MARCIN WOLSKI

WIDEO PANA BOGA

I
Atak nastąpił nieoczekiwanie. Umberto Galeni pochylał się właśnie, aby sprawdzić 
na 
monitorze stan zewnętrznych wysięgników, kiedy ze świstem przeleciał tuż obok 
niego ciężki 
trep przyssawkowy i zdruzgotał szafkę z odczynnikami.
— Do cholery, stary, co ty wyprawiasz?
— Zabiję — zaryczał nie swoim głosem Cliff Robbins, szykując się do zadania 
następnego 
ciosu.
— Na miłość boską, Cliff. — Drobna dziewczyna w kitlu próbowała stanąć między 
głównym mechanikiem a profesorem. — Przestań się wygłupiać!
— Z drogi, Betty! — Atakujący wydawał się kompletnie zamroczony, jego czoło 
pokrywały grube krople potu, oczy miał nieprzytomne, a z ust toczyła się piana. 
— On musi 
zginąć!
Galeni z chyżością, o jaką nikt by go nie posądził, zważywszy na jego wyraźnie 
rysujący 
się brzuszek, przesadził biurko. Robbins był jednak szybszy. Chwycił naukowca za 
nogę i 
wbił zęby w jego łydkę. Umberto wyswobodził się kopniakiem i odskoczył. Znalazł 
się 
jednak w kącie, bez wyjścia. Za nim był jedynie zaśrubowany właz. Tymczasem 
Cliff stanął 
na nogi i zataczając się jak pijany, zmierzał w stronę Galeniego.
— Wola Pana, wola Pana! — powtarzał chrapliwie.
Na szczęście doktor Stone w porę przypomniała sobie o spoczywającym w jej szafce 
małym pistolecie z ładunkami obezwładniającymi.
„To na wypadek, gdyby zaatakowały was małe, zielone ludziki albo gdyby ktoś z 
załogi 
zwariował” — przypomniały jej się słowa kapitana Rossnera, gdy po raz pierwszy 
pokazywał 
jej laboratorium.
Tymczasem profesor próbował, utrzymując wysuniętą gardę, uderzyć szaleńca 
wyprzedzającym prostym. Cios jednak nie wywarł na będącym w amoku mężczyźnie 
żadnego wrażenia. Chwycił Galeniego za szyję i przydusił do ziemi…
— Cliff, nie! — krzyknęła Betty Stone i nacisnęła spust.
Igiełka wbiła się w umięśniony bark Robbinsa. Zignorował ją, nadal przygniatał 
szamoczącego się niemrawo Umberta. Z ust profesora wydobywały się coraz bardziej 
zduszone jęki…
I kiedy wydawało się, że nikt go już nie uratuje, przez ciało głównego mechanika 
przebiegł 
nerwowy dygot, puścił swoją ofiarę, sflaczał i opadł na podłogę.
W tym momencie rozsunęły się automatyczne drzwi.
— Co tu się dzieje? — zawołał, stając na progu, kapitan Steve Rossner. — 
Wszystkie 
czujniki zwariowały! Wy, jak widzę, też.
— Będziesz mógł zapytać Cliffa, kiedy się obudzi, Steve — odparła biała jak 
kreda 
lekarka. — Wiele wskazuje na to, że nasz przyjaciel znów usłyszał swój głos 
wewnętrzny. I 
że tym razem otrzymał polecenie zgładzenia Umberta.
Lecieli nad Afryką. W nie osłoniętej chmurami przestrzeni Steve Rossner 
rozpoznawał 
wyraźnie charakterystyczny kuper Zielonego Przylądka, ujście Senegalu, plamę 
Dakaru, a 
dalej brunatnożółtą płachtę Sahary. „Śmieciarka” posuwała się planowo niczym 
wielki 
odkurzacz prowadzony wprawną ręką gosposi, zbaczając z orbity tylko wówczas, gdy 
pojawiał się następny obiekt do przejęcia.
Operacja „Rainbow”, rozpoczęta pół roku temu, składała się z miesięcznych sesji, 
w 
trakcie których załoga wahadłowca rozpoznawała i chwytała w elektromagnetyczne 
sieci 
złom kosmiczny. W ciągu trwającego czterdzieści lat podboju przestrzeni 
pozaziemskiej w 
kosmosie nazbierało się nieprawdopodobnie dużo szmelcu i wreszcie należało coś z 
nim 
zrobić. Po udanym połowie dokonywano analiz, po czym wymontowywano co 
wartościowsze 
elementy. Następnie obiekt podlegał zdetonowaniu i strąceniu z orbity, tak że 
szczątki zawsze 
musiały spłonąć w górnych warstwach atmosfery.
Załoga statku składała się ledwie z czterech osób: kapitan Steve Rossner 
zajmował się 
nawigacją; profesor Umberto Galeni rozpoznawaniem i oszacowywaniem pochwyconych 
obiektów; Cliff Robbins doglądał techniki i robotów dokonujących demontażu w 
otwartej 
przestrzeni kosmicznej, często w trudniejszych przypadkach włączając się do 
akcji osobiście. 
Dla Betty Stone, lekarki i dietetyczki, był to lot debiutancki. Oczywiście poza 
szczupłą 
blondyneczką trzej mężczyźni stanowili zespół weteranów kosmosu — doskonale 
potrafili się 
nawzajem uzupełniać i zastępować.
Atak Cliffa w znacznym stopniu komplikował ich misję. Mieli właśnie rozpocząć 
demontaż wysłużonego satelity telekomunikacyjnego, pochwyconego przez system 
elektromagnetycznych wysięgników. Steve czym prędzej połączył się z Centrum w 
Houston i 
oględnie przedstawił stan Robbinsa.
— Czy stanowi zagrożenie dla lotu? — zapytał generał Greenson, wicedyrektor 
NASA, 
szef pionu wojskowego, odpowiedzialny za akcję „Rainbow”.
— Nie, został bez trudności zamknięty w kabinie i poddany uspokajającej terapii.
— A dacie sobie we trójkę radę z demontażem satelity?
— Naturalnie.
— Zatem kontynuujcie program, a potem zobaczymy, czy każę wam natychmiast wracać 
do bazy, czy może Robbinsowi się poprawi na tyle, żeby przynajmniej wam nie 
przeszkadzał. 
Poleciłem już zbadać jego medyczne dossier. Dotąd nie mieliśmy z nim żadnych 
kłopotów, 
wyglądał na najzdrowszego z ludzi.
— Nie musi mi pan tego mówić, znam Cliffa wiele lat, jesteśmy przyjaciółmi. 
Nigdy nic 
nie sygnalizowało, żeby miał jakieś psychiczne problemy — rzekł Rossner, 
doznając 
nieprzyjemnego uczucia, że jednak kłamie…
Kłopoty z Cliffem zaczęły się wkrótce po wejściu „Rainbowa 3” na orbitę.
— A to co, magia? — zapytał Robbins, gdy siadający do śniadania Galeni wykonał 
gest 
przypominający z grubsza przeżegnanie.
Umberto podniósł na mechanika swoje wielkie, głęboko osadzone oczy.
— Czy masz coś przeciwko temu, że katolik żegna się przed posiłkiem? ..
Cliff nie odpowiedział, dłuższą chwilę wpatrywał się gdzieś w przestrzeń ponad 
głową 
Betty, potem mruknął tylko:
— Bóg jest blisko. I potrafi oddzielać ziarna od plew! Profesor nie powinien był 
kontynuować tematu, ale sprowokowany nie rezygnował.
— Sugerujesz, Cliff, że moje przeżegnanie jest tylko gestem bez znaczenia, 
nawykiem 
wyniesionym z dzieciństwa, nie wynikającym z wiary?
— Wiara? Czy w ogóle jest jeszcze coś takiego na świecie, w którym każda prawda 
wymaga naukowego udowodnienia? — wtrąciła się Betty.
Mechanik wstał energicznie.
— Przekonacie się, niedługo, bardzo niedługo! — Tu utopił swój wzrok w Galenim. 
— 
Zwłaszcza ty!
O rozmowie bardzo szybko zapomniano. Było tyle zajęć. Kontakt z kosmosem 
niektórych 
skłania do myślenia o sprawach ostatecznych. Steve nie doświadczał dotąd tego 
uczucia. Z 
romantycznych marzeń o podboju wszechświata wyleczył się dość dawno. Czasy 
programu 
„Apollo” minęły, a lot na Marsa znów przesunięto w bliżej nieokreśloną 
przyszłość. 
Doborowa grupa doświadczonych astronautów przerzedziła się. Z roku na rok 
fundusze 
NASA stawały się coraz skromniejsze, a program „Rainbow” egzystował tylko 
dlatego, że 
sam się finansował. A praca kosmicznego „śmieciarza” miała się do 
niegdysiejszych marzeń 
Steve’a tak, jak służba na promie, obsługującym dwa brzegi Hudson River, do 
przygód 
żeglarzy ze „Złotej Łani” lub choćby lotniskowca „Enterprise”.
Rossner wiedział już, że nie postawi stopy na innej planecie i pogodził się z 
tym. Życie z 
wiekiem każdego uczy rezygnacji. Natomiast Bóg… Jak większość ludzi z jego 
pokolenia 
pożegnał się z Nim gdzieś na pierwszym roku studiów.
Tym dziwniejsza była dla niego przemiana Cliffa. Któregoś razu kapitan zajrzał 
do kabiny 
mechanika. Zaskoczył go obrazek Najświętszej Dziewicy przybity w miejscu, gdzie 
inni 
astronauci zwykli przyczepiać zdjęcia z holograficznego dodatku do „Playboya”. 
Steve 
przyjrzał się półce. Biblia stanowiła element standardowego wyposażenia, ale 
pozostałe 
książki musiał skompletować sam Robbins — dzieła świętego Augustyna, Apokryfy 
Starego 
Testamentu, Klucz do Apokalipsy jakiegoś polskiego biskupa. Zadziwiające lektury 
jak na 
kogoś, kto przez piętnaście lat znajomości nigdy nie zdradził się 
transcendentalnymi 
zainteresowaniami.
Dotychczas jedyną znaną wszystkim pasją mechanika pokładowego były komputery i 
samochody. Rossner na całe życie zapamiętał lato, kiedy wspólnie, zdezelowanym 
pontiakiem, przemierzyli Góry Skaliste, a Robbins potrafił dokonywać niezwykłych 
cudów z 
zakresu mechaniki. Równie dobry był w kontaktach z dziewczynami. Steve, z natury 
nieśmiały i trochę sztywny, nie potrafił nadziwić się łatwości, z jaką Cliff 
podbijał serca tych 
wszystkich barmanek i recepcjonistek w hotelach, jak podrywał samotne, 
spragnione 
pięciogwiazdkowych przygód seksualnych turystki lub zamężne, ale bardzo znudzone 
sąsiadki z pól kempingowych. Przy okazji nie był samcem egoistą, zachowywał się 
wobec 
Steve’a niesłychanie koleżeńsko i zawsze dbał, żeby znalazło się również 
towarzystwo dla 
kolegi. W końcu to dzięki Robbinsowi poznał Patrycję…
A drugi znak?… Zbliżali się do sowieckiego satelity typu „Kosmos”. Prom wykonał 
serię 
rutynowych manewrów, wysunięto chwytacze.
— Nie… Nie! Wstrzymać się! — krzyknął nagle Cliff. Miał nieprzytomną, bladą 
twarz 
przypominającą oblicza bohaterów malowideł el Greca.
— O co chodzi? — Galeni znad okularów nieprzyjaźnie łypnął na mechanika…
— Nie powinniśmy… Nie wolno nam! Wyglądał przy tym dziwnie, żyły mu nabrzmiały.
— O co chodzi, zauważyłeś, że coś jest nie w porządku? — zapytał Rossner.
— Nie powinniśmy cumować. Wyślijmy roboszperacza, sami zachowując bezpieczny 
dystans.
— Uważasz, że coś może nam grozić ze strony tego grata? Ale na jakiej podstawie? 
— 
dopytywał się Umberto. —Przecież demontowaliśmy już wiele satelitów tego typu. 
Rosjanie 
dostarczyli nam pełną dokumentację… Czy ten obiekt czymś się różni?
Robbins niczym pijak w stanie mocnego upojenia wpatrywał się tępo w konsoletę 
sterującą.
— Pułapka, pułapka — powtarzał.
Steve nigdy nie lekceważył intuicji kolegów. Mimo protestów Galeniego, który 
pomstował 
na tracenie czasu, wysłał robota zwiadowczego. Gdy ten znalazł się już przy 
„Kosmosie”, ku 
zaskoczeniu wszystkich, Cliff nagle ocknął się z zamroczenia, odepchnął kapitana 
od pulpitu i 
wykonał manewr przypominający okrętową „całą wstecz”.
Nawet nie zdążyli zaprotestować. Ledwie robot dotarł do sowieckiego sputnika, 
nastąpiła 
detonacja.
— Byłoby po nas — wyszeptała pobladła Betty Stone. — Jak domyśliłeś się tego 
prezentu 
z epoki Breżniewa?
— Powiedział mi — stwierdził Cliff.
— Kto?
— Leonid — odparł mechanik, jakby chodziło o rzecz oczywistą i zabrał się za 
swoje 
obowiązki.
Rossner był zmartwiony. Ostatni incydent w laboratorium wskazywał, że szaleństwo 
Robbinsa wkroczyło w nową, niebezpieczną fazę. Cliff, nawet wyleczony, nie 
będzie mógł 
już nigdy opuścić Matki Ziemi. Jak on to przeżyje? Nie miał przecież ani żony, 
ani dzieci… 
Ta praca była dla niego sensem życia.
Do sterowni zajrzała Betty.
— I co z nim? — zapytał, odrywając wzrok od ekranów. — Na razie jest spokojny. 
Dostał 
zastrzyk, będzie spał.
— Sądzisz, że atak może się powtórzyć?
— Nie wiem, coś się z nim dzieje dziwnego. Jest to dosyć nietypowe, mogę jednak 
podejrzewać schizofrenię.
Steve westchnął, ale nim zdążył coś powiedzieć, odezwał się brzęczyk. Galeni 
wszedł na 
linię.
— Spójrzcie na to, koniecznie spójrzcie na to! — wołał. Umberto znajdował się w 
cumowni. Rossner włączył niezwłocznie podgląd. Nie zauważył jednak nic 
interesującego, 
również czujniki wokół śluz milczały.
— Popatrzcie na zewnątrz! W sieci…
— Przecież widzę, jest w niej ten uszkodzony satelita francuski, którego mamy 
skasować.
— Ale za nim! Za nim!
Steve wykonał ruch zewnętrzną kamerą.
— Niczego za nim nie widzę.
— No właśnie, nie dostrzegasz, czujniki nie rejestrują, a ja mam dowody, że 
znajduje się 
tam obiekt o połowę mniejszy od „Francuza”, tylko że absolutnie niewidzialny dla 
naszych 
urządzeń…
— To na jakiej podstawie twierdzisz, że coś tam jest?
— Bo przez wizjer dostrzegam go gołym okiem. Przyjdźcie tu do mnie i zobaczcie 
sami!
Generał Greenson lubił pracować nocą. Wówczas ośrodek w Houston pustoszał. Nikt 
mu 
nie przeszkadzał, nie zakłócał zapoznawania się ze sprawozdaniami i zawartością 
sympatycznej piersiówki, z którą jednak nie kontaktował się nazbyt często.
W medycznym dossier Cliffa nie znaleziono nawet wzmianki o jakichkolwiek 
chorobach 
psychicznych. Nic nie wskazywało na obciążenia dziedziczne; jego przodkowie, 
twardzi 
górnicy z Apallachów, nie odznaczali się niczym szczególnym, co mogło zostać 
odnotowane 
na kartach amerykańskiej medycyny. Owszem, Emma Robbins urodziła go jako panna, 
ale 
Sam, ojciec chłopca, po powrocie z wojny koreańskiej niezwłocznie się z nią 
ożenił.
Greenson wyciągnął raporty na temat produktów spożywanych na promie, porównywał 
analizy wydzielin przekazane przez pannę Stone.
— To najbardziej zdrowy wariat na świecie — orzekł konsultant, doktor Jablonsky. 
— 
Zdarza się.
Greenson sięgał po piersiówkę, kiedy odezwał się żółty telefon. Zwierzchnik 
„Rainbowa 
3” nie lubił aparatu obsługującego tajną linię z Waszyngtonu. Któż mógł dzwonić 
o tej porze? 
Pentagon, CIA, Biały Dom…
— Chyba nie obudziłem cię, Roń? — Charakterystyczny ostry, a jednocześnie 
powolny 
timbre głosu Mario Mendeza, prezydenckiego doradcy do spraw bezpieczeństwa 
narodowego, 
poznałby nawet w piekle. — Myślałem, że to ty zadzwonisz.
— Ja? — zdziwienie Greensona było tak szczere, że Mendez trochę się zawahał.
— No, chodzi mi o to nowe kosmiczne znalezisko. Powinieneś nas chyba 
poinformować?
— Znalezisko? Nie mam pojęcia, o czym mówisz.
— O odkryciu na „Śmieciarce”.
— Znaleźli jakiegoś zdezelowanego „Francuza”, jutro będą go demontować. Zwykła 
rutynowa procedura. Poza tym jeden z członków załogi dostał ataku szału. Ale to 
nie powód, 
żeby absorbować Biały Dom.
— Nic więcej się nie zdarzyło?
— Nic!
— A to przepraszam, że zawracam ci głowę… Cześć!
Greenson wzruszył ramionami. Do tej pory z legendarnym Doktorkiem, jak nazywano 
Mendeza na szczytach władzy, odbył może pięć spotkań, ich kontakty ograniczały 
się do 
okresowych sprawozdań. Doradca prezydenta Jima Henseya należał do ludzi, którzy 
lubią być 
poinformowani o wszystkim, co dzieje się na niebie lub ziemi. Jednak ten 
zaskakujący telefon 
w środku nocy nie miał żadnego logicznego uzasadnienia…
— Szefie! Zgłasza się „Rainbow 3” — z zamyślenia wyrwał generała szczebiotliwy 
głos 
Lucy Romero z Centrum Kontroli Lotów. — Zdaje się, że mają coś ekstra!
Mario Mendez narzucił szlafrok i wszedł do łazienki. Na dobre obudził się, 
dopiero 
odkładając słuchawkę po wymianie zdań z Greensonem. Umył zęby i przez moment 
przypatrywał się swojej bladej twarzy i prawdziwie indiańskim, ciemnym włosom o 
metalicznym połysku.
Wygłupiłem się! Co mnie podkusiło, żeby dzwonić do Houston? Zatraciłem poczucie 
między snem a jawą. A właściwie co mi się śniło? — Zacisnął powieki, usiłując 
sobie 
przypomnieć. Najpierw jak najbardziej realistyczny telefon od Jima, żądającego 
wyjaśnień, a 
potem… Dysk, pozaziemski dysk, który pochłania wszelkie promienie… Cóż za 
głupota! 
Nigdy nie lubiłem science fiction.
Nie znaczyło to jednak, że Mario lekceważył sny. Już dawno wykrył u siebie 
zdolności 
antycypacyjne. Czyż nie przyśniła mu się wielka defilada Jima Henseya na 
Pennsylvania 
Avenue jeszcze wtedy, gdy dzisiejszy prezydent był prowincjonalnym adwokatem w 
Phoenix 
w stanie Arizona. W końcu to on i Sam Bernstein wepchnęli tę „szlachetną 
miernotę” 
najpierw do władz stanowych, a potem do Waszyngtonu… Albo ta sprawa z Rosją. 
Czyż nie 
przyśniła mu się „rzeź kijowska” i wszystko, co potem nastąpiło? Ale żeby 
latający spodek? 
Bądźmy realistami!
W sypialni odezwała się linia specjalna. Mendez, podnosząc słuchawkę, miał 
dziwne 
uczucie, że wie, kto dzwoni. I rzeczywiście, telefonował generał Greenson, aby 
poinformować go, że właśnie otrzymał wiadomość z orbity. W elektromagnetyczne 
sieci 
„Rainbowa 3” złapał się niezidentyfikowany obiekt kosmiczny, wiszący dotąd nad 
Morzem 
Śródziemnym, regularny dysk, którego istnienia nikt nie mógł nawet sobie 
wyobrazić. Chyba, 
że we śnie!
Skrępowany Robbins leżał spokojnie. Doktor Stone, zaglądająca co jakiś czas do 
kabiny 
sanitarnej, mogła być z pacjenta zadowolona. Oczywiście nie miała pojęcia, co 
kłębiło się pod 
czaszką śpiącego mężczyzny. A były to dziwne, gorączkowe wizje, pęki świateł, 
uderzenia 
muzyki przeplatane momentami ciszy i spokoju. Płaty czerwieni, ciekła lawa, dno 
piekieł i 
jęki potępionych, a zaraz potem
Arkadia, piękne uduchowione twarze aniołów… I gdzieś niedaleko łomocący dzwon, 
niosący siłę i pewność, że Pan nadchodzi. Błogosławieni, którzy nie widzieli, a 
uwierzyli.
— Sądzę, że ten obiekt zmieści się w naszej komorze transportowej? — wiszący jak 
mucha do góry nogami Rossner rozmawiał z Galenim, który kończył wstępne badania 
dysku.
— Zmierzyłem go i muszę przyznać, że to wręcz niewiarygodne, ten satelita ma 
wielkość 
jakby specjalnie dostosowaną do rozmiarów naszej ładowni.
— Zbieg okoliczności?
— Oczywiście!
— Czy uważacie, że wciągnięcie go do środka jest posunięciem bezpiecznym? — w 
głośnikach rozległ się głos doktor Stone. — Choć tak wiele wskazuje na to, że 
nie jest to 
obiekt wyprodukowany na Ziemi…
— No cóż — odezwał się Umberto. — Satelita nie wykazuje żadnego promieniowania, 
czujniki informują nas o braku wszelkich śladów substancji organicznych, nie 
wykryłem 
wewnątrz mechanizmów zegarowych ani detonacyjnych.
— Nie da rady zbadać go poza ładownią?
— Nie, robi wrażenie doskonale litej struktury, coś jak orzech kokosowy…
— A jakie jest na ten temat zdanie centrali?
— Jak znam starego Greensona, najchętniej, kazałby to paskudztwo zdetonować, ale 
„góra” na to nie pozwoli.
I słusznie. Jeśli jest to pierwszy kontakt człowieka z inną cywilizacją, to my, 
jego 
odkrywcy, jesteśmy niebywałymi szczęściarzami!
— A jeśli to jakaś przynęta? Steve tylko się uśmiechnął:
— Aby sprawdzić taką ewentualność, należy tę przynętę połknąć!
II
Steve biegł wytrwale skrajem piaszczystej plaży otaczającej błękitną lagunę. 
Drobne fale 
łamały mu się pod stopami, a szum pobliskich palm sprawiał, że czuł się prawie 
jak na 
wakacjach. Zwolnił dopiero w miejscu, gdzie piaszczysty krąg wydm przecinała 
betonowa 
bieżnia pasa startowego. Lotnisko, zbudowane w czasach wojny wietnamskiej jako 
tajne 
uzupełnienie baz na Guam i Midway, w ostatnich czasach wykorzystywane było 
wyłącznie w 
sytuacjach awaryjnych, podobnych do obecnej. Po wielogodzinnych naradach 
kierownictwo 
NASA, w porozumieniu z Waszyngtonem, postanowiło sprowadzić z orbity wahadłowiec 
„Rainbow 3” wraz z jego tajemniczym ładunkiem właśnie do opuszczonej Bazy numer 
24, tu 
na Marianach.
W Białym Domu zwyciężyła zasada top secret: do czasu wyjaśnienia pochodzenia i 
roli 
schwytanego satelity mass media nie miały prawa otrzymać nawet najdrobniejszej 
informacji. 
Nieznana zawartość oraz możliwość obecności w dysku pozaziemskich drobnoustrojów 
była 
równie niebezpieczna, jak zainteresowanie ze strony konkurencyjnych wywiadów. Do 
szczupłej ekipy „Rainbowa 3” dołączono pięcioosobowy zespół Pierre’a Leclerca, 
najlepszego na świecie konstruktora statków kosmicznych. Ekipę uzupełniał 
kilkuosobowy 
personel bazy dowodzony przez pułkownika Barkera i ochrona składająca się z 
kilkunastu 
chłopaków z jednostki specjalnej. Udało się również ściągnąć w okolicę bazy 
grupę okrętów 
Trzeciej Floty z uniwersalnym niszczycielem klasy „Arleigh Burke” o nieco 
prowincjonalnej 
nazwie „Little Rock”. Za parę dni miał do obstawy dołączyć płynący od strony 
Aleutów 
lotniskowiec „Falcon”.
Sam „Rainbow 3”, niezdolny do samodzielnego startu, czekał w hangarze na lepsze 
czasy.
Oprócz kosmicznego znaleziska, drugim obiektem specjalnej troski na atolu był 
Cliff 
Robbins. Odizolowany w pawilonie medycznym, przebywał pod stałą obserwacją 
doktor 
Stone. Greenson chciał początkowo wysłać mechanika do specjalistycznego 
szpitala, napotkał 
jednak na stanowcze weto Mendeza, który zdecydowany był ingerować w 
najdrobniejsze 
nawet szczegóły operacji.
— Zanim się sprawa nie wyjaśni, wolę mieć ich wszystkich razem — stwierdził 
doradca.
Rossner zwolnił bieg. Od strony laguny dobiegły go śmiechy. Oczywiście, to Betty 
i 
profesor Galeni figlowali na płyciźnie. Cóż, każdy wykorzystywał tę godzinną 
przerwę, jak 
lubił. Steve zacisnął zęby i skręcił w stronę zagajnika palmowego, za którym 
widać było 
dachy niskich zabudowań bazy.
Jeszcze niedawno miał wrażenie, że wyleczył się z Betty Stone na zawsze, że była 
odstawioną ad acta „ostatnią przygodą czterdziestoletniego mężczyzny”, jak 
określił podobną 
sytuację przed wiekami stary francuski nudziarz, Restif de Bretonne.
Do momentu poznania Betty życie kapitana, może i nudne, miało jednak wszelkie 
pozory 
stabilizacji. Wprawdzie wraz z upływającymi latami jego uczucie do Patrycji 
mocno osłabło, 
nadal jednak w kręgach elity Houston uważani byli za idealne małżeństwo. 
Oczywiście oboje 
prowadzili życie w miarę niezależne. Patty robiła karierę specjalizującej się w 
ostrych, 
kontrowersyjnych reportażach telewizyjnej dziennikarki, on pracował w Centrum 
Kosmicznym, prowadził również kursy pilotażu dla studentów.
Dlaczego wśród plejady długonogich, wesołych adeptek medycyny zwrócił uwagę na 
Betty? Czy dlatego, że miała naturalne blond włosy, fascynujący przy tak 
szczupłej sylwetce 
biust i rozkosznie zaokrąglony tyłeczek? A może tajemnica kryła się w ustach, 
oryginalnych, 
pełnych i nieco kapryśnych? Ta jej całkowita odmienność od reszty koleżanek… Nie 
integrowała się z grupą, nie paliła trawki, nie chodziła do dyskoteki. 
Najczęściej widywał ją z 
książką, albo gdy stała na tarasie, patrząc na awionetki manewrujące na płycie 
lotniska, wtedy 
odnosił wrażenie, że — zamyślona — chyba nie widzi.
Oprócz tego była prymuską i kujonką. Później poznał historię jej życia, 
ciężkiego życia 
Elżuni Kamyk z małej, zagubionej gdzieś we wschodniej Polsce wioski. W wieku 
czternastu 
lat udało się jej uciec od wiecznie pijanego ojca i zaharowanej matki do 
dalekiej kuzynki za 
oceanem, akurat pilnie potrzebującej pomocy domowej. Zrozumiał, ile siły i 
charakteru 
znajdowało się w tej małej. Sześć lat wystarczyło, aby wystraszone, chude 
stworzenie, nie 
władające obcymi językami, zmieniło się w anglosaskiego łabędzia niezwykłej 
urody i 
kultury w sposób daleko doskonalszy niż przewidywał to ten biedny pedał 
Andersen! Cienia 
obcego akcentu, żadnego prowincjonalizmu… Na tle innych panienek Betty wydawała 
się 
prawdziwą damą. I mogłaby nią być, gdyby Steve się nie pomylił. Gdyby przed 
pierwszym 
lotem, siadając wraz z nią w kabinie i układając jej drobne ręce na wolancie, 
inaczej 
sklasyfikował dreszcz, który targnął nim całym: „To nie pożądanie, stary, to 
miłość!”
— Steve! Chyba rozszyfrowaliśmy go! — Z zamyślenia wyrwał Rossnera okrzyk 
Leclerca. Chudy Francuz wybiegł z zagajnika pełen entuzjazmu. — Zdaje się, że 
wiem, jak 
otworzyć tę zabawkę.
Kapitan zareagował powściągliwie, wiedział, że wszelkie działania, które od 
trzech dni 
podejmowała ekipa Leclerca, spełzły na niczym. Dysk okazał się absolutnie 
odporny na 
wszelkie próby mechaniczne. Diamentowe ostrza nie potrafiły go nawet zarysować, 
nie 
trawiły go kwasy, nawet woda królewska spływała po nim jak po kaczce. Bezradny 
okazał się 
laser… A rozmontowanie? Jak rozłożyć przedmiot, który stanowi absolutnie litą 
strukturę i 
tylko na samym spodzie zmienia barwę, przechodząc płynnie w coś na kształt 
soczewki.
— Jest metoda, siła odśrodkowa! Zbadałem jeszcze raz powłokę zewnętrzną. 
Istnieje duża 
szansa, że wprawiając dysk w ruch wirowy, doprowadzimy do samoczynnego otwarcia.
— Rzeczywiście, to interesujący pomysł, gratuluję ci, Pierre.
— Niestety, nie ja na to wpadłem.
— A kto?
— Nasz wariatuńcio Cliff dziś rano, mimo oporu Betty, uparł się, by do mnie 
zadzwonić… 
Kiedy nasza ślicznotka mu to umożliwiła, powiedział tylko trzy słowa: „Spróbuj 
odwirowania, Pierre!” i zachichotał.
— Ciekawe.
— Ale najbardziej niesamowite jest to, że podobno od chwili odosobnienia w 
kabinie nikt 
w ogóle nie informował Robbinsa o znalezionym satelicie, o prowadzonych nad nim 
badaniach i o tym, że ja znalazłem się na wyspie.
— Naprawdę niewiele wiemy o umysłach szaleńców —zadumał się Steve.
— W każdym razie postanowiłem spróbować, za kwadrans uruchomimy wirnik. Dysk już 
został umieszczony na platformie. Jest stosunkowo lekki, waży ledwie dwie tony. 
Może się 
uda?
Betty przymknęła oczy. Nagi Galeni obrócił się na bok i zachrapał. Zsunęła się 
do wody i 
obmyła rozognione ciało. Pożądanie, jakie wzbudzał w niej ten starszawy Włoch, 
ulotniło się 
błyskawicznie. Teraz odczuwała jedynie senne znużenie.
To nie ma sensu — pomyślała, a już jakiś przekorny głos z jej wnętrza zapytał. — 
A co w 
takim razie ma sens?
Przez chwilę pomyślała o Stevie. Czy powinna się zgodzić na lot razem z nim i 
Umberto? 
Ale tak pragnęła wreszcie wyruszyć w kosmos. Przecież sprawa między nią a 
Rossnerem 
skończyła się definitywnie przed sześciu laty. Przez te sześć lat nawet o nim 
nie pomyślała. 
Fakt, że polecą razem, też przyjęła bez emocji. A jednak, kiedy znaleźli się 
obok siebie w 
kabinie „Śmieciarki”, kiedy ujrzała jego ręce na pulpicie sterowniczym, zupełnie 
jak wtedy, 
gdy po raz pierwszy zapoznawał ją z obsługą wolanta, nagle cała przeszłość 
stanęła jej przed 
oczami. Od czasu, kiedy po tamtym locie pili chłodną colę na tarasie klubu, po 
tę okropną 
rozmowę przy samochodzie, rok później, kiedy blady jak prześcieradło wepchnął 
jej w rękę 
garść zielonych i odjechał po wariacku jednokierunkową ulicą pod prąd.
Odezwał się pager. Asystent Leclerca zwoływał wszystkich na mający się odbyć 
eksperyment.
Robbins spacerował po pokoju. Od trzech dni był absolutnie spokojny, mógł 
poruszać się 
po swojej celi, patrzyć przez zakratowane okno, jak personel pomocniczy grywa w 
piłkę z 
ochroną. Oczekiwał na posiłki i kolejne wizyty doktor Stone, która wprawdzie 
twierdziła, że 
pacjent jest absolutnie zdrów, ale nie chciała go wypuścić.
— Cierpliwości, Cliff — powtarzała. — Gdybym potrafiła ustalić powód twojego 
ataku, 
obmyśliłabym tryb dalszego leczenia i wszystkim byłoby łatwiej. Ale do tego ty 
musisz być 
bardziej otwarty.
— Od trzech dni proponuję szczerość za szczerość, a wy nie chcecie nawet mi 
powiedzieć, 
gdzie znajduje się ten rozkoszny atol… Wiem, wiem, wypełniasz polecenia góry, 
ale właśnie 
dlatego i ja mam kłopoty ze szczerością. Z tego samego źródła, skąd wiedziałem o 
dysku, 
wiem, że musimy być bardzo ostrożni.
— Również wobec naszych przełożonych?
— Wobec nich przede wszystkim!!!
Krążył między oknem a łóżkiem, między łóżkiem a oknem, czuł narastające 
pulsowanie w 
skroniach, coraz energiczniejszy łomot w klatce piersiowej. Patrzył na włączoną 
lampkę 
nocną… Na ułamek sekundy przygasło światło. Poczuł drżenie we wszystkich 
mięśniach. 
Drżenie i nieomal seksualną radość. Posłuchali go, włączyli wirnik. O, nieba! 
Prawda zbliżyła 
się!
— I co pan może o tym powiedzieć? — Greenson objął ramieniem Leclerca.
Satelita, ukryty pod dachem hangaru, przypominał teraz otwartą ostrygę. Od paru 
godzin 
penetrowała go ekipa naukowców. Wnętrze dla oka laika nie wyglądało 
interesująco, nie 
zawierało żadnych zielonych ludzików, sprzętów, maszyn czy ładunków.
— To nie jest ziemski produkt — powiedział z głębokim Przekonaniem Francuz.
— Tak — zgodził się Galeni. — Stopu, z którego sporządzono powłokę, nie da się 
wyprodukować w warunkach ziemskich.
— Nie stwierdziłam najmniejszych śladów organicznych — dodała doktor Stone. — 
Wiele 
wskazuje, że wnętrze przed zamknięciem zostało wysterylizowane, dlatego nie 
sposób ustalić, 
czy montażu dokonano w kosmosie, czy też obiekt dostarczono w stanie 
zmontowanym.
— A orientujecie się, do czego mogło służyć to urządzenie? — zapytał generał.
— Działało na zasadach całkowicie odmiennych od ziemskich — rzekł Leclerc. — 
Niemniej jestem przekonany, że w jakimś stopniu wykorzystywało energię 
słoneczną. 
Widzicie państwo ten ruchomy układ w środku, to się jakoś obracało. A co do 
przeznaczenia… Myślę, że odpowiedzi może dostarczyć ta quasi—soczewka. Moim 
zdaniem 
obiekt jest czymś w rodzaju superprecyzyjnego oka zawieszonego na 
geostacjonarnej orbicie.
Błysk zainteresowania pojawił się na twarzy Greensona.
— Czyli ni mniej, ni więcej tylko to satelita szpiegowski innej cywilizacji 
galaktycznej?
— Nie znamy celu obserwacji. W latającym spodku nie znaleźliśmy też niczego, co 
mogłoby być anteną, przekaźnikiem.
— A do czego miała służyć ta cała reszta? — generał wskazał na gąbczaste wnętrze 
„ostrygi”.
— Nie potrafię tego rozgryźć. Może to rodzaj substancji myślącej, może magazyn 
danych…
— Nie sugerujesz chyba, że możemy mieć do czynienia z żywym organizmem?! — 
wykrzyknęła Betty.
— Nie, z całą pewnością jest to rodzaj konstrukcji, być może wykonanej „na obraz 
i 
podobieństwo”… Nic więcej nie wiem, napotkałem na barierę nie do przebycia. Nie 
mam 
pojęcia, co robić. Być może czekają nas całe lata doświadczeń.
Odezwał się komórkowiec Betty. Włączyła go, ustawiając głośność na maksimum, tak 
że 
wszyscy mogli usłyszeć przerażony głos pielęgniarki:
— Panno Stone, Robbins znowu ma atak, on kompletnie zwariował, boję się!
Betty i towarzyszący jej Steve przygotowani byli na najgorsze, tymczasem w 
izolatce 
mechanika nie zauważyli żadnych zniszczeń, a on, uśmiechnięty, siedział na łóżku 
i powitał 
ich uprzejmie:
— Miło mi, że nareszcie wpadliście. Zostaw, kochana, tę strzykaweczkę, przecież 
widzisz, 
że nic mi nie jest.
— Uspokoił się natychmiast po telefonie — bąknęła pielęgniarka — ale przedtem…
— Żarty sobie robisz, Cliff? — wybuchnęła lekarka. —Oderwałeś nas od pracy!
— Do wariata przybiegliście natychmiast, natomiast normalny człowiek obchodzi 
was 
tyle, co zeszłoroczny śnieg. No cóż, mogłem się tego spodziewać — wycedził 
pacjent. — 
Cieszę się, że Pierre postąpił zgodnie z moją radą i otworzył skarbonkę. Ale co 
zrobicie dalej, 
kochani? Beze mnie ani rusz… Ostryga nie do skonsumowania.
I tym razem Steve doznał dziwnego wrażenia kontaktu z nawiedzonym. Od kogo on 
mógł 
to wszystko wiedzieć? Od personelu? Przecież personelu pomocniczego nie 
wpuszczano do 
hangaru.
— Powiedzmy, że otrzymuję potrzebne informacje w moich snach — odparł Robbins na 
pytanie zadane jedynie w myślach rozmówcy. — Słowo honoru, kochani, ja naprawdę 
nie 
przewidziałem siły mojego wybuchu na pokładzie naszej „Śmieciarki”. Na chwilę 
utraciłem 
nad sobą kontrolę, ale być może mój stres potęgował fakt, że czułem, że On się 
zbliża.
— Ten dysk?
— Dysk jest ramą, poprzez którą przemówi Pan.
— Czy możesz wyrażać się jaśniej?
— Nie mogę, na razie jeszcze nie mogę. Jeśli jednak załatwicie, że będę się mógł 
zająć 
obiektem osobiście…
— W twoim stanie, Cliff, nikt się na to nie zgodzi — Rossner rozłożył ręce. — 
Wiesz, jaki 
zasadniczy potrafi być Greenson.
— A jaki właściwie jest mój stan? Chyba taki, jak ustali doktor Stone. Proszę 
więc Betty o 
certyfikat normalności, a zaoszczędzimy sobie mnóstwo czasu. Prędzej czy później 
wszyscy 
zrozumieją, że beze mnie nie dadzą rady. Aha, załatwcie mi tu jakiś telewizor do 
pokoju, bo z 
nudów rzeczywiście zwariuję!
— Co o tym myślisz? — zapytała Betty, gdy opuścili już izolatkę, żegnani 
szyderczym 
śmieszkiem mechanika.
— Nie mam pojęcia, ale po prostu boję się przekazać jego propozycję Greensonowi.
— O, po raz pierwszy usłyszałam, że wielki Steve się czegoś boi. Zmieniłeś się, 
kapitanie!
Chciał odpowiedzieć coś równie złośliwego, ale uderzył go gwałtownie jej zapach 
— potu, 
morskiej wody, olejku do opalania. Wspomnienia gwałtownie wróciły.
Pamiętne lato. Jakże długo trwało, zanim Betty zdecydowała się zostać jego 
„półkochanką”. Normalnie zabierał się do dziewczyn, które mu się podobały, już 
po 
pierwszych dniach kursu. Ta jedna dziwnie go onieśmielała. Wobec niej stawał się 
nagle 
nieporadnym chłopcem nie kontrolującym swoich spojrzeń, gestów, absolutnie 
bezradnym. 
Oczywiście, w czasie trwania kursu spotykali się wielokrotnie; oprócz wspólnych 
lotów 
chodzili razem do kina, lokali, odwiedzał jej pokój w campusie. Ulegała mu 
powoli, chyba 
bez przekonania. Czy sprawiały to jej anachroniczne wschodnioeuropejskie 
kompleksy 
związane z dziewictwem? Możliwe. Studentka bardzo często chodziła do kościoła, 
do 
spowiedzi. Podczas spotkań wymuszane przez Steve’a pocałunki pozostawały 
chłodne, a jej 
słowom brakowało czułości. Dlaczego nie zrezygnował? Łudził się bezpodstawną 
nadzieją na 
pełną, wreszcie spełnioną miłość, jakiej w zasadzie nigdy nie przeżył? Między 
dziesiątkami 
miłostek a małżeńską instytucją z Patty było ogromne, nie zaorane pole 
pragnienia! A 
Betty… W pewnym sensie nie odbierała mu szans, chciała się z nim spotykać, 
dyskutować, 
szalenie lubiła słuchać, gdy coś opowiadał i wielokrotnie powtarzała, że bardzo 
go potrzebuje. 
Oczywiście na swój sposób.
Podczas któregoś spotkania zdesperowany wyznał jej miłość. Zaśmiała się:
— Daj spokój, Steve, przecież ty pragniesz tylko mojego ciała! A właściwie tylko 
niektórych jego części.
Był wściekły, bo trafiała w sedno. Wtedy jeszcze jej nie kochał. Jeszcze! 
Irytowało go, że 
ta słowiańska gęś go tak traktuje. Jego, sławnego pilota i kosmonautę, Jego, 
nieomal bohatera 
narodowego.
— A poza tym masz żonę! — dorzuciła.
Z tym argumentem spotykał się wielokrotnie, ale zwykle jednodniowe narzeczone 
nie 
traktowały jego małżeństwa jako przeszkody uniemożliwiającej jakiekolwiek 
porozumienie. 
Betty jednak nie rzucała słów na wiatr. A działała na kapitana jak narkotyk, jak 
codzienna 
porcja uczuciowej amfetaminy. Po każdym nie zrealizowanym spotkaniu pragnął jej 
mocniej. 
Budziła w nim zgoła nieznane doznania, uczucie przenikało go silniej, niż 
mogłaby to czynić 
ambicja nie zrealizowanego samca. Elżunia Kamyk zawładnęła jego myślami bez 
reszty. 
Dzień bez spotkania z nią wydawał się stracony, dzień ze spotkaniem zakończonym 
sprzeczką 
lub dąsami — pogłębiał smutek.
Patrycja, kobieta mądra, musiała zauważać huśtawkę nastrojów męża, ale taktownie 
nie 
ingerowała. A on brnął dalej i dalej, wbrew logice i rozsądkowi wynajął domek na 
przedmieściu. Typowy drewniak o złocistych tapetach i miękkich materacach 
zamiast łóżek. 
Miał nadzieję, że wspólnie zmienią go w gniazdko miłości.
Ale Betty na dobrą sprawę nie zaakceptowała bungalowu jako prawdziwego domu, 
mimo 
że gdy prawie siłą zawiózł ją tam z campusu, zgodziła się w nim trochę 
pomieszkać.
Chyba faktycznie tracił rozum. Obsypywał ją prezentami, rozpieszczał, 
zamierzając bez 
reszty uzależnić i wówczas ponowić decydujący szturm. Jednak kiedy kąpiąc ją w 
ogromnej 
wannie czy pieszcząc nagą na miękkim dywanie, starał się zbliżać do kulminacji, 
Betty 
momentalnie stygła, przytomniała.
— Nie!
— Czy powodem jest mój wiek? — usiłował wielokrotnie Wybadać jej stanowisko.
— Jesteś bardzo młody, Steve, szczególnie duchem, młodszy od wielu moich kolegów 
z 
roku. Ale nie mogę. Nie żądaj zbyt wiele, może kiedyś…
Żył myślami o tym kiedyś, o chwili, w której napije się ze źródła młodości… Aż 
pewnego 
letniego dnia, gdy wiatr niósł parny oddech znad Zatoki Meksykańskiej, studentka 
po prostu 
zniknęła. Pozostawiła parę zużytych ciuchów i krótki list: NAPRAWDĘ ZASŁUGUJESZ 
NA 
COŚ WIĘCEJ, NIŻ KIEDYKOLWIEK MOGŁABYM CI DAĆ oraz odcisk 
uszminkowanych warg na lustrze w łazience.
Czekał na nią przez tydzień. W końcu od jej koleżanki z campusu dowiedział się, 
że 
wyjechała z jakimś saksofonistą, Metysem, do Nowego Orleanu. Musiał przyjąć to 
do 
wiadomości…
Zabrał Patrycję na wspaniałe wakacje do Europy: Riwiera, Wenecja, Florencja… 
Miał 
nadzieję, że zapomni.
— Czy ty nie przesadzasz? — zapytał Jim Hensey, gdy jego doradca, Mario Mendez, 
powiadomił go o zamiarze udania się na Mariany. — Nie masz żadnej pewności, że 
obiekt 
jest pozaziemskiego pochodzenia, prace badawcze nad nim utknęły w martwym 
punkcie, 
mamy właśnie diablo skomplikowane rokowania z Chińczykami, w Brasilii Brentwood 
palnął 
kolejną gafę na miarę wiceprezydenta, którym niestety ciągle jest, szykuje się 
przewrót w 
Maroku, a ty chcesz lecieć na jakiś koralowy atol?
— Czuję, że powinienem tam lecieć, Jim, a ty wiesz coś przecież o mojej 
intuicji.
— Znam — roześmiał się prezydent. — W takim razie jedź już sobie na tę 
wycieczkę!
Przed odlotem Mendez złożył jeszcze krótką wizytę u generała Harrisa w 
Pentagonie. 
Załatwiwszy wszystko, co było do załatwienia, wsiadł do windy i ruszając, 
machinalnie 
spojrzał w lustro. Osłupienie! Twarz, którą zobaczył w zwierciadle, nie była 
jego twarzą. 
Rudawy mężczyzna przenikliwie się weń wpatrywał.
— Do cholery, kim jesteś? — wykrztusił Mendez. Rudzielec zignorował pytanie, 
wycedził 
jedynie: „Będziesz musiał umrzeć, skurwielu!” i zniknął. Dopiero w samolocie 
doradca 
uświadomił sobie, że zna tę gębę z któregoś faksu nadesłanego przez Greensona. 
Tak 
wyglądał ten stuknięty Cliff Robbins, który miał czelność utrzymywać, że potrafi 
rozwiązać 
tajemnicę latającego dysku.
— Zgodziłeś się?! Dopuścisz Robbinsa do dysku? —wzburzony Mendez spacerował 
razem z Greensonem po pokładzie niszczyciela „Little Rock”. — Przecież to 
wariat!
— A miałem wybór? — generał splunął przez reling i obserwował, jak kropelka 
plwociny 
niknie wśród fal. — Leclerc poddał się, jego ekipa nie robi najmniejszych 
postępów.
— Trzeba było ściągnąć lepszych!
— Leclerc jest najlepszy! Robbins będzie cały czas pod kontrolą, ani minuty nie 
zostanie 
sam na sam z naszą tajemniczą ostrygą. Zresztą od chwili, gdy znalazł się w 
hangarze, nawet 
jej nie dotknął. Prawdę powiedziawszy, bez przerwy coś wylicza. No i zamawia. Tu 
jest lista 
zakupów, które musieliśmy zrealizować dla niego w Los Angeles. Najbardziej 
nieprawdopodobny zestaw sprzętu komputerowego, jaki zdarzyło mi się widzieć. 
Robbins 
obiecuje sporządzić z tego translatory i przetworniki.
— W celu…
— Dotarcia do zawartości gąbczastego wnętrza ostrygi.
— Powinienem z nim pogadać.
— Odradzałbym ci. Geniusz Cliffa idzie w parze z jego szaleństwem. Nie ma 
zamiaru 
dzielić się żadnymi informacjami, zanim sam nie ogarnie całości. Żąda od reszty, 
aby nie 
informowali o postępach prac nawet mnie.
— Ale ty o wszystkim wiesz. Telepatia?
— Powiedzmy, że mam między nimi dobrego, lojalnego informatora, z którym 
wspólnie 
doszliśmy do wniosku, że trzeba pozwolić im na tę śmieszną konspirację.
— Brawo, Roń! — po raz pierwszy od początku spotkania uśmiech pojawił się na 
twarzy 
Mendeza.
Greenson milczał, wpatrując się w nieodległy atol, cienką, zieloną kreseczkę na 
skraju 
wodnej przestrzeni…
III
— Zaczynamy — powiedział Cliff uroczystym tonem zawodowego mistrza ceremonii. — 
Włącz telebim, Pierre, ja wyłączę światło, a wy, kochani, usiądźcie pewniej w 
fotelach… 
Przygotujcie się na mocne wrażenia.
Nikt z przybyłych tej nocy na konspiracyjne spotkanie do hungaru nie zareagował 
ani 
słowem. Galeni nerwowo oblizał usta, Leclerc przełknął ślinę, Rossner odruchowo 
poszukał 
papierosa, mimo że palenie rzucił dwa lata temu, zaś Betty Stone mocno zacisnęła 
pięści. 
Oprócz nich, nikt nie miał brać udziału w pokazie. Nawet personel pomocniczy. 
Greenson, 
nie poinformowany o przełomie w badaniach, odleciał helikopterem na „Little 
Rocka”, ludzie 
Leclerca spali, podobnie jak większość żołnierzy z ochrony. Natomiast garstce 
obecnych 
Robbins zafundował prawdziwy test na cierpliwość. Dobry kwadrans mówił o 
nowatorstwie 
swoich rozwiązań, o barierach niekompatybilności systemów, o pionierskim 
charakterze 
swojego pomysłu. Efektem jego działań było przekształcenie systemu 
impulsatycznego, 
którym posłużyli się nieznani konstruktorzy satelity, w laserowy zapis obrazu.
Z całego tego potoku słów Betty zdołała zrozumieć jedno, że za chwilę zobaczą na 
ekranie 
to, co zainteresowało kosmitów wysyłających automatycznego zwiadowcę.
— Startujemy, Pierre!
Obraz rzucony na szeroki ekran wyglądał swojsko i dla ludzi, którzy niejedną 
dobę 
spędzili na orbicie, zdawał się zupełnie normalny. Doskonale widać było 
krzywiznę Ziemi, a 
na zarejestrowanym wycinku globu niebywale czytelnie prezentował się basen Morza 
Śródziemnego i okolic. Od Wysp Zielonego Przylądka po Kornwalię, od Morza 
Czerwonego 
po Kaspijskie…
— Cóż za jakość zapisu! — pochwalił Steve. Automatycznie na obraz nasunęła się 
siatka 
pionowych i poziomych linii dzieląca cały ekran na, jak zapewnił mechanik, 
trzydzieści sześć 
modułów. Leclerc, na polecenie Robbinsa, wybrał jeden ze skrajnych, obejmujący 
Zatokę 
perską i dolny bieg Eufratu, po czym powiększył go. Nie zdążyli się mu dokładnie 
przyjrzeć, 
gdy Cliff już rzucił następne polecenie:
— Wykonaj kolejne przybliżenie!
Teraz dopiero widzowie mogli zdać sobie sprawę, że nie oglądają wcale 
fotografii, lecz 
zarejestrowany, poruszający się film, z ruchomymi chmurami, morzem…
— Jezus Maria, co tam się dzieje!? — zawołał naraz Galeni. — Burza piaskowa na 
pustyni?
Przy następnym zbliżeniu każdy mógł zobaczyć dymy licznych pożarów i wybuchy 
rakiet… Widać było płonące skupiska szybów naftowych i rozlewające się plamy 
ropy na 
połyskliwej toni Zatoki Perskiej. Leclerc, kadrując obraz jeszcze bardziej, 
rzucił na całą 
rozpiętość telebimu płonący Bagdad.
— Niepojęte, jak mogliśmy przegapić wybuch wojny w Zatoce! — wymamrotał Rossner.
— Ależ to nie jest kolejna wojna na Bliskim Wschodzie, Steve — zauważył 
uprzejmie 
mechanik. — Wystarczy, jeśli popatrzysz na diagramik czasowy widoczny w 
monitorze 
pomocniczym, żeby dowiedzieć się, co właściwie obserwujesz w tej chwili. 
Widzisz?
— Widzę, tylko nie wiem, co mają znaczyć te liczby 65918011991…
— Przekodowałem ich chronologię na nasz system czasowy. Jak łatwo przeczytać, na 
przekazie jest szósta pięćdziesiąt dziewięć, 18 stycznia 1991 roku. Pierwszy 
dzień operacji 
„Pustynna Burza”.
— A więc to znaczy… — zaczęła Betty i urwała.
— Tak, to znaczy, że bliżej nie znani nam konstruktorzy dysku minuta po minucie 
i 
sekunda po sekundzie nakręcili to, co działo się w przeszłości na obszarze 
basenu Morza 
Śródziemnego, a my, dzięki moim przetwornikom, Jesteśmy w stanie to zobaczyć. 
Jednak to 
nie koniec, na drugim przykładzie pokażę wam niebywałą doskonałość obrazu…
— I co jeszcze? — zapytał Leclerc, najwyraźniej absolutnie zdominowany przez 
Robbinsa.
— Zafundujemy naszym przyjaciołom drobny upominek gwiazdkowy… Włącz, proszę, 
czwarty wytypowany dato—przestrzennik.
— Okay, Cliff.
Obraz na moment pociemniał, później wypełniły go gęste chmury, jakimś cudem 
znalazło 
się wśród nich okno, przez które mogli spojrzeć na powierzchnię Ziemi. 
Obserwowana 
okolica nie sprawiała przyjemnego wrażenia. Dzikie, ośnieżone góry, ponure lasy… 
Wreszcie 
uchwycili widok jakiejś bazy z lotu ptaka. Leclerc potęgował zbliżenie coraz 
bardziej, a mimo 
to obraz, dzięki nadzwyczajnej rozdzielczości, nie stawał się nawet odrobinę 
mniej ostry. 
Jeszcze chwila, a ujrzeli jakiś dziedziniec pełen żołnierzy, szamoczących się 
skazańców.
— Mój Boże, to mężczyzna i kobieta — westchnęła panna Stone, zrywając się na 
równe 
nogi. — Chcą ich rozstrzelać!
— Zatrzymaj przesuw, Pierre — polecił Cliff — a ja pokażę wam jeszcze jeden 
prawdziwie czarodziejski trik naszych nie znanych zielonych braci. Obraz można 
obrócić o 
dziewięćdziesiąt stopni.
Nagle widzowie poczuli się, jak pasażerowie w samolocie wywijającym beczkę, mury 
dziedzińca stanęły dęba. Przez moment wpatrywali się w ziejące ogniem lufy 
automatów…
— Odwrotnie — syknął Robbins. — Obracamy w prawo! Znów świat wywinął fikołka. 
Teraz mogli popatrzeć w zatrzymane w kadrze otępiałe twarze ginących. Najpierw 
mężczyzny, potem starej kobiety…
— Elena Ceausescu! — westchnął Galeni.
Mimo że oglądali tylko niemy obraz, wydawało się im wręcz, że słyszą strzały i 
jęki 
agonii.
— Uśmiechnijcie się, jesteście w ukrytej kamerze — powiedział śmiertelnie 
poważnym 
tonem główny mechanik.
W dolnym rogu monitora pojawiły się symbole świadczące o kodowaniu rozmowy. 
Jeszcze chwila, a Mario Mendez, nie ruszając się ze swej kabiny na „Little 
Rocku”, zobaczył 
vis—?—vis siebie znajomą twarz szefa propagandy Białego Domu, Samuela 
Bernsteina.
Sam Bernstein stanowił ucieleśniony „ekstrakt” ideałów postępowej inteligencji 
amerykańskiej przełomu wieków. Mulat pochodzenia żydowskiego, z wyboru 
„kochający 
inaczej”, z przekonań lewicowy intelektualista, zwolennik bezwarunkowej ochrony 
zwierząt, 
niezłomny obrońca praw kobiet i dzieci (z wyjątkiem tych ledwie poczętych), 
propagator 
dobrowolnej eutanazji staruszków, twórca teorii finansowej twierdzącej, że 
zasiłek dla 
bezrobotnych powinien wynosić 150 procent przeciętnej płacy, honorowy członek 
Ligi 
Amerykańskich Lesbijek oraz Wielki Miłośnik Rosji i jej tradycji (która to 
miłość na 
szczęście wskutek kretynizmu brunatno—czerwonych elit Wschodu, pozostawała nie 
odwzajemniona).
Tu może zrodzić się pytanie, czy mając tak wielkie serce i tak różnorodne 
preferencje, 
mógł Sam nie lubić jakiejkolwiek istoty żyjącej na Ziemi?
I owszem. Przy całej swojej tolerancyjności, Bernstein nie przepadał za: ciężko 
pracującymi, heteroseksualnymi osobnikami rasy białej, wierzącymi w Boga i prawo 
przyrodzone, którzy nie uznawali za oczywiste, że cywilizację obowiązku już 
wkrótce musi 
zastąpić cywilizacja indywidualnej rozkoszy.
Nic dziwnego, że „Miękki” Sam, jak nazywano go na salonach, był ulubieńcem 
amerykańskich elit i najbliższym współpracownikiem Jima Henseya, który, jak sam 
często 
mawiał, utrzymywał żonę wyłącznie w celu kokietowania prawicowej mniejszości 
elektoratu.
— Zarejestrowana przeszłość, chłopie, to prawdziwa bomba! Musimy szybko mieć 
kopie 
tych nagrań. To będzie znakomity prezent urodzinowy dla Jima — zawołał szef 
propagandy 
po wysłuchaniu informacji prezydenckiego doradcy.
Mendez nie podzielał entuzjazmu współpracownika.
— Trzeba zachować daleko posuniętą ostrożność. Możemy natrafić na rzeczy dziwne. 
I 
niebezpieczne. Na przykład mój człowiek oglądał zamach na papieża w 
osiemdziesiątym 
pierwszym roku… Ujawnienie zaś obecności Paru osób na placu św. Piotra w tamtej 
chwili 
mogłoby nawet dziś być dla wielkich tego świata bardzo niewygodne!
— Ależ to stara sprawa i zawsze do przekręcenia na naszą korzyść, Mario! W końcu 
to my 
będziemy mieli te taśmy, my będziemy je montować i interpretować…
— Ciekawa deklaracja w ustach zwolennika niczym nie ograniczonej wolności.
— Niczym nie ograniczonej wolności selektywnej — wyszczerzył swoje olśniewająco 
białe zęby Bernstein. — Ale oczywiście masz rację, obrazy z przeszłości są 
skarbem, który 
nie może w żadnym przypadku trafić w nieodpowiednie ręce.
— Poczyniłem pewne czynności zabezpieczające. Bez naszej zgody nic nie 
wydostanie się 
poza atol. Sam tego doglądam na miejscu. I w związku z tym mam do ciebie jeszcze 
jedną 
prośbę.
— No?
— Urób Starego, żeby ze zrozumieniem przyjął wiadomość o tym, że muszę pozostać 
na 
Pacyfiku dłużej.
— Łatwo się mówi, urób, urób… Te konflikty w Europie Środkowej, na Dalekim 
Wschodzie… Sam rozumiesz, jak bardzo jesteś potrzebny. I nie wiem, czy zdołam…
— Wiem, że masz swoje sposoby, Sam!
— Dobra, spróbuję. Ale zaspokój moją ciekawość. Obrazki dotyczą wyłącznie 
regionu 
Śródziemnomorza?
Tak, nie da rady, na przykład, zobaczyć tragedii w Dallas.
— A właśnie, jak dawnych czasów sięga to kosmiczne wideo?
— Nie wiem.
— Co?
— Na razie Robbins opanował sztukę zapoznawania się z materiałem na około 
dwadzieścia lat wstecz. Głębiej natrafił na jakieś blokady. Twierdzi jednak, że 
je rozpracuje, 
choć może mu to zabrać trochę czasu. Informator Greensona domniemywa, że w 
próbniku 
mogły zostać zgromadzone obrazy sprzed stu i więcej lat…
— Chciałbym to zobaczyć.
— Dajmy się na razie pobawić tym naukowym dłubaczom.
Cykady szalały. Noc była nadspodziewanie parna. Nie mogąc usnąć, Rossner 
przewracał 
się na posłaniu. Może był to skutek długotrwałej bezczynności. W końcu jedynie 
kibicował 
pracom Robbinsa i Leclerca. Cóż, coraz częściej w życiu zdarzało mu się być 
biernym 
obserwatorem.
Po żwirze rozległy się kroki, lekki, taneczny chód, którego nigdy nie pomyliłby 
z żadnym 
innym…
Skrzypnęła furtka. Steve uniósł głowę znad książki. Nikt nie zapowiadał się z 
wizytą, ani 
Peggy, ani Maud, panienki, które osładzały mu czas po rozstaniu z Elisabeth 
Stone! Sam 
korzystał z domku jedynie wtedy, gdy odczuwał wzmożoną potrzebę samotności lub 
chciał tę 
samotność zabić w miłym, bezproblemowym towarzystwie. Tego wieczora po prostu 
wpadł 
podlać kwiaty i przeczytać zaległe artykuły.
— Betty?!
Jej widok powiedział mu wiele. Zmieniła się w ciągu trzech miesięcy, które 
upłynąły od jej 
zniknięcia. Jeszcze bardziej schudła, ufarbowała włosy na jakąś ohydną 
marchewkę, na twarz 
narzuciła ostry, wyzywający makijaż.
— Mogę wejść? Wpuścił ją do środka.
— Kawy, herbaty? — zaproponował.
— Masz whisky?
Skinął głową i zajrzał do barku. Usiadła na stole i zapaliła papierosa.
— Wiesz — rzuciła nagle, nieudolnie siląc się na niefrasobliwość — puściłam się.
— Wiem, ten saksofonista…
— Nawet nie. Jego kumpel z Meksyku… Taka nagła fascynacja. Mówił, że mnie kocha, 
że 
się ze mną ożeni, dał mi tequili, potem trawki, tak że właściwie nie wiedziałam, 
co robię. Ale 
było świetnie. Prawie nie bolało. Wiesz, zupełnie nie poznawałam siebie, 
pozwoliłam mu na 
wszystko — tu urwała i przyglądała mu się badawczo.
Pokiwał tylko głową i gwałtownym ruchem wychylił szklaneczkę Johnny Walkera.
— To mi było potrzebne. Teraz wiem, co to znaczy być kretynką.
— Rozumiem, że rozstaliście się.
— Oczywiście, chciał zrobić ze mnie dziwkę w Nowym Orleanie… Skurwiel!
— I co teraz zamierzasz?
— Na poważnie biorę się za studia.
— Rozumiem i wpadłaś mi o tym powiedzieć… Zrobiła parę kroków po pokoju.
— A ten bungalow jest już zajęty?
— Nie — odparł. — Ale w jakim charakterze chciałabyś go zająć?
— Długo nad tym myślałam. Czy odpowiadałabym ci trochę w roli córki, trochę 
studentki, 
trochę kochanki?
— Zależy, jakie proporcje byśmy przyjęli?
— Co byś powiedział o równym podziale po jednej trzeciej?
Dotąd rozmowa przebiegała dla obu stron planowo. Ona grała nonszalancję, on 
uprzejmą 
obojętność… Ale kiedy zbliżyła się, kiedy siadła mu na kolanach i przycisnęła 
rozchylone 
usta do jego warg, poczuł znajomy, niebezpieczny płomień… Też go poczuła, 
odsunęła się.
— Jutro, dobrze? Daj mi się z tym oswoić. Napiję się chyba herbaty.
— Co się stało, Betty? — zapytał Steve, wpuszczając lekarkę do swego 
apartamentu.
— Boję się. Coś dziwnego dzieje się na wyspie.
— Nie rozumiem, co masz na myśli — rzekł. — Z tego, co wiem, Cliffowi udało się 
wreszcie przebić przez wiek dziewiętnasty i dzielnie posuwa się dalej w głąb 
historii. 
Wygląda przy tym na najzdrowszego w świecie, chyba że pracoholizm uznamy za 
psychiczną 
dewiację.
— Nie myślałam o Cliffie.
— O co więc chodzi?
— Z mojego okna mam doskonały widok na pas startowy. Pół godziny temu wylądował 
tam samolot transportowy.
— I ja go słyszałem, nadal jednak nie rozumiem…
— Wysiadło z niego koło czterdziestu ludzi, wszyscy czarni. Nie wyglądało to na 
normalne wychodzenie, raczej na desant. Błyskawicznie rozbiegli się po całej 
wyspie. A w 
kwadrans potem przy samolocie zgromadziła się cała nasza dotychczasowa obsługa. 
Wszyscy, których poznaliśmy: od szefa kuchni, Dicka, po szefa ochrony, Charleya… 
W 
komplecie. Żołnierze, personel pomocniczy, nawet technicy Leclerca.
— A generał Greenson też nas opuszcza?
— Był obecny, ale rozkazy, zdaje się, wydawał inny oficer. Chyba kiedyś go 
widziałam. 
Barker…
— Barker jest zastępcą Greensona.
— Zachowywał się niezwykle pewnie i cały czas łasił się do jakiegoś cywila. Choć 
pewne 
formy zostały zachowane, Ronnie odebrał meldunek od nowo przybyłych, a starzy 
odlecieli…
— Zapewne była rutynowa zmiana obsługi.
— W takim trybie? Zresztą to jeszcze nie koniec. Kiedy to się wszystko 
skończyło, 
ubrałam się i wyszłam na dwór. Zaraz zaczepił mnie patrol. Masz pojęcie, oni w 
ogóle nie 
mówią po angielsku. Co to oznacza?
— Mógłbym zaryzykować twierdzenie, że zdecydowali się na wzmożone środki 
bezpieczeństwa.
— Ale przecież nawet nie poinformowaliśmy ich o osiągnięciach Cliffa.
— Może przeczuwają wagę odkrycia, a może mają podsłuch. Dziwi mnie tylko, że 
przestraszona przybiegłaś do mnie, a nie do Umberto.
Zlekceważyła tę złośliwość.
— Oczywiście zadzwoniłam do Galeniego, ale nikt nie odbierał telefonu.
Przez następne dwa dni nic specjalnego się nie działo. Robbins twierdził, że 
natrafił na 
ogromny opór materii i choć „ostryga” może kryć zasoby z epok dużo 
odleglejszych, nie 
znalazł dotąd sposobu, żeby się do nich dobrać, wobec tego musi dreptać w 
przeszłość 
małymi kroczkami, Zrobił się bardzo nerwowy, znów naubliżał Galeniemu, ale 
profesor, 
nauczony smutnym doświadczeniem z kosmosu, szybko zszedł mu z drogi. Cliff 
postawił też 
twarde warunki Greensonowi: nikt nie ma prawa zbliżać się do hangaru i 
przeszkadzać jemu 
oraz Leclercowi w podejmojwanych próbach.
— Weźmiesz za niego pełną odpowiedzialność, Pierre? — zwrócił się generał do 
Francuza.
— Bez Robbinsa cały ten mechanizm nie przedstawia dla nas większej wartości. 
Jeśli 
chodzi o zmianę personelu, która nastąpiła ku naszemu zaskoczeniu, to chciałbym 
zauważyć, 
że my, naukowcy, nie otrzymaliśmy żadnych dodatkowych informacji.
— Zakończyli swoją misję — Greenson zbył pytanie Leclerca.
— Nawet się z nimi nie pożegnałem, czy musieliście pozbywać się ich tak nagle?
— Względy meteorologiczne przemawiały za pośpiechem, w rejonie Hawajów tworzył 
się 
potężny cyklon — powiedział generał, odwracając wzrok.
Nikogo nie uspokoiły lakoniczne oświadczenia. Jeszcze większy niepokój naukowców 
wzbudziło odcięcie bezpośredniej linii telefonicznej łączącej atol z Ameryką.
— Czuję się jak w więzieniu — zwierzył się Steve’owi Umberto Galeni. — Czego się 
oni 
obawiają? Nas?
— Może przeceniają rewolucyjne znaczenie zawartych w tych taśmach treści — 
odparł 
kapitan. — Wprawdzie wyziera z nich zupełnie nowa historia i osobiście bardzo 
mnie 
zasmuciło, że Napoleon nigdy nie walczył na moście Arcole, tylko śledził bitwę z 
oddali… 
ale mimo wszystko to jedynie przeszłość. I to bez dźwięku! Sądzę, że kiedy 
zorientują się, jak 
wielkim bogactwem dla ludzkości jest wiedza zawarta w zarejestrowanych przez nie 
znanych 
podglądaczy obrazach, staną się mniej podejrzliwi.
— A co myślisz o stanie Cliffa?
— Leclerc mówi, że zachowuje się absolutnie normalnie, przejawia tylko 
niesamowitą 
energię. Może w jego chorobie euforia przeplata się z apatią, a inwencja z 
agresją? Betty 
twierdzi, że badała go i choć bardzo pobudzony, w obecnej chwili jest zdrów.
— Nie podzielam jej opinii. Zanim zakazał nam wchodzenia do hangaru, zauważyłem, 
jakim obrazom poświęca najwięcej zainteresowania…
— No?
— Przez kilka godzin oglądał przybliżenia dwóch niedużych miejscowości: 
dziewiętnastowiecznego Lourdes i Fatimy sprzed pierwszej wojny światowej.
— To jego konik! Zauważyłem, że zachowuje się jak katolicki neofita. Być może 
chce 
znaleźć potwierdzenie, że rzeczywiście dochodziło tam do cudów.
— A ty w nie wątpisz?
— Z tego, co dojrzałem na ekranie, Bernadetta i dzieci z Fatimy rzeczywiście coś 
musiały 
widzieć, ale co, tego nie zarejestrowali nawet nasi kosmici.
Było dobrze po północy, kiedy ktoś delikatnie zastukał do drzwi. W pierwszej 
chwili 
Rossner nie poznał Cliffa. Najwyraźniej zbliżał się następny atak. Robbins cały 
dygotał, był 
purpurowy, żyły na czole mu nabrzmiały, jakby za moment miały eksplodować, oczy 
płonęły 
jak dwie latarki…
— Och, Steve! — zawołał i zaczął całować Steve’a w policzki. — Och, przyjacielu, 
nie 
przejmuj się moim stanem, to tylko wzruszenie. Ach, jakiż jestem niegodny! Jakiż 
niegodny…
— Ale co się stało? Może obudzę Betty?
— Nic mi nie jest! Po prostu zwyciężyłem! Doszedłem do samego końca! Muszę ci to 
pokazać!
— Co? Znalazłeś sposób na pokonanie barier?
— Żadnych barier nie było! Musiałem coś wymyślić, żebym mógł zajmować się tym 
sam. 
Żeby mnie nie szpiegowano. Żeby nie zaglądano mi przez ramię. Przecież gdyby oni 
wiedzieli, co znajdę, nigdy by do tego nie dopuścili…
— Ale co znalazłeś?
— Zaraz zobaczysz. Obejrzymy to we dwóch.
— We dwóch, a Leclerc…
— Nasz zdolny Francuzik? Na początku dużo mi pomógł, ale ostatnio był zbędny, 
więc od 
paru dni wieczorami dostawał ode mnie alkohol z odrobiną środka usypiającego. 
Nie 
powinienem nikomu tego pokazywać, zanim nie skończę, ale muszę przeżyć to z 
kimś, bo 
rzeczywiście pomyślę, że zwariowałem.
— Mimo wszystko zupełnie nie rozumiem przyczyny aż takiej konspiracji, Cliff.
— Antychryst jest blisko, zbliża się, nie możemy pozwolić się ubiec. O, Panie, 
daj mi siłę!
Posuwając się za mechanikiem, Steve snuł w myślach niewesołe refleksje na temat 
podobieństwa mózgu geniusza i szaleńca.
W hangarze panował półmrok. Telebim był jednak włączony, w kadrze można było 
dostrzec ciemną, spękaną od gorąca glebę któregoś z południowych krajów.
Całe ciało Robbinsa znów zaczęło dygotać, z oczu poczęły mu płynąć łzy… Do 
cholery, 
dlaczego ten doświadczony astronauta tak się rozkleił? Kapitan czuł, że lada 
moment stanie 
się coś strasznego. Betty, dlaczego cię tu nie ma?
Tymczasem Cliff klęknął i jak kapłan podczas ofiary pocałował przetwarzacz, 
potem go 
uruchomił. Obraz drgnął. Najpierw w kadrze pojawił się charakterystyczny cień, 
Steve 
zadrżał, ale racjonalna część jego mózgu zganiła go. „To przecież niemożliwe!”
Przesuwając obraz w lewo mechanik dokonał panoramy po twarzach kilku znudzonych 
mężczyzn, niewątpliwie żołnierzy, bo uzbrojonych w charakterystyczne krótkie 
miecze i 
odzianych w tuniki, potem jakimś transfokatorem swojego pomysłu zaczął 
rozszerzać widok 
ku górze… Rossner dostrzegł bose nogi przebite ćwiekami, z kropelkami zakrzepłej 
krwi, 
potem gołe, pokryte kurzem łydki mężczyzny, wreszcie ramiona rozciągnięte wzdłuż 
poprzecznej belki.
I nagle wydało się kapitanowi, że umilkły cykady i ścichło morze. Zapanowało 
Wielkie 
Milczenie. Czyżby rzeczywiście przeniósł się tam? Ukrzyżowany mężczyzna uniósł z 
wolna 
zwieszoną na piersiach głowę… Cliff przybliżył maksymalnie obraz. Rossner znał 
doskonale 
tę twarz z niezliczonych wizerunków i Całunu Turyńskiego… Ich oddalone o dwa 
tysiąclecia 
spojrzenia spotkały się… Przeszył go porażający impuls. Z ust klęczącego obok 
Robbinsa 
wydobył się stłumiony jęk.
Steve, choć nie robił tego od dwudziestu lat, osunął się na kolana. Usta 
umierającego 
poruszyły się w półkrzyku! Cliff włączył opcję „Reduced view” i poszerzył obraz 
o parę 
metrów. Młodzi Żydzi, wiszący na sąsiednich krzyżach, byli już martwi. Jeden z 
oprawców 
grających w kości u stóp skazańców wstał i podał mężczyźnie wiszącemu pośrodku 
gąbkę. 
Nieszczęśnik próbował z niej pić, ale raptownie targnął nim paroksyzm bólu. 
Rossner 
zacisnął powieki. Gdy je otworzył, inny żołnierz, być może pragnąc skrócić 
cierpienie 
ukrzyżowanego, przeszył włócznią jego bok. Nagle na ekranie zrobiło się ciemno, 
kompletnie 
ciemno.
— Co to jest! — zawołał kapitan. — Awaria?
— Nie, chmura! — wyszeptał bardzo cicho mechanik, a potem szybko cofnął obraz do 
poziomu satelitarnego. Cały Bliski Wschód kąpał się w żarze południowego słońca. 
Tylko 
centralną Judeę przykrywała chmura, czarna jak śmierć.
— Dokonało się — wyszeptał Cliff. A Steve zorientował się, że i on, twardy, 
cyniczny 
facet, ma całe policzki we łzach, że drży, nie wie, co zrobić, co powiedzieć… I 
tylko usta 
same składały się do słów nauczonych w dzieciństwie, i nieoczekiwanie 
przypomnianych: 
„Ojcze Nasz, któryś jest w Niebie…”
Gdy skończył, zorientował się, że obok klęczy Betty.
— Skąd się tu wzięłaś? — wykrztusił.
— Spałam, a ty kazałeś mi przyjść.
— Ja?
— Wyraźnie słyszałam twój głos: „Betty, dlaczego cię tu nie ma?” Więc 
przybiegłam. I 
widziałam!
— Widocznie tak musiało być — powiedział Robbins. — Mieliście szczęście zobaczyć 
to 
jako pierwsi ze współczesnych. A ja pokażę wam więcej.
— Zmartwychwstanie?
— Satelita nie miał noktowizora. Ale jestem pewien, że wspólnie zobaczymy i 
spotkanie z 
uczniami idącymi do Emaus, i cuda… I pomyśleć, że przez dwa tysiąclecia ludzie 
szukali 
najrozmaitszych dowodów na istnienie Boga, a bezpośredni dowód cały czas wisiał 
ponad 
nimi.
Nagle do świadomości Rossnera dotarło, że cykady znów drą się jak oszalałe, a 
Pacyfik 
uderza o pobliski brzeg odwieczną symfonią.
IV
Nie liczyli godzin ani oglądanych sekwencji, kąpiel w prawdziwej „rzece czasu” 
była jak 
narkotyk. Gdy przerwali wreszcie projekcję, różowiało niebo. Robbins, krańcowo 
wyczerpany, oparł głowę na klawiaturze komputera i zasnął.
— Chodźmy! — zaproponowała Betty kapitanowi, wyłączając telebim. — Już świta, a 
Cliff mówił, że nikt nie powinien wiedzieć, że tu byliśmy.
Rossner czuł się dziwnie. Nie odczuwał w ogóle senności i mimo zmęczenia był 
lekki jak 
wąż po świeżej wylince, jak człowiek, który się obudził po długim śnie 
całkowicie 
odmieniony. Całym swym jestestwem doświadczał działania nowej, nieznanej mu 
dotąd, 
promieniującej siły. Tak, jakby zrodziła się w nim ciepła, przyjazna moc, 
pozwalająca 
wierzyć, że wszystko jest możliwe. Czy było to dotknięcie Boga?
Wyszli na dwór. Od strony laguny wiał rześki, upajający wietrzyk. Steve 
popatrzył na 
niebo, na grzywiaste palmy, wreszcie na uduchowioną twarz Betty, jakby 
przywołaną z 
obrazu Madonnę Murilla i nagle zrozumiał, co oznacza banalne słowo — piękno.
Lekarka poruszyła ustami, ale w ostatniej chwili powstrzymała się. Zastygł 
zaskoczony jej 
spojrzeniem, patrzyła na niego tak, jakby zobaczyła go pierwszy raz w życiu. 
Oczy miała 
nieprzytomne, mógłby przysiąc, że ciągle wilgotne od łez.
— Steve.
— Słucham, Betty?…
— Nie, nic…
Obróciła się i chwilę trwała nieruchoma, zanim ruszyła dalej. Czyżby czekała na 
słowo 
zachęty, gest? Czuł, że powinien teraz objąć ją, przytulić… Nie zrobił tego! 
Ciągle jeszcze 
miał w pamięci natłok obrazów z przeszłości: płonący Rzym, krwawe igrzyska w 
amfiteatrach, a nade wszystko wyraźny, niczym w przekazie CNN, obraz młodego 
mężczyzny idącego lekko po falach Jeziora Tyberiadzkiego.
— Dobranoc, Betty!
Patrzyła, jak się oddalał. Nagle poczuła się staro, tak jakby zamieniła się 
latami ze 
Steve’em. Westchnęła, a potem ciężko ruszyła do swego bungalowu. Zamyślona omal 
nie 
wpadła na śpiącego w kucki strażnika. Cichutko otworzyła drzwi.
— Gdzie byłaś? — warknął Galeni, rozwalony na jej posłaniu, nagi, pewny swojej 
nad nią 
dominacji. — No…?
Pragnęła się cofnąć. W tym momencie Umberto nie wywoływał w niej żadnego 
pożądania. 
Ale chciała się z nim podzielić nowiną. Dobrą Nowiną!
Nie tak wyobrażał sobie ten dzień Rossner. Wracając z Centrum Kosmicznego 
zastanawiał 
się, czy Betty znowu przed nim ucieknie, czy też wymyśli jakiś kolejny wykręt, 
dlaczego nie 
może pójść z nim do łóżka. Mimo wszystko kupił dla niej kwiaty.
Czekała na niego w sypialni, czesząc swoje długie bujne włosy. Miała na sobie 
przezroczystą koszulkę nocną, którą kupił jej pół roku wcześniej, ale której za 
żadne skarby 
nie chciała dotąd nosić. Wyszła mu na spotkanie z zagadkowym uśmiechem na 
ustach, 
rozszerzonymi źrenicami… Pocałował ją na progu. Oddała mu pocałunek. I cały 
scenariusz 
zaplanowanego stopniowania nastrojów, kolacji przy świecach i muzyce z kompaktów 
poszedł w diabły. Steve po prostu porwał dziewczynę w ramiona i zaniósł na 
wielki materac 
służący jej za łóżko.
Nie stawiała oporu, gdy zerwał jej koszulkę, a gdy zabrał się za majteczki, 
rzuciła z 
uśmiechem:
— Nie tak nerwowo, sama zdejmę!
Pospiesznie zrzucił swoje ubranie, rozrywając suwak w dżinsach. Odsunęła się na 
moment.
— Masz prezerwatywę?
Zgłupiał, nawet nie przyszło mu to do głowy.
— Nie szkodzi, kupiłam!
Wdzierał się w nią powoli, była ciasna, może nazbyt sucha… Lecz nagle wszystko w 
niej 
puściło, jej policzki rozpłomieniły się, oczy rozbłysły. Wiedział — chciała 
tego! Obrócili się. 
Teraz Betty była górą. Jej długie włosy przysłoniły mu cały świat. I galopowali 
tak poza 
granice jawy i snu.
— Kocham, kocham cię! — szeptał w rytm każdego ruchu. Nie odpowiadała. Kiedy 
skończył, odsunęła się i zapaliła papierosa.
Bardzo chciał ją spytać, czy jest szczęśliwa, ale nie odważył się.
O dziesiątej naukowcy zjawili się w komplecie. Cliff uznał, że czas wtajemniczyć 
również 
Leclerca, którego uważał za dobrego fachowca i człowieka w gruncie rzeczy 
poczciwego. 
Gdy zjawili się Steve z Betty, skacowany Francuz zdołał kompletnie wytrzeźwieć i 
obejrzeć 
już kilka scenek z epoki Nowego Testamentu. Był tak przejęty, że nie zauważył, 
kiedy 
nadeszli. W oczach Betty płonął dziwny blask, a Steve też miał trudności z 
rozpoznaniem 
siebie. Czy te obrazy miały moc zmieniania ludzi? Czy był to tylko chwilowy 
szok? Nie mieli 
czasu na zastanowienie. Chwilę po nich przybiegł również Galeni.
— To fascynujące, to absolutnie fascynujące! — wołał. —Naprawdę oglądaliście 
Chrystusa, musicie mi to natychmiast pokazać…
Twarz Robbinsa pociemniała.
— Wypaplałaś, kretynko — warknął do Betty. — Z kim o tym jeszcze rozmawiałaś?
— Tylko z Umberto! Z nikim innym.
Przerwała, ponieważ Robbins nawet nie patrząc na nich, poderwał się jak ukłuty 
nożem.
— Zgaś, zgaś — wrzasnął do Leclerca. Padł na klawiaturę komputera i zaczął 
szarpać 
kable. — Gog i Magog nadciągają!
— Boże kochany! — krzyknęła panna Stone. — Panowie, powstrzymajcie go, bo gotów 
wszystko zniszczyć!
Galeniemu nie trzeba było dwa razy powtarzać, przygotował się już zawczasu. 
Błyskawicznie wydobył pistolet gazowy i strzelił w twarz rozszalałego Robbinsa. 
Ten zaczął 
krztusić się, tarzać po ziemi, wstrząsany drgawkami.
— Głupcy, bezdenni głupcy! Przegraliśmy wszystko!
— Wiele nie zniszczył, sądzę, że za parę godzin uruchomię odtwarzacz ponownie — 
odetchnął z ulgą Leclerc, podnosząc z podłogi roztrzaskaną klawiaturę.
— Na razie trzeba zająć się Cliffem, przetransportować go do ambulatorium — 
powiedział 
Steve.
— Zaraz będą ludzie z noszami — usłyszeli niski głos generała Greensona.
Dowódca bazy wszedł do hangaru w asyście łysiejącego Latynosa, dobrze znanego z 
cotygodniowego programu telewizyjnego „Prosto z Białego Domu” poświęconego 
osiągnięciom obecnie urzędującego prezydenta i problemom narodowego 
bezpieczeństwa. Za 
nimi, zachowując odpowiedni dystans, postępowali ciemnoskórzy, nie odzywający 
się do 
nikogo ochroniarze.
— A jednak moje przestrogi przed traktowaniem Robbinsa jak kompletnie zdrowego 
nie 
były całkowicie bezpodstawne. Mam nadzieję, że zanim znowu pogrążył się w 
szaleństwie, 
udało mu się posunąć wasze badania.
— Nie tak bardzo, jakbyśmy chcieli — powiedział Galeni i mrugnął porozumiewawczo 
do 
pozostałych konspiratorów.
— Gorzej, że aparatura została uszkodzona — dorzucił Leclerc. — Bez Cliffa 
naprawa 
może zabrać mi sporo czasu.
— Postaraj się, żeby trwało to jak najkrócej. Prezydent i cały świat czekają na 
rezultat 
waszych prac — powiedział Mendez.
„Kieszonkowy” samolot prezydencki „Robin” dostarczył Sama Bernsteina na pokład 
lotniskowca „Falcon” w ciągu zaledwie siedmiu godzin. Tam spodziewał się 
przesiadki na 
helikopter. Plany Mendeza jednak zmieniły się. Do małej floty, która zdążyła się 
zgromadzić 
w pobliżu atolu, dołączył właśnie pełniący funkcje inspekcyjne okręt podwodny 
typu „Nemo” 
z siedmioosobową załogą. Jednostka podporządkowana była bezpośrednio naczelnemu 
dowództwu i przystosowana do najbardziej skomplikowanych zadań oraz poufnych 
misji.
Wezwanie do przybycia na Mariany było tak nagłe, a zachowanie Mendeza tak 
tajemnicze, 
że prezydencki propagandzista zachodził w głowę, co właściwie mogło się wydarzyć 
w bazie 
na Pacyfiku. Wreszcie o zmierzchu znalazł się na wyspie i zakotwiczył w 
podziemnym doku. 
Trzech ponurych zairskich najemników, porozumiewających się między sobą 
niezrozumiałymi, niepokojąco brzmiącymi monosylabami, zaprowadziło go do 
hangaru. 
Czekali tam na niego Mario, Roń Greenson i pochylony nad konsoletą aparatury 
projekcyjnej 
Umberto Galeni.
— Możecie mi powiedzieć, panowie, co jest grane? —rzucił od progu. — 
Zrezygnowałem 
dla was z paru wykwintnych przyjęć.
— Najpierw popatrz!
Leclerc naprawił odtwarzacz w ciągu trzech godzin i obecnie wykorzystywał czas 
wolny, 
topiąc swe troski w whisky, w zaimprowizowanym barku dla obsługi, będącym 
jednocześnie 
małym burdelikiem. Egzotyczne pracownice były chętne, ciepłe, opiekuńcze, a 
Francuzowi 
absolutnie nie przeszkadzały bariery językowe.
W hangarze rozbłysnął ekran. Uśmiechnięty ironicznie Bernstein z cygarem w 
zębach 
mógł obserwować wszystkie kolejne fazy przybliżania obrazu. Po paru minutach 
znaleźli się 
oko w oko z Judeą pierwszego wieku, zobaczyli drogę wiejską wybiegającą z 
Jeruzalem i 
grupę ludzi podążających ku wzniesieniu, za którym leżała Betania. Prowadził ich 
młody 
jeszcze mężczyzna o długich, rozwiewanych wiatrem włosach. W pewnym momencie 
grupka 
wędrowców zatrzymała się. Przypominało to trochę pożegnanie przed daleką 
podróżą, mistrz 
ściskał odprowadzających, to oddalał się już od nich, to jeszcze powracał. 
Obsługujący 
aparaturę dokonał obrotu obrazu i trójka prominentów mogła obejrzeć twarz 
odchodzącego — 
była blada, prawie przezroczysta, z widocznymi śladami przebytego niedawno 
cierpienia i 
charakterystycznymi ranami po kolcach ciernistej korony. Obrazu nie przysłaniała 
najmniejsza nawet chmurka.
— Teraz — szepnął operator.
Obraz zwolnił, emitor wypluwał na telebim klatkę po klatce. Zobaczyli nagłe, 
krótkie 
rozjaśnienie, oglądali apostołów osuwających się na kolana.
— Powtórzyć! — syknął Mendez.
Polecenie zostało wykonane. Ale, tak jak podczas projekcji zorganizowanej przez 
Cliffa 
oprócz niewielkiej poświaty patrzący nie zaobserwowali niczego nadzwyczajnego. 
Nie 
podniósł się kurz, nie zafalowały krzaki, nie rozstąpiła się ziemia. Ale Mistrz 
zniknął. Na 
jednej klatce był, na drugiej już go nie było. Uczniowie jednak musieli go nadal 
oglądać. Na 
ekranie widać było ich twarze proste, ale mocą jakąś naznaczone; twarze rybaków, 
celników i 
cieśli. Ich oczy, po pierwszej chwili zdumienia, z wolna kierowały się ku górze, 
jakby 
śledziły unoszącego się Umiłowanego. Próżno szukałbyś w nich smutku, rozpaczy. 
Oprócz 
zadumy wypełniała je wielka radość, pewność i nadzieja.
— O kurwa, ale numer! — mruknął Bernstein i wypluł cygaro.
Obsługujący aparaturę Umberto Galeni nie słyszał tych słów, mokry ze strachu 
klepał w 
kółko jedną i tę samą modlitwę.
Zanim rozpoczął karierę polityczną w orszaku senatora Henseya i budowanie 
swojego 
image’u postępowego intelektualisty, Sam Bernstein był przede wszystkim 
kpiarzem. 
Wykonawca i producent obscenicznych programów kabaretowych, podrzędny 
konferansjer i 
prowincjonalny felietonista znany był głównie ze swych upodobań do szargania 
świętości. 
Inteligentny i amoralny dla żartu (i. dodajmy, dla pieniędzy) sprzedałby własną 
matkę, gdyby 
znalazł się jakiś idiota gotów ją kupić.
Bajecznie inteligentny i diablo złośliwy nie był jednak szanowany przez swoich 
widzów, 
choć złe strony jego natury większość z nich bardzo fascynowały. W jego 
precyzyjnych 
paradoksach, gdy przy akompaniamencie salw śmiechu kpił z kleru, tradycyjnej 
moralności, 
juppich, naukowców, wojska, Ojców Pielgrzymów, Starej Europy, a przede wszystkim 
z 
ogólnie przyjętych norm kulturowych, brakowało odrobiny ciepła, szczypty miłości 
do 
bliźnich, która sprawia, że inteligentny humor ociera się o genialność. Szef 
propagandy 
nienawidził ludzi; silnych bał się, słabymi gardził. Brzydki jak noc kurdupel na 
pałąkowatych 
nogach, jako dziecko worek treningowy dla kolegów w szkolnej szatni, całe życie 
marzył o 
chwili odwetu.
Podobno po wypróbowaniu wszelkich rodzajów seksu ostatnio preferował 
homoseksualizm, ale stanowiło to raczej ukłon w stronę obowiązującej mody niż 
patologiczne 
skrzywienie. Jedyną prawdziwą, obsesyjnie chorą miłością Bernsteina była władza. 
Jej 
przedsmak poznał, kiedy Mendez wynajął go do roli konferansjera na rodeo, w 
czasie którego 
nastąpić miała promocja Henseya, ubiegającego się o godność senatora.
Jednorazowy występ stał się początkiem prawdziwego nałogu. Goebbels z Arizony, 
jak 
wkrótce zaczęto go nazywać, nie jadł, nie spał, tylko działał, obliczał szansę, 
układał 
strategie. I wygrywał kolejne rundy.
Owszem, jeszcze w Arizonie usiłowano go zastopować, oskarżono o stosowanie 
podczas 
kampanii chwytów nie fair, wytoczono sprawę. Ale Bernstein odwołał się do Sądu 
Najwyższego, a ten, stojąc na gruncie zasady wolności słowa, poparł Miękkiego 
Sama.
Konferansjerski Rasputin stał się rychło postrachem uczestników telewizyjnych 
pojedynków, podczas których roznosił swych przeciwników. Nie było takiego brudu, 
którego 
by nie wydobył na światło dzienne, takiego plugawego chwytu, jakiego by nie 
zastosował. 
Ale ludziom, o dziwo, ten show się podobał, choć niewielu publicznie by się do 
tego 
przyznało. Zwłaszcza że uśmiechnięty, nieco powolny i szalenie wszystkim 
życzliwy Hensey 
stanowił przeciwieństwo swego agitatora. Gdy ów przesadził, beształ go 
publicznie, a 
Bernstein, grając rolę nieporadnego safanduły, płaszczył się przed patronem, 
sprowadzał 
zarzuty do żartobliwych paradoksów. W takiej sytuacji każdy inny byłby 
wielokrotnie 
skończony. Ale Ameryka pokochała ten serial. Mówiono, że głosowano na Henseya z 
obawy 
przed przerwaniem widowiska i z ciekawości, jakie będą dalsze odcinki.
Spotkał ich zawód. W Białym Domu Bernstein spoważniał, do utarczek słownych 
wypuszczał mniejsze pieski ze swej sfory dyżurnych pismaków. Sam uniósł się 
ponad to, w 
krótkim czasie stał się wyniosły, prawie nudny.
Tego jednak dnia, po dwóch dobach przeglądania „Serialu wszech czasów”, gdy 
Greenson 
pozostawił go sam na sam z Mendezem, nie był ani śmieszny, ani napuszony. 
Nerwowo kręcił 
się po pokoju.
— Co z tym pieprzonym „Serialem wszech czasów” zrobić?
Podczas przerażająco długiego seansu twarz Mendeza przypominała maskę. Nie 
wygłaszał 
swoich opinii, niczego nie sugerował. Takiego Sam go dotąd nie znał. Gdy 
skończyli, Mario 
zwrócił się do Bernsteina.
— Teraz wiesz tyle co ja. Czekam na twoje sugestie i ciekaw jestem, czy 
potrafiłbyś 
szybko sporządzić prognozę na okoliczność ewentualnego ujawnienia tych nagrań.
— Ujawnienia! — Sam aż podskoczył. — Kto mówi o ujawnieniu? Wybuch bomby 
atomowej w centrum Manhattanu to w porównaniu z tym ładunkiem kaszka z mlekiem. 
Na 
początek mielibyśmy wojnę religijną.
— Aż tak?
— Zadałem sobie trud obejrzenia scen z początków kariery Mahometa, na ujawnienie 
choćby rąbka nie odważyłby się nawet super—Rushdie… Można też wyobrazić sobie 
pogromy Żydów. A co zrobiliby wszyscy protestanci wobec triumfu ortodoksyjnego 
katolicyzmu? Na kolanach ruszyliby pielgrzymować do Rzymu?
— Projekcję mogłaby poprzedzić umiejętnie sterowana kampania wyjaśniająca. Same 
obrazy też można by dozować…
— Mając naszą oszalałą wolną prasę na karku? Po obejrzeniu jednego skrawka 
wydarliby 
nam z gardła wszystko do ostatniej klatki… A i tak nie są to największe 
zagrożenia.
Mendez wydawał się lekko zaskoczony. Samuel kontynuował:
— Jeśli chcemy pobawić się w koniec świata, to od jutra zapraszajmy CNN na 
Mariany i 
rozpoczynajmy transmisję.
— Koniec świata?
— Tak kochany Mario, koniec naszej cywilizacji! Tej pięknej cywilizacji 
wolności, 
indywidualizmu, konsumpcji. Cywilizacji wszechmocnego człowieka i staruszka Pana 
Boga 
na rencie. Świata, w którym refleksje zastępuje telewizja, a moralność… pigułka 
day after. 
Czy rozumiesz, że jednego dnia walą się podstawy naszej edukacji, w której już 
sześciolatek 
dostaje do wyboru trzy równouprawnione orientacje seksualne? Możemy pożegnać się 
z 
rozwodami, wymianą partnerów, kontrolą urodzin, inżynierią genetyczną, erotyzmem 
i 
pornografią… Owszem, jako miłośnik cyrku i kabaretu chciałbym dożyć dnia, kiedy 
prezydent, Kongres, a może nawet Sekretarz ONZ, zgodnie wydają oświadczenie:
Kochana hołoto, oto mamy niezbywalny dowód, że Bóg jest, Chrystus, jego cuda i 
męczennicy to nie bajeczki dla grzecznych dzieci. Ergo istnieje również nauka, 
która nie ma 
wiele wspólnego z operą mydlaną — są w niej takie prawdy, jak zbawienie i 
potępienie, 
Niebo i Piekło. I niestety, albo od dziś zaczynacie przestrzegać przykazań, albo 
czeka was 
wieczysty plącz i zgrzytanie zębów. A zatem koniec zabawy w welfare state, 
cywilizację 
rozkoszy. Post, pokuta, modlitwa i rączki na kołderce…
— Ale czy chciałbyś żyć dalej? Potrafisz wyobrazić sobie nasz świat, w którym 
zamiast 
„Playboya” będzie „Osservatore Romano” dla wszystkich? Cały przemysł 
restrukturyzuje się 
w celu produkcji włosiennic… A jedyna dozwolona muzyka to standardy orkiestrowe 
Armii 
Zbawienia?
— Nie przesadzasz z podatnością społeczeństwa na religijne przesłania? Wielu nie 
uwierzy, wielu to odkrycie zbagatelizuje.
— Próbuję przewidzieć konsekwencje. I to w wersji umiarkowanej. Owszem, będą 
oporni, 
ale pojawią się i Rycerze Boga, którzy postarają się przełamać ten opór 
wszelkimi środkami. 
Oczywiście dla dobra opornych.
— A więc mamy zataić to sensacyjne znalezisko? To byłoby wielkie skurwysyństwo 
zostawić ludzkość w niewiedzy. Widziałeś świętego Jana na Patmos, jego ekstazy, 
widzenia…
— Widzeń nie mogłem zobaczyć, ale znam Apokalipsę. Może rzeczywiście nasz 
pieprzony światek dobija do kresu swoich dni…
— I mamy wiadomość o szansach zbawienia zachować dla siebie?
— Czasem lepiej nie wiedzieć.
— Ale elementarna uczciwość… Sam zaniósł się gromkim śmiechem.
— I ty mówisz mi o uczciwości, Mario, ty, z którego łajdactw można by spisać 
księgę 
rozmiarów Biblii. Mógłbyś raczej zapytać, czy ja nie boję się gniewu Pana?
— No?…
— Odpowiem ci na to z przyjemnością. Takie skurwiele jak my, jeśli Pantokrator 
jest 
mściwy, i tak mają przechlapane, a jeśli nieskończenie miłosierny, możemy 
jeszcze trochę 
pogrzeszyć, a potem w porę pożałować.
— Jesteś wyjątkowym łajdakiem, Sam!
— Za pozwoleniem, Mario, jest nas tu co najmniej paru takich! Zgodzisz się 
jednak, że 
serial „Dwa tysiące lat wcześniej” nie może się ukazać.
— Powinienem skonsultować decyzje z Jimem…
— Daj spokój z tym mięczakiem, który wygląda jak Ania z Zielonego Wzgórza, 
dowiadująca się w sześćdziesiątym roku życia, że zawsze była chłopcem! Musimy to 
rozstrzygnąć my dwaj. I dobrze o tym wiesz. Nic poza naszą kontrolą nie powinno 
opuścić 
tego atolu.
— Ale to może oznaczać…
— Dużo bardzo nieprzyjemnych, ale koniecznych posunięć. A propos, ufasz 
Greensonowi? To wprawdzie stary służbista, ale… — Mam pewien sposób na niego.
— A więc zgadzasz się z moimi sugestiami?
Mendez przymknął oczy. Bał się, ale bardzo nie chciał, żeby Sam zauważył jego 
wahania; 
to przecież Mario dotychczas prowadził defiladę. A teraz… Wewnątrz głowy 
pulsowała mu 
na zmianę czerń i czerwień. I nagle znów usłyszał ten ciepły, niski głos, który 
od lat w 
trudnych chwilach zdarzało mu się słyszeć, jedynie w snach: „Śmiało, macho! 
Jesteś 
przeznaczony, by wygrywać. Więc przestań się szczypać, tylko do przodu!”
— Okay ukręcimy sprawie łeb! — rzekł głośno. — Uważam, że powinniśmy jednak 
zachować dla siebie wszystkie materiały. Przynajmniej te najważniejsze. Umberto 
zaczął już 
na moje polecenie kopiować wybrane fragmenty. W tydzień skończy, resztę się 
zasypie lub 
zatopi i niech leży sobie do sądnego dnia. Ale istnieje jeszcze inny problem. 
Ludzie, którzy 
widzieli!
— Mam nadzieję, że to też da się stosunkowo łatwo rozwiązać.
Betty zajrzała przez szybkę do izolatki Robbinsa. Cliff spał. Strażnik gapił się 
spode łba w 
jej dekolt. Poprawiła fartuch i wróciła do ambulatorium. Nowe zasady 
bezpieczeństwa, 
wprowadzone po przybyciu na wyspę Mario Mendeza, nie pozwalały na porozumiewanie 
się 
z mechanikiem bez świadków. Naukowcom zabroniono zbliżać się do hangaru, co 
Steve 
przyjmował z chłodną ironią, a Pierre kwitował entuzjastycznym opilstwem. 
Umberto w 
ogóle gdzieś zniknął, a Greenson, gdy go spytała, gdzie podziewa się profesor, 
odpowiedział 
opryskliwie, że poleciał na niszczyciel, ale wkrótce wróci.
— Coraz mniej mi się to podoba — mruczał Steve, z którym ostatnio spędzała sporo 
czasu 
na plaży. Leclerc dużo pił, a jak nie pił, to spał. — Odsunięto nas od 
znaleziska, nowej grupy 
specjalistów nie sprowadzili…
— Może w Waszyngtonie deliberują, co z tym począć?
— Prawdopodobnie, i to właśnie mi się nie podoba, bo wygląda, że politycy będą 
chcieli 
coś zachachmęcić…
Mendez i Greenson ucięli sobie partyjkę golfa w północnej części atolu. Doradca 
czuł, że 
musi jakoś przygotować generała do dalszych etapów akcji.
— Wiesz, że pojawiły się nowe elementy w sprawie, Ron?
— Tak?
— Eksperci z Langley zbadali przesłane próbki. Mają interesujące spostrzeżenia.
— Czyżby?
— To oczywiście hipoteza, ale wiele wskazuje, że mamy do czynienia z genialną 
mistyfikacją. Próbnik i jego zawartość mogą być doskonałą bombą psychologiczną 
podłożoną 
pod naszą cywilizację…
— Mogą, czy są?
— Badania trwają.
— Gdzie, przecież nie w Houston?
— Wybacz Roń, ale im mniej wiemy, tym lepiej. Poza tym, jak ci powiedziałem, 
sprawa 
jest dopiero badana. Na obecnym etapie nie wykluczamy ani gości z kosmosu, 
którzy mogliby 
spreparować ten falsyfikat, ani naszych rodzimych fundamentalistów.
— Żarty, nikt nie jest w stanie przygotować spektaklu, w którym przez dwa 
tysiące lat 
biorą jednocześnie udział miliony statystów.
— A jeśli mamy do czynienia z nową generacją symulacji komputerowej? W każdym 
razie 
podjąłem dalsze kroki zapobiegawcze. W celu zwiększenia bezpieczeństwa 
zrezygnowaliśmy 
z połączeń radiowych wyspy z Houston. Porozumiewać się ze światem będziemy tylko 
za 
pośrednictwem radiostacji na „Little Rocku”.
— Nawet ja? Szef programu!
— Nawet ty, Ron! Zresztą to już całkiem inny program. Szczęki generała ledwo 
dostrzegalnie drgnęły.
— A jeśli potwierdzi się wersja planowej mistyfikacji, co wtedy?
— Wtedy będziemy musieli zapomnieć o tym, cośmy tu oglądali. Wszyscy. Na zawsze.
Drzemki Cliffa stawały się coraz krótsze. Często budził się po kwadransie 
ciężkiego snu, 
notował jakieś liczby, wzory, uwagi. Potem zasypiał, przybierając dziwnie 
wymyślne 
pozycje. Być może te pozy powodowały, że śnił na żądanie właśnie to, co chciał 
zobaczyć?
Jednocześnie zachowywał dużą czujność i dbał, żeby nikt nie zaskoczył go w 
trakcie 
owych krótkich przerw w hibernacji. Ale nikt nie nachodził go w miejscu 
odosobnienia, 
nawet ptaki trzymały się z dala od jego bungalowu. Z racji swych obowiązków 
Betty 
zaglądała do niego regularnie, pięć razy dziennie, strażnicy dostarczali 
posiłki, dwukrotnie 
zajrzał Steve, ale Robbins nawet się nie obudził.
— Boję się o Cliffa, zdaje się, że po okresie euforii jego choroba osiągnęła 
nowe stadium: 
apatii — stwierdziła po kolejnych oględzinach lekarka. — Diabelnie niepokojąca 
jest ta 
śpiączka.
— A co może z tego wyniknąć? — zaniepokoił się Steve.
— Nie mam pojęcia, nie jestem specjalistką od chorób umysłowych. Próbowałam 
przekonać Greensona, że jeśli nawet z jakichś bzdurnych powodów 
przetransportowanie 
Robbinsa do szpitala nie jest możliwe, to przynajmniej trzeba ściągnąć 
specjalistów tutaj, na 
miejsce.
— Odmówił?
— Dał mi do zrozumienia, że to nie leży w jego gestii. Biedny Cliff, nie możemy 
mu 
pomóc! — Betty zamknęła drzwi izolatki i wycofała się, nie widząc, jak na moment 
otworzyło się zielone oko rudzielca, a twarz wykrzywił mu szelmowski uśmiech.
W tym samym czasie Umberto skończył „wizytę” w następnej epoce. Trzy dni mijały 
od 
chwili, gdy zabrał się do przegrywania historycznych materiałów, a im dłużej 
obcował z 
fantastycznym wziernikiem w przeszłość, tym coraz gorsze miał samopoczucie. Czuł 
się jak 
automobilista, który wie już, że sunie jednokierunkową śliską drogą w stronę 
katastrofy, bez 
możliwości odwrotu.
Romans z tajnymi służbami Galeni nawiązał jeszcze podczas studiów w Mediolanie. 
Potrzebował pieniędzy, pochodził z proletariackiej niezamożnej rodziny, a bardzo 
lubił się 
bawić. Kochał kobiety, a te, choć fascynowały je męskie walory Umberta i jego 
nieprawdopodobna witalność, mimo wszystko nie przepadały za biedakami. Toteż 
zostając, 
zgodnie z tradycją rodzinną, członkiem Włoskiej Partii Komunistycznej, rozpoczął 
jednocześnie pracę na rzecz drugiej strony.
Po paru latach, kiedy osiągnął sukces i wyjechał do Ameryki, gdzie zaczął 
pracować na 
Uniwersytecie w Houston, miał nadzieję, że rolę kapusia ma już za sobą. 
Niestety, 
Amerykanie posiadali jego akta, a w czasach Reagana i Busha niechętnie patrzono 
na 
imigrantów, którzy otarli się o Włoską Partię Komunistyczną (nawet służbowo). 
Stawką było 
dostanie się do Centrum, udział w Programie Kosmicznym i Umberto uznał, że gra 
warta jest 
ceny. Został ponownie informatorem tajnych służb, tym razem FBI, przy czym przez 
długi 
czas mógł ten fakt traktować jako czczą formalność — czasem poufne rozmowy, 
kiedy 
indziej zwięzłe notatki. I dopiero w pięćdziesiątej pierwszej wiośnie życia 
musiała mu się 
przydarzyć ta afera z „Rainbowem”…
Teraz oglądał powstanie „Nika”, bezprzykładną rzeź w Bizancjum rozpoczętą 
zamieszkami na hipodromie. Ileż w tym wszystkim było krwi, ile łajdactwa, choć 
oczywiście 
w gigantycznym filmie, aby trafić na „momenty”, należało przelatywać kilometry 
życiowej 
szarzyzny. Miły Boże, pomyślał o tych wszystkich historykach i archeologach, 
którzy 
przeczytali dziesiątki kronik, przegrzebali stosy inskrypcji i pokleili 
nieprzebraną liczbę 
skorup, aby żmudnie odtworzyć przybliżony obraz życia codziennego w Rzymie, 
Bizancjum, 
w Galii… A on miał tu wszystko na odległość wyciągniętej ręki. Jak w akwarium.
W odciętym od rozszalałej ulicy patio zakrwawiony setnik gwałcił młodą 
dziewczynę. 
Galeni widział już tysiące Podobnych scen, teraz patrzył jak urzeczony. Nawet 
nie dlatego, że 
młoda Greczynka dziwnie przypominała mu Betty. Patrzył na zaimprowizowane łoże, 
które 
tworzyły rzucone na kupę rulony, zwoje i manuskrypty z bezcenną wiedzą o antyku… 
Za 
chwilę miecz zatopi się w piersi dziewczyny, a ogień pochłonie zapiski. On mógł 
to tylko 
oglądać, niemy świadek z przyszłości, może daleki prawnuk mordercy. Owszem, mógł 
cofnąć 
film, zobaczyć wydarzenia z dnia poprzedniego, gdy dziewczyna spotyka się z 
jakimś 
młodym arystokratą, a ten czyta jej swoje wiersze pod czujnym okiem rodziców. 
Mógł też 
polecieć w przyszłość i zobaczyć, jak w ogródku klasztornym podczas modlitwy 
śmierć 
zabierze pokutującego setnika. I mógł tę czynność powtarzać wielokrotnie.
Ale tylko to był w stanie zrobić — żadnych szans, by namówić dziewczynę na 
wyjazd 
dzień wcześniej z matką do wiejskiej posiadłości…
Na moment zamyślił się, czy gdzieś wysoko nad nim nie ma kolejnego obserwatora, 
dla 
którego jest on tylko pewną liczbą klatek filmu wideo…
Przeszedł go dreszcz. Nie miał dotąd specjalnych skrupułów, nawet wtedy, gdy 
donosił na 
kolegów; był to rodzaj służby, kontraktu, ale obrazy z przeszłości poruszyły go 
do głębi. Na 
swój sposób nigdy nie przestał wierzyć w Boga. Pozostawał katolikiem może nie 
tyle z 
głębokiego przekonania, co na wszelki wypadek.
Wizja kary za grzechy poraziła go z całą mocą. Oczywiście bardzo prędko 
wytłumaczył 
sobie, że nie ponosi odpowiedzialności za poczynania góry, a współpracując dla 
dobra 
państwa, działa dla dobra powszechnego (włączając w to również i dobro kolegów).
Pojawił się jednak inny strach. Zimna determinacja, którą widział w oczach 
Bernsteina i 
Mendeza, nie wróżyła niczego dobrego. Na razie był im potrzebny, dokonywał 
przegrań, 
poinformował na czas o odkryciu Cliffa… Co będzie, gdy zakończy pracę, gdy 
stanie się już 
tylko jeszcze jednym niebezpiecznym świadkiem?
Gdybym tak potrafił przekonać ich, że jestem nadal bardzo przydatny? — pomyślał 
Umberto.
Martwiła go również możliwość zniszczenia materiałów. Zdawał sobie sprawę, że 
dla 
historii człowieka te nagrania stanowiły bezcenny skarb, przy którym grobowiec 
Tutenchamona to dziurawa portmonetka żebraka. Ale co mógł zrobić? Skopiować jak 
najwięcej?
Czasami zastanawiał się, czy nie powinien ostrzec kolegów. Ale co by to dało, 
ich los 
zależał od decyzji zwierzchników. Poinformowani o zagrożeniu mogliby tylko 
narobić 
głupstw, jeszcze bardziej pogorszyć swoją sytuację.
A Betty…
Ze stopklatki patrzyły na niego nieprzytomne oczy przerażonej Greczynki. Cóż, w 
dalszym 
życiu Galeniego nie było miejsca na młodą lekarkę. Zdawał sobie sprawę, że ich 
dotychczasowy układ właśnie wygasał. Każdy wziął z niego tyle, ile mógł. Ona 
potrzebowała 
go, aby dostać się na „Śmieciarkę”, i to jej załatwił, a on dzięki niej czerpał 
satysfakcję z 
maleńkiego odwetu na kapitanie Rossnerze, któremu zawsze zazdrościł pozycji i 
sławy.
Oczywiście, poza przyjemnością zemsty (ból, który pierwszego dnia ich wspólnego 
spotkania, zobaczył na twarzy Steve’a, sprawił mu zaiste boską rozkosz) ciało 
Betty dawało 
wiele zabawy. On też przykładał się nieźle w czasie ich długotrwałych igraszek, 
ale przecież 
takich dupeczek jak Elisabeth Stone były tysiące…
Westchnął, opuścił Konstantynopol i zabrał się za przegrywanie następnej partii 
historii na 
dysk CD—ROM laserowego zapisu obrazu. Postanowił pracować najwyżej do północy. 
Był 
zmęczony, a mimo to za dnia demonstrował Mendezowi pośpiech, wieczorami 
spowalniał 
rytm. Podświadomie czuł, że nie należy się spieszyć.
Profesor nie wracał już trzecią noc. Nie dawał też żadnego znaku życia. Doktor 
Stone 
zaczynała odczuwać niepokój. Coś mu się musiało stać? Ale co? Nigdy nie miała 
specjalnych 
kłopotów z zaśnięciem, tej nocy jednak, po czterech godzinach przewracania się 
na 
prześcieradle, postanowiła zajrzeć do apteczki i wziąć coś na sen. Zarzuciła 
szlafrok i boso 
wyszła ze swego pawilonu. Noc była ciemna. Nów! Od strony „burdelowu” (jak 
określano 
potocznie bungalow rozrywkowy) dolatywały pijackie śpiewy Leclerca: „Mariolaine, 
dziewczyno ma…”
Zastanowiła się, jak na migi przekona strażnika, aby wpuścił ją do ambulatorium. 
Jednakże 
strażnika przy wejściu nie było. Zdziwiona otworzyła drzwi swoim kluczem. 
Zairski 
najemnik rozwalony na fotelu chrapał pod drzwiami izolatki. Zajrzała do 
apteczki! Już w 
pierwszej chwili zauważyła pootwierane szafki, porozsypywane lekarstwa. Tknięta 
przeczuciem, pobiegła do pokoju Cliffa. Drzwi zastała zamknięte, ale pacjenta 
ani śladu. 
Obiegła pawilon i od zewnątrz sprawdziła okno, było uchylone, a kłódka 
zamykająca kratę — 
zdjęta. Znalazła też kilka śladów bosych stóp Robbinsa, ale kończyły się one 
przy betonowym 
trotuarze.
Pomyślała o alarmie, ale odrzuciła tę myśl. Nie, najpierw skontaktuję się ze 
Steve’em!
V
Swoją drogą dobrze, że satelita nie zarejestrował dźwięku. Obrazy krzyczały 
wystarczająco donośnie. Galeni śledził pogrzeb tego, którego zwano Biczem Bożym 
— 
Attylli.
„Gdzie stąpnął jego koń, trawa nie porosła” — przemknęło profesorowi zdanie 
zapamiętane ze szkolnej czytanki. Widział rytualne mordowanie ludzi i zwierząt, 
a potem 
ukrywanie grobu i skarbca. Kibicował zacieraniu śladów i likwidowaniu świadków. 
Tego 
epizodu nie miał w zleceniu Bernsteina — oglądał go na własny rachunek. 
Dokładnie 
odnotował współrzędne terenowe i uśmiechnął się.
— Jesteś bogaty, Umbi! Wiesz, gdzie znajduje się bajeczny skarb, którego ludzie 
szukają 
bezskutecznie przez półtora tysiąca lat… — rzekł do siebie półgłosem. — To 
wszystko 
będzie twoje.
— Pod warunkiem, że opuścisz ten atol żywy — zabrzmiał cichy głos Robbinsa.
Galeni zadrżał i rozejrzał się za jakąś bronią, ale w tej samej chwili pistolet 
magnum, 
stanowiący na wyspie wyposażenie czarnoskórych strażników, znalazł się na 
wysokości jego 
oczu.
— Żadnych gwałtownych ruchów, profesorze, całkiem niechrześcijańsko byłoby 
wysłać 
cię do piekła, nie umożliwiając wpierw odbycia szczerej spowiedzi i wyrażenia 
skruchy — 
ironizował mechanik. — Wprawdzie podczas ostatnich seansów mogłeś napatrzyć się 
na 
piekło na Ziemi, ale daję ci słowo, właściwe inferno jest niewyobrażalnie 
gorsze. Widziałem 
je we śnie.
Umberto nie stracił rezonu, usiłował się nawet uśmiechnąć.
— Ależ Cliff, niepotrzebnie wywijasz tą spluwą, głęboko się mylisz co do mojej 
osoby. 
Właściwie to ja mógłbym się bać podniesienia alarmu. Przecież w tajemnicy przed 
szefostwem kopiuję dla nas najcenniejsze fragmenty, aby nie uległy wandalskiemu 
zniszczeniu…
— Doprawdy? Wielki bohater z ciebie, profesorku! A przepustkę dostałeś od 
Mendeza in 
blanco? Do cholery! Przestań zaprzeczać, Umberto, wiem o tobie wszystko. Od 
dawna 
orientowałem się, jakie zagrożenie stanowisz dla naszej grupy, i zamiast wpadać 
w szał, 
powinienem cię na zimno załatwić jeszcze w kosmosie. Na przykład wypchnąć w 
zimną 
przestrzeń…
Naukowiec zacisnął zęby. Rozmyślał, co stało się z trzyosobową strażą wokół 
hangaru. I w 
jaki sposób Robbinsowi udało się opuścić izolatkę.
— Myślisz o tych łapserdakach z ochrony? Nie, nie martw się, nie zabiłem dziś 
jeszcze 
nikogo. Od pewnego czasu prowadzę ćwiczenia nad swoją falą bioenergetyczną. Jak 
zwykle, 
o jej istnieniu dowiedziałem się ze snów. Przyśniło mi się jakieś pół roku temu, 
że dzięki 
maksymalnej koncentracji zapalam wzrokiem papierosa. Wiesz, jaka to praktyczna 
umiejętność, kiedy dama prosi cię o ogień, a ty nie masz zapalniczki? Sen 
podsunął mi też 
sposoby treningu. Oczywiście, zanim pojawiły się pierwsze efekty, musiałem 
nieźle 
popracować. Największym sukcesem było stopienie kawałka masła, aż pewnego dnia 
przypaliłem gaz w kuchence, omal nie wysadzając w powietrze mieszkania. Rzecz 
jasna, 
początkowo nie miałem pełnej kontroli nad tymi działaniami i bywało, że 
rykoszetem godziły 
we mnie. Sam byłeś świadkiem, na „Śmieciarce” chciałem walnąć skoncentrowaną 
mocą w 
ciebie, a wszystko poszło do wewnątrz i rzeczywiście o mały włos nie postradałem 
zmysłów. 
Wydaje mi się, że obecnie mogę już panować nad moimi paranormalnymi 
zdolnościami; to, 
że strażnicy zapadli w słodki sen, jest tego najlepszym dowodem. Naturalnie, 
energia powala 
ich tylko na chwilę, potem wracam do metod tradycyjnych. Ty też dostaniesz 
odpowiedni 
zastrzyk…
Galeni cofnął się, ale wzrok Robbinsa przykuł go do miejsca.
— Spokojnie, stary, powiedziałem, jeszcze pożyjesz.
— Jesteś szalony, Cliff. Być może masz szlachetne intencje, ale to wszystko na 
nic. Nie 
zdołasz przecież opuścić wyspy, a jeśli nawet, dopadną cię, zanim oddalisz się 
choćby o milę.
— Mówisz, że nie zdołam? Jednak spróbuję.
— Jak? Jedyny helikopter jest dziś na niszczycielu.
— Nie przepadam za lataniem w nocy. Wolę łódź. Przez moment profesor wydawał się 
być zdziwiony wzmianką o łodzi.
— Nie słyszałeś o łodzi podwodnej typu „Nemo”, przypłynął nią tu ten kurdupel 
Bernstein, i obecnie leniwie okrąża ona atol, czekając na dalsze zadania. Załoga 
nudzi się, 
toteż na zmianę, pontonem, dwójkami zawija do naszego burdelowu. Sądzę, że uda 
mi się 
zastąpić zmęczonych seksem marynarzy i wrócić zamiast nich na pokład… Jest to 
bardzo 
zmyślny okręcik, mały, praktycznie niewykrywalny i niedostępny dla bomb 
głębinowych. Jak 
przypłynę do Kalifornii, wyślę ci pocztówkę. A teraz wybacz, ktoś musi zasnąć, 
aby nie spał 
ktoś, to są zwyczajne dzieje.
Galeni odczuł niewidzialne uderzenie, jak nagłe wyszarpnięcie ziemi spod stóp, 
zapadł w 
niebyt. Robbins doskoczył do niego i wbił mu w ramię strzykawkę. Miał jeszcze 
sporo roboty 
do wykonania przed opuszczeniem wyspy. Wprawdzie CD—ROM—umieszczono w szafie 
pancernej, której szyfr znali wyłącznie Mendez i Bernstein, ale Cliff wyśnił ten 
kod jeszcze 
poprzedniej nocy. Spokojnie powybierał najważniejsze nagrania. Nie upłynął 
kwadrans, a już 
go nie było.
Rossner mylił się głęboko, sądząc, że po nocy, podczas której po raz pierwszy 
kochali się z 
Betty, ich romans stanie się normalnym, choć nie uświęconym żadnym prawem 
związkiem 
dwojga zafascynowanych sobą ludzi; że z czasem, choć część uczucia, którym 
darzył młodą 
studentkę, zakiełkuje w niej podobnym afektem, choćby przez wdzięczność. Przez 
następne 
dwa miesiące Ela Kamyk bywała jego nieregularną kochanką. Nie była, bywała! Z 
większymi 
lub mniejszymi oporami oddawała się kapitanowi, ale nigdy nie działo się to w 
radosnym 
upojeniu. Owszem, materac świadkiem, w trakcie było jej nawet dobrze, przeżywała 
fizyczne 
uniesienia, ale zaraz potem chłodła szybciej niż aluminiowy kaloryfer, ogarniały 
ją jakieś 
skrupuły, wątpliwości. Stawała się milcząca, niemiła.
Może poświęcam jej za mało czasu? — myślał Steve. —Proponuję seks bez 
długotrwałego 
przygotowania, snack bar miłości zamiast całodobowej uczty? Jednak zajęcia w 
Centrum, 
loty, wykłady, wreszcie Patrycja nie pozwalały na więcej.
A tolerancja pani Rossner też miała swoje granice. Kobiecą intuicją wyczuła, że 
romans jej 
męża, którego oczywiście domyślała się, wkroczył w niebezpieczną fazę. Zażądała 
wyjaśnień. 
Steve początkowo unikał otwartego konfliktu. Kłamał, udzielał wykrętnych 
odpowiedzi, 
wymyślał rozmaite „wyjazdy służbowe”. A potem przyszło mu do głowy, że wszystkie 
problemy z Betty mogą wynikać z jej uczciwości, z jej dążeń do ułożenia sobie 
normalnego 
życia, którego, jak zapewne myślała, żonaty mężczyzna nie był jej w stanie 
zapewnić. Chciał 
widzieć w niej kochankę, może należało, mimo różnicy wieku, zobaczyć żonę?
W Nowy Rok, na balu w Centrum, doszło do wielkiej awantury z Patty. Po krótkiej 
wymianie zdań na jakiś absolutnie błahy temat, mocno pijana spoliczkowała 
publicznie męża. 
Ten bez słowa opuścił przyjęcie. Pojechał do wynajętego domku, Betty jednak tam 
nie zastał. 
Nie zrezygnował, odszukał ją w jej dawnym pokoju w campusie, świętowała Nowy Rok 
razem z koleżankami w towarzystwie koszykarzy z akademickiej drużyny.
— Muszę z tobą natychmiast porozmawiać — rzucił, gdy zaprosiła go, aby wszedł.
— Jesteśmy całym towarzystwem!
— Idziemy, mała — powiedział tonem nie znoszącym sprzeciwu.
Posłuchała go. Był przecież jej panem instruktorem! Jeden z koszykarzy (wzrostu 
na oko 
metr dziewięćdziesiąt sześć) ruszył za nimi z ponurym wyrazem twarzy.
— Daj spokój, Bob! — powiedziała dziewczyna.
Po drodze kupili butelkę szampana i kurczaki. W domku Betty zachowywała się 
biernie. 
Kochał się z nią ostro, zadając ból i nie czekając, aż sama dojrzeje do 
rozkoszy, a potem 
przebrał ją w szałową sukienkę, którą kupił jej na Boże Narodzenie i zawiózł z 
powrotem do 
Down Town.
Na przyjęciu nie było już Patty, ale zastali całą ferajnę z Centrum: pułkownika 
Greensona, 
doktora Galeniego, Cliffa Robbinsa.
Betty czuła się okropnie zażenowana rolą, którą jej wyznaczył, ale zarazem była 
piękniejsza niż kiedykolwiek —przedtem czy potem. Tym razem Rossner, który dotąd 
utrzymywał ich związek w tajemnicy, nie krył swej sympatii do dziewczyny. 
Traktując ją 
jako swoją panią, tworzył fakty dokonane, przedstawiał Betty znajomym, 
przełożonym…
— Co ty robisz, Steve? — szeptała coraz bardziej przestraszona studentka.
Koło czwartej wrócili do domu. Znów poszli do łóżka i Steve, choć zmęczony, 
ponownie 
dopiął swego. A gdy leżała obok niego bez słowa, z otwartymi szeroko oczami, 
wykonał w 
swoim mniemaniu rozstrzygający gest, mówiąc:
— Rozwodzę się, Bet!
— Co? — poderwała się i cofnęła, opierając mocno o ścianę. Z potarganymi włosami 
przypominała dzikie zwierzątko zapędzone w róg klatki.
— Opowiedziałem Patrycji o nas. Powiedziałem, że cię kocham i nigdy z ciebie nie 
zrezygnuję. Nie przypuszczam, żeby robiła mi trudności z rozwodem…
Betty milczała chwilę, a potem zaczęła go prosić:
— Nie rób tego, Steve, nie rób, bo będziesz bardzo nieszczęśliwy.
Idiota, brał te słowa za przejaw nieśmiałości, a gdy zobaczył, że płacze, uznał, 
że są to łzy 
szczęścia. Później, gdy wtuliła się w niego ciepła, pachnąca, młoda i usnęła, 
ogarnęła go 
bluźniercza pewność wygranej.
Następnego dnia wyjeżdżał do Europy przekonany, że wszystko jest na dobrej 
drodze. 
Owszem, dziewczyna miała wątpliwości, ładnie to nawet o niej świadczyło. Dotąd 
metoda 
faktów dokonanych stosowana wobec Betty zawsze przynosiła efekt. Sądził, że i 
teraz patent 
zadziała.
Przez półtora miesiąca bawił poza Houston, pisał romantyczne listy do panny 
Stone, 
telefonował. Nie zrażał się, że tylko raz udało mu się chwilę z nią porozmawiać. 
Prosiła, żeby 
pogodził się z Patty, a potem połączenie się urwało. W tym czasie prawnicy 
przeprowadzili 
rozwód. Zraniona duma Patrycji sprawiła, że nie stawiała żadnych warunków. Tym 
bardziej, 
że otwierały się przed nią nowe możliwości. Z Los Angeles otrzymała bardzo 
intratną 
propozycję z miejscowej stacji telewizyjnej. Dla ambitnej dziennikarki była to 
wielka szansa.
Gdy Steve wreszcie wrócił do Houston, nie zastał Betty w mieszkaniu. 
Wszechobecny 
kurz świadczył o tym, że nie zaglądała tam od ich ostatniej nocy. Telefonował 
wszędzie, 
znalazł ją na uczelni. Nalegała, aby spotkali się w mieście. Ustąpił, kupił 
nawet kwiaty.
Gdy zobaczył ją z samochodu, jak stała po przeciwnej stronie ulicy, z pośpiechu 
zaparkował nieprzepisowo i przebiegł jezdnię mimo czerwonego światła, wśród 
pisku opon 
hamujących wozów i złorzeczeń kierowców. W ostatniej chwili zwolnił krok. Betty 
wydała 
mu się odmieniona. Poważna, surowa, zmieniła uczesanie i ubrała się w marynarkę 
w męskim 
stylu. Do pocałunku podsunęła jedynie policzek.
— Źle zrobiłeś z tym rozwodem — zaczęła pierwsza. — Prosiłam cię, żebyś tego nie 
robił, 
ale postawiłeś na swoim.
— Moje małżeństwo od dłuższego czasu i tak było fikcją, a poza tym chciałem być 
wobec 
ciebie uczciwy.
Spuściła wzrok.
— Ale ja nie byłam wobec ciebie uczciwa, Steve — powiedziała cicho. — Gdy 
mieszkaliśmy razem, miałam paru chłopaków…
— Teraz to nie ma żadnego znaczenia!
— Przeciwnie, teraz ma to bardzo duże znaczenie. Wszystko przemyślałam. Nie będę 
z 
tobą, Steve. Przyjaźń, moja wdzięczność za wszystko, co dla mnie zrobiłeś, czego 
mnie 
nauczyłeś, to nie miłość.
— Miłość przyjdzie z czasem, kochanie. Dotąd nasz związek był nerwowy, 
pospieszny, 
zmienimy to…
— Nie dostrzegasz, że nasz czas już się skończył, Steve? Zdumiewał go ten jej 
spokój, ta 
powaga, ta niezależność.
— Na Boga, dziecko, czy coś się zmieniło, czy możesz wymienić chociaż jeden 
powód 
tego steku bredni?
— Tak, jestem w ciąży.
— Ze mną? — wykrztusił wstrząśnięty.
— To nie ma znaczenia. Bierzemy ślub z Bobem… — Teraz dopiero dostrzegł 
koszykarza 
(metr dziewięćdziesiąt sześć) spacerującego przed kawiarnią.
— A ja? A my… — wyjąkał.
— Wróć do Patrycji! Mimo wszystko. Opanował się, choć dusza w nim wyła.
— Rozumiem, czy mógłbym coś dla ciebie zrobić?
— Gdybyś mógł pożyczyć mi parę groszy, jest u nas bardzo cienko…
Stała w progu jego pokoju drobna i rozdygotana.
— Cliff uciekł, jakimś cudem uśpił strażników i dał nogę przez okno — 
powiedziała. — 
Zupełnie nie wiem, co mam teraz robić?
— Widział cię ktoś?
— Nie!
— W takim razie najlepiej udawaj, że cię tam nigdy nie było.
— Sądzisz, że Cliffowi się uda? Przecież wszyscy siedzimy tu jak mysz w pułapce.
Przygładził zmierzwione podczas snu włosy.
— Gdyby chodziło tu o kogokolwiek innego, nie dawałbym mu najmniejszej szansy, 
ale w 
Robbinsie budzą się coraz to nowe fantastyczne możliwości…
— A my, co powinniśmy zrobić? Ciągle nie mam kontaktu z Umbertem, Leclerc jest 
bez 
przerwy zalany. Jestem przerażona, Steve.
— Tak, my dwoje zostaliśmy skazani na siebie! Ale wierz mi, to nie jest 
najwyższy 
wymiar kary. Opowiedz mi, kiedy zauważyłaś tę ucieczkę, a ja zrobię ci kawy.
Ani się obejrzeli, jak niebo zaczęło jaśnieć.
— Powinnam lecieć — rzekła.
— Ponieważ nie mogę już powiedzieć: dobranoc, życzę ci miłego dnia.
Skierowała się ku drzwiom, ale w tym momencie z piskiem opon przeleciał pobliską 
drogą 
wóz patrolowy. Wartownicy śpiący w dyżurce między bungalowami poderwali się na 
równe 
nogi…
— Obawiam się, że będziesz musiała spędzić resztkę nocy tutaj, Betty, obowiązuje 
„generalska godzina policyjna”. Czekaj, przyszykuję ci posłanie na kanapce w 
salonie.
Trudno opisać gniew Sama Bernsteina, gdy dotarła do niego wiadomość o tym, co 
zdarzyło się tej nocy na wyspie. Wpadł do hangaru, kopniakami próbował dobudzić 
Galeniego, a od Greensona zażądał rozstrzelania profesora.
— Przed czy po obudzeniu? — zapytał sucho generał.
Mendez zachowywał się powściągliwie, choć nim również targało wzburzenie. Wina 
Umberta nie była pewna, a uśpionych ludzi, łącznie ze znalezionymi w krzakach 
splecionych 
w braterskim uścisku dwóch marynarzach z załogi „Nemo 2”, było tak wielu, że 
należało 
przyjąć, że na atol dokonał desantu niewidzialny batalion wroga lub, że 
rzeczywiście Robbins 
dysponował ogromnymi paranormalnymi zdolnościami.
— Ma nad nami około pięciu godzin przewagi — podsumował Mario. — Wiemy, że ten 
czas pozwolił mu na dotarcie pontonem na pokład „Nemo 2”, na obezwładnienie 
załogi…
— Chciałem zwrócić uwagę, że mógł ich pozabijać, ale nie uczynił tego — wtrącił 
generał. 
— Tracąc sporo czasu,! załadował uśpionych na tratwy ratunkowe i dopiero potem 
przystąpił 
do zanurzenia jednostki.
— Mniejsza o szczegóły — przerwał prezydencki doradca. — Czy w obecnej chwili 
możemy zlokalizować tę łódź?
— Najprawdopodobniej wzięła pełne zanurzenie.
— A impuls kontrolny?
— Cliff musiał go wyłączyć.
— Czy chce pan powiedzieć, generale — wybuchnął Bernstein — że nie mamy pojęcia, 
gdzie się podziewa ten drań, i że nie ma sposobu, aby przeszkodzić mu w ucieczce 
z tymi 
dyskami?
— Tak, to mniej więcej chciałem powiedzieć.
— Nie wierzę, że nie ma na to metody!
Greenson wydawał się być rozbawiony wściekłością propagandzisty.
— Jest! Należy tylko spuścić wodę z Pacyfiku! Mendez nie mieszał się do ich 
rozmowy i 
najwyraźniej, sądząc po zmarszczonym czole, nad czymś intensywnie myślał.
— Sposób by się i znalazł — mruknął wreszcie na wpół do siebie, na wpół do 
pozostałej 
dwójki. — Harris wyrazi zgodę, ale Jim…
— Nad czym myślisz, Mario?
— Nad wykorzystaniem „Sigmy”.
— ”Sigma”, a cóż to takiego? — generał wydawał się być zaskoczony. — Nigdy o tym 
nie 
słyszałem.
— Bo nie musiałeś. „Sigma” to dość złożony i ściśle tajny program ostatecznego 
zabezpieczenia jednostek specjalnych. Z przyczyn wiadomych ograniczę się do 
wariantu 
„Nemo”. Konstruktorzy przewidywali różne ewentualności, włącznie z możliwością 
zawładnięcia łodzią, która może przecież pełnić funkcje rezerwowego centrum 
decyzyjnego, 
przez terrorystów. Wyobraźcie sobie, że jakimś draniom z „Czarnego Września” czy 
„Czerwonego Listopada” wpada w ręce prezydent, jego teczka kodów…
— Sytuacja zbliżona do naszej!?
— Właśnie. Ale nikt nie wie, że wewnątrz pancerza „Nemo” zatopiony jest ładunek 
reagujący na określony, kodowany impuls. W zasięgu ręki prezydenta znajduje się 
jeden 
dodatkowy guzik, który z prędkością światła może wywołać eksplozję, gdziekolwiek 
łódź by 
się znajdowała. Jeśli uda mi się namówić prezydenta do naciśnięcia tego guzika, 
wszystkie 
problemy związane z dyskami, Cliffem Robbinsem i naszą własną nieudolnością 
automatycznie się rozwiążą.
Zapadła cisza i dopiero po chwili Bernstein nachylił się i pocałował Mendeza w 
ucho.
— Wiesz, kocham cię, ty diable!
VI
Galeni budził się powoli. Upływ czasu i kopniaki Bernsteina zrobiły swoje. W 
półśnie 
słuchał rozmowy prezydenckich prominentów. Nim jednak rozmowa dobiegła końca, 
był już 
całkowicie przytomny. I to przytomny do tego stopnia, żeby konsekwentnie udawać 
nieprzytomnego.
Wkrótce zabrali się za niego czarnoskórzy ochroniarze, zaaplikowali końską dawkę 
kofeiny, polali wodą i dali mu parę razy po pysku. Otworzył oczy.
Przesłuchiwali go Greenson i Bernstein. Mendez odleciał już helikopterem poza 
wyspę, 
obiecując wrócić, kiedy to tylko będzie możliwe. Zeznania profesora nie wniosły 
jednak 
wiele nowego. Potwierdził, że tak on, jak i wartownicy byli bezradni wobec 
parapsychicznych 
zdolności mechanika. Relacja z rozmowy, jaką profesor odbył z Robbinsem, 
zgadzała się z 
tym, co prezydenccy doradcy wydedukowali sami wcześniej.
— Czy przypuszcza pan, że mógłby poradzić sobie z nami wszystkimi? — pytał 
sekretarz 
prasowy.
— Nierównocześnie. Ładunki bioenergetyczne, którymi dysponuje Cliff, są dość 
słabe i 
ograniczone w działaniu. Mogą oszołomić jednostkę, jednak nikogo nie zabijają. 
Sądzę., że w 
starciu z paroma uzbrojonymi ludźmi Robbins nie miałby nic do powiedzenia.
Po przesłuchaniu polecili mu ponownie zająć się kopiowaniem materiałów zabranych 
przez Cliffa.
— Jestem zmęczony, nie widziałem się parę dni z moją dziewczyną — zamruczał. — 
Pozwólcie mi odpocząć.
— Dobrze — nieoczekiwanie zgodził się Bernstein. —Wróć dziś do swoich kolegów, 
zorientuj się, jak komentują ostatnie wydarzenia i w ogóle miej na wszystko oczy 
szeroko 
otwarte.
Galeni spojrzał na Greensona, ale generał tylko przyzwalająco skinął głową.
Mimo że prezydencka maszyna specjalna „Tomcat—lux” przemierzała drogę z zawrotną 
prędkością 2000 kilometrów na godzinę, i tak Mendez, zanim doleciał do 
Waszyngtonu, miał 
sporo czasu na rozmyślania. Nie przypuszczał, że pojawią się aż takie 
komplikacje. Użyć 
„Sigmy”! Do diabła! Lojalności Harrisa był pewien. Od paru lat robili wspólne 
interesy i 
generał nie miał prawa mu podskoczyć, ale jak miał przekonać prezydenta. 
Parokrotnie 
usiłował wyobrazić sobie rozmowę z Henseyem. W niektórych sprawach prezydent 
bywał 
przerażająco niezdecydowany. Co innego Brentwood. Wiceprezydent był prawdziwym 
człowiekiem czynu, przypominającym osobowością Nixona lub Reagana. Aż dziw, że 
został 
wybrany jako zastępca Jima. Taki człowiek przydałby się dziś Ameryce…
Oczywiście obstawiony właściwymi ludźmi, jak Mario, , Bernstein, Harris…
Ile dzieli każdego wiceprezydenta od stanowiska prezydenta USA? Dwie i pół uncji 
ołowiu — przypomniała mu się stara zagadka. I zląkł się własnej myśli. Od 
początku całej tej 
akcji z coraz większą siłą odczuwał, że walczy w nim dwóch ludzi — dawny, 
normalny 
Mendez, oczywiście kawał sukinsyna, ale jednak z pewnymi skrupułami, oraz ten 
drugi, 
okrutny i bezkompromisowy… Co ciekawsze, to alter ego, dotąd znane mu jedynie z 
ciepłego 
wewnętrznego głosu, wydawało się z godziny na godzinę coraz lepiej sadowić w 
jego 
psychice. Tak, jakby budziło się z długiego letargu.
Nagle poczuł gwałtowne swędzenie lewej dłoni. Uniósł ją. Z pozoru nic się nie 
zmieniła, 
ale kiedy lekko przymrużył oczy, wydało mu się, że widzi wokół niej siną 
poświatę, w której 
jego szczupłe palce przypominały szpony drapieżnego ptaka…
— Cóż za bzdura! Jestem rzeczywiście okropnie przemęczony.
Na wysokości Hawajów zmogła go drzemka. Wydało mu się, że idzie korytarzem 
pierwszego piętra w stronę Owalnego Pokoju, a personel ustępuje mu z drogi, z 
przestrachem 
malującym się na twarzach. Dlaczego? Czyżby się zmienił? Z zaskoczeniem 
skonstatował, że 
ze ścian poznikały wszystkie lustra. W przedpokoju drogę zagrodził mu szef 
ochrony, 
Malinsky.
— Stary jest zajęty!
— Muszę się z nim zobaczyć!
— Nie ma czasu.
— A kiedy będzie miał?
— Nigdy! Oddaj legitymację i identyfikator, Mario!
Przerwa, przeskok w zwidach. Nagle znalazł się w łazience na parterze Białego 
Domu. 
Intensywnie wpatrywał się w lustro. Ale zamiast własnej twarzy widział tam 
oblicze Jima 
Henseya! Wpił się wzrokiem w jego oczy aż do bólu…
— Przepraszam, panowie — pobladły nagle prezydent oparł się o blat biurka.
— Czy coś się stało? — zapytał zaniepokojony sekretarz skarbu, przerywając 
referowanie 
zagadnień budżetowych.
Hensey nie odpowiedział, jego twarz w okamgnieniu zrobiła się kredowobiała, a z 
łapiących gorączkowo oddech ust wypłynął strumyczek krwi.
Uderzenie w twarz rzuciło ją o ścianę.
— Kurwiłaś się, suko! — ryknął Umberto i zamierzył się Powtórnie. Tym razem 
Betty 
wykonała unik i wyprowadzając cios stopą trafiła Galeniego w podbrzusze. Zawył.
— Wiem wszystko — wycharczał, gdy odzyskał oddech.
— Spędziłaś dzisiejszą noc ze Steve’em! Wystarczyło, żebym na parę dni stracił 
cię z 
oczu!
— To moja sprawa — odpowiedziała. Jej oczy płonęły. Profesor nigdy dotąd nie 
widział 
lekarki w podobnym stanie.
— To moja sprawa! — powtórzyła. — Ale gwoli formalności mogę ci powiedzieć, że 
nie 
spałam dzisiejszej nocy z Rossnerem, natomiast mogę cię zapewnić, iż zrobię to 
przy 
najbliższej nadarzającej się okazji!
Galeni ciężko usiadł na łóżku.
— Wybacz, mała, uniosłem się, ale masz pojęcie, co ja przeszedłem przez te 
ostatnie dni.
— Gdzie byłeś?
— Na „Little Rocku”, musiałem dokonać paru ekspertyz dla Centrali.
— Wiesz już o Cliffie?
— Pilot śmigłowca coś mi o tym mówił, podobno zwiał.
— Tak, koło północy. Nie mamy jednak pojęcia, gdzie mógł się ukryć, a ponieważ 
od paru 
godzin patrole zaniechały przeczesywania wyspy, sądzimy, że udało mu się opuścić 
atol.
— Podobno uciekł pontonem na morze — rzekł Umberto.
— No, to nie ma żadnych szans!
— Całym sercem pragnę, żeby mu się udało! — Kątem oka dostrzegł, że rysy Betty 
Stone 
złagodniały. Podszedł do niej i z maksymalnym wdziękiem pocałował ją w rękę. — 
Jeszcze 
raz cię przepraszam, kochanie.
Po dramatycznej rozmowie w kawiarni Rossner wyrzucił z pamięci obraz Betty, 
wyszarpnął go, jak dziewiętnastowieczny chirurg wyrywał z rany kulę, nie 
przejmując się 
zbytnio, że uszkadza sąsiednie tkanki.
Po tym zabiegu pozostała najpierw głęboka dziura, później długo nie gojąca się 
blizna, a 
potem już nic. Dyskretnie omijany zakątek pamięci.
Na stałe zachował jedynie głęboką nieufność do kobiet lęk przed ponownym 
zaangażowaniem się. Duma nie pozwoliła mu powrócić do Patrycji, choć od 
wspólnych 
znajomych wiedział, że była żona oczekuje na taki krok; poświęcił się wyłącznie 
pracy. 
Kobiety traktował odtąd jak towar. Najchętniej wyjmował coś przypadkowego na 
jedną noc, 
na krótki weekend, stroniąc od jakichkolwiek flirtów z koleżankami w pracy.
Z radością wykorzystał propozycje z Ośrodka na Cap Canaveral i przeniósł się na 
Florydę. 
Tam z zapałem włączył się w program testowania nowej generacji wahadłowców. Znów 
zaczął latać w kosmos. Rychło stał się jednym z najlepszych dowódców, 
podejmujących się 
najniebezpieczniejszych nawet misji. Miał doświadczenie, maksymalny poziom 
inteligencji i 
nie posiadał rodziny. Wymarzony kamikadze.
Naturalnie Steve nie przejawiał skłonności samobójczych właściwych Japończykom. 
Lubił 
się tylko sprawdzać. Zresztą od dawna postanowił, że po ukończeniu 
pięćdziesiątki wycofa 
się ze wszystkiego i osiądzie gdzieś na prowincji, aby zająć się tym, co 
najbardziej lubił, to 
znaczy fotografowaniem ptaków i czytaniem książek historycznych.
Do ponownego spotkania z byłą kochanką doszło zupełnie nieoczekiwanie. Do 
apartamentu Steve’a w Port Lauderdale wpadł któregoś dnia Galeni, towarzysz 
pracy na 
„Śmieciarce”.
— Słyszałeś pewnie, że doktor Malone zrezygnował z następnego lotu, będziemy 
mieli 
nową koleżankę, lekarza.
— Kobietę? — skrzywił się Rossner.
— Znakomitego fachowca! Wprawdzie bardzo niedawno skończyła studia, ale za to z 
pierwszą lokatą, błyskawicznie zrobiła specjalizację. Rywalizowało o nią parę 
firm. Wybrała 
jednak nas. Ma licencję pilota…
Rossner słuchał potoku słów jednym uchem. Nie będę stawiał weta tylko dlatego, 
że lekarz 
jest babą! — powiedział.
Galeni wyglądał na bardzo ucieszonego. Wyszli z apartamentu ku samochodom. 
Poznał ją 
natychmiast. Stała pod palmą odwrócona profilem. Cała skąpana w popołudniowym 
słońcu. 
Piękna, dorodna, dojrzała.
Betty przyjechała! Do mnie?
Chciał coś powiedzieć, gdy Elisabeth odwróciła głowę i wydała radosny okrzyk. 
Pod 
Rossnerem nieomal ugięły się nogi, postąpił krok naprzód. Dziewczyna jednak 
minęła go, nie 
zauważając i padła w ramiona Umberta Galeniego.
— To jest właśnie nasza nowa koleżanka, Betty Stone — powiedział profesor. — 
Ale, co 
ja was będę sobie przedstawiać, znaliście się przecież przed laty.
— Steve, tutaj? — Betty wydawała się zaskoczona. —Znakomicie się trzymasz, 
stary!
— Ty też!
— Do cholery, sprzyja nam szczęście — wykrzyknął Bernstein do Greensona. — 
Gdybym 
wierzył w magię, powiedziałbym, że Mario rzucił na Jima zły urok.
Obaj mężczyźni oglądali właśnie kanał CNN, gdy przerwano program, aby podać 
nadzwyczajną wiadomość z Waszyngtonu:
Prezydent Jim Hensey doznał poważnego porażenia nerwowego, połączonego z 
krwotokiem i w stanie śmierci klinicznej znajduje się w szpitalu. Przebywający w 
Kongresie 
wiceprezydent Brentwood natychmiast udał się do Białego Domu w celu przejęcia 
obowiązków głowy państwa. Oświadczył, że w każdej chwili gotów jest do złożenia 
przysięgi. Cała struktura USA działa bez zakłóceń. Apeluje się o spokój!
Cliff Robbins znowu śnił. Otaczał go intensywny błękit. Ale czy było to niebo, 
czy woda, 
nie potrafił odgadnąć. Jednocześnie czuł narastanie niepokoju. Jakiś pęcherz 
grozy rósł w 
jego mózgu, pęczniał, bulgotał. I naraz błękit zniknął. Otoczyła go lepka, 
nieprzenikniona 
czerń.
Nie żyję? Wykluczone. Przecież myślę!
Próbował po omacku biec, chociaż racjonalna część jego podświadomości 
przekonywała 
go, iż bieganie we śnie nie ma wielkiego sensu. Gdzieś w przodzie zamajaczyło 
światełko. 
Zrazu słabe, z każdym jednak krokiem mocniejsze. Nieziemskie. Po chwili 
zorientował się, że 
biegnie wąskim i ciasnym tunelem. Prosto ku światłu… Z tyłu narastał hurkot. 
Czyżby 
pościg? Któż jednak mógł gonić go w prywatnym śnie? Odwrócił się i zobaczył, jak 
zrównuje 
się z nim pędzące z trzepotem pościeli łóżko. Normalne szpitalne łóżko, na jakim 
wozi się 
pacjentów na salę operacyjną. Łóżko z rozkołysaną kroplówką i mężczyzną 
przykrytym 
prześcieradłem. Pacjent umierał. Na pędzącym obok monitorze zanikał 
elektrokardiogram.
Nagle Cliff zdał sobie sprawę, że wie, kim jest ten mężczyzna. Biegnąc równo z 
posłaniem, patrzył na charakterystyczny owal twarzy prezydenta. Zdawało mu się, 
że z oddali 
dolatuje go demoniczny chichot…
— Nie, nie uda się wam, diabły! — wycedził przez zarastające usta. Wyprzedził 
łóżko, 
odwrócił się, zaparł nogami, chwycił je za oparcie… Przez moment wydawało mu 
się, że 
najechał na niego tramwaj. Łóżko jednak zatrzymało się. Mobilizując w sobie całą 
energię, 
spróbował pchnąć je wstecz. Co za ból! Ogarnęła go ciemność.
— Świetnie, że jesteś — powiedział Harris, gdy Mendez znalazł się w bunkrze 
operacyjnym pod Białym Domem.
— Co z Brentwoodem? — rzucił doradca.
— Nie powinno być żadnych kłopotów. Przekazałem mu twój szyfrogram o kłopotach z 
Robbinsem, jest za wykorzystaniem „Sigmy”. Swoją drogą, co za niesamowicie 
korzystny 
zbieg okoliczności.
Mendez uczuł mrowienie w rękach i schował je za plecami.
— Któż nie byłby za „Sigmą”, słysząc od nas, że obłąkany naukowiec zamierza 
sprzedać 
Chińczykom nasze najtajniejsze plany strategiczne.
— Nie pytał, skąd Robbins mógł je zdobyć?
— Pytał. Obiecałem dostarczyć pełny raport. Oczywiście, za jakiś czas. 
Poświęcimy 
kogoś, z kim Robbins miał kontakty, a kto dysponował dostępem do materiałów 
strategicznych…
W okamgnieniu Mendez zobaczył w wyobraźni czerstwą twarz Greensona. Zobaczył też 
nagłówek komunikatu wypichconego przez Bernsteina: „Wybitny dowódca, jeden z 
szefów 
militarnego komitetu NASA, podejrzewany o współpracę z obcym wywiadem, wybiera 
samobójstwo!” Nie uważał jednak za celowe wprowadzać Harrisa w szczegóły 
zagadnienia. 
Generałowie są od wykonywania poleceń cywilów!
— A zatem nic nie przeszkodzi nam w naciśnięciu guzika?
— Za pięć minut będzie po wszystkim!
Steve Rossner siedział przed monitorem swego komputera. Aby zabić czymś 
przygnębiającą bezczynność, wybrał jedną z gier losowo—strategicznych. Wodząc 
myszką 
po pulpicie, nie zauważył nawet wejścia lekarki. Dopiero, gdy delikatnie oparła 
się o niego…
— Betty?
Chciała chyba powiedzieć mu coś bardzo ważnego, ale właśnie w tym momencie ekran 
pociemniał, a potem eksplodował spadającymi gwiazdami. Przez moment patrzyli jak 
urzeczeni.
Po sekundzie pojawił się napis:
ŁÓDŹ „NEMO 2” PRZESTAŁA ISTNIEĆ, ŁÓDŹ „NEMO 2” PRZESTAŁA ISTNIEĆ.
— Mój Boże, skąd tu się to wzięło?
Ekran zaczernił się szeregami równych literek:
KOCHANI, TO JA, CLIFF. PRZEKAZ DLA WAS NAGRAŁEM PRZED 
WYRUSZENIEM NA ŁÓDŹ. EMISJA ZOSTANIE URUCHOMIONA SAMOCZYNNIE W 
MOMENCIE, W KTÓRYM MENDEZ ZDECYDUJE SIĘ URUCHOMIĆ PROGRAM 
„SIGMA” I ZATOPIĆ ŁÓDŹ. ZAPYTACIE, SKORO WE ŚNIE ZOBACZYŁEM 
SCHEMAT MOŻLIWEJ DETONACJI ŁODZI NA ODLEGŁOŚĆ, DLACZEGO 
DECYDUJĘ SIĘ NA TAKIE RYZYKO! JEST 50 PROCENT SZANS, ŻE PREZYDENT 
HENSEY NIE ULEGNIE ARGUMENTACJI MENDEZA I NIE ZGODZI SIĘ NA MOJĄ 
LIKWIDACJĘ. TO WYSTARCZAJĄCO DUŻO, ABY SPRÓBOWAĆ. FAKT ŻE 
CZYTACIE MÓJ LIST Z ZAŚWIATÓW, DOWODZI, ŻE SIĘ NIE UDAŁO. CO JEDNAK 
NIE OZNACZA, ŻE WSZYSTKO JEST STRACONE. WIĘKSZOŚĆ DYSKÓW Z 
NAGRANIAMI ZOSTAŁA PRZEZE MNIE ZAKOPANA POD POJEMNIKAMI NA 
ŚMIECI, ZA SPALARNIĄ. TRZECI BĘBEN OD LEWEJ DAJE SIĘ ODSUNĄĆ. KOPCIE 
POD NIM. A POTEM NAŁÓŻCIE TO NA SIEBIE JAK KAMIZELKI. TY I BETTY. TAM 
TEŻ ZNAJDZIECIE POLECENIE, CO CZYNIĆ DALEJ. ŻYCZĘ WAM POWODZENIA. 
C.
Popatrzyli na siebie przejęci i bardzo zasmuceni. A więc mechanik nie żyje.
— Pomogę wam w kopaniu! — Tuż za ich plecami rozległ się głos Galeniego. 
Profesor 
musiał wejść bezszelestnie do wnętrza i teraz przez ramię czytał list Robbinsa! 
— Strażnicy 
nie patrolują terenu zbyt dokładnie w trakcie sjesty. Bez trudu wypełnimy 
testament Cliffa.
Rzeczywiście, nie zatrzymywani przez nikogo dotarli na miejsce, odsunęli 
wskazany 
pojemnik, rozkopali ziemię. Celofanowe worki znajdowały się dość płytko. Steve 
otworzył 
pierwszy z nich i obok dysków natrafił na kartkę, na której Robbins zapisał kod, 
pozwalający 
znaleźć w pamięci komputera następne polecenia.
Pojemniki foliowe z dyskami rzeczywiście przypominały kamizelki ratunkowe, miały 
otwór na głowę i można było założyć je pod ubranie i mocno przepasać.
— To jest dosyć ciężkie, powinni założyć to mężczyźni — upierał się Galeni.
— W poleceniu Cliffa była mowa o Stevie i o mnie —odpaliła Betty.
Zawrócili do bungalowu Rossnera, aby dowiedzieć się, co mają czynić dalej.
— Przepraszam, ale na chwilę będę musiał was opuścić — Powiedział nagle Galeni. 
— 
Wśród tych wszystkich wydarzeń zapomniałem, że nadeszła pora wzięcia paru 
pigułek. Nie 
czuję się ostatnio najlepiej. Ale zaraz do was dołączę. Za pięć minut!
Niebywale zadowolony z siebie Sam Bernstein z przymkniętymi oczyma poddawał się 
łagodnym katuszom zadawanym mu przez rosłego masażystę. Wszystko znajdowało się 
na 
dobrej drodze. Cliff Robbins nie żyje. Galeni służył im aż nadto gorliwie i 
powinien już 
wkrótce odtworzyć podstawowy zasób nagrań. A potem? Ostateczne rozwiązanie 
kwestii. 
Likwidacja bazy i wszystkich świadków. Pozostawał jeden szkopuł — Greenson. Ale 
według 
Mendeza i ta sprawa miała zostać rozwiązana w ciągu doby. Z Waszyngtonu wyruszył 
już 
pułkownik Delhorse, z poleceniem przejęcia dowództwa bazy w imieniu Harrisa. 
Resztę 
zrobią jego najemnicy.
Ręce masażysty przesunęły się z ramion Sama ku pośladkom. Przyjemność rosła…
W takim momencie brzęczyk telefonu może jedynie zdenerwować. Murzyn przerwał 
zabieg i sięgnął po słuchawkę.
— To dzwonić profesor Galeni — powiedział łamaną angielszczyzną.
— Niech zadzwoni później — krzyknął Bernstein. Kiedy jednak Zairczyk odłożył już 
słuchawkę, do świadomości Sama dotarło, że Umberto miał dzwonić pod ten numer 
wyłącznie w sytuacjach awaryjnych. Czyżby… Zeskoczył ze stołu.
— Połącz mnie z nim natychmiast!
— Być zajęte! — odparł po chwili masażysta.
Kiedy Galeni został zbyty przez Bernsteina, ogarnął go strach. Zdawał sobie 
sprawę, że za 
chwilę będzie musiał wrócić do kolegów. Nie mógł jednak nie złożyć meldunku o 
znalezieniu 
dysków. Doszedł do wniosku, że mniejszym złem będzie zadzwonienie do generała 
Greensona. W końcu był jego informatorem.
— Szefie, mam wiadomość — powiedział po uzyskaniu połączenia. — Nowe, bardzo 
ważne informacje: Rossner i Stone są w zmowie z Robbinsem, odkopali te CD—ROM—y.
— Spokojnie, Umberto! Cieszę się z tych informacji. Sądzę, że powinniśmy o tym 
pogadać osobiście.
— U pana w biurze!?
— O tej porze zwykle biegam. Co byś powiedział o lasku za starymi hangarami.
— Ale ja powinienem wrócić i sprawdzić, co Steve i Betty tam knują…
— Za kwadrans w lasku!
To było polecenie, a Galeni znany był ze swej gorliwości. Na wszelki wypadek 
jeszcze raz 
próbował połączyć się z gabinetem biologicznej odnowy Bernsteina. Tym razem 
numer był 
zajęty.
Greenson wolno naciągał dres. Dwa razy złapał się na machinalnym sięganiu do 
kieszeni. 
Cóż za nawyk. Przecież palenie rzucił przed ponad pół rokiem.
Z trudem panował nad nerwami. Po raz pierwszy w życiu, on, weteran wojny 
wietnamskiej, szef Tajnych Operacji NASA znajdował się w tak nieprzyjemnej 
sytuacji. 
Wiedział już, że może spodziewać się odwołania. Z lotniskowca otrzymał poufną 
wiadomość 
od starego przyjaciela, komandora Cookinghama, że jego następca wyleciał już z 
Waszyngtonu. Czy jednak miało skończyć się tylko na odwołaniu? Znał Harrisa, 
zdołał 
przyjrzeć się Mendezowi… Na wyspie pozostało zaledwie kilku jego ludzi, którzy 
nie mieliby 
żadnych szans w ewentualnym starciu z bandą czarnych najemników Mendeza. A 
Delhorse to 
nie był ktoś, kto nadawałby się na administratora obiektu, to był morderca. Z 
szafki wyciągnął 
swoją starą, poczciwą berettę. Przeładował.
Komputer po wprowadzeniu hasła wyrzucił następną porcję informacji od Robbinsa:
CIESZĘ SIĘ, ŻE POSIADACIE JUŻ DYSKI. KOLEJNY ETAP TO 
SKONTAKTOWANIE SIĘ Z LECLERKIEM…
— Ależ on ma permanentą delirkę — jęknęła Betty. JEGO PERMANENTNY STAN 
UPOJENIA ALKOHOLOWEGO JEST W DUŻEJ MIERZE SYMULACJĄ. — Cliff 
wydawał się odgadywać ich wątpliwości. — PRZEWIDUJĄC TAKI ROZWÓJ 
WYPADKÓW, OBSADZIŁEM PIERRE’A W ROLI SFRUSTROWANEGO PIJACZKA. 
MUSICIE GO ODSZUKAĆ, PONIEWAŻ TYLKO ON WIE, JAK WYKORZYSTAĆ 
MODUŁ X…
— A cóż to takiego?
— I JESZCZE JEDNO, WŁAŚCIWIE POWINIENEM OD TEGO ZACZĄĆ. 
UWAŻAJCIE NA GALENIEGO, UWAŻAJCIE NA ZDRAJCĘ…
— Umberto? — wykrztusiła Betty i aż usiadła. — Profesor zdrajcą, to przecież 
niemożliwe!
Steve popatrzył na zegarek.
— Miał wrócić po pięciu minutach, a upłynęło już pół godziny. Jak myślisz, gdzie 
on teraz 
przebywa? I jaki zestaw lekarstw nam przygotowuje?
Spuściła głowę, milczała.
Na żwirze zachrzęściły buty zairskich najemników.
VII
Mario Mendez uważał się za człowieka rozsądnego i wypranego z emocji. Całe swoje 
życie poświęcił karierze i wiedział, że najważniejsze to zachowanie w każdej 
sytuacji zimnej 
krwi. Wierzył, że sukcesem polityka jest doprowadzenie do sytuacji, w której 
interesy 
osobiste i interesy kraju będą tożsame. Dotąd mu się to udawało. Stanom 
Zjednoczonym 
również.
Ale sprawa „Serialu wszech czasów”, jak ochrzcił ją w duchu, zachwiała 
ustalonymi 
schematami. Na samą myśl o możliwych komplikacjach dostawał zawrotu głowy. Jedne 
posunięcia wymagały następnych. Skala trudności stale rosła. Zanim zdecydował 
się 
uśmiercić Robbinsa, miał jeszcze pewne pole manewru. Ale teraz? Co gorsza, przy 
całej 
swojej bezwzględności nie był przekonany, czy podjął tę decyzję samodzielnie.
Kim był ten drugi, panoszący się w nim coraz pewniej? Daleki od snucia 
fantastycznych 
hipotez, swoje zwidy, sny traktował jako przejaw pewnych uzdolnień 
parapsychologicznych, 
a głos jako element podświadomości. Uważał ciągle, że ze wszech miar korzystna 
dla nich 
choroba prezydenta była tylko szczęśliwym (choć nieszczęśliwym) zbiegiem 
okoliczności.
Chociaż… Nigdy nie prowadził takich doświadczeń. Usiadł wygodnie w fotelu, 
przymknął 
oczy i usiłował przypomnieć sobie charakterystyczną postać Malinsky’ego. 
Prezydenckiego 
ochroniarza nie znosił od dawna i kiedy w wyobraźni zobaczył potężną klatę 
piersiową, 
zadygotał ze złości. „Chłopak z Chicago” szedł swoim charakterystycznym 
kołyszącym się 
krokiem marynarza po korytarzu drugiego piętra w kierunku stromych schodów. Z 
każdą 
chwilą widział go coraz bardziej wyraziście. Pierwszy schodek… Potknij się, 
sukinsynu!
Malinsky niósł przed sobą cały stos akt i nie dostrzegł na schodach gumowej 
kostki 
pozostawionej przez jednego z prezydenckich buldogów. Poślizgnął się, poleciał 
twarzą w 
dół…
Na barierkę! — koncentrował się Mario. — Wyłamie ją, na ba…
Zabrzęczał telefon! W mgnieniu oka stan koncentracji prysł. Wściekły, chwycił 
słuchawkę. 
Nikt się jednak nie odezwał. Po wysiłku odczuwał okropny ból głowy. Nawet nie 
mógł 
marzyć o powrocie w myślach na klatkę schodową. Skorzystał z interkomu.
— Jest u was Stan? — zapytał w biurze ochrony.
— Za trzy minuty, panie doktorze — odpowiedział któryś z „goryli”. — Bandażują 
mu 
właśnie stopę.
— Stało się coś?
— Skręcił nogę na schodach!
Oprócz głowy rozbolały go również nogi. Korzystając, że nikt go nie widzi, 
zrzucił 
lakierki. Potem podkusiło go, by zdjąć również skarpetki. Do licha! Dlaczego 
jego kończyny 
wyglądały tak dziwnie? Zawsze silnie owłosione, teraz zdawały się być kosmate w 
czwórnasób, jednocześnie Podeszwa stała się zaskakująco nieelastyczna i chłodna…
Mam halucynacje — pomyślał. — Powinienem wziąć jakieś proszki i się położyć.
Chciał wezwać sekretarkę, ale odezwał się telefon, Dzwonił generał Harris.
— Świetnie, że telefonujesz — ucieszył się Mario. — Mam nadzieję, że spotkamy 
się 
jeszcze przed zaprzysiężeniem Brentwooda.
— Dzwonię właśnie w tej sprawie! Wyobraź sobie, Jim Hensey…
— Nie żyje!?
— Wręcz przeciwnie, nagle odzyskał przytomność. Zdziwił się, że jest w szpitalu 
i zapytał, 
co z raportem ministra skarbu? Nie miał pojęcia, co z nim się działo przez tyle 
godzin. Był 
głodny…
— Przecież lekarze mówili o śmierci klinicznej.
— Telefonuję z sali obok. Jim wygląda na najzdrowszego w świecie. Zażądał, żeby 
natychmiast przewieziono go do Białego Domu.
— Zaraz przyjadę do szpitala!
— To już możesz nas tu nie zastać. Jim, mimo protestów lekarzy, wstał z łóżka i 
włożył 
ubranie.
— Cholera!
Mendez odłożył słuchawkę i przymknął oczy. Usiłował przywołać w wyobraźni twarz 
prezydenta. Nie mógł! Tym bardziej, że za każdym silniejszym zmrużeniem powiek w 
jego 
mózgu pojawiała się gęba rudowłosego, piegowatego mężczyzny powtarzającego z 
naciskiem:
— Umrzesz, Mario, niestety nie ma dla ciebie ratunku!
— Zobaczymy, marchewo! Co możesz mi zrobić? Przecież ty już nie żyjesz! Jak ci 
tam w 
piekle? Co?
Robbins zaczął się bezgłośnie śmiać. Mendez usiłował mu w tym przeszkodzić, 
pochwycił 
jego spojrzenie i zakleszczywszy się mentalnie, zwarł się z Cliffem tak silnie, 
że aż słychać 
było nieomal skwierczenie szarych komórek.
Doradca nie wytrzymał pierwszy. Krzyknął i otworzył oczy. Zetknął się ze 
wzrokiem 
młodej sekretarki, która wbiegła do gabinetu i zobaczyła szefa siedzącego na 
biurku, bez 
butów i skarpetek.
— Nic się nie stało, Sue, nic się nie stało! — powtórzył parę razy, 
zastanawiając się, czy 
pracownica zauważyła, że ze strachu szczękają mu zęby.
Patrol minął bungalow nie wchodząc do środka. Steve i Betty popatrzyli na swoje 
przerażone miny i wybuchnęli śmiechem.
— Przeraziłam się jak dziecko! — powiedziała lekarka. Podeszła do Rossnera i 
objęła go. 
Przytulił ją po ojcowsku. Jej ciepło ogarnęło go całego.
— Ach, Steve, jaka jestem kretynka! — szepnęła. Przez grzeczność nie zaprzeczył. 
Poczuł 
niesamowitą ochotę zagłębić dłonie w jej włosach, obrócić twarz, napotkać 
gorące, pełne 
usta… Opanował się jednak.
— Może nie wszystko jeszcze stracone — tłumaczył. —Jeśli Umberto z jakiegoś 
powodu 
nie doniósł na nas, jeśli uda się odnaleźć Leclerca…
Jednakże Francuza nie było ani w barze, ani w baraku zajmowanym przedtem przez 
jego 
asystentów. Pukali wielokrotnie do drzwi apartamentu. Bezskutecznie. Wreszcie 
panna Stone, 
kobieta samodzielna, z Europy Środkowej w dodatku, otworzyła drzwi agrafką.
Uderzył ich mocny odór alkoholu, moczu, brudu. Ale Leclerca w środku nie 
znaleźli. 
Zauważyli za to, że ktoś zerwał deski podłogowe w kącie pokoju. Najwyraźniej ten 
ktoś, kto 
wpadł tu przed nimi, bardzo się spieszył. W dziurze pod podłogą znaleźli trochę 
wydruków 
komputerowych z hangaru, tu spełniających z pewnością rolę opakowania. Ale to, 
co było w 
nich zawinięte, zniknęło.
— Zabrali Leclerca i moduł — jęknęła Betty. — Teraz już na pewno jesteśmy 
zgubieni!
Troszeczkę pospieszyłeś się z przejmowaniem władzy, Glenn — głos prezydenta był 
spokojny, ale Brentwood wyczuwał w tym spokoju nieznaną dotąd determinację.
Lekarze mówili, że twój stan jest bardzo ciężki, chodziło o bezpieczeństwo 
państwa… — 
wymamrotał.
— I wykorzystałeś swoje uprawnienia tylko do jednego, do zniszczenia za pomocą 
„Sigmy” prototypowej łodzi…
— Mendez mówił…
— A właśnie, nie wiesz przypadkiem, gdzie znajduje się nasz kochany doradca do 
spraw 
bezpieczeństwa?
Generał zobaczył profesora Galeniego, gdy ten siedział na dachu niskiego, na 
wpół 
zasypanego piaskiem bunkra. Podbiegł, dysząc. Krótki marszobieg zmęczył go jak 
nigdy.
— I co powiedział Bernstein na temat moich informacji? — zapytał Umberto.
— Myślałem, że sam mu o tym powiesz.
— A droga służbowa, panie generale? Znam panujące zasady. Dziwi mnie jednak, że 
pan 
jeszcze tego nie przekazał.
— Chciałbym znać więcej szczegółów…
— Jest spisek, są dyski!
— Nie przesadzałbym z tym spiskiem.
— Generale, zadziwia mnie pan swoją beztroską, przecież wykrycie tego spisku to 
nasza 
jedyna szansa!
— Szansa na co?
— Na zachowanie cało swojej bezcennej skóry. Jeśli Mario i Sam będą przekonani o 
naszej lojalności i naszej dla nich przydatności, to nic nam nie grozi…
— A jeśli nie będą przekonani!? Jeśli gotowi są zlikwidować tę bazę, wszystkich 
świadków? Nie dopuścić, aby ludzie nawet zbliżyli się do prawdy! Jaki mamy 
wybór?
— Generale, zaczyna pan mówić jak Cliff.
— Słuchaj, Umberto, byłeś zawsze rozsądnym człowiekiem, mam dla ciebie 
kontrpropozycję. Przestań na chwilę się bać!
— Co?
— Pomóż nam wszystkim wydostać się stąd, twojej dziewczynie, kolegom. W Stanach 
mam przyjaciół, ochronią cię.
Galeni zsunął się z bunkra i stanął przy generale.
— I pan mi to proponuje? Pan? Cóż, jest to nęcące, ale zbyt ryzykowne.
W jego twarzy pojawiło się coś, co zaniepokoiło Rona Greensona, chciał wymacać 
berettę 
ukrytą z tyłu za paskiem. Galeni był jednak szybszy, uprzedzając ruch generała, 
uderzył go 
sierpowym w twarz. Greenson padł, ale zdołał jeszcze wyszarpnąć broń. Umberto 
przydepnął 
mu rękę.
— Tak oto zdemaskował się sam przywódca spisku! — wykrzyknął. — A to się 
prezydenccy doradcy ucieszą! Wstawaj, generale, idziemy.
— Będziesz mnie musiał zabić, Umberto — wycedził Greenson. — Nie zaprowadzisz 
mnie do Bernsteina!
— Z miłą chęcią — zaśmiał się profesor. — Ale bez hałasu.— Wydobył nóż, 
zamierzył 
się…
Rozległo się krótkie świśnięcie. Na twarzy Umberta najpierw odmalowało się 
zdumienie. 
Z niedowierzaniem wpatrywał się w cienką strzałkę, która utkwiła w jego piersi. 
Generał był 
zaskoczony nie mniej od profesora.
— To świństwo zostało zatrute! — wycharczał Galeni. Wypuścił nóż, usiłował 
złapać 
powietrze. Wodząc wzrokiem dookoła, starał się dostrzec, skąd dopadła go śmierć.
Z krzaków na wprost wyszedł rudowłosy mężczyzna. Przez chwilę patrzył chłodno na 
agonię profesora.
— W pewnych sytuacjach dmuchawka z zatrutą strzałą jest naprawdę nieoceniona — 
powiedział.
Rossner nie poddał się panice. Jeszcze raz starannie zbadał norę Leclerca. 
Obejrzał nawet 
brudne naczynia piętrzące się na stole. Dobrze zrobił, na jednym z nich zobaczył 
wyskrobany 
napis: „A—7”.
— Popatrz, Betty, zostawił nam wskazówkę.
— Ale co może oznaczać „A—7”? Typ samolotu, pozycję szachową?
— Przed wielu laty mieliśmy z Cliffem najprostszy szyfr świata. Stosowałem go z 
obawy 
przed żoną. Na przykład notując twój numer na uczelnię, pisałem nie B.S 457 
itd., lecz C.T. 
568…
— Jedną cyfrę i literę dalej? Czy mielibyśmy B—8. Tylko nadal nie wiem, co to 
może 
oznaczać?
Na przykład jeden ze starych bunkrów w lesie za lotniskiem. Inna sprawa, skąd 
Pierre 
Leclerc mógłby znać zasady naszej męskiej zabawy?
— Gdzie się pan podziewał, generale? — z aparatu dobiegł mocny głos Bernsteina. 
— Już 
zaczynałem się o pana martwić.
— Jak pan wie, o tej porze zwykle biegam…
— Rozmawiał pan już z Galenim?
— Tak, za pół godziny przyjdzie do mojego biura. Ma ciekawe informacje.
— Świetnie, ja również przyjdę. Greenson wyłączył komórkowca.
— Mamy pół godziny na przygotowanie. Musimy się pospieszyć — rzekł do 
otaczających 
go naukowców.
Od dobrego kwadransa Rossner czuł się, jakby grał w zwariowanym filmie. 
Dochodząc do 
starego bunkra, najpierw dostrzegł Cliffa Robbinsa, który powinien był przecież 
spoczywać 
na dnie Pacyfiku. Obok niego siedział generał Greenson i sądząc po jego 
zachowaniu, 
wyraźnie sprzyjał planom mechanika. Mało tego, rozmowie przysłuchiwał się cały i 
zdrowy, 
choć trochę przepity Pierre Leclerc.
Tak więc byli w komplecie. Zwłaszcza jeśli doliczyć sztywne zwłoki Umberta. 
Przechodząc obok nich, Betty odczuła więcej zdziwienia i obojętności niż żalu. 
Steve z 
Leclerkiem zawlekli je do wnętrza bunkra.
— Ciągle nie może dojść do mnie, że żyjesz, Cliff — powtarzał Rossner.
— Powinieneś się tego spodziewać! Jeśli mógł mi przyśnić się cały system 
pozaziemskiego satelity, to również odszyfrowałem, że „Nemo 2” posiada detonator 
w 
postaci „Sigmy”. Samobójcą nie jestem, więc kiedy dotarłem na pokład łodzi, 
uśpiłem i 
wyprawiłem na morze załogę, a potem wystarczyło wyłączyć radiostację i otworzyć 
komory 
balastowe „Nemo 2” i samemu…
— Wrócić na atol?
— Oczywiście. Wcześniej już zrobiłem sobie zapasy w tym starym bunkrze. 
Namówiłem 
też Pierre’a na symulowanie alkoholowego ciągu…
— Niezupełnie symulowałem — skrzywił się blady Leclerc. — Mam kaca jak sto 
tysięcy 
diabłów.
Tymi zabiegami miałem zamiar uśpić czujność tych sług szatana, a was 
posprawdzać. 
Musiałem również upewnić się, jak w krytycznej sytuacji zachowa się pan, 
generale, i ty, 
Betty…
— Cliff, jak mogłeś, ja miałabym zdradzić was dla tego łajdaka?
— Postanowiłem, że wydostaniemy się stąd wszyscy. Razem. To ja wyciągnąłem z 
kwatery Pierre’a i wziąłem przechowywane przez niego urządzenie. Teraz każdy z 
nas ma w 
tym zadaniu swoją rolę do spełnienia. Szczególnie liczę na pomoc pańskiego 
przyjaciela 
komandora, generale.
— Najpierw musimy dotrzeć na lotniskowiec, ale nie widzę możliwości — zmarszczył 
brwi Greenson. — Czarna gwardia podlega wprawdzie tak Bernsteinowi, jak i mnie, 
ale w 
krytycznym momencie na pewno pójdzie za nim.
— Nie myślę o organizowaniu na atolu scen batalistycznych. Wkrótce, jak co 
wieczór, 
przybędzie helikopter, aby zabrać Bernsteina na niszczyciel. Spróbujemy 
przekonać Sama, 
aby pozwolił nam sobie towarzyszyć.
— Potrafisz powalić go swoją energią? — spytał Steve.
— Spróbuję, w razie czego są inne środki. Najważniejsze, jeśli plan ma się udać, 
nie wolno 
nam podnieść najmniejszego nawet alarmu.
— Prędzej czy później zostanie podniesiony i nim dotrzemy gdziekolwiek, 
prezydent 
Brentwood…
— Jaki prezydent? Naszym prezydentem jest Jim Hensey.
— Nie słyszałeś? — zawołała Betty. — Miał wylew, walczy ze śmiercią…
— Już nie!
Zbliżyli się do zabudowań bazy. Pozajmowali stanowiska według rozdanych ról. 
Generał 
skierował się do budynku komendantury, Cliff natomiast obszedł go od drugiej 
strony… 
Wcześniej rozdał kolegom broń zabraną marynarzom z „Nemo 2”. I wkrótce na 
ciemniejącym 
niebie ukazał się potężny śmigłowiec z „Little Rocka”. Wielkie łopaty 
rozgarniały powietrze. 
Usiadł na ziemi nadspodziewanie lekko. Otworzyły się drzwiczki. Steve’owi serce 
podeszło 
do gardła, mógł spodziewać się przybycia zastępy generała — tępego Burta 
Barkera, może 
jeszcze paru ochroniarzy. Tymczasem ze srebrzystej ważki wysypało się około 
dziesiątki 
doborowych komandosów. Za nimi wyskoczył wysoki mężczyzna, którego bali się 
wszyscy 
przeciwnicy po obu stronach Atlantyku. Allan Delhorse, zwany Allanem „Mordercą”.
— Witam, generale. — Bernstein czekał już na Greensona w jego własnym gabinecie 
i 
zdołał zawrzeć znajomość z barkiem. — Zaczynałem się już o pana martwić. Wszyscy 
gdzieś 
się poukrywali. A gdzie nasz wierny Galeni?
— Wkrótce powinien nadejść — mruknął Greenson, zastanawiając się, kiedy Cliff 
znajdzie się przy awaryjnym wejściu. — Odnalazł nasze dyski. Robbins, nie mogąc 
zabrać 
wszystkiego z sobą, ukrył część na lądzie.
— Bardzo dobrze, to oszczędzi nam sporo czasu. Likwidujemy tę bazę. Ostatecznie! 
Mam 
wrażenie, że rozumie pan, co to oznacza?
— Nie do końca.
— Szkoda! — „Miękki” Sam podszedł do okna. — No i jak ładnie wylądowali. 
Niestety, 
muszę poinformować pana, że nie jest pan już dowódcą bazy.
Generał spojrzał przez okno i poczuł na plecach strumyczek potu. „Szwadron 
czyścicieli” 
Delhorse’a przystępował do akcji. Przez moment Greenson zastanawiał się, co 
powinien 
zrobić. Zastrzelić doradcę?
Problem rozwiązał Cliff. Otworzył drzwi i jak duch Banka stanął na progu. Oczy 
Bernsteina nieomal wyszły z orbit…
— Ty, ty… — wykrztusił.
Greenson po raz pierwszy zobaczył żywą błyskawicę. Nagle postać Sama otoczyła 
się 
słabą fioletową poświatą, w pokoju rozszedł się lekki zapach spalenizny i w 
mgnieniu oka 
zwiędły wszystkie kwiaty. Doradca bez słowa osunął się na fotel. Wyładowanie 
musiało 
bardzo wiele kosztować Cliffa; poszarzały na twarzy, spocony, oparł się o 
ścianę…
Tymczasem na werandzie rozległ się łomot ciężkich buciorów Delhorse’a i dwóch 
jego 
goryli. Greenson wepchnął Cliffa do szafy pancernej i szybko klęknął przy 
Bernsteinie.
— Co tu się dzieje? — warknął Delhorse na widok bezwładnego Samuela.
— Nagły atak, chyba serce — powiedział generał.
— Zajmiemy się tym, Rick — Allan „Morderca” zwrócił się do jednego z 
towarzyszących 
mu osiłków. — Zawołaj tego konowała, Snarka!
— Okay, szefie!
— A ty, Ron, oddaj broń, jesteś aresztowany.
— Z czyjego polecenia?
— Generała Harrisa działającego na mocy specjalnych upoważnień prezydenta 
Brentwooda.
— Pięknie, ale jest mały problem. Brentwood nigdy nie był i chyba raczej nie 
będzie 
prezydentem.
— Przestań bredzić!
— Nie słuchasz najświeższych wiadomości, Allan? Jim Hensey nieoczekiwanie wrócił 
do 
zdrowia…
— To i tak nie zmienia wydanych decyzji — rzekł Delhorse, spuszczając trochę z 
tonu. — 
Baza ma być zlikwidowana, a ciebie mamy przewieźć na „Little Rocka”.
— Chętnie ci pomogę w wykonywaniu poleceń pana prezydenta…
Wrócił osiłek z lekarzem. Przez chwilę oglądali Bernsteina.
— To jakiś rodzaj porażenia. Żyje, ale jest w szoku, powinniśmy zabrać go do 
bazy — 
brzmiała wstępna diagnoza.
— Róbcie, co do was należy. No cóż, powinienem porozumieć się z panem Mendezem… 
Jak się obsługuje waszą linię?
— Mogą być kłopoty. Ze względów bezpieczeństwa Mario polecił wyłączyć 
bezpośrednie 
łącza, możemy najwyżej załatwić połączenie via niszczyciel, ale nigdy nie 
będziemy 
wiedzieli, kto tam tego będzie słuchał…
Delhorse w zamyśleniu tarł niskie czoło.
— Co proponujesz?
— Ewakuację, przenieść naukowców, to jest Rossnera, Galeniego, Leclerca i pannę 
Stone 
na lotniskowiec.
— Były inne polecenia. W przypadku zorganizowanego oporu…
— Ale jak widzisz, żadnego oporu nie ma. Dyski zostały odzyskane, naukowcy 
gotowi są 
współpracować… Co chcecie robić?
— Po skopiowaniu nagrań zdetonować ten tajemniczy obiekt w hangarze, resztki 
zatopić… I wykonam to.
— Zauważ jednak, że Sam jest nieprzytomny, Brentwood nie zaprzysiężony… Czy w 
zmienionej sytuacji weźmiesz całą odpowiedzialność na swoją głowę?
— No!… Zatem mam polecić moim ludziom, aby wyłapali całe bractwo.
— Nie ma potrzeby nikogo zatrzymywać. Wystarczy ich przywołać. — Uruchomił 
intercom. — Uwaga, mówi generał Greenson: Betty Stone, Steve Rossner, Umberto 
Galeni, 
Pierre Leclerc proszeni są o natychmiastowe stawienie się w gabinecie 
komendanta. — A my, 
póki co, może byśmy się czegoś napili, Allan.
Pierwszy, na zgiętych nogach, lekko zataczając się, przybył Leclerc, wzbudzając 
złośliwe 
komentarze kilku żołnierzy, którzy zasiedli na werandzie. Do piersi przyciskał 
spore 
zawiniątko.
Ludzie Delhorse’a zrewidowali go i chcieli wyrwać mu pakunek…
— Co to jest?
— Mo… moduł — zabełkotał po pijacku. — Na polecenie władz miałem strzec go jak 
źrenicy oka.
— Kto ci kazał? — spytał pułkownik.
— Bernstein — błyskawicznie rzucił Greenson. — To urządzenie wymontowano z 
latającego talerza, musi być zbadane przez naszych fachowców na kontynencie.
Delhorse z mądrą miną oglądał detal przypominający bardziej ultranowoczesną 
rzeźbę niż 
jakiekolwiek urządzenie mechaniczne.
— Dobrze, zanieście to do śmigłowca, jego skujcie i też wrzućcie do środka.
Trzy minuty później zjawił się Steve. Właściwie został przyprowadzony, przeszedł 
przez 
cały dziedziniec z rękami podniesionymi do góry, a za nim z automatem w garści 
postępowała Betty Stone, wzbudzając wielką wesołość zawodowych morderców. W 
milczeniu weszli do gabinetu.
— Ten gnój zastrzelił Umberta — wrzasnęła od progu doktor Stone, popychając lufą 
Rossnera. — Powinnam była rozwalić go na miejscu!
— Zdradliwa suka — warczał pod nosem kapitan.
— Wszyscy zostaną przesłuchani na pokładzie „Little Rocka” — powiedział generał. 
— 
Dziękuję ci, Betty, za wzorową postawę. Oddaj mi swoją broń. Widzi pan — zwrócił 
się do 
Delhorse’a — jakich różnych ludzi tu mamy. Idziemy do śmigłowca. Ilu jest tam 
ludzi, 
Allan?
— Pilot i dwóch komandosów. Oczywiście polecę z wami. Skujcie ich, Rick.
— Kobietę też? — spytał ironicznie Greenson, a Betty wyciągnęła przed siebie 
szczupłe, 
opalone dłonie.
— Szkoda byłoby wsadzać w żelaza łapki tak miłej i lojalnej ślicznotki — mruknął 
Delhorse. — No, idziemy!
Przeszli przez placyk między zabudowaniami administracyjnymi. Wirujące skrzydło 
helikoptera podnosiło coraz większe tumany kurzu. Wsiadł skuty Rossner, za nim 
Betty, 
Delhorse. Generał z automatem zamykał grupę. Dopiero kiedy znalazł się na 
pokładzie 
maszyny, przypomniał sobie, że zapomniał otworzyć szafę pancerną, w której 
zatrzasnął 
Robbinsa.
VIII
Cliff dusił się. Z każdą minutą stalowe pudło zawierało coraz mniej tlenu. 
Początkowo 
kryjówka we wnętrzu szafy pancernej mogła się nawet wydawać zabawna. Nigdy nie 
odczuwał klaustrofobii, uwielbiał spać szczelnie okryty kołdrą, a będąc 
dzieckiem przepadał 
za ciasnymi, intymnymi kryjówkami, które, podobnie jak kąpiel w ciepłej wodzie, 
stanowiły 
prawdopodobnie instynktowną, atawistyczną tęsknotę za łonem matki.
Słyszał przebieg całej rozmowy, potem dobiegło do niego trzaśniecie drzwiami. 
Spróbował 
otworzyć szafę… Ani drgnęła. Zrobiło mu się nieprzyjemnie. Najwidoczniej w zamku 
znajdował się jakiś automatyczny zatrzask, a nikt z jej projektantów nie 
przewidział, że ktoś 
będzie chciał otworzyć kasę od wewnątrz. Oczywiście, mógł próbować załomotać 
pięściami. 
Ktoś na pewno kręcił się w pobliżu, więc usłyszeliby go. Oznaczałoby to jednak 
dekonspirację nie tylko jego ale całej reszty, która teraz prawdopodobnie 
przystępowała do 
walki. Z rozmowy wynikało, że Betty i generał nie zostali skuci. Greenson miał 
broń… 
Robbins zastanawiał się, co spróbuje zrobić generał? Gdy helikopter ruszy, 
zaatakuje 
Delhorse’a, ale potem, jeśli nawet wygra, bez niego nie dadzą sobie rady, nie 
podłączą 
modułu zabranego z latającego talerza, zresztą nie wiedzą nawet, po co mieliby 
go użyć…
Zatem innej szansy nie miał. Musiał się ujawnić! Uderzył pięścią w ścianę, raz, 
drugi… 
Daremnie! Nawet jeśli któryś z żołnierzy znajdował się w pobliżu, wszelkie 
odgłosy tłumił 
warkot rozgrzewanych silników helikoptera. Osunął się na dno szafy. Usiłując 
zwalczyć 
narastającą panikę, jeszcze raz dokonał analizy szans. A gdyby tak… !
Nie próbował dotąd sprawdzać swoich umiejętności parapsychologicznych na 
przedmiotach martwych. Nie zdarzyło mu się nigdy zgiąć nawet łyżeczki. Teraz nie 
miał 
wyboru. W ciemności wymacał zamek. To musiała być prosta zapadka i gdyby ją 
trochę 
przesunąć… Nic z tego!
Próżno koncentrował się, napinał, płuca coraz bardziej krztusiły się zepsutym 
powietrzem… Wreszcie poczuł, że traci przytomność, zapada się ni to w stan 
omdlenia, ni 
snu. Może we śnie — kombinował na wpół przytomnie — mógłby poruszyć od zewnątrz 
zamkiem? To się musi udać! Ja jestem na zewnątrz, ja jestem na zewnątrz, 
wyciągani rękę… 
— myślał uporczywie.
Wtem poczuł nagły ból, paraliżującą jasność, uderzenie. Otworzył oczy. Czyżby 
nadal 
trwał sen? Kompletnie goły leżał z głową opartą o kant pancernej szafy. Z 
rozciętego czoła 
spływała krew. Pomieszczenie wypełniało łagodne światło późnego popołudnia. Mój 
Boże! 
Był na zewnątrz! Przez dłuższą chwilę głęboko oddychał, usiłując uspokoić 
oszalałe bicie 
serca (czy tak czuł się Łazarz po swoim zmartwychwstaniu?), potem delikatnie 
otworzył kasę.
W środku znajdowało się jego ubranie, buty, a nawet kapsułka pełna bezcennych 
mikroprocesorów, którą — ze względów bezpieczeństwa — przechowywał wewnątrz 
kiszki 
stolcowej. Odzież była niesłychanie gorąca i mokra od potu. Nie miał jednak 
czasu 
zastanawiać się nad fenomenem przenikania. Warkot za oknem wzmógł się. 
Startowali! Nie 
zastanawiając się ani sekundy chwycił jedynie mikroprocesory i goły, jak go Pan 
Bóg 
stworzył, wypadł z gmachu komendantury, aby pognać w stronę podrywającego się 
śmigłowca.
Czuł się potwornie zmęczony, ale zarazem nieprawdopodobnie lekki (później miał 
sprawdzić, że w trakcie przenikania stalowej ściany stracił ponad dziesięć 
kilogramów) i to 
powodowało, że pędził nieomal nie dotykając ziemi.
Pluton Delhorse’a właściwie nie zdążył zareagować; zaprawieni w walkach 
komandosi z 
osłupieniem wpatrywali się w nagusa, który pędził na złamanie karku w stronę 
maszyny. 
Zajęty manewrami pilot wcale go nie zauważył, wystartował, śmigłowiec zakręcił i 
znalazł 
się jakieś trzy, cztery metry ponad głową golasa. I wtedy Cliff skoczył…
Sierżant Rick Martinson przysięgał potem, że widział na własne oczy, jak ciało 
biegnącego 
wystrzeliło pionowo w górę i w momencie, w którym powinno zacząć spadać, 
włączyło się 
jakieś niewidoczne „dopalanie”, które sprawiło, że Robbins poszybował jeszcze 
dwa metry 
wyżej i zdołał uchwycić się płozy.
— A cóż to, kaskader? — zdziwił się Delhorse, gdy szarpnięcie targnęło 
śmigłowcem jak 
ostroga koniem. Wyciągając pistolet, rzucił do pilota: — Leć dalej, ja go 
załatwię…
Otworzył drzwi maszyny i trzymając się jedną ręką obudowy, wycelował ze swojego 
magnum do kurczowo trzymającego się płozy Cliffa.
Betty i Steve znajdowali się w głębi, w towarzystwie dwóch marines, nie bardzo 
zdając 
sobie sprawę z tego, co się właściwie dzieje. Generał wydawał się kompletnie 
sparaliżowany. 
Nie stracił natomiast zimnej krwi Leclerc. Wprawdzie skuty kajdankami, poderwał 
się i 
uderzył od tył pułkownika bykiem. Ten wyfrunął na zewnątrz jak pisklę z gniazda. 
To 
zmobilizowało pozostałych. Steve zarzucił skute ręce na gardło jednego z 
komandosów i 
szarpnął gwałtownie. Betty ciosem karate unieszkodliwiła drugiego. Również 
generał ocknął 
się z oszołomienia i przytknął automat do głowy pilota.
— Nad morze, jeśli ci życie miłe! Leć w kierunku lotniskowca „Falcon”. I nie 
próbuj 
włączać radia!
— Udało się — zawołał triumfalnie Pierre Leclerc. — Jakie to było proste.
I w tym momencie padł strzał.
Grymas bólu przeleciał przez twarz Francuza, usiłował pochwycić skutymi rękami 
wspornik, ale nie udało mu się to, przechylił się i runął w dół ku spienionym 
falom.
— To tylko ostrzeżenie, szanowni państwo! — odezwał się z końca maszyny 
Bernstein, 
który ocknąwszy się, postanowił przystąpić do akcji. — Lindsay, zawracaj! A ty, 
Greenson, 
rzuć broń albo będzie po tobie!
— Nie mam zamiaru! — odparł spokojnie generał. — Natomiast proponuję, żebyś ty 
to 
zrobił, Sam.
— Co?
— Jeśli strzelisz do mnie, zawsze zdążę pociągnąć za spust, a jak widzisz, 
oparłem lufę na 
karku pilota. Zginiemy wszyscy.
— Ale ja nie mam zamiaru strzelać do ciebie. Mogę zacząć egzekucję od pięknej 
pani 
doktor.
— To proszę, ani mnie ona grzeje, ani ziębi.
Na moment zapadła cisza. Po chwili jednak Bernstein zachichotał:
— Oczywiście możemy się policytować, Ron, ale to wy nie macie szans. Nie udało 
się 
wam uciec z atolu niepostrzeżenie, ludzie Delhorse’a na pewno podnieśli już 
alarm i 
przekazali flocie informacje o waszym pirackim wyczynie. Zgrywając Jamesa Bonda, 
odwlekasz jedynie swój koniec…
Zawracający helikopter leciał ciągle na wysokości około dwudziestu metrów nad 
wodą, do 
atolu pozostał jeszcze spory kawałek. Uczepiony płozy śmigłowca Cliff mógł 
jedynie 
przypuszczać, co dzieje się na górze. Ktoś, kto zabił Leclerca, z pewnością nie 
był 
sojusznikiem. Robbins postanowił jeszcze raz spróbować i odwołać się do resztek 
posiadanej 
energii. Najpierw skoncentrował się, chcąc rozpoznać wroga. Bernsteina wyczuł 
bardzo 
łatwo, potem obliczył z grubsza miejsce, w którym przeciwnik mógł się znajdować. 
Zmobilizował się maksymalnie, przymknął oczy i wysłał ogromny ładunek 
bioenergii.
Nie dobiegł go już nawet jęk i łomot padającego ciała Bernsteina. Kompletnie 
nieprzytomny, puścił płozę i runął w fale oceanu!
Helikopter pozbawiony dodatkowego ciężaru poderwał się gwałtownie, pasażerowie 
widzieli przez okno koziołkujące bezwładne ciało Cliffa.
— Rozkujcie mnie — wrzasnął Steve. Betty wysupłała kluczyk z kieszeni komandosa, 
któremu dopiero przed chwilą złamała podstawę czaszki. Generał chyba pojął 
intencje 
Rossnera, bo polecił Lindsayowi maksymalnie zniżyć lot. Jeszcze sekunda, a 
Steve, mimo 
protestów panny Stone, wyskoczył ze śmigłowca wiszącego nad miejscem, gdzie 
wśród fal 
wynurzyły się rude włosy Robbinsa.
Betty skuła swoimi kajdankami przytomniejącego i nie przestającego rzucać obelg 
Bernsteina.
— Będziecie żałować, żeście się w ogóle urodzili, skubańcy — ryczał. — Strasznie 
będziecie żałować.
Na „Little Rocku” odezwały się syreny ogłaszające alarm. Najwyraźniej z wyspy 
dotarły 
już do niszczyciela informacje o ich ucieczce. Nawet przebywającemu w wodzie 
Rossnerowi 
musiało zrobić się gorąco.
— Co, powtórz jeszcze raz, Barker! Jak to, nie macie łączności z maszyną? Tak. 
Rozumiem, spróbujcie jeszcze raz. Dobrze. Wyślijcie zwiad. A rakiety niech będą 
gotowe do 
odpalenia. Nie szkodzi, że może być tam Bernstein! O, szatani!
Generał Harris z pewnym rozbawieniem obserwował prezydenckiego doradcę do spraw 
bezpieczeństwa narodowego, jak ten biega wokół stolika z wideofonem, słuchając 
meldunku 
z pokładu „Little Rocka”. Od dziesięciu minut mieli całkiem nową sytuację. Z 
wiadomości, 
jakie napływały z Pacyfiku, wynikało, że podczas próby ewakuacji naukowców z 
bazy doszło 
do incydentu. — („Jaka próba ewakuacji, Delhorse miał ich po prostu rozwalić!” — 
wrzeszczał Mendez). Śmigłowiec znalazł się w rękach zrewoltowanej grupki, która 
musiała 
sterroryzować lub skaptować Greensona. As „czyścicieli” już nie żył, jego dwóch 
ludzi na 
pokładzie prawdopodobnie też. Z helikoptera wypadło, jak mówili naoczni 
świadkowie z 
brzegu, jeszcze kilka osób, nie wiadomo, żywych czy martwych. Największą jednak 
sensacją 
było nagłe pojawienie się rudego, gołego chudzielca, który wypadł z kompletnie 
pustego 
pokoju komendanta, pobił rekord świata w skoku wzwyż i przy okazji o tyczce, 
choć bez 
tyczki, po czym odleciał, trzymając się płozy helikoptera.
— Robbins? — syczał doradca. — Jak może ten sukinkot jeszcze żyć! Jak wydostał 
się z 
zatopionej łodzi podwodnej?
Następne meldunki mówiły o wysłaniu z niszczyciela dwóch helikopterów 
zwiadowczych, 
w tym jednego wyposażonego w rakiety powietrze—powietrze, gotowe w każdej chwili 
do 
odpalenia.
— A co z Bernsteinem? — zapytał Harris.
— Podobno nieprzytomnego dostarczono na pokład śmigłowca. Najprawdopodobniej 
jest 
ich zakładnikiem.
— Jeśli przypuszczają, że powstrzymałaby mnie zakładniczka w postaci First Lady, 
to się 
grubo mylą! Jeśli będzie trzeba, wyprawimy mu wspaniały pogrzeb na cmentarzu w 
Arlington.
Wiceszef Pentagonu udał, że tego nie słyszy.
— Za ile minut helikoptery będą mogły przystąpić do działania? — Mendez zwrócił 
się 
bezpośrednio do Barkera.
— Mniej więcej za kwadrans znajdą się koło celu. Najpierw zażądają od 
helikoptera 
włączenia radia.
— Chcę mieć cały czas nasłuch wszystkich możliwych rozmów, tu w Pentagonie!
— Okay, doktorze, będzie pan miał bezpośrednią transmisję z całej akcji.
Steve Rossner, lecąc na spotkanie z powierzchnią Pacyfiku, zastanawiał się, w 
jaki sposób 
poradzi sobie z pół—martwym Robbinsem. Tymczasem po chwili to on sam był prawie 
trupem. Lata minęły od chwili, gdy trenował skoki z wieży. Wszedł w wodę źle, 
stracił 
oddech, ogłuchł. Przez moment wydawało mu się, że nie wypłynie. Gdy otworzył 
oczy, lustro 
powierzchni było wysoko nad nim — urzekające swoją groźną urodą sklepienie 
gotyckiego 
kościoła. Dopłynął nadludzkim wysiłkiem, zaczerpnął powietrza, krztusząc się i 
łykając przy 
tym wodę, i znów nakryła go fala.
No to koniec — pomyślał, ale w tym momencie poczuł czyjeś silne ramię.
— Cliff?
Do cholery, ten człowiek musi mieć cechy Anteusza!
Robbins również nie miał pojęcia, w jaki sposób tak błyskawicznie zregenerował 
się. W 
każdym razie pośpieszył z pomocą swemu ratownikowi. Tymczasem Betty zrzuciła ze 
śmigłowca linę. Cliff opasał nią ich obu. Lekarka uruchomiła mały kabestan.
Pierwsze pytanie, jakie zadał Cliff, gdy znalazł się w kabinie helikoptera, to 
pytanie o 
moduł.
Betty, która spodziewała się, że mechanik poprosi raczej o ręcznik, wskazała 
pakunek w 
kącie śmigłowca i pomogła wejść Rossnerowi. Kapitan był półżywy. Nie potrafił 
nawet 
odpowiedzieć na pocałunki i komplementy, jakimi obsypywała go panna Stone.
— Odwróć się, Betty — rzekł Cliff, gdy oględziny modułu wypadły najwyraźniej 
korzystnie..
— Przyzwyczaiłam się już do widoku nagich mężczyzn.
— Nie o to chodzi, ale muszę zajrzeć do mego „magazynu” z mikroprocesorami.
— Co ty kombinujesz!? — zainteresował się Steve.
— Zaraz spróbuję połączyć moduł kosmitów z elektrycznym zasilaniem helikoptera. 
Nie 
jest to specjalnie bezpieczne… Na dwie długie sekundy trzeba będzie wyłączyć 
silniki.
— Spadniemy jak kamień — jęknął milczący dotąd pilot, który przyzwyczaił się już 
chyba 
do lufy Greensona na swym karku.
— Dlatego najpierw zwiększymy wysokość. — Łatwiej nas wypatrzą — zawołał 
generał.
— Już nas wypatrzyli.
Na horyzoncie, za ogonem śmigłowca ujrzeli dwie szybko zbliżające się sylwetki 
maszyn 
pościgowych.
— Co teraz?
— Potrzebuję kilkunastu minut.
W tym momencie oczy Steve’a i Betty wyrażały to samo pytanie:
— Na co?
— Mamy ich — zameldował dowódca śmigłowca rakietowego, major Achil Glazos. — 
Pozostała jeszcze niecała mila! Dochodzimy!
— No, to po herbacie — Harris zatarł ręce.
Mendez nauczony dotychczasowymi niepowodzeniami nie podzielał jego entuzjazmu. 
Prawdopodobnie gdyby podano mu teraz Robbinsa w formie risotta, też przed 
wyrażeniem 
zadowolenia zażądałby naukowej ekspertyzy.
— Co robią? — zapytał Harris Glazosa.
— Uciekają!
— Są uzbrojeni?
— Jedynie w ciężkie karabiny pokładowe.
— Nie podchodźcie za blisko. A co z ich radiem?
— Mimo wezwań nie zgłasza się!
— Co teraz zrobimy? — zapytał Greenson. Ścigające maszyny podeszły tak blisko, 
że 
widać było nawet sylwetki członków załogi. — Nadają sygnał żądający nawiązania 
kontaktu, 
inaczej odpalą rakietę. A jest to najnowszy typ, którego ten transportowy muł 
nie jest w stanie 
przechytrzyć.
— Zatem porozmawiajcie z nimi, potrzebuję jeszcze około trzech minut.
— Słucham, mówi Greenson — rozległo się nagle blisko i całkiem wyraźnie.
— Przełączcie mnie, będę z nimi rozmawiać — zawołał Mendez, podrywając się z 
fotela.
— Yes, sir!
— Ron, tu Mario, słyszysz mnie?
— Słyszę doskonale i zastanawiam się, jaką tam macie pogodę w Waszyngtonie, bo u 
nas 
piękny słoneczny wyż.
— Nie wygłupiaj się, generale. Będziesz odpowiadał za dezercję.
— Od wymierzania sprawiedliwości są u nas, o ile dobrze pamiętam, sądy i 
podlegamy im 
wszyscy.
— Ron! Dość tych bzdur, doskonale widzisz rakiety wymierzone w helikopter.
— Widzę, ale czy to wypowiedzenie wojny amerykańsko—amerykańskiej?
— Pożartujemy w odpowiedniejszej chwili. Nie masz żadnych szans ucieczki, 
niemniej 
gotów jestem zaproponować ci ocalenie życia, tobie i im wszystkim.
— Nasze życie zależy od Pana Boga, którego, jak mi się wydaje, pan doktor jest 
osobistym 
wrogiem — doleciał głos Rossnera. — Nie interesuje cię, co dzieje się z twoim i 
pana 
prezydenta czułym przyjacielem? A on wprost rwie się do pogawędki. Oddaję mu 
głos.
W słuchawkach rozległ się timbre rozdeptanej ropuchy.
— Zaklinam cię na wszystko, pertraktuj z nim, Mario, prędzej czy później, będą 
musieli 
gdzieś wylądować, zaklinam cię na wszystko, nie strzelaj, nie strzelaj!
Umilkł, a może tylko odebrano mu słuchawki, w każdym razie z dalszego planu 
doleciały 
ich siarczyste przekleństwa.
— Zdaje się, że „Miękki Sam” zesrał się ze strachu —skomentował lakonicznie 
generał 
Harris. — Do licha, co panu? Pan zasłabł? Słyszy mnie pan?
Ale to nie było zasłabnięcie, gdzieś w najgłębszym zakamarku jaźni Mendeza znów 
odezwało się coś, co przewidywało następne zdarzenia. To coś było przestraszone.
— Natychmiast odpalaj, Glazos! — zawołał chrapliwie doradca.
— Ależ, panie doktorze…
— Wydaj mu rozkaz, Harris.
Generał na moment zawahał się. Mendez w tym momencie nie wyglądał na w pełni 
poczytalnego. Krzyknął histerycznie:
— Za chwilę będzie za późno! Ten Robbins chce… Energia Mendeza zalała generała 
dziwnym chłodem.
Poczuł się nagle kompletnie od niego uzależniony.
— Dobrze, odpalajcie!
— Dziesięć, dziewięć, osiem…
— Już! — zawołał Cliff. — Trzymajcie się wszyscy! Niestety, na parę sekund 
śmigłowiec 
straci całą moc.
Zgasła tablica kontrolna, stanął silnik.
— Spadają — wrzasnął Glazos. — Wysiadły im silniki. Harris otworzył usta, żeby 
powiedzieć, że to może być tylko ostatni rozpaczliwy trik, ale uprzedził go 
zduszony okrzyk 
majora:
— Nie ma ich, nie ma!
— Co? — krzyknął Harris. — Rakieta zaraz ich znajdzie.
Niewielki pocisk poszybował w przestrzeń, minął miejsce, w którym jeszcze przed 
chwilą 
znajdował się helikopter. Jego komputerowy system, niczym ogłuszony człowiek, 
musiał 
również być zaskoczony zniknięciem wroga. Ale już po chwili połapał się i 
grzmotnął w 
drugi ze śmigłowców z „Little Rocka”, przemieniając go w burzę ognia.
— Trafiliście ich! — zawołał Harris, słysząc detonację. Glazos chwilę milczał, a 
potem 
powiedział głucho.
— Melduję, że strąciliśmy własną jednostkę. Nie wiem, jak to mogło się stać.
— A buntownicy?
— Zniknęli. Nie ma ich na radarze, nie ma w zasięgu wzroku.
— Może wpadli do morza? — To wykluczone. Mendez otworzył oczy.
— Przewidziałem, że tak będzie. Znowu wygrali.
— Chce pan powiedzieć, że wie, jak mogli tego dokonać?
— W jednym z meldunków była mowa o jakimś dziwnym przedmiocie, który Greenson 
polecił wnieść na pokład helikoptera. Rick Martinson mówił, że wyglądało to na 
fragment 
urządzenia ze statku kosmitów…
— Myśli pan, że co to było?
— Obiekt znaleziony przez „Rainbowa 3” na orbicie posiadał pewien ochronny 
system fal, 
który czynił go niewidzialnym dla naszych radarów i urządzeń optycznych. Gołym 
okiem 
dawało się go zauważyć dopiero z dystansu paru metrów, gdy obserwator znajdował 
się w 
obrębie jego działania.
— I sądzi pan, że oni…? — Harris z niedowierzaniem patrzył na Mendeza.
— Innego racjonalnego wytłumaczenia nie ma. Przeklęty Robbins znalazł sposób, 
aby 
uczynić nasz własny helikopter niewidzialnym.
— Ale nawet i to nie wystarczy, aby dotarł w cywilizowane strony. Bak śmigłowca 
ma 
ściśle określoną pojemność. Ogranicza to możliwości lądowania buntowników do 
jednej z 
okolicznych wysp. Wszystkie poddamy więc troskliwej obserwacji…
— A statki?
— Zgromadziliśmy tam naszą flotę. Wyślemy ostrzeżenia do wszystkich 
przebywających 
w okolicy jednostek turystycznych i handlowych. Zresztą nie wylądują na żadnym 
okręcie, 
zanim nie nawiążą z nim łączności radiowej, a my kontrolujemy cały eter. 
Przyznaję, w 
ładnym stylu wygrali partię. Następna jednak należy do nas.
Komandor Cookingham zamierzał właśnie udać się do mesy oficerskiej na kolację 
(ogłoszony alarm bojowy z powodu uprowadzenia helikoptera, przez grupkę 
terrorystów, 
według zapewnień dowództwa nie był powodem do zmiany godzin posiłków), kiedy z 
mostka 
otrzymał wiadomość:
— Człowiek za burtą, sto stóp z prawej. Ma kamizelkę ratunkową z naszej floty!
Wybiegł na pokład!
Rzeczywiście, stosunkowo niedaleko od burty lotniskowca zobaczył unoszącego się 
na 
powierzchni oceanu mężczyznę. Było to niesamowite, że nie dostrzeżono go 
wcześniej, tak 
jak gdyby wypłynął znikąd…
— Spuszczamy szalupę — zakomenderował pierwszy oficer.
— Wsiądę do niej — powiedział Cookingham.
— Ależ komandorze!
— I Bob, pamiętaj, chwilowo nie dzielimy się tą informacją z nikim, to jest 
nasza akcja!
— Yes, sir!
W parę minut później szpakowaty pływak znalazł się w łódce i Cookingham mógł 
uściskać 
osobiście swego starego przyjaciela z delty Mekongu, generała Greensona.
Pół godziny potem, po wywieszeniu kilku kolorowych chorągiewek sygnalizacyjnych, 
gdy 
cała załoga znajdowała się na kolacji, na pokładzie lotniskowca „Falcon”, tuż 
obok samolotu 
F—24 „Robin”, wylądował najbardziej poszukiwany na całym zachodnim Pacyfiku 
śmigłowiec.
IX
Obraz powtarzał się w różnych wersjach, choć wszystkie miały identyczną wymowę. 
Ten 
jednak powracał najczęściej. Widział tłumy ludzi dążące ku wzgórzom San 
Bernardino 
prowadzone przez proroka o płomiennorudych włosach. Obserwował wielomilionowy 
pochód 
mieszkańców Los Angeles uciekających pieszo (autostrady dawno zostały 
zakorkowane) z 
„Miasta Aniołów” na otwarte przestrzenie. A przecież w tej ucieczce trudno 
zauważyć było 
przejawy chaosu, paniki czy przemocy. Ludzie posuwali się z niewielkimi 
węzełkami, 
zawierającymi częściej niezbędną porcję żywności i pamiątki niż „dorobek życia”. 
Całkowicie przemieszani, biali, czarni i brązowi, wczorajsi potentaci pospołu z 
bezrobotną 
biedotą. Zdumiewająco życzliwi dla siebie, solidarni. Zespoleni w wędrówce i w 
oczekiwaniu. Mężczyźni pomagali kobietom, starsze dzieci niosły młodsze. Byle 
dalej od 
miasta i nadbrzeżnej doliny, byle dalej od uskoku San Andreas.
Nad tłumem niósł się cichy, rytmiczny pogłos śpiewanych psalmów. Właściwie była 
to 
bardziej pielgrzymka niż ucieczka. Pochód ku Nowemu.
Tłum pozostawiał za sobą wielkie miasto, w którym grasowały przekonane o swej 
bezkarności bandy. Tu i ówdzie na ślady ich działalności wskazywał słup dymu z 
wielkiego 
pożaru — uwertura Apokalipsy!
I nie sprawiły tego ani prognozy sejsmologów, ani reklama telewizyjna, lecz 
zapewnienie 
Cliffa Robbinsa —zapowiedź zagłady Babilonu Zachodu…
A ŻYWIOŁEM JEJ MIAŁA BYĆ ZIEMIA!
Mimo zapadającego zmierzchu, w powietrzu pozbawionym smrodu benzyny, pełnym 
żywicznych olejków nie czuło się chłodu, a zamiast rozpaczy czy rozpamiętywania, 
nad 
maszerującymi unosiła się świadomość celowego trudu wędrówki, zespolenia 
człowieka z 
naturą, ożywiona gorącą wiarą, która kazała porzucić wszystko…
A może był to efekt doniesień z Moskwy? Tam przecież wielu nie uwierzyło…
Betty Stone i grupa rosyjskich kobiet stała na schodach dawnego Mauzoleum Lenina 
i 
przez gigantofon przemawiała do mieszkańców rosyjskiej stolicy zgromadzonych na 
placu 
Czerwonym.
A ŻYWIOŁEM BĘDZIE OGIEŃ!
Parę tygodni upłynęło od emisji w Ostankinie ostatniego odcinka „Serialu wszech 
czasów”. Jedni uważali materiał za autentyk, wiele autorytetów twierdziło, że to 
zachodni 
falsyfikat, mający na celu zniewolenie rosyjskiej duszy. Cerkiew ostatecznie nie 
zajęła 
stanowiska…
Wszystko było wynikiem wizji Cliffa — wizji, która skłoniła jego 
współpracowników do 
wyjazdu: Betty do Moskwy, Steve’a do Londynu, a generała Greensona do Sao Paulo.
Moskwa miała zginąć pierwsza. Ambitny, nieokiełznany „Trzeci Rzym”.
Tu ewakuacja była przedsięwzięciem najtrudniejszym, ponieważ w nieuchronność 
zagłady 
uwierzyła tylko znikoma mniejszość. Wnioski z proroctw wyciągnęła natomiast 
miejscowa 
mafia, obstawiając wszystkie drogi wylotowe i żądając haraczu za wypuszczenie z 
miasta.
Wybuchła panika i dopiero pomoc dywizji tamańskiej sprawiła, że miasto zostało 
odblokowane i Dzień Trwogi, kiedy to bez żadnego istotnego powodu wybuchły tajne 
magazyny nuklearne, ulokowane z karygodną beztroską w bezpośredniej bliskości 
miasta, 
zastał w nim ledwie jedną trzecią dotychczasowej populacji…
Potem był Londyn. Stolicy imperium wyrosłego na potędze morza, jako sprawca 
zagłady 
wyznaczony został ocean.
A ŻYWIOŁEM ZAGŁADY BĘDZIE WODA!
— wołał Steve Rossner z wysokości kolumny Nelsona na Trafalgar Square.
Ewakuację przeprowadzono bardzo sprawnie, z angielską skrupulatnością — Czwórka 
Kierownicza, w skład której weszli młody król William IV, premier, arcybiskup 
Canterbury 
(od chwili powrotu na łono Kościoła Rzymskiego — kardynał) oraz Steve Rossner, 
nie miała 
większych trudności z kierowaniem zdyscyplinowanymi dziećmi Albionu.
Gdy nastała Noc Wielkiej Wody i stumetrowej wysokości wał spiętrzonych wód Morza 
Północnego poprzez wrota Tamizy runął na angielską metropolię, ta już całkowicie 
opustoszała. Nie było mieszkańców z wyjątkiem pary reporterów telewizji, którzy 
ze szczytu 
kopuły katedry św. Pawła i znad zegara Big Bena na żywo relacjonowali kataklizm, 
aż do 
chwili, kiedy podmyte wodą mury pogrążyły się wraz z nimi w oszalałych odmętach…
Z mylnym odzewem spotkała się przepowiednia w Sao Paulo. Przestroga:
A WASZYM ŻYWIOŁEM BĘDZIE POWIETRZE
— została błędnie zinterpretowana jako zapowiedź wielkiej zarazy. Miasto 
przygotowało 
się do masowych szczepień, wprowadzono kwarantannę dla przybyszów z zewnątrz. 
Długo 
nie przyjmowano ponagleń ewakuacyjnych, jakie z Los Angeles słał ogarnięty coraz 
bardziej 
przerażającymi wizjami Cliff.
Exodus zarządzono dopiero, gdy zdjęcia satelitarne poczęły informować o 
nieprawdopodobnych przesunięciach mas powietrza z rejonu centralnego Atlantyku w 
stronę 
południowoamerykańskiego kontynentu. Trąba powietrzna „Apokalipsa” miała moc 
wszystkich cyklonów ostatniej dekady razem wziętych. Spadła na miasto pogrążone 
w 
gorączce paniki jak drapieżny ptak. Pierwszym śmiercionośnym oddechem zdmuchnęła 
miliony bieda—domków, w następnym zdruzgotała wieżowce śródmieścia. Ale zamiast 
ruszyć dalej w głąb lądu lub przynieść zagładę pobliskiemu Rio de Janeiro, 
wycofała się w 
głąb Atlantyku i tam ścichła…
— Ale dlaczego, dlaczego miłosierny Bóg gotuje nam taki los? — zawołała w 
którejś z 
audycji „Na wszystkie tematy” dawno przygasła gwiazda filmowa.
— Potrzebny jest bardziej przekonujący znak dla ludzkości. Gdy nawet transmisja 
z 
Golgoty nie wystarczyła, żeby gatunek człowieczy zszedł z drogi wiodącej ku 
samozagładzie, 
trzeba mocniejszych środków — odpowiedział jej w wieczornych „Wiadomościach” 
Robbins.
Pierwszy wstrząs… Tłum Kalifornijczyków przypada, zgodnie z wcześniejszymi 
instrukcjami, do gruntu. Każdy tuli się do Matki Ziemi, starsi przykrywają swymi 
ciałami 
dzieci… Rośnie pulsowanie skorupy, wzmagają się głuche pomruki… Wiadomo, co 
będzie 
dalej. Cliff Robbins opisał to w swoich proroctwach:
Powiększająca się szczelina uskoku San Andreas i jej odnogi o głębokości 
dochodzącej do 
500 metrów pochłoną Perłę Zachodu, a nawet tak odległa od Pacyfiku Dolina 
Śmierci stanie 
się jego zatoką…
Ale ludzie na wzgórzach ocaleją, aby zbudować Królestwo Boże…
— Nieee! — wrzeszczy Mendez i budzi się… Z bladą twarzą i rozczochranymi włosami 
wygląda jak upiór. Drżącą ręką nalewa sobie drinka.
— Przecież tak może być, tak wcale nie musi być — słyszy znajomy, niski, 
uspokajający 
głos. — Nie będzie taśm jako przestrogi, czwórka apostołów nie doleci żywa, 
scenariusz 
historii ulegnie zmianie, nie będzie żadnej Apokalipsy.
Doradca uspokaja się, wzywa sekretarza. Pyta o kolejne doniesienia z Pacyfiku. W 
miarę 
słuchania zmarszczka na jego czole pogłębia się.
Dzwoni do Harrisa. To nie jest miła rozmowa. Harris, widać, zaczął się już bać o 
własną 
skórę.
— Samolot jest dla ciebie załatwiony, „Tomcat—lux”, jak chciałeś — informuje 
wspólnika — ale na więcej z mojej strony nie możesz liczyć.
Faktycznie. Prezydent Hensey już urzęduje. Odbył krótką, chłodną rozmowę 
telefoniczną 
ze swym doradcą. Żąda dokładnego raportu o wydarzeniach w bazie na Pacyfiku… 
Mendez 
próbował parokrotnie swojej siły woli, usiłował wyobrazić sobie prezydenta i 
wpłynąć na tok 
jego myślenia, ale ten zdawał się absolutnie uodporniony.
— Musisz załatwić wszystko w ciągu doby — podkreśla z naciskiem Harris, a głos 
jego 
drży niespokojnie. — Po jutrzejszej naradzie w Białym Domu możemy już nie mieć 
swoich 
stanowisk.
Pogadam prywatnie z Jimem albo lepiej z Lucy! Ona mnie uwielbia! — myśli Mario i 
wybiera odpowiedni numer.
Niestety sekretarz Henseya powtarza jak automat, że pan prezydent jest zajęty, a 
First Lady 
niedysponowana.
— Cholera! — syczy Mendez.
Tymczasem otrzymuje informację, że samolot bojowy czeka gotowy do startu. Mario 
nie 
ma wyboru. Musi lecieć sam na spotkanie swych przeciwników, niosących 
niesamowite 
taśmy w prezencie niczego nie podejrzewającemu kontynentowi. Intuicja podpowiada 
doradcy, że miejscem, w którym przetną się ich drogi musi być „Miasto—Aniołów”. 
Miasto, 
które za półtora miesiąca stanie się dnem zatoki.
— Sądzę, że będziecie musieli zabrać ze sobą pasażera — powiedział komandor 
Cookingham, gdy pasażerowie śmigłowca przesiedli się do samolotu F—24 „Robin”, a 
Cliff 
ze Steve’em przenieśli na jego pokład i zainstalowali moduł „operacyjnej 
niewidzialności”.
— O kim mówisz, Burt? — zaniepokoił się Greenson.
— O sobie! — mruknął siwy komandor. — Nie mam zamiaru pozostawać na „Falconie”, 
gdy rozpęta się tu pełne piekło. Natomiast, kiedy już opublikujecie swoje 
rewelacje, 
skontaktuję was z odpowiednimi ludźmi w Pentagonie, którzy umożliwią spotkanie z 
prezydentem i wyjaśnienie całej afery. Gra to wprawdzie ryzykowna, ale możliwa 
do 
wygrania. Mendez jest powszechnie znienawidzony…
— A co zrobimy z Bernsteinem? — pyta Betty.
— Bierzemy go ze sobą — zdecydował Cliff. — Wolę mieć tego łachudrę na oku!
Parę minut po starcie z waszyngtońskiego lotniska dotarł do Mendeza komunikat z 
„Little 
Rocka”:
Przeciwnik po wylądowaniu na lotniskowcu „Falcon” przesiadł się na F—24, który 
minutę 
po starcie znikł z pola widzenia radarów Hawkeya E—2C, patrolującego przestrzeń 
powietrzną nad Marianami… Istnieje duże prawdopodobieństwo, że na pokładzie 
znajduje się 
komandor Cookingham.
— Odpowie za to przed sądem wojennym — powiedział Mario Harrisowi.
Równocześnie wydał polecenie pełnego nasłuchu radiowego na obszarze między 
Marianami a Ameryką. Statkom polecono zatrzymanie silników, skierowano w ten 
rejon 
anteny samolotów wczesnego ostrzegania. Cała flota Północnego Pacyfiku zmieniła 
się w 
jedno wielkie ucho, próbujące ustalić akustycznie miejsce pobytu porwanej 
maszyny.
Rossner przewidział taką sytuację, toteż posuwał się nieregularnymi zakosami. 
Jeśli nawet 
ktokolwiek usłyszał silniki maszyny, już za chwilę nie miał pojęcia, gdzie jej 
szukać.
— Prawdopodobnie nie zdołamy go powstrzymać przed dotarciem do brzegów 
Kalifornii 
— prorokował Harris, pozostający cały czas w łączności z Mendezem. — Ale nie 
martw się, 
Mario. Gdzieś będą musieli wylądować, ten samolot nie może tego zrobić na byle 
oślej 
łączce.
Po mniej więcej godzinie lotu Rossner oddał stery generałowi. Maszyna zresztą 
posuwała 
się na autopilocie, co pewien czas należało tylko korygować kurs.
— Prześpię się z godzinę, padam ze zmęczenia — rzekł kapitan. Greenson kiwnął 
głową 
ze zrozumieniem.
W niewielkiej kabinie pasażerskiej drzemali na rozłożonych fotelach komandor z 
Robbinsem, skuty Bernstein i Betty Stone. Steve znalazł dla siebie wyborne 
miejsce w 
magazynku, w którym między innymi przechowywano spadochrony. Sen ściął go w 
zaledwie 
parę sekund. Zapadł się w otchłań bez zwidów i majaków. Nie odpoczywał jednak 
długo. Z 
głębin snu począł wypływać na powierzchnię, może wolniej niż podczas swojego 
bohaterskiego nurkowania, co nie znaczy, żeby doznanie nie było mniej 
interesujące.
Oto nagle zmiarkował, że w swym wypływaniu nie jest sam, że przytulone jest do 
niego 
jakieś stworzenie ciepłe i miłe, oddychające pospiesznie…
— Betty?
Odpowiedzią był ni to szept, ni westchnienie. Obudził się, wracając do 
rzeczywistości. 
Realny był otaczający go mrok, wibracja silników, również realna była osoba 
obok. Rękami 
dotknął twarzy lekarki, natrafił na rozchylone usta.
— Steve, czy możemy to wszystko naprawić?
Nie odpowiedział, zaskoczenie odebrało mu mowę.
Zanurzyła dłoń w jego włosy, zdążyły się mocno przerzedzić przez te sześć lat, 
posiwieć.
— Byłam głupia — stwierdziła. — Właściwie nie wiem, czego chciałam.
Nie wiedział, co odpowiedzieć.
Jej ręka rozpięła mu koszulę, błądziła delikatnie po piersi. Poddał się tej 
pieszczocie. A 
potem pocałowała go, jej usta cudowne, pełne, wilgotne, pachnące tic—takiem 
(który zawiera 
tylko dwie kalorie) rozpieczętowały jego wargi, język przeniknął do wnętrza, 
musnął zęby 
kapitana, cofnął się i znów zanurzył…
Fala pożądania nadciągnęła jak przypływ na Biskajach! Przygarnął Betty do 
siebie. Nie 
uczyniła najmniejszego gestu oporu, przeciwnie, cała wybiegła mu naprzeciw, trąc 
o niego 
swym ciałem, piersiami, które zwiększyły się w ciągu minionych lat może o numer, 
brzuchem 
płaskim, jędrnym… Dłoń kapitana przemierzyła jej plecy, ogarnęła rozkosznie 
wydatną 
pupkę, dotknęła atłasowo gładkich opalonych nóg, zawróciła w górę…
— Nie mam majtek — uprzedziła go szeptem lekarka.
Nigdy dotąd panna Stone nie opowiadała o latach, które minęły od ich rozstania.
Życie dało jej w kość chyba bardziej, niż na to zasłużyła, czuły i wielki Bob 
okazał się na 
co dzień prymitywnym mięśniakiem. Kazał jej przerwać studia, pracować, sam 
prowadził 
dosyć beztroski, zabawowy tryb życia… Pracowała więc jako sprzątaczka, 
pielęgniarka 
łudząc się, że urodziny dziecka otworzą w ich życiu nowy, wspaniały etap.
Ale pomimo jej wysiłków związek przetrwał zaledwie kilka lat. Gdy okazało się, 
że mały 
Ralf cierpi na porażenie mózgowe, Bob po prostu odszedł, uciekł… Przeklęła go. 
Skutecznie! 
Pół roku później samochód, który mu kupiła, zderzył się na autostradzie z 
wielkim trakiem. 
Nie potrafiła nawet na pogrzebie zapłakać, była wewnętrznie pusta.
Całą swoją energię poświęciła studiom na uniwersytecie w San Antonio, różnym 
doraźnym zajęciom pozwalającym przeżyć i zdobywać pieniądze na prywatną klinikę 
w 
pobliżu słynnego fortu Alamo, w której lekarze łudzili ją, twierdząc, że mały 
Ralf robi 
postępy: chodzi, spełnia najprostsze polecenia. Mężczyźni w jej życiu nie 
istnieli. Owszem, 
jeden z facetów, któremu doglądała umierającego ojca, zainteresował się piękną 
pielęgniarką, 
robił jej nawet matrymonialne propozycje, ale kiedy na wspólny weekend zabrała 
Ralfa, 
którego niedorozwój szedł w parze z nieruchomą, wykrzywioną twarzą człowieka—
wampira, 
konkurent zmył się, a przez pośrednika wymówił jej pracę od najbliższego 
poniedziałku.
Czasami, gdy nie mogła zasnąć, przypominał się jej trzcinowy domek na 
przedmieściu 
Houston, luksusowy żywot księżniczki, ale nawet wówczas nie tęskniła za 
Steve’em. Nie 
wierzyła w jego miłość, uważała, że chciał jej jedynie jako zabawki. Jako 
witaminy na 
młodość.
Tragiczne wyzwolenie nadeszło parę dni po otrzymaniu przez Betty dyplomu. Jeden 
z 
pielęgniarzy kliniki dla dzieci, niezrównoważony psychicznie dewiant, podpalił 
nocą pawilon 
małych chłopców. Było osiemnaście ofiar. Do końca życia miały prześladować Betty 
wizje 
przerażonych kalek, błąkających się wśród dymu, czołgających po podłogach, 
absolutnie 
bezradnych wobec ściany ognia.
Ralf umiał powiedzieć tylko jedno słowo: „Mama”. Czy tamtej strasznej nocy ją 
wzywał? 
Mój Boże! — opowieść przerywa szloch. Betty wtula załzawioną twarz w spoconą 
pierś 
Steve’a. Nie widzi go, może to lepiej. Kapitan słucha jej uważnie, ale nie 
potrafi współczuć. 
Dlaczego? Sam się sobie dziwi. Czy też jest kompletnie wypalony? Teraz, kiedy 
kochali się, 
kiedy zaznał z jej strony pełnego oddania, maksimum pieszczot, jakie kobieta 
może dać 
mężczyźnie, czuje się trochę smutno… Pusto!
Przed laty połowa tych pieszczot przyprawiłaby go o szaleństwo, teraz smakuje 
jak 
odgrzany obiad. Dlaczego? Czy zbyt długo marzył, aby teraz się cieszyć? Czy 
realność 
przegrywa z wyobraźnią? Czy dlatego, że są już zupełnie innymi ludźmi?
— Po śmierci Ralfa została mi tylko pasja zawodowa! Nauczyłeś mnie kochać niebo, 
loty… Toteż gdy dowiedziałam się o możliwości specjalizacji w dziedzinie 
medycyny 
kosmicznej i szansie uczestniczenia w programie „Rainbow”, gdzie potrzebowali 
młodych, 
zdrowych, niezamężnych absolwentek medycyny, wyjechałam na Florydę. Wiedziałam, 
że 
ubiegających są setki. Postanowiłam działać rozsądnie. Wręcz cynicznie. 
Dowiedziałam się o 
Galenim, o jego zainteresowaniach młodymi, ładnymi dziewczynami. Podłożyłam się 
mu. 
Tak, możesz nazwać to prostytucją. Nie przewidziałam jednego. Galeni był dobry w 
te klocki. 
Może za dobry. Kochając się z nim poznałam rozkosz, jaką może dawać czysty, nie 
obciążony uczuciem seks. A ja miłości nie potrzebowałam… A może zresztą tylko mi 
się 
wydawało, że jej nie potrzebuję, że wszystko to, co dostałam od ciebie, oddałam 
Bobowi? 
Ach, Steve, czy możemy odzyskać te sześć straconych lat? Powiedz! Czemu 
milczysz?
Rossner słyszy swój głos:
— Tak, oczywiście, możemy, kochana…
I dopiero teraz odczuwa cały ból i gorycz!
— Za godzinę będziemy nad wybrzeżem Kalifornii — mówi generał Greenson. — Paliwa 
starczy nam potem jeszcze najwyżej na pół godziny lotu.
— Kalifornia. To jak najbardziej nam odpowiada — uśmiecha się Cliff.
Wszyscy wyspani z ożywieniem roztrząsają dalsze plany.
— W Los Angeles mamy najwięcej stacji telewizyjnych — mówi Steve. — W jednej z 
największych pracuje moja była żona. To wspaniała kobieta i niezależnie od 
wszystkiego, co 
zdarzyło się między nami w przeszłości, na pewno nam pomoże.
Wystarczy, jeśli skontaktuje nas z odpowiednimi ludźmi — odzywa się Cliff.
— Jak zamierzacie wylądować? — pyta Cookingham.
— Nigdzie nie wylądujecie — rży z tyłu Bernstein. — Na wszystkich lotniskach 
trwa na 
pewno pogotowie bojowe i czekają plutony powitalne.
To nie musi być lotnisko — odpowiada zagadkowo uśmiechnięty Cliff.
— Nie mów, że śniło ci się rozwiązanie? — woła Betty, podniecona i różowa jak 
jabłuszko 
grzechu pierworodnego.
— A w jakim innym celu spałbym aż tak długo. Posłuchajcie…
— Mario… — w słuchawce odzywa się suchy głos Harrisa. — Słyszysz mnie?
— Jestem nad Colorado — pada odpowiedź. — W Górach Skalistych panuje doskonała 
pogoda.
— Prezydent chce cię widzieć natychmiast.
— Powiedz, że nie możesz mnie odnaleźć, że upiłem się albo zniknąłem z jakąś 
dupą…
— Żąda dokładnych informacji o okolicznościach użycia „Sigmy”, lada moment dowie 
się 
o stanie gotowości na Zachodnim Wybrzeżu…
— Dwie godziny stary, daj mi jeszcze dwie godziny! Potem wszystko załatwię 
osobiście.
— A jak nie?
— To i tak przyjdzie koniec świata. Harris odczuwa narastającą rezygnację.
— Związałem się z wariatem — mruczy do siebie i nalewa porządną porcję 
szkockiej, bez 
lodu i bez wody!
Mendez tymczasem nie traci zimnej krwi. Łączy się z burmistrzem Los Angeles. 
Potem 
przez kwadrans rozmawia z miejscowym przełożonym CIA.
— Gdziekolwiek pojawi się załoga „Rainbowa 3”, zostanie schwytana, zanim zdąży 
podjąć próbę ujawnienia nagrań — odpowiada Harrisowi.
To niezwykłe uczucie lecieć na stosunkowo niskim pułapie, nad kalifornijskim 
megalopolis, nie będąc przez nikogo widzianym. Mocno wytłumione silniki samolotu 
również są niesłyszalne na tle tętniącej życiem metropolii. Pod nimi przesuwają 
się dzielnice 
przedzielone łańcuchami wzgórz, kępy wieżowców…
— I co teraz zrobimy? — pyta siedzący przy sterach Greenson.
Na ekranie telewizora Cliff wywołał właśnie miejscową telegazetę. Szuka 
potrzebnej 
informacji.
— Jest! — woła ucieszony. — Wszystko się zgadza. Od kwadransa nad Disneylandem 
trwa impreza pod tytułem „Desant Gumisiów”. Pokazy spadochronowe… — Potrafisz 
skakać, Betty?
— Oczywiście. Ukończyłam odpowiednie kursy z pierwszą lokatą, mój nauczyciel 
może 
zaświadczyć — odpowiada lekarka.
— Zatem wszyscy wyskoczymy przy następnym nawrocie, nad Santa Anna. Samolot 
zostanie skierowany nad morze, do którego spadnie po wyczerpaniu się zapasów 
paliwa.
— Nie — protestuje naraz Cookingham. — Nie można poświęcić tak wspaniałej 
maszyny. 
A moduł kosmitów? Ma też ulec zniszczeniu? Przecież jest to wynalazek, który 
mógłby 
przynieść przełom we wszystkich technikach wojennych.
— Tak — wspiera przyjaciela Greenson. — Wy skaczcie, my skierujemy się ku bazie 
Norton. Wyjdziemy z niewidzialności i poprosimy o zgodę na lądowanie. Po pewnych 
targach obiecamy kapitulację. To odwróci uwagę od was, będziecie mogli ukryć się 
w 
mieście, dotrzeć do stacji telewizyjnych.
— Ryzykujecie spotkanie z oszalałym Mendezem. Ten drań nie cofnie się przed 
niczym.
— Nie przesadzaj, Cliff — ripostuje generał. — Mendez musi teraz myśleć przede 
wszystkim o własnej dupie i o tym, co w przypadku niepowodzenia będzie musiał 
powiedzieć 
prezydentowi.
— Boję się o was! — powtarza Robbins. — Bardzo się boję!
— Nie ma najmniejszego powodu, ustalcie lepiej, co zrobicie po znalezieniu się 
na ziemi. 
No, zakładajcie spadochrony. Wykonuję nawrót i za chwilę powinniście skakać! Ty 
też, 
„Cooki”!
— Pozwolisz, że zostanę jednak z tobą, Roń — odpowiada z uśmiechem komandor.
X
— Zbliżamy się do Los Angeles, panie doktorze — zameldował pilot. — Gdzie mam 
się 
skierować?
Mendez wydawał się nie słyszeć tych słów, zatopiony bez reszty w swoich myślach. 
Chociaż, czy to były jego myśli? Głos wewnętrzny, przymilny ciepły bas coraz 
częściej 
zdawał się być zjednoczonym chórem wielu, bardzo wielu głosów.
— Oszalałem?
— Nie kochany, ty jesteś normalny, jeden naprawdę normalny — powtarzał 
zapamiętale 
chór.
Do rzeczywistości doradca wrócił dopiero po powtórzeniu pytania. Nie zdołał 
jednak 
otworzyć ust, ponieważ nagle odezwała się baza Air Force Norton w San 
Bernardino.
— Mówi generał John Rogers. Poszukiwany obiekt niespodziewanie pojawił się na 
naszym radarze. „Robin” leci od południowego zachodu w kierunku lotniska. Dwie 
minuty 
temu nawiązał łączność z wieżą. Generał Greenson poprosił o zgodę na lądowanie… 
Co 
mamy im odpowiedzieć?
— Czy wasze patrioty są gotowe?
— Ależ panie doktorze, pan chyba mnie nie zrozumiał, oni gotowi są oddać się w 
nasze 
ręce. To nie są żadni terroryści, znam Greensona i Cookinghama…
— Generale, działam na podstawie osobistego upoważnienia prezydenta! Czy odmawia 
pan wykonania rozkazu?
John Rogers nie należał do ludzi skłonnych ustąpić przed byle pogróżką.
— Wykonam rozkaz, jeśli Jim Hensey wyda mi go osobiście — powiedział. — Czy może 
pan umożliwić mi połączenie z Białym Domem?
Mendez zaklął w duchu. Tylko tego mu brakowało.
— Okay, generale. Niech lądują. Do tematu jeszcze wrócimy. Proszę informować 
mnie o 
współrzędnych jednostki.
— Znajduje się o dziesięć minut lotu od lotniska…
— To prawie jak my! Dobrze. Na jakim pasie zamierzacie go przyjąć?
— Na pasie „D”. A może chcielibyście wylądować pierwsi?
— Nie! A teraz proszę o dokładne współrzędne „Robina”.
Chwilę później doradca odwrócił się do pilota.
— Byłeś na prawdziwej wojnie, Mike?
— Yes, sir! Brałem udział w „Pustynnej Burzy” i latałem nad Bośnią… Mam cztery 
zaliczone zestrzelenia.
— Najwyższy czas, żeby mieć piąte.
Greenson, wyraźnie rozluźniony, uśmiechnął się do komandora.
— Kierują nas na pas „D”.
— A lądowałeś już kiedyś takim cackiem, Ron?
— Nie, ale jego komputer robił to setkę razy. Gdyby umiał jeszcze popić i 
podupczyć, 
powiedziałbym, że jest to najlepszy materiał na kumpla—pilota, jaki może się 
człowiekowi 
przytrafić.
— Ciekawe, czy naszym udało się już pomyślnie wylądować?
— Jestem pewien. Komuś z nich na pewno się uda. Każdy wymyślił inny sposób na 
dotarcie do studia telewizyjnego. A wystarczy, żeby jednemu się powiodło.
— Dziwne, że dotąd nie odezwał się Mendez. — Prawdopodobnie śpi w Waszyngtonie.
— Jesteście idioci! — odezwał się nagle milczący do tej pory jak zaklęty 
Bernstein. — 
Powinniście lądować na dziko i dopiero w ostatniej chwili pozbyć się 
niewidzialności…
— Kiedy nam właśnie chodzi, żeby wiedzieli, gdzie jesteśmy — odparł Cookingham!
— Pieprzeni bohaterowie! Mario z pewnością każe was zestrzelić. A ja zdechnę 
razem z 
wami.
— Przecież doktor Mendez wie, że pan leci z nami.
— Choćby wiedział, że leci papież, Dalaj Lama, królowa angielska i Kim Basinger, 
nie 
zawahałby się też ani przez sekundę. Przerażające, że wy nie zdajecie sobie 
sprawy z 
wysokości stawki.
— Nie rozumiem, dlaczego zabraniacie ludzkości poznania jej historii…
— Mario uważa, że opublikowanie tych obrazów przyspieszy koniec świata!
— Chce pan łyka na odwagę? — Cookingham wyciągnął do niego piersiówkę, ale gest 
pojednania zakłócił Greenson pytając komandora:
— Słuchaj stary, nie wiesz przypadkiem, co to za cyferki?
— Chyba komendant Rogers nadaje do nas zaszyfrowaną depeszę… Ciekawe. — 
Cookingham skupił się na tekście… — SPIEPRZAJCIE STĄD NATYCHMIAST! Co oni 
chcą nam przez to powiedzieć?
— Być może pragną nas ostrzec przed delegacją powitalną, na skład której nie 
mają 
wpływu.
— Mendez? Możesz powrócić w niewidzialność. Zrezygnować z lądowania w Norton.
— Niestety, nie mamy specjalnego wyboru, paliwo się kończy.
— Macie spadochrony! — zawył Bernstein. — Natychmiast dajcie mi spadochron. 
Ratujmy się. Ja nie chcę umierać, nie chcę, nie chcę!…
Obie jednostki zbliżały się błyskawicznie do lotniska. Rogers z rosnącym 
niepokojem 
śledził manewry maszyny prezydenckiego doradcy.
— Skurwiel chce odpalić rakietę… Powinienem mu przeszkodzić, ale przecież go nie 
zestrzelę.
Greenson dość późno zauważył samolot, który zbliżał się do nich pod kątem. 
Intuicja 
podpowiadała mu, że nie będzie to spotkanie towarzyskie. Obniżył pułap i 
wypuścił 
podwozie. Zaledwie mila dzieliła go od końca pasa startowego „D”.
Równocześnie palce generała zastygły na przełączniku zasilacza. Jeśli maszyna 
pościgowa 
zaatakuje, jeśli wystrzeli rakietę, wówczas ich maszyna otuli się woalem 
niewidzialności. 
Jednakże wystrzału nie było. A może siódmy zmysł przeciwnika podpowiedział mu, 
że pole 
niewidzialności nie działa na powierzchni ziemi i wystarczy poczekać.
Generał wylądował po kawaleryjsku. Sypnęły iskry, zazgrzytały przeciążone 
amortyzatory.
— Dzięki Bogu! — wyszeptał Bernstein, który w tym czasie zdołał dwukrotnie 
zsikać się 
w spodnie.
I w tym momencie Mikę na polecenie Mendeza odpalił. „Robin” nie miał szans na 
zwrot 
czy ucieczkę. Rakieta trafiła jednostkę w dysze odrzutowe. Natychmiast 
eksplodowały 
zbiorniki paliwa, a detonacja rozniosła strzępy samolotu w promieniu paruset 
metrów. 
Cookingham zginął na miejscu. Potężny wybuch wyrzucił fotel z Greensonem wysoko 
w 
górę. Zadziałała katapulta i otworzył się spadochron. Ekipa straży dziesięć 
minut później 
znalazła nieprzytomnego generała, jak wisiał wśród splątanych linek w koronie 
kalifornijskiej 
sosny, tuż za płotem lotniska.
Zadzwonił telefon. Patrycja wyszła z łazienki. Była przekonana, że telefonuje 
Lionel.
— Hej, o co chodzi?
— Dlaczego jeszcze nie wyszłaś z domu? — zachrypiał reżyser jej talk—showu. — 
Przecież za siedemdziesiąt minut wchodzimy na antenę…
— Od czterech lat robimy ten program, Lal, a ty ciągle nie wierzysz, że zdążę na 
czas i 
musisz mnie sprawdzać. Czy spóźniłam się choć raz?
— Ty w ogóle nie dbasz o moje nerwy. Cztery lata temu nasz program śledziło 
ledwo paru 
staruszków w Pasadenie. A wiesz, jaka była oglądalność w zeszłym tygodniu?
— Wiem, dwadzieścia pięć milionów w Stanach…
— I drugie tyle w Meksyku.
— W takim razie pozwól dokończyć mi toaletę, wychodzę za kwadrans… — Rozmawiając 
dokonywała różnych rutynowych czynności poprzedzających zazwyczaj opuszczenie 
mieszkania. Zamknęła okno na taras, wyłączyła telewizor.
— A jeśli będą w mieście korki?
— Mam w bagażniku rower! Buźka, Lal! Odłożyła słuchawkę i uśmiechnęła się.
Poczciwy, stary Lal Hardy. Traktował ją jak córkę, przynajmniej od czasu, kiedy 
przekonał 
się, że nie zostanie jego kochanką. Przejrzała się w lustrze. Mimo swych 
trzydziestu pięciu lat 
wyglądała całkiem interesująco. Bulwarówki dość często rozpisywały się o jej 
romansach. 
Było w tym co najmniej dziewięćdziesiąt procent przesady. Po rozwodzie z 
Steve’em wybrała 
status kobiety samotnej i niezależnej. Jeśli zdarzali się jej jacyś partnerzy, 
były to wyłącznie 
przelotne ptaki, którym nigdy nie pozwalała uwić gniazda. Małżeństwo ma sens, 
kiedy są 
dzieci. I mąż — pomyślała ironicznie…
Zabrzęczała szyba. Zadrżała i odwróciła się gwałtownie, widząc długi cień, który 
padł na 
podłogę livingu. Do licha! Na tarasie wewnętrznego ogródka stał Steve Rossner.
— Hej, Patty. Mam nadzieję, że mnie wpuścisz! Przez te wszystkie lata po 
rozwodzie nie 
spotykali się często. Była na pogrzebie jego matki, on zjawił się, gdy chowała 
ojca. Śledziła 
wiadomości o jego lotach, a on też chyba interesował się jej dokonaniami. Kiedy 
pokłóciła się 
z Kanałem 5 i na parę miesięcy wylądowała na bruku, przyjechał do Kalifornii i 
bez słowa 
wręczył jej czek na pokaźną kwotę. A dziś?
— Do licha, z nieba spadłeś, Steve?
— Zgadłaś, Pat, spadochron, który leży na dachu garażu, jest twój. Czy gra pani 
dalej?
— Mogłeś przynajmniej zadzwonić, że wpadniesz. Teraz bardzo się śpieszę, za 
godzinę 
zaczynamy kolejny odcinek „Popołudnia z Kalifornią”.
— Przybywam poniekąd w tej sprawie…
Cliff miał trochę mniej szczęścia niż Steve Rossner, którego wiatr zniósł nie 
tylko nad 
dzielnicę willową, ale pozwolił bez wpadnięcia w oko ciekawskim zjawić się 
dokładnie na 
posesji swojej byłej żony. Robbins natomiast wylądował na zatłoczonym parkingu, 
gdzie 
oczekiwała go grupka gapiów, a co gorsza jakiś policjant.
— Dlaczego ląduje pan tak daleko od miejsca pokazów? — zainteresował się 
funkcjonariusz.
— Bo jestem chińskim szpiegiem — zeznał Cliff, pokornie wsiadając do samochodu 
gliny. 
Tam swoją koncentracją psychiczną ogłuszył stróża prawa, przebrał się w jego 
mundur i 
najspokojniej w świecie ruszył w stronę studia Kanału 7.
— Znaleźli jeszcze jednego — powiedział Rogers do wysiadającego z samolotu 
Mendeza. 
Był gotów do współpracy z doradcą, ale wiedział dobrze, że odpowiedni raport 
trafi do rąk 
prezydenckich bez żadnego pośrednictwa.
— Żyje?
— Jeszcze. Właśnie go wiozą.
Mendez zatrzymał pędzący po płycie lotniska ambulans i wskoczył do środka. 
Zwęglony 
strzęp człowieka z wypalonymi oczodołami w niczym nie przypominał zawsze 
eleganckiego i 
wyczulonego na punkcie własnej powierzchowności doradcy. Dla niego piekło 
zaczęło się już 
na ziemi. Wył z bólu, mimo zaaplikowania mu końskiej dawki narkotyku.
— Sam, Sammy, wygraliśmy! — zawołał Mario. — Trzymaj się, stary!
Bernstein poznał jego głos. Na moment przestał jęczeć, zmobilizował siły.
— Są w mieście… Spadochrony… żona Rossnera… —wyrzucił z siebie te słowa tak, 
jakby wypluwał duszę, a potem skręcił się w ostatnim paroksyzmie i umarł.
— Dajcie mi helikopter — zawołał Mendez do Rogersa. — Natychmiast, jeśli nie 
chcecie 
wyglądać tak jak ten wielorasowy pedał!
— Mam uwierzyć w twoją niesamowitą opowieść i zaryzykować puszczenie na żywo 
jakiegoś zwariowanego filmu, Steve? Chcesz, abym zburzyła wszystko, co tak 
mozolnie 
zbudowałam przez lata, Steve! I to w momencie, gdy twoim przeciwnikiem jest sam 
Biały 
Dom? Jeszcze nie zwariowałam! — Patrycja prowadziła swój wóz pewnie i 
precyzyjnie, choć 
nie mogła ukryć silnego poruszenia. Stanęli na czerwonym świetle.
— Nie błagałbym cię, gdyby nie było to takie ważne —rzekł z naciskiem Rossner. — 
Z 
drugiej strony rozumiem, że chcesz się upewnić, czy nie fantazjuję. Proszę 
bardzo. Akurat 
stoimy przed sklepem ze sprzętem elektronicznym. Na pewno mają laserowy 
odtwarzacz.
— Bardzo się śpieszę, Steve!…
— Proszę o trzy minuty, Patty!
— To rzeczywiście niewiele od kogoś, kto kiedyś chciał ode mnie całe życie.
Wjechała samochodem w zatoczkę.
Nagły podmuch wiatru zapędził Betty nad jakieś stare budynki i sprawił, że 
zaczepiła 
spadochronem na balkonie trzeciego piętra. Nożem udało się jej odciąć linki i 
wejść do środka 
dość nędznie urządzonego mieszkania… Z łazienki dobiegał śpiew jakiejś kobiety 
pluskającej 
się w wannie.
Kształt łóżka, różowe tapety i lustro na suficie powiedziały pannie Stone więcej 
o 
zainteresowaniach lokatorki, niż mógłby to zrobić długotrwały wywiad 
środowiskowy. 
Postanowiła działać szybko. Znalazła leżącą na stole torebkę z dokumentami, z 
szafy wzięła 
modny, choć dosyć wyzywający strój, wybrała perukę i ciemne okulary. Bez wahania 
sięgnęła po firmowe kluczyki do lincolna. Cóż, nie wyglądała w tym wszystkim 
zbyt 
subtelnie, ale liczył się cel…
Na schodach omal nie zderzyła się z zażywnym biznesmenem śpieszącym do 
mieszkania 
kąpiącej się.
— Pan następny? Siostra czeka na pana — powiedziała i co rychlej pomknęła do 
zaparkowanego przed domem samochodu.
— Nadal żadnych nowych wiadomości od Maria? — zapytał prezydent.
— Generał Harris obiecał go znaleźć — odparł sekretarz. — Także Brentwood, choć 
jest 
ciągle w szoku, obiecuje udostępnić nam taśmy ze wszystkich rozmów 
przeprowadzonych w 
trakcie pańskiej choroby. Wiceprezydent nie potrafi zrozumieć tego, co się 
stało, i bardzo 
pragnie się zrehabilitować.
Na okrągłej twarzy Jima Henseya odbiło się zniecierpliwienie. Od godziny 
otrzymywał 
coraz to nowe informacje na temat działalności tandemu Mendez—Bernstein, które 
upewniały go w mniemaniu, że dwaj jego zaufani ludzie po prostu zwariowali. 
Zatopili łódź 
wartości miliarda dolarów, postawili w stan gotowości flotę Pacyfiku… Robiąc to, 
za każdym 
razem powoływali się na jego rzekome pełnomocnictwa.
— Wiele wskazuje na to, że Mendez znajduje się obecnie w drodze do Kalifornii — 
powiedział sekretarz O’Donell. — Ale zdaje się, że mam na linii Pentagon. 
Powinny być 
najświeższe wiadomości.
Dzwonił Harris. Rezygnacja w jego głosie była niesłychanie wymowna. Nie miał 
zamiaru 
kryć dłużej Mendeza. W urywanych zdaniach przekazał wiadomość otrzymaną od 
Rogersa.
— Co takiego!? — wykrzyknął Hensey. — Twierdzi pan, że mój doradca do spraw 
bezpieczeństwa narodowego osobiście rąbnął rakietą na pasie startowym w Norton 
maszynę z 
wiceszefem NASA i komandorem z dowództwa Trzeciej Floty na pokładzie?!
Helikopter Mendeza sunął nad skąpanym w popołudniowym słońcu mieście. Jego 
załoga 
cały czas miała bezpośredni kontakt radiowy z policją. W całym Los Angeles 
trwała 
bezskuteczna, jak na razie, obława za „chorymi psychicznie spadochroniarzami”, 
jak 
oficjalnie określono poszukiwanych.
Dokładnie minutę po tym, jak samochód Patrycji Rossner z jej eks—małżonkiem w 
bagażniku wjechał do podziemnego garażu Siódemki, specjalny oddział otoczył 
gmach 
popularnej stacji telewizyjnej. Kilkudziesięciu policjantów z oddziału 
antyterrorystycznego 
gotowych było do szturmu.
— Jesteś, jesteś nareszcie — zdenerwowany Lionel czekał na dziennikarkę przy 
windzie. 
— Bałem się, że spóźnisz się przez tę obławę na mieście za jakimiś szaleńcami. 
Mamy osiem 
minut do wejścia na wizję… A pan dokąd? —zagrodził drogę kapitanowi.
— Steve jest ze mną! Lal, poznaj mojego byłego męża. Aha, tu masz CD—ROM z 
filmem, 
od którego zaczniemy Program, pilnuj tego jak oka w głowie!
— Zwariowałaś, mamy przecież wspaniały hit o młodych fokach.
— Poczeka! Dziś, mój stary, pokażemy hit wszech czasów. Hardy popatrzył z lekkim 
niedowierzaniem na Patrycję. Rzeczowa i opanowana dziennikarka (dla milionów 
widzów 
symbol kobiety XX wieku) nie zwykła była wyrażać się tak emocjonalnie. Ale tego 
dnia w 
ogóle wyglądała na inną osobę — źrenice miała rozszerzone jak po atropinie, 
nieskoordynowane ruchy rąk. Czyżby spotkanie z eksmałżonkiem sprawiło, że 
sięgnęła po 
prochy? Hardy nie zamierzał jednak ingerować w ich sprawy.
— No dobra, dobra… — mruknął biorąc kompaktową kasetę. — Jak mamy zatytułować 
ten twój hit?
— Powiedzmy: „Na żywo z Golgoty — sąd, biczowanie, droga krzyżowa, 
Wniebowstąpienie!”
Kilometr od studia policyjny patrol nakazał Betty zjechać z drogi. Oblała ją 
fala gorąca. 
Zamierzała dodać gazu i spróbować ucieczki, kiedy raptownie wyprzedził ją inny 
wóz 
policyjny.
— Ja się zajmę tą paniusią, koleś — zawołał rudzielec w mundurze policjanta i 
równocześnie mrugnął porozumiewawczo do doktor Stone. — Muszę natychmiast 
dowieźć ją 
do studia Siódemki.
To narastało, rosło! Cholera! Wypełniało go całego. Mendez czuł, jakby 
nabrzmiewał w 
nim wielki pęcherz nienawiści, rozumiał, co to znaczy. Zbliżał się do Robbinsa. 
Rozstrzygnięcie wreszcie będzie musiało nastąpić… Z trudem panował nad sobą, 
wydając 
polecenia szefowi kalifornijskiej policji, który osobiście przejął nadzór nad 
operacją.
— Jak to, są w studio!? Zdążyli dotrzeć przed blokadą… To dlaczego jeszcze nie 
są 
aresztowani, komisarzu? Ja mam pana uczyć?! Nic mnie nie obchodzi transmisja. 
Rossner i 
jego żona mają być zdjęci przed audycją. To niech puszczą jakieś wideoklipy. Jak 
to, pańscy 
ludzie nie będą walczyć z cywilami? To niech odłączą zasilanie stacji! Odpowiada 
pan za to 
osobiście, komisarzu. Nie może dojść do emisji programu…
— Mario! Tu Jimmy. Nakazuję ci przerwać tę awanturę — w rozmowę z komendantem 
włączył się charakterystyczny głos prezydenta. — Musisz mi sporo rzeczy 
wytłumaczyć, 
Mario!
— Przerwał połączenie — zawołał ktoś z centrali. Osłupiały prezydent na moment 
zaniemówił. — Połączcie mnie z gubernatorem Kalifornii — wykrztusił po dobrej 
chwili.
Na pięć minut przed emisją charakteryzatorka dokończyła makijaż Patrycji. Na 
dole 
narastał tumult. Trzęsły się jej ręce.
— Czy będą strzelać, proszę pani?
— Policja chce sforsować wejście. Grozi użyciem broni — emocjonował się jakiś 
młody 
redaktor.
— Rezygnujemy z programu, szefie? — odezwał się głos realizatora.
— W żadnym wypadku — zawołał Hardy. — Zabić może nas zabiją, ale wiecie, jak to 
nam podniesie oglądalność?
Z pokładu helikoptera widać było już gmachy studia wytwórni i pobliskiego 
wielopiętrowego parkingu. Mendez przełączył radio na częstotliwość policyjną. 
Oczywiście 
nie miał zamiaru z nikim rozmawiać.
— Mówi gubernator stanu Kalifornia — skrzeczał głosik. — Do wszystkich jednostek 
w 
rejonie studia Siódemki. Nakazuję zaprzestać jakiejkolwiek akcji przeciwko 
Rossnerowi i 
jego grupie. Z rozkazu prezydenta USA nie wolno dopuścić do studia Mario 
Mendeza, do 
niedawna doradcy Białego Domu. Uwaga, może być uzbrojony.
Mendez zaśmiał się. Dużo mogli mu zrobić! Był u celu. Śmigłowiec osiadł miękko 
na 
dachu parkingu. Mario wyciągnął bazookę najnowszej generacji i dotargał ją aż na 
krawędź 
dachu. Jak na dłoni miał przed sobą oszklony taras głównego studia, a na nim 
podium, na 
którym Patty Rossner zwykła przyjmować swoich gości. Na moment popatrzył w dół. 
Jak 
zwykle w dniu emisji przed gmachem popularnej stacji zgromadziło się sporo 
gapiów 
chętnych oglądać na wielkim, zajmującym trzy piętra ekranie kolejny odcinek 
„Popołudnia z 
Kalifornią”.
Zaśmiał się bezgłośnie.
— Ostatni odcinek!
XI
Jim Hensey osobiście przerzucił kanał na odbiorniku podarowanym mu przed pół 
rokiem 
przez cesarza Japonii… Ekran wypełniła piękna trikowa czołówka — tańczący most 
Golden 
Gate, maszerujące betonowe odciski dłoni przed Chińskim Teatrem. Potem 
wyprysnęła 
strzelista sekwoja, przeistaczająca się w startującą rakietę kosmiczną.
— Czy Harris mówił ci, co może być na tych niezwykłych nagraniach? — prezydent 
zwrócił się do sekretarza. — Mario przysyłał mi w tej sprawie bardzo lakoniczne 
raporty. W 
ostatnich donosił, że dotarli bardzo daleko w głąb dziejów i że znalezione 
zdjęcia mogą być 
niebezpieczne dla samych podstaw naszej cywilizacji. Ale w jaki konkretnie 
sposób, nie 
wyjaśnił.
— Harris w ogóle nie był wprowadzany przez Mendeza w szczegóły — odparł 
O’Donell. 
— Wiedział tylko, że zawartość kosmicznego dysku stanowi materiał autentyczny i 
przez to 
cholernie niebezpieczny.
— Ale cóż tak niebezpiecznego może kryć się w prawdzie?
— Izwiestija — zażartował sekretarz, który długi czas specjalizował się w 
zagadnieniach 
Europy Wschodniej.
Akrobatycznym wręcz zwrotem Cliff zjechał z jezdni, wyłamał zabezpieczający 
szlaban i 
skierował wóz pod prąd na serpentynę piętrowego parkingu.
— Co robisz? — jęknęła Betty, którą pasy ledwo uchroniły od roztrzaskania się o 
szybę. 
— Zabijesz nas!
— Jadę — odpowiedział lakonicznie, prowadząc samochód z opanowaniem i 
zręcznością 
godną kaskadera.
— Mieliśmy przecież jechać do studia.
— Mieliśmy, ale na razie jest pilna sprawa do załatwienia, tutaj. — Z piskiem 
opon minął 
kolejny zakręt, unikając zderzenia z ogromnym pontiakiem.
— Och, Cliff, zdaje się, że jedziemy pod prąd!
— Wszystkie reguły są po to, aby je zmieniać! — zawołał, omal nie taranując 
następnego 
samochodu. — Ciekawe, czy ten łotr czuje, że go zaraz dopadnę?
Ścisk na korytarzach wokół głównego studia i na sąsiednich tarasach panował nie 
mniejszy 
niż przed ekranem na ulicy. Rozniosło się, że w programie ma być pokazana 
nieprzewidziana 
sensacja. Niedawni napastnicy przemieszani z niedoszłymi obrońcami wpatrywali 
się w 
rozstawione wszędzie monitory. Przerwano nagrywanie programów w sąsiednich 
studiach, 
przykucnęli obok siebie ksiądz i rabin, seksbomba z oper mydlanych i lider Ruchu 
Gejów.
Skończyła się czołówka. Ekran wypełniła twarz Patrycji Rossner. Obserwujący 
kątem oka 
jej profil Steve zdał sobie naraz sprawę, jak wspaniała jest to kobieta. Jak 
dojrzała, jaką ma 
klasę. Jej oryginalna uroda, nie tracąc nic z młodzieńczego blasku, z wiekiem 
nabrała mocy i 
zupełnie innej wyrazistości. W tym momencie Steve uświadomił sobie, że nie 
patrzył tak na 
nią od wielu lat.
— Przyjaciele! Amerykanie i Amerykanki. Jak co tydzień z kawiarnianego tarasu 
Siódemki wita was Patty Rossner w dwieście drugim odcinku programu „Popołudnie z 
Kalifornią”. — Mikrofony zainstalowane na ulicy przekazały radosną wrzawę tłumu. 
— W 
dniu dzisiejszym postanowiliśmy wyjątkowo zmienić dotychczasowy układ programu i 
przedstawić jedno tylko wydarzenie: sensację wieku, a właściwie ostatnich dwóch 
tysiącleci…
Laserowy celownik bazooki wyłowił precyzyjnie stół mikserski za szybą w głębi, 
nieomal 
za plecami bohaterów programu. Jeden strzał powinien nie tylko załatwić 
małżeństwo 
Rossnerów, ale i zniszczyć całą aparaturę, a zwłaszcza CD—ROM umieszczony już w 
odtwarzaczu… Palec Mendeza wolniutko dotknął spustu…
Lionel Hardy nigdy nie oglądał dokładnie swoich programów. Śledził je jednym 
okiem. 
Cała jego uwaga skupiona była na wszystkim, co działo się dookoła. Siódmy zmysł 
kazał mu 
nagle spojrzeć na dach pobliskiego parkingu. Cholera!
— Trójka na dach — wrzasnął do miksera. Ekipa zadziałała jak automaty. W sekundę 
później na ekranach wszystkich telewizorów pojawiła się lufa bazooki i blada 
twarz snajpera!
— Mój Boże — zawołał Jim Hensey i chwycił telewizyjnego pilota w naiwnym, 
podświadomym ruchu. Przecież tego nawet on nie mógł wyłączyć.
— Jest ze mną — kontynuowała swą konferansjerkę Patrycja — mój były mąż, kapitan 
Steve Rossner, komendant kosmicznego wahadłowca „Rainbow 3”. Powiedz Steve… 
Steve, 
co ty?
Kiedy na monitorze pojawił się Mendez z wycelowaną bronią, kapitan nie wahał się 
ani 
sekundy, jednym susem pokonał odległość dzielącą go od prezenterki, przewrócił 
ją na 
podłogę i nakrył własnym ciałem.
— To pokażemy na replayu, teraz trzymajcie dach — zawołał Hardy. — Czy ktoś z 
was, 
kochane gliny, ma karabin snajperski? — Policjanci rozkładali ręce…
Mendez pociągnął za spust.
Ale w tym momencie jakaś niewidzialna siła podbiła lufę bazooki tak, że ładunek 
eksplodował dwa piętra wyżej, niszcząc jeden z magazynów kostiumów.
Doradca prezydenta, zaskoczony, zaklął i odwrócił głowę.
W drzwiach wychodzących na dach stał rudowłosy mężczyzna w mundurze policyjnym i 
przenikliwie się w niego wpatrywał.
— Nie udało się, doktorku — powiedział donośnie.
— Mikrofony kierunkowe na dach! — wrzasnął w tym samym momencie Lionel.
— Nie szkodzi, nareszcie spotykamy się — odpowiedział Mario. Nie miał czasu 
ładować 
bazooki, toteż sięgnął po pistolet.
— Chcesz pojedynku rewolwerowców, nie jestem uzbrojony, ale nic nie szkodzi… — 
odparł Cliff i wysłał silny ładunek bioenergii.
Betty, która zdążyła już wbiec na dach, spodziewała się, że Mendez padnie jak 
rażony 
gromem. Ale doradca nawet się nie zachwiał, natomiast Robbins, ciśnięty na mur, 
omal nie 
stracił przytomności.
— Odbiło się, odbiło się od tego diabła jak od lustra — wybełkotał Cliff.
W głuchej ciszy rozległ się chichot Maria.
— Trafiła kosa na kamień. Na nic psychotroniczne sztuczki, załatwimy sprawę po 
amerykańsku!
Na oczach milionów telewidzów coś niezwykłego działo się z eleganckim, gładkim 
Latynosem. Jego twarz zwęziła się, w ustach pojawiły kły, a między włosami 
wyłoniły 
rogowe wypustki.
Jim Hensey nie odrywał oczu od ekranu. O’Donell machinalnie mieszał prezydenckie 
ziółka łyżeczką, którą zapomniał włożyć do szklanki.
Tymczasem Robbins, lekko się zataczając, ruszył w stronę przeciwnika. Ten, nie 
przestając 
się śmiać, uniósł broń.
— Nie, nie! — krzyknęła Betty.
— Nie — powtórzył Rossner, pomagając byłej żonie się podnieść.
— Byłeś wspaniały, Steve — w oczach Patty lśnił szczery podziw.
— Szefie, dzwonią z CNN, błagając o prawo retransmisji! — Do Lionela podbiegła 
kierowniczka produkcji. — Mówią, że cena nie gra roli, dajemy im?
Kiedy ledwie trzy metry dzieliły Cliffa od doradcy, ten strzelił po raz 
pierwszy. Kula 
ugodziła Robbinsa w pierś. Szedł jednak dalej, Mario strzelił raz jeszcze, i 
jeszcze raz… Ale 
mechanik w ogóle nie reagował na te strzały, dotarł do Mendeza, porwał go i 
uniósł jak 
piórko.
— Zostaw mnie — zaskowyczał doradca, ponownie usiłując zgromadzić w sobie 
psychiczną siłę, która pozwoliła mu przed chwilą odbić wyemitowany przez 
Robbinsa 
ładunek.
Daremnie. Cliff potrząsnął nim, a następnie cisnął, niczym zdechłego szczura, 
poza 
krawędź dachu.
Kamery z zewnątrz studia, zajmujące się dotąd przebitkami tłumu, błyskawicznie 
przejęły 
lecące roztrzepotane ciało i prowadziły je aż do momentu upadku na asfalt.
— Zbliżenie, stopklatka, wytrzymanie! — krzyczał do realizatorów purpurowy z 
emocji 
Lionel.
Cliff usiadł ciężko na krawędzi dachu. Betty Stone dobiegła do niego.
— Jesteś poważnie ranny? — pytała rozpinając podziurawioną koszulę.
— Chyba nie — wybąkał.
— Przecież widziałam, władował w ciebie prawie cały magazynek!
— Nasze dyski… Ciągle mam na sobie parę warstw… Spełniły rolę kamizelki 
kuloodpornej.
W studio technicy szybko ustawili przewrócony stół. Patrycja poprawiła włosy. 
Była już 
gotowa wrócić do prowadzenia przerwanego programu, ale nagle do stojącego z nimi 
Hardy’ego odezwał się jeden z techników.
— Szefie, to jakiś szajs. Tutaj nic nie ma…
— O czym mówicie? — Cała trójka zwróciła się w stronę reżyserki.
— O tym kompakcie, który mieliśmy odtwarzać jako pierwszy, tam nic nie ma.
— Jak to nie ma? — zdenerwował się Lionel, sam przed pięcioma minutami 
sprawdzałem 
wejście, zaczynało się od szerokiej panoramy Golgoty…
— Ale ja próbowałem na paru odtwarzaczach, dysk jest pusty!
— Wykluczone — zawołał Rossner. — Spróbujcie odtworzyć inne.
— Komputer wskazuje, że na nich też nic nie ma.
— Wydaje się, że ten wybuch uszkodził wam całą technikę — powiedziała Patrycja.
— Wszystko działa, aparatura jest w porządku — zawołał drugi technik. — 
Sprawdziliśmy, chce pani zobaczyć te młode foczki…
Steve poczuł ogromny niepokój.
Zwiększył się on jeszcze bardziej, gdy dowodzący otaczającym wieżowiec Siódemki 
kordonem oficer policji zadzwonił z dołu ze zdumiewającą informacją.
Nie było ciała doradcy! O ziemię gruchnęły jedynie buty, ciuchy i pasek Mendeza. 
Sam 
Mario zniknął.
— Jak to zniknął? Ktoś ukradł ciało? — Lionel zdenerwował się jeszcze bardziej.
— Wygląda to tak, jakby w momencie upadku wewnątrz ubrania nie było już ciała.
— Rozumiesz coś z tego, Steve? — zapytała Patty. — Chyba nie mamy hitu wszech 
czasów. Jak ja się teraz pokażę telewidzom?
— Z tym akurat najmniejszy kłopot — wtrącił się Hardy. — Nikt już nie pamięta, 
co miało 
być tematem programu. Są natomiast dziesiątki telefonów z żądaniem powtórki 
sekwencji z 
dachu i pytaniami, kiedy damy następny odcinek?
Obejrzeli bardzo dokładnie zapis lotu Mendeza. Przez pierwsze dwa piętra spadał 
normalnie, na wysokości drugiego nastąpiło dziwne elektromagnetyczne zakłócenie 
nagrania, 
a ostatnie klatki stanowiły rejestrację upadku pustego już tylko ubrania.
— Cud? Telekineza? — zastanawiali się fachowcy.
— A może ci, którzy go wysłali, uznali, że pora Maria odwołać? — zauważył Cliff, 
który 
zjawił się w reżyserce.
Robbins wyglądał źle. Odmówił wywiadu na żywo. W wyniku ostatnich przejść 
stracił 
chyba z dziesięć kilogramów, wyglądał jak łagiernik, dygotał z zimna, mimo że 
nakrył się 
dwoma kocami.
— O kim mówisz? — spytała Betty. — Sądzisz, że Mendez nie był normalnym 
człowiekiem?
— Licho wie, co w nim tkwiło. Ja czułem skondensowane Zło, ale nie potrafię go 
zdefiniować. Może kiedy zasnę, uda mi się to zobaczyć. Może ujawnią się przede 
mną ci, 
którzy dwa tysiące lat temu zawiesili nad nami tego satelitę, a teraz są wśród 
nas, kontrolują i 
nie dopuszczają do zmian idących nie po ich myśli. A mają spore możliwości, 
jeśli udało się 
im zdematerializować faceta i skasować laserowe nagrania. Może zresztą Mendez 
był jednym 
z nich i odmeldował się po wykonaniu zadania?
Chyba nie usłyszała zdziwienia w jego głosie. Przytuliła się do niego. Poczuł 
narastające 
drżenie w jej opalonym, tak atrakcyjnym młodym ciele. I zdumiał go własny chłód.
— Kocham cię, Steve!
Milczał. Ale ona nie zwracała na to uwagi.
— Wiesz, teraz myślę, że przez te wszystkie lata kochałam cię, że tylko broniłam 
się przed 
tą miłością. Niepotrzebnie! Ty i ja zawsze byliśmy dla siebie stworzeni. Teraz 
wszystko 
zrozumiałam. Dojrzałam.
Odsunął ją delikatnie. Zastanawiał się, jak jej to powiedzieć. Jak wytłumaczyć, 
że nie jest 
już dawnym Steve’em z kursu pilotażu. Zakochanym po uszy, nieśmiałym, naiwnym… 
Że to, 
co między nimi się zdarzyło, o ile się zdarzyło, miało miejsce w zupełnie innej 
galaktyce, w 
innej czasoprzestrzeni. Żałował, że choć przez chwilę nie potrafi być tamtym 
mężczyzną, 
który odszedł bezpowrotnie i nawet nie może cieszyć się spóźnioną satysfakcją.
I właśnie w tym momencie weszła Patrycja…
— Zaczniemy od przyszłego tygodnia. Lionel boi się zmiany formuły, ale go 
przekonałam, 
zaczniemy od wielkiej dyskusji… — urwała i spoglądała to na Steve’a, to na 
Betty.
— Oczywiście — powiedział Steve — pomogę ci. I jeśli propozycja mieszkaniowa 
jest 
aktualna, to ją przyjmuję.
Betty pobladła. Nie rozumiała niczego. Patrzyła na uśmiech, który ogarniał twarz 
Patty 
Rossner.
— Dlaczego Steve? Dlaczego? — wybąkała.
Co miał jej powiedzieć? Że za bardzo kochał ją kiedyś, żeby teraz pozwolić sobie 
na 
letniość uczuć. Że w ciągu ostatnich tygodni stał się zupełnie innym 
człowiekiem, dla którego 
fizyczna rozkosz jest czymś absolutnie drugorzędnym, i że ciągle powraca w jego 
pamięci 
obraz godów w Kanie Galilejskiej, na który nakłada się wspomnienie jego własnego 
ślubu, 
przysięgi przed ołtarzem, wówczas jedynie czczej formalności. A dziś, mimo 
rozwodu, 
brzmiącej niesłychanie odpowiedzialnie.
— Bo tak musi być — rzekł tylko.
EPILOG
Cykl audycji Patrycji Rossner ze Steve’em na temat kosmicznego znaleziska nie 
zmienił 
ani Ameryki, ani świata. Po prostu niewielu im uwierzyło.
„Humbug, afera, mitomania!” — określiły ich misjonarskie wystąpienia 
konkurencyjne 
mass media. Za wsteczny konserwatyzm rodem z Ciemnogrodu potępiły ich 
stowarzyszenia 
praw człowieka, od niekonwencjonalnej formuły ewangelizacji zdystansowały się 
Kościoły. 
Prasa, szczególnie ta uważająca się za postępową, nie pozostawiła na Rossnerach 
suchej nitki. 
Popołudniówki robiły śmiałe porównania ich akcji z działalnością sekty Jonesa w 
Gujanie, 
samobójczym Mesjaszem, Davidem Koreshem czy wreszcie z gangiem Mansona. W 
poważnym artykule wstępnym komentator „Washington Post” zdemaskował historię 
kosmicznego spodka jako z gruntu nienaukową, a świat obiegła karykatura lecącego 
w 
kosmos pojemnika na śmieci, z którego wystają rogi, kopyta i aureola z podpisem: 
„Ewangelia według Śmieciarza”.
Najdotkliwszy cios zadały nowej wersji „Popołudnia z Kalifornią” wielkie 
konsorcja 
przemysłowe, wycofując się z reklam i sponsoringu.
Po pięciu odcinkach i wielkiej sprzeczce z Lionelem Patrycja zrezygnowała z 
prowadzenia 
„Popołudnia z Kalifornią”. Mogła sobie na to pozwolić, byli ze Steve’em 
wystarczająco 
bogaci, zwłaszcza że wydawnictwo Harpia zamówiło u Rossnera opowieść pod 
roboczym 
tytułem „Wideo Pana Boga” — druk w czasopismach, twarda oprawa, później 
paperback, 
wydanie bibliofilskie, od razu w pięciu wersjach językowych. Lee Braseiro 
nazywany 
Spielbergiem nr 2 zaproponował ekranizację w Hollywood i dla zachęty wysłał czek 
na pięć 
milionów dolarów. Rossnerowie przekazali go na teksańską klinikę dla dzieci z 
porażeniem 
mózgowym.
W ciągu dwóch tygodni udało im się nabyć niewielką posiadłość w Wyoming. I oboje 
postanowili spróbować żyć inaczej, odmiennym rytmem. Zresztą dotychczasowy rytm 
i tak 
musiałby ulec zmianie, wkrótce okazało się, że Patrycja spodziewa się dziecka…
Z doradzania prezydentowi nic nie wyszło. Tydzień po wydarzeniach w Los Angeles, 
podczas wysłuchiwania raportu sekretarza skarbu, Jim Hensey zmarł na wylew krwi 
do 
mózgu. Inna sprawa, że Brentwood do ostatniej chwili przed swym zaprzysiężeniem 
obawiał 
się zobaczyć go w pierwszych rzędach publiczności.
Koniec świata nie nastąpił, choć, jak wiadomo, nadal nie znamy dnia ani nawet 
godziny.
Pewnego poranka do domu u stóp Gór Skalistych zapukał drobny, starszy mężczyzna, 
który na parę godzin urwał się obstawie i towarzyszącym mu purpuratom. Ani 
papież, ani 
Rossner nie zdradzili tematu rozmowy.
W momencie zniknięcia Mendeza i kataklizmu, który zniszczył atol, parapsychiczna 
moc 
opuściła również Cliffa Robbinsa. Skończyły się jego wizjonerskie sny, a także 
emisje mocy.
Przed popadnięciem w głęboką depresję uratowała go doktor Stone. Parokrotnie 
odwiedzała go w jego teksańskiej samotni. W końcu została na stałe, odkrywając w 
sobie 
ogromne talenty kury domowej.
W rok później cała piątka (dołączył do nich generał Greenson, przeniesiony przez 
Brentwooda w stan spoczynku) spotkała się na chrzcinach Julii Rossner.
Wieczór był uroczy. Steve, który otrzymał pierwsze egzemplarze swojej książki, 
promieniał szczęściem. Z Hollywoodu dotarł scenopis i wstępny projekt obsady — 
Julia 
Roberts, Harrison Ford, Patrick Swayze, Kevin Costner, Antonio Banderas w roli 
Mendeza i 
mało znany Polak, Daniel Olbrychski, jako Cliff Robbins…
Patrycja z satysfakcją opowiadała o tysiącach listów, które otrzymała po 
zaprzestaniu 
przez Siódemkę emitowania jej cyklu. Choć miliony go odrzuciły, a show business 
wypluł, 
wielu ludzi, mimo że nie widziało „Serialu wszech czasów”, uwierzyło. Pytali o 
sens 
egzystencji, o sposób życia w harmonii, o drogę do Boga.
— A ja, choć mam ciągle takie wrażenie, że to nam się nigdy nie zdarzyło — 
powiedział 
generał Greenson — uważam jednak, że żyć powinniśmy tak, jakbyśmy przeżyli to 
naprawdę.
Betty Robbins już otwierała usta, aby coś powiedzieć, ale powstrzymało ją 
wymowne 
spojrzenie męża. Nie był jeszcze gotowy.
Długo trzymał rzecz w tajemnicy nawet przed żoną, ale Betty podejrzała go, jak 
robił 
doświadczenia w komórce.
Materiału do eksperymentu miał niewiele, ledwie pięć kul rewolwerowych, które 
wystrzelone przez Mendeza uderzyły w chroniące jego pierś CD—ROM—y. Autorytety 
naukowe z pewnością wyśmiałyby jego zamiary, ale Cliff postanowił sprawdzić, czy 
elektroniczny zapis, który wyparował z kompaktów, nie odbił się przypadkiem na 
ołowianych 
pociskach? I co ważniejsze, czy pozostał na nich nadal?
Badania pochłonęły mu osiem trudnych miesięcy. Pełnych nadziei i zwątpień. Nie 
miał 
wsparcia ani instruktażu w postaci sennych wizji, ale nadeszła w końcu ta noc, w 
której na 
ekranie domowego komputera, wśród mrugnięć i zniekształceń, ujrzeli z Betty 
kamienne, 
pałacowe schody, tłum ludzi o orientalnych rysach i skazańca wyprowadzonego 
przez 
żołdaków.
Mężczyzna w szkarłatnym płaszczu poruszał ustami. Cliff cofnął obraz i włączył 
najnowsze elektroniczne cudo, które wyciekło jakimś sposobem z magazynów CIA —
automatyczny czytnik dźwięku z ruchu warg. Puścił odzyskane nagranie jeszcze 
raz. I 
usłyszeli razem z Betty nieco niewyraźne, ale czytelne: — Ecce homo!