TED BELL
 HAWKE
Przekład
Tomasz Wilusz

Tytuł oryginału HAWKE
Redaktorzy seni
MAŁGORZATA CEBO-FONIOK ZBIGNIEW FONIOK
Redakcja stylistyczna EUGENIUSZ MELECH
Redakcja techniczna ANDRZEJ WITKOWSKI
Korekta
MAGDALENA KWIATKOWSKA ELŻBIETA SZELEST
Ilustracja na okładce GETTYIMAGES/FLASH PRESS MEDIA

Mojej żonie, Page Lee,
która pozwoliła mi skraść tak wiele cennych godzin, a przez wszystkie pozostałe dawała mi natchnienie i nadzieję
Prolog
Siedmioletni chłopiec spał twardo na górnej koi i śnił ostatni szczęśliwy sen w swoim życiu.
Widział w nim swojego psa, Łobuza. Urządzili sobie piknik nad brzegiem morza, przy dużym domu dziadka. Łobuz skakał do wody po czerwoną gumową piłkę. Znad morza nadciągały jednak straszne, czarne chmury i jakiś głos kazał chłopcu natychmiast wrócić do domu. Nagle ktoś złapał go za ramię, szepcząc do ucha: „Alex! Alex! Alex!" Tak, ktoś nim trząsł, mówił, żeby się obudził, już, zaraz, choć chłopiec wiedział, że jeszcze jest noc, słyszał fale omywające kadłub jachtu i cichy świst wiatru w takielunku masztu górującego nad pokładem, widział światło księżyca padające przez iluminator na koc.
- Wstawaj, Alex, wstawaj!
Przewrócił się na bok i otworzył zaspane oczy. W słabym świetle wypełniającym małą kajutę zobaczył ojca, który stał przy koi w starym szarym T-shircie z napisem KRÓLEWSKA MARYNARKA WOJENNA. Na jego ramieniu siedziała czarna papuga Snajper. Ptak, o dziwo, milczał.
Ojciec wyglądał tak, jakby czegoś się bał, ale chłopiec pomyślał, że to niemożliwe, bo przecież jego ojciec nie bał się niczego. Był najlepszym, najodważniejszym człowiekiem na świecie.
- Już pobudka? - spytał chłopiec.
- Niestety tak, mój mały - szepnął ojciec. - Wstawaj, muszę cię gdzieś zaprowadzić. Czekaj, pomogę ci.
Ojciec pomógł mu wygrzebać się z pościeli i wejść na drabinkę. Chłopiec w ostatniej chwili chwycił koc, z którym nie rozstawał się prawie od urodzenia, i zszedł na dół. Ojciec jedną ręką podniósł go i wyszedł z nim
na ciemny korytarz. Pobiegł w stronę dziobu łodzi. Przez cały czas szeptał mu na ucho:
- Wszystko będzie dobrze, musisz tylko schować się na jakiś czas i być bardzo, bardzo cicho. Masz siedzieć jak mysz pod miotłą, dopóki tatuś po ciebie nie przyjdzie, rozumiesz? Ani mru-mru, dobrze?
- Dobrze, tato - powiedział chłopiec, choć coraz bardziej się bał. Na końcu długiego korytarza ojciec postawił go na podłodze. - Co się stało?
- Nie wiem, ale zaraz sprawdzę - powiedział ojciec, biorąc go za rękę. Chłopiec, ciągle przecierając rąbkiem kocyka zaspane oczy, wszedł za nim do komórki na dziobie.
Była mała. Leżały w niej zwoje lin, skrzynki z konserwami i innymi zapasami. W jednej były ciemne butelki „gorzały", jak ojciec nazywał to, co pił na pokładzie co wieczór przed kolacją. W tylnej ścianie znajdowały się drzwi, zawsze zamknięte na klucz.
Teraz ojciec otworzył je.
- Trzymamy tu zapasowe liny kotwiczne i cumy - szepnął. -I wszystko, co cenne, na przykład srebrną zastawę mamusi. Ale są tu też inne rzeczy, których nie powinien nikt znaleźć. Zaraz pokażę ci jedną z nich.
Z małego schowka w kształcie litery V wydobywał się zapach naoliwionego łańcucha i lin.
Duża kotwica, wbita w piaszczyste dno małej zatoki, utrzymywała łódź na uwięzi. Znajdowali się w archipelagu wysp Exuma, na południe od Bahamów, i co dzień kotwiczyli w innej zatoce. Ta była najładniejsza ze wszystkich. Ojciec pokazał mu ją na mapie. Kotwicowisko nazywało się Morze Księżycowe.
Alex zauważył, że pobliska wyspa ma dziwny kształt.
- Wygląda jak stary, zły wilk - powiedział. - Ten, co pożarł trzy świnki.
- No to nazwiemy ją Wyspą Złego Wilka - odparł tata.
Woda w małej zatoce była ciemnoniebieska; otaczała jąplaża z białym piaskiem. Na końcu plaży rosły palmy, uginające się i szeleszczące na wietrze. Wokół łodzi pływały kolorowe ryby. Alex skoczył do wody, gdy tylko rzucili kotwicę. Ojciec dużo mu opowiadał o rybach. Ostatnio najbardziej podobały się chłopcu takie w czarne i żółte paski i to ich przede wszystkim wypatrywał.
Bawili się z ojcem świetnie aż do zmroku; skakali z dziobu, a potem płynęli wokół łodzi do drabinki zwisającej z rufy. Po zachodzie słońca mama wyszła na pokład z dużym, puszystym ręcznikiem i wycierając chłopca poprosiła, żeby wymienił wszystkie ryby, które widział.
Było ich tak dużo, że wszystkich nie zapamiętał. Rogatnice. Błazenki. Skalary. Ciekawe, dlaczego tak się nazywały? Kiedy ich dotykał, leciutko kąsały go w palce. Wydawało mu się, że było to bardzo dawno temu.
Pochylił się i zajrzał do schowka kotwicznego, teraz zupełnie ciemnego.
- Nie boję się, tato - powiedział cicho. - Może wyglądam, jakbym się bał, ale to dlatego, że jestem trochę niewyspany. - Patrzył na ojca z poważną miną. - Wszystko w porządku? Mamusi nic się nie stało?
- Nie, skąd - powiedział ojciec. - Widzisz, ona też się schowała, tylko że na rufie. I też siedzi cicho jak mysz pod miotłą. Fajnie, co?
- Chyba tak.
- No właśnie. Masz w piżamie kieszonkę? Masz, prawda? Doskonale! Ojciec włożył rękę do schowka i zaczął macać po suficie. Wreszcie znalazł, czego szukał, i odwrócił się do syna.
- Włóż to do kieszeni i przechowaj dla tatusia, dobrze? Była to mała niebieska koperta ze złożoną kartką w środku.
- Co to? - spytał Alex.
- Mapa wskazująca miejsce ukrycia pirackiego skarbu! Dlatego dobrze jej pilnuj. A teraz wejdź do schowka i zamknij drzwi na klucz. To taka zabawa. Kiedy wrócę, zapukam trzy razy i wtedy będziesz mógł wyjść. No już, wskakuj.
- Będzie fajnie, tatusiu, prawda?
- Jeszcze jak. Tu masz klucz. Zamknij drzwi od środka. I nie otwieraj nikomu oprócz tatusia, dobrze? Zapukam trzy razy, nie zapomnisz?
Chłopiec wczołgał się do środka, wciągnął za sobą kocyk i wtulił weń brodę. Twarde łańcuchy uciskały go przez cienką piżamę, jego ulubioną, z rysunkami kowbojów i Indian. Nosił ją co noc i nie dawał jej do prania. Teraz to już na pewno się ubrudzi. W schowku było gorąco i niezbyt ładnie pachniało.
Żeglowali już prawie dwa tygodnie i chłopiec poznał wszystkie zakamarki łodzi. Dowiedział się, co jak się nazywa. Nowy jacht ojca, „Sea-hawke", odbywał swój dziewiczy rejs na wyspy Exuma. Był prawie tak duży jak stary szkuner dziadka, zacumowany na wyspie Greybeard w Anglii, wspaniała łódź o nazwie „Wędrowiec".
- Wszystko gra, mały? - szepnął ojciec przez otwarte drzwi. - Masz jeszcze ten order świętego Jerzego, który mamusia dała ci na urodziny?
- Tak jest, kapitanie - powiedział chłopiec, włożył rękę pod piżamę i wyjął order wiszący na złotym łańcuszku. - Oficer dyżurny czeka w schowku kotwicznym na dalsze rozkazy, kapitanie! - Zasalutował.
Ojciec uśmiechnął się i pocałował syna w policzek.
- Kocham cię, Alex. Nie bój się, tatuś zaraz wróci. Pamiętaj, zapukam trzy razy.
- Trzy razy - odparł chłopiec, kiwając głową. - Tak jest, sir! Zauważył, że przed zamknięciem drzwi ojciec wyjął ze schowka coś jeszcze. Pistolet. Ten z czasów wojny, który w domu trzymał w szufladzie
szafki nocnej. Pistolet był niebezpieczny i chłopcu nie wolno go było dotykać, choć nieraz ukradkiem go oglądał.
- Co się stało, tato? Powiedz mi. - Ze wszystkich sił próbował być dzielny i nie płakać. Pistolet wystraszył go bardziej niż cokolwiek innego.
- Snajper usłyszał jakieś dziwne dźwięki na pokładzie, to wszystko. Obudził mnie. Idę to sprawdzić. - Ojciec wytresował Snajpera tak, jak dawniej robili to piraci. Czarna papuga skrzeczała ostrzegawczo, kiedy ktoś się zbliżał.
Tata uśmiechnął się i uniósł pistolet.
- Patrz, mam broń. Ktokolwiek tam jest, pożałuje, że upatrzył sobie naszą łódź.
- Ale kto miałby wejść na naszą łódź w środku nocy? - spytał chłopiec.
- Nie wiem - powiedział ojciec z lekkim uśmiechem. I kiedy zamknął drzwi, dodał: - Może to piraci? Alex Hawke otworzył szeroko oczy.
- Piraci - powtórzył w ciemnościach. Prawie każdej nocy śnił o nich. -Piraci - szepnął, przekręcając klucz. Schował go do kieszeni piżamy razem z mapą. Piraci bardzo go fascynowali, ale i bał się ich. Przecież byli to źli ludzie, mordercy i rabusie. Jednak lubił wieczorami słuchać opowieści o ich przygodach, przy wtórze wycia wiatru w okapie wielkiego domu nad morzem.
Uwielbiał te deszczowe wieczory, kiedy siedział przy trzaskającym ogniu, a dziadek opowiadał mu o krwawych czynach korsarzy. Znał mnóstwo strasznych historii i twierdził, że każda z nich jest prawdziwa.
Aleksowi najbardziej podobała się krwawa opowieść o życiu i śmierci ich słynnego przodka, słynnego pirata Blackhawke'a.
Usłyszał za drzwiami głośny, metaliczny dźwięk.
W drzwiach schowka znajdowały się trzy małe otwory wentylacyjne i Alex przyłożył oko do jednego z nich. Zobaczył ojca, który zarepetował pistolet i zaczął wchodzić po stalowej drabinie prowadzącej do włazu na dziobie jachtu. Po chwili Alex widział już tylko jego bose nogi stojące na środkowym szczeblu. Usłyszał zgrzyt podnoszonego włazu. Światło księżyca wpadło do schowka wraz z chłodnym, nocnym powietrzem. Właz był otwarty.
Nogi ojca zniknęły w górze i na chwilę zapadła cisza. Alex odetchnął głęboko i usiadł na kocu. W schowku wciąż było duszno i gorąco; miał nadzieję, że ta zabawa nie potrwa długo. Wymacał jedną z przechowywanych tu kamizelek ratunkowych i położył jąprzy drzwiach, tak, by móc na niej usiąść i wyglądać na zewnątrz.
Żadnych piratów. Nic.
10
Jednak Alex miał przeczucie, że zaraz zdarzy się coś złego.
Zaczął wyliczać rzeczy, za które powinien dziękować Bogu, tak jak robił co wieczór przed snem. Nauczyła go tego mama.
Jego mama była piękna i dobra. A także sławna.
Ojciec i dziadek byli emerytowanymi wojskowymi, oficerami wywiadu brytyjskiego. Dziadek odszedł z RAF-u, mając opinię jednego z najlepszych angielskich szpiegów podczas II wojny światowej.
Ojciec, po którym Alex otrzymał imię, był komandorem marynarki wojennej, wielkim bohaterem. Chłopcu jednak wydawało się, że jego głównym zajęciem było ściganie bandytów po całym świecie. A teraz bardziej przypominał policjanta. Chyba tropił piratów, bo przecież na pewno wielu wciąż grasowało po morzach.
A on sam miał w kieszeni prawdziwą piracką mapę, ukazującą miejsce ukrycia skarbu. To dopiero coś.
Nagle z góry dobiegły go jakieś dźwięki - najpierw stłumiony okrzyk w jakimś obcym języku, chyba hiszpańskim, tym, jakim mówiła niania, a potem podniesiony głos ojca. Też mówił po hiszpańsku.
Chłopiec z mocno bijącym sercem, przyłożył ucho do drzwi. Znów usłyszał okrzyki po hiszpańsku, a potem głośny łomot na pokładzie nad jego głową, tupot nóg biegnących w stronę dziobu i podniesione głosy tuż za włazem.
Przyłożył oko do szpary. Nic. Nagle ojciec wpadł do włazu i runął na podłogę niecałe półtora metra od jego kryjówki. Krew lała się z rany w jego czole!
Krzyk uwiązł w gardle chłopca, gdy zobaczył schodzącego po drabinie człowieka. Bose stopy stawiane na kolejnych szczeblach, a potem długie czarne włosy związane w koński ogon. Mężczyzna miał coś na ramieniu... Wytatuowanego robaka? Nie, to pająk, czarny z czerwoną plamą na brzuchu.
Alex bał się pająków, od czasu, gdy którejś nocy obudził się i zobaczył pająka idącego mu po twarzy. Jeszcze chwila i wszedłby mu do buzi...
Mężczyzna z pająkiem na ramieniu zeskoczył na podłogę i rozejrzał się, oddychając ciężko. Miał długie, ciemne rzęsy, zupełnie jak dziewczyna.
- Szukam mapy, senor - powiedział. - Ten skarb należy do mojej rodziny! Każde dziecko na Kubie zna opowieść o tym, jak angielski pirat Blac-khawke ukradł wielki skarb de Herrerasa!
I kopnął ojca Aleksa w brzuch, tak mocno, że aż krzyknął on z bólu.
- Nie wiem, o czym mówisz, kolego - powiedział, dysząc ciężko.
- Zaraz ci wyjaśnię - odparł mężczyzna i kopnął go tak mocno, że Alex usłyszał, jak w piersi taty coś trzasnęło. - Skarb zrabowany przez pirata
11
Blackhawke'a należał do mojego sławnego przodka, admirała Andresa Manso de Herrerasa. W imieniu mojej rodziny żądam jego zwrotu, senor! Intruz stał teraz twarzą do kryjówki chłopca. Był szczupłym, ogorzałym mężczyzną, miał na sobie tylko brudne szorty i złoty kolczyk w uchu. Patrzył ze spokojem na ojca Aleksa i mierzył mu w głowę z pistoletu maszynowego. Tata zgubił gdzieś swój rewolwer. Alex zmusił się, by siedzieć cicho, choć serce omal nie wyskoczyło mu z piersi.
- Donde esta el mapa, tenorHawke? ~ spytał piękniś. ~ Quantos estdn en elbarco?
Już miał znów kopnąć ojca, kiedy przez otwarty właz z głośnym skrzekiem wpadł Snajper, rzucił się na niego i szponami rozorał mu policzek.
Mężczyzna krzyknął i próbował odpędzić Snajpera, ale ptak nie dawał za wygraną. Ojciec Aleksa przetoczył się w bok, złapał intruza za nogę i szarpnął, przewracając go na podłogę. Wykręcił mu rękę z pistoletem.
- Albo rzucisz broń, albo złamię ci nadgarstek, sam zdecyduj, chica -powiedział. Wyglądało na to, że z ojcem wcale nie było tak źle, jak się początkowo wydawało. Z okiem przyciśniętym do szpary, Alex wstrzymał oddech i modlił się tak żarliwie, jak nigdy dotąd.
I wtedy pistolet wypalił, nie był to jeden strzał, tylko chyba ze sto, ogłuszające staccato wypełniło ciasne pomieszczenie, kawałki drewna i szkła latały na wszystkie strony. Było tyle dymu, że Alex nawet nie widział, kto właściwie trzyma broń, ale po chwili ojciec zaczął cofać się ku niemu, mierząc do długowłosego mężczyzny, który powoli podnosił się na nogi. Trzymał się za ramię i krew przeciekała mu przez palce, kapiąc na podłogę. Syknął do ojca Aleksa coś po hiszpańsku, ale nie ruszył się z miejsca.
Ojciec, w szarym T-shircie przesiąkniętym krwią, oparł się plecami o kryjówkę Aleksa. Oddychał ciężko, głęboko.
- Nie ma żadnej cholernej mapy, senor - powiedział, wyciągając rękę, by Snajper mógł na niej usiąść. - Ile razy mam to powtarzać? Nie ma mapy, nie ma skarbu, nic nie ma. Jestem tylko ja, sam na tej starej łodzi, i starałem się dobrze bawić do czasu, aż się zjawiliście. A teraz wynoś się stąd, comprendel Bo rozwalę ci łeb.
- Senor, błagam - powiedział napastnik, tym razem dobrym angielskim. - To wszystko wielka pomyłka. Proszę posłuchać. To nie pański jacht był w zeszłym tygodniu na Staniel Cay? Mój brat, Carlitos, mówił, że potomek sławnego pirata Blackhawke'a jest tu, na wyspach Exuma, szuka zaginionego skarbu de Herrerasa i...
- Rozumiem. A więc postanowiliście wypalić parę skrętów, wziąć pistolet maszynowy i w środku nocy podpłynąć do łodzi obcego człowieka, w nadziei, że znajdziecie jakąś nieistniejącą mapę, zgadza się?
12
- Ależ nie, senor, ja tylko...
- Zamknij się! - Ojciec Aleksa odbezpieczył broń. - Tracisz dużo krwi, kolego. Musisz iść do lekarza. Połóż obie ręce na głowie i odwróć się. Już!
Ojciec odsunął się od drzwi i Alex znów zobaczył wnętrze komórki. Przycisnąwszy oko do szpary, poczuł na twarzy coś ciepłego i lepiącego. Krew ojca. Mężczyzna z końskim ogonem szedł w stronę drzwi z rękami na głowie. Nagle zatrzymał się i odwrócił do ojca Aleksa ze złośliwym uśmiechem na twarzy.
Snajper zaskrzeczał przeraźliwie i zatrzepotał wielkimi czarnymi skrzydłami.
- O Boże, Kitty - powiedział ojciec Aleksa łamiącym się, pełnym bólu głosem.
W drzwiach stała matka z dwoma mężczyznami. Pierwszy z nich, wysoki, o łysej głowie błyszczącej od potu, trzymał ją za ramię. Jej długie, blond włosy były posklejane i zmierzwione, jasnoniebieskie oczy pełne łez. Zaciskała porwany szlafrok, a zjej pięknej twarzy wyzierało przerażenie. Drugi mężczyzna, gruby, z wielkim złotym krzyżem na szyi, przyciskał do jej gardła maczetę.
Snajper zaskrzeczał i groźnie rozpostarł skrzydła.
- Snajper, nie! - powiedział ojciec i ptak uspokoił się.
W drugiej ręce grubas trzymał garść migoczących klejnotów. Diamentowe naszyjniki, bransoletki i ozdobę, który mama miała na głowie zeszłego wieczoru. Wyglądała w nim jak królowa elfów.
- Witam, senora, piękna lady Hawke - powiedział długowłosy pirat z uśmiechem. Zgiął się w ukłonie. - Chciałbym się przedstawić. Mówią na mnie Arana, ale na imię mam Manso, czyli łagodny. A to moi bracia, Juanito i Carlos. To właśnie mi hermano, Carlitos, podawał pani rum w klubie jachtowym na Staniel Cay.
- Si, jestem Carlitos - powiedział gruby młody Kubańczyk do matki Aleksa. - Teraz mnie pamiętasz? Razem świętowaliśmy Nowy Rok!
- Mój brat jest tam barmanem, rozumie pani? - powiedział Manso. -Wiele słyszy. Opowiedział mi o pani wspaniałej urodzie. O pani tańcach na kontuarze. No i oczywiście o pani mężu, który szuka zaginionego skarbu Blackhawke'a. Skarbu, senora, który ten angielski pirat ukradł mojemu przodkowi, Andresowi Manso de Herreras, największemu hiszpańskiemu korsarzowi! Opowieść o tym przechodzi w naszej rodzinie z pokolenia na pokolenie.
Podszedł do matki Aleksa i pogładził ją po policzku.
- Senora Hawke, będzie pani łaskawa przyłączyć się do naszej małej fiesty?
13
Spomiędzy drżących warg matki wyrwał się cichy szloch. Alex zobaczył jej gniewne niebieskie oczy i blade policzki w świetle księżyca, wciąż sączącym się przez otwarty właz. Z oczami przyciśniętymi do wąskiej szpary widział, jak rozpaczliwie usiłowała powstrzymać łzy.
Wyciągnęła rękę do męża.
- Tak bardzo mi przykro, Alexander. Tak bardzo, bardzo.
Chłopiec poczuł, że i jego oczy pieką od łez. Chciał uciec od tego wszystkiego, odsunąć się jak najdalej od drzwi. Wpełznąć pod łańcuchy. Zanurzyć się w snach. Zobaczyć małą czerwoną piłkę unoszącą się na grzbiecie fali.
Ale nie mógł się odwrócić. Wiedział, że jego ojciec toczy desperacki bój o życie jego i matki. Musiał przy nim być, nawet jeśli nie mógł mu pomóc.
Gruby Kubańczyk imieniem Carlitos powiedział po hiszpańsku coś, co sprawiło, że matka Aleksa gwałtownym ruchem odwróciła głowę i plunęła mu w twarz.
Wytatuowany pirat o przezwisku Arana złapał grubasa za rękę trzymającą maczetę przy gardle matki chłopca.
- Nie, Carlitos - powiedział. - Najpierw niech nam pokaże mapę. On tego nie zrobi. Aleją do tego zmuszę, daję słowo.
Ale grubas, którego oplutą twarz wykrzywił gniew, nie posłuchał go i powoli przeciągnął ostrzem po napiętej skórze na gardle matki chłopca, pozostawiając cienką czerwoną rysę, z której natychmiast trysnęła krew.
- Carlitos! Idioto! - krzyknął długowłosy mężczyzna.
Alex odskoczył od drzwi i przeczołgał się po łańcuchach w najdalszy zakamarek. Zacisnął powieki i wcisnął kocyk do ust, by stłumić szloch narastający mu w gardle.
Usłyszał ryk wściekłości ojca, a po chwili dziki wrzask Snajpera i krzyki, po hiszpańsku i angielsku; potem jego ojciec zajęczał przeraźliwie i Alex zatkał uszy, by tego nie słyszeć, by nic nie słyszeć.
Ostatnim dźwiękiem był odgłos silnego uderzenia w drzwi schowka, tak silnego, że deski wgięły się do wewnątrz.
Rybacy z Bahamów znaleźli „Sea-hawke'a" cztery dni później. Dryfował czterdzieści kilometrów od Nassau. Nie miał masztu, a kotwicę zerwał gwałtowny tropikalny sztorm, który poprzedniego dnia przeszedł na północ cieśniną Exuma. Kiedy stwierdzili, że jacht jest opuszczony, kapitan kutra, Burgess McKay, i dwaj członkowie jego załogi weszli na pokład. Szli od rufy w stronę dziobu, wstrząśnięci widokiem zniszczeń, jakich dokonano na pokładzie tego pięknego jachtu. Nic nie uszło dzikiej furii napastników.
14
W pewnej chwili usłyszeli słaby szmer dochodzący od strony dziobu. Powoli ruszyli zejściówką w tamtym kierunku, patrząc z przerażeniem na zniszczone kajuty po obu stronach. Przeszukali cały martwy, dryfujący jacht. Ktoś porąbał siekierą wszystkie piękne mahoniowe meble i pozostałe elementy wyposażenia.
W głównej kabinie znaleźli otwarty, pusty sejf. Rabunek na morzu, piractwo, nie było na tych wodach niczym niezwykłym. Na rufie wisiała brytyjska bandera, co czyniło jacht łakomym kąskiem dla wyspiarzy, potomków niewolników, nienawidzących swoich dawnych panów.
Z kabiny na dziobie wciąż dochodził dziwny szmer. Początkowo myśleli, że to pracuje jakiś generator. Kiedy jednak tam doszli, przekonali się, że to tylko mucha, która obija się o drzwij-jakby chciała dostać się do środka. Jeden z rybaków odpędził ją. Nacisnęli klamkę. Drzwi otworzyły się.
Najpierw zobaczyli pokrytą zakrzepłą krwią maczetę. Potem ciała.
Nie mogąc znieść brzęczenia much, smrodu i widoku zachlapanych krwią ścian, czym prędzej uciekli na pokład i zwymiotowali całe śniadanie do morza. Tylko kapitan został na dole. Zdjął koszulę, zasłonił usta i nos, wziął głęboki oddech i wszedł do kajuty.
Dwa nagie, zmasakrowane ciała. Kobieta z poderżniętym gardłem i wieloma innymi ranami. Kapitan szybko odwrócił wzrok. Druga ofiara wyglądała jeszcze gorzej. Był to mężczyzna, przybity dwoma sztyletami za dłonie do grodzi dziobowej. Kapitan patrzył na trupa z niedowierzaniem. Ten człowiek został ukrzyżowany. I wypatroszony.
Na podłodze było coś jeszcze. Duży czarny ptak o piórach zlepionych krwią. Kapitan zauważył, że jedno z jego skrzydeł lekko się poruszyło. Podniósł go. Ptak był ranny, ale oddychał. Zaskrzeczał słabo.
Cofając się na chwiejnych nogach, McKay przeżegnał się.
- Matko Boska - wyszeptał.
Wypadł na korytarz i oparł się plecami o ścianę. Z trudem łapał powietrze. W małej kabinie było gorąco jak w piecu. Odwrócił się i poszedł na rufę, by zaczerpnąć powietrza i przygotować się do tego, co musiał zrobić. Po dwóch krokach zatrzymał się jednak i zaczął nasłuchiwać.
Z kabiny dochodził inny dźwięk, przebijający się przez brzęczenie niezliczonych much. Krótki, świszczący oddech. Ludzki. Tam był żywy człowiek.
McKay nabrał w płuca powietrza i raz jeszcze przeszedł przez drzwi, za którymi krył się koszmar. Wydawało się to niemożliwe, ale oddech zdawał się dobywać z ust mężczyzny przybitego do ściany.
Podszedł do trupa. Nie, to niemożliwe, by ten człowiek żył. Mimo to wciąż słychać było ten dźwięk. Szybki, płytki oddech.
15
Kapitan McKay zacisnął zęby i ostrożnie położył ranną papugę na podłodze. Wyciągnął sztylety z rąk martwego mężczyzny. Musiał cofnąć się o krok, kiedy ciało osunęło się na podłogę u jego stóp.
W zakrwawionej ścianie, na której umarł mężczyzna, znajdowały się małe drzwi z trzema otworami wentylacyjnymi. Były pęknięte, jakby ofiarę rzucono na nie z dużą siłą. Dźwięk dochodził zza nich. McKay przekręcił gałkę. Zamknięte od środka.
Rozglądając się gorączkowo, zauważył zakrwawioną maczetę, opartą o ścianę. Złapał ją i wyważył drzwi jej ostrzem. Pochylił się i zajrzał do środka. Jego oczy szybko oswoiły się z ciemnością. Usłyszał cichy, żałosny jęk.
Było tam małe dziecko, wciśnięte w dziób łodzi. Nie ruszało się, ale oddychało. Szybko i płytko. Kapitan wcisnął się do schowka i przygarnął dziecko do piersi. To był chłopiec, powtarzający coś w malignie. Kapitan McKay zbliżył ucho do jego ust: „Zapukam trzy razy, zapukam trzy razy, zapukam trzy razy..."
Wynosząc go ze schowka, kapitan nie mógł się nadziwić, że chłopiec żyje. Na pewno nie jadł od wielu dni, był odwodniony. I nagle zrozumiał, że to dziecko musiało przez otwory wentylacyjne widzieć zabójstwo rodziców.
Wolną ręką zasłonił chłopcu oczy, by nie zobaczył ciał na podłodze.
Domyślał się, jak to się stało. Ukrzyżowany mężczyzna ukrył chłopca w schowku. I umarł, zasłaniając drzwi i schowanego za nimi syna.
Kapitan poszedł na rufę jachtu i oddał chłopca jednemu ze swych ludzi czekających na pokładzie kutra. Szybko wrócił po rannego ptaka, zabrał go i zamknął górny właz, zasłaniając potworny widok. Kiedy chłopiec był już na pokładzie kutra, wzięli jacht na hol, a kapitan McKay połączył się przez radio z policją w Nassau.
Rybacy ze zgrozą myśleli, ile to dziecko musiało przejść. Chłopiec ledwie żył. Modlili się za niego przez całą drogę do portu w Nassau. Kapitan oddał mu swoją koję. Opiekowali się nim na zmianę. Czarna papuga, która szybko doszła do siebie, nie odstępowała go ani na chwilę. Chłopczyk nie mógł wziąć do ust nic oprócz słabej herbaty. Kiedy na chwilę odzyskiwał przytomność, bez przerwy powtarzał te dziwne słowa: „Zapukam trzy razy, zapukam trzy razy, zapukam trzy razy..."
Kuter „Misty II" wprowadził jacht do głównego doku w porcie w Nassau, skąd policyjna karetka zabrała małego Aleksa Hawke'a i ciała jego rodziców do szpitala świętego Jerzego. Skontaktowano się z jego dziadkiem mieszkającym w Anglii, który niezwłocznie zwrócił się do sekretarza marynarki z prośbą o sprowadzenie ich do kraju. Przyleciał do Nassau
16
i każdy dzień spędzał przy łóżku Aleksa. Trzymał go za rękę, opowiadając mu o przygodach jego psa, Łobuza, na wyspie Greybeard.
Dopiero po kilku tygodniach Alex nabrał dość sił, by odbyć podróż do Anglii. Przez ten czas prowadzący śledztwo policjanci z Nassau zaglądali do szpitala w nadziei, że dowiedzą się, co zaszło na pokładzie „Seahaw-ke'a". Szybko jednak zrozumieli, że chłopiec nic nie pamięta z tych strasznych wydarzeń.
Jeden miły policjant przychodził każdego popołudnia. Uśmiechał się ciepło i o nic nie pytał. Zawsze przynosił jakąś nową zabawkę. Wystruganego w drewnie ptaka czy coś kupionego na pchlim targu.
Kiedy Alex miał zostać wypisany ze szpitala, sekretarz marynarki z londyńskiej admiralicji wysłał na Bahamy dwóch wysokich rangą oficerów, by towarzyszyli emerytowanemu admirałowi Hawke'owi i jego wnukowi w podróży do kraju.
Duży samolot Królewskiej Marynarki Wojennej poleciał z Nassau na Heathrow, tankując po drodze na Bermudach i Maderze. Alex siedział przy dziadku i przez prawie całą drogę spał albo trzymał go za rękę. Wiedział, że jego rodzice są gdzieś z tyłu samolotu. I że stało się im coś złego. Coś strasznego. Ale nie pamiętał, co.
Wreszcie wylądowali w Anglii. Wszystko tonęło w gęstej mgle. Jacyś ludzie zabrali jego rodziców w wąskich metalowych skrzyniach nakrytych flagami, które włożyli do długiego, czarnego samochodu.
Następnego dnia inne czarne samochody zawiozły ich wszystkich na cmentarz marynarki wojennej. Było bardzo zimno. Żołnierze strzelali z karabinów w powietrze. Kiedy matka i ojciec zniknęli pod ziemią, chłopiec zobaczył, że jego dziadek salutuje. Zrobił więc to samo.
Nie mógł już płakać. Chciał wrócić z dziadkiem do domu.
Dom stał na najmniejszej z czterech Wysp Normandzkich na kanale La Manche, niedaleko francuskiego wybrzeża. Greybeard Island - Wyspa Szarej Brody, nazwę zawdzięczała gęstym mgłom, które często spowijały tutejsze góry i doliny.
Alexander Hawke przestał śnić o piratach, kiedy miał dziewięć lat.
Nocami spał spokojnie, a dni wydawały mu się zbyt krótkie. Każdego ranka wstawał o świcie i zbiegał krętymi schodami na brzeg morza. Łobuz zawsze mu towarzyszył. Razem skakali ze skał do zimnej wody kanału. Później chłopiec przesiadywał całymi godzinami na skalistym zboczu i patrzył na morze, wsłuchany w szum wiatru w drzewach nad jego głową.
Spędzał długie tygodnie z dziadkiem na pokładzie „Wędrowca". Często żeglowali na pomoc, ku wybrzeżom Anglii, czasem docierali aż do
17
Portsmouth. Chłopiec nauczył się zwijać i refować żagle, wytyczać kurs według gwiazd. A także wypatrywać charakterystycznego łopotania zbyt słabo wybranego grota.
W czasie słonecznych dni Alex prowadził łódź przez rozległe pływające pola czerwonego kryla, podziwiając skaczące delfiny i wieloryby, które tam ucztowały.
Każdego dnia dowiadywał się czegoś nowego. Dziadek uczył go nazw gwiazd i muszli, ptaków i ryb. Tego, jak wiązać węzły. Jak zakładać przynętę. Jak patroszyć ryby. Jak pisać wiersze. Jak gotować małże i omułki w wodzie morskiej. Jak szyć żagle. Jak poprawnie pisać.
Alex próbował nawet nauczyć się sokolnictwa, ale Snajper nie miał ochoty występować w roli sokoła. Dziadek przedstawił mu drzewo genealogiczne tego ptaka.
Jego przodkowie byli w tej rodzinie od pokoleń. Pradziad Snajpera należał do pradziada Aleksa Hawke'a, pirata Blackhawke'a, który zawsze chodził z papugą na ramieniu. Alex dowiedział się, że piraci od wieków tak tresowali te zmyślne ptaki, by ostrzegały ich przed napastnikami. Wszystkie papugi Hawke'ów, łącznie ze Snajperem, były tego uczone.
Alex Hawke co wieczór odmawiał pacierz, klęcząc przy łóżku. Zawsze prosił o błogosławieństwo dla dziadka oraz dla matki i ojca, którzy byli w niebie. Potem kładł się do dużego łoża z baldachimem. Przez otwarte okno widział gwiazdy błyszczące nad czarną taflą kanału La Manche. I słyszał fale rozbijające się o skały u podnóża domu dziadka.
Nad jego łóżkiem wisiał obraz przedstawiający okręt flagowy Nelsona, „Victory", z wielkimi, wydętymi żaglami i łopoczącymi na wietrze banderami. Admirał lord Nelson był drugim po dziadku bohaterem dzieciństwa Aleksa Hawke'a. Poległ w dniu swojego największego triumfu, odnosząc druzgocące zwycięstwo nad flotą francuską pod Trafalgarem.
Na gwoździu pod obrazem wisiała bardzo stara mosiężna luneta należąca do jednego z przodków Aleksa, podkomendnego samego Nelsona, kapitana Alexandra Hawke'a. Alex całymi godzinami przesiadywał w oknie sypialni i obserwował ptaki i statki przez wysłużoną lunetę, wyobrażając sobie, że jego słynny imiennik robił kiedyś to samo.
Kiedy skończył dwanaście lat, dostał pierwszą w życiu żaglówkę. Małą łódź rybacką, którą znalazł jego dziadek, rozsychającą się na pobliskiej przystani. Chłopiec nie zmienił jej nazwy, „Gin Fizz", choć nie miał pojęcia, co to znaczy.
Z biegiem lat wyspa wydawała mu się coraz mniejsza. Marzył o tym, by pewnego dnia zaciągnąć się do marynarki wojennej, jak ojciec w jego wieku.
18
Został przyjęty do Dartmoum, gdzie kiedyś uczył się jego dziadek. Uwielbiał czytać i miał bardzo dobre oceny. Ponieważ bardzo chciał pływać, dziadek szepnął o nim słówko kilku wysoko postawionym oficerom Królewskiej Marynarki Wojennej
Został przyjęty do powietrznego korpusu marynarki wojennej. Wkrótce latał już na harrierach, startujących z lotniskowców. Potem przeszedł na myśliwce. Dostał wiele odznaczeń.
Kiedy latanie w czasie pokoju przestało mu wystarczać, Alex zaciągnął się do sił specjalnych, znanych jako SBS, będących brytyjskim odpowiednikiem amerykańskich Navy SEALS. Z czasem został ekspertem w dziedzinie wysadzania różnych obiektów w powietrze i cichego zabijania ludzi nożem lub gołymi rękami. Wiedział, że te umiejętności mu się przydadzą.
Bo Alex znów śnił o piratach. W końcu w jego żyłach płynęła piracka krew.
Rozdział 1
Anglik spojrzał na swoją ponurą twarz w przydymionym lustrze za kontuarem i opróżnił kufel. Już stracił rachubę, ile piw wypił, odkąd wszedł do tego starego, zaniedbanego pubu. Nazywał się The Grapes i był jednym z lepszych lokali w małej dzielnicy uciech w Mayfair, znanej jako Shepherd's Market.
W oknach wąskich budynków, stojących przy krętych uliczkach, paliły się słabe różowe światła. Przy podświetlanych guzikach domofonów w ciemnych bramach widniały ręcznie wypisane imiona: Fanny, Cecily, Vera i Bea. Za szybami pojawiały się blade kobiece twarze i zaraz znikały za pospiesznie zaciąganymi zasłonami.
Zanim trafił do tego pubu, snuł się bez celu wąskimi ulicami Mayfair, bo po kolacji w rezydencji ambasadora Niemiec postanowił wrócić do domu pieszo. Wyszedł dość wcześnie. Po wypiciu któregoś z kolei kieliszka szampana stwierdził, że jest tu śmiertelnie nudno.
Zamierzał pojechać prosto do domu, ale paskudna pogoda tak idealnie pasowała do stanu jego ducha, że odprawił szofera i poszedł pieszo na Belgrave Sąuare.
Wilgoć. Zimno. Mgła. Niskie chmury zapowiadające deszcz, śnieg albo jedno i drugie. Parszywie. W sam raz dla niego.
W kominku w pubie płonął sztuczny ogień. Siedząc w zamyśleniu przy kontuarze spojrzał na płaski złoty zegarek Patek. Już dawno powinien położyć się spać. Chociaż mógł tej nocy pospać dłużej. Do pierwszej, kiedy to umówił się na lunch w klubie, nie miał nic do roboty. Próbował sobie przypomnieć, z kim właściwie się umówił, ale jakoś mu się to nie udawało.
21
Dni zlewały się ze sobą i gdyby nie ten nieustający tępy ból w sercu, mógłby przysiąc, że umarł już dawno temu.
W pubie zrobiło się trochę luźniej, przy kontuarze został już tylko jeden klient, a w ukrytych w mroku boksach obściskiwało się kilkoro młodych turystów. Tym lepiej. Mniej osób gapiło się na niego.
Oczywiście wiedział, że się rzuca w oczy.
Miał na sobie frak i czarne lakierki. Na kontuarze leżała jego długa czarna peleryna, cylinder i laska ze złotą gałką. Wiedział, że musi dziwnie wyglądać w takim lokalu, ale już dawno przestał się tym przejmować. Dał barmanowi znak, że chce zapłacić, i zamówił definitywnie ostatnie piwo. Wsunął dwadzieścia funtów pod popielniczkę i wrócił do swoich burzliwych myśli.
Po części winna była zwyczajna nuda, to, co ci przeklęci Francuzi nazywali ennui. Gnił tak szybko, że nie zdziwiłby się, gdyby któregoś dnia po przebudzeniu zobaczył pleśń na swoich...
- Masz ogień, koleś? - usłyszał nagle.
Odwrócił się. Było ich trzech. Skórzane kurtki, ogolone głowy, czarne dżinsy, wciśnięte do ciężkich czarnych buciorów. Patrzyli na niego ze złośliwymi uśmieszkami na bladych twarzach. Wyglądali, jak to się mówi, na nabuzowanych.
Nawet nie zauważył, jak weszli.
- A owszem - odpowiedział i wyjął z kieszeni kamizelki starą złotą zapalniczkę Dunhilla. Pstryknął nią i zapalił papierosa zwisającego z warg szeroko uśmiechniętego skinheada, który patrzył na niego błyszczącymi oczami.
Jakiekolwiek brał prochy, zdecydowanie zaczęły już działać.
- Dzięki - powiedział chłopak. Kiedyś miał blond włosy, ale te, które mu odrastały, ufarbował na wściekłą zieleń.
- Cała przyjemność po mojej stronie - odparł mężczyzna, schował zapalniczkę i zajął się swoim piwem.
- Zastanawialiśmy się z kumplami, kim pan jesteś - powiedział gówniarz.
- Serio? Zapewniam, że nieciekawy ze mnie facet.
- Tak? No bo pomyśleliśmy, czy pan aby nie jest, no wie pan, tym... no... pedziem.
- Pedziem? - spytał, odstawił kufel i zwrócił zimne niebieskie oczy na bladą twarz przeciętą szerokim uśmiechem, obnażającym zepsute zęby.
- Właśnie. Zasraną parówą - powiedział chłopak, choć coś w oczach mężczyzny sprawiło, że cofnął się o krok.
Dwie wypielęgnowane dłonie mocno złapały go za przekłute kolczykami uszy.
22
- Pędzlem? - powiedział mężczyzna i z uśmiechem wykręcił chłopakowi uszy. - Znaczy takim gościem, co to nosi kolczyki i farbuje włosy?
Dwaj posępni kumple chłopaka parsknęli śmiechem, a on sam poczerwieniał ze złości.
- Miło było was poznać - powiedział Anglik, puszczając czerwone uszy skinheada.
Wstał i narzucił pelerynę na ramiona. Założył cylinder, wziął laskę z kości słoniowej i skierował się do wyjścia.
- No co? - powiedział zielonowłosy chłopak, stając mu na drodze.
- Co „no co"? - odparł elegancki mężczyzna, idealnie naśladując jego akcent.
- Coś ty powiedział? Nazwałeś mnie...
- Zejdź mi z drogi. Ale już!
- No, zmuś mnie, gościu. Dawaj. No, spróbuj.
- Z przyjemnością. - Uderzył go kantem dłoni w prawe ramię tak szybko, że chłopak poczuł ból, zanim zobaczył ruch ręki.
- Jezu! -jęknął skinhead i zatoczył się do tyłu. Łopatka zwisała mu pod dziwnym kątem. - Złamałeś mi... ten, no...
- Obojczyk - pospieszył z wyjaśnieniem Anglik, kiedy chłopak wpadł na stołek barowy i runął na podłogę. Mężczyzna przestąpił nad nim, kierując się w stronę drzwi.
- Do widzenia - powiedział, uchylając cylindra, i wyszedł na pustą ulicę. Ani żywej duszy. Było o wiele później, niż mu się wydawało.
Na następnym rogu przystanął pod latarnią i zapalił cygaro, uważnie nasłuchując ich kroków. Nie musiał długo czekać. Pozwolił, by zbliżyli się na dwa metry, po czym odwrócił się do nich. Zielonowłosy, z twarzą wykrzywioną gniewem, trzymał się za złamany obojczyk.
- A, moi nowi znajomi - powiedział Anglik z uprzejmym uśmiechem. -Czekałem na was. No dobrze. Kto pierwszy? Ty? Ty? A może wszyscy naraz?
Zaczekał, aż któryś z nich zrobi jakiś ruch, i dopiero wtedy zaatakował. Jego zmysły wyostrzyły się i, jak zwierzę, rozkoszował się tym uczuciem.
Najpierw złamał nosy dwóm chłopakom, po czym zajął się trzecim; jego prawa noga przecięła powietrze i rozległ się cichy trzask pękającej kości strzałkowej, a potem głośniejszy, gdy pękła piszczel. Niestety, zniechęciło to oprychów do dalszej walki, więc mężczyzna odwrócił się i poszedł. Zdjął cylinder i wystawił twarz na uderzenia lodowatych kropel deszczu. Mieszkał na Belgrave Sąuare. Pelham otworzył drzwi, po czym wziął od niego kapelusz i laskę.
- Wielkie nieba! - wykrzyknął stary sługa, kiedy jego pan zdjął pelerynę, odsłaniając pochlapaną krwią koszulę. - Co się stało, milordzie?
23

- Rozbity nos - odparł, wchodząc szerokimi schodami na górę. - A właściwie dwa.
Po dziesięciu minutach leżał już w łóżku, marząc o Amerykance Victo-rii Sweet, w której zakochał się po uszy.
Kilka godzin później obudził go dzwoniący telefon. Z niedowierzaniem spojrzał na zegar na stoliku nocnym.
- Cholerny świat - mruknął pod nosem. Podniósł słuchawkę.
- Tak? - powiedział, nie siląc się na uprzejmości. Jezu, dopiero za piętnaście piąta.
- Cześć - usłyszał gardłowy kobiecy głos, zdecydowanie zbyt wesoły jak na tak wczesną porę.
- Dobry Boże - powiedział, ziewając. Głęboko spał i, o ile pamiętał, miał bardzo przyjemny sen. Vicky właśnie rozpinała...
- Nie, to nie Bóg. Ale prawie. Nowa sekretarz stanu. To mój pierwszy dzień w pracy!
- Wiesz, która tu jest godzina?
- Jesteś nie w humorze.
- Mogę szczerze powiedzieć, co o tym sądzę?
- No, nie gniewaj się. Miałam cudowny dzień. I nie dzwonię, żeby po-flirtować. To poważna sprawa.
Anglik, już w pełni przytomny, usiadł i oparł się o duże poduszki u wezgłowia łóżka. Śnieg z deszczem walił w wysokie okna sypialni. Ogień w kominku dogasał i w przestronnej komnacie panował chłód.
Podciągnął koc pod brodę, przyciskając słuchawkę policzkiem do ramienia. W Londynie budził się kolejny słotny styczniowy dzień. A on czuł, że całe ciało, wszystkie komórki ma jakieś słabe, zwiotczałe. Wszystko przez tę potworną nudę.
Mała szamotanina na ulicy stanowiła miłą rozrywkę, ale było tego za mało. Już zbyt długo czekał na „następne zadanie", jak to eufemistycznie określano.
Dlatego słowa „poważna sprawa" sprawiły, że leniwie dotąd płynąca krew zaczęła szybciej krążyć mu w żyłach.
- Poważna sprawa?
- Jesteś zawiedziony? Powiedz prawdę. Miałeś nadzieję na seks przez telefon? Słyszałam to w twoim głosie.
- Twój głos rzeczywiście brzmi dość... zmysłowo. Jak po papierosach. Myślałem, że rzuciłaś palenie.
- Próbuję. Stosuję alternatywną metodę.
- To znaczy?
- Pierwszego zapalam zaraz po przebudzeniu, a potem przez cały dzień palę tyle, ile się da.
24
- Można i tak. Wspomniałaś o „poważnej sprawie". Słucham.
- Z góry uprzedzam, że to nie mój pomysł. Twój kumpel, prezydent, zażądał, żebyśmy się zwrócili do ciebie. Mówię ci o tym na wypadek, gdybyś miał za dużo roboty.
- W porządku.
- Nie ja cię o to proszę, tylko on.
- Nieważne. Roboty mam tyle, co kot napłakał.
- Nawet nie wiesz, jak się ucieszą, kiedy usłyszą to w Casa Blanca.
- No dobrze. Już się nie gniewam. Jestem rozbudzony. Zwarty i gotowy. Mów.
- Wiadomość pochodzi od waszego MI-6. CIA sprawdziła to, sprawa jest poważna. Uzyskali potwierdzenie od schwytanego przywódcy al-Ka-idy, Abu Zubaidy.
- Odźwiernego.
- Tak. Słyszałeś o czymś takim, jak projekt „Bumerang"?
- Hm... Coś kojarzę. Chodzi o jakiś eksperymentalny okręt podwodny. Sowieci budowali prototyp w stoczni w Komsomolsku. Pod koniec zimnej wojny. O ile pamiętam, nie zdążyli go zwodować. Zgadza się?
- Tak. Rosjanie nazwali go „Borzoj". Korzystali z wykradzionych nam informacji o technologii Stealth. Sami też to i owo wymyślili. Do tego trzeba dodać metrową powłokę z materiału pochłaniającego fale sonaro-we i radarowe, zaawansowaną technologię ogniw paliwowych i niemal bezszelestny układ napędowy. Okręt wyposażony jest w czterdzieści rakiet SS-N-20. To pociski balistyczne dalekiego zasięgu typu Sturgeon.
- Jest wyposażony? W tej chwili?
- Tak.
- Jezu!
- To cholerstwo jest ogromne. Ma kształt bumerangu, stąd ta nazwa. Dwa wyprofilowane kadłuby schodzą się w dziobie, tworząc literę V; w każdym mieści się dwadzieścia silosów. Okręt jest praktycznie niewykrywalny. Kiedy płynie w zanurzeniu, kiosk wciągany jest do kadłuba.
- Podwodne latające skrzydło.
- Tak. Niewidzialne podwodne latające skrzydło. Przynajmniej trzy razy szybsze od wszystkiego, co mamy my i co mają oni.
- Cholerny świat! Naprawdę udało im się ukończyć budowę takiego okrętu?
- Dwóch okrętów.
- No i co?
- Namierzyć możemy tylko jeden.
- A co na to nasi nowi najlepsi przyjaciele?
25
- Moskwa twierdzi, że ktoś go ukradł.
- Zawsze mieli słabe zabezpieczenia.
- Podobno nie wiedzą, gdzie jest. W Departamencie Obrony i u nas uważa się, że jeden z okrętów został sprzedany. Prezydent chce, żebyś dowiedział się, kto go przehandlował. I, co ważniejsze, komu.
- Robi się - powiedział Anglik, zerwał się z łóżka i chwycił szlafrok przewieszony przez oparcie krzesła.
- Teraz możemy uprawiać seks przez telefon, jeśli chcesz - powiedziała kobieta.
- Gdzieżbym śmiał wykorzystywać cię w takiej chwili, skarbie.
- Rozumiem, że odmawiasz. Wracaj do łóżka. Dobranoc, kochanie.
- Dobranoc.
- Kocham cię, Alex.
Jednak serce Anglika należało do kogoś innego i nie wiedział, co odpowiedzieć.
- Dobranoc - powtórzył cicho i odłożył słuchawkę.
Tłumaczył jej, że ich związek się skończył. Że kocha inną. Cokolwiek jednak mówił i bez względu na to, ile razy to powtarzał, jego słowa nie docierały do niej.
Wstał, przeciągnął się i powiadomił Pelhama, że dziś zje śniadanie wcześniej niż zwykle. Potem padł na podłogę przy łóżku, zrobił jak co dzień trzydzieści pompek, a następnie resztę ćwiczeń. Z przyjemnie rozgrzanymi mięśniami poszedł wziąć prysznic.
Stojąc w strugach gorącej wody, ku swojemu zaskoczeniu zaczął śpiewać na cały głos starą piosenkę Beatlesów Herę Comes the Sun - Nadchodzi słońce.
Rozdział 2
Słońce wciąż prażyło jak diabli, kiedy smukła biała motorówka przypłynęła na Staniel Cay. Była dokładnie trzecia po południu. Mężczyzna w nienagannie białym mundurze włączył wsteczny bieg i woda wokół rufy zakotłowała się. Łódź zwolniła i zatrzymała się przy pomoście. Mimo odpływu, zwisająca z pomostu długa drabina sięgała lewej burty.
Motorówka lśniła mosiądzem i mocno polakierowanym mahoniem. Wyglądała aż za dobrze, jak na ten odległy zakątek wysp Exuma.
Dwaj członkowie załogi, ubrani w identyczne, wykrochmalone białe koszule i szorty, szybko weszli po drabinie na pomost i przywiązali cumy
26
dziobowe, rufowe i szpringowe. Jeden z nich stanął przy drabinie, by pomóc wysiadającym pasażerom motorówki. Drugi, z bronią schowaną tak, by nie zwracała niczyjej uwagi, obrzucił czujnym okiem opuszczone nabrzeże. Upewniwszy się, że wszystko gra, dał znak sternikowi.
Sternik zgasił oba silniki i w sennym porcie znów zapanowała cisza. Jedynym dźwiękiem, nie licząc krzyków wirujących na niebie mew i rybitw, był łopot brytyjskiej bandery na rufie motorówki.
Na pokładzie byli tylko dwaj pasażerowie, Anglicy. Stali na rufie łodzi i prowadzili przyjacielskąpogawędkę, osłaniając oczy od silnego, karaibskiego słońca. Młodszy z nich, trzydziestokilkuletni mężczyzna, nazywał się Alexander Hawke. Mierzył nieco ponad metr osiemdziesiąt wzrostu, ale był tak szczupły, że wydawał się wyższy. Miał gęste czarne włosy, przenikliwe niebieskie oczy, długi cienki nos i wydatny kanciasty podbródek, który nadawał mu hardy wygląd.
Nie minął jeszcze miesiąc od tego ranka, kiedy Hawke dostał telefon z Waszyngtonu. Teraz, w upalne lutowe popołudnie, rozglądał się bacznie po małej przystani. Zwrócił się z uśmiechem do swojego towarzysza, Ambrose'a Congreve'a.
- Kręcili tu Operacją Piorun. - Wiedziałeś o tym?
- A co to takiego?
- Prawda, zapomniałem, że od śmierci Johna Wayne'a bojkotujesz kino. Operacja Piorun to film z serii o Jamesie Bondzie, z Seanem Connerym w roli głównej. Moim zdaniem, najlepszy z wszystkich.
Towarzysz Hawke'a był niskim, tęgim mężczyzną po pięćdziesiątce. Miał zwodniczo sentymentalne niebieskie oczy, osadzone w twarzy dziecka, ozdobionej sumiastym wąsem. Odetchnął głęboko i otarł czoło lnianą chusteczką z monogramem. Tylko takie nosił.
- Wolę Johna Wayne'a, bo mniej gadał i więcej strzelał.
- No tak, ale Bond...
- Wybacz, Alex, ale po kiego grzyba smażymy się na słońcu, rozmawiając o bohaterach starych filmów? Ci twoi agenci na pewno już czekają na brzegu.
- Przedstawiam lokalny koloryt, to wszystko, inspektorze -powiedział Hawke z uśmiechem.
- Zamiast kolorytu wolałbym coś orzeźwiającego do picia. Załatwmy to i już, dobra?
- Coś ty taki marudny? Przydałaby ci się drzemka i tyle.
- A tam, gadanie! Przydałby mi się - powiedział Congreve - ogromny drink z rumu i owoców albo cysterna bardzo zimnego piwa.
- Inspektorze, jak można pić na służbie?
27
- Nie nazwałbym służbą spotkania z dwoma facetami z agencji nieruchomości.
- Mówiłem, że sąz agencji nieruchomości? Chyba się przejęzyczyłem. Ambrose tylko pokręcił głową i powiedział:
- Ty nigdy się nie przejęzyczasz, Alex.
Ambrose Congreve, najstarszy i najbliższy przyjaciel Hawke'a, ku rozpaczy rodziców zaczął karierę w policji od patrolowania ulic Londynu. Studiował łacinę i grekę w Cambridge, a i z językami współczesnymi radził sobie doskonale. Jednak nade wszystko uwielbiał czytać opowieści o rzutkim detektywie, lordzie Peterze Wimseyu, no i oczywiście o błyskotliwym Holmesie.
Nie zamierzał uczyć greki. Chciał dokonywać bohaterskich czynów. Nie chciał mieć palców umazanych kredą; wolał być gliną.
Wkrótce po podjęciu pracy w policji wykazał się wrodzoną zdolnością do pracy śledczej. Jego niesamowita wręcz umiejętność łączenia ze sobą wydawałoby się nieistotnych szczegółów pomagała mu w rozwiązywaniu kolejnych głośnych spraw. W końcu awansował na stanowisko dyrektora wydziału śledczego New Scotland Yardu. Choć był już na nieoficjalnej emeryturze, wciąż utrzymywał bliskie kontakty ze swoimi byłymi współpracownikami. Mimo to nie znosił, jak się do niego zwracano per „inspektorze" i dlatego właśnie Hawke tak często to robił.
- Jedynym powodem, dla którego zgodziłem się towarzyszyć ci na tej wycieczce - powiedział Congreve -jest wizja schłodzonego napoju wyskokowego czekającego na mnie w jakiejś podrzędnej spelunie. Może nawet zamówię jedyny dobry wynalazek twojego wielkiego bohatera - dobrze zmiksowane martini.
- Gdybyś miał choć trochę oleju w głowie, Ambrose, to przestałbyś tyle pić i rzuciłbyś tę przeklętą fajkę. Wiesz, Wayne nie zginął od kuli. Nawdy-chał się za dużo niefiltrowanego dymu.
Congreve westchnął ciężko i zdjął z głowy starą tweedową czapkę. Przeczesał palcami mocno przerzedzoną strzechę kasztanowych włosów.
Cholerny świat, pomyślał, przynajmniej jedna zagadka rozwiązana. Poznał długość i szerokość geograficzną miejsca, w którym zrodziło się powiedzenie „tylko wściekłe psy i Anglicy w południe wychodzą na dwór". Musiało mu zupełnie odbić, skoro przystał na plan Hawke'a. Na tych przeklętych wyspach było gorąco jak w Hadesie. Najprostsze rozwiązanie, jakim byłoby zdjęcie wełnianej muszki czy tweedowej marynarki i kamizelki, nie przyszło mu do głowy.
Znany z braku dbałości o swoją garderobę, Ambrose na ogół nie zaprzątał sobie głowy tym, czy spodnie pasują do marynarki, i często nosił skar-
28
pety w różnych kolorach. Do głowy by mu nie przyszło, że można zmieniać ubrania w zależności od pory roku czy pogody, łan Baker-Soames, krawiec z Anderson & Sheppard na Savile Rów w Londynie, już dawno pogodził się z jego dziwactwami.
Rara avis, szeptali krawcy, ilekroć Ambrose Congreve przekraczał święte progi A&S. A on żył w błogiej nieświadomości faktu, że pokpiwają z niego za plecami.
Hawke nadal puszczał mimo uszu jego błagania i kontynuował wykład z geologii.
- Ten mały atol - powiedział - nazywa się Thunderball, bo ma na szczycie komin, z którego wydobywa się przeraźliwy ryk, kiedy z zachodu nadciąga duża fala.
- Fascynujące - ziewnął Congreve. ,  - Prawda?
- Jeszcze jak.
- Hej, Tommy! - krzyknął nagle Hawke, zwracając się do młodego marynarza, stojącego na pomoście. - Przejdź się po nabrzeżu i zobacz, czy nie przyszli już nasi nowi znajomi. Łatwo ich rozpoznać. Niemodne garnitury, niemodne fryzury, niemodne krawaty. Jak zobaczysz coś dziwnego, daj znać przez walkie-talkie.
- Tak jest, sir! - powiedział Tommy Quick i zbiegł z pomostu.
- Widzisz, Ambrose - Hawke podjął przerwaną rozprawę - Thunderball jest wewnątrz zupełnie pusty. Morze wlewa się do środka, wypycha powietrze górą. I bum! Podobno słychać to w promieniu wielu kilometrów.
- Prawdziwy geologiczny cud. Wybaczysz, że nie zatańczę z radości?
- Tak - odparł Hawke, nie zważając na sarkazm w jego głosie. - Pewne cechy Thunderballa czynią go idealnym miejscem na negocjacje z handlarzami bronią. Zakładam, że wziąłeś kąpielówki? Zabierzemy tych cholernych Rosjan na małą podwodną eskapadę.
- Handlarze bronią? Rosjanie? Mówiłeś, że mamy spotkać się z ludźmi z agencji nieruchomości.
- Tak mówiłem? Cóż, nagła zmiana planów - powiedział Hawke, wchodząc po drabinie. - Kolejna tajna akcja, stary. Chodź, Ambrose, Rosjanie nadciągają!
Congreve w skupieniu obserwował krążącą w dole sylwetkę nadzwyczaj dużego rekina. Wychylony przez reling, wodził wzrokiem za rybą, patrolującą przejrzystą wodę dokładnie pod rufą motorówki. Hawke powiedział, że mają pływać? Congreve uważał wszystkie sporty prócz golfa za czyste barbarzyństwo. Westchnął z żalem, wspominając pole golfowe
29
Sunningdale pod Londynem. Najgroźniejszymi grasującymi tam stworzeniami byli skacowani nosiciele kijów czy cierpiące na niestrawność wiewiórki.
Spędzał tam każdy sobotni ranek z tymi samymi trzema znajomymi, bez względu na pogodę. Grał w golfa od wojny. I niestety, tylko jemu jedynemu z całej czwórki jeszcze nigdy nie udało się za pierwszym uderzeniem trafić do dołka. Stało się to jego życiową obsesją. Powiedział sobie, że któregoś dnia musi wreszcie osiągnąć ten cel.
- To rekin wąsaty! - krzyknął Hawke z góry, wytrącając go z zamyślenia. - Nie gap się tak na niego, wystraszysz go na śmierć.
Congreve podniósł głowę i zobaczył, że jego przyjaciel stoi już u szczytu drabiny.
- No, chodź wreszcie - nalegał Hawke. - Tommy mówi, że mamy kilka minut na spacer po nabrzeżu, zanim przyjdą Ruscy.
Congreve burknął coś i sapiąc wgramolił się na pomost. Stanął obok Hawke'a, dysząc ciężko.
Trzeba przyznać, że zatoczka była ładna. Stały tu na palach cztery domy, w pastelowych kolorach. Zacumowane kolorowe kutry rybackie kołysały się na błękitnej wodzie. Uroczo, nie ma co mówić.
Pewnego deszczowego styczniowego popołudnia, jakiś miesiąc wcześniej, w White's, londyńskim klubie Hawke'a, odbył się długi zakrapiany lunch. Wtedy to Hawke po raz pierwszy wspomniał o rejsie na Karaiby. Początkowo Congreve wcale się do tego nie palił.
- No nie wiem. Ile czasu to zajmie? - spytał. - Jak trafnie ujął to Holmes: „Moja dłuższa nieobecność zazwyczaj wywołuje w półświatku przestępczym niezdrowe podniecenie".
Jednak Hawke nie ustąpił i w końcu przekonał Congreve'a. Cóż, przynajmniej odetchnie od deszczowej londyńskiej zimy. Nie wspominając o ciasnym gabinecie w siedzibie wydziału specjalnego w Westminster. Kilka tygodni słońca, zwiedzania i zakupów - tak Hawke przedstawił ten wypad.
Zakupy?
Congreve nie miał zielonego pojęcia, co też Hawke mógłby chcieć kupić w tym zapomnianym przez Boga zakątku Bahamów. Może jakąś wyspę? Oczywiście nie wiedział jeszcze, że Hawke umówił się nie z przedstawicielami agencji nieruchomości, lecz z handlarzami bronią. Spojrzał na niego. Hawke zatrzymał się w pół kroku i zamilkł.
- Byłem tu już kiedyś, Ambrose - powiedział i jego wpatrzone w dal oczy stały się zimne jak lód. - Dawno temu. W dzieciństwie. Miałem siedem lat. Właściwie nic poza tym nie pamiętam.
30
- Dlatego chciałeś, żeby spotkanie odbyło się właśnie tutaj?
- Nie wiem - odparł Hawke. - To dziwne. Przyjechałem tu z powodu tej misji, ale coś ciągnęło mnie w tę stronę. Mam dziwne sny o tych wyspach... - Urwał i odwrócił się, jakby nie chciał albo nie mógł powiedzieć nic więcej.
- Tak czy inaczej - odezwał się po chwili - wziąłem ze sobą mapę. Przechowuję ją od dzieciństwa. Ukazuje miejsce ukrycia skarbu, prawdopodobnie gdzieś w tej części Karaibów. Może dlatego czuję się... tak, jakby wkrótce coś miało się stać.
- Co?
- Nie mam pojęcia - powiedział Hawke, patrząc na przyjaciela bezradnie. - Wiem tylko, że może to w jakiś sposób wiązać się z mapą.
- Spowija ją mgła tajemnicy... - mruknął Congreve, uważnie mu się przypatrując. Alex wzruszył ramionami:
- Tak czy inaczej, jest to równie dobre miejsce na spotkanie z podejrzanymi typami, jak wiele innych.
Congreve spodziewał się, że nadejdzie ta chwila, czekał na nią ze strachem.
Jak wiele osób, znał przerażającą historię śmierci rodziców Hawke'a. Oczywiście nie od niego samego. Alex przez wszystkie te lata ani słowem nie wspomniał o ich zabójstwie. Wyglądało na to, że wymazał tę tragedię z pamięci. Mogła jednak pozostać głęboko ukryta w jego podświadomości.
W dużej skórzanej torbie, z którą Ambrose nigdy się nie rozstawał, znajdowały się pewne akta z wydziału śledczego Scotland Yardu, o ich istnieniu nie wiedział nikt oprócz niego samego. Zabójstwo Hawke'ów mimo upływu lat wciąż pozostawało nierozwiązane i gdyby nie determinacja Congreve'a, dokumenty te gniłyby gdzieś w archiwum. Na zapomnianym cmentarzysku niewyjaśnionych spraw.
Oczywiście nigdy nie ośmielił się rozmawiać o tym z Hawkiem. Dla jego dobra lepiej było nie przywoływać tak strasznych wspomnień. Con-greve wiedział jednak, że rodzice jego przyjaciela zginęli gdzieś w tej okolicy. Całkiem możliwe, że właśnie na tych wodach. Mimo woli był ciekaw, czy coś pobudzi pamięć Hawke'a.
Teraz, kiedy widział, jak Alex patrzy na port z dziwnym wyrazem twarzy, Ambrose zaczął się zastanawiać, co będzie, jeśli powrócąjego ukryte głęboko wspomnienia. Wychyną na powierzchnię jak stare podwodne boje trzymające się na zbutwiałych sznurach, które nagle pękły. Czym może się to skończyć?
31
Przez chwilę wydawało się, że Alex powie coś jeszcze, ale nagle zamrugał oczami i uśmiechnął się.
- Powiem ci jedno.
- Co takiego?
- Wszystko na tym świecie dzieje się w mgnieniu oka. Nie zapominaj o tym. Wszystko.
Rozdział 3
Gomez, posiniaczony i zakrwawiony, wyszedł z pogrążonego w mroku starego, popadającego w ruinę szpitala. Myślał o seksie. I zabijaniu. Niekoniecznie w tej kolejności.
Dobrze, że chociaż przestało padać. Z szerokich, wyłożonych płytkami schodów szpitala imienia Calixto Garcii unosiła się para. Gomez zmrużył oczy od słońca i zszedł po śliskich, mokrych stopniach na porośnięty palmami dziedziniec, pełen weteranów na wózkach, którzy wylegli z dawnego szpitala wojskowego, by zaczerpnąć świeżego powietrza.
Zauważył neon nad małym barem po drugiej stronie Avenida de la Uni-yersidad, w którym rano zjadł śniadanie. Przydałoby się kilka zimnych piw.
- Mam zły dzień - powiedział do jakiejś starej baby, która gapiła się na jego zakrwawione wargi, kiedy przechodził przez bramę z kutego żelaza. - Wystarczy?
Wyszedł na parną ulicę, przykładając dłoń do kącika ust. Bolało jak diabli.
Oczywiście akurat wówczas, kiedy potrzebował taksówki, żadnej nie było w pobliżu. Dużo chińskich rowerów, niewiele samochodów. Podobno przydział benzyny został zmniejszony do trzech litrów miesięcznie. Większość samochodów, które widział, miała czerwone tablice. Wozy rządowe. Ciężkie czasy nastały w starym rodzinnym mieście. Ruszył w stronę promenady Malecon, okrążającej zatokę. Musi się rozeznać w swojej sytuacji, zdecydować, co robić.
Wcześniej nawąchał się chorych ludzi, teraz jego nozdrza wypełniał smród ulicy. Zupełnie jakby ktoś zmieszał sok z trzciny cukrowej z olejem silnikowym i zgniłymi owocami mango. I wrzucił to do kuchenki nastawionej na pięćset stopni. Wspaniałe, nie ma co.
Aha, i trzeba to jeszcze spryskać potem. Dużą ilością potu. Czy ci ludzie nie słyszeli o antyperspirantach? A do tego dodać cuchnące perfumy ma-łychjineteras, które wszędzie za nim łaziły.
32
Prostytutki były wszędzie, podobnie jak wypatrujący ich gliniarze. To było jak polowanie na karaluchy. Potrafiły schować się w najmniejszej szparze.
Jak przekonał się na własnej skórze, policjanci dzielili się na dwie grupy. Policjanci dla turystów byli w porządku, co najwyżej trochę zawracali głowę. Ale ci w beretach, policja państwowa, o, od tych to już lepiej trzymać się z dala. Spojrzysz na nich dziwnie, a zaraz przywalą ci pałką albo zawloką do więzienia.
Jednak nawet oni nie mogli sobie poradzić zjineteras. Gomez czuł się jak dzieciak w sklepie ze słodyczami. Trafił do dziwkarskiego raju. Tłumy prostytutek czekały pod jego hotelem o każdej porze dnia i nocy. Ba, stały nawet pod małym prywatnympaladar, w którym poprzedniego dnia zjadł lunch.
Nie mógł się od nich opędzić. Zupełnie jakby mimo jego nierzucających się w oczy ciuchów miał na czole wytatuowany napis: Amerykański marynarz. Był ciekaw, czy tak czują się gwiazdy filmowe. Nie miał nic przeciwko temu, żeby ganiały za nim prostytutki. To był jedyny plus tej dwudniowej przepustki. Minusem, i to dużym, były ostatnie dwie godziny, które spędził przy łóżku umierającej matki, słuchając jej krzyków.
Miała raka żołądka. Paskudna sprawa. Wydawałoby się, że w tym tak zwanym najlepszym szpitalu w Hawanie powinni mieć jakieś środki przeciwbólowe. Żeby mogła umrzeć w spokoju, zachowując odrobinę godności. W końcu przysyłał jej lekarzowi sporo forsy, by dobrze się o nią troszczył.
Za każdym razem, kiedy dzwonił do szpitala, by zapytać o jej stan, mówiono mu, że w tym stadium można tylko uśmierzać ból.
Ten łekarz, z którym rozmawiał, trafił na pierwsze miejsce czarnej listy Gomeza. Prawdziwy czarny koń.
Co podał jej na uśmierzenie bólu dziś? A wczoraj? Przez ostatni miesiąc? Nada. Nic a nic. Nawet małej tabletki aspiryny. Przez to idiotyczne embargo na żywność i lekarstwa utrzymywane przez rząd Stanów Zjednoczonych. Mimo to szpital musiał coś dla niej zrobić.
Gomez w końcu wściekł się i zaczął wrzeszczeć na lekarzy i pielęgniarki. Tłumaczyli mu, że to nie ich wina. Że wszystko przez Amerykę. O mało nie rozwalił łba temu łapiduchowi, zanim go od niego odciągnęli. Jakiś gorylowaty sanitariusz rąbnął jego głową w podłogę i rozciął mu wargę. W ustach wciąż miał metaliczny smak krwi; pochylił się i wypluł krwistą ślinę do rynsztoka.
Jezu, co to, ząb mu wypadł? Sprawdził językiem, czy wszystkie są na miejscu. Rzeczywiście, jednego brakuje. Teraz to już naprawdę się wkurwił.
	33
Dlatego właśnie szedł do ambasady szwajcarskiej. Trzeba komuś skopać tyłek. I to porządnie. Przełożona pielęgniarek powiedziała mu, że jest tam sekcja amerykańskich interesów. Co to znaczy? Wytłumaczyła, że siedzą tam jacyś amerykańscy urzędnicy, choć to ambasada szwajcarska.
Logiczne? Nie za bardzo, ale co tam. Na Kubie nic już nie miało sensu. Tak czy inaczej, zamierzał tam pójść, znaleźć jednego z tych zasranych biurokratów i urwać mu łeb.
Morderstwo. Najskuteczniejszy środek przeciwbólowy.
Taki był plan. Najpierw skopać dupę. Potem pójść na dziwki. Kupił u ulicznego handlarza turystyczny plan miasta i kilka kondomów. Zapłacił jednego dolara amerykańskiego (nikt nie przyjmował peso) i na planie odszukał ambasadę. Tylko osiem przecznic. Pójdzie tam i rozwali jeszcze parę łbów.
Szkopuł w tym, że kiedy w końcu dotarł na miejsce, okazało się, że ta pieprzona ambasada jest zamknięta. Walił do drzwi przez dziesięć minut, zanim przypomniał sobie, że jest niedziela. Co, ambasady nie były otwarte przez siedem dni w tygodniu? A gdyby miał pilną sprawę? No bo też i tak było. Potrzebował leków. Był obywatelem amerykańskim. Żołnierzem pieprzonej marynarki wojennej.
Ostatnie trzy noce spędził w pace w Guantanamo za włamanie do apteki o trzeciej w nocy. Zwinął trochę morfiny i dilaudidu. Właśnie zamierzał wymknąć się przez tylne drzwi, kiedy drapnęli go żandarmi. Fakt, że kradł lekarstwa dla umierającej matki, nie wzbudził najmniejszego zainteresowania.
Siedział na stopniach ambasady, sącząc z małej butelki stoliczną, którą dostał w samolocie, i zastanawiał się, co robić, kiedy zobaczył dziwną dziewczynę. Jasne, krótko obcięte włosy. Zielone oczy, pełne czerwone wargi i cycki jak marzenie. Podkoszulek i jakiś czarny ciuch sięgający wysoko nad kolana. Żółte buty na wysokim obcasie. To przesądziło sprawę.
Był w raju.
Dziewczyna zatrzymała się i spojrzała na niego. Siedział rozparty na stopniach ambasady szwajcarskiej. To dziwne, ale wyglądała znajomo. Miała skośne oczy, jednak chyba nie była Chinką.
Im dłużej jej się przyglądał, tym większe miał wątpliwości, czy aby na pewno jest prostytutką. Miała na szyi coś jakby obrożę ze złota, i to chyba prawdziwego. Zwisała z niej mała złota obrączka. Taka biżuteria u dziwek? Co tam, przecież wszystkie zarabiają dupą. Jak przychodziło co do czego, to okazywało się, że w tym kraju wszystko i wszyscy są na sprzedaż.
O dziwo, weszła na schody i zapukała do drzwi. Poczekał trochę, a potem powiedział:
34
- Zamknięte. Dziś niedziela.
- Że co? - odezwała się po angielsku.
- Chcesz futro z norek?
Pokazała mu wyprostowany środkowy palec i powiedziała coś, co nie zabrzmiało zachęcająco.
- Może zaczniemy od dużego dzbana sangrii w Floridita? Zatrzymała się znowu, pomyślała, odwróciła się. Obrzuciła go wzrokiem. Ziewnął i wyprostował nogi, pełny luz.
- Americano, co?
- Przybywam z krainy wolności, skarbie.
- Jasne, Ernesto Junior chce mi postawić sangrię w El Floridita, ulubionej knajpie tatusia. Następny frajer napalony na Hemingwaya.
- Na kogo?
- Nieważne. Co ci się stało w wargę?
- Żałuj, że nie widzisz, jak wygląda facet, który mi to zrobił - powiedział, zadowolony, że tak szybko wymyślił ten tekst.
- Tak, złamałeś szczękę temu lekarzowi. To ty wywołałeś zadymę w szpitalu, zgadza się? Spojrzał na nią.
- Byłaś tam? Tak mi się wydawało, że cię skądś znam.
- Moja siostra jest przełożoną pielęgniarek. To ona powiedziała ci o ambasadzie.
- Czyli ty... co, śledziłaś mnie?
- Nie pochlebiaj sobie, chico. Ja też miałam tu sprawę do załatwienia, chciałam coś przekazać bratu. - Wyjęła z torebki kopertę.
- Wsadź ją pod drzwi - poradził Gomez.
- Nie.
- Czemu?
- Są w niej pieniądze.
- Aha - powiedział i pomyślał, że prostytutka nie przynosiłaby pieniędzy do ambasady.
- No to adios - rzuciła i schowała kopertę do torebki. Był ciekaw, ile pieniędzy jest w środku. Mógłby jązabrać i uciec. Malecon była przecznicę stąd. Wtopiłby się w tłum. Czy dogoniłaby go w tych żółtych kurewko-watych butach? Raczej nie.
- Ej, czekaj no, skarbie! Dokąd idziesz?
- Wracam do pracy.
- W niedzielę?
- Mój brat ma klub. Pracuję tam.
- I co robisz?
35
- To, co trzeba.
- Brzmi nieźle. Mogę tam przyjść?
- To ekskluzywny klub. Tylko dla członków.
- Mógłbym się zapisać.
Zaśmiała się tak głośno, że aż się zezłościł.
- Co, myślisz, że mnie nie stać?
- Nie myślę, tylko wiem. To najdroższy klub w Hawanie. Z drugiej strony...
- Co?
- Może spodobasz się mojemu bratu.
- A to dlaczego?
- Lubi facetów skorych do bitki. Mogą się do czegoś przydać.
Pięć sekund po tym, jak włożyła dwa palce do ust i wydała najgłośniejszy gwizd, jaki Gomez w życiu słyszał, pod ambasadę podjechał największy i najczarniejszy chrysler imperiał na świecie. Kierowca, jakiś mięśniak w czarnym T-shircie, wyciągnął rękę i otworzył dziewczynie drzwi. Wskoczyła na przednie siedzenie, przechyliła się i pocałowała go.
Gomez nie zauważył, że zrobiła mu miejsce z przodu, więc wsiadł tylnymi drzwiami. Samochód był w idealnym stanie, jakby dopiero co wyjechał z salonu wystawowego. Nawet tak pachniał.
- Który to rocznik? - spytał Gomez, kiedy kierowca ruszył wąską ulicą.
- Pięćdziesiąty dziewiąty - odparł mężczyzna i uśmiechnął się do niego. W jego ustach błysnął złoty ząb. - Esta bueno, no?
- To mój kuzyn Santos - powiedziała dziewczyna, przytulając się do kierowcy. - Przepraszam, nie wiem, jak się nazywasz.
- Gomez.
- Jestem Ling-Ling - powiedziała.
- Ling-Ling - powtórzył Gomez. Uznał, że to ładnie brzmi. - Wiesz, jak Chińczycy nadają imiona dzieciom? - spytał. - Rzucają sztućce do góry i z jakim dźwiękiem upadną na podłogę, takie wybierają imię. Ling--Ling... To musiał być widelec do sałatki.
Potem nie odzywali się do siebie aż do chwili, kiedy wóz zatrzymał się przed dużą drewnianą bramą w wysokim różowym murze. Gomez sprawdzał trasę na planie. Najpierw jechali Malecon, z widocznym po prawej stronie Castillo de Morro, przypominającym wpływający do portu liniowiec. Od Atlantyku nadciągały wysokie fale, rozbijające się o falochron przy Punta Brava, krople pryskały na przednią szybę chryslera.
Znaleźli się w dzielnicy El Yedado, pełnej dużych starych domów. Większość z nich zbudowano przed 1959 rokiem. Zanim nastała epoka Castro.
Gomez i dziewczyna wysiedli.
36
- Hasta mariana - powiedział jej kuzyn i klepnął mięsistą brązową dłonią w drzwi. Facet miał chyba z dziesięć złotych bransolet. Gomez popatrzył za samochodem, który zniknął w tunelu ciężkich zielonych gałęzi, ocierających się o jego dach.
- Jesteśmy na miejscu - powiedziała Ling-Ling, wcisnęła guzik w murze i pomachała do jednej z kamer.
- Jak się nazywa ten klub? - spytał Gomez, kiedy ciężkie wrota zaczęły się otwierać do wewnątrz.
- Klub Mao-Mao. Weszli do środka.
- To nie klub, to dżungla - zauważył Gomez.
- Pięknie tu, prawda? Mamy najprzeróżniejsze ptaki i zwierzęta. Nawet jaguary i lamparty.
- Widzę - powiedział Gomez, starając się nie okazywać strachu. Przypomniał mu się jakiś film, w którym lampart pożarł człowieka.
Szli przez pięć minut, schylając się pod gałęziami i przestępując przez przecinające starą ścieżkę korzenie, zanim dotarli do następnej bramy. Otworzyła się automatycznie, ukazując dziedziniec i małego Chińczyka w czerwonym jedwabnym stroju. Trzymał srebrną tacę z drinkiem w wysokim srebrnym kieliszku.
- To coś specjalnego dla nowych gości - powiedziała Ling-Ling. - Nazywa się Trucizna. Spróbuj.
- Uwielbiam truciznę - powiedział Gomez.
Okazało się, że nigdy w życiu nie pił czegoś tak dobrego.
- Ty zrobiłeś tego drinka? - spytał Chińczyka, który tylko zachichotał i pospiesznie odszedł. Pewnie nie mówił po angielsku, co wcale nie zdziwiłoby Gomeza.
- Tędy - powiedziała Ling-Ling. - Mój brat pewnie jest przy barze w kasynie.
Okrążyli basen wielkości połowy boiska piłkarskiego, z wielką fontanną pośrodku. Zdobiła jąrzeźba jakiegoś gościa z wielkimi widłami, jadącego rydwanem ciągniętym przez delfiny i wieloryby i obejmującego ramieniem syrenę o największych cyckach, jakie można sobie wyobrazić. Z prawdziwego złota? Na pewno.
Gomez usłyszał pisk i zobaczył wychodzącą z wody nagą dziewczynę. Jakiś stary tłuścioch pobiegł za nią i zapędził ją do jednej z kabin, stojących po obu stronach basenu. Dziewczyna miała na szyi taką samą złotą obrożę jak Ling-Ling.
Zauważył, że wiele kabin jest zajętych, w większości z nich zaciągnięte były grube zasłony w paski. Piękne dziewczyny w złotych obrożach
37
siedziały też po drugiej stronie basenu. Gomez wniósł do ust kieliszek, próbując nie gapić się za bardzo.
Na drugim końcu szerokiej trawiastej ścieżki, wysadzanej wysokimi palmami, stał duży różowy budynek z białymi okiennicami. Może kiedyś był to hotel. Albo dom jakiegoś dyktatora.
- Podoba mi się tu - powiedział Gomez, wchodząc za Ling-Ling w chłodny cień głównego budynku. Zatrzymała się i spojrzała na niego.
- Obowiązuje tu pewna reguła - powiedziała. - Odwiedza nas wielu sławnych ludzi. Jeśli nawet kogoś rozpoznasz, nie gap się i siedź cicho. Jasne?
- Spoko - odparł Gomez, wypatrując znajomych twarzy przy stołach do ruletki. Jeden gość był bardzo podobny do Bruce'a Willisa, ale miał ciemne okulary, więc trudno było stwierdzić, czy to naprawdę on.
Brat Ling-Ling siedział przy końcu długiego mahoniowego baru i rozmawiał cicho z jakimś facetem z długimi czarnymi włosami, związanymi w koński ogon.
- Ciao, Manso - powiedział do niego i długowłosy mężczyzna natychmiast wstał i odszedł.
- Rodrigo - powiedziała Ling-Ling - to senor Gomez. Pomyślałam, że dobrze by było, żebyś go poznał.
Rodrigo wstał i wyciągnął dłoń do Gomeza. Manso szedł przez kasyno. Pewnie był znanym człowiekiem, bo starał się nie pokazywać twarzy. Kręci tyłkiem jak ciota, pomyślał Gomez, obserwując go. Czy to bar dla pedałów? Nie, niemożliwe. Za dużo tu lasek z gołymi tyłkami.
- Buenas tardes - powiedział mężczyzna. - Serdecznie witam w klubie Mao-Mao.
Gomez drgnął zaskoczony.
Oczy brata Ling-Ling były zupełnie bezbarwne, przezroczyste. Jakby gość miał w oczodołach dwie szklane kulki.
- Przestraszyłem pana, senor? Przepraszam. Obcy ludzie czasem tak reagują na mój widok.
- Nie, tylko...
Facet naprawdę był niesamowity. Wysoki, chudy i przystojny jak gwiazdor filmowy. Ubrany w biały lniany garnitur i jasnoniebieską jedwabną koszulę. Cienki złoty łańcuszek na szyi. Skóra w kolorze kawy, jak u jego siostry. Do tego te same tlenione blond włosy. Ale jego oczy były jak z jakiegoś horroru.
- Czym się pan zajmuje, senor Gomez? Jeśli wolno spytać.
- Służę w Marynarce Wojennej USA. Jestem marynarzem. Stacjonuję w Guantanamo.
38
- I co sprowadza pana do naszej stolicy?
- Dwudniowa przepustka. Moja matka jest... w szpitalu. Umiera. Rak żołądka.
- Jest pan Kubańczykiem, tak?
- Tak. Moja matka została tu, kiedy ojciec w osiemdziesiątym pierwszym roku zabrał mnie z portu Mariel do Miami. Umarł rok temu w hrabstwie Dade. Rak prostraty.
- Prostaty.
- Co?
- O ile się nie mylę, mówi się „prostata", senor. Przykro mi z powodu pańskiej straty. Może życzy pan sobie jeszcze jednego drinka? - Dał znak barmanowi i po chwili pojawił się następny srebrny kieliszek.
- Dziękuję - powiedział Gomez. - Są doskonałe. - Czuł, że pierwszy drink już zaczyna działać, ale co tam. To cholerstwo było pierwsza klasa.
- Słyszałem, że w szpitalu spotkało pana coś przykrego - powiedział Rodrigo.
- Wszystko przez to zasrane amerykańskie embargo. Moja matka tak cierpi, że... zaraz, zaraz, skąd pan wie, co się stało w szpitalu?
- Od siostry. Często rozmawiamy przez telefon. Czyli jest pan przeciwnikiem polityki amerykańskiej?
- Można tak powiedzieć.
- Amerykanie próbująukarać Kubę, ale krzywdzą tylko kobiety i dzieci. Gra pan w karty, senor Gomez? W blackjacka? Bakarata? Chemin de fer?
- W oczko - powiedział Gomez. - To chyba to samo co blackjack, prawda?
- Exactamente - powiedział Rodrigo.
Otworzył białą marmurową skrzynkę, stojącą na kontuarze. Była wypełniona żetonami pięćset- i tysiącdolarowymi. Odliczył dziesięć tysiącdola-rowych i położył je przed Gomezem.
- Prezent od firmy - powiedział z szerokim uśmiechem. - Ling-Ling, może przedstawisz pana Gomeza naszemu głównemu krupierowi? Dopilnuj, żeby dobrze się nim opiekowano, moja droga.
- Oczywiście - powiedziała Ling-Ling. - Proszę ze mną, senor Gomez.
- Z przyjemnością- odparł Gomez. - Aha, czy mógłbym dostać jeszcze jedną... tę, no... Truciznę, czy jak to się tam nazywa?
Gomez poszedł za kołyszącym się tyłeczkiem Ling-Ling w stronę kasyna, myśląc: „Jestem w raju".
- Jack! - powiedział do grającego w kości mężczyzny w eleganckiej marynarce ze skóry rekina. To musiał być Nicholson. Na zdjęciu w „People" też miał taką fryzurę i ciemne okulary. - Stary, co słychać?
39
- Jezu! - syknęła na niego Ling-Ling. - Nie słyszałeś, co ci mówiłam, do cholery?
- Ano tak, przepraszam.
Wkurzyła się. Dobra, przejdzie jej. W końcu, ile razy w życiu ma się okazję spotkać Jacka Nicholsona?
- Pewnie nie mam co liczyć na autograf- powiedział, idąc za nią przez labirynt stołów.
- Masz długopis? - odparła, zerkając na niego przez ramię. - Podpiszę ci się na kutasie, jeśli starczy miejsca.
- No już, spoko. Przecież przeprosiłem.
- To twój stół, marynarzu. A to jest Francisco. Zajmie się tobą. Wszystko gra? Bonne chance. Ciao. Odwróciła się i już chciała odejść, kiedy złapał ją za ramię.
- Jedno pytanie. Co się stało z oczami twojego brata? - powiedział Gomez. - Jeśli wolno spytać. Odwróciła się i wbiła w niego wzrok.
- Dwanaście lat siedział w więzieniu - powiedziała Ling-Ling. - W małej celi bez światła. Ani naturalnego, ani sztucznego. Brak światła powoduje, że kolor oczu zanika.
- O cholera! Jak się stamtąd wydostał? W końcu teraz chyba nieźle sobie radzi.
- Obiecał, że jeśli wypuszczą go choćby na jeden dzień, zrobi wszystko, co tylko zechcą. Kazali mu zrobić coś bardzo... nieprzyjemnego. Następnego dnia został zwolniony. A teraz znów jesteśmy razem.
Kiedy się ocknął, nie wiedział gdzie jest, ale raczej nie była to sypialnia Hugh Hefnera w Pałacu Playboya.
Siedział na twardym drewnianym krześle w pustym pokoju. Żadnych innych mebli, ściany nagie, bez okien. Ręce i nogi miał przyklejone taśmą do krzesła. Nie wiedział, jak długo tak siedział z bolącą głową, zanim wreszcie usłyszał za plecami odgłos otwieranych drzwi.
- Ach, senor Gomez - powiedział znajomy głos. To był ten, jak mu tam, Rodrigo. - Miłą miał pan sjestę? Spał pan prawie dwadzieścia cztery godziny.
- Co... co jest grane? Myślałem, że ty... no... że ty... - Miał wrażenie, że język nie mieści mu się w ustach.
- Co jest grane, seńor Gomez? Otóż jest pan winien klubowi Mao-Mao sto tysięcy dolarów.
Wyjął kartkę papieru i przysunął mu ją do oczu. Gomez próbował skupić na niej wzrok, ale wszystko widział jak przez mgłę.
40
- Najpierw przyznałem panu dziesięć tysięcy dolarów grzecznościowego kredytu. Kiedy te pieniądze się skończyły, zadłużył się pan na następne sto tysięcy. Tu, na dole, widnieje pański podpis. Dziesięć tysięcy panu daruję, to był prezent.
- Co... tego... co chcesz...
- Ma pan tydzień na spłatę długu. Ostrzegam, że nie jestem człowiekiem, który pozwala prysnąć swoim dłużnikom.
- Nie mogę... nie mam... skąd ja wezmę tyle kasy?
- To już nie moja sprawa, senor. A teraz proszę wystawić lewą dłoń. Wyjął z kieszeni groźnie wyglądające srebrne nożyce i kilka razy ciach-nął nimi w powietrzu.
- Ej, zaraz! Co chcesz...
- Za kilka dni skontaktują się z panem dwaj moi wspólnicy. Powiedzą, gdzie dostarczyć pieniądze. Teraz zrobimy tak, by łatwiej mogli pana rozpoznać. Proszę wystawić lewą dłoń.
- Nie mogę... proszę... ta taśma za mocno trzyma...
- Służę pomocą.
Rodrigo przeciął taśmę krępującą nadgarstek Gomeza, obrócił mu dłoń i przycisnął ją do poręczy krzesła.
- Ej, nie możesz...
Bezbarwnymi oczami spojrzał Gomezowi w twarz i przeciął mu dłoń nożycami. Jasnoczerwona krew trysnęła na biały lniany garnitur Rodriga, a potem znów zgasły światła.
Przez jakiś czas Gomez myślał, że na dłoni ma wyryte WW. Po paru dniach zorientował się, że czyta te czerwone litery do góry nogami.
Może to było MM, nie WW.
Myszka Miki? Marilyn Monroe?
Klub Mao-Mao?
No tak.
Może to znaczyło, że został przyjęty?
Rozdział 4
Jachtklub Staniel Cay prażył się w sennym, popołudniowym słońcu. Zbudowany został pod koniec lat czterdziestych, zaraz po wojnie, przed nadejściem lat pięćdziesiątych, kiedy to, zdaniem Hawke'a, większości architektów zupełnie odbiło.
41
Różowy budynek w brytyjskim kolonialnym stylu miał wyblakłą fasadę i urok emerytowanego playboya. Jego dawny splendor zniknął niemal bez śladu, ale, jak zauważył Hawke, idąc długim pomostem, fundamenty wciąż pozostawały solidne.
Mimo to nazwa Jachtklub" była trochę na wyrost.
Jachty? Od czasu do czasu zjawiały się tu kutry, zwłaszcza kiedy łowiono marliny. Na ogół jednak na przejrzystej błękitnej wodzie kołysały się zaledwie małe łodzie rybackie.
Był to klub tylko w tym sensie, że wszystkich jego bywalców łączyła słabość do śmiercionośnych drinków z rumem, lodowato zimnego piwa Kalik i opowieści rybackich przerysowanych w stopniu niespotykanym poza tym rejonem Karaibów. „Prezesem" zostawał ten, kto był w stanie ustać na nogach w chwili zamknięcia baru.
Jedną z reguł klubu, wypisanych na wyblakłej kartce wiszącej nad barem, był absolutny zakaz spania na półkolistym kontuarze. Mimo to, nad ranem często zobaczyć można było kilku spokojnie pochrapujących na nim ludzi.
Dość powiedzieć, że wchodząc w te zasłużone progi, nie należało spodziewać się koktajli z małymi parasolkami ani słodkich dźwięków Yellow-bird, unoszących się wśród palm.
W klubie puszczano wieczorami muzykę reggae lub stare płyty amerykańskich bluesmanów, takich jak Son House czy Blind Lemon Jefferson.
Amen Lillywhite, główny barman, na widok Hawke'a i Congreve'a wyszczerzył radośnie zęby. Wysoki, z nagą piersią i złotymi kolczykami w uszach, przypominał wielkie czarne ptaszysko. Jego niewiarygodnie szeroki uśmiech i naszyjnik z zębów rekina od zawsze były główną atrakcją klubu.
- Witam, witam szanownych panów! -zawołał. - Co podać?
- Najlepiej dwa zimne piwa - powiedział Congreve.
Dobre i złe wiadomości szybko rozchodziły się po Staniel Cay. Amen, urzędujący za kontuarem, był w samym epicentrum przepływu informacji na małej wyspie. Wieści o łodzi motorowej zacumowanej na końcu pomostu dotarły do niego zaraz po jej przybyciu. Ucieszył się jeszcze bardziej, kiedy dowiedział się, że na jej pawęży widnieje nazwa „Blackhawke". Słynny jacht przypłynął przed tygodniem i zarzucił kotwicę na głębszych wodach, dalej od brzegu. Tego dnia motorówka z „Blackhawke'a" po raz pierwszy dobiła do Staniel Cay.
W barze było ciemno i chłodno. Rosjanie co prawda wreszcie się zjawili, ale na razie stali na nabrzeżu i zażarcie się o coś kłócili. Hawke i Con-greve sączyli tymczasem zimne piwo i patrzyli na ścianę pokrytą wybla-
42
kłymi zdjęciami, tworzącymi kalejdoskop słonecznych dni i tonących w rumie nocy.
Przedstawiały eklektyczną mieszankę tubylców, kapitanów wyczartero-wanych łodzi, obieżyświatów, nadzianych amerykańskich i brytyjskich żeglarzy, a nawet gwiazd filmowych. Wszyscy pozowali do zdjęć z Ame-nem. On sam zmieniał się z biegiem czasu, ale jako jedyny był na wszystkich fotografiach.
- Zdaje się, że aby trafić na tę ścianę, trzeba spełnić jeden z trzech warunków, inspektorze - powiedział Hawke. - Nie wątpię, że tak słynny pies gończy jak ty doszedł już do podobnego wniosku.
- Lepiej być psem niż zającem - odparł Congreve, pocierając podbródek i oglądając zdjęcia. - Moim zdaniem są cztery warunki.
- To znaczy?
- Sława, bogactwo albo alkoholizm - oświadczył Ambrose.
- A ten czwarty? - spytał rozbawiony Hawke.
- Wszystko naraz, rzecz jasna.
- Otóż to - powiedział Hawke, patrząc na przyjaciela z pełnym podziwu uśmiechem. - Ambrose Congreve, demon dedukcji ze Scotland Yardu.
Wyjrzał na nabrzeże i zmarszczył brwi. Rosjanie ciągle się kłócili. Pewnie o to, ile forsy uda im się wyciągnąć od nadzianego Angola.
- Co oni się tak guzdrają, do cholery? I o co im w ogóle chodzi? -spytał Hawke. - Przyjdą tu czy nie?
- Podsłuchałem ich. Kłócą się o kobietę. Wczoraj wieczorem Grigorij nakrył Nikołaja na dobieraniu się do panny, która wpadła mu w oko. Zdaje się, że nie był dla niej zbyt szarmancki. Ma na imię Gloria. Z tego, co rozumiem, jest miejscowa.
- Wygląda na to, że nieźle znasz rosyjski.
- Doskonale.
- No dobra. Idź, powiedz tym palantom, że za piętnaście sekund sobie pójdę.
- Robi się - odparł Congreve, pchnął drzwi z siatką przeciw owadom i wyszedł na słońce.
Hawke rozejrzał się po starej spelunie. Łukowate ściany ozdobione były sieciami rybackimi, bojami, wielkimi marlinami i rekinami, muszlami, szczękami rekinów i niekończącymi się girlandami z lampek choinkowych. Wszystko to razem wyglądało całkiem dobrze.
Przy kontuarze siedziało kilku „członków" klubu; pochłonięci grą w kości, nie zwracali większej uwagi na nikogo. Wszystkie stoliki były wolne. Godzina lunchu minęła, a na koktajle było jeszcze za wcześnie. To dobrze.
43
Dwaj członkowie załogi Hawke'a poprzedniego dnia obejrzeli jachtklub i uznali, że to dobre miejsce na spotkanie. Teraz, uzbrojeni, ustawili się niezbyt dyskretnie przy drzwiach klubu.
Młodszy z nich, Tommy Quick, były snajper armii amerykańskiej, wrzucał do wody skórki od smażonego bekonu. Duże rekiny krążyły nad białym piaszczystym dnem i łapały smaczne kąski.
Hawke poznał sierżanta Thomasa Quicka w szkole dla snajperów w Fort Hood. Któregoś lata zapisał się tam na kurs w charakterze wolnego słuchacza i przy okazji zwerbował najlepszego snajpera w armii amerykańskiej. Quick szybko zorientował się, że praca dla Aleksa Hawke'a będzie o wiele ciekawsza i bardziej opłacalna od służby wojskowej.
Świat znał Hawke'a jako jednego z najbardziej wpływowych biznesmenów i szefa potężnego koncernu, skupiającego przedsiębiorstwa z różnych branż. Nieliczni wybrańcy wiedzieli, że wykonywał też ściśle tajne zadania, zlecone przez rządy Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii.
Po podjęciu pracy w Hawke Inc. wiele wydarzyło się w życiu Quicka: kupił kopalnie złota w Południowej Afryce, towarzyszył Hawke'owi, gdy gawędził on z rosyjskim ministrem obrony w pokoju ukrytym w głębi Kremla, i razem z nim przyczepił miny do kadłubów statków przemytników broni, zakotwiczonych w zatoce u wybrzeży Bahrajnu. W pierwszą rocznicę podjęcia pracy u Hawke'a Quick podarował mu koszulkę ze szkoły snajperów z napisem: UCIEKAJ, JEŚLI CHCESZ, ALE i TAK CIĘ TRAFIĘ.
Starszy z dwóch pomocników Hawke'a, Ross Sutherland, wypożyczony z wydziału specjalnego Scotland Yardu, nie spuszczał z oka kłócących się Rosjan, trzymając rękę pod koszulą na glocku kaliber dziewięć milimetrów, którego zawsze nosił w kaburze pod pachą. Ci Rosjanie nie wyglądali groźnie, ale ochraniając Hawke'a przez wiele lat, przekonał się na własnej skórze, że pozory często mylą.
Ross Sutherland bez wahania oddałby za Aleksa Hawke'a życie. Pewnej nocy, w prowizorycznym więzieniu kilkadziesiąt kilometrów na południe od Bagdadu, Hawke uratował mu życie i o mało sam przy tym nie zginął. Jakimś cudem wyciągnął go z irackiej niewoli, w której obaj spędzili przeszło dwa tygodnie po tym, jak SAM-7 strącił ich tomcata. Ross nie pamiętał ucieczki. Został pobity do utraty przytomności przez irackich strażników.
Obaj byli torturowani. Hawke wiedział, że gdyby nie uciekli tamtej nocy, Ross prawdopodobnie nie przeżyłby następnego przesłuchania. Zabił więc dwóch strażników gołymi rękami i uciekli na południe przez pustynię, orientując się według gwiazd.
Niewiele brakowało, żeby Ross nie przeżył wędrówki po rozpalonym piachu. Przez wiele dni i nocy Hawke niósł go na plecach, aż w końcu
44
natknęli się na amerykańskie czołgi. Okazało się, że krążyli w kółko, zagubieni w niekończącym się morzu wydm.
Rosjanie wciąż się kłócili i Ross wiedział, że Hawke zaczyna tracić cierpliwość. Od niechcenia pstryknął bezpiecznikiem glocka. Nie, nie spodziewał się kłopotów. Poprzedniego wieczoru jeszcze raz przeczytał akta Rosjan. Byli oficerami floty czarnomorskiej w stanie spoczynku. Obaj służyli w bazie okrętów podwodnych we Władywostoku. Studiowali na jednym roku w akademii i aby jakoś przetrwać koniec zimnej wojny, handlowali tym, co pozostało z radzieckiej marynarki wojennej.
Ross uśmiechnął się, widząc, jak Congreve wtrąca się do zażartej dyskusji, wykrzykując coś po rosyjsku. Zaskoczeni Rosjanie przez chwilę milczeli, po czym pokiwali głowami. Ross otworzył drzwi i obaj mężczyźni pokornie weszli za Congreve'em do baru.
- Prawda, jak tu miło? - spytał Hawke, kiedy wszyscy usiedli. - Napijecie się czegoś? Pewnie wódki. Od razu zrobi się weselej. - Przywołał gestem kelnerkę, stojącą w drzwiach kuchni.
- Myślę, że piwo byłoby lepsze - powiedział Congreve i znacząco kopnął Aleksa pod stołem.
Hawke zrozumiał, że Rosjanie zaliczyli już dzienną normę spożycia wódki, i kiwnął głową.
Ambrose zaczął trajkotać o czymś z Ruskimi i Hawke miał czas dobrze im się przyjrzeć.
Ci dwaj pretorianie byłego imperium zła mieli zapuchnięte oczy i niezdrową, szarą cerę pod warstwą opalenizny. Grubszy z nich, o krótko ostrzyżonych, w wojskowym stylu, szpakowatych włosach, nosił okulary w drucianych oprawkach. Drugi miał długie, tłuste ciemne włosy, luźno związane z tyłu, małe czarne oczy i dość zaniedbaną czarną brodę. Hawke zauważył, że jest uderzająco podobny do słynnego rosyjskiego „szalonego mnicha" Rasputina.
Spodziewał się, że przyjdą na spotkanie w garniturach, ale oni mieli na sobie szorty, sandały i koszulki, na których narysowane były kolorowe ryby.
Ci dwaj wojownicy zimnej wojny kiedyś zapewne budzili szacunek, mieli władzę i wiedzieli, że to, co robią, ma sens. Teraz wyglądali na sfrustrowanych; za dużo słońca i rumu, za mało poczucia własnej wartości. Hawke domyślał się, jakie to musi być upokarzające, kupczyć arsenałem swego kraju, jeszcze niedawno uchodzącego za światową potęgę.
- No dobrze - powiedział. - Nazywam się Alexander Hawke. Mój szanowny kolega, pan Ambrose Congreve, którego już poznaliście, zajmie się tłumaczeniem. Ambrose, udzielam ci głosu.
45
Kiedy Congreve przetłumaczył jego słowa, do Hawke'a podeszła kelnerka. Wyglądało na to, że nie jest w najlepszym nastroju. Dziwne, tubylcy słynęli bowiem z pogodnego usposobienia.
- Dzień dobry - powiedział, ale kelnerka nie odwzajemniła uśmiechu. - Cztery piwa Kalik poproszę.
Załoga „Blackhawke'a" piła tylko tutejsze piwo, co było dla Aleksa wystarczającą rekomendacją. Dziewczyna ponuro skinęła głową i ruszyła w stronę baru. Kiedy szła, aż przyjemnie było patrzeć na to, co działo się z jej spódniczką.
Congreve odkaszlnął znacząco, by zwrócić na siebie uwagę Hawke'a.
- Pragnę przedstawić panów Nikołaja Gołgolkina i Grigorija Bołkoń-skiego - powiedział. - Gołgolkin, ten niedźwiedź w drucianych okularach, chyba jest wyższy rangą. Chłopak po lewej, sobowtór Rasputina, to były projektant okrętów podwodnych i ekspert od uzbrojenia ze stoczni w Siewierodwińsku na półwyspie Kola. Obaj bardzo się cieszą, że mogą poznać słynnego Hawke'a.
Sobowtór „szalonego mnicha" jakoś nie okazywał radości. Zwrócił czarne oczy na Congreve'a, jego twarz oblała się gniewnym rumieńcem. Najwyraźniej zrozumiał, że porównano go do Rasputina, i nie widział w tym nic zabawnego.
- To doskonale - powiedział Hawke z uśmiechem.
- Przepraszają, że tak długo kazali na siebie czekać. Wygląda na to, że są trochę skrępowani tym, że ta rozmowa odbywa się w publicznym miejscu, ale przynieśli prezent. Wódkę.
- Coś, na czym znają się najlepiej - powiedział Hawke.
Gołgolkin wyjął małe prostokątne czerwone pudełko, które położył przed nim. Hawke otworzył je i uśmiechnął się. To była Moscow Private Label. Bardzo rzadki trunek. Doskonały po kilku godzinach w zamrażalniku.
- Miło z ich strony - powiedział Hawke, patrząc po twarzach Rosjan. -Bardzo cenny podarunek. Do rzeczy. Nasz wspólny syryjski znajomy, Abu Kamal, mówił, że przyniosą katalog, zgadza się?
Congreve przetłumaczył jego słowa i Rosjanie znów zaczęli trajkotać w języku, z którego Hawke nie rozumiał ani słowa.
Kelnerka wróciła z tacą i postawiła przed każdym z nich zroszoną butelkę piwa. Unikała wzroku Rosjan, a ze zdenerwowania drżały jej ręce.
Kiedy podawała mu piwo, Hawke zauważył ślady otarć na jej nadgarstkach. Rzut oka na stopy i kostki wystarczył, by stwierdzić, że ma też podobne obrażenia na nogach. Ta biedna dziewczyna niedawno była maltretowana.
- Jak masz na imię? - szepnął Hawke do niej i delikatnie wziął ją za rękę.
46
- Gloria - odparła ze spuszczoną głową.
- Gloria - powtórzył i przypomniał sobie, że tak brzmiało imię dziewczyny, o którą kłócili się Rosjanie. - Mogłem się domyślić.
Rozdział 5
Trudno było Hawke'owi ukryć nienawiść do dwóch Rosjan. A jeszcze przed chwilą żal mu było tych zachlanych degeneratów. Czy raczej bezbożnych komunistycznych zachlanych degeneratów. W świecie Alek-sa istniało tylko dobro i zło. Nie uznawał odcieni szarości.
Wykonując tajne zadania dla rządów amerykańskiego i brytyjskiego, Alex Hawke często musiał mieć do czynienia z takimi kretynami, jak ci dwaj. Ale zarazem całym sercem kochał tę robotę. Cieszył się z wszystkich zleceń, bez wyjątku. Po długiej przerwie, trwającej przez cały styczeń, nie mógł się doczekać tej misji.
Wbił wzrok w dwóch mężczyzn, siedzących naprzeciwko. Według Capa Adamsa, agenta CIA z Kuwejtu, byli bezwzględnymi typami, na tyle cynicznymi, by zbijać fortunę na sprzedawaniu broni masowego rażenia terrorystom. Informacje, jakie uzyskał z różnych źródeł, pozwalały sądzić, że doprowadzą go do zaginionego okrętu podwodnego „Borzoj". Potem zamierzał wyłączyć tych pasożytów z obiegu. Na stałe.
Congreve powiedział coś po rosyjsku. Gołgolkin wyciągnął z torby wyblakłą czerwoną skórzaną teczkę i pchnął ją w stronę Hawke'a. Na okładce wytłoczone było złote sowieckie godło Związku Radzieckiego - sierp i młot.
- Udzielę wam dobrej rady - powiedział Hawke. - Poszukajcie sobie nowego logo. Ten wasz sierp jest tak wyszczerbiony, że nawet młot nie ' pomoże.
Kiedy Congreve tłumaczył te słowa zbitym z tropu Rosjanom, Hawke przejrzał stertę błyszczących fotografii. Szczególnie jedna zwróciła jego uwagę. Przedstawiała duży poduszkowiec o napędzie odrzutowym, mogący przewieźć co najmniej sześćdziesięciu-siedemdziesięciu żołnierzy. Albo zwykłych pasażerów. Odłożył zdjęcie na bok.
Hawke był właścicielem okazałego zamku w Szkocji, zbudowanego na skalistej wyspie. Jego kumpel, Nick Fałdo, urządził tam jedno z najładniejszych pól golfowych w całej Wielkiej Brytanii. Hawke był beznadziejnym golfistą, ale mimo to kochał ten sport. Myślał o przerobieniu zamku
47
na hotel. Taki poduszkowiec byłby idealny do przewożenia gości. Fakt, że skonstruowali go Sowieci, jeszcze zwiększyłby jego atrakcyjność.
- Jaką rozwija szybkość?-spytał.
Rasputin mruknął coś i Congreve przetłumaczył:
- W bezwietrzny dzień ponad sześćdziesiąt węzłów.
Hawke nic nie odpowiedział i wrócił do przeglądania zdjęć. To była naprawdę niesamowita kolekcja. Rakiety Scud, wyrzutnie pocisków, śmigłowce, kutry bojowe; właściwie wszystko oprócz tego, co najbardziej go interesowało. Schował zdjęcia z powrotem do teczki, pchnął ją przez stół i wstał.
- Bardzo interesujące - powiedział. - Zapraszam na motorówkę. Wrócimy do tej rozmowy w miejscu, gdzie nikt nam nie będzie przeszkadzał.
Rosjanie natychmiast zaczęli rozpływać się w uśmiechach, uradowani perspektywą dużej transakcji. Podnosząc się, wyciągnęli do niego ręce, jakby już chcieli przypieczętować zawarcie umowy. Hawke zignorował ich i zwrócił się do Congreve'a:
- Ambrose, bądź tak miły i zaprowadź te dwa indywidua na motorówkę. Ja zostanę tu jeszcze chwilę i zapłacę rachunek.
- A więc to są te twoje zakupy? - szepnął mu Congreve na ucho. -Gdybyś mnie uprzedził, dokładnie sprawdziłbym tych dwóch buraków.
- Nie było takiej potrzeby. Zajął się tym Sutherland, jeszcze przed wyjazdem z Londynu. Mówiłem ci, Ambrose, że jesteś na urlopie. Odpocznij, poopalaj się, trochę się rozerwij. Od śmierci Maggie ciągle chodzisz z nosem na kwintę. To był naprawdę wspaniały pies. Też kiedyś miałem psa - powiedział Hawke. - Łobuza. Kochałem go tak bardzo, że ze strachem patrzyłem, jak się starzeje, bo wiedziałem, że kiedyś umrze.
- To takie okropne - odparł Congreve - gdy psy umierają i człowiek zostaje sam. - Odwrócił się i wyprowadził dwóch handlarzy bronią na popołudniowe słońce.
Ja zawsze byłem sam, pomyślał Hawke, patrząc za nim. Zawsze.
Podszedł do kontuaru. Usiadł na jednym z wielu wolnych stołków, uśmiechnął się do barmana i powiedział:
- Piękny mamy dzień, co?
- To prawda, dziękować Bogu - powiedział barman z szerokim uśmiechem. Wyciągnął rękę. - Nazywam się Amen Lillywhite. To dla nas zaszczyt gościć pana w naszym klubie, komandorze Blackhawke.
Hawke skinął głową i uścisnął jego kościstą śniadą dłoń.
- Poproszę rum. Czysty. Gosling's Black Seal 151, jeśli taki masz.
- Mam, chociaż prawie nikt go nie zamawia - powiedział. - Zaraz poszukam.
48
d„Komandorze"? Hawke był komandorem, kiedy odchodził z marynarki wojennej. Ale właściwie nikt już tak się do niego nie zwracał.
I jeszcze to „Blackhawke". Nikt oprócz Congreve'a nie wiedział, że Alex rzeczywiście był w prostej linii potomkiem tego słynnego pirata. Przydomek ten pewnie nadali mu dziennikarze z kronik towarzyskich, niestrudzenie śledzący każdy jego ruch i każdą miłosną porażkę. „Blackhaw-ke'owi uciekła następna przepióreczka" - to jeden z wielu typowych nagłówków, których widok musiał znosić.
A poza tym na świecie było całkiem sporo przemysłowców, którzy zniszczeni przez przedsiębiorstwo Hawke'a, widzieli w nim kogoś w rodzaju pirata. Tak czy inaczej, przylgnęła do niego awanturnicza etykietka.
- To zaszczyt, że mogę pana obsługiwać - powiedział Lilływhite, stawiając przed nim szklankę rumu.
- Piję tylko przy dwóch okazjach. Kiedy jestem sam albo z kimś - powiedział Hawke, próbując ciemnego płynu. - Napijesz się ze mną? Amen uśmiechnął się i pokręcił głową.
- Od pierwszego dnia pracy nie miałem w ustach ani kropli. To już prawie pięćdziesiąt lat. A nie brakuje mi pokus. Czasem wyobrażam sobie siebie, jak stanę u wrót nieba. Może wtedy Pan powie: „Przeszedłeś długą drogę, Amen. Napijesz się czegoś?"
Alex zaśmiał się:
- Od jak dawna wiesza się tu zdjęcia? - zapytał.
- Od jakichś pięćdziesięciu lat. Pierwsze zostały zrobione zaraz po otwarciu klubu, tuż po wojnie. Ja zacząłem tu pracować, zaraz, niech pomyślę, w czterdziestym dziewiątym.
Hawke pokiwał głową w milczeniu, wpatrzony w ścianę.
Oglądał te fotografie z taką uwagą, jakby spodziewał się znaleźć wśród obcych twarzy starego znajomego albo krewnego.
Napotkał wzrok Glorii, która stała przy oknie i patrzyła za Congreve'em i Rosjanami, idącymi po nabrzeżu. Podeszła do Hawke'a z oczami utkwionymi w podłodze i dała mu ręcznie wypisany rachunek. Nawet na niego nie spojrzał. Wziął ją za rękę i wcisnął w jej dłoń złożony stufuntowy banknot.
- Nie wiem, co cię spotkało w nocy. Ale to ja zaprosiłem tych dwóch mężczyzn na twoją wyspę, więc czuję się za to odpowiedzialny. Jedno ci mogę obiecać: już nigdy nie zrobią ci nic złego.
Spojrzała na niego błyszczącymi od łez oczami.
- Nie wrócą tutaj?
- Jak dobrze pójdzie, nikt ich już więcej nie zobaczy - odparł Hawke z uśmiechem. - A teraz doprowadź się do porządku. Narwij świeżego aloesu i wetrzyj go w te rany.
4 - Hawke	49
- Dobrze - powiedziała, nie patrząc mu w oczy.
Idąc w stronę drzwi, Hawke zatrzymał się jeszcze raz przy ścianie ze zdjęciami. Bezwiednie podniósł rękę i zdjął małą fotografię. Schował ją do kieszeni na piersi, po czym wyszedł na gorące, tropikalne słońce.
Dochodzący z końca pomostu warkot potężnych silników motorówki zmącił senną ciszę popołudnia. Congreve podniósł hydrauliczną klapę i właśnie pokazywał Rosjanom dwa silniki rolls-royce. Rasputin zszedł do maszynowni, żeby lepiej im się przyjrzeć.
- Zdradzasz sekrety naszej najnowocześniejszej technologii, inspektorze? I to za darmo? - powiedział Hawke, patrząc w dół z doku.
Congreve z miną winowajcy wcisnął guzik i wielka klapa zaczęła opuszczać się z sykiem. Hawke zaśmiał się w duchu, widząc, jak Rosjanin w ostatniej chwili ucieka z maszynowni.
- Wszystko gra? - spytał Tommy'ego Quicka, kiedy zszedł po drabinie na pokład.
- Tak jest, kapitanie - powiedział Quick. - Mam fajki, płetwy i maski dla wszystkich. Trwa przypływ, więc wejście do groty jest zalane. Jakieś dwa metry pod powierzchnią. W okolicy kręci się kilka rekinów, ale ja bym się nimi nie przejmował.
- Ja też nie, Tommy, gdybym tak jak ty mógł zostać w łodzi - odparł Hawke.
- Przepraszam, sir, chciałem tylko powiedzieć, że...
- W porządku, Tom - powiedział Hawke z uśmiechem. - To taki kiepski żart. Czemu wszyscy ostatnio są tak cholernie spięci? Nawet ten stary pryk Congreve. Niech ktoś mu wreszcie wleje trochę rumu do gardła. No, ruszajmy, dobrze? Późno się robi.
Hawke zwrócił się do Rosjan siedzących na rufie.
- Chłopaki, nurkowaliście kiedyś? Świetna sprawa. Spodoba wam się. Wszyscy zapięli pasy?
Hawke stanął na miejscu sternika i pchnął dwie chromowane manetki gazu. Chwilę później motorówka już sunęła po powierzchni wody w stronę Thunderball.
- Zobacz, Ambrose! - krzyknął Hawke, wskazując dwóch mężczyzn, skulonych na rufie. - Co za mięczaki? Nic dziwnego, że odechciało im się zimnej wojny.
Congreve obejrzał się na nich. Rzeczywiście, byli bladzi jak zjawy. Jeszcze chwila i dostaną choroby morskiej.
50
Rozdział 6
Bosman-mat Rafael Eduardo Gomez z marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych, stacjonujący w bazie w Guantanamo, tak bardzo się trząsł, że musiał wskoczyć do baru. Zamówił piwo i podwójną brandy, którą wypił w dwóch łykach. Zrobił to z samego rana, na piętnaście minut przed najważniejszym spotkaniem w swoim życiu.
Jednak brandy przynajmniej go uspokoiła. I to jak! Wypił jednym haustem lodowato zimne piwo i z hukiem odstawił pusty kufel na kontuar.
To był ostatni dzień przepustki. Gomez załatwił ją sobie, wykorzystując śmierć matki w Hawanie. Powiedział, że musi pojechać do Miami w ważnej sprawie rodzinnej. W ostatniej chwili uznał, że dobrze będzie wziąć ze sobą rodzinę. Zrobić sobie przy okazji krótkie wakacje. Może jego żona, Rita, przestanie mu suszyć głowę, że nigdy nie ma dla nich czasu.
W Miami padało przez czterdzieści osiem godzin bez przerwy. Ponieważ dziś wreszcie zaświeciło słońce, Gomez powinien zabrać Rite i dwie córki na plażę. Przypomniała mu, że to obiecał.
- Coś mi wypadło - powiedział.
Byli w kuchni w mieszkaniu jego ciotki Niny, w Małej Hawanie.
- To znaczy co? - spytała.
- Coś - odparł. - Interesy. Nie mogę o tym rozmawiać. Mój kuzyn Pablito ma niezły pomysł. Można na tym zarobić dużą forsę, kochanie.
- Twój kuzyn dopiero co wyszedł z więzienia! Co, już chce tam wrócić? Może stęsknił się za tym, no wiesz...
- Co ty mówisz? Że niby mój kochany kuzyn jest...
I wtedy stracił panowanie nad sobą. Uderzył ją tak, żeby zabolało. No to z przyjemnego urlopu nici. Kiedy zamykał drzwi kuchni, nadal na niego wrzeszczała. Skierował się ku Calle Ocho, głównej ulicy kubańskiej dzielnicy Miami. Dwaj mężczyźni, z którymi miał się spotkać, kazali mu punkt ósma być w San Cristobal Cafe.
Wszedł do środka minutę wcześniej. Czuł się dobrze, było mu lekko na duszy. Przy kontuarze siedział jakiś staruch sączący kawę z mlekiem i gapiący się na opięty krótką spódniczką tyłek kelnerki, która właśnie schyliła się, by wsypać lód do wiadra; poza tym knajpka była pusta. Gomez przyszedł pierwszy; to dobrze.
Przypomniał sobie, co mówili na podstawowym szkoleniu wojskowym. Najpierw krótki zwiad. Rozpoznanie terenu. Miał ochotę usiąść przy kontuarze i poobserwować kelnerkę pochyloną nad maszyną do lodu. Ależ tyłek! Nie. Przyszedł tu w interesach. Usiadł przy oknie, w miejscu,
51
z którego mógł mieć oko na drzwi. Chciał przyjrzeć się tym dwóm gościom, zanim go zauważą.
Zgodnie z umową wyjął „Miami Herald" i położył na stoliku, otwartą na stronach sportowych, jak kazał ten gość. Zasrani Dolphins. Na którym miejscu byli? Na czwartym? Odkąd Marino zakończył karierę... na gazetę padł duży czarny cień.
- Senor Gomez? - powiedział masywny wysoki facet w białej guaya-bera. Chryste, nawet nie zauważył, jak weszli. I to miał być zwiad?
- Tak się nazywam - odparł, próbując bezczelnie się uśmiechnąć, ale chyba z niezbyt dobrym skutkiem. Może niepotrzebnie wypił tę podwójną brandy? Czuł, jak dzwoniły mu zęby.
- Jest pan kibicem Dolphins, senor? - spytał drugi z mężczyzn, niższy od swojego kumpla, ale o wiele szerszy.
Trzymał w ręku sfatygowaną walizkę marki Samsonite. Niesamowite, Gomez miał dokładnie taką samą. Identyczną. Facet bardzo ostrożnie postawił ją na podłodze i spojrzał na niego wyczekująco.
Twardziele, od razu widać. Włosy na żel. Duże ciemne okulary, grube złote łańcuchy, roleksy z diamentami, zupełnie jak w Człowieku z blizną.
- Już nie - powiedział, starając się nie pomylić. - Teraz kibicuję Yankees. Dwaj kubańscy twardziele uśmiechnęli się i usiedli naprzeciwko. Na szczęście dobrze zapamiętał to cholerne hasło. Doskonale się spisał.
- Lewa ręka - powiedział Szeroki.
Gomez pokazał mu litery wyryte w jego lewej dłoni. Gość nie odezwał się, skinął tylko głową na tego drugiego.
- Co to właściwie znaczy? - spytał Gomez. - To „MM"? Mao-Mao? A może „WW"? Spojrzeli na niego jak na idiotę.
- Zamknij ryj, my tu zadajemy pytania - powiedział Szeroki. - My pytamy, ty odpowiadasz. Jasne?
- Dobra, dobra. Przepraszam. Byłem ciekaw, co to znaczy. A tak w ogóle, to macie jakieś imiona? Z ciekawości pytam.
- Gość normalnie nie rozumie, co się do niego mówi - powiedział Szeroki, kręcąc głową.
- Rozumie, rozumie. Tyle że ma pamięć komara - powiedział Wysoki.
- Ej, moment - zaprotestował Gomez. - Nie...
- Zamknij się i słuchaj. Dobra?
- No dobra. Zamieniam się w słuch.
- Super. Chcesz z nami ubić interes? No to siedź cicho przez pięć sekund. To my rozmawialiśmy z tobą przez telefon. Ja jestem Julio, a on -Iglesias - powiedział Wysoki.
52
- O rany-powiedział Gomez. - Dobrzyjesteście. Pseudonimy i w ogóle!
- Skąd oni go wytrzasnęli? - spytał Wysoki.
- To nie pseudonimy, jarzysz? Naprawdę jesteśmy Julio i Iglesias - powiedział facet w białej guayabera.
- W porządku - odparł Gomez, energicznie kiwając głową. - Spoko. Julio. Iglesias. Jak chcecie. Dla mnie bomba.
- Pokaż gazetę - rzucił Szeroki.
Obaj mówili z wyraźnym kubańskim akcentem. Dwaj twardziele, którzy dopiero co przypłynęli z la Habana. Ślepy by to zauważył.
- Proszę bardzo - powiedział Gomez i podsunął mu gazetę.
Facet otworzył jąna stronie, gdzie Gomez schował wszystkie dokumenty, których zażądali. Papiery wojskowe, prawo jazdy z Florydy, ubezpieczenie społeczne. Podczas gdy jeden facet sprawdzał dokumenty, drugi zawołał kelnerkę i zamówił cafe con leche dla wszystkich. Gomez miał ochotę na zimne piwo, ale musiał z niego zrezygnować, bo to było spotkanie w interesach.
Kelnerka nachyliła się, by podać im menu, i mogli do woli napatrzeć się na jej koronkowy stanik Wonder'Bra. Gomez o mało nie zerwał się z krzesła. Cholerny świat, co za cycki! Czemu w tej knajpie jest tak pusto? Same bufory kelnerki powinny przyciągać tłumy klientów. Podążył wzrokiem za jej rozkołysanym tyłeczkiem, ale Szeroki przywołał go do rzeczywistości.
- Przykro nam z powodu śmierci twojej matki - powiedział Kubańczyk, wydłubując coś z zębów złotą wykałaczką.
- Skąd o tym wiecie? - spytał Gomez. - Rodrigo wam powiedział?
- Jak masz trochę oleju w głowie, nigdy więcej nie wypowiesz tego imienia. Jeśli nie... cóż... Gomez skinął głową na znak, że zrozumiał.
- Rodrigo? - powiedział z uśmiechem. - Kim, do cholery, jest Rodrigo?
- Właśnie znów wypowiedziałeś to imię, dupku - zauważył Szeroki. -Dwa razy.
- Przecież tylko...
- Może zamkniesz się wreszcie i dasz nam obejrzeć swoje papiery?
Zadzwonili do niego zaraz po tym, jak wrócił do bazy po wizycie w klubie Mao-Mao. Przed wyjazdem z Hawany zajrzał jeszcze do szpitala i pożegnał się z matką. Kiedy wychodził, wciąż wyła z bólu. Pojechał prosto do Guantanamo.
Rita powiedziała mu na powitanie, że matka umarła godzinę po jego wyjściu ze szpitala.
53
W drodze do Guantanamo był ponury i wkurzony, bo ręka bolała go jak cholera, ale przede wszystkim trząsł gaciami na myśl o tym, skąd weźmie sto patoli. Z drugiej strony, co mogli mu zrobić? Jeśli nie opuści bazy, to niby jak się do niego dobiorą? Okazało się, że nie zajęło im to dużo czasu.
Zadzwonili do niego późnym wieczorem tego samego dnia, kiedy wrócił z Hawany. Właśnie siedział w kuchni i pił piwo, opłakując śmierć mamy. Dzieci spały, a żona oglądała na górze jakiś durny film. Kubańczycy spytali go przez telefon, czy ma pieniądze i kiedy wybiera się z Miami do cioci Niny.
Nie do wiary.
Znali jej nazwisko, wiedzieli, gdzie mieszka, wszystko. Powiedzieli, że słyszeli o nim wiele dobrego i że chcą się z nim spotkać. Jak najszybciej. Zanim minie termin spłaty długu.
Odparł, że nie ma tyle pieniędzy. Że nie wie, jak je zdobyć w ciągu tygodnia. Może mogliby przedłużyć termin? Miał znajomych w Miami. Przed wstąpieniem do marynarki trochę handlował prochami. Może wykombinowałby coś ze starymi kumplami. Mówiąc to, widział bezbarwne oczy Rodriga. I ściskał mu się żołądek.
Tak jakby naprawdę miał szansę zdobyć sto patyków w trzy dni. Nawet trzech wieków byłoby na to za mało.
I wtedy zdarzył się cud. Im dłużej mówili, tym lepiej zaczynał rozumieć, że nie zależy im na tych zasranych patolach! Nie, mieli dla niego jakąś propozycję! Nie tylko spłaciłby dług, ale i byłby bogaty!
Powiedzieli, że chcą się z nim spotkać w Miami. Byli pewni, że ich propozycja bardzo go zainteresuje.
- Jak bardzo? - spytał przez telefon.
Słyszał już o takich przekrętach. Ci goście co prawda sprawiali wrażenie, jakby mówili serio, ale on nie był naiwniakiem.
- Milion dolarów wystarczy? - powiedział jego rozmówca.
- Milion? - Z wrażenia o mało się nie zakrztusił. - Tak, to bardzo interesujące.
Dlatego zgodził się z nimi spotkać i załatwił sobie przepustkę. Zabrał rodzinę do Miami. Wysłucha, co mają do powiedzenia. Oby tylko nie chodziło im o to, żeby wywabić go poza teren bazy i załatwić. Uważał jednak, że dobrze zna się na ludziach, a ci goście wydawali się w porządku.
No i przyszedł do San Cristobal na Calle Ocho, tak, jak mu kazali. Milion baksów? Za taką kasę spotkałby się z każdym. Zasranym Adolfem i zasranym Hitlerem. Pieprzonym Frankiem i pieprzonym Sinatrą, a co dopiero z Juliem i Iglesiasem.
Kto zostanie milionerem? Oczywiście bosman-mat Rafael Gomez.
54
Zaczynał myśleć, że przypadkowe spotkanie z Ling-Ling było uśmiechem losu. Losu, który, szczerze mówiąc, raczej mu nie sprzyjał ostatnimi czasy. To znaczy, gdzieś tak od szkoły średniej.
Gomez zauważył, że jeszcze mu się nie przedstawili. Ponieważ znali jego prawdziwe nazwisko, trochę go to niepokoiło. Pewnie tak się załatwiało te sprawy. Uznał, że im mniej wie, tym lepiej, gdyby kiedyś wszystko miał szlafić trag. Mimo to...
. - To może od razu przejdźmy do rzeczy - powiedział Gomez i spodobało mu się to, jak zabrzmiały te słowa. - Co trzeba zrobić, żeby zarobić milion baksów? Jaki jest plan? A skoro mamy razem robić interesy, to może powiecie, jakie macie prawdziwe imiona?
- Jestem Julio - powiedział Wysoki. - Już ci mówiliśmy, amigo.
- A ja Iglesias-dorzucił Szeroki.
Gomez patrzył na nich przez sekundę, kręcąc głową. No tak, ale co mógł zrobić?
- Dobra, Julio i Iglesiasie. Ja jestem Elvis i Presley. Mam rozdwojenie jaźni, rozumiecie? Dlatego, jeśli nie sprawi to nam kłopotów, może byście powiedzieli, na czym polega ten wasz plan? Przez telefon wyrażaliście się niezbyt jasno.
- Plan jest bardzo prosty, senor Elvis - powiedział Julio z uśmiechem.
Miał z przodu złoty ząb, na który padały odbite od szyb promienie słońca. Trudno było przez to skupić się na jego słowach. Przez ten ząb i przez walizkę, która mogła zawierać milion dolarów.
- To dobrze - powiedział Gomez z bijącym sercem.
Znów zaczął drżeć, tylko że tym razem jakoś tak od wewnątrz. Co, miał kogoś sprzątnąć? Zrobiłby to za milion dolców? Może.
Kiedyś już zabił człowieka. To był wypadek. Wrzucił go do głębokiego rowu w głębi mokradeł, na pastwę aligatorów. Nikt się o tym nie dowiedział. Łatwizna.
- Kurde, ale tu gorąco. Może piwka? - Obaj pokręcili głowami. - Nie? A ja bym się napił. Budweiser to śniadanie mistrzów. Król piw. Goście nie mieli za grosz poczucia humoru.
- Senor Presley, musisz tylko jutro zabrać tę walizkę do Guantanamo. -Facet podniósł ją i postawił na stoliku.
- I to wszystko?
- Tak.
- Wiecie, chłopaki, pewnie mi nie uwierzycie - powiedział Gomez -ale mam taką samą walizkę, jak ta. Identyczną.
- Może to dlatego, że to jest twoja walizka, senor - zauważył Julio.
- Co? Niemożliwe. Moja leży pod łóżkiem w mieszkaniu ciotki.
-  Tak? A kiedy ostatnio tam zaglądałeś?
55
Gomez spojrzał na stare naklejki na walizce. Przywieszki bagażowe linii United z czasów, kiedy często latał z Cecil Field, N.A.S. JAX. O, w mordę! To była jego walizka.
- Co jest w środku, jeśli wolno spytać?
- Trudno to opisać, seńor - powiedział Iglesias. - Słyszałeś o Motelu Karaluchów?
- Tak. Robale wchodzą i już nie wychodzą.
- No to w tej walizce jest coś jakby Motel Karaluchów na opak - powiedział Julio.
- Si, zgadza się - wtrącił Iglesias. - W tym motelu już mieszkają robale, ale nie mogą się doczekać, kiedy z niego wyjdą. I skopią tyłki gringos.
- Ale to jeszcze nie wszystko, seńor- dodał Julio. - Te robale to tylko zmyłka. Prawdziwym zabójcą jest jakaś zajebista nowa neurotoksyna, stary. To mieszanka wybuchowa, nokautująca kombinacja ciosów.
- Cholera, o czym wy mówicie? - powiedział Gomez. Znów zaczynał się trząść. Teraz to już naprawdę przydałoby się piwko. Wiedział jednak, że musi zachować spokój, jeśli chce zobaczyć milion dolców.
- To nowy typ bomby biologicznej, Elvis - powiedział Iglesias. - Ostatni krzyk mody. Jak jebnie, to po ptakach. Julio i Iglesias wpili się w niego wzrokiem.
- Bomba biologiczna? - powiedział Gomez. - Co to, kurwa, jest?
Rozdział 7
Hawke, w masce i płetwach, kucnął na nadburciu, czekając niecierpliwie na Congreve'a i Rosjan. Mieli kłopoty ze sprzętem.
- Trzymasz odwrotnie maskę, Ambrose - powiedział. - Jak będziesz miał ustnik nad głową, fajka do niczego ci się nie przyda. I nie zapomnij napluć do maski, zanim ją założysz.
- Napluć? - zdziwił się Congreve i odwrócił maskę.
- Będzie ci potrzebna tylko po to, żeby przepłynąć przez podwodne wejście. W Thunderballu powietrza jest pod dostatkiem. Powiedz twoim kumplom, żeby się pospieszyli. Przypływ nie czeka.
- Zakładam, że wiesz, że są tu rekiny - powiedział Ambrose.
- Hm, tak - odparł Hawke. - Zdecydowana ich większość woli plank-ton od ludzi. Przede wszystkim musisz uważać na trujące koralowce. Masz, załóż te rękawice.
56
- A co z mniejszością? - spytał Ambrose, ale Hawke już zsunął się tyłem do wody i zniknął.
Zaczął machać nogami półtora metra pod powierzchnią. Szukał wlotu groty. Był dokładnie tam, gdzie zapamiętał. Tyle że strzegły go bardzo duże rekiny. Na szczęście w większości bojące się ludzi.
Ignorując je, Hawke popłynął prosto do wlotu.
Jeden wyjątkowo hardy rekin nie usunął mu się z drogi. Nie dało się go ominąć. Sterczał przed wejściem do groty i ani myślał ustąpić. Hawke znalazł się o kilkadziesiąt centymetrów od niego, oko w oko z najczarniejszymi ślepiami, jakie widział w swoim życiu. Poklepał go po pysku i ryba czmychnęła jak oparzony kot.
Hawke uśmiechnął się. Ambrose i Ruscy pewnie spotkają tego samego rekina. Oby tylko Congreve rozpoznał w nim smakosza sushi.
Młócąc wodę nogami, starał się nie dotknąć korali otaczających wejście. Wiedział, że niektóre z nich były trujące. Problem polegał na tym, że nie miał pojęcia, które. Dobrze, że miał rękawice, musiał bowiem złapać się poszarpanych krawędzi koralowca, by przecisnąć się przez wąską szczelinę. Po chwili był już w grocie i wychynął na powierzchnię w strudze światła słonecznego, sączącego się przez otwór widoczny pięć metrów nad jego głową.
Kiedy zdjął maskę, stwierdził, że jest tu cudownie. O wiele piękniej niż wówczas, kiedy był tu o świcie. Prawdziwa świątynia ze skał i koralowca; słońce skrzyło się na jej ścianach i nadawało wodzie niezwykły, czysty odcień zieleni. Hawke założył maskę i zanurkował. W wodzie unosiły się dziesiątki najprzeróżniejszych stworzeń morskich, w tym ławica ryb w żółte i czarne pasy, tworząca jedną zbitą masę.
Sierżanty.
Tak nazywały się te prążkowane ryby. Przypomniał sobie, jak w dzieciństwie ich dotykał. Dziwne. Skąd znał tę nazwę? Pewnie z jakiegoś filmu przyrodniczego.
Płynąc przez las stalagmitów, ujrzał przyczajony w cieniu wielki ciemny kształt. Już wyciągał rękę, by przepłoszyć rybę, kiedy ta nagle rzuciła się na niego. Hawke zdążył tylko zobaczyć szeroko otwartą paszczę, pełną ostrych zębów, i natychmiast pomknął ku powierzchni wody. Murena. Potężne szczęki, zęby ostre jak brzytwy. Na szczęście miała gorszy refleks niż on.
Hawke pomyślał, że można by zaznajomić Ambrose'a z tym drapieżnikiem, ale ku jego zaskoczeniu, przyjaciel już czekał na niego na powierzchni wody.
- Niesamowite, co, inspektorze? - powiedział Hawke, unosząc maskę. - Witaj w Thunderball!
57
Congreve wymamrotał coś w odpowiedzi, wciąż trzymając w ustach fajkę. Hawke wyjął mu ją.
- Przepraszam, co mówiłeś?
- Że zapłacisz mi za to - wyrzucił z siebie Ambrose Congreve, krztusząc się i plując wodą morską.
- Przyznaję, niełatwo się tu dostać, ale te rekiny są niegroźne. Rozejrzyj się, Ambrose! Czysty surrealizm, nie sądzisz? - Odbijający się echem głos Hawke'a podkreślał niesamowitą atmosferę panującą w grocie.
Congreve zignorował go, rozglądając się za Rosjanami, którzy płynęli tuż za nim. Bał się, że wpadli w panikę, albo że, co gorsza, Hawke poprosi go, by ich poszukał; tym większa była jego radość, kiedy jeden po drugim wynurzyli się z wody. Krztusząc się i parskając, zdjęli maski. Nawet nie próbowali ukrywać strachu, malującego się na ich twarzach.
Brodaty Rosjanin w kółko powtarzał jedno słowo, gwałtownie gestykulując.
- Co on gada, Ambrose?
- Rekiny, rekiny, rekiny - przetłumaczył Congreve. - Są ogromnie niezadowoleni z miejsca, które wybrałeś, panicznie boją się rekinów i chcieliby już wrócić. Muszę przyznać, że w dużym stopniu podzielam ich pogląd.
- Przykro mi. Tu albo nigdzie.
Congreve przetłumaczył jego słowa i po krótkiej, ale gwałtownej wymianie zdań Rosjanie pogodzili się z losem. Czterej nurkowie utworzyli krąg, pływając w miejscu.
- Powiem krótko - zagaił Hawke. - Chciałbym dokonać zakupu. I to bardzo.
Kiedy Rosjanom przetłumaczono jego słowa, uśmiechy wróciły na ich twarze. Powiedzieli coś Congreve'owi.
- Są na twoje usługi - powiedział Congreve. - Cena poduszkowców nie jest wygórowana. Sprzedająje w zestawach po trzy sztuki. Jeden kosztuje dwa miliony funtów. Dostawa gwarantowana za osiem tygodni.
- Nie, nie. Nie chcę cholernego poduszkowca - powiedział Hawke. Congreve spojrzał na niego ze zdziwieniem.
- A co?
- Powiedz im, że chodzi o okręt podwodny klasy Akuła.
Okręt o napędzie atomowym? Congreve nawet nie mrugnął okiem. Zbyt dobrze znał Hawke'a. Przekazał Rosjanom jego słowa. Obaj pokiwali głowami z ożywieniem.
- Domyślam się, że to znaczy „tak" - powiedział Hawke. - Ile chcą i jak długo mam czekać?
58
Rozmowa była krótka.
- Mają akułę - powiedział Congreve. - W doskonałym stanie. Jedną z ostatnich, jakie zbudowano. Pięćdziesiąt milionów dolarów, połowa z góry, reszta przy odbiorze. Pół roku na przygotowanie okrętu do rejsu, zebranie dobrze wyszkolonej załogi i personelu technicznego.
Hawke spojrzał na Rosjan bez emocji.
- Który rocznik? - spytał.
Congreve przekazał pytanie i powiedział:
- To jeden z ostatnich zwodowanych sowieckich okrętów podwodnych. Akuła Tajfun. Z 1995 roku.
- Nie, nie - powiedział Hawke - nie chcę Tajfuna. Chcę okręt z ostatniej serii. Akułę II. Kryptonim „Borzoj".
Congreve przetłumaczył jego słowa. Reakcją były przeczące ruchy głową.
- Nie wiedzą nic o „Borzoju".
- Z informacji, jakie mam, wynika, że kłamią. Powiedz im, że chcę taki właśnie okręt. Gotów jestem dużo zapłacić. I chcę osobiście porozmawiać z ostatnim nabywcą. Kiedy w grę wchodzą takie pieniądze, kupujący musi szczególnie uważać.
Widząc, że sprawy się komplikują, Rosjanie zaczęli się naradzać. Rasputin wyraźnie chciał kontynuować negocjacje; ten drugi nie. Hawke spodziewał się, że to będzie najtrudniejszy moment. Dlatego właśnie wybrał takie miejsce.
- Chciałbym zwrócić waszą uwagę - powiedział - że poziom wody się podnosi. Wkrótce zaczniemy zawadzać głowami o te paskudnie wyglądające koralowe stalaktyty. Niektóre z nich są trujące. Potem zabraknie nam powietrza. Warto też zauważyć, jak szybko zmienia się kąt, pod którym słońce wpada przez otwór. Niedługo zrobi się tu zupełnie ciemno. Już teraz jest za mało światła, by stąd wypłynąć, nie nadziewając się na trujące koralowce. Chyba że, jak ja, macie reflektory do nurkowania.
Hawke włączył silny reflektor, zamontowany na masce do nurkowania, i skierował snop światła na Rosjan, którzy zmrużyli oczy i odwrócili głowy.
- Eksperymentalna akuła II - powiedział Hawke. - „Borzoj". Okręt podwodny o dwóch kadłubach, w kształcie bumerangu. Przenosi do czterdziestu głowic. Powiedz im, że tylko to mnie interesuje.
Congreve przetłumaczył jego słowa i po krótkiej rozmowie powiedział:
- Mówią, że nic nie wiedzą o akule drugiej generacji. Twierdzą, że akuła I była ostatnim okrętem podwodnym wyprodukowanym przed upadkiem radzieckiej marynarki wojennej.
59
- No dobrze - powiedział Hawke. Wyłączył światło. Zapadł mrok. -Będziemy sobie tu pływać, aż powróci im pamięć albo utoną.
Pół minuty później rozległ się głośny okrzyk bólu. Podnosząca się woda rzuciła jednego z Rosjan na ostre stalaktyty, tworzące sklepienie groty. Hawke włączył reflektor. Chudy Rosjanin miał rozciętą skórę nad prawym okiem.
- Chcę „Borzoja", towarzyszu - powiedział Hawke, podpłynął do niego i zbliżył twarz do jego maski. - Nic innego mnie nie interesuje. Jasne? Tylko „Borzoj".
Rosjanin wybełkotał coś, patrząc na Hawke'a.
- Co mówi? - spytał Hawke Congreve'a.
- „Tak".
- Krótko i zwięźle - stwierdził Hawke z uśmiechem.
- Mówi, że może uda mu się znaleźć „Borzoja". Ale cena będzie bardzo wysoka.
- Dobrze - powiedział Hawke, uśmiechając się do Congreve'a. - Wiedziałem, że mnie nie zawiodą. Powiedz im, że o pieniądzach porozmawiamy przy kolacji na pokładzie „Blackhawke'a". Motorówka zabierze ich z portu. Punktualnie o siódmej. Kolacja o ósmej.
Hawke zanurkował i ruszył naprzód, oświetlając reflektorem skrzące się ryby, koralowce i wylot Thunderballa. Inni popłynęli w ślad za nim.
Rozdział 8
Pułkownik Manso de Herreras siedział na odkrytej trybunie obok pustego krzesła swego najbliższego przyjaciela, najwyższego wodza. Fidela Castro. Kubańskiego caudillo.
Manso obficie się pocił. Jego mundur był cały mokry. Oczy piekły go od potu. Jednak to nie upał najbardziej dawał mu się we znaki, lecz myśli o tym, co zamierzał uczynić zaraz po tej przedłużającej się w nieskończoność ceremonii. Ostatni komunistyczny przywódca na półkuli zachodniej przemawiał już dobrze ponad godzinę.
Trybuna, na której smażył się Manso, stała na białym marmurowym tarasie starego jachtklubu Habana. Znajdowali się w jednej ze starych dzielnic, zaledwie kilka przecznic od głównej rezydencji wodza. Mimo to na okrągłym podjeździe stało aż sześć dużych czarnych mercedesów. Wódz nigdy nie korzystał dwa razy z tego samego samochodu. Nie spędzał dwóch nocy pod rząd w jednym domu.
60
Manso już prawie dwie godziny siedział na słońcu na lichym składanym krześle. Ceremonia go nie interesowała, dla zabicia czasu patrzył na senny port. Kilka trawlerów rybackich przecinało lustrzaną powierzchnię morza. Leniwie śledził je wzrokiem, próbując ignorować chrapliwy głos dochodzący z mównicy.
Kolejna uroczystość ku czyjejś czci. W tym tygodniu już co najmniej trzeci raz. Nawet nie próbował się dowiedzieć, komu właściwie te ceremonie są poświęcone. Ostatnio ciągle coś upamiętniali.
Pewnie nawet traktor nazwaliby czyimś imieniem, gdyby znaleźli choć jeden sprawny, pomyślał, wypatrując ładnych senoritas w tłumie. Eljefe, naczelnik, najwyraźniej lubił dostawać przywiędłe goździki od paradujących przed nim tłumów uczennic albo był przekonany, że takie ceremonie pozwalają ludziom zapomnieć o pilniejszych problemach.
Na przykład o jedzeniu.
W wyższych kręgach kubańskiej armii i służby bezpieczeństwa ostatnio krążył amerykański dowcip, że na Kubie pod rządami Castro wszystko jest, jak należy, oprócz trzech drobiazgów: śniadania, obiadu i kolacji.
Po tym, jak ukochani towarzysze z Moskwy porzucili Kubę na początku lat dziewięćdziesiątych, jej gospodarka legła w gruzach. Dochód narodowy na głowę był jednym z najniższych na Karaibach; porównywalnym wynikiem poszczycić się mógł chyba tylko drugi regionalny potentat gospodarczy - Haiti. Eljefe pomijał tę ciekawostkę w swoich przemówieniach.
Sowieci wpompowali w Kubę sto miliardów dolarów. Na co to wszystko poszło? Na armię, jej mundury i rakiety. Na przestarzałąjuż dzisiaj sieć elektryczną. Na elektrownię jądrową, mającą uniezależnić Kubę od importowanej ropy, której budowy nigdy nie ukończono. Na obejmujący pięćdziesiąt kilometrów kwadratowych kompleks wywiadowczy, który Fidel próbował opchnąć Chińczykom. I na paskudne budynki mieszkalne, sypiące się z powodu wad konstrukcyjnych.
Oczywiście istniała też sieć autostrad. A jakże. Ponieważ chroniczny brak paliwa, oleju i części zamiennych sparaliżował transport, ciągnące się kilometrami autostrady były zupełnie bezużyteczne. Produkcja cukru, głównego filaru kubańskiej gospodarki, zmniejszyła się o połowę. Sytuację trochę poprawił rozwój turystyki, ale to było za mało. Jeśli nie podejmie się drastycznych działań, Kuba, już goniąca resztkami sił, legnie na łopatkach.
Manso poruszył się na krześle. Metalowe oparcie parzyło go w plecy. Przypomniało mu to o kolejnej bolączce, braku papieru. Nie było książek, pism ani, co najważniejsze, papieru toaletowego. Należało dziękować Bogu
61
za nieprzebrane zapasy podręczników ekonomii marksistowskiej, z których mieszkańcy Kuby, po czterdziestu latach, wreszcie nauczyli się robić właściwy użytek.
Przydawała się też komunistyczna gazeta, „Granma". Ukazująca się co dwa dni, składała się z ośmiu stron paplaniny o la lucha, walce, i o tym, jak obywatele muszą poświęcać się dla dobra sprawy. Tego ranka Manso przeczytał artykuł przekonujący, że zdrowo jest powstrzymywać się od jedzenia! Już od jakiegoś czasu w duchu nazywał „Granmę" sraj taśmą.
Ale przemówień i uroczystości takich jak ta nigdy nie brakowało, pomyślał Manso, ocierając czoło. Produkcja mów, dedykacji i napuszonych rozpraw ostatnio naprawdę rozkwitła.
Comandante, od przeszło godziny stojący na mównicy, coraz bardziej się rozpalał. Jakby i bez tego nie było dość ciepło, pomyślał Manso, sięgając po stojący pod krzesłem kubek lemoniady z lodem. Lód co prawda już stopniał, ale łyk cierpkiego napoju dobrze mu zrobił.
Na trawniku czekał śmigłowiec Mansa. Za jakieś pół godziny, jak Bóg da, polecą z comandante na weekend do posiadłości na południowo-wschodnim wybrzeżu. Będą sami; Manso zasiądzie za sterami starego śmigłowca bojowego Kamow 26.
Przed tym jak Fidel mianował go szefem służby bezpieczeństwa, Manso był pułkownikiem sił powietrznych, doskonałym, wielokrotnie odznaczonym pilotem. Jedynym, do którego comandante miał bezgraniczne zaufanie.
Manso szacował, że lot potrwa niecałe dwie godziny. Pogoda była doskonała, ale i tak zanosiło się na emocjonującą podróż.
Posiadłość Mansa zajmowała większą część wyspy, położonej niedaleko miasta Manzanillo. Manso, który w dzieciństwie dostał przydomek Ara-na, czyli Pająk, nazwał ją Finca Telarana, czyli Pajęcza Sieć. Na początku była to tylko casita na pięknym brzegu Zatoki Guacanayabo. Domek letni, gdzie mogli z wodzem odetchnąć od stresującego życia w Hawanie i trochę się rozerwać.
Z upływem czasu Manso stał się specjalistą od wynajdywania nowych, coraz bardziej zajmujących rozrywek dla el comandante. Oczywiście nie brakowało dziewcząt, gotowych zrobić wszystko dla pieniędzy lub el jefe.
Ostatnio Manso urządził w Finca Telarana zawody we wchodzeniu na drzewa. Wzięło w nich udział dziesięć miejscowych piękności. Ścigały się nago. Zwyciężczyni dostała drogi zegarek wysadzany brylantami, a jej pokonane rywalki musiały ogolić sobie głowy, zjeść kilka żywych roba-
62
ków i wykonać skomplikowany układ taneczny, podczas gdy goście pożywiali się przy suto zaopatrzonym bufecie.
Manso nigdy nie miał kłopotów ze znalezieniem chętnych dziewczyn. Bardzo pomogło mu to w zrobieniu kariery w siłach powietrznych. Nie wspominając o fortunie, jaką dzięki niej zgromadził. Oddał swojemu wodzowi wiele przysług. Takich, których Castro nie powierzyłby nikomu innemu.
Wystarczyło, że powiedział: „Ten a ten stał się niewygodny, Manso". Wtedy człowiek, o którego chodziło, znikał z całą swoją rodziną. Manso załatwiał to przy użyciu noża, nie pistoletu. Dorastał wśród pól trzciny cukrowej w prowincji Oriente. Przekonał się, że dzięki maczecie może dorównać większym, silniejszym, a nawet mądrzejszym od niego.
Jeszcze w dzieciństwie założył gang pod nazwą Macheteros. Chłopaki z maczetami. Kiedyś, w wieku zaledwie dwunastu lat, wraz z braćmi uprowadził pracownika radzieckiego konsulatu. Ten drań znieważył jego matkę na ulicy. Włożyli go do bawełnianego worka i o północy wywieźli na pole trzciny cukrowej. Sącząc rum w kabinie skradzionego pikapa, śmiali się z mężczyzny szamoczącego się na platformie wozu, kiedy samochód przebijał się przez wysokie trzciny.
Bracia przytrzymali jeńca za ręce. Manso podszedł do niego i zerwał mu worek z głowy. Zauważywszy błysk księżycowego światła na wzniesionym ostrzu maczety, Rosjanin zaczął błagać o litość. Wciąż skamlał, kiedy Manso niedbałym ruchem ręki odciął mu głowę, zbryzgując siebie i braci krwią. Wtedy po raz pierwszy poznał jej smak. Od razu go polubił.
Głowę wysłał do ambasady radzieckiej. Po dokonaniu tej zbrodni Manso i jego bracia uciekli z ojczyzny. Schronili się u wujka, mieszkającego w górach Kolumbii. Ich matka, Kolumbijka, miała brata, który uprawiał kokę w małej mieścinie Medellin.
Szczęśliwym zbiegiem okoliczności, jednym z wielu w jego życiu, zabójstwo Rosjanina zwróciło na Mansa uwagę samego Fidela Castro. W normalnych okolicznościach skończyłoby się to jego aresztowaniem, torturami i egzekucją. Rosjanie chcieli jego głowy. Przysłali nawet swoją ekipę śledczą, mającą odnaleźć braci de Herreras.
Kiedy rosyjscy detektywi dotarli na Kubę, Manso i jego bracia byli już w Kolumbii. Weszli tam w nowy biznes. Korzystając z łodzi motorowych o dużej mocy, zajęli się piractwem na morzu i rozprowadzaniem kokainy na zlecenie kolumbijskiego szaleńca, zwanego el doctor.
63
Rozdział 9
M anso szybko odkrył, że el doctor wcale nie jest lekarzem. Był psychopatycznym mordercą. Ten przysadzisty, niski mężczyzna zaczynał od handlu nagrobkami, wykradanymi z okolicznych cmentarzy. Przydomek el doctor nadano młodemu narkobaronowi Pablowi Esco-barowi na pamiątkę tego, że człowiek, którego zabił, był właśnie lekarzem.
Niejeden Kolumbijczyk morderstwu zawdzięczał swój przydomek. Jednak zabójstwo dokonane przez Escobara stanowiło początek rządów terroru, które zakończyły się dopiero w 1989 roku, gdy on sam został zabity. Miał wtedy czterdzieści lat. W chwili śmierci Pablo Escobar był najbogatszym i najpotężniejszym bandytą na świecie.
Manso znalazł wzór do naśladowania.
Wkrótce po ucieczce z Kuby i przybyciu na farmę wujka w małej górskiej mieścinie Medellin bracia de Herreras zaczęli dosłownie od podstaw poznawać tajniki kokainowego biznesu. Sadzili i podlewali te andyjskie krzewy o ładnych żółtych kwiatach. Oprócz innych alkaloidów, z liści Erythroxy-lum coca można było uzyskać cudowny proszek zwany kokainą.
Na początku pracowali na polu wujka, a potem przenieśli się do laboratoriów z falistej blachy, gdzie niebiański pył był oczyszczany i przetwarzany.
Nie minęło wiele czasu, a dzięki swojej pomysłowości, inteligencji i bezwzględności zwrócili na siebie uwagę samego szefa. Pół roku po przyjeździe trafili pod skrzydła Pabla Escobara i jego kartelu z Medellin. Pablo był okrutnym, ale cwanym bandziorem. Dokonywane przezeń zabójstwa sędziów, dziennikarzy i kandydatów na prezydenta o mało nie skończyły się obaleniem rządu kolumbijskiego. Wreszcie zestrzelił samolot pasażerski linii Avianca i znalazł się na pierwszym miejscu listy najbardziej poszukiwanych przestępców na świecie.
Pablo Escobar był pierwszym miliarderem, jakiego Manso spotkał w swoim życiu. Cieszył się wielką sławą u prostych ludzi. Ten kolumbijski Ro-bin Hood wyciągał od głupich Norteamericanos miliony dolarów za narkotyki i drobną część tej fortuny poświęcił na wybudowanie domów i boisk piłkarskich dla ubogich campesinos z Medellin. W oczach sterroryzowanych i uciskanych kolumbijskich biedaków Escobar uchodził za bohatera narodowego.
Nie był rewolucjonistą ani idealistą, tylko po prostu bandytą. Jednak w państwie, w którym prawo darzy się nienawiścią, charyzmatyczny i łaskawy desperado może stać się obiektem uwielbienia. A nawet kultu.
64
Manso bacznie obserwował każdy ruch Pabla. Jak wszyscy, był zafascynowany skłonnością Escobara do brutalnej i niczym nieuzasadnionej przemocy. Przyglądał się uważnie, jak el doctor buduje i umacnia swój mit.
Manso szybko zrozumiał, jak wielkie możliwości otwierają się przed człowiekiem, który tworzy własne prawa, własne zasady. Młody kubański machetero, oczarowany Escobarem, sformułował własną filozofię życiową. Była prosta pląta alboplomo. Srebro albo ołów.
Pod kierunkiem Pabla trzej bracia de Herreras stali się jeszcze bardziej wyrafinowanymi i groźnymi zabójcami. Na przykład nauczyli się, że zanim zabije się człowieka, najpierw trzeba go zmusić, by krzyczał i błagał o darowanie życia. Jeszcze lepiej najpierw zamordować tych, których kochał najbardziej.
Dokonując gwałtu, trzeba mieć widownię. Zmusić ojców, matki, braci i siostry, by na to patrzyli. Manso miał jednak ambitniejsze plany.
Był bystrym i czujnym obserwatorem, zauważył więc, że wiecznie niezaspokojony popyt Norteamericanos na kolumbijski produkt szybko zaczął przerastać podaż. Czuł, że to dopiero początek. Apetyt Amerykanów na kokę okazał się ogromny. W ciągu następnych pięciu-dziesięciu lat można było na tym zarobić miliardy dolarów.
Z popytem nie było problemów. Gorzej z podażą. Pablo zorganizował nawet flotę zdalnie sterowanych okrętów podwodnych, z których każdy mógł przewieźć dwie tony kokainy z wybrzeży Kolumbii na portorykań-skie wody. Za mało. Manso wpadł na pewien pomysł.
Było dla niego oczywiste, że Pablo będzie potrzebował więcej pilotów do transportu dużych partii towaru na północ. Postanowił więc nauczyć się latać. Jednak pilotos Pabla tworzyli zwartą grupę i unikali młodego kubańskiego narwańca. Błagał ich, by dali mu lekcje latania. Jednak zatrudnienie kolejnego pilota oznaczałoby, że zostanie mniej pieniędzy dla nich, więc odmawiali.
W końcu uprowadził siostrę jednego z młodszych pilotów i zażądał, by w zamian za jej uwolnienie nauczył go latać. Facet poszedł na skargę do Pabla, który pochwalił Mansa za śmiałość. Następnego dnia młody Kubańczyk już siedział w samolocie.
Pierwszy samodzielny lot odbył po sześciu godzinach nauki.
Piloci zarabiali o wiele więcej niż prości sicarios, płatni mordercy, których Pablo zatrudniał coraz więcej. To był najszczęśliwszy okres w życiu Mansa. Był zawadiackim pizYoto w błyszczących okularach przeciwsłonecznych i bawił się w kotka i myszkę z wojskami rządowymi podczas cotygodniowych kursów do Managui samolotem transportowym C-123.
Za zarobione pieniądze kupił szybką łódź motorową American Cigarette. Kiedy zła pogoda uniemożliwiała loty, Manso i jego bracia dostarczali
5    Hawke	65
towar drogą morską. A potem wyruszali na poszukiwania samotnych jachtów turystycznych, rabowali i mordowali ich załogę.
Bracia de Herreras stali się najgroźniejszymi piratami na Karaibach. Ale nie na długo.
Którejś nocy wybrali się na Kubę odwiedzić matkę. Okazało się to błędem. Po zaciekłej wymianie ognia z kubańskimi kutrami patrolowymi przy Wyspie Sosen zostali schwytani. Zabrano ich do Hawany. Prosto z lotniska zostali przewiezieni do Palacio de la Revolución i stanęli przed obliczem el comandante.
Castro stał za ogromnym biurkiem i patrzył na nich z dłonią na pistolecie, który zawsze wisiał u jego boku.
- Aha - powiedział Castro - trzej chłopcy, którzy zabili radzieckiego dyplomatę? Si
- Si, comandante - odparł Manso z uśmiechem. - Zrobiliśmy to z przyjemnością. Ten człowiek był świnią. Obraził moją matkę na ulicy.
- Dlatego obciąłeś mu głowę i wysłałeś ją do radzieckiej ambasady? -zapytał Castro, wychodząc zza biurka.
Manso zesztywniał. Kiedy stojąc pod gabinetem Najwyższego Wodza zobaczył wymierzone w siebie karabiny żołnierzy z elitarnej straży, nie miał już wątpliwości, że zostanie rozstrzelany na miejscu.
„Umrzemy jak mężczyźni" - powiedział wtedy swoim braciom. Widział ludzi, którzy umierali niehonorowo. On sam nie zamierzał być jednym z nich.
- Si, comandante. Użyłem swojej maczety. Ręka mi nie zadrżała! Jestem macheterol Podobnie jak moi bracia.
Castro podszedł do Mansa i spojrzał mu głęboko w oczy. Nagle uśmiechnął się szeroko i wziął zaskoczonego chłopca w ramiona.
Manso był zbyt zaszokowany, by cokolwiek powiedzieć.
- Człowiek, którego zabiliście, nazywał się Dmitrij Gokow. Podejrzewaliśmy go, że jest podwójnym agentem i pracuje dla Amerykanów. Dziś rano inny radziecki agent wyznał na torturach, że Gokow był członkiem amerykańskiej grupy planującej obalenie naszego rewolucyjnego rządu.
- Comandante, nie...
- Jesteś dzielnym chłopcem. I co za wyczucie czasu! Gdybyśmy złapali was wczoraj, zostalibyście rozstrzelani! -powiedział Castro i roześmiał się.
Uznał, że czyn Mansa był doskonałym, choć niezamierzonym ostrzeżeniem dla jego wrogów z Waszyngtonu i Biura Politycznego w Moskwie. Uściskał Carlosa i Juanita i wręczył wszystkim trzem braciom małe czarne pudełka. W każdym pudełku była złota gwiazda na jedwabnej czerwonej wstążce.
66
Później Manso dostał następną nagrodę - patent oficerski sił powietrznych. Juanito i Carlos też zostali oficerami, w armii lądowej i marynarce wojennej. Wszyscy trzej wykazali się zadziwiającą inicjatywą i szybko pięli się po szczeblach kariery.
Carlitos był teraz jednym z najwyższych rangą oficerów marynarki wojennej. Zarówno on, jak i Juanito, comandante Armii Zachód, potajemnie wrócili do lukratywnego handlu narco, który tak dobrze znali. Manso obawiał się tylko, że Carlitos z racji słabości do rozprowadzanego przezeń towaru stanie się jeszcze bardziej nieobliczalny.
Należało mieć go na oku. Manso powierzył to zadanie Juanitowi. Inaczej mówiąc, napuścił brata na brata.
Akt łaski Castro był początkiem długiej i korzystnej dla nich wszystkich przyjaźni. Osoby z najbliższego otoczenia wodza zawsze mogły liczyć na największe profity. Jak niegdyś ujął to sam Fidel: „Kiedy się kąpię, ochlapuję innych". Mówiło się o setkach milionów ulokowanych przez Castro w bankach szwajcarskich. Manso stał się mistrzem w podbieraniu pieniędzy.
Z czasem wszyscy trzej bracia zgromadzili duże fortuny, pochodzące z wielu źródeł. O wiele łatwiej było eksportować towar do Ameryki z Kuby niż z Kolumbii. Juanito, wykorzystując rozległą sieć dystrybucji na wyspach Exuma, sprowadzał produkt na Kubę. Manso i Carlos zajmowali się następnie jego transportem do Stanów Zjednoczonych. Oczywiście krążyły pogłoski o zaangażowaniu w handel narco osób na najwyższych szczeblach kubańskich sił zbrojnych, ale prywatna armia Mansa pilnowała, by nie rozchodziły się zbyt szeroko.
Sam wódz, jeśli nawet wiedział o biznesie braci Herreras, nie wspominał o tym ani słowem. Eljefe był zdecydowanym przeciwnikiem narkotyków i od lat próbował dojść z Amerykanami do porozumienia w sprawie wspólnej walki z ich przemytem.
Manso i jego wódz z czasem stali się sobie bardzo bliscy. Castro, który cierpiał na bezsenność, nocami spacerował z nim ulicami starego miasta i otwarcie mówił, co leży mu na sercu. Mijały kolejne lata i ci dwaj mężczyźni stali się nie braćmi - różnica wieku była zbyt duża - ale byli dla siebie niemal jak ojciec i syn.
Fidel urodził się w 1927 roku w Las Manacas, niedaleko Biran, w pół-nocno-wschodniej Kubie. Manso przyszedł na świat dwadzieścia pięć lat później w sąsiednim Mayari. Obaj nienawidzili imperialistówgringo, którzy eksploatowali surowce naturalne i chłopów z ich ukochanego Oriente. To była jedna z najwcześniej powstałych więzi, jakie połączyły starzejącego się wodza i młodego, utalentowanego Mansa.
67
Spojrzał na swojego wodza, czerwonego na twarzy i wymachującego pięściami w gniewie, który tak łatwo mu przychodził. Napił się ciepłej lemoniady, próbując się odprężyć. Będzie potrzebował całej swojej odwagi i siły woli, by zrobić to, co zamierzał.
Od jego ostatniej wizyty w Telarańa minęło całe pół roku. Lepiej było, żeby w tym czasie nikt go tam nie widział. Jego brat Juanito latał tam co tydzień z Hawany i nadzorował budowę. Drugi brat, Carlos, był odpowiedzialny za planowanie i organizację. Stanął też na czele prywatnej armii Mansa. Przyboczna straż Castro podobno liczyła dziesięć tysięcy ludzi. Siły Mansa, choć o wiele mniejsze, w ostatnich miesiącach znacznie się rozrosły.
Manso niechętnie to przyznawał, ale jego brat Carlos, który wspiął się na najwyższy szczebel w hierarchii marynarki wojennej, był najbystrzejszy z całej trójki, a już na pewno najlepiej znał się na polityce. Był też najbardziej nieprzewidywalny. Długotrwałe uzależnienie od maku i liści koki sprawiło, że stał się niebezpiecznie niezrównoważony.
Jednak to właśnie w otumanionym umyśle Carlosa zakiełkowało ziarnko buntu. A Manso wykorzystywał swoje nieprzebrane środki finansowe, by je pielęgnować.
No i był jeszcze jego brat Juanito, generał armii. Na Kubie istniały trzy armie. Wschód, Środek i Zachód. Ich dowódcom pod karą śmierci nie wolno było porozumiewać się ze sobą. Pomogło to Mansowi i Carlosowi w urzeczywistnieniu ich planów.
Juanito w całkowitej tajemnicy wykorzystał swoją pozycję dowódcy sił Zachodu, by zmienić ziarnko Carlosa w wielki kompleks z cegły i betonu, pełen rakiet i ludzi, zwany Telarańa. Manso zaprojektował go na wzór Hacienda los Napoles, posiadłości Escobara, położonej w górach niedaleko Medellin.
Telarańa stała się czymś więcej niż tylko ukrytym w dżungli pałacem rozkoszy, choć na pierwszy rzut oka tak właśnie wyglądała. Zainwestowane miliony pozwoliły zmienić ją w potężną twierdzę, która wkrótce stanie się miejscem narodzin nowej Kuby.
Manso spojrzał na grubego złotego roleksa. Trzecia piętnaście. Przemówienie zdawało się zmierzać do punktu kulminacyjnego. To dobrze. Przy odrobinie szczęścia za dwadzieścia minut będąjuż w powietrzu. Jeśli Bóg naprawdę mu sprzyja - a jakże mogło być inaczej? - za niecałe trzy godziny narodzi się nowa Kuba.
68
Rozdział 10
Iacht zakotwiczony był pół kilometra za bojami wskazującymi kanał prowadzący do Staniel Cay i nocą, oświetlony tak jak teraz, wyglądał wspaniale. Nazwa, wypisana dużymi złotymi literami na wysokiej rufie, mówiła sama za siebie.
BLACKHAWKE.
Jacht Hawke'a, zbudowany w wielkim sekrecie przed dwoma laty w stoczni Huisman w Holandii, wywoływał wielkie poruszenie, gdziekolwiek się pojawiał. Ku zadowoleniu Hawke'a, nikt nie wiedział, jak naprawdę wyjątkowa jest ta łódź.
Jej siedemdziesięciometrowa sylwetka odcinała się majestatycznie na tle ciemnego nieba. Tego wieczoru, ponieważ spodziewano się gości, błyszczący czarny kadłub i wysokie białe burty od dziobu do rufy oświetlone były halogenowymi reflektorami. Członkowie załogi „Blackhawke'a", którzy, nie licząc kucharzy i załogi motorówki, nosili czarne mundury z lnu, dostali wolne.
Congreve, uwielbiający pichcić, wysłał Slushy'ego, szefa kuchni, na ląd. Postanowił sam przygotować kolację. Miejscowe homary, świeża kukurydza i surówka. Przez wzgląd na Rosjan, przed kolacją zamierzał podać kawior i schłodzoną wódkę.
Mrok zgęstniał.
Dwaj starzy przyjaciele siedzieli pod parasolem z gwiazd i rozmawiali, czekając na gości, którzy mieli przybyć za jakieś pół godziny. Znajdowali się na rufie, na górnym pokładzie. Quick, przebrany za stewarda, podawał drinki i przystawki.
Hawke wypuścił z klatki Snajpera i wielkie czarne ptaszysko spoczęło na swoim ulubionym miejscu - jego prawym ramieniu. Papugę dostał od dziadka w ósme urodziny. Nie wiedział, w jakim była wieku. Słyszał, że papugi żyją nawet do stu lat.
Hawke miał w zwyczaju karmić Snajpera podczas podwieczorku przystawkami, jakie podawano. Ptak jadł wszystko oprócz parówek w cieście. Miał też ogromną słabość do rosyjskiego kawioru. Na razie zadowalał się serem.
Congreve bezskutecznie próbował zapalić fajkę. Siedzieli na otwartym pokładzie, gdzie było dość wietrznie.
- Jeszcze jeden Dark & Stormy, Ambrose? - spytał Hawke, karmiąc Snajpera piątym już kawałkiem ciepłego sera brie. Dark & Stormy był ulubionym koktajlem jego przyjaciela, mocną mieszanką ciemnego rumu i piwa imbirowego.
69
- Nie, dzięki, Alex. Zanosi się na długi wieczór.
- Obyś się mylił. Nie chcę, by ci dwaj kretyni zostali na pokładzie sekundę dłużej niż to absolutnie konieczne.
- Sąjacyś niewyraźni, prawda?
- Jeszcze jak.
- Żal mi tej biednej kelnerki.
- Też to zauważyłeś?
- A co myślałeś?
- Oczywiście. Nic nie umknie twojej uwadze.
- Nie chcę być wścibski, ale muszę o to spytać. Co zamierzasz zrobić z tym okrętem atomowym?
- Myślałeś, że to na serio? No, to nieźle mi wyszło.
- A więc nie mówiłeś tego poważnie?
- Oczywiście, że nie.
- No to po co narażałeś mnie na kontakt z trującymi skałami i rybami gustującymi w ludzkim mięsie?
- Dzwonili do mnie z Waszyngtonu. Pół roku temu ze schronu we Władywostoku zniknął sowiecki okręt klasy Borzoj. Zajęło mi to trochę czasu, ale nieoficjalnymi kanałami udało mi się ustalić, kto mógł ukraść to cholerstwo. Pamiętasz Capa Adamsa? Gościa z bliskowschodniej placówki CIA w Kuwejcie? To on naprowadził mnie na ślad tych dwóch szczurów, z którymi dziś nurkowaliśmy. Był pewny, że to oni sprzedali ten okręt. Amerykanie bardzo chcą się dowiedzieć, kto go kupił. I to właśnie jest moje zadanie.
- Borzoj? Pierwsze słyszę.
- Nic dziwnego. Łabędzi śpiew sowieckiej marynarki wojennej. Eksperymentalny okręt podwodny. Zbudowano tylko dwa takie egzemplarze. Rosjanie wykorzystali wykradzioną amerykańską technologię stealth i parę własnych pomysłów, by stworzyć pierwszy w dziejach okręt podwodny niewykrywalny przez radar. Projekt na bazie trójkątnego skrzydła. Wciągany kiosk. Przenosi czterdzieści głowic i jest praktycznie niewykrywalny.
- Dobry Boże - powiedział Congreve. - Kto zdobędzie taką broń, będzie miał cały świat na muszce.
- Niestety, masz rację. To broń o globalnym zasięgu, dająca niespotykane dotąd możliwości. Jest przerażająca. Śmiercionośna. Niewykrywalna. Jako pierwsza próbowała ją kupić islamska organizacja terrorystyczna. Przeprowadzonej w tym celu akcji nadała kryptonim „Niezwyciężony Miecz". Mój przyjaciel z CIA, Cap Adams, spędził kilka ciężkich tygodni w Kuwejcie i dzięki Bogu pokrzyżował im szyki.
70
- Czyli Rosjanie musieli znaleźć innego kupca. Kto oprócz Arabów i Chińczyków mógłby mieć tyle pieniędzy?
- Dobre pytanie. Cap opowiedział mi o naszych gościach. Ma informacje wskazujące na to, że znaleźli nowego kupca. Okręt został już sprzedany. Wkrótce trafi do nowego właściciela. My musimy dowiedzieć się, kto nim jest, i zapobiec dostawie. Amerykańska marynarka wojenna złamała pewne kody radiowe, które mogą umożliwić nam przechwycenie okrętu na morzu.
- Co to znaczy „nam"?
- W tym przypadku Waszyngtonowi, Amerykańskiej Flocie Atlantyku i mnie. Prawdę mówiąc, to oni zafundowali nam ten rejs.
- Kto z Waszyngtonu? Ktoś, kogo znam?
- Wysoko postawiona osoba.
- Twój kumpel prezydent?
- Tak. I nowa sekretarz stanu.
- Twoja stara znajoma Conch.
- No właśnie. Zadzwoniła do mnie na początku stycznia, kiedy już miałem strzelić sobie w łeb z nudów.
- Myślałem, że skończyłeś ten romans.
- Tu nie chodzi o sprawy sercowe, inspektorze. Wynajęła mnie, żebym dowiedział się, kto kupił ten cholerny okręt i po co. I, co najważniejsze, gdzie on jest. Oni lubią wiedzieć takie rzeczy.
- Podejrzewam, że pani sekretarz, kiedy chodzi o ciebie, zawsze kieruje się sercem. A propos podejrzanych, kto jest na liście potencjalnych nabywców?
- Ci sami szaleńcy i megalomaniacy, co zwykle. Wszystkie państwa zbójeckie. Korea Północna. Iran. Oczywiście Saddam. Albo finansowana przez Irak frakcja OWP. Najgorzej byłoby, gdyby okazało się, że stoi za tym Muammar Jusif, były saudyjski playboy.
- Rakiety dalekiego zasięgu przenoszące zarazki. To byłoby w stylu Muammara. Ma też pieniądze i motyw.
- I doświadczenie. Nie wspominając o możliwościach. Dlatego właśnie jankesi traktują tę sprawę tak poważnie - powiedział Hawke.
- Zabawne. Świat wydawał się o wiele bezpieczniejszy, kiedy mieliśmy do czynienia tylko z bandą pijanych Rosjan, snujących się po Kremlu i wywracających samowary.
- Tak. I modliliśmy się, żeby budząc się na kacu, nie oparli się tyłkiem o niewłaściwy guzik - powiedział Hawke. Zamilkł na chwilę i popatrzył na przyjaciela w zamyśleniu. - Jest też jeszcze jedna sprawa, z powodu której tu jestem. Może to zabrzmi patetycznie, ale pokażę ci coś, czego nie pokazałem jeszcze nikomu.
71
- Mam nadzieję, że nie chcesz mnie zgorszyć.
- Ambrose, proszę cię. Mówię poważnie.
- Hawke!
Snajper zaskrzeczał ostrzegawczo i Hawke domyślił się, że pewnie nadchodzi Quick. Była to jedna z najstarszych pirackich sztuczek, nadal skuteczna. Hawke wiele lat pracował nad wzbogaceniem słownictwa Snajpera z zadziwiająco dobrym skutkiem.
Tommy Quick przyniósł małą metalową skrzynkę z elektronicznym zamkiem na wieku. Postawił ją ostrożnie na stole.
- Wsadź Snajpera z powrotem do klatki, dobrze, Tom? - powiedział Hawke, machając ręką przed nosem. - Chyba od tego brie dostał rozstroju żołądka.
Quick wyciągnął rękę i ptak natychmiast przefrunął z ramienia swojego pana na ramię stewarda.
Ambrose sięgnął do srebrnej skrzynki, ale Hawke złapał go za rękę.
- Nie dotykaj jej, Ambrose. Zainstalowałem w niej alarm z czujnikiem rozpoznającym moje odciski palców.
- Ładna.
- Prawda? Wypolerowany tytan - powiedział Hawke i wstukał kod.
Wieko skrzynki otworzyło się z sykiem, po czym powoli zaczęło się podnosić. Congreve zobaczył w środku mały kawałek niebieskiego papieru, pożółkłego ze starości. Widniał na nim jakiś prosty rysunek, pod którym coś było napisane. Hawke wcisnął następny guzik i wnętrze skrzynki zostało oświetlone. Z uniesionego wieka opuściło się szkło powiększające, które zasłoniło otwór.
- To mapa, Ambrose. Ta, o której mówiłem. Z początków osiemnastego wieku. Dostałem ją od dziadka.
- A co właściwie przedstawia?
- Oczywiście miejsce ukrycia skarbu. Dziadek uwielbiał opowiadać historie o okrutnych korsarzach, krwiożerczych awanturnikach i zakopanych łupach. Mapa, którą tu widzisz, należała do jednego z moich sławnych przodków.
- O ile wiem, wszyscy byli sławni.
- W każdej rodzinie jest kilka czarnych owiec. W mojej był to Black-hawke, Czarny Jastrząb.
- Zawsze chciałem poznać ten krwawy rozdział historii rodu Hawke'ów. No, opowiedz, jak to z nim było. Ci Rosjanie będą tu dopiero za pół godziny!
- Jeśli naprawdę jesteś ciekaw...
- Hawke, nie denerwuj mnie.
- Dobrze, już dobrze. Opowiem ci tę historię.

72
Rozdział 11
Pirat wpatrywał się w przyczajonego czarnego szczura - zaczął Alex Hawke i opowieść potoczyła się gładko.
- Ostatnia wieczerza, szczurze! - ochrypłym głosem zawołał obdarty starzec do swojego towarzysza. - Znaj moją hojność. - Pirat spojrzał na kawałek spleśniałego chleba i rzucił go szczurowi, skulonemu w kącie wilgotnej celi. Przez ostatnich kilka miesięcy zżyli się ze sobą.
Z błyskiem w czarnych ślepiach szczur odwrócił się od swojego dobroczyńcy, nie okazując żadnej wdzięczności. Z gardła pirata dobył się dźwięk, który mógłby uchodzić za westchnienie, i starzec padł na swoją, pożal się Boże, pryczę. Owijając ramiona wytartym kocem, podniósł wzrok. W zagrzybionej ścianie naprzeciwko widać było skrawek nieba. Światło gasło. A wraz z nim szansę pirata na długie i szczęśliwe życie.
W odróżnieniu od jego druha szczura, chory pirat o wschodzie słońca opuści mury więzienia Newgate. Więzień zakaszlał i mimo woli uśmiechnął się ponuro. Pół roku temu, zanim go aresztowano i wtrącono do tej parszywej celi, był na otwartym morzu opodal Karaibów, a jego statek pękał w szwach od łupu odebranego Hiszpanom. Płynął szybko Golfsztromem, kierując się ku ojczyźnie, po latach spędzonych pod żaglami.
Wiedział, że wkrótce zabiorą go w ostatnią drogę. Wsadzą go na wóz wraz z kilkoma członkami jego załogi i powiozą ich Holborn Street, przez tłum roześmianych, szydzących z nich ludzi. Poetycko nazywano to „podróżą ku zachodzącemu słońcu", choć każdy po raz ostatni przekraczający pozłacaną bramę Newgate wiedział, że wiozą go na wschód. Na błotnisty brzeg Tamizy, gdzie czekał kat z grubym sznurem.
- W końcu dopadli starego Blackhawke'a, prawda, szczurze? - powiedział i patrzył, jak zwierzę ucieka w przeciwległy kąt.
Raz jeszcze zanurzył pióro w kałamarzu i wrócił do pisania niedokończonego listu. Zakaszlał i zadygotał z zimna.
Jego ostatni rejs przez skuty lodem północny Atlantyk, który odbył spętany łańcuchami, i miesiące spędzone w tym cieszącym się złą sławą więzieniu były dla sławnego pirata poniżeniem. Kiedyś sam widok pojawiającego się na horyzoncie jego statku napełniał strachem serca wszystkich marynarzy. Teraz Blackhawke stał się obiektem kpin, skazany na śmierć przez wysoko postawionych przyjaciół, którzy zdradzili go, by ratować własną skórę.
Blackhawke wyprostował się i wrócił do pisania listu. Takie posępne myśli nie przystoją człowiekowi o jego pozycji. A poza tym wciąż istniała
73
szansa, że król go ułaskawi. Zanurzył pióro w atramencie, przyłożył je do niebieskiego papieru i zrobił kilka kresek, próbując naszkicować zarys wybrzeża wyspy. Nie nawykł do rysowania i wymagało to od niego dużego wysiłku.
- Gdzie był ten przeklęty głaz? - powiedział do szczura, drapiąc się po szczeciniastej brodzie. - Pamiętam, że tuż nad jaskinią stał spiczasty głaz, wyglądał jak statek pod żaglami, ale gdzie to było? Chyba tutaj - powiedział i narysował go na mapie.
Od tygodnia próbował skończyć list do żony, ale strach, gniew i rum mąciły mu myśli. Rum zawdzięczał kapelanowi więzienia Newgate, który przemycał go do celi w coraz większych ilościach, w miarę jak Blackhaw-ke'owi zostawało coraz mniej czasu.
- A widzi ojciec? Każdy z nas jest szmuglerem, jakkolwiek na to patrzeć - powiedział tego ranka do kapelana. Obaj wiedzieli, że być może pije rum po raz ostatni w życiu. - Piractwo! Śmiechu warte! Któż nie jest piratem? Ten świat tak już jest urządzony! W dodatku wcale nie jestem winny. Miałem zezwolenie od Jego Wysokości i dwa francuskie glejty na te wszystkie statki ze Wschodnich Indii.
Obaj z kapelanem wiedzieli, że nie do końca jest to prawda. Sławny kapitan piratów został skazany na śmierć za zabójstwo niejakiego Cook-sona, bosmana na jego statku. Blackhawke, spacerując po pokładzie rufowym, usłyszał niezbyt pochlebną uwagę z jego ust i uderzył go w głowę drewnianym wiadrem. Dwa dni później biedak wyzionął ducha.
Na swoim procesie Blackhawke twierdził, że było to nieumyślne zabójstwo, zbrodnia w afekcie. Strumienie buntu. Przysięgli mieli jednak na ten temat inne zdanie. Słowa sędziego rozbrzmiały jak ponure dzwony w mroku Old Bailey: „Zostaniecie zabrani z miejsca, w którym jesteście, i zabrani tam, skąd przybyliście, a stamtąd na miejsce kaźni, gdzie zostaniecie powieszeni i wisieć będziecie aż do śmierci. Niech Bóg zlituje się nad waszymi duszami".
Pirat narysował coś jeszcze na kawałku niebieskiego papieru, który dostał od kapelana. Gorączka osłabiła mu pamięć. Nie mógł sobie przypomnieć linii skalistego północno-zachodniego wybrzeża wyspy. A była to jego ostatnia szansa, by zapewnić byt żonie, która wkrótce miała zostać wdową, i dzieciom. Rysując, próbował sobie przypomnieć tę noc, kiedy zakopał ostatnią część skradzionego skarbu.
W zimną bezksiężycową noc zszedł z dwoma członkami załogi z pokładu fregaty i popłynął szalupą w stronę skalistego wybrzeża wyspy. Choć Blackhawke uważnie obserwował brzeg, jego kształt już dawno zatarł mu się w pamięci.
74
Cóż, zrobi, co w jego mocy, licząc na to, że jego ukochana żona odnajdzie to miejsce. Na pewno rozpozna krętą rzekę, którą narysował na tym poszarpanym cyplu wrzynającym się w morze. I te drzewa kokosowe, i duży głaz nad jaskinią.
Nakreślił duży X w miejscu, gdzie powinien znajdować się skarb. Tak, to tu. Na zachód od rzeki.
Kapitan i dwaj marynarze wykopali dół w jaskini oddalonej o dziesięć kilometrów na zachód od ujścia rzeki Boca de Chavon. Dokładnie sto kroków od dużej skały, wrzynającej się w morze, tej, o którą o mało nie rozbili szalupy.
Była tam ukryta jaskinia, do której wejść można tylko podczas maksymalnego odpływu. Właśnie w niej wykopali dół, przebijając się przez koralowce i mokry piach.
Kiedy już worki ze złotem spoczęły w głębokim dole w najciemniejszym zakamarku jaskini, do szalupy wrócił tylko jeden człowiek. Black-hawke. Dwaj marynarze zostali na miejscu, by pilnować skarbu, choć nie mieli się najlepiej. Gdy bowiem po raz ostatni zajrzeli w świetle latarni do wypełnionej złotem jamy, Blackhawke roztrzaskał im głowy szpadlem.
Pod prymitywnym rysunkiem Blackhawke napisał do żony niewyraźnym charakterem pisma:
Złoto! Tak, najdroższa żono, w tej jaskini na Boca de Cha von, Wyspie Psa, jest złoto, sto worków złota zabranego ze statku „Santa Clara", należącego do hiszpańskiego korsarza Andresa Mansy de Herrerasa, statku, który padt naszym łupem u wybrzeży tej wyspy.
Manso de Herreras był najbardziej krwiożerczym z rzezimieszków i w walce na pokładzie „Santa Clary" straciliśmy wielu ludzi. Również Twojego ukochanego męża o mało nie dopadła śmierć, de Herreras zaszedł mnie bowiem od tyłu, ale moja wierna papuga Bones w porę dobyła głosu i wysłałem kundla do Stwórcy, a jego złoto do mojej ładowni, skąd przeniosłem je do jaskini. Proszę, abyś dobrze opiekowała się Bonesem, bo to zmyślne ptaszysko długo jeszcze żyć będzie i należy mu się wdzięczność za ocalenie mojej skóry.
W jaskini tej znajdziesz też dwóch nieszczęśników, których musiałem się pozbyć, aby zachować tajemnicę. Przygotuj się na widok tych szkieletów, zanim chwycisz za łopatę, Najdroższa, i kop tak jak ja, w noce, kiedy księżyc zniknie z nieba albo zasnują je jakże pomocne chmury.
Uważaj, droga żono! Wielkie niebezpieczeństwo czyha na każdego, kto chce zejść na ląd na tym skalistym wybrzeżu. Cave canem! Jego kły są dość ostre, by rozszarpać Cię na kawałki. Już wielu pożarły. Zaręczam jednakże w miejscu, które zaznaczyłem, czeka na Ciebie ocalenie.
\	75
Przynajmniej stanę przed Stwórcą ze świadomością, żem zapewnił byt Tobie i naszym dzieciom. Myślę, że to mój pożegnalny list, choć może król mnie ułaskawi Mam tylko nadzieję, że moje dobre imię nie zostanie na wieki okryte hańbą z powodu tej podłej zdrady.
Rozległo się głośne pukanie do drzwi celi i Blackhawke poderwał głowę. Chyba nie przyszli po niego tak wcześnie? Pospiesznie wsunął rękę pod wytarty koc i wyciągnął sfatygowaną mosiężną lunetę. Odkręcił okular i odłożył go na bok. Wziął do ręki pióro i pod listem dopisał Na zawsze Twój, Richard.
Zwinął kartkę i wsunął ją do lunety. Lepszej kryjówki nie miał.
Kiedy znów usłyszał pukanie, zawołał:
- Odejdź, kimkolwiek jesteś! Kapitan Blackhawke dziś nie przyjmuje gości!
Właśnie przykręcał okular z powrotem, kiedy otworzyły się ciężkie drzwi celi. To tylko kapelan przyniósł następny dzban więziennego grogu.
- A, witam! - powiedział Blackhawke. - Jakież to wieści przynosi ojciec od naszego ukochanego władcy? - Blackhawke stał w oknie z lunetą przy oku i patrzył przez kraty na ciemne, nisko wiszące chmury. Dobrze, że nie widać było listu. Jakoś przekaże go żonie z pomocą kapelana.
Wielebny podszedł i podał dzban Blackhawke'owi.
- No, jakie nowiny? Proszę, niech ojciec nie trzyma mnie w niepewności.
- Straże czekają na dziedzińcu - powiedział kapelan. - Wozy są już zaprzęgane. Tylko jeden członek twojej załogi został ułaskawiony. Pan Mainwaring, który w ostatniej chwili przedstawił przekonujący dowód swojej niewinności.
Stary pirat padł na pryczę i powiedział:
- Wszystko stracone.
Rozdział 12
Wspaniała historia! - krzyknął Congreve, kiedy nagle pojawił się dobrze uzbrojony steward. - Na litość boską, nie przerywaj w takim momencie!
- Przepraszam, że przeszkadzam - powiedział Tom Quick. - Ale właśnie dzwonili z rufy, że motorówka wyszła z portu i goście są w drodze.
76
- Dziękuję, Tommy - rzekł Hawke.
- Niesamowita historia! - zawołał Ambrose. - Aż dostałem gęsiej skórki. Głowy roztrzaskane szpadlem, krew, sztorm...
Hawke uśmiechnął się do przyjaciela. Musiał przyznać, że opowiadając tę historię, sam zapomniał o bożym świecie.
- No i co zdarzyło się potem? - spytał Ambrose.
- Jak chcesz, dokończę później. Nie nadaję się na gawędziarza, ale dziadek ze sto razy opowiadał mi tę historię. Sam go o to prosiłem. Odkąd tu przypłynęliśmy, bardzo chciałem, żebyś i ty jąusłyszał i zobaczył tę mapę. Może coś ci wpadnie do głowy. Ja całe życie nad nią ślęczę i co nieco z niej wyczytałem, ale to jeszcze ciągle za mało.
- Fascynujące! Przyjrzę jej się dokładniej i porównam ze starszymi mapami w bibliotece jachtu. Z samego rana... O Boże! Ale zrobiło się późno! Lepiej już pójdę. W kuchni czeka na mnie kilka bardzo wystraszonych skorupiaków i chyba czas już urządzić im gorącą kąpiel. - Congreve podniósł się na nogi.
- Na łodzi kuchnia to kambuz, inspektorze. Ile razy mam powtarzać?
- Moim zdaniem kuchnia, jakkolwiek ją nazwać, pozostaje kuchnią.
- Niech ci będzie. Nie okazuj homarom litości.
- Jak już zamorduję je z zimną krwią, dołączę do ciebie i twoich nowych towarzyszy broni - powiedział Congreve i odszedł ze szklanką w dłoni i fajką w zębach.
Hawke zauważył Quicka, wchodzącego po schodach z butelką schłodzonego Chateau d'Yquem.
- Chętnie wypiłbym kropelkę, Tom - powiedział.
- Proszę bardzo. - Tom nalał mu wina do kieliszka.
- Ci dwaj, którzy przychodzą na kolację - powiedział Hawke - to, jak wiesz, Rosjanie. W dodatku handlarze bronią. Nie wolno im ufać. Czy Sutherland ostrzegł wszystkich członków załogi, którzy zostali na pokładzie?
- Tak jest.
- Nie spodziewam się kłopotów. To żałosne kreatury. Jednak mimo wszystko mniej oczy szeroko otwarte, Tom. Wyglądasz jak prawdziwy steward, ale, jak sądzę, jesteś uzbrojony po zęby?
Quick rozchylił luźną białą marynarkę, odsłaniając przypięte na piersi dwie kabury. W każdej tkwił pistolet kaliber 9 milimetrów. Na biodrach miał pas z zapasowymi magazynkami.
- No dobrze. Tęsknisz za swoim Fort Hood, sierżancie Quick?
- Bez przerwy - odparł Tom z uśmiechem.
- Cieszę się, że jesteś tutaj.
77
- Mam eskortować gości?
- Tak, i wyświadcz mi drobną przysługę, dobrze? - spytał Hawke, wstu-kując kod zamykający metalową skrzynkę. - Mógłbyś odnieść tę skrzynkę do biblioteki? Chyba wiesz, gdzie ją trzymam? Aha, w tej samej szafce jest duża czarna walizka.
- Tak, wiem.
- Zanieś ją tam, gdzie Congreve zamierza podać kolację. I postaw gdzieś z boku, żeby nie było jej widać.
- Tak jest. Kolacja zostanie podana w małej jadalni, przy bibliotece -powiedział Quick i już miał odejść, kiedy coś mu się przypomniało. -Aha, steward pyta, czy zdecydował już pan, jakie wino podać do kolacji?
- Został jeszcze ten d'Yąuem rocznik sześćdziesiąty czwarty?
- Spytam go.	|
- Nie cierpię marnować dobrego wina dla takich gości, ale może rozwiąże im języki.
- Zainstalowałem w jadalni sprzęt nagrywający.
- Dobrze. Uważaj na nich, Tommy. Nie chcę, żeby szwendali się sami po jachcie. Nawet gdyby musieli iść do kibla, niech ktoś stoi pod drzwiami.
- Tak jest, kapitanie.
Hawke wstał i podszedł do relingu na rufie. Wyjrzał na gładki czarny ocean i odetchnął głęboko. Widoczne na horyzoncie sylwetki wysp, białe w blasku księżyca, wyglądały jak śpiące białe niedźwiedzie. W odległości pół kilometra widać było zbliżającą się motorówkę. Spod jej uniesionego dziobu tryskała spieniona woda, mrugały czerwone i zielone światła pozycyjne. Za rufą w blasku księżyca ciągnął się długi kilwater.
Chryste, jak tu pięknie! Czy to dlatego, odkąd przyjechał na te wyspy, czuł ten dziwny ucisk w sercu? Czemu nie wziął ze sobą Victorii, żeby i ona mogła wszystko to zobaczyć? Nie, to byłby zły pomysł. Miał tu załatwić interesy, z czym wiązało się pewne niebezpieczeństwo.
Vicky! Tak wyraźnie widział ją oczami duszy, stojącą przy relingu, że wręcz mógł pogładzić jej piękne włosy. Minęło długich kilka tygodni od chwili, kiedy pomachała mu ręką na pożegnanie pod jego domem na Bel-grave Sąuare.
Zauważył jakiś ruch i podniósł głowę akurat w chwili, kiedy ciemnogranatową kopułę niebios przecięła spadająca gwiazda.
Tak tu pięknie. Małe gwiazdy bawiły się z księżycem w chowanego wśród postrzępionych chmur. Nozdrza wypełniał słony zapach glonów i jodu. Tak, ta okolica miała w sobie coś, co poruszało serce. Rzecz jasna, siedmioletni chłopiec nie mógł zapamiętać widoku księżyca i gwiazd nad Ka-
78
raibami. Hawke prawie zupełnie zapomniał swoją poprzednią wizytę na tych wyspach. Jednak fakt pozostawał faktem: był tu kiedyś, a teraz wrócił z powodu swojej misji.
Patrząc w dal, stwierdził z zaskoczeniem, że ma łzy w oczach. Co do licha? Przecież to nie w jego stylu wzruszać się z powodu ładnego widoku czy nawet pięknej kobiety. Potrząsnął głową, próbując wziąć się w garść. Ta okolica miała w sobie coś...
Odwrócił się i zaczął schodzić na dół, kiedy to się stało. Najpierw zrobiło mu się zimno, po czym wstrząsnął nim silny dreszcz, który przeszył go do szpiku kości. Zachwiał się, wyciągnął ręce i zacisnął je na relingu. Kręciło mu się w głowie, nie mógł złapać tchu. Zauważył, że od ściskania relingu zbielały mu kostki. Czyżby na chwilę urwał mu się film?
Wziął kilka głębokich oddechów, co trochę go uspokoiło. Ale serce nadal waliło mu w piersi jak młot. Czy tak właśnie czuje się człowiek, który ma zawał? Albo udar? Boże, to niemożliwe! Miał dopiero trzydzieści siedem lat. Uprawiał ćwiczenia fizyczne, od czasu do czasu wypalał cygaro i wypijał koktajl. Owszem, lubił wino, ale przecież wino to samo zdrowie. Chwiejnym krokiem podszedł do ławki i zwalił się na nią.
Jeśli to był objaw jakiejś poważnej choroby, nie mogła go dopaść w gorszym momencie. Splótł dłonie na karku i ścisnął mocno. Strach z wolna zaczynał ustępować.
Jeszcze tego ranka pomyślał przy goleniu, że czuje się dobrze jak nigdy. W świecie pełnym brudnych małych wojen i złych, niebezpiecznych ludzi robił to, co do niego należało. Swoją pracę uważał za niezwykle ważną. A przy okazji odbudował rodzinną fortunę i mógł wspierać idee i organizacje charytatywne, w które wierzył.
No i wreszcie poznał kobietę, która zawładnęła jego sercem: doktor Vic-torię Sweet. Była pediatrą, specjalizowała się w zaburzeniach psychicznych u dzieci. I napisała książkę dla dzieci pod tytułem Wirolot, która odniosła ogromny sukces po obu stronach Atlantyku. Hawke'a urzekła ta opowieść. Podobnie jak innych czytelników. Mówiło się już, że interesuje się nią Hollywood.
Spojrzał w niebo. Wspominał deszczową noc, kiedy Vicky przeczytała mu swoją książkę na głos. To było niedługo po tym, jak się poznali. Powiedział jej, że tak cudowne historie prawdopodobnie pomagają dzieciom bardziej niż jakiekolwiek leki.
Była to opowieść o nieprzemijającej dziecięcej miłości. Chłopiec, którego ojciec, pilot spitfire'a, został zestrzelony podczas bitwy o Anglię, trafia do nadmorskiej wsi pod opiekę ciotki. Co wieczór chodzi do starego lunaparku nad morzem i jeździ na wirolocie, karuzeli z samolotami
79
zamontowanymi na długich kijach. Małe samoloty kręcą się wkoło, wznoszą się i opadają za pociągnięciem umieszczonego w nich drążka.
Pewnego wieczoru, tuż przed zamknięciem lunaparku, po wielu, wielu przejażdżkach, mały srebrny samolot chłopca ożywa. Zapalają się światełka w kokpicie. Zaczynają drgać wskazówki przyrządów. Małe czerwone światła mrugają na końcach skrzydeł. Nagle chłopiec słyszy trzaski i słaby głos. Dźwięki dochodzą ze starego skórzanego hełmofonu, który nie wiadomo skąd wziął się na podłodze. Chłopiec wkłada go na głowę i zsuwa gogle na oczy. Nagle na środku pulpitu sterowniczego pojawia się świecący na czerwono guzik. Głos w słuchawkach każe mu go wcisnąć. Kiedy chłopiec to robi, mały samolot odczepia się od karuzeli i chłopiec wzbija się nad morze.
- Wyżej, wyżej! - mówi dziwnie znajomy głos w słuchawkach i chłopiec pociąga drążek do siebie. Przebija się przez zwały chmur i wzlatuje w czyste, rozgwieżdżone niebo. Zauważa starego spitfire'a, robiącego beczki w blasku księżyca. Próbuje go dogonić i dostrzega numer widniejący na jego skrzydle.
Siedem. Numer jego ojca.
- Timmy, to ty? - mówi głos w słuchawkach. Brzmi zupełnie jak głos...
- Tak?
- Widzisz księżyc na horyzoncie? Trzymaj się mojego prawego skrzydła i leć tam ze mną. Chcę ci coś pokazać.
- Czy ty naprawdę jesteś... numerem siedem? Bo taki numer miał samolot mojego taty i...
- To ja, Timmy - powiedział głos. - Twój ojciec. Możesz mnie tu spotkać co noc, jeśli tylko zaufasz swojemu samolocikowi. To była przepiękna historia.
- Kapitanie? - powiedział Tommy Quick. - Przepraszam, że zawracam głowę, ale przyjechali goście.
- Ach, tak. Goście. Dziękuję, Tom. Zaraz przyjdę.
Serce wciąż biło mu mocno. Przywołał obraz Vicky. Kiedy zobaczył w wyobraźni jej uśmiechnięte oczy, powoli zaczął się uspokajać. Do licha, co się z nim działo? Nie chciał tego przyznać, nawet przed sobą, ale to nie był pierwszy... ten, no... atak. Zaczęły się zaraz po tym, jak „Black-hawke" przypłynął na Karaiby. Co za ironia losu. Przecież ludzie przyjeżdżają tu po to, żeby nabrać zdrowia.
Po chwili znów poczuł się w miarę dobrze. Zerwał się z ławki i poszedł do kajuty umyć się i przebrać do kolacji. Schodząc na dół, spojrzał na zegarek. Miał najwyżej dziesięć minut, by wziąć się w garść, po czym czekał go ciężki wieczór w towarzystwie niechcianych gości.
80
Rozdział 13
Wielkie podwójne łopatki wirnika śmigłowca Kamow-26 obracały się coraz szybciej, w miarę jak Manso zwiększał obroty turbinowego silnika. Spojrzał na swojego pasażera, Fidela Castro.
- Pas zapięty, comandante? - spytał przez interkom. Obaj mieli na głowie słuchawki z głośnikami, umożliwiające komunikację wśród donośnego wycia turbinowego silnika.
- Si, Manso. - powiedział Castro.
Manso pstryknął przełącznikiem odcinającym kanał łączności od słuchawek wodza.
- Hawana, tu Alfa Bravo Hotel Jeden - powiedział Manso. - Jak mnie słyszysz?
- Głośno i wyraźnie, Alfa Bravo, możesz startować. Odbiór. - Manso rozpoznał łagodny głos Rodriga del Rio, właściciela klubu Mao-Mao i, co ważniejsze, byłego zastępcy szefa służby bezpieczeństwa. Teraz pracował dla Mansa, który nie wątpił w jego lojalność. Kontroler lotów, normalnie dyżurujący o tej porze, umarł tego ranka we własnym łóżku, zabity właśnie przez del Ria. Rodrigo użył swojej ulubionej broni, błyszczących srebrnych nożyc, którym zawdzięczał przydomek „Nożycoręki".
- Zrozumiałem - powiedział Manso.
Wziął głęboki oddech i wypowiedział dwa słowa, które na zawsze miały zmienić Kubę. Usłyszawszy hasło, Rodrigo i bracia Manso - Juan, generał armii Zachód i Carlos, głównodowodzący marynarki wojennej - dadzą swoim siłom sygnał do wymarszu. Zapoczątkuje to wojskowy zamach stanu na Kubie, pierwszy od czterdziestu kilku lat.
- Mango wystartował.
- Zrozumiałem, Alfa Bravo - powiedział Rodrigo. - Mango wystartował. Odbiór.
Kamow-26 wzniósł się pionowo na wysokość kilkunastu metrów. Manso przechylił dziób śmigłowca w dół, by nabrać szybkości, i skierował się nad zatokę. Stary jachtklub szybko zniknął w oddali, ale Manso lubił latać nisko, niemal ocierając się o czubki masztów żaglówek na przystani.
Kapitanowie trawlerów rybackich od razu rozpoznali śmigłowiec eljefe i wielu z nich machało do niego czapkami. Manso skręcił ostro na południowy wschód i przeleciał nad biegnącą wzdłuż zatoki promenadą Male-con, zamkiem Morro i niszczejącą Hawaną.
- Doskonałe przemówienie, comandante ~- powiedział, kiedy znaleźli się za miastem.
6-Hawke	81
Castro odwrócił się i przeszył go wzrokiem. Manso natychmiast się zorientował, że palnął głupstwo. Za długo się znali, żeby prawić sobie takie banały. Castro zawsze wypadał dobrze na mównicy. Dzięki temu oczarował miliony ludzi na całym świecie. Ostatnie przemówienie było po prostu kolejną antyamerykańską tyradą, obliczoną na autopromocję. Kawał dobrej roboty, nic nowego.
Krople potu wystąpiły na czoło Mansa. Lepiej po prostu zamknąć się i trzymać stery.
- Gracias- powiedział Castro tonem pełnym sarkazmu i spojrzał przez szybę na swoją nieudaną utopię, oddalającą się, w miarę jak śmigłowiec nabierał wysokości.
Manso ukradkiem spoglądał na swojego wodza. Bóg jeden wie, co mu chodzi po głowie. Stawił czoło dziesięciu amerykańskim prezydentom i wszystkich pokonał. Dzięki swojemu uporowi stał się męczennikiem, plującym w twarz wujowi Samowi. Po zakończeniu zimnej wojny wykorzystał idiotyczne amerykańskie embargo, by zwiększyć swój i tak duży prestiż. Był zręcznym aktorem, stale obecnym na światowej scenie, od czasu do czasu podstępem ściągającym na swoją wyspę papieży, potentatów, terrorystów i prezydentów, wzbogacających obsadę jego sztuki.
Kuba pod rządami Castro nie schodziła z afisza od przeszło czterdziestu lat. Gwiazda odtwórcy głównej roli wciąż świeciła jasnym blaskiem, jego nazwisko nadal wypisywane było złotymi zgłoskami na całym świecie.
Na czym polegał jego sekret? Każdy wielki bohater potrzebuje nieprzejednanego wroga. Eljefe miał wroga doskonałego. Jedyne państwo na świecie, które wszyscy chętnie nienawidzą - Amerykę. Manso uważnie obserwował najpierw Escobara, potem Fidela. Poznał wszystkie polityczne sztuczki i teraz gotów był wcielić w życie nauki swoich byłych patronów.
Siedemdziesięciopięcioletni Castro najwyraźniej nie miał pojęcia, co go czeka. W przeciwnym razie Manso już by nie żył. Gdyby padł na niego choć cień podejrzenia, wódz za nic w świecie nie wsiadłby z nim do śmigłowca. Skąd więc brał się ten ucisk w piersi, ten piekący pot w oczach?
To było ciężkie pół roku. Dni i noce wypełnione snuciem planów i zażartymi dyskusjami. Nawet taka drobnostka jak czas przelotu z hawań-skiego jachtklubu do Telarana stanowiła przedmiot długich analiz i przemyśleń.
Początkowo wydawało się, że trudności, w obliczu których stanęli, są nie do pokonania. Manso stale musiał podtrzymywać współspiskowców na duchu. On sam ani przez moment nie zwątpił w sukces operacji, który zagwarantować miała jej prostota.
82
Oczywiście niełatwo było przekonać innych, ale z czasem udało mu się dodać im pewności siebie. Dzięki niezachwianej wierze w sukces w końcu postawił na swoim.
Opowiedział im w szczegółach o przewrocie Batisty z 1952 roku. Wówczas - tak jak i teraz - bunt został wzniecony przez kilku młodych oficerów, wywodzących się głównie z niższych warstw społecznych. Mieli już dość skorumpowanego reżimu prezydenta Prio i poprosili Batistę, byłego prezydenta, by stanął na czele przewrotu wojskowego.
Wszystko poszło zgodnie z planem. Idealnie.
Batista przybył do stolicy o 2.43 pewnej środowej nocy. Trwał karnawał, ludzie bawili się na ulicach. Batista miał na sobie kolorowe spodnie i sportową marynarkę. Strażnicy obozu Columbia, gdzie stacjonowało prawie dwie trzecie sił zbrojnych Kuby, nawet go nie zauważyli. Przeszedł tanecznym krokiem przez bramę, obok rozśpiewanych i roześmianych towarzyszy.
Wszyscy wyżsi rangą oficerowie na terenie bazy twardo spali, wielu z nich, zalanych w trupa, na podłodze. Na sygnał Batisty zostali aresztowani i przewiezieni do Kuąuine, jego wiejskiej posiadłości pod stolicą. Żaden nie stawiał oporu.
W tym samym czasie zbuntowani oficerowie przejęli kontrolę nad siecią telefoniczną, stacjami radiowymi i telewizyjnymi. O świcie cała operacja była już zakończona.
Prezydent Prio wrócił do stolicy i próbował wezwać swoich zwolenników do stawienia oporu. Jednak bez armii i dostępu do radia i telewizji jego cywilny rząd był sparaliżowany. Prio musiał pogodzić się z tym, co nieuniknione.
Manso nigdy jednak nie wspomniał o tym, że elpresidente Prio był uzależniony od morfiny. Kiedy nie spał, chodził półprzytomny. Oczywiście Batista o tym wiedział i to wykorzystał. Z Castro będzie trudniej. Mało sypiał i był stale otoczony przez tajną policję i czujnych ochroniarzy.
Spiskowcy postanowili nadać operacji kryptonim „Mango"; zaczerpnęli go z popularnej piosenki, która wykpiwała Fidela, nierozstającego się z zielonym strojem wojskowym. Żartowali, że nie można mieć „mango" bez „manso".
Tajemnica otaczająca operację „Mango" ostatnio spędzała Mansowi sen z powiek. Ryzyko przecieku zwiększało się z każdym dniem. W ciągu wypełnionych intensywnym planowaniem miesięcy spędził wiele bezsennych nocy na zastanawianiu się, kto może go zdradzić, choćby niechcący.
Bez przerwy powtarzał swoim współspiskowcom:
- Ukrywając tak wielką tajemnicę, zachowujcie się rozważnie.
83
I w tej chwili był pewien, że człowiek siedzący obok niego przejrzał go na wylot. Otarł oczy z potu, z nadzieją, że Castro tego nie zauważy.
- Czytałeś Ostatniego z wielkich F. Scotta Fitzgeralda, Manso? - zatrzeszczał nagle w słuchawkach głos comandante. Manso myślał, że el jefe, odwrócony twarzą do bocznej szyby, zasnął.
- Nie, comandante - powiedział z ulgą. Castro najwyraźniej przez cały ten czas myślał o swoich lekturach.
- Szkoda - powiedział Castro. - Jest tam znakomita przypowieść. Bohater, młody hollywoodzki producent filmowy, leci samolotem. Chce nauczyć się latać, idzie więc do kabiny pilotów. Na podstawie zadawanych przez niego pytań piloci dochodzą do wniosku, że przy takim nastawieniu mógłby zasiąść za sterami po dziesięciu minutach nauki.
- Si, comandante - powiedział Manso i nagle zrobiło mu się gorąco. Do czego on zmierza?
- Samolot leci nad wysoką górą. Taką, jak ta przed nami. Widzisz ją?
- Si, si, comandante - powiedział Manso. - To nie problem. Jesteśmy na takiej wysokości...
- Wysłuchaj tej historii do końca, Manso. Ta góra gra w niej ważną rolę. Producent mówi pilotom, żeby wyobrazili sobie, że muszą poprowadzić przez nią linię kolejową.
- Si, si. Góra stoi na przeszkodzie?
- Claro que si - przytaknął Castro i spojrzał na zieloną górę, znikającą pod jego nogami.
- Mają do dyspozycji mapy sporządzone przez geodetów, pokazujące trzy, cztery możliwości poprowadzenia torów, z których żadna nie jest lepsza od pozostałych. Producent pyta więc, co by zrobili w takiej sytuacji. Pierwszy pilot mówi, że wykarczowałby las na lewym zboczu góry. Drugi pilot wolałby puścić linię kolejową prawym zboczem, gdzie rzeka już utorowała drogę wśród drzew. Mniej więcej taki był sens tej rozmowy. Nikt nie wiedział, jak postąpić.
- Doskonała przypowieść, comandante.
- Jeszcze nie skończyłem, Manso - powiedział Castro ostrym tonem. Spojrzał na niego. - Coś się stało? Jesteś blady i spocony.
- Nie, nie, comandante, czuję się dobrze. Chyba zjadłem za dużo chorizo.
- Jeśli jesteś chory, to powinniśmy wylądować.
- To nic takiego, naprawdę. Ciekaw jestem, jak kończy się ta historia. Castro przyglądał mu się uważnie przez kilka sekund, po czym kontynuował:
- Ten producent, Monroe Stahr, był geniuszem. Powiedział pilotom, że skoro nie można stwierdzić, która metoda jest najlepsza, trzeba po prostu
84
działać. Wybrać jakąkolwiek trasę, a potem przy użyciu dynamitu i nitrogliceryny przebić się przez góry. Z tymi słowy wyszedł z kokpitu.
- Aha - powiedział Manso.
- Nie rozumiesz sensu tej przypowieści, stary druhu, podobnie jak ci dwaj piloci. Uznali, że to cenna rada, ale nie wiedzieli, jak jąwykorzystać. Tym właśnie się różnimy, Manso. Już dawno przekonałem się, że najlepiej jest iść przed siebie, bez względu na przeszkody. Nie omijać ich.
Mądre de Dios, pomyślał Manso. Czy on wie? Czy coś podejrzewa? W innym razie, po co opowiadałby tę historię?
Postanowił nie odzywać się i przez następną godzinę lecieli w milczeniu. To była najdłuższa godzina w życiu Mansa.
Na kwadrans przed lądowaniem w Telarańa Manso wreszcie przerwał milczenie.
- Comandante - powiedział. - Pamiętasz niejakiego Rafaela Gomeza? Amerykańskiego marynarza, którego Rodrigo zwerbował w Hawanie?
- Oczywiście. Czytałem raporty. Rodrigo uważa, że ten Gomez może okazać się jednym z naszych najpożyteczniejszych agentów w bazie Gu-antanamo. Jakiś kłopot? Został zdemaskowany?
Manso odetchnął głęboko i skoczył w głęboką wodę z platformy, która od niepamiętnych czasów zapewniała mu oparcie.
- Nie kłopot. Raczej okazja, comandante.
- Słucham.
- Ten Gomez jest... czymś więcej niż tylko naszą wtyczką. Poleciłem Rodrigowi, by wykorzystał go w celu przemycenia broni na teren bazy amerykańskiej. Broni biologicznej. Jest to bomba zawierająca nowy szczep bakterii, wyhodowany przez Irakijczyków. Ale to tylko dla zmylenia przeciwników. Oprócz bakterii w bombie znajduje się także niezwykle silna neurotoksyna. Z opracowanym również przez Irakijczyków systemem przenoszenia, zupełnie innym od dotychczas stosowanych. Rozprzestrzenia się po określonym terenie, zabija wszystkich, po czym ulega degradacji.
Castro był wyraźnie wstrząśnięty. Krew napłynęła mu do twarzy. Odwrócił się i wbił wzrok w swojego zaufanego przyjaciela i towarzysza.
- Kazałeś zrobić coś takiego bez mojej zgody?
- Si, comandante. To ja wydałem rozkaz. Amerykanie od przeszło czterdziestu lat panoszą się na kubańskiej ziemi! A ty do tego dopuściłeś! Zamierzam naprawić tę krzywdę!
- Czy Rodrigo, zastępca szefa tajnej policji, też w tym uczestniczy?
- Owszem, mam jego poparcie.
- Oszaleliście?
85
- Comandante, to ty pozwoliłeś Amerykanom pozostać na naszej ziemi! Powinieneś był ich przepędzić dawno temu!
- Twoja nieznajomość politycznych realiów byłaby zabawna, gdyby nie była tak żałosna.
- Realia polityczne zmieniły się.
- Tak. Ty i reszta zdrajców ściągniecie zgubę na nasze głowy, jak al--Kaida w Afganistanie!
- Nie, comandante. Plan jest doskonały. Damy gringos czterdzieści osiem godzin na ewakuację. Jeśli tego nie zrobią... cóż, po wybuchu bomba w ciągu kilku godzin zabije wszystkich mężczyzn, kobiety i dzieci na terenie amerykańskiej bazy.
- Mój Boże, Manso - powiedział Castro, osuwając się na oparcie fotela. - Co cię do tego pchnęło?
- Chęć zemsty, mój comandante. Obserwowałem Escobara. Obserwowałem ciebie. Przez całe życie miałem okazję oglądać dwóch wspaniałych aktorów. Widziałem, z jaką zręcznością dobierałeś sobie wrogów. Jak igrałeś z nimi, ściągając na siebie uwagę całego świata. Ale dość już upokorzeń doznawanych z rąk pieprzonych Yanguisl Nadszedł mój czas. Czuję to.
- Czujesz to? Twój czas? Czas na co? Jesteś szaleńcem! Nie masz wystarczającego poparcia. Politycznej infrastruktury. Nie kontrolujesz nawet własnych braci! Carlitos jest niezrównoważony, może nawet chory psychicznie. W kraju zapanuje chaos!
- Braćmi zajmę się, kiedy ucichnie burza. Zebrałem grupę młodych, godnych zaufania doradców. Na razie gotów jestem siać spustoszenie, szukać zemsty. To było mi pisane.
- Nie chodzi ci o zemstę, Manso - powiedział Castro z gorzkim śmiechem. - Tylko o rozgłos.
- Uważaj, co mówisz, jefe.
- Przejrzałem cię na wylot. Jesteś banalny. Chcesz, żeby świat zobaczył twoją twarz w CNN! Kiedy człowiek ma pieniądze i władzę, pozostaje mu tylko szukać sławy.
- Uczyłem się od mistrza, comandante.
- A kiedy zdetonujesz tę twoją bombkę, Manso, to co potem? Jak powstrzymasz Amerykanów przed zniszczeniem naszego kraju w ciągu godziny?
- Palcem nie ruszą, comandante.
- Nie uda ci się, Manso.
- Jestem innego zdania. Comandante, słyszałeś może o okręcie podwodnym, który Rosjanie nazywają „Borzoj"?
86
Rozdział 14
Hawke starannie złożył lnianą serwetkę i odsunął się z krzesłem od stołu. Godzinę temu śmierć pukała do jego drzwi. Teraz czuł się doskonale. Tak szybko doszedł do siebie, że wydawało się to wręcz cudem.
- Moje wyrazy uznania dla kucharza, Ambrose - powiedział Hawke. -Co było w tym sosie?
- Masło, sok z limony i dużo siedemdziesięciopięcioprocentowego rumu Appleton. Tego.
- Ach, to dlatego jestem wstawiony, choć wypiłem tylko jedną lampkę wina.
Tak naprawdę był całkowicie trzeźwy, w odróżnieniu od Rosjan. Początkowo siedzieli cicho, może trochę onieśmieleni otoczeniem, ale teraz, po wypiciu sporej ilości wódki i dobrego wina z jachtowych zasobów, zaróżowili się i rozgadali.
Kolacja, zdaniem Hawke'a, była udana. Nie wspomnieli ani słowem o interesach, Ambrose rozmawiał z gośćmi po rosyjsku, a Hawke tylko od czasu do czasu wtrącał: „tak, tak" lub „no właśnie". Kiedy steward sprzątnął ze stołu, Congreve nalał Rosjanom do kieliszków porto Sandeman i powiedział przy tym coś, co ich rozbawiło.
Hawke, wygodnie rozparty, rozglądał się z zadowoleniem, trzymając w palcach mały kieliszek. Uwielbiał tę kajutę i wszystko, co w niej było. Zdobiąca stół porcelana z Minton od wielu pokoleń należała do rodu Haw-ke'ów. Na wszystkich naczyniach, białych ze złotymi obwódkami, namalowany był czarny jastrząb na okrągłym złotym polu. Ten sam symbol widniał na fladze Hawke'a, na dwóch kominach „Blackhawke'a" i na mundurach załogi. Zdobił nawet spinki do koszulki Hawke'a.
Urządzając kabinę, starał się odtworzyć wygląd gabinetu dziadka z domu na wyspie Greybeard. Całe pomieszczenie wypełniały przedmioty stamtąd zabrane. Ściany wyłożone były boazerią z czarnego orzecha i udekorowane poszarpanymi sztandarami wojskowymi.
W podświetlonej gablocie w kącie stały szeregi ołowianych żołnierzyków. Hawke zaczął je kolekcjonować w dzieciństwie. Nawet teraz zdarzało mu się odtwarzać na stole w jadalni słynne bitwy, z Ambrosem w roli dowódcy wrogich wojsk.
Była tu też imponująca kolekcja szabli, od wieków znajdująca się w posiadaniu rodu Hawke'ów. Najbardziej cenne wisiały w podświetlonych szklanych gablotach.
87
Wzrok Hawke'a padł na bogato zdobiony rapier, do którego miał szczególny sentyment. Jeden z jego przodków zabrał go marszałkowi Neyowi, najdzielniejszemu z dowódców Napoleona. Hawke korzystał z niego, biorąc lekcje szermierki u dziadka. Później, podczas studiów w Oksfordzie, doszedł do perfekcji w tej dyscyplinie sportu i trzykrotnie zdobył tytuł mistrza uczelni. Nadal ćwiczył przy każdej okazji.
Wstał z krzesła i zdjął rapier z honorowego miejsca nad kominkiem. Zamarkował kilka zasłon i pchnięć.
- Brian - szepnął do wysokiego, rudego stewarda, kręcącego się pod drzwiami. - Widziałeś tę czarną walizkę, którą Tom Quick schował w spiżarni... Mógłbyś ją przynieść?
- Oczywiście, sir - powiedział Brian, salutując.
Brian Drummond był jednym z wielu „stewardów" na pokładzie, zwerbowanych przez Hawke'a z różnych rodzajów wojsk brytyjskich: marynarki wojennej, SAS i SBS, elitarnej jednostki dorównującej Navy SEAL, w której to właśnie służył Brian. Stewardzi z „Blackhawke'a" byli tak naprawdę małym, ale znakomicie wyszkolonym oddziałem pod dowództwem Briana Drummonda i Toma Quicka.
Hawke, zadowolony, że jednak nie puka jeszcze do nieba bram, podniósł błyszczący rapier i wymierzył go w brodatego Rosjanina nazwiskiem Gołgolkin.
- Uprawiacie szermierkę, towarzyszu? - zapytał, a Congreve, wyraźnie rozbawiony, przetłumaczył jego słowa.
- niet - odparł Gołgolkin.
- Szkoda, to mój ulubiony sport - powiedział Hawke i odchylając połę smokingu, wsunął rapier za szeroki pas. - Dobrze wyglądam, co, Ambrose? - Hawke był w czarnym krawacie i wieczorowym stroju, jak zawsze, kiedy miał gości na kolacji.
- Wszyscy powinni nosić szable - odparł Congreve z chytrym uśmiechem. - Nigdy nie wiadomo, kiedy mogą się przydać.
Wcześniej, czekając na przybycie gości, Congreve i Hawke wymyślili nowy sposób zdobycia informacji, na których im zależało, na wypadek, gdyby Rosjanie okazali się małomówni.
- Ambrose, mógłbyś powiedzieć naszym gościom, że zaraz podamy deser? Przygotowałem dla nich coś specjalnego - powiedział Hawke.
Rosjanie, czerwoni na twarzy od wypitej wódki i wina, uśmiechnęli się szeroko, kiedy Congreve przekazał im jego słowa. Nie spodziewali się, że w ogóle zostaną zaproszeni na pokład słynnego „Blackhawke'a". A teraz dostaną deser przygotowany przez samego właściciela! No, będzie co opowiadać w Moskwie.
88
Hawke wcisnął guzik pod stołem. Zapaliła się lampka nad drzwiami spiżarni. Na ten znak Brian wszedł do jadalni z metalową walizką. Zgodnie z instrukcjami Hawke'a postawił jąna stole przed Rosjanami i cofnął się o krok.
- Panowie - powiedział Hawke, wychodząc zza stołu i kierując się w stronę Rosjan. - Dziś na deser mamy coś specjalnego. Myślę, że przypadnie wam do gustu.
Podczas gdy Congreve tłumaczył jego słowa, Hawke otworzył dwa zatrzaski.
- Dziś serwujemy... - uniósł wieko walizki zamaszystym gestem - ...pieniądze.
Rosjanie wybałuszyli oczy na widok amerykańskich banknotów, starannie ułożonych w stosy.
- W ogóle nie tuczące - powiedział Hawke. - Bo przecież to tylko dwadzieścia milionów kalorii.
Rosjanom odebrało mowę. Patrzyli to na siebie, to na banknoty. Ten Hawke w niczym nie przypominał ludzi, z którymi dotychczas mieli do czynienia. Nie byli pewni, jak zachowywać się w towarzystwie człowieka tak nonszalancko szastającego pieniędzmi.
Hawke zamknął walizkę i oddał ją Brianowi.
- Ambrose - powiedział - zaproś naszych gości na pokład. Tam dokończymy negocjacje. A ja przy okazji oprowadzę ich po jachcie.
Brian podszedł do regału z książkami przy kominku, sięgnął do oprawnej w skórę dużej księgi pod tytułem Życie Nelsona i wyciągnął ją do połowy. Rozległ się cichy szum i regał cofnął się, ukazując małą windę.
- Zawiezie nas prosto na mostek, panowie - powiedział Hawke. - Właśnie od niego zaczniemy zwiedzanie. - Cofnął się i przepuścił zdumionych Rosjan i Ambrose'a, po czym sam wszedł do środka i wcisnął guzik. Winda ruszyła w górę.
Drzwi rozsunęły się, ukazując mostek, przestronną kabinę pogrążoną w ciemności rozświetlanej tylko przez kolorowe monitory na pulpicie sterowniczym. Nad monitorami znajdowały się duże okna, biegnące wokół całego pomieszczenia. Były przyciemnione, ale widać było za nimi rozgwieżdżone niebo.
Przy pulpicie, na środku, stał fotel kapitana.
Duży ekran po jego prawej stronie ukazywał coś, co wyglądało jak widok Ziemi z kosmosu. Poprzez przepływające warstwy chmur widać było mrugające punkciki.
- Satelitarne zdjęcia naszej okolicy - wyjaśnił Hawke. - Transmitowane na żywo. Gdybym zrobił zbliżenie, moglibyśmy zobaczyć światła „Blackhawke'a".
89
Kiedy Congreve przetłumaczył jego słowa, rozległy się pełne podziwu pomruki. Hawke nie znosił się popisywać, ale tym razem nie miał żadnych skrupułów.
- Kapitan statku, Robbie Taylor, ma dziś wolne - powiedział Hawke, wprowadzając Rosjan do środka. - Dlatego statek praktycznie prowadzi się sam. Dwadzieścia dwa komputery monitorują wszystkie systemy na pokładzie i przez dwadzieścia cztery godziny na dobę wymieniają pomiędzy sobą informacje.
Z ciemności dobiegł głośny skrzek i jakiś cień rzucił się w stronę wyższego z Rosjan, który krzyknął, bardziej ze strachu niż z bólu.
- Snajper! Puść! - zawołał Hawke.
Gołgolkin klął jak szewc. Congreve dotknął panelu w ścianie i kabinę zalało łagodne, rozproszone światło.
Ulubiona papuga Hawke'a zacisnęła ostry dziób na prawym nadgarstku Rosjanina.
- Snajper! - krzyknął Hawke. - Powiedziałem puść! Kiedy ptak i tym razem nie wykonał jego polecenia, Hawke powiedział spokojnym tonem:
- Ambrose, Snajperowi wyraźnie nie spodobał się ten typ. Bądź tak łaskaw i spytaj, czy aby nie ma broni. Rosjanin odpowiedział na pytanie Congreve'a.
- Pistolet - przetłumaczył Ambrose. - W prawej kieszeni marynarki.
- Zabierz go - powiedział Hawke.
Congreve wyjął z kieszeni Rosjanina mały pistolet. Podał go Hawke'owi. Papuga natychmiast puściła nadgarstek mężczyzny i przycupnęła na wyciągniętym przedramieniu Hawke'a.
- Panie Gołgolkin, zasmucił mnie pan. Przez grzeczność oszczędziłem wam badania wykrywaczem metalu, a tu okazuje się, że siedział pan przy moim stole z pistoletem w kieszeni. Co zamierzał pan z nim zrobić?
Ambrose przekazał pytanie Gołgolkinowi, który, skrzywiony, pocierał nadgarstek.
- Mówi, że nie rozstaje się z nim. Ma wielu wrogów. Pragnie gorąco przeprosić - powiedział po chwili.
- Ci wrogowie - powiedział Hawke, głaszcząc papugę po głowie - niepokoją mnie. Czyżby byli nimi niezadowoleni klienci? Congreve przetłumaczył odpowiedź Rosjanina:
- Mówi, że to wrogowie polityczni, nie biznesowi.
- No to trochę mi ulżyło - powiedział Hawke. - Pistolet dostanie z powrotem, kiedy zejdzie z pokładu. Tymczasem kontynuujmy zwiedzanie. Po przetłumaczeniu tych słów, Congreve powiedział:
90
- Jeszcze raz przeprasza i ma nadzieję, że jego niefortunny błąd nie odbije się, negatywnie na transakcji. Hawke niedbale machnął ręką.
- Proszę, panowie, chciałbym pokazać wam widok wysp z dziobu statku. Jest wspaniały.
Dotknął panelu w ścianie i duży fragment grodzi bezszelestnie uniósł się ku ciemnemu niebu. Hawke wyszedł na zewnątrz i zaczekał na pozostałych.
- Tędy proszę - powiedział, idąc szybkim krokiem po tekowym pokładzie. Jego goście z trudem za nim nadążali.
- Powiedz im - rzucił przez ramię - że jeszcze dziś mogą dostać pięć milionów dolarów gotówką. W zamian chcę pisemnego zobowiązania do spełnienia trzech warunków. Po pierwsze, dostawa ma nastąpić za pół roku. Po drugie, chcę obejrzeć okręt przed sfinalizowaniem transakcji. Po trzecie, ma być wykończony zgodnie z moimi zaleceniami. Zapamiętałeś wszystko, Ambrose?
- Jasne.
- To świetnie - powiedział Hawke. - Poza tym, jak już wcześniej wspominałem, chcę porozmawiać osobiście z poprzednim kupcem. Jeśli okaże się, że jest zadowolony z zakupu, i jeśli spełnią wszystkie pozostałe warunki, dostaną resztę pieniędzy. Ile tego będzie, pozostaje do ustalenia.
Dotarli na dziób statku. Za burtę wystawała wąska trzymetrowa półka, wisząca dziesięć metrów nad skąpaną w blasku księżyca powierzchnią wody.
- Przyjmują wszystkie warunki - powiedział lekko zdyszany Congreve - oprócz jednego. Nie mogą zdradzić nazwisk poprzednich nabywców. Podobno w ich branży to niedopuszczalne.
- No cóż, przynajmniej robimy jakieś postępy - powiedział Hawke, wskazując ręką pulpit. - Aby w pełni docenić wspaniały widok, trzeba wyjść nad wodę. Nie ma się czego bać.
Dwaj Rosjanie posłusznie weszli na wąską półkę. Hawke i Congreve udali się tam w ślad za nimi. Hawke zdjął pilota z relingu, wcisnął guzik i półka zaczęła wysuwać się z dziobu statku.
- Bez obaw, panowie - powiedział. - Wykorzystujemy ją jako trap w portach śródziemnomorskich. Kiedy wysunie się do końca, będziecie mogli zobaczyć całą nadbudówkę jachtu. Niezapomniany widok.
Rosjanie powiedzieli coś i Congreve przetłumaczył:
- Mówią, że mają lęk wysokości.
- Co tam wysokość - powiedział Hawke - niech lepiej spojrzą na te rekiny krążące w wodzie. I spytaj, czy chcą mieć zdjęcie. Na pamiątkę. Wziąłem aparat.
91
Congreve przekazał im jego słowa i Rosjanie objęli się w pijackim uścisku i radośnie wyszczerzyli zęby.
- Wyjdzie wspaniałe zdjęcie - powiedział Hawke, cofając się i podnosząc aparat do oka. - Ale jestem trochę za blisko. Muszę cofnąć się o parę kroków... tak, proszę o uśmiech... będzie super. Jeszcze sekundkę... -Hawke i Congreve zeszli z półki na dziób i błysnął flesz.
I wtedy Hawke zrobił coś, co przeraziło Rosjan. Wcisnął inny guzik w pilocie i stalowy reling po obu stronach półki zaczął wsuwać się w kadłub. Dwaj handlarze bronią krzyknęli i przywarli do siebie, wpatrując się w morze.
Stali na wąskim pomoście, dziesięć metrów nad wodą, w której roiło się od rekinów. Krzyknęli coś po rosyjsku, ale Hawke zignorował ich.
Wyjął szablę i podszedł do nich.
- Ile za tego „Borzoja"? - spytał.
- Mówią, że sto pięćdziesiąt milionów.
- Stoi - powiedział Hawke. - A kto jest właścicielem drugiego „Borzoja"? Chcę usłyszeć nazwisko. Rosjanie powiedzieli kilka słów.
- Nie mogą tego wyjawić - przetłumaczył Congreve.
- Operacja „Niezwyciężony Miecz" - powiedział Hawke. - Pamiętacie Bahrajn, towarzyszu Gołgolkin? - Przejechał klingą rapiera po brzuchu grubasa i powiedział: - Ciąg dalszy nastąpił.
Congreve nie mógł powstrzymać się od uśmiechu. Alex Hawke był naprawdę wspaniałym negocjatorem.
Rozdział 15
Gomez spojrzał na zegarek. Już pół godziny spóźnił się na przyjęcie urodzinowe.
Przykra sprawa. Przyjęcie wydane było bowiem z okazji czwartych urodzin Lucindy Nettles. Mała Cindy była jedynym dzieckiem admirała Jose-pha Nettlesa. A Joe Nettles był dowódcą bazy sił powietrznych marynarki wojennej nad zatoką Guantanamo na Kubie. Innymi słowy, szefem Gome-za. El nacho grandę tu, w Gitmo, jak nazywali tę dziurę.
Rzecz jasna w normalnych okolicznościach tacy szmaciarze jak Gomez nie byli zapraszani do dowódcy na piwko i pogawędkę. Ale córki Gomeza, Amber i Tiffany, chodziły z Cindy Nettles do jednej klasy. I to był
92
jedyny powód, dla którego żona admirała, Ginny, zaprosiła ich na to przyjęcie. Poza tym żona Gomeza, Rita, ostatnio zaprzyjaźniła się z panią Net-tles. Co tydzień chodziła do niej na karty.
Waleczny Joe rządził twardą ręką. Na dołączonym do baloników zaproszeniu widniało czarno na białym: punkt trzecia. Przez cały tydzień Go-mez miał je przed oczami, przyczepione do drzwi lodówki. Teraz była już za dwadzieścia czwarta. A Waleczny Joe nie lubił spóźnialskich.
Joe skończył akademię w Annapolis, ale mimo to był zwykłym burakiem. Czasem odwiedzał wieże strażnicze na ziemi niczyjej, polu minowym, otaczającym bazę. Kumpel Gomeza, Sparky Collins, był wartownikiem. Mówił, że Joe właził na górę i wołał do śmiertelnie znudzonych żołnierzy: „Ej, chłopaki, coś wam pokażę!"
I wtedy, świadom, że Kubańczycy obserwują go ze swoich wież, odwracał się do nich i ściągał gacie. Pokazywał im dupę. Pieprzony dowódca tej pieprzonej bazy! Marines mieli ubaw po pachy i zaczęli nazywać Joego „Przydupasem".
Pewnego dnia urządził grilla dla jakichś szych z Departamentu Stanu i ze śmiechem opowiedział im, jak to pokazuje dupę Kubańczykom. Wtedy jakiś mądrala z wydziału kubańskiego zauważył:
- Ależ, admirale, najwyraźniej nie rozumie pan kubańskiej kultury. Na Kubie pański czyn odbierany jest niejako zniewaga, lecz zaproszenie!
O, w mordę!
Wszyscy obecni mieli dość oleju w głowie, by zachować powagę. Oprócz Gomeza, który roześmiał się w głos.
Od tamtej pory więcej nie był zapraszany do domu dowódcy, a jego żona, Rita, robiła mu z tego powodu awantury. Dlatego tak się napaliła na to przyjęcie urodzinowe. Może wreszcie awansowali w rankingu.           
Rita zabrała na przyjęcie obie córki prosto ze szkoły. Miało się odbyć	" w ogródku dowódcy, przy basenie. O rany! Już to sobie wyobrażał. Rozbrykane dzieciaki z lodami i gębami umazanymi kremem. Miał nadzieję, że dorośli dostaną do picia coś więcej oprócz oranżady. Postanowił na wszelki wypadek wziąć ze sobą ze dwie buteleczki stolicznej, pochodzące z samolotu.
Gomer, jak nazywali go kumple z bazy, zadzwonił do żony i uprzedził, że może trochę się spóźnić. Musiał wpaść do domu, żeby zapakować prezent dla małej Cindy. I właśnie teraz robił to przy warsztacie w garażu.
Położył na ławie pudło, otworzył je i wyjął misia. Wielkiego jak cholera. Największego, najbardziej puszystego, jakiego mieli w sklepie. Miał chyba z metr wysokości. Metka wisząca na szyi informowała, że jest marki Steiff, importowany z Niemiec. Drogi jak diabli, ale co tam, stać go. W końcu był milionerem!
93
Miś był śnieżnobiały. I grubiutki, co Gomezowi bardzo odpowiadało. Pomysł na prezent urodzinowy przyszedł mu do głowy któregoś popołudnia po wypiciu kilku piw w kantynie. Myślał, myślał, a tu nagle pstryk! I doznał olśnienia. Tak działał jego mózg. Właśnie dzięki tej zdolności udało mu się uciec z kubańskiej dzielnicy Miami.
Daleko od gusanos z Małej Hawany.
Los gusanos. Glisty. Tak Fidel nazwał bliskich Gomeza. Jego ojca, ciotki i wujków. Tych, którzy opuścili ojczyznę w poszukiwaniu lepszego życia w Ameryce. Glisty. Sam nie wiedział, kto jest gorszy, Fidelistas czy Americanos. Wszyscy byli gówno warci. Lud kubański zasługiwał na coś lepszego, co do tego nie miał wątpliwości.
Castro? Ameryka? Srać na nich. Dlatego właśnie przystał na Wielki Plan.
Zabawka. Siedział sobie przy kontuarze i nagle przyszło natchnienie. Nie chodziło tylko o zabawkę. Chodziło o zabawkę, która znajdzie się w domu dowódcy Guantanamo. Zabawkę, która będzie leżała w pokoju jego córki. Doskonale. Aż zachichotał na tę myśl i kumple, z którymi siedział przy barze, dziwnie na niego spojrzeli.
Kurde, dobry był, trzeba przyznać.
Przestał się śmiać i łyknął piwa. Zauważył, że ostatnio pije zbyt dużo. Piwo, środki uspokajające, zimny sok z batatów. A potem jeszcze parę browarów przed snem. To pomagało. Spał jak kamień. Wstawał o szóstej i nie opuścił ani jednego dnia pracy. No i regularnie ćwiczył na siłowni. Był w doskonałej formie.
Rita jednak najwyraźniej była innego zdania. Nabijała się z niego dzień i noc. Ciągle wypytywała go o te cholerne inicjały na lewej dłoni. Powiedział jej, że to tatuaż. Trochę dziwnie wygląda, bo wdało się zakażenie. No to zaczęła dociekać, czyje to inicjały. Jakiejś hawańskiej kurewki, z którą się upił? Jakiejś puta, chorej na AIDS?
Kiedy tak go wypytywała, w sytuacji gdy większość jego znajomych straciłaby nerwy, znów spisał się na medal. Spojrzał jej prosto w oczy i palnął:
- MM. Od „moja matka".
- Aha.
- Chodzi o moją matkę, która umarła. Pamiętasz ją?
No i wreszcie zamknęła się. Jednak marudziła, że za dużo pije. Bała się, że parę głębszych zniszczy jego karierę w marynarce. Jakby już nie była zniszczona. Nie ma co liczyć na awans, jeśli spędza kilka nocy pod rząd w pace.
Nie wiedziała, krowa, że kariera nie miała najmniejszego znaczenia! Byli bogaci! Gdyby to usłyszała, zamknęłaby się na zawsze. Byli tak cho-
94
lernie nadziani, że mogli zagrać na nosie całej tej zasranej marynarce wojennej.
Kto tu jest milionerem? Rafael Gomez. Dostał numer telefonu w Szwajcarii, na który dzwonił codziennie, by sprawdzić stan konta. Pieniądze rosły jak na drożdżach. Same odsetki były wyższe od jego żołdu.
Czy miał wyrzuty sumienia, że bierze te pieniądze? A czy wuj Sam miał wyrzuty sumienia z powodu cierpień jego matki, których nie można jej było oszczędzić przez to cholerne amerykańskie embargo na handel lekami? Ilu niewinnych ludzi musi umrzeć w mękach, zanim idioci z Waszyngtonu zniosą tę zasraną blokadę?
Wyrzuty sumienia?
- Jeszcze czego - powiedział Gomer, patrząc przez brudne okno garażu na dzieci na rowerach. Amerykańskie bachory z hot dogami, dietetycznymi colami, amerykańskim serem w lodówkach i kroplami od bólu uszu w apteczkach. Cholera, mieli tu nawet McDonaldsa.
Podczas gdy Kubańczycy chodzili spać o pustym żołądku, te gnojki obżerały się hamburgerami!
Wyrzuty sumienia? Nigdy w życiu.
Gomer wyjął scyzoryk i otworzył największe ostrze. Przycisnął misia jedną ręką do blatu, a drugą rozciął szew pod jego pachą. Ze szpary wyskoczyły białe kłaki i rozsypały się po ławie. Chryste! Znów spojrzał na zegarek. Czwarta piętnaście. Jak długo trwają przyjęcia urodzinowe?
Jeśli nie zjawi się tam wkrótce, będzie to dziwnie wyglądało. Telefon w kuchni dzwonił raz po raz; pewnie Rita zachodziła w głowę, czemu jeszcze nie przyszedł. A on robił, co w jego mocy, by zapewnić byt rodzinie. Na blacie stał zimny budweiser; nawet nie pamiętał, kiedy przyniósł go do garażu. Dziwne. Napił się i od razu poczuł się lepiej. Piwo czyniło cuda.
Podszedł do samochodu i wyjął kluczyki ze stacyjki. To był stary wóz, żałosny gruchot, prawdę mówiąc. Cóż, wkrótce nie będzie już musiał męczyć się z tym rzęchem. Pod łóżkiem trzymał stertę katalogów corvette.
Otworzył bagażnik.
Tam właśnie schował paczkę, którą dostał w Miami od Julia i Iglesiasa. Tę, którą zawinęli w jego własne T-shirty i gacie i wsadzili do jego własnej pieprzonej walizki! Oddali mu ją w kawiarni tego samego dnia, kiedy przystał na Wielki Plan.
Paczka leżała pod kołem zapasowym. Ponieważ nikt oprócz niego nie jeździł tym samochodem, uznał, że tam będzie bezpieczna. No i miał rację; znajdowała się dokładnie tam, gdzie schował ją po powrocie ze Stanów. Kurde, wszystko szło jak po maśle.
95
Minęło kilka minut, zanim ją rozpakował. Najpierw musiał sobie poradzić z kubańskimi gazetami obwiązanymi sznurkiem. Pod nimi była bą-belkowata płachta, a potem jeszcze cholerna folia. Chryste! Nie ułatwili mu zadania. Pewnie powinien był zająć się tym wcześniej.
No to się spóźni. Co, zastrzelą go?
Był ciekaw, jak to coś wygląda. Rozerwał bąbelkowatą płachtę i rzucił jąna podłogę. Pudełko wykonane było z jakiegoś ciężkiego czarnego plastyku. Twarde cholerstwo. Ze wszystkich stron miało zatrzaski. Otworzył je bez trudu.
Co jest w paczce?
O, termos!
Srebrny termos, tkwiący w jakiejś gąbce. I dwa inne małe przedmioty. A wszystko to zawinięte w gazetę z arabskimi literami.
Bardzo ostrożnie wyjął termos, bo oczywiście wiedział, co zawiera. El Motel de los Cucarachas. Postawił go na warsztacie obok piwa. Ostrożnie, żeby nie przewrócić ani jednego, ani drugiego. Wyjął okrągły, nagwintowany od wewnątrz przedmiot i położył go obok termosu.
Zauważył, że gwint pasuje do gwintu na dnie termosu. Pamiętał jak przez mgłę, że Kubańczycy pokazali mu jakiś rysunek i powiedzieli, że ma przykręcić to małe urządzenie do tego... no... jak oni to nazywali... kanistra.
No właśnie. Wziął tę małą część i przykręcił ją do denka kanistra. Ku jego zaskoczeniu, rozległo się ciche piknięcie. Jakby zrobił właśnie to, co należało.
Bułka z masłem. Raczej tort urodzinowy, pomyślał i parsknął śmiechem. Człowiek nie powinien śmiać się z własnych żartów, ale co tam.
Odwrócił całość do góry nogami i poszukał przełącznika, o którym mu mówili. Bardzo się bali, że o nim zapomni. Ale nie zapomniał, prawda? Mimo że przez cały dzień był pod lekkim gazem.
Przełącznik został umieszczony pod małą przezroczystą czerwoną osłoną, którą należało odsunąć. Jak dotąd, wszystko gra. Odsunął osłonę i pstryknął przełącznikiem. Napił się piwa. Potem podniósł termos i obejrzał go z drugiej strony. Pojawił się tam cyfrowy wyświetlacz z migającym czerwonym napisem: „Uzbrojony".
Niesamowite, co? Uzbrojony i bardzo niebezpieczny. Nie mógł się powstrzymać od chichotu. No dobra, należy dalej postępować zgodnie z instrukcją. Punkt pierwszy, wypić więcej piwa. Punkt drugi, schować termos do brzuszka Pana Misia, zaszyć go, a potem zawinąć w różowy papier i obwiązać wielką czerwoną wstążką. Bardzo ostrożnie włożyć do samochodu.
Zaczął dygotać, drgać na całym ciele, jak pieprzona struna gitarzysty rockowego.
96
No dobra, teraz to drugie urządzenie. Jak oni je nazwali? Aha, pilot. No właśnie. Tą metalową skrzynkę z antenką należało zostawić tam, gdzie była, w czarnym plastykowym pudełku. Nie będzie jej potrzebował do czasu, aż do niego zadzwonią. Na razie pudełko schowa z powrotem pod koło zapasowe.
No to można iść na urodzinową imprezę u Przydupasa.
Kaszka z mlekiem.
Trzeba tylko zachować zimną krew i wiedzieć, co się robi.
Rozdział 16
Nic tak nie przyspiesza krążenia krwi, jak widok dużych płetw grzbietowych, przecinających wodę - powiedział Hawke, wskazując rapierem krążące w dole rekiny. - Zgodzicie się ze mną, panowie? Grigorij i Nikołaj wyglądali tak, jakby zaraz mieli zwymiotować.
- Potraficie odróżnić poszczególne gatunki? - spytał Hawke. - Bo jest ich przeszło trzysta pięćdziesiąt. Te są najgorsze. To drapieżniki. Lubią ludzkie mięso.
Wyższy Rosjanin zaczął ostrożnie przesuwać się w stronę Hawke'a, który wymierzył w jego tors. Mężczyzna znieruchomiał.
- Oto, jak się sprawy mają, Nikołaju - powiedział Hawke, przyciskając ostrą klingę do jego brzucha. - Wy chcecie sto pięćdziesiąt milionów dolarów, a ja - okręt podwodny. Ale musicie mi podać nazwisko waszego poprzedniego klienta. Jasne?
U boku Hawke'a nagle pojawił się Brian Drummond, niosący duże wiadro z nierdzewnej stali. Wypełnione było po brzegi rybimi wnętrznościami i krwią.
- Zobacz, Nikołaju - powiedział Hawke - przyszedł nasz steward i przyniósł niespodziankę. Wyrzuć to za burtę, Brian.
- Tak jest, kapitanie. - Brian podszedł do relingu i wysypał cuchnącą zawartość wiadra do morza.
Woda pod półką zakotłowała się i zabarwiła na różowo. Rosjanie patrzyli w dół z przerażeniem.
- No, chłopcy, mówcie - powiedział Hawke. - Mnie zaczyna brakować cierpliwości, a wam - czasu. Obaj Rosjanie zaczęli coś bełkotać.
- Mówią, że ujawnianie nazwisk to nie tylko brak profesjonalizmu, ale i samobójstwo - powiedział Congreve. - Gdyby zdradzili swoich klientów, czekałaby ich pewna śmierć.
7 - Hawke
97
- A jak sądzą, co ich czeka, jeśli nie ujawnią tych nazwisk? Przerażony Gołgolkin zaczął bardzo szybko wyrzucać z siebie słowa. Rasputin kulił się za nim, oniemiały ze strachu. Congreve wysłuchał tego wszystkiego i zwrócił się do Hawke'a.
- To było tak. Dostał paczkę zawierającą pięć milionów dolarów gotówką i numer telefonu - przetłumaczył. - Kiedy go wykręcił, jego rozmówca, który się nie przedstawił, podał mu następny numer. I tak dalej, aż w końcu połączył się z kimś, kto oświadczył, że negocjuje w imieniu kogoś innego. Ten ktoś chciał kupić okręt podwodny klasy Borzoj. Gotów był zapłacić podaną cenę. Chciał zachować anonimowość.
- Świetnie - powiedział Hawke. - Robimy postępy. Jaki był numer kierunkowy ostatnim razem? Congreve spytał o to, po czym powiedział:
- Było tyle telefonów i głosów, że nie pamięta. W każdym razie to numery telefonów komórkowych z różnych krajów.
- Dostał zadatek? - spytał Hawke.
- Mówi, że tak.
- Wjaki sposób?
- Przelewem dokonanym na jego konto w Szwajcarii.
- Doskonale. A jakie było źródło tego przelewu?
- Mówi, że nie pamięta. Błaga, byś darował mu życie.
- Szkoda. To przykre, kiedy pamięć zawodzi w najważniejszym momencie - powiedział Hawke. Z wyciągniętym rapierem ruszył w stronę skulonych Rosjan. - Słyszeliście, jak piraci dokonywali egzekucji, towarzyszu Gołgolkin?
- Mówi, że nie - powiedział Ambrose.
- Naprawdę? Wrzucali ich do morza z deski wystawionej za pokład. W rodzie Hawke'ów to już tradycja, zapoczątkowana przez jednego z moich bardziej zapalczywych przodków.
Przejechał klingą rapiera po brzuchu Rosjanina.
- Ajaj! - krzyknął mężczyzna.
- Przykro mi, stary, ale takie jest życie. Macie wybór: powiedzieć wszystko albo skoczyć do wody. Jeśli żadna z tych możliwości wam nie odpowiada, z radością przeszyję was rapierem.
Klinga przecięła koszulę mężczyzny i na jego brzuchu wykwitła jasnoczer-wona, powiększająca się plama. Rosjanin spojrzał z przerażeniem na rapier.
- Ostatnia szansa, Gołgolkin - powiedział Hawke. - Skąd przyszedł przelew?
Rasputin krzyczał coś, najprawdopodobniej zachęcał towarzysza, by wydusił to z siebie. Gruby Rosjanin zamknął oczy i wymamrotał coś przez zęby.
98
Hawke zwrócił się do Congreve'a.
- Ambrose, co on powiedział?
- Że pieniądze zostały wysłane z konta w banku w Miami - odparł Con-greve.
- Którego banku?
Congreve przekazał jego pytanie. Z gardła Rosjanina wyrwał się głośny szloch.
- Modli się - powiedział Ambrose.
- Jego modlitwy nie zostaną wysłuchane. Nazwa banku! Już!
- Sunstate Bank - wybełkotał Rosjanin.
- A teraz pytanie za sto pięćdziesiąt milionów dolarów - powiedział Hawke. - Kto kupił tego cholernego „Borzoja"? Kto? Podaj mi nazwę konta w Miami, jeśli ci życie miłe!
- Telarana - krzyknął Rosjanin. - Telarana!
- Już lepiej - stwierdził Hawke. - Kiedy człowiek powie prawdę, od razu robi mu się lżej na sercu. - Cofnął rapier, ale wciąż mierzył nim w brzuch Rosjanina. - Doskonale! A teraz powiedz temu tłuściochowi dwie rzeczy. Jeśli skłamał, nie znajdzie na świecie takiego miejsca, w którym mógłby się przede mną ukryć. Odszukam go i potnę na kawałki tym oto rapierem.
Na te słowa mężczyzna gwałtownie potrząsnął głową.
- Zrozumiał - powiedział Congreve. - Przysięga, że mówi prawdę.
- To dobrze. A skoro już tak się rozgadał, to niech powie, kiedy dostał ostatnią ratę za „Borzoja" i kiedy ma nastąpić dostawa. Chcę też wiedzieć, ile okrętów podwodnych sprzedał, jakiego typu, o jakim napędzie. Mógłbyś go o to spytać?
Uzyskawszy te informacje, Congreve przekazał je Hawke'owi.
- I jeszcze jedno - powiedział Hawke. - Powiedz mu, że jeśli któryś z nich choćby tknie tę biedną Glorię, rzucę ich jaja rekinom na pożarcie.
Kiedy mężczyzna znów potrząsnął głową, Hawke wytarł zakrwawioną klingę o spodnie Rosjanina i włożył za pas. Odwrócił się i ruszył w stronę relingu na lewej burcie.
Brian czekał tam z kieliszkiem porto i Snajperem, który siedział na jego przedramieniu. Ptak natychmiast przefrunął na ramię Hawke'a.
- Może jestem staromodny - powiedział do stewarda i politycznie niepoprawny, ale nie cierpię mieć do czynienia z Rosjanami. Są prawie tak okropni jak Francuzi. - Napił się wina w rubinowym kolorze.
- Okropni jak Francuzi! - zaskrzeczała papuga.
- Prawie, Snajper. Przecież tak powiedziałem, prawda, Brian?
- Trudno się z tym nie zgodzić - powiedział Brian, dyskretnie sprawdzając broń w kaburze pod pachą.
99
- Mógłbyś odwieźć te dwie zarazy do Staniel Cay? Trzymaj ich na muszce.
- Tak jest. Myślę, że...
- Hawke! Hawke! - zaskrzeczał Snajper.
Hawke obrócił się na pięcie. Rasputin, z żądzą mordu w roziskrzonych oczach, biegł w jego stronę. W podniesionej ręce trzymał sztylet o pofalowanym ostrzu i krzyczał jak oszalały.
Hawke na chwilę zamarł zaskoczony. Wiedział, że to typowa reakcja na widok noża. A potem zamarkował ruch w lewo i zrobił unik w prawo.
Miał zaledwie sekundę na to, by podnieść rękę i zablokować sztylet. Ostrze przecięło jego przedramię i na pokład trysnęła jasna krew. Nie zważając na ból, złapał Rasputina za rękę trzymającą nóż i pociągnął go do siebie, jednocześnie obracając się na pięcie.
Rosjanin poleciał do przodu z jękiem, tracąc równowagę. Hawke, wykorzystując jego siłę rozpędu, nie puszczając dłoni ściskającej nóż, obrócił się jeszcze raz i wyrzucił Rosjanina przez sięgający bioder reling.
Rosjanin z nieludzkim skowytem, wymachując rękami, poszybował w powietrzu po czym z głośnym pluskiem wpadł do wody.
Hawke oparł się o grodź i obwiązał chusteczką zakrwawione przedramię.
- Przeciął do kości, drań - powiedział.
- Mam wezwać lekarza pokładowego? - spytał Brian, chowając pistolet do kabury. Hawke pozbył się Rosjanina tak szybko, że broń okazała się niepotrzebna.
- Nie trzeba. Gorsze obrażenia odnosiłem, grając w badmintona. Am-brose, bądź tak łaskaw i spytaj pana Gołgolkina, czy jego kompan umie pływać.
Ambrose i Gołgolkin, odwróceni plecami do Hawke'a, wyglądali za burtę jachtu. Ktoś włączył reflektor i wymierzył snop światła w Rosjanina, który szamotał się na powierzchni wody, ściągając na siebie uwagę rekinów, zgromadzonych wokół dziobu.
- Przeżył upadek? - spytał Hawke.
Na widok zmierzających ku niemu płetw grzbietowych, miotający się w wodzie Rosjanin zaczął krzyczeć.
- Na to wygląda - odpowiedział sam sobie Hawke. Podszedł do relingu i spojrzał w dół. Z zadowoleniem zauważył, że rekiny otaczają Rasputina coraz ciaśniejszym kręgiem.
- Brian, jak rekiny podpłyną trochę bliżej, niech ktoś otworzy właz w sterburcie i wpuści tego bałwana na pokład.
- Już są dość blisko - zauważył Drummond. - Zwłaszcza ten duży ludojad.
100
- Nie, jeszcze za daleko - odparł Hawke. Zwrócił się do Congreve'a.
- Ambrose, niech ktoś da towarzyszowi Gołgolkinowi ręcznik czy coś, co mógłby sobie przyłożyć do rany. To nic poważnego, zwykłe skaleczenie. Aha, chyba już możemy mu to oddać.
Hawke wyciągnął z kieszeni skonfiskowany pistolet, wyjął magazynek wyrzucił go za burtę, po czym oddał broń Gołgolkinowi.
Rosjanin, wychylony przez reling, patrzył wybałuszonymi oczami, jak rekiny osaczająjego nieszczęsnego towarzysza.
- To wszystko, kapitanie? - spytał Brian.
- Tak, dość już tych emocji jak na jeden wieczór. Jeśli nasz bosman wróci na pokład trzeźwy, poproś go, żeby z samego rana napełnił bak samolotu i przygotował go do startu. Zgłoś plan lotu do Nassau, o świcie chcę być w powietrzu.
- Tak jest.
- Kiedy nasi goście cali i zdrowi zejdą na brzeg, zadzwoń do Miami i powiedz, że chcę, by gulfstream czekał na mnie w Nassau z pełnymi bakami, gotowy do startu w samo południe. Lecę do Waszyngtonu.
- Tak jest.
- Tak jest! - zaskrzeczał Snajper.
- Ach, Snajper, mój dzielny przyjacielu. Zasłużyłeś na nagrodę. Brian, może poczęstujesz starego Snajpera bieługą?
- Robi się - powiedział Drummond z uśmiechem.
- Aha, i niech panna Perkins z administracji każe Stokely'emu odebrać mnie z lotniska w Waszyngtonie i zarezerwuje dyskretny stolik dla dwóch osób w Georgetown Club, na ósmą.
- Tak jest - powiedział Brian. -I, jak zwykle, apartament w Hay-Adams z widokiem na Biały Dom?
- Nie trzeba, dziękuję. Rozmawiałem z Pelhamem. Podobno nowy dom jest gotowy na przyjęcie lokatorów.
Brian zasalutował i poszedł na rufę, by wszystko załatwić.
Hawke zauważył, że gruby Rosjanin, nadal wyglądający za burtę, podsłuchiwał jego rozmowę z Drummondem. Wścibski jest, bardzo wścibski.
- Ambrose, masz trochę czasu?
Hawke zaprowadził Congreve'a do schodów prowadzących na dół, gdzie Rosjanin nie mógł ich usłyszeć.
- Dobra robota - powiedział Congreve. - Ten facet chce dostać pieniądze.
- Niech się cieszy, że żyje - odparł Hawke. - Powiedz tej gnidzie, że każdy, kto zarabia na sprzedaży broni jądrowej terrorystom, bardzo mi się
101
naraża. Tym razem mu daruję, ale następnym razem niech na to nie liczy. Wyczerpał swój limit, zasraniec.
- Odstawimy ich na ląd, Alex. Ale dobrze by było od dziś wzmocnić ochronę jachtu, w dzień i w nocy. To paskudne typy.
- Fakt. Pogadam z Tommym Quickiem. Podwoimy straże. Telarana... gdzieś już słyszałem tę nazwę. Ma coś wspólnego z pająkami?
- Ściśle mówiąc, to pajęcza sieć.
- Zawsze bałem się pająków - powiedział Hawke, wzdrygając się. -Od dzieciństwa. Nie mam pojęcia, dlaczego.
- Może napijemy się na pokładzie? - zaproponował Ambrose. - Przy okazji dokończyłbyś fascynującą sagę o postrachu Karaibów, szubrawcu imieniem Blackhawke.
- Opowieści o piratach jak najbardziej nadają się na zakończenie wieczoru spędzonego na potrząsaniu szabelką i rzucaniu ludzi rekinom - powiedział Hawke. - Proszę tędy, panie inspektorze.
Rozdział 17
Kiedy usadowili się wygodnie na pokładzie, Hawke podjął przerwaną opowieść o swoim przodku.
Usłyszawszy, że straże czekają na dziedzińcu, stary pirat stracił resztki nadziei. Padając na obskurną pryczę, powiedział:
- Wszystko stracone.
Wielebny ukląkł przy nim na zimnych kamieniach i wyciągnął dłoń.
- Okaż skruchę za grzechy i pożegnaj się z tym światem ze spokojnym sumieniem. Błagam...
- Jestem niewinny! - zawołał Blackhawke. - Jak niewinny człowiek może okazać skruchę? Sam król popierał korsarzy, bo zapełniali mu skarbiec. A teraz wystarczyło, że przeklęta Kompania Wschodnioindyjska uznała piratów za zagrożenie dla jej interesów, i od razu wloką nas na szafot!
- Niestety, taka jest prawda.
- Moi przyjaciele z królewskiego dworu, moja załoga, wszyscy zdradzili mnie, by ratować własną skórę! To ci parszywi zdrajcy winni okazać skruchę, nie kapitan Blackhawke!
- To też niestety prawda - powiedział kapelan. - Chodźmy na spotkanie Pana.
102
Unoszący się ku wysokiemu sklepieniu gęsty dym z kadzideł nie mógł zabić wszechobecnego smrodu uryny, dochodzącego ze wszystkich mrocznych kątów; podobnie jak śpiew i żałosne modły skazańców nie mogły zagłuszyć odgłosów nierządu uprawianego na tylnych ławach.
Blackhawke wpatrywał się w milczeniu w przykrytą trumnę, sącząc grog.
- Nic z tego, ojcze - powiedział wreszcie. - Nie ma we mnie ani cienia skruchy. Przejdę na tamten świat taki, jaki jestem. - Wyjął z peleryny lunetę, w której ukrył mapę, i wsunął ją kapelanowi w dłoń.
- To wszystko, co mi zostało - wychrypiał. - Żona dała mi ją, kiedy pierwszy raz wychodziłem w morze. Teraz chcę, by dostała tę nędzną pamiątkę po mężu. Zaklinam cię, dopilnuj, by bezpiecznie trafiła w jej ręce. W płaszczu zaszyłem cztery złote dublony. Są twoje, jeśli tylko dasz mi słowo, że spełnisz moje ostatnie życzenie.
- Możesz na mnie liczyć, kapitanie - powiedział kapelan.
Wówczas Blackhawke rozerwał szew płaszcza, wyjął pieniądze i oddał mu je.
Obaj wyszli na dziedziniec.
Blackhawke spojrzał ze złością na członków załogi, którzy go zdradzili. Część z nich była już na wozie.
- Daję słowo, że powyrywam im te zdradzieckie serca! - powiedział.
Jak się jednak okazało, w swojej ostatniej drodze Blackhawke poprzestał na piciu grogu. Był zbyt zmęczony, zbyt słaby i zbyt pijany, by spełnić obiecaną zemstę. Nie zwracał też uwagi na radosne okrzyki i drwiny tłumów zgromadzonych na ulicach wiodących do Tamizy. Kiedy wraz z resztą skazańców przybył na miejsce egzekucji, kapelan musiał pomóc mu wgramolić się na szafot, gdzie czekał kat. Sławny kapitan piratów miał zginąć jako pierwszy.
Stojąc ze stryczkiem na szyi, objął wzrokiem hałaśliwy tłum. Wcześniej poprosił tych kilku przyjaciół, jacy mu zostali, by stanęli pod szafotem. Mieli za zadanie skrócić jego męki. Ponieważ samo powieszenie na ogół nie wystarczało do pozbawienia życia, jego kompani mieli złapać go za nogi i mocno szarpnąć w dół, by przyspieszyć nadejście śmierci.
Tymczasem jednak sznur rozwiązał się i Blackhawke runął na ziemię z mocno otartą szyją. Oszołomionego, wniesiono z powrotem na górę, by można było powtórzyć egzekucję.
Alkoholowa mgiełka nieco się jednak przerzedziła i teraz Hawke, stojąc po raz drugi na skraju przepaści, nagle poczuł się ożywiony, odetchnął pełną piersią. Nawet pieczenie owiniętej sznurem szyi sprawiało mu przyjemność. O dziwo, gapie zdawali się wiwatować. Radosne pożegnanie przed ostatnią długą podróżą w nieznane!
103
W wyobraźni znów stał na pokładzie swojego statku i wydawał rozkazy. Cumy oddane, szoty wybrane, żagle wypełnione wieczorną bryzą. Szybko płyną ku dalekiemu horyzontowi. Marynarze śmigają po takielunku jak małpy. feeria barw, wyprawa po chwałę. Kurs na duży żółty księżyc, unoszący się tuż nad widnokręgiem.
Żegnajcie.
No cóż. To koniec. Pochodnie płonące wzdłuż brzegów rzeki. Światła Londynu skrzące się na powierzchni wody. Piękna noc. Dobrze przeżył swoje życie. Żył jak mężczyzna. Dzielnie walczył i był za to należycie wynagradzany. Daleko za rufą zostały zdradliwe Karaiby i nużąca monotonia Nowego Świata z jego skąpymi kupcami.
Jako młody człowiek wybrał awanturniczy żywot pirata. Naprawdę kochał bezkresny błękit rozkołysanego morza. Kochał nad życie.
Spomiędzy jego warg dobyło się ciche westchnienie i jego kompani podeszli bliżej. Tłum zamilkł. Udaje się na tamten świat bez broni. Ale nie bał się. Wiedział, że wszędzie odniesie zwycięstwo.
Długo myślał o tym, jak rozstać się z tym światem, szukał odpowiednio hardych słów i teraz wypowiedział je ochrypłym, ale wciąż silnym głosem:
- Człowiek bez miecza może okazać się najgroźniejszym wrogiem! Śmierci, usłysz mnie i pokaż, co potrafisz!
Z dołu dobiegło głośne: „hurra".
Spuścił kurtynę na ten świat, zaciskając oczy i wytężając myśli, by przywołać wspomnienia:
Grzmot armat, krew, rabunek. Kochałem to wszystko i niczego nie żałuję, niczego prócz mej ukochanej żony. Widzę ją przed sobą, wołającą mnie przez łzy spadające deszczem na uniesione głowy gapiów. Żal mi żony, dzieci, które też tracę, zakopanego łupu i...
Wciągnął do płuc ostatni haust powietrza i... przestąpił próg wieczności.
Następnego ranka powiesili zwłoki Blackhawke'a na słupie nad brzegiem rzeki, w polu widzenia przepływających tędy statków. Gniły tam przez kilka miesięcy, obłażąc ze skóry, coraz czarniejsze i mniejsze z każdym wschodem słońca, jako surowa przestroga dla tych, którzy byli na tyle lekkomyślni, by marzyć o awanturniczym żywocie pirata.
W końcu z Blackhawke'a nie zostało nic oprócz legendy. I jego wybielonych słońcem kości, grzechoczących wesoło na wietrze znad rzeki.
Hawke skończył opowieść i zamilkł na chwilę. Dopił porto, po czym wstał i wzniósł pusty kieliszek.
104
- Usłysz mnie, śmierci, i pokaż, co potrafisz! - powiedział i cisnął kieliszek w ciemne niebo.
- Usłysz! - powtórzył Ambrose, wstał i też wyrzucił kieliszek za burtę. - A teraz, kiedy już posłaliśmy kapitana Blackhawke'a po zasłużoną nagrodę, mogę spokojnie iść do łóżka. Dobranoc, Alex. Śpij dobrze.
- Dobranoc, Ambrose - odparł Alex. - Dzięki tobie, stary druhu, dziś na pewno będę śnić o piratach. Ale, rzecz jasna, śnił o nich co noc.
Rozdział 18
O szóstej następnego ranka marynarz pełniący wachtę na mostku uruchomił program komputerowy, który sprawił, że nadbudówka rufowa „Blackhawke'a" podniosła się na potężnych hydraulicznych tłokach, odsłaniając przestronny hangar. W środku Hawke trzymał swoje „zabawki", jak je nazywał.
Hangar o pokładzie i ścianach z wypolerowanej na wysoki połysk nierdzewnej stali zawierał tylko drobną część kolekcji Hawke'a. Był tu wyścigowy bentley z 1932 roku, z doładowanym silnikiem, jaguar typu C -zwycięzca wyścigu w LeMans / 1954 roku, i należące niegdyś do Alberta Ascariego ferrari barchetta, które wygrało Mille Miglia.
Do tego dochodził dwudziestometrowej długości „Nighthawke", motorówka rozwijająca prędkość ponad stu pięćdziesięciu kilometrów na godzinę. Dzięki jej potężnym silnikom Hawke wiele razy w ostatniej chwili uchodził z opresji.
Jedną z ulubionych zabawek Hawke'a był jednak błyszczący srebrny hydroplan, który teraz stał u szczytu rampy. Na dany sygnał samolot został spuszczony do morza. Po chwili bujał się już wesoło na lustrzanej powierzchni błękitnej wody.
Pod szybą kokpitu widniała ręcznie wypisana nazwa „Kittyhawke", a pod nią namalowana była młoda piękność w kostiumie kąpielowym. Suther-land i Quick stali u podnóża rampy, trzymając cumy przymocowane do pływaków samolotu.
Hawke i Congreve obserwowali całą operację. Hawke miał na sobie stary kombinezon lotniczy z Królewskiej Marynarki Wojennej. Zawsze go wkładał, kiedy latał hydroplanem. Zacierał ręce, nie mogąc się doczekać lotu do Nassau.
105
- Pogoda w sam raz na to, by wzbić się w niebiosa! - zawołał, wdychając słone powietrze.
- Owszem, pięknie dziś - odparł Congreve, wypuszczając z ust kłąb tytoniowego dymu.
- Wiesz, stary, podczas mojej nieobecności ponurkuj trochę, poopalaj się. Wyglądasz jak śnięta ryba.
- A co się tyczy tej mapy, to mam nadzieję, że...
- Skrzynka stoi otwarta na biurku w bibliotece. Gdybyś musiał wyjąć z niej mapę, pinceta jest w szufladzie.
- Chciałbym, żeby Sutherland mi pomógł. Może się przydać.
- Doskonały pomysł. Przez jakiś czas był u was szefem działu kartograficznego, prawda? Powodzenia. Komu nie przydałoby się dodatkowych kilkaset milionów w złocie?
- Będzie niezła zabawa.
Hawke zapiął kombinezon i położył dłoń na ramieniu Congreve'a.
- Zostawiłem ci wszystkie notatki, które zrobiłem w tej sprawie. Trochę tego jest. Efekt wielu deszczowych popołudni spędzonych w Muzeum Brytyjskim na wyszukiwaniu map, manuskryptów i innych dokumentów z tamtego okresu.
- Serio? A ja myślałem, że przesiadywałeś wtedy w pubach i obściski-wałeś się po kątach z pięknymi mężatkami.
- Tak? No cóż. Jak wiesz, w bibliotece jest kilka interesujących osiemnastowiecznych dzieł historycznych i kartograficznych. Udało mi się pchnąć sprawę, ale nie znam hiszpańskiego tak dobrze, jak ty.
- Tak sobie myślałem... - zaczął Congreve, po czym się odwrócił.
- Tak?
- Ciekaw jestem... bo mówiłeś, że już kiedyś byłeś na tych wyspach -powiedział, wciąż unikając wzroku Hawke'a.
- No i co?
- Pomyślałem sobie, że może tamta podróż też miała na celu odnalezienie skarbu. Skoro ta mapa od pokoleń jest w posiadaniu twojej rodziny...
- Nie mam zielonego pojęcia - powiedział Hawke, pochmurniejąc. Przeszedł na pływak samolotu. - Mówiłem ci. Byłem wtedy dzieckiem. Nic nie pamiętam.
- No tak, przepraszam.
- No to już lecę.
- Pozdrów ode mnie Victorię.
- Oczywiście - powiedział Hawke i jego twarz znów wypogodziła się, a w niebieskich oczach błysnęły wesołe ogniki. - Mam nadzieję, że na tym się nie skończy.
106
- Bezpiecznego lotu.
Hawke poklepał po różowym policzku namalowaną na kadłubie piękność i wdrapał się do kokpitu. Zamknął za sobą drzwi. Odsunęła się szyba, ukazując jego kędzierzawą głowę.
- Wrócę za jakieś kilka dni! - krzyknął Hawke. - Zadzwonię zaraz po spotkaniu w Departamencie Stanu! Baw się dobrze! Pograj w golfa!
- W golfa?! - odkrzyknął Congreve. - W promieniu stu kilometrów nie ma żadnego pola golfowego!
Hawke uśmiechnął się i zamknął okno. Spojrzał na listę czynności przed-startowych, którą miał przypiętą do kolana. Boże, kochał tę maszynę! Sam jej zapach sprawiał, że czuł się pełen życia. Odkąd przybył na wyspy Exu-ma, często wybierał się tym małym samolotem na poranne wycieczki po okolicy.
Wyprodukowany przez Packarda silnik Merlin 266 zapalił z hukiem i z rury wydechowej wystrzelił płomień. Ten model był zmodyfikowaną wersją silnika stosowanego w spitfire'ach, które wygrały bitwę o Anglię.
Kiedy śmigło z wypolerowanej stali powoli zaczęło się obracać, Congreve zwrócił się do Rossa, który stał obok niego, trzymając cumę samolotu.
- Jaka jest pogoda na drodze do Nassau? - spytał. - Dziś rano satelita pokazywał, że nad Bahamy nadciąga paskudnie wyglądający front atmosferyczny.
- Warunki idealne dla szefa - odparł Ross z uśmiechem. - Nawet kiedy był dowódcą mojej eskadry i lataliśmy na tomcatach, uwielbiał być w oku cyklonu.
Ross szybko sprawdził samolot z zewnątrz, po czym pokazał Hawke'owi podniesione kciuki. Rzucił ostatnią cumę, która została automatycznie wciągnięta na pokład.
Ryk silnika narastał, w miarę jak Hawke zwiększał jego obroty. Sprawdzając klapy, lotki i ster kierunkowy, skierował dziób samolotu pod wiatr. Hydroplan nagle wystrzelił naprzód. Nawet Congreve musiał przyznać, że srebrny samolot wyglądał wspaniale, sunąc w promieniach wschodzącego słońca po szklistoniebieskiej wodzie.
Samolot poderwał się, wykonał ciasny zwrot nad rufą „Blackhawke'a" i odleciał.
Lot Hawke'a okazał się niezbyt spokojny.
Nabrał wysokości, kierując się ku północnemu zachodowi, nad Świńską Wyspę, której jedyną mieszkanką była najsłynniejsza świnia na Karaibach, wielka, ślepa maciora Betty. Hawke poznał ją wkrótce po przyjeździe. Przypłynęli tu z Timem i Brianem, by łowić albule na płyciźnie u brzegu małej wyspy, tuż obok piaszczystej białej plaży.
107
Betty żyła, korzystając z hojności licznych turystów, którzy podpływali łodziami do brzegu. Na dźwięk silników wybiegała z gęstego gąszczu karłowatych palm i wskakiwała do morza. Kierowała się ku krzykom dzieci i ich rodziców, zawsze przywożących jej ulubione przysmaki -jabłka, pomarańcze i ziemniaki.
Betty podpływała do samej łodzi i węsząc brała jedzenie z rąk zachwyconych dzieci. Od tamtej pory Hawke wiele razy ją karmił i bardzo polubił tę starą maciorę. W czasie porannych lotów „Kittyhawke" zrzucał Betty zapasy żywności. Nawet teraz, nadlatując na Świńską Wyspę miał na kolanach wielki płócienny wór pełen jabłek.
Za każdym razem stosował identyczną metodę. Najpierw przelatywał nad wyspą na niskim pułapie, by Betty usłyszała zapowiadający śniadanie ryk silnika. Potem wykonywał ostry zwrot i wracał do punktu wyjścia. Wówczas zazwyczaj widział już Betty biegnącą przez zarośla w stronę wody.
Tak właśnie zrobił tego ranka.
Nadleciał nad wyspę na małej wysokości. Turkusowa woda skrzyła się pod skrzydłami. Ze względu na wczesną porę leciał prosto na wschodzące słońce. Zauważył Betty, truchtającą przez chaszcze. Dziwne, w tym momencie zwykle była już w wodzie.
Odsunął szybę po lewej stronie i poczuł na twarzy podmuch powietrza, a do kabiny wdarł się ryk silnika. Wystawił wór z kabiny, czekając na właściwy moment do zrzutu. Dziób w górę i jabłka wpadły do wody. Hawke czekał, aż Betty wybiegnie z gąszczu, kiedy nagle z krzaków wyłonił się mężczyzna w czerni. Co jest?
Mężczyzna podniósł coś do ramienia i wycelował w Hawke'a. Wtedy stało się coś niesamowitego: Betty wyskoczyła spośród palm za jego plecami i przewróciła go na ziemię! Zerwał się na nogi, próbując kopnąć nieustępliwą świnię, i raz jeszcze wymierzył w nadlatujący samolot.
Cholerny świat! Teraz już Hawke widział twarz tego mężczyzny. Rasputin? Tak. Miał oczy szaleńca i szczerzył zęby radośnie jak małpa.
Hawke pociągnął drążek do siebie w chwili, kiedy zobaczył kłąb białego dymu nad ramieniem Rasputina. Natychmiast rozległ się alarm czujnika podczerwieni, ostrzegający go przed niebezpieczeństwem, o którym już wiedział.
Pędziła ku niemu rakieta, naprowadzająca się na źródło ciepła. Ten cholerny Rosjanin wystrzelił do niego stingera! Chryste, widział już to cholerstwo, kierujące się prosto na dziób jego samolotu!
Ten kurdupel zaczynał wkurzać Hawke'a. Wciąż czuł ból w przedramieniu, gdzie Rosjanin dźgnął go sztyletem. Natychmiast dał pełny gaz
108
i czując, jak silnik wchodzi na maksymalne obroty, ostro skręcił w lewo, a potem w prawo, robiąc gwałtowne uniki. „Kittyhawke" leciał tak nisko, że przy każdym zwrocie czubki skrzydeł muskały karłowate palmy.
Rakieta, zmylona jego nagłym przyspieszeniem, przemknęła pół metra pod kadłubem. Może nawet mniej. Nie miał czasu sobie pogratulować. Wiedział, że stinger zaraz skoryguje kurs, zawróci i nadleci ku niemu od tyłu.
Alarm przeciwrakietowy potwierdził jego obawy. Nadal był namierzony.
Nawet dla pilota myśliwca pętla na małej wysokości jest jedną z najbardziej niebezpiecznych ewolucji. Nie można popełnić najmniejszego błędu. Hawke wiedział jednak, że to jego jedyna szansa. Wyrównał skrzydła i pociągnął drążek do siebie. „Kittyhawke" zareagował natychmiast i zaczął niemal pionowo piąć się ku niebu. Ogromne przeciążenie wcisnęło Hawke'a w fotel, a niemilknący alarm przypominał, że rakieta nadal ma go na celowniku.
Najtrudniejsza część manewru zaczynała się w najwyższym punkcie pętli, gdy samolot leciał na plecach. Hawke odwrócił się, wypatrując stingera. Rakieta wciąż trzymała się za nim.
Kiedy dziób skierował się w dół, przeciążenie wzrosło jeszcze bardziej. Samolot spadał pionowo, ku porośniętej krzakami wyspie. Teraz pilot narażony był na chwilową utratę przytomności.
Poczuł ogień, zanim go zobaczył. Usłyszał za plecami trzaski instalacji elektrycznej i kokpit zaczął wypełniać się dymem. Rakieta musiała potrącić któryś z transponderów, zawieszonych u spodu samolotu. Teraz oprócz stingera miał na głowie jeszcze pożar instalacji elektrycznej.
Cóż, ogień będzie musiał zaczekać.
- Skurwiel! - krzyknął i wykręcił szyję. Zobaczył, że rakieta zmniejsza dystans. Ziemia zbliżała się tak szybko, że widział już kraby przemykające po piachu. Jeśli miał wyjść z tego cało, musiał zaczekać dosłownie do ostatniej chwili.
Wtedy zostaną tylko dwie możliwości: albo zginie, albo nie.
Teraz! Pociągnął drążek do siebie i wyszedł z lotu nurkowego na wysokości paru metrów nad ziemią, szorując o czubki karłowatych palm. Jeśli tylko nie trafi na nic twardego...
Bum!
Stinger uderzył w ziemię i eksplodował.
Hawke, zajęty lawirowaniem wśród wyższych palm, rzucił okiem przez ramię. Płomienie lizały oparcie fotela, od dymu zaczynały piec go oczy. Jeszcze parę sekund, a ogień wymknie się spod kontroli.
109
Musiał sięgnąć do gaśnicy, zamontowanej bardzo nieporęcznie na ścianie po lewej stronie kokpitu. Ogień oddzielał go od niej.
Właśnie takie drobne niedopatrzenia projektantów urozmaicają życie, pomyślał Hawke, wygrzebując się z pasów. Wyrównał lot, włączył autopi-lota i wygramolił się z fotela.
Nie pozostawało mu nic innego, jak tylko wejść w płomienie, złapać gaśnicę balonową i użyć jej, zanim spłonie żywcem. Nogawki kombinezonu od razu się zajęły. Zerwał go z siebie jedną ręką, drugą sięgając po gaśnicę.
Ugasił płonący kombinezon, po czym wymierzył gaśnicę w centrum pożaru i opróżnił ją. Cud nad cudami, udało się! Ogień zniknął tak szybko, jak się pojawił. Teraz trzeba było tylko otworzyć okna i przewietrzyć kokpit. I modlić się, żeby ogień nie uszkodził żadnego z ważnych przyrządów.
Siadając w fotelu zauważył, że choć spaliły mu się włosy na nogach, nie był mocno poparzony. Wyłączył autopilota i ostro skręcił w lewo. Przeleciał nad wyspą, wypatrując skurwiela, który o mało go nie zabił.
Płomienie i czarny dym ze stingera pięły się ku niebu, a w środku Świńskiej Wyspy rozprzestrzeniał się pożar lasu. Rosjanin zniknął bez śladu. Dzięki Bogu Betty pływała w morzu pośród jabłek.
Hawke odetchnął z ulgą.
Betty uratowała mu życie. Gdyby nie przewróciła tego kretyna i udałoby mu się wystrzelić za pierwszym razem, Hawke już by nie żył.
Rozdział 19
Chodźmy do biblioteki, inspektorze Sutherland - powiedział Congreve, kiedy Hawke pomyślnie wystartował. - Jak się okazuje, wydział karaibski Scotland Yardu, to znaczy ty i ja, przez następnych kilka dni będzie miał pełne ręce roboty.
- Tak, ci Rosjanie to kanalie.
- Och, nie chodzi o Ruskich. Zajął się nimi Hawke.
- To o co?
Wsiedli do windy, Congreve wcisnął guzik głównego pokładu.
- O coś o wiele bardziej interesującego.
- Serio? To znaczy?
- O piratów. Złote dublony zakopane w świetle księżyca. Czaszki. Piszczele, głosy zza grobu, i tak dalej.
110
- Brzmi nieźle.
- I nieźle się zapowiada.
Winda stanęła i drzwi rozsunęły się. Kiedy szli w stronę biblioteki, Con-greve powiedział:
- Pamiętasz z dzieciństwa opowieści o piracie Blackhawke'u?
- Oczywiście. O ile pamiętam, miał srebrne czaszki wplecione w brodę. Lubił obcinać ludziom głowy i dla przestrogi wieszać je na takielunku.
- Właśnie o niego chodzi. Być może zdziwi cię wiadomość, że nasz drogi przyjaciel i dobroczyńca Alex Hawke jest w prostej linii potomkiem tego pirata. Alex dostał od dziadka mapę, ukazującą miejsce ukrycia skarbu, którą narysował sam Blackhawke niedługo przed tym, jak został powieszony za piractwo i morderstwo.
- Niesamowite! - powiedział Sutherland, zacierając ręce z podniecenia.
- Mapa jest w tej skrzynce. Rzuć na nią okiem. Sutherland podszedł do stołu i zajrzał do otwartej skrzynki. Odsunął krzesło, usiadł i wpatrywał się w nią przez kilka minut.
- Dobry Boże, to się jeszcze daje odczytać - powiedział z ożywieniem.
- Niezwykłe, co? Pochodzi sprzed przeszło trzystu lat, a nadal jest czytelna. - Congreve postawił obok skrzynki skórzaną torbę i wyjął z niej grubą teczkę, pożółkłą ze starości.
- Co to?
- Stare akta z wydziału śledczego. Sprawa sprzed przeszło trzydziestu lat. Zabójstwo. A ściśle podwójne zabójstwo. - Congreve odwrócił się i wyjął fajkę z tweedowej marynarki.
- Coś nie tak? - spytał Sutherland, patrząc na swojego przełożonego, którego wyraźnie coś gnębiło.
- To delikatna sprawa - odparł Congreve, nabijając fajkę tytoniem. -Prawdopodobnie jestem jednym z niewielu żyjących ludzi, którzy w ogóle wiedzą o istnieniu tych akt.
- Cóż, jeśli nie chcesz, żebym...
- Nie, nie, siadaj, Ross. Potrzebuję twojej pomocy. Ale musisz mnie zapewnić, że sprawa, o której rozmawiamy, nie wyjdzie poza ten pokój. Nie może o niej wiedzieć nawet właściciel tego jachtu. Wyrażam się jasno?
- Oczywiście, masz moje słowo - powiedział Sutherland, zbity z tropu. Nawet przez myśl mu nie przeszło, że Congreve mógł mieć jakieś tajemnice przed swoim najlepszym przyjacielem. - Nikomu ani mru-mru.
Congreve przyjrzał mu się uważnie. Sutherland był jednym z najlepszych śledczych Scotland Yardu młodego pokolenia. I darzył głębokim szacunkiem Hawke'a, dowódcę jego eskadry, człowieka, który uratował mu życie podczas operacji „Pustynna Burza". Mimo to ryzyko było duże.
111
- No dobrze - powiedział Congreve i otworzył teczkę. - Widzisz, Ross, podejrzewam, że zawartość tej teczki i ta mapa są ze sobą w jakiś sposób powiązane.
- Trzystuletnia mapa i zabójstwa sprzed trzydziestu lat?
- Tak sądzę.
Pchnął akta przez stół w stronę Sutherlanda.
- Kiedy skończymy, możesz je przestudiować. Dowiesz się z nich, że zabójstwa popełnione zostały na pokładzie jachtu zacumowanego na tych wodach.
- A kim były ofiary?
- Rodzicami Alexandra Hawke'a.
- Dobry Boże - powiedział Ross, biorąc głęboki oddech. - Byli jacyś świadkowie?
- Tylko jeden. Siedmioletni chłopiec. Alex Hawke we własnej osobie.
Dawno minęła północ, a Congreve i Sutherland nadal siedzieli w bibliotece statku.
Do tego czasu podano im trzy posiłki. Biurko i dwa stoły zawalone były książkami, kartkami, mapami i satelitarnymi zdjęciami okolicy. Ross polecił, by fotografie z tego ranka zostały wydrukowane i przyniesione do biblioteki.
Zeskanował też do swojego komputera naszkicowany przez Blackhaw-ke'a rysunek wyspy, wyretuszował go i powiększył, a wydruk przykleił do ściany nad biurkiem Hawke'a. Wokół niego wisiały zdjęcia satelitarne.
Sutherland od wielu godzin ślęczał nad zdjęciami ze szkłem powiększającym, porównując je z trzystuletnim rysunkiem. Jak dotąd nie znalazł w archipelagu Exuma żadnej wyspy, która choćby w najmniejszym stopniu przypominała tę z rysunku. Był bardzo zmęczony, ale nie zamierzał dać za wygraną, dopóki nie rozgryzie tej zagadki; ta determinacja bardzo mu się przydawała w Scotland Yardzie.
Tymczasem Congreve przysunął krzesło do gazowego ognia płonącego w małym kominku. Zimny front atmosferyczny, który tego ranka zobaczył na zdjęciu satelitarnym, przeszedł nad Bahamami i nadciągnął nad wyspy Exuma. Przez otwarte iluminatory wiał chłodny, orzeźwiający wiatr. Wreszcie mógł odpocząć od nieznośnego upału, który panował tu od jego przyjazdu.
Z wyraźną przyjemnością palił fajkę z korzenia wrzośca, przeglądając obszerne notatki dotyczące poszukiwań skarbu. Studiował też ułożone w stertę stare, oprawne w skórę dzienniki pokładowe i książki o historii
112
Karaibów. Od czasu do czasu mruczał pod nosem „aha" i „no, no", nie wyjaśniając ku irytacji Sutherlanda, o co chodzi.
- Napijesz się herbaty, Ross? - spytał, kiedy zegar stojący na kominku wybił pierwszą.
- Tak, chętnie.
Congreve wcisnął w pilocie guzik wzywający stewarda i powiedział „aha", chyba już dziesiąty raz od kolacji. Ross westchnął, odłożył lupę i zwalił się na krzesło naprzeciwko Congreve'a.
- Co ma znaczyć to „aha"? - spytał.
- Chodzi o hiszpańskiego korsarza, o którym Blackhawke wspomina w ostatnim liście do żony. O Andresa Manso de Herrerasa - powiedział Congreve. - Zaczynałem wątpić w jego istnienie, ale proszę, można o nim przeczytać w dzienniku pokładowym tego statku. Pisał to człowiek współczesny de Herrerasowi. Niejaki kapitan Manolo Caracol, który pływał wówczas pod banderą korony hiszpańskiej.
- Aha - powiedział Ross, wpatrując się błyszczącymi oczami w stary hiszpański dziennik, sporządzony starannym charakterem pisma. -No cóż, to już spory postęp. Co tu właściwie jest napisane?
- Według Manolo Caracola de Herreras siał spustoszenie na tych wodach. Był urodzonym w Sewilli hiszpańskim korsarzem, grasującym w Cieśninie Zawietrznej. Jego specjalnością były napady na rodaków płynących do Hiszpanii ze złotem. Pozbawiał ich ładunku, podrzynał gardła, podpalał i zatapiał statki.
- Jakiś nerwowy typ - powiedział Ross, lekko podekscytowany. - No i proszę, okazuje się, że list kapitana Blackhawke'a to coś więcej niż tylko pijacki bełkot skazańca. Wygląda na to, że cała ta historia jest prawdziwa.
- Tak. Hmm. Przytoczę słowa tego Caracola. Congreve zaczął czytać.
- „Siódmego września Roku Pańskiego 1705 nikczemny Manso de Herreras wypłynął z Zatoki Hawańskiej, obierając kurs na Wyspy Brytyjskie. Widziałem, jak opuszczał port. Staliśmy z bosmanem na pokładzie dziobowym i z lękiem obserwowaliśmy odpływający statek. Słońce złociło jego rufę. Barkentyna de Herrerasa, »Santa Clara«, była tak wyładowana złotem, że omal nie zatonęła u wyjścia z portu".
Congreve zamilkł i w zamyśleniu zaciągnął się dymem z fajki.
- To wszystko? - spytał Ross. - Czytaj dalej!
- Już, już - odparł Congreve - tak sobie tylko pomyślałem, że jeśli de Herreras płynął do Anglii, to po co miałby... Tak czy inaczej, Caracol pisze dalej, co następuje: Mój bosman, Angeles Ortiz, rzekł, że de Herreras płynie do Londynu, by złożyć w Banku Anglii całe swoje zrabowane złoto.
8    Hawke
113
Odetchnęliśmy z ulgą, gdy ujrzeliśmy światła rufowe jego statku, a wszyscy oficerowie z naszej załogi tego wieczoru wznieśli toast za to, abyśmy nie zobaczyli go już nigdy więcej".
- No tak - powiedział Sutherland - ale z listu Blackhawke'a wynika, że Manso de Herreras nie dotarł do Anglii. Mieczem wojował, od miecza zginął.
- Otóż to.
- Blackhawke stwierdza, że napadł na statek de Herrerasa i zakopał łupy na jakiejś Wyspie Psa.
- Nie jestem tego taki pewien - powiedział Congreve, pocierając podbródek. - Tak sobie pomyślałem... w swoim liście Blackhawke pisze, że natknął się na „Santa Clarę" de Herrerasa u wybrzeży Hispanioli, zgadza się?
- Tak - powiedział Sutherland, popijając herbatę, przyniesioną przez stewarda. - Zgadza się. A jeśli ten Hiszpan rzeczywiście wybierał się do Anglii, to najszybciej dotarłby tam, płynąc przez Cieśninę Florydzką. A gdyby zależało mu na bezpieczeństwie, obrałby kurs na Cieśninę Zawietrzną. Co więc robił u wybrzeży Hispanioli?
- Z listu wynika, że to było we wrześniu - powiedział Congreve.
- Pora huraganów.
- Hiszpański statek mógł zboczyć z kursu podczas huraganu. I przypadkowo natknąć się na Blackhawke'a.
- W ten sposób w ręce Blackhawke wpadł ogromny łup. Najrozsądniej było przewieźć go na brzeg i jak najszybciej zakopać.
- Też tak pomyślałem - powiedział Congreve, podniósł się z krzesła i podszedł do jednej z map przyklejonych nad biurkiem. Stał odwrócony plecami do Sutherlanda, a obłoki białego dymu unosiły się nad jego głową jak indiańskie sygnały wojenne. Długo się nie odzywał, kurzył tylko fajkę i wydawał nieartykułowane pomruki, aż wreszcie Ross nie wytrzymał.
- Znalazłeś coś? - spytał.
- Być może - powiedział Congreve. - Ross, grywasz w golfa?
- W golfa? - Sutherlanda aż zatkało. Wiedział, że jego szef z Yardu nie znosi wysiłku fizycznego, ale jest fanatykiem golfa. - Zupełnie się na tym nie znam.
- A szkoda. To wspaniała stara gra. Ja, niestety, mam na jej punkcie prawdziwą obsesję. Fakt, że nigdy nie udało mi się trafić piłką do dołka za pierwszym uderzeniem, często spędza mi sen z powiek. Czasem śni mi się, że... Nieważne. Chodź tu na chwilę.
Sutherland podszedł do Congreve'a, stojącego przy wielkim wydruku, ukazującym wyspę niegdyś zwaną Hispaniolą. Teraz jej zachodnią część zajmowało Haiti, a wschodnią, o wiele większą - Dominikana.
114
- Alex, co zrozumiałe, szukał małej wyspy - powiedział Congreve, wpatrując się w mapę. W ręku trzymał mały wskaźnik laserowy.
- Zasugerował się nazwą „Wyspa Psa".
- Jednak coś mi mówi, że powinniśmy szukać dużej wyspy. O, właśnie tej - powiedział Congreve i czerwony punkcik przesunął się po mapie. -A konkretnie chodzi o to miejsce. Ten fragment wybrzeża Hispanioli.
- Jednak Blackhawke pisał o „Wyspie Psa" - powiedział Sutherland. -Gdyby chodziło o Hispaniolę, chyba użyłby jej ówczesnej nazwy.
- Można by tak przypuszczać - powiedział Congreve. - Ale zobacz. Przy uważniejszej lekturze można stwierdzić, że chodzi nie o „Wyspę Psa" tylko o wyspę Jakiegoś psa". Pamiętasz, wspomina, że jego kły są dość ostre, by rozszarpać na kawałki każdego, kto spróbuje wyjść na brzeg. Nawet ostrzega żonę: Cave canem!
- Przepraszam, ale z moją łaciną nie jest najlepiej.
- „Strzeż się psa" - powiedział Congreve. - Może te „kły" odnoszą się do raf koralowych występujących blisko brzegu? Są dość ostre, by przebić dno łodzi.
Wskazał palcem południowo-wschodni kraniec Dominikany.
- Mówię o tym fragmencie wybrzeża, Ross. Jest tu miasto o nazwie La Romana. Utrzymuje się z produkcji cukru. Tysiące akrów trzciny cukrowej. Wielka rafineria. Około trzydziestu tysięcy pracowników zatrudnionych przy zbiorach. Wszystko to jest w rękach jednej rodziny Hillo.
- Słyszałem o nich, ale co to ma wspólnego...
- Cierpliwości - powiedział Congreve. - To potężne imperium cukrowe, najpotężniejsze na świecie, kontrolująje dwaj bracia: Pepe i Paąuiero Hillo. Obaj lubią aktywne formy wypoczynku. Polują, łowią ryby, grają w polo. I, oczywiście, w golfa.
- W golfa...
- Tak. I tu, na wschód od La Romana, urządzili jedno z najsłynniejszych pól golfowych na świecie. Nazywa się tak, jak tubylcy przed wiekami nazywali skały tej zdradliwej części wybrzeża.
Congreve zwrócił się do Sutherlanda z uśmiechem i wzniósł filiżankę w toaście.
- Chodzi o pole golfowe Dientes de Perro - powiedział Congreve.
- To znaczy?
- To znaczy, drogi inspektorze Sutherland, „Kły Psa". Wziął czarny flamaster i nakreślił duże „X" na polu golfowym braci Hillo.
- Mój Boże, chyba jesteś na właściwym tropie - powiedział Sutherland.
115
- Być może - odparł Congreve z fajką w ustach i błyszczącymi z zadowolenia oczami. - Być może.
Rozdział 20
Stokely Jones, były nowojorski policjant, czekał na Aleksa zaraz za stanowiskiem kontroli celnej. Współpracowali ze sobą od pięciu lat, od czasu uprowadzenia Hawke'a. Gangsterzy z New Jersey wskoczyli do jego bentleya na czerwonym świetle na Park Avenue, zastrzelili szofera, a Aleksa zabrali ze sobą. Stoke przebiegł pięć pięter po płonących schodach, by wyciągnąć go z miejsca, gdzie porywacze zostawili go na pewną śmierć. Było to ostatnie piętro opuszczonego, podpalonego magazynu w Green-point.
Dzięki mrówczej pracy śledczej Stoke'a dwaj porywacze Hawke'a odsiadywali teraz wyroki dożywocia w więzieniu o zaostrzonym rygorze, a dziesięć milionów okupu zostało odnalezione w pokoju motelowym w Trenton.
Stoke czekał z szerokim uśmiechem na twarzy, trzymając w górze tabliczkę z napisem DR BROWN. To był kod, jaki stosowali na lotniskach i w hotelach. „Dr Brown" oznaczał brak bezpośredniego zagrożenia.
- Doktor Brown powrócił! - krzyknął Hawke, upuścił worek marynarski i uściskał przyjaciela.
Stoke miał potężne bary i był rozmiarów komody. Miał burzliwą młodość. Sędzia z południowego Bronksu dał mu wybór: więzienie na wyspie Riker albo marynarka wojenna.
Stokely Jones wybrał tę drugą opcję i trafił do ośrodka szkoleniowego Navy SEAL w San Diego. Na Santa Catalina, gdzie komandosi ćwiczyli z bronią, odkrył, że uwielbia wyskakiwać z samolotów, pływać pod wodą na duże dystanse i wysadzać różne rzeczy w powietrze. Został specjalistą od niszczenia celów podwodnych i akcji desantowych.
Ale przede wszystkim był legendarnym dowódcą legendarnej Szóstej Drużyny Navy SEAL. Była to najbardziej elitarna i najskuteczniejsza z drużyn SEAL, tajna jednostka antyterrorystyczna, założona przez inną legendę marynarki wojennej, najdzielniejszego z dzielnych, Richarda Marcinko.
Nie trzeba więc dodawać, że kiedy Stoke przeszedł z marynarki wojennej do policji nowojorskiej, od razu dał się poznać jako jeden z najtward-
116
szych gliniarzy. Pracował dla Hawke'a, ale w sercu pozostawał żołnierzem marynarki wojennej.
- Cześć, stary - powiedział Stoke. -No, no, świetnie wyglądasz! Opaliłeś się! Kobiety lubią brąz, co? Coś ty robił na tych wyspach?
- Powiedzmy, że podczas mojej obecnej misji miałem okazję pobyć trochę na słońcu - odparł Hawke ze śmiechem. Wziął worek marynarski i wyszedł za Stokiem przez obrotowe drzwi.
- No to przygotuj się na zmianę szerokości geograficznej, szefie - rzucił Stoke przez ramię.
Hawke spodziewał się, że może być chłodno, ale od szczypiącego, mroźnego powietrza wręcz zaparło mu dech w piersi. Grudzień w Waszyngtonie zwykle był chłodny i deszczowy, ale tym razem było po prostu zimno. Pod popalonym kombinezonem miał tylko szorty i T-shirta Królewskiej Marynarki Wojennej. Błąd.
Idąc za Stokiem przez labirynt przysypanych śniegiem samochodów, przekonał się, że również klapki nie najlepiej nadają się do przeskakiwania zamarzniętych kałuż.
- Jaki był lot, szefie?
- W jego pierwszej fazie wystąpiły pewne nieoczekiwane turbulencje, ale o tym później.
- Jedziemy prosto do Departamentu Stanu - powiedział Stoke. - Conch dzwoniła na mój telefon samochodowy, mówiła, że to pilne. Kazała natychmiast cię tam zawlec.
Stoke otworzył drzwi poobijanego czarnego hummera i siadł za kierownicą. Wóz prezentował się skromnie, co było zamierzone. Kurz oraz wgniecenia miały ukrywać fakt, że pod maską krył się turbodoładowany silnik o mocy czterystu koni mechanicznych, a cała karoseria była opancerzona.
Hawke otworzył drzwi od strony pasażera i wsiadł. Drżał z zimna.
- No dobra, do Departamentu Stanu - powiedział, wydychając białe chmurki pary. -I gaz do dechy.
- Robi się- odparł Stokely, wrzucając bieg i wyjeżdżając z dużą prędkością z parkingu.
- Można by włączyć ogrzewanie, Stoke?
- Coś ty taki w gorącej wodzie kąpany? - powiedział Stoke.
- W gorącej jeszcze się, niestety, nie kąpałem - odparł Hawke, szczękając zębami.
- Co ci się stało w rękę? - spytał Stoke, dopiero teraz zauważywszy opatrunek.
- Zaciąłem się przy goleniu.
117
Stokely tylko pokręcił głową. Ten jak czasami coś powie, to nie wiadomo, śmiać się, czy płakać.
- No to jedziemy do starego Foggy Bottom - powiedział Stoke, dodając gazu.
- Jedziemy - powiedział Hawke i usiadł wygodniej, jako że spod deski rozdzielczej popłynął strumień gorącego powietrza. - Dobrze wyglądasz, Stoke. Widać, że jesteś w formie. Malarze już skończyli robotę?
- Tak, chwała Bogu. Mam nadzieję, że nigdy już nie spotkasz się z nimi. Wiesz, o jakich pierdołach gadają przy lunchu? Słyszałeś o kolorze „błękit nieba", szefie? Ja też nie. To taki prawdziwy niebieski, przypominający kobalt. W każdym razie, w tym kolorze masz sypialnię.
- Błękit nieba.
- Zgadza się, szefie. Ale teraz to naprawdę masz posiadłość. Sam zobaczysz. Ja jeszcze nie rozgryzłem tych wszystkich systemów alarmowych.
- To pocieszające. Zwłaszcza że jesteś szefem ochrony.
- Spoko, większość funkcji już chwytam. Ale zainstalowali naprawdę supernowoczesny sprzęt, mówię ci. W domu jest tyle monitorów, że niektóre służą do obserwacji innych monitorów! Dom nazywa się Dęby, tak?
- Od dwustu lat.
- Myślę sobie, że trzeba by zmienić nazwę na Monitory. Bo jest ich tam o wiele więcej niż dębów.
- Pomyślimy.
- No to jakie masz plany? Zostajesz na noc, czy wracasz na Bahamy?
- Zostaję - powiedział Hawke. - Pierwsza noc w nowym domu. Mam nadzieję, że Pelham pamiętał o kwiatach. Vicky... pewnie będzie mi dziś towarzyszyć.
- Vicky? Nadal kręcisz z tą laską? Ale z ciebie numer.
- W jakim sensie? - spytał Hawke, kiedy Stoke skręcił na podziemny parking.
Przy stanowisku ochrony wartownik zajrzał do samochodu, zobaczył przepustkę Hawke'a i z uśmiechem wpuścił ich do środka.
- W takim, że ni cholery nie znasz się na kobietach. - Stoke wjechał na wolne miejsce i zgasił silnik. - Na przykład tam, na górze, czeka na ciebie superbabka, zakochana w tobie po uszy. A ty latasz za tą Vicky.
- No i co?
- Jak to właściwie jest z Conch?
- To znaczy?
- Może działasz na dwa fronty?
- Nie zrobiłbym czegoś takiego, Stoke - powiedział Hawke, sięgając do klamki. - To byłoby nie po rycersku.
118
- Nie po rycersku? No tak, racja.
- Wchodzisz?
- Ani myślę. Pełno tu rycerskich białasów w muszkach w kropy i innych takich. Aż ciarki mnie przechodzą.
- A ja właśnie mam spotkanie z dwoma cichociemnymi. Dlatego tu jestem - powiedział Hawke, uśmiechając się do Stokely'ego. - Zajmie mi to jakąś godzinę, jak chcesz, idź coś przegryźć.
Stoke odprowadził Hawke'a wzrokiem.
Cichociemnymi?
Rozdział 21
Hawke wciąż jeszcze uśmiechał się na myśl o reakcji Stoke'a na to słowo, kiedy przyjechała winda. Pokazał odznakę dwóm bliźniaczo do siebie podobnym marines stojącym przy wykrywaczu metalu i wsiadł do środka.
Na ostatnim piętrze, w królestwie szpiegów, odsalutował dwóm marines, stojącym na warcie przy podwójnych drzwiach gabinetu sekretarza stanu. Mieli dziwne miny; kiedy spojrzał na swoje ubranie, zorientował się, dlaczego. Najwyraźniej nie przywykli do widoku gości w klapkach.
- Właśnie przyleciałem z Bahamów - powiedział, kiedy jeden z nich otworzył mu drzwi. - Dzwoniłem do pani sekretarz z samolotu. Chciała, żebym przyjechał tu prosto z lotniska. Nie miałem czasu się przebrać.
Kiedy wszedł do sekretariatu, nieco onieśmielony swoim wyglądem, zobaczył za biurkiem znajomą twarz.
- Sarah? - powiedział niepewnie. - Jestem Alex Hawke. Pamiętasz mnie? Ładna, tęga kobieta po czterdziestce podniosła na niego oczy.
- Dobry Boże! - zawołała. - Toż to lord Hawke! Co za niespodzianka! Nie spodziewałam się pana tak wcześnie! Cieszę się, że pana widzę, wasza lordowska mość!
Ten tytuł zawsze trochę go peszył i irytował. Nie pozwalał tak zwracać się do siebie nikomu prócz kamerdynera Pelhama, który odgrażał się, że odejdzie, jeśli nie będzie mógł należycie tytułować swojego chlebodawcy.
- Ja też cieszę się, że cię widzę, Sarah - powiedział Hawke. - Świetnie wyglądasz. Zmieniłaś uczesanie. Bardzo ci w tym do twarzy.
119
- No a pan - powiedziała Sarah, usiłując powstrzymać wypływający jej na twarz rumieniec - wygląda...
- Okropnie - powiedział Hawke. - Wiem. Przepraszam. Dopiero co przyleciałem. Twoja szefowa kazała mi od razu tu przyjechać, więc nie miałem czasu doprowadzić się do porządku.
- Pewnie już na pana czekają, lordzie Hawke - powiedziała Sarah. -Proszę wejść.
Podwójne mahoniowe drzwi otworzyły się i Hawke wszedł do gabinetu sekretarza stanu.
- Cześć, przystojniaku! Bienvenidos\ - powiedziała pani sekretarz, podchodząc do niego z wyciągniętymi szczupłymi ramionami. Była wysoka i elegancko ubrana. Ciuchy prosto z Paryża. Piękne włosy spływały czarną zasłoną na jej ramiona.
Consuela de los Reyes, pełniąca tę funkcję od kilku miesięcy, była najczęściej fotografowanym sekretarzem stanu w dziejach Ameryki. Równie często gościła na okładkach takich pism, jak „W" czy „Yanity Fair", co „Time^". Alex uściskał dawną przyjaciółkę i poczuł zapach znajomych perfum.
- Nowy sekretarz stanu we własnej osobie. Świetnie wyglądasz, Conch - powiedział.
- A ty idiotycznie, Hawke.
Mimo niecodziennego stroju, wciąż wydawał jej się niewiarygodnie przystojny. Metr osiemdziesiąt pięć wzrostu, około dziewięćdziesięciu kilo wagi. Falujące czarne włosy, lekko siwiejące na skroniach. Gęste czarne brwi nad przenikliwymi niebieskimi oczami. Prosty nos, dumnie sterczący nad pełnymi wargami, łobuzerski uśmieszek. Wystarczył krótki rzut oka, by przypomniała sobie, dlaczego tak się w nim zadurzyła.
- Melduję się wedle rozkazu - wyszczerzył radośnie zęby Hawke i zasalutował sprężyście. - Prosto z lotniska. Kazałaś mnie tu, cytuję, „zawlec" jak najszybciej.
- Tak, wybacz. Nie nauczyłam się jeszcze tego biurokratycznego protokołu, ale staram się.
- Szczerze radzę: nawet nie próbuj. Conch uśmiechnęła się.
- Słusznie. To jak, przyleciałeś tu w tym stroju?
- Twoi marines chyba uznali, że to ostatni krzyk mody.
Consuela była wielbicielką amerykańskiego piosenkarza Jimmy'ego Buf-fetta. Swoją pasją zaraziła Aleksa do tego stopnia, że teraz na okrągło słuchał jego płyt na swoim jachcie i w samolotach. W jej gabinecie właśnie leciała piosenka, którą ostatnio lubił najbardziej - Beach House on the Moon.
120
- Możesz zrobić coś dla mnie, Conch?
- Cokolwiek sobie zażyczysz.
- Daj trochę głośniej tę muzykę.
- Nie ma mowy - szepnęła. - Wiem, że to trudne, ale spróbuj zachowywać się, jak wymaga tego sytuacja. Jestem sekretarzem stanu, Alex. Hawke uśmiechnął się do niej.
- Ano tak, zapomniałem.
- No właśnie. Jak będziesz się widział ze swoim kumplem prezydentem, powiedz mu, żeby nie łapał mnie za tyłek, kiedy zostaję z nim sama w Gabinecie Owalnym.
- Tak jest, pani sekretarz.
Jej rodzina, de los Reyes, była jednym z najstarszych rodów plantatorów cukru na Kubie. Stracili tysiące akrów ziemi, kiedy Fidel wkroczył do Hawany, i ojciec Consueli zabrał całą rodzinę na Key West. Kupił dużą posiadłość w stylu wiktoriańskim naprzeciwko Małego Białego Domu Har-ry'ego Trumana. Consuela wyrosła na pełnoprawnego obywatela Południa, łowiła albule, piła piwo, klęła jak szewc.
Po uzyskaniu doktoratu z nauk politycznych na Harvardzie, przed zaangażowaniem się w politykę, zrobiła sobie kilkuletnią przerwę. Wróciła na ukochane Florida Keys i stała się jednym z najlepszych przewodników po łowiskach albuli. Hawke przez tydzień pozostawał pod jej opieką na Isla-morada Key.
Nie dość, że była najpiękniejszą kobietą, jaką znał, to jeszcze potrafiła z odległości sześćdziesięciu metrów zobaczyć cień albuli przemykającej w płytkiej wodzie. Po cudownym tygodniu spędzonym na łowieniu ryb, piciu piwa i słuchaniu Buffetta o zachodzie słońca zakochał się po uszy. Było to dawno temu, ale żadne z nich nie zapomniało ani nigdy nie zapomni tamtych chwil.
Conch wzięła Hawke'a za rękę i zaprowadziła go po kolorowym dywanie do dużych okien wychodzących na pomnik Lincolna. Wciąż prószył śnieg, ale majestatyczna budowla była dobrze widoczna.
- Widzę, że zmieniłaś gabinet - powiedział Hawke.
- Tak - odparła. - Żeby móc widzieć mojego bohatera. On mi pomaga, Alex, słowo daję. A teraz pozwól, ze przedstawię cię moim współpracownikom.
Weszli do małego pokoju, w którym pani sekretarz często organizowała spotkania, takie jak to. Na obitej brokatem sofie siedzieli dwaj nieznani Hawke'owi mężczyźni i pili kawę. Obaj wstali i Consuela przedstawiła ich.
- Panowie, to Alexander Hawke. Mój stary kumpel od wędkowania. Alex, to Jeremy Tatę z CIA i Jeffrey Weinberg, zastępca sekretarza obrony odpowiedzialny za bezpieczeństwo jądrowe.
121
Mężczyźni wyciągnęli do niego ręce.
Alex najpierw uścisnął dłoń Weinberga, potem Tate'a. Gość z CIA miał małe oczka osadzone w świńskiej twarzy. Agresywny typ, pomyślał Hawke, uwalniając dłoń z uścisku Tate'a, zanim ten zdążył połamać mu palce. Weinberg był wysoki, chudy i miał krzaczaste brwi; wyglądał jak roztargniony naukowiec z Harvardu, którym był w istocie.
- Co to? Nowa kreacja z Savile Rów? - spytał Tatę, uśmiechając się złośliwie na widok dziwnego stroju Hawke'a. - Zawsze podziwiałem subtelną brytyjską elegancję.
Hawke od razu poczuł do niego niechęć. Puścił jego uwagę mimo uszu i zwrócił się do Weinberga.
- Czym się pan właściwie zajmuje, panie Weinberg?
- Jest opiekunem bomb - powiedział Tatę.
- Można to tak nazwać - stwierdził Weinberg z uśmiechem. - Mam oko na wszystkie nasze głowice jądrowe, pilnuję, by każda z nich pozostawała pod kontrolą prezydenta.
- Nie daj się nabrać na tę fałszywą skromność, Alex - powiedziała Con-suela. - Monitoruje też wszystkie głowice jądrowe na całym świecie. Jego głównym celem jest zidentyfikowanie i namierzenie tych, które mogły wpaść w ręce terrorystów. To on zauważył zniknięcie „Borzoja".
- A jak już namierzycie te głowice, to co potem? - spytał Hawke.
- Opracowujemy techniki i strategie ich przechwycenia lub neutralizacji. Uważam, że użycie broni jądrowej jest grzechem przeciwko ludzkości.
- Zdaje się, że znalazłem panu łódź pełną grzeszników, panie Weinberg - powiedział Hawke. - Mogę zaczynać?
- Tak, oczywiście - odparła Consuela de los Reyes. - Proszę, siadajcie. Alex, może kawy?
- Woda wystarczy, dziękuję - powiedział Hawke, podsunął sobie krzesło i usiadł. - Wczoraj po południu, na Staniel Cay na Exuma, spotkałem się z dwoma rosyjskimi handlarzami bronią. Na podstawie wcześniej uzyskanych informacji uznałem, że mogą mi bardzo pomóc.
Człowiek z CIA wyjął notes i długopis, zaczął hałaśliwie przewracać kartki. Hawke wbił w niego wzrok.
- Gotów? - spytał, kiedy Tatę wreszcie podniósł głowę.
- Tak, przepraszam - powiedział, ale jego twarz nie wyrażała skruchy.
- Nazywają się Gołgolkin i Bołkoński. Negocjacje prowadził ten pierwszy. Obaj służyli w sowieckiej marynarce wojennej, w dowództwie okrętów podwodnych we Władywostoku, znają się od dzieciństwa, razem studiowali w akademii. Mówię za szybko?
122
- Nie, nie - powiedział Tatę. - Proszę dalej.
- Pokazali mi katalog broni; mogę go szczegółowo opisać, gdyby ktoś sobie tego życzył. Sowieckie rakiety typu Scud, ich wyrzutnie, SAM-7, poduszkowce. Standardowy sprzęt i oprzyrządowanie.
- A okręty podwodne? - wtrącił Weinberg.
- Ponieważ nie wspomnieli o nich, powiedziałem, że jestem zainteresowany kupnem okrętu klasy Akuła.
- I co Ruscy na to? - spytał Tatę.
- Powiedzieli, że mają Tajfuna z 1995 roku. Pięćdziesiąt milionów, połowa z góry, połowa po odbiorze. Pół roku na przygotowanie okrętu do rejsu i zebranie dobrze wyszkolonej załogi. A potem dostawa w określone miejsce.
- Czy nie domyśla się pan, dla kogo mogą pracować? - spytał Weinberg.
- Nie. Miałem wrażenie, że działają na własną rękę. Oczywiście, mogę się mylić. Bez wątpienia stoi za nimi jakaś infrastruktura. To, czym się zajmują, jest nieco bardziej skomplikowane niż prowadzenie komisu samochodowego.
- Co było potem? - spytała sekretarz.
- Powiedziałem, że akuła I mnie nie interesuje. Chciałem „Borzoja". Twierdzili, że nie słyszeli o takim okręcie. Dopiero po krótkiej dyskusji przyznali, że mogą mi go załatwić. Zaprosiłem ich na pokład „Blackhaw-ke'a" na dalsze negocjacje.
W pokoju zapadła głucha cisza. Sekretarz stanu spojrzała na Weinberga.
- „Blackhawke'a"? - spytał Tatę.
- To mój jacht - powiedział Hawke.
- Ach tak. Pański jacht.
- Zgadza się. Zaprosiłem ich na kolację. Pokazałem im pieniądze, które dostałem od szefa placówki CIA w Nassau. Po kolacji oprowadziłem ich po jachcie. Przy tej okazji zaproponowałem im pięć milionów gotówką, jeśli spełnią moje warunki.
- Dobra taktyka, Alex - powiedziała sekretarz stanu. - Trzeba od razu założyć przynętę na haczyk.
- Dziękuję. Powiedziałem im, że okręt ma zostać dostarczony za pół roku i że chcę go osobiście obejrzeć. A na koniec, tak jak to ustaliliśmy z panią sekretarz, zażądałem, by pozwolili mi osobiście porozmawiać z ich ostatnim klientem w celu potwierdzenia ich referencji.
Obaj mężczyźni i Consuela de los Reyes nachylili się ku niemu, słuchając uważnie.
- Jak zareagowali? - spytała Consuela.
123
- Oczywiście nie chcieli ujawnić żadnych nazwisk. Jednak moje delikatne, że tak powiem, naciski skłoniły ich do zmiany zdania.
- Czego się dowiedziałeś? - spytała pani sekretarz i wokół jej oczu pojawiły się zmarszczki niepokoju.
- Pieniądze za ostatni okręt podwodny, sprzedany przez Gołgolkina, zostały przelane na jego konto w Szwajcarii...
- Kiedy? - zainteresował się Weinberg.
- Twierdzi, że około pół roku temu.
- Cholera - powiedział Tatę. - Okręt jest w drodze.
- Może tak, może nie - stwierdził Weinberg. - Z planami różnie bywa. Tak czy inaczej, proszę dalej, panie Hawke. To, co pan mówi, jest bardzo ciekawe.
- Według Gołgolkina, przelew został dokonany z banku w Miami. Sun-state Bank.
- Zdobył pan nazwę konta? - spytał Weinberg, wychylony do przodu, z twarzą pełną napięcia.
- Owszem. Pieniądze pochodziły z konta o nazwie „Telarana".
- Telarana - powiedziała Consuela, wstała i podeszła do okna. - Nie do wiary! - Patrzyła na wirujące za szybą płatki śniegu. - Proszę wyjrzeć przez to okno, panie Tatę. Widzi pan? Właśnie wyleciała przez nie pańska teoria o islamskim dżihadzie.
Jeremy Tatę zasępił się. Hawke miał wrażenie, że był wręcz rozczarowany, iż to nie państwa islamskie kupiły broń mogącą zabić miliony ludzi.
- Słyszała pani tę nazwę, pani sekretarz? - spytał Weinberg. - Boja nie.
- Och, tak - powiedziała. - Oczywiście. Telarana to grupa wysoko postawionych kubańskich generałów. Trzej bracia, bandyci. Kokainowi kowboje. Kazałam naszym ludziom w Hawanie śledzić ich pół roku temu, kiedy pojawiły się pierwsze pogłoski o szykowanym zamachu stanu. Wzięli swoją nazwę od małej fortecy, w którą zainwestowali dziesiątki milionów. Telarana znaczy „pajęcza sieć".
- Wygląda na to, że rządy tych trzech ludzi nie byłyby lepsze od status quo - powiedział Weinberg.
- Pamiętacie stare powiedzenie z czasów zimnej wojny o naszych relacjach z Rosjanami? - spytała de los Reyes. - „Dwa kroki do przodu, trzy do tyłu"? Gdyby Telarana obaliła Castro, mielibyśmy trzy, a potem trzysta kroków do tyłu.
- Jak udało się panu wyciągnąć z nich te informacje? - spytał Tatę.
- Powiedzmy, że rozwiązałem im języki - powiedział Hawke. - Nie zrobiłem im krzywdy, trochę ich tylko nastraszyłem. Dodam tylko, że nie byli tym zachwyceni.
124
- To znaczy? - spytała pani sekretarz.
- To znaczy, że ten kurdupel Bołkoński, sobowtór szalonego mnicha Rasputina, próbował mnie zabić. I to dwa razy.
- Jak widać, nie udało mu się - zauważył Tatę. Alex przeciągle spojrzał mu w oczy.
- Czy znasz osobiście kogoś z tych Kubańczyków, Conch? - spytał wreszcie.
- Nie - odparła pani sekretarz. - To w gruncie rzeczy mafia. Przynajmniej jej kubańska wersja. Narkotykowe imperium najwyższych rangą kubańskich generałów. Zbudowali twierdzę na wyspie niedaleko Manza-nillo. Telarana powstała w miejscu, gdzie stała hacjenda jednego z nich.
- A pan oczywiście już o tym wiedział - powiedział Hawke, uśmiechając się do Tate'a.
- Dobrze, już dobrze - wtrąciła Conch, próbując załagodzić nieskrywaną wrogość, jaką darzyli siebie Tatę i Hawke. - Powiem wam, co zrobimy. Niech samoloty U-2 i Predator prowadzą obserwację całego południowo--zachodniego wybrzeża Kuby. Chcę, żeby satelita przez dwadzieścia cztery godziny robił zdjęcia kompleksu Telarana, zwykłe i w podczerwieni.
- Żaden problem - powiedział Weinberg.
- Ilu ludzi mamy na Kubie, Jeremy? - spytała Tatę'a.
- W Hawanie mnóstwo - powiedział Tatę. - Na prowincji nikogo.
- Zróbcie z tym coś. Jeszcze dziś. Chcę, żeby w prowincji Oriente zaroiło się od naszych ludzi.
- Dobrze. I od razu umówię nas na spotkanie z prezydentem - powiedział Tatę. Conch spojrzała na niego tak, że aż zaczął się wiercić niespokojnie.
- Chyba że woli pani zająć się tym osobiście, pani sekretarz? - zasugerował. Zignorowała go.
- Dobra robota, Alex. Prezydent ucieszy się, że ma jeden kłopot z głowy.
- Ten „Borzoj" naprawdę jest taki groźny? - spytał Tatę.
- To nasz najgorszy koszmar. „Borzoj" jest ogromny - powiedział Weinberg. - Przenosi czterdzieści głowic, po dwadzieścia w każdym kadłubie. Zbudowany jest z płaskich powierzchni, więc fale radaru czy sonaru nie mają się od czego odbijać. Pokryty jest od dziobu po rufę dziewięćdziesięciocentymetrowej grubości po włóką z jakichś nowych substancji wchłaniających, wynalezionych przez Rosjan.
- Co to daje? - spytał Tatę.
- To, że okręt jest praktycznie niewidzialny dla sonaru i radaru. Jest też wyposażony w coś, dzięki czemu w wodzie porusza się prawie bezszelestnie.
125
Był ostatnią szansą Rosjan na uzyskanie przewagi w razie wybuchu kolejnej wojny światowej.
- Liczyli, że w ostatniej chwili wyjdą na prowadzenie - powiedział Tatę, pocierając podbródek.
- A teraz ta koszmarna machina jest w rękach bardzo nieodpowiedzialnych Kubańczyków - powiedziała Conch, wstała i podeszła do okna wychodzącego na pomnik Lincolna.
Deszcz ze śniegiem walił w szyby dwustuletniego domu z cegły, w którym mieszkała doktor Victoria Sweet. Ogień trzaskający w kominku sprawiał, że w gabinecie na parterze nie czuło się chłodu panującego na zewnątrz. Było późne popołudnie i szare światło szybko gasło na niebie nad zaśnieżonymi, wysadzanymi drzewami ulicami Georgetown.
Mimo to kobieta przygasiła światło lampy z czerwonym abażurem, stojącej przy kozetce, na której leżał mężczyzna, i spytała:
- Nie za ciemno?
- Nie, w porządku.
Przysunęła krzesło bliżej kanapy i usiadła, zakładając nogę na nogę. Jedwab zaszeleścił cicho.
- Wygodnie? - spytała.
- Tak.
- No to zaczynajmy, dobrze?
- Dobrze, pani doktor.
- O czym chciałbyś dziś porozmawiać?
- O moim uzależnieniu.
- Nie wiedziałam, że masz jakieś.
- Ja też nie. Aż do niedawna.
- Chodzi o narkotyki? Jedzenie? Alkohol?
- Nie, o seks.
- Seks?
- Tak. Stwierdziłem, że jestem seksoholikiem.
- Rozumiem. A jak dokonałeś tego niesamowitego odkrycia?
- Ciągle opadają mnie... takie myśli. W dzień i w nocy. W nocy nie mogę spać. Za dnia nie mogę normalnie funkcjonować.
- Mógłbyś opisać te myśli?
- Niektóre. Inne...
- Dobrze. Zacznijmy od tych, o których możesz mówić bez skrępowania.
- Ostatnio myślałem o tym, że leżę w tym gabinecie na kozetce, ogień płonie w kominku. Jest wczesny wieczór. Pada deszcz ze śniegiem, grudki lodu bębnią w szyby...
126
- Moment. W tym gabinecie?
- Tak.
- A czy pojawiam się w twoich marzeniach?
- Tak. Przygasiłaś lampę, więc praktycznie jedynym źródłem światła jest ogień z kominka. Widzę na suficie odblaski płomieni.
- A gdzie jestem ja?
- Przysunęłaś krzesło do kozetki. Mam zamknięte oczy, ale cię słyszę. Założyłaś nogę na nogę. Słyszę szelest jedwabiu, kiedy to robisz, i otwieram oczy. Próbuję zobaczyć...
- Tak?
- No wiesz. Kiedy zakładasz nogę na nogę, próbuję zobaczyć...
- Aha. Co mam na sobie. Pod spódnicą.
- Tak.
- I widzisz to w swoim śnie?
- Nie. Nic nie widzę.
- Ale ja czasem robię o, coś takiego. Czy to też jest częścią twojego snu? Co wtedy widzisz?
- Wszystko.
- A czy w tych twoich snach rozpinam bluzkę o, tak?
- Tak, dokładnie tak.
- I zdejmuję ją? Zrzucam na podłogę?
- Tak.
- I kiedy pochylam się nad tobą, czujesz moje perfumy, prawda?
- Tak, wdycham je, wciągam głęboko do płuc.
- A potem całuję cię w usta.
- Uhm.
- I dotykam cię... o, tutaj.
- Tak.
- I jak się wtedy czujesz?
- Jakbym tonął. Spadał.
- Brakowało mi ciebie, Alex. Tak bardzo.
- Bądź ze mną.
- Jestem.
V
Rozdział 22
ictoria Sweet ostatni raz spojrzała w lustro w przedpokoju. Włosy? W porządku.
127
Makijaż? Jest.
Suknia? Jest.
Biżuteria? Jest.
Rozsądek? Cóż, może i nie ma, ale co z tego? Była zakochana. Spędziła z Aleksem cudowną godzinę i już nie mogła się doczekać, kiedy znów go zobaczy. Ubierając się, wyobrażała sobie, jak on goli się przed lustrem i może nawet czuje w tej chwili dokładnie to, co ona.
- Pa-pa - powiedziała do swojego odbicia, wkładając zimowy płaszcz. Otworzyła drzwi. Stokely czekał w samochodzie z zapalonym silnikiem i - miała nadzieję - włączonym ogrzewaniem. Wreszcie przestało padać, ale robiło się coraz zimniej.
Jakoś udało jej się przejść po oblodzonej ścieżce i nie wywinąć kozła. Stokely wysiadł z wozu i otworzył jej drzwi. No proszę. To zupełnie nie w jego stylu.
- Uszanowanie, panienko Vicky - powiedział z akcentem godnym szofera wożącego grube ryby. - Świetnie panienka wygląda.
- No dobra, Stoke - powiedziała. - Co jest grane?
- Jak to, co? - Zapalił silnik i zjechał na zaśnieżoną ulicę osiedlową. Chwała Bogu, w tym dziwacznym wehikule było ciepło.
- Na przykład, czemu otworzyłeś mi drzwi? - powiedziała Vicky. -I czemu w ogóle tak mi nadskakujesz?
- Ja tylko wykonuję rozkazy - odparł Stoke. - Jak szef każe skakać, to stary Stoke skacze niczym kot po bujanych fotelach!
- Bierzesz jakieś prochy, Stoke? - spytała Vicky, uśmiechając się do niego. - Wiesz, przede mną tego nie ukryjesz. Jestem profesjonalistką.
- Alex powiedział: „Stoke, bądź miły dla Vicky", to wszystko - rzekł Stokely. - No to jestem miły.
- Wydawało mi się, że zawsze byłeś.
- Staram się, jak mogę. Ale szef uznał, że potrzebuję więcej motywacji.
- Motywacji.
- Właśnie. Specjalnie dla ciebie kazał mi włożyć tę sportową marynarkę. Elegancka, co? Szef też nieźle się odstawił. Ubrał się w smoking. Ma obsesję na punkcie smokingów. Nie zdziwiłbym się, jakby w czymś takim zabrał cię do KFC.
- Wiem. Myślisz, że jest dziwny?
- Wszyscy ludzie są dziwni. Powinnaś to wiedzieć lepiej niż inni. Vicky skinęła głową.
- To znaczy, że według siebie jest trochę... nienormalny?
- No pewnie! Normalnych ci u nas dostatek. Może i nie jestem zbyt bystry, ale jedno wiem: Alex Hawke to porządny gość. Chyba najporząd-
128
niejszy ze wszystkich, jakich znałem. Chociaż jest nadziany, to nikogo nigdy nie zostawi w potrzebie. Rozumiesz?
Vicky nie odzywała się przez resztę drogi, pogrążona w myślach. Stoke skręcił kilka razy i podjechał pod Georgetown Club. Odźwierny wyszedł spod daszku i otworzył drzwi od strony Vicky.
Na odchodnym powiedziała:
- Dzięki, Stoke. Wiesz, nie chodziło mi o to, żebyś powiedział o Alek-sie coś złego. Ja też go kocham. Myślałam tylko, że mógłbyś pomóc mi trochę lepiej go zrozumieć.
- Wiem, o co chodzi. Czasem dziwnie się zachowuje, dziwnie się ubiera, dziwnie gada. Pewnie Anglicy tacy już są. Ale chyba wszystko sprowadza się do tego, że jest pełen życia.
- Pełen życia? - powtórzyła Vicky, kręcąc głową. Rzeczywiście można tak to nazwać. Posłała Stoke'owi całusa i odwróciła się.
- Coś ci powiem, Vicky - rzucił Stoke.
- Tak?
- Było wiele kobiet. Zawsze uganiały się za Aleksem. Ale tak naprawdę na żadnej mu nie zależało. Dopóki nie poznał ciebie.
- Dzięki, Stoke - powiedziała Vicky.
- Widzisz, ty jedna go rozgryzłaś. Jak chcesz złapać Aleksa Hawke'a, to przede wszystkim nie możesz go gonić.
- Tu nikt nikogo nie goni - powiedziała Vicky. - Wierz mi.
- Na to wygląda. Pewnie dlatego ostatnio jest taki szczęśliwy.
Maitre d'hótel nawet nie podniósł głowy, kiedy Vicky do niego podeszła. Był nowy i jeszcze jej nie znał. Kiedy wreszcie raczył oderwać wzrok od księgi rezerwacji, spojrzał na nią z góry.
- Ouf! - spytał. Najwyraźniej z jakiegoś powodu wziął ją za Francuzkę.
- Jestem umówiona - powiedziała. - Przyjaciel być może już na mnie czeka.
- Na jakie nazwisko dokonano rezerwacji?
- Hawke. Alexander Hawke - odparła Vicky i zaczęła odliczać w pamięci, ile czasu minie, zanim to nazwisko wywoła standardową reakcję. Półtorej sekundy.
- Ah, mais oui, Mademoiselle! Monsieur Hawke. Oui, Monsieur Hawke, U attenderait au bar. Mais certainement! - rzekł, kłaniając się w pas.
W niecałe trzy sekundy zmienił się z nadętego snoba w płaszczącą się ropuchę. Ale to nie był koniec.
- Stolik w części dla palących czy dla niepalących? - spytał.
- Jest pan tu nowy. Pewnie nie słyszał pan, co mój ojciec mawiał o wydzielonych częściach restauracji dla palaczy?
Hawke
129
- Mais non, mademoiselle. Co takiego?
- Mówił, że to tak, jakby w części basenu urządzić ubikację. Patrzył na nią przez chwilę, niepewny, czy potraktować to jako żart.
- Monsieur, U est la - powiedział wreszcie, wskazując drogę do baru. -Trzeba wejść w te drzwi i...
Miała ochotę powiedzieć, że zna ten lokal lepiej od niego, ale tylko wyjęła kartę z jego małych tłustych palców i skierowała się w stronę baru.
Dlaczego Alex wybrał właśnie Georgetown Club? Nawet nie wiedział, jak bardzo się z tego ucieszyła. To była jej ulubiona restauracja w Waszyngtonie. Spędziła tu wiele niezapomnianych godzin w towarzystwie ojca, senatora Mariana Augustusa Sweeta. We wszystkich salach były kominki i w tak zimne wieczory jak ten potrzaskiwał w nich ogień. Wszędzie stały duże, miękkie skórzane fotele, a na wyłożonych ciemną boazerią ścianach wisiały obrazy w złoconych ramach, przedstawiające angielskie pejzaże i sceny z polowań na lisy.
Przychodząc tu w dzieciństwie, czuła się tak, jakby przeniknęła do tajemniczego świata mężczyzn. W powietrzu wisiał upajający aromat dobrej whisky i nielegalnie przywożonych kubańskich cygar, zewsząd dochodził grzechot kostek lodu w kryształowych szklankach. Goście opowiadali szeptem historie, które były dla niej zbyt nieprzyzwoite, i wybuchali rubasznym śmiechem.
„Zatkaj uszy, Victoria" - uprzedzano ją.
Jej ojciec, emerytowany senator z Luizjany, był tu niezwykle popularny. Uwielbiał ciekawe historie i opowiadał je najlepiej ze wszystkich. Miał też najmocniejszą głowę, co, ku przerażeniu matki, bardzo często udowadniał.
Jeśli akurat nie było go w gabinecie czy w Senacie, to grał w golfa na polu w Chevy Chase. Albo znajdował się tu, w Georgetown Club, gdzie zasiadał na swoim tronie przy kontuarze.
A ona była księżniczką, siedzącą po jego prawicy. Teraz przecisnęła się przez tłum rozgadanych, palących cygara lobbistów i polityków i zobaczyła Aleksa, który czekał na nią przy barze.
Rozdział 23
Fidel Castro był blady jak trup. Przez ostatnią godzinę, ku zadowoleniu Mansa, nie odezwał się ani słowem. Trzymał w zębach duże czarne cygaro cohiba, ale go nie zapalił. Sie-
130
dział zgarbiony przy oknie i patrzył w dół, na swoją zieloną wyspę. Jego milczenie stało się równie złowieszcze jak poprzedzająca je gniewna tyrada.
Przez przednią szybę widać było porośnięte bujną roślinnością góry i doliny, przemykające w dole. Na południu rozciągały się błękitne wody zatoki Guacanayabo, ozłocone promieniami zachodzącego słońca. Ginące w oddali szeregi fal rozbijały się o białe plaże. Był już prawie w domu.
W oddali widać było zielony garb znajdujący się półtora kilometra za Manzanillo. Wyspa znana jako Telarana. Manso mógł sobie wyobrazić, co czują jego ludzie na widok znajomego oliwkowego śmigłowca. To znak, że niekończące się planowanie wreszcie dobiegło końca. Wydarzenia potoczą się własnym rytmem. Wszystko, co będzie się działo od tej pory, zostanie uwiecznione na kartach historii.
A on sam odetchnie z ulgą, kiedy wreszcie posadzi tę cholerną maszynę na ziemi. Jego nerwy były jak drut kolczasty, biegnący od podstawy czaszki do palców. Kurczowo ściskał drążek sterowniczy śmigłowca, którego prowadzenie wymagało wyczucia.
Przez ostatnie pół godziny Manso zupełnie stracił wyczucie. Śmigłowcem rzucało na wszystkie strony, a wszelkie próby korekty kursu kończyły się korektami korekt, i tak bez końca.
Manso próbował powiedzieć sobie, że należy traktować to jako lot bojowy, trzeba zachować zimną krew. Z nostalgią wspominał czasy, kiedy jako narco latał dla Pabla. Wiele razy znalazł się pod ostrzałem armii kolumbijskiej i Americanos. Po udanych lądowaniach na tajnych pasach startowych kartelu liczył otwory po pociskach w skrzydłach i kadłubie.
Wszyscy piloci traktowali loty z towarem jako loty bojowe. Uważali, że toczą wojnę z Norteamericanos. Towar, który przewozili, zabijał wroga gotowego zapłacić jeszcze za to duże pieniądze. W kryjówkach w dżungli śmiali się z głupoty i kiepskiego wyszkolenia żołnierzy rządowych, finansowanych przez Amerykanów.
Powiedział sobie, że to tylko kolejna misja bojowa.
Tyle że wróg siedział pół metra od niego.
- Ratuj swoją skórę, Manso - powiedział wódz, przerywając milczenie. - Powiedz, gdzie jest bomba, a położę kres temu szaleństwu. Obiecuję, że ty i twoja rodzina będziecie mogli bezpiecznie opuścić kraj.
- Za późno, comandante.
- Możesz kupić sobie piękną posiadłość w Miami i zapełnić ją dziwkami, jak Batista.
- Za późno na te kłamstwa, comandante.
- Kłamstwa? Nie, Manso, nie okłamałbym cię, jesteś dla mnie jak syn. Anie mógłbym skrzywdzić własnego syna, chociaż haniebnie mnie zdradził.
131
- Przykro mi, że tak się stało. Ale nasz kraj już za długo cierpi w milczeniu. Trzeba coś zrobić. Ktoś musiał zacząć działać. Przykro mi tylko, że musiałem to być ja.
- Manso, co ty właściwie robisz? Czy w ogóle zdajesz sobie z tego sprawę?
- Podjąłem działania mające ocalić to, co zostało z naszej ukochanej Kuby, comandante.
- Syn zabija ojca i ogłasza się zbawcą. Jak w Biblii. Nawet w Hollywood nazwaliby to szmirą.
- Obiecuję, że oszczędzimy ci życie. I oczywiście twojemu synowi, Fi-delito. Kupiłem ci piękną^/wca w Oriente.
- Ty obiecujesz? Twoje życie jest tak bezwartościowe, jak twoje obietnice. Nigdy nie byłeś rewolucjonistą. Nie wiesz, co to idealizm. Pieniądze są twoim bogiem. Jesteś tylko dobrze opłacanym mordercą, terrorystą. I lepiej dla ciebie, żebyś zabił się sam, zanim ja cię wyręczę. Będziesz mniej cierpiał.
- Mieszkając w dżungli, wiele się nauczyłem od Pabla, comandante. Terroryzm to bomba atomowa biedaków. Dla nich to jedyny sposób, by odegrać się na możnych. Poprzedni eksperyment zakończył się i musi ustąpić miejsca nowemu.
- Zakończył się dla ciebie, to prawda.
- Za dwadzieścia minut wylądujemy w Telarana. Straż odprowadzi cię do domu. Urządziłem tam studio telewizyjne, comandante ~ powiedział Manso. - Przekąsisz coś, a potem zaprowadzimy cię do studia, gdzie wygłosisz orędzie do narodu.
- Wytropię cię jak psa i zabiję na oczach rodziny.
- Powiesz, że revolución zakończyła się wielkim sukcesem politycznym, ale, niestety, nie gospodarczym. Dlatego po długim namyśle, mając na względzie dobro kraju, postanowiłeś oddać władzę. Nadszedł czas na nowe pokolenie przywódców.
- Przywódców? To jakieś kpiny! Castro odwrócił się do Mansa i plunął mu w twarz. Nie zważając na ślinę ściekającą mu po policzku, Manso powiedział ze spokojem:
- Si, comandante, pluj. Pluj, aż zabraknie ci śliny. Tylko ta broń ci jeszcze została.
- Głupcze, mam za sobą poparcie rodaków. Mam armię. Kiedy to się skończy, będziesz trupem.
- Nieliczni oficerowie, którzy pozostali ci wierni, zostaną aresztowani. Moi ludzie gotowi są do przejęcia kontroli nad stacjami radiowymi i tele-
132
wizyjnymi oraz siecią telekomunikacyjną. Stanie się to, kiedy tylko wygłosisz orędzie do narodu i zapowiesz swoją rezygnację. Wypowiadając przez radio słowo „mango", dałem znak do rozpoczęcia działań.
Castro poczerwieniał. Słowa tej popularnej piosenki nie tylko szydziły z niego i jego zielonego stroju wojskowego, ale i mówiły też, że choć mango jest jeszcze zielone, to już dojrzało i wkrótce spadnie na ziemię.
- A co do poparcia naszych rodaków - ciągnął Manso - to za długo już cierpieli głód. Wystarczy, że ich nakarmię i będą moi. Wiesz, jak to się mówi: przez żołądek do serca.
- Jesteś niczym. Zerem. Ja cię stworzyłem i ja cię zniszczę. Ten kraj napluje na twój grób. Tak jak ja teraz pluję na ciebie. - Castro odpiął pas, wychylił się z fotela i znów plunął Mansowi w twarz.
- Nie, comandante ~ powiedział Manso, i tym razem ignorując zniewagę. - Cały kraj, armia też, został poddany praniu mózgu. Dzięki tobie ludzie nie potrafią już wiązać przyczyn ze skutkami. To wielkie osiągnięcie, nikt temu nie zaprzeczy. Jego konsekwencją jest kompletny zanik lojalności. Wartości. Przekonań. Moglibyśmy mianować presidente niepiśmienną jinetera, głupią dziwkę, i cały naród padłby przed nią na kolana.
- To do ciebie podobne, pułkowniku Manso de Herreras. Najwyraźniej to ty szykujesz się na nowego presidente. Manso był zbyt cwany, by połknąć haczyk.
- Kiedy już ogłosisz swoją decyzję, zabiorę głos. Powiem naszym rodakom, że nowe władze mają twoje błogosławieństwo. Że pozostajemy zjednoczeni przeciwko Amerykanom. Podam nazwisko nowego presidente. A potem damy Americanos czterdzieści osiem godzin na przerwanie paraliżującej nas blokady i ewakuację bazy Guantanamo.
- A czemu mieliby cię posłuchać, gnojku?
- Jeśli tego nie zrobią, podejmiemy działania odwetowe.
- Idioto! Americanos potraktują najmniejszą prowokację jako wypowiedzenie wojny! Zrównająnasz kraj z ziemią! Nic do ciebie nie dociera? Co, masz kłopoty z pamięcią? Nie wiesz, co się stało w Afganistanie? Amerykanie nie zostawili kamienia na kamieniu! Przez tych sowieckich zdrajców jesteśmy całkowicie bezbronni! Americanos modlili się o pretekst do ataku, a ty im go dajesz!
- Amerykanie palcem nas nie tkną.
- A mogę spytać, dlaczego?
- Kupiliśmy broń, która wybije im z głowy wszelkie myśli o odwecie. „Borzoja". Najbardziej śmiercionośny okręt podwodny, jaki kiedykolwiek zbudowano. Skonstruowali go Sowieci pod koniec zimnej wojny. Wykorzystali amerykańską technologię Stealth i jest całkowicie niewidzialny
133
dla sonarów i radarów. Dwa razy większy od konwencjonalnych okrętów podwodnych. Przenosi czterdzieści rakiet balistycznych. Castro oniemiał.
- I zyskaliśmy nowych, potężnych sojuszników - dodał Manso.
- Masz na myśli wizyty mojego brata, Raula, w Chinach? - wykrztusił  Castro. - Manso, twoja głupota nie zna granic. Wierzysz mojemu bratu? Chińczycy w dupie mają Kubę. I Raula.
- Skąd wiesz, że Amerykanie nie chcą zmiany u steru, comandante!
- Zdradziłeś nas Amerykanom?
- Mój brat, Carlitos, i ja mamy w Ameryce wielu przyjaciół z czasów, kiedy pracowaliśmy dla Escobara w Kolumbii.
- Carlitos to ćpun i szaleniec. Nikt go nie kontroluje. A ci nieliczni amerykańscy przyjaciele Escobara to żałosni gangsterzy. Bezsilne, wykastrowane eunuchy, które sprzedają swoje historie kolorowym pismom i producentom filmowym.
- Nasz rząd nie będzie pierwszym, w którego składzie znajdzie się kilku gangsterów, comandante. Powiem więcej: jeden z nich właśnie kupił hotel Nacional. Zamierza otworzyć w nim piękne kasyno, takie jak to, którego właścicielem był senor Meyer Lansky. Nowe władze powitają inwestorów z szeroko otwartymi ramionami.
- Nie dożyjesz chwili powstania tego twojego rządu, ty parszywy... Castro wyszarpnął rewolwer z kabury i przystawił go do skroni Mansa.
- Zabiję nikczemnego zdrajcę, który chciał zniweczyć naszą szlachetną revolucję! Przycisnął lufę do skroni Mansa i nacisnął spust.
- Pistolet nie jest naładowany - powiedział Manso. - Szkoda fatygi. Castro usłyszał jeszcze pięć suchych trzasków, po czym krzyknął ze złości i rzucił bezużyteczną bronią w głowę Mansa, chybiając o centymetry.
- Jak to się stało? - spytał.
- Don Julio - odparł Manso - twój ukochany służący dziś rano, przed wyjazdem na uroczystość, wyjął naboje, kiedy byłeś zajęty.
- Don Julio! Nie! Kto jak kto, ale on nigdy by mnie nie zdradził!
- Kto jak kto, ale ty powinieneś wiedzieć, że każdego można kupić, comandante.
Castro rzucił się do drążka sterowniczego, wyrwał go Mansowi i pchnął do przodu.
- No to skoro mam umrzeć, to umrę, Manso, ale zabiorę cię ze sobą! -krzyknął przez ryk silnika.
Helikopter runął ku ziemi. Manso z krzykiem sięgnął do drążka. Ale Castro ściskał go z całej siły. Był gotów umrzeć, Manso widział to w jego
134
oczach. Zielone góry zbliżały się w zatrważającym tempie, a śmigłowiec spadał po spirali na spotkanie śmierci.
Rozdział 24
Hawke stał przy barze z kieliszkiem martini w dłoni. Drugą rękę schował do kieszeni smokingu. W odróżnieniu od większości mężczyzn, których znała, zawsze panował nad swoimi rękami. Pamiętała, że świadczy to o jego wewnętrznym spokoju.
Nieźle wyglądał w smokingu. Jak Mel Gibson. To przez te zaczesane do tyłu czarne włosy i opaleniznę z Karaibów. Nie zauważył jej. Pocałowała go znienacka w policzek.
- Cześć, marynarzu - powiedziała, siadając na sąsiednim stołku. - Postawisz damie drinka? Hawke uśmiechnął się.
- Powiedz tylko, czym chcesz się otruć, skarbie.
- Tym, co ty. Tata nazywał takie drinki „przezroczystymi" - powiedziała Vicky. - Kiedyś nie uznawał innych. Teraz pije tylko burbona. Mówi, że dżin wyzwala w człowieku zwierzęce instynkty. A kiedy miał lecieć samolotem, brał ze sobą flaszkę.
- Po co?
- Mówił, że woli nie pić tego, co podają pasażerom.
- Moja ty piękna.
- Co?
- Często tu z nim bywałaś?
- Tak. To mój ulubiony lokal w Waszyngtonie. Dlatego byłam taka zaskoczona, kiedy zaproponowałeś, żebyśmy się tu spotkali.
- Miałem nadzieję, że się ucieszysz. Twój ojciec często przyjeżdża do Waszyngtonu?
- Odkąd wrócił do Seven Oaks, trudno go ściągnąć z fotela bujanego na werandzie. Ma kilka starych psów myśliwskich; lubi spacerować z nimi po swoich włościach, tropić przepiórki i bażanty. Dalej się raczej nie rusza.
- Nigdy nie byłem w Luizjanie - powiedział Hawke. - Może odwiedzilibyśmy go kiedyś?
- Chętnie. Seven Oaks na pewno by ci się spodobało. Stoi nad samą Missisipi, przy River Road, trzydzieści kilometrów na południe od Baton Rouge.
- Jak w Przeminęło z wiatrem.
135
- Na Południu wiele dobrego przeminęło z wiatrem, ale nie Seven Oaks. Miałam cudowne dzieciństwo. Nie bez powodu krąży tyle opowieści o Missisipi. To rzeka jak z bajki. Tata kochał politykę, ale nie znosił Waszyngtonu. Kiedyś powiedział, że gdyby miał do wyboru Waszyngton i piekło, to wolałby zamieszkać w piekle.
Hawke uśmiechnął się i ścisnął dłoń Vicky. Cudownie było widzieć ją tu, w miejscu, gdzie spędziła tak wiele radosnych chwil z ojcem.
Przywołał gestem barmana i zamówił jej drinka.
- Cieszę się, że jestem tu dziś z tobą - powiedział, kładąc dłoń na jej policzku.
- To ciekawe. Pomyślałam dokładnie to samo - odparła Vicky, próbując nie dać po sobie poznać, jak podziałał na nią jego dotyk. Barman podał jej martini i Hawke wzniósł kieliszek.
- Za kogo wypijemy? - spytała Vicky.
- Może za Toma, Hucka i Vicky... czy, jak jej tam, Becky?
- Niezły z ciebie numer, wiesz, Hawke? - powiedziała Vicky ze śmiechem. Stuknęli się kieliszkami. - Na zdrowie. Tego mi było trzeba.
- Ciężki dzień w pracy, pani doktor?
- Mam nowego pacjenta - odparła Vicky, kręcąc kieliszkiem, w którym pływała oliwka. - Biedaczysko wpadł w nałóg. Beznadziejny przypadek.
- Serio? Dziwne. Myślałem, że ty każdego uleczysz. W „The Washing-tonian", piśmie, które tak eksponujesz w swojej poczekalni, piszą, że jesteś jednym z najlepszych lekarzy w mieście.
- Pewnych nałogów nie należy leczyć. Pożycz długopis, skarbie. Hawke wyjął z wewnętrznej kieszeni cienki złoty długopis.
- Dzięki - powiedziała Vicky i zaczęła pisać na karcie dań. Kobiety czasem dziwnie się zachowują, tłumaczył to Stokely'emu w drodze z lotniska. A Vicky była kobietą^ więc miała do tego prawo.
- Monsieur Hawke - powiedział przymilny maitre d'hótel. - Pański stolik jest gotowy.
Alex wszedł do małej sali za Vicky, nie mogąc oderwać oczu od jej ponętnych kształtów, rysujących się pod czerwoną jedwabną spódnicą.
Kiedy tylko usiedli, przyszedł kelner, wiekowy siwy dżentelmen w białych rękawiczkach.
- Dobry wieczór, panie Hawke! O, panna Vicky! - powiedział. - Kiedy widziałem panienkę ostatni raz, była panienka jeszcze dzieckiem. A tu, proszę, taka piękna kobieta.
- Herbert! Nie do wiary, że wciąż tu jesteś.
- Sam nie mogę w to uwierzyć. Dziś skończyłem dziewięćdziesiąt dwa lata i wciąż dobrze się trzymam.
136
- Wszystkiego najlepszego! Alex, Herbert był przyjacielem taty i zawsze się mną opiekował, kiedy tu przychodziłam.
- Nie wątpię - powiedział Hawke i wstał, by uścisnąć mu dłoń. - Mną też opiekował się bardzo troskliwie. Wszystkiego najlepszego, Herbert.
- Dziękuję panu. Wie panienka, od wyjazdu panienki ojca to już nie to samo. Do dziś pamiętam, jak grał na pianinie i opowiadał dowcipy. Goście pękali ze śmiechu.
- A ty pozwalałeś mi ślizgać się w skarpetach po parkiecie. Zupełnie jakbym jeździła na łyżwach.
- O tak, dobrześmy się wtedy bawili, co? - powiedział Herbert z wesołym błyskiem w łagodnych brązowych oczach. - Napijecie się jeszcze czegoś?
- Z chęcią- odparła Vicky. - Poproszę dwa martini Ketel One, czyste.
Po odejściu starego kelnera zapadła cisza. Hawke wpatrywał się w Vicky. Samo milczenie jej nie przeszkadzało, ale w końcu nie wytrzymała jego świdrującego wzroku. Zauważyła, że wciąż trzymał prawą rękę w kieszeni smokingu.
- Masz tam pistolet? - spytała, nie mogąc wymyślić nic bardziej oryginalnego.
- Pistoletu nie mam - powiedział. - Tylko to. - Wyjął z kieszeni czarne aksamitne pudełeczko i położył je na stoliku. Widząc jej minę, powiedział: - Nie bój się, to nie gryzie. Otwórz je.
Sięgnęła do pudełeczka.
- Och, Alex...
- Panienko Vicky. - Kelner nagle pojawił się przy ich stoliku.
- Tak? O co chodzi?
- Przepraszam, że przeszkadzam - powiedział Herbert. - Ale jest telefon do doktor Sweet. Pilna sprawa. Spojrzała na Aleksa.
- Wybacz, ale muszę odebrać. Może to któryś z moich pacjentów.
- Oczywiście - powiedział Alex i wstał, kiedy odsunęła się z krzesłem od stolika. - Rozumiem.
- Zamów mi coś smacznego, dobrze? To samo, co sobie.
Alex wziął kartę dań, po której pisała. Dopiero po chwili zrozumiał, czemu to robiła: poprawiała błędy w pisowni francuskich wyrazów. Na dole napisała po francusku, że maitre d'hótel powinien zapisać się na kurs tego języka.
Uśmiechnął się. Od razu poczuł niechęć do tego nowego typa, którego postawili pod drzwiami. Działał mu na nerwy, choć z pewnością nie był Francuzem.
137
- Szybko się uwinęłaś - powiedział i wstał, kiedy Vicky wróciła i usiadła przy stoliku. Wzięła do ręki małe czarne pudełko, które odchodząc, zostawiła na pustym talerzu.
- Hm - powiedziała i spojrzała na Aleksa, a potem na pudełko. - Dziwne. Nikt się nie odezwał.
- Nikt?
- Nikt.
- Odłożył słuchawkę? - spytał Hawke, marszcząc brwi. - Rozłączył się?
- Nie, słyszałam czyjś oddech. To dziwne. Żaden z moich pacjentów nie mógł wiedzieć, że tu jestem. Mam komórkę, ale wchodząc tu, wyłączyłam ją.
- To pewnie pomyłka.
- Nie sądzę. Wygląda na to, że ktoś zrobił to celowo. Tak jakby...
Nie zdążyła dokończyć.
Salą wstrząsnął potężny wybuch. Huk i fala uderzeniowa rozeszły się równocześnie. Czas stanął w miejscu.
Alex zorientował się, że nie siedzi już przy małym, okrągłym stoliku. Leżał na plecach i widział białą, kłębiącą się mgłę. Mgłę, która cuchnęła jak duszący dym. Zewsząd dobiegały krzyki i jęki. Poczuł kłujący ból w ramieniu i spróbował przewrócić się na drugi bok.
Tak było jeszcze gorzej. Leżał na pokruszonym szkle i sztućcach. Podniósł dłonie do twarzy i zobaczył, że są lepkie i jasnoczerwone. Pomyślał, że dobrze byłoby się stąd wydostać. Tyle że nie był pewien, gdzie jest. Usłyszał kobiece jęki. Rozpoznał ten głos. To była Vicky.
- Pani doktor? - powiedział, ale nie było reakcji.
Gryzący dym był tak gęsty, że Hawke nie widział, skąd właściwie dochodzą krzyki. Nie widział nic.
Poczołgał się na czworakach po szkle w stronę, z której zdawał się dochodzić jej głos.
- Vicky! - krzyknął. - Vicky! I wtedy ją usłyszał.
- Alex, boli - powiedziała. - Zimno mi. Gdzie tata? Gdzie mój tata? I głos umilkł.
Rozdział 25
hryste, ale upał - powiedział Congreve do Sutherlanda. - Gorszy niż na tych przeklętych Exuma, jeśli to w ogóle możliwe.
138
- Gdybyś zdjął tą niebieską marynarkę, tubylcy pewnie nie poczuliby .się urażeni - zauważył Ross.
Sobota, dziesiąta rano. Temperatura przekroczyła trzydzieści stopni.-
Byli w Nassau. A czas nie obszedł się zbyt łaskawie ze stolicą Baha-mów.
Tabuny turystów, którzy wylewali się z wielkich statków wycieczkowych, zupełnie zrujnowały stare miasto. Bazary i małe sklepiki zostały zastąpione przez centra handlowe z tanimi, tandetnymi pamiątkami. Na miejscu małych bahamskich knajpek pojawiły się amerykańskie restauracje typu fast food. Wyspa padła ofiarą dolara.
- No, Ross, miałeś rację. Rzeczywiście ładnie tu - powiedział Congreve, usiłując przekrzyczeć warkot motocykli, przejeżdżających zatłoczonymi ulicami.
Przylecieli z samego rana małym hydroplanem Hawke'a. Mechanicy z „Blackhawke'a" przez całą noc naprawiali uszkodzenia spowodowane przez rakietę i wywołany przez nią pożar. Ross wstał o świcie, poszedł do hangaru na inspekcję i uznał, że „Kittyhawke" nadaje się do lotu.
- Cholera, musisz lecieć tak nisko? - spytał Ambrose po starcie. - Przecież nie chowamy się przed żadnym radarem.
- Przepraszam, szefie - powiedział Ross i pociągnął drążek do siebie, nabierając wysokości. - Myślałem, że ci się to spodoba.
Spodoba? Niby co? To, że siedzi zamknięty w aluminiowej tubie, która w każdej chwili może runąć do morza?
Teraz jednak dwaj detektywi Scotland Yardu byli już w Nassau, cali i zdrowi, tyle że zabłądzili. Znaleźli uliczkę, przy której miał stać poszukiwany przez nich dom. Zgodnie z instrukcjami, skręcili z zalanej prażącym słońcem Bay Street na tonącą w cieniu banianów Whitehall Road. W gałęziach śpiewały ptaki o wszystkich możliwych barwach. Kolorowe oleandry, orchidee i opadające kwiecie uroczyły wypełniały powietrze odurzającymi aromatami.
- Nigdy jeszcze nie byłem w prawdziwym lesie tropikalnym - powiedział Congreve.
Poprzedniego wieczoru postanowili wybrać się do Nassau. Mieli za sobą długi, męczący dzień pracy nad aktami dotyczącymi sprawy zabójstwa rodziców Aleksa.
Znaleźli w nich nazwiska kilku policjantów i detektywów, którzy prowadzili śledztwo tu, w Nassau, ale wszyscy albo już nie żyli, albo dawno przeszli na emeryturę. Niekończące się telefony, niezliczone ślepe uliczki. Już prawie dali za wygraną, kiedy Ross zauważył wyblakły podpis pod protokołem policyjnym.
139
- Czekaj, co to? - spytał Ross. Congreve nachylił się nad stołem.
- Wygląda na podpis jakiegoś policjanta. Jest zbyt zamazany i wyblakły, żeby odczytać nazwisko.
- To nasza ostatnia szansa. Spróbujmy go wyretuszować.
Ross zeskanował dokument do komputera. Za pomocą programu Photoshop powiększył obraz. Długo przy nim majstrował, przy wtórze niecierpliwych pomruków Congreve'a, aż wreszcie udało się:- Pojawił się czytelny podpis.
Stubbs Witherspoon.
Podpis policjanta z Nassau, który pewnie już nie żył albo od dawna był na emeryturze.
- Mam pomysł, Ross. Zadzwońmy do informacji w Nassau. A nuż facet nadal jest w książce telefonicznej.
Wkrótce mieli już domowy numer Witherspoona. Wstrzymując oddech, wykręcili go na telefonie satelitarnym.
Już po pierwszym dzwonku usłyszeli:
- Stubbs Witherspoon.
Kiedy tylko Stubbs Witherspoon dowiedział się, o co chodzi, od razu zaprosił ich do Nassau. Podał Congreve'owi adres: 37 Whitehall Road. Powiedział, że to jasnoróżowy dom, o niebieskich okiennicach, z łukowatą bramą, porośniętą białą bugenwillą. Kiedy Congreve stojąc na mostku „Blackhawke'a" zapisywał te informacje, wydawało się, że nic prostszego, jak tam trafić.
A tu proszę. Już trzy razy przeszli całą ulicę tam i z powrotem - i nic.
- Bez maczety w ogóle nie ma po co tu przychodzić - powiedział Con-greve, ocierając czoło mokrą chusteczką.
- Może zadzwońmy do niego, szefie - powiedział Ross. - Już wpół do jedenastej.
I właśnie wtedy, jak za skinieniem czarodziejskiej różdżki, z gęstego żywopłotu wyłoniła się kobieta z wózkiem.
- Może pani będzie mogła nam pomóc - powiedział Congreve. - Trochę pobłądziliśmy. Szukamy 37 Whitehall Road. Nie wie pani, gdzie to jest?
- Tutaj - powiedziała z uśmiechem. - Tu, gdzie stoicie! O, tu jest brama! - Z głośnym śmiechem odgarnęła gałęzie żywopłotu, odsłaniając starą bramę oplecioną białą bugenwillą. - Mieszka tu pan Stubbs. Od zawsze.
- Dziękujemy pani - powiedział Congreve, jeszcze raz uchylając kapelusza. - Bardzo nam pani pomogła. Życzymy miłego ranka.
140
Ambrose i Ross przecisnęli się przez gęste listowie i weszli do ładnego, dobrze utrzymanego ogrodu. Na końcu ścieżki stał mały różowy dom z niebieskimi okiennicami. Na ganku, w bujanym fotelu, siedział stary, siwy mężczyzna. U jego stóp spał pies o trudnej do określenia rasie.
- Scotland Yard! - zawołał staruszek, kiedy ruszyli ścieżkąw jego stronę. - Zawsze znajdą tego, kogo szukają! Choćby nawet z półgodzinnym opóźnieniem!
Zaśmiał się i nieco chwiejnie wstał z fotela.
- Do takich poszukiwań lepsza jest kanadyjska policja konna - powiedział Congreve.
Wszedł po schodach i uścisnął szczupłą, brązową dłoń Stubbsa Wither-spoona. Lewą. Prawy rękaw lnianej koszuli Witherspoona zwisał pusty u jego boku.
- Przepraszam za spóźnienie. Niestety, mieliśmy kłopoty ze znalezieniem pańskiego domu. Pragnę przedstawić panu inspektora Sutherlanda. On też jest z wydziału specjalnego New Scotland Yardu.
- Trudno pana znaleźć, panie Witherspoon - powiedział Ross, ściskając jego dłoń. - Proszę wybaczyć nasze spóźnienie.
- Przewidywałem, że możecie mieć kłopoty. Ale powiedziałem sobie, że kto ma mnie znaleźć, jak nie Scotland Yard? - Witherspoon znów się roześmiał. - Może wejdziemy do środka? Zrobiłem chłodzoną lemoniadę, no i zawsze przyjemniej siedzieć koło wentylatora.
Weszli za Witherspoonem do domu i gospodarz zniknął za wahadłowymi drzwiami, prowadzącymi do kuchni. Przez otwarte na oścież okna do salonu zaglądały żółte gałęzie hibiskusa. Powietrze wypełniały trele ptaków siedzących na drzewach i śpiew kanarka zamkniętego w klatce stojącej w kącie. Witherspoon przyniósł z kuchni duży, oszroniony dzban.
- Siadajcie - powiedział i rozlał lemoniadę do szklanek. - A ja lubię się bujać w tym fotelu.
- Cieszymy się, że możemy pana poznać, panie Witherspoon - powiedział Congreve. - Jak już mówiłem wczoraj wieczorem przez telefon, interesuje nas bardzo stara sprawa, podwójne zabójstwo, do którego doszło tu, na wyspach, w latach siedemdziesiątych.
- Tak, śmierć lorda i lady Hawke'ów - powiedział Stubbs. - Brutalnie zamordowanych na pokładzie ich jachtu „Seahawke". Paskudna sprawa. Jedna z najgorszych, z jakimi się zetknąłem. Zdarzyło się to zaraz po tym, jak wstąpiłem do policji; było to moje pierwsze poważne śledztwo.
- Może nam pan o nim opowiedzieć?
- W biurku mam akta tej sprawy. Wygrzebałem je wczoraj wieczorem, po pańskim telefonie. Pijcie sobie lemoniadę, a ja zaraz je przyniosę.
141
Witherspoon wrócił z dużym tekturowym pudłem, które mocno przyciskał lewą ręką do piersi. Usiadł i spojrzał na gości.
- Zanim pokażę wam te akta, chciałbym coś powiedzieć. Może byłem wtedy jeszcze żółtodziobem, ale co do jednego nie miałem wątpliwości: że znam nazwisko człowieka odpowiedzialnego za morderstwa na „Sea-hawke'u".
- Zna pan jego nazwisko? - zdziwił się Congreve.
Rozdział 26
.- Dzień dobry, pani doktor.
- Która godzina?
- Parę minut po siódmej... nie, nie wstawaj. Masz leżeć w łóżku, aż przyjdzie lekarz.
- Ano tak. Jestem w szpitalu.
- Brawo. Jak zawsze jesteś zadziwiająco spostrzegawcza.
- O Boże, głowa mi pęka.
- Nie dziwię się, skarbie.
- Co, tak dużo wczoraj wypiłam?
- Dwie duże wódki z martini.
- To wszystko? O rany, ale mam kaca. Głowa mi zaraz eksploduje.
- Eksploduje?
- Czemu się nie śmiejesz? Nie znasz się na żartach?
- Jakoś ciężko myślę.
- Okropnie wyglądasz. Co, całą noc przesiedziałeś na tym krześle? Wygodne to chyba ono nie jest.
- Coś ty! Jak tylko przyjęli cię do szpitala, poleciałem do domu, otworzyłem szampana, wziąłem gorącą kąpiel, ogoliłem się i wskoczyłem z powrotem w ten zafajdany smoking.
- Śmieszne.
- Tak? A dlaczego?
- Bo często mówisz, że coś jest zafajdane.
- No i co z tego?
- Tym razem twój smoking naprawdę jest zafajdany. Chwytasz? Oj, ale boli.
- Przestań się śmiać, szkoda zdrowia.
142
- Czuję się dobrze. Mogę już iść?
1 - Lekarz pojawi się o ósmej, w czasie obchodu. Może pozwoli ci stąd prysnąć, jeśli przekonasz go, że czujesz się dość dobrze, by chodzić o własnych siłach.
- Jakie mam szansę ucieczki?
- Spore. Doznałaś lekkiego wstrząsu mózgu. Pod tymi ślicznymi bandażami na czubku głowy masz szwy. Do tego dochodzą przeróżne stłuczenia, otarcia i zadrapania. Poza tym jesteś w niezłej formie.
- A ty?
- Widelec przebił mi rękę. To właściwie wszystko.
- Następnym razem na kolację zamówmy chińszczyznę.
- Doskonały pomysł. Pałeczki są bezpieczniejsze od widelców. Jesteś głodna? Masz tu śniadanie na tacy.
- Nie mogę nawet patrzeć najedzenie. Co to za pudełeczko?
- Ściskałaś je w dłoni, kiedy przywieźli cię do szpitala uniwersytetu Georgetown.
- Ale co to jest?
- Wygląda na małe aksamitne pudełko.
- Co jest w środku?
- Sama zobacz. Dałem ci to wczoraj, tuż przed tym, jak nam tak niegrzecznie przerwano rozmowę.
- Boję się mężczyzn z małymi, czarnymi, aksamitnymi pudełkami.
- No, otwórz to. To dla ciebie.
- Och, Alex!
- No i co?
- Alex, jakie to piękne.
- Ten medalion jest dość stary. Należał... do mojej matki.
- Jeszcze nigdy nie dostałam tak pięknego prezentu.
- Możesz go otworzyć. W środku są małe fotografie w kształcie serc.
- To...
- Po lewej stronie jestem z matką, po prawej - z Łobuzem. Bardzo kochałem tego psa.
- Ile masz lat na tych zdjęciach?
- Pięć-sześć, nie więcej. Zostały zrobione w Anglii. Na plaży przed domem dziadka na wyspie Greybeard. W lecie. Tuż przed burzą. Widzisz fale rozbijające się o brzeg?
- Alex, nie wiem, co powiedzieć...
W chwili, kiedy Alex pochylił się nad łóżkiem szpitalnym, by pocałować Victorię, rozległo się pukanie do drzwi. Na progu stał Stoke z wielkim bukietem żółtych róż.
143
- Do czego to podobne? Zostawiam was samych na dwadzieścia minut, a wy wysadzacie się w powietrze.
- Cześć, Stoke - powiedziała Vicky. - Piękne kwiaty. Dziękuję.
- Dzień dobry, szefie - powiedział Stoke, podając jej bukiet. - Cieszę się, że żyjesz. Jesteś na pierwszych stronach gazet.
- Tylko tego mi brakowało - mruknął Hawke, pocałował Vicky w zabandażowane czoło i wziął od Stokely'ego „Posta". Zaczął czytać drugi artykuł.
- To była bomba, szefie - stwierdził Stoke. - Plastik. C-4. W knajpie znajdowało się tyle grubych ryb, że trudno powiedzieć, kto był celem.
- Są jakieś ofiary? - spytał Hawke.
- Sporo rannych, jeden zabity. Był tam kelnerem od jakichś siedemdziesięciu lat. Pięć osób trafiło do szpitala, włącznie z tobą, Vicky. Twoje nazwisko też jest na tej liście, szefie. Napisali, że po opatrzeniu obrażeń zostałeś odesłany do domu.
- Czy ktoś przyznał się do zamachu? - spytał Hawke.
- Nie, nikt się nie odezwał. Celem mógł być każdy. Policja uważa, że stoi za tym OWP, Hezbollah albo mudżahedini. Przynajmniej tak nieoficjalnie mówią moi znajomi.
- Nasi arabscy przyjaciele nie postąpiliby najrozsądniej, wysadzając waszyngtońską restaurację w trakcie rozmów pokojowych - zauważył Hawke.
- Na razie nikt nie jest o nic oskarżony. Oczywiście FBI, CIA, NS A i inni siedzą tam teraz i grzebią w gruzach. Najbardziej podejrzane jest OWP.
- Czemu?
- Pamiętasz tego izraelskiego dowódcę, który w zeszłym miesiącu zbombardował kwaterę główną Arafata na Zachodnim Brzegu? Gość zarezerwował stolik na ósmą. Bomba wybuchła o wpół do dziewiątej właśnie przy jego stoliku.
- Został ranny? - spytał Alex.
- Miał szczęście. Nie przyszedł.
- Alex? - powiedziała Vicky cicho.
- Tak?
- Pamiętasz ten telefon do mnie?
- Oczywiście.
- Kiedy Herbert pokazał mi, w której kabinie mam odebrać...
- Tak?
- To pewnie bez znaczenia... ale, gdy tam weszłam, potrąciłam coś nogą. Czarną teczkę. Stała na podłodze, pod półką z telefonem.
- No i co?
144
- Nikt się nie odzywał, słyszałam tylko czyjś oddech, więc odłożyłam słuchawkę. A potem wzięłam teczkę, bo myślałam, że ktoś jej zapomniał.
- Co z nią zrobiłaś? - spytał Alex, patrząc na nią w skupieniu.
- Wracając do naszego stolika, dałam ją Herbertowi. Parę minut przed... Alex i Stokely patrzyli na nią bez słowa.
- O mój Boże - powiedziała.
- Nie wyciągaj pochopnych wniosków, skarbie. To może być tylko zbieg okoliczności. Nic nie wiemy o tej teczce. Zjedz śniadanie. Zaraz cię stąd zabierzemy. Stoke, możemy chwilę porozmawiać na korytarzu?
- Myślisz, że bomba była przeznaczona dla Vicky? - powiedział Stoke, kiedy tylko znaleźli się na korytarzu, poza zasięgiem jej słuchu. - To bez sensu.
- Każdy mógł być celem.
- No właśnie. To mógł być zamach na jakiegoś polityka, porachunki gangsterów... przychodzą tu tacy ludzie, że wszystko jest możliwe.
- Lekarz powiedział, że Vicky może zostać wypisana jeszcze dziś rano, jeśli będzie się dobrze czuła. Chcę ją stąd zabrać.
- To co robimy?
- Ja wracam do Vicky, spróbuję jąuspokoić. Ty zadzwoń z komórki na lotnisko i powiedz, żeby przygotowali G-4. Wyjeżdżamy stąd.
- Piloci wiedzą, dokąd mają lecieć?
- Do Nassau. Powiedz im, że mój hydroplan ma na mnie czekać w przystani Atlantis. Vicky potrzebuje paru tygodni odpoczynku. Najwyższy czas, żeby zrobiła sobie wakacje. A gdzie lepiej odpocznie niż na Karaibach na pokładzie „Blackhawke'a"?
- Co jeszcze mogę zrobić, szefie?
- Pomyślimy o tym na miejscu.
- My? To znaczy, że ja też jadę? Hawke skinął głową.
- Tak. Zabierz Vicky ze szpitala, zawieź ją do domu i pomóż jej się spakować. Niech trochę odpocznie. Potem pojedź po nią, spotkamy się na lotnisku. Za trzy godziny, nie później.
- Rozumiem, szefie. A ty co knujesz?
- Zaprosiłem panią sekretarz stanu na śniadanie w nowym domu. Sam ledwo zdążyłem go obejrzeć.
- Zadzwonię do Pelhama i powiem, żeby wyłączył alarmy. Pokazałem mu, jak to się robi, ale wiesz, jaki on jest. Elektronika to nie jego działka.
- Pelham jest uosobieniem staroświeckości, fakt. Muszę lecieć, jestem już spóźniony. Mam nadzieję, że pani sekretarz nie weźmie ze sobą tych cichociemnych.
10    Hawke	145
- Ta bomba, od której zginął kelner...
- Tak?
- Urwała mu głowę.
- Podali jego nazwisko?
- Nazywał się Herbert Carrington.
- O cholera! - mruknął Hawke i udał się do pokoju Vicky.
- Ten człowiek, który wczoraj zginął - powiedział, pochodząc do łóżka i biorąc ją za rękę - to był twój przyjaciel, Herbert Carrington.
- Herbert?
Vicky spojrzała na niego ze łzami w oczach.
- To były jego urodziny - powiedziała. - Właśnie skończył dziewięćdziesiąt dwa lata.
Rozdział 27
Rosyjski śmigłowiec spadał z nieba nad Karaibami, wirując i huśtając się na boki. Igły przyrządów obracały się w szaleńczym tempie. Wyjący alarm ostrzegał, że ziemia jest coraz bliżej. Zaraz odpadnie łopata tylnego śmigła. Bez niej helikopter będzie zgubiony. Całkowicie wymknie się spod kontroli. Szansę na to, że spadnie pionowo, na płozy, zmaleją do zera. Upadek pionowy można przeżyć, ale jeśli wirnik główny dotknie ziemi, helikopter przekoziołkuje i stanie w ogniu.
Wszystkie te myśli przebiegły przez głowę Mansa. Za chwilę nic już nie będzie w stanie ich uratować. Spadali z wysokości sześciuset metrów, została im może jeszcze minuta życia.
Castro wciąż kurczowo trzymał drążek sterowniczy. Jak na schorowanego, starego człowieka, miał żelazny uścisk.
Manso wyjął cienki sztylet z pochwy przypiętej na prawej nodze. Pokazał go Najwyższemu Przywódcy, dał mu trochę czasu, by dobrowolnie puścił drążek.
- Puść to! - krzyknął.
- Nie rozmawiam ze zdrajcami! - zawołał Castro. W kącikach ust zbierała mu się ślina.
Castro nie zwolnił uścisku, więc Manso z całej siły wbił sztylet w jego muskularne udo. Krew trysnęła na tablicę przyrządów i wojskowy strój wodza. Rana nie była śmiertelna. Manso uważał, by nie przebić tętnicy udowej.
146
Castro zawył z bólu i puścił drążek. Spojrzał z niedowierzaniem na zakrwawioną nogę. Manso wyszarpnął sztylet z jego uda i rzucił go na podłogę.
Złapał umazany krwią drążek i pociągnął go do siebie, wykonując ostry skręt w lewo. Śmigłowiec spadał jeszcze przez kilka sekund, podczas gdy Manso klął i modlił się jednocześnie. Miał przed oczami wielką zieloną górę. Jego jedyną szansą było szybkie sprowadzenie maszyny na ziemię. I to tylko pod warunkiem, że uda mu się opaść pionowo.
Nagle poczuł, że śmigłowiec reaguje na ruchy drążka, wyrównuje lot. Zapanował nad nim. Oddychając ciężko, zaczął piąć się do góry, wciąż widząc przed sobą wielką górę. Za późno? Z mocno bijącym sercem, wstrzymując oddech, pociągnął drążek do siebie. Płozy helikoptera otarły się o czubki drzew. Czekał na wstrząs towarzyszący uderzeniu w pień. Wtedy wpadłby na zbocze góry.
Ale nic takiego nie nastąpiło.
Zyskał kilkadziesiąt metrów wolnej przestrzeni, ostro skręcił w prawo i znalazł się w powietrzu. Zerknął kątem oka na Castro. Wódz był w szoku. Tracił dużo krwi, jego twarz poszarzała. Miał zamglone, nieprzytomne oczy.
- Comandante, wezwę przez radio lekarza, będzie czekał na lądowisku. Przyciśnij ranę palcami. Trzymaj się. Za dziesięć minut powinniśmy już być w Telarana.
Włączył radio i wydał odpowiednie dyspozycje.
- Wszystko w porządku, pułkowniku? - spytał pełen napięcia głos w słuchawkach.
- Si! Viva Cuba! - odparł Manso.
Przez resztę lotu Castro milczał. Hardy, jak zawsze, obwiązał udo swoim pasem i mocno go zacisnął, tamując krwotok.
Słońce chowało się za horyzontem, kiedy Manso zaczął przygotowywać się do lądowania. Duża betonowa budowla, niedawno ukończona, stała okrakiem nad szeroką rzeką, wpływającą do morza. Gigantyczna konstrukcja skąpana była w jasnym świetle. Manso poczuł na jej widok wielką satysfakcję.
Z samolotu szpiegowskiego czy satelity mogła wyglądać jak hala kongresowa czy kino. Albo jak teatr. W tej wielkiej budowli miał znaleźć schronienie największy i najgroźniejszy okręt podwodny świata.
Na szerokim, płaskim dachu widniało niedawno namalowane czerwone H w kółku, wskazujące lądowisko dla helikopterów. Kiedy Manso zawisł nad nim, zobaczył grupę dobrze uzbrojonych ludzi.
Zwrócił się do Castro.
147
- W imieniu całej załogi pragnę cię powitać w Telarana, comandante -powiedział Manso, kiedy płozy spoczęły twardo na betonie. - Jak widzisz, trochę się tu zmieniło od twojej ostatniej wizyty.
Najwyższy Przywódca tylko burknął coś pod nosem. Dwaj żołnierze podbiegli do śmigłowca z obu stron, kiedy Manso zgasił silniki. Otworzyli drzwi. Castro kulejąc ruszył przed siebie z wysoko podniesioną głową, patrząc z nienawiścią na żołnierzy otaczających helikopter. Żaden z nich nie odezwał się ani słowem.
- Opuścić broń! - krzyknął Fidel Castro do żołnierzy. - Powiedziałem, opuścić broń, do cholery! Bez słowa, na znak szacunku, wszyscy żołnierze opuścili broń.
- Eljefe potrzebuje lekarza - powiedział Manso do swojego brata, Ju-anita, który wyszedł mu na powitanie. - Stracił dużo krwi.
- Si, mi hermano - powiedział Juanito de Herreras. - Lekarze są już w drodze. Witaj. Świetnie się spisałeś. A potem zawołał do Castro:
- Jest tu ktoś, kto bardzo chce z tobą porozmawiać, comandante - powiedział. - Już tu idzie.
Żołnierze rozstąpili się i przepuścili na lądowisko mężczyznę, który z uśmiechem podszedł do Mansa, Juanita i Castro. Był młody, przystojny, uderzająco podobny do człowieka, którego Castro nie widział od przeszło trzydziestu lat.
- Comandante - powiedział Manso - pragnę przedstawić nowego presidente Kuby.
- Bienvenidos - powiedział Fulgencio Batista. Był to wnuk człowieka, którego Castro obalił przed przeszło trzydziestu laty. Nowympresidente miał zostać wnuk Fulgencia Batisty! Fidel Castro spojrzał na Mansa z nieskrywaną nienawiścią. To już była zbyt wielka ironia losu.
Rozdział 28
Gomez schronił się w chłodnym, pogrążonym w półmroku wnętrzu katedry Marii Panny. Był to najstarszy i zarazem najpiękniejszy kościół na terenie bazy.
Była czwarta po południu, na słońcu nie dało się wytrzymać, a on w tej chwili powinien być na ćwiczeniach na strzelnicy. Późno się obudził, wy-
148
pił sobie trochę na lunch i postanowił zrezygnować z ćwiczeń. Wiedział jedno: piwo i kule to niezdrowa mieszanka. Nauczył się tego, kiedy stracił parę palców u nóg.
Ostatnio wszystko olewał. Nawet spędził kilka nocy w pace po tym, jak pobił się w mesie z podoficerem, który nazwał go głupim brudasem. Nie pamiętał, kto zaczął; w każdym razie on skończył. Można spojrzeć na to tak: on trafił do paki, a podoficer do izby chorych. Kto więc wygrał?
Gomez szybko poszedł do lewej nawy i ukląkł przy konfesjonale. Okienko uchyliło się i za kratką pojawiła się znajoma sylwetka ojca Menendeza.
- Ojcze, wybacz, bo zgrzeszyłem - powiedział Gomez. - Ostatni raz u spowiedzi byłem pół roku temu.
Odetchnął głęboko i spróbował wziąć się w garść. Zauważył, że drży na całym ciele. Wytrząsnął na dłoń kilka tik-taków i wrzucił je do ust. Pewnie cuchnęło od niego jak z gorzelni. W dodatku miał sucho w ustach. Po przebudzeniu czuł się jak jaszczurka leżąca na rozgrzanym kamieniu.
- Uprawiałeś seks pozamałżeński? - spytał ksiądz.
Seks?
Od miesiąca w ogóle o tym nie myślał. Ale Menendeza zawsze najbardziej interesował seks.
Gomez miał na głowie ważniejsze sprawy niż rżnięcie jakiejś chiąuity. Rita wysłała go do kościoła, by porozmawiał z księdzem o swoim piciu. I przemocy. Kochana Rita nie wiedziała tylko, że pił z powodu pewnych skrzętnie skrywanych problemów.
A na każdy problem najlepszym lekarstwem jest piwo. Taki jest sekret szczęśliwego, udanego życia.
Zakonnice z katolickich szkół w Miami, do których chodził, zawsze powtarzały, że ciało powinno się traktować jak świątynię. Przez ostatnich kilka miesięcy Gomez traktował swoje raczej jak lunapark. A mieszanka piwa, kubańskiego rumu i prochów ostatnio zaczynała dawać niepokojące efekty.
Złożył dłonie jak do modlitwy i ścisnął je między kolanami, by mu tak nie drżały.
- Ojcze, ja... - urwał. - Chwilę, dobrze? Muszę się pomodlić.
I rzeczywiście zaczął się modlić.
O godzinie szóstej tego ranka siedział w swojej małej kuchni z lufą rewolweru w ustach. Oglądał przez okno wschód słońca. Nie spał całą noc. Na stole stała pusta butelka po rumie. Żółty blask lampy padał na niedokończony list do Rity i zdjęcie Gomeza z rodziną.
Lufa rewolweru miała smak oleju do smarowania broni, którego zapach lubił w dzieciństwie. Cóż za ironia losu! Był to ten sam rewolwer, który
149
jego dziadek zabrał ze sobą na inwazję w Zatoce Świń. Dał go Gomezowi w prezencie z okazji ukończenia liceum. Gomez włożył jeden nabój do bębenka i zakręcił nim kilka razy.
Już cztery razy pociągał za spust - i nic.
Spróbował znowu. Usłyszał suchy trzask.
Nada.
Jak długo można mieć szczęście? Pięć prób i nic? Nie, to niemożliwe. Może ktoś tam z góry próbował dać mu coś do zrozumienia. Ale co? Wyjął lufę z ust i położył pistolet na blacie kuchennym. Sięgnął do małego telewizora i wyłączył CNN, którego i tak słuchał tylko jednym uchem. Mówili coś o Kubie.
Słońce już wzeszło.
W domu wszyscy jeszcze spali. Jemu samemu również przydałaby się drzemka. Może po przebudzeniu poczuje się lepiej. Chyba że znów przyśni mu się ten cholerny miś. Wielki, biały, stojący w różowym pokoju z białymi koronkowymi zasłonkami na oknie.
Jeszcze trochę i zupełnie zwariuje przez tego cholernego misia. Zaczęło się na tym przyjęciu urodzinowym. Myślał, że pójdzie mu jak z płatka, da małej misia i szlus. Ale wcale tak nie było. O, nie!
Mała Cindy strasznie się ucieszyła, kiedy rozpakował misia i pokazał go jej. Patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami, jakby to był najwspanialszy prezent w jej życiu. Stanęła na paluszkach i pocałowała Gomeza. Przytuliła misia do piersi i nie rozstawała się z nim przez całe popołudnie. Mimo że był prawie tak duży, jak ona.
A kiedy już zbierali się do wyjścia, podeszła do niego Ginny Nettles, żona Walecznego Joego i matka Cindy. Podziękowała mu za wspaniały prezent. Powiedziała, że spełnił marzenie Cindy. Spytała, czy nie miałby nic przeciwko temu, by Amber i Tiffany zostały u niej na noc. Jego własne córki. W pokoju małej Nettles.
W jednym pokoju z wielkim białym misiem.
A najgorsze, naprawdę najgorsze było to, że powiedział:
- Pewnie, czemu nie?
Oczywiście nic się nie stało. Było jeszcze za wcześnie na wprowadzenie w życie Wielkiego Planu. Mimo to, od tamtego wieczoru dręczyło go sumienie. Leżał obok Rity z otwartymi oczami i czynił sobie wyrzuty, że pozwolił córkom spać w jednym pokoju z tą małą i jej misiem. Próbował zapomnieć o tym. Myślał o dolarach czekających na niego w Szwajcarii. W ciemnym lochu, w którego kącie siedział wielki biały miś o jasnoczer-wonych, świecących ślepiach.
Rita wyrzuciła go z domu trzy dni przed wizytą u padre.
150
Tamtej nocy wrócił do domu na dużym gazie, a ona wkurzyła się tak, jak jeszcze nigdy dotąd. Nieźle mu dała popalić. Dlatego trzepnął jąparę razy, żeby się zamknęła. Nic takiego. Nawet nie trzeba było zakładać szwów. Niczego jej nie złamał. Nie miała powodu wykopać go z jego własnego domu.
Jeszcze pożałuje. Niech no tylko dowie się, jak bogatego miała męża. To będzie coś. Już sobie wyobrażał, jak podjeżdża pod dom nowiutką corvet-tą Z-1 i opowiada jej o banku w Szwajcarii, o forsie. A na koniec dodaje, że wpadł tylko się pożegnać.
Zadekował się u kumpla, Sparky'ego Rollinsa, wartownika z wieży. Nie było tak źle. Mógł oglądać pornosy. Pić tyle piwa, ile chciał. Jeść rękami. Bekać, pierdzieć, nie opuszczać klapy sedesu. Siedzieć w kantynie aż do jej zamknięcia. Nikt nie zawracał mu głowy przez cały dzień. Całkiem miło.
A teraz zabawna anegdota, doskonale ilustrująca jego nowe życie. Któregoś ranka wstał z wyra, poszedł się odlać i zauważył, że ma pomarańczowego wacka. Przeraził się jak diabli. Już dzwonił na pogotowie, kiedy przypomniał sobie, że zasnął oglądając Debbie szaleje w Denver, Wybryki Tiny w Trójmieście czy innego pornola - i jadł przy tym cheetos! Tak!
Zagadka pomarańczowego wacka rozwiązana, Sherlocku. Życie jest piękne.
No to dlaczego zeszłej nocy wkradł się do własnego domu? Otworzył tylne drzwi kluczem, który wyjął spod wycieraczki. Walnął parę głębszych. Potem wziął pistolet z garażu i wsadził go sobie w usta. Pięć razy pociągał za spust. I dupa blada. Trzask. Trzask. Trzask. Trzask. Trzask. Człowiek, który się kulom nie kłaniał, do cholery.
Kiedy postanowił nie pociągać za spust po raz szósty, odłożył pistolet i rozpłakał się. Patrzył na zdjęcie dzieci. Na wschód słońca. I płakał jak jakiś bachor.
Poszedł na górę do Rity. Padł na kolana przy łóżku i błagał, by pozwoliła mu wrócić. Przeprosił ją, obiecał, że nigdy więcej jej nie uderzy. Powiedziała, że jest chory. Na głowę. Kazała mu przysiąc, że pójdzie do kościoła i porozmawia z ojcem Menendezem o tym, co się z nim dzieje. Tak bardzo chciał wleźć do jej wyra, że powiedział „dobrze".
No i przyszedł tu, tak jak obiecywał.
- Ojcze, zrobiłem coś strasznego - powiedział w konfesjonale. - Nie wiem, czy zdrada to grzech śmiertelny, czy nie, ale tak czy inaczej to syf... przepraszam, nie chciałem użyć tego słowa... no, w każdym razie, to coś złego, wiem to na pewno.
- Wyznaj swoje grzechy - powiedział ksiądz.
151
Przez chwilę Gomez zamierzał to zrobić. Ale właśnie wtedy zapomniał o misiu z bombą w brzuchu i pomyślał o milionie dolarów.
- Przepraszam, ojcze, jakoś źle się czuję - powiedział. - Może przyjdę później.
Wstał od konfesjonału, pospiesznie wyszedł z kościoła i wsiadł do rozgrzanego samochodu.
Zapalając silnik Yugo pomyślał, że chętnie napiłby się zimnego piwa. W jednym z pism widział czadową reklamę corvetty. Na zdjęciu był gość w czerwonej gablocie, a wielki napis głosił: WIESZ, JAK PRZYJEMNIE JEST
JEŹDZIĆ YUGO? MY TO WIEMY.
Rozdział 29
A więc zna pan nazwisko mordercy - powiedział Congreve, wpatrując się w Stubbsa Witherspoona z niedowierzaniem. Staruszek wrócił do stołu ze starym pudłem, zawierającym akta sprawy zabójstwa Hawke'ów. Otworzył je i wyjął jasnoniebieską teczkę.
- Nie. Powiedziałem, że wiem, kto jest odpowiedzialny za ich śmierć, inspektorze. Wszystko w swoim czasie. Proszę o cierpliwość. Położył dłoń na teczce.
- To zdjęcia z miejsca zbrodni - powiedział. - Zanim je wam pokażę, mam jedno pytanie. Chciałbym wiedzieć, czemu Scotland Yard interesuje się zabójstwem sprzed trzydziestu lat.
- Oczywiście. Powinienem był to wcześniej wyjaśnić. Czy wie pan, kto to jest Alexander Hawke? - spytał Congreve.
- Tak nazywało się to dziecko. Jedyny świadek - odparł Witherspoon. -Jego rodzicami byli Alexander, angielski lord, i Catherine, którą wszyscy nazywali Kitty. Słynna aktorka. Jedna z najpiękniejszych kobiet tamtej epoki. Amerykanka z Południa. O ile dobrze pamiętam, z Nowego Orleanu.
- Tak, o tym małżeństwie było głośno po obu stronach Atlantyku. Jedyny potomek Hawke'ów jest w tej chwili moim pracodawcą. Poznałem go przeszło dwadzieścia lat temu, szukając sławnego złodzieja klejnotów, który zaszył się na jednej z Wysp Normandzkich. Znalazłem go na wyspie, na której Alex mieszkał z dziadkiem, lordem Richardem Hawkiem. Lord sam był świetnym detektywem i pomógł mi rozwiązać tę sprawę. A jego wnuk od tamtej pory jest dla mnie jak syn.
152
- Czyli interesuje się pan tą sprawą z pobudek osobistych? - spytał Wi-' therspoon.
- W stu procentach - powiedział Congreve. - W tej chwili jestem już właściwie na emeryturze. Choć nadal urzęduję w siedzibie wydziału specjalnego, zajmuję się głównie zadaniami zleconymi mi przez Aleksa Haw-ke'a. Podobnie jak inspektor Sutherland, w pewnym sensie wypożyczony ze Scotland Yardu.
- Czyli pan Hawke postanowił rozwiązać zagadkę śmierci rodziców?
- Nie! Alex Hawke nie wie, że się tym zająłem. Co więcej, nie pamięta morderstw...
- Których był naocznym świadkiem - dopowiedział Witherspoon i pokręcił głową ze smutkiem. Dolał im lemoniady.
- Tak - rzekł Congreve. - Te wspomnienia ukryte są bardzo głęboko w jego pamięci. Wybudował wokół nich mur zapomnienia. Nigdy, przenigdy nie mówi o tamtych zdarzeniach. Ale myślę, że po dziś dzień go prześladują.
- Chce pan wypędzić z Alexandra Hawke'a dręczące go demony, inspektorze Congreve? - spytał Witherspoon.
- Bardzo chciałbym zapewnić mu spokój ducha - powiedział Congreve.
- Dlatego właśnie jesteśmy tu, w Nassau. Gdyby udało nam się rozwikłać tę sprawę, oddać morderców w ręce sprawiedliwości, może sprawiłoby mu to pewną ulgę.
- Rozumiem.
- Powinien pan wiedzieć, że Alex Hawke jest jednym z najbogatszych ludzi na kuli ziemskiej - powiedział Ross. - Kontroluje wielkie imperium biznesowe. Może słyszał pan o jego holdingu, Blackhawke Industries.
- Zdaje się, że mają tu w Nassau towarzystwo żeglugowe - powiedział Witherspoon.
- Nie wspominając o bankach i domach maklerskich - dodał Congreve.
- Holding ma główną siedzibę w Londynie, ale prowadzi interesy na całym świecie. Z tego powodu Alex Hawke ma rozległe kontakty na najwyższych szczeblach wszystkich dużych korporacji i wielu rządów. W ostatnich latach często współpracował z brytyjskim i amerykańskim rządem. Służył im nieocenioną pomocą w pewnych delikatnych sprawach.
- Jedna z takich misji, prowadzonych na zlecenie Amerykanów, sprowadziła nas na te piękne wyspy, panie Witherspoon - powiedział Ross. --Ale tu, w Nassau, jesteśmy najzupełniej nieoficjalnie. Zajęliśmy się sprawą tych morderstw z własnej inicjatywy.
- Rozumiem - powiedział Witherspoon, trzymając niebieską teczkę tak, jakby nie był pewien, czy ma im ją pokazać.
153
- Bardzo chcielibyśmy usłyszeć, co pan ma do powiedzenia - rzekł Ross.
- Powiedziałem, że wiem, kto jest odpowiedzialny za te zabójstwa. Jego nazwisko można ustalić na podstawie tych zdjęć. - Witherspoon pchnął teczkę przez stół w stronę Congreve'a.
W pokoju słychać było tylko śpiew ptaków i furkot wentylatora. Minuty zdawały się ciągnąć w nieskończoność, kiedy Congreve po kolei studiował wszystkie czarno-białe fotografie i przekazywał je Sutherlandowi.
Witherspoon wstał z fotela i podszedł do okna. Nie musiał po raz kolejny oglądać tych zdjęć. Był pierwszym policjantem, który wszedł na pokład jachtu przyholowanego do portu. Koszmarny obraz, który zobaczył po otwarciu drzwi do tej dusznej kajuty, na zawsze wrył się w jego pamięć.
Mały, jasnozielony ptak przycupnął na żółtym hibiskusie. Rozejrzał się na boki, po czym utkwił małe czarne ślepia w starym człowieku stojącym w oknie. Stubbs Witherspoon wytężył całą siłę woli, by zapomnieć o tamtej scenie i skoncentrować się na ptaku.
Kiedy wreszcie odwrócił się od okna, zobaczył Congreve'a, który siedział zgarbiony, ze wzrokiem wbitym w złożone na kolanach dłonie. Łzy płynęły mu po twarzy. Nawet nie próbował ich otrzeć.
Inspektor Sutherland zebrał zdjęcia i schował je z powrotem do teczki. On też miał czerwone oczy. Witherspoon zrozumiał, że obaj patrzyli na te koszmarne obrazy oczyma siedmioletniego chłopca. Chłopca, który teraz był już mężczyzną, którego głęboko podziwiali, a może nawet kochali.
- Może wyjdziemy do ogrodu? - zaproponował Stubbs Witherspoon, kładąc dłoń na ramieniu Congreve'a.
- Dobrze - odpowiedział, uspokajając się. - Doskonały pomysł.
- No to chodźmy - powiedział Withersoon i wziął teczkę. Wyszli za nim na ganek.
- Te rośliny są niesamowite - zauważył Sutherland, wskazując dziwaczną kępę palm. - W angielskich ogrodach nie ma czegoś takiego.
- Nazywamy je rajskimi ptakami. A widzicie tamto duże, stare drzewo?
- Piękne - powiedział Congreve.
- Alex Hawke i jego dziadek pomogli mi je zasadzić.
- Serio? - zdziwił się Congreve.
- To było zaraz po tym, jak kupiłem ten dom. Kiedy mieli już wracać do Anglii, zaprosiłem ich na lunch. Mały Alex i mój pies Kłopot, dziadek starego Roscoe'a, którego tam widzicie, biegali po ogrodzie za małąpiłką.
Usiedli na drewnianych krzesłach ustawionych w cieniu drzewa.
154
- No tak - powiedział cicho Congreve. - W trakcie śledztwa musiał pan przesłuchać małego Aleksa.
- Nie, to nie ja prowadziłem śledztwo. Ale polubiłem tego malca. Codziennie coś mu przynosiłem do szpitala. Spędzałem przy jego łóżku dużo czasu. Ale nie w ramach śledztwa. Po prostu dotrzymywałem mu towarzystwa. Biedny Alex na początku w ogóle nie mógł mówić. Dopiero po przyjeździe dziadka zaczął dochodzić do siebie.
- Nie pamiętał, co się wydarzyło?
- Ani trochę. Kiedy widziałem go pierwszy raz, w kółko powtarzał: „Zapukam trzy razy". Nie wyjaśnił, o co chodzi, ale w końcu sam się tego domyśliłem.
- „Zapukam trzy razy"? Co to mogło znaczyć? - spytał Congreve, wychylając się do przodu.
- Pewnie było to jakieś hasło. Musieli umówić się z ojcem. Mały Alex zamknął się w schowku od wewnątrz. A klucz do drzwi znaleźliśmy w jego kieszeni.
- Jego ojciec usłyszał, że ktoś jest na pokładzie, wsadził go do schowka, dał mu klucz i kazał się zamknąć - stwierdził Ross.
- I powiedział, że zapuka trzy razy - dokończył Congreve.
- Tak samo pomyślałem - powiedział Witherspoon. - Jego ojciec umarł oparty plecami o te drzwi. Żeby nikt nie mógł wejść do schowka.
- Skąd pan wie? - spytał Ross.
- Przyglądając się uważnie zdjęciu drzwi, zobaczycie po obu ich stronach dwa głębokie otwory, pasujące do ran w dłoniach ofiary.
- Był przybity do ściany?
- Ukrzyżowany. Jak już mówiłem, na podstawie zdjęć można stwierdzić, kto był odpowiedzialny za te morderstwa - powiedział Witherspoon.
- Chodzi o sposób ich dokonania? - spytał Congreve.
- Tak. Tego rodzaju obrażenia - język wyciągnięty przez poderżnięte gardło i zwisający na piersi - to tak zwany...
- Kolumbijski krawat - powiedział Ross i Witherspoon skinął głową.
- W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych mieliśmy tu rządy terroru - rzekł. - Panowały silne nastroje antybrytyjskie, a potem antyamerykańskie. Wtedy też narodził się narkoterroryzm. Na wyspach roiło się od przemytników narkotyków i sicarios, czyli płatnych morderców. Większość uczyła się fachu pod okiem okrutnego kolumbijskiego barona narkotykowego, którego nazywaliśmy el doctor.
- I myśli pan, że to on jest odpowiedzialny za śmierć Hawke'ów? -spytał Congreve.
155
- Tak, jestem tego pewien. Ktokolwiek zabił rodziców Aleksa, pracował dla Pabla Escobara.
- Escobar już nie żyje - powiedział Ross do Congreve'a. - Został wytropiony i zabity w Medellin w 1989 roku przez oddział kolumbijskich sił specjalnych. Nikt tego oficjalnie nie przyzna, ale pomogli im Amerykanie z oddziału Delta.
- Czyli zabójcami są Kolumbijczycy - powiedział Congreve.
- Nie - odparł Witherspoon. - Myślę, że Kubańczycy.
- Mógłby pan mówić jaśniej? - spytał Ross.
- Trzej młodzi Kubańczycy. Moim zdaniem zabójstw dokonano w okolicach wysp Exuma. Tam właśnie ostatni raz widziano „Seahawke'a", zacumowanego w małej zatoce niedaleko Staniel Cay.
Sutherland i Congreve popatrzyli po sobie bez słowa.
- Jednak zabójstw dokonano w sposób stosowany przez Kolumbijczyków. Dlatego właśnie pojechałem na Staniel Cay - powiedział Witherspoon. - Skłoniła mnie do tego informacja, którą dostałem od Bajuna, znajomego policjanta, który tam pracował. Powiedział, że na wyspach Exuma przebywali trzej młodzi Kubańczycy, imający się różnych dorywczych prac. Byli barmanami, robotnikami rolnymi, rybakami.
- Tak, tak, słuchamy - powiedział Congreve, wyraźnie ożywiony.
- Bajun zwrócił na nich uwagę, bo nosili drogą złotą biżuterię. Kolumbijską. Uznał, że są przemytnikami narkotyków spędzającymi czas między kolejnymi zleceniami, i miał ich na oku.
- A więc to Kubańczycy, którzy w tamtym czasie pracowali dla niego -powiedział Ross w zamyśleniu. - Całkiem możliwe.
- Szukaliśmy odcisków palców na miejscu zbrodni, ale nasze metody były wtedy dość prymitywne. Mimo to znaleźliśmy ślady bosych stóp trzech osób, poza ofiarami. Czyli morderców było trzech. A Kubańczycy zniknęli tej samej nocy. I nigdy więcej ich nie widziano.
- A co było potem? - spytał Congreve, nachylając się ku niemu i zacierając ręce. Zupełnie zapomniał o tropikalnym upale.
- Nikt nie chciał mnie wysłuchać. No i mieliśmy całe mnóstwo nierozwiązanych spraw. Dlatego postanowiłem działać na własną rękę. Najpierw skontaktowałem się z Amerykanami. Ówczesny rezydent CIA Benjamin Hill był znajomym mojego ojca. Obaj doskonale wiedzieliśmy, że w Kolumbii działa zarówno CIA, jak i wojsko amerykańskie. To była chyba najgorzej strzeżona tajemnica. Mieli kartel z Medellin pod stałą obserwacją. Ale oficjalnie Amerykanów nie było w Kolumbii, więc znalazłem się w ślepym zaułku.
- I co pan zrobił? - spytał Ross.
156
- Wziąłem wszystkie pieniądze z konta, resztę pożyczyłem od ojca i pojechałem do Kolumbii. Wyposażony w dokładne rysopisy tych trzech braci, które dostałem od Bajuna, i nakaz aresztowania wydany na podstawie dowodów zebranych na Staniel Cay. Rozglądałem się tam przez jakiś tydzień. Na każde pytanie ludzie uśmiechali się tylko i kręcili głowami. W końcu spotkałem się z szefem policji z Medellin. Pokazałem mu portrety pamięciowe podejrzanych.
- Przepraszam, że przerywam - powiedział Congreve głosem pełnym napięcia. - Ma pan jeszcze te portrety?
- Oczywiście. W każdym razie rozmowa z tym bałwanem nic nie dała. Było jasne, że jak prawie wszyscy w tamtych czasach, siedział w kieszeni Escobara.
- Mogę zobaczyć te portrety? - spytał Ambrose.
- Może je pan sobie wziąć - odparł Witherspoon, wyjął z teczki podniszczone kartki i podał mu je.
- I to było wszystko? - spytał Congreve, oglądając prymitywne szkice.
- Nie całkiem - powiedział Witherspoon, wstał z krzesła i podniósł oczy na upstrzone promieniami słońca gałęzie. Pusty prawy rękaw falował na wietrze.
- Ostatniej nocy przed wyjazdem z Kolumbii, po spotkaniu z szefem policji, koło mego hotelu eksplodował samochód wyładowany stu kilogramami dynamitu. Cała fasada budynku zwaliła się na ulicę. Zginęło sześć osób, w tym młoda kobieta z dwójką małych dzieci. Ja straciłem tylko prawą rękę.
- To nie była pańska wina, panie Witherspoon - powiedział Congreve i położył dłoń na jego kościstym ramieniu. nie moja?
Rozdział 30
Witam w domu, milordzie - powiedział Pelham, otwierając szerokie mahoniowe drzwi nowego domu Hawke'a w Georgetown. Słysząc znajomy warkot motocykla Hawke'a, podszedł do nich po czarno-białej posadzce, którą wyłożony był hol.
Hawke zgasił silnik i zsiadł z motoru. Uwielbiał starego nortona com-mando i korzystał z każdego pretekstu do przejażdżki. Poprzedniego popołudnia, po wyjściu z gabinetu Vicky, spędził w nowym domu niewiele
157
ponad godzinę. Ze swojej wspaniałej, pomalowanej na błękit nieba sypialni zdążył tylko zadzwonić do Le Coney, dekoratorki wnętrz z Nowego Jorku, i podziękować jej za świetną robotę, a potem wziął prysznic, włożył smoking, pobiegł do garażu i wskoczył na nortona, by przejechać krótki odcinek drogi dzielącej go od Georgetown Club.
- Witaj, Pelham - powiedział Hawke, wszedł po kamiennych schodach i uśmiechnął się do kamerdynera. - Cieszę się, że tego ranka wciąż widzę cię wśród żywych.
- Jak to trafnie ujął Alfred lord Tennyson w swoim wierszu Strumień, jestem wieczny, milordzie -powiedział stary kamerdyner i ukłonił się lekko.
Pelham Gremdlle miał już chyba ze sto lat. Jego siwe włosy wciąż były gęste, nos - dumnie zadarty, a w niebieskich oczach pełgały wesołe ogniki. Codziennie nosił nieskazitelnie czyste białe rękawiczki, liberię, spodnie w prążki i sztywny biały żabot.
Przez większą część życia pracował dla tej rodziny. Choć był profesjonalnym kamerdynerem do szpiku kości, traktowano go jak członka rodziny. Pilnował porządku we wszystkich posiadłościach Hawke'ów, w mieście i na wsi. No i trzymał w ryzach małe dzieci Hawke'ów, dopóki nie wysłano ich do Eton, Harrow czy Dartmouth.
Pelham uparł się, by przyjechać do Waszyngtonu i osobiście nadzorować renowację domu. Hawke nie miał serca mu odmówić. Po jego wyjeździe w londyńskim domu na Belgrave niewiele się działo, nie licząc sporadycznych wizyt starych ciotek czy kuzynów.
Spojrzał na niego surowo.
- No, no, tylko bez tych pokłonów - powiedział, kiedy kamerdyner wziął od niego płaszcz. - Jesteśmy w Ameryce, Pelham. W kramie wolności i równości.
- Też coś - prychnął Pelham. - Przeszło osiemdziesiąt lat jestem na służbie. Nie potrzeba mi... Wielkie nieba! Milordzie, cały jesteś we krwi!
- Obsługa w restauracji była fatalna - powiedział Hawke, uśmiechając się ze swojego żarciku. - Zdążę wziąć prysznic?
- Właśnie dzwoniła pani sekretarz. Jest w drodze.
- Cholera, już tak późno? - spytał Hawke, patrząc na pogruchotany zegarek. Nie mógł się oderwać od Vicky i całkowicie stracił rachubę czasu.
- Dzwoniłem na komórkę, ale jak zwykle była wyłączona.
- Podaj pani sekretarz herbatę i przeproś ją w moim imieniu, dobrze? Umyję się i włożę czyste ubranie.
158
- Słusznie, bo wygląda pan okropnie. Pozwoliłem sobie przygotować jeden z pańskich ulubionych szarych garniturów - powiedział kamerdyner. -i, jeśli można zasugerować, najlepszy będzie do tego fular.
Ale Hawke był już w połowie szerokich marmurowych schodów, przeskakiwał po trzy stopnie.
- Lord Hawke, zakrwawiony, ale nieugięty - mruknął kamerdyner pod nosem.
W ciągu następnych dziesięciu minut wziął prysznic i, zamiast ubrania przygotowanego przez Pelhama, włożył sprane dżinsy, T-shirt Królewskiej Marynarki Wojennej i stary czarny kaszmirowy sweter. Conch nie poznałaby go w krawacie.
Wchodząc do biblioteki, zobaczył Consuelę de los Reyes siedzącą przy trzaskającym ogniu, sączącą przez słomkę dietetyczną colę i wpatrzoną w telewizor.
- Już jesteś?! - zawołał Hawke. - Przepraszam za spóźnienie.
- W końcu doszłam, jak się włącza to cholerstwo. Mam nadzieję, że telewizja ci nie przeszkadza.
Oglądała samą siebie na CNN. Hawke nie mógł się powstrzymać od uśmiechu na widok zachowania Conch przed kamerami.
W telewizji była bardzo dystyngowana. Miała na sobie czarną suknię i perły. No i powstrzymywała się od tych powiedzonek, z których słynęła na co dzień.
- Nie wyglądam grubo w tej sukni? - spytała.
- W żadnej nie wyglądasz grubo.
Miała na sobie obcisły różowy sweter z kaszmiru. Dobrze go pamiętał. Był zapinany na plecach. Albo rozpinany, zależnie od sytuacji. Za wysokimi oknami po bokach kominka przysypany śniegiem Waszyngton pławił się w porannym słońcu.
- A więc jesteś moim pierwszym gościem - powiedział Hawke, podsuwając krzesło do kominka. - I słusznie, w końcu to ty znalazłaś mi ten dom. - Conch mieszkała po drugiej stronie ulicy i pierwsza zwróciła jego uwagę na ładny dom w stylu georgiańskim, który Alex natychmiast kupił.
- Zrobiłeś z tej rudery prawdziwy pałac - odparła, wyłączając telewizor.
- Dekoratorzy wiernie odtworzyli wystrój angielskiej posiadłości wiejskiej.
- Brakuje tylko dwóch spanieli.
Hawke uśmiechnął się. Conch preferowała bambus, rattan i rybackie trofea na ścianach, nawet w Georgetown.
159
- Paskudna sprawa z tym Georgetown Club - powiedział. - Dopiero wróciłem ze szpitala.
- Zadzwonili do mnie podczas kolacji z prezydentem. Georgetown Club! Dorwiemy tych palantów, kimkolwiek są. Powiedz, jak to było. Co ci się stało w rękę?
- Przebił ją widelec do sałatki. Miałem szczęście.
- A co z Victorią?
- Powiedziałbym, że miała wielkie szczęście.
- To znaczy?
- Trudno w to uwierzyć, ale... - Alex urwał w pół zdania, kiedy do pokoju nagle wszedł Pelham.
- Śniadanie na stole, milordzie - powiedział. - Owoce, płatki, kawa, herbata. Muffmy z pana ulubionym dżemem truskawkowym. Proszę zadzwonić, gdybym był potrzebny.
Hawke uśmiechnął się, kiedy kamerdyner wyszedł, zamykając za sobą podwójne drzwi.
- A więc myślę - powiedział - że ta bomba była przeznaczona dla Vic-ky.
- Alex, bądź poważny. Po co, ktoś miałby...
- Może to ci przeklęci Kubańczycy z Telarana? Może chcą mnie nastraszyć?
- Gdyby naprawdę im o to chodziło, mogliby cię po prostu zabić.
- Może nie chcą robić sobie antyreklamy? Nie wiem. Powiem szczerze, obszedłem się z tymi Rosjanami dość ostro. Wycisnąłem z nich, kto kupił „Borzoja". Bali się możliwych konsekwencji. Żeby się zabezpieczyć, mogli pójść prosto do Kubańczyków i powiedzieć im, że interesuję się ich działalnością. Dlatego, jak sądzę, władze kubańskie mogą nie patrzeć na mnie przychylnym okiem.
- To się nazywa osłanianie tyłka.
- Słucham?
- Osłanianie tyłka. Twoi rosyjscy przyjaciele pewnie boją się, że Kubańczycy im go skopią - powiedziała Conch. - Poszli więc do nich i zrzucili całą winę na ciebie. A kubańskie tajne służby po twoich śladach trafiły do Kuwejtu, gdzie zapobiegliśmy poprzedniej transakcji. CIA właśnie dostała informację, że twój znajomy Cap Adams nie żyje. Przykro mi.
- Co takiego?
- Londyńska policja znalazła go w jego mieszkaniu w St. John's Wood. Przyczyna zgonu nieznana. Dopiero przy użyciu mikroskopu elektronowego patolodzy znaleźli w jego udzie małą granulkę rycyny.
- Rycyny?
160
- To trująca albumina, występująca w rycynusie. Pamiętasz słynne „parasolowe morderstwo"? W 1978 roku agent KGB zabił na moście Water-loo Bułgara nazwiskiem Marków za pomocą specjalnie skonstruowanego parasola. Moje uznanie dla brytyjskich lekarzy sądowych za tak szybkie wyjaśnienie tej sprawy.
- Mam nadzieję, że ktoś powiadomi o tym żonę i dzieci Capa. Chryste! Muszę zadzwonić do Annę.
- Wróćmy na chwilę do Vicky, Alex. Dlaczego uważasz, że to ona mogła być celem?
- Na kilka minut przed wybuchem została wezwana do telefonu. Kiedy podniosła słuchawkę, nikt się nie odezwał. Słyszała tylko czyjś oddech. Na podłodze stała czarna teczka. Vicky pomyślała, że ktoś jej zapomniał, więc wracając do stolika, oddała ją kelnerowi.
- I teczka po chwili eksplodowała mu w rękach - powiedziała sekretarz stanu, kręcąc głową. - Zaraz przekażę tę informację grupie śledczej.
- Dzięki.
- Alex, to właśnie z powodu Kuby prezydent poprosił mnie, żebym do ciebie wpadła. Nie chcemy mieć na głowie następnego punktu zapalnego, i to tuż za naszym progiem, a na wyspie wrze. Potrzebujemy twojej pomocy.
- Zrobię, co będę mógł. Słucham.
- Jak już mówiłam, od jakiegoś czasu krążą plotki o szykowanym zamachu stanu. Wczoraj wieczorem w ostatniej chwili odwołano telewizyjne orędzie Fidela. To nie w jego stylu.
- Castro od dawna walczy z chorobą Parkinsona. Może nastąpiło pogorszenie?
- Niewykluczone. Ale po wizycie papieża jego stan zdrowia zdecydowanie się polepszył. Co tydzień dostajemy informacje na ten temat od opłacanego przez nas lekarza. Fidel to twardy gość. Każdy mężczyzna z jego rodziny dożywał co najmniej setki.
- A więc co się stało?
- Jadę prosto do Białego Domu. Już od dawna mamy przygotowane plany awaryjne na wypadek zamachu stanu na Kubie. Teraz trzeba będzie wcielić je wżycie.
- Jakieś wieści o okręcie podwodnym?
- A żebyś wiedział. Masz, zobacz - powiedziała de los Reyes i podała mu jasnoczerwoną teczkę pełną fotografii. - Wczoraj zrobił je Predator. Wystartował z Gitmo godzinę po tym, jak powiedziałeś, że nabywcą jest Telarana. Patrz. To południowo-wschodnie wybrzeże Kuby. To Manzanil-lo. Nad Zatoką Guacanayabo. A to Telarana, ta mała wyspa przy brzegu, widzisz ją?
11    Hawke
161
- Tak - powiedział Hawke, wstał i podszedł ze zdjęciami do okna, by mieć więcej światła. - Coś tam budują. Wygląda jak baraki i magazyny. A tutaj są ruchome wyrzutnie scudów.
- Tak. Ostatnio kupili dużo rosyjskich scudów. A widzisz tę dużą białą budowlę u ujścia rzeki?
- Tak, wielkie gmaszysko. Co to?
- Ludzie z marynarki wojennej mówią, że to jakiś amfiteatr. Ja uważam, że to schron dla okrętu podwodnego, zaprojektowany tak, by przypominał budynek użyteczności publicznej.
- Jak to mówią, nigdy nie jest tak źle, żeby nie mogło być gorzej. Nowa Kuba - pies lub szczur w każdym garnku i niewidzialny okręt podwodny w każdym garażu.
- Alex... - Ton jej głosu zmienił się.
- Tak? - Patrzył w jej niezwykle piękne brązowe oczy sekundę dłużej, niż powinien, po czym odwrócił się z powrotem do okna.
- Spójrz na mnie.
- To zły pomysł.
Jako członek-założyciel klubu fatalnych pomysłów wiedział, że należy odsunąć myśl, by rozpiąć jej obcisły różowy sweter. Tylko tego mu brakowało! W takim momencie, kiedy kobieta, którą kochał, leżała w szpitalu.
- Nie mogę, Conch - powiedział.
Usłyszał szelest papierów, a kiedy się odwrócił, szła już w stronę drzwi.
- Conch?
Zatrzymała się i odwróciła do niego ze śmiertelnie poważną miną.
- Prezydent poprosił mnie, żebym powołała specjalną komisję, która zajmie się tym problemem - powiedziała. - Na jej czele stanie tych dwóch ludzi, których spotkałeś w moim gabinecie. Wysłał mnie tu, żebym wciągnęła do niej ciebie.
- Consuelo, wiesz, że zawsze jestem do twojej dyspozycji. Ale jeśli uważnie przeczytasz moje CV, to zobaczysz istotną uwagę: „Nie nadaje się do pracy w grupie".
- Spodziewałam się takiej reakcji. Ale ta sprawa ma dla prezydenta wielkie znaczenie. Nie możemy pozwolić, by to cholerstwo pływało parę kilometrów od Miami Beach. Prezydent jest pełen uznania dla ciebie za to, czego dokonałeś na Karaibach. Jak my wszyscy.
- Skoro był łaskaw do mnie zadzwonić...
- Dowiedziałeś się, kto to kupił. Teraz musimy tylko namierzyć i zneutralizować sukinsyna. Obiecałam, że nam pomożesz. Doprowadź to do końca.
- Mówisz poważnie? Zaskoczyłaś mnie.
162
- Tak? Może jestem zbyt pewna swego. Chyba nigdy się tego nie oduczę.
- Conch, słuchaj. Byłem żałosnym gnojkiem. Wybaczysz mi to kiedyś?
- Cóż, nie podobało mi się to, jak się rozstaliśmy. Zaskoczyłeś mnie, muszę przyznać. Żadnych sygnałów ostrzegawczych. Nic. To bolało, rozumiesz? Nie dałeś mi szansy...
- Wiesz, jak się nad tym zastanowić, to tak naprawdę nigdy nie byliśmy...
- Hawke, proszę, zamknij się. Nie umiesz mówić o takich sprawach. Zapadła cisza.
- Jakie masz plany? - spytała, znów przybierając rzeczowy ton.
- Wracam na Karaiby. Vicky miała lekki wstrząs mózgu i przyda jej się trochę odpoczynku. Zabiorę jąna dwa tygodnie na „Blackhawke'a".
- Szczęściara.
- Odlatuję dziś po południu. Kiedy tam dotrę, jestem na usługi. Zrobię, co w mojej mocy. Tylko nie próbujcie mnie zaciągnąć na następne spotkanie komisji specjalnej.
- Pamiętasz, co zrobiłeś poprzednim razem?
- Nie, staram się zapominać takie rzeczy.
- W połowie spotkania wstałeś i oznajmiłeś, że choć świetnie się bawisz, to musisz już iść, bo zostawiłeś w piekarniku udziec barani.
- Ano tak. Szkoda byłoby przypalić baraninę.
- No to na razie. - Consuela zdjęła płaszcz z oparcia fotela i skierowała się do drzwi.
- Na razie, Conch.
- Wpadnij, gdybyś potrzebował czegoś - powiedziała, zamykając za sobą drzwi.
Rozdział 31
Manso i jego dwaj bracia, Carlos i Juanito, stali na samym końcu długiego mola. Fale rozbijały się na skałach, mocząc ich od stóp do głów. Nie było księżyca ani gwiazd, nic, tylko wzburzone morze. Paskudna kubańska noc. Ale zarazem wspaniała.
Dygoczącego na zimnym deszczu Mansa rozgrzewał wewnętrzny żar. Udało się. Wkrótce cały kraj dowie się o narodzinach nowej Kuby. Patrząc na szeroko uśmiechniętych braci, pomyślał, że w tej chwili są najszczęśliwszymi ludźmi na Kubie.
163
Stali na betonowym molu, u samego podnóża nowo zamontowanej latarni. Rozbłyskiwała co trzy sekundy, zalewając ich jasnym czerwonym światłem. Na końcu drugiego mola, oddalonego o dwieście metrów, na drugim brzegu rzeki, mrugało zielone światło.
Była już prawie północ i lało jak z cebra, ale oni nie zwracali na to uwagi. To był historyczny moment. Bracia de Herreras z przejęciem patrzyli przez strugi deszczu na czarną wodę.
- No i co? - spytał Manso.
- Wydawało mi się, że coś zobaczyłem - powiedział Carlos. - Ale to chyba tylko kropla deszczu wpadła mi do oka. - Napił się ze srebrnej piersiówki i schował ją z powrotem do wewnętrznej kieszeni.
- Coś w końcu zobaczysz, mi hermano - powiedział Juanito, zaśmiał się i klepnął go w plecy. - Wielkie coś! - Wszyscy trzej mieli na szyjach lornetki.
- Z telewizją zupełnie nie wyszło - powiedział Manso, zlustrowawszy przez lornetkę czarny horyzont. - Zachowywał się jak dzika bestia, nawet po środkach uspokajających. Kazałem przełożyć orędzie na jutro. On chyba nie pójdzie na współpracę z nami.
- No to co? - powiedział Carlos. - On już się nie liczy. Na razie Kubań-czycy wiedzą tylko, że odwołał orędzie. Przykra sprawa. Ale jeszcze dziś rano widzieli go w jachtklubie. Był tam dziennikarz z „Granmy", więc napisze o tym w gazecie. A jeśli nawet nie zgodzi się wystąpić przed kamerami, to co? Ty i Fulgencio ogłosicie zmianę rządu. Poza tym zrobiliśmy już wszystko, co trzeba.
- Lepiej, żeby ogłosił to Fidel - upierał się Juanito. - W końcu ludzie się z tym pogodzą, ale na razie...
- Słuchajcie, mam pomysł - rzekł Manso. - Po kolacji rozmawiałem z technikiem telewizyjnym. Powiedział, że możemy mieć takie oświadczenie Fidela, jakie tylko zechcemy.
- No jasne - roześmiał się Carlitos. - Wystarczy Rodrigo i jego nożyce.
- Nie w tym sensie - powiedział Manso, patrząc na swojego szalonego brata oczami zimnymi jak skała.
- To znaczy, że jest inny sposób? - spytał Juanito.
- Można cyfrowo zmienić jego słowa i ruch warg - powiedział Manso. - Tyle że na krótko.
- Na krótko? - spytał Juanito. - Żeby zdążył powiedzieć: „Odchodzę, to mój następca"? - Zaśmiał się i sięgnął po piersiówkę.
- Mój Boże, patrzcie! - zawołał Carlos.
- Włącz światła! - polecił Manso.
Carlos pstryknął przełącznikiem i reflektory nad ich głowami rozświetliły noc.
164
Wszyscy trzej unieśli lornetki i skierowali je w stronę wskazaną przez Carlosa.
- Tam! -powiedział. - Widzicie? Gdzie? Och... Matko Boska!
Z morza wyłoniła się głowa potwora, czarna i zaostrzona, o pysku, z którego zamiast ognia wydobywała się spieniona woda, gdy unosił się ku pokrytemu chmurami niebu. Czarny, matowy, wyglądał jak jakiś koszmarny wynalazek szalonego naukowca. Nie było na świecie skuteczniejszej machiny do zabijania.
- Mówiłem ci, że wreszcie coś zobaczysz, bracie! - krzyknął Juanito. -O Boże, popatrzcie na to! Widzieliście kiedyś coś tak wielkiego?
Monstrum podnosiło się coraz wyżej, spieniona woda spływała z gładkich powierzchni obu identycznych kadłubów i sterów głębokościowych. Potem ten niesamowity pysk opadł do morza i okręt pomknął w stronę mola.
Fale rozbijały się o dziób w kształcie litery V. Usłyszeli alarm i zobaczyli, jak coś powoli wysuwa się z przedniej części kadłuba. Domyślili się, że ta górująca nad pokładem konstrukcja to wciągany kiosk. Po chwili pojawiły się na nim małe czarne sylwetki lu^i.
Na kiosku okrętu został włączony potężny reflektor i snop światła omiótł ujście rzeki.
Manso oczywiście nie mógł rozróżnić twarzy, z tej odległości widział tylko sylwetki, ale jednego z tych ludzi znał. Wypatrzył go przez silnie powiększający noktowizor.
- Komandor Nikita Żuków - powiedział pod nosem. - Witamy na Kubie. Czekaliśmy na pana.
Trzej bracia padli sobie w objęcia, deszcz zalewał im twarze. Nadeszła chwila, o której marzyli od dawna. Jednak wydarzenia tego dnia, ten widok ł ta historyczna noc przerosły ich najśmielsze wyobrażenia.
Potężne czarnoskrzydłe monstrum z głębin wpływało do ujścia rzeki. Manso jeszcze nigdy nie widział czegoś tak niesamowitego. Pomachał do ludzi stojących na kiosku, a oni odpowiedzieli mu w ten sam sposób.
- No, moi dzielni bracia, mam do was pytanie - powiedział, przywołując ich do siebie. - Chodźcie ze mną.
Ramię przy ramieniu ruszyli w stronę schronu dla okrętu. Chcieli powitać „Borzoja" razem z ekipami budowlanymi i mechanikami.
- Tylko jedno krótkie pytanie - powiedział Manso, oglądając się na majestatycznie sunący okręt. - Powiedzcie mi, jakie to uczucie być super-potęgą?
Pobiegli ze śmiechem do schronu, chcąc zdążyć przed okrętem podwodnym. Wielkie wrota rozwierały się, ukazując przestronne wnętrze.
165
Pracujący tu robotnicy podekscytowani byli widokiem nadciągającego okrętu.
Wraz z Kubańczykami pracowało tu od wielu miesięcy ponad stu rosyjskich elektroników, operatorów maszyn, hydraulików, elektryków i techników jądrowych. Kiedy potężny okręt wreszcie wpłynął do schronu, z gardeł ludzi dobył się ogłuszający ryk.
Komandor Nikita Żuków stał na kiosku okrętu podwodnego i obserwował panujące wokół zamieszanie. Zasłonił rękami uszy, by nie słyszeć tej potwornej kakofonii. Do ogólnego hałasu dołączyła się jeszcze orkiestra, ćwicząca kubański hymn narodowy.
Były to ostatnie próby przed uroczystością chrztu okrętu. Muzycy stali na końcu długiego betonowego mola, zaledwie sześć metrów od miejsca zacumowania „Borzoja". Komandor Żuków pomyślał, że jeszcze chwila, a zwariuje.
- Nieźle, nieźle - powiedział po hiszpańsku admirał Carlos de Herre-ras. - Myślę, że do czasu uroczystości pierwszomajowych dojdą do perfekcji. - Żuków, który dobrze znał hiszpański, spojrzał na niego, by sprawdzić, czy żartuje. Mówił całkiem poważnie.
Ojciec Żukowa został wysłany na Kubę jako „doradca" z ramienia radzieckiej marynarki wojennej i poślubił Kubankę. Dlatego w rodzinnym domu Żukowa mówiło się po hiszpańsku i po rosyjsku. Urodzony w Hawanie przed trzydziestoma pięcioma laty, komandor dawno już nie był na Kubie. Kiedy miał dziesięć lat, ojciec zabrał rodzinę z powrotem do Moskwy. Żuków, przyjęty w wieku osiemnastu lat do Akademii Marynarki Wojennej, został oficerem na okręcie podwodnym, a po ukończeniu trzydziestu lat - kapitanem.
To właśnie jego kubańska przeszłość przesądziła o tym, że trafił tu on, a nie któryś z kilkunastu innych kapitanów zabiegających o tę robotę. Znał język i kulturę. Znał i kochał Kubańczykow. Dzielnie służył swojemu krajowi. I nigdy nie wybaczył Biuru Politycznemu, że zdradziło jego ojczyznę i radziecką marynarkę wojenną.
- Nieźle grają, co, komandorze? - spytał go kubański admirał.
- Symfonicznie - odparł Żuków, usiłując przekrzyczeć orkiestrę, spawaczy i monterów.
Załoga malowała na burtach błyszczącego czarnego kadłuba nową nazwę okrętu: „Jose Marti".
Okręt nazwany ku czci wielkiego patrioty, który po długiej krwawej wojnie oswobodził Kubę z hiszpańskiej niewoli, był wspaniałym symbolem nowej Kuby. Podniecenie panujące w schronie graniczyło z histerią.
166
Flagi i chorągiewki wisiały w każdym kącie, przygotowane do obchodów pierwszego maja, do którego zostały jeszcze trzy dni. Panował gorączkowy, radosny nastrój.
Ktoś zaczął gwizdać melodię piosenki Mango i wkrótce wszyscy pracownicy i mechanicy śpiewali już na cały głos: „Mango, mango, choć zielone, już dojrzało, zaraz spadnie..."
Cóż, przynajmniej zagłuszyli orkiestrę.
Admirał Carlos de Herreras, szef sztabu kubańskiej marynarki wojennej, i jego dwaj bracia weszli na pokład wkrótce po tym, jak Żuków wprawnie wprowadził okręt do wąskiej rzeki i do schronu. Po zacumowaniu i wyłączeniu układów napędowych Żuków powitał ich na pokładzie. Poczęstował schłodzoną wódką w mesie oficerskiej, a potem oprowadził po okręcie, od dziobu po rufę.
Kubańczycy byli wyraźnie zachwyceni nową zabawką. Podekscytowani, biegali z jednego końca okrętu na drugi, śmiejąc się radośnie.
Żuków zauważył, że najbardziej się ożywili, kiedy weszli do przedziału na sterburcie, gdzie w silosach tkwiło dwadzieścia rakiet balistycznych z błyszczącymi głowicami. Drugie tyle było na bakburcie. Czterdzieści głowic wystarczyłoby, żeby zniszczyć świat. Nikt jeszcze nie powiedział Żukowowi, jaka będzie jego pierwsza misja, i miał tylko mgliste przypuszczenia na temat celów ataku. Ale na samą myśl o wyruszeniu do boju w tak wspaniałej machinie przebiegał go dreszcz podniecenia. Nigdy jeszcze nie czuł się tak dobrze.
Rosyjska załoga, złożona ze stu trzydziestu marynarzy, którzy dawniej służyli pod jego komendą, też była w doskonałym nastroju. Wszyscy oni byli teraz, podobnie jak Żuków, najemnikami. I wszyscy, po mroźnej zimie we Władywostoku, tak jak on cieszyli się na myśl o zejściu na ląd pięknej, tropikalnej Kuby.
U Żukowa ten powrót budził głębsze uczucia.
Upadek sowieckiego imperium był dla niego głębokim upokorzeniem. Jako kapitan okrętu podwodnego przez cały czas bawił się z Amerykanami w kotka i myszkę.
Ciągnące się w nieskończoność dni i noce były przygotowaniem do wojny, która nigdy nie miała wybuchnąć. Spędzał całe miesiące pod polarną pokrywą lodową, tropiąc SSN „George Washington" i modląc się o pretekst do ataku. Kiedyś przez kilka tygodni śledził lotniskowiec „John F. Kenne-dy", trzymając się zajego rufą tak, by charakterystyczny odgłos jego śrub nie został wykryty przez sonar wrogów. I wszystko to w czasie, kiedy najpotężniejsza broń, jego nowy okręt, „Borzoj", był dopiero na etapie projektów.
167
Podobnie jak wielu jego kolegów, Żuków umierał z nudów podczas dziesięcioletniego „pokoju", który nastąpił po upadku Związku Radzieckiego w 1991 roku.
Komandor Żuków cieszył się z powrotu na piękną Kubę, o której nigdy nie zapomniał. I szczęśliwy, że nadarza się okazja zabicia wielu Amerykanów.
W kubańskim admirale, Carlosie de Herrerasie, wyczuwał bratnią duszę. Obserwował go kątem oka w przedziale rakietowym. De Herreras zacierał ręce z wręcz maniakalną radością.
Żądza krwi. Żuków dobrze ją znał, bo płonęła też w jego sercu.
Rozdział 32
Hej, pani doktor, śpisz? - Alex? Która godzina?
- Nie wiem. Chyba zaraz północ. Przepraszam. Muszę tylko... Nie, nie zapalaj światła. Wszystko w porządku.
Alex oddał Vicky do dyspozycji oddzielną kajutę, żeby lepiej odpoczęła. Obiecał sobie, że zostawi ją w spokoju przez przynajmniej trzy dni. Ale nie wytrzymał już pierwszej nocy.
- Alex, drżysz cały. Co się stało?
- Nie wiem. Przepraszam, że zawracam ci głowę. Obudziłem się, poszedłem do toalety i... czy mogę położyć się obok ciebie?
- Oczywiście, skarbie. Czekaj, zrobię ci miejsce.
- Dziękuję. Boże, ale jesteś ciepła.
- A ty taki zziębnięty!
- Chyba straciłem przytomność. Poszedłem do kabiny zaraz po tym, jak powiedzieliśmy sobie dobranoc. Od razu zasnąłem. Coś mnie obudziło. A potem patrzyłem w lustro nad umywalką i... ocknąłem się na podłodze.
- Zemdlałeś?
- Nie wiem. Pamiętam, że patrząc w lustro, czułem się jakoś dziwnie. Tak, jakby to nie była moja twarz. Nie poznałem samego siebie.
- Pierwszy raz zdarzyło ci się coś takiego? Zamknij na chwilę oczy, zapalę światło. Muszę obejrzeć twoje źrenice.
- Nie, chyba nie pierwszy raz. Och, ale razi mnie to światło!
- Chyba? - spytała, uważnie mu się przyglądając. Jego oczy, zwykle hardo patrzące na świat, teraz wydawały się kruche jak porcelana.
168
- Nie jestem pewien. Kilka dni temu, tuż przed wyjazdem do Waszyngtonu, stałem na pokładzie i patrzyłem w gwiazdy. Prawdę mówiąc, myślałem o tobie, o tym, jak bardzo za tobą tęsknię. Nagle zabrakło mi tchu, serce zaczęło walić jak młot...
- Macie tu lekarza?
- Oczywiście.
- Idź do niego z samego rana, Alex. Tylko bez wymówek.
- Po co? Po prostu zemdlałem. Nic mi nie jest. Widzisz? Nawet już sienie trzęsę. To był podstęp. Chciałem mieć pretekst, żeby tu przyjść i pozawracać ci głowę. Zobaczyć, jaką włożyłaś koszulę nocną. Nawiasem mówiąc, jest ładna.
- Naprawdę musisz iść do lekarza. Zrób sobie badania krwi. Może wyśle cię na rezonans magnetyczny.
- Jak myślisz, co mi jest? Rak mózgu?
- Myślę, że to nic poważnego, kochanie. Zwykły atak paniki.
- Paniki? Niby dlaczego? W życiu nie byłem taki szczęśliwy.
- Nie wiem. Przecież nie jesteś moim pacjentem, zapomniałeś o tym?
- Coś na to zaradzimy.
- Mówiłeś, że miałeś zły sen. Pamiętasz, jaki?
- To prawdziwy koszmar.
- Opowiedz mi o nim.
- Mogę napić się wody? Dzięki. Zawsze zaczyna się to tak samo. Nikomu jeszcze o tym nie mówiłem.
- Mnie możesz zaufać.
- A może zamiast tego pokochalibyśmy się jeszcze trochę? A o śnie opowiem ci rano.
- Nie.
- No dobrze, już dobrze. Śni mi się, że jestem zamknięty w małym pomieszczeniu. W jakimś schowku... Ale po co ja o tym gadam? To tylko głupi, banalny sen.
- Sny są ważne, bo świadczą o naszych najgłębszych uczuciach.
- Tekst jak z kiepskiego podręcznika, skarbie. „Nasze najgłębsze uczucia". W moim przypadku nie powinno być z nimi kłopotów, bo w istocie jestem bardzo płytkim człowiekiem.
- Opowiedz mi ten sen, kochanie.
- Dobrze. No więc jestem zamknięty w schowku. Cuchnie w nim jak diabli i jest cholernie gorąco. Przez dziurkę w drzwiach widzę sąsiednie pomieszczenie.
- I co tam jest?
- To pomieszczenie ma otwór w suficie. I wiem, że coś złego wchodzi tamtędy. Zbliża się do mnie.
169
- Za każdym razem to samo?
- Tak. To jest... pająk. Chce mnie zabić. Chce zabić wszystkich.
- A ty nie możesz go powstrzymać?
- Właśnie.
- Bo drzwi są zamknięte?
- Bo jestem taki mały. I przez te drzwi. Tak, są zamknięte. Chowam się przed pająkiem.
- Ile masz lat w tym śnie?
- Sześć, może siedem.
- Co robisz? Gdzie są twoi rodzice? Nie mogą ci pomóc?
- Nie mam rodziców, do cholery! Nigdy nie miałem! Wychował mnie dziadek!
- AIex, uspokój się. Już dobrze.
- Przepraszam. Jestem sam w tym schowku. Zawsze byłem sam. Chcę krzyczeć. Ale nie mogę, bo usłyszy mnie pająk. Po jakimś czasie już się nim nie przejmuję. Chcę otworzyć usta i krzyczeć na cały głos, ale nie mogę wydobyć z siebie żadnego dźwięku.
- Alex, znowu drżysz. Dobrze się czujesz?
- Nie, nie czuję się dobrze. Czasem nie wiem, gdzie kończą się moje sny, a zaczyna rzeczywistość. Ciągle mam wrażenie, że jestem zawieszony między niebem a piekłem i nie wiem, w którą stronę idę.
- Och, Alex!
- Wiesz... nie chcę o tym rozmawiać. Daj sobie z tym spokój, dobrze? Mam trzydzieści siedem lat. Do tej pory jakoś udawało mi się żyć bez psychoanalityków rozgrzebujących moją przeszłość i teraz też ich nie potrzebuję.
- Czemu się tak wściekasz?
- Bo wtrącasz się w moje życie. To moje prywatne sprawy.
- Próbuję tylko pomóc. Sam do mnie przyszedłeś, pamiętasz?
- Fakt. Mój błąd. Przepraszam. Nie potrzebuję żadnej pomocy. Przepraszam, że przeszkodziłem. Wracam do łóżka, dziękuję. Dobranoc.
- Alex, musisz z kimś porozmawiać. Może nie ze mną, ale z kimś... Wyszedł, trzaskając drzwiami.
- Dobranoc, AIex - powiedziała Vicky i wyłączyła światło.
Leżała, wpatrując się w ciemność. Nie było mowy, żeby udało jej się zasnąć. Nie wstawała z łóżka przez prawie dwie doby. Czuła się świetnie.
Zapaliła światło, wstała i włożyła szorty w kolorze khaki i białą koszulkę z dużym czarnym jastrzębiem, którą dostała od kapitana po wejściu na pokład. Zobaczyła w lustrze swoje odbicie. Zupełnie zapomniała, że ma obandażowaną głowę.
170
Wyjęła z szuflady piękny szal, który Alex kupił jej na New Bond Street w Londynie. W delfiny i wieloryby. Obwiązała nim głowę i wyszła z kabiny.
Była na pokładzie jachtu od niedawna, ale wiedziała, gdzie szukać Am-brose'a. Znała jego nawyki na tyle, by domyślić się, że w tej chwili siedzi na pokładzie pod gwiazdami i pije koniak. Przecież to Ambrose przedstawił jej Aleksa w Londynie, na uroczystej kolacji w rezydencji amerykańskiego ambasadora. Vicky została tam zaproszona, bo ambasador i jego żona byli dobrymi przyjaciółmi jej ojca.
A poza tym niedawno wydała książkę dla dzieci pod tytułem Wirolot, która zdobyła wszystkie możliwe nagrody literackie w Anglii. Dzięki temu stale była zapraszana na jakieś przyjęcia.
Tamtego wieczoru Alex był gościem honorowym i Vicky posadzono obok niego. Nie miała wątpliwości, że miejsce to przypadło jej nieprzypadkowo. Ponieważ jednak ten przystojniak całkowicie ją ignorował, zwróciła się do uroczego starszego mężczyzny, siedzącego po jej lewej ręce, Ambrose'a Congreve'a, i spytała, czy nie wie, dlaczego jej drugi sąsiad jest taki niemiły. Powiedział, że tak się składa, iż ten człowiek jest jego najlepszym przyjacielem. Napisał coś na odwrocie swojej wizytówki, złożył ją i podał Vicky. U góry widniało nazwisko „Alex Hawke". Lekko klepnęła gbura w ramię i podała mu liścik. Przeczytawszy go, zmienił się na twarzy i powiedział:
- Proszę o wybaczenie, straszny ze mnie nudziarz, ale byłbym podwójnie zaszczycony, gdyby zechciała pani ze mną zatańczyć.
Ambrose nigdy nie powiedział jej, co napisał na tej wizytówce. Spytała przystojniaka, czy „podwójnie zaszczycony" oznacza dwa tańce. I od tego się zaczęło.
Przez następne dwa tygodnie chodzili we trójkę po pubach, imprezach, ana weekendy jeździli do pięknych starych wiejskich posiadłości. Ostatni weekend Vicky spędziła sama z Aleksem w jego wielkim domu na wzgórzach Cotswold. Rzecz jasna wtedy byli już w sobie zakochani po uszy.
Dzięki temu znała nocne nawyki Ambrose'a. Teraz najprawdopodobniej siedział w odkrytym salonie na najwyższym pokładzie. To było jego ulubione miejsce, które ochrzcił Klubem Rufowym. Pewnie palił fajkę i pił koniak Hine, a tego właśnie potrzebowała w tej chwili.
Wyszła na chłodne nocne powietrze. Gwiazdy świeciły tak jasno, że można byłoby założyć ciemne okulary. Na ławce ustawionej przy rufie dostrzegła dwie znajome sylwetki. Nachyleni ku sobie mężczyźni byli tak pochłonięci rozmową, że nie zauważyli jej ani nie usłyszeli jej kroków.
Pochyliła się i pocałowała jednego z nich w łysinę.
- Ach, to doktor Victoria Sweet w całej swojej krasie! - zawołał Ambrose i wstał. - Nocny spacer po pokładzie? Nie ma to jak rześkie morskie powietrze? Doskonały pomysł!
171
- Oka nie mogłam zmrużyć - powiedziała Vicky. - Cześć, Ambrose. Cześć, Stoke.
- Dobry wieczór, pani doktor- rzucił Stoke. - Siadaj. Piękna noc, prawda? Jak człowiek tu dłużej posiedzi, to zobaczy meteory, komety, sputniki i co najmniej trzy spadające gwiazdy. Ambrose widział już cztery i wypił pięć brandy.
- Nie chce mi się siedzieć - powiedziała Vicky. - Cieszę się, że żyję. Chciałabym potańczyć w blasku księżyca. Jest tu jakiś lokal, gdzie moglibyście postawić mi dobrego drinka z rumem?
- Jachtklub Staniel Cay byłby w sam raz - powiedział Ambrose. - Amen Lillywhite, barman, serwuje godną uwagi miksturę o nazwie Cierpiący drań. Doprawdy, niebo w gębie.
- No to w drogę! - powiedziała Vicky. - Jak się tam dostaniemy?
- Widzisz lampki na drzewach na tamtej wyspie? To zaledwie parę kilometrów stąd. Moglibyśmy dopłynąć tam wpław - powiedział Stokely. -Ale pan Congreve jest staroświecki i woli motorówkę.
- To co, popłyniemy tam, Ambrose? Ty, ja i Stoke?
- Oczywiście, moja droga, z radością. Stokely, mógłbyś zadzwonić do Briana i powiedzieć mu, żeby przygotował motorówkę?
- Już się robi - powiedział Stoke.
- A Alex nie chciałby się do nas dołączyć? - zapytał Ambrose.
- Zaraz się dowiem. Może to mu poprawi humor. Ma ciężką noc.
- Ciężka noc... - mruknął Ambrose, patrząc na nią. - Pewnie z powodu złych snów? Vicky skinęła głową.
- W tej starej spelunie mają dziś junkanoo. Nadstawcie uszu, to usłyszycie, jak muzyka niesie się po wodzie - powiedział Stoke.
- Junkanoo? Co to? - spytała Vicky.
- Impreza, na której można się tak uwalić, że oczy tracą kontakt z mózgiem i człowiek nawet nie wie, z jakim maszkaronem tańczy - powiedział Stoke, wstał i podszedł do interkomu. - Może poprawi nam to humor. Pójdę przygotować motorówkę.
Rozdział 33
To jak to jest z tą ciężką nocą Aleksa? - powiedział cicho Congreve,      kiedy zostali sami z Vicky.
172
Opowiedziała mu wszystko.
- Ataki paniki, powiadasz. Który to już raz? - spytał Ambrose ze zmarszczonym czołem.
- Drugi albo trzeci - odparła Vicky. - Stracił dziś przytomność. Mam nadzieję, że to tylko nerwy, a nie coś poważnego.
- Na przykład co?
- Padaczka. Zapalenie opon mózgowych. W najgorszym przypadku, guz mózgu. Powinien mieć zrobioną pełną analizę krwi.
- Wygląda na zdrowego jak ryba.
- No właśnie, wygląda.
- Alex już kiedyś był na tym archipelagu. W dzieciństwie. Stało się wtedy coś strasznego. Jego rodzice zostali zamordowani.
- Boże! Kiedy pytałam go o dzieciństwo, zawsze uchylał się od odpowiedzi. Uznałam, że pewnie został adoptowany i nie chce o tym mówić. Nie naciskałam.
Ambrose przyjrzał jej się uważnie i podjął decyzję. Nie było sensu trzymać tego w tajemnicy. Vicky była lekarką. A Alex ją kochał.
- To nie wszystko. Alex był świadkiem śmierci rodziców. Ten koszmar długo tkwił głęboko ukryty w jego podświadomości. Powrót tutaj, w miejsce, gdzie to się stało, mógł sprawić, że wspomnienia zaczęły wydobywać się na powierzchnię.
- Okropne.
- Niewyobrażalne.
- Ale ja chcę mu pomóc, Ambrose - powiedziała Vicky.
- Tak jak my wszyscy, moja droga. Twoje umiejętności mogą się tu przydać. Ja też staram się wykorzystać swoje doświadczenie.
- To znaczy?
- Od prawie trzydziestu lat usiłuję rozwiązać sprawę tych przeklętych zabójstw. Całkowicie na własną rękę. Na początku lat osiemdziesiątych akta przekazano do archiwum.
- Alex wie, że to robisz?
- Może coś przeczuwa. Nigdy o tym nie rozmawialiśmy.
- Myślisz, że to rozsądne działać bez jego wiedzy?
- Nie miałem innego wyjścia. Ostatnio poczyniłem spore postępy. Kiedy już będę blisko, bardzo blisko celu, wszystko mu powiem.
Tylko zrób to delikatnie, proszę cię, Ambrose. Congreve spojrzał na nią tak, jakby go uraziła.
- Przepraszam, mówię głupstwa. Wiem, że jesteś uosobieniem delikatności i dyskrecji. No to pójdę po Aleksa i wyruszymy na junkanoo. Vicky zbiegła szerokimi, kręconymi schodami do kabiny Aleksa na rufie.
173
Zgodnie z przewidywaniami, jachtklub wypełniał tłum gorących, spoconych ciał. Pochodnie zatknięte wysoko na ścianach rzucały na tańczących żółtopomarańczowe odblaski. Na estradzie z tyłu trzej rastafarianie z dredami grali stare utwory Marleya.
Zabójcza mieszanka mocnego rytmu, zapachu potu i słodkiej woni marihuany tworzyła niepowtarzalną atmosferę; wydawało się, że gdyby rzucić w tłum zapaloną zapałkę, to cała knajpa wyleciałaby w powietrze.
Vicky i jej dwaj towarzysze przecisnęli się do baru i jakimś cudem znaleźli trzy wolne, sąsiadujące ze sobą stołki. Alex, mimo namów Vicky, przekonał ją, żeby poszła bez niego. Poprosił, żeby miała oko na Congre-ve'a, uważała, by jego stary kumpel nie „przedawkował drinków", jak to czasem bywało. Wyglądało na to, że humor mu się poprawił, więc Vicky w końcu dała za wygraną i zostawiła go, by mógł spokojnie pospać.
Za kontuarem pojawił się rozebrany do pasa barman o imieniu Amen. Ambrose, który najwyraźniej znał go od dawna, zamówił dwa Cierpiące dranie, a Stoke - dietetyczną colę. Drinki natychmiast postawiono przed nimi na kontuarze.
Eliksir był mocny, ale Vicky nie przejmowała się tym, przekonana, że jest już całkiem zdrowa.
Kiedy wypiła tę przepyszną truciznę, uległa pokusie i zamówiła następnego drinka. Rozejrzała się po sali i powiedziała z głupia frant:
- Cuchnie tu seksem. Stoke zaśmiał się.
- Jak taka panienka z Południa może znać się na tego rodzaju rzeczach? Napiła się i spojrzała na Stoke'a roześmianymi oczami.
- To, że wiem, jak coś pachnie, nie znaczy, że wiem, jak to wygląda. U boku Stoke'a pojawiła się dziewczyna o ciemnej karnacji, którą objął w talii.
- To Gloria - powiedział Stoke i Vicky uścisnęła jej dłoń. - Poznaliśmy się dziś po południu na plaży. Łowiła ryby i wyraźnie jej nie szło. No to udzieliłem jej odpowiednich instrukcji. Chwilę potem złapała taaaaką dużą rybę.
- Jak dużą? - spytała 
vicky z uśmiechem.
Rozłożył ręce na pół metra i Gloria parsknęła śmiechem.
- Stokely to twój przyjaciel? - spytała, patrząc na Vicky podejrzliwie.
- On jest przyjacielem wszystkich - powiedziała Vicky, sącząc drinka. - Ale jestem pewna, że ciebie lubi bardziej niż nas.
- Pracuję tu - powiedziała Gloria. - Dziś mam wolne, ale gdybyś czegoś potrzebowała, to daj znać.
174
- Ja już wiem, czego mi potrzeba - powiedział Stoke. - Wędkowania w świetle księżyca! Gloria roześmiała się.
- Chcesz, żeby jakaś ryba cię ugryzła?
- Byle niczego nie odgryzła!
Oboje ze śmiechem zniknęli w tłumie.
- Może zatańczymy, inspektorze? - powiedziała Vicky do Ambrose'a, który mieszał drinka palcem.
- Zastanowimy się nad tym. Może na początek wejdę na kontuar i zademonstruję tradycyjny szkocki taniec?
Nie zdążyła odpowiedzieć, bo w tej chwili bardzo przystojny chłopiec, jasnowłosy i mocno opalony, wymownym gestem poprosił ją do tańca. Uśmiechnęła się przepraszająco do Ambrose'a i wskoczyła z chłopcem w środek skłębionej masy ludzi. Musiała długo z nim tańczyć, bo kiedy odprowadził ją do baru, Ambrose'a już tam nie było.
Wypatrzyła go w drugim kącie sali. Tańczył z wysoką blondynką. Panował taki ścisk, że nie było jak się do niego przepchnąć. Najchętniej wróciłaby już na jacht.
Spojrzała na zegarek, ale jakoś nie mogła zobaczyć, która godzina. Tarcza rozpływała jej się przed oczami. Zawołała Amena, by zamówić jeszcze jednego drinka.
- Dobry wieczór - powiedział mężczyzna, który usiadł na sąsiednim stołku. - Napije się pani ze mną?
Mówił po angielsku z obcym akcentem, węgierskim albo słowiańskim. Może rosyjskim? Miał ciemne, hipnotyzujące oczy i długie, proste włosy, związane z tyłu. Pociągła twarz, długi nos, czarne ubranie. Egzotyczny. Interesujący.
- Mam pewną zasadę, której ściśle przestrzegam - powiedziała Vicky, uśmiechając się do niego. - Piję tylko wtedy, kiedy jestem sama albo z kimś. Dlatego... zgoda.
To był stary żart Aleksa i wybuchnęła śmiechem, mimo że mężczyzna zachował kamienną twarz. Uważała, że jest zabawna, a jeśli on nie podzielał jej zdania, to co z tego? Tylko wpatrywał się w nią tymi hipnotyzującymi oczami.
- Jak masz na imię? - spytała go.
- Grigorij.
- Miło mi cię poznać, Grigorij. Jestem pijana. - Zachichotała i wyciągnęła do niego rękę. Jego dłoń była gorąca i wilgotna.
- Mieszka pani na wyspie? - spytał, nachylając się ku niej. Mieszał drinka długim białym palcem.
175
- Ja? Nie. Mieszkam na tej, no... „Queen Elizabeth II".
- Słucham?
- No wiesz, Elizabeth - Elżbieta, czy jak tam ta królowa miała na imię. Widzisz ten oświetlony statek?
- Piękny jacht. Do kogo należy?
- Do znajomego.
- Chyba nie Alexandra Hawke'a?
- Znasz go?
- Nie osobiście. Ze słyszenia. To sławny człowiek.
- Naprawdę? Z czego? O, dzięki, Amen. Więcej mi nie nalewaj, dobra? Już wykonałam normę. Przepraszam, co mówiłeś... Grigorij?
- Nieważne. Długo tu będziesz tym swoim znajomym?
- Tydzień-dwa.
- Tak długo? Znudzi się wam. Co będziecie robić całymi dniami? Znudzi się? Facet wpijał się w nią oczami. O co mu chodziło? Pewnie spodziewał się czegoś niezwykłego.
- No, sama nie wiem - powiedziała wreszcie. Miała trudności z przypomnieniem sobie, co ona tu właściwie robi. - Jutro po południu popłyniemy na Świńską Wyspę. Żyje tam ślepa świnia Betty. Słyszałeś o niej?
- Oczywiście, jest tutaj bardzo znana. No to do widzenia. Miło mi było panią poznać, panno...
- Sweet - powiedziała. - Bo jestem taka słodka...
Dziwny mężczyzna zniknął. Rozpłynął się w powietrzu, jak zjawa w jakimś horrorze.
Próbowała wypatrzyć Stoke'a na parkiecie, ale wszyscy wyglądali identycznie. Miała wrażenie, że Ambrose podrywa blondynkę w kącie sali, ale widziała go jak przez mgłę. Czuła się niepewnie. Rozejrzała się za Amenem. Chyba dobrze zrobiłabyjej kawa. Zawołała go, ale nie słyszał jej w tym hałasie.
Poczuła, że musi zaczerpnąć świeżego powietrza.
Zsunęła się ze stołka, wcisnęła się w podrygującą masę ludzkich ciał i ruszyła przez tłum w stronę drzwi. Wreszcie znalazła się na zewnątrz. W ręku miała szklankę pysznego ciemnego rumu, sama nie wiedziała, skąd ją wzięła. Świecił księżyc i było jasno jak w dzień.
Schodami zeszła na plażę. Na brzegu morza znalazła małą kępę palm, spod których roztaczał się piękny widok na przystań. Miękki, biały piasek w blasku księżyca. „Blackhawke" rozświetlony na horyzoncie. Siedziała pod szepczącymi palmami, sączyła rum i czuła się wspaniale.
Stokely i Ambrose przeszukali prawie całą wyspę, zanim znaleźli ją na plaży pół godziny później, śpiącą pod palmą kokosową. Stoke przerzucił ją sobie przez ramię i z pomocą Congreve'a zaniósł na motorówkę.
176
- Zasnęła - powiedział do Briana, który prowadził łódź. - Miała ciężki dzień. Wyśpi się i będzie jak nowo narodzona.
Vicky obudziła się na chwilę, wymamrotała coś, po czym znów zapadła w sen, z głową na ramieniu Ambrose'a. Przez całą drogę chrapała głośno.
Stoke miał rację.
To był ciężki dzień. Ale naprawdę ciężkie dni dopiero miały nadejść.
Rozdział 34
O ósmej rano komandor Żuków został wezwany do głównej finca na śniadanie z generałem Mansem de Herrerasem. Dwaj uzbrojeni wartownicy, stojący pod drzwiami, wpuścili go do środka. Manso siedział sam przy wielkim stole i pił sok owocowy. Skinął ręką na znak, że Żuków może usiąść. A potem wpatrywał się w niego całą wieczność, zanim wreszcie powiedział:
- Znasz tego zasranego Gołgolkina, który sprzedał mi okręt.
- Słabo. Służył we Flocie Czarnomorskiej, a potem we Władywostoku. Kiedyś był obiecującym oficerem.
- A potem?
- To, co zwykle w czasach pokoju: wódka i kobiety. Którejś nocy bez peryskopu wynurzył się na Morzu Południowochińskim i uderzył w jeden z naszych niszczycieli. Było dużo ofiar. Na tym skończyła się jego kariera.
- Idiota przyjechał tutaj i błaga o darowanie życia.
- A co takiego zrobił.
- Co zrobił? Przez niego wszystko może trafić szlag! Wszystko! Tydzień temu spotkał się na wyspach Exuma z Anglikiem o nazwisku Hawke. Podobno próbował kupić drugiego „Borzoja". Anglik zadał kilka pytań, a Gołgolkin na nie odpowiedział. Moi informatorzy twierdzą, że ten Anglik już następnego dnia pojawił się w Waszyngtonie! Drań! Podjąłem przeciwko niemu działania odwetowe, wykorzystując znajomości Gołgolkina w ambasadzie rosyjskiej. Skończyło się to kompletnym fiaskiem.
- I co teraz zamierza pan zrobić?
- To, co zawsze. Niszczyć przeszkody, a nie omijać je.
- Zajmę się Gołgolkinem. Przynosi nam wstyd.
- Nie. Przyprowadź go do mnie. Może mi się jeszcze przydać.
12    Hawke
177
Żuków bez pukania wszedł do pokoju grubego Rosjanina, który leżał w łóżku z trzema nagimi dziewczynami. Jedna z nich, niska i pulchna, z wielkim rozkołysanym biustem, poderwała się, pobiegła do łazienki i zatrzasnęła za sobą drzwi.
- Słyszałem, że jesteś chory i nie możesz zejść na śniadanie - powiedział Żuków.
- Już czuję się lepiej - odparł Gołgolkin. Rozmawiali po rosyjsku. Położył się na poduszkach i objął grubymi różowymi ramionami dwie pozostałe dziewczyny. - Mają tu dobrą obsługę.
- Fidel za trzy godziny ma wystąpić przed kamerami. Nie chce oddać władzy. Dwaj z braci chcą go zastrzelić.
- Mam poważniejsze problemy- powiedział Rosjanin i wychylił szklankę wódki z sokiem pomarańczowym.
- Faktycznie. El nuevo comandante, generał Manso de Herreras, chce cię widzieć. Ale to już.
- Gdzie jest?
- Mam cię do niego zaprowadzić. Pożegnaj się ze swoimi koleżankami i chodź ze mną.
- Towarzyszu Żuków, potrzebuję pomocy. Zawaliłem sprawę. Ale ty jesteś moim dłużnikiem. Dzięki mnie znów możesz dowodzić okrętem podwodnym.
- Zrobię, co w mojej mocy, towarzyszu Gołgolkin. To wszystko, co mogę obiecać. Teraz pracuję dla Cubanos, nie dla Rosjan.
- Wszystko przez tego pieprzonego Anglika, Hawke'a! Zmusił mnie do mówienia. I to wcale nie wódką. Przysięgam. Groził mi śmiercią. Bez wahania zabiłby mnie i Grigorija.
Żuków odwrócił się od tej żałosnej kreatury. Miał inne sprawy na głowie.
- Ubieraj się. On czeka. Będę za drzwiami.
Gołgolkin westchnął, zwlókł się z łóżka i włożył kąpielówki ozdobione rysunkami dymiących cygar. Znalazł na podłodze swoją brudną białą gu-ayabera. Ze strachu żołądek podchodził mu do gardła i nawet wódka z sokiem pomarańczowym, którą pił od wschodu słońca, nie mogła zabić kwaśnego smaku w ustach.
Gołgolkin nie liczył na to, że zobaczy zachód słońca. Zwrócił się do dwóch dziewczyn, leżących w jego łóżku.
- Jeśli dożyję wieczoru, pójdziemy popływać - powiedział i poklepał je po głowach. Uśmiechnął się i wyszedł na słońce. Żuków czekał pod drzwiami, oparty o balustradę. Palił żółtego papierosa.
- Chcesz? - spytał, podsuwając mu paczkę. - Egipskie bóstwa. Tylko tu można je dostać.
178
- Najwyższy czas, żebym zaczął palić - powiedział Gołgolkin. - Życie jest pełne niespodzianek, prawda? - Żuków podał mu zapalniczkę. Gołgolkin pstryknął nią i zapalił papierosa. Była ze szczerego złota, ozdobiona rubinowym sierpem i młotem. Czerwone kamienie rozbłysły w słońcu.
- Idziemy - rzucił Żuków i ruszył przez gęstą kępę palm w stronę plaży. Gołgolkin z trudem dotrzymywał mu kroku, dysząc ciężko i zaciągając się papierosem.
- Gdzie idziemy?
- Na plażę - odparł Żuków, wypuszczając z ust kłąb dymu. - Widzisz tę dużą żółtą finca wśród drzew, otoczoną przez wartowników? Tam właśnie trzymają Fidela i jego syna, Fidelito. Przyszłość Najwyższego Przywódcy też jest bardzo niepewna.
- Nie musisz znęcać się nade mną, Żuków.
- Głowa do góry. Masz całkiem spore szansę. Fidela chcą zabić dwaj z trzech braci, ciebie - tylko jeden.
Wyszli nad małą zatokę w kształcie półksiężyca, otoczoną palmami pochylonymi nad falami. Manso siedział oparty plecami o jedną z nich i w milczeniu palił cygaro. Obok niego wbita była w piach jego stara maczeta.
- Usiądź - powiedział i Żuków przetłumaczył jego słowa na rosyjski.
- Może cohibę? - spytał i wyjął z kieszeni cygarnicę z krokodylowej skóry. - To ulubione cygara eljefe.
- Nie, gracias - powiedział Żuków w imieniu ich obu. Gołgolkin już wystarczająco pozieleniał na twarzy od papierosa. Cygaro na pewno mu nie pomoże.
- Towarzyszu Gołgolkin - powiedział Manso, kierując wzrok na handlarza bronią. - Przykro mi, że nie czujecie się dobrze.
Rosjanin skinął głową. Pochylił się i położył dłonie na kolanach. Wyglądało na to, że nie może dobyć z siebie głosu.
- To powinno wam dobrze zrobić - powiedział Manso i podniósł duży, dojrzały orzech kokosowy, leżący na piachu. - Macheteros uważają, że mleko kokosowe ma cudowne właściwości. Jest dobre na wszystko. Wystarczy obciąć czubek i można pić. O, tak.
Kiedy Żuków tłumaczył jego słowa, Manso rzucił orzech wysoko w górę, po czym wyrwał maczetę z piachu. Jej ostrze błysnęło w słońcu, odcinając górną część orzecha. Manso złapał go w wolną rękę. - Tak, pomaga na wszystko - powiedział, wstał i podał Gołgolkinowi ociekający mlekiem orzech kokosowy - oprócz głupiego, tchórzliwego serca. Pij!
- Pułkowniku! Błagam...
- Zamknij się. Powiedziałem: pij! - Manso stanął za Rosjaninem i przyłożył mu maczetę do gardła. Pod ostrzem pojawiła się cienka czerwona linia.
179
- Pij!
Gołgolkin spojrzał błagalnie na Żukowa, a potem nieporadnie wlał między drżące wargi trochę mleka kokosowego.
- Pewnie jesteście ciekawi, towarzyszu, dlaczego jeszcze żyjecie, prawda? - spytał Manso, puszczając go.
- Tak - szepnął Gołgolkin ze spuszczoną głową.
- Postąpiłeś idiotycznie, przyjeżdżając tu, do Telarana. Można by sądzić, że życie ci zbrzydło.
- Ja... ja chciałem przestrzec was przed Amerykanami. Udowodnić, że jestem lojalny. I przed tym Hawkiem. Pomóc wam...
- Silencio! Najpierw wygadałeś się temu zasranemu Anglikowi - powiedział Manso. - A potem ty i ci twoi geniusze z rosyjskiej ambasady spieprzyliście sprawę. Wysadziliście w powietrze kelnera zamiast właściwego celu, ściągnęliście nam na kark CIA i FBI. I co robisz w związku z tym? W chwili, kiedy ważą się losy mojego kraju? Rżniesz kurwy i chlasz.
- Trzeba uczciwie przyznać, pułkowniku - powiedział Żuków, skończywszy tłumaczyć jego słowa - że był...
- Uczciwie? Nie pleć głupot. Nie skończyłem jeszcze z tą tchórzliwą świnią. - Manso wlał mleko kokosowe w gardło krztuszącego się Rosjanina.
Gołgolkin przełknął mleko, zakrztusił się i zwymiotował białawy płyn na piasek, kwiląc cicho.
- Powiedz mu, że ma jeszcze jedną, ostatnią szansę. Jedną. Zrozumiał mnie?
- Mówi, że zrobi wszystko, że gotów jest umrzeć, byle odzyskać pańskie zaufanie.
- Doskonale. Chcę, by ten Alexander Hawke został unieszkodliwiony. Ma trzymać się z dala od moich spraw. Moi ludzie w Waszyngtonie twierdzą, że właśnie wrócił z kobietą na Karaiby.
Gołgolkin wybełkotał coś po rosyjsku.
- Chce zabić tego Hawke'a - powiedział Żuków. - Przysięga, że przyniesie panu jego głowę albo umrze.
Manso rzucił orzech kokosowy na piach i spojrzał w górę na szepczące liście palm.
- Dostanę głowę Hawke'a. Wierz mi, Żuków. Ale nie teraz. Ma zbyt wielu przyjaciół w Waszyngtonie, nawet w Białym Domu. Nie obchodzi mnie, jak to zrobicie, ale chcę mieć z nim spokój do czasu, aż nadejdzie odpowiednia chwila na jego egzekucję.
- Jest jeszcze jeden plan. Przygotował go Rodrigo. Chodzi o jakieś porwanie...
180
- Mówił mi o tym. Zróbcie to. Rodrigo ma smykałkę do takich rzeczy, komandorze Żuków. To mój najbardziej zaufany, najcenniejszy towarzysz. Proszę mieć go blisko siebie.
- Si, comandante. Czeka na mnie na pokładzie „Jose Martiego". Za trzy godziny wypływamy na wyspy Exuma. Zaraz po uroczystości zwodowania.
- Nie zawiedźcie mnie. Rozumiesz, Żuków?
Żuków pokiwał głową.
Manso zatknął maczetę za pas. A potem nagle uderzył Gołgolkina pięścią w nos. Trzask łamanych kości i widok tryskającej krwi sprawiły, że po raz pierwszy tego ranka uśmiechnął się.
- Idziemy, komandorze? - spytał Żukowa. - Piękny dziś dzień, co?
Manso i kapitan okrętu podwodnego weszli między palmy, zostawiając Gołgolkina szlochającego na piachu. Ruszyli w stronę dużej żółtej finca. El jefe powinien właśnie się budzić. Wieczorem dostał potężną dawkę środków uspokajających i Manso kazał lekarzom podać mu o wschodzie słońca amfetaminę.
- Muszę poruszyć pewną delikatną kwestię. Mogę liczyć na twoją dyskrecję?
- Oczywiście.
- Chodzi o mojego brata, admirała de Herrerasa.
- Si, comandante?
- Jest... jakby to powiedzieć... nieprzewidywalny. Dobrze by było, żebyś miał go na oku. To samo poleciłem Rodrigowi.
- Rozumiem.
- Marynarka wojenna jest jego. „Jose Marti" jest twój. Rozumiemy się?
- Si, comandante.
- Czy kubańscy oficerowie, z którymi rozmawiałeś, są gotowi do rejsu?
- Muszą się jeszcze sporo nauczyć, ale są gorliwi.
- Oto rozkazy dla ciebie - powiedział-Manso i wyciągnął z kieszeni plik papierów. - Próbny rejs „Borzoja" będzie twoją pierwszą akcją bojową w charakterze komandora kubańskiej marynarki wojennej.
- Muchas gracias, comandante - powiedział. - Nie wiem, jak mam dziękować za daną mi szansę.
- Teraz możesz zająć się ostatnimi przygotowaniami do pierwszej misji twojego wspaniałego okrętu. Ja muszę zamienić kilka słów z eljefe.
Manso odwrócił się i już miał odejść, ale zatrzymał się i spojrzał Żuko-wowi w oczy.
- Jeszcze jedno - powiedział. - Nie chcę więcej widzieć tego tłustego zdrajcy. Chętnie obciąłbym mu ten paskudny łeb. Ale on zna tego Hawke'a,
181
wie, gdzie jest jego łódź. Wykorzystaj go, na ile się da, a potem nakarm nim ryby. Albo niech zajmie się nim Rodrigo.
- Tak czy inaczej, więcej pan go nie zobaczy - powiedział Żuków.
Manso odszedł i wyjął z kabury pistolet. Wspaniała broń. Dziewięcio-milimetrowy sig sauer, powleczony szczerym złotem, z perłową rękojeścią. Prezent od Escobara. Jeszcze nikogo z niego nie zastrzelił. Z przyzwyczajenia sprawdził, czy jest naładowany.
Eljefe siedział na brzegu łóżka z głową ukrytą w dłoniach. Śniadanie stało nietknięte na stole przy otwartym oknie. Manso przysunął krzesło i usiadł naprzeciw Castro.
- Jefe - powiedział. - Mam ci coś do pokazania. Comandante podniósł na niego przekrwione oczy.
- Nie chcę już nic widzieć - powiedział.
- Ale to musisz zobaczyć. - Manso dał mu żółtą kopertę przewiązaną sznurkiem.
- Co to?
- Zajrzyj do środka.
Castro drżącymi palcami rozwiązał sznurek. Mamrotał coś pod nosem, ale Manso nawet nie próbował go zrozumieć. Tylko patrzył mu w oczy, kiedy Castro wyjmował stos wyblakłych czarno-białych zdjęć.
- Mercedes Ochoa - powiedział eljefe.
- Poznajesz ją?
- Oczywiście.
Podniósł zdjęcie do oczu. Manso widział je setki razy. Kiedy był mały, wisiało na ścianie nad jego łóżkiem.
Młodzi kochankowie w obozie Sierra Maestra. Trzymali się za ręce. Kobieta była tak młoda i piękna. Promiennie uśmiechnięta w jasnym słońcu zalewającym polanę w dżungli. Pełna dumy. Mężczyzna też był uśmiechnięty, a zarazem emanujący siłą. Zdobywca wyłaniający się z dżungli. Miał oczy zwycięzcy nawet przed rozpoczęciem walki.
- Są też inne zdjęcia, jefe - powiedział Manso. - Oglądaj dalej.
Fidel podniósł głowę i zobaczył, że Manso mierzy ze złotego pistoletu prosto w jego serce. Obejrzał wszystkie zdjęcia. Westchnął i ostrożnie odłożył je na łóżko.
- Czyli to prawda - powiedział.
- Wiedziałeś?
- Podejrzewałem.
- Moja matka była dla ciebie niczym. Zużytą chusteczką.
- Nieprawda.
- Kłamiesz.
182
- Myśl, co sobie chcesz. Zastrzel mnie, ale oszczędź Fidelito. ' - Ach, oczywiście. Twojego prawdziwego syna.
- Proszę cię, żebyś darował mu życie.
- A zatem dla dobra kraju żądam, byś wypowiedział przed kamerami słowa, które ci napisałem. A potem, jeśli nadal będziesz chciał umrzeć...
- Spełnisz ostatnie życzenie swojego ojca? Przyrzekasz?
- Przyrzekam, ojcze.
Rozdział 35
Rafael Gomez siedział na podłodze i bawił się z córkami, kiedy zadzwonił telefon.
Rita odebrała po trzecim dzwonku. Właśnie robiła na kolację ulubione danie Gomeza, arroz conpollo.
- Do ciebie, kochanie - powiedziała.
Zauważył, że znów zaczęła mówić do niego „kochanie" i „kotku". Duża poprawa. Pił mniej piwa, wódkę w ogóle odstawił. Wracał ze służby prosto do domu, nie zaglądał do kantyny. Na razie Rita jeszcze nie pozwalała mu na pieszczoty, ale już niewiele brakowało.
Fajnie jest być milionerem. Nawet jak nie można wydawać pieniędzy, to dobrze wiedzieć, że są.
- Kto to, złotko? - spytał Gomez. - Mamy kłopoty z Barbie i Kenem. Nie chcą włożyć kostiumów kąpielowych, a wybieramy się na plażę.
- Kto mówi? - usłyszał głos Rity, która przyciskała telefon uchem do ramienia i mieszała w dużym garnku coś czosnkowego.
- Julio Iglesias - powiedziała, zasłaniając słuchawkę ręką i skrzywiła się.
- Aha, w porządku. Odbiorę w sypialni. Dzięki, skarbie.
Spojrzała na niego znacząco, kiedy wstał i zostawił dzieci na podłodze w salonie. To nic. Spędzą razem jeszcze dużo czasu. Będą tak bogaci, że to wszystko straci znaczenie. Wszedł do sypialni, usiadł na łóżku i podniósł słuchawkę.
- Tu Elvis - powiedział.
- Król rock and rolla we własnej osobie. Co za zaszczyt.
- Co jest, Julio?
- Mówi Iglesias.
- Słuchaj, Iglesias, jestem trochę zajęty, więc...
183
- Ach, jesteś zajęty. No cóż, w takim razie...
- Nie, nie. Chodzi mi o to, że nie bardzo mogę teraz rozmawiać, rozumiesz?
- Ty jakoś nigdy nie możesz rozmawiać, Elvis. Żona mówiła ci, że dzwoniliśmy? Od tygodnia się nie odzywasz.
- Może nie mam nic do powiedzenia.
- Wszystko gra?
- Jeszcze jak.
- Jesteś gotów?
- Tak. Miś jest bardzo grzeczny dziś.
- Co?
- Oczywiście, że jestem gotowy. Miś jest gotowy. - Na myśl o dużym białym misiu Gomez nie mógł się powstrzymać od śmiechu.
- To dobrze, bardzo dobrze. Bo widzisz, Elvis, nasz czas się zbliża.
- Zbliża się.
- Si, amigo.
- A dokładniej?
- Myślę, że karaluchy powinny być już spakowane i gotowe do wyprowadzki z motelu. Rozumiesz?
- Rozumiem. Pora się wymeldować.
- Si. Ale nie dzisiaj. Jak się dowiem, kiedy, ja albo Julio zadzwonimy do ciebie. Masz pilota?
- Tak, w garażu.
- Pamiętasz, co robić, jak dostaniesz telefon?
- Wcisnąć guzik po lewej stronie i jak zacznie mrugać, odczekać czterdzieści osiem godzin.
- Perfecto. Nie jesteś tak głupi, jak uważa Julio.
- Powiedz mu, że mogę mu skopać dupę, kiedy tylko zechce.
- Żartuję, Elvis. Wyluzuj. Coś ty taki spięty?
- Spięty? Czemu miałbym być spięty? Co to dla mnie zabić parę tysięcy ludzi?
- Wygląda na to, że masz jakieś skrupuły, senor. Może powinniśmy o tym porozmawiać. Wiesz, pieniędzy nie dostaniesz, dopóki nie będziemy pewni, że wykonałeś zadanie. Jesteś tego świadom?
- Co? Nie mam tych pieniędzy? Kurwa mać...
- Tego nie powiedziałem. Masz pieniądze. Ale nie możesz ich ruszyć, dopóki nie podam ci hasła. To kod, bez którego ich nie podejmiesz. Teraz rozumiesz, Elvis?
Rita wsadziła głowę w drzwi.
184
- Kochanie... kolacja gotowa. Możesz skończyć rozmowę? ' - Tak, jeszcze tylko... momencik, dobrze, kotku? Już kończę.
- Skoro już rozmawiasz z Julio, to powiedz mu, że bardzo podobała mi się ta płyta, którą nagrał z Williem Nelsonem - powiedziała Rita i trzasnęła drzwiami.
Chryste! Spojrzał na słuchawkę i zobaczył, że znów drży mu ręka.
- Słuchaj, Iglesias, zrobiłem, co kazaliście. Wasza bomba jest schowana w miejscu, gdzie nikt jej nie znajdzie. Zadzwońcie, dajcie hasło, a robale ewakuują się z tego zasranego motelu jak Chińczycy w płonących gaciach z pieprzonej fabryki fajerwerków.
- Bueno, bueno. Jestem pewien, że nas nie zawiedziesz. W końcu masz wiele do stracenia, senor.
- Nie zamierzam stracić miliona dolców, koleś, wierz mi.
- Nie chodzi mi tylko o pieniądze, senor.
- A o co, do cholery?
- Jeśli nie zrobisz dokładnie tego, co ci każę... jeśli pozwolisz sobie na choć odrobinę głupoty, tchórzostwa czy obłudy, stracisz nie tylko pieniądze.
- Może wreszcie powiesz, do kurwy nędzy, o co ci chodzi?
- Masz w Miami ciotkę Ninę. Nie będzie cierpiała. Kula w tył głowy. Znajdą ją któregoś dnia w bagażniku wynajętego samochodu wyłowionego z kanału gdzieś na mokradłach.
- Co ty...
- No i jest jeszcze Rita. Ją zostawimy na koniec. Wcześniej będzie świadkiem śmierci waszych dwóch córek. Mają na imię, zaraz, niech no zajrzę do notatek, tak, Tiffany i Amber, Najpierw Tiffany, potem Amber, Rita na końcu. Wszystkie będą umierać powoli. Rozumiesz, co mówię, Elvis?
- Jesteście na haju? Robicie sobie ze mnie jaja, żebym...
- Powodzenia, Elvis. Chcę tylko, żebyś wiedział, z kim masz do czynienia. Obserwujemy każdy twój ruch. Bądź grzeczny. Wkrótce skontaktujemy się z tobą.
- O cholera! Kurwa mać! - powiedział i odłożył słuchawkę. - Niech to szlag!
Zszedł na dół, do garażu. Zdjął z górnej półki starą puszkę po kawie, w połowie wypełnioną gwoździami i innymi duperelami. Była tam też pół-litrówka stolicznej. Usiadł przy warsztacie i podniósł ją do ust.
Stara dobra witamina W. Tak, to pomogło. Uspokoiło nerwy. Jeśli miał dostać ten cholerny milion dolarów, nade wszystko musiał zachować zimną krew.
185
No i ocalić rodzinę. Boże, człowiek wstępuje do marynarki, żeni się i któregoś dnia budzi się z ręką w nocniku. Wydaje ci się, że wszystko idzie dobrze, a tu nagle bum, i po ptakach.
Rozdział 36
Płynął ostro na wiatr przez mieniącą się w słońcu zatokę. Wiała orzeźwiająca bryza z północnego wschodu i „Pustułka", mocno przechylona, z prędkością ośmiu węzłów zbliżała się do Świńskiej Wyspy. W przesmyku oddzielającym tę wyspę od sąsiadującej z nią Pine Cay był silny prąd odpływowy. Hawke przypłynął tamtędy jednym halsem, po czym już bez trudu pożeglował z wiatrem na lagunę Świńskiej Wyspy.
- Za chwilę zrobimy zwrot - powiedział Alex.
- Co mam robić?! - krzyknęła Vicky, siedząca na pokładzie koło masztu. Wysmarowana olejkiem, wystawiała twarz do słońca. Wiatr rozwiewał jej długie włosy. Miała na sobie jasnoczerwony kostium kąpielowy, na który nałożyła prześwitujący lniany top. Nigdy nie wyglądała piękniej.
- Będziesz musiała się schylić - powiedział Alex.
Bom „Pustułki" wykonany był z drzewa świerkowego i grubością dorównywał słupowi telefonicznemu. Za chwilę, przy zwrocie, przeleci nad pokładem. Alex na własnej skórze przekonał się, czym może to grozić. Kiedyś, trafiony bomem podczas gwałtownego sztormu na Azorach, stracił przytomność na trzy godziny.
Vicky chciała zejść na dół, do kabiny, ale pośliznęła się na przechylonym mokrym pokładzie, krzyknęła ze strachu i w ostatniej chwili złapała się masztu.
- Trzymaj się, kochanie - powiedział Alex, przekrzykując wiatr. - Zawsze musisz się czegoś trzymać.
„Pustułka" była nieduża - miała około ośmiu metrów długości - ale piękna, o białych burtach, tekowych pokładach i pięknym mahoniowym dachu nadbudówki. Na wysokim maszcie łopotał śnieżnobiały grotżagiel i duży kliwer, wybrzuszający się na wietrze.
Pod pokładem znajdowały się koje, ubikacja i kuchenka spirytusowa. W Anglii Alex czasami pływał tą łodzią wokół Wysp Normandzkich, na których dorastał. Teraz trzymał „Pustułkę" w wielkim hangarze wewnątrz „Blackhawke'a".
- Jak szybko płyniemy?! - krzyknęła Vicky.
186
Alex nie odpowiedział, patrzył w górę na lekko trzepoczący grotżagiel. Wybrał go mocniej. Vicky nie wiedziała, czy nadal gniewa się na nią z powodu ich nocnej rozmowy. Przez cały ranek był wobec niej bardzo szarmancki i pomyślała, że pewnie wstydzi się swojego zachowania.
O jedenastej zapukał do drzwi jej kajuty i wniósł tacę z sokiem pomidorowym, kawałkami cytryny, aspiryną i tabletkami Alka Seltzer. Stał na niej też wazon z trzema żółtymi różami. To były jej ulubione kwiaty.
- No, pobudka! Punkt dwunasta odpływamy! - powiedział i zamknął za sobą drzwi.
Połknęła wszystkie trzy leki na kaca i chwiejnym krokiem poszła pod prysznic; gorąca woda jak zawsze postawiła ją na nogi. W południe była już w przyzwoitej formie. Perspektywa pikniku na bezludnej wyspie dodała jej sił.
- No dobrze - powiedział teraz Alex - bierzemy kurs na Świńską Wyspę. Schyl się, kiedy ci powiem.
- Tak jest, kapitanie - odparła Vicky, patrząc z niepokojem na bom, który lada chwila miał przemknąć nad pokładem.
- Gotowa do zwrotu?
- Tak jest - odparła Vicky.
Trochę żeglowała z ojcem po Potomacu i wszystko zaczynało jej się przypominać. Alex wydawał się zdziwiony, że potrafiła odróżnić szoty od fałów.
Alex poluzował szoty grota i kliwra. Mały siup pomknął naprzód pełnym wiatrem.
Vicky schyliła się w chwili, kiedy bom przeleciał nad jej głową na drugą burtę. Teraz Pine Cay była po ich prawej stronie. Wyglądała pięknie. Cała wyspa zdawała się porośnięta wysokimi sosnami. Wręcz słychać było szelest wiatru wśród kołyszących się drzew. Wyglądało to cudownie i Vicky zaczęła żałować, że to nie tam płyną. Sosny były bardziej romantyczne od świni.
Tymczasem Świńska Wyspa okazała się brzydka. Trochę karłowatych palm przy brzegu i zagrzebany w piachu szkielet starej drewnianej łodzi.
- Jaka urocza wyspa - powiedziała, wskazując Pine Cay. - Może następnym razem to tam urządzimy sobie piknik?
- Dobrze, skarbie - odparł Alex. - Następnym razem. Świńska Wyspa może i nie jest najładniejsza, ale to jedyna wyspa zamieszkana przez ślepą świnię.
Alex odknagował oba fały i ściągnął grotżagiel i kliwer. „Pustułka" z rozpędu wpłynęła do półkolistej laguny. Alex rzucił za burtę małą kotwicę.
- Bliżej nie mogę podejść, mam za duże zanurzenie. Jak chcesz, płyń do brzegu. Zaraz do ciebie dołączę, wezmę tylko prowiant.
187
- Tak jest - powiedziała Vicky. Weszła na dach kabiny, zdjęła lniany top i z gracją wskoczyła do krystalicznej, niebieskiej wody. Płynąc krau-lem, szybko dotarła do brzegu i wyszła z morza na gorący piach.
Wyciągnęła się na plaży w cieniu na wpół zagrzebanej łodzi rybackiej i patrzyła, jak Alex z trudem przedziera się przez fale, usiłując nie zgubić wiklinowego kosza, który postawił sobie na głowie.
Wreszcie dotarł do niej. Postawił koszyk na piachu i przeczesał palcami wilgotne czarne włosy.
- Mogłabyś wszystko wypakować? - spytał. - Chcę coś sprawdzić.
- Szukasz Betty?
- Nie. Betty przyjdzie, jak tylko poczuje jedzenie. Zaraz wracam.
Otworzyła kosz i wyjęła niebiesko-biały ręcznik, na którym wyhaftowana była duża litera H, a nad nią mała korona. Rozłożywszy go na piachu, zaczęła, rozpakowywać kosz. Wyciągnęła butelkę wciąż zimnego montra-chet, bagietkę i kilka gatunków sera. Nie była zbyt głodna po ostatniej nocy, ale wino wyglądało zachęcająco. Gdzie jest korkociąg?
Alex szedł brzegiem dotąd, aż zauważył to, czego szukał. Osmaloną palmę stojącą wśród wypalonych zarośli. Skierował się w głąb lądu i wkrótce znalazł krater po wybuchu rakiety ziemia-powietrze. Miał około dwóch metrów szerokości i metra głębokości. Alex zaczął grzebać w pokrytych sadzą liściach palmowych, aż wreszcie znalazł poszarpany fragment rakiety. Widać było na nim znaki identyfikacyjne. A jednak to nie stinger, lecz rosyjski SAM-7. Część, którą znalazł, wyglądała na jeden ze stateczników. Przy odrobinie szczęścia powinna pomóc „opiekunowi bomb", jak Tatę nazwał zastępcę sekretarza obrony, w rozwiązaniu całej zagadki.
- Zachowujesz się tajemniczo - powiedziała Vicky, kiedy wrócił. - Nagle gdzieś znikasz, jakbyś miał jakąś tajną misję. Co to? - spytała, patrząc na kawałek czarnego metalu w jego dłoni.
- Dowód - odparł.
- Serio? Dowód czego?
- Próby zabójstwa - powiedział i ukląkł na kocu. - Facet załatwiłby mnie, gdyby Betty go nie wystraszyła.
- Betty wystraszyła mordercę?
- Ten kawałek metalu to wszystko, co zostało z rakiety ziemia-powietrze, którą pewien gość chciał mnie zabić. Betty go przewróciła w ostatniej chwili.
- Zaraz, zaraz. Ktoś próbował cię zestrzelić? Żartujesz sobie ze mnie?
- Vicky, czasem reprezentuję w negocjacjach różnych ludzi. Często zdarza się, że jedna ze stron uznaje moje żądania za wygórowane. I chce się mnie pozbyć.
188
- Dlatego próbowali cię zabić? Alex, czy to ma coś wspólnego z tą teczką?
- Właśnie to sprawdzamy. Uznałem, że na razie najlepiej dla nas będzie, jak pomieszkamy trochę na „Blackhawke'u".
- Dla nas?
- To mnie chcą dopaść. Ale mogą spróbować wykorzystać w tym celu ciebie.
Po długim namyśle Vicky uśmiechnęła się i pocałowała go w policzek. Posmarowała bagietkę serem brie i podała mu ją.
- Jedz. Wina?
- Tak, chętnie - powiedział i podstawił jej kieliszek.
Nalała mu zimnego białego wina. Z chlebem i serem smakowało cudownie. Ona sama wypiła już dwie lampki. Poranek miała fatalny, ale teraz zaczynała się czuć przyjemnie rozleniwiona. Słońce i morska sól zaczynały działać. Jak miło pomyśleć, że spędzą tak całe dwa tygodnie.
Pierwszy raz widziała Aleksa w kąpielówkach. Stwierdziła, że wygląda dobrze. Byłby trochę za szczupły, gdyby nie szerokie, umięśnione barki. Zauważył, że mu się przygląda, i strzepnął jej piasek z policzka.
- W nocy byłaś bardzo niegrzeczna, Victorio.
- Wcale nie.
- Właśnie że tak. Mam ochotę dać ci porządnego klapsa. Ale oto mój wybawca! Betty! Tutaj! Wyjmij pomarańcze. Uwielbia je.
Vicky usłyszała, jak coś przedziera się przez zarośla. Na plażę wybiegła wielka świnia i chrząkając głośno potruchtała do nich.
- Ale duża - powiedziała Vicky, odsuwając się od niej. - I włochata. Myślałam, że świnie są gładkie i różowe. No i znacznie mniejsze.
- Betty jest dobrze odżywiona. Ma wielu przyjaciół. Podaj jej pomarańczę. Weźmie ci ją z ręki. Betty od razu połknęła cały owoc.
- Fatalne maniery - powiedziała Vicky.
- Przecież to tylko świnia. - Hawke czule poklepał Betty po ryju. -I w dodatku ślepa.
- Ślepa świnia, która podobno uratowała ci życie.
- Gdyby nie Betty, usmażyłbym się - powiedział Alex, głaszcząc świnię.
- Wiem, że jesteście sobie bliscy, ale czy Betty będzie nam towarzyszyć na pikniku?
- Nie. Chciała się tylko przywitać. Patrz.
Wziął worek z owocami, wstał i poszedł na brzeg morza, a Betty potruchtała za nim. Wrzucił wszystkie pomarańcze i jabłka do wody, daleko,
189
poza linię załamujących się fal. Betty wbiegła w morze i zaczęła płynąć jak labrador, kierując się węchem ku najbliższym pomarańczom. Hawke uśmiechnął się i wrócił do Vicky.
- To powinno zająć jej z godzinę - powiedział, kładąc się na ręczniku.
- Jeszcze wina? - spytała Vicky.
- Nie, dzięki. Od wina i słońca robię się śpiący.
- Ja też - powiedziała Vicky, kładąc się przy nim. - Piękna zatoczka.
- Prawda? - odparł Alex, ziewając. - Nazywam ją Zatoką Świni.
Vicky uśmiechnęła się. Oparła głowę na dłoni i spojrzała na mężczyznę, którego pokochała. Miał zamknięte oczy i zadowolony półuśmiech na twarzy. Jego gęste czarne włosy były mokre i błyszczące, a pierś, pokryta kroplami słonej wody, rytmicznie unosiła się i opadała. Na szczęście nie zdaje sobie sprawy z tego, jak bardzo jest przystojny.
Usiadła i rozpięła czerwony staniczek. Położyła rękę na jego sercu.
- Śpisz? - spytała.
- Tak.
- Czyli nie będziesz miał nic przeciwko temu, żebym ci polizała ramię?
- Co?
- Uwielbiam sól. Chyba za mało jej jem. Jest niezbędna do zachowania równowagi płynów w organizmie.
- No to sobie liż, kochanie. Nasyć się do woli.
- Dziękuję.
- No i jak smakuję? - powiedział, czując jej język wędrujący po jego szyi i ramionach.
- Pycha - powiedziała. - Mogłabym tak lizać bez końca.
- Możesz wlać mi we włosy trochę oliwy i octu. Miałabyś sałatkę.
- Danie główne mi wystarczy, dziękuję.
- Proszę cię bardzo.
Zaczęła od ramienia, ale szybko zsunęła się na jego pierś, a potem brzuch. Zauważyła, że jego oddech stał się przyspieszony.
- Przepraszam, że przeszkadzam, ale mógłbyś zdjąć kąpielówki? - spytała, pocierając koralowymi sutkami jego mocno opalony brzuch.
- Kąpielówki?
- Czekaj, pomogę ci.
Wzięła w zęby białe sznureczki, na których trzymały się jego kąpielówki, i rozwiązała je.
- Proszę bardzo - powiedziała. - A teraz mógłbyś je ściągnąć?
- Po co?
- Bo chcę cię zjeść na lunch, a zasłaniasz moją ulubioną część. Tak zwaną piece de resistance.
190
Podciągnął kolana do piersi, dźwignął się z ręcznika i zdjął kąpielówki. ,
- Zadowolona? - spytał.
- No, no, to naprawdę smakowicie wygląda - szepnęła mu na ucho, a potem obsypała go pocałunkami od stóp do głów.
Kochali się na plaży, a ślepa świnia pływała tam i z powrotem w błękitnym morzu, wyławiając jabłka i pomarańcze. Vicky siedziała na nim okrakiem, kołysała się, włosy przylgnęły jej do czoła rozpalonego od upału i namiętności. Patrzyła mu głęboko w oczy aż do chwili, kiedy z jej ust wydarł się okrzyk i wygięła plecy w łuk, unosząc ręce ku niebu, ku czemuś, czego nie zdołała dosięgnąć aż do tej chwili.
Przez jakiś czas leżała w ramionach Hawke'a, z głową na jego piersi, i słuchała, jak bije mu serce. Powoli odsunął się od niej i zapadł w sen.
Zaczął cicho chrapać. Wstała i włożyła bikini, patrząc na niego z uśmiechem. Potem znów upadła na kolana i pogładziła wilgotne ciemne loki na jego piersi.
- Alex - szepnęła - wiesz, chciałabym być chirurgiem. Żebym mogła zajrzeć do tego twojego mózgu i wyciąć skalpelem ten jego fragment, gdzie kryje się to, co sprawia ci ból. Ciach, ciach, ciach i po wszystkim. I już nigdy nie dręczyłyby cię koszmary.
Usiadła i odgarnęła włosy z oczu. Odetchnęła głęboko. Czuła się ożywiona, pełna energii. Wstała i osłaniając oczy od słońca spojrzała w dal. Białe ptaki morskie krążyły nad małą porośniętą sosnami wyspą po drugiej stronie przesmyku.
Pine Cay. Dzieliło ją od niej półtora kilometra, nie więcej. Była dobrą pływaczką. Wyczynową. Mogłaby popłynąć na drugi brzeg i obejrzeć ten sosnowy las, dopóki Alex jeszcze śpi. Zanim się obudzi, zdąży wrócić. Woda miała tak piękny jasnoniebieski odcień, że wręcz grzechem byłoby nie popływać.
Alex nie miał pojęcia, jak długo spał.
Ocknąwszy się zauważył, że nie ma przy nim Vicky. Rozejrzał się, ale nie było jej ani w wodzie, ani na plaży.
Zawołał ją. Cisza.
Zerwał się na równe nogi i pobiegł wzdłuż karłowatych palm. Może poszła zwiedzić wyspę? Wołałł ją raz po raz.
Serce waliło mu w piersi. I nagle usłyszał coś, co zmroziło mu krew w żyłach.
- Alex... Alex... Alex! Słaby krzyk. Od strony morza.
191
Pobiegł na brzeg, gorączkowo wypatrując jej wśród fal. Tam. Mała plamka. To musiała być Vicky. Była w połowie przesmyku między wyspami! W samym środku silnego prądu skierowanego na pełne morze!
Wskoczył do wody. Płynął z całych sił, przeklinając się w duchu za to, że jej nie przestrzegł. Kretyn! Nie przyszło mu do głowy, że mogła wypłynąć tak daleko, ale przypomniał sobie, jak bardzo była zauroczona tą porośniętą sosnami wyspą. Dlatego postanowiła tam popłynąć.
Zatrzymał się i podniósł głowę. Ledwie widział jakiś niewyraźny kształt. To musiała być ona.
- Nie... nie... nie...
Coraz słabszym głosem mówiła mu w ten sposób, żeby zawrócił. Że prąd porwie też jego. Przepłynął jeszcze pięćdziesiąt metrów i poczuł, jak masa wody zaczyna ciągnąć go ze sobą.
Nie dał za wygraną. Był silny. Silniejszy od tego cholernego żywiołu, który zabierał mu Vicky.
Spojrzał znowu. Coraz bardziej się oddalała. Zniknęła pod powierzchnią, a potem znów się wynurzyła. Płynął ku niej, nie zważając na siłę żywiołu, próbującego porwać go ze sobą. Uniósł głowę, nabrał do płuc powietrza. Vicky oddalała się od niego coraz bardziej.
Brnął naprzód, nie chcąc przyjąć do wiadomości, że nie ma już nadziei. Nie zamierzał się poddać. Przepłynął jeszcze trzydzieści metrów i poczuł, że jest na skraju najsilniejszego nurtu. Podniósł oczy piekące od łez i słonej wody, spojrzał przed siebie.
- Kocham cię! - krzyknął, modląc się, by go usłyszała.
Zobaczył ją jeszcze raz, na chwilę, niesioną poza Pine Cay, po czym znów zniknęła. Czekał. Walczył z prądem. Czekał, by wynurzyła się jeszcze raz, może wtedy udałoby mu się jakoś... Boże... żeby tylko mógł znów ją zobaczyć...
I wtedy dotarło do niego, że odeszła nieodwołalnie. Na zawsze.
Podniósł twarz ku niebu i zaczął złorzeczyć Bogu.
Alex Hawke odwrócił się i popłynął na „Pustułkę". Prąd chwytał go swoimi mackami, ciągnął za sobą, ale furia dodawała mu sił. Po kilku minutach był już na pokładzie łodzi. Poszedł na stanowisko nawigacyjne.
Nad notebookiem z GPS-em wisiał telefon satelitarny.
Wcisnął guzik wybierający numer Ambrose'a.
Odebrał po pierwszym sygnale.
- Potrzebuję pomocy - powiedział Alex, zdyszany. - Natychmiast wyślij na przesmyk między Świńską Wyspą a Pine Cay motorówkę z co najmniej dwoma nurkami. Zadzwoń do Powietrzno-Morskiej Grupy Ratow-
192
niczej na Harbor Island. Powiedz, że potrzebujemy śmigłowców ratowniczych. Ale to już!
- Alex! Spokojnie! Co się dzieje?
- Chodzi o Vicky, do cholery.
- Co się stało?
- Zniknęła. Prąd jąporwał. Nie wiem! Może ją jeszcze uratujemy! Chryste, ściągnij tu pomoc!
- Zaraz tam będziemy - powiedział Ambrose i odłożył słuchawkę. Alex wyszedł na pokład i wciągnął żagle. Podniósł kotwicę i wypłynął na przesmyk, wpatrując się w miejsce, w które mógł zanieść ją prąd. Modlił się, by znów ją zobaczyć. By nadal istniała.
Rozdział 37
Nowa sportowa łódź rybacka „Reel Thing" kołysała się na kotwicy w pogrążonej w mroku małej zatoce. Była gorąca, bezksiężycowa noc, na niebie widniało tylko kilka słabo świecących gwiazd. Światła w kajutach były zgaszone, a z głośników zamontowanych na całej łodzi płynęły ciche dźwięki muzyki Allman Brothers.
Właściciel łodzi, Red Wallace, i jego najlepszy kumpel, Bobby Fesmire, siedzieli na rufie i pili piwo. Red był największym dealerem Forda w południowej Florydzie, a Bobby - dyrektorem do spraw sprzedaży w jego firmie. Znali się od lat. Razem studiowali na uniwersytecie stanowym w Gainesville, należeli do tej samej korporacji studenckiej i grali w drużynie, która wywalczyła akademickie mistrzostwo kraju. Obaj do dziś nosili na małych palcach pamiątkowe złote sygnety.
Przy każdej okazji - to znaczy co dwa-trzy miesiące - płynęli na wyspy Exuma na ryby. Czasami zabierali ze sobą klientów, by móc to wpisać sobie w koszty.
Tego wieczoru zakotwiczyli w małej zatoce. Wiatr wiał od wschodu, więc „Reel Thing" zwrócona była rufą do wąskiego wylotu kanału. Przynajmniej mieli widok na horyzont rozjaśniony błyskawicami.
- Wiesz, skąd się biorą błyskawice, Bobby? - spytał Red.
- Z upału.
- Błyskawice z upału? Nie ma czegoś takiego.
- To po kiego grzyba o tym gadasz?
- Próbuję cię trochę poduczyć i tyle.
13-Hawke
193
- Bo niby jestem głupi?
- Na naszym roku studia skończyło pięćset trzydzieści siedem osób.
- No i co z tego?
- Pięćset trzydziestu sześciu absolwentów było lepszych od ciebie.
- Stopnie nie są ważne. Zobacz, jak dobrze się nam żyje. Niby buraki z nas, a zaszliśmy na sam szczyt. Patrz na ten sygnet. Co jest na nim napisane?
- Mistrzowie kraju.
- No widzisz.
Tego popołudnia Bobby i Red odpuścili sobie łowienie marlinów i znaleźli małą zatokę, w której postanowili zostać na noc. O zachodzie słońca wyszli na pokład z piwem i zarzucili wędki między namorzynami. Przez godzinę nic nie złapali, i dali za wygraną, kiedy zrobiło się ciemno.
Na blacie w kambuzie czekały na nich dwie duże porcje polędwicy, ale już wcześniej obżarli się gotowanymi krewetkami, które kupili w supermarkecie Publix niedaleko przystani Bahia Mar w Lauderdale.
Od dziesięciu dni przeczesywali wyspy Exuma i Bahamy w poszukiwaniu ryb. Red codziennie miał na sobie tę samą koszulkę z napisem RYBA
LUBI PŁYWAĆ.
Niewiele złapali marlinów, ale jak często podkreślał Rex, przynajmniej nie mieli na głowie żon. Red, który siedział na rufie, łyknął piwa i powiedział:
- Bobby, mam do ciebie jeszcze jedno pytanie. Ile ryb złapaliśmy w tym tygodniu?
- Chyba trzy.
- A ile walnęliśmy browarów?
- Ze sto. Może sto pięćdziesiąt.
- Dajmy na to, że sto pięćdziesiąt. A teraz następne pytanie. Ile to jest sto pięćdziesiąt podzielone przez trzy?
- A skąd mam wiedzieć? Czy jestem kalkulator? - Bobby beknął głośno i rzucił pustą puszkę przez ramię.
- Bobby, bez przesady! To nic trudnego! Prosta arytmetyka. Jesteś sprzedawcą samochodów. Powinieneś umieć to policzyć w pamięci. Sto pięćdziesiąt na trzy to będzie... chwilę... pięćdziesiąt.
- No, jakoś tak.
- Czyli jedna ryba na pięćdziesiąt piw. Nieźle, uwzględniając okoliczności.
- Jakie okoliczności?
- Takie, że sto razy wolę budweisera od ryb. Ale powiem ci coś, czego jeszcze nie powiedziałem nikomu. Nie znoszę ryb. Tylko jeśli wypaplasz to mojej żonie, to skopię ci tyłek.
194
- To dobrze, że ich nie lubisz, Red - powiedział Bobby. - Bo jeśli rano wrócą te cholerne helikoptery i łodzie ratownicze, to twoje szansę na złowienie marlina będą takie, jak dzisiaj. Znaczy zerowe.
- Z tego, co słyszałem na kanale szesnastym, wynikało, że chyba przestali już szukać swojej zguby. Jutro powinno być lepiej.
- Może.
- Wezmę sobie kanapkę z tuńczykiem - powiedział Red po długiej chwili ciszy - żeby tylko było w niej dużo majonezu. Majonez to ja mógłbym jeść ze słoika.
- I jesz, sam widziałem.
- Ile razy Ameryka ratowała Francji tyłek, Bobby?
- Pewnie ze dwa. A co oni zrobili dla nas?
- Właśnie do tego zmierzam. Żabojady wynalazły majonez. Uważam więc, że jesteśmy kwita.
- Słusznie.
- Kurde, Bobby, zeżarłbym kanapkę z błotem, jakby posmarować ją majonezem. Głodny jesteś?
- Trochę. Jak chcesz, podsmażę wołowinę.
- Zjadłbym... cholera, późno już... która to godzina?
- Pewnie koło północy - powiedział Bobby. - Jaki wolisz befsztyk, krwisty czy... o rany! Red, co to?
- Gdzie?
- Tam, w kanale! Za prawą burtą. Widzisz? Jakby cały ocean wywaliło w powietrze!
Red zerwał się z krzesła i podbiegł do relingu. Bobby miał rację. Coś tam się działo.
- O, w mordę! Dawaj lornetkę, Bobby!
Red przyłożył lornetkę do oczu i pomyślał, że wzrok płata mu figle. Morze eksplodowało. Jakiś kilometr od rufy „Reel Thing", na środku ciemnego, głębokiego kanału.
- Daj, Red! Też chcę zobaczyć! Red oddał mu lornetkę.
- Jezu - powiedział Bobby - co to?
- Może wieloryb? A skąd, do cholery, mam wiedzieć? Czy jestem oceanografem?
Na środku ciemnego kanału rosła góra spienionej wody. Przybrała kształt grzyba, wciąż się powiększając, po czym ze wzburzonego morza wyłonił się potężny.czarny pysk, majestatycznie wznoszący się ku niebu pod kątem czterdziestu pięciu stopni. Woda spływała obficie po jego smukłych bokach.
195
- A niech mnie, Bobby - powiedział Red i podał mu lornetkę w chwili, kiedy nad powierzchnię wody wysunął się kiosk.
- Okręt podwodny, w dupę kopany - powiedział Bobby. Red kręcił głową z podziwem.
- Widziałeś kiedy taki, Bobby?
- A w życiu! Słodki Jezu! Bardziej przypomina UFO.
Trójkątny dziób zwalił się do wzburzonego morza i dziwny okręt zaczął powoli skręcać ku jednej z wielu wysp, położonych po obu stronach kanału.
Red nie wierzył własnym oczom. Kadłub był w kształcie wielkiego trójkątnego skrzydła z dziwacznie wyglądającym kioskiem na szczycie. Szerokością dorównywał lotniskowcowi.
- W życiu nie widziałem większego i bardziej cudacznego okrętu - powiedział Red, - Kurde, wygląda jak Stealth i jest wielki jak pancernik!
- Faktycznie jest jakiś dziwny. Jakby przyleciał z Marsa - powiedział Bobby, patrząc na okręt.
- O, w mordę! Ufoludki w okrętach podwodnych - powiedział Red. -I cojeszcze?
- Zawsze byłeś ciekaw, jak to jest z tymi latającymi talerzami. No to masz odpowiedź!
Po dziobie wielkiego okrętu spływały wielkie białe strugi wody i Red i Bobby wypatrzyli przez lornetkę trzy małe sylwetki na kiosku. Ktoś wciągnął na zwieńczony czerwonym światełkiem maszt łopoczącą na wietrze banderę.
Potężny reflektor na lewej burcie okrętu zapalił się i omiótł morze. Tuż przed wejściem do zatoki, gdzie schronił się „Reel Thing", szeroki biały snop światła zatrzymał się i powędrował w przeciwnym kierunku. Zresztą i tak trudno byłoby ich tu wypatrzyć.
- Co to za bandera? To chyba nie rosyjska, co? - spytał Bobby. - A więc to nasi? Red skierował lornetkę na kiosk.
- Nie, nie rosyjska - powiedział, patrząc na flagę. - Ale i nie amerykańska.
- No to jaka? Marsjańska?
- Gdzieś już taką widziałem. Wyleciało mi z głowy. Może jamajska? Bobby ze śmiechu aż rozlał piwo po pokładzie.
- Jamajska? A skąd by na Jamajce mieli okręt podwodny?
- Jak żeś taki mądry, to skocz do kajuty po atlas. Sprawdzimy. Świeć sobie latarką. I wyłącz tę cholerną muzykę. Może w ogóle nie powinniśmy tego widzieć.
196
Bobby zszedł na dół po atlas, a Red wpatrywał się w okręt jak urzeczony. Wiedział, że na Morzu Karaibskim są okręty podwodne; w końcu były wszędzie. Ale nigdy w życiu nie przypuszczał, że zobaczy jeden z nich z tak bliska. W dodatku taki niesamowity.
Reflektor okrętu błysnął trzy razy, dwa razy krótko, jeden długo. Potem zgasł. Co to, jakiś sygnał?
W ostatnim błysku reflektora Red zobaczył trzech ludzi, którzy wyszli z lasu na jednej z wysp po zachodniej stronie kanału. Wlekli po plaży duży ponton z silnikiem. Spuścili go na wodę. Silnik zakrztusił się i zapalił, po czym ponton pomknął w stronę okrętu.
Handlarze narkotyków. Cholerni handlarze narkotyków. Pewnie Kolumbijczycy. Kurde, trzeba by wezwać straż przybrzeżną. Dobrze, że nie padło na nich światło z tego reflektora. Ale jeśli to ćwiczenia marynarki wojennej? Próby jakiejś tajnej broni. Wspólne manewry z jakimś sojuszniczym krajem. Cholera, gdzie ten Bobby z atlasem?
- To kubańska flaga - powiedział Bobby, wychodząc z ciemnej kajuty. Trzymał atlas w ręku. - Sprawdziłem.
- Kubańska? - zdziwił się Red. - Kubańczycy nie mają okrętów podwodnych.
- Teraz już mają. Zajrzyj na stronę sześćdziesiątą drugą-powiedział Bobby i dał Redowi atlas i latarkę, po czym śmiejąc się jak głupi, podbiegł do mostka, włączył reflektor i wymierzył go prosto w kiosk okrętu podwodnego.
- Jezu Chryste, Bobby! Zobaczą nas!
- Widzisz flagę?! - odkrzyknął Bobby. - A teraz zajrzyj na stronę sześćdziesiątą drugą. Co, może nie jest kubańska?
Nagle rozbłysł reflektor okrętu podwodnego. Tym razem snop światła nie zatrzymał się przed „Reel Thing".
Red osłonił oczy dłonią. Światło było oślepiające. Nie miał pojęcia, co jest grane, ale jedno wiedział na pewno: należało stąd spadać, i to już. Kolumbijczycy i Kubańczycy nie przepadali za Amerykanami. Co prawda nad kojąmiał remingtona, ale ta stara flinta niewiele mogła zdziałać w walce z cholernym okrętem podwodnym.
Wbiegł pod pokład i uruchomił dwa silniki Cummins o mocy pięciuset koni mechanicznych. Włączył radio i powiedział do Bobby'ego, stojącego na mostku:
- Bobby, nie wiem, co tu się właściwie dzieje, ale coś mi mówi, że trzeba stąd spływać, raz-dwa. Idź na dziób i podnieś kotwicę. Ale to już! Słyszysz?
Gdy Bobby wciągnął kotwicę na pokład, Red wrócił na rufę i poszukał wzrokiem okrętu podwodnego, ale reflektor był już zgaszony i wokół
197
panowały nieprzeniknione ciemności. Cholera! Może czekali, aż wypłynie z zatoki?
Wróciwszy do steru, obejrzał mapę w świetle latarki. Zamierzał wypłynąć z zatoki ze zgaszonymi światłami tak szybko, jak się da, i skręcić w lewo, na pełne morze. Byle dalej od tego cholernego okrętu.
„Reel Thing" rozwijał prędkość do trzydziestu pięciu węzłów. Po wyjściu z zatoki Red pchnął manetki gazu i wypłynął na otwarte morze.
O rany, ale przygoda, pomyślał, otwierając piwo. Włączył radar, ichtio-lokator i GPS; od razu poczuł się pewniej na widok zapalających się zielonych tarcz, wskazujących położenie i prędkość. Spojrzał na ekran radaru. Ani śladu okrętu podwodnego.
Zastanawiał się, czy wezwać straż przybrzeżną, ale postanowił tego nie robić. W końcu to nie jego zasrany interes. Chciał tylko wrócić do Lauderdale i sprzedać jeszcze kilka explorerów. Teraz, kiedy większość ludzi zapomniała o tej aferze z wadliwymi oponami, biznes znów się rozkręcił.
„Reel Thing" sunęła po powierzchni morza, rozbryzgując spienioną wodę. Po kilku minutach ucieczki i po paru łykach zimnego piwa Red zaczął się uspokajać. Zwolnił nieco. Silniki były nowe i nie powinny długo pracować na pełnych obrotach. Okrętu nie było widać na radarze. Zgubił frajera.
Wtedy przyszła mu do głowy następna myśl, już nie tak pocieszająca. Okrętu nie widać było na radarze, bo się zanurzył.
- O kurna! - powiedział Bobby, wpadł do kajuty, rozlewając piwo na dywanie. - To było coś!
- Po kiego grzyba włączałeś reflektor? Trzeba było siedzieć cicho i nie wsadzać nosa w nie swoje sprawy.
- Chciałem ci pokazać tę kubańską banderę, amigo. To wszystko. Co z tobą? Okręt podwodny napędził ci stracha?
- E tam!
- No to po co uciekałeś?
- Bobby, zamknij się. Dla własnego dobra.
- Wiesz co? Idę z powrotem na mostek. Włączę muzykę, strzelę parę zimnych piw i nie będę wielmożnemu panu wchodził w drogę.
Powiedziawszy to, Bobby wyszedł z kajuty.
Red usiadł w fotelu sternika, zredukował prędkość i wziął telefon satelitarny. Było dopiero koło północy. Może Kath jeszcze nie śpi? Powie jej, że dość się już nałowił ryb i wraca do domu. I opowie o niesamowitym spotkaniu z okrętem podwodnym.
Zaczął wystukiwać swój numer domowy.
198
- Red? - Z głośnika dobiegł głos Bobby'ego.
I    - Co znowu, do cholery? -Skończył wystukiwać numer. Ton Bobby' ego trochę go zaniepokoił. Kath odebrała po pierwszym dzwonku. Miała zaspany głos. Obudził ją.
- Ej, Red, chyba dobrze by było, żebyś...
- Zaraz, Bobby, rozmawiam z żoną! Cześć, kochanie, przepraszam, że cię budzę. Co słychać?
- Dobrze by było, żebyś tu przyszedł, stary - znowu rozległ się głos Bobby'ego.
- Spać mi się chce - powiedziała Kath. - Jest druga w nocy.
- Red? Idziesz?
- Przepraszam, skarbie, pewnie stanął mi zegarek. Zaczekaj chwilkę. A potem powiedział do mikrofonu:
- Mam wyjść na mostek? Na jaką cholerę?
- Dzieje się coś dziwnego. Nie wiem, co to. Z lewej burty. W wodzie jest coś długiego i białego. To znaczy, zostaje taki ślad. Płynie prosto na nas.
Red był na tyle trzeźwy, że od razu zrozumiał, o co chodzi.
- Kochanie, coś dziwnego się tu dzieje - powiedział do żony. - Muszę to sprawdzić. Moment.
Rzucił słuchawkę i podbiegł do okna po lewej stronie łodzi. W odległości jakichś stu metrów zobaczył biały ślad. Zdążył powiedzieć tylko jedno słowo.
- Cholera!
Sowiecka torpeda Mark III płynęła na głębokości czterech metrów z prędkością stu kilometrów na godzinę, zostawiając za sobą szeroki biały kil-water. W jej dziobie było dość materiału wybuchowego, by zrównać z ziemią całą ulicę.
Po kilku sekundach dotarła do celu. Trafiła w śródokręcie „Reel Thing".
Red, Bobby i „Reel Thing" zniknęli. Wyparowali.
W Fort Lauderdale żona Reda usłyszała jakiś hałas, po którym zapadła cisza. Odłożyła słuchawkę, pokręciła głową i pomyślała, że Red i Bobby świetnie się bawią, jak zawsze na tych swoich wypadach. Odwróciła się na drugi bok i znów zasnęła.
Słup ognia wywołany eksplozją piął się ku ciemnemu niebu. Był widoczny z odległości sześciu kilometrów.
A niecałe półtora kilometra od miejsca zdarzenia mężczyzna wpatrzony w obiektyw peryskopu „Jose Martiego" obserwował wybuch z ponurą satysfakcją.
199
Komandor Nikita Żuków z „Jose Martiego" odsunął się od gumowego okularu peryskopu i uśmiechnął się cierpko.
Łódź rybacka. Właśnie zatopił nędzną łódź rybacką.
Pokręcił głową i podniósł uchwyty po bokach peryskopu, który z sykiem wsunął się w podłogę. Komandor zwrócił się do swojej nowej załogi.
- Trafiony - powiedział nonszalancko po hiszpańsku. - Zatopiony.
Kubańscy oficerowie, stojący wokół niego w słabym czerwonym świetle, zaczęli wiwatować. Peryskop znów poszedł w górę i wszyscy po kolei obejrzeli pomarańczowe niebo rozświetlone przez płonące szczątki wpadające do czarnego morza. Śmiali się, krzyczeli „brawo" i klepali się po plecach.
Żuków patrzył na nich z niedowierzaniem, zażenowany tą sceną.
Jego pierwsza ofiara. Po dwudziestu latach wspaniałej kariery. Piętnastometrowa sportowa łódź rybacka z wędkami zamiast rakiet Cruise czy wielkich dział. Na pokładzie było pewnie ze dwóch ludzi.
Łącznościowiec monitorujący transmisje radiowe powiedział, że telefonowano z niej tylko jeden raz i nie było to wezwanie pomocy.
To dobrze.
Dwaj amerykańscy rybacy. Na zabawce dla bogaczy. Nic, czym można by się pochwalić w Moskwie, ale to już coś. W każdym razie pierwsza krew.
Z cienia wyłoniły się dwie postacie. Admirał de Herreras i Gołgolkin. Obaj stali na uboczu, kiedy oficerowie cieszyli się z udanej akcji.
- Mogę spojrzeć? - spytał de Herreras.
Żuków cofnął się, przepuszczając go do peryskopu. Admirał przez chwilę patrzył na płonące szczątki rozrzucone na wodzie, po czym obrócił okular o dziewięćdziesiąt stopni i mruknął z zadowoleniem.
- Towarzyszu Gołgolkin, zobaczcie. Czy o to chodziło? Gołgolkin przyłożył piekące od potu oczy do gumowych nakładek. Ręce mocno mu drżały i nie mógł skupić wzroku.
- O to! - krzyknął admirał. - Czy nie? Gołgolkin skinął głową i odsunął się od peryskopu.
- A zatem, komandorze Żuków, oto nasz następny cel - powiedział de Herreras z szerokim uśmiechem. - Proszę spojrzeć.
Żuków przyłożył oczy do obiektywu i ustawił ostrość. No nie, to już przekracza granice absurdu. Wielki prywatny jacht, długości przeszło sześćdziesięciu metrów. Jasno oświetlony. Z wielką brytyjską flagą łopoczącą na wietrze.
- To niemożliwe, admirale - powiedział.
200
- Dlaczego? Towarzysz Gołgolkin właśnie poinformował mnie, że ten „Blackhawke" należy do człowieka, który zdradził nas Amerykanom. Moi informatorzy z Waszyngtonu twierdzą, że jest na pokładzie. Chcę go zabić.
- Mała łódź rybacka to co innego. Wypadki chodzą po ludziach. Ale... tyle ofiar! Brytyjczycy uznaliby to za wypowiedzenie wojny, admirale! Byłby to poważny międzynarodowy incydent! Na pewno nie chciałby pan...
- Przypominam, że jestem naczelnym dowódcą marynarki wojennej! Odmawia pan wykonania rozkazu, komandorze?
- Admirale, sumienie nie pozwala mi...
De Herreras rozpiął skórzaną kaburę i wyjął posrebrzany pistolet Smith & Wesson.
- Zadałem panu pytanie. Odmawia pan wykonania rozkazu?
- Tak.
W zatłoczonej sterówce rozbrzmiał ogłuszający huk. Czerwona mgiełka trysnęła z potylicy rosyjskiego komandora, a mózg i odłamki kości obryzgały peryskop. Żuków zachwiał się i runął na pokład. Wszyscy zebrani, Rosjanie i Kubańczycy, z przerażeniem obserwowali całe zdarzenie.
- Jestem zwolennikiem doraźnego trybu sądzenia - powiedział admirał. - Ten człowiek był zdrajcą. Teraz ja dowodzę tym okrętem i chcę, by ta łódź została zatopiona. Rozumiemy się?
Nikt się nie odezwał. Cisza była tak ogłuszająca, jak huk wystrzału. W powietrzu unosił się zapach prochu i metaliczna woń krwi. Kubański admirał przestąpił nad ciałem i wbił wzrok w przerażone twarze załogi.
Gołgolkin oparł się o grodź i odetchnął z ulgą. Przed godziną wkradł się do kwatery Żukowa i przejrzał jego rozkazy. Komandor zamierzał go zabić po zakończeniu misji. A tak być może nic już mu nie groziło. Schował się w cieniu, wyjął z kieszeni srebrną piersiówkę i wypił do dna.
- Niech ktoś namierzy ten cel i zatopi go - powiedział admirał, czerwieniejąc. - Już! - wrzasnął.
Nikt się nie odezwał. Po ciągnącej się w nieskończoność chwili oficer stojący przy pulpicie operatora balastu powoli przeszedł przez smugę czerwonego, przydymionego światła, nie odrywając oczu od Kubańczyka z pistoletem w ręku. Padł na kolana przy zabitym kapitanie.
Klęcząc przy swoim najlepszym przyjacielu, podniósł na admirała oczy wypełnione łzami gniewu.
- Towarzyszu admirale, jestem zastępcą dowódcy okrętu - powiedział po hiszpańsku. - Nazywam się Władimir Kosokow. Człowiek, którego pan zabił, był moim przyjacielem od dzieciństwa, które obaj spędziliśmy na Kubie. Dziesięć lat służyłem pod jego komendą w marynarce radzieckiej.
201
- Rozkazuję panu zatopić ten jacht! - ryknął admirał.
- W kajucie mam rozkazy, które wydał sam generał Manso de Herreras. Na ich mocy, jeśli Żukowowi coś się stanie, mam objąć dowództwo, wysadzić pana na Staniel Cay i niezwłocznie wrócić do bazy.
Kubańczyk patrzył na Rosjanina zaszokowany. Jego własny brat! Manso zapłaci za to upokorzenie.
- Dobrze, a więc umrzesz razem z tym zdrajcą.
- Będzie to dla mnie zaszczyt. Ale muszę pana ostrzec. To najnowocześniejszy okręt podwodny na świecie. A w tej chwili jestem na pokładzie jedynym oficerem, który może go bezpiecznie odprowadzić do bazy. I tylko ja znam kody systemu kierowania ogniem. Jeśli mnie pan zabije, okręt stanie się bezużyteczny. A wszystkich na jego pokładzie, Rosjan i Kubań-czyków, czekać będzie pewna śmierć.
Admirał kipiąc ze złości uniósł pistolet. Oczy wszystkich utkwione były w jego palcu, który miał za chwilę nacisnąć spust.
Nagle z cienia wyłonił się wysoki, chudy mężczyzna, który szybkim ruchem ręki złapał admirała za nadgarstek.
- Oddaj broń, Carlitos - powiedział cicho, a admirał bez sprzeciwu wykonał polecenie.
Był to człowiek, o którym załoga szeptała po kątach przez cały rejs. Człowiek, który rzadko wychodził z kajuty i w ogóle się nie odzywał. Nowy szef kubańskiej Służby Bezpieczeństwa. Rodrigo del Rio.
Człowiek bez oczu.
Rozdział 38
Alex Hawke siedział na skraju łóżka, palił cygaro i patrzył na czarny telefon, obok którego stała opróżniona do połowy butelka szkockiej whisky.
Potrząsnął głową, próbując zebrać myśli. Tego ranka, kiedy obudził się w tym samym łóżku, był pełen radości życia, jak na zakochanego człowieka przystało. Teraz czuł się tak, jakby przetoczył się po nim walec drogowy.
Grupy ratownicze przerwały poszukiwania po dwunastu godzinach. Hawke jeszcze przez kilka godzin krążył hydroplanem nad skąpanym w blasku księżyca morzem. Wreszcie po północy wylądował na lagunie i podpłynął do rampy na rufie „Blackhawke'a".
202
Ambrose i Stoke czekali na niego. Chcieli coś powiedzieć, ale Hawke nie dopuścił ich do głosu.
- Jak - powiedział - można być tak głupim, by pozwolić komuś wpłynąć w ten cholerny prąd? Równie dobrze mogłem utopić ją własnymi rękami! Co za różnica? Morderstwo to morderstwo!
Wszedł po schodach do swojej kajuty i tam już został. Zadzwonił na mostek i polecił kapitanowi, by skontaktował się z nim przez bezpośrednie linie, gdyby były jakieś nowe wiadomości. Potem wyłączył zwykły telefon i otworzył butelkę whisky.
Przez następną godzinę pił i wpatrywał się w telefon łączący go z mostkiem, usiłując zmusić go siłą woli, by zadzwonił. Bezskutecznie. Co chwila ktoś pukał do jego kajuty, ale on nie reagował. W którymś momencie Ambrose wsunął pod drzwi kopertę, co też zignorował.
Jakiś czas później usłyszał bicie dzwonu okrętowego. Druga w nocy. Przetarł oczy i spojrzał na zegarek. W Luizjanie było około północy.
Wziął opróżnioną do połowy butelkę, wszedł po schodach na górę i skierował się do kajuty Vicky. Nie licząc cichego szumu generatorów, na statku panowała martwa cisza. Kilku uzbrojonych członków załogi stało przy relingu i obserwowało morze. Podwodne reflektory włączone były przez całą noc, a obraz z kamer wideo, zainstalowanych pod powierzchnią morza, odbierano przez dwadzieścia cztery godziny na dobę.
Gdzieś tam był człowiek, który chciał go zabić. Nie wiedział tylko, że jego cel tak naprawdę już jest martwy.
Jej kajuta była w takim stanie, w jakim ją zostawiła. Po łóżku walały się kapelusze, bluzki, szale i kostiumy kąpielowe. Usiadł wśród tych rzeczy, sam już nie wiedząc, czemu tu przyszedł. Nie mogąc się powstrzymać, wziął jej poduszkę i przycisnął ją do twarzy. Wciąż czuć było na niej zapach jej perfum.
Boże!
Zamglonymi od łez oczami zobaczył leżący na stoliku notatnik z adresami i przypomniał sobie, po co tu przyszedł. Otworzył go na literze S, ale nie znalazł tego, czego szukał. Sprawdził pod T. Tak, to tu.
Tatuś, l kierunkowy 225. Luizjana.
Nawet widok słów pisanych jej ręką był nie do zniesienia. Kiedy wertował notatnik, spomiędzy kartek wypadła mała koperta z jego nazwiskiem. Nie była zaklejona.
W środku znajdowały się dwa małe zdjęcia. Te z medalionu jego matki. I wtedy przypomniał sobie, że obiecała zawsze go nosić. Pewnie wyjęła zdjęcia tego ranka. Nie chciała, żeby zamokły, kiedy pójdą popły-
wać.
203
Przypomniał sobie złoty medalion, wiszący jej na szyi, kołyszący się między ich ciałami w rytmie, jaki sami tworzyli, spleceni na piachu przy omywającej brzeg pomarszczonej, jasnoniebieskiej wodzie. Daleko od rwącego, ciemnoniebieskiego nurtu.
Zaklął szpetnie, czego nigdy nie robił, bo uważał, że dżentelmenowi to nie przystoi, i sięgnął po słuchawkę. Wstukał numer, który znalazł w jej notatniku.
- Halo? - powiedział zaspany głos.
- Czy to plantacja Seven Oaks? W La Roche, w Luizjanie? - spytał.
- Tak.
- Mówi Alexander Hawke. Chciałbym rozmawiać z senatorem Harle-1 yem Sweetem.
- Drzemie na ganku, proszę pana. Za gorąco, żeby spać pod dachem, [ a senator nie lubi klimatyzacji.
- Przepraszam, że przeszkadzam, ale czy mógłby mu pan powiedzieć,  że to niezwykle pilna sprawa?
- Skoro pan tak twierdzi, to oczywiście. Może pan chwilę zaczekać? | Spróbuję go obudzić.
Alex przetarł oczy, wpatrując się w stojące na stoliku oprawione zdjęcie, przedstawiające go z Vicky. Objęci, stali obok Serpentyny w Hyde Parku. Nagle w słuchawce rozległ się tubalny głos, wyrywając go z zadumy.
- Tu Harley Sweet.
- Senatorze, nie mieliśmy okazji poznać się osobiście. Mówi Alexan-der Hawke.
- Alex Hawke! No, cieszę się, że nareszcie mogę usłyszeć twój głos, synu. Córka dużo mi o tobie opowiadała.
- Właśnie dlatego dzwonię, senatorze. Niestety, mam bardzo złe wieści. Zdarzył się wypadek.
- Jak to? Czy coś się stało Vicky?
- Senatorze, Vicky zaginęła.
Na długą chwilę zapadła cisza. Alex trzymał słuchawkę przy uchu i patrzył otępiały na twarz Vicky na zdjęciu.
- Zaginęła? To znaczy, nie żyje? Proszę mi powiedzieć, co się stało, panie Hawke.
- Dziś po południu pojechaliśmy na piknik na małej wyspie. We dwoje, ja i Vicky.
- Vicky jest moim jedynym dzieckiem.
- Wiem, senatorze. Proszę mi wierzyć, wolałbym sam umrzeć niż przekazać panu tę wiadomość.
- Mów dalej, synu.
204
- Zjedliśmy lunch. Potem zasnęliśmy na plaży. Kiedy się obudziłem, nie było jej. Pomyślałem, że może poszła na spacer po wyspie. Nie widziałem jej w wodzie, więc zacząłem szukać jej na plaży. Ja...
- Proszę mówić dalej, panie Hawke. Wiem, że musi panu być ciężko.
- Przepraszam, senatorze. Usłyszałem słaby krzyk od strony morza. Kilkaset metrów od brzegu jest głęboki kanał, oddzielający wyspę, na której byliśmy od innej, oddalonej o półtora kilometra.
- No i?
- Zobaczyłem ją. To była Victoria. Przebyła prawie dwie trzecie drogi. Porwał ją prąd.
- I co pan zrobił, panie Hawke?
- Popłynąłem do niej. Starałem się nie stracić jej z oczu. Ten prąd jest silny, skierowany na otwarte morze.
- Nie mógł pan do niej dopłynąć?
- Jestem dobrym pływakiem. Dałem z siebie wszystko. Wołała mnie, mówiła, żebym zawrócił, przynajmniej tak mi się wydawało. Być może zdała sobie sprawę, że było już za późno. Ja...
- Dał pan za wygraną.
- Nie, senatorze. Wpłynąłem w prąd, ale zauważyłem, że kiedy zbliżam się do niej o dziesięć metrów, ona oddalała się o trzydzieści-czterdzieści, może więcej.
- Stracił pan ją z oczu?
- Zniknęła pod wodą. Nie wynurzyła się.
- Moja córeczka odeszła?
- Po piętnastu minutach na miejscu były grupy ratownicze z Bahamów i moi ludzie. Szukaliśmy jej przez osiem godzin i... ani śladu.
- Rozumiem.
- Kazałem wznowić poszukiwania o świcie, senatorze. Ja też wezmę w nich udział. Będę jej wypatrywał ze swojego samolotu.
- Jestem pewien, że robi pan wszystko, co w pańskiej mocy, panie Hawke. Doceniam pańskie wysiłki. A teraz proszę wybaczyć, ale zakończę tę rozmowę.
- Senatorze, nie potrafię wyrazić słowami mojego smutku. To wszystko moja wina.
- Vicky była bardzo dobrą pływaczką, panie Hawke. Na studiach zdobyła mistrzostwo kraju. W wieku trzynastu lat przepłynęła jezioro Pont-chartrain. Wiedziała, co robi. Nie mogła przewidzieć, że prąd okaże się dla niej za silny.
- Ale powinienem był...
- Moja córka nie chciałaby, żeby pan czy ktokolwiek inny niepotrzebnie umierał.
205
- Nie mogłem nic zrobić, senatorze. Nie mogłem...
- Synu, posłuchaj mnie. Nie miałem okazji cię poznać, ale jeśli kochała cię moja córka, to musisz być dobrym człowiekiem. Vicky wychowywała się tu, w tym podupadłym majątku. Byliśmy tylko we dwoje. Jej mama umarła przy porodzie.
- Przykro mi, senatorze.
- To było dawno temu. Na skraju naszej posiadłości, przy grobli, rośnie duży dąb. Z jego najwyższych gałęzi widać drugi brzeg Missisipi.
- Tak, wiem.
- Victoria kochała to stare drzewo. Nazywała je Drzewem Trójcy, bo wyrastają z niego trzy wielkie konary. Całymi dniami przesiadywała na najwyższej gałęzi, czytała książki, pisała wiersze. Czuła tam, że jest najbliżej Boga.
- Tak, panie senatorze.
- Nie jestem religijnym człowiekiem, panie Hawke. Ale moja córka wierzyła w Boga. Dlatego chcę, żeby pan ją znalazł. Chcę, by spoczęła w miejscu dla niej świętym, w cieniu starego Drzewa Trójcy.
- Zrobię wszystko, co w mojej mocy, senatorze - powiedział Hawke.
- Wierzę panu. Do widzenia, panie Hawke. I niech pan już nie pije tej cholernej whisky. Z własnego doświadczenia wiem, że jeśli wypije się jej za dużo, pogarsza to tylko sprawę.
- Dobrze, senatorze. Do widzenia.
Hawke odłożył słuchawkę. Nie mógł ani sekundy dłużej znieść zapachu Vicky, widoku jej rzeczy. Wstał i wrócił do swojej kajuty, gdzie padł na łóżko i wbił wzrok w sufit, próbując odpędzić sprzed oczu obraz jej twarzy. Widział ją wyraźnie. Piękne kasztanowe włosy przylegały do jej czoła. Unosiła się w zielonej wodzie, z rozłożonymi rękami i nogami. Nie ruszała się.
Jakiś czas później zaskrzeczał Snajper, po czym rozległo się pukanie do drzwi.
- Kto tam?
- Stokely, szefie - powiedział stłumiony głos zza drzwi.
- Czego chcesz?
- Mogę wejść?
- Jasne - odparł Hawke i usiadł, ocierając oczy rękawem koszuli. -Czemu nie? - powiedział, otwierając drzwi. Powlókł się z powrotem do łóżka i położył głowę na białej poduszce.
- Jak się czujesz? - spytał Stoke, biorąc krzesło.
- Spytaj o coś innego.
- Nie chciałem ci zawracać głowy, ale Ambrose kazał mi sprawdzić, jak się trzymasz. Uważa, że powinieneś coś zjeść.
206
- Przysłał cię tu tylko po to?
- Nie, szefie. Chce, żebyś przyszedł na mostek. Radiowiec czy ktoś taki złapał coś w telewizji satelitarnej. Wiadomości z telewizji kubańskiej. Ambrose nagrał je i chce, żebyś je obejrzał. O co chodzi? Jakiś mecz krykieta?
- Nie, chodzi o Castro. Przemawia w kubańskiej telewizji. Coś dzieje się na Kubie. Ambrose powiedział, że musisz to zobaczyć. Nie zawracałbym ci głowy bez powodu, ale...
Bach!
Z oddali dobiegł huk eksplozji, stłumiony, ale mimo to potężny. Kryształowe karafki i szklane naczynia na kontuarze zabrzęczały, ale nie spadły.
- Chryste Panie, co znowu? - powiedział Hawke i podniósł słuchawkę telefonu łączącego go z mostkiem. - Co to było, kapitanie? - spytał.
- Właśnie na to patrzymy, sir - powiedział kapitan. - Wybuch jakieś trzy kilometry za naszą lewą burtą. Mieliśmy tę łódź na radarze. Płynęła na północny zachód z prędkością dwudziestu węzłów. Mała jednostka, jakieś piętnaście metrów długości.
- Żadnego SOS? - spytał Hawke.
- Nie. Po prostu wyleciała w powietrze. Kazałem spuścić na wodę motorówkę. Drugi oficer właśnie rozmawia ze strażą przybrzeżną, przedstawia im sytuację. Wysłałem Quicka na poszukiwanie rozbitków. Ale wątpię, by ktokolwiek przeżył.
- Zaraz tam będę.
- Tak jest, sir.
- Chodź, Stoke - powiedział Hawke.
Kiedy wszedł na mostek, zobaczył ogień w odległości trzech kilometrów. Congreve z kapitanem stali pod sterówką przy prawej burcie i obserwowali przez lornetkę miejsce wybuchu. Alex i Stokely wyszli na mostek. Zdążył już tu dotrzeć swąd palonej ropy.
- Przepraszam, że ci przeszkadzam, Alex - powiedział Ambrose i dał mu lornetkę. - Ale nie miałem wyboru. Zamach stanu na Kubie. A tu jakiś nieszczęśnik wyleciał w powietrze.
- Przewrót na Kubie. Czy to dobra, czy zła wiadomość? - spytał Hawke, podnosząc lornetkę do oczu. Z łodzi zostały tylko nędzne resztki, pływające w powiększającej się kałuży płonącego paliwa.
- Ja uważam, że rząd wojskowy dysponujący okrętem podwodnym, wyposażonym w broń jądrową, to zła wiadomość - powiedział Ambrose.
- Castro zabity?
- Nie, nie sądzę. Nagrałem jego przemówienie. Możesz je obejrzeć, kiedy zechcesz.
207
- Jak myślisz, co się stało z tą łodzią? - spytał Hawke, wciąż patrząc przez lornetkę.
- Trudno powiedzieć. Najprawdopodobniej zapaliła się instalacja elektryczna w maszynowni. Pożar wymknął się spod kontroli i eksplodowały zbiorniki z paliwem.
- Też tak pomyślałem. Biedacy, pewnie nawet nie zdążyli się zorientować, co się dzieje. Oto, jak wygląda życie na jachtach bogatych, sławnych ludzi. To był parszywy dzień w raju, panowie.
- To prawda, sir - powiedział kapitan. - W imieniu całej załogi pragnę złożyć wyrazy głębokiego współczucia z powodu tragedii, jaka pana spotkała.
- Dziękuję - powiedział Alex. - Proszę wyrazić w moim imieniu wdzięczność załodze za wszystko, co dla mnie zrobiła. Gdyby był pan tak dobry i kazał przygotować hydroplan do startu, to o świcie wznowię poszukiwania, kapitanie.
- Tak jest - powiedział kapitan i wrócił na mostek. Alex stał oparty o reling i wpatrywał się w odległy pożar na czarnym morzu.
- Chodź, obejrzyj to nagranie, Alex - powiedział Ambrose, kładąc dłoń na ramieniu przyjaciela. - A potem lekarz da ci coś na sen.
- Nie zmrużę oka, dopóki jej nie znajdę.
Rozdział 39
No cóż, jedno jest pewne - powiedział Hawke. - To chyba najkrótsze ze wszystkich przemówień Castro.
Zebrali się w ciemnej sali projekcyjnej i siedząc w dużych, miękkich, skórzanych fotelach obejrzeli orędzie, wygłoszone przez Castro w kubańskiej telewizji.
- Ambrose cofnij i puść jeszcze raz z lekko ściszonym dźwiękiem -powiedział Hawke. -I tłumacz, co on mówi. Nie musi być słowo w słowo.
Castro pojawił się na ekranie. Siedział za stołem i patrzył prosto w kamerę. Wynędzniały, zmęczony, wyglądał dziesięć lat starzej niż na ostatnich zdjęciach. Pod oczami miał ciemne kręgi i drżały mu ręce.
Castro zaczął mówić, a Ambrose tłumaczył jego słowa.
- Wyraża ogromną wdzięczność heroicznemu narodowi kubańskiemu za poświęcenie wykazane przez lata walki. Mówi, że wie, iż było im cięż-
208
ko, ale tego wymagało dobro sprawy. Że rewolucja zakończyła się wielkim sukcesem politycznym, ale, niestety, nie gospodarczym.
- Delikatnie powiedziane - zauważył Hawke.
- Teraz robi aluzję do stanu swojego zdrowia. Wszyscy słyszeli o jego chorobach. Mówi, że choć pragnie kontynuować swoje dzieło, to jednak nie ma na to dość sił. Ustępuje z powodów zdrowotnych i... zaczyna mówić coś jeszcze, ale mu przerywają.
- Przez „powody zdrowotne" należy rozumieć, że poza kamerą ktoś mierzy mu w głowę z pistoletu - wtrącił Hawke.
- Na pewno - przytaknął Ambrose. - Dzwonił jakiś człowiek z amerykańskiego Departamentu Stanu. Powiedziałem, że nie życzysz sobie, by ci przeszkadzano. Rozmawiałem z nim kilka minut. Twierdził, że to rzeczywiście zamach stanu.
- A kim jest ten przystojniak z końskim ogonem, którego teraz widzimy?
Alex Hawke, być może nie wiedząc jeszcze o tym, stanął wreszcie twarzą w twarz ze swoimi demonami.
- To generał Manso de Herreras - powiedział Ambrose. - Prawa ręka Castro. Były minister bezpieczeństwa narodowego. Wygląda na to, że awansował sam siebie na generała. Od dziś jest naczelnym dowódcą sił zbrojnych.
- Wygląda jak kobita - palnął Stoke. - Jakby nosił makijaż.
- I co ten generał ma do powiedzenia? - spytał Hawke, wychylając się z fotela i wbijając wzrok w twarz na ekranie. Wie, że gdzieś już ją widział, pomyślał Ambrose.
- Generał de Herreras jest wielce zaszczycony, że el comandante powierzył mu tak bardzo odpowiedzialną funkcję zwierzchnika kubańskich sił zbrojnych. Cieszy się z okazanego mu zaufania.
- Pieprzenie w bambus - mruknął Stoke.
- Jest dumny, że wejdzie w skład nowej ekipy rządowej, dzięki której Kuba zajmie należne jej miejsce na arenie międzynarodowej. W najbliższym czasie nowe władze zainicjują liczne reformy społeczne i gospodarcze.
- Mógłbyś zrobić stop-klatkę, Ambrose? - spytał Hawke.
- Pewnie.
Ekran wypełniło zbliżenie twarzy de Herrerasa. Z jego przymrużonych oczu biła wręcz porażająca bezwzględność.
- O co chodzi, Alex?
- Gdzieś już widziałem tego człowieka - powiedział Hawke, przycisnął czubki palców do oczu i westchnął ciężko.
14 -Hawke
209
- Dobrze się czujesz? - spytał Ambrose.
- Jak najbardziej. De Herreras... To nazwisko pojawia się w liście Black-hawke'a, prawda? Tak nazywał się kapitan wiozący skarb, którego szukamy.
Wstał i poszedł na tył sali, gdzie steward nalał mu kubek gorącej kawy. A potem stanął metr przed ekranem i długo wpatrywał się w widniejącą na nim twarz.
- Wszystko w porządku, Alex? - spytał Ambrose, wyobrażając sobie, jak straszne myśli muszą przebiegać jego przyjacielowi przez głowę.
- Doskonale - odparł Hawke, nie odrywając oczu od ekranu.
- Mam dalej trzymać ten obraz na stop-klatce?
- Nie - powiedział Hawke. Padł na swój fotel. - Już dość napatrzyłem się na tego drania. Puść taśmę.
- Teraz robi się ciekawie - powiedział Ambrose, wciskając „play". Alex najwyraźniej rozpoznał Mansa, ale jeszcze nie był gotów do ostatecznej rozgrywki.
- Co mówi?
- Że Kuba już nigdy nie będzie musiała polegać na fałszywych sojusznikach, którzy wiele obiecują, a potem znikają. Potęgę Kuby poznają na własnej skórze wszyscy, którzy zagrożą jej interesom.
- Dobrze wiemy, co chce przez to powiedzieć - stwierdził Hawke. -Chodzi o ten pieprzony okręt podwodny. Dostał go, w przeciwnym razie nie zdradzałby swoich planów.
Ambrose tłumaczył dalej.
- Kuba nie zamierza dłużej tolerować krzywd doznawanych z ręki Amerykanów. Żąda, by natychmiast znieśli blokadę Kuby. Oświadcza, że istnienie bazy amerykańskiej w Guantanamo to policzek dla suwerennej Kuby i dłużej nie będzie tolerowane. Amerykanie muszą wycofać się z niej w określonym terminie, w przeciwnym razie grożą im poważne konsekwencje. Szczegóły zostaną podane jutro przez nowe władze.
- Jezu Chryste - powiedział Hawke. - Państwo zbójeckie z niewidzialnym okrętem podwodnym, przenoszącym czterdzieści głowic jądrowych, oddalone o sto kilkadziesiąt kilometrów od Miami.
- Aż ciarki przechodzą, co? O, a teraz przedstawia nowego prezydenta Kuby - powiedział Ambrose, kiedy na ekranie pojawiła się następna twarz.
- Co to za jeden? - powiedział Stoke. - Wygląda jak Zorro.
- To el nuevopresidente de Cuba, Fulgencio Batista. Wnuk człowieka, którego Castro obalił przed czterdziestoma laty.
- Skąd oni go wytrzasnęli? - spytał Hawke.
- Wychowywał się w Hiszpanii. Studiował na Harvardzie, a potem w Wharton School of Finance. Zrzekł się obywatelstwa amerykańskiego
210
i pół roku temu zabrał rodzinę na Kubę. Wcześniej był wspólnikiem w firmie Goldman, Sachs na Wall Street. Miał farmę w Greenwich, w stanie Connecticut, i co sobota grywał w golfa w Stanwich Club.
- No proszę, od wspólnika u Goldmana do prezydenta Kuby. Wielki błąd - powiedział Hawke. I co Batista junior ma ciekawego do powiedzenia?
- Dużo kwiecistych frazesów o nadejściu nowej epoki.
- I tyle? - spytał Hawke.
- Mniej więcej.
- A co z żołnierzami lojalnymi wobec Fidela?
- Straceni albo uwięzieni. Jeśli w ogóle tacy się znaleźli.
- A naród?
- Alex, po czterdziestu latach kłamstw, strachu i cierpień, ci ludzie nie wierzą nikomu. Nawet własnym dzieciom. Założę się, że nie będą rozmawiać o tym, co się stało, nawet z najlepszymi przyjaciółmi. Może ktoś napomknie o tym swojej mamie, jeśli naprawdę jej ufa, ale to wszystko.
Hawke pstryknął przełącznikiem i powoli zapaliły się ukryte w suficie światła. Obrócił się na fotelu i spojrzał na Ambrose'a, Stokely'ego i Su-therlanda, którzy siedzieli z nim.
- Skąd tyle wiesz o tych bandziorach, Ambrose?
- Zaraz po transmisji tego przemówienia zadzwoniła sekretarz stanu. Długo gawędziliśmy. Ty wtedy spałeś. Powiedziałem jej o tragedii, która cię spotkała. Prosiła, żebym przekazał wyrazy najgłębszego współczucia. Nie chciała ci przeszkadzać, ale pytała, czy mógłbyś zadzwonić, jak tylko obejrzysz to nagranie.
- Już obejrzałem.
- Jutro po południu ma się odbyć nadzwyczajne zebranie zespołu kryzysowego, powołanego przez panią sekretarz stanu. Nie będziesz zachwycony. Wszyscy są na pokładzie lotniskowca „John F. Kennedy", płynącego już do Guantanamo. Zebranie zaczyna się o piątej. Pani sekretarz wie, że nie masz ochoty w nim uczestniczyć, ale uważa, że musisz to uczynić.
- A to niby dlaczego? - spytał Hawke ze złością. Przecież wyraźnie mówił Conch, że nie chce brać w tym udziału.
- Podobno brytyjski minister do spraw Ameryki Łacińskiej zwrócił się z tym bezpośrednio do prezydenta. Stwierdził, że skoro sprawę na światło dzienne wyciągnął obywatel brytyjski - to znaczy ty - Brytyjczycy muszą mieć w zespole swojego przedstawiciela. Prezydent wybrał ciebie.
- Szef nigdzie się nie wybiera - powiedział Stokely. - Szukamy Vicky. On w swoim samolocie, ja w zodiacu. Jak tylko zrobi się jasno.
- Zebranie na pokładzie „Kennedy'ego" zaczyna, się dopiero o piątej po południu - powiedział Ambrose.
211
- Cholerny świat - mruknął Alex.
- Przewidziała, że to powiesz. Aha, ona sama może się spóźnić, bo prezydent zwołał nadzwyczajne posiedzenie gabinetu w Małym Białym Domu na Key West. Chce, żebyś na wszelki wypadek był na „JFK". Cytuję: „bo a nuż komuś coś strzeli do łba".
Hawke zamknął oczy i odchylił się na oparcie fotela.
- Wychodzi na to, że muszę tam być - powiedział po długiej chwili. -Ross, dam radę wylądować hydroplanem na lotniskowcu?
- Pewnie. W pływakach „Kittyhawke" są wciągane koła. Brakuje tylko dobrego, solidnego haka. Zaraz każę go zamontować.
- Dobrze. I niech łącznościowiec wyśle wiadomość do kontroli lotów na „Kennedym". Powiedz im, że jutro po południu będą mieli nietypowego gościa.
- Tak jest.
- Ile czasu zostało do wschodu słońca? - spytał Hawke.
- Kilka godzin.
- No dobra - powiedział Hawke, podnosząc się z fotela. - Z samego rana polecę szukać Vicky. Ambrose, przejdziesz się ze mną?
- Chętnie.
Poszli na rufę i stanęli przy relingu, patrząc na szklistą wodę ciągnącą się po horyzont. Hawke pierwszy przerwał milczenie.
- Znalazłem coś, Ambrose. Na ścianie w klubie.
- Tak?
- Wiem, że to coś znaczy. Ale nie mogę... a może nie chcę o tym myśleć. Robię z siebie kompletnego durnia, co?
- Nie, Alex.
- Nieważne. Rzuć na to okiem, może coś ci wpadnie do głowy, dobrze? Wyjął z kieszeni pożółkłe zdjęcie i podał je przyjacielowi.
- Nie ma sprawy, Alex.
- Dzięki, Ambrose. Jesteś najlepszym przyjacielem, jakiego można sobie wymarzyć. Odszedł, nie czekając na odpowiedź.
Rozdział 40
Ambrose'a wyrwał ze snu warkot samolotu Hawke'a. Kiedy dźwięk zmienił się w potępieńczy skowyt, usiadł na łóżku, ziewnął i odsłonił
212
mały, prostokątny iluminator. Srebrny samolot poderwał się z wody i wzbił w ciemne niebo.
Alex z pewnością wie, iż nie ma szans znaleźć ciała Vicky. Mimo to spędzi w powietrzu cały dzień, sprawdzi każdy kilometr kwadratowy przeszukiwanego obszaru i będzie się modlił o powrót kobiety, która jako pierwsza potrafiła dać mu ukojenie i jednocześnie rozpalić w nim namiętność.
Ambrose przewrócił się na drugi bok i próbował zasnąć.
Nic z tego.
Wziął fajkę ze stolika. Kiedy ją palił, czuł się lepiej i umysł sprawniej mu funkcjonował. Mimo tragicznych wydarzeń poprzedniego dnia, jego myśli wciąż krążyły wokół sprawy, która nie dawała mu spokoju od przeszło trzydziestu lat.
Źle spał, przewracał się z boku na bok, nie mogąc odpędzić prześladującego go obrazu. Był czarno-biały. Prosta kompozycja. Bardzo stara, smutna historia.
Na pierwszym planie widać było trzy osoby w chmurze confetti i srebrnych wstążek. Zdjęcie było zamazane, jakby ktoś trącił fotografa.
Szczęśliwego Nowego Roku!
Piękna jasnowłosa kobieta w białym sarongu i błyszczącym diamentowym naszyjniku na łabędziej szyi. Na głowie miała piękny diadem. W podniesionej dłoni trzymała lampkę szampana i uśmiechała się. Drugą ręką obejmowała grubego, młodego człowieka o łysej, okrągłej głowie. Na szyi miał gruby łańcuch z ciężkim złotym krucyfiksem.
Na pierwszym planie był jeszcze jeden mężczyzna. Wysoki i niesamowicie przystojny, w nieskazitelnie czystym białym smokingu, patrzył pro-• sto w obiektyw. W jego bystrych oczach nie było wesołości. Nie uśmiechał się, sprawiał wrażenie zniecierpliwionego.
Dla niego nie był to szczęśliwy Nowy Rok.
Dlaczego?
Bo kobieta wypiła za dużo szampana? A może za bardzo wdzięczyła się do tego łysego chłopaka? Powiedziała coś niestosownego?
Ambrose nagle wyprostował się. Wyjrzał przez iluminator. Wciąż jednak miał przed oczami to zdjęcie i nagle wszystko stało się dla niego jasne.
Piękną kobietą na niewyraźnym zdjęciu była matka Aleksa Hawke'a. Mężczyzna w smokingu to jego ojciec. A ten grubas ze złotym krzyżem? To właśnie był brakujący element układanki.
Trzej młodzi Kubańczycy.
Alex Hawke dał mu klucz do zagadki, którą próbował rozwiązać od przeszło trzydziestu lat.
213
Ambrose podniósł słuchawkę i zadzwonił do kajuty Sutherlanda, wyrywając go z głębokiego snu. Kazał mu za dziesięć minut być na mostku. Potem to samo powiedział Stokely'emu. Wstał i poszedł do łazienki. Stanął przy umywalce, patrząc na swoją wymizerowaną twarz, widoczną w lustrze.
Kiedy energicznie szorował zęby, dotarło do niego, jak wielkie znaczenie ma dokonane przez niego odkrycie. Poczuł się jak uderzony obuchem. Był o krok od rozwiązania tego, co wydawało się nierozwiązywalne. Tajemnicy związanej z wydarzeniami, które przed przeszło trzydziestu laty rozegrały się na pokładzie jachtu „Seahawke".
Ubrał się, do bocznej kieszeni swej ulubionej tweedowej marynarki włożył służbowy rewolwer, przedwojennego poniklowanego webleya scotta i poszedł na mostek.
Sutherland i Stokely już tam na niego czekali.
- Schodzimy na brzeg - powiedział Ambrose. - Ross, poproś Toma Quicka, by wziął czterech swoich najlepszych ludzi i wydał im broń automatyczną. Stokely, potrzebujesz broni?
- Ja sam jestem bronią - powiedział śmiertelnie poważnie Stoke.
- To dobrze. Może przydadzą nam się twoje umiejętności. Spotkamy się na motorówce. Byle jak najszybciej.
- Co jest grane, inspektorze? - spytał Sutherland.
- Najpierw złożymy niezapowiedzianą wizytę panu Amenowi Lilly-white'owi. Jeśli uzyskamy niezbędne informacje, czeka nas druga niespodzianka, niewykluczone, że z fajerwerkami.
- Będziemy gotowi za dziesięć minut - powiedział Sutherland i podniósł słuchawkę. Zorganizowanie grupy komandosów zajęło mu niecałą minutę.
- Ross, masz tu Miotłę?
- Jasne.
- No to weź ją ze sobą - powiedział Ambrose i zszedł z mostku.
Miotła, wynalazek Rossa, był to obrzyn z rękojeścią pistoletu, wystrzeliwujący w dwadzieścia sekund piętnaście pocisków. Doskonale się sprawdził w kilku trudnych akcjach. Oprócz niego Sutherland zamierzał zabrać noże do rzucania; zwykle nosił je przypięte do przedramion.
Pół godziny później do przystani na Staniel Cay przybiła motorówka, wioząca uzbrojoną po zęby grupę bojową. Było kilka minut po czwartej nad ranem i cała wyspa wydawała się pogrążona we śnie. Ciemność była ich sprzymierzeńcem. Po zejściu na ląd Ambrose kazał jednemu ze swoich ludzi zostać na przystani, na wypadek, gdyby trzeba było osłaniać odwrót.
214
Pozostała szóstka ruszyła w stronę starego klubu. Wiedzieli tylko to, co Stokely powiedział im na rampie. Mieli kogoś znaleźć i aresztować, pewnie będzie gorąco.
Jak należało się spodziewać, klub wciąż był otwarty. Oparty o kontuar głośno chrapał jakiś mężczyzna. Ambrose miał ochotę obudzić go i przypomnieć o obowiązujących tu regułach, ale uznał, że nie warto zakłócać mu zasłużonego odpoczynku. Podszedł do sąsiadującej z barem ściany i spojrzał na fotografie, wiszące ciasno jedna przy drugiej. Jego spojrzenie powędrowało do lewego górnego rogu, gdzie wcześniej widział kolekcję zdjęć zrobionych pod koniec lat siedemdziesiątych.
Przed dwoma dniami fotografie pokrywały całą ścianę. Teraz widoczny tu i ówdzie popękany tynk wskazywał miejsca, z których zabrano kilka z nich. Ambrose spojrzał na zdjęcie, które dał mu Alex, i schował je do wewnętrznej kieszeni marynarki. Usatysfakcjonowany, zwrócił się do Su-therlanda i Stokely'ego.
- No dobra. Pokój Amena jest na górze, po prawej stronie - powiedział Ambrose. - Przedwczoraj widziałem, jak tam wchodził. Ross i Stokely pójdą ze mną. Tim, ty zostań ze swoimi ludźmi na dole, chyba żebyś usłyszał coś niepokojącego.
Ambrose pierwszy wszedł na górę i stanął pod drzwiami sypialni. Wyjął rewolwer i cofnął się, a Stokely wyważył je kopnięciem. Drzwi wyskoczyły z zawiasów i wpadły do pokoju.
Amen zerwał się i usiadł na łóżku z szeroko otwartymi ze strachu i zaskoczenia oczami.
- Dzień dobry, panie Lillywhite - powiedział Ambrose i podszedł do niego, mierząc mu prosto w serce. Stoke i Sutherland stali tuż za progiem, z bronią gotową do strzału.
- Co do...
- Siedź cicho i słuchaj - powiedział Ambrose. - Zadam ci kilka bardzo ważnych pytań. Jeśli usłyszę właściwe odpowiedzi, włos nie spadnie ci z głowy. Aha, uprzedzam, że jestem policjantem, podobnie jak ci oto dżentelmeni.
Ambrose otworzył mały skórzany portfel i pokazał mu odznakę.
- Jesteś gotów?
Amen pokiwał głową, nie odrywając oczu od pistoletu.
- Doskonale - powiedział Ambrose. - Jak się nazywasz?
- Amen, proszę pana. Wszyscy to wiedzą.
- Pełne imię i nazwisko.
- Nazywam się Amen Lillywhite - powiedział. - Tak jak mój ojciec.
- Panie Lillywhite, kiedy pierwszy raz odwiedziłem ten lokal, na ścianie wisiało wiele bardzo interesujących zdjęć. Część z nich zrobiono na
215
początku lat siedemdziesiątych, podczas zabawy sylwestrowej. Kiedy przyszedłem tu dziś, zauważyłem, że większość tych fotografii zniknęła, jeśli nie wszystkie. Nie wie pan, kto mógł je zabrać? I dlaczego?
- Nie wiem - powiedział Amen. - Przysięgam. Tyle tam zdjęć, że nawet nie zauważyłem, że jakichś brakuje.
- Nie ma ich pan?
- Nie.
- Wierzę panu. Następne pytanie. Kto jest właścicielem tego lokalu? Amen Lillywhite oparł się o poplamioną ścianę i pokręcił głową.
- Prowadzę śledztwo w sprawie zabójstwa, jestem z wydziału śledczego Scotland Yardu - powiedział Ambrose. - Za ukrywanie dowodów bądź zatajanie informacji dotyczących przestępstwa grozi długoletnie więzienie. Pytam po raz drugi: kto jest właścicielem tego klubu?
- Nic nie wiem. Ja tu tylko pracuję.
- Nazwisko. - Ambrose odciągnął kurek rewolweru, co zrobiło piorunujące wrażenie.
- Don Carlo, tak go nazywają na tej wyspie. Don Carlo.
- To on zabrał zdjęcia?
- Zdaje się, że kazał je zdjąć. Gloria pytała mnie przedwczoraj, czemu Don Carlo tak się wścieka z powodu jakichś tam fotografii. Podobno zauważył, że jednej brakuje. Ktoś musiał ją zabrać. Kazał jej zdjąć kilka innych i spalić.
- Zrobiła to?
- Chyba nie. Don Carlo kiedyś ją pobił, bo nie chciała... no wiecie. Od tamtej pory nie słucha jego poleceń. Pewnie schowała te zdjęcia u siebie w pokoju.
- Mam taką nadzieję, dla jej dobra. Niszczenie dowodów jest poważnym przestępstwem.
- Tak jest, rozumiem.
- To dobrze. Od kiedy Don Carlo jest właścicielem tego klubu?
- Od jakichś trzydziestu lat. W młodości pracował u mnie jako barman. Miesiąc, może trochę dłużej. Wyjechał bez słowa. Któregoś dnia wrócił z kupą forsy i kupił klub od mojego szefa, Daniela Staniela. Don Carlo to, jak to się mówi, międzynarodowy biznesmen. Ważny człowiek. Dla niego ten stary klub to tylko hobby, coś jak...
- Przykrywka dla międzynarodowej siatki narkoterrorystów. Jakiej narodowości jest ten człowiek?
- Chodzi panu o...
- Z jakiego kraju pochodzi?
- To znaczy, gdzie się urodził? Na Kubie. On i jego bracia są tam szychami w wojsku.
216
- Ich nazwiska?
- Jeden to Don Manso, a drugi Juanito.
- Ach, tak - powiedział Ambrose, z trudem powstrzymując się, by nie okazać radości na dźwięk tych dwóch imion.
Wyjął z marynarki kopertę i wyciągnął z niej trzy złożone, pożółkłe kartki. Pokazał jedną z nich Lillywhite'owi.
- Czy to jest człowiek obecnie znany jako Don Carlo, który trzydzieści lat temu pracował dla pana? Lillywhite zmrużył oczy i powiedział:
- Tak, proszę pana.
Był to portret pamięciowy, który Ambrose dostał od Stubbsa Witherspoona.
- Czy ten człowiek przebywa obecnie na tej wyspie?
- Tak jest. Mieszka tu prawie cały rok. Choć też spędza sporo czasu na Kubie. Ale teraz jest tutaj. Wczoraj przyjechał.
- Gdzie mieszka?
- Na drugim końcu wyspy. Od strony oceanu. Ma tam duży dom.
- Pilnują go strażnicy?
- Tak. Cały czas.
- Czy ten dom jakoś się nazywa?
- Finca de las Palmas.
- Proszę go opisać.
- Duży, biały. Otoczony wysokim kamiennym murem. Główna brama jest u szczytu schodów od strony plaży. Znajduje się tam budka wartownika. W murze od zachodu są duże, drewniane bramy. Dom stoi w sosnowym lesie na wzgórzu nad morzem. Oprócz niego nie ma tam nic.
- Gdzie jest pokój Don Carlo?
- Nigdy tam nie byłem, ale chyba na drugim piętrze, z widokiem na morze. Czasem sypia na balkonie. W każdym razie widziałem, jak w piżamie przyjmował tam gości.
- Ma żonę, dzieci?
- Nie.
- Pod klubem stoi stary autokar.
- Tak jest.
- Na chodzie?
- To autobus mojej mamy. Codziennie wozi dzieciaki do szkoły.
- Ma pan kluczyki?
- Tak, oczywiście.
- Proszę się ubrać, pojedzie pan z nami.
- Nic nie zrobiłem, proszę pana, powiedziałem całą prawdę, Bóg mi świadkiem.
217
- Zastosuję wobec pana areszt prewencyjny, dopóki nie zweryfikuję prawdziwości pańskich zeznań.
- Jak Don Carlo zobaczy mnie z policjantami, to już jestem trup.
- Nie zobaczy pana, panie Lillywhite. Już ja tego dopilnuję. Żadna krzywda nie spotka ani pana, ani żadnego członka pańskiej rodziny.
- Musi pan uważać na Don Carlo, panie Congreve. Bardzo uważać. To wariat. Chyba najgorszy na tych wyspach. A mieszka ich tu dużo.
Ambrose opuścił broń, podszedł do drzwi, zatrzymał się i spojrzał przez ramię na leżącego na łóżku Amena.
- Ma pan do czynienia ze Scotland Yardem, panie Lillywhite. Takie sprawy to dla nas chleb powszedni.
Rozdział 41
Gomez czuł się jak w raju. Nie dość, że żona wpuściła go do wyra, to jeszcze szalała jak suka w rui. W tej chwili siedziała mu okrakiem na piersi, z rękami opartymi przy jego głowie, i ciężko dysząc chlastała go piersiami po twarzy, od czasu do czasu nieruchomiejąc, by mógł łapczywie przyssać się do jej nabrzmiałych sutków.
Nie tylko dobre zachowanie Gomeza było przyczyną takiego stanu rzeczy. Tak naprawdę był bardzo, ale to bardzo niegrzeczny.
Jego kumpel z wieży strażniczej, Sparky Rollins, dał mu cynk, że do sklepu w bazie przyszła dostawa generycznej viagry. Była tania. Ale, kur-de, skuteczna. I to jak. Działała nie tylko na niego, ale, jak odkrył, na Rite też. Postanowił nie mówić jej o tym. Niech przez kilka dni nacieszy się nowym, lepszym Gomerem. Niech zobaczy, że wilk powrócił.
A kiedy wypuścisz wilka z klatki, to cóż...
Była zaskoczona jego jurnością, a po kilku nocach nawet stała się dla niego miła. Nie doszła jeszcze do etapu jęków i stękania, ale pozwalała mu robić ze sobą wszystko, co chciał. W niczym nie przypominała tej zimnej suki, którą była od wielu miesięcy.
Schował pigułki na górnej półce w szafie, za stertą czystych ręczników. Półka była tak wysoko, że Rita nie mogła jej sięgnąć, nawet kiedy wchodziła na taboret. On to co innego. Z regularnością szwajcarskiego zegarka sięgał tam co wieczór przed kolacją, wyjmował słoik i połykał parę tabletek. Mijała godzina i... odsuńcie się, ludzie, jak nie chcecie, żebym wam zęby kutasem powybijał.

218
Przed kilkoma dniami, kiedy schodził z taboretu z plastykowym słoiczkiem pełnym małych niebieskich tabletek, doznał olśnienia.
A gdyby tak rozgnieść kilka tych niebieskich cudeniek i dodać je do sosu do spaghetti? Albo do zupy, czy do tego, co akurat jedli na kolację? Ciekawe, co się potem stanie. Przecież to nie mogło jej zaszkodzić.
To coś takiego, jak hiszpańska mucha. Kurde, za młodu zużył chyba całą tonę tego cholerstwa. Problem polegał na tym, że nikt nie wiedział, czy to działa, czy nie. Jemu to jakoś nie pomagało, ale kto wie? Inne chłopaki miały więcej szczęścia z laskami.
Ale ta viagra działała doskonale. Rita zachowywała się w łóżku jak diabeł wcielony. Ciągle jej było mało.
Zaczęła jęczeć, wyzywać go, z jej ust wychodziły słowa, których nie słyszał jeszcze od żadnej kobiety, błagała o więcej, więcej, a on miał jej to dać już, zaraz.
Na stoliku przy łóżku rozbrzmiała piskliwa wersja uwertury z Wilhelma Tella. Cholera. Jego komóóra. Telefon dzwonił i dzwonił, ale Gomez nie odbierał. A niech dadzą mu spokój. Stęknął, wszedł w nią i wtedy uderzyła go pewna myśl. A jeśli to...
Sięgnął po telefon, nie przerywając sobie.
- Cześć, Elvis - powiedział znajomy głos.
- Cześć, co słychać, amigo! Dawno sienie widzieliśmy. Słuchaj, mógłbyś zadzwonić za jakieś...
I wtedy Rita rąbnęła go w skroń tak mocno, że telefon wypadł mu z ręki. Wydostał się spod niej i zsunął na podłogę, sięgając po telefon, z którego dobywał się cichy głos.
- Przepraszam, kotku, ale...
- A niech cię szlag! - krzyknęła Rita i w blasku księżyca zobaczył, że wzięła lampę ze stolika, wyrwała z kontaktu i cisnęła nią, mierząc w jego głowę. Uchylił się, ale dostał w ramię. Zabolało jak cholera. Wstał, pocierając ramię, i zauważył, że jego kutas nadal jest twardy jak skała. Cholera, te prochy były pierwsza klasa!
- Słuchaj, skarbie, przykro mi. Myślałem, że to jakaś ważna sprawa...
- Może to twój koleżka Julio Iglesias? - warknęła na niego. - Albo Madonna czy inna Mariah Carey. Won stąd! Zejdź mi z oczu, draniu.
Chciał przemówić jej do rozsądku, błagać, żeby mu wybaczyła, ale potem pomyślał, że oni znowu zaraz zadzwonią. Lepiej będzie, jeśli odbierze telefon w kuchni.
- Przepraszam, kochanie - powiedział i włożył bokserki, stojąc na jednej nodze. Wcisnął komórkę za gumkę od majtek. - Idę. Spróbuj zasnąć, kotku. Poczujesz się lepiej i...
219
Coś poleciało w jego stronę. Radio z budzikiem? Zamknął drzwi i usłyszał, jak coś się o nie roztrzaskało. Zbiegł wąskimi schodami do kuchni, słysząc za plecami krzyki Rity. Jezu Chryste, ciężko pogodzić taką działalność z życiem rodzinnym.
Otworzył lodówkę, nie spuszczając z oka telefonu na ścianie. A nuż spróbują zadzwonić na numer domowy. Wziął zimne piwo i wypił je, grzebiąc w suszarce. Znalazł czystą koszulkę i dżinsy.
Kiedy zapinał rozporek, ciągle jeszcze miał stójkę! Jezu, to cholerstwo było... Nagle poczuł, że coś mu wibruje na wacku. Co to? A, komóra. Zapomniał, że włączył wibracje. Kurde, całkiem to przyjemne, myślał, wyjmując telefon z majtek. Trzeba będzie parę razy zadzwonić ze stacjonarnego do swojego kutasa.
- Halo? - powiedział, przykładając komórkę do ucha.
- Elvis, co jest, czemu się rozłączasz?
- Przepraszam, stary, widzisz, mojej żonie trochę...
- Kogo to obchodzi? Mamy ważne sprawy do omówienia, Elvis. Bardzo ważne.
- No dobra, kto mówi? Z kim rozmawiam?
- Z Julio.
- Julio, cześć, stary! Co słychać? - spytał Gomez, próbując sprawić wrażenie, że ma wszystko pod kontrolą i jest gotów do działania. Wypił co prawda parę piw, ale zdążył już się przekonać, że rozmawiając z tymi gośćmi trzeba uważać na każde słowo.
- Słuchaj uważnie, Elvis. Czas na wyprowadzkę karaluchów z motelu. Właśnie dostaliśmy telefon. Wiesz, co masz robić?
- Wyprowadzka! Hura! No, stary, czas najwyższy! Do roboty! Gomez zauważył, że jego oddech stał się płytki, a usta ma suche jak stara iguana, która za długo leżała na słońcu.
- Masz pilota, Elvis? - spytał Julio.
- Nie, ale mogę po jakiegoś zadzwonić...
- Sterownik radiowy, kretynie.
- A, tak! O to chodzi? Żartowałem tylko. Nie. Nie przy sobie. Ale wiem, gdzie jest.
- Pamiętasz, co z tym robić?
- Przypomnij mi.
- Elvis, pijany jesteś? Jeśli tak, to już nie żyjesz. Ty i cała twoja rodzina, rozumiesz?
- Julio, co ty, nie jestem pijany! Słowo! Wypiłem dwa piwa do kolacji, a potem dwie bite godziny ruchałem żonę! Jezu! Uspokój się, dobra?
\220
- No, to się cieszę. A teraz słuchaj, compadre. Idź po tę skrzynkę. Pamiętasz to okienko z czerwonymi cyframi?
- Pewnie. Nie jestem głupi. Rozmawiasz z bosmanmatem, koleś.
- Ładunek uzbrojony?
- Tak jest tam napisane.
- Bueno. Musisz wcisnąć guzik po lewej stronie. W okienku powinny się pojawić cztery zera. To pierwszy krok. Potem wciśniesz guzik po prawej. Licznik zacznie iść do przodu. Wciśnij guzik, kiedy dojdzie do czterech tysięcy ośmiuset. Wtedy się zatrzyma.
- Dobra, chwytam - powiedział Gomez. Pisał gorączkowo w notesie Rity, próbując nadążyć. - A jeśli niechcący zatrzymam za późno?
- Żaden problem. Wciśniesz guzik po prawej stronie i licznik się wyze-ruje. A potem wszystko od nowa.
- Fajnie. Czyli nie mogę nic spieprzyć. I co potem?
- Którą masz godzinę?
Gomez spojrzał na duży zegar kuchenny, a potem na swój zegarek.
- Punkt dziesiątą.
- No dobra. Jak już to zaprogramujesz, do północy nie rób nic, zupełnie nic. Kiedy tylko wybije dwunasta, wciśniesz jednocześnie lewy i prawy guzik. Rozumiesz? Jednocześnie.
- I to wszystko?
- Tak, seńor.
- I co to da?
- Zacznie się odliczanie do wyprowadzki karaluchów z motelu. Czterdzieści osiem godzin. Licznik zacznie iść do tyłu.
- A co potem?
- Potem zostaniesz bardzo bogatym człowiekiem, Elvis. Kilkanaście sekund po północy zadzwoni twoja komórka. Pamiętaj, żeby mieć ją przy sobie, naładowaną i włączoną. Rozumiesz?
- Tak. I co mam powiedzieć?
- „Tu Motel Karaluchów". Ktoś cię spyta, czy są wolne pokoje. Jeśli udało ci się rozpocząć odliczanie, powiesz „nie, nie ma, może za czterdzieści osiem godzin". I się rozłączysz.
- Nie, nie ma, może za czterdzieści osiem godzin. Rozumiem. I co potem?
- Jeszcze jeden drobiazg, amigo, i zostaniesz bardzo, bardzo bogatym człowiekiem.
- Co? - spytał Gomez i przeszedł go lekki dreszcz.
- Dostarczysz pilota jednemu ze strażników na kubańskim punkcie kontrolnym. Tylko w ten sposób możemy być pewni, że wykonałeś zadanie.
221
I dopiero wtedy uzyskasz dostęp do swojego konta w banku szwajcarskim.
- Co? Mam przejść na stronę kubańską? Niby jak?
- Mówiłeś, że masz znajomego w jednej z wież strażniczych.
- Sparky'ego Rollinsa?
- No właśnie. Przepuści cię bez zbędnych pytań, prawda? Mówiłeś, że to twój amigo, że siedzieliście razem w pace?
- No tak, ale jeśli akurat dzisiaj nie jest na służbie? Chryste, zaczynał przebierać nogami i trząść się jak galareta.
- Słyszałeś kiedyś o szczypcach do cięcia drutu, amigo!
- Cholera, Julio - powiedział Gomez. - Przecież tam jest pole minowe! Wiecie o tym. Jak mam przez nie przejść?
- Bardzo, bardzo ostrożnie, amigo. Grasz o milion dolarów. Musisz myśleć pozytywnie. Uważaj, gdzie stawiasz nogi, a wszystko będzie dobrze. Vaya con Dios.
- A co z... halo? - Połączenie urwało się.
Cholera. Wbił wzrok w telefon. Ręka tak bardzo mu drżała, że wolał nie próbować chować go do kieszeni. Położył go na blacie i łyknął piwa. Wytarł oczy rąbkiem koszulki.
Spoko, powiedział sobie. Dasz radę. Nadeszła ważna chwila. Ale musisz zachować spokój. Być skoncentrowany. Na czym? Na Wielkim Planie, oczywiście! Ostatnio myślał tylko o ruchaniu, no i aż do telefonu od Julia prawie zapomniał, o co w tym wszystkim chodzi. O forsę, idioto. O milion dolarów czekający w zasranej Szwajcarii, o tym teraz trzeba było myśleć.
I o skrzynce. O jego małym przyjacielu pilocie. Dobrze, że wpadł na pomysł, żeby zapisać, co ma robić. Spojrzał na swoje bazgroły w notesie. Były trochę niewyraźne, bo ręka mu się pociła, ale dało sieje odczytać. Złożył kartkę i schował ją do kieszeni dżinsów.
Złapał następne piwo i poszedł do garażu. Komóra! Będzie mu potrzebna komóra! Chwycił ją i schował z powrotem do majtek. Tak będzie bezpieczniej. Wymknął się przez drzwi prowadzące do ogródka.
Padał deszcz. Prawdziwa ulewa. Nawet tego nie zauważył. Grzmoty, błyskawice. Chryste! Ogródek był zalany. Brodząc w wodzie przeszedł kilka kroków dzielących go od garażu i stanął pod okapem, dysząc ciężko. W czym problem? Chodzi o to pole minowe? No, to rzeczywiście był problem. Cholernie duży. Zaryzykuje dla miliona dolców? No jasne.
No to w czym problem? Czegoś brakowało w tym całym planie, ot co. Nie mógł stwierdzić, o co dokładnie chodzi, ale zaraz do tego dojdzie. Potrzebował tylko trochę witaminy W dla uspokojenia nerwów.
222
Wszedł do ciemnego garażu i sięgnął na półkę, gdzie stała puszka po kawie, w której trzymał flaszkę stolicznej. Puszka była na swoim miejscu, ale wydawała się jakaś lekka. Zajrzał do środka. Nic, tylko kilka zardzewiałych gwoździ. Cholerne bachory. Albo Rita. Żadnej flaszki nie da się przed nią ukryć. No to będzie musiał skoczyć do kantyny po ćwiartkę. Nie ma sprawy.
Przyszła mu do głowy pewna myśl. Lepiej zaprogramować to choler-stwo, zanim zacznie tankować. W erze nowych technologii potrzebna była bystrość, pełne skupienie.
Otworzył bagażnik i uniósł koło zapasowe. Mały tobołek był na swoim miejscu. Pilot zawinięty w starego T-shirta. Ostrożnie, bardzo ostrożnie wyjął go i zaniósł na warsztat, po czym zapalił światło.
Rozpakował zawiniątko. Uśmiechnął się na widok małych czerwonych liter, składających się na napis UZBROJONY. Wsunął dłoń do kieszeni dżinsów i wyjął kartkę z instrukcjami, które zapisał sobie w kuchni. Łyknął piwa. Wygładził kartkę na blacie i wziął się do roboty.
Aż sam nie mógł uwierzyć, że jest w tym taki dobry. Zaprogramował to cholerstwo w pół minuty. Uśmiechnął się, widząc migające 4800.
Kto chce być milionerem?
Rafael Gomez. Tak jest.
Włożył głowę do samochodu przez okno od strony kierowcy i położył małą skrzynkę na przednim siedzeniu. Wsiadł i zapalił silnik tego gównia-nego yugo. Spojrzał na zegarek fosforyzujący w ciemności. Miał jeszcze godzinę i czterdzieści pięć minut luzu. Mógł wypić parę drinków, uspokoić się i pomyśleć.
Bo pozostawała jeszcze część planu, której nie chciał wykonać, tyle że teraz już nie miał wyjścia.
No dobrze, zaprogramował to cholerstwo, wcisnął te dwa guziki, i co teraz, do kurwy nędzy?
Myślał w skupieniu o tym, o czym do tej pory usilnie starał się nie myśleć.
A chodziło o to, jak wyciągnąć stąd rodzinę, zanim zrobi się tu burdel, kiedy te pieprzone karaluchy wyniosą się z motelu. To właśnie było pytanie za milion dolarów. Musiał się dobrze zastanowić.
Dobrze przynajmniej, że miał na to czterdzieści osiem godzin. Taki by-strzacha jak on w tym czasie zdążyłby odkryć tajemnicę życia!
Wrzucił wsteczny bieg i wyjechał z garażu. Jak tylko wleje w siebie parę luf, coś wymyśli. Kłopoty rodzinne w Miami? Znowu? Drugi raz w tak krótkim czasie? Nie, pewnie tego nie kupią.
Wyjechał na ulicę i pomknął naprzód, rozbryzgując kałuże. Mógł sobie pozwolić na przekroczenie prędkości. O tak późnej porze po okolicy kręciło się niewielu żandarmów. No a poza tym terminy go goniły.
223
Lewą ręką trzymał kierownicę, a prawą rozpakował zawiniątko. Pilot był chłodny w dotyku. Spojrzał na czerwone okienko, w którym migał napis UZBROJONY na przemian z liczbą 4800. Był gotowy. Skoncentrowany.
Wjechał na parking przy kantynie. Coś tu nie grało. Nie paliły się światła. Cholerny świat, dzisiaj niedziela. Zupełnie zapomniał. Kantyna była w niedzielę zamknięta. Rąbnął dłonią w kierownicę. Co teraz? Prosta sprawa. Trzeba wybić szybę w tylnych drzwiach i wejść do środka. Nic łatwiejszego.
Gorzała pewnie była zamknięta za metalową bramką za barem. Nie ma sprawy. W bagażniku miał skrzynkę z narzędziami, a w niej szczypce do cięcia drutu i wszystko, co trzeba. Włamanie to dla niego pestka. Pewnie dostałby się nawet do Białego Domu, gdyby musiał. Zawsze był złotą rączką. Zresztą, we wszystkim był dobry. Skrzynka mrugała do niego. Byłoby kiepsko, gdyby ktoś ją zwinął w czasie, gdy on będzie wykonywał zadanie bojowe. Bardzo kiepsko. Postanowił zabrać ją ze sobą, wraz ze skrzynką z narzędziami. Jeszcze tylko dopić budweisera, rzucić pustą puszkę na tylne siedzenie i zaczynamy imprezę!
Wygramolił się z wozu i wystawił twarz na deszcz. Otworzył usta i nabrał do nich słodkiej wody. A więc to tak wygląda życie na szczycie.
Chryste, wspaniale jest być bogatym! Nie wierzcie tym, którzy mówią inaczej.
Czysta rozkosz.
Rozdział 42
Patrz na światła, „Kittyhawke" - zaskrzeczał w słuchawkach zirytowany głos kontrolera lotów.
Jeśli były zielone, to znaczyło, że nadlatujesz na zbyt dużej wysokości. Czerwone wskazywały, że jesteś za nisko. Każdy pilot marzył o tym, by ujrzeć szereg białych świateł.
Na pokładzie rufowym rozbłysły najpierw zielone, potem czerwone, a na koniec znów zielone światła, podczas gdy mały samolot walczył z silnym, przeciwnym wiatrem. Przy podchodzeniu do lądowania największym zagrożeniem była utrata sterowności. Alex pocił się z wrażenia jak mysz.
Miał już za sobą dwie nieudane próby lądowania.
Gdyby utracił sterowność, doszłoby do katastrofy.
W słuchawkach znów zatrzeszczał głos kontrolera.
224
- Musisz tu wylądować, chłopie - powiedział. - Nigdzie nie dostaniesz lepszego żarcia.
Lotniskowiec płynął z maksymalną prędkością pod wiatr, by pomóc pilotom w lądowaniu.
Jeszcze raz nadleciał od strony rufy nad trzystumetrowy stalowy pas startowy amerykańskiego lotniskowca „John F. Kennedy". Pokład „Kenne-dy'ego", zwanego przez marynarzy „Wielkim Johnem", miał jeden i osiem dziesiątych hektara powierzchni. Duże fale powodowały, że pokład wychylał się o dziesięć stopni na boki, a przy tym podnosił się i opadał o sześć--siedem metrów.
Gdyby Alex siedział teraz za sterami tomcata, którym latał podczas służby w Królewskiej Marynarce Wojennej, to byłaby zupełnie inna sprawa. Większa siła ciągu dałaby mu lepsze panowanie nad maszyną. Więcej możliwości. W każdej chwili bez trudu mógłby wznieść się wyżej albo obniżyć lot. Gdyby nie zaczepił się o linę, mógłby znów wystartować. Z tym małym hydroplanem było inaczej. Już dwa razy przepędzili go znad pokładu. Oficer, z którym kłócił się przez radio, w końcu powiedział mu, żeby lepiej wrócił do domu.
Zastanawiał się, czy nie wylądować na wodzie obok lotniskowca, ale wysokie fale szybko wybiły mu ten pomysł z głowy. Zawrócić też nie mógł. Nadciągnął zimny front atmosferyczny i warunki pogorszyły się tak bardzo, że lot na wyspy Exuma nie wchodził w grę. Powiedział przez radio, że jeszcze raz podchodzi do lądowania. W jego słuchawkach znów rozległ się trzask.
- „Kittyhawke", jesteś kilometr od nas. Widzisz światła?
- Tak - powiedział Hawke.
Skierował się ku celowi i poczuł, jak mały samolot zadrżał. Opuścić podwozie, otworzyć klapy, hak gotowy, skok śmigła ustawiony na minimum. Bogata mieszanka paliwa zapewniała maksymalne wykorzystanie mocy. Wiedział, że będzie musiał mocno osiąść na pokładzie, by mieć choć cień szansy na zaczepienie się hakiem o jedną z czterech lin. Jeśli to mu się nie uda, wpadnie do wody po drugiej stronie lotniskowca.
- „Kittyhawke", jesteś za nisko. Wejdź wyżej!
- Zrozumiałem - powiedział Hawke. - Żaden problem.
Tak naprawdę jednak problem był, i to duży. Stary silnik Packard-Mer-lin już robił bokami. Samolotem rzucało na boki, a przeciwny wiatr mocno dawał się we znaki. Ostatnia próba. Pociągnął drążek do siebie. A, co tam. Tak czy inaczej, jakoś wyląduje.
Jednak wysokie fale nadal unosiły pokład do góry. Chryste! Opadaj, do cholery, opadaj! Oczy piekły go od potu. Będzie gorąco, bardzo gorąco.
15-Hawke	225
W ostatniej chwili pokład znieruchomiał majestatycznie, po czym zaczął powoli opadać. Alex wybrał idealny moment. Tylko to go uratowało. Pokład zaczął opadać dokładnie wtedy, kiedy trzeba było. Hydroplan przeleciał może półtora metra nad burtą i uderzył kołami o pokład. Podskoczył gwałtownie. Czy zaczepi się hakiem o którąś z lin zatrzymujących?
Tomcat Hawke'a miał dość mocy, by można nim było ponownie wystartować. Przemknąć na pełnym gazie przez pokład i wzbić się z powrotem w niebo.
„Kittyhawke" nie miał takiej możliwości.
Koła znów uderzyły o pokład. Hawke poleciał do przodu, ale zatrzymały go pasy bezpieczeństwa. „Kittyhawke" znieruchomiał gwałtownie. Drugie najwspanialsze uczucie na świecie, pomyślał Alex, uśmiechając się na wspomnienie starego powiedzonka pilotów lądujących na lotniskowcach. Zaczepił się o czwartą, ostatnią linę zatrzymującą.
- Mniej gazu, chłopie - powiedział kontroler.
Alex zauważył ze wstydem, że silnik wciąż pracuje na pełnej mocy. Pociągnął manetkę do siebie, wrzucając jałowy bieg.
- Doskonale - powiedział kontroler ze stanowiska tuż nad mostkiem nawigacyjnym na pokładzie 010. - Witaj na pokładzie „Kennedy'ego", „Kittyhawke". Już zaczynaliśmy w ciebie wątpić.
- Do trzech razy sztuka - powiedział Hawke ze spokojem, którego wcale nie czuł. Podkołował na miejsce, które wskazał mu marynarz w zielonej kamizelce.
- Tak - powiedział kontroler. - Prosta sprawa.
Z westchnieniem ulgi Hawke zgasił silnik. Stary merlin chrapliwie zakaszlał i zamilkł.
Wysiadając z samolotu, zobaczył ubranych w czerwone kamizelki ludzi z załogi ratowniczej, siedzących na białych wózkach gaśniczych. Wszyscy patrzyli na niego, kręcąc głowami z podziwu, kilku nawet biło mu brawo. Byli tam też pokładowcy w fioletowych kamizelkach i mechanicy w zielonych, wszyscy szeroko uśmiechnięci.
Trudno im się dziwić. Najwyraźniej wszyscy pracownicy personelu naziemnego odetchnęli z ulgą, że to lądowanie mają już za sobą. Zresztą on też.
Pocałował namalowaną na kadłubie piękność w czoło i zeskoczył na pokład. Spojrzał na potężną nadbudówkę lotniskowca. Była wysokości dwudziestodwupiętrowego budynku. Zauważył ustawione w szereg na pokładzie samoloty F-14A Tomcat. Na ich ogonach widniał symbol Dywizjonu Czarnych Asów, który najwyraźniej szykował się do nocnych manewrów.
226
Do lotu na Hawanę. Jeśli nie dziś, to już wkrótce.
Hawke nie był na lotniskowcu od tamtych ciepłych dni w Zatoce Perskiej. Wciągnął głęboko do płuc. rześkie morskie powietrze. Jak miło. Wreszcie, po wielu godzinach spędzonych na czynieniu sobie wyrzutów i lataniu nad pustym morzem, coś sprawiło mu przyjemność.
Dwadzieścia minut później przebrał się w mundur khaki, a energiczny adiutant admirała zaprowadził go długim korytarzem do mesy dowódcy.
Po wejściu do sali natychmiast zauważył Tate'a, tego paskudnego typa z CIA, którego poznał w Departamencie Stanu. Wąskie, blade wargi Tatę^ wykrzywiły się w coś w rodzaju uśmiechu i Hawke skinął mu głową.
Odetchnął z ulgą, kiedy wśród siedzących przy dużym mahoniowym stole zaaferowanych wojskowych i cywilów dostrzegł Jeffreya Weinber-ga, zastępcę sekretarza obrony. Opiekuna bomb czekało trudne zadanie.
Hawke jeszcze nigdy nie widział naraz tylu wstążek, orderów, grubych ryb z dumnie wypiętymi piersiami.
Zostały dwa puste krzesła. Przed jednym z nich stała mała niebieska chorągiewka. Usiadł na drugim.
- Przepraszam za spóźnienie - mruknął, otwierając duży czarny segregator. W tej samej chwili drzwi mesy otworzyły się, adiutant odsunął się na bok i do środka wszedł dowódca Floty Atlantyckiej.
Był wysokim mężczyzną- miał co najmniej metr dziewięćdziesiąt wzrostu- o bystrych szarych oczach osadzonych w zrytej głębokimi zmarszczkami twarzy i śnieżnobiałych włosach, bardzo krótko ostrzyżonych w charakterystycznym dla marynarzy stylu. Latom spędzonym na morzu zawdzięczał ogorzałą cerę.
Alex znał go i lubił. Pochodzący z Tyco w Teksasie dowódca Floty Atlantyckiej skończył akademię w Annapolis na pierwszym miejscu, był stypendystą Rhodesa, dobrym sportowcem. Ciągle zachowywał doskonałą formę.
- Jestem admirał George Blaine Howell. Pragnę powitać was na pokładzie mojego okrętu flagowego. Jesteśmy dumni z „Kennedy'ego" i mam nadzieję, że wasz pobyt na jego pokładzie będzie przyjemny i produktywny zarazem.
Zatrzymał wzrok na Hawke'u. Był wyraźnie zaskoczony. Alex zobaczył w jego oczach coś, co rzadko widuje się u wojskowego - współczucie.
- Komandor Hawke! Cieszę się, że znów pana widzę. Wiemy o tragedii, która się wczoraj wydarzyła, i jesteśmy wdzięczni za to, że w tak trudnej chwili jest pan z nami.
Reakcją były potakujące pomruki.
- Przepraszam, że kazałem na siebie czekać - powiedział Hawke.
227
- Kilku z nas było na mostku - powiedział Tatę. - Urządził nam pan niezły pokaz.
- Gdyby chciał pan kiedyś spróbować lądowania na lotniskowcu, to jesteśmy do usług, panie Tatę - powiedział admirał Howell. - Jestem pewien, że byłoby to niezapomniane przeżycie. A teraz przejdźmy do rzeczy.
Howell otworzył leżącą przed nim srebrną papierośnicę, włożył do ust camela bez filtra i zapalił. Kiedy zaczął mówić, z jego ust wypłynęła wstęga dymu.
- Wszyscy wiedzą, dlaczego tu jesteśmy. Chodzi o tych sukinsynów z Hawany, którzy urządzili sobie przewrót wojskowy. Z tego, co słyszałem, to zwykłe bandziory. Handlarze narkotyków. Mordercy. Nie wiemy, czy Castro żyje. Właściwie mam to gdzieś. Tak czy inaczej, wkraczamy na Kubę.
Admirał skończył papierosa w niecałą minutę i zapalił następnego.
- Dzięki komandorowi Hawke'owi wiemy, że mamy do czynienia z państwem zbójeckim, które prawdopodobnie posiada najnowocześniejszy i najgroźniejszy okręt podwodny, jaki kiedykolwiek pływał po oceanach. Jeśli ktoś zastanawia się, jak zdefiniować bezpośrednie zagrożenie amerykańskiego bezpieczeństwa narodowego, to trudno o lepszy przykład. Prezydent polecił naszej grupie specjalnej przeprowadzić atak prewencyjny w celu eliminacji tego zagrożenia.
Zawiesił głos i powiódł wzrokiem po twarzach zebranych.
- Stoję na czele tej grupy i zamierzam wykonać to polecenie. Amerykańska marynarka wojenna znajdzie ten okręt. Odbierzemy go kubańskim buntownikom. Albo zatopimy.
Rozejrzał się i powiedział:
- Kiedy ostatnio wkroczyliśmy na Kubę, była to totalna kompromitacja. Ale czasami uczymy się na własnych błędach. Czy ktoś ma coś do powiedzenia w tej sprawie?
- Jeśli wolno, admirale... - powiedział Weinberg, wstając.
- Oczywiście - odparł Howell.
Weinberg podszedł do wielkiej mapy Kuby, wiszącej na ścianie naprzeciwko Hawke'a. Wziął wskaźnik laserowy, włączył go i skierował na Hawanę.
Alex usiadł wygodniej na krześle, próbując sprawiać wrażenie, że słucha uważnie. Zaczęło się oficjalne zebranie. Nie cierpiał zebrań. W jego firmach trwały nie dłużej niż dziesięć minut. Ten, kto nie potrafił odpowiedzieć na pytanie prostym „tak" lub „nie", nie miał prawa w nich uczestniczyć.
228
- Po pierwsze - powiedział Weinberg - musimy rozmawiać z tymi ludźmi, bez względu na to, jak bardzo będą prężyć muskuły. Musimy zyskać czas na to, by opracować i wprowadzić w życie odpowiednią strategię.
- Kto będzie rozmawiał w naszym imieniu? - spytał admirał Howell.
- Prezydent zaproponował panią sekretarz stanu. Kubańskie pochodzenie czyni z niej idealną kandydatkę. Czy wszyscy się na to zgadzają? -spytał Weinberg.
Howell pokiwał głową na znak aprobaty. Nie było głosów sprzeciwu.
- Doskonale - powiedział Weinberg. - A zatem będą do niej trafiać wszystkie informacje, które zdobędziemy. To ona poprowadzi negocjacje z nowym reżimem. Prosiła mnie, abym w jej imieniu przeprosił was za spóźnienie. Przyjedzie tu prosto ze spotkania z prezydentem na Key West.
- To po pierwsze, a co po drugie? - spytał admirał z wianuszkiem dymu wokół głowy.
- Jeśli otworzycie akta, które macie przed sobą- powiedział Weinberg - zobaczycie, że pierwsza teczka zawiera zdjęcia zrobione przez nasze U-2 i Predatory w ciągu ostatniego tygodnia. Ukazują one wyspę po południowej stronie Kuby, niedaleko Manzanillo. Proszę dokładnie je obejrzeć.
- No to wieczór mamy z głowy - mruknął admirał Howell, niecierpliwie przewracając kartki.
Podczas gdy wszyscy wertowali akta, Hawke otworzył teczkę i wyjął z niej paczuszkę z kasetą magnetofonową. Dostał ją tuż przed odlotem od radiowca z „Blackhawke'a", który zapewnił go, że jest na niej coś większego.
- Baza rebeliantów nazywa się Telarana - powiedział Weinberg. - Druga teczka zawiera szczegółowe plany budynków znajdujących się na jej terenie.
- Jak je zdobyliśmy? - spytał jeden z admirałów.
- Bez trudu - wtrącił Tatę. - Zbuntowani generałowie zatrudniają lokalną siłę roboczą. Co najmniej trzej pracownicy ekipy budowlanej są na naszych usługach. Te plany powstały na podstawie uzyskanych od nich najświeższych informacji. Sprzed dwu, może trzech dni.
- Proszę dalej - powiedział admirał Howell.
- Ta duża biała budowla u ujścia rzeki - ciągnął Weinberg - to schron dla okrętu podwodnego. Jest dość szeroki, by zmieścił się w nim „Borzoj". Komandorze Hawke, może powie pan kilka słów na ten temat?
- Oczywiście - powiedział Alex. - Pół roku temu kubańscy rebelianci kupili od dwóch byłych oficerów marynarki radzieckiej, a obecnie handlarzy bronią, nowoczesny okręt podwodny klasy Borzoj. Dwa okręty tego typu zbudowano pod koniec 1991 roku z zastosowaniem wykradzionej
229
nam technologii Stealth. „Borzoj" został zaprojektowany na bazie skrzydła trójkątnego, składa się z dwóch kadłubów, tworzących kształt litery V, a na każdym z nich jest dwadzieścia wyrzutni rakietowych. Wyposażony jest we wciągany kiosk, co minimalizuje opór wody podczas płynięcia w zanurzeniu. To najszybszy okręt podwodny świata, najlepiej uzbrojony i praktycznie niewidzialny dla obecnie stosowanych urządzeń.
- Tylko niech pan nie mówi, że to cholerstwo może też latać - powiedział Howell.
- Właściwie tak można nazwać to, co wyczynia pod wodą - odparł Alex.
- Czy dostawa już nastąpiła? - spytał Tatę.
- Tak sądzę - powiedział Alex.
- Ma pan na to jakieś dowody?
- Być może.
- Co takiego? - mruknął sarkastycznie człowiek z CIA.
- Dobrze pan słyszał, panie Tatę. Być może - odparł Alex. Wyczuwając wiszące w powietrzu napięcie, admirał Howell odkaszlnął i Weinberg zaczął mówić dalej:
- Wiemy, że zbudowali schron dla okrętu i że kupili „Borzoja" - powiedział. - Nie wiemy tylko, czy już go odebrali.
- Sądząc z tonu ich pierwszych wypowiedzi, a chcą nas wyrzucić z Gitmo, muszą mieć silne atuty. Najprawdopodobniej okręt jest już w ich rękach - zauważył admirał Howell.
- Być może - powiedział Alex, patrząc na Tate'a. - Ta rzecz może potwierdza pańskie przypuszczenia. Alex wstał, podszedł do Howella i dał mu paczuszkę.
- To kaseta magnetofonowa - powiedział.
- Co na niej jest, komandorze? - spytał admirał.
- Mój jacht wyposażony został w podwodny sonar. Ponieważ pływamy tam, gdzie ani wasza, ani nasza marynarka nie jest mile widziana, na wszelki wypadek nagrywamy wszystko, co usłyszymy. To, co okaże się interesujące, przekazujemy do Waszyngtonu i Londynu. Mój radiowiec dał mi tę kasetę dziś po południu, tuż przed moim odlotem. Podobno sonar wychwycił dźwięk śrub rosyjskiej torpedy Mark III. Ale to wy jesteście ekspertami.
Natychmiast pojawił się adiutant admirała. Wziął paczuszkę i wyszedł z pokoju.
- Komandorze - powiedział Howell - kiedy i gdzie pański człowiek to nagrał?
- O drugiej dwadzieścia, sir- odparł Alex. - Kiedy staliśmy na kotwicy półtora kilometra na zachód od Staniel Cay.
230
- Do czego okręt podwodny miałby strzelać na wyspach Exuma?
- W tym samym czasie nastąpił potężny wybuch na pokładzie małej amerykańskiej sportowej łodzi rybackiej. Słyszałem go z odległości trzech kilometrów. Z mostka widać było, że szczątki wraku rozrzucone zostały na dużym obszarze. Jestem prawie w stu procentach pewien, że to oni zatopili tę łódź. Ale po co marnować torpedę na taki cel?
- Rejs próbny - powiedział admirał. - Wyspy Exuma leżą niedaleko południowo-wschodnich wybrzeży Kuby. Ćwiczenia strzeleckie. Proszę powiedzieć swojemu człowiekowi, że jesteśmy mu wdzięczni za wykazaną czujność, komandorze Hawke.
Hawke skinął głową.
- Nasz cel jest prosty. Musimy zneutralizować lub zniszczyć ten okręt i przewożone na jego pokładzie rakiety - powiedział Weinberg.
- Głosuję za zniszczeniem - powiedział admirał Howell i wszyscy zachichotali. Weinberg uśmiechnął się i mówił dalej:
- O ile znam prezydenta, admirale, ten okręt podwodny długo sobie nie popływa - powiedział Weinberg. - W Key West właśnie trwa spotkanie prezydenta z członkami gabinetu, mające na celu opracowanie planu działania. Pentagon naciska, żebyśmy przeprowadzili inwazję. Ja jednak mam nieco inne zdanie na ten temat...
- To znaczy? - zapytał mężczyzna o zapadniętych policzkach, siedzący dwa krzesła na lewo od Aleksa. Generał Charley Moore z marines. Co do jego poglądów w tej sprawie nie mogło być najmniejszych wątpliwości. Alex wyczytał to z jego zimnych, niebieskich oczu.
- To nie Panama, generale Moore - powiedział Weinberg. - Kiedy weszliśmy po Noriegę, Panamczycy tańczyli na ulicach.
- Zgadza się- stwierdził Moore i odchylił sie»na oparcie krzesła z dłońmi splecionymi na karku. - Tamtejsze kobiety tak karmiły moich chłopaków, że nie mieścili się w mundury!
- Na Kubie nie będzie takiego problemu, generale Moore - powiedział Weinberg. - Kubańczycy nie są tacy potulni. Państwo tak ich sterroryzowało, że...
- Właśnie na tym polega najważniejszy problem - wtrącił Tatę. - Na Kubie są...
- Panie Tatę - powiedział admirał Howell - dość już tego gadania. Byle idiota potrafi znaleźć problem. Ja chcę mieć rozwiązanie! Wszystkie te dywagacje na temat kubańskiej czy panamskiej polityki są bardzo ciekawe, ale nie pora na nie. Prezydent domaga się działań, nie dyskusji. Wyrażam się jasno?
231
Alex odetchnął głęboko i zamknął oczy. Dzięki Bogu, że Howell trzyma to towarzystwo w ryzach. On sam miał ochotę wyjść stąd pod byle pretekstem. Nawet będąc w najlepszym nastroju, z trudem znosił całe to potrząsanie szabelką. Teraz, kiedy głowę zaprzątały mu myśli o utracie Vicky, nie mógł znieść tej gadaniny.
Admirał Howell rozejrzał się, wciągając w płuca ogromną ilość dymu. Czekał na reakcję na swoje ostre słowa.
- Trzeba znaleźć ten okręt, zatopić go, wkroczyć na wyspę, wytłuc łobuzów i mianować prezydentem przyzwoitego, uczciwego człowieka -powiedział generał Moore.
Howell uśmiechnął się.
- Już lepiej. Dzięki, Charley. Prezydent dał nam zadanie i wykonamy je. Zapytał, czy Flota Atlantycka jest gotowa. Powiedziałem, że jeśli tylko ktoś z Hawany kichnie w nieodpowiednim momencie, moi chłopcy w kilkanaście minut cofną kraj do epoki kamienia łupanego. Na samym „Wielkim Johnie" mam dziewięć dywizjonów bombowców! Gdyby to ode mnie zależało, wziąłbym całą tę cholerną konwencję genewską i wsadził Kubańczykom w dupę. No, co wy na to?
Alex przypomniał sobie, jak powiedział Conch, że nie nadaje się do pracy w grupie.
Mówił prawdę. Posiedzenia wszelkich tak zwanych komisji były dla niego piekłem. Jak mawiał jego dziadek: „Choćbyś przeszukał wszystkie parki świata, w żadnym nie znajdziesz pomnika komitetu".
Podczas gdy kolejni uczestnicy spotkania zabierali głos, Alex ziewał, zasłaniając usta dłonią. Poczuł głód. Amerykańskie lotniskowce słynęły z dobrego żarcia. Od wypadku Vicky nie miał nic w ustach. Po kolacji w mesie oficerskiej spróbuje się przespać. A o świcie wróci do poszukiwań na morzu.
Tatę mówił o nowych przywódcach Kuby. Alex od czasu do czasu podnosił głowę, udając zainteresowanie. Na ekranie ukazała się młoda twarz nowego prezydenta Batisty. Co za ironia losu!
Hawke nie mógł dłużej słuchać Tate'a. Odsunął krzesło i już miał wstać, żeby wymknąć się z zebrania, kiedy na ekranie pojawiła się twarz, na widok której zastygł w bezruchu. Ogarnęło go dziwne uczucie, jakby nagle uchyliła się kurtyna w głębi jego świadomości. Przetarł oczy opuszkami palców, próbując zapanować nad sobą.
Tatę gadał i gadał, zaczął przedstawiać następną osobę dramatu, ale Hawke nie słyszał ani słowa.
- Przepraszam - powiedział, przerywając Tate'owi w pół zdania - proszę wybaczyć, ale coś mi umknęło. Mógłby pan jeszcze raz pokazać poprzedni slajd? Kim był tamten człowiek?
232
Tatę ostatecznie zrobił wielkie oczy i westchnął głęboko, po czym wcisnął guzik i na ekranie pojawiło się poprzednie zdjęcie.
- Strasznie przepraszam - powiedział Hawke - ale mógłby pan powtórzyć, kto to jest?
- Jak już mówiłem, to główny organizator przewrotu wojskowego -odparł Tatę, z trudem skrywając zniecierpliwienie. - Do niedawna najbardziej zaufany adiutant Castro. Generał Manso de Herreras. Czemu pan pyta? Ma pan jakieś informacje na jego temat?
- Tak - powiedział Alex Hawke, wstał i zebrał materiały. Zwrócił się w stronę Howella i dodał: - Proszę wybaczyć, admirale, ale muszę natychmiast gdzieś zadzwonić.
Howell kiwnął głową i Alex szybko podszedł do drzwi. Adiutant zasalutował i otworzył je.
- Przepraszam, komandorze - powiedział Tatę, kiedy Alex był już w drzwiach - ale jeśli ma pan jakieś informacje o tym człowieku, to chciałbym je poznać.
- Nie wątpię. Ale to sprawa osobista. Nie pański zafajdany interes, panie Tatę - rzucił Alex przez ramię, nawet się nie odwracając.
- Mam pytanie - powiedział Tatę wieczorem, kiedy ordynansi sprzątnęli ze stołu i w mesie oficerskiej utworzyły się małe grupki. Pod sufitem wisiała niebieska mgiełka dymu z cygar i papierosów. Pomieszczenie wypełniał gwar rozmów, podawano porto i irlandzką whisky.
Ci Amerykanie z lotniskowców faktycznie okazali się gościnni. Alex unikał rozmów, wolał samotnie sączyć porto Już miał iść spać, kiedy Tatę przysiadł się do niego i poklepał go w ramię.
- Tak? - powiedział Alex, lekko podnosząc głowę.
- Nie przepada pan za mną, co?
- Powiedzmy, że nie jest pan w moim typie, panie Tatę.
- Niezbyt się tym martwię. Mam zadanie do wykonania, tylko to się liczy. Nie wiadomo czemu wszyscy w Waszyngtonie uważają, że może nam pan pomóc. Dlaczego na zebraniu tak bardzo zainteresował się pan Mansem de Herrerasem?
- Wydawało mi się, że odpowiedziałem już na to pytanie - powiedział Alex, patrząc w jego przekrwione oczy. - Nie pański zafajdany interes. A teraz spadaj.
- A jednak jest to mój interes - odparł Tatę i nachylił się tak, że Alex poczuł bijący od niego zapach potu i alkoholu. - Manso jest centralną postacią tego karaibskiego dramatu. I pan coś tu kręci.
233
- Nazywasz mnie kłamcą? - powiedział Alex, podniósł głowę i wbił w niego wzrok.
- Nazywam tak, jak zasługuje na to nadęty arystoangol, dla którego jakieś małe sekreciki są ważniejsze niż pomoc najcenniejszemu sojusznikowi swojego kraju, który znalazł się w bardzo, bardzo niebezpiecznej sytuacji.
Alex uśmiechnął się, napił się porto i spojrzał na Tatę'a.
- Arystoangol? Dobre określenie, panie Tatę. Pojedynkuje się pan?
- Słucham?
- Słyszał pan o-czymś takim, jak pojedynek na pistolety o świcie? Albo o kodeksie honorowym? To uświęcony tradycją sposób rozstrzygania sporów między dżentelmenami... No tak, pewnie właśnie dlatego nie słyszał pan o czymś takim. Pojedynki, niestety, wyszły z mody, podobnie jak honor.
- Nie rozumiem - powiedział Tatę.
- Wcale to mnie nie dziwi. Zaraz pomogę panu zrozumieć - powiedział Hawke. Powoli odstawił kieliszek na biały lniany obrus, po czym uderzył Tate'a na odlew w ucho, tak mocno, że aż głowa mu odskoczyła. Tatę, oszołomiony, patrzył na niego oczami płonącymi nienawiścią. W panującym w mesie rozgardiaszu nikt nie zwrócił uwagi na ich krótką wymianę uprzejmości.
- I na tym to polega - powiedział z uśmiechem. - Właśnie został pan obrażony. Znieważony. Chce pan bronić swojej czci?
- Ty nadęty dupku, zaraz ci...
- To dobrze. W takim razie będziemy się pojedynkować - powiedział Hawke z uprzejmym uśmiechem. Widząc, że Tate chce go uderzyć, dodał: - Nie, nie tutaj. Tak nie przystoi.
Złapał go za przedramię, gdy pięść Tate'a znajdowała się już centymetry od jego skroni.
- Zabiję cię za to, zasrany Angolu - wycedził Tatę.
- Nie tutaj, kolego - odparł Alex. - Wyjdźmy na zewnątrz. Przygwoździwszy przedramię Tatę'a do stołu, Hawke wsunął wolną rękę pod obrus i mocno ścisnął jego jądra. Tatę drgnął i cofnął dłoń.
- Grzeczny chłopczyk - powiedział Alex z uśmiechem. - Jak już mówiłem, takie sprawy załatwia się na zewnątrz. Może pozwolimy tym dżentelmenom w spokoju pić porto i dokończymy naszą rozmowę na pokładzie startowym? Chyba sekundanci nie będą nam potrzebni?
- Pół sekundy mi wystarczy, żeby skopać ci dupę - warknął Tatę. Hawke uśmiechnął się. Facet najwyraźniej nie wiedział, kto to jest sekundant.
234
- No to co, idziemy? Jestem przekonany, że nikt nie zauważy naszego zniknięcia, kolego.
- Nie mów do mnie „kolego" - syknął Tatę, wstając od stołu.
- Przepraszam, kolego - powiedział Alex, podniósł się i wskazał Ta-te'owi drzwi. - Szable raczej nie wchodzą w grę - stwierdził. - A szkoda. - Objął Tate'a ramieniem i poprowadził go przez hałaśliwy tłum w stronę wyjścia. - Zostaje nam walka na pięści, kolego.
- Spotkamy się na górze - powiedział Tatę. - Muszę się odlać.
- A votre service, monsieur. Będę czekał na rufie - powiedział Hawke i pogwizdując wesoło, skierował się długim korytarzem do schodów, po czym wyszedł na słone powietrze.
Usiadł na drabince, z której korzystali mechanicy przy wlewaniu paliwa do F-14.
- Cześć, Hawke - powiedział wysoki mężczyzna, idący ku niemu od strony tomcatów. Alex podniósł głowę. Nie poznał głosu ani sylwetki.
- David Balfour - powiedział mężczyzna. - Leżeliśmy razem w tym zawszonym szpitalu w Kuwejcie.
- Balfour? - zdziwił się Alex. - To ty? Dobry Boże, myślałem, że nie żyjesz!
Rozdział 43
Stokely, z trudem utrzymujący się na siedzeniu w środku starego autobusu, patrzył na Ambrose'a Congreve'a, podskakującego za wielką kierownicą. Widok był taki, że tylko boki zrywać.
Ambrose był ubrany w tweedową marynarkę z białą chusteczką w górnej kieszeni, flanelowe spodnie i błyszczące brązowe buty z frędzlami. Miał też na nogach drogie, żółte skarpety.
Stoke, jak wszyscy inni uczestnicy akcji, ubrany był na czarno i włożył kamizelkę kuloodporną. Wszyscy oprócz Ambrose'a, który miał na sobie starą szarą wełnianą kamizelkę ze skórzanymi guzikami! Niesamowity facet. Z fajką w zębach pędził zrytą koleinami piaszczystą drogą wijącą się wśród karłowatych palm. Ze zgrzytem zmieniał biegi, hamował, a potem znów dodawał gazu.
Mistrz kierownicy ucieka!
Autobus wspiął się na szczyt wysokiego wzgórza i Stokely zobaczył ocean. To znaczyło, że byli już blisko.
235
Wszyscy siedzieli cicho i trzymali się mocno, czego się: tylko dało. Sto-ke wiedział, że w takich sytuacjach każdy myśli o swojej najbliższej przyszłości. Nikt nie wiedział, co ich czeka. Nie było czasu na zwiad. Może będzie łatwo, może bardzo ciężko. Jeśli coś pójdzie nie tak - jak wtedy w Panamie - lepiej nawet o tym nie myśleć.
Stoke sprawdził sprzęt i amunicję. Oprócz pistoletu maszynowego typu Heckler & Koch MP5, zawieszonego na szyi, w kaburze na udzie miał berettę 92-SF i dziesięć magazynków. Sto wydrążonych pocisków Hydra--Shok, z których każdy mógł dosłownie urwać człowiekowi głowę.
Miał też wiele innych cacek, przytroczonych do pasa. Sztylet, granaty ogłuszające. I krótkofalówkę marki Motorola ze słuchawkami, dzięki której będzie mógł porozumiewać się z Rossem i Quickiem. A oprócz tego piętnaście metrów nylonowej liny z powleczoną gumą kotwiczkąna jednym końcu.
Rozpierała go energia. Wreszcie znowu w akcji!
Stoke, Ambrose i Ross z pomocą Amena Lillywhite'a naprędce przygotowali plan akcji. Na parkingu pod klubem Amen narysował patykiem na ziemi plan domu Carlosa de Herrerasa. Parter, pierwsze piętro, drugie piętro. Duże szerokie schody zaraz za frontowymi drzwiami. Korytarze prowadzące na tyły budynku.
Sypialnia de Herrerasa znajdowała się na pierwszym piętrze od frontu, kwatery straży na parterze, na tyłach budynku. Posiadłość otaczał kamienny mur trzymetrowej wysokości. Dostać się na jej teren można było przez strzeżoną żelazną bramę od frontu lub przez dwie duże drewniane bramy od zachodu.
Klasyczna akcja.
Zaskoczenie. Zamieszanie. Przeważająca siła ognia. Lataj jak motyl, kąsaj jak osa. Innymi słowy, rób to, co SEAL umie najlepiej.
Ambrose stwierdził, że obiekt musi zostać schwytany żywcem.
Stoke odparł, że to już nie od nich zależy.
Gdy autobus zaczął zjeżdżać ze szczytu wzgórza, siedzący z przodu Amen powiedział:
- Tu można by się zatrzymać, panie Congreve. Ten sosnowy las ciągnie się stąd do muru za domem.
Ambrose zatrzymał autobus na skraju lasu. Zaciągnął hamulec ręczny i odwrócił się.
- Wysiadka, panowie. Sprawdźcie broń i amunicję. Bądźcie cicho. Zejdziemy gęsiego ze wzgórza i przegrupujemy się przy murze za domem. Dalej poprowadzi nas pan Jones.
Pan Jones? Nikt go tak nie nazywał. Ale ten gość najwyraźniej wie, co robi, pomyślał Stoke. To dobrze. Co do reszty drużyny... cóż, nie przywykł
236
do pracy z amatorami. Dobrze chociaż, że był tu Tommy Quick ze swoim karabinem snajperskim Remington 700 z wielką lunetą. Najlepszy snajper w całej armii amerykańskiej. Na pewno się przyda. Mimo to nie zanosiło się na typową akcję komandosów SEAL, w której wszystko było dopracowane co do ułamka sekundy.
Nie było nawet czasu na zwiad. Pierwszy raz zdarzy mu się działać na ślepo. Kolejne nowe doświadczenie.
- Przygotujcie się - powiedział Stoke, wstał i przeszedł na przód autobusu. Dopilnował, by wszyscy mieli mniej więcej ten sam sprzęt, co on, oprócz krótkofalówki. - Złapiemy bandziora, zwiążemy go jak świątecznego indyka i zaniesiemy na stół.
Szybko przemykali wśród sosen, gęsty kobierzec igieł sosnowych zagłuszał kroki. Stoke szedł pierwszy, Congreve trzymał się w środku, gdzie było najbezpieczniej, a Sutherland zabezpieczał tyły. W niecałe pięć minut dotarli do kamiennego muru, otaczającego posiadłość Don Carla.
Stoke podniósł zaciśniętą pięść i grupka zebrała się wokół niego. Wciąż było dość ciemno, ale do świtu zostało niewiele czasu. Musieli działać szybko. Stoke podzielił ich na dwa oddziały. Oddział A, pod komendą Toma Quicka, miał obejść posiadłość od północy. Oddział B Stoke'a, z Ros-sem, Ambrose'em i Amenem, wejdzie od południa.
Stoke miał załatwić wartowników przy głównej bramie.
- Próba mikrofonu - powiedział do nadajnika. Pozostałe dwie krótkofalówki mieli Ross i Quick.
- Słychać wyraźnie - powiedział Ross.
- U mnie też - dorzucił Quick. Stoke spojrzał na zegarek i powiedział:
- Oddział A, ruszać!
Quick i jego ludzie pobiegli pochyleni.
Stoke odprowadził ich wzrokiem, aż zniknęli za załomem muru, po czym ruszył ze swoim oddziałem na południe. W połowie drogi natknęli się na ciężką drewnianą bramę. Uniósł dłoń i gestem przywołał do siebie Amena.
- Do czego to wykorzystują? - szepnął Stoke, wskazując bramę.
- Tędy wjeżdżają jego samochody - powiedział Amen. - Dwa duże dżipy.
Stoke oprócz autobusu widział na wyspie tylko trzy-cztery samochody. I były to stare, sfatygowane taksówki.
- Dobrze - powiedział. - Jak daleko jest stąd do budki wartownika?
- Jakieś sto metrów - szepnął Amen.
- Klepnij mnie w ramię tuż przed tym, jak znajdzie się w naszym polu widzenia, rozumiesz?
237
Amen skinął głową.
- Hej, Ambrose - powiedział Stoke. - Jak ci tam?
- W życiu nie było mi lepiej - odparł Ambrose z uśmiechem. I trzeba przyznać, że mówił to całkiem szczerze.
Na sygnał Stoke'a członkowie jego oddziału ruszyli za nim. Kiedy zobaczył między drzewami ocean, poczuł klepnięcie w ramię i natychmiast padł na kolana. Oddział zatrzymał się za nim. Stoke wyjął z kabury na udzie berettę i przykręcił tłumik. Poczołgał się naprzód na czworakach, trzymając pistolet przed sobą.
Wrócił po dwóch minutach.
- Przez okno nie zauważyłem żadnego wartownika - szepnął. - Tylko niebieski blask telewizora. Pierwszy raz w życiu widziałem antenę satelitarną na budce wartowniczej.
- Pewnie śpi - szepnął Amen. - Sprawdzę. Wszyscy wartownicy mnie znają. Jeśli nie śpi, dam mu to. Często to robię. Dzięki temu mam spokój. - Wyjął z kieszeni spodni pół litra jamajskiego rumu i dużego skręta marihuany.
- Brachu - powiedział Stoke -jesteś pierwsza klasa.
Po dwóch minutach Amen wrócił, przekradając się wzdłuż muru, uśmiechnięty od ucha do ucha. Stoke poczuł słodki zapach marihuany, dolatujący od strony wartowni.
- Co tam? - spytał Amena.
- Tylko jeden wartownik - powiedział Amen. - Zwykle jest dwóch. Nie śpi. Słucha Marleya na słuchawkach i ogląda telewizję.
- Ma broń?
- Trzyma na kolanach pistolet maszynowy.
- Quick? - powiedział Stoke.
- Jestem - usłyszał w słuchawkach.
- Zajęliście stanowiska?
- Tak.
- Dobra - powiedział Stoke do swoich ludzi. - Nie ruszajcie się. Zaraz wracam. - Pobiegł na nisko ugiętych nogach.
W wartowni były trzy okna. Jedno od strony oceanu, dwa po bokach. Dopóki był pochylony i nie robił hałasu, wartownik nie mógł go zauważyć. Stoke przykucnął pod oknem wychodzącym na północ. Nad jego głową uniósł się kłąb gryzącego dymu. Z berettą w dłoni poderwał się i zajrzał w okno. Wartownik był półtora metra od niego.
- A kuku - powiedział Stoke z uśmiechem.
Wartownik poderwał głowę, wybałuszył oczy i podniósł karabin.
- Błąd - powiedział Stoke.
238
Beretta dwa razy plunęła ogniem i w koszuli wartownika pojawiła się dziura, a z rany spowodowanej dwoma trafieniami w serce trysnęła krew. Zwalił się ze stołka. Stoke włożył rękę przez okno i złapał jego broń, zanim spadła na podłogę.
Zobaczył na ścianie starą, pozieleniałą metalową tablicę. Dużo przełączników. Nieoznakowanych. Nie miał pojęcia, który jest od czego. Zobaczył Amena z Ambrose'em, wychylających się zza muru, i przywołał ich do siebie.
Quick? - powiedział do mikrofonu.
- Tak - usłyszał w słuchawkach.
- Wartownik od frontu usunięty. Droga wolna. Dołączcie do nas. Wchodzimy.
- Dwadzieścia sekund - powiedział Quick.
Stoke odwrócił się i dał Ambrose'owi broń wartownika.
- Może wyjdziemy tędy - powiedział - może nie. Ale jakby co, z okna wartowni masz szerokie pole rażenia i będziesz mógł osłaniać nasz odwrót.
Congreve'owi wyraźnie nie spodobał się ten pomysł.
- Od trzydziestu lat zajmuję się tą sprawą. Wejdę do środka i aresztuję tego człowieka, z tobą czy bez ciebie. Stoke długą chwilę mierzył go wzrokiem.
- No to chodźmy, inspektorze - powiedział. Zajrzał do budki. Na podłodze leżał martwy wartownik. Popatrzył na zardzewiałą tablicę rozdzielczą. Niektóre z przełączników musiały być połączone z systemem alarmowym. Ale które? Nagle poczuł na ramieniu ciepło i podniósł głowę. Zza horyzontu wyłaniało się słońce. Już dawno powinni byli rozpocząć akcję.
- Amen, wierzysz w Boga? - spytał Stoke.
- Wierzę w Jahwe - powiedział Amen. - Wkrótce już nadejdzie.
- Bo widzisz, ten twój Jahwe nadejdzie o wiele wcześniej, jeśli nie powiesz mi teraz prawdy, brachu. Który z tych przełączników otwiera bramę? A który wyłącza alarm?
- Ten po lewej jest od bramy. Ten w środku od głównego alarmu.
- Zdecydowałeś się, po czyjej jesteś stronie, brachu?
- Tak.
Stoke pstryknął najpierw środkowym przełącznikiem, a potem tym po lewej. Gdyby usłyszał jakiś alarm, był gotów na miejscu zastrzelić Amena, choć w gruncie rzeczy polubił tego starego bałwana.
Czekał z berettą w opuszczonej dłoni.
Skrzydła dużej czarnej bramy otworzyły się w ciszy i w tej samej chwili zjawił się Ross ze swoim oddziałem. Nie słychać było żadnego alarmu.
239
Stoke odczekał jeszcze chwilę, ze wzrokiem utkwionym w domu, wypatrując jakiegokolwiek ruchu. Wreszcie zwrócił się do Amena:
- Amen, jesteś super gość. A teraz wracaj do autobusu i zaczekaj dwadzieścia minut. Jeśli do tego czasu sienie zjawimy, wracaj do domu i wskakuj do wyra. Dziękujemy ci, brachu.
Położył dłoń na ramieniu Amena, który oddał im nieocenioną przysługę. Potem zwrócił się do siedmiu mężczyzn, stojących przy bramie. Głupio się czuł zadając to pytanie, ale w tych okolicznościach musiał to zrobić. Nie był to przecież doskonale wyszkolony, zgrany oddział SEAL.
- No dobra. Wszyscy wiedzą, co mają robić?
Pokiwali głowami. Wyglądali całkiem nieźle. Stoke poczuł się lepiej. Robił to dla Aleksa. Po wszystkim, przez co przeszedł, należało mu się coś, co mógłby zapisać po stronie zysków.
- No to jazda - szepnął i odsunął się na bok, a członkowie jego oddziału przeszli przez bramę, rozbiegli się wśród sosen i zaczęli piąć się pod górę. Stoke odczekał dwadzieścia sekund, po czym ruszył za nimi.
Między drzewami widać było dom. Wielki. Z wieżami, złotymi kopułami. Oby tylko nie było w nim cichego alarmu, włączającego się w chwili otwarcia bramy. Wtedy zrobiłoby się zdecydowanie zbyt ciekawie. Lepiej tego uniknąć
- Ross?
- Słucham.
- Wyszliście z lasu?
- Jesteśmy na jego skraju. Przed nami odkryty dziedziniec z kolistym podjazdem. Trzydzieści metrów do drzwi frontowych.
- Czekajcie. Jak wygląda sytuacja?
- Jest cicho.
Stoke wszedł na wzniesienie i zobaczył swoich ludzi siedzących w kucki na skraju lasu, z bronią gotową do strzału. Na razie nie widać było nic podejrzanego. Podkradł się do Rossa i przykucnął obok niego. W dłoniach miał nylonową linę. Huśtając kotwiczką, patrzył przez drzewa na balkon na drugim piętrze. Dom wciąż pozostawał schowany w cieniu. Ale lada chwila ktoś mógł się obudzić.
Na środku podjazdu stała podświetlana fontanna. Obok zaparkowano trzy jasnoczerwone samochody. Dwa humvee i ferrari. Gdzie na tej wyspie można jeździć ferrari? Autobus ledwo trzymał się drogi przy trzydziestu kilometrach na godzinę.
Spojrzał na Ambrose'a i zaczął rozpinać kamizelkę kuloodporną.
- Mam zamiar wspinać się po ścianie zewnętrznej, więc kamizelka nie będzie mi potrzebna - wyjaśnił Ambrose'owi. - Tobie bardziej się przyda, skoro zamierzasz wejść przez drzwi.
240
Ambrose popatrzył na niego jak na wariata.
- W życiu nie włożyłbym czegoś takiego - powiedział.
- Jeśli tego nie zrobisz, twoje życie może potrwać krócej, niż myślisz. No, wkładaj.
- Wystarczy mi to, co mam na sobie - powiedział Ambrose.
- Szkoda czasu na te pierdoły, Ambrose, jasne? Alex stracił już Vicky. Co mu powiem, jak wrócę bez jego najlepszego kumpla?
Ambrose westchnął ciężko i nałożył kamizelkę na tweedową marynarkę, mamrocząc coś pod nosem.
- No dobra. Quick, zaprowadź swoich ludzi lasem na tył domu i czekajcie na mój sygnał. Jasne?
- Jasne.
Ross, po moim odejściu odczekajcie z Ambrose'em dwadzieścia sekund. Jak zobaczycie mnie na tej ścianie, pobiegnijcie do drzwi. Potem zaczekajcie. Kiedy powiem Quickowi, żeby ruszał, będzie to znaczyło, że jestem w środku, a Quick zaraz tam wejdzie. Wtedy wyważcie drzwi i ile sił w nogach biegnijcie do sypialni na górze, rozumiecie?
- Super - powiedział Ambrose z uśmiechem.
- Jasne - odparł Stoke.
Trzepnął Ambrose'a pięścią w prawe ramię, zaśmiał się i pobiegł wokół fontanny w stronę domu. Zajrzał do obu hunwee; w stacyjkach tkwiły kluczyki. Gospodarz był bardzo nieostrożny. Po kilku sekundach kucnął pod jednym z okien i spojrzał w górę. Promienie słońca odbijały się od najwyższej wieżyczki na dachu i oświetlały balkon. Cholera!
Już za pierwszym razem udało mu się zaczepić kotwiczkę o balustradę balkonu. Zrobił to bezszelestnie. Wdrapał się po ścianie na górę z nożem w zębach, na wypadek, gdyby gospodarz akurat tę noc spędzał na balkonie. Każdy zesrałby się ze strachu na widok faceta z nożem w zębach.
Wyglądając przez balustradę, przekonał się, że długi taras jest pusty. Do sypialni prowadziło kilkoro drzwi z opuszczonymi żaluzjami. Wszystkie były zamknięte. Stoke podciągnął się, zeskoczył na balkon. Odwrócił się, spojrzał w dół i zobaczył Rossa i Ambrose'a, skradających się koło fontanny. Dał im pięć sekund, po czym zaczął naciskać kolejne klamki.
Dopiero trzecie z kolei drzwi uchyliły się. Przyłożył ucho do szczeliny. Chrapanie. Cholernie głośne chrapanie. Może jednak los się do niego uśmiechnął?
Wśliznął się do środka i zamknął drzwi. W pokoju było zimno jak w chłodni. Facet ustawił klimatyzację chyba na jakieś dziesięć stopni. Z powodu panujących tu ciemności przez kilka sekund Stoke nic nie widział. Chrapiący mężczyzna był oddalony od niego o jakieś dziesięć metrów. Po
16    Hawke
241
drugiej stronie pokoju potrzaskiwał ogień w kominku. Na dworze jest ze trzydzieści stopni, a facet napalił w kominku!
Spod szerokich drzwi sączyło się światło. Stoke bezszelestnie ruszył w tamtą stronę i nagle na coś wpadł. Uderzył się w kolano. Stało tu jakieś krzesło, przyśrubowane do podłogi. Pomacał poręcze i oparcie. Zupełnie jak fotel dentystyczny. Co u licha?
Przeszedł przez mrok do podwójnych drzwi, najprawdopodobniej prowadzących na korytarz na piętrze. Były otwarte. Uchylił jedno skrzydło na tyle, żeby Ross mógł je zobaczyć, po czym wymacał na ścianie włącznik światła. Tuż przed jego wciśnięciem szepnął do mikrofonu: „Ruszaj!"
Światło zalało pokój. Stoke zobaczył cholernie wielkie łóżko, w którym w czarnej atłasowej pościeli leżał cholernie wielki łysy facet. Za głową miał ze dwadzieścia poduszek, a oczy zasłaniała mu różowa jedwabna opaska. Sukinsyn, nawet nie przestał chrapać!
Wtedy właśnie na parterze wybuchł pierwszy granat ogłuszający. Mężczyzna zerwał się, podniósł swoją śliczną opaskę i zobaczył potężnego Murzyna z pistoletem wymierzonym w jego czoło.
- Mądre de Dios! - krzyknął. - Que pasa? Coś ty za jeden? Co jest grane?
- Dzień dobry, doktorze - powiedział Stoke z szerokim uśmiechem.
- Doktorze? - powiedział mężczyzna. - To jakaś pomyłka. Nie jestem...
- Leczysz cipki, co? - spytał Stoke. - Inaczej po co byłby ci ten fotel ginekologiczny?
Na dole rozpętało się prawdziwe piekło i kiedy Stoke już zaczynał się niepokoić, Ambrose i Ross wpadli do sypialni.
- Właśnie obudziłem pana doktora - powiedział, kiedy stanęli przy nim w nogach łóżka. - Widzicie to krzesło? Gość lubi się bawić w doktora. Robić badania ginekologiczne i inne takie rzeczy. - Mężczyzna poruszył się w pościeli i Ross podniósł Miotłę i wymierzył w niego. Miotły nie sposób było zignorować.
- Wyjmij ręce spod kołdry, bardzo powoli, i spleć je na karku - powiedział Ross. Mężczyzna bez słowa wykonał polecenie. Kto by tego nie zrobił, mając przed oczami lufę obrzyna?
- To o niego chodziło, inspektorze? - spytał Stoke.
Ambrose podszedł do łóżka i przyjrzał się mężczyźnie, próbując w myślach postarzyć o trzydzieści lat twarz ze zdjęcia i z portretu pamięciowego. Pewności jednak nabrał dopiero wtedy, gdy zobaczył jego oczy. Wystarczyło raz w nie spojrzeć, by wiedzieć, że ma się do czynienia z mordercą. To były dzikie, mroczne oczy. Oczy zabójcy. Ambrose nie miał najmniejszych wątpliwości.
242
Oto człowiek z fotografii z zabawy sylwestrowej. Jeden z trzech braci, którzy zarżnęli rodziców Aleksa Hawke'a. Nachylił się do niego i zpytał:
- Jak się pan nazywa?
Mężczyzna spojrzał na niego z niedowierzaniem. To musiała być sprawka jego brata, Mansa! Wrobił go. Dlatego właśnie zmuszono go do zejścia z pokładu „Martiego". Upokorzono na oczach jego ludzi. Ten zdrajca, Manso, zapłaci mu za to.
- Pytałem, jak się nazywasz! - krzyknął Congreve.
- Jestem admirał Carlos de Herreras! Naczelny dowódca kubańskiej marynarki wojennej! To skandal! Żądam, abyście...
- Cicho.
Ambrose wyjął mały skórzany portfel, rozłożył go i pokazał mężczyźnie swoją odznakę.
- Nazywam się Ambrose Congreve - powiedział spokojnym, opanowanym głosem. - Jestem z wydziału śledczego New Scotland Yardu. W imieniu Jej Wysokości Królowej Elżbiety II aresztuję pana pod zarzutem zabójstwa. A teraz proszę wstać i udać się ze mną.
- Pożałuje pan tego, senor. Jesteśmy nowymi przywódcami Kuby! Mój brat został...
- Wyłaź z tego zasranego wyra! - krzyknął Congreve i rozrzucił pościel. - W dupie mam to, kim jesteś! Wstawaj, admirale, jesteś aresztowany!
Mężczyzna westchnął, wyraźnie rozwścieczony, i powoli zsunął dłonie z poduszek. Na czole wciąż miał małą opaskę. Stoke patrzył na Ambrose^ z uśmiechem i już miał mu pogratulować, kiedy Ross krzyknął:
- Stokely, uważaj!
Stoke odwrócił się, ale było już za późno. W wyciągniętej w jego stronę ręce grubasa widział mały, czarny pistolet. Cholerny świat, tak to jest, jak się komuś pożycza kamizelkę kuloodporną, pomyślał. A potem poczuł potężny cios.
Ustał na nogach wystarczająco długo, by zobaczyć, jak Ambrose strzelił w dłoń de Herrerasa, zanim ten zdążył po raz drugi pociągnąć za spust. Grubas wrzasnął z bólu. W tym momencie Stoke zwalił się na podłogę.
Ambrose ukląkł przy nim i przycisnął chusteczkę do rany. Stoke silnie krwawił, ale wciąż oddychał. Ross zakuł grubasa w kajdanki i mówił coś do nadajnika. Stoke widział wszystko jak przez mgłę, kiedy w słuchawkach usłyszał głos Rossa:
- Tim, jak wygląda sytuacja?
- Jesteśmy pod ostrzałem - powiedział Quick. - Mam rannego.
- Wychodzimy frontowymi drzwiami - odparł Ross. - Osłaniajcie nas.
243
Wsunął ręce pod pachy Stoke'a i spróbował podnieść go na nogi.
- No, Stokely, musimy cię zabrać do lekarza!
- A ten nie wystarczy? - powiedział Stoke, wskazując głową grubasa, i chwiejnie podźwignął się z podłogi. Koszulę miał przesiąkniętą gorącą krwią.
Ambrose wyprowadził ich na korytarz i ruszyli w stronę schodów. Ross szedł przodem z Miotłą w ręku i podtrzymywał Stoke'a. Więźnia prowadził Ambrose, z wymierzonym pistoletem w jego plecy. Kiedy zaczęli schodzić szerokimi marmurowymi schodami na dół, strzelanina na parterze ucichła. Stoke mocniej objął Rossa za szyję, by nie stracić równowagi. Nagle Ambrose usłyszał w słuchawkach ostrzegawczy okrzyk Quicka.
Kule zagwizdały mu koło ucha. Zobaczył w dole trzech chłopaków w T-shirtach, którzy przykucnęli u podnóża schodów z pistoletami maszynowymi w rękach. Jeden z nich puścił następną serię. Ambrose poczuł przeszywający ból, przycisnął dłoń do piersi i upadł na marmurowe stopnie. Patrząc w sufit, zauważył, że może ruszać rękami i nogami. Boże jedyny, jeszcze żył. Ale znaleźli się w poważnych tarapatach.
Ross nie czekał na następny strzał. Nacisnął spust, rozległa się seria głośnych strzałów i napastników wymiotło za drzwi.
Ross wyciągnął rękę i pomógł Ambrose'owi dźwignąć się na nogi.
- Trzymaj się - powiedział, wziął Miotłę na ramię i podparł go wolną ręką. - Wyjdziemy frontowymi drzwiami!
Szybko zeszli na dół i już po chwili znaleźli się na dworze. Schody od frontafinca były pokryte trupami i krwią. Ambrose jakimś cudem zdołał powiedzieć Rossowi, co zobaczył, zanim weszli do domu: kluczyki w obu humvee. Stokely wciąż obficie krwawił, mimo chusteczki przyciśniętej do rany.
Ambrose zebrał siły - sam nie wiedział, że ma ich aż tyle - i wbił lufę pistoletu w plecy więźnia, który właśnie szykował się do ucieczki.
- Nic mi nie jest - powiedział Rossowi. - Zabierzmy stąd tego drania!
Ross zajął miejsce za kierownicą hunwee, a więźnia posadzono obok niego. Ambrose usiadł z tyłu i przycisnął pistolet do potylicy Kubańczyka. Kręciło mu się w głowie i patrząc na więźnia w czarno-różowej jedwabnej piżamie, z takiego samego koloru opaską na czole, myślał, że chyba ma przywidzenia.
Nagle na schody wybiegła następna grupa mężczyzn z pistoletami maszynowymi, którzy zaraz zaczęli padać jak muchy. W oknie na górze mignęła sylwetka snajpera, Toma Quicka, zabijającego napastników jednego po drugim celnymi strzałami w czoło.
244
- Trzymaj się, inspektorze - powiedział Ross i wcisnął gaz do dechy. Humvee z piskiem opon okrążył fontannę i staranował drewnianą bramę, wyrywając jaz zawiasów.
A potem Ambrose usłyszał w słuchawkach głos Rossa.
- Mamy podejrzanego i dwóch rannych, wymagających natychmiastowej pomocy lekarskiej. Zwijajcie się stamtąd! W humvee stojącym pod domem są kluczyki. Jedźcie nim!
Dwóch rannych? To znaczyło, że jednym z nich był on, Ambrose. Poczuł ostry ból w piersi i ogarnęła go ciemność.
Rozdział 44
Vicky nadała przezwiska większości pilnujących jej kubańskich strażników.
Jednym z nich był As, z małym czarnym grzebykiem, którym ciągle przeczesywał długie, czarne, tłuste włosy. Inny, którego nazwała Rentgenem, miał co najmniej sześćdziesiąt pięć lat i ważył może ze siedemdziesiąt kilo. Trzecim był Wielki Alfons; swój przydomek zawdzięczał nie atletycznej budowie ciała, lecz niekończącym się przechwałkom o tym, ile panienek przemyca na teren bazy.
No i był jeszcze ten, którego nazywała Oczy Szeroko Zamknięte. Prawdopodobnie to on był najwyższy rangą z tej czwórki, a już na pewno najgorszy. Dzięki Bogu nie zrobił jej krzywdy, ale ani na chwilę nie spuszczał jej z oka. Zabrali jej kostium kąpielowy i biżuterię, a w zamian dali bawełnianą sukienkę, którą co dzień prała.
Oczy kazał jej się rozbierać dwa-trzy razy dziennie i robił jej rewizję osobistą. Z uśmiechem obmacywał ją, gdzie tylko się dało. Zawsze pod jakimś pretekstem spławiał pozostałych trzech strażników. Wysyłał ich po jakieś drobiazgi, mówił, żeby zrobili sobie przerwę. Vicky była pewna, że wiedzieli, co jest grane. Ale ani razu nie zaprotestowali.
Tylko Oczy miał klucz do kajdan, którymi przykuta była do łóżka. Musiała prosić go o zgodę na korzystanie z łazienki. Kazał jej zostawiać drzwi otwarte. Któregoś razu, kiedy wyszła spod prysznica, czekał na nią ze spuszczonymi spodniami i sterczącym członkiem, wystającym spod brudnej bluzy.
- Myślisz, że taki drobiazg zrobi na mnie wrażenie? - powiedziała wtedy.
245
Może nie zrozumiał słów, ale sens owszem. W każdym razie więcej to się nie powtórzyło. Byli tu też Rosjanie. Grubas. I dziwny, drobny facet, który, jak sobie mgliście przypominała, postawił jej drinka na junkanoo.
Jak dotąd Oczy nie dopuszczał do niej Rosjan. Dowiedziała się od Rentgena, że proponowali strażnikom dużo dolarów za godzinę sam na sam z nią. Oczy powiedział im, żeby trzymali się z dala od niej, bo ich zabije. Nie wiadomo jednak, jak długo okaże się o nią zazdrosny. Vicky gotowa była na wszystko, by podtrzymać w nim to uczucie.
Po nocach myślała o Aleksie. Martwiła się, że z pewnością bardzo teraz przeżywa to, co się stało. Myślała też o ojcu. Była dla niego wszystkim. Gdyby tylko mogła jakoś dać im znać, że żyje. Może przekupić któregoś ze strażników? Ale czym?
Gdyby wkupiła się w łaski Oczu, skusiła go obietnicami, których oby nie musiała dotrzymać, może udałoby się przekazać komuś wiadomość od niej. Był jej głównym prześladowcą, a zarazem jedyną nadzieją.
W sumie strażników było ośmiu, zmieniali się co dwanaście godzin. Z nocną zmianą praktycznie nie miała do czynienia. Poprosiła lekarza, który zbadał ją zaraz po przybyciu, żeby dał jej silne środki nasenne. Dlatego albo spała, albo udawała, że śpi, od ósmej wieczorem do ósmej rano, kiedy kończyła się nocna zmiana. Tak szybciej jej płynął czas.
Wszyscy strażnicy byli mordercami i szczycili się tym. Słyszała ich buńczuczne opowieści o uprowadzaniu i torturowaniu znanych dziennikarzy i polityków, których podejrzewano o lojalność wobec Castro. Vicky na studiach trzy lata uczyła się hiszpańskiego, a oni nie wiedząc o tym, otwarcie rozmawiali przy niej na różne tematy.
Dzięki temu wiedziała więcej, niż powinna. Oprócz niej więziony był tu też Castro, wraz ze swoim synem i byłymi oficerami tajnej policji, armii i marynarki wojennej. Krótko mówiąc, panował tu duży ruch. Vicky nazwała to więzienie Hiltonem Zakładników.
Z usłyszanych informacji wynikało, że za głowy wielu Kubańczyków wyznaczono wysokie nagrody. Miliony peso za nielojalnych generałów i dziennikarzy. Setki tysięcy za przyjaciół Fidela, nieprzychylnych nowym władzom. Zabójstwa polityczne wkrótce miały stać się intratnym interesem na Kubie.
Nazwiska potencjalnych ofiar nic jej nie mówiły, ale wyglądało na to, że zlikwidowani mieli zostać między innymi wpływowi lewicowi zwolennicy Castro z Miami i Nowego Jorku. Tymczasem po wyspie krążyła chmara chłopców takich jak pilnujący jej strażnicy, zabijających wszystkich, którzy stanęli im na drodze. Niedługo Kuba będzie nową Kolumbią. Krajem bezprawia i morderstw.
246
Któregoś popołudnia Oczy kazał jej się rozebrać, po czym wymierzył do niej z pistoletu i powiedział po angielsku:
- Jeśli będą kłopoty, jakiekolwiek kłopoty, mamy rozkaz zabić cię w pierwszej kolejności. Rozumiesz, chica?
Skinęła głową. Ponieważ wszyscy uznali ją za zmarłą, nie liczyła na to, że ktoś spróbuje ją stąd wyciągnąć. Pozostawała jej tylko ucieczka.
Strażnicy nazywali go Nożycorękim.
Urzędował w labiryncie pokojów w podziemiach, gdzie prowadzone były przesłuchania. Późną nocą dochodziły stamtąd przeraźliwe krzyki. Podobno człowiek ten nie miał oczu.
Z tego, co usłyszała, wynikało, że Nożycoręki nie jest członkiem generalskiej kliki, która obaliła poprzedni reżim. Naprawdę na imię miał Rodrigo i podobno był bogatym właścicielem klubu nocnego w Hawanie. Innym razem ktoś wspomniał, że Nożycoręki podlegał bezpośrednio nowemu naczelnemu dowódcy armii, generałowi Mansowi. Podobno został szefem Służby Bezpieczeństwa.
Lubił uczestniczyć w przesłuchaniach dla rozrywki. W zakrwawionym fartuchu, z dużymi srebrnymi nożycami w kieszeni, przechadzał się między pokojami, w których śledczy przepytywali więźniów. „Ciach, ciach, ciach", rechotali strażnicy, kiedy rozlegały się krzyki.
Vicky miała wrażenie, że jest na drugim piętrze. Zaraz po wyłowieniu jej z morza niedaleko Pine Cay zawiązano jej oczy i nie widziała nic aż do chwili, kiedy trafiła do pokoju, w którym teraz ją trzymano. Okna były zabite deskami. Nie dostawała gazet, nie mogła oglądać telewizji.
Wiedziała tyle, ile zdołała wywnioskować z rozmów strażników. W dzień za oknem słychać było dżipy, czołgi i tupot nóg żołnierzy. Doszła do wniosku, że znajduje się przy jednej z głównych ulic jakiejś bazy wojskowej, prawdopodobnie kwatery głównej zbuntowanego generała, który obalił stary reżim.
Pewnego ranka stało się to, czego obawiała się najbardziej. Ktoś po nią przyszedł. Nie wiedziała, czy ma zostać rozstrzelana, czy tylko „przesłuchana". Mimo to zmusiła się do zachowania spokoju.
Właściwie nie była zaskoczona. Strażnicy od rana dziwnie się zachowywali. Zerkali na nią i odwracali wzrok. Nie grali w nintendo, nie gawędzili beztrosko. Tylko palili papierosy i rozmawiali cicho między sobą. Nawet dziewczyna, która co rano przychodziła sprzątać, była jakaś nieswoja.
Vicky wiedziała, że przyszła kolej na nią.
247
Kiedy wreszcie rozległo się pukanie, Vicky niemal odetchnęła z ulgą Usłyszała odgłos otwieranych drzwi. Kiedy spojrzała w ich stronę, As przy-cisnął do jej policzka lufę pistoletu, zmuszając ją do odwrócenia głowy.
Oczy rozkuł ją, nie patrząc na nią. Na jego ponurej twarzy malowała się satysfakcja. Brutalnie złapał ją od tyłu za sukienkę i przytrzymał, a As zawiązał jej oczy grubą opaską.
Ogarnąłjąpaniczny strach. Spróbowała im się wyrwać i usłyszała trzask rozrywanego materiału. Serce łomotało jej w piersi, z trudem oddychała,
Oczy i Rentgen poprowadzili ją do drzwi; Oczy skorzystał z okazji, by brutalnie obmacać jej piersi.
Ktoś, kto tutaj wszedł, chrapliwym głosem powiedział coś po hiszpańsku i Oczy puścił ją. Usłyszała za plecami odgłos zamykanych drzwi i domyśliła się, że została sama z tym nieznanym Kubańczykiem.
- Buenos dias, senorita - powiedział, po czym dodał nienagannym an-| gielskim: - Jestem major Diaz. Pójdzie pani ze mną.
Lekko wziął ją za rękę i sprowadził schodami na dół. Była bosa i czuła pod stopami wilgotny beton. Poprzedniej nocy padało. Jeśli nie myliła się! co do tego, na którym piętrze ją trzymali, to gdyby zeszła trzy poziomy niżej, znalazłaby się na parterze, a cztery - w podziemiach. Jedno piętro, j drugie, trzecie... na antresoli skręcili w prawo, po czym znów zaczęli schodzić na dół.
- Gdzie... gdzie mnie pan zabiera? - spytała Vicky.
- Wkrótce się pani przekona, senorita - odparł Diaz.
Przeszli przez następne drzwi i ruszyli długim korytarzem. Z obu stron | słychać było krzyki, gwizdy i łomot blaszanych kubków o kraty. Nietrudno było wyobrazić sobie cele ciągnące się po bokach i reakcję więźniów na widok kobiety w poszarpanej sukience.
Zatrzymali się i major Diaz powiedział coś do strażnika. Vicky usłyszała zgrzyt klucza w zamku, po czym została wepchnięta w otwarte drzwi. Nagle poczuła zimno, przed którym nie mogła jej ochronić cienka sukienka. Klimatyzacja. Nowe doświadczenie, mrożące krew w żyłach, pomyślała, zadowolona, że jeszcze nie do końca straciła poczucie humoru.
- Powiedz prawdę - usłyszała chrapliwy szept Diaza. -I to szybko.
- Muchas gracias, majorze - powiedział inny głos. - Może pan odejść. - Ten głos był aksamitny i melodyjny. Nie wiedziała, czy to dobrze, czy też powinna bać się jeszcze bardziej.
Usłyszała, jak Diaz wychodzi i drzwi zamykają się z głośnym trzaskiem. Były grube. Dźwiękoszczelne. Bez Diaza, trzymającego ją za ramię, kręciło jej się w głowie. Była całkiem zdezorientowana.
- Bienvenido a Telarana. Proszę usiąść.
248
- A gdzie jest... - wyciągnęła rękę do tyłu, próbując wymacać jakiś mebel. -Gdziejest...
- Krzesło? Proszę zrobić trzy kroki do przodu - powiedział mężczyzna łagodnym głosem, wręcz przyjemnym dla ucha.
Ostrożnie zrobiła trzy kroki, poczuła pod stopami miękki dywan i wyciągnęła ręce do przodu. Wymacała drewniane oparcie krzesła, przyciągnęła je do siebie i usiadła.
- Może pani zdjąć opaskę - powiedział mężczyzna.
Vicky zrobiła to i zamrugała oczami od jasnego światła. W pokoju było dwóch mężczyzn. Jeden, w mundurze, siedział w dużym skórzanym fotelu za pięknie rzeźbionym mahoniowym biurkiem. Drugi, wysoki i bardzo przystojny, w białym garniturze, stał za biurkiem i oglądał jakieś zdjęcia. Za jego plecami na ścianie wisiał duży obraz w grubej złoconej ramie. Jedno z arcydzieł Goi. Podłogę przykrywał wspaniały dywan z Aubusson. Vicky odetchnęła z ulgą. Mało prawdopodobne, by to z tego pokoju dochodziły nocne krzyki.
Przystojny mężczyzna wyszedł zza biurka i spojrzał jej w twarz.
- Dzień dobry - powiedział z nienagannym angielskim akcentem. - Bardzo się cieszę, że mogę panią poznać. Jestem Rodrigo. - Uśmiechnął się do niej. Vicky zauważyła z przerażeniem, że jego oczy są całkowicie bezbarwne. A z kieszeni na piersi jego eleganckiego garnituru wystają srebrne nożyce.
Nożycoręki, pomyślała i serce omal nie wyskoczyło jej z piersi.
- Pani nazwisko? - spytał mężczyzna w mundurze, siedzący za biurkiem. Zmrużyła oczy, próbując skupić na nim całą swojąuwagę. Postanowiła nie patrzeć na tego bezokiego. Tylko tak może jakoś uda się jej to przeżyć.
Wzięła głęboki oddech i opanowała nerwy. Wytrzyma. Wbiła wzrok w mężczyznę za biurkiem. Zadał jej pytanie. Ale jakie?
Choć siedział, zauważyła, że był wysoki i chudy. W galowym mundurze obwieszonym medalami. Miał długie czarne włosy, starannie zaczesane do góry i związane w koński ogon. Spod długich czarnych rzęs spoglądały zimne, szare oczy.
Splótł chude dłonie na blacie biurka.
- Zadałem pytanie. Pani nazwisko?
- Doktor Victoria Sweet. A pan jak się nazywa?
- Generał Manso de Herreras. Jak panią tu traktują, doktor Sweet?
- Okropnie.
Nożycoręki uśmiechnął się i wrócił za biurko. Usiadł na jego skraju i znów zaczął przeglądać błyszczące zdjęcia. Od czasu do czasu spoglądał na nią tymi potwornymi oczami i uśmiechał się.
249
- Przykro mi, staramy się, jak możemy. Jest pani lekarzem? Jakieś specjalności?
- Jestem pediatrą, leczę dzieci z zaburzeniami nerwowymi. Piszę też książki dla dzieci.
- Ach tak, czyli interesują panią ludzkie uczucia. Mnie też, chociaż, nie skończyłem żadnych studiów. Całe życie służyłem w wojsku. Ale jestem też politykiem, a zatem uważnym obserwatorem ludzkiej psychiki.
- Mogę o coś spytać? Co ja tu robię, generale?
- Chce pani prowadzić przesłuchanie?
- Chcę wiedzieć, czemu trzymacie mnie tu wbrew mojej woli.
- Zaczyna pani od prostych pytań. To dobrze. Otóż jest pani tutaj, ponieważ jest pani pionkiem.
- Pionkiem?
- Tak. Może takim, który przypomina królową, ale mimo to tylko pionkiem.
Vicky milczała przez chwilę, zastanawiając się, co robić „Powiedz prawdę, i to szybko", poradził jej major Diaz. Nie wiadomo czemu postanowiła mu zaufać.
- Trzymacie mnie tu, bo chcecie mnie w jakiś sposób wykorzystać. Pewnie po to, by dobrać się do Aleksa Hawke'a - powiedziała, patrząc mu prosto w oczy. - Jak zamierzacie to zrobić?
- Doskonale! Widzę, że nasza rozmowa nie potrwa długo, a szkoda, bo sprawia mi ogromną przyjemność.
- Kiedy mnie stąd wypuścicie?
- Jeśli zrobi pani, co każę, zostanie pani zwolniona cała i zdrowa.
- Daje pan słowo?
- Moja piękna senonta, nie ma pani wyboru. Szach-mat, rozumie pani?
- Skoro tak, może od razu przejdźmy do rzeczy?
- Muy bueno.
Mężczyzna otworzył szufladę i położył na biurku dyktafon.
- Proszę przysunąć się bliżej biurka. Będzie pani wygodniej podczas nagrywania.
Zrobiła, co jej kazał, i ogarnęło ją przerażenie. Zdjęcia, które oglądał Nożycoręki, nie pochodziły z jego rodzinnego albumu. Przedstawiały kobiety z obciętymi palcami, uszami i sutkami.
Vicky stłumiła krzyk wzbierający jej w gardle. Ledwie słyszała, co do niej mówił generał.
- Mam tutaj tekst oświadczenia, które przeczyta pani do tego mikrofonu. Najpierw proszę podać swoje nazwisko i powiedzieć, że jest to wiadomość dla Aleksa Hawke'a. Proszę wyjaśnić, że jest pani więźniem poli-
250
tycznym przetrzymywanym przez kubańską grupę Telarana. Potem może pani mówić własnymi słowami. Niech pani poprosi swojego kochanka o pomoc. Proszę mu powiedzieć, że pani życie zależy wyłącznie od tego, czy postąpi zgodnie z naszymi instrukcjami.
- Jakimi instrukcjami?
- To już nie pani sprawa. Podam je, kiedy pani skończy mówić. Chcę, by Hawke, korzystając ze swoich znajomości w Waszyngtonie, zarówno w Departamencie Stanu, jak i w Białym Domu, wyperswadował Stanom Zjednoczonym podjęcie akcji prewencyjnej przeciwko mojemu nowemu rządowi.
- I to wszystko?
- Prawie. Czy Hawke wspominał kiedyś przy pani o mapie? Takiej, która ukazuje miejsce ukrycia skarbu?
- Nie, nigdy.
- To nie z jej powodu wrócił po latach na Exuma?
- Ma wakacje, generale, i lubi łowić ryby.
- No cóż, jeśli nie poprawi się pani pamięć, będzie pani miała okazję pogawędzić na ten temat z dżentelmenem stojącym po mojej prawicy. Na zakończenie nagrania powiem, że jeśli ktokolwiek spróbuje przyjść pani na ratunek, zostanie pani niezwłocznie rozstrzelana.
Dał jej dzisiejszy numer „Miami Herald".
- A potem przeczyta pani ten nagłówek i datę. Tak, żeby druga strona nie miała żadnych wątpliwości. Rozumie pani?
- W pełni. Proszę to włączyć.
Generał de Herreras wcisnął guzik w dyktafonie.
- Jeszcze jedno - powiedział, wyjął z wewnętrznej kieszeni marynarki kopertę i pchnął ją przez biurko.
Otworzyła kopertę i zajrzała do środka. Był w niej złoty medalion, który dostała od Aleksa.
- To należy do pani? - spytał.
- Należało - odparła Vicky. - Dawno, dawno temu.
Rozdział 45
Gomez siedział po turecku na podłodze za kontuarem w pogrążonej w ciemności kantynie, z opróżnioną do połowy butelką stolicznej w jednej dłoni i z pilotem w drugiej.
251
Jeśli nawet jakiś wścibski żandarm zajrzy przez okno, to nic nie zobaczy.
Zahipnotyzowany widokiem małych czerwonych cyfr, tworzących liczbę 4800, nie zwracał większej uwagi na mdlący zapach rozlanego piwa i gorzały, ani na fakt, że podłoga jest brudna i lepka.
Łyknął ciepłej stolicznej.
Co tam, zdarzało mu się chlać w o wiele gorszych warunkach! Oprócz pilota jedynym źródłem światła był okrągły, fluorescencyjny zielony zegar ścienny. Widział go wyraźnie z miejsca, w którym siedział. Musiał mieć na niego oko, kurde, w końcu to kluczowy moment.
Między kolejnymi łykami stolicznej przebiegał myślą szczegóły Wielkiego Planu. Oczywiście niczego nie zapisał. Żeby upewnić się, że wszystko dobrze zapamiętał, raz po razie powtarzał sobie na głos, co po kolei ma robić.
Najpierw punktualnie o północy wcisnąć oba guziki w pilocie. Czyli musi patrzeć na zegar. Dlatego właśnie zajął strategiczną pozycję za barem, żeby widzieć, która godzina.
No dobra, piętnaście sekund po rozpoczęciu odliczania do Wielkiej Wyprowadzki Robali, zadzwoni mu kutas, to znaczy zadzwoni jego komórka. Pomacał się w kroczu. Tak, była tam, gdzie ją wsadził. Ledwo się zmieściła, tak dużo miejsca zajmował jego wacek.
W porządku. Telefon dzwoni, on odbiera. Co mówi? Hm, w mordę. Co Julio kazał mu powiedzieć? Motel Karaluchów! Tak! Już pamięta! W nagrodę zażył następną dawkę ciepłej witaminy W.
- Motel Karaluchów? - spróbował.
A wtedy gość powie przez telefon... zaraz... co...
- Czy są wolne pokoje? A on na to... zaraz, zaraz...
- Nie, nie ma, może za czterdzieści osiem godzin!
Tak, super, miał to w małym palcu!
I co potem?
Ano tak. Zabiera pilota, jedzie do wieży strażniczej Sparky'ego i namawia go, żeby pozwolił mu wyjechać z bazy. A jeśli Sparky'ego akurat nie będzie, to... O, szlag by trafił! Wlepił oczy w zieloną, fluorescencyjną tarczę zegara. Kurwa, to niemożliwe!
Zegar wskazywał dwunastą piętnaście!
Spóźnił się o piętnaście minut! Jezu! Siedzi tu, myśli, chla, i do czego to prowadzi? Właśnie przegapił najważniejszy termin w swoim zasranym życiu. O, w mordę! I co teraz?
Milion małych zielonych banknotów rozwija skrzydełka i odlatuje w siną dal, ot co.
252
Ze łzami płynącymi po twarzy powoli podniósł się z podłogi. Postawił pilota i stolicznąna barze i otarł oczy. Całe życie myślał, że jest taki bystry. Teraz nadeszła chwila prawdy. Zawsze był tylko nędznym gusano z Małej Hawany.
Obszedł kontuar i usiadł na stołku.
Kurde, przecież patrzył na ten cholerny zegar cały czas, no i w końcu... zaraz, zaraz. Nie wyłączajcie odbiorników!
Zegar pokazywał jedenastą czterdzieści pięć! Jak to?... O, cholera! No, to trzeba mieć nierówno pod sufitem. Siedząc za barem, patrzył na zegar w lustrze! Czyli to jego lustrzane odbicie wskazywało dwunastą piętnaście! Tak naprawdę była jedenasta czterdzieści pięć! Wszystko grało! Zostało mu jeszcze całe piętnaście minut! Korzystając z okazji... Och, coś zaświeciło mu w oczy. Odwrócił się.
Przez okna do kantyny wpadały snopy światła z latarek, ktoś szarpał za klamkę. Zobaczyli go?
To na pewno żandarmeria. Doskonałe wyczucie czasu, chłopaki, no naprawdę super, milion podziękowań, że tak powiem.
Złapał flaszkę i pilota i ukląkł za kontuarem. Musiał się stąd zwinąć i to szybko. Prześliznął się za barem do tylnych drzwi, które wcześniej wyważył.
Po chwili biegł już w strugach deszczu do swojego samochodu. Tuż za nim stał wóz z włączonym kogutem. Cholerny świat. Obejrzał się przez ramię. Zobaczył błyski świateł wewnątrz kantyny. Zanim ci idioci znajdą wyłamane tylne drzwi, jego już dawno tu nie będzie.
Rzucił stoliczną i pilota na fotel pasażera, wskoczył za kierownicę i przekręcił kluczyk w stacyjce.
O cholera, tylko nie teraz. Pieprzone yugo, zapalaj! No, dawaj! Deszczówka musiała dostać się pod rozdzielacz zapłonu. Zaraz... zaraz. Miał lepszy pomysł.
Złapał butelkę i pilota, wyskoczył z wozu i podbiegł do hummera żandarmów. Kluczyki były w stacyjce! Dzięki Bogu!
Wrzucił bieg, cofnął wóz i zobaczył w deszczu kołyszące się światła latarek, kierujące się ku niemu. Spróbują odciąć mu drogę ucieczki. Nie ma mowy. Wjechał na krawężnik, wrzucił jedynkę, dodał gazu, skręcił na trawę, po czym wrócił na główną drogę. Spojrzał na zegarek. Dziesięć minut do północy. Skręcił w lewo, w stronę wieży strażniczej Sparky'ego, patrząc w lusterko wsteczne.
Wziął zakręt na dwóch kołach i ku swojemu zaskoczeniu zobaczył kolejnego hummera z włączonym kogutem, blokującego ulicę. Jezu Chryste! Nacisnął hamulec, zatrzymał się przed dwoma żandarmami stojącymi
253
na drodze i wrzucił wsteczny. Cofając się, przewrócił skrzynkę pocztową jakiegoś palanta. Takie jest życie, drodzy sąsiedzi.
Szlag by to wszystko trafił! Dwaj gliniarze z kantyny wybiegli zza rogu i zablokowali mu drogę. Podniósł zegarek do oczu. Jeszcze siedem minut. Pilot leżał na siedzeniu obok niego, czterdzieści osiem godzin i siedem minut do dnia wypłaty. Musiał tylko zachować zimną krew. Nie pierwszy raz w życiu.
Dwaj żandarmi z przodu nie ruszali się z miejsca. Stali z dłońmi na pistoletach, twardziele, za dużo się naoglądali seriali typu JAG- Wojskowe Biuro Śledcze.
Wykręcił głowę do tyłu i zobaczył tych dwóch idiotów z kantyny. Jeden został z tyłu, a drugi powoli podszedł do samochodu. Gomez grzecznie opuścił szybę, prawą ręką wsuwając stoliczną pod fotel. Dobrze byłoby schować pilota, ale facet świecił już latarką przez okno.
Jeszcze pięć minut. Gomez czuł w żyłach żar witaminy W. Kurde, każdy głupi potrafiłby wytrzymać w spokoju jeszcze pięć minut.
- Jak się mamy, marynarzu? - powiedział żandarm.
- Świetnie - odparł, uśmiechając się szeroko. Oślepiony światłem latarki, nawet nie widział jego twarzy.
- Co robimy w kantynie w deszczową niedzielną noc, marynarzu?
- Chciałem tylko trochę się napić - zachichotał.
- Chyba nie było to takie „trochę", skoro postanowiłeś wrócić do domu cudzym samochodem.
- Nie, tylko jeden łyczek, słowo daję. Samochód nie chciał mi zapalić, to wszystko.
- Trzymaj ręce na kierownicy.
- Tak jest! - Próbował schować pilota.
- Co to, do cholery?
- Discman, panie władzo - powiedział. Dobrze to wymyślił, i jak szybko.
- No dobra, a teraz powoli wyjmij identyfikator i podaj mi go.
- Tak jest. Mam go w kieszeni na nogawce spodni. Zawsze tam go noszę, bo kieszeń zapina się na rzepy. W porządku?
- Pokaż to, do cholery, zamiast gadać - warknął żandarm.
Gomez schylił się i rozpiął kieszeń. Wyjął identyfikator, a razem z nim otwartą paczkę papierosów Rity. Papierosy rozsypały się po podłodze. Co do cholery? Aha, czasami jeździła konno w jego spodniach od munduru. Czyli to tu chowała fajki! Dostanie za to w skórę, i to jak!
Papieros pomógłby mu uspokoić nerwy. Podniósł jednego z podłogi i wsadził do ust. Pochylił się w stronę żandarma, przyłożył papierosa do ognia i zaciągnął się, ale nie mógł go zapalić.
254
- Coś jest nie tak z pańską zapalniczką, nie mogę...
Dopiero teraz zorientował się, że to nie zapalniczka, tylko cholerna latarka. Próbował zapalić papierosa od latarki! Cholera, no to całkiem podpadł.
- Wysiadać - powiedział żandarm. - Już!
- Robi się- odparł, zdjął nogę z hamulca i wcisnął gaz do dechy. Samochód uderzył w coś, jakby w jakieś zwierzę, a może był to jeden z tych cholernych żandarmów, którzy nie chcieli zejść mu z drogi, i humvee pomknął przez trawniki, podjazdy i rowy odwadniające. Idealny wóz do ucieczki.
W lusterku wstecznym widział rój błyskających niebieskich świateł. Wyglądało na to, że ściga go cała cholerna żandarmeria. Za późno, chłopcy, za późno! Znał skrót do wieży Sparky'ego. Mógł dotrzeć tam w dwie minuty. Ostro skręcił w prawo, uderzył w ścianę jednego domu, potem poobijał się jeszcze o kilka następnych i porozrzucał pojemniki ze śmieciami.
Jego zegarek pokazywał za trzy dwunastą. Uda mu się, do cholery. Załatwi to, jak należy!
Wyskoczył z zaułka i zobaczył wieżę numer 22. Tu służbę pełnił jego najlepszy kumpel, Sparky Rollins. Wystarczyło teraz przejechać przez boisko do baseballa, a potem przez łąkę za nim i będzie na miejscu. W lusterku wstecznym nie widział już żadnych błyskających kogutów. To dobrze, pewnie nie zauważyli, gdzie skręcił. Przemknął przez boisko i postanowił dla zabawy staranować trybunę przy pierwszej bazie. Co tam, w końcu to nie jego wóz.
Pomknął przez łąkę, co i rusz wyskakując w powietrze. Ale jazda! Jego stary grat za cholerę nie poradziłby sobie z tymi rowami z wodą, krzakami i innymi przeszkodami. Po lewej stronie zobaczył błyskające niebieskie światła - wszystkie ścigające go hunwee zatrzymały się na parkingu przy boisku do baseballa. I nagle ruszyły za nim. Zerknął na zegarek.
Pół minuty.
Zatrzymał się sto metrów od wieży Sparky'ego, wyskoczył z wozu i podbiegł do niej. Osłonił usta dłońmi i krzyknął:
- Sparky! Stary! Jesteś tam?
- Sparky ma dziś wolne! - odkrzyknął wartownik z wieży. - Nazwisko! Kim jesteś i co tu robisz? - Gość mierzył do niego z M-16.
- Zaraz ci pokażę! - powiedział Gomer i wskoczył do hunwee. - Patrz, palancie!
Cofnął się o sto metrów i zatrzymał wóz. Samochody żandarmów pędziły przez łąkę ku niemu, jeden obok drugiego, tak by go okrążyć.
255
Spojrzał na zegarek i zobaczył, że dłuższa wskazówka powoli kończy kolejny obrót, jeszcze trochę, jeszcze... już! Trzymał pilota na kolanach i patrzył na niego. Punktualnie północ! Wcisnął dwa guziki równocześnie, tak, jak kazał mu Julio..
Zaczęło się odliczanie do Wielkiej Wyprowadzki Robali.
Cała kawaleria amerykańska była jakieś dwieście metrów za nim i zbliżała się błyskawicznie. Wrzucił jedynkę i dał gaz do dechy. Ruszył prosto na ogrodzenie, wrzeszcząc na cały głos. Szyby pękały, kawałki szkła uderzały go w twarz. Ten gość z wieży strzelał do niego!
I to się nazywa towarzysz broni? Co, miałby zginąć od kul swoich? Nie-doczekanie twoje, koleś. Ktoś tu trafi przed sąd wojskowy!
Jadąc ponad setką, uderzył w ogrodzenie. Trochę go to wyhamowało, ciągnął teraz za sobą druty i chyba niechcący zawadził w jedną z nóg wieży, bo zaczęła się przechylać, ale co tam, ziemia obiecana stała przed nim otworem!
Zerknął przez ramię. Zobaczył wartownika, który bezradnie wymachując rękami, spadał z wieży. Wszystkie humvee zatrzymały się przed ogrodzeniem. No jasne. Tylko wariat próbowałby przejechać przez pole minowe w deszczową noc. Patrząc przed siebie znad kierownicy, zastanawiał się, czy miny wyglądają jak małe górki, które można by ominąć, kiedy nagle poczuł wibracje na wacku.
Wsadził rękę w dżinsy, wyjął komórkę i przyłożył ją do ucha. Cholera, trudno było prowadzić wóz jedną ręką, ale czy miał inne wyjście?
- Motel Karaluchów - odezwał się i zauważył, że myśli najzupełniej trzeźwo, a mimo to krzyczy.
- Są wolne pokoje?
- Nie. Może za czterdzieści osiem godzin.
- Muchas gracias, amigo. Viva Cuba! - powiedział jego rozmówca.
Wtedy usłyszał trzask, a potem o wiele głośniejszy dźwięk, coś jakby wybuch, i cały humvee wzbił się w powietrze, jednocześnie pękając na pół. Po chwili Gomez zaczął koziołkować. Poczuł straszny ból w nogach, tak straszny, że nie mógł go znieść i wtedy...
Otworzył oczy.
Leżał na plecach w rowie z wodą. Padający deszcz chłostał go po twarzy. Wszystko wokół stało w ogniu. Cholera, palił się nawet jego T-shirt! Ugasił go garściąmulistej wody z rowu. Musiał iść dalej, dostarczyć pilota i odebrać pieniądze. Widział już kubańskie wieże strażnicze, wszystkie wymierzyły w niego reflektory. Był tak blisko!
Będzie musiał resztę drogi przebyć pieszo i tyle. Kręciło mu się w głowie, ale da sobie radę, jeśli tylko uda mu się ruszyć nogami. Tyle że nie mógł tego zrobić. Nawet ich nie czuł. Sięgnął w dół i...
256
O Boże! Nie miał nóg! Była tam tylko krew. I coś jeszcze. Co? Kości? Flaki? Jezu! Co, przecięło go na pół? Był...
Poczuł, że coś wibruje mu w dłoni. Podniósł rękę. Komórka! Nadal trzymał tę cholerną komórkę. Przyłożył ją do ucha. Mógł wezwać pomoc. Uda mu się. Zaraz...
- Halo, skarbie? - usłyszał głos Rity.
- Tak, kotku... - powiedział Gomez.
- Wszystko w porządku? Niepokoję się o ciebie. Jest już późno. Wiem, że piłeś, ale chodź już do domu, do łóżka.
- Nie mogę... skarbie, nie mogę się ruszyć... mieliśmy być tacy bogaci i...
- Coś ci się stało? Masz jakiś dziwny głos.
- No... nie czuję się najlepiej. Chciałem... rozumiesz... chciałem ci powiedzieć o tym misiu.
- O misiu?
- Miś ma chory brzuszek i...
- Kotku, wracaj do domu, dobrze? Nie bardzo wiem, o co ci chodzi. Mamusia ci pomoże i wszystko będzie dobrze, zobaczysz.
- Wiesz, chciałbym wrócić... bardzo chciałbym...
- Skarbie! Skarbie! Jesteś tam?!
- Chciałbym...
- Skarbie! Skarbie!
Rozdział 46
Alex śnił. Pogrążony w głębokim śnie na górnej koi, śnił o swoim starym psie, Łobuzie.
Urządzili sobie piknik nad morzem. Łobuz raz po razie wskakiwał do wody po małą czerwoną piłkę. Znad morza nadciągały jednak straszne, czarne chmury, a piłeczka odpływała coraz dalej.
Łobuz stał na brzegu, woda omywała jego przednie łapy. Skomlał i szczekał, wpatrzony w czerwoną piłeczkę, znikającą za horyzontem. Szczekał na tyle głośno, że obudził Aleksa, który przewrócił się na drugi bok na koi, ściskając poduszkę i mamrocząc coś przez sen.
Cicho, Łobuz. Cicho.
Ale ktoś naprawdę go wołał.
17-Hawke
257
I mocno złapał go za ramię, wykrzykując jego imię. Potrząsał nim. Słyszał fale uderzające w kadłub statku, widział niebieski blask księżyca, padający przez iluminator na pościel, a z góry dochodziły go odgłosy krzątaniny na pokładzie.
- No, komandorze, wstajemy! - mówił steward. - Już szósta! O tej porze miał pan już być w powietrzu! Komandorze!
- Co? Co? - powiedział Alex, siadając.
- Według planu lotu miał pan wystartować o szóstej rano, a już jest szósta. Ci z operacji lotniczych dopytują się o pana. Spodziewają się przybycia czterech dywizjonów i chcą, żeby najpierw pan wystartował. A w nocy przyszedł do pana faks. Nie chcieliśmy przeszkadzać. - Dał mu zaklejoną kopertę.
- Powiedz im, że już idę - odparł Hawke.
Rozerwał kopertę, wyjął z niej kartkę i przeczytał wiadomość.
Alex, musisz przyjechać, zdarzyło się coś ważnego. To pilne. Skontaktuj się z nami, jak tylko dostaniesz tę wiadomość. Pozdrawiamy. Sutherland i Congreve
Hawke potrząsnął głową, usiłując zebrać myśli. Schował faks do kieszeni. Skontaktuje się z „Blackhawkiem" przez radio, kiedy tylko wystartuje. Bolała go głowa. Znów za dużo wypił i musi teraz za to zapłacić. Kawy! Tego mu było trzeba. Kawy!
Wezwał stewarda, który, ponieważ w tej części okrętu mieszkali oficerowie, zjawił się natychmiast.
- Tak, sir? - powiedział, kiedy Alex otworzył drzwi, ziewając i przecierając zaspane oczy.
- Mógłbym prosić o dzbanek gorącej kawy?
- Oczywiście - odparł młody chorąży o twarzy cherubinka. - Jaka ma być kawa?
- Czarna, bez śmietanki, bez cukru.
- Tak jest.
Co za noc. Zaczęło się od whisky przed kolacją. No, podwójnej whisky. A potem było czerwone wino, dużo czerwonego wina, z doskonale przyrządzoną łopatką jagnięcą. I porto.
Przypomniało mu się stare powiedzonko marynarzy Królewskiej Marynarki Wojennej, którego często używał jego dziadek. Pamiętał jak przez mgłę, że poprzedniego wieczoru powtórzył je niezliczoną liczbę razy, ku wyraźnemu rozbawieniu Amerykanów.
- Porto utknęło w porcie - mówił.
Co znaczyło: „Dawaj pan flaszkę, bo mnie suszy".
258
Mgliście przypominał sobie wypite hektolitry whisky Black Bush i porto, podmywające falochrony, które przez całe życie wznosił wokół swojej duszy. Pieczołowicie usypane wały zniknęły, uwalniając dawno pogrzebane wspomnienia. Przeżył jakiś przełom.
Powoli przypominały mu się wydarzenia poprzedniego wieczoru. Co jeszcze się działo? Ano tak. Wyzwał na pojedynek Tate'a. Ale on się nie zjawił. Nic dziwnego.
Siedział więc na rufie i czekał na niego, patrząc na skłębione chmury przeciągające przed księżycem. Kołysanie pokładu działało na niego kojąco.
I wtedy przyszedł Balfour. Amerykański pilot, który podczas wojny w Zatoce Perskiej został jednym z jego najlepszych przyjaciół. Zbliżyli się do siebie podczas pobytu w kuwejckim szpitalu. Pewnego dnia stan zdrowia Balfoura pogorszył się i zabrano go z sali.
Siedząc na rufie „Kennedy'ego" w blasku księżyca, Hawke zrobił coś, na co jeszcze nigdy dotąd się nie odważył. Otworzył serce przed drugim człowiekiem.
Bóg jeden wie, jak długo tam siedzieli. Dał się ponieść fali szczęśliwych wspomnień o rodzicach i szczęśliwych latach dzieciństwa na wyspie Grey-beard, kiedy świat wydawał mu się pełen magii. Mówił o Ambrose, o tym, jak jego przyjaciel próbował mu pomóc. No i oczywiście o Vicky, o tym, jak j ą kochał i stracił.
Wreszcie, wyczerpany, ale i odprężony, zamilkł i w ciszy obserwował gwiazdy. Udzielił mu się ich spokój.
Wtedy zorientował się, że zupełnie zapomniał, dlaczego właściwie wyszedł na pokład. No tak, czekał na tego chama, żeby załatwić z nim porachunki. W końcu chyba dał za wygraną, pożegnał się z Davidem Balfourem i jakimś cudem trafił do swojej kajuty. Przynajmniej na to wyglądało, bo przecież tu był!
Wyprostował się i zrobił dwadzieścia głębokich skłonów. A potem padł na podłogę i bardzo powoli zrobił trzydzieści pompek. Mięśnie bolały jak diabli i łupało go w skroniach. Już dawno nie miał tak strasznego kaca. Dziesięć w skali Beauforta.
Wszedł do łazienki i oparł się o umywalkę. Nieźle się upił, nie ma co. Pierwszy raz od dawna. E tam, upił. Ubzdryngolił się. Czuł się fatalnie. Spojrzał w lustro w swoje załzawione, przekrwione oczy i ze zdumieniem zobaczył lekki uśmiech, skrywający się pod dwudniowym zarostem, który zamierzał zgolić.
Prawdziwy uśmiech.
259
Wcale nie czuł się tak fatalnie, jak powinien. Żal po utracie Vicky w końcu spocznie w sejfie w głębi jego serca. Wiele razy już chował w nim smutek i zrobi to znowu. Jednak to nowe uczucie, które w nim narastało, było dla niego zupełnym zaskoczeniem.
Dziwne, pomyślał, znów patrząc w lustro. Czuł się... jakby to powiedzieć? Lekki. Jak piórko. Wręcz uskrzydlony.
Alex znał siebie na tyle dobrze, by wiedzieć, że nie jest skłonny do intro-spekcji. W jego świecie istniało dobro i zło, i dwa różne typy ludzi. Ci, którzy unoszą się na powierzchni, i ci, którzy nurkują głęboko. Alex przez całe życie wolał pływać. Nurkowanie było niebezpieczne. Tym bardziej zaskakująca i zagadkowa była głęboka przemiana, jaka zaszła w nim tej nocy.
Goląc się, myślał o nowym doświadczeniu, jakim było dla niego nurkowanie w głębokiej wodzie. Co się stało? Śmierć Vicky stanowiła dla niego wstrząs, ale to nie ona dała początek temu nowemu uczuciu.
Nie, sprawił to widok tej twarzy na ekranie w mesie oficerskiej; to od niej się zaczęło. Był boleśnie świadom, że wszyscy gapili się na niego, ale miał to gdzieś. Wystarczyłoby jakieś niejasne usprawiedliwienie, jakieś niewinne kłamstewko, i wszystko wróciłoby do normy. Ale on nie był w stanie tego zrobić.
Wreszcie stanął twarzą w twarz z bolesną prawdą, która prześladowała go przez całe życie. To było takie proste.
Jego ojciec już nigdy nie wróci.
Czekał...
„Zapukam trzy razy, zapukam trzy razy, zapukam trzy razy"
...całe życie czekał na jego powrót. Ale on nie wróci, by go ocalić. Jego ojciec i matka nie żyli. Zginęli na jego oczach. Słyszał, jak umierali. Z ręki śmiercionośnego pająka bez twarzy, który nawiedzał go w snach.
A teraz wreszcie zobaczył jego twarz.
Spojrzał w te zimne, martwe oczy, i wszystko stało się jasne. Nie będzie się więcej ukrywał, nie będzie uciekał. Nie, teraz to pająk będzie uciekał przed nim. Nie był wszechmocny. Przerażony chłopczyk zamknięty w okropnym schowku stał się mężczyzną żądnym krwawej zemsty.
Mężczyzną, który mógł dać sygnał do ataku, spuścić swoje psy wojny i pokonać pająka. Znaleźć go i zabić, tak powoli i bezlitośnie jak...
Ochlapał twarz zimną wodą i spojrzał na zegarek. Szósta piętnaście. Ci z operacji lotniczych nie okażą mu cienia litości. Pewnie wszyscy wyjdą na pokład, żeby zobaczyć, jak mały „Kittyhawke" próbuje wystartować. Po upokorzeniu, jakim były dwie nieudane próby lądowania, Hawke był zdeterminowany odzyskać swoją dawną reputację.
260
Jeśli pełnym gazem ruszy z hamulców, uniesie się w powietrze po przejechaniu piętnastu metrów. Palanty będą w szoku.
Wciągnął wypłowiały zielony kombinezon, zasunął suwak, złapał worek i pobiegł schodami na pokład. Kiedy otworzył ciężkie stalowe drzwi i wyszedł na zalany słońcem pokład startowy, czuł się tak, jakby przekraczał bramy niebios.
Niebo było czyste, błękitne. Ocean łagodnie podnosił się i opadał, lekko kołysząc okrętem. Hawke zauważył za lewą burtą niszczyciel, oddalony o jakiś kilometr. Za rufą widać było wiele innych niszczycieli i lekkich krążowników, a w oddali rysowała się czarna sylwetka drugiego lotniskowca z towarzyszącą mu grupą bojową. W górze krążyły wielkie śmigłowce typu Sęk King.
Szeroki kilwater „Kennedy'ego" wskazywał, że lotniskowiec wykonuje zwrot na zachód, podobnie jak pozostałe jednostki Floty Atlantyckiej. Na zachód, w stronę Kuby.
Alex przeszedł obok ustawionych rzędem samolotów F-14. Pomachał ręką do czekającego na rufie oficera w żółto-czarnej kamizelce, który odpowiedział mu tym samym gestem.
Ze skrzydła „Kittyhawke" zszedł młody pokładowiec, ubrany na fioletowo. Uśmiechnął się do Hawke'a.
- Paliwo zatankowane, maszyna gotowa do startu - zameldował.
- Dziękuję - powiedział Hawke i otworzył schowek w kadłubie, do którego wcisnął worek ze swoimi rzeczami. - Doskonały dzień na latanie!
- Och tak, komandorze - odparł chłopak. - Zwłaszcza tym samolotem. Zajrzałem do środka, nie mogłem oprzeć się pokusie. Mam nadzieję, że nie ma mi pan tego za złe.
- Skądże znowu - powiedział Hawke. - Jak się nazywasz?
- Poole. Richard Poole.
- A ja jestem Hawke. Alex Hawke.
- Dużo o panu słyszałem. Pańskie wyczyny nad Bagdadem są dobrze znane wśród naszej załogi. Ale nigdy jeszcze nie widziałem takiego samolotu jak „Kittyhawke". Najpierw myślałem, że to przerobiony spitfire lub stary eksperymentalny grumman, ale widzę, że się pomyliłem. Kto go zaprojektował?
- Ja - powiedział Hawke z uśmiechem. - To wierna kopia zabawki, którą miałem w dzieciństwie. Zdalnie sterowanego hydroplanu. Marynarz parsknął śmiechem.
- Kopia zabawki?
- Tak - powiedział Hawke i wszedł na pływak. - A przy tym ma ten sam silnik, co stary supermarine spitfire Mark XVI, Merlin 266, wyprodukowany przez Packarda.
261
- Wspaniała maszyna, sir. A kim jest ta dziewczyna na kadłubie? - spytał chłopak, wskazując blondynkę namalowaną pod oknem kokpitu.
- To moja matka. Była amerykańską gwiazdą filmową, zanim wyszła za mojego ojca.
- O rany! Jak się nazywała?
- Catherine Caldwell. Pochodziła z Nowego Orleanu. Wszyscy nazywali ją Kitty. Oglądałeś film Piękność z Południal
- Z Garym Cooperem!
- Zgadza się. To był jej ostatni film z Cooperem - powiedział Hawke, wchodząc do kokpitu. - Dostała za niego nominację do Oscara. Byłem wtedy w Anglii, ale widziałem ją w telewizji.
- Super! - powiedział marynarz, wpatrzony w piękność namalowaną na kadłubie.
- Super - przytaknął Hawke. - To wielkie szczęście mieć tak cudowną matkę. - Zamknął okno z pleksiglasu. Pora lecieć.
Rozdział 47
Hawke założył słuchawki i zaczął przygotowania do startu. Ku swojemu zaskoczeniu, przyłapał się na tym, że nuci stary przebój, który lubił gwizdać w dzieciństwie. Nie pamiętał jego tytułu. Pewnie pochodził z jednego z wielu filmów jego matki.
- Dzień dobry, komandorze - usłyszał w słuchawkach głos kontrolera. - Spóźnił się pan.
- Dzień dobry, proszę o wybaczenie - powiedział Hawke, wciskając kolejne guziki. Wielki silnik zakaszlał kilka razy, po czym z rykiem obudził się do życia. Hawke spojrzał do tyłu, sprawdził klapy, ster i lotki.
- Leci do nas E2-C hawkeye z Key West. Pilot prosił, żeby zatrzymać pana do czasu, aż wylądują. Zdaje się, że wiozą kogoś z Waszyngtonu, kto pilnie chce z panem porozmawiać.
- Rozumiem - powiedział Hawke. - Proszę o zgodę na przekołowanie na rampę. Tam zaczekam na start. - Nie zamierzał stracić swojego miejsca w kolejce. Nie zostanie tu ani chwili dłużej, niż będzie to konieczne.
- Zezwalam „Kittyhawke".
Hawke pchnął manetkę i przekołował na rampę, gdzie stało kilka F-14. Wyglądało na to, że większość tomcatów i hornetów już dawno odleciała.
262
Z lewej strony dobiegło przenikliwe wycie i nad rufę nadleciał E2-C hawkeye. Samoloty takie prowadzą nasłuch i odpowiadają za przechwytywanie transmisji nieprzyjaciela. Przewożą ponad sześć ton ekwipunku i mają napęd śmigłowy.
Pewnie cholernie trudno nim wylądować, pomyślał Hawke, obserwując, jak pilot sprowadza go na pokład.
Hawkeye trafił idealnie, zaczepił o trzecią linę i zatrzymał się. Od razu opadł go tłum pokładowców w zielonych i fioletowych kamizelkach. Jeden z nich podsunął do samolotu schody i otworzył właz. Z kabiny wyłoniła się wysoka postać w kombinezonie i kasku. Zeskoczyła na pokład i ruszyła w stronę „Kittyhawke". Po charakterystycznym chodzie Alex poznał Conch.
Obeszła samolot Aleksa i przez dłuższą chwilę przyglądała mu się, zanim wreszcie zdjęła kask i rozrzuciła włosy. Jakby i bez tego nie wiedział, że to ona. Wystawił głowę przez okno.
- Cześć, Conch! - powiedział z uśmiechem. - Co za spotkanie!
- Cześć, marynarzu - odparła. - Nie zaprosisz dziewczyny na kawkę?
- Już się robi - powiedział Alex. - Wejdź od drugiej strony. I uważaj na śmigło, to nie jakiś tam F-14.
Usiadła w fotelu obok niego, a on nalał jej gorącej kawy z termosu, który jego nowy znajomy Poole był łaskaw zostawić w kokpicie.
- No dobrze - powiedziała - wiem, że nie możesz się doczekać, kiedy stąd odlecisz, ale cieszę się, że cię złapałam. Byłam z prezydentem i resztą gabinetu w Cayo Hueso. Potem miałam spotkanie z zarządem Komitetu Emigrantów Kubańskich. Spełniają się nasze najgorsze obawy.
- Co się dzieje?
- Dużo. Pierwszy problem mamy w Miami. To jak Dunkierka na opak! - powiedziała. - Między Key West a Jacksonville nie można kupić, wynająć, wyczarterować ani ukraść choćby jednej łodzi! Coś niesamowitego.
- Co jest grane?
- Kubańczycy z Miami szykują się do uroczystego powrotu do ojczyzny. Czekają tylko, by wciągnąć flagi na maszty i popłynąć prosto do portu w Hawanie. Myślą, że lada chwila wkroczymy na Kubę, a wówczas oni wrócą sobie do kraju i wszystko będzie tak, jak dawniej. Wywierają dużą presję na rząd i Kongres, by atak nastąpił jak najszybciej.
- Zamierzacie im ulec?
- Bez komentarza. Sam się domyśl. Jest jeszcze jeden drobiazg, o którym dowiedzieliśmy się dopiero dziś o pierwszej w nocy. Kubańczycy domagają się całkowitej ewakuacji Guantanamo. Dali nam czterdzieści osiem godzin. Odliczanie zaczęło się o północy. Która jest teraz? Wpół do
263
siódmej. Czyli mamy nieco ponad czterdzieści jeden godzin na zabranie stamtąd tysięcy kobiet, dzieci i cywilów.
- Chyba tego nie zrobicie?
- Niestety, nie mamy wyboru. Kubańczycy przemycili na teren bazy bombę. Nie wiemy, jądrową czy biologiczną, ale tak czy inaczej to poważna sprawa. Szukamy jej dosłownie wszędzie. Nie do wiary, co? Dowódca Gitmo, Joe Nettles, ściągnął połowę personelu Centrum Zapobiegania Chorobom z Atlanty. Właśnie przyjechali. Przewracają całą bazę do góry nogami. Na razie nic.
- Pewnie jej nie znajdą - powiedział Alex. - I to dlatego „Kennedy" idzie pełną parą w stronę Kuby? To akcja ratownicza? Ewakuacja na wielką skalę?
- Musimy wszystkich stamtąd zabrać. I zrobimy to.
- Nie sądzisz, że to podstęp?
- Nieważne. Bo jest tylko jeden sposób, by się o tym przekonać, zgadza się?
- Tak. Aż człowiek tęskni za starym, dobrym Fidelem.
- Prawda? De Herrerasom zupełnie odbiło. Dopiero jak ściągną katastrofę na swój naród, zaczną się zastanawiać, w którym momencie popełnili błąd. Liczą, że ten okręt podwodny będzie nas trzymał w szachu, ale...
- Chcę wam pomóc, Conch. Zrobię wszystko, co w mojej mocy. Z pobudek osobistych.
- Osobistych?
- Powiedzmy, że mam zadawnione porachunki z nowym dyktatorem.
- Alex, powiedz, o co chodzi. Jestem twoją przyjaciółką i muszę to wiedzieć.
- Manso de Herreras i jego dwaj bracia zamordowali mi rodziców. Tydzień po moich siódmych urodzinach. Zrobili to na moich oczach.
Po raz pierwszy, odkąd się znali, Conch odebrało mowę. Łzy zalśniły w kącikach jej oczu.
- Tak ci współczuję - powiedziała wreszcie.
- Jakoś sobie z tym poradzę.
- Wiem. - Uścisnęła jego dłoń. - Radzisz sobie z tym od trzydziestu lat, prawda, skarbie?
- Po prostu starałem się o wszystkim zapomnieć.
- Na pewno jest ci ciężko. Zawsze wiedziałam, że stało się coś strasznego. Coś bardzo bolesnego. Oczywiście krążyły pewne plotki, ale nie miałam odwagi poruszać tego tematu.
- Muszę przyznać, że myśl o zemście wydaje mi się ogromnie kusząca.
- Mój ty biedaku.
264
- No dobrze, zmieńmy temat. Wróćmy do polityki. Jakie macie plany?
- Nowy ośrodek dowodzenia kubańskich buntowników mieści się na wyspie położonej niedaleko Manzanillo. Wiesz, o którą chodzi. Telarana. To nasz pierwszy cel. Jak tylko zabierzemy wszystkich z Gitmo, zetrzemy tę bazę w pył. Okręt, który teraz nazywa się „Jose Marti", wrócił na Telarana z wysp Exuma. Bóg jeden wie, co tam robił.
- Domyślam się, że był to rejs próbny dla oficerów kubańskiej marynarki wojennej.
- Bardzo możliwe. Tak czy inaczej, obserwujemy ich dwadzieścia cztery godziny na dobę. Jeden z satelitów szpiegowskich poświęca Telarańi całą swoją uwagę. Tym razem okazali się na tyle głupi, by się wynurzyć. Trudniej będzie namierzyć to cholerstwo pod wodą.
- Jak mogę pomóc, Conch?
- Prezydent wysłał mnie tu, żebym skoordynowała wysiłki Departamentu Stanu i mojej grupy specjalnej z działaniami admirała Howella i Floty Atlantyckiej. Mam pewien pomysł. Powiedz, co o nim sądzisz. Wykorzystamy „Blackhawke'a", by wysadzić na brzegu Kuby dwie grupy zwiadowcze. Twój jacht nie będzie się tak rzucał w oczy jak niszczyciel.
- To zły pomysł. Na pewno roi się tam od łodzi patrolowych. Bracia de Herreras znają mnie i wiedzą, do kogo należy „Blackhawke". Jestem na ich czarnej liście. Daj mi trochę czasu, może wymyślę coś lepszego.
- Będę z tobąw kontakcie. Przefaksuję ci najświeższe zdjęcia z satelity. Aha, ostatni punkt programu. To dla ciebie.
Dała mu małą kopertę, na której widniało jego nazwisko, napisane czarną kredką.
- W środku nic nie tyka - powiedziała Conch. - Sprawdzaliśmy. Nie ma też wąglika. Została podrzucona do amerykańskiej sekcji interesów w konsulacie szwajcarskim w Hawanie. Dostarczono mi ją na Key West.
- Dziwne.
- Oględnie powiedziane. No dobra, muszę lecieć. Wojskowi nie lubią, jak każe im się czekać - powiedziała, objęła go za szyję i pocałowała w policzek. Otworzyła drzwi i wyszła na skrzydło.
- Trzymaj się, Conch - powiedział Alex.
- Gdybyś czegokolwiek potrzebował, wal do mnie jak w dym.
- Dzięki, Conch.
- De nada. Ach, te pożegnania... cóż, jakoś sobie z tym poradzę. Zamknęła drzwi i zeskoczyła na pokład. Alex odprowadził ją wzrokiem.
- „Kittyhawke", słyszysz mnie? - powiedział kontroler lotów.
- Słyszę - powiedział Alex.
265
- Komandorze, przykro mi, że zawracam głowę, ale jeśli skończył pan już macanko, to może zabrałby pan ten swój zabawkowy samolocik z mojego pokładu? Cały dywizjon „Czarnych Asów" czeka na zgodę na lądowanie. Musieli wstać wcześnie rano i pewnie są w nie najlepszym nastroju.
- Rozumiem, „Kittyhawke" kołuje na pas i czeka na zgodę na start.
- Będę za panem tęsknił. Wniósł pan trochę romantyzmu w moje szare życie.
- Mnie też będzie pana brakowało - powiedział Alex, pchnął manetki gazu i zajął pozycję startową. Patrzył na kopertę, którą Conch zostawiła na fotelu.
Z wciśniętymi hamulcami sprowadził silnik na pełne obroty i czekał na zgodę na start. Wreszcie ciekawość wzięła górę. Rozerwał kopertę i wytrząsnął jej zawartość.
Na kolana spadł mu złoty medalion Vicky.
- „Kittyhawke", masz zgodę na start.
- „Kittyhawke", startuję - powiedział Hawke, wpatrzony w medalion. Vicky żyła.
Rozdział 48
Podczas krótkiego, spokojnego lotu na wyspy Exuma Alex rozmawiał przez radio z Sutherlandem. Kiedy wylądował na lustrzanej powierzchni zatoki i podpłynął do rampy na rufie „Blackhawke'a", wiedział już, co poprzedniego dnia zdarzyło się na Staniel Cay.
Niesamowite.
Kiedy usłyszał opowieść Rossa o nalocie na Finca de las Palmas, własnym uszom nie wierzył. Zdumienie przeszło w euforię. Zaledwie przed kilkoma godzinami patrzył na twarz jednego z trzech morderców jego rodziców. Teraz dowiedział się, że drugi został schwytany i tego ranka w Na-ssau oficjalnie postawiono mu zarzut zabójstwa.
Hawke usłyszał też, że choć poranny nalot na Finca de las Palmas zakończył się sukcesem, nie obyło się bez ofiar. Dwaj ludzie Quicka odnieśli lekkie obrażenia. Ambrose został trafiony, ale niegroźnie. Najciężej ranny był dowódca akcji, Stokely.
Kiedy tylko „Kittyhawke" został zabezpieczony, Hawke pobiegł do izby chorych. Stokely właśnie siedział na łóżku i ciskał gromy na panią doktor,
266
a Elke Nilsson nie przywykła do takiego traktowania. Ta blondwłosa, niebieskooka Dunka została lekarzem okrętowym przed dwoma laty, kiedy „Blackhawke" spędził miesiąc w porcie w Kopenhadze, gdzie Hawke miał do wykonania zadanie zlecone przez rząd brytyjski.
Alex z Ambrose'em rozbili wówczas gang serbskich przemytników diamentów. Łańcuszek świadków i podejrzanych doprowadził ich do samego Miloszewicza. Slobo był bardzo pracowity. Niestety, na pamiątkę swojego sukcesu Alex dostał od serbskiego bandziora dwie kulki.
Doktor Nilsson wprawnie wyciągnęła kule z jego pośladka, Hawke od razu zaproponował jej pracę. Fakt, że pani doktor była uderzająco podobna do swojej bliźniaczej siostry, ówczesnej Miss Danii, nie miał na to najmniejszego wpływu. Hawke skrupulatnie zweryfikował jej kwalifikacje.
Na szczęście nie znała potocznego angielskiego dość dobrze, by rozumieć wulgaryzmy, wydobywające się nieprzerwanym strumieniem z ust Stoke'a.
- Stoke - powiedział Hawke. - W czym problem? - Jak na człowieka, który poprzedniego dnia został postrzelony, Stokely był w doskonałej formie.
- Problem? - odparł Stoke. - Zaraz ci powiem. Problemem jest ta baba, która siedzi na tym krześle! Co to za lekarz, do cholery? Pieprzona... Alex przysunął krzesło do łóżka i usiadł.
- Uspokój się, Stoke - powiedział. - O co chodzi?
- Najpierw powiedziała mi, że mam wielkie szczęście, bo kula nie trafiła w nic ważnego. Nic ważnego? Cholera, dla mnie wszystko jest ważne! Skóra, kości, tętnice i tak dalej. Nic ważnego, też coś.
- Stoke, ona tylko robi to, co do niej należy - powiedział Alex, uśmiechając się do doktor Nilsson. Miała ręce skrzyżowane na piersi i czerwone policzki. Raz po raz dmuchała na uroczo opadający jej na twarz niesforny kosmyk jasnych włosów.
- Potem powiedziała mi, że nie ma się czym martwić. Pewnie, że nie! To nie jej pierś przestrzelili! A trafiliby ją bez trudu, bo ma takie duże...
- Doktor Nilsson - przerwał mu Alex - może zostawiłaby nas pani... Nie dokończył, bo duńska lekarka rzuciła kartą Stokely'ego o ścianę i wyszła z pokoju.
- No świetnie - powiedział Alex. - Widzisz, co narobiłeś? Teraz będę musiał ją przeprosić za twoje zachowanie.
- Jak leci, szefie? - powiedział Stoke z szerokim uśmiechem. - Słyszałeś, co się stało? Przybij piątkę, brachu!
- Ross wszystko mi opowiedział - odparł Alex i uderzył dłonią w jego dłoń. - Aż trudno w to uwierzyć, Stoke.
267
- Słuchaj, stary! - powiedział Stoke. - Mówię ci, skopaliśmy im tyłki. I to jak.
- Nie wiem, jak ci dziękować, Stoke. To znaczy, ja...
- A tam, nie mnie powinieneś dziękować, szefie, tylko twojemu kolesiowi, Ambrose'owi. To dzięki niemu zgarnęliśmy tego gościa. Wiesz, siedział nad tą sprawą trzydzieści lat. Nie mówił ci o tym, prawda?
- Co takiego?
- Ambrose trzydzieści lat siedział nad tą sprawą.
- Dobry Boże - powiedział Hawke i zabrakło mu tchu. - Nie miałem pojęcia, że Ambrose... Nie wyobrażam sobie, że mógłby... Stoke pierwszy raz widział, by Alex Hawke zapomniał języka w gębie.
- Pewnie lubi pracować dyskretnie. Polecieli z Rossem do Nassau i znaleźli tam jakiegoś emerytowanego gliniarza, który zachował akta sprawy. Miał portrety pamięciowe trzech sprawców. Ambrose zabrał je i zrobił zadymę.
- Niesamowite - powiedział Alex w oszołomieniu.
- A jednak okazał się dobrym gliną, co? - powiedział Stoke, zwieszając nogi z łóżka. - A teraz idź, szepnij parę słodkich słówek tej cholernej pani doktor i przekonaj ją, żeby zostawiła mnie w spokoju. Czuję się dobrze. I mam masę roboty, muszę napisać raport.
- Stoke, połóż się na chwilę i posłuchaj mnie. Cieszę się, że nic ci nie jest. Odkąd dowiedziałem się, że jesteś ranny... Stoke, słuchaj, potrzebuję twojej pomocy. Tylko ty możesz mi pomóc.
- Dobra. No to wal. Powiedz staremu Stoke'owi, co cię gryzie.
- Nie uwierzysz, ale Vicky żyje.
- Co? Co ty gadasz?
- Wiem tylko, choć wydaje się to niewiarygodne, iż Vicky żyje. Jest zakładniczką, ale żyje.
- Czyją zakładniczką?
- Nowego kubańskiego rządu. Trzymają ją na wyspie Telarańa, u po-łudniowo-zachodnich wybrzeży Kuby. Jest tam dobrze ufortyfikowana baza wojskowa.
- Skąd to wszystko wiesz, szefie?
- Stąd - powiedział Alex i dał mu kasetę i walkmana. - Została dostarczona z medalionem Vicky do szwajcarskiej ambasady w Hawanie. Ty też powinieneś jej posłuchać. Vicky odczytuje nagłówek z wczorajszej gazety z Miami. Ona żyje, wierz mi.
Stoke założył słuchawki i słuchał przez dłuższą chwilę.
- Naprawdę żyje - powiedział w końcu. - To doskonała wiadomość. Ale po cholerę im ona, szefie?
268
- Generał chce mnie zmusić, żebym wstawił się za nim w Waszyngtonie. To absurd, ale do tego to się sprowadza. Vicky nie pożyje jednak długo, jeśli jej stamtąd nie wydostaniemy. A z tym może być kłopot. Powiedziała jasno, że jeśli ktokolwiek spróbuje ją uratować, zostanie rozstrzelana wraz z pozostałymi zakładnikami.
- Jak u tych cholernych Kolumbijczyków. Miałem z nimi do czynienia w górach koło Medellin. Zawsze mówią, że w razie czego zastrzelą zakładników. I zwykle to robią.
- Ile czasu trzeba na opracowanie planu odbicia zakładników?
- Cholera, szefie, to zależy - powiedział Stoke. - Z bazy wojskowej? Minimum pięć dni. Trzeba przeprowadzić dokładne rozpoznanie. Dowiedzieć się, gdzie przetrzymywani są zakładnicy, gdzie są okna i jakiego typu, jak grube są drzwi i ściany, i tak dalej. Trzeba podsłuchiwać wszystkie rozmowy wychodzące i przychodzące, by wiedzieć, kto jest kim, gdzie kogo szukać, i co służy do czego.
- Stoke - powiedział Alex, patrząc na zegarek. - Mamy też drugi kłopot, bardzo poważny. Najpóźniej za trzydzieści dziewięć godzin amerykańskie myśliwce i rakiety Cruise zbombardują i zniszczą tę bazę i wszystko, co wpadnie im w oko.
- Jezu Chryste! Za trzydzieści dziewięć godzin?
- Może nawet wcześniej. A teraz słuchaj. Wiem, że twoja stara jednostka była dobra w takich akcjach. Chodzi mi o Szóstą Drużynę SEAL.
- Dobra? Za mało powiedziane. To najlepiej wyszkoleni, najbardziej niebezpieczni, najzdolniejsi wojownicy w dziejach Ameryki. Raz-dwa i zanim ktokolwiek się obejrzał, zadanie wykonane.
- Potrzeba mi teraz właśnie takich ludzi. Czy grupa, którą wczoraj zebraliście z Quickiem, mogłaby...
- Nie ma mowy. Nie w takiej sytuacji.
- No to kto mógłby nam pomóc? Znasz kogoś takiego?
- No, szefie, to dobre pytanie. Bardzo dobre. Nie mówię, że to niewykonalne, tylko że...
Stoke założył dłonie na kark i położył się na poduszce, wbijając wzrok w sufit. Wręcz słychać było tryby obracające się w jego głowie. Po chwili zerwał się i usiadł na łóżku z szerokim uśmiechem.
- Grom i Błyskawica! - powiedział.
- Co to?
- Ludzie z Navy SEAL. Za moich czasów byli dowódcami plutonów Drużyny Szóstej, teraz są na emeryturze. Teoretycznie - powiedział Stoke. - Grom i Błyskawica. Tak nazywaliśmy tych dwóch chojraków. Jednego Grom, bo jest dobry w wysadzaniu różnych rzeczy w powietrze, a drugiego
269
Błyskawica, bo jeśli zechce cię zabić, to ani się obejrzysz, a już jesteś trup. Facet zabija bez mrugnięcia okiem. Jeśli ktokolwiek może wydostać stamtąd Vicky, to właśnie oni.
- Gdzie są? - spytał Alex i nachylił się ku niemu. Nadzieja zatliła się w jego oczach po raz pierwszy od chwili, kiedy usłyszał nagrany na taśmie głos Vicky.
- Na Martynice - powiedział Stoke. - Mają bazę na przylądku przy St. Marin. Tam, gdzie kanał St. Lucia wpada do Atlantyku.
- Bazę? - spytał Hawke z ożywieniem. - To czym się właściwie zajmują?
- Tajnymi sprawami, chwytasz? Brudną robotą. To najemnicy. Jeżdżą po całym świecie, wysadzają to i owo w powietrze na zlecenie ludzi, którzy chcą uniknąć rozgłosu. Mająstarego, wyremontowanego C-130. Przylatują, porywają, kogo trzeba, zabijają terrorystów i tak dalej. Niezła zabawa.
- A zakładników odbijają? - spytał Hawke.
- To najlepsza niezależna grupa antyterrorystyczna na świecie.
- Ilu ich jest?
- Zależy. W tym fachu ludzie bez przerwy przychodzą i odchodzą. Jak w SEAL, ich plutony mają dwie siedmioosobowe drużyny. Zwykle utrzymują jeden pluton w stanie gotowości bojowej. Regularnie odbywają ćwiczenia.
- Wszyscy są byłymi komandosami SEAL?
- Nie. Jest też paru wietnamskich górali, trzech^czterech żabojadów z Legii Cudzoziemskiej, ze dwóch Gurkhów z Nepalu - to twardziele, jakich mało - a reszta służyła w Navy SEAL, lepiej im nie podpaść, mówię ci.
- Możesz coś zorganizować, Stoke? Już, teraz?
- Zależy, czy zastaniemy ich w domu, szefie. Często podróżują w interesach. Dużo latają, dużo piją, dużo biją.
- Są naszą jedyną nadzieją.
- Zajmę się tym, jak tylko ta twoja słodziutka pani doktor mnie stąd wypuści.
- No to jesteś wolny, Stoke - powiedział Hawke. - Idź na mostek i spróbuj złapać ich przez telefon satelitarny. Polecimy do nich, jak tylko zatankuję paliwo.
- Grom i Błyskawica, szefie, o to właśnie chodzi! - wykrzyknął Stoke, odrzucił koc i dosłownie wyskoczył z łóżka. - Raz, dwa i po herbacie!
270
Alex znalazł Ambrose'a na pokładzie, pod drzwiami jego kajuty. Stał przy relingu na lewej burcie, obserwował mewy i w zamyśleniu palił fajkę. Miał na sobie jedwabny szlafrok z czerwoną lamówką i monogramem oraz niepasujące do niego czerwono-niebieskie skórzane kapcie.
Włosy sterczały mu tak, jakby dopiero co wstał z łóżka.
Hawke przeszedł bezszelestnie po pokładzie i stanął u boku przyjaciela przy lakierowanym mahoniowym relingu.
Gdy położył mu dłoń na ramieniu, Ambrose aż podskoczył z zaskoczenia.
- Cześć, staruszku - powiedział Hawke.
- Alex! - zawołał Ambrose.
- Nie mów, że nie słyszałeś, jak lądowałem.
- No cóż... ja... ten... właśnie wstałem i... - Wyjął z uszu dwie kulki żółtego wosku. - Na noc zatykam sobie uszy. Tak głośno chrapię, że sam siebie budzę.
- Aha - powiedział Alex. - Właśnie rozmawiałem ze Stoke'em w izbie chorych. Nie potrafię wyrazić tego, co czuję na myśl o waszych wczorajszych wyczynach. Po prostu...
- Nie jesteś zły?
- Ależ skąd! Po prostu brak mi słów. To za mało powiedzieć, że jestem głęboko, ogromnie wdzięczny, więc wolę nic nie mówić.
- Nigdy nie rozmawialiśmy o tej sprawie, to znaczy, wiesz, szczerze mówiąc, zawsze miałem wyrzuty sumienia, że...
- Nie ma słów, którymi mógłbym ci podziękować tak, jak na to zasłu-gujesz.
- Nie wygłupiaj się. Jestem policjantem, wykonuję swoje obowiązki i tyle. Prawda jest taka, że sam rozwiązałeś tę sprawę, choć może nawet o tym nie wiesz.
- Nie, to dzięki twojej ciężkiej pracy...
- Chodzi o zdjęcie, na które zwróciłeś uwagę. Ten stary polaroid. To był kluczowy element całej układanki.
- Ty to zauważyłeś, nie ja.
- Ty byłeś pierwszy, Alex. Po prostu twój umysł nie był jeszcze na to gotowy.
- Tak, przeszedłem jakiś... przełom. Czuję się dobrze, jak nigdy. Trudno to opisać. Jakby nagle rozjaśniało mi się w głowie.
Położył dłonie na ramionach przyjaciela i mocno ścisnął. W jego oczach zalśniły łzy.
- Ambrose, czasu jest mało, a ja mam niesamowite wiadomości. Ale najpierw powiedz, jak się czujesz? Ross mówił, że oberwałeś.
271
- Nic mi nie jest. Mały siniak na piersi, to wszystko. Tak, właśnie tu, na sercu. Już bym nie żył, gdyby Stokely nie wcisnął mi tej swojej okropnej kamizelki. Co za paskudztwo.
Hawke zaśmiał się i powiedział:
- Ambrose, Vicky żyje.
- Co takiego? Chyba nie mówisz serio! W jaki sposób...
- Nie pytaj, bo nie wiem. I nie mam czasu o tym myśleć. Wiem tylko, że żyje i jest w rękach Kubańczyków. A dokładnie, generała Mansa de Her-rerasa.
- Brata admirała Carlosa de Herrerasa, człowieka, którego aresztowałem.
- Otóż to - powiedział Alex i wziął przyjaciela pod ramię. - Przejdźmy się po pokładzie, a ja ci powiem, jakie mam plany. Jak Bóg da, za godzinę już mnie tu nie będzie.
Alex opowiedział wszystko od początku: o zebraniu na pokładzie „JFK", spotkaniu z panią sekretarz stanu, kasecie Vicky i niedawnej rozmowie ze Stokelym. Doszli do rufy i usiedli na wygodnej ławce.
- Grom i Błyskawica? - powiedział Ambrose, zapalając fajkę. - Nieźle brzmi.
- Miejmy nadzieję, że te niebiańskie ksywki nie są przypadkowe, staruszku.
- Tak - powiedział Ambrose. - Wypijmy za to. - Złapał słuchawkę najbliższego telefonu i powiedział: - Tu Congreve, przepraszam za kłopot, ale mógłbym prosić o dwie mocne Krwawe Mary? Dziękuję.
- Chętnie napiłbym się z tobą- powiedział Alex - ale jak tylko uzupełnimy paliwo w „Kittyhawke" i załadujemy ekwipunek Stoke'a, lecimy na Martynikę.
- Cieszę się, Alex, że już jest ci lżej - powiedział Ambrose. - Stawiając czoło przeszłości, zrobiłeś wielki skok do przodu. No i to wspaniale, że Vicky żyje. Jeśli ktokolwiek może ją uratować, to właśnie wy dwaj.
- Wyciągniemy ją stamtąd - powiedział Hawke przez zaciśnięte zęby. -Zrobię kopię mapy Blackhawke'a, żeby w razie czego mieć kartę przetargową w rozmowach z de Herrerasem.
- Muszę przyznać, Alex, że nigdy dotąd nie widziałem cię tak szczęśliwego.
- To prawda, nigdy jeszcze nie czułem się tak, jak teraz. Zawsze uważałem siebie za luzaka, ale teraz... O, Snajper!
Papuga siedziała na ramieniu stewarda, który przyniósł drinki zamówione przez Ambrose' a. Na widok Aleksa wielkie ptaszysko natychmiast przefrunęło na jego wyciągniętą rękę.
272
- No, Snajper, ale się roztyłeś. Czym oni cię karmią?
- Wieczorem pożarł na moich oczach całą puszkę kawioru - powiedział Ambrose.
- I dobrze, zasłużył na to. Prawda, Snajper? A propos, inspektorze, ty też na coś zasłużyłeś.
- Niby na co?
- Dość już miałeś przygód jak na jeden wyjazd. Kiedy odlecimy ze Stokelym, ty i Sutherland odpocznijcie sobie. Pograjcie w golfa. Wiem, jak kochasz ten sport, i mam wyrzuty sumienia, że tak długo przetrzymuję cię uwięzionego na tej łodzi.
- Nie gadaj głupot, Alex - powiedział Ambrose. - Świetnie się bawię! To wspaniała wyprawa. Jedna z najlepszych.
- Nalegam, staruszku. Na pewno gdzieś na tych wyspach jest pole golfowe godne twojej maestrii.
- Rzeczywiście, znaleźliśmy z Sutherlandem pole, które nas zainteresowało. Planowaliśmy zajrzeć tam w wolnej chwili.
- To świetnie się składa. Kije w dłoń i bawcie się dobrze. Tego wam teraz trzeba. Rachunek przyślijcie mnie.
- Muszę przyznać, że bardzo jesteś hojny.
- Drobiazg. A tak w ogóle, to które pole masz na myśli? Pewnie Lyford Cay Club w Nassau?
- Nie, nie. Chodzi o urokliwe stare pole golfowe w Dominikanie. Nazwane w sposób bardzo poetycki: Dientes de Perro.
- Co to znaczy? - spytał Alex, wstając.
- Wyślę ci pocztówkę.
- No dobra, trzymaj się. Pomyślnych wiatrów.
Ambrose patrzył, jak Alex odchodzi niespiesznym krokiem, z papugą bujającą się na ramieniu. Do jego uszu dobiegła gwizdana przez niego melodia. Musiała mieć ze trzydzieści lat, ale Congreve rozpoznał ją od razu.
Pochodziła z ostatniego filmu lady Catherine Hawke, Piękności z Południa, wzruszającej historii Abigail Lee, pięknej kobiety, która ginie, broniąc swojej plantacji przed wojskami Unii. A potem z zaświatów nęka chciwego generała, który zajął jej ukochany rodzinny dom na wyspie Barn-well.
Zaskakujące jest to, myślał Ambrose, sącząc Krwawą Mary, że Alex Hawke też w pewnym sensie powrócił zza grobu. Po raz pierwszy od chwili, kiedy dawno temu poznał go na wyspie Greybeard, mógł powiedzieć, że Alexander Hawke był na dobrej drodze do odzyskania spokoju ducha.
18-Hawke	'      .                                 273
Rozdział 49
Alex ostro skręcił w lewo i „Kittyhawke" przeleciał przez rozległe kaniony rozświetlonych słońcem chmur.
- To tu, Stoke? - spytał.
W falującym zielonym sklepieniu drzew pojawiła się wąska szczelina. Miała jakieś dwieście metrów szerokości i siedemset długości. Nie było jej na mapie Martyniki rozłożonej na kolanach Hawke'a.
Stoke przechylił głowę w stronę okna i powiedział:
- Tak, szefie. Siedziba Gromu i Błyskawicy. W tamtym hangarze, zakamuflowanym pnączami i całym tym syfem, trzymają C-130, wielkie, czarne bydlę.
Alex nadleciał nad pas startowy w sercu dżungli, opuścił klapy i wysunął podwozie. Nie było tu wieży kontrolnej ani kontrolera nadzorującego lądowanie, a pasem nie kołysało. Bułka z masłem, jak to się mówiło w Sand-hurst, kiedy tam studiował.
Pierwszym dowodem na obecność ludzi były dwa dżipy, które pomknęły w stronę płyty postojowej na drugim końcu pasa. Wjechawszy na nią, zwróciły się w stronę samolotu i włączyły światła.
- To znak, że można lądować - Alex usłyszał w słuchawkach głos Stoke'a. Przeleciał hydroplanem nad czubkami drzew i zaczął opadać ku ziemi.
Po dziesięciu minutach siedzieli już z tyłu dżipa, podskakującego na piaszczystej drodze, wijącej się pod górę wśród drzew. Dobrze, że Stoke poprosił o przysłanie dwóch wozów. Jeden zajęły jego zabawki.
- Czekaj, aż zobaczysz tę melinę - powiedział Stoke. - To jest dopiero coś.
Alex patrzył z zachwytem na otaczające go zewsząd barwy. Czuł się tak, jakby jechał przez zaczarowany tunel. Orchidee, bugenwille i uroczyny. Baniany i bananowce. Śmigające w górze czerwone, zielone i żółte ptaki. Promienie słońca rozświetlały kaskady wody, tworzące małe jeziorka.
Wilgotny żar Martyniki był miłą odmianą po wielu dniach spędzonych na porośniętych suchą, skąpą roślinnością wyspach Exuma i Bahamach.
- To stary fort - powiedział Stoke. - Kiedy go kupili, walił się w gruzy. Ale zakasali rękawy i go odbudowali. O tam, widzisz?
Dżip wjechał na wzniesienie i Alex zobaczył małą fortecę na szczycie jednego z wielu zielonych wzgórz, wznoszących się nad morzem. Wyglądała na zbudowaną pod koniec siedemnastego albo na początku osiemnastego wieku, najprawdopodobniej przez Anglików, sądząc po zwieńczonych blankami parapetach i wieżach strażniczych w czterech rogach.
274
Skolonizowana przez Francję w 1635 roku, Martynika przez cały czas należała do niej, z wyjątkiem trzech krótkich okresów okupacji brytyjskiej. Stary fort był doskonale położony i połyskiwał białymi murami w promieniach porannego słońca. Stoke nie przesadzał, to naprawdę było coś.
- Widzisz te działa na górze? - spytał Stoke.
- Tak - odparł Hawke. - Wspaniałe.
- I wiesz co? - powiedział Stoke. - Wszystkie są sprawne. Strzelają z nich tylko przy specjalnych okazjach, takich jak czyjeś urodziny, zdobycie Bastylii i temu podobne. Ale ile robią huku!...
- Jak ten fort się nazywa?
- Kiedy go kupili, miał jakąś francuską nazwę, ale ją zmienili. Teraz oficjalnie nazywa się Fort Bijwryj. Hawke parsknął śmiechem.
- Fort Bijwryj - powtórzył rozbawiony.
Dżip wynurzył się z gęstej dżungli i Hawke zobaczył piaszczystą drogę, pnącą się ku murom fortecy. Ku jego zdumieniu, przed wozem opuściła się duża prostokątna platforma.
- Most zwodzony? - spytał z niedowierzaniem.
- A żebyś wiedział - powiedział Stoke. - Co to byłaby za forteca bez mostu zwodzonego? Jest też fosa pełna wielgachnych aligatorów. Jak ma się fort, wszystko musi być, jak należy! Poza tym chłopaki nie chcą dać się komukolwiek zaskoczyć.
- Żartujesz?
Stoke patrzył na niego przez chwilę i w końcu powiedział:
- No dobra, z tymi aligatorami to był żart. Ale fosa jest. I to szeroka.
- Fosa? Na Martynice?
- Zabezpieczeń nigdy dość, kiedy wszystkie organizacje terrorystyczne świata chcą się do nich dobrać. Chłopaki mają za sobą trzy przeprowadzki w ostatnich piętnastu latach.
Wóz przejechał pod drzewem i podniósłszy głowę, Hawke zobaczył siedzącego wysoko na gałęzi mężczyznę w stroju maskującym, z karabinem z celownikiem optycznym w rękach. Kiedy ich spojrzenia skrzyżowały się, snajper pomachał do niego.
Dwa dżipy przemknęły po opuszczonej platformie, która rzeczywiście przerzucona była nad głęboką przepaścią, i zatrzymały się z piskiem hamulców na wybrukowanym dziedzińcu. W forcie panował zaskakujący spokój. Kilka psów spało w cieniu trzypiętrowego budynku z pobielanymi kamiennymi ścianami.
Mocno prażące słońce i wilgotne powietrze sprawiły, że każdy, czy to człowiek, czy zwierzę, szukał cienia.
275
- Gdzie wszyscy? - spytał Hawke, zdumiony widokiem opustoszałego fortu.
- Pewnie śpią-powiedział Stoke. - Chłopaki mają za sobą trzydziestokilometrową przebieżkę po dżungli. Ich kwatery znajdują się w barakach na parterze. Na pierwszym piętrze jest magazyn broni, na drugim sprzęt radiowy, komputery. A moi kumple czekają na samej górze, czy, jak sami mówią, na „rufówce".
- Stoke, skąd ty to wszystko wiesz? - spytał Hawke i ulegając wrodzonej ciekawości, zajrzał za róg budynku.
- Cóż - powiedział Stoke z niewyraźną miną - od czasu do czasu brałem tu różne fuchy. Pracując w policji, wszystkie urlopy spędzałem na Martynice.
- Przyjeżdżałeś tu na urlop?
- Kurde, szefie, walka z terroryzmem to najfajniejsza rozrywka!
- Mój Boże, a to co? - spytał Hawke, kiedy wyszli na tyły białego budynku.
Pod murem, na drugim końcu dziedzińca, stała niesamowita budowla, wyglądająca jak wielka kostka z grubych, przezroczystych brył z zielonego szkła, oślepiająco jasnych w porannym słońcu. Idealny sześcian o dziewięciometrowym boku, bez widocznych drzwi i okien.
- To dopiero coś, szefie, prawda? Wiedziałem, że ci się spodoba!
- Co to? Wygląda jak wielki szmaragd.
- Nazywam to Szmaragdowym Miastem. Ale tak naprawdę to muzeum.
- Muzeum?
- Muzeum łupów. Pamiątki z misji na całym świecie. Wszystkie zdobyte na wrogu. Nie uwierzyłbyś, co tam mają.
- Chciałbym zobaczyć. Jak wejść do środka?
- Przez tunel z piwnicy głównego budynku. Jeśli będzie trochę czasu, chętnie ci wszystko pokażą.
- No dobra, Stoke, ruszajmy.
Weszli do głównego budynku i wąskimi kamiennymi schodami wdrapali się na trzecie piętro. Ciemny korytarz doprowadził ich do sklepionej komnaty. Przy grubych drewnianych drzwiach, na opartym o ścianę krześle, siedział pogrążony w lekturze mężczyzna w białym kepi. Czytał Cytadelę Saint-Exupery'ego. Lektura obowiązkowa dla wszystkich legionistów.
Ubrany był w stary granatowy T-shirt SEAL i szorty khaki, tradycyjny dzienny strój komandosów SEAL. Miał ogoloną głowę i czarną, od lat niestrzyżoną brodę. Przez oparcie krzesła przewieszony był pistolet maszynowy Mac l O, a z kącika ust mężczyzny zwisał zapalony gauloise. Pod-
276
niósł głowę i na widok Stoke'a jego ogorzałą twarz rozpromienił szeroki uśmiech.
- Zut alors! Kapitan! - krzyknął mężczyzna z mocnym francuskim akcentem. - Incroyable! Słyszałem, że masz przyjechać! - Zerwał się na równe nogi, by wziąć Stokely'ego w ramiona. Poklepali się po plecach tak mocno, że normalnemu człowiekowi złamaliby kręgosłup.
- Żabcio! Żabojad we własnej osobie! Cholera, stęskniłem się za tobą! - powiedział Stoke, trzymając go za ramiona i patrząc na niego z góry. Facet miał raptem metr pięćdziesiąt wzrostu i był niemal równie szeroki w barach. - Nadal palisz ten syf? Płuca sobie chcesz zniszczyć? Co ci mówiłem?
- Zgaduję, że się znacie - powiedział Hawke z lekką irytacją. W końcu każda sekunda była na wagę złota.
- Stokely Jones to najtwardsza babka, pod jaką służyłem - powiedział Żabcio, wyciągając rękę do Hawke'a. - Comment qa va, monsieur? Jestem Żabcio.
- Alex Hawke - powiedział Hawke i uścisnął mu dłoń. - Bardzo mi przyjemnie.
- Żabojad służył w dywizji CRAP - powiedział Stoke. - W Legii Cudzoziemskiej. To jedna z nielicznych francuskich jednostek, które walczyły w Zatoce Perskiej.
- CRAP? - upewnił się Hawke, bo po angielsku słowo to znaczyło „gówno".
- Oui, monsieur! Commandos de Recherche et d 'Action en Profondeur! Najlepsi! - powiedział Żabcio, wyprężył pierś i zasalutował.
- Wspaniale - powiedział Hawke, patrząc na zegarek. - Chyba czekają na nas.
- Oui-oui, c 'est vrai - powiedział Żabcio, otwierając drzwi. - Dam znać, że już jesteście. - Włożył do ust srebrny gwizdek i gwizdnął przeciągle.
Rozdział 50
Dwaj mężczyźni wstali od dużego drewnianego stołu. Światło słoneczne wlewało się przez otwarte okna ze wszystkich stron. Patrząc na wschód, Alex widział ciemnoniebieski Atlantyk sięgający po horyzont. Na zachodzie i południu -jasnoniebieskie Morze Karaibskie. Jedynymi meblami w pokoju był prosty drewniany stół i dwanaście krzeseł.
277
Na ścianie widniał duży napis, wykonany ozdobnym charakterem pisma. Było to motto komandosów SEAL:
IM WIĘCEJ POTU WYLEJESZ NA ĆWICZENIACH, TYM MNIEJ KRWI STRACISZ W WALCE
Hawke poczuł się nieco spokojniejszy, kiedy zobaczył, że ludzie ci właśnie studiowali mapę Kuby. Najwyraźniej nie tracili czasu i zaraz po telefonie od Stoke'a wzięli się do roboty.
Stoke uściskał ich na powitanie. Tym razem nie było poklepywania się po plecach. Przez chwilę Hawke myślał, że zaraz rozpłaczą się ze wzruszenia.
- Szefie, ten przystojny Indianiec po lewej to Grom, a ten szpetny Irlandczyk po prawej to Błyskawica. Chłopaki, powitajcie serdecznie Alek-sa Hawke'a, gościa, o którym tyle wam mówiłem.
- Dzień dobry - powiedział Hawke, idąc przez zalany słońcem pokój i uśmiechając się do nich. - Dziękuję, że zgodziliście się tak szybko ze mną spotkać. W drodze usłyszałem o was całą masę kłamstw.
- Stokely to urodzony łgarz - powiedział Błyskawica, ściągając na siebie karcące spojrzenie Stoke'a.
Był wysokim, ogorzałym, dobrze zbudowanym Irlandczykiem o rumianych policzkach. Miał krótkie rudozłote włosy, które pokrywały też jego muskularne przedramiona, i niebieskie, zmrużone oczy. W lewym kąciku ust trzymał niezapalonego papierosa.
- Fitzhugh McCoy, jak sądzę - powiedział Hawke i zasalutował sprężyście. Wiedział, że McCoy jest kawalerem Orderu Honoru. W armii amerykańskiej komuś takiemu salutuje się bez względu na posiadany stopień.
- Witam, komandorze Hawke - odparł mężczyzna z silnym irlandzkim akcentem i odsalutował mu. - Rzeczywiście, nazywam się Fitzhugh McCoy, ale mów mi Fitz. Moim wspólnikiem jest wódz Charlie Rainwater. Jeśli cię polubi, pozwoli, żebyś mówił na niego Boomer.
- Bardzo mi miło - powiedział Hawke do mężczyzny o miedzianej skórze i wyciągnął rękę.
Tamten przez dłuższą chwilę uważnie przyglądał się Hawke'owi, jakby zastanawiał się, czy podać mu dłoń. Był wysoki, potężnie zbudowany, o ognistych czarnych oczach i długim wąskim nosie, ostrym jak strzała, osadzonym nad surowo zaciśniętymi wargami. Czarne włosy opadały mu na ramiona. Na nogach miał spodnie z koźlej skóry.
W czasie krótkiego lotu Hawke dowiedział się, że jest on pełnej krwi Komanczem, a przy tym najlepszym ekspertem od niszczenia podwodnych celów w całej historii amerykańskich sił specjalnych.
278
Zapracowali z Fitzem na swoją reputację w delcie Mekongu w Wietnamie, gdzie służyli w Drugiej Drużynie SEAL, prowadzącej operacje rzeczne. Specjalizowali się w uprzykrzaniu życia Wietnamczykom. Błyskawica, dzięki temu, że zawsze chodził na zwiad boso, uratował mnóstwo ludzi, potrafił znaleźć pułapki tam, gdzie nikt oprócz niego ich nie widział, słyszał kroki partyzantów Wietkongu, których nie słyszał nikt inny, z dala wyczuwał zasadzki.
Boomer dostał w Wietnamie trzy brązowe gwiazdy i jedną srebrną. Fitz został odznaczony Kongresowym Orderem Honoru, który w Ogrodzie Różanym Białego Domu do piersi przypiął mu osobiście sam prezydent Lyndon Baines Johnson.
Grom wreszcie wyciągnął brązową dłoń do Hawke'a.
- Boomer - powiedział.
- Hawke - odparł Alex i uścisnął jego dłoń.
- Dobre nazwisko - powiedział Boomer.
- Odziedziczone - stwierdził Hawke i uśmiechnął się.
- Z tego, co słyszałem, również zasłużone - powiedział Boomer, usiadł z powrotem na krześle, położył bose nogi na stole i skrzyżował ramiona na szerokiej piersi.
- Kapitan mówił, że mamy mało czasu - powiedział Fitz i wydmuchnął kłąb dymu. - A więc może obwąchamy się potem, a teraz przejdźmy do rzeczy.
- Doskonale - odparł Hawke, siadając przy stole. - Chyba obwąchaliśmy się już wystarczająco.
- Komandorze Hawke - powiedział Fitz McCoy, podchodząc do wyświetlonej na ścianie mapy Kuby. - Przejdźmy do rzeczy. Wiem tyle, ile dowiedziałem się z rozmowy, którą rano odbyłem ze Stokelym. Proszę mi wierzyć, nasza grupa może wszystko. Ale jedno mi się nie spodobało.
- Fitz, będę szczery - powiedział Alex. - Nie miałbym ci za złe, gdybyś odmówił i odesłał nas z pustymi rękami. Zrobiłby to każdy rozsądny człowiek.
Stoke zakaszlał w pięść, powstrzymując się od parsknięcia śmiechem. Alex był niesamowity. Od razu wyczuwał słabe punkty swoich rozmówców. I tym razem trafił w dziesiątkę.
Fitz przez długą chwilę wpatrywał się w Aleksa i wreszcie podjął decyzję.
- No dobra, chodzi o odbicie zakładników - powiedział, zgasił papierosa i wsadził w usta następnego. - Ilu ich jest? Hawke wyjął z koperty zdjęcie.
- Naszym głównym celem jest ta kobieta. Moja bardzo bliska przyjaciółka. Nazywa się Victoria Sweet. To zdjęcie zostało zrobione w zeszłym
279
tygodniu. A to zapis wiadomości, którą nagrała po porwaniu, bez wątpienia pod przymusem. Mam też kasetę.
- Dzięki, przesłuchamy ją. A tymczasem może przedstawisz nam w skrócie całą sytuację? Oczywiście wiemy, że na Kubie doszło do wojskowego zamachu stanu.
- Nowy reżim kubański przedstawił dwa żądania. Po pierwsze, amerykańskie embargo ma zostać zniesione. Po drugie, za trzydzieści pięć godzin i dwadzieścia siedem minut, licząc od teraz, baza Guantanamo ma być opuszczona.
- I co, łudzą się, że te absurdalne żądania zostaną spełnione? Mysz chce rozdrażnić lwa?
- Ta mysz ma dwa spore atuty - powiedział Hawke. - W pełni sprawny, niewykrywalny przez radary sowiecki okręt podwodny, przenoszący czterdzieści głowic jądrowych. I ukrytą w bazie Guantanamo bombę biologiczną lub jądrową, która ma wybuchnąć jutro o dwunastej.
- O cholera! - powiedział Fitz. - Odbiło im. Po tym, co zrobił bin La-den, Ameryka nie będzie tolerować takich wyskoków. Ci kubańscy, pożal się Boże, generałowie bardziej nadają się do rządzenia parkingiem niż całym krajem. Gdzie Castro, kiedy akurat jest potrzebny?
- Zniknął - powiedział Hawke. - Albo nie żyje, albo jest ich zakładnikiem.
- Moim zdaniem nie żyje.
- Pewnie tak - powiedział Hawke. - Tak czy inaczej, dowódca Gitmo przygotowuje plan ewakuacji. Najpierw przewiozą kobiety i dzieci na „JFK" i inne okręty. Kiedy wyjdą z portu, pod osłoną połowy Floty Atlantyckiej, bombowce i rakiety Cruise zrównają Kubę z ziemią.
- Domyślam się, że włącznie z miejscem przetrzymywania zakładników - powiedział Fitz.
- Tak. Nazywa się Telarana. Pajęcza Sieć - powiedział Hawke. - Tu, w zatoce Guacanayabo, niedaleko miasta Manzanillo, jest mała wyspa. Mieszcząca się na niej baza wojskowa to cel numer jeden. Tam właśnie przywódcy puczu trzymają zakładników i sowiecki okręt podwodny. Dlatego właśnie mamy mało czasu.
- Będę z wami szczery - powiedział Fitz, patrząc na Stoke'a i Hawke^. - Wygląda mi na to, że gówno będzie z tej misji. Po pierwsze, czy wiadomo, kiedy przylecą F-14? Wtedy zginiemy i my, i Kubańczycy.
- Nie mam pojęcia - odparł Hawke.
- Conch ci nie powiedziała? - spytał Stoke.
- Nawet nie pytałem, bo to tajemnica.
280
- Po drugie, chodzi o wyspę o obszarze co najmniej siedmiu kilometrów kwadratowych. Nie mamy mapy. Bez nasłuchu i zdjęć satelitarnych nic z tego nie wyjdzie. No i nie mamy nawet czasu na zwiad. Co z informatorami?
- CIA ma swoich ludzi na terenie bazy - powiedział Hawke. - Zaraz pokażę wam zebrane przez nich materiały. Poza tym przez dwadzieścia cztery godziny na dobę nad bazą krąży Predator.
Położył na stole ciężką skórzaną torbę i wyjął z niej gruby czarny segregator. Szkarłatny X na okładce wskazywał, że zawarte w nim materiały są ściśle tajne.
- Rzućcie na to okiem - powiedział Hawke.
Obaj mężczyźni zaczęli przerzucać kartki, coraz bardziej ożywieni.
- Skąd to masz?
- Z odprawy amerykańskiej marynarki wojennej, w której dziś rano brałem udział. Wiem, że pokazując wam to, łamię wszystkie możliwe przepisy, ale co tam.
- Patrz, Fitz - powiedział Boomer, przeglądając segregator. - Termo-gramy.
- Są tam też plany większości budynków - dodał Hawke. - Zawdzięczamy je budowlańcom z CIA.
- Pierwsza klasa! - powiedział Fitz. - A to satelitarne zdjęcia całej bazy, niektóre zrobione wczoraj. Można by je wrzucić do Model Makera i w pół godziny mielibyśmy styropianową makietę całego kompleksu.
Hawke zauważył błysk nadziei w oczach Irlandczyka.
- Wygląda na to, że nabrałeś nieco optymizmu - powiedział.
- Tak, sprawa nie jest już beznadziejna - powiedział Fitz. - Tyle że nadal nie wiemy, gdzie jest ta twoja zakładniczka. Normalnie działamy w ten sposób: czterech ludzi wpada do pomieszczenia, patrzy, kto wróg, kto przyjaciel, i eliminuje wrogów. Nie możemy chodzić od budynku do budynku i po kolei sprawdzać wszystkich pokojów, zanim znajdziemy ten właściwy.
- Moment - powiedział Boomer, który studiował termogramy. Obrazowanie cieplne polegało na wykryciu źródła ciepła, czy był nim człowiek, czy maszyna, i nadaniu mu rozpoznawalnego kształtu. - Patrzcie. Nakładam te termogramy na zdjęcia z satelity. A teraz zwróćcie uwagę na ten duży prostokątny budynek. Tam, niedaleko schronu dla okrętu podwodnego. Co dwanaście godzin podjeżdża do niego ciężarówka. Wysiada z niej około dwudziestu ludzi, którzy wchodzą do budynku. Zaraz potem wychodzi z niego dwudziestu innych ludzi, których zabiera ten sam wóz.
281
- Zmiana warty - powiedział Stoke. - A gdzie wartownicy, tam i zakładnicy.
- Fakt - przytaknął Fitz. - Czyli muszą ich trzymać właśnie tam.
- No dobra, to już coś. Tutaj mamy baraki - powiedział Boomer, wskazując szereg budynków, kilkaset metrów od miejsca przetrzymywania za kładników. - Żołnierze przybiegną, kiedy tylko usłyszą strzały i wybuch)) Będziemy musieli się spieszyć.
- Raz-dwa i już nas nie ma - powiedział Stoke.
- Specjalność Fitza - powiedział Boomer. - Tu jest główna czasza radaru, a tam... widzicie te śliczne wyrzutnie rakiet ziemia-powietrze i scu| dów?
- Schron dla okrętu podwodnego wygląda tak, jakby jeszcze nie był ukończony - powiedział Fitz. - Widzicie cały ten szajs na ziemi? Buldożery? Stalowe dźwigary i pręty. Komandorze, co to za okręt. W tym schronie na oko zmieściłyby się ze trzy.
Kiedy Hawke opisał „Borzoja", okręt o kształcie trójkątnego skrzydła, z wciąganym kioskiem i czterdziestoma silosami z rakietami, Fitz i Boomer aż wybałuszyli oczy z wrażenia. Wyraźnie zaintrygowała ich myśl, że chyba nie skończy się na odbiciu zakładników.
- Możemy załatwić ten okręt? - spytał Fitz.
- Cóż, byłoby to niszczenie prywatnej własności - powiedział Hawke. - Ale z drugiej strony, świat bez niego będzie o wiele bezpieczniejszy. A jako że Flota Atlantycka i tak szykuje się do zniszczenia tego monstrum, Amerykanie może przymkną na to oko. Załatwmy go.
- Słusznie. Zobaczymy, co się da zrobić. Ciekaw jestem, co to za budowla w pobliżu plaży - powiedział Fitz. - Jest wyraźnie starsza od pozostałych. Wygląda jakfinca, do której w ciągu lat dobudowano wiele skrzydeł.
- Należy do generała Mansa de Herrerasa - powiedział Hawke. - Według amerykańskiego wywiadu to on obalił Castro. Jego głos słychać na tej kasecie. Mam go też na taśmie wideo.
- Jak i dlaczego uprowadził zakładniczkę? - spytał Fitz, patrząc na zdjęcie Vicky.
- Nie wiem jak - odparł Hawke. - Ale dlaczego, to oczywiste. Chce, żebym wykorzystał swoje znajomości w Waszyngtonie i wpłynął na amerykańską politykę wobec jego nowego rządu. Głupie, ale prawdziwe. Nawiasem mówiąc, zamierzam go zabić.
- Co takiego? - zdziwił się Fitz.
- Trzydzieści lat temu Manso de Herreras i jego dwaj bracia zamordowali moich rodziców. Wczoraj Stokely aresztował jednego z braci za zabójstwo. Był on dowódcą kubańskiej marynarki wojennej.
282
- Czyli nie chodzi tylko o odbicie zakładnika? - powiedział Boomer, uważnie przyglądając się Hawke'owi.
- Nie - odparł Alex. - Jakoś dostanę się do tejfinca i zabiję dwóch pozostałych braci. To mój problem, nie wasz. Indianin skinął głową.
- Rozumiem.
- Mam jeszcze jedno pytanie - powiedział Fitz. - Jak mamy tam wejść i stamtąd wyjść? Popatrzcie tylko! Tu radar, tam radar, pod każdym krzakiem stanowiska rakiet ziemia-powietrze, dwa, może trzy tysiące żołnierzy w barakach. To znaczy...
- HAHO - powiedział Boomer. - W nocy.
- To samo pomyślałem - stwierdził Stokely. - HAHO. Widząc zdumioną minę Hawke'a, Fitz wyjaśnił:
- Skok ze spadochronem szybującym. Z dużej wysokości. Samolot będzie leciał na wysokości dziesięciu tysięcy metrów, dwadzieścia kilometrów od celu. W nocy nikt nas nie usłyszy ani nie zobaczy.
- Wykorzystamy spadochrony jak paralotnie - powiedział Boomer. -Weźmiemy małe butle z tlenem, żeby nie stracić przytomności. Na kaskach będziemy mieli reflektory, na rękach kompasy i wysokościomierze. Poszybujemy do strefy lądowania. Skakałeś kiedyś ze spadochronem?
- Nigdy nie rozumiałem, jaki sens ma wyskakiwanie ze sprawnego samolotu - odparł Hawke. - Ale służyłem w SBS. Skoki spadochronowe były ważnym elementem naszego szkolenia.
Stoke spojrzał na dwóch byłych komandosów SEAL z szerokim uśmiechem.
- A nie mówiłem? Mój kumpel Hawke wszystko potrafi!
- SBS? Nieźle - powiedział Boomer. - Banda twardzieli.
SBS to brytyjska jednostka specjalna, której członkowie przechodzili jeszcze cięższe szkolenie niż komandosi SEAL. Boomer natychmiast uznał Hawke'a za swojego chłopa.
- No dobra, jeszcze jedna sprawa i koniec gadania - powiedział Fitz. Wstał i podał Hawke'owi zapis wiadomości od Vicky. Czerwoną kredką zakreślił pięć sformułowań w drugim akapicie.
Hawke spojrzał na to, usiłując zrozumieć, o co mu chodzi.
- Słuchałem wielu taśm tego rodzaju - powiedział Fitz. - Zakładnicy często używają słów, które jest w stanie zrozumieć tylko najbliższa im osoba. Albo udzielają wskazówek, mogących pomóc przy próbie ich odbicia.
- No i co z tego?
283
- Tak sobie myślę - powiedział Fitz, zapalając następnego papierosa. -Czy Vicky użyłaby w zwykłej rozmowie takich sformułowań? Przeczytał na głos fragment, o który chodziło:
- „...a zatem wewnątrz jakoś trzymam się kupy, a gdy jest mi smutno, co najwyżej pozostaje mi mieć nadzieję, że na samym końcu dane mi będzie cmoknąć cię w lewy policzek i klepnąć twój słodki tyłek..."
- „Wewnątrz jakoś trzymam się kupy"? „Co najwyżej pozostaje mieć nadzieję"? „Słodki tyłek"? - powiedział Hawke. - Ona tak nie mówi. Ale z tym tyłkiem to urocze.
- Czyli jest „wewnątrz" - powiedział Fitz, rozkładając plan budynku, w którym zgodnie z ich przypuszczeniami przetrzymywani byli zakładnicy. - „Co najwyżej", czyli na ostatnim piętrze. Lewe skrzydło budynku jest tutaj, to oczywiste, a „tyłek", to znaczy, że jest gdzieś na tyłach...
- Trzymają ją tutaj, panowie - wskazał palcem na planie.
- Udało się! - krzyknął Stoke. - Vicky, jesteś superdziewczyna!
- No dobra - powiedział Fitz. - Może zjecie coś, wypijecie kawę albo pójdziecie na spacer? Zajrzyjcie do sklepu z pamiątkami w muzeum Fortu Bijwryj. My z Boomerem musimy odbyć burzę mózgów, a mamy mało czasu. Przyjdźcie za godzinę. Pasuje?
Widząc, że Alex chce zaprotestować, Stoke odparł pospiesznie:
- Dobrze, będziemy za godzinę. - Odsunął się z krzesłem od stołu i wstał. Kiedy znaleźli się za drzwiami, powiedział do Hawke'a:
- Wybacz, szefie, wiem, że chciałeś przy tym być, ale to dzięki tym burzom mózgów Grom i Błyskawica zarabiają tyle kasy. Zaufaj mi.
- Podobają mi się ci ludzie - powiedział Hawke. - Dziękuję.
- Jeszcze nie dziękuj.
- Przynajmniej kupię ci coś w sklepie z pamiątkami - rzekł Hawke i skierował się schodami do tunelu prowadzącego do Szmaragdowego Miasta.
Rozdział 51
Rita Gomez siedziała w kuchni i płakała, kiedy rozległ się dzwonek do drzwi.
Mała cynowa urna z prochami jej męża stała na lodówce, gdzie nie mogły zobaczyć jej dzieci. Gomez napisał w testamencie, że chce zostać pod-
284
dany kremacji, i żona dowódcy, Ginny, dopilnowała, by jego życzenie zostało spełnione. Dwanaście godzin po jego śmierci.
Kiedy Rita weszła na taboret, by postawić urnę na lodówce, zobaczyła tam grubą warstwę kurzu. Chyba nie sprzątano tam ze dwa lata. Z prochu powstałeś, w proch się obrócisz.
Po żałobnej mszy w katedrze Marii Panny Amber i Tiffany przez całą drogę do domu dopytywały się, co też mama niesie. Tylko ich głosy mąciły niesamowitą ciszę panującą na osiedlu.
- Co jest w środku, mamo, co jest w środku? - powtarzały raz po raz, skacząc po chodniku.
Nie mogła wydusić z siebie: „tatuś".
Msza dłużyła się niemiłosiernie. Za Ritąi dziewczynkami siedziało kilku żołnierzy z plutonu Gomeza. Przyszła też Angel, fryzjerka i najlepsza przyjaciółka Rity. Był organista. Po bokach urny leżało kilka kwiatków. Zapalone gromnice zgasły w połowie mszy.
Najlepszy kumpel Gomeza, starszy bosman sztabowy Sparky Rollins, wygłosił mowę pogrzebową, w której próbował przedstawić go w możliwie najlepszym świetle.
Rita, wiercąc się niespokojnie na drewnianej ławie, wachlowała się gazetką kościelną. Gomez pewnie teraz szepnąłby jej do ucha, że gorąco tu jak w Hadesie.
Ojciec Menendez, który przez ostatnich kilka miesięcy bez większych sukcesów próbował pomóc Gomezowi, wygłosił długie kazanie, z którego Rita nic nie zapamiętała. Mówił coś o niespokojnej duszy, która znalazła ukojenie.
W każdym razie było już po wszystkim, ale mimo to jakoś nie mogła powstrzymać łez. Tamtego deszczowego dnia, kiedy stali przed ołtarzem w małej kapliczce w Miami, jej serce było przepełnione nadzieją. Gomez wydawał jej się taki przystojny w nowym mundurze.
A potem, kiedy urodziły się dzieci, myślała, że oto spełniają się jej marzenia. Jednak coś się popsuło. Nie chodziło tylko o alkohol, choć to też był jeden z powodów. Zaczęło się, kiedy zachorowała mama Gomeza. Kiedy nie mógł zdobyć dla niej leków i słyszał przez telefon jej krzyki. A potem patrzył, jak umierała w mękach. Wtedy wszystko zaczęło się sypać. Wtedy właśnie zaczął... Znów rozległ się dzwonek do drzwi.
- Chwileczkę! - krzyknęła Rita, przechodząc szybkim krokiem przez salon. - Już idę.
Otarła łzy fartuchem i otworzyła drzwi.
Na progu stała żona dowódcy, Ginny Nettles, z dużym garnkiem w rękach.
285
- Bardzo ci współczuję z powodu śmierci twojego męża, Rito - powiedziała. - To straszne, co się stało. Mogę wejść?
- Oczywiście - powiedziała Rita.
Wizyta żony dowódcy bazy nieco ją zaskoczyła. Owszem, była u Nettle-sów na przyjęciu urodzinowym, kilka razy grała u nich w brydża i od czasu do czasu zamieniała parę słów z Ginny w sklepie czy salonie kosmetycznym, ale mimo wszystko...
- Wczoraj zrobiłam to dla ciebie - powiedziała Ginny i postawiła garnek na blacie kuchennym. - Potrawka z mięsa i ziemniaków. Ale wygląda na to, że już nie będzie ci potrzebna.
- Jak to? - zdziwiła się Rita.
- To nic nie wiesz? - spytała Ginny. - No tak, rano byłaś w kościele. Niesamowita sprawa, wszyscy mamy zostać ewakuowani.
- Co? Nie rozumiem. Mamy...
Ginny podeszła do telewizora. Nadawano kreskówki. Dzieci oglądały je, zanim poszły się bawić do ogródka.
- Mogę przełączyć na CNN? - spytała. - Od rana nie oglądam nic innego. Bez przerwy mówią o nas.
- Proszę bardzo - powiedziała Rita, zupełnie zbita z tropu. Wygrzebała pilota spod poduszki i włączyła CNN. Na ekranie widniał charakterystyczny duży niebieski nagłówek z napisem RAPORT SPECJALNY. Doświadczenie nauczyło Rite, że oznaczało to bardzo złe wieści. Usiadły z Ginny na wytartej sofie, oglądając zdjęcia z Guantanamo, które na ekranie wydawały się dziwnie obce.
Z samolotów C-130 na płytę lotniska Leeward Point wylewały się strumienie ludzi w jasnożółtych kombinezonach ochronnych. Po ulicach krążyły dziwne pojazdy, prowadzone przez podobnie ubranych kierowców, i oddziały antyterrorystów wyglądających jak Marsjanie. W ciągu ostatnich dwóch godzin świat stanął na głowie, a Rita Gomez nawet tego nie zauważyła.
Jeden z popularnych reporterów CNN stał pod palmą przed kwaterą główną Gitmo z mikrofonem w ręku. Rita próbowała skupić się na jego słowach, ale co chwila zerkała przez ramię na Gomeza, ustawionego na lodówce.
- W wielu domach - mówił dziennikarz - bekon smażył się na kuchni, a pranie suszyło się na sznurkach, kiedy przyszedł rozkaz ewakuacji wszystkich kobiet i dzieci. Teraz straże pilnują pustych już domów i patrolują pogrążone w ciszy osiedla, w których jeszcze wczoraj rozlegały się wesołe okrzyki bawiących się dzieci.
- Co się dzieje, Ginny? - spytała Rita z przerażeniem.
286
- Ciii, słuchaj.
- Ewakuacja rozpoczęła się zaraz po ogłoszeniu rozkazu. Baza została podzielona na sektory, których dowódcy odpowiadają za przewóz kobiet i dzieci na oczekujące samoloty i statki.
- Po co im te kombinezony? - spytała Rita, ale Ginny zignorowała ją, zapatrzona w telewizor.
- Sklep wciąż jest czynny - ciągnął reporter - ale nikt nie robi zakupów. Batalion marines, który przybył o świcie, czeka w pogotowiu. Dziś rano Guantanamo zmieniło się nie do poznania. Pole golfowe pokryły namioty rozbite przez marines, którzy tam właśnie założyli swój obóz.
- O mój Boże! - powiedziała Rita.
- Oprócz nich, są tu też antyterroryści, naukowcy i lekarze z Centrum Zapobiegania Chorobom w Atlancie. Ubrani w specjalne kombinezony, nie mają chwili wytchnienia od gorącego, kubańskiego słońca. Nikt nie chce podać oficjalnej przyczyny ich przyjazdu, ale krąży wiele plotek.
Ginny wcisnęła guzik wyłączający dźwięk i odwróciła się do Rity.
- Nie powinnam ci tego mówić, ale chyba jako jedna z niewielu kobiet w tej bazie lubiłaś mnie za to, jaka jestem, a nie ze względu na mojego męża.
- Powiedz, co się dzieje, Ginny. Od siódmej rano byłyśmy z dziewczynkami w kościele. Wszystko przegapiłyśmy. Dlaczego nas stąd zabierają?
- W bazie znajduje się bomba. Jądrowa albo biologiczna. Najprawdopodobniej z jakimiś nowo wyhodowanymi bakteriami. „Bomba atomowa dla ubogich", tak jąnazwali. Mogliby jąrozbroić, ale na razie nie mogąjej znaleźć. Dlatego kobiety, dzieci i wszyscy cywile muszą się stąd wynosić.
- Mój Boże - powiedziała Rita. - Kto mógł zrobić coś takiego?
- Nowy kubański rząd - odparła Ginny. - Joe mówi, że to wariaci. Banda świrów. Muszę już lecieć. Za parę godzin mamy stawić się w punktach zbiorczych. Wolno zabrać tylko jedną walizkę na członka rodziny.
- Aha - powiedziała Rita, myśląc gorączkowo. Zerknęła na lodówkę. Tam, na górze, był członek rodziny. Czy na niego też przypadała jedna walizka?
- Jeśli masz psa, musisz go uwiązać w ogródku. I zostaw klucze do domu na stole w jadalni.
- Nie mamy psa.
- No tak. Przepraszam. Na pewno jest ci ciężko - powiedziała Ginny. -Spakuj rzeczy dzieci i przygotuj się. Potem przyjedź do mnie i...
- Nie mamy samochodu. Żandarmeria go zabrała.
- Zapomniałam o tym. No to ja przyjadę po ciebie. Czekaj na mnie przed domem z bagażami, dobrze?
287
- Dobrze - powiedziała Rita, rozglądając się po pokoju. Boże, tak wiele zrobiła, by się tu zadomowić.
- Będziesz gotowa za godzinę? Na ulicach jest straszny bałagan. Korki stąd aż do nabrzeża Bravo, gdzie zacumował „JFK".
- Jasne. Ale czy to nie sprawi ci zbyt dużego kłopotu? Myślałam, że twój mąż wywiezie ciebie i Cindy samolotem.
- Chciał to zrobić, ale uważam, że miejsce żony dowódcy jest u boku rodzin marynarzy na pokładzie „Kennedy'ego".
- "Będziemy czekać, Ginny.
Rita odprowadziła ją do samochodu. Osłaniając oczy od prażącego słońca, pomachała jej na pożegnanie. Kiedy już miała wrócić do domu, przy skrzynce pocztowej zatrzymał się następny samochód. Szary, należący do marynarki wojennej.
Wysiedli dwaj mężczyźni, jeden po cywilnemu, drugi w mundurze polowym, po czym otworzyły się tylne drzwi i z wozu wygramolił się człowiek w żółtym kombinezonie.
- Pani Gomez? - spytał cywil.
- Tak.
- Chcielibyśmy zamienić z panią dwa słowa. Możemy wejść? Na dworze jest strasznie gorąco.
- Oczywiście - powiedziała Rita. - Proszę za mną.
Zaprowadziła ich do salonu. Usiedli. Żołnierz miał ze sobą dużą teczkę. Gość z Marsa został w kuchni. Rita zauważyła, że sięgnął do urny Gomeza.
- Co on robi? - powiedziała. - To mój mąż!
- Bardzo przepraszamy - powiedział oficer, siedzący na kanapie. - Przeszukujemy wszystkie domy. Takie rozkazy. Możemy zadać kilka pytań?
- Kim jesteście? - spytała Rita, ściskając w dłoniach fałdy granatowej spódnicy.
- Generał brygady Darryl Elliot, a to pan Chynsky - powiedział Elliot. - Jestem z JSOC, Połączonego Dowództwa Operacji Specjalnych w Fort Bragg. Pan Chynsky jest dyrektorem NSA do spraw walki z terroryzmem. Ten dżentelmen w kuchni to doktor Ken Beer, główny inspektor z Centrum Zapobiegania Chorobom. Ma upoważnienie prezydenta do przeszukania pani domu.	,
- W porządku - powiedziała Rita. - Proszę bardzo.
- Doktorze Beer, ja zacząłbym od góry - powiedział Chynski. Facet w skafandrze kosmicznym skinął głową i wszedł na schody.
- Pani Gomez - powiedział generał Elliot. - Wiem, że przeżywa pani trudne chwile. Przykro mi, ale muszę porozmawiać z panią o czymś, cze-
288
go nasi śledczy dowiedzieli się po śmierci i kremacji pani męża. Mamy mało czasu.
- Pomogę na tyle, na ile będę w stanie.
- Dziękuję. Czy pani mąż przed śmiercią zachowywał się dziwnie?
- Dużo pił. Nic nowego.
- Może miał jakieś nowe nawyki? Znikał gdzieś?
- Jeśli akurat nie spał, to szedł na piwo.
- Może ostatnio poznał jakichś nowych przyjaciół albo wspólników?
- Miał tylko jednego przyjaciela. Pewnie nawet nie wiedział, co to znaczy „wspólnik".
- Jak się nazywał ten przyjaciel?
- Sparky. Sparky Rollins.
- Wartownik pełniący służbę w wieży numer 22, tej, którą zniszczono?
- Zgadza się.
- Może słyszała pani jakieś niezwykłe rozmowy między nimi?
- Sparky nie pokazywał się tutaj. To mąż chodził do niego. Pewnie oglądali Playboy Channel. Często zostawał tam na noc.
- Proszę pomyśleć, pani Gomez. Czy w ciągu ostatniego miesiąca zauważyła pani w zachowaniu męża coś niezwykłego?
- Jakiś miesiąc temu zaczął wydzwaniać do niego Julio Iglesias.
- Co takiego? Julio Iglesias? Ten piosenkarz?
- Tak się przedstawiał. Ale nie mówił tak jak Julio Iglesias z telewizji.
- A jak mówił?
- Z bardzo silnym kubańskim akcentem. Zgrywał twardziela.
- Często dzwonił?
- Od czasu do czasu. O różnych porach. Tak w ogóle to chyba było ich dwóch.
- Dwóch?
- Dwóch ludzi podawało się za tego piosenkarza.
- Pani Gomez, to może być bardzo ważne. Może kiedyś przypadkiem usłyszała pani lub podsłuchała którąś z tych rozmów?
- Nie, nie zrobiłabym czegoś takiego. Poza tym mąż odbierał telefony w innym pokoju.
- Ira - Elliot zwrócił się do Chynsky'ego - musimy mieć billing tego numeru za ostatnie dwa tygodnie.
Ira wstał, poszedł do kuchni i podniósł słuchawkę. Elliot otworzył skórzaną teczkę i wyjął jakiś przedmiot.
- Widziała pani to kiedyś?
Była to metalowa skrzynka wielkości cegły. Z małymi guzikami. Tak poobijana, jakby spadła z dziesiątego piętra.
19    Hawke
289
- Nie, pierwszy raz w życiu to widzę. Co to?
- Czy pani mąż miał jakieś hobby? Może sklejał modele samolotów albo łodzi?
- Już panu mówiłam. Jego hobby to piwo i Playboy Channel.
- To sterownik radiowy. Za jego pomocą można zdalnie sterować modelem samolotu. Albo, na przykład, zaprogramować bombę.
- Dlaczego mi to pokazujecie?
- Znaleźliśmy to w błocie, sto metrów od ciała pani męża.
Godzinę później Rita i jej córki czekały na chodniku przed domem na panią Nettles. Dziewczynki włożyły swoje najładniejsze sukienki. Obok nich stały trzy walizki i stara torba, w której był Gomez.
Dwie szychy z Waszyngtonu i inspektor z Centrum Zapobiegania Chorobom w końcu sobie poszli, ale wcześniej kosmita zdążył jeszcze wystraszyć dzieci. Dziewczynki przybiegły do kuchni z garażu, krzycząc wniebogłosy. Facet w żółtym kombinezonie wszedł za nimi, niosąc jakieś stare gazety. I jakiś sparciały sznurek.
- „Granma" - powiedział. - Kubański dziennik, wydanie hawańskie. Sprzed pięciu tygodni. Mocno pognieciony, odbiły się na nim jakieś znaki. Wygląda, jakby owinięto tym coś o kształcie walca.
Kiedy zaczął ją wypytywać o te stare gazety, powiedziała, żeby jej nie zawracał głowy takimi głupstwami. Cały ranek spędziła na pogrzebie męża. Teraz zostało jej pół godziny na to, by spakować rzeczy i pojechać na „Kennedy'ego".
Podziękował jej za to, że poświęciła mu swój czas, próbował być miły. Cóż, wykonywał swoje obowiązki, to wszystko. Ale jeśli myślał, że Gomez miał cokolwiek wspólnego z tym, o czym mówili na CNN, to chyba zwariował. Gomez nie był dość bystry, a już na pewno nie dość trzeźwy, by wykręcić numer na tak wielką skalę.
Z zamyślenia wyrwał ją dźwięk klaksonu. Do krawężnika podjechał duży biały chevy suburban z flagami łopoczącymi we wszystkich czterech oknach. Szyba po stronie pasażera opuściła się i Cindy Nettles wystawiła głowę z samochodu. Jej jasne włosy były zaplecione w warkoczyki z czerwonymi, białymi i niebieskimi wstążkami.
- Wskakujcie! Mama mówi, że się spóźnimy! - powiedziała.
Ginny Nettles pomogła im schować bagaże. Rita usiadła między córkami na tylnym siedzeniu. Ginny wróciła za kierownicę i wóz ruszył.
Na ulicach panował koszmarny tłok. Żandarmi i marines w maskach przeciwgazowych stali na wszystkich skrzyżowaniach i próbowali utrzymywać w ruchu niekończące się szeregi samochodów i autobusów z ewa-
290
kuowanymi. Nikt nie trąbił, nie krzyczał ani nie zajeżdżał innym drogi. Ani śladu paniki. To były rodziny żołnierzy i zachowywały się jak trzeba.
Na punktach kontrolnych panował bałagan spowodowany brakiem informacji, kto ma gdzie jechać. Ginny i Rita kierowały się na nabrzeże Bravo, gdzie przycumował „Kennedy", i Ginny znała drogę. Jednak okręty ewakuacyjne czekały też przy północno-zachodnim molo Lima, pół-nocno-zachodnim molo Victor i południowo-zachodnim molo Lima. Nie było drogowskazów, co jeszcze powiększało ogólne zamieszanie.
Na nabrzeżu Bravo panował chaos, nad którym trudno było zapanować. W cieniu ogromnego okrętu niekończące się strumienie kobiet, dzieci i starszych osób wlewały się na pokład po trapach, znikając w licznych otworach w kadłubie „Kennedy'ego". Dwa razy zdarzyło się, że jakiś oficer, rozpoznawszy żonę dowódcy, zaproponował, że wpuści ją i Rite poza kolejnością, ale Ginny odmawiała i dopiero po godzinie znalazły schronienie od prażącego słońca na pokładzie „Kennedy'ego".
Za drugim stołem siedziało sześciu oficerów, którzy sprawdzali tożsamość ewakuowanych. Po bokach stali marines z karabinami maszynowymi. Rita zauważyła, że oficerowie bardzo skrupulatnie oglądają dokumenty wszystkich osób.
Mała Cindy stanęła obok mamy i dała oficerowi różowy plastykowy portfelik, pasujący do różowej plastykowej walizki, którą miała w ręku.
- No dobrze - powiedział, otwierając portfelik - zobaczmy, kim jesteś, młoda damo.
- Lucinda Nettles - powiedziała Cindy. - Mój tatuś to admirał Nettles. Zna go pan?
- Oczywiście - odparł oficer z uśmiechem. - Dziękuję, Lucindo. Następny proszę.
- Mam nadzieję, że to nie kłopot, że wzięłam dodatkową walizkę -powiedziała Cindy. - Potrzebował jej mój najlepszy przyjaciel.
- Kochanie - powiedziała Ginny, nachylając się do niej - panu oficerowi się spieszy. W kolejce za nami jest dużo ludzi. Chodźmy, skarbie.
- Chce pan go zobaczyć? - spytała Cindy oficera i postawiła walizkę na stole.
- Może później - powiedział oficer - kiedy skończę... Ale Cindy już otworzyła zatrzaski jasnoróżowej walizki. Wystrzelił z niej wielki biały miś, który ledwo mieścił się w środku.
- Jak ma na imię? - spytał oficer z wymuszonym uśmiechem.
- Teddy - powiedziała, mocno tuląc misia. - To mój najlepszy przyjaciel na świecie!
291
- Witaj na „Kennedym", Teddy. Wszyscy parsknęli śmiechem.
Rozdział 52
W „Archaniele", turbośmigłowym samolocie transportowym Hercules C-130, należącym do elitarnej jednostki antyterrorystycznej, znanej w międzynarodowych kręgach wojskowych jako Grom i Błyskawica, panowała cisza.
„Archanioł" został zbudowany na początku lat pięćdziesiątych w zakładach Lockheeda i był jednym z wielu C-130 wciąż latających po całym świecie.
W tę ciemną, bezksiężycową noc samolot lecący na wysokości dziesięciu tysięcy metrów był prawie niewidoczny.
Kadłub i skrzydła miał pomalowane na matowy czarny kolor. Na czubkach skrzydeł, ogonie i dziobie nie paliły się żadne światła. A te w kokpicie, o czerwonawym odcieniu, były niezauważalne z zewnątrz.
Trasa lotu wiodła na północ nad Trynidadem i Tobago, potem „Archanioł" skręcił na północny zachód, nad Morze Karaibskie. Wkrótce przeleci nad południowym wybrzeżem Dominikany i Jamajki, po czym skieruje się na północ, ku południowo-wschodniej Kubie.
Większość pasażerów siedziała na ustawionych wzdłuż burt płóciennych krzesełkach i brudnych paletach, leżących na podłodze. Wszyscy ubrani byli w ciemne stroje maskujące, nie mieli nic odblaskowego, twarze pomalowali czarną farbą. Grom i Błyskawica będą niewidoczni, kiedy sfruną z nieba.
Oprócz dwóch pilotów i dowódcy zrzutu na pokładzie znajdował się pluton komandosów. Składał się z dwóch siedmioosobowych drużyn. Fitz McCoy poprowadzi drużynę Alfa. Drużyną Bravo dowodził Charlie Rain-water, zwany Boomerem.
Lecieli już przeszło godzinę. Hawke kolejny raz sprawdził broń i amunicję. Rzut monetą na płycie lotniska przesądził o tym, że został przydzielony do oddziału McCoya, a Stoke trafił pod komendę swojego dawnego dowódcy, Boomera. Ponieważ Hawke był bez wątpienia najmniej doświadczonym członkiem grupy antyterrorystycznej, obiecał Fitzowi, że nie odstąpi go ani na krok.
Nagle zapaliło się zielone światło i dowódca zrzutu wskazał na oddział Fitza.
292
Fitz, siedzący obok Hawke'a, głęboko zaciągnął się dymem z papierosa i powiedział:
- Szykować się. Zejdziemy na sześć tysięcy metrów i kiedy samolot zwolni, skaczemy.
- Pięć minut! - powiedział kapitan przez interkom.
Hawke skinął głową. Ciągle przypominał mu się jego ostatni skok, o czym wolałby zapomnieć. Oprócz spadochronu obarczony był dużą ilością sprzętu. Ale inni mieli go jeszcze więcej.
Uzbrojony był w MP5 i dziewięciomilimetrowego sig sauera, oba z tłumikami. Zabrał też granaty ogłuszające i willy-petersy, które zwisały mu z pasa jak kiście winogron. Willy-petersy były granatami fosforowymi, śmiercionośnymi i budzącymi lęk wroga.
- Dwie minuty! - Wielka rampa zaczęła się opuszczać i wyjący wiatr wdarł się do wnętrza. - Rampa opuszczona i zablokowana - powiedział dowódca zrzutu.
Hawke spojrzał na światło ostrzegawcze. Czerwone. Po raz trzeci sprawdził swojego draegera. Ponieważ mieli wylądować w morzu i popłynąć do brzegu, wyposażeni byli w draegery. Te niemieckie aparaty do nurkowania nie wytwarzały pęcherzyków powietrza i działały bezszelestnie. Dzięki temu idealnie nadawały się na misje takie, jak ta. Całe szczęście, że Hawke służył w SBS. Miał wtedy do czynienia z całym tym sprzętem.
No, prawie całym.
Obciążenie stanowiło spory problem przy skokach z dużej wysokości, gdzie powietrze było bardzo rozrzedzone. Niektórzy komandosi mieli po pięćdziesiąt kilogramów ekwipunku. Należało też zabrać dwie IBS z silnikami. W żargonie SEAL IBS oznaczało małą nadmuchiwaną łódź. W każdej z nich mieściło się siedmiu ludzi.
Zabrzęczał dzwonek alarmowy. Minuta do skoku.
Hawke wykorzystał ten czas, by jeszcze raz powtórzyć sobie w pamięci cały plan opracowany tego popołudnia. Dwie IBS miały spotkać się z „Nighthawkiem", łodzią motorową przewożoną na pokładzie „Black-hawke'a". Osiągała ona prędkość ponad stu węzłów i była dwukrotną triumfatorką wyścigu Miami-Nassau.
W dużym kokpicie i ładowni „Nighthawke'a" swobodnie zmieściłoby się dwudziestu ludzi. Na wszelki wypadek Hawke polecił Tomowi Qui-ckowi zamontować na pokładzie rufowym karabin maszynowy.
Jeśli tylko łodzie IBS pomyślnie dotrą na wyznaczone miejsce spotkania, „Nighthawke" bez trudu ucieknie nawet najszybszym kubańskim okrętom i przewiezie dwa oddziały na „Blackhawke'a", który będzie krążył jakby nigdy nic trzydzieści kilometrów od wybrzeży Kuby. Przynajmniej
293
taki był plan... Hawke otrząsnął się z zamyślenia, bo zapaliło się zielone światło. Dowódca zrzutu wskazał na Fitza i powiedział:
- Pomyślnych łowów, Fitz. Jazda!
Hawke wstał i przeszedł za resztą oddziału na tył samolotu. Jeden po drugim, pięciu mężczyzn przed nim zeskoczyło ze śliskiej rampy w ciemne nocne niebo. Nadeszła kolej na Hawke'a. Zawahał się i od razu poczuł na ramieniu dłoń Fitza.
- Wszystko w porządku, komandorze?! - krzyknął Fitz przez wyjący wiatr.
W odpowiedzi Hawke zeskoczył z rampy.
Strumień powietrza od śmigieł uderzył weń jak ściana lodu. Wielki czarny samolot zniknął. Hawke spojrzał w dół. Nic, czarna otchłań. Spojrzał na wysokościomierz na nadgarstku. Był na wysokości sześciu kilometrów. Pociągnął linkę wyzwalającą.
Poczuł, jak spadochron wysuwa się z plecaka.
Uprząż gwałtownie szarpnęła go do góry. Już miał przyjąć wygodną pozycję i cieszyć się lotem, kiedy nagle rzuciło nim w lewo i runął w dół po spirali. Spojrzawszy na spadochron zauważył, że zapadła się jedna z komór w czaszy.
- Cholerny świat! - zaklął w ciemnościach.
Zły początek. Pociągnął linki, rozpaczliwie usiłując napełnić czaszę powietrzem. Bezskutecznie. Nie mógł wyjść z szaleńczego korkociągu. Nagle zapadły się dwie następne komory i spadochron złożył się wpół. Hawke spadał z wysokości pięciu i pół tysiąca metrów. Zrobiło mu się bardzo zimno, choć cały zlany był potem.
No dobra, pomyślał, ćwiczyłeś to. To było w żargonie SBS zapożyczonym od SEAL, SNAFU. „Sytuacja normalna, wszystko trafił szlag". Ale jeszcze nie FUBAR, co oznaczało: „No to, kurwa, po herbacie". Miał zapasowy spadochron.
Odciął i odrzucił bezużyteczny spadochron. Znów zaczął swobodnie spadać ku ziemi. Był na wysokości czterech tysięcy metrów i leciał ze stałą prędkością przez następne dziesięć sekund, po czym szarpnął linkę wyzwalającą drugiego spadochronu.
Otworzył się prawidłowo.
Zaczął leniwie opadać w ciemnościach. Na podstawie kompasu i wysokościomierza ustalił, że zszedł na trzy tysiące metrów i był w odległości około siedmiu kilometrów od obejmującego dwieście metrów kwadratowych fragmentu oceanu, nazwanego strefą lądowania Wolność. Oddział Bravo miał wylądować w strefie Nautilus, oddalonej o pięćset metrów.
294
Głównym zadaniem oddziału Alfa było zlokalizowanie zakładnika. Bravo miał narobić hałasu, by odwrócić uwagę straży, kiedy nadejdzie czas na rozpoczęcie właściwej akcji.
Po pięciu minutach Alex wypatrzył czarny zarys wyspy Telarana u połu-dniowo-zachodniego wybrzeża Kuby. Zobaczył fosforyzujące białe fale, rozbijające się na plaży. Ocenił, że ma przed sobąjeszcze piętnaście minut lotu, więc wisząc w uprzęży, podziwiał widoki.
Tak bardzo się odprężył, że był zaskoczony, kiedy usłyszał wokół siebie łopot spadochronów i plusk towarzyszący lądowaniu komandosów w wodzie. Pociągnął linkę, napełniając powietrzem kamizelkę, po czym wykonał kilka skrętów, by zmniejszyć prędkość spadania; teraz pozostawało tylko czekać, aż woda wleje mu się do butów. Po pięciu sekundach uderzył w jej powierzchnię.
Wokół zobaczył czarne twarze unoszące się na falach i wyszczerzone w uśmiechu białe zęby. Usłyszał szum powietrza wypełniającego łódź IBS. Jeden z ludzi zostanie w niej na morzu. Jego głównym problemem będzie unikanie spotkania z kubańskimi okrętami patrolowymi.
- Trochę się spóźniłeś - powiedziała jedna z twarzy.
- Przepraszam, Fitz - powiedział Alex. - Drobne kłopoty ze sprzętem.
- Zauważyłem. Dobrze sobie poradziłeś - odparł Fitz. - Mieliśmy szczęście. Niewiele brakowało, a wylądowalibyśmy na kubańskiej łodzi patrolowej. Właśnie odpłynęła, ale niedługo wróci.
Fitz szybko policzył plecaki. Wszyscy członkowie Alfy trafili do strefy lądowania. Teraz trzeba było założyć aparaty ze sprężonym powietrzem i popłynąć do brzegu, od którego dzieliło ich siedemset metrów. Hawke widział biały piach omywany falami i ciemną kępę palm, którą Fitz wybrał na następny punkt zbiorczy.
Zanim opuścił .na twarz maskę, rozejrzał się wokół.
Finca Telarana, okazały dom generała Mansa de Herrerasa, stał na mierzei wrzynającej się w morze. Ciemna, niezgrabna budowla skąpana była w jasnoniebieskiej poświacie gwiazd. Hawke miał nadzieję, że mężczyźni z mroków jego przeszłości spali gdzieś w środku. Alefinca nie była pierwszym celem. Najpierw zaatakują z zaskoczenia budynek, w którym więziona była Vicky.
- Ruszamy - powiedział Fitz.
Wszyscy zanurzyli się i popłynęli w stronę brzegu.
Kilkaset metrów na zachód Boomer z oddziałem Bravo właśnie wpływali do rzeki La Costa, na głębokości czterech metrów.
W takiej sytuacji niezbędne były aparaty draeger. Na powierzchni wody nie pojawił się ani jeden pęcherzyk, mogący zdradzić obecność siedmiu
295
komandosów w czarnym kanale. Tam, gdzie kierował się oddział Bravo, na pewno będzie więcej wartowników niż na pustej plaży, ku której zmierzała Alfa.
Hawke wyszedł z wody i zobaczył dwóch ludzi biegnących w stronę kępy palm. Nadal nie było księżyca, ale w świetle gwiazd na białym piasku czuł się aż za bardzo widoczny. Przełączył pistolet maszynowy na ogień ciągły i rzucił się biegiem w stronę palm.
Fitz i jego ludzie już zbierali ekwipunek. Każdy dostał słuchawkę i mikrofon firmy Motorola, umożliwiające łączność między członkami oddziału Alfa. Mogli też słyszeć rozmowy ludzi Boomera. Dzięki temu oba oddziały znać będą każdy swój ruch.
Hawke zauważył, że Fitz uśmiecha się szeroko. W lewym kąciku ust miał niezapalonego papierosa.
- Co jest, Fitz? - szepnął. - Co ci tak wesoło?
- Płynąc tu, coś sobie przypomniałem - powiedział Fitz. - Wie ktoś, który dzisiaj jest?
- Pierwszy maja! - powiedział jeden z komandosów. Sądząc z głosu, Żabcio.
- Święto Pracy w komuchowie! - dodał inny.
- Ano właśnie - rozpromienił się Fitz. - Co znaczy, że nasi koleżkowie bawili się w nocy. A teraz smacznie śpią.
- Wychlali tyle stolicznej i wypalili tyle cygar - powiedział Żabcio - że pewnie ciężko im będzie zwlec się z wyra, mais nonl
- Zupełnie jak w tamtą Wigilię przed laty, kiedy Waszyngton przeprawił się przez Delaware i zaskoczył Brytyjczyków pod Trenton - powiedział Hawke z uśmiechem.
- Święto Pracy - Fitz radośnie wyszczerzył zęby. - Boże Narodzenie komuchów. Bravo, słyszysz mnie? - rzucił do mikrofonu.
- Słyszę - odparł Boomer.
- Dzieje się coś?
- Wynurzyłem się, żeby rzucić okiem, co i jak. Jesteśmy w połowie drogi.
- Ilu tango?
- Sześciu-siedmiu przy bramie, chyba nie spodziewają się gości. Żaden problem.
- Dwadzieścia minut do spotkania w miejscu uwięzienia zakładników, Boomer. Ruszaj.
Hawke wiedział, że słowo „tango" lub litera „T" w slangu komandosów SEAL oznacza terrorystów. Tak nazywali wszystkich bandziorów. Poczuł przypływ adrenaliny. Dawno już nie był na obcej ziemi, otoczony przez tak wielu ludzi, którzy chętnie zrobiliby mu krzywdę.
296
- Żabcio - powiedział Fitz. - Załóż noktowizor i zobacz, czy wystawili straże.
- Się robi - rzucił Żabcio.
Hawke patrzył, jak niski, krępy Francuz zakłada noktowizor i wyślizguje się spomiędzy drzew. Pochylony, przebiegł jakieś dwieście metrów po plaży. Przykucnął za kępą karłowatych palm i jakichś krzaków.
- Dwaj tango w zaparkowanym wozie - powiedział Żabcio. - Chyba mają się ku sobie, mon ami.
- Masz ich na celowniku? Możesz ich zdjąć?
- Tak.
- No to załatw ich, Żabciu, tylko cicho - powiedział Fitz. - Idziemy do ciebie. W ciemnościach rozległy się dwa ciche pyknięcia.
- Dwaj martwi tango - usłyszał Hawke w słuchawce głos Żabcia. Fitz zwrócił się do niego:
- Żabcio to nasz lekarz - powiedział - na wypadek, gdyby komuś coś się stało. Jest też najlepszym strzelcem plutonu.
Uniósł dłoń i dał sygnał do wymarszu. Finca Telarańa stała przed nimi, pogrążona we śnie. Na razie zostawią ją w spokoju. Pierwszym celem był duży budynek na tyłach kompleksu, w którym Hawke spodziewał się znaleźć Vicky.
Jeśli jeszcze żyła.
Rozdział 53
Hawke oddychał ciężko. Ostatni kilometr przebyli biegiem, przedzierając się przez gęste zarośla. Był to dla niego nie lada wysiłek, tym bardziej że musiał nieść cały swój ekwipunek, a w rękach ściskał pistolet maszynowy HK MP5. Miał dobrą kondycję, ale jako jedyny uczestnik akcji nie przebiegał co dwa dni trzydziestu kilometrów w dżungli.
Oddział Alfa napotkał w sumie sześciu wartowników. Zlikwidowali ich szybko i sprawnie. Czterej zginęli od strzałów w głowę, dwóm poderżnięto gardła, zanim zdążyli kogokolwiek ostrzec. Jak dotąd, w bazie nie ogłoszono alarmu.
Innymi słowy, na razie wszystko odbywało się zgodnie z planem. Hawke wiedział jednak z własnego doświadczenia, że najtrudniejsze mająprzed sobą.
297
Czekali pod strzelistym banianem, kiedy Hawke podbiegł do nich, lekko zdyszany. Fitz studiował narysowany kredką plan bazy. Światło małej latarki kieszonkowej przesuwało się po mapie sporządzonej na podstawie analizy zdjęć satelitarnych. Jego ludzie skupili się wkoło wpatrzeni w rysunek.
- Jesteśmy tutaj - powiedział. - Piętnaście metrów od piaszczystej drogi. Budynek będący naszym celem stoi tu, na dużej polanie, pięćset metrów w tamtym kierunku. Otacza go wysoka na dwa i pół metra siatka z drutem kolczastym. Termografy z ostatnich dwóch dni wskazują, że wzdłuż ogrodzenia chodzą dwaj wartownicy. Cosmo, masz nożyce?
- Tak jest - powiedział jeden z Gurkhów, najdrobniejszy, ale na pewno najtwardszy uczestnik akcji.
- No to zrób ładną dużą dziurę, chłopcze - powiedział Fitz, oświetlając latarką punkt oznakowany na mapie krzyżykiem. - O, dokładnie tutaj. -Wypluł papierosa i włożył do ust następnego. Nie zapalił go.
- Jeśli macie fajki, to ich nie palcie - szepnął. - W tych zaroślach może się roić od tango. Drobny komandos zniknął w krzakach. Fitz spojrzał na swoich ludzi.
- Nie bądźcie zaskoczeni, jeśli okaże się, że w ogrodzeniu są elektroniczne czujniki. Wkrótce się o tym przekonamy. Przygotujcie się, żeby z hukiem przebić się na drugą stronę, jeśli powłączają się dzwonki i syreny.
Hawke zauważył, że wszyscy przełączyli HK MP5 na ogień ciągły.
- Bravo? - powiedział Fitz do mikrofonu.
- Gotów - Hawke usłyszał głos Boomera.
- Przecinamy siatkę, dajcie nam dwie minuty.
- Widzę Cosmo przez noktowizor - powiedział Boomer. - Właśnie zdjęliśmy dwóch wartowników i idziemy wzdłuż ogrodzenia w jego kierunku.
Dwa oddziały spotkają się przy otworze w ogrodzeniu. Potem Alfa pójdzie w lewo, ku zachodniej ścianie budynku, a Bravo w prawo, do wejścia od wschodu. To była najtrudniejsza część akcji - po pokonaniu ogrodzenia trzeba przebyć sto metrów otwartej przestrzeni.
- Boom, widzisz tango pod budynkiem albo w środku?
- Nie. Światła wewnątrz są zgaszone.
- To może być zasadzka.
- Nie sądzę, Fitz.
- Nie byłbym taki pewien - powiedział Fitz cicho. W delcie Mekongu Boomer z kilku kilometrów wyczuwał zasadzki Wietkongu.
Czekali w napięciu, obawiając się, że zaraz zawyją alarmy i rozbłysną reflektory. Dla Hawke'a był to najbardziej męczący moment całej misji.
298
Jeśli zostaną przedwcześnie zauważeni, wartownicy zabiją Vicky, zanim zdoła do niej dotrzeć.
- No dobra, mamy dziurę, przez którą można by ciężarówką przejechać - usłyszeli głos Cosmo.
- Bravo, ruszajcie - powiedział Fitz i podniósł rękę, dając oddziałowi Alfa sygnał do opuszczenia kryjówki.
Po trzech minutach Hawke i reszta Alfy wyłonili się z zarośli przy ogrodzeniu. Cosmo, Boomer i jego ludzie już tam czekali. Boomer uśmiechnął się do niego.
- Ale zabawa, co? - szepnął.
- Jak w starych, dobrych czasach - odparł Hawke.
Zgodnie z tym, co mówił Boomer, światła w dwupiętrowym budynku były zgaszone. Na tyły prowadziła niebrukowana droga. Od frontu stały cztery samochody: dwie ciężarówki i dwa dżipy.
- Niech ktoś po drodze sprawdzi, czy są w nich kluczyki - powiedział Fitz. - Mogą się nam przydać. Jeśli nie ma kluczyków, trzeba będzie zrobić zwarcie na krótko. Alex?
- Jestem - powiedział Hawke i kucnął obok Fitza, który wyjął plan budynku.
- Jeśli dobrze zrozumieliśmy jej wskazówki, drugie piętro, lewe skrzydło, tył budynku. Pokój Vicky powinien być... o tutaj. Ostatnie drzwi po prawej u szczytu schodów. Wpadniemy we czterech do środka i zrobimy tam porządek. Ty, Żabcio i Cosmo wejdziecie zaraz po nas. Jasne?
- Fitz, ja jeden wiem, jak ona wygląda. Przecież mówiłem ci, że powinienem być w pierwszej czwórce. Fitz patrzył na niego przeciągle.
- No dobra, twój tyłek, twój problem. Wpadamy do środka pochyleni. Widzisz cel, strzelasz. Nie próbuj mierzyć w głowę. Mamy pociski dużego kalibru. Wystarczy trafić, a tamten już nie wstanie.
- Tak jest. - Hawke uśmiechnął się. Od początku wiedział, że postawi na swoim. Fitz spojrzał na zegarek.
- Dwadzieścia sekund - powiedział. Wszyscy naciągnęli na twarze kominiarki.
- Jednocześnie wysadzamy drzwi od wschodu i zachodu. Jak tylko oczyścicie schody, biegnijcie na drugie piętro. Granaty dymne, ogłuszające i odłamkowe. Pomyślnych łowów, chłopaki. No, jazda!
Czternastu mężczyzn przeszło gęsiego przez zrobiony przez Cosmo otwór w siatce. Oddalony o sto metrów budynek wciąż pogrążony był w ciemności, nie licząc żółtych lamp nad drzwiami. Alfa skręciła w lewo, Bravo
299
w prawo. Gdyby ktoś wyjrzał przez okno, zobaczyłby ich od razu. Alex, pochylony, biegł tuż za Fitzem. Spodziewał się, że lada chwila usłyszy terkot broni automatycznej.
Ale tak się nie stało.
Kiedy dobiegli do ciężkich, drewnianych drzwi, odsunęli się na bok, a Cosmo oparł o nie taran wypełniony materiałami wybuchowymi. Żadne drzwi by tego nie wytrzymały.
Po drugiej stronie budynku oddział Bravo też szykował się do wejścia. Wszyscy założyli noktowizory. To da im dużą przewagę nad przeciwnikami znajdującymi się wewnątrz.
- No dobra, wysadzamy! - powiedział Fitz do mikrofonu i drewniane drzwi po obu stronach z głośnym hukiem wyleciały z zawiasów.
Oddział Alfa wpadł do budynku, wrzucając granaty ogłuszające i dymne do słabo oświetlonego wnętrza. Rozległ się charakterystyczny terkot AK-47, a pomieszczenie wypełniać zaczęła mętna biała mgła z granatów dymnych. Na drugim końcu wybuchały granaty ogłuszające. Mimo gęstniejącej mgły, Alex w porę zauważył kamienne schody, prowadzące na górę.
- Fitz! - krzyknął, strzelając z HK do czterech zbliżających się do niego postaci. - Schody po prawej! Idę na górę! - Czterej tango osunęli się na podłogę, skoszeni ogniem z pistoletu maszynowego Hawke'a.
Rozgorzała ostra walka. Hawke wiedział, że wartownicy na górze są zdezorientowani, ale już nie śpią. Przeskakiwał po trzy stopnie.
- U szczytu schodów, Hawke - usłyszał głos Fitza, po czym nad jego prawym uchem rozległ się stłumiony terkot pistoletu maszynowego.
Pociski wystrzeliwane z góry przelatywały ze świstem centymetry od jego głowy.
- Padnij! - krzyknął Fitz i Hawke rzucił się na schody, biorąc na cel grupę postaci zgromadzonych u ich szczytu. Fitz oparł pistolet maszynowy o jego ramię i opróżnił magazynek, zatrzymując strażników, próbujących zbiec na dół.
- Za nami! - krzyknął Fitz, przeładowując broń. - Wchodzą na górę!
Spadały na nich kawałki gruzu, odłupywane przez pociski ze ściany i schodów nad ich głowami.
Hawke leżał na swoim pistolecie maszynowym i nie mógł go wyciągnąć. Sięgnął więc do tyłu, odczepił od pasa granat odłamkowy, wyrwał zawleczkę i zrzucił go ze schodów.
- Adios, muchachos! - krzyknął.
Na widok granatu strażnicy rzucili się do bezładnej ucieczki. Hawke wyjął sig sauera i zaczął do nich strzelać. Pociski dużego kalibru były
300
nadzwyczaj skuteczne. Nieprzyjaciele jeden po drugim padali u podnóża schodów. Potem wybuchł granat i wszyscy znieruchomieli.
- Jazda! - powiedział Fitz i wbiegli z Hawkiem na górę, strzelając do wszystkiego, co się ruszało.
Przeciwnicy odpowiadali ogniem i duże kawały betonu i płytek odpadały od ścian tuż nad głową Hawke'a. Zobaczył wśród dymu dwa żółte błyski i opróżnił magazynek w ich kierunku. Strzały ucichły.
Na górze też było pełno dymu. To dobrze. Znaczyło to, że Żabcio i Cosmo już tu dotarli i zdetonowali granaty dymne. Na drugim końcu korytarza zobaczył dwa cienie. Głośna wymiana ognia z broni automatycznej wskazywała, że oddział Bravo robi swoje. Jeśli tylko Vicky żyła, Haw-ke'owi było wszystko jedno, kto ją znajdzie. Zobaczył Fitza przez dym i dał mu sygnał, by ruszył naprzód.
Wszedłszy na ostatni stopień zobaczył, że Fitz stoi przed drzwiami, a Żabcio i Cosmo klęczą obok niego.
Z pokoju dochodziły krzyki. Usłyszał głos Vicky. Nie czekając na rozkaz Fitza, z całej siły kopnął drzwi. Roztrzaskały się i wpadły do środka.
Hawke, Fitz, Cosmo i Żabcio pochyleni wskoczyli do pokoju i strzelając przeturlali się na boki. Padając na podłogę, Hawke zauważył trzech mężczyzn i jedną kobietę.
- To ona! - krzyknął. - Jest na łóżku! Vicky, nie ruszaj się!
Chudy mężczyzna o głęboko osadzonych oczach i długich, tłustych włosach, pochylał się nad łóżkiem. Jedną ręką trzymał Vicky za szyję, a w drugiej ściskał pistolet. Jego towarzysz, gruby i spocony, stał obnażony do pasa w nogach łóżka i rozpaczliwie usiłował zapiąć rozporek. Najwyraźniej przybyli w samą porę. Hawke od razu rozpoznał obu Rosjan. Rasputin przyłożył czterdziestkę piątkę do skroni Vicky, a grubas, Gołgolkin, wyjął z kieszeni mały pistolet.
Usłyszawszy, jak Alex krzyczy do Vicky, Rasputin odwrócił się i wymierzył mu w głowę z czterdziestki piątki. Hawke, podrywając się z podłogi, wystrzelił tak szybko, że zanim się zorientował, iż pociągnął za spust, w ciele chudzielca tkwiło już sześć kul.
Rasputin zatoczył się na ścianę, a na jego piersi i brzuchu wykwitły ciemne plamy. Runął bez życia za łóżko, a Alex wymierzył broń w nagą, spoconą pierś grubasa, Gołgolkina, i opróżnił magazynek. Załatwił obu Rosjan, spełniając obietnicę daną Glorii.
- Vicky, padnij! - krzyknął, kiedy Gołgolkin runął martwy na podłogę. Wyrzucił pusty magazynek, wyjął zapasowy z zasobnika przypiętego do przedramienia i wcisnął go do rękojeści sig sauera.
301
- Alex! Uważaj! - usłyszał okrzyk Fitza.
Obrócił się na pięcie i zobaczył otwierające się drzwi łazienki. Wyłonił się zza nich wysoki, chudy chłopak w samych bokserkach, który zaczął strzelać z AK-47. Trwało to najwyżej sekundę, bowiem Żabcio, wciąż leżący na podłodze, trafił chłopaka dokładnie między oczy.
Alex poderwał się na nogi. Trzech zabitych. Rozejrzał się, kogo by tu jeszcze załatwić.
Zobaczył dwa ciała, leżące u stóp Fitza. Nawet nie zauważył, co tam się stało. Spojrzał na łóżko. Vicky zniknęła. Odsunął łóżko od ściany i zobaczył jąna wpół zasłoniętą przez pierwszego zabitego Rosjanina. Zgodnie z jego poleceniem, padła na podłogę.
Pochylił się i wziął ją w ramiona. Jej włosy i twarz były umazane krwią, ale nie była to jej krew.
- Alex... - zaczęła, ale nie dał jej dokończyć. W jej szeroko otwartych oczach czaił się strach.
- Nie ma czasu - powiedział. - Trzeba się stąd wydostać. Możesz iść?
- Nie, ale mogę biec - odparła ze słabym uśmiechem. Kiedy pomógł jej wstać, usłyszał w słuchawce głos Fitza.
- Zakładnik odbity - powiedział. - Cały i zdrowy. Co u was, Bravo?
- Wszystko gra - usłyszał odpowiedź Boomera.
- Ofiary?
- Tylko wśród bandziorów - powiedział Stoke.
- Zgadza się - potwierdził Boomer.
- No to dupy w troki.
Rozdział 54
Oczyściwszy dwa pokoje, Stoke, Boomer i dwaj Gurkhowie wpadli do trzeciego. Był tam tylko jeden strażnik.
Kiedy Stoke kopnięciem wyważył drzwi, strażnik rzucił pistolet maszynowy na podłogę i stanął pod ścianą z rękami podniesionymi do góry. Był blady ze strachu.
- Z tym to chyba sam sobie poradzisz, kapitanie - powiedział Boomer i z dwoma komandosami ruszył w głąb korytarza, gdzie trwała najbardziej zaciekła wymiana ognia. Stokely wszedł do pokoju, omiótł wnętrze lufą automatu, po czym podszedł do przerażonego strażnika.
302
- No, młody, co z tobą? - powiedział Stoke i kopnięciem odtrącił AK-47 na bok. - Tak się boisz czarnego luda, że nawet nie staniesz do walki?
- Ja... dostałem rozkaz, żeby go zabić, senor- powiedział strażnik drżącym głosem po angielsku - gdyby ktoś próbował go uratować. Mówili, że mnie zabiją, jeśli tego nie zrobię!
- Kogo zabić? - spytał Stoke, rozglądając się po pokoju.
- Jego - powiedział strażnik, wskazując na łóżko.
Początkowo Stoke myślał, że łóżko jest puste.
Nagle coś poruszyło się w pościeli i Stoke zorientował się, że ktoś się w niej schował. Podszedł do łóżka i zerwał koc. Jego oczom ukazał się jakiś dziadek w piżamie.
- No, wstawaj z wyra, brachu, jesteś wolny - powiedział Stoke i delikatnie szturchnął go lufą automatu.
- Odczep się-powiedział starzec.
- Co? Ja ratuję ci skórę, a ty... ej, zaraz, ja cię znam! Jesteś Fidel, nie? Kurde, Fidel Castro! Stary, jesteś sławny gość!
- Idź sobie - powiedział starzec. - Zostaw mnie, pozwól mi umrzeć w spokoju.
- W spokoju? To ma być spokój? Tu wybuchają granaty, tam ktoś strzela z karabinu maszynowego... głuchy jesteś czy jak? No, wstawaj, raz-dwa.
- Gdzie mój syn? - spytał Fidel. - Obiecali, że nie stanie mu się krzywda. Nikt nie chce mi nic powiedzieć.
- Gdzie jego syn? - zapytał Stoke strażnika.
- Wczoraj wieczorem zabrali go do Hawany.
- Żywego? - spytał Castro.
- Si, comandante. Żył, kiedy wsadzali go do ciężarówki. Przysięgam.
- Ej, comandante, wstawaj i włóż na siebie te gacie - powiedział Stoke i rzucił mu spodnie, które znalazł wiszące na oparciu krzesła.
- Po co? - powiedział Castro. - Nigdzie nie idę.
- Po co? A popatrz na siebie! Widziałeś kiedyś rewolucjonistę w kolorowej piżamie? A poza tym, czy chcesz tego, czy nie, uratuję twój żałosny tyłek. Jeśli tu zostaniesz, to cię zastrzelą.
- No to co?
- To, że jesteś komunistą, prawda? To ci daje pierwsze miejsce na liście zagrożonych gatunków! Nie pozwolę, żeby jacyś handlarze narkotyków zamordowali takiego starego bałwana, jak ty. Jestem policjantem z Nowego Jorku! No, a teraz wkładaj te cholerne gacie i spadamy stąd!
Castro wygramolił się z łóżka, mamrocząc coś pod nosem, i zaczął się ubierać.
- Ty też, baranie - powiedział do strażnika.
303
- Ja?
- Tak, ty. A widzisz tu kogoś jeszcze?
- Nie, senor, ale...
- Morda w kubeł. A teraz słuchajcie. Pablo, ty wychodzisz pierwszy, żywa legenda za tobą, ja na końcu. Pablo, będziesz szedł przed coman-dante i go osłaniał. Jeśli spróbujesz uciec, to odstrzelę ci tyłek. Jasne? Idziemy!
Kiedy wyszli z pokoju, z dymu u szczytu schodów wynurzyli się trzej kubańscy żołnierze. Pablo zamarł. Stokely pchnął Castro na podłogę, krzyknął do Pabla „padnij!" i puścił serię z MP-5. Zanim żołnierze zauważyli, co się dzieje, już nie żyli.
- Pociski Hydra Shok - poinformował Stoke Fidela i Pabla. - Niezłe, co? No, comandante, wstawaj. Spadamy stąd!
Strzelanina na drugim końcu budynku była już mniej intensywna. Stoke właśnie przechodził nad martwymi żołnierzami, leżącymi u szczytu schodów, kiedy usłyszał, jak Fitz mówi przez radio Boomerowi, że odbili zakładnika i idą do wyjścia.
Wychodząc na dziedziniec, Stoke nie zauważył żywej duszy. Chmury nadal przesłaniały gwiazdy, ale robiło się coraz jaśniej. Najbliżej stojącym samochodem był zdezelowany stary dżip. Stoke pamiętał, że wcześniej zauważył kluczyki tkwiące w jego stacyjce.
- Wsiadaj, Pablo, będziesz prowadził - powiedział i pchnął strażnika w stronę fotela kierowcy.
Obszedł z Castro wóz i usadowił go na miejscu pasażera. Dał mu swój pistolet. Castro spojrzał z lekkim zdziwieniem na broń leżącą na jego kolanach.
- A teraz słuchaj, comandante, nie wiem, co się dzieje w tym twoim pokopanym kraju, ale za to wiem, że o tam, w siatce, jest duża dziura. Jakieś pięćset metrów dalej znajdziecie drogę, która wygląda, jakby dokądś prowadziła.
- Si! Wiem, o którą chodzi - powiedział strażnik. - Można nią dojechać do mojej wioski, Santa Marta!
- To dobrze - odparł Stoke - a nawet świetnie Pablo, dziadunio cały się trzęsie. Zabierz go do swojej mamusi, niech mu da gorącego rosołu, dobra? Od razu poczuje się lepiej. Rozumiesz? A teraz zjeżdżać stąd, zanim zacznie się prawdziwe strzelanie!
Spojrzał na Castro i nachylił się ku niemu.
- Coś ci powiem, comandante, dobra? Tak między nami, rozumiesz, brachu? Castro skinął głową, patrząc na niego jak na wariata.
304
- Ten cały komunizm - powiedział Stoke ze śmiertelnie poważną miną -jest do dupy. Spróbuj czegoś innego.
Dżip odjechał, a Stoke wsiadł do dużej ciężarówki, stojącej kilka metrów dalej. W stacyjce nie znalazł kluczyków. Trzeba spiąć kable na krótko. Kiedy pochylił się, żeby to zrobić, przednia szyba eksplodowała, zasypując go tysiącem odłamków. Uniósł głowę i zobaczył więcej zielonych mundurów, niż był w stanie policzyć.
Cholera!
Iskra przeskoczyła między kablami i silnik zapalił. Stoke wrzucił wsteczny i podjechał tyłem do drzwi, przez które do budynku dostał się oddział Alfa. W tej samej chwili Hawke z Fitzem wyprowadzili Vicky na dwór. Wyglądała na całą i zdrową. Może miała trochę podkrążone oczy, ale nic jej nie było.
- Wsiadać na górę! - krzyknął Stoke, wyskakując z wozu. - Biegnie tu cała kubańska armia!
Hawke opuścił tylną klapę i pomógł Vicky wejść do środka, po czym szybko ją uściskał.
- Bóg jeden wie, jak tu trafiłaś, Vicky - powiedział - ale zabiorę cię stąd.
- Czemu... tak... późno, Alex? - szepnęła, próbując się uśmiechnąć.
Komandosi Fitza, w tym kilku rannych, zaczęli wybiegać z budynku. Fitz przeliczył ich, pomagając im wsiąść do ciężarówki. Najwyraźniej nie zamierzał nigdzie się ruszyć, dopóki nie zabierze stąd wszystkich.
- No dobra, Stoke - powiedział. - Jesteśmy w komplecie. Jedź na plażę! My z Hawkiem staniemy na stopniach, będziemy was osłaniać. Żab-cio, weźcie granatniki i osłaniajcie nas z tyłu. Jazda!
Pociski nadlatywały ze wszystkich stron, kilka przeszyło płócienną budę ciężarówki. Stoke ruszył. Hawke po stronie kierowcy i Fitz po stronie pasażera trzymali się lusterek wstecznych jedną ręką, a drugą strzelali z HK do szybko nadbiegających żołnierzy. Żabcio i dwaj inni komandosi, przewieszeni przez tylną klapę, walili z granatników do pierwszej fali żołnierzy przechodzących przez ogrodzenie.
Granaty trochę spowolniły natarcie, ale żołnierzy kubańskich ciągle przybywało. Będzie ciężko, pomyślał Stoke, usiłując zapanować nad zarzucającą ciężarówką.
Podniósł rękę, by spojrzeć na zegarek. Ku swojemu zaskoczeniu zobaczył krew. Kawałek przedniej szyby musiał rozciąć mu przedramię. Zakrwawiony zegarek wskazywał, że od rozpoczęcia akcji minęło czterdzieści minut, z czego siedemnaście spędzili wewnątrz budynku. Jeśli mieli dotrzeć do pontonów i dopłynąć do „Nighthawke'a", zanim zjawi się cała kubańska marynarka wojenna, należało się pospieszyć.
20   Hawke
305
Zza jego pleców dobiegały wystrzały i świst odpalanych granatów. Zdawał sobie sprawę z tego, że nie licząc jego mamuśki, w ciężarówce znajdowali się ludzie, na których zależało mu najbardziej na świecie.
Powiedział Hawke'owi i Fitzowi, by trzymali się mocno, i nacisnął pedał gazu. Najkrótsza droga prowadziła przez środek bazy, na zachód od dużej finca na półwyspie.
Wtedy zobaczył nadlatujący nad drzewami wielki sowiecki śmigłowiec. W porównaniu z nim wszystkie inne helikoptery były jak zabawki. Wielki, czarny, ze szklanymi kopułami. Aż ciarki przechodziły na sam widok. Jego wirniki wzbijały z ziemi tumany piasku.
Stoke zauważył, że dwa sześciolufowe działka wyłupiastookiego monstrum zaczęły mrugać na niego. Potem zobaczył dwie nadlatujące rakiety.
- Stoke! Zrób unik! - powiedział Hawke, strzelając do atakującego śmigłowca.
Stoke ostro skręcił w prawo, by uciec rakietom, i Hawke z Fitzem musieli trzymać się z całych sił, żeby nie spaść na ziemię.
Rakiety wybuchły jakieś trzydzieści metrów na lewo od ciężarówki, wyrywając w ziemi głęboki krater. Wstrząs był tak silny, że wóz przechylił się i przez chwilę jechał na dwóch kołach. Kiedy znów stanął pewnie na ziemi, Stoke skręcił w prawo. Nie wyglądało to dobrze. Nawet Stoke wiedział, że ich dziewięciomilimetrowe pociski były nieskuteczne przeciwko opancerzonym sowieckim śmigłowcom.
- Dajcie tu granatnik! Tylko w ten sposób możemy go strącić! - zawołał Hawke, kiedy śmigłowiec z rykiem przemknął nad ich głowami.
Stoke jechał zygzakiem. Słyszał wycie potężnych turbin śmigłowca, który zawracał, by ponowić atak.
- Nie! - krzyknął Fitz przez drugie okno. - Nie da się celnie strzelić z granatnika trzymanego jedną ręką! Stoke, możesz zawrócić o sto osiemdziesiąt stopni?
- Zawrócić? - spytał Stoke, omijając wysoką palmę. - Pewnie!
- To dawaj! - ryknął Fitz. - I zatrzymaj wóz. Niech Żabcio strzeli do tego zasranego śmigłowca. On jeden może go strącić!
- Ej, trzymajcie się! - krzyknął Stoke przez ramię. - Obracamy tę kupę złomu dupą do przodu!
Stoke mocno, do oporu, skręcił kierownicę w lewo i ciężarówka obróciła się o sto osiemdziesiąt stopni. Wtedy zaciągnął ręczny hamulec. Wóz zatrzymał się, spod kół wzbiła się duża chmura piachu.
Ze zdumieniem zauważył, że w czasie tego manewru Fitz jakimś cudem wlazł przez okno do kabiny i teraz przeciskał się na tył ciężarówki. Krzyczał do Żabcia i dwóch innych komandosów z granatnikami, by się przygotowali.
306
Śmigłowiec zawrócił i nadlatywał nad czubkami drzew. Piloci pewnie byli zaskoczeni, widząc przed sobą tył ciężarówki, ale jej pasażerowie wcale nie czuli się dobrze, słysząc stukot pocisków przeszywających klapę silnika i zderzaki.
- Żabciu, pamiętasz, gdzie te ptaszyny mają słaby punkt?! - krzyknął Fitz.-ToMi-38!
- Mais certainement, najsłabszy punkt to jego tułów - powiedział Żab-cio, podnosząc się. - Tuż pod gardłem. - Opuścił klapę i stanął na niej w rozkroku, po czym podniósł granatnik, mierząc w gardło wielkiego czarnego ptaka. Klapa lepiła się od krwi jego rannych towarzyszy broni.
- Nie pozwól mu za bardzo się zbliżyć! - krzyknął Fitz, obserwując śmigłowiec nadlatujący tuż nad czubkami drzew. Sowieckie helikoptery były tak zaprojektowane, żeby w razie trafienia nawet nie zmieniły kursu.
- Spokojnie... spokojnie - powiedział Żabcio, z granatnikiem na ramieniu, nie zważając na Fitza i nadlatujące pociski, nieruchomy jak głaz. W takich chwilach był w pełni skoncentrowany. Wiedział, że pewnie dostanie, a ponieważ tak czy inaczej nie mógł nic na to poradzić, skupiał się na broni, którą trzymał w rękach.
Granatnik miał maksymalny zasięg około trzystu metrów. Został zaprojektowany wyłącznie z myślą o walce na ziemi. Strzelanie zeń w górę było ogromnie niebezpieczne, a nawet samobójcze, o czym przekonało się kilku Somalijczyków, próbujących strącić amerykańskie śmigłowce. Żabcio, który widział to na własne oczy, wiedział, że musi zaczekać na właściwy moment. Karabiny helikoptera pluły ołowiem, wzbijając piach wokół ciężarówki. Jeszcze... jeszcze... już!
Granat pomknął w stronę czarnego śmigłowca, pozostawiając za sobą białą smugę dymu. Helikopter próbował poderwać się wyżej, ale było już za późno.
Najpierw nastąpił niewielki wybuch tuż za dziobem, pod kopułą, w której mieściły się przyrządy. Śmigłowiec skręcił w lewo i zaczął się coraz szybciej obracać wokół własnej osi. Fitz i Żabcio patrzyli na niego, odliczając sekundy, modląc się, by strzał był celny.
Wtedy rozległa się potężna eksplozja i helikopter zmienił się w kulę ognia, przetaczającą się nad czubkami drzew. Ostro przechylił się na lewo, główne wirniki odpadły, a po chwili widać już było tylko gęsty czarny dym i języki ognia, unoszące się nad dżunglą.
W ciężarówce rozległy się wiwaty, a potem Stoke wrzucił pierwszy bieg i pomknął w stronę plaży.
Śpiewał na cały głos. Między palmami migało morze. Ze wszystkich stron wciąż strzelano, ale Hawke, Fitz i chłopaki z tyłu nieźle sobie radzili.
307
Stoke prowadził jedną ręką, drugą strzelał z czterdziestki piątki przez przednią szybę i okno po stronie kierowcy. Do nikogo nie celował, ale uznał, że trzeba prowadzić ostrzał ze wszystkich stron ciężarówki.
Nagle ciężarówką zarzuciło w lewo. Coś uderzyło w nią z prawej strony. Stoke czekał na wybuch... i nic. Spojrzał na prawe drzwi. Wbił się w nie rosyjski granat i nie eksplodował!
Stoke był bardziej zaskoczony, niż wystraszony. To się nazywa szczęście. Trudno o lepszy dowód na to, że ma się fart. Ale trzeba stąd zjeżdżać, nie należy igrać z losem.
- Stoke! - usłyszał głos Hawke'a w słuchawce.
- Co?
- Widzisz ten duży dom po twojej lewej ręce, el finca grandę? Tam wysiadamy, ty i ja. Wjedź w drzewa i idziemy!
Stoke wychylił się przez okno i krzyknął do Hawke'a, który wciąż walił z HK do wszystkiego, co się ruszało.
- Co ty gadasz, szefie?
- Wjedź w tę kępę drzew, Stoke - powiedział Hawke. - Mamy tu coś jeszcze do załatwienia. Może to trochę potrwać. Fitz z Boomerem zawiozą Vicky IBS-em na „Nighthawke'a". Potem przyślą IBS-a po nas. Jeśli nie zjawimy się za pół godziny w umówionym miejscu, niech na nas nie czekają.
Stoke wcisnął hamulec i zatrzymał się w kępie palm.
- Wiedziałem, że zrozumiesz - powiedział Hawke z uśmiechem.
Zeskoczył na ziemię i przebiegł na tył ciężarówki. Wszedł do środka, pochylił się nad Vicky i szepnął jej coś na ucho. Podniosła ręce i objęła go, a on pocałował ją w czubek głowy i odwrócił się.
- Nic jej nie jest? - spytał Fitz.
- Dojdzie do siebie - powiedział Hawke. - Nie wątpię, że się o to postaracie. - Spojrzał na komandosów siedzących w ciężarówce i zasalutował im.
- Dobra robota - powiedział. - Doskonale spisaliście się. Dziękuję wam za to, co zrobiliście.
W ciężarówce zapadła cisza, ale kiedy Hawke odwrócił się, jeden z komandosów odkaszlnął.
- Wiemy, dokąd idziecie ze Stokelym - powiedział Cosmo. - Kilku z nas chciałoby wam towarzyszyć.
- Nie kilku, ale wszyscy! - rozległ się głos Żabcia.
- Dzięki, Żabciu - powiedział Hawke - ale będziemy mieli większe szansę, jeśli pójdziemy tylko we dwóch. Poza tym, musicie chronić tę piękną damę. Gotów, Stoke?
308
- Chodźmy, szefie - powiedział Stoke i rozpłynęli się w ciemnościach.
Zza ich pleców wciąż dobiegały pojedyncze wystrzały. Rozlegały się coraz bliżej. Hawke usłyszał, jak Fitz klnie, siadając za kierownicą. A potem ciężarówka skoczyła naprzód, wzbijając piach spod kół.
Hawke wiedział, że tylko Fitzhugh McCoy, Charlie Rainwater i ich ludzie mogli przewieźć Vicky na plażę, a stamtąd na miejsce spotkania z „Nighthawkiem".
Rozdział 55
Pięć minut później Alex i Stoke znajdowali się sto metrów od głównej finca, przyczajeni pod karłowatą palmą na skraju dżungli.
Dom był ogromny.
Po bokach miał dwupiętrowe przybudówki, niektóre z wieżami wysokimi na pięć, a nawet sześć pięter. Wszystko zdobiły gzymsy, stiuki, a dachy i kominy pokryte były jasnoniebieskimi płytkami ceramicznymi.
Dokładnie obejrzeli finca przez noktowizory. Otaczał ją wysoki na dwa i pół metra mur z przeciągniętym górą drutem kolczastym. Główna część domu znajdowała się jakieś trzysta metrów za nim. Naprzeciwko siebie mieli potężną żelazną bramę z dwiema budkami wartowniczymi, w których paliły się przyćmione niebieskie światła.
W samym domu było zaskakująco ciemno. Zważywszy na to, że w najbliższej okolicy rozpętało się prawdziwe piekło, panujący w nim spokój był naprawdę zadziwiający.
Najwięcej świateł paliło się w skrzydle budynku stojącym na skalistym cyplu. Stokely i Hawke doszli do wniosku, że to tam mieści się kwatera generała. Za oknami przesuwały się ludzkie sylwetki. Na ostatnim piętrze, za pomieszczeniem, które prawdopodobnie było sypialnią, znajdował się duży odkryty taras z widokiem na morze.
- Dobry Boże! - szepnął Hawke. - Widziałeś to?
- Tak - odparł Stoke. - Cholerny tygrys bengalski. Popatrz na drzewo po prawej stronie bramy. Na najniższej gałęzi śpi boa dusiciel. Słabo go widać.
- To co, jesteś gotów do zadymy?
- Od urodzenia - odparł Stoke, wciskając nowy magazynek do rękojeści beretty.
- No to szable w dłoń - powiedział Hawke, powtarzając okrzyk wojenny Fitza.
309

Wcześniej ustalili, że jest tylko jeden sposób na to, by dostać się do finca i przeżyć.
Dlatego padli na ziemię i poczołgali się jak węże przez dwieście metrów odkrytego, piaszczystego terenu. Przy budce wartowniczej na prawo od bramy wstali i jakby nigdy nic uśmiechnęli się do wartownika.
- Buenos noches, serior - powiedział Hawke. - Habla ingles? Nazywam się Alexander Hawke. To mój współpracownik, detektyw Stokely Jones. Chcielibyśmy zamienić parę słów z generałem de Herrerasem.
Rzucili broń na ziemię. Położyli ręce na głowach. Hawke zaczął pogwizdywać starą melodię, w której Stoke rozpoznał motyw przewodni z Mostu na rzece Kwai. Natychmiast mu zawtórował; razem tworzyli żywy, choć niezbyt harmonijny duet.
Zaskoczony wartownik wyszedł z budki i wymierzył w nich broń. Krzyknął coś po hiszpańsku i przybiegł drugi wartownik.
Ten mówił po angielsku.
- Co ty sobie myślisz, amigo! Zabiliście wielu moich braci, a teraz mamy was zabrać do generała? O nie, skurwysyny!
Puścił serię i pociski przeleciały jakiś metr nad ich głowami.
Podczas gdy drugi strażnik wymierzył pistolet maszynowy w Stoke'a, ten, który mówił po angielsku, podszedł do Aleksa, wyjął z pochwy na biodrze nóż i rozciął mu bluzę na piersi. Przystawił czubek ostrza do jego podbródka i zaczepił je o cienki złoty łańcuszek, który Hawke nosił na szyi.
Błysnął krzyż świętego Jerzego, z którym Alex nie rozstawał się od dzieciństwa. Wartownik zerwał łańcuszek i złoty medalion spadł na ziemię. Mężczyzna schylił się po niego i podstawił go Hawke'owi pod oczy.
- Vaya con Dios, senor - powiedział, obracając ostrze tak, że przecięło napiętą skórę.
- Zastrzel tych gringo - rzucił, usuwając się z linii strzału. - Najpierw białego.
Drugi wartownik uniósł broń, ale w tej chwili między lufą AK-47 a Alek-sem wyrósł Stokely. Potężny Murzyn w uniesionej prawej ręce trzymał białą chusteczkę.
- Ej! Moment! Biała flaga, synu - powiedział Stoke. - Możesz nas zabić, wiem, ale odradzam to. Myślisz, że przyszliśmy tu i rzuciliśmy broń, bo jesteśmy głupi? Nie. Mamy ważne informacje, na których zależy twojemu dowódcy. Ten tutaj to Alex Hawke. Sławny gość, który zrobił z was wała. Jak generał Manso usłyszy, że wzięliście go do niewoli, obu wam przypnie ordery do tyłków!
Dwaj wartownicy popatrzyli po sobie.
310
- Sram na waszą białą flagę - powiedział ten, który znał angielski. -Mamy rozkazy, by strzelać do intruzów bez ostrzeżenia. - Puścił serię pod nogi Stokely'ego, wzbijając piach wokół niego.
Stoke nawet nie drgnął. Uśmiechnął się szeroko.
- No nie, nie myślisz logicznie. Palec cię swędzi, to wszystko. Nerwowy jesteś i tyle. Zabierz na chwilę palec z cyngla, żebyś nie zrobił czegoś głupiego. Chyba nie chcecie stracić szansy na awans, co? Może powinniście zadzwonić do generała i powiedzieć mu, że macie tu Aleksa Hawke'a we własnej osobie? Jeśli każe wam nas zabić, cóż, mamy pecha, to wszystko. Wtedy będziesz sobie mógł postrzelać do woli, Pedro.
Wartownik spojrzał Stoke'owi w oczy. Nie podobało mu się to, ale jak wszyscy w takiej sytuacji, wolał uniknąć ryzyka. Powiedział kumplowi, żeby trzymał ich na muszce, i wskoczył do budki wartowniczej.
Po minucie wrócił.
- Idziemy - powiedział. - Generał de Herreras zgodził się was przyjąć.
- A widzisz? - rzucił Stoke. - Mówiłem ci. Gdybyś nas rąbnął, miałbyś przesrane. A tak, będziesz bohaterem narodowym!
- Możesz już oddać mi medalik - powiedział Hawke do wartownika, ale jedyną reakcją był cios kolbą w żebra.
Z rękami na głowach, Hawke i Stokely zostali wprowadzeni przez ciężką bramę z kutego żelaza na teren posiadłości. Weszli na szerokie, marmurowe schody, prowadzące do solidnych, metalowych drzwi.
Drzwi, pochodzące z jakiejś starej fortecy, były ozdobione tarczami i lancami. Kiedy zainstalowany przy nich migający monitor obejrzał przybyszów, otworzyły się do wewnątrz. Za nimi ciągnął się ogromny korytarz, ze świecami migoczącymi w przymocowanych do ścian ciężkich kinkietach. Hawke zobaczył ginące w ciemnościach kręte kamienne schody prowadzące na górę.
Sześciu groźnie wyglądających strażników w czarnych mundurach i czerwonych beretach stało w półkolem naprzeciwko nich. Ku zdumieniu Hawke'a wszyscy wyglądali na Chińczyków. Zaraz przypomniał sobie, że Conch mówiła, iż Raul Castro od dawna dążył do zbliżenia z Pekinem. Widać jego zabiegi zakończyły się powodzeniem.
Conch na pewno zainteresuje wiadomość, że na Kubie znajdują się chińscy żołnierze.
Wszyscy strażnicy mieli pistolety Chicom w kaburach na biodrach i groźnie wyglądające chińskie pistolety maszynowe Tsao-6, wycelowane w brzuchy dwóch jeńców.
Ktoś wyłonił się z cienia i ignorując Stoke'a, dokładnie przyjrzał się Hawke'owi. Mężczyzna miał na sobie galową kurtkę mundurową kubańskiego generała, narzuconą na jedwabną piżamę.
311
Przyłożył lufę posrebrzanego magnum 357 do brzucha Hawke'a, a kiedy Alex drgnął, cofnął się i uśmiechnął szeroko.
- Toż to Alexander Hawke we własnej osobie! - powiedział po angielsku generał. - Witam w elfinca Telarańa! - Jego oddech cuchnął rumem i tytoniem. Miał przekrwione, wilgotne oczy. Był nieźle wstawiony. Pewnie oblewał Święto Pracy.
- Dobry wieczór, generale. Nie przedstawiliśmy się sobie jeszcze - powiedział Hawke z lekkim uśmiechem.
- Jestem generał Juan de Herreras. Nie słyszał pan o mnie? Dowodzę całą armią kubańską!
- Niewątpliwie jest to trudne zadanie - powiedział Hawke, uważnie mu się przyglądając. Wróciło wspomnienie.
To był ten trzeci, poznał go po oczach, który trzymał jego matkę... Alex miał ochotę rzucić się na niego, wyrwać mu serce. Ale wiedział, że musi pozwolić, by gniew w nim wzbierał, żeby w odpowiedniej chwili użyć całego arsenału nienawiści.
- Ach, rzeczywiście - wydusił z siebie. - Teraz już pamiętam. Zdaje się, że poznaliśmy się wiele lat temu.
- Naprawdę, senor? -powiedział de Herreras. -Nie sądzę. Zapamiętałbym to. Tak czy inaczej, mój brat Manso czeka na pana w gabinecie. Ponieważ ostatnimi czasy narobiliście nam masę kłopotów, z góry uprzedzam, że nie jest w najlepszym nastroju.
- Szkoda - powiedział Hawke. - Ale mam coś, co poprawi mu humor.
- Doskonale! Proszę za mną - powiedział generał i poszedł ciemnym korytarzem za krętymi schodami.
Stoke i Hawke czuli za plecami obecność sześciu strażników.
Dopiero teraz zauważyli drugie schody. Prowadziły na dół, w mrok. Stukot ciężkich butów chińskich strażników wyrwał ze snu dwa rosyjskie wilczury o długiej sierści strzegące schodów.
Jak odległa wydawała się ta forteca od krwawych walk, które niedawno toczyły się na terenie bazy. Może generałowie nie chcieli brudzić sobie rąk, zostawiali to prostym żołnierzom?
U podnóża schodów zobaczyli wyłożony czerwonym dywanem korytarz, ciągnący się w obie strony. Alex ocenił, że są co najmniej dziesięć metrów pod ziemią. Generał przywołał go gestem do siebie i skierował się w prawo. Idąc wzdłuż rzędu mahoniowych drzwi, zatrzymał się przy którychś z kolei i zapukał.
Rozsunęły się z sykiem, ukazując starszego Azjatę w jedwabnym, czarnym kimonie i białych rękawiczkach. Miał rzadką siwą bródkę. Gestem zaprosił ich do przestronnej windy.
312
- Do gabinetu mojego brata   powiedział generał de Herreras.
Windziarz ukłonił się i wcisnął guzik.
Winda zatrzymała się łagodnie i drzwi rozsunęły się. Windziarz znów zgiął się w głębokim ukłonie i wszyscy wysiedli. Hawke spodziewał się zobaczyć wielką komnatę, ale ku swojemu zaskoczeniu znalazł siew ciemnym, małym holu, z jednym stołem pod ścianą. W oczy rzucał się oświetlony lampą obraz w złoconej ramie. Alex nachylił się, by mu się przyjrzeć.
Wczesny Picasso z okresu błękitnego.
- Tędy, panowie - powiedział generał de Herreras i nacisnął dłonią klapkę wyciętą w boazerii.
Rozległ się trzask i otworzyły się ukryte drzwi, za którymi były strome kamienne schody, prowadzące do góry. Zrobiło się chłodno i wilgotno, a w powietrzu czuć było chlor. Alex dotknął kamiennej ściany. Była mokra i omszała. U szczytu schodów paliły się dwie świece w żelaznych kinkietach, umieszczonych po obu stronach wąskich drewnianych drzwi.
- Panowie pierwsi - powiedział generał i puścił Aleksa i Stoke'a przodem.
Wszedłszy na górę, odsunęli się na bok, a generał wcisnął kilka guzików w zamontowanej przy drzwiach klawiaturze. Zapaliło się zielone światło i drzwi otworzyły się.
Hawke i Stoke oniemieli, kiedy zobaczyli, co jest za nimi.
Weszli do okrągłej sali; za jej szklanymi ścianami i wielką szklaną kopułą widać było cudowny podwodny pejzaż, oświetlony ukrytymi podwodnymi reflektorami. Przed oczami Hawke'a przemykały tropikalne ryby o wszystkich możliwych rozmiarach i barwach, a egzotyczne rośliny falowały na piaszczystym dnie.
Za szklaną kopułą leniwie przepłynął sześciometrowy rekin, a za nim pomknęła ławica barakud.
- Gość mieszka na dnie akwarium - szepnął Stoke.
Jeszcze wyżej, co najmniej dziesięć metrów nad szklanym sufitem, wisiały wielkie stalaktyty, wśród których przemykały ławice kolorowych ryb. Z dna groty sterczały stalagmity, tworzące misterne konstrukcje z różowego i białego koralu.
Oszklona sala znajdowała się na piaszczystym dnie naturalnej groty, prawdopodobnie u ujścia rzeki, gdzie był schron, w którym trzymali „Borzoja".
Szkło musiało być niezwykle wytrzymałe, bo Alex nie widział nigdzie żadnych śladów łączenia ani wsporników. Na samym środku sufitu wisiał wielki żyrandol z brązu. Oprócz podwodnych reflektorów było to jedyne źródło światła. Żyrandol składał się ze starannie wyszlifowanych obręczy
313
z kutego mosiądzu i brązu, z których każda następna była mniejsza od poprzedniej.
Na największej i zarazem najniższej obręczy, paliło się co najmniej pięćdziesiąt świec, a na najmniejszej - około dziesięciu. Prawdopodobnie każdą obręcz można było podnosić i opuszczać, bo jak inaczej zapalić te cholerne świece? Wszystko to stwarzało niezwykły efekt.
- Coś tu dziwnie pachnie, szefie - mruknął Stoke. W powietrzu wisiał otępiający, słodkawy zapach, Hawke domyślił się, że byli w podwodnej palarni opium.
- Proszę, proszę. Alex Hawke we własnej osobie - dobiegł ze środka pokoju przesłodzony głos. Dokładnie pod żyrandolem stało duże owalne biurko. Właściciel aksamitnego głosu był niewidoczny, schowany za oparciem wysokiego skórzanego fotela, odwróconego tyłem do gości. - Wreszcie się spotykamy - powiedział głos, unoszący się na chmurze jasnego opiumowego dymu.
- Spełniło się moje marzenie - powiedział Hawke.
- Niech no przyjrzę się temu słynnemu Hawke'owi.
Z fotela podniósł się wysoki, szczupły mężczyzna. Był nagi do pasa. Długi czarny koński ogon sięgał mu do połowy muskularnych pleców.
Na widok tego człowieka Hawke wstrzymał oddech.
Na jego łopatce widniał tatuaż pająka. Czarnego, z czerwoną plamą na brzuchu. Takie właśnie pająki śniły się Aleksowi w dzieciństwie.
Widok tego człowieka i dźwięk jego głosu były dla niego prawdziwym szokiem. Kiedy jednak gospodarz ściągnął z fotela szlafrok i zwrócił się twarzą do gości, na twarz Aleksa wrócił ten sam lekki uśmiech, jaki nie schodził mu z ust od chwili wejścia dofinca.
Manso wyszedł zza ogromnego, rzeźbionego, owalnego biurka. Blask świec odbijał się w jego mrocznych oczach, osadzonych w twarzy o pięknych, kobiecych rysach. Długie włosy, mimo upływu czasu wciąż kruczoczarne, związane były na plecach. Był zbyt piękny jak na mężczyznę. I zbyt dziki i brutalny, żeby być kobietą.
Wsunął żylaste, muskularne ręce do rękawów długiego szlafroka z czerwonego chińskiego jedwabiu
- Kiedy zobaczyłem cię po raz pierwszy - powiedział Hawke - myślałem, że jesteś kobietą.
- Serio? - zdziwił się Manso. - Ciekawe. Kiedy to było?
- Dawno temu - odparł Alex. - Byłem wtedy jeszcze dzieckiem.
314
- Wszyscy byliśmy kiedyś dziećmi. - Manso uśmiechnął się. - Napije się pan czegoś? A może zapali? Nasi chińscy przyjaciele dostarczają nam pierwszorzędne opium.
- Nie, dziękuję - powiedział Hawke.
- A pański przyjaciel? A propos, kim on jest?
- Mogę odpowiadać za siebie. Nazywam się Stokely Jones, jestem emerytowanym żołnierzem amerykańskiej marynarki wojennej. I emerytowanym nowojorskim policjantem. A pić mi się nie chce - powiedział Stoke, opuszczając ręce.
Kiedy Hawke zauważył, że Kubańczycy nie zareagowali, zrobił to samo.
- Może usiądziemy? Tam, bliżej szyby? - powiedział Manso i wskazał na łóżka ustawione pod jedną ze szklanych ścian.
Rozłożył się leniwie na największym z nich, przykrytym złotymi, czarnymi i czerwonymi poduszkami z jedwabiu. Przeciągnął się.
W ruchach generała było coś dziwnego. Poruszał się jak sportowiec albo tancerz, z wystudiowaną gracją, jakby był na scenie, a cała ta sytuacja stanowiła jeden z aktów spektaklu, którego znaczenie rozumiał tylko on.
I on, i jego brat sprawiali wrażenie, jakby dramatyczne wydarzenia, które niedawno rozegrały się na terenie ich bazy, były im całkowicie obojętne.
- Napije się pan teąuili, seńor? - zapytał generał Juan de Herreras. Łyknął z butelki i podał ją Hawke'owi.
- Może później - odparł Alex.
W tej chwili zrozumiał, skąd bierze się ten spokój panujący wfinca. Bracia de Herreras najwyraźniej dopiero co się obudzili. Jeden, Juanito, ze snu spowodowanego nadmiarem alkoholu i narkotyków, drugi, Manso, z błogiego letargu, w jaki zapadł w tym dźwiękoszczelnym pomieszczeniu.
Generał Juan de Herreras, chwiejąc się lekko, machnął butelką teąuili w stronę Mansa. Alex i Stokely popatrzyli po sobie. Obaj mieli nerwy napięte jak postronki. Pracowali ze sobą tyle lat, że doskonale wiedzieli, kiedy wybrać właściwy moment.
Alex usiadł na rogu sofy, naprzeciwko Mansa. Stoke nadal stał i rozglądał się na boki, by mieć na oku sześciu Chińczyków, mierzących do niego z karabinów.
- Piękny widok, prawda, panie Hawke? - powiedział Manso. - Wzorowałem się na o wiele skromniejszej komnacie, którą urządził mój mentor, el doctor. To on nauczył mnie cieszyć się zabijaniem takich ludzi, jak pan. Słyszał pan o Escobarze?
315
- Wystarczająco dużo, by żałować, że to nie ja wpakowałem mu kulę w łeb. Interesująca sala, to prawda. Ale proszę mi nie grozić. Wie pan, co się mówi o ludziach mieszkających w szklanych domach?
- A wie pan, że ten, kto mieszka w skalnej grocie, nie musi obawiać się zwykłych kamieni? - zachichotał generał.
- Tego gościa nikt nie przegada - powiedział Stoke. Hawke widział, że jego przyjaciel zaczyna tracić cierpliwość. Zapewne chciał to szybko załatwić, by upewnić się, że Vicky jest bezpieczna.
- Proszę zobaczyć - powiedział nagle generał.
Manso wyciągnął spod poduszek coś, co Hawke początkowo wziął za szablę. Po chwili jednak zorientował się, że jest to maczeta z rękojeścią z kości słoniowej wysadzaną szlachetnymi kamieniami.
De Herreras uniósł jąnad głową i zastukał trzy razy w szybę. W zielonej krystalicznej wodzie pojawiły się trzy syreny. Nie miały na sobie nic oprócz wysadzanych klejnotami diademów, a długie włosy unosiły się wokół ich pięknych twarzy, jakby rozwiewał je lekki wiatr.
- Cudowne, prawda?
- Owszem - odparł Hawke. - To część miejscowej fauny? A może płacicie im od godziny?
- Wie pan, komandorze, zaczyna mi pan ogromnie działać na nerwy, mimo wielkiej przysługi, jaką mi pan oddał.
- Przysługi?
- Tak. Zamknął pan mojego brata Carlitosa, dzięki czemu nie musiałem zabijać go osobiście. A teraz, zanim pana zabiję, proszę mi powiedzieć, co pan robi na mojej wyspie.
- Przyjechałem zabrać stąd kogoś, kogo mi odebraliście.
- Według majora Diaza, zabiliście co najmniej siedemdziesięciu moich ludzi i znacznie więcej raniliście. Gratuluję wyczucia czasu. Większość zakładników miała zostać rozstrzelana o świcie. Pańska dziwka też.
Hawke uśmiechnął się, nie okazując żadnych uczuć.
- Nawet nie dałby mi pan szansy na spełnienie swoich żądań? Najwyraźniej pojęcie „etyka biznesowa" niewiele panu mówi, generale? Może polecić kilka książek na ten temat?
- Powiedz mi coś, Hawke. Jesteś biznesmenem. Bogatym, wpływowym, o rozległych znajomościach. Ja mam na głowie kraj, który trzeba nakarmić, uzbroić i uczynić potężnym. Dlaczego nie moglibyśmy jak cywilizowani ludzie pracować razem na rzecz odbudowy naszego państwa?
- Pracować razem? Bez żartów. Victoria Sweet nie jest jedyną osobą, którą mi pan odebrał, generale.
316
- Przepraszam, ale nie rozumiem.
- A zatem pozwoli pan, że wyrażę się jasno, generale de Herreras. Trzydzieści lat temu wraz ze swoimi braćmi wszedł pan na pokład brytyjskiego jachtu, zakotwiczonego na małej zatoce niedaleko wyspy Staniel Cay na Exuma. Jacht nazywał się „Seahawke". Pamięta pan?
- „Seahawke"?
- Tak. Na jego pokładzie był mężczyzna i jego młoda żona.
- Nie mam pojęcia, o czym pan mówi, senor.
- Zamordował ich pan. Pan i pańscy bracia.
- Faktycznie, braciszku! - powiedział Juanito. - Pamiętam tę noc! Chyba byliśmy...
- Zamknij się, idioto! Ten człowiek oszalał. Wdziera się do mojego domu i rzuca mi w twarz jakieś bezpodstawne oskarżenia. Nie będę tego tolerować. Straż!
Strażnicy ruszyli do nich, odbezpieczając pistolety maszynowe.
- Szukałeś czegoś tamtej nocy, Manso. Pamiętasz? - Alex wstał i podszedł do szklanej ściany. Wyjrzał na zewnątrz, z rękami założonymi za plecy.
- Odbiło ci?
- Byłem przy tym, generale - powiedział Alex i obrócił się na pięcie z roziskrzonymi oczami. - To byli moi rodzice! Miałem siedem lat! Widziałem to wszystko, wszystko, co im zrobiłeś, ty parszywy morderco!
- O czym ty mówisz?
- Siedziałem w kryjówce, w małym schowku, w którym zamknął mnie ojciec. Komandor Alexander Hawke. Umarł w obronie mojego życia!
- Co to ma znaczyć? Nie muszę tego słuchać!
- Musisz, musisz, bo na końcu tej historii pojawia się pewna mapa. On miał na imię Alex, ona - Catherine, ale mówił na nią Kitty. Była znaną aktorką. Bardzo się kochali. Mieli jedno dziecko. Synka, który właśnie skończył siedem lat. Byłem przy tym, jak ich torturowaliście i zamordowaliście. Widziałem wszystko, co zrobiliście. Wszystko.
- To było dawno temu - powiedział generał. - Może coś takiego się wydarzyło, może nie. Co za różnica? Wszystko ci się w głowie pomieszało.
- Nie, wszystko jest dla mnie jasne jak nigdy. A teraz, generale, proszę odprawić strażników - powiedział Alex i zamilkł. Z trudem panował nad swoim gniewem, oddychał głęboko.
- Żartujesz, sil - spytał generał po chwili.
- Nie. Mamy do omówienia sprawy osobiste.
- Sprawy? Jakie sprawy?
317
- Chodzi o mapę, generale. Tę, z powodu której zamordowałeś mi rodziców. Widzisz, zabiłeś nie tych członków rodziny Hawke, co trzeba. Tamtej nocy moi rodzice nie mieli tej mapy. Ja ją miałem. I nadal mam.
- Mapa! Masz tę mapę?
- Tak.
- Nie wierzę.
•    Alex pochylił się i z głębokiej kieszeni na prawym udzie wyjął małą niebieską kopertę.
- Proszę. Ta mapa została narysowana prawie trzysta lat temu w londyńskim więzieniu Newgate. Autor sporządził ją w 1705 roku, tuż przed spotkaniem z katem.
- Otwórz kopertę. Wyjmij mapę. Pokaż mi.
Alex wykonał polecenie. Generał pochylił się nad kopią mapy, która wyglądała na autentyczny dokument.
- To nie jakaś sztuczka? - spytał Manso.
- Myślisz, że przychodziłbym tu i narażał życie dla jakiejś sztuczki? Alex wyjął z kieszeni zapalniczkę, zapalił ją i zbliżył płomyk do rogu dokumentu.
- Teraz albo nigdy, generale. Proszę odprawić strażników.
- Juanito! - krzyknął generał, siadając prosto na łóżku. - Wygoń strażników. Już! Każ im zaczekać za drzwiami. To prywatna sprawa.
Jego brat posłusznie spełnił rozkaz, kręcąc głową i mamrocząc pod nosem. Manso zwariował, ale co on mógł na to poradzić?
Kiedy strażnicy wyszli z pokoju, Alex schował kopertę z powrotem do kieszeni i zapiął ją. Spojrzał znacząco na Stoke'a i zaczął chodzić wokół dużego owalnego biurka.
- W pewnym sensie - powiedział - wygląda na to, że prawowitym właścicielem tego skarbu jest wasza rodzina, nie moja.
- Oczywiście! A myślisz, że dlaczego przez tyle lat szukałem skarbu de Herrerasów?
- Obawiam się, że go nie znajdziesz - powiedział Hawke. - Pod mapą jest list od słynnego pirata Blackhawke'a. Słyszałeś o nim?
- Oczywiście! To jeden z najsprytniejszych i najbardziej bezwzględnych piratów na Karaibach! To on ukradł fortunę mojego rodu!
- Wszyscy mamy jakieś mroczne tajemnice. Jestem w prostej linii potomkiem Blackhawke'a. Jego mapa od pokoleń pozostaje w rękach mojej rodziny. Tuż przed śmiercią Blackhawke zdobył największy łup w swoim życiu.
- Mów dalej! - krzyknął Manso z błyszczącymi oczami.
- U wybrzeży Hispanioli zaatakował hiszpański galeon pod dowództwem admirała Mansa de Herrerasa.
318
- Tak! - zawołał generał. - To mój szlachetny przodek! Płynął do Anglii ze srebrem i złotem. Chciał złożyć swoją fortunę w Banku Anglii. Ale nigdy tam nie dotarł.
- Tak, generale. Widać, że znasz historię. De Herreras nie zdołał dotrzeć do Anglii, bo Blackhawke przechwycił i zatopił jego statek. Ale wcześniej zabrał całe złoto i srebro.
- I co potem?
- Oczywiście zakopał skarb. W tamtych czasach tak się robiło.
- Czyli to prawda! Widzisz, Juanito, przez wszystkie te lata miałem rację! Rodzina tego Hawke'a ma mapę ukazującą miejsce ukrycia naszego skarbu! Znajdziemy go! - Manso aż poczerwieniał z podniecenia. -Podzielimy się! Na pewno jest tego dosyć, żeby...
- Nie - powiedział Alex i spojrzał mu w twarz. - Mam lepszy pomysł.
- A co może być lepszego od...
- Mapa należy do ciebie. Możesz ją sobie wziąć.
- Serio?
- Tak - powiedział Hawke. - Ale pod jednym warunkiem.
- Słucham, senor.
- Jeszcze dziś położymy kres koszmarowi, któremu dałeś początek trzydzieści lat temu, generale de Herreras.
- Nie rozumiem.
- To proste. Jeśli chcesz tę mapę, będziesz musiał mnie zabić.
Rozdział 56
Zabić cię? Generał zsunął się z łóżka jak kot, z twarzą wykrzywioną drapieżnym uśmiechem.
- Zabić cię? Jeśli tego sobie życzysz, jestem do usług, senor Hawke.
Wzniósł maczetę i przeciął nią powietrze; srebrne ostrze błysnęło w świetle świec. Nagle rzucił ją do góry; wirując, zawisła na chwilę pod sufitem, obróciła się dwa-trzy razy i zaczęła spadać. Manso tańczył pod nią, nie spuszczając z niej oka.
Złapał jąza rękojeść i odwrócił się do Hawke'a z żądzą mordu w oczach.
Hawke zauważył kątem oka, że Stoke ruszył w stronę generała.
- Nie! - krzyknął. - Nie mieszaj się do tego, Stoke. To sprawa między nim a mną.
319
- Ale, szefie, nie masz...
- Nieuzbrojony człowiek z żądzą zemsty w sercu jest najgroźniejszym z wrogów - powiedział Alex.
Juan de Herreras, patrzący na nich wybałuszonymi oczami, wyjął pistolet i gestem nakazał Stoke'owi usiąść. Stoke niechętnie wykonał polecenie.
Manso nagle rzucił się na Hawke'a i ciął maczetą, mierząc w jego szyję. Hawke w ostatniej chwili uchylił głowę i odwrócił się. Nic mu się nie stało, ale ostrze musnęło jego pierś.
- No, generale, musisz się trochę lepiej postarać - powiedział, krążąc wokół niego, markując atak to z jednej, to z drugiej strony, wciąż z lekkim uśmiechem na twarzy.
Rozwścieczony zachowaniem Hawke'a i całą sytuacją długowłosy generał znów podbiegł do niego tanecznym krokiem i zamachnął się z furią. Alex zaczekał, aż ostrze maczety zbliży się do jego brzucha; wtedy odwrócił się i wygiął plecy w łuk. Zrobił unik w ostatniej chwili i generał, który włożył w ten cios wszystkie siły, zatoczył się do przodu.
- Nie idzie ci tak łatwo, jak z trzciną cukrową, co, macheterol - powiedział Hawke, wskakując na biurko generała. - Trzcina się nie rusza!
Gruby mundur polowy i ciężkie buty krępowały trochę Aleksowi ruchy. Będzie musiał jakoś sobie poradzić. Złapać swój rytm.
Mógł bez trudu zabić tego człowieka gołymi rękami, ale coś, może jego piracka krew, kazało mu walczyć szablą. Wcześniej zauważył drugą maczetę, opartą o parawan przy jednym z łóżek. Będzie musiał jakoś się do niej dostać.
- Ty angielska świnio - prychnął Manso. - Nogi ci poobcinam i do gardła wsadzę!
Ciął na wysokości kolan, ale Alex podskoczył, podkurczył nogi, i ostrze przeszyło powietrze.
- A nie mówiłem, Stoke?! - krzyknął Alex, tańcząc na biurku. - Ten Cubano jest odważny tylko wtedy, kiedy zabija kobiety i bezbronnych mężczyzn. To prawda, co mówią o naszym dzielnym pająku, że jest chiquita\
- Tak! Senorita Chiąuita Banana we własnej osobie! - zawtórował mu Stokely, jednym okiem obserwując jednostronny pojedynek, a drugim pijanego admirała, mierzącego z pistoletu w jego serce.
Hawke spojrzał w dół, na krążącego wokół niego generała.
- Spójrz na siebie, Manso! -roześmiał się. -I co widzisz, chical Boja widzę małego bananowego generała z małej bananowej republiki! Większość mężczyzn wstydziłaby się zaatakować nieuzbrojonego człowieka. Większość uznałaby.,.
320
- Co takiego?! - wrzasnął Manso.
- Uznałaby zabicie nieuzbrojonego człowieka za tchórzostwo.
-- Chce broni?! - ryknął Manso. O to mu chodzi? No to dajcie mu broń, do cholery! Juanito, za parawanem jest maczeta. Daj ją Anglikowi, zobaczymy, co potrafi!
Juanito wstał i nie przestając mierzyć do Stokely'ego, podszedł chwiejnym krokiem do parawanu. Podniósł maczetę i spojrzał na brata.
- Jesteś pewien, mi hermanol
- Daj mu to cholerstwo, Juanito! Dość pieprzenia! Poderżnę mu gardło i wywlokę na wierzch ten jego cholerny język!
Admirał wzruszył potężnymi ramionami i rzucił maczetę Alexowi, który zręcznie złapał ją za rękojeść.
Przejechał palcem po ostrzu. Może być. Zeskoczył z biurka i zwrócił się twarzą do Mansa, przyjmując klasyczną pozycję szermierczą, z lewą ręką ukrytą za plecami.
- Uprawia pan fechtunek, generale? - powiedział z uśmiechem.
- Fechtunek? Co to takiego?
- Zaraz się przekonasz, gościu! - krzyknął Stokely, a Alex parsknął śmiechem.
Generał zaatakował ze wzniesioną maczetą i Alex z najwyższym trudem sparował potężny cios. W pokoju rozległ się dźwięk metalu uderzającego w metal. Hawke dziwnie się czuł z nieporęczną maczetą w dłoni. Przekonał się, że Manso nieprzypadkowo zwany był machetero.
Czekała go trudna walka.
Z zaciśniętą w pięść lewą dłonią za plecami, przeszedł do natarcia. Błyskawicznie zadawał kolejne pchnięcia i ciosy, a Manso mógł tylko odpierać ataki.
- No proszę, potrafisz walczyć - powiedział Manso.
- Cóż za spostrzegawczość - odparł Hawke, obracając się z maczetą jak tancerz.
Nie ruszając się z miejsca, Manso zadał trzy silne ciosy, jeden po drugim. Hawke odparował je, ale czubek ostrza maczety rozciął mu policzek pod okiem.
- Ach, angielska krew - powiedział Manso. - Jak pamiętasz, rozsmakowałem się w niej od małego. - Zrobił piruet w tył i zlizał krew z czubka ostrza. - Pycha! Wytnę ci serce i zjem je na śniadanie!
- Wątpię - powiedział Hawke
Krążył wokół przeciwnika, raz po raz zmieniając kierunek ruchu, szukając okazji do ataku, kiedy nagle Manso rzucił się na niego, rycząc jak ranne zwierzę i gwałtownie wymachując maczetą.
21    Hawke
321
Manso był w swoim żywiole, przerodził się w prawdziwego machetero z pól trzciny cukrowej. Widząc błysk opadającego srebrnego ostrza, Hawke podniósł maczetę, by się zasłonić, ale generał zatrzymał się, obrócił na pięcie, po czym uderzył zakrwawioną maczetą od dołu.
Rozległ się głośny brzęk; maczeta wyleciała Hawke'owi z dłoni i spadła na podłogę.
Na twarzy generała odmalowała się mordercza satysfakcja. Podszedł bliżej.
Hawke wskoczył na biurko. Tym razem miał mniej szczęścia. Próbował uniknąć ciosu maczety, ale ostrze przecięło gruby materiał maskujących spodni i jego prawe udo przeszył piekący ból.
Mała niebieska koperta spadła na podłogę. Generał rozciął mu nie tylko nogę, ale i kieszeń.
Wtedy wydarzenia potoczyły się błyskawicznie. Generał schylił się po kopertę, a Stokely coś krzyknął.
Hawke spojrzał na niego i zobaczył, że jego przyjaciel jakimś cudem podniósł maczetę z podłogi i rzucił mu ją.
Alex wyciągnął rękę i chwycił maczetę za ostrze, rozcinając sobie palce i dłoń. Rękojeść kleiła się od krwi, ale przynajmniej teraz miał choć cień szansy w walce z oszalałym machetero.
- Generale! Tutaj! - krzyknął Hawke.
Generał, który trzymał niebieską kopertę w triumfalnie wzniesionej dłoni, podniósł głowę i zobaczył zbliżający się ku niemu rozkołysany żyrandol, z którego zwisał Hawke, z maczetą w ręce.
Rozległ się dźwięk stali przecinającej skórę i kości.
Generał spojrzał na zakrwawiony kikut swojej ręki i z jego gardła wyrwał się zwierzęcy skowyt bólu. U jego stóp leżała odcięta dłoń, wciąż ściskająca niebieską kopertę.
Wtedy rozległ się huk i Hawke, jedną ręką trzymający się żyrandola, poczuł, jak kula z pistoletu Juanita przelatuje mu tuż koło ucha. Odwrócił się i zobaczył Stokely'ego, który zerwał się i z całej siły uderzył Kubańczyka w przedramię. Padł kolejny strzał, a zaraz potem rozległ się trzask łamanych kości.
Hawke puścił rozkołysany żyrandol i zeskoczył na podłogę.
Zauważył, że pistolet Juanita odleciał gdzieś na bok, więc zajął się generałem, który padł na kolana, przyciskając krwawiący kikut do piersi i oddychając płytko. Trupio blady, ze spuszczoną głową, był w głębokim szoku.
Alex uniósł czarny koński ogon, odsłaniając jego szyję. Podniósł maczetę i...
322
- Szefie, nie! -usłyszał głos Stoke'a.
Alex stracił poczucie czasu i miejsca. Wiedział, że ma tu do załatwienia jakąś niedokończoną sprawę, coś, co miało związek z maczetą, którą trzymał w ręku.
Maczeta błysnęła w świetle rozhuśtanych świec.
Hawke zatrzymał ostrze centymetr od szyi generała. Ocknął się.
- Nie - szepnął, patrząc na człowieka klęczącego przed nim. Nachylił się nad jego uchem. - Posłuchaj mnie, parszywy śmieciu. Zabiłeś moich rodziców tydzień po moich siódmych urodzinach. Przez resztę życia co roku będę cię odwiedzał w rocznicę tej daty. Patrzył, jak gnijesz w więzieniu. To będzie dla mnie najlepszy prezent urodzinowy.
Pchnął go nogą w plecy i generał upadł twarzą kilka centymetrów od swojej odciętej dłoni. Wbił w nią szeroko otwarte oczy.
- To należy do mojego ojca - powiedział Alex i wyrwał niebieską kopertę z odciętej dłoni.
Generał powiedział coś cichym, gardłowym szeptem. Hawke nachylił się do niego.
- Nie słyszę - powiedział.
- Dwa razy miałem twoją matkę - wychrypiał Manso.
- Co powiedziałeś? - powiedział Alex, nachylając się jeszcze niżej.
- Dwa razy! Tak! - wyszeptał Manso. - Dwa razy rżnąłem tę kurwę, twoją matkę. Raz przed, raz po. I wiesz co, amigo! Alex wzniósł maczetę, z twarzą wykrzywioną furią.
- Za drugim razem była lepsza. Jak już nie żyła.
Ostrze spadło z takim impetem, że po odcięciu głowy Mansowi z głośnym brzękiem uderzyło w marmurową posadzkę. Alex patrzył, jak głowa toczy się po podłodze, po czym spojrzał ze zdumieniem na zakrwawioną maczetę.
- Straż! Straż! - krzyknął Juan de Herreras.
Rzucił się przez pokój do Hawke'a, klęczącego obok jego pozbawionego głowy brata. Rycząc w ślepej furii, z oczyma przesłoniętymi czerwoną mgłą, nadział się na maczetę Aleksa. Ostrze przeszyło go na wylot. Alex z trudem wygramolił się spod trupa.
- Za biurko! - krzyknął Stoke i przetoczył się po podłodze w tamtą stronę, gdy do pokoju wpadli chińscy strażnicy. Alex usłyszał staccato pistoletów maszynowych Tsao-6. Z ciężkiego biurka, za którym się schronił, posypały się drzazgi.
- Chryste! - powiedział do Stoke'a. - Myślałem, że było ich tylko sześciu, a to cała armia!
323
Do oszklonego pomieszczenia wpadało coraz więcej strażników, strzelających w biurko generała. Odpadały od niego coraz większe fragmenty. Jeszcze trochę, a zostaną same wióry.
Stoke zauważył pistolet Juanita, leżący półtora metra za biurkiem. Gdyby tak mógł go dosięgnąć... ale jeden ze strażników zobaczył jego wyciągniętą rękę i kule odtrąciły pistolet poza jej zasięg.
Lada chwila strażnicy zorientują się, że dwaj mężczyźni chowający się za biurkiem sąnieuzbrojeni.
- Masz jakiś pomysł? - spytał Alex Stoke'a, gdy obaj kulili się pod gwałtownym ostrzałem.
- Chyba jest za późno, żeby zmienić warunki ubezpieczenia na życie -powiedział Stoke. - Wszystko dostanie moja była żona.
- Cóż, możemy przynajmniej uścisnąć sobie dłonie i powiedzieć, że... Nagle rozległ się potężny wybuch, który wstrząsnął szklaną budowlą.
Rozdział 57
Wydawało się, że zaraz zapadnie się marmurowa posadzka. Ogień z broni automatycznej ucichł, strażnicy padli na podłogę. Przypominało to trzęsienie ziemi, ale towarzyszący huk bardziej kojarzył się z eksplozją tysięcy kilogramów trotylu. Wielki żyrandol kołysał się szaleńczo u szczytu kopuły, tworząc dziwaczne refleksy światła na zakrzywionych szklanych ścianach.
Z góry dobiegł złowieszczy trzask. Alex podniósł głowę. Spod żyrandola po szklanym suficie rozchodziła się sieć pęknięć. Ze wszystkich stron trysnęły strużki wody.
- Co do licha... - powiedział Alex, patrząc na Stoke'a.
- Twój nowy znajomy Boomer - powiedział Stoke. - Pamiętasz jego taktykę pozorowanego ataku? Najpierw zabrał wszystkich z plaży, a potem wysadził ładunki C-4, które oddział Bravo przyczepił do kadłubu okrętu podwodnego. Główna fala uderzeniowa po wybuchu powinna dotrzeć z biegiem rzeki do tej groty za jakieś trzy sekundy... raz!
Hawke i Stokely wybiegli zza biurka, przebili się przez grupę oszołomionych strażników, nieporadnie gramolących się na nogi, i rzucili się do otwartych drzwi. Zobaczyli potężny żyrandol spadający na podłogę; chybił ich o centymetry.
- Dwa! - krzyknął Stoke, kiedy wpadli w drzwi.
324
Kilku strażników podniosło broń.
- Trzy!
Przenikliwy brzęk rozpadającego się szkła sprawił, że strażnicy stracili ochotę na strzelanie do dwóch uciekinierów. Alex próbował zatrzasnąć za sobą drzwi, ale było za późno. Wlewała się już przez nie ściana wody. Pobiegli w dół, ślizgając się po kamiennych stopniach.
Woda wpadła schodami do małego holu, w którym wisiał obraz Picassa. Niosła poduszki, dokumenty i różne inne śmiecie. Alex był kompletnie zdezorientowany. Jak tu się dostali? Windą? No tak. Woda sięgała mu już powyżej kolan.
- Nie ma co czekać na tego Chińczyka - powiedział Stoke. - Popatrz, drzwi! - Były niemal niewidoczne. Natychmiast je wyważyli.
Następne schody, prawdopodobnie dla służby, prowadziły w dół, w ciemność.
Zbiegli po nich, uciekając przed wodą, i natrafili na kolejne drzwi.
- Gotów? - zapytał Stoke. Naparli na nie. Od razu ustąpiły. Nieźle. Za drzwiami był wyłożony czerwonym dywanem korytarz, prowadzący do głównej klatki schodowej. Gdzie teraz?
- Tędy! - krzyknął Alex i Stokely pobiegł za nim. - To tutaj! Szybko!
Ruszyli w górę szerokimi, krętymi schodami, którymi wcześniej prowadził ich Juan de Herreras.
Znaleźli się w głównym holu, gdzie całkiem niedawno spotkali Juanita i jego straż przyboczną. Był całkowicie pusty. Teraz zaczęli żałować, że uciekając z rozsypującej się podwodnej komnaty, nie zabrali broni strażnikom. Aleksowi pozostał przynajmniej nóż nurka. Stoke nie miał nic.
Obaj wiedzieli, że na zewnątrz na pewno zbierają się wrogowie, mogą ich być setki.
Bardzo ostrożnie wyjrzeli zza potężnych drzwi frontowych. Księżyc wisiał już na niebie i cały kompleks skąpany był w jego blasku. Bryza leniwie kołysała palmami.
Na terenie posiadłości nie widać było żywej duszy. Budki wartownicze były puste. Za murem wznosiła się ciemna ściana dżungli. Po lewej stronie rozciągało się morze zalane blaskiem księżyca. Coś się na nim paliło, ku niebu pięły się wielkie macki ognia i czarnego dymu.
Czyżby „Nighthawke"?
Hawke odpędził tę myśl. Ostrożnie zeszli ze Stokiem szerokimi kamiennymi schodami. Nieuzbrojeni, nie mieli innego wyboru, jak tylko pobiec w stronę morza i modlić się, by ktoś czekał na nich w IBS-ie.
Zrobili może trzy kroki, kiedy dżungla rozbrzmiała ogniem z broni automatycznej. W ciemnościach pojawiły się setki błysków z luf. Powietrze
325
wypełniło się ołowiem, pociski odbijały się od żelaznych bram i ogrodzenia, wzbijały piach pod nogami. Hawke i Stoke padli na ziemię, poczołgali się schodami z powrotem dofinca i zatrzasnęli za sobą drzwi.
- O, w mordę! - powiedział Stoke. - Siedzi tam chyba cała kubańska armia!
Uklękli pod oknem, deszcz pocisków zasypywał ich kawałkami szkła. Stoke wyciągnął coś spod kamizelki kuloodpornej.
- Co to? - spytał Hawke.
- Telefon satelitarny - powiedział Stoke i włączył aparat. - Jeśli będę miał szczęście, może złapię Fitza albo Boomera.
- No to próbuj - rzekł Hawke.
- Bravo, słyszycie mnie? - powiedział Stoke do telefonu.
- Słyszymy cię, Stoke. Co jest?
- Coś nas tu zatrzymało. Co pali się w strefie lądowania? Chyba nie wy?
- Nie. Wścibski kubański kuter patrolowy. Zatopiliśmy cztery. My jesteśmy w komplecie na pokładzie „Nighthawke'a". Czekamy. Płynie po was IBS.
- Będzie z tym kłopot. Nie możemy się stąd wydostać. Jesteśmy pod ostrzałem w głównej hacjendzie.
- Spoko. Zejdziemy na brzeg i was zabierzemy.
- Nie, nie uda się wam. W dżungli roi się od los tangos Cubanos, amigos
- Kurwa!
- To samo pomyślałem.
- Stoke - powiedział Hawke i klepnął go w ramię. Wyglądał przez wybite okno, tuż nad parapetem. - Zajmują pozycje do frontalnego ataku. Mam pomysł.
- Kłopot z głowy, Boomer - oznajmił Stoke przez telefon. - Pan Hawke ma jakiś pomysł. Czekaj. Odbiór.
- Czekam, kapitanie, odbiór.
- Za mną - powiedział Hawke.
Nad głowami świszczało im coraz więcej pocisków. Hawke dał Stoke'owi sygnał, by szedł za nim. Pochyleni, rzucili się w stronę schodów prowadzących na górę.
- Pamiętasz ten taras, który widzieliśmy? - powiedział Hawke, przeskakując po dwa stopnie. - Ten z widokiem na morze?
- Tak - odparł Stoke. -I co z tego?
- Musi być gdzieś po tamtej stronie.
- No i co?
326
- Skoczymy z niego do morza. To co najwyżej piętnaście metrów.
- Niezbyt dobry pomysł, szefie, ale nic lepszego nie wymyślimy. Chodźmy!
Z tarasem był pewien kłopot. Kubańczycy pierwsi zwrócili na niego uwagę. Stoke z Aleksem przebiegli po marmurowej posadzce, którą był wyłożony, i spojrzeli w dół. Na skałach czekało co najmniej dwudziestu żołnierzy z bronią automatyczną, na wypadek, gdyby komuś przyszło do głowy opuścić wyspę bez pożegnania. Połowa z nich wspinała się już po skalistym zboczu, z którego można było dostać się na taras.
Padły strzały i spod nóg Aleksa i Stoke'a wzbiły się kawałki płytek.
Schowali się za metrowej wysokości murkiem z pokruszonego kamienia, okalającym duże patio. Księżyc świecił tak jasno, że gdyby stanęli wyprostowani na białej marmurowej posadzce, byłoby już po nich. Hawke wstrzymał oddech. Spodziewał się, że lada chwila nad murkiem przeleci pierwszy granat.
- Może masz jakiś inny pomysł? - spytał Stoke.
- Myślę - odparł Hawke.
- To myśl szybciej - rzucił Stoke, ale Hawke go nie usłyszał.
Nagle rozległ się potężny wybuch, po czym nad ich głowami przetoczył się ogłuszający ryk. Niebo przesłonił ogromny skrzydlaty cień, coś wielkiego przemknęło nad dachami.
- Co to było, do cholery?
- F-140 super tomcat - powiedział Hawke i na jego twarzy pojawił się uśmiech. - Dywizjon Czarnych Asów. - Jeszcze nigdy tak się nie ucieszył na widok przedstawicieli amerykańskiej marynarki wojennej.
Nad jego głową przeleciały jeden po drugim następne dwa tomcaty, a potem jeszcze trzy. Budynek trząsł się w posadach od eksplozji śmiercionośnych rakiet Sidewinder. Wybuchy rozświetliły dżunglę, z której dobiegły krzyki rannych.
Stoke natychmiast wyciągnął telefon satelitarny.
- Boomer! Co się dzieje?
- Amerykańska marynarka wojenna przybywa na odsiecz! Okazuje się, że Fidel Castro jakimś cudem uciekł, dostał się do telefonu i otworzył kubańską przestrzeń powietrzną dla amerykańskich samolotów! To nasi! Hura!
- Nasi? Do cholery, zaraz odstrzelą mi tyłek!
- Mogę pożyczyć tę zabawkę, Stoke? - spytał Hawke. Stoke podał mu telefon.
- Boomer, mówi Hawke. Połącz się z dowódcą dywizjonu. Powiedz mu, że na ziemi są dwaj swoi. A dokładnie, na dużym tarasie od zachodu,
327
wychodzącym na morze. Bylibyśmy wdzięczni za silniejszy ostrzał dżungli i skał pod tarasem. Naszą jedyną drogą ucieczki jest skok do morza, odbiór.
- Już z nim rozmawiałem - powiedział Boomer. - Właśnie prowadzi ostrzał, próbuje zniechęcić przeciwników z głównego domu do atakowania was.
- A co z tymi pod tarasem? - spytał Hawke. - Musimy stąd zaraz spadać!
- Dowódca dywizjonu ma lepszy pomysł. Wyjrzyj za murek, to zobaczysz, o co chodzi.
Stoke z Hawkiem podkradli się do murku i wychylili się zza niego. To, co zobaczyli, szczerze ich ucieszyło.
Nadciągające falami samoloty marynarki wojennej przesłaniały gwiazdy, pod ich skrzydłami pojawiały się błyski ognia z odpalanych rakiet; a kilkadziesiąt metrów pod nimi, tuż nad czubkami fal, leciał ogromny śmigłowiec Seaking, kierując się prosto w stronę tarasu, plując ogniem z karabinów umieszczonych po bokach.
Pół godziny później Alex Hawke był już na pokładzie „Nighthawke'a", siedział u boku Vicky, trzymał ją za rękę i szeptał jej na ucho.
Po wyjściu Żabcia, który dał jej coś na sen, przygasił światła w kajucie. Hawke nie mógł odwrócić wzroku od twarzy Vicky. Pot perlił się na jej czole, drgały długie rzęsy. Jej kasztanowe włosy były mocno splątane, ale Alex uważał, że są najpiękniejsze na świecie.
Zniszczenie wyspy Telarana obserwowali ze Stokelyem z pokładu se-akinga. Siedzieli z nogami dyndającymi w powietrzu obok karabinu maszynowego, który głośno terkotał nad ich głowami, kiedy śmigłowiec nadleciał nad wyspę i zawrócił ku szczątkom schronu dla okrętu podwodnego. Został zeń tylko osmolony stos powyginanej stali i pokruszonego betonu. Spomiędzy gruzów wystawał przepołowiony kadłub „Borzoja". Ładunki wybuchowe, założone przez Boomera, przetrąciły mu kręgosłup. Dobiła go amerykańska marynarka wojenna.
- To wy rozwaliliście ten rosyjski okręt? - Alex usłyszał w słuchawkach głos pilota.
- My - odparł Stoke.
- Jezu miłosierny! Jak?
- Całkiem zwyczajnie, ładunkami wybuchowymi - odparł Stoke i na tym rozmowa się skończyła.
Seaking leciał na wysokości piętnastu metrów; woń morskiego powietrza i wycie wiatru w otwartej kabinie sprawiły, że Hawke zapomniał, iż
328
nie spał od przeszło dwudziestu czterech godzin. Całe jego ciało drżało jak naprężona struna.
Vicky była bezpieczna. Z pomocą tych dzielnych ludzi dotrzymał słowa danego jej ojcu.
Helikopter kierował się na zachód, gdzie na horyzoncie rysował się smukły czarny kształt „Nighthawke'a". Za nim, na szybko znikającej w oddali wyspie, wznosiły się słupy ognia i czarnego dymu.
Hawke zauważył też kilka innych pożarów na wybrzeżu; to były gniazda oporu rebeliantów, zaatakowane przez śmiercionośne Czarne Asy.
Teraz, w łagodnym blasku świateł w kajucie, Alex patrzył na śpiącą Vicky.
- Alex? - Vicky z trudem otworzyła oczy. Miała popękane i spierzchnięte wargi, które Alex otarł mokrą szmatką.
- Ciii - powiedział. - Śpij, kochanie. Już po wszystkim.
- Ale jest coś, co...
- Nic nie ma. Śpij. Niedługo będziesz mogła położyć się w swoim łóżku.
- Nie, coś muszę ci powiedzieć... to ważne.
Próbowała podnieść głowę z poduszki, mocno ściskając ramię Aleksa.
- Muszę to powiedzieć - szepnęła chrapliwym głosem.
- O co chodzi, skarbie? Co może być aż tak ważne?
- Strażnicy nie wiedzieli, że ich rozumiem...
- Teraz to już nieważne, kochanie. Było, minęło.
- Nie! To ważne. Usłyszałam... usłyszałam coś...
- Co usłyszałaś, Vicky? - szepnął Alex i nachylił się, by zbliżyć ucho do jej ust.
- Oni... oni się śmiali-powiedziała i o mało się nie zakrztusiła.-Śmiali się, bo mająbombę... która zabije Amerykanów.
- Bombę? - powiedział Alex, wpatrując się w skupieniu w drżące wargi Vicky.
Musiało chodzić o Guantanamo. O broń biologiczną, o której Conch mówiła mu w kokpicie „Kittyhawke'a" na pokładzie startowym „JFK". Jeszcze tego cholerstwa nie znaleźli? Skoro zaatakowały F-14, to zakładał, że... Nie, to znaczyło tylko, że ewakuowane zostały kobiety i dzieci. Bomba mogła nadal być na terenie bazy i... Chryste, ile czasu zostało do jej wybuchu?
- Bombę, Alex - szepnęła Vicky. - Mówili, że jest schowana w miejscu, gdzie Amerykanie nigdy jej nie znajdą.
Alex spojrzał na zegarek. Była piąta dwadzieścia. O ile dobrze pamiętał, do wybuchu zostało jakieś czterdzieści minut.
329
- Kochanie, gdzie schowali tę bombę? - Alex czuł, jak serce rozpaczliwie łomocze mu w piersi.
- W misiu - powiedziała Vicky cichym, zduszonym głosem.
- W misiu? - Alex myślał, że się przesłyszał.
- W zabawce. Dlatego... dlatego się śmiali - wykrztusiła Vicky. Alex uniósł jej głowę i wlał do ust trochę wody.
- Dziękuję - powiedziała. - Tak ich to śmieszyło. Bomba w misiu. Dali ją... dziecku jednego z oficerów. - Próbowała otworzyć oczy. - Ktoś schował bombę w misiu jakiejś dziewczynki. Amerykański marynarz... Kubańczyk.
Rozdział 58
Joe Nettles - zabrzmiał szorstki głos w radiu na pokładzie „Nighthaw-ke'a". - Co to za taka ważna sprawa?
- Mówi Alexander Hawke, admirale. Nie ma czasu na wyjaśnianie, kim jestem. Może pan spytać o to admirała Howella lub sekretarz de los Reyes, ale najpierw proszę mnie wysłuchać.
- Drogi panie, za jakieś pół godziny wybuchnie mi tu bomba. Mów pan, o co chodzi.
- Właśnie odbiłem zakładniczkę z rąk Kubańczyków. Ma ważne informacje dotyczące tej bomby.
- No mów, chłopcze, wyrzuć to z siebie, na litość boską!
- Z podsłuchanych przez nią rozmów kubańskich strażników wynikało, że macie niezwykle groźną broń biologiczną schowaną w zabawce, w misiu.
- Co?
- Amerykański marynarz, jakiś Gofer czy Gomer, schował tę broń w misiu, którego dał w prezencie dziecku jednego z oficerów. Na ułamek sekundy zapanowała cisza.
- Matko Boska! - wrzasnął Nettle. - To ten kretyn, który wysadził się w powietrze! Gomez! Chryste! Dał mojej córce na urodziny dużego białego misia! Mojej własnej córce!
- Mam nadzieję, że panu pomogłem. Wiem, że...
- Synu, jestem ci wdzięczny za ten telefon. Moja żona, Ginny, i nasza córeczka Lucinda ze swoim ukochanym misiem są w tej chwili na pokładzie „Johna F. Kennedy'ego". Mam nadzieję, że wybaczysz, ale...
330
- Oczywiście, sir - powiedział Alex, ale połączenie już zostało przerwane.
Sekundę później na mostku „Kennedy'ego" zadzwonił bezpieczny telefon, łączący naczelnego dowódcę Floty Atlantyckiej, admirała George'a Blaine Howella, z dowódcą bazy w Guantanamo.
Howell, który był na mostku „JFK", skąd obserwował dywizjony odlatujące nad Kubę i powracające po zakończeniu misji, podniósł słuchawkę. Wiedział, kto dzwoni.
- Znalazłeś to, Joe? - spytał Howell.
- Znasz jakiegoś Aleksa Hawke'a?
- Pewnie. Brytyjski miliarder. Służył w Królewskiej Marynarce Wojennej. Często dla nas pracuje. Wytropił okręt podwodny, który kupili Kubańczycy. Swój człowiek.
- W takim razie mam złe wieści, George. Broni biologicznej nie ma już w Gitmo. Jest na pokładzie „Wielkiego Johna".
- Co takiego?
- Zakładniczka uratowana przez Hawke'a twierdzi, że bomba jest w misiu, którego niejaki Gomez dał w prezencie córce oficera.
- Gomez? Skądś znam to nazwisko... zaraz, czy to nie ten gość, który parę dni temu wjechał na pole minowe?
- Tak, ten sam. Trzy tygodnie temu dał mojej córce na czwarte urodziny dużego białego misia.
- Jezu Chryste, Joe!
- Cindy nie rozstaje się z tym cholernym misiem ani na chwilę. Teraz też ma go ze sobą. Ten miś jest gdzieś na pokładzie twojego okrętu flagowego, stary.
- Ile mamy czasu?
- Według kubańskiego ultimatum zostało ci tylko dwadzieścia dziewięć minut i szesnaście sekund. George, cholera jasna, znajdź moją córeczkę.
- Jasne, biorę się do roboty.
Admirał Howell odłożył słuchawkę i zwrócił się do dowódcy „JFK", komandora Thomasa Mooneya.
- Skontaktuj się z kwaterą główną, komandorze. Gdzieś na pokładzie tego okrętu mamy zagrożenie biologiczne piątego stopnia. Centrum Zapobiegania Chorobom twierdzi, że prawdopodobnie chodzi o nowy, śmiercionośny szczep bakterii, z systemem przenoszenia zdolnym do zabicia wszystkich na terenie Gitmo.
- Tak jest.
331
- Ta bomba jest gdzieś na tym okręcie, schowana w misiu należącym do córki dowódcy Gitmo, Joego Nettlesa. Chcę, by to cholerstwo zostało odnalezione i zneutralizowane. Mamy niecałe pół godziny.
Pięć minut później najbardziej zaufany adiutant komandora Mooneya, kapitan Arie L. Kopelman, został wysłany do mesy oficerskiej, gdzie wraz z innymi osobami ulokowano żonę i córkę dowódcy Gitmo. Poszedł na pokład C, znalazł właściwą kabinę i otworzył drzwi. W środku słychać było chrapanie. Wszyscy jeszcze twardo spali. Spojrzał na zegarek. Dwadzieścia dwie minuty.
Nie powinno być kłopotów.
Wszedł do pogrążonej w ciemności mesy, w której obecnie przebywało około trzydziestu kobiet i dzieci. Ponieważ nie znał rysopisu osoby, którą miał odszukać, załomotał pięścią w grodź.
- Czy jest tu pani Nettles? - zapytał Kopelman. - Żona Josepha Nettlesa? Czy mógłbym prosić, by wyszła pani z córką na korytarz? Przepraszam, że przeszkadzam.
- Nie ma ich tutaj - odparł zaspany kobiecy głos. - Wczoraj zostały przeniesione. Było za ciasno.
- Dokąd je przeniesiono? - spytał Kopelman, starając się nie okazywać rosnącego niepokoju.
- Chyba pokład niżej. Może do mesy D-7.
- Dziękuję - powiedział Kopelman i rzucił się biegiem do najbliższych schodów, a potem wypadł na korytarz na pokładzie D. D-7 to w lewo, w stronę dziobu.
Otworzył drzwi oznakowane tabliczką D-7 i głośno zabębnił kostkami palców w grodź.
- Szukam pani Nettles i jej córki - powiedział głośno. - Są tutaj?
- Tak, jesteśmy - usłyszał kobiecy głos.
Zobaczył jej sylwetkę na tle grodzi na drugim końcu mesy.
- Czego pan chce? - usłyszał.
- Mogłaby pani wyjść z córką na korytarz? To bardzo ważna sprawa.
Kopelman patrzył na przesuwający się sekundnik. Do wybuchu zostało niecałe dziewiętnaście minut. Minęła przeszło minuta, zanim pani Nettles i jej czteroletnia córka stanęły przed nim, mrugając i przecierając zaspane oczy. Obie miały na sobie nocne koszule i szlafroki. Znalezienie szlafroków zajęło im kilkanaście jakże cennych sekund.
- Jestem kapitan Kopelman. To pani córka, Cindy?
- Tak. O co chodzi, kapitanie? - zapytała Ginny Nettles.
- Właściwie to szukam misia Cindy - powiedział Kopelman, nie zważając na to, jak głupio to zabrzmiało. - Później wszystko wyjaśnię. Ale
332
byłbym wdzięczny, gdyby raczyła pani wrócić do mesy, bardzo ostrożnie wziąć misia i przynieść go tutaj.
- Jej misia? To jakiś żart?
- To nie żart, pani Nettles. Proszę mi wierzyć.
- Nie mogę spełnić pana prośby, bo misia tam nie ma, kapitanie - powiedziała Ginny Nettles, patrząc na młodego oficera z wyrzutem.
- Nie ma go tam?
- Tak właśnie powiedziałam.
- To niezwykle ważne, pani Nettles. Gdzie jest ten miś?
- Proszę wybaczyć, kapitanie... Kopelman, zgadza się?
- Tak, proszę pani.
- Która jest godzina, kapitanie?
- Piąta czterdzieści pięć rano, proszę pani. Za piętnaście szósta.
- Wie pan, to zabawne. Od przeszło trzydziestu lat jestem żoną oficera marynarki i jeszcze nigdy nie znalazłam się w tak absurdalnej sytuacji. A to, kapitanie, powinno dać panu do myślenia!
- Doskonale panią rozumiem. Ale muszę dostać tego misia. To sprawa najwyższej wagi. Rozumie pani? Najwyższej wagi. Nic więcej nie mogę powiedzieć.
- Co się stało, kapitanie? - powiedziała pani Nettles. Nagle poczuła niepokój, a potem strach.
- My... to znaczy admirał Howell potrzebuje tego misia - powiedział Kopelman, patrząc jej w oczy. - Ten miś jest... skażony. Rozumie mnie pani?
- Słonko, może powiesz temu miłemu panu, gdzie jest twój miś? - spytała pani Nettles, patrząc córce w oczy.
- Teddy poleciał samolotem!
- Samolotem? - spytał Kopelman, czując mrowienie od karku po czubki palców. Spojrzał na zegarek. Jeszcze trzynaście minut.
- Tak, kapitanie, moja córka mówi prawdę. Przypadkiem spotkaliśmy wujka Cindy, Chucka, młodszego brata mojego męża, który jest dowódcą brygady Czarnych Asów.
- Twierdzi pani, że misia ma kapitan Nettles? - spytał Kopelman. Na czoło wystąpiły mu krople potu.
- Tak myślę - powiedziała Ginny Nettles, coraz bardziej zaniepokojona.
- Zabrał misia na akcję?
- Tak, mówił, że jego dywizjon ma w nocy przeprowadzić nalot, i że miś może przyniesie Czarnym Asom szczęście. Pani Nettles chciała dodać coś jeszcze, ale kapitan wbiegł już na schody.
333
- Sir! - powiedział Kopelman, wpadając na mostek.
- Co macie, kapitanie? spytał admirał Howell, patrząc mu w twarz. -Powiedz, że to dobra wiadomość, synu. Za dziesięć minut rozpęta się tu piekło.
- Rozmawiałem z panią Nettles i jej córką. Misia ma kapitan Charles Nettles. Wziął go ze sobą na akcję.
- Ten zasrany miś siedzi u niego w kokpicie?
- Tak sądzę, sir.
- Jesteś tego pewien, synu?
- Tak jest, sir.
Howell wcisnął guzik w pulpicie.
- Mówi admirał Howell. Gdzie jest kapitan Charles Nettles?
- Podchodzi do lądowania, sir, za dziesięć sekund będzie na pokładzie - powiedział kontroler.
- Chryste! Przegońcie go, do cholery, przegońcie!
Howell wyszedł i spojrzał w stronę rufy. Na pokładzie były już wszystkie Czarne Asy, oprócz jednego. F-14 tomcat kapitana Nettlesa znajdował się tuż za rufą Wielkiego Johna, za kilka sekund miał wylądować.
Oficer dyżurny próbował zasygnalizować pilotowi, by nie lądował. Za późno.
- Kapitanie - powiedział Howell. - Mógłby pan zejść do kajuty kapitana Nettlesa i sprawdzić, czy nie zostawił tam tego cholernego misia?
- Tak jest! - powiedział Kopelman i wybiegł z mostka.
- Ma wypuszczony hak ogonowy! - wrzasnął Howell do mikrofonu na konsoli zewnętrznej.
- Hak jest zablokowany, admirale - powiedział kontroler przez głośnik.
- Opuścić tą cholerną linę! Niech Nettles da pełną moc!
- Dowódca ZuluBravo, daj pełną moc! Startuj! Startuj!-usłyszeli głos kontrolera.
Turbiny zawyły i z silników F-14 wystrzeliły pomarańczowe i żółte płomienie. Samolot przemknął obok mostka, nabierając prędkości.
- Dawaj... dawaj... dawaj! -powiedział kontroler lotów. Wielki myśliwiec przetoczył się przez pokład, wyskoczył za burtę i kiedy znalazł się tuż nad czubkami fal, zaczął piąć się ku niebu.
- Może ktoś mi powie, co tu się dzieje, do jasnej cholery?! - zawołał przez radio kapitan Nettles.
- Tu admirał Howell, kapitanie.
- Proszę wybaczyć to słownictwo, admirale.
- Kapitanie, być może wyjdę na zupełnego kretyna, ale muszę o coś spytać.
- Proszę bardzo, sir.
334
- Synu, masz w swoim samolocie białego misia?
- No... prawdę mówiąc, tak, admirale.
- Nawet nie masz pojęcia, jak bardzo się z tego cieszę.
- Przepraszam, admirale, ale...
W tej chwili wrócił zdyszany kapitan Kopelman.
- W jego kajucie nie ma żadnego misia, sir. Przewróciłem ją do góry nogami! -powiedział.
- Ile czasu nam zostało, kapitanie? - spytał admirał, podniósł do oczu lornetkę i spojrzał na krążący w powietrzu myśliwiec. Kopelman zerknął na zegarek.
- Minuta i trzydzieści dwie sekundy, admirale!
- Dobrze, dobrze - powiedział Howell, po czym podniósł mikrofon do ust. - Chuck, musisz wyrzucić tego misia. I to już.
- Słucham?
- W misiu jest bomba, która wybuchnie za jakąś minutę. Może wcześniej. Rozumiesz? Dlatego wyrównaj lot i zredukuj prędkość, dobrze?
- Zrozumiałem - padła zwięzła odpowiedź.
- Dobrze, Zulu Bravo. Widzę cię. A teraz odrzuć osłonę kabiny.
- Zrozumiałem.
Osłona kabiny natychmiast odpadła od samolotu, wystawiając pilota i siedzącego tuż za nim oficera odpowiedzialnego za nasłuch radarowy na podmuch powietrza o prędkości ponad stu węzłów. Chuck Nettles poczuł silne szarpnięcie i samolotem zaczęło rzucać na boki.
- Zdaje się, że osłona uszkodziła prawy ster kierunkowy, sir!
- Tak, Chuck, widziałem. Odpadł spory kawałek. Ale masz poważniejszy problem. Zdołasz sięgnąć po tego misia?
- Tak jest.
- Masz dziesięć sekund na to, żeby go wyrzucić.
Admirał Howell, wstrzymując oddech, obserwował myśliwiec przez lornetkę. Nagle uśmiech wypłynął mu na twarz.
Z kokpitu wyleciał mały biały przedmiot. Gazy z dyszy samolotu natychmiast odrzuciły go do tyłu.
Admirał nie odrywał wzroku od misia dotąd, aż wpadł do wody. Przez kilka sekund bał się, że to cholerstwo utrzyma się na powierzchni, ale w końcu, ku jego uldze, miś zniknął pod falami.
No, to te wasze zarazki mamy z głowy, amigos.
Słona woda oceanu błyskawicznie zneutralizowała broń Kubańczyków.
W głośniku rozległ się głos Nettlesa:
- Mam kłopoty z utrzymaniem kursu. Ster diabli wzięli. Ma ktoś jakiś pomysł?
335
- Chuck, zasób dobrych pomysłów wyczerpał mi się. Właśnie ocaliłeś wiele istnień ludzkich. Chcę ci za to podziękować. Teraz oddam cię w ręce kontrolera. Sprowadź maszynę na dół, synu. Wyląduj bezpiecznie. W mojej mesie będzie na ciebie czekać flaszka whisky.
- Zrozumiałem - powiedział kapitan Nettles, starając się nie dać po sobie poznać, co czuje na myśl, że stracił osłonę kokpitu i prawy ster, a do tego odbył właśnie lot bojowy z bombą między kolanami.
- Bravo Zulu, jesteś czterysta metrów od okrętu - powiedział kontroler lotów. - Skręć w prawo o sześćdziesiąt stopni.
- Nie mogę, ster kierunkowy nie działa.
- No to będziesz musiał wylądować przy użyciu lotek i sterów wysokości, Bravo Zulu, tak jak cię uczyli w Coronado.
- Nie sięgam tak daleko pamięcią wstecz.
- Bravo Zulu, grywasz w golfa?
- Tak.
- Stosujesz slajs czy hook?
- Raczej slajs.
- Wiesz, że uderzając piłkę, musisz celować trochę w lewo od chorągiewki, żeby wziąć poprawkę na slajs?
- Tak.
- Właśnie teraz masz lekki slajs. Powinieneś mierzyć nieco w lewo od celu, rozumiesz?
- W lewo.
- Spokojnie, spokojnie. Bez przesady. Ściągnij maszynę na lewą stronę pasa.
- Może być?
- Widzisz światła, Bravo Zulu?
- Tak.
- No to wracaj do domu, Bravo Zulu. Wracaj do tatusia Johna.
Rozdział 59
Jedynym źródłem światła w salonie na drugim piętrze starego domu przy Belgrave Sąuare był ogień trzaskający w kominku. Deszcz walił w wielkie okna. Gałęzie platanów i wiązów, dziko tańczące na wietrze, skrobały w szyby. Deszcz był zimny, zamarzający, ale ogień rozpalony w wielkim kominku przez Pelhama ogrzewał pokój, nie wpuszczał do środka chłodu, jaki późnym wieczorem panował w mieście.
336
Złowrogi zygzak błyskawicy na chwilę oświetlił pokój, w którym dwoje ludzi siedziało na dużej sofie przy trzaskających płomieniach. Po chwili rozległ się ogłuszający grzmot, od którego zatrzęsła się w posadach spora część Londynu. Kiedy znów zapadła cisza, kobieta oparła głowę na ramieniu mężczyzny i powiedziała sennym głosem:
- Mój tatuś mawiał, że wszystkie wielkie romanse rodzą się w niebie. Tak, jak gromy i błyskawice.
Alex Hawke zaśmiał się cicho i odgarnął z jej bladego czoła kasztanowy kosmyk. Miała zamknięte oczy, a jej długie, ciemne rzęsy drżały, kiedy coś mówiła.
- Twój ojciec ma świetne powiedzonka - szepnął Hawke.
- W większości niecenzuralne - powiedziała Vicky, ziewnęła przeciągle i przytuliła się do niego. - Wygłasza bardzo politycznie niepoprawne opinie i klnie jak szewc, kiedy ktoś mu się sprzeciwia.
- Co powiedział, kiedy dziś do niego zadzwoniłaś?
- Niewiele. Był bardzo roztrzęsiony. Minie trochę czasu, zanim dojdzie do siebie po tej huśtawce nastrojów. Obiecałam, że przyjadę, jak tylko będę mogła, żeby nim się zająć. Wiem, że liczyłeś na to, że...
- Rozumiem. Jesteś zmęczona?
- Trochę. Schodziliśmy chyba wszystkie parki w Londynie. Było cudownie. Mój wymarzony mglisty dzień w Londynie.
- Opuściliśmy jeden. Regenfs Park- powiedział Alex, gładząc jej włosy. - Chciałem pokazać ci różany ogród królowej Marii. Czemu mówimy szeptem?
- Nie wiem, ty zacząłeś. Kiedy jedna osoba zacznie, druga bezwiednie się do niej dostosowuje. Chcesz jeszcze herbaty?
- Najchętniej wypiłbym małą brandy. Pelham nie zagląda tu już od dwóch godzin.
- Po kolacji widziałam go w spiżarni. Snajper siedział na jego ramieniu i trajkotał, a on haftował. Co to będzie?
- Aż głupio mi o tym mówić. Ma to być prezent urodzinowy dla mnie. Kamizelka z herbem rodu. Mówiłem mu, żeby dał sobie z tym spokój, zanim oślepnie, ale on udaje głuchego.
W tej chwili zaskrzypiały stare drzwi i do pokoju wszedł Pelham Gren-ville z dużą srebrną tacą, którą postawił na otomanie przy kominku.
- Proszę wybaczyć, milordzie, ale pomyślałem, że w taką burzę nie ma to jak łyk brandy.
- Ten człowiek czyta mi w myślach - powiedział Hawke, sięgając po ciężką kryształową karafkę. - Bardzo ci dziękuję, Pelham.
22-Hawke	337
Hawke zauważył, że na tacy oprócz karafki i małych kryształowych kieliszków w kształcie naparstków stoi trójkątna skrzynka z pożółkłej kości słoniowej, ozdobiona onyksowym jastrzębiem na środku wieka.
- Nigdy jeszcze nie widziałem tej skrzynki - powiedział Alex. - Jest piękna.
- To prawda - odparł Pelham. - Pański pradziadek dostał ją w prezencie od samego Davida Lloyda George'a.
- Za mała na cygara - zauważył Alex.
- To prawda - powiedział Pelham. - Czy mogę usiąść na chwilę?
- Oczywiście, możesz siedzieć tu tak długo, jak tylko zechcesz. Naleję ci brandy - powiedział Alex.
Pelham podsunął sobie skórzany fotel i usiadł z cichym westchnieniem. Napił się brandy, po czym wziął skrzynkę i obrócił ją w dłoniach. Utkwił bystre niebieskie oczy w twarzy Hawke'a.
- Wasza lordowska mość, służę panu już prawie siedemdziesiąt lat. Długo czekałem na tę właśnie chwilę - powiedział wreszcie.
Wypił brandy jednym haustem i wyciągnął pusty kieliszek do Hawke'a. Kiedy ten napełnił go ponownie, Pelham oparł się o poduszkę i rozejrzał po pokoju. Blask ognia wpełzał we wszystkie kąty, sięgał nawet wysokiego sufitu.
- Nie wiem, od czego zacząć, wasza lordowska mość - powiedział.
- Zwykle najlepiej jest zaczynać od początku - odparł Hawke z uśmiechem. Ale Pelham nie był w nastroju do żartów.
- To bardzo poważna sprawa, milordzie.
- Przepraszam - powiedział Alex, wstał i zaczął spacerować przed kominkiem z rękami założonymi za plecy.
- Pański dziadek powierzył mi tę skrzynkę. Wydał mi wyraźne dyspozycje: miałem oddać ją wtedy, kiedy uznam, że jest pan gotowy.
- Gotowy? Bardzo to tajemnicze, staruszku.
- Tak. Ale jak się wkrótce pan przekona, pański dziadek miał powody.
- I najwyraźniej uznałeś, że teraz już jestem gotowy?
- Tak, milordzie - powiedział Pelham i uśmiech przebiegł mu po twarzy. - Przeżył pan wiele ciężkich chwil. Zwłaszcza po śmierci dziadka. Wszystkim nam go brakuje. Ale myślę, że gdyby był tu z nami, zgodziłby się, iż po długiej, samotnej wędrówce przez ciemny las wreszcie wyszedł pan na słońce.
- Jeśli chcesz przez to powiedzieć, że po wszystkim, co przeszedłem, jestem teraz tak szczęśliwy, jak tylko szczęśliwy może być człowiek, to masz rację. Wyszedłem na słońce. Zgodzisz się z tym, Victorio?
- Nigdy nie byłeś bardziej szczęśliwy.
338
- A widzisz? Victoria zna się na tym, jest psychiatrą. Dlatego, skoro już wspólnie ustaliliśmy, że osiągnąłem błogostan, możesz oddać mi ten skarb. Obejrzymy go.
Pelham podał mu skrzynkę.
- Jak w kryminale - powiedział Hawke, czubkami palców dotknął wieka i uśmiechnął się.
Położył dziwną białą skrzynkę na kominku, pod ogromnym obrazem przedstawiającym bitwę pod Trafalgarem. Obejrzał ją pod różnymi kątami, nie przestając chodzić tam i z powrotem.
- Tyle że dobry autor kryminałów wprowadza takie intrygujące rekwizyty na samym początku, żeby wciągnąć czytelnika.
- Na litość boską, otwórz to, Alex - powiedziała Vicky. - Już nie mogę się doczekać!
- Czyli, innymi słowy - powiedział Hawke, uważnie przyglądając się Pelhamowi - dziadek chciał, żebym dostał tę skrzynkę, kiedy już pogodzę się z przeszłością?
- Otóż to, milordzie - powiedział Pelham z błyszczącymi oczami.
- No cóż, trzeba oblać to wiekopomne wydarzenie! Pelham, mógłbyś nalać nam po kieliszeczku tej doskonałej brandy?
Hawke wziął kieliszek w jedną rękę, drugą oparł o kominek. Zakręcił złocistym płynem.
- Wznieśmy toast - powiedział. - Jeśli nie macie nic przeciwko temu. Kiedy wszyscy wznieśli kieliszki, powiedział:
- Chciałbym wypić za pamięć mojej drogiej matki i ojca - zaczął z wilgotniejącymi oczami. Vicky myślała, że głos mu się załamie, ale on ciągnął: - Wspomnienia o nich dopiero niedawno do mnie wróciły. Mój ojciec był wspaniałym człowiekiem, przystojnym, odważnym.
- Och, Alex! - krzyknęła Vicky i jej oczy wypełniły się łzami.
- Moja matka... moją matkę los obdarzył siłą, dobrocią i urodą. W ciągu siedmiu krótkich lat, które spędziliśmy razem, udało jej się wpoić synowi zasady, które pozwoliły mu wyrosnąć na przyzwoitego człowieka.
Szloch wyrwał się spomiędzy drżących warg Vicky.
Alex podniósł kieliszek do ust i wypił do dna.
- Za moją matkę i ojca - powiedział i cisnął pusty kieliszek w ogień, rozbijając go o osmalone cegły.
- Tak! Tak! - krzyknął Pelham, podnosząc się z fotela. Z błyskiem w oku wzniósł kieliszek, opróżnił go jednym haustem i cisnął w płomienie. Po chwili w kominku znalazł się też kieliszek Vicky.
- A teraz czas na tajemniczą skrzynkę! - powiedział Hawke, ocierając oczy grzbietem dłoni. - Zobaczmy, co jest w środku.
339
Zdjął skrzynkę z kominka, patrzył na nią długo, po czym powoli uniósł wieko.
- Ależ... to klucz! - powiedział i wyjął duży mosiężny klucz za przywiązaną do niego czarną atłasową wstążkę. - A gdzie klucz, tam musi być też zamek.
- To prawda - powiedział Pelham. - Proszę za mną.
Vicky i Alex wyszli za nim na duży korytarz, a potem zaczęli wchodzić na górę po szerokich krętych schodach, będących centralnym punktem domu. Mrok rozpraszały błyskawice, widoczne przez świetlik w dachu. Pelham, jak na oszczędnego Szkota przystało, nigdy nie zapalał więcej świateł, niż to było absolutnie konieczne.
- Dokąd idziemy, staruszku? - spytał Hawke, kiedy przeszli po antresoli trzeciego piętra i ruszyli dalej w górę.
- Do mojego pokoju, wasza lordowska mość - odparł krótko Pelham.
- Do twojego pokoju?
Gdzieś blisko uderzył piorun. Vicky krzyknęła, złapała Aleksa za rękę, mocno ścisnęła. Nieliczne lampy zamrugały i zgasły. W domu zapanowały ciemności.
- Nie ma się czego obawiać, panienko - powiedział Pelham. - Na wszelki wypadek zawsze noszę przy sobie latarkę. Włączył ją i ruszyli dalej, na piąte piętro.
- To tu - powiedział Pelham - na końcu korytarza.
- Chyba nigdy jeszcze nie byłem w twoim pokoju - powiedział Hawke.
- Ależ byłeś, milordzie - powiedział, otwierając drzwi. - Wiele razy po powrocie z upojnych wieczorów przychodziłeś tu, by wypić „jeszcze jednego, już ostatniego" przed snem. Kładłeś się na sofie, a ja przykrywałem cię kocem i próbowałem ignorować twoje potworne chrapanie.
- Zapal światło - powiedziała Vicky. - Chyba jest już prąd. Pelham pstryknął przełącznikiem i kinkiety po obu stronach kominka oświetliły skromny pokój, w którym było mnóstwo książek i obrazów.
- Niech zgadnę - powiedział Hawke, machając kluczem na wstążce. -Stoi tu zapewne stary kufer, pełen bezcennych złotych i srebrnych pamiątek rodzinnych.
Tymczasem Pelham otworzył następne drzwi i zaprosił ich gestem do środka.
- Co to? - spytał Hawke.
- Moja garderoba, wasza lordowska mość.
- Twoja garderoba?
- Tak, milordzie. W jej głębi są kolejne drzwi, ukryte za moimi marynarkami i surdutami. Były zamknięte przez trzydzieści lat. To klucz do nich.
340
- Nie wiedziałem, że taki z ciebie kolekcjoner ubrań - powiedział Hawke z wnętrza garderoby.
Przekręcił klucz w zamku i pchnął ukryte drzwi. Poczuł na policzkach zimny powiew stęchłego powietrza. Weszli z Vicky do środka, odgarniając pajęczyny.
- O mój Boże! - powiedział Alex.
W świetle latarki zobaczył, że pokój wypełniony jest aż po sufit meblami, zabawkami i przedmiotami, które towarzyszyły mu przez pierwszych siedem lat życia.
Na zakurzonej skórzanej skrzyni leżała czerwona gumowa piłka.
- Kiedyś rzucałem ją do morza - powiedział szeptem do Vicky. - Mój pies, Łobuz, wskakiwał po nią do wody. O, zobacz tutaj!
- To mój wózek, prawda, że ładny? Ojciec zaprojektował go tak, żeby przypominał łódź rybacką na kółkach. O, to zdjęcie wisiało nad moim łóżkiem. Są też moje żołnierzyki.
- Alex, chodź tu - powiedziała Vicky.
- Co tam masz?
- Obraz - powiedziała. - Jeden z najpiękniejszych, jakie widziałam w życiu.
Jeszcze tego wieczoru, z pomocą Pelhama, Alex zdjął znad kominka Bitwę pod Trafalgarem, wiszącą tam od jakichś stu lat. Potem wszedł na drabinę raz jeszcze i w tym samym miejscu powiesił obraz, który Vicky znalazła w sekretnym pokoju Pelhama.
- Prosto wisi? - spytał.
- Idealnie, skarbie - powiedziała Vicky. - Zejdź i zobacz!
Alex wrócił na sofę i usiadł przy Vicky. Powoli podniósł oczy na obraz.
Przedstawiał jego ojca i matkę zaraz po ślubie.
Matka siedziała w pięknej, białej, koronkowej sukni, znanej z Białej Róży. Ojciec stał przy niej w mundurze galowym, z ręką na jej odkrytym ramieniu. Na szkarłatnej szarfie ukośnie przecinającej pierś wisiały wszystkie jego liczne odznaczenia, a u boku miał słynną szablę marszałka Neya.
Siedzieli z Vicky w milczeniu, wpatrzeni w twarze szczęśliwych, młodych małżonków. Alex objął ją ramieniem i przygarnął do siebie.
Pocałował jej ciepłe wargi, nie wstydząc się łez radości, którym wreszcie, po tylu latach, pozwolił spłynąć po policzkach.
Pelham zastał ich śpiących na sofie w objęciach. Przykrył ich futrzaną narzutąi wyszedł na korytarz. Było wpół do drugiej i tęsknił już do ciepłego łóżka.
341
Nagle usłyszał dzwonek do drzwi. O tej porze?
Zszedł na parter, mamrocząc pod nosem coś o idiotach, którym w taką pogodę zachciało się spacerów w środku nocy. Dzwonek zabrzęczał ponownie.
Pelham szeroko otworzył drzwi.
W strugach deszczu stał jakiś mężczyzna. Miał na sobie długi czarny płaszcz. Jego twarz zasłaniał duży czarny parasol.
- Tak? - powiedział Pelham, nie zawracając sobie głowy uprzejmościami.
- Czy to dom lorda Alexandra Hawke'a? - spytał mężczyzna.
- Lord Hawke udał się na spoczynek. Kogo mam zaanonsować?
- Niech pan mu to odda - powiedział mężczyzna i podał Pelhamowi mały złoty przedmiot. Stary kamerdyner obejrzał go w świetle lampy zawieszonej przy drzwiach. Był to medalik z podobizną świętego Jerzego. Na rewersie widniały inicjały Aleksa i data jego siódmych urodzin.
- Co to ma znaczyć? Jak mam...
- Niech pan mu to da - powiedział mężczyzna. Kiedy odwracał się, Pelhamowi mignęła jego twarz. Był zdumiony tym, co zobaczył. Oczy mężczyzny były całkowicie bezbarwne.
Rozdział 60
Cieszę się, że pan przyjechał, panie Hawke - powiedział senator. - Dziękuję za zaproszenie - odparł Hawke i napił się doskonałej whisky. Była to Maker's Mark, ulubiona marka senatora, i Alex przywiózł mu ją w prezencie.
- W pańskich stronach to pewnie za wczesna pora na whisky - powiedział senator.
- Och, jestem pewien, że w którymś z odległych zakątków dawnego Imperium Brytyjskiego słońce wisi już wysoko na niebie.
Siedzieli na starych bujanych fotelach na werandzie i patrzyli w głąb długiej, ukwieconej alei, dochodzącej do samej grobli. Na schodach leżało kilka ospałych psów. W chłodnym powietrzu czuć było nadchodzącą wiosnę.
Hawke nie widział dokąd tak pięknego miejsca. Słońce rzucało pomarańczowe światło na wodę. Wszędzie feeria barw. Tuż za białym ogrodzeniem rosły judaszowce, a za nimi azalie, obsypane chmurami koralowego
342
i różowego kwiecia. Wielkie stare rododendrony, sięgające drugiego piętra domu, uginały się pod ciężarem szkarłatnych kwiatów. Znad rzeki dobiegło wycie syreny łodzi.
- Wie pan, moja żona nie przepadała za whisky - powiedział senator, wrzucając do szklanki kostki lodu, i spojrzał na Hawke'a z uśmiechem.
- Jak większość kobiet, senatorze.
- To prawda. Ale Sarah miała na ten temat jasno sprecyzowane, negatywne zdanie.
- Podobnie jak ja na temat kanapek z rzeżuchą, za którymi kobiety tak przepadają.
- Dobrze powiedziane.
Milczeli przez chwilę, delektując się whisky, wreszcie senator znów zwrócił się do Aleksa z uśmiechem na twarzy.
- Wie pan, zwykłem mawiać, że prędzej kogut przeoczy świt niż Sarah drugą szklaneczkę whisky w moim ręku! Alex zaśmiał się.
- Czy widział pan kiedyś prawdziwego parkera sweet sixteen? - zapytał senator.
Podniósł dwururkę, która stała oparta o jedną z potężnych żłobkowanych kolumn przy jego fotelu.
- Nie, senatorze...
- Najlepsza strzelba na ptaki, jaką można sobie wyobrazić... - Senator zamilkł, nie mogąc dłużej tłumić swoich uczuć. - Dobry Boże, panie Hawke, co tu gadać o tych cholernych strzelbach. Chcę podziękować z całego serca za to, co pan dla nas uczynił.
Alex zobaczył, że jego oczy wezbrały łzami.
- Ja tylko...
- Nie, nie, dość fałszywej skromności. Znalazł pan mojącóreczkę i przywiózł do domu...
Senator urwał i wyjął chusteczkę z kieszeni na piersi starej kurtki myśliwskiej. Otarł nią oczy i schował z powrotem.
- Siedzi teraz na swoim ulubionym dębie i pisze nową książkę... - Ojciec Vicky schylił się i podrapał psa za uszami. Nie mógł mówić dalej.
- O czym jest ta nowa książka? - spytał Alex, próbując jakoś pomóc senatorowi wziąć się w garść.
- Zdaje się, że o piratach - odparł, nie podnosząc głowy.
- Nie wie jeszcze, że tu jestem? - spytał Alex po dłuższej chwili.
- Oczywiście, że nie! - krzyknął senator. -I nie ma pojęcia o tym, że do pana zadzwoniłem. Siedzi ze mną już przeszło miesiąc. Nie ma tu wiele do roboty, no i widać po niej, jak bardzo za panem tęskni.
343
- Mówiła, co się stało, senatorze? - spytał Hawke,
- Trochę. Nie naciskałem. Opowiadała o tym z przymrużeniem oka. Mówiła, że czuła się jak w Disney World, jak na planie Piratów Morza Karaibskiego, tyle że wszyscy strzelali ostrą amunicją. Kiedy jednak zabierałem ją z lotniska w Nowym Orleanie, była bardzo roztrzęsiona. Nadal nie wiem, jak ci cholerni Kubańczycy ją porwali.
- Sam jeszcze tego do końca nie rozgryzłem, senatorze. Wieczorem, dzień przed naszym piknikiem poszła do klubu. Mówiła mi, że rozmawiała tam z jakimś Rosjaninem. Mogła mimo woli wyjawić mu nasze plany na następny dzień. Nie wiem. W każdym razie kubański okręt podwodny, który tropiłem, był wówczas w tamtym rejonie. A Kubańczycy próbowali wykorzystać Vicky, by dob/ać się do mnie. Nagle nadarzyła się okazja, by ją porwać.
- Ciągle nie rozumiem, jak im się to udało - powiedział senator. - Przecież była w wodzie.
- Domyślam się, że znali nasze plany na ten dzień. Schowali się wśród drzew na małej wyspie sąsiadującej z tą, na której urządziliśmy piknik. Pewnie obserwowali nas stamtąd i czekali na odpowiedni moment. No i kiedy Vicky poszła samotnie popływać, wykorzystali to.
- Ale przecież musiałby ich pan widzieć, prawda, panie Hawke?
- W normalnych okolicznościach tak, ale te bandziory zaczaiły się na nią pod wodą. Zawlekli ją na brzeg, schowali wśród sosen, a wieczorem zabrał ich kubański okręt podwodny.
- Czy zrobili jej krzywdę, panie Hawke? Proszę powiedzieć prawdę. Czy ci ludzie zrobili coś mojej córeczce?
- Nie, senatorze. Była rozsądna, odważna i na tyle sprytna, że udało jej się ocalić życie. Ale trzeba powiedzieć, że zjawiliśmy się w samą porę.
Senator tylko skinął głową i sięgnął po szklankę. Ze srebrnego wiaderka stojącego obok słychać było potrzaskiwanie lodu.
- Nie muszę dodawać, że dopóki żyję, będę pańskim dłużnikiem - powiedział wreszcie, odwracając się.
Świerszcze ożywiły się, a chmara kosów zakryła płomieniste niebo nad drzewami.
- W takich chwilach czasem myślę o Tomku Sawyerze, Hucku i Jimie. Jak płynęli tratwą po rzece, szukając miejsca na nocleg.
- Tak - powiedział Hawke i dopiero teraz dotarło do niego, że to właśnie jest ona. Prawdziwa, potężna, błotnista, jedna jedyna. Missisipi.
- Moja matka była Amerykanką- powiedział Hawke, wpatrzony w rzekę. - Dzieciństwo spędziła nad Missisipi. Na południe stąd. Pod Nowym
344
Orleanem. Nigdy jeszcze tam nie byłem. Może przeszlibyśmy się z Vicky River Road, poszukalibyśmy jej starego domu. A potem moglibyśmy się wybrać do Nowego Orleanu.
- Vicky na pewno będzie zachwycona.
- Laissez les beau temps roulez - powiedział Hawke.
- Mówi pan po francusku, panie Hawke?
- Bawmy się, dopóki można. To było ulubione powiedzenie mojej matki. Uczyła mnie francuskiego. A raczej kreolskiego.
- Wiem, o co chodzi, synu.
- Panie senatorze? - Drzwi otworzyły się i na werandę wszedł starszy człowiek w pięknej zielonej marynarce z mosiężnymi guzikami.
- Panie Hawke, to Horace Spain. Opiekuje się tą norą od jakichś siedemdziesięciu-osiemdziesięciu lat.
- Miło mi pana poznać, panie Hawke - powiedział starzec, idąc przez żółte plamy światła padającego na werandę z okien. - Rozmawialiśmy przez telefon. To były smutne chwile.
- O tak - powiedział Hawke i uścisnął mu dłoń. - Bardzo smutne.
- Panie senatorze, na którą podać kolację? Panienka Vicky poszła gdzieś bez słowa, a kucharka jest cała w nerwach, bo mamy gościa z Anglii.
- Mam nadzieję, że lubisz kurczaka zapiekanego w miodzie, fasolę, ciemny ryż i ciasteczka kukurydziane - zwrócił się do Aleksa senator.
- Jestem taki głodny, że zjadłbym nawet kanapkę z rzeżuchą.
- No, to się nazywa prawdziwy głód.
Senator wziął laskę ze srebrną gałką i powoli wstał. Przez chwilę patrzył na rzekę widoczną za długim szpalerem drzew. Na grobli rósł wielki dąb o trzech konarach, odcinających się na tle ciemniejącego nieba.
Hawke wiedział, że to Drzewo Trójcy. To siedząc na nim, Vicky czuła się bliżej Boga.
- No, synu - powiedział senator - może przejdziemy się nad rzekę i zawołamy tę małą na kolację? Co ty na to?
Epilog
Za wysoko ustawiłeś piłkę. - Słucham?
- Piłka jest za wysoko. To dlatego za każdym razem leci do góry, jak piłeczka pingpongowa - stwierdził Ambrose Congreve.
- A, teraz już rozumiem. Dziękuję.
- Nie ma sprawy.
- To wszystko?
- Tak.
- Skończyłeś wykład? - spytał Sutherland.
- Właściwie tak.
- To dobrze - powiedział Sutherland i zamachnął się kijem. Piłka wzbiła się w niebo, przeleciała nad wodą i wylądowała jakiś metr od dołka. Łatwizna.
- Hmm - powiedział Congreve. Zakaszlał i dodał coś, co zabrzmiało jak „nieźle".
- Nigdy nie przepuszczam okazji - powiedział Sutherland, odchodząc na bok. - Miałem szczęście.
Congreve wbił wzrok w skrawek zieleni, oddalony o jakieś sto pięćdziesiąt metrów. Mgła nadciągnęła znad oceanu, co jeszcze bardziej utrudniało i tak ciężkie zadanie. Po prawej stronie była gęsta kępa palm. Po lewej fale rozbijały się o rafę koralową, której znane na całym świecie pole golfowe zawdzięczało swoją nazwę: Dientes de Perro.
Kły Psa.
- Aha, mówiłem ci, że dostałem kartkę od Stokely'ego? - spytał Sutherlanda i schylił się, by położyć piłkę na podstawce. Po tym, jak zobaczył
347
jego perfekcyjne uderzenie, wyraźnie przestał się palić do kontynuowania
gry-
- Chyba nie. Skąd ją wysłał?
- Z Martyniki. Jest tam na wakacjach. Niezwykła historia, podobno został odznaczony.
- Odznaczony? Przez kogo?
- Nie uwierzysz. Przez Fidela Castro.
- Niemożliwe.
- Ale prawdziwe. W zeszłym tygodniu otrzymał tajemniczą przesyłkę.
- No i co? - spytał Sutherland, próbując ukryć zniecierpliwienie. Robiło się coraz ciemniej, a im zostało do rozegrania jeszcze kilka rund.
- Dostał jakiś ważny kubański order, odpowiednik Legii Honorowej.
- Co za ironia losu, nie?
- Niesamowita sprawa.
- Szefie, chyba twoja kolej - powiedział Sutherland, tracąc cierpliwość.
- Jak to mówią, śpiesz się powoli, Sutherland.
Congreve podciągnął wełniane pumpy, w których z pewnością musiało mu być gorąco jak diabli, i zwrócił się do piłki.
Wziął zamach... i ku jego konsternacji piłka ostro zakręciła w lewo, odbiła się od koralowca i zniknęła za skałami.
- Pech - powiedział Sutherland. - Weź następną.
- Nie, znajdę tamtą- powiedział Congreve. - Jest odpływ. Może uda mi się wybić ją z plaży.
Sutherland odprowadził wzrokiem przyjaciela, który zniknął w wąskiej szparze między skałami. Ledwo się tam zmieścił. Sutherland spojrzał na zegarek. W tym tempie, zważywszy na to, że nadciągała mgła i front burzowy, raczej nie dokończą tego pożegnalnego meczu.
To był ich ostatni dzień w La Romana, na północnym wybrzeżu Dominikany.
Sutherland musiał przyznać, że w golfa grało się znakomicie. Pole było rewelacyjne, pogoda wspaniała. Nawet dziwactwa wyczyniane przez Con-greve'a w czasie gry były bardziej zabawne niż irytujące.
Poszukiwania skarbu skończyły jednak się niepowodzeniem. Dzięki kopii mapy Blackhawke'a już pierwszego dnia znaleźli rzekę Boca de Chavon, co rozbudziło w nich nadzieję. Na zdradliwym wybrzeżu było mnóstwo jaskiń takich, jak ta, którą opisał Blackhawke.
Kierując się wskazówkami starego pirata, wynajęli motorówkę i dziesięć razy przeczesali tę część wybrzeża, ale nic nie znaleźli. Ponieważ wyloty wielu jaskiń były zalane nawet podczas odpływu, Sutherland musiał przekonać Congreve'a do nurkowania. Po paru zejściach pod wodę
348
zaczęło mu się to nawet podobać. Razem dokładnie przeszukali kilka co bardziej obiecujących jaskiń - i nic.
Co wieczór po kolacji Congreve wychodził, a Sutherland zostawał w towarzystwie dam przy barze w Casa de Campo. Ambrose, który w odróżnieniu od Sutherlanda zdawał się mieć niewyczerpane zasoby cierpliwości i energii, brał latarnię naftową, szpadel i kilof, i kopał całą noc. A mimo to co rano punktualnie o ósmej stawiał się na polu golfowym.
Sutherland był pełen podziwu dla jego nieustępliwości. Aż trudno zliczyć wszystkie jaskinie i szczeliny skalne, które spenetrował. Nie rozstawał się z saperką, którą nosił przy pasie. Z fajką w zaciśniętych zębach, bez przerwy gdzieś kopał. Sutherland uważał jednak, że wszystko to coraz bardziej przypominało szukanie wiatru w polu.
Znów spojrzał na zegarek. Congreve'a nie było już dobrych dziesięć minut. Pięć minut to maksymalnie dopuszczalny czas szukania zgubionej piłki.
Sutherland przecisnął się przez szparę do małej groty w kształcie półksiężyca, z białym piaskiem okalającym opalizującą niebieską wodę, łagodnie omywającą brzeg.
Jakimś cudem przeoczyli tę małą zatoczkę. Była niewidoczna od strony morza.
Zauważył kij golfowy Congreve'a, oparty o poszarpany koral przy wąskim otworze w skale.
W tej chwili słońce wyłoniło się spod gęstych fioletowych chmur, za-snuwających horyzont. Złociste promienie pomknęły nad wodą i wpadły do wylotu jaskini. Ciemny otwór w skale był teraz rozświetlony jak stacja metra.
Sutherland wszedł do środka i zrobił kilka kroków do przodu. Słońce malowało ściany jaskini na złocistą barwę.
- Halo! - krzyknął, osłaniając usta dłońmi. - Gdzie cię poniosło, szefie? Jeśli wpadła ci tu piłka, to dalej nie możesz nią grać! Z głębi jaskini dobiegł znajomy głos.
- Sutherland! Chodź! Musisz to zobaczyć!
Ross Sutherland upuścił kij golfowy i pobiegł do przyjaciela. Congreve był na końcu jaskini. Klęczał obok piłki leżącej w płytkim dole. W jaki sposób piłka mogła dolecieć aż tutaj? Czy to w ogóle możliwe?
Ale Congreve'a nie interesowała piłka. Zapamiętale kopał ziemię saperką. Przerwał na chwilę i podniósł oczy na Sutherlanda. Jego twarz promieniała.
- Oto nasza pierwsza ofiara, Sutherland - powiedział. - Teraz szukam drugiej.
349
- Ofiara? - spytał Ross.
Congreve podniósł białawy przedmiot o dziwnym kształcie i zeskrobał trochę pokrywającego go mokrego piasku.
- Ściśle mówiąc ofiara zabójstwa. Sprawa sprzed prawie trzystu lat. Druga ofiara musi być gdzieś w pobliżu. Masz, zobacz.
Rzucił przedmiot Sutherlandowi, który obrócił go w dłoniach. Była to ludzka czaszka.
- Dobry Boże! - zawołał Ross, kiedy z pustego oczodołu wyszedł skorpion.
- Odwróć ją. Widzisz? Złamanie kości czaszki. Od ciosu tępym narzędziem w tył głowy. Biedak dał się zaskoczyć. Stali tu z kompanem i w świetle latarni patrzyli na setki worków ze złotem, leżących na dnie jamy, tej właśnie jamy, kiedy pirat Blackhawke zamierzył się na nich swoim śmiercionośnym szpadlem.
- Niesamowite, inspektorze! - krzyknął Sutherland i odwrócił się. - To ja już lecę!
- Chwileczkę, chłopcze - powiedział Congreve - dokąd się, u licha, wybierasz z moimi dowodami?
- Do hotelu po latarki i łopaty! I zadzwonię do Aleksa Hawke'a. Powiem mu, że po tylu latach wreszcie ci się udało.
- Co mi się udało? Sutherland roześmiał się.
- Jak to co? Spełnić swoje największe marzenie. Trafić do dołka za pierwszym uderzeniem!
Podziękowania
Dziękuję Sandrze Blanton, świętej pamięci doktorowi WilliamowiS. Grayowi, Tinie Fanjul i jej ojcu, Gustavowi de los Reyesowi, Mario Mendozie, Mary Annę Page, Jimowi Pattersonowi, Larry 'emu Robbinsowi i Rabbiemu Taylorowi za ich wielkoduszną pomoc i wsparcie podczas pisania tej książki.
Szczególnie wdzięczny jestem Peterowi Lampackowi za nieustępliwość i Emily Bestler za to, że jest, jaka jest.
WYDAWNICTWO AMBER Sp. z o.o. 00-060 Warszawa, ul. Królewska 27, tel. 620 40 13, 620 81 62
Warszawa 2004. Wydanie I Druk. Finidr, s.r.o.