
J. R. Black

Pożegnanie z mumią
Przełożyła Iwona Żółtowska
 
1
CZERWONE OKO
Rozległ się dziwny odgłos; zupełnie jakby sucha gałąź skrobała o drzwi. Coś zaskrzypiało niczym 
zardzewiały gwóźdź przesuwany po kawałku blachy.
To zombi, czyli żywe trupy wyszły z grobów; opuściły cmentarz, by ścigać upatrzoną ofiarę, która 
nie miała żadnych szans. Jej godziny były policzone.
Dziewczyna zastawiła drzwi komodą, chociaż zdawała sobie sprawę, że to próżny trud. 
Prześladowcy byli zbyt silni, by zdołała się przed nimi obronić. W bladym świetle księżyca 
widziała poruszającą się klamkę. Za jej plecami zabrzmiał głuchy łoskot. Odwróciła się 
natychmiast. Naznaczona plamami rozkładu pięść uderzyła w okienną szybę!
—	Nie! — krzyknęłam.
—	Blaise!
Serce podeszło mi do gardła. Ratunku! Ujrzałam okropną twarz i dwoje utkwionych we mnie, 
pełnych nienawiści, przekrwionych oczu oraz wzniesione ku górze krzaczaste brwi. Odetchnęłam.
—	Przepraszam bardzo — wyjąkałam. — Czy mógłby pan powtórzyć pytanie?
—	Naturalnie. Brzmiało ono: Czy wiesz, o czym mówimy, Blaise? — odparł mój nauczyciel, 
pan Culpepper.
Cała klasa parsknęła śmiechem. Pan Culpepper sięgnął ręką
5
 
i dwoma palcami wyciągnął książkę ukrytą pod moim podręcznikiem. Głośno odczytał tytuł: „Noc 
żywych trupów".
—	Czy w San Francisco tego rodzaju książki stanowiły ma
teriały pomocnicze do nauki matematyki, Blaise? — zapytał,
marszcząc czarne, krzaczaste brwi.
Klasa miała niezły ubaw. Zrobiło mi się gorąco.
—	Nie, proszę pana — odparłam szeptem.
Zdaję sobie sprawę, że nie powinnam czytać na lekcji, ale nie potrafiłam oprzeć się pokusie. „Noc 
żywych trupów" to genialny horror. Ślęczałam nad tą książką do późnej nocy, aż mama kazała mi 
zgasić światło. Do rana trzęsłam się ze strachu i nie mogłam zasnąć. Uwielbiam horrory. Mama 
twierdzi, że to chorobliwe.
—	Zwrócę ci ją po lekcjach — oznajmił pan Culpepper,
wsuwając książkę pod ramię.
Gdy ruszył ku tablicy, opadłam bezwładnie na krzesło. Gapiłam się na otwarty zeszyt, 
wspominając z żalem San Francisco. Chętnie bym tam wróciła. Każde miejsce byłoby lepsze niż ta 
dziura.
Na pewno nie macie pojęcia, o jaką miejscowość mi chodzi; musicie wiedzieć, że mieszkam w 
Tuttle, w stanie Teksas. Przeprowadziłam się tu z mamą w sierpniu. To małe, urokliwe miasteczko 
położone niedaleko granic stanów Arkansas i Luizja-na. Mamy tu jedno kino, jeden dom towarowy, 
jedną wypożyczalnię kaset wideo, jedną chińska restaurację prowadzoną przez Meksykanów, 
jedno podrzędne muzeum i cztery stacje benzynowe. Żadnej księgarni! Najbliższa duża biblioteka 
znajduje się w odległym o pół godziny drogi Rangeley i należy do tamtejszego uniwersytetu. 
Niemal wszystkie znajdujące się tam książki dotyczą roślin.
To rośliny stanowiły powód naszej przeprowadzki do Teksasu. Mama zajmuje się botaniką; 
wykłada ten przedmiot i prowadzi badania naukowe. Można powiedzieć, że to jej ulubione poletko. 
Otrzymała stypendium w miejscowym uniwersytecie, który uchodzi za jeden z najlepszych 
ośrodków w dziedzinie ba-
 
dań nad florą. Trudno się dziwić; roślinność jest tu rzeczywiście wyjątkowo bujna.
Zapewne się domyślacie, że tamtego październikowego dnia wcale nie byłam zachwycona, iż 
przyszło mi żyć w takiej dziurze jak Tuttle.
Nie twierdzę, że nasze miasteczko jest denne pod każdym względem. Część moich szkolnych 
kolegów i koleżanek to całkiem fajni ludzie. Szczerze mówiąc, nieźle trafiłam. Zawsze znajdzie się 
ktoś, kto siądzie ze mną w stołówce i tak dalej. Problem w tym, że do nich nie pasuję. Cała klasa to 
dzieciaki, które urodziły się i wyrosły w Tuttle albo jego okolicach. Ta mieścina i niedalekie osady 
stanowią ich naturalne środowisko. Ja pochodzę z wielkiego miasta i tym się szczycę!
Dzwonek! Nareszcie koniec lekcji. Doskonale! Minął kolejny dzień. Jeśli będę się trzymać, może 
przebrnę jakoś przez szóstą klasę.
Pan Culpepper wręczył mi książkę, gdy wrzucałam podręczniki do torby. Chwyciłam ją i 
natychmiast pomknęłam ku drzwiom, by uniknąć kolejnego wykładu na temat obowiązków 
uczennicy. Chciałam jak najszybciej wrócić do domu, usadowić się wygodnie i dokończyć „Noc 
żywych trupów".
Mama nie wróciła jeszcze z uniwersytetu. W czwartkowe wieczory późno kończy zajęcia. 
Wyjęłam z lodówki kiść winogron i zasiadłam na kanapie przed kominkiem w salonie: to miejsce, 
gdzie najchętniej oddaję się przyjemnościom lektury.
Tuttle jest wprawdzie zapadłą dziurą, ale nasz dom to istne cudo. Wydaje się ogromny; okna 
sięgają od podłogi po sufit, a w salonie mamy kominek. W San Francisco byłyśmy skazane na 
niewielkie mieszkanko. Gdy rodzice żyli jeszcze jak przykładne małżeństwo, mieszkaliśmy chyba 
we własnym domu, ale to było tak dawno, że niewiele pamiętam z tamtego okresu.
Koniec dygresji. Wracam do mojej opowieści.
Rozluźniłam sznurówki i pospiesznie zrzuciłam z nóg buciory. Zebrałam poduszki walające się po 
pokoju, w rogu kanapy
 

 
6
 
7
 
umościłam z nich legowisko i ułożyłam się wygodnie. Owoce stały w zasięgu ręki na niskim 
stoliku. Sięgnęłam po książkę i otworzyłam ją w miejscu, w którym przerwałam lekturę.
—	To jest życie! — westchnęłam radośnie.
Minęły trzy godziny. Muszę przyznać, że mina trochę mi zrzed-ła. „Noc żywych trupów" to mocna 
rzecz; ta lektura mogła przyprawić czytelnika o zawał serca. Wszyscy członkowie rodziny głównej 
bohaterki przemienili się w zombi. Biedaczka pozostała całkiem sama w domu obleganym przez 
krwiożercze potwory.
Zapadał zmierzch. Gdy spojrzałam w okno, zobaczyłam jedynie odbicie swojej twarzy na szybie 
rozświetlonej blaskiem zapalonej lampy. Dom stał na końcu ulicy i nie było przed nim latarni. 
Okna Ryderów, naszych najbliższych sąsiadów, były ciemne. Gdyby na zewnątrz czaiły się jakieś 
groźne stwory, nie mogłabym liczyć na żadną pomoc.
Niespodziewanie trzasnęły drzwi. Zadrżałam.
—	Cześć! Już jestem!
Odetchnęłam z ulgą.
Mama weszła do pokoju. Rzuciła książki i torebkę na swoje małe biurko, a potem zapaliła górne 
światło.
—	Dlaczego siedzisz w ciemności? Jesteś blada — stwierdziła. — Co się stało?
—	Kiedy wchodziłaś, przelękłam się, że żywe trupy wtargnęły do domu — wyznałam.
—	Wolałabym, Blaise, żebyś przestała czytać horrory — odparła mama, kręcąc głową. — Te 
książki zbytnio pobudzają twoją wyobraźnię.
—	Właśnie dlatego je lubię. — Zeskoczyłam z kanapy. — Co mamy dziś na kolację? 
Umieram z głodu.
—	Przygotuję ravioli, a ty zrobisz sałatkę — odparła z roztargnieniem mama, grzebiąc w 
torbie, która wielkością przypominała sporą walizkę. Mama i ja z wyglądu jesteśmy bardzo 
podobne: obie mamy krótkie czarne włosy i spiczaste podbródki. Różnimy się za to usposobieniem. 
Mama ubiera się elegancko, za
 
to w jej pokoju i torbie panuje wieczny bałagan; ja wyglądam jak strach na wróble, ale lubię mieć 
idealny porządek w sypialni i plecaku.
—	Gdzie się podziała...? O, znalazłam. — Mama wyciągnęła małą, z wyglądu bardzo starą 
książeczkę, zapakowaną w plastykową torbę. Podała mi swoje znalezisko. — Popatrz, co leżało na 
podłodze w piwnicy wydziału biologii.
—	Ale cudo! — Ostrożnie wyjęłam książkę z foliowej torby. Z bliska wydawała się jeszcze 
starsza. Pachniała kurzem i stę-chlizną jak wszystkie białe kruki. Duże, szkarłatne oko widniało na 
spłowiałej okładce jasnobrązowego koloru. Popękana skóra kruszyła się pod palcami. — Ile lat 
może liczyć sobie ta książka? Jaką ma wartość? Czy wolno nam ją zatrzymać? Mogę zajrzeć do 
środka?
—	Odpowiadam na ostatnie pytanie: tak, możesz ją przejrzeć, ale ostrożnie. — Mama 
wybuchnęła śmiechem, ubawiona moją niecierpliwością. — Ta książka ma prawdopodobnie dwa i 
pół tysiąca lat.
Zaniemówiłam z wrażenia.
—	Dwa i pół tysiąca? — wykrztusiłam. Otworzyłam wiekową księgę z należnym respektem. 
— To... szmat czasu!
—	Pochodzi z Egiptu. — Mama wskazała niewielkie rysunki na pierwszej stronie; 
przypominały ludzi, ptaki, jakieś kończyny... — Widzisz? Tak wyglądają hieroglify.
—	Mamo, wiem to i owo o hieroglifach — odparłam, chcąc jak najszybciej przewrócić stronę. 
Nagle się zreflektowałam. — Czy książka rozpadnie się w proch, gdy spróbuję odwrócić kartkę?
—	Raczej nie. Jest chyba w doskonałym stanie — oznajmi
ła mama i zmarszczyła brwi. — Ciekawe, jak to się stało, skoro
nie była przechowywana w odpowiednich warunkach. — Po
chwili dodała: — Nie mam pojęcia, ile jest warta. Bibliotekarka
z uniwersytetu sądzi, że to usunięty z wystawy eksponat miejsco
wego muzeum. Kolekcję zgromadził niejaki Tuttle, założyciel
miasteczka i archeolog-amator.
 

 
8
 
9
 
—	Chcesz powiedzieć, że rozkopywał groby i tak dalej?
Mama skinęła głową.
—	Owszem. W latach czterdziestych przywiózł tu z Egiptu mnóstwo cennych znalezisk.
—	Miał do czynienia z mumiami, prawda? A zatem ta księga mogła należeć do egipskiego 
nieboszczyka. — Dreszcz przebiegł mi po plecach.
—	Całkiem prawdopodobna hipoteza — przyznała mama.

—	Nie obawiaj się klątwy rozgniewanej mumii. Ja cię obronię
—	dodała z uśmiechem.

—	Wiem, wiem, twoim zdaniem zbytnio fantazjuję — odpowiedziałam pogodnie.
—	Czytasz w moich myślach. — Mama sięgnęła po egipski zabytek. — Ciekawe, jak ta księga 
trafiła do piwnicy naszego instytutu. Leżała na podłodze, jakby ktoś ją przed chwilą upuścił.
Przypomniałam sobie, co przed chwilą usłyszałam od mamy.
—	Bibliotekarka twierdzi, że to odrzucony eksponat muzealny, a zatem nikt już nie jest nim 
zainteresowany. Czy w takiej sytuacji możemy zatrzymać księgę?
—	To się okaże — odparła mama. — Jutro zaniosę ją do muzeum. Nie można wykluczyć, że 
im na niej zależy.
Westchnęłam żałośnie. Domyślałam się, co to oznacza. Żegnaj, egipska książeczko!
—	Jak sądzisz, uda nam się odcyfrować te hieroglify? — zapytałam, odwracając powoli karty 
wykonane z grubych, mięsistych włókien. To był chyba papirus.
—	Wątpię. Nawet wybitni uczeni mieli kłopoty z odczytywaniem egipskich napisów, nim 
znaleziono kamień z Rosetty* — przypomniała mama. — Nie sądzę, żebyśmy same potrafiły 
rozszyfrować hieroglify.
* Płyta z czarnego bazaltu, na której wyryty był hieroglificzny napis w języku egipskim oraz ten 
sam tekst po grecku.
 
Zamknęłam książkę i ostrożnie dotknęłam czerwonego oka zdobiącego okładkę. Byłam ciekawa, 
jakie tajemnice kryje starodawna księga.
Zapanowała cisza. Oko spoglądało wprost na mnie.
To dziwne uczucie trzymać w ręku książkę napisaną przed wiekami. Pomyśleć tylko, że 
prawdopodobnie wydobyto ją z egipskiego grobowca, gdzie spoczywała obok prawdziwej mumii!
Gdy późnym wieczorem położyłam się do łóżka, nie mogłam zapomnieć o szkarłatnym oku. 
Miałam wrażenie, że ciągle mi się przygląda, nieustannie obserwuje.
Brr! Na samą myśl zimny dreszcz przechodzi człowieka. Zapaliłam światło, usiadłam na łóżku i 
rozejrzałam się po pokoju. Jak zawsze sprawiał wrażenie miłego i przytulnego. Budzik tykał na 
nocnym stoliku. Zgasiłam światło.
Od strony okna dobiegł osobliwy dźwięk, jakby coś skrobało w szybę.
Zdrętwiałam. Mogę przysiąc, że włosy stanęły mi na głowie.
— Kto tam? — zapytałam niepewnym głosem.
Zgrzytliwy dźwięk rozległ się ponownie.
To nic strasznego, tłumaczyłam sobie. Na pewno gałąź skrobie o szybę. Nie ma innego 
wytłumaczenia.
A jednak nadal odczuwałam strach. Czas dłużył się w nieskończoność. Znowu usłyszałam dziwny 
zgrzyt. Cóż takiego czaiło się za szybą?
Zdawałam sobie sprawę, że nie zasnę, póki nie znajdę odpowiedzi na to pytanie. W końcu 
odetchnęłam głęboko i wstałam z łóżka. Na czworakach podpełzłam do okna majaczącego 
niewyraźnie w mroku. Wolno uniosłam głowę i ostrożnie zerknęłam ponad niski parapet.
Osłupiałam.
Patrzyło na mnie szkarłatne oko.
 
10
 
2 KLĄTWA MUMII
Szczerze mówiąc, aż dwoje ślepi wpatrywało się we mnie. Były okrągłe, szkarłatne, nieruchome.
Gapiły się uparcie, a ja nie byłam w stanie odwrócić wzroku. Serce waliło mi jak młotem; 
zdrętwiałam z przerażenia. Byłam niczym w transie. Zamarłam jak mysz zahipnotyzowana kocim 
spojrzeniem.
Czerwone ślepia zamrugały.
Czar prysnął. Wzdrygnęłam się. Dopiero wówczas dostrzegłam porośnięty pierzem łebek oraz 
długi, ostry dziób, szablasto wygięty ku dołowi.
Pod moim oknem siedział ptak!
— Sio! — zawołałam drżącym głosem. — Uciekaj.
Ptaszysko odwróciło głowę na bok i dalej gapiło się na mnie. Wydawało się całkiem spore; miało 
długie nogi, a wyglądem przypominało bociana, tyle że było czarne. Jego sylwetka ginęła w 
nocnych ciemnościach; tylko oczy płonęły w mroku. Ptak stał na dachu tylnej werandy, który 
znajdował się około metra poniżej mego okna i dlatego mógł mi spojrzeć prosto w oczy.
Ach, to jego spojrzenie. Patrzył tak, jakby przeniknął wszelkie tajemnice. Czerwone ślepia 
przypominały do złudzenia oko zdobiące okładkę egipskiej księgi.
Wzdrygnęłam się ponownie. Dość tego — za oknem przysiadł zwykły ptak!
 
—	Uciekaj! — Czułam się okropnie głupio, pokrzykując
i stukając w szybę. — Leć do domu.
Ptak ani drgnął. Popatrzył na mnie w zadumie, a potem rozpostarł skrzydła i zniknął. Żadnego 
szelestu ani trzepotu piór; przepadł bez śladu.
—	Niesamowite! — mruknęłam, czując na plecach zimny
dreszcz.
Patrzyłam w mrok. Noc była ciemna, a światło księżyca z trudem przenikało chmury. Widziałam 
niewyraźne kontury drzew na tle granatowego nieba. Za oknem panował całkowity bezruch.
Wkrótce podniosłam się z klęczek i wróciłam do łóżka. Nie wiem, kiedy zasnęłam, ale jestem 
pewna, że dość szybko padłam w objęcia Morfeusza.
Następnego dnia przesiedziałam sporo czasu przy komputerze w szkolnej bibliotece. Sprzęt był 
dość przestarzały, a baza danych niewielka. Na półkach znalazłam wprawdzie kilka encyklopedii, 
ale księgozbiór okazał się bardzo ubogi; nie było w nim ani jednego horroru!
Chciałam zebrać jak najwięcej informacji na temat starożytnego Egiptu oraz dużych ptaków. Nie 
mogłam zapomnieć o stworzeniu, które widziałam przez okno wczorajszej nocy. Czyżby miało 
jakiś związek ze starożytną księgą?
Sięgnęłam po „Leksykon ptaków świata", usiadłam przy długim bibliotecznym stole i zaczęłam 
wertować gruby tom, oglądając uważnie fotografie.
Wkrótce doszłam do wniosku, że mój nocny gość był ptakiem brodzącym, jak czapla lub żuraw. 
Wskazywały na to długie nogi. Niestety, w leksykonie nie znalazłam żadnego ptaszyska o 
ciemnych piórach i oczach płonących szkarłatem. Pewne podobieństwo do tamtego stworzenia 
wykazywał jedynie czarny ibis występujący tylko w Afryce.
Wzruszyłam ramionami. Nie można wykluczyć, że ptak, którego widziałam tej nocy, jest 
przedstawicielem bardzo rzadkiego
 

 
12
 
13
 
gatunku; może umknął z ogrodu zoologicznego lub instytutu naukowego.
Odłożyłam leksykon na półkę i sięgnęłam po tom encyklopedii na literę E. Znalazłam hasło 
„Egipt". Nagle cień padł na książkę. Podniosłam wzrok. O rany! Luann Ryder we własnej osobie.
Luann nie wyglądała na córkę farmera, chociaż jej ojciec hodował kurczaki. Ryderowie byli 
naszymi sąsiadami. Luann miała niebieskie oczy i jasne włosy sięgające ramion, każdego ranka 
podkręcane lokówką przez jej matkę. Chętnie ubierała się na różowo. Zawsze nosiła ciuchy w tym 
kolorze. Miała drugie imię, które zaczynało się na R — jak różowy, pomyślałam od razu! Byłam 
gotowa iść o zakład, że słodka Luann chowa w zanadrzu jakiś cukierkowy sekrecik.
Tamtego dnia miała we włosach różową wstążkę; nosiła również spódniczkę mini w tym samym 
kolorze.
—	Cześć, Blaise — powiedziała. — Świetne klipsy. Rybie szkieleciki! Gdzie je kupiłaś?
—	W San Francisco — odparłam sucho.
—	Bomba. A te czerwone buty to istne cudo!
Luann zawsze była dla mnie bardzo miła. Muszę przyznać, że wszystkim okazuje wiele 
życzliwości. Należy do tych ludzi, którzy lubią świat i oczekują, że świat też ich polubi. Moja 
mama ciągle wypytywała, dlaczego nie zaprzyjaźniłam się jeszcze z przemiłą sąsiadką. Szczerze 
mówiąc, nie dowierzam Luann. Czy można okazać zaufanie osobie, która tak chętnie stroi się w 
różowe szmatki?
—	Co robisz? — wypytywała koleżanka.
Czy ona nie ma oczu? Przecież widzi, że czytam.
—	Odrabiam pracę domową — skłamałam. Byłam zdener
wowana i dlatego paplałam bez ładu i składu. — Piszę referat
o starożytnym Egipcie.
W tej samej chwili pożałowałam swego gadulstwa. Powinnam była trzymać język za zębami. 
Luann na pewno domyśliła się od razu, że ją oszukuję. Byłyśmy w jednej klasie.
 

—	Referat o starożytnym Egipcie? — powtórzyła. Owinęła wokół palca koniec różowej 
wstążki i popatrzyła na mnie z niedowierzaniem. — Egiptem zajmowaliśmy się przecież w 
ubiegłym roku.
—	Mnie tu wówczas nie było — odparłam z naciskiem. — Mam pewne zaległości.
—	Nadrabiasz piątą klasę? — Luann najwyraźniej podejrzewała, że ją nabieram. — Nie 
słyszałam dotąd, żeby ktoś uzupełniał program całego roku.
—	Właściwie... — Pochyliłam głowę i wbiłam wzrok w gładką powierzchnię stołu. Czułam, 
że się rumienię. Ilekroć kłamię, mam czerwone policzki. — To dodatkowa praca. Muszę ją 
skończyć do jutra.
Nie zrozumiała dyskretnej aluzji.
—	Uwielbiałam lekcje o starożytnym Egipcie — perorowała z zapałem. — Pasjonujące! 
Napisałam referat o Dolinie Królów. Tam są groby faraonów. Wpadłam na ten pomysł po 
obejrzeniu telewizyjnego programu poświęconego egipskiemu władcy Tuten-chamonowi. Czy 
wiesz, że umarł, mając zaledwie osiemnaście lat?
—	Interesujące — odparłam ponuro. Dlaczego ta idiotka zawraca mi głowę?
Luann opadła na krzesło po drugiej stronie bibliotecznego stołu i szepnęła, patrząc na mnie szeroko 
otwartymi oczyma:
—	Ludzie mówią...
—	Jacy ludzie? — mruknęłam.
—	No wiesz, rozmaici łowcy sensacji — pstryknęła palcami. — Twierdzą, że człowiekowi, 
który otworzy egipski grobowiec i zakłóci nieboszczykowi spokój, grozi straszliwe 
niebezpieczeństwo. Dotknie go klątwa mumii.
—	Zabobony — odparłam, choć byłam nieco zbita z tropu. A jeśli znaleziona przez mamę 
książka została ukradziona z grobowca, w którym spoczywała mumia? Wprawdzie to nie my 
zakłóciłyśmy nieboszczykowi spokój, ale dla żądnego krwi ducha ten drobiazg nie ma chyba 
większego znaczenia.
 

 
14
 
15
 
—	Podobno dotknięcie mumii to pewna śmierć — oznajmi
ła Luann, pomijając moją krytyczną uwagę. — Siady jej palców
na ludzkim ciele od razu ciemnieją, a mięso odpada od kości.
—	Odpada od kości? — powtórzyłam zapominając, że przed chwilą życzyłam sobie, by ta 
wariatka zostawiła mnie w spokoju. — Jak to?
—	Płatami! W końcu delikwent umiera — odparła z uśmiechem Luann. Rozparła się 
wygodnie na krześle i skrzyżowała ręce, gładząc dłonią miękki, kaszmirowy sweter. — Uwielbiam 
starożytny Egipt.
Czy to możliwe, by słodka Luann Ryder opowiadała takie rzeczy? Popatrzyłam na nią zmrużonymi 
oczyma.
—	Jesteś kompletną wariatką. Czy ktoś ci to już uświadomił?
—	Nie. — Uśmiechnęła się szeroko. — Dzięki!
Dzięki? Coś podobnego! Czyżby tej dziewczynie całkiem od
biło?
—	Cała przyjemność po mojej stronie — mruknęłam, tocząc w koło udręczonym spojrzeniem. 
Luann wstała.
—	Jeśli potrzebujesz informacji o starożytnym Egipcie, chętnie pożyczę ci parę książek. Mam 
sporą kolekcję. Przyjdź do mnie po kolacji. Będziesz mogła je przejrzeć.
—	No... dobrze, chyba do ciebie wpadnę — odparłam. Byłam nieco oszołomiona. Luann 
nieźle zamąciła mi w głowie swoją paplaniną. Miałam teraz o czym rozmyślać!
—	Świetnie! Do zobaczenia!
Patrzyłam na nią w zadumie, gdy wychodziła z biblioteki.
Wsunęłam kasetę do magnetowidu, opadłam na kanapę i wzięłam do ręki pilota. Rozległa się 
staromodna muzyka organowa. Na ekranie pojawiły się migotliwe litery: ZEMSTA SYNA 
MUMII.
Była piąta po południu. Mama jeszcze nie wróciła z pracy. Z encyklopedii niewiele się 
dowiedziałam o mumiach i wyposażeniu egipskich grobowców; ani słowem nie wspomniano tam
"16
 
o słynnej klątwie. W drodze do domu zdesperowana wstąpiłam do wypożyczalni kaset. Niestety, 
mieli tam zaledwie jeden film o nieboszczykach sprzed tysięcy lat.
W pierwszej scenie archeolog stał u wejścia do grobowca, który pełen był złotych kosztowności, 
połyskujących w świetle latarek. Ściany pokrywały freski przedstawiające ludzi ujętych z profilu.
Na wysokim kamiennym stole leżał ozdobiony malowidłami drewniany sarkofag. Uniesiono 
pokrywę. Wewnątrz znajdowała się mumia spowita wąskimi pasami lnianego płótna.
Uczony odwrócił się plecami do egipskiego truposza i zaczął oglądać znajdujące się w grobowcu 
skarby. Domyśliłam się od razu, że popełnił wielki błąd. Nie wolno spuszczać z oka mumii 
spoczywającej w otwartym sarkofagu.
Nieboszczyk wylazł z trumny i zaszedł faceta od tyłu. Podchodził wolno, wolniutko... a bezsilny 
widz drętwiał z przerażenia.
— Odwróć się! — krzyknęłam, lecz archeolog ani myślał posłuchać mojej rady. Wyłączyłam fonię 
i zasłoniłam oczy. Zerkałam przez palce, żeby sprawdzić, czy krwawa scena dobiegła końca.
Zmarszczyłam nos, czując słaby zapach stęchlizny: zupełnie jakby zapomniany wilgotny ręcznik 
przeleżał w kącie parę dni i trochę zapleśniał.
Bum! Z głębi pokoju dobiegł głuchy stuk.
Nagle włosy zjeżyły mi się na głowie. Przeczuwałam, że nie jestem sama.
Coś mi podpowiadało, że mama jeszcze nie wróciła do domu.
Bałam się obejrzeć, ale przemogłam strach.
Natychmiast tego pożałowałam.
Za oparciem kanapy stała mumia a jej wyciągnięte ramiona niemal dotykały mojej twarzy.

3
ŻYWY TRUP!
Tak, to była mumia.
Spowijały ją wystrzępione, pożółkłe ze starości pasy lnianego płótna, pokryte miejscami 
zielonkawą pleśnią; były rozluźnione i zwisały nieporządnie. Szczególnie przeraziła mnie 
wysuszona, ciemna skóra egipskiego nieboszczyka. Widziałam zapadnięte policzki, kawałek nosa 
i puste oczodoły.
Miałam ściśnięte gardło. Nie mogłam wydobyć głosu. Brakło mi tchu. Ciemne, kościste paluchy 
zbliżały się do mojej twarzy.
Na pomoc! Jeśli ten starożytny truposz mnie dotknie, przepadłam z kretesem.
Zsunęłam się z kanapy, mocno uderzając łokciem o stolik. Nie rozpaczałam z tego powodu. 
Natychmiast skoczyłam na równe nogi i zaczęłam się cofać.
Monstrum ruszyło za mną, okrążając kanapę. Głośno szurało i postukiwało o podłogę. Gdy wyszło 
zza wysokiego oparcia, zrozumiałam, dlaczego tak hałasuje.
Lewą stopę spowijały ciasne bandaże, natomiast prawa była całkiem bosa; nagą kość okrywało 
jedynie kilka skrawków ciemnej skóry. Wielki palec rytmicznie stukał o drewnianą podłogę. 
Zachichotałabym... gdybym mogła nabrać tchu.
Mumia ruszyła w moją stronę. Cofnęłam się. Mumia zrobiła następny krok. Nadal wyciągała ku 
mnie ramiona i drżące
 
paluchy. Sunęła ku mnie po niewielkim dywanie w upiornej ciszy.
Wydawało mi się, że to senny koszmar. Nogi miałam jak z waty; zastanawiałam się, jak długo 
jeszcze będę w stanie na nich ustać. Zabrakło mi sił, by odwrócić się na pięcie i uciec. Cofałam się 
tylko coraz dalej... i dalej...
Nagle poczułam za plecami ścianę. Musiałam przystanąć.
Mumia była coraz bliżej.
Odetchnęłam spazmatycznie i wrzasnęłam na cały głos.
Mumia również krzyknęła!
Nie bujam! Wydała głośny, wysoki, ochrypły pisk.
No, no! Może jednak zdołam przechytrzyć to monstrum? Natychmiast wyciągnęłam ręce przed 
siebie i ułożyłam palce w znak krzyża. Podobno ta sztuczka działa jedynie na wampiry, ale tonący 
brzytwy się chwyta.
—	Precz ode mnie, potworze — krzyknęłam.
—	Łapy przy sobie! — syknęła mumia.
—	Proszę? — Czyżbym się przesłyszała? To chyba nie był język starożytnych Egipcjan. — 
Co to za wygłupy? — zapytałam drżącym głosem. — Kim jesteś?
Stojąca przede mną dziwaczna istota wyprostowała się i splotła przed sobą wysuszone dłonie.
—	Jestem Horemheb, możny i czcigodny kapłan Tota —
recytowała nadspodziewanie głębokim i mocnym głosem. —
Cieszę się szacunkiem pośród umarłych, którzy powrócili do
życia. Drzyj przede mną, miernoto!
Nie potrzebowałam wcale połajanek nieproszonego gościa. I tak trzęsłam się jak osika. Na 
szczęście wszystko wskazywało na to, że mumia nie zamierza mnie od razu uśmiercić.
—	Czego chcesz? — wykrztusiłam.
—	Mieszkańcy tego domu dopuścili się wobec mnie straszliwego występku. Ktoś z was nocą 
podkradł się jak złodziej i uniósł ze sobą moją własność. Oddajcie ją i przyjmijcie z pokorą wyrok 
losu!
 

 
18
 
19
 
—	Czy możesz wyrażać się jaśniej, o panie? — zapytałam
z największym respektem, na jaki mogłam się zdobyć. — Co
utraciłeś?
Byłam pewna, że nieboszczyk mówi o małej egipskiej książeczce, ale miałam nadzieję, że zdołam 
odwrócić jego uwagę. Mama postanowiła dziś rano zanieść książkę do muzeum. Wolałam nie 
myśleć, co mi zrobi mściwy truposz, gdy się zorientuje, że wypuściłyśmy z rąk prastarą księgę. 
Musiałam ułożyć jakiś plan działania, i to szybko!
—	Nie igraj ze mną, nędzna larwo. Wieszli, com rzekł? Oddaj
mi księgę, albo dotknie cię karząca ręka sprawiedliwości!
Karząca ręka sprawiedliwości? Co to za styl? Czyżby starożytni Egipcjanie mówili na co dzień w 
ten sposób? Wydało mi się to nieprawdopodobne.
Nieboszczyk sprawiał wrażenie nieco stukniętego i raczej nie rwał się do mordowania, ale wolałam 
unikać ryzyka. Lepiej nie drażnić mumii. Wystarczy muśnięcie kościstych palców i będzie po 
mnie.
—	Rzecz w tym... nie jestem pewna, gdzie leży ta księga,
dostojny panie — oznajmiłam. — Muszę jej poszukać.
—	A więc uczyń to. — Mumia skrzyżowała ramiona.
Minęłam truposza i podbiegłam do stojącego przy kominku
biurka mamy. Gdybym zdołała dopaść tylnych drzwi, z pewnością mogłabym umknąć. Mumia nie 
zdążyłaby mnie dopędzić, zwłaszcza że jej noga była w opłakanym stanie. Istniała jednak 
możliwość, że egipscy nieboszczycy potrafią unosić się w powietrzu.
Nie dane mi było choćby na moment uwolnić się od kłopotliwego gościa. Przez cały czas ciągnęła 
się za mną stęchła woń. Gdy odwróciłam głowę, zobaczyłam Horemheba depczącego mi po 
piętach. Przystanął o wiele za blisko, żebym mogła ze spokojem znosić jego obecność.
Z trudem powstrzymałam się od krzyku. W duchu zanosiłam żarliwe modlitwy: oby mama 
zapomiała o księdze.
 
Zaczęłam grzebać w papierach i książkach rozrzuconych na biurku. Jak wspomniałam, mama jest 
bałaganiarą. Zazwyczaj bardzo mnie to irytuje, ale tamtego popołudnia byłam zadowolona, że 
piętrzą się przede mną stosy rozmaitych szpargałów. Mogłam dzięki temu zyskać na czasie i 
obmyślić plan ewakuacji.
Wciąż łudziłam się nadzieją, że nie będzie mi potrzebny. Jeśli znajdę księgę i oddam ją 
właścicielowi, ten z pewnością odejdzie i da mi wreszcie święty spokój. Gdyby egipski truposz 
naprawdę był żądny krwi, dawno by mnie wykończył i sam zabrał się do szukania zguby. Może 
jeszcze nie wszystko stracone.
Na samą myśl, że mumia nie odstępuje mnie na krok, dostałam gęsiej skórki.
—	Dostojny panie... Jesteś molem książkowym, co? — pa
plałam, nerwowo grzebiąc w papierach. — Ja również. Uwiel
biam czytać.
Usiłowałam podtrzymywać miłą towarzyską konwersację, ale Horemheb był wyraźnie 
zirytowany.
—	Milcz! — zaskrzeczał.
—	Przepraszam — odparłam natychmiast.
—	Czytałaś... tę książkę? — zapytał po chwili. Czyżby jednak miał ochotę pogadać?
—	Ja? — pisnęłam. — Och, nie, w żadnym wypadku. Nie umiem czytać po egipsku, choć 
pewnie to ci się nie mieści w głowie. O czym jest ta książka?
—	Nie twoja rzecz — odparł groźnie Horemheb. — Czyż nie kazałem ci milczeć?
Postanowiłam zamknąć buzię na kłódkę i w ogóle się nie odzywać. Zadawałam sobie pytanie, 
dlaczego Horemheb jest taki drażliwy, ale uznałam, że lepiej z nim nie zadzierać.
Przeglądałam ostatni stosik papierów; znowu ogarnął mnie niepokój. Coraz bardziej się obawiałam, 
że mama zabrała księgę. Co się ze mną stanie? Gdzie dotkną mnie palce Horemheba? Która część 
mego ciała jako pierwsza sczernieje i odpadnie od kości?
 

 
20
 
21
 
Nagle... Eureka! Szkarłatne oko wyjrzało spod papierzysk. Kusiło mnie, żeby ucałować ohydną 
gałę! Chwyciłam książkę, odwróciłam się i stanęłam twarzą w twarz z Horemhebem.
—	Łap! — zawołałam i natychmiast podałam mu księgę.
—	To nie moja wina! Ja tego nie zrobiłem! Zostaw mnie w spokoju! — wrzasnął, trzęsąc się 
ze strachu.
Byłam tak zdumiona, że upuściłam niewielką książkę. Gdy upadła, luźne strony rozsypały się po 
podłodze niczym pióra unoszone wiatrem.
Mumia jęknęła żałośnie i zasłoniła rękoma puste oczodoły.
—	To już koniec — zawodziła. — Jestem zgubiony. Bied
ny Horemhebie, ciąży nad tobą przekleństwo.
Nie miałam pojęcia, co przestraszyło Egipcjanina, ale byłam niemal pewna, że mimo woli zdradził, 
jaki naprawdę jest.
Postanowiłam niezwłocznie sprawdzić, czy moje przypuszczenie jest słuszne. Zrobiłam krok w 
jego stronę.
—	Buch! — wrzasnęłam.
—	A! — Horemheb osunął się na podłogę. Wyglądał jak sterta przybrudzonych bandaży.
—	Nie grzeszysz odwagą, co? — zapytałam.
—	Spadaj, mała — odparł płaczliwie. — Miałem ciężki dzień.
Skrzyżowałam ramiona i popatrzyłam na niego. Nadal odczuwałam lęk. Miałam przecież do 
czynienia z istotą, która nie żyła od dwóch tysięcy lat i — jeśli wierzyć rewelacjom Luann Ryder 
— mogła uśmiercić mnie najlżejszym dotknięciem. Z drugiej strony jednak było mi szkoda tego 
faceta. Egipski nieboszczyk nie miał w naszym świecie łatwego... życia!
Łkanie ucichło na chwilę.
Zebrałam rozsypane stronice i umieściłam je w skórzanej okładce.
—	Popatrz, jednak się trzymają.
Mumia oderwała kościste dłonie od twarzy. Zwróciła głowę w moją stronę i westchnęła.
 
—	Dajże mi tę księgę, ciamajdo — rzuciła ostro.
Nie wiedziałam dokładnie, kim jest ciamajda, ale brzmiało to jak obelga. Nie uszło mojej uwagi, że 
Horemheb porzucił w miarę normalny język i znowu przemawiał niczym wielki dostojnik. 
Ostrożnie podałam mu starożytny tom, starannie unikając dotknięcia kościstych palców. 
Zaczynałam podejrzewać, że nie warto się nad nim użalać.
Nabrałam pewności, że nie jest wart dobrego traktowania, gdy oznajmił:
—	Skoro dowiodłaś, że nie jesteś całkiem bezużyteczna, możesz wykonywać dla mnie 
drobniejsze posługi.
—	Chwileczkę! — zawołałam, mrużąc oczy. — Co tu jest grane? Przecież oddałam ci księgę, 
po którą przyszedłeś.
Horemheb nie raczył odpowiedzieć. Pogroził mi tylko poczerniałym ze starości paluchem.
—	Nie zapominaj, co oznacza dotknięcie mumii — oznaj
mił z odrażającym, złośliwym chichotem. — Radzę ci słuchać
moich rozkazów.
Zrobiło mi się zimno. W co ja się wpakowałam, na litość boską?
—	Czego sobie życzysz? — zapytałam niepewnie.
Horemheb nie zdążył odpowiedzieć. W tej samej chwili od
strony frontowych drzwi rozległ się cichy zgrzyt.
Obejrzałam się i natychmiast pojęłam, że hałasy dobiegające z korytarza mogą oznaczać tylko 
jedno.
Mama wróciła do domu!
 
22
 
4 ZGIŃ, PRZEPADNIJ!
Nie mogłam dopuścić, by mama ujrzała Horemheba. Ta realistka za żadne skarby nie uwierzy w 
autentyczność mumii! Natychmiast uzna, że to znakomite przebranie, a potem zechce sprawdzić, 
kto nosi kostium. Zacznie odwijać paski lnianego płótna, dotknie egipskiego truposza albo on 
złapie ją za rękę i nieszczęście gotowe!
Nie było czasu na wyjaśnienia.
—	Znikaj! — szepnęłam do Horemheba. Wybiegłam do
holu mamie na spotkanie. Miałam nadzieję, że uda mi sieją tam
zatrzymać przez kilka chwil. Mumia zdąży tymczasem wymknąć
się na tylną werandę. Zapadł wieczór; mama chyba nie zobaczy
przez okno nieproszonego gościa.
Pomknęłam do drzwi i... wpadłam w otwarte ramiona mamy. Przybyłam za późno!
—	Cześć, Blaise — powiedziała z uśmiechem. — Co za
powitanie! Od lat nie wybiegasz do korytarza, aby przywitać
starą matkę.
Przytuliła mnie, a potem weszła do salonu. Oparłam się o ścianę i ukryłam twarz w dłoniach. 
Byłam w rozpaczy. Wszystko stracone! Za chwilę rozlegnie się głośny krzyk, Horemheb dotknie 
mamy, która w mgnieniu oka padnie trupem.
Czekałam. Usłyszałam ciche, rozkoszne westchnienie; zaskrzypiał ulubiony fotel mamy, na który 
osuwała się z lubością po powrocie z uczelni.
 
—	Boże, co za szalony dzień! Na dodatek robi się chłodno.
Co ty na to, żeby napalić w kominku?
Czyżby pozostała cała i zdrowa? Zerknęłam przez palce. U-jrzałam mamę i fragment podłogi, na 
której przed chwilą leżała mumia. Gdzie się podział Horemheb? Mrugałam powiekami, z trudem 
dochodząc do siebie.
Po prostu zniknął!
—	Blaise? Słuchasz mnie? — dopytywała się mama. Znowu westchnęła. — No tak, myślami 
jesteś w innym świecie. Przeczytałaś kolejny horror, zgadłam? Nie pochwalam twoich 
zainteresowań. Taka lektura nie wyjdzie ci na zdrowie.
—	Chyba żartujesz — mruknęłam.
—	O czym to było?
—	Nieważne. — Uśmiechnęłam się serdecznie, jak przystało na dobrze wychowaną panienkę. 
— Napalę w kominku. To doskonały pomysł, mamusiu. Przyniosę drewno i gazety na podpałkę. 
— Musiałam znaleźć jakąś wymówkę, by się rozejrzeć i znaleźć kryjówkę Horemheba. Powinnam 
za wszelką cenę pozbyć się z domu tej mumii, nim mama ją odkryje.
Gorączkowe poszukiwania zakończyły się niepowodzeniem. Gdy poszłam po drewno, 
przetrząsnęłam starannie werandę, a, potem zajrzałam do szafek w kuchni. Szukając starych gazet, 
zerknęłam do schowka na szczotki. Sprawdziłam, czy Horemheb nie ukrył się za firankami albo 
meblami. Zajrzałam nawet pod kanapę. Ani śladu! Zaczęłam podejrzewać, że zmyśliłam sobie całą 
tę historię.
Jak to w ogóle możliwe? Czyżby chorobliwa wyobraźnia podsunęła mi wizję łkającej, mocno 
sfatygowanej mumii śmierdzącej pleśnią jak wilgotny ręcznik? Rozpaliłam w kominku. Doszłam 
do wniosku, że mama dobrze mi radziła. Ulubione horrory wywierały na mnie ogromne wrażenie. 
Nie można wykluczyć, że pod wpływem przerażających opowieści zaczęłam tracić rozum.
Gdy znalazłam się w sypialni, byłam niemal pewna, że okropna przygoda to rodzaj koszmarnego 
snu na jawie. Dla pewności
 

 
24
 
25
 
zajrzałam jednak pod łóżko i do wszystkich szafek. Ani śladu Horemheba.
Tak, niewątpliwie wymyśliłam sobie wieczornego gościa.
—	Dość tego — mruknęłam półgłosem. — Od dziś czytam
wyłącznie powieści realistyczne. — Ziewając wsunęłam się pod
kołdrę.
Mój wzrok padł na poduszkę. Zdrętwiałam. Niewiele brakowało, abym zaczęła wrzeszczeć jak 
opętana. Na posłaniu leżał kawałek zetlałego płótna.
Domyślacie się na pewno, że tamtej nocy prawie nie zmrużyłam oka. Zwinęłam się w kłębek pod 
kołdrą i nasłuchiwałam, czy nie rozlegnie się znajome postukiwanie kościstych nóg Horemheba.
W końcu jednak zasnęłam, chociaż nie pamiętam, kiedy to się stało. Następnego ranka otworzyłam 
oczy i ujrzałam mamę, która tarmosiła mnie za ramię tłumacząc, że muszę natychmiast wstać, bo 
inaczej spóźnię się do szkoły.
—	Nie odezwałaś się, kiedy cię wołałam — wyjaśniła. — Przed chwilą Luann podjechała do 
nas na rowerze pytając, czy jesteś gotowa. Niestety, musiała wyruszyć sama. Lepiej się pospiesz, 
jeśli chcesz zdążyć przed dzwonkiem.
—	Jasne. — Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Niezły początek dnia. 
Oszczędzono mi przynajmniej widoku ja-skraworóżowego wehikułu mojej sąsiadki. Usiadłam i 
przetarłam oczy. — Za kilka minut będę gotowa.
Ubierając się zauważyłam skrawek płótna leżący na nocnym stoliku, gdzie odłożyłam go 
poprzedniej nocy.
Gdzie się podziewa Horemheb? Ciekawe, kiedy zamierza wrócić? Próbowałam sobie wmówić, że 
zniknął na dobre, ale sama w to nie wierzyłam. Przeczuwałam, że wkrótce się pojawi, i to w 
najmniej dogodnej dla mnie chwili.
Przez cały dzień nie dawało mi to spokoju. Z trudem odpowiadałam na pytania nauczycieli, bo 
myślami byłam daleko od
 
szkoły. W czwartek miałam zajęcia w pracowni komputerowej oraz matmę z panem Culpepperem. 
Jak zwykle nie obeszło się bez uszczypliwości dotyczących metod nauczania w szkołach San 
Francisco. Byłam zbyt przejęta i zdenerwowana, by się tym irytować.
Wściekłam się natomiast, gdy sprawdziłam w słowniku znaczenie rzeczownika „ciamajda" — 
inaczej ślamazara, mazgaj, niedołęga. Wynikało z tego, że Horemheb uważa mnie za kompletną 
idiotkę i spodziewa się, że będę ślepo wykonywała jego rozkazy. A to drań!
Gdy po południu wsiadałam na rower, podeszła do mnie Luann. Miała na sobie dżinsy i różową 
kurtkę.
—	Wydawało mi się, że miałyśmy się wczoraj spotkać. Obiecałaś wpaść i przejrzeć książki o 
starożytnym Egipcie — oznajmiła. Wyglądała na nieco urażoną.
—	Owszem. Bardzo cię przepraszam — zaczęłam niepewnie. Jak miałam się usprawiedliwić? 
Ciekawe, co by powiedziała na takie słowa: nie mogłam cię odwiedzić, bo przez cały wieczór 
kłóciłam się z pewnym,., egipskim nieboszczykiem, który niespodziewanie złożył mi wizytę.
—	Mogłaś przynajmniej zadzwonić — odparła Luann, wzruszając ramionami. — Zresztą, to 
nie moja sprawa. Przecież to ty masz napisać referat.
Nagle przyszedł mi do głowy niezły pomysł. Może w książkach sąsiadki znajdę jakieś wskazówki, 
które pomogą mi uporać się z niecodziennymi kłopotami. A poza tym w domu Ryderów trudniej 
będzie Horemhebowi mnie dopaść. Taką przynajmniej miałam nadzieję.
Uśmiechnęłam się serdecznie do Luann.
—	Wierz mi, szczerze żałuję, że do ciebie nie zadzwoniłam.
Jeśli nie jesteś zajęta, mogłabym teraz rzucić okiem na twoje
książki. Uwielbiam opowieści dotyczące starożytnego Egiptu.
—	Świetny pomysł — odparła Luann nieco zaskoczona moim
nagłym zapałem. Wsiadłyśmy na rowery i pojechałyśmy do domu.
 

 
26
 
27
 
—	Wstąpię na chwilę do siebie i zostawię mamie kartkę — oznajmiłam, gdy mijałyśmy naszą 
furtkę. — To potrwa dosłownie moment.
—	Świetnie. — Luann zostawiła rower na żwirowej ścieżce i poszła za mną. Otworzyłam. 
Weszłyśmy do środka.
Drzwi zatrzasnęły się za nami. Pomaszerowałyśmy prosto do kuchni. Luann zmarszczyła nos.
— Macie kłopoty z ogrzewaniem? — zapytała. — Grzyb? Czuję zapach stęchlizny, jakby 
zapleśniały wilgotne ręczniki.
Stęchlizna? Nie! Litości!
Rozległ się znajomy stukot.
Poczułam silny zapach pleśni. Coś poruszało się za moimi plecami. Luann spojrzała w tamtą stronę 
i wytrzeszczyła oczy. Potem otworzyła szeroko usta. Przez całe pięć sekund stała nieruchomo jak 
słup soli.
W końcu przewróciła oczyma i osunęła się na podłogę.
 
5 TO MUMIA, IDIOTKO!
Powinnam była przewidzieć, że Luann zemdleje.
—	Wróciłaś nareszcie, durna ciamajdo — usłyszałam do
chodzący z tyłu głos.
Ścisnęło mnie w dołku. Odwróciłam się powoli.
Horemheb stał przy kuchennym stole. Czuć go było stęchlizna bardziej niż wczoraj. Wyglądał 
żałośnie. W świetle dnia pasy lnianego płótna sprawiały wrażenie niechlujnych i całkiem 
zetla-łych. Do owiniętej wąskimi szmatami czaszki przylgnęła stara pajęczyna, w której tkwiła 
martwa mucha. Okropny widok!
—	Nie było cię tu, choć potrzebował ciebie twój pan — oznajmił z wyrzutem Horemheb.
—	Gdybyś raczył mnie uprzedzić, kiedy wrócisz, upiekłabym ciasto, by godnie powitać 
dostojnego gościa — odparłam u-szczypliwie. Nie mogłam się powstrzymać. Złościło mnie, że 
Horemheb tak zadziera nosa, zwłaszcza odkąd poznałam znaczenie rzeczownika „ciamajda". W tej 
samej chwili doszłam do wniosku, że powinnam była ugryźć się w język. Zirytowany Horemheb 
na pewno zechce pomścić zniewagę — wystarczy jedno dotknięcie i będzie po mnie.
—	To miło, że chciałaś upiec dla mnie ciasto — z powagą odparł udobruchany truposz; 
najwyraźniej pochlebiła mu tamta uwaga. — Możesz... zezwalam łaskawie, abyś wypełniła swą 
obietnicę, gdy wywiążesz się z innych powinności.
 
29
 
Tym razem milczałam roztropnie. Skinęłam tylko głową. — Słuchaj mnie uważnie — ciągnął 
Horemheb. — Wiele trzeba...
W tej samej chwili rozległ się przeraźliwy wrzask. Całkiem zapomniałam o leżącej na podłodze 
Luann, która właśnie odzyskała przytomność. Darła się wniebogłosy!
Stojący za mną Horemheb podskoczył jak oparzony. Trząsł się niczym osika. Kościste palce 
zacisnął kurczowo na moim ramieniu. Próbował mnie użyć w charakterze żywej tarczy!
—	Powiedz tej wariatce, żeby się zamknęła! — jęknął.
—	Co to jest? — wyjąkała Luann.
—	Mumia, idiotko — syknęłam z wściekłością. — Twoje krzyki wyprowadziły ją z 
równowagi.
Moja urocza sąsiadeczka usiadła. Na blade policzki z wolna powracały rumieńce.
—	Skąd się tu wzięła?
—	Głupie pytanie! Ze starożytnego Egiptu.
—	To mumia kobiety czy mężczyzny? Gdzie się znajduje jej
grobowiec? Jak się tu dostała?
Luann zasypywała mnie pytaniami, jakby miała do czynienia z ciekawym eksponatem muzealnym. 
Korciło mnie, żeby ją solidnie trzepnąć w tę durną łepetynę.
—	Nie sądzę, żeby to był właściwy moment na opowieści o życiu codziennym w starożytnym 
Egipcie — rzuciłam przez zaciśnięte zęby. — Horemheb jest nieobliczalny i może napytać nam 
biedy.
—	Obyś nie powiedziała tego w złą godzinę! Czujesz?
—	Proszę? — rzuciłam opryskliwie.
Nagle zrozumiałam, o co jej chodziło. Klątwa mumii. Gdy
Luann krzyknęła, Horemheb złapał mnie za ramię. Zerknęłam na nie ze strachem w oczach. Miało 
ten sam kolor co zwykle — różowy z lekką opalenizną. Nie padłam trupem. Szczerze mówiąc, 
czułam się doskonale!
 
Odwróciłam się na pięcie. Horemheb próbował niepostrzeżenie wymknąć się z kuchni.
—	O nie, mój panie! — krzyknęłam, zatrzaskując mu drzwi przed nosem. Skrzyżowałam 
ramiona i odważnie stawiłam mu czoło. — Należy mi się chyba jakieś wyjaśnienie, Horemhebie.
—	Zejdź mi z drogi, nędzna poczwaro — rozkazała mumia drżącym głosem.
Byłam tak wściekła, że miałam ochotę chwycić te jego szmatławe bandaże i porwać je na strzępy.
—	Już się ciebie nie boję. Klątwa mumii, dobre sobie! Jesteś zwykłym oszustem.
—	Jak śmiesz, ty głupia ciamajdo! — pisnął Horemheb.
—	Nie waż się mnie tak nazywać! Myślisz, że nadal będę tańczyć, jak mi zagrasz? Nic z tych 
rzeczy! — Wskazałam kuchenne krzesło. — Siadaj! Chcę się wreszcie dowiedzieć, po co tu 
przylazłeś.
—	Święte słowa — przytaknęła Luann, wstając z podłogi i otrzepując przykurzone dżinsy.
Gapiłam się na nią ze zdziwieniem. Niebieskie oczy mojej uroczej sąsiadeczki lśniły jak gwiazdy. 
Ta dziewczyna umierała z ciekawości! Popatrzyła na mnie z uśmiechem.
—	Wybacz, że zemdlałam — powiedziała trochę zakłopota
na. — Nie wiem, co mnie napadło.
Horemheb stracił pewność siebie. Potulnie dreptał w stronę krzesła, mamrocząc coś pod nosem.
—	Często tak bełkocze? — zapytała Luann, spoglądając na mnie porozumiewawczo.
—	Owszem, ilekroć jest wystraszony — odparłam po namyśle. — Chętnie pozuje na 
dostojnego kapłana.
—	Ale heca! Kiedy twoja mama wróci do domu?
—	Nie wcześniej niż za godzinę — oznajmiłam.
—	Mogę zostać u was na kolacji? Sądzisz, że będzie miała coś przeciwko temu?
—	Raczej nie — odparłam zaskoczona jej bezpośredniością. Luann tylko skinęła głową.
 

 
30
 
31
 
—	Zadzwonię do mamy i powiem, że jestem u was. Myślę, że
lepiej będzie, jeżeli pójdziemy wszyscy do twojego pokoju. —
Zerknęła na mamroczącą pod nosem i pojękującą żałośnie mu
mię. — Minie chyba sporo czasu, nim się czegoś dowiemy.
Ustawiłam lampkę tak, by światło padało na twarz przesłuchiwanej mumii — całkiem jak w 
komisariacie policji.
—	A teraz, Horemhebie, wyduś z siebie nareszcie, co tu jest grane — zażądałam, siadając przy 
biurku.
—	Licz się ze słowami, nędzna poczwaro! Jestem dostojnym i szanowanym kapłanem boga 
Tota.
—	Racja, już o tym wspomniałeś — przytaknęłam. Wczoraj uwierzyłam mu bez zastrzeżeń, 
ale teraz stałam się podejrzliwa. — Pragniesz uchodzić za wielką szychę, ale wyglądasz mi raczej 
na odźwiernego świątyni — mruknęłam.
—	W Egipcie roiło się od kapłanów. Może istotnie był jednym z nich — stwierdziła Luann. — 
Zwykły śmiertelnik i jego rodzina nie mieli dość pieniędzy, by zapłacić za balsamowanie zwłok. 
To kosztowało majątek.
—	Prawdę rzekłaś, dzieweczko — potwierdził uroczyście Horemheb, zwracając się do Luann. 
Rzucił mi pogardliwe spojrzenie. — Odźwierny, też coś! Nie masz za grosz rozsądku. A już 
sądziłem, że nie jesteś taką durną ciamajdą, na jaką wyglądasz.
—	Przestań mnie przezywać — burknęłam opryskliwie.
—	Czy musicie się bez przerwy kłócić? — zapytała z westchnieniem Luann. — To okropnie 
nudne. Wolałabym posłuchać opowieści Horemheba.
—	Domagam się, by okazywano mi szacunek. W przeciwnym razie nic wam nie powiem — 
oznajmił nadąsany Egipcjanin, krzyżując ręce na piersiach.
—	Blaise — szepnęła mi na ucho koleżanka — czy nie mogłabyś przez jakiś czas okazywać 
mu respektu dla dobra sprawy? Ustąp mu, bo inaczej nic nam nie opowie.
 
—	No dobrze, spróbuję — oznajmiłam, tocząc po pokoju
spojrzeniem męczennicy.
Muszę jednak przyznać, że złość całkiem mi przeszła. Horemheb był okropnie irytujący, ale 
chwilami bawił mnie do łez.
Poza tym przyjemnie było dzielić z Luann niezwykły sekret. Nie miałam pewności, czy mogę 
całkowicie na niej polegać — niedawne omdlenie nie wróżyło najlepiej — ale zaczynałam 
podejrzewać, że ta dziewczyna ma swoje atuty. Wydawała się dość inteligentna, a poza tym nie 
brakowało jej tupetu.
—	Dostojny Horemhebie — zaczęła uroczyście — skąd pochodzisz? Jak trafiłeś do Tuttle w 
stanie Teksas?
—	Jam jest Horemheb, kapłan Tota, bóstwa z głową ibisa czczonego w Hermopolis — odparła 
mumia.
Bóstwo z głową ibisa! Jeśli stworzenie, które widziałam poprzedniej nocy, rzeczywiście było 
owym egipskim ptaszyskiem, może tamta niespodziewana wizyta ma jakiś związek z 
Horem-hebem i księgą. Postanowiłam zapytać o to mumię, gdy skończy swoją opowieść.
—	Przyszedłem na świat za panowania wielkiego faraona imieniem Seti, wywodzącego się z 
dziewiętnastej dynastii.
—	Dziewiętnasta dynastia! — wykrztusiła Luann. — To było ponad trzy tysiące lat temu!
Odebrało mi mowę. Nasza mumia jest niewątpliwie dostojnym zabytkiem!
—	Służyłem memu bogu w świątyni, aż w dwudziestym czwartym roku panowania faraona 
Ramzesa Wielkiego zapadłem na straszliwą chorobę. — Horemheb wzniósł owinięte lnianymi 
bandażami ramię. — Śmierć zabrała mnie spośród żywych w kwiecie wieku, gdy dążyłem śmiało 
ku zaszczytnym...
—	Wystarczy, dostojny kapłanie — przerwałam. — Rozumiemy. Zachorowałeś i umarłeś.
Mumia rzuciła mi karcące spojrzenie. Tak mi się przynajmniej wydawało. Niełatwo odczytać 
intencje osoby spowitej od stóp do
 

 
32
 
3 — Pożegnanie z mumią
 
33
 
głów w zetlałe szmaty. Po chwili usłyszałyśmy dalszy ciąg opowieści.
— Nie wiem, przez ile wieków spałem kamiennym snem jak przystało uczciwemu śmiertelnikowi. 
Pewnego dnia nagle się ocknąłem. Płynąłem po bezkresnym oceanie w cuchnącej ładowni, bez 
koniecznej zmarłemu osłony, tak jak mnie teraz widzicie.
—	Wymownym gestem wskazał przybrudzone bandaże. —
Wspaniały sarkofag, symbol piastowanej funkcji i wysokiej god
ności, został mi skradziony!
—	Ale numer! — zawołałam. Wciągnęła mnie ta opowieść, chociaż z początku nie wydawała 
się zbyt ciekawa. — Na pewno ktoś odkopał twój grobowiec, Horemhebie. Można powiedzieć, że 
nastąpiło porwanie nieboszczyka!
—	No jasne! — krzyknął żałośnie truposz. — Łotry! Nikczemnicy! Przeklęte hieny cmentarne! 
Oby...
—	Dokąd cię wysłali? Gdzie dotarłeś? — ponaglała go Lu-ann. Horemheb wziął się w garść i 
mówił dalej. Zauważyłam, że powoli wraca do codziennego języka.
—	Statek zawinął do portu. Jak się później dowiedziałem, to
miejsce nazywane jest New Port. Był rok 1947, o ile się nie mylę.
W czasie rozładunku panowało spore zamieszanie. Skorzystałem
z nadarzającej się sposobności i uciekłem. Domyślacie się, że
wylądowałem w obcym kraju, nie znając języka. Wasz alfabet to
była dla mnie czarna magia; nie umiałem ani czytać, ani pisać.
Bezradny i opuszczony ukrywałem się w mrocznych zakamar
kach.
—	Jak opanowałeś w końcu nasz język?
—	Znalazłem sobie zaciszny kącik w pewnym kinie. Oglądałem filmy — oznajmił z dumą 
Horemheb. — Tak się złożyło, że pierwszym z nich był słynny horror pod tytułem „Mumia".
—	Od jego bohatera nauczyłeś się przemawiać jak wielki dostojnik, prawda? — stwierdziłam 
domyślnie. — Ten film podsunął ci również pomysł klątwy mumii, czyli śmiercionośnego 
dotknięcia, zgadza się?
34
 

—	To była doskonała sztuczka. Do tej pory wszyscy dawali się nabrać — odparł Horemheb, 
wzruszając ramionami.
—	Mów dalej — przerwała Luann. — Co się później wydarzyło?
—	Przybyłem do waszego kraju — odparła z wahaniem
mumia — zapakowany w dużą okrętową skrzynię. Zapamięta
łem wymalowane na niej litery. Z biegiem czasu, gdy poznałem
miejscowy język i nauczyłem się czytać, zdołałem odtworzyć
i rozszyfrować napis.To był adres. Niestety, utkwił mi w pamięci
tylko jego fragment: Tuttle, Teksas. Doszedłem do wniosku, że
skoro mnie tam wysłano, mój sarkofag powędrował w to samo
miejsce. Zapewne wygodniej było pakować osobno każde znale
zisko. Postanowiłem wyruszyć do Tuttle w poszukiwaniu sarko
fagu.
—	Wydarzenia, o których opowiadasz, miały miejsce niemal
pięćdziesiąt lat temu — stwierdziłam. — Chcesz nam wmó
wić, że pokonanie trasy z Nowego Jorku do Teksasu zajęło ci pół
wieku?
—	Nie myśl sobie, że podróżowałem w luksusowych warunkach — obruszył się Horemheb. 
— Szedłem piechotą, głównie nocami.
—	Pamiętaj, że nie znał drogi — broniła mumii Luann. — Ojczyzną Horemheba jest przecież 
starożytny Egipt.
Miałam ochotę przypomnieć, że istnieją mapy i przewodniki, ale darowałam sobie ten komentarz. 
Nie ulegało wątpliwości, że biedny Horemheb miał za sobą trudną wędrówkę.
—	No dobrze, dotarłeś w końcu do Tuttle — mruknęłam. — Co sprawiło, że postanowiłeś 
wybrać się w odwiedziny akurat do mnie?
—	Twoja matka ukradła mi księgę — odparł Horemheb.
—	To nieprawda! — krzyknęłam. — Znalazła ją, najzwyczajniej w świecie podniosła z 
podłogi. Bibliotekarka pozwoliła mamie zabrać książkę do domu. Skąd miała wiedzieć, że to jest 
twoja własność?
 
35
 
—	Nie powinna była sięgać po rzecz, która do niej nie nale
żała — odparł z naciskiem Horemheb.
—	Co to za księga? — dopytywała się zaciekawiona Luann.
—	Podrzędny talizman — oznajmił lekceważąco Horemheb.
—	Skoro nie ma dla ciebie większego znaczenia, dlaczego byłeś gotów na wszystko, byle ją 
odzyskać? — zapytałam.
—	To moja własność! — odciął się Horemheb. — Została umieszczona ze mną w sarkofagu i 
przeleżała w nim tysiące lat. Tamtego wieczoru popełniłem wielki błąd. Niepotrzebnie pozwoliłem 
sobie na chwilę odpoczynku w zacisznej piwnicy. — Horemheb zerknął niepewnie w moją stronę. 
— Chyba... niechcący upuściłem księgę.
—	Mniejsza z tym — odparłam, rozpierając się wygodnie w fotelu. — Ustaliliśmy, że jest bez 
wątpienia twoją własnością. Pozostaje drugi problem: Dlaczego uparcie twierdzisz, że powinnam 
ci pomóc?
—	Zwróciłem się do ciebie, bo sam nie dam sobie rady — oznajmił Horemheb. Po raz 
pierwszy odniosłam wrażenie, że mówi szczerze. — Istnieje na tym świecie pewien tajemniczy 
obszar zwany Kręgiem Ciemności. Zamieszkują go istoty podobne do mnie. Są ludzie, którym 
dane jest za życia wejść do owej krainy. Ty i Luann macie taką moc.
—	Ale numer! — szepnęła moja sąsiadka. Wymieniłyśmy porozumiewawcze spojrzenia. 
Krąg Ciemności! Kto wie, co się za tym kryje?
—	Musiałem poprosić o pomoc istoty ludzkie, które mogą wkroczyć do świata cieni i pojąć 
moje słowa — wyjaśnił Horemheb.
Poczułam dziwne mrowienie w karku.
—	Do czego potrzebna ci jest pomoc ludzi?
—	Muszę znaleźć mój sarkofag — oznajmił płaczliwie Horemheb. — Bez niego nie mogę 
zasnąć wiecznym snem. Wierzcie mi, padam z nóg. Od pięćdziesięciu lat nie zaznałem chwili 
odpoczynku!
 
Trudno było się w tym połapać.
—	Jak sobie wyobrażasz poszukiwanie sarkofagu? — wypytywałam. — Nie mamy zielonego 
pojęcia, gdzie się teraz znajduje. Spróbuj znaleźć sobie inny!
—	Wykluczone! — lamentował Horemheb. — Każdy czuje się najlepiej na własnych 
śmieciach. Muszę odzyskać sarkofag. To jedyne miejsce, w którym ka może dostąpić odpoczynku.
—	Co takiego? — zapytałam nieufnie.
—	To bardzo skomplikowane — odparł Horemheb, wymachując kościstą ręką. — Chodzi o 
pewną część duszy.
—	Co się stanie, jeśli nie odnajdziesz sarkofagu? — zapytałam z niepokojem.
—	Jestem bardzo znużony poszukiwaniami i ciągłą włóczęgą
—	odparł Horemheb, wzruszając ramionami. — Może zamie
szkam u ciebie? — stwierdził chytrze. Zadrżałam ze strachu.
—	Dobrze, dobrze, będziemy szukać — oznajmiłam pospiesznie. — Od czego zaczniemy?
—	Mam pomysł — powiedziała Luann. — Zaczniemy od muzeum! Mają tam kolekcję 
Tuttle'a. Idę o zakład, że sarkofag Horemheba znajduje się w jego zbiorach.
—	No i co z tego? — rzuciłam ironicznie. — Zastanawiałaś się, jak postąpimy, kiedy 
odnajdziemy ten bezcenny skarb? Mamy go po prostu wynieść z muzeum?
—	Sama nie wiem, później coś wymyślimy — odparła niefrasobliwie Luann. — Nie zawracaj 
sobie głowy drobiazgami. Więcej luzu, Blaise!
—	O właśnie! — przytaknął skwapliwie Horemheb. — Więcej luzu!
Pogrążyłam się w rozmyślaniach. A jeśli oni mają rację? Może nam się uda? Obym tylko nie 
zwariowała od nadmiaru wrażeń.
—	Dość gadania! Wyruszamy na poszukiwanie sarkofagu!
—	oznajmiła Luann, zrywając się na równe nogi.
 
36
 
—	Nie powinna była sięgać po rzecz, która do niej nie należała — odparł z naciskiem 
Horemheb.
—	Co to za księga? — dopytywała się zaciekawiona Luann.
—	Podrzędny talizman — oznajmił lekceważąco Horemheb.
—	Skoro nie ma dla ciebie większego znaczenia, dlaczego byłeś gotów na wszystko, byle ją 
odzyskać? — zapytałam.
—	To moja własność! — odciął się Horemheb. — Została
umieszczona ze mną w sarkofagu i przeleżała w nim tysiące lat.
Tamtego wieczoru popełniłem wielki błąd. Niepotrzebnie po
zwoliłem sobie na chwilę odpoczynku w zacisznej piwnicy. —
Horemheb zerknął niepewnie w moją stronę. — Chyba... nie
chcący upuściłem księgę.
—	Mniejsza z tym — odparłam, rozpierając się wygodnie
w fotelu. — Ustaliliśmy, że jest bez wątpienia twoją własnością.
Pozostaje drugi problem: Dlaczego uparcie twierdzisz, że powin
nam ci pomóc?
—	Zwróciłem się do ciebie, bo sam nie dam sobie rady —
oznajmił Horemheb. Po raz pierwszy odniosłam wrażenie, że
mówi szczerze. — Istnieje na tym świecie pewien tajemniczy
obszar zwany Kręgiem Ciemności. Zamieszkują go istoty podob
ne do mnie. Są ludzie, którym dane jest za życia wejść do owej
krainy. Ty i Luann macie taką moc.
—	Ale numer! — szepnęła moja sąsiadka. Wymieniłyśmy porozumiewawcze spojrzenia. 
Krąg Ciemności! Kto wie, co się za tym kryje?
—	Musiałem poprosić o pomoc istoty ludzkie, które mogą wkroczyć do świata cieni i pojąć 
moje słowa — wyjaśnił Horemheb.
Poczułam dziwne mrowienie w karku.
—	Do czego potrzebna ci jest pomoc ludzi?
—	Muszę znaleźć mój sarkofag — oznajmił płaczliwie Ho
remheb. — Bez niego nie mogę zasnąć wiecznym snem. Wierz
cie mi, padam z nóg. Od pięćdziesięciu lat nie zaznałem chwili
odpoczynku!
 
Trudno było się w tym połapać.
—	Jak sobie wyobrażasz poszukiwanie sarkofagu? — wypytywałam. — Nie mamy zielonego 
pojęcia, gdzie się teraz znajduje. Spróbuj znaleźć sobie inny!
—	Wykluczone! — lamentował Horemheb. — Każdy czuje się najlepiej na własnych 
śmieciach. Muszę odzyskać sarkofag. To jedyne miejsce, w którym ka może dostąpić odpoczynku.
—	Co takiego? — zapytałam nieufnie.
—	To bardzo skomplikowane — odparł Horemheb, wymachując kościstą ręką. — Chodzi o 
pewną część duszy.
—	Co się stanie, jeśli nie odnajdziesz sarkofagu? — zapytałam z niepokojem.
—	Jestem bardzo znużony poszukiwaniami i ciągłą włóczęgą
—	odparł Horemheb, wzruszając ramionami. — Może zamie
szkam u ciebie? — stwierdził chytrze. Zadrżałam ze strachu.
—	Dobrze, dobrze, będziemy szukać — oznajmiłam pospiesznie. — Od czego zaczniemy?
—	Mam pomysł — powiedziała Luann. — Zaczniemy od muzeum! Mają tam kolekcję 
Tuttle'a. Idę o zakład, że sarkofag Horemheba znajduje się w jego zbiorach.
—	No i co z tego? — rzuciłam ironicznie. — Zastanawiałaś się, jak postąpimy, kiedy 
odnajdziemy ten bezcenny skarb? Mamy go po prostu wynieść z muzeum?
—	Sama nie wiem, później coś wymyślimy — odparła niefrasobliwie Luann. — Nie zawracaj 
sobie głowy drobiazgami. Więcej luzu, Blaise!
—	O właśnie! — przytaknął skwapliwie Horemheb. — Więcej luzu!
Pogrążyłam się w rozmyślaniach. A jeśli oni mają rację? Może nam się uda? Obym tylko nie 
zwariowała od nadmiaru wrażeń.
—	Dość gadania! Wyruszamy na poszukiwanie sarkofagu!
—	oznajmiła Luann, zrywając się na równe nogi.
 
36
 
6 NA TROPIE SARKOFAGU
W chwilę później Luann straciła cały entuzjazm i opadła na krzesło.
—	Nie mam pojęcia, od czego powinniśmy zacząć — wy
znała.
—	Nie zawracaj sobie głowy drobiazgami — przedrze
źniałam ją. — Dla mnie to jasne. Skoro postanowiliśmy na serio
zacząć poszukiwania, musimy przede wszystkim włamać się do
muzeum.
—	Proszę? — Luann spojrzała na mnie jak na jakieś dziwadło.
—	Ooooch! — zawodził Horemheb. — To brzmi okropnie. Natychmiast dopadną nas gliny!
Nie ulegało wątpliwości, że nasza mumia świetnie opanowała język potoczny.
—	Naprawdę trzeba się będzie włamać? — zapytała nie
pewnie Luann. — Nie mogłybyśmy zajrzeć tam w ciągu dnia
i pomyszkować ukradkiem wśród eksponatów?
Niecierpliwie pokręciłam głową.
—	Tylko Horemheb potrafi rozpoznać ten sarkofag. Musi z nami iść. Wyobrażasz sobie, co by 
się stało, gdybyśmy za dnia paradowały po muzeum z egipskim truposzem cuchnącym stę-chlizną?
—	Śmiesz twierdzić, że cuchnę stęchlizną? — wykrzyknął zirytowany Horemheb.
 

—	Cicho bądź! — skarciłam go. — Moja mama lada chwila będzie w domu. Chcesz, żeby 
usłyszała twoje wrzaski? Tak czy inaczej — dodałam, wracając do tematu — musimy włamać się 
do muzeum, gdy ekspozycja będzie zamknięta dla zwiedzających. Sprawa jest przesądzona, radzę 
więc zrobić to dzisiejszej nocy.
—	Chyba masz rację — przyznała z westchnieniem Luann. — O rany, rodzice urwą mi głowę, 
jeśli dowiedzą się o tej eskapadzie.
W oddali trzasnęły drzwi.
—	Wróciłam, Blaise! — zawołała mama. Usłyszałam odgłos kroków na schodach. 
Zerwaliśmy się wszyscy na równe nogi.
—	Znikaj, Horemhebie! — syknęłam.
—	Mam zniknąć? — powtórzył niepewnie, zwracając ku mnie puste oczodoły.
—	Tak jak wczoraj, gdy mama wróciła do domu. No, pospiesz się! — niecierpliwie 
machnęłam ręką.
—	Nie jestem duchem! Mam przecież ciało. Nie mogę się rozpłynąć w powietrzu na 
zawołanie — perorował zdenerwowany Horemheb.
—	A więc w jaki sposób... mniejsza z tym! Później o tym pomówimy. Właź! — szepnęłam, 
otwierając szafkę.
Mumia wcisnęła się do środka, przytrzymując rozluźnione bandaże. Wepchnęłam szybko długi 
pasek lnianego płótna, który ciągnął się za Horemhebem, zatrzasnęłam drzwiczki i opadłam na 
krzesło, przybierając swobodną pozę. W tej samej chwili mama zajrzała do pokoju.
—	Cześć, kochanie. O, witaj, Luann. Miło cię widzieć. —
Mama obdarzyła nas promiennym uśmiechem. — Co wy tu
knujecie, moje panny?
Wstrzymałam oddech. Czyżby nabrała podejrzeń?
—	Dzień dobry pani — powiedziała uprzejmie Luann z mi
ną niewiniątka. — Rozmawiałyśmy o szkole.
 

 
38
 
39
 
Mama zmarszczyła nos.
—	Nie podoba mi się ten zapach.
—	No właśnie, to są koszty pędu do wiedzy. Na biologii omawialiśmy dziś ekosystemy 
bagienne. Pani Belotti przyniosła nam próbki wody i mułu pobrane z mokradeł. Blaise i ja trochę 
się pochlapałyśmy! Nie możemy usunąć tego wstrętnego zapachu!
Wytrzeszczyłam oczy ze zdumienia. Luann nawijała tak przekonująco, że sama omal jej 
uwierzyłam. Gdzie się nauczyła tak gładko zmyślać?
Nie ulegało wątpliwości, że ta dziewczyna ma naturę o wiele bardziej skomplikowaną, niżby się z 
pozoru wydawało.
—	Po praniu zapach stęchlizny na pewno zniknie — pocieszyła mama. — Luann, zostaniesz u 
nas na kolacji? Jestem przekonana, że Blaise ogromnie się ucieszy.
—	Dziękuję, z przyjemnością — odparła moja sąsiadka.
—	Pani Ryder już wie, że Luann spędzi u nas wieczór — dodałam skwapliwie. Miałam 
nadzieję, że mama wyjdzie z pokoju, nim nastąpi gigantyczna katastrofa.
Rodzona matka popatrzyła na mnie ze zdumieniem. Zaskoczyłam ją. Przecież doskonale wiedziała, 
że nie jestem o Luann najlepszego zdania.
—	Świetnie. Zawołam was, gdy trzeba będzie nakryć do stołu
— odparła.
Po wyjściu mamy pomogłam Horemhebowi wy leźć z szafki.
—	Musimy pozbyć się tego przykrego zapachu — stwierdziłam, kiwając głową.
—	O rany, Horemhebie, ale fetor — marudziłam tego samego wieczoru. Doszłam do wniosku, 
że skropienie mumii perfumami mamy nie było najlepszym pomysłem.
—	To ma swoje dobre strony. Na pewno go nie zgubimy, nawet w gęstych ciemnościach — 
dowcipkowała Luann. Obmyśliła wcześniej w ogólnym zarysie nasz plan działania.
 

—	Och, wszystko mnie boli — mamrotał raz po raz nadąsa-ny Horemheb.
—	Cicho! — poleciłyśmy zgodnie.
Zbliżała się dziesiąta. Staliśmy pod ścianą muzeum, zachodząc w głowę, jak dostać się do środka. 
Po kolacji Luann wróciła do siebie. Obie udawałyśmy, że mamy zamiar iść wcześnie do łóżek. O 
umówionej porze wymknęłyśmy się na spotkanie przy garażu rodziców Luann, a następnie 
pomaszerowałyśmy w towarzystwie Horemheba do muzeum odległego o niecały kilometr. 
Zamierzałyśmy pojechać rowerami, ale sprawa upadła, ponieważ wehikuł Luann pomalowany był 
jaskrawą farbą na różowo. Istniało poważne ryzyko, że natkniemy się na spóźnionego przechodnia, 
który od razu go rozpozna.
Miałam cichą nadzieję, że mama nie wpadnie na pomysł, by zajrzeć do mnie przed snem. 
Wprawdzie nie jestem małą dziewczynką, lecz mimo to miewa czasami przypływy rodzicielskiej 
troski.
—	Rusz głową, Blaise. Z pewnością wiesz, co trzeba zrobić. Jak włamiemy się do muzeum? 
— zapytała Luann.
—	O co ci chodzi? Uważasz mnie za włamywaczkę? Sądzisz, że mam w tej dziedzinie jakieś 
doświadczenie? Co ty gadasz?
Jeśli mam być szczera, dręczyły mnie poważne skrupuły. Uwielbiam przygody i ryzykowne 
eskapady, ale wcale mi się nie podobały te wszystkie oszustwa i niedomówienia, których nie 
można było uniknąć. Czułam się podle, okłamując własną mamę. Może dla innych nocne wyprawy 
to kaszka z mleczkiem, ale ja wcale nie miałam ochoty wymykać się po ciemku ze swego domu — 
nie wspominając o niańczeniu śmierdzącej mumii.
Trudno! Skoro postanowiliśmy znaleźć sarkofag Horemheba, nie było innej drogi.
—	No dobrze — stwierdziłam — przede wszystkim musi
my unieszkodliwić system alarmowy. Czytałam kiedyś, że jest na
to doskonały sposób. Żuj, trzeba ją zmiękczyć — oznajmiłam,
podając Luann kilka pastylek gumy do żucia. Nie jestem wpraw-
 

 
40
 
41
 
dzie doświadczoną włamywaczką, ale posiadam rozległą wiedzę teoretyczną.
—	System alarmowy? — Luann zachichotała. — To jest Tuttle w stanie Teksas! W naszym 
muzeum nie ma systemu alarmowego, Blaise. Od pilnowania jest jeden gruby strażnik.
—	Rozumiem — powiedziałam z irytacją. Skoro Luann uważała się za eksperta w kwestii 
miejscowego muzeum, dlaczego to ja miałam odpowiadać za plan włamania?
Z drugiej strony byłam zadowolona z tego, co usłyszałam. Szczerze mówiąc, nie miałam pojęcia, 
jak zablokować system alarmowy za pomocą gumy do żucia. Chodziło zapewne o to, by odciąć 
dopływ prądu.
—	Spróbujmy wejść przez okno — zaproponowałam szep
tem.
Podkradliśmy się wzdłuż ściany piętrowego budynku.
To było śmiesznie łatwe. Wyszłam na idiotkę, bo niepotrzebnie się zamartwiałam. Pierwsze okno, 
które spróbowaliśmy otworzyć, ustąpiło niemal bezszelestnie. Podsadziłam Luann, a potem 
odwróciłam się do mumii.
—	Lepiej zostanę na czatach — oznajmił pospiesznie Ho-remheb. — Będę tu stał i 
obserwował. Zagwiżdżę, jeśli ktoś nadejdzie.
—	Żeby gwizdać, trzeba mieć wargi — przypomniałam. — A poza tym musisz...
—	Chi, chi, chiii! — W nocnych ciemnościach rozległ się dziwaczny śmiech przechodzący w 
piskliwy skowyt. Żaden człowiek nie byłby w stanie wydać tak przeraźliwego dźwięku, który 
zdawał się dobiegać z samego jądra mroku.
Włosy stanęły mi dęba.
—	Co to było? — zapytałam. Horemheb nie odpowiedział.
Wspinał się po ścianie jak doświadczony himalaista.
Podsadziłam go, gdy właził przez okno. Był lekki niczym uschnięta gałązka. Chwyciłam mocno 
parapet i podciągnęłam się na rękach. Luann pomogła mi wejść.
 

—	Co to był za dźwięk? — szepnęłam.
—	Jaki dźwięk? — zapytała.
—	Ten okropny śmiech. Prawdziwie upiorny rechot. Horem-hebie, ty go również słyszałeś, 
prawda?
—	Klnę się na bogów, że nie mam pojęcia, o czym mówisz — odparł egipski truposz, 
energicznie kręcąc głową.
—	Może to jakieś omamy — stwierdziła Luann.
Na samo wspomnienie tamtego głosu ciarki przeszły mi po plecach.
—	Miejmy nadzieję. Obym nigdy w życiu nie usłyszała wię
cej takiego śmiechu.
Salę rozświetlał czerwony napis „Do wyjścia", umieszczony nad drzwiami, oraz wpadające przez 
okno promienie niemal okrągłego księżyca. Rozejrzałam się z uwagą. Od przyjazdu do Tuttle nie 
zdążyłam jeszcze odwiedzić miejscowego muzeum.
—	Ależ tu bałagan! — mruknęłam.
W pomieszczeniu panował kompletny chaos. Mało kto domyśliłby się, że przechowywane są tu 
cenne zabytki. Mniej więcej połowę eksponatów umieszczono w gablotach, a reszta zalegała 
długie stoły — całkiem jak na pchlim targu.
Cóż to była za kolekcja! W życiu nie widziałam równie osobliwej rupieciarni. Wypchany 
grzechotnik gotowy pokąsać ofiarę leżał obok greckiego posągu bez ramion, wyobrażającego 
półnagą kobietę. Wielkie malowidło przedstawiające Indian polujących na bawoły wisiało nad 
wytworną kanapą w stylu Ludwika XVI...
—	Jak zdołamy odnaleźć sarkofag wśród tej masy szpargałów? — jęknęłam rozpaczliwie.
—	Zabytki egipskie zgromadzono w jednej sali — wyjaśniła szeptem Luann. — Chodźcie za 
mną. Znam drogę.
Horemheb i ja deptaliśmy jej po piętach. Wędrowaliśmy przez amfiladowe sale muzealne, 
przechodząc pospiesznie z jednej do drugiej. Gdy stanęliśmy na progu ostatniej, naszym oczom 
ukazały się niewielkie drzwi, a za nimi pomieszczenie, z którego
 

 
42
 
43
 
wydobywała się niebieskawa poświata. Dobiegał stamtąd przytłumiony śmiech.
—	To chyba dyżurka strażnika. Na szczęście ten facet ogląda
telewizję — szepnęłam.
Luann pobiegła ku drzwiom znajdującym się po lewej stronie.
—	Tu jest sala egipska! — oznajmiła radośnie. — Horem-hebie, chodź szybko! Musisz 
obejrzeć eksponaty.
—	Horemhebie? — mruknęłam, spoglądając na mumię, która od pewnego czasu w ogóle się 
nie odzywała.
Przez chwilę obserwowałyśmy egipskiego truposza, który w skupieniu wertował księgę. Starannie 
odwracał kartki — jedną po drugiej — aż w końcu wydał cichy jęk.
—	Co się stało? — rzuciłam szeptem.
—	Nic — odparł, pospiesznie zamykając książkę. — Zupełnie nic. Dlaczego pytasz?
Spojrzałam na niego podejrzliwe. Co ta mumia knuje?
—	Chodźcie — syknęła zniecierpliwiona Luann, kiwając na
nas ręką.
Mumia kuśtykała po kamiennej podłodze w stronę sali egipskiej. Pospieszyłam za nią. Nagle 
Horemheb wymamrotał jakieś słowa w dziwacznym języku. To brzmiało niczym zaklęcie.
Potem rozległ się potworny łoskot.
Zapadła kompletna cisza. Moje serce waliło jak oszalałe.
—	Sądzicie, że usłyszał? — zapytałam, mając na myśli
strażnika.
Nim ktokolwiek zdążył odpowiedzieć na moje pytanie, z holu dobiegł odgłos ciężkich kroków!
 
7 INNE WYJŚCIE
—	Kryć się! — syknęła Luann.
Ogarnęła mnie panika. Jak wytłumaczymy strażnikowi obecność mumii, jeżeli zostaniemy 
schwytani? Nagle doznałam olśnienia.
—	Horemhebie, bądź sobą!
Natychmiast pojął, o co mi chodzi. Poczłapał do kąta i oparł się o ścianę; wyglądał jak zapomniany, 
pokryty kurzem eksponat muzealny.
Schowałam się za wielkim kamiennym posągiem i wciągnęłam Luann do swojej kryjówki. Jej 
różowa kurtka połyskiwała jak neon w księżycowej poświacie. Miałam nadzieję, że strażnik nie 
będzie zbyt dociekliwy. W przeciwnym razie zauważy nas w mgnieniu oka.
Obserwowałam faceta, zerkając w niewielki prześwit między łokciem a tułowiem posągu. Stał bez 
ruchu na progu sali. Luann nie przesadziła. Był prawdziwym tłuściochem. Sprawiał wrażenie 
zaspanego i trochę wystraszonego.
Kilka razy omiótł światłem latarki całą salę.
—	Jest tu kto? Hej, hej!
Ilekroć promień muskał kamienny posąg, wciągałam głowę w ramiona. Nagle jak na złość zebrało 
mi się na kichanie. Mocno ścisnęłam nos palcami. Won, grubasie, rozkazałam w myśli strażnikowi, 
natychmiast się stąd wynoś!
 
45
 
Po chwili zrozumiałam, co spowodowało potworny hałas. Ho-remheb, kuśtykając niezgrabnie, 
przewrócił metalowy słupek podtrzymujący jedwabny sznur, który oddzielał eksponaty od widzów. 
Strażnik podniósł go i pieczołowicie ustawił we właściwym miejscu.
—	Cholerne szczury! — burknął.
Szczury! Stojąca w kącie mumia wydała słaby pisk.
—	Co to? — Strażnik podskoczył jak oparzony i oświetlił
Horemheba. Zdrętwiałam. To była chwila próby!
Mumia gapiła się na przestraszonego strażnika pustymi oczodołami. Po chwili tłuścioch parsknął 
nerwowym śmiechem.
—	No, no, faraonku — mruknął. — Nie harcuj, bo mi się
rozsypiesz.
Odwrócił się na pięcie i poczłapał do stróżówki.
Gdy umilkł odgłos jego kroków, wydałam ciche westchnienie ulgi.
—	Co teraz? — dopytywała się Luann. Nasza ostatnia przygoda nie zrobiła na niej wrażenia.
—	Musimy odszukać sarkofag — szepnęłam, włączając małą latarkę, którą przezornie 
zabrałam ze sobą.
—	Rozsypiesz się... też coś — burczał zirytowany Horemheb.
W porównaniu z resztą muzealnych pomieszczeń sala egipska
wcale nie była zagracona. Ekspozycja okazała się imponująca jak na prowincjonalne miasteczko. 
Posąg, za którym przycupnęłyśmy z Luann, wyobrażał siedzącą na wielkim tronie kobietę z głową 
kotki.
—	To bogini Bastet — wyjaśnił Horemheb — łaskawa i pomocna swoim wyznawcom.
—	Co to za bóstwo, Horemhebie? — zapytałam, wskazując jedną z figurek zamkniętych w 
oszklonej gablocie.
46
Zaciekawiła mnie największa z nich, przedstawiająca istotę o ciele mężczyzny, długim i wąskim 
pysku, ostrych zębach oraz spiczastych uszach. Oczy z drogich kamieni miały groźny i ponury 
wyraz.
 

—	Nie patrz na niego — odparł Horemheb i zadrżał.
—	Dlaczego? Kto to jest?
—	Anubis, bóg z głową szakala, przewodnik i strażnik umarłych — odparł Horemheb powoli 
niczym w transie. Wydawało mi się, że z najwyższym trudem wypowiada te słowa.
—	Czy jest okrutny?
Horemheb nie odpowiedział.
—	Do roboty, kochani! Szkoda czasu na pogaduszki — skarciła nas szeptem Luann. — 
Strażnik może tu wrócić w każdej chwili.
—	Słusznie! — Horemheb pokuśtykał od razu ku malowanej skrzyni ustawionej pionowo w 
kącie.
—	Zachowuje się jak dziwak — mruknęłam do Luann.
—	Bo jest dziwakiem — odparła, wzruszając ramionami.
Trafiła w dziesiątkę.
Gdy podeszłyśmy bliżej, okazało się, że stojący pod ścianą sarkofag ma już lokatora. W szparze 
między odsuniętym na bok malowanym wiekiem i drewnianą skrzynią widać było mumię spowitą 
w pasy lnianego płótna. Dreszcz przebiegł mi po plecach.
—	Ktoś znajomy? — zapytałam Horemheba.
—	Chwileczkę — burknął. — Raczej nie. To prostak. Spójrz na malowidła pokrywające 
wieko. Istny kicz! To jakiś wzbogacony parweniusz. Forsy jak lodu, a gustu za grosz. Na pewno 
robił lewe interesy.
—	Dobrze, dobrze — przerwałam szeptem. — Poszukajmy innych sarkofagów.
—	Tutaj — syknęła Luann, dając nam znak ręką.
Kolejna malowana skrzynia leżała na kamiennym stole. Wie
ko również było uchylone, ale nie dostrzegłam mumii.
—	Czy ten sarkofag należy do ciebie? — zapytałam Horemheba.
—	Wolałbym paść trupem, niż spocząć w takim paskudztwie — zachichotał. — Niezłe 
skojarzenie, co? Paść trupem i spocząć?
47
 
—	Jasne, bardzo sprytnie — przytaknęłam z westchnie
niem. Horemheb najwyraźniej odzyskał dobry humor.
W sali egipskiej nie było więcej sarkofagów.
—	Co dalej? — zapytała Luann. — Nic ciekawego tu nie znaleźliśmy.
—	Idziemy do piwnicy — zdecydowałam. — Na pewno magazynują tam część eksponatów. 
— Nie zamierzałam rezygnować, skoro wyszliśmy obronną ręką z tylu opresji.
Na szczęście schody do piwnicy znajdowały się po przeciwnej stronie budynku, z dala od dyżurki 
wartownika. Zeszliśmy na dół bez większych kłopotów. Było to ponure, wielkie pomieszczenie, 
gdzie leżały bez ładu i składu rozmaite przedmioty. Gdy weszliśmy do piwnicy, rozległy się 
wściekłe piski; niechcący przerwaliśmy szczurze przyjęcie.
—	Och, znowu te wstrętne gryzonie! Jeżeli sądzicie, że moja
stopa dotknie śmierdzącej podłogi, to popełniacie wielki błąd —
oznajmił stanowczo Horemheb, zatrzymując się na schodach.
Chwyciłam truposza za obluzowane paski lnianego płótna i mocno nim potrząsnęłam.
—	Dosyć fochów! Jesteśmy tu ze względu na ciebie. Bierz się do roboty.
—	To przemoc — pisnął Horemheb, odtrącając moją rękę. W końcu jednak ruszył naprzód.
Dużo czasu minęło, nim wypatrzyliśmy trzy egipskie sarkofagi. Horemheb lamentował bez 
przerwy nad swoim losem. Niestety, żadna z drewnianych skrzyń nie należała do niego.
Znaleźliśmy się w martwym punkcie. Znowu naszły mnie ponure myśli. Czy do końca życia nie 
odczepię się od tej płaczliwej mumii?
Nagle promień latarki oświetlił kartkę przylepioną do ostatniego z odkrytych przez nas sarkofagów: 
PODAROWAŁ JEROME K. TUTTLE. Podobne adnotacje znajdowały się na innych malowanych 
skrzyniach oraz na posągu bogini z głową kotki.
 

—	Sądzę, że to zapalony kolekcjoner. Na pewno ma u siebie mnóstwo egipskich zabytków — 
oznajmiłam. Nagle przyszła mi do głowy pewna myśl. — Może ten facet powie nam, gdzie szukać 
sarkofagu Horemheba! Trzeba go zapytać!
—	Pomysł jest niezły, ale problem w tym, że pan Tuttle zmarł, nim przyszłyśmy na świat — 
odparła Luann. — Poza tym mój ojciec twierdzi, że to był wyjątkowo niesympatyczny staruszek. 
Miał forsy jak lodu, wielki dom, sporą posiadłość, basen, korty tenisowe, a nawet prywatne zoo, w 
którym były lwy oraz inne egzotyczne zwierzaki, lecz w ogóle nie zapraszał gości, którzy mogliby 
podziwiać te luksusy.
—	Bardzo ciekawe — mruknęłam z roztargnieniem. Niewiele mnie w tej chwili obchodził 
stary pan Tuttle i jego życiowe problemy. — Czas wracać do domu — przypomniałam. — Jutro 
musimy poszukać innego wyjścia z sytuacji. Trzeba obmyślić nowy plan.
Wspięliśmy się cichutko po schodach i wyszliśmy przez okno. Zerknęłam na zegarek.
—	Dochodzi północ — jęknęłam. — Oby tylko moja
mama nie zorientowała się, że wyszłam z domu!
Pogoda nie sprzyjała nam w drodze powrotnej. Wiatr pędził po niebie ciemne, poszarpane chmury, 
a powietrze było wilgotne.
Podniosłam głowę. Księżyc pojawił na zachmurzonym niebie.
Był czerwony jak krew!
Niepokojąca szkarłatna poświata spowiła okolicę, nadając wszystkim kształtom osobliwą 
wyrazistość.
—	Co się dzieje z tym księżycem? — mruknęła Luann. Głos jej drżał.
—	Chi, chi, chiii!
Podskoczyłam jak oparzona i chwyciłam Luann za rękę. Po raz drugi tego wieczoru usłyszałam 
piskliwy, upiorny śmiech. Tym razem jednak miałam pewność, że to nie są halucynacje. 
Zdawałam sobie sprawę, że dziwaczny wesołek musi być niedaleko.
 

 
48
 
4 — Pożegnanie z mumią
 
49
 
—	Chi, chi, chiii!
Piskliwy chichot rozległ się jeszcze bliżej.
—	Widzieliście? — szepnęła Luann. Wyciągnęła drżącą
dłoń. — Popatrzcie tam!
Usłuchaliśmy jej. Horemheb jęknął rozpaczliwie.
Na ścianę muzealnego budynku padł olbrzymi cień. Dostrzegłam zarysy potężnej męskiej sylwetki, 
ale to głowa wydała mi się dziwna i przerażająca. Uszy były długie i wąskie. Twarz przypominała 
zwierzęcy pysk.
Mordercze szczęki upiornego cienia rozwarły się, ukazując wielkie zębiska i strużki cieknącej z 
pyska śliny.
Chciałam krzyczeć, ale nie byłam w stanie wydobyć głosu. Po prostu osłupiałam.
—	Panie mój, wszechwładny Anubisie, daruj mi winy —
zawodził jękliwie Horemheb. Na dźwięk jego głosu otrząsnęłam
się z potwornego transu. Nagle Egipcjanin zawołał: — Uciekaj
cie! Uciekajcie!
 
8
UPIORNY ŚMIECH
Gnałyśmy na łeb, na szyję opustoszałą ulicą.
Chichot przechodzący w skowyt rozległ się znowu. Strach dodał sił Horemhebowi, który pędził za 
nami jak na skrzydłach, tupiąc o bruk kościstymi stopami. Po chwili wyprzedził Luann i mnie o 
dobrych kilka kroków, łopocząc płóciennymi opaskami.
—	Nie dam rady! Brak mi tchu! Podczas wyścigów... zawsze... jestem ostatnia — sapała moja 
towarzyszka niedoli.
—	Pamiętaj, że coś... nas goni — przypomniałam. — Jeśli wpadniemy... w łapy .tego potwora, 
możemy... pożegnać się z życiem.
—	Czy... wciąż depcze nam po piętach?
Jej uwaga dała mi do myślenia. Od paru chwil nie słyszałam głosu szakala. Obejrzałam się 
dyskretnie.
Odrażający cień nadal majaczył na ścianach przyległych do ulicy budynków. Tajemnicza istota 
opadała na cztery łapy i prostowała się z małpią zręcznością. Ciemna sylwetka sunęła za nami 
wzdłuż budynków.
Ze strachu dostałam gęsiej skórki. Luann domyśliła się, co oznacza moja przerażona mina, bo 
natychmiast ruszyła z kopyta.
—	Chi, chi, chiii!
Nasze domy dzielił od gmachu muzeum mniej więcej kilometr. Wedle mego zegarka pokonaliśmy 
tę odległość w trzy mi-
 
51
 
nuty. Nigdy w życiu nie sądziłam, że kilka chwil może się tak dłużyć.
Wyciągnęłam klucze, nie zatrzymując się ani na moment. Drżącymi rękoma usiłowałam otworzyć 
zamek.
—	Puszczaj, no puszczaj — mamrotałam pod nosem. Chyba się zaciął! Przysłowiowa 
złośliwość przedmiotów martwych.
—	Szybciej, Blaise! — popędzała mnie Luann. Horemheb jęczał z cicha.
—	Robię, co mogę!
Wreszcie zamek ustąpił. Drzwi się otworzyły. Wpadliśmy do holu, zatrzaskując je za sobą.
Usłyszałam stłumiony łoskot i skrobanie pazurów o drewno.
—	Szybko na górę! — poleciłam szeptem. Rzuciliśmy się
ku schodom i popędziliśmy do mego pokoju. W całym domu
rozbrzmiewało głośne tupanie.
Nadal nie pojmuję, jak to możliwe, że mama się wtedy nie obudziła. Faktem jest, że śpi jak kamień, 
ale czasami przychodzi mi do głowy, że tamtej nocy... działo się z nią coś dziwnego.
Ochłonęłam nieco, gdy zatrzasnęły się za mną drzwi pokoju. Krzesłem podparłam klamkę. 
Oddychałam głęboko, spoglądając na współtowarzyszy niedoli.
Luann była wykończona. Rozdarła jaskraworóżową kurtkę, a na jej dżinsach dostrzegłam plamy z 
trawy i błota. Pewnie potknęła się i upadła. Jasne włosy opadły na czoło, zasłaniając oczy. Moja 
sąsiadka była czerwona jak burak i dyszała ciężko niczym koń po wyścigu.
Horemheb wyglądał jeszcze gorzej. Z pewnością biegł na oślep przez błotniste kałuże, bo cały był 
pokryty brunatnymi plamami. Luźne pasy lnianego płótna ledwie się trzymały. Niechlujne szmaty 
ciągnęły się niczym tren za mumią, która wyglądała żałośnie.
Mimo to wcale nie współczułam temu egipskiemu draniowi. Przeciwnie, byłam na niego wściekła.
52
 
—	Czy możesz z łaski swojej, Horemhebie, wyjaśnić nam, co
to było? — wypytywałam bez cienia litości.
—	No właśnie — poparła mnie Luann. — Chciałabym
wiedzieć, czego egipski bóg Anubis szuka w Teksasie. Dlaczego
nas ścigał?
—	Moje drogie — powiedział Horemheb, lekceważąco ma-chając-ręką. — Nie warto się 
przejmować taką drobnostką!
—	Ładna mi drobnostka! — syknęłam ze złością, omal nie podnosząc głosu. — Cudem 
wymknęłyśmy się z pazurów gigantycznego szakala, a ty radzisz nam zapomnieć o tym 
przypadkowym incydencie?
—	Biedne stworzenie wybrało się zapewne na małą przechadzkę — stwierdziła bezczelna 
mumia. — Każdy powinien dbać o kondycję.
—	Skoro to błahostka, dlaczego przed chwilą jęczałeś wniebogłosy, prosząc swego pana, 
wszechwładnego Anubisa, o darowanie win? — napadła na Horemheba Luann.
—	Zwykłe przejęzyczenie — upierał się Egipcjanin.
—	Przestań! — krzyknęłam, trzęsąc się z wściekłości. — Masz nam w tej chwili wyznać całą 
prawdę! Co przeskrobałeś? Dlaczego Anubis depcze ci po piętach?
Niespodziewanie Horemheb całkiem się załamał. Opadł na moje łóżko i zaszlochał.
—	To był drobiazg — zawodził płaczliwie. — Po prostu
bibelot. Od razu wpadł mi w oko. Skąd miałem wiedzieć, że
bóstwa też bywają... zachłanne? Przecież mają wszystko.
Wstrzymałam oddech. Nie podobała mi się ta historia.
—	Czy chcesz powiedzieć, że zwędziłeś coś Anubisowi? Horemheb załkał i z rezygnacją 
pokiwał głową.
—	Ty durniu! — krzyknęłam.
—	Co mu zabrałeś? — wypytywała Luann.
—	Miniaturkę wagi przechowywaną w świątyni Tota, stano
wiącą wyobrażenie tej, która służy Anubisowi do ważenia serc
śmiertelników przybywających do podziemnej krainy Ozyrysa.
 
53
 
Bóg-szakal kładzie serce na szali, a Tot wszystko zapisuje. Tak wygląda sąd nad Egipcjanami w 
innym świecie. — Horemheb westchnął i powtórzył: — To był maleńki bibelocik.
—	Zapewne — rzuciłam kąśliwie. — Za ile go sprzedałeś?
—	Po przetopieniu złota wystarczyło na porządny sarkofag i maleńki grobowiec — odparł 
cicho i zwiesił głowę. — Drogie kamienie, którymi figurka była wysadzana, zachowałem dla 
siebie. Chciałem, żeby mnie z nimi pochowano. Byłem ciężko chory. Wiedziałem, że niedługo 
umrę. Marzył mi się uroczysty pogrzeb! Czy to nazbyt śmiałe pragnienie?
—	Pozwól, że streszczę twoją opowieść — wtrąciłam. — Byłeś kapłanem. Okradłeś bóstwo, 
które od tamtej pory tropi cię zawzięcie. — Horemheb skinął głową. — Anubis wcale nie jest 
okrutnikiem, zgadza się? Sam jesteś winien, że cię znienawidził.
—	Dlaczego używasz takich mocnych słów? — obruszył się Horemheb.
—	Czegoś tu nie rozumiem — wtrąciła Luann. — Skoro Anubis ściga cię od trzech tysięcy lat, 
jak to możliwe, że dotąd nie wpadł na twój ślad?
—	No właśnie — przytaknęłam z satysfakcją. Dobre pytanie. — Przecież sam powiedziałeś, 
że jest potężnym bogiem. Gdyby się postarał, z łatwością by cię dopadł.
—	Zabezpieczyłem się. — Horemheb wyciągnął niewielką książeczkę spomiędzy bandaży, 
którymi był owinięty. — To magiczna księga zaklęć. Potężniejszych nie można kupić za żadne 
pieniądze — oznajmił, bębniąc palcami po okładce. — Póki miałem ją przy sobie, Anubis nie mógł 
mnie tknąć. Niestety, utraciłem najważniejszą kartę. Było na niej wypisane zaklęcie, które 
sprawiało, że Anubis nie potrafił mnie rozpoznać. Pomogło mi także zamydlić oczy sędziom w 
Krainie Zmarłych! Dopiero w muzeum zorientowałem się, że brak jednej stronicy. — Horemheb 
wycelował we mnie kościsty palec. — Ty jesteś wszystkiemu winna!
 

—	Ja? — pisnęłam. Z wrażenia zabrakło mi tchu.
—	Mniejsza o to, że twoja matka ukradła mi księgę — rzucił Horemheb. — Przypomnij sobie, 
co było potem. Gdy przyszedłem odebrać moją własność, wyszłaś na kompletną ciamajdę, bo 
upuściłaś książkę, tak że wszystkie karty rozsypały się po pokoju. — Horemheb uniósł dumnie 
głowę, krzyżując ramiona na piersi. — Przez ciebie jesteśmy w śmiertelnym niebezpieczeństwie.
—	No wiesz... — przerwałam. Doznałam olśnienia. — Poczekaj chwilę, niewykluczone, że ta 
stronica nadal poniewiera się na dole! Kto wie, czy nie leży pod dywanem?
—	Naprawdę tak sądzisz? — Horemheb niespodziewanie poweselał. Było mi go szkoda. Nie 
potrafiłam długo się na niego złościć.
—	Chodź, może zdołamy odnaleźć kartę z magicznymi formułami i ocalić twoją nędzną skórę.
Popędziliśmy w trójkę do salonu. Włączyłam przyćmione światło. Wolałam nie myśleć, co 
zobaczyłby spóźniony przechodzień, gdyby zaglądnął do środka przez wielkie okno.
—	Luann, zajrzyj pod dywanik — poleciłam. — Horem-
hebie, sprawdź pod meblami. Ja poszukam na biurku mamy.
Znowu myszkowałam w jej papierach. Tego wieczoru przyniosła do domu testy studentów 
pierwszego roku, toteż miałam dużo więcej roboty.
Dopiero zaczęłam, kiedy dobiegł mnie rozpaczliwy jęk Luann.
Odwróciłam się natychmiast. Moja sąsiadka klęczała przy kominku i grzebała w palenisku. W ręku 
trzymała nadpalony fragment papirusowej karty.
Oczyma wyobraźni ujrzałam wesoły ogień pożerający drewno i papier. Poprzedniego wieczoru 
rozpaliłyśmy w kominku. Ja również wydałam rozpaczliwy jęk.
—	Horemhebie? — zaczęła niepewnie Luann. — Czy pa
miętasz, jak wyglądała zaginiona stronica?
 

 
54
 
55
 
Egipcjanin podbiegł do Luann i wyrwał jej z ręki poczerniały kawałek papirusu. Uniósł go na 
wysokość nie istniejących oczu i zamarł na chwilę w bezruchu, a potem zaszlochał i osunął się na 
podłogę.
—	Wspaniale, po prostu wspaniale — mruknęłam. Do tej
pory nikt przy mnie nie zemdlał, a teraz w ciągu paru dni dwu
krotnie przyszło mi patrzeć na osoby tracące przytomność. Z re
zygnacją pokręciłam głową. — Dlaczego właśnie mnie to
spotyka?
Tymczasem Luann potrząsała Horemhebem, który z wolna przychodził do siebie. Dygotał, aż 
drżały płócienne opaski.
—	Wszystko przepadło — mamrotał. — Dostaniemy za swoje!
—	Kogo masz na myśli? — zapytałam nieufnie. — Nie sądzisz chyba, że Luann i mnie 
również dotknie klątwa, co?
—	Anubis zapewne nie zrobi wam krzywdy — oznajmiła mumia drżącym głosem. — Nie 
sądzę... chyba że będzie w podłym nastroju. Ale...
—	Wykrztuś no wreszcie! — burknęłam wściekła i przerażona zarazem.
—	Ma w swoim orszaku obrzydliwego potwora — oznajmił Horemheb. — Nazywają go 
Pożeraczem Śmiertelników. Nie jest wybredny. Zjada, co mu się nawinie. — Westchnął ciężko. — 
Podobno stale odczuwa głód.
 
9 ZDĄŻYĆ PRZED PEŁNIĄ KSIĘŻYCA
Nogi się pode mną ugięły. Grzmotnęłam o podłogę. Okazało się nagle, że ja również mam 
skłonność do omdleń.
—	Co my teraz poczniemy? — jęknęła Luann, gdy od
zyskałam przytomność. Obawiałam się, że zaraz wybuchnie pła
czem. Na szczęście tym razem nie zemdlała. Z drugiej strony
wcale bym się nie zdziwiła, gdyby poszła w moje ślady.
Musiałam wziąć się w garść.
—	Może Anubis nie będzie nas więcej prześladować —
stwierdziłam, nie tracąc nadziei. — Dzisiejszej nocy udało nam
się przed nim umknąć. Na pewno straci zapał i wróci do Egiptu,
o ile nadal tam mieszka. Musi przecież mieć jakąś siedzibę.
Zdawałam sobie sprawę, że to bezsensowna gadanina. Bogowie nie rezygnują tak łatwo.
Luann również była tego świadoma, bo pokręciła głową.
—	Anubis jeszcze pokaże, co potrafi. Moim zdaniem, dzisiaj
tylko zabawiał się naszym kosztem.
—	Chyba masz rację — odparłam ponuro.
—	Zastanawiam się, dlaczego to robi — oznajmiła Luann, marszcząc brwi.
Horemheb klasnął w dłonie. Rozległ się odgłos przypominający stukot kawałków wyschniętego 
drewna.
—	Mam, mam! Chodzi o księżyc! Co za radość! Co za ra
dość!
 
57
 
—	O czym ty mówisz? — zapytałam nieufnie.
—	O księżycu! — niecierpliwił się Horemheb. — Przecież
opowiadałem wam, że byłem kapłanem Tota, bóstwa z głową
ibisa, pamiętacie?
—	I co z tego?
—	Jak możesz pytać? Tot jest bogiem księżyca. Szczerze mówiąc, to bardzo pracowite bóstwo, 
zajmuje się niemal wszystkimi dziedzinami życia — opowiadał Horemheb. — Dla nas 
najważniejsze jest, że wyjątkowo chętnie bierze się do roboty, gdy nastaje pełnia księżyca. Anubis 
z pewnością czeka, aż Tot się do niego przyłączy, co oznacza, że mamy parę dni, żeby coś 
przedsięwziąć.
—	Chwileczkę! Co nas obchodzi Tot? — przerwałam. — Czy chcesz powiedzieć, że on 
również ma do ciebie pretensje?
—	Właściwie... — Horemheb wydawał się zakłopotany. — Tota i Anubisa łączy szczera 
przyjaźń. Już wam mówiłem, że sądząc dusze zmarłych, działają ręka w rękę.
—	No tak, obraziłeś Tota, dokonując kradzieży w jego świątyni — przypomniała Luann. — 
Nie wspomnę, że oszukałeś bogów, posługując się zaklęciem, przez co nie mogli sprawiedliwie cię 
osądzić i wymierzyć kary.
—	Masz rację — wymamrotał Horemheb.
—	Z tego wynika, że ściga nas aż dwu bogów — lamentowałam, kryjąc twarz w dłoniach. — 
Na dodatek Pożeracz Śmiertelników zacznie nam wkrótce deptać po piętach.
—	Tot wcale nie jest okrutnikiem — wyjaśnił Horemheb. — Dba jedynie, by przestrzegano 
odwiecznego prawa.
—	A ty je złamałeś. Cóż za radosna nowina!
—	Powiadasz, że będą chcieli się z nami rozprawić, gdy nastanie pełnia księżyca? — 
wypytywała Horemheba dociekliwa Luann.
—	Tak sądzę — odparł.
—	Co nam to pomoże? — denerwowałam się. — Przecież
 
nie jesteśmy w stanie odtworzyć zaklęcia, które chroni przed gniewem bogów.
—	To prawda, ale gdybym z waszą pomocą odnalazł sarkofag przed pełnią księżyca, wszystko 
obróciłoby się na dobre — oznajmiła mumia. — Na jego pokrywie wymalowane są hieroglify 
zawierające najważniejsze zaklęcia z magicznej księgi.
—	Oj, Horemhebie, przypominasz mi facetów, którzy noszą jednocześnie pasek i szelki. Nie 
lubisz ryzykować, co?
—	Przezorny zawsze ubezpieczony — mruknął z irytacją
Egipcjanin.
—	To wspaniale, że jesteś takim asekurantem — oznajmiła
radośnie Luann i zwróciła się do mnie: — Masz dzisiejszą gaze
tę? Na pewno znajdziemy w niej datę pełni księżyca.
Pobiegłam do kuchni po dzienniki. Wręczyłam je Luann.
—	Sądzisz, że bogowie nie będą się nami interesować, jeśli pozostaniesz w domu i wypowiesz 
ochronne zaklęcia? — zapytałam Horemheba. — Czy mogą ścigać Luann i mnie? Wiesz, co mam 
na myśli. Nagroda pocieszenia też jest warta zachodu.
—	Kto wie? — odparł, wzruszając ramionami. — Z bogami nigdy nic nie wiadomo, ale 
musimy próbować szczęścia.
Nie czułam się wcale pokrzepiona na duchu.
—	Chyba masz rację — powiedziałam ponuro. Luann podniosła głowę znad gazety.
—	Pełnia księżyca będzie w sobotę — oznajmiła. — Dziś
mamy czwartek.
—	Piątek, jeśli chodzi o ścisłość — poprawiłam ją, spoglądając na zegarek.
—	Mniejsza z tym. Trzeba jak najszybciej zlokalizować sarkofag. Liczy się każda minuta.
—	Możliwe, ale zamierzam się tym martwić dopiero rano — stwierdziłam tonem nie 
znoszącym sprzeciwu. Wstałam i przeciągnęłam się. — Mało spałam od wtorku. Bez odpoczynku 
nie jestem w stanie logicznie myśleć.
—	Racja — przytaknęła Luann. — Jutro pojedziemy ra-
 

 
58
 
59
 
zem do szkoły, Blaise. Po drodze będziemy mogły spokojnie porozmawiać. Musimy ułożyć plan 
działania.
Wraz z Horemhebem odprowadziłam Luann do domu. Szczerze mówiąc, trzeba go było zmusić, 
żeby nam towarzyszył. Dygotał ze strachu. Ja również spodziewałam się, że lada chwila usłyszymy 
skowyt szakala. Na szczęście upiorny chichot nie zmącił nocnej ciszy. Anubis miał chyba dość 
zabawy w kotka i myszkę.
Gdy wróciliśmy do domu, opadłam bez sił na łóżko. Nic mnie nie obchodziła klątwa egipskich 
bóstw. Marzyłam, by się porządnie wyspać. Horemheb, rad nierad, wlazł do szafki marudząc, że po 
latach trudów i niewygód należy mu się wygodne posłanie.
—	A po co? — wymamrotałam sennym głosem. — Zapo
mniałeś, że cierpisz na bezsenność?
—	Jestem dostojnym i godnym szacunku kapłanem — ob
ruszył się Egipcjanin.
—	Dobranoc, mumio! — powiedziałam, zatrzaskując drzwi
czki.
—	Blaise! Luann po ciebie przyjechała!
—	Powiedz jej, że zaraz będę na dole! — zawołałam, skacząc po pokoju na jednej nodze i 
szukając buta. Był piątkowy ranek. Musiałam się pospieszyć, by zdążyć do szkoły.
—	Tego potrzebujesz? — zapytał pogardliwie Horemheb, trzymając w palcach sznurowadło, 
na którym wisiał mój purpurowy bucior.
—	Dzięki — zawołałam, naciągając go w pośpiechu. — Dasz sobie sam radę, póki nie wrócę 
do domu?
—	Przecież nie mam wyboru — burknął.
—	Nie bądź takim ponurakiem.
—	A co, mam podskakiwać z radości? Nie zapominaj, że ściga mnie Anubis.
—	Mnie również, prawda? — odparłam.
—	Mniejsza z tym. Ach, jestem taki zmęczony! — marudził
60
 
poirytowany Horemheb. — Łatwo ci mówić... Wyspałaś się, a ja od pięćdziesięciu lat nie 
zmrużyłem oka!
—	Już dobrze, dobrze. Przestań się złościć. — Włączyłam mój czarno-biały telewizor i 
ściszyłam głos. — Pooglądaj sobie kreskówki albo programy rozrywkowe.
—	Nie masz pilota? — zainteresował się Horemheb. Podszedł do odbiornika i zaczął 
manipulować przełącznikiem kanałów.
Przestałam się zajmować mumią. Musiałam szybko zawiązać długie sznurowadła. Horemheb 
złapał jakąś lokalną stację, popularną dzięki idiotycznym dyskusjom na temat odwiedzin zielonych 
ludków z kosmosu oraz innych tego rodzaju programów. Czysta wariacja! Z drugiej strony jednak 
zwariowane dyskusje były w sam raz dla stukniętej mumii.
Facet, który pojawił się na ekranie telewizora, wyglądał na niezłego maniaka. Ubrany był w długą 
białą szatę i dziwaczny, okrągły kapelusik. Próbował się chyba upodobnić do egipskich faraonów.
Trzymał w ręku niewielki posążek kota.
—	Popatrzcie tylko, drodzy telewidzowie. Oto bogini Bastet we własnej osobie — perorował. 
— Czyż nie jest urocza? Czyste złoto, oczy z prawdziwych rubinów. To nie żadna podróbka, tylko 
unikalne arcydzieło. Każdy może je mieć we własnym domu po śmiesznie niskiej cenie! Niestety, 
nasz czas dobiega końca. Następnym razem będziemy licytować zabytki z egipskich Teb. 
Zobaczycie przepiękne klejnoty należące do królów i królowych tej starożytnej krainy. Do 
widzenia mówi wam Gay-lord Tuttle zwany Królem, jedyny człowiek, który zapewnia wam stałą 
łączność ze starożytnym Egiptem.
—	Tuttle zwany Królem?
Na ekranie pojawił się numer telefonu. Natarczywy głos prezentera, którym był Gaylord Tuttle, 
pseudonim Król, zachęcał:
—	Pamiętaj, zadzwoń i złóż swoją ofertę. Nie czekaj, bo
uprzedzą cię inni!
61
 
Chwyciłam długopis i pospiesznie zanotowałam numer telefonu.
—	Mogę się założyć, że ten dziwak jest synem starego Tuttle'a
— powiedziałam. — Nie sądzisz, że...
—	Cicho! — burknął Horemheb, chwytając mnie za rękę.
Operator kamery pokazywał wnętrze siedziby samozwańcze-
go Króla: istny antykwariat pełen lśniących od złota i drogich kamieni posążków w egipskim stylu 
oraz aksamitnych gobelinów, na których widniały postaci faraonów.
—	Na co się tak gapisz? — zapytałam.
Horemheb wskazał palcem ciemny róg pomieszczenia. Pod ścianą stała szeroka, podłużna 
skrzynia pokryta słabo widocznymi znakami. Czyżby to były hieroglify?
—	Jest! — krzyknął Horemheb. — Ten facet ma u siebie
mój sarkofag!
 
10
TUTTLE JUNIOR ZWANY KRÓLEM
—	Coś podobnego! Jesteś pewny? — wykrzyknęłam, spoglądając raz jeszcze na ekran w 
chwili, gdy obraz już niknął. Horemheb energicznie pokiwał głową.
—	Czy sądzisz, że nie potrafię rozpoznać własnego sarkofagu? Przecież zostałem w nim 
pochowany. Nie mogę się mylić.
Argumenty Horemheba wydawały się nieco dziwaczne, ale trudno było z nim dyskutować. Byłam 
podekscytowana. Nareszcie wpadliśmy na właściwy trop.
—	Chyba masz rację, ale zachowaj spokój — poleciłam, wpisując do notesu numer telefonu 
podany w programie Tuttle'a juniora, samozwańczego Króla. — Luann i ja sprawdzimy ten ślad. 
Po południu zobaczymy, co da się zrobić.
—	Cześć, mamo! — krzyknęłam, zbiegając hałaśliwie po
schodach.
—	Zabierz płaszcz od deszczu. Zanosi się na burzę! — zawołała mama.
—	Dobrze. — Chwyciłam wielką nieprzemakalną kurtkę.
Luann czekała na mnie, siedząc na jaskraworóżowym wehikule. Byłam tak szczęśliwa, że w ogóle 
nie zwróciłam uwagi na prześmieszny kolorek.
—	Jesteśmy uratowane, Luann! — wykrzyknęłam w eufo
rii. — Wkrótce skończą się nasze kłopoty!
To była przedwczesna radość.
 
63
 
— Nie do wiary! — Odwiesiłam słuchawkę. — Cena połączenia wynosi dolara i dziewięćdziesiąt 
pięć centów za minutę. Mam przy sobie zaledwie sześćdziesiąt osiem centów.
Była przerwa obiadowa. Stałyśmy obie w ciasnej budce telefonicznej naprzeciwko pokoju 
nauczycielskiego. Pan Culpep-per spacerował nerwowo po korytarzu, obrzucając mnie 
badawczym spojrzeniem.
—	Tata podał mi numer swojej karty telefonicznej — oznajmiła Luann i przygryzła wargę — 
ale zapowiedział, że mogę z niej korzystać jedynie w szczególnych wypadkach.
—	A to nie jest szczególny wypadek? Luann, jeśli nie zadzwonimy, możemy skończyć w 
paszczy tego Pożeracza Śmiertelników.
—	No dobrze — zgodziła się moja sąsiadka. — Ja nakręcam numer, a ty będziesz rozmawiała.
Po pierwszym sygnale jakiś mężczyzna podniósł słuchawkę. Wydawało mi się, że poznaję głos 
zwariowanego prezentera.
—	Mówi Tuttle zwany Królem.
—	Dzień dobry, chciałabym...

—	Proszę czekać na przyjęcie zgłoszenia — polecił mój rozmówca. W słuchawce rozległa się 
wesoła muzyczka.
—	Co jest? Dlaczego nic nie mówisz?
—	Kazał mi czekać.
—	O rany! Czy ten facet nie zdaje sobie sprawy, że każda minuta kosztuje prawie dwa dolary?! 
Tata mnie udusi, kiedy dostanie rachunek!
Przez dwie minuty mimo woli słuchałam idiotycznej melodyjki. Luann co chwila podsuwała mi 
pod nos zegarek i pukała znacząco w jego tarczę.
—	Wiem, że czas to pieniądz — stwierdziłam. — Przykro
mi, trzeba czekać, nic nie mogę na to poradzić.
Muzyczka niespodziewanie ucichła.
64
—	Halo? — rozległ się ten sam męski głos. Tuttle był
wyraźnie zdziwiony, że nie przerwałam połączenia.
 

—	Czy to pan Tuttle junior zwany Królem? — upewniłam się.
—	No... tak, to ja. Z kim mam przyjemność? — zapytał słodziutko.
—	Nazywam się Blaise Kessel. — Chciałabym...
—	Wiem, wiem, Blaise. Chcesz zapytać, czy mam większą ilość tych cudownych i 
niewątpliwie autentycznych figurek ze złota i rubinów — wpadł mi w słowo. — Obawiam się, że 
pozostała tylko jedna. Na domiar złego jest już zarezerwowana, ale zobaczę, co się da zrobić, jeśli 
zechcesz poczekać...
—	Nie mogę czekać! — wrzasnęłam rozpaczliwie. Stojąca obok mnie Luann zrobiła 
przerażoną minę i energicznie pokiwała głową. Pan Culpepper, który właśnie po raz trzeci 
spacerkiem przemierzał korytarz, obserwował mnie ukradkiem.
—	Nie potrzebuję żadnej figurki — odparłam pospiesznie. — Oglądałam dziś pański program 
i uznałam, że tylko pan może rozwiać moje wątpliwości dotyczące egipskich zabytków.
—	Ach tak — rzekł z irytacją Tuttle. — Słucham.
—	Chwileczkę... — Zajrzałam do notesu, w którym sporządziłam listę podchwytliwych pytań. 
Nie mogłam odczytać własnych bazgrołów. Postanowiłam zacząć prosto z mostu: — Widziałam w 
studiu fajny sarkofag. Skąd pan go wziął?
—	Co proszę? — rzucił opryskliwie Tuttle.
—	Chciałabym mieć taki sam. Gdzie należy pytać o takie rzeczy? — paplałam. Luann 
skrzywiła się wymownie.
—	Proszę pani! — burknął Tuttle. — Autentyków nie kupuje się w domu towarowym. Ten 
sarkofag to bezcenne arcydzieło. Mój ojciec przywiózł go z wyprawy archeologicznej. Znalazł ów 
skarb w egipskim Hermopolis.
Hermopolis! Rodzinne miasto Horemheba! Wreszcie byłyśmy na właściwym tropie. Uniosłam 
kciuk i rzuciłam Luann tryumfalne spojrzenie.
—	Gdzie pan kręci swój program? Czy wyjątkowo dociekli
wi widzowie mogą pana odwiedzać na planie? — zagadnęłam
niby mimochodem.
65
5 — Pożegnanie z mumią
 
Luann toczyła wokół błędnym wzrokiem. Wymownym gestem przesunęła palcem po gardle. 
Rzuciłam jej karcące spojrzenie. Dlaczego kazała mi gadać z tym facetem, skoro uważa, że potrafi 
lepiej załatwić sprawę?
—	Grunt to nie dawać za wygraną, co? — Tuttle wybuchnął
złośliwym rechotem. — Chciałaby pani trochę powęszyć? Da
remne nadzieje. Nie pozwolę się nabrać, moja droga. Proszę sobie
zapamiętać, że moje zbiory są pod stałą ochroną!
Rozległ się charakterystyczny brzęk. Stałam jak osłupiała, trzymając w ręku słuchawkę.
—	Powinnam była sama z nim pogadać — oznajmiła zde
nerwowana Luann.
To była sromotna porażka. Potem sprawy przybrały nieco pomyślniejszy obrót. Luann zadzwoniła 
do lokalnej stacji telewizyjnej i dowiedziała się, że program Tuttle'a nagrywany jest w jego 
posiadłości. Sprawdziłam adres w książce telefonicznej: Morningstar Lane 1. Luann stwierdziła, 
że to niedaleko od miasta.
—	Świetnie. Jedźmy tam po lekcjach, żeby trochę... po
węszyć — zażartowałam.
—	Czeka nas kolejne włamanie? — westchnęła Luann.
Skinęłam głową.
—	Pamiętaj, że nie zamierzamy niczego ukraść. Przeciwnie,
zostawimy Tuttle'owi wspaniały prezent, czyli mumię Horem-
heba.
—	Święte słowa — odparła uspokojona Luann.
Drogę do domu pokonałyśmy w rekordowym tempie.
—	Horemhebie! — zawołałam, wpadając do pokoju jak bomba. — Miałeś rację. Wiemy, 
gdzie jest twój sarkofag! To niedaleko!
—	Gdzie? Gdzie? — dopytywał się Horemheb, wyskakując zza biurka z cichym stukotem 
wyschniętych kości. Tu i ówdzie połyskiwał srebrzyście.
—	Coś ty ze sobą zrobił? — rzuciłam podejrzliwie.
 
—	Doprowadziłem się do porządku — oświadczył z dumą,
wyciągając do mnie owinięte bandażami chude ramię.
Tkwił w nim rząd pinezek! Przyjrzałam się mumii uważnie. Rozluźnione lniane opaski były w 
strategicznych punktach starannie upięte pinezkami. Horemheb wyglądał jak zabalsamowany 
punkowiec.
—	Niezły pomysł — oznajmiłam, parskając śmiechem. — Ale mniejsza z tym. Oto nasz plan 
działania: Luann będzie tu za chwilę. Pojedziemy do posiadłości Tuttle'a, żeby przeprowadzić 
wstępny rekonesans. Sprawdzimy, jak można dostać się do środka.
—	Doskonale. Macie trzeci rower? — dopytywała się pełna zapału mumia. — Nogi mnie bolą 
od łażenia na piechotę.
—	Ty zostaniesz w domu. Nie możesz się pokazać na ulicy w biały dzień! Pomyśl, co by to 
było, gdyby cię ktoś zobaczył.
—	W takim razie potrzebny mi jakiś kostium. Przebiorę się — oznajmił Horemheb.
—	Bądź rozsądny! To na nic! — zawołałam, wybuchając nerwowym śmiechem.
—	Muszę się przewietrzyć. Siedzę tu przez cały dzień jak w klatce. — Mówił coraz głośniej. 
— Nie masz pojęcia, jak byłem samotny! Chcę stąd wyjść, poczuć tchnienie wiatru na twarzy, 
usłyszeć śpiewające ptaki...
Poczułam się nagle jak opiekunka rozkapryszonego brzdąca.
—	Dobrze, już dobrze. Dość tych jęków. Muszę zadzwonić do Luann.
—	Nie wierć się, Horemhebie, bo wywrócisz rower.
—	Siodełko jest okropnie niewygodne, a te idiotyczne okulary ciągle mi spadają.
—	Trudno się dziwić, skoro z twego nosa nic prawie nie
zostało. — Próbowałam sobie uświadomić, jak ta nieznośna mu
mia zdołała nas przekonać, żebyśmy ją ze sobą zabrały.
Odpowiedź była prosta: Horemheb marudził niczym dwuletni
 

 
66
 
67
 
bachor, aż ustąpiłyśmy zmęczone jego płaczliwą gadaniną. Lu-ann podwędziła ojcu stary płaszcz, 
a matce słomkowy kapelusz z dużym rondem, jedwabny szal oraz wielkie ciemne okulary. Z tych 
elementów powstał nowy strój Horemheba.
Gdy ubrałyśmy mumię w cudze szmatki, mimo podniesionego kołnierza, opuszczonego ronda, 
chusty zamotanej wokół szyi i zasłaniających twarz okularów ledwie przypominała normalnego 
człowieka. Tylko jakiś niedowidzący półgłówek dałby się nabrać.
—	O rany! Nogi mu wystają — jęknęła Luann. — Toż to istny kościotrup!
—	Dzięki za szczerość — mruknął urażony Horemheb.
Kazałyśmy mu włożyć kalosze z wysokimi cholewami. Horemheb wskoczył na tylne siodełko 
mego roweru. Modliłyśmy się w duchu, by nie spotkać po drodze nikogo znajomego.
Jadąca przodem Luann sygnalizowała skręt w lewo. Wjechałyśmy na nierówną wiejską drogę 
wysadzaną po obu stronach dorodnymi świerkami. Sfatygowana tabliczka z nazwą ulicy przybita 
była na słupie pod dziwnym kątem.
—	Och! Ojej! — jęczał podskakujący na tylnym siodełku Horemheb. — Nie mogłabyś jechać 
ostrożniej?
—	Robię, co mogę. Siedź cicho — odparłam. Nie miałam ochoty na rozmowę. Było tak parno, 
że ledwie mogłam oddychać.
—	To zupełne pustkowie! — zawołałam do Luann.
—	Tuttle junior mieszka zapewne w domu wybudowanym przez jego ojca — wyjaśniła. — 
Mój tata opowiadał, że ta rezydencja stoi na kompletnym odludziu, a zatem póki co wszystko się 
zgadza.
Wyjechałyśmy zza zakrętu. Niespodziewanie naszym oczom ukazał się ogromny, brzydki gmach 
otynkowany na biało. Mor-ningstar Lane kończyła się u jego bramy, gdzie przystanęłyśmy.
—	No, no! Jak my się tam dostaniemy? — mruknęłam.
Zamknięta na kłódkę brama najeżona była ostro zakończonymi prętami, które zakrzywiały się 
wysoko nad naszymi głowami; między nimi wił się drut kolczasty. Po obu stronach bramy ciąg-
 
nął się otaczający rezydencję ceglany mur wysoki na trzy metry; mniej więcej co dwadzieścia 
kroków otwierała się w nim niewielka szczelina. Za bramą dostrzegłam drewniany most wiodący 
ku owalnemu podjazdowi. Budynek przypominał monstrualną białą ropuchę siedzącą na skraju 
drogi.
—	Gdzie tu jest dzwonek? — zapytała Luann. — Gdyby udało się nam szczerze pogadać z 
tym facetem, może wpuściłby nas do środka.
—	Pamiętaj, że jest z nami Horemheb — ostrzegłam. — Poza tym w czasie rozmowy 
telefonicznej odniosłam wrażenie, że Tuttle junior nie ma zaufania do ludzi. To kompletny wariat. 
Nie sądzę, żeby nas wpuścił.
Horemheb zlazł z roweru.
—	Ten człowiek zabrał mój sarkofag — awanturował się, poprawiając kapelusz. — To rozbój. 
Nie możemy tu stać bezczynnie! Zadzwońcie na policję! Wyważcie bramę!
—	Ciekawe jak — burknęłam.
Niespodziewany podmuch wiatru zerwał kapelusz z głowy Horemheba. Rozległ się donośny 
grzmot. Spojrzałam na niebo. Ciemne chmury podświetlone czerwoną łuną kłębiły się ponad 
naszymi głowami.
—	Och! — rzuciła niespokojnie Luann.
W tej samej chwili nastąpiło oberwanie chmury. Potoki wody lały się z nieba. Z mokrych włosów 
strużka wody ciekła mi za kołnierz.
—	Uciekajmy pod drzewa! — krzyknęłam.
—	Ratunku! — pisnął Horemheb słabnącym głosem. —
Ratunku!
—	Co się dzieje? — krzyknęłam zirytowana.
Popatrzyłam na Luann, która gapiła się na mumię. Nagle
ruszyła z kopyta. Pobladła jak ściana.
—	Nie, tylko nie to! — krzyknęła, pędząc na ratunek Egip
cjaninowi. — Blaise! Patrz! Horemheb nam się rozpada!
 
68
 
11
MUMIA W NIEBEZPIECZEŃSTWIE
Rzeczywiście, Horemheb ginął na naszych oczach! Licząca sobie ponad trzy tysiące lat mumia 
była sucha jak pieprz. Ulewny deszcz spłukiwał zabalsamowane tkanki niczym cienką warstwę 
kurzu.
Widok był okropny. Zerwałam z siebie obszerny płaszcz przeciwdeszczowy i natychmiast 
zarzuciłam go Horemhebowi na głowę.
— Luann, dawaj kurtkę!
Moja sąsiadka podała mi ją w mgnieniu oka. Okryłam starannie ramiona biednej mumii, która na 
szczęście owinięta była po kostki prochowcem pana Rydera, a na patykowatych nogach miała 
moje kalosze.
Osłoniłam płaszczem twarz Egipcjanina i zawiązałam mu rękawy pod brodą; wyglądały jak 
dziecięcy szalik.
—	Już ci lepiej? — zapytałam troskliwie.
Horemheb nie odpowiedział; nawet nie jęknął. Patrzył tępo w jeden punkt i drżał jak liść. Ta 
martwota przeraziła mnie bardziej niż widok rozpadającej się mumii.
—	Musimy szybko zawieźć tego biedaka do domu i starannie
wysuszyć — zawołałam, przekrzykując grzmot. — Chyba jest
w szoku.
Posadziłyśmy Horemheba na tylnym siodełku mego roweru. Gdy ruszyłyśmy, sama zaczęłam 
dygotać ze strachu i zimna: byłam przemoczona do suchej nitki.
 
Luann znowu jechała przodem. Gdy zbliżyłyśmy się do jej domu, zwolniła i wjechała na niewielki 
podjazd. Zerknęła na mnie przez ramię i dała znak, żebym poszła za nią.
—	A twoi rodzice? — wypytywałam z przerażeniem. — Nie boisz się, że zobaczą 
Horemheba?
—	Nie ma obawy. Odwrócę ich uwagę. Zaprowadź mumię na piętro — odparła Luann.
—	Słuchaj, mojej mamy na pewno nie ma w domu. Czy nie lepiej byłoby pójść do mnie? — 
przekonywałam, tracąc cierpliwość.
—	Twoja mama nie ma takiej suszarki do włosów, która w mgnieniu oka usuwa wilgoć — 
tłumaczyła Luann. — Idziemy do mnie, Blaise. Koniec dyskusji.
Ustąpiłam. Luann wytoczyła bardzo mocny argument. Miałam nadzieję, że zdołamy wejść do 
środka niepostrzeżenie. Kto wie, co by nastąpiło, gdyby rodzice Luann nakryli córkę oraz jej 
sąsiadkę w towarzystwie mocno sfatygowanej mumii?
Ściągnęłam z roweru bezwładnego Horemheba i wprowadziłam go po kilku schodach na ganek 
domu Luann. Nie odezwał się ani słowem. Naprawdę zaczynałam się o niego niepokoić.
—	Stań za mną, kiedy będę otwierała — szepnęła Luann. — Gdy usłyszysz, że rozmawiam z 
rodzicami, pędź na górę. Drugie drzwi po lewej stronie. Wszystko jasne?
—	Oczywiście. — Przytuliłam Horemheba niczym dużą szmacianą lalkę.
—	Cześć, mamo! Dzień dobry, tato! — usłyszałam wesoły głos Luann. — Złapał nas deszcz, a 
my jak na złość nie wzięłyśmy płaszczy. Ale pech, co?
Wspaniale dała sobie radę! Założę się, że w przyszłości zostanie aktorką. Skulona przemknęłam 
obok salonu, przecięłam hol i wbiegłam na schody.
—	O, jest Blaise. — Luann zachichotała. — Nie przejmuj
cie się nią. Popędziła do łazienki.
Wiedziałam, że nikt na mnie nie patrzy, ale i tak się zarumieniłam.
 

 
70
 
71
 
Horemheb ważył niewiele, lecz mimo wszystko to spory facet, a ja nie miałam czasu do stracenia. 
Dużo wysiłku kosztowało mnie, by zataszczyć go na górę. Chwiejnym krokiem pokonałam 
korytarz i sapiąc otworzyłam drugie drzwi po lewej stronie.
Znalazłam się w ogromnej łazience. Podłoga była z białych kafelków, a wielka ciemnoróżowa 
wanna miała kształt muszli. W rogu znajdowała się kabina kąpielowa z matowego szkła. Obok 
stało połyskujące chromem, supernowoczesne urządzenie, które wyglądało jak maszyna do prania 
mózgu. Słynna suszarka! Przy niej umieszczono specjalną półeczkę na czasopisma. — Niezły 
bajer — mruknęłam.
No no, Luann miała nerwy jak postronki. Byłam pełna uznania dla mojej sąsiadki. Dała mi dość 
czasu, żebym mogła uciec na górę z nieszczęsną mumią. Na dobrą sprawę prawie nic z tego, co 
powiedziała, nie było kłamstwem!
Pospiesznie wydobyłam Horemheba z niezliczonych łachów. Musiałam sprawdzić, czy bardzo 
ucierpiał. Uważałam bardzo, by nie zrobić mu krzywdy.
Nasza mumia wyglądała lepiej, niż można było przypuszczać. Biedaczek stracił trochę skóry tam, 
gdzie między bandażami prześwitywało zabalsamowane przed wiekami ciało, lecz ogólnie 
prezentował się niewiele gorzej niż przedtem.
Posadziłam Horemheba na fotelu pod suszarką. Obniżyłam powoli jajowaty hełm, aż zniknęła w 
nim prawie cała głowa mumii.
Luann wśliznęła się do łazienki.
— Wszystko w porządku — szepnęła uspokajająco. — Powiedziałam mamie, że wysuszymy tu 
włosy i ciuchy. — Podeszła do mumii i uklękła przed nią na podłodze. — Horem-hebie, jak się 
czujesz?
Żadnej odpowiedzi.
Luann rzuciła mi pełne niepokoju spojrzenie, wstała i włączyła suszarkę.
Niesamowite! Po kilku sekundach w łazience zapanował tro-
 
pikalny upał. Obłok pary uniósł się znad głowy Egipcjanina. Poczułam lekki niepokój. Nie 
chciałyśmy go przecież ugotować. Luann wręczyła mi różowy, puszysty ręcznik wielkości 
prześcieradła. Raz jeszcze spojrzałam z niepokojem na Horemheba, a potem stanęłam przed 
lustrem i zaczęłam wycierać mokre włosy.
—	Urocze mieszkanie, moja droga. Nigdy nie byłam w waszych prywatnych apartamentach 
— oznajmiłam, siląc się na dowcip. Zawsze paplę bez sensu, gdy jestem zdenerwowana. — Twoi 
rodzice zafundowali sobie wspaniałą łazienkę. Jest bombowa!
—	Sporo tu różowości, co? — stwierdziła Luann, rzucając
mi ponure spojrzenie.
—	Chyba... masz rację. — Byłam zakłopotana. Czyżbym się skrzywiła mimo woli, gdy 
wręczyła mi ręcznik w cukierkowym kolorze? A może spostrzegła, że kręcę nosem na jej różowe 
ubrania i rower?
—	Moja mama uwielbia ten kolor — wyjaśniła Luann, wzruszając ramionami. — Często 
kupuje mi różowe ciuchy. Nie mam nic przeciwko temu. Nawet mi w nich do twarzy. Domyślam 
się, że nie przepadasz za różowym.
—	Przepraszam, że trochę się z ciebie nabijałam — odparłam, nie patrząc jej w oczy. — Ten 
kolor wcale nie jest taki zły. po prostu... — zawahałam się.

—	Zapomnijmy o tym. Muszę ci jednak szczerze powiedzieć, że czasami okropnie zadzierasz 
nosa. Chwilami doprowadzasz mnie do szału.
—	Ja zadzieram nosa? — powtórzyłam kompletnie zbita z tropu. — To raczej ty masz powody, 
żeby się uważać za wybrankę losu. Wyglądasz jak laleczka: jasne włosy, różowe ciuszki. Nie 
miałam odwagi zaproponować, żebyśmy się zaprzyjaźniły!
Popatrzyłyśmy na siebie i nagle zaczęłyśmy chichotać.
—	Sądzę, że od dziś będziemy przyjaciółkami — dodałam.
—	Oczywiście. Załóżmy elitarny klub. Będziemy przyjmować same znakomitości — 
stwierdziła Luann.
 

 
72
 
73
 
—	Obie strasznie zadzieramy nosa, więc zapewne skończy
się na tym, że powstanie dwuosobowe stowarzyszenie — wpad
łam jej w słowo. Parsknęłyśmy śmiechem.
—	Ach!
Horemheb! Podskoczyłyśmy jak oparzone. Mumia przeglądała kobiece czasopisma pani Ryder.
—	To ma być piękne? — mamrotał zirytowany Egipcjanin, patrząc na zdjęcia wytwornych 
apartamentów. — Powinni zobaczyć paradną salę świątyni Amona-Re!
—	Horemhebie, już ci lepiej! — zawołała uradowana Lu-ann.
—	Lepiej? — powtórzyła zirytowana mumia. — Straciłem na wadze, nos mam zatkany, a na 
domiar złego moje pinezki chyba zardzewiały. Czuję się okropnie!
Pozwoliłam sobie na dyskretny uśmieszek. To rozumiem: jak zawsze opryskliwy, marudny i 
potwornie irytujący! Horemheb znowu był sobą!
Przemyciłam mumię do swego domu, korzystając z krótkiej przerwy między rzęsistymi ulewami. 
Fatalna pogoda sprawiła, że tego popołudnia nie mogliśmy nic zdziałać. Strugi deszczu lały się co 
chwila na ziemię. Przypuszczałam, że będzie padać przez całą noc. Wyprawa w taką pogodę była 
dla Horemheba zbyt ryzykowna.
Po kolacji mama i ja usadowiłyśmy się przed kominkiem, w którym buzował ogień. Horemheb 
znalazł sobie bezpieczną kryjówkę w moim pokoju. Mama czytała książkę o roślinach, a ja 
gapiłam się w ogień i obgryzałam paznokcie. Wieczór był stracony, a nazajutrz przypadała już 
pełnia księżyca. Czy zdążymy wpakować Horemheba do sarkofagu, nim Anubis i spółka nas 
dopadną?
—	Chi, chi, chiii!
—	Na litość boską, co to było? — Mama nagle się wzdrygnęła.
 

—	Nie mam pojęcia — odparłam, udając zdziwienie, chociaż doskonale wiedziałam, co, a 
właściwie kto może wydać taki dźwięk. Anubis!
—	Ten skowyt rozległ się bardzo blisko — stwierdziła z niepokojem mama. Zmarszczyła brwi. 
— Może to kojot?
Nim zdążyłam odpowiedzieć, upiorny chichot zabrzmiał ponownie. Przyłączył się do niego 
skowyt drugiego szakala... potem rozległ się następny... i jeszcze jeden...
Mama zerwała się na równe nogi i podbiegła do okna. Osłaniając twarz dłońmi, usiłowała 
przeniknąć wzrokiem ciemności deszczowej nocy. Niespodziewanie wstrzymała oddech.
—	O Boże! — szepnęła.
—	Co... co się stało?
—	Blaise, idź do swego pokoju i zamknij drzwi na klucz! — rozkazała, nie odwracając głowy.
Powiedziała to głosem nie znoszącym sprzeciwu. Odwróciłam się na pięcie i popędziłam na górę. 
Gdy znalazłam się w pokoju, natychmiast przypadłam do szyby. Horemheb patrzył w mrok, 
zasłaniając mi widok. Odepchnęłam go i ujrzałam okropną scenę.
Dziesiątki ciemnych zwierzęcych postaci otaczały nasz dom, siedząc na tylnych łapach. Wszystkie 
stworzenia miały muskularne tułowia, ohydne, wydłużone pyski i ostro zakończone uszy.
Wichura na moment rozpędziła chmury; ukazał się księżyc. Zalśniło niezliczone mnóstwo dzikich 
żółtych ślepi. Szakale uniosły łby i zaczęły skowyczeć.
Popatrzyłam na księżyc. Był niemal okrągły.
Czas uciekał nieubłaganie.'
 
74
 
12 MIŁOŚNICZKI HORRORU
—	Kiedy zjawił się szeryf, nie było pod domem ani jednego
szakala! Zniknęły bez śladu! Policjanci uznali, że mojej mamie
brak piątej klepki.
—	Niesamowita historia! — stwierdziła Luann. — Czy
twoja mama doszła już do siebie?
Rozsiadłam się wygodnie na kanapie, odsuwając bezprzewodowy aparat telefoniczny.
—	Marnie z nią — powiedziałam, zniżając głos. — Przypuszczam, że skłonna jest uwierzyć 
policjantom i uznać tamto wydarzenie za wytwór chorej wyobraźni. Dziś rano snuła się po domu 
mamrocząc, że zbyt ciężko pracuje. Biedna mama! Wiadomo, że w Teksasie nie ma szakali; chodzi 
mi, rzecz jasna, o zwierzęta z krwi i kości, jakie występują tylko w północnej Afryce.
—	Gdybyś powiedziała mamie, że tyje również widziałaś, od razu by się uspokoiła, ale w tym 
wypadku nie możemy ryzykować.
—	Owszem, to zbyt niebezpieczne. Zaczęliby dochodzić, co za szakale widziałyśmy i skąd się 
tu wzięły. Nie, lepiej niech mama sądzi, że miała koszmarny sen. — Westchnęłam ciężko. — To 
okropne, że muszę oszukiwać swoją matkę.
—	No cóż, później będziemy się tym martwić. Teraz mamy ważniejszy problem. Trzeba 
ratować własną skórę — oznajmiła Luann, a po chwili dodała: — I Horemheba.
76
 
—	Racja. — Wyjrzałam przez okno. Niebo było jasnobłę-
kitne, a powietrze czyste jak kryształ. — Pogoda w sam raz na
wyprawę za miasto.
—	Jak pokonamy mur otaczający posiadłość Tuttle'a? —
zapytała Luann.
Obmyśliłam już całkiem niezły plan.
—	Poczekamy do zmierzchu — stwierdziłam. — Horem-heb upiera się, że Anubis nie będzie 
próbował go schwytać przed północą, a zatem mamy sporo czasu. Będzie nam potrzebna drabina i 
gruby sznur.
—	Widziałam taki w garażu — ucieszyła się Luann. — Jest tam również drabina. Wygląda na 
ciężką. Jak my ją zatasz-czymy na miejsce?
Tego nie wzięłam pod uwagę.
—	Nie mam pojęcia — przyznałam. — Najbardziej by nas
urządzała drabina na kółkach.
—	Masz wymagania.
—	W takim razie musimy sobie poradzić, używając samej liny — stwierdziłam i nerwowo 
przygryzłam wargę. — Mogłabyś przynieść ją do mnie o siódmej? Poproś rodziców, żeby ci 
pozwolili wrócić dużo później niż zwykle, około wpół do pierwszej. Powiedz, że moja mama 
zawiezie nas do kina w miasteczku
na podwójny seans.
—	Przecież grają „Frankensteina" oraz „Narzeczoną Fran
kensteina". Widziałam już te filmy — kręciła nosem Luann. —
Byłam z rodzicami.
—	Ja również. Powiedz, że chcesz je obejrzeć powtórnie!
—	Piękne dzięki! Już za pierwszym razem ledwie wytrzymałam do końca seansu — 
zbuntowała się moja przyjaciółka. — Na horrorach umieram ze strachu.
Gadanie! Kto chce, niech wierzy! Przecież to Luann staje na głowie, żeby pomóc biednemu 
Horemhebowi.
—	Posłuchaj mnie uważnie. Wcale nie będziemy oglądać
tych filmów. Chodzi o to, aby twoi rodzice sądzili, że jesteśmy
77
 
w kinie. Na pewno dasz sobie radę. Poprzednio bez trudu owinęłaś ich sobie wokół palca.
—	Ale... — zaczęła Luann.
—	Moja droga, niepotrzebnie zawracasz sobie głowę drobiazgami — przedrzeźniałam moją 
przyjaciółkę. — Luann, więcej luzu!
—	Niech ci będzie — odparła z westchnieniem. — Co mam przynieść oprócz liny?
—	Nic. — Strzeliłam palcami, przypominając sobie o ważnej sprawie. — Omal nie 
zapomniałam! Ubierz się na czarno. Rozumiesz, barwy ochronne.
Luann milczała przez dłuższą chwilę, a potem zaczęła niepewnie:
—	Problem w tym, Blaise...
—	No słucham.
—	Nie mam nic czarnego.
Ani jednego ciucha w tym kolorze? Nie wierzyłam własnym uszom.
—	Przyjdź wcześniej, około wpół do siódmej — zaproponowałam w końcu. — Coś się dla 
ciebie znajdzie w mojej szafie.
—	Wyglądacie jak bliźniacze wampiry! — stwierdziła mama, wybuchając śmiechem. — W 
czerni od stóp do głów! Wybieracie się na zjazd miłośników horroru?
—	W pewnym sensie — odparłam z wymuszonym uśmiechem. Mama trafiła w dziesiątkę!
Powiedziałam jej, że wybieramy się do kina z grupą szkolnych koleżanek. Pewna studentka, 
starsza siostra przyjaciółki, miała rzekomo iść z nami. Mama zgodziła się podrzucić nas do kina i 
odebrać o wpół do pierwszej, gdy zakończy się ostatni seans. Była zadowolona, że zaprzyjaźniłam 
się z uroczą sąsiadką.
Luann obserwowała uważnie swoje odbicie w ogromnym lustrze umieszczonym w sypialni mamy. 
Miała na sobie moje le-
78
 
ginsy i obszerny czarny sweter wyłudzony od mojej ukochanej rodzicielki.
—	Całkiem nieźle — oświadczyła po chwili namysłu i uśmiech
nęła się z zadowoleniem. — Muszę przekonać mamę, żeby mi
kupiła parę czarnych ciuchów.
Wybuchnęłam nerwowym śmiechem. Cieszyłam się, że Luann jest zadowolona ze swego wyglądu, 
ale nie mogłam zapomnieć o czekającej nas wyprawie. Serce podchodziło mi do gardła. Dzisiejszej 
nocy wszystko miało się rozstrzygnąć. Wóz albo przewóz.
—	Dochodzi ósma. Czas jechać — stwierdziła mama.
—	Chwileczkę. — Pobiegłam do swego pokoju i chwyciłam plecak, w którym ukryłam sznur 
zdobyty przez Luann, latarkę, butelkę wody, paczkę opatrunków i torebkę orzeszków na wypadek, 
gdybyśmy zgłodniały.
Zarzuciłam plecak na ramię i jęknęłam. Ale ciężar!
—	Po co wleczesz go ze sobą? — zapytała mama, gdy wychodziłyśmy z domu.
—	Muszę... oddać Mary Jo Willis książki, które od niej pożyczyłam.
—	Trudno. — Mama wzruszyła ramionami i zeszła po schodkach.
Luann usiadła z przodu i gawędziła z mamą przez całą drogę. Cieszyłam się, że jest taka rozmowna, 
bo sama miałam kłąb w gardle. Gapiłam się na plecy mamy. Jeśli nam się nie uda, nigdy więcej jej 
nie zobaczę!
—	Jesteśmy na miejscu. Bawcie się dobrze, dziewczyny! —
powiedziała wesoło.
Gdy wysiadłyśmy, przechyliłam się przez otwarte okno i pocałowałam ją w policzek.
—	Pa, mamo — mruknęłam ponuro. Była wyraźnie zaskoczona i trochę zaniepokojona.
—	Pa, skarbie. Do zobaczenia za kilka godzin — rzekła, uśmiechając się niepewnie.
79
 
Oby miała rację, modliłam się w duchu, patrząc na odjeżdżający samochód.
—	Idziemy — rzuciłam, odwracając się do Luann, gdy auto zniknęło za rogiem. Moja 
przyjaciółka skinęła głową.
—	Mam nadzieję, że Horemheb nie okaże się gapą i trafi do posiadłości Tuttle'a.
—	Na pewno da sobie radę.
Minęło pół godziny, nim dotarłyśmy do bramy kończącej Morningstar Lane. Dom był ciemny i 
sprawiał wrażenie opuszczonego. Gdy podeszłyśmy bliżej, niski człowieczek ubrany w płaszcz i 
kapelusz wyszedł z zarośli.
—	Spóźniłyście się. Na domiar złego boli mnie noga — o-znajmił z wyrzutem, unosząc 
kościstą stopę.
—	Trzeba było włożyć skarpetki.
Zdjęłam plecak i przez chwilę mierzyłam wzrokiem zakrzywione pręty. W końcu odetchnęłam 
głęboko.
—	Nadeszła wielka chwila — powiedziałam uroczyście do
Luann i Horemheba. — Przystępujemy do szturmu na nieprzy
jacielską twierdzę.
 
13
PRZYNĘTA NA KROKODYLE
Zrobiłam pętlę na końcu liny, a Luann zaciągnęła ruchomy węzeł.
—	Nauczyłam się tego, gdy należałam do drużyny skautow-
skiej — oświadczyła dumnie.
Kolejne nasze zadanie polegało na tym, by zarzucić pętlę na grube pręty. Próbowałam dokonać tej 
sztuki, ale szybko wyszło na jaw, że nie mam zadatków na kowbojkę. W końcu przerzuciłam linę 
przez ogrodzenie. Na chwilę utknęła między kolczastymi drutami, ale już wkrótce zwisała luźno 
po drugiej stronie.
Wsunęłam rękę między pręty, chwyciłam pętlę, przełożyłam przez nią drugi koniec sznura i 
pociągnęłam go z całej siły. Węzeł zacisnął się mocno na żelaznym spojeniu.
—	Gotowe — oznajmiłam, zwracając się do moich wspólników.
—	Co dalej? — zapytała Luann.
—	To proste — odparłam z pozoru niefrasobliwie. — Musimy wspiąć się po linie, chwycić 
poprzeczny pręt, a następnie przesunąć się na rękach w stronę muru i podciągnąć na jego szczyt. 
Nic trudnego.
—	Czyżby? — rzuciła z powątpiewaniem Luann.
—	Pójdę pierwsza, za mną Horemheb, a ty na końcu. Pomóż mu trochę, gdyby sobie nie 
radził.
 

 
6 — Pożegnanie z mumią
 
81
 
Wytarłam spocone dłonie w czarne dżinsy. Chwyciłam linę, owinęłam ją wokół łydki i zaczęłam 
się wspinać.
Nie jestem dobra w grach zespołowych, ale za to dość silna jak na mój wzrost. Bez trudu dotarłam 
na szczyt bramy. Przesunęłam się na rękach w stronę ceglanego muru. Oparłam na nim stopę, 
zrobiłam mocny zamach i w mgnieniu oka usiadłam okrakiem na solidnym ogrodzeniu. Trzask! 
Zaczepiłam rękawem o drut kolczasty. Mniejsza z tym. Najważniejsze, że zdołałam się wspiąć!
Księżyc wędrował po niebie. Widmowa poświata stanowiła doskonałe tło dla naszej awanturniczej 
wyprawy. Zerknęłam w dół. Luann i Horemheb stali przed bramą, kłócąc się zawzięcie. 
Poirytowana mumia zaczęła wrzeszczeć.
—	Zdajesz sobie sprawę, ile mam lat? Trzy tysiące! Nie wyobrażasz sobie chyba, że będę łaził 
po linie! — gderał Horemheb.
—	Pomogę ci — odparła Luann, nie tracąc zimnej krwi. — Proszę, zdobądź się na mały 
wysiłek.
—	Wykluczone! — zawołał Egipcjanin i skrzyżował ramiona na piersiach.
W tej samej chwili spory cień przemknął nad naszymi głowami. Spojrzałam w górę.
Duży czarny ptak szybował niezbyt wysoko. Czułam na sobie przenikliwe spojrzenie szkarłatnych 
oczu. Wydawało mi się, że widzą mnie na wylot. Poczułam zimny dreszcz.
Tot!
Ptak zatoczył koło nad naszymi głowami, rozkładając szeroko skrzydła i wyciągając ku tyłowi 
długie nogi. Potem odfrunął bezszelestnie.
Lina, która przed chwilą zwisała luźno, naprężyła się niespodziewanie. Horemheb sunął po niej z 
imponującą szybkością. W mgnieniu oka usiadł obok mnie na szerokim murze.
—	Szybciej, szybciej! — zawodził rozpaczliwie. — Tot na
pewno doniesie Anubisowi, gdzie jesteśmy. Nie rozumiem, dla
czego tak się guzdrzecie.
 
Byłam zbyt przerażona, by się na niego złościć. Podałam rękę Luann, która właśnie gramoliła się 
na ceglane ogrodzenie.
—	Nie mamy chwili do stracenia — oznajmiłam drżącym głosem. Po chwili siedzieliśmy we 
trójkę na murze.
—	Och, moje ręce — westchnęła Luann. — Obawiam się, Blaise, że nie będę w stanie 
powtórzyć tego wyczynu.
Lęk ścisnął mnie za gardło. Nie wiadomo, czy dana będzie nam sposobność, by się o tym 
przekonać.
—	Ruszajmy — nalegał Horemheb. — Trzeba zejść z tego
muru! Zbyt łatwo mnie tu wypatrzyć!
Zerknęłam w dół. No proszę, znowu kłopoty. Pod murem ujrzałam szeroki kanał.
—	Musimy pokonać rów — stwierdziłam ponuro. — Ho-remhebie, najważniejsze, żebyś się 
znowu nie skąpał. Przejdę na drugą stronę i przeciągnę linę nad wodą, a ty zsuniesz się po niej na 
ziemię.
—	Ależ to prawdziwa fosa! — stwierdziła Luann.
—	Fosa? W Teksasie? — Ponownie zerknęłam w dół i wzruszyłam ramionami. Mniejsza o 
nazwę. Chodziło o to, by jak najszybciej znaleźć się po drugiej stronie. Umocowałam sznur przy 
ceglanym ogrodzeniu. Powoli sunęłam w dół, opierając się stopami o mur. Wkrótce i mnie ramiona 
zaczęły odmawiać posłuszeństwa. Miałam nadzieję, że tego wieczoru nie będziemy się musieli 
znowu wspinać.
—	Rezydencja Tuttle'a przypomina średniowieczne zamczysko — tokowała z entuzjazmem 
Luann. — Mamy tu mur obronny, otwory strzelnicze dla łuczników, fosę...
Słuchałam jej niezbyt uważnie. Z bliska kanał wyglądał dość podejrzanie. Na jego powierzchni 
unosił się gruby zielony kożuch, w którym dryfowały wielkie drewniane kłody. Gdybym zdołała 
stanąć na jednej z nich, bez trudu przeprawiłabym się na drugi brzeg.
Właśnie dotykałam stopą chropowatej powierzchni, gdy Luann rzuciła niefrasobliwie:
 

 
82
 
83
 
—	Nie byłabym wcale zdziwiona, gdyby ten obrzydliwy Tuttle
hodował w fosie krokodyle.
Krokodyle?
Zerknęłam na zielonkawą kłodę: łypała na mnie zielonym okiem. Kłody nie mają oczu.
—	Ratuuuuunku! — wrzasnęłam, podciągając się na linie.
Trach! Gad, którego grzbietu omal nie dotknęłam stopą, kłap
nął potężnymi szczękami.
Ostatkiem sił dotarłam niemal na szczyt ogrodzenia. W wodzie kotłowało się co najmniej sześć 
żarłocznych krokodyli, tworzących malowniczy krąg. Całkowicie bezradna i zrezygnowana 
dyndałam na linie jak przynęta. Łzy zakręciły mi się w oczach.
—	Co robić? Nigdy, przenigdy nie dostaniemy się do tej przeklętej rezydencji.
—	Jesteśmy zgubieni. Już po nas... — lamentował Horemheb.
—	Blaise, skacz! — pokrzykiwała z muru Luann. — Odbij się i skacz! Na pewno ci się uda!
—	Mam... przeskoczyć fosę?
—	Oczywiście! Jeżeli się mocno odbijesz, wylądujesz na tamtym brzegu. To dziecinnie łatwe!
—	Łatwe? Skąd ta pewność? — odparłam ze złością.
—	Chętnie bym ci pokazała, jak to zrobić, ale uczepiłaś się tej liny i nie dajesz innym szansy 
— oznajmiła Luann. Dopiekła mi do żywego. Byłam wściekła.
—	Zaraz ustąpię ci miejsca, skoro przyszła ci ochota na popisy gimnastyczne.
Oparłam stopy o ceglany mur, podskoczyłam kilka razy, a potem odbiłam się z całych sił i 
ściskając rękoma linę, poszybowałam w powietrzu. W najwyższym punkcie lotu puściłam sznur. 
Opadłam na stopy i potoczyłam się jak najdalej od brzegu. Koniec sznura leżał niedaleko mnie.
—	Udało się! Brawo! — zawołała radośnie Luann.
 
Hura! To był wyczyn! Ledwie mogłam ustać na drżących nogach.
—	Kolej na ciebie! — krzyknęłam.
—	Na mnie? Wykluczone! Nigdy w życiu! Przechwalałam się, żeby ci dodać odwagi — 
powiedziała pogodnie Luann. — Przywiąż linę do tamtego drzewa. Horemheb i ja zjedziemy po 
niej do.ciebie.
—	Ach, ty podła oszustko... — Przerwałam w pół słowa. Cóż w tym złego, że Luann mnie 
przechytrzyła? Jej psychologiczna sztuczka okazała się bardzo skuteczna. Z niedowierzaniem 
pokręciłam głową. Jak to możliwe, że nie poznałam się na tej niezwykłej dziewczynie? Była 
całkiem inna, niż sądziłam.
Horemheb i Luann bez wysiłku pokonali fosę, sunąc nad otwartymi paszczami ohydnych gadów 
po sznurze, który własnoręcznie omotałam wokół drzewa. Tak go zostawiliśmy w nadziei, że 
przyda się nam w drodze powrotnej.
Cała nasza trójka ruszyła ku ponuremu budynkowi, zachowując niezbędną ostrożność. Na 
szczęście ogród był zarośnięty i pełen wygodnych kryjówek. Nabrałam otuchy. Gdyby nawet 
Tuttle junior — ten pyszałek nazywający siebie Królem — czaił się w jednym z ciemnych okien, 
na pewno by nas nie wypatrzył.
—	Jak wejdziemy do środka? — zapytał Horemheb.
—	Właśnie się nad tym zastanawiam — rzuciłam opryskliwie. Wolałabym, żeby nie zadawał 
głupich pytań.
—	Zastanawiasz się? Czy to znaczy, że nie masz żadnego planu? — burknęła mumia.
—	Trafne spostrzeżenie — przyznałam.
—	Coś wymyślimy — zapewniła Luann. Nie zabrzmiało to przekonująco.
Stanęliśmy u frontowych drzwi wykonanych z ciemnego drewna. Sprawiały bardzo solidne 
wrażenie. Były uchylone. Popatrzyliśmy na siebie z niedowierzaniem.
—	To zbyt piękne, żeby było prawdziwe — szepnęła Lu
ann.
 

 
84
 
85
 
Był tylko jeden sposób, żeby się przekonać. Wsunęłam głowę w szparę między futryną a drzwiami 
i rzuciłam półgłosem:
—	Dobry wieczór. Jest tam kto?
Echo powtórzyło moje słowa w ciemności. Żadnej odpowiedzi.
Pchnęłam drzwi, które otworzyły się łatwo i bezszelestnie.
—	Wchodzimy — szepnęłam do moich przyjaciół.
—	Okropne miejsce — mruknął drżącym głosem Horem-heb, gdy po kolei wśliznęliśmy się 
do środka.
Oczy wkrótce przywykły do półmroku. Ujrzałam zarysy ogromnego pomieszczenia. Sufit 
majaczył niewyraźnie na wysokości pierwszego piętra. Posadzka była kamienna. Każdy nasz krok 
odbijał się donośnym echem, co wzbudziło mój niepokój.
_ Tam — rzucił Horemheb zdławionym głosem, wyciągając kościsty palec.
Od razu zauważyłam drzwi w przeciwległej ścianie. Wiodły do wąskiego korytarza, za którym 
była niewielka sala. Na kamiennym, niskim postumencie spoczywał sarkofag Horemheba. Wieko 
było odsunięte. Blask zręcznie ukrytego reflektora rozświetlał wyraziste barwy malowidła. Mumia 
ruszyła przed siebie, uderzając gołą stopą o kamienną posadzkę.
—	Mój skarb! — szlochała. — Mój skarb! Nareszcie!
—	Stój, Horemhebie! — Pobiegłam za Egipcjaninem, który gnał na oślep wąskim korytarzem. 
Przyjaciółka dotrzymywała mi kroku. — Luann, musimy go zatrzymać! To na pewno...
Łup! Stalowe pręty zagrodziły nam drogę do sali, w której znajdował się sarkofag. Natychmiast 
zawróciłam.
Łup! Żelazna zapora opadła po drugiej stronie korytarza. Wpadliśmy w pułapkę!
 
14
KLĄTWA MUMII
Zrozpaczony Horemheb przypadł do stalowych prętów i wsunął między nie chude ramiona, 
próbując dosięgnąć upragnionego sarkofagu. Potem osunął się bezwładnie na podłogę i cicho 
za-łkał. Powinnam się złościć, bo wciągnął nas w pułapkę, ale nie miałam serca go besztać. 
Wyglądał tak żałośnie!
Z całej siły naparłam na stalowe pręty. Rzecz jasna — ani drgnęły. Rozejrzałam się po naszym 
więzieniu. Oba wejścia do szerokiego na metr i długiego na dwa metry korytarza łączącego wielki 
hol z małą salą zamykała solidna żelazna przegroda.
—	Proszę, proszę... — W drzwiach korytarza ujrzałam przy
sadzistą sylwetkę. Jakiś człowiek szedł powoli w naszą stronę.
— Kogo my tu mamy? Bandę złodziei?
Od razu rozpoznałam usłyszany niedawno głos.
—	Błagam, panie Tuttle, niech pan nas uwolni — prosiłam.
Wcale nie musiałam udawać płaczliwego tonu. — Nie jesteśmy
złodziejami. Poza tym dręczenie bezbronnych dzieci jest surowo
wzbronione.
—	Jakie to smutne — westchnął Tuttle. — Wy młodzi co
raz wcześniej wkraczacie na drogę przestępstwa. — Podszedł
do prętów, obserwując nas uważnie. — Poznaję twój głos, moja
droga — stwierdził, uśmiechając się chytrze. — Dzwoniłaś do
mnie wczoraj, prawda?
Nie odpowiedziałam.
 
87
 
Tuttle uśmiechnął się jeszcze promienniej. Miał okrągłą, pucołowatą twarz, rzadkie, tłuste włosy 
zaczesane na bok dla ukrycia łysiny oraz małe, przebiegłe oczka.
—	Wpadliście w pułapkę! A nie mówiłem, że moja kolekcja
jest dobrze strzeżona?
—	Skąd pan wiedział, że się tu zjawimy? — wypytywała
Luann.
—	Po telefonie twojej koleżanki od razu pomyślałem, że
złożycie mi wizytę! — oznajmił chełpliwie. — Byłem pewny,
że zachciało się wam moich skarbów. Fotokomórka zarejestrowa
ła obecność nieproszonych gości, gdy pokonaliście mur. Kamery
przekazały obraz do mojego gabinetu.
—	Kamery? Chce pan nam wmówić, że przez cały czas by
liśmy obserwowani? — zapytała z niedowierzaniem Luann.
Uszczęśliwiony Tuttle zarechotał niczym obrzydliwa ropucha.
—	Owszem, moja panno. Sądziłem, że krokodyle od razu zrobią z wami porządek, ale teraz 
ogromnie się cieszę, że je przechytrzyliście. — Zachichotał złośliwie. — Sam was dopadłem.
—	Co pan zamierza dalej robić? — zapytałam, czując nieprzyjemną suchość w ustach.
—	Pozwól, że się nad tym zastanowię. — Tuttle zwany Królem zmarszczył brwi i w 
zamyśleniu głaskał liczne podbródki. — W średniowiecznej Anglii złodzieje ginęli na szubienicy, 
w starożytnej Persji obcinano im ręce.
—	Proszę pamiętać, że mamy dwudziesty wiek i żyjemy w Ameryce — krzyknęłam 
przerażona. — Nie wolno panu tak nas traktować. To sprzeczne z prawem.
Przyszło mi nagle do głowy, że temu facetowi brakuje piątej klepki.
—	Niech pan nam uwierzy. Naprawdę nie jesteśmy złodziejami — tłumaczyła cierpliwie 
Luann, lecz nic nie wskórała.
—	Czyżby? No proszę, te urocze dzieciaczki nie są złodziejami! Po co w takim razie 
przełaziliście przez mur w środku nocy?
88
 

—	Dobre pytanie — oznajmiłam skwapliwie. — Wszystko panu wyjaśnię. Proszę sobie 
wyobrazić... — Samozwańczy Król, czyli Tuttle junior nie chciał mnie wysłuchać.
—	Nie są złodziejami, dobre sobie! — perorował. — Dlaczego włożyłyście czarne ubrania? 
Po co ten mazgaj nosi obszerny płaszcz? Nadal ma nadzieję, że jakimś cudem zdoła ukraść 
bezcenny egipski sarkofag. Jak mu nie wstyd! Ten skarb jest mój! Tylko mój! Wszyscy chcą mi go 
odebrać! Wokół kręci się mnóstwo złodziei! Czyhają na bezcenne arcydzieła.
Z minuty na minutę Tuttle coraz bardziej przypominał szaleńca. Spodziewałam się, że lada chwila 
zacznie toczyć pianę z ust, krótko mówiąc, że całkiem mu odbije. Wstrzymałam oddech i 
zerknęłam na Luann, która rzuciła mi porozumiewawcze spojrzenie. Na pewno doszła do tych 
samych wniosków.
Uznałam, że czas powiedzieć prawdę temu facetowi. Kto wie, może dziwaczna metoda poskutkuje? 
Wariat rozumuje inaczej niż przeciętny człowiek. Istniał cień szansy, że Tuttle nam uwierzy.
—	Proszę mnie posłuchać, panie Tuttle — oznajmiłam z powagą. — Prawda jest taka, że 
przyszłyśmy tu, by ofiarować panu rzadki eksponat: mumię, którą będzie pan mógł umieścić w 
egipskim sarkofagu.
—	Mumię? — burknął drwiąco szaleniec. — Gdzie ją u-kryłaś? W plecaku?
Położyłam dłoń na ramieniu Horemheba, który wciąż leżał na podłodze i łkał. Potrząsnęłam nim 
lekko.
—	Horemhebie, zdejmij kapelusz.
—	Naprawdę mam go zdjąć? — dopytywała się mumia drżącym głosem. — Dlaczego?
—	Musimy powiedzieć temu pyszałkowi, kim naprawdę jesteś. Może nam uwierzy, a wtedy 
zapewne odzyskamy wolność.
—	To się na nic nie zda — szepnął ponuro Horemheb.
—	Ja ci uwierzyłam — przypomniałam mumii.
Horemheb chlipnął żałośnie i powoli zdjął słomkowy kape
lusz z wielkim rondem, własność mamy Luann.
89
 
Tuttle gapił się na mumię jak urzeczony. Zapanowało milczenie. Ale numer, pomyślałam. Udało 
się! Nagle facet wybuchnął śmiechem.
—	Doskonała charakteryzacja, dzieciaki. Rozumiem teraz, na czym polega wasz plan, 
zapewniam jednak, że nie tak łatwo mnie przestraszyć — burknął.
—	To jest prawdziwa mumia! — tłumaczyłam. — Przedstawiam panu Horemheba, kapłana 
boga Tota. Wszystko, czego pragnie ów nieszczęśnik, to ułożyć się na wieczny spoczynek w 
sarkofagu będącym w pańskim posiadaniu. Proszę pamiętać, że jeśli nie dopnie swego, rzuci na 
pana klątwę.
Tuttle prychnął lekceważąco i strzelił palcami.
—	Masz olej w głowie, panieneczko! Mimo woli podsunęłaś
mi niezłą myśl. Pamiętasz może, jak starożytni Egipcjanie karali
złodziei?
Horemheb jęknął i ponownie opadł na posadzkę. Nogi się pod nim ugięły. Był w rozpaczy. Ten 
wariat nam nie uwierzył.
—	Tata gdzieś o tym pisał — mamrotał Tuttle, zerkając na mnie z roztargnieniem. — Na 
pewno słyszałaś, że był doskonałym egiptologiem. Odnalazł i przywiózł do kraju rozmaite 
arcydzieła. Nie jestem wykształcony, ale w telewizji potrafię robić dobre wrażenie. Sława ojca 
otwiera mi wszystkie drzwi.
—	Jest pan oszustem — rzuciłam opryskliwie.
—	Za tę obelgę będziesz tu siedzieć przez całą noc — oznajmił Tuttle, rzucając mi groźne 
spojrzenie. Pomachał ręką naszej trójce. — Miłych snów, dzieciaki!
—	Proszę zaczekać! — krzyknęłam za nim, ale to nic nie pomogło. Zostaliśmy sami.
—	Obraziłaś go! — złościł się Horemheb. — Trzeba było trzymać język za zębami. 
Utknęliśmy tu na dobre! Wkrótce zjawi się Pożeracz Śmiertelników.
—	Dlaczego Tuttle nam nie uwierz:ył?
—	Ten facet nie ma wstępu do Kręgu Ciemności — wyjaśnił pogardliwie Horemheb.
 

—	Ach tak. — Opadłam bezwładnie na stalowe pręty. — Koniec z nami. Pożegnajmy się. 
Chciałam powiedzieć, że fajnie było was poznać.
—	Nie wolno tracić nadziei! — zaprotestowałaLuann. Spojrzała na zegarek. — Dochodzi 
dziesiąta. Mamy dwie godziny. Może zdołamy uciec.
—	Jak? — zapytałam. — Przegryziemy pręty?
—	Podkop też nie wchodzi w grę, prawda? — odparła z westchnieniem. Siedzieliśmy 
pogrążeni w ponurym milczeniu. Minął kwadrans, drugi, trzeci... Dochodziła jedenasta.

—	Mam! — wrzasnął nagle Horemheb. Obie wlepiłyśmy w niego zdziwione oczy.
—	Czy mnie słuch myli... Znowu wpadłeś na jakiś genialny pomysł, Horemhebie? — rzuciłam 
ironicznie.
—	Tak się składa — burknął — że od lat świetnie daję. sobie radę i uchodzę za osobę 
niezwykle pomysłową. Trudno, skoro jesteś innego zdania, nie będę się wymądrzał!
—	Nie, nie! Wybacz mi! Nie chciałam cię urazić — oznajmiłam skwapliwie. — Bardzo 
proszę, powiedz nam, co wymyśliłeś.

—	Zgoda — stwierdził zadowolony z siebie Horemheb. — W mojej księdze spisane zostały 
także pomniejsze zaklęcia, które pomagały mi wybrnąć z trudnych sytuacji i otwierały wszystkie 
drzwi. Teoretycznie wolno ich używać tylko w świecie zmarłych, ale kto wie...
—	Kto wie, może obrócą wniwecz przeszkody stojące nam na drodze! — dokończyłam 
radośnie. To była realna szansa
ocalenia.
—	Aleś ty bystra — mruknął zgryźliwie Horemheb.
—	Nie złość się. Twój pomysł jest pierwsza klasa! — powiedziała Luann. — Mów, co mamy 
robić.
Horemheb przeglądał księgę.
—	O, jest! — ucieszył się. — Chyba... czyżbym się pomy
lił? Sam nie wiem!
 

 
90
 
91
 
—	Skup się — rzuciłam niecierpliwie. — Nie mamy wiele czasu.
—	Dobrze, dobrze. To właściwe zaklęcie — odparł Horemheb, wskazując skomplikowane 
znaki. — Jedna z was skopiuje hieroglify na ścianie obok prętów, ja natomiast odczytam je głośno 
po egipsku.
Luann wyciągnęła z kieszeni flamaster.
—	Mogę rysować. Blaise, bierz książkę.
Horemheb wręczył mi bezcenny tom. Trzymałam go w jednej ręce, a drugą ściskałam włączoną 
latarkę. Luann rysowała, zagryzając wargę z przejęcia. Stojący za nami Horemheb mamrotał obco 
brzmiące formułki.
Hieroglifów było siedemnaście. Luann potrzebowała dwudziestu minut, by skopiować je na 
ścianie. Z niecierpliwości wszystko się we mnie gotowało. Do północy pozostało zaledwie pół 
godziny.
Wreszcie Luann wypisała całe zaklęcie. Horemheb przestał mamrotać po egipsku. Staliśmy 
nieruchomo w idealnej ciszy.
—	I co dalej? — zapytałam po chwili. — Dlaczego nic się
nie dzieje?
—	To musi potrwać — odparł niepewnie Horemheb. Czekaliśmy dziesięć minut. Luann 
wzdrygnęła się nagle.
—	Niedobrze mi — oznajmiła drżącym głosem.
—	Co się stało? — zapytałam i skierowałam na nią światło
latarki. Omal nie upadłam, widząc zmienioną twarz przyjaciółki.
Policzki miała zapadnięte. Zamiast gęstych jasnych włosów ujrzałam siwe, postrzępione kosmyki. 
Różowa skóra miejscami ściemniała i wyschła jak pergamin.
Biedną Luann dotknęła klątwa mumii!
—	To katastrofa — szepnęłam, odwracając się do Horem-heba. — Co jej się stało?
—	Chyba popełniłem błąd — mamrotał, kuląc się ze strachu. — Ostrzegałem, że nie jestem 
pewien, ale mnie popędzałaś...
 
Machnęłam ręką na jego wyjaśnienia i wróciłam do Luann.
—	Co się dzieje? — wypytywała natarczywie. — Nowe
kłopoty?
Otworzyłam usta, by odpowiedzieć, ale coś ścisnęło mnie za gardło; nie mogłam wykrztusić słowa. 
Poczułam łzy spływające
po policzkach.
—	Blaise! — zawołała Luann, wyciągając do mnie rękę.
Cofnęłam się odruchowo. Dłoń mojej przyjaciółki była ciemna
i koścista. Luann spojrzała na nią i krzyknęła przeraźliwie.
—	Och... och — szeptała, nie wierząc własnym oczom. — Pomóż mi, Blaise! Ratunku!
—	Nie wiem, co robić! — szepnęłam bezradnie.
Nagle rozległ się cichy szmer. Owiało nas ciepłe, stęchłe powietrze. Horemheb wydał radosny 
pisk.
—	Pręty znikają! Zaklęcie działa!
Popatrzyłam na stalowe bariery zagradzające przejście po obu stronach. Niknęły w moich oczach.
—	Chi, chi, chiii!
Spojrzałam w stronę frontowych drzwi i nogi ugięły się pode
mną. Byłam bliska omdlenia.
—	Twoje zaklęcie na nic się zdało, Horemhebie — stwier
dziłam. — To Anubis zniszczył stalowe pręty. Zjawił się przed
czasem.
W otwartych drzwiach rysowała się wyraźnie ogromna, podobna do ludzkiej sylwetka z głową 
szakala. Na ramieniu bóstwa przysiadł długonogi ptak. Moją uwagę przykuło jednak ohydne 
stworzenie plączące się Anubisowi pod nogami.
Miało tułów lwa, ale było od niego większe; szczęki i zęby jak u krokodyla; ohydny i budzący 
grozę pysk, w którym ziały puste oczodoły; w ich ciemnej i przepastnej głębi jarzyły się dwa 
czerwone ogniki. Potwór był ucieleśnieniem wszelkiego zła.
Pożeracz Śmiertelników.
 
92
 
15 GRZECHOT SUCHYCH KOŚCI
— Och! — jęknęła Luann ledwie dosłyszalnym głosem. Horemheb mamrotał coś gorączkowo. 
Dygotał ze strachu, aż stukały wysuszone kości.
A może to ja dzwoniłam zębami? Nie mam pojęcia. Jedno mogę powiedzeć z całą pewnością: 
nigdy w życiu nie doznałam podobnego strachu jak w chwili, gdy ujrzałam tamtego potwora.
Ślina kapała mu z pyska na kamienną posadzkę.
Po kilku chwilach, które dłużyły się jak godziny, przemówił Anubis. W głosie bóstwa 
pobrzmiewał spokój i śmiertelna powaga. Miałam wrażenie, że ogłuchłam, a mimo to jego słowa 
huczały mi w głowie.
—	Przybywam po ciebie, nędzniku — oznajmił, wskazując Horemheba. — Czy wiesz, w 
czym zawiniłeś?
—	No — wyjąkała przerażona mumia.
—	Bezbożną ręką sięgnąłeś po moją własność i znieważyłeś
słynącego z mądrości Tota. Powinieneś za owe zbrodnie przez
całą wieczność cierpieć męki w podziemnym królestwie Ozyry
sa. Rejestr twych występków na tym się jednak nie kończy.
Miałeś czelność po raz wtóry sprzeciwić się woli bogów. O-
mamiłeś nas, wykorzystując księgę magicznych zaklęć, aby
wśliznąć się podstępem do krainy błogosławionych. Karą za to
przestępstwo jest powtórna śmierć, ostateczna zagłada przewrot
nej duszy wydanej na pastwę żarłocznego potwora. — Anubis
 
wskazał Pożeracza Śmiertelników. — Giń w jego paszczy! Taka jest moja wola.
Poczwara ruszyła truchtem, sapiąc radośnie. Cuchnęło jej z pyska gnijącym mięsem i kwasem 
mrówkowym; odór był nie do zniesienia. Mocno ujęłam kościste dłonie Luann i Horemheba. Czy 
to już koniec?
Anubis podniósł rękę. Pożeracz Śmiertelników stanął nagle, jakby niewidzialny łańcuch zacisnął 
się wokół jego szyi. Pokornie siadł na podłodze.
—	Jeszcze nie czas, potworze — oznajmił Anubis. — Naj
pierw muszę się rozprawić z pomocnicami bezczelnego łotra. —
Po chwili milczenia przemówił do mnie: — Dlaczego wspiera
łaś tego nikczemnika?
Dygotałam ze strachu. Chciałam krzyczeć, że Horemheb mnie zmusił i szantażował, błagać 
Anubisa o darowanie kary, zapewnić, że jestem bez winy, że lękałam się klątwy przewrotnej
mumii!
Zdawałam sobie jednak sprawę, że pomagałam temu biedakowi z innych powodów. Tylko na 
początku robiłam to ze strachu. Doszłam do wniosku, że szczera odpowiedź na pytanie bóstwa jest 
ważniejsza od udawanej skruchy.
—	Sądzę... że było mi żal Horemheba, panie. Muszę przyznać, że go lubię.
—	Nie jest wcale taki podły — wpadła mi w słowo Luann.
—	Niekiedy bywa całkiem fajny.
—	Czy zapomniałaś już, co ci uczynił? — zapytał Anubis.
—	Nie zrobił tego umyślnie. Miał pecha. Ze strachu pomylił
zaklęcia. Zresztą... — Luann wzruszyła ramionami. — Tak
czy owak, na coś trzeba umrzeć, prawda?
Nastąpiła długa cisza. Ptak siedzący na ramieniu Anubisa strzepnął pióra.
—	Winowajcy muszą ponieść karę — przemówiło egipskie
bóstwo. Pożeracz Śmiertelników zerwał się na równe nogi. Zno
wu toczył ślinę z pyska.
 

 
94
 
95
 
—	Błagam o wybaczenie — rozległ się cichy, drżący głos.
— Czy zechciałbyś, panie... racz uwolnić te dziewczynki.
Horemheb przemówił! Stanął z przodu, rozkładając szeroko ramiona, jakby chciał nas zasłonić. 
Popatrzyłyśmy na siebie z niedowierzaniem.
—	Cóż to znaczy? — grzmiał zagniewany Anubis. — Znowu chcesz mnie okpić?
—	Panie... te dzieci nie uczyniły nic złego — oznajmił Horemheb. Drżał ze strachu jak liść, ale 
ciągnął swoje wywody: — Pomogły mi, bo je nastraszyłem. Nie wiedziały, że sprawa... dotyczy 
również ciebie — zająknął się — póki nie było za późno, aby się wycofać. Okazały mi wiele 
dobroci, chociaż na to nie zasłużyłem. — Smutno zwiesił głowę. — Wiem, że trudno ze mną 
wytrzymać.
Wzruszyły mnie jego słowa.
—	Horemhebie, nie rób z siebie potwora — mruknęłam, kładąc dłoń na jego ramieniu 
owiniętym zetlałymi lnianymi opaskami. Horemheb wyprostował się i popatrzył błagalnie na 
Anubisa.
—	Panie, racz uwolnić dziewczynki. To jeszcze dzieci. Poddam się bez oporu twojej woli, 
byleby one przeżyły.
Wymieniłyśmy porozumiewawcze spojrzenia. Uścisnęłam dłoń Luann.
Anubis długo milczał, aż w końcu oznajmił:
—	Niech tak będzie. Dziewczęta są wolne. Dobrześ uczynił, Horemhebie. — Podniósł rękę, 
dając znak Pożeraczowi Śmiertelników.
—	Stać! — wrzasnęłam ile sił w płucach.
—	Cóż to ma znaczyć? — ryknął Anubis, zwracając ku mnie przerażający szakali pysk.
—	Chciałam powiedzieć... — wykrztusiłam. — To jest... Czy dobry uczynek Horemheba w 
ogóle się nie liczy? W książkach, które czytałam, bohaterstwo zmazuje wszelkie przewiny.
—	A cóż to za książki?
 

—	Rozmaite... — wymamrotałam.
—	Blaise chciała powiedzieć — wpadła mi w słowo Luann
—	że Horemheb zasłużył heroicznym czynem na twą łaskawość.
Czy nie zechciałbyś ponownie zważyć jego serca na szali spra
wiedliwości? Czeka cię niespodzianka. Naprawdę zmienił się
przez te lata.
—	Właśnie! — przytaknęłam z zapałem. — Często bywa tak, że czarny charakter pod koniec 
opowieści staje się przyzwoitym człowiekiem.
—	Czarny charakter? — powtórzył zdezorientowany Anubis.
—	Proszę! — Luann wyciągnęła dłonie błagalnym gestem.
—	Przecież to oczywiste, że Horemheb bardzo żałuje dawnych
postępków.
— O tak, panie! — Mumia energicznie pokiwała głową.
—	Moja skrucha jest szczera!
—	Błagam, nie rzucaj go na pastwę tego potwora! — nale
gałam. Pożeracz Śmiertelników obrzucił mnie pełnym nienawiści
spojrzeniem.
Ukryty pod postacią ibisa bóg Tot pochylił głowę, jakby szeptał coś do ucha Anubisowi, który 
słuchał uważnie, a potem skinął głową.
—	Rady Tota są jak zawsze pełne mądrości. Powtórnie wezwiemy tego nędznika przed sąd 
Ozyrysa. Zważymy jego serce, kładąc prawdę na drugiej szali. Ta próba ostatecznie przesądzi, jaki 
los przypadnie w udziale Horemhebowi.
—	Wspaniale!
Krzycząc z radości, rzuciłyśmy się na mumię, żeby ją uściskać. Stare kości Egipcjanina ledwie to 
wytrzymały.
—	Horemhebie, wszystko będzie dobrze. Zobaczysz!
—	Pod warunkiem, że nie rozpadnę się za chwilę na kawałki
—	gderał uradowany. Pożeracz Śmiertelników uniósł łeb i zawył
rozpaczliwie.
—	Hej, co to za wrzaski?
 

 
96
 
7 — Pożegnanie z mumią
 
97
 
Nadchodził Tuttle junior! W tym zamieszaniu całkiem o nim zapomniałam. Stał na progu i z 
groźną miną patrzył w półmroku na nieproszonych gości. Mocno ściskał kij do baseballu. Na 
widok Anubisa wytrzeszczył oczy ze zdumienia.
—	Kim pan jest, do cholery? — zapytał groźnie.
—	Jam jest bóg-szakal Anubis — oznajmił uroczyście intruz.
—	Panie A. Nubis, czy jak cię tam zwą, żaden przybłęda nie ma prawa wydzierać się w moim 
domu. Wie pan, która godzina? Jak pan ominął wszystkie zabezpieczenia? Co to za kundel, do 
diabła? Skąd pan wytrzasnął taką pokrakę?
—	Kim jest ten głupiec? — zapytał mnie Anubis.
—	Głupiec? — Tuttle aż podskoczył. Ogarnęła go furia. — Głupiec? Zaraz się pan dowie, kim 
jestem, panie Nubis. Oto Gaylord Tuttle we własnej osobie! Więcej szacunku, mój panie. Proszę 
sobie zapamiętać, że ja dużo mogę, zwłaszcza w sprawach dotyczących starożytnego Egiptu.
—	Co on bredzi? — dopytywał się Anubis. — Co może go łączyć ze starożytnym Egiptem?
—	Panie, ten pyszałek Tuttle prowadzi własny program w telewizji — wyjaśniłam. — 
Licytuje egipskie dzieła sztuki. O-dziedziczył je po ojcu, który był archeologiem.
—	Czy dobrze słyszę? — ryknął Anubis. — Wspomniałaś o archeologu? — Palec bóstwa 
oskarżycielskim gestem wskazał Tuttle'a juniora. — Ci złodzieje okradają grobowce! Musisz 
ponieść karę za winy ojca!
—	Co pan gada? Wolnego! Wolnego mówię! — krzyczał samozwańczy Król Tuttle, cofając 
się ku drzwiom. Pożeracz Śmiertelników ruszył w jego stronę. Z gardła bestii wydobył się 
przerażający warkot. — Niech pan zabierze tego kundla! Zaskarżę pana do sądu! No szybciej... 
Aaaaaa!
Wypadł z domu, krzycząc wniebogłosy. Potwór deptał mu po piętach; za nimi biegł Anubis, 
skowycząc przeraźliwie niczym pustynny szakal.
 
16 KAŻDY W SWOJĄ STRONĘ
—	Już po wszystkim! — odetchnęłam z ulgą. — Czy Tuttle wyjdzie z tego cało?
—	Z bogami nigdy nic nie wiadomo — stwierdził filozoficznie Horemheb i wzruszył 
ramionami. — Nie sądzę, żeby Anubis pozwolił swojej bestii pożreć tego faceta. Pewnie chce go 
tylko nauczyć rozumu.
—	A co będzie ze mną? — dopytywała się Luann drżącym głosem. — Jaki los mnie czeka? 
Czy będę tak wyglądała do końca życia?
—	Znajdziemy jakiś sposób, żeby ci przywrócić dawną postać — zapewniłam, obejmując ją 
ramieniem.
—	Los mumii wcale nie jest taki zły — przekonywał Ho
remheb. — Odpada na przykład problem codziennej kąpieli.
Miał dobre intencje, ale Luann nadal była przygnębiona. Łzy stanęły jej w oczach.
Coś musnęło leciutko moje ramię. To był Tot ukryty pod postacią czarnego ibisa. Zbliżył się do 
Luann, przechylił głowę i z powagą spojrzał na nią szkarłatnym okiem. Nagle rozpostarł wielkie 
skrzydła i łagodnie dotknął nimi mojej przyjaciółki. Kiedy się odsunął, wstrzymałam oddech ze 
zdumienia. Włosy Luann znowu lśniły jak złoto. Policzki były różowe i gładkie. Wróciła do swojej 
normalnej postaci!
— Jesteś uratowana!
 
99
 
—	Naprawdę? — Popatrzyła na swoje ręce. — Hura! Cudownie!
—	BógTot jest opiekunem lekarzy — wyjaśnił z uszanowaniem Horemheb. — Mówiłem wam, 
że to bardzo łaskawe i pracowite bóstwo.
—	Jak mam dziękować... — zaczęła Luann i nagle umilkła.
Czarny ptak zniknął!
—	Za późno na podziękowania — mruknął Horemheb. Wyciągnął do nas kościste ręce. — Ale 
ja mam jeszcze dość czasu, by okazać wam głęboką wdzięczność. Dziękuję z całego serca.
—	To dopiero podziękowanie! Przecież wiadomo, że stałeś się w końcu człowiekiem... 
wielkiego serca! — zażartowałam.
Wszyscy parsknęliśmy wymuszonym śmiechem. Nadszedł czas, by pożegnać Horemheba.
—	Będzie mi was brakowało — oznajmił z powagą.
—	Nie zapomnimy o tobie — przyrzekła Luann.
—	Postaraj się, żeby sędziom w krainie Ozyrysa szczęka opadła, gdy będą ważyć twoje serce 
— powiedziałam, siląc się na żartobliwy ton. Ze łzami w oczach uściskałam Horemheba.
—	Pokażę, na co mnie stać — przyrzekł i oddał mi uścisk.
Przybrudzone opaski z lnianego płótna ciągnęły się za nim po
podłodze, gdy podreptał do sarkofagu. Z trudem wlazł na kamienny stół. Luann i ja uniosłyśmy 
drewniane wieko.
—	Żegnajcie — rzekł cicho Horemheb, zasunął pokrywę i zniknął nam z oczu. Przez chwilę 
stałyśmy bez ruchu, smutne i zadumane.
—	Co teraz zrobimy? — zapytałam.
—	Musimy wrócić do domu. Blaise... — Luann zerknęła na zegarek. — O nie, jest dwunasta 
dwadzieścia sześć!
Zdrętwiałam.
—	Mama rozerwie nas na strzępy! Przyjedzie pod kino o wpół do pierwszej, a nas tam nie 
będzie! Jak zdołamy się wytłumaczyć?
—	Szkoda czasu. W drogę — rzuciła ponuro Luann.
 
Chwyciłam plecak i popędziłam do drzwi rezydencji Tuttle'a juniora.
Wielka brama stała otworem. Niefortunny miłośnik egipskich arcydzieł nie zdążył jej zamknąć, 
uciekając przed Anubisem i jego potworem. Pomknęłyśmy Morningstar Lane w stronę miasteczka.
—	Nie... znoszę... biegów! — sapała Luann.
Dotarłyśmy przed budynek kina o dwunastej trzydzieści
osiem. Wszystkie wejścia były starannie zaryglowane, a na Main Street nie widziałyśmy żywego 
ducha.
—	Gdzie mama? — jęknęłam.
—	Chyba nie odjechałaby bez nas, jak myślisz? — dopyty
wała się Luann.
— Za nic w świecie. Moja mama na pewno by tu na nas czekała!
Stałyśmy na chodniku, zastanawiając się, co dalej robić. Sięgnęłam po orzeszki. Kolację zjadłyśmy 
dość wcześnie, a od tamtej pory nie miałam nic w ustach. Umierałam z głodu!
Grzebiąc na oślep w plecaku, trafiłam na mały kwadratowy przedmiot. Wyciągnęłam go 
natychmiast.
To była magiczna księga Horemheba!
—	Jak się znalazła w twoim plecaku? — zapytała Luann.
—	Nie mam zielonego pojęcia — odparłam. — Może to pożegnalny upominek od naszej 
mumii?
—	Za żadne skarby nie wezmę tego do ręki. — Luann aż się wzdrygnęła. — Mam dość zaklęć 
i magicznych ksiąg.
—	Doskonale cię rozumiem.
W tej samej chwili dostrzegłam światła nadjeżdżającego auta. Wkrótce mama zaparkowała przed 
kinem.
—	Przepraszam za spóźnienie! — zawołała. — Jechałam
po was, gdy niespodziewanie wybiegł na jezdnię niewysoki czło
wiek w poszarpanym ubraniu. Wyglądało na to, że został na
padnięty przez dzikie zwierzę. Niewiele brakowało, żebym go
potrąciła. Wysiadłam, by sprawdzić, czy nie jest ranny, ale facet
umknął z wrzaskiem i zniknął w ciemnościach.
 

 
100
 
101
 
To był na pewno ten pyszałek Tuttle! Rzuciłam Luann porozumiewawcze spojrzenie.
—	Czy ktoś go ścigał? — zapytałam. Zafrasowana mama pokręciła głową.
—	Nie. I to wydaje mi się najbardziej zagadkowe.
—	Może jutro sprawa się wyjaśni — stwierdziłam, zamykając dyskusję. Wsiadłyśmy do auta. 
Ponowię wylądowałam na tylnym siedzeniu.
—	Co powiecie o filmach? — zapytała mama w drodze do domu.
—	Niezbyt ciekawe — odparłam. — Obie widziałyśmy je po raz drugi. Jeśli mam być szczera, 
okropnie się wynudziłyśmy, prawda, Luann?
— Masz rację — przyznała chichocząc.
Ukradkiem wyciągnęłam magiczną księgę. Oko Tota patrzyło na mnie z uwagą. Ostrożnie 
dotknęłam go palcem.
Oko mrugnęło.
Natychmiast cofnęłam dłoń i wstrzymałam oddech. Przez moment siedziałam nieruchomo, 
wsłuchana w głośne kołatanie mego serca. Popatrzyłam na siedzącą z przodu Luann.
Była wesoła i ożywiona. Ciekawe, czy zmieni jej się nastrój, gdy usłyszy, czego przed chwilą 
doświadczyłam. Może to przepowiednia albo tajemniczy znak? A jeśli Horemheb zmienił zdanie? 
Czyżby więcej bezdomnych mumii kręciło się po okolicy? A może inne niezwykłe istoty opuściły 
zagadkowy Krąg Ciemności i błąkają się wśród nas?
Tak czy inaczej, uśmiałam się w duchu, gdy przypomniałam sobie, że do niedawna uważałam 
Tuttle w stanie Teksas za nudną mieścinę. Miałam przeczucie, że ciekawa szata roślinna nie jest 
wcale jedynym atutem tych okolic!
 
Spis treści
1.	Czerwone oko		*
2.	Klątwa mumii		12
3.	Żywy trup!		18
4.	Zgiń, przepadnij!    		24
5.	To mumia, idiotko!    		29
6.	Na tropie sarkofagu		3o
7.	Inne wyjście		45
8.	Upiorny śmiech		51
9.	Zdążyć przed pełnią księżyca		

10.	Tuttle junior zwany Królem		
11.	Mumia w niebezpieczeństwie		
12.	Miłośniczki horroru		
13.	Przynęta na krokodyle		
14.	Klątwa mumii		
15.	Grzechot suchych kości		
16.	Każdy w swoją stronę