

Waldemarowi Łysiakowi 
i innym piewcom spiskowej teorii dziejów, 
z pewną dozą ironii 
dedykuję 

     Kolumna czołgów, wozów pancernych oraz zwykłych, aczkolwiek nietypowo 
wyposażonych aut osobowych, furgonetek i ciężarówek, zatrzymała się na skraju 
doliny Tybru. Ciemne sylwetki mężczyzn rzucały na jezdnię długie cienie. Na tle 
zachodzącego słońca wyglądali jak banda hippisów - wojskowe kurtki moro, długie 
czarne brody, czarne skórzane buty. Efekt pokojowej manifestacji psuły zawieszone 
na ramionach karabiny, białe turbany, no i oczywiście środki lokomocji - bardziej 
nawet niż czołgi czy wozy pancerne rzucały się w oczy cywilne samochody z 
przymocowanymi do dachów ciężkimi karabinami maszynowymi i niewielkimi 
moździerzami. Z jednego z czołgów wyszedł barczysty, do niedawna jeszcze 
czarnowłosy, teraz lekko siwiejący brodacz i rozłożył kocyk koloru moro na 
rozgrzanym asfalcie. Potem klęknął plecami do słońca.
- Allach akbar! - zabrzmiało śpiewnie z wystawionych z czerwonego forda mustanga 
150 watowych głośników.
- Allach akbar! - odpowiedzieli nieco mniej śpiewnie uzbrojeni brodacze, kłaniając 
się z namaszczeniem.
- W imię Boga Miłosiernego, litościwego! Chwała Bogu, Panu Światów! Miłosiernemu, 
Litościwemu! Królowi Dnia Sądu! Oto Ciebie czcimy i Ciebie prosimy o pomoc! Prowadź 
nas drogą prostą, drogą tych, których obdarzyłeś dobrodziejstwami, nie zaś tych, 
na których jesteś zagniewany i nie tych, którzy błądzą! - pulchny, niewysoki muezzin 
śpiewał zachrypniętym tenorem do japońskiego mikrofonu ze szczytu naprędce 
zaimprowizowanego minaretu. Z dachu czerwonego mustanga.
     W przenośnym meczecie największą trudnością było podłączenie w samochodzie 
porządnego, czterystuwatowego  wzmacniacza pod mikrofon. Jednak jakimś cudem z 
pogranicza elektroniki, wysokiego zużycia paliwa na postoju oraz niezrozumiałej 
dla większości magii akumulatorowej udało się i głos muezzina niósł się wśród 
pojazdów. Widocznie tak chciał bóg. Insz Allach.
     Wieczne Miasto odpowiedziało dostojnym milczeniem. "Dostojność" - to słowo 
pasowało do annałów prowadzonych przez chrześcijańskich kronikarzy. Słowo 
"przerażenie" nie licowało z godnością wielkiego Rzymu. 
     Barczysty brodacz wsiadł z powrotem do czołgu i zaczął grzebać pod siedzeniem. 
Dwaj równie barczyści, ale dużo młodsi mężczyźni, najwidoczniej podwładni, 
obserwowali z szacunkiem, jak w końcu wyciąga spod fotela zawinięty w brudny, szary 
papier, krwisty kawałek surowego mięsa.
- Tatar - powiedział, kładąc mięso na plastikowym talerzu.
     Podwładni wybuchli krótkim, gardłowym śmiechem. Zwierzchnik cmoknął ustami 
z zadowoleniem. Reakcja chłopców była prawidłowa. Takiej oczekiwał, taka miała być 
jego gwardia. Bezwzględni mordercy, ale z poczuciem humoru.
- Tak jak nasi koczowniczy przodkowie, niech Allach obdarza ich swymi wdziękami... 
A hurysy o karminowych ustach, bananowych ciałach i kruczych włosach niech służą 
im w rytmie słodkiej rodzynkowej muzyki.
     Bezwzględni mordercy ukradkiem wymienili spojrzenia i skrywane uśmiechy. Szef 
zawsze miał problemy z tradycyjnymi w ich kulturze barwnymi opisami.
- ... a ich krągłe, jabłkowite piersi niech ocierają się o ich plecy, o tak... Tak, 
nasi przodkowie wozili pod kulbakami surowe jagnięce mięso, tak i my teraz czynimy, 
na pohybel chrześcijańskim psom.
     Obaj młodzieńcy, słysząc te słowa, splunęli jak na komendę.
- Ale nie plujcie mi w czołgu, co? - to była uwaga trochę wbrew sobie. Zwierzchnik 
był generalnie rzecz biorąc zadowolony z reakcji. Tylko w czołgu było coraz bardziej 
niechlujnie. I coraz gorzej pachniało.
- Tak jest, Wielki Ago.
     Wielki Aga odkroił sobie kawałek jagnięciny i zaczął powoli przeżuwać.
- Ago... - jeden z młodzieńców odezwał się nieśmiało - chciałbym zapytać...
- ...taj Saladynie.
- Z tym mięsem, to nie czasem Dżyngis Chan? Chodzi mi o to, że on nie był naszym 
przodkiem, ja... czytałem, że on walczył z naszymi braćmi...
     Przełknięcie kawałka surowej jagnięciny trwało długą chwilę. Już sama ta 
czynność może zdenerwować, a co dopiero, gdy dodać jeszcze takie niesmaczne, 
ciężkostrawne aluzje. Młody Saladyn nie pojął swojego błędu, patrząc na mielącego 
w ustach mięso wodza. Nie wykorzystał danego mu czasu. Wręcz przeciwnie:
- Poza tym oni pod siodłami wozili koninę, Wielki Ago.
     Ostatni kęs powodował lekkie wytrzeszczenie oczu.
- No, ehem, a gdzie ty to wyczytałeś, młody Saladynie? W Koranie aby?
- No, właściwie to nie...
- Aha, poczytujesz sobie coś innego niż święta księga, tak? Lubisz wiedzieć, co 
w piasku trzeszczy, tak? - Wielki Aga zmienił nagle ton z ironicznego na ostry - 
Bluźnisz Saladynie, bluźnisz czynem, myślą i mową! Może i koninę jedli, może to 
i Dżyngis Chan, mnie to sazan! Dżyngis Chan też walczył z Zachodem, a to 
najważniejsze! Wszyscy, którzy niszczą zgniły Zachód, to nasi bracia!
- Ale on ze Wschodem też walczył, z Chinami, z Koreą...
- Zamilcz Saladynie! Tracisz łaskę, powiadam ci, i bluźnisz! Bierz przykład z 
Nuradina, on mniej myśli, więcej robi. 
     Zapadła cisza. Przez kilka minut słychać było tylko odgłos przeżuwania i 
gryzienia twardego mięsa. W końcu dowódca zawinął niemal nienaruszony kawał 
jagnięciny w ten sam brudny papier i wsunął pod siedzenie.
- Czuć olejem i innym paskudztwem - mruknął.
     Teraz podwładni sięgnęli po swoje zapasy. Nuradin wyjął spod fotela krwisty 
kawałek mięsa - taki sam, jak miał Wielki Aga, nawet tak samo zapakowany.
- Hun - powiedział głośno i zarechotał zachęcająco.
     Spojrzeli na niego ze zdziwieniem.
- Hun?
- Hun - powtórzył z nadzieją. Nie zrozumieli.
- Jaki Hun?
     Wytłumaczenie mogło tylko wszystko zepsuć. Ale już mu nie zależało:
- No, Hun, Tatar, taki żart, taka gra słówek - tłumaczył się cicho - taki dowcip 
sytuacyjny... Muszę jeszcze go dopracować.
     Saladyn wzruszył ramionami. Wywody Nuradina kończyły się przeważnie właśnie 
w taki sposób. Zdążył się już przyzwyczaić. Nie zdążył przyzwyczaić się do surowego 
mięsa - zresztą nie miał zamiaru. Miał coś lepszego. Zdobył wczoraj w sklepie w 
Ladispoli.
- O trąd, stopiły się - westchnął. - Insz Allach - rozpakował jeden, ugryzł i jego 
twarz rozjaśnił uśmiech - ale nadadzą się.
     Wielki Aga zerknął na podwładnego ze starannie ukrywaną nienawiścią. Potem 
próbował nie patrzeć na delektującego się każdym kęsem żołnierza. Złapał się na 
tym, że podgląda.
- Batoniki, Saladynie?! - zapytał z przekąsem.
- Uhu - Saladyn pokiwał głową i zmrużył oczy. Najwyraźniej odczuwał przyjemność. 
     Dowódca nie mógł powstrzymać się od podpatrywania, jak czekolada roztapia się 
w ustach. Słuchał, jak chrupią wafelki, trzeszczą w zębach orzechy i syczy mieszany 
językiem karmel. Po raz kolejny zrozumiał, o co walczy.
- Batoniki, Saladynie? - powtórzył - Wytwór ohydnej cywilizacji zgniłego Zachodu, 
oby wrzody pokryły ją pryszczami na wągrach. Tracisz łaskę, powiadam ci, młody 
Saladynie.
- Ale to jest jak izmirska chałwa, taki rodzaj baklawy - bronił się słabo żołnierz 
- wybacz Wielki Ago.
     Wielki Aga wyjrzał przez klapę i ogarnął spojrzeniem błyszczące tysiącami 
świateł miasto. 
- Jutro wielki dzień, bracia, nie czas na spory. Wielki dzień Saladynie. Daj kawałek. 
Albo daj całego. Daj ze dwa.
     W rzymskich ogrodach i parkach cykały świerszcze i cykady. Wieczór był pogodny 
i ciepły. Nagle zadzwonił telefon. Melodią IX Symfonii Ludwiga van Beethovena. 
Saladyn i Nuradin uśmiechnęli się. Ich dowódca miał poczucie humoru. Nieco dziwne, 
ale miał.
- Osama, słucham - Wielki Aga miał wyraz błogości w oczach. I kawałek snikersa w 
ustach - tak... Tak... No witaj, Saddamie, bracie mój, poczekaj, tylko przełknę, 
moje uszy zakwitają jaśminem słysząc twój głos... Tak, oczywiście... Via Appia? 
Gdzie to jest?... Aha, jak to oni mówią...? Ano właśnie, zobaczyć Neapol i ha ha 
ha, sami to sobie wymyślili... Dobra... Jutro rano? Tak. Poczekamy na ciebie... 
Oczywiście, że wszystkie drogi tu prowadzą... Po włosku to będzie Roma, tak, na 
to się kierujcie... Bateria ci się kończy? GSM wykańcza cię rachunkami?... Powiem 
ci, że mnie też. Ale to teraz nieważne... No to niech cię Allach prowadzi. Salaam, 
saalam bracie.
     Osama ben Laden, Wielki Aga Sprzymierzonej Armii Allacha rozprostował plecy 
i wyciągnął w górę ramiona. Wzrok miał utkwiony w gwiazdy.
- Rzym, Rzym, zawsze o tym marzyłem. Rzym pod moimi stopami...
- Palatyn, Awentyn, Kapitol, Kwirynał, Wiminal, Eskwilin i Celius - dodał Saladyn, 
pogryzając kolejnego snikersa.
- Co?
- No, Siedem pagórków piętrzy się. Wzgórza Rzymu. I teraz nie będzie żadnych gęsi 
kapitolińskich, żeby ich uratować. Ani żadnego Mucjusza Scewoli. 
     Osama zmarszczył brwi.
- Coś ty czytał, Saladynie?
- Przewodnik, przewodnik turystyczny. Lubię wiedzieć, gdzie jadę. Oni tu mają 
bardzo ciekawą historię. 
- Ach tak - Wielki Aga uśmiechnął się - teraz będą mieli jeszcze ciekawszą. Nowi 
bohaterowie zapiszą się złotymi zgłoskami. Już jutro.
     Nuradin i Saladin mieli błyszczące z podniecenia oczy. Robili historię.
 
 *   *   *  

- Sytuacja jest krytyczna - premier Włoch, Silvio Berlusconi lubił takie wejścia. 
Były bardzo medialne, a on znał się na mediach. Wiedział, że proste, jasne, krótkie 
i odpowiednio emocjonalnie nacechowane słowa rzucą na kolana większość narodu. Aż 
żałował, że z tej narady nie idzie transmisja na żywo. Czuł, że podskoczyłyby mu 
notowania - przynajmniej tuż po wejściu.
     Narada była tajna. Odbywała się w najbardziej strzeżonym pomieszczeniu w 
"Rzymie Cywilnym" (jak nazywano go w odróżnieniu od Watykanu). W oddaleniu od  
centrum, w podziemiach niewielkiej bazyliki San Lorenzo fuori le Mura, w pobliżu 
największego rzymskiego cmentarza Campo Verano, w małym, wyposażonym jedynie w stół 
i krzesła pomieszczeniu spotkali się najważniejsi ludzie we Włoszech, a także, 
właściwie to trochę przypadkiem, przebywający tu na urlopie sekretarz generalny 
NATO George Robertson. Wszyscy, oprócz jednej osoby byli ubrani w ciemnogranatowe 
garnitury i jasnoniebieskie koszule. Tylko przedstawiciel Watykanu wyróżniał się 
czarnym płaszczem - i tym, że nie pokazał skrywanej pod kapturem twarzy. Atak 
Sprzymierzonej Armii Allacha był zaskakujący dla wszystkich. 
     Premier Berlusconi nigdy nie zapominał o wywieraniu odpowiedniego wrażenia. 
Składały się na to garnitury od Armaniego, lekko wzburzona lub gładko uczesana 
(zależnie od potrzeb i okoliczności) fryzura oraz komunikacja niewerbalna - zestaw 
perfekcyjnie opanowanych gestów, min, chrząknięć, mających za zadanie ukazanie 
premiera w jak najlepszym świetle. Poza tym oczywiście efektowne pauzy w 
odpowiednich momentach. Takich jak ten:
- ...tak, ehem...muszę to powtórzyć - Berlusconi delektował się własnymi słowami, 
jak ktoś inny delektowałby się zupą - Sytuacja jest krytyczna. Dlatego właśnie 
została powołana Rada Wojenna.
- Armia jest gotowa do działania - z krzesła podniósł się z hukiem generał Julio 
Pietroso, ze względu na gabaryty, jak i pokryte siecią głębokich zmarszczek twarde 
ciało zwany Kamieniem - włoska armia...
- Włoska armia nie istnieje - przerwał mu twardo George Robertson, główny sekretarz 
Paktu Północnoatlantyckiego - Osama zmiótł ją po drodze przez Alpy. Niedobitki 
kręcą się po Piemoncie i rabują cywilów.
- Widzę, że ma pan świetne informacje, chociaż jest pan na urlopie - stwierdził 
z przekąsem Julio Pietroso - w dodatku świetnie pan mówi po włosku. Słyszałem też, 
że pan nie pali.
- Nie palę, ma pan świetne informacje. I kiepsko pan mówi po angielsku. Dlatego 
ja jestem szefem NATO, a nie pan, generale.
     Pietroso przygryzł wargi. Robertson był jego zwierzchnikiem, nie wypadało go 
obrażać. Z trudem powstrzymywał zwykłą ludzką chęć obrzucenia adwersarza 
wyzwiskami.
- Zdegenerowana cywilizacja Zachodu - wtrącił Główny Komisarz Policji, Girolamo 
Savonarola, ze względu na ruchliwość i zasięg wpływów nazywany Giro Italia - ale 
to już niedługo potrwa. Hannibal ante portas, Nostradamus to przepowidział.
- Za jaja powinni pana powiesić za sianie defetyzmu - warknął generał Kamień. 
Komisarz Policji nie pozostawał z nim w stosunku służbowym, mógł więc posłużyć jako 
cel wyładowania negatywnych emocji.
- Przynajmniej jest za co wieszać - odgryzł się Giro Italia.
     Berlusconi uderzył pięścią w stół. Przepadał za tym gestem. Stawiał go na równi 
z największymi wodzami w historii. Przynajmniej tak mu się wydawało. Poza tym 
uderzanie w stół było bardzo męskie. 
- Panowie, nie ułatwiajmy sprawy wrogowi, kłócąc się między sobą.
    To było dobre, mądre zdanie. I co z tego?
- Co tutaj ułatwiać? Nie mamy szans!
     Inni poparli Głównego Komisarza Policji. Po chwili dyskusja toczyła się już 
własnym rytmem, ujawniając stare i nowe, dopiero co powstałe animozje pomiędzy 
członkami Rady Wojennej.
- Rozwalili "Montagnę", rozstrzelali ich jak kaczki. Wiecie, co to było za wojsko? 
Elitarna kompania strzelców górskich. Jeszcze mój dziadek tam służył.
- No to nic dziwnego, że przegrali.
- Przestań sobie kpić, chamie. 
- Komandosów ze Stanów też rozwalili. W Dolomitach. A to były młode, zdrowe chłopaki, 
jeden w drugiego istny Rambo. Bieluśkie zęby, blond włosy, naprawdę fajne chłopaki. 
Też nie dali rady.
- Bo pewnie byli kompletnie pijani, albo nie zdążyli wyleźć na czas z łóżek naszych 
ragazzas. Albo oglądali w telewizji mistrzostwa.
- Amerykanie? Niemożliwe.
- Możliwe, całkiem nieźle sobie radzą.
- Właśnie, a'propos, podobno Francja przegrała z Danią.
- To prawda, 0 : 2, i jadą do domu.
- He he, dobrze żabojadom. 
- Panowie, bądźcie poważni.
- No dobra, szkoda żabojadów, hehe.
- Panowie!
     W niektórych momentach premier Berlusconi błogosławił niebo za to, że 
transmisja z rady nie idzie na żywo. Na szczęście ten moment już minął. Tak mogło 
się wydawać - wszyscy się zreflektowali. Prawie wszyscy. 
- Panowie, proszę o ciszę! - Premier mógł równie dobrze grać w tym momencie solo 
na perkusji. Odbiór byłby taki sam.
- Nie dość, że wszystko przepowiedział, to jeszcze, żeby mu ułatwić,, nasze wojsko 
straciło hart ducha! 
- Ciekawe skąd ty o tym wiesz?
- Ba, pytanie brzmi, czy nasze wojsko kiedykolwiek miało ducha. 
- A ty, il cornuto, byłeś w wojsku?
- Nazwałeś mnie rogaczem, złamasie?
- Nie, pytałem, czy byłeś w wojsku, dupku.
- Byłem. Kiedyś na spacerze. Spotkałem twoją żonę, generale il cornuto.
- Gadaj zdrów, my żołnierze nie potrzebujemy żon. Mamy karabiny.
- Lufa w lufę, powiadasz generale?
- Długo nie pożyjesz, Savonarola!
- Pocałuj mnie w karabin!
     Premier już jakiś czas temu zauważył, że uciszanie nie ma sensu. Szkoda energii 
na walenie pięścią w stół. I tak nic nie słychać. Szkoda stołu. Szkoda ręki. Szkoda, 
bo naprawdę lubił ten gest. Było tylko jedno wyjście.
     Strzał rozległ się raz głośno, a potem, rykoszety, kilka razy ciszej. 
Następnym odgłosem był słaby jęk Girolamo Savonaroli. Nie licząc okrzyków strachu, 
zdziwienia, szurania krzesłami i chowania się pod stół. 
     Berlusconi zdmuchnął wyimaginowany dym znad lufy pistoletu.
- Mówiłem, że proszę o ciszę - powiedział cicho. Był słyszany. Osiągnął swój cel. 
Prawie zawsze go osiągał.
- Nie powinien pan tu strzelać, premierze - odezwał się spod czarnego kaptura 
grobowym głosem przedstawiciel Watykanu, siedzący do tej pory bez słowa przy końcu 
stołu - przecież pan premier wie, że ten bunkier jest kuloodporny. Nie powinien 
był pan tego robić.
     Coraz bledsza twarz Głównego Komisarza Policji potwierdzała zarzut. Przez 
rękaw ciemnogranatowej marynarki przesiąkała krew. Ramię Giro Italia było 
bezwładne. Wszyscy wpatrywali się w nie rozszerzonymi oczyma, dając wyraz 
odwiecznej fascynacji ludzkim nieszczęściem. Tylko wyraz twarzy generała Julio 
Pietroso było kpiąco - triumfujący, a jego usta szeptały bezgłośnie: "A nie mówiłem, 
że długo nie pożyjesz?". 
     Mnich z Watykanu podszedł do Savonaroli i mocno zacisnął palce wokół ramienia, 
powyżej rany. Niewiele to pomogło.
- Trzeba się nim zająć - powiedział głośno. 
     Berlusconi przełknął ślinę i skinął na strażnika przy drzwiach. Ten pomógł 
mnichowi wyprowadzić Głównego Komisarza.
- Jest wojna - powiedział poważnie premier - zabierzcie go i opatrzcie. Nie wolno 
kpić sobie z pogrzebu naszego państwa. Musimy radzić, jak oddalić koniec.
- Chyba odsunąć koniec? - wtrącił lord Robertson, wygrzebując się spod stołu - 
Chcemy zlikwidować źródło zagrożenia, prawda?
     Członkowie Rady Wojennej spojrzeli na niego z wyższością. Z ironią, 
pobłażliwością. A nade wszystko z powątpiewaniem.
- Koniec jest nieuchronny - odezwał się Giordano Bruno, marszałek włoskiego sejmu 
- jesteśmy spaleni.
- Jeszcze nie nadszedł czas końca - to był głos powracającego do sali wysłannika 
Watykanu, który stanął przy stole i odrzucił kaptur z głowy.
     Miał czarne, błyszczące włosy, śniadą skórę i skośne oczy. Był postacią znaną 
w politycznym świecie z tego, że nie chciał być znany. Trzeba przyznać, że nawet 
mu się to udawało. Choć dzięki swojej tajemniczości był bardziej popularny niż 
niejeden krzykliwy populista. O jego pochodzeniu nie wiedziano nic pewnego. Podobno 
pochodził z Chin. Podobno był mistrzem wschodnich sztuk walki. Podobno kiedyś był 
buddystą, ale objawił mu się Chrystus i od tego czasu został żarliwym 
chrześcijaninem. Jego legenda była wielka. Z pewnością był żywym przykładem 
ekumenizmu. I żywą prowokacją dla starych dewotek.
- Ojcze Obi Wanie, nie będziecie nam chyba opowiadać bajek o Armaggedonie? - 
Berlusconi miał dość kpin tego wieczoru.
- Nie nadszedł jeszcze czas.
- Jak to nie?! - krzyknął Nicolo Machiavelli, minister sił zbrojnych - Savonarola 
miał rację, poczytajcie sobie, przecież Nostradamus powiedział wyraźnie...
- Nostradamus nie żyje - głos ojca Obi Wana nie znosił sprzeciwu - a my mamy u nas 
środki realne. W dobie kompletnego zniewieścienia mężczyzn prawdziwą siłą będą 
chłopi z Polski. Pewna pielgrzymka...
- Ojcze - Silvio Berlusconi nie lubił, kiedy na kimś zbyt długo skupiała się uwaga, 
o ile nie był to on sam - chyba ojciec nie wyśle pielgrzymów?
- Sami się zgłosili, na chwałę bożą.
- Sami?
- Każdy człowiek potrzebuje w życiu jakiegoś celu. Dla każdego nadchodzi moment 
sprawdzenia, pokazania swojej siły. Dla nich nadszedł właśnie teraz.
- Dziwna teoria, jak na mnicha - odezwał się z kąta Machiavelli - a gdzie ora et 
labora? Gdzie chrześcijańska pokora?
- Psychologia poczyniła postępy od Średniowiecza - Obi Wan wpatrywał się przez 
chwilę prosto w oczy ministra. Machiavelli spuścił wzrok. Mnich złożył dłonie - 
tylko ludzie są ciągle tacy sami. Słabe umysły łatwo kontrolować.
- Polacy - generał Pietroso pokiwał głową - pamiętam jak dziś, jak szli na Monte 
Cassino... To był piękny widok.
- A co, strzelał pan do nich? - zainteresował się najmłodszy przy stole Kaspar Hauser, 
potomek austriackiego żołnierza z czasów wojen napoleońskich, obecnie wiceminister 
przemysłu.
- No pewnie. A co miałem robić? Takie to były czasy. A potem przyszli Francuzi i 
nas wykurzyli. Znaczy ich wykurzyli. Niemców znaczy.
- Francuzi? Ja słyszałem, że to nepalscy Gurkhowie.
- Jedna z wersji mówi o Polakach.
- Hahaha.
- Tym razem Polacy będą bronić - watykański zakonnik założył kaptur i skrzyżował 
ręce na piersiach - rozkazy już wydane. To opóźni marsz wroga. A potem nastanie 
jasność. Wybaczcie panowie, panie premierze, muszę przypilnować pewnych spraw.
     Wyszedł żwawym, sprężystym krokiem. Kilku obecnych w sali pod San Lorenzo 
fuori le Mura wyraźnie odetchnęło z ulgą. Postać chrześcijańskiego Azjaty krępowała 
ich do tego stopnia, że czuli w jego obecności jakąś blokadę umysłów. Ojciec Obi 
Wan był uważany za jednego z najtrudniejszych partnerów do rozmowy w całym Rzymie 
- tylko dlatego, że nie rozmawiał, kiedy nie miał na to ochoty, co w świecie wielkiej 
polityki było rzadkością. Inną rzadkością był rozmówca patrzący prosto w oczy. 
Ojciec Obi Wan miał do dyspozycji parę wąskich, skośnych oczu, co stanowiło 
dodatkowe utrudnienie. Na domiar złego zakonnik często posługiwał się 
niezrozumiałymi określeniami, wyprzedzając myślą swoje własne słowa.
- Jaka jasność nastanie? - mruknął generał Kamień - Cholerny żółtek znowu zrobił 
z nas wałów, uśpił czujność i poszedł. O nic się nie pytał. Zarządził i poszedł. 
     Premier też mówił do siebie:
- Polacy? Bladzi trochę, słabo wyglądają w kamerach, mało ostre rysy. Ale skoro 
chcą, jeśli papież się zgadza? Papież święty człowiek...
 
 *   *   *
 
     Po porannej modlitwie o świcie zabrzmiał hymn Unii Europejskiej. Wielki Aga 
odebrał.
- No?
- Osama, bracie mój, jest problem.
- Mów, słucham cię bracie.
- Blokady na drodze, a miało ich nie być. W dodatku dziwne jakieś, ludzie inni, 
jasnowłosi bardziej, wąsaci, flagi mają biało-czerwone.
     Osama ben Laden zmarszczył brwi, wyciągnął lornetkę i zlustrował teren. 
Dopiero teraz zauważył przewróconą przyczepę na skrzyżowaniu. Obok stał traktor, 
z dachu którego przemawiał mężczyzna w średnim wieku. Wielki Aga Sprzymierzonej 
Armii Allacha znał tego mężczyznę. Pracowali razem przez jakiś czas w małej wiosce 
w mocno zalesionej okolicy. W niewielkim, ale świetnie wyposażonym laboratorium 
wyhodowali śmiercionośne bakterie wąglika. Z całej tej przygody zapamiętał nocny 
zrzut na leśną polanę, mięsne danie w panierce, które miało boski smak, ale 
prawdopodobnie, niech Allach wybaczy, zrobione było z nieczystego zwierzęcia. 
Zapamiętał też roje kąśliwych komarów i pewien napój, o którym wolałby zapomnieć. 
Wolałby też, żeby Allach zapomniał, że kiedykolwiek go pił. 
     Osama uśmiechnął się.
- Saddam, bracie mój. Nie ma problemu.
- Allach jest wielki.
- Allach jest wielki a imię jego niepogłębione. To Polak.
     Przez telefon dało się słyszeć cmoknięcie.
- Ten Polak?
- Ten sam.
- Załatwi się?
- Załatwi się. Z nim się wszystko da załatwić. Nie ruszaj się, dopóki nie dam ci 
znaku. 
- Allach akbar!
- Amen.
- Co mówiłeś, bracie Osamo?
     Wielki Aga zaklął w duchu i potrząsnął z całej siły telefonem, cisnął go na 
ziemię, potem, niby przypadkiem, wyłączył. Nie chciał żeby się czepiali, że zbyt 
często używa nomenklatury wroga. Po prostu mu się wyrwało. Wszystko przez kobietę. 
Piękną kobietę. Poruszył wargami na jej wspomnienie. Jego ojciec miał rację mówiąc, 
że chrześcijańskie branki są namiętne. Branki to była dobra nazwa - ciągle chciały 
być brane. 
     Dzięki tej kobiecie miał zamiar zdobyć Rzym. Amen.
 
*   *   *

     Olbrzymie łóżko wodne przedstawiało obraz artystycznego nieładu. Podobnym 
nieładem charakteryzował się w tym momencie sam premier Berlusconi, siedzący na 
skraju łóżka w niebieskich bokserkach i w niebieskiej, rozchełstanej na piersiach 
bluzie od piżamy. Miał rozwiany, rzadki włos i nieprzytomny wzrok. Typowy dla niego, 
i wielu milionów innych osób objaw o godzinie siódmej rano. Wygląd zewnętrzny nie 
świadczył o stanie umysłu. Umysł był ożywiony - dowodem na to była prowadzona 
przezeń rozmowa. Premier wrzeszczał do słuchawki.
- Jak to nawalili?! Dlaczego nawalili?!... Nie wiesz?! Posłuchaj Frederico, możesz 
mi mówić, że nie rozumiesz faktów, ale nie możesz mi mówić, że ich nie znasz!!! 
Jesteś moim bankiem informacji, czy nie jesteś?! Wnioski wyciągnę sam, tylko 
dostarcz danych!
     Pod błękitną kołdrą coś się poruszyło.
- Słuchaj Silvio - głos był przytłumiony przez pościel.
- Nie teraz Lindo! - warknął premier - Frederico, masz się szybko dowiedzieć, gdzie 
jest przyczyna!... Skąd ja mam wiedzieć jak?! To ty byłeś szkolony we wszelkim 
kapusiowaniu i filowaniu, czy jak wy to tam nazywacie, sam ci te kursy opłaciłem!... 
No właśnie, nie dziękuj, tylko bierz się do roboty! Co?!... Jak?! ... Szybko znaczy 
jak najszybciej!... Co?! Nie, jeszcze szybciej!
- Silvio...
- Lindo, uspokój się. Tak, no jasne, że od razu! Watykan?! Co Watykan?! Nie wiem... 
Tak, mnie wolno nie wiedzieć, tobie nie!... Co?!... No pewnie!... Arabia 
Saudyjska?...Emiraty, Oman i Kuwejt też? No to jasne, że sprzedawać. Drogo...Co?! 
Drogo, jak najdrożej się da... Zapłacą, pewnie, że zapłacą, stać ich na to... Co?!
- Posłuchaj...
- To ty posłuchaj Lindo, teraz pieprzę przez telefon, a nie... Co?! Nie, to nie 
do ciebie. Słuchaj Frederico, nie no pewnie, że ona, hehe... Tak, możesz zapewnić 
najdroższy sprzęt i wysoką jakość przekazu, tak, możesz dorzucić sfinansowanie 
przelotu komentatorów, pewnie, Angela wliczy to w koszty i przelecą się brodate 
chłopaki z friko... Co? No pewnie, że chłopaki, żadnych dziewczyn nie przewiduję, 
i to nie jest seksizm, kochany, to jest islam!... No dobra, to czekam... Tak, tak... 
Dobra, zajmij się wszystkim, masz pełnomocnictwo, możesz podpisywać dokumenty. 
No... Ciao!
     Berlusconi odłożył słuchawkę na stolik i podrapał się po brzuchu.
- Słyszałaś, Arabusy chcą kupić transmisję z ataku na Rzym. Niezły dżihad, co?
     Linda wynurzyła się z pościeli. Miała krótkie, farbowane na rudo włosy, 
wielkie, migdałowe oczy i wargi tak fizyczne, że niewątpliwie zasługujące na miano 
zmysłowych. Jeśli chodzi o resztę ciała, to było ono po prostu idealne. Tak można 
to najkrócej określić, gdyż żaden opis nie jest w stanie oddać długości i smukłości 
jej nóg, zarysu bioder, kuszących jak biodra bogini miłości. Żadne pióro nie jest 
w stanie oddać kształtu jej piersi, krągłych i soczystych, jak opiewane we 
wschodnich legendach piersi o kształcie i słodyczy owocu granatu. Nie można też 
zapomnieć o gładkości skóry i kilku innych, raczej nieokreślonych, aczkolwiek łatwo 
zauważalnych cechach, dzięki którym była kobietą idealną. Przynajmniej jeśli 
chodzi o wygląd zewnętrzny.
- Silvio, jestem w ciąży.
- Co?! - zdziwiony południowiec potrafi otworzyć oczy bardzo szeroko.
- To, co słyszysz.
- Co?! - zdziwiony południowiec, nawet jeśli sprawia wrażenie skrajnie zdziwionego, 
potrafi pójść jeszcze o krok dalej. Otworzyć oczy jeszcze szerzej i zapytać o to 
jeszcze raz. Kobiety Południa są do tego przyzwyczajone.
- To co słyszysz, Silvio, kochanie.
     Pewności nigdy za wiele. Przecież zawsze można mieć kłopoty ze słuchem. 
Marzenie... 
- Powtórz to!
- Jestem w ciąży.
     W końcu wiadomość dociera, omijając kolejne zapory, kłody rzucane pod nogi 
przez broniący się przed przyjęciem faktu umysł.
- Ale twój mąż przecież...
- Racja, on tak, ale ty nie. A właściwie to odwrotnie. On nie, ale ty tak.
     Południowcy są generalnie rzecz biorąc gorącokrwiści. Nerwowi. Emocje ulatują 
z nich w postaci dużych, szybko pękających baniek. Przyspieszone utlenianie. 
Inaczej mówiąc - żywy ogień, spalający, połykający w błyskawicznym tempie. Dlatego 
między innymi południowcy potrzebują sjesty - żeby odzyskać nadwątlone siły. Tym 
różnią się od mieszkańców Północy. Częstotliwością ruchów. Generalnie rzecz biorąc 
Niemcy, Norwegowie, Szwedzi czy Polacy, robią wszystko wolniej. Mając do zużycia 
tę samą ilość energii, zużywają ją w mniejszych dawkach, w dłuższym okresie czasu 
- i dlatego przy Włochach czy Hiszpanach robią wrażenie anemicznych. Bo Południowcy 
pracują w zrywach, metodą sprinterską: maksimum energii w każdym ruchu, dłuższa 
chwila odpoczynku. Po odpoczynku są gotowi do walki na wysokich obrotach. Premier 
Włoch był typowym południowcem. W dodatku dopiero co wstał z łóżka.
- No i co ty sobie myślisz, że przygarnę tego bachora, a ciebie razem z nim? Na 
taki stary numer chcesz mnie złapać? - większość Włochów opanowała przydatną 
umiejętność kłócenia się z żonami tudzież kochankami i jednoczesnego ubierania. 
Czasami tylko nierówno zapinali koszule - Posłuchaj Lindo, świat zmierza ku 
zagładzie, Osama wjeżdża czołgiem na Forum Romanum, a ty mi mówisz, że jesteś w 
ciąży?!
- No a komu mam o tym powiedzieć?
- Powiedz mężowi, ucieszy się!
- Dobrze wiesz, że nieszczególnie.
- Lindo, ja naprawdę jestem zajęty. Ja muszę ratować kraj, prowadzić dyskusje z 
różnymi idiotami, strzelać z pistoletu w kuloodpornym bunkrze! Ja się wykańczam 
nerwowo! Z tobą spotykam się, żeby się odprężyć, a ty mi wyjeżdżasz z takim tekstem. 
Powiem ci, że nie obchodzi mnie to, że jesteś w ciąży! Słyszysz, nie obchodzi!
     Trzaśnięcie drzwiami. To dopiero była sztuka, zważywszy, że drzwi i framugi 
tajnego gabinetu - sypialni premiera obite były grubą warstwą izolującej 
poliuretanowej pianki. Premier Włoch wybiegł z nierówno zapiętą koszulą. Linda 
uśmiechnęła się:
- Żartowałam.
     Wiedziała, że Silvio też żartował, mówiąc, że jej ciąża go nie obchodzi. 
Przecież zawsze był taki rodzinny. Widziała to tyle razy w telewizji. Nieraz jej 
to mówił. Rodzina ponad wszystko... Ciekawe, co na to jego żona. Linda tęskniła 
za prawdziwą miłością i za prawdziwą rodziną. Chciała mieć syna z kimś naprawdę 
bardzo męskim. 
     Przypomniała sobie o kimś, kto kiedyś wydawał jej się ideałem męskości. 
Chwyciła słuchawkę i wystukała numer.
- Julio? Tak... No jak to, kto mówi, twoja żona, pedale jeden... Tak... Chciałam 
ci tylko powiedzieć, że jestem w ciąży... Nie, no oczywiście, że nie z tobą, chyba 
żartujesz, Julio kochanie... Tak, nie masz co krzyczeć, teraz już za późno. Tak, 
nie denerwuj się, bo ci zaszkodzi... No, później ci powiem, kim on jest... mogę 
ci tylko zdradzić, haha, ależ to słowo dobrze tu pasuje, zdradzić... No nie krzycz, 
że jest bardziej męski niż ty... Oczywiście, że to możliwe... No cóż, być może 
nazwiemy go Julio, ewentualnie Julia, to nawet lepiej będzie pasować, ... no, żeby 
była jakaś pamiątka po tobie... Muszę kończyć. Pa.
     Miała naprawdę olśniewający uśmiech. I jakiś zły błysk w oku. W lewym.
- Żartowałam - szepnęła zmysłowo.
 
 *   *   *
 
- Co jest? - zapytała młoda Maria Borynówna, patrząc na rozstawione przy Via Appia 
posterunki Armii Południe, części Sprzymierzonej Armii Allacha mającej zaatakować 
Rzym od strony Neapolu.
     Maria Borynówna i połowa pielgrzymów ze Związku Kółek Rolniczych regionu 
Wielkopolska mieli zablokować starożytną drogę Via Appia i stawić opór 
nadciągającym siłom muzułmanów. Kazimierz Pawlak schował telefon do kieszeni.
- Jedziemy na przedmieścia z drugiej strony. Przewodniczący wzywa.
     Maria zasalutowała służbiście. Potem rozejrzała się dookoła.
- Jak jedziemy? Przecież autobusu nie damy rady podnieść. Przecież sam pan wie, 
panie Kazimierzu, że przewrócić o niebo łatwiej.
 
 *   *   *
 
     Zakapturzona postać przemierzała sprężystymi krokami pusty marmurowy 
korytarz gdzieś pod Placem Świętego Piotra. Podziemia Watykanu to miejsce, w którym 
czas stanął już dawno temu. Niewiele jest podobnych na całej Ziemi. Żadne inne nie 
kryje tylu tajemnic, żadne nie wzbudza tylu emocji. W niewielu jest tak dobrze 
działający system wentylacyjny.
     Papieży zawsze stawiano w jednym rzędzie z wodzami największych mocarstw i 
tylko niektórzy, zamgleni oparami rewolucji komunistycznej, pozwalali sobie na 
przysłowiowe "fo pa", pytając "ile papież ma dywizji?". Papież miał do dyspozycji 
tajemnice jednej z najstarszych, największych i najbogatszych organizacji świata. 
Organizacji działającej nieprzerwanie i rosnącej w siłę od dwóch tysięcy lat. 
Sekrety Watykanu były jednymi z niewielu we współczesnym świecie, które nie 
przedostały się do prasy. Wielu dziennikarzy oddałoby zapewne dusze, żeby zrobić 
reportaż o lochach legendarnego Castel Sant' Angelo. Dzięki temu uzyskaliby sławę 
i pieniądze w życiu doczesnym, dając ludziom powód do plotek z pewnością na wiele 
lat. Kościół dbał jednak o dusze dziennikarzy i żadnemu z nich jak dotąd nie udało 
się przedostać głębiej niż zezwalała na to gwardia szwajcarska. Specjaliści od 
marketingu i mediów zdawali sobie sprawę, że na lochach Watykanu można by było 
nieźle zarobić, ale negocjacje utykały zawsze w martwym punkcie. Już na samym 
początku, kiedy to któryś z hierarchów mówił krótko i dobitnie: nie. Nic dziwnego, 
że Kościół był określany jako najbardziej skostniała organizacja na Ziemi.
     Było w tym sporo prawdy - kazamaty Watykanu ukazywały iście średniowieczną 
paradę typów ludzkich, dobieranych według dziwnych jak na XXI wiek standardów - 
najczęściej zatrudniano niepiśmiennych, niemowów, ślepych, głuchych albo 
przynajmniej daltonistów. Słowo "zatrudniać" nie oddaje klimatu umowy o pracę 
zawieranej między Kościołem a osobą zwaną dalej "Zatrudnianym". "Umowa o pracę" 
o to też nie najlepsze określenie. Najbardziej pasowałoby tu słowo: "cyrograf". 
Charakter zatrudnienia też odbiegał od norm ministerstwa pracy - pracowało się 
dwadzieścia cztery godziny na dobę. Bez urlopu, bez chorobowego, bez zwolnienia 
na ślub brata. Do końca. Do samego końca. W dobie powszechnej wolności słowa 
zatrudniano tylko tych, którzy chcieli przesunąć moment końca i to była ich jedyna 
szansa. Potem poprawiano im kwalifikacje, dostosowując do wyżej wymienionych 
wymogów i już jako niemowów, ślepych, czy głuchych zatrudniano zależnie od potrzeb 
i zależnie od tego, przy jakich drzwiach mogli stać będąc głuchym, ślepym et cetera. 
W Watykanie miało to istotne znaczenie. 
     Nie było w tym okrucieństwa. Wychodzono z założenia, że życie jest cenniejsze 
niż utrata oka czy języka. Że ostre chirurgiczne narzędzia użyte pod narkozą to 
coś lepszego niż uderzający z dużą prędkością pocisk karabinowy bez znieczulenia. 
Że członkowie Mafii, na których wydano wyrok, mogą się jeszcze przydać. W Watykanie 
postawiono na ludzi - ufano im bardziej niż najlepszym systemom elektronicznym. 
Maszyny pozostawione przez Świętą Inkwizycję stanowiły niejaką gwarancję wierności 
tudzież motywację do pracy. Dlatego co jakiś robiono wycieczkę po zakazanych 
miejscach i pokazywano pracownikom wszystkie te, nieco zakurzone i zardzewiałe już 
narzędzia, pozwalając niewidomym na dotykanie eksponatów, a głuchym pokazując 
działanie na przykładzie lalki Barbie albo pluszowego misia.
     Nie było w tym okrucieństwa. Po prostu dbano o edukację własnych pracowników 
i starano się im zapewnić maksimum możliwych rozrywek. Niektórym naprawdę się to 
podobało. Najbardziej byłym mafijnym egzekutorom. 
     Poza tym zasada postępowania z pracownikami była niebywale prosta i skuteczna: 
dobre i obfite jedzenie plus ludzkie mimo wszystko traktowanie plus konieczna 
odrobina inkwizycyjnej psychologii równa się wierność, niezawodność, zaufanie, lub 
też ujmując sprawę bardziej teologicznie: wiara, nadzieja, miłość.
- Wiara, nadzieja, miłość - powiedział zakapturzony mężczyzna po hiszpańsku - 
creencia, esperanza, amor - powtórzył głośno. Jedno powtórzenie było dozwolone.
     Czarnobrody strażnik był najwyraźniej głuchy. Ale bardzo silny. Zakapturzony 
poczuł uścisk jego żylastej dłoni na gardle. Nie spodziewał się. Gdyby się 
spodziewał, pewnie by do tego nie doszło. To logiczne. 
- Arrrghhhhh - próbował tłumaczyć mnich, bez wielkiej nadziei na bycie zrozumianym. 
Nic dziwnego. Był nauczony, że błąd kosztuje. 
     Kasa powoli drukowała paragon. Zakonnik próbował anulować transakcję. 
Bezskutecznie. Przeszkadzało mu w tym własne niezdecydowanie - nierozstrzygnięty 
wybór pomiędzy instynktem samozachowawczym a wpojonymi zasadami. Wierzgał nogami.
     Grube, nabijane stalowymi ćwiekami drzwi otworzyły się nagle na oścież i 
rozległ się przeraźliwie wysoki gwizd. Strażnik puścił mężczyznę w kapturze i 
odskoczył jak oparzony, stając na baczność pod ścianą. Miał nieprzenikniony wyraz 
twarzy.
- Bracie Obi Wan, bracie Obi Wan - z mrocznego pokoju dobiegł wzmocniony echem 
pustych ścian melodyjny, głęboki baryton.
     Obi Wan trzymał się za gardło i ciężko oddychał:
- Uppff hhhh... hpomniałem, ohhhtatnie drzwi...Phhh.
- Igor słyszy tylko ten gwizdek. Dobrze, że cię oczekiwałem. Jak mogłeś zapomnieć 
hasła?
- Jehhem zabiegany, pffff,  wasza świętobliwość, ze względu na sytuację, 
zdenerwowany...
- Bracie Obi Wan, przecież czas jeszcze nie nadszedł. Musisz uważać na siebie. Igor 
dostał rozkaz, żadnych znajomości.
     Mnich dochodził do siebie. Po chwili oddychał już normalnie, przeponą. 
Odzyskał rezon.
- Czułem w uścisku Igora jakąś przyjacielską nutę...
- Nie żartuj sobie, bo było blisko.
     Obi Wan pomacał się delikatnie po szyi.
- Wiem, i dziękuję waszej świętobliwości.
- Zbyt cenną jesteś postacią, aby cię stracić, bracie, nawet mimo twoich błędów. 
Zresztą Pan nasz kazał wybaczać - głos rozmówcy Obi Wana miał w sobie głębię - już 
sobie zapewne przypomniałeś hasło Srebrnych Drzwi?
- Gdy tylko mnie chwycił, wasza świętobliwość - palce zakonnika złożyły się w 
skomplikowany znak przedstawiający krzyż egipski, ankh. 
- Dobrze, a teraz wejdź bracie Obi Wanie i powiedz, jak twoim zdaniem przedstawia 
się sytuacja. Uważasz, że czas już się ujawnić?
     Weszli do mrocznej celi, do której wąziutki strumień światła wpadał przez 
niewielki otwór w jednej ze ścian. Nie widzieli swoich twarzy - ocieniały je kaptury, 
reszty dokonywał brak porządnego oświetlenia.
- Jak sprawił się Polak? - głos gospodarza naprawdę budził zaufanie. Czarował.
- Obawiam się, że rodak Jana Pawła zawiódł, wasza świętobliwość.
- Co znaczy, obawiasz się?
- Rzec można, że zawiódł połowicznie.
- Czyli, że połowicznie się sprawił?
- W pewnym sensie. Ale nie obroni Rzymu.
- Tego się spodziewaliśmy, nieprawdaż? Cóż nam pozostaje?
- Brama diabelska, obnażycielka tamtego drzewa. Tylko ona.
     Rozmówca Obi Wana uśmiechnął się - w ciemności błysnęły wyraźnie białe zęby.
- Pierwsza zdrajczyni ludzkiego prawa. Tertulian. Dobrze cię nauczyli, bracie.
     Obi Wan skłonił się nisko.
- Chińczycy są pilni i cierpliwi, wasza świętobliwość. Będą z nich w przyszłości 
doskonali katolicy, ręczę za to.
- Nie czas o tym teraz rozmawiać. Plan z użyciem Ewy też może powieść się tylko 
połowicznie. Co wtedy?
- Wtedy nie będzie wyjścia, wasza świętobliwość.
- Tak... Czy Ewa już wybrana?
- Tak jest, wasza świętobliwość. To grzeszna kobieta. Ale jak mówi przysłowie 
Polaków: "gdzie diabeł nie może, tam babę pośle". Może się udać.
- Jesteś erudytą bracie. Mówisz też po polsku? 
- Tak, to bardzo trudny język, ale opanowałem go.
- Świetnie. Trzymaj rękę na pulsie, bo godzina za godziną przynosi zmianę sytuacji. 
Potrzebujemy jeszcze, mam nadzieję, kilka godzin. Dasz radę powstrzymać burzę?
- Postaram się, wasza świętobliwość.
- Dobrze. Powinno wystarczyć. 
- Jestem w centrum działań wasza świętobliwość. Pilnuję rządu, żeby nie zrobił 
czegoś głupiego, chociaż to trudne zadanie. Nostradamus narobił nam swego czasu, 
że tak powiem, złej prasy. Ludzie są bierni, czekają na koniec. To niedobrze.
- Masz rację bracie.
     Spojrzeli na siebie. Dokładniej rzecz ujmując - spojrzeli w swoim kierunku. 
Mężczyzna nazywany "świętobliwością" pokiwał głową.
- Nie wydaje ci się, że cała ta sytuacja bardzo przypomina "Gwiezdne Wojny"? Intryga 
jak w "Ataku klonów", nieprawdaż m i s t r z u Obi Wanie?
     Wybuchnęli śmiechem. Brat Obi Wan od dawna był przedmiotem żartów ze względu 
na dziwną zbieżność nazwisk z bohaterem "Star Wars". W dodatku ubierał się w czarny 
płaszcz z wielkim kapturem. A przy boku nosił czasami dużą, metalową latarkę. Czyż 
potrzeba więcej skojarzeń, skoro niektórym wystarczyłoby już samo nazwisko?
     Śmiali się szczerze, głośno i długo. Śmiech odpręża. Śmiech to zdrowie.
- Vader ante portas - wykrztusił w końcu mnich. To spowodowało jeszcze jeden wybuch 
śmiechu. Gdy przestali, niepokój zelżał.
- Czas na ciebie bracie - powiedział gospodarz sali o Srebrnych Drzwiach, ocierając 
pot z czoła i trzymając się za brzuch - uważaj na siebie.
- Znowu te hasła... - mruknął Obi Wan - jak się pomylę...
- Może niedługo da się coś zmienić w tej kwestii. Hasła są dość idiotyczne, to fakt. 
Ale nasi strażnicy je lubią, czują się ważniejsi. To właściwie to samo, co kod w 
elektronicznym zamku. Wiesz, jak to jest. Poza tym rzuci się czasem coś na żer 
pismakom, kilka haseł, a ludzie lubią taką tajemniczość, sam wiesz,  haha. Zaraz 
dopatrują się Apokalipsy czy innych trudnych biblijnych słów. No, idź z Bogiem.
- Szczęść Boże waszej świętobliwości.
- Powodzenia - jego świętobliwość otworzył Srebrne Drzwi i pogroził Igorowi palcem 
wystawionym z szerokiego rękawa habitu - powinienem cię zwolnić, Igor, za to, że 
brat Obi Wan jeszcze żyje. Ale tego nie zrobię, bo dobrze zrobiłeś, oszczędzając 
go przez chwilę. Przyczyniłeś się do jego edukacji, to chwalebne. Dziękuję.
     Czarnobrody strażnik skłonił się. Nic nie słyszał. Nawet gdyby słyszał, nic 
by nie rozumiał. Był Rosjaninem. Od kilkudziesięciu lat miał nadzieję, że Breżniew 
go tu nie znajdzie. Ciągle jeszcze nie był tego pewien.
     Po dwudziestu minutach maszerowania przez labirynt przejść pod Piazza San 
Pietro ojciec Obi Wan był na zewnątrz. Słońce podnosiło się nad horyzont. Nie było 
czasu do stracenia.
 
 *   *   *
 
- Co on mówi? - Saladyn starał się ułowić z potoku zdań choć jedno znajome słowo.
- Trąd go wie, to pewnie w jego barbarzyńskim, ojczystym języku - stwierdził Nuradin 
skręcając papierosa.
- To po polsku, głąby - warknął Osama ben Laden - patrzcie i uczcie się, bo ten 
niewierny, oby koń jego nigdy nie przemówił, ma talent.
     Na dachu kabiny traktora stał niewierny, mężczyzna w sile wieku, z opaloną 
twarzą, zaczesanymi do tyłu włosami i błyszczącymi w promieniach porannego słońca 
oczyma. Teraz przybrał pozę Napoleona i krzyczał głosem wręcz ociekającym charyzmą 
do otaczającego go tłumu. Tłum pomrukiwał z aprobatą męskimi i kobiecymi głosami, 
spijając charyzmę prosto z jego ust i karmiąc się dosadnymi słowami. Mężczyźni 
dzierżyli w dłoniach postawione na sztorc kosy, co niektórzy nieśli sierpy albo 
widły. Kobiety miały wałki do ciasta i tłuczki do kartofli. Przemawiający rozpiął 
marynarkę i poluzował krawat w biało - czerwone pasy. Tłum przyjął ten gest 
entuzjastycznie. Przemawiający, wyczuwając szansę genialnie rozwiniętym zmysłem 
politycznego showmana poszedł za ciosem i z powrotem zaciągnął węzeł mocno pod szyją. 
Znów zrobiło mu się gorąco - ale za to otrzymał rzęsiste oklaski i gromki okrzyk 
"Niech żyje pan przewodniczący!".
- Bo najważniejsze jest, jak już powiedział Mickiewicz, "niech gdzie indziej głód 
i wojna, byle polska wieś szczęśliwa, byle polska wieś spokojna"!
      Rozległy się brawa. Ktoś krzyknął: "Mickiewicz to był Żyd!". Znów rozległy 
się brawa. Przewodniczący uciszył tłum ruchem ręki. Lubił tak robić, to dawało 
poczucie władzy. Kontynuował:
- Nie pozwolimy rozkradać naszej ziemi różnym takim Balcerowiczom. Zresztą, przy 
okazji powtórzę: Balcerowicz musi odejść!
      Burza oklasków. To było chwytne hasło, trzeba było je wykorzystać, każdy 
specjalista od public relations mu to doradzał. 
- Tak jest, Balcerowicze kradną, a myśmy się tu umówili z panami...
- A to nie są jakieś Żydy? - ośmielił się przerwać ktoś z kosą. Został zgromiony 
spojrzeniem setek par oczu i kilkoma nieśmiałymi oklaskami. Przemawiający był 
łaskawy. Odczekał, aż skończą się napominające chrząknięcia i podjął rękawicę:
- Żadne Żydy, Mieczysławie, wręcz przeciwnie, można powiedzieć, zresztą czy oni 
są podobni do tego Żyda Balcerowicza czy Geremka?
- Do Geremka trochę tak! - krzyknął człowiek nazwany Mieczysławem. Odpowiedział 
mu wybuch śmiechu.
- Słuchajcie, my tu się umówiliśmy, że oni Polski nie rozkradną. Więcej - oni kupią 
od nas zboże i nadwyżkę trzody chlewnej. Mamy wspólne interesy - choćby to, że i 
my, i oni nie lubimy Unii Europejskiej, złodziei, bandytów i Niemców...
- I Ruskich! - podpowiedział ktoś.
- Pierogów! - zażartował pan Mieczysław.
     Teraz przemawiający nie był łaskawy. Zaczerwienił się tak, jakby miał za 
chwilę wybuchnąć i zgromił tłum nienawistnym wzrokiem. Tłum zamarł przestraszony.
- No właśnie - podjął przewodniczący po chwili, już w pełnej ciszy - powtarzam: 
bandziorów nie lubimy, tych złodziei z Unii Europejskiej, tych Balcerowiczów 
brukselskich, niech ich szlag trafi, tfu, Sodoma i Gomora!
     Gromkie brawa zabrzmiały jak uruchamianie sieczkarni. To przez kosy, sierpy 
i inne narzędzia trzymane w rękach.
     Przewodniczący wyczuł moment kulminacji. Teraz należało pociągnąć uzbrojony 
tłum za sobą, być prawdziwym wodzem. Dawno o tym marzył. Czyn, czyn a nie słowa!
- Krótko mówiąc! Przyłączamy się do Osamy, znosimy blokadę i idziemy wszyscy razem 
na Belweder! - ryknął podniesionym, natchnionym głosem, ale zaraz się poprawił - 
Znaczy na Rzym!
- Na Rzym! - powtórzył rozentuzjazmowany tłum i zaczął wiwatować.
     Ktoś zaintonował "Rotę", ktoś inny wrzeszczał : "Ta karczma Rzym się nazywa, 
kładę areszt na waszeci". W tłumie zapanował radosny gwar.
- Brawo, nareszcie nasze sprawy, w naszych rękach!
- Tak jest, o to chodzi!
- Si, si!
- Scusi, da dove?
- Co?
- Da dove? E'sposato? Mi sei simpatico, tesoro...
- Nie rozumiem cię kobieto!
- Na Rzym! Na Rzym!
     Okrzyk został podjęty. Zwłaszcza, że wielu polskim chłopom kojarzył się ze 
swojskim: nożem, nożem!
- Na Rzym! na Rzym!
     Nagle znany już głos, należący do pana Mieczysława, przebił się ponad inne 
i przerwał owację:
- Na Watykan też?!
     Tłum to jeden organizm. Teraz momentalnie ucichł, oczekując na odpowiedź. 
Odpowiedź nie następowała. Tłum to jeden organizm - a teraz następował proces tak 
zwanego myślenia komórkowego, bez udziału mózgu. Potem uruchomiły się odruchy:
- Papieża nie damy! Papieża nie damy! - na twarze wróciła zaciętość, ręce mocniej 
ścisnęły trzonki rolniczych narzędzi.
     Przewodniczący spojrzał w pociemniałe oczy swoich niedawnych popleczników, 
potem zwrócił twarz na brodacza w białym turbanie i rozłożył ręce. W organizmie 
tłumu jak czkawka powracał okrzyk:
- Papieża nie damy! Papieża nie damy!
     Osama ben Laden zacisnął wargi. Nie przewidywał większych problemów z 
pokonaniem zapatrzonej w ekrany telewizorów zgniłej zachodniej cywilizacji. Jak 
dotąd się nie mylił, a pomysł, żeby zaatakować w czasie mistrzostw świata w piłce 
nożnej uważał za jeden z najbardziej udanych w swojej karierze. Wielu Europejczyków 
nawet nie zorientowało się, że inwazja trwa. Polscy chłopi mogli stanowić 
przeszkodę, przecież byli potomkami giaurów z legendarnego na Wschodzie 
"Przedmurza Chrześcijaństwa". Szczęśliwym zbiegiem okoliczności wydawało się być 
to, że prowadził ich dawny współpracownik terrorysty. 
     Wielki Aga nie miał mu nic do zarzucenia. Przewodniczący starał się jak mógł. 
Ale Sprzymierzona Armia Allacha nie mogła pozwolić sobie na opóźnienia spowodowane 
oporem stawionym przez ogromną pielgrzymkę Związku Kółek Rolniczych regionu 
Wielkopolska. Nawet dwadzieścia autokarów chłopów nie mogło przecież powstrzymać 
dżihadu. 
     Nawet to, że w tych autokarach dziwnym trafem przywieźli ze sobą całą swoją 
prymitywną, chłopską broń, nie mogło ich uratować. Co najwyżej trochę opóźnić 
egzekucję. Co najwyżej kilku wojowników odda życie. Za słuszną sprawę przynajmniej.
     Kwestia była paląca. Paliły palce na spustach karabinów brodatych, ubranych 
w turbany wojowników.
     Nuradin zgasił papierosa i odbezpieczył pistolet.
     Upał, pomimo porannej pory, był nie do zniesienia.

*   *   *

     Premier Silvio Berlusconi był zdenerwowany. Nie było w tym ani grama 
zwyczajnej dlań teatralnej pozy. Szczątki czterech rozbitych filiżanek i ciemne 
ślady kawy na granatowych spodniach stanowiły wystarczający dowód szczerości jego 
uczuć. Nikt nie byłby tak głupi, żeby urealniać swoje pozerstwo poprzez oblewanie 
się gorącym płynem, narażając przy tym najwrażliwsze części męskiego ciała na 
bliski kontakt z wrzątkiem.
     Frederico Loren, najbardziej zaufany człowiek premiera Włoch niósł na tacy 
naczynia z aromatycznym napojem.
- Kawa, szefie, tak jak chciałeś, w plastikowym kubku, tylko do połowy.
- Dzięki Frederico.
- A nie wolałbyś zimnej? Mniejsze ryzyko, no wiesz, szefie, dzieci, w ogóle te 
sprawy...
- Aaaa!!
     Gorąca kawa chlusnęła na uda premiera. Jego "bank informacji" natychmiast 
podał chusteczkę. 
- Szefie, może zimną?
- Nie, prawdziwy Włoch nie pije zimnej kawy nawet w największy upał! 
- Co się dzieje, szefie?
- Nerwy, Frederico, nerwy, nerwy, nerwy. Zżera mnie!
- Spokojnie, szefie, nawet jeśli Nostradamus się sprawdzi, to my i tak wyjdziemy 
na swoje. Telewizja zawsze się przyda.
- Nie mów tak Frederico, bo to zdrada stanu i bluźnierstwo. A co z Włochami? 
- No co, grają z Koreą o ćwierć finał.
- A zamknij się, durniu. Nie o tym mówię. Z kim? Z Koreą? Ale się porobiło w tym 
futbolu.
     Berlusconi łyknął kawy. Przełknął z ulgą - to był jeden z pierwszych tego dnia 
łyków, które przedostały się do żołądka. Loren bawił się przerzucając kanały w 
telewizorze. W telewizji satelitarnej dominowały dwa tematy: inwazja 
Sprzymierzonej Armii Allacha i mundial. No i oczywiście południowoamerykańskie 
telenowele. 
- Ale tak szczerze, szefie, to nie masz ochoty składać głowy pod muzułmański topór, 
co?
- Frederico, ja nie mogę. Ja mam żonę i dzieci...
     Strumień kawy znów sięgnął spodni premiera. Berlusconi spojrzał na trzymany 
w ręku biały plastikowy kubek, który w jakiś niewiadomy sposób odwrócił się do góry 
nogami. Jęknął - raczej dla zasady niż z bólu, bo do oparzeń na udach zdążył się 
już przyzwyczaić.
- Może nawet i lepiej, jak sobie coś uszkodzę - mruknął.
     Frederico szukał w kieszeniach nowej paczki chusteczek. W końcu znalazł i 
podał jedną premierowi.
- Uhm, zgaduję, że to Linda szefie.
- Masz rację niestety, Frederico, stary druhu.
     Kawa wsiąkała w przyłożoną do spodni chusteczkę higieniczną. Silvio 
Berlusconi myślał usilnie, ale mało efektywnie. Nie mógł się skupić. Coś mu 
przeszkadzało. Wszystko mu przeszkadzało.
- Frederico, trzeba coś przedsięwziąć.
- Tak, tylko co? Ja się obawiam, że to już tak czy siak koniec.
- Może i masz...
     Napad pesymizmu został przerwany przez dzwonek telefonu.
- Słucham, Berlusconi.
- Panie premierze, ojciec Obi Wan na linii.
- Łączyć.
     Zakonnik nawet przez telefon wionął aurą tajemniczości, połączeniem 
wschodniego mistycyzmu i chrześcijańskiego posłuszeństwa.
- Panie premierze, potrzebuję pana zgody...
     Berlusconi przerwał obcesowo:
- Ojcze, ja tu rządzę i to ja zdecyduję czy tę zgodę wydać, zrozumiano?! A w ogóle 
to nie powinienem wydać zgody tak dla zasady, za ojca bezczelność. Poza tym to 
słyszałem, że Polacy zawiedli i że to nie był najlepszy pomysł. I co ojciec mi na 
to odpowie?!
     Tego mu było trzeba. Odreagowania, poczucia się ważnym. Pokrzyczenia na kogoś. 
Tego domagała się dusza prawdziwego południowca. Obi Wan przeczekał ten atak ze 
spokojem godnym mistrzów Zen.
- Udało się połowicznie, panie premierze, ale tak było w planie. 
- Tak, ciekawe w czyim planie, ojcze?
- W naszym planie, panie premierze. Pan po prostu nie zdążył zapoznać się ze 
wszystkimi jego podpunktami.
- Aha. No to nie wiedziałem.
- Wiem.
- A co z Polakami?
- Według moich informacji nie będą bronić Rzymu, ale mają bronić Watykanu, przez 
wzgląd na papieża. 
- Nieźle sobie ojciec poczyna, muszę przyznać. Na swoje ojciec zawsze wyjdzie.
- To samo mógłbym powiedzieć o panu, panie premierze.
- I co dalej?
- Dzięki Polakom macie jeszcze co najmniej kilka długich godzin spokoju. Jest czas, 
żeby przemyśleć plan B. Proponuję wyrazić zgodę, a ja ze swojej strony obiecuję 
odwlec wszystko na co najmniej jeszcze kilka następnych.
- Jak to kilka godzin? 
- Tak jak pan słyszy. To co, wyraża pan zgodę? Wszystko jest już przygotowane.
- Wyrażam, jasne, że wyrażam. Dziwię się, że ojciec się jeszcze pyta.
- Przez grzeczność.
- Dobrze, dobrze, wolę tego nie słuchać. No to skąd te kilka godzin? Czyżby stał 
się cud?
- Duch Święty czuwa nad Rzymem, panie premierze. Spirytus Sanctus.

*   *   *
 
     Tłum to jeden organizm. Można go wytrenować, tak, żeby w błyskawicznym tempie 
reagował na bodźce. Pielgrzymka Związku Kółek Rolniczych regionu Wielkopolska była 
doskonale wyćwiczonym organizmem. Wystarczyło tylko zmienić hasło i podać rytmikę 
skandowania. Ludzie Osamy bin Ladena zdjęli palce z cyngli. 
- Rzym tak, Watykan nie! Rzym tak, Watykan nie!
     Podchwycili. Po chwili skandowali już wszyscy. Oprócz pana Mieczysława, który 
jak zwykle świetnie wychwycił przerwę na nabranie oddechu. 
- A może odwrotnie?
     Cisza i zastanowienie. Przewodniczący poczuł się w obowiązku wkroczenia i 
uspokojenia nastrojów :
- Zależy, jakie pytanie zadamy. Jeżeli zapytamy, co atakujemy, to Rzym tak, jak 
najbardziej, a Watykan nie. Ale jeśli skandujemy ogólnie, to na odwrót, Mieczysław 
ma rację. Czyli jak, skandujemy ogólnie?
- Skandujemy ogólnie! - krzyknął pan Mieczysław, który najprawdopodobniej świetnie 
się bawił.
- Skandujemy ogólnie! - ryknął za nim tłum.
- Rzym nie, Watykan tak! - zagaił pan Mieczysław.
- Rzym nie, Watykan tak! - powtórzyli pielgrzymi.
     Teraz przewodniczący poczuł się odstawiony na bok. Postanowił włączyć się do 
zabawy i pokazać Mieczysławowi, kto jest urodzonym przywódcą:
- Balcerowicz musi odejść!
- Balcerowicz musi odejść! - skandowali to nawet przypadkowo obecni Włosi, 
uniesieni euforią tłumu.
     Osama odetchnął z ulgą. Arabski tłumacz, kiedyś student na politechnice we 
Wrocławiu, przekładał jego pełne nie całkiem przemyślanych homeryckich porównań 
słowa będącemu ciągle w bojowym nastroju przewodniczącemu:
- Nie chcemy wojny z wami. Umówimy się na dostawy zboża i broni...
- I trzody chlewnej.
- Świń nie możemy, oby zachłysnęły się pryszczycą, Koran zabrania. Ale możemy się 
umówić na pyszne sery...
- Świetnie, to uratuje nasze mleczarnie, świetnie.
- Poza tym, kiedy już w imię Allacha, niech imię jego grzmi w przestworzach, 
przejmiemy władzę w Europie, możemy cię zrobić ministrem od rolnictwa. Znasz się 
na tym, co?
- No pewnie. 
     Osama poklepał przewodniczącego po plecach.
- Sprawa ma się tak, że potrzebny jest wybuch, wojna, która oczyści atmosferę, 
opuchniętą teraz jak pęcherz chorego na kamicę. Ludzie wasi, trąd ich wujem, są 
za bardzo przejęci dobrami materialnymi, trzeba im ducha. My nad tym popracujemy. 
Wojna, trochę trupów, i ludzie zaraz zaczną inaczej patrzeć na świat, zaczną cieszyć 
się z małych rzeczy. My o to zadbamy. Powróci moralność. 
- Masz rację, u nas też tak było po wojnie. Człowiek jakoś tak cieszył się z tego, 
co miał. A teraz taki jakiś ciąg do forsy, istny wyścig.
- No to jak, Watykan oszczędzamy, a pełen ludzkich pasożytów pleśnią porosłych 
wieczny Rzym pod buty.
     Przewodniczący uśmiechnął się szeroko.
- Rzym pod buty. To mi się podoba. Musimy to oblać.
- Co?
- Oblać. To epokowa chwila. Korzystajmy, póki mamy czas.
     Wielki Aga Sprzymierzonej Armii Allacha spojrzał na butelkę wyciąganą zza 
pazuchy. Polscy chłopi jakby czekali na ten sygnał - jak na komendę wszyscy niemal 
wyciągnęli zza pazuch butelki i ruszyli w stronę wojowników ze Wschodu jak powstańcy 
warszawscy z koktajlami Mołotowa na niemiecki czołgi. Uśmiechali się przy tym 
przyjaźnie.
- Ale Allach zabronił... - bronił się słabo Wielki Aga. I tak go nie słuchali. Nagle 
na naprędce zaimprowizowanych stołach znalazła się zagrycha w postaci chleba i 
kiełbasy. Zapanował nastrój święta.
- A tam zabronił. Przecież wasz Allach na pewno nie interesuje się takimi pierdołami 
- przewodniczący z widoczną wprawą nalewał do metalowych kieliszków przezroczysty 
płyn dla Osamy, dla tłumacza i dla siebie. Potem rozdał po kawałku chleba z kiełbasą 
- no to za nasze zdrowie i żeby się plany spełniły. Siup!
     Wypili. Obaj Arabowie skrzywili się niemiłosiernie. Przewodniczący 
uśmiechnął się wyrozumiale i dał znak, że trzeba zakąsić. 
     Dookoła w wielu małych grupach powtarzał się ten sam rytuał. Gdzieś ktoś 
bardziej przejęty sytuacją krzyczał:
- Chodźmy na Plac Świętego Piotra, przygotujemy się do ewentualnej obrony Watykanu!
     Nie słuchano go. Tylko pan Mieczysław skomentował to po swojemu:
- Święty Piotr też Żyd. Zdrowie, panowie.
     Wychylili. Nastrój zdecydowanie się poprawił.
 
 *   *   *
 
     Komórka ojca Obi Wana zadzwoniła melodią "Stille Nacht". Mnich przepadał za 
tą kolędą. Delektował się nią przez chwilę, nucąc pod nosem. Potem odebrał. Głos 
w słuchawce był tak niski, że niemal niesłyszalny. Tylko dzięki głębi i naturalnemu 
pogłosowi, nie mającym nic wspólnego z technicznymi możliwościami telefonu, a 
właściwie to dzięki pokonaniu jego niedoskonałości, dawał się zrozumieć.
- Jak tam plan pod wezwaniem Tertuliana? 
- Już rozpoczęty. Dwie duże grupy dziewcząt - na słowo "dziewcząt" Obi Wan chrząknął 
znacząco - ruszyły w dwóch kierunkach. Na Via Appia, do Saddama, nasza główna Ewa 
- tu chrząknięcie było jeszcze bardziej znaczące - wstyd mi używać imienia pramatki 
w stosunku do tej grzesznej kobiety.
- Moja rada, bracie: nie używaj przy niej słowa stosunek, haha - niski śmiech 
zabrzmiał w słuchawce jak grzmot - a tak poważnie, to trzeba wybaczać. Pamiętaj 
o Marii Magdalenie, bracie Obi Wanie. Pokora przede wszystkim.
- Oczywiście wasza świętobliwość. Ile mamy jeszcze czasu? 
- Konklawe trwa. Teraz jest przerwa. Tryb jest pilny, myślę, że dzisiaj się uwiną. 
Zwłaszcza, że trzeba tylko zatwierdzić... Muszę kończyć bracie. Musisz wytrzymać 
jeszcze jeden dzień. Przynajmniej do wieczora. Powodzenia, bracie.
- Powodzenia, wasza świętobliwość.
     Nie zdążył schować telefonu, gdy "Stille Nacht" zabrzmiało po raz kolejny. 
Tym razem mnich delektował się melodią jeszcze dłużej. Głos w słuchawce był 
rozdygotany.
- Tu Berlusconi, ojcze Obi Wanie, co się tam dzieje? Nic nie rozumiem. To przestało 
wyglądać jak atak, przynajmniej u tych od północy. Tam jest piknik, z tymi Polakami 
zresztą. Ci od południa czekają, nikt ich nie pilnuje, stamtąd Polacy się zwinęli, 
zresztą ukradli podmiejski autobus, bo swój wcześniej przewrócili... Coś jest nie 
tak.
- Wszystko pod kontrolą, panie premierze. Teraz wchodzi w życie plan B. 
- Jaki plan B? Ja bym chciał wiedzieć...
- Żeby postawić kamery? - w głosie zakonnika zabrzmiała potężna dawka ironii.
     Odpowiedź premiera Włoch była szczera, jak na spowiedzi:
- No, choćby i po to.
     Obi Wan uśmiechnął się pod nosem:
- Niech pan nie stawia, panie premierze. To będzie program tylko dla dorosłych. 
Cenzura nie puści przed dwudziestą trzecią.
- Jak to?
- Zobaczy pan. Wiem, że pan i tak to zobaczy. 
- Ma ojciec rację. No to szczęść Boże!
- Szczęść Boże, panie premierze, szczęść Boże! I proszę pamiętać, że ciekawość to 
pierwszy stopień do piekła.
- ... - w słuchawce odezwało się coś, co raczej nie mogłoby zostać zacytowane na 
przykład na mszy. Zresztą nie wiadomo na pewno, bo brzmiało bardzo niewyraźnie.
     Zakonnik schował komórkę do szerokiej kieszeni płaszcza, skrzyżował ręce na 
piersiach i spojrzał z okna swojego tajnego gabinetu na szczycie wieży barokowej 
bazyliki Santa Maria in Aracoeli. Miał nadzieję, że wszystko się powiedzie. Zdążył 
się już pogodzić z tym, że w grę wchodziło tylko rozwiązanie sprawdzone jedyny raz 
w historii Rzymu. Za czasów Huna Attyli. 
     Nagle rozległo się pukanie do drzwi. Obi Wan zmarszczył brwi. Nikt nie miał 
prawa wiedzieć, że on tu jest. Nikt nie miał prawa wiedzieć, że pod kopułą kościoła 
w ogóle jest jakieś pomieszczenie. Nikt nie miał prawa...
     Drzwi otworzyły się powoli. Weszła kobieta. Piękna kobieta.
- Jestem Linda Pietroso - przedstawiła się, rozglądając z zaciekawieniem.
      Ojciec Obi Wan pokiwał głową.
- Wiem - powiedział.
 
 
 *   *   *
 
     IX symfonia Beethovena grała od mniej więcej pół godziny. Ten sygnał w 
telefonie Wielkiego Agi miał podsycać jego gniew na cywilizację Zachodu. W ciągu 
ostatniej pół godziny Osama ben Laden znienawidził ten utwór jeszcze bardziej. 
Wreszcie odebrał:
- Osasama - wyjąkał - słuchucham.
- Osama, bracie, co się dzieje? Słońce wysoko. Dzień sądu dla niewiernych blisko, 
a ty... No właśnie, co się z tobą dzieje?
- Kochachany, zadzwońńń dzyń dzyń  później, teraz, teraz to my, kochachany, śpimy.
- Osama, Osama, ty nie przesadzaj!
- Sicho!
     Tym razem nie zapomniał wyłączyć komórki. Przynajmniej tak mu się wydawało. 
W tym stanie nie mógł być niczego pewien. 
 
 *   *   *
 
     Polacy poczuli się lepsi. Mocniejsi, bardziej wytrzymali. W momencie, gdy 
potężni bądź co bądź wojownicy Sprzymierzonej Armii Allacha padali na ziemię bez 
czucia, oni jeszcze byli całkiem świadomi swoich słów i czynów. Słów może mniej:
- Widziałeś, jakie cienkie chłopaki?
- Nieprzyzwyczajone musi.
- Musi, że tak. U nas w wojsku był taki sierżant, ze Śląska, Golonko się nazywał, 
to on pół litra bez popitki, i nic po nim nie było widać.
- A u nas we wsi Kucyba to tak samo, no nie Władziu?
- Co?!
- Mówię, że Kucyba to pije!
- A kto nie pije?!
- Też racja!
- Ci tutaj to ululani pierwsza klasa. W try miga. Słabiaki.
- Cieniasy.
     W tej słownej potyczce większość ludzi Wielkiego Agi nie miała  szans 
nawiązania dialogu - nawet gdyby byli w stanie wypowiedzieć choć jedno składne 
zdanie, i tak nie zostaliby zrozumiani. Nawet gdyby zostali zrozumiani, pewnie nikt 
by ich nie słuchał. Polacy wpadli w nastrój, który można określić jako sentymentalno 
- bojowy. Wspominali wielkie przewagi polskiego oręża, koncentrując się na wojnach 
z Turkami. Były spore trudności z dokładnym określeniem miejsc i dat bitew, ale 
za to był zapał:
- Abo ten, jak to się nazywało... Tam Wołodyjowski w filmie bronił, pamiętacie? 
Kamieniec 
- Chyba? A ty na koń nie siadasz, szabli nie chwytasz! Dobre było.
- Wiedeń, tam im Sobieski pokazał!
- A kiedy to było?
- Bo ja wiem? Dawno. Przed wojną jeszcze. I to przed pierwszą.
- Tak dawno?
- Sporo przed tą wojną. Wtedy jeszcze z szablami i pikami na koniach jeździli. 
- E, no to jeszcze na wojnie przecież ułani z szabelkami na czołgi uderzali.
- Ułani, ułani, malowane dzieci!
- Ułani, ułani, u Ani, u Ani!
- To było coś, no nie?
- Pewnie.
     Gdyby Sprzymierzona Armia Allacha nie była w stanie wskazującym na spożycie, 
mogłaby się  wiele nauczyć o historii muzułmańskich najazdów na Europę. Niestety, 
nieprzyzwyczajone do zatruwania alkoholem organizmy brodatych wojowników szybko 
wytworzyły reakcję obronną i większość z nich, po krótkim okresie napędzanej 
oparami wódki zwiększonej aktywności, zapadła w przerywaną czkawką drzemkę. 
Genetycznie przystosowane, a być może już i zmodyfikowane wątroby Polaków mogły 
wytrzymać o wiele więcej. Niestety, chwilowo nie było jak tego sprawdzić - skończyły 
się zapasy. Niektórzy rozglądali się już nerwowo za jakimś sklepem spożywczym. 
Zamiast sklepu zauważyli coś innego. Coś, co dodatkowo rozgrzało ich rozgrzane 
włoskim słońcem i polską wódką ciała.
- Chłopce, niech mnie świnia powącha - mruknął pan Mieczysław przysłaniając czoło 
dłonią - zdaje się, że ktoś ku nam idzie.
     Odpowiedział mu pomruk podkręcających wąsy chłopów. I drugi, w wyższych 
rejestrach, sygnalizujący nieco inne postrzeganie rzeczywistości. Jeżeli pierwszy 
był pomrukiem godowym tygrysów, to drugi był pomrukiem tygrysic bijących ogonem 
w boki tuż przed atakiem. Kobiety z pielgrzymki Związku Kółek Rolniczych regionu 
Wielkopolska mocniej ścisnęły w dłoniach wałki i tłuczki do kartofli.
     Pan Mieczysław uśmiechnął się szeroko. On był kawalerem. Jeszcze nigdy tego 
nie żałował. Teraz też nie miał zamiaru.
 
 *   *   *
 
     Frederico Loren, prawa ręka i bank informacji premiera Włoch dozorował 
rozstawienie kamer w najbliższej, jak się tylko dało odległości od wysuniętych 
stanowisk wroga na północ i na południe od centrum Rzymu. Kamerzyści dostali hełmy, 
kamizelki kuloodporne i dziesięciokroć większe stawki niż przy zwykłych 
transmisjach. Frederico spojrzał przez jedną z kamer zainstalowanych na wieży 
kościoła San Sebastiano przy Via Appia. Wydłużył maksymalnie zoom. W kolumnie 
czekających na jakiś sygnał wojsk Sprzymierzonej Armii Allacha zaczynało dziać się 
coś ciekawego. Frederico zmarszczył brwi. Tego się nie spodziewał. Wyciągnął 
komórkę i wybrał numer:
- Szefie? Nie uwierzysz, co tu się dzieje... Tak, kamery pracują... Będziesz musiał 
sam to zobaczyć... Tak, niesamowite... I to wymyślił Obi Wan? No, no, jest w tym 
odrobina geniuszu.... Dobra, dopilnuję wszystkiego... Szok, szok, nie jestem 
pewien, czy Araby to kupią... Dobra, już nie przeszkadzam... No to na razie szefie.
     Kamery były całkiem blisko miejsca postoju południowej części Armii Allacha, 
w związku z czym jakość obrazu była nienajgorsza. Frederico w każdym razie nie mógł 
oderwać oczu od rozgrywającego się widowiska i sam zajął się filmowaniem, mimo 
protestów kamerzysty, który domagał się obiecanych pieniędzy. Loren zapłacił od 
ręki i patrzył, patrzył, patrzył.... Od kręcenia głową rozbolała go szyja. Nie mógł 
uwierzyć w to, co widzi. Nagle oderwał wzrok od kamery, spojrzał jeszcze raz. Nie 
mógł w to uwierzyć. Znał tę małą czarną dziewczynę bardzo dobrze. Nie znał za to 
tego wąsacza w czarnych okularach, chociaż mógł dać głowę, że już gdzieś go widział. 
Ale raczej nie u siebie na kolacji.
     Wyrzucał sobie błędy wychowawcze i brak czasu dla własnej córki. 
     Jedyną uspokajającą go myślą było to, że ojczyzna w potrzebie i poświęcenia 
dla niej są bardzo cenione przez opinię publiczną. Co go dziwiło to to, że on nigdy 
wcześniej tak nie myślał. No, ale w sytuacjach ekstremalnych człowiek może się 
zmienić. Więc próbował.
 
 *   *   *

     Saddam Hussein siedział przy Via Appia na rozkładanym wędkarskim krzesełku 
w cieniu czołgu i  rozmawiał przez telefon:
- Dzięki, dzięki, wiem, że jesteście z nami... Wiem, że z innych powodów, ale i 
tak się cieszę...Nie, kłócić się nie będę, nie o to, są ważniejsze sprawy...No, 
mnie też te rachunki za telefon wykańczają... A słyszałeś, jak dzwoniłem do Krzaka 
po zamachu, tfu, przed zamachem... No, godziny mi się pokręciły... Jasne, pozdrowię, 
powiem ci, że coś mu dzisiaj odbiło... Nieważne, to tylko kwestia czasu... Co? Haha, 
tak jest, niech żyją brodacze!... Ja? No nie, ja nie, ja mam tylko wąsy... No, to 
na razie, do usłyszenia... Tak... Co? Nie wiem, Ameryka to nie wiem, trochę ciężko... 
No, to na razie.
     Czarnowłosy żołnierz z osobistej eskorty prezydenta Iraku spojrzał nań 
pytająco.
- Fidel pozdrawia - rzucił Saddam - mówi, że jest z nami, ale boga i tak nie ma, 
a poza tym to niech żyją brodacze.
- Niech żyją - mruknął Irakijczyk, poprawił beret i pomacał się po gładko ogolonym 
podbródku, a potem po wąsach.
     Pracował jako sobowtór i osobisty ochroniarz prezydenta, chociaż był dużo od 
niego młodszy. Nazywał się Hodża Nesreddin i marzył o przejęciu władzy w Iraku. 
Był na dobrej drodze - wyglądał jak Saddam Hussein, co w Iraku było bardzo istotne, 
i potrafił to wykorzystać, co w ogóle było bardzo istotne. Miał już gotowy plan 
bezkrwawego zamachu stanu w Bagdadzie, ale wszystko pokrzyżował wybuch wojny 
przeciwko niewiernym. Też musiał wziąć w niej udział - w dodatku narażać się na 
niebezpieczeństwo dla człowieka, którego pragnął zastąpić, a nie osłaniać własnym 
ciałem. Najgorsze było to, że mistrzostwa świata w piłce nożnej musiał oglądać w 
małym telewizorku na baterie. A tam działo się tyle ciekawych rzeczy. Same 
niespodzianki.
     Sam Saddam nie zdawał sobie sprawy z planów swojego ochroniarza. Czuł się przy 
nim bezpieczniej - wiedział, że w jego obecności ma większe szanse przeżycia. Co 
najmniej o pięćdziesiąt procent - bo ewentualny snajper będzie się dłużej 
zastanawiać, w którego z nich strzelić. 
     Mało wiedział. Nie znał nowej wersji planu zamachu stanu Hodży Nesreddina. 
Już nie bezkrwawej. Jednak póki co, próbował skontaktować się z Osamą, bo to on 
był głównodowodzącym. Jeszcze raz wybrał numer na komórce. Znów bezskutecznie. 
Nagle Hodża Nesreddin gwizdnął przeciągle pod nosem i pokiwał głową z promieniującą 
dezaprobatą. Saddam podniósł wzrok. Wydawało mu się, że zna tę kobietę.
     Kobieta podeszła bliżej. Prosto do Hodży.
- Pamiętasz mnie? - powiedziała oblizując się lubieżnie - To ja. Wysłałam ci kasetę. 
"Make love not war", pamiętasz? Musisz pamiętać.
- Nie pamiętam, zepsuta kobieto - angielski ochroniarza Saddama był twardy i 
warkoczący. Pasujący do wypowiadanych słów.
    Prezydent Iraku nie miał wątpliwości. Ona też. Hodża Nesreddin też. Czyli 
stanowili wyjątkowo zdecydowaną grupę, co jest swoistą rzadkością.
- Posłuchaj maluśki, podobno odrzuciłeś moją propozycję, nie wierzę - kobieta była 
w średnim wieku, miała blond włosy i całkiem zgrabne ciało. Ogólnie była zadbana. 
Pewnie chciała się tym pochwalić, bo zaczęła rozpinać czerwoną bluzkę - posłuchaj 
Saddamku, moja propozycja jest ciągle aktualna.
- Odejdź, kobieto! - warknął Hodża.
     Saddam Hussein poczuł, że najwyższy czas wkroczyć do akcji. Zwłaszcza, że 
blondynka zdjęła już bluzkę. Nie miała nic pod spodem.
- Pani wybaczy - angielszczyzna prezydenta Iraku była całkiem niezła - pani wybaczy 
zachowanie mojego oficera. To ja jestem Saddam Hussein, dożywotni prezydent 
pustynnego Iraku, a pani jest zapewne Luisą...
     Blondynka spojrzała bystro na wąsacza w czarnym berecie. Tym razem kobieca 
intuicja jej nie oszukiwała. Przynajmniej miała taką nadzieję.
- Luisa Ciccione. Cicciolina. Do usług.
- Tak... - Saddam wpatrywał się w biust Włoszki - w czym mogę pani pomóc?
     Luisa czuła się coraz pewniej. Wypięła biust i pokazała na spódniczkę.
- Zamek mi się zaciął. Da pan radę, panie prezydencie?
- Dam - mruknął Hussein - widziałem twoją kasetę z dziesięć razy. 
- Naprawdę? - ucieszyła się Cicciolina - I co o niej myślisz, Saddamku?
     Saddam chrząknął i wskazał na właz do czołgu.
- Słabo nagrany dźwięk- powiedział.
     Luisa Ciccione uśmiechnęła się promiennie. Potem wyćwiczonym, powolnym ruchem 
włożyła do ust dwa palce wskazujące, wystawiła na chwilę język, wydęła wargi. I 
zagwizdała.
- Teraz lepiej? - zapytała. 
     Na ulicą, którą wcześniej przyszła Cicciolina, pojawił się tłum kobiet, 
charakteryzujących się przede wszystkim nie całkiem dopiętymi pod szyją 
bluzeczkami oraz raczej krótkimi niż długimi spódniczkami. Szły powoli, były 
wystraszone, ale i wyraźnie zaciekawione.
     Saddam Hussein zdjął ciemne okulary i schował do kieszeni zielonej bluzy.
- Moi ludzie są już długo w drodze. A wielu z nich ma po kilka żon. Post im nie 
służy. Mnie też.
     Cicciolina bez słowa weszła do czołgu. Prezydent Iraku za nią. Trzasnęła 
klapa.
     Hodża Nesredin drżącymi rękoma zaczął skręcać sobie papierosa. Nienawidził 
swojego prezydenta. Po prostu nienawidził. Siebie też, za niewykorzystaną okazję. 
Przeszło mu trochę, gdy niewysoka,  trochę korpulentna, ale ładna i na oko bardzo 
sympatyczna brunetka podeszła doń z nieśmiałym uśmiechem i rzekła cicho:
- Mi chiamo Henrietta.
 
*   *   *

- Ojciec jest bardzo tajemniczy - powiedziała Linda Pietroso, patrząc zakonnikowi 
prosto w twarz. - I bardzo seksowny...
- Niezbyt dobrze znam znaczenie tego słowa - powiedział Obi Wan, wytrzymując 
spojrzenie rudej kobiety bez zmrużenia skośnych oczu.
     Linda spuściła wzrok. Czystość i niewątpliwa, choć można by rzec, nieco 
specyficzna męskość, a przy tym legenda otaczająca Azjatę działała na wszystkie 
kobiety. Na nią też, nie mogła temu zaprzeczyć.
- Niech ojciec nie udaje. W tych czasach wszyscy to wiedzą.
     Przez głowę mnicha przeleciały kilka znanych mu sentencji dawnych teologów, 
upodlających kobietę, od słów Klemensa z Aleksandrii, że "Każda kobieta powinna 
być przepełniona wstydem przez samo tylko myślenie, że jest kobietą", poprzez 
Boethiusa: "Kobieta jest świątynią zbudowaną na bagnie", na cytatach z Tomasza z 
Akwinu i "Malleus Maleficarum", jak "nic bardziej wadliwego nie było zrobione w 
pierwszym stworzeniu rzeczy", skończywszy. Przypomniał mu się jeszcze Odo z Cluny: 
"Obejmować kobietę to tak jak obejmować wór gnoju". Najwidoczniej posługaczki w 
klasztorze w Cluny nie były za jego kadencji zbyt urodziwe. Z pewnością wielebny 
Odo nie widział takiej kobiety jak Linda. Ojciec Obi Wan uśmiechnął się.
- O czym ojciec myśli? - zagaiła pani Pietroso.
- O kobiecie i worach gnoju - odparł mnich zgodnie z prawdą i obserwował reakcję 
rozmówczyni. Jej powieki nawet nie drgnęły. Była doskonałą aktorką.
- Chciałam ojcu podziękować za ogromny trud, jaki ojciec wkłada w ratowanie naszego 
miasta.
     Była nie tylko doskonałą aktorką. Świetnie też kłamała. Poza tym miała piękne 
ciało. Trzy zalety, których używanie doprowadziła do perfekcji. Teraz prezentowała 
tę trzecią - wyginając się i prężąc przed zakonnikiem w sposób mogący skusić 
świętego. 
     Obi Wan nigdy nie myślał o własnej kanonizacji. Teraz też nie. Teraz myślał 
o kobiecie i worach gnoju. Już od dłuższej chwili zresztą.
     Linda Pietroso którymś ze swoich bardzo kobiecych zmysłów zauważyła, że jakaś 
śmierdząca sprawa zakłóca odbiór jej wysiłków. Postanowiła przejść do frontalnego 
ataku. W końcu walczyła o słuszną sprawę, nie mogła mieć wątpliwości. Nie miała 
- ręce nie drżały jej ani trochę, gdy rozpinała guziki bluzki.
     Ojciec Obi Wan próbował przypomnieć sobie inne sentencje na temat grzeszności 
kobiet, oprócz tej pochodzącej od Odo z Cluny. Patrząc na Lindę Pietroso doszedł 
do konkluzji, że gnój gnojem, ale worek może być przecież rzeczą bardzo atrakcyjną. 
Poza tym uświadomił sobie, że dzięki nawozom naturalnym gleba staje się bardziej 
żyzna.
     Kiedy Linda stanęła przed nim naga, ojciec Obi Wan przypomniał sobie Piotra 
Abelarda i starego Bruna w podziemiach Watykanu. Stary Bruno pilnował jednego z 
przejść do Archiwum i na podane hasło reagował zawsze wypowiadanym dźwięcznym altem 
odzewem.
     Kiedyś tym samym altem opowiedział Azjacie swoją, obfitującą w mrożące krew 
w żyłach momenty, historię.

 *   *   *


Może da się z nimi jakoś dogadać? - wydusił z siebie premier Silvio Berlusconi. 
Nikt wcześniej nie miał odwagi przyznać, że też o tym myśli.
     Członkowie Rady Wojennej nawet nie udawali oburzenia. Po prostu zamilkli. Dla 
nich taka cisza na naradzie była zjawiskiem nowym. Zwłaszcza dla nich. Zwłaszcza 
na naradzie.
- No co tak siedzicie?! - Berlusconi nie przepadał za taką ciszą. Kojarzyła mu się 
z koszmarnymi przerwami w emisji programu telewizyjnego - To jest rada, tu trzeba 
radzić!
     W podziemiach San Lorenzo fuori le Mura zagęściła się atmosfera. Generał Julio 
Pietroso spuścił głowę na piersi, marszałek sejmu Giordano Bruno bawił się 
pudełkiem zapałek, minister sił zbrojnych Nicolo Machiavelli majstrował z kartki 
papieru skomplikowany dwupłatowy samolocik, wiceminister przemysłu Kaspar Hauser 
rozglądał się na boki, a sekretarz NATO George Robertson wachlował się turystycznym  
przewodnikiem po Rzymie.
     Premier Włoch zaśmiał się krótko i nerwowo:
- Może pójdziemy na spacer po mieście? - zaproponował - Zupełnie incognito, zjemy 
obiad w jakiejś restauracji. To nas odpręży.
- Mam ochotę na płonące naleśniki - powiedział Giordano Bruno - jedźmy na Forum.
     Gdy dojechali na Forum Romanum, miasto sprawiało wrażenie opustoszałego. 
Nieliczni przechodnie przemykali się chyłkiem pod ścianami, jakby obawiając się 
dłużej przebywać poza domem. Grupa VIP - ów rozglądała się z ciekawością po centrum 
Wiecznego Miasta. Tak puste, pozbawione tłumów turystów, było naprawdę rzadkim 
widokiem. Berlusconi nie przypominał sobie, żeby Rzym świecił kiedykolwiek takimi 
pustkami.
- Chodźmy do d'Anacieto - zaproponował Machiavelli.
- Tam, gdzie dają tę przepyszną grappę? - zapytał Hauser.
- Tak, obok Ministerstwa Sprawiedliwości, na via di Santa Maria del Pianto.
- Chodźmy, to niedaleko.
     Spacer wcale nie poprawił nastroju wśród członków rady wojennej. Wręcz 
przeciwnie - widok pustych ulic sprawił, że zupełnie stracili ochotę do podjęcia 
jakiegokolwiek działania. Byli przygnębieni.
- Nie myślałem, że kiedykolwiek o tym zamarzę... - westchnął ciężko generał Julio 
"Kamień" Pietroso.
- O czym, generale? - spróbował podtrzymać wątłą nadzieję na rozmowę minister sił 
zbrojnych.
- O manifestacji antyglobalistów chociażby, albo innych anarchistów - rzucił 
Pietroso - żeby w mieście był normalny gwar. Albo jego namiastka przynajmniej.
     Stuk podeszew o miejski bruk brzmiał nienaturalnie w środku dnia. W Rzymie 
nawet nocą echo kroków było zagłuszane przez gwar ludzkich głosów - przynajmniej 
tak było do niedawna. W normalnych warunkach.
- A może jest jakiś mecz? - zagaił Robertson.
- Może? - wzruszył ramionami Berlusconi. Już nawet to go nie obchodziło. Włosi grali 
dopiero pod wieczór.
     Kaspar Hauser częstował papierosami. Zapalili wszyscy, nawet George Robertson, 
dumny ze swojego zwycięstwa nad nałogiem. Wszyscy, oprócz marszałka sejmu. Giordano 
Bruno tłumaczył się, że "palenie mu szkodzi", co wszyscy zebrani skwitowali 
wybuchem śmiechu. "Póki dżuma trza się bawić" - rzucił w odpowiedzi Hauser i 
zaciągnął się mocno. On też, podobnie jak Sekretarz Generalny Paktu 
Północnoatlantyckiego, chwalił się wcześniej, że rzucił ten nałóg na zawsze. 
Wcześniej były inne czasy.
     Nagle na Via dei Fori Imperiali dał się słyszeć jakiś hałas. Ktoś nadchodził.
- Zdaje się, że pańskie marzenie się spełnia, generale - stwierdził Nicolo 
Machiavelli - proszę tylko spojrzeć.
     Ze wskazanego kierunku nadchodziła niewielka grupa ubranych w długie, szare, 
workowate koszule kobiet i mężczyzn. Na ich czele kroczył blady mężczyzna z opaską 
na ramieniu. Podniesionym, natchnionym głosem recytował wiersze, a po każdej 
linijce towarzysząca mu grupa wydawała pełen grozy okrzyk:
 
Potężne Miasto, gdzie grzmi pierwszy spośród ludzi! (Aaaa!)
(Właśnie nadałem mu nazwę - przeczytajcie uważnie! (Aaaa!)
Okrutnie się kłopocze, gdy wokół w polu żołnierze! (Aaaa!)
Wojna i potop zarówno zaatakują miasto! (Aaaa!)*
 
- Słyszycie? - szepnął minister sił zbrojnych - To Nostradamus!
- Nie! To nie Nostradamus!- warknął Julio Pietroso - To ten gnojek, patrzcie tylko 
na zawszonego dupka, jaki populista!
     Mała demonstracja zbliżyła się do grupy polityków. W tym momencie okazało się, 
że wszyscy "przypadkowi" przechodnie wokół to agenci ochrony. Nagle stanęli oni 
pomiędzy Radą Wojenną a grupą ubranych we włosiennice demonstrantów i wyciągnęli 
pistolety spod marynarek, z toreb z zakupami i z tornistrów.
- Świetnie - mruknął Berlusconi ponuro - spacerek incognito. Dobrze, że chociaż 
ci krzykacze są prawdziwi i trawa nie pomalowana na zielono.
     Blady mężczyzna na czele grupy zauważył, z kim mają do czynienia i zaintonował 
nową przepowiednię:
 
Przywódcy gadają, gdy walą się mury chrześcijaństwa! (Aaaa!)
Tron święty padł już ofiarą wrogich hord! (Aaaa!)
Wpierw ich przybycie złym, potem śmiertelnym ogłoszone! (Aaaa!)
Ze wschodu śmierć, zaraza, głód i pakt haniebny! (Aaaa!)
 
- Widzicie defetystę!? - ryknął Pietroso - Za jaja powiesić, dawno to mówiłem!
- On ma rację, przecież on ma rację - wyjąkał Machiavelli. Miał rozszerzone oczy, 
a w nich wyraz olśnienia.
     Główny Komisarz Policji, Girolamo "Giro Italia" Savonarola, blady, z opaską 
na ramieniu, ubrany w zgrzebną włosiennicę, pomachał ministrowi sił zbrojnych. 
Widział w nim sprzymierzeńca. Nie mylił się.
     Premier Berlusconi miał dość wszystkiego. Teraz myślał o Lindzie, żonie 
generała Kamienia i o tym, czy urodzi mu chłopca, czy dziewczynkę. Ta myśl wcale 
go nie uspokajała. Czuł, że nadchodzą ciężkie czasy. 
- Coś mi się zdaje, że nic tu już nie poradzimy - rzekł głośno - W tej sferze to 
już tylko Watykan może coś poradzić. A'propos, gdzie jest ojciec Obi Wan?
     Członkowie Rady Wojennej wzruszyli ramionami. Berlusconi myślał o Lindzie 
Pietroso. Demonstranci krzyczeli: 
- Wódz zdradza wodza! Wódz zdradza wodza! Muzułmanie triumfują! Muzułmanie 
triumfują! Zdrada! Zdrada!
 
 *   *   *
 
     "Stille Nacht, heilige Nacht" zabrzmiało świątecznie, wigilijnie, 
wzruszająco. Bardzo nie na miejscu, zważywszy, że było lato. Zważywszy, że przed 
zakonnikiem stała naga kobieta. Naga kobieta powiedziała:
- Nie odbieraj.
     Nie posłuchał.
- Słucham - rzekł.
     W telefonie zabrzmiał niski, głęboki głos:
- Z mojej strony wszystko załatwione bracie Obi Wan. Wszystko według planu. Nie 
musisz mi...
- Gratuluję - powiedział mnich nieco drżącym głosem.
- ... gratulować. Myślę, że dziś wieczorem przyjdzie czas ujawnienia. Zdążyłeś, 
bracie Obi Wan. Powstrzymałeś wroga dokładnie tyle, ile było trzeba. Teraz trzeba 
jeszcze spotkać się z ich wodzem i zastosować wariant Attyli. Postaraj się to jak 
najszybciej załatwić bracie. Szczęść Boże.
- Szczęść Boże, wasza świętobliwość.
     Włożył komórkę do kieszeni płaszcza i spojrzał na nagą Lindę Pietroso. 
Wiedział, że ta kobieta jest po wielokroć niewierna mężowi, wiedział, dlaczego nie 
jest usatysfakcjonowana życiem z nim. Wiedział, z kim spotykała się ostatnio. 
Wiedział też, że jest niebezpieczna i że zawsze mierzy wysoko. Dużo wiedział. 
Jednego nie był pewien.
- Osama ben Laden? - ni to stwierdził, ni spytał - Dlaczego?
- Bo jest prawdziwym mężczyzną - już wiedziała, że przegrała, mogła mówić prawdę 
- europejskie wymuskane mięczaki nie mają takiej żywotności. Osama to twardziel, 
jego żywiołem jest pokonywanie przeciwności. On... Będzie wspaniałym ojcem dla 
moich dzieci. Da im geny wojownika.
- Ubieraj się - Obi Wan znał się na psychologii. Na tyle, żeby wiedzieć, że tok 
myślenia kobiety jest częstokroć niepojęty dla zwykłego śmiertelnika. Miał jeszcze 
jedną sprawę do załatwienia - pospiesz się - ponaglił.
 
 *   *   *
 
     Takiej pielgrzymki, jak ta z Kółek Rolniczych regionu Wielkopolska nie było 
jeszcze w historii polskich powojennych odwiedzin w Stolicy Apostolskiej. Najpierw 
zwerbowano ich do stawienia oporu nagłemu atakowi potężnej armii muzułmańskich 
najeźdźców, potem, za przewodem legendarnego już Przewodniczącego przyłączyli się 
do Sprzymierzonej Armii Allacha. Potem była krótka impreza z okazji nagłego 
zawarcia sojuszu. Krótka, bo siły islamskie okazały się bardzo słabe w 
indywidualnych pojedynkach na dwie szklanki i zagrychę. Potem, ni stąd ni zowąd, 
przyszły skąpo ubrane Włoszki, niektóre nawet niczego sobie - w kwestii urody. 
Oczywiście jak na Włoszki. Cała sytuacja rozwścieczyła jednak obecne tam Polki, 
których przybyło do Rzymu wraz z pielgrzymką całkiem sporo. O mało co, a doszłoby 
do regularnej bitwy, w której bronią byłyby wałki, tłuczki do ziemniaków i długie, 
pomalowane na czerwono paznokcie. Jednak wcześniejsze osłabienie Polaków w 
towarzyskim starciu z brodaczami w turbanach sprawiło, że rozprawa nie była 
konieczna. Polki roztoczyły opiekuńcze skrzydła, każda nad swoim mężczyzną, i tylko 
kawalerowie tudzież słomiani wdowcy ruszyli, aby mieć się z czego później 
spowiadać. 
     Najbardziej poszkodowani w tym starciu okazali się żołnierze Wielkiego Agi 
z Armii Północ- nie dość, że z samego rana zatruli się polską wódką, która to 
poczyniła w ich organizmach ogromne spustoszenie, to jeszcze nie mieli okazji 
spotkać się z darem przyszykowanym dla nich przez agenta Watykanu. Ich miejsce 
zajęli wspomniani Polacy stanu wolnego i tymczasowo wolnego oraz ci wojownicy, 
którzy byli jeszcze w stanie ustać. 
     Za to wojownicy Armii Południe pod dowództwem Saddama Husseina skorzystali 
z żywego podarunku w pełni. Przyjęli go z wdzięcznością, i tak nie mając nic do 
roboty podczas czekania na sygnał od głównodowodzącego Osamy ben Ladena. Sam Saddam 
podczas wizyty Luisy Ciccione nabrał lepszego humoru i jaśniejszym wzrokiem 
spoglądał na Wieczne Miasto. 
     Pod wieczór w Polakach obudziło się pewne poczucie obowiązku i pod dowództwem 
Przewodniczącego ruszyli pod Watykan. Byli tu z pielgrzymką już od dobrych kilku 
dni, a jeszcze nie udało im się zobaczyć papieża. Za to nagrzeszyć, jak wypominał 
im to jeden ze starszych obecnych proboszczów, Wincenty Dubraczek ze Śremu, zdołali 
na dobrych kilka lat. Wincenty Dubraczek był jednym z niewielu kawalerów, którzy 
nie skorzystali z daru Watykanu. Najważniejszą przeszkodą był w jego przypadku 
wiek.
     Tymczasem na północnych rubieżach Rzymu budził się Lew Islamu, Wielki Aga 
Sprzymierzonej Armii Allacha, najbardziej poszukiwany terrorysta świata: Osama ben 
Laden. Budził się z paskudnym bólem głowy i z suchością w ustach. Wraz z nim budzili 
się brodaci wojownicy, chwytając się za głowy i cicho pojękując. Byli pełni 
nienawiści do zgniłej cywilizacji Zachodu. Zwłaszcza, że nie znali pojęcia "klin". 
     Ta wieść obiegła szeregi muzułmańskie lotem błyskawicy: Osama się budzi! Osama 
się budzi!
     Był wieczór. Kolejny piękny, ciepły wieczór po upalnym dniu. Rzym ciągle stał, 
w tym samym miejscu, co od tysięcy lat.
     Ten stan mógł zmienić się w krótkim czasie. A pozycja Rzymu ze stojącej na 
leżącą.
 
 *   *   *
 
     Kiedy się odwrócił, sięgnęła po pistolet do torebki. Wycelowała mu w plecy. 
- Ubieraj się - powtórzył, patrząc w górę - i odłóż tę zabawkę. To nie dla ciebie.
- Ręce do góry! - wrzasnęła niepewnie, potem rzuciła broń na ziemię i wybuchła 
płaczem. Nie wierzyła w opowieści o jakichś tajemniczych mocach Obi Wana. Ale nieraz 
słyszała, że Azjata to mistrz kung-fu, że potrafi czytać w myślach, że obłaskawia 
dzikie bestie samym spojrzeniem. Miała tego wszystkiego dość.
- Dobra dziewczynka - powiedział łagodnie, podniósł pistolet i zerknął kątem oka 
na lustro przymocowane do belki pod stropem - ubieraj się.
     Posłusznie zaczęła naciągać na siebie ubranie. Chlipanie nie pasowało do niej. 
Rozmazywało makijaż. 
     "Najtrudniej" - pomyślał zakonnik - "Utrzymać ich wszystkich w ciągłej wierze 
w swoje nadnaturalne zdolności. Reszta to już psychologia. Czyli w zasadzie betka".
 
 *   *   *
 
     Stacjonująca przy Via Appia część Sprzymierzonej Armii Allacha wypoczywała. 
Generalnie rzecz biorąc zapanował w niej nastrój sielankowy, do czego przyczyniły 
się przede wszystkim piękne Włoszki. Piękne, skąpo ubrane, frywolne Włoszki, teraz 
leżące w objęciach muzułmańskich wojowników i szarpiące ich delikatnie i 
pieszczotliwie za brody. Albo, jak w przypadku głównodowodzącego Armią Południe 
prezydenta Iraku i jego sobowtóra Hodży Nesreddina, za wąsy. Nagle zadzwonił 
telefon. Melodią hymnu Stanów Zjednoczonych.
     Luisa Ciccione alias Cicciolina spojrzała pytająco na Saddama Husseina. Ten 
uśmiechnął się i złapał za telefon, nie włączając przycisku "odbierz". Hymn 
skończył się po kilku taktach serią z karabinu maszynowego. Prezydent Iraku też 
miał poczucie humoru.
- Saddam, słucham ... No witaj bracie, dawno cię nie słyszałem...No tak, ale muszę 
też ci powiedzieć, że nie byłeś dziś dla mnie najgrzeczniejszy... Allach ci wybaczy, 
bracie... Nie, nie musisz przepraszać. Jakoś powetowaliśmy sobie twoją nieobecność. 
Było bardzo przyjemnie...Tak mówisz? No dobra, jak trzeba to trzeba... Tak jest, 
za pół godziny będziemy gotowi...Allach Akbar, bracie!
- Co się dzieje? - spytała Cicciolina prostując nogę w wyćwiczonym geście mającym 
robić wrażenie na osobnikach płci męskiej - Wychodzisz?
     Saddam Hussein wkładał w pośpiechu mundur.
- Tak jest. Przecież po coś tu przyjechałem.
- A to ci nie wystarcza? - wstała i ugryzła go w ucho.
- Później jeszcze zdążymy - warknął prezydent, ale nagle złagodniał i pogładził 
ją po policzku - powiem ci, że nigdy jeszcze czegoś takiego nie przeżyłem - zapiął 
rozporek i wyszedł z czołgu - Trąbić wsiadanego! Osama się budzi! - ryknął.
     Luisa Ciccione zagryzła brwi. Obiecała ojcu Obi Wanowi, że postara się 
zatrzymać muzułmanów jak najdłużej się da. Miała nadzieję, że pół dnia wystarczy. 
Miała nadzieję, że Saddamowi te pół dnia nie wystarczy. On miał w sobie jakiś 
wschodni magnetyzm. Był męski. 
     Miała nadzieję, że się jeszcze spotkają.
 
 *   *   *
 
     Nie zaproponował, że ją podwiezie. Nie miał czasu na kurtuazję. Wsiadł sam 
do czarnego ferrari i ruszył z piskiem opon. Brak korków sprawił, że na 
przedmieściach był w ciągu mniej więcej dziesięciu minut. Wysiadł z auta wprost 
przed czołgiem Wielkiego Agi. Nuradin i Saladyn wymierzyli w niego lufy karabinów. 
Nie zwracając uwagi na ich groźne miny zagaił po arabsku:
- Chciałbym widzieć się z Wielkim Agą. To pilne.
     Klapa czołgu otworzyła się i wyjrzała zeń brodata twarz, z głową owiniętą 
mokrym turbanem. Twarz miała kwaśną minę. Potem zastąpił ją wyraz zdziwienia.
- Obi Wan, ty tutaj?
- Cherchez la famme, że tak powiem bez przenośni.
- Linda, oby błogosławione były jej stopy na bosaka, co z nią zrobiłeś, psie 
chrześcijański?
- Rzecz w tym, że nic. Dlatego tu jestem.
- Ci Polacy to twoja robota? Te dziwki, oby trąd zjadł ich żołądki, o których 
zdążyłem tylko usłyszeć, też?
- Maczałem w tym palce, nie ukrywam.
- Nie boisz się tu przyjeżdżać? Nie boisz się, że każę Nuradinowi wykonać na tobie 
wyrok od razu, bez pytania o racje?
- Jestem posłem Watykanu.
- Nie dbam o posłów. Zwłaszcza z Watykanu. Ile papież ma dywizji?
- Ma mnie. I chce się z tobą spotkać. Za dwie godziny w Bibliotece Watykańskiej.
     Osama ben Laden zmrużył oczy i spojrzał bystro na mnicha.
- Jeśli chce się ze mną spotkać, to sam wyjdzie do mnie - powiedział, powoli cedząc 
słowa.
- No dobra - zgodził się Obi Wan - za dwie godziny tutaj. Tylko bądźcie w komplecie. 
Saddam niech też się zjawi.
     Wielkiego Agę zatkało. Tego się nie spodziewał.
- Znaczy, że co, że papież, stary, schorowany papież się tu do nas pofatyguje?
     Obi Wan wzruszył ramionami.
- Oczywiście. Przecież taka jest umowa. Poza tym papież czuje się już dużo lepiej.
 
 *   *   *
 
- Mamy ich jak na widelcu! - darł się do słuchawki Frederico Loren, deprymując 
kamerzystów siedzących na wieży kościoła San Sebastiano przy  Via Appia - 
Przyślijcie mi kompanię komandosów, a rozwalimy ich jak kaczki!
- Ile razy będę ci powtarzał, że nie ma żadnych komandosów - Silvio Berlusconi 
próbował być opanowany. Przychodziło mu to z trudem - Ani żadnych snajperów, 
policjantów, marynarzy czy kominiarzy. Nie ma. Poddali się. A ty masz tam nagrywać 
relację, a nie bawić się w cholernego generała.
- Nie mogę szefie, oni mają moją Henriettę! 
- Posłuchaj, Frederico, uspokój się. Sytuacja jest napięta, ja wiem, ale trzeba 
jakoś się uspokoić. My tutaj też ciągle radzimy... No, w dodatku za godzinę jest 
mecz, nasi grają z Koreą.
- Mecz?! - Frederico złapał się z głowę i uderzył otwartą dłonią w udo - Zupełnie 
zapomniałem o meczu!
- Frederico - głos premiera był napominający, ale tak serdecznie, po ojcowsku - 
Jak możesz tak mówić? Przecież to już ćwierć finał.
 
 *   *   *
 
     Kiedy Armia Południe ze Sprzymierzonej Armii Allacha przejeżdżała przez Rzym, 
aby połączyć się z Armią Północ, jej dowódca złapał się na tym, że ciągle myśli 
o pewnej kobiecie. Poczuł pragnienie podzielenia się swoimi spostrzeżeniami.
- Hodżo! - zawołał, schylając się w głąb czołgu.
- Hodży nie ma, panie prezydencie - zameldował jeden z mechaników - nie wyruszył 
z nami. Chyba został z tamtą kobietą.
     Saddam Hussein zamyślił się głęboko.
     Rzym był opustoszały. Wszystkie niemal okna, mimo upału, były pozamykane. 
Ludzie nie chcieli mieć nic wspólnego z inwazją.
 
 *   *   *
 
     O godzinie dwudziestej spod Zamku Świętego Anioła wyruszyła biała limuzyna 
z pancernymi, przyciemnianymi szybami i skierowała się na północ od centrum Rzymu. 
 
 *   *   *
 
- Jedzie! - krzyknął Nuradin zeskakując z wieżyczki czołgu z lornetką w ręce.
     Osama ben Laden odruchowo wygładził zapięty po szyję mundur. Nie, żeby mu 
zależało na wyglądzie, ale czuł się jakoś tak... dziwnie. Krytycznym okiem 
zlustrował stojącego obok Saddama Husseina.
- Przetrzyj sobie okularki - szepnął.
     Saddam popatrzył na Wielkiego Agę nieobecnym wzrokiem. Ciągle myślał o Luisie.
     Osama był wyraźnie podekscytowany. Przez cały czas mamrotał:
- Wyobrażacie sobie, sam papież, oby zakurzona była jego sypialnia, wyjeżdża do 
nas. Pewnie będzie nas błagał o zaprzestanie wojny, będzie mówił o pokoju i wstawiał 
te same oblane kłamstwem słowa, co wszyscy na pełnym parchów Zachodzie. Stary Jan 
Paweł w rozmowie z największym grzesznikiem świata, myślałby kto - nawet nie 
zauważył, że mamrocze do siebie. Nie interesowało go to szczególnie.
     Biała limuzyna podjechała bezgłośnie pod obóz Sprzymierzonej Armii Allacha. 
Zapanowała idealna cisza.
 
 *   *   *
 
     Wewnątrz białej limuzyny głęboki, melodyjny niski głos wyrażał wątpliwość:
- Nie wiem, dziwnie się czuję w tym ubraniu. Mam nadzieję, że ich przekonam. Uff, 
powiem szczerze, że mam tremę.
     Drugi głos należał do ojca Obi Wana:
- Da sobie wasza świętobliwość radę.
 
 *   *   *
 
     Rada Wojenna jak jeden mąż złapała się za głowy i wydała jęk zawodu. Włochy 
przegrały z Koreą Południową jeden do dwóch. A ten mecz miał być głównym nośnikiem 
propagandy sukcesu, miał rozpalić serca Włochów, porwać ich do walki.
     Miał być tematem zastępczym do bezradności rządu wobec zagrożenia ze strony 
Sprzymierzonej Armii Allacha. Niestety, piłkarze zawiedli w równym stopniu, co 
politycy i wojsko.
- Tak - Berlusconi odchrząknął - Jak tak dalej pójdzie, to nasi dzielni piłkarze 
nie będą mieli dokąd wracać.
- I niech nie wracają! - ryknął zawsze gotowy do głośnych i wojowniczych oświadczeń 
generał Julio Pietroso - Nie potrzebujemy takich patałachów w naszym pięknym kraju!
     Berlusconi pokiwał głową z rezygnacją. Nagle zadzwonił telefon. Normalnie, 
bez melodii. Dwa sygnały długie, jeden krótki.
- Słucham - powiedział premier - ... co? ... Dobra, Frederico, pilnuj tej sprawy... 
No wiem, mi też jest przykro, że przegraliśmy... Już włączam, na razie.
     Premier chwycił pilota i przełączył na RAI Uno.
- Patrzcie! - powiedział głośno.
 
 *   *   *
 
     Frederico Loren oglądał mecz w małym telewizorku i myślał, skąd się biorą takie 
dni, w które nic się nie udaje. Najpierw jego własna córka poświęciła się dla 
ojczyzny, potem reprezentacja piłkarska pogrzebała honor ojczyzny, a niedługo 
zapewne pogrzebana zostanie i ojczyzna. Odezwało się w nim nikłe echo obowiązku 
- choćby sprawozdawczego. Wsiadł do służbowego helikoptera, wziął kamerę i kazał 
lecieć na północ. 
     W miejscu zgrupowania sił Sprzymierzonej Armii Allacha był podejrzany 
porządek. 
- Podleć bliżej - polecił pilotowi.
- Ależ szefie - pilot, Leonardo da Vinci,  miał obiekcje - to niebezpieczne.
- Rób, co mówię!
     Podlecieli bliżej. W tym samym czasie do frontu sił muzułmańskich podjechała 
biała limuzyna. Loren nie wierzył własnym oczom. Zadzwonił do premiera i pilnie 
obserwował, rejestrując i przekazując na żywo do telewizji obraz przebiegu 
spotkania. 
     Miliony Włochów śledziło wydarzenie z niemal równie napiętą uwagą, co 
wcześniej emitowany mecz. 
     Z limuzyny wysiadł mężczyzna ubrany w białą sutannę.
- Popatrz, tylko popatrz! - krzyknął Frederico - To papież!
     Pilot odwrócił się zaciekawiony. Zamiast papieża zobaczył szybko lecący w ich 
kierunku niewielki pocisk ziemia - powietrze. Zdążył tylko krzyknąć:
- Spadamy!
     I spadli.


*   *   *
 
     Linda Pietroso zatrzymała się, patrząc na swojego czerwonego mercedesa 
zaparkowanego przy Via di Teatro di Marcello, w pobliżu bazyliki Santa Maria in 
Aracoeli.
     "Jechać do niego, czy nie jechać?" - pomyślała. Wahała się. Niedokładnie sobie 
to wszystko przemyślała. Westchnęła głęboko i zamknęła oczy.
     Gdy je otworzyła, w miejscu, gdzie stał jej nowy mercedes dymił wrak niedużego 
śmigłowca na wraku dużego mercedesa. Tak jej się zdawało, że ten huk, to nie były 
opadające powieki.
     Postanowiła przemyśleć wszystko jeszcze raz. Dogłębnie.
 
 *   *   *
 
     Premier Berlusconi puknął po raz kolejny w telewizor. Z całej siły. Szum nie 
ustawał, ale inne programy były w porządku i ciągle transmitowały zwycięskie bramki 
Koreańczyków. Na RAI Uno było coś, czego najbardziej nienawidził premier Włoch. 
Pustka. Przerwa w transmisji. Cholerne "Za chwilę dalszy ciąg programu".
 
 *   *   *
 
     Wiatr też nie sprzyjał dzisiaj prawej ręce premiera Berlusconiego. Powoli, 
ale skutecznie spychał Frederico Lorena i pilota śmigłowca w kierunku stacjonującej 
na przedmieściach Rzymu Sprzymierzonej Armii Allacha. Widok na dole nie był 
zachęcający do lądowania - błyszczące lufy karabinów w rękach brodatych wojowników 
zdawały się pozdrawiać szybującego Frederico i Leonarda da Vinci w oczekiwaniu na 
tradycyjny powitalny pocałunek z przysłowiowej "dubeltówki". Bujali się w 
powietrzu jak żywa prowokacja dla muzułmańskich snajperów. Tej myśli się uczepili. 
Tego słowa. Żywa...
     W końcu grawitacja zrobiła swoje i obaj mężczyźni spadli na ziemię. Tuż przed 
frontem połączonych sił Armii Północ i Armii Południe. Nieporadne wygrzebywanie 
się ze spadochronów na oczach tysięcy nienawidzących cię ludzi z karabinami to rzecz 
bardzo stresująca.
 
 *   *   *
 
    Ojciec Obi Wan modlił się. Żarliwie prosił Boga o wysłuchanie. Nie było to łatwe. 
Najtrudniej było się skupić patrząc na uzbrojone, gotowe do wkroczenia do Rzymu 
oddziały. W dodatku jeszcze obaj spadochroniarze... Poza tym nie mógł spuszczać 
z oka świeżo obranego papieża. Zakonnik zerknął na stojących na uboczu trzech 
dygnitarzy. Zdawało się, że kończą rozmowę. 
    Papież odwrócił się i uśmiechnął szeroko do skośnookiego mnicha. Na jego twarzy 
uśmiech prezentował się bardzo dobrze. Osama wyglądał na załamanego. Wszyscy trzej 
podeszli do białej papieskiej limuzyny.
- Wygraliście - powiedział Wielki Aga kwaśno - Gratuluję ojcze Obi Wanie.
     Obi Wan odetchnął z ulgą i ścisnął papieża za ramię. Po chwili jakby zawstydził 
się swojej poufałości i zwolnił uścisk, składając ręce.
- Bogu niech będą dzięki - powiedział pokornie.
     Jakiś szmer przeszedł przez Sprzymierzoną Armię Allacha. To przyspieszyło 
wygrzebywanie się Frederica i Leonarda ze spadochronów. Gdy byli wolni Frederico 
rozejrzał się i dostrzegł twarz, którą zapamiętał sprzed kilku godzin.
- Ty! - wrzasnął, pokazując palcem na Saddama - Mamy do pogadania, uwodzicielu mojej 
córki!
     Saddam ożywił się nagle, wlepiając wzrok w zaufanego człowieka premiera Włoch 
i próbując doszukać się jego podobieństw z Luisą. Ojciec wydawał się być młodszy 
od niej. Ale to jakoś szczególnie nie zdziwiło Husseina. Przecież tyle słyszał o 
zepsutej cywilizacji Zachodu.
- Zanim pan coś powie - rzekł prezydent Iraku - chciałbym powiedzieć, że mam zamiar 
prosić o rękę pańskiej córki. Będzie panią prezydentową Iraku. Solidny posag z 
petrodolarów dorzucę. I co pan na to? 
     Frederica zatkało. Takiego obrotu sprawy nie przewidział. Wiedział, że 
decyzję powinien podjąć jak najszybciej. Więc podjął:
- Zgoda - wyjąkał.
- Bardzo się cieszę - uścisnął go Saddam - no, a teraz póki co wyjeżdżamy. Wasz 
papież załatwił sprawę. Cieszcie się, teściu. Niedługo się zjawię po córkę. Piękna 
kobieta, przepiękna.
- Wycofujemy się! - krzyknął Osama - Odwrót! Odwrót!

*   *   *
Henrietta Loren ciągnęła Hodżę Nesreddina za rękę:
- Chodź, możemy chociaż spróbować, chciałabym go zapytać, w końcu to mój ojciec.
     Sobowtór Saddama Husseina ociągał się. Wątpił w sens a przede wszystkim w 
sukces i pozytywną odpowiedź na pytanie "czy Hodża Nesreddin, oficer Sprzymierzonej 
Armii Allacha może zostać mężem pańskiej córki?". Ale poszedł. Zakochał się, a tacy 
nigdy nie tracą nadziei. A poza tym odpowiedź była mu obojętna. Miał zamiar ożenić 
się z Henriettą bez względu na wszystko.

 *   *   *
 
- Co?! - zaskoczony południowiec potrafi podnieść brwi aż do miejsca, gdzie kończy 
się czoło, a zaczynają włosy. Silvio Berlusconi właśnie udowadniał tę teorię.
- Odjechali - potwierdził Frederico - Byłem przy tym. Papież ich przekonał, 
osobiście.
- Papież?! - zaskoczony południowiec lubi sobie pokrzyczeć. To go odpręża.
- Osobiście. Oczywiście wiesz, co z papieżem, szefie?
- Co ma być?
- A, to nic nie wiesz. Bo jest tak...
     Wywód Frederica przerwało wtargnięcie jego córki ciągnącej za rękę smagłego, 
wąsatego, nieco zdezorientowanego mężczyznę.
- Tato, muszę cię o coś zapytać - powiedziała Henrietta zdecydowanie. Ojciec 
podniósł na nią zdziwione oczy:
- Wszystko wiem, córeczko. Zgadzam się, już powiedziałem - pomachał przyjaźnie 
Hodży - narzeczony ci nie przekazał? Wygląda, jakby odmłodniał przy tobie. No cóż, 
to miło z twojej strony, że chciałaś się sama zapytać. 
- A więc zgadzasz się, żebym za niego wyszła? - Henrietta nie była pewna tego, co 
słyszy.
- Oczywiście. I życzę szczęścia.
     O ile Hodża Nesreddin wcześniej sprawiał wrażenie zdezorientowanego, to teraz 
popadł raczej w stan szoku. Ale z całych sił starał się to ukryć. Nie miał pojęcia, 
co powiedzieć.
- Współczuję, z powodu przegranej z Koreą - wyjąkał w końcu.
     Frederico Loren machnął ręką. Henrietta Loren też nie wiedziała, co o tym 
myśleć, ani kto doniósł  ojcu o jej nowej miłości.
- Dziękuję, tato - wykrztusiła - Przepraszam za najście, panie premierze.
- Mów mi Silvio - rzucił Berlusconi odruchowo.
- No dobrze, a teraz idźcie nacieszyć się sobą, bo my tu uprawiamy politykę - 
ponaglił córkę Frederico. 
- To jak jest z tym papieżem? - zapytał premier, gdy wyszli - Jan Paweł spisał się 
na medal...
     Loren uśmiechnął się i chciał coś powiedzieć, ale przerwał mu brzęczyk 
telefonu. Berlusconi odebrał :
- Słucham Berlusconi... tak, bracie Obi Wanie... oczywiście... tak jest, 
przyjdziemy na pewno... Już wychodzimy...tak, do zobaczenia.
- Z papieżem jest dziwna sprawa... - podjął temat Frederico.
- Ciiii - położył palec na ustach Berlusconi - Niech to będzie niespodzianka. Mamy 
zaproszenie na prywatną audiencję. Jedziemy.
 
 *   *   *
 
- Luisa? - Saddam Hussein zapukał do drzwi. W ręku miał bukiet czerwonych róż - 
Luisa?
     Nikt nie odpowiadał. Prezydent Iraku nacisnął na klamkę. Było otwarte, więc 
wszedł do środka. Przywitała go cisza.
- Luisa?! - powtórzył głośniej. Nie dopuszczał nawet tej myśli, że nie będzie jej 
w domu. Zakochani tak mają.
     Gdzieś z piętra doszedł go szmer. Spojrzał w górę - na schodach pojawiła się 
ona. Kąpała się, była jeszcze mokra, a na sobie miała tylko ręcznik. Uśmiechnęła 
się promiennie na jego widok.
- Myślałem, że wyjechałaś - powiedział - Bałem się, że wyjechałaś. 
- Bez ciebie nie wyjeżdżam - odparła cicho.
     Jakiś czas potem, gdy już odłożył róże, a ona ręcznik, szepnął jej do ucha:
- Pytałem twojego ojca. Zgodził się na ślub.
     Cicciolina zmarszczyła brwi. Jej ojciec mieszkał na Sycylii, w Rzymie nie był 
od kilku lat, więc nie mogli się spotkać. Ale nie próbowała wyprowadzać go z błędu. 
Domyślała się, że fantazjuje. Wiedziała, że zakochani tak mają.
 
 *   *   *
 
     Berlusconi nie był zdziwiony widokiem nowego papieża. To, że Jan Paweł II 
został zwolniony z funkcji ze względu na zły stan zdrowia, było jego zdaniem 
posunięciem ze wszech miar słusznym i korzystnym dla wszystkich, a zwłaszcza dla 
samego, obecnie byłego papieża. Precedens się dokonał, pierwszy papież w 
dwudziestym wieku został zwolniony przed upływem dożywotniej od tysięcy lat 
kadencji. Wcześniej zrobiło tak tylko sześciu papieży, ostatni w piętnastym wieku. 
Drugim precedensem był szybki wybór papieża przez tajne konklawe w zmniejszonym 
składzie. Berlusconi nie był też zdziwiony samą osobą nowego ojca świętego. Takie 
rozwiązanie przewidywano od dawna, a ten kardynał był jednym z murowanych 
kandydatów. Premier Włoch nie mógł sobie w żaden sposób przypomnieć jego nazwiska. 
Męczyło go to - i krępował się szczerze zapytać o imię. To taka polityczna obawa 
przed gafą. Męczyło go też co innego.
- Mam jedno pytanie, wasza świętobliwość...
- Proszę pytać, panie premierze - głos nowego papieża był niewątpliwą zaletą. Na 
pewno mógł z jego pomocą zaczarować tłum.
- Jak udało się waszej świętobliwości przekonać tych islamistów do odwrotu?
     Papież pogładził w zamyśleniu podbródek.
- Ten projekt nazwaliśmy w skrócie... - zaczął, ale przerwał, widząc wchodzącego 
do sali ojca Obi Wana. Ten ukłonił się i stanął pod ścianą. Papież skinął na niego 
- Słucham, bracie?
- Przepraszam, że przeszkadzam - ukłonił się po raz kolejny Obi Wan - ale Polacy 
i dziewczęta zasłużyli na prywatną audiencję. Już czekają...
- Przyjmę ich w Sykstynie za... - papież spojrzał na zegarek - za jakieś dziesięć 
minut. Na czym skończyliśmy, panie premierze?
- Dlaczego odeszli bez walki?
- Aha. No tak. Słyszał pan o historii z Hunem Attylą pod murami Rzymu?
- No... wycofał się po rozmowie z papieżem, tak? I do dzisiaj nikt nie wie, co 
ówczesny papież mu powiedział.
- Tak. Tu było dokładnie tak samo. Padły te same słowa.
     Papież uśmiechnął się szeroko i wstał z krzesła, wyraźnie dając do zrozumienia, 
że się spieszy. Berlusconi poczuł się niedoinformowany. Nie lubił się tak czuć. 
Czuł też, że musi coś powiedzieć. Więc powiedział:
- Aha...
- Właśnie. A teraz pan premier mi wybaczy, muszę się przygotować do audiencji. 
Zresztą zapraszam, to moje pierwsze spotkanie z wiernymi. Z niewiernymi się już 
spotkałem.
 
 *   *   *
 
     Kaplica Sykstyńska nocą, oświetlona i wypełniona ludźmi robiła kolosalne 
wrażenie. Odczuwało się swego rodzaju interakcję pomiędzy freskami Michała Anioła, 
a patrzącym na nie z zapartym tchem tłumem - tak jakby te pierwsze napawały się 
zachwytem tych drugich i odwrotnie, bardziej naturalnie: ci drudzy napawali się 
pięknem malowidła. Do Kaplicy Sykstyńskiej nie wpuszczano nocą. Chyba, że w 
wyjątkowych przypadkach. Tak jak teraz.
     Pielgrzymka Związku Kółek Rolniczych regionu Wielkopolska miała poczucie 
dobrze spełnionego patriotycznego obowiązku. Przyczynili się do obrony Watykanu, 
więc zasłużyli na zaszczyt, jakim była wizyta w słynnej świątyni o tak nietypowej 
porze. W dodatku w tak nietypowym towarzystwie, jak poznane wcześniej sympatyczne 
Włoszki. Wszyscy byli zapatrzeni w słynne sklepienie - niektórzy dlatego, że nie 
chcieli patrzeć niektórym w oczy. Dlatego podziwiali aż do bólu szyi. Do chwili, 
gdy nie usłyszeli chrząknięcia do mikrofonu. Przed ołtarzem stał człowiek w białej 
papieskiej sutannie. Chrząknął po raz kolejny i zagaił łamaną polszczyzną:
- Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus.
- Na wieki wieków amen! - odpowiedzieli Polacy chórem, w którym dało się wyczuć 
dziwny szmer.
- Jestem nowym papieżem. Nazywam się Samuel Lee I. 
     Odpowiedziała mu cisza. Tymczasem obok papieża stanął ojciec Obi Wan i wziął 
mikrofon do ręki. Jego polszczyzna była czysta. 
- Jan Paweł II został zwolniony na wcześniejszą emeryturę. To stało się wczoraj, 
dlatego nic o tym nie wiedzieliście. Chciałem podziękować wam za wasze zasługi w 
ratowaniu Stolicy Apostolskiej w imieniu nowego papieża Samuela Lee Pierwszego.
     Jemu też odpowiedziała cisza. Przerwała ją stara Zofia Maszczakowa z Murowanej 
Gośliny:
- W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Proroctwo się spełnia, antychryst na tron 
piotrowy wstępuje! Koniec świata!
     Wszyscy utkwili wzrok w papieża. Samuel Lee I był Murzynem.
 
 *   *   *
 
     Linda postanowiła diametralnie zmienić swoje życie. Przypadek sprawił, że 
przyłączyła się do dużej grupy kobiet idącej do Kaplicy Sykstyńskiej. Dla niej, 
skruszonej grzeszniczki, był to dobry kierunek. Powtarzała sobie w myśli, że wróci 
do męża, że będzie przykładną żoną, że...
     Wyjście przed ołtarz ojca Obi Wana wytrąciło ją trochę z równowagi. Ale jeszcze 
bardziej wytrącił ją z równowagi głos czarnoskórego mężczyzny w papieskim stroju. 
Był taki męski, melodyjny, głęboki.
     Aż przeszły ją dreszcze.
 
 *   *   *
 
- Swoją drogą to dziwne - powiedziała Henrietta Loren, przytulając się do Hodży 
Nesreddina.
     Hodża Nesreddin porzucił już swoje plany dotyczące przejęcia władzy w Iraku. 
Teraz zajął się planowaniem rodziny. Okazało się to przyjemniejsze, łatwiejsze - 
i w dodatku odbywało się w lepszym towarzystwie.
- Co mówisz, kochanie? - spytał, wytrącony z przyjemnych myśli.
- Mówię, że to dziwne - powtórzyła Henrietta.
- Dużo dziwnych rzeczy wydarzyło się ostatnio - stwierdził filozoficznie sobowtór 
Saddama Husseina, świeżo upieczony narzeczony córki najbardziej zaufanego 
człowieka premiera Włoch - naprawdę, bardzo dużo.

Koniec
Podobieństwo do osób rzeczywistych jest czysto przypadkowe (tłumiony śmiech z 
zatykaniem ust dłonią)
czerwiec 2002