny — rzekł Loomis cmokając z dezaprobatą. — Zawieziemy 
ciało do kostnicy, szeryfie, zrobimy dokładniejsze oględziny. W tej chwili mogę 
powiedzić, że tego człowieka długo bito, a przyczyną śmierci było prawdopodobnie 
silne uderzenie w głowę. Sądząc po stopniu stężenia pośmiertnego zgon nastąpił 
mniej więcej piętnaście godzin temu. Po sekcji z pewnością będę mógł podać panu 
dokładniejsze szczegóły.
— Może mi pan powiedzieć, ile to potrwa?
— Dwie doby, może trochę dłużej. Potrzebne będą dane stomatologiczne.
— Co takiego?...
— Dane dotyczące uzębienia. — Loomis ściągnął rękawiczki, zwinął je i włożył do 
torby. — Denat jest bez ubrania, me ma przy sobie nic, co pozwoliłoby go 
zidentyfikować. Potrzebuje pan tych danych?
— Nie. Wiem, kto to jest.
— W takim razie... — Koroner patrzył w stronę sanitariuszy, którzy szli pod górę 
w stronę drogi, dźwigając nosze z ciałem w plastikowym worku.
133
Zanim Loomis zdążył dokończyć zdanie, na szosie rozległ się pisk opon. Cam nie 
zwrócił na to specjalnej uwagi, miał nadzieję, że Bud poradzi sobie z 
ewentualnymi gapiami. Potem nagle rozpoznał głos, który wołał w wyraźnej panice: 
— Co to znaczy, że Cam tam jest?!
Nogi ugięły się pod Clare. Na widok karetki krew odpłynęła jej z twarzy.
— Boże mój, Boże, co się stało?
Ruszyła przed siebie, ale wpadła wprost na Buda, który złapał ją za ramiona i 
próbował zatrzymać.
— Nie możesz tam iść, Care, nie możesz tego oglądać. Wierz mi!
— Nie! — Straszna, przerażająca wizja stanęła jej przed oczami. Ujrzała swego 
ojca na kamiennych płytach. A teraz Cam!...
— Nie, tylko nie on! Chcę go zobaczyć. Niech cię cholera, chcę go widzieć, i to 
już! — Szarpnęła się i wreszcie udało jej się odepchnąć Buda. Ruszyła z takim 
pośpiechem, że prawie zjechała na dół L.. wpadła prosto w ramiona Cama.
— Co ty, do diabła, wyprawiasz?
— Ty... Uniosła drżącą dłoń do jego twarzy i dotknęła policzka. Przycisnęła 
mocno palce do jego skóry. Miał siniaki, stare siniaki, ale był cały i zdrowy. 
Myślałam... Nic ci nie jest? Nic ci się nie stało?
— Czuję się wprost cudownie. Zjeżdżaj stąd, do cholery! — Odwrócił ją tak, by 
nie widziała, co się dzieje na dole, a potem popchnął przed sobą w stronę nasypu.
— Miałeś trzymać ludzi z daleka! — warknął w stronę Buda.
— To nie jego wina. — Przycisnęła dłoń do ust i starała się uspokoić. — Ja mu 
się wyrwałam.
— To teraz zabieraj się stąd. Wskakuj do samochodu i jazda do domu.
— Aleja...
Oczy Cania błysnęły nieprzyjemnie, twarde, pełne złości.
— To nie ma z tobą nic wspólnego, a ja nie mam czasu trzymać cię za rączkę.
— Dobrze. — Odsunęła się gniewnie, ale adrenalina zdawała się szybko tracić moc 
i dziewczyna musiała oprzeć się o swój samochód.
— Do licha, Clare, mówiłem ci, że nie mam na to czasu.
Myślał tylko o tym, by pozbyć się jej stąd, zanim wyniosą ciało. Przeszedł na 
drugą stronę samochodu, by wziąć ją za ramię i posadzić za kierownicą.
— Odpieprz się! — Wyrwała mu się, zła i bliska płaczu.
— Hej... — Uniósł jej twarz, marszcząc brwi na widok łez, które wypełniły jej 
oczy. — Co to ma znaczyć?
— Myślałam, że to ty. — Odepchnęła jego dłoń i sięgnęła do drzwiczek. — Nie mam 
pojęcia, czemu się bałam, że leżysz tam ranny albo martwy, ale z jakiegoś 
idiotycznego powodu bałam się.
Wypuścił powietrze z głośnym świstem.
— Przepraszam. — Otworzyła już drzwi, ale zamknął je z powrotem. — Cholera, 
Ciare, przykro mi. Chodź tutaj.
Przyciągnął ją do siebie, choć broniła się zaciekle.
— Przestań już, Chudzielcu. Miałem okropny dzień. — Przestała się szarpać, więc 
Cam dotknął ustami jej włosów, wdychając ich czysty zapach, tak inny od woni 
śmierci. Przepraszam.
Wzdrygnęła się, wciąż jeszcze zła.
— Nie ma sprawy.
— Bałaś się o mnie...
— Chwila szaleństwa. Już po wszystkim.
Mimo to objęła go szybko — potem pomyślę o swojej reakcji, postanowiła — i zaraz 
odsunęła się od Cama.
— Co się stało?
— Już po wszystkim. — Widział, że tuż za nimi sanitariusze męczą się wnosząc 
ciężkie nosze na nasyp. — Clare, jedź do domu.
— Nie chciałam się mieszać w twoje zawodowe sprawy... — zaczęła.
Sięgnęła do klamki i odwróciła się, by przeprosić Buda. Wtedy właśnie ujrzała 
nosze i leżący na nich worek.
— Kto?... — wyszeptała.
— Biff.
Odwróciła się powoli, by spojrzeć na Camerona.
— Jak to się stało?
W jego spojrzeniu nie było już żaru. Oczy Cama były puste, spojrzenie odległe.
— Nie skończyliśmy jeszcze oględzin.
Położyła dłoń na jego dłoni.
— Zupełnie nie wiem, co powiedzieć. Co teraz zrobisz?
— Teraz? — Przesunął dłonią po twarzy. — Teraz pojadę na farmę i powiem matce, 
że on nie żyje.
— Pojadę z tobą.
— Nie, nie chcę...
— Może ty nie, ale twoja matka może potrzebować kobiety. — Pamiętała dobrze 
swoją matkę, która wróciła z wesołej. kolacji z przyjaciółkami i na podwórzu 
zastała tłum ludzi, karetkę i cialo własnego męża w worku. — Cam, ja wiem, jak 
to jest.
Nie czekała na jego zgodę, wskoczyła do samochodu.
— Pojadę za tobą.
Rozdział IX
Farma, na której wyrósł Cam, przez trzydzieści lat prawie się nie zmieniła. 
Zachowała wciąż coś z czaru, którym Cam był urzeczony w czasach, gdy żył jeszcze 
jego ojciec. Łaciate krowy tak samo jak dawniej pasły się na zboczu za stodołą i 
oborą, łany zboża kołysały się na wietrze, a czerwone kurczaki odmiany Rhode 
Island gdakały dziobiąc ziarno w zagrodzie.
Dom był duży, miał dwa piętra, szeroki ganek i wąskie okna. Teraz jednak 
wyblakła farba odłaziła piatami ze ścian, niejedna szyba była nadtłuczona, a na 
dachu brakowało dachówek. Biff niechętnie wydawał pieniądze na coś, co nie 
przynosiło dochodu — oczywiście z wyjątkiem alkoholu i dziwek.
Przy rozdeptanej, błotnistej ścieżce prowadzącej do domu rosło jeszcze kilka 
przywiędłych żonkili. Cam pamiętał dobrze, że dwa miesiące wcześniej dał matce 
pieniądze na żwir. Pewnie zrealizowała czek, a potem oddała wszystko BifTowi.
Pamiętał też, że ogródek kuchenny na tyłach domu był zawsze pełen kwiatów i 
starannie pielony. Teraz jednak nie rosło w nim nic prócz chwastów i dzikiego 
wina.
I pamiętał dobrze dzień — prawie taki jak ten — gdy miał pięć, może sześć lat i 
siedział przy matce, która skopywała grządki, żeby posadzić bratki. I śpiewała.
Od jak dawna nie słyszał jej śpiewu?
Zaparkował samochód w alejce, obok starego buicka, który należał do jego matki, 
i mocno zardzewiałej furgonetki. Błyszczącego
cadillaca Biffa nie było nigdzie widać. Cam zaczekał w milczeniu, aż Clare 
wprowadzi swój samochód na podwórze. Podeszła do niego i szybko, pocieszająco 
ścisnęła mu ramię. A potem weszli na zapadające się stopnie ganku.
Zapukał, co dosyć ją zdziwiło. Nie mogła sobie wyobrazić, że miałaby pukać do 
drzwi domu, w którym się wychowała — zwłaszcza gdyby mieszkała w nim jej matka. 
Zastanawiała się przez chwilę, czy powinna zacząć pukać do domu, w którym jej 
matka :
zamieszka z Jerrym po powrocie z Europy. Myśl ta sprawiała jej ból, więc szybko 
ją odsunęła.
Jane Stokey otworzyła drzwi, wycierając mokre dłonie w fartuch i mrużąc oczy w 
silnym świetle. Przez ostatnie dziesięć lat przybrała na wadze. Zdaniem Cama jej 
figurę można by określić jako dostojną. Jej włosy, niegdyś złotoblond, przybraly 
teraz szary, nieciekawy kolor. Raz na pól roku Jane robiła sobie trwałą u Betty, 
płacąc z pieniędzy, które uzbierała ze sprzedaży jajek. Dziś jednak ściągnęła 
włosy do tyłu, spinając je dwiema wsuwkami.
Kiedyś była ładna... Cam wciąż jeszcze pamiętał, że jako mały chłopiec był z 
niej dumny, na wpół w niej zakochany. Wszyscy mówili, że jest najpiękniejszą 
dziewczyną w hrabstwie. Rok przed ślubem z Mike”em RalTerty została Królową Farm. 
Gdzieś powinno jeszcze być jej zdjęcie, w białej lekkiej sukience, z szarfą 
zwyciężczyni na piersi, z wyrazem triumfu i nadziei na młodej ślicznej buzi.
A teraz jest stara, pomyślał Cam, czując ukłucie w piersi. Stara, wymęczona, 
zużyta. Widok tym bardziej przykry, że wciąż można było dostrzec ślady dawnej 
urody na jej zmęczonej, pomarszczonej twarzy.
Nie miała makijażu. Bill” powiedział jej, że nie zniesie, by jego żona smarowała 
się jak dziwka. Pod oczami, które kiedyś były żywe, błękitne, kładły się teraz 
brzydkie cienie. Wokół ust, o których pocałunku trzydzieści pięć lat temu marzył 
każdy chłopak w okolicy, rysowały się głębokie bruzdy.
— Mamo.
— Cameron.
Skurcz strachu, który pojawił się na jej twarzy, zniknął, gdy przypomniała sobie, 
że męża nie ma w domu. Na widok Ciare uniosła dłoń do włosów w znanym każdej 
kobiecie geście zakłopotania.
— Nie wiedziałam, że przyjdziesz, w dodatku w towarzystwie.
— To Ciare Kimbail.
— Tak, wiem. — Przypomniała sobie o dobrych manierach
i uśmiechnęła się. — Pamiętam cię dobrze, jesteś córką Jacka
i Roseniary K.imball. Widziałam twoje zdjęcia w gazetach. Wejdziesz?
— Dziękuję.
Weszli do salonu wypełnionego wyblakłymi meblami. Na blatach leżały 
wykrochmalone serwetki, stał też telewizor o dużym ekranie. Biff lubił wyciągnąć 
się przed nim z butelkami piwa, oglądać kryminały i mecze.
— Siadajcie. — Jane znowu wytarła dłonie w fartuch. Była zdenerwowana. — Dam wam 
mrożonej herbaty.
— Nie trzeba, manio. — Cam ujął ją za niespokojne dłonie i poprowadził do sofy. 
Pachnie tu nim, pomyślał i zacisnął szczęki.
— To żaden kłopot — rzuciła zakłopotane spojrzenie w stronę Ciare, która usiadła 
na krześle w odległym kącie pokoju. — Tak dziś gorąco. I duszno, po tym deszczu 
wczoraj.
— Mamo —Cam nadal trzymał ją za ręce, lekko je ściskając— muszę ci coś 
powiedzieć.
Jane zagryzła wargę.
— Co się stało? Coś się stało. Znowu biłeś się z BuTem. To niedobrze, Cam. To 
nie w porządku, że z nim walczysz. Powinieneś okazywać mu szacunek.
— Nie bilem się z BifTem, mamo. — Na to nic ma dobrego sposobu, pomyślał. Nie ma. 
— On nie żyje. Znaleźliśmy go dziś rano.
— Nie żyje? — powtórzyła, jakby nigdy przedtem nie słyszała tych słów. — Nie 
żyje?
- To się musiało stać dziś w nocy. — Na próżno szukał słów współczucia. — 
Przykro mi, że musiałem ci powiedzieć coś takiego.
Powoli, niczym marionetka, wysunęła dłonie z jego dłoni i przycisnęła je do ust.
— Ty... ty go zabiłeś. Och, Boże, mój Boże... Zawsze mówiłeś, że to zrobisz.
— Mamo...
Zrobił ruch w jej stronę, ale odsunęła się gwałtownie i zaczęła
się kołysać.
— Mamo, ja go nie zabiłem — powiedział głucho.
139
138
— Nienawidziłeś go... Kołysała się coraz szybciej, w przód i w tył, w przód i w 
tył, z oczami utkwionymi w jego twarzy. — Zawsze go nienawidziłeś. Był dla 
ciebie surowy, wiem, ale to było dla twojego dobra. Dla twojego dobra — mówiła 
szybko, z trudem, wykręcając dłonie. — Twój tata i ja, myśmy... myśmy cię 
rozpuścili. Bill dobrze to widział. On się nami zajął. Wiesz o tym dobrze.
— Pani Stokey? — Ciare podeszła bliżej, przysiadła na brzegu sofy i otoczyła 
matkę Cama ramieniem. — Cam przyjechał, żeby pani pomóc. Oboje chcemy pomóc.
Głaskała Jane po głowie szepcząc słowa otuchy, a Cam podniósł się i podszedł 
wolno do okna.
— Zadzwonię po doktora Cramptona — powiedział.
— Dobry pomysł. I może zrób herbaty.
— On nienawidził Biffa — płakała Jane Stokey z głową wspartą na ramieniu Clare — 
nienawidził go, chociaż on się nami zajął. Co ja miałam robić po śmierci Mike”a? 
Nie mogłam sama prowadzić farmy, nie mogłam sama zajmować się dzieckiem. 
Potrzebowałam kogoś.
— Wiem. — Clare kołysała ją delikatnie, patrząc cały czas na Cama. Całym sercem 
była przy nim. Wyszedł z pokoju. — Wiem.
— On nie był zły. Nie był. Ja wiem, co ludzie mówią, wiem, co sobie myśleli, ale 
on nie był zły. Może lubił wypić, ale mężczyźnie wolno...
Nie, nikomu nie wolno pić, pomyślała Clare, nie wypuszczała jednak z objęć matki 
Cama.
— On nie żyje. Jak to?... Przecież był zdrowy.
— To był wypadek. — Ciare miała nadzieję, że nie muja się z prawdą. — Cam 
wszystko pani wyjaśni. Pani Stokey, czy chciałaby pani, żebym do kogoś 
zadzwoniła?
— Nie. — Łzy wypełniły jej oczy, zapatrzyła się w ścianę. — Ja nikogo nie mam. 
Teraz nie mam nikogo.
— Lekarz już jedzie. — Cani wrócił do pokoju i ostrożnie postawił na stole 
flhiżankę na talerzyku. Jego twarz była zupełnie bez wyrazu. — Muszę ci zadać 
parę pytań.
— Cam, nie sądzę... — zaczęła Cisie.
— Muszę je zadać — uciął szorstko. Jeśli nie chce mnie jako syna, będę 
przynajmniej policjantem. — Czy wiesz, gdzie Biff poszedł wczoraj wieczorem?
— Wyszedł... — lanc szukała chusteczki w kieszeni fartucha. — pojechał do 
Fredcrick, tak myślę. Pracował bardzo ciężko, musiał przecież odpoczywać.
— Wiesz, dokąd dokładnie?
— Może do Am-Vets... — Nagłe przyszło jej do głowy możliwe rozwiązanie i znowu 
przygryzła wargę. — Miał wypadek?
—Nie.
Ciare spojrzała na Cama. Te jego beznamiętne pytania i odpowiedzi doprowadzały 
ją do rozpaczy.
— Proszę się napić herbaty, pani Stokey. Poczuje się pani choć trochę lepiej. — 
Sama podniosła filiżankę do ust Jane.
— O której wczoraj wyszedł?
— Koło dziewiątej.
— Ktoś z nim był? Miał się z kimś spotkać?
— Był sam. Nic nie mówił ospotkaniu.
— Wziął cadiflaca?
— Tak, pojechał swoim samochodem. On kochał swój samochód.
Zasłoniła twarz fartuchem i znowu zaczęła płakać, i kołysać się tani i z 
powrotem.
— Proszę, Cam... — Ciarc objęła ją mocniej. Wiedziała, jak to jest być tak 
wypytywaną, zmuszać się do myślenia, gdy nagle zginie ukochana osoba. — Czy to 
nie może poczekać?
Wątpił, by matka mogła mu powiedzieć coś, co mogłoby się przydać. Wzdrygnął się 
i znów podszedł do okna. Kurczaki dalej dziobały ziarno, a słońce świeciło 
spokojnie nad polem.
— Zostanę z nią do przyjazdu lekarza. — Clare odczekała, aż Cam się odwróci. 
Jeśli chcesz. Jeśli masz coś... do zrobienia.
Skinął głową i zrobił krok w stronę matki. Nie miał jej jednak nic do 
powiedzenia. Nic, czego by wysłuchała. Odwrócił się na pięcie i wyszedł z domu.
Gdy Clare zaparkowała przed biurem szeryfa trzy godziny później, była zupełnie 
wykończona. Doktor Cramptofl przyjechał wkrótce po wyjściu Cama, a jego spokój 
dobrze wpłynął na zrozpaczoną wdowę. Ciare zgadzała się z lekarzem, że Jane nie 
powinna być teraz sama, więc została na farmie po jego wyjściu — i, nie wiedzieć 
kiedy, popołudnie minęło.
141
Nie włączyła telewizora ani radia bojąc się, że mogłyby drażnić1 wdowę. Nie 
widziała nigdzie książek, krążyła więc nerwowo, a wreszcie niepokój i 
współczucie pognały ją na piętro. Chciala zajrzeć do Jaiie.
Zapłakana twarz pogrążonej we śnie kobiety była jak zmartwiała po zażytym środku 
uspokajającym. Ciare cichutko się wycofała i zaczęła rozglądać się po domu.
Wszędzie było niezwykle czysto. Jane musiała tu nieustannie sprzątać i odkurzać. 
Chodziła pewnie po pokojach starając się:
walczyć z brudem. Jakie to przygnębiające... Ciare doszła do graciarni BuTa i 
zawahała się z ręką na klamce.
Nie umiesz sobie radzić ze śmiercią, co, Clare? — pomyślała i zmusiła się, by 
wejść do pokoju.
Jane nie wolno tu było przychodzić ze ściereczką i szczotką — to było jasne już 
na pierwszy rzut oka. Na ścianie wisiała głowa jelenia, a pajęczyny zwieszały 
się z obu rogów. Tuż obok szkianooka wiewiórka wspinała się po gałęzi, bażant o 
tęczowych skrzydłach pokrytych kurzem wznosił się do lotu... W szafce na broń 
stały strzelby i rewolwery. Jakie czyściutkie, zauważyła Ciare krzywiąc się z 
niesmakiem.
W kącie pokoju stał skórzany fotel, obok stół, na którym :
zostawiono przepełnioną popielniczkę i trzy butelki Budweisera.
W szklanej gablotce wisiała cała kolekcja noży. Nóż myśliwski,
długi wojskowy nóz w pochwie i jeszcze jeden, o zakrzywionym,
ząbkowanym ostrzu... I —co zdziwiło Clare — piękny stary sztylet
z emaliowaną rękojeścią.
Była też sterta pornograficznych pism. Najgorszego sortu. „Playboy”? Tylko 
rozśmieszyłby BifTa, pomyślała.
A potem, ku swemu zdumieniu, zauważyła książeczki w papierowych okładkach. BuT 
nie wyglądał na zaciekłego czytelnika... Okazało się jednak, że to taka sama 
tematyka, co w pismach:
ciężka pornografia, odrażające morderstwa, czasami męskie przygody. Pomyślała, 
że czas upłynie jej szybciej przy lekturze czegoś, co nazywało się Najemnicy 
Piekieł. Gdy wyciągnęła książkę spomiędzy innych, ujrzała, że z tyłu, przy 
ścianie, stoi jeszcze coś...
Biblia Szatana. No, ładnie, pokręciła głowa. BifT Stokey był, zdaje się, uroczym 
człowiekiem.
Odstawiła obie książki na półkę i wytarła zakurzone dłonie
o dżinsy. Poczuła niemałą ulgę, gdy na dole rozległo się pukanie do drzwi.
Teraz, zwolniona z obowiązków przez panie Finch i NegIcy, siedziała w 
samochodzie przed biurem Cama i zastanawiała się, co mu powiedzieć.
Nic nie przychodziło jej do głowy, wysiadła więc i ruszyła w stronę wejścia. 
Miała nadzieję, że bedzie to jedno z tych spotkafi których nie trzeba dokładnie 
planować.
Zastała go przy biurku, pisał coś zaciekle na maszynie. Obok w popielniczce 
dopalał się papieros, a w obtłuczonym kubku było coś, co wyglądało na kawę.
Spojrzała na ramiona Cama, widziała wyraźnie, w jakim jest napięciu. Gdyby nie 
pocałunek na werandzie przed jej domem, nie wahałaby się podejść i rozmasować mu 
pleców. Ale pocałunek — szczególnie taki pocałunek — zmieniał wszystko. Nie 
wiedziała tylko jeszcze, czy na lepsze.
Po krótkim namyśle obeszła biurko i usiadła na blacie, biorąc zapomnianego 
papierosa.
— Cześć.
Palce zawisły na chwilę nad klawiaturą, ale tylko na krótko.
— Cześć!
Dopiero teraz przerwał pisanie i obrócił się na obrotowym krześle, by spojrzeć 
na Clare. Wyglądała tak świeżo, miękko. Właśnie tego bardzo teraz potrzebował. 
Widział jednak, że jej oczy pełne są zmęczenia — i współczucia.
— Przykro mi, że to na ciebie zwaliłem.
— Niczego nie zwaliłeś — zaprzeczyła i podniosła do ust kubek. Nie napiła się 
jednak, bo kawa okazała się lodowato zimna — sama się wpakowałam.
— Jak ona się czuje?
— Doktor dał jej coś na uspokojenie, śpi. Pani Finch i pani Negley są tam teraz. 
Zostaną z nią.
— To dobrze. — Przesunął dłonią po karku. Clare westchnęła, zgasiła papierosa, a 
potem okrążyła biurko i podeszła do Cama, by rozmasować mu ramiona. Pochylił się 
z wdzięcznością W jej stronę.
— Można się przyzwyCzaić że jesteś w pobliżu, Chudzielcu.
— Uhm, wszyscy tak mówicie.
Zerknęła ponad jego głową na kartkę wkręconą w maszynę. 
143
Był to raport policyjny, brutalnie szczery, bez krzty współczucia. Gdy doszła do 
częsci opisującej stan, w jakim znaleziono ciało, musiała
przełknąć ślinę. Cam poczuł nagle, że jej palce nieruchomieją, spojrzał na Ciare, 
po czym bez słowa sięgnął po kartkę, wykręcił ją z maszyny i położył na biurku 
zapisaną stroną do dołu.
— I tak zrobiłaś więcej, niż musiałaś, Chudzielcu. Czemu nie „ pojedziesz do 
domu? Może byś trochę porzeźbiła,
Opuściła ręce.
— Zabili go.
— Oficjalna wersja nie jest jeszcze gotowa. — Wstał, więc Ciare również musiała 
zrobić krok do tyłu. — Nie chcemy, żeby pół miasta kombinowało, co się dzieje.
— Nie zamierzałam pognać do baru i gadać o tym nad burgereni. Jezu Chryste, Cain, 
przecież sama wiem najlepiej, jak to jest, kiedy ludzie gadają o śmierci i o 
skandalu w rodzinie dosłownie wszędzie, od salonu piękności po sklep żelazny!
— Czekaj. —Złapał ją za rękę, zanim zdążyła wybiec. Masz rację, źle się 
wyraziłem. Jestem w potwornym nastroju, Ciare, a po tym, co dziś zrobiłaś, 
jesteś ostatnią osobą, na której powinienem się wyżywać...
— Właśnie — wypaliła zła, ale natychmiast się opanowała. — Cam, twoja matka nie 
chciała powiedzieć tych wszystkich okropno5Cl...
— Chciała. — Pogłaskał Clare po policzku, chcąc w ten sposób uspokoić samego 
siebie.
— Była w szoku, bólu... Ludzie mówią czasami rzeczy...
— Obwiniała mnie, odkąd skończyłem dziesięć lat — przerwał. — Wiedziała, że go 
nienawidziłem. A może nienawidziłem także jej, za to, że za niego wyszła. Nie 
mogłem jej nawet powiedzieć, że mi przykro, że on nie żyje, bo wcale mi nie jest 
przykro. Ja nawet nie wiem, czy czuję żal na myśl, że zginął tak, jak zginął.
— Nie musisz. — Uniosła dłoń i położyła ją na ręku Cama. — Nie musisz nikogo 
żałować. Wykonasz tylko swoją pracę, znajdziesz tego, kto go zabił. To wystarczy.
Będzie musiało.
— Słuchaj, jesteś wykończony, powinieneś odpocząć. Pojedź ze mną, co? Zjesz coś.
Spojrzał na zegar, potem na papiery na biurku.
— Daj mi dziesięć minut. Przyjdę.
— Dwadzieścia — rzekła z uśmiechem. — Nie mam chyba w domu nic oprócz tych ciast.
Trzech mężczyzn siedziało na ławce w parku. Widzieli, jak Ciarc wchodzi do biura 
Cama. A potem jak wychodzi.
— Nie podoba mi się, że ona się tutaj kręci. — Less Gładhill wolnym ruchem 
podniósł do ust papierosa bez futra. Bóg jeden wie, co powie szeryfowi, albo co 
Jane Stokey powiedziała jej, kiedy siediiały razem przez ten cały czas.
— Nie ma się co przejmować Ciare. Towarzysz Lessa mówił spokojnym, rozsądnym 
tonem. Tuż za nimi małe dzieci piszczałY bawiąc się na huśtawkach. — Ani 
szeryfem. Mamy inne, ważniejsze i pilniejsze sprawy.
Nabrał powietrza i popatrzył na siedzących obok niego mężczym.
— To, co stało się wczoraj, było do uniknięcia.
Qn zasłużył na śmierć. — Less nadal odczuwał radość na wspomnienie każdego 
uderzenia kija.
— Może tak, może nie. — Trzeci z mężczyzn w ogóle nie lubił się odzywać. Patrzył 
uważnie na ulicę, na samochody i pieszych. Szybko się rozejdzie, że się tu 
spotkali. — Ale stało się. Nie bardzo mi się podoba, kiedy zabijamy jednego z 
naszych.
— Złamał Prawo— zaczął Less, ale „głos rozsądku” uniósł dłoń.
— Bójka w barze to głupota, ale nie zbrodnia, za którą powinnO się ginąć. 
Dwadzieścia lat temu zebraliśmY się ze względu na rytuał, na poczucie jedności, 
dla Pana. Nie po to, by rozlewać krew swoich.
Less przyłączył się do bractwa ze względu na seks.
— Sam rozlałeś sporo tej krwi wczoraj w nocy. — Wzruszył tylko ramionami.
— Decyzja zapadła. Zrobiłem to, co było konieczne. — Jakaś jego część pławiła 
się w tym chorym triumfie. To była jego słabość, tego się wstydził. — Może 
nadejść czas, i to całkiem niedługo, na zmianę władzy.
Trzeci mężczyzna pokręcił głową i odsunął się, by pokazać, że się od nich 
dystansuje.
145
— Ja mu nie wejdę w drogę. Mówię wam to wprost: ja tego nie zrobię. Nie 
zamierzam skończyć jak Biff. — Pomachał do kogoś, kto pozdrowił go dźwiękiem 
klaksonu. — Wy róbcie, co chcecie, z nim — wskazał biuro głową — i z tą 
dziewczyną Kimballa. Ja się nie mieszam. Według mnie wszystko idzie dobrze. — 
Przełknął, coś jakby przeszkadzało mu mówić. — Ja mam pracę.
Less uśmiechnął się i klepnął swego odważniejszego towarzysza po ramieniu.
— Nic się nie bój, stary, idź na sam szczyt. Jestem z tobą.
Uśmiechnął się do siebie, gdy wreszcie się rozeszli. Wyglądało nato, że jeśli we 
dwóch wygrają, zdobędzie dla siebie niezłe miejsce. Jako kapłan będzie miał 
dziwek pod dostatkiem.
Ciare wróciła z krótkiej wyprawy po zakupy, wjeżdżała właśnie na podwórko. Ernie 
siedział na niskim murku przy garażu. Kiwnęła do niego, pochyliła się, by 
sięgnąć do dźwigni otwierającej bagażnik, i zamiast niej pociągnęła za coś, co 
ustawiało oparcie siedzenia. Dopiero po krótkiej szamotaninie udało jej się 
znaleźć właściwy przycisk.
— Witaj, Ernie. Obeszła samochód i wyjęła z bagażnika dwie torby zakupów. 
Chłopak pochylił się i wziął od niej jedną z toreb. — Dzięki.
— Zostawiłaś kluczyki w stacyjce.
Dmuchnięciem odrzuciła włosy oczu.
— Racja. — Sięgnęła do środka przez otwarte okno, wzięła kluczyki i uśmiechnęła 
się do chłopaka. — Zawsze to robię.
Przepuścił ją przodem, by móc patrzeć na jej biodra.
— Mówiłaś, że chcesz rzeźbić w glinie — powiedział, gdy zajęła się 
rozpakowywaniem zakupów.
— Co takiego?... A, tak. Tak, chciałabym... — Wyjęła paczkę ciasteczek Oreos i 
wyciągnęła w jego stronę, ale Ernie pokręcił głową. — Czekałeś tu na mnie?
— Tak tylko siedziałem...
— Miło mi, ale dzisiaj nie będę w stanie nic robić. Jestem umówiona. Chcesz się 
napić?
Był trochę urażony, ale pokrył to obojętnym wzruszeniem
ramion. Wziął od niej otwartą butelkę i przyglądał się Clare, gdy szukała garnka.
— Cholera, myślałam, że go kupiłam. 0, jest. — Postawiła na palniku lekko 
powgniatany garnek, zdobycz z pchlego targu. — Nie pracujesz?
— Dopiero od szóstej.
Słuchała go niezbyt uważnie, otwierając jednocześnie słoik ragośit. Nie znała 
lepszego sposobu na zrobienie spaghetti.
— Nie jest ci trudno łączyć to ze szkołą?
— Jakoś idzie. — Przysunął się nieco bliżej, zapuszczając wzrok w jej dekolt. — 
Za kilka tygodni skończę szkołę.
— Uhm... — Nastawiła mały gaz. — I pewnie zbliża się bal na zakończenie.
— To mnie nie interesuje.
— Nie? — Włosy opadly jej na twarz, gdy pochyliła się szukając garnka na makaron. 
— A ja pamiętam mój bal... Poszłam z Robertem K.nightem, wiesz, z tej rodziny, 
co prowadzi sklep. Widziałam go właśnie parę minut temu. Ma łysinę wielką jak 
talerz. — Zachichotała cicho i zaczęła nalewać wody do garnka. — Muszę przyznać, 
że poczułam się stara.
— Nie jesteś stara... — Uniósł dłoń, by dotknąć jej włosów, ale schował ją 
natychmiast, bo Ciare odwróciła się do niego z uśmiechem.
— Dzięki.
Podszedł do niej, a wyraz jego oczu zaskoczył ją... bardziej niż tylko trochę. 
Ernie me był teraz wcale podobny do ponurego chłopca, którego zastała jakiś czas 
temu na swoim podjeździe.
— Ach... — zaczęła, zupełnie me wiedząc, jak wybrnąć z sytuacji, nie raniąc go 
jednocześnie.
— Hej, Chudzielcu! — Cam wkroczył do kuchni. Widział, co się działo, i sam nie 
wiedział, czy bardziej go to bawi, czy złości.
— Cam... — Wypuściła powietrze z ulgą i sięgnęła po makaron. — Przyszedłeś w 
samą porę.
— Lubię być punktualny, kiedy zaprasza się mnie na jedzenie. Cześć... Ernie, nie 
mylę się?
— Tak.
Carn był zaskoczony błyskiem jadowitej nienawiści w oczach chłopca — prawie tak 
zaskoczony, jak Ciare na widok pożądania.
146
147
Chwilę później Ernie znowu był tylko ponurym nastolatkiem, ubranym w koszulkę 
Slayersów i podarte dżinsy.
— Muszę lecieć — mruknął i ruszył w stronę drzwi.
— Ernie? — Clare skoczyła za nim, nagle pewna, że musiała się pomylić. — Hej, 
dzięki za pomoc z torbami.
Przyjaznym gestem położyła mu dłoń na ramieniu.
— Myślę, że jutro będę miała trochę czasu na tę robotę w glinie, oczywiście, 
jeśli możesz przyjść.
— Może... — Spojrzał ponad jej głową w stronę Cama, który mieszał sos. — Robisz 
mu kolację?
— Coś w tym guście. Lepiej tam wrócę, zanim się przypali. Do zobaczenia.
Wyszedł zaciskając pięści w kieszeniach. Zajmie się Cameronem RafTerty, obiecał 
sobie. W ten czy inny sposób — zajmie się.
— Mam nadzieję, że nie.., przeszkodziłem — rzucił Catn, gdy Ciare weszła do 
kuchni.
— Bardzo śmieszne! — Wyjęła z torby bochenek włoskiego chleba.
— Nie sądzę, żeby to było śmieszne. Nieraz ludzie życzyli mi, żebym padł trupem, 
ale nigdy z taką... wprawą.
— Nie bądź głupi. To tylko chłopiec.
Ciare przewracała z trzaskiem w szufladach — poszukiwała noża.
— Ten „chłopiec” miał zamiar zabrać się do ciebie, kiedy wszedłem.
— Wcale nie. — Mimo to poczuła, że przebiegł ją dreszcz. Jej też się właśnie tak 
wydawało. Ten głodny, drapieżny wzrok... Musiała sobie wyobrazić. — Jest po 
prostu samotny. Nie wiem, czy ma przyjaciół, czy ma o ogóle do kogo usta 
otworzyć.
— Nie jest tak po prostu „samotny”. To samotnik z wyboru. Podobno jest bardzo 
7milknięty w sobie, a od czasu do czasu wybucha, a wtedy okazuje się, że ma 
niezły charakterek. W tym miesiącu dostał dwa mandaty za szybką jazdę. A Bud 
natknął się na niego, kiedy zabawiał się z dziewczynami w tej swojej ciężarówce. 
I to nie raz.
— Naprawdę? — Odwróciła się zdumiona. — Ciekawe, to mi przypomina kogoś, kogo 
chyba znam...
Musiał się uśmiechnąć.
— Nie pamiętam, żebym kiedykolwiek chciał wpić się w szyję starszej ode mnie 
kobiecie.
— Znakomicie to ująłeś, RatTerty. — Kroiła chleb na grube kromki. — Jak zawsze.
— Po prostu uważaj na mego, to wszystko.
— Przychodzi tu jako model, me jako uwodziciel.
— I dobrze — podszedł do niej, ujął ją za ramiona i odwrócił do siebie —. bo to 
ja zamierzam ci się wpijać w szyję.
— Nieźle, teraz jesteś romantyczny.
— Chcesz romansu, odłóż nóż.
Ciare zaśmiała się tylko, więc sam wyjął jej nóż z ręki i odłożył go na bok. 
Powoli, patrząc dziewczynie prosto w oczy, przesunął palcami po jej włosach. 
Ciare przestała się uśmiechać.
— Pragnę cię. I myślę, że od dawna o tym wiesz.
— Myślę, że rzeczywiście się tego domyśliłam. — Chciała, by zabrzmiało to 
zwyczajnie, ale powiedziała to całkiem bez tchu. — Cam, posłuchaj, ja mam 
naprawdę nieciekawe doświadczenia. Ja...
Głos uwiązł jej w krtani, bo Cam pochylił się i dotknął ustami jej szyi. Poczuła 
na plecach zimne i gorące iskry.
— Ja... me chcę znowu popełnić błędu. — Przymknęła oczy z jękiem, gdy przygryzł 
lekko jej ucho. — Sama nie umiem powiedzieć, co czuję. Mój analityk mówi, że... 
och, Boże!
Pieścił delikatnie jej piersi.
— To bardzo ciekawe — mruknął i zaczął leniwie, niemiłosiernie wolno sunąć 
językiem wzdłuż jej szczęki.
— Nie. On mówi, że gadanie i sarkazm to moja metoda, by się bronić, i że 
otwieram się tylko poprzez pracę. Dlatego popsułam sobie małżeństwo i inne 
związki, które... Boże, co ty ze mną robisz?
Cam wiedział dobrze, co ona mu robiła, gdy położył dłonie na jej małych, 
jędrnych piersiach, gdy dotykał ustami jej twarzy...
— Długo jeszcze zamierzasz mówić?
— Chyba skończyłam. — Dłonie Clare znalazły się na jego biodrach, palce 
zacisnęły się mocno. — Całuj mnie, na litość boską!
— Myślałem, że nigdy tego nie powiesz.
Zamknął jej usta spragnionymi pocałunkami. Spodziewał się niemal uderzenia, 
pragnął go. Pozwolił, by jego ciało przyjęło wstrząs, zanim przyciągnął Clare 
mocno do siebie.
Jej usta otworzyły się zachłannie, zapraszająco. Ukąsiła go lekko w język, 
natychmiast oferując ukojenie swoim językiem. Cichy pomruk zadowolenia Cama 
sprawił, że zadrżała. 
149
Jego pocałunki były mroczne, niebezpieczne, sprawiały, że przez jej głowę 
przelatywały wizje dzikiego, nienasyconego seksu.
Minęło tyle czasu — za dużo czasu! — pomyślała, odkąd ramiona mężczyzny zamknęły 
się wokół niej, odkąd czuła tak dziką potrzebę spełnienia. Tym razem było coś 
jeszcze, dużo, dużo więcej. I to ją przerażało. Potrzebowała znacznie więcej niż 
gorącego, szalonego seksu, który mógłby ich połączyć. Wiedziała, że jeśli tylko 
sobie na to pozwoli, może się zakochać.
—. Cam...
— Nie teraz. — Ujął jej twarz w dłonie, wstrząśnięty tym, co się z nim działo. 
Co Ciare z nim robiła. Ciało, umysł, dusza... Patrzył na nią, usiłując znaleźć 
przyczynę i zarazem odpowiedź. Zaklął cicho i znów jego usta przywarly do ust 
dziewczyny. Gdy zdał sobie sprawę, że posuwa się za daleko, puścił jej twarz i 
oparł czoło o jej czoło.
— Chyba powinniśmy się cieszyć, że to się nie stało dziesięć lat temu.
— Chyba tak — powiedziała z długim westchnieniem. — Cam, muszę to sobie wszystko 
przemyśleć.
Skinął głową i zrobił krok do tyłu.
— Nie powiem „nie śpiesz się”.
Przesunęła dłonią po włosach.
— Z tymi błędami... Ja nie żartowałam. Zbyt wiele ich popełniłain.
— Myślę, że obojga nas to dotyczy. — Założył jej włosy za ucho. — I chociaż nie 
myślę, że robimy błąd, uważam, że teraz robisz coś nie tak...
— Przez ciebie się tak pogubiłam!
— .. .woda kipi.
Odwróciła się w ostatniej chwili, by zobaczyć, jak piana przelewa się przez 
brzegi garnka i zalewa palnik.
— 0, cholera!
Bud jechał na zwykły objazd przez kamieniołom, pojadając fritosy z paczki. 
Choćby nie wiadomo jak się starał nie myśleć o tym, co widział po południu, jego 
umysł wciąż wracał do okropnej sceny: zmasakrowane ciało Billa pojawiało się 
przed jego oczami, jak na małym, przenośnym ekranie. Wstydził się strasznie,
że zwymiotował na widok zwłok, mimo że Cam nie robił z tego problemu.
Był święcie przekonany, że dobry gliniarz — nawet jeśli przyszło mu pracować w 
małym miasteczku — powinien zawsze umieć zachować spokój, mieć żelazną siłę woli 
i żołądek z żelaza. Tego dnia nie udało mu się spełnić trzeciego warunku.
Wiadomość o śmierci Bifla szybko się rozeszła. Alice zatrzymała Buda na ulicy. 
Wyglądała tak ładnie w swoim różowym kostiumie, pachniała bzem... Cieszył się, 
że mógł podać wiadomość oficjalnym tonem, z niewzruszoną twarzą.
— Ciało Billa Stokeya znaleziono dzisiaj przy strumieniu Gossard Creek, przy 
Gossard Creek Road. Nie ustalono jeszcze przyczyny śmierci.
Chyba zrobiło to na niej wrażenie, myślał teraz. Mało brakowało, a odważyłby się 
zaprosić ją do kina. Zanim jednak zdążył to zrobić, pobiegła przed siebie 
wołając, że spóźni się do pracy.
Następnym razem, pomyślał chrupiąc chipsa. Może nawet zatrzyma się „U Marty” po 
objeździe, kupi kawę i kawałek ciasta. Potem zaproponuje Alice, że odprowadzi ją 
do domu, weźmie ją pod rękę i powie, jakby nigdy nic, że w mieście grają właśnie 
nowy film Sylwestra Stallone.
Coraz bardziej podobał mu się ten pomysł, przyśpieszył więc o kolejne pięć mil. 
Jadąc przez Quarry Road zaczął wybijać stopą rytm na podłodze samochodu i 
wyobrażać sobie, jak fajnie będzie oglądać Stallone”a, który wyrzyna tych 
wszystkich złych facetów. Rzecz jasna — siedząc z Alice w ciemnej salce kina.
Na zakręcie zauważył błysk metalu na poboczu. Zwolnił mrużąc oczy, bo raziło go 
zachodzące słońce. Był prawie pewien, że to zderzak. Smarkacze nie czekają nawet, 
żeby się zrobiło ciemno, pomyślał z dezaprobatą.
Zjechał na pobocze i wysiadł z samochodu. Nie było chyba bardziej żenującej 
sytuacji, niż zaglądanie przez okno do samochodu, w którym jakaś para się 
kochała.
W zeszłym tygodniu na przykład widział Marci Gladhill bez bluzki. Odwrócił się 
zaraz, ale itak niełatwo przyszło mu się oswoić Z myślą, że widział biust 
najstarszej córki Lessa. Ależ miała bufory! Dopiero by było, gdyby Less się o 
tym dowiedział!...
Z ciężkim westchnieniem zszedł z szosy.
151
Nie był to pierwszy raz, kiedy dzieciaki zjeżdżały z drogi, żeby zabawić się na 
tylnym siedzeniu samochodu, ale po raz pierwszy Bud trafił na cadillaca. 
Pokręcił głową, zrobił jeszcze ze dwa kroki i zamarł.
To nie byle jaki caddy... tylko cadillac Biffa Stokeya. W mieście każdy poznałby 
blyszczący czarny samochód o świecących czerwonych obiciach siedzeń. Podszedł 
bliżej, pod stopami zatrzeszczaly mu patyki i drobny żwir.
Samochód zepchnięto z drogi prosto w spory krzak jeżyn i ostre gałązki porysował 
gładki czarny lakier.
Bifra szlag by trafił, pomyślał Bud, i wzdrygnął się na myśl o tym, co stało się 
ze Stokeyem.
Starał się o tym nie myśleć, kiedy pochylony wyplątywał kolce z nogawek. Klął 
ciężko. W ostatniej chwili przypomniał sobie, żeby otwierać samochód przez 
chusteczkę.
Stereo, w którego skład wchodził odtwarzacz kompaktów, zniknęło. A Biff tak się 
nim chwalił... Schowek był otwarty i pusty. Wszyscy wiedzieli, że Bifi trzymał 
tam czterdziestkępiątkę. Kluczyki samochodowe leżały na siedzeniu. Bud 
zdecydował, że lepiej będzie ich nie dotykać.
Zamknął drzwi. Był z siebie cholernie dumny. Odkrył pierwszy poważny ślad 
zaledwie kilka godzin po znalezieniu zwłok. Sprężystym krokiem wrócił do 
radiowozu, by złożyć meldunek.
Rozdział X
Clare nie wiedziała, co ją obudziło. Nie pamiętała, żeby coś jej się śniło, nie 
czuła też strachu jak po koszmarze. A obudziła się tak nagle, spięta, w środku 
nocy. Panowała zupełna cisza, dziewczyna słyszała głośne bicie swego serca.
Powoli rozsunęła śpiwór. Była tak rozgrzana — a stopy miała lodowato zimne. 
Drżąc mocno sięgnęła po spodnie od piżamy, których nie włożyła kładąc się spać.
Zdała sobie sprawę, że zaciska szczęki, że przekrzywia głowę
w jedną stronę... że czegoś nasłuchuje. Tylko czego? Dorastała
w tym domu i za dobrze znała wszystkie jego odgłosy, by martwieć
ze strachu przy lada skrzypnięciu. Mimo to czuła chłód na skórze,
nie była w stanie się odprężyć — i nadal wsłuchiwała się w ciemność. Czuła się 
nieswojo, kiedy podeszła do drzwi i wyjrzała na
korytarz. Nikogo tam nie było. Oczywiście, że nie! Ale zanim zaczęła rozcierać 
zdrętwiałe ramiona, zapaliła światło.
— Potrzebuję prawdziwego łóżka — powiedziała głośno, by poczuć się lepiej. 
Wyszła z pokoju do holu przyciskając dłoń do piersi, zupełnie jakby miało to 
uspokoić jej oszalałe serce.
Herbata, pomyślala Pójdzie na dół i zaparzy herbaty, a potem zwinie się na sofie. 
Może będzie jej łatwiej zasnąć, jeśli będzie udawać, że to tylko drzemka. I 
włączy ogrzewanie, bo zapomniała tego zrobić przed snem. Wiosenne noce były 
jeszcze zimne. To dlatego była taka zdrętwiała r
i rozdygotana. Ogrzewanie, radio i więcej światła, pomyślała. Zasnę jak zabita.
Ale gdy dotarła do schodów prowadzących na dół, zamarła. Odwróciła się i 
spojrzała na wąskie schody wiodące na strych. Do zamkniętych drewnianych drzwi 
prowadziło czternaście wytartych stopni. To niedużo, ale kiedyś będzie wreszcie 
musiała pokonać ten dystans. Starała się sobie wmówić, że wcale nie musi tam iść. 
A przecież myślała o tym pokoju, odkąd tu wróciła.
Nie, przyznała się samej sobie, nie — myślała otym na długo przed powrotem do 
Emmitsboro, do domu, w którym spędziła dzieciństwo.
Wróciła do pokoju po klucze — poruszała się sztywno, jakby niepewnie. Dzwoniły 
cicho w jej dłoni, gdy patrząc na zamknięte drzwi weszła na schody.
Ernie obserwował ją ukryty w cieniu, który panował na parterze. Serce waliło mu 
jak młotem. Szła do niego... Gdy zmieniła tak nagle kierunek i ruszyła na strych, 
zacisnął usta.
Pragnęła go. Chciała, by poszedł za nią do tamtego pokoju, pokoju nagłej śmierci. 
Jego dłoń zostawiła wigotny ślad na poręczy, gdy powoli ruszył w ślad za 
dziewczyną.
Ból, ostry i kłujący, pojawił się gdzieś w brzuchu Clare i rósł
z każdym jej krokiem. Kiedy wreszcie stanęła u drzwi, oddychała
z trudem. Klucze omal nie wypadły jej z dłoni, musiała oprzeć się
jedną ręką o ścianę, gdy zgrzytnęły w zamku.
„Musisz stawić czoło rzeczywistości, Ciare” — powiedziałby doktor Janowski. — 
Musisz przyjąć ją taką, jaka jest, i radzić sobie ze swoimi uczuciami. życie 
może boleć, śmierć jest jego częścią.”
Odpieprz się, szepnęła. Cóż on mógł wiedzieć o bólu?
Metalowe zawiasy jęknęły, gdy wreszcie otworzyła drzwi. Zimne, zastałe powietrze 
przepełnione było zapachem kurzu. Zakręciło jej się w głowie. Miała nadzieję, że 
jakimś cudem pokój będzie nadal pachniał jej ojcem. English Leather, którą 
spryskiwał się co rano, słodką wonią wiśniowych Lifesayers, z którymi się nie 
rozstawał. że znajdzie choćby gorący zapach whisky... Wszystko odeszło, zatare 
przez lata. Został tylko kurz, chyba najbardziej bolesny ze wszystkich przejawów 
rzeczywistości. Zapaliła światło.
Środek pokoju był pusty, podłoga pokryta szarym pudreni czasu. Ciare wiedziała, 
że już dawno temu matka oddała meble z gabinetu. Miała rację. W tej jednak 
chwili Clare pragnęła — tak bardzo pragnęła — móc przesunąć dłonią po blacie 
obdrapanego biurka. Albo usiąść na starym, skrzypiącyni krześle.
Pod ścianami stały pudła starannie zaklejone taśmą do pakowania. Kurz, całe 
warstwy wieloletniego kurzu zaczęły się unosić, gdy przeszła przez pokój w 
stronę pudeł. Za pomocą kluczy, które wciąż zaciskała w dłoni, rozerwała taśmę i 
otworzyła jeden z kartonów.
I wreszcie go znalazła.
Z cichym okrzykiem na wpół radości, na wpół smutku sięgnęła do pudła i wyjęła 
koszulę, w której pracował w ogrodzie. Uprano ją i starannie złożono, a mimo to 
zostały na niej plamy z błota i trawy. Clare ujrzała swego ojca, w dużej, 
workowatej, dzinsowej koszuli... Pogwizdywał przez zęby pochylając się nad 
kwiatami.
„Spójrz tylko na ostróżki, Clare. — Uśmiechnąłby się i dotknął kościstymi, 
ubłoconymi palcami błękitnych kwiatów — tak delikatnie, jakby dotykał noworodka. 
— Będą jeszcze większe niż te w zeszłym roku. Nic tak nie służy ogrodowi, jak 
kurzy nawóz.”
Wtuliła twarz w koszulę i wciągała powietrze głębokimi haustami. Czuła jego 
zapach — tak wyraźnie, jakby koło niej siedział.
— Czemu mnie tak zostawiłeś? — Trzymała pachnącą ojcem koszulę blisko siebie, 
kołysząc się, jakby chciała wchłonąć wszystko, co po nim zostało. Poczuła gniew. 
Przyszedł gorącymi falami i prawie zdusił w niej żal i rozpacz. — Nie wolno ci 
było mnie zostawiać, kiedy cię tak strasznie potrzebowałam. Niech cię cholera, 
chciałam, żebyś tu był! Potrzebowałam cię tutaj. Tato... Tatusiu, dlaczego?...
Osunęła się na podłogę i pozwoliła płynąć łzom.
Ernie patrzył na nią. Jego ciało wibrowało przeczuciami i mocą,
a teraz nagle ciemne podniecenie zaczęło się rozwiewać, zastąpione
falą palącego, nieoczekiwanego wstydu, którego wcale nie chciał
czuć. Słuchał rozpaczliwego płaczu Clare i czuł, że pali mu on twarz
i kark. Gdy wyszedł, głos rozpaczy zdawał się go ścigać, aż w końcu
chłopak puścił się biegiem do domu.
Doktor Loomis siedział na krześle przy biurku, naprzeciwko szeryfa. Ręce złożył 
na teczce, wypolerowane buty trzymał razem. Camowi przyszło do głowy, że koroner 
powinien stuknąć obcasami i odlecieć do Kansas, czy dokądkolwiek — tam gdzie 
miał swój dom.
155
— Gdy dowiedziałem się, że zabity był pana ojcem...
— Ojczymem — poprawił Cam.
— Tak. — Loomis odchrząknął. — Gdy dowiedziałem się, że to pański ojczym, 
pomyślałem, że będzie najlepiej, jeśli przyniosę panu raport osobiście.
— Jestem panu wdzięczny. — Cam czytał dalej ponury opis sekcji, słowo po słowie. 
— Potwierdza pan, że było to morderstwo.
— Nie ma wątpliwości, że został zamordowany. — Palce Loomisa uniosły się nieco, 
by znowu opaść na teczkę. — Wyniki sekcji potwierdziły moją pierwotną tezę. 
Pobito go na śmierć. Po analizie odłamków kości i kawałków drewna mogę 
powiedzieć, że użyto dwóch pałek. Jednej sosnowej, naturalnego koloru, i drugiej, 
którą pomalowano na czarno.
— Co oznacza, że mamy dwóch sprawców.
— Możliwe. Mogę? — Loomis wziął do ręki zdjęcia zrobione na miejscu zbrodni. 
Stuknął nimi o blat, by ułożyły się równo, i spojrzał na nie, jakby miał zamiar 
oglądać rodzinne fotografie. — Widzi pan to sthiczenie z tyłu czaszki? To jedyne 
obrażenie na tyle ciała. Sądząc po kolorze siniaka, pański ojczym otrzymał to 
uderzenie przed śmiercią. Było wystarczające, by pozbawić przytomności. Teraz 
proszę spojrzeć na kostki i nadgarstki.
— Ktoś uderzył go pałką z tyłu, a kiedy BuT stracił przytomność, związali go. — 
Cam sięgnął po papierosy. — Później już leżał płasko na plecach.
— Dokładnie tak. — Loomis, zadowolony, prawie się uśmiechnął. — Sądząc z 
głębokości ran i ilości włókien, które w nich znaleźliśmy, długo szarpał się z 
więzami.
— Zgodziłby się pan, że nie zabito go tam, gdzie został znaleziony?
— Oczywiście, jestem tego pewien.
Cam wypuścił długą smugę dymu.
— Znaleźliśmy jego samochód. Zniknęło stereo, pistolet i skrzynka piwa z 
bagażnika. Rachunek za piwo był w samochodzie. Kupił je wcześniej tego samego 
popołudnia. — Strzepnął papierosa patrząc uważnie na koronera. — Ludzie ginęli 
za mniejsze głupstwa.
— Tak.
— Jak wiele morderstw tego typu zdarza się panu widzieć w ciągu roku?
Loomis odpowiedział dopiero po chwili.
— Nigdy, przez całe osiem lat pracy w tym hrabstwie nie widziałem tak potwornie 
zmasakrowanego ciała.
Cam skinął głową. Tego się właśnie spodziewał.
— Nie sądzę, by BifTa Stokeya zabito dla stereo i skrzynki Budweisera.
Loomis znowu złożył dłonie.
— Jestem lekarzem sądowym, szeryfie. 1, wobec tego, kimś w rodzaju detektywa. 
Mogę panu podać przyczyny śmierci i kiedy ona nastąpiła, mogę powiedzieć, co 
ofiara jadła na swój ostatni posiłek i czy przed śmiercią uprawiała seks. Ale 
motywu panu nie podam...
Cam kiwnął głową i zgasił papierosa.
— Dziękuję, że mi przyni6sł pan ten raport, w dodatku tak szybko.
— Nie ma za co. — Koroner wstał. — Ciało zostało oddane wdowie.
Ogarnęło go współczucie dla Cama, gdy ujrzał wyraz jego twarzy. Plotki szybko 
dotarły i do niego.
— Pańska matka poprosiła, by przygotowaniami do pogrzebu zajął się Zakład 
Pogrzebowy Griffitha. Tu, w Emmitsboro.
— Rozumiem. — Nie poprosiła mnie o pomoc, pomyślał. Odmówiła przyjęcia pomocy, 
gdy sam do niej przyszedł, chowając urazę. — Dziękuję panu, doktorze Loomis.
Po wyjściu koronera Cam schował wszystkie zdjęcia i dokumenty w szufladzie. 
Wyszedł z biura i po krótkim namyśle postanowił zrezygnować z samochodu. Zakład 
pogrzebowy był kilka przecznic dalej. Chciał się przejść.
Ludzie pozdrawiali go skinieniem głowy albo krótkim „cześć”.
Nie musiał się odwracać, by wiedzieć, że zaczynają szeptać, gdy
tylko trochę się oddalił. BilFa Stokeya zatłuczono na śmierć!...
W tak małym miasteczku nie można utrzymać czegoś takiego
w sekrecie. Nie pozostawało też dla nikogo tajemnicą, że Cameron
Ra±Terty, pasierb zamordowanego, był jego najgorszym wrogiem.
Śmiejąc się pod nosem Cam skręcił na rogu Main i Sunset. Groteskowa sytuacja — 
oficer prowadzący śledztwo i podejrzany to jedna i ta sama osoba, w dodatku 
bycie oficerem stanowiło jedyne alibi podejrzanego.
157
Cam dobrze wiedział, że w czasie gdy zabito Biffa, sączył piwo i czytał powieść 
Koontza. Ale w mieście narastały spekulacje. Bił się przecież z Biffem i 
wpakował go za kratki na kilka dni przed morderstwem. Wszyscy w barze widzieli, 
ile było między nimi nienawiści. Wieści roznosiły się po Emmitsboro jak ogień, 
od Lasu Doppera aż po Gopher Hole Lane. Wszyscy będą gadać, dopowiadać sobie 
coraz to nowe rzeczy. Krewni spoza miasta dowiedzą się o wszystkim już w 
niedzielę, podczas międzymiastowych rozmów, za które mniej się płaci.
Zastanawiał się, czy ktoś nie skorzystał z bardzo dobrej okazji. BuTa me zabito 
przecież dla odtwarzacza kompaktowego czy
piwa. Ale zginął — zatłuczony metodycznie, z okrucieństwem. Nieważne, jak bardzo 
Cam go nienawidził, musiał się dowiedzieć, dlaczego. I kto to zrobił.
Przed starym budynkiem zakładu Grirntha zebrał się spory
tłum. Niektórzy rozmawiali, inni stali tylko i przyglądali się
w milczeniu. Tyle zwykłych samochodów i pikapów stłoczyło się na
ulicy, iż można było pomyśleć, że zbliża się parada. Cam już
z daleka widział, że Mick Morgan ma kłopoty z utrzymywaniem.
porządku.
— Hej, nie ma się na co gapić, a jeszcze pani Stokey będzie przykro!
— A przywieźli go już, Mick? — Tłum domagał się odpowiedzi. — Podobno zatłukł go 
jakiś motocyklowy gang z Waszyngtonu.
— Anioły Piekieł! — dodał ktoś podćkscytowany.
— Nie, to narkomani znad rzeki.
Nastąpiła krótka, zażarta kłótnia.
— Upił się, znowu chciał się bić — to Oscar Roody próbował przekrzycze6 hałas — 
i rozwalili mu łeb.
Kobiety, które wyszły z salonu piękności, musiały dodać swoje trzy grosze.
— Nieszczęsna Jane miała z nim krzyż pański. — Betty splotła ręce na obfltym 
biuście i energicznie pokiwała głową. — Pół roku zbierała pieniądze, jak chciała 
sobie trwałą zrobić. A on nawet nie pozwalał, żeby sobie płukankę robiła!
— Jane potrzebuje teraz kobiety, na której mogłaby się wesprzeć — Mm, z włosami 
nawiniętymi na różowe plastikowe wałki, spoglądała z okna salonu na tłum. Oczy 
jej błyszczały. Jeśli wejdzie
pierwsza do zakładu pogrzebowego, może nawet zobaczyć ciało. To byłoby dopiero 
coś na następnym spotkaniu Koła Pań. Wyszła od Betty, przepchnęła się przez tłum 
i ruszyła do drzwi.
— Ale!... Pani Atherton, nie wolno pani tam wchodzić.
— Ty się lepiej przesuń, Mick. — Odprawiła go jednym gestem tłustej dłoni. — 
Przyjaźniłyśmy się z Jane Stokey, gdy ciebie jeszcze na świecie nie było.
— Może pójdzie pani do salonu dokończyć układanie fryzury, pani Atherton? — Cam 
zastąpił jej drogę. Wraz z jego nadejściem spory przycichły i w tłumie rozlegały 
się tylko sporadyczne szepty. Powiódł oczami po twarzach, mrużąc oczy w 
jaskrawym słońcu. Byli tu jego znajomi, ludzie, z którymi poszedłby na piwo, 
kobiety, które zatrzymywały go czasem na ulicy, by uciąć sobie krótką pogawędkę. 
A teraz wszyscy unikali jego wzroku. Po drugiej stronie ulicy Sarah Hewitt stała 
oparta o drzewo, paliła papierosa i uśmiechała się w jego stronę.
Min dotknęła swoich loków. Zapomniała o nich w ogólnym podnieceniu, a teraz 
musiała trzymać linię.
— Cameron, w takiej chwili nie mogę się przejmować swoim wyglądem. Chcę tylko 
oferować twojej matce pomoc w tak trudnych chwilach.
Wyssałabyś z niej wszystko, pomyślał, byle tylko robiąc sobie manikiur móc gadać 
o jej nieszczęściu i rozwlekać je po całym mieście.
— Przekażę jej od pani wyrazy współczucia. — Potoczył wzrokiem po twarzach 
dookoła. Niektórzy cofnęli się trochę, inni patrzyli na blednące już siniaki na 
twarzy Cama: wokół oka i na szczęce. Wszystkie te guzy BitT nabił mu 
własnoręcznie kilka dni wcześniej.
— Jestem pewien, że mojej matce przydałoby się wsparcie w czasie pogrzebu. — 
Chryste, jak bardzo chciał zapalić! I strzelić sobie drinka. — Ale teraz proszę, 
byście nam pozwolili się tym zająć w rodzinnym gronie.
Ludzie zaczęli się rozchodzić, niektórzy poszli do swych samochodów, inni w 
kierunku poczty i sklepu, gdzie, jak wiedzieli, będą mogli dokładnie obgadać 
sytuację.
— Przepraszam za to wszystko, Cam. — Mick Morgan wyjął z kieszeni paczuszkę 
tytoniu Red Indian.
— Nie ma za co przepraszać.
159
— Wnieśli go od tyłu, Oscar pracował w łazience i to wystarczyło. Stary me mógł 
się doczekać, żeby rozpuścić jęzor. — Mick wpakował tytoń do ust i przesunął go 
językiem. — Są zaciekawieni, i tyle. Dałbym sobie z nimi radę w parę minut.
— Wiem. Moja matka jest w środku?
— Słyszałem, że tak.
— Zrób mi przysługę i rzuć okiem na biuro.
— Już się robi. — Przesuwał prymkę w ustach tak, by wygodniej było mu żuć. — A... 
przykro mi przez to wszystko, Cam. Jeśli chcesz wziąć wolne, być przy mamie, 
możemy się z Budem zająć biurem.
— Dzięki, naprawdę. Ale nie sądzę, by ninie potrzebowała.
Zmęczonym krokiem podszedł do drzwi, które zdobiła dyskretna mosiężna kołatka.
Wewnątrz czuć było duszący zapach gladioli i cytrynowego detergentu. W 
ozdobionym czerwonymi draperiami holu panowała pehia ciszy i skupienia atmosfera, 
jak w kościele. Czemu, do licha, zakłady pogrzebowe zawsze są urządzone na 
czerwono, zastanawiał się Cam przez chwilę. Ten kolor miałby uspokajać?
Czerwony aksamit, ciemna boazeria, gruby dywan, zdobione świeczniki. Na 
błyszczącym stoliku stał wysoki wazon z bukietem gladioli i lilii. Obok wazonu — 
wizytówki.
JESTEŚMY TU, GDYBYŚ BYŁ W POTRZEBIE.
Charles W. Grirnth i Synowie
Emmitsboro, Maryland
Rok założenia 1839
Reklama się opłaca, pomyślał Cam.
Wyłożone dywanem schody prowadziły na piętro. „Pokoje ostatniego spotkania”. 
Miła nazwa dla ponurej tradycji. Czemu ludzie tak chcieli się gapić na 
nieboszczyków? Nie mógł tego pojąć. Może dlatego, że sam widział ich w życiu za 
dużo.
Przypomniał sobie, jak wchodził na te schody jako dziecko, by spojrzeć w twarz 
swego ojca. Matka płakała, szła przed nim, Biff Stokey otaczał ją tłustym 
ramieniem.
Nie tracił czasu, pomyślał teraz Cam. Jeszcze nie pochowano Mike”a Rafferty, a 
Biff już położył łapę na wdowie.
Koło się zamknęło.
Włożył ręce do kieszeni i zaczął iść przez hol. Podwójne drzwi do głównej sali 
były zamknięte. Zawahał się, a potem wyjął rękę z kieszeni i zapukał. Po chwili 
drzwi otworzyły się bezszelestnie.
Stanął w nich Chuck Grirnth, poważny, ubrany w jeden ze swoich pięciu czarnych 
garniturów. Jego rodzina prowadziła zakład pogrzebowy w Emniitsboro przez 
ostatnie sto pięćdziesiąt lat. Syn Chucka uczył się już, by przejąć rodzinny 
interes, ale Chuck — który miał około czterdziestu lat — był na razie w pełni 
sił.
Jako chłopiec czuł się równie dobrze w sali balsamowania, jak na boisku 
baseballowym, gdzie świetnie grał jako pitcher. GrifTithowie traktowali śmierć 
jako stały, pewny interes. Chuck mógł co roku zabrać całą rodzinę na 
dwutygodniowe wakacje, a co trzy lata kupował żonie nowy samochód.
Mieli piękny dom na przedmieściu i kryty, podgrzewany basen. Ludzie często 
żartowali, że ten basen wykopano za pieniądze z kopania grobów.
Chuck prowadził także miejscową drużynę baseballu Małej Ligi. Jako trener był 
głośny, apodyktyczny i chętnie podejmował wyzwania. Za to jako przedsiębiorca 
pogrzebowy był poważny, pełen współczucia i mówił cicho.
Wyciągnął do Cama szeroką dłoń.
— Dobrze, że pan przyszedł, szeryfie.
— Czy moja matka jest w środku?
Tak. Chuck rzucił za siebie szybkie spojrzenie. Mam trochę kłopotu z 
przekonaniem jej, że, biorąc pod uwagę okoliczności, najlepszy byłby pogrzeb bez 
otwierania trumny.
Cam oczyma duszy ujrzał twarz Biffa. Nie było to przyjemne wspomnienie.
— Porozmawiam z nią.
— Proszę, niech pan wejdzie. — Gestem zaprosił Cama do pełnego kwiatów, ciemnego 
pokoju. Z ukrytych głośników płynęła cicha, kojąca muzyka. — Zaraz przyniosę 
panu filiżankę herbaty.
Cam skinął głową i poszedł w stronę matki. Siedziała sztywno na sofie o wysokim 
oparciu, pudełko chusteczek stało w zasięgu jej ręki. Miała na sobie czarną 
sukienkę, której Cam nie znał. 
161
Pomyślał, że pewnie musiała pożyczyć pieniądze od którejś z zaprzyjaźnionych pań, 
by móc ją kupić. Filiżankę z herbatą ściskała tak mocno, że pobielały jej kostki 
u palców. Złączyła kolana, i Cam pomyślał, że muszą ją chyba boleć, tak mocno je 
ścisnęła. Na podłodze stała mała walizeczka z zepsutym zamkiem.
— Mamo...— Cam usiadł obok i po chwili wahania położył jej dłoń na ramieniu. Nie 
odwróciła się, by na niego spojrzeć.
— Przyszedłeś go zobaczyć?
— Nie. Przyszedłem pobyć z tobą.
— Nie trzeba. — Jej głos był zimny i bardzo spokojny. — Już raz pochowałam męża.
Zdjął dłoń z jej ramienia i przez chwilę musiał walczyć ze sobą, by nie zwinąć 
dłoni w pięść i nie rozbić błyszczącego stolika, na którym stała herbata.
— Chciałbym ci pomóc. W takiej chwili trudno jest podejmować decyzje. Poza tym 
to kosztuje. Zapłacę wszystkie rachunki.
— Czemu? — Jej ręka nie zadrżała, gdy Jane podniosła do ust filiżankę, by napić 
się herbaty. Nienawidziłeś go przecież.
— Po prostu chcę ci pomóc.
— BifF nie chciałby twojej pomocy.
— Teraz też rządzi twoim życiem?
Obróciła się gwałtownym ruchem. Wpatrywała się w niego oczami, które były 
czerwone i spuchnięte po wielu, wielu godzinach płaczu.
— Nie mów o nim źle. On nie żyje, zatłukli go na śmierć. Zatłukli na śmierć — 
powtórzyła zduszonym szeptem. — Ty tu sprawujesz władzę. Jak chcesz pomóc, 
dowiedz się, kto zabił mojego męża. Dowiedz się, kto go zabił.
Chuck chrząknął i wszedł do salki.
Pani Stokey, może chciałaby pani...
— Nie trzeba mi więcej herbaty. Wstała i wzięła do ręki walizeczkę. — Nie 
potrzebuję niczego. Przyniosłam ubranie, w którym chcę, żebyście go pochowali. A 
teraz proszę mnie zaprowadzić do mojego męża.
— Pani StoIccy, on uie został przygotowany.
— Żyłam z nim dwadzieścia lat. Zobaczę go tak, jak wygiąda
teraz.
— Mamo...
Odwróciła się do niego gwałtownie.
— Nie chcę cię tutaj. Myślisz, że mogłabym tam patrzeć na niego z tobą, skoro 
wiem, co czujesz? Odkąd miałeś dziesięć lat, stale między wami stałam, zmusiłeś 
mnie do tego. Musiałam między wami wybierać. A teraz on nie żyje. I ja wybieram 
jego.
Zawsze tak było, pomyślał Cam i już jej nie zatrzymywał.
Gdy został sam, usiadł znowu. Wiedział, że czekanie na nią na nic się nic zda, 
ale potrzebował chwili, by zebrać siły przed wyjściem na ulicę, wprost w szepty 
i spojrzenia ludzi,
Na stoliku leźła Biblia w skórzanej oprawie, wytartej przez wiele, bardzo wiele 
dłoni. Ciekawe, czy matka znalazła w niej jakieś słowa pocieszenia.
— Cameron...
Podniósł wzrok. W drzwiach stał burmistrz.
— Panie Atherton.
— Nie chcę się narzucać w tak trudnej chwili. Moja żona dzwoniła, sugerowała, że 
twoja matka może chcieć wsparcia.
— Cbuck z nią jest.
— Rozuniienl.
Burmistrz zawahał się, chociaż szedł już w stronę wyjścia.
— Czy mogę dla ciebie coś zrobić? Wiem, że ludzie zawsze to mówią w takich 
chwilach, ale... — Poruszył chudymi ramionami, widać było, że czuje się 
niezręcznie.
— Myślę, że moja matka może potrzebować, żeby ktoś odwiózł ją do domu, kiedy 
skończy tu załatwiać sprawy. Nie chce, żebym to był ja.
— Oczywiście, zajmę się nią. Cameron, ludzie różnie reagują na
żałobę.
— Podobno... — Wstał. — Mam raport z sekcji zwłok. Jutro dam panu jego kopię i 
resztę dokumentów.
— Och, tak. — Atherton uśmiechnął się blado. — Muszę przyznać, że zupełnie się 
na tym nie znam.
— Musi je pan po prostu wypełnić. Panie burmistrzu? Czy w szkole jest jakiś gang? 
Jakieś trudniejsze dzieciaki trzymają się razem?
Burmistrz zmarszczył czoło, zastanawiał się przez chwilę ściąga-
jąc brwi.
163
— Nie. Jak wszędzie, jest paru rozrabiaków i pechowców, kłócą się
na korytarzu i biją o dziewczyny na zabawach... — Jego oczy otwarły się, pełne 
niepokoju. — Nie sądzisz chyba, że Biffa zabiły dzieci?
— Od czegoś muszę zacząć.
— Szeryfie... Cameron. Nie mamy w szkole problemu z narkotykami. Wiesz o tym. 
Jeden drugiemu rozbije nos, dziewczyny nawyrywają sobie czasami włosów, ale nie 
dzieje się nic, co mogłoby doprowadzić do morderstwa.
Wyjął z kieszeni starannie złożoną chusteczkę i przycisnął nią górną wargę. 
Pocił się na samą myśl o morderstwie.
— Jestem przekonany, że okaże się, iż to ktoś spoza miasta.
— Ciekawe tylko, że ten „ktoś spoza miasta” dobrze wiedział, gdzie podrzucić 
zwłoki, tak by znalazły je dzieciaki idące na wagary. I wiedział, gdzie zepchnąć 
z szosy samochód, by znalazł go Bud, który jeździ tamtędy co wieczór.
— Ale przecież... To znaczy, czy to nie potwierdza mojej teorii? Nie mogli 
przecież chcieć, żeby go tak szybko znaleziono.
— Zastanawiam się... — mruknął Cam. — Będę wdzięczny, gdyby odwiózł pan matkę do 
domu, panie burmistrzu.
— Co takiego? Ach tak, oczywiście. Z chęcią pomogę. — Atherton wciąż trzymał 
chusteczkę przy ustach i patrzył za Camem. W jego oczach pojawił się strach.
Szalona Annie stała przy samochodzie Cama i głaskała klapę bagażnika, tak jak 
głaszcze się psa. Śpiewała, bo podobała jej się błyszcząca niebieska karoseria. 
Gdy przyglądała się uważniej, widziała, jak jej twarz odbija się w wywoskowanej 
powierzchni. Bardzo ją to bawiło.
Mick Morgan wyjrzał z okna. Stanął w drzwiach biura kręcąc głową.
— Hej, Annie, Cam się wścieknie, jak wysmarujesz mu samochód palcami!
— Ale on jest taki ładny! — Przesunęła jednak rękawem po karoserii, by zetrzeć z 
niej brudne smugi. — Nic mu nie zrobię.
— Czemu nie pójdziesz do baru na kolację?
— Mam kanapkę, Alice mi dała kanapkę. Z bekonem, sałatą i pomidorem, na pszennym 
chlebie, „uważaj na majonez”.
— Nic się nie stało. — Cam zszedł z chodnika. Powrót z zakładu pogrzebowego nie 
poprawił mu zbytnio humoru, ale uśmiechnął się lekko na widok Annie wpatrzonej z 
zachwytem w samochód. — Co dobrego, Annie?
Zwróciła na niego uważne spojrzenie. Bransoletki na jej rękach dzwoniły, gdy 
zaczęła bawić się guzikami u bluzy.
— A przewieziesz mnie motorem?
Nie przyjechałem tu dziś na motocyklu. Annie wydęła dolną wargę. Dziecinna mina 
wyglądała żałośnie na jej starej twarzy. — Ale mogę cię wziąć samochodem. Chcesz, 
żebym cię odwiózł do domu?
A będę mogła siedzieć z przodu?
— Jasne.
Gdy schylił się, by wziąć jej torbę, Annie złapała ją i przycisnęła do piersi.
Ja ją wezmę. Ona jest moja, ja ją wezmę.
W porządku, wskakuj. Wiesz, jak zapiąć pas?
— Pokazałeś mi ostatnim razem. Pokazałeś mi.
Niezdarnie usiadła w samochodzie, położyła torbę na kolanach
i przez chwilę była całkowicie pochłonięta zapinaniem pasa. Gdy
klamra wreszcie znalazła się w zapięciu, Annie krzyknęła cicho
z zadowolenia.
Widzisz? Sama zapięłam. Całkiem sama.
— Doskonale.
Wsiadł do samochodu i otworzył okna. Annie darowała sobie kilka kąpieli i Cam 
cieszył się, że wieczór jest pogodny i wietrzny.
— Radio?
Zjechał z krawężnika.
— Tutaj. — Wskazał tylko, bo wiedział dobrze, że Annie chce sama przekręcić 
gałkę. Piosenka Billy Joela ryknęła z głośnika, a Annie aż klasnęła w dłonie. 
Bransoletki przesuwały się w górę iw dół na jej rękach.
Znam tą piosenkę.
Wiatr rozwiewał jej siwe włosy, gdy zanosiła się śpiewem.
Skręcił w Oak Leaf Lane. Zwolnił odruchowo, gdy przejeżdżali kolo domu Kimballów, 
ale Clare nie było akurat w garażu. Annie przestała śpiewać i schyliła się, by 
przyjrzeć się domowi.
— Widziałam światło na strychu.
165
— Annie, nie było żadnego światła.
— Ale przedtem było. Nie spałam. Nie mogę chodzić po lesie w nocy. W nocy w 
lesie jest źle. To poszłam do miasta i na strychu było światło.
Zmarszczyła czoło, bo wspomnienia jej się zlewały ze sobą. Czy ktoś krzyczał? 
Nic, nie, nie teraz. Teraz nie musiała się chować w krzakach i nie widziała, jak 
ci panowie wybiegają i odjeżdżają. Wybiegają i odjeżdżają... Podobały jej się te 
słowa, więc zaczęła nucić je pod nosem.
— Kiedy widziałaś światło, Annie?
Nie pamiętam. — Zaczęła się bawić przyciskiem, który otwierał okno. — Czy to pan 
Kimbali pracował do późna? Czasami pracuje do późna. Ale on nie żyje — 
przypomniała sobie, zaciowolona, że nic jej się nie pomyliło. — Umarł i go 
pochowali, więc nie pracował. A dziewczyna wróciła. Dziewczyna, co ma ładne rude 
włosy.
— Ciare?
— Ciarc — powtórzyła Annie. — Ładne włosy.
Okręciła własny kosmyk wokół palca.
— Pojechała daleko, do Nowego Jorku, ale wróciła. Alice mi mówiła. A może ona 
poszła na strych szukać taty? Ale go tam nie ma.
— Nie, nie ma.
— A ja chodziłam szukać mamy — westchnęła i zaczęła bawić się bransoletkami, 
wodząc palcem po literach wygrawerowanych na tej srebrnej. Lubię chodzić. 
Czasami to chodzę cały dzień. Znajduję różne rzeczy, bardzo ładne. Widzisz?
— Uhm... — Cam myślał o Clare i nie spojrzał na srebrną bransoletkę, na której 
widniało jedno słowo: „Carly”.
Ciare czuła się głupio zawstydzona, gdy szła w stronę bocznych drzwi ładnego 
piętrowego domu Cramptonów. Wejście dla pacjentów, pomyślała kwaśno, a potem 
westchnęła. Nie zamierzała jednak poddać się zwykłej kontroli ani leczyć z 
kataru. Musiała zobaczyć się z doktorem, dotknąć kolejnego ogniwa w łańcuszku, 
który prowadził do jej ojca.
Nie mogła opędzić się od wspomnień... Tych z dzieciństwa:
siedziała w poczekalni, w której unosił się cytrynowy zapach, patrzyła na 
obrazki z kaczuszkami i kwiatami, przeglądała wygniecione „Złote Książeczki”, a 
później — stare egzemplarze „Seyenteefl”. Wchodziła do gabinetu, siadała na 
leżance i mówiła „aaa”. W nagrodę doktor dawał jej balonik, niezależnie od tego, 
czy przy zastrzyku płakała, czy nie.
Było w tym coś znajomego — w zapachu świeżo ściętej trawy, w widoku świeżo 
pomalowanych parapetów, nawet w cichym głosie, który nucił coś cicho i trochę 
fałszywie.
Ujrzała Cramptofla — pochylonego nad liliami. Pielił cierpliwie. Zajmowanie się 
ogrodem było pasją, obsesją, która scemeiltowała jego przyjaźń z ojcem, chociaż 
Jack był od lekarza sporo młodszy.
Hej, doktorze!
Wyprostował się szybko, marszcząc lekko brwi, gdy strzyknęło go w plecach. Jego 
okrągłą twarz rozjaśnił uśmiech, siwe włosy wymykały się spod zniszczonego 
kapelusza, sprawiając, że Clare pomyślała o Marku Twainie.
— Ciarel Zastanawiałem się, kiedy do nas wpadniesz. Wtedy u Jane nie było jak 
pogadać.
Alice powiedziała mi, że co jakiś czas bierzesz sobie wolne w ciągu tygodnia. 
Miałam nadzieję, że złapię cię, kiedy nie będziesz zajęty.
— Udało się. Mam tylko pracę z moimi damami.
— Są piękne. — Clare zrobiło się trochę smutno na widok kwiatów. Jej ojciec i 
doktor tyle razy mówili o przycinaniu gałęzi, o nawozach... — Jak zawsze.
Uśmiechała się, lecz stary doktor widział wyraźnie, że coś ją gnębi. Lekarz 
domowy w małym miasteczku słucha zwierzeń niemal tak często jak pulsu. Klepnął 
dłonią kamienny murek i usiadł.
— Dotrzymaj towarzystwa staremu. Chętnie posłucham, co się z tobą teraz dzieje.
Skorzystała z zaproszenia. Iozmawiali przez chwilę o jej sprawach — oboje 
wiedzieli dobrze, że w ten sposób będzie jej łatwiej mówić o tym, o czym chciała, 
zadać pytania, z którymi do niego przyszła.
— . . .no i mama z Jerrym powinni za parę tygodni wrócić do Wirginii. Mamie 
bardzo się tam podoba.
167
— Skoro przyjechałaś już tutaj, mogłabyś przecież zajrzeć do nich, zanim wrócisz 
do siebie.
— Może. — Spuściła wzrok i przesunęła ręką po plamie na spodniach. — Cieszę się, 
że jest szczęśliwa. Naprawdę się cieszę.
— Jasne, że tak.
— Nie wiedziałam, że to będzie tak trudne... — Jej głos zadrżał, załamał się. 
Uspokoiła się dopiero po dwóch głębokich oddechach. — Poszłam wczoraj na górę. 
Na strych.
— Ciare — ujął jej dłoń — nie musiałaś tego robić sama.
— Nie jestem już dzieckiem, nie boję się duchów.
— Zawsze będziesz dzieckiem swojego ojca. Zawsze będziesz do niego tęsknić, to 
zrozumiałe. Mnie też go brakuje.
Westchnęła z drżeniem, a potem zaczęła mówić dalej:
— Wiem, jak bardzo się przyjaźniliście. Jak starałeś się mu pomóc, gdy zaczął 
pić. Pamiętam, jak nam pomogłeś, kiedy wybuchł skandal.
— Przyjaciół nie opuszcza się w biedzie. Niektórzy opuszczają. — Wyprostowała 
się i uśmiechnęła
się do niego. — Ale nie ty. Ty nigdy nie zrobiłeś czegoś takiego. Miałam 
nadzieję, że nadal jesteś jego przyjacielem, i że będziesz mógł mi pomóc.
Zaniepokoiło go napięcie, z jakim to powiedziała, wciąż trzymał ją za rękę.
— Clare, przychodziłaś tu, odkąd zaczęłaś raczkować. Oczywiście, że ci Pomogę. 
Ze względu na Jacka. I na ciebie.
— Narobiłam sobie w życiu kłopotów.
Ściągnął gniewnie brwi.
— Jak możesz tak mówić? Przecież świetnie ci idzie.
— Jako artystce. Tak, nawet nieźle. Ale jako kobiecie... Słyszałeś pewnie, że 
miałam męża, a potem się rozwiodłam.
W jej oczach błysnęła słaba iskierka rozbawienia.
— No, doktorze... Przecież wiem, że nie pochwalasz rozwodów.
— Na ogół rzeczywiście — nie pochwalam.
Sapnął, trochę zły. Nie chciał, by to, co powie, zabrzmiało pompatycznie.
— Przysięga to przysięga, ja to tak rozumiem. Ale nie jestem tak sztywny w 
swoich poglądach, by nie rozumieć, że czasem zachodzą pewne.., okoliczności.
168
— To ja stworzyłam te „okoliczności”. — Schyliła się po źdźbło trawy, która 
rosła pod murkiem. — Nie umiałam go dość pokochać, nie umiałam stać się tym, kim 
chciał mnie widzieć. Nie umiałam nawet być tym, kim sama chciałam być. I 
wszystko zepsułam.
Stary lekarz zacisnął usta.
Wydaje mi się, że od obojga ludzi zależy, czy małżenstwo będzie udane, czy nie.
Prawie się roześmiała.
— Wierz mi, Rob by się z tym nie zgodził. Ale kiedy zastanawiam się nad tym i 
nad innymi związkami, w których byłam, zdaję sobie sprawę, że nie umiem się do 
końca otworzyć, że coś w sobie tłumię.
— Jeśli wiesz już tyle, musisz także wiedzieć, czemu to robisz.
— Tak. Ja... Ja muszę się dowiedzieć, czemu on to zrobił! — wypaliła. — Och tak, 
wiem wszystko o uzależnieniach i o tym, że alkoholizm to choroba. Ale to są 
ogólniki, a on był moim ojcem. Był mój. Muszę to jakoś zrozumieć, żeby móc mu...
— ...wybaczyć — dokończył Crampton miękko, a Clare zamknęła oczy.
—TaŁ
To właśnie na te słowa nigdy się nie godziła, nawet gdy doktor Janowski próbował 
nalegać. Ale tu, gdy siedziała z najbliższym
przyjacielem ojca, który trzymał ją ciepło za rękę, poczucie winy nie było aż 
tak silne.
— Wczoraj w nocy, kiedy tam poszłam, zdałam sobie sprawę, że nigdy mu nie 
wybaczyłam. Tak bardzo się boję, że nigdy mu nie wybaczę.
Crampton siedział przez chwilę w milczeniu, zasłuchany w odgłosy swojego ogrodu, 
w śpiew ptaków, w cichy szelest liści poruszanych wiosennym wietrzykiem.
— Przez wiele wieczorów Jack i ja gadaliśmy o wielu rzeczach, nie tylko o 
kompoście i chrząszczach. Mówił mi, jak bardzo jest dumny z ciebie, z Blaira. 
Ale ty byłaś dla niego kimś wyjątkowym, tak jak Blair jest kimś wyjątkowym dla 
Rosemary, wiesz przecież.
— Tak. — Clare uśmiechnęła się leciutko. — Wiem.
— Chciał dla ciebie jak najlepiej. Chciał, żeby wszystko ci się udawało. — 
Westchnął. Ogarnął go żal, przypomniał sobie tyle 
różnych rzeczy. — Może chciał za dużo I dlatego popełnił błędy. Ale wiem jedno, 
Ciare: cokolwiek robił, dobrego czy złego... Wszystko, co robił, wynikało w 
jakiś sposób z miłości do ciebie. I nie wiń go zbytnio za słabość. Nawet w 
słabości ty liczyłaś się dla niego przede wszystkim.
— Ja nie chcę go obwiniać. Tylko tyle jest wspomnień... Czuję, jakbym w nich 
tonęła.
Popatrzył na nią smutno.
— Czasami nie można wrócić, choćby człowiek nie wiem jak bardzo chciał. Próby 
powrotu mogą być bardziej bolesne niż uzdrawiające.
— Właśnie się tego dowiedziałam — Spojrzała gdzieś daleko, ponad równo 
wystrzyżonym trawnikiem. — Ale nie mogę iść przed siebie, doktorze, nie mogę, 
dopóki się nie dowiem.
Rozdział XI
Żadna siła nie była w stanie odwieść Jasie Stokey od urządzenia pogrzebu z 
otwartą trumną. Gdy ktoś umiera, obowiązkiem tych, co zostali przy życiu, jest 
spojrzeć na niego po raz ostatni, wspomnieć go... Przemówić nad jego ciałem.
— To dopiero był skurwiel — rzekł Oscar Roody poprawiając krawat. — Po kilku 
piwach mógł przywalić w twarz, i przychodziło mu to tak samo łatwo jak gapienie 
się na ludzi.
— Fakt. — Less skinął głową z powagą. Patrzył uważnie na twarz Biffa. — Chuck 
zna się na swojej robocie, nie? Z tego, co słyszałem, BuT był nieźle 
pokancerowany, a tu leży sobie, jakby sobie przysnął.
— Poszło na to sporo pudru. — Oscar wyjął bandanę i dotknął twarzy nieboszczyka. 
— Mów, co chcesz, dziwnie musi być pudrować umarlaka.
— Ja bym się nie przejmował, gdybym miał mieć z tego basen. Słyszałem, że 
wszystkie kości mu pogruchotali. — Less wspiął się na palce, szukając czegoś na 
potwierdzenie swych słów, chciał poczuć dreszcz emocji. — Nic nie widać...
Odsunęli się od trumny, wyszli na zewnątrz i zapalili.
Jane była już w zakładzie, siedziała w pierwszym rzędzie. Ponieważ BifT nie 
należał do żadnego kościoła, postanowiła, że prosta modlitwa odbędzie się w 
zakładzie pogrzebowym i że to Chuck ją odmówi. Miała na sobie sztywną czarną 
sukienkę, włosy upięła ciasno przy głowie. Przyjmowała kondolencje i nieszczere 
słowa pociechy. Ludzie przechodzili koło BifYa, by po raz ostatni go pozdrowić.
— Pakował mi te grube lapy pod spódnicę więcej razy, niż pamiętam. — Sarah 
Hewitt uśmiechnęła się z przymusem nad martwą twarzą.
Chodź, Sarah. — Twarz Buda oblał ciemny rumieniec. Policjant rozejrzał się w 
lewo i w prawo, z nadzieją że nikt nie usłyszał słów jego siostry. — Tutaj nie 
można tak mówić.
To głupie. Póki ktoś żyje, można o nim mówić, co się chce, ale niech tylko umrze, 
zaraz wszystkim się przypomina, jaki to był miły facet. Nawet jeśli był zwykłym 
draniem. Uniosła brew. Naprawdę go wykastrowali?
— Jezu, Sarah! — Bud złapał ją pod ramię i zaciągnął na tyły
salki.
Coś takiego, spójrz, kto przyszedł Sarah spoważniała, bo do sali weszła Ciare. — 
Córka marnotrawna.
Zazdrosnym spojrzeniem zmierzyła prosty, niewątpliwie drogi, ciemny kostium 
Clare.
Nigdy tu nie pasowała, prawda?
Ciare wydawało się, że rozpalone serce wyskoczy jej z piersi. Nie przypuszczała, 
że będzie aż tak źle. Ostatni raz gdy tu była, ludzie ciasno tłoczyli się wokół 
pokrytej kwiatami trumny, w której leżał jej ojciec. Mogłaby przysiąc, że z 
głośników płynęła wtedy ta sama ponura muzyka.
Silny zapach gladioli i róź sprawiał, że kręciło jej się w głowie. Z 
przerażeniem w oczach zaczęła iść wąskim przejściem między rozkładanymi 
krzesełkami. Musiała walczyć z narastającą chęcią, by odwrócić się i uciec.
Boże, jesteś przecież dorosła, łajała samą siebie. Śmierć jest częścią życia. 
Czymś, co trzeba zaakceptować. Minio to chciała uciekać, wydostać się na 
słońce... Pragnęła tego tak bardzo, że drżały jej kolana.
— Ciare?
Alice! — Złapała przyjaciółkę za rękę i ze wszystkich sił starała się uspokoić. 
Zdaje się, że przyszło pół miasta.
— Ze względu na panią Stokey... Wzrok dziewczyny przesunął się po twarzach 
stojących wokół ludzi. I na sensację.
Udało jej się zwolnić choć tylko na dwadzieścia minut. Dziwnie się czuła w 
mundurku kelnerki, ale jedynym ubraniem, które mogłoby od biedy pasować na 
pogrzeb, była czarna sportowa bluza.
— Zaraz się zacznie.
— Usiądę z tylu. — Ciare nie miała zamiaru podchodzi6 do trumny i zaglądać 
zmarłemu w twarz. Hej, Biff, dawnośmY się nie widzieli. Przykro mi, że nie 
żyjesz.
Na myśl o takim powitaniu Clare z trudem zdusiła najpierw histeryczny chichot, a 
potem cisnące się do oczu gorące łzy. Co ona tu robi? Co ona tu, do diabła, robi? 
Przyszłam dla Cama, przypomniała sobie, i po to by dowieść, że jestem w stanic 
siedzieć tu, w tym przegrzanym pomieszczefliu i znieść pogrzeb, jak przystało na 
dorosłą, odpowiedzialną kobietę.
— Dobrze się czujesz? szepnęła Mice.
— Tak. — Ciare odetchnęła głęboko. — Może lepiej usiądźmy.
Gdy zajęły miejsca, zaczęła rozglądać się za Camein. Zauważyła Min w granatoWYm 
poliestrze. z ponurą miną, lecz z wesołym spojrzeniem. Burmistrz siedział obok, 
z pochyloną głową pogrążonY w modlitwie.
Farmerzy, kupcy j mechanicy przyszli w swoich jedzielnych garniturach; 
rozmawiali cicho o pogodzie I interesach. Wokół pani Stokey tłoczyły się kobiety. 
Cam stał opodal I z zaciętym, odpychającyfli wyrazem twarzy patrzył na matkę.
Chuck Grifflth wyszedł z tłumu i stanął przed zgromadzonYmi. Czekał, aż ostatni 
goście zajmą miejsca, aż ucichną szepty i szelesty. Zapadła cisza.
— Przyjaciele zaczął.
I Clare nagle wszystko się przypomniało...
Salka była wypełniona ludźmi przez całe dwa dni. W EmmitSboro nie było nikogo, 
kto nie znałby Jacka Kimballa. PrzyS7M wszyscy. Wypowiadane wtedy słowa zatarły 
się w jej pamięci, ale pamiętała sens. Smutek I żal. Ale nikt, nikt nie wiedział, 
jak głęboka była jej rozpacz.
W czasie nabożeństwa kościół był przcpelnioUY a samochody odprowadzające Jacka 
na cmentarz położony na wzgórzu Quiet Knolls utworzyły długi korek ciągnący się 
kilka przecznic.
Niektórzy z tych ludzi przyszli tu dzisiaj. Byli starsi, nabrali trochę ciała, 
stracili trochę włosów. Zajęli miejsca na sali i siedzieli w milczeniu, 
pogrążeni w myślach.
Roseniary Kimbali także otaczały wtedy kobiety, tak jak teraz lanc. 
173
Stały przy niej tworząc „linię wsparcia” przepełniane współczuciem, że poniosła 
taką stratę, i zadowoleniem, że na razie wdowieństwo im nie grozi, może w 
odległej przyszłości.
Przyniosły różne rzeczy szynkę, sałatkę ziemniaczaną, kurczaki — by nakarmić 
żałobników. Jedzenie nie miało znaczenia, ale współczucie pomagało choć trochę 
zapełnić pustkę.
A parę dni później — parę dni! — rozpętał się skandal. Jack Kimbail, ukochany 
członek społeczności, był teraz oportunistą oskarżanym o długi, branie łapówek, 
fałszowanie dokumentów. Ciare nie zdążyła choćby trochę otrząsnąć się z żałoby, 
a już powiedziano jej, że jej ojciec jest kłamcą i oszustem.
Nigdy się z tym nie pogodziła. Tak jak nie pogodziła się z jego samobójstwem.
Cam zauważył Ciare. Był zaskoczony, że ją tu widzi, i wcale nie poczuł się 
dobrze, gdy zobaczył, że twarz dziewczyny jest bardzo blada, oczy szeroko 
otwarte... Trzymała Alice za rękę i patrzyła gdzieś przed siebie. Zastanawiał 
się, co widzi, jakie słowa rozbrzmiewają w jej uszach. Jednego był pewien: Ciare 
nie słucha Chucka Griffitha, który mówił o życiu wiecznym i wybaczeniu. Tak jak 
i Cam nie słuchał.
Inni jednak słuchali. Słuchali, choć twarze ich pozbawione były wyrazu, a ręce 
wcale im nie drżały. I bali się. Ostrzeżenie padło:
jeden z nich złamał Prawo i został zakatowany bez litości. Gniew kilku z nich 
równał się gniewowi Pana. Słuchali więc i dobrze zapamiętywali. Pochylali głowy, 
patrzyli smutnc — i bali się.
- Muszę wracać. — Alice ścisnęła dłoń Clare. — Muszę już iść, Clare. Clare?...
— Co takiego? — Dziewczyna zamrugała oczami. Ludzie podnosili się z miejsc i 
zaczynali wychodzić. — Ach...
Zwolnili mnie tylko na krótko, na samą uroczystość. Jedziesz na cmentarz?
— Tak. — Clare zamierzała odwiedzić własne groby. — Pojadę.
Sześć samochodów zajechało po kolei przed tylne wejście domu pogrzebowego. 
Ludzie musieli wracać na farmy i do sklepów, a prawdę mówiąc — niewielu miało 
ochotę patrzeć, jak Biffa Stokeya będą spuszczać do dołu. Ciare znalazła się na 
końcu orszaku, samochody powoli ruszyły w drogę. Dziesięć mil za miasteczkiem 
minęli żelazną bramę.
Clare wilgotnymi palcami wyjęła kluczyk ze stacyjki i siedziała
w samochodzie. Mężczyźni podnieśli trumnę — widziała burmistrza, doktora 
Cramptona, Oscara Roody”ego, Lessa Gladhilla, Boba Meese”a i Buda Hewitta. Cain 
szedł za trumną razem z matką. Nie dotykali się
Wysiadła z samochodu i zaczęła wchodzić na wzgórze cmentarne. Ptaki śpiewały —
jak zwykle w majowe poranki — trawa pachniała słodko, mocno. Na niektórych 
grobach leżały plastikowe kwiaty i wieńce. Nie zwiędną... Ciare zastanawiała się, 
czy ludzie, którzy je tu przynieśli, myśleli o tym, że ostre kolory sztucznych 
kwiatów są w gruncie rzeczy smutniejsze niż więdnące płatki goździków lub 
stokrotek.
Spoczywała tu jej rodzina: matka jej matki 1 O3CICC, cioteczne babki i 
dziadkowie, młody kuzyn, który zmarł na polio, na dho zanim się urodziła. 
Chodzila między grobami, a słońce świeciło jej w oczy i rozgrzewało policzki.
Nie klęknęła przy grobie ojca. Nie przyniosła kwiatów. Nie płakała. Stała i 
czytała słowa wyryte w kamieniu, raz, drugi, trzeci, jakby chciała w nich 
odnaleźć swego ojca. Nie było tam jednak nic prócz granitu i trawy.
Cam stał obok matki i patrzył na Ciare. Słońce sprawiało, że jej włosy były jak 
z miedzi. Jasne i błyszczące. Żywe. Palce drgnęły mu, zdał sobie sprawę, jak 
bardzo chciałby dotknąć życia. Za każdym razem gdy dotykał ramienia matki, jej 
ręki, czy pleców, czuł tylko... zimną ścianę. Nie miała dla niego nic, zupełnie 
go nie potrzebowała.
Ale nie potrafił jej zostawić, nie mógł odwrócić się i pójść do Ciare, choć tak 
bardzo chciał to zrobić. Marzył, by położyć dłoń na jej jasnych, błyszczących 
włosach, wchłonąĆ to życie.
Nienawidzę cmentarzy, pomyślał i przypomniał sobie, jak zaglądał w pusty grób 
dziecka.
Kiedy Ciare poszła do swego samochodu i odjechała, poczuł co znaczy bolesna 
samotność.
Przez resztę dnia Ciare pracowała jak w transie. Jej druga rzeźba z metalu była 
już prawie gotowa. Postanowiła, że gdy przyjdzie pora, by metal zaczął stygnąć, 
weźmie się za gliniany model ręki Erniego.
Za nic nie chciała przestać.
175
Dłutami, drewnianymi łopatkami, dłońmi — formowała i wygładzała. Gdy lepiła 
pięść, wręcz czuła zawarty w niej gniew. I niepokój — gdy spod jej palców 
wychodziły napięte mięśnie przedramienia, Cierpliwie za pomocą drutu zdejmowała 
malutkie kawałki gliny, a potem wygładzała powierzchnię wilgotną szczotką.
Z radia huczała muzyka — najgłośniejszy, najbardziej agresywny
rock, jaki udało jej się znaleźć. Drżąc z podniecenia nyła glinę
z rąk, ale nie chciała jeszcze przestać pracować. Nie mogła. Na
drugim stole stał kawał wiśniowego drewna, z którego już wcześniej
wycięła środek. Wzięła teraz narzędzia — młotek, dłuto, szczypce —
i starała się przetworzyć w dzieło swoją niespokojną energię.
Przerwała na chwilę, dopiero wtedy gdy słońce zaczęło zachodzić i musiała 
włączyć światło. Zmieniła muzykę z rocka na klasyczną, równie namiętną, równie 
porywającą. Nie słyszała przejeżdżających samochodów, nie słyszała dzwoniącego 
telefonu...
Poprzednie rzeźby zupełnie zatarły się w jej pamięci teraz liczyła się tylko ta. 
Ciare była teraz częścią drewna, czuła kryjące się w nim możliwości. Ono zaś 
przyjmowało jej emocje, oczyszczało ją. Nie miała szkicu, nie miała modela. 
Tylko potrzeby i wspomnienia.
Pewną ręką rzeźbiła drobne detale. Oczy piekły ją, ale przetarła je wierzchem 
dłoni i pracowała dalej. Ogień, który ją palił, nie zmniejszał się wskutek pracy 
— rósł raczej, rozpalał się jeszcze silniej.
Wzeszły gwiazdy. Na niebie pojawił się księżyc.
Cam widział ją pochyloną nad pracą, widział błysk pilnika w jej dłoni. Nad głową 
dziewczyny płonęły nie osłonięte żarówki, przyciągając blade, szerokoskrzydłe 
ćmy, które tańczyły swój taniec śmierci. Melodia wznosiła się, pełna 
przenikliwych smyczków i potężnych basów.
Twarz Ciare jaśniała triumfem, oczy błyszczały triumfem. Co jakiś czas gładziła 
drewno, porozumiewała się ze swoim materiałem w sposób, który Cam rozpoznawal, 
ale którego nie pojmował.
W kształcie stworzonym przez jej dłonie było coś surowego, pełnego mocy. Drewno 
było rozłupane tak, że powstał wyraźny profil. Gdy Cam wszedł do garażu, 
zobaczył, że jest to twarz, męska głowa uniesiona do góry i odchylona do tylu, 
jakby wystawiona na słońce.
Patrzył na Ciare nie odzywając się ani słowem, zupełnie zatracił
poczucie czasu. Czuł tylko bijącą od niej siłę, która go ogarnęła boleśnie 
współgrając z jego namiętnością.
Clare odłożyła narzędzia, powoli ześlizgnęła się ze stołka i cofnęła o krok. 
Serce biło jej szybko, tak szybko, że przycisnęła dłoń do piersi. Ból mieszał 
się z przyjemnością, gdy patrzyła na to, co dane jej było stworzyć.
Ojciec... Taki, jakiego pamiętała. Taki, jakiego kochała. Dynamiczny, pełen 
energii, miłości. Żywy. Przede wszystkim żywy. Znalazła wreszcie sposób, by go 
przywołać.
Odwróciła się i ujrzała Cama.
Nie zastanowiło jej nawet, że nie jest zaskoczona widząc go tutaj. Nawet nie 
zadała sobie pytania, czy nowy przypływ podniecenia jest niebezpieczny, czy jest 
gotowa, by spełnić oczekiwania, które dostrzegła w spojrzeniu mężczyzny.
Cam ściągnął na dół drzwi garażu. Metal uderzył o beton. Nie drgnęła, nie 
odezwała się ani słowem. Czekała tylko, a każdy jej nerw drżał w napięciu.
Podszedł do niej. Muzyka była uwięziona w garażu razem z nimi, zdawała się bić 
ze ścian, z sufitu, z podłogi.
Potem poczuła jego ręce na twarzy, szorstkie dłonie kreślące jej kształt, kciuki 
przesuwające się po ustach, kościach policzkowych, palce zanurzające się we 
włosy... Zachłysnęła się powietrzem, gdy Cam odchylił jej głowę do tyłu, a ich 
ciała zderzyły się ze sobą. Ale to nie strach sprawiał, że drżała. Z jej gardła 
dobył się pomruk triumfu.
Nigdy nie potrzebował nikogo tak bardzo... Wszystkie nieszczęścia, cały ból, 
cała gorycz tego dnia wszystko zniknęło, wraz z pierwszym dotknięciem. W jego 
ramionach była niczym czysta energia, płonęła, pulsowała życiem. Zachłannie wpił 
się w usta dziewczyny. Czuł, że ich serca biją tuż obok siebie. Jego dłoń 
zsunęła się niżej, sięgnęła bioder, potem ud... Pożądanie było tak silne, że 
gdyby to było możliwe, wchłonąłby w siebie Clare. Zaklął i pociągnął ją za sobą 
do kuchni. Myślał o łóżku, o tym, by zanurzyć się w pościel.
Niecierpliwie szarpnął jej koszulę, ściągnął ją dziewczynie przez głowę i 
odrzucił daleko. Położył dłonie na jej piersiach. Zatoczyli się i uderzyli o 
ścianę.
Zaśmiała się, zrobiła gest w jego kierunku i jęknęła, gdy pochylił się i zaczął 
ssać jej piersi. Wplątała palce w jego włosy i zacisnęła je z całych sił.
177
Zdawał się ją pożerać. Było w tym szaleństwo, żądza, gwałtowność, które zalewały 
Ciare potężnymi falami. Wygięła się, odgadując jego pragnienia i sama błagając o 
więcej. Kąsał jej ciało, a ona czuła, jak krew w niej wrze. Czuła to, wręcz 
słyszała pierwotny ton, niczym bębny tuż pod skórą. Zapomniała już, że można 
przeżywać taką namiętność, taki głód, który zaspokoi tylko gwałtowne, szalone 
połączenie. Chciała, by wziął ją teraz, tam, gdzie stali. Szybko, wręcz 
bezlitośnie.
Zdzierał z niej dżinsy, czuła jak jego szybkie, spragnione usta wędrują w dół.
Przesunął językiem wzdłuż jej rozedrganego brzucha. Wbiła mu paznokcie w ramiona, 
zaczęła kołysać się miarowo. Nie miała nic pod dżinsami i niski pomruk Cama 
wibrował wprost na jej skórze. Słyszał jej szybki, urywany jęk, ale nie wiedział, 
o co prosi. Nie zastanawiał się. Pod Clare ugięły się nogi, musiał chwycić ją za 
biodra, przytrzymać mocnymi dłoi5mi. Jego usta były głodne, pożądliwie.., 
zamknęły się na niej.
Umierała. Na pewno umierała. Nie mogła przecież żyć i czuć tak wiele... Jego 
dłonie, te długie, spragnione palce... I usta. Boże, usta!
Przed oczami tańczyły jej błyski. Z każdym rozedrganym oddechem wciągała w płuca 
gorące, duszne powietrze, aż wreszcie poczuła, że jest przepełniona, że domaga 
się wyzwolenia. Krzyknęła i pociągnęła go w górę. Nie była w stanie znieść tego, 
co z nią robił. Błagała o więcej.
Cam oddychał z trudem, jak ona. Sięgnął do kontaktu. Jego dłonie znów były na 
jej twarzy. Przyciskał Clare do ściany.
— Spójrz na mnie. — Mógłby przysiąc, że podłoga kołysze mu się pod stopami. — 
Cholera, chcę, żebyś na mnie spojrzała.
Otworzyła oczy i popatrzyła na niego. Jestem w pułapce, pomyślała w nagłej 
panice, złapał mnie. Rozchyliła drżące usta, ale nie znalazła słów, nie znalazła 
niczego, co opisałoby to, czego doświadczała.
— Chcę na ciebie patrzeć. — Jego usta znowu sięgnęły jej warg, rozkoszując się 
ich smakiem. Chcę cię widzieć.
Czuła, że osuwa się na podłogę. Nieskończenie długo, bezradnie. Był przy niej, 
jego ciało parzyło, gdy zwarło się z ciałem. Czuła też lodowato zimne kafle pod 
sobą.
Targana własnymi pragnieniami szarpnęła koszulę Cama. Guziki z trzaskiem 
potoczyły się po podłodze. Chciała... musiała natychmiast poczuć jego nagie 
ciało na swoim. Straciła nad sobą kontrolę... Zapamiętała się i to był jej 
triumf. Głodna jak on, przesunęła dłoiimi po jego wilgotnej skórze, by pozbyć 
się ostatnich przeszkód.
Cam zmagał się z jej butami klnąc przy tym tak, że musiała się roześmiać. 
Uniosła się i otoczyła go ramionami, kąsając go lekko wzdłuż szyi i piersi.
Szybko, szybko, szybko — tylko o tym myślała, gdy potoczyli się na kuchenną 
podłogę. Muzyka huczała wokół nich. Cam odrzucił na bok ubrania, krzesło 
przewróciło się z hukiem. Nie rozłączyli ust, kiedy jeszcze raz zmieniali 
pozycję. Leżała teraz na nim, a on ujął jej biodra i uniósł ją do góry.
Teraz, pomyślała, dzięki Bogu, teraz!
Odchyliła się i przyjęła go w siebie. Jej ciało drżało, wibrowało, gdy ją 
wypełnił, gdy otwierała się na niego coraz bardziej, coraz pełniej przyjmowała 
go w siebie...
Odrzuciła głowę do tyłu, wygięła swoje piękne, szczupłe ciało i zaczęła kołysać 
się... wolno, potem coraz szybciej, szybciej, doprowadzając go do szaleństwa 
wciąż narastającym tempem. Chwycił jej dłonie i patrzył, jak unosi się nad nim.
Nieustraszona... Tylko to jedno słowo przyniósł mu jego rozpalony umysł. Była 
wyzwolona ze strachu, unosiła się nad nim, złączona z nim, wypełniona.
Poczuł, jak zaciska się wokół niego, osiągając rozkosz. A kiedy i on osiągnął 
spełnienie, zabrakło mu tchu.
Opadła na niego, miękka, wilgotna, jakby pozbawiona kości. Głaskał ją delikatnie 
po plecach, nadchodziło uspokojenie. Przekręcił głowę, by dotknąć ustami jej 
włosów, czekał na to — zdał sobie nagle sprawę, że czekał na to bardzo długo.
Przyszedłem zapytać, czy nie miałabyś ochoty na piwo — mruknął.
Westchnęła, ziewnęła i zamarła w bezruchu.
— Nic, dzięki.
— Wyglądasz cholernie pociągająco, kiedy pracujesz.
Uśmiechnęła się.
— Taak?
179
— Chryste, tak. Mógłbym cię zjeść.
Właśnie to zrobiłeś. — Siły starczyło jej tylko na to, by lekko się unieść na 
dłoni i spojrzeć na niego. — Podobało mi się.
— To dobrze, bo miałem ochotę zedrzeć z ciebie ubranie, odkąd rzuciłaś się na 
mnie wtedy w nocy. — Nakrył dłonią jej pierś, dotknął kciukiem sutka, który 
wciąż jeszcze był twardy i wilgotny. — Wyrosłaś na śliczną dziewczynę, 
Chudzielcu.
Podniósł się tak, że Ciare siedziała mu teraz na kolanach.
— Jeszcze masz na nodze skarpetkę.
Rzeczywiście: jedna stopa była bosa, drugiej zaś w grubej, fioletowej skarpetce. 
Może kiedyś czuła się już tak wspaniale, ale w tej chwili nie mogła sobie nic 
takiego przypomnieć.
— Następnym razem powinniśmy chyba zdjąć buty, zanim zaczniemy. — Oparła mu 
głowę na ramieniu i z żalem pomyślała, że trzeba się będzie ruszyć. — Podłoga 
robi się coraz twardsza...
— Od początku była twarda. — Nie, nie chciał jeszcze wstawać. Było mu dobrze z 
nią w ramionach. Po cichu o tym marzył, ale zupełnie się nie spodziewał, iż to 
pragnienie się spełni. Widziałem cię na pogrzebie, wyglądałaś na zmęczoną.
Potrzebne mi łóżko.
Proponuję moje.
Zaśmiała się, a potem przemknęło jej przez głowę, że być może posuwają się 
trochę za szybko.
— Ile za nie chcesz?
Ujął ją pod brodę i zajrzał w oczy.
— Chcę, żebyś pojechała do mnie, Clare.
— Carn...
Potrząsnął głową.
— Może od razu ci wyjaśnię: nie chcę się dzielić.
Znowu dopadł ją lęk, ten sam, który pojawił się, gdy ujrzała swoje odbicie w 
oczach Cama.
Nie chodzi o to, że mam kogoś... — zaczęła.
— To dobrze.
— Tylko po prostu nie chcę porywać się na coś wielkiego, a potem wylądować na 
twarzy. To, co się teraz zdarzyło, było...
— Jakie?
Zajrzała mu w oczy i zobaczyła, że Cani znowu się uśmiecha. .wspaniałe. 
Absolutnie wspaniałe.
Mógł już chyba mieść niewielki dreszcz... Powoli przesunął dłonią wzdłuż jej 
biodra, żeber i zobaczył, że oczy jej znowu zachodzą mgłą. Pochylił się i złożył 
na jej ustach długi pocałunek. Ciare zaczęła mruczeć.
— Chcę, żebyś pojechała do mnie na dzisiejszą noc. — Popatrzył na nią, a potem 
lekko przygryzł jej wargę. — Dobrze?
Dobrze. Erie patrzył na nich, gdy wychodzili frontowymi drzwiami. Okno mial 
otwarte, mógł więc słyszeć śmiech Clare, który niósł się po spokojnej ulicy. 
Trzymając się za ręce podeszli do samochodu Cama. Zatrzymali się i zaczęli 
całować, długo, powoli. Pozwoliła mu się dotknąć, pomyślał Ernie, a w brzuchu 
zaczął palić go ogień.
Widział, jak wsiedli do samochodu i odjechali.
Czuł narastającą wściekłość. Wstał cicho, zamknął starannie drzwi i zapalił 
czarne świece.
Bractwo zebrało się w lesie. Nie weszli do magicznego kręgu. Z tym mogli 
poczekać. Wielu spośród nich poznało strach. Przed nimi stał ołtarz, na którym 
jeden z nich został stracony. Znak przypomnienia. Ostrzeżenie. Zwołano ich tu, 
parę godzin po pogrzebie, by dowiedli wierności. Podczas tego obrzędu każdy z 
nich miał wypić zaprawione krwią wino.
— Bracia, jeden z nas dziś w nocy spoczywa już w prochu.
Kapłan mówił spokojnie, ale wszystkie prowadzone półgłosem rozmowy ucichły, jak 
nożem uciął. — Prawo zostało złamane, winny słabości poniósł karę. Wiedzcie, że 
ten, kto naruszy Prawo, kto zboczy ze ścieżki, skazany jest na zatracenie. 
Umarli nie żyją.
Zawiesił głos, a potem dodał:
— Są jakieś pytania?
Nikt nie odważył się wystąpić. Kapłan był zadowolony.
— Teraz potrzebujemy kogoś, by liczba była pełna. Imiona będą wzięte pod rozwagę 
i ofiarowane Panu.
Mężczyźni znów zaczęli ze sobą rozmawiać, kłócąc się o kandydatury niczym 
politycy. Kapłan pozwolił im się spierać. On miał już swego kandydata. Starannie 
wybrał odpowiedni moment i wszedł w magiczny krąg.
Zapadła cisza.
— Potrzebna nam młodość, siła i lojalność. Potrzebny umysł otwarty na różne 
możliwości, ciało wystarczająco silne, by znieść ciężar obowiązków. Nasz Pan 
żąda młodych, samotnych, pełnych gniewu. Znam kogoś, kto jest już gotów, kto już 
szuka. Potrzebuje tylko dyscypliny, trzeba nim pokierować. Stanie się zarzewiem 
nowego pokolenia poświęconego Władcy Ciemności.
Imię zostało zapisane na perganiinie, by można je było ofiarować Książętom 
Pickieł.
Rozdział XII
W soboty Ernie pracował na stacji Amoco od ósmej do wpól do piątej. Odpowiadało 
mu to. Wstawał i wychodził z domu, zanim rodzice wygrzebali się z łóżka, a kiedy 
wracał — „starzy” byli jeszcze w Rocco”s, zajęci robieniem pizzy. Od chwili gdy 
wyszedł z pracy, aż do godziny pierwszej w nocy, kiedy miał być w domu, mógł 
robić, co mu się żywnie podobało.
Dziś zaś zamierzał zaprosić Sally Simmons do swojego pokoju, zamknąć drzwi, 
włączyć AC/DC i zerżnąć ją, żeby się zwijała.
Postanowił się za nią zabrać. Decyzja ta kosztowała go mniej wysiłku niż 
zastanawianie się, jaką włożyć koszulę. Dziewczyna była towarem zastępczym — no, 
w najlepszym razie symbolem prawdziwego obiektu jego pożądania. Przez całą noc 
nie mógł się opędzić od obrazu Clarc kotłującej się w pościeli z Canieronem 
Rafferty. Zdradziła i jego, i ich wspólne przeznaczenie.
Znajdzie sposób, by ją ukarać, na razie jednak postanowił ulżyć swej frustracji, 
spędzając noc z Sally.
Nalał benzyny do baku cysterny z mlekiem. Stojąca za jego plecami pompa nabijała 
dolary, liczyła galony paliwa, a Ernie leniwie patrzył na miasteczko. Oto stary 
pan Finch: kościste kolana wystający spod kraciastych bermudów, idzie ze swoimi 
dwoma wychuchanymi yorkshire terierami. Ma na głowie czapkę baseballowej drużyny 
Oriole, lustrzane okulary przeciwsłoneczne na nosie, a do tego bawełnianą 
koszulkę z napisem: „Maryland Jest Dla Krabów!” Cmoka i przemawia czule do 
piesków, jakby były parą niemowlaków.
Ernie wiedział, że Finch przejdzie się wzdłuż głównej ulicy, skręci przez 
podjazd Amoco i wejdzie do barku na pączka, a potem do ubikacji. Zawsze tak 
robił, w każdy sobotni poranek.
— Jak tam, młody człowieku? — zapytał jak zwykle. W porządku.
— Muszę urządzać moim dziewczynkom trochę ćwiczeń.
Less Gladhill wpadł na stację spóźniony, jak zwykle. Wyglądał na zmęczonego, co 
świadczyło o zaawansowanym kacu. Mruknął coś w biegu do Erniego, a potem poszedł 
zmieniać zawory w mustangu „75.
Matt Dopper przyjechał z hukiem swoim starym fordem pikapem; z tyłu siedziały 
jego trzy psy. Wyklinał na cenę benzyny, kupił paczkę papierosów Bull Durham ze 
stoiska wewnątrz i ruszył z powrotem na farmę.
Doc Crampton, zaspany, przyjechał, by nabrać benzyny do buicka, kupił kilka 
losów na loterię i porozmawiał z Finehem o objawach zapalenia stawów.
Przed dziesiątą przez stację przewinęło się chyba pół miasteczka. Ernie 
przechodził od pompy do pompy i napełniał baki samochodów pełnych 
rozchichotanych nastolatek, które wybierały się na rynek. Było też kilka młodych 
matek z niemowlętami i paru starych facetów, którzy blokowali stanowiska przy 
pompach, bo gadali ze sobą przez otwarte okienka.
Kiedy udało mu się wreszcie zrobić sobie pierwszą przerwę i wejść do barku po 
colę, ujrzał Skunka Haggerty”ego, właściciela stacji, który flirtował z Reyą 
Wiliiamson, długonosą kelnerką z baru „U Marty”.
— Hmm, miałam zamiar umyć sobie dziś włosy i oczyścić twarz u kosmetyczki. Reya 
obróciła truskawkową gumę na języku i uśmiechnęła się.
— Dla mnie twoja twarz wygiąda świetnie.
Skunk w pełni zasługiwał na swoje przezwisko. Żadna ilość mydła, dezodorantu czy 
wody kolońskiej nie była w stanie przytłumić lekkiego smrodku, który unosił się 
wokół niego. Ale nikogo nie miał, a Reya była po dwóch rozwodach — i w trakcie 
łowów.
Zachichotała, a dźwięk ten sprawił, że Ernie przewrócił oczami. Przekomarzali 
się i śmiali, jeszcze kiedy szedł opróżnić pęcherz.
W pojemniku zabrakło papierowych ręczników. Do obowiązków Erniego należało 
dbanie o to, by zawsze były w łazience. Mruknął
pod nosem coś niemiłego, wytari dłonie w dżinsy i poszedł do magazynka. Reya 
zaśmiała się zgrzytliwie.
— Och, Skunk, niezły z ciebie numer!
Cholera. Ernie wyciągnął pudełko ręczników i nagle zobaczył, że między kartonami 
stoi książka, zwrócona przednią okładką w jego stronę. Oblizał wargi i sięgnął 
po nią.
Magiczne pamiętniki Aleistera Crowleya. Zaczął wertować książkę, a wtedy wypadła 
z niej kartka. Chłopak rozejrzał się wokół, a potem szybko się po nią schylił.
„Przeczytaj. Uwierz. Przyjdź.”
Drżącymi dłońmi schował kartkę do kieszeni. Nie miał wątpliwości, że wiadomość 
przeznaczona była dla niego. Nareszcie — przysłano mu zaproszenie. Różne rzeczy 
widział przez swój teleskop, a podejrzewał znacznie więcej. Widział i wiedział, 
ale siedział cicho i czekał. Teraz przyszedł czas nagrody, wyznaczono mu miejsce.
Jego młode, samotne serce rosło z durny, gdy wsunął książkę pod koszulę. 
Wiedziony impulsem wyciągnął na wierzch pentagram, tak, by był on wyraźnie 
widoczny. To będzie znak, pomyślał. Zobaczą, że zrozumiał i czeka.
Clare stała pod prysznicem i pozwalała, by woda ciekła jej po twarzy. Jej ciało 
było obolałe i zmęczone — czuła się cudownie. Zamknęła oczy, nuciła coś cicho 
pod nosem i mydliła skórę. Pachnie tu Camem, pomyślała, przyłapując się na tym, 
że się uśniiecha.
Boże, cóż za noc.
Powoli, pełna rozkosznych wspomnień przesunęła rękami wzdłuż ciała. Była do tej 
pory przekonana, że przeżyła już niejedno romantyczne spotkanie — nic jednak nie 
mogło się równać z tym, co spotkało ją zeszłej nocy.
Sprawił, że poczuła się najbardziej pociągającą kobietą na świecie. Najbardziej 
spragnioną, najbardziej namiętną. Przez tę jedną noc dali sobie nawzajem więcej, 
niż byli sobie w stanie dać z Robem przez...
Ooo... Potrząsnęła głową. Żadnych porównań, ostrzegła samą siebie. Zwłaszcza z 
byłymi mężami.
185
Odgarnęła włosy i zmitygowała się: jeszcze wiele przed nią. Czy to nie dlatego 
stała teraz pod prysznicem? Czy nie dlatego że gdy rano obudziła się obok Cania, 
miała wielką ochotę, zbyt wielką, wtulić się w niego? Nawet po burzy zmysłów — a 
może właśnie z jej powodu — czuła się skrępowana tym, że chciała by tak leżeć 
przy nim i po prostu pozwalać się głaskać.
To tylko seks, powiedziała sobie. Wspaniały — ale tylko seks. Gdyby pozwoliła, 
by emocje wzięły górę, mogłaby wszystko zepsuć. Zawsze tak się działo.
Wobec tego wymyje się w gorącej wodzie z mydłem, będzie się nacierać tak długo, 
aż będzie cała czerwona. A potem wbiegnie do sypialni i wskoczy mu na głowę. 
Zaczęła się uśmiechać do tej myśli, otworzyła oczy i... wrzasnęła. Cam stał za 
kabiną, rozpłaszczając nos na szklanej ściance. Ryknął śmiechem — Clare klęła ze 
złości nad jego zachwyconą miną — a potem odsunął drzwi i wszedł pod prysznic.
Przestraszyłem cię?
Jezu, ależ z ciebie kretyn! Serce mi stanęło.
— Niech sprawdzę. — Położył jej dłoń między i uśmiechnął się szeroko. — Nie, 
ciągle bije. Czemu w łóżku?
włosy znad oczu.
czubka jej głowy po palce
jak krew zaczyna w niej zachłannymi, rozpostartymi
— Dobrze wyglądasz taka mokra, Chudzielcu — przylgnął ustami do jej ramienia — i 
dobrze smakujesz.
Muskal ustami jej szyję i usta.
— Upuściłaś mydło.
— Mmmm... Większość wypadków w domach zdarza się w łazience.
— Szalenie tu niebezpiecznie.
Może lepiej podniosę to mydło... Zsunęła się w dół po jego ciele. Dłoń zacisnęła 
na kostce mydła, usta — na Camie. Syknął, ale szum wody tłumił wszelkie odgłosy.
Myślał, że po całej nocy jest zupełnie pusty, że potrzeby, które nim targały, 
zostały wreszcie zaspokojone. Teraz były jednak
jeszcze silniejsze, jeszcze bardziej gwałtowne. Pociągnął ją w górę, przycisnął 
do mokrych kafli. Jej oczy były jak stopione złoto... Patrzył w nie, gdy 
zanurzył się w nią znowu.
— Głodna? — spytał Cain.
Clare stała właśnie przy oknie i rozczesywała palcami włosy.
— Konam z głodu — powiedziała nie odwracając się nawet, by na niego spojrzeć.
Jak daleko sięgała wzrokiem, rozciągał się las — ciemny, zielony, głęboki. Cam 
otoczył się lasem, ukrył w jego sercu. W oddali, na zachodzie, rysowały się 
fioletowe góry. Zastanawiała się, jak wyglądają, gdy zachodzące słońce barwi 
niebo nad nimi...
— Jak znalazłeś to miejsce?
— To moja babcia... — Skończył zapinać koszulę i zbliżył się, by stanąć obok 
Ciare. — Od stu lat ta ziemia należy do RafTertych. Miała ją babka i zostawiła 
mnie.
— Pięknie tu. Wczoraj wieczorem nie mogłam się niczemu przyjrzeć. — Uśmiechnęła 
się. — Zdaje się, że wczoraj w ogóle nic me widziałam. Zapamiętałam tylko, że 
dom stoi na wzgórzu.
Porwał ją na ręce, a ona zaśmiewała się, gdy wniósł ją na górę i rzucił na łóżko.
— Gdy wróciłem do Enimitsboro, pomyślałem, że chciałbym mieć miejsce, gdzie 
mógłbym uciekać od miasta. Myślę, że część problemów Parkera wzięła się stąd, że 
mieszkał nad sklepem z alkoholem i nie umiał się stamtąd wyrwać.
— Odznaka niektórym ciąży... — zaczęła filozoficznie Clare, aż Cam pociągnął ją 
za ucho. — Mówiłeś coś o jedzeniu.
— W soboty rano jadam zwykle „U Marty” — spojrzał na zegarek — ale już za późno. 
Może zróbmy sobie coś tutaj.
Całkiem jej to odpowiadało. Plotki itak wkrótce się rozejdą, nie da się ich w 
żaden sposób powstrzymać, mogli jednak uniknąć ich jeszcze tego ranka. 
Oprowadzisz mnie?
Do tej pory widziała tylko sypialnię — łóżko na podeście, drewnianą podłogę z 
desek różnej szerokości, i sufit. No, i łazienkę. Wpuszczoną w podłogę wannę z 
masażem wodnym oraz wygodną, szklano-kafelkową kabinę prysznica. Podobało jej 
się, jak wszystko
piersiami nie jesteś
Bo jestem tutaj. Odrzuciła Wzrok Cama przesunął się od
stóp i z powrotem. Clare czuła, tętnić, jeszcze zanim dotknął jej palcami.
187
urządził, cieszyła się, że nie bał się używać kolorów — miała jednak ochotę 
zobaczyć więcej. Bez względu na to, co działo się przez ostatnie pól doby, była 
pewna, że żaden człowiek nie żyje tylko w sypialni.
Ujął dłoń Ciare i wyciągnął dziewczynę z łóżka.
— Tu na piętrze są jeszcze dwie sypialnie...
— To razem trzy. — Uniosła brew. Planujesz rozwojowo?
— Można powiedzieć.
Zachęcił Clare, by rozejrzała się po piętrze. Patrzył na nią, kiedy oglądała 
mieszkanie, słuchał uwag. Podobały jej się okna w suficie i podłoga z desek, 
duże okna i drzwi, które wiodły na biegnący wokół górnej kondygnacji taras.
— Jesteś niesamowici porządny — powiedziała, gdy zaczęli schodzić na dół.
— Samemu nie można zrobić bałaganu.
Mogła się tylko roześmiać i pocałować Cama.
Na podeście schodów zatrzymała się, by ogarnąć spojrzeniem piętro, które służyło 
za salon. Miało wysokie stropy, słońce rzucało smugi światła na podłogę, na 
której leżały indiańskie dywaniki. Jedna ze ścian zrobiona była z rzecznych 
kamieni, urządzono w niej szerokie palenisko. Sofa była niska i miękka wprost 
stworzona do drzemki.
No, muszę powiedzieć... Zeszła ze schodów, odwróciła się
i ujrzała rzeźbę. Cani ustawił ją naprzeciwko schodów tak, by światło z okienka 
w dachu padało wprost nad nią. Każdy, kto wchodził przez drzwi frontowe lub stał 
w salonie, musiał ją zobaczyć.
Figura miała prawie cztery stopy wysokości, wyrzeźbiona została w mosiądzu i 
miedzi. Postać była niezwykle zmysłowa — kobieca, wysoka, szczupła, naga. 
Ramiona uniosła wysoko, mosiężne włosy opadały jej falą na plecy. Clare nazwała 
ją Kobiecość i chciała w niej zawrzeć całą moc, cały cud, całą magię...
W pierwszej chwili zamarła zaskoczona, widząc swoje dzieło w domu Cama. Ręce 
same wsunęły jej się do kieszeni.
— Ja... Hmm... Mówiłeś, że myślisz, że jestem malarką.
— Skłamałem. — Uśmiechnął się do niej. — Śmiesznie było tak cię nabierać. A jak 
się złościłaś!
Jedyną odpowiedzią było parsknięcie.
— Pewnie masz ją już od jakiegoś czasu.
— Od kilku lat. — Założył jej za ucho kosmyk włosów. — Poszedłem do tej galerii 
w Waszyngtonie, mieli różne twoje prace, a mnie się dostała ta.
— Czemu?
Zauważył, że Ciare czuje się nieswojo, jest zakłopotana. Dotknął dłonią jej 
podbródka.
— Nie miałem zamiaru jej kupować, zwłaszcza że wtedy nie bardzo mogłem sobie na 
to pozwolić. Ale spojrzałem na nią i od razu wiedziałem, że będzie moja. Tak 
samo jak wczoraj, gdy wszedłem do garażu i ujrzałem ciebie.
Odsunęła się trochę za szybko.
— Nie jestem rzeźbą, Cam.
— O nie, nie jesteś. — Patrzył na nią uważnie, mrużąc oczy. Jesteś zdenerwowana, 
bo cię rozgryzłem. Bo cię rozumiem. Wolałabyś, żeby było inaczej.
— Jeśli potrzebuję psychoanalizy, mam dobrego psychiatrę, wielkie dzięki.
— Możesz się wściekać, Care. To niczego nie zmienia. Ja się nie wściekam — 
syknęła przez zęby.
— A właśnie, że tak. Możemy tu stać i wydzierać się na siebie, mogę cię złapać 
za tyłek i zawlec z powrotem do łóżka, albo pójdziemy do kuchni i napijemy się 
kawy. Jak chcesz.
Przez chwilę brakło jej głosu.
Ty... ty bezczelny sukinsynu...
— . . .będziemy się wydzierać?
— Ja się nie wydzieram! — huknęła Clare. Ale jedno ci powiem: Nie będziesz 
nigdzie „wlókł mojego tyłka”! Dotarło, RafTerty? Jeśli idę z tobą do łóżka, 
robię to z własnego wyboru. Może to nie dotarło do twojego małego, ciemnego 
światka, ale mamy lata dziewięćdziesiąte. Nie trzeba mnie uwodzić, zachęcać ani 
zmuszać. Pomiędzy odpowiedzialnymi, pozbawionymi zahamowań dorosłymi seks jest 
sprawą wolnego wyboru.
— Doskonale. — Złapał ją za przód koszuli i szarpnął do siebie. W oczach 
zapaliły mu się dziwne błyski. — Ale to, co działo się między nami, to coś 
więcej niż seks. To musisz przyznać.
— Nic nie muszę!
Skrzyżowała ręce na piersi. Cam pochylił się... Spodziewała się gniewnego, 
twardego pocałunku, pełnego żądań i frustracji. 
189
Tymczasem on musnął ją leciutko ustami. Tak nieoczekiwana czułość sprawiła, że 
Clare aż się zatoczyła.
— Czujesz coś, Chudzielcu?
Powieki ciążyły jej tak, że nie była w stanie ich otworzyć.
— Tak.
Znów dotknął delikatnie jej ust.
— Boisz się?
Skinęła głową, a potem westchnęła, gdy Cam oparł czoło o jej czoło.
— No, to boimy się razem. Już się nie wydzierasz?
— Chyba nie.
Otoczył ją ramionami.
To zróbmy tę kawę.
Gdy odwiózł ją do domu godzinę później, przywitał ją głośny dzwonek telefonu. 
Zastanawiała się, czy go nie zignorować i znów nie zająć się rzeźbieniem od razu, 
gdy jej emocje wciąż były świeże. Telefon dzwonił jednak tak przeraźliwie, że 
zrezygnowała z pracy i podeszła do aparatu w kuchni.
— Halo...
— Jem Chryste, Clare! Zdenerwowany głos Angie aż wiercił w uszach. — Gdzieś ty 
była? Od wczoraj próbuję się dodzwonić.
— Byłam zajęta. — Ciare sięgnęła po paczkę herbatników. — Pracowałam i takie 
tam...
Czy ty sobie zdajesz sprawę, że gdybym nie dodzwoniła się do południa, miałam 
zamiar do ciebie jechać?
— Angie, powiedziałam ci już, że nic mi nie jest. Tu się nigdy nic nię dzieje. 
Pomyślała o Biffie Stokeyu. W każdym razie prawie nigdy. Wiesz, że rzadko 
odbierani telefon, kiedy pracuję.
— I pracowałaś o trzeciej nad ranem?
Clare zagryzła dolną wargę.
— O trzeciej byłam zajęta. Co się dzieje?
— Mam dla ciebie wiadomości. I to jakie!
Clare odłożyła ciasteczko i sięgnęła po papierosa.
— Jakie?
— Niesamowite. Instytut Betadyne w Chicago buduje nowe skrzydło, które ma być 
poświęcone osiągnięciom kobiet w sztuce.
Chcą wziąć trzy twoje rzeźby do stałej ekspozycji. I... — dodała słysząc, że 
Clare głośno wypuszcza powietrze — . . .to jeszcze nie koniec.
— Nie?
Chcą ci zlecić wykonanie rzeźby, która stanie przed budynkiem, i będzie „sławić 
wkład kobiet w sztukę”.
— Poczekaj, usiądę.
— Mają ukończyć to skrzydło za rok, może półtora. Chcieliby mieć szkice do końca 
sierpnia, no i oczywiście musiałabyś przyjechać na otwarcie, ze względu na prasę 
i nowe kontakty. Wprowadzimy cię we wszystko z Jean-Paulem, jak tylko 
przyjedziemy do Enunitsboro.
— . . .przyjedziecie?
— Właśnie. — Angie westchnęła krótko. — Miałam nadzieję, że może to ty wrócisz 
pracować tutaj, ale Jean-Paul uważa, że powinniśmy zobaczyć, jak ci idzie.
Clare przyłożyła dłoń do czoła.
— Angie, usiłuję sobie to wszystko poukładać.
— Po prostu zacznij mrozić szampana, Clare. Będziemy u ciebie w poniedziałek po 
południu. Chcesz, żebyśmy przywieźli coś oprócz umów i projektów?
Łóżka — powiedziała Clare słabo.
— Co takiego?
— Nic.
To dobrze. Jean-Paul zadzwoni jutro, powiesz mu, jak jechać. Dziewczyno, 
gratuluję!
— Dzięki.
Clare odłożyła słuchawkę, a potem przetarła twarz dłońmi. To kolejny krok, 
pomyślała, kolejny krok, na który zapracowała, krok, do którego popychała ją 
Angie. Gdyby tylko była pewna, że jest na to gotowa...
Pracowała przez cały ranek, potem aż do popołudnia. Przerwała, dopiero gdy 
zaczęły jej sztywnieć dłonie. Pomyślała, że to nawet lepiej, musi przecież kupić 
tyle rzeczy — łóżka, pościel, ręczniki. Wszystkie te drobiazgi, których goście 
mogą potrzebować. Przejdzie się po mieście, a przy odrobinie szczęścia może uda 
jej się namówić Cama, by jej towarzyszył.
Czy to nie będzie dowód, iż nie boi się z kimś związać?
191
Tak, pewnie... A rzucanie się na pracę przez caly dzień dowodzilo, że wcale się 
nie boi największego zamówienia w swojej karierze.
Weszła na piętro, by się przebrać, i nagle zorientowała się, że znowu jest na 
stopniach prowadzących na strych. Drzwi były otwarte, tak jak je zostawiła. Nie 
umiała ich znów zamknąć, nie umiała zamknąć wspomnień. Stanęła teraz na progu i 
pozwoliła sobie wrócić do czasów, gdy ojciec trzymał w swoim brzydkim biurku 
wszystkie te papiery, obrazki, książki ogrodnicze... Kiedyś wisiała tu płyta 
korkowa, do której przyczepione były zdjęcia domów i ogłoszenia z gazet, numery 
telefonów hydraulików, cieśli i elektryków. Jack Kimbali zawsze starał się 
włączać do pracy przyjaciół i ludzi z miasteczka.
Mial w mieście czyste i porządne biuro. Zawsze jednak wolał pracować tutaj, na 
samej górze domu, gdzie rodzina mogła go łatwo znaleźć. I gdzie dobiegał zapach 
kwiatów z ogródka na dole.
Clare pamiętała dobrze sterty książek. Półki stojące pod ścianami dosłownie się 
pod nimi uginały. Weszła do pokoju i zaczęła otwierać kolejne pudla, przeglądać 
rzeczy, które jej matka spakowała i których nie była w stanie wyrzucić.
Księgi nieruchomości, podręczniki architektury, wymiętoszone notesy jej ojca, 
powieści Steinbecka i Fitzgeralda... Grube tomy poświęcone filozofii i religii. 
Jack Kimbail był zafascynowany religią, a jednocześnie czuł do niej wstręt. 
Odsuwała na bok opasłe tomiska, zastanawiając się, co spowodowało, że pod koniec 
życia tak gorąco nawrócił się na wiarę swego dzieciństwa.
Otrzepała z kurzu jakąś wymiętą broszurkę i zaczęła się zastanawiać, skąd ma 
symbol widniejący na okładce: pentagram, którego środek wypełniała głowa kozia. 
Rogi dotykały dwóch górnych wierzchołków figury, uszy bocznych, broda i pysk — 
dolnego.
— Droga Lewej Ręki — przeczytała na głos.
Wzdrygnęła się i już miała otworzyć książkę, gdy na jej dłonie padł cień.
— Clare?
Aż skoczyła. Broszura wypadła jej z rąk, spadając na stos innych książek okładką 
do dołu. Ciare, nie myśląc o tym wcale, poruszyła dłonią tak, że na broszurze 
znalazła się inna książka. Odwróciła się.
— Przepraszam. — Cam stał w drzwiach, szukał odpowiednich słów. Wiedział, że 
przychodzenie do tego pokoju musi sprawiać jej b6l. — Twój samochód stoi przed 
domem, radio było włączone. Pomyślałem, że gdzieś tu jesteś.
Tak, ja tylko... Wstała i otrzepała się z kurzu. — Przeglądałam różne rzeczy.
Wszystko w porządku?
— Pewnie. — Na podłodze leżały rozrzucone przez nią książki. — Widzisz, samemu 
można jednak nieźle nabałaganić.
Pogłaskał ją po policzku.
— Hej, Chudzielcu, chcesz o tym pogadać?
— Uważaj! — Zacisnęła palce na jego nadgarstku. — Zaczynam coraz bardziej liczyć 
na to, że dasz mi oparcie.
Proszę bardzo. — Delikatnie wziął ją w objęcia i pogłaskał po plecach.
— Tak bardzo go kochałam, Cam — westchnęła głęboko. Patrzyła przez chwilę, jak 
drobiny kurzu wirują w smudze światła. — Nigdy nikogo tak nie kochałam. Kiedy 
byłam mała, przychodziłam tu na górę, kiedy miałam już być w łóżku. Pozwalał mi 
siedzieć na krześle, gdy sam pracował, a potem zanosił mnie na dół. Gadaliśmy o 
wszystkim, nawet, kiedy byłam już starsza.
Przytuliła się mocniej.
— Nie znosiłam tego jego picia. Nie mogłam pojąć, czemu się tak unieszczęśliwiał, 
czemu nas wszystkich tak unieszczęśliwiał. Czasami słyszałam, jak płakał w nocy. 
I modlił się. Był taki samotny, i taki żałosny. Ale potem, następnego dnia, brał 
się w garść i jakoś sobie radził. Wydawało się, że wszystko będzie dobrze. Ale 
nie było.
Odsunęła się z westchnieniem. W jej oczach nie było łez.
— On był dobrym ojcem, Ciare. Całe lata zazdrościłem wam ojca, tobie i Blairowi. 
Nie miał kontroli nad piciem.
— Wiem. — Uśmiechnęła się lekko i zdobyła na to, na co dotąd zdobyć się nie 
mogła: podeszła do okna i wyjrzała na podwórze. Taras był pusty, wymieciony do 
czysta. Wokół niego rosły wczesne róże, które jej ojciec tak bardzo kochał.
— Pracowałam w najrozmaitszych grupach terapeutycznych, poddałam się 
psychoanalizie. I nikt nie umiał mi pomóc. 
193
W kółko zadaję sobie to pytanie i nigdy nie znajduję odpowiedzi: czy on wypadł, 
Cam? Czy on się tak upił, że stracił poczucie równowagi? Czy może stał tu, 
właśnie tutaj, i postanowił przestać walczyć z tym demonem, który go zżerał?
— To był wypadek. — Cam położył jej dłonie na ramionach i odwrócił ją do siebie.
Chciałabym w to wierzyć. Zawsze starałam się w to wierzyć, bo ta druga możliwość 
jest po prostu zbyt bolesna. Ojciec, taki, jakiego znałam, nie mógłby się zabić, 
nie mógłby tak zranić mojej matki ani Blaira, ani mnie. Ale widzisz, ojciec, 
którego ja znałam, nie mógłby też oszukiwać, przekupywać inspektorów ani 
fałszować raportów, tak jak to było z tym centrum handlowym. Nie j.imiał kłamać 
ani tak bezczelnie łamać prawa. A zrobił to. Więc nie wiem już, w co wierzyć...
Kochał cię i popełniał błędy. Tylko w to musisz wierzyć.
— Ty rozumiesz, lepiej niż ktokolwiek rozumiesz, jak to jest stracić ojca, kiedy 
się go tak strasznie potrzebuje.
— Tak, rozumiem.
Zacisnęła palce na jego dłoni.
— Wiem, że to dziwacznie zabrzmi, ale gdybym tylko mogła być pewna... Nawet 
gdybym się miała dowiedzieć, że się zabił, to byłoby łatwiejsze niż takie 
zastanawianie się. — Potrząsnęła głową, udało jej się uśmiechnąć. — Ostrzegałam 
cię, że wesprę się na tobie.
Splotła palce z jego palcami i dotknęła swego policzka jego dłonią.
— Lepiej?
— Uhmm. Dzięki. — Przechyliła głowę i pocałowała go lekko w usta. — Serio.
— Jeśli tylko będziesz w potrzebie... Serio.
— Chodźmy na dół. — Ruszyła przed nim, ale gdy chciał zamknąć drzwi, 
powstrzymała go ruchem ręki. — Nie, zostaw tak.
Czuła się niewyraźnie, więc zbiegła ze schodów trochę za szybko.
— Chcesz piwa, RafTerty?
— Tak właściwie zastanawiałem się, co byś powiedziała na wypad do miasta. 
Poszlibyśmy na kolację, może do kina, a potem pojechalibyśmy do mnie i kochali 
się przez resztę nocy.
— Cóż — przesunęła językiem po ustach — to brzmi nawet nieźle. Jest tylko jeden 
problem: w przyszłym tygodniu mam gości, więc muszę kupić dwa łóżka. I krzesło, 
i lampę albo dwie, jakąś pościel, jedzenie...
Uniósł dłoń.
— Zamiast więc iść do kina, chcesz wybrać się na rynek?
— Właśnie, na rynek, i jeszcze na pchli targ... — Rzuciła mu pełen nadziei 
uśmiech.
Zrobiłby naprawdę dużo, by zatrzymać ten uśmiech na jej twarzy.
— Zadzwonię do Buda i zapytam, czy nie pożyczyłby nam pikapa.
— Boże, co z ciebie za facetl — Rzuciła mu się w ramiona, pocałowała go z całych 
sił i odskoczyła, zanim zdążył ją dobrze złapać. — Pójdę się przebrać.
Ruszyła w stronę schodów. W tym samym momencie rozległ się
telefon.
— Odbierz, dobrze? Powiedz, że oddzwonię. Cam podniósł słuchawkę.
— Halo?
Przez chwilę panowała cisza, potem zaś rozległo się ciche
stuknięcie.
— Ktoś odłożył — zawołał i wykręcił numer Buda.
Kiedy Clare zeszła na dół, znalazła Cama w garażu. Stał i uważnie przyglądał się 
rzeźbie, nad którą właśnie pracowała. Zdenerwowana, wsadziła ręce do kieszeni 
długiej szarej spódnicy.
— I co o tym myślisz?
— Myślę, że jesteś niesamowita. — Pogładził wypolerowane drewno. — One wszystkie 
są takie różne... Ogarnął wzrokiem stojące w garażu rzeźby, od ukończonych 
metalowych postaci po zaciśniętą w pięść rękę z gliny. — A jednocześnie są 
wszystkie niewątpliwie twoje.
— Chyba powinnam cię przeprosić za to, że tak na ciebie naskoczyłam dziś rano. 
Masz po prostu wystarczająco dobry gust, by kupić jedną z moich rzeźb.
— Wiedziałem, że w końcu to zrozumiesz. — Cam przeglądał jej szkicownik. — A, 
przy okazji: mam dla ciebie ten sęk.
— Masz sęk?
— Chciałaś go, prawda?
— No tak, nawet bardzo. Nie myślałam, że będziesz pamiętał. Jak to zrobiłeś?
— Wspomniałem o tym burmistrzowi. Tak mu to pochlebia, że chyba by ci zapłacił, 
żebyś go wzięła.
Ciare zawinęła glinę z powrotem w wilgotną płachtę.
— Jesteś dla mnie bardzo mity, Rafferty.
Odłożył na bok jej szkice.
— Tak, jestem. — Odwrócił się i spojrzał na nią poważnie. — Weź pieniądze, 
Chudzielcu. 1, cholera, mam nadzieję, że nie jesteś
wybredna, jeśli chodzi o zakupy.
— Pobiję rekord hrabstwa. Wyciągnęła dłoń. — A po drodze kupimy szampana i 
wypijemy do kołacji.
— Coś świętujemy?
— Dostałam dziś świetne wiadomości. Powiem ci o wszystkim przy kolaji.
Ruszyła w stronę samochodu Cama. Po drugiej stronie ulicy
mignął jej Ernie. Pomachała mu ręką.
— Cześć, Ernie! — zawołała.
Ledwo na nią spojrzał, zacisnął tylko dłoń na pentagramie,
który ciążył mu na szyi.
CZĘŚĆ DRUGA
Rozdział XIII
Cóż to za zapach?!
— To, ma belle, jest słodka woń wsi. Jean-Paul uśmiechnął się od ucha do ucha 
marszcząc swój elegancki nos. — Ach, c”est incroyable.
— Tak, rzeczywiście niesamowite — mruknęła kwaśno Angie i schowała głowę do 
samochodu. — Cuchnie jak końska kupa.
— Gdzież to, moja miłości, miałaś okazję wąchać końską kupę?
— Siedemnastego stycznia 1987, w lodowato zimnym powoziku, którym jechaliśmy 
wokół Central Parku, kiedy po raz pierwszy mi się oświadczyłeś. Albo może to był 
drugi raz.
Zaśmiał się i pocałował ją w rękę.
— Wobec tego powinien przywodzić ci na myśl piękne wspomnienia.
Tak właśnie było, mimo to jednak Angie wyjęła z torebki buteleczkę perfum Chanel 
i psiknęła parę razy w powietrze.
Założyła nogę na nogę i zastanawiała się, co tak się podoba jej mężowi w widoku 
trawy, skał i tłustych krów, które opędzają się od much. Jeśli to mają być uroki 
wsi, to poproszę o Czterdziestą Drugą Ulicę, pomyślała.
Nie żeby nudziło ją oglądanie krajobrazów — lubiła patrzeć na panoramę Cancun z 
balkonu hotelowego, na ulice Paryża siedząc w ulicznej kafejce czy wreszcie 
podziwiać Atlantyk wyciągnięta na leżaku na pokładzie statku. Ale to... Było w 
tym krajobrazie jakieś surowe piękno, które najbardziej podobałoby się Angie na 
obrazie
prymitywisty. Nie mogła jednak powiedzieć, by widok ten jakoś szczególnie ją 
poruszał.
Zzilos!
Spojrzała w stronę, w którą patrzył Jean-Paul, i westchnęła.
— Myślę, że na to się mówi „silos”, chociaż nie wiem, czemu.
Oparła się wygodniej, a jej mąż wytrwale ćwiczył wymowę.
Wyprawa nawet całkiem jej się podobała. Jean-Paul wyglądał niezwykle pociągająco 
za kierownicą. Uśmiechnęła się pod nosem i był to uśmiech bardzo kobiecego 
zadowolenia. Jean-Paul zawsze był niezwykle pociągający. I należał tylko do niej.
Cieszyła ją jazda po autostradzie, z otwartymi oknami, z muzyką na cały 
regulator. Nie proponowała, że zmieni Jean-Paula przy kierownicy, wiedziała, że 
nie musi. Jej mąż tak rzadko miał okazję, by usiąść za kółkiem w swojej 
ulubionej czapce i skórzanych rękawiczkach — i pruć przed siebie.
Tuż za dziewiątą bramką na autostradzie w Jersey dostali mandat, który Jean-Paul 
starannie podpisał. Potem znowu włączyli się do ruchu, szybkościomierz jaguara 
skoczył do dziewięćdziesiątki.
Cieszy się jak wieprz w błocie, pomyślała Angie, a potem zamknęła oczy. Zaczynam 
już nawet wynajdować wiejskie porównania, pomyślała.
Ostatnia godzina jazdy dosyć ją zdenerwowała. Te wszystkie pola, wzgórza, drzewa. 
Cała ta otwarta przestrzeń. Zdecydowanie wolała stalowo-betonowe kaniony 
Manhattanu. Umiała poradzić sobie z zaczepkami, o tak, nieźle sobie z nimi 
radziła, ale króliki, które wypadały pędem na drogę, nieodmiennie wprawiały ją 
wpanikę.
I gdzie podział się hałas, na litość boską? Gdzie byli ludzie? Czy w ogóle żyli 
tu jacyś ludzie, czy też przeszli gdzieś przez Strefę Zmroku, by stworzyć 
nowoczesną wersję orwellowskiego folwarku zwierzęcego?
Do diabła, co sobie myślała Clare wybierając miejsce, gdzie za najbliższych 
sąsiadów ma się krowy?
Angie przebierała palcami po grubych złotych łańcuszkach, które miała na szyi, 
gdy nagle... Jean-Paul skręcił gwałtownie na pobocze, żwir sypnął się spod kół, 
w powietrzu zapachniało rozgrzaną gumą.
Popatrz! Koza. Angie sięgnęła do torebki po excedrin.
— Jezus, Jean-Paul, dorośnij wreszcie.
Zaśmiał się tylko w odpowiedzi i przechylił przez żonę, by spojrzeć na szarą 
kózkę, która żuła trawę. Zwierzę patrzyło na Angie spokojnie.
— Bardzo ci się podobały kozy, kiedy na Gwiazdkę dostałaś ode mnie szal z angory.
— Moją kurtkę z zamszu też lubię, a nie chciałabym owieczki.
Potarł nosem ucho żony, a potem usiadł wygodnie na swoim
fotelu.
— Gdzie jest następny zakręt?
Angie spiorunowała go wzrokiem.
Zgubiliśmy się?
— Nie. Jean-Paul patrzył, jak jego żona łyka dwie tabletki przeciwbólowe i 
popija je wodą Perrier z butelki. — Nie wiem, gdzie jesteśmy, ale się nie 
zgubiliśmy, bo jesteśmy tutaj.
Angie zaczęła żałować, że zamiast excedrinu nie wzięła valium.
— Nie żartuj sobie, Jean-Paul, to mnie nie bawi.
Wyjęła mapę i kartkę ze wskazówkami od Clare. Zdenerwowanie przeszło jej trochę, 
gdy Jean-Paul zaczął masować jej zdrętwiały kark. Jak zawsze wyczuł najbardziej 
obolałe miejsce.
Był pełen entuzjazmu i bardzo cierpliwy. Zawsze tak było. Gdy się poznali, Angie 
pracowała jako asystentka u konkurencyjnego dealera. Jej oczy płonęły ambicją. 
Chłodna i opanowana — zarówno wobec flirtu, jak i najbardziej otwartych sugestii 
— stanowiła dla niego wyzwanie nie do odparcia. Wyciągnięcie jej na kolację 
zajęło mu sześć tygodni, a namówienie na więcej — dalsze trzy frustrujące 
miesiące. Wtedy nie była już chlodna. Ani opanowana.
Seks nie sprawiał im kłopotów. Jean-Paul wiedział, że się jej podoba. W ogóle 
podobał się kobietom. Był w wystarczającym stopniu artystą, by wiedzieć, że jest 
fizycznie pociągający, i w wystarczającym stopniu mężczyzną, by umieć to 
wygrywać. Był wysoki, troszczył się o swe ciało z niemal religijnym 
namaszczeniem, dużo ćwiczył i dbał o dietę. Francuski akcent oraz dziwaczne 
wyrażenia — czasem zresztą świadomie dziwaczne — tylko dodawały mu uroku. Ciemne, 
długie do ramion włosy okalały jego szczupłą, inteligentną twarz. 
201
Miał ciemnoniebieskie oczy i pięknie wykrojone usta — zapuścił wąsik, by 
podkreślić ich kształt, a jednocześnie nie wyglądać za delikatnie.
W dodatku żywił prawdziwe uwielbienie dla pań — i to dla wszystkich bez wyjątku. 
W jego rodzinie było wiele kobiet. 0cl dzieciństwa nauczył się cenić ich 
wrażliwość, siłę, ich przenikliwość i próżność. W równym stopniu interesowała go 
Siwowłosa matrona, jak posągowa piękność choć z zupełnie innych powodów. To 
właśnie dzięki tej otwartości na kobiety odnosił sukcesy zarówno w łóżku, jak w 
interesach.
Angie była jego jedyną miłością — choć nie jedyną kochanką. Przekonanie jej, że 
to prawda, oraz że tradycyjne małżeństwo ma swoje zalety, zajęło mu prawie dwa 
lata. Ale nie żałował ani minuty.
Uścisnął lekko jej dłonie, nim znowu ruszyli w drogę.
— Je t”ai,ne — powiedział.
Często jej to mówił.
Angie odpowiedziała mu uśmiechem i uniosła jego dłoń do ust. Wiem. — Uwielbiała 
go, nawet jeśli czasami doprowadzał ją
do szału. Tylko uprzedź mnie, gdybyś znowu chciał zjeżdżać z drogi i oglądać 
jakieś kozy albo inne zwierzęta.
— Widzisz tamto pole?
Angie rzuciła krótkie spojrzenie we wskazanym kierunku i westchnęła.
— Jak miałabym nie widzieć? Nic innego tam nie ma.
— Kochałbym się tam z tobą o zachodzie słońca. Najpierw ustami, smakowałbym cię 
całą.,. A kiedy zaczęłabyś drżeć i prosić mnie o więcej, pieściłbym cię palcami, 
tylko opuszkami... Dotykałbym twoich ślicznych piersi, a potem przesunąłbym rękę 
w dół, tam, gdzie jesteś taka gorąca i wilgotna...
Cztery lata, pomyślała, cztery lata, a on nadal mnie sprawić, że drżę. Spojrzała 
na niego i zobaczyła, że Jean-Paul się uśmiecha. Przeniosła wzrok niżej... Cóż, 
był całkiem szczery w swoich fantazjach. Pole nie wydawało jej się już takie 
odpychające.
— Może Clare znajdzie dla nas jakieś pole, które nie będzie tak blisko drogi.
Jean-Paul zachichotał, odchylił się w siedzeniu i zaczął śpiewać razem z 
Beausoleil.
202
Clare była zbyt zdenerwowana by pracować, zajęła się więc sadzeniem petunii. 
Jeśli Angie i Jean-Paul wyjechali z Nowego Jorku o dziesiątej, zgodnie z umową, 
to powinni wkrótce się zjawić. Była zachwycona, że znów ich zobaczy, że pokaże 
im okolicę. A jednocześnie bała się, że gdy pokaże im swoje prace, okaże się, iż 
się pomyliła...Przecież żadna z nich nie była dobra. Łudziła się tylko, bo tak 
bardzo chciała wierzyć, że umie zrobić coś wspaniałego z kawałka drewna czy kupy 
złomu. Za łatwo mi to przyszło, pomyślała. I rzeźbienie, i uznanie dla rzeźb. 
Teraz może być tylko gorzej. „Boisz się porażki czy sukcesu?” — wydawało jej się, 
że słyszy doktora Janowskiego.
Boję się i jednego, i drugiego — czyż nie wszyscy się obawiają? Odczep się, 
dobrze? Każdy ma prawo do swoich własnych nerwic.
Odsunęła od siebie wszystkie myśli o pracy i skupiła się na kopaniu grządki. 
Ojciec uczył ją, jak kopać. Jak robić sadzonki, jak mieszać torf, nawóz, wodę 
i... miłość. To u jego boku poznawała, jaki spokój, jakie spełnienie można 
osiągnąć sadząc coś nowego, żywego. W Nowym Jorku zapomniała o tej przyjemności.
Zamyśliła się. Myślała o Camie, o tym, jak namiętnie się ze sobą kochali. Za 
każdym razem. Za każdym. To było jak jedzenie, jak zaspokojenie najbardziej 
pierwotnych potrzeb. Rzucali się na siebie jak zwierzęta, wygłodzone i dzikie. 
Nigdy nie była taka... cóż — taka pożądliwa. Z nikim. I, och Boże! — pomyślała z 
uśmiechem, ile przez to straciła! Jak długo to może trwać? Wzdrygnęła się i 
wróciła do swoich sadzonek. Zdawała sobie sprawę, że te największe, 
najmroczniejsze namiętności zwykle szybko się kończą. Nie będzie się jednak tym 
martwić. Nie, zadowoli się tym, co nadejdzie, bez względu na to, jak długo 
będzie trwało. Nie było godziny, w której nie myślałaby, jak dobrze byłoby znów 
znaleźć się w jego ramionach.
Z czułością ubijała ziemię wokół czerwonych i białych petunii. Słońce parzyło ją 
w plecy, gdy pokrywała ziemię kompostem. Urosną, pomyślała, i będą rozwijać się 
i kwitnąć, dokąd nie zetną ich pierwsze przymrozki. Nie są wieczne, ale miło 
jest na nie patrzeć.
Na dźwięk silnika podniosła głowę, a potem ukucnęła. Bob Meese wprowadzał na jej 
podjazd swoją ciężarówkę.
203
— Hej, Ciare!
— Bob. — Wbiła łopatkę w ziemię i wstała.
— Ładne te twoje kwiaty.
- Dzięki.
Ubłoconymi dłońmi umazała sobie dżinsy.
— Mówiłem, że przywiozę lampę, jak tylko będę miał chwilę.
Zmarszczyła czoło, ale po chwili wszystko sobie przypomniała.
— Och, racja. Idealnie trafiłeś. Moi przyjaciele powinni tu być lada chwila. 
Teraz będę mogła zanieść im lampę do pokoju.
I to jaką, pomyślała zdejmując ją z ciężarówki. Lampa miała jakieś pięć stóp 
wysokości, klosz w kształcie dzwonu, zdobiony koralikami i frędzlami, oraz 
metalową, giętą nogę. Wyglądała jak z dziewiętnastowiecznego burdelu. Clare 
miała szczerą nadzieję, że takie właśnie było jej pochodzenie.
— Teraz jeszcze bardziej mi się podoba — powiedziała zastanawiając się, czy 
zapłaciła Bobowi, czy nie. — Mogłbyś ją zanieść do garażu? Później ją wezmę na 
górę.
— Nie ma sprawy. — Meese wniósł lampę do pracowni i stał przez chwilę patrząc na 
narzędzia i rzeźby. — Założę się, że ludzie nieźle płacą za takie rzeczy.
Uśmiechnęła się. Bob był zakłopotany, nie chciał jej krytykować.
— Czasami.
Moja żona lubi sztukę — powiedział patrząc na rzeźbę z brązuj miedzi. Nowoczesne 
gówno, myślał przy tym z niesmakiem. Jako sprzedawca antyków wiedział jednak, że 
trudno wyczuć, za co ludzie będą gotowi dać spore pieniądze. Ma takiego 
gipsowego osiołka i powozik we frontowym ogródku. Robisz może coś takiego?
Clare ugryzła się w język.
— Nie — powiedziała z powagą. — Raczej nie.
— Możesz kiedyś wpaść i obejrzeć naszego, może przyjdzie ci do głowy coś fajnego.
— Dziękuję.
Kiedy ruszył do ciężarówki i nie dal jej rachunku, Ciare doszła do wniosku, że 
musiała zapłacić mu z góry. Otworzył drzwiczki i postawił nogę na stopniu.
Słyszałaś pewnie, że Jane Stokey sprzedała farmę.
— Co takiego?
— Jane Stokey — powtórzył wsuwając kciuk w szlufl ę. Nastrój wyraźnie mu się 
poprawił, gdy okazało się, że zdążył z nowiną jako pierwszy. — Sprzedała farmę, 
albo przynajmniej ma zamiar. Mówią, że chce się wynieść do Tennessee. Ma tam 
siostrę.
— Cam wie?...
— Nie mam pojęcia. Jeśli nie, to wkrótce będzie wiedział.
Zastanawiał się, czy nie udałoby mu się wpaść do biura szeryfa i samemu go 
poinformować.
— Kto to kupił?
— Jakiś ważniak, handlarz nieruchomościami z Waszyngtonu. Musiał sprawdzić 
nekrologi i przeczytać o Birne. Z tego, co słyszałem, daje niezłą forsę. Mam 
tylko, kurde, nadzieję, że spryciarz nie walnie tam nowych domów.
— Mogą to zrobić?
Bob zacisnął usta i zmarszczył czoło.
— Wiesz, teren jest oznaczony jako rolniczy, ale nigdy nie wiadomo. Posmarujesz 
gdzie trzeba i wszystko może się szybko zmienić zająknął się i zaczął kaszleć, 
bo przypomniał sobie o ojcu Clare. — I co, zadomowiłaś się już trochę, nie?
Zauważyła, że wzrok Boba przesunął się w górę, w stronę okna na strychu.
— Mniej więcej.
Teraz patrzył już na nią.
Nie boisz się tu, tak sama?...
— Trudno się bać w domu, w którym się dorosło. — I gdzie nawet duchy są 
przyjazne.
Starł jakiś paproch z lusterka. Na strychu raz czy dwa razy paliło się światło. 
Pewni ludzie chcieli wiedzieć czemu.
— Pewnie skoro kupujesz te rzeczy, masz zamiar tu trochę zostać...
Prawie już zapomniała, jak bardzo mieszkańcy małych miast lubili wszystko 
wiedzieć.
— Tak naprawdę nie mam żadnych planów. — Wzruszyła ramionami. — To wspaniałe, 
nie mieć zobowiązań.
— No. Bob sam za długo był spętany różnymi obowiązkami, by zrozumieć coś takiego. 
Niewinnie i, jak sądził, bardzo sprytnie, zaczął zmierzać do celu swojej wizyty 
u Clare: — Zabawnie widzieć cię tu znowu. Od razu przypomniał mi się pierwszy 
raz, kiedy poszliśmy na randkę. Poszliśmy do wesołego miasteczka, prawda?
205
Krew odpłynęła z policzków Ciare, jej oczy stały się puste.
— Tak, to było wesołe miasteczko.
— To było jakieś... — urwał, jakby dopiero teraz sobie przypomniał. — Jezu, 
Ciare... — Zamrugał oczami, z których bila niekłamana szczerość.
Tak mi przykro... Nie wiem, jak mogłem tak zapomnieć.
— Nic się nie stało. — Policzki zabolały ją, gdy próbowała się uśmiechnąć. — To 
było tak dawno temu.
— Tak, dość dawno. Czuję się jak idiota. — Niezręcznie dotknął jej dłoni. — Musi 
ci być ciężko, ludzie pewnie ci przypominają...
Nikt nie musiał jej niczego przypominać. Rozdrażniona wzruszyła ramionami.
— Nie martw się, Bob. Nie byłoby mnie tu, gdybym nie umiała sobie z tym radzić.
— Tak, pewnie... Cóż, na pewno masz mnóstwo pracy. Rzeźbienie — mrugnął do niej 
porozumiewawczo — i do tego szeryf.
— Wieści się rozchodzą — rzekła sucho.
— A tak. Myślę, że nieźle wam razem.
— Pewnie tak. — Z rozbawieniem zauważyła, że jego wzrok po raz kolejny wędruje w 
stronę garażu, w stronę rzeźby, którą nazwała Ukryta Bestia. Może Bonny 
chciałaby to postawić obok osiołka?
Bob zaczerwienił się i poruszył stopą.
To chyba nie w jej stylu. Nie powiem, żebym znał się na sztuce, ale...
— Ale wiesz, co ci się podoba — dokończyła za niego. — Nie musi ci się podobać, 
Bob. Ja sama nie wiem, czy mi się podoba.
Nie, figura nie podobała mu się, bo za bardzo coś przypominała.
— Skąd ci przyszło do głowy, żeby zrobić coś takiego?
Zerknęła na rzeźbę przez ramię.
— Sama nie jestem pewna. Można powiedzieć, że to do mnie przychodzi. W snach... 
— dodała miękko, prawie do siebie, i nagle zrobiło jej się zimno.
Bob spojrzał na nią ostrzej, spod oka, ale gdy zwróciła twarz w jego stronę, nie 
dojrzała na niej żadnych uczuć.
— Chyba zostanę przy osiołkach. Daj mi znać, gdybyś miała jakiś kłopot z tą 
lampą.
— Dobrze, dam znać. — Bob był pierwszym chłopcem, który ją pocałował, 
przypomniała sobie i uśmiechnęła się do niego. — Pozdrów ode mnie Bonny Sue.
— Na pewno — skinął głową, zadowolony z tego, czego się dowiedział, i podciągnął 
spodnie — na pewno.
Odwrócił się. Jego oczy najpierw zwęziły się, a potem otworzyły szeroko ze 
zdumienia.
— Chryste Panie, spójrz tylko na ten samochód!
Na chodnik wjeżdżał właśnie jaguar. Jean-Paul nie zdążył jeszcze wysiąść, a 
Ciare już pędziła po podjeździe, by paść mu w ramiona. Ucałowali się mocno, 
wręcz przesadnie.
— Mmmm... — Pocałował ją jeszcze raz. — Lukrecja.
Ciare odwr6ciła się ze śmiechem do Angie.
— Wierzyć mi się nie chce, że tu jesteście!
— Mnie też nie. — Angie odrzuciła włosy i ogarnęła wzrokiem ulicę. Ubrana była w 
to, co według niej nadawało się na wiejską wycieczkę: lniane spodnie i żakiet w 
kolorze zieleni Nilu, różowego koloru bluzkę i buty od Bruna Magli, na płaskim 
obcasie. — Więc to jest Emmitsboro.
— To jest Enitnitsboro. — Ciare ucałowała przyjaciółkę. — Jak udała się podróż?
— Zapłaciliśmy tylko jeden mandat.
— Jean-Paul musi być wykończony. — Patrzyła, jak wyjmuje z bagażnika dwie 
walizki i skórzaną torbę.
— Wejdziemy do środka i napijemy się wina — powiedziała, biorąc od niego torbę. 
Zaczęła iść w stronę domu, lecz przy ciężarówce zatrzymała się na chwilę, by 
dokonać prezentacji.
— Bob Meese, Angie i Jean-Paul LeBeau, przyjaciele i moi agenci z Nowego Jorku. 
Bob ma tutaj najlepszy sklep z antykami.
— Ach... — Jean-Paul postawił walizkę i wyciągnął do Boba rękę. — Musimy wpaść 
do pańskiego sklepu przed wyjazdem.
— Otwarte od dziesiatej do szóstej, a w niedziele od południa do piątej.
Bob zauważył złotą bransoletkę na ręku Jean-Paula, a także jego buty z 
krokodylowej skóry. To dopiero! Facet w bransoletce, nawet, jeśli to 
cudzoziemiec! Bob zauważył także jego egzotyczną czarną żonę. Będzie miał o czym 
gadać za ladą aż do zamknięcia.
— Cóż, muszę jechać.
207
— Dzięki za lampę.
Nie ma sprawy.
Zasalutował dziarsko, wskoczył do szoferki i wyjechał z podjazdu.
— Ktoś coś mówił o winie? — dopytywała się Angie.
— Dokładnie tak. — Ciare wsunęła rękę pod ramię przyjaciółki i zaczęła prowadzić 
ją po ścieżce, która wiodła do frontowych drzwi. — Na waszą cześć wyprawiłam się 
aż do Frederick i kupiłam pouilly-fuissć.
Czekaj. — Jean-Paul skręcił w przeciwną stronę. — Pracujesz tutaj, w garażu?
— Tak, ale czemu nie wejdziecie najpierw do domu? Rozgośćcie się. Widzicie te 
petunie? Właśnie je...
Angie szła już za mężem, ciągnąc ją za sobą. Ciare syknęła przez zęby, zacisnęła 
usta i postanowiła czekać. Chciała odsunąć jakoś ten moment. Pewnie to głupio, 
pomyślała. Ale opinia Jean-Paula i Angie znaczyła dla niej tak dużo. Wiedziała, 
że ją kochają. Właśnie dlatego byli szczerzy, nawet brutalni, jeśli było 
potrzeba. Rzeźby, które stworzyła tu, w domu, były dla niej niesłychanie ważne. 
Ważniejsze niż cokolwiek, co dotychczas zrobiła. Tworzyła je całą sobą.
Stała cicho za nimi patrząc, jak oglądają rzeźby uważnie, jak wokół nich krążą. 
Słyszała lekkie stukanie butów Angie, która obchodziła ze wszystkich stron 
rzeźbę w drewnie. Nie mówili nic, nawet nie patrzyli jedno na drugie. Jean-Paul 
przygryzł dolną wargę — odruch, który Ciare dobrze znała — i studiował uważnie 
metalową figurę, nad którą tyle wydziwiał Bob Meese.
Tam, gdzie Bob widział tylko plątaninę metalu, Jean-Paul zobaczył ognistą 
otchłań, w której wrzaly i szalały płomienie. Ten ogień jest głodny i 
niebezpieczny, pomyślał. Sprawiał, że dreszcze chodziły mu po plecach. 
Zastanawiał się, co pochłonął ten żar.
Nic nie mówiąc zwrócił się w stronę ramienia z gliny, które Clare wypaliła 
ledwie na dzień przed ich przyjazdem. Młode-
-gniewne, uśmiechnął się pod nosem. Mogłoby być ramieniem brutala albo bohatera. 
Znów przygryzł wargę — i ruszył oglądać kolejną rzeźbę.
Ciare przestępowała z nogi na nogę, wkładała ręce do kieszeni, potem wyjmowała 
je znowu. Czemu muszę przez to przechodzić,
pytała samą siebie. Za każdym razem, zawsze, czuła się jakby obnażała swe 
uczucia, swoje fantazje i sny, i wystawiała je na widok publiczny. Nigdy nie 
jest ani lepiej, ani łatwiej, myślała wycierając wilgotne już dłonie o dżinsy. 
Gdyby miała więcej rozumu, powinna się zająć handlem.
Teraz oboje pochylili się nad metalową postacią, która zrodziła się z koszmaru 
Ciare. Musieli jeszcze wymienić spostrzeżenia, a niestety porozumiewali się bez 
słów. Clare nie miała pojęcia, cło jakich wniosków w końcu doszli. Gdy Jean-Paul 
odwrócił się w jej stronę, aż zatrzymała oddech. Patrzył na nią poważnie, a po 
chwili pochylił się i ucałował ją w oba policzki.
Niezwykłe.
Wypuściła głośno powietrze.
— Bogu dzięki!
— Nie chciałabym się pomylić — głos Angie drżał z podniecenia — naprawdę nie 
chciałabym. Ale myślę, że twój przyjazd tutaj, to, że tu pracujesz, to najlepsza 
decyzja, jaką mogłaś podjąć. Chryste, Clare, jestem wstrząśnięta.
Clare objęła ich oboje, miała ochotę płakać, albo — jeszcze chętniej — wyć ze 
śmiechu. W głębi serca wiedziała, że rzeźby są dobre. To jej głowę dręczyły 
okropne, dręczące myśli.
— Napijmy się wreszcie tego wina powiedziała.
Bob Meese wbiegł do sklepu przez tylne drzwi, by uniknąć klientów. Zanim 
podniósł słuchawkę, zamknął dokładnie pokój. Wykręcił numer próbując przełknąć 
ślinę, bo zaschło mu w ustach. Stawanie w dzień twarzą w twarz z tym, co robił w 
nocy, zawsze przychodziło mu z trudem.
Widziałem ją — powiedział, gdy ktoś odebrał telefon.
— I?
— Myśli o swoim starym, to widać. — Przez chwilę Bob dziękował bóstwu, które 
wyznawał, że był za młody na inicjację w czasach, gdy Kimbali wykonał swój 
ostatni skok. — Nie sądzę, żeby wiedziała, w co on był... To znaczy, mówi o tym 
spokojnie. Ale miałem rację co do rzeźby. Przyjrzałem jej się lepiej.
— Mów dalej.
Bob żałował, że nie wziął sobie czegoś chłodnego do picia.
209
— Wygląda jak... Przecież mówiłem. — Zacisnął usta. Na jego zawalonym papierami 
biurku stały zdjęcia żony i dzieci, zapach oleju z siemienia lnianego wiercił go 
w nosie. Tu, we własnym biurze, ledwie mógł uwierzyć, że rzeczywiście jest 
jednym z nich. Że podoba mu się bycie jednym z nich. — Maska obrzędowa, płaszcz. 
Bestia w ciele człowieka — zniżył głos do szeptu, choć nie było nikogo, kto 
mógłby go słyszeć. — To mógłby być każdy z nas, zupełnie jakby nas widziała. 
Myślę, że tego nie pamięta, w każdym razie nie dokładnie... Albo nie wie, że 
painięta.
— Jakaś jej część pamięta — głos był pusty i lodowato zimny — i to może być 
niebezpieczne. Będziemy ją obserwować. Może udzielimy jej niewielkiego 
ostrzeżenia.
Słowo „niewielkiego” nie przyniosło Bobowi większej ulgi.
— Naprawdę nie myślę, że ona to painięta. W każdym razie nie może nam zaszkodzić. 
Powiedziałaby już szeryfowi. A z tego, co widać, oboje są tak zajęci kotłowaniem 
się w łóżku, że me mają czasu na rozmowy.
— Zgrabnie powiedziane. — Zimny ton głosu sprawił, że Bob zadrżał. — Wezmę twoje 
zdanie pod uwagę.
— Nie chcę, żeby coś jej się stało. Przyjaźnimy się.
— Nie przyjaźnisz się z nikim spoza bractwa. — To nie było stwierdzenie. To było 
ostrzeżenie. — Jeśli trzeba się będzie nią zająć, zrobimy to. Pamiętaj o 
przysiędze.
— Pamiętam — rzekł Bob. W słuchawce rozległ się sygnał. — Pamiętam.
Sarah Hewitt przechadzała się po głównej ulicy, zachwycona pogodnym wieczorem. 
Było ciepło, mogła więc włożyć szorty i nieźle się bawić widząc, jak wszystkie 
te stare pryki spod poczty wywalają na nią gały. Cienki dżins był tak obcisły, 
że musiała położyć się na płasko na łóżku, by zapiąć suwak. Materiał wpijał się 
uwodzicielsko w jej pupę. Jej pełne, jędrne piersi kołysały się pod kusą 
koszulką, na której widniał napis „Wild Thing”.
Skropiła się Opium, a usta pomalowała na prowokujący, ciemnoczerwony kolor. Szła 
powoli, leniwie, świadoma, że oczy wszystkich spoczywają teraz na jej kołyszącym 
się tyłku. Niczego
nie lubiła bardziej niż zwracać na siebie uwagę — i było jej wszystko jedno, czy 
widzowie byli zaszokowani, czy zachwyceni.
Przyciągała uwagę już od szóstej klasy, kiedy pozwoliła Bucky”emu K.nightowi 
zdjąć sobie koszulkę na szkolnym pikniku. Ponieważ Bucky był od niej trzy lata 
starszy, gniew starej pani Gladys Finch spadł głównie na niego. Sarah ubawiła 
się setnie, ponieważ pomysł wyszedł, oczywiście, od niej.
Trzy lata później pozwoliła tatusiowi małej Marylou Wilson na znacznie więcej 
niż patrzenie. Opiekowała się małą w prawie każdy sobotni wieczór, za 
pięćdziesiąt centów za godzinę. Ale gdy dziarski Sam Wilson odwoził ją do domu, 
dokładał jeszcze dwadzieścia w zamian za milczenie i za to, by pozwoliła mu się 
dotknąć parę razy.
Zadowolona była z pieniędzy, ale szybko znudziły ją spocone łapy Sama i jego 
tłusty brzuch. Uwiodła więc chłopaka w swoim wieku, jednego z Hawbakerów... Nie 
mogła sobie tylko przypomnieć którego.
Nieważne, pomyślała. Teraz wszyscy pożenili się z kobietami o szerokich tyłkach 
i kurzych oczkach.
Sama zaczynała myśleć o zamążpójściu — ale nie o wierności. Pomysł ograniczenia 
się w łóżku do jednego faceta — i do końca życia wydawał jej się obrzydliwy. Ale 
miała już ponad trzydzieści lat, mniej niż trzysta dolarów na koncie — i 
serdecznie dosyć mieszkania w obdrapanym pokoiku nad knajpą Clyde”a.
Chciała mieć dom i wspólne konto. A jeśli już zrobić ten krok, to wybrać kogoś, 
kto byłby na tyle twardy, by ją zaspokoić, i na kogo byłaby w stanie patrzeć co 
dzień rano. A poza tym chciała kogoś, kto miałby te wszystkie miłe drobiazgi — 
akcje na giełdzie, obligacje i portfel pełen kart kredytowych.
Uśmiechnęła się lekko i przystanęła przed biurem szeryfa. Wewnątrz był ktoś, kto 
mógłby spełnić wszystkie jej marzenia.
Gdy weszła do środka, Cam rzucił jej przelotne spojrzenie. Przywitał ją 
nieznacznym skinieniem głowy, ale nie przerwał rozmowy przez telefon. Ciężki 
zapach jej perfum stłumił skutecznie inne zapachy biura — woń kurzu i kawy. Cam 
pomyślał, że nie byłby mężczyzną, gdyby nie ścisnęło go w dołku, gdy przesuwał 
wzrokiem po jej nodze — Sarah usiadła bowiem na rogu jego biurka. Uśmiechnęła 
się i powoli przeczesała włosy palcami.
211
Spod wierzchniej platyny czarne odrosty prześwitywały niczym male żnijki. 
Zapaliła papierosa.
— Zarejestrowano go na nazwisko Earl B. Stokey, Route 1, skrzynka numer 
dwadzieścia dwa — jedenaście, Emmitsboro. Tak, dokładnie. Colt, kaliber 
czterdzieści pięć. Będę panu wdzięczny, sierżancie.
Odłożył słuchawkę i spojrzał na zegar. Już był spóźniony na kolaeję do Clare.
— Masz jakiś problem, Sarah?
— To zależy. — Pochyliła się, by dotknać odznaki na jego piersi. — Parker miał 
zwykle w szufladzie butelkę. A ty?
Nie spytał, skąd wiedziala, co Parker trzymał w szufladzie.
— Nie.
— Ostatnio jesteś bardzo porządny, prawda, Cani? — Jej wzrok, ostry i szyderczy, 
napotkał jego spojrzenie. — Siedzisz sobie tutaj, taki poważny i sztywny...
Przesunęła stopą wzdłuż jego uda.
— Zdaje się, że naprawdę prowadzisz śledztwo w sprawie śmierci Biffa.
To moja praca.
Sarah wypuściła długą smugę dymu wprost w jego twarz. Cani nie skrzywił się 
nawet. Czekał.
Ludzie zastanawiają się, czy tym razem nie mógłbyś wyjawić paru szczegółów... — 
Strząsnęła popiół do popielniczki, piersi zakołysały się jej pod koszulką.
W oczach Cania pojawił się błysk gniewu, ale szeryf opanował się natychmiast.
— Ludzie mogą się zastanawiać, nad czym chcą.
— No, to już brzmi jak dawny Cam. — Uśmiechnęła się patrząc na niego spod swych 
długich, grubo pomalowanych rzęs.
— Nikt lepiej ode mnie nie wie, jak bardzo nienawidziłeś Biffa.
Ujęła jego dłoń i położyła na swym udzie, bardzo blisko brzegu tkaniny, tam 
gdzie skóra była gładka, napięta i rozgrzana.
— Pamiętasz? Siadywaliśmy w lesie, w ciemności, a ty mówiłeś mi, jak bardzo go 
nienawidzisz, jak chcesz, żeby umarł. Mówiłeś, że sam chciałbyś go zabić. 
Zastrzelić z pistoletu. Zarżnąć nożem. Zadusić własnymi rękami. A potem był seks. 
Naprawdę niesamowity seks. — Robiło jej się mokro już na samą myśl.
Poczuł dziwny ucisk w dole brzucha. Stare wspomnienia. Stare potrzeby. Dawne 
pożądanie.
— To było dawno temu. — Chciał zabrać dłoń, ale Sarah położyła na niej rękę i 
mocno przycisnęła ją do swego ciała.
— Nigdy nie przestałeś go nienawidzić. Wtedy u Clyde”a chciałeś go zabić. 
Patrzyłam na ciebie i tak się rozgrzałam... Uniosła się tak, że dłoń Cama 
została uwięziona między jej udami. — Jak za dawnych czasów.
— Przestań.
Ciepło było zachęcające, ale Cam ujrzał nagle oczami ducha bardzo wyraźny obraz: 
kobiecość Sary obrzeżoną zębami, niczym sidła na zwierzynę, gotowe zatrzasnąć 
się na bezbronnym penisie. Nie spuścił wzroku, ale cofnął rękę spomiędzy jej ud.
— Powiedziałem, przestań, Sarah.
Jej spojrzenie nie było już tak słodkie, ale z uśmiechem zsunęła się mu na 
kólana.
— Ale mogłoby być jak za dawnych czasów... Pamiętasz, cośmy ze sobą robili, Cani? 
— Sięgnęła w jego stronę i poczuła dreszcz triumfu, gdy przekonała się, że jego 
członek jest sztywny i pulsuje. Cam zacisnął palce na jej nadgarstku.
— Nie kompromituj się.
Ściągnęła usta.
— Chcesz mnie, draniu.
Złapał ją za ramiona, zepchnął z kolan i wstał.
Dziesięć lat temu przestałem myśleć kutasem. — Pamiętał jednak wszystko. Kiedyś 
myślał, że ją kocha, i dlatego potrząsnął nią ostro, gwałtownie. — Czemu ty to 
sobie robisz, do diabła? Jesteś ładna, niegłupia. Myślisz, że nie wiem, co za 
biznes prowadzisz na górze u Clyde”a? Za dwadzieścia dolców każdy spocony, 
niewierny mąż może się zabawić w twoim łóżku. Niepotrzebne ci to, Sarah!
Nie będziesz mi mówił, co mi jest potrzebne! — Po raz pierwszy od lat czuła 
wstyd. Nienawidziła go za to. — Nie jesteś lepszy ode mnie i nigdy nie byłeś. 
Myślisz, że masz klasę, bo za darmo obrabiasz Clare Kimball?
— Jej do tego nie mieszaj.
To tylko pogorszyło sytuację. Z jej twarzy ziała nienawiść, mimo wszystkich, tak 
starannie nałożonych kosmetyków.
213
Przez moment wyglądała na kogoś, kim naprawdę była starzejącą się, 
małomiasteczkową dziwką.
Bogata suka Ciare Kimbail z tym swoim modnym sarno- chodem i w tym swoim 
szpanerskim domu. Dziwne, jak z powodu pieniędzy nikt nie pamięta, że jej stary 
był pijakiem i złodziejem. Przywlokła się z powrotem do Emmitsboro, a wszystkie 
damy lecą do niej z ciastami i galaretką.
— A ich mężowie do ciebie.
Zebyś wiedział! — Jej uśmiech był blady i pełen goryczy.
A kiedy Ciare Kimbali ruszy znów do Nowego Jorku i zostawi cię
tutaj, oni nadal będą przychodzić do mnie. Jesteśmy tacy sami, ty
i ja, i zawsze tak było. Ty nadal jesteś tylko Carneronem Rafferty
z gorszej strony miasta, tak jak ja, skazanym na to śrnierdzące
miasteczko.
— Jest różnica, Saro. Ja wróciłem, bo chciałem, nie dlatego, że nie miałem się 
gdzie podziać.
Gniewnym ruchem strząsnęła z ramion jego dłonie. Chciała się odegrać, chciała, 
żeby cierpiał. Nieważne za co.
Musi ci być wygodnie z tą odznaką, kiedy nawet twoja matka zastanawia się, czy 
to nie ty zatłukeś BifTa. — Widziała, że złość wypełnia oczy Cama, i bardzo ją 
to cieszyło. Niedługo ludzie przypomną sobie twój temperament i twoja, złą krew.
Uśmiechnęła się mrużąc oczy.
— Są tacy, co chcą, by inni sobie przypomnieli. Myślisz, że znasz to miasto, Cam, 
i jego porządnych, dobrych obywateli. Ale są rzeczy, o których nie masz pojęcia, 
rzeczy, których sobie nawet nie umiesz wyobrazić. Może powinieneś się dowiedzieć, 
czemu Parker stąd nawiał. Czemu zabrał swoją tłustą, leniwą dupę z tego miasta, 
zanim zdążył odebrać emeryturę.
— O czym ty do diabła, mówisz?
Powiedziała za dużo. Nie powinna pozwolić, by durna lub złość pchnęły ją do 
powiedzenia jeszcze czegoś więcej. Podeszła więc do drzwi, położyła dłoń na 
klamce i obejrzała się na Cama.
— Mogło nam być razem dobrze, tobie i mnie. Spojrzała na niego po raz ostatni. 
Przy odrobinie jej pomocy był już na prostej drodze do piekła. — Pożałujesz.
Kiedy drzwi się wreszcie za nią zamknęły, Carn przesunął dłońmi po twarzy. Już 
żałuję, pomyślał. Żałował, że nie udało mu
się wyjść z biura dziesięć minut wcześniej i uniknąć spotkania z Sarą. Żałował, 
że nie umiał właściwie poprowadzić tej rozmowy. Żałował, że tak dobrze parnięta 
wspólne noce w lesie, zapach sosny, ziemi i seksu.
Przypomniała mu — aż za dobrze —jak to było mieć siedemnaście lat. Uświadomiła, 
czym mógłby być, gdyby nie nauczył się kontrolować swoich najgorszych impulsów... 
I czym omal się nie stał, gdy jego partner został zabity, i kiedy butelka 
wydawała mu się najlepszym lekarstwem na wszystkie problemy.
Dotknął w zamyśleniu swojej gwiazdy. Była nieduża — ot, drobiazg, który, jak 
słusznie zauważyła Ciare, można kupić w każ- dyni sklepie z pamiątkami. A mimo 
to znaczyła dla niego wiele... Znaczyła coś, czego sam nawet nie umiał do końca 
określić.
Dzięki niej czuł, że należy do tego miasta, wreszcie do kogoś należy, tak jak 
nie należał od czasu śmierci ojca. Sarah się myli, pomyślał. Znał tutaj ludzi, 
rozumiał ich.
Ale co, do licha, miała na myśli robiąc te uwagi o Parkerze? Cam poczuł przypływ 
zmęczenia, rozmasował więc kark. Nie zaszkodzi zadzwonić na Florydę. Zerknął 
jeszcze raz na zegarek, a potem sięgnął po klucze.
Zrobi to rano — żeby zaspokoić własną ciekawość.
Jestem zbyt zmęczony, by chcieć towarzystwa, myślał jadąc do Clare. Wpadnie 
tylko na chwilę, wymyśli jakąś wymówkę i zostawi ją z przyjaciółmi.
Uwagi Sary ciągle go dręczyły, szorstkie niczym papier ścierny. Był skazany na 
Emniitsboro. Może z wyboru, nic jednak samego faktu nie zmieniło... Nigdy już 
nie będzie w stanie mieszkać i pracować w dużym mieście. Gdziekolwiek 
wyciągnąłby pistolet, w którąkolwiek ulicę by wbiegł — wszędzie ścigałby go duch 
partnera. Ciarc wróci do Nowego Jorku — za tydzień, za miesiąc, za pół roku... A 
on za nią nie pojedzie. Przypomniał sobie, co czuł na cmentarzu, gdy odeszła. 
Bał się tego uczucia.
Zatrzymał samochód za jaguarem, podszedł do wozu Clare, by wyjąć kluczyki ze 
stacyjki, a potem przeszedł przez garaż do drzwi prowadzących do domu. Huczał 
jazz — gorący, namiętny i niespokojny. Rafferty patrzył na Ciare, która stała 
przy szafkach i otwierała paczkę chipsów.
215
Była boso, włosy związała sznurowadlem. W uszach miała długie ametystowe 
kolczyki, jej koszulka miała dużą dziurę pod pachą.
Zdał sobie sprawę, że jest w niej nieprawdopodobnie zakochany.
Odwróciła się, zauważyła go i uśmiechnęła się szeroko. Wsypała chrupki do 
nadtłuczonej niebieskiej miski.
— Cześć. Właśnie się bałam, że nie będziesz mógł...
Przerwał jej przyciągając ją do siebie i całując zachłannie jej usta. Clare 
otoczyła go ramionami i przyjmowała całym ciałem namiętne, gorące pocałunki. 
Trzymała go mocno — zdawał się tego potrzebować — i pozwalała, by sycił głód, 
który najwyraźniej go dręczył.
Ulga. To takie proste... Słodycz. Oszołomienie. Czuł wokół siebie wibracje, fale 
przechodziły przez niego. Powoli, sam nie zdając sobie z tego sprawy, zaczął 
całować ją delikatniej, rozkoszować się pieszczotą. Ręce Clare zsunęły się 
miękko z jego ramion. Objęła go w pasie.
— Cam... — Była zaskoczona, jak głośno to brzmi w ciężkim, lepkim powietrzu.
— Cśś... Droczył się z nią, dotknął jej ust raz, drugi, drażnił jej język swoim. 
Leciutki zapach wina tłumił inny, głęboki, bogatszy aromat, który... był po 
prostu zapachem Clare.
— Clare? Jean-Paul nie radzi sobie z tym węglem. Chyba będziemy musieli... 0! — 
Angie zatrzymała się z dłonią na drzwiach. — Bardzo przepraszam...
Clare i Cam odsunęli się od siebie.
— Och... — Clare uniosła drżącą dłoń do włosów. — Cam, to jest...
— Angie. — Dziewczyna puściła drzwi, które głośno trzasnęły i wyciągnęła do 
niego rękę. — Angie LeBeau. Miło mi cię poznać.
— Cameron Rafferty. — Nadal obejmował Clare. Zdawał sobie doskonałe sprawę, że 
to bardzo zaborczy gest.
Szeryf, tak... — Angie uśmiechnęła się do niego i zmierzyła go ciekawym 
spojrzeniem, od czubków znoszonych wysokich butów, aż po ciemne, splątane włosy. 
— Clare mówiła nam o tobie. — Rzuciła Clare srogie spojrzenie — .. .ale parę 
rzeczy pominęła.
— Wino już jest otwarte — wtrąciła Clare pospiesznie — albo piwo, jeśli wolicie.
— Wszystko mi jedno. — Cam także patrzył na Angie. Była zupełnie jak jazz, który 
dobiegał z drugiego pokoju, bardzo pociągająca. I bardzo nieufna. — Byłyście 
razem z Clare w college”u, prawda?
— Tak. A teraz jestem jej agentem. Co myślisz o jej pracach?
— Napij się jeszcze, Angie. — Clare wcisnęła przyjaciółce szklaneczkę do ręki.
— Z osobistego czy zawodowego punktu widzenia?
— Nie rozumiem...
— Zastanawiałem się, czy pytasz jako przyjaciółka, czy jako agent. — Patrzył na 
Angie, biorąc wino z rąk Clare. — Bo jeśli jako agent, będę ostrożny. Chciałbym 
kupić tę rzeźbę z ogniem, która stoi w garażu.
Rzucił Clare szybkie spojrzenie.
— Znowu zostawiłaś kluczyki w samochodzie. — Wyjął je z kieszeni i rzucił 
dziewczynie.
Angie z uśmiechem upiła trochę wina.
— Pogadamy. A teraz powiedz, umiesz rozpalać węgiel?
Rozdział XIV
Jane Stokey nic obchodziło, co stanie się z farmą. Skończyła z nią. I z 
Enimitsboro. Na cmentarzu leżało jej dwóch mężów, obaj odeszli tak nagle... 
Pierwszego bardzo kochała, z całych sił, i była to miłość szczęśliwa. Nawet 
teraz, po latach, tęskniła do niego czasem, gdy szła przez pola, które orał — te 
same poła, na których zginął — lub po schodach, wiodących do ich wspólnego 
niegdyś łóżka.
Pamiętała go młodego, pełnego życia, pięknego. Był czas, gdy piękno było dla 
niej bardzo ważne, gdy rzeczy takie, jak kwiaty z ogrodu czy ładna sukienka 
miały znaczenie, koiły smutki.
Ale Michael odszedł, nic było go już od dwudziestu lat. A ona sama w wieku lat 
pięćdziesięciu czuła się starą kobietą.
Nie kochała Biffa — nie w ten podniecający, radosny sposób. I choć bała się go, 
to również go potrzebowała. Była od niego zależna. Jego śmierć odczuła jak 
amputację. Kto teraz będzie jej mówił co ma robić, kiedy i jak?... Komu ma 
gotować, dla kogo sprzątać? Nocami nie czuła przy sobie niczyjej ciepłej 
obecności.
Opuściła dom rodziców, kiedy miała osiemnaście lat, przeszła wprost do domu męża, 
zadurzona, pełna marzeń i nadziei. Mike opiekował się nią, płacił rachunki, 
podejmował decyzje, martwił się o wszystko. Ona zajmowała się domem i ogrodem — 
i urodziła syna. Tego ją nauczono. To umiała. Sześć miesięcy po jego śmierci 
oddała siebie, farmę i dom Biffowi. Już wcześniej zaczął się zajmować jej 
problemami i sprawami. Nie musiała biedzić się nad rachunkami z banku, głowić 
nad wydatkami. Nie była tak pogodna, jak przy Mike”u, nie miała może pieniędzy, 
ale przynajmniej znowu była czyjąś żoną. Biff nie był dla niej dobry — ale był.
A teraz, po raz pierwszy w życiu, została zupełnie sama.
Samotność przytłaczała ją, dom był taki duży, taki pusty... Omal nie poprosiła 
Cama, by z nią został. Chciała mieć przy sobie kogoś, kogo znała. Ale to 
oznaczałoby sprzeniewierzenie się BifTowi, a on rządził jej życiem tak długo, że 
nawet jego śmierć nie mogła niczego zmienić.
Poza tym straciła swego chłopca gdzieś po drodze straciła tak całkowicie, jak 
przedtem jego ojca. Nie umiała dojść, kiedy to się stało, i dawno już przestała 
się nad tym zastanawiać. Nie był już jej synem. Stał się niespokojnym, 
zbuntowanym, gniewnym, obcym człowiekiem.
Sprawiał, że czuła się winna, żałośnie winna -— poślubiła przecież Biffa tak 
szybko po śmierci Mike”a. Cam me powiedział wprawdzie ani słowa, patrzył na nią 
tylko tymi swoimi ciemnymi, oskarżającymi oczami.
Zatrzymała się w drodze do budynków gospodarczych i postawiła na ziemi pudła, 
które niosła. Słońce świeciło jasno, ogrzewało zielone zboże, które zżąć miał 
już ktoś obcy. Małe cielątko biegło za matką w poszukiwaniu mleka, ale Jane go 
nie widziała. Straciła już farmę tak jak straciła wszelką nadzieję.
Kochała kiedyś to miejsce tak bardzo jak syna. Teraz jednak uczucia, które 
żywiła dla ziemi, i te, które miała dla syna, były tak odległe, jakby stanowiły 
przeżycia innej kobiety. Wiedziała, że Biff był twardy w prowadzeniu farmy, 
twardy dla chłopca... Tak samo zresztą jak i dla niej.
Ale tego nam było trzeba, przypomniała samej sobie. Podniosła pudła z ziemi. 
Mike za bardzo nas rozpieszczał. Łzy napłynęły jej do oczu, ostatnio tyle 
płakała... Nie starała się nawet ich otrzeć. Nie było nikogo, kto mógłby je 
zobaczyć. Nikogo nie obchodziła.
Za kilka tygodni odbierze pieniądze za gospodarstwo i przeniesie się do 
Tennessee, blisko siostry. Kupi sobie mały domek. Co ja tam będę robić? 
zastanawiała się rozpaczliwie. Oparła się o ścianę szopy i zaczęła szlochać. 
Boże, co ze sobą zrobić?
219
Przez całe życie ciężko pracowała, ale nigdy nie ma stałej posady. Nie znała się 
na takich rzeczach, jak depozyty i dochody. Bała się ludzi, których widziała 
czasami w programach Ophry czy Phila Donahue — mówili o odkrywaniu siebie, 
zaczynaniu od nowa, radzeniu sobie z żałobą. Nie rozumiała ich.
Nie chciała być wyzwolona, nie chciała sobie radzić. A przede wszystkim nie 
chciała być sama.
Kiedy wypłakała się już trochę, otarła twarz fartuchem. Dni, które upłynęły od 
śmierci Bifra, zapełniała pracą, czy to było konieczne, czy nie. Tego ranka 
skończyła już dojenie, wybrała i umyła jajka, posprzątała i tak już czysty dom... 
Było dopiero południe i dzień zdawał się dłużyć niemiłosiernie. Miała po nim 
nastąpić kolejna nie kończąca się noc.
Postanowiła zacząć porządki w budynkach gospodarczych. Większość narzędzi i 
maszyn miała być wystawiona na sprzedaż, ale Jane chciała obejść farmę i zebrać 
wszystko, co mogło osiągnąć wyższą cenę. Bała się, że będzie biedna — nie tylko 
samotna, ale także uboga.
Biff nie był ubezpieczony na życie. Po co tracić pieniądze na składki? Pochowała 
go na kredyt. „Umierasz teraz, zapłacisz później.” Zbliżał się termin spłaty 
hipoteki i rat za kombajn, który Bif kupił dwa lata wcześniej. I jeszcze opłata 
za paszę, za targ, składki za traktor i cadillaca. Ethan Myers z banku obiecał 
jej wprawdzie, że nie będzie musiała płacić, dopóki nie uporządkuje swych spraw. 
ale Jane i tak nie spała po nocach ze strachu przed długami.
Co za wstyd — pożyczać pieniądze. Przedtem tłumaczyła sobie, że skoro Biff 
zaciągał pożyczki, to BitY był czyimś dłużnikiem. To on płacił albo nie. Teraz 
zaś nie było nikogo, kto osłoniłby ją przed twardą rzeczywistością: miała długi.
Nie mogła się doczekać, kiedy sprzeda farmę.
Wyjęła klucz z kieszeni fartucha. Biff nigdy nie pozwalał jej tu wchodzić. Nigdy 
tego nie kwestionowała. Nie śmiała. Nawet teraz, gdy wsunęła klucz w kłódkę, 
poczuła ukłucie strachu. Zupełnie, jakby BifF miał za chwilę wyskoczyć i z 
krzykiem odepchnąć ją od drzwi. Kłódka otworzyła się wreszcie, małe kropelki 
potu zalśniły nad górną wargą Jane.
Kogut zapiał głośno... Jane aż skoczyła.
Powietrze wewnątrz było zastałe i słodkawe, jakby coś wpełzło do środka, by tu 
umrzeć. Oddychała ciężko przez usta. Wsunęła klucz i kłódkę do kieszeni, a potem 
podparła drzwi kamieniem, tak by pozostały otwarte.
Przez chwilę doznała strasznego uczucia, że jest w pułapce. Pomieszczenie nie 
było duże — dziesięć na dwanaście stóp i nie miało okien. Słońce, które świeciło 
dość mocno, nie docierało do wszystkich zakamarków. Nie pomyślała, żeby zabrać 
latarkę, ale przecież w środku musiało być jakieś oświetlenie. Jak inaczej BitY 
miałby cokolwiek widzieć? Siedział tu przecież godzinami, często po nocach.
Co on tu robił? Gdy jeszcze żył, bała się nad tym zastanawiać, zupełnie jakby 
mógł czytać w jej myślach.
Weszła do środka, choć cierpła jej skóra. W mroku widziała wąskie posłanie — 
materac był poplamiony i niczym nie nakryty. Na metalowych półkach, na których 
spodziewałaby się ujrzeć narzędzia, leżały sterty pism, które BitY zebrał przez 
lata. Będzie trzeba je zniszczyć, myślała, a rumieniec palił jej policzki. Nie 
zniosłaby, gdyby komornik przyszedł tu i zaczął to przeglądać.
Nie było nigdzie latarki, ale znalazła świece. Czarne. Zle się czuła zapalając 
je, ale poczuła się jeszcze gorzej, gdy zapłonęły mrocznym, tajemniczym blaskiem. 
Przy ich świetle ściągała z półek pisma i wrzucała je do pudła, starając się nie 
patrzeć na okładki. Trafiła na jakiś materiał. Zaciekawiona, wyciągnęła go na 
światło i ujrzała, że trzyma w rękach długą pelerynę z kapturem. Płaszcz 
pachniał krwią i dymem, więc wrzuciła go szybko do pudła.
Nie zastanawiała się, co to jest — zakazała sobie tego. Ale serce łomotało jej w 
piersiach. Spal to, powiedziała sobie, spal to wszystko. Powtarzała te słowa w 
myślach jak litanię, oglądając się co jakiś czas przez ramię w stronę drzwi. W 
ustach czuła suchość, ręce jej drżały.
Wtedy właśnie znalazła zdjęcia.
To była młoda dziewczyna, właściwie jeszcze dziecko, leżała na łóżku. Była naga, 
przywiązana za ręce i nogi. Patrzyła gdzieś w bok pustym wzrokiem. Potem były 
jeszcze inne zdjęcia — tej samej dziewczynki, z kolanami rozsuniętymi tak, by 
wyeksponować kobiecość.
221
Inna dziewczyna, bardzo jasna, trochę starsza, uwiązana do ściany jak lalka. I 
świeca... Boże drogi, świeca wystawała jej ohydnie spomiędzy ud...
Zdjęć było dużo, cale stosy. Nie mogła więcej patrzeć. Żołądek buntował jej się, 
gdy darła je wszystkie, a potem pełzała na kolanach, by zebrać każdy najmniejszy 
strzęp. Znalazła jeszcze kolczyk oraz długi sznur koralików. To także wrzuciła 
do pudełka.
Dygocząc zgasiła świece, a potem je także wrzuciła do kartonu. Trzęsąc się cała 
i zataczając, wyciągnęła pudło na dwór. Mrugała oczami w silnym słońcu, patrząc 
z przerażeniem na drogę i podwórze.
Co będzie, jeśli ktoś się tu zjawi? Musi się śpieszyć, musi to wszystko spalić. 
Nawet przez chwilę nie zastanawiała się, co robi. Nie pomyślała, co niszczy. 
Pobiegła do szopy po bańkę z benzyną, czuła bolesny skurcz w piersi. Ledwo 
łapała oddech, gdy polewała pudło benzyną. W pośpiechu pogubiła szpilki, którymi 
upięła kok, tak że włosy opadały jej teraz na twarz grubymi pasmami. Wyglądała 
jak czarownica rzucająca uroki.
Dwa razy przykładała zapałkę do knota jednej ze świec. Dwa razy płomień błysnął 
i zgasł.
Płakała już głośno, kiedy wreszcie udało jej się zapalić świecę. Przyłożyła ją 
do mokrego od benzyny pudła i omal nie zadławiła płomienia, tak drżały jej ręce. 
Potem odsunęła się kilka kroków.
Papiery zajęły się z głośnym sykiem, strzeliły w górę gorącym płomieniem i dymem. 
Zdjęcia zwijały się, ogień pochłaniał twarz Carly Jamison... Jane zakryła twarz 
dłońmi i płakała.
Mówiłam wam, że to spokojne miasto. — Z zadowolonym uśmiechem na twarzy Ciare 
szła główną ulicą między Angie a Jean-Paulem.
— Myślę, że „miasto” to za dużo powiedziane. Angie powiodła spojrzeniem za psem, 
który biegł po przeciwnej stronie ulicy, zadowolony i bez smyczy. Podniósł nogę 
i nasiusiał na dąb. — Ja bym to raczej określiła jako wieś.
— Jeden kęs burgera „U Marty”, i pozbędziesz się tej paskudnej miny.
— Tego się właśnie boję. Że mi się spodoba.
Co to? — Jean-Paul wskazał w stronę sznura czerwono-
-biało-niebieskich flag rozciągniętego wysoko nad ulicą.
— Przygotowujemy się do parady na Dzień Zwycięstwa w sobotę.
— Parada! — Twarz mu się rozjaśniła. — Z przemarszem orkiestr i pięknymi 
dziewczętami, które wywijają batutami.
— ...i mnóstwem innych rzeczy. To największe wydarzenie w mieście. — Wskazała 
głową w stronę domu, na którego progu klęczała kobieta, malując zawzięcie 
futrynę drzwi. — Odbywa się wielkie sprzątanie, potem wszyscy wyciągają składane 
krzesełka. Na rynku ustawia się trybunę dla burmistrza, rady miejskiej i innych 
oficjeli. Mamy zespoły szkolne z całego hrabstwa, tegoroczną Królowa Farm, konie 
i Małą Ligę.
— Hura — mruknęła Angie ponuro i zarobiła kuksańca w bok.
— Strażacy polerują wozy i motopompy, czy jak to się tam nazywa. Będą balony i 
stragany. I... — dodała patrząc na Jean-
-Paula — majoretki, ubrane w fantazyjne mundury.
— Majoretki — powtórzył z westchnieniem. — Będą miały takie białe buciki z 
frędzlami?
— Pewnie.
— Jean-Paul, mieliśmy wracać w czwartek.
Uśmiechnął się do żony.
— Dzień czy dwa więcej, jak się spojrzy w szerszej perspektywie, nie ma 
większego znaczenia. I tak muszę załatwić przewiezienie ukończonych rzeźb Ciare 
do galerii. Chciałbym sam dopilnować pakowania.
— Chcesz się gapić na białe buciki — mruknęła Angie.
Pocałował ją w czubek nosa.
— To też.
Zatrzymali się na przejściu, czekając aż przejedzie kilka samochodów. Angie 
spojrzała w dół i zobaczyła nalepkę na zderzaku jednego z nich. „Bóg, strzelby i 
nerwy ze stali uczyniły Amerykę tym, czym jest teraz.”
Jezu, pomyślała zamykając oczy. Co ja tu robię?
Przeszli na drugą stronę. Angie słuchała jednym uchem tego, co Ciare opowiadała 
Jean-Paulowi o poprzednich paradach. Gdyby ktoś ją zmuszał, mogłaby ostatecznie 
przyznać, że miasteczko ma
swój urok. Jeśli ktoś lubił wiejskie obrazki.
Nigdy nie mogłaby tu zamieszkać. Nie była nawet pewna, jak długo jeszcze zniesie 
ten spokój i tę monotonię nim dostanie szału. Ale Jean-Paul był najwyraźniej 
zachwycony.
223
Oczywiście, on nie widzi, jak oni na nas patrzą, uśmiechnęła się do siebie. A 
patrzyło wielu. Nie przypuszczała, by podziwiali jej ubranie czy fryzurę. Za to 
na pewno gapili się na jej skórę. Nic nie mogła na to poradzić, że kiedy weszli 
w końcu do baru „U Marty”, miała na ustach tajemniczy i pełen wyższości uśmiech.
Z szafy grającej płynęła muzyka — to, co Angie zawsze uważała za pijackie 
kowbojskie piosenki. Zapach był tu jednak równie kuszący jak w każdej żydowskiej 
knajpce w Nowym Jorku. Smażona cebulka, grzanki, pikle i jakaś ostra zupa. 
Ciekawe, jak straszne to będzie, zastanawiała się Angie, gdy Clare zamachała do 
kelnerki i zajęła miejsce przy osłoniętym ściankami stoliku.
— Lemoniada wiśniowa — zadecydowała Clare. — Nadal to tu podają.
Podała przyjaciołom oprawione w plastik jadłospisy. Tylko nie proście o „makaron 
dnia”.
Angie otworzyła kartę.
Nie śmiałabym. Rzuciła okiem na spis potraw, stukając w kartę długim wiśniowym 
paznokciem. — Może ty wybierz.
— W takim razie burgery dla wszystkich.
Mice podeszła do stolika z notesem w dłoni i robiła, co mogła, by nie gapić się 
na ludzi, których przyprowadziła Clare. Wyglądali tu zupełnie nie na miejscu, 
niczym egzotyczne ptaki: mężczyzna z długimi, kręconymi włosami i koszulą o 
szerokich rękawach oraz kobieta o czekoladowej skórze i jasnych oczach.
— Przyszliście na lunch? — zapytała.
— Oczywiście. Mice, poznaj moich przyjaciół, małżeństwo LeBeau. Angie i Jean-
Paul.
— Miło mi rzekła Mice. Mężczyzna uśmiechnął się, by ją ośmielić. — Z Nowego 
Jorku?
Wpadliśmy na kilka dni. — Jean-Paul zauważył, że dziewczyna patrzy na niego, 
potem na Angie i znów na niego. Clare oprowadza nas dziś po mieście.
— Nie ma tu dużo do oglądania.
— Usiłuję ich namówić, żeby zostali do soboty, zobaczyć paradę. — Ciare wyjęła 
papierosy i przysunęła metalową popielniczkę.
— Pewnie, to całkiem niezłe widowisko. Może nie jest aż tak, jak w Marcy na 
Święto Dziękczynienia, ale i tak jest fajnie.
Alice była majoretką — powiedziała Clare, a młoda kelnerka zaczerwieniła się po 
uszy.
— Jakieś sto lat temu. Chcecie teraz zamówić, czy jeszcze się zastanawiacie?
Już, teraz. — Clare złożyła zamówienie, a potem patrzyła za Mice, gdy dziewczyna 
ruszyła przez salę. — Spójrzcie, jak ona się msza! Naprawdę chcę uchwycić ten 
ruch, tę jej gracje. Chyba w glinie...
— Zaskoczony jestem, że nie namówiłaś do pozowania swojego szeryfa. — Jean-Paul 
sięgnął po ciemne cienkie papierosy.
— Pracuję nad tym.
— Spodobał mi się.
Dotknęła z uśmiechem jego dłoni.
— Wiem. Cieszę się.
— Jest inny, niż sobie wyobrażałam. — Angie postanowiła, że jeśli mężczyźni przy 
sąsiednim stoliku będą się na nią gapić, ona także nie spuści wzroku. — 
Wyobrażałam sobie tłustawego gliniarza w ciemnych okularach, który wszystko wie 
najlepiej.
— Słuchaj, mała — zaciągnęła Clare południową gwarą to całkiem, jak nasz stary 
szeryf. Cam to co innego. Może...
Przerwała, bo zobaczyła, że przyjaciółka wcale jej nie słucha. Podążyła za jej 
wzrokiem i zobaczyła dwóch mężczyzn, którzy siedzieli w sąsiednim boksie. Gapili 
się, a w ich spojrzeniu była wrogość, która sprawiła, że Ciare aż się 
wyprostowała. Położyła rękę na dłoni przyjaciółki, w nadziei że chociaż trochę 
ją ułagodzi.
— Tutaj rzadko przyjeżdża ktoś z miasta.
Angie rozluźniła się, uśmiechnęła i ścisnęła palce Clare.
Zauważyłam. Miałam nadzieję, że powiesz mi, iż nie ma tu wielu facetów w białych 
prześcieradłach.
— Takie rzeczy się tu nie zdarzają.
Dobra. — Angie zaczęła bębnić palcami po blacie. — W Emmitsboro w ogóle niewiele 
się dzieje.
Nie tak znowu zupełnie nic. W zeszłym tygodniu było morderstwo.
— Tylko jedno? Jean-Paul także wyczuł niepokój żony, pogładził więc jej nogę pod 
stołem.
— Tylko jedno — przytaknęła Clare. — I to jedyne w Emmitsboro, jak tylko sięgam 
pamięcią. Dość makabryczne, naprawdę.
225
Ojczym Cama został pobity na śmierć, zostawili go na drodze do miasta.
— Przykro mi... — Angie zapomniała o gapiących się mężczyznach. — Camowi musi 
być ciężko.
Clare nerwowym ruchem zgasiła papierosa.
— Nie jest mu łatwo, chociaż absolutnie nie byli ze sobą blisko.
— Podejrzewa kogoś? — zapytał Jean-Paul.
Nie wiem. Nie sądzę. — Ciare spojrzała za okno na wolno jadące samochody i ludzi, 
którzy ruszali się jeszcze wolniej. — Trudno uwierzyć, żeby to mógł być ktoś 
stąd.
Potrząsnęła głową i ujęła to inaczej:
— Nikt nie chce wierzyć, że to mógłby być ktoś stąd.
Było już po trzeciej, gdy wrócili do domu. Jean-Paul przeszedł się po sklepikach 
ze starociami i niósł teraz do domu trzy mahoniowe ramy. Angie, ku swojemu 
zdumieniu, znalazła śliczną srebrną szpilę w stylu art deco. Na Manhattanie 
musiałby zapłacić za nią dużo, dużo więcej.
Długi, żółty autobus szkolny, pełen dzieciaków zatrzymał się na rogu krztusząc 
się i dławiąc. Dzieci pędziły do domów — do rowerów, komiksów, rękawic 
basebaliowych.
Ernie tam jest. — Ciare zauważyła chłopaka, który stał na jej podjeździe. — 
Pozował mi do „ramienia” wyjaśniła.
— Chyba na ciebie czeka — stwierdził Jean-Paul.
Przychodzi czasami. Jest samotny. — Uśmiechnęła się w jego stronę i zamachała 
ręką. — Zdaje się, że nie najlepiej dogaduje się z rodzicami. Nie przyszli tu 
nawet spojrzeć na rzeźbę.
Patrzył za nią, niezadowolony, że nie jest sama. Wiedział, że szeryf będzie 
zajęty na farmie Doppera, gdzie zarżnięto dwa młode cielaki. Wiedział o tym 
dobrze, bo sam je zabił, w nadziei że to przyśpieszy jego przyjęcie do sekty.
Cześć, Etnie. Nie pracujesz dzisiaj?
Mam parę minut.
— To dobrze, nie widziałam cię przez ostatnie parę dni.
— Byłem zajęty.
— Cóż, chciałam ci pokazać skończoną rzeźbę. To moi przyjaciele, pan i pani 
LeBeau.
Na ich przywitanie Ernie odpowiedział tylko mruknięciem, ale gdy Jean-Paul 
wyciągnął do niego rękę, podał mu dłoń.
— Chodź do garażu. Ciekawa jestem, co powiesz. — Ciare poszła przodem. — Nie 
widziałeś jej po wypaleniu. Dobrze to wyszło w glinie, jest trochę bardziej 
twarda i prymitywniejsza niż drewno. A ponieważ państwo LeBeau chcą ją jak 
najszybciej wysłać do Nowego Jorku, możesz już nie mieć okazji, żeby ją zobaczyć.
Wskazała na swoje dzieło i zatknęła kciuki za szlufki.
— No i jak?
Ernie patrzył na swoje ramię wyrzeźbione w glinie i jakoś dziwnie się czuł. Nie 
myśląc o tym nawet zacisnął lewą dłoń na swym prawym ramieniu. W jakiś sposób 
zabrała mu część jego samego, coś więcej niż tylko ramię, dłoń czy palce. Nie 
umiał tego wyjaśnić, brakowało mu słów. Pasować tu mogło słowo „istota”... Jakby 
odebrała mu duszę, i zaklęła ją w nową formę — spięte, oddzielone od ciała ramię 
i pięść.
— Chyba w porządku.
Ciare zaśmiała się i położyła mu dłoń na ramieniu.
To musi wystarczyć. Naprawdę jestem wdzięczna, że mi pomogłeś.
Nic takiego.
— Dla nas to jest coś — poprawił Jean-Paul. Bez ciebie Ciare by tego nie 
stworzyła, a gdyby tego nie zrobiła, nie moglibyśmy tego u nas wystawić i inni 
marszandzi nie rwaliby sobie włosów z głowy z zazdrości — wyszczerzył zęby w 
uśmiechu — więc sam rozumiesz, mamy wobec ciebie dług.
Ernie wzruszył tylko ramionami, czując przy tym, jak kołysze się pentagram na 
jego szyi. Jean-Paul spojrzał na wisior. W pierwszym momencie był zaskoczony, 
potem — rozbawiony. Smarkacze, pomyślał, bawią się rzeczami, o których pojęcia 
nie mają. Spojrzał znów na chłopaka i uśmiech zniknął z jego ust. Nastolatek — 
tak, zwykły chłopiec, ale Jean-Paul poczuł się nagle nieswojo. Miał wrażenie, że 
chłopak aż za dobrze wie, o co chodzi.
— Jean-Paul? — Angie zbliżyła się i położyła mu rękę na ramieniu. — Coś się 
stało?
Nie, nic. — Przyciągnął żonę do siebie. Tak się zastanawiałem... Interesujący 
ten wisiorek — zwrócił się do Erniego.
227
— Podobami się.
— Pewnie cię zatrzymujemy... — Jean-Paul wciąż mówił spokojnie, ale otoczył żonę 
ramieniem, jakby chciał ją przed czymś osłonić.
— Tak. — Ernie zmarszczył nos pokazując zęby. — Mam coś do zrobienia.
Lekko, z rozmysłem, dotknął pentagramu, a potem zacisnął palce w pięść i pokazał 
znak kozła: wystawił palec wskazujący i mały niczym rogi.
— To do zobaczenia.
— Nie proś go więcej — powiedział Jean-Paul patrząc w ślad za chłopakiem.
Ciare uniosła brwi, zdumiona.
— Co takiego?
— Nie proś go o pozowanie. Źle mu z oczu patrzy.
— Cóż, naprawdę...
— Nie spodobał mi się. — Uśmiechnął się do Clare i pocałował ją w policzek. — 
Podobno moja babka wiele wiedziała...
— Myślę, że za długo byłeś na słońcu — stwierdziła Ciare i potrzebujesz czegoś 
do picia.
— Nie odmówię. — Ruszył do kuchni za dziewczynami, ale rzucił jeszcze szybkie 
spojrzenie przez ramię. — Są ciasteczka?
— Zawsze. — Wskazała na lodówkę i podeszła do szafki, by wyjąć z niej paczkę 
chipsów Ahoy. — Jezu, co za muchy... Zupełnie, jakby sobie urządziły zjazd.
Zaciekawiona podeszła do pokrytych siatką drzwi wyjściowych i wyjrzała... mało 
barkowało, a zwróciłaby cały obiad.
— Boże! Och, Boże...
— Clare? — Angie jednym skokiem znalazła się przy przyjaciółce. — Kochanie, co...
Teraz widziała już sama. Przycisnęła dłoń do ust i odsunęła się od drzwi.
— Jean-Paul...
Wciągnął je obie do środka. Na stopniu, tuż za drzwiami, ktoś podrzucił martwego 
kota. Młodego czarnego kota. Ciemna krew rozlała się szeroką plamą tam, gdzie 
powinna być głowa zwierzęcia. Czarne włochate muchy unosiły się nad trupem 
bzyczącą chmurą.
Jean-Paul zaklął soczyście po francusku, a potem zwrócił pobladłą twarz w stronę 
Angie i Clare.
— Idźcie... do drugiego pokoju. Ja się tym zajmę. Potworne!
Ciare skuliła się i odwróciła plecami do drzwi.
— Ta krew... — Uświadomiła sobie nagle, że ta krew była bardzo świeża. 
Przełknęła ślinę. — Na pewno jakiś pies zagryzł go i przywlókł tutaj.
Jean-Paul przypomniał sobie o naszyjniku Erniego. Zastanawiał się...
— Ten chłopak mógł to zrobić.
— Chłopak? — Clare uspokoiła się na tyle, by podać mu plastikowy worek. — Ernie? 
Nie bądź śmieszny. To musiał być pies.
Chłopak miał na szyi pentagram, symbol satanistów.
— Satanistów? — Clare wzdrygnęła się i odwróciła znowu. — Nie przesadzajmy.
— Satanizm? — Angie otworzyła lodówkę i wyjęła wino. Pomyślała, że powinno im 
dobrze zrobić. — Czyta się o tym co jakiś czas. O obrzędach w Central Parku...
Przestańcie. — Clare gniotła w palcach papierosa. — Może rzeczywiście miał na 
szyi symbol okultystyczny i pewnie ubawił się, kiedy Jean-Paul to zauważył. Mój 
ojciec miał pacyfkę, ale to nie znaczy, że był komunistą. — Zaciągnęła się i 
szybko wypuściła dym. — Mnóstwo ludzi bawi się okultyzmem, zwłaszcza dzieciaki. 
Po prostu sposób na podważanie autorytetów.
— To może być niebezpieczne — upierał się Jean-Paul.
— Chłopak nie obciąłby głowy kotu, żeby położyć mi ją na progu. To ohydne, 
przyznaję, ale chyba naoglądałeś się za dużo filmów.
— Może. — Nie było sensu dłużej martwić jej ani Angie, a poza tym musiał jeszcze 
zebrać siły, by wykonać obrzydliwe zadanie. — Ale zrób coś dla mnie, chórie, i 
uważaj na niego. Moja babka mawiała, że trzeba się wystrzegać tych, co wybierają 
drogę lewej ręki. Weźcie sobie wina — dodał biorąc głęboki wdech — idźcie stąd, 
ja się tym zajmę.
Droga lewej ręki, pomyślała Clare i przypomniała sobie książeczkę, którą 
znalazła na strychu, w gabinecie ojca.
Rozdział XV
Co się, do cholery, działo? On oparł się wygodniej w fotelu, postawił na ziemi 
litrową butelkę zimnej pepsi. Przebrał się i umył po powrocie z farmy Dopperów i 
teraz siedział na tarasie w samych dżinsach. W zamyśleniu patrzył na zachodzące 
słońce.
Dwa młode angusy zostały brutalnie zarżnięte. Obcięto im głowy. Wykastrowano. 
Według weterynarza, który obejrzał cielęta, wycięto im też niektóre organy 
wewnętrzne. Nie było wiadomo, co się z nimi stało...
To chore. Cn łyknął pepsi, by spłukać ohydny smak, który wciąż czuł. Ten, kto to 
zrobił, chciał zaszokować i zbulwersować — i trzeba przyznać, że mu się to udało. 
Nawet Matt Dopper, że cały aż się gotował, był blady i wstrząśnięty. Cielaki 
miały dopiero po dwa miesiące, mogły wyrosnąć na potężne wołki.
Po to, żeby pójść pod nóż, pomyślał Cam. Ale nie w taki sposób.
Matt winił go za to, przynajmniej częściowo. Gdyby psy nie były na uwięzi, nikt 
nie wszedłby na jego teren, nikt nie dostałby się do stada i cielaki nie 
zostałyby zabite.
Cn odchylił się w fotelu i zapatrzył przed siebie. Czuł lekki chłód na skórze. 
Panował spokój, który go fascynował, w zapadającym zmierzchu, gdy światło 
przechodziło stopniowo z perłowo- białego w coraz ciemniejsze. Radosny krzyk 
wzniósł się w ciszy niczym modlitwa.
Co się dzieje w tym mieście, mieście, które znał tak dobrze?
Naruszono grób niemowlęcia, zamordowano człowieka w straszny sposób, zamęczono 
cielęta. Wszystko to zdarzyło się w ciągu kilku tygodni w miasteczku, gdzie 
największe spory dotyczyły dotąd tego, czy na wieczorku tanecznym w sobotę lub 
na uroczystości American Legion — ma grać zespół rockowy, czy country.
W jaki sposób powiązać te wydarzenia? Czy w ogóle istniał jakiś związek?
Cn nie był na tyle naiwny, by nie wiedzieć, że problemy i przemoc mogły zostać 
przywleczone do miasteczka z dużej metropolii. Emmitsboro to nie Brigadoon. Ale 
różnica była niewielka.
Narkotyki... Pociągnął kolejny łyk z butelki i zapatrzył się na pierwszą 
wschodzącą gwiazdę. Ktokolwiek zarżnął zwierzęta, musiał być naćpany albo zdrowo 
rąbnięty. Musiał też znać farmę Doppera i wiedzieć, że wilczury były na łańcuchu. 
A więc musiał to być ktoś stąd.
Miasteczko leżało na tyle blisko Waszyngtonu, że mogło być punktem kontaktowym 
handlarzy narkotyków. Policja stanowa zrobiła najazd na farmę jakieś dziesięć 
mil na południe od Emmitsboro, skonfiskowano kilkaset funtów kokainy, parę 
strzelb automatycznych i dwadzieścia tysięcy gotówką. Ze śmieszną regularnością 
łapano na Międzystanowej Siedemdziesiątej przewoźników, na tyle głupich, by 
przekraczać prędkość z torebkami kokainy pod siedzeniami samochodów.
Czy to możliwe, że BUT dorabiał sobie, naruszył umowę — albo zrobił się za 
chciwy — i ktoś z nim skończył?
Został zatłuczony przez kogoś oszalałego ze złości — albo przez kogoś, kto 
chciał przez to morderstwo coś powiedzieć.
Jednak żaden z tych wypadków — choć oba były paskudne — nie wiązał się z 
kradzieżą na cmentarzu.
Więc czemu instynkt mówił mu, że istnieje powiązanie? Dlatego że był zmęczony?
Przecież wrócił tu, by uciec od ohydy i poczucia winy? I, musiał to przyznać, od 
strachu, który prześladował go od czasu, gdy jego partner zmarł na jego rękach.
Zamknął oczy. Zabronił sobie wstawać, bo tak bardzo chciał sięgnąć po flaszkę. 
Puścił wodze fantazji: jak by to było — wziąć butelkę, podnieść ją, przytknąć 
jej szklane usta do swoich i pozwolić, by gorący płyn wlewał mu się do gardła, 
palił wnętrzności i znieczulał
umysł.
231
Jeden drink, potem dwa... Co tam, niech będzie cała butelka. Życie jest za 
krótkie, żeby sobie żałować. Utopmy się w alkoholu. Niech płynie... A potem 
koszmar następnego poranka. Będzie chory jak kot, będzie chciał umrzeć. Wóda 
podejdzie mu do gardła, a on popełznie do łazienki, by spoconymi dłońmi uczepić 
się chłodnego fajansu. Zabawa na całego.
To była tylko taka gra, w którą bawił się sam ze sobą od czasu, gdy zerwał 
przyjaźń ze starą, dobrą whisky.
Chciał wierzyć, że kiedyś obudzi się rano i okaże się, że potrzeba sięgnięcia po 
butelkę po prostu zniknęła. Chciał myśleć o tym, że wyjdzie z domu, pojedzie do 
miasta, wypisze kilka mandatów, nagada paru smarkaczom, wypełni jakiś formularz.
Nie chciał prowadzić śledztwa w sprawie morderstwa, ani mieć na karku wściekłych 
farmerów. A najbardziej nie chciał znów rozmawiać z przerażonymi, zrozpaczonymi 
rodzicami, takimi jak Jamisonowie, którzy dzwonili regularnie co tydzień.
Wiedział jednak dobrze, że wstanie następnego dnia rano walcząc z pokusą 
przytrucia się whisky, a potem ruszy do pracy. Nie miał dokąd pójść, nie miał 
też nic innego do roboty.
„Myślisz, że znasz to miasto, a wcale go nie znasz!”
Gorzkie słowa Sary Hewitt wciąż brzmiały mu w głowie. Co chciała powiedzieć? Co 
takiego wiedziała o Parkerze?
Camowi nie udało się skontaktować z poprzednim szeryfem. Parker wyprowadził się 
z Fort Lauderdałe ponad rok wcześniej i nie zostawił nowego adresu. I teraz, 
pomyślał Cam, trzeba będzie dodać jeszcze jedną rzecz do tego wszystkiego — 
poszukiwania dawnego szeryfa. Chciałby tylko wiedzieć, czemu wydaje mu się, że 
jest się czym przejmować.
Gdy otworzył oczy, było już całkiem ciemno. Dobrze mu to zrobiło. Podniósł 
butelkę i zadowolił się dużą dawką cukru i kofeiny. Zapalił papierosa i ustawił 
teleskop. Zawsze lepiej się czuł, gdy patrzył w gwiazdy.
Obserwował właśnie Wenus, gdy na jego podjazd wtoczył się samochód. Cam wiedział 
z pewnością, która go zaskoczyła, że to Clare. Więcej — zrozumiał, że na nią 
czekał.
Musiała wreszcie wyjść z domu. Nie, przyznała się przed sobą wyskakując z 
samochodu, myślała wręcz, że oszaleje, jeśli nie
wyjdzie. Wiedziała, że Angie i Jean-Paul dadzą sobie radę, jeśli zostaną sami na 
godzinę czy dwie. W gruncie rzeczy była pewna, że chcieli zostać sami, by 
pogadać o podejrzeniach Jean-Paula. Nie chciała o tym myśleć. Nie mogła.
Cześć, Chudzielcu. — Cam podszedł do poręczy tarasu i wychylił się w jej stronę. 
— Chodź na górę.
Clare wbiegła po schodach przeskakując po dwa stopnie naraz i zarzuciła mu 
ramiona na szyję. Nie zdążył nawet zareagować, gdy przycisnęła usta do jego ust.
— Noo... — Udało mu się wykrztusić po chwili. — Miło cię widzieć.
Przesunął dłońmi po jej plecach, a potem oparł ręce na biodrach Clare i zajrzał 
dziewczynie w twarz. Patrzył na nią uważnie w świetle, które padało z okna 
sypialni.
— Co się stało? — zapytał.
— Nic. — Wiedziała, że patrzy na niego z promiennym uśmiechem. Udało jej się 
jakoś przyczepić ten grymas do twarzy. — Nie mogłam usiedzieć. Przeczesała 
palcami jego włosy i przytuliła się do niego.
A może chciałam czegoś więcej...
Pochlebiałoby mu to, mógłby być nawet rozbawiony, gdyby tylko jej wierzył. 
Pocałował ją delikatnie w czoło.
— Mnie możesz powiedzieć, Clare.
Wiedziała, że uważnie by jej wysłuchał, że na pewno by się przejął. Ale nie 
mogła mu powiedzieć o okropieństwie, które ujrzała na tylnych schodkach, ani o 
zwariowanych podejrzeniach Jean-Paula, ani o książce, którą znalazła w gabinecie 
ojca, i którą schowała pod swoim materacem dokładnie tak jak młody chłopiec 
chowa nieprzyzwoite pisemko.
— Nic się nie stało, naprawdę. Jestem chyba zdenerwowana, te wszystkie 
zamówienia, umowy, wielkie nadzieje... — Częściowo była to prawda. Clare bała 
się jednak, że Cam wyczuje w jej głosie brak szczerości, jeśli nie uda jej się 
zająć myśli czym innym. A co ty porabiasz?
Odsunęła się od niego, przeszła się po tarasie i podeszła do teleskopu.
Nic specjalnego.— Stanął za nią i sięgnął po pepsi. — Napijesz się?
233
— Chętnie. — Pociągnęła łyk z butelki. — Miałam nadzieję, że zadzwonisz...
Ledwie to powiedziała, zezłościła się na siebie.
— Zapomnij, że to powiedziałam. Co można przez to zobaczyć?
Położył jej dłoń na ramieniu, zanim zdążyła przytknąć oko do okularu teleskopu.
— Dzwoniłem, było zajęte.
— Ach — nie umiała powstrzymać uśmiechu zadowolenia — to Angie dzwoniła do 
Nowego Jorku. Masz papierosa, Rafferty? Musiałam chyba zostawić swoje w 
samochodzie.
Wyciągnął paczkę w jej stronę.
— Podobają mi się twoi przyjaciele — powiedział zapalając zapałkę.
— Są wspaniali. Może to głupie, ale naprawdę się bałam waszego spotkania. Czułam 
się, jakbym przedstawiała cię rodzicom, czy coś takiego. Chryste!... — Uderzyła 
dłonią w poręcz fotela. — Sama nie wierzę, że to powiedziałam. Nie zwracaj na 
mnie uwagi, możemy udawać, że dopiero co weszłam. — Wypuściła powietrze. — Boże, 
czuję się jak smarkata. Nie znoszę tego.
— A mnie się to podoba. — Cn wsunął dłoń pod jej brodę, by unieść twarz. — 
Prawdę mówiąc myślę, że zupełnie z tego powodu oszalałem. Dziesięć minut temu 
siedziałem tu i rozczulałem się nad sobą. A teraz nie pamiętam już czemu.
Spojrzała na niego. W ciemnościach, które rozjaśniało tylko światło gwiazd, jego 
oczy wydawały się prawie czarne, na twarzy pojawił się leciutki, pełen 
zadowolenia uśmiech. Cn pociągał ją tak bardzo, że poczuła skurcz w brzuchu.
— Rafferty, co się z nami dzieje?
— A co chcesz, żeby się działo?
— Chyba sama jeszcze nie wiem. Miałam nadzieję, że ty coś wymyś]iłeś.
Wiedział dokładnie, ale nie chciał zanadto ułatwiać jej sytuacji.
— Czemu się nad tym przez chwilę nie zastanowisz? — Usiadł na fotelu. — Teleskop 
jest ustawiony na Wenus. Chcesz popatrzeć?
Usiadła w fotelu obok i pochyliła głowę.
— Lubię z tobą być —powiedziała patrząc na jasną gwiazdę. — To znaczy... tak jak 
teraz, nie chodzi mi o łózko.
— To dobry początek.
— Ale seks jest cudowny.
Usta Cna drgnęły.
Nie mogę zaprzeczyć.
— Próbuję powiedzieć, że chociaż seks jest, no cóż, niesamowity, to nie ze 
względu na to... — „załeży mi na tobie, marzę o tobie, o tobie myślę...” — 
jestem tutaj.
W porządku. — Ujął jej dłoń, którą Clare stukała w poręcz fotela. — Więc czemu 
tu jesteś?
— Po prostu chciałam z tobą pobyć. Patrzyła nieprzerwanie w teleskop, chociaż 
przestała cokolwiek widzieć. — Mogę?
— Tak.
Podniósł jej dłoń do ust i przesunął nimi leciutko po jej kostkach. Ten spokojny 
romantyczny gest sprawił, że Clare łzy stanęły w oczach.
— Nie chcę tego schrzanić, Cn. A ja naprawdę umiem wszystko psuć.
— Dajemy sobie radę, Chudzielcu. Wszystko gra.
Patrzyli na gwiazdy przez ponad godzinę. I gdy się żegnali, Clare prawie 
zapomniała o książce, którą schowała.
Lisa MacDonald była wkurzona. Zgubiła się — w jakiejś dziczy! — a jej samochód 
właśnie teraz musiał zastrajkować. Postanowiła nie tracić nadziei i jeszcze raz 
spróbowała go uruchomić. Wóz miał przecież ledwie ponad sześćdziesiąt dwa 
tysiące mil przebiegu. Przekręciła kluczyk w stacyjce i zasłuchała się w głuche 
rzężenie silnika. Samochód trząsł się cały, ale nawet nie drgnął.
Zirytowana wysiadła ze swojego volvo „72 i podeszła do silnika. Ponieważ jednak 
specjalizowała się w tańcu, a nie w naprawach samochodowych, właściwie od razu 
mogła uznać, że to kiepski pomysł.
Księżyc stał prawie w pełni, gwiazdy świeciły jasno. Ich blask rzucał cienie na 
długą, ciemną szosę. Lisa słyszała tylko monotonny chór żab i świerszczy. Klapa 
maski skrzypnęła, gdy próbowała ją unieść. Lisa umocowała podpórkę i klnąc pod 
nosem zawróciła, by zajrzeć do schowka przy siedzeniu pasażera. Jej brat, który 
był nudziarzem, męczyduszą i najbliższym przyjacielem, kupił jej latarkę i 
zestaw pierwszej pomocy.
235
— Każdy kierowca powinien wiedzieć, jak się zmienia oponę i robi najprostsze 
naprawy — mruknęła naśladując Roya. — Twoje na wierzchu, braciszku — dodała zła, 
ale poczuła ulgę, gdy latarka zaświeciła ostrym światłem. Roy upierał się przy 
kupowaniu dobrych baterii Duracell.
Gdyby jej nie zaprosił — i gdyby nie upierał się tak, żeby przyjechała pociągiem 
(czuła przez to, że musi wziąć samochód) — nie byłaby tu teraz, w takich opałach.
Parsknęła, odrzuciła na plecy długie do pasa, jasne włosy i skierował strumień 
światła na silnik. Wydawało jej się, że wygląda normalnie — wszystko było czarne 
i tłuste. Tylko dlaczego, do diabła, nie chciał pracować?
Psiakość! Czemu nie oddała samochodu do przeglądu przed podróżą? Ponieważ 
potrzebowała nowej pary baletek, a finanse nie pozwalaly jej na załatwienie obu 
spraw. Miała swoje priorytety. Nawet teraz, kiedy stała w ciemnościach przy 
zepsutym samochodzie, nie myślała, że mogłaby postąpić inaczej. Gdyby musiala, 
kupiłaby pointy zamiast jedzenia. Często jej się to zresztą zdarzało.
Zmęczona, zła i zniecierpliwiona obróciła się wkoło, świecąc latarką. Dojrzała 
płot i pole, i światła, w odległości jakichś dwóch mil. Był też las, gęsty i 
ciemny, i czarna wstęga szosy, która niknęła za zakrętem.
Gdzie się podziały stacje benzynowe, budki telefoniczne? Gdzie się podział 
McDonald? Jak ludzie mogli tak żyć? Zatrzasnęła klapę i usiadła na niej.
Może powinna zachować się tak, jak radzili w Podręczniku skauta, i zostać na 
miejscu, dopóki ktoś jej nie znajdzie. Popatrzyła na drogę, w jedną stronę, 
potem w drugą... Westchnęła. Jak tak dalej pójdzie, doczeka się prędzej 
emerytury niż pomocy w tej głuszy.
Mogła zacząć iść. Miała zaledwie metr sześćdziesiąt dwa wzrostu, ważyła zaś 
mniej niż pięćdziesiąt kilo — sprawiała może wrażenie drobnej, ale trening 
baletowy dał jej dużą wytrzymałość. Była bardziej, może nawet znacznie bardziej 
wytrzymała niż niejeden sportowiec. Może powinna więc pójść pieszo, ale w którą 
stronę? I jak długo będzie iść?
Zrezygnowana poszła do samochodu po mapę i kartkę ze wskazówkami, które dał jej 
Roy. Były dokładne, a mimo to
jakimś cudem pomyliła drogę. Zostawiła otwarte drzwi i usiadła bokiem na 
siedzeniu kierowcy. Zastanawiała się, gdzie zrobiła błąd.
Minęła Hagerstown — tego była pewna, zjechała z autostrady, by nabrać benzyny i 
kupić coca-colę. W barze Herseya, przypomniała sobie z poczuciem winy. Potem 
wjechała na drogę Sześćdziesiątą czwartą, tak jak kazał Roy. A później skręciła 
w prawo.
Cholera. Podparła głowę rękami. Skręciła przecież w lewo, co do tego nie miała 
wątpliwości. Wróciła w myślach do momentu kiedy znalazła się na skrzyżowaniu... 
Zobaczyła sklep z drobiazgami po jednej stronie, i pole kukurydzy — po drugiej. 
Zatrzymała się na światłach, pogryzając czekoladę i nucąc cicho Chopina. Światła 
się zmieniły, skręciła. Zmarszczyła brwi starając się skoncentrować. Kłopoty, 
które miała z odróżnianiem strony lewej od prawej były stałym tematem żartów w 
jej zespole baletowym. Kiedy tańczyła, nosiła cienką gumkę na prawym nadgarstku.
No jasne, pomyślała. Skręciła w lewo.
Wszystko przez to, że urodziła się leworęczna, a jej ojciec uparł się, by 
używała prawej ręki. Minęło dwadzieścia lat, a ona wciąż nie mogła z tym dojść 
do ładu.
Trudno było winić kochanego staruszka za to, że siedziała tu teraz w jakiejś 
dziczy, w zepsutym samochodzie, ale trochę to pomagało.
Przeczesała włosy długimi, szczupłymi palcami. Cóż, źle skręciła. Ale to nic 
takiego. Musi teraz tylko zdecydować, w którą iść stronę.
Nie należała do kobiet, które łatwo wpadają w panikę. Zdecydowanie, często z 
uporem, starała się wychodzić z trudnych sytuacji. Usiadła więc z mapą w ręku i 
prześledziła drogę do najbliższego miasta. Pójdzie do Emmitsboro, zadecydowała. 
Nie jest przecież kompletną idiotką, da radę przejść dwie mile prostą drogą. 
Dotrze do miasta — lub, przy odrobinie szczęścia, do jakiegoś domu po drodze — 
zadzwoni do Roya, i przyzna się do własnej głupoty i braku odpowiedzialności. 
Wydawało jej się, że lepiej już wyrazić skruchę, niż spędzić noc w samochodzie.
Włożyła kluczyki do kieszeni spodni od dresu, wzięła torebkę i ruszyła w drogę.
Nie tak wyobrażała sobie ten wieczór. Miała nadzieję, że wyląduje u Roya jakieś 
dwanaście godzin przed czasem. Chciała mu zrobić niespodziankę, a potem otworzyć 
butelkę szampana, którą ze sobą przywiozła.
237
Nie każdego dnia ma się takie wiadomości: dostała rolę Dulcynei w planowanym 
przedstawieniu Don Kiszota! Łatwo zawierała przyjaźnie, przyjaciół miała wielu, 
ale z nikim nie chciała się podzielić tą wiadomością tak bardzo jak z bratem.
Wyobrażała sobie, jak Roy się ucieszy! Złapie ją za ręce i okręci wokoło. To 
matka zabierała ją na lekcje tańca dzień po dniu, ale tak naprawdę to właśnie 
Roy rozumiał jej pragnienie, by tańczyć, dodawał jej odwagi, wierzył w nią.
Coś poruszyło się w krzakach. Lisa, która była na wskroś mieszczuchem, skoczyła, 
pisnęła, a potem zaklęła. Dlaczego nie ma tu latarń? — zastanawiała się 
ściskając w dłoni latarkę. Dopiero teraz ją doceniła.
żeby się pocieszyć, zaczęła sobie wyobrażać, że mogła trafić znacznie gorzej: 
mogło padać, mogło być zimno... Sowa zahukała ponuro, sprawiając, że dziewczyna 
przyśpieszyła kroku. A gdyby zaatakowała ją banda oszalałych gwałcicieli. Albo 
gdyby złamała nogę. Wzdrygnęła się. Złamanie byłoby gorsze od gwałtu.
Za tydzień zaczyna próby. Widziała siebie z czarnym wachlarzem w dłoni, wirującą 
wdzięcznie... Widziała światła rampy, słyszała muzykę, czuła się wspaniale. Nie 
istniało dla niej nic, asolutnie nic ważniejszego niż taniec. Przez szesnaście 
lat czekała, pracowała, modliła się o szansę sprawdzenia się w głównej roli.
Teraz ta chwila nadeszła, pomyślała Lisa i zrobiła kilka piruetów na środku 
ciemnej szosy. Warto było znieść każdy skurcz, każdą chwilę zmęczenia...
Uśmiechała się do siebie, gdy wteni... zobaczyła samochód, który zjeżdżał z 
pobocza w stronę lasu. Ratunek! — pomyślała w pierwszej chwili. Może jechał nim 
miły, mądry facet, który pomoże jej naprawić samochód.
Zatrzymała się jednak na poboczu, zastanawiajac się, czemu samochód stanął w 
zaroślach, jakby kierowca nie chciał, by wóz był widoczny. Podeszła niepewnie 
trochę bliżej.
— Halo! — zawołała. Jest tam kto?
Zerknęła na szosę, w ciemny, wąski tunel z drzew, i zrobiła jeszcze krok, 
uważając, by nie zsunąć się do rowu. Potrzebuję pomocy...
Świecąc sobie pod nogi zaczęła schodzić w dół pobocza.
— Czy ktoś tu jest? — Podniosła głowę, bo w krzakach rozległ się głośny szelest. 
— Mój samochód...
Nie dokończyła.
Zupełnie jakby wychodzili wprost z drzew... Dwie cieniste postaci, spowite w 
czerń. Bez twarzy, o niewyraźnych kształtach. Strach, który poczuła, był 
instynktowny i ostry. Drżącą ręką skierowała latarkę w ich stronę. Zrobiła krok 
do tylu, odwróciła się do ucieczki, ale napastnicy zareagowali równie szybko. 
Krzyknęła z bólu i przerażenia, szarpnięta brutalnie za włosy. Silne ramię 
zacisnęło się wokół jej talii, poderwalo ją do góry. Koszmar prześladujący każdą 
kobietę stanął jej przed oczami. Kopnęła z całej siły, ale jej długie nogi 
trafiły w próżnię. Młóciła wokół rękami i nogami i w końcu udało jej się 
trzasnąć napastnika latarką w głowę. Rozległ się jęk, przekleństwo, uchwyt jakby 
zelżał... Usiłowała się wyrwać, usłyszała, jak pęka jej koszula. Ktoś uderzył ją 
w twarz, aż się zatoczyła; przez chwilę nic nie widziała. A potem pędziła już 
jak oszalała. Słyszała swój własny szloch, oddech palił jej gardło. Była jak 
królik, którego goni sfora — szybki, lecz opętany strachem. Bliska obłędu mknęła 
przed siebie. Serce waliło jej tak głośno, że nie słyszała nawet, czy ktoś ją 
goni.
Szarpnął nią mocno, uderzyła kolanem o kamień i usłyszała, jak trzaska jej kość. 
Lisa całym ciężarem runęła na ziemię, przeszyi ją potworny ból. Przygryzła sobie 
wargę i czuła teraz w ustach smak krwi. Śpiewał coś. Boże drogi, tylko ta jedna 
myśl pojawiła się w jej głowie — on śpiewa. Zapachniało krwią. Teraz słyszy już 
więcej — mężczyzna gdzieś ją ciągnie. Między drzewami idą ludzie. Krzyki 
rozlegają się coraz bliżej. Ten, kto ją chwycił, nie próbuje wzywać towarzyszy. 
Widzi jego oczy, tylko oczy. I wie, że czeka ją walka o życie. On myśli, że już 
mu nie ucieknie, widać to po nim. Czuła swój własny strach. Kiedy zaczął 
zdzierać z niej ubranie, z całych sił wbiła mu paznokcie w dłoń. Walczyła 
desperacko, zębami i paznokciami. Dłonie mężczyzny zacisnęły się na jej szyi. On 
warczy jak zwierzę, przemknęło jej przez głowę. Dławiła się, brakło jej sił, 
walczyła coraz słabiej. Nie mogła... nie mogła oddychać. 
239
Mężczyzna uśmiechał się, patrząc jak Lisa traci przytomność. Bezwładne, miękkie 
ręce zsunęły się po jego pelerynie, zadrżały i opadły na zwiędłe liście.
Umierała, umierała. Palce zaciskały jej się konwulsyjnie na liściach.
I nagle poczuła pod dłonią kamień. Myślała, że serce i płuca eksplodują jej, gdy 
podniosła go i z całych sił uderzyła mężczyznę w tył głowy. Jęknął i rozluźnił 
uścisk. Łapiąc oddech uderzyła go jeszcze raz.
Krztusząc się wydostała się spod niego. Nigdy w życiu nie czuła takiego bólu 
chciała położyć się na ziemi i szlochać, czekając aż minie. Ale słyszała już 
głosy, nawoływania, kroki. Strach poderwał ją z miejsca. Zacisnęła szczęki, gdy 
noga ugięła się pod nią, gdy straszliwy ból sięgnął aż do brzucha. Biegła przez 
las kulejąc. Wiedziała, że są już blisko.
Ciare czuła się lepiej. Zdecydowanie lepiej. W dobrym nastroju ruszyła do domu. 
Nie miała pojęcia, że siedzenie na tarasie, gapienie się na gwiazdy i rozmowy o 
głupstwach działają tak dobrze na stargane nerwy. Żałowała, że nie może zostać, 
że nie może wśliznąć się do łóżka obok Cama, kochać się z mm lub po prostu 
porozmawiać jeszcze trochę i zapaść w sen.
Angie i Jean-Paul na pewno by to zrozumieli, pomyślała
z uśmiechem. Ale matka wpajała jej dobre maniery aż nadto
skutecznie. A poza tym chciała wrócić do domu, zamknąć się
w swoim pokoju i przeczytać książkę,. którą znalazła wśród
rzeczy ojca.
Ukrywanie jej niczego nie rozwiąże. To także było coś, do czego doszła dzięki 
temu, że spędziła wieczór u Cama. Przeczyta to, postara się przemyśleć. Przejrzy 
jeszcze resztę książek schowanych w pudłach.
— No i co pan na to, doktorze Janowski? — mruknęła. — Nie musiałam wydać stu 
pięćdziesięciu dolarów, by dojść do wniosku, że problem najpierw trzeba nazwać, 
a potem sobie z nim poradzić.
A poza tym nie będzie żadnego problemu. Potrząsnęła głową, włosy zatańczyły jej 
wokół twarzy. Wszystko w końcu się ułoży. Emmitsboro będzie miało swoją paradę, 
kilka przemówień, a potem wróci do swojej monotonii. Tak byłoby najprościej.
Zauważyła, że coś wypada z lasu na drogę. Sarna, pomyślała
naciskając z całej siły na hamulec. Samochodem zarzuciło, Clare
wczepiła się w kierownicę. Światła zatoczyły szaleńczy krąg, i przez
chwilę widziała sylwetkę — kobieta!, zdała sobie nagle sprawę
z narastającą paniką, a sekundę później prawy zderzak uderzył
w coś miękkiego.
— Jezu... Och, Jezu!
Natychmiast wyskoczyła z samochodu, choć nogi się pod nią uginały. W powietrzu 
unosiła się silna woń rozgrzanej gumy. Przy samochodzie leżała kobieta. Krew 
płynęła po jej nogach, przesiąkała przez spodnie, była na dłoniach.
— Proszę... Boże, proszę! szeptała Ciare łamiącym się głosem. Ukucnęła i 
drżącymi palcami odgarnęła jasne włosy z twarzy dziewczyny. Lisa mrugała oczami, 
ale trudno jej było skupić wzrok. Jakaś gałąź musiała zranić ją w oko, gdy 
biegła przez las.
— Pomocy — wyszeptała. Ciare ledwo ją słyszała.
— Pomogę pani. Tak mi przykro, tak strasznie przykro... Zobaczyłam panią w 
ostatnim momencie.
— Samochód... — Lisa podniosła się na ręku. Słowa z trudem wydobywały jej się z 
gardła, ale musiała wszystko wyjaśnić, nim będzie za późno. — Dzięki Bogu. 
Proszę mi pomóc. Chyba nie dam sama rady.
— Nie powinna się pani ruszać. — Czy me tak powinno się postępować przy 
obrażeniach kręgosłupa czy szyi? Chryste, czemu nigdy nie poszła na kurs 
pierwszej pomocy!
— Gonią mnie! Szybko, na miłość boską! — Lisa złapała się zderzaka i próbowała 
wstać. — Na litość boską, pośpiesz się!
— Dobrze, już dobrze.
Nie mogła przecież zostawić kobiety na drodze i pojechać po pomoc. 
Najdelikatniej jak umiała, pomogła Lisie zająć miejsce pasażera.
— Jedź już! — Lisa bała się, że zemdleje. Zacisnęła dłoń na klamce i wpatrywała 
się w las. Jej zdrowe oko patrzyło z niekłamaną paniką. — Jedźmy, zanim nas 
dogonią
— Zabiorę panią do szpitala.
— Byle gdzie! — Lisa zakryła pokrwawioną twarz dłońmi. — Proszę mnie tylko stąd 
zabrać.
241.
Gdy Ciare ruszyła, opadla bezwładnie na siedzeniu. Zaczęła drżeć, tracąc 
przytomność.
— Jego oczy — wyjąkała jeszcze z trudem. — O Boże, te oczy... jak diabła...
Cam miał w ustach pełno pasty do zębów, kiedy zadzwonił telefon. Splunął, 
przeklął pod nosem i nie wypłukał ust. Dzwonek telefonu rozległ się po raz 
czwarty, gdy Cani podszedł do stolika.
— Halo?
— Cam.
Ta jedna sylaba wystarczyła, by wiedział, że coś się stało.
— Ciare? Co się dzieje?
— Jestem w szpitalu. Ja...
— Co się stało? — zawołał sięgając jednocześnie po wiszące na krześle dżinsy. — 
Jesteś ranna?
— Nie ja, nic mi nie jest. — Ręce tak jej się trzęsły, że rozlewała wokół kawę 
ze styropianowego kubeczka. — Miałam wypadek. Kobieta... Ona wyskoczyła z lasu. 
Myślałam, że to sarna, próbowałam się zatrzymać. O Boże, Cam, ja nawet nie wiem, 
co jej zrobiłam. Nie chcą mi powiedzieć. Ja muszę...
— Już jadę. Usiądź teraz, Chudzielcu, i zamknij oczy.
— Dobrze. — Przycisnęła dłoń do ust. Dzięki.
Wydawało jej się, że minęły całe godziny. Siedziała w izbie przyjęć, słuchając 
czyichś jęków, odgłosu kroków na kaflowej posadzce, telewizji. Jay Leno 
wygłaszał swój monolog, a publiczność w studiu umierała ze śmiechu. Clare nie 
mogła oderwać wzroku od plam krwi na swojej bluzie i dżinsach. Wciąż stawał jej 
przed oczami moment, w którym nacisnęła hamulec.
Może się zawahała? A może jechała zbyt szybko? Była wtedy zamyślona... Gdyby 
uważniej patrzyła na drogę, ta kobieta nie wylądowałaby na chirurgii.
Boże, pomyślała, ja nawet nie wiem, jak ona się nazywa.
— Clare?
Zaskoczona spojrzała w górę, akurat wtedy gdy Cam przy niej kucnął.
— Ja nawet nie wiem, jak ona się nazywa.
— Już dobrze.
Przycisnął do ust jej dłonie, jakby chciał się upewnić, że naprawdę jest cała i 
zdrowa. Miała krew na bluzie, ale po chwili przerażenia zrozumiał, że nie była 
to jej krew.
— Możesz mi powiedzieć, co się stało?
— Wybiegła mi pod koła. Uderzyłam ją.
Zauważył, że twarz ma poszarzałą, usta blade, rozszerzone źrenice. Gdy dotknął 
jej policzka grzbietem dłoni poczuł, że skóra dziewczyny jest wilgotna i zimna.
— Czy ktoś cię zbadał?
Spojrzała na niego jakby nie rozumiejąc.
— Chcę wiedzieć, co się dzieje. Muszę wiedzieć. Tobie powiedzą, prawda? Proszę, 
Cam, dłużej tego nie zniosę.
— Dobrze. Siedź tutaj. To nie potrwa długo.
Patrzyła za nim: podszedł do pielęgniarki, wyjął kartę identyfikacyjną. 
Pielęgniarka zaprowadziła go w głąb holu. Po chwili był z powrotem. Przyniósł 
koc i starannie otulił nim Clare. Usiadł.
— Operują ją. — Wziął dziewczynę za rękę, ogrzewając jej dłoń w swoich dłoniach. 
— To może potrwać. Ma poważnie uszkodzone kolano i oko.
Odczekał chwilę, aż Ciare zebrała się w sobie i skinęła głową.
— Ma też różne obrażenia wewnętrzne i sporo skaleczeń wokół szyi. Clare, możesz 
mi powiedzieć, jak mocno ją uderzyłaś? Jak daleko ją odrzuciło?
— Już mnie o to pytali.
— Powiedz.
— To było jak stuknięcie. Prawie się już zatrzymałam. Wydawało mi się, że zdążę 
się zatrzymać. Skręciłam bardzo ostro, w lewo. Przysięgam, byłam pewna, że zdążę. 
Ale jak wysiadłam, ona tam leżała, i wszędzie było pełno krwi.
Cam zmrużył oczy.
— Leżała tuż przy samochodzie?
— Tak, prawie pod kołami. Cholera — przycisnęła dłoń do ust — nie wiedziałam, co 
robić, ona błagała o pomoc...
Mówiła coś do ciebie?
Clare skinęła głową i zaczęła się kołysać.
— Dobrze, nie śpieszmy się.
243
Otoczył ją ramieniem, pocałował delikatnie w skroń. Ani na chwilę jednak nie 
przestał logicznie myśleć.
— Chcesz wody?
Pokręciła głową przecząco.
— Nic mi nie jest, tylko ciągle ją widzę, jak miga mi w światłach...
O to też zamierzał spytać, ale nie chciał jej popędzać.
— Posłuchaj, lekarz dyżurny mówi, że miała podarte ubranie, a na sobie i we 
włosach pełno liści i gałązek. Sądząc po zadrapaniach na szyi, próbowano ją 
dusić.
— Ale...
— Powiedziałaś, że wyskoczyła na drogę. Będziesz umiała mi pokazać, w którym 
miejscu?
— Nigdy tego nie zapomnę.
Dobra. Uśmiechnął się widząc, że dziewczynie wracają kolory. Chciałbym zerknąć 
na twój samochód, zanim zabiorę cię do domu.
— Nie ruszę się stąd. Nie pójdę, dopóki się nie dowiem. Chudzielcu, jesteś 
wykończona.
— Nie, dopóki się nie dowiem. — Wzięła głęboki oddech, a potem odwróciła się w 
stronę Cama. — Ona przed kimś uciekała. Dopiero teraz to do mnie dotarło. 
Strasznie się bałam. Nie chciałam jej ruszać, ale ona usiłowała się dostać do 
samochodu. Cam, ona była przerażona. Musiało ją strasznie boleć, ale chciała 
wczołgać się do środka. Mówiła, że musimy uciekać, zanim nas złapią.
Dotknął ustami jej brwi.
— Poszukam ci jakiegoś łóżka.
— Nie, nie chcę...
— Albo się położysz, albo pakuję cię do samochodu i zabieram do domu. Musisz 
odpocząć — westchnął. — Ciare, musisz mieć zrobione badanie krwi na obecność 
alkoholu.
— Alkoholu? — Znowu zbladła. — Chryste, Cam, ja nie piłam. Wiesz o tym, przecież 
wyszłam...
— Chudzielcu, chodzi o raport. — Ponownie wziął ją za rękę. — Dla twojego 
własnego dobra.
— Dobrze. — Zapatrzyła się na Leno, który opowiadał właśnie jakiś dowcip. — 
Niech pan spełnia swój obowiązek, szeryfie.
— Pieprz to! Miał ochotę nią potrząsnąć, ale wyglądała,
jakby mogła się od tego rozpaść na kawałki. Cierpliwości, nakazał sobie. Ba, 
łatwo powiedzieć. — Clare, jestem tu, żeby ci pomóc. To konieczna procedura. 
Postaram się oszczędzić ci przykrości.
— Wiem. Przepraszam. — Mimo to unikała jego wzroku. — Wszystko zrobię, tylko mi 
powiedz co.
Chcę, żebyś się znowu na mnie wsparła, pomyślał.
— Musisz zrobić ten test. Spróbuj się rozluźnić. Postaraj się mi zaufać. — Nic 
nie powiedziała, ale przynajmniej na niego patrzyła. — Muszę mieć twoje zeznania.
— Och... — Odwróciła się znowu. — Jako szeryf, czy jako przyjaciel?
— I to, i to. — Ujął ją delikatnie pod brodę i odwrócił do siebie. — Nie 
odwracaj się ode mnie, Chudzielcu. Zaczynam się do ciebie przyzwyczajać.
Zacisnęła usta bojąc się, że się popłacze i tylko pogorszy sprawę.
— I pójdziesz sobie, jak już będziesz miał te swoje zeznania?
Patrzył na nią uważnie, gładząc delikatnie jej policzki.
— Miałaś ciężki dzień, więc masz prawo zadawać głupie pytania. Ale to było 
ostatnie.
Poczuła taką ulgę, że prawie udało jej się uśmiechnąć.
— Pewnie przestałabym pytać, gdybyś przez chwilę potrzymał mnie za rękę.
Natychmiast ujął jej dłoń.
— Lepiej?
— Lepiej. — Złożyła mu głowę na ramieniu i zamknęła oczy. — Znacznie lepiej.
Rozdział XVI
Musiala przysnąć... Obudziła się z mocno bijącym sercem. Suchy, kwaśny smak 
strachu wypełniał jej usta. Podniosła się z trudem i usiadła. Jeszcze przez 
chwilę walczyła z koszmarem
stół z osłoną z gazy wydawał jej się trumną.., ten obraz, który krzyczał w jej 
umyśle.
A potem przypomniała sobie, jak Cam prowadził ją przez izbę przyjęć do małego 
gabinetu. Zaciągnięto zasłony... Sączyło się przez nie światło, widziała 
poruszające się za nimi cienie.
Cam zdobył skądś magnetofon, a potem wypytał ją — szybko i fachowo — o wszystko, 
co wydarzyło się, odkad wyszła z jego domu. Dziwnie się czuła, odpowiadając na 
te pytania, było jej też trochę smutno. Nie miał przy sobie odznaki, ale Ciare 
czuła, że ona stoi między nimi.
Po przesłuchaniu oznaczył i schował kasetę. Potem przyniósł Clare filiżankę 
herbaty i został z nią, dopóki nie zapadła w sen.
Poczuła ulgę, że nie ma go już przy niej, miała chwilę na uspokojenie. Sen, 
który ją dręczył, ciągle jeszcze odgrywał się w jej umyśle — niczym w kółko 
powtarzający się film. Dawny koszmar połączył się teraz z nowym: to ona biegła 
przez las, przedzierala się przez zarośla, by wybiec na szosę. Gdzieś za nią 
narastała pieśń. Bliżej, coraz bliżej... Zapach krwi i dymu. To jej biała, 
przerażona twarz błysnęła w świetle reflektorów. Za kierownicą pochylał się w 
jej stronę mężczyzna o głowie kozła.
Obudziła się w momencie zderzenia, głuchy trzask nadal rozlegał się jej w głowie. 
Przetarła twarz dłońmi, czując, jak krew pulsuje jej w palcach. Obudziłam się, 
uświadomiła sobie, jestem bezpieczna i zdrowa. Gdy oszalałe serce trochę się 
uspokoiło, usłyszała, że gdzieś w pobliżu dzwoni dzwonek. Ktoś obok zakaszlał 
przejmująco, rozległ się jęk.
Koszmary mijają, pomyślała, rzeczywistość trwa. Gdzieś obok leżała inna kobieta. 
Clare ponosiła za nią odpowiedzialność.
Zaczęła właśnie zdejmować nogi z leżanki, gdy rozsunięto zasłonę.
— Obudziłaś się. Cam podszedł do niej, zajrzał jej w twarz i wziął ją za rękę.
— Długo spałam? Skończyli już tę operację? Chcę... Przerwała, bo zobaczyła, że 
Cam nie jest sam. Doktor Crampton?
Lekarz uśmiechnął się do niej, by dodać jej otuchy i poklepał ją po dłoni.
— No, młoda damo, co my tu mamy? — zwrócił się do niej mierząc puls.
Tak samo witał ją, gdy przed piętnastoma laty przychodził ją leczyć. 
Odpowiedziała jak dawniej:
— Nic mi nie jest. Nie potrzebuję zastrzyków, ani niczego...
Zaśmiał się cicho, poprawiając na nosie okulary w drucianej oprawce.
— Przykro mi, że ludzie zawsze patrzą na mnie tak, jakbym miał strzykawkę w 
kieszeni. Nie jest ci słabo?
— Nie. Cam, nie trzeba było ciągnąć doktora aż tutaj.
— Pomyślałem, że lepiej się będziesz czuła, gdy będzie przy tobie. A poza tym — 
Cam wyszczerzył zęby w uśmiechu lekarz, który ma dziś dyżur, jest za młody i za 
przystojny. — Spojrzał na Cramptona. — Proszę się nie czuć urażonym...
— Nie potrzebuję lekarza. — Jak on może żartować? Jak może? — Powiedz mi, jak 
ona się czuje.
— Jest już po operacji. — Cam trzymał ją za rękę, gdy doktor świecił jej w oczy. 
— Nie odzyskała jeszcze przytomności, ale wszystko będzie dobrze.
247
Nie był w stanie powiedzieć jej teraz, że potrzebna będzie co najmniej jeszcze 
jedna operacja, by zrekonstruować kolano.
— Dzięki Bogu. — Clare poczuła tak wielką ulgę, że nie protestowała nawet, gdy 
doktor Crampton założył jej na ramię rękaw do badania ciśnienia. — Mogę ją 
zobaczyć?
— Dopiero jutro rano. — Cam uścisnąl jej rękę, zanim zdążyła się sprzeciwić. — 
Lekarze zabraniają.
— Jesteś w sporym stresie, moja panno rzekł Crampton. — W zdecydowanie za dużym 
stresie. Zadzwoń do mnie do gabinetu, umówimy się na przyszły tydzień. Nie, nie 
kłóć się teraz.
Dobrze, sir.
Uśmiechnął się do niej.
— Będziesz próbowała się z tego wykręcić.
Odpowiedziała mu uśmiechem.
— No pewnie.
— Zawsze byłaś jedną z moich najgorszych pacjentek. — Stuknął ją palcem po nosie. 
Chcę, żebyś się odprężyła. Dam ci teraz coś, co pomoże ci zasnąć.
Zauważył, że Clare patrzy na niego z uporem, i odpowiedział jej równie upartym 
spojrzeniem.
To samo dałbym własnej córce.
Westchnęła. Ten człowiek przeprowadził ją przez ospę wietrzną, i przez pierwsze, 
okropnie krępujące badanie ginekologiczne. Mówił tym samym ojcowskim tonem, miał 
wciąż tak samo delikatne dłonie. Od czasu, gdy po raz ostatni odwiedziła go jako 
pacjentka, wokół jego oczu pojawiło się kilka nowych, głębszych bruzd. Jego 
włosy przerzedziły się nieco, przybyło mu za to parę centymetrów w pasie. Ciare 
pamiętała świetnie, że dawał grzecznym dzieciom baloniki z porcelanowego clowna, 
który stał na biurku.
— Nie dostanę nagrody?
Stary doktor znów zaśmiał się pod nosem. Otworzył torbę i wyjął z niej czerwony 
balonik, a wraz z nim — przepisane pigułki.
— Z pamięcią u ciebie w porządku.
Wzięła „nagrodę”, symbol nadziei i dzieciństwa, i zwinęła ją w ręku.
— Jak to miło, że przyjechałeś taki kawal. Przykro mi, że Cam wyciągnął cię z 
łóżka.
— Nie pierwszy raz i nie ostatni. — Mrugnął do niej. — Przeżyłaś paskudny szok, 
Ciare, ale myślę, że jeśli odpoczniesz, wszystko będzie dobrze. Tylko przyjdź do 
mnie, bo jak nie, zabiorę ci balonik! — Podniósł torbę i odwrócił się w stronę 
Cama. — Mogę pogadać z chirurgiem, jeśli chcecie, zajrzeć do niej od czasu do 
czasu.
— Byłbym wdzięczny.
Doktor zamachał ręką w proteście. Patrzyli za nim, gdy odchodził wolnym, 
zmęczonym krokiem.
— Nic się nie zmienił — powiedziała Clare.
Cani uniósł dłoń dziewczyny do policzka i przytrzymał ją przez chwilę.
— Przestraszyłaś mnie, Chudzielcu.
— Przepraszam.
— Wciąż jesteś na mnie wściekła?
Poruszyła się niespokojnie.
— Nie, już nie. Tylko to trochę dziwne być przesłuchiwaną przez kogoś, z kim 
sypiam.
Wypuścił jej dłoń i odsunął się o krok.
— Bud może to dalej prowadzić, jeśli wolisz.
Zaczynam wszystko psuć, pomyślała Ciare. Dokładnie tak, jak się spodziewałam.
— Nie, dam sobie radę. — Usiłowała się uśmiechnąć i prawie jej się to udało. — 
Więc jaki jest następny krok?
— Mogę cię wziąć do domu, żebyś się porządnie wyspała. — Właśnie to chciał 
zrobić...
— Albo?
— Jeśli jesteś w stanie, możesz mi pokazać miejsce, gdzie to się wydarzyło, 
opowiedzieć mi o wszystkim. — Natomiast to było coś, co czuł, że zrobić powinien.
Przez chwilę Clare ogarnęła panika. Opanowała się jednak.
— Dobrze, jedźmy tam.
— Ja będę prowadził. Twój samochód zabierzemy później. — Chciał obejrzeć 
samochód dokładnie, nie przy świetle latarki, zobaczyć, jak wygląda po uderzeniu.
Zsunęła się z leżanki i wzięła go za rękę.
— Chyba zostawiłam w nim kluczyki.
249
Inne rany zostały zaleczone. Podjęto inne decyzje. Dwanaścioro pozostałych 
dzieci Szatana zwarło szyki. Ich strach uleciał. W noc pełni spotkają się na 
Esbat. By świętować, czcić swego boga, składać ofiary.
Ofiara, którą im zesłano, uciekła. Musieli wybrać inną.
— To było tutaj. — Clare zamknęła oczy, gdy Cam sprowadził samochód na pobocze. 
— Jechałam z drugiej strony, ale jestem pewna. — Zgrzyt hamulców, jej własny 
krzyk... — To tu ją uderzyłam.
— Chcesz zostać w samochodzie, kiedy pójdę się rozejrzeć?
— Nie.
Jednym szarpnięciem otworzyła drzwiczki i wysiadła.
Księżyc już zaszedł, gwiazdy bladły na niebie. Była najciemniejsza, 
najzimniejsza część nocy. Czy jest pora, zastanawiała się Clare, kiedy człowiek 
jest bardziej bezbronny? Czas, który należy do stworzeń nocy, które zwykle 
śpiących w dzień? Coś poruszyło się wśród drzew usłyszała zew łowcy, krzyk 
ofiary... Widziała cień sowy, która leciała z krwawiącą zdobyczą w szponach. 
Świerszcze śpiewały swą nieustającą pieśń.
Ciare objęła się ciasno ramionami. Cam stał już na drodze i oświetlał ślady 
poślizgu, które zaczynały się trochę dalej, a potem skręcały gwałtownie w lewo.
Sądząc po ich długości, pomyślał, Clare nie mogła jechać szybciej niż 
sześćdziesiąt mil na godzinę. A sądząc po kącie, pod jakim skręcały — 
zareagowała bardzo szybko. Biorąc to wszystko pod uwagę, a także pamiętając jej 
zeznania, Cam doszedł do wniosku, że to kobieta na nią wpadła, nie odwrotnie.
— Wybiegła z lasu? — zapytał.
— 0, tu. — Wskazała. Jej artystyczna wyobraźnia żywo odtworzyła całą scenę. — 
Biegła, tak jakoś dziwnie, jakby podskakując. Przez chwilę myślałam, że to sarna, 
wyskoczyła tak spomiędzy drzew i gnała dalej. W pierwszej chwili pomyślałam 
„Cholera, przejadę Bambi!” I Bambi rozwali mi samochód. Pamiętam, jak Blair 
wpadł na jelonka, w miesiąc po tym jak oboje zrobiliśmy prawo jazdy, i skasował 
pinto.
Rozprostowała ramiona i schowała ręce do kieszeni. Miała tam kilka drobnych 
monet, którymi mogła się bawić.
— Z całej siły nacisnęłam hamulec i zakręciłam. Ona wyskoczyła na drogę tak 
szybko... A potem zobaczyłam ją w światłach.
— Powiedz mi, co widziałaś.
— Kobietę, bardzo szczupłą, dużo blond włosów. Miała zakrwawioną twarz, krew na 
koszuli, na spodniach. Jakby już wcześniej coś jej się stało. — Zasychało jej w 
ustach. — Masz papierosa?
Wyjął dwa, oba zapalił i podał jej jednego.
— I co dalej?
Znowu zaczęła wypełniać ją niechęć, zupełnie jak dym, który wciągała do płuc.
— Cam, przecież już ci mówiłam.
— Powiedz mi to tutaj.
— Uderzyłam ją — powiedziała ostro i odsunęła się kilka kroków. — Usłyszałam 
taki okropny dźwięk uderzenia.
Cam znowu zaświecił na drogę, wzdłuż krwawego śladu, który kończył się tam, 
gdzie widniał ślad po prawej oponie samochodu Clare.
— Była przytomna?
Zaciągnęła się dymem, starając się go nie znienawidzić.
— Tak, i prosiła o pomoc. Była przerażona, naprawdę przerażona. To, przed czym 
uciekała, musiało być dla niej gorsze od tych ran.
— Miała klucze.
—Co?
Miała klucze w kieszeni. — Pokazał jej małą plastikową torebkę, w której był 
cały komplet. — Jeden z nich jest od samochodu.
Spojrzał na drogę.
— Przejedźniy się.
Jechali w milczeniu. Cam pogrążył się w myślach. Kobieta nie miała torebki, 
plecaka, żadnego dowodu tożsamości. W Emrnitsboro piękne blondynki nie 
przechodzą nie zauważone, więc był pewien, że nie pochodziła stąd. Kiedy 
zauważył volvo na poboczu szosy, jakąś milę od miejsca wypadku, nie był 
zdziwiony.
Clare nie odzywając się obserwowała go przy pracy. Wyjął chusteczkę i owinął nią 
dłoń, po czym sięgnął do skrytki w opuszczonym samochodzie. Zaczął przetrząsać 
jej zawartość.
251
— Lisa MacDonald — przeczytał w dowodzie rejestracyjnym, zanim spojrzał na Clare. 
— Teraz wiemy już, jak się nazywa.
— Lisa MacDonald — powtórzyła. Nigdy nie zapomni tego nazwiska.
Znaleźli także mapę i starannie wypisane wskazówki, jak dotrzeć z Filadelfii do 
Williamsport, miasteczka położonego jakieś piętnaście mil od Emmitsboro. Cam, 
wciąż używając chusteczki, wyjął z folii kluczyki i włożył jeden z nich do 
stacyjki. Silnik zakaszlał.
— Popsuł się chyba...
— Tylko po co weszła w las?
Może ktoś ją tam zaciągnął, pomyślał Cam chowając dowód rejestracyjny do 
kieszeni.
— Tego właśnie będę się musiał dowiedzieć.
Zamknął samochód. Nad górami na wschodzie zaczynało wstawać słońce. W jego 
bladawym świetle Cam wyglądał na zmęczonego.
— Zawiozę cię do domu.
Cn, ja chcę pomóc. Ja chcę coś zrobić.
— Najlepsze, co możesz zrobić w tej chwili, to wziąć te pigułki od doktora i 
porządnie się wyspać. Zadzwonią do mnie ze szpitala, jak ona się obudzi. Dam ci 
znać.
Teraz mówił już zupełnie jak glina, i Clare wcale się to nie podobało.
— Co teraz zrobisz?
— Załatwię parę telefonów, napiszę raport. Chodźmy.
— Pójdę z tobą — rzekła, gdy ciągnął ją w stronę samochodu. — Mogę ci pomóc.
— Clare, to moja praca. Nie wyobrażam sobie, żebyś pozwoliła mi się bawić swoim 
palnikiem.
— To co innego, ja jestem w to zamieszana.
— Różnica jest taka, że to sprawa oficjalna. — Otworzył samochód i wepchnął ją 
do środka. — A ty jesteś świadkiem.
— Świadkiem czego?
— Dam ci mać.
Zatrzasnął drzwi.
Wiadomości rozniosły się po mieście lotem błyskawicy. Doktor Crampton 
opowiedział wszystko swojej żonie, kiedy w końcu wrócił do domu. Jego żona 
opowiedziała Alice w czasie codziennej rozmowy przez telefon. Alice złapała Buda 
jeszcze zanim skończyła poranną zmianę... Do południa, kiedy Cn załatwił 
wszystko z George”em Howardem i volvo zostało przyholowane do „Warsztatu i 
Salonu Samochodowego Jerry”ego”, historia krążyła już po mieście w tuzinie 
wersji.
Min Atherton nie tracąc czasu pognała do domu Kimballów ze swoją najlepszą 
galaretką pomarańczowo-marcepanową. Marzyła, oczywiście, o najnowszych plotkach. 
Kiedy została wyproszona przez niewzruszoną Angie — usłyszała, że Clare 
odpoczywa i nie można jej przeszkadzać — wstąpiła do salonu Betty, by ponarzekać 
na „tę koszmarną czarną kobietę”.
Do długiej przerwy na lunch młodzież w szkole przekazywała sobie plotkę, dodając 
coraz to nowe sensacje. Mówiono, że po Lesie Doppera krąży jakiś szaleniec.
Niektórzy twierdzili, że kobieta natknęła się na ducha Juniora, większość jednak 
uważała, że na psychopatę.
Plotkowano na targu, zastanawiano się, czy szeryf Rafferty próbuje kryć Clare — 
wszyscy wiedzieli, jak blisko są ze sobą. Na temat morderstwa Biffa Stokeya 
także dużo nie mówił, i trudno się dziwić!
Czy to nie straszne, że Jane Stokey sprzedaje farmę i wyprowadza się aż do 
Tennessee? Ziemia Raffertych — należała do rodziny od prawie stu lat i na zawsze 
miała pozostać ziemią Raffertych w umysłach mieszkańców Emmitsboro — otóż ziemia 
RafTertych zostanie pewnie podzielona na małe działki. Tylko czekać! Mój Boże, 
spójrzcie tylko na cenę tych pomidorów. W dodatku ze szklarni. W ogóle bez 
smaku...
I co to było z tymi cielakami Doppera? To musieli zrobić jacyś narkomani z 
miasta. Ci sami, co zabili Biffa. Szeryf powinien sobie z tym poradzić.
Gadano wszędzie — przy ladach, przez telefon, w parku przy huśtawkach, na 
których w majowym słoneczku kołysały się maluchy...
Cn odbierał tuziny telefonów i wysyłał Buda lub Micka, by uciszali niepokój, 
który szerzył się po mieście i jego okolicach.
253
Ludzie bali się, zamykali drzwi i wyglądali przez okna, zanim położyli się spać. 
Oczami duszy widział już pistolety i strzelby myśliwskie, naoliwione i nabite, 
ustawione przy drzwiach. Miał nadzieję, że nie dojdzie do żadnej przypadkowej 
strzelaniny.
I tak zawalony był robotą, gdy nadchodził sezon polowań. Prawnicy, dentyści i 
inni niedzielni myśliwi z miasta zapełniali lasy, strzelając częściej do siebie 
nawzajem niż do saren i zwykle pudlując. Niestety, ludzie z Emmitsboro umieli 
się obchodzić z bronią.
Jeśli w miasteczku wybuchłaby panika, musiałby prosić burnus- trza o wyznaczenie 
jeszcze jednego policjanta. Przynajmniej przez jakiś czas musieliby uspokajać 
histeryków, którzy baliby się Charlesa Maasona, ilekroć gałąź zastukałaby im w 
okno.
Wstał zza biurka i poszedł do maleńkiej łazienki na tyłach biura. Pachniała — 
nie śmierdziała, pomyślał Cam — lizolem. Robota Buda. „Policjant do walki z 
bakteriami.”
Pochylił się nad miską i chlapnął sobie w twarz zimną wodą. Chciał zmyć 
zmęczenie z twarzy i oczu. Nie spał od trzydziestu sześciu godzin i jego umysł 
pracował niemal tak opornie, jak ciało.
Były czasy, gdy wraz z partnerem nie spali równie długo, siedzieli w zimnym — 
lub rozpalonym samochodzie, prowadząc obserwację. Ucinali sobie co jakiś czas 
krótkie drzemki, pili kawę-szatana, układali gkupie gierki słowne.., jednym 
słowem, robili wszystko, byle pozbyć się nieznośnego zmęczenia.
Podniósł głowę i spojrzał w lustro na swoją ociekającą wodą twarz. Zastanawiał 
się, czy kiedykolwiek uda mu się zapomnieć. Albo przynajmniej czy nadejdzie czas, 
gdy wspomnienia nie będą już tak bolesne, że uda mu się z nimi żyć.
Boże jedyny, strasznie chciał się napić.
Zamiast tego jednak wytarł sobie do sucha twarz i wrócił do biura, by zrobić 
sobie kolejną kawę. Sparzył się w język, gdy do biura weszła Clare. Wystarczyło 
jej jedno spojrzenie na cienie pod jego oczami, na ciemny zarost na twarzy... 
Pokręciła głową.
Ty w ogóle nie spałeś.
Napił się znowu i znowu się oparzył.
— Skąd się tu wzięłaś?
— Posłałam Angie na dół, żeby zrobiła mi herbatę, i uciekłam. Ona i Jean-Paul 
świetnie się nadają na klawiszy. Pomyślałam, że nie
będziesz chciał ze mną rozmawiać, jeśli do ciebie zadzwonię. Teraz trudniej 
będzie ci się wykręcić.
— Lisa doszła już do siebie. Niezbyt jasno wie, co się stało, ale pamięta swoje 
imię, datę urodzenia i adres.
— Powiedziałeś, że mnie zawiadomisz.
— Myślałem, że jeszcze śpisz.
— Nie, nie śpię.
Podeszła do biurka, potem do okna. Usiłowała się opanować. Nic z tego.
— Cholera, Cam, oficjalnie czy nie, mam prawo wiedzieć.
— Więc ci mówię — odparł równie zły.
— Pojadę do niej. — Zwróciła się w stronę drzwi.
— Czekaj!
— Odpieprz się! — Skoczyła wjego stronę, gotowa do kłótni. — Ja nie tylko mam 
prawo ją zobaczyć, to mój obowiązek!
— Nie jesteś za to odpowiedzialna. To, co jej się stało, zdarzyło się w lesie.
— Wszystko jedno gdzie. Ja tam byłam, wpadłam na nią.
— Na nikogo nie wpadłaś poprawił. — Na twoim samochodzie nie ma nawet śladu. To 
raczej ona na ciebie wpadła.
Ciare, mimo ulgi, nie mogła się powstrzymać:
— Do cholery, ja tam byłam! I powiedzmy sobie jedno — nie dała mu dojść do słowa 
— nie potrzebuję, by na mnie chuchano, ani traktowano z pobłażaniem, ani 
chroniono. Jeśli odniosłeś takie wrażenie, to cóż, trudno. Zajmuję się sobą zbyt 
długo, żebyś miał mi teraz mówić, co powinnam, a czego nie powinnam robić.
Cam nie ruszył się z miejsca, bo doszedł do wniosku, że tak będzie bezpieczniej 
dla nich obojga.
— Potrafisz mnóstwo powiedzieć w krótkim czasie, Chudzielc ii. — Bardzo 
ostrożnie odstawił kawę. — Myślałem, że będziesz chciała wiedzieć, że 
skontaktowałem się z jej bratem. Jedzie do szpitala, i kiedy Bud się tu zjawi, 
ja też tam pojadę.
— Świetnie. — Czuła się głupio, była zła i było jej wstyd, ale nie miała zamiaru 
zostać tu sama. — Zobaczymy się więc w szpitalu.
Zatrzasnęła za sobą drzwi. Nie zdążyła jeszcze zejść ze schodków, kiedy wpadła 
na Jean-Paula.
— Och, na litość boską!...
— Myślałem, że cię tu znajdę.
255
— Posłuchaj, jestem ci wdzięczna za troskę, ale teraz się śpieszę. Jadę do 
szpitala, zobaczyć się z Lisą MacDonald.
Za dobrze ją znał, by się kłócić. Ujął ją tylko pod ramię.
— No, to najpierw pojedziemy do domu, żeby Angie przestała rwać sobie z głowy 
swoje piękne włosy. Potem sam cię tam zawiozę.
Już od godziny Clare krążyła po korytarzu, coraz bardziej zniecierpliwiona. 
Pokój Lisy był zamknięty dla wszystkich z wyjątkłem najbliższej rodziny i 
personelu szpitala. Z rozkazu szeryfa. Wobec tego zaczekam, postanowiła. Jeśli 
on się spodziewa, że pojadę teraz grzecznie do domu i tani się będę denerwowała, 
najwyraźniej nie wie, z kim ma do czynienia.
Może to właśnie był ich problem. Tak naprawdę dobrze się nie znali.
— Przyniosłem ci herbatę. — Jean-Paul podał jej plastikowy kubek żebyś się 
trochę uspokoiła.
— Dzięki. Obawiam się, że do tego trzeba będzie czegoś dużo silniejszego niż 
herbata.
— Nie było wódki w tej maszynie.
Zaśmiała się i pociągnęła łyk z kubeczka, żeby sprawić mu przyjemność.
— Czemu on mi nie pozwoli się z nią widzieć? Co on sobie wyobraża, Jean-Paul?
— Wykonuje swoją pracę, chćrie.
Clare westchnęła przeciągle.
— Nie bądź teraz taki logiczny.
Zauważyła Cama, gdy tylko wyszedł z windy. Obok niego szła kobieta z teczką w 
ręku. Clare wepchnęła Jean-Paulowi kubeczek do ręki i ruszyła ostro w stronę 
szeryfa.
— Co to, do cholery, za pomysł, Rafferty? Mam prawo się z mą widzieć!
Cam spędził ostatnie dwadzieścia minut czekając, by lekarz prowadzący pozwolił 
mu przesłuchać Lisę.
— Lisa MacDonald też ma swoje prawa — rzekł krótko. — Jeśli będzie chciała z 
tobą porozmawiać po tym, jak złoży zeznania, nie będę ci robił przeszkód.
Nie zatrzymał się, by jej to powiedzieć, ani wtedy, gdy kiwnął
głową pielęgniarce. Wszedł do pokoju Lisy i zatrzasnął za sobą drzwi.
Wysoki, jasnowłosy mężczyzna, który siedział dotąd przy łóżku rannej, wstał 
natychmiast na jego widok. Pochylił się, by powiedzieć coś siostrze, a potem 
przeszedł przez pokój, by przywitać się z Camem. Roy MacDonald ma około 
dwudziestu pięciu lat, ocenił Cani. — Twarz poważna, o szlachetnych rysach, 
wokół oczu i ust linie świadczące o napięciu. Dłoń, którą podał Carnowi, była 
chłodna, lecz nie drżała.
— Szeryf Rafferty, prawda?
— Tak. Rozmawiałem właśnie z doktorem Su, panie Mac- Donald. Pozwolił mi 
wysłuchać zeznań pańskiej siostry. A to pani Lomax, stenografistka.
— Zostanę tu — rzekł Roy.
— Myślę, że tak będzie najlepiej. — Cam dał asystentce znak, by się przygotowała. 
— Dla niej to pewnie będzie trudne. Dla pana także.
— Zrobię wszystko, byle się dowiedzieć, kto jej to zrobił. — Roy MacDonald 
zacisnął pięści. — Lekarz powiedział mi, że nie została zgwałcona.
— Nie, nic nie wskazuje na napaść na tym tle.
— Chociaż tyle... — mruknął Roy. — Jej noga... — Musiał przełknąć. Mówił jak 
najciszej. — Jest jakieś uszkodzenie arterii i kolana. Ona jest baletnicą. — 
Zerknął na siostrę. Widać było, że zmaga się bezsilnością i gniewem. — Ona... 
była baletnicą.
— Mogę panu powiedzieć tylko tyle, że dostała się na salę operacyjną tak szybko, 
jak to tylko było możliwe, i że lekarze tu są bardzo dobrzy.
— Staram się tego trzymać.
Zamulkł na chwilę, przestraszony. Bał się, od czasu gdy Cam do niego zadzwonił, 
bał się, że zrobi Liz więcej krzywdy, niż będzie mógł jej pomóc.
— Ona nie wie, że to jest... że pewnie nie będzie już mogła tańczyć. Jeśli 
zacznie myśleć...
— Postaram się, by to wszystko jak najmniej ją kosztowało.
Roy wrócił do siostry i wziął ją za rękę. Kiedy zaczęła mówić, jej głos był 
tylko ochrypłym szeptem:
— Czy to mama i tata?
257
— Nie, jeszcze nie. Przyjadą niedługo. Liso, to szeryf. Chce ci zadać kilka 
pytań.
Nie wiem... — Jej palce zacisnęły się na dłoni brata. — Nie zostawiaj mnie.
— Jestem przy tobie. Nie musisz nic mówić, jeśli nie chcesz. — Przysunął krzesło 
do jej łóżka i usiadł. — Nie musisz w ogóle niczego robić.
— To nie ma znaczenia. — Czuła łzy palące jej gardło, ale nie mogła płakać. — To 
bez znaczenia — powtórzyła tym samym zachrypniętym szeptem.
— Panno MacDonald? — Cam stanął po drugiej stronie łóżka
i czekał, aż Lisa odwróci się i spojrzy na niego nie uszkodzonym
okiem. — Jestem szeryf Rafferty z Enimitsboro. Jeśli czuje się pani
na siłach, chciałbym panią o parę rzeczy zapytać. Stenografistka
wszystko zapisze. Możemy rozmawiać tak wolno, jak pani chce,
i przestać, kiedy pani zadecyduje.
Czuła ból, szarpiący ból w kolanie mimo oszołomienia po lekach, które jej podano. 
Bała się, że ból będzie trwał. Bała się, że się skończy. Roy się mylił: ona już 
wiedziała, że nigdy nie zatańczy roli Dulcynei.
— Dobrze.
Cani spojrzał na panią Lomax, która skinęła głową i położyła palce na klawiszach.
— Może mogłaby pani zacząć od powiedzenia nam, co pani pamięta. Co się właściwie 
stało?
— Ja nie pamiętani... — Palce, które nadal zaciskała na dłoni Roya, zaczęły 
drżeć.
— Zepsuł się pani samochód? — podpowiedział Cam.
— Tak. Jechałam z Filadelfii spotkać się z Royeni. Chciałam... — Nie mogła 
jednak mówić o balecie, o zespole, o mających się spełnić marzeniach. —Ja się 
zgubiłam, skręciłam nie w tę stronę.
Uśmiechnęła się do brata.
— Pewne rzeczy się nie zmieniają.
Bał się, że się rozpłacze, w odpowiedzi ścisnął więc tylko dłoń siostry.
— Spojrzałam na mapę i zorientowałam się, że jestem zaledwie o kilka mil od 
Emmits... Emmist...
— Emmitsboro — podsunął Cam.
Potrząsnęła głową. Między nią a jej pamięcią zaciągnięto jakby czarną zasłonę. 
Cienką, ale szczelną.
— Samochód... — Zaniknęła oczy i znowu pokręciła głową. — Tam była kobieta.
Słyszała w głowie głos — przestraszony, drżący. I te delikatne palce na twarzy...
— Potrzebowałam jej pomocy.
— Czemu?
— Bałam się.
— Czego?
Lisa jeszcze raz potrząsnęła głową.
— Pamiętam tylko, że się bałam. Trzeba było się śpieszyć. Musiałyśmy uciec...
— Przed czym?
Oczy dziewczyny wypełniły się łzami, a to zranione zaszczypało ją mocno.
— Nie wiem. Czy była tam jakaś kobieta, czy tylko ją sobie wyobraziłam?
— Nie, rzeczywiście była tam dziewczyna.
Były takie chwile, gdy musiał ufać swojemu instynktowi.
— Proszę poczekać — powiedział i poszedł do drzwi. — Ciare?
Podbiegła natychmiast. Spojrzała na niego.
— Pozwolisz mi do niej pójść?
— Musisz się przygotować na dwie rzeczy: po pierwsze, ona jest w złym stanie. Po 
drugie, wszystko, co mówi się w tym pokoju, będzie zapisane.
W porządku.
— Nie musisz tam wchodzić. — Wciąż zastępował jej drogę. — Możesz mieć adwokata, 
zanim zaczniesz mówić.
Popatrzyła na niego długo, uważnie.
— Nie potrzebuję adwokata.
Minęła go zniecierpliwionym krokiem, a potem zatrzymała się spłoszona, bo 
mężczyzna, który siedział na łóżku Lisy, odwrócił się i spojrzał na nią twardo.
Roy MacDonald wiedział. Wiedział w chwili, kiedy ją zobaczył. To ta kobieta 
potrąciła jego siostrę. Wstał szybko i podszedł do drzwi.
— Co pan sobie wyobraża, do cholery! Nie chcę, żeby nawet zbliżała się do mojej 
siostry.
259
— Panie MacDonald...
— Nie chcę jej tu — przerwał Camowi z wrogim spojrzeniem. — Nie wystarczy, że 
wpakowała tu moją siostrę?
— Panie MacDonald, pana siostra była już ranna, kiedy wybiegła z lasu, jeszcze 
przed wypadkiem. Nie chce pan wiedzieć, co się stało?
Roy pohamował się trochę. Był zresztą bardziej przestraszony niż zły. Skinął 
ponuro głową. Po chwili spojrzał na Ciare.
— Jeśli odezwie się pani choć słowem albo ją zdenerwuje, ostrzegam: osobiście 
panią wywalę.
Clare wyczuła, jaka może być reakcja Cama, położyła więc rękę na jego ramieniu.
— Ma pan do tego prawo.
Chciała zobaczyć Lisę. Nalegała na to. Nie przypuszczała jednak, że przejście 
tych kilku kroków w stronę łóżka będzie aż tak trudne. Tak przerażające. Kobieta 
leżąca na szpitalnym łóżku była niemal tak biała jak bandaże, które spowijały 
jej twarz i ręce. Jedno oko przesłaniał opatrunek z gazy, ranną nogę umieszczono 
w czymś, co przypominało Clare niewielkie rusztowanie.
— Liso? — Ciare zacisnęła usta i złapała się poręczy łóżka. Jestem Clare Kimbail.
Lisa popatrzyła na nią i nagle zaczęła oddychać szybciej. Podniosła się, 
próbowała usiąść. Brat znalazł się przy niej natychmiast, podsunął jej poduszki 
pod plecy.
— Nic się nie bój, kochanie, nic ci się nie stanie. Ona już stąd idzie.
— Nie! — Lisa zacisnęła rękę na dłoni Clare. — Ja cię pamiętam.
— Przykro mi. Tak strasznie mi przykro... — Clare ledwo mogła mówić, bo łzy 
zaczynały ją dławić. Zrobiła bezradny gest. — Wiem, że nie mogę nic zrobić, nie 
mogę tego naprawić. Ale chcę, żebyś wiedziała, że czego tylko byś potrzebowała, 
czego byś nie chciała...
— Tym zajmą się prawnicy — uciął Roy. — To nie jest dobry moment, żeby 
oczyszczać swoje sumienie.
— Tak, ma pan rację. — Ciare starała się uspokoić. — Liso...
— Ja cię pamiętam — powtórzyła ranna. — Uratowałaś mi życie.
Ręka znowu zaczęła jej drżeć, złapała więc Ciare mocniej.
— Byłaś tam, na drodze. Oni chcieli mnie zabić, ci ludzie. W lesie. Widziałaś 
ich?
Clare pokręciła przecząco głową.
Skąd wzięłaś się w lesie, Liso? — zapytał cicho Cani.
— Nie wiem, nie pamiętam. Biegłam. Zgubiłam latarkę, moją latarkę. — Jej ręka aż 
podskoczyła. — Uderzyłam go nią i uciekłam. Myślałam, że mnie zgwałcą... Biegłam. 
Było tak ciemno w tym lesie. Nic nie widziałam. ...Zza mnie... I upadłam. On był 
na mnie. Och, Boże, moja noga. Moje kolano! Boli. Roy...
— Jestem, malutka.
— Bolało. Czułam zapach krwi. Mojej krwi. Widziałam jego oczy. On mnie chciał 
zabić. On śpiewał i chciał mnie zabić. Dusił mnie, i ja nie mogłam oddychać. 
Umierałam, ale się wyrwalam. Było ich jeszcze wielu, a ja biegłam. Noga tak 
okropnie mnie bolała. Wiedziałam, że nie mogę daleko uciec i że oni mnie złapią. 
Znajdą. Było światło, musiałam dobiec do światła. Ktoś krzyczał. Twój samochód... 
Spojrzała na Clare.
— Moje światła powiedziała Clare — Wpadłam na ciebie samochodem.
— Nie, to ja wpadłam na ciebie. Bałam się, że się nie zatrzymasz, a oni mnie 
gonili. Więc wyskoczyłam przed samochód, żebyś stanęła. Przewróciło mnie. 
Wsadziłaś mnie do samochodu. Wywiozłaś mnie.
— Liso — Cam powiedział to bardzo cicho — czy widziałaś mężczyznę, który cię 
zaatakował?
— Czarny...
— On był czarny?
— Nie, nie sądzę... Był ubrany na czarno. W długi czarny płaszcz z kapturem. I 
oczy... Widziałam jego oczy.
— Coś jeszcze? Kolor włosów, kształt twarzy, może głos?
— Tylko oczy. Myślałam, że patrzę w piekło. — Zaczęła płakać, zakrywając zdrowe 
oko dłonią.
Starczy na dzisiaj. — Cam itak przekroczył już czas, który dał mu lekarz. — 
Wrócę jutro. Gdybyś sobie coś przypomniała, cokolwiek, proszę mnie wezwać.
— Proszę! — Nie wypuszczała dłoni Ciare. — Chcę ci podziękować. Nigdy nie 
zapomnę, jak zobaczyłam nad sobą twoją twarz. To mi pomoże. Przyjdziesz jeszcze?
— Oczywiście.
Ciare wyszła na uginających się nogach. Za drzwiami musiała się zatrzymać, 
zakryła twarz dlońmi i starała się uspokoić.
— Chodź, Chudzielcu, znajdę ci jakieś krzesło.
— Nic mi nie jest. Powiedz mi, w jakim ona jest stanie? To znaczy... fizycznie.
— Ma podrapaną rogówkę, lekarze sądzą, że nie będzie trwałych uszkodzeń, ale 
jeszcze trochę za wcześnie, by stwierdzić to na pewno. Ma potłuczone żebra, no i 
podrapane gardło. Trudno jej będzie mówić jeszcze przez parę dni.
— A noga? Ciare zauważyła, że starał się ominąć ten temat. — Bardzo źle?...
— Nie wiedzą.
Będziesz mi zabraniał się z nią widywać?
— O tym musi zadecydować lekarz.
— Przepraszam. — Roy zamknal za sobą drzwi. — Panno Kimbail... Powinienem panią 
przeprosić.
— Wcale nie. Mam brata, myślę, że w takich okolicznościach zachowałby się tak 
samo. Zostawię swój numer w pokoju pielęgniarek, niech pan zadzwoni, gdyby 
siostra chciała się ze mną zobaczyć.
— Dziękuję.
Zwrócił się do Cama.
— Chciałbym wiedzieć o każdym pańskim kroku. Chcę, żeby ci ludzie, co zrobili to 
mojej siostrze, zapłacili za to! — Wszedł z powrotem do pokoju i zamknął drzwi.
— Muszę jeszcze parę spraw załatwić. — Cam walczył z pokusą, by rozmasować ból, 
który zaczynał pulsować mu w skroniach. — Dasz sobie radę?
— Tak.
— Być może będziemy jeszcze musieli porozmawiać. Oficjalnie.
Skinęła głową.
Wiesz, gdzie mnie szukać, szeryfie.
Odeszła, zostawiając go samego.
Rozdział XVII
Sally Simmons wjechała na stację Amoco, ale tak naprawdę nie potrzebowała 
benzyny. Przyjechała tu ze względu na Erniego Buttsa. To, co do niego czuła, 
wprawiało ją nieraz w zakłopotanie. Wstydziła się tego, a jednocześnie 
podniecało ją to.
Przez wszystkie tygodnie, kiedy chodziła z Joshem, pozwalała się dotykać tylko 
powyżej pasa. Pozwoliła na to, by zdjął jej bluzkę, nawet na to, by dotknął 
rozpalonymi ustami jej piersi — ale stawiała zdecydowany opór, gdy jego dłoń 
sunęła w stronę zapięcia jej dżinsów.
Nie była taka głupia, o nie, i wiedziała dobrze, że inne dziewczyny z grupy 
dopingującej szkolną drużynę miały już tę wielką chwilę za sobą. Ale SaUy była 
romantyczna — jak książki, które czytała — i zawsze wyobrażała sobie, że zakocha 
się gwałtownie, szaleńczo w kimś podniecającym, zbuntowanym, i 
najprawdopodobniej nieodpowiednim.
Ernie był właśnie kimś takim.
Był nawet przystojny, w dziwny, lekko przerażający sposób — Sally wyobrażała 
sobie, że tak musiał wyglądać HeathclifT, jej ulubiony tragiczny bohater. Czuła, 
że Erie jest narwany, ale to tylko dodawało mu uroku. Łatwiej było przekonać 
samą siebie, że jest w nim zakochana. A on w niej.
Matka rozmawiała z nią bardzo szczerze o seksie, kontroli narodzin, 
odpowiedzialności i konsekwencjach uprawiania miłości. Zagrożenie AIDS, nie 
chciane ciąże, perspektywa aborcji — w połączeniu z pragnieniem, by pójść na 
studia i zostać dziennikarką — wszystko to sprawiało, że Sally umiała zachować 
zimną krew przy Joshu.
Za to przy Erniem.
Kiedy zabrał ją do siebie do pokoju, wszystkie myśli o odpowiedzialności, 
przyszłości, wszystkie przestrogi matki po prostu uleciały jej z głowy.
Zapalił czarne świece, włączył muzykę, od której w Safly zawrzało. Nie prosił. 
Nie żartował i nie marudził jak Josh. Odnosił się do niej szorstko, co ją z 
początku przerażało. A potem robili rzeczy... rzeczy, o których matka nigdy jej 
nie mówiła. Rzeczy, od których krzyczała, szlochała... Których była coraz 
bardziej spragniona.
Samo myślenie wystarczało teraz, by była wilgotna, by drżała.
Wracała do niego, noc w noc, tłumacząc się pracą z chemii,
która już dawno przestała ją obchodzić. Potrzebowała go, ślepo,
z całych sił. I bała się. Wiedziała —jak każda kobieta — że odsuwa
się od niej, że czasem myśli o kimś innym, nawet w chwilach gdy
w nią wchodzi.
Chciała się upewnić. Potrzebowała pewności.
Zatrzymała się przy pompie i wysiadła, wiedząc dobrze, że w swoich króciutkich 
szortach i obcisłej bluzce wygiąda najlepiej, jak może. Była słusznie dumna ze 
swoich nóg — miała zdecydowanie najdłuższe i najzgrabniejsze nogi w całej grupie. 
Udało jej się znaleźć papiloty matki, a potem spędziła godzinę nawijając włosy 
na wałki tak, że teraz były masą drobnych loczków.
Czuła, że wygląda na kobietę dojrzałą i szykowną.
Kiedy pojawił się Ernie, oparła się z uśmiechem o drzwiczki samochodu.
— Cześć.
— Cześć. Chcesz zatankować?
— Tak. — Starała się nie czuć rozczarowania, chociaż jej nie pocałował. Przecież 
w szkole nawet nie trzymał jej za rękę. — Cieszę się, że już piątek.
Patrzyła, jak Ernie wsadza końcówkę węża do zbiornika paliwa. Mial długie, 
kościste palce. Pamiętała dobrze...
— Jeszcze tydzień i kończymy.
— Aha.
No i co z tego, pomyślał Ernie.
Wytarła wilgotne dłonie o szorty.
Mary Alice Wesley urządza przyjęcie na zakończenie roku. Powiedziała, że mogę z 
kimś przyjść. Pójdziesz?
Spojrzał na nią dziwnie, badawczo.
— Nie chodzę na imprezy. Ile chcesz tej benzyny?
— Nalej do pełna. — Oblizała usta. — Idziesz jutro na paradę?
— Mam lepsze rzeczy do roboty niż stanie i gapienie się, jak kupa idiotów 
paraduje po ulicy.
Ona miała zamiar iść i zabolało ją, że Ernie o tym zapomniał. Dziadek przyjedzie 
aż z Richmond z kamerą wideo i nagra jej ostatni występ w drużynie Emmitsboro 
High. Nie chciała jednak teraz o tym wspominać.
— Potem będziemy robili piknik u nas w ogrodzie. Tylko hamburgery i takie tam... 
Może chciałbyś przyjść.
Tak zupełnie nie był tym zainteresowany, że nawet nie wyśmiał pomysłu: miałby 
siedzieć w ogrodzie Sally, żuć hamburgery i popijać lemoniadę?
— Pracuję.
— Ach... No cóż, będziemy siedzieć przez cały dzień, więc gdybyś miał czas... — 
Jej głos załamał się, bo Sally poczuła się upokorzona. — Mam samochód na dziś 
wieczór, więc gdybyś chciał się przejechać po pracy...
Spojrzał na nią znowu i wyjął wąż z haku. Zdaje się, że bak Sally także robi się 
pusty, pomyślał. Jest napalona. Gdyby tylko chciał, padłaby na kolana i 
obciągnęłaby mu tu i teraz, był tego pewien.
— Może podjechałabyś o wpół do dziesiątej, zobaczymy, w jakim będę nastroju, 
dobra?
— Dobrze.
— Piętnaście pięćdziesiąt za benzynę.
— Tylko wezmę pieniądze...
Pochyliła się, by sięgnąć po portmonetkę, i w tej właśnie chwili na stację 
zajechała Ciare. Ernie natychmiast zapomniał o Sally.
— Hej, Ernie. Nalać?
— Tak. — Uśmiechnęła się, starannie omijając wzrokiem pentagram. — Nie widziałam 
cię już od kilku dni.
264
— Byłem zajęty.
— No, myślę. — Podparła twarz na dłoni. Wracała właśnie ze szpitala, z kolejnej 
wizyty u Lisy MacDonald. Była zmęczona, ale przestało już ją dręczyć poczucia 
winy. — Musisz mieć mnóstwo roboty, za tydzień zakończenie roku.
— Twoi przyjaciele wciąż jeszcze tu są.
— Zostaną na jutrzejszą paradę. Będziesz?
Jedyną odpowiedzią było wzruszenie ramion.
— Za nic bym jej nie opuściła — ciągnęła Clare. — Podobno mają sprzedawać 
smażone pączki. Uwielbiam je.
— Ernie, tu są pieniądze. — Sally stanęła między nimi. Odrzuciła długie włosy i 
spojrzała na Clare ponuro. — Widzę, że masz klientów, więc wpadnę później.
— Pewnie.
Ciare patrzyła w ślad za dziewczyną, która wsiadła do samochodu i odjechała.
— Więc... kto to jest?
— Sally? Nikt.
Sally Simmons? Zaśmiała się sięgając po portfel. — Chryste, pamiętam, jak się 
nią opiekowałam. Pojadę lepiej do domu, poszukam pledu i fotela na biegunach.
Zapłaciła mu, czuła teraz dużą ulgę. Trudno o coś normalniejszego niż chłopak z 
zazdrosną dziewczyną.
— Do zobaczenia, Ernie.
— Do zobaczenia.
Ciare odjechała. Zacisnął palce na pentagramie.
Potrzebowali informacji, za wszelką cenę. Ile wiedziała ta MacDonald? Kogo 
widziała? Jedni drugim zadawali szeptem palące pytania, strach rósł. Przywódca 
wiedział dobrze, że strach prowadzi do popełniania błędów.
Informacje zostaną zebrane, jak zawsze.
Byli tacy, którzy więcej mówili o Clare Kimball niż o ofierze, której udało się 
zbiec. O Ciare, która przeszkodziła im, zabierając kobietę przeznaczoną na 
ofiarę. O Ciare, która zignorowała lub nie zrozumiała ostrzeżenia w postaci 
zwłok kota podrzuconych na schody. O Ciare, która w dzieciństwie złamała tabu 
świętego kręgu
i która widziała więcej, niż jej dziecinny umysł był w stanie zapamiętać. O 
Ciare, która stworzyła podobiznę Pana z metalu i ognia. Niektórzy opowiadali się 
za nią, inni — przeciw. Wynik był już jednak przesądzony. Czas przyglądania się 
i ostrzeżeń dobiegał końca. Nadchodził czas czynów. Niektórzy pewnie wybraliby 
róże. Cani doszedł jednak do wniosku, że w przypadku Ciare oklepane sposoby nie 
będą skuteczne. Długo zastanawiał się, czy w ogóle powinien czegoś próbować. To 
była kwestia durny. Nic jednak lepiej niż depresja nie wytrąci mężczyzny z 
twardych postanowień — i zmusi do działania. Coraz trudniej przychodziło mu 
przekonywać samego siebie, że wszystko, co działo się w miasteczku, miało swoje 
źródła gdzieś poza nim. Za każdym jednak razem, gdy szedł czy przejeżdżał przez 
Emmitsboro, gdy stal na ulicy — pomysł, że właśnie tu mógłby się kryć morderca, 
albo coś jeszcze gorszego... pomysł ten wydawał się Camowi niedorzeczny.
Lisa MacDonald była jednak prawdziwa. Stanowiła pierwszy ważny ślad. Dostarczono 
mu też raport z laboratorium. Część krwi na jej ubraniu nie należała do Lisy — 
jej krew była grupy 0, inna krew zaś—A.
Spod jej paznokci pobrano malutkie kawałeczki skóry — należała do mężczyzny rasy 
kaukaskiej — znaleziono też czarne bawełniane włókna. Razem z Budem i Mickiem 
przeszukali zachodni kraniec Lasu Doppera, w pobliża miejsca, gdzie Ciare wpadła 
na Lisę. Znaleźli krwawy ślad, ślady walki i pogoni. Sprawa wymagała 
pogłębionych analiz, a to oznaczało, że Cam będzie musiał poprosić burmistrza o 
dodatkowe, awaryjne fundusze na śledztwo.
Marzył o kilku godzinach bez zastanawiania się nad sprawą i dowodami, bez 
konieczności pamiętania o tym, że będzie musiał pójść do szpitala i znowu 
dowiadywać się, czy Lisa nie przypomniała sobie czegoś więcej...
Ciare pracowała. Widział światło w jej garażu, chociaż był dopiero zmierzch. 
267
Przejeżdżał kolo jej domu parę razy w ciągu ostatnich dni, i zawsze ją tani 
widział, pochyloną nad stołem. Tym razem jednak wjechał na podwórze.
Zauważył, że jest z nią Alice. Dziewczyny rozmawiały, gdzieś w tle słychać było 
A Day in ihe Lfe Beatlesów.
— Nie stój tak, pochodź trochę. Lepiej mi się rzeźbi, jak jesteś
w ruchu.
— Myślałam, że jak się pozuje, trzeba stać nieruchomo. — Mice pochlebiało, że 
pozowała przyjaciółce, ale wolałaby być inaczej ubrana, nie w swój kelnerski 
mundurek. Czy to będzie jedna z tych nowoczesnych rzeźb i nikt się nie domyśli, 
że to ja?
— Ja będę wiedziała, że to ty. — Ciare cierpliwie ugniatała, modelowała glinę. — 
Chcę, żeby to było bardzo płynne. Zrobię odlew w brązie, kiedy forma będzie 
gotowa.
— Mama kazała odlać w brązie dziecinne buciki Lynette i moje. — Odwróciła się z 
uśmiechem. — Cześć, Cam.
— Dajesz się uwiecznić, Alice?
Zachichotała.
— Zdaje się.
Ciare bała się, że dłonie zaczną jej drżeć, zdjęła je więc z gliny.
— Mogę coś dla ciebie zrobić, szeryfie?
Zimna jak lód, pomyślał marszcząc brwi.
— Może tak.
Wziął ją pod ramię i pociągnął za sobą.
— Chodź.
— Co ty sobie, do diabła, wyobrażasz?! Ja pracuję. — Machnęła
w jego stronę upapraną gliną dłonią. Cam ciągnął ją na podjazd,
a Alice patrzyła na to wszystko szeroko otwartymi oczami. Słuchaj,
Rafferty, ja nie muszę tolerować tej twojej... policyjnej brutalności.
— Nie bądź takim nudziarzem, Chudzielcu.
Doprowadził ją wreszcie do pikapa Buda i pociągnął w stronę
skrzyni.
— Przywiozłem ci prezent.
Wewnątrz leżał pień z sękiem, nawet bardziej imponujący, niż Ciare pamiętała.
— Och, Boże! — Nie zdążył jej nawet podsadzić, a ona już się wspinała na 
ciężarówkę. Pochyliła się nad pniem i pogłaskała go z zachwytem. — Jest piękny — 
mruknęła, wyobrażając sobie, jakie kryje możliwości.
— To kawał drewna... — Mice była rozczarowana i rozbawiona jednocześnie.
— To tajemnica — odparła Ciare i wyzwanie, i prezent.
Zaśmiała się, widząc wyraz twarzy Mice.
— Wiesz co? Za rok, albo coś koło tego, kiedy już będzie można w nim rzeźbić, 
zrobię ci z niego miskę.
— Będzie mi miło — powiedziała grzecznie Alice, sprawiając, że Ciare znowu się 
roześmiala.
— Poczekajcie tylko, niech Angie to zobaczy.
Clare przysiadła na piętach i posłała Cam owi ostrożne spojrzenie. Nic nie mówił, 
patrzył tylko na nią, opierając się o bok ciężarówki.
— Rafferty? Ale mi numer zrobiłeś...
— Trudne czasy, Chudzielcu, trudne decyzje. Pomyślałem, że jeśli ci go przywiozę, 
będziesz musiała się do mnie odezwać. — Uniósł ręce. — Mam ci z tym pomóc?
— Poradzę sobie.
Kiedy jednak zaczęła schodzić z ciężarówki, Cam złapał ją w pasie, postawił na 
ziemi, obrócił tak, by na niego patrzyła, a potem czekał na cios.
Masz błoto na rękach.
— Glinę. — Do licha, tak niewinny kontakt nie powinien zapierać jej tchu w 
piersiach! — Odsuń się albo wysmaruję ci koszulę.
— Już ją wysmarowałaś. — Przysunął się bliżej, wdychając jej zapach, tak jak lis 
wdycha zapach swojej samiczki. — Co słychać?
— Wszystko w porządku. — Serce biło jej szybko, za szybko, tuż przy jego sercu.
To ja już pójdę. — Mice odchrząknęła. — To znaczy...
polecę już.
— Nie. — Clare wyślizgnęła się z objęć Cama. — Chciałabym posiedzieć nad tym 
jeszcze godzinkę, chyba że jesteś za bardzo zmęczona.
— Nie, nie jestem. Ale w takim małym miasteczku nie opłaca się zadzierać z 
szeryfem.
— To logiczne — rzekł Cani i złapał Clare za ramię. — Czemu me wejdziemy do 
środka i nie pogadamy?
Zastanawiała się właśnie czy się zaśmiać, czy skląć ich oboje, gdy na podjazd 
wjechał samochód.
269
— Hej! — Klakson zatrąbił, z okna samochodu wyjrzała roześmiana twarz. — 
Znajdzie się tu jakieś miejsce na noc?
— Blair! — Ciare popędziła w stronę brata z otwartymi ramionami.
Blair wysiadł z samochodu, spojrzał na dłonie siostry L.. cofnął się o krok.
— Tylko mnie nie dotykaj.
— Co ty tu robisz?
— Pomyślałem, że wpadnę na paradę. Cam? — Wyciągnął spod siedzenia sporą torbę. 
— Przyszedłeś z wizytą, czy zamierzasz aresztować moją siostrę?
Wpakowanie jej do aresztu domowego mogłoby być nawet niezłym pomysłem, ale Cam 
nic nie powiedział. Uśmiechnął się tylko i wyciągnął do Blaira rękę.
— Przywiozłem coś dla niej. — Przesunął palcem po klapie marynarki Blaira. — 
Aleś się odstawił.
— Pracowałem do późna i nie miałem czasu się przebrać. Alice, miło cię widzieć.
— Cześć, Blair. — Przeklinała się za to, że się rumieni. — Ciare nic nie mówiła, 
że przyjeżdżasz.
— Bo nie wiedziała. No — potargał włosy siostrze — co tani słychać?
Ciare zerknęła na Cama, potem gdzieś w bok.
— Można chyba powiedzieć, że sporo się tu działo. Angie i Jean-Paul tu są.
— Tutaj? — Blair uniósł brwi. — W Emmitsboro?
— Siedzą już prawie tydzień i myślę, że zaczynają porastać mchem. Posłuchajcie, 
może byśmy tak weszli do środka? Zrobię coś do picia.
— Świetnie.
Cam położył dłoń na ramieniu przyjaciela, zanim Blair podążył za siostrą.
— Mógłbyś mi najpierw pomóc z tym prezentem?
— Prezent?... Oczywiście.
Odstawił torbę i zajrzał do naczepy.
— To kawał drewna.
— Aha.
— Naprawdę duży kawał. — Spojrzał na Cama błagalnie. — Ten garnitur jest w 
pięćdziesięciu procentach z jedwabiu.
Cam wyszczerzył zęby w uśmiechu, otworzył klapę naczepy i wskoczył do środka.
— Nie nudź, Kimbail.
— Cholera.
Blair także wlazł na ciężarówkę i pochylił się nad pniem.
— Na co to? Dostanę skurczu.
— To na zgodę. Ciare jest na mnie wściekła.
—0?...
— To dłuższa historia. Poczekaj, zejdę pierwszy. Chryste, złap go lepiej, dobra? 
— Blair omal nie spuścił mu pniaka na nogę. — Może będziesz tym zainteresowany — 
ciągnął, gdy taszczyli pień na podwórko.
— Rafferty, ja żyję z historii.
Wpadłbyś do mnie do biura jutro, po paradzie? Chętnie. Powinienem o czymś 
wiedzieć?
— Sypiam z twoją siostrą. — Wzrok Cania napotkał okrągłe ze zdumienia oczy 
Blaira. Przez chwilę mierzyli się spojrzeniem ponad kawałem drewna, który 
kołysał się w ich rękach. — Pomyślałem, że o tym powinienem powiedzieć ci na 
samym początku.
— Jezu, Cam, i co chcesz, żebym powiedział?
— Myślę, że gratulacje byłyby lekką przesadą. Połóżmy to tu.
Jęknął, gdy złożyli wreszcie pień pod ścianą garażu. Przyglądał się Blairowi, 
który otrzepywał ubranie.
— Chcesz mi przyłożyć?
— Właśnie się zastanawiam.
— Zanim to zrobisz, powiem ci może coś, czego jeszcze nie zdążyłem jej 
powiedzieć. Ja ją kocham.
Po dłuższym milczeniu Blair wsadził ręce do kieszeni.
— No cóż...
Zawsze mówiłem, że masz talent do słów.
Blair był zupełnie zbity z tropu, czuł się dość głupio. Przesunął dłonią po 
włosach.
Kiedy to się wszystko stało?
— Żebym to ja wiedział...
Blair wypuścił powietrze.
— Może powinniśmy wejść do środka i rzeczywiście się napić.
— To idź. — Cam zerknął w stronę domu. — Jeśli chodzi o mnie, ona jeszcze nie 
jest gotowa.
271
Zaczął iść do pikapa, gdy usłyszał, że Blair go woła.
— Carn? To nie Sarah Hewitt.
Canieron szarpnął drzwiczki.
— Nikt nie wie o tym lepiej niż ja.
Ale to właśnie do Sary musiał teraz pojechać.
Knajpa Clyde”a była bardzo pusta, jak na piątkowy wieczór. Ludzie byli 
podenerwowani. żony domagały się, aby ich mężowie wracali z pracy prosto do domu 
— czy był koniec tygodnia, czy nie. Jeśli kobieta nie może już spokojnie chodzić 
po szosie, skąd można wiedzieć, co ją czeka we własnym domu?
Zostało tylko kilkoro stałych klientów. Less Gladhill siedział przy barze, 
walcząc z piwem i z niestrawnością, której nabawił się jedząc sztukę mięsa „U 
Marty”. Kłótnia z żoną sprawiła, że chciał coś zrobić i znaleźć pocieszenie poza 
domem. I tak wszyscy wiedzieli, że w razie czego Duża Barb Gladhill poradzi 
sobie i z dziesięcioma napastnikami.
Cam przyglądał się znajomym twarzom. Zapamiętywał nie tylko tych, którzy tu 
przyszli: ważne było także, kogo nie było.
Mały ruch — rzekł do Clyde”a.
Barman skrzywił się tylko.
— Przyszedłeś, żeby mi to powiedzieć, czy chcesz piwa?
— Daj mi Rolling Rock.
Skunk Haggerty siedział jak zwykle w kącie i jak zwykle trzymał w ręku szklankę 
Johnnie Walkera. Czekał, aż Reya skończy zmianę „U Marty”. Chłopak Doppera, 
który przyjechał z college”u na weekend, sączył powoli piwo i marzył, że 
poszczęści mu się z Sarą Hewitt.
Nikt nie włączył szafy grającej i z salki na tyłach wyraźnie słychać było 
uderzenia kul bilardowych.
Cani zaczą pić piwo. Less Gladhill podszedł do niego i beknął.
— Cholerna cebula. Clyde, niech to cholera, daj jeszcze piwko.
— Jedziesz do domu? — zapytał Cam niewinnie.
— Mogę utrzymać szklankę.
— Jazda po pijanemu? Dobrze cito zrobi.
— No to się przejdę, do cholery. — Less rozczulił się nad sobą i zaczął pić piwo, 
siorbiąc przeraźliwie. Bóg jeden wie, że starczy
272
mu już gderania, ma tego dość w domu. Co w tym dziwnego, że szuka innych kobiet, 
skoro ma za żonę takie babsko. — To pieprzona szkoda, że nie można się już napić, 
żeby cię ktoś nie zanudzał.
— Miałeś ciężki dzień? — Cani popijał od niechcenia, ale jego spojrzenie skupiło 
się na bandażu, który spowijał lewą rękę Lessa. — Zraniłeś się?
Less przekręcił dłoń i stęknął. Spodziewał się tego pytania i przygotował już 
odpowiedź.
— Poparzyłem sobie rękę, kurna, na cholernej rurze.
Camowi niedobrze się zrobiło na myśl, że rano będzie musiał sprawdzić historię 
Lessa.
— Kiepsko.
Gladhill upił trochę piwa, beknąl znowu i westchnął.
— Wkurzony jestem, mieliśmy dziś grać w pokera. Stara Roody”ego nie spuszcza go 
z oka po zmroku, Skunka jaja ciągną do tej wydry Reyy. Sam Poffenburger sypia w 
salonie swojej byłej żony, dokąd to się nie uspokoi, a George Howard, na litość 
boską, Gorge lata po swoim terenie z psami. Ta cała sprawa narobiła tyle 
zamieszania.
— To fakt.
— Ta babka w szpitalu mówiła ci coś ciekawego?
— Jeśli zacznę gadać o świadkach, to mnie wyleją z roboty. — Znów pociągnął łyk. 
— Mogę ci tylko powiedzieć, że trafiam na mnóstwo przeszkód...
Patrzył na Lessa jak gliniarz. Obaj zdawali sobie z tego sprawę.
— ... a jak się tak często wali w ścianę, to ona się w końcu przewraca. Powiesz 
mi, gdzie byłeś we wtorek wieczorem, między wpół do dziesiątej a jedenastą?
— O co ci chodzi, cholera?
— To moja praca. — Cam podniósł kufel. — Czasami łatwiej to robić nad piwem niż 
w biurze.
— Kurna...
— To rutyna, Less. Nie jesteś pierwszym, z którym gadam, i nie ostatnim.
— I tak mi się to nie podoba. — Gladhill przyciągną,ł do siebie miseczkę 
orzeszków i zaczął je tłuc zdrową ręką. Chciał pokazać, że jest wkurzony, nie że 
się boi.
273
— Mnie też nie, więc czemu mi już nie powiesz, tak, żebyśmy mogli spokojnie 
wypić to piwo?
— Jak już musisz wiedzieć, byłem u Charliego Griffltha, robiłem mu jego 
cayaliera w jego własnym garażu. Spojrzał przez ramię na Skunka. — Nie 
powinienem robić nic na boku, i jeśli on się dowie, dostanę w dupę.
— Nikt nie mówi, że ktokolwiek się dowie. Ale będę musiał pogadać z Charliem.
— A idź, kurwa, do niego, szeryfie. A teraz, jeśli można, chciałbym popić w 
spokoju.
Cam wziął swój kufel i przeniósł się do sali bilardowej. Gliniarze tracą 
przyjaciół — dobrze o tym wiedział. Lepiej ich tracić w ten sposób niż od kuli.
Sarah grała w p00! z Dayeyem Reederem, tyczkowatym stolarzem o końskiej szczęce. 
Reeder miał złote ręce, ale móżdżek ptasi. Przyłączał się czasem do Cama, Blaira 
i innych w czasie ich wypraw do lasu. Był od nich o parę lat starszy, szkołę 
skończył dopiero gdy miał dwadzieścia lat. Posuwał jedną z dziewczyn Lawrence”a 
i do dwudziestego drugiego roku życia zdążył się już ożenić i rozwieść.
Cam wiedział, że Dayey jest jednym ze stałych klientów Sary. Nie wiedział 
natomiast, które z nich dwojga bardziej zasługuje na współczucie.
— Cześć, Dayey.
— Cześć. — Stolarz uśmiechnął się bobrzyni uśmiechem i jednym uderzeniem posłał 
do bocznej kieszeni kulę numer trzy. — Zagrasz o piwo?
— Ostatnim razem, jak żeśmy tak grali, ty się spiłeś, a ja zbiedniałem.
Dayey zachichotał w swój zwykły, dziewczęcy sposób, a potem sprzątnął ze stołu 
kule numer cztery i pięć.
— Wygrałbym.
— Więc ja pasuję.
Sarah uśmiechnęła się i powoli, uwodzicielsko, przesunęła dłonią po swoim kiju.
— Masz może na myśli inne zabawy?
— Jasna cholera! — Tym razem Dayey spudłował. — Twoja kolej, Sarah.
— Smutno tu bez muzyki. — Cam wyjął z kieszeni parę
dolarów. Idź może po drobne, Dayey i włącz coś. A jak już tam pójdziesz, strzel 
sobie piwo.
— Chętnie. — Reeder odszedł skwapliwie.
— Cóż... — Sarah pochyliła się powoli nad stołem, przyjrzała kulom i strzeliła. 
— Jak to miło, że gotów jesteś dać pięć dolarów, żeby ze mną pobyć sam na sam.
Odrzuciła włosy z czoła, spojrzała na niego i oblizała górną wargę.
— Chcesz zagrać?
— Chcę ci zadać parę prostych pytań, Sarah. I oczekuję prostych odpowiedzi.
— Mnun, ten oficjalny ton mnie rozgrzewa.
— Przestań. — Chwycił ją za ramię i zmusił, by się wyprostowala. — Co miałaś na 
myśli mówiąc, że nie znam tego miasta?
Dotknęła jego torsu.
— Kochanie, tak długo cię nie było... Wszystko się zmienia.
— Pieprzysz, Sarah. To nie ma nic wspólnego z moim wyjazdem.
Wzruszyła ramionami i zamierzała się odwrócić, ale Cam ją przytrzymał.
— No już! — Oczy jej zapłonęły. — Lubię tak ostro. Pamiętasz?
— Chlapnęłaś coś o Parkerze. Co wiesz o jego wyjeździe?
Miękkim ruchem wsunęła kolano między jego nogi.
— A co powinnam wiedzieć?
— Odpowiedz, Sarah. Dzieją się tu rzeczy, które się dziać nie powinny.
— Twojego ojczyma ktoś zatłukł, twoja dziewczyna przejechała jakąś babkę. Co mi 
do tego?
— Odpowiadaj, do cholery! Mów o Parkerze. Czemu wyjechał?
Myślę, że mu się tu znudziło. Skąd ja mam wiedzieć?
— Wiesz, i mało brakowało, żebyś się wygadała. Przychodził do ciebie na górę? 
Złapał ją za włosy i przytrzymał. — Właził po schodach, płacił dwadzieścia 
dolców za numerek?
— A jeśli tak? — Odepchnęła go. — Co ci do tego, z kim się pieprzę?
— Mówił ci coś? Jak już zwlókł z ciebie swoje tłuste cielsko, mówił?
275
— Może... — Wyciągnęła papierosa. Ręce jej drżały, gdy go zapalała. — Mężczyźni 
mówią kobietom takim jak ja dużo rzeczy,
jak lekarzowi czy księdzu. Zaśmiała się i wypuściła dym. — Jest coś, co ty 
chciałbyś mi... powiedzieć?
— Przeżył tu prawie sześćdziesiąt lat, był szeryfem przez więcej niż dwadzieścia 
pięć, a potem spakował się i wyniósł. Czemu?
— Bo ta suka, z którą się ożenił, chciała się przenieść do Fort Lauderdale.
Nie ma ich tam. Nie ma go nigdzie.
— Parker to stare dzieje. — Podniosła do ust kufel Cama i upiła spory łyk. — Nie 
masz się czym martwić? Przecież ciągle masz jeszcze tę sprawę o morderstwo, nie? 
A może nie zamierzasz się tym przejmować?
— Co wiesz? — zapytał miękko. — Kto powiedział ci rzeczy, których nie powinien 
był mówić? Tam na górze?
— Wiem mnóstwo rzeczy. — Odstawiła kufel. — Wiem, kto ma problemy z bankiem, kto 
oszukuje na podatkach i czyja żona nie zrobi tego częściej niż raz na tydzień. — 
Zaciągnęła się dymem. —1 wiem, że wkurzasz mnóstwo ludzi zadając tyle pytań, 
kiedy wszyscy uważają, że powinieneś szukać psychopatów po lesie. Nie mogę ci 
nic powiedzieć, Cam.
— Nie chcesz mi nic powiedzieć.
— Kiedyś bym ci powiedziała. — Podniosła kij i szturchnęła go nim żartobliwie. — 
Kiedyś wiele bym dla ciebie zrobiła. Wszystko mogłoby być dla ciebie znacznie 
prostsze. Kobieta taka jak ja musi się troszczyć o siebie, a ja myślę, że jesteś 
przegrany. Morderstwo, napad, zarżnięte cielaki, wszystko to wydarzyło się po 
twoim powrocie. — Spojrzała na niego chytrze, jak ktoś, kto dużo wie. — Może to 
tobie powinno się zadać parę pytań.
Pochylił się w jej stronę.
— Pomyśl tylko: jeśli wiesz coś, czego nie powinnaś wiedzieć, jestem twoją 
jedyną szansą.
— Ja jestem swoją jedyną szansą — poprawiła. — Zawsze tak było.
Odwróciła się do niego tyłem, znowu pochyliła nad stołem, ale jeszcze raz 
zerknęła na niego.
— Słyszałam, że twoja mama też się pakuje. Ciekawe czemu.
Uderzyła bilą w inne, ustawione w trójkąt kule. Potoczyły się po całym blacie.
W świetle nocnej lampki Ciare wertowała książki ojca. Nie po raz pierwszy. W 
ciągu kilku ostatnich nocy przeglądała je raz po raz, starając się pojąć, jaki 
mogły mieć związek z człowiekiem, którego znała i uwielbiała.
Na strychu znalazła ich sześć. Sześć książek poświęconych — jak by to nazwał 
Jean-Paul — drodze lewej ręki. Pól tuzina książek, bardzo zresztą wymiętych, 
które sławiły, wręcz opiewały wolność niesioną przez satanizm.
Najbardziej zaś przerażało Ciare to, że nie były to brednie nie douczonych 
wariatów. Były sprytnie, przekonująco napisane, wydane przez dobre wydawnictwa. 
Jako artystka Clare uważała wolność ekspresji za rzecz tak samo istotną jak 
swobodę oddychania. Nie mogłaby bez niej żyć. A mimo to, gdy otwierała którąś z 
tych książek, przebiegał ją dreszcz, cierpiała za każdym razem, gdy to czytała. 
Czytała jednak dalej, tak jak musiał czytać jej ojciec — w tajemnicy, we 
wstydzie, w smutku.
Poszukiwał, myślała, Jack Kimbail miał otwarty umysł, był spragniony wiedzy, 
zawsze gotów kwestionować sźatus quo. Możliwe, że satanizmem zainteresował się 
tak samo, jak interesował się polityką, sztuką czy ogrodnictwem.
Siedziała paląc papierosa za papierosem, co jakiś czas przepłukiwała gardło 
zwykłą kranówką — i modliła się o to, by jej serce dało się przekonać tak łatwo, 
jak rozum.
Był człowiekiem, który uwielbiał przeżywać fascynacje i wyzwania, nie lubił 
utartych dróg. Buntownik, myślała uśmiechając się blado, usiłujący się wyrwać z 
ciasnych pęt, które nałożyli mu jego rodzice. Byli zagorzałymi katolikami i 
ojciec często nazywał ich Świętą-Mamą-I-Tatą, jakby stanowili jakąś świętą 
jedność.
Często słyszeli wraz z Blairem jego opowieści o tym, jak w czasie Wielkiego 
Postu musiał wstawać o świcie, by zdążyć na mszę przed pójściem do szkoły. 
Zasypiał w czasie kazań, a matka budziła go kuksańcem. Miał nieskończony zapas 
anegdotek ze szkoły katolickiej — niektóre były okropnie śmieszne, inne trochę 
straszne. Opowiadał, jak rozczarowani i zranieni czuli się jego rodzice, gdy 
odmówił zostania księdzem. Zaśmiewał się, opisując jak jego matka paliła świecę 
za świecą i błagała Najświętszą Panienkę, by jej syn rozpoznał swe powołanie. 
Zawsze jednak, gdy się śmiał, można było wyczuć w tym śmiechu gorycz.
Ciare słyszała też inne historie — nie przeznaczone dla jej uszu. O tym, jak 
jego rodzice zaczęli się w końcu nienawidzić, jak żyli pod jednym dachem, spali 
w jednym łóżku — rok po roku, bez miłości, często wyładowując na nim całe swoje 
rozgoryczenie. Kościół zabraniał jednak rozwodów, a jego rodzice nie umieli 
patrzeć na świat inaczej jak tylko oczami Kościoła.
„Lepiej żyć w nieszczęściu niż w grzechu — powtarzał ojciec z odrazą. — Chryste, 
cóż to byli za hipokryci.”
Jack Kimbali odwrócił się zupełnie od Kościoła, jeszcze zanim się ożenił.
Tylko po to, by wrócić, pomyślała Ciare. Prawie z taką siłą, jak jego rodzice — 
jakieś dziesięć lat później. Minęło jeszcze kilka lat, a Jacka Kimballa można 
było zobaczyć nie tylko z różańcem, ale także z butelką w dłoni.
Czemu? Czy odpowiedź na to pytanie leżała gdzieś w książkach, rozrzuconych teraz 
po jej kołdrze?
Nie chciało jej się w to wierzyć. Nie umiałaby chyba temu sprostać. Ojciec, 
którego znała, był solidny, ambitny, wspaniały. Czy człowiek rozpaczający nad 
chorym krzakiem róży mógłby związać się z sektą, która zalecała składanie ofiar 
ze zwierząt, przelew niewinnej krwi?
To nie do pojęcia.
A jednak... Jednak był sen, który dręczył ją od dzieciństwa. Wystarczyło, by 
zamknęła oczy, i już widziała ojca — ze szklanymi oczami, nagiego, tańczącego 
wokół dołu ofiarnego, z rękami unurzanymi we krwi.
To tylko symboliczne, myślała nerwowo, zgarniając książki na stos. Doktor 
Janowski powtarzał — do znudzenia — że nigdy nie pogodziła się ze śmiercią ojca. 
Sen był po prostu wyrazem przerażenia, żałoby, bólu utraty.
Kiedy jednak Ciare zgasiła światło i leżała w ciemności bezskutecznie starając 
się zasnąć, zdała sobie sprawę, że sen pojawił się na długo przed śmiercią ojca.
Rozdział XVIII
Już wcześnie rano tłumy przybyły do Emmitsboro. Chodniki zapełniły się ludźmi: 
dzieci uciekały rodzicom, nastolatkowie marzyli, że zostaną zauważeni przez 
innych nastolatków, uliczni sprzedawcy zachwalali lemoniadę, hot-dogi i baloniki.
Starsi — lub mądrzejsi — przynieśli sobie składane krzesełka
i ustawili je przy krawężniku. Zabrali też przenośne lodówki
z czymś do picia. Od Dog Run aż do Mousetown nie było
przejazdu, więc gapie musieli wysiąść z samochodów i iść pieszo.
Szczęśliwcy, którzy mieszkali przy głównej ulicy — albo ci, których znajomi przy 
niej mieszkali — siedzieli na swoich świeżo pomalowanych werandach, w cieniu 
markiz. Popijali chłodne napoje z puszek, pogryzali chrupki i romiawiali o 
sąsiadach lub o dawnych paradach.
W ogródkach na tyłach domów wszystko już było gotowe do pikników — ustawiono 
drewniane stoły i przykryto je kolorowymi papierowymi obrusami, którymi lekko 
poruszał letni powiew. Grille zostały doczyszczone, piwo i arbuzy już się 
chłodziły.
Orkiestra Emmitsboro High miała nowego dyrygenta. Wielbiciele dawnego nie mogli 
się doczekać, kiedy będą mogli go skrytykować. Taka mała, ludzka przyjemność.
Od plotek aż huczało. Sprawa śmierci Biffa Stokeya przycichła nieco, odkąd po 
okolicy rozeszły się najnowsze pogłoski o ataku na tę kobietę z Pensylwanii. Dla 
farmerów tematem numer jeden było zarżnięcie cieląt na farmie Doppera. 
Uroczystość dość skutecznie odwracała uwagę mieszkańców od tych ponurych spraw.
Lokalna stacja telewizji z Hagerstown przysłała swoją ekipę. Gdy kamera 
przesuwała się wzdłuż tłumu, mężczyźni wciągali brzuchy, a kobiety poprawiały 
włosy.
Dwunastu wtajemniczonych stało wśród ludzi. Kryli się za kolorowymi flagami i za 
swoim śmiechem, i świętowali po cichu własne święto. Ich oczy mogły się czasem 
spotkać; znaki mogły zostać wymienione. Mogli być niezadowoleni, ale dziś miasto 
należało do nich, choć samo o tym nie wiedziało.
Czarne opaski, które mieli na ramionach, nie miały symbolizować żałoby lecz 
związek z Panem Ciemności. Obchody swojego Dnia Pamięci mieli zacząć tu właśnie, 
przy muzyce błyszczących instrumentów orkiestry i akrobacjach pałeczkami 
wyrzucanymi w górę przez dziewczęta ze szkoły — a skończyć następnej nocy, w 
tajemnym kręgu w lesie.
Ktoś miał zginąć... W ten sposób sekret, który dzielili między sobą, miał 
pozostać sekretem.
Min Atherton puszyła się na trybunie. Lubiła tu siedzieć, patrzeć z góry na 
przyjaciół i wrogów. Kupiła sobie na tę okazję nową bawełnianą suknię, sądząc, 
że duże czerwone irysy na biuście i biodrach dodadzą jej dziewczęcego uroku. 
Żałowała tylko, że tak mocno spięla się paskiem — zwłaszcza że zjadła potem dwa 
talerze pączków — ale jej matka zawsze powtarzała: „Aby być piękną, trzeba 
cierpieć”.
Miała świeżo umyte, ułożone włosy, tak mocno spryskane lakierem, że nie 
poruszyłoby nimi nawet tornado, a cóż dopiero lekko wiejący wietrzyk. Fryzura 
układała się nad jej szeroką twarzą jak wypolerowany hełm.
Tuż obok jej mąż witał się z członkami rady miejskiej. Min była zadowolona, że 
jest taki przystojny i poważny w swoim tabaczkowym garniturze. Nie był do końca 
zadowolony z czerwonego krawata, który mu dobrała, ale przekonała go, że tak 
będzie najlepiej prezentował się w telewizji. A mąż —jak zwykle — poddał się w 
końcu jej perswazji.
Uważała się za doskonałą żonę dla polityka. Kobieta w tle... Cieszyła się władzą, 
którą może sprawować z ukrycia. Dostarczała mu informacji zdobywanych w salonie 
piękności, w czasie rozmów przez płot, podczas jarmarków dobczynności. Mąż 
często klepał ją po dłoni i mówił, że jest lepiej poinformowana niż CIA.
Nie potrzebowała podsłuchu i ukrytych kamer. Umiała wyczuć plotki, tak jak dobry 
pies wyczuwa krew. Umiała przeżuwać zdobytą plotkę przez cały dzień, zanim 
wreszcie ją połknęła.
Jako żona burmistrza miała przecież prawo wszystko wiedzieć.
Patrzyła na hałaśliwy tłum głodnymi oczami.
Oto Siie Ann Reeder — teraz Bowers — w szóstym miesiącu ciąży, choć zamężna 
dopiero od czterech miesięcy. To małżeństwo nie przetrwa dłużej niż pierwsze.
Peggy Knigiit kupuje swoim bachorom watę cukrową i lenioniadę. Zęby im 
powypadają.
Mitzi Hawbaker trzyma na biodrze swoje najmłodsze dziecko i całuje się z mężem — 
z języczkiem!, pomyślała ze zgrozą Min — na środku ulicy.
Prychnęła i odwróciła się — nie tylko od widoku obrzydliwych pocałunków, ale i 
od dzieci. Dzieci... Gdy na nie patrzyła, czuła wewnętrzną pustkę, choć była tak 
objedzona pączkami.
To nie fair, to nie w porządku — wszystkie te młode szmaty rodzą dzieci jak 
królice, rok w rok. A ona ma chore, puste łono.
Nienawidziła ich, co do jednej, za tę ich beztroską płodność.
— Napijesz się czegoś, zanim zaczną, Mm?
Atherton położył dłoń na ramieniu żony. Poklepała ją — to największy wyraz uczuć, 
na jaki publicznie może sobie pozwolić żona — i uśmiechnęła się do niego.
— Chętnie.
Kocha mnie, pomyślała, gdy pośpieszył przynieść jej coś do picia. Wystarczał jej 
za całą rodzinę.
Gladys Finch z niewielką pomocą radnych wdrapała się na trybunę. Na nogach miała 
swoje wygodne, nieładne buty.
— Dobry dziś dzień na paradę. Pamiętasz, jak lalo w zeszłym roku?
— Jest dość ciepło.
Gladys kiwnęła głową, choć miała na sobie przewiewny strój z kory w niebieskie 
paski.
— Nasza orkiestra ma spore szanse na wygraną.
— Uhni.
Min nie podobał się nowy dyrygent, bo wymyślił, że zamiast marsza będą grać 
znane przeboje. Zobaczyła w tłumie Cramptonów i pomachała im — z godnością, 
pomyślała.
281
— Lucy Crampton jest taka mizerna...
— Nowa dieta — rzekła Gladys, denerwując Mm, która wcale o tym nie wiedziała.
— Jest Sarah Hewitt. Spójrz tylko! — Zakryła usta dłonią
w białej rękawiczce, nie dlatego że była zszokowana, ale by nikt nie
widział, co mówi. — Wysokie obcasy i spódniczka, która niewiele
zakrywa... Nie pojmuję, jak jej biedna matka może jeszcze chodzić
z podniesioną głową.
— Mary tak czuwała nad jej wychowaniem!
— Trzeba było dziewczynie raz czy dwa zdrowo przyłożyć pasem. Ależ to Blair 
Kimbali!
— Rzeczywiście. Czyż on nie wygiąda wspaniale?
— Ciekawe, czy przyjechał przez kłopoty swojej siostrzyczki. To nie do 
pomyślenia! — rzekła, zanim Gladys zdążyła cokolwiek powiedzieć — przyprowadzać 
tu tych ludzi.
— Których? — Gladys zerknęła we wskazanym kierunku i ujrzała Jean-Paula i Angie 
wraz z Ciare. — Och, Min.
— Uważam, że to nienormalne. Możesz sobie mówić, co chcesz, Gladys, ale gdyby 
któraś z twoich dziewczynek wbiła sobie do głowy, że wyjdzie za kogoś takiego, 
gadałabyś inaczej. Pamiętam, jaki był skandal, gdy Poffenburger przywiózł tę 
kobietę z Wietnamu.
— Ich najstarsza córka świetnie się uczy — rzuciła Gladys sucho.
— I to wystarczy? — Min pociągnęła z wyższością nosem i odwróciła się w stronę 
męża, który właśnie wchodził na trybunę. — Och, dziękuję ci, James. Właśnie 
pokazywałam Gladys Blaira Kimballa. Czyż to nie miłe z jego strony?
— Tak, rzeczywiście. Jak się masz, Gladys? Doskonale. Słyszałam, że macie w 
środę większe zebranie.
Ludzi bardzo to zajmuje, zwłaszcza teraz, kiedy wzrosły ceny ziemi. Wysypisko 
PofTenburgera na pewno podniesie opłaty i podatki też pójdą w górę.
— Szukamy razem z radą jakiegoś wyjścia. — Atherton zaczął czyścić okulary. — 
Może lepiej wygłoszę już przemówienie, przecież tak naprawdę ludzi interesuje 
przede wszystkim parada.
Podszedł do mikrofonu, zastukał, żeby sprawdzić, czy wszystko działa, i 
odchrząknął. Zebrani zachichotali, gdy głośniki powtórzyły chrząknięcie, ale 
potem wszyscy ucichli.
Mówił o odwadze poległych, o pladze wojny, o Bogu, honorze i ojczyźnie. Byli w 
tłumie tacy, co śmiali się słysząc gorący aplauz. Dla wybranych zmarłych, 
myśleli, zostaje bicz zemsty, honor Pana. Niedługo poleje się świeża krew.
Ernie wcale nie ałuchał przemówienia. Wystarczyło mu, że widział Athertona w 
szkole. Przepychał się teraz przez tłum w poszukiwaniu Clare. Obserwowano go — 
starannie, uważnie — przez ostatnie dni. Podjęto decyzję. Spisano ją. Można było 
sięgnąć po jego duszę.
— Parada zaczyna się koło szkoły — tłumaczyła Ciare przyjaciołom. — Wierzcie mi, 
tam jest teraz dziki bałagan. Dzieciakom poginęły rękawiczki albo buty, a 
niektóre wymiotują po krzakach.
— Świetnie — skomentowała Angie.
— Och, cicho bądź, obrzydliwa nowojorska mieszczko! — Clare objęła przyjaciółkę. 
— Podobno orkiestra Emmitsboro High ma zdobyć nagrodę.
— A co z maszerującymi dziewczynami? — zapytał Jean-Paul.
— Całe tuziny — zapewnił go Blair. — Będziesz miał istną armię maszerujących 
piękności. I dziewczyn z pomponami.
— Och...
— Ciare omal nie została dziewczyną od pomponów.
— Blair, mam cię zabić?
— Serio? — Jean-Paul patrzył na mą błyszczącymi oczami. — Ależ, ma chćrie amie, 
mc mi me mówiłaś!
— Wszystko przez to, że kiedy miała próbę, zaplątała się we własne sznurowadła.
— Betty Mesner mi je rozwiązała — przypomniała sobie Ciare. — Rzuciłeś ją, więc 
odegrała się na mnie.
— No! — Blair uśmiechnął się szeroko. — To były czasy. Witaj, Annie. Szalona 
Annie patrzyła wokół rozpromieniona. Parada była jej ulubionym wydarzeniem, 
lubiła ten dzień bardziej niż Wielkanoc czy Boże Narodzenie. Trzymała 
winogronowego lizaka. Jej ręce były lepkie i fioletowe.
— Znam cię .— rzuciła Blairowi.
— No pewnie. Jestem Blair Kimball.
— Znam cię — powtórzyła. — Grałeś w baseball na polach. Patrzyłam na ciebie. I 
ciebie też znam — zwróciła się do Ciare.
283
— Milo cię widzieć, Annie. Róże już kwitną — dodała pamiętając, że jej ojciec 
często dawał Annie kwiaty.
— Najbardziej lubię róże. — Spojrzała na Ciare: dziewczyna uśmiechała się tak 
samo jak ojciec. — Przykro mi, że twój tata umarł — rzekła grzecznie, jakby 
zdarzyło się to niedawno.
— Dziękuję.
Annie uśmiechnęła się, zadowolona, że zrobiła to, co powinna. Po chwili 
spojrzała na Angie.
— Ciebie też znam. To ty jesteś ta czarna kobieta, co mieszka z Ciare.
To moja przyjaciółka Angie i jej mąż, Jean-Paul. Mieszkają w Nowym Jorku.
W Nowym Jorku? — Annie przyglądała im się z zainteresowaniem. — A znacie Cliffa 
Huxtable”a? On też jest czarny i mieszka w Nowym Jorku. Widziałam go w telewizji.
— Nie. — Angie uśmiechnęła się lekko. — Nie poznalam go.
— Można go zobaczyć w telewizji. Ma takie ładne swetry. Lubię ładne rzeczy. — 
Spojrzała na zloty łańcuszek na szyi Angie. — Gdzie go znalazłaś?
— Ja... cóż... — Angie, trochę zakłopotana, uniosła dłoń do szyi. — W Nowym 
Jorku.
— A ja znajduję ładne rzeczy tutaj.
Wyciągnęła rękę, na której zadzwoniły bransoletki. Ciare, chcąc pomóc 
przyjaciółce, ujęła lepką dłoń Annie i zaczęła podziwiać biżuterię.
— Bardzo ładne. — Zaciekawiona przesunęła palcem po srebrnej bransoletce, na 
której widniało słowo „Carly”.
— To moja ulubiona. — Annie uśmiechnęła się promiennie. — „ANNIE”. Stale ją 
noszę.
— Śliczna... — Ciare zmarszczyła czoło, bo coś jakby jej się przypominało.
— Hej, uwaga! — zapowiedział Blair. — Idzie Królowa Farm.
— Chcę zobaczyć! —Annie rzuciła się między ludzi, by znaleźć lepsze miejsce, i 
Ciare już nic sobie nie przypomniała wśród wszystkich tych krzyków i gwaru.
Patrzyli na wolno jadącą karawanę odkrytych samochodów. Słuchali wiwatów tłumu. 
Ludzie podskakiwali, wspinali się na palce i opadali znowu. Brali dzieci na 
barana. W powietrzu unosił się zapach hot-dogów, słodkich napojów i dziecięcego 
talku. Z daleka dały się już słyszeć tony orkiestry dętej. Oczy Ciare wypełniły 
się łzami.
Dziewczęta w skrzących się mundurach machały swoimi pomponami z piór, 
przechylały się do tyłu, wyrzucały wysoko do góry pałeczki. Nawet jeśli czyjaś 
batuta spadła na asfalt, tłum wiwatował. Za nimi i między nimi przez rynek 
maszerowała orkiestra.
Słońce odbijało się od instrumentów i widzowie musieli mrużyć oczy. Trąbki, tuby, 
puzony... Błyszczały srebrne flety i trąbki piccolo. Mimo potężnej muzyki 
słychać było stuk, stuk, stuk obcasów na asfalcie. Bębny dodawały swoje magiczne 
rat-tat-tat.
Jean-Paul omal nie padł, gdy trio dziewcząt w krótkich, połyskujących 
spódniczkach wykonało zgrabną musztrę białymi paradnymi karabinami.
Radośni młodzi ludzie maszerowali przed swymi rówieśnikami, przed rodzicami i 
dziadkami, przed nauczycielami — tak działo się od pokoleń. Byli krwią miasta. 
Starsi patrzyli na nich, dobrze o tym wiedząc.
Angie objęła męża w pasie. Spodziewała się, że będzie znudzona, nie wzruszona. 
Ale wzruszyła się. Ku jej zdumieniu, krew tętniła jej w rytm rogów i werbli. 
Kiedy ujrzała Młodsze Doboszki Srebrnej Gwiazdy — niektóre z dziewczynek 
niewiele większe niż ich batuty — poczuła ucisk w gardle.
Nieważne, że nie jest stąd. Clare ma rację, pomyślała, to dobra parada. I fajne 
miasteczko. Odwróciła się, by powiedzieć to przyjaciółce, i ujrzała Erniego, 
który stał tuż za Ciare. Bawił się pentagramem. W jego oczach jest coś, 
pomyślała Angie, coś... bardzo dorosłego i przerażającego. Nagle przyszło jej do 
głowy, że chłopak uśmiechnie się pokazując kły, a potem zatopi zęby w szyi Ciare. 
Wiedziona impulsem otoczyła przyjaciółkę ramieniem i przygarnęła ją do siebie. 
Rozległy się okrzyki, bo orkiestra Emmitsboro High zaczęła grać główny motyw z 
Indiany Jonesa. Ernie podniósł oczy i spojrzał wprost na Angie. Uśmiechnął się. 
Dziewczyna ujrzała normalne białe zęby, ale nie mogła się pozbyć wrażenia, że w 
jego uśmiechu kryje się zło.
285
Kiedy parada się skończyła, Cam musiał wezwać obu swoich zastępców, by pomogli 
rozładować korki. Bud Hewitt był na południowym krańcu miasta, zachwycony dął w 
gwizdek i ręcznie kierował ruchem. Po jakimś czasie przerzedziło się na tyle, że 
Cam mógł opuścić skrzyżowanie. Wchodził właśnie na chodnik, gdy usłyszała 
oklaski.
— Dobra robota, oficerze. — Blair uśmiechnął się szeroko. — Trudno mi jakoś 
złożyć w jedno gościa, który przypiął Parkerowi samochód do skipa telefonicznego, 
i tę srebrną gwiazdkę...
— A czy w redakcji „Posta” wiedzą, że wpuściłeś skunksa do szatni dziewczyn i z 
polaroidem zaczaiłeś się pod drzwiami?
— Pewnie. Napisałem to w życiorysie. Masz ochotę na kawę „U Marty”?
— A może poszlibyśmy wypić tę butelkę u mnie w biurze?
Ruszył przed siebie z uśmiechem. No i jak, Clare ci coś o mnie mówiła?
— Nie, chyba żeby liczyć to, że zapytała, czy ty mówiłeś mi coś O niej.
— I co powiedziałeś?
— Chryste, zupełnie, jak w szkole!
Cam otworzył drzwi do biura.
— Mnie to mówisz?
Podszedł wprost do ekspresu do kawy i włączył go. Metalowa płyta zaczęła 
nagrzewać fusy, które były już w dzbanku.
Blair patrzył na te przygotowania z niepokojem.
Mogę najpierw dostać zastrzyk przeciwtężcowy?
— Nie — odparł Cam słodko i napełnił dwa kubki.
— Słyszałem o Biffie. Blair poczekał, aż Cam zapali papierosa. — Paskudna sprawa.
— Miał paskudne życie. — Blair uniósł brew, więc Cam wzruszył tylko ramionami. — 
Nie muszę dobrze o nim myśleć, by chcieć się dowiedzieć, kto go zabił. To moja 
praca. Matka sprzedała farmę dodał. Nie umiał nawet powiedzieć, jak bardzo go to 
bolało, ale Blairowi nie musiał nic tłumaczyć, rozumieli się doskonale. — 
Wyprowadza się na południe, jak tylko wszystko załatwi. Poszedłem do niej parę 
dni temu. Stanęła w drzwiach i nie chciała mnie nawet wpuścić do tego cholernego 
domu.
— Strasznie mi przykro...
— Wiesz, mówiłem sobie, że wracam tu do Emmitsboro dla mej. W dużej mierze to 
bzdura, ale nie do końca. Zdaje się, że tylko zmarnowałem czas.
— Jak ci się tu znudzi, ci z Waszyngtonu przyjmą cię z otwartymi ramionami.
— Nie mogę tam wrócić. — Zapatrzył się na dzbanek od kawy. — Trzeba by to jakoś 
wyczyścić... Chcesz trochę chemii?
Podniósł słoik śmietanki do kawy.
— Pewnie, syp.
Blair podszedł do tablicy, na której wisiały zdjęcia poszukiwanych listem 
gończym przestępców, ogłoszenia rady miasteczka i plakat pokazujący, jak 
udzielić pierwszej pomocy.
— Możesz mi coś powiedzieć o wypadku Ciare?
— Ta Lisa MacDonald miała cholerne szczęście, że Ciare znalazła się na drodze we 
właściwym momencie.
Podał Blairowi kawę i usiadł. Szybko, zwięźle, tak, jak rozmawiają ze sobą 
dziennikarze i policjanci, wprowadził Blaira w sytuację.
Blair odstawił kawę, nawet jej nie próbując.
— Jezus, jeśli ktoś zaatakował tę kobietę, a Clare akurat się tam znalazła... 
Gdyby nie wpakowała jej do samochodu tak szybko i gdyby tak szybko nie odjechały, 
obie mogły być...
— Myślałem o tym. — Nawet za często i zbyt obrazowo. — Cieszę się tylko, że jej 
samej to nie przyszło do głowy. Ludzie w mieście zamykają się na noc i ładują 
broń. Martwię się teraz głównie o to, żeby jakiś kretyn nie zastrzelił sąsiada, 
który pójdzie się odlać w krzaki.
— Lisa nie widziała twarzy tego faceta?
— W każdym razie nie pamięta.
— I nie sądzisz, że to ktoś stąd?
— Przeciwnie, myślę, że to właśnie ktoś stąd.
Upił trochę kawy, skrzywił się, a potem opowiedział Blairowi wszystko, co odkrył, 
od czasu gdy miesiąc wcześniej dowiedział się o splądrowanym grobie.
Tym razem Blair wstał i sam dolał sobie kawy.
— Takie rzeczy nie zdarzają się w miejscach takich jak Enunitsboro.
287
— Ale gdy już zacznie się coś dziać... — Cam pil powoli, patrząc na przyjaciela. 
— Kiedy pracowałem w Waszyngtonie, trafiliśmy na psy... na trzy duże, czarne 
dobermany. Zabito je w ten sam sposób co cielęta Doppera. Z tym że wtedy 
znaleźliśmy też parę innych rzeczy: wosk z czarnych świec, namalowane na 
drzewach pentagramy. I wszystko to w kręgu o dziewięciu stopach średnicy.
— Satanizm? — Blair o mało się nie roześniiał, ale Camowi najwyraźniej nie było 
do śmiechu. Usiadi powoli. — Nie tutaj, Carn. To gruba przesada.
— A wiesz, że prochu z cmentarza używa się w satanistycznych obrzędach? 
Sprawdziłem. A najlepiej, jeśh to proch z grobu dziecka. Niczego nie uszkodzili, 
tylko zabrali ziemię. Czemu?
— Gówniarze się założyli... — Reporterski instynkt zaczynał podpowiadać Blairowi, 
że to może być niezły temat.
— Może. Ale to nie gówniarze zatłukli BifTa na śmierć. I to nie „gówniarze, 
którzy się założyli”, zarżnęli te cielęta. Wycięto serca, Blair. Ktokolwiek to 
zrobił, zabrał ze sobą serca.
— Dobry Boże. — Blair odstawił kubek. — Mówiłeś komuś, nad czym tu pracujesz?
— Nie, właściwie myślę teraz na glos. — Cam pochylił się w stronę przyjaciela. — 
Ale muszę brać pod uwagę to, co mówi Lisa MacDonald: facet, który ją zaatakował, 
śpiewał jakąś pieśń. Z początku mówiła, że po prostu coś śpiewal, potem zaczęła 
mówić, że to była pieśń. Twierdzi, że to przypominało łacinę. Masz kontąkty w 
gazecie, Blair, ludzi którzy wiedzą więcej, niż ja mogę sprawdzić tu w 
bibliotece.
— Zobaczę, co się da zrobić.
Blair wstał, usiłując jakoś pozbyć się niepokoju. Gdyby byli gdziekolwiek 
indziej, tylko nie w Emmitsboro, szybko kupiłby teorię Cama. Jako dziennikarz 
wiedział dobrze, jak silnie przyciągać mogą ludzi różne kulty, zwłaszcza w 
dużych miastach i ośrodkach akademickich.
— Myślisz, że jakieś dzieciaki zaczęły eksperymentować i wymknęło im się to spod 
kontroli?
— Pojęcia me mam. Wiem, że zwykle razem z takimi rzeczami ma się do czynienia z 
narkotykami, ale tutaj widziałem co najwyżej smarkaczy, którzy czasem zapalą 
skręta. W moich czasach się więcej działo.
— Może macie tu jakiegoś renegata. Kogoś, kto przejął się czytaniem Crowleya i 
tekstami piosenek Black Sabbath.
— W zabiciu Biffa wzięła udział nie jedna osoba, ale kilka. — Cam zgasił 
papierosa. — Nie uwierzę, że dzieciaki słuchające czarnego heayy metalu i 
wyśpiewujące jakieś głupstwa naładowały się tak, by to zrobić. W książkach 
nazywa się je smarkaczami, bo są zupełnie niegroźne. A tego, co się tu dzieje, 
nie określiłbym jako „niegroźne”.
— A ja myślałem, że przyjeżdżam na miły, wypoczynkowy
— Przykro mi. Słuchaj, będę ci wdzięczny, gdybyś me rozmawiał o tym z Ciare.
— A powody?
— Oficjalnie jest moim jedynym świadkiem w sprawie Lisy MacDonald i nie chcę nic 
jej sugerować. A osobiście, nie chcę, żeby denerwowała się jeszcze bardziej niż 
teraz.
Blair w zamyśleniu stukał palcem w kubeczek.
— Dziś rano spędziła dwadzieścia minut nad tym pniem, przyglądała się każdemu 
calowi.
Oczy Cama rozjaśniły się, na jego twarzy pojawił się uśmiech.
— Tak?
— I pomyśleć, ile forsy straciłem na kwiaty i biżuterię, kiedy tylko się z kimś 
pokłóciłem...
— Nigdy nie miałeś mojego uroku, Kimball. A może tak byś za mną przemówił?
— Nie wiedziałem, że trzeba za ciebie cokolwiek mówić!
— Bo to nigdy nie było aż tak ważne.
Blair nie znalazł na to dowcipnej odpowiedzi, wstał więc, bawiąc się drobnymi, 
które miał w kieszeniach.
— Naprawdę ci na niej zależy.
— Strasznie. — Cam przesunął dłonią po sercu. — Jezu, i czuję się tak strasznie 
wykończony.
— Wiesz, ten jej eks-mąż to był kretyn. Chciał, żeby nauczyła się wydawać 
przyjęcia i dekorować wnętrza.
Już go nienawidzę.
Blaira mógł pytać o rzeczy, o które nie chciał pytać Clare.
— Czemu ona w ogóle za niego wyszła?
289
Bo przekonała samą siebie, że się zakochała i że czas już myśleć o założeniu 
rodziny. Potem się okazało, że on wcale nie był tą rodziną zainteresowany. A 
zanim się rozstali, udało mu się ją przekonać, że wszystko, co złe, to była jej 
wina. I ona to kupiła. Nadal jest dość wrażliwa.
— To akurat wiem. — Cam prawie się uśmiechnął. — Chcesz mnie zapytać, czy mam 
poważne zamiary?
— Pieprz się, RafYerty — natychmiast podniósł dłoń i tylko mi nie mów, że 
wolałbyś pieprzyć moją siostrę.
— W tej chwili wolałbym z nią usiąść i rozsądnie pogadać.
Blair zastanawiał się przez chwilę.
— Kiedy kończysz służbę?
— W takiej dziurze służby się nie kończy. Nigdy nie wiadomo, kiedy będzie trzeba 
pogonić jakiegoś dzieciaka za jeżdżenie na desce po Main albo przerwać kłótnię w 
parku przy partii warcabów.
— Stary Fogarty i McGrath wciąż się w to bawią?
— Co tydzień.
— Koło trzeciej dojedziesz do parku bez trudu. Czemu nie podwieziesz mnie do 
domu i nie zostaniesz na pieczonego kurczaka?
— Jak dobrze mieć sąsiada... — rzekł Cam z uśmiechem.
Nie jestem zła, że przyszedł, pomyślała Clare. Obejrzała się za siebie, bo 
gdzieś z tyłu rozległ się głośny brzęk metalu uderzającego o metal — to Cam 
spudłował w rzucie podkową.
Nie była na niego zła. Albo może tylko trochę. Chciała się.po prostu nieco od 
niego oddalić, zyskać jakąś perspektywę. Pozwoliła, by za dużo rzeczy zbyt 
szybko wymknęło jej się spod kontroli. Najlepszy dowód, jak na siebie warczeli 
od czasu wypadku. Rob zawsze jej mówił, że nie urnie kłócić się fair, że stawia 
nielogiczne zarzuty, albo wycofuje się w lodowate milczenie. Oczywiście, jej te 
zarzuty wydawały się doskonale logiczne, a poza tym...
Znowu to robię! Clare sięgnęła po długi, kuchenny widelec
i dziubnęła z furią pieczonego kurczaka. Rob to stare dzieje, i jeśli
się z tego wreszcie nie wyzwoli, znów wyląduje na kanapie
u Janowskiego.
Jeśli ten argument jej nie przekona, to i żaden inny nie podziała. Cam to 
przecież coś nowego. Nie podobało jej się, że przesłuchuje ją jako gliniarz, a 
chwilę potem usiłuje znaleźć jej zaciszny
kącik — niczym pełen troski zakochany. Powie mu to. W końcu mu to powie.
Na razie chciała jednak mieć spokój, by zorientować się w sytuacji. A tymczasem 
on pojawił się znowu. Najpierw ten pień... Cam dobrze wiedział, jak osłabić jej 
opory. A teraz wpadł na podwórko wraz z Blairem. Popisywał się tym swoim 
wspaniałym ciałem... Miał na sobie opięte dżinsy i koszulę, której rękawy 
podwinięte były tak wysoko, że Clare widziała opalone, muskularne ramiona.
Znowu nakhiła kurczaka, przewróciła go na drugą stronę i zmusiła się, by nie 
odwracać wciąż głowy na dźwięk męskiego śmiechu i dzwonienia podków.
— On ma cudowne pośladki — zauważyła Angie i podała Clare szklaneczkę wina.
— Zawsze podziwiałam tyłek Jean-Paula.
— Nie jego! Choć to prawda, też jest niezły. — Zaciągnęła się zapachem 
pieczonego kurczaka. Ten swój talent trzymałaś dotąd w ukryciu...
— Raczej trudno jest robić pikniki na strychu.
Powiedziała kobieta, która rzeźbi z palnikiem w ręku w swoim salonie. Pozwolisz, 
żeby ci uciekł?
— Coś dużo mówisz non sequilur, Angie.
— Pozwolisz?
— Po prostu chcę mieć czas, żeby się zastanowić. Zerknęła w stronę mężczyzn i 
uśmiechnęła się. — Pomyśl tylko, Bud gapi się maślanymi oczami na Alice, a Alice 
— na Blaira.
— Na kogo stawiasz?
— Na Buda. Może jest powolny, ale stały. Blair nie będzie w Emmitsboro nikim 
więcej, jak tylko gościem.
— A ty?
Ciare nie mówiła nic przez chwilę, zajęta polewaniem kurczaka. Stary, poskręcany 
krzew bzu roztaczał silny zapach. Wiatr obrywał białe płatki kwiatom — płynęły 
teraz w powietrzu niczym śnieg. Słońce i cienie igrały na płytach patio. Muzyka 
płynąca z radia przywodziła jej na myśl słodkie dawne lata, kiedy nie musiała 
podejmować trudnych decyzji, czy myśleć o przyszłości.
— Widziałaś rzeźbę, nad którą pracowałam wczoraj w nocy?
— Tę z brązu? Wygląda jak kobieta rozciągnięta na ołtarzu, jakby miała być 
zabita w ofierze.
291
— To mnie prawie przeraża, ta łatwość, z jaką tu pracuję. I to, jak mi zależy, 
żeby wyrzucić to wszystko z siebie. Zawsze myślałam, że nadaję się tylko do 
Nowego Jorku — zerknęła na przyjaciółkę — a teraz nie jestem już taka pewna.
— Z powodu pracy czy tych superpośladków?
— Sama się zastanawiam.
Sukinsyn! Blair przybiegł, by wziąć piwo z przenośnej
lodówki. — Jean-Paul pewnie myśli, że gramy w kule. Kiedy jemy?
Dość już mam bycia upokarzanym przez parę wiejskich gliniarzy.
Dam ci znać, jak już wyłuskacie kukurydzę.
Narzekali, ale w końcu to zrobili. Kiedy wreszcie zasiedli przy starym 
drewnianym „stole piknikowym” i pojawił się na nim upieczony kurczak oraz 
sałatka ziemniaczana Alice — nastrój zrobił się bardzo swobodny. Nikt nie mówił 
o morderstwach czy śledztwie, rozmawiali o grze w podkowy.
Wzdłuż kamiennego muru kwitły wczesne róże, obok nich balsaminy zasadzone przez 
Ciare. W powietrzu unosił się zapach bzu i ostrego sosu. Bud usiadł obok Alice i 
rozśmieszał ją tak skutecznie, że przestała zajmować się Blairem. Popołudnie 
zmieniało się w złoty, wonny, wieczór, tak cudowny jak tylko może być wieczór 
wiosną.
Cam, tłumacząc rię taktyką, ustąpił Alice swoje miejsce w kolejce
gry i poszedł do kuchni wraz z Ciare.
— Wspaniały ten kurczak, Chudzielcu.
— Dzięki.
Ciare była do połowy schowana w lodówce, przestawiała talerze z pozostałościami 
z obiadu. Cam wziął ją za rękę i pomógł jej wstać.
Nie żeby nie podobało mi się to, co widziałem, ale lubię
widzieć twarz osoby, z którą rozmawiam.
— Sałatka się zepsuje.
— Jesteś bardzo ładna, kiedy tak kręcisz się po domu. Stój! — Oparł dłonie na 
lodówce, po obu bokach dziewczyny, zamykając
jej drogę ucieczki.
— Słuchaj, Cam, nie jesteśmy tu sami.
— Dadzą sobie radę bez nas.
Jean-Paul wrzasnął triumfalnie, po czym z ogrodu dała się
słyszeć zaciekła, choć pełna żartów kłótnia. Podniesione głosy graczy słychać 
było i w kuchni.
— Widzisz?
— Chcesz mnie tu zatrzymać, Rafferty.
— Na to wygiąda. Dobra, przeproszę, nawet bardzo chętnie, tylko mi powiedz, za 
co.
— Za nic. — Przeciągnęła dłonią po włosach. — Nic się nie stało. Nie zbywaj mnie 
tak, Chudzielcu.
Nie chcę się z tobą kłócić.
— To dobrze. — Opuścił głowę, ale Ciare oparła mu dłoń na piersi, zanim zdążył 
ją pocałować.
To nie jest odpowiedź.
— A mnie się wydawało, że jest, i to niezła. — Nie chciał, żeby pożądanie wzięło 
górę nad jego duszą. — Wobec tego podaj mi swoją.
Zachowywałeś się jak gliniarz. — Włożyła kciuki do kieszeni. — Przesłuchałeś 
mnie, zrobiłeś te swoje przeklęte testy krwi, wypełniłeś raporty. A potem ni z 
tego, ni z owego robi się z ciebie zatroskany kochaś, trzymasz mnie za rączkę i 
przynosisz mi herbatę.
— Cóż, wobec tego rzeczywiście mamy problem, bo tak się składa, że jestem i tym, 
i tym. — Wsunął jej dłoń pod brodę. — I mam zamiar pozostać i gliniarzem, i 
kochankiem.
Ciare czuła, że ogarnia ją podniecenie — a jednocześnie złość. Nie o to mi 
chodzi. To całe twoje zachowanie... Mam
wrażenie jakby nasz związek rozwijał się dokładnie tak, jak ty to zaplanowałeś. 
Przesuniesz się?
Cam wyprostował się. Ciare zaczęła wreszcie mówić, i wyglądało na to, że nie 
skończy, dopóki wszystkiego mu nie wygarnie.
— Chciałem pójść z tobą do łóżka, i rzeczywiście to zrobiliśmy. Chciałem, żebyś 
mnie pragnęła, i tak się stało, do tego mogę się przyznać.
Trudno było zaprzeczać oczywistym faktom.
— A teraz zamierzasz być rozsądny.
Uśmiechnął się i leciutko dotknął jej grzywki.
— Myślę, że nie zaszkodzi spróbować. Jeśli wciąż będziesz mnie trzymać na 
dystans, to chyba zwariuję.
Zaczęła przetrząsać szuflady — szukała jakiegoś leżącego luzem papierosa.
— Nie lubię, kiedy ktoś zbija mnie z tropu. To mnie męczy.
— Naprawdę? A ja myślałem, że jest dokładnie odwrotnie.
Dopiero wtedy spojrzała na niego i zobaczyła coś dziwnego w jego spojrzeniu. 
Ręce jej zamarły, czuła w gardle lodowatą kulę paniki.
— Nie mów tego — wyjąkała. — Nie mów. Nie jestem gotowa, by usłyszeć coś takiego.
Zakołysał się na obcasach, modląc się o cierpliwość.
— Jeśli masz wybiec galopem z kuchni, kiedy ci powiem, co do ciebie czuję, to 
może rzeczywiście poczekam.
Nie poruszyła się, gdy do niej podszedł, ani wtedy, gdy wziął ją za ręce i 
przyciągnął do siebie. Z westchnieniem przywarła do niego, przytuliła policzek 
do jego policzka, zamknęła oczy.
— Tak lepiej — mruknął.
— Tak, och tak...
— Słuchaj... Pamiętasz?
Z radia na dworze płynęła spokojna, cicha muzyka. Under 777e Broadwaik 
Driftersów.
— Już prawie lato. — Zakołysał się, zaczynając tańczyć... Piosenka przypomniała 
im obojgu, jak kochali się pierwszy raz tu, w kuchni. Brakowało mi ciebie, 
Chudzielcu.
Mnie ciebie też. — Zadowolona, że to on prowadzi, otoczyła ramionami jego szyję. 
Ugryzł ją leciutko w ucho, sprawiając, że zadrżała.
A może to by mogło być proste, pomyślała. Gdyby tylko umiała na to pozwolić...
— Słyszałam, że wczoraj grałeś w pool z Sarą Hewitt, i zaczęłam się zastanawiać, 
jak by to było, gdybym wydłubała jej oczy nożycami do metalu.
Uniósł brwi i odchylił się do tyłu, by zajrzeć jej w twarz. Clare uśmiechała się 
leciutko, bardzo łagodnie.
— Jesteś niebezpieczną kobietą o ohydnej wyobraźni.
No pewnie. Wyobraziłam sobie, do czego jeszcze mogłabym użyć tych nożyc... do 
zupełnie innej części twojego ciała. Nie spodobałoby ci się.
Przyciągnął ją do siebie.
— A wiesz, jak kara grozi za straszenie policjantów?
— Nie.
— Jedźmy do mnie, to ci pokażę.
Rozdział XIX
Jasne światło księżyca padało na łóżko. Zimne i srebrne, zdawało się chłodzić 
ich rozpalone ciała. Nie zaczęli się od razu kochać, poddali się innemu tańcowi, 
płynąc powoli, cicho w świetle księżyca. Podobało mu się, że stanęła na palcach, 
tak by ich usta i oczy były na jednej wysokości. Podobało mu się, jak wtuliła 
się w niego, jak się uśmiechała. Jak śmiała się, gdy zakręcił mą w tańcu i znów 
przyciągnął do siebie, w ten podniecający sposób, w jaki powinno się tańczyć.
Wciąż złączeni przesunęli się z tarasu do sypialni, muzyka nie ustawala.
Powoli pozbyli się ubrań, całując się długo, głęboko... Delikatny dotyk... Bez 
pośpiechu, nocne niebo nad nimi, cała noc przed nimi... Westchnienia, szepty, 
muzyka. Kochali się tak, jakby nie przerwali tańca. Spokojnym, ekscytującym 
rytmem. Krok naprzód, krok w tył. Mocny, zdecydowany rytm. Obroty. Ciała 
ocierające się o siebie, by rozłączyć się, drażnić... Chwila przerwy. Złączone 
dłonie. I ostatnia nuta, pełna westchnień.
Teraz, choć taniec dobiegł już końca, Clare słuchała muzyki, która wibrowała w 
powietrzu i w jej własnej krwi.
— Powinnam była ci zagrozić już parę dni temu.
— Szkoda, że tego nie zrobiłaś.
— Bałam się.
— Wiem. Ja też.
Materac ugiął się, prześcieradła zaszeleściły, gdy uniosła się, by na niego 
spojrzeć. Uśmiechnęła się.
— Ale teraz czuję się znacznie lepiej.
— Tak? — Wsunął dłoń w jej włosy, przyciągnął ją do siebie, by móc ją pocałować. 
— Ja też.
— Podoba mi się twoja twarz. Patrzyła na niego spod zmrużonych powiek, 
przesunęła palcem wzdłuż jego szczęki, w górę, do kości policzkowych, przez nos, 
i w dół, wzdłuż ust. — Naprawdę, chciałabym ją wyrzeźbić.
Zaśmiał się tylko w odpowiedzi i leciutko ugryzł ją w palec.
— Naprawdę! Masz twarz modelki, bardzo wyraziste rysy. Co ty na to?
Cam wzruszył ramionami. Był lekko zakłopotany. Nie wiem...
I twoje dłonie dodała, bardziej do siebie, badając dokładnie jego dłonie, twardą 
skórę, długość palców. — Nie ma w nich nic delikatnego — uśmiechnęła się — są 
takie... sprawne.
— Chyba coś o tym wiesz.
Zachichotała i potrząsnęła głową.
Mówię jako rzeźbiarka, osiołku! A potem cały ty... Masz doskonałe ciało. Takie 
męskie. Szczupłe biodra, szerokie ramiona, silny tors, zwarte mięśnie brzucha, 
wspaniałe uda i łydki.
Teraz Cam był już mocno zakłopotany.
— Chudzielcu, co ty...
Myślałam, żeby cię nani6wić na pozowanie nago, jeszcze zanim się tak... dobrze 
poznaliśmy.
— Nago? Zaśmiał się cicho, położył jej ręce na ramionach i przyciągnął ją do 
siebie. Nie mógł roześmiać się z całego serca, bo widział, że Ciare mówi 
zupełnie poważnie. — Nie ma mowy, żebym pozował na golasa.
Nago — poprawiła. — „Na golasa” jesteś w łóżku i pod prysznicem, „nago”, jeśli 
chodzi o sztukę.
Nie pozuję ani nago, ani na golasa.
Czemu nie? — Clare coraz bardziej podobał się ten pomysł, uniosła się więc lekko 
i położyła na nim. Och tak, pomyślała, ma
naprawdę wspaniały brzuch. — Widziałam cię już gołego, i to z różnych stron. 
„Nagość” nie ma w sobie zupełnie nic intymnego.
— „Nagość” oznacza „zupełnie nie ubrany”.
— Wyglądałbyś świetnie w miedzi, Cam.
— Nawet dla ciebie: nie.
Uśmiechnęła się tylko.
— Trudno, zrobię szkice z pamięci. Może powinnam tylko zmierzyć... — Przesunęła 
ręką niżej.
— Przestań.
Opadła na łóżko ze śmiechem.
— I kto by pomyślał, że Cameron Rafferty, zły chłopiec, który zamienił się w 
policjanta, będzie taki nieśmiały
— Nie jestem nieśmiały, tylko... dyskretny.
Z cichym parsknięciem podniosła się znowu i poprawiła poduszkę. Skąd brała się 
ta jej energia? — zastanawiała się. Dziesięć minut temu wydawało jej się, że nie 
będzie w stanie ruszyć ręką ani nogą, a teraz... Teraz miała ochotę znów... cóż, 
tańczyć.
— Mógłbyś się trochę zasłonić. Przypiąłbyś sobie gwiazdę do ręcznika, jeśli to 
miałoby ci pomóc. Zatytułowałabym rzeźbę „Długie ramię prawa”.
— Zaraz ci przyleję.
Westchnęła zadowolona, odwróciła się i spojrzała na niego.
— Muszę ci powiedzieć, że jeśli chodzi o pracę, potraię być naprawdę uparta. 
Jedną żebraczkę ścigałam przez dwa tygodnie, żeby pozwoliła mi wyrzeźbić swoje 
dłonie. Z czego się śmiejesz?
— Bo jesteś ładna.
— Usiłujesz zmienić temat.
No. Ale naprawdę jesteś ładna. Masz piegi na nosie. W tym samym kolorze co oczy.
— No dobra, to ty mnie też wyrzeźb, ale najpierw ja wyrzeźbię ciebie.
Zasłonił jej twarz poduszką.
— Wiesz... — Odsunęła jasiek i wepchnęła go sobie pod głowę. — Gdybyśmy byli w 
Nowym Jorku, namówiłabym cię, żebyś się ubrał i moglibyśmy wyjść... na przykład 
do jakiegoś klubu. — Przymknęła oczy i uśmiechnęła się. Gorąca muzyka, za dużo 
ludzi, za drogie drinki i niegrzeczne kelnerki.
Ujął jej dłoń i zaczął bawić się palcami.
297
— Brakuje ci tego?
— Mmm? — Podniosła ramię i pozwoliła, by swobodnie opadło. — Nawet o tym 
specjalnie nie myślę. Niedobrze jest nie mieć piekarni po drugiej stronie ulicy, 
ale w sklepie są całkiem niezłe pączki.
Oglądał jej dłonie ze zmarszczonymi brwiami, już się nimi nie bawił. Miała 
długie, szczupłe, delikatne palce. Wrażliwe dłonie, wrażliwe jak ona sama.
— Gdzie mieszkasz w Nowym Jorku?
— Mam strych w SoHo.
Strych w SoHo. Tak, to do niej podobne. Egzotyczne i modne.
— Byłeś kiedyś w Nowym Jorku?
— Parę razy.
Przeniósł wzrok z jej dłoni na twarz. Była taka odprężona, przymknęła oczy, 
rozchyliła leciutko usta. Na policzkach wciąż jeszcze miała delikatny rumieniec, 
ślad po miłosnych zapasach. Nie podciągnęła wysoko prześcieradła, jak zrobiłoby 
to wiele kobiet, ale leżała na nim, i najwyraźniej tak było jej dobrze. 
Przesunął dłonią po jej piersi, w dół, po żebrach, bardziej by się uspokoić niż 
podniecić.
— Podobał ci się?
— Co takiego?
Uśmiechnęła się znowu.
— Nowy Jork.
— Było w porządku. Trochę jak przejażdżka w za drogim i zatłoczonym wesołym 
miasteczku.
To porównanie sprawiło, że Clare uśmiechnęła się jeszcze szerzej.
— Daleka droga od karnawału w Emmitsboro.
— Tak, daleka droga... Śmiesznie się to wszystko ułożyło, oboje wróciliśmy tu, 
do miasteczka i jesteśmy ze sobą. — Wyciągnął rękę i dotknął jej policzka. — Nie 
chcę, żebyś wracała do Nowego Jorku, Ciare.
Otworzyła oczy i spojrzała na niego uważnie.
— Nie mów mi, że posuwam się za szybko, bo czuję, że chodzi o moje życie.
— Nie chciałam powiedzieć nic takiego. W ogóle nie wiem, co powiedzieć.
— Nie chcę cię stracić, a jeśli tam wrócisz, nie będę mógł z tobą pojechać. Nie 
mogę wrócić do pracy w policji. — Brakuje ci tego?
— Mmm? — Podniosła ramię i pozwoliła, by swobodnie opadło. — Nawet o tym 
specjalnie nie myślę. Niedobrze jest nie mieć piekarni po drugiej stronie ulicy, 
ale w sklepie są całkiem niezłe pączki.
Oglądał jej dłonie ze zmarszczonymi brwiami, już się nimi nie bawił. Miała 
długie, szczupłe, delikatne palce. Wrażliwe dłonie, wrażliwe jak ona sama.
— Gdzie mieszkasz w Nowym Jorku?
— Mam strych w SoHo.
Strych w SoHo. Tak, to do niej podobne. Egzotyczne i modne.
— Byłeś kiedyś w Nowym Jorku?
— Parę razy.
Przeniósł wzrok z jej dłoni na twarz. Była taka odprężona, przymknęła oczy, 
rozchyliła leciutko usta. Na policzkach wciąż jeszcze miała delikatny rumieniec, 
ślad po miłosnych zapasach. Nie podciągnęła wysoko prześcieradła, jak zrobiłoby 
to wiele kobiet, ale leżała na nim, i najwyraźniej tak było jej dobrze. 
Przesunął dłonią po jej piersi, w dół, po żebrach, bardziej by się uspokoić niż 
podniecić.
— Podobał ci się?
— Co takiego?
Uśmiechnęła się znowu.
— Nowy Jork.
— Było w porządku. Trochę jak przejażdżka w za drogim i zatłoczonym wesołym 
miasteczku.
To porównanie sprawiło, że Clare uśmiechnęła się jeszcze szerzej.
— Daleka droga od karnawału w Emmitsboro.
— Tak, daleka droga... Śmiesznie się to wszystko ułożyło, oboje wróciliśmy tu, 
do miasteczka i jesteśmy ze sobą. — Wyciągnął rękę i dotknął jej policzka. — Nie 
chcę, żebyś wracała do Nowego Jorku, Ciare.
Otworzyła oczy i spojrzała na niego uważnie.
— Nie mów mi, że posuwam się za szybko, bo czuję, że chodzi o moje życie.
— Nie chciałam powiedzieć nic takiego. W ogóle nie wiem, co powiedzieć.
— Nie chcę cię stracić, a jeśli tam wrócisz, nie będę mógł z tobą pojechać. Nie 
mogę wrócić do pracy w policji.
298
— Przecież tu pracujesz właśnie w policji.
— Tak.
Usiadł i sięgnął po papierosy. Nie zadowoli jej półprawdami ani stawianiem żądań. 
Czemu miałoby to wystarczyć? Będzie jej musiał wszystko powiedzieć.
— To małe, miłe miasteczko. A przynajmniej tak było i ja nadal tego chcę.
Zapalił zapałkę. Zapaliła się bardzo łatwo, prawie nie musiał pocierać o pudełko. 
Patrzył przez chwilę na płomyk, zanim zamachał zapałką, by ją zgasić.
— Musiałem tu wrócić, nie umiałem już być gliną w mieście. Nie mógłbym znów 
przejść z nikim przez drzwi.
— Przez drzwi?...
— Z partnerem — wyjaśnił. Nie mani do siebie tyle zaufania, by móc ubezpieczać 
partnera.
Położyła dłoń na jego ręku.
— Czemu?
— Miałem partnera. Pracowaliśmy razem przez ponad trzy lata. Był dobrym gliną. I 
dobrym przyjacielem.
- Był? Clare zasłoniła usta dłonią. — Przykro mi... Co się stało?
— Spieprzyłem robotę i zginął.
— Nic nie jest aż takie proste.
Nagle zrobiło jej się zimno, wzięła więc koszulę Cama i zarzuciła ją sobie na 
ramiona. Wiedziała dobrze, jak to jest: ukryte rany bolą gdzieś w głębi, 
człowiek zaczyna się z nimi zżywać, hołubić je jak skąpiec, jakby to był jakiś 
mroczny, tajemniczy skarb.
— Możesz mi o tym powiedzieć?
— Raczej muszę. — Przez chwilę jednak nie mówił nic. — Musieliśmy się nałazić w 
pewnej sprawie i nagle nas wezwano... Chodziło o zakłócenie porządku. — Wydawało 
mu się, że znów słyszy trzask radia i dobroduszne przekleństwo Jake”a. „To do 
nas, Tonto.” — Uzbrojony facet strzelał do samochodów i w okna w Południowo-
Wschodniej Dzielnicy. Byliśmy bardzo blisko, więc tani pojechaliśmy. I kiedy 
dotarliśmy na miejsce, facet trzymał już jakąś kobietę za szyję i przystawiał 
jej czterdziestkępiątkę do głowy. A ona krzyczała. Przerwał i zaciągnął się 
dymem.
299
Blask księżyca stał się teraz silnym, słonecznym światłem. Sierpniowy upał. 
Smród ze śmietników.
Widział to tak wyraźnie — aż za wyraźnie. Kolor spódnicy tej kobiety, oszalały 
wzrok człowieka z pistoletem, błyszczące okruchy szkła na chodniku.
— Był po PCP i naprawdę szalał. Zaciągnął ją do budynku... Nikt tam nie mieszkał, 
to był dom do rozbiórki. Poprosiliśmy o wsparcie i weszliśmy do środka. Jake już 
nie wyszedł.
— Och, Cam...
— Ten facet ciągnął ją po schodach. Zgubiła but — westchnął — śmieszne, co z 
tego się zapamiętuje. Więc, zgubiła but i słyszeliśmy, jak dudnią schody, kiedy 
on ją tak ciągnął. Jej oczy... — Patrzyła wprost na niego, jej ciemne oczy 
przepełniał strach, nadzieja i błaganie. — Już nie krzyczała, płakała tylko. 
Błagała. Za to on się darł. „JESTEM DROGĄ, PRAWDĄ I ŚWIATŁEM! JESTEM ZBAWIENIEM! 
JEŚLI TWOJE OKO GRZESZY, TO JE WYBIJ, DO KURWY NĘDZY!” Poszliśmy wyżej, na 
pierwszy podest... — Słyszał krzyk i szloch, odbijały się od odrapanych, 
kruszących się murów. Pachmało kurzem, pacliniało stęchlizną, potem i strachem. 
— Byłem na górze schodów na pierwszym piętrze, złamał się stopień, wpadłem nogą 
w dziurę, aż, cholera, po kolano. — To stało się tak nagle, pamiętał szarpnięcie 
bólu i złość. I strach. — Jake był trzy stopnie przede mną. Trzy schodki. 
Miotałem się, żeby się wydostać z tej dziury... „BABILONSKA JAWNOGRZESZMCA! KTO 
RZUCI PIERWSZY KAMIEŃ?! KTO MA JAJA? KOMU NALEŻY SIĘ CHWAŁA?”
Wariat postrzelił kobietę, ja się grzebię na czworakach, a on do niej strzela... 
Odbiła się od ściany jak lalka, i zanim upadła, on wpakowal trzy kulki Jake”owi. 
Zabiłem go.
Krzyk, kiedy kule sięgnęły ciała. Krew cieknąca po rozdartej koszulce...
Zabiłem go — powtórzył Cam — zabrakło mi kilku sekund. Byłem wciąż na kolanach, 
a Jake spadał ze schodów... Zabiłem wariata. Gdybym nie utknął te kilka schodków 
niżej, Jake by żył.
— Tego nie wiesz.
Wiem. Był moim partnerem i umarł tam, na dole tych schodów, bo nie umiałem go 
osłonić.
— Zginął, bo jakiś szaleniec zabił jego i niewinną kobietę. — 
300
Otoczyła go ramionami, tuląc się do niego. Był bardzo, bardzo spięty. Może gdyby 
te schody nie były przegniłe, może gdyby to on wpadł w tę dziurę, a nie ty, może 
gdyby ten facet zaatakował kogoś w innej dzielnicy... Może wtedy by się to nie 
stało. Nie mogłeś nic zrobić.
— Myślałem o tym wszytkim setki razy. Tysiące — przytknął usta do jej karku, 
dobrze mu robił zapach i smak jej skóry — i zawsze mi wychodziło, że nie 
zdążyłem. — A potem zacząłem pić.
Odsunął Ciare, bo chciał, żeby na niego patrzyła.
— Naprawdę ostro. I nadal bym pil, gdyby to pomagało. Oddałem odznakę i pistolet 
i wróciłem tu, bo pomyślałem, że nie będę musiał robić nic innego, tylko wlepiać 
mandaty i od czasu do czasu uspokoić bójkę w barze.
Robisz tu dobrą robotę. — Usiadła i wzięła go za ręce. — Tu jest twoje miejsce. 
Nieważne, z jakiego powodu wróciłeś, nic nie zmienia tego, że dobrze sobie tu 
radzisz. — Współczuła mu bardzo, przycisnęła jego palce do ust. — Wiem, jak to 
jest, stracić kogoś ważnego, wiem, jak to jest zastanawiać się, czy można było 
coś zrobić, cokolwiek, byle do tego nie dopuścić. Chciałabym móc ci powiedzieć, 
że to mija, ale jestem pewna, że nie. Wiem tylko, że trzeba sobie samemu 
wybaczyć i żyć dalej.
— Może zacząłem to robić... Może. A teraz, po tym, co się tu od kilku tygodni 
dzieje, zastanawiam się, czy powinienem się tym zajmować. Nie... Nie, ja się 
zastanawiam, czy jestem w stanie się tym zajmować.
Uśmiechnęła się lekko, z nadzieją, że to doda mu otuchy.
— Powiem ci, że mówiłeś jak bardzo twardy glina, kiedy mnie przesłuchiwałeś.
Nie chciałem być dla ciebie... twardy.
— Nie byłeś. Myślę, że o tym się mówi „dokladny”. — Przeczesała palcami jego 
włosy. O tak, bardzo jej się podobała jego twarz. Teraz, gdy był taki bezbronny, 
podobała jej się nawet bardziej. Pamiętam cię, RafTerty, dziesięć, dwanaście lat 
temu, byłeś strasznie zbuntowany, nikt z tobą nie zadzierał. Pamiętam też, jak 
woziłeś Annie na motorze, jak z nią gadałeś, jaki dla niej byłeś miły. To była 
przedziwna mieszanka, i nadal tak jest. To miasto cię potrzebuje i cokolwiek by 
się tu działo, ty jesteś najlepszym człowiekiem, żeby to naprawić.
Przesunął dłońmi w górę i w dół jej ramion.
301
—
— Dobra jesteś dla mnie.
— Aha. — Pochyliła się, by. go pocałować. — Myślę, że jestem. Pocałowała go 
znowu. — Myślę, że cię kocham.
— Czekaj! — Złapał ją mocniej za ramiona i pociągnął do siebie. — Jeszcze raz.
— Myślę...
— Nie, nie to.
Spojrzała na niego, zobaczyła to, co chciała zobaczyć, i wypuściła powietrze.
— Tak, właśnie tak. Kocham cię.
— To dobrze. — Dotknął ustami jej ust. To naprawdę dobrze, Chudzielcu. Ja też 
cię kocham.
Ujęła jego twarz w dłonie i odsunęła się, by móc zajrzeć mu w oczy.
— Wiem. Chcę wierzyć, że nam się uda, Cam.
— Musi się udać.
Oparł ją o swoje ramię. Pasowała do jego ciała, dokładnie tak jak pasowały do 
siebie wszystkie fragmenty jego życia, teraz gdy się w nim pojawiła.
— Myślę, że czasem rzeczy zdarzają się, bo po prostu muszą się zdarzyć. Po 
dziesięciu latach oboje jesteśmy w miejscu, w którym wszystko się zaczęło. Ty tu 
przyjechałaś, bo chciałaś znaleźć pewne odpowiedzi, ja, bo od czegoś uciekałem.
Zamknęła oczy, uśmiechnęła się.
Więc powody nie są tak ważne, jak to, co z tego wynikło.
— Tak mi się wydaje.
— Myślę, że nadal jedna rzecz nam umyka: ty uciekałeś dokądś, nie od czegoś...
Nagle otworzyła oczy:
— 0, Boże!...
— Co się stało?
Ciare wyswobodziła się z jego objęć.
— Ucieczka... Ta dziewczynka, której szukałeś tuż po moim przyjeździe. Ta, co 
uciekła z...
— Z Harrisburga?
— Tak, z Harrisburga. Jak ona się nazywała?
— Jamison. Carly Jamison. Czemu pytasz?
Jezus... — Zacisnęła powieki. To nie mógł być przypadek. — Jak to się pisze?
— C-A-R-L-Y. Ciare, o co chodzi?
— Annie... Spotkaliśmy Annie na paradzie dziś rano, chwaliła się swoją biżuterią. 
Miała na ręku bransoletkę, srebrną bransoletkę z wygrawerowanym imieniem. 
Właśnie „Carly”. Nie mogłam pojąć, czemu mnie to tak męczyło, aż do tej pory...
Cama ogarnęły najgorsze przeczucia. Zerknął na zegar — było po pierwszej.
— Pojadę do Annie od razu rano.
Pozwól mi też pojechać. Nie, nie chcę się wtrącać — dodała szybko — ale myślę, 
że mogłabym pomóc. Annie powiedziała, że to jej ulubiona bransoletka, bo ma na 
niej swoje imię. Nie umiała przeczytać liter. Daj mi godzinę, to zrobię jej nową 
bransoletkę, i może namówię ją, żeby się zamieniła.
Dobrze. Mam nadzieję, że znalazła ją na poboczu Piętnastki i że ta mała zgubiła 
ją, kiedy ruszała dalej autostopem.
— Pewnie tak właśnie było. — Ciare czuła jednak dziwny chłód. — Dzieciaki są 
takie nieuważne. Pewnie zauważyła, że ją zgubiła, dopiero w połowie drogi na 
Florydę.
Tak.
Coś mówiło mu jednak, że to nieprawda.
— To nie musi być twoje największe dzieło — rzekł Cam marząc, by się pośpieszyła.
— Każda moja praca musi być najlepsza.
Ciare bardzo starannie połączyła dwa końce bransoletki. Była zadowolona ze wzoru: 
wąski srebrny pasek rozszerzał się w owal. Wygraweruje imię Annie dużymi, 
wyraźnymi literami. Jeśli Cam nie będzie jej przeszkadzał swoim narzekaniem.
Chodził po garażu podnosząc różne narzędzia i odkładając je na miejsce.
— Chcę dotrzeć do jej przyczepy, zanim ruszy w swój obchód.
— Dobrze już, dobrze.
Będzie marudził, jeśli zacznie się grzebać z tym lutowaniem. Ciare przyjrzała 
się uważnie swemu dziełu i doszła do wniosku, że nie ma innego wyjścia. Nie 
wypuści niedoróbki.
— Zostaw moją suwmiarkę.
303
—
Co tu się dzieje, do diabła? — Blair zjawił się w krótkich spodenkach. Miał 
potężnego kaca.
— Ciare robi bransoletkę.
— Bransoletkę? — Zasłonił oczy dłonią i starał się me jęczeć. Od jęczenia głowa 
bolała go tylko jeszcze bardziej. — Jest siódma rano. Siódma rano w niedzielę.
Carn zerknął na zegarek.
— Dziesięć po.
— Och, dobrze... — Blair zatoczył szeroki łuk ramionami i natychmiast tego 
pożałował.
— To policyjna sprawa — wyjaśniła Ciare, grzebiąc jednocześnie w skrzynce z 
narzędziami grawerskimi.
— Robienie bransoletki?
— Aha. Jak już masz tak stać, to może zrób kawy? Nie mamy czasu — wtrącił się 
Carn.
— Możemy ją wziąć ze sobą.
Kupię ci cały galon kawy, tylko kończ już.
Kawa potrzebna ci teraz — rzekła przykładając się do pracy. — Jesteś marudny.
— Nie jestem „marudny”, zaczynam być wkurzony.
— A widzisz?
Słuchajcie... Blair położył obie dłonie na swej głowie, jakby chciał ją 
przytrzymać. — Może załatwcie to między sobą, a ja wrócę do łóżka?
Żadne z nich nawet się nie obejrzało.
Ile to jeszcze?...
— Kilka minut. — Wąski koniec zanurzył się w srebrze. — Gdybym miała więcej 
czasu, mogłabym...
Ciare, to jest błyszczące, ona będzie zachwycona.
— Jestem artystką. — Ciare dopracowywała jeszcze szczegóły. — Moja praca to moja 
dusza.
Chryste!...
Przygryzła wargę, by się nie roześmiać, odłożyła narzędzia i sięgnęła po szmatkę 
do polerowania.
— No, już. Trochę prymitywna, ale w porządku. Zabieraj swoją duszę z imadła i 
chodźmy.
Clare wzięła do ręki pilnik.
— Pięć minut... Muszę zeszlifować złączenie.
— Zrobisz to w samochodzie.
Carneron sam odkręcił uchwyt imadła.
— Przypomnij mi, żebym powiedziała ci coś potem o twoim braku szacunku dla 
procesu twórczego — mówiła Clare w biegu, bo Cam ciągnął ją na podwórko. — 
Pojedźmy moim samochodem, będzie wyglądało mniej oficjalnie, bardziej jak wizyta.
— Dobra, ja prowadzę.
— Proszę bardzo. Kluczyki są w środku. — Zabrała mu bransoletkę, usiadła na 
siedzeniu pasażera i zaczęła szlifować. — Co zrobisz, kiedy już ci da tę 
bransoletkę?
Wyjechali z podjazdu.
W Bogu nadzieja, że pamięta, gdzie ją znalazła. Będę musiał zadzwonić do 
Jarnisonów, żeby ją zidentyfikowali.
— To musi być dla nich straszne. Nie wiedzieć, gdzie ona jest, co się z nią 
dzieje.
Jeśli w ogóle coś się z nią jeszcze dzieje, pomyślał Cam.
Przyczepa Annie stała tuż za miastem, na małej, porośniętej chwastami działce 
znanej jako Muddy Ridge, Błotnisty Grzbiet. Nikt nie wiedział, czemu właściwie 
tak nazwano ten skrawek ziemi, bo gleba była tu wyjątkowo marna, pełno kamieni — 
i nikt nie widział tu nigdy błota, może z wyjątkiem lata roku siedemdziesiątego 
drugiego, gdy miasteczko przeżyło huragan Agnes. Ale nazywano to miejsce Muddy 
Ridge, a mieszkańcy przyczep, które tu stały, używali tej nazwy nawet z pewną 
durną.
O tej porze, w niedzielę, jedynymi przytomnymi stworzeniami na tym terenie były 
dwa chude, leniwe psy, które właśnie siusiały na opony czyjegoś pikapa. Z 
którejś z przyczep dobiegał przymilny, słodki głos radiowego kaznodziei, który 
wychwalał Boga, jakby to był jakiś towar.
Była to, oczywiście, przyczepa Annie. Pomalowała jedną z jej ścian jaskrawą 
farbą, którą znalazła w śmietniku na tyłach sklepu żelaznego. Pozostałe ściany 
były wyblakłego zielonego koloru, pokryte farbą typu metalic. Od ścian wyraźnie 
odcinały się schodki, świeżo naprawione przez Dayeya Reedera — Annie pomalowała 
je na wściekle żółty kolor. Efekt sprawiał wrażenie, jakby chodziło o 
przedstawienie obrazu niestrawności, ale Annie była zachwycona.
305
— Pamiętam, jak byłam tu ostatni raz — powiedziała Ciare. — To było tuż przed 
Dniem Dziękczynienia, musiałam mieć wtedy... och, czternaście, piętnaście lat, i 
razem z mamą przywiozłyśmy tu ciasta z dyni.
Odłożyła pilnik na podłogę samochodu.
— Wiesz, Cam, co tak lubię w tym mieście? Że ludzie zajmują się takimi jak ona, 
i nawet się nad tym nie zastanawiają. Po prostu to robią.
Schowała bransoletkę do kieszeni. Słyszeli, że w przyczepie Annie śpiewa Amazing 
Grace. Jej głos przeszywał nieruchome poranne powietrze i był o wiele 
prawdziwszy i czystszy niż głos radiowego kaznodziei.
Czekaj... — Ciare położyła dłoń na ręku Cama, zanim zdążył zapukać do drzwi. — 
Pozwól jej skończyć.
„Zgubiłem się, lecz teraz odnalazłem drogę. Byłem ślepy, a przewidziałem...”
Cam zapukał w metalowe drzwi. Zauważył, że w siatce osłaniającej drzwi są dziury, 
i postanowił załatać ją, zanim nadejdzie lato. Ze środka doszło szuranie i ciche 
pomruki, a potem Annie otworzyła, zamrugała — i rozpromieniła się cała.
Dzień dobry, dzień dobry! — Włożyła jedną bluzkę na
drugą i niektóre z guzików tej spodniej zapięła na dziurki tej
z wierzchu. Tenisówki miała starannie zawiązane, a na jej piersi
i rękach połyskiwała biżuteria. — Wchodźcie, wchodźcie, siadajcie.
— Dziękujemy, Annie. Cam przestąpił próg. Przyczepa zastawiona była torbami i 
pudłami. Na białym blacie, odgradzającym część kuchenną od reszty przyczepy, 
leżało pełno skarbów:
błyszczące kamyki, plastikowe maskotki z pudelek Cracker Jacks, puste buteleczki 
po perfumach i listerynie.
Ze ścian patrzyło na nich mnóstwo twarzy na zdjęciach, wyciętych starannie z 
różnych pism: Bruce Springsteen grał na gitarze tuż obok miło uśmiechniętej 
Barbary Bush, Christie Brinkicy śmiała się zwycięsko w stronę wyblakłego zdjęcia 
The Supremes we fryzurach afro i z bladą szminką na ustach.
To byli jej przyjaciele — od księżniczki Diany po anonimową modelkę reklamującą 
środek zapewniający zdrowe, lśniące włosy.
Siadajcie — powtarzała Annie siadajcie, gdzie tylko chcecie. Mam lemoniadę 
wiśniową i Oreos.
— Bardzo nam miło. — Clare wybrała spłowiałą kwiecistą poduszkę, a Cam usadowił 
się pod zegarem z Myszką Mickey. — Ale nie przejmuj się.
Ja lubię towarzystwo. — Annie ułożyła ciasteczka w kółko na obtłuczonym talerzu, 
a potem nalała słodkiego napoju do trzech plastikowych kubków. — Pani Negley 
przyniosła mi książki. Lubię oglądać obrazki.
Poruszała się wśród pudeł, omijając je zręcznie i częstując gości.
— Możecie dostać więcej.
Nie trzeba — rzekł Cam. — Czemu nie usiądziesz z nami?
— Bo muszę najpierw wyjąć ciasteczka. Zawsze trzeba dać gościom coś do jedzenia. 
Mama tak mówiła. — Postawiła talerz na jednym z pudeł i usiadła. — Podobała wam 
się parada?
Tak. Clare uśmiechnęła się do niej. — Bardzo.
— Muzyka była dobra. Dobra i głośna. Szkoda że nie ma parad co dzień. A potem 
poszłam do domu pastora Barkleya. Były lody i hamburgery.
— A pamiętasz, jak spotkałaś Ciare i jej przyjaciół?
— Pewnie. Poznałam ich. Byłaś z czarną przyjaciółką i białym przyjacielem. 
Prawda?
— Tak, a ty pokazałaś nam swoje bransoletki. Cam też chciałby je zobaczyć.
Annie wyciągnęła ramię.
— Lubię ładne rzeczy.
— Są bardzo ładne.
Przesunął plastikowe kółka, kilka pozłacanych łańcuszków i emaliowany metal. 
Zaczął uważnie przyglądać się bransoletce ze srebra.
— A skąd masz tę?
— Znalazłam.
— Kiedy ją znalazłaś?
— Och, już dawno. — Uśmiechnęła się, zamachała ręką tak, że bransoletki 
zadzwoniły. — Przedwczoraj.
Cani walczył ze zniecierpliwieniem.
— Miałaś ją, kiedy odwiozłem cię do domu samochodem? Pamiętasz, jak słuchałaś 
Billy Joela?
Oczy Annie przybrały zamyślony wyraz, potem się rozjaśniły.
— Ii”s stili rock and roli to nie. Lubię tą piosenkę. Znam słowa.
307
— Miałaś już wtedy bransoletkę?
— Tak, tak. — Pieszczotliwie przesunęła palcami po literach. — Znalazłam ją 
dawno temu. Zanim jeszcze kwitły róże, i zanim pojawiły się liście.
— Rozumiem. A możesz mi powiedzieć, gdzie ją znalazłaś?
— Na ziemi.
Tu, w mieście? Zmarszczyła brwi.
— Nie.
Pamiętała dobrze, ale nie mogła mu powiedzieć o tajemnym miejscu. Nikt nie mógł 
się o tym dowiedzieć. Zakłopotana cofnęła rękę i sięgnęła po ciastko.
— Na ziemi. Widzę coś, to podnoszę. Podnoszę dużo rzeczy. Chcecie jeszcze pić?
— Nie, dziękujemy. — Ciare pochyliła się, by wziąć ją za rękę. — Annie, to może 
być bardzo ważne, przypomnij sobie, gdzie znalazłaś bransoletkę. Pomyślałam, że 
podoba ci się tak bardzo, że może pamiętasz. Musiałaś być bardzo szczęśliwa, 
kiedy ją znalazłaś.
Annie zaczęła się kręcić na krześle, jąkała się nieznacznie, zupełnie jak 
dziecko, które poproszono, by powiedziało wierszyk przed całą klasą. Nad górną 
wargą miała cieniutkie czerwone wąsy z lemoniady.
— Znalazłam ją gdzieś. Kto znajdzie, zabiera. Ja znajduję dużo rzeczy. Można je 
brać, bo ludzie je po prostu wyrzucają, zostawiają na ziemi.
— W porządku. — Ciare widziała jasno, że w ten sposób może tylko zaniepokoić 
Annie. — Podobają mi się te zdjęcia.
Dłonie Annie, które drżały już nerwowo, nagle się uspokoiły.
— Wieszam je i mam cały czas towarzystwo. Ale tylko takich ludzi, co się śmieją. 
0, nie, żadne smutne twarze. I zrobiłam specjalną książeczkę do oglądania w nocy.
— Ja też dziś coś zrobiłam. Chcesz zobaczyć?
— Tak. — Annie złożyła grzecznie dłonie, chociaż wolałaby rozmawiać dalej o 
swoich ulubionych zdjęciach. — Ty robisz rzeźby.
— Czasami.
— Pani Atherton mówi, że ty robisz rzeźby gołych ludzi. — Annie zaczerwieniła 
się i zachichotała. — Czy pani Atherton nie jest śmieszna?
1
— Ona jest niemądra — rzekł Cam. — A Ciare robi też bransoletki.
— Naprawdę? — Annie spojrzała na nich szeroko otwartymi oczami. Naprawdę?
Clare sięgnęła do kieszeni.
Zrobiłam dzisiaj to.
— Och... — Annie westchnęła głęboko. Delikatnie przesuwała palcem po metalu. — 
Jest piękna. Najpiękniejsza.
— Dziękuję. A widzisz litery?
Annie pochyliła się nad ozdobą i znów zachichotała.
— A-NN-I-E. Annie.
— No właśnie. A teraz spójrz tutaj. — Podniosła rękę Annie, ujęła jej 
bransoletkę i przysunęła obie bransoletki do siebie. — Ta jest inna. Tu jest 
napisane coś innego.
Annie przyglądała się uważnie obu napisom. Zmarszczyła czoło.
— Nie wiem...
— Tu nie jest napisane „Annie”, a tu tak. Ta pierwsza nie należy do ciebie.
Ja jej nie ukradłam. Moja mama mówiła, że to brzydko kraść.
— Wiemy, że jej nie ukradłaś — odezwał się Cam. — Ale ja chyba wiem, do kogo ona 
należy.
— Chcecie, żebym ją oddała! — Usta jej zadrżały. — Ona jest moja. Ja ją 
znalazłam.
— Możesz zatrzymać tę, którą zrobiłam.
Uspokoiła się od razu, jak dziecko, któremu podano ulubioną zabawkę.
— To będzie prezent?
— Tak, prezent, ale pomogłabyś nam, gdybyś nam dała tę, którą znalazłaś.
Annie kręciła głową, mrucząc coś pod nosem.
— Twoja jest ładniejsza.
— Jest twoja. — Cla.re wsunęła jej bransoletkę na rękę. — Widzisz?
Annie uniosła rękę, by przyjrzeć się błyskom słońca na metalu.
— Nikt mi jeszcze nie zrobił bransoletki. Nigdy. — Z lekkim westchnieniem zdjęła 
bransoletkę Carly z nadgarstka. — Możesz to
wziąć.
309
— Annie. — Cani położył jej dłoń na ramieniu, by zwrócić jej —
uwagę. — Jeśli przypomnisz sobie, gdzie ją znalazłaś, przyjdź do mnie zaraz, i 
powiedz mi. To ważne.
— Ja znajduję dużo rzeczy. Cały czas je znajduję. — Uśmiechnęła się swymi 
starymi, niewinnymi oczami. — Chcecie jeszcze ciasteczko?
— I co teraz zrobisz? — Spytała Ciare, gdy opuścili wreszcie przyczepę.
— Zadzwonię do Jamisonów.
Chciała dotknąć jego ręki, sięgnęła w jego stronę i zrzuciła na podłogę pilnik.
Szkoda, że ona nie pamięta, gdzie to znalazła.
— Nie wiadomo, co ona pamięta. Bardzo mi pomogłaś, Ciare. Dzięki.
— Wolałabym, żebyśmy znaleźli dziewczynę, a nie bransoletkę.
— Ja też.
Odwróciła się, by wyjrzeć przez okno. Myślisz, że nie uda się jej znaleźć.
Nie ma dowodów...
— Ja nie mówię o dowodach. — Znów na niego patrzyła. — Mówię o instynkcie. 
Widziałam to w twojej twarzy, kiedy chowałeś bransoletkę do kieszeni.
— Nie, nie sądzę, że uda mi się ją znaleźć. Myślę, że nikomu się nie uda.
Resztę drogi przejechali w milczeniu. Kiedy wysiedli z samochodu, Clare podeszła 
do Cama, otoczyła go w pasie ramionami i położyła mu głowę na ramieniu.
— Może wejdziesz, zrobię ci kawy i jajka.
Podoba mi się, że chcesz dla mnie gotować.
— Mnie chyba też.
— Mam robotę, Chudzielcu. — Pocałował ją w czubek głowy, a potem wysunął się z 
jej objęć. — Będzie mi musiało wystarczyć coś na wynos od „Marty”.
Będę w domu. Wpadnij po pracy. Liczę na to. Stała przez chwilę na podjeździe, by 
mu jeszcze pomachać, a potem odwróciła się i weszła do domu. Z kuchni dobiegała 
rozmowa.
— Nie podoba mi się to — upierała się Angie. — Jeśli to się dzieje tak często, 
to musi być celowe.
— Co takiego? — Ciare popchnęła drzwi i spojrzała na trio przy kuchennym stole. 
Coś się stało?
— Gdzie jest Cam? — zapytała Angie.
— Wrócił do biura. Czemu?...
— Angie trochę się wystraszyła. — Blair przełknął kawę i starał się oprzytomnieć. 
Kac przeszedł teraz w ciche łupanie pod czaszką. — W nocy ktoś dzwonił.
— Telefon dzwonił w nocy trzy razy — poprawiła A.ngie i za każdym razem, kiedy 
odbierałam, ktoś odkładał słuchawkę.
— Dzieciaki — zadecydowała Ciare i podeszła do dzbanka z kawą.
— Może jeden dzieciak. Angie, zdenerwowana, stukała szybciutko stopą. — Ten 
chłopak z drugiej strony ulicy.
— Ernie? — Clare z westchnieniem oparła się o blat i zaczęła pić kawę. — Czemu 
tak myślisz?
— Za drugim razem wstałam. W oknie na górze jego domu paliło się światło.
— Na litość boską, Angie!
Wczoraj na paradzie gapił się na ciebie.
— No, ładnie. Wobec tego rzeczywiście powinno się go wywlec z domu na ulicę i 
zastrzelić.
Nie bierz tego tak lekko — wtrącił Jean-Paul. — Ten chłopak to same kłopoty.
— Ten chłopak to... chłopak. Nic więcej.
— On się bawi w satanizm — upierał się Jean-Paul.
Blair zakrztusił się kawą.
— Co takiego?
— Ernie ma pentagram — powiedziała Ciarc a Jean-Paul widzi diabły.
— Widzę zbuntowanego, być może niebezpiecznego chłopaka powiedział chłodno 
Francuz.
— Poczekajcie. — Blalr uniósł dłoń. — co chodzi z tym pentagramem?
— Chłopak nosi na szyi odwrócony pentagram — Jean-Paul zmarszczył nos nad kawą — 
bawi się nim, i przygiąda się Ciare.
Blair odstawił kubek i wstał.
— Ciare, myślę, że powinnaś o tym powiedzieć Caniowi.
— Nie bądź śmieszny. Nie ma o czym gadać. Bóg jeden wie, ile Cam ma roboty i bez 
demonów. Idę pracować.
Drzwi tylko za nią trzasnęły.
— Co wiesz o satanizmie? — zapytał Blair Jean-Paula.
— Tylko tyle, co z gazet. Ale to wystarcza, żebym głupio się czuł przy tym 
chłopaku.
— Powiedz mu o kocie — dodała Angie, zerkając w stronę garażu.
— O jakim kocie?
Pochyliła się nad stołem, zanim Jean-Paul miał szansę cokolwiek wyjaśnić.
— Ktoś zostawił zabitego kota — bez głowy — pod drzwiami. Ciare się upiera, że 
musiał go tu przywlec jakiś pies, ale ja tak nie sądzę. On nie był zagryziony. 
Spojrzała niepewnie na męża. — Jean-Paul obejrzał go, kiedy... kiedy się go 
pozbywał.
— On miał odciętą głowę — dodał Jean-Paul. — Nie odgryzioną, jakby to zrobiło 
zwierzę. Odciętą.
Blair pokiwał ponuro głową i wstał.
— Miejcie na nią oko. Muszę jeszcze zadzwonić w parę miejsc.
Rozdział XX
zemu mi, do cholery, nie powiedziała? — złościł się Cam, gdy Blair usiadł 
wreszcie po drugiej stronie jego biurka na posterunku.
Nie wiem. A chciałbym wiedzieć. — Usta Blaira ściągnęły się w cienką kreseczkę. 
Był w dużym napięciu. — I chciałbym się przyjrzeć temu smarkaczowi. Dobrze, 
długo przyjrzeć.
— Erniem ja się zajmę.
Możesz się też zająć tym. — Brat Clare stuknąl palcem w grubą teczkę, którą ze 
sobą przyniósł. — Pojechałem do redakcji gazety z Hagerstown, pogrzebałem trochę 
w archiwum, zadzwoniłem do „Posta” i poprosiłem o przefaksowanie kilku tekstów o 
satanizmie. Myślę, że to cię może zainteresować.
Cam przejrzał papiery w teczce i gwizdnął przez zęby.
— Daleko stąd do Waszyngtonu.
— Wiele miast jest „daleko”. Ale to niczego nie zmienia.
Pozarzynane bydło, wypatroszone zwierzęta domowe... Cam przewracał kolejne 
strony i czuł, że robi mu się niedobrze.
— Ciągle na to trafialiśmy, kiedy byłem w mieście. Rytualne kręgi w lasach, 
symbole powycinane na drzewach... Ale tutaj...
Podniósł wzrok na Blaira. — Chryste, myśmy tu dorastali. Jak to się stało, że o 
niczym nie wiedzieliśmy?
— Przede wszystkim taka grupa musi być ostrożna, naprawdę ostrożna. — Wstał i 
podszedł do ekspresu do kawy. — Chcesz jeszcze tych odpadów jądrowych?
— Tak.
Cam czul to przez skórę od samego początku, od chwili gdy zajrzał do małego 
pustego grobu.
— Ale BifT.. To było grube niedopatrzenie. Nie! — Błysnął oczami w stronę 
przyjaciela. —. To nie było nieostrożne. To było... bezczelne.
— Powiem ci, co ja o tym myślę. — Blair dolał Camowi kawy. — Oni nie rozumują 
jak normalni ludzie. Ani nie czują jak normalni ludzie.
Usiadł znowu, krzesło skrzypiało od jego niespokojnych poruszeń. Cam przyciągnął 
sobie popielniczkę.
— Opowiedz mi, jak dziennikarz.
— Dobra. — Blair rozsiadł się i złożył ręce. — Myślę, że „bezczelność” to dobre 
określenie. Błędem byłoby myśleć, że są głupi. W takich sektach są nie tylko 
śmiecie, psychopaci i zbuntowani smarkacze. W tych artykułach piszą o lekarzach, 
prawnikach, profesorach... Często zresztą na wysokich stanowiskach.
Cam sam to już zauważył, ale chciał posłuchać kogoś innego. Jak w to wchodzą?
Te sekty są dobrze zorganizowane. Prowadzą przemyślaną rekrutację. Na pewno 
polega to w jakiejś części na tajemnicy, na tym, że należy się do grupy, której 
nie obowiązują zwykłe normy. — Mówiąc to Blair poczuł, że sam rozumie pokusę aż 
nadto dobrze.
— żyją dla przyjemności, bardzo często chorej przyjemności. Zabawiają się ze 
zwierzętami. Chryste — z dziećmi też. Chodzi też o władzę, bardzo często właśnie 
to ich przyciąga.
Rozłożył papiery.
— Niektórzy nie wierzą, że można wywoływać demony, ale przyciągają ich też inne 
rzeczy: seks, narkotyki. Podniecające zabijanie. — Zerknął na Cama, który 
patrzył na niego uważnie. — Z kilku z tych artykułów wynika, że nie zawsze 
chodzi o zabijanie owiec czy psów. Czasami chodzi o coś więcej. Dobrym celem są 
na przykład dzieciaki na gigancie.
Cam pomyślał o Carly Jamison. Mial przykre uczucie, że przyjmuje do wiadomości 
to, co usłyszał. A Biff...
Zabijają swoich?
— Czemu nie? To nie jest zwykły klub, Cam, i niektórzy z tych ludzi naprawdę 
wierzą głęboko, gorąco, że szatan da im, co zechcą,
jeśli tylko będą szli jego drogą. Tu jest o wszystkim, od smarkaczy po grube 
ryby. Ale poczynając od dzieciaków, które palą czarne świece i puszczają 
nagrania od tyłu, a kończąc na LeVay — to, co ich łączy, to żądza władzy. 
Wszystko się do tego sprowadza.
— Ja też trochę czytałem — rzekł Carn. — Wyszło mi, że są różne odmiany tego 
kultu. W tych „lepszych” ważne są różne uzależnienia i ceremonie, odrzucają 
natomiast składanie ofiar.
— To prawda.
Blair skinął głową i poczuł nagle, że z trudem stara się opanować nerwowy śmiech. 
Tak oto dwóch starych przyjaciół siedzi sobie nad marną kawą i dyskutuje o 
satanistycznych sektach i rytualnych morderstwach.
— Są też inne. Będę musiał jeszcze sporo posprawdzać, ale wydaje mi się, że 
możemy mieć do czynienia z najbardziej niebezpieczną wersją. Biorą z książek i 
tradycji, co chcą, i tworzą własny rytuał. Wracają do starodawnych obrzędów, gdy 
krew była jedynym sposobem, by zadowolić bogów. Takie grupy powstają właściwie 
wszędzie. Nie szukają rozgłosu, działają w ukryciu. Ale ich członkowie umieją 
odnaleźć jedni drugich.
A jak my możemy ich znaleźć?
- Obawiam się — rzekł Blair, któremu całkiem już przeszła ochota do śmiechu — że 
nie będziemy się musieli bardzo wysilać.
Niespokojnym ruchem przesunął dłonią po włosach.
— Ale ja jestem sprawozdawcą politycznym, Cam. Nie wiem, czy to nam pomoże, czy 
będzie przeszkadzało.
— Wyobrażam sobie, że kult byłby niebezpieczny dla polityków.
— Pewnie tak. — Wypuścił powietrze. Czy odbywała się jakaś kampania na 
stanowisko najwyższego kapłana? Zebrać głosy, całować dzieci, klaskać w dłonie... 
Jezu. — Za wielu rzeczy jeszcze nie wiem. Jestem w kontakcie z ludźmi z 
Waszyngtonu, którzy mają mi powiedzieć coś więcej. Wiesz, że są do tego 
specjalni ludzie w policji?
— Nie trzeba robić z tego historii.
— Już się zrobiła historia — odgryzł się Blair. — Ale jeżeli myślisz, że zajmuję 
się tym, żeby mieć jakiś pieprzony artykuł...
— Przepraszam. — Cam uniósł rękę, dłonią do góry, a potem dotknął nią czoła, 
chcąc pozbyć się migreny, która zaczynała mu pulsować za oczami. — Miotam się... 
To moje miasto, do cholery.
315
— Moje też. — Blairowi udało się uśmiechnąć. — Do tej pory nie zdawałem sobie 
nawet sprawy, jak wiele to miasto dla mnie znaczy. Chciałbym pogadać z Lisą 
MacDonald. Chciałbym załatwić tyle spraw. ile się da, będąc tu na miejscu. Ale 
potem będę musiał wrócić do Waszyngtonu i tam sporo powęszyć.
— W porządku. — Cam musiał komuś zaufać. A bał się, że w mieście, które, jak 
sądził, znal dobrze, nie może ufać nikomu. — Zadzwonię do niej i postaram się to 
załatwić. Ale nic bądź dla niej za twardy, ciągle jest bardzo słaba.
— Zginęłaby, gdyby nie Clare. — Ostrożnie, może nawet zbyt ostrożnie, odstawił 
kawę. — Boję się o moją siostrę, Cam, naprawdę się boję. Jeśli ten cały Ernie 
należy do sekty, a do tego ma na jej punkcie obsesję...
— Nie zbliży się do niej. — Spokojny, kontrolowany ton głosu był dokładnym 
przeciwieństwem żaru, który zapłonął w oczach Cama. — Możesz być pewien.
— Liczę na to. — Blair odsunął kubek i pochylił się w stronę Cania. — Jest 
najważniejszą osobą w moim życiu i powierzam ci ją, gdy mnie tu nic będzie. Na 
miłość boską, zajmij się nią dobrze.
Dłoń Erniego drżała, gdy podniósł skrawek papieru. Znalazł go na masce swojej 
ciężarówki, gdy skończył zmianę na stacji Amoco. Nareszcie.
Ryzyko, jakie podjął na farmie Doppera, okropne mdłości i obrzydzenie po zabiciu 
czarnych cieląt — wszystko było warte tej chwili. Przyłączy się do nich.
31 maja, 10:00. Południowy kraniec Lasu Doppera. Przyjdź sam.
Dzisiejsza noc, tylko o tym mógł myśleć. Dziś w nocy zobaczy, dowie się, 
zostanie jednym z nich. Zwinął papier i wsunął go do tylnej kieszeni dżinsów. 
Gdy przekręcał kluczyk w stacyjce, ręce drżały mu jeszcze, a noga zadygotała, 
gdy wcisnął pedał gazu.
Jechał do domu, a jego zdenerwowanie stopniowo zamieniało się w chłodną, dobrze 
kontrolowaną ekscytację. Nie będzie już tylko widzem, nie będzie już musiał 
zadowalać się patrzeniem przez teleskop. Będzie jednym z nich.
316
Sally widziała, jak zajeżdżał pod dom, i wyskoczyła ze swojego samochodu, zanim 
jeszcze Ernie zatrzymał ciężarówkę na krawężniku. Uśmiech, jakim chciała go 
przywitać, zastygł na jej ustach, gdy ujrzała jego oczy: czarne i zimne.
— Cześć... Przejeżdżałam właśnie, pomyślałam, że wpadnę.
— Mam coś do roboty.
— No cóż, i tak nie mogę zostać. Muszę jechać do babci. Kolacja niedzielna, 
wiesz.
— To jedź.
Ruszył w stronę drzwi.
— Erie... — Zraniona, Sally podreptała za nim. — Chciałam tylko jeszcze raz 
zapytać cię o przyjęcie. Josh nudzi, żebym z nim poszła, ale ja...
— To idź z nim. — Odepchnął jej dłoń, gdy dotknęła jego ramienia. — Przestań się 
na mnie tak wieszać.
— Czemu taki jesteś? — Jej oczy wypełniły się łzami. Ernie widział, jak kapnęła 
jej pierwsza łza, i poczuł wyrzuty sumienia, ale postarał się szybko ich pozbyć.
— Jaki jestem?
— Taki okrutny. Myślałam, że ci się podobam, może nawet więcej. Mówiłeś...
— Nigdy nic nie mówiłem. — To akurat była prawda. — Robiłem to, czego sama 
chciałaś.
— Nie pozwoliłabym ci... Nigdy bym ci nie pozwoliła, żebyś robił ze mną te 
rzeczy, gdybym nie myślała, że ci na mnie zależy.
— Zależy mi na tobie? Czemu, do diabła, miałoby mi na tobie zależeć? Jesteś 
tylko jeszcze jedną szmatą.
Patrzył, jak jej twarz robi się przeraźliwie biała. Sally usiadła na trawniku i 
zaczęła szlochać. Gdzieś tam w głębi odczuwał zakłopotanie. W pewnym stopniu 
było mu też przykro. Ale było w nim coś.., coś na czym starał się skupić, a co 
oglądało całą scenę z wyrachowaną obojętnością.
Zabieraj się stąd, dobra?
— Ale ja cię kocham.
Znowu coś w nim drgnęło, ale postarał się to zdusić. Pochylił się, by podnieść 
ją z ziemi, ale właśnie w tym momencie nadjechał Cam. Ernie opuścił ręce i 
czekał.
— Jakiś problem?
317
— Nie mój — rzekł Ernie.
Cam rzucił mu krótkie spojrzenie i zwrócił się do Sally.
— Hej, malutka, czy on ci coś zrobił?
— Mówi, że mu na mnie nie zależy. Wcale go nic obchodzę.
— Więc nie warto nad nim płakać. Miękkim ruchem wyciągnął do niej rękę. — Chodź. 
Chcesz, żebym cię odwiózł do domu?
— Nie chcę jechać do domu. Chcę umrzeć.
Cam rozejrzał się wokół i poczuł ulgę na widok Ciare, która przechodziła przez 
ulicę.
— Jesteś za młoda i za ładna, żeby chcieć umierać. — Poklepał ją po ramieniu.
— Co się dzieje? — Clare obrzuciła spojrzeniem twarze Cania, Erniego i Sally. 
Zwróciła się do Cama. — Widziałam, jak podjechałeś.
— SaUy jest bardzo zdenerwowana. Może weź ją do siebie i...
— Oczywiście. Chodź, Sally. — Clare objęła dziewczynę i pomogła jej wstać. — 
Pójdziemy do mnie i będziemy pluły na facetów.
Rzuciła jeszcze Caniowi ostatnie spojrzenie, po czym zaczęła prowadzić zanoszącą 
się szlochem dziewczynę przez ulicę.
— Nieźle, stary — rzekł Cani do Erniego.
Ernie zaczerwienił się nagle. Obaj byli tym zaskoczeni.
— Słuchaj, niczego nie zrobiłem. Ona za mną łaziła. Nigdy jej nie prosiłem, żeby 
tu przychodziła. To nie przeciw prawu, powiedzieć gbipięj dziewusze, żeby się 
odczepiła.
— Tu masz rację. Twoi rodzice są w domu?
— Czemu?
— Bo chcę ci zadać kilka pytań. I może wolałbyś, żeby przy tym byli.
— Nie potrzebuję ich.
Jak uważasz — rzekł Cam lekko. — Chcesz gadać w domu czy tutaj?
Ernie odrzucił włosy znad oczu gestem pełnym niechęci.
— Tutaj.
— Ciekawy wisiorek... — Cam wyciągnął rękę, by dotknąć pentagramu, ale Etnie 
zasłonił go dłonią.
— I co z tego?
— To symbol satanistyczny.
318
Usta Erniego wykrzywił uśmiech. Naprawdę?
— Czcisz szatana, Erie?
Ernie uśmiechał się ciągle, nie przestając gładzić pentagramu.
Czy wolność wyznania nie jest przypadkiem gwarantowana przez konstytucję?
— Owszem. Jest gwarantowana. Chyba że wyznając jakąś religię, ludzie łamią prawo.
— Noszenie pentagramu me jest zabronione.
W ogrodzie obok ktoś włączył kosiarkę. Motor kaszlał i dwukrotnie gasł, ale po 
chwili rozlegał się już jednostajny warkot.
— Gdzie byłeś w ostatni poniedziałek, w nocy, między pierwszą
a czwartą?
Ścisnęło go w brzuchu, ale nie dał po sobie niczego poznać.
— Spałem we własnym łóżku, jak wszyscy w tym durnym mieście.
— Próbowałeś kiedyś składać ofiary ze zwierząt, Etnie?
— Nie mogę powiedzieć, żebym próbował.
Możesz mi powiedzieć, gdzie byłeś w ostatni wtorek, między wpół do jedenastej a 
jedenastą wieczorem?
— Mogę. — Etnie uśmiechnął się i spojrzał w stronę okna na piętrze. Byłem tam, 
na górze, zabawiałem się z Sally Simmons. Myślę, że koło jedenastej skończyliśmy, 
ona wyszła parę minut później, a moi starzy zjawili się w domu koło wpół do 
dwunastej. To powinno wystarczyć.
— Jesteś małym, wrednym sukinsynem.
— To też nie jest zabronione.
— Nie, nie jest. — Cam zbliżył się o krok, by zajrzeć Erniemu w oczy. Na czole 
chłopaka błysnęła kropla potu. Szeryf ucieszył się na ten widok. — Jesteś 
dokładnie takim robakiem, jakie najbardziej lubię rozgniatać, i w tej kwestii 
wyszedłem z wprawy. Zrób fałszywy ruch, gnojku, a będę jak pijawka, wyssę cię do 
ostatniej kropli krwi.
— Czy to groźba?
— To fakt. Jeśli nie będziesz miał alibi na każde pięć minut, biorę cię na 
posterunek. A na poniedziałek lepiej też sobie coś znajdź.
Zacisnął palce na pentagramie Erniego.
— I trzymaj się z daleka od Ciare, rozumiesz? Jeśli nie, nie będzie boga ani w 
piekle, ani w niebie, który obroniłby cię przede mną.
319
Ernie patrzył w ślad za Caniem i zaciskał pięści. Jeszcze się zemszczę, pomyślał. 
Po dzisiejszej nocy dostanę wszystko, o czym zamarzę.
— Myślałam, że on mnie kocha — Saiły zakrztusiła się sokiem, którego nalała jej 
Clare — a jemu wcale nie zależało. Nigdy mu nie zależało, chciał tylko... 
Powiedział mi takie straszne rzeczy.
— Czasami ludzie mówią sobie w kłótniach rzeczy, których potem żałują.
— To nie było tak. — SaUy wzięła kolejną chusteczkę i wytarła nos. My się nie 
kłóciliśmy. On nie był zły, tylko taki zimny. Patrzył na mnie tak, jakbym 
wylazła z jakiejś dziury. Powiedział, że jestem... że jestem szmata.
— Och, malutka... Ciare uścisnęła dłoń Sally i pomyślała, co powie Erniemu przy 
pierwszej okazji. Wiem, jak to boli.
I jeszcze... Ja to z nim zrobiłam. — Zakryła twarz wymiętoszoną chusteczką. — On 
był pierwszy. Całkiem pierwszy.
- Tak mi przykro! Ciare sama walczyła ze łzami. Objęła dziewczynę. — Chciałabym 
móc ci powiedzieć, że nie ma znaczenia to, co ci powiedzial, tyle że dla ciebie 
to ma znaczenie. I jeszcze przez jakiś czas będziesz tak czuła. Ale to, że byłaś 
tak blisko z Erniem, nie znaczy, że jesteś szmatą. To tylko znaczy, że jesteś 
człowiekiem.
— Ja go kochałam.
Mówi już w czasie przeszłym, zauważyła Clare, i ucieszyła się ze zmienności 
młodego serca.
Wiem, że myślałaś, że go kochasz. Ale kiedy naprawdę się zakochasz, zobaczysz, 
że to zupełnie inaczej.
Saiły potrząsnęła głową, jej długie włosy zafalowaly.
— Ja już nigdy nawet nie spojrzę na żadnego chłopaka. Nie chcę, żeby ktoś znowu 
mnie tak zranił.
— Wiem, co czujesz. Każda kobieta wie, dodała w myśli. Problem w tym, że będzie 
ci jeszcze na kimś zależało.
Ujęła SaUy za ramiona, i zmusiła ją, by się wyprostowała. Twarz dziewczyny była 
zapuchnięta od płaczu, oczy czerwone. I takie młode, pomyślała Clare. Wzięła 
świeżą chusteczkę i delikatnie otarła jej łzy.
— Może lepiej coś ci powiem. Coś, co każda kobieta powinna wiedzieć o 
mężczyznach.
Sally pociągnęła nosem.
— Co takiego?
— To wszystko durnie.
Dziewczyna zaśmiała się przez łzy i otarła oczy.
— Naprawdę — dowodziła Clare. — Robią się starsi, i stają się starszymi durniami. 
Cała rzecz w tym, żeby uniknąć faceta, w którym zakochasz się mimo wszystko. 
Inaczej będziesz czyjąś żoną przez pięćdziesiąt czy sześćdziesiąt lat, zanim się 
zorientujesz, jak bardzo cię wykiwano.
Sally zaśmiała się. Do kuchni weszła Angie.
— Och, przepraszam! Zauważyła zalaną łzami twarz Sally i chciała się wycofać.
— Nie, nic się nie stało. — Clare gestem zaprosiła ją do środka. — Angie, to 
jest Sally, rozmawiamy właśnie o tym, że świat bez mężczyzn byłby znacznie 
ciekawszy.
— Co do tego me ma dwóch zdań. Oprócz seksu i zabijania karaluchów, poza tym 
właściwie do niczego się nie nadają.
— Parkowanie równoległe podsunęła Clare, zadowolona, że Sally znowu się śmieje.
Naprawy samochodowe — dodała Sally ocierając policzki dłonią. — Mój tata 
świetnie naprawia samochody.
— To racja. — Clare zastanawiała się przez chwilę. — Ale kobieta zawsze może 
kupić podręcznik.
Sally z westchnieniem wodziła palcem po brzegu szklanki.
— Głupio mi, że się tak zachowałam.
— Nie ma powodu, żeby ci było głupio.
Przełknęła i zapatrzyła się w stół.
— Nie mogę powiedzieć matce o tym, co robiliśmy z Erniem.
— Myślisz, że byłaby zła? — spytała Ciare.
Sally potrząsnęła głową.
— Nie wiem. Naprawdę można z nią świetnie rozmawiać. Gadałyśmy o wszystkim, 
wiecie... To nie chodzi o to, że ona chce, żebym na zawsze była dziewicą, ale... 
Nie mogę jej powiedzieć, co robiliśmy z Erniem.
— Musisz sama zdecydować. — Ciare usłyszała warkot silnika na podjeździe. — 
Szeryf Rafferty przyjechał.
321.
— Och! — Sally zasłoniła twarz. — Nie chcę, żeby mnie tak zobaczył. Wyglądam 
okropnie.
— Chodź, pokażę ci, gdzie jest łazienka zaproponowała Angie. — Trochę szminki i 
krople do oczu powinny dużo zdziałać.
— Dzięki. — Sally niespodziewanie uścisnęła Ciare. — Strasznie wam dziękuję.
Wybiegła z pokoju, kiedy Cam ukazał się w drzwiach.
— Gdzie jest Sally?
— Doprowadza się do porządku, żebyś nie widział jej zapuchniętych oczu i 
czerwonego nosa. Rozmawiałeś z Erniem?
— Tak, trochę z nim pogadałem.
— Nie wiem, co mu strzeliło do głowy, żeby mówić Sally takie rzeczy, ale mu 
powiem, co o nim myślę.
— Trzymaj się od niego z daleka. — Wziął ją pod brodę. — Serio.
— Ejże, czekaj!...
— Nie, ja cię nie proszę, ja cito mówię. Dopóki nie będę pewien, że jest czysty, 
trzymaj się od niego z daleka.
— Czysty? O czym ty mówisz?
— Czemu nie powiedziałaś mi o kocie?
— O kocie? — Odgięła się do tyłu. — A co kot ma z tym wspólnego?
— Może mieć bardzo dużo wspólnego. Nie odpychaj mnie, Chudzielcu.
Ja cię nie odpycham! —Robiła to, oczywiście. — Nie chcę
poprawiła. — Jest jeszcze sporo rzeczy, które muszę wyjaśnić, jasne?
— Nie, wcale nie. — Podniósł jej twarz i przyglądał jej się przez chwilę, a 
potem opuścił rękę. — Na razie daj sobie z tym spokój. Muszę pogadać z Sally.
Zaklął pod nosem, wiedząc, że im bardziej stara się zjednać sobie Clare, tym 
bardziej dziewczyna się opiera. Widział to już w jej twarzy, w cieniutkiej, 
upartej zmarszczce między jej brwiami, w zaciśniętych szczękach.
— Chudzielcu... — Usiadł i ujął ją za ręce. — To ważne. Inaczej bym cię o to nie 
prosił.
— Powiedziałeś, że nie prosisz, tylko mi mówisz.
— W porządku. — Uśmiechnął się lekko. — Nie mówiłbym ci, gdyby to nie było ważne.
— A ja może miałabym mniejszą ochotę posłać cię do diabła, gdybyś mi wszystko 
wytłumaczył.
Cam ucisnął palcami nasadę nosa.
— Powiem, jak tylko będę mógł.
Podniósł wzrok i ujrzał Sally, która wróciła właśnie do kuchni.
— Pewnie chce pan ze mną porozmawiać — rzekła splatając palce.
Cam podniósł się i zaproponował, by usiadła.
— Jak się czujesz?
Spojrzała pod nogi, potem na stół.
— Głupio mi.
— Nie ma powodu. — Uśmiechnął się do niej tak przyjaźnie, że znowu zebrało jej 
się na płacz. — Ja się kiedyś pożarłem z Susie Negley przy barze „U Marty”.
— Z Susie Negley? — powtórzyła niepewnie Saiły.
— Teraz nazywa się Sue Knight.
Z panią Knight?! — Sally przestała patrzeć na stół i zwróciła zdumione oczy na 
Cama. Usiłowała sobie wyobrazić swoją sztywną nauczycielkę angielskiego z 
szeryfem. — To pan... z panią Knight?
— Była wtedy słodką szesnastką. I trzepnęła mnie, prawie spadłem ze stołka. To 
się nazywa czuć się głupio.
Zachichotała i łzy nie cisnęły jej się już tak bardzo do oczu.
— Pani Knigjit pana uderzyła? Naprawdę?
— Tylko o tym nie rozpowiadaj. Myślę, że ludzie już o tym zapomnieli.
— Wcale nie. — Clare podniosła się z miejsca. — On się lepiej czuje, kiedy tak 
myśli. Może zostawię was samych...
— Nie mogłabyś... — Sally przygryzła wargę. — Czy ona nie mogłaby zostać? Ja już 
powiedziałam... Nic się chyba nie stanie...
— Pewnie. Cam spojrzał na Ciare i skinął głową. — Muszę ci zadać parę pytań. Od 
dawna znasz Erniego?
— Od drugiej szkoły.
— Przyjaźni się z kimś?
Nie takich pytań się spodziewała. Zmarszczyła brwi.
— Cóż, nie wdaje się w bójki, ani nic takiego. Teraz... — Spojrzała na Clare. — 
Teraz to tak naprawdę była moja wina. Poszłam tani i zrobiłam scenę, bo chciałam, 
żeby czuł do mnie to, co ja do niego czułam.., myślałam, że czuję — poprawiła. — 
Nie chcę go pakować w kłopoty, szeryfie. Nie jest tego wart.
323
— Nieźle — mruknęła Ciare i pozdrowiła Safly uniesieniem
— On nie ma kłopotów. — Jeszcze nie. — Z kim on trzyma?
— Z nikim tak naprawdę.
— Nie siada z nikim przy lunchu? Nie, trzyma się na uboczu.
— Sam jeździ do szkoły, prawda?
— Tak.
— Widziałaś kiedykolwiek, żeby kogoś podwoził?
— Nigdy.
Zabawne. W każdym samochodzie zawsze wszyscy siedzieli ściśnięci. Ale nikt się 
nie pchał do Erniego.
Nie to Cam chciał usłyszeć. Jeśli chłopak był zamieszany w to, co działo się w 
Emmitsboro, nie mógł działać sam.
— Dużo czasu z nim spędzałaś przez ostatnie parę tygodni...
Rumieniec pojawił się na jej szyi i zaczął powoli barwić policzki.
— Pan Atherton wyznaczył pary do pracy z chemii. Pracowałam razem z Erniem.
— O czym z tobą rozmawiał?
Wzruszyła ramionami.
— On w ogóle dużo nie mówi. — Dopiero teraz zdała sobie sprawę, że nie rozmawiał 
z nią jak Josh: o szkole, rodzicach, kolegach, o sporcie, filmach... Pozwalał, 
by to ona mówiła, a potem zabierał ją do siebie na górę.
— Mówiliście o rzeczach, które się tu dzielą, na przykład o zabiciu BifFa 
Stokeya?
— Chyba tak, trochę. Pamiętam, że Ernie powiedział, że BifT był zwykłym dupkiem. 
— Jej rumieniec stał się purpurowy. — Przepraszam...
— Nic się nie stało. Mówił coś jeszcze? — Dziewczyna, śmiertelnie speszona, 
pokręciła głową. — Pytał kiedyś o tę noc, kiedy poszliście z Joshem na cmentarz?
— Nie, niespecjalnie. Za to Josh wszystkim opowiadał i to tyle, że w końcu 
wszystkich zanudził. On zupełnie nie wie, kiedy przestać, wie pan? — Mimo to 
miała nadzieję, że będzie jeszcze chciał z nią pójść na tę prywatkę.
— SaUy, czy byłaś z Erniem w poniedziałek w nocy?
— W ostatni poniedziałek? — Spojrzała z wdzięcznością na
Ciare, która dolała jej pepsi. — Nie, w poniedziałki opiekuję się dziećmi 
Jenkinsów.
— I Ernie nie przyszedł? Ani ty nie poszłaś do niego, jak skończyłaś?
— Nie. Jenkinsowie mieszkają z nami przez drzwi i gdyby przyszedł tam do mnie 
chłopak, mamę szlag by trafił. Oni zwykle nie wracają do domu przed jedenastą.
— A we wtorek?
We wtorek... — Odwróciła wzrok i podniosła szklankę do ust.
— Spotkałaś się z nim we wtorek wieczorem?
Skinęła głową, a potem odstawiła szklankę, chociaż nic z niej nie wypiła.
— Miałam pójść na dłużej do Louise, uczyć się, ale poszłam do Erniego. Jego 
rodzice pracują do późna.
— Wiem. Możesz mi powiedzieć, o której się u niego zjawiłaś i o której wyszłaś?
— Wpadłam do Louise koło dziesiątej, więc byłam u niego zaraz potem. A kiedy 
wychodziłam, było po jedenastej.
— Jesteś pewna?
— Tak, bo o jedenastej miałam być w domu, dotarłam o wpół do dwunastej i mój 
ojciec się wściekł.
— W porządku. Gówniarz nie mógł być w dwóch miejscach naraz, pomyślał Cam. Ale 
jeszcze nie miał zamiaru mu odpuszczać. — Widziałaś wisiorek, który Brnie nosi?
— Pewnie, dawniej nosił go pod koszulą, ale... — Za późno zorientowała się, co 
powiedziała, i znowu spojrzała pod stół.
— Czy ktoś ze szkoły nosi coś takiego?
— Nie, nie sądzę. Nikt się takimi rzeczami nie interesuje.
— Jakimi rzeczami?
— Wie pan, satanizmem i całą tą resztą.
Cani poczuł, że Ciare zamarła. Skupił się na Sally.
— A Ernie się interesuje?
— Chyba tak. Nosi pentagram, ma w pokoju czarne świece. Zapala je i słucha 
czarnego metalu.
— Pytałaś go kiedyś o to?
— Raz go zapytałam, czemu się tym zajmuje, a on się tylko uśmiechnął i 
powiedział, że to jak gra. Ale... ja nie myślę, żeby to dla niego była tylko 
zabawa. 
325
Powiedziałam mu, że widziałam w telewizji, że takie sekty zabijają ludzi, nawet 
małe dzieci, a on na to, że jestem łatwowierna i że w ten sposób społeczeństwo 
odrzuca rzeczy, których nie może pojąć.
— Mówił coś jeszcze?
— Nie pamiętam.
— Jeśli coś sobie przypomnisz, dasz mi znać?
— Dobrze.
— Chcesz, żebym cię odwiózł do domu?
— Nie, już wszystko w porządku. — Zacisnęła usta. Będzie pan rozmawiał z moimi 
rodzicami?
— Jeżeli będę musiał powiedzieć im o czymkolwiek, najpierw zawiadomię ciebie.
— Dzięki. — Uśmiechnęła się do niego blado, a potem odwróciła się ku Ciare. — Ty 
i Angie jesteście naprawdę świetne.
— Musimy się trzymać razem.
Sally kiwnęła głową i wstała.
— Ja... ach... Erie ma w pokoju teleskop — wypaliła. — Zajrzałam raz, jak mnie 
na chwilę zostawił... Widziałam dokładnie okno twojej sypialni. — Zaczerwieniła 
się znowu. Pomyślałam, że lepiej będzie, jak ci powiem.
Clare nie dała nic po sobie poznać, choć przyszło jej to z trudem.
— Dziękuję.
— Pewnie się jakoś zobaczymy...
— Przyjdź, kiedy tylko będziesz chciała.
Gdy Sally wyszła, Clare głośno westchnęła.
— Zdaje się, że powinnam zasłaniać okna.
— To gnój!
Położyła dłoń na ręku Cama, zanim zdążył wstać.
— I co zrobisz, pobijesz go? Nie tylko jesteś od niego dwa razy starszy i 
cięższy, ale masz jeszcze odznakę, która mówi, że nie wolno ci używać siły.
— Zdejmę ją.
— Nie, nie zdejmiesz. A poza tym chcesz: będzie, jak chcesz, przez to co teraz 
powiedziała Sally. Będę się trzymać od niego z daleka. — Pochyliła się, ujęła 
jego twarz w dłonie i pocałowała go. — Ale miło mi, że się o mnie troszczysz.
— Zacznij zamykać drzwi.
— On nie... — Przerwała, widząc wściekłość w oczach Cama. — 
Dobrze. A teraz powiesz mi, dlaczego akurat takie pytania jej zadawałeś?
— Brakowało ziemi na cmentarzu, potem stało się coś, co wygiąda jak rytualne 
zabójstwo, dalej: atak na Lisę MacDonald... Kot z uciętą głową pod twoimi 
drzwiami.
— Nie możesz chyba na serio myśleć, że jeden nieszczęśliwy dzieciak jest 
wysłannikiem szatana.
Nie, nie myślę. Ale od czegoś trzeba zacząć.
Wstała, pełna niepokoju, i podeszła do okna. Cholera, bzy znowu kwitły. Na 
okapie przysiadło stadko szpaków: trzeba by już skosić trawę. Wszystko dzieje 
się tak, jak powinno. Tak, jak zawsze się działo. Nie chciała przyjąć do 
wiadomości, że pod tą spokojną powierzchnią wszystko mogło wyglądać całkiem 
inaczej.
Pomyślała jednak o książkach, które trzymała w szafce przy łóżku. Przez jedną 
straszną chwilę widziała na tarasie swego ojca, potłuczonego, zakrwawionego, w 
beznadziejnym stanie.
Przetarła oczy dłońmi, by pozbyć się ponurej wizji.
— To absurd. Zaraz mi powiesz, że tutejszy Klub Pań w rzeczywistości jest 
zgromadzeniem czarownic, które zlatują się na sabat w każdą pełnię.
Położył jej dłonie na ramionach i odwrócił ją tak, by na niego patrzyła.
— Mówię ci, że w tym mieście dzieje się coś chorego. Znajdę to i usunę. W tej 
chwili Ernie Butts jest jedynym śladem, jaki mam.
Znów pomyślała o książkach, o książkach ojca. Boże, jej ojciec... Nie mogła się 
zmusić, by o tym powiedzieć. Ale było coś jeszcze, coś chyba bez znaczenia. 
Jeśli o tym powie, nie popełni wielkiej zdrady.
— Nie myślałam o tym wtedy — zaczęła i musiała odczekać, by głos jej się 
uspokoił. Tego dnia, gdy znalazłeś Biffa, kiedy pojechaliśmy do twojej mamy...
Ścisnął mocniej jej ramiona.
— Co się wtedy stało?
— Zostałam z nią po tym, jak doktor dał jej środki na uspokojenie, i trochę 
łaziłam po domu. W... można to chyba nazwać norą... w norze Biffa były książki, 
a ja chciałam coś poczytać. Była głównie pornografia i męskie przygody. Ale...
— Ale?
Znalazłam Biblię Szatana.
Rozdział XXI
Dni upływały Jane Stokey na pakowaniu i sprzątaniu. Kiedy zebrała już jajka i 
oporządziła zwierzęta, szla do rozpadającej się szopy. Większość rzeczy odda na 
aukcji... Poprosiła już Boba Meese”a, żeby ogłosił jej ofertę sprzedaży 
mahoniowych mebli do jadalni, które należały jeszcze do jej babki. Mała i duża 
taca, serwantka, rozkładany stół, który mógł służyć rodzinie z mnóstwem dzieci, 
podrapane, ale jakże jej drogie krzesła. Kiedyś wszystkie te meble tyle dla niej 
znaczyły... Przez lata fornir z brązowego stał się czarny, nie był już tak 
lśniący — a mimo to meble z jadalni były durną i radością Jane. Kością niezgody 
między nią a Biffem.
Chciał je sprzedać. To była jedna z niewielu rzeczy, których Jane była w stanie 
mu odmówić. A teraz jego życzenie się spełniało.
W Tennessee nie będzie miejsca na duże, ciężkie meble. Jej siostra ich nie 
chciała. Carn miał własne, a Jane nie miała córki, której mogłaby je przekazać. 
Tradycja skoiiczy się na niej.
Nie myślała o tym. Nie pozwalała sobie o tym myśleć.
Za dużo by ją kosztował transport tych mebli na południe, nie miałaby też z 
czego zapłacić za przechowanie. Prawda zaś była taka, że przestało jej aż tak na 
nich zależeć teraz, gdy była zupełnie sama. Przeglądała zawartość szuflad, 
wkładając rzeczy do dwóch pudeł: część była na sprzedaż, część chciała wziąć ze 
sobą. Adamaszkowy obrus jej matki, z plamą po żurawinach, która nie chciała 
zejść już od dawna, od czasu jakiegoś Dnia Dziękczynienia. Koronkowy obrusik, 
który dala jej w prezencie ślubnym ciotka Mike”a, Loretta. Kiedyś krochmaliła i 
prasowała go z prawdziwą miłością, teraz był wiotki ze starości i długiego 
leżenia. Znalazła też serwetki ze zdobnym „l” w rogu, inicjałem, który sama 
haftowała.
Włożyła je do pudelka z rzeczami do zabrania, jak jakiś sekret.
Gdy skończyła przeglądać obrusy, zajęła się szkłem. Owijała świeczniki, talerze 
deserowe, ostatni wysoki kieliszek do szampana, który jakimś cudem przetrwał 
trzydzieści lat.
Zapełniła jedno pudło, wzięła następne. Tyle rzeczy zebrało się tu przez te 
trzydzieści parę lat... Sprawnymi dłońmi zawijała w gazety fragmenty swego życia 
— po to, by obcy ludzie mogli je przeglądać i zabrać do domu... 0, znalazła 
paterę, którą jej mama kupiła od obwoźnego handlarza... miał rude włosy i 
olśniewająco biały uśmiech. powiedział, że talerz przetrwa wieki, ale, szczerze 
mówiąc, mama kupiła go dlatego, że podobały jej się różowe kwiatki na jego 
brzegach.
Na gazetę, w którą Jane zawijała talerz, spadła łza.
Nie mogła zabrać tego wszystkiego ze sobą. Nie mogła. Co tak samotna kobieta, 
jak ona, robiłaby z taką masą rzeczy? Przecież za każdym razem, gdy odkurzałaby 
je czy myła, musiałaby sobie przypomnieć że nie ma już nikogo, o kogo mogłaby 
się troszczyć.
Kupi sobie nowe talerze, takie, jakie widziała w nowym katalogu J.C.Penneya. Nie 
ma potrzeby zapełniać szafek i półek rzeczami, których naprawdę nie potrzebuje. 
Nie wie nawet sama, czemu trzymała je tak długo. „,Zbierają tylko kurz”, mówił o 
nich z pogardą Biff. I miał rację. Poświęcała całe godziny, by to wszystko 
dokładnie odkurzyć.
Zawinęła w gazetę małego porcelanowego kotka, i, nie bez wyrzutów sumienia, 
schowała go do pudelka, które zamierzała zabrać ze sobą.
Aż skoczyła, gdy rozległo się pukanie do drzwi. Zdjęła fartuch i przygładziła 
pośpiesznie włosy — dopiero wtedy ruszyła do drzwi. Miała szczerą nadzieję, że 
nie będzie to znów Min Athertofl. Przychodziła wtykać nos w nie swoje sprawy, 
uważając, że wystarczy, jeśli powie, iż jest zatroskaną przyjaciółką i sąsiadką.
Jane prawie się roześmiala na tę myśl. Min była wścibska, odkąd tylko zaczęła 
mówić. Gdyby nie to, że wyszła za Jamesa, nikt
329
—
by się nią nie przejmował. Jane poczuła ostry przypływ żalu
i zazdrości. Min mogła być denerwująca niczym drobina kurzu
w oku, ale przynajmniej miała męża.
Otworzyła drzwi, w progu stał jej syn.
— Mamo... — Niczego w życiu nie żałował tak jak tego, co miał teraz zrobić. — 
Muszę z tobą porozmawiać.
— Jestem zajęta, Cameron. — Bała się, że przyszedł rozmawiać
o farmie. Spodziewała się, że przyjdzie z pretensjami o sprzedaż
gospodarstwa. Ale nie, nie miał do niej pretensji... Słowem się
o tym nie zająknął. — Wprowadzają się tu za trzy tygodnie, a ja
muszę jeszcze tyle rzeczy popakować.
— Tak się śpieszysz, żeby się wszystkiego pozbyć? —Wyciągnął rękę, przeklinając 
samego siebie. — To twoja sprawa. Ale musimy pogadać. Chodzi o BifTa.
— O Biffa? — Jej dłoń powędrowała w stronę zapięcia bluzki, zaczęła nerwowo 
bawić się guzikami. — Dowiedziałeś się czegoś? Wiesz już, kto go zabił?
— Muszę z tobą porozmawiać powtórzył. Wpuścisz mnie?
Zrobiła krok w tył. Cam zauważył, że zaczęła porządki w salonie. Nie było tu już 
niczego prócz sofy, telewizora, stolika i lampy. W miejscach, gdzie dawniej 
wisiały obrazy, zostały teraz tylko ciemniejsze plamy na wyblakłej tapecie. Na 
podłodze odznaczał się niewyraźny zarys dywanu.
Miał ochotę na nią nakrzyczeć, potrząsnąć nią i zmusić, by wreszcie zaczęła 
myśleć. Część jego życia także pakowała do pudeł. Ale nie przyszedł tu jako jej 
syn. Nie chciała, by był jej synem.
— Może usiądziesz? — Wskazał jej sofę i czekał. — Muszę ci zadać parę pytań.
Powiedziałam ci już wszystko, co wiem.
— Naprawdę? — Nie usiadł, patrzył na nią uważnie. — A może porozmawiamy o 
zainteresowaniach Biffa?
— Zainteresowaniach?... Twarz matki była zupełnie pozbawiona wyrazu. — Nie 
rozumiem.
— Czym się zajmował oprócz picia?
Jej usta stały się cienką, prostą kreseczką.
— Nie pozwolę, byś o nim źle mówił w jego własnym domu.
— To nigdy nic był jego dom, ale nie mówmy teraz o tym. Co robił, kiedy miał 
czas?
— pracował na farmie.
Jak cholera, pomyślał Cam, ale postanowił tego nie mówić.
— A co lubił robić w wolnym czasie?
— Oglądać telewizję. — Zastanawiała się nad odpowiedzią, spłoszona, szukając na 
oślep sposobu by opisać człowieka, z którym przeżyła ponad dwadzieścia lat. — 
Lubił polować. Nie było sezonu, żeby nie upolował jelenia.
...albo dwóch, dodał Cam wmyśli. Oprawiał je potem nielegalnie w lesie i 
sprzedawał dziczyznę, omijając punkt kontroli na targu.
— Czytał coś?
Zaskoczona, spojrzała na syna.
Czasem...
— Co lubił czytać?
Przypomniała sobie pisma, które znalazła w szopie i spaliła.
— Rzeczy, które zwykle czytają mężczyźni... Tak myślę.
— A jeśli chodzi o religię?
— Religię? Nie wyznawał żadnej religii. Wychowano go na metodystę, tak 
przynajmniej myślę, ale zawsze mówił, że koci6ł to strata dobrej godziny na 
tydzień.
— Ile razy w tygodniu wychodził?
— Nie wiem. — Zaczęła się niecierpliwić. — Nie rozumiem, co to ma wsp6lnego z 
tym, że go zamordowano.
— Czy były jakieś określone noce, kiedy zawsze był poza domem?
— Ja go nie śledziłam. To nie była moja sprawa.
— Więc czyja? Z kim wychodził?
— Z różnymi ludźmi. — Serce waliło jej głośno, ale Jane sama nie wiedziała, 
czego się tak bardzo boi. — Zwykle wychodził sam i spotykał się z Lessem 
Gladhillem albo Oscarem Roodyrn, albo Skunkiern Haggcrtym, albo z którymś z 
nich... Czasami grali w pokera albo po prostu szli do Clyde”a. — A czasami 
jechał do Frederick, na dziwki. Tego jednak nie powiedziała. — Mężczyźnie 
potrzeba odprężenia.
— „Odprężal się” kiedyś za pomocą narkotyków?
Jane mieniła się na twarzy: najpierw zbiadła, potem jej policzki zrobiły się 
różowe i znów kredowobiałe.
— Nie dopuściłabym by wniósł takie świństwo do domu.
— Muszę zajrzeć do jego pokoju.
331
—
Tym razem jej twarz przybrała ton ciemnej czerwieni.
— Nic pozwolę na to, nie pozwolę! Przychodzisz tu, kiedy człowiek już nie żyje, 
nie może się bronić, i próbujesz mi wmówić, że był jakimś handlarzem narkotyków. 
Czemu nie zajmiesz się szukaniem tych, co go zabili, zamiast przychodzić tu i 
tylko go opluwać?
Szukam tych, co go zabili. A teraz muszę przejrzeć jego rzeczy. Mogę to zrobić 
teraz albo mogę postarać się o nakaz. Jak wolisz.
Wstała, bardzo powoli.
— Zrobiłbyś to?
Tak.
— Nie jesteś chłopcem, którego wychowałam.
— Nie, nie jestem. Chciałbym, żebyś ze mną poszła. Jeśli coś znajdę, chcę, żebyś 
widziała, gdzie i jak to znalazłem.
— Rób, co musisz. A potem nic chcę, żebyś tu kiedykolwiek wracał.
— Nie mam do czego.
Sztywno szedł za nią po schodach.
Ulżyło mu, gdy ujrzał, że nie zaczęła jeszcze pakować rzeczy w pokoju Biffa. 
Było tu dokładnie tak, jak opisała Ciare. Pokój był zagracony, pełen kurzu, 
śmierdział zastałym piwem.
— Chyba nieczęsto tu bywałaś.
— To był pokój Bifra. Mężczyzna ma prawo do prywatności. — Ale kurz wprawiał ją 
w zakłopotanie niemal tak duże, jak pisma, które ujrzała na podłodze.
Zaczął od rogu pokoju, pracował powoli i systematycznie. W szufladzie obok 
pistoletu i łusek znalazł paczkę po tytoniu Drum, wypełnioną prawie uncją trawki.
Spojrzał na matkę.
To tylko tytoń.
— Nie. — Wyciągnął rękę, by mogła się lepiej przyjrzeć. — To marihuana.
Poczuła nagły, tępy ból w brzuchu.
— To tytoń Drum — upierała się jeszcze tu jest napisane...
— Nie musisz mi wierzyć. Poślę to do laboratorium.
— To niczego nie dowodzi. — Zaczęła miętosić fartuch. —Ktoś mu to dał, to był 
dowcip. On pewnie nawet nie wiedział, co to jest. Skąd by miał wiedzieć?
Cani odłożył paczkę i szukał dalej. Wewnątrz pustego postumefltu na którym stała 
wypcha1)a wiewiórka, znalazł dwie fiolki kokainy.
— Co?... — Jane przyłożyła dłoń do ust. — Co to jest?
Cam otworzył fiolkę, dotknął palcem proszku i położył odrobinę na języku.
— Kokaina.
— Och nie... Mój Boże, nie To pomyłka.
— Usiądź. Mamo, proszę, siadaj. — poprowadził ją do krzesła. Chciałby przytulić 
ją i powiedzieć żeby o tym wszystkim zapomniała, zdjąć to wszystko z jej barków. 
Ale jakaś jego część chciała nią potrząsnoć napawać się jej rozpaczą. „Mówiłem 
ci, jaki on jest! Mówiłem.” Starał się rozdzielić obie walczące części... 
przecież był jej synem.
— Chcę, żebyś się zastanowiła, żebyś mi powicdziała kto tu przychodził. Kogo on 
zapraszał tu na górę?
— Nikogo. — Spojrzału na fiolki, które Cain wciąż trzymał w ręku, potem, z 
przerażeflicm gdzieś w bok. Nie wiedziała, o co chodzi z tymi narkotykami 
pojmowała tylko, że czasem trzeba brać jakieś proszki, na przykład gdy przepisze 
je Doc Crampton, na ból brzucha czy ataki artretyzmu. Ale bała się leków. — 
Nikomu nie pozwalał tu wchodzić. Jeśli grali w pokera, zawsze najpierw zamykał 
drzwi. Mówił, że nie chce, żeby jego kolesie grzebali w jego rzeczach. Siedział 
tu zawsze sam.
— Rozumiem. — Zaryzykował i uścisnął jej dłoń, ale nie odpowiedziała mu żadnym 
gestem. — Muszę szukać dalej.
— Co mnie to teraz obchodzi? — mruknęła.
Mąż był jej niewierny. Nie chodziło okobietę. Mogła zrozumieć zdradę z kobietą, 
zwłaszcza taką, która brała pieniądze. Ale on zdradził ją z tymi małymi 
buteleczkami pełnymi białego proszku. I tego nie będzie w stanie nigdy pojąć.
Cam znalazł jeszcze kilka działek. Wszystko w małych ilościach, najwyraźniej do 
własnego użytku. Jeśli Biff coś sprzedawał, to trzymał to gdzieś poza domem.
— Czy widziałaś kiedyś, żeby Biff miał dużo gotówki?
— Nigdy nie mieliśmy pieniędzy — rzekła zmęczonym głosem. —Wiesz o tym.
— A jak płacił za caddy”ego?
— Nie wiem. Nigdy go nie pytałam.
333
Przejrzał broszury na półkach i znalazł niemały stosik rzeczy poświęconych 
satanizmowi, rytuałom, składaniu ofiar. Dwie książki były pornografią w 
najczystszej postaci, pełno w nich było zdjęć upozowanych kobiet, poddawanych 
torturom przez mężczyzn w maskach. Resztę stanowiły poważne publikacje na temat 
kultu szatana.
Najbardziej bulwersujące Cam odłożył na bok, a resztę przyniósł matce.
— Co wiesz o tym?
Jane patrzyła, nieprzytomna z przerażenia, odczytywała tytuły książek. Jej 
katolickie wychowanie sprawiało, że wszystko się w niej skręcało, czuła, że coś 
chwyta ją za gardło.
— Co to jest? Co one tu robią? Jak to się dostało do mojego domu?
— Należały do Biffa. Musisz mi powiedzieć, czy coś o nich słyszałaś.
— Nie. Złożyła ręce na piersi, bojąc się dotknąć książek. To było dużo gorsze od 
narkotyków. — Nigdy ich nie widziałam. Nie chcę na nie patrzeć. Odłóż je.
— Widzisz to? — Wskazał pentagram na jednej z okładek. — Czy Bill” miał coś 
takiego?
— Co to jest?
— Miał coś takiego?
Nie wiem. — Pamiętała jednak dobrze rzeczy, które znalazła w szopie. — Co to 
znaczy?
To znaczy, że Bill” był w coś zamieszany. I może dlatego zginął.
Wyciągnęła ręce, jakby się przed nim broniła, ale nie miała siły wstać.
— Był dobry upierała się jeszcze. — Nie chodził może do kościoła, ale nie 
popełniłby takiego bluźnierstwa. Chcesz z niego zrobić jakiegoś potwora.
— Do licha, otwórz wreszcie oczy! — Omal nie rzucił jej książek w twarz. — To 
był jego pomysł na zabawę. J to! — Złapał jedną z odłożonych wcześniej broszur i 
otworzył ją na kolorowej scenie. I nie wyobrażaj sobie, że on tylko o tym czytał! 
Rozumiesz? Myślę, że nie siedział tu tylko, popijając colę i gapiąc się na takie 
obrazki. Myślę, że on to sam robił.
— Przestań! Przestań! Nie będę tego słuchać!
Teraz złapał ją naprawdę mocno i nią potrząsnął. Ale nie miał serca niczego jej 
wypominać.
— Czemu ty go chronisz? Nigdy nie byłaś z nim szczęśliwa, nawet przez jeden 
dzień! Był chorym sukinsynem, sadystą. Zniszczył tę farmę, zniszczył ciebie, i 
robił, co mógł, by zniszczyć i mnie.
— Zaopiekował się mną.
— Zamienił cię w starą kobietę. Przerażoną, rozbitą, starą kobietę. I jeśli 
nawet nie miałbym go za co nienawidzić, starczyłoby to, co zrobił z tobą.
Nie starała się już na niego patrzeć. Jej usta poruszyły się, ale nie wydobył 
się z nich żaden dźwięk.
— Dawniej się śmiałaś. — W jego pełnym desperacji i gniewu glosie słychać było 
także prośbę. — Do diabła, zależało ci na tylu rzeczach, dbałaś o siebie. A 
przez ostatnich dwadzieścia lat tylko się martwiłaś i pracowałaś. A kiedy szłaś 
do łózka późno w nocy, zbyt zmęczona, by zajmować się kimkolwiek, on zapalał w 
pokoju Czarne świece i składał ofiary z kóz. Jeśli nie gorzej.
— Ja nie wiem, co robić. — Zaczęła zawodzić, kołysząc się w przód i w tył. — Nie 
wiem, co robić.
Wierzyła w diabła, głęboko, przesądnie. Widziała go jako węża, pełzającego po 
Rajskim Ogrodzie, jako Czarnego anioła, drażniącego i kuszącego Chrystusa, jako 
władcę ognistych czeluści. W jej sercu szalała lodowata trwoga zaproszono go do 
jej domu.
Cam znowu ujął jej dłonie. Tym razem chwyciła go mocno.
— Powiesz mi wszystko, co wiesz...
— Ale ja nie wiem... — Jej oczy wypełniły się łzami. — Cam, ja nie wiem. Czy 
on... czy on zaprzedał duszę?
— Jeśli w ogóle ją miał.
— Jak to możliwe, Że żyłam z nim przez dwadzieścia lat i niczego nie wiedziałam?
— Teraz, kiedy już wiesz, możesz sobie coś przypomnieć. Coś, na co wcześniej nie 
zwróciłaś uwagi. Coś, na co nie chciałaś zwracać uwagi.
Zacisnęła usta. Jej wzrok spoczął na książce, która upadła na podłogę. Ujrzała 
nagą kobietę z piersiami umazanymi krwią, ze świecą wystająCą spomiędzy nóg...
Dobrze ją wytresowano — żeby była lojalna, żeby nie widziała pewnych rzeczy, 
żeby wymyślała usprawiedliwienia. Ale kiedyś
335
uczono ją czegoś innego i teraz ta nauka sprawiła, że Jane przeraziła się gniewu 
Pana i Jego kary.
— Szopa — wyjąkała słabym głosem — w szopie...
— Co jest w szopie?
— Znalazłam rzeczy... Spaliłam je.
— 0, Chryste!...
— Musiałam. — Jej głos załamał się. — Musiałam je spalić. Nie mogłam pozwolić, 
żeby ktokolwiek zobaczył...
— Co takiego?
Pisma. Takie jak te. — Wskazała na podłogę i odwróciła wzrok.
— Czy tylko to spaliłaś?
Pokręciła przecząco głową.
— Co jeszcze?
Wstyd był tak wielki, że przyprawiał ją o mdłości.
— Świece. Takie, jak te w tych pismach. Czarne. I pelerynę z kapturem. 
Pachniała... — Jane czuła ogromną kulę w gardle — pachniała krwią. I były 
jeszcze zdjęcia. Fotografle.
Palce Cama zacisnęły się na jej dłoni.
— Kto na nich był?
— Dziewczyny. Dwie młode dziewczynki. Jedna była ciemnowłosa, druga — blondynka. 
Były... Były rozebrane i przywiązane, leżały na posłaniu w szopie. Podarłam te 
zdjęcia i spaliłam.
Cain poczuł, jak kamienna pięść zaciska mu się na żołądku.
— Spaliłaś te zdjęcia?
— Musiałam. W jej głosie pobrzmiewały nuty histerii. — Musiałam. Nie wiedziałam, 
co robić. Były takie wstrętne. Nie mogłam pozwolić, żeby ludzie się dowiedzieli, 
że on tu sprowadzał kobiety i płacił im, żeby pozowały do takich zdjęć.
— Gdybyś znowu zobaczyła te dziewczyny, albo ich zdjęcia, rozpoznałabyś je?
— Nie zapomnę, nigdy nie zapomnę, jak wyglądały.
— Dobrze, zadzwonię do Buda. A potem wyjdziemy i zaprowadzisz mnie tam.
— Ludzie się dowiedzą.
Tak. — Puścił jej dłonie, by mogła zakryć oczy i płakać. — Ludzie się dowiedzą.
r
— Co mamy, szeryfie?
— Jeszcze nie wiem. — Cam spojrzał w stronę domu. Jego matka stała na werandzie 
i załamywała ręce. — Przywiozłeś wszystko?
Tak, jak kazałeś.
— To zakładajmy rękawiczki, i do roboty.
Wsunęli na dionie cienkie chirurgiczne rękawiczki i weszli do szopy.
Spaliła nawet cholerny materac, pomyślał Cam, marszcząc nos na widok żelaznej 
ramy łóżka. Nie zostało prawie nic oprócz kilku narzędzi, kurzu i potłuczonych 
butelek po piwie. Cam schylił się i zaczął oglądać stół stolarski od spodu.
— Wiemy, czego szukamy? — zapytał Bud.
— Powiem ci, jak to znajdziemy.
— Ale sposób na niedzielę... — Mimo to Bud pogwizdywał przez zęby. — A ja się 
umówiłem z Alice na dziś wieczór.
— Serio?
— Zabieram ją do restauracji meksykańskiej i do kina. Starasz się, co?
Cóż... Bud zarumienił się lekko. Przesuwał palcami delikatnie po metalowych 
półkach, od spodu i z wierzchu. — Jest tego warta. Może powinieneś kiedyś wziąć 
Ciare do tej meksykańskiej knajpki. Ma naprawdę miły nastrój, wiesz, garnki, 
papierowe kwiaty i takie tam. Kobiety na to lecą.
— Zapamiętam to.
— Myślisz, że margarita to drink dla kobiety?
Według Jimmy”ego Buffeta, nie.
Według kogo?
Nieważne. Spróbuj Dos Equis, ale nie więcej niż jednego.
— Dos Equis — powtórzył pod nosem Bud, starając się zapamiętać. — Zastanawiam 
się... Cholera!
—Co?
— Tu jest coś ostrego, prawie sobie rozdarłem rękawiczkę. Kolczyk z ostrym 
zapięciem. — Bud podniósł ozdobę. Był trochę zmieszany. Wszyscy niby wiedzieli, 
że BifT lubił się zabawić, ale zawsze to coś innego niż być tym, kto znajduje w 
jego szopie czyjś kolczyk. — Ja... Cóż, chyba powinienem to schować do torebki.
— Tak. To też. — Cam odkleił spod stołu paczkę kokainy.
— Rany boskie, co to? — Oczy Buda omal nie wyszły z orbit.
337
Gdyby Cam pokazał mu teraz ropuchę o pięciu głowach, nie zdołałby go bardziej 
zaskoczyć. — Je-zu, Cam, co powiesz mamie?
— Oznacz to, dobrze?
— Pewnie. Taak. — Wziął od Cama torbę i uniósł ją w ramionach, jakby była 
niemowlęciem.
Z latarką w dłoni Cam pełzał po podłodze na czworakach, przeszukując dokładnie 
cal po calu. Wśród potłuczonych odłamków butelek znalazł kawałek cienkiego, 
osmalonego szkła. Podniósł go i spojrzał przez niego. Okulary. Carly Jamison 
była krótkowidzem. Zaczął grzebać w szkle i znalazł jeszcze dwa kawałki.
Gdy wreszcie skończyli przeszukiwać szopę, obaj z Budem wyszli na słońce.
— Przywiozłeś zdjęcie Carly Jamison?
— Jasne, przecież mówiłeś. Jest w samochodzie.
— Idź pierwszy, postaraj się zebrać odciski palców.
— Pewnie. — Bud natychmiast się rozpogodził. Było to coś, co pieczołowicie 
ćwiczył, lecz rzadko miał okazję stosować. — Już się do tego biorę.
Cam wziął zdjęcie z samochodu i poszedł w stronę domu, gdzie wciąż stała matka. 
Wygiąda staro, pomyślał, starzej nawet niż dwie godziny temu, gdy otworzyła mu 
drzwi.
Wyciągnął zdjęcie w jej stronę.
— Czy to jest dziewczyna z fotografii, które znalazłaś w szopie? Jane zwilżyła 
usta, a potem zmusiła się, by spojrzeć. To była
ładna twarz, młoda i ładna. Musiała odwrócić wzrok.
— Tak.
— Postaraj się przypomnieć sobie okres Wielkiejnocy. Widziałaś ją gdzieś w 
pobliżu?
Nigdy jej nie widziałam. — Jane patrzyła gdzieś ponad głową syna, na pola. — Czy 
ona nie żyje?
— Obawiam się, że tak.
— Myślisz, że to BifFją zabił.
— Brał udział w tym, co się z nią stało. Była w tej szopie. Trzymali ją tu, była 
związana.
Jane myślała dotąd, że wypłakała wszystkie izy, ale teraz znowu zaczęła płakać. 
Oczy piekły ją tak bardzo...
— Nie wiedziałam. Przysięgam na swoje życie, że nic nie wiedziałam.
— Kto tu wtedy bywał? Kto przychodził, żeby posiedzieć z Biffem?
— Cani, to było tyle tygodni temu... Nie wiem. Jak mam pamiętać? W Wielkanoc 
byłam chora na grypę. Pamiętasz, przyniosłeś mi kwiaty.
— Pamiętam.
— BifT przychodził i wychodził. Może ktoś przyszedł na pokera, ale to mogło być 
też później. — Przerwała i przesunęła dłonią po swoich zaniedbanych włosach. — 
Nigdy na to nie zwracałam uwagi. Nie chciał. A teraz, co to za różnica? On jest 
już w piekle. Zaprzedał duszę diabłu i samego siebie posłał do piekła.
— W porządku. Wiedział, że to przegrana sprawa. — Gdyby coś ci się przypomniało, 
zadzwoń. I nie chcę, żebyś z kimkolwiek o tym rozmawiała.
— Z kim miałabym rozmawiać? — zapytała głucho. — I tak się dowiedzą. Tak już 
jest.
Cam westchnął.
— Chcesz przenieść się do mnie, dopóki... Na jakiś czas?
Najpierw poczuła zaskoczenie. Potem wstyd.
— Nie, dam sobie tu radę. Ale to miło z twojej strony.
— Do licha, jesteś moją matką. Nie chodzi o to, żeby było „miło”. Ja cię kocham.
Łzy prawie ją oślepiły. Ale Cam wyglądał tak, jak go zapamiętała z dzieciństwa: 
był wysoki, smukły, patrzył nieufnie. Był też zezłoszczony, pomyślała. Przyszło 
jej do głowy, że był na nią zły, od czasu gdy umarł jego ojciec.
Zostanę... To jeszcze przez jakiś czas mój dom. — Zaczęła iść w stronę drzwi, 
ale przystanęła. Ostatkiem sił zebrała odwagę, by odwrócić się i znów spojrzeć 
na syna. — Kiedy miałeś pięć lat, dobrałeś mi się do czerwonego lakieru do 
paznokci. Napisałeś „Kocham cię, mamo”, ogromnymi, drukowanymi literami na 
kafelkach w łazience. Chyba nic nigdy tyle dla mnie nie znaczyło.
Popatrzyła na niego bez nadziei, całkiem bezradna.
— Żałuję, że nie powiedziałam ci tego wcześniej.
Weszła do środka, taka samotna, i cicho zamknęła za sobą drzwi.
Clare czekała na niego, gdy wrócił do domu. Otworzyła mu drzwi, i jedno 
spojrzenie wystarczyło, by otoczyła go ramionami.
— Nie musimy o tym gadać. — Przytuliła się mocniej, gdy Cam oparł policzek na 
jej włosach. — Kupiłam pizzę. Jeśli wolisz zostać sam, pojadę do siebie. 
Będziesz mógł sobie odgrzać, jak zgłodniejesz.
Przysunął usta do jej ust.
— Zostań.
— Dobrze. Angie i Jean-Paul wyjechali jakąś godzinę temu. Musieli wracać do 
galerii, kazali cię pożegnać.
— A Blair?
— Postanowił zostać przez kilka dni. — Odchyliła się w tył, by na niego spojrzeć. 
— Rafferty, wyglądasz potwornie. Idź może na górę, wymocz się w tej swojej 
magicznej wannie. Podgrzeję pizzę i przyniosę ci piwo.
— Chudzielcu... — Zacisnął dłoń dziewczyny w pięść i podniósł ją do ust. — 
Będziesz musiała za mnie wyjść.
— Co takiego?
Nie przeszkadzało mu, że była kompletnie zbita z tropu.
— Podoba mi się pomysł, że będziesz mi otwierała drzwi i podgrzewała pizzę.
Uśmiechnęła się szeroko i wysunęła się z jego objęć.
— Boże, człowiek raz zrobi dobry uczynek, a facet spodziewa się, że tak już 
będzie zawsze.
— Na razie wystarczy mi towarzystwo w wannie.
Tym razem jej uśmiech był swobodniejszy.
— żebym ci plecy myła, co?
— Ty mi umyjesz plecy, ja umyję tobie.
— Umowa stoi. — Przytuliła się do niego i otoczyła nogami jego biodra. — Co ty 
na to, żeby podgrzać pizzę później?
— Dobry pomysł.
Weszli na górę, słońce chyliło się już ku zachodowi. Byli tacy, co pełni 
niepokoju czekali, aż zajdzie.
Rozdział XXII
wpół do dziesiątej pizzeria Rocco”s była jeszcze pełna gości. Kiedy pojawiła się 
rodzina Hobbsów przyszli całą siódemką — Joleen Butts zdecydowała, że nie 
zamknie wcześniej restauracji. Najmłodsze z dzieci stukało butelką, którą miało 
w buzi, a pozostała czwórka biegła pędem do gier wideo, mieli już wyznaczone 
miejsca. Joleen przyjęła zamówienie na trzy duże pizze ze wszystkimi dodatkami, 
a potem znów zajęła się rozkładaniem na tartej mozarelli pokrojonych w kostkę 
grzybów. Z sali gier dobiegało brzęczenie i warkot Super Donkey Konga.
Wszystkie stoliki były zajęte, a pizze porządnie już nadjedzone. Pozwijane w 
kulki serwetki piętrzyły się na blatach. Chłopiec, który pracował dorywczo, 
realizując zamówienia na wynos, zabrał właśnie do remizy cztery duże pizze z 
podwójnym serem i pepperoni. Zauważyła, że najmłodsza pociecha Hobbsów chodzi 
swobodnie po sali. Dziecko stanęło właśnie przy lodówce z napojami i 
czekoladkami i porobiło mnóstwo śladów na szkle swoimi lepkimi paluszkami.
O dziesiątej też nie zamkniemy, pomyślała.
Za parę tygodni, kiedy zaczną się wakacje, będą mieli otwarte aż do północy. 
Dzieciaki lubią tu przychodzić, pojadać pizzę, siedzieć w drewnianych 
przegrodach, przepuszczając ćwierćdolarówki na Władcę Smoków. Tylko nie mój syn, 
pomyślała wsuwając pizzę do pieca. On woli siedzieć w domu i słuchać tej swojej 
muzyki.
Uśmiechnęła się do męża, który niósł właśnie do kasy dwa tekturowe pudła.
— Niezły wieczór — rzekł cicho i mrugnął do żony.
Jak zwykle, powiedziała sobie i zaczęła robić kanapkę z długiej bułki. To dzięki 
nim pizzeria była tak popularna — dokładnie tak, jak sobie wymarzyli. Pracowali 
na to — ona i Will —już kiedy byli nastolatkami. Mieli własną restauracyjkę, w 
miłym, niedużym miasteczku, gdzie ich dzieci mogły dorastać szczęśliwe i 
bezpieczne. Dziecko, poprawiła się w myślach. Dwa poronienia po Erniem 
przekreśliły szanse na dużą rodzinę.
Ale poza tym mieli wszystko.
Martwiła się czasami, ale Will miał pewnie rację — ich syn przechodził po prostu 
jedno ze stadiów dorastania. Siedemnastoletni chłopcy nie przepadają zwykle za 
swoimi rodzicami i nie chcą spędzać z nimi czasu. Kiedy ona sama była w tym 
wieku, marzyła tylko o tym, by wyrwać się z domu. Miała szczęście, że Will 
czekał już na nią — jemu zresztą też się śpieszyło do samodzielności.
Wiedziała, że są wyjątkową parą — małżeństwa nastolatków prawie zawsze okazują 
się pomyłką. Ale teraz, gdy miała trzydzieści sześć lat — z czego osiemnaście 
przeżyła w małżeństwie — czuła się bezpiecznie, była całkiem zadowolona.
Nie martwiła się, że Erniego nie interesują dziewczęta. Ona i Will mogli dojrzeć 
do zrobienia tak ważnego kroku, gdy byli bardzo młodzi — on najwyraźniej 
rozwijał się inaczej. Czasami był jeszcze taki dziecinny. Ale czasem...
Joleen odrzuciła na plecy ciężki ciemny warkocz. Czasem w ogóle nie rozumiała 
syna. Wydawał się starszy od własnego ojca, twardszy niż głaz. Powinien najpierw 
stać się bardziej zrównoważony, a dopiero potem zająć się na poważnie jakąś 
dziewczyną czy czymkolwiek innym.
Podobała jej się Sally Simmons. Miała dziewczęcą buzię, miłe obejście, ładnie 
się ubierała. Mogła mieć dobry wpływ na Eriego, sprawić, że chłopak stanie się 
bardziej otwarty. Tego mu trzeba.
Tak naprawdę jeśt przecież dobrym chłopcem. Owinęła kanapkę i zawołała głośno, 
że wszystko już gotowe, wraz z sześcioma butelkami Mountain Dew dla policjanta 
Morgana.
— Pracuje pan dziś?
— Nie. — Mick Morgan uśmiechnął się do niej. — Jestem po prostu głodny. Nikt nie 
robi kanapek tak jak pani, pani Butts.
— Dołożyłam więcej cebuli.
— I słusznie.
Miło na nią patrzeć, pomyślał. Twarz ma zarumienioną od pracy przy piecach, 
koszulę i dżinsy osłoniła białym fartuchem. Nie wygląda jak matka dorastającego 
syna, ale Mick doszedł do wniosku, że wcześnie zaczęła, a potem musiała wyjść za 
mąż. Schował resztę do kieszeni.
— Jak tam pani chłopak?
— W porządku.
— Kończy szkołę w przyszłym tygodniu?
Skinęła głową.
— Aż trudno uwierzyć.
— No cóż, dzieci dorastają.
— Niestety.
Kończy szkołę, pomyślała i wzięła głęboki oddech. Powietrze przesycone było 
zapachem przypraw, sosu i ostrych serów. Jej mały synek... Ile razy marzyła, 
żeby cofnąć się o pięć, dziesięć lat i znaleźć moment, w którym popełniła błąd.
Nie, to nie byłoby w porządku. Ernie miał niezależny charakter i powinno ją to 
cieszyć. Patrzyła — nie bez zazdrości — jak mała córeczkę Hobbsów ze śmiechem 
tuli się do kolan ojca. Może Ernie nie okazywał uczuć tak otwarcie, nie był aż 
tak zabawny i skory do śmiechu, ale przynajmniej trzymał się z dala od kłopotów. 
Miał dobre — choć nie znakomite — oceny w szkole. Nie przyszedł nigdy do domu 
pijany ani naćpany — co zdarzało się Joleen, zanim ustatkowała się w małżeństwie. 
Był po prostu, cóż, chyba to się nazywa „refleksyjny”. Wiecznie zamyślony.
Chciałaby tylko wiedzieć, nad czym tak się zastanawiał.
Erie czekał. Wiedział, że jest za wcześnie, ale był zbyt podniecony, by siedzieć 
w domu. Adrenalina krążyła wjego żyłach tak szybko, że wydawało mu się, iż za 
chwilę eksploduje. Nie wiedział tylko, że się boi. Strach tkwił gdzieś głęboko, 
przyczaił się w jego kościach.
Księżyc w pełni srebrzył las i pola. W oddali rysował się zarys zabudowań na 
farmie Doppera. Gdzieś w pobliżu ryczały krowy.
343
Przypomniał sobie ostatni raz, kiedy tu był. Przeszedł przez płot, noze i liny 
miał przy sobie w torbie na pranie. Księżyc nie świecił wtedy tak jasno, a 
wiejący wiatr niósł ze sobą przykry chłód.
Bez trudu zagnał w róg pastwiska i spętał dwa cielaki. Wiedział, jak to robić z 
filmów o hodowli, które musiał oglądać w dziewiątej klasie, w czasie zajęć z 
rolnictwa. Nienawidził tych zajęć z całego serca, ale pamiętał dobrze filmy o 
znakowaniu bydła, przyjmowaniu porodów i zabijaniu zwierząt.
Mimo to zupełnie sobie nie wyobrażał, że będzie aż tyle krwi. Ani że zwierzęta 
będą wydawać takie dźwięki. Ani że będą przewracały oczami.
Za pierwszym razem zwymiotował — pognał do lasu i został tam tak długo, aż jego 
skręcający się żołądek wreszcie się opróżnił. Ale doprowadził rzecz do końca. 
Wrócił i zrobił, co miał zrobić. Dowiódł, ile jest wart.
Zabijanie nie było tak proste, jak to się czytało w książkach. Mała fiolka z 
krwią w szufladzie to coś całkiem innego niż ciepły strumień tryskający wprost z 
żył na dłonie.
Następnym razem będzie łatwiej.
Przetarł usta wierzchem dłoni. Następnym razem musi być łatwiej.
Liście zaszeleściły i Ernie odwrócił się, nieświadom, że w jego oczach czai się 
strach, ten sam strach, który szalał w oczach umierających cieląt. Zacisnął 
palce na kluczyku w stacyjce. Przez jedną, króciutką chwilę coś krzyknęło w nim, 
że powinien przekręcić kluczyk, włączyć wsteczny bieg i czym prędzej uciekać. 
Uciekać póki czas.
Ale właśnie wtedy wyszli z lasu. Jak duchy czy senne mary. Jak diabły.
Było ich czterech, mieli na sobie peleryny i maski. Ernie przełknął głośno ślinę, 
gdy jedna z postaci sięgnęła do drzwiczek i otworzyła kabinę pikapa.
— Przyjechałem — powiedział Ernie.
— Zostałeś przysłany — padła odpowiedź. — Nie będzie powrotu.
Ernie potrząsnął głową.
— Chcę się dowiedzieć. Chcę być jednym z was.
— Wypij.
Podali mu kubek. Wyszedł chwiejnie z samochodu, wziął naczynie, uniósł je do ust. 
Pił z oczami utkwionymi w oczach człowieka z maską Bafometa na twarzy.
— Chodź.
Jeden z mężczyzn wsiadł do samochodu i odjechał nim wzdłuż pobocza tak daleko, 
żeby z drogi me można go było zauważyć. Odwrócili się — z Erniem pośrodku i 
weszli w las.
Nie rozmawiali. Chłopak napawał się tym, że wyglądają dumnie, potężnie, idąc tak 
w mrocznym świetle. Liście szeleściły pod pelerynami. Jak muzyka, pomyślał z 
uśmiechem. Dostawał halucynacji, wydawało mu się, że płynie. Płynęli razem, 
wokół drzew, przez nie... Powietrze rozstępowało się jak woda. Woda — jak 
powietrze...
Księżyc był karmazynowy, a w otaczającej go mgiełce Ernie widział tęczowe błyski, 
magiczne cienie. Szelest liści pod jego stopami był niczym dudnienie krwi w 
żyłach. Szedł po swoje przeznaczenie.
Bafomet odwrócił się do niego, a jego twarz była wielka, większa niż księżyc i 
dużo od księżyca jaśniejsza. Chłopak uśmiechnął się i pomyślał, że on pewnie też 
uległ metamorfozie. Zmienił się w wilka, młodego wilka, głodnego, pięknego i 
bystrego.
Nie wiedział, jak długo szli. Nie myślał o tym. Poszedłby z nimi na samo dno 
piekieł. Płomienie nie mogły go dosięgnąć. Był jednym z nich. Czuł to: moc, 
chwałę... Pulsowały w nim.
Kiedy przybyli do tajemnego kręgu, pozostali już na nich czekali. Bafomet 
odwrócił się w stronę chłopaka.
— Czy wierzysz w Księcia Ciemności?
Tak. — Oczy Erniego błyszczały pod wpływem narkotyku, chłopak był bezbronny. Nie 
głodny, nie piękny, nie bystry... Ospały i bezbronny. — Czczę Go od dawna. 
Składałem Mu ofiary. Czekałem na Niego.
— Dziś w nocy go spotkasz. Zdejmij ubranie.
Ernie posłusznie ściągnął buty trampki, dżinsy, potem koszulkę z wizerunkiem 
Black Sabbath. W końcu został mu tylko pentagram na szyi. Ktoś narzucił mu na 
ramiona pelerynę.
— Nie będziesz miał maski. Potem, gdy zostaniesz jednym z wybranych, wybierzesz 
sobie twarz.
Głos docierał do uszu chłopaka — niski i dostojny, jak marsz pogrzebowy lub 
płyta puszczona na zbyt małych obrotach.
345
— Uczyłem się — rzekł. — Rozumiem.
— Będziesz się musiał nauczyć jeszcze więcej.
Bafomet wszedł w krąg. Pozostali stali na zewnątrz. Kiedy Ernie zajął 
przeznaczone mu miejsce, ujrzał kobietę. Była piękna, owinięta czerwonym 
płaszczem, włosy miała rozpuszczone, błyszczące. Uśmiechnęła się do niego. Czuł, 
że członek twardnieje mu pod peleryną. Poznał ją.
Sarah Hewitt uczestniczyła już przedtem w ceremoniach. Brała dwieście dolarów, a 
wszystko, co musiała robić, to leżeć nago na pniu i czekać, aż tych kilku 
wariatów dokona swego zwykłego rytuału. Było przy okazji sporo śpiewów i 
wzywania diabła. Diabła! 0, Chryste... Dobra wymówka, żeby ją przelecieć. Brała 
dwieście dolarów i nie obchodziło jej, że noszą maski i że trzęsą jeden przed 
drugim swoimi tłustymi tyłkami. Fakt, zarzynanie kóz było dość wstrętne, ale 
mężczyźni to zawsze mężczyźni. Dzisiejsza noc zapowiadała się dość niezwykle. 
Sarah także rozpoznała Erniego i doszła do wniosku, że może się bawić lepiej niż 
zwykle.
Dzieciak jest naćpany, pomyślała, i pewnie urwie mu się film, zanim dojdą do 
najważniejszego. Będzie jednak umiała przywrócić mu przytomność. Była w tym 
niezła.
Ulżyło jej, gdy wezwali ją tu dzisiaj. Popełniła błąd, gadając
z Camem, a dobrze wiedziała, że za błędy się płaci. Ktoś uderzył
w dzwon, zapłonęły świece, ktoś inny rozpalił ogień w dole ofiarnym.
Sarah przesunęła ręką wzdłuż płaszcza. Opadi na ziemię. Stała
nieruchomo przez dłuższą chwilę, wiedząc, że oczy wszystkich
zwrócone są na nią. Oświecona księżycowym blaskiem przeszła
w stronę pnia, by się na nim ułożyć. Kapłan uniósł ramiona.
— W imię Szatana, Pana i Władcy, żądam, by Ciemne Moce obdarzyły mnie swą siłą. 
Otwórzcie szeroko bramy Piekieł i dajcie mi to, czego żądam. Radujemy się życiem 
ciała. Szukamy i żądamy cielesnych rozkoszy. Niech padną imiona!
Ernie zadrżał, gdy wzywano bóstwa. Znał ich imiona, uczył się ich. Modlił się do 
nich. Ale po raz pierwszy nie był sam. Gorąca krew krążyła w jego żyłach, 
rozpuszczając strach, który wciąż jeszcze w nim tkwił. Powtarzał imiona wraz z 
innymi.
Puchar zaczął krążyć z rąk do rąk. Ernic umoczył wysuszone
usta w przyprawionym winie. Płomienie ofiarnego ognia zdawały się rosnąć jak 
żywe, rozszerzały się chciwie. Jego ciało płonęło.
Patrzył na kapłana. Obraz rzeźby Clare mieszał się w jego oczach z 
rzeczywistością. Ona wie, pomyślał, i nagle jej zapragnął. Ona wie.
Kapłan dobył miecza, by wezwać książąt piekieł.
Poczucie mocy przeszywało Erniego, niczym lodowata strzała. Gorąco i zimno 
tańczyły w nim swój diabelski taniec. Drżał cały, przyłączając się do pieśni.
— DZiŚ w nocy przyprowadzamy ci nowego brata, o Panie. Oddajemy ci jego serce, 
jego duszę, jego lędźwie. Młodość jest błogosławiona. Młodość jest silna. Jego 
krew zmiesza się z naszą ku twej chwale.
— Aye, Satan.
Wyciągnął dłoń, zapraszając Erniego do kręgu.
— Czy przybyłeś tu z własnej woli?
— Tak.
Czy przyjmujesz Pana Ciemności jako swego władcę?
— Tak.
— Czy złożysz teraz ślub, by zachować świętość tego miejsca? By oddać się Prawu?
— Tak.
Ernie prawie nie czuł ukłucia na wskazującym palcu lewej ręki. Jak we śnie 
przyłożył palec do pergaminu. I podpisał się krwią.
— Zostałeś zaprzysiężony. Teraz twoje imię jest wśród imion kiłkorga wybranych. 
Jeśli powiesz, coś widział dziś w nocy, język twój sczernieje i wypadnie z 
twoich ust. Serce skamienieje ci w piersi, a oddech się zatrzyma. Przyjąłeś dziś 
Jego gniew i Jego rozkosze.
— Przyjąłem.
Kapłan położył dłonie na ramionach chłopaka i odrzucił głowę do tyłu.
Lecimy z porywającym wiatrem, w jasne miejsce, gdzie dane jest nam spełnić nasze 
żądania. Radości życia nam się należą. Jesteśmy mężczyznami.
— Niech będzie błogosławione życie.
— Jestem wyprężonym drzewcem o grocie z żelaza. Kobiety mnie pożądają.
347
Jesteśmy mężczyznami.
— Wypełnia mnie radość cielesna. Moja krew wrze. Moja męskość płonie.
— Jesteśmy mężczyznami.
— Wszystkie demony szaleją we mnie. — Zniżył głowę, by spojrzeć Erniemu w oczy. 
— Jestem ołtarzem ciała.
— Chwała Szatanowi.
Jedna z postaci weszła do kręgu, podając kapłanowi niewielką kość. Wziął ją i 
skierował się w stronę ołtarza. Ernie został na miejscu, kołysząc się z boku na 
bok. Kapłan umieścił kość pionowo między udami kobiety-ołtarza. Podniósł puchar 
spomiędzy jej piersi i przechylił go tak, że wino rozlało się po jej skórze.
— Ziemia jest moją matką, wilgotną i płodną dziwką. — Przesuwał dłońmi po ciele 
Sary, ściskał ją i drapał. — Usłysz nas, wielki Szatanie, bo wołamy twego 
błogosławieństwa dla rozkoszy ciała.
Wspomóż nas, Panie.
— Nas, żądających wszystkiego.
— Wspomóż nas, Panie.
— Nas, biorących, co nasze.
— Aye, Satan.
Wprowadzono kozę, błysnął nóż. Upojony narkotykami i pieśnią, Ernie padł na 
kolana. Modlił się do boga, któremu się właśnie oddal, by nie pozwolił mu 
zwymiotować.
Podniesiono go z klęczek, zdarto z niego pelerynę. Kapłan wyciągnął dłoń 
ociekającą krwią i umazał piersi Erniego.
— Naznaczono cię krwią ofiarną. Wezwij Pana!
Ernie zatoczył się jak zaklęty pod spojrzeniem tych oczu palących jak ogień.
— Sabatan!
— Sabatan!
Kapłan wrócił do ołtarza, powtarzając okrzyk. Wziął kość i obrócił ją tak, by 
pozostali ofiarnicy widzieli ją dokładnie.
— Ciało bez grzhu — rzekł.
Odrzucili płaszcze, pieśń stawała się coraz głośniejsza. Ernie nic już nie 
słyszał, gdy ciągnięto go do ołtarza. Potrząsnął głową, starając się 
oprzytomnieć. Sarah ujęła obiema dłońmi jego nabrzmiałego penisa i pocierała nim, 
tak że w końcu Ernie zaczął drżeć. Gdzieś pośród pieśni docierał do jego uszu 
jej śmiech, niski i drwiący.
— No, dalej, chłopaczku! Nie chcesz pokazać tym starym prykom, co potrafisz?
Przepełniła go wściekłość, zalała fala mdłości i żądzy. Wbił się w nią, walczył 
tak długo, aż ujrzał, że kpina znika z jej twarzy, że pojawia się rozkosz...
Wiedział, że pozostali patrzą, ale nic go to nie obchodziło. Gorący oddech 
kobiety owiewał jego twarz. Mięśnie mu drżaly, oczy wypełniły się łzami, 
przenikała go pieśń... Należał do nich.
A kiedy skończył, spojrzał na nich hardo i poczuł, że jego członek znowu 
twardnieje. Brali ją po kolei, wbijali się w nią chciwie, jakby chcieli 
pochłonąć jej ciało. Nie wyglądali już władczo — lecz żałośnie; opróżniali się w 
to jedno naczynie, wystawiając swe niezgrabne, zwiotczałe ciała na światło 
księżyca.
Zdał sobie sprawę, że niektórzy z nich są starzy, starzy i grubi; sapali 
szczytując i osuwali się bezwładnie na kobietę-ołtarz. Przyglądał im się coraz 
bardziej cynicznie, coraz mniej podniecony, widocznie narkotyk przestawał już 
działać. Niektórzy onanizowali się wprost na ziemię, nie byli w stanie czekać na 
swoją kolej. Wyli, pijani seksem i krwią.
Spojrzenie Erniego napotkało nagle czyjś wzrok. Tamten człowiek skrywał twarz 
pod maską Kozła z Mendes. Jego nagie ciało było szczupłe i blade, na piersi 
połyskiwał ciężki srebrny naszyjnik. Nie tańczył wokół ognia, nie wył do 
księżyca, nie padł, śliniąc się, na kobietę. Stał tylko i patrzył.
Oto siła, pomyślał Ernie. Moc koncentruje się w tym człowieku. On wie, rozljmie. 
Gdy podszedł do Erniego, chłopak zadrżał na myśl o tym, czego ów człowiek mógł 
się domyślać.
— Dobrze zacząłeś.
— Tak. Rytuał... Jest inny niż to, o czym czytałem.
— Bierzemy to, czego nam potrzeba. Dodajemy, co chcemy. Czy to ci się nie podoba?
Ernie spojrzał na kobietę-ołtarz i mężczyzn, którzy się na nią wspinali.
— Podoba mi się. — Tego właśnie chciał: wolności, chwały. — Ale pożądanie to 
tylko jedna z dróg.
Pod maską pojawił się uśmiech.
— Poznasz i inne. Ale ta noc już się dla ciebie skończyła.
— Ale ja chciałem...
349
— Zostaniesz stąd zabrany i będziesz czekał na wezwanie. Jeśli powiesz komuś o 
tym, co tu widziałeś i robiłeś, umrzesz. Twoja rodzina także. — Odwrócił się i 
podszedł do ołtarza.
Erniemu podano jego rzeczy i kazano się ubrać. Dwóch mężczyzn odprowadziło go do 
samochodu. Odjechał może z milę, potem zatrzymał się, wyłączył silnik i zaczął 
biec z powrotem.
Dowiem się, czego chce, powiedział sobie. Obrzęd jeszcze się nie skończył. Jeśli 
ma należeć do bractwa, musi zobaczyć wszystko.
Należał przecież...
W głowie mu huczało, usta miał suche, jakby pełne kurzu.
Pewnie były to efekty narkotyku. Na przyszłość będzie musiał się
pilnować — nie pić, tylko udawać, że pije. Nie chodziło mu przecież
o tłumienie zmysłów, chciał je oczyścić. Narkotyki są dla tchórzy
i głupców.
Raz czy dwa przestraszył się, że zgubił drogę, ale szedł dalej. Był pewien, że 
rozpoznał dziś w nocy kilku wtajemniczonych, i zamierzał w tajemnicy zrobić ich 
listę. Widzieli jego twarz. On mial prawo widzieć ich twarze. Nie pozwoli, żeby 
traktowali go jak dziecko, nie oni. Zaangażuje się w kult całkowicie, a kiedyś, 
pewnego dnia, stanie w środku kręgu w masce kozła. Będzie tym, który wezwie moc.
Czuł już zapach dymu, wzmocniony smrodem palącego się truchła kozy. Szybkim 
krokiem przemierzył strumień, nad którym lata wcześniej Junior Dopper spotkał 
swojego diabla. Spomiędzy drzew dobiegał głuchy śpiew. Ernie zwolnił kroku, 
przykucnął i w tej pozycji ruszył dalej. Tutaj, w miejscu gdzie — choć o tym nie 
wiedział — przykucnęła kiedyś pewna mała dziewczynka, zatrzymał się i przyglądał 
dalszemu ciągowi rytuału.
Nie włożyli peleryn, wciąż stali nago. Kobieta-ołtarz leżała bezwładnie, 
nasycona i śpiąca. Na jej skórze kładł się księżycowy blask,
— Nasze pożądanie zostało zaspokojone, ciała — oczyszczone. Nasze umysły są 
czyste. Nasze tajemne myśli przełożone na ruchy naszych ciał. Jesteśmy jednością 
z Panem.
— Chwała Szatanowi.
Kapłan stał wewnątrz kręgu, ramiona uniósł w górę, nogi rozstawił szeroko. 
Odrzucił głowę i wykrzyczał w niebo swe wezwanie. Łacina? — zastanawiał się 
Ernic, zwilżając usta. Cokol
wiek by to był za język, brzmiał bardziej namiętnie, mocniej niż angielski.
— Belzebubie, przybądź i napełnij mnie swym gniewem. Zabierz smutek ze sobą do 
ziemi, bo niegodziwość kobiety jest wielka. — Odwrócił się w stronę ołtarza. 
Sarah leniwie uniosła się na łokciach. Znała go, znała dobrze jego apetyt i jego 
tajemnice.
— Jeszcze sobie nie użyłeś — powiedziała odgarniając splątane włosy. — Lepiej 
bierz się do tego, póki możesz. Dwie godziny się kończą.
Trzasnął ją w twarz. Uderzyła głową o pień.
— Nie odzywaj się!
Uniosła dłoń do ust, dotknęła ich i ujrzała krew na palcach. Nienawiść błysnęła 
wiej oczach, ale Sarah wiedziała dobrze, że jeśli nie usłucha, kapłan znowu ją 
uderzy. Leżała więc i czekała. Jeszcze się odegra. Na Boga, i to jak! A on 
zapłaci znacznie więcej niż dwieście dolarów za ten policzek.
— Oto dziwka — powiedział. — Najpierw będzie uwodzić, potem zdradzi, jak Ewa. 
Między jej nogami leży nasza rozkosz. Lecz Prawo stoi ponad żądzą. Ja jestem tym, 
który głosi Prawo. Nie ma ucieczki.
— Okrutne są wyroki Prawa. Nie ma ucieczki.
— Słabi niech będą przeklęci. Ta, która rozgłasza, co winno zostać tajemnicą, 
niech będzie przeklęta. Oto Prawo.
— Chwała Szatanowi.
Otoczyli ją ciasnym pierścieniem, Sarah uniosła się... Złapano ją za ręce i nogi 
i siłą przyciśnięto do pnia.
— Nic nie powiedziałam. Nie, ja nigdy...
Uciszono ją kolejnym uderzeniem.
— Bogowie otchłani żądają zemsty. Są głodni. Są spragnieni. Ich głos wypełnia 
gniewem ciszę powietrza.
Kapłan odwrócił się i wrzucił w ogień coś, co sprawiło, że płomienie z hukiem 
strzeliły w górę.
Pieśń zaczęła się znowu — pomnik na tle zaklęć, które wykrzykiwał.
— Jestem narzędziem zniszczenia. Jestem posłańcem przeznaczenia. Agonia 
zdrajczyni mnie wzmocni. Jej krew ugasi moje pragnienie.
351
— Proszę!... — Przerażona, miotająca się Sarah patrzyła na otaczających ją 
mężczyzn. To nie może być prawda. Znała ich, każdego z nich znała, podawała im 
piwo, oddawała siebie. — Zrobię wszystko, co chcecie. Wszystko. Na miłość 
boską...
— Nie ma boga prócz Szatana.
Mężczyźni związali jej ręce i nogi, a potem cofnęli się. Ernie, schowany w 
krzakach, zaczął się pocić.
— Oto zemsta Pana.
Kapłan wziął do ręki nóż ofiarny, z którego kapała jeszcze krew kozy. Podszedł 
do kobiety-ołtarza.
Sarah zaczęła krzyczeć.
Krzyczała bardzo długo. Ernie zasłonił uszy dłońmi, by tego nie słyszeć, ale 
dźwięk niósł się niczym straszny zapach przez powietrze. Nawet gdy zamknął oczy, 
widział, co jej robiono.
Nie poświęcono jej: Nie ofiarowano. Zarżnięto.
Chłopak zerwał się i z ręką na ustach rzucił się na oślep przez las. Krzyk 
kobiety gonił go długo.
Był jednak ktoś, kto nie uciekał. Ktoś, kto zaczaił się w krzakach jak zwierzę. 
Oczy miał jasne i trochę szalone. Ten świadek patrzył, czekał, jego serce biło 
mocno, ciało pokrywał pot — pot upojenia zbrodnią.
Krzyk ucichł wreszcie, lecz echo długo jeszcze go powtarzało. Był ktoś, kto 
kołysał się w tył i w przód, w tył i w przód w obscenicznej parodii aktu 
cielesnego, gorące izy ciekły z oczu, ciało drżało... Bo to tak.dobrze, tak 
cudownie widzieć objawienie Pana... Węszył chciwie, jak wilk, który poczuł krew. 
Krąg wkrótce będzie pusty, ale krew zostanie. Las pachniał teraz dziko, 
przesycony odorem śmierci, dymu i seksu. Cienie kryły postać skuloną w krzakach.
Kiedyś może jacyś bogowie chronili małą przecinkę w lesie, teraz wygnały ich 
śmierć i potępienie.
Ciare, maleńka, już dobrze... — Cam przyciągnął ją do siebie i głaskał po głowie. 
Trzęsła się cała. Jeszcze niezupełnie przytomna, walczyła z prześcieradłem, w 
które chciał ją owinąć.
— Nic mi nie jest. — Oddychała głęboko, by się uspokoić. — Już dobrze. To był 
tylko sen.
— To właśnie chciałem powiedzieć. — Odwrócił jej twarz, by
spojrzeć na nią w świetle księżyca. Była blada, prawie srebrzysta. — To musiał 
być koszmar.
— No. — Przesunęła obiema dłońmi po włosach.
— Chcesz mi opowiedzieć?
Jakżeby mogła? Jak mogła komukolwiek powiedzieć? Nie...
— Nie, nie, już wszystko w porządku.
— Wygiąda na to, że przydałby ci się mały koniak. — Dotknął ustami jej brwi. — 
Szkoda, że niczego nie mam.
— Wolałabym, żebyś mnie przytulił. — Wtuliła się w Cama. — Która godzina?
— Koło drugiej.
Przykro mi, że cię obudziłam.
— Nie przejmuj się. Ja też miałem swoje koszmary. — Oparł się wygodniej, otoczył 
ją ramieniem. — Chcesz może wody?
Nie.
Ciepłego mleka?
—Hm...
— Gorącego seksu?
Zaśmiała się króciutko i spojrzała na niego.
— Może za chwilę. Podobami się, że się obudziłam i byłeś przy mnie. — Westchnęła 
i potarła nosem o jego ramię. Koszmar minął, zostawiając w jej umyśle tylko 
niewielki ślad. Cam za to był rzeczywisty.
— Ładna noc — mruknęła.
Spojrzał w kierunku, w którym patrzyła Ciare — przez okno, na księżyc.
— Świetna noc na kemping. Może w następną pełnię wzięlibyśmy namiot...
— Namiot?
— No pewnie. Pojechalibyśmy na noc nad rzekę, kochalibyśmy się pod gwiazdami.
— Możemy po prostu wyciągnąć materac na twój taras.
— Gdzie się podziała twoja żądza przygód?
— Jak mi się zachce przygód, to zajmę się remontem. To mi wystarczy. — Położyła 
się na nim — AJbo kupię sobie pudełko z wyskakującą ze środka sprężyną. — 
Przygryzła jego dolną wargę.
— Kochałaś się kiedyś w śpiworze?
—Nie.
353
— Więc pozwól, że ci pokażę. — Przekręcili się tak, że był teraz nad nią. 
Owinęli się ciasno prześcieradłami. — Teraz ledwo mogę się ruszyć, tak że... 0, 
cholera!
Ciare także jęknęła pod nosem i parsknęła w stronę dzwoniącego telefonu. 
Zachłysnęła się powietrzem, gdy Cam się odwracał.
— Przykro mi.
— Nie ma sprawy.
— Rafferty — rzekł do słuchawki. A potem: — Co takiego?
— Oni ją zabijają! — powtórzył Ernie przeraźliwym szeptem.
— Kto? — Cam włączył światło i wygrzebał się spod prześcieradła.
— Ona krzyczy... Ciągle krzyczy i krzyczy!
— Spokojnie. Kto mówi?
Zaklął, bo w słuchawce rozległo się stuknięcie. Odłożył z trzaskiem swoją i 
wstał.
— Co to było?
— Cholera wie. Pewnie jakiś ćpun. — Słyszał jednak prawdziwe przerażenie w 
głosie tajemniczego rozmówcy. — Powiedział, że kogoś zabijają, ale nie mówił ani 
kogo, ani gdzie.
— I co teraz zrobisz?
Sięgnął po spodnie.
— Niewiele mogę zrobić. Przejadę się po mieście, rozejrzę się.
— Pojadę z tobą.
Zaczął protestować, ale przestał: Czy może wyjść z domu i zostawić Ciare samą? 
Rafferty, to się nazywa mania prześladowcza, pomyślał. Wolał jednak nie 
ryzykować.
— No, dobra. Ale to pewnie strata czasu.
Dopiero po godzinie postanowili wracać do domu. Miasto było ciche jak grób.
— Przykro mi, że cię wyciągnąłem z łóżka.
— Nic mi nie będzie. A poza tym to ładna noc na przejażdżkę. — Odwróciła się w 
jego stronę. — Wolałabym tylko, żebyś nie był tak zmartwiony.
— Czuję, jakbym tracił kontrolę. — Pamiętał to dobrze z czasów znajomości z 
Jackiem Danielsem i wcale mu się to nie podobało. — Coś tu się dzieje, a ja 
muszę...
Urwał na widok samochodu stojącego w krzakach przy drodze.
— Zostań w samochodzie — rzekł cicho. — Zamknij drzwi i okna.
— Aleja...
— Usiądź za kierownicą, gdyby coś się działo, chcę, żebyś odjechała, wezwiesz 
Buda albo Micka.
— A co ty zrobisz? Przechylił się przez nią, otworzył skrytkę i wyjął pistolet. 
— Och, Boże!
— Nie wychodź.
Cam wysunął się z samochodu, poruszał się szybko, cicho. Poczuła, że rozumie 
dokładnie, co znaczy mieć serce w gardle. Nie była w stanie przetknąć ślinę, z 
trudem łapała oddech... Patrzyła, jak Cam zbliża się do ciemnego samochodu.
Zerknął na tablice, by zapamiętać numer. Widział, że w środku poruszają się 
jakieś postacie. Sięgnął do drzwi, i w tym momencie rozległ się wysoki, kobiecy 
pisk. Jednym szarpnięciem otworzył drzwi i... celował ze swojej 
trzydziestkiósemki wprost w goły, męski tyłek.
Co się tam dzieje? zastanawiała się Ciare. Czemu on tam tak stoi? Co z tego, że 
wyraźnie zakazał jej wychodzić z samochodu; położyła dłoń na klamce, gotowa w 
każdej chwili skoczyć mu na ratunek. Cam natomiast odwrócił się i wyglądało na 
to, że załatwia swoje potrzeby... Omal nie zemdlała z ulgi, gdy wreszcie ruszył 
z powrotem.
— Co się stało? Co tam robiłeś?
Oparł głowę na kierownicy.
— Przerwałem właśnie kopulację Arniego K.nighta i Boany Sue Meese, i to z 
pistoletem w ręku.
— Ty... 0, mój Boże! — Ciare nadal przyciskała palce do ust, ale po chwili 
wybuchnęła śmiechem. — O Boże, Boże!...
Mów do mnie jeszcze. — Z całą godnością, na jaką mógł się zdobyć, Cam zapalił 
silnik i ruszył w stronę do domu.
— Zabawiali się tylko, czy wiesz.., na poważnie?
— Cóż — odparł. — Można to nazwać coppus interruptus.
— Coppus, od gliniarza, zamiast coitus. Sprytne. — Oparła się wygodniej, a potem 
nagle usiadła prosto. — Powiedziałeś Bonny Sue Meese? Przecież ona jest żoną 
Boba.
— Naprawdę?
— Ale się popieprzyło.
— Teraz mogę zaświadczyć, że ją rzeczywiście popieprzyło.
— Jesteś obrzydliwy, Rafferty. Bob nie zasłużył, żeby jego żonę znajdowano o 
drugiej nad ranem w samochodzie innego faceta.
— Cudzołóstwo nie jest przestępstwem. Czyli że to ich sprawa, Chudzielcu.
— Wolałabym o tym nie wiedzieć.
— Wierz mi, zobaczyć to, to znacznie gorzej niż tylko o tym słyszeć. Od tej pory 
ile razy spojrzę Arnieniu w twarz, będę widział... — Zaczął się śmiać, ale po 
chwili spostrzegł wyraz twarzy Ciare i zdusił śmiech. — Przepraszam.
— A ja myślę, że to smutne. Rozmawiałam niedawno z Bonny Sue, pokazywała mi 
zdjęcia dzieci, gadała o materiale na zasłony... Nie pódoba mi się, że wiem, że 
całe te domowe rozmówki są tylko na pokaz, po to żeby mogła się wymknąć w nocy i 
pieprzyć po krzakach z Arniem. Myślałam, że ją znam.
— Ludzie nie zawsze są tacy, jak się inni spodziewają. Z tym właśnie teraz 
usiłuję sobie poradzić. A poza tym myślę, że przestraszyłem Bonny Sue tak bardzo, 
że znów będzie wierna.
Jak raz oszukasz, nic się nie da zrobić. — Przewróciła oczami. — Chryste, gadam 
jak świętoszek. Od kilku tygodni tu mieszkam, a już mi się wydaje, że wszystko 
powinno być jak na obrazku Normana Rockwella. Po prostu chybabym chciała, żeby 
tak było.
— Ja też. — Otoczył ją ramieniem. — Może, przy odrobinie szczęścia, uda nam się 
zbliżyć do ideału.
Rozdział XXIII
Clare jeździła do szpitala co najmniej trzy razy w tygodniu. Zwykle trafiała na 
brata Lisy, na któreś z jej rodziców, na przyjaciół. Ostatnią natomiast osobą, 
którą spodziewałaby się zostać w szpitalu, była Min Atherton. żona burmistrza 
tkwiła przy łóżku rannej wbita w plastikowy fotelik.
— Ciare! — Lisa uśmiechnęła się do niej. Nie miała już bandaża na skaleczonym 
oku, i chociaż wciąż było ono opuchnięte i czerwone, ostateczna diagnoza 
stwierdzała, że nie została poważnie uszkodzone. Noga dziewczyny była nadal 
umocowana w specjanych szynach. Kolejna operacja miała się odbyć w drugim 
tygodniu czerwca.
— Cześć, Liso. Pani Atherton...
— Miło cię widzieć, Ciare. — Min patrzyła jednak z niechęcią na dżinsy Ciare, 
nieodpowiednie, według niej, na wizytę w szpitalu.
— Pani Atherton przyniosła mi bukiet od pań z Klubu. — Lisa wskazała miedziany 
dzbanek pełen wiosennych kwiatów. — Prawda, jakie ładne?
— Bardzo.
Nasz Klub chciał pokazać, że ludzi w mieście interesuje, co się z panią dzieje. 
— Min krygowała się zadowolona. Przyniesienie tu kwiatów nie było jej pomysłem, 
ale skoro już ktoś na to wpadł, walczyła kłami i pazurami, by móc je dać Lisie. 
— Jesteśmy wszystkie aż chore, jak pomyślimy, co panią spotkało. Ciare powie 
pani, jakie to spokojne miasteczko, jakie tu mamy tradycyjne zasady, jaką 
moralność. Staramy się, żeby tak zostało.
— Wszyscy są dla mnie tacy miii. — Lisa skrzywiła się usiłując się poruszyć, 
więc Ciare podeszła szybko do łóżka, by poprawić jej poduszki. — Wasz doktor 
Crainpton zagląda tu, żeby sprawdzić, jak się czuję i żeby ze mną pogadać. Jedna 
z pielęgniarek jest z Emniitsboro i przychodzi do mnie co dzień, nawet kiedy ma 
wolne.
— To na pewno Trudy Wilson. Min skinęła głową.
— Tak, Trudy. No i Ciare. — Wyciągnęła do Ciare rękę. — Ktoś ze sklepu przysłał 
mi cały kosz owoców, i szeryf często do mnie zagląda. Aż trudno uwierzyć, że 
przydarzyło mi się coś takiego.
— Jesteśmy zaszokowani — wyrzuciła Min bez tchu. — Mogę powiedzieć, że każdy, 
dosłownie każdy w mieście uważa, że to straszne i obrzydliwe, to, co panią 
spotkaid. Nie bylibyśmy bardziej wstrząśnięci, gdyby to spotkało jedną z naszych 
dziewcząt. To musiał być jakiś szaleniec spoza hrabstwa. — Spojrzała na otwarte 
pudełko pralinek, które stało przy łóżku Lisy. Wybrała jedną. — To pewnie ci 
sami, co zabili BifFa Stokeya.
— Zabili?...
Clare z chęcią rozpłaszczyłaby twarz burmistrzowej na czekoladkach.
— To się stało ładnych parę tygodni temu rzekła pośpiesznie. — Nie masz się czym 
przejmować.
— Nie, rzeczywiście nie — zgodziła się Min i wzięła następną czekoladkę. — Jest 
tu pani zupełnie bezpieczna. Nic pani tu nie grozi. Czy mówiłam już, że w 
zeszłym roku daliśmy z mężem całkiem sporą dotację temu szpitalowi? Całkiem 
sporą! dodała znad pralinki kokosowej. — Mają powiesić tabliczkę z naszym 
nazwiskiem. To jeden z lepszych szpitali w tym stanie. Nie powinna się pani 
niczym martwić, kiedy pani tu jest. Są tacy, co mówią, że BifT Stokey zasłużył 
sobie na to, co go spotkało, chociaż ja tak nie myślę. Jestem chrześcijanką. 
Zatłukli go na śmierć — powiedziała, i trudno było określić, co sprawia jej 
większą frajdę: czekoladki czy też plotki. — To było straszne, przerażające.
Zlizała syrop wiśniowy z palców.
— Jedyne morderstwo w Emmitsboro w ciągu ostatnich dwudziestu lat. Mąż bardzo 
się tym przejął. Bardzo. Jest burmistrzem, no, i w ogóle...
— Czy pani myśli... Czy sądzi pani, że to mogli być ci sami ludzie, którzy mnie 
zaatakowali?
— Tego musi się dowiedzieć szeryf. — Ciare posłała Mm ostrzegawcze spojrzenie, 
ale burmistrzowa tylko się uśmiechnęła.
— Tak, wszyscy w mieście bardzo się cieszymy, że Cameron Rafferty wrócił. Jako 
chłopiec był dość.., dziki. Szalał na motorze i szukał kłopotów. — Zaśmiała się 
i sięgnęła po kolejną czekoladkę. — I znajdował je. Niektórzy mówili nawet, że w 
końcu wyląduje za kratkami. Nie powiem, sama też miałam z początku pewne 
zastrzeżenia, ale teraz myślę, że jeśli szuka się kogoś, kto sprawia kłopoty, 
najlepiej posłać za nim kogoś podobnego.
— Cam pracował w policji ponad dziesięć lat — powiedziała Ciare do Lisy. — Nie 
będzie...
— To prawda — przerwała jej Min. — Pracował w Waszyngtonie. Miał tani, co prawda, 
jakieś kłopoty, ale i tak cieszymy się, że wrócił. Emmitsboro to nie Waszyngton. 
Oglądam co wieczór wiadomości programu czwartego i cała aż się trzęsę. Przecież 
oni tam mają morderstwa codziennie, a u nas raptem jedno przez dwadzieścia lat. 
Nie, żeby udało nam się uniknąć tragedii...
I hop, kolejna nadziewana czekoladka wylądowała w jej nie zamykających się 
ustach.
— Nie sądzę, żeby Lisa chciała...
— Jestem przekonana, że biedne dziecko jest zainteresowane
smutnymi wydarzeniami z naszego życia — nie dopuściła jej do
głosu Min. — Ciare pierwsza zgodzi się ze mną, że zdarzają się tu
tragedie, zwłaszcza że jej ojciec zginął tragicznie wiele lat temu.
A w zeszłym roku mały chłopiec Meyersów wypił jakiś płyn do
czyszczenia. Pięć lat temu straciliśmy pięcioro młodych ludzi
w wypadku samochodowym, oczywiście była to wyłącznie ich wina,
a stary Jim PofTenburger spadł ze schodów we własnej piwnicy
i skręcił sobie kark. I to dla głupiego słoika melonów w occie. Tak,
to prawda, mamy swoje tragedie. Ale zbrodnie się nie zdarzały.
— To miło, że przejechała pani taką drogę aż tutaj — powiedziała Clare stanowczo. 
— Ale wiem, jak bardzo jest pani zajęta.
— Och, spełniam swoje obowiązki. Poklepała Lisę po ręku lepkimi palcami, — 
Dziewczęta, musimy trzymać się razem. Kiedy zaatakują jedną z nas, to tak, jakby 
zaatakowali wszystkie. Klub Pań z Enimitsboro me zajmuje się tylko sprzedażą 
ciastek i losów na loterie.
— Proszę przekazać pozostałym paniom, że jestem im bardzo wdzięczna za kwiaty.
359
— Oczywiście, przekażę. No, biegnę już, muszę jeszcze wstawić kolację. Mężczyzna 
lubi zjeść coś ciepłego pod koniec dnia.
— Proszę pozdrowić ode mnie burmistrza poprosiła Clare.
— Na pewno. — Wzięła do ręki białą torebkę z lakierowanej skórki. — Miałam 
zamiar wpaść do ciebie, Clare.
— Oo?... Uśmiech zastygł nieruchomo na twarzy dziewczyny.
— Teraz, gdy twoi... przyjaciele wrócili do Nowego Jorku. Nie chciałam się 
narzucać, kiedy miałaś towarzystwo.
— Bardzo miło z pani strony, że...
— Muszę przyznać, że cieszę się, że nie zostali dłużej. Wiesz, jak ludzie gadają.
—O czym?
— Moja droga, mimo wszystko... Ta kobieta jest czarna.
Clare spojrzała na Min bez wyrazu.
— Naprawdę?
Sarkazm spłynął po żonie burmistrza jak woda po kaczce.
— Jeśli o mnie chodzi, nie jestem rasistką nawet w najmniejszym stopniu. Zawsze 
mówię: żyj i daj pożyć. Raz nawet miałam czarną dziewczynę z Shepherdstown. 
przychodziła do nas raz na tydzień w zeszłym roku. Musiałam ją zwolnić, za 
lenistwo, rzecz jasna, ale to ma się zupełnie nijak...
— Jaka pani humanitarna, pani Atherton — rzekła Clare z cierpkim uśmieszkiem.
Min rozpromieniła się, słysząc pochwałę.
— Cóż, pod skórą wszyscy jesteśmy dziećmi Bożymi...
— Alleluja! — mruknęła Clare. Lisa z trudem zdławiła śmiech. .ale, jak mówiłam, 
miałam do ciebie wpaść w pewnej
sprawie. Nasz Klub chciałby, żebyś przemówiła na naszym comiesięcznym 
podwieczorku.
Przemówiła?...
— No, żebyś powiedziała coś o kulturze, czy czymś takim. Myślałyśmy, że można by 
sprowadzić reportera z Ragerstown.
— Och, cóż...
— Jeśli możesz rozmawiać z „New York Timesem”, możesz także z „Moring Herałd”. — 
Min poklepała ją po policzku. — Wiem, jak ważna jest reklama, jestem w końcu 
żoną polityka. Zostaw to mnie. Nie martw się niczym, tylko tym, jaką sukienkę 
włożyć. Mogłabyś też wpaść do Betty, żeby zajęła się twoimi włosami.
— Moimi włosami? — Ciare przesunęła po nich dłonią.
— Wiem, jacy wy, artyści, jesteście. Cyganeria! Ale tu jest Emmitsboro. 
Przyszykuj się i powiedz coś o sztuce. Może mogłabyś przynieść jakieś swoje 
prace, pokazałybyśmy je. Możliwe, że ci ludzie z gazety będą chcieli zrobić 
jakieś zdjęcia. Przyjdź w sobotę, koło południa.
— W najbliższą sobotę?
— Clare, pamiętaj: nasze podwieczorki odbywają się w każdą pierwszą sobotę 
miesiąca. Zawsze się tak spotykałyśmy, i zawsze będziemy się spotykać. Przecież 
twoja mama była przewodniczącą przez trzy kolejne lata. Tylko się nie spóźnij!
— Tak... Nie...
— Poradzisz sobie. No, Liso, proszę na siebie uważać. Niedługo znowu do pani 
wpadnę.
— Dziękuję. Lisa poczekała, aż Min zniknie za drzwiami, a potem uśmiechnęła się. 
Może powinnam wezwać pielęgniarkę.
Clare mrugnęła.
Niedobrze ci?
— Nie, za to ty wyglądasz, jakby cię przejechała ciężarówka.
— W kwiecistej sukience. — Clare wypuściła powietrze i opadła na krzesło. — 
Nienawidzę podwieczorków w Klubie Pań.
Lisa zaśmiała się.
Me zrobią ci zdjęcia do gazety.
— No, w takim razie...
— Niezła z niej kobieta — rzekła Lisa.
— Pierwsza dama Emmitsboro i nieustający kłopot. Mam nadzieję, że cię nie 
zdenerwowała.
— Nie, nie bardzo. Chciała tylko poplotkować. Ta cała sprawa z morderstwem... — 
Popatrzyła na swoją nogę. — Myślę, że wreszcie zaczyna do mnie docierać, jakie 
miałam szczęście.
— Doktor Su jest najlepszy. — Lisa uniosła brew, więc Clare mówiła dalej. — 
Dowiadywałam się. Jeśli ktokolwiek jest w stanie sprawić, że znów będziesz 
tańczyć, to tylko on.
— To samo mówią moi rodzice i Roy. — Lisa wygładziła kołdrę. — Nie umiem myśleć 
tak daleko naprzód.
— Nie zmuszaj się.
361
— Tchórz ze mnie. — Uśmiechnęła się lekko. — Nie chcę się zastanawiać, co będzie 
jutro, i staram się zapomnieć o tym, co było
wczoraj. Dopóki nie przyszła pani Atherton, wciąż słyszałam tę pieśń. Starałam 
się jej nie słuchać, chociaż wiedziałam, że to może coś znaczyć.
— Pieśń... — Ciare ujęła ją za rękę. — Mogłabyś mi powiedzieć? Odo cicale ca. 
Zodo... zodo-coś tam. Bełkot. Ale nie mogę
się tego pozbyć. Chyba boję się, że ci ludzie uszkodzili mi coś w głowie i że 
jakimś cudem lekarze po prostu to przeoczyli.
— Myślę, że to raczej znaczy, że coś sobie przypominasz. Część czegoś. 
Powiedziałaś Camowi?
— Nie, nikomu o tym jeszcze nie mówiłam.
— Mogę ja mu powiedzieć?
— Tak. — Lisa wzruszyła ramionami. — Może to coś da.
— Ta MacDonald zaczyna sobie różne rzeczy przypominać. — Burmistrz Atherton wbił 
delikatnie widelec w szarlotkę. — Może trzeba będzie coś z tym zrobić.
— Zrobić? — Bob Meese rozluźnił kołnierzyk koszuli. Był za ciasny. Wszystko było 
za ciasne. Nawet luźne majtki go uwierały. — Było ciemno, nie mogła niczego 
dokładnie zobaczyć. A szeryf naprawdę dobrze jej pilnuje. Naprawdę bardzo dobrze.
Atherton przerwał i uśmiechnął się niewinnie do Alice, która podeszła, by dolać 
kawy obu panom.
— Ciasto jest znakomite, jak zwykle zresztą.
— Przekażę szefowej. Proszę powiedzieć pani Atherton, że kwiaty, które panie z 
Klubu zasadziły w parku, są bardzo ładne. Dobrze tam wyglądają.
— Ucieszy się, że ci się podobają.
Nabił na widelec kolejny kawałek i poczekał, aż dziewczyna podejdzie do 
następnego stołu. W zamyśleniu wystukiwał stopą rytm przeboju Willie Nelsona.
— Nie jesteśmy jeszcze pewni, ile widziała — ciągnął. — A o szeryfa nie należy 
się martwić.
Bob pociągnął łyk kawy i walczył ze sobą, żeby go przełknąć.
— Myślę... to znaczy, niektórzy z nas myślą, że to wszystko zaczyna się wymykać 
spod kontroli... — Urwał natychmiast, jak ogłuszony tym, co zobaczył w oczach 
burmistrza. Lodowaty ogień.
— Niektórzy?... — zapytał Atherton łagodnie.
— Chodzi o to, że było... „zabawniej”. — O to słowo chodziło Bobowi, teraz 
jednak wydało mu się ono wyjątkowo nie na miejscu. — To znaczy to były tylko 
zwierzęta. Nie było problemu. Aż do tej pory nie mieliśmy kłopotów.
— Jesteś, być może, za młody, by pamiętać Jacka Kimballa.
— No, nie, coś tam pamiętam. To znaczy, to było tuż przede mną. Ale w ciągu 
ostatniego roku czy dwóch sporo się zmieniło. Bob rozejrzał się po sali. — Te 
ofiary... J Biff. Niektórzy z nas są zaniepokojeni.
— Twój los jest w rękach Pana — przypomniał mu spokojnie Athertoa tonem, którym 
upominał uczniów, by przynieśli zaległą pracę domową. — Kwestionujesz Jego wolę? 
A może podważasz mój autorytet?
— Nic, nie! Tylko że... niektórzy z nas zastanawiają się, czy nie powinniśmy na 
jakiś czas przycichnąć, poczekać, aż wszystko się uspokoi. Blair Kimball zadaje 
sporo pytań.
— Przeklęci reporterzy — powiedział Atherton machając ręką od niechcenia. — 
Długo tu nie zostanie.
— Ale Rafferty tak — upierał się Bob. — A jak wyjdzie na jaw to z Sarą...
— Dziwka dostała to, na co zasługiwała. Atherton pochylił się do przodu z miłym 
wyrazem twarzy. — Cóż to za objawy słabości? Martwi mnie to.
— Po prostu nie chcę kłopotów. Muszę myśleć o żonie i dzieciach.
— Tak, twoja żona... — Burmistrz oparł się wygodnie, otarł usta i brodę 
papierową serwetką. — Może zainteresuje cię wiadomość, że Bonny Suc pieprzy się 
z kim innym.
Bob pobladł przeraźliwie, a potem zrobił się czerwony.
— To kłamstwo! Cholerne kłamstwo!
— Uważaj... Wyraz twarzy Athertona wcale się nie zmienił, ale Bob znowu zbladł.
— Kobiety to dziwki — ciągnął burmistrz spokojnie. — Tak już jest. A teraz 
pozwól, że ci przypomnę: me ma odwrotu ze ścieżki, którą wybrałeś. Jesteś 
naznaczony. Ci, co próbowali zejść z drogi, zapłacili za to.
— Nie chcę kłopotów — wyjąkał Bob.
— Oczywiście że nie. I nie będziemy mieć żadnych kłopotów,
363
Maryland.
364
bloczek z druczkami do Sarah ma teraz kiepską
365
jeśli sami ich nie narobimy. Chłopak będzie obserwował Ciare i na pewno zrobi to 
dobrze. Inni przyjrzą się Lisie MacDonald. A ty... — uśmiechnął się znowu — dla 
ciebie mam dwa zadania. Po pierwsze, powiedz tym niezadowolonym, że jest tylko 
jeden najwyższy kpłan. A po drugie: musisz zabrać pewną rzeźbę z garażu Ciare i 
zawieźć ją na nasze miejsce w lesie.
— Mam ukraść tę metalową rzeźbę wprost spod nosa Ciare?
— Wymyśl coś. — Atherton poklepał go po ręku. — Wiem, że mogę liczyć na twoją 
lojalność.
I twój strach.
Cam po raz kolejny dzwonił na Florydę. Tracąc mnóstwo czasu i wysiłku 
prześledził drogę dawnego szeryfa — z Fort Lauderdale do Naples, z Naples do 
Arcadii, z Arcadii do Miami, a stamtąd do małego miasteczka koło Lake Okeechobce. 
W ciągu sześciu miesięcy Parker często przenosił się z miejsca na miejsce. Dla 
Cama wyglądało to raczej na ucieczkę.
Tylko przed czym...
— Szeryf Arnette.
— Szeryfie Arnettc, tu szeryf Rafferty z Emmitsboro w stanie
— Maryland? Jak tam pogoda?
Cam zerknął za okno.
Zanosi się chyba na deszcz.
Około dwudziestu stopni i słońce — powiadomił go pogodnie Arnette. — A więc, 
czym mogę służyć?
— Próbuję odnaleźć człowieka, który pracował tu przede mną. Nazywa się Parker, 
Garrett Parker. Razem z żoną, Beatrice, przeprowadzili się na pana teren jakiś 
rok temu.
— Przypominam sobie Parkerów — odparł szeryf. — Wynajęli dom nad jeziorem, 
kupili sobie rovera i mówili, że mają zamiar trochę popodróżować.
Cam rozmasował bolący kark.
— Kiedy wyjechali?
— Wcale nie wyjechali. Oboje leżą na Cypress Knolls już od dziesięciu miesięcy.
— Nie żyją? Oboje?
— Dom spalił się doszczętnie, nie mieli alarmu przeciwpozaro wego. Oboje zginęli 
w łóżku.
Co się zapaliło?
Pożar powstał od papierosa. Dom był drewniany, błyskawicznie poszedł z dymem. 
Mówił pan, że on był szeryfem przed panem?
— Tak.
— Śmieszne,.. Mówił wszystkim wokoło, że przed emeryturą pracował jako agent 
ubezpieczeniowy i że przyjechali z Atlanty. Wie pan może dlaczego?
— Może coś mam. Szeryfie? Chciałbym zobaczyć kopię raportów policyjnych.
— Da się zrobić.., jeśli dowiem się, co się dzieje.
— Możliwe, że Parker miał coś wspólnego z morderstwem, którym się teraz zajmuję.
— Serio? — Arnette zamyślił się na chwilę. — Może i ja powinienem się jeszcze 
raz przyjrzeć całej sprawie,
Przyjeżdżał ktoś do nich?
Nie, nigdy. Nie byli towarzyscy. Zdaje mi się, że jego żona chciała się już 
gdzieś zatrzymać na dłużej, ale Parkera stale coś pchało do przodu, Zdaje się, 
że tym razem nie zdążyli.
— Zdaje się, że nie.
Piętnaście minut później Cam ujrzał Buda, który spisywał buicka stojącego w 
niedozwolonym miejscu przed biblioteką,
— Ja nie wiem, czemu pani Atherton wiecznie parkuje akurat tutaj — zaczął 
policjant, — Pewnie przyjdzie i będzie na mnie wściekła,
Burmistrz zapłaci mandat, Bud, muszę pogadać z Sarą. Chciałbym, żebyś przy tym 
był.
— Pewnie, — Zastępca Cama schował kieszeni, — Narobiła sobie kłopotów?
Nie wiem. Chodźmy.
Bud przejechał dłonią po włosach.
— Szeryfie, nie chciałbym... To znaczy, sytuację. Kłóciły się ostatnio z mamą..,
— Przykro mi, Bud, ale muszę jej zadać parę pytań.
365
— Jeśli ona coś zrobiła... — Pomyślał o mężczyznach, którzy wchodzili tylnymi 
schodami do niej na górę. — Może mnie posłucha. Może namówię ją, żeby się 
uspokoiła.
Tylko z nią porozmawiamy.
Przeszli przez park, mijając Mitzi Hawbaker, która kołysała na huśtawce swoje 
najmłodsze dziecko, oraz pana Fincha, który prowadził swoje yorki na spacer.
— Panie z Klubu posadziły naprawdę ładne kwiaty w tym roku.
Bud spojrzał na petunie. Wiedział dobrze, że Cam stara się rozładować sytuację. 
Ale to nie działało.
Sarah jest trudna. Nigdy nie dostała tego, o czym marzyła. Faceci zawsze na nią 
lecieli, i to wcale nie najlepsi. — Zerknął na Cama, potem w bok, i odchrząknął.
— To było dawno temu, Bud. Ja też byłem „nie najlepszy”.
Dotarli do knajpy Clyde”a i obeszli budynek od tyłu.
— Nie ma jej samochodu...
Widzę — odparł cicho Cam. — Dowiemy się, kiedy zaczyna się jej zmiana.
Zapukał do tylnego wejścia do baru.
Cholera, zamknięte! Nie otwieramy aż do piątej.
— Tu Raflerty.
— A choćby i sam Chrystus chciał Budweisera, nie otworzę!
— Nie chcę piwa, Clyde. Szukam Sary.
— Ty i połowa facetów w tym mieście. — Clyde otworzył drzwi i zmarszczył czoło. 
Z malutkiego pokoiku na tyłach dobiegała muzyka z popularnego serialu. — 
Człowiek nic ma już pięciu minut spokoju.
— Od której Sarah pracuje dziś wieczór?
— Ta nic niewarta... — Powstrzymał się jednak, bo lubił Buda. — Ma być o wpół do 
piątej. Wczoraj i przedwczoraj też powinna być o wpół do piątej. Nie raczyła 
pokazać się w robocie w tym tygodniu.
— Nie przyszła do pracy?
— Nie, nie przyszła do pracy. Przecież jasno mówię. Nie pokazała tu tyłka od 
soboty wieczorem. - Machnął ręką do Buda. — Jak ją zobaczysz, powiedz jej, że ją 
zwalniam. Dziewczyna Jenkinsów przychodzi tu teraz za nią.
— Przychodziła na górę? — zapytał Cam.
— A skąd, do diabła, mam wiedzieć? Jestem jednym z niewielu facetów w tym 
mieście, których to nie interesuje. — Spojrzał w bok, bo zrobiło mu się przykro, 
gdy zobaczył minę Buda. Ale, do cholery, przerwali mu oglądanie ulubionego filmu.
— Możemy zajrzeć na górę?
— A idźcie. Ty tu rządzisz, a on jest jej bratem.
—A klucz?
— Jezu Chryste!,.. — Clyde cofnął się do środka i z trzaskiem zaczaj przewracać 
w Szufladach — PowiecJzci jej, że jeśli nie przyjdzie z zapłatą za ten miesiąc 
do końca tygodnia, wylatuje stąd. Nie prowadzę schroniska.
Rzucił Camowi klucz i zatrzasnął im drzwi przed nosem.
— Dlatego właśnie go kocham — rzekł Cam. — Za radosny uśmiech i pełną ciepła 
oSObowĆ
— To niepodobne do Sary, takie zaniedby,je pracy—ówi Bud, gdy wspinali się po 
schodach. — Oszczędzała chciała się przenieść do miasta.
— Kłóciła się z matką — przypomniał mu Cam. — Może postanowiła wyjechać na klika 
dni, żeby się uspokoić.
Zapukaj do drzwi, odczekał chwilę, a potem wsunął klucz do dziurki.
Niewielki pokój był prawie pusty. Dywanik leżał na swoim miejscu, owalny, z 
frędzlami, trochę Postrzępiony na brzegach. Wyjmowane ze ściany łóżlo nie było 
pościelone, czerwona satynowa pościel leżała rozrzucona w niejaj. Stała tam 
jeszcze lampa, komódka której brakowajo szuflady, oraz Zniszczona toaletka. 
Wszystko było zakurzone ale Cam dostrzegł jaśniejsze kręgi W miejscach, gdzie na 
blacie toaletki niusiały stać różne buteleczki. Otworzył szafę — nic w niej nic 
ma.
— Zdaje się, że się stąd zabrała.
— Nie wyjechałaby tak. Wieni, że była wściekła na mamę, ale mnie by powiecjjj
Cam otworzył szufladę.
— Nie ma jej ubraj.
— No tak, ale... — Bud przygłaj Włosy dłońmi. — Cam, ona by tak nie wyjechała 
Powiedziałaby mi.
— Dobra, sprawdzimy to. Może idź do łazienki.
367
Pootwierał szuflady, wyjął je, zajrzał do środka komódki i za nią. Starał się 
nie myśleć o Sarze jako o konkretnej osobie, o tym, jaka była przed laty. Ani o 
tym, jak wyglądała, gdy widział ją po raz ostatni. Pewnie się wściekła i 
wyjechała. Zabraknie jej pieniędzy i wróci.
Ale gdy przeglądał puste szufladki toaletki, nie mógł się opędzić od myśli o 
telefonie, kt6ry odebrał w niedzielę w nocy.
„Oni ją zabijają!”
Z tyłu dolnej szuflady toaletki Cam znalazł pieniądze w małej torebce, 
przyklejone taśmą. Liczył je i czuł, że coraz bardziej ściska go w żołądku.
— Zostawiła pół pudełka kremu do twarzy i jakieś... Bud zatrzymał się na progu 
pokoju. Co to jest?
— Były przyklejone z tyłu szuflady. Bud, tu jest czterysta trzydzieści siedem 
dolarów.
— Cztery stówy? — Policjant utkwił bezradne, pebie niepokoju spojrzenie w 
banknotach. — Ona oszczędzała. Na tę przeprowadzkę. Cam, ona by się nigdzie nie 
ruszyła bez tych pieniędzy.
Ich spojrzenia się spotkały. Bud powoli usiadł na brzegu łóżka.
Chryste... I co teraz?
— Będziemy musieli zawiadomić chłopców ze Stanowej i Biuro Osób Zaginionych. I 
porozmawiać z waszą matką. — Schował plastikową torebkę z pieniędzmi do kieszeni. 
— Bud, czy Sarah miała coś wspólnego z Parkerem, zanim wyjechał?
— Z Parkerem? — Bud spojrzał tępo w górę, a potem się zaczerwienił. — Może i 
miała. Jezu, Cam, nie myślisz chyba, że pojechała na Florydę, żeby być z 
Parkerem! Zawsze się z niego śmiała. Nie zależało jej na nim. Tyle że on... Ona 
oszczędzała — dokończył cicho.
— Mówiła ci o nim? Na przykład, że należał do jakiegoś klubu? Do klubu? Do 
jakiegoś towarzystwa dobroczynnego albo
czegoś takiego?
— Do czegoś takiego.
— Bywał często w American Legion. Wiesz o tym. Mówię ci, nie pojechałaby do 
niego. Z trudem go znosiła. Nie wyjechałaby stąd bez pieniędzy, zostawiając 
rodzinę, do Parkera.
— Tak, wiem. — Położył Budowi dłoń na ramieniu. — Bud, z kim ona jeszcze sypiała?
— Jezu, Cam!.
— Przykro mi. Musimy od czegoś zacząć. Czy był ktoś, z kim miała kłopoty, kto ją 
prześladował?
— Dayey Reeder nudził ją, żeby za niego wyszła. Śmiała się tylko. Oscar Roody 
dużo gadał, ale z tego co wiem, nigdy tu nie przyszedł. Sarah mówiła, że bał się 
żony. A poza tym z wieloma, tak myślę. Mówiła, że wielu Szacownych obywateli 
Emmitsboro i najbliższych trzech Stanów tu się zabawiało Ona tak gada, ale to 
nie musi nic znaczyć. Dobra, to może chodźmy załatwić te telefony.
— Cam, czy ty myślisz, że jej się coś stało? Coś złego?
Czasami kłamstwo jest najlepszym wyjściem.
— Myślę, że Pewnie się wkurzyła i wyjechała. Sarah zawsze najpierw coś robi, a 
potem się zastanawia.
— Tak. — Nie mieli nic innego, więc Bud uczepił się słów Cama, — Wróci, jak jej 
przejdzie, i namówi Clyde”a, żeby znów dał jej pracę.
Ale gdy opuszczali maleńki pokój, żaden z nich w to nie wierzył.
Joleen Butts siedziała przy stole kuchennym i z zapałem przygotowała spisy. Po 
raz pierwszy od miesięcy zrobiła sobie wolne popołudnie w ciągu tygodnia do 
pizzerii przychodziło popołudnjj mało gości, więc uznała, że Will da sobie radę 
sam.
Nie co dzień przecież syn kończy szkołę.
Martwiła się, że Ernie nie interesuje się nauką w coHege”u. Starała Się jednak 
nie robić z tego problemu. w końcu ona sama też nie skończyła wyższej szkoły, a 
wszystko jakoś się ułożyło. Will wyobrażał sobie, że Ernie zrobi dyplom i był 
bardzo rozczarowany Ale przecież już kiedyś pogodził się w końcu z tym, że 
chłopak odmówił pracy w pizzerii.
Doszła do wniosku, że oboje z Willem sami są sobie winni. Pracowali tak ciężko, 
żeby ich restauracja była popularna, żeby przekazać Synowi kwitnący interes. A 
on wolał stać na stacji benzynowej.
Cóż, chłopak ma prawie osiemnaście lat. W jego wieku była bardzo rozczarowana 
swoimi rodzicami. Chciałaby tylko... Joeen odłożyła długopis. Tak by chciała, 
żeby jej syn częściej się uśmiechał.
369
Usłyszała, że chłopak wrócił do domu, i od razu się rozpromieniła. Tak dawno już 
nie siedzieli w kuchni i nie gadali, jak za dawnych czasów, kiedy Ernie wracał 
ze szkoły, jedli ciasteczka i razem męczyli się nad słupkami matematycznymi.
— Ernie! — Usłyszała, źe zatrzymał się na schodach. Za dużo czasu siedzi w swoim 
pokoju, pomyślała. Sam. — Ernie, jestem w kuchni. Chodź do mnie.
Stanął w drzwiach, ręce schował w kieszeniach. Pomyślała, że jest jakiś blady, 
ale zaraz przypomniała sobie, że źle się czuł w poniedziałek. Po prostu 
denerwuje się w związku z zakończeniem szkoły. Uśmiechnęła się do niego.
— Co ty tu robisz?
Brzmiało to jak zarzut, ale Joleen udało się uśmiechnąć.
— Wzięłam parę godzin wolnego. Nigdy nie pamiętam twojego planu. Nie jesteś dziś 
w pracy?
— Dopiero od piątej.
— Świetnie, więc mamy trochę czasu. — Wstała od stołu i zdjęła główkę grubemu 
fajansowemu kucharzowi, który służył jako puszka na ciastka. — Przyniosłam 
trochę ciastek z czekoladą.
— Nie jestem głodny.
— Od kilku dni prawie niczego nie jesz. Ciągle jesteś chory? — Chciała położyć 
mu dłoń na czole, ale rzucił się do tyłu.
— Nie chcę żadnych ciastek, dobra?
— W porządku. — Jakby patrzyła na obcego: jego oczy były takie ciemne, skóra 
taka blada. Ręce na przemian wsuwał i wyjmował z kieszeni. — Dobrze ci poszło 
dziś w szkole?
— Nic nie robimy, liczymy tylko dni do końca.
— Cóż... — Czuła, że uśmiech zrnka jej z ust, postarała się więc go utrzymać. — 
Wiem, jak to jest. Tydzień przed końcem szkoły to zupełnie jak tydzień przed 
wypuszczeniem na wolność. Uprasowałam ci togę.
— Ekstra. Muszę coś zrobić.
— Chciałam z tobą porozmawiać. — Dotknęła spisów. — O zjeździe rodzinnym.
— O zjeździe?...
— Przecież o tym mówiliśmy. W niedzielę po zakończeniu roku. Przyjadą dziadkowie 
i ciocia Marcie, Nana i Frank z Cleveland. Nie wiem, gdzie my ich wszystkich 
położymy, ale...
— Czemu oni muszą tu przyjeżdżać?
— Jak to? Ze względu na ciebie. Wiem, ze masz tylko dwa bilety na uroczystość, 
szkoła jest mała, to fakt, ale to przecież nie znaczy, że nie możemy zebrać się 
tutaj i urządzić sobie małego przyjęcia.
— Mówiłem ci, że nie chcę żadnych przyjęć.
Nie, powiedziałeś, że cię to nie obchodzi. Odłożyła listę na bok i starała się 
nie złościć.
— No, to teraz mnie obchodzi, i nie chcę żadnych przyjęć. Nie chcę tych ludzi 
widzieć! Nie chcę widzieć nikogo.
— Obawiam się, że nie masz wyboru. — Słyszała swój własny głos, pusty, zimny, 
nie znoszący sprzeciwu... Zdała sobie sprawę, że mówi jak jej własna matka. 
Kółko się zamknęło, pomyślała ze znużeniem. — Porobiliśmy już wszystkie plany, 
Ernie. Matka taty i jego ojczym przyjadą wieczorem w sobotę, razem z twoimi 
kuzynami. Reszta będzie tu w niedzielę rano.
Uniosła dłoń, żeby powstrzymać jego protesty tak jak policjant zatrzymuje 
samochody na skrzyżowaniu. Jeszcze jeden zwyczaj mojej matki, pomyślała.
Może ty nie chcesz widzieć ich, ale oni chcą zobaczyć ciebie. Są z ciebie dumni 
i chcą być przy tobie w takiej ważnej chwili.
— Kończę szkołę. I co to za pieprzona okazja?
— Nie mów tak do mnie. Zrobiła krok w jego stronę. Był parę centymetrów wyższy, 
ale Joleen przemawiała z mocą, była przecież jego matką. — Nie obchodzi mnie, 
czy masz lat siedemnaście, czy sto siedem, nie pozwolę, żebyś tak do mnie mówił!
— Nie chcę tu bandy kretyńskich krewnych... — Głos mu się załamał, i Ernie 
przeraził się, bo nie był w stanie nad nim panować. — Nie chcę przyjęcia. To ja 
kończę szkołę, prawda? Czy ja nie mam tu nic do powiedzenia?
Serce rwało jej się do niego. Dobrze pamiętała, jak to jest być złapaną w sidła 
rodzicielskich konwenansów Sama też kiedyś tego nie rozumiała.
— Przykro mi, ale obawiam się, że nie. To tylko kilka dni z twojego życia, Ernie.
— Właśnie. Mojego życia. Kopnięciem przewrócił krzesło. — To moje życie. Kiedy 
się tu Przeprowadzaliśmy, też mnie nikt o nic nie pytał. Bo to miało być dla 
mnie „dobre”.
— Oboje z ojcem myśleliśmy, że tak będzie. Myśleliśmy, że tak będzie najlepiej 
dla nas wszystkich.
— Tak, i jest świetnie. Zabraliście mnie od przyjaciół i wpakowaliście do 
jakiejś dziury, gdzie dzieciaki gadają tylko o polowaniu na sarny i hodowli świń. 
I gdzie bandyci zabijają kobiety.
— O czym ty mówisz? — Położyła mu dłoń na ramieniu, ale strącił ją jednym ruchem. 
Ernie, ja wiem, że tę kobietę zaatakowano, i to rzeczywiście jest straszne. Ale 
nikt nie zginął. Takie rzeczy się tu nie zdarzają.
— Nic nie wiesz. — Jego twarz była teraz śmiertelnic blada, oczy wilgotne i 
pełne rozgoryczenia. Niczego nie wiesz o tym mieście. O mnie też niczego nie 
wiesz!
Wiem, że cię kocham, i wiem, że się o ciebie martwię. Może za dużo czasu jestem 
w restauracji, za mało z tobą. Za mało rozmawiamy. Usiądź. Usiądżtny teraz i 
wyjaśnijmy to do końca.
— Już za późno. Zakrył twarz rękami i zaczął płakać, tak jak nie płakał od lat.
Och, syneczku... Kochanie, chodź do mnie. Powiedz, co mogę zrobić...
Ale gdy otoczyła go ramionami, wyrwał się z jej objęć. Jego spojrzenie nie było 
już gorzkie było zupełnie błędne.
— Za późno. Dokonałem wyboru. Już dokonałem, i nie mogę teraz się cofnąć. Zostaw 
mnie w spokoju. Zostaw mnie, to najlepsze, co możesz zrobić.
Wyszedł z domu i zaczął biec. Im głośniej go wołała, tym szybciej uciekał.
Rozdział XXIV
Clare wprowadzała jeszcze drobne zmiany w rzeźbie Alice. Miała to być jej 
pierwsza rzeźba dla skrzydła Poświęconego sztuce kobiet w Galerij Betadyne. 
Czuło się w niej wdzięk, sprawność, siłę i Spokojną determinację Clare trudno by 
było znaleźć ważniejsze dla kobiety cechy.
Podniosła głowę znad pracy tylko raz, gdy z zewnątrz dobiegł ją pisk opon 
ciężarówj Erniego. Chłopak zjechał z chodnika i ruszył z hukiem przez ulicę. 
Zmarszczyła brwi: usłyszała, że jego matka wybiega przed dom i woła syna. Gdyby 
Sally nie powiedziała jej o teleskopie, Clare pewnie Pojechałaby za nim, 
spróbowała jakoś go pocieszyć i uspokoić.
Nie mieszaj się, powiedziała sobie wracając do pracy. Gdyby od początku trzymała 
się z dala od chłopaka, nie byłoby jej teraz tak głupio, ile razy zaciągała 
zasłonę w oknie sypialni.
Przecież miała swoje własne problemy. Kontrakty i zamówienia, związek, który 
wymykał jej się spod kontroli, przeklęty podwieczorek i przemówienie 
Dmuchnięciem odrzuciła włosy z czoła i Spojrzała na zegarek. Musiała jeszcze 
powiedzieć Camowj o tym, co przypomni sobie Lisa. Gdzie on jest, do diabła?
W drodze ze szpitala pojechała prosto na posterunek, ale Cana tam nie było. 
Zadzwoniła do niego do domu nie odbierał. Pewnie gdzieś pojechał w obronie prawa 
i porządku Clare uśmiechnęła się lekko. I tak zobaczą się za kilka godzin, gdy 
oboje skońeza pracę.
ani na chwilę się nie załamała. Nigdy nie była słaba, nie rozłożyła się, tak że 
w końcu zaczęłam się zastanawiać, czy w ogóle to przeżywała. I nagle znalazłam 
te wszystkie rzeczy, tak starannie zapakowane, nawet takie drobiazgi, które on 
tak strasznie lubił. I wyobraziłam sobie, zdałam sobie sprawę, jak ona się 
musiała czuć, kiedy to pakowała. Szkoda że nie poprosiła mnie o pomoc.
— Nie byłabyś w stanie jej pomagać. Dla ciebie to było gorsze, Clare. To ty go 
znalazłaś. Ja nigdy nie zobaczyłem... — Zamknął na chwilę oczy i oparł czoło o 
jej głowę. Mama też nie. Straciliśmy go wszyscy, ale tylko ty to widziałaś. 
Przez całą pierwszą noc przy tobie siedziała.
Clare spojrzała na niego, potem na swoje stopy.
— Nie wiedziałam...
— Doktor Crampton dał ci wtedy leki na uspokojenie, ale ty ciągle krzyczałaś 
przez sen. I płukałaś. Uniosła dłoń, a Blair chwycił ją mocno. — Całą noc 
siedziała przy twoim łóżku. A potem wszystko działo się tak szybko... Pogrzeb, 
potem ta historia ze zwracaniem skradzionych pieniędzy...
Żałuję, że tego nie rozumiałam. Że niczego z tego nie pojmowałam.
Siedzieli w ciszy przez dłuższą chwilę.
— Powiedz mi o tych książkach.
— Znalazłam je na górze. Wiesz, jak tata wszystko czytał. Wszystko. Mówiła 
bardzo szybko, wstała, w nadziei że dzięki temu trochę zapanuje nad potokiem 
słów. — A na punkcie religii miał obsesję. To jego wychowanie...
— Wiem.
Obsesje. Bunt. Władza. Dobry Boże...
No, i on po prostu pochłaniał takie książki. Od Lutra do Buddy i jeszcze 
wszystko pomiędzy. Chyba chciał się dowiedzieć, co jest najlepsze. Jeśli w ogóle 
jest coś „najlepszego”. To nic nie znaczy.
Wstał także, ujął ją za obie dłonie.
Powiedziałaś Camowi?
— Dlaczego miałabym mu mówić? — W jej głosie zabrzmiała panika. To nie ma z nim 
nic wspinego.
— Czego się boisz?
— Niczego. Nie boję się niczego. Nie wiem nawet, czemu o tym mówimy. Odłożę je z 
powrotem na strych.
— Cam uważa, że śmierć Biffa i atak na Lisę mają coś wspólnego z kultem.
— To śmieszne. A zresztą, nawet jeśli to się trzyma kupy, to nie ma nic 
wspólnego z tatą. On nie żyje od ponad dziesięciu lat!
— Clare, bądź rozsądna. To jest mała mieścina, ludzie są tu ze sobą bardzo 
blisko. Jeśli jest tutaj jakaś sekta, a w czyimś domu znajduje się książki o 
satanizmie, to jaki jest sensowny wniosek?
— Nie wiem. — Wyrwała dłonie z jego rąk. Nie widzę powodu, by to mogło się 
odnosić...
— Oboje wiemy, że tak jest — przerwał jej cicho. — Clare, tata nie żyje. Nie 
potrzebuje twojej obrony.
— On nie mógł mieć nic wspólnego z czymś takim. Chryste, Blair, jak też dużo 
czytam. Ale potem nie składam ofiar z dziewic.
— Posłałaś Cama na farmę, bo znalazłaś jedną książkę w pokoju Biga.
Spojrzała mu w oczy.
— Dużo wiesz o tym, co się tu dzieje.
— Mówiłem ci, że pomagam mu w tej sprawie. Chodzi mi o to, że jedna książka 
wydała ci się jednak wystarczającym powodem do śledztwa. I miałaś rację. Wiesz, 
co znalazł?
— Nie. — Zwilżyła usta. — Nie pytałam. Nie chcę wiedzieć.
— Znalazł dowody, że Carly Jamison tam była.
— Och, Boże!
— Znalazł też narkotyki. A jego matka powiedziała mu, że spaliła czarną pelerynę, 
czarne świece, ileś tam satanistyczno- pornograficznych pism... Nie ma 
wątpliwości, że Big należał do jakiejś sekty. Do tego trzeba więcej niż jednej 
osoby.
— Tata nie żyje — powtórzyła znow. — A kiedy żył, ledwo mógł znieść Biga. Nie 
myślisz chyba poważnie, że tata mógłby mieć coś wspólnego z porywaniem młodych 
dziewczyn.
— Nie wierzyłem też, że może być zamieszany w jakieś lewe interesy, okazało się, 
że się myliłem. Musimy spojrzeć prawdzie w oczy, Clare. I jakoś sobie z nią 
poradzić.
— Nie mów mi, z czym mam sobie radzić! — Odwróciła się do niego tyłem.
— Jeśli ty tego nie powiesz Camowi, ja to zrobię.
377
Zacisnęła powieki.
— To był także twój ojciec.
— I kochałem go tak bardzo jak ty. — Chwycił ją za ramię
i szarpnął mocno. — Do cholery, Clare, czy ty myślisz, że mi jest
z tym łatwo? Nienawidzę myśli, że może być cień, chociaż cień
szansy, że był w coś takiego zamieszany. Ale musimy jakoś to znieść.
Nie zmienimy tego, co się stało, nie naprawimy wszystkiego, ale
możliwe.., możliwe, że jeśli uda nam się to rozwikłać, coś się zmieni.
— Dobrze. Zakryła twarz dłońmi. Gdy je opuściła, jej oczy były chłodne, bez łez. 
— Dobrze. Ale do Cama ja pójdę.
— Myślę, że po prostu dała nogę. — Mick Morgan popijał kawę. Kiwnął głową 
szeryfowi. — Wiesz, jaka ona jest. Mogło jej nagle coś strzelić do głowy, mogła 
zrobić właściwie wszystko.
— Może... Cani nie przerywał pisania raportu. — Tylko dziwne, że zostawiła 
pieniądze. Z tego, co jej matka mi mówiła, wynika, że pokłóciły się o to 
„dorabianie” Sary. I Sarah jej powiedziała, że nie będzie w ten sposób długo 
robić pieniędzy, bo ma jakąś dodatkową robotę, na której nieźle zarobi.
— Mogła tak tylko gadać — skrzywił się Mick. Nie podobało mu się, że Rafferty 
tak się przypiął do tej sprawy. Nie przyszło mu wcześniej do głowy, że 
ktokolwiek będzie się zastanawiał nad zniknięciem Sary Hewitt. A może 
rzeczywiście coś miała i właśnie dlatego wyjechała. Założę się, że za kilka dni 
wróci do miasta.
Odstawił kubek i westchnął.
— Kobiety to dla mnie tajemnica, Cam, naprawdę. Moja żona pojechała na cały 
tydzień do matki, bo objechałem ją za sztukę mięsa. Kto je tam wie.
— To też sprawdzę. Cam wyciągnął papier z maszyny. — Ale czuję, że lepiej będzie, 
jak zgłosimy jej zaginięcie. Bud jest porządnie zdenerwowany. Możliwe, że 
będziesz musiał go zastąpić przez parę dni.
— Jasne. Dobry z niego chłopak, z tego Buda. Nigdy nie mogłem pojąć, co jest z 
tą jego siostrą. Chcesz, żebym jeździł jego trasą?
Byłoby nieźle. Bud musi być z matką. Ale skończ kawę, jest kupa czasu.
— W porządku. — Krzesło skrzypnęło, gdy policjant oparł się wygodniej. — Dziwne, 
że znalazłeś wszystkie te rzeczy na farmie. Biff Stokey był ostatnim facetem, 
którego bym podejrzewał o narkotyki. Lubił piwo, to fakt, ale nie wyobrażam go 
sobie wciągającego to świństwo do nosa.
— Tak, zastanawiam się, w jakim stopniu można ludzi poznać. Grałeś z nim w 
pokera, nie?
— Och, od czasu do czasu. — Mick uśmiechnął się na to wspomnienie. — Zbieraliśmy 
się czasami, zalewaliśmy się, jedliśmy kanapki z salami, i graliśmy na 
ćwierćdolarówkj. Nie jest to znowu całkiem legalne, ale nikt nie narzeka na 
bingo w kościele katolickim ani na napiwki w remizie w czasie zabaw.
— Narkotyki?...
Zadane spokojnym tonem pytanie sprawiło, że Mick uniósł brwi.
— Co ty, Cam! Nie sądzisz chyba, że chłopcy bawiliby się tym gównem przy mnie? 
Cholera, nie widzę coś Roody”ego zapalającego jointa. A ty?
Cam spróbował to sobie wyobrazić i aż się uśmiechnął.
— Nie. W ogóle trudno tu sobie wyobrazić narkotyki i morderstwa. Ale mamy i to, 
i to.
— Myślę, że jedno ma z drugim sporo wspólnego. Wygląda mi na to, że Biff 
przegiął pałę i jakiś handlarz z miasta go kropnął.
Cam chrząknął z powątpiewaniem.
— Dowiedziałem się dziś jeszcze czegoś dziwnego. Parker i jego żona nie żyją.
— Szeryf Parker? — Mick aż usiadł. Coś w środku zaczęło w nim dygotać. — Jezu, 
Cam... Jak to się stało?
— Pożar w domu. Mieszkali na Florydzie, nad jeziorem.
— W Lauderdale.
— Nie. — Cam złożył dłonie. — Wyprowadzili się stamtąd. W ogóle dużo się 
przeprowadzali w ciągu ostatniego roku. Poruszali się zygzakiem po całym stanie.
— Nosiło ich...
— Tak jakby. Czekam na raporty z policji i straży pożarnej.
Przez chwilę Mick widział na miejscu Cama szeryfa Parkera z tłustym brzuchem 
wylewającym się nad paskiem. Przywołał się do porządku.
— Po co ci one?
379
— Będę wiedział, jak je zobaczę. — Podniósł głowę, bo do biura nagle weszła 
Ciare. Zasłonił napisany właśnie raport jakimiś papierami, a potem uśmiechnął 
się do niej. — Cześć.
— Cześć. — Uśmiechała się jakoś niepewnie. Dzień dobry, panie Morgan.
— Hej. Słyszałem, że pracujesz nad czymś dużym dla jakiegoś wielkiego muzeum.
— Zdaje się. — Postawiła na biurku torbę z książkami. — Przeszkadzam?
Nie. Mick po raz kolejny odstawił kubek. Wystarczyło mu jedno spojrzenie Cama, 
by wiedzieć, że sprawa Parkera nie nadaje się do rozmów. — Tylko nam tu brzuchy 
rosną.
— Chciałabym z tobą porozmawiać — zwróciła się do Caxna — jeśli masz chwilkę...
— Mam nawet parę chwil. — Widział wyraźnie, że jest czymś zmartwiona, więc 
spojrzał na Micka wymownie.
— To ja już pójdę. — Policjant wstał. — Zgłoszę się o siódmej. Dzięki.
— Miło cię widzieć, Clare. Przechodząc obok Clare poklepał ją po ramieniu.
Ciebie również.
Poczekała, aż zamknął za sobą drzwi, a potem zaczęła bez dalszych wstępów:
Ja nie sądzę, żeby to miało znaczenie. Nawet więcej, nie sądzę, żeby to była 
twoja sprawa, ale...
— Hej!... — Wziął ją za rękę. Mam się przebrać w mundur?
— Przepraszam — rzekła spokojniej. — Wszystko przez to, że miałam dłuższą 
rozmowę z Blairem i nie jestem najszczęśliwsza z tego, co z niej wynika.
— Mam go objechać w twoim imieniu?
— Nie. Tym razem udało jej się uśmiechnąć. — To mogę zrobić sama. Cam, ja nie 
chcę, żebyś myślał, że to przed tobą ukrywałam. Czułam... Nadal czuję, że to 
sprawa rodzinna.
— Czemu po prostu mi nie powiesz?
W odpowiedzi Clare wyjęła książki z torby i położyła je na biurku. Obejrzał je, 
jedną po drugiej. Kilka widział już wcześniej, wśród rzeczy Biffa lub w 
bibliotece. Przeglądał je, a Ciare sięgnęła po papierosa.
Były stare, najwyraźniej często czytane. Na niektórych stronach widziały plamy 
po kawie lub alkoholu. Niektóre fragmenty były podkreślone, niektóre kartki 
miały ośle uszy.
— Skąd je masz? Wypuściła dym.
To książki mojego ojca.
Odłożył je na bok i spojrzał Clare prosto w oczy. Może lepiej usiądź i wszystko 
mi wyjaśnij.
— Wyjaśnię ci na stojąco. — Zaciągnęła się nerwowo i wydmuchnęła smugę dymu. — 
Znalazłam je w pudle na strychu, w starym gabinecie mojego ojca. Nie wiem, czy o 
tym słyszałeś, ale on był zafascynowany religiami. Wszystkimi religiami. Miał 
książki o islamie, hinduizmie, całe sterty o katolicyzmie. O każdym „izmie”, 
jaki ci tylko przyjdzie do głowy. Blair, zdaje się, myśli, że powinnam ci była 
je przynieść.
— Powinnaś była.
Jak tak nie myślę. — Zgasiła papierosa, łamiąc go wpół. — Ale ponieważ Blair się 
uparł, powiedziałam, że to zrobię. I zrobiłam.
Usiądź, Chudzielcu.
Nie mam nastroju na przesłuchania. Przyniosłam ci je, i możesz sobie o tym 
myśleć, co chcesz.
Patrzył na nią w milczeniu. Jej oczy były zbyt jasne, a broda zaczęła drżeć... 
Wstał z krzesła i obszedł biurko. Stała sztywno wyprostowana. Cam otoczył ją 
ramionami.
— Ja wiem, że to niełatwe.
— Nic nie wiesz. Nie możesz wiedzieć.
— Gdybym miał wybór, powiedziałbym ci, żebyś zabrała stąd te książki i poszła do 
domu. Moglibyśmy udawać, że nic się nie stało. — Odsunął się od niej. — Ale nie 
mogę.
— On był dobry. Już raz musiałam słuchać, jak ludzie wygadują o nim złe rzeczy. 
I nie sądzę, żebym znów była w stanie to znieść.
— Zrobię wszystko, by oszczędzić ci bólu. Tylko to mogę ci obiecać.
— Chciałabym, żebyś spróbował w niego uwierzyć. Chciałabym, żebyś zrozumiał, że 
to, że on miał te książki, że je czytał, że może nawet wierzył w niektóre rzeczy, 
które tam napisano... Że z powodu tego wszystkiego on nie był złym człowiekiem.
381
— Więc pozwól mi, żebym to udowodnił. Usiądź, proszę.
Spełniła jego prośbę, siadła sztywno, z rękami na kolanach.
— Clare, czy on ci kiedyś wspominał o tych książkach albo o tym, co w nich jest?
— Nie, nigdy. Mówił o różnych religiach. To było dla niego coś ważnego, 
zwłaszcza od czasu kiedy... kiedy zaczął pić. Wrócił do Kościoła. Był wychowany 
po katolicku, ale właśnie przez to bardzo źle myślał o sztywnych kanonach.
— Kiedy się nawrócił?
— Kiedy miałam jakieś siedem, osiem lat. To się dla niego stalo bardzo ważne. 
Zaczęliśmy w końcu chodzić z Blairem na religię i przystąpiliśmy do Pierwszej 
Komunii. Wszystko jak się należy.
— To było jakieś dwadzieścia lat temu?
— Tak. — Clare uśmiechnęła się blado. Czas mc stoi w miejscu.
Zapisał sobie wszystko, zastanawiając się, z czym mógłby to powiązać.
— Zastanawiałaś się kiedyś, czemu?
— Oczywiście. Kiedy to się stało, byłam za mała, żeby się specjalnie zastanawiać. 
A poza tym podobała mi się msza i muzyka, i szaty księdza. Cały ten rytuał. — 
Zająknęła się, niezadowolona z doboru słów. — A potem chyba doszłam do wniosku, 
że ojciec zrobił się trochę starszy i nabrał dystansu do rzeczy, przeciw którym 
tak się buntował w młodości. Pewnie brakowało mu poczucia bezpieczeństwa, 
brakowało mu czegoś, na czym mógłby polegać. Był wtedy mniej więcej w tym wieku 
co ja teraz. Miał prawie trzydzieści lat i zaczynał się zastanawiać, jak będzie 
wyglądało jego dalsze życie. No i martwił się o Blaira i o mnie. O to, że nie 
mieliśmy żadnego religijnego wykształcenia. Czuł, że chyba przesadził z 
odrabianiem tego, co zrobili jego rodzice, bo poszedł tak daleko w przeciwnym 
kierunku, jak to tylko możliwe.
— Powiedział coś takiego?
— Tak, powiedział. Pamiętam, że właśnie to, prawie co do słowa, powiedział mojej 
matce. Mama mówiła, że mój ojciec lubi się martwić. Wiecznie się dręczył, czy 
słusznie postąpił, a jeśli wiedział, że tak, czy zrobił to wystarczająco dobrze. 
I tak starał się nie zamęczyć nas Kościołem... Cam, on nie był fanatykiem. On 
się po prostu starał robić to, co było dla nas najlepsze.
— Clare, kiedy on zaczął pić?
— Tak naprawdę, to nie wiem. — Zacisnęła palce. — To się nie stało nagle, tylko 
rozwijało powoli. Z początku żadne z nas niczego nie zauważyło. Pamiętam, jak po 
kolacji nalewał sobie whisky z sodą, potem może niejedną, a dwie. A w końcu 
przestał się bawić wodą sodową.
Mówiła o tym tak żałośnie, że Cam zrobił gest w jej stronę, by choć trochę ją 
uspokoić.
— Clare, ja to znam. Jestem ostatnią osobą, która by go potępiała.
— Czuję się taka nielojalna, nie rozumiesz? Czuję, jakbym go zdradzała przez to 
całe mówienie o jego wadach i błędach.
— Taki był. Ludzie mają wady. Nie sądzisz, że chciałby, żebyś je znała i mimo 
wszystko go kochała?
— Mówisz jak mój psychiatra. — Wstała i podeszła do okna. — Miałam trzynaście 
lat, kiedy pierwszy raz widziałam go naprawdę pijanego. Wróciłam ze szkoły, 
Blair ćwiczył z orkiestrą, a mama była na jakimś spotkaniu. Tata siedział przy 
stole w kuchni i płakał nad butelką whisky. Przestraszyłam się, kiedy go takiego 
zobaczyłam, płaczącego i cuchnącego alkoholem, z czerwonymi oczami. Mówił mi w 
kółko, jak bardzo mu przykro. Bełkotał, a do tego
próbował wstać. Upadł. I leżał tak na podłodze w kuchni, cały zapłakany, i wciąż 
próbował mnie przeprosić. — Otarła łzę z oka. — „Tak mi przykro, kochanie. 
Przepraszam, ja już nie wiem, co robić. Nic nie mogę zrobić. Nie zmienię tego, 
nie mogę się cofnąć i niczego nie mogę zmienić”...
— Zmienić czego?
— Pewnie chodziło mu o picie. Nie miał nad nim kontroli. Sądził, że nie da sobie 
z tym rady. Powiedział mi, że nie chciał, żebym go kiedykolwiek widziała w takim 
stanie. Doprowadzało go to do szaleństwa. Nie chciał, żebym na to patrzyła, 
żebym o tym wiedziała.
— Czy to nie było mniej więcej w czasie, kiedy zawarł umowę o budowę centrum 
handlowego?
— Tak. I im bardziej posuwała się ta budowa, tym więcej pił. Jako przestępca 
czuł się okrutnie. Możliwe, że ambicja go poniosła, ale sumienie okropnie go za 
to pokarało.
— Postaraj się pomyśleć: czy on wychodził z domu regularnie, wieczorami? Z kimś? 
Z grupą ludzi?
383
r
Clare odwróciła się z westchnieniem.
— Słuchaj, on należał do mnóstwa grup. Do Klubu Optymistów, do Rycerzy Kolumba. 
Wiecznie był na jakichś zebraniach, kolacjach, wychodził pokazywać ludziom domy. 
Prosiłam go, żeby mnie czasami wziął ze sobą, ale zawsze pakował mnie do łóżka i 
mówił, że muszę poczekać, aż będę duża, i że wtedy zostanę jego partnerem. 
Którejś nocy schowałam się w jego samochodzie...
Przerwała, w jej oczach błysnęła panika, policzki pokryła bladość.
— Schowałaś się w jego samochodzie... — podsunął Cam.
— Nie, nie... To mi się tylko śniło. Możesz wziąć te książki, jeśli ci się na 
coś przydadzą. Muszę wracać.
Złapał ją za ramię, zanim zdążyła wybiec.
— Co ci się śniło, Clare?
— Na litość boską, Cam, moje sny to już na pewno moja sprawa!
Widział w jej twarzy ten sam strach, strach, który prześladował ją zawsze, nim 
udało mu się wybudzić ją z koszmaru.
— Gdzie on pojechał tamtej nocy?
— Nie wiem. To mi się śniło.
Pomógł jej usiąść, bo Clare nagle jakby się zgięła, niemal złożyła się wpół.
— Nie wiem. To był sen. Miałam jakieś pięć lat. Może sześć.
— Ale pamiętasz ten sen. Ciągle ci się śni.
Popatrzyła na książki na jego biurku.
— Czasami.
— Powiedz mi, co pamiętasz.
— To się nie zdarzyło naprawdę. Obudziłam się we własnym łóżku.
— A zanim się obudziłaś?
— Śniło mi się, ze schowałam się na tylnym siedzeniu. Wiedziałam, że tata 
wychodzi, i chciałam mu zrobić niespodziankę, pokazać, że jestem już na tyte 
duża, że mogę być jego partnerem. Ale nie pojechaliśmy do żadnego domu. 
Zostaliśmy na dworze. Poszłam za nim, wydawało mi się, że to będzie świetna 
przygoda. Doszliśmy na miejsce, byli tam jeszcze inni mężczyźni... Myślałam, że 
to będzie spotkanie jakiegoś klubu, bo oni... oni wszyscy mieli na sobie czarne 
peleryny z kapturami.
Boże, Chudzielcu, pomyślał. Coś ty widziała?
— Mów dalej.
Mieli też maski, a ja pomyślałam, że to śmieszne, bo to przecież nie Halloween. 
Była wiosna. Schowałam się w krzakach i patrzyłam.
— A ci inni... Kto to był?
— Nie wiem, nie przyglądałam mu się. Patrzyłam tylko na ojca. Ustawili się w 
koło i zadzwonili w dzwon. Były tam też dwie kobiety. Kobiety w czerwonych 
płaszczach. Jedna z nich zdjęła płaszcz i położyła się na czymś. Byłam 
jednocześnie zafascynowana i było mi wstyd. Śpiewali, palił się ogień. Duże 
ognisko. Byłam śpiąca i nic z tego nie rozumiałam. Mężczyzna w dużej masce miał 
sztylet, ten nóż błyszczał w świetle księżyca. Mówił coś, reszta mu odpowiadała.
— Co mówił?
— Nie rozumiałam. — Ale czytała książki i pamiętała dobrze ich treść. — To nie 
były imiona, które łatwo zapamiętać.
— Imiona?
— Boże, Cam, imiona są w książkach. Wzywali demony.
— Dobrze, spokojnie.
Przesunęła grzbietem dłoni po policzku.
— Było mi zimno i byłam zmęczona, i chciałam, żeby tata zabrał mnie do domu. Ale 
bałam się i nie wiedziałam czemu. Mężczyzna w masce dotykał tej kobiety, pieścił 
ją. Potem przyprowadzili kozę, małą białą kózkę, a on wyjął nóż. Chciałam 
stamtąd uciec, ale nie mogłam. Nogi mi nawet nie drgnęły. Oni wszyscy zdjęli 
peleryny, ale zostali w maskach. Widziałam mojego ojca. Widziałam go z krwią na 
rękach. I obudziłam się krzycząc, we własnym łóżku.
Łagodnym ruchem podniósł ją z krzesła i przytulił. Jego oczy ponad ramieniem 
Clare pełne były zimnej wściekłości.
— To się nie zdarzyło naprawdę — upierała się jeszcze. — To się nie zdarzyło. 
Obudziłam się w swoim łóżku, jak zawsze, kiedy mi się to śni. Mama i tata byli 
przy mnie.
— Powiedziałaś im o tym śnie?
— Na początku nie mogłam. Chyba dostałam histerii. Pamiętam, jak ojciec mnie 
kołysał, głaskał po głowie i kołysał. Powtarzał, że to był sen, tylko straszny 
sen, i że nigdy nie pozwoli, żeby stało mi się coś złego.
385
Cam odsunął ją od siebie i spojrzał jej głęboko w oczy.
— To nie był sen, Ciare.
— To musiał być sen. — Ręce jej drżały. — To musiało mi się śnić. Leżałam w 
łóżku. Mój tata był przy mnie. Wiem, że myślisz o tych książkach, ja też o nich 
pomyślałam. Musiał je kupić później. Martwił się o mnie, o ten mój sen, o to, że 
ten koszmar wracał. Chciał to zrozumieć. Bał się o mnie. Cale tygodnie po tym 
śnie przychodził do mnie do pokoju, opowiadał mi śmieszne historyjki, śpiewał 
piosenki, po prostu ze mną był.
— Wiem, że bał się o ciebie. Wiem, że cię kochał. Ale myślę, że wszedł w coś, 
nad czym stracil kontrolę. To tak jak z piciem, Clare.
Potrząsnęła głową, wściekła, bliska szałeństwa.
— Ja w to nie uwierzę!
— Clare, on musiał być chory na myśl, że widziałaś jego i to, co się działo. 
Parę lat później ty wciąż masz koszmary, zdaje sobie sprawę, że to się samo nie 
skończy. 1 próbuje z tego wyjść. Wraca do religii swojego dzieciństwa...
— Nie znałeś go tak jak ja.
— Nie, nie znałem.
— On by nigdy nikogo nie skrzywdził. Nie byłby do tego zdolny.
— Może nie skrzywdził nikogo oprócz siebie. Clare, ja cię nie chcę ranić, ale 
będę musiał pogrzebać w tym dalej. Między innymi muszę sprawdzić wszystko, co 
dotyczy umowy o kupnie ziemi i tego centrum. No, i śmierci twojego ojca.
— Czemu? Co to teraz za różnica?
— Bo to, co wtedy widziałaś, nadal się dzieje. Mówiłaś komuś o tym śnie?
— Nie.
— Iiemów.
Skinęła głową.
— Skończyłeś?
— Nie. — Przyciągnął ją blisko do siebie mimo jej biernego oporu. — Ja cię 
przeczekam, Chudzielcu — mruknął. — Możesz się wycofać, zbudować mur, uciec 
zacierając ślady. A ja przeczekam.
— Nie mogę teraz myśleć o tobie i o mnie.
— Owszem, możesz. — Wsunął jej dłoń pod brodę i uniósł twarz dziewczyny, aż 
wreszcie spojrzeli sobie w oczy. — Bo kiedy to wszystko się skończy, tylko my 
zostaniemy. Kocham cię.
Przytulił ją mocniej, bo próbowała się odsunąć.
— Cholera, to jedno będziesz musiała przełknąć: kocham cię, a nigdy nie 
przypuszczałem, że będę to czuł do kogokolwiek. Ale tak jest.
— Wiem. Gdyby to się działo bez tej całej reszty...
— Ale się nie dzieje. Chciałbym wiedzieć, co zamierzasz z tym zrobić.
Położyła mu dłoń na policzku.
— Chyba też będę musiała cię kochać. Tyle mogę na razie zrobić.
— To starczy. — Pocałował ją. — Chciałbym móc to jakoś za ciebie załatwić.
— Jestem już wystarczająco dorosła, żebym sama mogła załatwiać swoje sprawy. 
Wolę przyjaciela niż rycerza na białym koniu.
— A przyjaciela, i to w dodatku „czarną owcę”?
— Miłe połączenie. Ja tego przed tobą nie ukrywałam... Ukrywałam — poprawiła się, 
zanim zdążył cokolwiek powiedzieć — ale przede wszystkim przed sobą. Muszę 
wrócić do domu i dobrze sobie to wszystko przemyśleć. Chcesz zatrzymać książki?
Tak. Ciare... — Odgarnął włosy zjej policzków. — Będziemy musieli jeszcze 
porozmawiać, ustalić, co pamiętasz, wszystkie najdrobniejsze szczegóły.
— Bałam się, że to powiesz.
— Może zjemy coś dzisiaj razem? Co myślisz o kolacji w restauracji meksykańskiej? 
Podobno mają tam dzbanki i papierowe kwiaty.
— Świetny pomysł. Możemy pojechać twoim motorem?
— Kobieta idealna!
— Będę gotowa na siódmą. — Podeszła do drzwi i zatrzymała się. — Rafferty, 
dzięki tobie to było latwiejsze... Dziękuję.
Gdy został sam, usiadł przy biurku i zaczął przeglądać notatki. Bał się, że 
teraz już nic nie będzie łatwe.
Rozdział XXV
Min Atherton była jedną z tych kobiet, które jako ozdobę trzymają w domu świece 
zawinięte w celofan. Niemal wszystkie jej rzeczy były na pokaz, nie do używania. 
Kupowała świece w swoich ulubionych kolorach — różowym lub czerwonym — i 
ustawiała je w mosiężnych lub kryształowych świecznikach. Stały tam sobie 
zawinięte i nigdy nie miały być zapalone.
Lubiła kupować. Więcej nawet — lubiła móc sobie pozwalać na kupowanie. Zwłaszcza 
że jej sąsiedzi nie byli równie zamożni. Często zostawiała na nowych rzeczach 
metki z ceną, w nadziei że goście zerkną na denko wazy czy pod podstawkę jakiejś 
figurki. Ona by zerknęła. Zwykle to zresztą robiła.
Obnoszenie się z zamożnością uważała za swój obowiązek. W końcu była żoną 
burmistrza, musiała utrzymać swoją pozycję. Wiedziała, że są najzamożniejszynli 
ludźmi w miasteczku i że jej mąż jest jej bardzo oddany. Czyż nie kupił jej na 
święta kolczyków z najprawdziwszych brylantów? Sądząc po szlifie, musiały mieć 
po pół karata każdy. Co niedzielę Mm zakładała je idąc na mszę. Pilnowała, by 
włosy starannie założyć za uszy, i kręciła głową śpiewając poważne hymny — 
oczywiście po to, by światło odbijało się w kamieniach. I żeby cały kościół jej 
zazdrościł.
W jej domu było pełno mebli. Nie podobały jej się antyki, choćby nie wiadomo jak 
drogie czy cenne. Lubiła rzeczy nowe, takie, których była pierwszą właścicielką. 
Kupowała tylko meble
znanych firm. Dzięki temu myślała o swoich La-Z-Boy, Ethan Allen czy Sealy 
Posturepedic jak o członkach rodziny.
Bardziej miłosierni mieszkańcy miasta mówili, że szkoda, iż Min nie ma mniej 
pieniędzy ale za to więcej dobrego smaku.
Ona jednak rozumiała tylko tyle, że sąsiedzi jej zazdroszczą. Pochlebiało jej to, 
cieszyła się zazdrością, jakby dzięki niej zyskiwała coś cennego.
Uwielbiała swój duży, nieładny dom na Laurel Lane. Sama urządziła każdy kąt — od 
salonu z różowo-fioletową sofą i udrapowanymi zasłonami, po łazienkę o kafelkach 
w dzikie róże i z tapetą w hiacynty. Podobały jej się duże figury dam w balowych 
sukniach i mężczyzn w kamizelkach. Wszystkie rośliny w jej domu były sztuczne, 
ale stały starannie „posadzone” w donicach, które miały kształt owieczek lub 
wełnistoogomastych króliczków.
Jej twórcza pasja nie ograniczała się do zamkniętej przestrzeni domu. Wielu 
mieszkańców Emmitsboro nie miało przecież zaszczytu wchodzić do pałacu 
Athertonów. Min czuła, że należy im się przynajmniej jakiś przebłysk jego 
świetności.
W patio stał duży stół ogrodowy z parasolem, obok — foteliki
i kanapka. Ponieważ prawdziwe zwierzęta mogłyby nabrudzić,
w ogródku i na podwórzu stało spore stadko zwierząt z plastiku lub
gipsu. Pełno tu było kaczek i wiewiórek, znalazło się też miejsce dla
paru owiec.
Od frontu, naprzeciwko postumentu, na którym umieszczono rzeźbiony księżyc, 
stała rzeźba, która stanowiła radość i dumę Mm:
odlany z żelaza chłopiec stajenny ubrany w czerwoną liberię, z zastygłym na 
czarnej twarzy głupawym uśmiechem. Dayey Reeder wykonywał kiedyś dla Athertonów 
jakieś zamówienie i zawiesił swoje pudełko z lunchem na wyciągniętej ręce 
chłopca. Min nie widziała w tym nic zabawnego.
I w środku, i na zewnątrz domu było czysto jak w szklance. Dziś, w dniu 
comiesięcznego podwieczorku, żona burmistrza poszła nawet do kwiaciarni i kupiła 
kompozycję z lilii i zielonych liści. Za własne pieniądze. Oczywiście będzie 
musiała pomyśleć o tym, w jaki sposób jej skrupulatny księgowy to odzyska. 
Ziarnko do ziarnka...
— James! James, chodź tutaj i popatrz. Wiesz, jak ważne jest
dla mnie twoje zdanie.
389
Atherton przeszedł z kuchni do jadalni. Uśmiechał się popijając
kawę. Przyjrzał się uważnie żonie ubranej w różową sukienkę
i kwieciste bolerko. Włożyła kolczyki i zrobiła sobie płukankę,
i nową fryzurę w salonie Betty. Atherton pocałował ją w czubek
nosa.
— Wyglądasz ślicznie, Min. Jak zwykle.
Zachichotała i poklepała go po piersi.
— Nie ja, głuptasie. Stół.
Burmistrz posłusznie przyjrzał się stołowi. Rozsunięto go na całą długość, tak 
by mogło przy nim usiąść osiemnaście osób. Na obrusie z adamaszku stały talerze 
Corella, malowane w drobniutkie róże. Przy nakryciach stały miseczki do piukania 
palców, pełne wody cytrynowej — Min widziała to w pewnym piśmie. Pośrodku stołu 
królowały lilie, a wokół nich — świece w celofanie.
— Przeszłaś samą siebie.
— Wiesz, że lubię, by wszystko ładnie wyglądało.
Spojrzała w stronę okna swoimi kurzymi oczami i przeszła przez pokój, by 
poprawić fałdę brokatowej różowej zasłony.
— W zeszłym miesiącu, kiedy była kolej Edny, jadłyśmy na plastikowych talerzach. 
To było takie okropne!
— Jestem pewien, że Edna bardzo się starała.
— Oczywiście, oczywiście. — Mogłaby powiedzieć o Ednie więcej, dużo więcej, ale 
wiedziała, że James może się zniecierpliwić. — Chciałam, żeby dziś było naprawdę 
wyjątkowo. Niektóre z pań po prostu szaleją, James. Mówią nawet o tym, żeby 
zorganizować kurs samoobrony. Powiedziałam Gladys Finch, kiedy zaczęła o tym 
mówić, że uważam to za bardzo niewłaściwe. Aż się boję, co znowu wymyślą.
— Miii, wszyscy robimy, co do nas należy. — Mrugnął do niej. — Ufasz mi, prawda?
Zatrzepotała rzęsami.
— James, przecież wiesz, że tak.
— Więc zostaw to mnie.
— Zawsze tak robię. Tylko ten Cameron Rafferty... Spełnia swoje obowiązki.
Parsknęła.
— Kiedy nie lata za Clare Kimball, prawda? Och, wiem, co
zaraz powiesz. — Machnęła na niego pulchną dłonią, sprawiając, że znowu się 
uśmiechnął. — Mężczyzna ma prawo do swego wolnego czasu. — Odpowiedziała 
uśmiechem na jego uśmiech. — Czyż nie to zawsze mówisz, James? „Człowiek ma 
swoje priorytety.”
— Znasz mnie tak dobrze...
— Powinnam. Po tylu latach! — Poprawiła mu krawat. — Wiem, że chcesz się wymknąć, 
zanim przyjdą panie, ale chciałabym, żebyś został na parę minut. Będą ludzie z 
gazety i z telewizji. Nie chcesz chyba przegapić takiej okazji? Zwłaszcza jeśli 
zamierzasz startować w wyborach na gubernatora.
— Miii, wiesz dobrze, że to nie jest jeszcze do końca ustalone. I... — 
uszczypnął ją w podbródek — to ma zostać między nami.
— Wiem. Nawet nie wiesz, ile mnie kosztuje, żeby się tym nie chwalić. Ten 
pomysŁ.. Zastanawiają się, czy nie wybrać właśnie ciebie na kandydata! Przecież 
na to zasługujesz? — Z miłością przesunęła dłońmi po klapach jego marynarki. — 
Tyle lat poświęciłeś temu miastu!
— Mój ulubiony okręg wyborczy. Zostanę z wami przez jakiś czas — obiecał — ale 
nie rób sobie jeszcze apetytu na rezydencję gubernatora, Min. Rok wyborczy 
zbliża się już do końca — dodał widząc, że jego żona robi smutną minę. — 
Poczekajmy, zobaczmy, co się będzie działo. 0, ktoś puka do drzwi. Może ja 
otworzę? Będziesz miała dobre wejście.
Ciare się spóźniła. Lepsze jednak to niż nie przyjść wcale — co zresztą mogło 
się zdarzyć, gdyby Gladys Finch nie zadzwoniła i nie zapytała, czy Clare 
potrzebuje, żeby ktoś ją podwiózł. Trudno się dziwić, że zapomniała o 
podwieczorku: odkryła, że z jej garażu zginęła rzeźba.
Dzieciaki, wmawiała sobie i naprawdę chciała wierzyć, że to tylko głupie dowcipy. 
Gdzieś w głębi duszy zaczynała się jednak bać, że chodzi o coś znacznie 
poważniejszego.
Mogła tylko złożyć doniesienie o kradzieży — i zamierzała to zrobić, kiedy tylko 
będzie miała za sobą ten przeklęty podwieczorek. Dlaczego akurat ta rzeźba? — 
zastanawiała się. Czemu właśnie wizja z koszmaru?
391
Zmusiła się, by przestać o tym myśleć, i usiłowała skupić się na
tym, co miała zrobić. Gladys, niestety, zadzwoniła do niej dopiero koło południa 
i gdy tylko Ciare uświadomiła sobie, dokąd miała być zawieziona, rzuciła się 
pędem do sypialni, by włożyć kostium.
Nie była pewna, czy krótka niebieska bluzka i żakiet w wojskowym stylu to 
odpowiedni strój na podwieczorek Klubu Pań, ale nic lepszego nie miała. 
Prowadziła samochód łokciami, starając się jednocześnie zapiąć kolczyki.
Na widok wozu transmisyjnego stacji telewizyjnej z Haggerstown mogła tylko 
jęknąć. Zatrzymała się tuż za nim i oparła czoło o kierownicę.
Nienawidziła przemówień. Nienawidziła wywiadów, nie cierpiała wycelowanych w 
siebie kamer. Już miała wilgotne, lepkie dłonie, a przecież nie wysiadła nawet z 
samochodu.
Pod koniec pobytu w Nowym Jorku uległa namowom i zgodziła się na spotkanie z 
klubem dyskusyjnym Tiny Yongers. Tina naciskała — tak jak Min — i Clare się 
poddała. Jak zawsze.
Zero stanowczości. Za grosz uporu. Ty tchórzu, ty mięczaku. Przestawiła lusterko 
i spojrzała na swoją twarz. Świetnie. Tusz do rzęs rozmazał jej się pod oczami. 
W braku lepszych środków pośliniła palec i starła szare smużki.
Jesteś dorosła, pouczyła samą siebie. Dorosła. Musisz przez to przejść. I nie, 
właśnie że nie zwymiotujesz.
Tkwiło to w niej gdzieś głęboko, wiedziała o tym dobrze — strach, panika. To się 
zaczęło tuż po śmierci ojca. Wszystkie te pytania, te zaciekawione spojrzenia... 
Wszystkie te aparaty fotograficzne na pogrzebie.
Ale to jest teraźniejszość. Do cholery, to jest dzisiaj! Zabieraj
ten swój skręcony żołądek i drżące kolana z samochodu! Wieczorek
z całą jego oprawą na pewno odwróci jej myśli od kradzieży —
i perspektywy pytania, które na pewno zada jej Cam: dlaczego nie
zamknęła garażu.
Pierwsze, co zobaczyła, gdy wysiadła, był rzeźbiony księżyc na postumencie. Tuż 
za nim stał chłopczyk stajenny. Szła w stronę drzwi nie mogąc się powstrzymać od 
nerwowego chichotu.
A potem jeszcze lwy... Musiała się zatrzymać. Musiała na nie
popatrzeć. Po obu stronach schodków leżały gipsowe lwy w obrożach ze sztucznych 
klejnotów.
— Przepraszam, kochani — mruknęła i z uśmiechem zapukała do drzwi.
Kiedy Clare zmagała się z podwieczorkiem w Klubie Pań, Joleen Butts siedziała w 
szkolnej sali gimnastycznej. Obok niej, także na składanym krzesełku, siedział 
jej mąż. Mowa powitalna trwała dość długo i ludzie zaczynali już się wiercić, 
ale Joleen siedziała sztywno. W oczach miała łzy.
Sama nie była pewna, czemu płacze. Bo jej chłopiec robił właśnie kolejny wielki 
krok na drodze do dorosłości... Bo był taki podobny do ojca, wtedy gdy ona i 
Will włożyli czapeczki i togi swojej szkoły... Bo wiedziała, gdzieś w głębi 
serca, że już go straciła.
Nie powiedziała mężowi o kłótni. Jakżeby mogła? Siedział obok niej z 
błyszczącymi oczami, a durna rozjaśniała mu twarz. Nie powiedziała mu też, że 
gdy syn wypadł z domu, pobiegła przerażona do jego pokoju, by szukać narkotyków. 
Prawie miała nadzieję, że je znajdzie i że w ten sposób będzie mieć jakieś 
wytłumaczenie zmiennych nastrojów chłopca.
Nie znalazła narkotyków, ale to, na co trafiła, przeraziło ją znacznie bardziej. 
Książki, broszurki, paczki czarnych świec. Notes pełen rysunków i symboli, 
dziwnych imion, numer 666 wypisany sto razy. Pamiętnik, który w najdrobniejszych 
detalach opisywał rytuały, jakie odprawiał Ernie. Tu, w tym pokoju, gdy ona 
spokojnie spała na dole. Pamiętnik, który zaraz zamknęła, bo nie była w stanie 
go czytać. Od tamtej pory nie zmrużyła oka zastanawiając się i martwiąc, czy 
znajdzie odwagę, by porozmawiać z synem. Teraz, gdy wyczytywano nazwiska uczniów, 
gdy młodzi ludzie po kolei wchodzili na podium, patrzyła na swego chłopca. 
Ernest William Butts. Will miał na ramieniu kamerę wideo, ale wolną ręką ujął 
dłoń żony. Płakała.
393
Ernie jak we śnie wrócił na miejsce. Niektóre z dziewczyn płakały. Sam miał 
ochotę się rozpłakać i zupełnie nie wiedzial czemu. W ręku mial przepustkę na 
wolność. Dwanacie lat pracował, by zdobyć papierek, dzięki któremu będzie mógł 
pójść gdzie zechce. Robić, co będzie chciał.
To śmieszne, wyjazd do Los Angeles nie wydawał mu się już taki ważny. Nie był 
pewien, czy nadal chce tam jechać, by znaleźć takich jak on. Myślał, że tu w 
Emmitsboro znalazł sobie podobnych. I może tak było.
„Naznaczono cię krwią ofiarną.”
To była tylko koza. Głupia koza. Nie człowiek.
Słyszał ciągle, jak krzyczy, krzyczy i krzyczy.
Szkolna uroczystość trwała, a on zmuszał się, by nie zatkać uszu i nie wybiec z 
sali.
Nie mógł dopuścić, by zwrócono na niego uwagę. Pocił się pod togą, pocił się 
ostrym potem strachu. Inni absolwenci szkoły siedzieli wokół niego, weseli albo 
z zamglonymi oczami. Ernie siedział sztywno i patrzył wprost przed siebie. Nie 
mógł popełnić błędu. Zabiją go, jeśli coś zrobi... Jeśli się dowiedzą, że 
widział. Jeśli zaczną podejrzewać, że na moment wpadł w panikę i zadzwonił do 
szeryfa.
Drugi raz nie popełni już błędu. Oddychał powoli, głęboko, żeby się uspokoić. 
Szeryf nic tu nie pomoże. Nikt ich nie powstrzyma. Są za potężni. W strachu 
Erniego pojawiła się iskra mrocznego podniecenia. Był jednym z nich. Moc z 
pewnością należała także do niego.
Podpisał się krwią. Złożył śluby. Należał do bractwa.
O tym musiał pamiętać: nie należy do siebie.
Dla Sary Hewitt było już za późno. Ale jego czas dopiero nadchodził.
Nic o niej nie wiadomo. Przykro mi, Bud.
— Już od tygodnia nikt jej nie widział. — Bud stał przy radiowozie i patrzył w 
dół i w górę ulicy, zupełnie jakby jego siostra miała zaraz wyjść skądś i zacząć 
się z niego śmiać. — Mama myśli, że Sarah mogła pojechać do Nowego Jorku, ale 
ja... Powinniśmy móc zrobić coś więcej — powiedział żałośnie. — Musi być coś 
jeszcze, co możemy zrobić.
— Robimy wszystko, co można — odparł Cam. — Uruchomiliśmy poszukiwania jej i jej 
samochodu. Wypełniliśmy zgłoszenia
o zaginięciu. A poza tym wszyscy trzej gadaliśmy ze wszystkimi
w tym mieście.
— Może ją porwano...
— Bud Cam oparł się o bagażnik — wiem, jak ci ciężko. Faktem jest jednak, że nie 
było ani śladu, że ktoś wdarł się tani siłą, nie było żadnych śladów walki. Jej 
rzeczy i ubrania zniknęły. Sarah ma trzydzieści lat i może jechać, gdzie chce. 
Jeśli zadzwoniłbym do Federalnych i zaczął krzyczeć o porwaniu, niczego by nie 
zrobili.
Bud zacisnął usta.
— Porozumiałaby się ze mną.
— Myślę, że masz rację. Czuję, że masz rację. Ale fakty są inne. A te fakty to 
wszystko, co mamy. Nie przestaniemy jej szukać. Dlaczego nie pójdziesz do barku, 
nie napijesz się dobrej kawy?
Policjant potrząsnął głową.
Wolę popracować. Widziałem ten raport, który teraz piszesz. Ten o kultach. Blair 
ci pomaga.
To tylko teoria. Nie mamy nic porządnego. — Cam nie chciał, by Bud czy 
ktokolwiek inny zaglądał mu przez ramię, gdy rozważał różne możliwości.
— Niby tak, ale jeśli dzieje się tu coś dziwnego, mógłbym pomóc. Wszystkie te 
rzeczy z szopy BifTa i to, jak go zabito... Przyjęliśmy, że to jest ze sobą 
powiązane. Więc może zniknięcie Sary też trzeba by z tym wiązać.
Nie zadręczaj się tak. Cam położył koledze rękę na ramieniu.
Spojrzenie Buda wyrażające skrajne wyczerpanie spoczęło na twarzy szeryfa.
— Myślisz, że to wszystko może mieć związek.
Cam nie umiał skłamać.
Tak, tak myślę. Ale myśleć, a udowodnić to dwie różne sprawy.
Bud kiwnął głową. Jego twarz nie sprawiała już wrażenia tak młodej.
— I co teraz zrobimy?
395
Zaczniemy od nowa.
— Od Biffa?
Nie, od cmentarza.
Bywa, że ludzie zbierają się z innych powodów niż gra w pokera czy futboll, czy 
piwo w sobotę wieczorem. Bywa, że spotykają się nie po to, by gadać o interesach, 
farmie czy kobiecie, z którą się ożenili.
Czasami zbierają się w strachu...
Pokój był ciemny i pachniał stęchlizną. Już wcześniej dzielono się tu sekretami. 
Pająki przemierzały cicho ściany, budując delikatne sieci, by wabić w nie swoje 
ofiary. Nikt im nie przeszkadzał.
Spotkało się ich tylko trzech. Należeli do sekty najdłużej. Kiedyś było ich 
czterech, ale jeden zginął w płomieniach, gdzieś pod palmami, nad spokojną wodą. 
Sami tego dopilnowali.
— Tak dłużej być nie może.
Głosy byty spokojne, ale w pokoju panowało niemal namacalne napięcie.
Tak będzie. — Oto głos siły i pewności. Głos najwyższego kapłana.
Nie zrobiliśmy niczego, co nie było konieczne. — Ten głos uspokajał, koił. 
Słychać w nim było żądzę władzy, głodną ambicję, by zająć pozycję przywódcy. — 
Musimy tylko zachować zimną krew. Choć możliwe, że trzeba będzie wprowadzić 
zmiany...
Wszystko zaczyna się wokół nas walić. Trzeci z wtajemniczonych sięgnął po 
papierosy i zapałki drżącymi dłońmi. — RafYerty głęboko się dokopuje. Jest 
sprytniejszy, niż mogliśmy się spodziewać.
To była prawda, drażniąca prawda — niewielki błąd w planach... Nie na tyle 
poważny, by sobie z nim nie poradzić.
— Niczego nie znajdzie.
Wie już o Parkerze. Przez niego tamten idiota szeryf wznowił śledztwo.
— To bardzo niefortunne, że Garrett zaczął tak otwarcie gadać z tą dziwką. I 
niefortunne, że dziwka zaintrygowała naszego dobrego szeryfa. James Atherton 
rozwiał dym pełnym niezadowolenia ruchem.
To nie prawo go martwiło. Był teraz ponad prawem. To spokojny, rozsądny człowiek 
obok niego mocno go niepokoił.
— Ponieważ jednak za to zapłacili, nie ma niczego, co mogłoby doprowadzić 
szeryfa do nas. Niczego, oprócz naszej własnej głupoty.
Nie jestem głupi. — Papieros rozjarzył się, ukazując przestraszone oczy Micka 
Morgana. — Kurde, o to mi właśnie chodzi. Wystarczająco długo jestem gliną, żeby 
wiedzieć, kiedy inny glina jest na tropie. Pomyliliśmy się, kiedyśmy myśleli, że 
guzik go będzie obchodziła śmierć BifYa. On ma oko na wszystkich w mieście.
— To właściwie bez znaczenia, skoro wszyscy ważniejsi mają dobre alibi.
— Może by i nie miało znaczenia, gdyby nie to, co znalazł na farmie. — Mick 
uderzył pięścią w obdrapany stół. — Niech to szlag, Biff robił zdjęcia. Sukinsyn 
chyba zwariował, że robił im zdjęcia.
Zgodzili się z tym, ale bez strachu. Kapłan był zbyt potężny, żeby wpadać w 
panikę.
— Zdjęcia zostały zniszczone.
— Ale Jane Stokey je widziała. Już rozpoznała jedną dziewczynę. Mówię wam, że 
Rafferty nie odpuści. Boże, przeklnij BuTa.
BifT był głupcem i dlatego nie żyje. Nasz błąd polegał na tym, że nie zdawaliśmy 
sobie sprawy, jak bardzo był głupi.
— To przez alkohol — powiedział smutno trzeci z nich. Resztką sumienia żałował 
śmierci brata. — Nie dawał sobie rady z piciem.
Usprawiedliwienia są dla słabych. Obaj towarzysze Athertona umilkli, tak ostry 
był ton, którym to powiedział. — Te dowody, które zdobył szeryf, łączą 
dziewczynę tylko z Biffem, z nikim więcej. W końcu o morderstwo i gwałt oskarży 
się człowieka, który zginął. Podjąłem już kroki, by tak się stało. Wątpicie we 
mnie?
Nie. — Mick nauczył się nie wątpić. Patrzył to na jednego, to na drugiego 
mężczyznę wiedząc dobrze, że jest podobnie jak inni, więźniem ich pełnej 
niechęci kontroli. — To trudne, wiecie? Muszę codziennie pracować z Budem. Lubię 
go, a on szaleje przez tę sprawę z Sarą.
— Przykro nam z powodu rodziny — rzeki drugi mężczyzna. — Ale zrobiliśmy to, co 
musieliśmy, choć można to było zrobić z mniejszym... zapałem. — Rzucił 
Athertonowi twarde spojrzenie. —
397
Na niej musi się skończyć. Musimy wrócić tam, gdzieś byliśmy. Tam, skąd 
zaczęliśmy dwadzieścia lat temu, szukając wiedzy i nowych możliwości, szukając 
większej siły. Teraz się zagubiliśmy.
— Jesteśmy tym, czym byliśmy — stwierdził Atherton i złączył swe długie palce.
Uśmiechał się do siebie. Był na tyle dobrym politykiem, by poznać mowę obliczoną 
na wyborców. Ale rozumiał coś, czego jego przeciwnik nie chciał przyjąć do 
wiadomości: to seks i krew trzymały grupę razem. I zawsze tak będzie.
— Pan żąda krwi.
— Nie ludzkiej.
— Zobaczymy.
Mick otarł usta wierzchem dłoni.
— Przed BuTem nie zabijaliśmy swoich.
Atherton splótł palce.
Zapominasz o Jacku Kimballu.
— To był wypadek. Mick zapalił papierosa od niedopałka. — Poszliśmy z Parkerem z 
nim pogadać, no, może trochę go postraszyć, żeby się nie wysypał z tą umową na 
centrum handlowe. Nie chcieliśmy mu nic zrobić. To był wypadek.
— Nic się nie dzieje przypadkowo. Pan karze słabych.
Mick skinął głową. Głęboko w to wierzył.
— Jack powinien był się zebrać do kupy, wszyscy to wiedzieliśmy. Kiedy zginął, 
pomyślałem chyba, że odcięliśmy to, co było naszą słabością. Ale to nam jeszcze 
może narobić kłopotów.
— O czym ty mówisz?
— Dlatego poprosiłem was o spotkanie. Cam zaczyna szukać tej umowy o ziemię.
Zapadła pełna napięcia cisza, w której rozlegało się tylko nierówne sapanie 
Micka i spokojne szuranie myszy.
Dlaczego to robi?
— Myślę, że to przez Ciare. Któregoś dnia przyszła do biura, okropnie spięta. A 
zaraz potem dowiedziałem się, że Cam zaczął wydzwaniać do sądu okręgowego i 
domagać się dostępu do dokumentów.
Cisza. Lekkie stukanie palcami w drewno.
— Niczego nie znajdzie.
I
I
— Tak, wiem, zatarliśmy ślady, i to nieźle, ale pomyślałem, że powinniście 
wiedzieć. Jeśli połączy to z nami...
— Nie połączy. Jako jego zastępca powinieneś wiedzieć, jak podsunąć mu inny tok 
rozumowania. Może potrzeba nam będzie nowych dowodów.
— Dowodów?
— Zostawcie to mnie.
— Myślałem... — Mick starannie dobierał słowa. — Cam węszy wokół nas, całe 
miasteczko jest w nerwach... Może by tak odłożyć kilka ceremonii. Może do Nocy 
Lammasa. Do tej pory...
— Odłożyć? — Głos Athertona me był już spokojny, był ostry niczym skalpel. — 
Odłożyć obrzędy z powodu głupców i słabych? Niczego nie będziemy odkładać. Nie 
poddajemy się niczemu. Niczego się nie boimy.
Wstał, górował teraz nad oboma mężczyznami.
— Będziemy mieć swoją messe noire w odpowiednim momencie. I zażądamy, by gniew 
Pana spadł na tych, którzy nas prześladują.
Dopiero po czwartej Clare dowlokła się do domu. Poszła wprost do lodówki, 
otworzyła piwo i wlała w siebie od razu pół butelki. Pomogło — spłukało smak 
żurawinowego ponczu.
Zrzuciła buty i przeszła z kuchni do salonu.
— Blair? Blair, jesteś tu? Pewnie nie — mruknęła do swego piwa, gdy nie 
otrzymała odpowiedzi.
Zdjęła żakiet i rzuciła nim w stronę krzesła. Zaczęła wchodzić na schody, z 
butelką w dłoni, wolną ręką rozpinając bluzkę.
Kiedy nad jej głową rozległy się jakieś dziwne dźwięki, z trudem przełknęła 
ślinę. Skrzypnięcie, przesuwanie czegoś ciężkiego... Cichutko, podeszła do 
schodów.
Drzwi prowadzące na strych stały otworem. Ścisnęło ją w sercu na myśl o tym, że 
Blair przegląda teraz pudła wspomnień — tak jak niedaio ona je przeglądała.
Gdy stanęła w drzwiach, zobaczyła Cama, nie brata.
— Co ty robisz?
Spojrzał na nią znad pudła, które opróżniał.
— Nie słyszałem, kiedy przyszłaś.
— To widzę.
399
Weszła do środka. Jej ojciec, te małe fragmenty jego życia... Wszystko było 
rozrzucone po pokoju, pełno rzeczy leżało na podłodze.
— Pytałam, co robisz.
Szukam czegoś, co mogłoby pomóc... Usiadł na piętach. Wystarczyło mu jedno 
spojrzenie na twarz dziewczyny, by wiedzieć, że musi wykazać wiele taktu. — Twój 
ojciec mógł jeszcze coś mieć. Jakiś notes, papiery...
— Rozumiem. — Odstawiła butelkę, by sięgnąć po ogrodową koszulę ojca. — Ma pan 
nakaz, szeryfie?
Cam zaczął się modlić o cierpliwość. Po chwili udało mu się wykrzesać odrobinę 
zrozumienia dla dziewczyny.
— Nie. Blair mi pozwolił. Ciare, znowu wracamy do starych gadek?
Potrząsnęła głową i odwróciła się. Powoli, bardzo ostrożnie, złożyła koszulę i 
odłożyła ją na bok.
— Nie. Przejrzyj każdy papierek, jeśli przez to uda ci się wreszcie z tym 
skończyć.
Mogę zabrać te pudła do domu, jeśli tak będzie łatwiej.
— Wolę, żebyś to robił tutaj. — Odwróciła się w jego stronę. — Przepraszam za tę 
pyskówkę.
Nie patrzyła jednak na pudła.
— Tak jest najlepiej, a poza tym dobrze, że robisz to sam. Pomóc ci?
Miło było ją i kochać, i podziwiać.
— Może... Niczego nie znalazłem. — Wstał, by do niej podejść. — Co zrobiłaś z 
włosami?
Odruchowo podniosła do nich dłoń.
Podcięłam je trochę.
Podoba mi się.
— Dzięki. Więc... gdzie jest Blair?
— Był ze mną, zanim tu przyszedłem, potem wpadł na Trudy Wilson. Miała na sobie 
swój pielęgniarski mundurek.
— Oo?...
— Cóż, Blair lata teraz z wywieszonym jęzorem. Podobają mu się chyba ochronne 
buciki pielęgniarki, więc zostawiłem go w jej rękach. — Zerknął w dół, tam, 
gdzie bluzka Ciare rozchylała się szeroko. — Czy ty niczego pod tym nie masz?
Podążyła oczami za jego wzrokiem.
— Chyba nie. Ubierałam się w pośpiechu.
— Jezu, Chudzielcu, ja oszaleję, jak będę się wiecznie zastanawiał, czy masz coś 
pod spodem.
Uśmiechnęła się i zaczęła bawić ostatnimi dwoma zapiętymi guzikami.
— To czemu nie sprawdzisz?
Podniósł ją i zaczął schodzić na dół. Na podeście schodów wpadli na Blaira.
— Och!...
Cam spojrzał na niego kwaśno.
— To się właśnie nazywa „doskonale władać językiem”.
— Przepraszam. Ja... chciałem wam tylko powiedzieć, że się umówiłem.
— Świetnie. Clare odgarnęła włosy znad oczu. Mam na ciebie czekać?
— Nie. Pójdę wziąć prysznic. Ruszył w stronę holu. — A tak przy okazji: za 
piętnaście minut jesteś w telewizji.
— Co takiego?
— W telewizji. Mice mi powiedziała. I byłbym wdzięczny, gdybyście mogli bawić 
się w Rhetta i Scarlett, jak już sobie pójdę.
Zamknął za sobą drzwi łazienki.
— Telewizja?
— Och, nic takiego. Clare pogładziła Cama po szyi. — Chodzi o to spotkanie w 
Klubie Pań.
— Zapomniałem. Jak poszło?
— Poszło. Przestało mi być niedobrze, kiedy zobaczyłam dwa białe lwy z gipsu.
— Co takiego?
Leżące, białe, gipsowe lwy. Gdzie idziemy?
— Na dół, do telewizora.
— Nie chcesz chyba tego oglądać, Cam! To głupie.
— Oczywiście, że chcę. Opowiedz o lwach.
— To te nieprawdopodobnie ohydne rzeźby przed domem
Athertonów.
— Przed domem Athertonów jest mnóstwo ohydnych rzeźb.
— Ty mi to mówisz! Chodzi mi o te dwa lwy pełniące straż, o tej ich pozie. 
401
Wyobrażałam sobie, jak skaczą ze stopni i rozszarpują te plastikowe kaczki i 
drewniane owieczki, i jak pędzą tego żelaznego chłopczyka na drzewo. Potem 
trudno mi było to wszystko poważnie traktować. Cam, ja naprawdę nie cierpię 
siebie oglądać.
— No dobra — postawił ją na ziemi to idź, przynieś mi coś zimnego do picia, a ja 
popatrzę. Miałaś na sobie tę bluzkę?
— Tak.
— Tak jak teraz?
Zmarszczyła nos i zaczęła się zapinać.
— Oczywiście, że me. Dla telewizji właśnie specjalnie się rozpięłam.
— Aha! Czemu było ci niedobrze, zanim zobaczyłaś lwy?
— Bo nienawidzę przemawiać publicznie.
— To czemu się zgodziłaś?
— Bo jestem mięczakiem bez kręgosłupa moralnego.
— Masz kręgosłup. Wiem, bo szalejesz, kiedy cię po nim liżę. Może być cola albo 
coś takiego? Jestem na służbie.
— Oczywiście. Żyję, by usługiwać.
Poszła do kuchni, a Cam przeglądał kolejne wróciła, zastała go na kanapie, ze 
stopami opartymi stoliku.
— Przepraszam, nie zrobiłam popcornu.
— Nie szkodzi.
Pociągnął ją na siebie.
— Ja naprawdę nie chcę siebie oglądać.
— To zamknij oczy. Na pewno wszyscy padli z wrażenia, Chudzielcu.
— Uprzejmie bili brawa. — Oparła stopy obok jego stóp. — Pam Atherton zmusiła 
mnie, żebym wróciła tu i przyniosła im jakąś pracę, jeszcze nie dokończoną, 
która... Cholera! Właśnie sobie przypomniałam... Zostawiłam ją u niej.
— Co to było?
— Rzeźba w drewnie. Barki i ramiona. Twoje, tak przy okazji.
— Och, Boże.
Ciare aż się uśmiechnęła, widząc jego autentyczne zakłopotanie.
— Myślę, że niektóre panie także cię po nich rozpoznały. Słyszalam znaczące 
chichoty. Ale przede wszystkim chciały wiedzieć, czy rzeźbię kwiaty albo dzieci. 
Myślę, że źle się czuły nie widząc
całej postaci, bo kojarzyło im się to z dekapitacją. A ja tylko chciałam pokazać 
męską siłę i elegancję.
— Zaraz zwymiotuję.
— Nawet jeszcze nie widziałeś rzeźby.
Zawahała się przez chwilę, wiedząc, że go zmartwi, ale w końcu zdecydowała się 
powiedzieć:
— Cani, ktoś ukradł jedną z moich rzeźb. Tę z koszmaru.
Nie poruszył się, lecz poczuła wyraźnie, że zesztywniał.
— Kiedy?
— Między wczorajszym wieczorem a późnym ranem dzisiaj. Myślę, że dzieciaki...
— Bzdura.
No dobra, nie wiem, co o tym myśleć. Wiem tylko, że zniknęła.
— Włamali się?
— Nie. — Wysunęła brodę do przodu. — Możesz się na mnie drzeć, jeśli chcesz. 
Zapomniałam zamknąć garaż.
— Do cholery, Clare, jeśli nie mogę być pewien, że zamykasz drzwi, będę cię 
musiał wsadzić do celi.
— Będę zamykać te cholerne drzwi. Łatwiej było złościć się na niego, niż 
zastanawiać się dłużej nad kradzieżą rzeźby. Nad tym, że ktoś dostał się do jej 
domu, że był bardzo blisko. — Założę alarm, jeśli to cię ma uszczęśliwić.
— Wprowadź się do mnie. Delikatnym ruchem położył jej dłoń na policzku. — To 
mnie uszczęśliwi.
Drobny skurcz w żołądku zmusił ją, by odwróciła wzrok.
— Nie potrzebuję ochrony.
— Ja nie mówię o tym, Chudzielcu.
— Wiem. Z drżeniem wypuściła powietrze. — Ale tym razem bądź gliną, Rafferty. 
Znajdź moją rzeźbę.
Po chwili zmusiła się, by znów na niego spojrzeć.
— Nie upieraj się, proszę. I nie złość się.
— Ja się nie złoszczę. Ja się martwię.
— Będzie dobrze. — Przytuliła się do niego i poczuła, że w to wierzy. — Zostawmy 
to na razie i popatrzmy, jak robię z siebie kretynkę na rzecz zgromadzonej 
publiczności. O Boże, to już!... Cam, czemu nie...
Zakrył jej usta dłonią.
403
„Gwiazda świata artystycznego przybyła do naszego hrabstwa... — zapowiedziała 
spikerka. — Clare Kimball, słynna rzeźbiarka...”
— UfT. Rzeźbiarka! — parsknęła Clare spod ręki Cama. Oj, cicho!
.odwiedziła dziś dom burmistrza Emmitsboro. Panna Kimbail pochodzi z Emmitsboro, 
ale zdobyła sobie dobrą pozycję w Nowym Jorku.
„Sztuka jest wyrazem uczuć... — Twarz Ciare wypełniała ekran, więc dziewczyna 
przesunęła dłoń Cama na swoje oczy. — Rzeźba jest często bardzo osobista, 
artysta jest z nią związany poprzez dotyk, poprzez to, jak ją odczuwa...”
— Wyglądasz znakomicie.
— Ale gadam jak idiotka. Jak ktoś jest głupi, to i w telewizji wygląda głupio.
— Nie, m6wisz też świetnie. Jestem pod wrażeniem. Czy to ja?
Wyjrzała spomiędzy jego palców i zobaczyła rzeźbę w drewnie.
— Uhm.
— Nie jest źle — rzekł zadowolony.
— Jest świetna. — Poszerzyła szparę między jego palcami, by móc się lepiej 
przyjrzeć.
„Rzeźba — ciągnęła tymczasem telewizyjna Clare — jest często wyrazem uczuć 
artysty, jego wspomnień, nadziei, rozczarowań, snów. To sposób na wyzwolenie 
rzeczywistości, poszerzenie jej albo powielenie, z pomocą żywego modelu albo 
własnej wyobraźni.”
— Czy nie dałoby się przynajmniej wyłączyć głosu?
— Cśśś!
„To, czy stworzy się nastrój grozy, nastrój romantyczny czy ponury, zależy od 
nastroju artysty i od używanych przez niego środków wyrazu. Moje prace są 
częścią mnie, czasami tą najlepszą, czasami — najciemniejszą. Zawsze jednak 
oddają to, w co wierzę, albo to, co widzę.”
Obraz przeniósł się z powrotem do studia.
— I jak, jesteś zadowolony? Mówiłam tak obrzydliwie pompatycznie.
— Nie, to brzmiało całkiem szczerze. Rzeźbisz ze snów, Chudzielcu?
— Jasne, czasami. Słuchaj, już raz udzielałam dzisiaj wywiadu. — Otoczyła go 
ramionami, przebiegła palcami wzdłuż nasady jego szyi. — Myślałam, że będziemy 
robić coś innego...
— Zaraz. Czy ta rzeźba, którą skradziono, ta „z koszmaru”, czy ona pochodziła ze 
snu o twoim ojcu?
— Może. Nie wiem.
Mogłabyś narysować, co widziałaś tamtej nocy, prawda?
— Boże, Cam...
— Mogłabyś.
Zamknęła oczy.
— Tak, mogłabym.
Rozdział XXVI
Chip Dopper wołałby pracować leżąc pod traktorem niż na nim jechać. Nigdy nie 
lubił zbierać siana, nawet gdy chodziło o jego własne pole. A teraz tu siedział 
— niech to szlag! — o wpół do siódmej rano i zwoził zboże dla pani Stokey. 
Wszystko przez to, że jego mama ustaliła pewną zasadę coś o dobrych sąsiadach i 
samarytanach — a kiedy mama zaczynała mówić o zasadach, wszyscy stawali na 
baczność.
Najgorsze zaś, przynajmniej z punktu widzenia Chipa, było to, że to taka nudna 
robota. Akr za akrem, koszenie i składanie zboża w bele, i do tego ten kretyn, 
July Crampton jako pomocnik.
July był dalekim kuzynem Alice, a urodził się zapewne w wyniku jakichś 
wewnątrzrodzinnych związków. Mial ze trzydzieści lat, był denerwujący jak 
cholera — z punktu widzenia Chipa — ale niegroźny. Drobny niczym kogucik, ale 
silny, mial tępawą, spaloną słońcem twarz. Teraz właśnie jechał przez pole, 
szczęśliwy jak żaba, co się najadła much, układał zboże w bele i śpiewał. Jakieś 
głupie piosenki z lat pięćdziesiątych, z czasów, kiedy żadnego z nich nie było 
jeszcze na świecie. Chipowi przyszło do głowy, że lepiej by było, gdyby July 
przyniósł coś mocniejszego do picia, ale niestety, July siedział za nim z 
uśmiechem półgłówka na gębie i wyśpiewywał o wynoszeniu makulatury i śmieci. 
Jezu!
— Chryste Miłosierny, July, co to za bzdury?
— Yakety Yak odśpiewał mu July z uśmiechem.
— Zawsze był z ciebie kutas mruknął pod nosem Chip.
Nie byłoby tak źle, pomyślał, jeździć tym kombajnem, tyle że trzeba by trochę 
popracować nad silnikiem. Było ciepło i słonecznie, zboże przyjemnie pachniało. 
July mógł być męczący, ale to on odwalał całą Czarną robotę, ładując i pakując 
siano. To jego będą bolały plecy.
Na tę myśl Chip czuł wyraźną satysfakcję.
Nie byłoby tak źle, uśmiechnął się pod nosem, gdyby wziął ze sobą radio. Mógłby 
zagłuszyć wycie July”ego.
No cóż, w każdym razie trochę sobie dorobi. Niedużo, pomyślał z lekką niechęcią. 
Mama nie pozwoli mu policzyć pani Stokey więcej niż połowy ceny. Ale i to się 
przyda. Mała potrzebuje tych cholernych butów korygujących... Chryste, a czego 
mała nie potrzebuje? Ale Chip i tak uśmiechnął się na myśl o swojej córeczce. 
Miała jago oczy, a kręcone włoski po swojej mamie.
To jest coś — być ojcem. Po jedenastu miesiącach i dwu tygodniach Chip czuł się 
prawdziwym weteranem. Za sobą miał nie przespane noce, wysypki, ząbkowanie, 
mokre pieluchy i szczepienia. A teraz mała zaczynała chodzić. Chip promieniał 
durną i radością, gdy wyciągał ręce, by córeczka do niego przydreptała. Nawet 
jeśli stawiała nóżki trochę do środka.
Jego niezbyt mądry uśmiech zmienił się nagle w wyraz zdumienia, chwilę potem — 
obrzydzenia.
— Co to za smród, do cholery?
— Myślałem, że to ty się... -— July zachichotał.
— Chryste! Chip zaczął oddychać przez zęby. — Oczy mi łzawią.
— Coś zdechłego. July wyjął z kieszeni bandanę i zakrył usta. — 0, kurde. Coś 
naprawdę zdechłego.
Kurna... Jakiś pies albo coś musiało przyleźć i zdechnąć na polu.
Zatrzymał kombajn. Ostatnie, na co miałby ochotę, to oglądać jakiegoś zdechłego 
psa, ale nie mógł przecież po nim przejechać.
— Chodź, July. Znajdziemy to świństwo i zaciągniemy gdzie indziej.
— Może to koń. Śmierdzi jak zdechły koń. Można by sprowadzić wóz.
— Nic nie będziemy sprowadzać, dopóki tego nie znajdziemy. 
407
Zeskoczyli na ziemię. Chip, idąc za przykładem July”ego, zawiązał sobie na 
twarzy chustkę. Przy zienij odór był jeszcze gorszy. Dopper przypomniał sobie 
dzień, gdy bawił się przy torach i trafił na coś, co zostało z psa, został 
rozjechany przez pociąg towarowy do Brunswicku. Zaklął. Oddychał płytko mimo 
osłoniętego nosa. Nie miał ochoty przeżywać tego co wtedy.
— To musi być gdzieś tutaj — powiedział i wszedł w wysokie zboże. Nic 
przyjemnego, ale łatwo było iść za smrodem, który walił po nosie, niczym ogromna, 
galaretowata, zielona pięść.
Mało brakowało, żeby na to wlazł.
— Jezu Chryste, Panie Litościwy! — Przycisnął dłoń do zakrytych ust i spojrzał 
na July”ego.
July”emu oczy omal nie wyskoczyły z orbit.
— Cholera... O cholera, to nie żaden pies!
Odwrócił się, krztusząc się i kaszląc, a potem zaczął biec w ślad za Chipem, 
który mknął przez świeżo skoszone pole.
Pół godziny później zjawił się tam Cam. Wypuścił powietrze przez zęby. Po tylu 
latach pracy w policji myślał, że widział już wszystko, co tylko można widzieć, 
ale coś tak koszmarnego zobaczył po raz pierwszy.
Była naga. Śmierć nie zatarła znaków jej płci, ale to właściwie wszystko, co 
pozostało denatce. Cam oceniał, że musiała być niska, może średniego wzrostu. 
Wieku nie dałoby się określić. Teraz nie miała już żadnego wieku.
Ale domyślał się, kto to jest... Wziął koc, który przyniósł z samochodu, i 
zakrył zwłoki. Pomyślał, że Carly Jamison nigdy się nie zabawi w Fort Lauderdale.
Jego twarz była biała, ale ręce — pewne. Przyszło mu do głowy, tylko raz, 
przelotnie, że łyk Jacka Danielsa bardzo by mu się teraz przydał. Przeszedł 
przez pole, które orał dawno temu, w młodości. Chip i July czekali na niego.
— To ciało, tak, jak mówiłem, prawda? July przestępował
z nogi na nogę. Ja nigdy nie widziałem trupa, chyba że mojego
wujka Clema, ale on leżał w niedzielnym garniturze u Griffitha.
Kosiliśmy razem z Chipem póle twcjj mamy, tak jak mówiliśmy,
i nagle czujemy...
— Zamknij się, do Ł... nędzy, July! Chip przesunął dłonią po spoconym czole. — 
Co z nami zrobisz, szeryfie?
Byłbym wdzięczny, gdybyście pojechali na posterunek i złożyli zeznania. — Cani 
wyciągnął papierosa, w nadziei że dym oczyści mu usta. — Czy któryś z was ją 
ruszał?
0, nie. Och, nie! — July znowu przeskoczył z nogi na nogę. — Kurde, ale ona była 
rozbabrana, nie? Widzieliście te muchy?
Zamknij się wreszcie, July — rzekł Cani spokojnie. Wpadnę później, przypilnuję, 
żeby Mick wszystko spisał. Będziemy musieli jeszcze z wami pogadać. — Zerknął w 
stronę domu. — Mówiliście coś mojej matce?
Przepraszamy, szeryfie. — Chip wzdrygnął się. — Nie pomyśleliśmy, kiedyśmy tak 
wpadli do niej do domu...
— W porządku. Najlepiej będzie, jeśli od razu wszystko mi opowiecie. Zaraz 
pojedziemy na posterunek.
Skinął głową, wszedł na schodki, potem do domu, gdzie czekała już jego matka. 
Dygotała.
Mówiłam im, że to jakiś pies albo młoda sarna... — zaczęła mnąc nerwowo fartuch. 
W jej oczach błysnął strach. — Żaden z tych chłopaków nie ma za grosz rozumu.
— Masz kawę?
— W kuchni.
Minął Jane, więc poszła za nim; w żołądku ażją paliło ze strachu.
— To był pies, prawda?
Nie.
Nalał sobie kawy i wypił cały kubek jednym haustem — była gorąca i bez mleka — a 
potem podszedł do telefonu. Wahał się przez chwilę ze słuchawką w ręku, wciąż 
mając przed oczami widok tego, co zostawił na polu...
To nie był pies. Może poczekaj w pokoju obok.
Poruszyła ustami, ale nie byla w stanie powiedzieć ani słowa.
Zacisnęła usta, potrząsnęła głową i usiadła. Cam dzwonił po
koronera.
Clare pojadała Twinkies — małe ciasteczka z kremem — i rozmyślała nad szkicami 
dla Galerii Betadyne. Chciała zacząć pracę nad rzeźbą, która miała stanąć przed 
galerią.
409
Męczyło ją to już od kilku dni. Prawie ją już widziała gotową — błyszczącą 
mosiężną formę, abstrakcyjnie kobiecą, z uniesionymi ramionami, z planetami, 
które krążą wokół dłoni...
Kiedy zadzwonił telefon, wróciła do kuchni i podniosła słuchawkę. Mówiła z 
ustami pełnymi ciasta i kremu.
— Halo?
— Clare? To ty?
— Aha. Angie? Cześć. Właśnie się dożywiam.
— Co nowego?
— To ty mów.
— Wczoraj sprzedałam twoje Zadziwienie Trzecie.
— Naprawdę? No, to mamy powód do uroczystości. — otworzyła lodówkę i wyjęła 
butelkę pepsi. — A jak tam Jean-Paul?
— Świetnie — skłamała gładko Angie. Żadne z nich nie czuło się świetnie, odkąd 
Blair przekazał im ostatnie wieści z Emmitsboro. — A co u ciebie?
Będą dobre zbiory kukurydzy.
— To rzeczywiście wiadomość numer jeden! Ciare, kiedy wracasz?
— Tak właściwie, Angie, zaczynam się tu czuć jak w domu. Czas na sensację: Myślę, 
żeby sprzedać poddasze.
— Sprzedać? Nie mówisz serio!
— Wszystko zmierza w tym kierunku. Nie powiesz mi chyba, że moja praca 
ucierpiała na zmianie widoków.
Nie, nie, z pewnością. — To nie praca martwiła Angie. Bała się o Ciare. Nie chcę, 
żebyś podejmowała decyzję w pośpiechu. Może powinnaś przyjechać tu na parę 
tygodni, przemyśleć sobie to wszystko...
— Tutaj też mogę myśleć. Angie, nie martw się o mnie. Nic mi nie jest, naprawdę.
Angie przygryzła język i zadała pytanie, na które właściwie znała już odpowiedź:
— Czy Cam ma jakiś ślad? Wie, kto zaatakował tę kobietę?
— Ma pewną teorię. — Odwróciła się od okna, nie chciała patrzeć na taras. — Nie 
powiesz mi chyba, że w Nowym Jorku będę bezpieczniejsza niż tutaj.
Właśnie cito mówię.
— Sypiam z gliniarzem, więc się nie denerwuj. Naprawdę —
dodała, uprzedzając dyskusję. — Angie, po raz pierwszy od lat zaczynam wierzyć, 
że to się uda. Prawdziwy związek, ze świadomością celu i sensu. Nie obchodzi 
mnie, jak to brzmi. Nie zamierzam stąd wiak.
— Przeprowadź się do niego.
—Co?
— Przeprowadź się do niego. — Nie będzie wtedy sama w domu. — Spakuj się i 
zamieszkajcie razem.
— Czegoś nie rozumiem...
— Czemu macie mieszkać oddzielnie? Już i tak dzielicie łóżko. A zresztą... 
cholera, ja będę spała spokojniej!
Ciare uśmiechnęła się.
— Wiesz co? Zastanowię się nad tym.
— Zrób to. —Angie wzięła głęboki oddech,by się uspokoić. Spotkałam się z ludźmi 
z Betadyne.
— I?
— Przyjęli twoje szkice. Zabieraj się do roboty.
— Świetnie! Angie, gdybyście tu byli, ucałowałabym Jean-Paula.
— Zrobię to w twoim imieniu. Ruszaj do pracy, dziewczyno.
Nie traciła czasu. Do popołudnia odwaliła niezły kawal roboty. Nie obyło się bez 
problemów, dość wysoki garaż nie mógł pomieścić rzeźby wysokości dwudziestu stóp, 
więc Ciare musiała przenieść się z pracą na podjazd — błogosławiąc dobrą pogodę. 
Stała na drabinie, pracowała palnikiem i nitowała. Co jakiś czas przed jej domem 
gromadził się tłumek, ludzie przyglądali się i komentowali, potem szli dalej. 
Dzieci zatrzymywały rowery na chodniku, siadały na trawie, i zadawały różne 
pytania.
Nie przeszkadzało jej, że często jej przerywano, nie przejmowała się też 
publicznością. Niemiłą chwilę przeżyła tylko wtedy, gdy zauważyła Erniego, który 
stał w swoim ogródku i patrzył na nią.
Po pewnym czasie dala jednemu z koneserów sztuki pięć dolarów, by pojechał do 
sklepu po zimną wodę sodową. Odjechał na rowerze, a Ciare pokazała swoim nowym 
studentom, jak prawidłowo włączać palnik.
— Widziałam panią w telewizji. — Jedna z dziewczynek patrzyła na nią z lękiem i 
podziwem. — Wyglądała pani tak ładnie, zupełnie jak w kinie.
411
— Dzięki. — Ciare podciągnęła pasek kombinezonu i wyszczerzyła zęby w uśmiechu. 
To właśnie cały urok małych miasteczek. Łatwo jest zostać gwiazdą.
— Czy dom pani Atherton naprawdę jest cały różowy?
— Prawie.
— A po co pani ma ten śmieszny kask?
— Żeby sobie nie popalić włosów.
— To są męskie buty — zauważył jeden z chłopców.
— To są moje buty — poprawiła Clare. — Ochronne, ale uważam, że są całkiem 
niezłe.
— A mój tata mówi, że kobiety usiłują teraz być mężczyznami. Że zajmują się 
męskimi pracami, zamiast siedzieć w domu i robić, co do nich należy.
Naprawdę? — Ciare chciała zapytać, czy tatuś huśta się może na gałęzi, ale 
zrezygnowała. — To bardzo interesujące stwierdzenie, zwłaszcza pod koniec 
drugiego tysiąclecia.
Rozmasowała sobie ramiona, zdjęła kask i usiadła na stopniu drabinki.
Za ładny dziś dzień, żeby dyskutować o socjologii i równouprawnieniu. A poza tym, 
niedługo poznasz twardą rzeczywistość. Nikt nie ma żadnego batonika?
Chłopiec zerwał się na równe nogi.
Ja mogę kupić. Jeśli da mi pani pieniądze.
— Starczą nam Twinkies. Mam pudełko w kuchni, na stole. Idź przez garaż.
— Dobrze, proszę pani.
Pomknął pędem przez trawnik.
— A cóż to ma być, Ciare?
Spojrzała przed siebie i pomachała do doktora Cramptona. Niósł swoją czarną 
torbę — widocznie wracał z wizyty lub dopiero szedł do któregoś z domów w 
sąsiedztwie.
— Można to nazwać szkieletem. — Ze śmiechem zeskoczyła z drabiny i podeszła do 
niego, by pocałować go w policzek. — Kto zachorował?
— Mała Wayerly ma ospę wietrzną. — Wciąż zdumiony przyglądał się plątaninie 
metalowych prętów. — Chyba wyobrażałem sobie ciebie rzeźbiącą w drewnie lub 
lepiącą coś z gliny...
— To też czasem robię.
Odwrócił się w jej stronę i zrobił swoją „doktorską minę”.
— Nie przyszłaś, kiedy prosiłem.
— Nic mi nie jest, naprawdę. Wtedy w nocy nie byłam w najlepszej formie.
— To był dla ciebie szok. Lisa mówiła mi, że ją często odwiedzasz.
— To samo mogę powiedzieć o tobie. Nic się nie zmieniłeś, doktorze.
— Jestem za stary na zmiany. — Westchnął cicho, bo nie znosił przyznawać, że 
wiek zaczyna dawać mu się we znaki. — Dobrze sobie radzisz z kwiatami Jacka.
Czuję, że jestem bliżej niego, gdy pracuję w ogrodzie. Spojrzała tam, gdzie 
patrzył stary lekarz, na trawnik, na którym
rosły zarówno rośliny jednoroczne, jak i te, co miały przetrwać wiele lat.
Miałeś rację, kiedy powiedziałeś, że muszę mu wybaczyć. Przez to, że tu jestem, 
czuję, że coraz łatwiej mi to przychodzi.
Przygryzła dolną wargę.
Co się dzieje, Clare?
Zerknęła na swoich wielbicieli. Mocowali się na trawniku, kilkoro dzieci 
opychało się ciastkami.
— Chciałabym z tobą o tym porozmawiać. O rzeczach, których się dowiedziałam. Ale 
nie tu — dodała. Nie w miejscu, gdzie ostróżki ojca kołysały się na wietrze. — 
Jak już to wszystko sobie poukładam, będę mogła z tym do ciebie przyjść?
— Zawsze możesz do mnie przychodzić.
— Dzięki. — Czuła ulgę już na samą myśl. — Słuchaj, wiem dobrze, że musisz 
dręczyć ludzi zastrzykami. Zadzwonię do ciebie.
— Koniecznie. — Podniósł torbę. —Jack byłby z ciebie dumny.
— Mam nadzieję. — Wróciła na drabinę. — Hej! I powiedz Alice, że chętnie pójdę z 
nią na następną pizzę.
Pomachała mu jeszcze i zabrała się do pracy. Zapalała właśnie papierosa, gdy 
pojawił się chłopiec na rowerze — Tim, Tom... nie, Todd, przypomniała sobie z 
kartonem zimnej wody sodowej na bagażniku.
— Niezły czas — pochwaliła go schodząc na ziemię.
— Wiecie, co słyszałem w sklepie?... — Toddowi brakło tchu z podniecenia i 
wysiłku. — July Crampton wpadł... wpadł prosto na nas i wszystko opowiedział.
413
— O czym?
— O trupie. On i Chip Dopper znaleźli trupa na polu Stokeyów. Zbierali zboże, 
wiecie? Dla pani Stokey, bo ona jest wdową i w ogóle. July Crampton powiedział, 
że mało na niego nie najechali.
Pozostałe dzieci zebrały się wokół niego, zasypując go pytaniami — poczuł się 
więc bardzo ważny. Ciare siadła na trawniku.
Pół godziny później właśnie tam zastał ją brat. Wysiadł z samochodu i podszedł, 
by usiąść obok niej.
— Słyszałaś?...
Popołudniowy biuletyn. — Zerwała źdźbło trawy. — Zidentyflkowali te zwłoki?
Nie. Najwidoczniej... Ona musiała już od jakiegoś czasu nie żyć.
Delikatna trawka zwinęła się w jej palcach.
— Ona?
— Tak. Cani, zdaje się, myśli, że to ciało tej dziewczynki, która uciekała tędy 
w kwietniu.
Clare zamknęła oczy.
— Carly Jamison.
Nie mówił nazwiska. Koroner robi sekcję. Cam wysłał już Micka Morgana do 
Harrisburga po dane dentystyczne.
Obserwowała cień ptaka, który krążył nad ich głowami.
To się nie skończy, prawda? Jeszcze niedawno pracowałam tu, na dworze, wokół 
mnie pełno było dzieci. Na ulicy jakiś chłopak mył samochód i słuchał radia. 
Daję dzieciakowi parę dolarów, żeby przywiózł coś do picia, a on wraca i mówi, 
że na polu Stokeyów znaleziono trupa. — Spojrzała na pszczoły, które unosiły się 
nad balsaminami. To tak, jakbyś patrzył na dwa obrazy i nagle jeden zasłonił ci 
drugi. Pomyłka w ciemni.
— Wiem, że to straszne, Clare. Wygiąda na to, że BifF wziął dziewczynę do 
samochodu, zabił ją i zostawił jej cialo na polu. Może chciał z nim coś zrobić 
później, a może po prostu był zupełnie rąbnięty.
Tak czy tak, on nie żyje.
— Tak, nie żyje. Ale zdaje się, że o to morderstwo oskarżą właśnie jego. Może to 
nawet dobrze.
Ptak usiadł na wiśni i zaczął śpiewać.
— Jak to?
— Bo to by znaczyło, że działał sam. Gdyby to była jakaś grupa czy sekta, jak 
sądzi Cam, nie zostawiliby ciała tak na polu. Oni nie działają w taki sposób. 
Takie grupy zwykle zacierają ślady.
To miało sens. Gdyby tylko mogła się tym zadowolić.
— Ale to nie wyjaśnia, kto zabił Biffa.
— On był wplątany w narkotyki. Może nie zapłacił dostawcy,
schrzanił jakąś umowę. Tacy ludzie nie wybaczają. — Westchnął
i oparł się na łokciach. — Nie znam się za dobrze na takich
sprawach. W każdej chwili jestem gotów zająć się oskarżeniami
o łapówki czy korupcję. Ale nie morderstwami.
— Kiedy wyjeżdżasz?
— Niedługo. Mój wydawca chce, żebym pisał o tym, co się tu dzieje, bo stąd 
pochodzę. Ale kiedy tylko ciało zostanie zidentyfikowane, a ja będę mógł 
skończyć artykuł, wyjeżdżam.
Byli ludzie, z którymi musiał porozmawiać osobiście. Dopóki istniał cień 
prawdopodobieństwa, że mają do czynienia z sektą — zwłaszcza jeśli mógł w to być 
zamieszany ich ojciec — Blair miał zamiar szukać. A ponieważ takie poszukiwania 
oznaczały, że będzie musiał opuścić siostrę, pozostawało mu zdać się na Cama.
— Dasz sobie radę?
— Pewnie.
Przyjrzał się metalowemu rusztowaniu, które ustawiła Ciare.
— Robisz kopię Statuy Wolności?
— Nie. To są Możliwości. — Z zadowoleniem przyjrzała się konstrukcji z metalu. — 
Chcę pokazać, że nie zawsze to, co zamierzamy zrobić, musi być poza zasięgiem 
naszych możliwości.
— Zdaje się, że planujesz sporą robotę.
Opuściła brodę na podkulone kolana i zapatrzyła się na nagietki, które odcinały 
się pomarańczową plamą na podjeździe po drugiej stronie ulicy. Gdzieś szczekał 
pies, monotonnie, głęboko. Jedyny dźwięk pogodnego popołudnia...
— W końcu wakacje z dala od Nowego Jorku okazały się takie długie.
— A co z podróżą stąd tam?
Wzruszyła ramionami.
— Możesz jeszcze odłożyć szukanie lokatorów.
Blair zamulkł na chwilę.
— Cam ma bzika na twoim punkcie.
415
— Serio? — Obejrzała się przez ramię.
— Nigdy bym sobie was nie wyobrażał jako pary, ale... Chcę chyba powiedzieć, że 
myślę, że to wspaniale.
Ciare odchyliła się do tyłu i oparła na łokciach. Popatrzyła w górę, na puchate 
chmury, które płynęły po niebie.
— Ja też.
Cam chodził tam i z powrotem po bladozielonym korytarzu. Za drzwiami odbywała 
się sekcja zwłok. Chciał wejść do środka — nie, nie chciał, poprawił siebie 
samego, ale czuł, że powinien. Doktor Loomis grzecznie, lecz stanowczo zażądał, 
by został na zewnątrz. I nie przeszkadzał.
Czekanie było najgorsze. Zwłaszcza że w głębi serca czuł, iż pod koniec dnia 
będzie musiał zadzwonić do Jamisonów do Harrisburga.
Potrzebował papierosa — i zdecydował się zapalić, mimo tabliczek, które 
dziękowały za niepalenie. Nie sądził, by tutejsi klienci mogli się czuć urażeni.
Kostnice to ciche miejsca, nawet... spokojne w sposób charakterystyczny jak na 
miejsca, gdzie się pracuje. Bo właściwie to wszystko sprowadza się do pracy, 
pomyślał. Pracy żywych, związanej z umieraniem. Z jakiegoś powodu przebywanie w 
kostnicy nigdy nie męczyło go tak, jak chodzenie na cmentarze.
Tu ludzie wciąż jakoś pozostawali ludźmi.
Nie mógł powiedzieć, żeby lubił te zapachy: sosnowy — środka do czyszczenia — i 
woń mocnych środków odkażających, które nigdy do końca nie mogły stłumić czegoś 
wstrętnego, co kryło się gdzieś pod nimi. Mimo to Cam mógł o tym myśleć jak o 
pracy. Ktoś nie żył, a on musiał się dowiedzieć dlaczego.
Loomis wyszedł z sali operacyjnej, popychając wahadłowe drzwi. Wycierał jeszcze 
swoje różowe, dokładnie wymyte ręce. Miał na sobie fartuch z identyfikatorem, na 
szyi maseczkę chirurgiczną. Brakuje tylko słuchawek, uśmiechnął się pod nosem 
Cam. Ale cóż, nie do Loomisa należało słuchanie bicia czyjegoś serca.
— Szeryfie? — Koroner wrzucił do kosza starannie złożony
papierowy ręcznik. Z lekkim wyrzutem spojrzał na papierosa
w ustach Cama, ale już to wystarczyło, by szeryf zgasił niedopałek
w fusach po kawie.
— Co może mi pan powiedzieć?
— Ta pańska Jane Doe * jest rasy kaukaskiej, miała jakieś piętnaście, 
osiemnaście lat. Powiedziałbym, że nie żyje od miesiąca, może dwóch.
Od pierwszego maja minęło sześć tygodni, policzył w myśli Cam. Sześć tygodni od 
wigilii przesilenia majowego.
— Jak zmarła?
— Śmierć zadano ostrym narzędziem.
— „Zadano”. — Cani wyrzucił swój plastikowy kubeczek. — Ładnie pan to ujął.
Loomis lekko pochylił głowę.
— Przed śmiercią była ofiarą napaści seksualnej. Wszystko wskazuje na to, że 
zgwałcono ją brutalnie i wielokrotnie. Na nadgarstkach i na kostkach ma ślady 
więzów. Robimy teraz testy, żeby określić grupę krwi. Nie mogę panu jeszcze 
powiedzieć, czy była pod wpływem narkotyków.
— Chciałbym jak najszybciej mieć wyniki tych badań.
— Staramy się. Wysłał pan kogoś po dane dentystyczne?
— Będą niedługo. Mani zgłoszenie o zaginięciu, ale nie chcę jeszcze zawiadamiać 
rodziców.
— Myślę, że w tej sytuacji tak jest najlepiej. Mogę panu zaproponować jeszcze 
jedną kawę?
Tak, dziękuję.
Lekarz poprowadził go przez korytarz. Metodycznie odliczył monety i po kolei 
wrzucił je do maszyny.
— Z mlekiem?
— Ostatnio piję czarną.
Podał Camowi kubeczek, a potem wrzucił w szczelinę jeszcze kilka monet.
Szeryfie, to bardzo trudna i bulwersująca sprawa, a ja zdaję sobie sprawę, że 
jest pan w to także osobiście zaangażowany.
Jako dziecko bawiłem się na tych polach. Tam, gdzie znaleziono tę dziewczynę, 
sprzątaliśmy z ojcem zboże. 
* Jane lub John Doe — symboliczne nazwisko, nadawane osobom o nieznanej 
tożsamości.
417
I mój ojciec tam zginął, w pewne słoneczne popołudnie przygnieciony własnym 
traktorem. Taak... Myślę, że rzeczywiście można mówić o „osobistym 
zaangażowaniu”.
— Przykro mi.
— Proszę o tym zapomnieć. — Cam, zły na siebie, potarł nasadę nosa. — Mam dowody 
na to, że mąż mojej matki trzymał dziewczynę w szopie. Tę dziewczynę, a może 
jeszcze inne. A teraz wygiąda na to, że zgwałcił ją, zabił i zostawił jej ciało 
na polu.
Nie sposób było zgadnąć, co o tym wszystkim myśli Loomis.
— Pana zadaniem będzie to udowodnić. Ja mogę panu powiedzieć, że ciało nie 
leżało na tym polu przez kilka tygodni.
Cani nie doniósł kubeczka do ust.
— Co to znaczy „nie leżało na polu”?
— Z całą pewnością tam właśnie je znaleziono, ale zostawiono je tam niedawno.
— Chwileczkę, powiedział pan, że ona nie żyje od dwóch
miesięcy...
— Nie żyje, a do tego była pochowana, szeryfie. To ciało przez parę tygodni 
leżało w zienij. Uważam, że ekshumowano je i podrzucono na to pole jakieś dwa, 
trzy dni temu. Może nawet później.
Cam nie wiedział, jak ma rozumieć słowa koronera.
— Chce mi pan powiedzieć, że ktoś zabił dziewczynę, pogrzebał ją, a potem znowu 
odkopał?
— Nie ma co do tego wątpliwości.
— Moment... — Zapatrzył się w zieloną ścianę. To było najgorsze, gorsze niż 
gwałt, niż porwanie, gorsze nawet niż śmierć. Nawet po śmierci nie dano jej 
spokoju. — Skurwiele...
— Pana ojczym mógł ją zamordować, szeryfie, ale ponieważ sam nie żyje od kilku 
tygodni, nie mógł być tym, kto ją tam zostawił.
Cam zmrużył oczy. Pił kawę nawet nie czując jej smaku. Poczuł przykry skurcz w 
żołądku, gdy odwracał się do Loomisa.
— Ktokolwiek to zrobił, chciał, żeby ją znaleziono i to właśnie
tam.
— Zmuszony jestem zgodzić się z panem. Uważam, że to bardzo niezręczne 
posunięcie. Chociaż, z drugiej strony, mało kto orientuje się w możliwościach 
dzisiejszej medycyny sądowej. — Upił trochę kawy. — Bardzo możliwe, że sprawca 
chciał, żeby potraktował to pan jako prawdziwy dowód.
— Nie docenia się ludzi pańskiego zawodu, doktorze Loomis.
Koroner uśmiechnął się tylko.
— Smutna prawda.
Gdy Cam wyszedł ze szpitala, słońce zaczynało już zachodzić. Chip Dopper 
zawiadomił go o wszystkim dobre czternaście godzin wcześniej. Nie, nie był 
„zmęczony” — był kompletnie wykończony. Kiedy ujrzał Clare siedzącą na bagażniku 
jego samochodu, przystanął i czekał, aż dziewczyna wstanie.
— Hej, Rafferty! — Podeszła do niego, otoczyła go w pasie ramionami i przytuliła 
się. — Przyszło mi do głowy, że może chciałbyś spojrzeć na czyjąś przyjazną 
twarz.
— No. I twoja jest najlepsza. Od dawna tu jesteś?
— Już jakiś czas... Poszłam na górę, odwiedziłam Lisę. Blair mnie podwiózł. - 
Odchyliła się, by zajrzeć mu w twarz. — Chciał zrobić wywiad z koronerem.
Pytania cisnęły się jej na usta, ale nie chciała ich zadawać. Nie teraz.
— Wyglądasz na zmęczonego. Może odwiozę cię do domu?
— Czemu nie? — Wyjął z kieszeni kluczyki i ścisnął je tak, że aż zabolała go 
ręka. Znużenie zniknęło z jego oczu... Błysnęła w nich furia.
— Wiesz, czego bym chciał? Chciałbym kogoś porządnie stłuc. Porządnie kogoś 
nabić.
— To może poczekajmy, aż Blair wyjdzie. Możesz mu nakopać.
Odwrócił się do niej i zaśmiał cicho.
— Muszę się przejść, Chudzielcu.
— Dobra, możemy iść.
— Nie tutaj. Chcę się stąd wynieść do wszystkich diabłów.
— To chodź. — Wyjęła mu kluczyki z dłoni. — Znam takie
miejsce...
Jechali w milczeniu, Cam z głową na oparciu, z zamkniętymi oczyma. Ciare miała 
nadzieję, że zasnął, bo zmagała się ze swoją pamięcią, usihijąc przypomnieć 
sobie właściwą drogę. Gdy wreszcie zatrzymała samochód, usiadła nieruchomo, nie 
odzywając się ani słowem.
— Dawno tu nie byłem.
Patrzyła na jego twarz skąpaną w miękkim wieczornym świetle.
— Zawsze lubiłem przyjeżdżać do Parku Miejskiego. Przynosiliśniy paczkę Saltines 
i karmiliśmy kaczki. Masz jakieś krakersy?
419
— Zjadłam.
Sięgnęła do torebki i zaczęła przeglądać jej zawartość.
— Damy im ciastko — powiedziała, wyjmując ostatniego twinkie.
W centrum parku był staw. Ciare pamiętała, jak w okresie Świąt Bożego Narodzenia 
spuszczano na wodę drzewko na małej tratwie, jak rozbłyskiwało ono tajemniczo 
nad wodą. Przychodziła tu z rodzicami, w czasie szkolnych wypraw na poła, z 
chłopcami. Kiedyś przyszła nad staw posiedzieć samotnie na ławce, przepełniona 
radością, bo jedną z jej rzeźb wystawiono właśnie w pobliskim muzeum.
Szli razem trzymając się za ręce, a duże liściaste drzewa tłumiły płynący z 
miasteczka szum samochodów.
— Pachnie jak przed deszczem — mruknęła.
— Pewnie jutro będzie padać.
— Przydałoby się.
Wiosna była całkiem sucha.
Spojrzała na niego. Uśmiechnęli się pełnym zrozumienia uśmiechem kochanków.
— To teraz pogadamy o polityce?
Potrząsnął głową i, obejmując ją ramieniem, przyciągnął do siebie.
— Cieszę się, że tam byłaś, kiedy wychodziłem.
— Ja też.
— To zabawne, nie pomyślałem, żeby pójść do najbliższego baru. Pierwsze, co mi 
przyszło do głowy, to wskoczyć do samochodu i gdzieś popędzić, może znaleźć 
kogoś, komu można by przy- kopać. — Dłoń na jej ramieniu zwinęła się w pięść, 
lecz po chwili rozprostowała się znowu. — Dawniej to działało.
— A teraz co działa?
— Ty. Usiądźmy.
Wybrał ławkę. Patrzył na wodę, nie wypuszczając Clare z objęć. Kaczki podpłynęły 
do brzegu, głośne i pełne nadziei. Dziewczyna rozwinęła ciastko z folii i 
zaczęła rzucać ptakom małe kawałki. Zmierzch nabierał barwy fioletu.
— Czy to była Carly Jamison?
— Tak. Po południu przyszedł zapis od dentysty. Jej rodzice... Nie mogłem dla 
nich wiele zrobić.
Patrzyła na kaczki, które walczyły o ciastko.
— Są w Emmitsboro?
— Przyjechali jakąś godzinę temu. Nie mogę usiedzieć.
Wstała razem z nim, pochodzili trochę. Ciare czekała, aż Cani się odezwie.
— Ja się dowiem, kto zabił tę dziewczynę, Cłare. Ale BifT...
— On brał w tym udział. Ale nie tylko on.
Zatrzymali się, Cam spojrzał na nią. Widziała w jego oczach gniew, a pod tym 
gniewem, gdzieś głęboko, ból, który pulsował także w jej własnym sercu.
— Ktoś ją podrzucił na pole. Na moje pole. Jakby była niczym. I ja się dowiem, 
kto to jest. Nikt nie będzie robił takich rzeczy dziewczynom w moim mieście.
Spojrzała na wodę i wytarła lepkie palce o dżinsy.
— Ty wciąż myślisz, że chodzi o jakiś kult.
Położył jej dłonie na ramionach.
— Chcę, żebyś to narysowała. Zdaję sobie sprawę, o co cię proszę, ale musisz 
sobie przypomnieć każdy szczegół tego snu, i wszystko to zapisać. — Ścisnął 
mocniej jej ramiona. — Clare, ją zabito gdzie indziej. Tak jak Biffa. Zabito ją 
gdzie indziej, a potem przewieziono tam, gdzie mieliśmy ją znaleźć. Może ty 
możesz mi pomóc dowiedzieć się, gdzie...
— Dobrze. Może to się na coś przyda.
— Dziękuję. — Pocałował ją. — Jedźmy do domu.
Rozdział XXVII
Nie chciała sobie przypominać. Wiedziała, że to tchórzostwo, ale nie chciała 
niczego pamiętać. Usiłowała się tego pozbyć przez ponad dwadzieścia lat. Siłą 
woli, rzadziej — środkami uspokajającymi, wielogodzinną terapią... Ani razu nie 
starała się świadomie przywołać tego obrazu. A teraz poproszono ją, by 
przeniosła go na papier. Zwlekała, wymyślając różne wymówki na użytek Cama — i 
swój. Nie spała po nocach, leżała walcząc z sennością, bała się, że jej 
podświadomość wykona to, przed czym ona sama tak bardzo się wzbraniała. Cam nie 
domagał się niczego, w każdym razie — nie głośno. A był tak pochłonięty 
prowadzeniem śledztwa, że w ogóle rzadko się widywali. Deszcz spadł zgodnie z 
przewidywaniami Cama. Padało mocno przez dwa dni i dwie noce. A mimo to w 
sklepie, na poczcie, „U Marty” ludzie rozmawiali o ograniczeniach w używaniu 
wody, o tym, że jej racjonowanie znowu może zostać ogłoszone tego lata.
A jeśli nie gadali o tym ani o tym, jakie są szanse drużyny Oriole
w tegorocznym pucharze — mówili o morderstwach.
Ciare przerwała pracę nad rzeźbą przed domem. Kręciła się po garażu, nie mogła 
sobie znaleźć nic innego do roboty. Niespokojnie przerzucała projekt za 
projektem, przeglądała szkice, robiła nowe. Obietnica dana Camowi ciągle nie 
dawała jej spokoju.
Wszystko przez to, że dom wydawał jej się teraz taki pusty. Tak
w każdym razie tłumaczyła się przed sobą. Czuła się taka opuszczona po wyjeździe 
Blaira do Waszyngtonu. Została w tym domu zalewanym potokami deszczu. Była taka 
samotna.
Czemu nigdy przedtem jej to nie męczyło?
Bo nigdy dotąd nie bała się cieni. Nigdy nie sprawdzała raz za razem wszystkich 
zamków, nie wsłuchiwała się w każde skrzypnięcie starych desek.
Kiedy zorientowała się, że po raz kolejny patrzy przez okno na szkielet swojej 
przyszłej rzeźby — zaklęła i złapała szkicownik, który leżał dotąd na sofie.
Zrobi to, zrobi to teraz! Pozbędzie się tego wreszcie.
Z olówkiem w ręku i blokiem na kolanach usiadła, zamknęła oczy i starała się 
wrócić do tamtego wieczora...
Widziała, jak jej ojciec pochyla się nad różami. Wbija patyki, podpórki do 
kwiatów, w miękką ziemię.
Widziała, jak leży na tarasie, przebity tymi podpórkami.
Potrząsnęła głową, zacisnęła zęby i spróbowała jeszcze raz.
Teraz byli na huśtawce, był ciepły, letni wieczór. Kołysali się łagodnie, 
trzymała rękę na ramieniu ojca. Czuła zapach pachnących groszków i Old Spice”a.
„Co byś chciała na urodziny, kotku? Każda dziewczynka zasługuje na specjalny 
prezent w trzynaste urodziny. Chcę mieć przekłute uszy. — Po co chcesz się tak... 
dziurkować? — Tato, wszystkie dziewczyny mają kolczyki. Proszę.” Dawniej — musi 
wrócić jeszcze dawniej. Jesień. Sadzą bulwy tulipanów. Z płonących liści unosi 
się gryzący dym. Na ganku dynia, przygotowana, by wyciąć z niej maskę.
„Clare Kimbail! — To głos matki. — Co ty wyrabiasz na dworze bez swetra? Na 
litość boską, masz już osiem lat! Powinnaś mieć więcej rozumu. — Ojciec mruga na 
nią, dotyka palcem jej zinarzniętego nosa. — Leć po sweter. I nie nabłoć po 
drodze, bo mama wyśle nas oboje do psiej budy.
Jeszcze dawniej. Prawie słyszy głos doktora Janowskiego, mówiący, by się 
odprężyła, oddychała głęboko, pozwoliła, by jej podświadomość przejęła kontrolę 
nad świadomością.
„...ale ja chcę jechać. Nigdy mnie nie bierzesz. Będę grzeczna, tato. Obiecuję. 
— Ty zawsze jesteś grzeczna, koteczku.”
Ukucnął, by ją przytulić i pocałować w kark.
423
Czasami kręcił nią w kółko, w kółko. Lubiła to, takie łaskotanie w brzuchu. 
Strach i podniecenie. Nie puszczaj mnie, nie puszczaj!
„To takie nudne, tylko dla dorosłych. — Ale ja chcę iść. Chcę obejrzeć domy. —-- 
Dąsy. Drżąca dolna warga... Czasami to działa. W niedzielę po południu będę 
pokazywał komuś duży dom, będziesz mogła ze mną pójść. Ty i Blair też, jeśli 
będzie miał ochotę. — Ale dlaczego nie mogę pójść teraz? — Bo jest za późno, 
żeby takie małe dziewczynki chodziły po dworze. Niedługo zrobi się ciemno. 
Spójrz tylko na siebie. Masz już na sobie koszulę nocną.
Niesie ją do pokoju... Lalki i kredki... No już, bądź grzeczna, pocałuj mnie na 
dobranoc. Jak będziesz duża, zostaniesz moim partnerem. Kimball i Kimbali. — 
Słowo? — Słowo. Śpij dobrze, Ciare.”
Drzwi się zamykają. Zapala się nocna lampka. Wstaje, by posłuchać—tatuś rozmawia 
z mamą. Cicho, bardzo cicho. Odkłada lalkę na łóżko i na palcach schodzi na dół. 
Przez drzwi i do garażu.
Ale będzie niespodzianka, jak on zobaczy, że jest już wystarczająco duża! Schowa 
się na tylnym siedzeniu, będzie tylko musiała zakryć sobie buzię, żeby nie 
usłyszał chichotu. Samochód zapalił, wyjeżdżają z podjazdu. Jadą i jadą, robi 
się ciemno. Skulona na podłodze przy tylnym siedzeniu zaczyna widzieć gwiazdy na 
niebie. Tata jedzie szybko, jak zawsze, kiedy się boi, żeby się nie spóźnić.
Samochód zwalma, podskakuje na wertepach. Zatrzymuje się. Tata wysiada, otwiera 
bagażnik. Ona wstrzymuje oddech. Otwiera drzwi, wygląda przez szparkę. Tata 
odchodzi. Ten dom na pewno jest za drzewami. Biegnie za nim, cichutko, w swoich 
kapciach-króliczkach.
Ciemno jest wśród drzew, a on się nie ogląda.
Domu nie ma. Jest tylko miejsce... miejsce, w którym kończą się drzewa. Stoją tu 
mężczyźni w czarnych płaszczach. Tata zdejmuje ubranie — jakie to śmieszne! i 
zakłada płaszcz, jak pozostali. Mają maski, więc może to przyjęcie. Ale te maski 
nie są śmieszne. Są groźne — byki, kozy i złe psy. Ale przecież mama mówiła, że 
maski są tylko na niby, więc nie ma się czego bać.
Stoją w kole, to pewnie taka zabawa. Kółko graniaste. Śmieje się z tego, dorośli 
będą tańczyć w kółko, a potem wszyscy się przewrócą. Ale na razie stoją 
spokojnie, nic nie mówiąc. Zabrzmiał gong.
Ciare drgnęła. Serce tłukło jej się w piersi, gdy rozglądała się po swoim 
salonie. Ołówek i blok leżały tam, gdzie je upuściła. Może idzie mi aż za dobrze, 
myślała przyciskając dłonie do czoła. Gdy gong rozległ się znowu, skoczyła na 
równe nogi. Dopiero po chwili zrozumiała, że ktoś dzwoni do drzwi.
Wypuściła powietrze, i dopiero po chwili poszła do holu. Gdy wreszcie otworzyła, 
kobieta zaczęła już schodzić ze schodków.
— Tak?
— Och... — Ciemnowłosa kobieta zawahała się przez chwilę. — Myślałam, że nie ma 
pani w domu.
— Przepraszam. Proszę wejść, przemoknie pani.
— Ja tylko... obudziłam panią?
— Nie. — Clare spojrzała uważniej na twarz pod mokrym kapeluszem. Kobieta jest 
po trzydziestce, oceniła, ładna. Ma uderzającO duże, ciemne oczy. — Rocco”s, 
zgadłam?
— Tak. Jestem Joleen Butts.
Obie były blade, choć każda z innego powodu, i obje próbowały się uśmiechnąć. 
Wejdzie pani? Nie chciałabym przeszkadzać. Ja tylko... Tak, tak, chciałabym 
wejść.
Joleen rozejrzała się wokół, gdy wreszcie znalazła się w środku. Ciare powoli 
zagospodarowała już hol. Pod ścianami stały stoliki, na nich wazony i miski 
pełne kwiatów. Wisiało też parę plakatów i grafik. Wszystko, co Ciare udało się 
zdobyć na wyprzedażach lub na pchlim targu. Na podłodze, na której ociekając 
wodą stała Joleen, nie było dywanu.
— Wezmę pani płaszcz.
Przykro mi, że nachodzę panią w środku dnia. Pewnie pani pracuje.
— Przez ten deszcz nosa nie mogę wystawić. — Wzięła od Joleen płaszcz i kapelusz 
i położyła je na poręczy schodów. — Napije się pani kawy? Herbaty?
— Nie, proszę sobie nie robić kłopotu. — Joleen zaczęła skręcać i rozkręcać 
sznur kolorowych korali, które miała na szyi. — Ja... zauważyłam pani rzeźbę na 
zewnątrz.
425
— Na razie wygiąda dość dziwnie. — Clare czuła się trochę tak, jakby prowadziła 
przed sobą dziecko. Wskazała Joleen drogę do salonu. Mam nadzieję, że hałas pani 
nie przeszkadza?
— Och, nie. To ciekawe, patrzeć na pani pracę. Obawiam się, że nie bardzo znam 
się na sztuce.
— Nic nie szkodzi, ja niewiele wiem o robieniu pizzy. A pani pizze są wspaniałe,
— Dziękuję. — Joleen zaczęła chodzić po pokoju, żałując z całego serca, że w 
ogóle przyszła. — To stary przepis mojej rodziny. Moje panieńskie nazwisko to 
Grinialdi.
— To tłumaczy, skąd Ernie ma takie włoskie oczy. Proszę usiąść.
Joleen powoli opadła na sofę.
— Więc zna pani Erniego..,
— Tak. Poznaliśmy się, gdy mi pozował.
— Pozował? Pozował dla pani?
— Nic nie mówił? — Długie, poważne spojrzenie Joleen zaczynało ją niepokoić. 
Ciare sięgnąła po papierosy i zapaliła, zanim podjęła rozmowę. — Wyrzeźbiłam w 
glinie jego ramię.
— Ramię?
Wypuściła dym.
— Tak, podobała mi się jego młodość i prostota. Wyszło bardzo dobrze.
— Ja... Rozumiem.
— Szkoda, że pani nie powiedział. Właściwie nawet się zastanawiałam, czemu nie 
przyszli państwo zobaczyć. Mani zdjęcia. Robię je do mojej teczki, ale to nie to 
samo, co zobaczyć rzeźbę.
— Pani Kimbail, czy ma pani romans z moim synem?
Ciare zakrztusiła się i zachłysnęła dymem.
— Co?... — Uderzyła się w pierś, szeroko otworzyła oczy. — Co takiego?
— Zdaję sobie sprawę z tego, że to nie moja sprawa, ale on ma dopiero 
siedemnaście lat. Skończy osiemnaście w listopadzie, ale myślę, że mam prawo 
wiedzieć, dopóki on jest...
— Chwileczkę, chwileczkę! — Clare uniosła dłoń. — Pani Butts, Joleen... 
Wyrzeźbiłam jego ramię, rozmawiałam z nim, dałam mu parę razy coś do picia. To 
wszystko. To absolutnie wszystko. Nie wiem, skąd przyszło pani do głowy, że ja...
— Ernie... — wyjaśniła Joleen.
Clare opadła na oparcie kanapy. Patrzyła na Joleen.
— To szaleństwo. Pani mi mówi, że Ernie powiedział pani, że on i ja... że my... 
Och, Boże!
— On mi nie powiedział. — Joleen zaczęła rozcierać zziębnięte dłonie. — Napisał 
to. Sprzątałam u niego w pokoju...
Spojrzała gdzieś w bok i zacisnęła usta. Nie umiała kłamać.
— . . .i znalazłam coś, co napisał. O pani.
— Nie wiem, co powiedzieć. Naprawdę nie wiem. Tyle tylko że ja nigdy... — 
Przesunęła dłonią po włosach, nie wiedząc, jak ma to wyrazić. — Zdaję sobie 
sprawę, że mnie pani nie ma, a jako jego matka jest pani skłonna wierzyć raczej 
jemu niż mnie. Ale przysięgam pani, że nigdy nic.., że nie mieliśmy żadnego 
romansu ani, że nic... fizycznego się między mną a Erniem nie zdarzyło.
— Wierzę pani. — Joleen spojrzała na własne dłonie, które złożyła, drżące, na 
kolanach. Nie była w stanie nad nimi panować, tak jak, co nagle sobie 
uświadomiła, nic była w stanie panować nad własnym synem. — Myślałam, że dobrze 
go znam. Mówiłam sobie, że przyjdę tu, by chronić swojego synka, ale ja...
Podniosła oczy na Ciare, jej spojrzenie było wilgotne, pełne bezradności.
— Panno Kimbail...
— Clare — rzekła słabo. Myślę, że powinna pani mówić do mnie Clare.
Chciałabym przeprosić.
— Nie — Clare w zaklopotaniu potarla skroń — proszę tego nie robić. Wyobrażam 
sobie, jak pani się musiała czuć, myśląc, że ja... Dziwię się, że nie wyważyła 
pani drzwi i nie wydrapała mi oczu.
— Nie wychodzą mi konfrontacje. — Joleen dotknęła wilgotnych policzków. — I 
słabo sobie radzę z byciem matką.
— Nie, proszę tak nie mówić! Clare nie wiedziała, co zrobić, poklepała ją więc 
po ramieniu. — Ernie jest tylko zagubiony.
— Dałabyś mi papierosa? Rzuciłam palenie, ale...
— Pewnie. — Ciare sama jej przypaliła.
Joleen zadrżała, gdy zaciągnęła się po raz pierwszy.
— To już pięć lat... — Tym razem zaciągnęła się głęboko. — Ciare, ja nie 
sprzątałam pokoju Erniego. Ja go przeszukiwałam.
Zamknęła oczy. Od dymu trochę kręciło jej się w głowie, ale czuła wyraźnie, jak 
puszczają pęta, które zdawały się zaciskać na jej żołądku.
427
— Przysięgam, że nigdy nie naruszyłabym prywatności mojego dziecka. Moja matka 
przetrząsała moje szuflady, zaglądała mi pod materac. Uważała za swój obowiązek 
upewnić się, że niczego nie knuję. I ja przyrzekłam sobie, że kiedy będę miała 
dziecko, zaufam mu, dam mu swobodę. A w tym tygodniu dwa razy poszłam do jego 
pokoju i przejrzalam jego rzeczy, jak złodziej. Szukałam narkotyków.
— Ocli!...
— Nie znalazłam. — Joleen zaciągała się szybkimi, głodnymi haustami. — Ale 
znalazłam inne rzeczy.
Rzeczy, o których nie mogła mówić.
— To, co napisał o tobie... Myślę, że masz prawo wiedzieć. To było bardzo 
dosłowne.
Ciare poczuła w brzuchu pulsujący chłód.
— Myślę, że to nic niezwykłego, że chłopiec fantazjuje albo nawet ma lekką 
obsesję na punkcie starszej od siebie kobiety...
— Możliwe. Ale nie byłabyś taka uprzejma, gdybyś sobie to poczytała.
Joleen, myślałaś o pójściu do psychologa?
— Tak. Porozmawiam z moim mężem, Willem, dziś wieczorem. Jak tylko znajdziemy 
dobrego terapeutę, wszyscy do niego pójdziemy. Coś jest nie tak z Erniem, z 
naszą rodziną, i musimy to naprawić. Oni znaczą dla mnie wszystko.
— Ten pentagram, który Ernie nosi... Wiesz, co to znaczy?
Oczy Joleen uciekły w bok, ale po chwili matka chłopca patrzyła już prosto przed 
siebie.
— Tak. Tym też się zajmiemy. Nie pozwolę, by uciekł w coś takiego, Clare. Choćby 
nie wiem jak chciał.
Cam wrócił do domu po zmroku, szedł zmęczonym krokiem. Był policjantem 
wystarczająco długo, by wiedzieć, że dokumentacja i powtarzająca się monotonna 
praca stanowią często główną część śledztwa. Mimo to trudno mu było zdobyć się 
na cierpliwość, bo czul, że zbliża się do punktu zwrotnego całej sprawy.
Ucieszył się, gdy zobaczył światło w oknie i samochód Clare przed swoim domem. 
Zdrzemnęła się na sofie, z tanią powieścią na kolanach. Muzyka włączona była 
trochę za głośno. Przycisnął usta do jej włosów i pomyślał, że miło byłoby 
zwinąć się na sofie obok niej i wyłączyć się na godzinę. Kiedy przyciszył muzykę, 
Ciare usiadła wyprostowana. Wyglądała trochę jak sowa, której zaświecono nagle w 
oczy.
— Za bardzo ściszyłem?
— Która godzina?
— Trochę po dziewiątej.
— Hmmm... — Przetarła oczy. — Jadłeś coś?
— To bardzo „żonine” pytanie. — Usiadł obok niej, ale po chwili wyciągnął się na 
kanapie, kładąc głowę na kolanach Ciare. — Chyba zjadłem jakąś kanapkę.
Westchnął przeciągle i zamknął oczy.
— Boże, ślicznie pachniesz. Jak minął dzień?
— Ty mów pierwszy.
— Dłużyło mi się. Dostaliśmy resztę testów Carly Janiison. Wzięła, albo raczej: 
podano jej, środki odurzające. Loomis oddał ciało rodzicom. Ciare wiedziała 
dobrze, że czasami właśnie drobne gesty znaczą bardzo wiele, dotknęła więc 
włosów Cama.
— Gdybym tylko mogła coś zrobić...
— Znowu pojechałem do Annie. I nic. — Splótł palce z palcami Clare. — Nie mogę 
znaleźć nikogo, kto widziałby tę dziewczynę w okolicy, zupełnie tak samo, jak 
nie trafiłem na nikogo, kto widział Biffa w ten wieczór, gdy go zabili.
— Może na dzisiaj daj sobie z tym spokój. Jutro zaczniesz w lepszej formie. Im 
dłużej to trwa, tym starsze ślady. — Otworzył oczy. — Ciare, wiesz, zajrzałem do 
tej umowy o ziemię pod centrum handlowe, tej, którą zawarł twój ojciec. I 
odkryłem coś dziwnego. Większość papierów zaginęła.
— Jak to?
Usiadł i przesunął dloi5mi po twarzy.
— Nie ma ich. Trapezoid Corporation spisało umowę z E.L.
Fine, Unlimited.
— Nie rozumiem...
— Trapezoid to była firma, która na samym początku kupiła ziemię za 
pośrednictwem twojego ojca. 
429
Potem, po miesiącu, sprzedali ją dalej, ludziom, którzy mieli tam budować. A 
potem Trapezoid rozwiązano. Nie mogę dotrzeć do żadnych nazwisk.
Muszą być jakieś nazwiska. Kto był właścicielem?
— Nie mogę się dowiedzieć. Cała dokumentacja zaginęła. Akt sprzedaży był 
podpisany przez agenta z Frederick, a on nie żyje od pięciu lat.
— A ta druga firma, ta, która teraz jest właścicielem ziemi?
Bardzo porządna. Dzierżawią ziemię wzdłuż całego Wschodniego Wybrzeża, zwłaszcza 
pod tereny wypoczynkowe i centra handlowe. Cała transakcja została zawarta przez 
telefon i listownie. Prawie natychmiast po uroczystym otwarciu centrum wyszło na 
jaw, że twój ojciec przekupił inspektorów i dwóch członków komisji planowania. I 
że w taki sposób przedstawił swoim klientom umowę, że zrozumieli, iż sprzedał 
ziemię za siedemset dolarów za akr, a naprawdę poszła za tysiąc dwieście. 
Trapezoid szybko się zwinął, więc to Kimbali Realty dostała po głowie. A twojego 
ojca nie było, nie mógł niczego potwierdzić ani niczemu zaprzeczyć.
— Co ty mówisz?
— Mówię, że to dziwne, iż wszystkie papiery dotyczące Trapezoidu zniknęły. A do 
tego nie wiadomo, kto pracował z ramienia twego ojca. Dokumenty Kimball Realty 
zostały skonfiskowane na potrzeby śledztwa, ale nikt się nawet nie zająknął na 
temat Trapezoid Corporation. Nie wydaje ci się, że to dziwne?
— Mnie się wydaje dziwne już to, że mój ojciec był zamieszany w nielegalne 
interesy.
— A mnie trudno uwierzyć, żeby był w tym sam. Ciare, jest kilka podstawowych 
powodów dla których tworzą się sekty. Najważniejszy z nich, to żądza władzy. A 
żeby mieć władzę, trzeba mieć pieniądze. Jeśli policzyć pięćset dolarów zysku z 
jednego akra, wychodzi niezła sumka. Czy w czasie, gdy twój ojciec zaczął pić, 
mieliście kłopoty finansowe?
— Nie, interesy szły bardzo dobrze. Mówiliśmy o wakacjach w Europie, o wyjeździe 
całą rodziną. I Blair, i ja mieliśmy założone konta przeznaczone na opłacenie 
college”u. Nie... — Potrząsnęła głową. — Dzieci wiedzą, kiedy ich rodzice 
martwią się o pieniądze. Nasi rodzice się nie martwili.
— Zawierając tę umowę twój ojciec zaryzykował utratę interesu,
reputacji, bezpieczeństwa rodziny... A przedtem nigdy nie zrobił niczego, co 
byłoby nieetyczne. Więc czemu?... Wstała.
— A myślisz, Że nie zadawałam sobie dokładnie tych samych pytań? I to przez lata. 
To nie miało sensu. To kompletnie nie miało sensu.
— A może zrobił to z jakiegoś innego powodu, nie dla własnego zysku? Może 
naciskano go z zewnątrz. Może nie miał wyboru.
— Wiem, co próbujesz zrobić, doceniam to. Ale czy myślałbyś tak samo, gdyby 
chodziło o ojca kogoś innego?
Na to pytanie Cam zdążył już odpowiedzieć samemu sobie.
— Tak. Bo nic się tu nie zgadza. — Patrzył za nią, gdy zaczęła przemierzać pokój. 
— Powiem ci, do jakich wniosków doszedłem: on się w coś wpakował, może w ramach 
buntu przeciwko swojemu wychowaniu, może z ciekawości. Wszystko jedno, wpadł na 
całego. Z jakiegoś powodu się wycofał, i to było dla niego na tyle ważne, że 
wrócił do Kościoła. Z tym, że nie można się tak po prostu wycofać, gdy się zna 
twarze, nazwiska i tajemnice. Więc robi się wszystko, co każą, a potem zaczyna 
się pić.
— Znowu wracasz do tego kultu.
— Bo od tego się zaczęło. Ty, Ciare, dwadzieścia lat temu zobaczyłaś coś, czego 
nie powinnaś była widzieć. A parę lat później twój ojciec pakuje się w umowę, 
która, jak powiedziałby każdy, kto go znał, jest kompletnie niezgodna z jego 
charakterem. A kiedy zginął, całą winą obarczono właśnie jego. Parker był 
szeryfem, co bardzo ułatwiło całą sprawę.
Parker? Myślisz, że Parker był w to zamieszany?
— Myślę, że siedział w tym aż po swoją tłustą szyję. Może zaczęło go gryźć 
sumienie, albo może nie umiał trzeźwo myśleć, kiedy krew mu odpływała z mózgu do 
kutasa, nieważne. No i mówi Sarze Hewitt rzeczy, które powinien był trzymać dla 
siebie. Panikuje, zbiera manatki, zostawia wygodną posadkę, dom, rezygnuje ze 
stabilizacji... A parę miesięcy potem — nie żyje.
— Nie żyje? Nic mi nie mówiłeś.
— To teraz ci mówię. A co się dzieje potem? Dziewczyna łapie samochód kilka mil 
od miasta, i ginie. Ktoś morduje BuTa i podrzuca jej ciało na pole, tak żeby 
wyglądało, że Biff sam to wszystko zrobił.
431
A on nie może zaprzeczyć. Ktoś atakuje Lisę MacDonald. Sarah
Hewitt zn.ika, po tym jak chlapnęła przy mnie kilka uwag na temat
Parkera.
— I te książki — rzuciła Ciare półgłosem.
Tak, i jeszcze te książki. Nie wydaje mi się, żeby BifT i twój ojciec 
przypadkowo czytali te same rzeczy.
— Tak — powiedziała cichutko — mnie też się nie wydaje...
A jeśli oni obaj byli w to zamieszani, musieli być i inni. Carly Jamison zabito, 
Clare. Nie sądzę, żeby była pierwsza, i cholernie się boję, że może me być 
ostatnia.
Ciare wstała bez słowa, podeszła do swojej torby i wyjęła z niej szkicownik. 
Wróciła na kanapę i podała go Camowi.
Zrobiłam je dziś po południu.
Cani otworzył teczkę. Na pierwszej stronie narysowała ludzi w pelerynach. Stali 
w kręgu. Szkic był bardzo dokładny. Zastanawiał się, ile Clare wie... W 
milczeniu przekładał kartki, jedną po drugiej. Kobieta rozciągnięta na pniu, 
puchar między jej nagimi piersiami... Pojedyncza postać, w pelerynie i w masce 
Kozła z Mendes.
Czy to twój ojciec?
— Nie. On miał inną maskę. Wilka.
Przyjrzał się kolejnemu rysunkowi. Jeden z mężczyzn stał
z uniesionymi ramionami, pozostali patrzyli na niego i na stojącą
u jego boku kobietę. Tuż obok z ziemi buchały płomienie. Na
kolejnym rysunku ktoś przystawiał nóż do gardła białej kózki. Clare odwróciła 
wzrok.
Rzucił jej pośpieszne spojrzenie i wrócił do przeglądania rysunków. Narysowała 
mężczyzn w pelerynach — lub nagich tańczących wokół ognia. Jeden z 
wtajemniczonych kopulował z kobietą. Przyjrzał się uważnie mężczyźnie w masce 
wilka. Jego dłonie ociekały krwią.
Była taka mała, pomyślał i poczuł, że najchętniej rozerwałby te rysunki na 
strzępy.
— Wiesz, gdzie to jest?
— Nie.
Wyglądała przez okno w mokrą, paskudną noc. To, co tu narysowałaś, wygląda jak 
polana.
— Tam były drzewa. Myślę, że dużo drzew. A potem, nagle, otwarta przestrzeń. Ta 
polana chyba była duża, ale możliwe, że tylko mi się wydawało, bo sama byłam 
mała.
— A po tej ostatniej scenie, którą tu narysowałaś, co się zdarzyło?
Nie wiem. Obudziłam się w swoim łóżku.
— Rozumiem.
Zaczął na nowo przeglądać rysunki, w nadziei że znajdzie jakieś szczegóły, które 
Clare umieściła tam nieświadomie. Jeden z narysowanych przez nią mężczyzn miał 
krótką, grubą szyję. To mógł być Parker. A może to tylko on chciał, żeby tak 
było...
— Clare, kiedy to rysowałaś, widziałaś to jasno czy opierałaś się tylko na 
mętnych wspomnieniach?
— I to, i to. Niektóre rzeczy widzę bardzo wyraźnie. Noc była pogodna, świeciło 
mnóstwo gwiazd. Czułam zapach dymu. Kobiety miały bardzo białą skórę, natomiast 
niektórzy z mężczyzn... taką farmerską opaleniznę.
Spojrzał na nią uważnie.
— Co takiego?
— Opaleniznę farmerów. Wiesz, brązowe karki, przedramiona i twarze. — Odwróciła 
się w stronę pokoju. Nie pamiętałam tego aż do dziś. Ale niektórzy z nich byli 
zupełnie bladzi, tak jak to bywa wiosną. Ten w masce kozła, ten kapłan, był 
bardzo chudy, mlecznoblady. Taki jak ktoś, kto cały czas siedzi w cieniu.
A głosy?
— Ten kapłan... Jego głos był bardzo potężny, pewny, przykuwał uwagę. A inne 
głosy nakładały się na siebie.
— Narysowałaś tu trzynastu ludzi, tak?
— Naprawdę? — Zbliżyła się, by przyjrzeć się rysunkom. — Nie wiem. Tak naprawdę 
wcale się nad tym nie zastanawiałam. Tak wyszło.
— Jeśli tak było i jeśli nasza teoria jest prawdziwa, trzech z nich już nie żyje. 
Szeryf Parker, BifF i twój ojciec. To znaczy, że by utrzymać stałą liczbę, 
musieli przyjąć trzech nowych członków. Gdzie to może być? — zastanawiał się 
głośno.
— Gdzieś w lesie. Lisa wybiegła z lasu.
— Przeszukaliśmy cały Las Doppera. Bud, Mick i ja, i ludzie, których 
ściągnęliśmy z miasta. Podzieliliśmy się na trzy grupy i przez dwa dni 
przeczesywaliśmy cały las, cal po calu. I nic.
— Miałbyś do przeszukania teren dziesięć razy większy, gdybyś chciał przeszukać 
każdy las w tej części hrabstwa.
433
— Wierz mi, już i o tym myślałem.
Zerknęła ponad jego ramieniem na szkice.
— Zdaje się, że to się nie przydało tak, jak miałeś nadzieję...
Nie, bardzo mi pomogłaś. — Odłożył szkicownik na bok i wziął ją za rękę. — Wiem, 
że to było dla ciebie trudne.
— Tak właściwie, to było to oczyszczające. Teraz, kiedy mam to za sobą, nie będę 
już musiała o tym myśleć. Mogę wrócić do pracy.
— Kiedy to się skończy, nie będę przynosił pracy do domu i wciągał cię w takie 
rzeczy. — Podniósł jej dłoń do ust. — Obiecuję.
— Wcale mnie w nic nie wciągnąłeś. Wygiąda na to, że od dawna jestem w to 
zamieszana. Chcę się dowiedzieć, co mój ojciec zrobił, a czego — nie zrobił, i 
mieć to już za sobą. Może dlatego właśnie wróciłam do Emmitsboro.
— Bez względu na powody, cieszę się, że tu jesteś.
— Tak, ja też. — Starała się jakoś otrząsnąć z ponurego nastroju. Położyła 
Camowi dłonie na ramionach, by masażem pomóc mu pozbyć się napięcia. Uśmiechnęła 
się, gdy usłyszała pełne zadowolenia „ach”. — I będę bardzo rozczarowana, jeśli 
nie będziesz przynosił pracy do domu. Jak inaczej mam zostać naczelną plotkarą?
— A, tak. No, cóż, dziś po południu córka Lessa Gladhilla wykręcała wyjeżdżając 
tyłem z Dog Run na Main i wpakowała się w buicka Min Atherton.
— No widzisz!
— Zrobił się korek przez całe miasto. Min stała na środku skrzyżowania w 
plastikowym nieprzemakalnym kapeluszu i białych kaloszach i kierowała ruchem.
— To dużo straciłam.
— Kiedy już za mnie wyjdziesz, będziesz miała bezpośrednie połączenie z samym 
sercem Emmitsboro.
— Ale najpierw musisz postawić garaż.
— Co takiego?
— Garaż — powtórzyła, przechylając się przez oparcie kanapy, by ugryźć go lekko 
w ucho. — Muszę mieć miejsce do pracy, bo już się domyśliłam, że nie spodoba ci 
się, jeśli zacznę rzeźbić w salonie.
Sięgnął w tył, złapał ją i pociągnął na sofę, tak że Clare padła na niego.
— Czy to znaczy „tak”?
Najpierw muszę zobaczyć piany garażu.
Aha, to jest „tak”.
— To było „tak”, ale warunkowe— zdołała jeszcze powiedzieć, zanim zamknął jej 
usta pocałunkami. Jego dłonie rozpoczęły kuszącą wędrówkę. Ze śmiechem uniosła 
się nad nim. — To raczej było „może”.
— Zamierzam mieć dzieci!
Spojrzała mu w oczy.
— Już teraz?
Z powrotem pociągnął ją na siebie.
— Teraz tylko poćwiczymy.
Ciare nie przestała się śmiać, nawet gdy stoczyli się z kanapy na podłogę.
CZĘŚĆ TRZECIA
Rozdział XXVIII
Mona Sherman, dziwka, była prawdziwą artystką w swoim zawodzie. Od czternastego 
roku życia zarabiała na siebie sprzedając swoje ciało. Chętnie myślała, że 
spełnia ważną publiczną funkcję. I — że robi to dobrze. Była dumna ze swojej 
pracy, w której kierowała się zasadą, że klient zawsze ma rację.
Podobnie jak dobry zawodnik w baseballu Mona była gotowa
spełnić każde życzenie klienta... Za dwadzieścia pięć dolarów za
godzinę. Zwyczajnie czy z fantazją, gwałtownie czy delikatnie, na
dole, czy na górze —jak długo płacisz, tak długo Mona jest twoja.
Satysfakcja zapewniona.
Uważała się za kobietę nowoczesną. Była przecież swego rodzaju
kobietą interesu, sama ustalała sobie czas pracy i samodzielnie
podejmowała wszelkie decyzje. Jej nabyte na ulicy doświadczenie
z pewnością starczyłoby jej za dyplom.
Miała własny kąt i własnych stałych klientów. Dawała się lubić:
przed, po i w trakcie całej rzeczy była miła. Przez dziesięć lat
w zawodzie nauczyła się cenić wagę dobrych relacji z klientami.
Lubiła mężczyzn, niezależnie od ich wyglądu, osobowości czy
stanowiska. Wszystkich, oprócz gliniarzy. Nienawidziła ich z zasa
dy — bo z zasady podważali jej niepodważalne prawo do zarabiania
na życie. Postanowiła zarabiać swoim ciałem i była to wyłącznie jej
sprawa. Gliniarze zaś mieli przykry zwyczaj czepiania się pro
stytutek, gdy tylko nie mieli nic lepszego do roboty. Pewnego razu
dostała porządnie w skórę w areszcie i winiła za to wyłącznie gliniarzy, którzy 
ją tam wpakowali.
Tak więc kiedy zaproponowano jej zapłatę równą jej stu zwykłym „pensjom”, za to 
by sprzedać policjantowi mieszaninę kłamstw i prawdy była więcej niż szczęśliwa.
Połowę pieniędzy dostała z góry. Ktoś włożył je do jej skrzynki na listy. Mona, 
jako prawdziwa businesswoman, założyła półroczne konto, żeby pieniądze zaczęły 
pracować. Za tę sumę i za drugą ratę zamierzała zafundować sobie zimowe wakacje 
w Miami.
Nie wiedziała, kto przysyła jej pieniądze, ale źródło chyba znała, Dzięki swoim 
zawodowym relacjom z Biffem Stokeyem Mona dorabiała co jakiś czas, godząc się na 
to, by zabawiał się z nią cały gang wariatów w maskach. Wiedziała dobrze, że 
mężczyźni lubią się bawić w różne dziwne rzeczy, więc nie było to dla niej nic 
nadzwyczajnego.
Zgodnie z umową skontaktowała się z szeryfem Raffertym
i powiedziała, że ma informacje, które mogą go zainteresować.
Umówili się na spotkanie w punkcie widokowym na autostradzie
Siedemdziesiątej. Nie chciała przyjmować gliniarza w swoim pokoju.
Musiała przecież dbać o reputację.
Kiedy zjawiła się w umówionym miejscu w swoim poobijanym cheyette, szeryf już na 
nią czekał.
Nawet niezły jak na glinę, uśmiechnęła się pod nosem, i na wszelki wypadek 
powtórzyła w myśli to, co miała mu powiedzieć. Pamiętała wszystko doskonale. 
Może powinna ruszyć do Hollywood, a nie do Miami? — zadowolona spytała siebie w 
duchu.
— Rafferty?
Cam zmierzył ją wzrokiem. Miała długie nogi, wyglądała zgrabnie w szortach i 
obcisłej bluzce. Wśród krótkich włosów połyskiwały platynowoblond pasemka. Nie 
wyglądałaby na swój wiek, gdyby nie zmarszczki wokół oczu i ust.
— Tak, to ja.
— Jestem Mona. — Uśmiechnęła się, sięgnęła do małej torebeczki, którą miała na 
szyi, i wyjęła z niej cienkiego papierosa Virginia Sum. Przypalisz?
Cam wyjął zapałki i przypalił jej papierosa. Poczekał, by czteroosobowa rodzina 
przeszła gdzieś dalej. Rozmawiali wszyscy zaaferowani, najwyraźniej śpiesząc się 
do przydrożnej knajpki.
— I co masz mi do powiedzenia, Mona?
Czy BifT był naprawdę twoim staruszkiem?
— Był moim ojczymem.
Zmrużyła oczy, bo przeszkadzał jej dym.
Taa... Nie ma żadnego podobieństwa. Znałam Biffa naprawdę dobrze. Mieliśmy... 
Można by to nazwać bliskimi relacjami zawodowymi.
— Tak byś to nazwała?
Tak, prawdziwy glina. Mona delikatnie strzepnęła popiół na ziemię.
— Wpadał od czasu do czasu i urządzaliśmy sobie balecik. Naprawdę mi przykro, że 
nie żyje.
Gdybym wiedział, że byliście ze sobą tak blisko, zaprosiłbym cię na pogrzeb. 
Dobra, o co chodzi? Nie prosiłaś mnie chyba o spotkanie, żeby mi powiedzieć, że 
był twoim stałym klientem.
Chciałam złożyć wyrazy współczucia. — Denerwowała się przez niego, zupełnie jak 
aktorka przed premierą. — Napiłabym się czegoś zimnego. Mają tu automaty z 
napojami.
Usiadła na kamiennym murku, za nią rozciągał się widok na góry i rozległą dolinę. 
Zadarła głowę i rzuciła mu przeciągłe spojrzenie.
— Czemu nie kupisz mi czegoś do picia, Rafferty? Może być bez cukru. Muszę dbać 
o figurę.
— Nie przyjechałem tu, żeby się wygłupiać.
— Łatwiej mi będzie mówić, jak nie będzie mi tak sucho w gardle.
Cam zaczynał się już niecierpliwić. Mógł to rozegrać na dwa sposoby: mógł 
zachować się jak twardziel, podetknąć jej pod nos odznakę i zagrozić, że weźmie 
ją na posterunek na przesłuchanie. Albo mógł kupić jej ten cholerny napój i 
pozwolić, by myślała, że wodzi go za nos.
Mona patrzyła w ślad za Camem, uderzając filtrem papierosa o zęby. Ma oczy 
gliniarza, pomyślała. Taki rozpozna dziwkę, choćby miała na sobie habit i 
klepała zdrowaśki. Będzie musiała uważać, naprawdę uważać, jeśli ma zarobić 
kolejne tysiąc dwieście pięćdziesiąt dolarów.
Kiedy wrócił do niej z dietetyczną colą w ręku, pociągnęła długi, głęboki łyk.
441
— Nie wiedziałam, czy do ciebie dzwonić, czy nie — zaczęła. — Nie lubię glin. — 
Lepiej się czuła, zaczynając od prawdy. —w moim zawodzie dziewczyna powinna dbać 
przede wszystkim o własny interes.
— Ale zadzwoniłaś.
— Tak, bo mi to spokoju nie dawało. Można powiedzieć, że nie mogłam się skupić 
na klientach. — Zaciągnęła się głęboko i wypuściła dym nosem. — Czytałam w 
gazetach, co się stało z BifYem. Naprawdę mną to wstrząsnęło, to, że go tak 
zatłukli. Był dla mnie zawsze bardzo hojny.
— Na pewno. I co dalej?
Znowu postukała papierosem o zęby. Rodzinka przeszła obok, potem wszyscy wsiedli 
do wozu kempingowego i ruszyli na północ.
— Cóż, nie mogłam przestać o tym myśleć, chociaż naprawdę chciałam. Wciąż 
myślałam o tym, jak Biff musiał cierpić. To nie w porządku. Wiesz, że był 
zamieszany w dosyć brudne sprawy.
— Jakie?
Narkotyki. — Wciągała dym powoli, nie spuszczając wzroku z Cama. — Powiem ci 
jedno: ja z tym nie mani nic wspólnego. Może jakaś trawka od czasu do czasu, ale 
nic poważniejszego. Widziałam za dużo dziewczyn, które sobie życie zmarnowały. 
Mam szacunek dla swojego ciała.
Taak, prawdziwa świątynia. Do rzeczy, Mona.
— BitY chwalił się swoim biznesem, zwłaszcza wtedy gdy był, no... zadowolony. 
Miał jakiegoś faceta w Waszyngtonie, Haitańczyka. A sam był dostawcą.
Ten Haitańczyk, wiesz, jak się nazywał?
— BitY mówił o nim Renć, i mówił, że to prawdziwa szycha. Ma duży dom, samochody, 
kobiety. — Rozkręcała się coraz bardziej. — A BitY chciał mieć to wszystko, 
naprawdę chciał. Mówił, że jeśli udałoby mu się zrobić duży interes, nie 
potrzebowałby już Renć. Ostatni raz kiedy go widziałam, mówił, że będzie 
załatwiał dużą dostawę na własną rękę i że wyłączy z tego Renć. Chwalił się, że 
może nawet zabierze mnie na Hawaje. — Mona zdecydowała się trochę upiększyć 
swoją historię. Zawsze miała ochotę na taką wycieczkę. — A parę dni potem czytam 
nagle, że nie żyje. To znaczy... Biff.
— Tak. — Przyglądał jej się uważnie. — A dlaczego dopiero teraz się ze mną 
kontaktujesz?
— Mówiłam, nie przepadam za gliniarzami. Ale Biff... To był niezły facet. — 
Usiłowała zmusić się do łez, dla lepszego efektu, ale nic z tego nie wyszło. — 
Czytałam, że oskarżają go, że zgwałcił i zabił jakąś dziewczynę. Nie wierzę w to. 
Po co BitY miałby ją gwałcić, skoro wiedział, że może sobie kupić kobietę? No to 
pomyślałam, że może ten cały Renć załatwił oboje, a ponieważ Biff był dobrym 
klientem i w ogóle, pomyślałam, że może lepiej komuś powiem.
Brzmiało to rozsądnie, bardzo rozsądnie i składnie.
— Czy BitY rozmawiał z tobą kiedyś o religii?
— O religii? — Skrzętnie ukryła uśmiech. Powiedziano jej, żeby spodziewała się 
tego pytania, i podano jej właściwą odpowiedź. — Śmieszne, że o to pytasz. Ten 
Renć był zaplątany w jakieś dziwactwo. Czciciele szatana, Santa... Santer...
— Santeria?
— 0, właśnie! Santeria. Pewnie jakiś idiotyzm z Haiti. Biffowi strasznie się to 
podobało. Mówił, że to takie przerażające i seksy. Kilka razy przychodził do 
mnie z czarnymi świecami, aja udawałam, że jestem dziewicą. Bawiliśmy się w 
wiązanie... — Uśmiechnęła się. — Płacisz i wymagasz.
— Rozumiem. Czy mówił ci coś kiedyś o prawdziwej dziewicy?
— Dziewice są przeceniane, szeryfle. Kiedy mężczyzna za coś płaci, ma prawo 
żądać doświadczenia. BitY lubił niezwykle rzeczy, prawdziwe zapasy, wiesz? A 
dziewica będzie tylko leżeć z zamkniętymi oczami. Na twoim miejscu zajęłabym się 
tym Renć.
— Zajmę się nim. Bądź gdzieś pod ręką, Mona.
— Hej — przesunęła dłonią po biodrze — zawsze jestem pod ręką.
Nie podobało mu się to. Wcale. Policja waszyngtońska sprawdziła dla niego tego 
Haitańczyka. Renć Casshagnol yel Renć Casteil yel Robert Castie mial w kartotece 
zapis, który sięgnąłby aż na Karaiby. Siedział raz za posiadanie narkotyków, ale 
nie pasowały do niego pozostałe oskarżenia. 
443
Był aresztowany albo przesłuchiwany z najróżniejszych powodów — od 
rozprowadzania narkotyków po posiadanie broni — ale zawsze się wykręcał. A poza 
tym był na wakacjach w Disneylandzie i trzeba by czegoś więcej niż opowieści 
dziwki, żeby go stamtąd przywlec do stolicy.
I dlaczego handlarz narkotyków robiący duże interesy miałby porywać dziewczynkę, 
która uciekła z domu? Z powodu swoich religijnych dewiacji? Cam uważał, że to 
całkiem prawdopodobne. Nie można pomijać najbardziej oczywistego powodu. Ale czy 
człowiek z takim doświadczeniem zrobilby głupi błąd i ekshumował ciało, żeby 
zwrócić uwagę policji na kogoś innego? To się nie trzymało kupy. Ktoś taki jak 
Renć za dobrze znal możliwości policji.
Zawsze jednak Cam mógł na tej historyjce skorzystać. Musiał się teraz dowiedzieć, 
co łączyło Monę z mordercami Carly Jamison.
Wyjął akta, by przeczytać je raz jeszcze. Był środek czerwca, a czas płynął 
cholernie szybko. Zamknął teczkę, gdy do biura wszedł Bob Meese.
— Cześć, Cam.
— Bob, co mogę dla ciebie zrobić?
— No cóż, to takie dziwne... — Meese podrapał się wskazującym palcem w łysinę. — 
Wiesz, że kupiłem od twojej mamy sporo rzeczy, meble, lampy i trochę naczyń... A 
właśnie, jak mama dojechała do Tennessee?
— Pojechała wczorajszym pociągiem. Są jakieś kłopoty z tym, co kupiłeś?
— Nie, nie w tym problem. Czyściłem tę komodę, mani już na nią klienta. Naprawdę 
fajny mebelek z dębu. Z jakiegoś 1860...
— Była od dawna w rodzinie.
— Musiałem nad nią trochę popracować. — Bob, zmieszany, przestąpił z nogi na 
nogę. Wiedział, że dla niektórych ludzi sprzedaż rodzinnych pamiątek jest bardzo 
drażliwym tematem. Z wielu powodów musiał być ostrożny. — No, więc wyjąłem 
szuflady, żeby je trochę odczyścić, i znalazłem to.
Wyjął z kieszeni małą książeczkę.
Była przyklejona do najniższej szuflady. Nie bardzo wiem, o co chodzi, więc 
pomyślałem, że lepiej ją przyniosę.
Wyciągnął rękę. Książeczka czekowa, zauważył Cam. Konto z Banku Wirginii. Dwa 
razy przeczytał nazwiska na okładce. „Jack Kimball i E.B. Stokey”. Pierwsza rata 
— okrągłe pięćdziesiąt tysięcy — została wpłacona na rok przed śmiercią 
Kiniballa. Czyli w roku, pomyślał ponuro Cam, gdy dokonano zakupu ziemi pod 
centrum. Potem były kolejne wpłaty i wypłaty, już po śmierci Kimballa. Ostatnią 
sumę wypłacono na miesiąc przed śmiercia BifTa.
Bob odchrząknął.
— Nie wiedziałem, że Jack Kimball i Biff mieli... ebni... wspólne interesy.
— Na to wygląda, prawda? — Przez lata konto urosło do ponad stu tysięcy, lecz po 
ostatniej wypłacie zmniejszyło się do pięciu. — Dzięki, że to przyniosłeś, Bob.
— Pomyślałem, że tak będzie najlepiej. — Ruszył w stronę drzwi, bo chciał jak 
najszybciej opowiedzieć o wszystkim w mieście. — Pewnie, gdyby Biff żył, miałby 
teraz niezłe kłopoty.
— Można tak powiedzieć. — Cani patrzył na sprzedawcę antyków niewesołym wzrokiem. 
— Pewnie nie warto ci mówić, żebyś trzymał to wszystko dla siebie?
Bob miał na tyle przyzwoitości, by się zaczerwienić.
— No cóż, Cani, wiesz dobrze, że ja sam trzymałbym dziób na kłódkę, ale Bonny 
Sue stała akurat przy mnie, kiedy to znalazłem. Nie wiadomo, komu już 
powiedziała.
Tak tylko powiedziałem — mruknął Cam pod nosem. — Dzięki.
Odchylił się w krześle i klepnął się książeczką po ręku. Zastanawiał się, jak 
powie o tym Clare.
Claze dotarła do domu po zmroku, zła, zawiedziona i nieszczęśliwa. Przez prawie 
godzinę siedziała z chirurgiem, który operował Lisę. Było już po drugiej 
operacji, noga Lisy została tym razem umieszczona w tradycyjnym białym gipsie. 
Podpisali się na nim członkowie jej rodziny, przyjaciele i większość personelu 
trzeciego piętra szpitala.
Za tydzień wróci do Filadelfii. Ale już nigdy nie zatańczy zawodowo.
Żadne argumenty ani prośby nie były w stanie zmienić diagnozy doktora Su. 
Istniały szanse, że przy starannej opiece, po terapii, Lisa będzie mogła 
normalnie chodzić, może nawet tańczyć — w granicach rozsądku. Ale jej kolano nie 
będzie w stanie wytrzymać obciążeń związanych z pracą w balecie.
445
Ciare siedziała przed domem w samochodzie i patrzyła na swoją rzeźbę. Kobieta, 
która sięga gwiazd...
Niech to cholera!
Patrzyła na swoje dłonie, otworzyła je powoli, zacisnęła w pięści, odwróciła 
grzebietem do góry... Jak by się czuła, gdyby nie mogła już rzeźbić? Gdyby 
wiedziała, że nigdy już nie weźmie do ręki młotka, palnika, dłuta...
Pusta. Martwa. Pokonana.
Lisa leżała na swoim łóżku, z oczami przepełnionymi bólem. Głos jej jednak me 
drżał.
Myślę, że wiedziałam od początku — powiedziała. — A teraz mi jakoś lżej, bo już 
wiem, że nie muszę się zastanawiać. Że nie mam nadziei.
Nieprawda, myślała Clare zatrzaskując bagażnik. Nikomu nie może być łatwiej, gdy 
straci nadzieję. Zatrzymała się kolo swojej rzeźby i spojrzała na nią w 
zapadającym zmroku. Kształt był ledwo zaznaczony — długie, szczupłe ramiona 
uniesione wysoko, rozpostarte palce... Kobieta, która sięga gdzieś daleko. Clare 
ujrzała ją skończoną. Z twarzą Lisy.
Tak, mogę tak zrobić. Mogę nadać twarzy rzeźby rysy Lisy, jej wdzięk i odwagę. I 
może me będzie to wcale mały gest... Ciare opuściła głowę i weszła do domu.
Telefon dzwonił natarczywie, ale go zignorowała. Nie chciała z nikim rozmawiać, 
jeszcze nie. Nie zawracała sobie głowy zapalaniem światła, przeszła z kuchni do 
salonu, myśląc, że powinna się już położyć.
— Czekałem na ciebie.
Brnie wstał z miejsca — cień po śród cieni — i stał w oczekiwaniu.
Uspokoiła się po pierwszym szapnięciu strachu i postanowiła potraktować go tak, 
jak dorosły traktuje dziecko.
— Ludzie zazwyczaj czekają na zewnątrz, póki się ich nie zaprosi. — Zamierzała 
zapalić światło.
— Nie. — Natychmiast znalazł się przy niej i złapał ją za rękę. Jego dłoń była 
pokryta zimnym potem. — Nie potrzeba nam światła.
Zaniepokojenie Ciare zaczynało zmieniać się w strach. Sama siebie uspokajała, że 
okna są otwarte, i że głośniejszy krzyk na pewno sprowadzi sąsiadów. A Ernie to 
tylko dzieciak. Wysunęła
dłoń spod jego dłoni. Może jest sfrustrowany seksualnie, może ma problemy, ale 
to tylko dzieciak.
Nie morderca. W to nie uwierzy. Nie śmie w to uwierzyć.
— W porządku, Ernie. — Przesunęła się tak, by kanapa znalazła się między nią a 
intruzem. — O co chodzi?
— To ty miałaś być tą kobietą! Patrzyłaś na mnie w taki sposób.
— Patrzyłam na ciebie tak, jak patrzy zaprzyjaźniona osoba. To wszystko.
— To ty miałaś być tą... — upierał się chłopak. Była jego nadzieją. Może 
ostatnią. — Ale poszłaś z RatTertym. Pozwoliłaś, żeby cię miał.
Litość, która wzbierała już w sercu Clare, zupełnie ostygła.
— Nie będziemy mówić o moim związku z Camem. To moja sprawa.
— Nie. Ty byłaś moja.
— Brnie. — Cierpliwości, upomniała siebie. Cierpliwości i rozsądku. — Jestem od 
ciebie dziesięć lat starsza i znamy się ledwie parę miesięcy. Oboje wiemy, że 
nie zrobiłam niczego, co dawałoby ci powody do myślenia, że oferuję ci coś 
więcej niż przyjaźń.
Bardzo powoli pokręcił głową, nie przestając patrzeć w jej oczy swoimi ciemnymi 
oczami.
Przysłano cię. Myślałem, żerni cię zesłano —jęknął. W jego głosie zabrzmiał ból 
młodości, coś, co zmiękczyło serce Clare.
— Przysłano? Brnie, wiesz, że to nieprawda. To tylko twoja wyobraźnia.
— Widziałem rzeźbę. Twoją rzeźbę. Wielkiego Kapłana. Bafometa.
Wstrząśnięta, zrobiła krok w tył.
— O czym ty mówisz? Czy to ty go ukradłeś?
— Nie, to inni. Oni wiedzą, że ty wiesz. Widziałaś. Ja też.
— Widziałam? Co?
— Należę do nich. Nie mogę już nic zrobić. Należę. Nie rozumiesz? Naprawdę nie 
rozumiesz?
— Nie. — Położyła dłoń na oparciu kanapy. — Nie rozumiem. Ale chciałabym. 
Chciałabym ci pomóc.
— To miało mi pomóc... Miałem dostać, czego tylko będę chciał.
Jęk przeszedł w płacz, ale Ciare nie mogła się zmusić, by podejść do niego i 
spróbować go pocieszyć.
447
— Ernie, zadzwońmy do twoich rodziców.
— A po co, do diabła? — Jego rozpacz zmieniła się w gniew. — Co oni wiedzą? Co 
ich to obchodzi? Oni myślą, że wszystko naprawią wysyłając mnie do psychiatry. 
Może im to pomoże. Nienawidzę ich, obojga ich nienawidzę!
— Nie myślisz tak naprawdę.
Zatkał uszy, jakby nie chciał słyszeć ani jej, ani siebie samego.
— Oni nie rozumieją. Nikt nie rozumie, tylko...
— Tylko?...
Podeszła do chłopaka. Białka jego oczu błysnęły w ciemności. Widziała, że pot 
lśni na twarzy Erniego, zbiera się nad jego górną wargą, którą okalał 
młodzieńczy zarost.
— Usiądź, Ernie. Usiądź i pogadajmy. Postaram się zrozumieć.
— Już za późno, żeby to odwrócić. Wiem, co muszę zrobić. Wiem, gdzie moje 
miejsce.
Odwrócił się i wybiegł z domu.
— Ernie! — Pobiegła za nim, zatrzymując się na chwilę na środku podjazdu, gdy 
chłopak wskoczył do swojego pikapa. — Ernie, czekaj!
Minął ją w pędzie. Ciare rozejrzała się, zdesperowana, po ulicy. W jego domu 
było ciemno. Zaklęła i wskoczyła do swojego samochodu. Nie pomoże Lisie. Może 
chociaż będzie w stanie zrobić coś dla Erniego.
Skręciła w główną ulicę i zgubiła go. Uderzyła dłonią w kierownicę i ruszyła 
dalej: zaglądała w boczne uliczki wypatrując jego samochodu, jeździła po 
mieście... Dziesięć minut później gotowa była zrezygnować. Najlepsze, co 
przyszło jej do głowy, to pojechać do Rocco”s i opowiedzieć o wszystkim jego 
rodzicom.
Wtedy właśnie zauważyła pikapa zaparkowanego na tyłach Zakładu Pogrzebowego 
Griffitha. Zatrzymała się nie opodal. No świetnie, pomyślała. Co on tam robi? 
Włamuje się do środka?
Nie zastanawiała się nad ewentualnymi konsekwencjami. Wejdzie tam i wyciągnie go, 
tak szybko i tak cicho, jak to tylko możliwe. A potem zawiezie go do rodziców.
Tylne wejście nie było zamknięte. Clare otworzyła drzwi, walcząc z naturalnym 
instynktem, który kazał jej unikać miejsc bezpośrednio związanych ze śmiercią. 
Pomodliła się po cichu, wdzięczna, że nikt ostatnio nie umarł, i wśliznęła się 
do środka.
— Ernie? — szepnęła. Jej głos był stłumiony, towarzyszył mu pogłos. Wejście 
dostawcze, pomyślała, patrząc w dół żelaznych schodów. — Cholera, Ernie, czemu 
właśnie tutaj?
Nagle pomyślała o symbolice tego miejsca. Trumny i świece. Ciare dobrze znała 
statystyki dotyczące samobójstw wśrod nastolatków. A Ernie był idealnym 
kandydatem. Stała, pełna wahania, na szczycie schodów. Nie jest lekarzem, nie 
ukończyła żadnego kursu. Jeśli nie uda jej się go powstrzymać...
Doszła do wniosku, że najlepiej będzie pojechać po Cama, chociaż od razu poczuła, 
że to tchórzostwo. Doktor Crampton mógł również być bardzo pomocny... Odwróciła 
się w stronę drzwi, ale jakiś dźwięk na dole sprawił, że się zatrzymała. Czemu 
chłopak miałby posłuchać gliny — zwłaszcza gliny, którego nienawidzi? I z 
pewnością nie będzie słuchał małomiasteczkowego lekarza. Jeśli to tylko poryw 
młodzieńczej histerii, jak podle Ernie będzie się czuł, kiedy zajmie się nim 
policjant? Przypomniała sobie jego łzy i desperację, i westchnęła.
Po prostu pójdzie na dół i zobaczy, czy nie uda jej się go znaleźć. Nie jest 
fachowcem od tych spraw, ale może przecież z nim pogadać i przy odrobinie 
szczęścia i uporu — uspokoić go. Powoli, czekając, aż oczy przyzwyczają jej się 
do ciemności, schodziła na dół. Głosy. Z kim, do diabła, mógł tu gadać? A może 
Charlie jeszcze pracował — o, Boże! — i chłopak wpadł na niego... Będzie 
próbowała wyjaśnić, załagodzić, uciszyć całą sprawę, a potem jak najszybciej 
zabrać Erniego do rodziców, zanim chłopak wpakuje się w naprawdę poważne kłopoty.
Nie, to nie głosy, zdała sobie nagle sprawę. To muzyka. Bach grany na organach. 
Charlie lubił pewnie muzykę poważną, zważywszy na charakter jego pracy.
Skręciła w wąski korytarz. Nikłe światło sączyło się ze ścian, ale w korytarzu 
panował mrok. Potem usłyszała jakiś ruch, cichy pomruk w takt muzyki... 
Wyciągnęła przed siebie rękę i z wahaniem uchyliła szparę między czarnymi 
zasłonami. Rozległ się dzwon.
Na platformie leżała kobieta. W pierwszej chwili Clare myślała, że kobieta nie 
żyje, jej skóra była bardzo blada w świetle świec. Ale nie — podniosła głowę, i 
Ciare zdała sobie sprawę, jeszcze bardziej przerażona, że kobieta żyje.
449
Ręce miała skrzyżowane na piersiach, w każdej dłoni trzymała czarną świecę. 
Między jej rozsuniętymi udami stał srebrny puchar, przykryty talerzykiem, na 
którym leżał mały kawałek czarnego chleba.
Byli też mężczyźni dwunastu w długich pelerynach z kapturami. Trzech z nich 
podeszło do ołtarza i złożyło głęboki ukłon.
Zaintonowali pieśń po łacinie. Clare rozpoznała ją i zaczęła się trząść.
Ale to nie tak, myślała, dygocząc wciąż w szoku. Tam były drzewa i ogień, i 
zapach dymu i sosen. Zacisnęła dłoń na Czarnej tkaninie zasłony i patrzyła. Głos, 
który pamiętała ze snu, wypełniał małą, ponurą salkę.
— Przed Królem Piekieł i wszystkimi demonami Otchłani, przed wami, bracia, 
głoszę, że Szatan rządzi. Przed wami odnawiam swoje śluby i swoją przysięgę, że 
będę Mu służył. W zamian żądam, by pomógł mi dostać to, czego żądam. Wzywam was, 
Bracia, byście zrobili to samo.
Mężczyźni stojący po obu jego stronach powtórzyli te słowa cichymi głosami.
To prawda, myślała Ciare przerażona, słuchając, jak kapłan i jego pomocnicy 
śpiewają po łacinie. To wszystko prawda... Sen, jej ojciec... Słodki Boże, jej 
ojciec. I cała reszta.
Domine Satanas, Rex Infernus, Imperator omnipotens.
Kapłan wziął srebrny talerzyk i podniósł go na wysokość piersi, tam, gdzie na 
jego czarnym płaszczu połyskiwał pentagram. Recytował w dawno już martwym języku. 
Odłożył chleb i powtórzył modlitwę biorąc do rąk puchar. Odstawił go na miejsce 
naczynie wydawało się czarne na tle białych ud kobiety.
— Potężny Panie Ciemności, przyjmij ofiarę, którą dla Ciebie przygotowaliśmy.
Zapach kadzidła, słodki i ciężki, przypomniał Ciare długie msze z dzieciństwa. 
To też jest msza, pomyślała. Czarna.
Dominus Infernus yobiscum.
— El cum tuo.
Stała jak zmrożona. Otrząsnęła się, chciała się poruszyć, wycofać, uciec. Nie 
była w stanie puścić zesztywniałymi palcami zasłony. Otaczała ją senna muzyka. 
Od kadzideł kręciło jej się w głowie. Kapłan uniósł ramiona, odwrócił ręce 
dłońmi do dołu. Zawołał
znowu, jego głos był pełny, głęboki, hipnotyzujący. Wiedziała, jej umysł nadal 
to odrzucał, ale Clare wiedziała, czyj to glos, czyją twarz kryje maska.
— Salye! Salye! Salye!
Dzwon zabrzmiał trzy razy.
I wtedy Ciare rzuciła się do ucieczki.
Nie myślała, by poruszać się cicho, zapomniała o ostrożności. Panika kazała jej 
tylko biec, uciekać. By przeżyć. Tak samo jak wiele, wiele lat temu, gdy rzuciła 
się biegiem przez las, do samochodu ojca. Leżała tam, drżąc z przerażenia, 
dopóki jej nie znalazł.
Światła na korytarzu migały obok niej, ciche i tajemnicze, rzucały głębokie 
cienie. Przez chwilę wydawało jej się, że widzi swojego ojca na dole schodów, z 
oczami przepełnionymi smutkiem, z rękami pełnymi krwi.
„Mówilem ci, żebyś nie przychodziła, kotku. To nie miejsce dla małych 
dziewczynek. — Wyciągnął do niej ręce. To tylko sen, zły sen. O wszystkim 
zapomnisz.”
Rzuciła się do niego, a wtedy zjawa zniknęła. Clare skoczyła na metalowe stopnie. 
Znała smak histerii. Jak kredowy pył zatykała jej gardło, dławiła ją, gdy 
dziewczyna szarpała się z klamką.
Była w pułapce. Kropelki potu na skórze zmieniły się w strumienie, gdy walczyła 
z drzwiami. Własne szeptane błagania rozsadzały jej głowę. Przyjdą tu po nią. 
Znajdą ją. I umrze, tak jak umarła Carly Jamison. Wezmą nóż i przejadą jej po 
gardle, jakby była małą, przerażoną kozą.
Krzyk wzbierał w jej gardle, ale znalazła zamek i wyskoczyła w noc. W dzikim 
strachu przebiegła przez parking. Dysząc ciężko oparła się o drzewo, przytuliła 
mokry policzek do szorstkiej kory.
Weź się w garść, cholera, nakazała sobie. Musisz iść po pomoc.
Musisz iść po Cama. Chciała pobiec do jego biura, ale miała
wrażenie, że nogi już jej tam nie poniosą. Mogło go tam nie być.
Pojedzie do niego do domu. Bezpiecznie... tam będzie bezpieczna.
We dwoje jakoś sobie z tym wszystkim poradzą.
Spojrzała na parking i zobaczyła swój samochód zaparkowany obok pikapa Erniego. 
Nie mogła go tam zostawić. Nie mogła. Zrobiła krok w stronę budynku, i nagle 
chwycił ją okropny strach. Zacisnęła szczęki i szła dalej. Wsiądzie do samochodu, 
odjedzie stąd, pojedzie do Cama i powie mu, co widziała.
Gdy omiotło ją światło reflektorów, zamarła niczym przerażony
królik.
— Ciare? — Doktor Crampton wystawił głowę przez okno samochodu. — Ciare, co ty 
tu robisz? Nic ci nie jest?
— Doktorze? — Ulga była tak wielka, że Ciare zrobiło się słabo. Nie była już 
sama. — Bogu dzięki, och, dzięki Bogu!
— Co się stało? — Poprawił okulary na nosie i patrzył na nią uważnie. Zauważył 
jej rozszerzone strachem źrenice. — Jesteś ranna, źle się czujesz?
— Nie. Nie, musimy stąd odjechać. — Rzuciła krótkie, przerażone spojrzenie w 
stronę drzwi. — Nie wiem, jak długo oni jeszcze tam będą.
— Oni? — Jego spojrzenie przepełniała troska.
— W Zakładzie Griffitha. W piwnicy. Widziałam ich. Peleryny, maski... Myślałam 
do tej pory, że to był sen, ale nie... — Podniosła dłoń, jakby chciał zatrzymać 
ten potok słów. — Mówię bez sensu. Muszę się dostać do Cama. Możesz za mną 
pojechać?
— Myślę, że w tym stanie nie powinnaś prowadzić. Może zawieźć cię do domu?
Nic mi nie jest — powiedziała, ale on wysiadł już z samochodu. — Nie możemy tu 
zostać. Oni już zabili dziewczynkę Jamisonów i pewnie BifTa. To niebezpieczne.
Syknęła, gdy poczuła, że wbił jej w ramię igłę.
— 0, tak... — rzekł głosem pełnym żalu, wstrzykując jej narkotyk. — Bardzo mi 
przykro, Clare. Z całych sił starałem się ciebie chronić.
— Nie! — Próbowała się wyrwać, ale wszystko zaczynało się już zamazywać przed 
jej oczami. — Och Boże, nie...
Rozdział XXIX
To sen. We śnie nie czuje się niczego, a głosy opływają łagodnie głowę... Musi 
otworzyć oczy i obudzić się wreszcie. Na pewno okaże się, że leży na własnej 
kanapie, zaspana po długiej drzemce.
Gdy udało jej się wreszcie unieść ciężkie powieki, zobaczyła, że leży w małym 
pokoju, którego ściany udekorowane są czarnymi draperiami. Symbol Bafometa 
spoglądał wprost na nią. Panika walczyła o lepsze z narkotykiem, dziewczyna 
usiłowała poruszyć ciężkimi jak z ołowiu nogami. Była związana. Krzyk, który 
wciąż słyszała w głowie, znalazł wreszcie ujście... jako jęk. Ponieważ nikt jej 
nie usłyszał, pozostawało jej tylko rejestrować to, co dzieje się wokół.
— Ona nie może tu zostać. — Chanie Griffith przechadzał się tam i z powrotem po 
platformie. Odrzucił kaptur na plecy, widziała wyraźnie jego brązowe włosy i 
pełne niepokoju oczy. — Cholera., nikt z nas nie jest bezpieczny, dopóki ona tu 
jest.
— Pozwól, że ja będę się martwił o bezpieczeństwo. — Burmistrz dotknął 
pentagramu swymi długimi kościstymi palcami. Uśmiechał się lekko, trochę drwiąco, 
ale Chanie był zbyt przejęty, by to zauważyć.
— Gdyby Crampton nie spóźnił się tyle i nie wpadł na nią...
— Ale wpadł — uciął Atherton. — Mamy wielkiego Obrońcę. Jak możesz w to wątpić?
— Ja nie... Nie... Tylko że...
Twój ojciec był jednym z założycieli naszego Bractwa. — Burmistrz położył dłoń 
na ramieniu Griffitha, bardziej by go przywołać do porządku niż uspokoić. — 
Jesteś pierwszym z nowego pokolenia. Polegam na tobie, Charles, na twoim 
rozsądku, dyskrecji, na twojej lojalności.
— Oczywiście, oczywiście. Ale co innego odprawiać tu mszę, a co innego.., 
trzymać ją tutaj. Muszę myśleć o swojej rodzinie.
— Myślimy o swoich rodzinach i o rodzinach naszych braci. Przewieziemy ją stąd.
— Kiedy?
— Dziś w nocy. Sam tego dopilnuję.
— James... Charlie zawahał się, w obawie że jego słowa dowiodą nie tylko, że się 
boi, ale także, że ma wątpliwości.
Wiesz, że jestem lojalny, jak zawsze, przez dziesięć lat, od czasu gdy mój 
ojciec przyprowadził mnie na inicjację. Ale Ciare... Dorastaliśmy razem.
Atherton złapał go za ramiona, zupełnie jakby chciał udzielić mu 
błogosławieństwa.
— Niszcz, zanim ciebie zniszczą. Czy nie to mówi Prawo?
— Tak, ale... Gdyby była jakaś inna droga...
— Jest tylko jedna. Jego Droga. Wierzę, że Ciare została zesłana. Wiemy, że 
przypadki się nie zdarzają, Charles, a ona tu dzisiaj przyszła. Wierzę, że jej 
krew nas oczyści, zmyje hańbę, którą jej ojciec omal nie splamił nas przed laty. 
Będzie ofiarą, która przebłaga Pana za zdradę jednego z naszych.
Oczy burmistrza błysnęły w przytłumionym świetle, była w nich radość i żądza 
krwi.
— Twój syn... Niedługo do nas dołączy.
Chanie oblizał usta.
— Tak.
Ciesz się tym, ciesz się pewnością, że dzięki Jego mocy nowe pokolenie będzie 
żyło w dostatku. Idź, resztę zostaw mnie. Chcę, żebyś się skontaktował z 
pozostałymi. Uspokój ich, przypilnuj, żeby byli cicho. W noc przesilenia 
spotkamy się i złożymy ofiarę. Nabierzemy nowych sił.
— Dobrze. — Nie było innego sposobu, a Prawo nie zostawiało miejsca na poczucie 
winy czy wyrzuty sumienia. — Potrzebna ci jakaś pomoc?
Atherton uśmiechnął się widząc, że raz jeszcze poradził sobie ze słabością. 
Upajał się władzą.
— Będę potrzebował tylko Micka.
Poczekał, aż Charlie wymknie się za zasłonę, a potem zwrócił się w stronę Clare. 
Wiedział, że jest przytomna i słucha. Cieszył się z tego.
Powinnaś była zostawić chłopaka w spokoju powiedział. — On itak jest już mój.
Pochylił się, chwycił ją za twarz i przekręcił jej głowę z boku na bok.
— Nadal masz trochę nieprzytomne oczy... — rzekł — ale rozumiesz, co do ciebie 
mówię.
— Rozumiem. — Słyszała własny głos, jakby dobiegał z długiego tunelu. — 1o byłeś 
ty, przez te wszystkie lata. To ty zabiłeś tę biedną dziewczynkę.
— Ją i inne. Pan żąda ofiar.
— Nie wierzysz w to. To niemożliwe.
Zacisnął usta — zwykle tak robił, zanim zaczął wykład. Zrozumiesz, że nie liczy 
się to, w co ja wierzę, ale to, w co
wierzą oni. A oni rozleją twoją krew bez chwili zastanowienia, bo ja im tak każę.
Dlaczego?
— Sprawia mi to przyjemność. — Zdjął pelerynę i zaśmiał się na widok jej 
przerażonego spojrzenia. Och nie, nie zamierzam cię zgwałcić. Nie mam ani czasu, 
ani ochoty. Ale jako burmistrz muszę chodzić w garniturze.
Zaczął się ubierać, jakby nic się nie stało. Wciągał spodenki na chude nogi.
— To się już nie uda. Szarpnęła się mocno, ale sznur wpił jej się tylko głębiej 
w nadgarstki. Popełniliście za dużo błędów.
— Oczywiście, nie uniknęliśmy pomyłek. Ale naprawiliśmy je.
Strzepnął swoją białą koszulę i przyjrzał się jej uważnie, by sprawdzić, czy nie 
jest pomięta.
— Pierwszą pomyłką był twój ojciec. Bardzo mnie rozczarował, Ciare. Bardzo.
— Mój ojciec nigdy nikogo nie zabił. Nie mógł w tym brać udziału.
455
I
— Ależ brał w tym udział! — Atherton starannie zapiął koszulę, od dołu do góry. 
— I był bardzo ważnym członkiem naszego bractwa. Taki błyskotliwy i ambitny, 
taki spragniony wiedzy... Kiedy został jednym z nas, ta gorączka paliła go tak, 
że uznałem go za brata.
Przysiadł na trójnożnym stołku, by podciągnąć czarne skarpetki.
— Bardzo mnie zranił swoim odejściem. I żeby taki człowiek wrócił do jakiejś 
bezużytecznej religii, do tego nadętego, papierowego Boga... — Westchnął, kręcąc 
głową. — I do czego go to doprowadziło? Sama powiedz. Wprost do butelki i do 
tego bezsensownego roztrząsania, co jest słuszne, a co nie. A wszystko przez to, 
że nie był gotów iść z nami dalej, szukać prawdziwej mocy.
Atherton ani na chwilę nie przestawał być nauczycielem. Oparł dłonie na swych 
owłosionych udach i pochylił się w jej stronę.
— Ofiary z ludzi to nie mój pomysł, moja droga. Istniały od zawsze. A to z tego 
prostego powodu, że ludzie nie tylko pożądają krwi, ale wręcz się nią sycą. — 
Przyjrzał się jej. — Tak, widzę, że brzydzisz się tym, zupełnie jak Jack. Ale, 
odpowiedz sobie szczerze, czy twoje obrzydzenie nie wynika tylko ze strachu?
Mogła tylko potrząsnąć głową.
— Ile?... Ilu ludzi zabiliście?
Liczba nie jest ważna, nie sądzisz? Pierwsza ofiara była testem, przez który 
przeszli wszyscy, z wyjątkiem twego ojca. A to była przecież tylko dziwka. 
Zabicie jej było symbolem. Może gdybym porozmawiał o tym z Jackiem, zanim to 
zrobiliśmy, przedstawił mu całe rozumowanie, nie zareagowałby tak ostro, tak 
negatywnie. Cóż, z tego powodu mam do siebie pretensje.
Pochylił się i sięgnął po swoje ciemne spodnie o ostro zaprasowanych kantach.
— Można powiedzieć, że Jack opuścił mnie z powodu kobiety, choć nasz związek był 
czysto duchowy, nie było w nim nic fizycznego. Opuścił mnie i wrócił do swoich 
różańców i tego zimnego, bezpłciowego Boga. A ja mu wybaczyłem. Wstał, zapiął 
spodnie i sięgnął po pasek. Nie mógł mnie zdradzić, bo zagrażałoby to jego 
rodzinie. Zawarliśmy przymierze, przymierze krwi. Jack robił to, co mu kazano, 
tak długo, jak tylko mógł.
— Groziliście mu.
— Zrozumiał Prawo, zanim został naznaczony. To chyba ta umowa o kupno ziemi 
przepełniła czarę. Nie pojmuję dlaczego. Powiedział mi, że nie chce już diużej 
brać w tym udziału. A przecież chodziło tylko o pieniądze. O transakcję, dzięki 
której mieliśmy sporo zarobić i stać się potężniejsi. Ale Jack pił coraz więcej 
i nie był już w stanie trzeźwo myśleć.
Mimo rozpaczy Ciare poczuła przebłysk nadziei.
— On chciał się przyznać... Chciał powiedzieć wszystko o was, i o tym wszystkim.
— Och tak, myślę, że tak. Albo przynajmniej miał nadzieję, że znajdzie tak zwaną 
„odwagę”, by to zrobić. Podniósł krawat w szaro-wiśniowe paski i wsunął go pod 
kołnierzyk. — Parker i Mick poszli się z nim zobaczyć i powiedzieć mu, że zrobi 
krzywdę wszystkim w to zamieszanym osobom. Z tego, co mi powiedzieli, po prostu 
nie chciał ich słuchać. Zaczął szaleć, zrobił się dość agresywny... Doszło do 
bójki, i... no cóż, resztę znasz.
— Om go zabili — wyszeptała. — Mój Boże, oni go zabili!
— Nie możesz przecież na serio mieć pretensji do Parkera czy Micka o to, że twój 
ojciec zostawił na tarasie te podpórki do roślin. Równie dobrze mógłby przeżyć 
upadek. Chętnie myślałbym o tym jako o swego rodzaju sprawiedliwości...
Skończył wiązać krawat, wygładził go obiema rękami. Westchnął i wziął do ręki 
marynarkę.
— Nadal mi go brakuje. Teraz postrzegam to, że tu jesteś, twój powrót, jako 
pełen krąg. Popełniłem błąd, jeśli chodzi o Jacka. Powinniśmy byli potraktować 
go jak każdego zdrajcę, ale pozwoliłem, by uczucie mi w tym przeszkodziło. Teraz 
będę musiał to naprawić.
— Zamordowałeś mojego ojca.
— Nie, moja droga, mnie tam nawet nie było.
— Zamordowałeś go — powtórzyła.
Znowu zaczęła szarpać sznur. Chciała drapać, gryżć, bić.
457
Atherton spokojnym ruchem wziął do ręki kawałek materiału i złożył go w wąską 
opaskę.
— Obawiam się, że w drodze będziesz musiała być cicho...
— Idź do diabła.
— Nie ma diabła. — Uśmiechnął się, wiążąc jej chustkę na ustach. — Oprócz tego, 
którego sami stworzymy.
Mick ze stoickim spokojem wyniósł ją po schodach na zewnątrz i zaniósł do jej 
własnego samochodu. Miotała się i kopała — na próżno. Kiedy rzucił ją na 
siedzenie pasażera, zamachnęła się związanymi rękami. Spokojnie przyjął cios w 
ramię. Zapiął jej tylko pas bezpieczeństwa.
Zostawianie kluczyków w stacyjce to duża nieostrożność. — Atherton sadowił się 
za kierownicą. — To male, rolnicze miasteczko, ale młodzi ludzie mogą nie oprzeć 
się pokusie. To japoński model, prawda? — ciągnął pogodnie, zapinając pas. — Ja 
wierzę, przynajmniej oficjalnie, w amerykański przemysł.
Przekręcił kluczyk w stacyjce.
— Ale umiem docenić poczucie wyższości. Nie będziemy jechać długo, Clare, ale 
postaraj się usiąść wygodnie.
Wyjechał z parkingu, skręcił w lewo zostawiając za sobą główną ulicę i ruszył 
poza miasto. Przez chwilę bawił się radiem, aż wreszcie trafił na stację 
nadającą muzykę klasyczną.
— Doskonały wóz — powiedział. — Świetnie się go prowadzi. Zazdroszczę ci. 
Oczywiście, nie najlepiej by było, gdyby widziano mnie w tak drogim samochodzie. 
Moje polityczne aspiracje zmuszają mnie do prowadzenia skromnego życia.
Wyobraził sobie siebie w rezydencji gubernatora.
— Moje pieniądze idą na konto w Szwajcarii, no i inwestuję je w ziemię. To Jack 
mnie nauczył, jaką ziemia ma wartość. Tak dobrze po prostu ją mieć. Oczywiście, 
jeśli tylko mogę, spełniam życzenia Min. Ona ma takie proste potrzeby... Trudno 
sobie wyobrazić, by żona mogła dawać mężowi większe oparcie. W sprawach seksu, 
niestety, jest nieco chlodna. Ale opłacanie dziwek to naprawdę drobnostka, jeśli 
ma służyć zachowaniu dobrego, solidnego małżeństwa. Zgodzisz się ze mną? Och, 
oczywiście, przecież nie możesz mówić.
Wyciągnął rękę i zsunął jej knebel.
— Możesz krzyczeć, jeśli chcesz. Nikt cię nie usłyszy.
Nie krzyczała. Ręce miała związane przed sobą, była przypięta do fotela pasem 
bezpieczeństwa nie było co marzyć o złapaniu kierownicy. Może to i lepiej, 
pomyślała. Mogłaby nie przeżyć wypadku. A ona musiała przeżyć. Jedyne, na co 
mogła liczyć, to to, że będzie gadał, a jej uda się zapamiętać, gdzie jadą.
- Twoja żona... Ona wie?
Mm? — Na samą myśl o niej uśmiechnął się z czułością, wyrozumiale. — Nic, nie, 
nie będziemy tu mówić o mojej Min. Jedna z naszych podstawowych zasad głosi, że 
nie wolno w to mieszać naszych żon i córek. Można powiedzieć, że to klub 
wyłącznie dla mężczyzn. Możesz uważać, że to seksistowskie i niezgodne z 
konstytucją. My myślimy o tym raczej jako o doborze.
— A doktor Crampton... Wierzyć mi się nie chce, że on też jest częścią...
— Jest jednym z założycieli. Trudno sobie wyobrazić, żebyś mogła o tym 
wiedzieć... Na studiach miał pewne kłopoty z narkotykami. — Rzucił jej krótkie 
spojrzenie. Powinnaś zdawać sobie sprawę, że ludzie nie zawsze są tacy, jak 
sądzisz. Dobry doktor sprawiał mi ostatnio pewne kłopoty, ale to nic, będę umiał 
sobie z tym poradzić. W odpowiednim czasie.
I będzie to prawdziwa przyjemność rozprawić się z Cramptonem tak jak z Biffem. 
Gdy się już z tym upora, nie będzie nikogo, kto zagrażałby jego pozycji.
— Nie jest trudno znaleźć ludzi, którzy szukają innej drogi
ciągnął dalej. — Zwłaszcza takiej, która zapewni im seks, pieniądze, narkotyki i 
poczucie władzy.
Wjeżdżali teraz pod górę, jechali wąską, wijącą się drogą. Po obu jej stronach 
rosły drzewa. Atherton nacisnął pedał gazu i przyśpieszył do pięćdziesięciu mil.
— Wspaniały samochód. Szkoda będzie go niszczyć.
— Niszczyć?...
— George w Salonie Samochodowym Jerry”ego zajmuje się tymi sprawami. Najpierw 
trzeba będzie wszystko z niego wyjąć i sprzedać. Pora trochę zarobić, stary 
chevrolet Sary był naprawdę do niczego.
459
— Sarah? Wy...
Obawiam się, że nie było wyjścia. Wiedziała więcej, niż powinna była wiedzieć.
— I BifT.
— To była egzekucja. — Uśmiechnął się. Odkrył nowe źródło mocy, dobrze się czuł 
mówiąc tak otwarcie o tym, co zrobił. — To proste, nie był w stanie dłużej 
kontrolować swojego picia i narkotyków. Złamał Prawo atakując jednego z braci, a 
potem wdając się w publiczną bójkę z szeryfem. Szkoda. Był jednym z pierwszych, 
którzy zaakceptowali wagę prawdziwych ofIar. Podziwiałem jego czysty egoizm. 
Chciał Jane Rafferty, a Mick RatTerty stał mu na drodze. Zabił go.
— Biff zabił ojca Cama?
— Odważne i błyskotliwe posunięcie... Wydaje mi się, że pozbawił go przytomności, 
a potem, za pomocą łańcuchów i dźwigni, wepchnął na niego traktor. Ryzykowne. 
Ale cóż znaczyłoby życie bez ryzyka? A potem trzymał się w pobliżu, by pocieszać 
wdowę.
Ciare poruszyła się, bo zrobiło jej się niedobrze. Nagle poczuła, że dotknęła 
stopą metalu — na podłodze leżał pilnik, zapomniany od czasu wyprawy do Annie! 
Serce biło jej głucho, gdy wsunęła go między stopy.
Ten wasz kult to tylko wymówka, żeby mordować.
— To wcale nie wymówka. Skręcili i Atherton musiał zwolnić, nie chcąc ryzykować 
na wybojach. To jest droga. Droga, dzięki której możemy brać i dostawać. Każdy z 
nas ma to, czego chce, i jeszcze więcej. Jest nas coraz więcej. W małych i 
dużych miastach. Trzydzieści lat temu byłem nieszczęśliwym żołnierzykiem. Nasza 
jednostka stacjonowała w Kalifornii, liczyłem dni do wyjścia, śpieszyło mi się, 
żeby zacząć nudne, nieszczęśliwe życie. I wtedy poznałem ludzi z pewnej sekty, 
grupy fascynującej... ale nie zorganizowanej. Zacząłem rozumieć, jak przy 
odrobinie starania i uporu religia może zostać przekształcona w przynoszący 
dochody interes. Weźmy, na przykład, potęgę i bogactwo Kościoła katolickiego. 
Wziąłem więc, czego mi było potrzeba, od nich i od innych grup, i kiedy wróciłem 
do domu, zacząłem szukać ludzi takich jak ja. Dziwi cię, że tak łatwo jest 
wciągać do sekt porządnych obywateli?
— Brzydzi mnie to.
Atherton zachichotał.
No, cóż, nie każdego da się nawrócić. Żywiłem ogromne nadzieje co do Camerona, 
ale okazał się dużym rozczarowaniem. Obawiam się, że trzeba się będzie go pozbyć. 
— Zauważył jej przerażenie i zaśmiał się. — Och, nie martw się, nie sądzę, byśmy 
musieli uciekać się do przemocy. Będzie musiał się wynieść, powinno wystarczyć 
ciśnienie.., polityczne. Postarałem się już, żeby gdzie indziej szukał zabójców 
BuTa. Nie muszę się niczego bać ze strony Camerona. Dopóki tak będzie, i on 
będzie bezpieczny. No, jesteśmy na miejscu.
Droga przecinała zbocze wzgórza, jechali jeszcze jakieś pół mili pod górę. 
Zatrzymali się przed wysoką bramą. Atherton nucił pod nosem Chopina, a Mick 
wysiadł z samochodu i poszedł otworzyć.
— Coś mi przyszło do głowy — rzekł burmistrz, gdy minęli bramę. — Nie zrobisz 
już niczego z tego pnia. Szkoda, ciekaw byłem, co wymyślisz.
Ciare udało się niepostrzeżenie przesunąć pilnik aż do kostek.
— Zabijesz mnie tutaj?
— Nie, oczywiście, że nie. Jako córka Jacka masz prawo do pewnego obrzędu. 
Postanowiłem ominąć rytuał związany z seksem. Ze względu na pamięć o twoim ojcu.
Zatrzymał samochód przed małą, niską szopą.
— Postaramy się, żeby było ci tu jak najwygodniej, aż do nocy przesilenia.
— Chyba zwymiotuję... — Pochyliła się, nie wypuszczając pilnika spomiędzy łydek. 
Kiedy Mick otworzył drzwi, jej głowa opadła nisko. — Proszę, będę wymiotować...
— Pomóż jej pochylić głowę między kolana — rzekł Atherton, otwierając drzwi od 
swojej strony.
— Spokojnie, Clare. — Mick odpiął jej pas. — Przykro mi, ale nic nie możemy 
zrobić.
Pchnął jej głowę...
Złapała pilnik obiema rękami i uderzyła. Krew chlusnęła z piersi Micka. Zatoczył 
się do tyłu, drugi cios dosięgnął już tylko jego uda.
— Zabiłeś mi ojca, draniu!
461
Kiedy opadł na kolana, Clare usiłowała wydostać się z samochodu. Nagły ból 
eksplodował w jej głowie.
Upadła u stóp Athertona.
Gdzież ona, do diabła, jest? Cam już drugi raz tego dnia chodził po jej domu. 
Nie chciał wpadać w panikę. Mogła pojechać gdzieś samochodem, mogła pójść w 
odwiedziny... Możliwe, że znowu ruszyła na jeden z tych swoich pchlich targów.
Tylko czemu nie dzwoniła?
Kartka, którą zostawił na stole poprzedniego wieczora — czekał na Clare przez 
dwie godziny nadal tam leżała. Pościel była, jak zawsze, skotłowana. Nie wiadomo, 
czy w niej spała. Jej torebka także była w domu. Ciare jednak często ją 
zostawiała. Po prostu pakowała pieniądze do kieszeni i wskakiwała do samochodu.
Może za bardzo naciskał, prosząc o te szkice, i teraz potrzebowała być sama...
Ale, cholera!, ostatnio, kiedy ze sobą byli, wszystko układało się znakomicie. 
Usiadł przy stole w kuchni, walczył z czarną niepewnością i wspominał ostatnią 
noc, którą spędzili razem.
Leżeli na dywanie w salonie, złączeni nogami i rękami. Ze stereo płynęła muzyka 
Bonnie Raitt. Lekki powiew, pachnący latem, sączył się przez okna. Słychać był 
odgłosy nocy.
„Czemu zmieniłaś zdanie? — zapytał. — Na jaki temat? — Powiedziałaś, że za mnie 
wyjdziesz. — Nie zmieniłam zdania. — Przekręciła się, złożyła ręce na jego 
piersi i oparła na nich brodę. — Zdecydowałam się.”
Pamiętał dobrze, jak się uśmiechnęła. Jej oczy był ciemne, jak złoto na starym 
obrazie.
„Moje pierwsze małżeństwo było okropną klapą. Zupełnie straciłam pewność siebie. 
Nie... — Nabrała powietrza, jakby zastanawiała się nad doborem słów. —
 .. .straciłam poczucie bezpieczeństwa. Myślałam, że robię wszystko dobrze, ale 
tak nie było. Wina nigdy nie leży wyłącznie po jednej stronie. — Nie, oboje 
popełnialiśmy błędy. Moim największym błędem było to, że nie zależało mi w 
wystarczającym stopniu. Kiedy wszystko zaczęło się rozpadać, pozwoliłam na to. 
Wycofałam się uczuciowo. Robiłam
tak zawsze, odkąd umarł mój ojciec. To bardzo stary mechanizm obronny: „nie 
zależy mi” równa się „nie boli”. Z tobą jest inaczej. — Więc zamierzasz za mnie 
wyjść, bo nie umiesz się przede mną bronić? — Mówiąc wprost dotknęła ustami jego 
szyi — tak cię kocham, Cam. Poczuł, że usta drgnęły jej w uśmiechu: — Lepiej 
zacznij już pracować nad tym garażem.”
Od tamtej pory jej nie widział.
Wstał, niespokojny, i poszedł do garażu. Narzędzia leżały na miejscu, gotowe do 
pracy. Na stole piętrzyły się szkice. Podłoga zasypana była wiórami.
Jeśli teraz przyjedzie, wyśmieje ten jego strach. I będzie miała rację. Gdyby 
nie był tak spięty, nie zastanawiałby się nawet, czemu nie ma jej w domu. Cama 
ciągle jednak dręczyła rozmowa z Moną. Był tak cholernie pewien, że ktoś chce go 
wrobić.
Mona Sherman kłamała. A przynajmniej w jej opowieści prawda i kłamstwa były tak 
wymieszane, że nie umiał tego sam rozplątać. Musiałby najpierw udowodnić, że 
dziewczyna kłamie, a potem dowiedzieć się czemu.
Ale to nie miało nic wspólnego z Clare, tłumaczył sobie. Ona nie była w to 
zamieszana.
Dopilnuje, żeby tak pozostało.
Brnie patrzył, jak Rafferty wsiada do samochodu i odjeżdża. Wszedł do łóżka i 
jak dziecko zakrył głowę kołdrą — ile by dał, żeby znów być dzieckiem!
Clare obudziła się w ciemnościach. Nie wiedziała, czy jest dzień, czy noc, bo w 
pomieszczeniu, w którym się znajdowała, zasłonięto wszystkie okna. Ból głowy 
pulsował, uciążliwy, tępy, niczym ból zęba. Próbowała się podnieść i wtedy 
zorientowała się, że nogi i rece przywiązano jej do metalowej ramy łóżka.
W ślepym strachu, od którego zasychało jej w gardle, walczyła z więzami. 
Ciągnęła i szarpała sznur, aż w końcu ból stał się nie do zniesienia i sprawił, 
że zaczęła płakać w zatęchłą poduszkę.
Nie wiedziała, ile czasu upłynęło, zanim odzyskała panowanie nad sobą. Nie miało 
to zresztą znaczenia. Była sama.
463
Dobrze, że przynajmniej nie sprawiła Athertonowi satysfakcji, że nie widział jej 
w tym stanie.
Atherton... Sumienny burmistrz Emniitsboro. Przyjaciel jej ojca. Dobry 
nauczyciel chemii i wierny mąż. To jego głos słyszała wiele lat temu, gdy 
wywoływał imiona demonów. To jego ręka trzymała nóż...
Wszystkie te lata, pomyślała Clare. Po cichu pracował na rzecz miasta. I równie 
cicho je niszczył.
Doktor Crampton. Najlepszy przyjaciel jej ojca, jej przybrany ojciec. W głuchej 
rozpaczy myślała o Alice. Jak ona sobie z tym poradzi? Czy kiedykolwiek będzie 
to umiała pojąć? Nikt, nikt nie rozumiał lepiej niż Clare, co znaczy stracić 
ojca.
Chuck Griffith, Mick Morgan, BifT Stokey. Ilu jeszcze?
Ernie. Zamknęła oczy, zrozpaczona pomyślała o jego matce.
Ale dla Erniego istniała jeszcze szansa. Bał się, i ten jego strach był zdrowy. 
Może... Może uda się go przekonać, żeby jej pomógł.
Ciekawe, czy udało jej się zabić Micka. Modliła się, by się okazało, że tak. 
Gorzki smak nienawiści działał oczyszczająco, pomagał jasno myśleć. Tak, modliła 
się do Boga Najwyższego, żeby Mick zginął. Atherton będzie musiał się nieźle 
nabiedzić, żeby wyjaśnić śmierć policjanta.
Przestała płakać i, Bogu dzięki, przestała panikować. Ostrożnym ruchem 
przekręciła głowę, by obejrzeć pomieszczenie, w którym ją zamknięto.
Miało jakieś dziesięć stóp na dwanaście, pachniało stęchlizną i wilgocią. Co 
jakiś czas uszu Clare dobiegały dziwne chroboty. Starała się nie zastanawiać, co 
jest źródłem tych dźwięków.
W pokoju stał stół i cztery krzesła. Na podłodze leżało kilka niedopałków. Ciare 
doszła do wniosku, że musi się czuć lepiej, skoro zaczęła myśleć, że dobrze 
byłoby zaciągnąć się dymem.
Obrzydliwa myśl, ale normalna.
Jak ona się, do licha, stąd wydostanie?
Posykując z bólu przekręciła się w jedną stronę, potem w drugą. Przywiązali ją 
tak, że w ogóle nie mogła się ruszać. Nie mogła nawet usiąść. Nadgarstki miała 
już obtarte, krwawiła. I musiała pójść do ubikacji.
Mało brakowało, a wybuchnęłaby histerycznym śmiechem... Ale nie: zmusiła się, by 
leżeć spokojnie, skupiła się na oddechu.
464
Dźwięk motoru sprawił, że znów straciła panowanie nad sobą. Krzykiem wzywała 
pomocy, a potem... Drzwi otworzyły się i stanął w nich doktor Crampton.
Tylko się poranisz, Ciare.
Zablokował otwarte drzwi kamieniem, żeby do pokoju wpadło trochę słońca i 
świeżego powietrza. Clare zamrugała w jaskrawym świetle. Lekarz przyszedł ze 
swoją torbą, i z paczką z McDonalda.
Przyniosłem ci coś.
— Jak ty możesz to robić? Doktorze, znamy się przez całe życie, dorastałam z 
Alice. Czy ty sobie nie zdajesz sprawy, co ona przeżyje, kiedy się dowie, co 
zrobiłeś? Kim jesteś?
— Moja rodzina to moja sprawa.
Postawił obie torby na krześle i przysunął je do łóżka. Nienawidził tego, 
brzydził się tym. Gdy tylko zdobędzie przewagę nad Athertonem, wrócą do czystych 
rytuałów. Nie będzie więcej błędów. Nie będzie strat.
— Poraniłaś się. — Cmoknął niezadowolony, oglądając jej ręce. — Narażasz się na 
infekcję.
Nie mogła się nie zaśmiać.
— A więc przychodzisz na wizyty domowe do swoich ofiar. Dbasz o nasze zdrowie, 
żebyśmy byli dobrymi ofiarami. Jakiż ty jesteś humanitarny!
— Jestem lekarzem — powiedział sztywno.
— Jesteś mordercą.
Przestawił torby na podłogę i usiadł.
— Moje przekonania religijne nie mają wpływu na to, że jestem oddany medycynie.
— To nie ma nic wspólnego z religią. Jesteście chorymi sadystami. Gwałcicie, 
zabijacie, i sprawia wam to przyjemność.
— Nie oczekuję, że to zrozumiesz. — Wprawnym ruchem otworzył torbę i wyjął z 
niej strzykawkę. — Gdybym był mordercą, zabiłbym cię teraz, podając za dużą dozę.
Patrzył na nią spokojnie, wręcz przyjaźnie.
— Wiesz, że nie mógłbym tego zrobić.
— Niczego o tobie nie wiem.
— Jestem taki jak zawsze. — Wyjął watkę i środek odkażający. — 
465
Jak inni, otworzyłem się na nowe możliwości i odrzuciłem ten tak zwany kościół 
chrześcijański, oparty na hipokryzji i samo- oszukiwaniu się.
Poprawił okulary i podniósł strzykawkę. Nacisnął tłoczek i wypuścił kilka kropli 
narkotyku.
— Nie! — Ciare nie spuszczała wzroku z igły — proszę, nie...
— Widziałem niezwykle rzeczy, Ciare. Wiem, uwierz mi, wiem, że zbawienie 
człowieka nie polega na wyrzeczeniach. Polega na zaspokajaniu swoich żądz, na 
witalności.
Uśmiechnął się do niej, ale Clare dostrzegła w jego oczach żar, którego wcale 
nie chciała rozumieć.
— Po tym poczujesz się lepiej. Zaufaj mi. Kiedy się uspokoisz, opatrzę ci 
skaleczenia i pomogę ci coś zjeść. Nie chcę, żeby cię bolało, ani żebyś się 
martwiła. Niedługo będzie po wszystkim.
Próbowała się wyrwać, krzyczała, ale złapał ją za ramię i delikatnie wbił igłę 
pod skórę.
Czas sączył się mgliście, sennie... Clare siedziała nieruchomo, otępiała, i 
pozwalała, by lekarz opatrywał jej rany na kostkach i przegubach. Nawet mu 
podziękowała, z nieobecnym, grzecznym uśmiechem, kiedy nakarmił ją hamburgerem.
Wydawało jej się, że znowu jest dzieckiem chorym na grypę, że siedzi w koszuli 
nocnej w tańczące kotki. Poszła za nim, jak automat, kiedy zabrał ją do łazienki. 
Potem lekarz położył ją do łóżka i kazał jej spać. Clare posłusznie zamkneła 
oczy. Nie czuła, żeby znowu ją wiązał...
Śnił jej się ojciec. Płakał. Siedział przy stole w kuchni i płakał. Nie mogła 
powiedzieć ani zrobić niczego, co choć trochę by go uspokoiło.
Śnił jej się Cam, śniło jej się, że kochali się na podłodze w kuchni... 
Pożądanie sprawiało ból, przyjemność odbierała zmysły. Jej skóra była śliska od 
potu, gdy uniosła się nad nim.
A potem była przywiązana do pnia, już nie rozgrzana podnieceniem, ale zmrożona 
strachem. I to Ernie był nad nią.
Kiedy się obudziła, jej ciało pokrywał stygnący pot. Było jej słabo po narkotyku, 
więc schowała twarz w poduszkę. Nie miała siły, nawet by się modlić.
— Nikt jej nie widział od wczoraj wieczorem. — Cam przetarł twarz dłonią. 
Rozmawiał z policją stanową. — Jej dom był otwarty, nic nie zginęło. Są ubrania, 
biżuteria, narzędzia, dowód tożsamości.
Przerwał, by zaciągnąć się dymem, choć gardło i tak go już piekło.
— Skontaktowałem się z jej bratem i z jej znajomymi. Nikt nic nie wie.
Miał jak najgorsze przeczucia. Musiał opisać ją dokładnie:
Kobieta rasy białej, dwadzieścia osiem lat. Prawie metr osiemdziesiąt wzrostu, 
sześćdziesiąt kilo wagi. Rude włosy, średniej długości, z grzywką. Bursztynowe 
oczy... Nie, nie brązowe, bursztynowe. Nie ma blizn. Możliwe, że prowadzi nowego 
nissana trzysetkę, czerwonego. Numer Nowy Jork, Baker Baker Adam, cztery-cztery-
pięć-jeden.
Poprosił, żeby powtórzono zgłoszenie. Odkładał właśnie słuchawkę, gdy w biurze 
pojawił si Bud.
— Pół miasta jej szuka. Głupio się czuł. Spojrzał na ekspres do kawy. — Chcesz 
się napić?
Cam doszedł do wniosku, że jego krew składa się już i tak w dziewięćdziesięciu 
procentach z kofeiny.
— Nie, dzięki.
Dzwoniłeś do kogoś z gazet?
— Tak. Wydrukują jej zdjęcie. — Znowu przesunął dłońmi po twarzy. — Niech to 
cholera.
— Powinieneś się trochę przespać. Już ponad dwadzieścia godzin tak siedzisz. — 
Bud wsunął dłonie do kieszeni. Wiem dobrze, co czujesz...
Dopiero teraz Cam podniósł wzrok.
— Dzięki. Pojeżdżę jeszcze po okolicy. Posiedzisz za biurkiem?
— Pewnie. Ale sobie Mick wybrał porę na chorowanie. Przydałby się teraz.
W odpowiedzi Cam skinął tylko głową.
— Będę w kontakcie przez radio.
Zadzwonił telefon i Cam skoczył do aparatu. Po krótkiej rozmowie odłożył 
słuchawkę.
— Dali znać, żeby sprawdzić konto Mony Sherman.
— Chcesz, żebym się tym zajął?
— Nie. Muszę coś zrobić. Zgłoszę się za jakieś pół godziny.
467
Godzinę później walił do drzwi mieszkania Mony.
— Dobrze już... Chryste. Poczekaj chwilę, cholera. Otworzyła drzwi, zaspana, 
wiążąc w talii pasek cienkiego,
kwiecistego szlafroka. Nie zdążyła jeszcze nic powiedzieć, gdy Cam otworzył 
drzwi, wtargnął do mieszkania i zatrzasnął drzwi za sobą.
— Pogadamy.
— Powiedziałam ci już, co wiem. — Przeczesała palcami zmierzwione włosy. - Nie 
masz prawa tak tu przyłazić.
— Pieprzę prawa. — Pchnął ją na fotel.
— Hej! Jeden telefon do mojego adwokata i tracisz tę swoją zasmarkaną odznakę.
— No to już, dzwoń. Tylko powiedz mu o współudziale w morderstwie.
Popatrzyła na niego sennie i powoli zasłoniła sobie ramię.
— Nie mam pojęcia, o czym mówisz.
— Siedziałaś kiedyś, Mona? — Położył dłonie na poręczach
fotela i pochylił się nad nią. — Nie mówię o nocy czy dwóch
w areszcie. Mówię o czymś porządnym. Dziesięć, dwadzieścia lat
w Jessup...
— Ja nic nie zrobiłam.
— Wpłaciłaś kilka niezłych sumek... Co za pomysł, złożyć je na koncie! Prawdziwy 
z ciebie finansowy czarodziej.
I co z tego? Przesunęła językiem po wargach. — Interesy dobrze mi szły.
— Pierwszy raz poszły ci świetnie, w dniu kiedy się ze mną widziałaś. A drugi 
raz — dzień później. Cholemie ciekawy zbieg okoliczności.
— Tak. — Sięgnęła po paczkę papierosów. — I co?
— Skąd dostałaś forsę?
— Mówiłam już... — Zakrztusiła się, bo Cam położył jej dłoń na gardle i zaczął 
zaciskać palce.
— Jestem zajętym człowiekiem, Mona, więc nie traćmy czasu. Może ja ci powiem, 
jak to było? Ktoś ci zapłacił, żebyś podłożyła mi nowy ślad. Całą tę bzdurę o 
Haitańczyku, który rąbnął Biffa przez spieprzoną umowę.
— BifT był dostawcą, mówiłam...
— Był, do tego sam doszedłem. Akurat do tego się nadawał.
A reszta to bzdury. A teraz gadaj, kto ci zapłacił, żebyś mnie nabrała.
— Sama do ciebie przyszłam. Chciałam pomóc.
— Chciałaś pomóc...
Cofnął się, a potem kopnął w stolik. Lampa zleciała na podłogę.
— Chciałaś pomóc! — powtórzył, rzucając ją z powrotem na fotel, bo próbowała 
uciekać. Mówili ci o mnie, co? O moim problemie. Długi czas byłem gliną w 
Waszyngtonie. Musiałem zrezygnować i znaleźć sobie spokojną pracę w małym 
miasteczku. Wiesz czemu?
Potrząsnęła głową. Nie wygladał już jak gliniarz. Wyglądał na drania. Cóż, mam 
problem z panowaniem nad sobą. Do szalu mnie doprowadza, jak ktoś kłamie. — 
Złapał prawie pustą butelkę Jima Beama i huknął nią o ścianę. Szkło rozprysnęło 
się, w powietrzu została tylko mocna woń alkoholu. — Zaczynam wszystko niszczyć. 
Ajak ktoś kłamie dalej, zupełnie tracę kontrolę. I kiedyś wywaliłem podejrzanego 
przez okno. Spojrzał w stronę okna, nad oparciem rozkładanej kanapy.
— Jesteśmy na drugim piętrze, prawda?
— Bzdura! Dzwonię do adwokata. — Podniosła się chwiejnie, próbując złapać 
telefon. — Zwariowałeś, to wszystko. Nie muszę tego słuchać. I tak, i nie. 
Zacisnął palce na jej dłoni. — „Tak”:
zwariowałem. I „nie”: właśnie, że będziesz tego słuchać. Zobaczymy, jak daleko 
polecisz. Pociągnął ją w stronę okna, choć krzyczała i próbowała się wyrwać. 
Udało jej się złapać parapetu i padła na kolana. Ja nie wiem, kto to był! Nie 
wiem...
— Nie wierzę. — Chwycił ją mocno w pasie.
— Ja nie wiem, przysięgam! On tylko zadzwonił. Powiedział mi, co mam mówić, i 
wysłał mi pieniądze. Gotówkę. Cam opadł na podłogę obok niej. Muszę mieć 
nazwisko. Znałam tylko Buffa. Był moim klientem, tak jak mówiłam. — Odsuwała się 
od niego powoli, aż w końcu udało jej się oprzeć o ścianę. Parę lat temu 
powiedział mi o tym... klubie, czy jak to nazwać. Powiedział, że zapłacą 
dwieście za noc. No to poszłam. — Gdzie?
— Nie wiem. — Nie spuszczała z niego przerażonego spojrzenia. Oparła się na 
łokciu. — Przysięgam, nie wiem. Miałam zasłonięte oczy. Dziwne to było, wiesz? 
BifT mnie zabrał, wyjechaliśmy z miasta, na wieś. Potem zatrzymał się, zawiązał 
mi oczy i pojechaliśmy dalej. Potem trzeba było iść pieszo. Przez las, czy coś 
takiego. Nie zdejmował mi opaski, dopóki nie doszliśmy na miejsce. Urządzali 
jakieś obrzędy. Wiesz, chodzi o satanizm. Ale to byli przede wszystkim faceci, 
którym chodziło o to, żeby się zabawić z panienką, o dreszczyk.
— Opisz mi ich.
— Przez cały czas mieli maski. Nigdy nie widziałam żadnego z nich, oprócz Biffa. 
Pewnie, że to dziwne, ale płacili dobrze. Jeździłam tam co parę miesięcy.
— No dobrze, Mona. — Pomógł jej wstać, chociaż nie chciała jego pomocy. — 
Usiądźmy. Musisz mi o tym wszystko opowiedzieć.
Rozdział XXX
Alice, z braku lepszego zajęcia, posprzątała w kuchni. Tuż za nią chodził Blair. 
Ten tydzień był bardzo długi dla wszystkich, pomyślała. Nikt nie wierzył, że 
Clare tak po prostu wyjechała. Można było w to uwierzyć w przypadku Sary — ale 
Clare... To bez sensu.
Ogromna rzeźba, nad którą tak niedawno rozpoczęła pracę, stała wciąż na 
podjeździe. Niczym znak. Ludzie zatrzymywali się przy niej, snuli domysły. Min 
Atherton zrobiła nawet polaroidem kilka zdjęć i pokazywała je w salonie Betty.
Burmistrz zwołał specjalne zebranie mieszkańców niiateczka, oferował nagrodę za 
znalezienie zaginioncj. Miał bardzo wzruszajacą przemowę, przypomniała sobie 
Alice. O tym, że należy się troszczyć i o swoich, i o sąsiadów. Burmistrz 
przemawiał bardzo dobrze, jak jakiś kaznodzieja. W ratuszu nie było nikogo, kto 
by się nie wzruszył. Z wyjątkiem szeryfa. Jego oczy pozostały zupełnie suche. I 
takie zmęczone... Jasne było, że przez te sześć dni od zniknięcia Clare mało 
jadł i niewiele spał. Pod koniec spotkania wstał, by odpowiedzieć na pytania 
mieszkanców Emmitsboro i reporterów, którzy tłoczyli się w małej salce. I to nie 
reporterów z jakichś lokalnych gazetek, pomyślała Alice. Dziennikarze 
przyjechali nawet z Waszyngtonu, Nowego Jorku i Filadelfii.
Zanurzyła ścierkę w wodzie, wyżęła ją i zaczęła wycierać blaty. Powietrze było 
duszne i rozpalone, zupełnie jakby to był sierpień, a nie połowa czerwca, ale 
nikomu nie przyszło do głowy włączyć
klimatyzacji. W domu mieszkała matka Ciare z mężem, przyjechali też LeBeau — ale 
nikt się nie skarżył na upał.
Spojrzała na Blaira z sympatią, która już dawno zajęła miejsce dziecinnego 
zadurzenia.
— Może zrobię ci coś do jedzenia — zaproponowała. — Kanapkę albo zupę.
Dzięki, może później. Myślałem, że do tej pory Angie i Jean-
-Paul już wrócą.
— Przyjadą niedługo. — Powiesiła ściereczkę na brzegu zlewu. Co za okropne 
uczucie wiedzieć, że nie można zrobić nic więcej, niż zaproponować czegoś do 
jedzenia... Szynki z ryżem albo gotowego ryżu z kurczakiem Campbella. Niedobrze 
tak nic nie jeść. Mogę coś zrobić. Oni też będą głodni, jak wrócą.
Omal nie odburknął niegrzecznie... Na szczęście w porę się powstrzymał. Alice 
była tak samo rozdrażniona i zdezorientowana jak wszyscy.
No dobrze, w porządku...
Na dźwięk motoru oboje rzucili się do garażu. Cam jeszcze nie zsiadł, a Blair 
już był przy nim.
— I co?
— Nic.
Cam przetarł piekące oczy, przełożył przez siodełko nogę... Wydawało mu się, że 
nogi ma z gumy. Jeździł przez cały dzień, po bocznych drogach, po leśnych 
traktach, po terenie, który przetrząsnął już nie raz.
— Robię kanapki — powiedziała Alice. — Chodź i zjedz coś, zanim znowu pojedziesz. 
Cam, naprawdę! Potrzebujesz paliwa, tak jak ten twój motor.
Cam oparł się o maszynę, a Alice pobiegła z powrotem do kuchni.
— Jak mama? — zapytał Blaira.
Chora z niepokoju. Jeżdżą razem z Jerrym.
Spojrzał bezradnie na stojącą za nimi rzeźbę. Jak wszyscy. Chryste, Cam, to już 
prawie tydzień.
Dokładnie wiedział, ile czasu minęło, dokładnie, co do godziny.
— Jeździmy od domu do domu, wypytujemy i szukamy. Teraz, kiedy Miek wrócił, 
pójdzie łatwiej.
— Nie wierzysz chyba, że ktoś ją trzyma w mieście.
— Uwierzę we wszystko. — Spojrzał na drugą stronę ulicy, na dom Buttsów. 
Osobiście zrobi w nim rewizję.
— Ona może już...
— Nie. — Cam odwrócił się gwałtownie. Jego oczy, mroczne i zmęczone, spojrzały z 
mocą. — Nie. Zaczniemy tutaj i rozejdziemy się. Przeczeszemy całe wzgórza, cal 
po calu. Wbił wzrok W Ziemię.
— Nie umiałem jej ochronić.
Blair nie odpowiedział i Cam zrozumiał, że przyjaciel też tak uważa.
Blair stał obok niego i walczył, żeby zachować spokój, gdy Cam przypalał 
papierosa. Jego poszukiwania w Waszyngtonie poszły bardzo dobrze. Za dobrze. Za 
dobrze wiedział, co mogło się teraz dziać z jego siostrą. Co może już się stało. 
Nie mógł sobie pozwolić na załamanie.
— Chciałbym wziąć udział w przeszukaniach. Wiem, że macie doświadczonych ludzi, 
ale ja znam tu lasy.
— Przyda się każdy. Musimy wszystkich przyjmować — poprawił Cam. — Tyle że nie 
wiem, komu mogę ufać.
Zerknął na słonce, stało wysoko na niebie. Było południe.
— Wiesz, jaki dziś dzień? — Znów odwrócił głowę, by spojrzeć na Blaira. — 
Przesilenie letnie. Nie pamiętałem o tym, usłyszałem dopiero w radiu.
— Wiem.
— Oni się dziś spotkają — mruknął Cazn. — Gdzieś się spotkają...
— Myślisz, że podejmą takie ryzyko, przy całych tych poszukiwaniach i prasie?
— Tak. Bo tego chcą. Może potrzebują.
Wskoczył na motor.
— Muszę się z kimś zobaczyć.
— Pojadę z tobą.
— Będzie lepiej, jeśli pojadę sam. To daleko. — Kopnięciem uruchomił silnik. — 
Dam ci znać.
— To okropne. To zupełnie niesłychane.
— Przykro mi, pani Atherton. — Bud obracał czapkę w rękach. — To zwykła 
procedura, nic takiego...
473
— To zniewaga, oto co! Sam pomysł, żeby przychodzić do mnie do domu i 
przeszukiwać!.., Jakbyśmy byli zwykłymi przestępcami. — Zastawiła sobą drzwi, 
jej brzuch w kwiecistej sukience aż trząsł się z oburzenia. — Może powiesz mi, 
że trzymam Clare Kimbali związan4 w piwnicy?
— Nie, proszę pani. Nie. I bardzo przepraszam za niewygodę. Tylko że szukamy we 
wszystkich domach w mieście... — Westchnął z ulgą, gdy w drzwiach pojawił się 
burmistrz.
— O co chodzi?
— To skandal. James, nie uwierzysz, co ten chłopak chce zrobić!
— Prowadzimy poszukiwania od domu do domu, pani Atherton. — Zarumienił się. — 
Mam wszystkie nakazy.
— Nakazy! — zagdakała Min. — Słyszałes, James? Nakazy. Już sam pomysł...
Ależ, Mm! — Mąż uspokajającym gestem położył jej dłoń na ramieniu. — To ma 
związek z zaginięciem Clare Kimball, prawda, oficerze Hewitt?
— Tak jest, panie burmistrzu. Bud puszył się zawsze z dumy, gdy burmistrz 
nazywał go „oflcerem”, — Proszę nie brać tego do siebie, wejdę i wyjdę w parę 
chwil. Rozejrzę się tylko szybko i zadam państwu parę pytań.
— Budzie Hewitcie! Wsadź tylko nogę przez próg, a przyłożę ci szczotką!
— Min — Atherton leciutko ścisnął ramię żony to jego praca. Jeśli nie my 
będziemy zachowywać się zgodnie z prawem, to kto? Proszę wejść, oficerze, niech 
pan przeszuka cały dom, od piwnicy aż po dach. Nikt bardziej niż my nie chce się 
dowiedzieć, co się dzieje z Clare.
Gestem zaprosił Buda, by wszedł. Policjant zajął strategiczną pozycję — między 
nim a Min stał burmistrz.
— Dziękuję, panie Atherton.
— To nasz obywatelski obowiązek. Zarówno jego spojrzenie, jak i ton, którym 
przemawiał, były bardzo poważne. — Może mi pan powiedzieć, jak idą poszukiwania?
— Nie znaleźliśmy żadnych śladów. Powiem panu, panie Atherton, że szeryf jest aż 
chory ze zmartwienia. Odkąd to się zaczęło, sypia może z godzinę na noc.
— To musi być dla niego okropne.
— Nie wiem, co on zrobi, jeśli jej nie znajdziemy. Oni mówili już o ślubie, wie 
pan. Przecież on nawet rozmawiał z architektem o budowie pracowni dla Clare.
— Ach tak? — Instynkt plotkarski Min działał już na pełnych obrotach. — Może 
dziewczyna wystraszyła się i uciekła.
—Min...
— Tak czy inaczej, James, ona ma już za sobą jedno nieudane małżeństwo. Nie 
byłby to pierwszy wypadek, kiedy kobieta ucieka, bo nie wytrzymuje takiego 
napięcia.
— No tak... — Atherton, zmartwiony, potarł brodę. — Myślę, że możesz mieć raę.
Machnął ręką, jakby chciał odegrać tę myśl. Miał nadzieję, że słowa Min zapadną 
Budowi w pamięć.
— Ale zatrzymujemy tylko pana Hewitta. Proszę zacząć, gdzie pan chce. Nie mamy 
nic do ukrycia.
Annie nie było w przyczepie. Cam nie mógł jej także znaleźć w żadnym z jej 
zwykłych miejsc w okolicy. Pozostało mu tylko prosić sąsiadów, by nie pozwolili 
jej znów wyjść, jeśli wróci.
Gonię w piętkę, myślał wracając do miasta. Dokładnie tak, jak oni sobie życzą. 
Wiedział więcej, niż mogli się domyślać. Wiedział, że książeczka należąca do 
Biffa i Jacka Kimballa została umyślnie podłożona. Nie wiedział natomiast, czy 
Bob Meese wykonywał rozkazy, czy też rzeczywiście ją znalazł, Wiedział, że 
rytuały odbywały się regularnie. Przynajmniej raz w miesiącu, sądząc z tego, co 
mówiła Mona. Ale nie wiedział gdzie. Wiedział, że brało w nich udział trzynastu 
mężczyzn — ze szkiców Clare i z zeznań Mony. Ale nie wiedział, kim byli.
Tak więc, biorąc to wszystko razem — myślał zatrzymując motor przed domem 
Erniego — nie wiedział nic.
Najgorsze zaś było to, że nie mógł się z nikim podzielić tym, czego się domyślał. 
Nawet z Budem czy Mickiem. Trzynastu mężczyzn mogło się łatwo ukrywać nawet w 
tak małym mieście jak Emmitsboro. Miał nadzieję, że to Ernie otworzy mu drzwi. 
Był w odpowiednim nastroju, by wydusić z chłopaka wszystkie odpowiedzi. Ale w 
drzwich stanęła Joleen Butts.
475
— Pani Butts.
Szeryfie? — Spojrzała za niego. — Czy coś się stało?
— Prowadzimy poszukiwania we wszystkich domach.
— Ach tak, słyszałam. — Dotknęła swoich korali. — Myślę, że może pan zacząć. 
Przepraszam za bałagan, nie miałam czasu posprzątać.
— Proszę się tym nie przejmować. Pani mąż bardzo nam pomaga.
— Will zawsze zgłasza się jako pierwszy, a rezygnuje jako ostatni. Myślę, że 
będzie pan chciał zacząć od góry. — Zaczęła prowadzić go po schodach, ale 
zatrzymała się nagle. — Szeryfie, wiem, że ma pan teraz większe problemy, i nie 
chcę mówić jak nadopiekuńcza matka, ale Ernie... Nie wrócił wczoraj do domu. 
Terapeuta mówi, że to się zdarza bardzo często, zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę 
to, co Ernie czuje teraz do siebie, do swego ojca i do mnie. Ale jestem 
niespokojna. Boję się, że coś mu się mogło stać. Tak jak Clare. Położyła dłoń na 
poręczy. — Co ja mam zrobić?
Cam wracał spoza miasta. Gdy zauważył samochód Buda, zamachał, a potem zatrzymał 
motor. Bud cofnął wóz i wyjrzał przez okno.
— Gdzie jest Mick?
— Nadzoruje poszukiwania po drugiej stronie Potoku Gossarda. — Bud przetarł 
spocone czoło bandaną. — Zgłaszał się przez radio dwadzieścia minut temu.
— Skończyłeś chodzić po domach?
— Tak. Przykro mi, Cam...
Cn rozejrzał się. Nad polem kukurydzy powietrze drgało z gorąca. Niebo było 
kolon bielinki.
— Znasz tego dzieciaka, Erniego Buttsa?
— Pewnie.
— Wiesz, jaką ma toyotę?
— Czerwonego pikapa. Czemu pytasz?
Cn spojrzał na Buda i nie spuszczał z niego wzroku przez kilka chwil. Musiał 
komuś zaufać.
— Chciałbym, żebyś pojeździł po okolicy, rozejrzał się za nim.
476
— Zrobił coś?
— Nie wiem. Jeśli go zauważysz, nie zatrzymuj go. Zorientuj się, co robi, ale go 
nie zatrzymuj. Daj mi znać. Tylko mnie, Bud.
Jasne, szeryfie.
— Muszę jeszcze gdzieś pojechać.
Znów spojrzał w niebo. Był najdłuższy dzień roku, ale i on miał się skończyć.
W tym samym czasie gdy Cn parkował przed przyczepą
Annie, Clare usiłowała rozedrzeć gęstą mgłę narkotyku, która
spowijała jej umysł. Recytowała w myślach wiersze, stare piosenki
Beatlesów, wyliczanki. W pokoju było tak gorąco, tak duszno. Jak
w trumnie. Ale nie, w trumnie jest zimno, przypomniała sobie.
A ona leżała w zupełnie już przepoconej pościeli.
Nie była pewna, jak długo jeszcze będzie w stanie znosić leżenie w ciemności. 
Ile czasu minęło? Dzień, tydzień, miesiąc?
Czemu nikt nie przychodził?
Będą jej szukać. Cam, jej przyjaciele, rodzina.
Nie zapomną o niej. Odkąd ją tu przywieziono, nie widziała nikogo prócz doktora 
Cramptona. Nie była w stanie przypomnieć sobie nawet tego, ile razy siadał przy 
jej łóżku, by wstrzyknąć jej narkotyk.
Wiedziała już, że jest za słaba, by z nimi walczyć, żeby walczyć z tym, co 
chcieli jej zrobić. Bała się — nie tylko o życie, lecz także o to, żeby nie 
oszaleć, bała się panicznie, że i tak najpierw zwariuje.
Sama. W ciemnościach.
W chwilach przytomności marzyła o ucieczce, o tym, że wyda ich wszystkich i 
oczyści swego ojca. Ale potem mijały kolejne godziny w strasznej, ciemnej ciszy, 
i wszystkie jej plany zamieniały się w bezładne modlitwy o to, by ktoś przyszedł 
— ktokolwiek — i pomógł jej. I w końcu przyszedł — Atherton. Kiedy uniosła wzrok 
i spojrzała na niego, zrozumiała, że to jej ostatnia noc w ciemności. Dla 
wszystkich była to najkrótsza noc w roku.
— Już czas rzekł łagodnie. Musimy się przygotować.
477
To była jego ostatnia nadzieja. Cam stał przed pustą przyczepą. Ostatnią jego 
szansą było to, że Szalona Annie coś wie. I — jeśli wie że to sobie przypomni.
To był czysty hazard.
Stanowili dla Clare ostatnią szansę na ratunek — on i sześćdziesięcioletnia 
kobieta o umyśle ośmiolatki. Z zewnątrz nie dostał dużego wsparcia. Nie był w 
stanie udowodnić, że popełniono morderstwa rytualne. Miał tylko dowody na to, że 
Carly Jamison zamordowano, pogrzebano, a potem odkopano i przeniesiono do 
płytkiego grobu na polu. To, że zabity miał wspólników, nie dowodziło istnienia 
sekty — w każdym razie nie w oczach policji stanowej ani federalnej. Pomogli w 
poszukiwaniach Ciare, przysyłając ludzi i helikoptery. Ale na nic się to nie 
zdało.
Czas uciekał. Cam zdawał sobie z tego sprawę. Im niżej opadało słońce, tym 
bardziej stygła krew w żyłach Cama. W końcu zaczął się zastanawiać, czy do nocy 
zupełnie nie zamarznie.
Nie mógł jej stracić, sama myśl go przerażała. Szukał jej tak gorączkowo, tak 
bardzo się śpieszył, że teraz zaczął się bać — co będzie, jeśli popełnił jakiś, 
choćby niewielki, błąd? Może ją to kosztować życie...
Jestem o krok, pomyślał, a ciągle z tyłu.
Nie zapomniał, jak się modlić, ale nie poświęcał temu dużo czasu. Przez pierwsze 
dziesięć lat życia chodził na lekcje religii, na msze w niedzielę, co miesiąc do 
spowiedzi, a potem odmawiał mnóstwo razy Ojcze nasz i Zdrowaś Mario, by oczyścić 
z grzechu swą młodziutką duszę...
Teraz też się modlił, prostą, rozpaczliwą modlitwą. Horyzont na zachodzie zaczął 
powoli barwić się czerwienią.
— Po zachodzie słońca, o piękny poranku! śpiewała radośnie Annie idąc po zboczu 
wzgórza. — Gdy z naszym Zbawcą Niebo się zaczyna, ziemski znój się kończy; O 
radosny świcie... Gdzieś po zachodzie, gdy dzień się kończy.
Ciągnęła za sobą worek. Zaskoczona podniosła głowę, dopiero wtedy, gdy Cam 
podbiegi do niej. Annie, czekałem na ciebie.
A ja sobie chodziłam. Och, Boże kochany, ale dziś gorąco. Najbardziej gorąco, 
jak pamiętam. — Jej kraciasta sukienka była
zupełnie przepocona. — Znalazłam dwa piątaki i jeszcze ćwierć dolara i małą 
zieloną buteleczkę. Chcesz zobaczyć?
— Nie teraz. Muszę ci coś pokazać. Możemy usiąść?
— Możemy wejść do środka. Dam ci ciasteczka.
Uśmiechnął się, walcząc w duchu o cierpliwość.
— Nie bardzo chce mi się teraz jeść. Moglibyśmy usiąść tu, na schodkach, żebym 
mógł cito pokazać?
No dobrze. Dużo dziś chodziłam. Moje psy są zmęczone. — Zaśmiała się ze swojego 
dowcipu, a potem nagle zupełnie rozpromieniła. Przyjechałeś na motorze. Będę 
mogła pojeździć?
— Wiesz co? Jeśli mi pomożesz, zabiorę cię gdzieś niedługo, jak będziesz chciała, 
to na cały dzień.
— Naprawdę? — Pogłaskała kierownicę. — Obiecujesz?
— Słowo honoru. Chodź, Annie, usiądź. — Wyjął szkice z torby przy siodełku. — 
Chcę ci pokazać kilka rysunków.
Usadowiła się wygodnie na żółtych schodkach.
— Lubię obrazki.
Chcę, żebyś się im przyjrzała, i to naprawdę dokładnie. — Usiadł obok niej. — 
Dobrze? Dobrze.
— I chcę, żebyś mi powiedziała, jak już je obejrzysz, czy poznajesz to miejsce, 
dobrze?
— Się zrobi. — Wzięła teczkę do ręki, uśmiechając się radośnie, ale uśmiech 
zniknął z jej twarzy, gdy tylko spojrzała na szkice. — Nie podobają mi się te 
obrazki.
— One są ważne.
—. Nie chcę na nie patrzeć. Mam w środku ładniejsze. Mogę ci pokazać.
Cam zignorował swoje dziko bijące serce, stłumił chęć, by chwycić ją za tę jej 
nieszczęsną, pomarszczoną szyję i solidnie nią potrząsnąć. Wiedziała. Poznał to 
po jej oczach, pełnych przerażenia.
— Annie, proszę, popatrz na nie. Musisz powiedzieć mi prawdę. Widziałaś to 
miejsce?
Zacisnęła mocno usta i pokręciła głową.
— Widziałaś. Byłaś tam. Wiesz, gdzie to jest.
— To złe miejsce. Ja tam nie chodzę.
Nie dotknął jej, bojąc się, że choćby nie wiadomo jak się powstrzymywał, wpije 
jej się z całej siły w ramię.
479
— Dlaczego to złe miejsce?
— Bo tak. Nie chcę o tym rozmawiać. Chcę wejść do środka, teraz.
— Annie. Annie, spójrz na mnie. No, popatrz... Popatrz na mnie. — Kiedy go 
usłuchała, zmusił się do uśmiechu. Jestem twoim przyjacielem, prawda?
— Jesteś. Woziłeś mnie na motorze i kupujesz mi lody. Teraz jest gorąco. — 
Uśmiechnęła się z nadzieją. — Lody by były dobre.
— Przyjaciele troszczą się jedni o drugich. I mają do siebie zaufanie. Muszę 
wiedziećo tym miejscu... Ty musisz mi powiedzieć.
Przeżywała męki niezdecydowania. Do tej pory wszystko było proste: kłaść się 
spać czy nie, iść na wschód czy na zachód. A teraz kręciło jej się w głowie, 
rozbolał ją brzuch.
A nie powiesz? szepnęła.
Nie. Zaufaj mi.
— Tam są potwory — powiedziała szeptem. Miała pomarszczone usta. Stare dziecko 
szepczące sekrety. — W nocy tam idą i robią różne rzeczy. Złe rzeczy.
— Kto?
— Potwory w czarnych ubraniach. Mają głowy zwierząt. Robią różne rzeczy kobietom 
bez ubrań. I zabijają psy i kozy.
To tam znalazłaś bransoletkę. Tę, którą dałaś Ciare. Skinęła głową.
— Nie myślałam, że to trzeba powiedzieć. Ty nie wierzysz w potwory. One są tylko 
w telewizji. Jeśli mówisz o potworach, ludzie myślą, że zwariowałeś, i cię 
zamykają.
— Ja wcale tak nie myślę. I nikt cię nigdy nie zamknie. — Dotknął jej, pogłaskał 
ją delikatnie po głowie. — Musisz mi powiedzieć, gdzie to jest.
W lesie.
— Gdzie?
Tam. — Wskazała gdzieś przed siebie. — Za skałami i przez drzewa.
Całe akry drzew i skał... Cam nabrał powietrza, by uspokoić głos.
— Annie, będziesz musiała mi pokazać. Możesz mnie tam wziąć? Och, nie! — Zerwała 
się na równe nogi, przerażona. — Ojejku, nie, ja tam teraz nie pójdę. Będzie 
ciemno. Nie można tani iść w nocy, jak przychodzą potwory.
Wziął ją za rękę, brzęczenie bransoletek ucichło.
— Pamiętasz Clare Kimbail?
— Ona gdzieś pojechała, i nikt nie wie gdzie.
— Ja myślę, że ją ktoś zabrał, Annie. Ona nie chciała iść. Możliwe, że wezmą ją 
w tamto miejsce i zrobią jej coś złego.
— Ona jest ładna. — Usta Annie zaczęły drżeć. — Ona przyszła w gości. Tak. I 
zrobiła to dla ciebie. — Przekręcił bransoletkę na jej przegubie. — Pomóż mi, 
Annie. Pomóż Clare, a ja ci przysięgam, że odpędzę potwory. Ernie jeździł od 
wielu godzin. Z dala od miasta, po autostradzie, po wiejskich drogach. Wiedział, 
że jego rodzice będą szaleć z niepokoju, i myślał o nich, po raz pierwszy od lat, 
z żalem i tęsknotą. Wiedział, co będzie znaczyć ta noc. To miał być jego ostatni 
test. Chcieli wprowadzić go szybko, ostatecznie, tak żeby był z nimi związany 
krwią, ogniem i śmiercią. Myślał o ucieczce, ale nie miał dokąd pójść. Została 
mu tylko jedna droga — prowadziła wprost na polanę w lesie.
To przez niego Ciare umrze dziś w nocy. Wiedział o tym, i tym się zadręczał. 
Nauka, którą wybrał, nie zostawiała miejsca na żal czy poczucie winy. Obmyją go 
do czysta. Marzył o tym i tylko o tym myślał, gdy zawrócił samochód i ruszył na 
spotkanie swego przeznaczenia.
Bud minął toyotę, spojrzał na nią nieprzytomnie, i dopiero wtedy sobie 
przypomniał... Zaklął, odwrócił się i sięgnął do radia.
— Jedynka, tu trójka. Odbiór... — Z głośnika dobiegał tylko szum, więc Bud 
jeszcze dwukrotnie powtórzył wezwanie. — No już, Cam, odbierz. Tu Bud.
Jasna cholera, pomyślał, szeryf wyłączył radio. Teraz będzie musiał sam jechać 
za jakimś smarkaczem. Bóg wie dokąd, Bóg wie dlaczego. Czy mu się to podobało, 
czy nie, musiał słuchać rozkazów. Zachował bezpieczny dystans.
Zapadał zmrok, tylne światła pikapa jarzyły się czerwono.
Kiedy toyota skręciła z szosy w leśną drogę, Bud zjechał na pobocze i zatrzymał 
się. Gdzie, do licha, ten dzieciak jedzie? 
481
Stara droga prowadziła prosto w las, a pikap nie miał napędu na cztery kola. No 
nic, szeryf kazał się zorientować, co ten chłopak knuje — trzeba będzie to 
zrobić.
Zdecydował, że pójdzie pieszo. Do lasu prowadziła tylko jedna droga. Sięgnął po 
latarkę i zawahał się przez moment... Szeryf pewnie powie, że bawię się w 
kowboja, myślał zapinając pas z rewolwerem. Ale teraz, gdy tyle się działo, nie 
chciał iść do lasu bez broni.
Gdy doszedł do początku drogi, ujrzał samochód Erniego. Chłopak stał przy nim, 
jakby na coś czekał. Bud kucnął w niskich zaroślach. Przyszło mu do głowy, że to 
pierwsza samotna wyprawa Buttsa.
W tym samym momencie usłyszeli obaj, że ktoś nadchodzi. Chłopiec zrobił krok 
naprzód, w stronę dwóch mężczyzn, którzy wynurzyli się z lasu. Bud omal się nie 
zdradził, gdyż rozpoznał doktora Cramptona i Micka.
Nie zawracali sobie głowy zakładaniem masek, pomyślał Ernie, i był z tego 
całkiem zadowolony. Potrząsnął przecząco głową, gdy podali mu kielich 
zaprawionego narkotykiem wina.
— Niepotrzebne mi to. Złożyłem śluby.
Po chwili Cranipton skinął głową i sam pociągnął łyk.
— Ja tam wolę wyostrzoną świadomość — rzekł oferując napój Miekowi. — To powinno 
trochę zmniejszyć napięcie. Twoja rana na piersi goi się dobrze, ale jest dość 
głęboka.
— Równie podle czułem się po zastrzyku przeciw tężcowi. — Mick przyjął narkotyk. 
— Czekają na nas. Już pora.
Bud nie wychylał się, dopóki mężczyźni nie zniknęli w lesie. Nie był pewien, czy 
wzrok go nie mylił. Nie wierzył w to, co zobaczył. Spojrzał do tyłu, na drogę — 
straciłby sporo czasu, gdyby chciał wrócić na szosę i próbować połączyć się z 
Camem. A nawet gdyby się w końcu porozumieli, straciłby z oczu Erniego i jego 
towarzyszy.
Wysunął się z krzaków i ruszył w stronę drzew.
Zdjęli jej ubranie. Clare konała ze wstydu. Nie była oszołomiona narkotykiem. 
Atherton powiedział jej po cichu, że chce, by była całkowicie świadoma tego, co 
dzieje się wokół niej. Mogła krzyczeć, błagać i płakać. To tylko podnieci ich 
wszystkich.
Walczyła, gdy ciągnęli ją na ołtarz. Jej ręce i nogi były zesztywniałe, bo od 
jakiegoś czasu w ogóle się nie ruszała, ale Clare wałczyła jak oszalała... To, 
że widziała wokół znajome twarze, przerażało ją w równym stopniu jak to, co się 
miało stać.
Less Gladhill i Bob Meese przywiązali jej do pnia ręce, Skunk Haggerty i George 
Howard — nogi. Rozpoznała miejscowego farmera, dyrektora banku, kilku członków 
rady miejskiej. Stali w milczeniu, czekali.
Udało jej się przekręcić doń tak, że złapała Boba za rękę.
— Nie możecie tego zrobić! On mnie zabije. Bob, nie pozwól, żeby to się stało! 
Znamy się od urodzenia. Odsunął się bez słowa.
Nie wolno im było z nią rozmawiać. Ani myśleć o niej jako kobiecie, jako osobie, 
którą znali, Była ofiarą. Niczym więcej. Po kolei brali swoje maski. Zaczął się 
jej koszmar. Nie krzyczała. Nikt itak nie usłyszy, nikogo nie obchodziła. Nie 
płakała. Wypłakała tyle łez, że teraz czuła się pusta. Pomyślała, że kiedy wbiją 
w nią nóż, nie znajdą ani kropli krwi. Tylko kurz. Wokół niej ustawiono świece, 
po chwili zapłonęły... W dole błysnął ogień. Iskry strzeliły w powietrze. 
Patrzyła na to wszystko, jakby me o nią chodziło. Jeśli przez te wszystkie 
spędzone w ciemności dni żywiła jakąkolwiek nadzieję — teraz ją straciła. Albo 
tak myślała, dopóki nie ujrzała Erniego.
Łzy, których już nie oczekiwała, napłynęły jej do oczu. Znowu zaczęła się 
szarpać, a liny zaciskały jej się na bandażach.
— Ernie, na litość boską. Proszę!...
Spojrzał na nią. Myślał, że będzie czuł pożądanie, palącą, gwałtowną potrzebę 
gdzieś w dole brzucha. Była naga, tak jak sobie kiedyś wyobrażał. Miała szczupłe, 
białe ciało — widział ją kiedyś przecież w oknie sypialni...
Ale to nie było pożądanie i Ernie nie był w stanie analizować uczuć, które go 
przepełniały. Odwrócił się i wybrał maskę orla. Dziś w nocy wzbije się w 
powietrze.
483
Umysł Annie był co prawda umysłem dziecka, lecz jej ciało było już stare. Nie 
mogła iść szybko, nieważne że Cam błagał, ponaglał, pomagał... Strach zdawał się 
jeszcze bardziej pętać jej nogi. Annie szła, powłócząc stopami.
Zmierzch zapadał szybko.
— Ile to jeszcze, Annie?
— To tam przed nami. Nie jadłam kolacji przypomniała mu.
— Niedługo. Już niedługo coś zjesz.
Westchnęła i odwróciła się, wiedziona instynktem, jak sarna czy królik. Weszła 
na ścieżkę ukrytą w gęstych zaroślach.
Trzeba uważać na kłujące krzaki. Wyciągają się i tak cię łapią... Rozglądała się 
w prawo i w lewo, patrzyła na wydłużające się cierne. — Jak potwory.
— Nie pozwolę im ciebie skrzywdzić.
Otoczył ją ramieniem, by ją podeprzeć, a zarazem — zmusić, by szła szybciej.
Annie, uspokojona, ruszyła przed siebie.
— A ożenisz się z Ciare?
— Tak. Boże, błagam! — Tak, ożenię się.
Ona jest ładna. Jak się uśmiecha, to ma białe zęby. Jej tata też miał. Ona 
wygiąda jak jej tata. On mi dawał róże. Ale już nie żyje.
Miała kłopoty z oddychaniem, zaczynało jej świstać w płucach. Poruszała się jak 
zepsuta maszyna.
Te potwory go nie złapały.
Nie.
On wypadł z okna, po tym, jak ci panowie tam poszli i na niego krzyczeli.
Spojrzał na nią, nie przerywając marszu.
— Jacy panowie?
— Och, szeryf i jego młody zastępca. Oni tam weszli, a potem wyszli. A on nie 
żył.
Wytari pot z czoła.
Który młody zastępca? Bud?
— Nie, taki drugi. Może oni poszli kupić dom. Pan Kimball sprzedawał domy. Tak. 
— Jego zlana potem skóra zrobiła się lodowato zimna. — Annie, musimy się 
śpieszyć.
Bud stał zasłonięty drzewami i patrzył. Wiedział, że to wszystko dzieje się 
naprawdę, ale jego umysł nie chciał tego przyjąć. Ojciec Alice? Jak to możliwe? 
Jego przyjaciel i partner — Mick?
Ale widział to na własne oczy. Stali tam, w kręgu, odwróceni do niego tyłem. Nie 
mógł dojrzeć, przed czym tak stali, a bał się podejść bliżej. Najlepiej tu 
zostać i patrzeć. Szeryf na pewno też by tak zdecydował. Gdy zaczęli śpiewać, 
Bud przesunął dłonią po ustach. Było jak we śnie. Ciare zamknęła oczy, 
zawieszona między przeszłością a tym, co właśnie się działo. Dym, głosy, 
mężczyźni. Wszystko tak samo... Była w zaroślach, schowana, oglądała samą siebie. 
I tym razem uda jej się uciec.
Otworzyła oczy i spojrzała w obojętne Czarne niebo, na którym lśnił srebny wąski 
księżyc. Najdłuższy dzień już się skończył.
Błysnął nóż, Clare spięła mięśnie... Jeszcze nie kolej na nią. To Atherton 
wzywal Czterech Książąt Piekieł. Chciała, żeby przybyli
jeśli istnieli — i pokarali go za jego arogancję.
Odwróciła głowę, nie była w stanie na to patrzeć, nie chciała słuchać. Pomyślała 
o Camie, o latach, których nie spędzą razem, o dzieciach, których nie będą mieli. 
Kochał ją, i nigdy nie mieli się przekonać, czy miłość okaże się dla nich 
najważniejsza... Nigdy nie uda im się sprawić, by miłość była ponad wszystko.
On ich znajdzie. Powstrzyrna. Była tego pewna, inaczej chybaby oszalała. Ale dla 
niej będzie już za późno. Za późno, by porozmawiać z mamą, by nadrobić dystans, 
który sama stworzyła. Za późno, by powiedzieć ludziom, którzy są dla niej ważni, 
że jej ojciec popełnił błędy, podejmował złe decyzje, ale nie był złodziejem ani 
mordercą.
Tyle jeszcze chciała zrobić. Tyle zobaczyć, tylu rzeczy dotknąć. A teraz zginie, 
z powodu durny i żądzy krwi.
Ogarnęła ją wściekłość. Odebrali jej ubranie, godność, nadzieję. I chcą odebrać 
też życie. Zacisnęła dłonie w pięści. Jej ciało wyprężyło się, gdy zaczęła 
krzyczeć.
Bud dotknął drżącą dłonią kolby pistoletu i zacisnął na niej palce.
485
III
Il
II
Il I
W1
d
Ż31
wI
fl1[ nI I
niI
4
Cam poderwał głowę, paląca fala strachu rozlała się w jego żyłach.
— Zostań tu! — Silą oderwał dłonie Annie. — Zostań tu. Nie ruszaj się.
Zaczął pędzić przez las z bronią w ręku.
Atherton uniósł sztylet do nieba. Miał ochotę krzyczeć. Marzył o tym — tak jak 
mężczyzna marzy o rozładowaniu cielesnym. Doprowadzało go do wściekłości, że 
leżała tak nieruchomo jak zepsuta lalka. A teraz wiła się na ołtarzu, jej skóra 
połyskiwała od potu, a oczy przepełniał strach i gniew.
A jego przepełniała moc.
— Jestem zniszczeniem — zawołał. — Jestem zemstą. Wzywam Pana, by napełnił mnie 
gniewem, tak bym z rozkoszą złożył mu ofiarę. Jej agonia trwać będzie wiecznie.
Słowa brzęczały w uszach Erniego. Ledwie je słyszał i zupełnie ich już nie 
rozumiał. Inni, jak zahipnotyzowani, kołysali się wokół niego. Złaknieni tego, 
co miało nadejść. Lecz Ernie nie czul głodu. Czuł mdłości.
To miało mu się podobać, przypomniał samemu sobie. Miał poczuć, że do nich 
przystał.
Ale widział ją — przerażoną, walczącą... Krzyczała i krzyczała. tak jak Sarah 
Hewitt. Był chory z litości. Jakże mógł być jednym z nich, skoro czuł takie 
rzeczy? Jakże mógł być jednym z nich, jeśli brzydził się tym, co mieli zrobić? 
Bał się tego...
Ona nie powinna umierać.
Jego wina. Jego wina. W pewnej chwili spojrzała mu w oczy. Błagalnie. W jej 
oczach ujrzał ostatnią nadzieję ratunku dla siebie. Z okrzykiem bólu i triumfu 
jednocześnie rzucił się naprzód... w momencie, gdy Atherton zadał cios nożem.
Ciare poczuła, że ktoś na nią pada. Zapach krwi, ale nie jej... Nie czuje bólu... 
Ujrzała, że Atherton cofa się chwiejnie.
Ernie z jękiem zsunął się z pnia na ziemię. Warcząc ze złości Atherton znowu 
uniósł nóż... Dwa razy huknął strzał. Jedna z kul trafiła go w ramię, druga — 
prosto w pierś.
— Nie ruszać się! — Cam trzymał broń pewną ręką, choć palec, którym naciskał 
spust, drżał mocno. Każdego z was poślę do piekła!
— Szeryfie, tu Bud! — Policjant wybiegł spomiędzy drzew. — Poszedłem za 
chłopakiem... Widziałem... Chryste, Cam, ja zabiłem człowieka.
— Za drugim razem jest łatwiej. — Strzelił w powietrze, bo jeden z mężczyzn 
próbował rzucić się do ucieczki, — Jeszcze krok, a pokażę mojemu zastępcy, że 
dużo łatwiej. Na ziemię, twarzą do dołu, wszyscy. Ręce na głowy. Bud, jeśli 
któryś się ruszy, strzelaj.
Bud nie wieizył, że za drugim razem może być łatwiej. Nie wierzył. Ale skinął 
głową.
— Tak jest, szeryfie.
Cam znalazł się przy Ciare, dotykał jej twarzy, włosów.
— Boże mój, Chudzielcu bałem się, że już cię straciłem.
— Wiem. Twoja twarz... — Chciała go dotknąć, ale szarpnęła tylko linę. — Krew ci 
leci.
-Gałęzie.
Wyjął scyzoryk, żeby przeciąć jej więzy. Nie mógł się załamać, jeszcze nie. 
Chciał ją do siebie tulić, chciał zanurzyć twarz w jej włosach i trzymać ją 
mocno.
— Już dobrze — mówił zdejmując koszulę. Włóż to.
Drżącą dłonią pogładził jej skórę.
— Zabiorę cię stąd jak najszybciej.
— Nic mi nie jest, już dobrze. Brnie... On mi uratował życie. — Jego krew nie 
zdążyła jeszcze wyschnąć na skórze Ciare. — Czy on nie żyje? Cam schylił się, 
odnalazł puls, potem uniósł połę rozdartej peleryny.
— Żyje. Atherton ranił go w ramię.
— Cam, gdyby on na mnie nie skoczył,..
— Wyjdzie z tego. Bud, zwiążmy tych skurwieli.
— Jeden z nich to Mick — powiedział cicho Bud, zły na siebie o to, że walczy ze 
łzami.
487
— Tak, wiem. — Rzucił swemu zastępcy linę, którą wcześniej
związano Ciare. — Miejmy to już za sobą, potem zabierzesz Clare do domu i 
zadzwonisz po chłopców ze Stanowej. Niech tu przyjadą.
— Chcę z tobą zostać. — Zacisnęła palce na jego ramieniu. — Muszę z tobą zostać. 
Proszę.
Dobrze. Tylko usiądź.
— Nie tu. — Odeszła od ołtarza. — Tam jest jeszcze lina.
Tam, gdzie ją rozbierali.
— Pomogę wam ich wiązać. Podniosła na niego błyszczące oczy. — Chcę wam pomóc.
Bez masek, powiązani, wyglądali żałośnie. To jedyne, co przychodziło jej do 
głowy, gdy klęczała przy Erniem, trzymając go za rękę. Czekali na Buda, który 
miał wrócić z policją stanową i ambulansem.
— Nie mogę uwierzyć, że Annie cię tu przyprowadziła.
— Była wspaniała. Będzie miała niezłą frajdę, jak przejedzie się do miasta z 
Budem, i to na sygnale. — Cam spojrzał na Erniego. — A jak on?...
Chyba zatrzymałam krwawienie. Będzie potrzebował pomocy, ale chyba z tego 
wyjdzie. Naprawdę wyjdzie.
— Obyś miała rację. Przesunął dłonią po jej włosach. Tylko żeby ich dotknąć. — 
Ciare, muszę sprawdzić tego drugiego.
Kiwnęła głową.
— To Atherton rzekła bezbarwnie. — Od niego to wszystko się zaczęło...
— I z nim dziś w nocy się skończyło.
Obszedł ołtarz wokoło. Burmistrz leżał twarzą do ziemi. Cam, nie litując się nad 
nim, przekręcił go na plecy. Rana na piersi była śmiertelna, nie miał co do tego 
wątpliwości. W otworze maski nadal jednak świszczał oddech.
Kiedy usłyszał za sobą Clare, podniósł się szybko, by zasłonić okropny widok.
— Nie chroń mnie, Cam.
— Nie jesteś tak silna, jak ci się wydaje. Wziął ją za rękę i dotknął jej 
obandażowanego nadgarstka. Zranili cię.
— Tak. Myślała o tym, czo się dowiedziała o śmierci ojca. — Skrzywdzili nas 
wszystkich. Ale to już koniec.
— Myślisz, że tak? — dobyło się spod maski. — Nic nie zrobiliście. Niczego wam 
się nie udało zatrzymać. Jak nie wy,to wasze dzieci. Jak nie one, to ich dzieci. 
Nie dostaliście głowy, i nigdy nie dostaniecie.
Palce zakrzywiły się niczym szpony, umierający sięgnął w stronę Clare... Głowa 
opadła mu na ziemię, zaśmiał się ochryple. Nie żył.
— On był zły — wyszeptała Clare. — Nie szalony, nie chory, tylko zły. Nie 
wiedziałam, że to możliwe.
— Już nas nie dosięgnie.
Odciągnął ją, otoczył ciasno ramionami.
— Nie, już nie. — W oddali rozległo się wycie syren. — Bud się pośpieszył.
Cam odsunął ją delikatnie, by móc jej zajrzeć w twarz. Tyle rzeczy muszę ci 
powiedzieć. Tyle... Jak raz zacznę, nie
wiem, czy będę umiał przestać. Ale to będzie musiało poczekać, aż skończymy z 
tym tutaj.
Zacisnęła palce na jego dłoni. Za ich plecami dogasał ogień.
— Mamy dużo czasu.
Dwa tygodnie później Min Atherton, w żałobie, wsiadła do pociągu jadącego na 
zachód. Nikt jej nie odprowadził i cieszyła się z tego. Myśleli, że wymyka się z 
miasta, wstydząc się swojego męża, wstrząśnięta tym, co robił.
Nigdy nie będzie się wstydzić swojego Jamesa, nigdy nie będzie wstrząśnięta.
Przepychała się ze swoją dużą torbą do przedziału, łykając gorzkie łzy. Jej 
drogi, drogi James... Kiedyś znajdzie sposób, by go pomścić.
Usadowiła się na szerokim siedzeniu, postawiła torbę na miejscu obok, złożyła 
ręce na podołku i rzuciła ostatnie spojrzenie na Maryland.
Nie wróci tu już. Może kiedyś kogoś tu przyśle — ale sama nie wróci.
Westchnęła cicho. Trudno jej było opuszczać dom. Większość jej ślicznych rzeczy 
przyjdzie pocztą, ale nie będzie to już to samo. Bez Jamesa...
Był dla niej idealnym partnerem. Taki spragniony, taki uległy, tak bardzo chętny, 
by udawać, że to on jest u władzy. Uśmiechnęła się do siebie i wyjęła z torby 
wachlarz, by schłodzić rozpalone ciało.
489
Jej oczy błyszczały. Nie miała nic przeciw temu, żeby grać kobietę, która 
pozostaje w cieniu. To taka satysfakcja sprawować władzę, tak by nikt — nawet 
James — nie wiedział, że to ona wszystkim kieruje. Był tylko dzieciakiem, kiedy 
go przyjęła, kiedy przejęła nad nim kontrolę. Ciekawy świata i pełen złości — 
ale bez pomysłu, jak
przekształcić tę złość i ciekawość w coś więcej.
Ona wiedziała. Kobiety wiedzą. Mężczyźni to tylko kukiełki
w rękach kobiet łudzeni przez seks, przez krew, przez obietnice
potęgi. Szkoda, że pod koniec stała się taka śmiała i nieostrożna. Westchnęła 
znowu i energiczniej zamachała wachlarzem. Powinna siebie winić za to, że go nie 
powstrzymała. Ale to było takie podniecające — patrzeć, jak wymyka się spod 
kontroli, jak ryzykuje wszystkim, byle zyskać więcej. Prawie tak podniecające 
jak tamta noc, wiele lat temu, gdy przeprowadziła rytuał inicjacji — ona, bogini 
Pana, na Jamesie, swoim słudze.
To od niej się zaczęło, oczywiście. To ona sięgnęła dalej
i obiema rękami chwyciła się mrocznych sekretów. To ona zarządziła pierwszą 
ofIarę z człowieka. I patrzyła, och, patrzyła, ukryta w cieniu wśród drzew, jak 
płynie krew. To ona czuła moc tej krwi i żądała więcej.
Pan nigdy nie spełnił jej najgorętszego życzenia: nie miała dzieci,
ale dał jej dużo w zamian. Dzięki niemu poznała chciwość,
najrozkoszniejszy z siedmiu grzechów głównych.
Będą następne miasta, pomyślała. Pociąg zagwizdał. Inni męż
czyźni. Inne ofiary. Dziwki z płodnymi brzuchami. Och tak, zawsze
coś będzie. I gdy zniknie jakaś kobieta, kto będzie jej szukał, jej, biednej 
wdowy Atherton?
Może tym razem wybierze młodego chłopca. Zagubionego, złego — jak Ernie Butts — 
który rozczarował ją tak bardzo. Nie, nie będzie szukać nowego Jamesa, lecz 
właśnie kogoś młodego, myślała zadowolona. Będzie mu matkować i prowadzić, 
nauczy go czcić ją samą i Księcia Ciemności.
Pociąg ruszał powoli ze stacji, a ona sięgnęła pod biustonosz,
zacisnęła palce na pentagramie.
— Panie — mruknęła cicho — zaczynamy od nowa.
KONIEC.