Hannah Howell

Hrabianka

1
Szkocja, 1455 
Przyszłaś pani, popatrzeć? 
— Słucham? — odpowiedziała bezwiednie Tess i chwilę trwało, nim serce przestało 
jej łomotać. 
Zaskoczył ją głos, zaskoczyło pytanie. Głos był ciepły, głęboki i męski. Zlękła 
się, bo nie 
spodziewała się nikogo zastać. Przecież zaglądała tu — do wujowych lochów — nie 
tak dawno i 
nikogo nie było. Podeszła ostrożnie do krat, podniosła wyżej świecę, żeby 
rozświetlić mrok, i 
niemal krzyknęła ze zdumienia. 
Tak urodziwego mężczyzny jeszcze nie widziała. Stał, a raczej wisiał, przykuty 
do ściany jak 
mityczny Prometeusz do skały, skrwawiony i brudny, ale mimo ran krwi piękny — 
urodziwy jak 
zjawisko — wysoki, barczysty z bujną blond czupryną. I w jego rysach było coś 
znajomego... 
— Dawno tu jesteś, panie? 
Reyan uniósł brwi. Też był zaskoczony. Nie spodziewał się, że po drugiej stronie 
krat ujrzy nagle 
niewiastę, dziewczynę w istocie, w dodatku o tak interesującym obliczu i tak 
wielkich ciemnych 
oczach, pełnych niekłamanego zdumienia. Co to ma znaczyć? Czyżby Fergus 
Thurkettle snuł 
jakąś intrygę? Tego wykluczyć nie można. 
— Och, zaszedłem tu jakieś dwie godziny temu — odparł jakby od niechcenia. 
— i postanowiłeś uciąć sobie drzemkę w kajdanach na ścianie?
— Czyściej tu niż w kącie. 
Tess zmilczała, przyznając mu w duchu rację, bo wystarczył rzut okna na wyżarty 
przez szczury 
barłóg, żeby poczuć obrzydzenie. Co ten wuj znowu wymyślił? Pazerny i 
nienasycony wuj 
Fergus! Miał tylko jedną ambicję, wręcz obsesję — ziemię i majątek. Ciągle było 
mu mało; brał 
w posiadanie wszystko, co mógł, czy miał do tego prawo, czy nie, i było to 
przerażające. 
— Zmieniłbyś, panie, zdanie, gdybyś wiedział, kto tu wisiał w zeszłym tygodniu? 
— Tak? A któż to dostąpił zaszczytu? 
— Taki wychudzony człowieczek, CO chyba nigdy nie zaznał dobrodziejstwa mydła i 
wody. 
— I co się z nim stało? 
— Śmieszne, ale nie wiem. — Tess miała co prawda pewne ponure przypuszczenia 
lecz 
postanowiła zachować je dla siebie. — Widziałam go, szlochał jak dziecko. Z 
tego, co zdołałam 
się dowiedzieć, nie popełnił żadnej zbrodni. Postanowiłam więc, że go uwolnię, 
ale nie miałam 
kluczy. Gdy wróciłam, już go nie było. 
- Tak zaraz? 
— Niezupełnie, po dwóch dniach. Nie mogłam, ot tak sobie, Wziąć kluczy, bo ktoś 
mógłby 
zauważyć. Poszłam więc do lama, kowala, żeby mi dorobił. Nie chciał, trudno było 
go przekonać 
ale udało się, tyle że zajęło to dwa dni. I gdy tu wróciłam, tego człowieka już 
nie było. 
— Masz, pani, pojęcie, co się z nim stało? 
— Żadnego. Nie wiem, jak się tu znalazł, i nie mam pojęcia, dlaczego nagle 
znikł. A pan, skąd 
się tu wziąłeś? 
— Też nie wiem. Pewnie dlatego, że usiłowałem wspiąć się wyżej, wyjść poza swój 
stan. 
W jego głosie zabrzmiały gorzkie nuty, z treści natomiast nic nie wynikało, a 
przynajmniej nic 
takiego, co Tess mogłaby pojąć. Wuj był szalony i gwałtowny — to prawda, ale 
nigdy jeszcze nie 
wtrącał do lochu nikogo za tego typu przewinienie. Coś jednak zaświtało jej w 
głowie i 
zmartwiło zarazem. 
— Kręciłeś się, panie, koło Brendy? 
— Kręciłem? Starałem się o nią! — przyznał, lecz niczego ponadto nie zamierzał 
wyjawiać, a już 
na pewno nie tego, że umizgując się do wielce zmysłowej Brendy Thurkettle, 
pilnie się rozglądał, 
a krótko mówiąc, szpiegował. 
— I za to cię wtrącili do lochu? — Nie było to pytanie, a raczej stwierdzenie 
faktu. Sama miała 
parę razy ochotę postąpić w taki sposób z umizgującymi się do Brendy. 
— Właśnie — potwierdził, czując, co zresztą niepomiernie go zdziwiło, niejakie 
wyrzuty 
sumienia, że nie powiedział całej prawdy. W tej sytuacji lepiej jednak za dużo 
nie mówić, bo 
najpierw szaleniec przykuwa go do ściany, a niedługo potem zjawia się dziewczyna 
i gapi się jak 
nie wiadomo co. Nie miał złudzeń co do zamiarów Thurkettle”a i wiedział, że 
jemu, Reyanowi, 
grozi śmierć. Cóż więc zaszkodzi małe kłamstwo, zwłaszcza, że mogło uratować go 
z opresji. 
Ale dziewczyna miała coś takiego w oczach, że czuł się nieswojo, i fakt, iż 
skłamał, zaczął mu 
doskwierać. Skarcił się za to w myślach, 
— To naprawdę szaleństwo wieszać człowieka jak wypatroszone zwierzę za takie 
głupstwo — 
oświadczyła Tess z mocą, 
dochodząc do wniosku, że wuj chyba ostatecznie zwariował. — Trzeba być szalonym, 
aby 
skuwać człowieka w żelaza tylko dlatego, że ma tak fatalny gust. Nikt bowiem, 
kto miałby 
odrobinę gustu, nie latałby za kobietą pokroju Brendy — dodała pod nosem, 
sięgając do kieszeni 
kubraka po klucze. 
Reyan stłumił wesołość. Nie było bowiem takiego mężczyzny, który na widok 
błękitnych oczu, 
kasztanowych włosów, a nade wszystko, bujnych kształtów Brendy Thurkettle nie 
czułby, że 
krew zaczyna w nim wrzeć. I tylko kobieta mogłaby mu z tego powodu zarzucać zły 
gust. 
Kobieta albo ktoś, kto wiedział, co naprawdę kryło się za pięknym liczkiem 
Brendy Thurkettle. 
Reyan zaczął się zastanawiać, kogo to los zesłał mu tu do lochu. 
— Chcesz mnie, pani, uwolnić? 
— Czy ja wiem... Umizgiwanie się do Brendy to cała pańska zbrodnia? 
— Cała. A czego oczekiwałaś, pani? Że kogoś zamordowałem albo obrabowałem? 
— No cóż, bywa tu czasami nudno — rzuciła, walcząc z kieszenią i kluczami. 
— Mieszkasz, pani, tutaj? — spytał, nie spuszczając oczu z kluczy. 
Nie zdziwiło jej pytanie ani nie zaskoczył fakt, że jej nie zna, bo mało kto ją 
w ogóle zauważał, 
co — nawiasem mówiąc — zaczynało ją już nie tyle irytować, ile zwyczajnie 
męczyć. 
— Tak, mieszkam tu od blisko pięciu lat. Jestem Tess, siostrzenica Fergusa. — 
Przyjrzała mu się 
uważniej. — Teraz sobie przypominam, widziałam was, panie, gdy wybieraliście się 
na 
przejażdżkę z Brendą. Wzięliście jednakowe konie. Bardzo to ładnie wyglądało. A 
ten kubrak to 
nowy? — zmieniła nagle temat. 
— Raczej był — odparł, potrząsając wymownie kajdanami na nadgarstkach i 
kostkach. — A 
więc? — Spojrzał na kratę. 
— Nie popędzajcie mnie, panie. Muszę pomyśleć. — Pogładziła się po skroniach, 
jakby ten gest 
miał pomóc pamięci. — Już wiem, służy pan u tego grubego dziedzica, Angusa 
MacLairna, Nie 
sądzę, aby wuj był wam przychylny. Co innego, gdybyście to wy, panie, byli 
dziedzicem. 
— A więc wypuścicie mnie, pani, czy nie? 
— Co się tak śpieszycie, panie? — Tess postawiła lichtarz na ziemi i przekręciła 
zamek. Zabrała 
świecę, weszła do środka i postawiła lichtarz na siermiężnym stoliku przy 
barłogu. — Ale nie 
złapano cię in flagranti z jej wysokością panną Brendą ani nic takiego? — 
spytała, pragnąc się 
upewnić, czy wypuści na wolność nieszczęśnika, którego wtrącono do lochu, aby 
nie uciekł od 
ołtarza. Brenda nikomu nie żałuje swoich wdzięków, co wcześniej czy później musi 
się skończyć 
właśnie w ten sposób, że odda się ją komuś, czy będzie tego chciał, czy nie. 
— In flagranti...? — powtórzył obce słowa. 
— Chodzi o to, czy nie obściskiwałeś jej gdzieś pod krzakiem, bo w takim 
przypadku wolałabym 
się nie mieszać. 
— Ależ broń Boże, przysięgam. I w ogóle jak możesz, pani, tak myśleć — 
zaprotestował, bolejąc 
w duchu, że nie skorzystał z okazji i nie dobrał się do Brend”, gdy była po temu 
pora. 
— No i dobrze, bo aż się prosi, żeby kogoś przyłapali. Nasza Brenda posuwa się 
zbyt daleko. 
Zaczynamy od nóg czy rąk? Które żelaza otworzyć najpierw? 
— Nogi. — Jęknął• z wrażenia, gdy dziewczyna uklękła, aby otworzyć okowy. 
Ubrałaś się, pani, 
jak chłopak — zauważył. 
— Masz bystre oczy, sir Halyardzie — mruknęła, podnosząc się z kolan, by sięgnąć 
zamka przy 
żelazie na ramionach. — 
Tam, do diabła! — zaklęła. — Nie ten klucz! — Podeszła do stolika, żeby przy 
świecy 
wybrać właściwy z pęku. 
— A jak się, pani, tu dostałaś? Nie słyszałem kroków. 
— Jest tu takie sekretne przejście. Wuj kazał je wybudować na wszelki wypadek. 
0, jest klucz — 
oznajmiła z durną. 
Uwolniony z łańcuchów Reyan najpierw usiadł i zaczął rozmasowywać odrętwiałe i 
obolałe 
kończyny, zerkając ciekawie na swoją oswobodzicielkę. Była niebywale drobna, a w 
nieco 
przydużym kubraku wydawała się jeszcze szczuplejsza. Na oko wyglądała bardzo 
młodo, czemu 
jednak przeczył dojrzały i lekko ochrypły głos. 
— Mój miecz, opończa i kapelusz wiszą tam na ścianie. — Wzrokiem poprosił o 
przyniesienie 
ich. 
Posłuchała, lecz nie powstrzymała się od pytania. 
— Zawsze jesteś przy mieczu w towarzystwie dam? 
— Zamierzałem zaprosić Brendę na przejażdżkę, więc miecz mógł się przydać. — 
Zaczął 
naciągać buty, które mu zdjęto przed nałożeniem kajdanów. Po chwili wstał, a 
Tess aż 
westchnęła w duchu z wrażenia. 
Był naprawdę urodziwy, taki, o jakim każda dziewczyna tylko marzy, bo dostać go 
mogła tylko 
Brenda i jej podobne. Także i dlatego Tess dziwiła się, dlaczego kuzynka nie 
wstawiła się za nim 
u ojca. Ze wszystkich jej konkurentów, a przewinął się ich cały tłum, ten był 
najlepszy 
Tess korciło, by zapytać, cóż takiego uczynił, że ściągnął na siebie gniew jej 
wuja, lecz nie 
zdążyła. Zdrętwiała. Ktoś nadchodził. Wyraźnie słychać było szczęk otwieranych 
drzwi i kroki, 
na schodach zamigotał ognik latarni. Obróciła się, żeby ostrzec Reyana, i też 
nie zdążyła, bo 
właśnie chwycił ją, przyciągnął do siebie i przyłożył sztylet do szyi. Nie 
próbowała się bronić. 
— Gdzie jest ukryte wyjście? — spytał szeptem, ciągnąc ją za sobą z celi na 
korytarz. 
— Z tylu za półkami na ścianie — odparła pośpiesznie. 
— Jak się je otwiera? 
— Trzeba pociągnąć za sznur po lewej stronie. — Bała się i sama nie wiedziała, 
czego bardziej: 
noża przy szyi czy wuja i jego siepaczy, Thomasa i Donalda. Właśnie nadeszli. 
— Na Boga, co tu się dzieje? — zagrzmiał Fergus Thurkettle, dobywając miecza. 
— Stój, Thurkettle, bo poderżnę gardło twojej siostrzenicy. 
— Powinieneś jednak nauczyć się innych sposobów okazywania wdzięczności — 
szepnęła Tess, 
karcąc się w duchu za to, że tak fatalnie pomyliła się w ocenie człowieka, 
którego oswobodziła z 
kajdan. 
— Bądź przeklęta, Tess! — Wuj jakby czytał w jej myślach. — Czemuś go wypuściła? 
— Właśnie, czemu... — odparła dziewczyna, bo nic lepszego nie przyszło jej do 
głowy. 
— Ty głupia babo! Nie wiedziałaś, że to morderca? Zabił Leitha MacNeilla. 
— Kogo? 
Reyan zaklął w duchu. Thurkettle nie tylko chciał go zgładzić, ale i obarczyć 
odpowiedzialnością 
za własną zbrodnię. 
— MacNeil to ten człowieczek, co tu wisiał — szepnął do ucha dziewczynie. — 
Będziesz musiał 
sobie znaleźć innego kozła ofiar ofiarnego, Thurkettle, bo ja znikam! — zawołał 
gromko, żeby 
wszyscy usłyszeli. — Otwieraj — rozkazał Tess, gdy doszli już do ściany. 
Łatwo jej nie poszło — Reyan trzymał mocno — ale udało jej się szarpnąć za sznur 
na tyle, żeby 
drzwi się uchyliły. A gdy tylko Reyan wciągnął ją do środka, nie czekając na 
nic, zatrzasnęła je 
przed nosem wuja i jego siepaczy i zasunęła ciężką zasuwę. 
— Dokąd to przejście prowadzi? — spytał Reyan, nie wypuszczając jej z rąk. 
Uniósł ją nawet, 
tak że majtała nogami W powietrzu. 
— Do stajni, nie dasz jednak rady osiodłać konia, jeśli będziesz mnie tak 
trzymał. 
— Zobaczymy. 
— Osaczą cię. Już pędzą do stajni. 
— Nie wątpię. 
— Ostatni raz oddałam komuś przysługę. 
— Zamknij się. 
Tess uznała, że skoro nie potrafi zmienić swego statusu zakładniczki, lepiej 
będzie zmilczeć i 
zastosować się do polecenia. 
A Reyan klął w duchu na czym świat stoi. Wyrzucał sobie, że jest ostatnim 
łotrem, lecz 
jednocześnie usprawiedliwiał się — nie ma innego wyjścia. Brzydziło go, że chowa 
się za 
plecami dziewczyny, ale tylko w ten sposób mógł się wyrwać z łap Thurkettle” a i 
jego siepaczy. 
Doszli do wyjścia. Reyan kazał Tess odsunąć zasuwę, a resztę załatwił 
kopniakiem. Drzwi 
odskoczyły z trzaskiem. Światło oślepiło go na moment, a gdy odzyskał wzrok, 
zobaczył, że wuj 
dziewczyny już czeka i że towarzyszy mu aż pięciu uzbrojonych pachołków. 
— Rzućcie broń — rozkazał, a widząc wahanie, zaśmiał się ponuro. — Nie ryzykuj, 
Thurkettle, 
bo ja nie mam nic do stracenia. — Z wolna, jeden po drugim, pachołkowie 
odrzucili miecze. — 
A ty — Reyan wskazał wzrokiem siwego stajennego — osiodłaj mi konia. I nie 
zapomnij, że 
zostawiłem tu łuki tarczę. — Stajenny rzucił się wykonać polecenie. 
— Nie ujdzie cito na sucho — syknął Thurkettle. 
— Jak na razie idzie mi całkiem nieźle. 
— Jak na razie, ale dopadniemy cię. 
— Naprawdę? Tylko nie następujcie mi na pięty, bo siostrzenicy może stać się 
krzywda. 
— Nie będziesz jej trzymał do końca życia. 
— Ale wystarczająco długo. 
Gdy stajenny przygotował wierzchowca, Reyan gestem kazał mu dołączyć do reszty 
pachołków. 
— Marsz do dziury — rozkazał wszystkim, wskazując wejście do lochu. Miąć 
przekleństwa, 
słudzy ze swoim panem na czele stłoczyli się w mrocznej czeluści. Reyan trzasnął 
drzwiami. — 
Zasuwa!— polecił Tess. 
Posłuchała. 
— i śpiesz się, bo zaraz znów tu będą — dorzuciła. 
— Zdążę, wskakuj! 
— Chcesz mnie zabrać? 
— Wsiadaj! 
Znów bez słowa wykonała polecenie; wspięła się na koński zad. Mogłaby zbiec na 
tuzin różnych 
sposobów, ale żaden nie przyszedł jej do głowy. Reyan skoczył na siodło i zanim 
zdążyła się 
zorientować, sięgnął za plecy, chwycił ją za ręce i błyskawicznie spętał je 
sobie na brzuchu, 
przywiązując ją do siebie. Po chwili ścisnął boki konia ostrogami i zwierzę 
ruszyło galopem. 
Tess zaczęła się modlić, żeby nieba pozwoliły jej wyjść cało z tej szaleńczej 
jazdy. 
Byli przy bramie, gdy z domu wybiegł Fergus. 
— Ząstrzelić go! — zawołał do łuczników. 
— Wielkie nieba, panie — zatrwożył się Thomas. — Możemy trafić panienkę. 
Jego pan zaklął pod nosem, ale po chwili jakby się ocknął. 
— Jaki dziś dzień? — spytał. 
— Czwartek, piętnastego maja. 
— Wspaniale — mruknął Fergus. — Wczoraj skończyła osiemnaście lat. — Aż 
wyszczerzył 
zęby w uśmiechu. 
— Co pana tak rozbawiło? — zaciekawił się Thomas. Fergus tylko wzruszył 
ramionami, 
spoglądając za uciekającym jeńcem i siostrzenicą. Ważył w myślach nowe plany. 
Skoro Tess 
skończyła osiemnaście lat, miała pełne prawo do swojego majątku, którym do tej 
pory zarządzał 
on — Fergus — jako opiekun małoletniej. Gdyby jednak coś jej się stało, gdyby 
zginęła albo 
umarła, majątek powróciłby do niego, bo nie było innych spadkobierców. Przez 
pięć lat 
zastanawiał się, jak to zrobić, i oto los dał mu szansę ma załatwienie dwóch 
spraw jednocześnie. 
— Za nimi! — rozkazał. 
— A co z Tess, panie? — znów zatroszczył się Thomas. 
— Nie martw się o nią. Ten łotr wie zbyt wiele o moich interesach z Czarnymi 
Douglasami . 
Rychło opowie o wszystkim Tess, a wtedy ona zacznie być groźna, jasne? 
Ruszajcie. 
Gdy tylko zbrojni wypadli za bramę, Thurkettle podreptał do zamku, nucąc pod 
nosem wesołą 
melodię. Nalał wielki puchar francuskiego wina i wypił, gratulując sobie 
doskonałego planu. 
— Podejrzewam, że sir Reyan nie wróci już do nas? 
Thurkettle drgnął, nie zauważył bowiem, kiedy weszła córka. 
— Żywy chyba nie — odparł, siadając przy stole. 
— Szkoda. — Brenda z wyrazem najwyższego !znudzenia wpatrywała się w swoje 
upierścienione palce. 
— Tak trzeba. Nie mogę pozwolić, żeby dotarł do króla i opowiedział o wszystkim, 
czego się 
dowiedział, kiedy go zwodziłaś. Nie trzeba było udawać aż takiej cnotki. 
— Oczekiwałabym wdzięczności, a nie wyrzutów. Robiłam to w twoim interesie, 
żebyś miał 
czas sprawdzić podejrzenia. 
— Wdzięczności nie oczekuj. Też miałaś interes. A gdyby przypadkiem przywlekli 
go tu 
żywego, dam ci go na parę godzin, zanim go wykończę. 
— Jesteś bardzo uprzejmy, ostrzegam jednak, żebyś był ostrożny w obecności Tess. 
Ona nie jest 
taka głupia, na jaką wygląda. 
O nią nie ma się już co martwić. — Thurkettle skrzywił bezkrwiste wargi w bladym 
uśmiechu. 
— Jak to? Przecież to ona go wypuściła. 
— Nie tylko wypuściła. Głupia suka pokazała mu tajne przejście, ale ma za swoje. 
Wziął ją jako 
zakładniczkę, tylko że to mu też nie pomoże. 
Brenda nie od razu zrozumiała, co ojciec ma na myśli. 
— Chcesz zabić Tess? — spytała, robiąc wielkie oczy. 
— A co, będziesz jej żałować? — warknął Thurkettle. 
— Ja? Nie, ale armia jej kuzynów na pewno. Co ciotce strzeliło do głowy, żeby 
wchodzić do 
takiej rodziny? Co im powiesz? 
Fergus Thurkettle wzruszył tylko ramionami na wspomnienie małżeństwa siostry. 
— To proste, opowiem o porwaniu i morderstwie... 
— ...które krwawo pomściliśmy — weszła mu w słowo córka. 
— Właśnie. 
— Tylko czy naprawdę musimy ja. zgładzić? Rozumiem, że uwolniła Reyana, ale czy 
nie można 
potraktować jej mniej surowo? 
— Rusz głową, dziewczyno. Ona wie sporo o naszych interesach, a ten łotr rychło 
wszystko z 
niej wyciągnie. Razem mogą zaprowadzić nas na szubienicę, co i tak byłoby nader 
łagodną karą. 
— Pewnie masz rację. To i owo musiała zauważyć przez te pięć lat, kiedy była z 
nami. 
— Też tak myślę, ale jest jeszcze inna sprawa. Wczoraj skończyła osiemnaście 
lat, a to znaczy, 
że sama może władać swoim majątkiem. 
— Majątkiem? Tess ma majątek? 
— I to jaki! Połowa twoich strojów jest kupowana za jej pieniądze. Dopisywałem 
to do 
wydatków na jej wychowanie i utrzymanie, a cały czas, przez pięć lat, 
rozmyślałem, jak przejąć 
wszystko, nie sprowadzając sobie na głowę Comynów i Delgadów, no i trafiła się 
okazja. Sama 
mi ją podała na tacy, że tak powiem. 
— Czy dobrze rozumiem, że będziesz po niej dziedziczył? 
— Wszystko, do ostatniego pensa, a jest tego sporo. 
— Sporo? Tyle, że warto ryzykować? 
— Pomyśl tylko: trzydzieści tysięcy sztuk złota! A jest jeszcze piękny zamek pod 
Edynburgiem i 
ziemia w Hiszpanii. Tess jest bogata, bardzo bogata. 
— Aż trudno uwierzyć. A skąd ten pacykarz Delgado wziął tyle pieniędzy? Skąd 
taki majątek u 
Comynów? 
— To nie ich zasługa ani nie ich pieniądze. Większość wniosła moja siostra, a 
dostała od ojca. 
Zabezpieczył ją, gdy wreszcie poszła po rozum do głowy i rzuciła tego kundla, za 
którego 
niebacznie wyszła. A przez lata majątek stale rósł. 
— I ani Comynowie, ani Delgadowie nie mają do niego prawa? 
— Żadnego. Majątek stanowił wyłączną własność Eileen, a teraz należy do Tess. 
— A jesteś pewien, że plan wypali? Połowa Delgadów i Comynów służy na dworze u 
króla albo 
w wojsku. Jest jeszcze kościół. Byłoby źle, gdyby ktoś zaczął węszyć. 
— Nawet jeśli, to i tak nic nie znajdzie. Będzie musiał przyznać, że dziewczynę 
porwano i 
zamordowano. 
— Obyś miał rację, ale ja nie będę jeszcze świętować. Poczekam. Najpierw chcę 
zobaczyć 
pieniądze i mieć pewność, że żaden Delgado i żaden Comyn się nie zjawi. 
Ojciec tylko wzruszył ramionami. Stary dureń, pomyślała Brenda, chwali dzień 
przed zachodem 
słońca. Sir Reyan Halyard to mądry człowiek, a ta mała też nie jest głupia. 
Razem mogą 
niejednego dokonać, a po pierwsze, nie dadzą się tak łatwo schwytać. Pieniądze — 
owszem — 
bardzo by się przydały, jeśli jednak plan nie wypali i ojcu powinie się noga, 
ona nie będzie miała 
z tym nic wspólnego. 
— Chyba zbyt się przejmujesz, Brendo. 
— A ty nie chwal dnia przed zachodem słońca — powtórzyła głośno to, o czym 
myślała przed 
chwilą. — Poczekajmy najpierw na głowy Reyana i Tess. 
— Już niedługo. Idź i przygotuj sobie żałobny strój, żebyś godnie wystąpiła na 
ich pogrzebie. 
2
Tess jęknęła z ulgą, gdy Reyan wreszcie zsadził ją z konia. Straciła rachubę 
czasu — tak 
długo tłukła się na końskim zadzie. Godzinami pędzili po wąwozach i bezdrożach, 
aby zmylić 
pogoń. Dziewczyna cała była obolała. 
O prawdziwym odpoczynku nie było jednak jeszcze mowy. Reyan spętał jej dłonie i 
przywiązał 
do siodła. Klęła go na czym świat stoi, że jest okrutny i nieludzki — spętał ją 
bowiem tak krótko, 
że nie tylko nie mogła usiąść, ale wręcz musiała stać na palcach, wdychając 
koński pot. 
Przysięgła sobie, że przy pierwszej okazji pchnie okrutnika sztyletem, żeby miął 
za swoje, a 
ostrze zatopi w brzuchu, tak by nie zginął od razu. Niech się najpierw pomęczy. 
Im gorzej się 
czuła, tym straszliwszą obmyślała zemstę. 
— Powinnaś zapanować nad językiem — zauważył tymczasem Reyan, zgorszony jej 
przekleństwami. 
— A ty nad manierami. Osobie, która uwolniła cię z lochu, należałoby się trochę 
względów. 
— Przykro mi, panienko, ale nie miałem wyboru. Gdybym cię nie pojmał, nie 
dojechałbym 
nawet do zamkowej bramy. — Sapnął, pchając wielki kamień leżący na zboczu 
wąwozu. 
— Żałuję, że w ogóle zeszłam do lochu. Bądź przeklęty! — Spojrzała z 
zainteresowaniem, jak jej 
ciemiężca mozoli się z kamieniem. — Po co to robisz? 
— Szykuję kryjówkę. 
— A więc koniec z uganianiem się w ciemności po bezdrożach? Przynajmniej tyle 
dobrego. 
Jestem zmęczona jak pies. 
— I jak pies ujadasz. Wcale nie jest ciemno, świeci księżyc. 
— Świeci? — Spojrzała w niebo; księżyc był ledwie w kwadrze. — Świeci tyle co 
kot napłakał. 
W rzeczy samej było tak mroczno, że niezbyt widziała, co Reyan robi, a poza tym 
koń zasłaniał 
widok. Z trzasków i szmerów domyślała się, że mężczyzna nadal mozoli się ze 
skalnym 
odłamem. Gdy tylko próbowała przesunąć konia, ten nieodmiennie wracał na stare 
miejsce — 
równie uparty i krnąbrny jak jego właściciel. 
— Chodź. — Reyan odwiązał ją od siodła, lecz nie zdjął pęt z rąk. 
— Niby gdzie? — Nie była chętna pójść za nim, ale nie dał jej wyboru; powlókł ją 
za sobą jak 
owcę i dopiero wtedy spostrzegła, że kamień, który z takim wysiłkiem odsuwał, 
kryje wejście do 
pieczary. 
— Jaskinia! Co za wspaniały zbieg okoliczności — zaszydziła. Reyarn zmilczał. 
Jaskinia okazała 
się spora. Najpierw wprowadził konia, a potem dziewczynę i znów przywiązał ją do 
łęku siodła. 
Wolał niczego nie ryzykować. Co prawda nie bardzo wierzył, aby po tym wszystkim 
chciała 
wracać do Thurkettle”a, wolał jednak dmuchać na zimne. Tymczasem przygotował 
posłania i 
wtedy odwiązał ją od siodła i kazał usiąść w głębi pieczary daleko od wejścia. 
Zerkając, czy 
niczego nie knuje, zamaskował wejście. 
Tess usiadła z jękiem obolałych członków. Zdawała sobie sprawę, że powinna 
przynajmniej 
próbować ucieczki, ale była zbyt wykończona, a poza tym nie uśmiechała jej się 
samotna 
wędrówka w nocy po bezdrożach, nie mówiąc już o tym, że Reyan był czujny, a w 
ogóle to 
ciągle jeszcze nie mogła uwierzyć, że wplątała się w tak niebywałą awanturę. 
Tymczasem patrzyła, jak mężczyzna rozpala ognisko i przygotowuje coś do 
jedzenia. 
— Popełniłeś zabójstwo i za to cię uwięzili? — spytała bez wiary, bo nie 
sądziła, aby mógł się 
dopuścić czegoś tak strasznego. 
— Nie, nawet nie dotknąłem miecza, zanim Thurkettle mnie nie uwięził. 
— To znaczy, że coś ukradłeś — zmieniła oskarżenie. 
— Niczego nie ukradłem. 
— No to musiało coś być między tobą a Brendą, coś więcej niż zwykłe umizgi. 
— Niech pan Bóg broni. 
— Ejże, wuj nie postąpiłby w ten sposób, gdyby chodziło o zwykłe konkury. Gdyby 
miał karać 
śmiercią każdego, kto dobiera się do jego córki, to trupy ścieliłyby się po 
całej Szkocji. 
— Zazdrosna? 
— Bzdura. Odpowiesz wreszcie na moje pytanie? 
— Przecież odpowiedziałem. — Spojrzał na nią uważnie. — Pora na ciebie, też 
chciałbym się 
czegoś dowiedzieć. 
— Słucham. 
— Czy naprawdę jesteś siostrzenicą Thurkettle” a? Nie widzę podobieństwa. — 
Zerwał z jej 
głowy znoszony kapelusz, który osłaniał twarz, i stanął zdumiony. Spod kapelusza 
posypała się 
grzywa pięknych kruczych włosów, długich prawie do pasa. Światło ogniska 
przydawało im 
jeszcze uroku. 
— Gdybyś lepiej znał rodzinę, dopatrzyłbyś paru wspólnych cech. A może byś mnie 
wreszcie 
rozwiązał. Wyciągnęła ku niemu spętane dłonie. 
— Pomyślę. — Delikatnie odsunął jej wyciągnięte ręce. — A jak cię nazywają? Tess 
Thurkettle? 
— Jestem hrabianką Comyn-Delgado. — Rozbawiło ją, choć wcale nie zdziwiło, 
zaskoczenie 
malujące się na jego obliczu. Ludzie zawsze tak reagowali, gdy podawała swoje 
pełne nazwisko i 
tytuł. 
— Jesteś Hiszpanką? Nie wiedziałem, że Thurkettle ma takie koneksje. 
— Bo i nie ma. To nazwisko ojca. Z Thurkettle”em jestem spokrewniona po 
kądzieli. Moja 
matka była jego siostrą, a gdy rodzice umarli, oddano mu mnie pod opiekę. — 
Powiedziała to 
dość obojętnie, choć w duchu ciągle jeszcze nie pogodziła się ze stratą 
rodziców, a każdy dzień z 
pięciu lat u wuja wspominała jak męczarnię. — Moja babka ze strony ojca była 
Szkotką z rodu 
Comynów, ale dziadek był Hiszpanem. Thurkettle uważał, że jego siostra popełnia 
mezalians, bo 
ojciec był tylko malarzem, portrecistą na dworze króla. 
Thurkettle zawsze zadzierał nosa, więc Reyan nie miał wątpliwości, że dziewczyna 
mówi prawdę 
i niczego nie zmyśla. Odkrył kiedyś, że jego ród był spowinowacony z Robertem 
Bruce”em i na 
tej wątłej podstawie bo w rzeczy samej chodziło o dziesiątą wodę po kisielu — 
zbudował całą 
legendę. Jeśli jego ojciec — stary Thurkettle — też uważał się za królewskiego 
potomka, to 
siostra musiała przejść przez piekło, gdy postanowiła poślubić Delgada. Tess też 
nie miała łatwo 
u wuja — była przecież żywym dowodem mezaliansu. 
— Ale to jeszcze nie powód, żeby cię zabijać — dopowiedział głośno.
— Mnie? — zdumiała się. — To ciebie ścigają. 
— Nie tylko, nie tylko. Gdyby tylko o mnie chodziło, nie strzelaliby z łuków. 
Miał, niestety, rację, tymczasem jednak Tess wolała pominąć ten temat. Odsuwała 
podejrzenia, 
choć nie było to łatwe. Faktem jest, że obsypano ich gradem strzał i żaden z 
łuczników nie 
zważał, że któraś mogłaby jej dosięgnąć. Więcej nawet — celowano w nią równie 
zaciekle, co w 
Reyana. Widać rodzina mamy naprawdę chciała się jej pozbyć. 
Ale dlaczego akurat teraz? Fergus miał przecież na to pięć długich lat... A 
właśnie. Próbował Co 
najmniej trzy razy. 
Gdy pamięć podsunęła jej owe trzy zdarzenia, nabrała pewności, że żadne z nich 
nie było 
przypadkowe, choć przez te wszystkie lata nie chciała w to wierzyć. Teraz też 
nie. 
— Mylisz się — syknęła ze złością, skrywając gorycz. Reyarn tylko pokiwał głową. 
Na 
początku, gdy łucznicy posłali pierwsze strzały, wydawało mu się, że są po 
prostu niezręczni albo 
głupi. Potem uznał, że to drugie — głupi na tyle, że ślepo wykonują rozkazy 
Thurkettle” a. 
Gdyby im nie kazał, nie mierzyliby w Tess. Tylko dlaczego to zrobił? Oto 
pytanie! 
A ona znała na nie odpowiedź. Wyczytał to w jej oczach, nalewając wino do 
kubków. Ale 
wyczytał jeszcze coś — rozpaczliwą próbę odrzucenia prawdy. Postanowił jednak na 
razie się 
nad tym nie zastanawiać. Nie miał pewności, czy ta niewinna dziewczyna nie 
maczała palców w 
intrygach wuja. Lepiej poczekać i się upewnić. Niejeden już zapłacił głową za 
zbytni pośpiech i 
nadmiar wiary. 
— Nie, nie mylę się, i ty dobrze o tym wiesz. Widzę to po twoich oczach. 
— Po oczach? — zaszydziła, przyjmując wino z jego rąk. — Opowiadasz głupstwa. 
— A jednak. Twoje oczy nie kłamią i widzę, że za wszelką cenę starasz się 
zaprzeczyć prawdzie. 
— Jakiej prawdzie? Fałszywym oskarżeniom! Niby dlaczego wuj chciałby mnie zabić? 
— Miałem nadzieję, że dowiem się tego od ciebie. 
— No to się nie dowiesz, bo nie wiem. — Wypiła łyk wina. Trunek był przedni, co, 
nie wiedzieć 
dlaczego, przyprawiło ją o irytację. 
— Nie sądzę, aby chodziło wyłącznie o mezalians. 
— Gdyby o to chodziło, wuj mógłby mnie po prostu odesłać 
na koniec świata. Nie musi maczać rąk we krwi, żebym zeszła mu z oczu. A przy 
okazji, dość 
długo kręciłeś się wokół Brendy i wcale mnie nie zauważałeś. 
— To prawda. Zaskoczyłaś mnie tam, w lochu, nie wiedziałem, kim jesteś. 
— A widzisz. Nikt mnie nie zauważa, moja obecność w żaden sposób nie obciąża 
rodziny. 
— W porządku, ale pomyślmy o innych motywach. Zazdrość? — Raczej nie, chyba że 
był jakiś 
trójkąt, o którym nic nie wiem. 
— Albo jesteś głupi, albo uważasz mnie za głupią. 
— Przepraszam, masz rację, a zresztą miłość i Thurkettle”owie to jak ogień i 
woda, nie pasują do 
siebie. 
I znowu miął rację. Taka była prawda, gorzka, lecz o tym Tess też nie miała 
ochoty mówić. 
Cień smutku w jej oczach nie umknął uwagi Reyana i zrobiło mu się żal 
dziewczyny. Od wielu 
tygodni obserwował ThurkettIe”ów i nie widział Tess, nie miał nawet pojęcia o 
jej istnieniu. 
Kryli ją po kątach, traktowali jak powietrze. Lata spędzone u wuja z całą 
pewnością nie były dla 
niej ani łatwe, ani miłe. Reyan zaczął nawet odczuwać coś na kształt 
współczucia, nadal jednak 
nie był pewien, czy może jej zaufać. 
— Majątek! To może być motyw. Masz pieniądze? — spytał bez przekonania, bo 
nędzny strój 
nie wskazywał, aby dziewczyna w ogóle cokolwiek posiadała. A jednak trafił. 
W oczach Tess zapaliły się ogniki. Pieniądze, powtórzyła w myślach i aż 
zadrżała. To była 
jedyna rzecz, jaką wuj wielbił poza — oczywiście — własną osobą, a ona — Tess — 
coś tam 
miała, ba, całkiem ładną sumkę. Od dwóch dni wszystko to należało już wyłącznie 
do niej. Nikt 
co prawda nie raczył pamiętać o jej urodzinach, ale to już nie ma znaczenia. Wuj 
z mocy prawa 
musi jej teraz przekazać pełną władzę nad całym majątkiem. I oto mozaika 
układała się w całość. 
Dla majątku brat jej matki nie cofnie się przed niczym. 
I znów przypomniała sobie owe przypadki, które wcale przypadkami nie były. Wuj 
od dawna 
nosił się z zamiarem pozbawienia jej życia. Czekał tylko na sposobną chwilę i 
dogodne 
okoliczności, takie, które postawiłyby go poza podejrzeniami. Stąd owe przypadki 
— narowisty 
koń, z którego tak łatwo spaść i skręcić sobie kark, spróchniały most, przez 
który kazał jej jeździć 
w jedną i drugą stronę pod byle pretekstem, i te cegły, co „przypadkiem” 
odpadały z murów, 
akurat gdy pod nimi przechodziła. A teraz, pomyślała, patrząc na Reyana, wuj 
urządził porwanie. 
Co za doskonały plan, perfekcyjny! Porwanie i śmierć z rąk porywacza. Nawet 
gdyby zginęła w 
czasie pościgu, to Fergusowi Thurkettle”owi nikt nie mógłby niczego zarzucić. 
— A więc? — Reyan domagał się odpowiedzi. — Coś posiadasz? Pieniądze? — Bawiło 
go i 
wzruszało, że dziewczyna nie jest w stanie ukryć swoich myśli. Można w niej było 
czytać jak w 
otwartej księdze. 
— Owszem, trochę — odparła, uznając, że lepiej będzie nie mówić całej prawdy. 
— Trochę, powiadasz. Nie sądzę, aby Thurkettle zadawał sobie trud dla byle 
czego. 
— No cóż... parę tysięcy sztuk złota, kawałek ziemi — skłamała, 
usprawiedliwiając się przed 
sobą, że tak się po prostu mówi. 
— Twój wuj jest pazerny, ale nie połasiłby się chyba na „parę” tysięcy i 
„kawałek!” ziemi — 
powiedział jakby od niechcenia. Czuł, że dziewczyna nie mówi całej prawdy, lecz 
tymczasem nie 
chciał drążyć sprawy. Zresztą dokładne sumy nie miały większego znaczenia. 
Ważne, że 
zrozumiała, co i dlaczego grozi jej ze strony Thurkettle” a. Choć ciągle nie był 
przekonany, czy 
może jej zaufać, uznał, że zdając sobie sprawę z niebezpieczeństwa, nie będzie 
próbować 
ucieczki. Wyjął więc nóż i bez słowa przeciął jej pęta. 
— Jestem wolna? — spytała, wietrząc podstęp. Też mu nie ufała. 
— Nie sądzę, abyś chciała uciekać. 
— I chyba masz rację — odrzekła, nie podnosząc oczu. Rozmasowywała zdrętwiałe 
nadgarstki. 
— Zbyt wielu ludzi czyha na moje życie. — Zerknęła na Reyana. — Ciebie też nie 
jestem 
pewna. 
— I słusznie. 
— No to czemu mnie uwolniłeś? 
Spróbował owsianki, którą przyrządzał na ogniu. 
— Wiesz, zabijając cię, niewiele bym zyskał... — nabrał potrawy do miski i podał 
dziewczynie 
— ale niewykluczone, że mi się przydasz. Jeśli mnie posłuchasz, możesz uratować 
głowę. U 
Thurkettle”a nie masz szans. 
Nic nie odpowiedziała, choć w duchu przyznała mu rację. Spróbowała owsianki. Nie 
było to jej 
ulubione danie, ale żołądek dopominał się o swoje, więc zaczęła jeść z apetytem, 
modląc się, aby 
na przyszłość postarał się o bardziej urozmaicone menu. Gdyby miała codziennie 
jeść owsiankę, 
to wcześniej czy później zamarzyłaby o powrocie do wuja, bez względu na 
konsekwencje. 
Zaczęła się nad sobą użalać. W ciągu jednego dnia jej wcale nieróżowe życie 
zmieniło się na 
jeszcze gorsze. Jedyna nadzieja, że uda jej się odszukać rodzinę ojca. Wtedy 
Thurkettle będzie 
miał za swoje. Nie tylko on... — Zerknęła na swojego ciemiężcę. — Sir Halyard 
też odpowie za 
uprowadzenie. Problem tylko w tym, że rodzina mieszkała daleko, a jak na razie 
do dyspozycji 
był tylko jeden wierzchowiec — Reyana. Druga sprawa, to jak trafić do Comynów. 
To po nich 
odziedziczyła absolutny brak orientacji. Legenda rodzinna głosiła, że stryj 
Silyio Comyn, wstając 
z łóżka, z trudem trafiał do drzwi sypialni. 
Tess miała tylko jedno wyjście. Musiała namówić Reyana, żeby ją odwiózł, 
przekonać, że będzie 
to również z korzyścią dla niego. Westchnęła w duchu. Zadanie było trudniejsze 
niż to, przed 
którym stał Mojżesz, prowadząc swój lud przez Morze Czerwone Reyan porwał ją, 
groził, że 
podetnie jej gardło, i zapewne nie będzie miał najmniejszej ochoty stanąć oko w 
oko z jej 
rodziną. Ale cóż, spróbować można i trzeba, zwłaszcza że innego wyjścia nie ma. 
Nad czym tak rozmyślasz? — spytał Reyan, odbierając od niej wylizaną do czysta 
miskę. 
— Nad niczym. 
— Ejże... — Upił łyk wina. — A zresztą nieważne. Porozmawiajmy o twoim wuju. 
— A po co? Wszystko wiadomo. Chce naszych głów. Wiem dlaczego mojej, a twojej? 
— Bo dowiedziałem się to i owo o jego niecnych sprawkach. 
— O jego niecnych sprawkach można by napisać cały traktat. 
— Wiesz coś, czego ja nie wiem? 
— Myślę, że tak. Choćby o tych białogłowach, które uwiódł. Opowiada, że w jego 
żyłach 
płynie królewska krew i niejedna mu ulega, uważając, że spotyka ją zaszczyt. — 
Pokręciła głową 
z wyrazem obrzydzenia. 
— To nieważne. 
— A co jest ważne? Powiedz mi, czego szukałeś, a ja ci powiem, czy to prawda. 
— Mimo że chodzi o twojego wuja, o rodzinę? — Spojrzał na nią podejrzliwie i 
dołożył do 
ognia. 
— Nie ma co ich bronić. Musiałabym być szalona, żeby stawać w obronie kogoś, kto 
czyha na 
moje życie. 
To prawda. 
— Właśnie. Ale opowiedz mi najpierw, dlaczego mój wuj chce twojej głowy. 
Reyan zmilczał. Ważył w myślach odpowiedź. Oboje znaleźli się w podobnej 
sytuacji, było więc 
mało prawdopodobne, aby Tess chciała wykorzystać jego tajemnice przeciwko niemu, 
więc mógł 
mówić szczerze. Tylko czy nie ulegał nastrojowi chwili? Te jej oczy, te wielkie 
brązowe oczy... 
— No cóż, domyślam się, że Fergus prowadzi nielegalne interesy. 
— To nic nowego, sądziłam, że usłyszę coś, o czym nie wiem. 
— A co wiesz? 
Wiem, że macza palce w brudnych sprawach, i byłabym zdumiona, gdyby było 
inaczej, ale co 
konkretnego masz na myśli? 
— Fergus knuje z Czarnymi Douglasami przeciwko królowi Jakubowi. - 
Zaskoczył ją, a nawet więcej — zatrwożył. Z przerażenia zakrztusiła się winem. 
Owszem, od 
dawna wiedziała, że wuj prowadzi różne niezbyt czyste interesy, lecz do głowy 
jej nie przyszło, 
że knuje przeciwko królowi. Zdrada stanu! Toż to szaleństwo! 
— Jesteś pewien? — szepnęła, bo lęk niemal odjął jej mowę. 
— Absolutnie, ale, niestety, nie mam niczego czarno na białym. Starałem się 
zdobyć dowód. 
— I dlatego uganiałeś się za Brendą? — domyśliła się. 
— Sądziłem, że uda mi się coś z niej wycisnąć. 
— Chyba jej jednak nie znasz. 
— Może. Nie jest szczególnie bystra. 
— Przeciwnie. I pamiętaj że wie wszystko, zna tajemnice ojca. 
— Zastanawiałem się nad tym w lochu... — Westchnął. Miał sobie za złe, że dał 
się zwieść 
słodkimi minami tej dziewczyny. 
— Brenda jest przebiegła. Jedno nieostrożne pytanie i zaraz nabrałaby podejrzeń. 
— Domyślam się, że donosiła ojcu o każdym moim kroku. 
— Domyślasz się?! Lepiej późno niż wcale. 
— Mogłabyś sobie darować szyderstwo. 
— Mężczyźni! — Wzruszyła ramionami. — Wystarczy wam para sarnich oczu, dwie 
obfitości z 
przodu i przestajecie myśleć. 
To prawda pomyślał Reyan z pokorą, lecz nic nie powiedział. Odczekał chwilę i 
zmienił temat. 
— Co jeszcze wiesz o wuju? 
— To zły człowiek, z całą pewnością. Nie mogę sobie jednak przypomnieć albo po 
prostu nie 
byłam świadkiem niczego takiego, co można by nazwać zdradą stanu. — Pomasowała 
się po 
skroniach zmęczenie dawało o sobie znać. — A o tej porze w ogóle nic nie 
pamiętam, nawet jak 
się nazywam. 
Rzeczywiście, wyglądała na śmiertelnie znużoną. Reyan też potrzebował 
wypoczynku, 
postanowił więc odłożyć rozmowę na rano. 
— Połóż się tu przy ogniu. 
Zzuła buty, ułożyła się najwygodniej, jak tylko mogła, i otuliła derką. 
Wiedziała, że mimo 
zmęczenia sen nie nadejdzie szybko, i nie myliła się. Nadszedł natomiast... 
Reyan. Wsunął się 
pod okrycie obok niej. 
— Co ty wyprawiasz? — oburzyła się. 
— Idę spać. 
Tutaj? 
— Nie ma innego miejsca i derkę też mamy tylko jedną. I nic mnie nie obchodzi, 
że ktoś już pod 
nią leży. A zresztą jestem tak zmęczony, że możesz spać spokojnie, jeśli o to ci 
chodzi. 
Przez chwilę rozważała, czy powinna tak łatwo skapitulować, ale machnęła ręką. 
Oboje byli 
ubrani od stóp do głów, oboje zmęczeni i znużeni, więc kwestia tego, czy wypada 
zlegać na 
jednym posłaniu z obcym mężczyzną, nie miała większego znaczenia. 
Reyan słyszał jeszcze, jak Tess zaczyna równo oddychać — znak, że zapadała w 
sen. Jemu też 
oczy zaczęły się kleić. W nocy nic im nie groziło, a ważne, żeby nabrać sil, bo 
od rana znów 
trzeba będzie stawić czoło niebezpieczeństwom.
3
Wypoczęliśmy, przemyliśmy oczy, śniadanie też już za nami, pora więc porozmawiać 
— 
oświadczył Reyan, nalewając sobie trochę wina z bukłaka. Unikał wzroku 
dziewczyny. 
Od rana nie odezwała się ani słowem, co przyprawiało go o irytację. Wydawało mu 
się, że gdy 
wypocznie, przemyśli wszystkie sprawy, zrozumie, że nie jest jej wrogiem, lecz 
sojusznikiem — 
z przypadku, konieczności, ale sojusznikiem. Tymczasem traktowała go z góry, z 
pogardą, jakby 
się brzydziła albo jeszcze gorzej. 
Tess — zaczął — powinnaś mi pomóc. Możesz na tym tylko zyskać. 
— Tak jak zyskałam, uwalniając cię z lochu — zaszydziła. 
Obudziła się w miarę wypoczęta, gdy jednak ogarnęła wzrokiem otoczenie, a myślą 
wszystko to, 
co stało się wczoraj, po prostu się wściekła. Oczywiście zdawała sobie sprawę, 
że nie powinna go 
winić, a przynajmniej nie za wszystko, ale... nie było nikogo innego, na kim 
mogłaby się 
wyładować. Itak dobrze, że nie zaczęła złorzeczyć. Zamknęła się w sobie i 
milczala jak grób. 
— Przykro mi — powiedział. — Ale nie miałem wyboru, a poza tym w zamku i tak 
groziło ci 
śmiertelne niebezpieczeństwo. Zamiast się złościć, powinnaś mi dziękować. Wiesz 
przecież, że 
łucznicy mierzyli tak we mnie, jak i w ciebie. 
— Wiem i wiem także, że dostarczyłeś wujowi flader wygodnego pretekstu, żeby 
mnie zupełnie 
bezkarnie zabić. 
Prawda, pomyślał, tyle że niecała. 
— Skoro tak chętnie z niego skorzystał, to znaczy, że cały czas groziło ci 
niebezpieczeństwo 
Fergus czyhał na ciebie i pewnie nieraz próbował posłać cię na tamten świat, 
tylko że ty niczego 
nie spostrzegłaś. 
Dziewczyna otworzyła usta, żeby odburknąć, lecz powstrzymała się. Logika wywodu 
Reyana 
była nie do podważenia, nie mówiąc już o tym, że świadczyły za nią fakty, 
których doświadczyła 
na własnej skórze. Kiwnęła tylko ze smutkiem głową. 
— A więc mam rację, próbował cię zabić. 
— Niestety. Na początku nie chciałam w to wierzyć, mówiłam sobie, że to tylko 
przypadki. 
Przecież to mój wuj, rodzina, krew z krwi, a jednak... Ze trzy razy zasadzał się 
na mnie. 
— A widzisz! Czy poza nim masz jeszcze rodzinę? 
— Dość rozległą. Czemu pytasz? 
— Skąd Fergus ma pewność, że będzie dziedziczył po tobie? Zapisywałaś mu 
majątek? 
— Nie, ale i tak by go dostał, bo majątek pochodzi od dziadka, ojca mojej mamy i 
Fergusa. 
Dziadek chciał zabezpieczyć mamę. Był pewien, że ona wcześniej czy później 
odejdzie od 
mojego ojca. Przeznaczył jej więc ziemię i pewną sumę pieniędzy, zastrzegając, 
że po niej 
dziedziczyć będę ja. Mama umarła, gdy byłam dzieckiem. Majątkiem zawiadywał 
dziadek... 
— ...a po jego śmierci Fergus? 
— Zgadłeś. Do przedwczoraj. 
— Reyan spojrzał na dziewczynę pytającym wzrokiem. 
— Przedwczoraj skończyłam osiemnaście lat! 
— Niemożliwe! — wykrzyknął z wyrazem najwyższego zdumienia. — Myślałem, że masz 
znacznie mniej. To ubranie... — machnął ręką — ...wyglądasz w nim jak... 
dziecko. Właśnie, jak 
to się dzieje, że panna w twoim wieku ubiera się... w coś takiego? — Spojrzenie 
i ton głosu 
zdradzały, co myśli o jej nędznym odzieniu. 
— Zajmowałam się stajnią, drogi panie, i miałam jeszcze parę innych, równie 
nieprzystojnych 
zajęć, a że mam wszystkiego dwie suknie, muszę je oszczędzać — odparła z 
prostotą, a 
jednocześnie żal ścisnął jej serce. To prawda, wyglądała jak nędzarka. 
Natychmiast jednak 
uniosła się durną. Nikt jej nie uprzedzał, że czeka ją podróż w towarzystwie 
mężczyzny i to tak 
wytwornego jak sir Halyard. A poza tym, gdyby miała na sobie suknię, nie 
zaryzykowałaby 
wyprawy do lochów i piękny sir Halyard nie siedziałby tu obok, w pieczarze, ale 
konałby 
przykuty do ściany. 
Zrozumiał, że jego niebaczne słowa sprawiły jej przykrość, lecz zainteresowało 
go co innego. 
— Dwie suknie, dlaczego tylko dwie? 
— Mówiłam przecież, wuj sprawował pieczę nad majątkiem. 
— Rozumiem, ale o ile znam się na tych sprawach, to miał pełne prawo czerpać z 
majątku na 
koszty twojego utrzymania. Czy oprócz niego ktoś jeszcze zarządza twoim 
majątkiem? 
— Owszem, dwóch prawników. Wuj musiał z nimi uzgadniać wszystkie wydatki. 
Dziadek 
Thurkettle nie do końca ufał swojemu synowi i dlatego najął prawników, żeby 
wszystkiego 
pilnowali. Sądzę jednak, że wuj nie chciał mieć z nimi do czynienia, więc nie 
pobierał niczego z 
majątku. — W głębi duszy miała jednak wątpliwości, czy rzeczywiście tak było. 
Znów wzrok ją zdradził i Reyan bez trudu odgadł, o czym dziewczyna myśli. Sam 
nie miał 
wątpliwości, że Fergus wyciskał z jej majątku wszystko, co tylko się dało, na 
nią nie 
przeznaczając ani pensa. Nie wypowiedział jednak tego głośno, nie chciał 
pogłębiać jej żalu i 
rozczarowania. 
Serce coraz głośniej podpowiadało mu, że Tess jest niewinna; była ofiarą 
Thurkettle”a, a nie 
wspólniczką. I choć rozum nakazywał ostrożność w ferowaniu wszelkich wyroków, 
serce trwało 
przy swoim. Nie sądził, by dziewczyna wiedziała coś istotnego o działaniach 
wuja, postanowił 
jednak podrążyć sprawę. Przysunął się bliżej do swojej zakładniczki. 
— Pamiętasz, co powiedziałem? 
Czy pamiętała? Doskonale pamiętała, zarówno to, co powiedział, jak to, że wyszła 
na kompletną 
idiotkę, a nade wszystko pamiętała, jak traktował ją wuj, który niby to miał się 
nią opiekować jak 
własną córką. 
— Oczywiście, że Fergus knuje przeciwko królowi. Tylko... skąd ta pewność? — 
spytała. 
— A z tego, że idzie ręka w rękę z Czarnymi Douglasami, i wiem na ten temat 
naprawdę sporo, 
tylko, jak powiadam, nie mam niczego czarno na białym. 
— I sądziłeś, że umizgując się do Brendy, coś znajdziesz? 
— Dałabyś już z tym spokój — uciął. 
— Niech ci będzie i nie ma się co złościć. 
— Wcale się nie złoszczę. 
— Oczywiście. — Puściła do niego oko. — A właściwie to dlaczego interesujesz się 
moim 
wujem? — Nie ufała mu jeszcze. — O co ci naprawdę chodzi?. Czy to przypadkiem 
nie jest tak, 
że chciałbyś zająć jego miejsce u boku Czarnych Douglasów? 
Dotknęła go, więcej nawet — zezłościła, lecz opanował się. Miała prawo go 
podejrzewać. Biorąc 
zaś pod uwagę to, co przeszła i czego się dowiedziała w ciągu ostatniej doby, 
musiała być 
podejrzliwa i wobec niego, i wobec wszystkich i wszystkiego. 
Zastanawiał się gorączkowo, co powinien i co może jej powiedzieć, na ile uchylić 
rąbka 
tajemnicy. W końcu doszedł do wniosku, że trzeba iść na całość, ujawnić całą 
prawdę. Jeśli 
bowiem pozostawi choćby cień wątpliwości, nie rozwieje wszelkich podejrzeń, to 
nie znajdzie w 
dziewczynie sojusznika, a przeciwnie — wroga. 
— Od miesięcy śledzę Czarnych Douglasów i twojego wuja. Działam na prośbę i z 
upoważnienia 
króla Jakuba drugiego — powiedział wprost. 
— A ja jestem królową Anglii — zakpiła, nie dając wiary ani jednemu słowu. Nie 
da się nabrać, 
nie jest taka głupia. Pomyślała chwilę, po czy spytała: — Możesz to udowodnić? 
— Nie — odparł krótko. — Gdybym nosił przy sobie dokumenty świadczące, że 
działam z 
rozkazu króla, to tak jakbym nosił wyrok śmierci. Pamiętasz tego wychudzonego 
człowieka? 
Mówiłaś, że widziałaś go w lochu? Otóż był on stajennym u Fergusa, a w 
rzeczywistości służył 
królowi. Mieliśmy wymienić wiadomości, ale niestety, twój wuj zdemaskował go, 
zanim 
zdążyłem z nim porozmawiać. 
— Kazał go zamordować? 
— Nie mam najmniejszych wątpliwości, że tak. 
Tess zerwała się z miejsca i bez słowa podeszła do wejścia do pieczary. Reyan, 
idąc rano po 
wodę, zostawił niewielką szparę na świeże powietrze. Dziewczyna wsparła się o 
ścianę i 
próbowała ogarnąć to wszystko, czego się dowiedziała. Cały jej świat w ciągu 
jednego dnia 
stanął na głowie. Groziła jej śmierć. Podstawowe pytanie brzmiało, czy może 
zaufać sir 
Reyanowi Halyardowi, czy w ogóle może komukolwiek ufać? Łzy cisnęły jej się do 
oczu. 
Bo jak tu nie płakać, pomyślała, ocierając wilgotne policzki. Ile zwykła kobieta 
może znieść? Nie 
chciała już niczego więcej słyszeć. Każde słowo Reyana pognębiało ją jeszcze 
bardziej. 
Ten człowiek całą mocą piętnował wuja, oskarżał go o największą zbrodnię. Jeśli 
rzeczywiście 
działał z rozkazu króla, wtedy sprawa była jasna i zrozumiała. A jeśli nie? 
Jeśli sam coś knuł? 
Nie mogła przecież wykluczyć, że spiskował tak jak wuj i w sobie tylko wiadomym 
interesie 
chciał się go pozbyć. Gdzie więc była prawda? Na razie Tess nie miała innego 
wyjścia, jak 
zaufać własnej intuicji, ale na niej też nie mogła polegać, a przynajmniej nie 
do końca, zwłaszcza 
gdy sprawa dotyczyła tak przystojnego mężczyzny, co każdej mógł zawrócić w 
głowie. 
Reyan wstał i podszedł do niej. Widział, że dziewczyna płacze, lecz nie miał 
pojęcia, jak ją 
pocieszyć. Jej wuj okazał się zdrajcą, mordercą i człowiekiem żądnym władzy, 
który nie cofa 
przed niczym, by pomnożyć majątek i wpływy. Taka była prawda. Prawdą było też, 
że obojgu 
jemu i jej — groziło śmiertelne niebezpieczeństwo. I to, że nie miał żadnych 
gwarancji, iż uda im 
się wyjść cało. Czuł się kompletnie bezradny. Odruchowo pogłaskał Tess po 
kruczej głowie. 
— Powiedziałem prawdę, działam z rozkazu króla. 
Znów otarła policzki i znów bez skutku; łzy lały się strumieniem. 
— Trudno mi w to uwierzyć. Jeszcze nie spotkałam rycerza w służbie króla, który 
porywa 
niewinne kobiety i grozi, że podetnie im gardło. 
— Nie zamierzałem cię zabijać. 
— Tak? A co byś zrobił, gdyby oni, wuj i jego ludzie, uznali, że blefujesz? 
— Zginąłbym — odparł z prostotą. 
Obróciła się jak rażona piorunem i spojrzała uważnie w jego oczy. Nie było w 
nich kłamstwa. 
Wyglądał równie nieszczęśliwie i żałośnie, jak ona. Nie powinna dalej zwlekać, 
zresztą i tak nie 
miała wyboru. Uwierzyła mu. Uwierzyła, lecz w duchu postanowiła pilnie go 
obserwować. 
— Owszem, wiem, że wuj utrzymywał przyjazne stosunki z Czarnymi Douglasami. 
Posłańcy 
krążyli bez przerwy. — Odwróciła się do szczeliny u wejścia. — Ostatnio 
powiększył swój 
oddział zbrojnych. Płatnerze pracują bez wytchnienia. Najął ludzi do wytwarzania 
strzał. 
Zastanawiałam się nawet, czy ktoś nie szykuje na nas ataku. 
— A może to on szykował się na kogoś. Obiło ci się coś o uszy? 
— Nie i nie widziałam też żadnych wojsk, jeśli o to pytasz, co oczywiście nic 
nie znaczy, bo 
jeśli wuj rzeczywiście coś knuje, to naturalnie czyni to w ukryciu. — Łzy 
wreszcie przestały jej 
się lać po policzkach. 
— To racja, Douglasowie jednak poczynają sobie coraz śmielej i bezczelniej, ale 
jeszcze nie na 
tyle, żeby już ich przygwoździć. 
— A co wuj może na tym wszystkim zyskać? Nie jest pretendentem do tronu. 
— Ale Douglasowie są. Po śmierci Jakuba Pierwszego byli bardzo blisko korony i 
pewnie by ją 
dostali, gdyby nie jego syn. 
— Wiem, ale wiem też, jak ukarano winnych królobójstwa. Tortury i męczarnie 
nieprędko 
pójdą w zapomnienie. Wuj wydał sporo na ludzi i broń. Musi być przekonany, że mu 
się to 
opłaci. 
— Właśnie po pieniądzach do niego trafiłem. Naprawdę niczego nie słyszałaś? 
Wspomniałaś o 
posłańcach, że bez przerwy krążyli. Nie wiesz, z czym przybywali i jakie 
zabierali odpowiedzi od 
Fergusa? 
Zmarszczyła czoło, przeszukując zakamarki wątłej pamięci. Jest! Jakże mogła 
zapomnieć?! 
— Tunel! — wykrzyknęła. 
— Tunel, jaki tunel? — spytał Reyan z nadzieją, że może rzeczywiście 
przypomniała sobie coś 
ważnego. Wskazywało na to podniecenie malujące się na jej twarzy. 
— No tunel! Z lochu do stajni. Wlokłeś mnie tamtędy z nożem na szyi. 
— Ciągle o tym wspominasz. 
— Trudno zapomnieć, że szlachetny rycerz w ten właśnie sposób odwdzięczył się za 
uwolnienie 
z lochu. — Ciekawe, przemknęło jej przez myśl, ale fakt, że on tak się irytował, 
ilekroć ona 
wspomniała o gwałcie, który jej zadał, sprawiał, że zaczynała nabierać do niego 
zaufania. 
— No więc co z tym tunelem? — ponaglił Reyan. 
— A to, że są tam dwa spore pomieszczenia. Widziałam je na własne oczy. Jakby 
piwnice do 
składowania plonów i dziesięcin lub choćby jabłek czy wina. Nic nadzwyczajnego, 
w każdym 
zamku znajdzie się coś takiego, ale tam akurat usłyszałam kiedyś coś, co może 
być ważne. 
— Mówże wreszcie. 
— Było to jakieś dwa tygodnie temu, zeszłam właśnie do tunelu i usłyszałam, że 
wuj z kimś 
rozmawia... 
— Z kim? Z kimś od Douglasów? 
— Chyba tak i nie był to posłaniec, tylko ktoś ważny. Rozmawiał z wujem jak 
równy z równym 
albo wręcz wyższy stanem. Słyszałam, jak przypominał mu jakieś zdarzenie z 
przeszłości, jakiś 
sekret, o którym wuj wolałby zapomnieć. Zaraz potem spytał, czy zapasy wysyłane 
do 
Douglasów nie popsują się, bo tam nie ma takich pomieszczeń jak to, w którym 
rozmawiali. I 
pytał jeszcze, czy wytrzymają do początków maja. 
— Jesteś pewna? Powtórzyłabyś pod przysięgą? 
— Najzupełniej. Rozmawiali w najgłębszej tajemnicy, a mnie zdjął lęk, że słyszę 
coś, co nie jest 
przeznaczone dla moich uszu, i zaraz uciekłam. 
— Zrobiłaś mądrze, byliby cię zabili. — Uderzył zaciśniętą pięścią w otwartą 
dłoń. — Dwa 
miesiące, powiadasz? To by się zgadzało z tym, co ja wiem. 
— A co wiesz? 
— Że tysięczna armia ruszy na króla! 
Tess zbladła; serce zaczęło jej bić mocniej. 
— To straszne, okropne. Nie mogę pojąć, dlaczego wuj miałby to zrobić? To hańba 
dla całego 
rodu, na wieki. 
— Jak się głębiej zastanowisz, to zrozumiesz. 
— Że co? Że marzą mu się nowe zaszczyty i nowe włości? To nie jest warte takiego 
ryzyka, a on 
nie jest ryzykantem. A może Douglasowie mają coś na niego? — Zbladła jeszcze 
bardziej, gdy 
słowa, które usłyszała w lochu przy tunelu, zabrzmiały w jej pamięci z nową 
siłą. — Wuj nie 
pierwszy raz dopuszcza się zdrady — szepnęła ledwo słyszalnym głosem. 
Reyan popatrzył na nią z zaciekawieniem. 
— Niestety. Czarni Douglasowie wiedzą, że ma na rękach krew Jakuba Pierwszego — 
wyjaśniła. 
Odjęło mu mowę. Oto czego szukał! Tygodniami chodził za Brendą w nadziei, że 
czegoś się 
dowie, miesiącami myszkował tu i tam i oto Tess objawiła mu nagle to, na co 
poświęcił ogrom 
czasu. A co jeszcze bardziej irytujące, ta dziewczyna o nic się nie starała, 
podczas gdy on 
wypruwał z siebie żyły. 
Ale — spojrzał na nią — niemożliwe, aby Thurkettle nie zorientował się, a 
przynajmniej nie 
zaczął podejrzewać, że siostrzenica coś widziała, coś usłyszała, że po prostu 
wie. Fergus nie był 
głupcem i musiał zdawać sobie sprawę, że dziewczyna stanowi dlań zagrożenie, bo 
wystarczy, że 
ktoś zacznie z nią rozmawiać albo wręcz przepytywać. Skoro tak, to jej wuj 
uczyni wszystko, aby 
milczała... na zawsze. 
Zawisła nad nią równie wielka groźba, jak nad nim. Wcześniej tak mu się 
wydawało, teraz był 
tego pewien. Byli więc skazani na siebie, a przynajmniej do czasu, kiedy 
Thurkettle przestanie 
komukolwiek zagrażać. Skoro Tess znalazła się w takiej sytuacji za Reyana 
sprawą, to jego 
obowiązkiem było uchronić ją od najgorszego. Zadanie godne Herkulesa, zwłaszcza 
że jego 
życie też wisiało na włosku. 
— I co o tym sądzisz? Przydadzą ci się takie wiadomości? 
— Ba, gdybyśmy tylko dotarli do króla... Tymczasem... 
— ...tymczasem wuj ma wszelkie powody, by chcieć mojej głowy. Douglasowie też — 
dokończyła za niego. Powiedziała to spokojnie, choć trwoga ściskała jej serce. 
Usiadła przy 
ogniu, wbiła wzrok w gorejące drwa. Jej życie nigdy nie było bezpieczne, groźby 
czyhały 
zewsząd — klany ciiągle ze sobą wojowały, zarazy dziesiątkowały ludzi — nigdy 
jednak nie była 
wystawiona na tak bezpośrednie niebezpieczeństwo i to ją przerażało. Sprostać 
groźbie mogła w 
jeden tylko sposób: mobilizując wszystkie siły. 
Najważniejsze to odnaleźć rodzinę. Pod skrzydłami Delgadów i Comynów wuj jej nie 
dosięgnie. 
Podniosła wzrok. Reyan kucnął przy niej. Teraz wszystko będzie zależało od tego 
człowieka, od 
jego chęci, dobrej woli i zręczności, a nie znając go, nie mogła przewidzieć czy 
sprosta 
wyzwaniu, czy starczy mu i chęci, i dobrej woli, i wiedzy, i zręczności. 
— Są tylko dwa wyjścia — podsumował. — Albo Fergus skończy z nami, albo my z 
nim. 
Stanowimy dla niego śmiertelne zagrożenie, tak jak on jest zagrożeniem dla nas i 
dla króla. 
— Lękasz się, że się wystraszę, że spróbuję przebłagać wuja? 
— Szczerze? Tak. 
— No to posłuchaj. Boleję, to oczywiste, że moja rodzina zapłaci za zbrodnie 
Thurkettle” a, bo 
musi zapłacić, skoro nazwisko Thurkettle zostanie okryte hańbą po wsze czasy, 
ale też nie 
zamierzam dawać głowy, aby ratować skórę Fergusa Thurkettle”a, zwłaszcza zaś, że 
on by mi tę 
głowę uciął. Nie uwierzę w ani jedno jego słowo, choćby przysięgał na wszystkie 
świętości, że 
nic mi się nie stanie, jeśli tylko postąpię wedle jego woli. To kłamca, a ja 
doskonale o tym wiem. 
— Przerwała, jakby przypomniała sobie o czymś bardzo ważnym. — A co z Brendą, 
miłością 
twojego życia? 
Reyan chciał zaprotestować przeciwko ostatniemu zdaniu, uznał jednak, że lepiej 
będzie, jeśli 
zmilczy. Zaczął więc inaczej. 
— Jeśli ona jest w to wplątana... 
— Wplątana? — nie dała mu dokończyć Tess. — Piękna Brenda tkwi w tym po same 
uszy. 
Zawsze lubiła być w środku wszystkiego. 
— No to spotka ja. taki sam los jak ojca i Douglasów. 
— W to nie wierzę. Użyje wszystkich swoich uroków i oczaruje sędziów, tak jak 
oczarowała 
ciebie, jeśli, oczywiście, stanie kiedykolwiek przed sądem. Pewnie już teraz 
myśli o ucieczce z 
całym majątkiem. Czasami wydaje mi się, że ona jest o niebo sprytniejsza od 
ojca. 
— Dajmy sobie spokój z Brendą. Przyjdzie czas, to pogadamy i o niej. Tymczasem 
są ważniejsze 
sprawy. To nie ona ugania się za nami z łukiem i kołczanem pełnym strzał. 
— Niech będzie. A co planujesz zrobić z tymi, co się uganiają? 
— Nic, na razie zostaniemy tutaj. 
— W pieczarze? To przecież pułapka. 
— Owszem, jest takie niebezpieczeństwo, ale nie ma innego wyjścia. Muszę zostać 
w tej okolicy 
do czwartku. 
— Całe sześć dni? I sądzisz, że nas nie znajdą? 
— Mam nadzieję. W czwartek mam się z kimś spotkać niedaleko stąd i tego nie da 
się zmienić. 
— A gdybyś nie stawił się na to spotkanie? 
— Ów człowiek zacznie mnie szukać, a do tego nie mogę dopuścić. Mógłby bowiem 
wpaść w 
ręce Fergusa, a wtedy koniec. Przybywa tu specjalnie, żeby wziąć ode mnie 
wiadomości dla 
króla, a to szansa dla nas. 
— Ja widzę jeszcze inną szansę — zaczęła Tess ostrożnie, zastanawiając się, czy 
nie za wcześnie 
wtajemniczać go w plany związane z Delgadami i Comynami. 
Spojrzał na nią zaciekawiony. W jej oczach malowała się nadzieja, ale nie tylko 
— zaiskrzyło 
coś, czego do tej pory nie widział: przebiegłość. Zrozumiał, że dziewczyna chce 
go do czegoś 
przekonać, i postanowił nie ulec tym wielkim, błyszczącym oczom. 
— Znasz kogoś, kto mógłby nam pomóc? — spytał. 
— Rodzina mojego ojca. Delgadowie i Comynowie — odparła, widząc po jego wzroku, 
że 
nie zechce nawet wysłuchać jej propozycji. 
— Tess, twój wuj nie jest głupi. Pierwsza myśl, jaka przyjdzie mu do głowy, to 
właśnie to, że 
zechcesz uciec do rodziny ojca. 
— Też tak przypuszczam, wiem jednak, że nie podejdzie do nich zbyt blisko, 
zwłaszcza jeśli 
dojdzie do wniosku, że już do nich dotarłam i opowiedziałam o zdradzie. 
— Nie wątpię, że rodzina ojca byłaby gotowa stanąć do walki w twojej obronie, 
ale to nie jest 
wyjście. To sprawa króla. 
— Tym bardziej trzeba do nich dotrzeć. Połowa mojej rodziny to prawnicy. Niemal 
cała reszta 
służy w wojsku, chyba już ci o tym wspominałam. Otoczą nas opieką, obronią. 
— Moi sojusznicy zrobią to skuteczniej. 
— Tylko gdzie oni są? 
— U boku króla, w Sterling. 
— A moi w Edynburgu, a więc znacznie bliżej. Mają tam solidny zamek. 
— Owszem, Edynburg jest bliżej, tylko że po drodze będą czyhać ludzie Fergusa, a 
niewykluczone, że także Douglasowie ze swoim wojskiem. Mówiłem ci już, że twój 
wuj od razu 
pomyśli, iż uciekasz do Edynburga. 
— Będą nas także ścigać na drogach do Sterling — odparła i spojrzała na Reyana 
smutnym 
wzrokiem. — Chyba mi jednak nie ufasz. 
— A ty? — Wolał odpowiedzieć pytaniem na pytanie, bo aż go kusiło, żeby wziąć ją 
w ramiona i 
przyznać, że wierzy jej bez reszty, wierzy jej i wierzy w nią. 
— Ja? Ja ci ufam. 
— No dobrze, obiecuję, że zastanowię się nad twoim planem. Zadowolona? 
— Zadowolona. 
Wstał i skierował się do wyjścia. 
— Idę po drewno, a ty zostań tutaj. 
— Jakbym miała inny wybór — mruknęła do siebie. 
A więc obiecał się zastanowić. To więcej, niż się spodziewała. Bała się, że 
odrzuci jej plan bez 
słowa wyjaśnienia. Sześć dni! Miała sześć dni, żeby go przekonać. 
4
- Muszę się wykąpać! 
Reyan zaklął po nosem, odłożył miecz, który właśnie starannie czyścił, i 
spojrzał na dziewczynę. 
Od rana, od kiedy się obudziła, nękała go o kąpiel i nie miał już siły. Źle 
sypiał, a i za dnia też nie 
mógł się opędzić od myśli o tym, co kryje się pod chłopięcymi łachami, o tym, co 
czuł każdej 
nocy, gdy kładli się na wspólnym posłaniu pod jedną derką. Dochodził już do 
kresu 
wytrzymałości. 
— Nie możesz poczekać, aż znajdziemy się w bezpieczniejszym miejscu? 
— Nie mogę. — Stała nad nim z rękami na biodrach. — Miałam właśnie wziąć kąpiel, 
gdy ty 
nagle wtargnąłeś w moje życie i wywróciłeś je do góry nogami. I mam dość. Mam 
dość siebie i 
w ogóle. Wiem, że w pobliżu jest źródło, bo przecież przynosisz codziennie wodę. 
Gdzie ono 
jest? 
— Niech cię diabli! — zaklął, rzucił miecz na ziemię i zerwał się wściekły na 
równe nogi. — 
Mam dość tego gadania. Chcesz się kapać, to będziesz się kąpać, tylko gorszej 
chwili nie mogłaś 
sobie wybrać. 
— Zaczynam śmierdzieć — oznajmiła błagalnie. 
— Nic nie czuję — odparł szczerze, a w duchu pożałował, bo gdyby dziewczyna 
roztaczała 
nieprzyjemną woń, łatwiej byłoby opanować żądze. 
— Może dlatego, że sam niezbyt ładnie pachniesz — palnęła, uciekając się do 
kłamstwa, żeby 
postawić na swoim. Tak naprawdę Reyan woniał świeżością, co jeszcze bardziej ją 
irytowało, bo 
świadczyło o tym, że sam zażywa kąpieli. 
— Weź rzeczy, to cię zaprowadzę. Tylko pamiętaj, masz się wykąpać raz-dwa. — 
Wzięła mydło, 
które miał w jukach. — A czym się wytrzesz? — zainteresował się. 
— Ubraniem, a potem je wypiorę. 
— Chcesz urządzić pranie?! — zawołał z niekłamanym oburzeniem. 
— Oczywiście, że tak, i nie krzycz. Mam tylko to co na sobie i muszę to wreszcie 
wyprać. 
— Ale chyba nie będziesz czekać na dworze, aż ci wyschną ubrania — zamruczał 
gniewnie. 
Pogrzebał w jukach i wyciągnął czystą koszulę. — Masz, włożysz to po kąpieli i 
jazda z 
powrotem. Mokre rzeczy wysuszysz przy ogniu. 
Wzięła koszulę, dość obszerną, lecz nie na tyle, żeby uczynić zadość wszystkim 
wymaganiom 
skromności. Chciała zaprotestować, ale Reyan już wyszedł z pieczary, więc 
machnęła ręką, 
uznając, że kąpiel po czterech dniach warta jest grzechu nieskromności. 
Okazało się, że obok pieczary jest nie tylko źródło, ale i małe jeziorko, 
doskonale osłonięte 
niemal ze wszystkich stron. Miała ochotę dać Reyanowi kuksańca za to, że przez 
cztery długie 
dni ani nie zaproponował jej kąpieli, ani nic nie powiedział. 
— Ty samolubie! — nie wytrzymała. 
— Posłuchaj, Tess... 
— Niczego nie chcę słuchać. Wynoś się. Wracaj do pieczary. 
— Tylko się pośpiesz. — Wolał nie podejmować kłótni. — Tego jeziorka tylko na 
pozór nie 
widać. Łatwo tu trafić — ostrzegł jeszcze raz i zostawił ja. samą. 
Tess rozejrzała się i przyznała mu rację. Jeziorko rozlewało się u podnóża skały 
i z dołu można tu 
było dotrzeć nawet na koniu. Wzruszyła ramionami, po czym zaczęła się rozbierać. 
Od czterech 
dni Reyan nic nie mówił o ludziach wuja. Widać przestali penetrować tę okolicę, 
co nie znaczy, 
że nie mogli tu wrócić. Nawet gdyby, to na kąpiel starczy czasu, a zresztą nie 
można bez przerwy 
żyć w strachu. 
Najpierw zajęła się ubraniem. Wyprała je starannie, rozłożyła na kamieniach, a 
następnie sama 
wskoczyła do wody. Nawet nie była taka zimna, jak się wydawało. 
Mydląc się i taplając na przemian, dziewczyna myślała o Reyanie. Zresztą stałe o 
nim myślała, 
ale cóż w tym dziwnego, skoro byli razem dzień i noc. Problem tylko w tym, że w 
jej myślach 
jawił się nie Reyan sojusznik, lecz Reyan mężczyzna. Wyobraźnia podsuwała jej 
smak 
pocałunków i nie tylko pocałunków. Tess przychodziły wtedy do głowy nieznane jej 
jeszcze 
sprawy, które dzieją się między mężczyzną a kobietą. 
Nocami, gdy nie mogła zasnąć, zastanawiała się nad wadami swego towarzysza 
niedoli i nie 
znajdowała żadnych. W ciągu dnia też nie. Choć bacznie go obserwowała, nie 
odkryła 
najmniejszej skazy. Nawet gdy się złościł, gdy ją irytował, nie widziała 
niczego, co pozwalałoby 
myśleć o nim z niechęcią. Przeciwnie, nawet w irytacji nie przestawał jej 
fascynować. 
— Musi mieć jakieś wady — szepnęła do siebie. — Tylko trzeba uważniej mu się 
przyjrzeć. 
Na przykład, jest arogancki. Prawda? Prawda. Ale nie tak jak wielu innych, a 
poza tym ma prawo 
tak się właśnie zachowywać. 
Niecierpliwy! Łatwo się złości. Oczywiście! Ale czy ona również nie jest 
niecierpliwa? 
Nieufny! Właśnie, tylko czy ona nie dmucha na zimne? 
Władczy. Czasami zachowuje się tak, jakby zjadł wszystkie rozumy. Też prawda, 
ale czy w 
sytuacji, w której się znaleźli, nie trzeba działać zdecydowanie? 
Zaklęła pod nosem. Miał wady, to oczywiste, ale — niestety — żadnej takiej, 
która byłaby nie do 
zniesienia, a jeśli już, to takie same jak ona, a za takie trudno go krytykować. 
Prawdziwy kłopot polegał zresztą nie na wadach, lecz na zaletach. Tych zaś miał 
co niemiara. 
Oczy błękitne jak niebo, wzrok pełen zrozumienia, ciało, które tak doskonale 
poznała przez te 
noce, mocne i gorące, i ten uśmiech... Miękła pod nim jak wosk. Na szczęście 
tego jeszcze nie 
zauważył. 
Czy naprawdę nie zauważył? — pomyślała, nurzając się cała w wodzie. Mówił 
przecież, że czyta 
w niej jak w otwartej księdze. Owszem, nie potrafiła ukryć uczuć. Więc może 
Reyan wiedział...? 
Domyślał się? Cała nadzieja, że miał równie wiele problemów ze sobą, co ona. 
Reyan rozsiadł się u wejścia do pieczary i patrzył w przestrzeń. Starał się nie 
myśleć o Tess, 
ale było to zadanie ponad siły. Do tej pory tylko czuł jej kobiecość pod 
szorstkim ubraniem, gdy 
zlegali pod jedną derką, a teraz nadarzała się okazja ujrzeć jej sekrety. 
Wystarczyło zerknąć. A 
może powinien to zrobić. A-nuż okaże się mniej pociągająca, niż podpowiadała 
wyobraźnia, a to 
ostudziłoby żądze, z którymi już nie dawał sobie rady.
Z dnia na dzień tracił jasność spojrzenia i rozsądek. Owszem, była ładna, ale 
ten język jak u 
żmii i to ubranie. Na zdrowy rozum nie powinien na nią w ogóle zwracać uwagi. 
Tylko że jego 
rozum chyba oszalał. 
Ta dziewczyna była niewątpliwie dziewicą, a uwieść dziewicę to grzech, za który 
żaden ksiądz 
nie da rozgrzeszenia. 
Reyan pokiwał ponuro głową. Nawet wizja ogni piekielnych, która zwykle studziła 
jego zapały, 
tym razem nie pomagała. Nie było innej rady — musi usunąć ją ze swojego życia. 
Tylko że było 
to niemożliwie w ciągu najbliższych dwóch dni, a nawet dłużej, bo przecież 
groziło im wspólne 
niebezpieczeństwo. Nie mógł jej więc zostawić. 
Opanuj się, nakazał sobie solennie, bo będziesz gorzko żałował. 
Wyostrzył wzrok i rozejrzał się po okolicy. 
— Co, u diabła, ta dziewczyna ma w sobie? — mruknął, zdając sobie nagle sprawę, 
że pierwszy 
raz w życiu mówi głośno do siebie. 
Poruszała w nim uczucia, które do tej pory drzemały głęboko ukryte. Szedł 
wytyczoną ścieżką, 
służył królowi i to było całe jego życie, w którym nie było miejsca na drugą 
osobę. Prawda, że 
żądze dawały o sobie znać. Ale załatwiał to jak inni, szybko i bez konsekwencji. 
Ale tej 
dziewczyny nie tylko pożądał. Budziła w nim coś więcej i taka była prawda. Mógł 
zaprzeczać, 
złościć się i irytować, ale tak właśnie było i wydało mu się to bardzo groźne. 
Powinien jej unikać, 
ale jak, skoro los sprawił, że ugrzązł z nią i wszędzie, gdzie się obrócił, 
widział te wielkie 
brązowe oczy, co zdawały się spoglądać w głąb jego duszy, budząc niepokój i lęk, 
jakiego 
jeszcze nie zaznał. 
— Taki sam lęk jak pięciu konnych... — mruknął do siebie i dopiero gdy to 
powiedział, zdał 
sobie sprawę, że pięciu zbrojnych ludzi na koniach to nie zjawy, lecz 
rzeczywistość. Byli jeszcze 
daleko, lecz zmierzali prosto ku jeziorku i nie mogło być wątpliwości, że to 
ludzie Thurkettle”a. 
Zerwał się z miejsca i przeklinając się w duchu za chwile zamyślenia, popędził 
po dziewczynę. 
— Tess, wychodź. Musimy wracać do pieczary! — zawołał półgłosem, zbierając jej 
mokre 
rzeczy rozłożone na kamieniach. 
— Co ty wyprawiasz, zostaw to — zaprotestowała, kryjąc się w wodzie po szyję. 
— Ludzie Thurkettle”a zaraz tu będą. 
Przeraziła się, jego zaś przeraziła własna reakcja, bo niczego tak w tej chwili 
nie pragnął, jak 
zrzucić ubranie i zanurzyć się w wodzie obok niej, i to wcale nie po to, aby 
zażywać kąpieli. 
— Daj mi ubranie i odwróć się — zażądała. 
— Nie ma czasu, wyłaź, bo nie zdążymy. 
— Jestem goła. 
— Daj spokój ze skromnością, ci ludzie zaraz tu będą. Albo zaświecisz gołym 
tyłkiem, albo cię 
złapią. Co wolisz? 
— Zaświecić. —Wyskoczyła zwody, jak ją pan Bóg stworzył, chwyciła koszulę i 
puściła się 
pędem do jaskini. 
Reyan oniemiał z wrażenia i zanim się ocknął i ruszył za nią, zdążyła wciągnąć 
koszulę i 
zawiązać ją pod szyją. 
Dogonił ją dopiero u wejścia do jaskini, pchnął do środka, a sam skrył się za 
skałą, obserwując 
sytuację. Pięciu konnych dotarło właśnie do jeziorka. Reyan gromił się w duchu 
najgorszymi 
słowami, widząc, że jeden z nich zainteresował się śladami stóp. Oznaczało to, 
że szybko stąd nie 
odjadą, przeciwnie — zaczną węszyć. 
Wsunął się do pieczary, maskując wejście, i znów oniemiał na widok Tess odzianej 
w samą 
koszulę. Zapomniał o niebezpieczeństwie, a gdy się ocknął, przyszło mu na myśl, 
że dla obojga 
byłoby lepiej, gdyby nie miała tak wspaniale wysmukłych nóg. 
— Odjechali? — spytała, jakby nie zauważając, że pożera ją oczami. 
— Nie i szybko nie odjadą. Odkryli ślady na brzegu. 
— Wielkie nieba, przepraszam, to moja wina. 
— Moja. Zbyt późno ich zauważyłem, a przez to nie zdążyłem zatrzeć śladów. 
— Zaczną nas szukać? 
— Cały czas to robią. Thurkettle musi się już bardzo niecierpliwić. 
— Zostaną w pobliżu. 
— Tak sądzę. 
— I co zrobimy? 
— Nic. — Reyan zaczął zasypywać ognisko. — Kryjówka jest w miarę bezpieczna, 
więc jeśli 
będziemy cicho, raczej nas nie znajdą — dodał i zajął się koniem. Osiodłał go i 
odprowadził w 
głąb pieczary. — Na wszelki wypadek, gdyby trzeba było uciekać — wyjaśnił. 
— A nie lepiej od razu? 
— Zobaczą nas. Na razie wiedzą tylko, że gdzieś tu jesteśmy. Tyle wywnioskowali 
ze śladów. 
Przy odrobinie szczęścia nie znajdą jednak naszej kryjówki i po pewnym czasie 
uznają, że trzeba 
szukać dalej, i odjadą. 
— Na razie — powtórzyła jego słowa — nie mieliśmy zbyt dużo szczęścia. 
— To prawda, ale mam jeszcze inny plan. 
- Jaki? 
— Nie martw się. Usiądź i przestań wreszcie gadać. 
Dziewczyna westchnęła ciężko. Najbliższa przyszłość malowała się ponuro. Albo 
ich znajdą, 
albo — przy odrobinie szczęścia — za jakiś czas odjadą. Wuj nie przebierał w 
środkach, gdy czuł 
się zagrożony, a teraz, po czterech dniach bezowocnych poszukiwań, musiał być po 
prostu 
wściekły. Ludzie ze strachu będą szukać do upadłego, zwłaszcza że znaleźli 
ślady... 
Zaczęła nerwowo krążyć po jaskini. 
Niech ich wszyscy diabli — syknął Reyan. Cały czas trwał na posterunku przy 
wejściu do jaskini 
i właśnie wstał, aby rozprostować zdrętwiałe kości. 
— Jeszcze się kręcą? — spytała szeptem Tess. 
— Jeszcze, a co gorsza, wygląda na to, że zostaną tu na noc. 
— I nie odjadą, dopóki czegoś nie znajdą? 
— Jeden z nich zorientował się, że ślady są świeże. 
— Wujowi czasami trafiał się pomocnik z jaką taką głową na karku — powiedziała z 
sarkazmem. 
Niestety — skwitował Reyan ponuro. 
— A może powinnam do nich pójść. 
— Chcesz zostać męczennicą? — zgromił ją. 
— Wyobraź sobie, że zawsze o tym marzyłam — zaszydziła, lecz zaraz zmieniła ton. 
— Z nas 
dwojga ja mam więcej szans. Ciebie zabiją bez wahania. 
— A ciebie nie? Powiedzmy, że masz rację, że osłupieją na chwilę, i co wtedy? 
— Nie wiem, coś wymyślę. Mówiłam ci o rodzinie ojca. 
— Mówiłaś i co z tego? Minie wiele dni, zanim dotrze do nich jakakolwiek 
wiadomość, a 
Thurkettle nie będzie się wahał. Pozbędzie się ciebie jak nic. Tylko czeka, żeby 
to zrobić, a winę 
zwalić na mnie. 
— To racja, więc co robimy? 
— My? Nic. Ty tu zostajesz. 
— A ty zostaniesz męczennikiem. 
— To mi się wcale nie uśmiecha, ale mam plan. 
— Jaki? 
— Żeby ich zwieść, sprawić, żeby stąd odjechali. Cała trudność w tym, jak ich 
przekonać, że cały 
czas jesteś ze mną. 
— Powiedzmy, że to się uda, co potem? 
— Wracam. 
— Tak po prostu wracasz? A to, że ich jest pięciu, a ty jeden, to się nie liczy? 
Że będą strzelać z 
łuków też nie? 
— Łucznicy z nich marni. 
— Skoro wuj zdołał znaleźć jednego, który potrafi czytać ślady, to może znalazł 
i takiego, co 
urnie strzelać z łuku. 
— No cóż, trzeba zaryzykować — uciął Reyan, zwijając derkę i przystrajając ją w 
ubrania Tess. 
— A nie możemy tu zostać? To całkiem niezła forteca. 
— Oblegana przez pięciu zbrojnych. Pięciu na dwoje, jeśli, oczywiście, potrafisz 
posługiwać się 
mieczem, łukiem, a przynajmniej sztyletem. 
— A i owszem, lepiej niż niejeden z drabów Fergusa — powiedziała z durną i 
spojrzała ze 
smutkiem na swoje małe dłonie. — Problem tylko w tym, że rzadko się trafia miecz 
albo łuk na 
moją miarę. 
— Jeśli umiesz to dobrze, może się przydać, kiedy wszystko inne zawiedzie. Ale 
zostać tu to 
ostateczność. Zawsze mogą nas wziąć głodem albo wykurzyć ogniem, nie mówiąc już 
o tym, że 
w każdej chwili mogą posłać po posiłki. 
— Widzę, że już postanowiłeś. 
— Tak jest. Teraz jest szansa wymknąć się niespostrzeżenie. Potem wybiorę sobie 
moment i 
miejsce, żeby im się pokazać. — Wziął w ręce zwiniętą w rulon derkę przystrojoną 
jej kubrakiem 
i spodniami.
— Jak ci się podoba? 
— To niby mam być ja? A gdzie głowa? 
— Wezmę jeszcze kapelusz. W mroku powinno ich to zmylić. 
— Oby — mruknęła nieprzekonana dziewczyna. 
Reyan tymczasem odłożył kukłę, znalazł kawałek patyka i zaczął coś kreślić na 
piasku. 
— Gdybym nie wrócił... 
— Nie mów tak, bo zacznę się denerwować. 
— Nie wyglądasz na niewiastę, która mdleje przy każdej okazji. 
— Nie należę jednak także do tych, co z uśmiechem żegnają rycerzy wyprawiających 
się na 
wojnę. Rozumiem, że nie mamy wyboru, że to jedyne wyjście, ale jakaś szansa jest 
i nie odbieraj 
mi nadziei. — Westchnęła. 
— Nie odbieram, lecz na wszelki wypadek powinnaś wiedzieć, jak trafić do mojego 
przyjaciela 
Simona, który zjawi się w okolicy za dwa dni. A teraz popatrz i zapamiętaj, co 
masz powiedzieć, 
żeby poznał, że jesteś jedną z nas. Simon odprowadzi cię do rodziny. — Poczekał, 
aż Tess 
dokładnie obejrzy to, co narysował. — Masz sztylet? 
— Mam, a ty? — odparła pośpiesznie, starając się ukryć lęk. 
— Mam sztylet, miecz i łuk, ale broń to ostateczność. Będę ich zwodził z daleka 
i... — pogłaskał 
ją po wilgotnych włosach — ...wrócę, Tess, wrócę na pewno. 
Nie wierzyła. Bała się jak nigdy w życiu. Bała się, że więcej go nie zobaczy, i 
może dlatego, a 
może z całkiem innych powodów objęła go i pocałowała. Nie spodziewała się, że 
odda 
pocałunek, lecz tak właśnie zrobił. Otoczył ją ramieniem i pocałował... wcale 
nie na pożegnanie. 
— Powodzenia — szepnęła, gdy wreszcie oderwali się od siebie. 
Reyan patrzył na nią zmieszany. Jeszcze przed chwilą nie myślał o niczym innym, 
jak tylko o 
tym, żeby się wymknąć niespostrzeżenie i naprowadzić ludzi Thurkettle” a na 
fałszywy trop. 
Teraz co innego przepełniało jego myśli i serce — żeby zostać, żeby sycić oczy i 
kryć 
pocałunkami całe jej ciało. Czuł na wargach jej smak, słodki i niebezpieczny. 
Zaklął w duchu, 
podniósł kukłę i poszedł po konia. 
Tess milczała, siedząc nieruchomo tam, gdzie ją zostawił. 
— Reyanie — szepnęła, gdy miał już wychodzić — to pewnie nieważne, ale chcę, 
żebyś 
wiedział: jeśli coś ci się stanie, jeśli nie wrócisz, zapłacą mi za to, zapłacą 
srogo. 
— To bardzo ważne — szepnął i znikł w mroku. 
Tess nie ruszyła się z miejsca, wzięła tylko sztylet i położyła na kolanach. 
Przez dłuższą chwilę 
otaczała ją głęboka cisza, a potem rozległ się tętent koni. Przymknęła oczy i 
zaczęła się modlić. 
Zapowiadała się długa noc. 
5
- Tess? 
— Reyanie, ty wariacie — syknęła, wypuszczając sztylet z zaciśniętej dłoni. — 
Niewiele 
brakowało, a rzuciłabym tym w ciebie. 
— Przynajmniej byłaś czujna — mruknął, wślizgując się do pieczary. Odsunął 
kamień i 
wprowadził wierzchowca. Spocone zwierzę ciężko dyszało po długiej drodze. 
Dziewczyna patrzyła na Reyana w milczeniu, gdy rozpalał ogień; jej serce nie 
chciało się 
uspokoić. Nie miała siły ruszyć się z miejsca w głębi pieczary, w którym 
siedziała od wielu 
godzin. 
— Udało się — rzekł po prostu. 
— To dobrze — odparła, jakby nie słysząc. Patrzyła na niego, zastanawiając się, 
jak to się dzieje, 
że raptem ktoś tak ogromnie zaczyna się podobać. 
„Czujna” powiedział. Czuła się po prostu obolała. Tyle godzin napięcia, tyle 
godzin czekania, 
tyle godzin bez ruchu. Było dobrze po zmierzchu, kiedy, wiedziona nie wiadomo 
czym, zaszyła 
się w głębi jaskini i tak trwała, a teraz lękała się wstać. Bała się, że jeśli 
się ruszy, zrobi coś 
szalonego. 
Bo tak strasznie chciała się do niego przytulić, poczuć jego ciało, usłyszeć 
bicie serca, upewnić 
się, przekonać, że jest, że wrócił, cały i zdrowy, i że to nie sen. lecz bała 
się... bała siebie. 
Siedziała więc bez ruchu. 
— Naprawdę nie rozumiem, jak coś takiego mogło ich oszukać. — Reyan zaśmiał się, 
rozbierając kukłę. — Twoje ubranie wyschło. 
— To dobrze. 
— Chciałbym się umyć. Jest woda? 
— Jest — odparła, ale nie ruszyła się z miejsca. 
Reyan zmilczał, sam nalał sobie wody do drewnianej misy. Zzuł buty i rozebrał 
się do pasa. 
Starał się zrozumieć dziwne zachowanie dziewczyny. Tłumaczył sobie, że niełatwo 
jej było 
czekać samej w ciemności. 
— Tu nie będą nas już szukać — powiedział, chcąc dodać jej ducha. — Odwiodłem 
ich daleko i 
zostawiłem tyle śladów, że prędko się nie połapią. 
— To dobrze. 
— Tess? Czy coś się stało? 
— Nie, nic się nie stało. 
— Łżesz. Chodź tutaj do światła — wyciągnął ręce — bo tam, w kącie, w ogóle cię 
nie widzę. 
Przez chwilę tylko patrzała na wyciągnięte ku niej ręce i nagą pierś Reyana i 
nagle zerwała się 
miejsca, jak ptak wracający do gniazda z podniebnej wędrówki, jednym susem 
przemierzyła całą 
długość pieczary i rzuciła mu się na szyję. Przylgnęła do niego całą sobą z taką 
silą, że aż się 
zachwiał, stracił równowagę i siadł na legowisku, przyciągając ją do siebie. Nie 
protestowała; 
przeciwnie, wtuliła się w niego jeszcze mocniej, moszcząc się na jego kolanach. 
— Boże, jak ja na ciebie czekałam — szeptała. — Już myślałam, że nie wrócisz, że 
cię zabili i 
rzucili wilkom na pożarcie. 
— Wilkom na pożarcie? — Zaśmiał się nerwowo, czując jej rozpalone ciało i 
odkrywając, że 
poza skąpą koszulą Tess nie ma niczego na sobie. 
— W życiu się tak nie bałam. 
— Nie było wyjścia, musiałem cię tu zostawić. — Wbrew temu, co sobie w duchu 
surowo 
przykazywał, jego ręce zbłądziły ku jej nogom. Czuł gładką jak jedwab skórę, a 
równie 
nieposłuszna jak ręce pamięć przywiodła smak jej pocałunku. 
Tego się nie bałam, no, może trochę. Lękałam się o ciebie, bo to ciebie ścigali. 
— Przemknęło jej 
przez myśl, że powinna odsunąć jego rękę, bo przecież tak nie wypada, ale 
zamiast dłoni 
odsunęła od siebie myśl o tym, co wypada, a co nie. 
— Jak widzisz, wróciłem cały i zdrowy — powiedział chrapliwie. Głos wiązł mu w 
gardle, jakby 
słowa przeszkadzały w tym, czego teraz pragnął najbardziej. Chciał jej dotykać, 
gładzić, 
odnajdywać palcami wszystkie tajniki ciała. Tuliła się do niego, a on czuł pod 
koszulą małe 
jędrne piersi. Jeśli zaraz, natychmiast nie odsunie jej od siebie, nie uczyni 
tego nigdy, bo zapomni 
o tych wszystkich ważnych powodach, dla których w ogóle nie powinien jej 
dotykać. 
— Cały i zdrowy? Nie ranili cię? 
-Nie. 
Gdy otwierała usta, czuł na szyi jej oddech i znów aż do bólu zapragnął jej ust. 
Jęknął, gdy 
wtulając się w niego jeszcze mocniej, podrażniła udami jego nabrzmiałą męskość. 
Sprawy coraz 
śpieszniej wymykały się spod wszelkiej kontroli. Jeszcze chwila i nie będzie już 
odwrotu od 
zatracenia. 
— Posłuchaj — odezwał się niepewnie. — Usiądziemy przy ogniu, a ja zrobię coś do 
jedzenia. 
— Przecież siedzimy przy ogniu. 
Czy był to jej gorący oddech na szyi, czy może jeszcze coś innego, tego ani on, 
ani nikt nigdy nie 
rozstrzygnie, ale myśli i zmysły, które całą siłą woli starał się jeszcze 
trzymać na wodzy, zerwały 
się jak do lotu. 
Mrucząc, a może tylko myśląc: „Nie rób tego”, sięgnął ku rozpuszczonym włosom 
dziewczyny. 
Chyba jednak mruknął, bo Tess, odchylając się pod pieszczotą do tyłu, spojrzała 
na niego 
ciekawie. 
— Czego nie chcesz robić? 
Odwzajemnił spojrzenie z taką mocą, że poczuła jeszcze żywsze tętno krwi. 
Bezwiednie 
pogładziła go po nagiej piersi, czując pod palcami, jak jego serce przyspiesza i 
bije coraz 
gwałtowniej. Pragnął jej, pragnął całym sobą, do utraty tchu, do zatracenia. 
— Całować — szepnął, wpatrując w jej wargi. — Nie powinienem cię całować. 
Przy całej swojej naiwności i niewinności Tess zdawała sobie sprawę, że nie 
chodzi tylko o 
pocałunek, że na tym wcale się nie skończy, i miała świadomość, że to, o czym 
teraz myśli, jest 
grzechem, że postępuje nierozważnie, wkracza na niebezpieczną drogę i że czyni 
to na własne 
życzenie. Co więcej, chce tego i pragnie. Dotknęła językiem jego warg i 
usłyszała, jak Reyan 
bierze głęboki oddech. Zrozumiała, że pragnie jej równie mocno, jak ona jego, i 
podjęła 
ostateczną decyzję. Instynktownie czuła, że nawet jeśli są to tylko żądze, 
rozpalona namiętność, 
to taka chwila może się już nie powtórzyć. Więc musiała ją zatrzymać. Zrobić to 
tu i teraz, nie 
myśleć, co będzie dalej, później, kiedyś. Musiała — jak mawiał ojciec — słuchać 
głosu serca. 
Objęła go za szyję i przyciągnęła do siebie. 
— To może ja pocałuję ciebie? 
— To niezbyt mądry plan — powiedział, nie przestając muskać wargami jej ust. 
— Ale kuszący. 
— Zbyt kuszący, Tess, i niech to diabli! — Jęknął z cicha, dotykając językiem 
jej warg. 
Odpowiedziała tym samym. — Wchodzimy na niebezpieczną drogę — ostrzegł jeszcze. 
— 
Pragnę nie tylko pocałunku. 
Miała tego pełną świadomość. Siedziała na jego kolanach i czuła jego wzbierającą 
żądzę. 
— Igrasz z ogniem, dziewczyno. 
— Wiem, czuję płomień. 
— Nie nadaję się do małżeństwa, Tess. 
— Nie prosiłam cię o rękę. 
Zaśmiał się. 
— A zdajesz sobie sprawę, do czego to prowadzi? Nie żartowałem, mówiąc, że 
pragnę nie tylko 
pocałunku. 
— Nie tylko, a czego jeszcze? — Nie przestawała się o niego ocierać. Czuła 
potęgujący się żar 
ich ciał. 
— Wszystkiego. — Chwycił ją oburącz za biodra, aby przytrzymać w miejscu, 
uniemożliwić 
ruch, którego nie był już w stanie wytrzymać. 
Spłoniła się, a jej ciemnobrązowe oczy zrobiły się jeszcze mroczniejsze. Serce 
biło jej coraz 
mocniej, usta łapczywie nabierały powietrza, a Reyan wiedział, co to znaczy. 
Jako bardziej 
doświadczony powinien oczywiście okazać choćby trochę opanowania, lecz nie stać 
go już było 
nawet na odrobinę. 
— Tess, chcę cię dotykać, poznać każdy kawałek twojego ciała — szeptał. — Chcę 
pogrążyć się 
w tobie i pragnę tego jak niczego na świecie. Byłaś już kiedyś z mężczyzną? 
— Nigdy. 
— No to posłuchaj, dziewczyno. Jeśli zaraz, natychmiast, nie odsuniesz się ode 
mnie i nie 
uciekniesz w najdalszy kąt, to o świcie nie powiesz już „nigdy” 
Spojrzała na niego, dysząc z podniecenia. Przez chwilę jeszcze się wahała. 
Powiedział, że nie 
nadaje się do małżeństwa, i to, co się może stać, nie zmieni tego nawet na jotę. 
Ofiarowywała mu 
i ciało, i serce, on tylko żądze. Nie było to najlepsze rozwiązanie, ale tu i 
teraz jedyne. Jeśli się 
zawaha, przegra i to. Musnęła wargami jego usta. 
— Jak na człowieka, który ponoć bardzo pragnie, działasz dziwnie powoli. 
— Piekło i szatani! — Wplótł palce we włosy dziewczyny zamknął jej i swoje usta 
długim 
pocałunkiem. 
Tess jęknęła z rozkoszy, rozchyliła wargi, poszukała językiem jego języka. 
Całował ją łapczywie, 
jak zgłodniały, a ona ochoczo postępowała w ślad za nim. Gdy ułożył ją na 
posłaniu, nie 
protestowała. 
Patrzyła, jak pozbywa się resztek odzienia. Pierwszy raz w życiu dane jej było 
oglądać nagiego 
mężczyznę. Podobał jej się. Choć blondyn, skórę miał smagłą. Od pępka w dół 
wiodła smużka 
jasnych włosów, im niżej tym gęściejsza. 
Kiedy położył się na niej, zarzuciła mu ręce na szyję. Gdy uniósł się na łokciu, 
aby zsunąć z niej 
koszulę, zmartwiała. Nie była Brendą, nie miała się czym pochwalić. Peszył ją 
jego wzrok; im 
dłużej patrzył, tym bardziej lękała się, że jej nader skromna nagość ostudzi 
jego żądze. Ale gdy 
spojrzała mu w oczy, wyczytała w nich coś zupełnie innego. Podobała mu się i to 
napełniło ją 
durną i jeszcze bardziej rozpaliło. Zapomniała o zażenowaniu. 
— Jesteś piękniejsza, niż sobie wyobrażałem. 
— A wyobrażałeś sobie mnie nagą? — Zadrżała, gdy poczuła całą jego męskość. 
— Bez przerwy, od tej pierwszej nocy, gdy wtuliłaś się we mnie — szepnął, 
muskając ją 
wargami po policzkach. 
Nie zdążyła nawet zastanowić się nad odpowiedzią, a gdyby nawet wiedziała, co 
powiedzieć, i 
tak nie dałaby rady, bo znów zaczął ją całować. Zamknął obje jej piersi w swoich 
wielkich 
dłoniach, delikatnie pieszcząc sutki opuszkami palców. Poczuła rozkoszny ból i 
przymknęła 
powieki, bo świat zawirował jej przed oczami. 
— Tess — szepnął, pochylając się nad jej piersiami. — Boże, jaka ty jesteś 
słodka. 
Krzyknęła, gdy wolno, z rozmysłem przywarł ustami do nabrzmiałego sutka. 
Zanurzyła obie 
dłonie w jego włosach, przyciągnęła go do siebie i drżąc od rozkoszy, całą sobą 
poddała się 
pieszczocie. A gdy jął błądzić palcami śród jedwabiu skrywającego najtajniejsze 
miejsce 
dziewczyny, a zaraz potem muskać opuszkami palców sekret jej kobiecości, 
szeptała tylko jego 
imię, jakby prosząc o jeszcze śmielsze pieszczoty. 
Wtedy oderwał się od niej i wsparł się na łokciach. Nie musiał nic mówić, bo, 
wiedziona 
odwiecznym instynktem, sama oplotła go nogami wokół bioder. Wolno nabrała 
powietrza, gdy 
ich ciała złączyły się w jedno, i wolno je wypuściła, kiedy cofnął się nieco, by 
znów wniknąć w 
jej dziewiczą czeluść. Czuła, że traci przytomność; jego delikatne ruchy 
przyprawiały ją o 
szaleństwo, gdy nagle wtargnął w nią z całą mocą, sprawiając ból. Jęknęła i 
znieruchomiała. 
Czuła na sobie jego wzrok. Uchyliła powieki. 
— Boli? — spytał z troską. 
— Nie, tylko trochę — odparła szeptem, jakby dzieląc jego obawę, że każde 
głośniejsze słowo 
może zrujnować wszystko, zniszczyć czar chwili, przywrócić ich do 
rzeczywistości. — Takie 
jakby ukłucie. 
Zamknął jej usta pocałunkiem. Kiedy znów wprawił ciało w rozkołysany ruch, 
przylgnęła do 
niego, poddając się temu rytmowi. Wsunął rękę pod jej biodra, by jeszcze mocniej 
przygarnąć ją 
do siebie. Po chwili jego ruchy stały się bardziej zdecydowane, a pocałunki 
gorętsze. Tess 
poczuła, 
•że jej ciało zaczyna żyć własnym życiem, straciła poczucie czasu i miejsca, 
dala się ponieść w 
otchłań nieznanej sobie rozkoszy. Jak z oddali usłyszała tylko swój głos; wołała 
go, aby dał się 
ponieść razem z nią. Poczuła, jak Reyan wnika w nią z niebywała mocą, usłyszała 
swoje imię, a 
potem jego ciało stężało nagle i targnęło w dygocie. Fala rozkoszy ogarnęła 
zespolone ciała. 
Dziewczynę opuściły siły; wyczerpana jak nigdy spoczęła w jego ramionach, jakby 
niesiona w 
świat, w którym nie ma początku i końca, granic i czasu. 
Gdy odzyskała świadomość, ujrzała przed oczami rodziców i odkryła nagle 
tajemnicę sekretnych 
spojrzeń i uśmiechów, które tak często widywała w domu, a których treści nie 
potrafiła nigdy 
zgłębić. Zaraz potem, muskając palcami szerokie plecy Reyana, pomyślała o 
utraconym 
dziewictwie — bez żalu, wyrzutów i bez uczucia przykrości i zawodu. Jeśli nawet 
czarowna 
chwila z Reyanem miałaby się nigdy nie potworzyć, to i tak warta była tej ceny, 
jaką przyszło jej 
zapłacić za rozkosze zatracenia. Zaraz potem Tess przemknęła przez głowę myśl 
tak trzeźwa, że 
aż cyniczna, że utracone dziewictwo nie zamyka jej żadnej drogi. Z majątkiem, 
jaki przypadł jej 
w udziale, bez trudu znajdzie męża, jeśli kiedyś zechce wyjść za mąż. 
Zaprotestowała westchnieniem, gdy wyszedł z jej wnętrza. Przyglądała mu się 
leniwie spod na 
wpół przymkniętych powiek, kiedy szedł się myć. Wziął potem ręcznik, zmoczył w 
wodzie, 
wrócił i zajął się nią. Zarumieniła się, wstydząc się tak intymnej czynności, i 
zamknęła oczy. Gdy 
po chwili wrócił na posłanie, wtuliła się w niego jak przedtem. Poczuła jednak, 
że coś go nurtuje. 
— Tess — pocałował ją w czoło — nie powinienem był... 
Nie pozwoliła mu dokończyć; przycisnęła palec do jego ust, nakazując milczenie. 
— Nie mów tak. 
Wziął ją za rękę i ucałował. 
— Chyba nie rozumiesz. Nie jestem rozpustnikiem, ale też nie jestem niewinny. 
Nie powinienem 
był do tego dopuścić. 
— Proszę cię, Reyanie. Tylko nie mów, że żałujesz. Nawet gdyby to była prawda, 
to nie chcę 
tego słyszeć. 
— Nie żałuję. 
— To dobrze. — Zaczęła całować jego pierś. 
— Ale nie powinienem był. 
Rzuciła przekleństwo, chwyciła derkę, okryła się szczelnie i usiadła. Nie 
chciała, aby tak mówił, 
nie chciała o tym rozmawiać, a przynajmniej nie teraz i nie w ten sposób. Lękała 
się słów, które 
mogłyby być przykre. 
Dawał jej do zrozumienia, że nie potrafi sama dokonywać wyborów, że to, co się 
stało, stało się 
wyłącznie za jego sprawą, a to nieprawda. 
Reyan spoglądał na nią spod oka. Nigdy w życiu nie zlegał z dziewicą, ale to i 
owo słyszał. 
Na przykład, że dziewica, nawet chętna i ochocza, potrafi w jednej chwili 
zmienić nastrój, a po 
wszystkim mieć pretensje do mężczyzny. Zastanawiał się, czy Tess nie zachowuje 
się właśnie 
tak, jak mu opowiadano. 
— Powinienem był — zaczął jeszcze raz — trzymać się od ciebie z daleka. — 
Uśmiechnął się 
nieznacznie z nadzieją, że taka deklaracja załatwi sprawę. — Tak postanawiałem, 
ale gdy mnie 
pocałowałaś, przestałem panować nad sobą. 
— Szkoda, że przy okazji nie pozbyłeś się arogancji. 
— Słucham? — Zagubił się, nie rozumiał jej zachowania. 
— Dobrze słyszysz: — arogancji! Uważasz, że musisz mnie prowadzić za rękę i że 
bez ciebie nie 
potrafię zdecydować, czego chcę, a czego nie. To jest właśnie arogancja, 
pyszałku. 
Oniemiał, a jej na widok jego zdumionej miny zrobiło się przykro, że przez swój 
niewyparzony 
język popsuła cały nastrój. 
— To dlatego bez przerwy na mnie krzyczysz? — zaczął wreszcie pojmować. Wstał z 
miejsca. 
— A więc masz mnie za pyszałka? 
— Przepraszam, jeśli cię to razi, ale żadne inne określenie nie przyszło mi do 
głowy. A w ogóle 
to zapamiętaj sobie raz na zawsze, że mam swój rozum i sama potrafię zdecydować, 
czy chcę się 
komuś oddać, czy nie. A to, że do tej pory nigdy tego nie robiłam, nie ma 
najmniejszego 
znaczenia. 
Usiadł za nią, objął ją i przytulił, niezrażony tym, że dziewczyna siedzi 
sztywno, nie 
odwzajemniając uścisku. Uśmiechnął się do siebie, wodząc nosem po jej gęstych 
włosach. Miała 
rację, miała całkowitą rację — sama podjęła decyzję; wiedziała, co zyska, a co 
straci. Mimo to 
miał poczucie winy. 
— To prawda, rozumu masz aż nadto. — Pocałował ją w ramię. — Tylko że ja nadal 
czuję się 
winny, bo dostałem wszystko, nie obiecując niczego. 
— O nic nie prosiłam, a uprzedzając twoje pytanie, od razu powiem, że usłyszałam 
i przyjęłam 
do wiadomości, że nie nadajesz się do małżeństwa. — Rozluźniła się nieco; nie 
siedziała już tak 
sztywno, znów poczuła smak pocałunków i pieszczoty. — Ty też o nic mnie nie 
prosiłeś i 
niczego nie oczekiwałeś, prawda? 
— Prawda, tylko że to, co się stało, może ci kiedyś sprawić kłopot, gdy zechcesz 
wyjść za mąż. 
— Mówiąc to, poczuł w sercu ukłucie. Zabolała go myśl, że Tess może należeć do 
innego, ale 
śpiesznie odsunął ją od siebie. 
— Reyanie, może zabrzmi to cynicznie, ale nie sądzę, abym miała kłopoty, gdy już 
zdecyduję się 
wyjść za mąż. Mój majątek z nawiązką wyrówna ów niewielki brak, o którym 
myślisz. 
Popatrzył na nią zdumiony takim postawieniem sprawy. Wyglądała tak słodko, tak 
niewinnie, 
lecz nie była naiwna. Gdy i kiedy uzna, że powinna wyjść za mąż, zwyczajnie i po 
prostu kupi 
sobie męża. Nic w tym niezwykłego, tak się po prostu dzieje, tylko że nikt nie 
mówi o tym tak 
otwarcie, tak przerażająco szczerze jak ona. W głębi ducha jednak bardzo jej 
współczuł; uważał 
że zasługuje na znacznie lepszy los. 
Chcąc pozbyć się ponurych myśli, znów skupił się na jej ciele. Powoli przesunął 
dłonie z ramion 
na piersi. Opuszkami palców zaczął gładzić sutki, rad, że pod dotknięciem znów 
budziły się do 
życia. 
— O nic nie prosiłaś i niczego nie oczekiwałaś, ani małżeństwa, ani miłości, 
więc czemu? Czemu 
mi się oddałaś? — spytał, przenosząc wzrok z jej piersi na twarz. Oczy miała 
zamknięte, ale 
rumieniec na policzkach zdradzał jej podniecenie. 
Cisnęły jej się na usta słowa pełne miłości, lecz zmilczała. Czuła, wiedziała, 
że tu i teraz 
potrzebne są inne -słowa — namiętne, spragnione, pożądliwe. Takich Reyan 
oczekiwał, takich 
chciał słuchać, takie do niego trafią. Może kiedyś, jeśli los tak zrządzi, 
znajdzie się czas i 
miejsce, aby otworzyć przed nim serce. Nie teraz jednak. Teraz nic by nie 
zyskała, a kto wie, czy 
nie straciłaby go bezpowrotnie mówiąc o miłości i przywiązaniu. 
— Bo cię pragnęłam — odparła cicho. 
— I to wszystko? — W jego głosie zabrzmiały nuty zawodu i rozczarowania. 
Odrzucał miłość, 
wykluczał małżeństwo, a jednocześnie pragnął z jej strony czegoś więcej niż gry 
zmysłów. 
Targały nim uczucia, jakich nie doznawał do tej pory, głębsze i bardziej złożone 
niż zwykła 
żądza. Żadnej kobiety nie pragnął tak jak jej i przy żadnej nie zaznał tak 
płomiennej, 
wszechogarniającej rozkoszy. Chciał, by jej pragnienie było równie silne, by 
pożądała go równie 
mocno, jak on jej. 
— Nie, nie wszystko, ale trudno to wytłumaczyć. — Przeszedł ją dreszcz, gdy jego 
ręka 
przesunęła się z piersi niżej, na brzuch. — Widzisz, to było takie nie do 
wytrzymania jak głód. — 
Przesunął rękę jeszcze niżej, a ona niemal straciła wątek. Z trudem dobierała 
słowa. — Owszem, 
durzyłam się kiedyś, a może nawet byłam zakochana, a przynajmniej tak mi się 
wydawało, nigdy 
jednak nie przyszło mi do głowy, aby się posunąć o krok dalej. Z tobą było 
inaczej. Zapragnęłam 
cię jak nigdy nikogo. Nie wiem, jak to się stało, ale wiedziałam, że tak 
cudownej chwili mogę już 
nigdy nie przeżyć. 
— Było rzeczywiście cudownie — szepnął, muskając wargami jej ucho. 
— Naprawdę? A mnie się wydawało, że mężczyznom jest wszystko jedno, z kim to 
robią. 
— Też tak myślałem. — Obrócił ją twarzą do siebie. — Ale teraz już wiem, że to 
nieprawda. 
Nigdy nikogo tak nie pragnąłem jak ciebie. 
Pocałował ją delikatnie i położył na posłaniu, a Tess powtarzała w myśli słowa, 
które 
wypowiedziała. To rzeczywiście było jak głód i zwiędłaby, gdyby jej nie nasycił. 
— Głód — powtórzyła głośno, pieszcząc palcami jego powieki, brwi i policzki — 
głód tak 
straszny, tak okropny, tak nie do wytrzymania jak cierpienie. Potem wyszedłeś. 
Byłeś sam jeden, 
a ich pięciu. Długo nie wracałeś i już myślałam, że nie żyjesz, a ja nigdy nie 
nasycę swego głodu. 
Gdy wróciłeś, przyszło mi do głowy, że to dar, cud, który zdarza się tylko raz. 
— I przyjęłaś go. — Ujął jej dłoń i pocałował. 
— Przyjęłam? Mało powiedziane. Chwyciłam łapczywie. Ty chyba nie masz pojęcia, 
co to 
znaczy głód. Wiedziałam, że popełniam grzech, ale to nie miało znaczenia, a 
zresztą i tak już 
zgrzeszyłam myślą. 
— Myślałaś o tym? 
— Cały czas. 
— A więc nie tylko ja. 
— Też o tym myślałeś? 
— Bez przerwy, od tej nocy, kiedy po raz pierwszy się do mnie przytuliłaś. — 
Muskał ją ustami 
po policzkach, czole, oczach i wargach. — O niczym innym nie mogłem myśleć, 
tylko o tym. 
Nic mnie nie obchodziło, nawet to, że grozi nam niebezpieczeństwo. Dłużyła mi 
się każda 
chwila, noce ciągnęły się bez końca. To było straszne, jak piekło. - 
— Jak tortury? — upewniła się, gdy dotknął ustami jej piersi. 
— Jak najgorsze męczarnie, noc w noc. 
— Dobrze ci tak. — Zaśmiała się. — Ja też się męczyłam przez ciebie. — 
Pogłaskała go po 
plecach. — I też każda noc ciągnęła się jak wieczność. 
— Coś mi się wydaje, że te noce, które nam jeszcze zostały, będą za krótkie. 
Tess nie odpowiedziała. Przylgnęła wargami do jego ust, modląc się w duchu, by 
jednak noce 
okazały się na tyle długie, żeby miała czas zdobyć również jego serce. 
6
Jesteś pewien, że to jest to miejsce? — Doszli właśnie do niewielkiej polany. 
Tess rozsiadła 
się na murawie i leniwie skubała źdźbła trawy. 
Reyan usiadł obok niej, objął ją ramieniem i ucałował w policzek. 
— Tak, tak się umawialiśmy. Tam między tymi dwoma drzewami widać wzgórze, to 
jest nasz 
znak. 
— Takich drzew i takich wzgórz jest pełno w całej Szkocji, ale oczywiście sir 
Reyan nie może 
się mylić — zakpiła. 
Zaśmiał się tylko, przyciągnął ją do siebie i znów ucałował. 
— Skąd w takich słodkich ustach taki ostry język? 
Zdając sobie sprawę, do czego Reyan zmierza, wywinęła mu się z ramion. 
— Jeśli dobrze pamiętam, to twój przyjaciel powinien już tu czekać. 
— Owszem, powinien. Rozepnij to — zajął się guzikami w jej kubraku —jest bardzo 
gorąco. — 
Mrugnął porozumiewawczo. 
— Ty łotrze — rzuciła, odsuwając jego rękę. — Wcale nie jest gorąco, a poza tym 
nie 
chciałabym, aby twój przyjaciel zobaczył, jak tarzamy się na mchu. 
— Stary Simon wcale się nie zdziwi. 
— No może trochę — rozległo się za ich plecami. 
Tess aż krzyknęła ze strachu. Reyan zrzucił j ą bezceremonialnie z kolan, jednym 
ruchem sięgnął 
po miecz i obrócił się w stronę przybysza. A gdy zawołał radośnie, dziewczyna 
zdała sobie 
sprawę, że nieprędko sobie o niej przypomni, bo zerwał się z miejsca, 
zostawiając ją na mchu, i 
jął się witać. Uściskom i poklepywaniom po plecach nie było końca. Tess 
tymczasem wstała, 
ogarnęła się i popatrzyła ciekawie na przybysza, tłumiąc urażoną ambicję. 
Simon, bo to właśnie on zaszedł ich z tyłu, był równie mocno zbudowany, jak 
Reyan, lecz 
znacznie niższy. Lubił chyba piękne rzeczy, bo strój miał bogaty. Wyglądali na 
rówieśników, ale 
podczas gdy Reyan był blondynem, jego przyjaciel był ciemny jak noc. I właśnie z 
powodu 
mocno smagłej cery przemknęło jej przez myśl, że jest być może jakimś dalekim 
krewnym jej 
rodziny. 
— Czas już, Reyanie, żebyś mnie przedstawił swojej pięknej towarzyszce odezwał 
się wreszcie 
Simon. 
Dopiero z bliska, gdy obaj do niej podeszli, Tess zobaczyła, że ma wspaniałe 
zielone oczy, miły 
uśmiech i ostre, jakby rzeźbione rysy. 
— Hrabianka Delgado to pani? — spytał, składając dworski ukłon i biorąc jej dłoń 
do 
ucałowania. — Niech mi wolno będzie powiedzieć, że mój przyjaciel nigdy nie 
uprowadził 
piękniejszej branki. 
— Miło to usłyszeć — odpowiedziała z wdziękiem, uśmiechając się nie bez 
satysfakcji, gdy 
Reyan nader energicznie wyrwał jej dłoń z ręki przyjaciela. 
— Widzę, że wieść o porwaniu musiała się już rozejść? — zauważył, nie 
wypuszczając jej 
ręki. 
— Obawiam się, że tak. — Simon nagle spoważniał i zmienił temat. — Robi się 
późno. 
Rozłóżmy się gdzieś na noc, zjedzmy coś, a potem pogadamy o planach. 
Podczas gdy mężczyźni zajęli się urządzaniem obozowiska, dziewczyna usiadła z 
boku, 
przyglądając się krzątaninie. Ponury nastrój Simona udzielił się Reyanowi, co 
natychmiast 
spostrzegła. Sama też zaczęła odczuwać niepokój. Próbowała się pocieszać, że 
Simon martwi się 
tylko wieściami o zdradzie i groźbie rebelii, ale w głębi duszy czuła, że chodzi 
nie tylko o to. 
Posiłek zjedli w milczeniu, co odczytała jako jeszcze jeden zły znak. Miała 
wrażenie, że Simon 
wręcz lęka się ujawnić, co go nurtuje, a Reyan boi się zapytać. Złe wisiało w 
powietrzu; a pełna 
napięcia cisza kładła się na wszystkim ciężarem nie do uniesienia. 
— Skoro od razu domyśliłeś się, kim ona jest — przerwał wreszcie milczenie 
Reyan, wzrokiem 
wskazując na Tess — to znaczy, że Fergus Thurkettle opowiada na prawo i lewo o 
rzekomym 
porwaniu? 
— Nie tylko. — Simon westchnął, upijając spory łyk wina z bukłaka. — Głosi wszem 
i wobec, 
że uprowadziłeś dziewczynę, żeby ją zgwałcić, a potem zabić. 
— A wyjaśnia, dlaczego miałbym to zrobić? — spytał Reyan, zgrzytając z 
wściekłości zębami. 
— Z zemsty. Mścisz się za to, że jego córka odrzuciła twoje zaloty. 
I ludzie w to wierzą? Dlaczego? 
— Ano wierzą. Brenda jest ponoć bardzo urodziwa. 
— Znam urodziwsze. — Reyan zaklął i pociągnął łyk wina. 
Tess uznała, że nie pora teraz pytać, któż to przewyższa 
Brendę urodą. Mruknęła tylko, że być może nie wszyscy, którzy widzieli Brendę, 
mieli tyle 
szczęścia, aby spotkać jeszcze nadobniejsze panny. 
— A w ogóle — ciągnęła — nie rozumiem, czym się tak martwicie. Przecież w każdej 
chwili 
mogę rozwiać wszelkie oskarżenia o porwanie choć — uśmiechnęła się z odrobiną 
złośliwości — 
nóż na gardle trudno nazwać uprzejmym zaproszeniem do wspólnej podróży. 
— Będziesz mi to wypominać aż do śmierci? 
— Może nie tak długo, ale od czasu do czasu warto o tym przypomnieć. 
— Groził ci nożem? — spytał Simon z niedowierzaniem rozbawieniem zarazem. 
— Ja opowiem, jak było naprawdę — pośpieszył Reyan, widząc, że dziewczyna już 
otwiera usta. 
— ...i gdybym tego nie zrobił — rzekł, kończąc relację o ucieczce z rąk 
Thurkettle”a — nie 
byłoby mnie wśród żywych. 
— Naprawdę nie musisz się irytować. Oskarżenie o porwanie możemy zbić jak nic — 
powtórzyła Tess. swoje. 
— Tylko że najpierw trzeba dotrzeć do króla. 
— Przecież taki mamy plan. Simon jedzie z nami? 
— Nie. Bezpieczniej będzie osobno, zwłaszcza że nas ścigają, a jego nie. 
— Napiszę do króla list, a Simon zawiezie — zaproponowała dziewczyna. 
— Umiesz pisać? 
— Oczywiście — odparła tonem urażonej durny. 
— To dobry pomysł — ocenił Simon. — Tylko że ja nie mam ani pióra, ani inkaustu, 
ani nawet 
kawałka papieru, a wy? 
— Niestety, też nie. — Reyan zasępił się. — Ale wystarczy, jak opowiesz królowi 
własnymi 
słowami. 
Simon pokręcił głową. 
— Obawiam się, że nie. Nie opowiedziałem ci jeszcze najgorszego, a zanim zacznę, 
chcę 
zaznaczyć, że nie wszyscy w to wierzą. Wiele osób występuje w twojej obronie. 
Cała twoja 
rodzina odrzuca wszystkie pomówienia. 
— Mówże wreszcie, o co chodzi. 
O zabójstwo sir Leitha MacNeilla! 
— Ja miałbym go zabić? Przecież to człowiek króla. Pomagał mi, działaliśmy 
razem. 
— Tylko że on cię zdemaskował jako agenta Douglasów... tak właśnie mówią. 
— Okrzyknęli mnie zdrajcą? 
— A przynajmniej próbują. Tak szeptano, gdy wyjeżdżałem, czyli dwa tygodnie 
temu. Trzeba 
zakładać, że dziś mówi się o tym dość głośno, a najgłośniej wołają ci, co 
wiedzą, że to kłamstwo. 
— Mogę się tylko pocieszać, że oszczercy nie mają łatwego zadania, ale z drugiej 
strony trzeba 
pamiętać, że zdrajców nie brakuje, a Douglasowie otwarcie szykują się do wojny. 
Król odebrał 
gorzką lekcję za ślepe zaufanie. 
— Poza tym wścieka się jak nieprzytomny — wtrąciła Tess, a obaj mężczyźni 
spojrzeli na nią z 
uwagą. — Nie brzmi to najładniej, lecz taka jest prawda, a na prawdę nie powinno 
zamykać się 
oczu. To niestety fakt, że król sam przyczynił się do wywołania niepokojów. 
Zabił przecież lorda 
Douglasa w ataku furii tylko dlatego, że ten nie chciał odstąpić od sojuszu z 
lordem wysp. Co 
gorsza, Douglas otrzymał wcześniej gwarancje bezpieczeństwa. Człowiek, który tak 
łatwo daje 
się ponieść złości, nie będzie miała cierpliwości, żeby dociekać prawdy. 
Pamiętaj o tym, 
Reyanie, bo to i ciebie dotyczy 
— Dziewczyna ma rację — mruknął Simon. — Jeśli pomówienia dotarły do króla, to 
grozi ci 
śmiertelne niebezpieczeństwo. On rzeczywiście bywa nieobliczalny w gniewie. 
— Chcesz mi powiedzieć, że królewscy też czyhają na moją głowę. 
— Takich, co na ciebie czyhają, jest więcej. 
— Niestety. Thurkettle na pewno, Douglasowie też. — Reyan westchnął. Czuł się 
tak, jakby 
wpadł w bagno i pogrążał się po szyję. — Jedno tylko jest pocieszające — wziął 
Tess za rękę — 
że ciebie przynajmniej nie pomawiają o zdradę. Spojrzał na przyjaciela. — Mam 
nadzieję, że się 
nie mylę? 
— Nie, uważają ją za ofiarę. — Simon zaśmiał się, lecz natychmiast spoważniał. — 
Na twoim 
miejscu wystrzegałbym się ludzi króla i jego sojuszników. Mogą być wśród nich 
tacy, co nie 
wiedzą, że to tylko plotki i pomówienia, a dla innych, gdy zbiera się na wojnę, 
pomówienia w 
zupełności wystarczą. 
Reyan zmilczał, spojrzał na Tess, potem wbił wzrok w swoje ręce. Zaklął w duchu. 
Obojgu 
groziło śmiertelne niebezpieczeństwo. 
— Powinienem był cię zostawić — mruknął. — Niepotrzebnie cię w to wplątałem. 
Dziewczyna już otworzyła usta, żeby zaprzeczyć, powstrzymała się jednak. Czuła, 
że w tej 
sytuacji żadne słowa nie pomogą. 
Owszem, wciągnął ją w to wszystko, lecz nie on był wszystkiemu winien. I bez 
niego, wcześniej 
czy później, wplątałaby się w podobną sytuację. 
— Może i niepotrzebnie — odezwała się wreszcie — ale tak czy owak skończyłoby 
się 
podobnie, bo przecież dowiedziałabym się, co wuj knuje, a wtedy stanęłabym 
przeciwko niemu. 
Poza tym sam wiesz, że on czyha na moje życie. 
— Dlaczego? — zaciekawił się Simon. 
— Mam trochę Ziemi i mały, bo mały, ale majątek. 
— A oprócz tego — wtrącił Reyan — wie o Thurkettle”u i Douglasach pewne rzeczy, 
których 
oni woleliby nie ujawniać. 
— To wiele wyjaśnia — mruknął Simon, sięgając po bukłak Z winem. 
— Wyjaśnia? Co? — spytał Reyan, modląc się w duchu, aby odpowiedź była inna, niż 
się 
spodziewał. 
— Thurkettle i Douglasowie wyznaczyli nagrodę za wasze głowy. 
— Jak to? Jej też? — Reyan objął Tess i przyciągnął do siebie. 
— Też. Zdziwiłem się, gdy o tym usłyszałem, ale nasz człowiek u Douglasów 
zapewnił mnie, że 
to prawda. Chcą was schwytać, zanim dotrzecie do króla. Z tego, co mi mówił nasz 
człowiek, 
wynika, że wieść o nagrodzie rozeszła się szeroko. Musicie być ostrożni, nie 
ufajcie nikomu. 
— Gdyby jednak król dowiedział się o tym wszystkim, zrozumiałby, że Thurkettle 
kłamie — 
wtrąciła Tess. — Skoro z jednej strony oskarża Reyana o porwanie i zdradę, a z 
drugiej 
wyznacza nagrodę za moją głowę, to każdy pojmie, że łże jak pies. 
— Racja, problem jednak polega na tym, że na razie do króla docierają Wyłącznie 
pomówienia 
pod adresem Reyana, a fakt, że zniknęłaś, w pewien sposób je potwierdza. 
No dobrze, ale ty przecież możesz po powrocie przedstawić całą prawdę, że nic mi 
nie jest, że to 
nie Reyan czyha na moją głowę. 
— Zrobię, co będę mógł, tymczasem jednak Powinniście się wystrzegać ludzi króla. 
Jest za 
dużo zamieszania. A teraz — Simon zwrócił się do przyjaciela — opowiedz mi, 
czegoś się 
dowiedział. 
— Myślisz, że to ma sens? Skoro mają mnie za zdrajcę, to i tak nikt nie uwierzy 
w moje 
słowa. 
— Tego wykluczyć nie można, ale z drugiej strony, jeśli twoje wiadomości się 
potwierdzą to 
będzie dowód twojej lojalności wobec króla. 
Tess wstała. 
— Pojdę już spać — oznajmiła. — Czekają nas ciężkie dni, przyda się wypoczynek. 
Trzeba nam 
będzie dużo sił i rozumu też. pożegnała się i zostawiła mężczyzn samych, udając 
się na 
legowisko które przygotował Reyan. 
— Ładna dziewczyna — rzucił Simon półgłosem pilnie obserwując przyjaciela. 
— Ładna. Moje szczęście, że to ona mi się trafiła. Z inną to dopiero miałbym 
krzyż pański. 
— Widzę, że ci się podoba. Myślisz, że możesz jej ufać? 
— Tak. Na początku miałem wątpliwości później jednak z własnej woli opowiedziała 
mi o 
intrygach Thurkettle” a. Wie też, że chce jej głowy. Już parę razy próbował jej 
się pozbyć na 
zawsze. „Byłabym głupia, powiada gdybym dochowała lojalności wobec człowieka, 
który czyha 
na moje życie”. 
— A ciebie nie zdradzi? 
— Wie, że uczynię wszystko aby ją ochronić. Jedno mogę powiedzieć jest szczerze 
oddana 
królowi. 
— To bardzo dobrze, a czegoś się dowiedział? 
Pilnie bacząc, żeby niczego nie pominąć Reyan przekazał mu wszystkie informacje, 
które zdobył 
na własną rękę, i te przekazane przez Tess. Simon też nie próżnował w ciągu 
ostatnich dni i 
również sporo się dowiedział, a to, czego się wywiedziały potwierdzało 
obserwacje Reyana — 
szykowała się wojna i to rychło. 
— A król jest przygotowany? — spytał z troską w glosie. — Zebrał ludzi? 
Wystarczy mu sił, 
żeby stanąć przeciwko Douglasowi? 
— No cóż, robi, co może — odpowiedział mu przyjaciel, grzebiąc patykiem w 
dopalającym się 
ogniu. 
— Douglas myśli o koronie. 
— Chyba tak. Był już bardzo blisko tronu po zabójstwie Jakuba pierwszego i 
poczuł smak 
władzy. Między nami mówiąc, dziewiąty hrabia Douglas ma powody, żeby nosić zadrę 
w sercu. 
Jeden z poprzedników obecnego lorda, szósty hrabia Douglas, zginął z rąk 
królewskich siepaczy, 
jego brat też, byli ledwie chłopcami. A później, podczas słynnego „czarnego 
obiadu”, król 
osobiście położył ósmego hrabiego. W obu przypadkach dwór gwarantował pełne 
bezpieczeństwo Douglasów. Gdyby nie chodziło o koronę, można by powiedzieć, że 
była to 
zwykła rzeźnia. 
— A na dodatek Douglasom zabrano ziemie — dorzucił Reyan. — Prawdę mówisz, zło 
jest po 
obu stronach, ale mnie się wydaje, że Douglasowie spiskowali, jeszcze zanim 
doszło do tych 
zabójstw. 
— To prawda. Wyrośli ponad miarę i zgromadzili zbyt wiele bogactw. 
— Jeśli wygramy, to będzie kres przeklętych Douglasów. 
— No cóż, Czarni pewnie się nie podniosą, ale są jeszcze Czerwoni Douglasowie, 
lordowie 
Drumlanrig, Dalkeith i Angus. Skorzystają na upadku Czarnych, ród nie zginie. 
— Oby tylko król nie dopuścił, aby znów wyrośli ponad innych. 
— Oby. — Simon spojrzał w oczy przyjaciela. — Ty też możesz sporo zyskać, jeśli 
wygramy 
wojnę. 
— Jeżeli mnie nie zetną jako zdrajcy. — Reyan skrzywił się. — A zresztą i tak 
wszystkie 
korzyści zbierze ojciec i moich dwóch starszych braci. Ja na szczęście zdobyłem 
tytuł i trochę 
grosza, ale bogaty pewnie nigdy nie będę. 
— Chyba że się bogato ożenisz. Nie będziesz przecież wojował przez całe życie 
dla tego czy 
innego króla. 
— Taki jest mój los i nie mam pretensji. 
— Może i nie masz, ale bogaty ożenek to nie wstyd. Masz sporo szans, jesteś 
przystojny. Wiele 
majętnych panien wydaje się za brzydszych od ciebie. Powinieneś pomyśleć o tym, 
zanim wiek i 
wojaczka pozbawią cię zalet. Żebyś nie żałował na starość. 
— Żałował? Niby czego, że jestem stary, sterany i na dodatek mam złośnicę i 
paskudę za żonę? 
— Nie wszystkie panny z majątkiem są paskudne i mają wredny charakter. 
Choćby Tess, pomyślał bezwiednie Reyan. Uroda, charakter 
i namiętność, o jakiej tylko marzyć, nie mówiąc już o majątku. 
Partia jak na zamówienie, a jednak odsunął od siebie myśl 
O wiązaniu się na stałe. 
— Dla mnie, drogi Simonie, taki układ jest po prostu odrażający. Zyskałbym 
wszystko, nie dając 
nic w zamian, jak za przeproszeniem twoich uszu, zwykła kurwa. 
— Widzę, że nie dajesz się przekonać, ale zastanów się jeszcze, pomyśl. Ja nie 
widzę w tym nic 
niestosownego ani tym bardziej nieuczciwego. Każda bogata panna musi kiedyś 
wyjść za mąż. 
Niejedna trafia fatalnie, a ty byłbyś doskonałym mężem. Powtórzę ci jeszcze raz, 
bo głęboko w 
to wierzę: Dla takich jak my, młodszych synów, którzy nie dziedziczą nic, bo 
zgodnie z prawem 
dziedzicem jest zawsze pierworodny, bogate małżeństwo to jedyne wyjście. Co z 
tego, że 
wojując, zdobędziesz uznanie i honory. Z honorów nie wyżyjesz. 
— Podejrzewam, że wybrałeś już dla mnie odpowiednią kandydatkę. — Reyan zaśmiał 
się. 
- Żebyś wiedział, nie musisz daleko szukać. 
- Tes? 
- Hrabina Delgado. Jesteście przecież kochankami. 
- Nic o tym nie mówiłem. 
— Ale mam oczy i widzę. I nie złość się, nie mówię tego w złej intencji, znasz 
mnie przecież. 
Widziałem, jak na nią patrzysz i jak ona patrzy na ciebie. Być może ktoś inny by 
tego nie 
dostrzegł, ale ja znam cię nie od dziś i właśnie jako przyjaciel radzę: nie 
wypuszczaj tego wróbla 
z garści. 
— Tess zasługuje na lepszy los niż małżeństwo z najemnikiem. 
— Nie bądź taki skromny. Będzie z tobą szczęśliwa. — Przyjaciel zmilczał, więc 
Simon uznał, 
że czas zmienić temat. — A więc jakie masz plany? Którędy chcesz jechać? 
— Trudne pytanie. Nie ma chyba bezpiecznej drogi. 
— Niestety, a najgorzej może być na najkrótszym szlaku do króla. 
— Też tak sądzę. Pomyślałem zatem, żeby na początek pojechać do mojego brata 
Nairna, do jego 
zamku. 
— Zamek mogą mieć na oku. 
— Jeśli go nie oblegają, to jakoś się przemknę. Potrzebny mi jest drugi koń, 
muszę też odnowić 
zapasy. Mam nadzieję, że wrogowie nie domyślą się, że tam się kieruję, bo z 
jednej strony zamek 
Nairna jest na uboczu, a z drugiej podróż tam stanowi dość oczywiste 
rozwiązanie. Pomyślą, że 
wybrałem jakiś inny plan. 
— No dobrze, a co potem? Zostawisz dziewczynę w zamku? 
— Nie. Nairn wysłał najlepsze oddziały do dyspozycji króla, sam też rychło do 
nich dołączy, 
więc nawet gdyby zaoferował gościnę, Tess nie byłaby tam bezpieczna. Gdyby 
Thurkettle 
dowiedział się, że jest w zamku, zaraz by tam ruszył z wojskiem.
— Jak wygłodniały wilk. 
— Właśnie, i nie tylko ze względu na jej majątek, który chce przejąć. Boi się, 
że dziewczyna za 
dużo wie. 
— Racja. Musisz chyba dotrzeć do Delgadów i Comynów, oni ci pomogą. 
— Myślałem o tym. Tess twierdzi, że można im ufać, nie widziała ich jednak od 
ponad pięciu lat. 
— To ludzie godni zaufania. Nie są specjalnie bogaci ani wpływowi, ale za ich 
lojalność wobec 
króla mogę ręczyć. Powiada się, że w ten sposób chcą zmazać winy jednego ze 
swoich 
przodków, który podniósł rękę na Roberta Pierwszego. Wielu z nich służy na 
dworze, wielu służy 
Kościołowi, a jeszcze inni to wybitni prawnicy. Można im ufać. Jedź do nich. Z 
ich pomocą 
dostaniesz się do króla i oczyścisz swoje imię od zarzutów. 
— Znasz ich? 
— A i owszem, całkiem nieźle. 
— A ja jakoś nie potrafię żadnego z nich skojarzyć. Pamiętam tylko malarza, ojca 
Tess, i to też 
nie za dobrze. 
— Bo nie wszyscy noszą rodowe nazwisko. Wielu przybierało inne, szkockie, przez 
małżeństwo 
albo wtedy, gdy udawało im się zdobyć jaki taki kawał ziemi. Jedź do nich, to i 
tak po drodze do 
króla. Gdy tylko dotrzesz na ziemie Silyia Comyna, będziesz bezpieczny. 
— Jeśli nie dotarły do niego jeszcze plotki o mojej rzekomej zdradzie. 
— Ci ludzie nie słuchają plotek, a poza tym masz najlepszy dowód swojej 
niewinności w osobie 
hrabianki. A teraz, przyjacielu, czas iść spać. Ja stanę na straży. 
— Ja powinienem, ale jestem tak zmęczony, że przyjmuję propozycję. 
— W porządku. Jeszcze jedno: i Delagowie, i Comynowie mają... jak by tu 
powiedzieć... 
przesadne pojęcie o cnocie swoich niewiast. 
— Chcesz przez to powiedzieć, że siłą zawloką mnie do ołtarza? 
— Niewykluczone. 
— Nie będę się tym przejmował. Po pierwsze, będę milczał jak grób, a po drugie, 
Tess też nic nie 
powie, więc się nie dowiedzą. 
— Nie jestem taki pewien. Mnie też nic nie powiedziałeś... 
Reyan nie chciał o tym nawet myśleć, więc zmienił temat. 
— Kiedy znów się spotkamy, będziemy wspólnie stać u boku króla. — Wyciągnął rękę 
do 
przyjaciela. 
— Obyśmy tylko nie musieli rozlewać krwi. — Simon odwzajemnił uścisk. 
— Obawiam się, że tej modlitwy Pan w niebiesiech jednak nie wysłucha. 
7
Myślisz, że Simonowi uda się dotrzeć do króla? — Tess miała nadzieję, że rozmowa 
pozwoli 
jej zapomnieć o zimnie. 
O zmierzchu zrobiło się chłodno, zbierało się na deszcz, a nędzne odzienie nie 
chroniło przed 
porywami mroźnego wiatru. 
Reyan pilnie baczył na drogę; zjeżdżali właśnie z kamienistego wzgórza. 
— Wie, jak się kryć, potrafi przemykać niezauważony przez kordony i wie, jak 
gubić pościg. Ze 
wszystkich ludzi, jakich znam, Simon ma największe szanse dotrzeć do króla, 
chyba że król... 
zbiegł. 
— Jak już kiedyś. 
— A owszem, trzy lata temu, gdy hrabia Crawford, zwany Tygrysem, podniósł bunt. 
Król chciał 
zbiec do Francji, ale poczciwy biskup Kennedy przekonał go, że powinien zostać 
i stawić czoło buntownikom. Tak też się stało. Król zadał klęskę Crawfordowi pod 
Brechinem, 
niestety później wybaczył Douglasom i sama widzisz, do czego to doprowadziło. 
— No cóż — westchnęła Tess — pokój nigdy nie gości długo w naszych stronach. 
Mówiła prawdę, a Reyan nie znajdował żadnych słów na pocieszenie; całą uwagę 
skupił na 
drodze. Zagłębiali się właśnie w gęsty las u stóp wzgórza. Tak, niewiele lat 
pokoju zaznał w 
życiu. Nawyki do wojaczki, to było jego rzemiosło, ale czasami miał już dość 
wojen. 
Ściemniało się, niebo skrywały ołowiane chmury, burza wisiała w powietrzu. 
— Niedaleko stąd jest chata drwali. Nocowałem w niej w drodze do twojego wuja. 
Tam się 
zatrzymamy. 
— Nie za wcześnie? 
— Też wolałbym jechać dalej, ale pogoda nam nie sprzyja. 
— Chyba masz rację. 
— Z czego nie jesteś raczej zadowolona. — Zaśmiał się, klepiąc ją po kolanie. 
— Uważaj na drogę — fuknęła. — Jeśli tę ścieżynę w ogóle można nazwać drogą. 
Miała rację, nie była to nawet ścieżka, tylko wątła przesieka w gęstwinie. Dróg 
w okolicy nie 
było za wiele, co najwyżej udeptane przez bydło szlaki, a i tych musieli unikać 
w obawie przed 
zasadzką. Przemykali więc bezdrożami, a Tess dziwiła się, że kiedyś marzyła o 
dalekich 
podróżach. 
Chata, do której właśnie dotarli, też nie wzbudziła jej zachwytu. Gliniane 
ściany kryte strzechą 
nie wróżyły wygód, ale przynajmniej będzie gdzie się schować przed burzą, a 
jeśli udałoby się 
nagrzać trochę wody do mycia, wtedy naprawdę nie będzie można narzekać. 
Reyan zsiadł pierwszy i pomógł dziewczynie. 
— Nie wygląda to najlepiej, ale jak napalę, będzie całkiem ciepło. Poczekaj, 
sprawdzę, czy 
tymczasem nie zamieszkały tam jakieś bestie. —Wszedł do środka, a Tess czekała, 
trzymając 
wierzchowca za uzdę. W chacie nie było nawet drzwi, zastępowała je zesztywniała 
ze starości 
skóra jakiegoś zwierza. 
Dziewczyna nie zdziwiła się, gdy Reyan najpierw zadbał o konia. Wprowadził 
wierzchowca do 
środka, zdjął siodło i podrzucił zwierzęciu obroku. Pośrodku izby zobaczyła 
palenisko, a pod 
ścianą pryczę zmajstrowaną z gałęzi i sznurka. Leżał na niej zgrzebny siennik ze 
słomą. Zawsze 
to lepiej, niż spać na gołej ziemi, pomyślała, szykując parę drew na ogień. 
— Pójdę po więcej — oznajmił Reyan. — Za chatą jest drewutnia. 
Rozglądając się ciekawie po izbie, Tess ze zdumieniem stwierdziła, że panuje w 
niej porządek. 
Albo dawno tu nikogo nie było, albo przejeżdżający tędy wędrowcy dokładali 
starań, aby nie 
zostawiać bałaganu. Znalazła nawet kilka wypucowanych saganków, w których można 
było za- 
grzać wodę. 
— Sprawdź, czy nie ma tam beczki albo czegoś takiego — rzuciła za wychodzącym 
Reyanem. 
— Co ci znów przyszło do głowy? 
— Kąpiel! Gorąca kąpiel. 
— Masz pomysły — mruknął i znikł za skórą zastępującą drzwi. 
Tess wstawiła garnek z wodą na palenisko. Nawet jeśli Reyan nie znajdzie niczego 
stosownego 
na kąpiel, to jakoś się umyje. Czuła się brudna i nieświeża. Aż krzyknęła z 
radości, gdy wtoczył 
do izby wielką drewnianą balię. 
— Chyba się nada. Sprawdziłem, dziur nie ma — oznajmił z durną, stawiając balię 
przy 
palenisku. 
— Wspaniale. — Dziewczyna chwyciła kubeł, żeby przynieść więcej wody. — Nie 
pamiętam 
już, kiedy brałam gorącą kąpiel. 
Kąpiel była prawie gotowa, gdy Tess uświadomiła sobie, że w jednej izbie trudno 
będzie o 
dyskretne ablucje. Deszcz padał rzęsisty, nie mogła więc wyprosić Reyana na 
dwór. 
— Możesz się odwrócić? — poprosiła, karcąc się w duchu, że naturalna, zdawałoby 
się, prośba 
przyprawiła ją o rumieniec. 
— Czemu? Masz jeszcze jakieś wdzięki, których nie dane mi było poznać? — spytał 
z 
uśmiechem. 
— Nie sądzę, mimo to odwróć się, dobrze? 
Posłuchał, nie przestając się uśmiechać. Tess zrzuciła ubranie i aż jęknęła z 
radości, zanurzając 
się w gorącej kąpieli. Przymknęła oczy, rozkoszując się ciepłem, i byłaby 
przysnęła, gdyby nie 
nagły plusk. Otworzyła oczy i mowę jej odjęło na widok Reyana zajmującego 
miejsce w balii 
naprzeciwko niej. 
— Co to ma znaczyć? 
— Nic. Bałem się, że zanim skończysz, woda całkiem wy- stygnie i nie zdążę. 
— Podgrzałabym ci parę garnków — odparła pośpiesznie, przykazując sobie w duchu, 
że tu i 
teraz nie da się zwieść ani słowom, ani gestom. Marzyła o kąpieli. 
— Oszczędziłem ci pracy. 
— Mam wrażenie, że nie tylko o to ci chodziło. 
— Chyba zgadłaś. Teraz obróć się, umyję ci plecy, a potem ty mnie. 
Zrobiła, jak kazał, bez protestu, a nawet z nadzieją, że nie mając go przed 
oczami, zajmie się 
wyłącznie kąpielą. Myliła się. Gdy zaczął mydlić jej plecy, poczuła falę gorąca, 
rozlewającą się 
po całym ciele, a kiedy przygarnął ją do siebie, żeby sięgnąć namydloną ręką do 
piersi, jęknęła z 
rozkoszy poddając się pieszczocie, jakiej jeszcze nie zaznała. 
Przymknęła oczy i tylko coraz bardziej nierówny oddech zdradzał, że chce i czeka 
na więcej. 
Reyan tymczasem nieśpiesznie mydlił i spłukiwał wodą na przemian jej ramiona, 
piersi i brzuch. 
Westchnęła niecierpliwie, gdy równie nieśpiesznie, jakby nie czując jej 
wygłodniałych zmysłów, 
sięgnął niżej. 
Poddała się, kiedy obrócił ją twarzą do siebie, pocałował i bez słowa wcisnął 
jej mydło w dłoń. 
Zajęła się nim. Klęknęła, by sięgnąć pleców, a on skorzystał z okazji i przywarł 
ustami do jej 
piersi. Zadrżała, ale trwała w tej samej pozycji, aż skończyła mycie pleców. 
Kucnęła następnie 
przed nim i naśladując jego ruchy, jęła najwolniej, jak tylko mogła, obmywać mu 
ramiona, tors, 
brzuch i nogi, z rozmysłem omijając nabrzmiałą męskość. Dopiero gdy w jego 
oczach wyczytała, 
że jest już u kresu, namydliła dłonie, oblizała wargi i nie odrywając wzroku od 
jego oczu, ujęła 
go oburącz za twardą jak kamień nabrzmiałość. Jęknął z rozkoszy i zadygotał jak 
ogarnięty 
gorączką, co tylko wzmogło jej pragnienie. 
Całowała go w piersi i szyję, a on wplótł palce w jej włosy, przygarniając ją do 
siebie. Widziała, 
że Reyan jest u kresu, że z najwyższym trudem jeszcze się powstrzymuje. Była 
ciekawa, czy wie, 
że i ona zaczyna się już pogrążać w słodkim zatraceniu. 
I wtedy chwycił ją silnymi ramionami w pasie, uniósł nieco i posadził na sobie. 
Zaskoczona, 
trwała chwilę w bezruchu, rozkoszując się nowo poznanym sposobem zjednoczenia. 
— Dziewczyno, żebyś ty wiedziała — szeptał, ujmując jej twarz w obie dłonie. 
Jego błękitne 
zwykle oczy zaszły mgłą pożądania. — Jesteś jak... — szukał właściwego słowa — 
...jak 
rękawiczka. 
— Czyżby? Nie słyszałam o ruszających się rękawiczkach. — Zaśmiała się, unosząc 
biodra 
najpierw górę, potem w dół. Powtórzyła to ledwie parę razy, gdy Reyan 
eksplodował w jej 
wnętrzu akurat wtedy, gdy i ona dotarła do kresu. 
Przylgnęła do niego zdyszana i szczęśliwa. 
— Nigdy w życiu nie zażyłem takiej kąpieli — zwierzył się, głaszcząc ją po 
włosach. 
— Ani ja, bo zwykle jeszcze myję głowę. 
— Co za jędza! Zawsze złośliwość, nigdy dobrego słowa! — mruknął, unosząc ją 
delikatnie i 
sadzając obok. 
— Jeśli zależy ci na dobrym słowie, to powiem, że i w balii jesteś pierwszy. 
— Miło to usłyszeć. 
— Co usłyszeć? 
— Że jestem pierwszy. 
— A właśnie! Zawsze mnie to dziwi, że mężczyznom tak na tym zależy. 
— Na czym? 
— Żeby być pierwszym, żeby nikt przedtem nie posiadał kobiety, z którą idą do 
łoża, a 
jednocześnie niemal nigdy nie rewanżują się tym samym. Zwykle jest tak, że 
mężczyzna, który 
się żeni, ma już nader bogate doświadczenie, a od wybranki wymaga, żeby była 
dziewicą, i ma 
straszne pretensje, kiedy jest inaczej. Wy przestajecie być prawiczkami przy 
pierwszej lepszej 
okazji, a od kobiet żądacie czegoś zupełnie innego. Dlaczego tak się dzieje? 
— Dobre pytanie — rzekł Reyan po dłuższej chwili milczenia. 
— Bo trudno na. nie odpowiedzieć? 
— Czy ja wiem? Może w ogóle nie ma odpowiedzi. Obróć się, umyję ci głowę. 
Zrobiła, jak kazał. Spodobało jej się, gdy zaczął mydlić jej włosy. 
— Chcesz powiedzieć, że tak po prostu jest i nie ma o czym mówić? Jest fakt, ale 
nie ma 
przyczyny? 
Pociągnął ją za włosy i zaśmiał się, jakby usłyszał dobry dowcip. 
— Niechętnie, ale muszę ci przyznać rację, tak po prostu jest. U nas, w Szkocji, 
to jeszcze pół 
biedy, ale tacy, na przykład, Anglicy albo Włosi robią z tego naprawdę wielki 
problem. Tak sobie 
myślę, że można to porównać do bitwy. Prawdziwy mężczyzna chce iść w pierwszym 
szeregu, 
pierwszy natrzeć na nieprzyjaciela i zwykle płaci za to najwyższą cenę, bo ci, 
co idą pierwsi, 
pierwsi też giną. — Zaczął spłukiwać mydliny z włosów Tess. 
— A więc pierwszy to samobójca! Co za wyszukany komplement dla biednej 
dziewczyny! 
Reyan zaśmiał się, a po chwili znów spoważniał. 
— Stawiasz mi pytanie, nad którym nigdy się nie zastanawiałem. Nie umiem ci 
odpowiedzieć, 
może później, jak przemyślę. A teraz twoja kolej, umyj mi głowę, a potem coś 
zjemy. 
Nie zaprotestowała, zwłaszcza że woda zrobiła się już chłodna. Dokończyli 
ablucji, Tess 
przeprała parę rzeczy, potem wspólnie opróżnili balię i, owinięci w derki, 
zajęli się kolacją. 
Posiłek był skromny — owsianka i trochę sera z zapasów Simona. Dziewczyna 
przysięgła sobie 
w duchu, że przy pierwszej nadarzającej się okazji sprawi sobie ucztę godną 
króla. 
Burza przybierała na sile. Zimny wiatr wciskał się do izby wszystkimi szparami; 
już tylko przy 
ogniu było jako tako ciepło. Reyan wziął siennik z kąta i rozłożył przy 
palenisku. 
— A nie ma w nim jakichś paskudztw? — spytała Tess, obserwując jego starania. 
— Chyba nie. Mówiłem ci, że spałem tu niedawno i nic mnie nie pożarło, a wygląda 
na to, że 
później nikogo tu nie było. — Napił się z bukłaka i podał go dziewczynie. 
Z chęcią pociągnęła spory łyk słodkiego wina. 
— Jak sądzisz, burza przejdzie do rana? 
— Im gwałtowniejsza, tym szybciej się kończy, a leje jak z cebra. Mam nadzieję, 
że o świcie się 
wypogodzi. — Zależało mu, żeby jak najszybciej ruszyć dalej w drogę. — Jeśli 
nie, to trudno, 
poczekamy. 
— Ale wtedy dogoni nas pościg. 
— Nie sądzę, deszcz rozmył ślady. 
— Wolałbyś jednak wyjechać jak najszybciej. 
— Oczywiście, mamy mało czasu. Jeśli moje wiadomości są prawdziwe, to 
Douglasowie ruszą 
za sześć tygodni, trzeba więc jak najrychlej zawiadomić króla. Sześć tygodni to 
diablo mało na 
zebranie wojsk. Co prawda wszyscy wiedzieli, że coś się szykuje, ale nikt nie 
wiedział kiedy, 
więc trudno było zwoływać ludzi. Nikt nie opuści gospodarstwa tylko dlatego, że 
król spodziewa 
się wojny. Trzeba zasiać, zebrać, żeby mieć czym wykarmić rodzinę. To 
najważniejsze. Co 
innego, gdy wiadomo, kiedy mą być bitwa. Wtedy ludzie rzucają wszystko i sięgają 
po broń. 
— A Simon? Mówiłeś mi, że on z pewnością dotrze do króla i przekaże mu, co 
trzeba. 
— Wierzę, że tak będzie, nie mogę jednak nie brać pod uwagę, że ma przed sobą 
trudną drogę. 
Będzie jechał przez ziemie Douglasów, jest tam obcy, a więc i podejrzany. Będą 
próbowali go 
zatrzymać. 
— Najpierw muszą go wytropić. Simon jedzie sam, a samemu łatwo się ukryć. 
— Widzę, że chcesz mnie pocieszyć. —.Reyan uśmiechnął się. 
— To prawda. My też nie mamy łatwo, ale nie martwmy się na zapas. Simon jest 
sprytny, da 
sobie radę. Pomyślmy lepiej o nas. 
— Masz rację. 
— Też tak uważam. 
— Mam już dość myślenia. 
— To może cię czymś zająć? — Tess zerknęła na niego zalotnie. 
— Może. 
— Chyba że wolisz się zamartwiać — rzuciła półgłosem, całując go W szyję. 
— Raczej skorzystam z twojej propozycji. — Objął ją i przyciągnął do siebie, 
szukając ustami jej 
warg. Zdumiał się nieco, czując, jak z zapałem oddaje pocałunek. Po dwóch dniach 
wypełnionych miłością spodziewał się, że namiętność zacznie słabnąć. Tymczasem 
wybuchła 
jakby z nową siłą. Teraz, gdy wiedział, czego oczekiwać, gdy zaznał największej 
rozkoszy w 
całym swoim życiu, zapragnął jeszcze, choć jednocześnie powtarzał sobie w 
myślach, że nie 
powinien, że sprawa nie ma przecież przyszłości. Rozsądek nakazywał, aby dać 
spokój, nie brnąć 
dalej, ale rozpalona namiętność chciała czegoś innego. Próbując pogodzić 
sprzeczności, Reyan 
zaczął się przekonywać, że skoro rzecz tak czy owak nie ma przyszłości, to tu i 
teraz trzeba 
przeżyć jak najwięcej. 
Tess delikatnie zsunęła z niego derkę, pieszcząc palcami jego nagie ciało. 
Zadrżał; marzył w 
duchu o śmielszej pieszczocie, a jednocześnie chłonął niewprawne w swojej 
niewinności gesty. 
Oddawał pocałunki, nie przejmując inicjatywy aż do chwili, gdy dłużej już nie 
mógł wytrzymać. 
Położył dziewczynę na posłaniu, zsunął derkę, obnażając smukłe ciało, i zaczął 
pokrywać 
pocałunkami jej usta, policzki, szyję, piersi, brzuch, schodząc coraz niżej i 
niżej. 
— Umawialiśmy się, że to ja zajmę się tobą — zaprotestowała niezbyt szczerze, 
poddając się 
pieszczocie. 
— Ależ czynisz to, słonko. 
— Skoro tak mówisz... — Wplotła palce we włosy Reyana, nie chcąc uronić nic z 
jego pieszczot. 
Drgnęła jednak jak rażona piorunem, gdy wyszukał językiem miejsce najczulsze z 
najczulszych. 
Wstrzymała oddech z zawstydzenia i lęku, że czyni coś, czego czynić nie powinna. 
Ale on chwycił ją za -biodra, nakazując, aby trwała w bezruchu. Nie broniła się, 
zapomniała o 
wstydzie, o bojaźni; rozchyliła szerzej uda. Rozpalona do szaleństwa, 
wykrzyknęła jego imię w 
nieopanowanym spazmie rozkoszy. Wtedy przerwał pocałunek, chwycił ją w ramiona i 
wniknął 
w nią z całą namiętną mocą. Przyciągnęła go do siebie, chłonąc rozkosz miłosnego 
zespolenia. 
Ale potem, gdy Reyan wstał, żeby się umyć, a później jak zwykle zajął się nią, 
wstyd wrócił. Nie 
śmiała spojrzeć na niego ze strachu, że okazała absolutny brak opanowania i 
zachowała się jak... 
ladacznica. Tak właśnie pomyślała i zamarła z przerażenia. 
Reyan wyczuł jej napięcie i też zamarł, wyrzucając sobie, że postąpił 
nieostrożnie, że zbyt śmiała 
pieszczota mogła ją zszokować i zniechęcić. 
— Czy tak... — odezwała się szeptem, szukając odpowiednich słów — ...czy tak 
robi się z 
ladacznicami? 
— Niech Bóg broni. Żaden mężczyzna przy zdrowych zmysłach nie zrobiłby tego z 
pierwszą 
lepszą dziewką. — Przyciągnął ją i spojrzał głęboko w oczy. — Jesteś taka 
słodka... — Wzruszył 
go rumieniec na jej twarzy. — Jesteś taka słodka — powtórzył — i... i... dlatego 
przychodzą mi 
do głowy takie różne pomysły. 
— Właśnie, a to ja miałam się zająć tobą, żebyś nie myślał o zmartwieniach. 
— I udało ci się, słonko, udało ponad miarę. — Pocałował ją w czoło. — A teraz 
zaśnij już, 
wkrótce zacznie świtać. 
— Spać! To druga sprawa, jaką sobie obiecuję. Gdy już nic nie będzie nam grozić, 
przez tydzień 
nie wyjdę z łóżka. 
— Kto wie, czy i ja tak nie zrobię? — Pogłaskał ją po plecach. — A pierwsza 
obietnica? 
— Pierwsza to jedzenie. — Wtuliła się w niego jak dziecko. — Sprawię sobie ucztę 
i zjem tyle, 
że trzeba mnie będzie odnieść do łóżka. Każę podać wszystko: owoce, sery, 
pieczyste, dużo 
pieczystego.... 
— Przejadła ci się owsianka? 
— Nie chcę narzekać. 
— Rozumiem. No cóż, może jutro zdobędę coś innego. Jeśli nie będzie padać, 
wybiorę się na 
polowanie. 
— Czy to rozsądne? 
— Deszcz rozmył ślady, więc nie spodziewam się pościgu. Ułowię jakiegoś ptaka 
albo zwierza i 
upieczemy przed wyruszeniem w drogę. 
— Naprawdę mogę poczekać, aż dojedziemy w jakieś bezpieczne miejsce. 
— Chwila zwłoki nie zaszkodzi, a dobrze upieczony ptak doda nam sił. Będziesz mi 
wdzięczna. 
— Zobaczymy. 
— Pomyśl o tłustej kuropatwie prosto z ognia. 
— Tłusta, powiadasz? Prosto z ognia? No to rzeczywiście będę musiała się głęboko 
zastanowić, 
jak okazać wdzięczność. 
— Liczę, że wymyślisz coś wspaniałego. 
— Zobaczysz. 
— A jak przyniosę nie jednego ptaka, a kilka? 
— Patrz lepiej, żebyś nie sprowadził na nas jakiegoś dwunogiego potwora. 
— Na pewno nie. Tym razem to ja zapoluję, a nie odwrotnie. 
8
Tess spakowała juki, postawiła je pod ścianą obok wejścia, żeby były pod ręką, 
gdy przyjdzie 
czas odjazdu, odchyliła skórę i wyszła na próg. Pola okalające ongiś zagrodę na 
polanie z latami 
zarosły chwastem, krople wody po deszczu połyskiwały wesoło w słońcu, ale 
dziewczyna nie 
czuła radości; martwiła się, że Reyan nie wraca. 
Wyruszył o brzasku i ledwie znikł w borze, zapragnęła, aby wrócił. Choć nic nie 
wskazywało na 
to, że pościg jest blisko, miała złe przeczucia i chciała jak najszybciej ruszyć 
w drogę. 
Ogarnęła wzrokiem drzemiącą w słońcu polanę, westchnęła i wróciła do chaty. Juki 
gotowe, izba 
ogarnięta — pozostawało jej tylko czekać. Usiadła przy ogniu, zsunęła kapelusz i 
bezwiednie 
zaczęła najpierw rozczesywać włosy, a następnie splatać je w warkocze. 
Splecione, nie 
zmieszczą się pod kapeluszem, więc znów będzie musiała je rozpuścić, ale lepsze 
to niż 
bezczynne czekanie. 
Ledwie jednak splotła pół warkocza, zmartwiała. Od lasu dobiegł odgłos cichych 
kroków. 
Przeczucie jej nie myliło — to nie był Reyan. 
Zerwała się na równe nogi, lecz za późno. Thomas już wpadł do izby, za nim 
Donald. Nie dała 
się chwycić, ale droga ucieczki była zamknięta. W drzwiach stało jeszcze dwóch 
ludzi wuja. 
Mogła już tylko miotać się po izbie w nadziei, że Reyan zdąży wrócić, lecz i tak 
trzeba by cudu, 
żeby dał radę czterem uzbrojonym osiłkom. 
Pierwszy rzucił się na nią Thomas. Wyrwała się. W ubogiej izbie nie miała się 
czym bronić, 
chwytała jednak, co było pod ręką, miotając tym w napastników. Byle jeszcze 
chwilę, jeszcze 
trochę, może Reyan wróci. Skromna amunicja rychło się wyczerpała. Gdy dziewczyna 
już rzuciła 
ostatnim polanem z zapasu przyniesionego wieczorem przez Reyana, Thomas z 
Donaldem natarli 
na nią. Jeszcze raz jej się udało. Krzyknęli więc po osiłków przy drzwiach o 
pomoc. Ci 
zarechotali obleśnie, widząc, że Tess pada jak długa na polepę, podcięta 
zdradziecko przez 
Donalda. W mgnieniu oka przysiadł na niej. 
— Złaź ze mnie, draniu! — warknęła, z trudem łapiąc powietrze. 
— Trzymaj ją! — wrzasnął Thomas, zachodząc z drugiej strony z kawałkiem 
postronka w ręku. 
— Nie chcę do wuja — zaprotestowała. 
— Nic mnie• to nie obchodzi — syknął Thomas, pętając jej ręce. — Możesz ją już 
puścić, nie 
ucieknie — zwrócił się do Donalda. 
Ten wstał. Tess odetchnęła, ale mocne szarpnięcie za postronek postawiło ją na 
nogi. Próbowała 
kopnąć Thomasa, lecz nie dała rady, bo trzymał ją na dystans. Wiedziała, że 
błaganiem nic nie 
wskóra, i kości nie wyżebrze, więc spróbowała inaczej. 
— Ryzykujesz, Thomasie. Odpowiesz za współudział w zabójstwie. 
— Ja? — Zaśmiał się szyderczo. — Wszystko pójdzie na konto tego twojego 
rycerzyka. 
— To nie on, ale Fergus chce mojej głowy. 
— Wcale mu się nie dziwię — mruknął Donald, szczerząc zęby. 
— Nie będzie ci do śmiechu, jak zawiśniesz. 
— Ja? To ten twój rycerzyk będzie wisiał — rzekł Thomas, ciągnąc ją na postronku 
do wyjścia. 
— Tak, tak, pan Thurkettle wszystko zaplanował — zawtórował mu Donald. 
Dziewczyna klęła pod nosem, kuśtykając za oprawcami. Thomas, Donald i dwaj 
pozostali służyli 
u jej wuja wystarczająco długo, by uwierzyć, że każda zbrodnia ujdzie mu 
bezkarnie. Widzieli 
niejedno i dawno już nabrali przekonania, że wielkiemu Fergusowi wszystko wolno. 
Głupcy! 
— Przyjdzie dzień, kiedy zapłaci za wszystko, a wy razem z nim. — Tess wszelkimi 
sposobami 
usiłowała opóźnić marsz. Padła na ziemię, tak że musieli ją wlec. — Rzuci was na 
pożarcie, gdy 
tylko uzna, że w ten sposób uratuje własną skórę! — zawołała. 
— Milcz, jędzo! — wrzasnął zniecierpliwiony Thomas. Podniósł ją z ziemi jak 
piórko i posadził 
przed sobą na koniu. Trójka jego kompanów też już siedziała w siodłach. — Milcz 
— powtórzył 
— bo jak nie, to... — Nie dokończył, ale groźnie machnął zaciśniętą pięścią 
przed jej nosem. 
Tess mimo pięciu lat spędzonych u wuja nie wiedziała, na czym opiera się ta 
szczególna władza 
tego człowieka nad jego ludźmi. Może wierzyli w niego i jego dobrą gwiazdę, może 
sami tkwili 
po uszy w zdradzie, a może trzymał ich po prostu w szachu, tak jak Douglas jego. 
Nie wiedząc, 
nie mogła ich skutecznie przekonać, aby ją wypuścili. Postanowiła jednak 
spróbować. Może się 
uda. 
— On wciąga was w spisek przeciwko królowi! 
— Milcz. 
Tym razem posłuchała. Złapała się kurczowo łęku siodła, bo Thomas ścisnął 
wierzchowca 
ostrogami i ruszyli galopem. Po chwili chata zniknęła za ścianą lasu. 
Tess zastanawiało, dlaczego zadowolili się jej osobą, nie zasadzając się na 
Reyana. Wuj przecież 
chciał jego głowy chyba jeszcze bardziej niż jej, a jednak wyglądało na to, że 
oprawcy nie 
zamierzają ani czekać, ani tropić Reyana. Modliła się w duchu, by tak naprawdę 
było. Od tego, 
czy on pozostanie na wolności, zależało ogromnie dużo — losy całej Szkocji. Jej 
los nie miał 
znaczenia. Najważniejsze to zatrzymać Douglasów, nie dopuścić do tego, by 
zawładnęli krajem. 
Jej przyszłość malowała się w czarnych barwach. Reyan nie mógł pośpieszyć jej na 
ratunek, 
musiał ratować króla i Szkocję. Ale jeszcze nic straconego, pocieszała się. 
Żyła, a skoro żyła, to 
mogła mieć nadzieję. 
Z tą myślą zaczęła pilnie śledzić drogę. Starała się zapamiętać każdy szczegół 
na wypadek, 
gdyby udało jej się zbiec, bo wtedy sama będzie musiała się przedrzeć do króla, 
do rodziny, do 
Reyana. Jeśli on będzie jeszcze wśród żywych. 
Reyan zatrzymał konia i uważnie przyglądał się ziemi. Nawykłe oko rychło 
podpowiedziało mu, 
że dziwne wygniecenia mchu to ślady kopyt — obcych, bo nie zostawił ich jego 
koń. 
Zaczął badać te ślady. Nie wykluczał, że zostawił je jakiś przypadkowy 
wędrowiec, ale liczył się 
z najgorszym. Zbyt wielu ludzi czyhało na jego głowę, zbyt wielu wysłano, by 
pojmać Tess. 
Zsiadł z siodła i przykucnął. Doliczył się ośmiu par śladów — cztery 
wierzchowce. Ukrył konia 
w zaroślach i ze ściśniętym sercem j się skradać do chaty, bacząc, czy w pobliżu 
nie ma zasadzki. 
Cisza panowała głęboka, tylko liście poruszane wiatrem wznosiły lament, poza tym 
nic nie 
zakłócało spokoju, a ci, co go naruszyli, musieli już odjechać. Reyan wszedł do 
chaty. Była 
pusta. Tess zniknęła. Ze ściśniętym sercem przyglądał się śladom, próbując z 
nich wyczytać, co 
się stało. 
Bałagan w izbie upewniał go, że Tess nie odeszła z własnej woli. Ślady na progu 
i ziemi 
wskazywały, że się broniła, a napastnicy ciągnęli ją, nie zważając na nic. 
Odjechali na południe, 
a więc do Thurkettle” a. Jedno tylko napawało Reyana pociechą — nie znalazł 
krwi, a więc Tess 
nie była ranna. Natychmiast zebrał juki, skoczył na konia i ruszył za 
porywaczami. Byli pewni 
siebie, bo nie zadali sobie trudu zatarcia śladów, a te potwierdzały, że jest 
ich czterech. Reyan w 
myślach przygotowywał plan. 
Król musi poczekać. Teraz najważniejsza była Tess. Trzeba ją ratować. 
- Tu zanocujemy — obwieścił Thomas, zatrzymując konia. 
W pierwszym odruchu Tess chciała mu nawet podziękować — taka była obolała po 
całodziennej 
jeździe — lecz ugryzła się w język, uważając, że to i tak niewielka kara za 
idiotyczny odruch. Bo 
niby za co dziękować? Za to, że ją uprowadzili? 
— Ręce przy sobie, ty drabie — syknęła, gdy Thomas bezceremonialnie chwycił ją 
wpół i zsadził 
z końskiego grzbietu. 
— A ty uważaj, co mówisz — odwarknął. 
— Bo co? Co mi zrobisz? Zabijesz? Itak wleczecie mnie na śmierć — odrzekła z 
wyższością. 
— Ale zanim to nastąpi, możesz przejść przez piekło — ostrzegł. 
— Wystarczy, że cały dzień musiałam cię wąchać. Gorszego piekła już sobie nie 
wyobrażam. 
Spurpurowiał, a jego kompani zarechotali z rozbawienia. 
— Zamknij się i siadaj pod drzewem. 
— Którym, głupcze? Jesteśmy w lesie, choć może tego nie widzisz swoimi 
zaropiałymi oczami. 
— Pod tym — popchnął ją w stronę na wpół uschłej sosny. Dziewczyna posłuchała, 
nie chcąc 
przeciągać struny. Była przecież w ich rękach. Cała obolała, usiadła z jękiem. 
Nawet nie patrzyła 
na krzątaninę przy urządzaniu obozowiska. Po chwili jednak wyostrzyła słuch. To, 
co mówili, 
mogło być ważne. 
— Pociągnie za nią — stwierdził Thomas, rozsiadając się przy ognisku. — 
Obowiązek rycerski 
— dodał, przysysając się do bukłaka z winem. 
— Eee tam — zaprzeczył żywo Donald, potrząsając skołtunioną, czarną jak noc 
grzywą. — 
Pojedzie do króla. Nie zrezygnuje z tego dla jakiejś tam dziewki. 
— A ja myślę, że nie. Sir Halyard ma wielkie mniemanie o sobie i jest pewien, że 
ją odzyska bez 
straty czasu. 
— Tak czy owak powinniśmy uważać — mruknął któryś z pozostałych. 
— Właśnie, dobrze mówisz, John. Może się mylę, twierdząc, że mając dziewczynę, 
złapiemy 
także rycerzyka, ale trzeba się przygotować. Czas ucieka, Thurkettle już się 
wścieka. 
— No więc co robimy? — spytał Donald. — Drań sam nie wejdzie nam w ręce. 
— Jest nas czterech. Dwóch zostanie tu, a dwóch ukryje się w lesie. Gdy zobaczy, 
że przy 
dziewce jest tylko dwóch, podejdzie bliżej. 
— Chyba się nie wyśpimy — mruknął John. 
— Jedną noc można wytrzymać. Pomyśl o nagrodzie, gdy przywieziemy Thurkettle”owi 
parkę. 
Tess czuła, jak wali jej serce. Nie byli ani mądrzy, ani szczególnie sprytni, 
ale było ich czterech. 
Czterech na jednego to ogromna przewaga, gdyby Reyan rzeczywiście miał się tu 
zjawić. 
Modliła się w duchu, żeby tak się nie stało. Niech jedzie do króla. Zadrżała na 
myśl o tym, że 
przez nią Reyan mógłby się dostać do niewoli, a co gorsza, zginąć. 
Reyan zaklął w myślach, słuchając wywodu Thomasa. Liczył, że jednak nie będą się 
go 
spodziewać, a tymczasem szykowali zasadzkę. 
Leżał ukryty w gęstych krzakach i ważył szanse. Jedno tylko przemawiało na jego 
korzyść — to 
że udało mu się podejść tak blisko — ale przewaga była po ich stronie. Układał w 
myślach 
rozmaite plany i po kolei je odrzucał. Żaden nie wróżył powodzenia. 
Nie miał jednak wyjścia, na coś musiał się zdecydować. Postanowił wykorzystać 
ich plan. 
Najpierw zasadzi się na dwóch, którzy będą stali na czatach w lesie. Potem 
pójdzie po 
wierzchowca, wjedzie galopem do obozowiska, chwyci Tess i to wszystko. Nie 
wykluczało to 
jednak ryzyka. Gdy pójdzie po wierzchowca, ci dwaj, którzy zostaną w obozowisku, 
mogą 
odkryć, co się stało z ich kompanami. Poza tym Tess mogła spanikować i utrudnić 
akcję, ale 
każdy inny plan byłby jeszcze bardziej ryzykowny. 
Zaklął jeszcze szpetniej niż poprzednio. Gęstwina dała bezpieczne ukrycie, lecz 
ciernie 
boleśnie raniły ciało. Czekała go długa noc. 
Gdy Thomas postawił miskę z owsianką na kolanach Tess, ta najpierw długo 
patrzyła na 
zawartość, potem przeniosła wzrok na niego. 
— Nie mogę tego jeść. 
— Nic innego nie ma, jędzo, albo to, albo nic. 
— Zjadłabym, tylko ręce mam związane. 
— Masz mnie chyba za głupca. 
Chętnie by potwierdziła, a jeszcze chętniej dorzuciła parę mocnych słów, tylko 
nic by w ten 
sposób nie zyskała. Nie miała najmniejszej ochoty na paskudztwo, które Thomas 
przy- L niósł, 
ale zależało jej, by ją rozpętał. Ręce jej zdrętwiały, a jeśli chciała myśleć o 
ucieczce, musiała je 
doprowadzić do porządku. 
— Skoro nie chcesz mnie rozwiązać, to któryś z was musi mnie nakarmić. 
— Niech ci będzie, jędzo. Zdejmę ci więzy, ale tylko na chwilę — ostrzegł. 
Zawołał Donalda, 
żeby miał na nią oko. Sam wrócił do ogniska, by porozmawiać z dwoma pozostałymi. 
Dziewczyna nie od razu mogła się zabrać do jedzenia. Minęła dobra chwila, nim 
zdołała 
poruszyć palcami. Owsianka była wyjątkowo paskudna, gorszej chyba nigdy nie 
jadła. Całą 
uwagę skupiła na słowach dobiegających od ogniska. 
— John, weźmiesz Wallace”a i obejmiesz pierwszą wartę — wydawał rozkazy Thomas. 
— Dlaczego zawsze ja muszę być pierwszy? — skarżył się John. 
— Pierwszy czy ostatni, co za różnica? 
— Skoro tak, to idź ty z Donaldem. 
Thomas tylko splunął, zaklął szpetnie i zawołał Donalda. Gdy ten zerwał się z 
miejsca przy Tess, 
zatrzymał go gestem. 
— Zwiąż ją, głupcze. 
- Donald uczynił, jak mu polecono. Spętał ją tak ściśle, że znów dłonie zaczęły 
drętwieć. Gdy on 
i Thomas zniknęli w lesie, popatrzyła na Johna, który szeptał z Wallace”em przy 
ognisku, 
zerkając obleśnie w jej stronę. Jeszcze tego brakowało, pomyślała, widząc, do 
czego się szykują. 
Wstała z miejsca. Nie zdążyła nawet zrobić kroku, gdy obaj przybiegli jak 
wygłodniałe wilki. 
Chciała krzyknąć, przywołać Thomasa z Donaldem, lecz powstrzymała się. Po 
pierwsze, nie 
miała pewności, czy pośpieszą na ratunek, a po wtóre, nie mogła wykluczyć, że 
gdy się zjawią, 
zrobią to samo co ci dwaj. Zaczęła dreptać w kółko. 
— Hej, co ty wyrabiasz? 
— Nic, wybieram się do Canterbury na pogawędkę z biskupem — odparła niby żartem, 
chcąc 
zyskać na czasie. — Już dawno miałam pójść z pielgrzymką. 
— Co za wredna suka! Co ty opowiadasz? 
— Muszę rozprostować kości. Cała jestem obolała — wyjaśniła. 
John z Wallace”em czujnie zajęli miejsca po obu jej bokach. 
— Jeszcze nie nawykłaś? Założę się, że sir Halyard ujeżdżał cię dzień i noc. — 
Obaj zarechotali. 
— Przedni dowcip. Od takich dowcipów mury u wuja się trzęsą.
— Uważaj, jędzo, mam tu. coś, co cię poskromi — syknął John, a jego kompan 
oblizał się 
obleśnie. 
Tess zadrżała, ale nie pokazała po sobie lęku. 
— Chcecie mnie gwałcić? Mogłam się domyślić. — Nie zatrzymywała się ani na 
chwilę. — 
Tylko spróbujcie mnie dotknąć, a przysięgam, będziecie się smażyć w piekle. 
Szczęki im opadły; stanęli jak oniemiali. Dziewczyna nie miała jednak złudzeń, 
że groźba 
cokolwiek pomoże. Nic nie mogła zrobić ani tu i teraz, ani później, gdy już 
znajdzie się w rękach 
wuja. Tylko cud mógłby ją uratować, ale w jej krótkim życiu nic takiego się nie 
zdarzyło i nie 
wyglądało na to, aby akurat teraz miało się zdarzyć. Zaczęła się modlić w duchu, 
żeby to, co 
gotuje jej los, nie zohydziło wspomnień o Reyanie. 
Reyan ułożył bezwładne ciało Thomasa na ziemi. Zdawał sobie sprawę, że ryzykuje, 
zostawiając go przy życiu, tak samo jak Donalda. Nie potrafił jednak inaczej. 
Nie był mordercą, 
nie umiał zatopić noża w bezbronnym przeciwniku. Dość, że zaszedł ich znienacka 
i celnym 
ciosem pozbawił przytomności. Zerknął jeszcze na Tess i pobiegł po wierzchowca. 
Gdy zobaczył, co dzieje się przy ognisku, chciał z miejsca natrzeć na obu 
osiłków. Żaden co 
prawda nie ośmielił się jeszcze dotknąć dziewczyny, lecz było aż nadto 
oczywiste, do czego 
zmierzają. Wzbierała w nim wściekłość i z miejsca rzuciłby się na nich, gdyby 
nie głos rozsądku, 
że w ten sposób niczego nie wygra. Po pierwsze, byli roślejsi od niego, po 
drugie, chyba jeszcze 
bardziej zaprawieni w bojach niż on — zaciężni żołnierze, którzy z niejednego 
pieca jadali chleb, 
brutalni i bezwzględni, bo inaczej nie dożyliby swoich lat. W bezpośrednim 
starciu nie miał więc 
szans, a zresztą nie chodziło o bohaterski czyn, ale o to, aby uratować Tess. 
A ona jakby nie zdawała sobie sprawy z grożącego jej niebezpieczeństwa, z całym 
spokojem 
dreptała w kółko. Gdy jednak Reyan spojrzał na jej ręce, zrozumiał, że to tylko 
pozór, że 
nadrabia miną. Ręce zbielały jej jak kreda, ale w podziwu godny sposób starała 
się nie okazywać 
lęku. Dzielna dziewczyna. Lada chwila jednak sprawy przybiorą znacznie gorszy 
obrót. 
Nie zwlekając, pobiegł więc po konia. Myśl o tym, że obleśne łapy mogą dotknąć 
Tess, dodawała 
mu sił. Skoczył na siodło i ruszył stępa. Bliżej polany puścił wierzchowca 
kłusem, a gdy tylko 
wjechał na otwartą przestrzeń, ścisnął jego boki ostrogami i zaczął szaleńczy 
galop. 
Tess zesztywniała z lęku i obrzydzenia, gdy John wyciągnął ku niej włochate 
łapy. Nie dotknął 
jej jednak; zamarł, nasłuchując. Czujnymi oczami omiótł las. Po chwili także i 
ona usłyszała 
tętent. Echo niosło się po całej polanie, tak że trudno było zorientować się, z 
której strony pędzą 
konie i ile ich jest. I oto na polanę wpadł samotny jeździec, a serce dziewczyny 
zabiło z nową 
nadzieją. 
— Reyan szepnęła do siebie. 
Wallace zdążył uskoczyć przed rozpędzonym wierzchowcem, John stal, jakby go 
wmurowało w 
ziemię. Reyan zwalił go z nóg celnym kopnięciem. W pełnym galopie minął Tess, 
zawrócił, 
zwolnił i nie zsiadając, chwycił ją za ręce i jak wór przerzucił przez koński 
grzbiet. I znów ruszył 
galopem w ciemność. 
Wallace dobył miecza, jego towarzysz też pozbierał się po ciosie i sięgnął po 
broń, lecz Reyan 
już wjechał w las. Tu musiał zwolnić. Tamci dwaj zaczęli nawoływać kompanów. 
Jeszcze 
chwila, a ruszą w pościg. 
Tess zaciskała zęby, wiedząc, że nie czas na skargi. Ale jak długo można 
wytrzymać, leżąc w 
poprzek na końskim grzbiecie? 
— Już nie mogę! — zawołała półgłosem. 
Reyan bez słowa zatrzymał konia, postawił ją na ziemi, przeciął więzy, ale znów 
wsadził na 
grzbiet rumaka. 
— Nie mamy chwili do stracenia. 
— Trudno — westchnęła. — Najpierw cały dzień na koniu, 
teraz cała noc? 
— Przykro mi, tak trzeba. 
Jeszcze raz westchnęła z rezygnacją, bo cóż miała zrobić. Tylko modlić się, żeby 
się udało. 
9
Promienie słońca zakłuły boleśnie w oczy. Jak długo spała? Zaledwie chwilę, a 
przynajmniej 
wydawało jej się, że dopiero co zasnęła. Reyan nie powinien być tak okrutny, 
żeby ją już budzić. 
A jednak znów szarpnął ją niecierpliwie za ramię. Przewróciła się na brzuch i 
uniosła ciężkie jak 
ołów powieki. 
— Obiecywałeś, że odpoczniemy. Ledwie zasnęłam — poskarżyła się. 
— Mylisz się, kochanie. Spałaś prawie sześć godzin. Dochodzi południe, a 
zatrzymaliśmy się o 
świcie. 
— Niemożliwe. — Przeciągnęła się. Gdy Reyan pomógł jej wstać, przetarła oczy i 
rozejrzała się. 
Biwakowali w niewielkiej dolinie między dwoma wzgórzami, w miejscu w sam raz na 
kryjówkę, 
ale Reyan już pakował rzeczy, dając wyraźnie do zrozumienia, że czas ruszać w 
drogę. Przemyła 
twarz i ręce wodą z bukłaka. Niewiele to pomogło, oczy nadał się kleiły. Nawet 
jej się mówić nie 
chciało. W milczeniu zjadła trochę owsianki, którą przygotował, i dopiero gdy 
mieli ruszać, 
zobaczyła dwa ptaki przytroczone do siodła. 
— A więc udało ci się coś upolować — mruknęła tonem pochwały. Wybrała miejsce na 
końskim zadzie, uznając je za wygodniejsze od tego na karku. 
— Wieczorem upieczemy. 
— Nie mogę się doczekać. 
— Myślałem, żeby upiec na śniadanie, ale nie rozpalać zbyt dużego ognia. 
Sprawiłem je tylko, 
kiedy ty chrapałaś. 
— Nie chrapałam — fuknęła. 
— Niech ci będzie, że nie. — Zaśmiał się. Dzięki za ratunek — zmieniła temat. — 
Nie 
spodziewałam się, że się zjawisz, bo przecież król nie powinien czekać, a poza 
tym wiedziałeś, że 
szykują zasadzkę. 
— Domyślałem się, że potraktują cię jak przynętę, ale zdumiałem się nieco, że 
tak to sobie 
wymyślili. Gdybym nie wiedział, co cię czeka, nie pojechałbym za tobą, a jeśliby 
ktoś miał 
pretensje, że przedłożyłem twoją osobę nad obowiązek wobec króla, powiedziałbym, 
że zrobiłem 
to właśnie w jego interesie. Znasz wiele tajemnic, które król powinien poznać. 
— A więc ratowałeś mnie tylko dla króla, mimo to dzięki. 
— Byłaś w poważnych tarapatach. 
— Szykowałam się do ucieczki. 
Naprawdę? — Reyan roześmiał się. 
Żebyś wiedział. 
Zaczęli się przekomarzać, czy rzeczywiście udałoby jej się zbiec. Tess doskonale 
wiedziała, że 
szanse miałem zerowe, ale z przekory nie chciała mu przyznać racji. Zabolało ją 
też zdanie, że 
pośpieszył jej na ratunek tylko z obojązku wobec króla. Albo nie mówił całej 
prawdy, albo nie 
czuł jeszcze do niej tego, co ona do niego. 
Wkrótce jednak zaczęła drzemać, wtulona w jego plecy. Znów czuła się bezpieczna.
Tess — szepnął. — Obudź się, musimy się ukryć. 
Ocknęła się zdumiona, lecz szczęśliwa, że mimo głębokiego snu nie spadła z 
końskiego 
grzbietu. Słońce chyliło się ku zachodowi, musiała więc spać dobrych parę 
godzin. Reyan 
kierował wierzchowca w stronę gęstego zagajnika u stóp niewielkiego wzgórza. 
Ciekawe, ile 
udało im się ujechać od południa. Nie wypytywała o to jednak, czując, że dzieje 
się coś 
niedobrego. 
W zagajniku Reyan zeskoczył z siodła i kazał jej również zejść.
— Za wzgórzem są jacyś ludzie. 
— Wujowi czy Douglasa? 
— Jeszcze nie wiem. — Przywiązał konia do drzewa i zaczął się skradać na szczyt 
wzgórza. 
Dziewczyna ruszyła za nim. Po jakimś czasie padł na Ziemię l czołgając się, 
pokonał resztę 
drogi. Tess zrobiła to samo. Skrzywiła się z bólu — odłamki skał raniły ją w 
brzuch. Reyan ani 
drgnął. Gdy ze szczytu spojrzała w dolinę, nie zobaczyła nikogo. 
— Jesteś pewien, że tam ktoś jest? 
— Najzupełniej. Widziałem, jak w górę pofrunęło stado ptaków. Ktoś musiał je 
przestraszyć. 
Dobrze, że je zobaczyłem, bo już miałem zamiar zjechać do doliny. 0, popatrz, 
są! 
Rzeczywiście, w dolinę wjechała gromada konnych — co najmniej dwudziestu 
zbrojnych ludzi. 
Jej uwagę zwrócił jadący na czele mężczyzna, dosiadający karego konia z białymi 
pęcinami. 
Wydał się znajomy. Musiała go gdzieś widzieć, albo jego, albo rumaka. Wytężała 
pamięć, ale nie 
mogła sobie przypomnieć 
— Douglasowi — szepnął Reyan. 
— Skąd wiesz? 
— Spójrz na ubranie, kolory hrabiego. Ciekawe, że ten na czele ubrany jest 
zupełnie inaczej. Nie 
ma żadnych barw. 
— To dobrze czy źle? 
— Dziwnie. Barwy odróżniają wroga od przyjaciela. Ten, kto nie nosi barw, 
ryzykuje, bo mogą 
go wziąć za obcego, ale, być może, na tym właśnie mu zależy. 
— Simon nie miał żadnych barw. 
— Właśnie. Nie chciał, żeby go rozpoznano. Gdyby przywdział kolory króla, dla 
nieprzyjaciół 
byłoby oczywiste, że jest wrogiem, gdyby zaś któryś z ludzi króla zobaczył go na 
ziemi 
Douglasów, pomyślałby, że zdradził. Ciekawe, przed kim kryje się ten człowiek, 
przed Swoimi 
czy obcymi. 
— A dlaczego w ogóle miałby się kryć? 
— Dobre pytanie, ale tego na razie nie wiemy. Co tak dziwnie patrzysz? 
— Bo wydaje mi się, że gdzieś już go widziałam, tylko nie mogę sobie 
przypomnieć. 
— Może przypomnisz sobie, gdy podjadą bliżej. Chodź ze mną. — Wziął ją za rękę i 
pociągnął 
w dół zbocza. Przycupnęli w ukryciu za gęstwiną. 
Tess wytężyła wzrok. Mężczyzna na czarnym koniu był wysoki, szczupły, o ostrych, 
jakby 
ptasich, rysach. Nadal jednak nie potrafiła sobie przypomnieć, gdzie go 
widziała. 
Zamarła, gdy potrącony nieostrożnie kamień potoczył się z łoskotem w dół. Reyan 
gestem kazał 
jej przylgnąć do ziemi. Jeszcze miął nadzieję, że ludzie na dole nie zwrócą na 
nich uwagi. 
Niestety, właśnie ten, co dosiadał karego rumaka, podniósł głowę, spojrzał 
czujnie na toczące się 
kamienie, a potem wyżej, szukając przyczyny tej nagłej lawiny, i znalazł ją. 
Zobaczył dwie 
ludzkie postaci w gęstwinie. Nie było na co czekać. Reyan zerwał się na równe 
nogi i ciągnąc 
Tess za rękę, puścił się pędem najpierw w górę wzgórza, potem znów w dół, ku 
zagajnikowi. 
Odwiązał konia, podsadził dziewczynę i ruszyli szaleńczym galopem. 
Tym razem umieścił ją przed sobą. Mogła trzymać się łęku albo grzywy. Wybrała 
grzywę i 
pochyliła się nad końskim karkiem, żeby nie zasłaniać widoku Reyanowi. 
Ścigający podzielili się na trzy oddziały. Dwa okrążyły wzgórze i pędziły ku nim 
z lewej i 
prawej; trzeci galopował z tyłu. Reyan nie miał wyboru, popędził wierzchowca, 
kierując go na 
wprost. Wiatr niósł szczęk obnażonej broni i krzyki ludzi zawiedzionych, że 
zbiegowie wyrywają 
się z okrążenia. 
Gdy pędzili dalej, Tess z trwogą zastanawiała się, czy koń wytrzyma szaleńczy 
galop pod 
podwójnym ciężarem. Na razie udawało im się trzymać dystans, ale ścigający nie 
dawali za 
wygraną. 
— A teraz uważaj! — krzyknął Reyan, kiedy na horyzoncie wyrósł las. — Trzymaj 
się mocno! 
— zawołał, kierując się między drzewa. — Muszę ich zgubić. 
Dziewczyna zamknęła oczy, gdy ostrym kłusem zaczął meandrować między drzewami. 
Nie 
umiałaby powiedzieć, jak długo to trwało, ale wreszcie puścił konia stępa. Gdy 
otworzyła oczy, 
pokryty pianą wierzchowiec dyszał ciężko. 
— Zgubiliśmy ich? 
— Mieliśmy szczęście. Rozproszyli się w lesie i chyba stracili ślad, a potem 
usłyszałem, że się 
zwołują. Gdzieś się widać śpieszą i zrezygnowali z pościgu. 
— Myślisz, że nas rozpoznali? 
— Nie sądzę. Gdyby wiedzieli, kim jesteśmy, nie zrezygnowaliby tak łatwo. 
Pomyśleli pewnie, 
że nie jesteśmy ani ważni, ani groźni. 
— Ale przecież ruszyli w pościg? 
— To odruch, bo uciekaliśmy, ale potem machnęli ręką, uznając, że nie warto. 
Wzięli nas za 
przypadkowych wędrowców. 
— Obyś miął rację. A co teraz? Zostajemy tu? 
— Nie, trzeba jeszcze trochę odjechać. Za blisko, żeby rozpalać ogień i piec 
ptaki. 
— Właśnie, nie mogę się doczekać. 
— Już niedługo. Znajdziemy jakąś ładną polankę ze strumykiem. Trzeba napoić 
konia, dać mu 
wypocząć. Dobrze się spisał. 
— Wybornie. Jak ty go właściwie nazywasz? 
— Nie dałem mu żadnego imienia. 
— Żadnego? Dziwne, masz go pewnie od niedawna. 
— Ze trzy lata, ale jakoś nie dałem mu imienia. Wołam na niego zwyczajnie koń. 
— To nieładnie, zwłaszcza że dobrze nam się przysłużył. Dziwię się, że ani razu 
nie zrzucił cię z 
siodła. Koń bez imienia! To obraza dla jego dumy. Już ja coś wymyślę. 
— Bardzo proszę. Wymyślanie imion nigdy nie było moją specjalnością. — Reyan 
rozejrzał się 
po okolicy. — Jeśli dobrze pamiętam, to niedaleko stąd jest wymarzone miejsce na 
nocleg. 
Biwakowałem tam kiedyś. 
Pół godziny później dojechali do niewielkiej dolinki. Kamienie ułożone w krąg 
świadczyły o 
tym, że wielu wędrowców korzystało z tego: miejsca. Reyan zajął się koniem, a 
Tess, 
wyposażona w hubkę i krzemień, rozpaliła ognisko. Po chwili Reyan piekł już oba 
ptaki na 
rożnie. 
Nigdy w życiu i na nic nie czekała tak niecierpliwie jak teraz na pieczyste. 
Apetyczna woń 
drażniła powonienie i dziewczyna musiała natężyć całą wolę, aby nie rzucić się 
na jadło. Nie 
pomogło ani dobre wychowanie, ani maniery. Gdy tylko Reyan oznajmił, że ptaki 
gotowe, 
zaczęła jeść tak łapczywie, iż już po chwili wyglądała jak ostatnie prosię, on 
zresztą też. 
— Boże, co za wspaniałości. — Westchnęła, kończąc obgryzanie ostatniej kości. — 
Ale się 
upaprałam — dodała tytułem usprawiedliwienia. 
— Po tylu dniach postu każdy ma prawo — zawtórował jej Reyan, ocierając krople 
tłuszczu 
cieknące po brodzie. 
— Masz rację. 
— Podpowiem królowi, żeby wydał odpowiedni edykt. Wina? 
— Chętnie. — Pociągnęła łyk z bukłaka. — Nie pamiętam, kiedy jadłam tak 
wspaniałe rzeczy. 
Chyba na weselu Thomasa. 
— Thomasa? 
— Nie tego, o którym myślisz. U mojego kuzyna, Thomasa Delgada Mackintyre” a. 
— Mackintyre”a? 
Przybrał nazwisko żony, chodziło o majątek. Ach, co to była za uczta, a ilu 
ludzi! Thomasa 
lubiano na dworze, więc przyjechało mnóstwo gości ze świty królewskiej. Cudowna 
zabawa, dla 
mnie, niestety, ostatnia w rodzinie ojca. Wkrótce potem rodzice zginęli w 
wypadku. Załamał się 
pod nimi most, podmyty w czasie powodzi. — Pogrążona w smutnych wspomnieniach 
nawet nie 
usłyszała, że Reyan pośpieszył z wyrazami pociechy. Tak, wesele było wspaniałe, 
a rodzice tak 
się cieszyli, tak radowali, jakby to była ich własna uroczystość. Oboje stanęli 
jej teraz przed 
oczami, a zaraz potem cały korowód postaci: pan i panna młoda, wiekowy wuj 
Comyn, rzucający 
złośliwymi dowcipami na prawo i lewo, goście, a wśród nich wysoki brunet, 
próbujący zalecać 
się do matki... — Wielki Boże — szepnęła, blednąc jak płótno. — Wysoki, 
szczupły, o ptasich 
rysach. Ten sam! Tylko że na weselu nosił barwy... 
— Coś się stało? Czemu jesteś taka blada? 
— Przypomniałam sobie. 
Rayen zrozumiał w lot. 
— Jak się nazywa? 
— Tego nie pamiętam, ale widziałam tego człowieka na weselu Thomasa. Mówiono mi, 
że to 
dworzanin z królewskiego orszaku. Nosił zresztą królewskie barwy... Już wiem, 
przecież wuj 
Comyn mówił, że to ktoś z przybocznej gwardii Jego Królewskiej Mości. 
— Boże, miej nas w swojej opiece. Jesteś pewna? 
— Jak tu siedzę. 
— To straszne. Wiesz, co to znaczy? 
— Zdrada? A nie może być tak, że ten człowiek szpieguje tu jak ty i Simon. 
— Wykluczone. Mnie i Simona wybrano między innymi dlatego, że mało kto nas zna. 
Służymy 
w królewskim wojsku jak wielu innych. Jeśli on, jak powiadasz, należy do 
przybocznej gwardii, 
to każdy, kto był na dworze, musi go znać. Jeśli więc znalazł się tu, na ziemi 
Douglasów, to 
znaczy, że... 
— Zdrada — powtórzyła zbielałymi z trwogi wargami. 
— Obyśmy się mylili. 
— Widzę go, mam go przed oczami. Rozmawiał z tatą, obaj się śmiali. Myślisz, że 
już wtedy 
spiskował z Douglasami? 
— Chyba nie, bo byłoby o tym głośno. 
— A ty? Bywałeś na dworze, widziałeś go? 
— Nie pamiętam, a zresztą nie dopuszczano mnie na wysokie pokoje, więc tych z 
gwardii 
praktycznie nie znam. Byłoby inaczej, gdybym pozostał na dworze dłużej. Król 
zaczął mi 
okazywać łaskawość, raz czy dwa zaszczycił rozmową. Wróżono mi karierę. 
— Pewnie dlatego zawistnicy oskarżyli cię o zdradę. 
— Może, ale to nieważne. Najważniejsze to jak najszybciej dotrzeć do króla, 
teraz tym bardziej. 
— Dlaczego tym bardziej? 
— Bo ten człowiek, jeśli rzeczywiście przystał do Douglasów, może się targnąć na 
jego życie. 
Bo widzisz, Douglasom nie wystarczy wygrać na polu bitwy. Dopóki król i 
prawowici dziedzice 
będą przy życiu, dopóty Douglasowie nie będą mogli sięgnąć po koronę. Gdyby zaś 
mieli 
przegrać na polu bitwy, tym bardziej będzie im zależało na usunięciu króla, a 
któż jest do tego 
sposobniejszy niż gwardzista? 
— Wielkie nieba. Przekupili go? 
— Nie wiem, ale widzieliśmy go z ludźmi Douglasów, a to wróży śmiertelne 
niebezpieczeństwo 
dla króla. Na szczęście nie rozpoznali nas, bo nie uszlibyśmy żywi. Pora spać, 
musimy 
wypocząć. Ostatnie dwa dni były bardzo ciężkie. 
Tess zzuła buty i zległa na derce. Reyan położył się obok, przyciągnął ją do 
siebie i szczelnie 
otulił drugą derką. Czuła jego ciepło, lecz zmęczenie było silniejsze od żądzy. 
Reyan też nie 
uczynił żadnego gestu. 
— Słuchaj, nie powinniśmy czuwać? — spytała z lękiem. 
— Nie. Nic nam chyba nie grozi, a zresztą jesteśmy pod doskonałą strażą. Koń 
wyczuje obcego 
na milę, a mnie też obudzi każdy podejrzany szmer. Obaj nawykliśmy do czujności. 
— A ty nawet nie pomyślałeś, żeby dać mu imię — mruknęła, zapadając w sen. 
— Nie pora, żeby się przekomarzać. Ważą się losy Szkocji — odrzekł z całą 
powagą. 
Wtuliła się w niego z wiarą, że jeśli ktoś może te losy odmienić, to tylko on — 
jej Reyan. 
10
Tess aż kusiło, żeby kopnąć albo przynajmniej smagnąć konia solidnym kijem — 
taka była 
zła. A on tymczasem skubał trawę jak gdyby nigdy nic, jakby fakt, że zgubił 
podkowę, w ogóle 
go nie dotyczył. A zgubił! Stało się to po dwóch dniach spokojnej podróży, kiedy 
wydawało się, 
że nie spotka ich już żadne nieszczęście, a jednak los znowu zgotował im 
niespodziankę. Koń 
oczywiście nie był niczemu winien, miał jednak pecha, bo poza nim nie było 
nikogo ani niczego 
pod ręką, na czym Tess mogłaby wyładować złość. 
Reyan zostawił ją z wierzchowcem w zagajniku, a sam poszedł do wsi przewęszyć, 
czy jest 
bezpiecznie, czy nie ma wrogów i czy — co najważniejsze — jest tam kowal, który 
mógłby 
podkuć konia. Odchodząc, powiedział, że gdyby nie wrócił przed zachodem słońca, 
Tess ma 
dalej jechać sama, a przynajmniej próbować dostać się na ziemie Comynów i 
Delgadów. Rzec2 
jasna, że takie postawienie sprawy nie napawało jej otuchą. 
Zaczynała już tracić cierpliwość. Dreptała w miejscu, wy chodziła na skraj lasu, 
spoglądając ku 
odległym zabudowaniom. Serce jej ścisnęło się z lęku, gdy w pewnym momencie 
zobaczyła, że 
ktoś zdąża ze Wsi do lasu. Minęła dobra chwila, nim poznała Reyana. 
— No i jak? Bezpiecznie? — spytała, gdy wreszcie stanął przy niej. 
— Chyba tak. Nie ma obcych i, na szczęście, nie spotkałem też nikogo, kto mógłby 
mnie znać. 
Idziemy — rzekł i wziął konia za uzdę. 
Dziewczyna ociągała się chwilę, lecz myśl o gorącej kąpieli, którą być może uda 
się we wsi 
zamówić, a nade wszystko wizja obfitego posiłku i jeśli się uda noclegu w 
prawdziwym łóżku 
okazały się silniejsze niż obawy i złe przeczucia. Obawy nie były 
nieuzasadnione, bo, po 
pierwsze, wiele osób zwróci na nich uwagę i, to po wtóre, zapamięta dziwną parę, 
już choćby z 
powodu jej chłopięcego przebrania. 
— Też nie jestem zachwycony, ale nie ma wyjścia, trzeba podkuć konia, a bez 
kowala nie da 
rady — rzekł Reyan, widząc wahanie w jej oczach. 
— Rozumiem. Zostaniemy tam na noc? 
— Wynająłem pokój w oberży! 
— Z prawdziwym łóżkiem? 
— Jak marzenie. Swoją drogą i gospoda, i pokój wydały mi się za wielkie jak na 
taką wieś, 
oberżysta zapewniał mnie jednak, że przejeżdża tędy sporo możnych ludzi, więc 
rozwinął interes. 
Chwalił się, że sam Douglas bywa u niego. 
— Wieś Douglasa? Nie bardzo mi się to podoba. 
— Też bym chciał znaleźć się wreszcie poza jego zasięgiem, ale nie mamy wyjścia 
— powtórzył. 
Wyciągnął sakiewkę. — Masz, weź to. Zrób tymczasem zakupy. Nie kupuj zbyt dużo, 
bo za dwa, 
trzy dni dojedziemy do mojego brata Nairna, a tam dostaniemy, co trzeba, na 
resztę podróży. 
Pojedziemy do twojego stryja Comyna. 
Zaskoczył ją. 
— A kiedy to postanowiłeś, że zwrócimy się do niego? 
— Szczerze? Po spotkaniu z Simonem, kiedy zapewnił mnie, że Comynowi można 
zaufać. 
— A moje słowo nie miało znaczenia? — Tess poczuła się dotknięta. 
— Jak by ci tu powiedzieć... Sprawa dotyczyła twojej rodziny, więc musiałem być 
ostrożny. 
Wuja Thurkettle”a nie podejrzewałaś o zdradę, prawda? — dodał tytułem 
usprawiedliwienia, 
widząc jej skwaszoną minę. 
— Owszem, ale też nie byłam zaskoczona, gdy sprawa wyszła na jaw. Co do rodziny 
ojca byłam 
i jestem absolutnie pewna. 
— Mimo wszystko lepiej, że Simon to potwierdził. 
— No cóż, rozumiem, że wolisz dmuchać na zimne. 
Rayen wziął ją za rękę i pocałował. 
— Chodzi o nasze bezpieczeństwo — powiedział. — Zajmij się teraz zakupami. Kup 
sobie coś z 
ubrania. Chłopięcego! — podkreślił. — Te łachy, które masz na sobie, już się 
zupełnie 
zniszczyły, a mamy jeszcze sporo drogi. Lepiej będzie, jeśli nadal będziesz 
podróżować w 
przebraniu. 
— To niezbyt przyjemna perspektywa, nie mówiąc już o tym, że grzech. 
— Nie martw się o rozgrzeszenie, dadzą ci je, gdy powiesz, że grzeszyłaś w 
służbie króla. 
— A w służbie króla to nie grzech? 
— Może i grzech, tyle że pokuta będzie łagodna. 
Chciała go spytać, czy służba u króla obejmuje również wspólne noce, ale ugryzła 
się w język. 
Nie chciała wywoływać 
sprzeczki, której i tak nie wygra. Zaczęła podziwiać krajobraz — skąpane w 
słońcu kwitnące 
wrzosowiska. 
Na skraju Wsi Reyan wyjął z juków bukłak na wino, żeby odnowiła zapas. Umówili 
się w 
oberży. 
— Masz powiedzieć, że jesteś od Wallace”a Frazera. 
— Wallace Frazer? Nie bardzo do ciebie pasuje. Nie mogłeś wymyślić czegoś 
lepszego? 
— Frazerów w Szkocji jest jak PSÓW i o to chodziło; mało kto spamięta. 
— Jak psów — powtórzyła. — Od człowieka, który nie potrafi nawet nazwać własnego 
konia, 
trudno się spodziewać czegoś lepszego. 
— Ty żmijo — syknął z udawanym oburzeniem. — Bez przerwy mi dogryzasz. A teraz 
już idź, 
spotkamy się w oberży. 
Tess odetchnęła głęboko i z duszą na ramieniu ruszyła w stronę rynku. Przy 
pierwszym mijanym 
obejściu wyczuła, że ludzie się na nią gapią. Chłopięce przebranie, zamiast 
chronić, zwracało 
tylko uwagę. Obawiała się, że pospolite nazwisko wymyślone przez Reyana — „bo 
Frazerów jest 
jak psów” — też nie najlepiej im posłuży. 
Tymczasem podeszła do kilku straganów, by kupić potrzebne rzeczy. Na dłużej 
zatrzymała się u 
bławatnika. Miał wyjątkowo spory wybór ubrań, oczywiście używanych, bo kogo w 
okolicy 
byłoby stać na coś nowego. Kupiła między innymi kubrak, bolejąc, że jest 
strasznie szary i bez 
żadnych ozdób. 
Ale znalazła jeszcze coś — wspaniałą suknię w całkiem niezłym stanie. Kolory co 
prawda 
wypłowiały, ale poza tym wyglądała uroczo — niebieska, z krótkimi rękawkami i 
koronkową 
dopasowaną górą. Brenda pewnie zapałałaby świętym oburzeniem, że jej kuzynka 
postanawia 
kupić rzecz, w której mogła paradować córka jakiegoś wiejskiego kupca, ale Tess 
była 
zdecydowana. Nie potrafiła sobie odmówić, a niespokojne sumienie, że wydaje 
pieniądze Reyana 
na fatałaszki, uspokajała, tłumacząc sobie, że przecież niczego jej nie zakazał. 
Utargowała trochę z ceny i, dumna z zakupów, pośpieszyła do gospody. Otyły 
oberżysta 
zaprowadził ją do pokoju, gdy jednak poprosiła o gorącą kąpiel, rozdziawił gębę 
w niemym 
zdumieniu, jakby chciał zawołać o pomstę do niebios, bo nie dość, że dziewczyna 
paradowała w 
męskim stroju, to jeszcze pragnęła się moczyć w ciepłej wodzie. Tess wzruszyła 
tylko ramionami 
i zajęła się swoim nowym nabytkiem. Nie mogła się doczekać, kiedy zaprezentuje 
się Reyanowi 
jak prawdziwa lady. 
Reyana też rozbawiła mina oberżysty, który ciągle nie mógł pojąć, jak to jest, 
że rycerz 
wędruje po świecie z dziewczyną przebraną za chłopaka, a ta na dodatek domaga 
się gorącej 
kąpieli. Świat zwariował, a jeśli nie świat, to na pewno ta dziwna para. 
Tego samego zdania był kowal. Ten też rozdziawił gębę, gdy Reyan, czekając na 
podkucie 
wierzchowca, zaczął się pluskać w wielkim korycie na podwórku. Obaj — kowal z 
oberżystą — 
a i wszyscy inni też żywili najgłębsze przekonanie, że mycie, a już nie daj Boże 
kąpiel, to pewna 
droga do wszelakich chorób. Reyan myślał właśnie o tym, siedząc przy piwie i 
czekając, kiedy 
Tess skończy ablucje. Sensacja, którą wywołali niecodziennym zachowaniem, trochę 
go 
martwiła. Wiadomo — wieś będzie miała o czym plotkować przez długie tygodnie. 
— A kogóż to moje oćzy widzą? Toż to mój piękny Reyan we własnej osobie! 
Zaskoczenie było tak ogromne, że Reyan aż zakrztusił się piwem. Kaszląc, 
podniósł wzrok znad 
stołu z surowych desek, starając się ukryć przerażenie, że go rozpoznano. 
— Mary! — zawołał na widok biuściastej brunetki pochylonej nad jego stołem. — Co 
ty tu 
robisz? Ostatni raz widzieliśmy się w Edynburgu, prawda? — Uśmiechnął się na 
powitanie, 
myśląc gorączkowo, jak skłonić ją do milczenia. 
— Niestety, musiałam wyjechać. Mój narzeczony ożenił się, a ta jego głupia baba 
okazała się 
strasznie zazdrosna. — Pogłaskała go przymilnie po głowie. — I wylądowałam tu, 
na starych 
śmieciach. — Pochyliła się jeszcze niżej, a obfity biust niemal wylał się ze 
stanika. — Nie masz 
pojęcia, jak się cieszę, że cię widzę. Nudno tu, że aż strach — dodała 
konfidencjonalnym tonem. 
Reyan westchnął w duchu, gdy Mary umościła mu się na kolanach i z miejsca 
zabrała się do 
całowania. Pod tym względem nie miała sobie równych — coś na ten temat wiedział 
— ale tu i 
teraz pocałunek nie wywarł na nim najmniejszego wrażenia, co dziewczyna 
natychmiast 
wyczuła. Spojrzała na niego zdumiona, mrużąc oczy ze złości, że jej wdzięki 
zostały odtrącone. 
W złości — i to Reyan też pamiętał — potrafiła być wręcz niebezpieczna. Zmienił 
więc taktykę. 
— Ja też się cieszę — rzeki, odsuwając ją delikatnie od siebie. 
— Nie wygląda na to, a pamiętam... 
— I ja nie zapomniałem — wszedł jej w słowo — ale to było pół roku temu. Sporo 
się zmieniło. 
Mam inną. 
— Tę chudzinkę przebraną za chłopca? — Zerwała się z miejsca i znów pochyliła 
się nad stołem, 
prezentując wydekoltowane obfitości. — Taka... deska ma być lepsza ode mnie? 
Gdyby jego obraziła, pewnie by to przełknął, lecz tego, że śmiała tak się 
wyrazić o Tess, nie 
zdzierżył. Spojrzał na Mary z pogardą i obrzydzeniem. Przez zapach jej ostrych 
pachnideł 
przebijała woń rzadko mytego ciała i równie rzadko pranej odzieży. Owszem, miała 
— jak to 
mówią — czym oddychać i na czym siedzieć i nie szczędziła swoich wdzięków, 
wiedziała, jak to 
się robi, i zawsze była chętna, z czego i jemu zdarzało się korzystać, ale teraz 
nie budziła w nim 
nawet litości. 
— Nie muszę się przed tobą tłumaczyć — rzekł chłodno i od razu pożałował, że dał 
się ponieść 
nerwom. 
— Przecież byliśmy kochankami. Oddałam ci się. 
— Za co hojnie cię wynagrodziłem — uciął. Dokończył piwo, ze złością odstawił 
kufel i wstał. 
— A teraz daj mi spokój. Znajdź sobie kogoś innego, kto będzie ci płacił. 
Mary spróbowała z innej strony. Objęła go i jak kotka w marcu jęła się o niego 
ocierać. 
— Sir Halyard chce być wierny swojej wybrance i godne to pochwały, ale jest 
jeszcze parę 
innych przyjemności w życiu — szepnęła kusząco. 
— A ja odkryłem przyjemność w wierności — odparł bez zastanowienia. Wyrwał się z 
jej objęć. 
— Zostaw mnie w spokoju. I jeszcze jedno: zapomnij o sir Halyardzie, zakonotuj 
sobie, że 
nazywam się Wallace Frazer, a gdyby się kto pytał, to powiesz, że nigdy nie 
widziałaś ani mnie, 
ani mojej towarzyszki, bo — zagroził, chwytając ją mocno za ramię — tak cię 
urządzę, że żaden 
chłop na ciebie nie spojrzy. — Po jej oczach poznał, że groźba zrobiła wrażenie, 
mimo to Mary 
próbowała jeszcze coś zyskać. 
— Za milczenie też się płaci. — Wyrwała rękę. 
Reyan zaklął po nosem, dobył kilka monet i wcisnął jej W garść. 
— Masz! I daję ci więcej, niż ci płacą za twoje wątpliwe wdzięki — rzekł z 
pogardą w głosie. 
— Zapamiętam to sobie — syknęła urażona do głębi. 
— Lepiej zapomnij o mnie, o naszej rozmowie, o wszystkim, bo jak się dowiem, że 
nie trzymasz 
języka za zębami, to ci go wyrwę. — Odwrócił się na pięcie i udając, że nie 
słyszy 
niewybrednych uwag kilku pijanych osiłków, że prawdziwy mężczyzna nie 
zrezygnowałby z 
wdzięków nadobnej Mary, poszedł na górę do pokoju. Martwił się tylko, jak 
wytłumaczy Tess, 
że wokół niego unosi się woń damskich pachnideł. 
Gdy tylko otworzył drzwi, zapomniał o Mary, o rozmowie, o niebezpieczeństwie i w 
ogóle o 
całym świecie. Tess stała przy łóżku, z rozpuszczonymi do ramion włosami, ubrana 
jak... 
prawdziwa kobieta. Gdy zamykał drzwi, uniosła z wdziękiem spódnicę i zakręciła 
się w kółko. 
Suknia nie była specjalnie modna, nie mówiąc już o tym, że miała swoje lata, 
rozmiar też był nie 
ten — góra za szeroka, dół za długi — mimo to Tess wyglądała w niej po prostu 
zjawiskowo, a 
przynajmniej w. oczach Reyana. 
— Wiesz, co ci powiem? Otóż gdy wreszcie zaczniesz nosić rzeczy stosowne do 
twego stanu, 
wszyscy mężczyźni w tym kraju oniemieją z zachwytu. — Zdjął opończę i rzucił na 
krzesło przy 
drzwiach. — Możesz mi wierzyć, bo i mnie mowę odjęło. 
Tess pokraśniała z zadowolenia. 
— A nie gniewasz się, że wydalam twoje pieniądze? Nie mogłam się powstrzymać. 
Gdy ją 
zobaczyłam, tak strasznie zapragnęłam zrzucić z siebie męskie łachy choćby na 
chwilę. 
— Wyglądasz pięknie, więc tym bardziej nie mogę mieć pretensji. — Wziął ją w 
ramiona i 
delikatnie pogładził po głowie. 
Zesztywniała, czując zapach pachnideł. Zmarszczyła gniewnie nos. Rozsądek co 
prawda 
podpowiadał jej, żeby nie robić wyrzutów, bo to bez sensu. Owszem, niosła się od 
niego woń 
obcej kobiety, ale co z tego? Nie trzymał w ramionach obcej, tylko ją — Tess. 
Ale zazdrość, 
silniejsza od głosu rozsądku, 
domagała się wyjaśnień i to natychmiast. A więc gdzie był, kogo widział i co to 
w ogóle ma 
znaczyć? Nie zapytała jednak wprost. 
— Dziwny był ten kowal, u którego ponoć byłeś — zauważyła kąśliwie. 
Ton i mina dziewczyny świadczyły o tym, że traktuje sprawę śmiertelnie poważnie. 
Reyan 
speszył się nieco. Prawdę mówiąc, pachnidła Mary też go zirytowały. Nawet w 
czasach, gdy byli 
razem, czuł się nieswojo, gdy jej zapach przenikał jego odzienie. 
— Natknąłem się na taką jedną, która szukała zarobku. 
— Nie musisz się tłumaczyć — odrzekła Tess. Jej ton i mina wyrażały jednak coś 
zupełnie 
innego. 
— Wiem, że nie muszę, ale chcę, z kilku powodów, przede wszystkim dlatego, że 
skoro jesteśmy 
skazani na siebie, masz prawo wiedzieć o wszystkim. 
Ujął ją, choć wolałaby nie słyszeć, że są na siebie „skazani”. Uradowało ja. 
także, że Reyan czuje 
się zobligowany do usprawiedliwiania się przed nią. Mógł przecież uciąć sprawę 
krótko, 
zmilczeć albo powiedzieć, że nie powinno jej obchodzić, gdzie był i co robił. 
Zmartwiła się tylko, 
że wyjaśnienie może okazać się bolesne. 
— Mówisz, że się natknąłeś, jak mam to rozumieć? 
No cóż babsko wyczuło, że mam trochę grosza w kieszeni. — Może dodałby jeszcze 
coś na 
temat dawnych czasów, że babsko nie było lnu zupełnie obce, ale właśnie zapukano 
do drzwi. 
— Przynieśli jedzenie — oznajmił. 
Owsiankę?- 
Zobaczysz. — Otworzył drzwi. Dwóch młodych służących wniosło dwie tace pełne 
jadła. Tess 
aż klasnęła w ręce na widok mięsiwa, serów, chleba i wina. 
— Co za uczta! — zawołała, gdy tace znalazły się na stole. Bogatsi o suty 
napiwek służący 
wyszli, Reyan podsunął dziewczynie ławę1 a sam usiadł naprzeciwko. Tess chłonęła 
oczami 
przysmaki, nie mogąc się zdecydować, od czego zacząć. 
— Lepiej się pośpiesz, bo sam zjem wszystko, a tobie nic nie zostanie — zachęcił 
ją. — Jestem 
głodny jak wilk. — Sięgnął po chleb, jeszcze gorący, prosto z pieca, i nożem, 
który stale nosił na 
pasku i którym zawsze posługiwał się przy jedzeniu, ukroił kilka kromek. 
Tess na początek sięgnęła po miód. Reyan nalał wina i zaczęli jeść, śmiejąc się 
z siebie i do 
siebie. Żadne bowiem nie było w stanie powstrzymać łakomstwa. Jedli łapczywie, 
aż wreszcie 
dziewczyna oznajmiła, że więcej już nie może. 
— Chyba się przejadłam. 
— Nie szkodzi, jest na to znakomite lekarstwo. 
— Dieta? 
— Zupełnie co innego — odrzekł, upijając spory łyk wina. — Chętnie ci pokażę, 
tylko najpierw 
musimy zdjąć ten pancerz. — Zaśmiał się, zaczynając ją rozsznurowywać. 
Nie protestowała, przeciwnie — rada by przyspieszyć „kurację”, którą chciał jej 
zaaplikować. 
— Tak będzie znacznie wygodniej — stwierdził, wyłuskując ją z koronkowej 
sznurowanej góry. 
— Jesteś pewien, że to dobre lekarstwo na przejedzenie? — spytała, gdy kładł ją 
na zwieńczone 
baldachimem łoże. 
— Absolutnie — odparł, zzuwając buty. 
— Zostajemy? 
— Dziś już i tak niewiele ujechalibyśmy. Wyjedziemy o świcie, a to znaczy, że 
noc będzie 
krótka. 
— Szkoda — odrzekła z całą szczerością. — Jesteś pewien, że nic nam tu nie 
zagrozi? 
Pomyślał o Mary. Złe się stało, że się na nią natknął. W złości bywała groźna, z 
drugiej jednak 
strony dość solidnie ją przestraszył, więc raczej nie powinna zrobić niczego 
złego. 
— Myślę, że nikt nam tu nie przeszkodzi. 
Mary zaklęła pod nosem, gdy dwóch mężczyzn, którym podawała piwo, wyciągnęło 
łapska, 
próbując sięgnąć pod jej spódnicę. Postawiła kufle na stole z takim hukiem, że 
aż echo poniosło 
po całej oberży. Wyglądali co prawda jako tako, widać było jednak, że nie 
śmierdzą groszem, a 
tylko pieniądze mogłyby ją skłonić do życzliwszego potraktowania niewybrednych 
umizgów. 
Potrzebowała pieniędzy, by wyrwać się z tego zesłania, nim wiek zacznie dawać o 
sobie znać. 
Gdy zobaczyła Reyana, pomyślała, że niebo wysłuchało wreszcie jej błagań i że 
przy jego 
pomocy albo jeszcze lepiej — z nim — rozpocznie nowe życie. Miała dość wiejskiej 
nudy, dość 
posługiwania w oberży i w ogóle wszystkiego. Marzyła o powrocie do Edynburga. 
Stanęła za barem rozżalona na los, na życie i sir Halyard. Co za podlec! 
Odtrącił ją, obraził. Jak 
mógł?! Nie puści mu tego płazem! 
Z zamyślenia wyrwało ją czterech uzbrojonych po zęby mężczyzn, który właśnie 
stanęli w 
drzwiach i zażądali piwa. Zbroje co prawda nie wskazywały, aby należeli do tanu 
rycerskiego, 
ale też nie były ubogie. Nosili barwy Douglasów i Mary zwietrzyła szansę na 
zarobek. 
Douglasowie władali połową Szkocji, więc ludzie na ich służbie z pewnością nie 
byli biedakami, 
a co więcej, mogli to i owo ułatwić, gdyby zaszła taka potrzeba. Postanowiła 
więc dołożyć starań 
i zawrzeć znajomość. 
— Witam panów — zaczęła, stawiając piwo na stole. — Dla takich gości najlepszy 
trunek z 
najlepszej beczki. 
— I najlepsza dziewczyna! — zawołał najwyższy z czwórki, przyciągając Mary do 
siebie. — 
Najlepsza dziewczyna dla strudzonych pościgiem wojaków! 
— Zostaw ją, jeszcze nie koniec pościgu, mój Howardzie — skarcił go niższy z 
ramionami jak 
cepy. 
— Jeszcze nie koniec? A gdzież jeszcze mamy szukać? Sprawdziliśmy wszystkie kąty 
w okolicy. 
— Jeszcze nie wszystkie, a Douglas każe nas powiesić, jeśli wrócimy z pustymi 
rękami. 
— A czego panowie szukają? — spytała Mary, cierpliwie znosząc umizgi Howarda. 
— Nie twój interes, jędzo — burknął ten niski. 
— A może mogłabym pomóc? — zaoferowała się. 
— Zainteresowała cię nagroda? 
— Jaka nagroda? Nic nie wiem. 
Niski dobył z sakiewki dwadzieścia pięć sztuk złota. 
— Oto ona! Dwadzieścia pięć złotych monet za głowę lub pomoc w ujęciu sir Reyana 
Halyard i 
jego towarzyszki! Co ty na to, jędzo? 
Mary zamurowało. Nie wierzyła swemu szczęściu. Jak sęp wyciągnęła rękę po 
monety, lecz niski 
złapał ją za nadgarstki i ścisnął. 
— Nagroda jest moja! — zawołała. 
— Będzie, gdy na nią zasłużysz. Mów, co wiesz. 
— Człowiek, którego szukacie, jest tu. 
— Sir Halyard jest tu, w oberży? 
— Tuż nad waszymi głowami, durnie. Wziął pokój na górze razem z tą dziewką. 
— A więc i ona tu jest? 
A jakże, przebrana za chłopca. 
— To musi być ona! — krzyknął niski, zręcznie ujmując dziesięć monet z kopczyka, 
który 
usypał na stole. 
— Ejże, miało być dwadzieścia pięć? — lamentowała Mary. 
— Będzie, gdy sprawdzę, czy mówisz prawdę, bo niby skąd taki wycieruch jak ty 
miałby znać sir 
Halyard, rycerza w służbie Jego Królewskiej Mości? 
— Wycieruch? Jak śmiesz tak do mnie mówić? Znacznie lepszych od ciebie odsyłałam 
w diabły, 
a sir Halyard był moim kochankiem w Edynburgu, jeszcze sześć miesięcy temu. Znam 
go dobrze 
i wiem, że podróżuje pod przybranym nazwiskiem, Wallace Frazer. Wziął najlepszy 
pokój i jest 
tam na górze razem z tę swoją... deską. Pierwsze drzwi po prawej, a teraz dawaj 
resztę. 
— Dostaniesz, jak go chwycimy. Panowie! Idziemy. Jeśli dobrze pójdzie, dziś 
skończy się nasza 
udręka. 
Mary uśmiechnęła się do siebie, odprowadzając czwórkę wzrokiem. Gdy tylko 
usłyszała, że 
zaczynają dobijać się do drzwi, wybiegła na podwórzec i stanęła pod oknem 
Reyana. Znieważył 
ją i odtrącił, więc nasyci oczy jego męką. 
11
Otwieraj. 
Kilka par pięści łomotało w drzwi. Reyan wyskoczył z łóżka, przeklinając się za 
nieostrożność. 
Jakże mógł być takim głupcem! Słyszał przecież hałasy, mógł się domyślić, co się 
dzieje, ale nie 
kiwnął palcem. Ważniejsze były pieszczoty z Tess i teraz drogo za to zapłaci. 
Pośpiesznie wdział 
buty. 
— To pułapka. Jesteśmy zgubieni — szepnęła Tess. Też już się zerwała. 
— Jeszcze nie, słonko — odparł szeptem, przypasując miecz. — Spiesz się, weź, co 
się da, i 
skacz przez okno. 
— Halyard! — dobiegło zza drzwi. — Wiemy, że tam jesteś. Twoja flama z Edynburga 
nam to 
powiedziała. 
— Mary — syknął Reyan. — Pewnie za mało jej zapłaciłem. 
Tess drgnęła. Mówił, że się „natknął”, a okazuje się, dobrze znał tę wypachnioną 
dziewkę. Ale 
nie pora teraz na awanturę. Znajoma czy nie, zdradziła ich, nasłała żołnierzy. 
Jedyna nadzieja to 
ucieczka. Zarzuciła sobie juki na szyję, chwyciła bukłak z winem i derkę i 
skoczyła do okna. 
Rzut oka wystarczył, żeby się przekonać, że Reyan wybrał ten właśnie pokój nie 
dlatego, że 
„mieszkał w nim sam Douglas”, ale dlatego, że tuż za oknem stało parę komórek, 
po których 
można było całkiem bezpiecznie zejść na Ziemię. Podkasała spódnicę. 
— A potem gdzie? — spytała. 
— Do kowala — szepnął zajęty barykadowaniem drzwi. — Koń jest w kuźni, siodło na 
podorędziu, a kowal życzliwy, bo wietrzy zdradę. Biegnij przodem. Zaraz tam 
będę. 
Dziewczyna zaczęła zsuwać się na dół. Pokryte strzechą dachy komórek nie 
ułatwiały zadania, a 
w każdym razie zmitrężyla więcej czasu, niż myślała. Reyan dogonił ją, nim 
znalazła się na 
ziemi. Obejrzała się, szukając wyjścia z podwórka, i... zobaczyła kobietę ukrytą 
w cieniu. 
Kobiecy instynkt podpowiedział jej, że to ona — dawna flama Reyana. Dorodna 
niemal jak 
Brenda, z obfitościami, o jakich ona — Tess — mogłaby tylko marzyć. Poczuła 
ukłucie zazdrości 
w sercu. Skoro on cenił sobie takie kształty, to nie mogła go usidlić, bo niby 
czym? Z osłupienia 
wyrwał ją głos Reyana. 
— Zdradziłaś mnie, Mary. — Nie było oczywiście czasu, aby wymierzać 
sprawiedliwość, ale tej 
groźby nie mógł sobie odmówić. — Przyszłaś patrzeć na moją śmierć? Drogo za to 
zapłacisz. 
— Zmusili mnie —jęknęła Mary, wyciągając błagalnie ręce. — Przysięgam! 
— Łżesz. Teraz nie mam czasu, ale nigdy ci tego nie zapomnę. I jeszcze jedno, 
dziewko. 
Zdradziłaś nie tylko mnie, ale i króla. Douglas spiskuje przeciwko Jakubowi, a 
ty stanęłaś po 
jego stronie. Będziesz wisieć, bo taka kara spotka wszystkich zdrajców. - 
— Nie wiedziałam, dlaczego cię szukają. Nigdy nie zdradziłabym króla. 
— A jednak zrobiłaś to. Chciałaś się na mnie zemścić, tak? A teraz zapłacisz 
głową. 
Nie było czasu słuchać rozpaczliwych błagań Mary, bo oto czwórka napastników 
wyłamała 
drzwi do pokoju i miotając przekleństwa, rozpoczęła pościg. Reyan chwycił Tess i 
razem 
popędzili do kowala. Koń zarżał, poznając pana. Reyan błyskawicznie osiodłał 
wierzchowca, 
podsadził dziewczynę, skoczył na siodło i spiął konia ostrogami, kierując go 
prosto na 
nadbiegających ludzi Douglasa. Rozpierzchli się, klnąc i złorzecząc. Wkrótce po 
zbiegach nie 
było już śladu; zaszyli się w borze. 
Tess drzemała za plecami Reyana, gdy pociągnął za cugle, zatrzymując 
wierzchowca. Otworzyła 
oczy i zobaczyła, że wciąż są w lesie. Nie umiałaby nawet powiedzieć, w jakim 
kierunku uciekali 
ze Wsi i jak długo jechali. To jednak wcale jej nie zmartwiło. Drogę wybierał 
Reyan, a on 
wiedział, gdzie jechać. 
Tymczasem usiadła pod drzewem. Tak się cieszyła na noc w prawdziwym łóżku, że 
teraz chciało 
jej się po prostu wyć z rozpaczy. A gdy jeszcze spojrzała na siebie, rozpacz nie 
miała granic. 
Taka piękna suknia, tak się w niej dobrze czuła i Reyan też mówił, że wspaniale 
w niej wygląda! 
Niestety. Piękna suknia zamieniła się w najgorszą szmatę. Podarta, ubłocona — 
nic się już z niej 
nie da zrobić. Gdy włożyła ją w oberży, prezentowała się jak lady — nawet Reyan 
to przyznał — 
a teraz, w tych łachach, wyglądała jeszcze gorzej niż w przebraniu, jak ostatnia 
nędza. 
Chciało jej się płakać, a gdy przypomniała sobie Mary, nie potrafiła już 
powstrzymać łez. Bo co z 
tego, że tamta to zwyczajna dziewka i że sprzedała Reyana. Ale jakże ona 
wyglądała! Taka 
dorodna, taka kobieca, taka... Ona taka nigdy nie będzie. A tak się starała, tak 
bardzo chciała, 
żeby Reyan był z niej dumny. Ta suknia... Nie wytrzymała. Łzy jak grochy 
potoczyły się jej po 
policzkach. Jeszcze miała nadzieję, że Reyan ich nie zobaczy. 
Niestety zauważył. Skończył właśnie oporządzać konia. 
— Chyba nie rozpalę ogniska — rzekł, wpatrując się w nią uważnie. Noc była 
jasna, księżyc w 
trzeciej kwadrze. — Co się stało, Tess? Skaleczyłaś się, schodząc z okna? 
Gardło miała ściśnięte, więc tylko potrząsnęła głową. 
Reyan wziął ją delikatnie za brodę i obrócił twarzą do siebie. Nie tyle widział, 
ile czuł, co się 
dzieje, a ku własnemu zaskoczeniu nie tylko czuł, ale i głęboko rozumiał i 
zapragnął ją 
pocieszyć. 
— Tak mi przykro, że z mojej winy musieliśmy uciekać z gospody. Wydawało mi się, 
że dałem 
Mary dość dużo, żeby trzymała język za zębami, ale, widać, za mało. 
— Znasz ją, prawda? — spytała Tess, choć nie była pewna, czy rzeczywiście chce 
poznać całą 
prawdę o Reyanie i Mary. 
— Znałem. — Pogładził się z zakłopotaniem po włosach. — Tak już jest, że 
przeszłość czasami 
człowieka prześladuje. Poznałem ja. wiele miesięcy temu w Edynburgu. Tak się 
składało, że 
bywałem wtedy w mieście i... no cóż, sypiałem z nią. 
— W Edynburgu? To skąd ona się, u licha, wzięła w tej zapadłej wsi? 
— Z tego, co wiem, to ma tu rodzinę, a Edynburg musiała opuścić. Miała- jakieś 
kłopoty z 
narzeczonym, jak to nazywa, czy opiekunem. Ożenił się, a żona zaczęła jej 
grozić. Ucieszyła się 
na mój widok. Myślała chyba o odnowieniu znajomości. 
— Jest bardzo ładna. I taka... dorodna — szepnęła Tess jakby do siebie i 
bezwiednie ogarnęła 
wzrokiem swoje szczupłe ciało. 
Reyan przytulił ją” wyczuwając — nie bez zadowolenia — nutę zazdrości w jej 
głosie. 
Przypomniał sobie wściekłość, jaka go ogarnęła, gdy dwa dni temu tych dwóch 
drabów chciało 
się do niej dobrać. Męska duma podpowiadała mu, że to dobrze — niech Tess też 
poczuje, co to 
zazdrość. Ale odsunął od siebie tę myśl, tuląc ją z całą serdecznością. Biedna 
mała cierpi, 
rozpacza, że — co za bzdura — nie jest tak wyposażona przez naturę jak.... jak 
kto? Mary? 
Rozsądek podpowiadał żeby rzucić jakąś niezobowiązującą uwagę, komplement i 
zmienić temat. 
I znów zdrowy rozsądek przegrał... z sercem. 
Bał się tego, bał się, że tak się stanie. Jednak stało się. I to już wcześniej. 
Bo jak inaczej 
wytłumaczyć, że odtrącił Mary. Mary była... jak by tu powiedzieć, wygodna. 
Chodziło się z nią 
do łóżka i... nic. Właśnie. Załatwiało się sprawę i tyle. A Tess? Z nią jest 
inaczej. I tego się bał. 
— Mówisz, że Mary jest ładna? I co z tego, że jest ładna? Zwykła dziewka i tyle. 
— Ucałował 
Tess w czubek nosa. — I nie masz jej co zazdrościć. Nie umywa się do ciebie. Dla 
mnie ty jesteś 
najpiękniejsza. — Dziewczyna pokraśniała z zadowolenia, lecz w jej wzroku kryło 
się 
niedowierzanie. — Nie wierzysz? Dla mnie ona nie istnieje. Martwiłem się tylko, 
żeby nie 
zaczęła chlapać ozorem, co się, niestety, stało. 
— A my znów musimy uciekać. 
— I tak będzie, dopóki nie dotrzemy do króla. 
— Przynajmniej udało nam się zgubić tych czterech. 
— Mam nadzieję, ale ogniska raczej nie zapalę, nie chcę ryzykować. 
— I słusznie. — Raz jeszcze ogarnęła wzrokiem suknię. — Nic już z niej nie 
będzie. — 
Westchnęła z żalem. 
— Szkoda, bo wyglądałaś naprawdę ślicznie, choć tak naprawdę... — zawahał się — 
...to 
chciałem cię z niej zaraz wyłuskać. 
Rozbawił ją i zawstydził zarazem. Poznała go już dobrze. Nie był mistrzem 
flirtu, nie szukał 
kwiecistych słów, aby wyrazić swoje uczucia, mówił po prostu szczerze. Niczego 
nie ukrywał. 
Przypomniała sobie jego wzrok, gdy wszedł do pokoju i ujrzał ją w sukni. Jakże 
on patrzył! To 
jedno spojrzenie warte było tysiąca najwyszukańszych słów. 
— Przepraszam, że bez pytania rozporządziłam się twoimi pieniędzmi, nie mogłam 
się jednak 
powstrzymać, tak mi się ta suknia spodobała i tak bardzo zapragnęłam pokazać ci 
się jak 
prawdziwa kobieta. 
Speszyła się, gdy w odpowiedzi Reyan zaśmiał się, jakby to szczere wyznanie 
rozbawiło go. 
— Tess, kochanie, dla mnie jesteś najprawdziwszą ze wszystkich kobiet. Owszem, 
zdumiałem 
się, widząc cię w chłopięcym przebraniu, ale, słowo daję, nigdy potem mi to nie 
przeszkadzało, a 
już na pewno nie po pierwszej nocy. Przyniosę derki. 
Obserwowała go, gdy rozścielał posłania na murawie. Uradowały ją jego słowa. 
Wstydziła się 
swojego wyglądu, nędznego odzienia, więc wyznanie, że nie zwraca na to żadnej 
uwagi, przyjęła 
z ulgą. Z drugiej jednak strony zmartwiła się. Na dłuższą bowiem metę tego typu 
obojętność nie 
wróżyła najlepiej. 
Tess zzuła buty i położyła się na przygotowanym posłaniu. Reyan też zdjął 
obuwie, wyciągnął 
się obok, wziął ją w ramiona i otulił derką. 
— Naprawdę jest ci obojętne, jak się ubieram? 
— Nigdy nie zwracałem szczególnej uwagi na modę, a poza tym uważam, że na ten 
rodzaj 
podróży, jaki stał się naszym udziałem, masz najlepszy strój. Ale... — musnął ją 
ustami w ucho 
— .. .gdy cię zobaczyłem w tej sukni, pomyślałem, że powinnaś mieć cały kufer 
najpiękniejszych 
strojów. 
— Cały kufer? — Pokraśniała z zadowolenia, rozpinając mu kubrak. — A na cóż mi 
aż tyle 
strojów? 
— Żeby olśniewać wszystkich mężczyzn w całej Szkocji! Żeby błyszczeć i 
zachwycać, bo masz 
do tego prawo, prawo, które Thurkettle i ta jego przeklęta córka chcieli ci 
odebrać. 
— To nie największa z ich zbrodni — szepnęła, zdejmując z niego koszulę. 
Milczeli przez dłuższą chwilę, wzajemnie wyłuskując się z ubrań. Tess powtarzała 
sobie w duchu 
jego słowa o tym, jak okrutnie traktowali ją Thurkettle”owie — Fergus i Brenda. 
Nie mówił tego 
z litości, lecz z autentycznym oburzeniem i pasją. Wolałaby co prawda budzić w 
nim jeszcze 
głębsze emocje, ale na teraz musiało jej wystarczyć to, że stawał w jej obronie. 
Gdy została już tylko w samej koszuli, wspięła się na niego z mocnym 
postanowieniem, że jeśli 
nawet do końca podróży nie zdobędzie jego serca, to przynajmniej na trwałe 
zapisze się W jego 
pamięci. 
— A Mary? Opowiedz mi o niej? Umiała się kochać? 
— Mój Boże, w jej profesji? Oczywiście, że tak, tylko że umiejętności w tych 
sprawach wcale 
nie są najważniejsze, moja droga. Powiem ci więcej, właśnie to, że tak niewiele 
jeszcze wiesz, 
podnieca mnie bardziej niż wszystko inne. Czasami nawet żałuję, że nie jest mi 
dane 
odwdzięczyć ci się w taki sam sposób. — Przygarnął ją do siebie, szukając 
wargami jej ust. 
Wymknęła mu się. 
— Byłoby pewnie miło — szepnęła, całując go w pierś i drażniąc językiem jego 
sutki. — Choć z 
drugiej strony dobrze, że jedno z nas znało się na rzeczy. 
Tylko zaśmiał się z cicha, chłonąc pieszczotę śmiałą jak nigdy dotąd. Wsunął 
palce w jej 
włosy i zamarł, gdy poczuł usta Tess na swoim brzuchu. Nie na długo. Zadrżał z 
rozkoszy, kiedy 
jej język z wolna przesuwał się jeszcze niżej. Nie potrzebowała większej 
zachęty. Odkrywała 
nowy wielki świat przeżyć — jego rozkosz stawała się jej rozkoszą. Zsunęła się 
niżej, 
pokrywając pocałunkami jego uda i zaciskając palce obu rąk na nabrzmiałej 
męskości. Na chwilę 
krótką jak mgnienie zawahała się, targnięta lękiem odkrywcy zstępującego na 
nieznany ląd. 
Rozplotła palce i wzięła go w usta. Gdy poczuła, że ciało Reyana przeszywa 
dreszcz, spłoszyła 
się, że może posunęła się za daleko. Chciała się cofnąć, ale zacisnął palce w 
jej włosach, 
rozwiewając obawy. 
Czuł niewysłowioną rozkosz i chciał jej o tym powiedzieć, zachęcić nie tylko 
gestem, lecz i 
słowem. Słowa jednak więzły mu w gardle, zresztą i tak nie były potrzebne, bo 
Tess wychodziła 
naprzeciw wszystkim jego marzeniom. Gdy wzięła go w usta, stracił poczucie czasu 
i miejsca, 
chłonął rozkosz, która do tej pory istniała tylko w jego najskrytszych 
pragnieniach. 
Kiedy poczuł, że zbliża się do kresu, chwycił ją w ramiona, uniósł i posadził na 
sobie. 
Dziewczyna krzyknęła, czując, jak Reyan wypełnia sobą całe jej wnętrze. Nic już 
nie musiał jej 
podpowiadać i do niczego zachęcać. Niewiele zresztą było trzeba, by dopełnić 
spełnienia i 
pogrążyć się w namiętnym zatraceniu. Osunęłaby się jak bez życia, lecz znów 
chwycił ją mocno i 
przytrzymał, aż z niebytu wróciła do rzeczywistości. Dopiero potem ułożył ją 
delikatnie jak 
najkruchszy skarb obok siebie i przytulił. 
— Nie zdjęłaś halki? — rzekł po chwili, zdumiony własnym odkryciem. 
— Nie zdążyłam — odparła z całą szczerością, tuląc się do jego piersi. 
— A ja nie zdążyłem pomyśleć. 
— O czym? 
— Że to szaleństwo. Na milę mogliby nas usłyszeć. 
— Nie było ci dobrze? 
— Rany boskie, dziewczyno, o czym ty mówisz? Było cudownie, wspaniale, najlepiej 
na całym 
świecie. Głupszego pytania nie mogłaś chyba wymyślić. — Zaśmiał się. 
— Czy ja wiem? Mój kuzyn Thomas zawsze mawiał, że lepiej zadać nawet głupie 
pytanie, niż 
wyjść na durnia. To żaden wstyd pytać, gdy się nie wie. 
— Niby nie wiedziałaś? A ja nie wiem, jak cito powiedzieć. Więc byłem w siódmym 
niebie. 
Było mi tak wspaniale, że zapomniałem, jak się nazywam. A gdyby ktoś się tu 
zjawił, to wcale 
bym go nie dostrzegł, nie mówiąc już o tym, że nie miałbym siły nawet palcem 
ruszyć. Swoją 
drogą, gdyby te draby od Douglasa były gdzieś w pobliżu, to po pierwsze, 
znaleźliby nas bez 
najmniejszego trudu, bo jęczałem i pokrzykiwałem tak, że echo niosło się pewnie 
do samego 
Edynburga, a po drugie, wzięliby nas jak nic, bo byłem tak wniebowzięty, że nie 
mógłbym 
walczyć. Czy teraz już wiesz? Jedno jest pewne, przy tobie zapominam nawet o 
obowiązkach 
wobec króla. 
— I tak już zrobiłeś dużo. Powinien być wdzięczny i suto cię wynagrodzić, 
zwłaszcza że, jak 
wiemy, dał wiarę fałszywym oskarżeniom. A swoją drogą nie rozumiem, jak mógł 
nawet przez 
chwilę uwierzyć, że go zdradziłeś. 
— No cóż, zdrajców nie brakuje, a król siłą rzeczy jest nieufny. Przecież jego 
ojca zamordowano. 
Jako dziecko był marionetką w rękach Liyingstone”a, gdy ten uwięził jego i 
królową matkę. 
Potem pojawiła się groźba ze strony Douglasów, a także ze strony lordów Wysp. 
Nawet 
sojusznicy, jak choćby Crichtonowie, okazywali się niepewni. Ma prawo być 
podejrzliwy. 
Przykro mi, oczywiście, że podejrzenia padły także na mnie, ale co zrobić. 
— Już niedługo udowodnisz swoją niewinność. 
— To prawda, tylko że za cenę zdemaskowania Thurkettle”a jako zdrajcy, a to 
przecież twoja 
rodzina. — Spojrzał na nią, odgarniając jej z policzka kosmyk włosów. 
— Wuj sam sobie jest winien. Na początku bardzo bolałam, że nazwisko mojej matki 
zostanie 
zhańbione na zawsze, lecz wina spada wyłącznie na Fergusa i choć to także moja 
krew, musi 
ponieść karę. 
— Ale na ciebie też padnie cień i, jakkolwiek by na to patrzeć, za moją sprawą. 
— Ty nie ponosisz żadnej winy. — Musnęła go wargami w usta z wdzięczności, że 
troszczy się o 
jej los. — Cała odpowiedzialność spada na Fergusa, to on dopuścił się zbrodni. 
Ty zaś musisz go 
zdemaskować, postawić przed sądem. O mnie się nie martw. Mam wielu krewnych, 
naprawdę 
wielu, a nazwisk Comynów i Delgadów nie znaczy żadna zdrada, przynajmniej teraz, 
bo, 
niestety, w przeszłości różnie bywało. W czasach Bruce”a Comynowie stali po 
stronie Anglików. 
— Nie tylko oni, a poza tym to już dawne czasy i wszystko poszło w niepamięć. — 
Przygarnął ją 
do siebie. — A teraz śpij już, musimy ruszyć o brzasku. 
— Jak zawsze. — Wtuliła się w niego mocniej, bo noc zrobiła się chłodną. — 
Pocieszam się 
tylko, że dranie, którzy nas ścigają, też nie dosypiają. 
— Też mam taką nadzieję. — Wysunął rękę spod przykrycia, sprawdzając, czy miecz 
jest na 
podorędziu. — U mojego brata urządzimy sobie odpoczynek przed dalszą drogą. U 
niego będzie 
bezpiecznie. 
— Tylko że ci, co nas ścigają, już wiedzą, dokąd zmierzamy. 
— To prawda, ale jakoś się przedrzemy. Do tej pory udawało się nam całkiem 
nieźle, a poza tym 
nawet Douglasowie nie są w stanie obstawić każdej drogi i ścieżki. 
Tess zmilczała. Przymknęła oczy, szykując się do snu. To prawda, że do tej pory 
sprzyjało im 
szczęście, lecz jak będzie dalej? Uznała jednak, że nie ma się co martwić, bo 
tylko głupiec 
przejmowałby się czymś, co wcale nie musi się wydarzyć. A poza tym najważniejsze 
to 
wypocząć, odzyskać siły. Odsunęła więc wszystkie złe myśli, wtuliła się w Reyana 
i pogrążyła 
we śnie. 
On jednak nie mógł zasnąć. Gładził ją delikatnie po włosach, patrząc w gwiazdy 
migające nad 
koronami drzew. 
— Tess, moja najdroższa, i cóż ja mam z tobą począć? — szepnął, wiedząc, że już 
go nie 
usłyszy. 
Budziła w nim tak wiele uczuć, sprawiła, że złamał wszystkie zasady, jakimi do 
tej pory kierował 
się w stosunkach z kobietami, a co gorsza, pogrążał się coraz głębiej i zabrnął 
tak dalece, że nie 
miał już chyba odwrotu. 
Gdyby była uboga, nie byłoby żadnego problemu. Mógłby uczynić z niej kochankę, 
nie narażając 
się możnym opiekunom, boby ich nie było. Los ubogiej dziewicy nikogo nie 
obchodził. Co 
innego, gdy uwodziło się majętną pannę. Gdyby Tess była uboga, mógłby ją oddalić 
bez 
uszczerbku na honorze, jeśliby zaś pojął ją za żonę, też nie miałby problemów, 
bo nie miałaby 
posagu. Niestety, los zrządził inaczej i przyszłość pod tym względem kryła 
równie wiele 
niebezpieczeństw, jak spisek i zdrada, które odkrył. 
Miał poczucie winy i gryzło go sumienie. Nie postąpił uczciwie. Zawrócił jej w 
głowie, 
zakochała się w nim, a on nie był przecież w stanie zapewnić jej przyszłości. 
Już nawet nie 
honor, ale zwykła ludzka uczciwość nakazywała, aby z nią zerwać, tylko że to 
przekraczało jego 
siły. Wystarczyło, żeby na niego spojrzała tymi wielkimi brązowymi oczami, i już 
zapominał o 
wszystkich solennych postanowieniach i zaczynał szeptać słodkie słówka, dając 
jej nadzieję, 
której przecież nie spełni. Ogarnęło go uczucie obrzydzenia do siebie i zaczął 
się modlić, aby nie 
myślała o nim źle, gdy nadejdzie czas rozstania. 
12
Minęły dwa dni, Tess już dawno przestała zwracać uwagę na okolicę. Jechali 
bezdrożami i 
krajobraz niewiele się zmieniał, lecz na widok zrujnowanego do cna klasztoru 
ożywiła się. Po 
ucieczce z gospody był to pierwszy ślad ludzkiej ręki, jaki dane jej było 
zobaczyć, a co 
ważniejsze, przypomniała sobie, że raz już to widziała — pięć lat temu, gdy 
wieziono ją do 
Thurkettle”ów. Tylko wtedy klasztor był ledwie nadpalony. Mówiono, że to dzieło 
angielskich 
rabusiów. W ciągu minionych pięciu lat rabusie widać wracali i to nieraz. Całe 
zresztą 
pogranicze pełne było ruin i pogorzelisk. 
Przypomniała sobie także, że od tego miejsca do Thurkettle”ów nie jest tak 
daleko, a w każdym 
razie ona z Reyanem jechała już dwa razy dłużej. I nagle pojęła, ile drogi 
musieli nadłożyć, by 
uniknąć pościgu. Gdyby nie to, gdyby jechali prostą drogą, już byliby u celu. 
— Zamek twojego brata leży po drodze do mojej rodziny. 
— Byłaś tu kiedyś, znasz tę drogę? 
— Wieziono mnie tędy do Thurkettle”ów. Moi krewni mieszkają trzy dni jazdy stąd 
na 
północ albo na wschód, nie jestem pewna. 
— Mniej więcej. — Reyan zaśmiał się. — Nasze szczęście, że nie ty jesteś 
przewodnikiem. 
— Złośliwiec, ale, niestety, masz rację. Myślałam o najkrótszej drodze, 
oczywiście, rozumiem 
jednak, że musimy krążyć. Jak tak dalej pójdzie, to nigdy nie dotrzemy do króla. 
— Kiedyś dotrzemy, ale rzeczywiście, jechaliśmy najpierw na południe, zamiast na 
północ, a 
potem na wschód, zamiast na zachód, kryliśmy się, co opóźniło podróż, a poza tym 
— poklepał 
wierzchowca po karku — jedziemy na jednym koniu. Me teraz już z górki, połowa 
drogi za nami. 
Od brata weźmiemy drugiego rumaka i będzie szybciej. 
— Nie chciałam się skarżyć, tylko po prostu zdałam sobie sprawę, ile to już 
czasu jesteśmy w 
drodze. 
— Długo, wkrótce jednak będziemy na miejscu. W zamku wypoczniemy. 
Tess modliła się w duchu, aby Reyanowi nie przyszło do głowy, żeby ją zostawić 
pod opieką 
brata. Co z oczu, to z serca, powiadają. Bała się rozstania. Jeszcze nie zdobyła 
jego miłości; nie 
mówił nic o wspólnej przyszłości. Potrzebowała jeszcze trochę czasu, aby go 
przekonać, a więc 
nie mogła go puścić samego w dalszą podróż. 
— Ile jeszcze do zamku? 
— Z osiem kilometrów, nie więcej, i musimy teraz bardzo uważać. Jestem pewien, 
że ludzie 
Douglasa strzegą każdej ścieżki i tylko czekają, żeby nas schwytać. Mój plan 
jest taki: 
podjedziemy jeszcze. z pięć kilometrów, znajdziemy jakąś kryjówkę i poczekamy do 
zmierzchu. 
Pod osłoną nocy spróbujemy przedrzeć się do zamku. Znam tajne przejście. 
— A koń? Co zrobimy z koniem? 
- Na podzamczu jest parę chałup. Zostawimy go w którejś z nich, a rankiem Nairn 
wyśle kogoś, 
żeby go przyprowadzić. 
— A jeśli natkniemy się na ludzi Douglasa albo wuja? 
— Wypluj to słowo. Oczywiście, najlepiej byłoby ich zabić, ale, po pierwsze, nie 
jestem 
mordercą, a po wtóre, ziemie mojego brata graniczą z terenami Douglasów, ich 
ziemie otaczają 
go z trzech stron. Gdybym więc zabił albo pojmał któregoś z ich zbirów, mogliby 
się mścić, a 
Nairn nie miałby się jak bronić. Sądzę, że większość swoich ludzi wysłał do 
dyspozycji króla. 
Będziemy się kryć, żeby nas nikt nie zobaczył. Nie wolno nam narażać Nairna. 
Tess ulżyło, że Reyan nie zostawi jej u brata, bo jej obecność w zamku mogłaby 
sprowokować 
Douglasa. 
Zmierzch był jeszcze daleko, gdy się zatrzymali. Reyan nakazał jej gestem 
milczenie, ukrył ją 
razem z koniem w gęstwinie, a sam zaczął się skradać w stronę niewielkiej, 
krytej słomą, 
kamiennej chatynki, która przycupnęła na skraju lasu. Tess z lękiem w sercu i 
duszą na ramieniu 
patrzyła, jak znika we wnętrzu chaty. Nie było pewności, czy gospodarze z obawy 
przed zemstą 
Douglasów nie dadzą im znać, że zbiegowie właśnie się pojawili. Co prawda nic po 
drodze nie 
wskazywało, aby szykowała się zasadzka, ale ludzie Douglasa z całą pewnością 
pilnie baczyli na 
zamek Nairna Halyard. 
Reyan wrócił dość szybko. Prócz wieści przyniósł coś do jedzenia, a wieści by{y 
takie, że brat 
spodziewał się ich przybycia. 
— Stary Colin, bo on mieszka w tej chacie, powiedział mi, że Douglasowi koczują 
w pobliżu od 
dobrych dwóch tygodni. Nie można ich przepędzić, bo obozują na ziemi Douglasa. 
— Więc co robimy? 
— Tak jak mówiłem, zostawimy konia, spróbujemy podejść bliżej zamku i poczekamy 
na 
zmierzch, a w nocy poszukamy tajnego przejścia. Myślałem, żeby poczekać u 
Colina, ale ostrzegł 
mnie, że Douglasowi raz po raz do niego zaglądają. 
— A co z koniem? 
— Colin po niego przyjdzie. A teraz chodźmy, zobaczymy, jak blisko zamku uda nam 
się 
podejść. — Wziął ją za rękę i pociągnął za sobą. Uszu niewielki kawałek, gdy 
Tess zobaczyła 
zamek, a właściwie dwór zwieńczony wieżą i otoczony solidnym wałem. Nawet z tej 
odległości 
widać było ludzi na blankach. Uszli jeszcze parę kroków, gdy z prawej, na 
horyzoncie, ukazało 
się obozowisko. Tess naliczyła trzech zbrojnych. Douglasowi najemnicy rozłożyli 
się w miejscu, 
z którego roztaczał się widok na zamek i bramę. Mogli więc doskonale widzieć, 
kto wchodzi 
bądź wjeżdża i kto opuszcza zamek. Nairn Halyard rzeczywiście nie miał łatwego 
życia, 
mieszkając o rzut kamieniem od granicy Douglasów. 
Reyan pociągnął ją za sobą w rozpadlinę i dopiero po chwili zorientowała się, że 
to zarośnięta 
fosa. Posuwali się na czworakach, kryjąc się w zaroślach. Jak długo, Tess nie 
umiałaby 
powiedzieć, lecz westchnęła z prawdziwą ulgą, gdy Reyan wreszcie zatrzymał się 
na polance 
wśród chaszczy. Również był zmęczony, bo także odetchnął z ulgą, siadając na 
ziemi. Otworzył 
worek, który dostał od Colina, i wyjął chleb, trochę sera oraz jabłka. 
— To dawna fosa, prawda? — upewniła się dziewczyna. 
— Zgadłaś. Brat specjalnie pozwolił jej zarosnąć, bo w razie czego chaszcze 
można podpalić, a 
to całkiem niezła obrona. 
Za godzinę zacznie się zmierzchać, wtedy ruszymy dalej. Musimy przeczołgać się 
dość spory 
kawałek. Tajne przejście prowadzące z fosy jest akurat po drugiej stronie zamku. 
Tess skrzywiła się i zabrała do jedzenia. 
— A Douglasowi nas nie zobaczą? 
— Zarośla są dosyć gęste jeśli nie narobimy hałasu, wszystko powinno się udać. 
Dziewczyna kiwnęła tylko głową na znak, że rozumie, skończyła jeść i wsparła się 
o Reyana, 
zamykając oczy. Czuła się śmiertelnie znużona i było jej zimno. Wydawało jej 
się, że spała 
zaledwie chwilę, gdy pociągnął ją delikatnie za ramię. Ocknęła się, a on, 
nakazując milczenie, 
zaczął się czołgać przez zarośla. 
Ruszyła za nim. Każdy zdobyty metr przypłacała cierpieniem. Kamienie i 
wyschnięte gałęzie 
pokrywające dno fosy boleśnie raniły łokcie i kolana, dalej zaś zaczynało się 
błoto — pozostałość 
po ostatnich deszczach. Rychło Tess przemokła i przemarzła do kości; chciało jej 
się płakać. 
Tajne przejście okazało się też trudne do pokonania. Był to po prostu 
wypróchniały w środku 
pień wielkiego drzewa. Reyan dał znak, żeby ruszyła przodem. Modląc się, by 
tunel nie okazał 
się zbyt długi, zanurzyła się w oślizłą czeluść, słysząc piski szczurów, 
wściekłych, że ktoś śmie 
naruszać ich królestwo. Przeczołgała się w ten sposób kilka, a może kilkanaście 
metrów, gdy 
głową uderzyła w ścianę z solidnych desek. 
— To tylko klapa zamykająca wejście — szepnął Reyan. — Pchnij mocno, przejście 
prowadzi do 
sypialni Nairna. 
Myśl, że to już koniec udręki, dodała jej siły. Pchnęła, drzwi się otworzyły, 
ale nic nie 
rozświetliło ciemności. Po omacku wysunęła się z tunelu, gdy raptem poczuła na 
nosie coś 
zimnego i ostrego. Zatrzymała się tak gwałtownie, że Reyan łupnął nosem w sam 
środek jej 
pupy. 
— Masz najładniejszy zadek, jaki w życiu widziałem, ale teraz nie mam ochoty na 
karesy, więc 
ruszaj się, do diabła! — zawołał z cicha. 
— Nie mogę, bo zamiast dwóch, będę miała trzy dziurki w nosie. — Wiedziała, co 
mówi; czuła 
na nosie ostrze miecza. Nie zdążyła się cofnąć; zwyczajnie zamarła ze strachu. 
— Wyłaź, tylko wolno! — usłyszała nad sobą słowa wypowiadane zimnym jak stal 
głosem. 
Polecenie brzmiało tak stanowczo, że zdrętwiała. Nie miała najmniejszych 
wątpliwości, iż przy 
jakiejkolwiek próbie oporu bądź ucieczki niewypowiedziana groźba zostanie 
spełniona, a jej 
przyjdzie pożegnać się z życiem. Wyczołgała się więc z tunelu, modląc się w 
duchu, aby 
właściciel miecza zorientował się, iż to nie wrogowie, lecz przyjaciele 
wdzierają się do jego 
sypialni sekretnym przejściem. Myśl o tym, że nieprzyjaciel zdążył zająć zamek i 
że to nie 
prawowity właściciel, lecz któryś z żołdaków Douglasa albo zbirów wuja Fergusa 
grozi jej 
mieczem, odsunęła od siebie jako zbyt przerażającą. 
Ledwie wyczołgała się z tunelu i stanęła na nogi, gdy oplotły ją muskularne 
ramiona, a na szyi 
poczuła ostrze sztyletu. Zamarła. 
— A teraz ty! Ręce przed siebie, żebym je widział. — Polecenie odnosiło się do 
Reyana. 
— Nie poznajesz brata, durniu? — odparł Reyan ze złością, ale wyczołgał się tak, 
jak mu kazano. 
— Głos znajomy, wolę się jednak upewnić. W dzisiejszych czasach nic nie wiadomo. 
Na stole 
jest lampa i krzemień, zapal, żebym cię zobaczył, ale ostrzegam: jeden fałszywy 
ruch, a dziewka 
będzie miały całkiem nowy uśmiech. 
Gdy tylko Reyan zakrzesał ogień i zapalił lampę, Nairn puścił Tess i wsunął 
miecz do pochwy. 
— Takie czasy, mój bracie rzekł tonem usprawiedliwienia, wyciągając rękę do 
Reyana. 
— Czy wy zawsze musicie przykładać dziewczynom nóż do gardła? — mruknęła Tess, 
rozmasowując szyję. — Najpierw Reyan, teraz ty, co za rodzina! 
— Tess, uspokój się — skarcił ją Reyan, a Nair skłonił się dworsko, obrzucając 
ją bacznym 
spojrzeniem błękitnych oczu. 
— Przykro mi, ale czasy są niebezpieczne — powiedział. I nie czekając na 
odpowiedź, zaczął się 
witać z bratem. 
I znów, jak z Simonem, objęciom, poklepywaniom po plecach i radosnym okrzykom 
nie było 
końca. Tess patrzyła na tę scenę ze znudzeniem i rosnącą irytacją, że znów o 
niej zapomniano. 
Jej wzrok przyciągnęło wielkie łoże ze świeżutką pościelą i czuła, że nie oprze 
się pokusie i choć 
to nie wypada, choć nie powinna, runie na posłanie tak, jak stoi, brudna i 
ubłocona. 
Usprawiedliwiała się przed sobą, że będzie to nauczka dla obu Halyardów za to, 
że ją ignorują, a 
dla Nairna jeszcze i za to, że groził jej odebraniem życia. 
Jak pomyślała, tak zrobiła. Odchyliła pierzynę i zległa w pościeli z błogim 
uczuciem absolutnej 
ulgi, dopiero teraz zdając sobie sprawę, jak strasznie była zmęczona. Nie czuła 
się najlepiej, ale i 
to złożyła na karb trudów wielodniowej podróży. Zamykając oczy, zadała sobie 
jeszcze pytanie, 
kiedy Reyan przypomni sobie o jej istnieniu. 
— A więc to jest siostrzenica Thurkettle”a powtórzył Nairn, gdy wreszcie 
hałaśliwe powitanie z 
bratem dobiegło końca. 
— Ano — mruknął Reyan, szukając wzrokiem Tess. — Hej, dziewczyno, powinnaś się 
przynajmniej umyć! — zawołał, podbiegł do łóżka i targnął ją za rękę, aby 
wstała. 
Przestań mnie szarpać, bo ci gardło poderżnę — zaprotestowała stanowczo, unosząc 
jedną 
powiekę. 
Ależ, Tess, nie wypada, to łóżko Nairna, a co więcej, jesteś brudna jak sam 
diabeł. 
— Albo jeszcze gorzej — weszła mu w słowo. — Mimo to zostaw mnie, wykąpię się 
później — 
mruknęła, zapadając w głęboki sen. 
— Tess, obudź się — nie dawał za wygraną, lecz jego brat stanął w obronie 
dziewczyny. 
— Zostaw ją, przecież widzisz, że jest śmiertelnie zmęczona. 
— Zabrudzi ci łóżko. 
— Nie szkodzi, niech śpi, a my położymy się w drugiej izbie. 
— Ja zostanę z nią. 
— Czy to rozsądne? 
— Może i nie, ale mleko i tak się wylało. — Reyan zabrał się do rozbierania 
śpiącej. 
— Będziesz się żenił? 
— Nie. Znasz mnie i wiesz, że nie poślubię nikogo dla pieniędzy. 
— No to nie trzeba było jej uwodzić. 
— Nie uwiodłem — odparł Reyan z nutą irytacji w głosie. — Jeśli już, to wspólnie 
się 
uwiedliśmy. 
— A więc nie była dziewicą. 
— Była. 
— Z tego, co wiem, to dziewice nader rzadko uwodzą kogokolwiek. 
Dużo by mówić, to długa historia. 
— Poczekam. Spodziewam się, że zabawisz tu jakiś czas, więc znajdziemy okazję, 
żebyś mi 
wszystko opowiedział. — 
Nairn założył ręce na piersi i przyglądał się, jak brat ściąga z Tess kubrak i 
zaczyna rozpinać 
koszulę. 
— Przynieś mi coś, w co mógłbym ją ubrać na noc, i jakiś ręcznik. 
Gdy tylko Nairn się odwrócił, Reyan ściągnął dziewczynie koszulę i zaczął 
poprawiać pościel. 
Gdy poczuł za sobą brata, przykrył Tess i spojrzał na niego z przyganą. 
— Widywałam już twoje kobiety, jak je Pan Bóg stworzył — mruknął nieco speszony 
Nairn, 
podając mu koszulę i ręcznik. 
— Ale tym razem wolałbym, żebyś nie patrzył, Odwróć się, bo chcę ją ubrać. 
Nairn zrobił, jak mu kazano, a Reyan wytarł dziewczynę na tyle, na ile się dało, 
i zaczął jej 
wkładać koszulę. Ocknęła się. 
— Nie — szepnęła w półśnie. Nie teraz, rano, dobrze? Nairn zaśmiał się cicho, na 
co Reyan w 
ogóle nie zwrócił uwagi. Zaniepokoił go wygląd Tess. Pociła się, policzki jej 
pałały i chyba miała 
gorączkę. 
Jego brat też to zauważył. 
— Przemarzła — ocenił. — Do rana powinno jej przejść, tylko dobrze ją otul. A 
teraz chodź, 
napijemy się wina, pogadamy. 
Usiedli przy małym stoliku w kącie sypialni. 
— Douglasowi was nie widzieli? — spytał Nairn. 
— Chyba nie. A jak długo leżą tu obozem? Colin mówił, że od dwóch tygodni. 
— Mniej więcej. Mógłbym, oczywiście, ich przepędzić, ale nie chcę ryzykować. 
Obozują na 
ziemi Douglasów. 
— Rozumiem. 
— Mówią, że szykuje się wojna — zmienił temat Nairn. 
— Niestety. Nie opowiem ci dziś wszystkiego, bo jestem zbyt zmęczony, ale mówiąc 
najkrócej, 
Douglasowie ruszą na początku maja. Zbierają wojska, sam widziałem spory 
oddział, który 
ciągnął do nich. Stary Thurkettle, wuj Tess, szykuje zapasy. A ty, kiedy 
wyruszasz do króla? 
— Większość moich ludzi już wysłałem, sam z resztą pociągnę przed samą bitwą, 
nie chcę 
zostawiać ziemi na pastwę losu. Boję się, że Douglasowie zaraz by tu weszli, 
więc postanowiłem 
poczekać do ostatniej chwili. 
— I pewnie modlisz się, żeby do tego czasu nic się nie stało. Teraz jest 
najgroźniejszy okres. 
Douglasowi rwą się do walki, niewykluczone, że zechcą cię stąd wykurzyć. 
— Właśnie, boję się też, co będzie, gdy król przegra albo nie stanie do walki, 
tylko ucieknie, jak 
już to kiedyś zrobił. Douglas wie, że jestem po stronie króla. Może się mścić, 
jak wygra, a jeśli 
przegra, a król go nie przepędzi na cztery wiatry, też może mi dać do wiwatu. A 
to jeszcze nie 
koniec, bo jeśli król po zwycięstwie zechce skonfiskować ziemie Douglasów, moje 
sprawy też 
przybiorą zły obrót. Zjawi się tu wojsko i będę musiał je karmić. Mówię ci, 
bracie, gorzej być nie 
może. 
Reyan wyciągnął rękę i poklepał go po dłoni na pocieszenie. 
— Nie umrzesz z głodu, twoi ludzie też nie, i pamiętaj, że nie jesteś sam. 
— Dzięki za dobre słowo — odparł Nairn z uśmiechem. — Ale tych trzech zbirów pod 
moim 
zamkiem działa mi na nerwy. 
— Masz jakieś wieści od ojca i braci? 
— Ostatnie sprzed trzech tygodni. 
— A więc sprzed powrotu Simona — wyliczył sobie Reyan. — Na dworze pewnie mówią, 
że 
zdradziłem? 
— Ano mówią, nie wytoczono jednak oficjalnie oskarżenia. 
Powtarza się tylko to, co nagadał Thurkettle. Był krótko na dworze, a potem 
znikł. 
— I nic dziwnego, tkwi po uszy w zdradzie i boi się o swoją skórę. Nie pierwszy 
zresztą raz. 
— Co ty mówisz? — zdumiał się Nairn. 
— Thurkettle maczał palce w zabójstwie Jakuba Pierwszego, a Douglas o tym wie i 
ma go w 
garści. 
— Dziewczyna też wie? 
— Sama mi opowiedziała. 
— Biedactwo, na szczęście ma jeszcze inną rodzinę, a Comynowie i Delgadowie to 
porządni 
ludzie, a nie zdrajcy. Zaopiekują się nią. 
— Znasz ich? 
— Ojciec o nich wspomniał. Powiada, że nie spuszczają go z oka, kręcą się przy 
nim bez 
przerwy, dzień i noc. 
Reyan zaklął siarczyście. 
— Uważają, że porwałem Tess! To też sprawka Thurkettle” a. Chciałbym go dostać w 
swoje 
ręce. 
— Nie, wcale tak nie uważają. Kręcą się przy ojcu, wypatrując wieści o krewnej, 
martwią się o 
nią, o jej życie i honor, a Thurkettle”owi nie ufają. Ojciec opowiedział im o 
celu twojej wyprawy, 
więc to i owo mogą przypuszczać, ale jak na razie nic nie mówią. Martwią się o 
dziewczynę. 
Kochali jej ojca, a w ogóle mają podobno mało dziewczyn w rodzinie i strasznie 
przejęli się tą 
małą. Ojciec dziwił się nawet, że zgodzili się kiedyś dać ją na wychowanie do 
Thurkettle” a. 
Reyan nie dał tego po sobie poznać, ale te wieści wielce go wzburzyły. Jeśli 
Comynowie i 
Delgadowie tak troskają się o Tess, to spotkanie z nimi nie będzie łatwe. Aż go 
dreszcz 
przeszedł. 
— A czy, zdaniem ojca, to ludzie godni zaufania? — spytał, udając, że nie 
dostrzega ciekawych 
spojrzeń brata. 
— Ze wszech miar. Czemu pytasz? 
— Bo wybieram się do Donnbraigh, do Silyia Comyna. 
— Uważasz, że to rozsądne? 
— Muszę do niego pojechać. Liczę, że pomoże mi się dostać do króla, to po 
pierwsze. Po drugie, 
Tess znajdzie tam bezpieczne schronienie, a po trzecie, Silyio pomoże mi ustalić 
nazwisko 
rycerza z przybocznej gwardii króla, który okazał się zdrajcą. 
— Człowiek z przybocznej gwardii króla zdrajcą? — Nairn wyglądał tak, jakby go 
ktoś obuchem 
zdzielił. 
— Tess go rozpoznała, jechał z ludźmi Douglasa. Niestety, nie umiała sobie 
przypomnieć jego 
nazwiska. 
To straszne, to tak, jakby ktoś trzymał królowi nóż na gardle: 
— Albo szykował się do zadania ciosu w plecy — dokończył Reyan i ziewnął 
potężnie. — Na 
dziś wystarczy, resztę opowiem rano, jestem okropnie zmęczony. 
— Rozumiem. — Nairn skończył wino, a jego brat podszedł do łoża. Dotknął czoła i 
policzków 
Tess; ciągle jeszcze była rozpalona. 
— Będzie dobrze — pocieszył go Nairn, spoglądając mu przez ramię. — Jak 
wypocznie i podje, 
jak należy, stanie na nogi. To silna dziewczyna, choć wcale na taką nie wygląda. 
— Bardzo silna, powiedziałbym nawet, że zbyt silna jak na dziewczynę. 
— Wymarzona kandydatka na żonę dla rycerza — mruknął Nairn pozornie- obojętnym 
tonem. 
— Idź już, bracie — ponaglił go Reyan, jakby nie słysząc jego ostatniej uwagi. — 
Dokończymy 
jutro.
— Ano dokończymy. Pogadamy o wszystkim, o wojnie, zdrajcach i... dziewczynie o 
brązowych oczach. Śpij dobrze, Reyanie. 
Gdy tylko drzwi zamknęły się za Najmem, Reyan zaklął pod nosem. Nie podobały mu 
się słowa 
brata. Nairn był ledwie dwa lata starszy od niego, ale zawsze lubił strofować go 
i pouczać jak 
ojciec. Reyan czuł przez skórę, że czeka go rozmowa o Tess. Nie bardzo go to 
radowało. 
Tymczasem 
zaczął się w duchu modlić, żeby dziewczyna jak najszybciej wyzdrowiała. 
13
Dobrze się czujesz? Na pewno? 
Tess wzniosła oczy ku niebu, błagając Najwyższego, aby dał jej cierpliwość. 
Kiedy Reyan 
rankiem zapytał ją o zdrowie, wzruszyła się, gdy jednak to samo pytanie padło po 
raz setny i 
tysięczny, miała dość. Po śniadaniu kazał jej się ciepło ubrać i zaprosił na 
przechadzkę. Mówił, 
że chce jej coś pokazać, i co chwila pytał, czy dobrze się czuje, otulał, aby 
broń Boże jej nie 
przewiało, i w ogóle był tak przejęty, że zaczęła się złościć, a poza tym dusiła 
się w zimowym 
ubraniu, .bo rzeczywiście kazał jej się odziać jak na śnieżny grudzień, choć 
przecież była wiosna, 
a kwietniowe słońce wisiało na niebie. 
— Dobrze się czujesz? 
— Świetnie Od dwóch dni tylko śpię i jem bez przerwy. Naprawdę nic mi nie jest. 
— Tylko się nie przezięb. 
— Jak mogę się przeziębić w tym ubraniu? Opończa, kilka koszul, czapka i jeszcze 
wełniany 
szal. To naprawdę przesada. Okutałeś mnie jak prosię, zaczynam mieć dość. 
— To słychać. 
— A w ogóle to skąd wzięliście te ubrania? Twój brat nie ma żony. 
— Pożyczyliśmy we wsi. Nairn sam poszedł pierwszego dnia, kiedy spałaś. Uważał, 
że w 
damskim ubraniu poczujesz się lepiej. 
— A i owszem, tylko za dużo tego dobrego — mruknęła, lecz Reyan udał, że nie 
słyszy. 
Wychodzili właśnie z zamku. Jak w większości budowli tego typu, drzwi wejściowe 
znajdowały 
się wysoko, na pierwszym piętrze, a w dół prowadziły strome kamienne schody. Już 
w połowie 
drogi Tess poczuła, że pot leje się z niej strumieniami. Obiecała sobie w duchu, 
że już nigdy, 
naprawdę nigdy, nie pozwoli Reyanowi decydować, co ma na siebie włożyć. Gdzieś 
tylko w 
zakamarkach duszy podniosła się obawa, że bunt okaże się płonny, że nie będzie 
miała 
przeciwko komu się buntować, bo przecież on w ogóle nie wspomniał o wspólnej 
przyszłości. 
Starała się jednak o tym nie myśleć. 
Poprowadził ją do stajni. Stajnia Nairna mogła zachwycić każdego znawcę. Koń 
Reyana, którego 
zdążył już sprowadzić ze wsi, również prezentował się nieźle. 
— Jemu też należał się wypoczynek — zauważyła Tess, przepraszając w duchu 
zwierzę, że 
jeszcze nie wymyśliła dla niego żadnego imienia. 
— Z pewnością, ale co innego chcę ci pokazać. — Pociągnął ją w kąt stajni, do 
przepięknej 
klaczy, która zarżała na ich powitanie. 
— Piękna! — wykrzyknęła Tess. — Nairn ma oko, ciekawe, gdzie ją kupił. 
— Nigdzie, to z jego hodowli. Nazywa się Dzika Róża i przeznaczył ją dla ciebie. 
Dziewczyna aż wstrzymała oddech z zachwytu. 
— Naprawdę? A nie szkoda mu jej? Takiego pięknego zwierzęcia nie powinno się 
wypuszczać z 
rąk. 
— Nairn uważa, że nada się w sam raz dla ciebie. Jest równie silna, jak mój 
rumak, i równie 
posłuszna. Będzie ci dobrze służyła. 
— No, skoro on tak uważa... — Nie była pewna, czy wypada przyjąć tak wspaniały 
dar. 
— Tak uważa — rozległo się za ich plecami. Nie dostrzegli, kiedy Nairn wszedł do 
stajni. Stał 
właśnie przy koniu brata i przysłuchiwał się ich rozmowie. Tess spojrzała na 
niego i uśmiechnęła 
się na powitanie, zastanawiając się, czym to Halyardowie zasłużyli się Panu w 
niebiesiech, że są 
tacy przystojni. Aż dziw, że taki mężczyzna jak Nairn, postawny i bogaty, nie ma 
jeszcze żony. 
Czyżby podobnie jak Reyan był zaprzysięgłym kawalerem? Niemożliwe! 
— To bardzo piękna klacz, aż się boję ją przyjąć. 
— Nie masz wyjścia, panienko, potrzebujesz wierzchowca. Dobrze się czujesz? 
Widzę, że 
policzki masz zaczerwienione. 
— A mam, bo pocę się w tym ubraniu jak mysz. Dzięki za Różę, postaram się ją 
zwrócić w jak 
najlepszym stanie. A teraz, moi panowie, zechcecie mi wybaczyć, lecz zostawię 
was samych. 
Dłużej już nie wytrzymam w tym ubraniu, pójdę się przebrać. — Dygnęła z dworska 
i ruszyła do 
wyjścia, ściągając z głowy wełniany szal. 
— Tylko się nie przezięb! — zawołał Reyan. 
— Wolę się przeziębić, niż ugotować! — odkrzyknęła, przyspieszając kroku. 
— To ty ją tak okutałeś? — spytał Nairn, zerkając na brata. 
— Jest chora. 
— Już nie jest. 
— Nigdy nic nie wiadomo — uciął Reyan, ku rozbawieniu Nairna. 
Zaklął tylko w myślach i śpiesznie wyszedł ze stajni. Marzył, żeby wreszcie 
wyjechać, nie 
tylko dlatego, że wymagało tego zadanie, jakie było do wykonania, ale także 
dlatego, że brat 
coraz bardziej działał mu na nerwy swoimi uśmieszkami i uwagami na temat Tess i 
wszystkiego, 
co się z nią łączyło. Jak na razie, nie rozmawiali jeszcze na jej temat, ale 
Reyan czuł przez skórę, 
że takiej rozmowy nie da się uniknąć, chyba że wyjedzie, i to zaraz.
Tess odsunęła talerz, wypiła łyk wina i uśmiechnęła się do Nairna. Uczta była 
przednia. Po 
dwóch dniach wypoczynku i znakomitego jedzenia znów nabrała sił. Do kolacji w 
paradnej sali 
zamkowej zasiedli tylko we trójkę — wszystkich domowników, którzy mogliby 
dostąpić 
zaszczytu ucztowania przy pańskim stole, Nairn już dawno odesłał do króla. A ich 
pobyt też już 
się kończył. Wszystko wskazywało na to, że Reyan zechce ruszyć o świcie. 
— Utyłabym ponad miarę, gdybym miała tu jeszcze zostać — oświadczyła. 
— Więc ucieszysz się, gdy ci powiem, że jutro wyjeżdżamy. — Reyan uśmiechnął 
się. 
— Tak się spodziewałam. O świcie? — Westchnęła, gdy obaj z Nairnem przytaknęli. 
— Trudno. 
Jedziemy do moich? 
— Tak, są po drodze, nie wypada nie wstąpić, zwłaszcza że, jak sądzę, możemy 
liczyć na świeże 
konie i pomoc. 
— A potem do króla? — spytała z nadzieją. 
— Do króla pojadę sam, ty zostaniesz pod opieką rodziny. 
Nie zaskoczył jej, lecz zasmucił. Czuła, że tak będzie, że zostawi ją i nigdy 
już nie wróci. Gdyby 
miało być inaczej, gdyby wiązał przyszłość z jej osobą, powinien to powiedzieć 
właśnie teraz. 
Ale nie zrobił tego. Za dwa dni będą już u Comynów. Za dwa dni, a najwyżej za 
trzy Reyan 
odjedzie w siną dal, zniknie na zawsze. 
— Nie ma pewności, czy Comynowie są u siebie, może pociągnęli do króla — 
szepnęła, mając 
jeszcze cień nadziei, choć trzeźwy rozsądek podpowiadał, że to i tak nie 
zmieniłoby niczego. 
Przedłużyłoby agonię rozstania o parę dni, to wszystko. 
— Nie sądzę, a nawet jeśli wyjechali, to nie wszyscy. Ktoś musi mieć oko na 
Donnbraigh. Nie 
zostawia się ziemi na pastwę losu. Popatrz na Nairna, też nie opuścił zamku, a 
poza tym czekają 
pewnie na ciebie. 
— A jeśli uwierzyli w pomówienia mojego wuja? Wtedy raczej nie Powinieneś tam 
jechać — 
dodała, nie bacząc, że w ten sposób przeczy wszystkiemu, co mu wcześniej 
opowiadała o swojej 
rodzinie. 
— Nawet gdyby, to najpierw wysłuchają, co mam do powiedzenia. Ojciec pisał o tym 
do Nairna. 
— No cóż, to prawda, że niczego, co opowiada mój wuj, nie przyjmą bez 
sprawdzenia — 
przyznała. — Szkoda, że nie pojadę Z tobą dalej. 
— Niby dokąd? Na wojnę? Wojny nie są dla kobiet. A nawet gdybym chciał cię 
zabrać, to 
opiekunowie nigdy nie pozwolą. Mnie mogłabyś przekonać, ich nie. 
Nie było co się dalej sprzeczać. Reyan miał absolutną rację. Krewni nie pozwolą 
jej jechać, a 
gotowi są nawet zamknąć ją w lochu, jeśli uznają, że będzie to dla jej dobra. 
Opuściła głowę; ogarnęło ją nieznośne poczucie rezygnacji. Nie chciało jej się 
nawet 
rozmawiać. Jeszcze dwa, może trzy dni i koniec. Nie było już o co walczyć, bo 
niczego nie 
wygra. Lękając się, że Reyan z Najmem zauważą jej nastrój, wstała i zaczęła się 
żegnać. Chciała 
zostać sama, choćby przez chwilę, żeby zebrać siły na te ostatnie dwa wspólne 
dni, żeby nie były 
smutne. 
— Jeśli pozwolicie, to udam się do siebie. 
Bracia skłonili się, jak nakazuje etykieta, i Tess wyszła, przyrzekając sobie w 
duchu, że nie 
będzie smutna. Na smutki przyjdzie czas, gdy Reyan wyjedzie. Będzie tego czasu 
aż nadto, całe 
lata. 
Okrutny jesteś, bracie — rzekł Nairn, gdy ciężkie dębowe drzwi zamknęły się za 
Tess. 
— Skąd aż taka surowa ocena? — Reyan uniósł brwi, patrząc na niego z niejakim 
zdziwieniem. 
— Chodzi mi o to, jak traktujesz tę biedną dziewczynę. Jeśli tego nie widzisz, 
to ci powiem, że 
głęboko ją zraniłeś. 
— Kto ci powiedział, że nie widzę? 
Widział, widział wszystko, i głęboki smutek w oczach, i cierpienie na obliczu, 
ale nie chciał o 
tym myśleć, a już na pewno mówić, brat miał jednak — widać — inny zamiar. Trudna 
rozmowa 
o Tess wisiała w powietrzu i nie da się jej uniknąć, chyba że wyjdzie — wstanie, 
trzaśnie 
drzwiami i wyjdzie. 
Nairn jakby czytał w jego myślach. 
— Nawet nie patrz na drzwi — rzekł surowym tonem. — Nie próbuj wychodzić, bo 
każę je 
zamknąć na klucz. 
— To, co się dzieje między mną a Tess, to nasze sprawy i nie powinny nikogo 
obchodzić. 
— Nie? Jej rodzina będzie innego zdania, a to, co wyprawiasz z tą dziewczyną, 
może się 
krwawo skończyć. Ojciec pisał, że ani Delgadowie, ani Comynowie nie puszczą tego 
płazem. — 
Reyan zmilczał, łypnął tylko ze złością na brata. — A przede wszystkim pomyśl o 
niej. 
— Nie uwiodłem jej, już cito mówiłem. — Reyan sięgnął po puchar i wypił potężny 
łyk wina, 
mając nadzieję, że trunek go uspokoi. 
— Myślę, że to prawda. — Nairn usiadł wygodniej, też sięgnął po puchar i przez 
dłuższą chwilę 
wpatrywał się w brata w milczeniu. — Myślę, że to prawda — powtórzył. — 
Przyjrzałem się 
wam. 
— Zbirowie od Douglasa też to zrobili — mruknął Reyan pod nosem. 
Nairn zbył złośliwość wzruszeniem ramion. 
— Z początku trudno mi było uwierzyć, że... Jak ty to powiedziałeś? Uwiedliście 
się nawzajem, 
ale to chyba prawda. Wygląda mi na to, że inaczej być nie mogło. Zostaliście 
kochankami, bo tak 
po prostu musiało być. 
— Dlaczego? — Reyan już dawno doszedł do tego samego wniosku, też uważał, że 
stało się to, 
co musiało się stać, tylko dlaczego? Tego nie umiał powiedzieć. Wytężył więc 
słuch, mając 
nadzieję, że Nairn mu wyjaśni. 
— Myślę, że sam wiesz, a w ogóle trudno to wytłumaczyć. Jest coś takiego między 
wami, czego 
nie da się opowiedzieć słowami. Pasujecie do siebie, inaczej nie umiem tego 
wyjaśnić, zresztą nie 
o tym chciałem z tobą porozmawiać. 
—A o czym? 
— O Tess, ale przede wszystkim o tobie. — Nairn wsparł się na stole, chwilę 
patrzył na brata w 
milczeniu. — Martwisz mnie. Pomińmy na razie Comynów i Delgadów, choć nie sądzę, 
aby byli 
zachwyceni, że uwiodłeś ich krewną. 
— Już ci mówiłem, nie uwiodłem — syknął Reyan przez zęby. Też zdawał sobie 
sprawę, że 
spotkanie z rodziną Tess nie będzie łatwe, lecz nie chciał o tym myśleć. — A w 
ogóle, to o co ci 
chodzi? 
— Ożeń się z nią. 
- Nie. 
— Dlaczego? Przecież widać jak na dłoni, że ci na niej zależy. 
— Powiedzmy. — Reyan udał, że nie widzi uśmiechu na twarzy brata. — To jednak 
nie zmienia 
sprawy. Tess jest bogata. 
— Więc tym bardziej powinieneś ją poślubić. Nie masz majątku, a w służbie u 
króla też się nie 
dorobisz. Masz niebywałą szansę, która nigdy się nie powtórzy. W każdym innym 
przypadku jej 
rodzina nie pozwoliłaby jej nawet spojrzeć na takiego chudopachołka jak ty, ale 
teraz, w tej 
sytuacji, powitają cię z otwartymi ramionami. Mówię ci, żeń się. 
— Nie będę się żenił ani za pieniądze, ani za ziemię. 
— No to się ożeń z miłości. Przecież ją kochasz, durniu. 
— I co z tego, ludzie i tak powiedzą, że żenię się dla majątku. Sama mi 
powiedziała, że kiedy 
zechce wyjść za mąż, to kupi sobie męża, a ja nie jestem na sprzedaż, nie chcę, 
żeby ludzie 
mówili, że ożeniłem się dla pieniędzy. 
— Ta durna może cię drogo kosztować, i to już niedługo. 
— A jej duma? 
— Ma jej tyle co ty, to widać, nie jest jednak taka głupia, żeby sobie przez to 
marnować życie. 
Jeśli nie chcesz się z nią żenić... 
— Nie jestem na sprzedaż — znów powtórzył Reyan. Złościło go, że nikt nie 
rozumie tak prostej 
sprawy. 
— ...to nie właź do niej do łóżka. Jeśli chcesz ją rzucić, to przestań ją 
wykorzystywać, skoro tak 
dbasz o własną opinię. Nie chcesz się żenić, żeby broń Boże ktoś nie pomyślał, 
że robisz to dla 
pieniędzy. Więc nie traktuj jej jak kurwy. 
Reyan zerwał się z miejsca z zaciśniętymi pięściami, gotów rzucić się na brata. 
— Nigdy jej tak nie traktowałem, nawet do głowy mi to nie przyszło. 
— Być może, tylko kto poza tobą o tym wie? Dziewica z dobrej rodziny, a ty 
bierzesz ją w 
ramiona co noc i wcale nie myślisz, żeby się żenić. I uważasz, że to w porządku? 
— Uprzedzałem ją, że o małżeństwie nie ma mowy. Zrozumiała, zgodziła się. 
— Jesteś pewien? 
— Jak tu stoję. Powiedziała przecież, że niczego nie żąda, Sama też nie składa 
żadnych obietnic, 
a jak jej przyjdzie ochota, to kupi sobie męża. Ona rozumie, że nie zapewnię jej 
przyszłości. 
— Może i rozumie — mruknął Nairn. — Ale jesteś pewien, że odpowiada jej taki 
układ? Pytałeś 
ją? Tak to sobie wyobraża: 
krótki romans i nic więcej? Nie sądzę. Chcesz znać moje zdanie? 
— Niespecjalnie, ale i tak mi je przedstawisz. 
— Owszem. Otóż uważam, że Tess zgodziła się na taki układ, bo nie dałeś jej 
wyboru. Ona cię 
kocha, słyszysz? Kocha! Dałbym sobie za to rękę uciąć. Pokochała cię od samego 
początku, 
zanim jeszcze zdecydowała się pójść z tobą do łóżka czy gdziekolwiek, gdzieście 
to zrobili. 
Poszła, bo co miała zrobić? Mogła się zgodzić na to, co jej oferujesz, albo 
odejść z niczym. Nie 
wykluczam, że liczyła, iż może zmienisz zdanie. Jednego tylko nie dostrzegła, że 
jesteś uparty 
jak osioł, tak uparty, że nie chcesz pójść za głosem serca. A nie pomyślałeś, 
mój drogi bracie, 
żeby ją uprzedzić, postawić sprawę jasno, że niczego nie wskóra, bo takie 
postawiłeś warunki i 
nie będziesz ich zmieniał? 
— Niczego nie ukrywałem, nie robiłem jej żadnych nadziei. 
— Nie? — Nairn pokręcił głową. — Jesteś chyba ślepy i głuchy. Nie mamy już o 
czym 
rozmawiać. Idź sobie do niej. To naprawdę nie ma już znaczenia. 
Reyan ze złości ledwie widział na oczy. Skłonił się przed bratem z szyderczą 
pokorą. 
— Wielce ci dziękuję za miłe słowa. Zlegnę znacznie spokojniej, wiedząc, że 
udzieliłeś mi 
łaskawego zezwolenia. — Odwrócił się i ruszył do drzwi. 
— Jeszcze jedna sprawa. 
Reyan zatrzymał się w progu. 
— Tak? Jest jeszcze jakaś zbrodnia, o którą chciałbyś mnie oskarżyć? 
— Być skończonym durniem to nie zbrodnia, choć, moim zdaniem, głupota powinna 
być karana, 
ale co innego chcę ci powiedzieć. Otóż to, co taką lekką ręką wyrzucasz, nie 
zlegnie odłogiem i 
nie sczeźnie. Znam tę dziewczynę ledwie parę dni, ale z ręką na sercu mogę cię 
zapewnić, że 
niezbyt długo będzie nosić żałobę po tobie; bo rychło zjawią się zalotnicy, i to 
nie tylko dlatego, 
że dziewczyna jest majętna i z dobrego domu. Powiem ci więcej, jak ją rzucisz, 
to kto wie, czy ja 
sam nie zacznę o nią zabiegać, ale to nie powinno cię już obchodzić, bo to 
oczywiście nie 
naruszy twojej dumy. 
Reyan rzucił tylko przekleństwo i wybiegł z sali jak oparzony, trzaskając 
drzwiami. Nairn 
westchnął, sięgnął po puchar i długo pił. Gdy podniósł oczy, zobaczył swego 
sługę i towarzysza, 
starego Thorsona, który zjawił się wiedziony ciekawością. 
— Rozmawiałeś z nim? 
— Rozmawiałem, ale nic z tego. Jakbym rzucał grochem o ścianę, nic do niego nie 
trafia. 
Próbowałem nawet rozpalić w nim zazdrość, powiedziałem, że rychło znajdą się 
inni na jego 
miejsce, a nawet ja sam mogę zacząć o nią zabiegać. 
— Naprawdę? 
— Jeśli zapomni o moim bracie, to kto wie. Mam jednak nadzieję, że ten dureń nie 
jest aż takim 
głupcem, na jakiego wygląda. 
Gdy Reyan wpadł do pokoju, Tess usiadła na łożu. Czuła się już nieco lepiej. 
Ciężko jej było na 
sercu — to prawda — nie chciała jednak, aby smutek i żal kładły się cieniem na 
tych krótkich 
wspólnych dniach, które im jeszcze zostały. Tak sobie przyrzekła i dokładała 
wysiłków, by 
dotrzymać słowa. Choć w zakamarkach .duszy tlił się jeszcze ognik nadziei i 
serce buntowało się, 
że to już koniec, patrzyła trzeźwo w przyszłość, a przynajmniej starała się. 
Tymczasem nie odrywała wzroku od Reyana, który zaczął się myć. Wrócił w nie 
najlepszym 
nastroju, co ją zirytowało. Skoro ona dokłada wysiłków, aby nie popsuć tych paru 
dni, on też 
powinien się postarać. Gdy usiadł na skraju łoża i zaczął zzuwać buty, 
pogłaskała go delikatnie 
po ramieniu. Owszem, spojrzał na nią, lecz nie zareagował. 
— Coś się stało? — spytała. 
— Nic takiego, posprzeczałem się z Nairnem — odparł z wymuszonym uśmiechem i 
zaczął 
ściągać koszulę. — Zezłościłem się, ale zaraz mi przejdzie. 
Nie mówił chyba prawdy, wyłowiła fałszywą nutę w jego głosie, lecz nie chciała 
się o nic 
dopytywać. Jeśli zechce, sam jej opowie; miała większe zmartwienia niż to, co 
się stało albo 
mogło się stać w wielkiej sali pod jej nieobecność. 
Ale gdy zległ obok niej i wziął ją w ramiona, przestała nad sobą panować. Objęła 
go mocno, 
jakby wierząc, że w ten sposób zatrzyma go na zawsze. Nie zatrzyma, a agonia 
rozstania już się 
zaczęła; każda następna godzina, każdy dzień będą jeszcze boleśniejsze. Nie była 
już pewna, czy 
starczy jej sił, aby dotrzymać danego sobie słowa. 
— Tess? — Reyan czuł, że dzieje się z nią coś niedobrego. — Wiesz przecież, że 
nie mogę 
ciągnąć cię ze sobą na wojnę, w Donnbraigh będziesz bezpieczna, rozumiesz? 
— Rozumiem. — Nie miała chyba na myśli bezpiecznego schronienia, ale coś 
zupełnie innego i 
Reyan też to wyczuł. 
— Byłem na niejednej wojnie, brałem udział w tak wielu bitwach, że nawet nie 
pamiętam w ilu, i 
wierz mi, że im dalej będziesz od tego, tym lepiej dla ciebie. 
Zastanawiała się, dlaczego z takim uporem próbuje ją przekonać, że rozstanie 
podyktowane jest 
tylko troską o jej bezpieczeństwo. Nie wątpiła, że naprawdę leżało mu ono na 
sercu, lecz prawda 
była też taka, że gdy odjedzie, już nigdy nie wróci. Złościło ją i smuciło, że 
nie stawia sprawy 
jasno, że nie mówi całej prawdy, choć w głębi duszy wolałaby jej nie znać. 
— Słyszałam wiele opowieści o bitwach i wiem, jak to jest. Nie podważam twojej 
decyzji. 
— Widzę jednak, że nie jesteś zadowolona. 
— Nie jestem — odpowiedziała krótko. 
Ujął ją oburącz za głowę i obrócił twarzą do siebie. W migotliwym świetle świecy 
trudno było 
wyczytać cokolwiek z jej oczu. Ale czuł, że Tess cierpi, i to za jego sprawą. 
Próbował odsunąć 
od siebie poczucie winy, powtarzając w myślach, że przecież niczego nie 
obiecywał, od początku 
uprzedzał, że nie nadaje się do małżeństwa. Niewiele to jednak pomogło. 
Wiedział, że 
dziewczyna nie będzie go o nic winić, ale sam siebie winił. Czuł się coraz 
bardziej zagubiony, 
wszystko wymykało mu się z rąk, nad niczym już nie panował i przyszło mu na 
myśl, że może 
tak było od początku, że o wszystkim decydował ślepy los, ślepy i okrutny. On to 
rzucił go w 
ramiona kobiety, której żadną miarą nie mógł poślubić, choć bardzo by tego 
chciał. 
— Będziesz bezpieczna. 
— Tak, wiem — odparła, a w myśli dodała: i samotna jak palec. 
Poszukała ustami jego warg i od razu poczuła wzbierającą falę pragnienia. 
Wahała się jeszcze, czy powinna się z nim kochać. Zamierzał przecież ją 
porzucić, a to nadawało 
wszystkiemu, co ich złączyło, zupełnie inny sens. Nie będzie jej kochać, tylko 
użyje, wykorzysta, 
zaspokoi swoje męskie żądze i tyle. Niejeden powiedziałby, że jest głupia albo 
szalona, idąc z 
nim do łóżka teraz, gdy już wyjawił plany. 
Nawet czując wzbierające pragnienie, chciała wstać, skończyć z tym wszystkim tu 
i teraz. 
Urażona durna dawała o sobie znać, ale dziewczyna nie wstała, przyciągnęła 
Reyana mocniej do 
siebie i nie pozwoliła, by durna wzięła górę. Duma może poczekać, zostało już 
tak niewiele dni. 
Potem, gdy już będzie sama, otoczy się nią jak pancerzem, a teraz przyjmie od 
niego to, co chce 
jej dać. 
Reyan wchodził w nią wolno, jakby chcąc przedłużyć chwile, jakie im jeszcze 
zostały. Całował 
całe jej ciało. A Tess, poddając się pieszczocie, zastanawiała się, jak to się 
dzieje, jak to możliwe, 
że chce ją rzucić, a jednocześnie kocha ją tak cudownie, tak wspaniale i tak 
namiętnie, i z taką 
pasją. Instynkt podpowiadał jej, że nie jest to zwykła męska żądza, lecz coś 
znacznie głębszego, 
tylko jak to pogodzić z faktem, że chciał ją zostawić. Chłonęła pieszczotę, a 
łzy napływały jej do 
oczu. 
14
Nairn zaklął ze złością, nie otwierając oczu, ale szarpanie nie ustało; 
przeciwnie, ręka, która 
go targała, zacisnęła się jeszcze mocniej na jego nagim ramieniu. Zerwał się, 
usiadł na łóżku, 
otworzył czy i zobaczył Thorsona. Mimo mroku widać było, że stary sługa jest 
wyraźnie 
przejęty. 
— Kłopoty — oznajmił krótko. 
Nairn odpędził od siebie resztki snu. 
— Douglasowi? 
— Tak, jeszcze nas nie oblegają, ale nie jest dobrze. 
Nairn zerwał się na równe nogi. 
— Co się stało? Mówże. 
— Pamiętasz tę trójkę, co rozłożyła się obozem zaraz za naszą granicą? Jest ich 
więcej, 
naliczyłem dwudziestu i nie wszyscy naszą barwy Douglasów. 
— Może Thurkettle przysłał swoich. Pewnie wywęszyli Reyana i Tess, tylko jak? 
— Zobaczyli konia we wsi, tak mi się wydaje, bo ani Reyana, ani dziewczyny nie 
mogli widzieć 
za murami, a w zamku nie mają szpiegów. 
Stary sługa miał rację; sprawa była poważna. Nairn wdział śpiesznie buty i 
skoczył budzić brata i 
Tess. 
Na widok splecionych ciał poczuł ukłucie zadrości w sercu. Nawet we śnie Reyan 
przygarniał do 
siebie dziewczynę, a ona tuliła się do niego. 
— Jak to się dzieje, że najwięksi głupcy, mają największe szczęście? — szepnął 
do sługi. 
Może jeszcze zmądrzeje — mruknął Thorson, uśmiechając się wyrozumiale. 
— Obyś miał rację, przyjacielu, ale boję się, że będzie inaczej. Duma go zgubi. 
Wstawaj, durniu! 
— zawołał, targając Reyana za ramię. 
— Co się stało, czemu mnie budzisz? 
— Dwudziestu Douglasowych węszy nad podzamczu. 
— Wyśledzili nas? 
— Na to wygląda. Musieli zobaczyć twojego konia we wsi. Myślę, że damy im radę. 
— Walka nie ma sensu, bo tak czy owak musimy jechać dalej, a oni mogą sprowadzić 
posiłki. 
Nic nie wygramy, tylko pogorszymy twoją sytuację. Najlepiej więc będzie, jeśli 
wymkniemy się 
z Tess, póki jeszcze ciemno. 
— Każę przygotować konie i wszystko, co trzeba. 
Gdy tylko Nairn z Thorsonem wyszli, Reyan obudził Tess. Żal mu jej było, 
wyglądała na 
zmęczoną, budził ją przecież kilka razy w nocy, szukając w jej gorących 
ramionach pociechy 
przed smutkami. Kochał ją zachłannie, jak mężczyzna, który wie, że zostało już 
tak niewiele 
czasu. 
Wstała z trudem i po omacku poszła ochlapać twarz zimną wodą, aby przepędzić 
sen. Wkładając 
stare męskie ubranie, z żalem popatrzyła na suknie od Nairna. Gdy miała je na 
sobie, wszystko 
wyglądało inaczej — normalnie — a teraz znów zagłębi się w świat intryg, 
niebezpieczeństw i 
grozy. 
— Jeszcze noc, do świtu daleko — poskarżyła się. 
— Wyśledzili nas — wyjaśnił Reyan, pakując rzeczy do juków. — Pod zamkiem 
obozuje 
dwudziestu zbrojnych. Czekają, żeby nas dopaść. Spodziewają się, że zechcemy 
zbiec o świcie. 
Spróbujemy więc wyprowadzić ich w pole pod osłoną nocy. 
— A co z twoim bratem? Będą oblegać zamek? 
— Mogliby, gdyby doszli do przekonania, że Nairn nas ubywa. Jeśli uda nam się 
wymknąć, nic 
mu nie będzie grozić. 
— Zostaw mnie na chwilę, zaraz będę gotowa. 
— Dobrze, kochanie, spotkamy się w stajni. — Pocałował ją w policzek, wziął juki 
i wybiegł z 
komnaty. 
Thorson z Naimem zdążyli już osiodłać oba wierzchowce. 
— Masz tu trochę zapasów. — Nairn wskazał juki na grzbiecie klaczy. — Powinno 
wam 
wystarczyć do Donnbraigh, a nawet na dłużej, gdyby trzeba było. 
— Jeśli tylko uda nam się stąd wymknąć — mruknął Reyan. 
— Księżyc już zaszedł, a do świtu jeszcze trochę czasu. Wyjdziecie przez bramę 
za stodołą. Nie 
radzę wsiadać na konia od razu. Idźcie najpierw pieszo, żeby nie robić hałasu. 
Na północ stąd jest 
las, tam się kierujcie. Gdy drzewa was osłonią, możecie wsiadać, a gdyby te 
łotry zaczęły coś 
węszyć, postaramy się opóźnić pościg. 
— Lepiej nic nie rób, tak będzie bezpieczniej dla ciebie. 
— Za późno, a zresztą Douglas doskonale wie, że jestem po stronie króla. Na 
razie daje mi 
spokój. 
— Oby jak najdłużej. — Reyan westchnął. — 0, jest już Tess. — W krótkich słowach 
przedstawił jej plan. 
— Te ciągłe ucieczki i wymykanie się po nocy... Zaczynam się czuć jak 
złodziejka. — 
Westchnęła, biorąc klacz za cugle. — Dla ciebie to nie nowość, prawda? Ty to 
umiesz — rzuciła 
zaczepnie. 
— O czym ty mówisz? 
— Och, widziałam całe tuziny zalotników, co nocą wymykali się z sypialni Brendy, 
ale ciebie 
nigdy, a wiem, że wzdychałeś do niej. Skoro cię nie spostrzegłam, to musisz być 
mistrzem w tej 
dziedzinie. 
Nairn z Thorsonem powstrzymali śmiech, a Reyan eksplodował z oburzenia. 
— Na litość boską, Tess! Nie wzdychałem do niej, a tym bardziej nie zakradałem 
się do jej 
sypialni. A w ogóle o co ci chodzi? Od dobrych paru dni nie wspominałaś o tej 
jędzy. 
— Zauważyłeś? 
— Tess, uspokój się. Nie pora teraz na sprzeczki. Dwudziestu drabów tylko czeka, 
żeby nas 
schwytać. 
— Właśnie, a ty tracisz czas. Może byśmy wreszcie ruszyli! 
— Czy ty zawsze musisz człowieka zdenerwować z samego rana?
— Do rana jeszcze daleko. 
— Co się z tobą dzieje? Dybią na nas, a ciebie to nic nie obchodzi — syknął 
Reyan, ruszając do 
wyjścia. 
— Przywykłam od czasu, gdy bez przerwy przykładają mi nóż do gardła — warknęła, 
ruszając za 
nim. 
— Ma rację dziewczyna — rzeki Nairn z rozbawieniem. 
— Nie wtrącaj się — zezłościł się Reyan. 
Posuwali się wzdłuż murów, kryjąc się w ich cieniu. Tess szła krok w krok za 
Reyanem. Lęk 
ściskał jej serce i miała już dość ciągłych ucieczek, nocnych wypraw i kluczenia 
po lasach. 
Zaczęła marzyć, aby wreszcie znaleźć się w bezpiecznym schronieniu u Comynów. 
Nairn z Thorsonem uchylili bramę. 
— Droga wolna. 
Reyan przystanął na chwilę, aby pożegnać się z bratem i jego sługą, i zaraz 
zanurzył się w mrok 
za murami. 
— Dzięki za gościnę — szepnęła Tess. — Podziękujcie w moim imieniu kobiecie, 
która użyczyła 
mi ubrań. 
Ku jej zaskoczeniu, Nairn wziął ją w ramiona i złożył na jej ustach długi, 
gorący pocałunek. 
— Dbaj o siebie, Tess, i o tego głupca też. 
Nie zdążyła odpowiedzieć; Reyan ponaglił ją szeptem, więc tylko posłała uśmiech 
jego bratu i 
ruszyła. 
— Co tak długo? — spytał Reyan, nagle się zatrzymując. 
— Musiałam się pożegnać i podziękować za gościnę. 
— Ale nie musiałaś wygłaszać całej oracji — syknął, znów ruszając z miejsca. 
— Szczerze mówiąc, powiedziałam tylko dwa słowa, ale Nairn mnie przytrzymał. 
- Nairn? 
Tak, zaczął mnie całować. 
Nie widziała tego dokładnie, bo noc była ciemna, ale mogłaby przysiąc, że Reyan 
się potknął, co 
mu się nigdy nie zdarzało. 
— Pocałował cię na pożegnanie? 
— W usta i to długo. 
Stanął jak wryty, lecz nic nie powiedział, ona też zmilczała. Czekała na 
pytanie, jednak nie padło. 
Ale słowa nie były potrzebne, bo doskonale czuła, co Reyan chciałby i mógłby 
powiedzieć. 
Tylko po co, skoro i tak zamierzał ją zostawić i to już niedługo. 
Westchnęła, gdy ruszył dalej. Brakowało jej słów, które nie padły. Chciałaby 
wreszcie usłyszeć, 
upewnić się, że jest dla niego kimś więcej niż tylko wspólniczką w ucieczce i 
wygodą w łóżku. 
Będzie jej lżej, gdy się rozstaną. Reyan szedł bez słowa, a ona dreptała za nim, 
karcąc się w 
duchu za chwilę słabości, jaka nie przystoi jej — hrabiance Comyn-Delgado. 
Zamyślona, nawet nie zauważyła, kiedy Reyan znów przystanął. Byli już w lesie. 
Puścił cugle, 
zawrócił i podszedł do niej. Chwilę patrzył na nią w milczeniu i nagle, bez 
słowa, przyciągnął ją 
do siebie, szukając ustami jej warg. Całował długo, a zaraz potem, ciągle 
milcząc, usadził ją na 
siodle. Skoczył na grzbiet wierzchowca i ruszył przodem. 
— A mówią, że to tylko kobiety miewają humory — mruknęła półgłosem. 
— Co powiedziałaś? 
— Nic takiego. 
Klacz okazała się doskonale ułożona. Sama ruszyła stępa za ogierem Reyana, 
trzymając krótki 
dystans. 
— To bądź cicho. Niewykluczone, że te bestie, co nas ścigają, rozstawiły czujki 
w okolicy. Do 
świtu jedziemy stępa, a gdy się przejaśni, przyspieszymy. Trzeba do tego czasu 
dotrzeć jak 
najdalej. 
Będą nas ścigać? — Z lękiem zerknęła za siebie. 
— Sądzę, że tak. Obserwują zamek. Gdy świtem nie zauważą niczego szczególnego, 
zażądają od 
Nairna, żeby nas wydał, a kiedy się przekonają, że nie ma nas w zamku, zaczną 
pościg. 
— A twój brat? Nic mu nie zrobią? 
— Pewności nie ma, ale Nairn powinien dać sobie radę. Nie będzie walczył, bo to 
bez sensu, ma 
za mało ludzi. Zresztą oni też nie będą tracić czasu na obleganie zamku. Za 
wszelką cenę będą 
chcieli nas dopaść, więc Nairn powinien wyjść z tego cało, przynajmniej na 
razie. 
Oby, pomyślała Tess, oby nadal dopisywało im szczęście. 
Do tej pory ich nie opuszczało i oby tak dalej. 
Nairn odprowadził wzrokiem brata i Tess, a gdy zniknęli w mroku, westchnął tylko 
i zabrał się za 
zamykanie ciężkiej bramy. 
— Przykry widok — rzucił półgłosem do Thorsona. — W życiu nie przypuszczałem, że 
będę 
kiedyś odprawiał brata, jakbym się go wstydził. 
— Co zrobić, takie czasy — rzekł sługa. 
— Niech piekło pochłonie Douglasa i wszystkich zdrajców! A teraz chodź, mamy 
sporo roboty 
przed świtem. Te łotry tu przyjdą. 
— Właśnie, trzeba zatrzeć ślady. 
— Żeby niczego nie znaleźli. 
Słońce wspięło się już sporo nad horyzont, gdy na zamkowy podwórzec wpadła 
galopem 
gromada Douglasowych jeźdźców. Nairn siedział w wielkiej sali, sączył wino i 
nasłuchiwał, co 
dzieje się za oknami. Zbiry były pewne swego, tak jak ich pan, i nie przebierały 
w słowach, ale 
minęło trochę czasu, nim %Thorson ustąpił i przyprowadził ich przed oblicze pana 
zamku. Ten 
powitał ich uśmiechem, choć wszystko się w nim gotowało. Gdyby nie rozsądek, 
sprawiłby im 
krwawą łaźnię. 
Barczysty osiłek średniego wzrostu, przybrany w barwy Douglasów, odepchnął 
Thorsona i stanął 
nad Naimem. Nairn nawet nie drgnął. 
Gdzie jest twój brat, panie? — zawołał przybysz ostrym tonem bez żadnych 
wstępów. 
— Sądzę, że u ojca. Colin przebywa z ojcem, prawda, Thorson? 
— Już od dawna — zawtórował sługa, stając u boku swego pana, z dłonią na 
rękojeści miecza. 
— Nie miejcie mnie za durnia, panie. Jestem dowódcą straży hrabiego Douglasa i 
żądam 
wydania sir Reyana Halyard. Wiemy, że tu jest. 
— Thorson, dlaczego mnie nie zawiadomiłeś, że Reyan przyjechał? — zwrócił się 
Nairn do sługi 
z udawanym zdziwieniem. 
— A jak miałem zawiadamiać, skoro nie przyjechał. 
— Tak też myślałem. A więc to pomyłka? — Ostatnie zdanie Nairn skierował do 
osiłka. 
— Nie kryjcie go, panie, to zbrodniarz i musi ponieść zasłużoną karę. 
— Zbrodniarz? A cóż to za zbrodnię popełnił? 
Cała Szkocja wie o jego podłych uczynkach. Nie słyszałem, aby wyjęto go spod 
prawa. 
— Bo jeszcze nie wyjęto, ale wszyscy wiedzą, że uprowadził siostrzenicę sir 
Fergusa 
Thurkettle”a. Winien jest więc uprowadzenia, gwałtu, a kto wie, czy nie 
zabójstwa. Prócz tego 
ciąży na nim podejrzenie o zdradę. 
Nairn z najwyższym trudem powstrzymał się, żeby nie rzucić się na draba, który w 
ten sposób 
śmiał mówić o Reyanie. Pociągnął łyk wina i zmarszczył czoło, jakby szukał 
czegoś w pamięci. 
— Siostrzenica Fergusa Thurkettle”a? Coś chyba słyszałem. Nasz Reyan zawsze miał 
powodzenie u kobiet, podobno pojechała z nim z własnej woli. 
— Nieprawda, porwał ją — uciął osiłek, ze złością łupiąc pięścią w stół. — I 
dość tej komedii, 
żądam wydania sir Reyana. 
— Obawiam się, że nie mogę spełnić twej prośby. Mojego brata tu nie ma. 
— Musi być! Widzieliśmy we wsi jego konia. 
— Jego konia? Konie bywają bardzo podobne do siebie. Wierzchowiec bez jeźdźca to 
żaden 
dowód. Nie widziałem Reyana od dobrych kilku miesięcy, a tu też go nikt nie 
widział, popytajcie 
ludzi. 
— A popytamy, popytamy i Przeszukamy wszystkie kąty. 
— Jeśli chcecie... — Nairn machnął ręką, udając absolutne znudzenie rozmową i 
zamiarami 
Douglasowych zbirów. Wszystko gotowe? — spytał sługę, gdy tylko osiłek ze 
zbrojnymi wyszli 
z sali. 
— Zapięte na ostatni guzik — odparł Thorson, sięgając po wino. — Gdziekolwiek 
się obrócą, 
wszędzie będzie pełno naszych ludzi. Przedstawienie zaczęło się, gdy te łotry 
wjechały na 
dziedziniec. Na podwórzec i na mury wyległ cały tłum. Oby tylko te łotry nie 
zaczęły przyglądać 
się zbyt dokładnie naszym „wojownikom” bo mamy tylko starców i kobiety. 
— Oby, miejmy jednak nadzieję, że wszystko się uda. 
Musi. Młody Meg twierdzi, że żołnierze łypią tylko na młode dziewczyny, więc 
tych kilka, co 
jeszcze zostało w zamku, ma się bez przerwy kręcić na ich oczach, tak żeby nie 
zwracali uwagi 
na innych, których przebraliśmy za Wojowników. Nairn kiwnął głową z aprobatą, 
modląc się w 
duchu, żeby 
maskarada się udała. Zależało mu na tym, aby Douglasowe oprychy wyjechały z 
przekonaniem, 
że w zamku jest pełen garnizon. Miał nadzieję, że w ten sposób odwróci 
niebezpieczeństwo i że 
Douglas nie przypuści na niego ataku ani przed wielką bitwą, ani — tym bardziej 
— po niej. 
Tymczasem skończył wino i wyszedł z Thorsonem na dziedziniec. Tłum rzekomych 
wojowników zaczął gęstnieć, na mury wyszli też dodatkowi strażnicy — znak, że 
Douglasowi 
kończyli przeszukiwani pomieszczeń zamkowych. Thorson kazał ludziom być cały 
czas na 
oczach zbirów — i rzeczywiście po chwili na dziedziniec wychynął osiłkowaty 
dowódca. 
— Nie wiem, jak to zrobiliście, ale nie ma go tutaj — warknął do Nairna. — 
Niczego nie 
znaleźliśmy — dorzucił tonem oskarżenia. 
— Nigdy go tu nie było — odparł Nairn z całym spokojem. 
— Był i dopadniemy go. Na koń! — zawołał osiłek do swoich ludzi. — Twój brat, 
panie, nie 
uniknie kary za swoje zbrodnie. 
— Nie ma dowodu, że je popełnił. 
— Dowodów jest aż nadto. Zabił wysłannika króla, uprowadził narzeczoną 
siostrzeńca hrabiego. 
— Narzeczoną? 
— A tak! Możliwe, że ta głupia gęś pojechała za waszym bratem z własnej woli, 
ale to i tak nie 
ma znaczenia, bo wcześniej przyrzeczono ją jednemu z siostrzeńców pana hrabiego. 
Takiej 
zniewagi lord Douglas nie może darować. Szykujcie, panie, całun i mary, bo wasz 
brat długo nie 
pożyje — dokończył osiłek szyderczym tonem i ruszył z kopyta na czele swoich 
ludzi. 
— Reyan nie wspominał, że dziewczynę już komuś przyrzeczono — rzeki Nairn, 
ściągając brwi, 
gdy tylko Douglasowi ludzie zniknęli za bramą. 
— Może mu nie powiedziała? — podsunął Thorson, równie zatroskany, jak jego pan. 
— A może sama nic o tym nie wiedziała. 
— Na to wygląda. Takiej sprawy panienka Tess nie trzymałaby w tajemnicy. 
— Też tak myślę. Możliwe, że urządzono zrękowiny, nic jej o tym nie mówiąc, a 
niewykluczone, 
że zrobiono to już po jej ucieczce. Tak czy owak sprawa jest poważna, bo nawet 
jeśli wszystkie 
inne oskarżenia wobec Reyana zostaną oddalone, to Douglas ma teraz pełne prawo 
ścigać go, a 
nawet zabić. Zrękowiny, choćby fałszywe, dają mu taki przywilej. Niech to 
wszyscy diabli! 
Należałoby zawiadomić Reyana, tylko jak? 
— Nie mamy nikogo, kogo można by za nim wysłać, ale to chyba nie ma znaczenia. 
Pan Ryan i 
tak wie, że musi się kryć, a gdy dotrze do Donnbraigh, zrękowiny, rzekome czy 
prawdziwe, nie 
będą się już liczyć, bo ani Comynowie, ani Delgadowie nigdy nie zgodzą się na 
wydanie Tess za 
Douglasowego potomka. A poza tym już wkrótce sprawy przybiorą inny obrót. 
Douglas przegra 
bitwę i jeśli nie zginie na polu walki, to będzie musiał uchodzić z kraju. 
— Masz rację, a co więcej, gdy obwołają go wreszcie zdrajcą, zrękowiny stracą 
wszelką moc, jak 
i wszystko, co może nosić pieczęć Douglasów. Oby tylko Reyanowi udało się 
przetrwać do tego 
czasu. 
— Musi mu się udać. 
— Ma na karku dwudziestu zbirów. 
- To durnie, nie ułowiliby nawet kulawego jelenia. 
— Święta prawda. — Nairn zaśmiał się i zaraz spoważniał. — A ten nasz dureń 
niech się trzyma 
tej małej, póki ona go chce. 
15
Tess ocknęła się, słysząc, jak Reyan klnie najgorszymi słowami. Zdrzemnęła się, 
gdy poszedł 
na zwiady. Była zmęczona i otępiała ciągłą jazdą. Dwa dni minęły od czasu, gdy 
opuścili zamek 
Nairna; niemal nie zsiadali z siodeł, niewiele jedli — bojąc się rozpalać 
ognisko — i mało spali. 
Ludzie Douglasa i Thurkettle” a stale deptali im po piętach, a im bliżej 
Donnbraigh, tym więcej 
ich czyhało na drogach i po lasach. Otaczali siedzibę Comynów ścisłym kordonem. 
— Pełno ich jak psów — złościł się Reyan, kląc na czym świat stoi. 
—. Dziwię się, że wuj Silyio nie próbuje ich przepędzić. 
— Pewnie nie ma ludzi, podobnie jak Nairn musiał wysłać większość załogi do 
króla. Ale coś 
jednak zrobił. Te łotry zachowują się mniej bezczelnie niż na podzamczu u mojego 
brata. Dał im 
chyba popalić. 
— Ale nie przepędził. 
— Niestety, pełno ich w całym lesie, pilnują wszystkich przejść. Nie jestem 
pewien, czy nawet 
nocą uda nam się przemknąć. 
— A może zróbmy inaczej. Podejdźmy tak blisko zamku, jak się da, a potem galopem 
do bramy. 
Może to nie najlepszy plan, ale... 
— ...jedyny możliwy w tej sytuacji. Sam chciałem ci to zaproponować, 
zastanawiałem się tylko, 
jak to wyłożyć, żeby cię nie przestraszyć. 
— Od dwóch dni mam duszę na ramieniu i już nie mam siły się bać. — Zaśmiała się 
i znów 
spoważniała. — Czekamy do zmierzchu? 
— I modlimy się, żeby do tego czasu nas nie wywęszyli. Na szczęście słońce już 
wkrótce zacznie 
zachodzić. Tylko, żeby bramy nie zamknęli za wcześnie, bo wtedy... Lepiej nie 
myśleć. A więc o 
zmierzchu ruszamy, najpierw próbujemy się kryć, a gdy nas odkryją, puszczamy 
konie galopem 
i... 
— ...modlimy się, żeby moi krewni na murach nie wzięli nas za wrogów i nie 
zaczęli strzelać — 
dokończyła Tess przytomnie. 
Reyan spojrzał na nią jakby zaskoczony, po czym bez słowa zerwał jej kapelusz z 
głowy i 
rozpuścił włosy. 
— Tak będzie lepiej, do dziewczyny nie będą strzelać. 
— Jesteś pewien? 
— A ty? Z tego, co mówił Nairn, ani Comynowie, ani Delgadowie nie podniosą,, 
ręki przeciw 
kobiecie. 
— No cóż, nie widziałam ich od pięciu lat i niczego nie jestem pewna. Pięć lat 
temu nie 
skrzywdziliby kobiety, ale czasy się zmieniły. Wszędzie panuje zdrada... 
— To prawda, mimo to sądzę, że nie powinniśmy się ich obawiać. Co nąjwyżej rzucą 
się na nas i 
spętają, gdy już wjedziemy za bramę, ale przecież poznają cię, prawda? I w ten 
sposób znów 
będziesz moją tarczą, droga hrabianko.
— I wyrównam rachunek, bo ty byłeś moją tarczą przez te wszystkie dni w czasie 
tej 
przeklętej podróży. 
— Tylko że tym razem zaświecimy wrogom plecami. — Objął ją i przyciągnął do 
siebie. — 
Pamiętaj, trzymaj się nisko w siodle. Wrogowie też mogą mieć łuczników. 
— Rozumiem. — Spojrzała na niebo. — No cóż, już niedługo staniemy do wyścigu. 
Jęknęła gniewnie, gdy Reyan targnął ją za ramię, żeby się obudziła; nie 
zauważyła, kiedy zapadła 
w sen. Zerwała się na równe nogi, widząc, że słońce ma się już ku zachodowi. 
— Nie zaspałam? 
— Nie, ale już pora. — Wziął ją za rękę i ucałował w czoło. — Miej oczy szeroko 
otwarte i 
ruszaj galopem, gdy tylko zobaczysz któregoś z drabów Thurkettle”a albo 
Douglasa. 
— I prosto do bramy Donnbraigh — dokończyła, dosiadając klaczy. — Szkoda, że 
wyrzuciłam 
suknię. Była co prawda złachana, ale zrobiłabym lepsze wrażenie na stryjach niż 
w tym — 
dodała, obrzucając krytycznym spojrzeniem swoje męskie ubranie. 
— Myślę, że i tak się ucieszą na twój widok. Czego szukasz? — spytał, widząc, że 
Tess zagląda 
do juków. 
— Kapelusza. Był już stary, ale to pamiątka po ojcu. 
— Schowałem ze swoimi rzeczami. Gotowa? 
— Niech się dzieje wola nieba. 
— No to jedziemy. — Ruszył przodem. 
Rychło drzewa zaczęły rzednąć i ich oczom ukazał się zamek otoczony wysokim 
murem. 
Otwarta brama zapraszała z daleka, ale czasu zostało niewiele. Tess doskonale 
pamiętała z 
dawnych lat, jak to o zachodzie słońca, mieszkańcy śpiesznie wracali z pól i z 
podzamcza, aby 
zdążyć przed zmierzchem. Gdy gasł ostatni promień słońca, z chrzęstem opadała 
żelazna krata i 
zamykały się ciężkie dębowe wrota. Pamiętała, że zrazu skrzypienie łańcuchów i 
głuchy trzask 
opuszczanej kraty napawały ją lękiem, jakby zamykały się bramy więzienia, 
później jednak, gdy 
podrosła, chrzęst zamykanych wrót dawał jej poczucie bezpieczeństwa. 
Z zamyślenia wyrwał ją okrzyk Reyana. 
— Uważaj z lewej! 
Zerknęła tylko kątem oka i pochyliła się w siodle, piętami wprawiając klacz w 
szaleńczy galop. 
Zobaczyła jeszcze, że Reyan dobywa z kołczana strzałę i naciąga łuk, a zaraz 
potem rozległ się 
bolesny krzyk człowieka i głuchy łomot ciała spadającego na ziemię. Obejrzała 
się za siebie. 
Reyan pędził tuż za nią, ponaglając do jeszcze szybszego galopu. 
Z lewej, prawej i z tyłu pędziły ku nim gromady jeźdźców. Wściekle okrzyki 
mieszały się z 
furkotem strzał. Tess zaczęła się modlić w duchu, aby straże na zamkowych murach 
przyszły im 
z pomocą. Z zamku muszą przecież dostrzec szaleńczy wyścig i nawet jeśli nie 
wiedzą, kim jest 
dwójka ściganych, to rozpoznają ścigających. 
Niebo wysłuchało jej modłów, bo gdy tylko znaleźli się w zasięgu strzał, z murów 
zamkowych 
posypała się chmura wyrzucanych z łuków pocisków, przeleciała nad ściganymi i 
spadła jak 
śmiercionośny obłok na ściganych, a ją dobiegły krzyki rannych. Odetchnęła z 
ulgą, nie 
zwalniając ani na chwilę, i pełnym galopem wpadła w bramę, modląc się tym razem, 
aby dane jej 
było dotrzeć cało przez mroczny tunel do zamkowego dziedzińca. 
Jak we wszystkich warownych budowlach, tak i w Donnbraigh tunel wiodący od 
zewnętrznej 
bramy na dziedziniec opatrzono otworami, przez które straże mogły obserwować, a 
gdy trzeba, 
ostrzelać z łuków wchodzących, wjeżdżających, a nade wszystko tych, co próbują 
siłą wedrzeć 
się do środka. Nie inaczej straże muszą potraktować dwójkę niezapowiedzianych 
gości. Ścigano 
ich, to prawda, ale mógł to być tylko fortel. Dopóki ktoś nie rozpozna w niej 
hrabianki Comyn-
Delgado będzie traktowana jak wróg. 
Przejechała jednak szczęśliwie, na zamkowym podwórcu ściągnęła cugle tak 
gwałtownie, że 
klacz stanęła dęba i Tess ledwie utrzymała się w siodle, a gdy tylko uspokoiła 
zdyszane zwierzę, 
kilka par rąk ściągnęło ją przy wtórze okrzyków z konia, nie pozwalając na żaden 
ruch. Tylko 
kątem oka zobaczyła, że taki sam los spotkał Reyana, który wpadł na dziedziniec 
tuż za nią. 
Usłyszała jeszcze chrzęst opadającej kraty, jęk łańcuchów i głuchy trzask 
zamykanej bramy. 
Targnięta lękiem o los Reyana, zaczęła się wyrywać z trzymających ją w żelaznym 
uścisku 
ramion. 
— Uspokój się, jędzo, bo z twoim przyjacielem może być gorzej. Jeśli ma trochę 
rozumu i nie 
będzie się wyrywał, to nic mu się nie stanie. 
Basowy głos zabrzmiał tak znajomo, że Tess odruchowo spojrzała na mężczyznę, 
który trzymał 
ją w żelaznym uścisku. Słuch jej nie mylił, to był kuzyn Thomas, tylko skąd on 
się tu wziął? 
Powinien być u króla albo u siebie w zamku, a nie tu w Donnbraigh. On tymczasem 
uniósł brwi, 
przyglądając jej się z uwagą, jakby nie wierzył własnym oczom albo szukał czegoś 
w pamięci. 
— Thomasie, nie poznajesz mnie?! — zawołała po hiszpańsku. 
Chyba... chyba tak, to znaczy nie — odparł z wahaniem w tym samym języku. 
— Przyjrzyj się dobrze, ty głupcze, to ja, Tess. 
— Rzeczywiście, złorzeczysz jak ona, ale ci nie wierzę. Może jesteś oszustką. 
Było tu już kilku 
takich, którym wydawało się, że wyciągną od nas obiecaną nagrodę za dostarczenie 
hrabianki 
całej i zdrowej. 
— A Meghan, twoja żona, już wie, że łazisz i gadasz przez sen? — Tess przywołała 
rodzinny 
sekret znany niewielu tylko osobom, aby go przekonać. 
Zdumiał się, chwycił ją za ramiona, obrócił twarzą do światła i uważnie jej się 
przyjrzał. 
Uśmiechała się, czekając cierpliwie, kiedy wreszcie kuzyn przekona się, że wzrok 
go nie myli. 
Trwało to dobrą chwilę, aż w końcu Thomas krzyknął radośnie. 
— Tess! —1 wziął ją w ramiona w serdecznym uścisku. Zaraz potem zarzucił ją 
tysiącem pytań i 
znów minęła dobra chwila, nim dziewczyna uświadomiła sobie, że cały czas mówią 
po 
hiszpańsku, a Reyan może nie rozumieć, o czym rozmawiają. 
Rzeczywiście nie rozumiał ani słowa i złościł się, choć, oczywiście, nie 
okazywał tego po sobie, 
że Tess ściska się z przystojnym barczystym blondynem i szczebiocze w obcym 
języku, nie 
pamiętając o jego — sir Halyard — istnieniu. Postanowił, że przy pierwszej 
okazji przypomni jej, 
że nie przybyła tu sama. 
— Tess! — zawołał gromko, nie mogąc dłużej wytrzymać. Dwóch pachołków, którzy 
trzymali 
go za ramiona, ścisnęło go jeszcze bardziej w obawie, że zacznie się wyrywać. — 
Tess! — 
powtórzył. — Skoro już nasi gospodarze przekonali się, kim jesteś, to może 
powiesz im, kim ja 
jestem, a przynajmniej, że nie jestem wrogiem. 
Pomogło. Oderwała się od blondyna i spojrzała nieco speszona, że nie zajęła się 
Reyanem 
wcześniej. Ale stwierdziwszy, że jest cały i nie dzieje mu się krzywda, 
odetchnęła. Przemknęło 
jej nawet przez myśl, aby udać, że nie usłyszała dyktowanych złością okrzyków, 
lecz Thomas 
wziął sprawy w swoje ręce. 
— Kto to jest? — spytał po angielsku. 
— Sir Reyan Halyard. — Zamarła, widząc, jak na dźwięk tego nazwiska kuzyn sięga 
po miecz. 
Chwyciła go za ramię. — Nie! — krzyknęła. — Nic mu nie rób. To rycerz Jego 
Królewskiej 
Mości. 
— Jeśli nawet jest bratem samego papieża, to też mnie nie powstrzyma. To łotr, 
odważył się 
podnieść rękę na ciebie, porwał cię i będzie miał za swoje. 
— Ależ on nic mi nie zrobił, a tak naprawdę to uratował mnie od śmierci. 
— Być może, najpierw jednak wystawił twoje życie na ryzyko. 
— Większe niebezpieczeństwo groziło mi z rąk Thurkettle”a. 
— Taaak? No cóż, widzę, że nie wiem wszystkiego. Puśćcie go — rozkazał 
pachołkom. 
— Nic ci nie jest? — spytała Tess, podbiegając do Reyana. 
— Nic, w porządku. 
— Pójdziemy teraz do stryja Silyia — oznajmił Thomas, polecając służbie zająć 
się końmi gości. 
Ruszył przodem, Tess odczekała chwilę, aż odejdzie parę kroków, i wzięła Reyana 
za rękę. 
— Słuchaj, jesteś pewien, że dobrze zrobiliśmy? — spytała zdjęta nagłym lękiem 
przed 
spotkaniem ze stryjem. 
— Potrzebujemy pomocy, a poza tym widzę, że się ucieszyli na twój widok. 
— Ale stryj Silyio! Spojrzy na nas i wszystkiego się domyśli — szepnęła, bo 
Thomas zatrzymał 
się i spojrzał na nich badawczo. 
— Niczego się nie domyśli. 
— Jestem pewna, że tak. On zna się na ludziach. 
— Może to prawda, ale przecież nie mamy niczego wypisanego na czołach, a sami 
nie będziemy 
wyjawiać naszych tajemnic. 
— Stryj Silyio i tak się domyśli. — Pokręciła głową, pełna obaw. — Mówię ci, 
wystarczy, że 
spojrzy, i wszystko wie. Thomas i Meghan nie wytrzymali i poszli do łoża przed 
ślubem. Nikt ich 
nie widział, nikt się nie domyślał, a stryj tylko spojrzał i już wiedział, czego 
się dopuścili. 
— Głupstwa gadasz. Chodźmy, twój kuzyn czeka. 
Ruszyli za Thomasem. Reyan udał, że nie słyszy ciężkich westchnień dziewczyny, 
lecz sam też 
czuł ogarniający go niepokój. Nie wierzył, oczywiście, w niezwykłe talenty 
stryja Silyia i w to, 
że z miejsca rozpozna, iż zostali kochankami, mimo to odczuwał pewien lęk przed 
czekającym 
ich spotkaniem. 
Weszli do zamku. Reyan rozglądał się ciekawie. Bogactwo Comynów-Delgadów rzucało 
się w 
oczy. Stolik na dary tuż przy wejściu nakryty był bogato haftowanym obrusem, 
stała na nim 
wspaniała srebrna taca, a na ścianie wisiał gobelin przepięknej roboty. Obok 
stało rzeźbione 
krzesło. Coś takiego — bo przecież na stoliku wystawia się tylko jałmużnę dla 
ubogich lub 
podróżnych w potrzebie — widuje się tylko w bardzo zamożnych domach. 
O zamożności Comynów-Delgadów jeszcze dobitniej świadczył wystrój wielkiej sali, 
do której 
właśnie wprowadził ich Thomas. Od niezliczonych świec ciągnęło ciepłem, na 
ścianach wisiały 
kunsztownie tkane arrasy, przy stołach, miast ław, stały dziesiątki rzeźbionych 
krzeseł. 
Wszystkie stoły pokrywały obrusy, a całość wyglądała nader gustownie, świadcząc 
nie tylko o 
bogactwie, ale i dobrym smaku gospodarzy, którzy bez wątpienia cenili sobie 
wygody i 
wytworne otoczenie. Oby tylko ten wielki majątek pochodził z uczciwych źródeł, 
pomyślał 
Reyan. Widział już niejeden zamożny dom, ale też wiedział, że za majątkiem 
często gęsto kryją 
się brudne interesy. 
Sir Silyio Comyn okazał się wysokim, szczupłym mężczyzną, równie przystojnym, 
jak Thomas, 
tylko znacznie starszym, a poorana twarz przydawała mu jeszcze wieku. Siedział 
na krześle u 
szczytu wielkiego stołu naprzeciw wejścia. Nie wstał na powitanie i widać było, 
że nie może; 
owiniętą bandażami stopę wspierał o obity miękką tkaniną stołeczek. Gdy stanęli 
we trójkę przed 
nim, milcząc, obrzucił ich uważnym spojrzeniem. Oczy miał ciemne, a wzrok tak 
przenikliwy, że 
Reyan miał wrażenie, iż Silyio czyta w nim jak w otwartej księdze, odkrywając 
wszystkie jego 
tajemnice i grzechy, jakich mógł się w życiu dopuścić, i odczuł nieprzeparte 
wręcz pragnienie 
wyznania wszystkiego. Musiał użyć całej siły woli, żeby tego nie uczynić. 
— To ta para narobiła tyle zamętu? — odezwał się wreszcie Silyio, zwracając się 
do Thomasa. 
— No właśnie, a te psy, co zakradły się na nasze ziemie, próbowały ich chwycić. 
A to jest 
hrabianka Tess Nie od razu ją rozpoznałem. 
— No cóż, minęło pięć lat — rzekł Silyio, przenosząc wzrok na dziewczynę. 
Puściła rękę Reyana 
i podeszła krok do przodu. 
— Nie poznajesz mnie, stryju? Nie mogłam się aż tak bardzo zmienić. Pamiętasz, 
nazywałeś 
mnie małą księżniczką. 
— A i owszem, pamiętam, tylko że mała księżniczka przemieniła się w dostojną 
lady, tylko 
odrobinę zdrożoną. — Uśmiechnął się i otworzył ramiona. — Chodź tu, moja mała, 
uściskaj 
starego stryja. Bardzo się o ciebie martwiliśmy. 
Ciągle jeszcze zlękniona Tess rzuciła się w ramiona starszego pana. Zawsze go 
ogromnie lubiła, 
jakkolwiek każde z nim spotkanie przepełniało ją odrobiną smutku — był bardzo 
podobny do jej 
nieżyjącego ojca. 
— Co ci się stało w nogę? — spytała, gdy po serdecznościach kazał jej usiąść 
obok siebie. 
— Nic takiego, głupi koń Thomasa nastąpił mi na stopę. Już jest lepiej, ale 
kuruję się jeszcze, bo 
chcę być w dobrej formie, gdy przyjdzie mi walczyć za króla. A twój towarzysz to 
sir Halyard, 
prawda? — Spojrzał na Reyana. 
— Tak, stryju, i od razu powiem, że nie jest winny żadnej z tych okropnych 
zbrodni, o których 
rozpowiadają Douglasowie i Thurkettle. 
— Byłem pewien, że to kłamstwa, i tylko dlatego twój towarzysz uszedł z życiem, 
gdy zjawił się 
na moim podwórcu. Thomas, każ przynieść coś do jedzenia i picia i zasiądź tu z 
nami. Czeka nas 
długa rozmowa. 
Ostatnie zdanie sprawiło, że Tess znów poczuła uścisk w dołku, ale, oczywiście, 
nie dała nic po 
sobie poznać. Silyio usadził Reyana po swojej prawej, a bratanicy kazał zająć 
miejsce po lewej 
stronie. Thomas usiadł obok Reyana, jakby miął go pilnować — takie przynajmniej 
wrażenie 
odniosła Tess. Silyio bez wątpienia chętnie wysłucha wyjaśnień, ale też nie 
powstrzyma się przed 
ostrą reakcją, gdy dopatrzy się czegoś niestosownego. 
Gdy podano jedzenie i służba wyszła, Silyio kazał Reyanowi wszystko dokładnie 
opowiedzieć, a 
gdy dziewczyna próbowała coś dodać, nakazywał jej milczenie, z czego naturalnie 
nie była 
zadowolona. 
— Potwierdzasz wszystko, co usłyszeliśmy? — zwrócił się do niej, gdy Reyan 
skończył. — 
Wszystko się zgadza? 
— Nie — odparła, podnosząc głowę. — Reyan zbyt surowo potraktował siebie. 
Początek wcale 
nie był taki straszny dla mnie, jak on to przedstawił. 
— Jakże to? Przecież cię porwał, uprowadził, groził nożem — przypomniał Thomas, 
łypiąc 
groźnie na Reyana. 
— To prawda, ale nie chciał mi zrobić krzywdy i nie miał złych zamiarów. Owszem, 
przyłożył 
mi nóż do gardła, ale tylko po to, żeby wystraszyć Thurkettle”a, a ten uwierzył 
w groźby, bo sam 
bez mrugnięcia okiem zabiłby własną matkę, gdyby chodziło o jego skórę. Rychło 
zresztą 
przekonałam się, że sir Reyan tak naprawdę uratował mi życie. To Thurkettle 
chciał mnie zabić i 
nadal chce. 
— Mówisz Thurkettle... To nie nazywasz go już wujem? 
— To już nie jest mój krewny, to wróg, który czyha na moje życie. 
— Jesteś pewna? 
— Najzupełniej. Chce mnie zabić nie tylko dlatego, że mogę ujawnić jego zdradę, 
ale także, a 
może przede wszystkim, dlatego, że chce położyć łapy na moim majątku. Nie 
chciałam wierzyć, 
gdy Reyan mi to objawił, ale zrozumiałam, że to prawda. Już wiele razy próbował 
mnie 
pozbawić życia, jeszcze zanim przystał do Douglasów. Sądziłam, że prześladuje 
mnie pech, że to 
tylko nieszczęśliwe przypadki, prawda była jednak inna, bo sam powiedz... — 
Opowiedziała 
krótko, co się działo w domu Thurkettle”ów. — On od samego początku czyhał na 
mój majątek 
— zakończyła. 
— Wielkie nieba! — zawołał Silyio, z przejęciem ujmując ją za rękę. — Nigdy 
sobie nie 
wybaczę, żeśmy cię tam wysłali. 
— Przecież o niczym nie wiedzieliście, nikt nie wiedział. Wysłaliście mnie do 
Thurkettle”a, 
ufając, że tak będzie dla mnie najlepiej, a ja dopiero na miejscu, i to wcale 
nie od razu, 
przekonałam się, co to za łotr i zdrajca. Jestem pewna, że gdybym dała wam znać, 
pośpieszylibyście na pomoc. Nie, stryju, nie masz powodów do czynienia sobie 
wyrzutów. 
— Może i masz rację, moja mała. — Pogłaskał ją po ręce. — Jeszcze wiele muszę 
się od ciebie 
dowiedzieć. — Spojrzał na Reyana. — To ty kazałeś jej przebrać się za pachołka? 
— Nie — pośpieszyła Tess z odpowiedzią, wyręczając Reyana. — Byłam tak właśnie 
ubrana, 
gdy to się zaczęło, pracowałam w stajni — wyjaśniła. — A potem zeszłam do lochu 
i go 
zobaczyłam. 
— Tess — przerwał jej Reyan. — Opowiedz lepiej o tym zdrajcy, którego 
widzieliśmy z ludźmi 
Douglasa, a którego nazwiska nie mogłaś sobie przypomnieć. 
Najdokładniej, jak tylko potrafiła, opisała mężczyznę, który dosiadał czarnego 
ogiera z białymi 
pęcinami. Miała jeszcze nadzieję, że może się myli, że nikt z otoczenia króla 
nie jest zdrajcą, gdy 
jednak zobaczyła spopielałe z przerażenia twarze Silyia i Thomasa, westchnęła 
ciężko. Widać 
było, że doskonale znają owego człowieka. 
— Parszywy zdrajca! — zawołał Thomas, uderzając wściekle pięścią w stół. — To 
MacKinnon, 
Angus MacKinnon. 
— Tak, to on — zawtórował Silyio chrapliwym głosem. — Wszystko, do czego 
doszedł, 
zawdzięcza królowi i teraz śmie podnosić na niego rękę. Co za podłość! Ciekaw 
jestem, ile 
judaszowych srebrników obiecał mu Douglas i kiedy morderca ma dokonać zbrodni. 
— Sądzę, że tuż przed bitwą albo w jej trakcie. Wielu ludzi odstąpi od walki, 
gdy dowie się, że 
król Jakub i następca tronu nie żyją. Ślubowali wierność Koronie, a nie królowi 
i jest im 
wszystko jedno, kto zasiądzie na tronie. Są jeszcze tacy, którzy, owszem, stoją 
po stronie króla, 
bo tak ślubowali, ale uważają, że Douglasowie mają rację. Ci też wycofają się na 
wieść o śmierci 
króla. 
— To, niestety, prawda. — Silyio westchnął. — Kłótnie z Douglasami zajęły 
królowi wiele 
czasu i nie starczyło go już na umacnianie więzi z klanami i poddanymi. Jakub 
nie jest zbyt 
popularny. Myślę, że trzeba pilnie zawiadomić dwór o zdrajcy w otoczeniu króla. 
W ten sposób 
zlikwidujemy przynajmniej jedno zagrożenie, ale, oczywiście, pozostaną 
Douglasowie. 
— A ci dopiero są niebezpieczni — dodał Reyan. 
— Tak, i o nich też musimy porozmawiać. Trzeba nakreślić plany, ale odłożymy to 
na jutro. 
Sądzę, że oboje marzycie o gorącej kąpieli i miękkim łóżku. Wypoczynek dobrze 
wam zrobi. 
— Nie kryję, że chętnie bym się położył, lecz jeśli trzeba, stanę na straży albo 
ruszę w pole — 
rzekł Reyan. 
— Przeciw tym łotrom, co was ścigali? 
— Właśnie, mogą szykować napaść na zamek. 
— Nie sądzę, czmychnęli, gdy nasi ludzie zaczęli strzelać. 
— Mogą wrócić z posiłkami. 
— Nie wykluczam i będziemy baczyć, czy nie gromadzą się gdzieś w pobliżu. Nie 
sądzę jednak, 
aby Douglas zechciał nas oblegać. Nie ma na to ludzi ani czasu. O1lężenie 
musiałoby potrwać 
tydzień albo i więcej, a jeśli za miesiąc, jak twierdzisz, chce ruszyć na króla, 
to nie będzie 
marnował ani sił, ani środków, żeby brać Donnbraigh. Zanim bowiem zdążyłby wziąć 
zamek, a 
was uciszyć na zawsze, wiadomości, które macie, i tak nie miałyby już żadnego 
znaczenia. To 
jednak nie usuwa zagrożeń. W dalszym ciągu grozi wam niebezpieczeństwo. Nie mam 
tylu ludzi, 
żeby wyłapać wszystkich szpiegów Douglasa i Thurkettle” a, nadal kręcących się w 
pobliżu, 
więc najlepiej będzie, jeśli oboje zostaniecie za murami. 
— Nie zdołali mnie zabić, ale udało im się mnie uwięzić. — Tess westchnęła. 
— Nie na długo, moja mała, nie na długo — uciął Silyio. — 
Thomas, idź sprawdzić, czy komnata dla Tess i jej towarzysza jest przygotowana. 
Dziewczyna nie od razu pojęła, co stryj powiedział. Zakrztusiła się winem, gdy 
wreszcie dotarło 
do niej, że umieszcza ich we wspólnym pokoju. Spojrzała na Silyia, ten jednak 
przeniósł wzrok 
na Reyana. Błysk w oczach starszego pana świadczył o tym, że wie. Odkrył ich 
tajemnicę. 
Zastanawiała się tylko, dlaczego Reyan milczy. 
— Stryju, chyba źle usłyszałam — odezwała się po chwili. — Miałeś na myśli dwie 
komnaty, 
prawda? 
— Nie, moja mała, jedną. Nie ma sensu was rozdzielać. Tylko głupiec zamyka 
stajnię, gdy konie 
już uciekły. 
— Stryju, chyba za dużo ci się wydaje! Obrażasz mnie. Reyana też! — zawołała, 
próbując 
ratować sytuację, ale uśmiech na twarzy starszego pana świadczył o tym, że nie 
wierzy w ani 
jedno słowo dziewczyny, wypowiedziane w obronie jej rzekomej niewinności. 
— Bardzo dobrze, moja mała, o honor trzeba zawsze dbać! Mnie też zależy na twoim 
honorze i 
dlatego poślubisz tego rycerza tak szybko, jak to jest możliwe. 
16
Mamy się pobrać? — szepnęła Tess. Stryj tak ją zaskoczył, że niemal mowę jej 
odebrało. 
Owszem, spodziewała się i lękała, że domyśli się wszystkiego, co się stało 
między nią a 
Reyanem, ale ani przez moment nie przypuszczała, że postawi sprawę w taki 
właśnie sposób. 
Zdumiewała ją także reakcja Reyana — milczał jak zamurowany. Nawet się 
ucieszyła, biorąc 
milczenie za znak zgody, a nawet radości, że padła taka propozycja. Po chwili 
jednak 
spoważniała. Reyan milczał, bo nie miał nic do powiedzenia. W istocie nie miał 
żadnego wyjścia, 
rzecz szła o honor. Honor i zwyczajowe prawa nakazywały, aby iść do ołtarza, gdy 
żąda tego 
rodzina uwiedzionej dziewicy, a Silyio przedstawił właśnie takie żądanie. Tylko 
że to niczego nie 
załatwiało, bo owszem, marzyła o wspólnej przyszłości z Reyanem, nigdy jednak 
nie zgodzi się, 
aby decydował o tym obyczaj i honor. Chciała czegoś innego, czegoś więcej. 
Chcesz mi powiedzieć, że nie jesteście kochankami? — spytał Silyio, uśmiechając 
się z lekka. 
— Tak, to właśnie chcę powiedzieć — odparła. 
— A ty, sir Halyardzie, potwierdzasz to? Zaręczysz rycerskim słowem, że moja 
bratanica mówi 
prawdę? 
— Stryju, a moje słowo nie wystarcza? — wtrąciła dziewczyna śpiesznie, zanim 
Reyan zdążył 
otworzyć usta. 
— Nie dałaś mi słowa — uciął Silyio krótko. — Sir Halyardzie? 
Reyan spojrzał starszemu panu prosto w oczy, a usta złożyły mu się do uśmiechu, 
choć nie czuł 
rozbawienia. Silyio miał oczy tak podobne do oczu Tess, że aż nie do wiary, ale 
teraz patrzył 
chłodno, domagał się prawdy, prawdy poręczonej słowem rycerza, a to wykluczało 
jakiekolwiek 
manewry. 
— Tak, panie, jesteśmy kochankami, co dla was, panie, nie jest, jak widzę, 
tajemnicą. 
— Nie było od samego początku, mimo wysiłków mojej bratanicy. A więc poślubisz 
ją? 
— Poślubię, tak nakazuje honor — odparł Reyan i wystarczyło mu jedno spojrzenie 
na Tess, aby 
pojąć, że zrobił błąd. 
Zmieniła się na twarzy z żalu i wściekłości zarazem. Słowa Reyana głęboko ją 
zraniły, a 
sytuacja, w której się znalazła, rozzłościła do białości. Przez chwilę patrzyła 
w milczeniu na 
stryja i kochanka, którzy oto postanawiali o jej przyszłości bez pytania, jakby 
od niej nic nie 
zależało. Nawet gdyby Reyan nie bąknął o honorze, gdyby zdobył się na inne 
słowa, nie 
zareagowałaby inaczej. Buntowała się przeciwko obyczajom, które mężczyznom 
dawały prawo 
decydowania o losie kobiet. Mogliby przynajmniej okazać jej odrobinę, jeśli nie 
szacunku, to 
uprzejmości, i zapytać łaskawie o zdanie, skoro już chcieli wydać ją za mąż. 
— Mam w nosie honor i was obu też — syknęła. 
— Honor rządzi światem, moja mała — rzekł spokojnie Silyio, sięgając po puchar z 
winem. — 
Pomyśl tylko, jak świat wyglądałby bez honoru. 
— Byłby pewnie spokojniejszy, a co do pójścia do ołtarza, do czego chcesz nas 
zmusić, to nie ma 
takiej potrzeby. 
— Nie ma? Jak to nie ma, skoro i ty, i twój towarzysz przyznaliście właśnie, że 
przez te dwa 
tygodnie z kawałkiem nie tylko kryliście się przed pogonią, ale także z całym 
zapałem 
zajmowaliście się sobą. Mężczyzna, który zlega z kobietą, powinien ją poślubić. 
— Skoro tak, stryju, to ty powinieneś stawać przed ołtarzem ze sto albo i więcej 
razy. 
— Patrzcie ją, jaka mądrala! Żadna z tych, z którymi zlegałem przed ślubem z 
twoją ciotką, nie 
była dziewicą. Kawaler ma prawo poszaleć. 
— Pannom też to się powinno należeć! — zawołała Tess, wiedząc, że nikt nie uzna 
takiego 
argumentu. To, co zrobiła z Reyanem, to rzeczywiście było szaleństwo. 
— Nie — uciął Silyio. — Nie powinno. Dziewica ma zbyt wiele do stracenia, nie 
mówiąc już o 
tym, że może zajść w ciążę. A ty co, jesteś przy nadziei? 
— Oczywiście, że nie — odparła śpiesznie i z największym przekonaniem, ale nim 
jeszcze 
skończyła wyrzucać z siebie słowa, jej pewność prysła jak bańka mydlana. Kobiety 
Thurkettle”ów nie należały do szczególnie płodnych, ale te z rodu Comynów i 
Delgadów 
przeciwnie. Jeśli więc pod tym względem wrodziła się do tych drugich, to Reyan 
nic nie 
musiałby robić, wystarczyłoby, żeby spojrzał tymi swoimi oczami i już miałaby 
brzuch. Na razie 
jednak odsunęła tę myśl. Za wcześnie, żeby cokolwiek powiedzieć. Minęły ledwie 
dwa tygodnie. 
— Nie ma dziecka, więc ślub nie jest konieczny. 
— Za wcześnie, żeby o tym przesądzać — zauważył Silyio cierpko. 
Dziewczyna miała ochotę go uderzyć za tę uwagę. 
— A zresztą, gdy zajdzie potrzeba, żebym miała męża, to go sobie kupię. 
— Lepiej poślubić człowieka honoru teraz niż jakiegoś pazernego draba później. 
— A gdzie ciocia Kirsten? Ona by mnie obroniła przed wami. 
— Nie jestem pewien, moja mała. Nie sądzę, aby stanęła po twojej stronie, a 
zresztą nie ma jej 
tutaj, odesłałem ją z dziećmi do zamku Thomasa, bo to dalej od Douglasów i 
bezpieczniej, ale 
zdąży wrócić na twój ślub. 
Tess aż prychnęła ze złości. 
— Nie masz prawa zmuszać mnie do małżeństwa, a tym bardziej Reyana. 
Tess! — odezwał się Reyan. Nie miał pojęcia, co powinien powiedzieć, chciał 
jednak położyć 
kres kłótni. 
— Nie odzywaj się, to nie twoja sprawa. 
— Bardzo cię przepraszam, że ośmielam się wtrącić, ale jeśli się nie mylę, mam 
być panem 
młodym. 
— Zapędzonym do ołtarza przez Delgadów! 
— Hola, nawet palcem nie ruszyłem! — zawołał Silyio. 
Reyan udał, że nie słyszy. 
— Nikt by mnie nie zapędził, ale chodzi o honor. Twój stryj ma rację. 
I znów to samo. Honor! Tess aż ręka zaświerzbiła. Miała ochotę złapać puchar 
wina i miotnąć 
mu prosto w twarz. Powstrzymała się jednak, uznając, że lepiej zrobi, 
zostawiając tych dwóch. 
pyszałków samych. Miała dość traktowania jej jak bezwolne dziecko, któremu 
wystarczy dać 
klapsa i wziąć za rączkę. Poza tym brakowało jej już argumentów, żeby ich 
przekonać, a nie 
chciała mówić o tym, co naprawdę leży jej na sercu. Pragnęła wyjść za Reyana, 
marzyła o tym, 
ale chciała, by poślubił ją dla niej samej, a nie w imię —jak on to mówi? — 
honoru. Zmęczyła ją 
ta rozmowa; musiała odpocząć, uładzić myśli. Może jeszcze znajdzie się jakieś 
wyjście, bo za 
nic, za żadną cenę nie wyjdzie za człowieka, który godzi się ją poślubić tylko 
po to, aby uspokoić 
swoje wybujałe poczucie honoru. 
— Jeśli panowie pozwolą, to udam się już do siebie — oznajmiła. 
— Chcesz uciec, moja mała? — spytał Silyio z nutą ironii w głosie. 
— Uciec? — Przystanęła w progu. — Niby dlaczego miałabym uciekać, ja biedna 
białogłowa? 
Tak mnie przejęła atmosfera miłości panująca w tej sali, że muszę się położyć. 
Nie chciałabym 
was narażać za żałosny widok kobiety mdlejącej ze szczęścia, jakie ją spotyka. — 
Obróciła się na 
pięcie i siłą woli zmusiła się, żeby nie trzasnąć drzwiami. 
Pobiegła na górę, układając w myślach plan: najpierw gorąca kąpiel, a potem 
łóżko. Położy się i 
wszystko obmyśli, gdy Reyan zjawi się w sypialni, powie mu kilka słów prawdy w 
cztery oczy, 
bez stryja i jego — pożal się Boże — apeli do honoru. 
Silyio odprowadził bratanicę wzrokiem, odczekał chwilę i zwrócił się do Reyana: 
— Przykro mi, mój chłopcze, ale chyba będziesz się musiał pogodzić z językiem i 
fochami mojej 
bratanicy. Ja nic na to nie poradzę. 
— Zdążyłem się przyzwyczaić — odparł Reyan, uśmiechając się niepewnie. — A nawet 
mi się to 
podoba. A teraz powinienem chyba pójść do niej i załagodzić sprawę. 
— Jeszcze nie, zostań, niech się uspokoi. Zmieniła się w ciągu tych pięciu lat, 
ale złość szybko 
jej minie, więc na razie zostań. Poczekamy, może zaśnie, a wtedy będziesz miał 
spokojną noc. 
— Raczej się na to nie zanosi. 
— Widzę, że gryzie cię sumienie. Więc jak to, zległeś z dziewczyną, z którą nie 
chcesz się żenić? 
Silyio mówił spokojnie, ale Reyan wiedział, że to tylko pozory. Pod spokojem 
kryła się groźba. 
Uznał, że nie powinien niczego ukrywać, powiedzieć prawdę. Czuł, że starszy pan 
na pewno go 
zrozumie. 
— Jest bogata — rzekł cicho. 
— To prawda, zastanawiałem się nawet, czy nie dlatego ją uwiodłeś. 
S — Właśnie dlatego, że jest dziedziczką, powinienem się trzymać od niej z 
daleka, ale to było 
ponad moje siły. 
— Wcale się nie dziwię, dziewczyna jest ładna i ma coś w sobie. A więc to jej 
majątek cię 
niepokoi? 
— Mam swoją dumę, panie. 
— Dumą nie wykarmisz rodziny, nie zapewnisz jej dachu nad głową ani przyszłości 
— odrzekł 
starszy pan, a Reyanowi stanęli przed oczami Simon i Nairn. Też tak mówili, też 
nie chcieli albo 
nie potrafili go zrozumieć. 
— Właśnie dlatego nie stać mnie na założenie rodziny. Już dawno zdecydowałem, że 
nigdy się 
nie ożenię. 
— Chwalebne postanowienie, tylko jak to pogodzić z obłapianiem dziewicy. 
— Macie rację, panie, nie da się pogodzić. Byłem wierny danemu sobie. słowu do 
czasu, kiedy 
los sprawił, że poznałem waszą bratanicę, i przysięgam, nie uwiodłem jej. 
— Ona uwiodła ciebie? 
— Też nie. Trudno to powiedzieć, ale... — Reyan zamilkł, szukając w myślach 
właściwych słów. 
— Nic nie mów, mój chłopcze. Wyobrażam sobie, jak to było. Dwoje młodych 
zdrowych ludzi 
skazanych na siebie. Krew nie. woda, wiadomo, i wcześniej czy później musiało 
się stać to, co 
się stało. Nie jestem taki stary, żeby tego nie rozumieć. Dlatego przyjęliśmy 
cię tu bez gniewu i 
złości. Tak więc stało się i ja to rozumiem, a ślub urządzimy, gdy tylko 
przewali się awantura z 
Douglasami. 
— Tak, panie. 
— A miłujesz ją? 
— Tak, panie, miłuję. 
— To bądź mądry i schowaj tę swoją dumę do kieszeni. Miłujesz ją, ona miłuje 
ciebie, to ją bierz 
ze wszystkim, co ma. Będzie wam dobrze. Niejeden mężczyzna oddałby wszystko, 
żeby znaleźć 
się na twoim miejscu. Mam nadzieję, że nie zmarnujesz majątku, który dostaniesz. 
— Nie, panie. 
— To nie rozumiem, co cię jeszcze nurtuje. 
— Mój brat Nairn i mój przyjaciel Simon też nie rozumieją. 
— A nie przyszło ci do głowy, że po prostu się mylisz? Zastanów się i wyrzuć 
wreszcie z serca tę 
fałszywą dumę. A teraz idź. Tom pokaże ci, gdzie się możesz wykąpać. Minęło już 
dość czasu, 
Tess zdążyła się już chyba uspokoić. 
Gdy Reyan zniknął za drzwiami, starszy pan zamyślił się, kiwając z troską głową. 
Gdy w 
wielkiej sieni zjawił się Thomas, Silyio zdążył już wszystko przemyśleć. Reyan i 
Tess mieli 
gorące głowy, trudno, niech sobie mają, ale on, Silyio, doprowadzi ich do 
ołtarza. 
— Ani narzeczony, ani moja kuzynka nie tryskali radością zauważył Thomas, 
siadając przy stole. 
— Może nie należy ich zmuszać do małżeństwa. 
— Dziewczyna dopuściła go do siebie, ofiarowała mu swoje dziewictwo, więc honor 
wymaga, 
by poszli do ołtarza. 
— To prawda, ale Tess mówi, że może sobie kupić męża, gdy zajdzie taka potrzeba. 
— Myśli jak mężczyzna, a jest tylko kobietą. Prawda, że mogłaby sobie sprawić 
męża, ten 
chłopak pasuje do niej jednak jak nikt i ona go miłuje. Dlatego z nim zległa. 
— Tak też myślałem, ale nie wyglądają na uszczęśliwionych. 
— Ano nie, oboje ulegają durnie. Tess chciałaby usłyszeć coś więcej niż tylko 
słowa o honorze i 
obowiązku, a Reyan uważa, że żeniąc się z panną z majątkiem, postąpi jak 
najgorszy najemnik. 
— Jesteś pewien, że na tym to polega? 
— Na tyle, na ile w ogóle można być pewnym w takich sprawach. Póki nie ma 
dziecka w drodze, 
jest jeszcze czas, żeby się uładzili między sobą. Jeśli zawierzyć wiadomościom 
Reyana, za 
miesiąc zacznie się wojna, Douglas ruszy na króla. Zaraz po bitwie urządzimy 
ślub. Być może 
wtedy zrozumiesz i zobaczysz to, co ja widzę. 
— A cóż to takiego? 
— Mówiłem, że pasują do siebie jak dwie krople wody, miłują się i pragną być ze 
sobą. Oby 
tylko durna tego nie zrujnowała. 
Tess ocknęła się, wyrwana z pierwszego snu, i uniosła ciężkie. powieki. Nie 
udało jej się 
przemyśleć wszystkiego, tak jak sobie obiecywała. Po gorącej kąpieli poczuła się 
tak senna, że 
ledwie dowlokła się do łóżka. Zasnęła, gdy tylko przyłożyła głowę do poduszki.
Na widok Reyana oprzytomniała. Przypomniała sobie wszystko — rozmowę ze stryjem, 
złość, gniew i to, że miała się zastanowić. Tymczasem czekała, aż Reyan się 
rozbierze, i układała 
w myślach to, co zamierzała mu powiedzieć, a nie było to łatwe zadanie. Nie 
ufała mu, wolała się 
nie obnażać ze swoimi uczuciami, a nade wszystko nie chciała się narzucać. Jeśli 
dla niego 
sprawy sprowadzały się wyłącznie do honoru i obowiązku, to nie było miejsca na 
uczucia. 
Tylko że jej uczucia nie były tajemnicą. Dała mu aż nadto dowodów, co do niego 
czuje. Ale 
mówić o tym nie będzie. Niech słowa pozostaną niewypowiedziane. 
— No i jak? — zaczęła, gdy położył się obok niej. — Skończyliście ze stryjem 
urządzać moje 
życie? 
— Jeśli już, to on urządzał, ty też, a ja tylko wyraziłem zgodę. 
— Ale ja nie wyraziłam. 
— Rzeczywiście tak było — przytaknął. 
— A byłoby jeszcze lepiej, gdybyś nie potakiwał. Trzeba było się sprzeciwić, nie 
pozwolić, żeby 
mój stryj prowadził nas do ołtarza tylko dlatego, że tak mu się podoba. 
Reyan westchnął ciężko i z zakłopotaniem podrapał się w głowę. Po chwili obrócił 
się i spojrzał 
na nią z całą uwagą. Nawet w mrocznym świetle świecy widać było, że Tess dyszy 
ze złości. 
Wcale się nie uspokoiła i rozumiał ją. Buntowała się, bo o jej przyszłości 
decydowali inni. 
Rozumiał ją i był po jej stronie. Nie rozumiał tylko, dlaczego kryje się ze 
swoimi uczuciami, 
dlaczego nie ubiera buntu w słowa. 
— Posłuchaj mnie. Oboje pochodzimy z rodzin, które wiedzą, co to honor i 
obowiązek. Byłaś 
dziewicą i choć nie chcieliśmy o tym myśleć, nasz los został przesądzony w 
chwili, gdy po raz 
pierwszy padliśmy sobie w ramiona. Taka jest prawda i takie są prawa i nie da 
się ich przekreślić. 
Wystarczyłoby, żebyśmy spędzili ze sobą jedną tylko noc. 
— Nadal nie rozumiem, dlaczego mamy iść do ołtarza. 
— Rozumiesz, rozumiesz. Panny z dobrego domu nie mogą sobie poczynać, jak chcą. 
— Z dobrego domu, powiadasz? 
— Stryj ci to wytłumaczył. Straciłaś dziewictwo, możesz mieć dziecko. 
— I co z tego? Niejedna panna rodzi bękarta. 
— To prawda, rodzi, jeśli jest głupia. — Pogłaskał ją po brzuchu. — Ja też nie 
byłem zbyt 
mądry. Kto wie, czy już nie nosisz mojego dziecka. A teraz przestań się już 
kłócić i powiedz mi 
szczerze, dlaczego nie chcesz za mnie wyjść. 
Bo mnie nie kochasz! — cisnęło jej się na usta, ale zmilczała. Lękała się, że 
Reyan może 
zwyczajnie i po prostu powiedzieć, że tak rzeczywiście jest, że owszem, podoba 
mu się, ale jej 
nie miłuje. Tak bowiem czuła i nie chciała rozdrapywać bolesnej rany. 
— Nie chcę męża, którego siłą prowadzą do ołtarza. 
— Na razie nikt mi nie przykłada noża do gardła. — Pocałował ją w policzek i 
przygarnął do 
siebie. — Silyio od- wolał się tylko do poczucia honoru i obowiązku. Słusznie 
postąpił. 
— Honor i obowiązek! — Wyrzuciła z siebie te dwa słowa jak najgorsze 
przekleństwo. —To 
trochę za mało, żeby rozgrzać małżeńskie łoże. 
— Tess — szepnął, przytulając ją mocniej. — Jak do tej pory, żadne nasze łoże 
nie wiało 
chłodem. — Pogładził ją po plecach, czując, jak pod jego dotykiem dziewczyna 
drży z 
podniecenia. — Ognie, które w nas goreją, przywiodły nas w to miejsce, w którym 
rządzi 
poczucie honoru i obowiązku. 
— Tylko czy honor i obowiązek wystarczy, by ogień gorał dalej? 
— I tym się martwisz? — spytał, całując ją w policzki i usta. 
— Zastanawiam się — odparła, próbując zapanować nad zmysłami. Honor i obowiązek 
nie 
umniejszą naszych namiętności, a już mojej na pewno. Zawsze kierowałem się 
żelaznymi 
zasadami, jeśli idzie o dziewczyny z dobrych domów, i udawało mi się, dopóki nie 
spotkałem 
ciebie. Obudziłaś we mnie namiętności silniejsze od zasad i nic, nawet tak 
szczytne sprawy jak 
honor i obowiązek, ich nie wygaszą. 
— Więc czemu nie chcesz iść do ołtarza, czemu się wzbraniasz? Czytam to w twoich 
oczach i 
czuję. 
— Bo jesteś bogata, a ja biedny. Jesteś dziedziczką, masz majątek, a ja nie mam 
nic. Wiem, że 
niejeden ma mnie za głupca, ale ja po prostu nie potrafię inaczej, nie chcę 
dochodzić do majątku 
przez ołtarz. 
— Duma ci nie pozwala? — Tess aż serce się ścisnęło, gdy raptem zdała sobie 
sprawę, że durna 
może mieć niszczycielską moc. 
— Nazwij to, jak chcesz, ale mnie brzydzi myśl, żeby majątek zdobywać przez 
ołtarz. Majątek 
albo się dziedziczy, albo na to zapracowuje. Kto żeni się dla majątku, postępuje 
jak zwykła 
kurwa, a ja nie chcę i nie będę się sprzedawał, tylko że nikt tego nie rozumie. 
Jeśli więc pójdę do 
ołtarza, a pójdę z tobą, moje kochanie, to nie dla pieniędzy, ale dla honoru. 
Tak, to małżeństwo 
wynika z honoru i obowiązku. Tak to sobie tłumaczę, a ty nie rób takiej złej 
miny. Pasujemy do 
siebie jak mało kto i dobrze o tym wiesz. 
Drżąc, poddawała się pieszczotom, uważnie wsłuchując się w jego słowa. Ta jego 
piekielna 
durna! Co z nią zrobić? Różne myśli kołatały jej w głowie. Wtuliła się w niego z 
nadzieją, że 
rozbudzone zmysły pozwolą jej zapomnieć o zmartwieniach i lękach. Nie chciała 
już myśleć o 
niczym. Znów go zapragnęła. To prawda, że pasowali do siebie jak nikt. 
Oddawała pieszczoty z zapamiętaniem i śmiałością, dyktowaną przez rozedrgane 
podnieceniem 
zmysły. 
Przewróciła go na plecy, ucałowała namiętnie, a potem jęła zsuwać się ustami 
niżej, językiem i 
wargami znacząc wilgotną ścieżkę na jego piersiach i brzuchu. Coraz bardziej 
podniecało ją 
rosnące pożądanie Reyana, słyszała jego coraz szybszy oddech i jęki rozkoszy. 
Liżąc go 
namiętnie po brzuchu, sięgnęła dłonią niżej. Wiedziona instynktem, zacisnęła 
palce wokół jego 
nabrzmiałej męskości i zaczęła rytmicznie przesuwać dłonią w górę i w dół. Reyan 
szeptał jej 
imię i uśmiechał się na przemian. Nie wypuszczając go z dłoni, klęknęła między 
jego nogami, 
spytała go wzrokiem, czy przyjmie jeszcze śmielszą pieszczotę, i nie czekając na 
odpowiedź, 
rozluźniła palce, zastępując je ustami. Jęknął i kurczowo chwycił ją za głowę, 
nakłaniając, by nie 
przerywała pieszczoty. Nie musiał. Pragnęła go i chciała mu sprawić wszystkie 
rozkosze świata. 
Gdy czuła, że zbliża się do kresu, nieruchomiała, by po chwili znów obejmować go 
wygłodniałymi żądzą ustami, na przemian przyspieszała i zwalniała, by przedłużyć 
rozkoszne 
oczekiwanie, po którym następuje spełnienie. 
Trwałaby tak bez końca, ale Reyan chwycił ją za ramiona, uniósł i usadził na 
sobie, drżąc z 
podniecenia. Czuła, jak wypełnia ją całym sobą i jak jej ciało ogarnia nowa 
gorączka. I znów, 
wiedziona instynktem, zaczęła przesuwać się w górę i w dół, nieruchomiejąc, gdy 
zmysły 
alarmowały, że już dochodzi do kresu. I wtedy Reyan przejął inicjatywę. Nie 
wychodząc z niej, 
usiadł, przygarniając ją do siebie i szukając ustami jej piersi. Jęknęła z 
rozkoszy, gdy jego wargi 
objęły sutek. 
Teraz on dozował pieszczotę tak, by przedłużyć oczekiwanie. Na przemian całował 
obie jej 
piersi, tocząc językiem wilgotne kółka wokół nabrzmiałych sutków. I wreszcie 
eksplodował w 
niej, wypełniając ją gorącem spełnienia. Ją też ogarnęła fala niewypowiedzianej 
rozkoszy. 
Słyszała jeszcze cichy krzyk Reyana, czuła, że przygarnia ją jeszcze mocniej, i 
pozwoliła 
zmysłom, by zawładnęły nią do końca. 
Trwali w miłosnym zespoleniu długą chwilę, aż Reyan delikatnie zsunął ją z 
siebie. 
Gdy ogarnęli się, umyli i wrócili do łoża, ułożył ja. obok siebie, z głową na 
ramieniu. Bez słowa 
gładził ją po włosach, patrząc w sufit. Wtuliła się w niego, czując, jak cale 
jej ciało ogarnia fala 
rozkosznego zmęczenia. 
— Czy jeszcze się lękasz, że honor i obowiązek stłumią gorejący w nas ogień? — 
szepnął Reyan 
po chwili. 
— Myliłam się, a ty miałeś rację — odszepnęła. 
— Patrzcie, patrzcie, hrabianka przyznaje się do błędu! —Zaśmiał się. 
— A ty nie bądź taki mądry! 
— Znowu ta sama żmija. Wiesz, Silyio przepraszał mnie za twój niewyparzony 
język. 
Naprawdę? Już ja się postaram, żeby mi zapłacił za tę zniewagę. 
— To lepiej się prześpij. Pojedynek na słowa z twoim stryjem to nie lada 
wyzwanie. 
— Nie boję się, a zresztą to przy nim ostrzyłam sobie język. — Roześmiała się. — 
Ale masz 
rację, trzeba się przespać i wypocząć, bo nawet jeśli nie dojdzie do pojedynku 
ze stryjem, to 
nadal musimy stawić czoło Thurkettle”owi i Douglasom. 
— Nie martw się, wygramy. 
Nic już nie odpowiedziała, kiwnęła tylko głową z głębokim przekonaniem, że tak 
właśnie będzie. 
W ramionach Reyana, w rodzinnym zamku, czuła się spokojnie i bezpiecznie, a 
jeśli się 
martwiła, to nie o siebie, ale o bliskich, którym przyjdzie ruszyć na wojnę z 
Douglasami. 
Martwiła się też o Reyana. Powróciły lęki, które żądza i zmysły na chwilę 
odsunęły. Przyjęła 
jego słowa o honorze i obowiązku, radowało ją to, co powiedział o wzajemnym 
dopasowaniu. 
Odczytała to jako znak, że może z jego strony jest jednak coś więcej niż tylko 
żądza i 
namiętność. Lękała się jednak tego, co powiedział o durnie, którą małżeństwo z 
dziedziczką 
może głęboko zranić. 
Miała do siebie pretensje, że nie powiedziała mu całej prawdy. Wspomniała o 
ziemi, o złocie, ale 
nie ujawniła, ile tego posiada, a jest tego znacznie więcej, niż Reyan mógł się 
domyślać. I bała 
się teraz, jak zareaguje, gdy dowie się, że „trochę” ziemi to w istocie wielka 
posiadłość, 
przynosząca ogromny roczny dochód, „trochę” złota zaś to w rzeczy samej ogromna 
suma 
trzydziestu tysięcy suwerenów, a po wojnie cały ten majątek może jeszcze się 
zwiększyć. Zwykle 
jest tak, że po zwycięstwie król przejmuje posiadłości zdrajców, czyniąc z nich 
własność Korony, 
ale w przypadku Thurkettle”a może być inaczej. Nie mogła wykluczyć, a wręcz 
spodziewała się, 
że w uznaniu dla jej zasług w dziele demaskowania zdrajców król przekaże majątek 
Thurkettle”a 
na jej rzecz. Jeśli durna Reyana już cierpi na myśl, że wżeni się w majątek, to 
jak głęboko 
poczuje się zraniony, gdy dowie się o rzeczywistym stanie posiadania swojej 
małżonki. 
Zacznie jej nienawidzić, a ona tak pragnęła, żeby ją kochał. Chciało jej się 
płakać, ale przełknęła 
łzy. Szloch niczego nie rozwiąże, a co gorsza, Reyan mógłby zauważyć, że płacze, 
i zaraz 
domagałby się wyjaśnień. Lepiej nie prowokować rozmowy. Jest jeszcze miesiąc — 
trzydzieści 
dni albo prawie trzydzieści — na znalezienie wyjścia z sytuacji. Musiała coś 
wymyślić, by 
uratować jego dumę, a tym samym swoją miłość. Jeśli się nie uda, jeśli nie 
znajdzie rozwiązania, 
wtedy będzie musiała uwolnić Reyana od siebie. Będzie cierpieć ogromnie, ale 
jeszcze dotkliwiej 
cierpiałaby, gdyby zatrzymała go przy sobie. Odebrałaby mu bowiem całą jego 
dumę, a ból, 
który sprawiłaby mu w ten sposób, spotęgowałby jeszcze jej cierpienie i 
zniszczyłby ich oboje. 
17
Tess ziewnęła, przetarła zaspane oczy i rozejrzała się zawstydzona, że po raz 
trzeci w ciągu 
trzech dni spała do południa. Ogarnęła się pośpiesznie i zbiegła do wielkiej 
sali na dole. 
Niepokoiła się swoim stanem — mogła spać godzinami i ciągnęło ją do łóżka. Nigdy 
tak nie 
było. Tłumaczyła sobie jednak, że to skutek zmęczenia trudami ponad 
dwutygodniowej 
wędrówki. 
Złościła się na siebie, że zmarnowała w łóżku cale przedpołudnie, choć mogła je 
spędzić z 
Reyanem. Chciała z nim być bez przerwy, radować się jego obecnością i cieszyć 
każdą wspólną 
chwilą. Ślub był oczywiście zapowiedziany i w tej mierze nic się nie zmieniło, 
ale choć minęły 
już trzy dni od pamiętnej rozmowy, nie znalazła jeszcze sposobu na uratowanie 
jego durny i 
wiedziała, że jeśli wkrótce czegoś nie wymyśli, to nie pójdzie do ołtarza bez 
względu na to, jak 
bardzo tego 
pragnie. - 
Był jeszcze inny powód, żeby nie odstępować ukochanego na krok i cieszyć się 
jego obecnością. 
Stryj zaopatrzył ją w piękne stroje i chciała, żeby Reyan taką właśnie ją 
zapamiętał — we 
wspaniałej sukni, w której prezentowała się jak prawdziwa lady, a nie w łachach. 
— Patrzcie, 
nasza Tess żyje! — zawołał Silyio z nutą drwiny 
w glosie, gdy zaczerwieniona ze wstydu dziewczyna dołączyła do biesiadników przy 
stole. — A 
już miałem posłać umyślnego, by sprawdził, czy jeszcze dycha. — Właśnie — 
odparła Tess z 
udawanym oburzeniem. — Nie powinniście mi pozwalać na takie leniuchowanie. To 
skandal. — 
Prawdziwy skandal — zawtórował jej stryj, ku uciesze biesiadników, i zaraz 
zmienił ton. — Nie 
rób sobie 
wyrzutów, moja mała. Wiele przeszłaś od czasu, gdy ten zbój — spojrzał na Reyana 
— wyrwał 
cię ze szponów Thurkettle”a. Należy ci się wypoczynek i odrobina lenistwa. — 
Chyba tak, ale 
obawiam się, że nadużywam owej „o- drobiny”. Nie powinniście mi pozwalać na 
wylegiwanie 
się do bo mogę się przyzwyczaić. A w ogóle to co słychać? Rankiem wysłaliśmy 
trzeciego 
posłańca. — Trzeciego? — Nałożyła sobie czubaty talerz jedzenia. — Ano 
trzeciego. Chcę mieć 
pewność, że wiadomości, które zdobyliście z Reyanem, dotrą do króla — odrzekł 
Silyio. — 
Może warto by posłać Reyana — zasugerowała, choć, 
oczywiście, nie chciałaby się z nim rozstawać. — Nie, on jest potrzebny tutaj, a 
poza tym 
pamiętaj, że zbiry 
Douglasów i Thurkettle” a nadal na niego czyhają. 
Tess zerknęła na Reyana. Uśmiechał się w zamyśleniu. Też miał wątpliwości, czy 
Silyio mówi 
szczerze i całą prawdę. Oczywiście Reyanowi groziłoby więcej niż zwykłemu 
posłań- gdyby 
wyprawił się z wiadomościami do króla, ale też 
Tess trafnie odgadywała, że stryj woli dmuchać na zimne i chce zatrzymać 
narzeczonego 
bratanicy pod swoją pieczą aż do ślubu. W pewnym sensie Reyan był więźniem w 
Donnbraigh, 
co Tess irytowało, lecz nie protestowała głośno, zdając sobie sprawę, że 
protesty nie zdadzą się 
na nic; kłótnią niczego się u Silyia nie wskóra 
— Właśnie — weszła starszemu panu w słowo. — Ktoś ich widział? Ciągle jeszcze 
kręcą się w 
okolicy? 
— Niestety tak, nie ma ich zbyt wielu, ale są. Moi ludzie kilku już dopadli, 
chętnie zresztą na 
nich polują... — Przerwał, bo zza okien dobiegły krzyki i groźne wołania. — Co, 
u licha? 
Oblężenie, napad? Niemożliwe, nie uderzono przecież w dzwony. Zagadka wyjaśniła 
się już po 
chwili, gdy otworzyły się drzwi do wielkiej sali i dwóch pachołków wywlekło 
jeńca. Potargany 
strój nieszczęśnika i krew sącząca się z ust świadczyły, że próbował się bronić. 
Nadal zresztą 
szamotał się i wyrywał, krzycząc coś bezładnie. Tess sięgała właśnie po kolejne 
smakowite 
danie, gdy jej ręka zawisła w powietrzu. Poznała więźnia. Był to ten sam 
człowiek, którego 
widziała, gdy dosiadał czarnego ogiera z białymi pęcinami — Angus MacKinnon. 
Zadrżała, gdy zdrajca obrzucił ją nienawistnym spojrzeniem. 
— No chłopcy, piękna zdobycz — pochwalił Silyio swoich ludzi. 
— Co to ma znaczyć, Delgado? Kto ci dał prawo zatrzymywać mnie?! — krzyknął 
jeniec 
gniewnie. 
— Comyn, nazywam się Comyn. 
— Zapomniałem, że wasza rodzina zmienia nazwiska częściej niż inni koszule — 
zaszydził 
MacKinnon, próbując uładzić strój. — Kto ci dał prawo? — powtórzył. — Dlaczego 
mnie 
zatrzymano? 
— Za zbrodnie, których się dopuściłeś, najczarniejsze ze wszystkich. Odpowiesz 
przed królem. 
— Zbrodnie? Czyś ty oszalał? Jechałem właśnie do króla, gdy te twoje zbiry na 
mnie 
napadły. To ty popełniasz zbrodnię, zatrzymując wysłannika króla. Nie podróżuję 
dla 
przyjemności, ale w ważnej misji. 
— Nie wątpię i wiem, co to za misja, przesłanie od zdrajcy! Jedziesz od Douglasa 
i zdążasz na 
dwór, żeby zatopić sztylet w sercu króla. 
— Delgago, tyś chyba oszalał! 
Tess spojrzała na jeńca z niekłamanym podziwem, że nawet nie drgnął, nawet 
powieką nie 
ruszył, tylko ledwie zauważalny cień przemknął po jego obliczu, gdy pojął, że 
został 
zdemaskowany. 
— Nie, MacKinnon, to nie ja oszalałem, ale ty jesteś szalony, bo na co liczysz? 
Co chcesz 
zyskać, dopuszczając się zdrady? Jak możesz podnosić rękę na króla, któremu 
wszystko 
zawdzięczasz? Zdradą odpłacasz łaski, jakimi cię obdarzył? 
— Delgado! Śmiesz wątpić w mój honor? 
— Honor? Zdrajcy nie mają honoru, a co do wątpliwości, to nie mam żadnych, mam 
pewność, że 
jesteś podłym zdrajcą, a na dowód przedstawiam ci moją bratanicę. to hrabianka 
Comyn-
Delgado. — Silyio błysnął zimnymi jak lód oczami gdy MacKinnon drgnął na dźwięk 
nazwiska 
Tess. — I poznaj także sir Reyana Halyard, jej przyszłego małżonka. 
— I ty śmiesz nazywać mnie zdrajcą, przyjmując pod swoim dachem tę parę 
zbrodniarzy?! — 
ryknął MacKinnon. — Halyard jest winny porwania i gwałtu, a na twojej bratanicy 
ciąży 
poważne podejrzenie o współudział w zdradzie stanu, a poza wszystkim 
przyrzeczono ja. już 
bratankowi Douglasa. 
— Przyrzeczono? Mnie? — szepnęła Tess. Bezgraniczne zdumienie nie pozwalało jej 
mówić 
pełnym głosem. 
— A i owszem i wszyscy o tym wiedzą, bo ogłoszono to wszem i wobec. 
— Ale nie mnie. 
— Nie martw się, moja mała, to tylko podła intryga — uspokoił ją stryj. — 
Wymyślili sobie, że 
jeśli nie udowodnią ci żadnej innej winy, a przecież nie udowodnią, to oskarżą 
cię o złamanie 
zrękowin. 
— I będą mogli mnie zabić, a o to im chodzi od samego początku. Mnie albo nas — 
zerknęła na 
Reyana — a moje słowo, że nie było żadnych zrękowin, nie będzie miało znaczenia. 
— Niestety. 
— Dość tego, Delgado, nie mam czasu na wysłuchiwanie lamentów dziewki — rzucił 
MacKinnon ostrym tonem. 
— Masz rację, MacKinnon, twój czas się kończy. Dla zdrajców nie ma życia. 
— Nie jestem zdrajcą. Rzucasz oskarżenia bez pokrycia i zapłacisz za to. 
— To nie są oskarżenia bez pokrycia, łotrze, Są świadkowie twoich knowań z 
Douglasem. 
— O czym ty mówisz? 
— A o tym, że cię widziano, gdy jechałeś ze zgrają zdrajców. Przypomnij sobie, 
boś sam zwrócił 
uwagę na dwoje ludzi, którzy was widzieli. Kazałeś ich nawet ścigać, ale potem 
uznałeś, że nie 
warto, bo wydawało ci się, że to tylko dwójka wiejskich gapiów, którzy nie 
narobią ci szkód. Ale 
myliłeś się na swój pohybel, bo to oni — Silyio gestem wskazał Reyana i Tess — 
cię widzieli. 
Moja bratanica spotkała cię kiedyś na weselu Thomasa i z miejsca cię rozpoznała. 
Dobrze ci się 
przyjrzała, sir. Halyard też. 
— Jej słowo przeciwko mojemu? Nikt jej nie uwierzy. 
— Jej i sir Halyard. Oboje przysięgną, że widzieli cię w otoczeniu ludzi 
Douglasa, i to na jego 
ziemiach. Król Jakub chętnie się dowie, z czym wracasz. Szkoda tylko, że nie 
schwytano twoich 
dwóch towarzyszy. 
— Schwytaliśmy ich, panie — odezwał się jeden z pachołków. — To znaczy jednego, 
bo drugi 
nie przeżył. Ten zaś, którego mamy, jest ranny. Zanieśliśmy go do starej Alice. 
Nic mu nie 
będzie, stara mówi, że wyżyje. 
— Wyżyje i będzie świadkiem. MacKinnon, zostało ci niewiele dni i będziesz 
żałował, że nie 
zginąłeś z rąk moich ludzi, bo byłaby to łaskawsza śmierć niż ta, co cię czeka. 
MacKinnon zaklął szpetnie i wyrwał się z rąk pachołków. Tess wydawało się, że 
jeniec chce 
zbiec, ale on rzucił się w jej stronę i nie wiadomo, co by się stało, gdyby nie 
Reyan. Zerwał się 
jak błyskawica i zasłonił ją własną piersią. MacKinnon zawahał się i to 
wystarczyło,, żeby 
pachołkowie obalili go na ziemię. Próbował jeszcze walczyć, lecz na próżno. 
Przytrzymali go 
mocno, a potem podnieśli, postawili na nogach, a on łypnął tylko złowieszczo na 
dziewczynę. 
Było w jego wzroku coś takiego, że Tess odruchowo schowała się za plecami 
Reyana. 
— Będziesz tego żałował, Delgado — odezwał się MacKinnon, przenosząc wzrok na 
Silyia. 
— Żałował? Czego? Że jestem wiemy królowi? Pilnujcie go, chłopcy. Chcę go żywcem 
dostarczyć do króla. 
— Zapłacisz mi za to! — krzyknął jeniec rozpaczliwym głosem, gdy pachołkowie 
jęli go wlec do 
drzwi. — I ty też, jędzo. — Splunął w stronę Tess. — Fergus to dureń. Powinien 
był cię dawno 
ukatrupić. Ale ja nie będę takim głupcem. Już nie żyjesz. Jesteś trupem! — 
zawołał chrapliwym 
głosem, próbując jeszcze się szamotać. Na nic to już się nie zdało. Pachołkowie 
wywlekli go z 
sali. 
Reyan usiadł i spojrzał z troską na Tess. Była blada, ręce jej się trzęsły. Ujął 
jej dłoń. Nie 
rozumiał, dlaczego groźby MacKinnona tak ją przejęły. Przez ostatnie dwa 
tygodnie cały czas 
ocierała się o śmierć i ani przez chwilę nie okazywała lęku. 
— Już nie myśl o tym, to były puste groźby. Ten łotr chciał cię tylko 
przestraszyć, ale nic ci nie 
zrobi. 
— Wiem. — Podniosła puchar i upiła spory łyk wina. — Chce się podzielić 
strachem, który go 
toczy jak robactwo. A zresztą 
powinnam się już przyzwyczaić, że bez przerwy ktoś na mnie czyha. Czasami miałam 
wrażenie, 
że pół Szkocji chce mnie widzieć na marach. — Westchnęła z wątłym uśmiechem. 
Ale trzymałaś się dzielnie. 
W pieczarze było ciemno, więc nie mogłeś widzieć, ale owszem, trzymałam się. 
— Więc czemu teraz tak się zlękłaś? 
— Czy ja wiem? Może dlatego, że ten drab ubrał groźbę w słowa. Do tej pory nikt 
nie mówił, że 
chce mnie zabić, a ten tu powiedział to głośno. I jeszcze jedno — chce mnie 
widzieć martwą nie 
po to, aby ratować swoją skórę czy zabrać moje pieniądze, ale dlatego, że mnie 
nienawidzi. Boże, 
ile w nim było nienawiści! Dlaczego? 
— Nic ci nie zrobi — powtórzył Silyio słowa Reyana. — I w ogóle nikomu już nic 
nie zrobi. 
Pójdzie na szafot. To będzie jego ostatnia podróż. 
Stryj uznał temat za zakończony i wdał się z Reyanem w przerwaną zjawieniem się 
Tess 
rozmowę o zbliżającej się wojnie. Dziewczyna była zadowolona, że przestali się 
nią interesować, 
lecz nadal nie mogła się otrząsnąć z lęku, jaki wywołały groźby MacKinnona. 
Tłumaczyła sobie, 
że to niemądre, że ten człowiek nic jej nie może zrobić, a jednak czuła lęk. W 
groźbach 
MacKinnona była jakaś dziwnie niepokojąca nuta i te jego rysy — sępie, drapieżne 
i złe — i ten 
głos, pełen nienawiści... Postanowiła jednak o tym nie myśleć. MacKinnon był już 
w lochu pod 
dobrą strażą i nic i nikt w całym Donnbraigh mu nie pomoże. 
Tess odłożyła szczotkę i spojrzała na Reyana Właśnie się zjawił i bez słowa 
przeszedł obok 
łóżka, na którym przysiadła, rozczesując włosy. Wstała dziś wcześniej, co jednak 
niczego nie 
zmieniło; niewiele czasu spędzili razem. Wyszedł z innymi zaraz po drugim 
śniadaniu i tyle go 
widziała. Stryj, choć nadal kuśtykał, też zabrał się na wyprawę, wrócili dopiero 
przed samą 
kolacją. Dziewczyna całe popołudnie spędziła z kobietami, których niewiele 
zresztą przebywało 
w zamku, bo większość odesłano w bezpieczniejsze miejsce. 
— I oto dzielny łowca wraca wreszcie do swojej jaskini — rzuciła zaczepnie, z 
miejsca żałując, 
że nie ugryzła się w język. 
— Znowu chcesz się kłócić? — spytał Reyan z nutą irytacji w głosie. Zamierzał 
właśnie zmienić 
ubranie po wielogodzinnej wycieczce po okolicy. 
— Byłoby to bardziej interesujące niż wysłuchiwanie, że mały Jamie właśnie 
ząbkuje, a Maurę 
bolą kości. 
— Spędziłaś dzień z kobietami? I cóż w tym niezwykłego? U Thurkettle”a nie 
robiłaś chyba nic 
innego. 
Nieprawda. Owszem, miałam swoje obowiązki, pomagałam w codziennych pracach 
domowych, 
ale starałam się chodzić własnymi drogami, także i dlatego, że nie zależało mi 
na towarzystwie 
twojej ukochanej Brendy. — Zamilkła. Brenda! Na wspomnienie kuzynki aż zbladła. 
Reyan kończył właśnie ablucje. Sięgał po ręcznik, zastanawiając się nad stosowną 
odpowiedzią 
na złośliwość, ale słowa uwięzły mu w gardle, gdy spojrzał na Tess. Wyglądała 
dziwnie, jakby 
ktoś zdzielił ją obuchem w głowę. Podbiegł do łóżka, wziął ją w ramiona. 
— Źle się czujesz? Co się dzieje? 
— Właśnie przypomniałam sobie, gdzie widziałam konia MacKinnona. 
— Konia czy jego? 
— Wtedy, gdy zobaczyliśmy ich ze wzgórza, to najpierw jego koń wydał mi się 
znajomy, 
dopiero potem rozpoznałam jego i właśnie przypomniałam sobie, gdzie po raz 
pierwszy 
widziałam jego wierzchowca. 
— Gdy przyjechał na wesele Thomasa. 
— Nie, nie wtedy. 
— To gdzie? 
— U Thurkettle”ów. 
— MacKinnon był u Fergusa, rozmawiał z nim? 
— Zapewne, ale tego nie widziałam, w ogóle nie widziałam MacKinnona, tylko tego 
czarnego 
ogiera z białymi pęcinami. I to nie raz, a co najmniej kilka razy, gdy stał 
uwiązany przed 
dworkiem Brendy. 
— Brenda ma dworek? Po co? 
— Przyjmowała w nim kochanków, to chyba oczywiste. Ty też tam bywałeś, prawda? — 
spytała, 
patrząc uważnie, jak Reyan zareaguje. 
— Nigdy nie byłem w żadnym dworku — warknął z ledwo skrywaną irytacją. 
— Ciekawe, zapraszała tam wszystkich swoich kochanków. 
— Nigdy nie byłem jej kochankiem! rzucił jakby zawiedziony. 
Tess ledwo wstrzymała śmiech. Reyan wyglądał jak łakome dziecko, które nie 
doczekało się 
deseru, choć tak bardzo chciało. Nie wytrzymała i parsknęła śmiechem — 
łakomczuszek musiał 
obejść się smakiem, podczas gdy wszystkie inne dzieci dostawały tyle słodyczy, 
ile chciały. 
— Co cię tak bawi? — Nie rozumiał, co wywołało taką wesołość Tess, i nie był 
pewien, czy 
powinien się obrazić, czy roześmiać się jak ona. 
— Przepraszam... — Próbowała się opanować. — Pomyślałam o twojej urażonej 
próżności, bo 
jak się okazuje, moja kuzyneczka nie była dla ciebie tak łaskawa jak dla innych. 
Mój dzielny 
łowca! Już był w ogródku, już witał się z gąską i nic tego nie wyszło! Wygląda 
na to, że piękna 
Brenda przejrzała cię na wylot. 
— No cóż, chyba masz rację. Tylko czemu tak cię to 1awi? Wiedziałaś o tym od 
samego 
początku. 
— Owszem, ale dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że Brenda wystrychnęła cię na 
dudka. Mój 
Boże, nikomu nie szczędziła wdzięków, tylko tobie, biedaku, nie dane było dobrać 
się do miodu. 
— No to już wiesz, że nie byłem jej kochankiem. 
— Ale nie byłam pewna. 
— Przecież ci mówiłem. 
— Nigdy nie powiedziałeś tego otwarcie. Owszem, mówiłeś, że się nie umizgiwałeś, 
nie 
wodziłeś za nią oczami i nie szeptałeś miłych słówek do uszka. 
— I powiem to jeszcze raz: nie umizgiwałem się, nie wodziłem oczami i nie 
szeptałem. 
— Więc nic dziwnego, że nie dostąpiłeś zaszczytu i nie zostałeś zaproszony do 
dworku. — Znów 
parsknęła śmiechem, a Reyan z udawaną złością przewrócił ją na łoże i ucałował w 
usta, ale 
inaczej niż zwykle. Było w tym nagłym pocałunku mniej namiętności, a więcej 
serdeczności. 
Tess też inaczej niż 
zwykle smakowała pieszczotę, odczytywała w niej zapowiedź, że może jej marzenia 
jednak się 
spełnią, że Reyan pokocha ją tak, jak ona pokochała jego. Przytuliła się do 
niego i oddała mu 
pocałunek. 
— Biedny sir Reyan, tak się starał i nic mu z tego nie wyszło — zażartowała. 
— Nie jestem wcale pewien, czy nic nie wyszło. — Uśmiechnął się w odpowiedzi. — 
To 
prawda, że moja próżność cierpi, gdy pomyślę, że ta jędza nikomu nie odmówiła, 
tylko mnie, ale 
z drugiej strony myślę sobie, że i tak zdobyłem to, co Thurkettle”owie mieli 
najlepszego. — 
Spojrzał na nią z góry i zaśmiał się, widząc, że Tess pokraśniała z zadowolenia. 
— A poza tym 
— spoważniał nagle — chcę ci powiedzieć, że bardzo się cieszę, że nie dane mi 
było zlec w jej 
łożu, skoro los szykował mi znacznie lepsze łoże. 
— Los, powiadasz? 
— Przeznaczenie. Los przeznaczył nas sobie — odrzekł, odsuwając niesforny kosmyk 
włosów z 
jej policzka. 
— Swoją drogą los mógłby być dla nas nieco łaskawszy i nie wystawiać nas na tyle 
niebezpieczeństw. 
— Już niedługo. Cieszę się, że przestałaś się lękać gróźb MacKinnona. 
— Jeszcze się nie otrząsnęłam, ale powtarzam sobie, że nic mi nie może zrobić. 
Siedzi w lochu, a 
tu, w Donnbraigh, nie ma zdrajców, którzy mogliby go uwolnić. Jeszcze trochę i 
całkiem o nim 
zapomnę. 
— I bardzo dobrze, a ja mam pewien sposób, żebyś zapomniała jeszcze szybciej. 
— Jeśli to jest to, o czym myślę — przyciągnęła go do siebie — to zacznij od 
razu. Chcę jak 
najszybciej zapomnieć o tym łotrze. 
Reyan ucałował ją namiętnie, a ona oddała pocałunek, czując wzbierającą w niej 
żądzę. I znów 
zapragnęła pogrążyć się w miłosnym uścisku, nie pamiętać o niczym i o nikim. W 
głębi duszy 
jednak wiedziała, że lęk nie opuści jej, dopóki MacKinnon nie zniknie z 
powierzchni ziemi. 
—- Możesz iść spać, Jamie. 
— O niczym innym nie marzę, Dermott — odparł strażnik, znudzony wielogodzinną 
służbą w 
lochu. — Pan uparł się, żeby go pilnować cały czas. — Zerknął na jeńca. 
— Może lęka się, że ktoś mógłby go uwolnić. 
— Niemożliwe. — Jamie zaśmiał się, kręcąc głową. — Gdzie jak gdzie, ale w 
Donnbraigh nie 
ma zdrajców. Pilnuj go dobrze — rzucił jeszcze na pożegnanie i ruszył wąskimi 
kamiennymi 
schodami do wyjścia. 
— Dureń — syknął Dermott, odprowadzając go wzrokiem, a gdy Jamie zniknął za 
dębowymi 
drzwiami, przeniósł wzrok na MacKinnona. 
— Wpadłeś w niezłą kabałę, nie ma co mówić. 
— Delgado mi za to zapłaci. 
— Nie byłbym taki pewien, przyjacielu. Zdradziłeś się do końca, gdy rzuciłeś się 
na tę jego 
bratanicę. 
— Wściekłem się, ale to nie ma znaczenia. Niczego mi nie udowodnią. 
— W słowach jesteś mocny, ale samymi słowami głowy nie uratujesz. Tylko ja mogę 
ci pomóc. 
Co prawda Douglas nie po to mnie tu przysłał, ale myślę, że będzie mi wdzięczny. 
Poza tym 
moje zadanie i tak dobiega końca. MacKinnon wstał i wlepił oczy w strażnika. 
— A więc jesteś po stronie Douglasa? — spytał z cicha, podchodząc do krat. 
— Ano jestem, choć zaczyna mi się wydawać, że to nie najmądrzejszy wybór. Ale 
stało się i 
trudno, a skoro już jestem po stronie Douglasa, to znaczy, że muszę ci pomóc 
wydostać się stąd, 
a gdy już to uczynię, będę musiał zbiec razem z tobą, bo i tak dowiedzą się, kto 
ci pomógł. — 
Wstał i zdjął pęk kluczy z kołka na ścianie. — Pojedziemy do Douglasa. Zanim 
ktoś się tu 
zorientuje, będziemy już daleko. 
— Nie ruszę się stąd bez tej przeklętej dziewki. — MacKinnon cofnął się w głąb 
lochu. 
— Tyś chyba szalony? Nie mogę jej teraz dostać, już choćby dlatego, że nie śpi 
sama. Sir Reyan 
ją obłapia. 
— Więc poczekamy, aż nadarzy się sposobność. Bez niej się nie ruszę. 
— Nie mamy zbyt wiele czasu, przyjacielu. Stary Silyio zamierza wyruszyć do 
króla najpóźniej 
za dwa tygodnie i powlecze cię ze sobą. Sam wiesz, co cię czeka, gdy rzuci cię 
pod nogi króla. 
Nie będziesz miał lekkiej śmierci. 
— Wiem i nie zamierzam czekać, aż wywloką mnie jak barana na rzeź. Powiadasz, że 
stary ruszy 
za dwa tygodnie? Jest więc dużo czasu, żeby zdążyć stąd zbiec, i co ważniejsze, 
pomścić się na 
tej jędzy za to, że mnie wydała. Znajdzie się sposobność, żeby jej dopaść. 
— Pewnie tak, ale ja niecodziennie mam straż w lochu. 
— No to będziesz się musiał zająć tym, który akurat tu będzie. 
— Coś za łatwo szafujesz moim życiem. Nie mam zamiaru ryzykować głowy tylko 
dlatego, że ty 
chcesz się mścić. 
— Bez ryzyka nie będzie nagrody — rzekł MacKinnon. 
— Jakiej nagrody? — Dermott łypnął chciwymi oczami. 
— Wyznaczyli nagrodę za głowę dziewki. 
— Myślałem, że to tylko plotki. 
— Żadne plotki. Jak długo tu jesteś? Posłali cię za Halyardem i dziewką?
— Nie, znacznie wcześniej. Miałem szpiegować starego Silyia. Wielu jego 
krewniaków jest 
na dworze,. Douglas chciał wiedzieć, co się tam dzieje. 
— I chce dostać Halyard i dziewkę. 
— Halyard się nie da, pilnują go jak oka w głowie, a co do dziewki... zobaczymy. 
Możemy 
poczekać parę dni. 
— Tydzień. 
— Niech będzie tydzień. 
— I zabieramy dziewkę do Thurkettle” a. 
— Douglas jest bliżej. 
— Niewiele bliżej, a ja chcę ją dać Thurkettle”owi. Już on jej da popalić, a 
poza tym od niego 
dostaniemy więcej, bo więcej zyska na jej śmierci, nie tylko pozbędzie się 
świadka swoich 
zbrodni, ale zdobędzie także jej majątek. 
— Niech ci będzie, do Thurkettle”a, najpóźniej za tydzień — uciął Dermott, 
wieszając klucze na 
kołku. — Dłużej nie da się czekać. Albo uciekniesz, albo dasz głowę. Zastanów 
się więc. co ci 
milsze: życie czy zemsta? 
— Jedno i drugie. 
18
Sir Reyan zaprasza cię, pani, na przejażdżkę. 
— Na przejażdżkę? A dlaczego sam po mnie nie przyjechał? — Tess uniosła brwi. 
— Jeszcze trwa polowanie — wyjaśnił Dermott. — Sir Halyard prosi, żebyś mu, 
pani, wyjechała 
na spotkanie. 
Dziewczyna podniosła się z klęczek, otrzepała suknie i ogarnęła wzrokiem 
ogródek, który pieliła 
od rana. Jeszcze nie koniec pracy, ale milej będzie spędzić trochę więcej czasu 
z Reyanem. Coś 
ją jednak powstrzymywało. Spojrzała na posłańca; wydał jej się obcy, a w każdym 
razie nie było 
go tu pięć lat temu. Pewnie niedawno nastał w Donnbraigh. Nie wiedziała 
dlaczego, ale nie 
budził jej sympatii. 
Dziwiło ją także niespodziewane zaproszenie Reyana. Upierał się, Silyio zresztą 
też, żeby nie 
ruszała się z zamku, bo tak jest bezpieczniej. Ale nie dalej jak wczoraj, 
przypomniała sobie, 
mężczyźni mówili, że przepędzono już chyba wszystkich zbiorów Douglasa z całej 
okolicy. 
Zaproszenie świadczyło o tym, że nie była to tylko luźno rzucona uwaga, a skoro 
tak... 
Uśmiechnęła się do sługi w miarę uspokojona. 
— Daj mi chwilę, muszę się umyć i przebrać. — Ruszyła do zamku, ale znów 
ogarnęły ją 
wątpliwości. — Nikt więcej z nami nie jedzie? — spytała, patrząc badawc2o na 
Dermotta. 
— Pan Silyio nie pozwoliłby wam jechać, pani, bez należytej straży. Przy koniach 
czeka jeszcze 
jeden z naszych ludzi. 
Wyjaśnienie ją przekonało, choć instynkt podpowiadał, że dwóch ludzi to chyba za 
mało. Kusiła 
ją jednak perspektywa wspólnej przejażdżki z ukochanym. Od dawna nie ruszała się 
poza mury. 
Reyan nie przysłałby po nią, gdyby nie miął pewności, że będzie całkiem 
bezpieczna. 
Gdzie dziewka? — syknął MacKinnon, widząc, że Dermott wraca sam. 
— Zejdzie za chwilę, poszła się umyć i przebrać — odparł Dermott szeptem, 
rozglądając się, czy 
nikt nie podsłuchuje i czy nikt nie zwrócił uwagi na trzy osiodłane konie i 
pilnującego ich 
MacKinnona. 
— Za chwilę? Ty głupcze, godzinami będziemy na nią czekać. 
— Jeśli nie zejdzie zaraz, to pójdę po nią, powiem, że narzeczony się niepokoi i 
że już czeka w 
umówionym miejscu. A zresztą ona nie z tych, co godzinami się stroją. A teraz 
bądź cicho, bo 
licho nie śpi. 
— Ktoś cię śledził, coś podejrzewają? 
— Nie, uważają, że nic im nie grozi. Silyio i jego ludzie sądzą, że Donnbraigh 
jest bezpieczne, 
bo trzeba by sporo sił, żeby wziąć zamek, a większość naszych opuściła już 
okolicę. Wrócili do 
Douglasa i Thurkettle”a. 
— Tego nie wiedziałem, a to znaczy, że nie możemy liczyć na żadną pomoc w czasie 
ucieczki. 
— Ano nie, ale czas jest po naszej stronie, minie parę godzin, nim się 
zorientują i podniosą 
alarm. Lękam się tylko, jak to będzie u Thurkettle”a. Wolałbym jednak jechać do 
Douglasa, tam 
bylibyśmy bezpieczni. 
— U Thurkettle”a też nic nam nie zagrozi, a jeśli się boisz, to zaraz jak 
weźmiesz nagrodę, 
możesz sobie jechać do Douglasa. Nikt nie będzie cię zatrzymywał. 
— Poza tymi, którzy będą chcieli odzyskać dziewkę — mruknął Dermott, wcale nie 
uspokojony. 
— A teraz sza, dziewczyna idzie. 
Tess nadal miała niejasne przeczucia, ale Dermott z miejsca wsadził ją na klacz. 
Jego towarzysz 
milczał, twarzy nie widziała, zasłaniał ją hełm. I znów zdziwiło ją, że na 
zwykłą przejażdżkę 
strażnik przywdział przyłbicę. 
— Daleko jedziemy? — spytała, gdy minęli zamkową bramę. 
— Zaraz będziemy na miejscu. 
Zabrzmiało to uspokajająco, ale nie rozwiało jej wątpliwości. Czuła dziwny 
uścisk w sercu i choć 
przekonywała się w myślach, że nie ma powodów do obaw, lęk nie ustępował. 
Jechali w milczeniu, co nawet ją cieszyło, bo nie miała ochoty na pustą 
paplaninę. Myślała o 
Reyanie, lecz uporczywe milczenie obu strażników wydało jej się dziwne. W 
Donnbraigh 
milczków raczej się nie spotykało. Zerknęła za siebie; wjeżdżali właśnie w las i 
zamek ledwie już 
był widoczny przez gęstwinę. I znów zastanowiło ją, dlaczego Reyan wybrał 
oddalone i odludne 
miejsce na spotkanie. Postanowiła zapytać Dermotta, gdzie właściwie jadą, 
obróciła się do niego 
i zamarła. Dermott bowiem podjechał do niej, wyrwał jej cugle z rąk i ściągnął 
je, zatrzymując 
klacz. 
Zrozumiała i przeklęła się w duchu za brak rozwagi. Zanim jednak zdążyła 
pomyśleć, drugi z 
rzekomych strażników chwycił ją za ręce i spętał. Przeczucia jej nie myliły, w 
Donnbraigh byli 
jednak zdrajcy. 
— Dlaczego to robicie? 
— Z zemsty — odwarknął ten, co do tej pory milczał jak grób, a gdy podniósł 
przyłbicę, Tess 
mało nie zemdlała. Głos poznała od razu, ale dopiero na widok złowrogiego 
oblicza MacKinnona 
ogarnęło ją przerażenie. Serce jej zamarło, a w ustach poczuła gorzki smak 
śmierci. Nie było 
nadziei! Miną długie godziny, nim ktokolwiek w Donnbraigh zorientuje się, co się 
stało. 
Otworzyła usta, żeby krzyknąć, bo może jednak ktoś usłyszy, i znów nie zdążyła, 
Dermott jak 
błyskawica nałożył jej knebel. Nic już nie mogła zrobić, patrzyła tylko na obu 
zbirów ze 
strachem zmieszanym z nienawiścią. 
— Zabieramy cię do Thurkettle”a — oznajmił MacKinnon. — Dermott weźmie nagrodę, 
a ja 
będę sycić oczy twoją śmiercią. Do Douglasa jest co prawda bliżej, ale po 
pierwsze, nie aż tak 
blisko, żeby koniecznie tam jechać, a po drugie, Thurkettle znacznie lepiej 
zaspokoi moje 
pragnienie zemsty. Sama wiesz, jak okrutny bywa w gniewie. 
Tess poczuła, że ciarki przechodzą jej po krzyżu. MacKinnon mówił prawdę. 
Niewielu osobom 
dane było przeżyć Fergusowe napady szalu, bo jego okrucieństwo naprawdę nie 
miało granic. 
Był bezlitosny i nie liczył się z niczym. Więzy krwi wcale nie złagodzą jej 
losu, zwłaszcza zaś, 
że wuj marzył tylko, żeby przejąć jej majątek. Śmierć, którą jej zada, będzie 
zaiste okrutna. 
— Dość tego, MacKinnon! — zawołał Dermott stanowczym głosem. — Odłóż te głupie 
pogawędki z dziewką na później. Nie mamy czasu, trzeba ruszać. 
— Spokojnie, mamy parę godzin przewagi. 
— Nigdy nic nie wiadomo. Ktoś już mógł zejść do lochu i zobaczyć pustą celę i 
trupa. Halyard i 
Silyio mogli wrócić do zamku. Jedźmy, nie traćmy czasu. — Dermott ścisnął konia 
ostrogami i 
ruszył galopem przodem. 
Tess chwyciła się kurczowo łęku, żeby nie spaść z siodła, choć przemknęła jej 
przez głowę myśl, 
żeby tak właśnie zrobić, udać upadek, próbować zbiec albo przynajmniej opóźnić 
jazdę. 
Zrezygnowała jednak. Upadek mógłby być niebezpieczny, a nawet jeśli nic by się 
jej nie stało, to 
łatwo było przewidzieć ciąg dalszy. Schwytano by ją bez najmniejszego trudu i 
zapewne 
przywiązano by do klaczy, co tylko przysporzyłoby jej cierpień. Lepiej poczekać 
i modlić się o 
lepszą sposobność ucieczki. 
Zerknęła za siebie; zamku już nie było widać. Jeśli strażnik, którego Dermott 
musiał zabić, 
obejmował dopiero co służbę w lochu, to nikt nie zauważy ucieczki MacKinnona 
przed upływem 
kilku dobrych godzin. Wuj z Reyanem też nieprędko wrócą z polowania. Tak więc 
pościg nie 
ruszy szybko, a zatem niewielkie były szanse, aby odbito ją przed dotarciem do 
zamku Fergusa. 
W tej sytuacji musiała coś zrobić sama. 
Tylko co? Nałożono jej więzy i knebel, oprawcy nie spuszczali jej z oka, nie 
miała żadnej broni, 
a nawet gdyby udało jej się ujść, to i tak nie wiedziałaby, w którą stronę 
uciekać; zawsze się 
gubiła. A więc co zrobić? Tymczasem postanowiła zebrać wszystkie siły, żeby nie 
poddać się 
beznadziei. 
Reyan zmarszczył czoło; dobry nastrój, który towarzyszył mu od rana, prysł jak 
bańka mydlana, 
gdy na podwórcu zamkowym nie dostrzegł Tess. Zawsze wychodziła mu naprzeciw, gdy 
wracał 
z wyprawy poza mury, więc czemu dziś jej nie było? I to niezwykłe podniecenie 
gromady służby, 
która wyległa im na powitanie! Czując dziwny uścisk w sercu, podjechał do 
Silyia, właśnie 
odbierającego meldunek od dowódcy straży. 
— MacKinnon zbiegł — usłyszał i serce zdjęła mu trwoga. — Dermott mu pomógł — 
meldował 
dalej Calum, bo tak się nazywał zaufany człowiek Silyia. — Dermott był 
szpiegiem. Nie chcę 
nawet myśleć, czego się dowiedział przez tych kilka miesięcy, kiedy tu był. 
— Jak to się stało? — spytał Silyio, gdy Thomas pomógł mu zsiąść z konia. 
— Dermott go uwolnił, zabił Seumusa, który trzymał straż w lochu, a odkryliśmy 
to dopiero w 
czasie zmiany warty, gdy miody Norman zszedł do lochu. Nie znalazł Seumusa, ale 
jeszcze 
niczego się nie d6myślał, bo gdy zajrzał do celi, stwierdził, że więzień śpi. 
Ten łotr, Dermott, 
ułożył biednego Seumusa z podciętym gardłem na pryczy i nakrył derką. 
— No to już wiemy, jak zbir wydostał się z lochu. Tylko jak udało mu się opuścić 
zamek? — 
spyta Silyio rzeczowo. 
— Posłużyli się panienką Tess. Dermott zameldował, że sir Halyard przysłał go po 
nią, bo chce 
się z nią spotkać w lesie. Uwierzyliśmy, boć przecież w okolicy nie ma już ludzi 
Douglasa. 
— Pozwoliliście wyjechać im z Tess?! — ryknął Reyan, chwytając Caluma za ramię. 
— Nie było powodu, żeby ich wstrzymywać — bronił się strażnik. — Dermott służył 
w zamku 
od wielu miesięcy. A jeśli już, panie, to owszem, trochę zdziwiła nas wasza 
prośba, żeby przysłać 
wam panienkę, ale pomyśleliśmy, że was naszło i tyle, a Dermottowi ufaliśmy, do 
tej pory 
niczym się nie zdradzał. 
— Kiedy odkryliście, że MacKinnon zbiegł? — spytał Silyio. 
— Niedawno. Miałem właśnie wysłać umyślnego, żeby was powiadomił, panie, i 
chciałem też 
wysłać kogoś, żeby poszukał śladów, choć boję się, że może ich już nie być. 
Minęły cztery 
godziny z okładem, jak te łotry wyjechały za mury. 
— Wielkie nieba — szepnął Reyan zbielałymi wargami. — Przez cztery godziny 
zdążyli już 
ujechać wiele mil. Nawet jak ruszymy galopem, to ich nie dościgniemy. Zdążą 
dojechać do 
Douglasa... — Przerwał i zbladł jeszcze bardziej, przypominając sobie o groźbach 
MacKinnona 
— ...albo ona może już nie żyć — szepnął załamany. — MacKinnon groził jej 
śmiercią. 
— Co nie znaczy, że zechce ją uśmiercić własnymi rękami — wtrącił rzeczowo 
Silyio. — U 
Douglasa zrobią to za niego, a jeszcze dostanie nagrodę. Sądzę, że tak właśnie 
zrobi, zawlecze ją 
żywcem do tego zdrajcy. 
— A wtedy i tak już jej nie uratujemy. 
— Pewnie nie, ale nie zamierzam rezygnować — rzeki Silyio z mocą. — Calum, 
świeże konie i 
to, co trzeba, na wyprawę. Martin, ruszaj przodem i szukaj śladów — rozkazał. 
Reyan ochłonął, rozkazy Silyia obudziły w nim cień nadziei, spojrzał jednak z 
trwogą na niebo. 
— Słońce zajdzie za godzinę. 
— Nie szkodzi, godzina wystarczy, żeby się przekonać, w którym kierunku 
uciekają, a gdy to już 
będziemy wiedzieć, ciemności nam nie przeszkodzą. Poza tym jest pełnia, więc 
będzie nam 
łatwiej. 
— Im też — mruknął Reyan. 
— Oczywiście, ale może będziemy mieć więcej szczęścia niż oni. 
Reyan miał już odpowiedzieć, że na szczęście nie ma co liczyć, bo jemu i Tess 
niezbyt sprzyjało 
w czasie ucieczki od Thurkettle”a, ale ugryzł się w język. Zdawał sobie sprawę, 
że i Silyio, i jego 
ludzie doskonale wiedzą, że szans na powodzenie pościgu jest naprawdę niewiele, 
wolał więc nie 
ostudzać ich zapału, zwłaszcza że sam był tak zatrwożony o losy Tess, że lękał 
się, czy starczy 
mu sił, a nade wszystko konceptu, by uwolnić ją z rąk oprawców. Modlił się w 
duchu, aby 
opatrzność użyczyła mu choć odrobinę optymizmu Silyia. 
Po chwili przyprowadzono konie, przyniesiono broń i zapasy i pościg wyruszył z 
bram 
Donnbraigh. Ale nawet ta chwila wydała się Reyanowi wiecznością. Powtarzał sobie 
w duchu, że 
nie wolno oddawać się rozpaczy, bo właśnie teraz potrzebne mu będą wszystkie 
siły. Musiał 
zachować spokój, wytężyć umysł i skupić się na jednym: odnalezieniu Tess. 
— A ten Martin umie czytać ślady? — spytał, dołączając do Silyia. 
— Nie ma lepszego tropiciela od niego. Powiadamy w Donnbraigh, że mając Martina, 
moglibyśmy zrezygnować ze sfory chartów. Ma lepszy węch, nie brudzi jak psy i 
nie trzeba go 
karmić — odparł Silyio z cieniem uśmiechu na ustach. 
— A myślisz, że zostawili jakieś ślady? 
— Sądzę, że tak. Zależało im na szybkości, więc nie marnowali czasu na 
zacieranie śladów. 
Zakładali też, że i tak się domyślimy, gdzie jadą. 
— Skoro tak, to czemu tracimy czas na szukanie śladów? 
— Domyślamy się, że jadą do Douglasów, ale oni mają wiele zamków i nie wiemy, do 
którego z 
nich będą się kierować. Jest wiele różnych dróg na ziemie Douglasów. Trzeba też 
sprawdzić, czy 
rzeczywiście jadą do nich, bo może się mylimy w domysłach. Lepiej więc wszystko 
sprawdzić i 
nie pędzić na oślep — odrzekł Silyio. 
Reyan niecierpliwił się, ale wiedział, że starszy pan ma rację. 
— Modlę się tylko, żeby Martin nie znalazł czegoś więcej — powiedział ponuro. 
— Ja też się modlę, mój chłopcze, i ufam, że Tess nic się jeszcze nie stało. 
MacKinnon zdradził 
króla, odwrócił się od swego dobroczyńcy i wiedziony chciwością zapragnął 
jeszcze więcej ziemi 
i jeszcze więcej pieniędzy. Jest pazerny ponad wszelkie wyobrażenie, więc zależy 
mu na 
nagrodzie, a jeśli nie jemu, to temu padalcowi Dermottowi, a skoro tak, to muszą 
się starać 
zachować Tess przy życiu. Thomasie — zwrócił się do krewnego, który jechał tuż 
obok — 
zadmij w róg, niech Martin da nam znać, gdzie jest. 
Thomas zadął dwa razy i odjął róg od ust. Po chwili z głębi lasu wiatr przywiał 
odpowiedź. 
— Znalazł coś? — spytał Reyan, bo nie znał tutejszych sygnałów. 
— Najpewniej, mój chłopcze, najpewniej. Gdy Martin węszy za śladem, to tak się 
skupia, że 
niczego nie słyszy, a skoro teraz odpowiedział od razu, to znaczy, że coś 
znalazł. Jedźmy, nie 
dajmy mu czekać. — Silyio ścisnął wierzchowca ostrogami i ruszył pełnym galopem. 
Reyan 
podążył zanim, nie oglądając się na resztę — dwunastu zbrojnych z przybocznego 
orszaku Silyia. 
Martin czekał w miejscu, gdzie bór zaczynał gęstnieć. 
— Znalazłem ślady trójki jeźdźców, jechali w tę stronę. — Wskazał ręką kierunek. 
— To bardziej na wschód, niż myślałem — mruknął Silyio. Zsiadł konia i uważnie 
obejrzał ślady 
znalezione przez Martina. — Sprawdziłeś, gdzie prowadzą dalej? 
— Cały czas w tym samym kierunku — odparł Martin, z namysłem gładząc się po 
kruczoczarnej 
czuprynie. — Jeśli jadą do Douglasów, to nadrabiają szmat drogi. 
Chyba że jadą do Thurkettle”a — podsunął Reyan. 
— Też mi to przyszło na myśl — zawtórował Silyio. 
— Ale dlaczego? Do Douglasa mieliby bliżej i to on wyznaczył nagrodę — zdziwił 
się Thomas. 
— Kto wie, czy Thurkettle nie da więcej Jemu bardziej jeszcze zależy na śmierci 
Tess, bo chodzi 
mu nie tylko o jej milczenie, ale i majątek — rzekł Silyio. — Wygląda na to, że 
MacKinnon 
wybrał sobie Thurkettle”a na kata dziewczyny i chyba wiem dlaczego. 
— Bo Thurkettle zada jej więcej cierpień — dokończył Reyan ponuro, a trwoga 
ścisnęła mu 
serce. 
— Tego się obawiam. Wiadomo, jaki Thurkettle bywa okrutny w gniewie, a nasza 
hrabianka 
rozpaliła jego złość do białości. Znając go z tej strony, wahałem się przed 
laty, czy wysłać ją do 
niego. 
— Ale wysłałeś — syknął Reyan z nieukrywaną wściekłością, winiąc Silyia za to, 
że w ogóle 
śmiał ją kiedyś oddać w ręce Thurkettle”a. — To było gorsze niż błąd. 
— Tak sobie życzyła jej matka, chyba ze względu na Brendę. Wydawało jej się, jak 
dziś sądzę, 
że na Tess dobrze wpłynie towarzystwo rówieśniczki. Eileen nie przepadała za 
Fergusem, ale też 
nie miała powodów sądzić, że jej rodzony brat skrzywdzi małą. Chodziło także o 
majątek Tess, 
którym władał. Gdyby poszła do sądów, i tak by przegrała. Prawo mamy ułomne. 
— Przepraszam. — Reyan westchnął z zakłopotaniem. — Szukałem winnych, a ty, 
panie, byłeś 
pod ręką. 
— Nie musisz przepraszać, mój chłopcze, bo nie jestem bez winy. — Silyio 
spojrzał na Martina. 
— Wiem, że nie przepadasz za długą jazdą, ale trudno, musisz jechać z nami. Zbyt 
wysoka jest 
stawka. 
— Nie mam żalu, panie. Zrobię wszystko, żeby uratować panienkę. Szkodami tylko, 
że nie 
nauczyłem jej, jak znajdować drogę. Bardzo by jej się to przydało. — Martin 
pokręcił głową i 
skoczył na siodło. 
— Nigdy byś jej nie nauczył, synu. Tess to beznadziejny przypadek pod tym 
względem. 
Ruszamy. Trzeba jechać, póki jeszcze jasno. — Spojrzał na Reyana. — Odbijemy ją 
—
powiedział z mocą. — Może to zabrzmi źle, ale okrucieństwo Thurkettle”a będzie 
nam sprzyjać. 
— Niemożliwe. 
— A jednak tak. Nie zamorduje jej od razu. Będzie smakował swoje, pożal się 
Boże, 
zwycięstwo. Będzie chciał, żeby cierpiała, a to znaczy, że da nam, choć tego nie 
wie, czas na 
działanie. 
Reyanowi serce ścisnęło się na myśl o męczarniach, jakie Fergus zgotuje Tess. 
— Jedźmy — ponaglił. — Nie traćmy czasu. — Pognał przed siebie prosto w stronę 
zamku 
Thurkettle”a, skąd tak niedawno i jemu, i Tess udało się ujść z życiem. 
Jeśli tylko piśniesz, dziewko, zaknebluję cię na nowo i nie dostaniesz ani 
kropli wody — ostrzegł 
Dermott, wyjmując knebel z ust Tess. 
Nawet nie próbowała krzyczeć. Usta i gardło miała tak wyschnięte, że nie 
zdołałaby dobyć głosu. 
Była tak spragniona, że nie marzyła o niczym, tylko o wodzie. Z wdzięcznością 
przyjęła 
podsunięty jej kubek. 
Księżyc już był wysoko, ale w gęstwinie, w której zatrzymali się, aby dać 
wytchnienie 
spracowanym wierzchowcom, i tak ledwie co było widać. Gdy Dermott odszedł, 
usiadła na 
ziemi, rozmyślając nad sposobami ucieczki. Po chwili podniosła do ust spętane 
ręce z nadzieją, 
że uda jej się przegryźć więzy. 
— Nawet nie próbuj, bo ci się i tak nie uda — syknął MacKinnon, kucając obok 
niej. — Sznur 
jest solidny, stracisz tylko zęby, a i tak wylądujesz u swojego wuja — dodał z 
drwiną. 
Przeklęła go w myślach, lecz miał rację. Nie da się przegryźć więzów. Złościło 
ja. jednak, że 
przejrzał jej plany. 
— Nie mam wuja, tylko stryja. Nazywa się Silyio Comyn. 
— Nie kłam. Thurkettle jest rodzonym bratem twojej matki. 
— Ale nic mnie z nim nie łączy. To nie mój krewny, lecz zdrajca, morderca i 
złodziej, i taki sam 
łajdak jak ty. — Krzyknęła z bólu, gdy MacKinnon z wściekłością uderzył ją w 
twarz. — Ani 
bicie, ani nawet moja śmierć niczego nie zmieni. I tak zginiesz. Na twoim 
miejscu zaczęłabym 
się modlić o łaskę, choć i tak jej nie dostąpisz. Król potraktuje cię dokładnie 
tak, jak morderców 
swego ojca. 
MacKinnon drgnął, przejęty lękiem, i dziewczyna to widziała, choć starał się nie 
dawać niczego 
po sobie poznać. 
— Jakub Drugi to trup. Zginie jak dwa razy dwa jest cztery, tylko że ty, jędzo, 
nie dożyjesz tej 
chwili, mimo że śmierć będzie cię pożerać powoli, bardzo powoli. Powiadają, że 
Thurkettle to 
straszny okrutnik i tym okrutniejszy, im bardziej wściekły. 
Mówił prawdę. Myśl o tym, co ją czeka, trwożyła ją coraz bardziej. Modliła się w 
duchu o siłę, 
która pozwoli jej śmiało spojrzeć śmierci w oczy, a tym samym nie dać 
satysfakcji ani 
Thurkettle”owi, ani MacKinnonowi Skoro jej los był już przesądzony, niech dane 
jej będzie 
umrzeć, jak przystało na hrabiankę Comyn-Delgado, z podniesionym czołem. 
Szukała też w myślach odpowiednich słów, aby dać MacKinnonowi nauczkę, gdy 
raptem 
spostrzegła, że nie patrzy już na nią, lecz pożera wzrokiem jej nogi, 
przezierające przez podartą 
suknię. Złowieszczo łakomy wzrok zdradzał, co kołacze w jego łajdackiej głowie. 
Tess 
zesztywniała z obrzydzenia, gdy dotknął jej łydki. 
— Widzę, że domyślasz się, co zamierzam — mruknął, oblizują wstrętnie wargi. — 
Umilę ci 
ostatnie godziny, bo niewiele już ci ich zostało. 
Niby z tobą miałoby mi być przyjemnie? Ze zdrajcą i obrzydliwcem? Spójrz tylko 
na siebie, ty 
padalcu. 
— Przekonasz się, że jestem lepszy niż laluś, z którym się parzysz. 
— Ty? Lepszy? Chyba zgłupiałeś do końca, durniu! — krzyknęła i skurczyła się w 
sobie, 
widząc, że MacKinnon unosi rękę do ciosu. Nie zdążył. Dermott chwycił go za 
nadgarstek. 
— Daj jej spokój, MacKinnon — warknął. — Nie ma czasu na głupstwa. 
— Mamy co najmniej cztery godziny przewagi nad pościgiem, możemy sobie 
pofolgować. 
Dziewka nie jest szpetna. 
— To prawda, ładna i czysta, ale nie mam zamiaru płacić głową za drobną 
przyjemność. Mogą 
nas dopaść w każdej chwili. 
— Kraczesz jak baba. MacKinnon zerwał się z miejsca. 
Niech ci będzie, że kraczę, ale jeszcze nie wygraliśmy. 
Jak to nie? Z taką przewagą? 
— Taka przewaga nic nie znaczy. Dopiero u Thurkettle”a będziemy bezpieczni, a 
poza tym, jeśli 
Silyio i ten jej rycerzyk dopadną nas i dowiedzą się, żeśmy ją skrzywdzili, to 
już nic nas nie 
uratuje. 
MacKinnon zmarszczył tylko gniewnie czoło, ale nic nie powiedział. 
— Jeśli tak ci się chce tej dziewki, to poproś Thurkettle”a, jak dojedziemy, 
żeby ci ją dał na 
trochę. Myślę, że się zgodzi, a tymczasem zawiąż sobie małego na węzeł i wskakuj 
na siodło. 
— Chyba masz rację, Thurkettle na pewno się zgodzi. Przykro mi, ty hiszpańska 
dziwko, ale na 
przyjemność musisz jeszcze trochę poczekać. —Zaśmiał się, jeszcze raz oblizując 
zaślinione 
chucią wargi. 
Tess chciała na niego splunąć, ale Dermott zakneblował jej usta ujął pod ramiona 
i wrzucił na 
siodło. Jechali wolniej niz. poprzednio, bo mrok zaczął gęstnieć, a Tess modliła 
- się w duchu o 
cud, bo tylko cud mógł ją jeszcze uratować i odwrócić straszliwy los, jaki 
gotował jej 
MacKinnon. 
19
Fergus Thurkettle szczerzył zęby w pełnym szczęścia uśmiechu, krążąc wokół Tess. 
Starała 
się stać wyprostowana z podniesionym czołem, ale nie była pewna, czy jej się to 
udaje. Po 
półtoradniowej jeździe nie czuła ani rąk, ani nóg, była tak zmęczona, że nie 
czuła nawet lęku ani 
trwogi. 
— Dobrze się spisałeś, MacKinnon. — Fergus wreszcie przestał dreptać wokół 
siostrzenicy i 
przystanął przed rozpartym na krześle Angusem. — Ty też, Dermott. Jestem pewien, 
że Douglas 
hojnie was potraktuje. 
— Myślałem, panie, że to wy mnie nagrodzicie — odrzekł Dermott, racząc się 
winem. — 
Cenniejsza ona dla was niż dla Douglasa, dlatego przywieźliśmy ją tu, choć to 
dalej. 
Fergus zmilczał, obrócił się do Tess, chwycił ją za ramię i usadził brutalnie na 
krześle. Sam zajął 
miejsce u szczytu stołu i westchnął, żałując, że oddalił straże, bo 
wystarczyłoby skinąć i tych 
dwóch łotrów zamilkłoby na zawsze. Niestety, kazał ludziom wyjść i siedział 
teraz sam na sam z 
nimi oraz Tess i wysłuchiwał bezczelnych żądań. 
— A dlaczego sądzicie, że cenniejsza ona dla mnie niż dla Douglasa? Wojna rychło 
się zacznie i 
jej milczenie nie ma już większego znaczenia — odezwał się wreszcie, udając 
znudzenie sprawą. 
— Też modlę się o zwycięstwo, panie, ale zawsze jest możliwość, że nie będzie 
nam ono dane, a 
wtedy jej milczenie będzie dla was tym bardziej cenne. 
Tess wytrzymała pełen nienawiści wzrok Fergusa. Wiedziała, że bez względu na 
wynik targów 
jej los i tak jest przesądzony, nie chciała więc, aby sycił sobie oczy jej 
trwogą. 
— A nie przyszło wam do głowy, że moja kochana siostrzenica odszczeka wszystkie 
kłamstwa, 
jakimi mnie obrzuciła, i zachowa się, jak na krewniaczkę przystało? 
— Zachowa się, jak przystało na hrabiankę Comyn-Delgado — wtrąciła Tess dumnym 
głosem. 
— I zdradzisz jedynego brata rodzonej matki? 
— Zrobię to, co i ona zrobiłaby na moim miejscu. Zdrada to zbrodnia, która ucina 
więzy krwi. 
Jestem i będę wierna Jego Królewskiej Mości. 
— Mówiąc tak, podpisujesz na siebie wyrok. 
— On i tak już zapadł. Chcesz mnie zgładzić nie tylko dlatego, że wiem wszystko 
o twoich 
zdradzieckich poczynaniach. Klnę się na Boga, że stanę przed nim nieskażona 
kłamstwem. 
— Patrzcie, co za duma przemawia przez tę sukę! — Thurkettle łypnął z 
nienawiścią na Tess, 
odwrócił wzrok, nalał sobie wina, wypił i zwrócił się znów do Dermotta: — 
Przyprowadzacie 
tylko ją, bez Halyard, więc należy wam się połowa nagrody. 
— Cała suma albo wiodę ją do Douglasa — rzeki Dermott stanowczo. 
— Nie da wam więcej. 
— Da, gdy dowie się o majątku. Przyrzekliście ją, panie, jego siostrzeńcowi, 
prawda? Douglas 
zgodził się na zrękowiny, ale o ślubie nie myślał. Chciał tylko mieć 
niepodważalny powód, żeby 
ją ścigać. Gdy się jednak dowie o majątku, każe ją powlec do ołtarza jak nic, a 
wtedy nie wy, 
panie, lecz Douglas i jego siostrzeniec wezmą całe bogactwo, które wam się 
marzy, i jeszcze 
będą wam mieli za złe, żeście to ukrywali. 
Thurkettle nawet nie drgnął, zacisnął tylko pięść tak mocno, że aż mu kostki 
zbielały. 
— Zbyt śmiało sobie poczynasz, mój przyjacielu — syknął. — Nie zapominaj, że 
jesteś w mojej 
mocy i że nie musisz stąd wyjść żywy. 
— A jak, panie, wytłumaczysz Douglasowi, że jego krewniak wyzionął ducha, będąc 
u ciebie w 
gościnie? 
Tess nie spuszczała oka z Fergusa. Widać było, że gdy usłyszał o Douglasie, 
zdjęła go trwoga. 
Bał się, a im bardziej się bał, tym większa ogarniała go wściekłość. Nie miała 
pojęcia, czy jego 
gniew nie skrupi się na niej, ale uznała, że dobrze jest znać słabe strony 
wroga. 
— Z przyjemnością słucham, jak zdrajcy kłócą się między sobą, ale z większą 
jeszcze 
przyjemnością napiłabym się czegoś i, do licha, moglibyście mnie już rozwiązać! 
— odezwała 
się, obdarzając trójkę łotrów najsłodszym uśmiechem, na jaki potrafiła się 
zdobyć. 
— Ty chyba nie zdajesz sobie sprawy, co ci grozi, siostrzenico — zauważył 
cierpko Fergus, lecz 
dobył noża i przeciął jej więzy. 
— Ależ przeciwnie, wuju — odrzekła Tess ujmującym głosem, rozcierając. obolałe 
dłonie. — 
Doskonale zdaję sobie sprawę: 
mam zginąć z twoieh rąk, nie wiem tylko, coś sobie uplanował, a więc nie wiem, 
jak zginę. A czy 
tymczasem mogę dostać trochę wina? 
Thurkettle spojrzał na nią ciekawie, napełnił puchar i podsunął jej. 
— Albo jesteś twardsza od niejednego mężczyzny, albo tak głupia, że sądzisz, iż 
zdarzy się cud i 
uratujesz głowę. Otóż nie, nie wyjdziesz stąd żywa, bo zanim ci cudzoziemcy, 
których nazywasz 
rodziną, i ten młody ogier, co cię dosiada, ośmielą się zapukać do moich bram, 
będziesz martwa. 
— Ach, co za ujmująca gościnność, nie ma to jak kochająca rodzina. 
— A ty jadowita jak zawsze, ale już niedługo. 
Tę uwagę Tess puściła płazem, bo oto do wielkiej sali wkroczyła Brenda we 
własnej osobie. 
Promieniała jak zawsze i jak zawsze roztaczała wszystkie swoje wdzięki, ku 
niekłamanemu 
zachwytowi Dermotta i MacKinnona. Tess nie bez rozbawienia patrzyła, jak obaj 
pożerają ją 
wzrokiem. Głupcy! Brenda rzeczywiście była piękna, ale i bezlitosna. Tess dobrze 
jej się 
przyjrzała przez pięć lat pobytu u Thurkettle”ów i wiedziała, że piękna kuzynka 
nie ma żadnych 
skrupułów. Mogłaby, gdyby wyczuła w tym interes, poderżnąć rankiem gardło 
kochankowi, z 
którym spędziła najupojniejszą noc. Tess dziwiła się, że mężczyźni tego nie 
dostrzegają, że lgną 
do Brendy jak muchy, robią maślane oczy i pchają się do jej łoża, nie zdając 
sobie sprawy, że 
mogą z niego nigdy nie wstać. 
Teraz jednak zdumiało ją coś zupełnie innego, to mianowicie, że Brenda całą 
uwagę skupiła na 
Dermotcie. Zerkała nań zalotnie, uśmiechała się zachęcająco i wabiła gestami. 
Tess zachodziła w 
głowę dlaczego, jakiż to interes wietrzyła jej piękna kuzynka, i nie znajdowała 
odpowiedzi. 
Dermott nie wyróżniał się niczym szczególnym, był zwyczajnym prostakiem, tyle że 
mocno 
zbudowanym. Tess doszła do wniosku, że kuzynce musiała się zamarzyć noc z 
osiłkiem, i 
drgnęła, czując na sobie triumfujący wzrok Brendy. 
— Ach, oto i nasze niewdzięczne dziecię. Nareszcie w domu! 
— A właśnie, MacKinnon nam ja. przywiózł — oznajmił Fergus głosem pełnym 
szczęścia. 
Brenda obdarzyła MacKinnona wdzięcznym uśmiechem. 
— Ufam — zwróciła się do ojca — że hojnie go za to wynagrodzisz, a i ja coś 
chętnie dam od 
siebie. 
— Będę zaszczycony. — MacKinnon skłonił się. 
— Brenda nie daje od siebie, tylko siebie i to każdemu, kto się napatoczy — 
skomentowała Tess. 
— Czemu ma służyć ta złośliwość? Chcesz pokazać, jaka jesteś dzielna? Jeszcze 
zdążysz, moja 
droga kuzynko. 
— To nie złośliwość, tylko czysta prawda. 
— Ach, co za dowcip! — zadrwiła Brenda, przenosząc wzrok na Fergusa. — Nie 
rozumiem, 
ojcze, dlaczego pozwalasz, aby ta mała żmija siedziała przy naszym stole i 
spijała nasze wino, 
jakby nic się nie stało. Biorąc pod uwagę, że zbiegła i wodziła naszych ludzi za 
nos przez ponad 
dwa tygodnie, zamknęłabym ją w lochu, a nie prosiła na salony. — Dobyła 
koronkową 
chusteczkę z rękawa sukni i dramatycznym gestem przyłożyła do nosa. — Tym 
bardziej — 
dodała tonem najwyższego obrzydzenia — że śmierdzi tak, iż można się 
rozchorować. Wygląda 
jak ostatnia świnia. 
— Wybacz, kuzynko, mój nieporządny strój, ale tak się złożyło, że jestem prosto 
z podróży. Dwa 
dni spędziłam w siodle, spiesząc tu co koń wyskoczy, i rzeczywiście jestem 
trochę znieświeżona, 
co wszelako nie zrażało pana MacKinnona, gdy się do mnie dobierał — odparła 
Tess, z 
satysfakcją zauważając, że Brenda zaciska gniewnie wargi i zerka z wyrzutem na 
MacKinnona. 
Cios trafił w cel. Piękna Brenda zareagowała tak, jakby odebrano jej ulubioną 
zabawkę. Bo jak 
to, jej kochanek dobierał się do takiej myszy! MacKinnon na pewno nie dostanie 
obiecanej 
nagrody. Tess ucieszyła się, że udało jej się zasiać trochę zamętu w zgodnym do 
tej pory gronie 
jej oprawców. 
— Dość tego! — zagrzmiał Fergus. — Nie będziemy dłużej słuchać twoich 
złośliwości, mała 
żmijo. Dermott! Przywołaj straże. A ty, kochana siostrzenico — dodał, zmieniając 
ton — 
ucieszysz się pewnie, że przeznaczyłem dla ciebie celę po twoim kochanku. Mam 
zresztą 
nadzieję, że i on tam wkrótce zawita. 
— A ja mam nadzieję, że tego nie doczekasz — syknęła Brenda. — Zdajesz sobie 
chyba sprawę, 
kochana kuzynko, że tym razem twój ogier już cię stąd nie wyciągnie. 
— Twój tatuś też był łaskaw mi to oznajmić. 
Brenda zbyła tę uwagę wzruszeniem ramion i ciągnęła swoje: 
— MacKinnon i Dermott to, jak wiesz, ludzie Douglasa, a więc ci, co mogą ci 
śpieszyć na 
pomoc, skierują się ku zamkom Douglasów, a gdy spostrzegą swój błąd, ciebie już 
zjedzą robaki. 
Tess zmilczała te słowa, nie dając po sobie poznać, jak głęboko ją dotknęły. 
Uświadomiły jej 
bowiem to, o czym do tej pory nie pomyślała, że Reyanowi i stryjowi rzeczywiście 
trudno będzie 
odgadnąć, dokąd ją uprowadzono, a to jeszcze bardziej wykluczało nadzieję na 
ratunek. Gdy 
zjawiła się straż, dziewczyna wstała z ciężkim sercem, lecz wyprostowała się 
dumnie i z 
podniesionym czołem opuściła wielką salę, pozwalając się sprowadzić do lochu.
Dlaczego się zatrzymujemy? — spytał Reyan niecierpliwie, gdy Silyio ściągnął 
cugle i dał znak 
wszystkim, żeby zsiedli z koni. — Przecież widać już zamek Thurkettle”a. 
— Właśnie dlatego — odparł Silyio spokojnie. — Thurkettle może się nas 
spodziewać i zapewne 
wystawił dodatkowe straże. Stary lis jest przebiegły, bo gdyby nie był, nie 
dożyłby swoich lat. 
Najpierw musimy się rozejrzeć i opracować rozsądny plan. 
Reyan zmilczał. Silyio miął oczywiście rację i on też by tak postąpił, gdyby był 
przytomniejszy, 
ale obawa o los Tess sprawiała, że nie był w stanie rozsądnie myśleć. Ból 
ściskał mu serce. Bał 
się, czy zdążą, i rwał się do zamku, choć doświadczenie wojownika podpowiadało, 
że trzeba 
inaczej, właśnie tak, jak mówi Silyio — rozejrzeć się, zastanowić, nakreślić 
plan. 
Pędzili bez przerwy całą noc i cały dzień, konie niemal padały z wysiłku. I oto 
stanęli u celu, nie 
wiedząc jednak, czy nie jest za późno, czy Tess jeszcze żyje. 
— Thomas — odezwał się Silyio — czas chyba sprawdzić, czy nie wydaliśmy 
pieniędzy na 
darmo. 
— O czym ty mówisz? — spytał Reyan. 
— W zamku Thurkettle”a jest nasz człowiek, a przynajmniej przez nas opłacany. 
— I był tam przez cały czas, obok Tess? 
— Niestety nie i nie musisz mi mówić, że był to błąd, bo sam o tym wiem. I wiem, 
że mała nie 
wyjawiła mi wszystkiego, co wycierpiała od Thurkettle”a. 
— Mnie też nie, ale to, co powiedziała, wystarczy — mruknął Reyan, odprowadzając 
wzrokiem 
Thomasa, który zaczął się skradać w stronę zamku. — Jak on znajdzie tego waszego 
człowieka? 
Thurkettle najpewniej kazał zamknąć bramy, gdy tylko przywleczono mu Tess. 
— Nie wiem, ale. ten człowiek zapewniał nas, że jest przygotowany i na taką 
okoliczność. 
Spodziewam się, że czeka na nas, domyślając się, że zjawimy się w ślad za Tess. 
Nie mam 
jednak do niego pełnego zaufania. Nie doniósł nam o paru sprawach, o których 
powinien, choćby 
o tym, że Thurkettle czyhał na życie Tess. Najęliśmy go na tyle dawno, że o 
takich sprawach 
powinien był wiedzieć, nawet jeśli niczego nie widział na własne oczy. 
— Nie jestem pewien. Tess też niczego się nie domyślała. Próby zamachu na jej 
życie traktowała 
jako przypadki. Przejrzała na oczy dopiero później, gdy jej to uświadomiłem. 
— Łaska boża, że wyszła cało. Mój brat pewnie przeklina mnie w grobie, że byłem 
taki głuchy i 
ślepy i oddałem jego jedyne dziecko w ręce mordercy. 
— Zrobiłeś to, o co prosiła jej matka a zresztą nie było innego wyjścia. 
Thurkettle miał pieczę 
nad majątkiem Tess i prawo było po jego stronie. Gdybyś mu nie odesłał 
bratanicy, mógłby w 
każdej chwili zażądać, abyś mu ją wydał. Miała dużo szczęścia, że uszła z 
życiem, i oby 
szczęście dopisało jej i teraz. W czasie ucieczki od Thurkettle”a, niestety, 
niewiele go mieliśmy. 
— Wiem, że przeżyliście więcej niż niejeden w ciągu całego życia, mój chłopcze — 
rzeki Silyio, 
kiwając z troską głową. — Ścigano was jak dzikie zwierzęta. Nie tylko ludzie 
Douglasa i 
Thurkettle” a na was czyhali, ale i setki innych, zwabionych nagrodą, lecz 
dotarliście do 
Donnbraigh cało i zdrowo, więc chyba jednak mieliście z Tess szczęście, diabelne 
szczęście — 
dokończył Silyio z uśmiechem. 
— To racja, chyba rzeczywiście mieliśmy szczęście, że uszliśmy z życiem. Pan Bóg 
mógłby 
jednak być bardziej łaskawy i nie wystawiać tej dziewczyny na tyle prób. 
— Nie krytykowałbym jego uczynków, zwłaszcza teraz, gdy łaska pańska jest nam 
bardzo 
potrzebna. 
Reyan uderzył się w piersi i zaczął szeptem prosić Boga o przebaczenie. Nic 
innego i tak nie 
mógł uczynić. Mógł tylko modlić się i czekać na powrót Thomasa, trzymając nerwy 
na wodzy. 
Ale nerwy znów mu puściły, gdy w dali zamajaczyła sylwetka Thomasa. Chciał 
krzyknąć, żeby 
się pośpieszył, albo wybiec mu naprzeciw. Jedno i drugie byłoby co najmniej 
nierozsądne. 
Mogłoby zwrócić uwagę straży na murach, więc zaciskał zęby, nakazując sobie 
cierpliwość i 
spokój. 
— No i jak, znalazłeś go? — spytał Silyio, gdy Thomas wreszcie nadszedł. 
— Tak, czekał na nas, lękał się tylko, czy nie skierujemy się do któregoś z 
zamków Douglasów. 
— A co z Tess, jest w zamku? 
— Przywiedli ją przed dwiema godzinami ledwie; niewiele brakowało, abyśmy ich 
dogonili. 
— Wpuści nas do środka? 
— Zaraz po zmierzchu. Wejdziemy sekretnym przejściem, po zachodniej stronie, 
więc musimy 
okrążyć zamek — odrzekł Thomas, dosiadając konia. 
— Sekretne przejście w murach? — zdumiał się Reyan. — To dziwne, osłabia obronę. 
— Stary Fergus nic o nim nie wie. Matthew, nasz człowiek, powiada, że furtka 
jest świetnie 
zamaskowana i że to Brenda kazała ją zmajstrować na użytek swoich kochanków. 
— A nie lękacie się podstępu? — rzucił Reyan z obawą. — Człowiekowi, którego 
można kupić, 
nie powinno się ufać. 
— Myślę, że nie masz racji, Reyanie — odparł Thomas. — Matthew nie jest zdrajcą, 
brzydzą go 
knowania Thurkettle”a przeciwko królowi i nie chce mieć z tym nic wspólnego. 
— Skoro jest taki honorowy, to nie powinien żądać pieniędzy Z samego honoru nie 
wyżyje. To 
biedny człowiek, ale wcale niegłupi. Uważa, że należy mu się jakaś niewielka 
nagroda za ryzyko. 
— A mówił coś o Tess? Widział ją? 
— W przelocie, gdy tylko ją przywieźli. Powiada, że jest cała i zdrowa, 
przygnębiona, ale stara 
się trzymać. Tymczasem wtrącili ją do lochu. 
— Przeklęty Thurkettle — syknął Silyio. — Pewnie obmyśla, jakie męki jej zadać, 
ale ciekawe, 
czy się nas spodziewa? Matthew coś wspominał na ten temat? 
— Według niego, Thurkettle jest pewien że skierowaliśmy się do Douglasa. Owszem, 
w zamku 
jest więcej zbrojnych niż zazwyczaj, ale Matthew powiada, że to nie ma 
znaczenia. Uważa, że 
wielu ludzi zwyczajnie zbiegnie albo się podda przy pierwszej okazji. Ludzie nie 
szanują 
Thurkettle”a; boją się go, ale nie szanują i nie będą za niego walczyć. Złożą 
broń, gdy uda nam 
się go pojmać albo zabić. 
— Oby tak było — mruknął Reyan. Nadal jeszcze nie ufał tajnemu agentowi 
Delgadów. 
— Też nie jestem zachwycony, że cały plan zależy od jednego tylko człowieka, ale 
co do mnie, 
to raczej mu ufam. Myślę zresztą, że nie on jeden ma dość Thurkettle”ów. Ludzie 
widzieli, jak 
Fergus i Brenda krzywdzą małą. Spędziła tu przecież pięć długich lat, wielu 
pomogła. 
— To chyba racja — odrzekł Reyan po namyśle. — Lubili ją, sam widziałem. 
— Jesteśmy na miejscu! — zawołał Thomas, dając znak, żeby się zatrzymać. 
— Nie widzę furtki. — Silyio zasępił się. 
— Nic dziwnego, w twoim wieku... — zażartował Thomas. I zaraz zaczęła się 
udawana 
sprzeczka. 
Reyan ze zdumieniem i zazdrością przysłuchiwał się wymianie żartobliwych 
uszczypliwości, do 
której włączyli się niemal wszyscy. Krewniacy Tess byli równie prędcy w języku, 
jak ona, 
tryskali optymizmem i myśleli wyłącznie o zwycięstwie. On nie miał ani siły, ani 
ochoty na 
żarty, był zbyt spięty, troskał się o dziewczynę i martwił o powodzenie 
ułożonego naprędce 
planu. Zbyt wiele było w nim niewiadomych. 
Nagle wszyscy umilkli. 
— Coś widzę — szepnął Thomas. 
Reyan podążył za jego wzrokiem. W jednolitej mrocznej szarości muru otaczającego 
zamek 
zamigotało wątłe światełko. A więc Matthew mówił prawdę o sekretnym przejściu. 
Pytanie tylko, 
co czeka na nich po drugiej stronie. 
— Z koni! — rozkazał Silyio. — Idziemy pojedynczo, w odstępach, i baczcie na 
straże. Ja 
ruszam pierwszy, po mnie Thomas, potem Reyan. 
Reyan przykucnął w krzakach obok Thomasa i patrzył, jak Silyio zaczyna się 
skradać ku murom. 
W mroku i ciemnym stroju ledwie go było widać, wreszcie stanął w uchylonej 
furtce i chwilę 
potem znikł po drugiej stronie murów. 
Gdy tylko Silyio znikł za murem, Thomas z Reyanem ruszyli jego śladem, 
przebiegli pochyleni 
przez otwartą przestrzeń i stanęli przy furtce. Nikt na nich nie czekał. Reyan 
zawahał się, 
wietrząc pułapkę, lecz Thomas pchnął drzwi i wszedł do środka, pociągając go za 
sobą. Silyio, 
cały i zdrowy, siedział w kucki pod ścianą wędzarni, rozmawiając z trzema 
mężczyznami — z 
Matthew i jego dwoma towarzyszami. Reyan odetchnął z ulgą. 
— Sytuacja bez zmian — poinformował Silyio krótko. — Tess w lochu, a Thurkettle 
ucztuje 
z MacKinnonem i Dermottem. 
— Do lochu możemy się przedostać tunelem ze stajni — rzekł Reyan niecierpliwie. 
— Nie da rady, tunel został zablokowany. 
— Zablokowany? 
— Fergus kazał go zasypać zaraz po waszej ucieczce — oznajmił Matthew. 
— Też bym tak zrobił, ale miałem nadzieję, że ten przygłup na to nie wpadnie. 
— Stary łajdak potrafi dbać o swoją skórę. Zwietrzył niebezpieczeństwo, że 
tamtędy ktoś może 
się do niego dobrać. 
— No więc co robimy? — spytał Rean, zerkając na furtkę, przez którą w 
regularnych odstępach 
wślizgiwali się ludzie Silyia. 
— Poczekamy na resztę naszych, a potem Matthew da znak swoim ludziom, a ci 
zaczną się 
awanturować na dziedzińcu, co powinno odwrócić uwagę straży. My dzielimy się na 
dwie grupy. 
Jedna zajmie się wartownikami na murach, druga wedrze się do zamku. Ilu ludzi ma 
Thurkettle? 
— Dwa razy tyle co wy — odparł Matthew. — Wśród nich tuzin zaprzedanych mu duszą 
i 
ciałem najemnych. Ci będą walczyć do ostatka, bo i tak wiedzą, że nic lepszego 
jak szubienica 
ich nie czeka. Ma także pięciu ludzi z osobistego orszaku. Ci są jeszcze gorsi, 
będą go osłaniać 
do końca, ale z całą resztą nie powinno być kłopotów. Nie będą stawiali 
większego oporu i 
poddadzą się, gdy tylko zobaczą, co się dzieje, bo w głębi duszy nienawidzą 
Thurkettle”a jak psa 
i mają dość jego zdradzieckich knowań. 
— A ilu ludzi jest w lochu przy Tess? 
— Nikogo. Uznali, że nie ma takiej potrzeby, nie mówiąc już o tym, że i tak mają 
za mało sił. 
Sporo ludzi zabrał Douglas, wielu w dalszym ciągu ugania się za wami, panie, i 
panienką, nie 
wiedząc, żeście już dawno dotarli do Donnbraigh. 
— Ciesz się, chłopcze, bo to dobre wiadomości. — Silyio poklepał Reyana po 
plecach. — 
Dopisuje nam szczęście. Jeszcze trochę, i dostaniemy Tess, a jednocześnie 
uwolnimy kraj od 
jednego przynajmniej zdrajcy. 
— Oby. Nie jestem jednak takim optymistą jak wy, panie. 
— To, niestety, widać. Jak na człowieka, który traktuje małżeństwo jako sprawę 
honoru i 
obowiązku, jesteś, chłopcze, czarnowidzem. 
Reyan zmęłł w ustach przekleństwo. 
— Honor i obowiązek wiele dla mnie znaczą, panie — rzekł, patrząc stryjowi Tess 
prosto w 
oczy. 
— Tak też myślałem — odparł Silyio z ledwo wyczuwalną drwiną w głosie, a Reyan 
aż drgnął, 
zdając sobie sprawę, że starszy pan wie o nim więcej, niż on sam gotów byłby mu 
wyjawić. 
Gdy ostatni z ludzi wślizgnął się przez furtkę, Matthew dał znak do rozpoczęcia 
akcji. Reyan 
ruszył za Silyiem i Thomasem do zamku, przyrzekając sobie solennie, że gdy się 
to skończy, raz 
jeszcze zastanowi się nad wspólną przyszłością z Tess. Niepokoiły go uczucia, 
które nim targały. 
Obezwładniały go do tego stopnia, że tracił poczucie rzeczywistości i zdolność 
działania, 
pozbawiały tego z czego był najbardziej dumny — umiejętności rycerza w służbie 
Jego 
Królewskiej Mości. 
20
I jak ci się podoba twoje nowe mieszkanie, kochana kuzynko? 
— No cóż, przydałoby się tu trochę posprzątać. — Tess spojrzała na Brendę 
wzrokiem pełnym 
pogardy. Dałaby wiele, aby móc łupnąć pięścią w jej roześmianą twarz. 
Wizyta wcale jej nie zaskoczyła. Znała kuzynkę i wiedziała, że ta wprost 
uwielbia widok 
ludzkich cierpień. Tess już dawno się przekonała, że nic nie sprawia Brendzie 
większej 
przyjemności niż szydzenie ze skazańców i prawienie złośliwości zakutym w 
kajdany ofiarom. 
Przyrzekła więc sobie w duchu, że nie da się wyprowadzić z równowagi. 
— Trochę tu ciemno — rzuciła Brenda jakby mimochodem, opierając się o kraty. — 
Ale może i 
dobrze. W ciemności łatwiej o rachunek sumienia. 
— Skoro tak, to ty, droga kuzynko, powinnaś przez co najmniej rok przebywać w 
ciemnościach. 
— Twoje złośliwości stają się nudne i jeszcze ci coś powiem, o czym pewnie nie 
wiesz. 
Mężczyźni wcale nie przepadają za ciętym językiem. Weź to pod uwagę, bo nie masz 
zbyt dużo 
zalet, które by ich przyciągały. Radzę więc, żebyś przynajmniej ograniczyła 
wady, bo inaczej 
żadnego nie złowisz. 
— Chyba się mylisz — odrzekła Tess bez zastanowienia i przeklęła się w duchu za 
nieostrożność. Brenda oczywiście podchwyci temat, a tego Tess obawiała się 
najbardziej. Lękała 
się, że kuzynka zacznie wycierać sobie gębę Reyanem. 
— Osiemnaście lat i jeden tylko mężczyzna! — Brenda zaśmiała się szyderczo. 
— Dla większości kobiet to całkiem normalne. Tylko kurwy chwalą się większą 
liczbą, a nie 
każdy mężczyzna przepada za kurwami. 
Brenda drgnęła, cios trafił w cel, co Tess stwierdziła z niekłamanym 
zadowoleniem, ale i obawą, 
czy słusznie postępuje, rozsierdzając tę niebezpieczną kobietę. 
— Tak uważasz? Sir Reyanowi bardzo przypadłam do gustu. 
— Mężczyźni chętnie korzystają z każdej okazji. Wiadomo, mają mózg między 
nogami. 
— I w ten sposób najłatwiej ich schwytać. Gdyby nie mój ojciec, który nagle 
zapragnął go zabić, 
sir Reyan jeszcze leżałby w moim łóżku, a tak to musiał skorzystać z zastępstwa 
w twojej osobie. 
Nie był chyba zachwycony, ale cóż, sama mówisz, że mężczyzna nie przepuszcza 
żadnej okazji, 
więc nawet tak lichej jak ty. 
Tess poczuła bolesne ukłucie w sercu. Reyan zapewniał ją, że nigdy nie był 
kochankiem Brendy, 
i chciała mu wierzyć. Nie pozwoli, żeby ta suka zasiała w niej ziarno 
niepewności. Chciała 
wierzyć Reyanowi i będzie mu wierzyć, choć było to trudne. Nigdy nie. 
powiedział, że ją kocha, 
a co gorsza nie wierzyła w swoje własne wdzięki. Wiedziała, że jest nader 
skromnie wyposażona 
w to, co zwykle przyciąga męskie oko. 
— Jeśli zamierzasz wymienić wszystkich mężczyzn, którzy przewinęli się przez 
twoje łoże, 
kuzynko, to będziesz musiała uprosić ojca, żeby opóźnił moją egzekucję o rok, a 
nawet dwa. 
— To ma być dowcip? Chyba jednak jesteś zazdrosna. Gdyby nie okoliczności, gdyby 
nie to, że 
przypięłaś się do niego jak rzep i nie miał wyboru, sir Reyan nawet by na ciebie 
nie spojrzał. 
Mężczyzna, który miałby wybierać między tobą a mną, zawsze wybierze mnie. — 
Brenda 
pogładziła się po biodrach. — Oni lubią, gdy kobieta ma czym oddychać i na czym 
siadać — 
dodała, patrząc wymownie na skromne wdzięki Tess. 
— Obezwładnia mnie twoja próżność, brak mi słów. 
— Nie szkodzi i tak wkrótce zamilkniesz na zawsze. Swoją drogą jestem ogromnie 
ciekawa, jak 
mój ojciec postanowi zakończyć twoje nędzne życie. Pod tym względem potrafi być 
niezwykle 
pomysłowy. Zdumiewało mnie, jak długo potrafi zadawać cierpienia, nie 
przerywając wątłej nitki 
życia. Chętnie popatrzę, ile tych przyjemności stanie się twoim udziałem. 
— A ja chętnie zaspokoję twoją ciekawość, będę się tylko martwić, żeby ci się 
nie znudziło. 
— To bardzo uprzejmie z twojej strony, kochana kuzynko. Byłam pewna, że mnie nie 
zawiedziesz. Co do Reyana, to nie sądzę, aby pisane mu było dożyć starości, 
raczej przeciwnie, 
ale postaram się osobiście osłodzić mu ostatnie godziny i zapewniam cię, 
kuzynko, że będą to 
równie namiętne chwile, jak te, które spędziliśmy razem, zanim poczucie 
idiotycznej lojalności 
kazało mu stąd zbiec. 
— Mówisz o wierności wobec króla, Brendo! 
— Tylko głupiec dochowuje wierności za nędzne pieniądze. 
— Reyan to człowiek honoru, czego nie można powiedzieć ani o tobie, ani o twoim 
ojcu, bo 
jesteście zdrajcami. 
— Może i tak, ale żyjemy, a wkrótce będziemy bardzo bogaci i potężni. Nie 
wykluczam, że 
gdy Reyan przejrzy w końcu na oczy i przekona się, że stoi po złej stronie, 
przejdzie na naszą, 
a to da mi okazję radowania się jego osobą dłużej niż kilka godzin. Tak piękne 
ciało jak jego nie 
powinno się marnować, szkoda byłoby, aby zjadły go robaki. 
— Z pewnością będzie wolał umrzeć, niż zadawać się z podłym zdrajcą i jego 
zepsutą córką 
kurwą. 
Tess uśmiechnęła się do siebie, widząc, jak Brenda zrywa się z miejsca i ciężko 
dysząc, chwyta 
za kraty z taką siłą, że aż kostki jej zbielały. Nawet najbardziej zepsuta 
istota nie potrafi 
przełknąć wszystkich zniewag, a ta okazała się wyjątkowo celna. Przez chwilę, 
krótką jak 
mgnienie, Tess żałowała, że okazała się aż tak bezlitosna wobec kuzynki. Może 
należało inaczej, 
nie obrażać, lecz próbować przemówić do rozsądku i sumienia, prosić o litość. 
Natychmiast 
jednak odrzuciła tę myśl. Brenda nie miała sumienia i nie znała litości, 
błagania nic by nie dały. 
— Powiem ojcu, żeby pozwolił ci tu zgnić. I niech to potrwa jak najdłużej. 
Będziesz umierać 
najwolniej, jak tylko można, już ja się o to postaram — syknęła Brenda i 
wybiegła z lochu. 
Tess z najwyższym trudem powstrzymała się, żeby za nią nie zawołać. Obraz, który 
kuzynka 
roztoczyła przed jej oczami, przepajał ją trwogą, czuła zimny pot na plecach. 
Zaczęła się modlić i 
modlitwą podsycała w sobie iskierkę nadziei, że Thurkettle nie będzie miał czasu 
na zadawanie 
jej tortur, bo przecież już niedługo musiał wyprawić się na wojnę przeciwko 
królowi. 
Reyan pierwszy wpadł do zamku, a na widok Brendy i MacKinnona, gotujących się do 
ucieczki, 
ogarnęła go gorączka walki. Ucieszył się, że MacKinnon dobywa miecza, nie 
zamierzając się 
poddać. Stanął naprzeciw niego, aby nikt z nad- biegających ludzi Silyia nie 
próbował go 
wyręczyć. 
— Zabij go, durniu! — krzyknęła Brenda do MacKinnona, przezornie usuwając się na 
bok. — 
Zabij go, a będę twoja. 
— Nędzna to nagroda — zadrwił Reyan, nie spuszczając wzroku z przeciwnika. — 
Niemal 
każdy, kto w tym kraju nosi spodnie, już z niej korzystał. 
— Zabij go, poślij go do piekła, ty tchórzu — zapiszczała Brenda. 
— Zamknij się wreszcie, ty kurwo — warknął MacKinnon, nie odwracając oczu od 
Reyana. 
— Żywcem mnie nie weźmiesz, Halyard, i nie zawleczesz do króla. Załatwimy sprawę 
tu i teraz. 
Albo zginę, albo wyjdę stąd jako wolny człowiek. 
— Zabiję cię, zabiję jak wesz. Zapłacisz mi za to, że ośmieliłeś się podnieść 
rękę na Tess. 
— Tyle krzyku o jedną chudą jak szczapa i złośliwą jak żmija dziewkę? A bierz ją 
sobie. Nie 
będę ci żałował tego, co z niej jeszcze zostało. 
— Zabiłeś ją? — spytał Reyan, czując mróz w sercu. 
— Ja? A po co? Zostawiłem tę przyjemność jej kochającemu wujowi. Thurkettle bywa 
bardzo 
pomysłowy w tych sprawach. Mówię o czym innym. Podróż mi się dłużyła i nagle 
nabrałem 
ochoty, żeby spróbować, co takiego ciebie opętało, i muszę przyznać, że dziewka 
zna się 
narzeczy. — Zaśmiał się obleśnie. — Więc nie żałuję, że uszczknąłem sobie twego 
skarbu, zanim 
oddałem go Thurkettle”owi. 
Reyan zbladł z wściekłości i tylko z najwyższym trudem opanował się, żeby nie 
rzucić się ślepo 
na zdrajcę. Wiedział, że byłby to błąd, za który zapłaciłby najwyższą cenę, i 
zdawał sobie 
również sprawę, że MacKinnon rozmyślnie go prowokuje. 
Był doświadczonym wojownikiem, sam też nieraz stosował tę sztuczkę. 
Rozwścieczonego 
przeciwnika łatwej pokonać, ale z tej walki on — Reyan — chciał i musiał wyjść 
zwycięsko. 
— Jeśli ją skrzywdziłeś... — sukinsynu. 
— Skrzywdziłem? Powiedzmy sobie, że jej dziupla z miodem nie jest już taka 
ciasna, jak była. 
Poszerzyłem ją nieco — zaszydził MacKinnon, nacierając na niego. 
Reyan krzyknął wściekle i odparował cios. Wiedział, że złość przydaje mu sił, 
ale też stępia 
umysł. Starał się więc opanować. Próbował nie słyszeć ani MacKinnona, ani 
wściekłych i 
trwożnych na przemian okrzyków Brendy. Modlił się w duchu, aby to, co mówił 
MacKinnon, 
okazało się kłamstwem. 
Wkrótce przekonał się, że MacKinnon to godny przeciwnik. Walczył zręcznie i jak 
tak dalej 
pójdzie, obaj wcześniej padną ze zmęczenia, niż jeden pokona drugiego. Na 
szczęście jednak 
sztych, który właśnie wyprowadził MacKinnon, był mniej zręczny niż poprzednie i 
trafił w 
próżnię. Odsłonił się i to wystarczyło, żeby przygwoździć go jedną ręką do 
ściany, a drugą 
zatopić sztylet w jego szyi. 
MacKinnon osunął się na ziemię, plując krwią i charcząc tak przejmująco, że 
Reyan w ostatniej 
dopiero chwili wyłowił słuchem szelest kobiecych sukni. Obrócił się na pięcie; 
Brenda podnosiła 
nóż do ciosu i sięgnęłaby jego serca, gdyby nie chwycił jej za rękę. Ścisnął 
mocno, wytrącając 
sztylet z jej dłoni, i nie bacząc na miotane przez nią obelgi i przekleństwa, 
powlókł ją za sobą do 
wielkiej sali, gdzie Silyio, Thomas i jeszcze kilku kładło kres życiu 
najwierniejszych ludzi 
Thurkettle”a, którzy jeszcze próbowali osłaniać go własnymi piersiami. Reyan 
rzucił Brendę pod 
nogi młodzieńca, pilnującego rannych i tych, co poddali się od razu, a sam staną 
do walki. Chciał 
dostać Thurkettle”a. 
Tess drgnęła, wyrwana z modlitwy dziwnym zgiełkiem na górze. Coś się działo w 
zamku, ale 
co? Nie umiała powiedzieć, lecz coś na pewno się działo. Jeszcze przed chwilą 
otaczała ją 
przejmująca cisza, a teraz wyraźnie coś słyszała. 
Wytężyła słuch i nagle, przez krótką chwilę, dziwne dźwięki spotężniały. 
Usłyszała szczęk broni, 
krzyki rannych i zgiełk bitwy. Trwało to jednak za krótko, aby nabrać pewności, 
bo oto znów 
zgiełk jakby ucichł, a rozległo się echo śpiesznych kroków. Ktoś biegł po 
kamiennych schodach i 
Tess aż jęknęła, widząc, że to Brenda. 
Z pobielałą ze strachu twarzą, nienawiścią w oczach i skrwawionym mieczem w ręku 
kuzynka 
przebiegła zdyszana obok krat. 
— Co się dzieje?! — zwołała Tess, ale Brenda nawet nie przystanęła. Posłała jej 
tylko 
nienawistne spojrzenie i pognała dalej. Tess podążyła za nią wzrokiem, lecz 
niewiele mogła 
zobaczyć, przeniknęło jej tylko przez myśl, że kuzynka kieruje się w stronę 
sekretnego przejścia, 
wiodącego z lochu ku stajni. Ale oto wiecznie wilgotnymi murami wstrząsnął krzyk 
bezsilnej 
wściekłości. 
Głupiec, stary dureń, po trzykroć przeklęty! Co on zrobił?! 
Po chwi1i Brenda znów przebiegła przed kratą jak furia, sięgając po pęk kluczy 
wiszący na kółku 
na ścianie. Tess zmartwiała. Jej kuzynka rzuciła miecz i dygocąc z wściekłości, 
zaczęła dobierać 
właściwy klucz do zamku, Idąc i złorzecząc tak, że Tess nie słyszała własnych 
myśli. Nigdy nie 
widziała Brendy w takim stanie, kuzynka miotała się jak osaczone zwierzę. Zgiełk 
na górze mógł 
więc oznaczać tylko jedno, że zjawił się ktoś, kogo lękała się najbardziej, że 
ktoś śpieszył Tess z 
pomocą. Dlatego Brenda tak wściekle szukała ucieczki, ale ucieczki nie było. 
Thurkettle 
najwidoczniej kazał zaniknąć 
albo zasypać przejście do stajni i jego piękna córka znalazła się w matni. Ale 
osaczona ze 
wszystkich stron bestia może jeszcze gryźć. 
— Twój ojciec wyznaczył ciebie na mojego kata? — odezwała się Tess zimno, 
patrząc na 
kuzynkę, która uporała się z zamkiem u krat i z mieczem w ręku mierzyła ją 
wzrokiem. 
— Nie, ale nie odmówię sobie tej przyjemności. 
— Ktoś wreszcie dobrał się do waszej zdradzieckiej nory. 
— Twoja skundlona rodzina i ten padalec Reyan dostali się do zamku podstępem. 
Durnie, 
których najął mój ojciec, padają jak muchy albo się poddają. To już koniec. 
Wszystkie nadzieje 
na wysokie miejsce na dworze Douglasów, na władzę i majątek przekreślone. Nic 
już mi nie 
zostało, a wszystko przez ciebie. — Brenda wyrzucała z siebie słowa jednym 
tchem, ze złością, 
nienawiścią i nutą żalu, że wspaniale plany obróciły się wniwecz. Widać było, że 
nie panuje nad 
sobą. 
— To nie ja kazałam wam spiskować z Douglasem. 
— Wszystko przez ciebie — powtórzyła Brenda wściekle. — Gdy zbiegłaś z tym swoim 
durniem, wszystko się zmieniło. Nic nam już nie wychodziło. Wielkie plany legły 
w ruinie. Ale 
dla mnie nie wszystko jeszcze stracone — dokończyła złowieszczo. 
— Oddasz mnie w zamian za darowanie ci win? 
— Nikt na to nie pójdzie. Nikt mi niczego nie daruje. Nie wypuszczą mnie stąd 
żywej. Zginę, ale 
ty pójdziesz ze mną. 
— Mogłabyś się zdać na laskę króla. — Tess starała się mówić spokojnie i z 
przekonaniem, choć 
w myślach modliła się już tylko, aby nieba oszczędziły jej cierpień. Czuła na 
brzuchu ostrze 
miecza. 
— Łaska króla? Okazałby mi taką samą łaskę, jak jego matka okazała tym, co 
spiskowali 
przeciwko jego ojcu. Nie, moja droga, dzięki wielce za radę, ale nie będę błagać 
o łaskę, bo jej 
nie dostanę. Skoro i tak mam umrzeć, to wolę zginąć tu i teraz, ale nie przed 
tobą. 
— I staniesz w obliczu Boga splamiona zabójstwem? 
— Wśród innych grzechów nawet tego nie zauważy. — Brenda zaśmiała się 
histerycznie. — Nie, 
moja droga, nie pójdę do nieba, pochłonie mnie piekło i obie dobrze o tym wiemy. 
Ale zanim 
zajmą się mną szatani, sprawię sobie jeszcze jedną, ostatnią już, przyjemność na 
tym padole. 
Poczekam z tym jednak do ostatniej chwili. Zaraz zjawią się tu twoi dobroczyńcy 
i wtedy gdy 
ogranie cię nadzieja na ratunek, zatopię miecz w twoim nędznym ciele. Zginiesz 
na oczach tych, 
co zaryzykowali tak wiele, żeby cię ratować. 
Tess poczuła mdłości. Odwróciła wzrok od kuzynki, patrząc tęsknie w mroczną 
czeluść 
kamiennego korytarza, ku schodom, na których, być może, już wkrótce zobaczy 
swoich. Jeśli ma 
umrzeć, to umrze, mając ich przed oczami. 
Reyan wycisnął zakrwawiony miecz z ciała człowieka, którego właśnie pokonał, 
obrócił się i 
znalazł się twarzą w twarz z Fergusem Thurkettle”em. Zdrajca dyszał ciężko i 
spływał potem. Do 
tej pory krył się za plecami najemników, ale teraz został już sam. Reyan zaśmiał 
się, ogarnięty 
pragnieniem zemsty. Pojedynek nie będzie łatwy, ale był pewien, że wyjdzie zeń 
zwycięsko. 
Thurkettle zbyt długo nie miał w ręku miecza, zbyt długo wysługiwał się innymi i 
stracił wiele ze 
swoich dawnych umiejętności wojownika. 
— Możesz się poddać, Thurkettle. — Honor rycerza wziął w Reyanie górę nad 
pragnieniem 
zemsty; przeciwnikowi, który nie ma szans, rycerski obyczaj nakazuje 
zaproponować złożenie 
broni. 
— Poddać się i doznać okrutniejszej śmierci z rąk Jakuba?! Nigdy! 
— No to walcz. 
Thurkettle natarł pierwszy, lecz Reyan z łatwością odparował sztych, z 
następnymi jednak już nie 
poszło tak łatwo. Thurkettle był ongiś znakomitym szermierzem, musiał być, bo 
nie dożyłby 
swoich lat. Z każdą chwil walczył coraz zręczniej i stawał się groźniejszy. Ale 
też z każdą 
upływającą chwilą pocił się i dyszał coraz głośniej. Odwyki od walki i nie mógł 
się już mierzyć z 
Reyanem. Tracił siły i w pewnej chwili zatoczył się, próbując uniku, i wtedy 
właśnie przeciwnik 
zatopił miecz w jego brzuchu niemal po rękojeść. Thurkettle stał jeszcze przez 
chwilę jak 
oniemiały, po czym runął na dębową podłogę, kurczowo ściskając zionącą krwią 
ranę. Dopiero 
wtedy Reyan poczuł na sobie wzrok Silyia, który z Thomasem i resztą otoczył 
pojedynkujących, 
przyglądając się walce. Reyan był im wdzięczny, że pozwolili mu samodzielnie 
dopełnić 
sprawiedliwości, nic jednak nie powiedział, bo co innego zwróciło jego uwagę. 
— Gdzie Brenda?! — krzyknął, nie widząc jej wśród jeńców, tam gdzie ją zostawił. 
— Nie widziałem jej, a przynajmniej od czasu, gdy ten łotr stanął do walki. — 
Thomas wskazał 
dogorywającego Thurkettle” a. 
— Była tu jeszcze przed chwilą, słyszałem jej wrzask. 
— Nie może nam już zagrozić. 
— Może, jest gorsza od swego ojca. 
— Sądzisz, że zeszła do Tess? — szepnął Silyio z niepokojem. 
— Jestem pewien i albo chce się na niej zemścić, albo użyć jako zakładniczki. 
Poczekajcie! — 
krzyknął Reyan, widząc, że Silyio z Thomasem skaczą do drzwi wiodących do lochu. 
— Brenda 
wie, że zaraz tam zejdziemy, a może nawet tego chce. 
— Więc co mamy robić? Czekać, aż jej się znudzi ta zabawa? 
— Nie, ale rozegramy ją na naszych warunkach. — Reyan zdjął ze ściany ciężką 
myśliwską 
kuszę. Bez słowa naciągnął cięciwę i włożył strzałę w łoże. 
— Po co cito, masz przecież miecz — zdumiał się Thomas. 
— Wątpię, aby udało mi się podejść blisko niej. Ta suka jest na to za sprytna. 
— Zawsze możesz rzucić nożem. 
— Nie jestem w tym zbyt dobry, wolę kuszę. Skoro można z niej położyć jelenia w 
biegu, to tym 
bardziej klępę Thurkettle”ów. Obym tylko nie musiał. Nie umiem zabijać kobiet, 
nawet takich 
zdradzieckich dziewek jak ona. 
— Chcesz iść sam? — upewnił się Silyio. 
— Tak, to ją zaskoczy, i tak będzie przezorniej. 
— Idź, chłopcze, i niech Pan ma cię w swojej opiece. 
I Tess, dodał w myślach Reyan. Modlił się żarliwie jak nigdy w życiu. Brenda to 
bestia, a bestia, 
która czuje nieuchronny koniec, jest szczególnie groźna. Z całej duszy błagał 
Boga, aby Tess 
żyła. 
Ktoś nadchodzi. — Brenda stężała; wydawało jej się, że coś słyszy, ale nie była 
pewna. 
Wytężyła wzrok. Nic, tylko mrok i cisza. 
— Strach ci słuch mąci — rzekła Tess. Też usłyszała cichy odgłos kroków na 
kamiennych 
schodach, ale wolała o tym nie mówić. 
— Nie sądzę. Na górze już cisza, a to znaczy, że walka dobiegła końca i teraz 
idą po ciebie. 
— Brenda zaśmiała się złowieszczo, dźgając kuzynkę mieczem w brzuch. 
Ta drgnęła, przywierając całym ciałem do omszałych głazów, z których zbudowano 
loch. Nie 
miała możliwości ruchu. 
Ciężkie żelaza trzymały ją bezlitośnie. Na widok Reyana wyłaniającego się z 
mroku serce zabiło 
jej mocniej. I choć duszę ściskał jej śmiertelny strach, ucieszyła się, że jest 
cały i zdrowy. 
— Odsuń się od niej, Brendo — rozkazał. Wiele go kosztowało, żeby nie krzyczeć i 
nie rzucić 
się z miejsca na groźną bestię. 
— Nie mam zamiaru, a ty nie podchodź bliżej, bo... — Nie dokończyła, wzrokiem 
tylko 
wskazała miecz. 
— Niczego już nie wygrasz, krzywdząc Tess. Twój ojciec nie żyje, większość jego 
ludzi też. Ty 
również nie możesz liczyć na łaskę. 
— Wiem, co mnie czeka, i powiem ci, co czeka hrabiankę. Zdradziła nas, a ze 
zdrajców wypruwa 
się flaki, patroszy jak świnie. To właśnie ją czeka, a ja będę jej katem, bo to 
mnie zdradziła. 
Reyan podniósł kuszę i wymierzył w Brendę. Modlił się w duchu, by Tess zachowała 
tyle zimnej 
krwi, żeby choć trochę, na tyle, na ile pozwolą łańcuchy, odsunąć się w lewo lub 
prawo, bo 
wtedy miecz Brendy przejdzie bokiem, rani ją — tęgo już się nie uniknie — lecz 
rana nie będzie 
groźna. Nic jednak nie mógł powiedzieć, bo to tylko pogorszyłoby sytuację. Czuł, 
jak zimny pot 
zalewa mu plecy. 
— Odłóż miecz, Brendo, bo przeszyję cię strzałą. 
— Zabijesz kobietę? Ty, dzielny i prawy sir Halyard? Nigdy się na to nie 
zdobędziesz. 
Mówiąc to, Brenda zaśmiała się szyderczo, a on aż nie mógł uwierzyć w swoje 
szczęście. 
Zanosząc się bowiem głośnym, histerycznym śmiechem, dziewczyna nieznacznie 
opuściła miecz. 
I to była szansa. Nacisnął spust. Strzała z furkotem wbiła się w ciało 
zdrajczyni. W tej samej, 
krótkiej jak mgnienie, chwili Tess zdołała wykręcić się na tyle, że miecz 
pchnięty ręką Brendy 
minął żołądek, rozrywając tylko mięśnie z boku. Tess nawet nie czuła bólu, 
patrzyła w oczy 
kuzynki i nie znajdowała w nich nic poza nienawiścią. Chwilę jeszcze Brenda 
trzymała się na 
nogach i wreszcie osunęła się do stóp Tess, oczy jej zmętniały i niewidzące już 
spojrzenie 
utkwiła w mroku. Strzała ugodziła ją z taką mocą, że skrwawiony grot wystawał z 
pleców 
Reyan rzucił kuszę i jednym ruchem wyrwał klucze z zamka w kratach. Skoczył do 
Tess i 
odpychając martwe ciało Brendy, uwolnił ją z kajdan, które tak niedawno więziły 
jego. 
Dziewczyna osunęła mu się w ramiona. 
— Bardzo cię boli? — spytał. W mrocznym świetle paru pochodni nie mógł obejrzeć 
rany. 
— Trochę, na szczęście poszło bokiem, tyle że będę jeszcze szczuplejsza. — 
Uśmiechnęła się. — 
A ona? — Spojrzała na ciało kuzynki. 
— Nie żyje, przykro mi. 
— Nie miej wyrzutów. Sama zgotowała sobie taki los i gdyby nie ty, zabiłaby 
mnie, a ciebie też, 
gdybyś się zawahał. Nieodrodna córka swego ojca. 
— To bestie — dodał Reyan, nie wypuszczając Tess z ramion. Musnął wargami jej 
usta. — 
Bardzo cię skrzywdzili? Nic ci nie jest? — Miał w pamięci złowieszcze słowa 
MacKinnona i 
pragnął z ust Tess usłyszeć, że łotr kłamał. 
— Nie, jestem tylko obolała odjazdy, nie licząc tej pamiątki, którą na 
pożegnanie dała mi 
kuzynka. 
— A w czasie jazdy nic ci nie zrobili? 
— Rozumiem, o czym myślisz. MacKinnon chciał się nawet do mnie dobrać, ale 
Dermott 
powiedział, że nie ma czasu. Bał się o swój los, gdybyście nas dogonili, w 
każdym razie 
przekonał MacKinnona, żeby wziął chucie na wodze, przynajmniej do czasu, kiedy 
dojadą do 
Thurkettle”a. 
Reyan ucałował ją jeszcze raz z ulgą i rosnącym pragnieniem. 
— Zaniosę cię na górę — powiedział. — Trzeba cię opatrzyć. 
— Bitwa wygrana? 
— Zwyciężyliśmy bez trudu, niewielu z ludzi Thurkettle”a chciało nadstawić za 
niego karku. 
— A co z tymi, co mnie pojmali w leśnej chacie, Thomasem i jego kompanami? 
— Nie żyją, tak samo jak MacKinnon, Dermott i Thurkettle. Woleli zginąć z 
naszych rąk niż na 
szubienicy. 
— Brenda też. Nie chciała się poddać. 
— Spotkała ich lepsza śmierć niż ta, na jaką naprawdę zasłużyli. 
Gdy tylko wyszli z lochu, zaraz oblegli ich krewni Tess. Każdy chciał ją 
powitać, wszyscy z 
troską pytali, jak się czuje, i nie odstępowali jej na krok nawet wtedy, gdy 
miejscowe kobiety 
zaczęły opatrywać jej ranę. Postanowiono zostać na miejscu na noc i dopiero 
rankiem ruszyć do 
Donnbraigh. Zgiełk zrobił się taki, że Tess z ulgą dała się zanieść do swojej 
dawnej sypialni. 
Troska okazywana przez rodzinę bardzo ją radowała, ale też męczyła ponad siły. 
Wkrótce jednak została sama z Reyanem. Patrzyła na niego zmęczonymi oczami, gdy 
gotował się 
do snu, a kiedy położył się obok niej, wtuliła się w niego jak dawniej. 
— Zdążysz dotrzeć do króla przed bitwą? — spytała szeptem, jakby przepraszając, 
że przez nią 
stracił kilka cennych dni. 
— Zdążę, ale będę musiał się śpieszyć. — Chciał ją wziąć w ramiona, ukochać, 
zapragnął jej jak 
niemal nigdy dotąd. 
— Zdążysz, wiem o tym, i z królem odniesiecie zwycięstwo nad zdrajcami. 
— I wrócę, żeby cię poślubić. 
Nic nie odpowiedziała, tylko wtuliła się w jego ramiona jeszcze mocniej. Kochała 
go całym 
sercem i całą duszą i wiedziała, że właśnie dlatego, że go miłuje, musi go od 
siebie uwolnić.
21
Odejdźże wreszcie od okna, moje dziecko. 
Tess westchnęła w duchu. Ileż to już razy ciocia Kirsten napominała ją, żeby 
przestała tęsknie 
wyglądać przez okno? Nie potrafiła się jednak powstrzymać. Dusiła się w ciasnym 
dworku 
kuzynki Isabel z całą liczną gromadą kobiet z rodu Delgado-Comynów. Kochała je, 
to oczywiste, 
ale czuła się już znużona ich ciągłym towarzystwem i łaknęła chwili samotności. 
Powrót do Donnbraigh z zamku Thurkettle”a zajął całe trzy dni. Tess miałaby 
wyrzuty sumienia, 
że to przez nią tak długo to trwało, gdyby nie fakt, że nie była jedyną ranną w 
orszaku. Potem 
przez tydzień dobrzała w Donnbraigh. Nie 
Ł zaznała wiele spokoju, bo trwały przygotowania do bitwy. Silyio bez przerwy 
słał kurierów na 
królewski dwór i stale też nadchodziły nowe wiadomości. Simon został przyjęty 
przez samego 
monarchę, opowiedział mu oczywiście o wszystkim, zapewniając o całkowitym 
oddaniu i 
lojalności Reyana. Po tygodniu rana Tess zabliźniła się na tyle, że mogłaby 
spędzić z Reyanem 
noc jak dawniej, a bardzo tego pragnęła. Niestety, nie było im to dane. Przez 
cały tydzień nie 
znaleźli się sam na sam nawet przez chwilę. Wszystkich ogarnęła przedbitewna 
gorączka, a 
kobiety musiały się szykować do podróży. Postanowiono, że przeczekają wojenną 
pożogę w 
dworku kuzynki Isabell, piętnaście kilometrów na północ od Arkinholm, gdzie 
szykowała się 
wielka bitwa. 
Dopiero tam, w dworku, a ściślej w ogrodzie, znalazła się chwila na miłosne 
pożegnanie z 
Reyanem. Namiętne, ale pośpieszne i daleko mniej romantyczne niż to, o jakim 
Tess marzyła. A 
marzyła jej się cała długa noc w objęciach ukochanego. Zresztą każdej z kobiet 
Comynów-
Delgadów. Wszystkie bowiem tęsknie spoglądały na swoich rycerzy i kraśniały, 
ściskając kolana, 
gdy zbrojny oddział z Silyiem, Reyanem i Thomasem ruszał rankiem, spod bram 
dworku. 
— Gapienie się przez okno nic nie pomoże, i tak nie wrócą wcześniej, niż im jest 
pisane — 
napomniała ją Meghan, żona Thomasa. Była przy nadziei i sądząc po potężnym 
brzuchu, chyba 
bliska rozwiązania. 
— Wiem, wiem. — Tess odeszła od okna i dołączyła do niewieściej gromadki 
ugniatającej ciasto 
na wielkim stole. — Tylko że już minął tydzień, od kiedy wyjechali. Wyglądam, bo 
może coś 
zobaczę. 
— Głupstwa pleciesz. — Kristen uśmiechnęła się. — Obóz jest dziesięć mil stąd, 
więc choćbyś 
wytężała oczy, i tak nic nie wypatrzysz. Miałaś słodkie życie, moje dziecko, i 
jeszcze nie wiesz, 
jak to jest, gdy mężczyźni jadą na wojnę. 
— Ej że, przeżyłam już osiemnaście lat. W tym czasie musiała być jakaś wojna. 
— Może i tak, ale byłaś za młoda, żeby zapamiętać. Wiedz jedno: nigdy nie 
wiadomo, kiedy 
wrócą, bo nigdy nie wiadomo, jak się potoczą losy bitwy. 
— To rozumiem, ale tak sobie myślę, że ta bitwa już powinna się skończyć, a ty, 
ciociu, chyba 
coś wiesz, prawda? Szykujesz tyle ciasta i tyle każesz gotować jadła, że chyba 
się ich 
spodziewasz. 
— I tak, i nie. Jeśli wrócą, uczta będzie gotowa, jeśli nie, wyślemy to całe 
jadło do obozu, a w 
ogóle, to w takich chwilach lepiej zająć się czymś pożytecznym, niż wciąż 
patrzeć przez okno. 
— Już kilka razy wysyłaliśmy im jadło do obozu pochwaliła się Meghan. — Nie masz 
pojęcia, 
jakie przepastne żołądki mają wojownicy, a od mojego Thomasa wiem, że do ich 
oddziału stale 
dołączają nowi zwabieni dobrym wiktem. 
— Powinnam wysłać coś mojemu Reyanowi. 
— Jest przecież z Silyiem i Thomasem. 
— A jeśli dołączył do swoich? Ma krewniaków, którzy też walczą za króla. 
Ciotka i kuzynka zmilczały, ale ich wzrok zdawał się mówić, że Silyio raczej nie 
wypuścił 
Reyana spod swoich skrzydeł. 
— Przecież go nie trzymają pod strażą? — fuknęła Tess. 
— Oczywiście, że nie — pośpieszyła z zapewnieniem Meghan. — Ale mają na niego 
oko, żeby... 
jak by ci powiedzieć... nie strafił. 
— Kto? Reyan? Nigdy. 
— Zobaczymy, gdy będzie szedł do ołtarza — wtrąciła Isabell. 
Tess spojrzała na swoją starzejącą się kuzynkę. Isabell obierała jabłka, równie 
pomarszczone jak 
ona. 
— Do ołtarza pójdzie, bo to dla niego sprawa honoru i obowiązku - odparła Tess, 
ściągając brwi. 
— O co ci chodzi? Honor i poczucie obowiązku to zalety, a nie wady. — Isabell 
posiekała obrane 
jabłko, wrzuciła je do wielkiego garnka, który umieściła między nogami, po czym 
sięgnęła po 
następny owoc do skrzyni stojącej obok. 
— Dziecko, o co ci właściwie chodzi? — spytała Kirsten. — Chcesz przecież 
poślubić tego 
swojego rycerza, ale o małżeństwie mówisz tak, jakby to było przekleństwo, a nie 
błogosławieństwo. 
— Bo i będzie przekleństwem — wyrzuciła Tess. 
Ogarnęła wzrokiem izbę, w której wrzała praca. Ciotka z Meghan miesiły ciasto na 
stole, Isabell 
obierała jabłka, a cała gromada pozostałych kobiet zajmowała się szyciem, 
siedząc w krąg przy 
kominku. 
Tess nie dawała już sobie rady z własnymi myślami. Chciała, musiała się komuś 
zwierzyć z 
nurtujących ją niepokojów. Czuła, że już dłużej nie wytrzyma, i czuła też, że 
kto jak kto, ale 
zawsze jej życzliwa ciotka Kirsten, Meghan — od kilku lat mężatka — i wiekowa 
Isabell zechcą 
jej wysłuchać. 
— Czy mogę wam powierzyć pewną tajemnicę? 
Wszystkie trzy kiwnęły głowami jak na komendę. 
— I nikomu nie powiecie? 
— Żadna z nas nie jest paplą. — Ciotka Kirsten spojrzała na Meghan i Isabell, a 
potem na Tess. 
— Nie żądam od was słowa, zanim wam nie opowiem, zresztą — zamyśliła się — i tak 
nie ma co 
robić z tego tajemnicy. 
— Bądź spokojna, niczego nie wychlapiemy. — Kirsten najwyraźniej uznała, że ma 
prawo 
przemawiać w imieniu całej trójki. 
— No więc posłuchajcie. .W pewnym sensie jestem zadowolona, że stryj i reszta 
trzymają 
Reyana przy sobie, bo w ten sposób pozna nas wszystkich lepiej. Przekona się, że 
złośliwości, 
które mu czasami prawię, to nic takiego, tak się po prostu w naszej rodzinie 
mówi, prawda? 
Trzy słuchaczki znów przytaknęły jak na komendę. 
— Ale teraz najważniejsze, mogę? 
— Nie krępuj się, kochanie. 
— Dzięki za uprzejme zezwolenie. — Tess zaśmiała się i nagle spoważniała. Przez 
chwilę 
ugniatała ciasto w milczeniu. — Chcę wam powiedzieć — zaczęła, nie podnosząc 
oczu — że 
chyba nie poślubię Reyana. Uważam, że popełniłabym błąd, wiążąc go ze sobą. 
— Skoro tak uważasz, to nie trzeba było przed draniem zadzierać spódnicy — 
syknęła Isabell. — 
I właściwie o co ci chodzi? Nie jest dobry w łóżku? 
Tess zarumieniła się jak piwonia. Zgromiła wzrokiem siwowłosą kuzynkę. 
— Przeciwnie, jest bardzo dobry, powiedziałabym, że najlepszy, gdybym miała taką 
skalę 
porównań jak ty, stara ladacznico. 
— Już ja potrafiłabym mu wystawić cenzurę. Poznałam w życiu niejednego ogiera, 
choćby ten.... 
— Dość tego, Isabell — zaprotestowały chórem Kirsten i Meghan. — Nie będziemy 
teraz 
słuchać o kochankach, którzy dawno już leżą w grobie. Wszyscy wiedzą, co 
wyprawiałaś w 
młodości — dodała Kirsten. — Tess ma coś ważnego do powiedzenia, więc się 
uspokój, bo jak 
nie, to zatkam ci tę twoją bezzębną gębę jabłkami. 
Chwilę trwało, nim Tess przestała chichotać. Kochane kuzynki, nic się nie 
zmieniły! Isabell jak 
zawsze chciała się chwalić swoimi romansami, a Kirsten jak zawsze ją karciła. 
Ktoś obcy mógłby 
odnieść wrażenie, że młodsza nie ma szacunku dla siwowłosej damy. W 
rzeczywistości 
przepadały za sobą. Wszyscy zresztą uwielbiali Isabell i bezustannie karcili ją, 
gdy chciała snuć 
swoje podejrzane wspomnienia z młodości. 
— A dlaczego uważasz, że byłby to błąd, moje dziecko? — wróciła do przerwanego 
wątku 
Kirsten. 
— Dlatego, że jestem dziedziczką, a on jest biedny, nie ma nic prócz miecza i 
honoru. 
— Ależ, moja droga, Halyardowie to zacna rodzina i nie słyszałam, żeby 
biedowali. 
— Rodzina, a zwłaszcza jego starszy brat, ma się nieźle, ale Reyan nie ma nic, 
ani ziemi, ani 
majątku. Niczego nie odziedziczył. Taki jest los młodszych synów. 
— Więc ucieszy go twoje wiano. Nie twierdzę, że wślizgnął ci się łóżka z 
nadzieją na majątek, 
ale wszyscy wiedzą, jak to jest. Biedak jego pokroju nigdy by nie dostał takiej 
bogatej panny jak 
ty. Lękasz się, że chce cię poślubić tylko dla pieniędzy. 
— Wcale nie, prawda jest taka, że nie chciał mnie poślubić właśnie dlatego, że 
jestem bogata. 
— To ja już nic nie rozumiem. 
— Ja też nie mogłam tego pojąć, aż wreszcie zrozumiałam. Reyan uważa, że 
człowiek, który 
dochodzi do majątku przez ołtarz, postępuje jak sprzedajna kobieta. Przyrzekł 
sobie kiedyś, że w 
życiu tego nie zrobi. Jeśli nie dorobi się majątku własnymi rękami i rozumem, to 
będzie żył, jak 
żyje. 
— Bardzo to szlachetne postanowienie — mruknęła Kirsten. 
— Ale i dziwne, prawda? Itak go traktują, jak dziwaka. Nikt nie chce zrozumieć, 
że Reyan ma 
swoją dumę, i na tym to wszystko polega. Też nie rozumiałam jego oporów, ale 
porozmawialiśmy sobie szczerze. On do ołtarza pójdzie, bo dał słowo, ale 
strasznie cierpi, a 
jeszcze bardziej jego duma, że do naszego małżeństwa nie wniesie nic, bo to ja 
mam ziemię i 
majątek, a on nie ma nic. Powiada, że to jest tak, jakby się sprzedawał, i 
okropnie nad tym boleje. 
— Głupstwo, przejdzie mu, moje dziecko, nie masz się co przejmować. 
— Nie było jeszcze takiego, który umarłby z nadszarpniętej dumy — wtrąciła 
Isabell. 
— Miałybyście pewnie rację, gdyby chodziło o nadszarpniętą dumę. Rzecz w tym, że 
gdy Reyan 
dowie się całej prawdy, to cała jego duma legnie w ruinie. Kiedy kryliśmy się w 
jaskini po 
ucieczce od Thurkettle”a, rozmawialiśmy, dlaczego Fergus tak się na mnie 
zawziął, i Reyan 
otworzył mi oczy, że mojemu wujowi może chodzić nie tylko o to, co wiem o jego 
knowaniach, 
ale także o majątek. Zapytał mnie wtedy, czy coś posiadam. 
— I co mu powiedziałaś? — spytała Kirsten, ugniatając ciasto z taką energią, że 
nad stołem 
wykwitła chmura mąki. 
— Powiedziałam, że i owszem, coś tam mam, nie zdradziłam jednak, ile tego jest, 
a jest, jak 
wiecie, sporo, nawet bardzo sporo. 
— Później też mu nie powiedziałaś? 
— Nie, ciociu, nigdy już o tym nie rozmawialiśmy. 
— Silyio też mu tego nie wyjawił? 
— Sądził chyba, że Reyan już wie, a ja może bym i powiedziała, gdyby nie to, że 
tymczasem 
Reyan wyłożył mi, co myśli o takich, co dorabiają się majątku przez ołtarz. Nie 
miałam już 
odwagi. 
— Rozumiem cię, moje dziecko, ale w końcu będziesz musiała mu wszystko wyznać. 
— Właśnie, i w ogóle, co zamierzasz uczynić? — spytała Meghan z wypiekami na 
twarzy. 
— Tego właśnie nie wiem. Zastanawiałam się, myślałam, starałam się znaleźć 
jakieś 
rozwiązanie, sposób, żeby nie urazić jego dumy. 
— Jest tylko jeden sposób - mruknęła Isabell. — Musisz zrezygnować z majątku. 
Jak oboje 
będziecie biedni jak myszy kościelne, nie będzie problemu. 
— O tym też myślałam — odrzekła Tess poważnym tonem, ignorując drwinę. — Ale to 
nie jest 
rozwiązanie. Majątek należy się nie tylko mnie, ale także dzieciom, które kiedyś 
przyjdą na 
świat. Poza tym taki gest niczego by nie rozwiązywał, tylko rodził nowe 
problemy. Reyan stale 
by myślał, czy nie żałuję, dzieci miałyby słuszny żal, a i ja mogłabym zrobić 
się zgorzkniała, 
„gdyby się okazało, że nie mamy na jedzenie czy stroje dla córek. Trudno mi to 
wytłumaczyć, 
lecz rezygnacja ze wszystkiego to nie jest rozwiązanie. — Westchnęła. — Z 
drugiej jednak 
strony, jeśli zatrzymam majątek i poślubię Reyana, dopiero zaczną się problemy. 
On uzna, że 
okradłam go z jego dumy i godności, zacznie mnie nienawidzić, a to mnie zabije. 
— Bardzo go kochasz, prawda? — spytała Kirsten cicho. 
— Bardziej, niż rozum podpowiada. Właśnie dlatego postanowiłam zwrócić mu słowo 
i uwolnić 
go od siebie. 
— Ale rodzina nigdy się na to nie zgodzi — wtrąciła Meghan. 
— Myślę, że z czasem da się przekonać, tylko że najpierw trzeba, żeby Reyan 
zniknął wszystkim 
z oczu, choćby na trochę. Gdy zostanie tu z nami wszystkimi, to rzeczywiście, 
stryj Silyio nie 
zgodzi się na odwołanie zaślubin. Czy teraz rozumiecie, co mnie gnębi? 
— Doskonale — odezwała się Isabell. — Musisz go oddalić, tak będzie słusznie. 
— Isabell! — Kristen aż podniosła głos, lecz zaraz zmitygowała się, widząc, że 
kobiety zajęte 
szyciem zastrzygły uszami z ciekawości. — Isabell, przecież ona z nim spała! 
— I co z tego? Nie ma tego napisanego na czole, a ważniejsze jest co innego. 
Ślub, z którego 
zrodzi się nienawiść, zabije ją. Już ja znam mężczyzn. Można im zabrać to i owo 
i nic się nie 
stanie, co innego jednak, gdy zabrać mężczyźnie jego godność. Tam, gdzie nie 
staje godności, 
rodzi się nienawiść. 
— A może nie jest tak źle, jak myślisz, Tess — odezwała się Meghan. — Może Reyan 
w ogóle 
nie zwróci uwagi na wielkość twego majątku. 
— Niemożliwie, już się tym przejmuje, choć, jak powiadam, nie zna całej prawdy. 
Ma nadzieję, 
że zdoła się dorobić, i zdobędzie tyle, ile, jak sądzi, posiadam. A tyle, ile 
naprawdę mam, nie 
zdobędzie nigdy, a jak dodać do tego schedę po Thurkettle”u, którą, być może, 
król mi 
przeznaczy, to gorzej już być nie może. — Tess uśmiechnęła się smutno. — No i 
teraz już 
wszystko wiecie. 
— Ale niewiele ci pomogłyśmy. — Kirsten potrząsnęła głową. 
— Przeciwnie, bardzo, bo jak na was patrzę, to widzę, że rozumiecie moje lęki, a 
to dla mnie 
dużo. Umacniacie mnie W przekonaniu, że nie mam innego wyjścia, jak zwrócić 
Reyanowi 
słowo i pozwolić mu odejść. Tak zamierzałam, nie byłam jednak do końca pewna, a 
teraz już 
wiem, że tak naprawdę trzeba. Tylko jak to zrobić? Silyio i reszta nie 
spuszczają z niego oka. 
Pilnują lepiej niż najlepsze straże. 
— A im bliżej ślubu, tym bardziej będą go pilnować — dodała Meghan. 
— No cóż, może znajdzie się jakiś sposób, a jeśli nie, to zrobię scenę przy 
ołtarzu. Tyle że tego 
wolałabym uniknąć. Lepiej będzie załatwić sprawę wcześniej, uwolnić go tak 
szybko, jak się 
tylko da. 
— No to do dzieła, moja mała! — zawołała Isabell, zerkając przez ono. Właśnie 
wracają! 
Kobiety gromadą wybiegły przed dom. Powitaniom nie było końca. Jak się okazało, 
przyjechali 
również sir Thane Halyard, ojciec Reyana, oraz Colin, najstarszy z braci, a 
także Nairn, którego 
Tess miała już sposobność poznać, oraz Simon. Podejrzewała, że stryj Silyio nie 
dał im wyboru i 
tak naprawdę zmusił do przyjazdu. Potem wszyscy zasiedli do uczty. Zgiełk umilkł 
dopiero, gdy 
mężczyźni napełnili brzuchy. Wtedy znalazła się sposobność do poważniejszej 
rozmowy. 
— A więc zwyciężyliście, ale opowiedz mi, jak to było — poprosiła Tess, 
przysiadając się do 
Reyana. Wcześniej nie mogła tego zrobić, bo, jak wszystkie kobiety, musiała 
usługiwać przy 
stole. — Zwycięstwo było pewnie zdecydowane, bo inaczej król zatrzymałby was 
jeszcze przy 
sobie. 
— Bitwy właściwie nie było. — Silyio uznał, że odpowiedź należy do niego. Miała 
się już 
zacząć, gdy niespodziewanie sir Hamilton zdecydował się przejść na stronę króla, 
a w jego ślady 
poszli inni. Z czterdziestu tysięcy wojowników, którzy nadciągnęli z Douglasem, 
świtem przed 
bitwą została garstka. 
— I do walki nie doszło? 
— Walnej bitwy nie było, tylko trochę utarczek. Wieczorem poprzedniego dnia siły 
Douglasa i 
Jakuba były mniej więcej równe, ale rankiem już nie. Po przejściu Hamiltona na 
naszą stronę król 
miał ogromną przewagę. Doszło tylko do niewielkiego starcia nad Esk pod 
Langholmem, gdzie 
zginął brat Douglasa, Moray. Drugi brat, Ormond, został pojmany i stracony. 
— A co z hrabią? 
— Zbiegł do Anglii z lordem Balyanie. 
— Opuścił własnych braci? — spytała Tess z niedowierzaniem. 
— Ano tak, zbiegł, żeby ratować własną skórę, przeklęty zdrajca, ale nic więcej 
nie uratował. 
Wszystko, co posiadał, przeszło na własność Korony. 
— Tyle wysiłków i taki szybki koniec? — Tess spojrzała na Reyana. 
— Też mi jakoś nieswojo. Jakby mnie ktoś oszukał. 
— Już po wszystkim i król rozpuścił wojska? — zainteresowała się Meghan. 
— Niezupełnie — odparł Silyio. — Dał nam dwa tygodnie na odpoczynek i musimy 
wracać, a 
ojciec Reyana i jego ludzie jeszcze szybciej, bo już jutro. Król chce wyplenić 
resztkę 
sojuszników Douglasa. Jeśli nie skończy w ciągu dwóch tygodni, wtedy także i my 
mamy się 
stawić. 
Zaległa cisza. Wojna jeszcze się nie skończyła. Mężczyźni znów będą musieli 
ruszyć i znów 
zacznie się trwożne oczekiwanie na ich powrót. Tess zasępiła się. Nie ma 
kobiety, która nie 
troskałaby się o swego rycerza. Na wojnie nigdy nic nie wiadomo. Nawet najlepsi 
mogą zginąć. 
Śmierć nie wybiera. 
Z zamyślenia wyrwała ją. Kirsten, dając znak jej i wszystkim kobietom, że czas 
sprzątać ze stołu. 
Dziewczyna wzięła się więc za obowiązki, myśląc ze smutkiem, że przy tylu 
gościach nie 
znajdzie się ani jedna chwila, by pobyć sam na sam z Reyanem. Ale może to i 
lepiej, skoro i tak 
musiała się z nim rozstać. 
Całkiem ładna ta mała Tess — mruknął Thane Halyard do synów i Simona, zlegając 
na sianie. 
Przeznaczono im na noc poddasze z sianem w stodole. 
— A i owszem, bardzo miła — odparł Reyan, zerkając, czy poza nimi jeszcze ktoś 
szykuje się do 
snu na sianie. — Patrzcie, żadnego Delgada, żadnego Comyna! — zawołał, szczerze 
zdumiony. 
— Chyba po raz pierwszy zostawiają mnie bez opieki. 
— Mylisz się, synu. — Thane zaśmiał się. — Dwóch umościło się na dole przy 
drabinie, czterech 
przy wrotach z obu stron stodoły i na podwórcu też ich nie brakuje. 
Reyan zaklął z cicha. 
— Niech ich diabli! Dałem im przecież słowo i to powinno wystarczyć. 
— W takich sprawach, synu, mało kto polega na słowie. Ufają ci, oczywiście, ale 
wolą dmuchać 
na zimne i będą cię pilnować do ostatniej chwili, aż usłyszą twoje „tak” przy 
ołtarzu. Tak to już 
jest, że nawet najbardziej słownymi szlachetnych przychodzi czasami do głowy, 
żeby jednak 
uciec. — Thane ułożył się wygodnie, założył ręce pod głowę i zerknął na syna. — 
A poza tym 
widać niestety, że perspektywa małżeństwa wcale cię nie cieszy. 
— No cóż, żaden mężczyzna nie lubi, gdy go ciągną do ołtarza — mruknął Reyan 
ponuro. 
Złościło go, że ojciec bez trudu wyczuł jego wątpliwości. 
— Skoro tak, to nie trzeba było się do niej dobierać. 
Reyan znów zaklął, co tylko wywołało wesołość braci i Simona. 
— Widzę, że nie znajdę u was współczucia. 
— Współczucia, a niby dlaczego? Widać, że panna ci odpowiada i lubisz z nią 
dokazywać, 
prawda? Jest ładna, a nawet więcej niż ładna, ma najwspanialsze oczy, jakie w 
życiu dane mi 
było oglądać. Jest co prawda drobna, ale silna. Dała ci tego dowód, gdy przez 
dwa tygodnie 
uciekaliście przed zbirami Thurkettle”a i Douglasa. Jest mądra i dowcipna, co 
docenisz, gdy z 
czasem opadną namiętności, a poza tym ma ziemię i majątek, którego ja, synu, nie 
byłem w 
stanie ci dać — zakończył Thane szeptem. 
— Nie mam o to żalu — odszepnął Reyan. 
— Wiem, ale smuci mnie, że nic ci nie mogłem dać. Radowałem się, żeś wyrósł na 
pięknego 
młodzieńca, myślałem sobie, że mając takie lico, i tak zdobędziesz to, czego nie 
dostałeś od ojca. 
— Miałeś nadzieję, że jakaś bogata panna zażyczy mnie sobie za męża, że mnie... 
kupi. 
— Ty, synu, masz jakoś dziwnie poukładane w głowie. Chcesz, żeby ci współczuć bo 
masz 
poślubić ładną i posażną pannę. Powiem ci, mój chłopcze, że niejeden chciałby 
być na twoim 
miejscu. A teraz prześpij się i odpocznij. Wygląda na to, że zmęczenie przyćmiło 
ci rozum. — 
Thane pokiwał głową i przymknął oczy. — Przykro mi tylko, że nikt z nas nie 
będzie na ślubie, 
ale jak tylko wojna się skończy, urządzimy wielkie przyjęcie dla ciebie i twojej 
pani. 
Reyan nic już nie odpowiedział westchnął tylko ciężko. Czuł się opuszczony przez 
wszystkich. 
Miał żal, że nikt z krewnych nawet słowem nie zganił Comynów Delgady, że pilnują 
go jak 
więźnia. To prawda że nie nałożono mu kajdan, nie trzymano miecza nad głową, 
lecz nie 
spuszczano go z oka i nawet na stronę nie mógł się udać bez „opieki” w osobie 
któregoś z 
życzliwych krewniaków Tess. Uważał, że bracia albo ojciec powinni coś w tej 
sprawie zrobić, a 
tymczasem zachowywali się tak, jakby już byli spowinowaceni z Comynami 
Delgadami. 
Westchnął jeszcze raz i się zamyślił. Nie powinien jednak przykładać aż takiej 
wagi do 
drobiazgów. Nie zamierzał przecież wycofywać się z danego słowa. Rodzina Tess 
miała wszelkie 
prawo tak postępować, a w rzeczy samej i tak odnosili się do niego lepiej, niż 
można się było 
spodziewać w takich okolicznościach. Ale złościło go, że znalazł się w sytuacji 
bez wyjścia. 
Postanowił jednak zwalczyć w sobie złość, żeby nie sprawiać przykrości Tess. 
Przysypiając, obiecał sobie jeszcze jedno, że uczyni wszystko, dołoży wysiłków i 
postara się w 
jakiś sposób zdobyć majątek równy temu, który wniesie do małżeństwa Tess, a 
wtedy nikt mu nie 
będzie mógł zarzucić, że żyje z posagu małżonki. 
Tess wyślizgnęła się z posłania i na palcach, wstrzymując oddech, żeby nikogo 
nie obudzić, 
zaczęła się skradać do drzwi. Musiała wreszcie rozmówić się z Reyanem, jeszcze 
tej nocy, przed 
wyjazdem Halyardów. Powie mu, że zwraca mu słowo i niech jedzie z nimi. Tylko 
oni bowiem 
mogli stawić czoło Silyiowi i całej reszcie. Stąpając ostrożnie między śpiącymi 
pokotem na podłodze krewniaczkami, powtarzała sobie w myślach przemowę, jaką za 
chwilę 
uraczy Reyana. Jeszcze krok i wymknie się za drzwi. 
— A gdzie ty się wybierasz po nocy, córeczko? — usłyszała. Koścista dłoń 
chwyciła ją mocno za 
ramię. 
— To ty, Isabell? 
— Nie, król Jakub we własnej osobie. 
Tess wsunęła się pod derkę obok wiekowej kuzynki, żeby nikt nie usłyszał. 
— Domyślasz się, gdzie idę, więc puść mnie — błagała szeptem. 
— Owszem, od razu pomyślałam, że cię przypiliło między nogami i wybierasz się na 
schadzkę z 
tym swoim ogierem. 
— Isabell! — Tess oblała się rumieńcem, czego w ciemności i tak nikt nie mógł 
zobaczyć. 
— Ale potem przypomniałam sobie, co nam powiedziałaś. Przykro mi, córeczko, ale 
nic nie 
wskórasz. 
— To ostatnia szansa, Isabell. Jutro już nie będzie Halyardów, a dziś mogę mu 
jeszcze pomóc. 
— Nic z tego nie wyjdzie, moja droga. Nasi chłopcy mają oko na wszystko, pilnują 
tak, że nawet 
mysz się nie przemknie. Zawrócą cię od drzwi, a w razie czego zamkną i ciebie, i 
jego. Odpuść 
sobie i poczekaj. 
— Chyba tak zrobię. 
— Bardzo rozsądnie, córeczko, bo wlazłabyś na samego Silyia. śpi na progu. 
Tess nie miała wyjścia, musiała skapitulować. I znów na palcach, wstrzymując 
oddech, żeby nikt 
się nie obudził, zaczęła się skradać ku swojemu posłaniu. 
— Tess? — usłyszała szept kuzynki. 
— Co jeszcze? 
— Nic takiego, ale jak będziesz czegoś potrzebować, to daj mi znać. 
— Dziękuję, Isabell, jesteś bardzo miła, a teraz dobranoc. 
— śpij dobrze, hrabianko. 
Zlegając na swoim posłaniu, dziewczyna westchnęła głęboko. Serce ją bolało na 
myśl o 
nieuchronnej rozmowie z Reyanem, ale w duchu czuła radość, że on jeszcze 
zostanie, że nie 
wyjedzie tej nocy. Nie potrafiła pogodzić sprzecznych uczuć, a jeszcze bardziej 
lękała się o 
przyszłość.
22
A właściwie to jak to się nazywa? — spytał Reyan, gdy zajechali wreszcie na 
zamkowy 
dziedziniec. 
Obawy Tess spełniły się w całej pełni, król nadał jej ziemię i wszystkie dobra 
należące ongiś do 
Thurkettle”a. Reyan źle na to zareagował. Nadrabiał miną, ale był wyraźnie 
przygnębiony i po 
czterech dniach spędzonych w drodze Tess czuła się znużona kwaśną atmosferą i 
nawet się nie 
uśmiechnęła, gdy stanęli w zamku i pomógł jej zsiąść z klaczy. 
— Nie ma żadnej szczególnej nazwy. — Wzruszyła ramionami. — Mówiliśmy 
zwyczajnie, 
„zamek Thurkettle”a”. Jak chcesz, to możesz to zmienić, wymyśl coś. 
— Posiadłość należy do ciebie, więc ty powinnaś nadać jej nazwę — odparł z nutą 
irytacji w 
głosie. — Zresztą wiesz, że nie umiem wymyślać nazw, nawet imienia dla konia. A 
przy okazji, 
obiecywałaś, że dasz mu jakieś imię. Miałaś się zastanowić, pamiętasz? 
— Oczywiście, że pamiętam, i wymyśliłam w czasie podróży tutaj. Nie mówiłam ci, 
bo nie 
miałeś nastroju. 
— No to teraz powiedz. — Reyan zdawał sobie sprawę, że powinien przeprosić za 
swoje 
zachowanie w czasie podróży albo przynajmniej zrobić jakiś gest, lecz nie mógł 
się na to zdobyć. 
Gardło miął ściśnięte, a głowę pełną ponurych myśli. — No więc? Co wymyśliłaś? 
— Mam dwa pomysły — odparła, głaszcząc konia. — Możemy go nazwać Amigo albo 
Compadre. Co wolisz? 
— Oba imiona mi się podobają. To po hiszpańsku, prawda? 
— Amigo znaczy przyjaciel, a compadre to druh albo kompan, nie jestem pewna. 
Thurkettle 
wściekał się, gdy mówiłam po hiszpańsku, więc sporo zapomniałam. 
— Sza, bo stary Fergus zacznie cię straszyć. Smaży się w piekle, ale nie wolno 
źle mówić o 
zmarłych. 
— Niech Bóg ma nas w swojej opiece. — Tess przeżegnała się i zaklęła 
siarczyście, widząc, że 
Silyio z Thomasem zmierzają w ich stronę. Kochani krewni! Gdy wreszcie, po 
czterech dniach, 
udało jej się zamienić parę normalnych zdań z Reyanem, rodzina znów zacznie się 
wtrącać! 
I to jak! 
Silyio z jednej, Thomas z drugiej strony, chwycili Reyana za ramiona i zaczęli 
go wlec do 
zamku. 
— Co wy wyprawiacie? Oszaleliście? 
— Spokojnie. Jutro ślub, więc na wszelki wypadek zamkniemy naszego ptaszka, a 
ty, Reyan, nie 
masz chyba nic przeciw temu? 
— Nie, a nawet gdybym miał, to i tak by to niczego nie zmieniło. 
— Zgadłeś, chłopcze. — Nie bacząc na przekleństwa dziewczyny, Silyio z Thomasem 
sprowadzili Reyana do lochu. 
— I ma tu siedzieć do rana? — oburzała się Tess. 
— Miejsce może niewygodne, ale bezpieczne, a poza tym nie mamy nic lepszego na 
podorędziu. 
Nie po to jechaliśmy taki szmat drogi, żeby ryzykować w ostatnią noc przed 
ślubem. Sama wiesz, 
że musieliśmy tu przyjechać, bo w Donnbraigh nie ma księdza. Ostatni zmarł rok 
temu. Tu zaś 
jest, rano wam pobłogosławi i będzie po wszystkim. 
— Ale, na litość boską, nie przystoi zamykać pana młodego w wigilię ślubu! 
— Nic mu nie będzie. — Silyio sięgnął po klucze i otworzył celę, tę samą, w 
której Reyan raz już 
siedział. — A gdy po ślubie weźmiesz go do łoża, zapomni o wszystkim. 
— Nie o tym mówię. Reyanie, zrób coś, daj im po łbie albo... 
— Nie wypada rzucać się z pięściami na przyszłych krewnych, Tess. — Reyan 
zaśmiał się. Nie 
czuł złości ani żalu. 
— Takich krewnych należałoby powiesić. Daj mi te klucze. — Szarpnęła cały pęk, 
ale stryj 
trzymał je mocno, a zaraz powiesił na kołku, do którego nie była w stanie 
sięgnąć. — Wypuście 
go! 
— Nie ma mowy! Oboje co prawda zgadzacie się na ślub, ale wolę dmuchać na zimne. 
W 
ostatniej chwili różne głupstwa mogą wam przyjść do głowy, zresztą znam cię i 
wiem, że 
hołubisz w sobie pewne wątpliwości. Przyznaj się, że tak jest, hrabianko. 
— A i owszem, mam wątpliwości, ale tylko co do waszej poczytalności. Dość tej 
zabawy. 
Wypuście go! 
— To nie zabawa, moja mała hrabianko, tylko samo życie, a ciebie też 
przypilnujemy na wszelki 
wypadek. 
— Puść mnie! — krzyknęła Tess piskliwym głosem, gdy Silyio wziął ją na ręce. 
— Za chwilę, gdy tylko zaniosę cię do sypialni i zamknę. Nie uciekniesz mi od 
ołtarza! 
Dziewczyna próbowała się wyrwać, lecz stryj trzymał mocno. 
— Nie będzie ci tu źle, chłopcze — zwrócił się do Reyana. — 
Przyniosą ci wrzątku, żebyś się wykąpał, i świeże odzienie na jutro. Jak byś 
czegoś 
potrzebował, to powiedz pachołkom, którzy tu przyjdą z wodą i ubraniem. 
— Nie przejmujcie się, mam wszystko, co trzeba. — Reyan zaśmiał się. Bawiła go 
ta sytuacja i 
choć to dziwne, nie czuł złości, a gdy tylko Silyio z Thomasem wynieśli Tess, 
rzucił się na 
posłanie ze świeżą pościelą. Cela wyglądała inaczej, niż pamiętał. Wszystko 
wysprzątane, 
posadzka wymyta, ani śladu szczurów, które łypały z kąta poprzednim razem. Był 
nawet 
zadowolony z przymusowej samotności. Będzie mógł wreszcie uporządkować myśli i 
zastanowić 
się nad sobą. 
Tess leżała nieruchomo, patrząc w sufit. Nawet nie drgnęła, gdy stryj, rzuciwszy 
ją na łoże, 
zamknął drzwi i przekręcił klucz w zamku, ale w środku wszystko się w niej 
gotowało. Nie 
posiadała się ze złości. Od samego początku, gdy tylko dotarła z Reyanem do 
Donnbraigh, Silyio 
traktował ich jak więźniów, ale dziś naprawdę przeszedł sam siebie. Dziwiła się 
tylko, że Reyan 
ani się nie oburzał, ani nie protestował. Wyglądało nawet, że bawi go sytuacja, 
która ją 
doprowadzała do szału. 
Nie uspokoiła się nawet, gdy przyniesiono jej kolację i służba przygotowała 
kąpiel. Kusiło ją, 
żeby wtedy, gdy krzątali się po komnacie, szurnąć do drzwi i zbiec, choćby po 
to, żeby postawić 
na swoim, lecz w końcu zrezygnowała. Siedziała bez słowa, łypiąc spod oka. 
Służący pewnie 
zaraz pobiegną do Silyia z donosem, że hrabianka jest zła jak osa. I dobrze, 
niech wie! Tylko że 
ten stary cap wcale się nie zmartwi, przeciwnie — rozbawi. 
Po kolacji i długiej leniwej kąpieli oczy same zaczęły jej się kleić, ale nie 
dała się. Nie czas na 
sen. Została już tylko noc, a musiała przecież uwolnić Reyana, uwolnić z lochu i 
od siebie. Po 
tym, jak zareagował na wieść, że przypadł jej w udziale cały majątek 
Thurkettle”a, nie miała już 
wątpliwości. 
Gdy tylko upewniła się, że mieszkańcy zamku pogrążyli się we śnie, wstała z 
łoża, podeszła do 
szafy i otworzyła ją. Komnata należała kiedyś do Brendy i pełno tu było jej 
strojów, ale Tess nie 
chodziło o szaty. Zsunęła je na stronę, odsłaniając sekretne drzwi wiodące do 
sypialni obok, do 
której kuzynka zwykła zapraszać o przystojniejszych gości odwiedzających zamek. 
Z gościnnej sypialni Tess wymknęła się na korytarz, a stamtąd na podwórzec. 
Przed zejściem do 
lochu trzeba było jeszcze to i owo załatwić. 
I uśpiła straże, a stajennego spętała jak prosię. — Thomas nie krył rozbawienia, 
a Silyio też 
parsknął śmiechem. 
— Pomysłowa dziewczyna, nieodrodna córka swego ojca! Ale ciekawe, jak załatwiła 
straże? 
— Dolała jakichś kropli do wody, którą dano im do picia. Znalazła pewnie coś 
stosownego w 
zapasach kuzynki — ta dziewka Brenda nie przebierała w środkach, gdy chciała 
osiągnąć cel — 
a stajennego zaszła zwyczajnie od tyłu, łupnęła w łeb drągiem, związała i 
zakneblowała. 
— No i dobrała się do swego ptaszka w lochu. 
— Przeszła tunelem ze stajni. Szkoda, że kazałeś oczyścić przejście, ale trudno, 
stało się. Nadal 
uważasz, że nie powinniśmy ich ścigać? Głupia sprawa, ani panna, ani mężatka. 
Wstyd dla 
rodziny. 
Też mi się to nie podoba. — Silyio nerwowo zabębnił palcami po oparciu krzesła, 
na którym 
siedział. — Ale Kirsten uważa, że nie powinniśmy nic robić. A twoja Meghan? 
- Tak samo. 
— I chyba mają rację i ta stara łajduska, Isabell, też. Kładła mi to głowy, gdy 
wyjeżdżaliśmy z 
Donnbraigh, że ptaszek nie wytrzyma, gdy dowie się, że Tess odziedziczyła 
jeszcze fortunę 
Thurkettle”a. Rzeczywiście był okropnie skwaszony, a jak jeszcze się dowie, ile 
Tess ma 
naprawdę, to nie będzie z nim życia. Swoją drogą nie miałem pojęcia, że baby tak 
głęboko 
rozumieją, na czym polega męska duma i co się dzieje, gdy mężczyzna poczuje się 
z niej odarty. 
— To prawda, Tess nie miałaby z nim życia. A szkoda, tak bardzo go kocha. 
— Bardzo, bardziej, niż mi się wydawało, i za to ją podziwiam. Trzeba naprawdę 
kochać, żeby 
zdobyć się na to co ona. Pozwała mu odejść, bo wie, że małżeństwo byłoby dla 
niego zgubą. 
— A ja nie mogę pojąć, jak można być ślepym jak on, przecież on też ją kocha. 
— To widać, odchodził od zmysłów, gdy Tess znalazła się w szponach Thurkettle”a. 
— A jednak ją opuści. 
— Tak to już jest na tym świecie, mój chłopcze, że prawdziwy skarb docenia się 
dopiero, gdy się 
go traci. 
Thomas zmilczał, zmrużył oczy i długo spoglądał na stryja. 
— Ty stary lisie — syknął po chwili. — Wiesz, że daleko nie ucieknie. 
— No cóż, nie da się ukryć, ujedzie milę, może dwie, i tyle. A teraz chodź, 
chłopcze, pójdziemy 
na mury, będziemy trzymać straż, zanim ludzie się nie obudzą. — Silyio wstał, 
otworzył drzwi, 
lecz przystanął w progu. — Tylko uważaj, żeby ta para durniów cię nie zobaczyła. 
Gdy domyślą 
się, że wszystko ukartowałem, mogą mieć pretensje jak stąd do Glasgow. 
Reyan drgnął, gdy w mroczne wnętrze celi wdarł się promień światła. Zerwał się, 
usiadł i 
zobaczył Tess. Postawiła lampę na kamiennej posadzce, wspięła się na taboret, 
który 
przyciągnęła z kąta korytarza, zdjęła klucze z kołka na ścianie i zaczęła 
manipulować przy 
zamku. 
— Kiedyś miałaś własne klucze. 
— Zgubiłam, gdy uciekaliśmy stąd. — Otworzyła kratę. — Musimy porozmawiać. 
— Teraz, po nocy? 
— Teraz, rano będzie za późno. — Weszła do celi, usiadła na łóżku i postawiła 
lampę na stoliku 
obok. Reyan wziął ją za ręce; miała tak smutne oczy, że poczuł ukłucie w sercu. 
— Co się stało? Silyio? Thomas? 
— Oni? Czują się wspaniale. Jest inna sprawa. Muszę ci coś wyznać, ale aż się 
boję. Nie 
będziesz zadowolony — odrzekła z ponurą miną. 
Odetchnął z ulgą. Znał ją dobrze i nie sądził, aby mogła go czymś zaskoczyć. 
— O co chodzi? 
Nie odpowiedziała od razu. Spuściła oczy; splatała i rozplatała nerwowo dłonie. 
— Skłamałam... to znaczy, nie powiedziałam ci całej prawdy — szepnęła wreszcie. 
Spoważniał. 
— Całej prawdy? A o czym? 
— O mojej fortunie. 
Twarz mu stężała. 
Tess poczuła uścisk w gardle, łzy napłynęły jej do oczu. Pieniądze, majątek, 
dobra — 
wszystko to, co powinno cieszyć — okazały się przekleństwem. Przełknęła łzy. 
— Pamiętasz, jak kryliśmy się w pieczarze i zastanawialiśmy się, dlaczego 
Thurkettle tak się na 
mnie zawziął? Pytałeś mnie wtedy, czy mam jakiś majątek. 
— Pamiętam, odpowiedziałaś, że masz trochę ziemi w Szkocji i Hiszpanii i trochę 
złota. 
— Tak właśnie powiedziałam, ale nie była to cała prawda. — Westchnęła głęboko i 
już bez 
dalszych wstępów opowiedziała o wielkich i wysoce dochodowych dobrach w kraju i 
za granicą. 
W miarę jak mówiła, Reyan robił się coraz bledszy. 
— A złoto? — spytał chrapliwym głosem, wstając z miejsca. 
— Trzydzieści tysięcy. 
— Wielkie nieba! — zawołał i zaczął niespokojnie krążyć po celi. — A do tego 
dochodzi jeszcze 
majątek po Thurkettle”u? — upewnił się. 
— Jeszcze nie do końca wyceniony — odparła, patrząc na niego uważnie. Widać 
było, że to 
wyznanie wzburzyło go do głębi. Tess zrozumiała, że nie ma już innego wyjścia. 
— Zabieraj się! — rzuciła. 
- Co? 
— Mówię: zabieraj się! 
Posłuchał, zbyt jeszcze wzburzony, aby zrozumieć, co to znaczy. 
— Gdzieś idziemy? 
— Nie my, tylko ty! Wyjeżdżasz, nie pójdziesz do ołtarza. — Gestem dała znak, 
żeby milczał. — 
I nie mów nic o honorze i obowiązku. Cenię jedno i drugie, ale pamiętajmy także 
o innych 
sprawach. Lepiej będzie, jeśli stąd wyjedziesz. Zwalniam cię z danego słowa. 
Idziemy. 
— Rozumiem, a jak się stąd wydostaniemy? 
— Sekretnym przejściem, tak jak poprzednio. Thurkettle je zasypał, ale stryj 
kazał oczyścić. Tym 
razem nie musisz mi przykładać noża do gardła — dodała z nutą gorzkiej drwiny. 
— No dobrze, wyjadę, tylko co dalej? Silyio i Thomas zaraz mnie chwycą. 
— Nie chwycą, wszystko przygotowane, zostaje ci tylko osiodłać konia. 
— A stajenny? 
— Spętany i zakneblowany. 
— Straże na murach? 
— Śpią jak zabici. Skorzystałam z zapasów Brendy, dolałam mikstury do wody. 
— Widzę, że niczego nie pominęłaś. 
— Żebyś wiedział — mruknęła do siebie. — Idź, już czas. 
— Silyio z Thomasem zaczną mnie ścigać jak zwierza — rzucił, wkładając buty. 
— W pierwszym odruchu pewnie tak, ale potem postaram się ich przekonać, żeby 
dali ci spokój. 
Tak więc będziesz się musiał kryć tylko przez parę dni, potem wszystko się 
ułoży. Pośpiesz się 
— ponagliła. — Nie wiadomo, jak długo mikstura będzie działać, straże mogą się 
obudzić, a 
poza tym musisz odjechać jak najdalej, zanim zacznie się pościg. 
— Nie przystoi wymykać się tak po nocy jak złodziej. Dałem słowo, że cię 
poślubię. 
— Dałeś, ale wtedy nie wiedziałeś wszystkiego, a teraz już wiesz. A ja wiem, że 
nie mógłbyś ze 
mną żyć. Miałeś nadzieję, że zdobędziesz majątek równy mojemu, ale teraz już 
widzisz, że to 
niemożliwe. 
— To prawda, nawet król nie byłby w stanie ci dorównać, hrabianko. — Westchnął. 
— Przykro 
mi i nie miej do mnie żalu. 
— Nie mam. Wiem, że nie możemy być razem. Cierpiałbyś, a to zatrułoby nasze 
życie. 
Lepiej więc, żebyś odjechał, nie ma innego wyjścia. 
Też tak uważał, mimo to jej słowa sprawiały mu przykrość. 
— Wydawało mi się, że ci na mnie zależy, ale chyba się myliłem, skoro tak lekko 
mnie oddalasz. 
— Lekko?! Co za dureń! — Ujęła jego twarz i przycisnęła do siebie. — Bardzo mi 
na tobie 
zależy — szepnęła, muskając go ustami. — Możesz mi wierzyć, zależy mi bardziej 
na tobie niż 
na sobie i właśnie dlatego musisz odejść. — Pchnęła go lekko w stronę korytarza. 
— No, idź, już 
czas. 
Reyan zawahał się, spojrzał na nią, ale nie znajdował żadnych słów, żeby wyrazić 
to, co nim 
targało. Po chwili obrócił się na pięcie i zagłębił w mrok. Miała rację, myślał. 
Nie było innego 
wyjścia. Tak właśnie trzeba. Przyspieszył kroku, czując dziwny niepokój w sercu. 
Ocknął się dopiero w lesie. Nie pamiętał nawet, jak osiodłał konia, jak wyjechał 
za mury, lecz 
nagle koń przystanął i Reyan, wyrwany z odrętwienia, zdał sobie sprawę, że 
ujechał już spory 
kawałek — zamek Thurkettle”a ledwie majaczył na horyzoncie. Nadal jednak nie 
potrafił zebrać 
myśli. Powinien się cieszyć z odzyskanej wolności, ale nie potrafił. 
— Powiedz, Amigo, jak to jest. — Poklepał wierzchowca po szyi. — Ciężar spadł 
nam z serca, a 
nie jest nam lekko. Amigo... — Uśmiechnął się do siebie. — Bardzo to do ciebie 
pasuje, 
przyjacielu. Dobrze to wymyśliła, a ciekawe, jak nazwie tę kupę kamieni, która 
przypadła jej w 
udziale. — Zaklął pod nosem. Niech nazywa, jak chce, to już nie jego sprawa. Nic 
już nie było 
jego sprawą. Stał się wolnym człowiekiem. 
Poczuł ukłucie w sercu. Niby wszystko było takie, jak sobie wymarzył. Duma 
nietknięta, rychło 
stawi się na dworze, podejmie obowiązki rycerza w służbie Jego Królewskiej 
Mości. Był wolny, 
wolny jak ptak. 
Tylko te oczy, wielkie brązowe oczy... Kiedyś pełne radości, a tej nocy pełne 
smutku. Nie 
potrafił o nich nie myśleć. Widział je, widział, jak się śmieją, jak zachodzą 
mgłą, gdy brał ją w 
objęcia, jak połyskują stalą, kiedy razem przemierzali ostępy, kryjąc się przez 
zbirami 
Thurkettle”ów i Douglasów, i jak na koniec zachodzą mrokiem i już nie błyszczą. 
I znów poczuł 
cierń w sercu, zdając sobie sprawę, że to przez niego w tych oczach nie było już 
radości. Nie 
chciała, żeby odchodził, a jednak zwolniła go ze słowa. Zrobiła to nie dla 
siebie, lecz dla niego, 
żeby był szczęśliwy. 
— Ale ja wcale nie jestem szczęśliwy — wyrwało mu się. — Słyszysz, Amigo, nie 
jestem 
szczęśliwy i nie będę szczęśliwy, dopóki ona nie będzie szczęśliwa. Powiedziała, 
że to jedyne 
wyjście! Bzdura. Jakież to wyjście, skoro oboje jesteśmy nieszczęśliwi! 
Ta przeklęta duma! Pycha! Oto i cały problem. Był zbyt dumny. Tess miała 
majątek, a on nie i z 
tym nie mógł się pogodzić. A może nie o dumę chodziło, lecz zawiść? Zwykłą, 
najzwyklejszą 
ludzką, ułomną zazdrość. 
Jeśli tak, to... 
Myśli kotłowały się i goniły jedna drugą. Był rycerzem, miał swoją dumę, wracał 
do króla... Coś 
jednak go wstrzymywało. Amigo zabrał się do skubania trawy, czekając cierpliwie, 
co jego pan 
postanowi. 
W służbie króla — być może — czegoś się dorobi, a wtedy wróci. Wtedy? Czyli 
kiedy? Tess da 
sobie bez niego radę. Nie ma co do tego wątpliwości. Ale... 
Odpowiedź znalazł w sercu. Przecież ją kochał! Tak. Kochał jak nikogo na świecie 
i zawsze 
będzie kochał! I dlatego chciał ją poślubić. Dla niej, dla tych cudownych 
brązowych oczu, 
niewyparzonego języka i wielkiego serca, które przed nim otworzyła. Nie dla 
majątku, ale dla 
miłości! Spojrzał w mrok, gdzie majaczyły mury zamku Thurkettle”a. A to, że 
wybranka ma 
majątek, to szczęście! Przecież tak mu wszyscy mówili. A zawistni? No cóż, tych 
nie brakuje i 
zawsze znajdzie się taki, co będzie mu zazdrościł i głosił, że on — sir Reyan 
Halyard — oddał 
się w niewolę dla majątku. Ale to nieprawda. Prawda była inna. Kochał Tess, a 
ona miłowała 
jego i tylko to się liczyło. A majątek? Majątek będzie należał do dzieci, i 
tyle. 
Kamień spadł mu z serca. Reyan gwizdnął cicho na Amiga. Rumak zarżał radośnie, 
ruszając, 
kłusem w stronę zamku. Mądre zwierzę. A jemu chciało się śpiewać. Przyspieszył. 
Trzeba wrócić 
do zamku, zanim ktokolwiek się obudzi. Śmiał się do siebie, wyobrażając sobie 
minę Tess, gdy 
rankiem dowie się, że ptak jest znowu w klatce. 
Jedzie! — Silyio pociągnął Thomasa za rękaw, każąc mu się ukryć w wykuszu. — 
Żeby nas nie 
zobaczył — szepnął. 
— I tak domyślą się, że o wszystkim wiedzieliśmy. 
— Ale nie zaraz — Silyio uśmiechnął się — a potem niech sobie myślą, co chcą. 
Idziemy się 
przespać. Rano będzie bardzo śmiesznie, gdy mała zobaczy, że ptaszek wcale nie 
wyfrunął. 
23
Tess westchnęła, przeglądając się w lustrze. W przetykanej suto złotem jedwabnej 
sukni, z 
rozpuszczonymi włosami wyglądała rzeczywiście łacinie, ale co z tego. Lada 
chwila zjawią 
Silyio z Thomasem i dopiero się zacznie. Będą wściekli, a ją czekało długie i 
niewdzięczne 
zadanie. Musiała ich przekonać, że tak, jak jest, jest najlepiej, że nie ma 
sensu ruszać w pościg i 
sprowadzać Reyana siłą. Kusiło ją, żeby samej też zbiec. Uciec, zaszyć się 
gdzieś, o niczym nie 
pamiętać. Tylko gdzie? A poza tym ucieczka i tak niczego by nie zmieniła. 
— Jesteś gotowa? — Rozległo się pukanie i tubalny głos Silyia. 
— Ależ oczywiście, stryju. Gotowa na wszystko. — Zaśmiała się do siebie, 
otwierając drzwi. 
— Wyglądasz wspaniale, wprost cudownie. — Silyio ucałował ją w policzek i 
odsunął od siebie, 
aby przyjrzeć się jej jeszcze raz. — Pan młody oniemieje z zachwytu. 
— A wy ze złości — mruknęła do siebie. 
— Co mówisz? 
— Nic takiego, ksiądz już jest? 
— Oczywiście. Thomas pojechał po niego do wsi z samego rana. Czekają na ciebie w 
wielkiej 
sali. Porozmawiasz z wielebnym, a my pójdziemy po Reyana. 
Tess zmilczała i odwróciła wzrok, patrząc tępo w przestrzeń. Marzyła, żeby 
zaszyć się gdzieś w 
kącie i zwyczajnie popłakać w samotności. Łzy na pewno by pomogły, ale i to nie 
będzie jej 
dane. Musiała stawić czoło temu, co ją czekało. Ten dzień powinien być 
najpiękniejszy w jej 
życiu, a będzie dniem klęski. Awantura będzie trwała bez końca. Stryj nie da się 
łatwo 
przekonać, a Thomas też jej nie pomoże. Dziwiło ją tylko, że Silyio jest taki 
spokojny i 
zadowolony. Czyżby nikt mu nie doniósł, że straże spały, a ptaszek wymknął się z 
klatki? I w 
ogóle jakby nic się nie działo. Nie było jednak czasu na zastanawianie się, bo 
oto stryj oddał ją w 
ręce księdza. 
— Wielebny opowie ci o obowiązkach dobrej żony. Wysłuchaj uważnie, myślę, że to 
ci się 
bardzo przyda, a ja znajdę Thomasa i pójdę z nim po Reyana. 
Księżulo potraktował tę zapowiedź z całą powagą i z miejsca rozpoczął wykład o 
tym, co 
przystoi, a co nie dobrej żonie. Tess słuchała tego z rosnącą irytacją. Złościła 
się, bo przecież 
chciała zostać żoną, co jednak nie mogło się ziścić, a gdy ksiądz po raz nie 
wiadomo który zaczął 
wychwalać cnotę małżeńskiego posłuszeństwa, przestała go słuchać. Zerkała 
niecierpliwie na 
drzwi z żelaznymi okuciami, spodziewając się, że lada moment otworzą się z 
hukiem i staną w 
nich rozwścieczeni krewni. 
Panna młoda czeka — oświadczył Silyio z błogim uśmiechem, potrząsając pękiem 
kluczy. 
— Jestem gotów — odparł Reyan, strzepując niewidzialny pyłek z rękawa 
wspaniałego, 
błękitnego kubraka, w który był odziany. 
— Idziemy! — Silyio szarpnął za okratowane drzwi i ze 1 zdumieniem stwierdził, 
że są 
zamknięte na klucz. Sam się zaniknąłeś? 
— A i owszem — odparł niespeszony Reyan, patrząc na przyszłych krewnych. 
Uśmiechali się 
dziwnie, oczy im błyszczały i Reyan z miejsca zrozumiał, że nic się przed nimi 
nie ukryło. Ale 
nic nie powiedział, spytał tylko — bo tak przystało panu młodemu — jak się ma 
panna młoda. 
Przyrzekł sobie w duchu, że pierwszy nie wspomni o wydarzeniach minionej nocy. 
— Wygląda świetnie, a spięta jest jak agrafka. 
Byłoby dziwne, gdyby było inaczej, pomyślał Reyan, ruszając przodem. Silyio 
dreptał zaraz za 
nim, a Thomas zamykał orszak. Biedna Tess, spodziewa się, że lada moment 
wybuchnie 
awantura, chyba że już się domyśla, a jeśli tak, to też jest cała w nerwach. 
Tuż przed drzwiami wiodącymi do wielkiej sali Reyan zawahał się. Kolana mu 
zmiękły, a serce 
przepełnił niepokój. A jeśli się mylił? Przecież namawiała go do ucieczki, może 
był w tym ukryty 
cel? Może zwyczajnie i po prostu miała go dość i nie chciała wiązać z nim życia. 
Potrząsnął głową, jakby w ten sposób można było odpędzić złe myśli. 
— Miałeś, chłopcze, wolną drogę i wybrałeś, jak wybrałeś — rzekł Silyio 
przyciszonym głosem. 
- Wiem, ale... 
— Ale? 
— Lęk mnie ogarnął — szepnął Reyan. 
— No to nabierz powietrza i otwieraj te drzwi. Nie daj jej czekać. I tak już ma 
za swoje. Kazałem 
księdzu pouczyć ją o cnotach małżeńskiego posłuszeństwa. 
— Jesteś tak okrutny jak Thurkettle. — Reyan zaśmiał się. 
- Już nie gadaj, tylko idź, jeszcze będziesz mi wdzięczny, bo lekcja bardzo jej 
się przyda. 
— Tak sądzisz? No to biegnę jej na ratunek. — Reyan przyspieszył kroku, a Silyio 
i Thomas, 
chichocząc, podążyli za nim. 
Oniemiał, stając na progu wielkiej sali. Nogi odmówiły mu posłuszeństwa. Stał i 
patrzył w 
zachwycie. Tess wyglądała przecudnie. Suknia ze złotogłowiu podkreślała jej 
urodę, była 
znakomicie dobrana do jej cery, to znaczy byłaby, gdyby dziewczyna nie zbladła i 
nie zżółkła z 
wrażenia jak pergamin. Myśląc, że Tess mdleje i zaraz osunie się na podłogę, 
Reyan odzyskał 
siły. Rzucił się do niej, żeby ją podtrzymać. 
Spojrzała na niego jak na ducha. Przemknęło jej przez myśl, że po nieprzespanej 
i przepłakanej 
nocy ma po prostu. zwidy. Dopiero gdy chwycił ją za ramię i przygarnął do 
siebie, zrozumiała, że 
to nie duch, nie twór zmęczonej wyobraźni, lecz on, jej Reyan, że stoi tuż przy 
niej, ubrany 
uroczyście, gotów do ceremonii, i patrzy na nią z najwyższą troską. 
— Reyanie? — szepnęła, ledwo dobywając słowa ze ściśniętego gardła. — Ty? Tutaj? 
— A gdzież, u diabła, miałby być? — zagrzmiał Silyio. 
Kawał drogi stąd, chciała odpowiedzieć, ale stryj dał już znak, żeby zaczynać. 
Miała tysiące pytań,, lecz te musiały poczekać, bo oboje z Reyanem uklękli teraz 
przed 
księdzem. Zerknęła na ukochanego kątem oka, ale nie dostrzegła żadnych śladów, 
które mogłyby 
wskazywać, że ściągnięto go tu siłą, a co więcej, wyglądał na ogromnie, ale to 
ogromnie 
szczęśliwego. Nie wiedząc, co o tym myśleć, powtarzała za księdzem słowa 
małżeńskiej 
przysięgi. 
Za zdrowie państwa młodych! — huknął Silyio na całą salę. Tess podniosła puchar 
z winem i 
wstała razem z Reyanem, aby podziękować za toast, bo tak nakazywał obyczaj. 
Ledwo zaczynała 
zbierać myśli. Jeszcze nie dochodziło do niej, że jest już po ślubie, że Reyan 
jest przy niej, że to 
wcale nie sen i że wszystko jest tak, jak marzyła. 
Uśmiechnęła się wdzięcznie do gości siedzących za stołem i zdumiała się, widząc, 
że wielu z 
nich z wahaniem sięga po szklanice, jakby czekali, aż pierwsza wypije łyk. 
Dziwne! Skoro jest to 
toast za państwa młodych, to powinni ochoczo spełnić go do dna. Dopiero po 
chwili, patrząc na 
twarze, skojarzyła, że większość biesiadników to ci, co w nocy pełnili straż na 
murach, ci, 
których wpędziła w sen. 
Muszą się domyślać, że to jej sprawka, i lękają się, czy nie dosypała czegoś do 
wina. Przechyliła 
puchar i upiła spory łyk. Zapadło milczenie; wszyscy na nią spojrzeli i dopiero 
po chwili, 
uspokojeni, sięgnęli po trunek. Znów zrobiło się gwarno, a Tess zamyśliła się. 
Skoro ludzie 
wiedzą, to kuzyni tym bardziej. Pewnie śledzili ją od samego początku. Widzieli, 
jak wymyka się 
z komnaty, jak biegnie do stajni, jak wlewa miksturę do wody i schodzi do lochu. 
- Wiedziałeś o wszystkim, stary draniu — syknęła do ucha Silyia. — Urządziłeś 
sobie zabawę, 
łotrze. 
Nic więcej nie zdążyła powiedzieć, bo Reyan, widząc, co się święci, chwycił ją 
za rękę i 
pociągnął za sobą. 
— Sza! — zawołał gromko i poczekał, aż sala ucichnie. — Życzę wam miłej zabawy, 
ja 
tymczasem zabieram żonę do sypialni — oświadczył, wzbudzając ogólną wesołość. 
— Nie skończyłam jeszcze ze stryjem. — Tess wyrwała rękę. 
— Przeciwnie, skończyłaś — odrzekł niezrażony Reyan. Jednym ruchem objął ją wpół 
i 
przerzucił sobie przez ramię jak worek owsa, co wzbudziło jeszcze większą 
wesołość 
biesiadników. Zaczęły się docinki i całkiem jednoznaczne uwagi o tym, co za 
chwilę będzie się 
działo w małżeńskiej sypialni. Dziewczyna zaczerwieniła się po sam czubek nosa i 
z wcale nie 
udawaną złością okładała Reyana pięściami po plecach. 
— Puść mnie, durniu. 
— Czy kochającej małżonce godzi się przemawiać w ten sposób do męża? Czy 
wielebny ojciec 
nie zdołał ci niczego włożyć do głowy? 
— Coś tam gadał, ale kto by go słuchał. Puść mnie, ty drabie. 
— Puszczę, w sypialni. 
Zaklęła półgłosem i uczyniłaby to jeszcze raz, i to głośniej, gdyby nie piekący 
ból poniżej 
pleców. Dostała klapsa i następne przekleństwo już tylko zmełła w ustach. 
W sypialni Reyan rzucił ją bezceremonialnie na wielkie łoże z baldachimem 
zawieszonym na 
czterech kolumnach. Natychmiast zerwała się i usiadła, wlepiając w niego wzrok. 
Zamysł nie 
bardzo jej się udał, bo niesforne loki akurat przysłoniły jej twarz. Reyan nie 
mógł więc widzieć 
jej wściekłego spojrzenia. 
A była wściekła. Spędziła upiorną noc, szlochając nad utraconą miłością, a on 
wrócił jak gdyby 
nigdy nic. Siedział sobie w lochu, podczas gdy ona odchodziła od zmysłów. 
— Złapali cię i zaciągnęli z powrotem? — spytała, kątem oka zauważając, że 
zaczyna się 
rozbierać. 
— Sam wróciłem. Ujechałem parę kilometrów i zawróciłem. 
— Przecież chciałeś być wolny. — Głos jej się lekko załamał, gdy Reyan zdjął 
koszulę: miał taką 
wspaniałą pierś. 
— Tak mi się wydawało. — Podszedł do łóżka, pogłaskał ją po głowie, odgarnął 
włosy z twarzy. 
— Wydawało? To czego ty właściwie chcesz? — Uniosła się na kolanach, chcąc 
spojrzeć mu 
prosto w oczy. 
— Doskonale wiesz, czego chcę — odparł, wsuwając rękę pod jej spódnicę. — Chcę 
ciebie, 
teraz. 
Serce zabiło jej mocniej, oddychała coraz szybciej. Walczyła ze sobą, chciała go 
odepchnąć, 
położyła więc ręce na jego piersi, co miało tylko taki skutek, że serce zabiło 
jej jeszcze mocniej, 
a gdy Reyan zaczął rozpinać jej suknie i musnął wargami jej usta, skapitulowała. 
I nic już nie 
miało znaczenia, tylko on, jego ciało i jej zmysły. 
Położył ją na łożu i nakrył sobą, a ją przeszył dreszcz. Jakże za nim tęskniła, 
jakże go pragnęła! 
Chłonęła chciwie pieszczotę, oddawała pocałunki, błądziła rękami po jego ciele, 
czuła się jak 
wygłodzona i marzyła tylko o jednym, aby ta chwila trwała wieczność. 
Jęknęła, czując, jak wypełnia ją całym sobą, i jeszcze mocniej wtuliła się w 
niego. Pragnęła 
spełnienia, chciała pogrążyć się w miłosnym zatraceniu, zespolić się z nim w 
jedno. 
Ocknęła się dopiero, gdy Reyan najdelikatniej, jak potrafił, wysunął się z jej 
wnętrza. Poszedł się 
umyć i jak zawsze wrócił z wilgotnym ręcznikiem, oddając jej najintymniejszą 
posługę. Lękała 
się otworzyć oczy, bała się, że to, co się właśnie stało, to tylko sen, ale 
uniosła powieki i 
westchnęła z ulgą. Był przy niej. Żywy, najprawdziwszy. 
Kazał jej się nieco posunąć i zaczął rozścielać łóżko. Wsunęła się między 
pachnące lawendą 
prześcieradła i nagle poczuła pod sobą coś twardego. Zerwała się zdumiona i 
sięgnęła ręką pod 
siebie. List! Ktoś zostawił go na łożu, a oni w niecierpliwym szukaniu siebie 
nawet nie 
zauważyli. Podniosła kopertę do oczu i zdumiała się jeszcze bardziej, widząc 
królewską pieczęć 
oraz imię i rodowe nazwisko Reyana. 
— Do ciebie. 
Był równie zdumiony jak ona. 
— Pewnie jakieś rozkazy — mruknął, łamiąc pieczęć. 
Paliła ją ciekawość, lecz zasłonił pismo ramieniem, nie pozwalając jej nawet 
zerknąć. Bawił się 
jej niecierpliwością, ale w miarę czytania bladł i purpurowiał na przemian. 
Nie mogła już wytrzymać. 
— Mówże, bo cię uduszę. 
Popatrzył na nią dziwnym wzrokiem. 
— Król ofiarowuje mi wszystkie dobra należące do MacKinnona — wykrztusił 
wreszcie. 
— Hurrra! — krzyknęła na cały głos i ucałowała go w oba policzki. — Dawno ci się 
należała 
nagroda za wierną służbę. — Przytuliła się do niego uradowana i podniecona 
wspaniałą” nowiną, 
a on znów spojrzał na nią dziwnym wzrokiem. 
— Coś niedobrego? Wzywają cię? 
— Nie, ale... — Zawiesił głos, jakby się nad czymś zastanawiał. — Powiedz mi, 
czy gdy 
zawiadamiano cię, że król przeznaczył ci dobra Thurkettle”a, dodano coś jeszcze? 
— Nie pamiętam, wydaje mi się jednak, że stryj coś mówił o jakiejś klauzuli w 
akcie nadania, ale 
powiedział, że o tym porozmawia ze mną później. 
— Cały Silyio! — Reyan zaśmiał się. 
— Nie rozumiem. 
— Wygląda na to, że twój stryj wiedział wszystko od samego początku, a jeśli 
nie, to się 
domyślał. 
— Czego się mógł domyślać? 
— Że zwolnisz mnie z danego słowa. Ten list potwierdza, że Silyio wszystko 
przewidział, 
dlatego nie powiedział ci o owej klauzuli w akcie nadania dóbr Thurkettle” a. A 
polega ona na 
tym, że jeśli zerwałbym zrękowiny, wtedy cały majątek byłby twój, jeśli jednak 
stanę przed 
ołtarzem, wtedy majątek przypada nam po połowie. 
— Poczekaj, nie rozumiem, daj mi ten list. — Wyrwała mu pismo i przeczytała 
uważnie. — 
Rzeczywiście, ale to dziwne. 
— Taka jest wola króla, a król wszystko może. Żal ci, że masz tylko połowę? 
—. Ależ skąd! Złości mnie tylko, że ten stary drań, mój stryj, bawił się z nami 
w kotka i myszkę. 
Mógł przecież powiedzieć. 
— Ale nie powiedział i chyba. słusznie, bo w ten sposób przekonaliśmy się o 
czymś niezmiernie 
ważnym, a przynajmniej ja się przekonałem. 
— O czym? 
Przyciągnął ją do siebie. 
— Że jesteś mi droższa niż moja durna. Przekonałem się także, że granica między 
durną a 
zawiścią jest wielce ulotna. 
— Chcesz mi powiedzieć, że byłeś zazdrosny? 
— W pewnym sensie, bo ty miałaś wszystko, a ja nie miałem nic. Ale tej nocy 
zrozumiałem 
wreszcie, jak to jest naprawdę. I możesz mi wierzyć, ni poślubiłem cię dla 
majątku, lecz 
poszedłem za głosem serca. 
— Wiem o tym, ani przez moment nie myślałam, że jest inaczej, choć ze wstydem 
przyznaję, że 
wtedy, w jaskini, ukryłam przed tobą prawdę o moim majątku, ale przysięgam, nie 
dlatego, że się 
bałam, iż zależy ci tylko na pieniądzach. 
— Pewnie domyślałaś się, że jestem skończonym głupcem, któremu lepiej nic nie 
mówić. — 
Zaśmiał się. — Naprawdę byłem rzadkim głupcem, bo gotów byłem dla fałszywej dumy 
przekreślić nasze szczęście. Byłem głupi, bo bałem się ludzkich języków. Lękałem 
się, że będą 
mówić, że sprzedałem się dziedziczce za majątek. Byłem durniem, bo w obawie 
przed złymi 
językami gotów byłem skrzywdzić siebie, a nade wszystko wspaniałą dziewczynę o 
cudownych 
brązowych oczach, która miłuje mnie bardziej, niż na to zasługuję. 
Serce jej zmiękło jak wosk, ale nie byłaby sobą, gdyby zmilczała. 
— Nigdy ci nie powiedziałam, że cię miłuję. 
— Oj powiedziałaś, powiedziałaś i to nieraz. A przed chwilą to nawet to 
wykrzyczałaś. 
— Nie mów tak. — Zamknęła mu usta. — To była taka szczególna chwila, nie 
panowałam nad 
sobą. — Zaczerwieniła się po sam czubek nosa, czując znów ogarniające ją 
podniecenie. 
— Lękasz się swojej miłości? — Nagle spoważniał. 
— Nie... to znaczy... 
— To znaczy, że byłaś zbyt dumna — dokończył za nią. 
— No cóż, każdy ma swoją dumę. — Spojrzała na niego z ukosa. 
— Ale my wiemy, że durna bywa groźna, gdy pozwoli się, by zawładnęła sercem i 
duszą. 
— Moim sercem nie włada — zaprzeczyła Tess pośpiesznie. 
— Skoro tak, to powiedz, że mnie nie kochasz! 
Zawstydziła się, nie potrafiła kłamać i Reyan dobrze o tym wiedział. 
— Och, dałbyś już spokój. Porozmawiajmy o czymś innym — spróbowała wymknąć się z 
pułapki. 
— No powiedz — nie dawał za wygraną Reyan. — Powiedz i patrz mi prosto W oczy. 
— Kocham cię, ty przeklęty draniu. Cieszysz się?! — krzyknęła z nutą złości w 
głosie. 
— Ach, co za słodycz, ty naprawdę wiesz, jak skusić mężczyznę słodkimi słówkami 
— zakpił. 
— Nie bójmy się miłować, Tess — dodał poważnym tonem, przygarniając ją do 
siebie. 
— My? Chcesz mi powiedzieć, że też mnie miłujesz? 
— A jakże, przecież wróciłem. 
Bo tak ci kazał honor i obowiązek. 
Nie, kochanie, miłość. Ani honor, ani obowiązek nie wyleczyłyby mnie z fałszywej 
durny. 
Wróciłem, bo cię kocham. — Przytulił ją mocno. — Wróciłem, gdy zrozumiałem, że 
cię kocham. 
— Od kiedy? 
— Od zawsze, tylko nie potrafiłem tego pojąć. Buntowałem się, bo wiedziałem, że 
ucierpi na tym 
moja przeklęta durna. Nosiłem tę miłość w sercu, starając się jej nie 
dostrzegać. Szalałem, gdy 
Thurkettle dostał cię w swoje łapy, choć też starałem się temu przeczyć. 
Miłowałem cię od 
chwili, gdy tylko cię zobaczyłem. A ty, kiedy mnie pokochałaś? 
— W pieczarze. Zdałam sobie z tego sprawę tej nocy, gdy wyszedłeś, żeby zwieść 
pogoń, 
skierować ją na fałszywy trop. Serce mi zabiło, kiedy wreszcie wróciłeś, cały i 
zdrowy. — 
Dziwnie zebrało jej się na płacz, ale przełknęła łzy. Reyan nie zrozumiałby, że 
można płakać ze 
szczęścia. Kiedyś musi mu o tym opowiedzieć, ale nie teraz. Przytuliła się do 
niego, żeby nie 
widział wilgotnych oczu. — A teraz już wszystko będzie dobrze? — spytała 
szeptem, chcąc 
jeszcze raz usłyszeć, że już nic, żadna fałszywa durna nie zakłóci ich 
szczęścia. 
— Tak, moje kochanie. Dumę odłożymy na półkę. Przyda się na później, gdy moja 
wspaniała 
małżonka urodzi mi najcudowniejsze dzieci. — Pocałował ją w oczy. Musiał poczuć, 
że są 
wilgotne. 
Kochanie, ty płaczesz? 
— Nie, tylko oczy mi się pocą. 
— I nic ci nie jest? 
— Nic. 
— I już się nie lękasz? 
— Nie jestem pewna — odparła. — Małżeństwo to strasznie poważna sprawa, boję 
się, czy 
sprostam. 
— Na pewno! — Przyciągnął ją, pocałował i spojrzał jej głęboko w oczy. — 
Przecież się 
kochamy, więc wszystko musi się udać. 
— Boję się, że nie będzie to łatwe. — Milczała przez chwilę, gładząc go udzie. — 
Powiedz, 
które z dwóch imion wybrałeś dla konia. 
— Amigo. A zastanawiałaś się już jak nazwiesz naszą posiadłość? 
— Oczywiście, Casa dc Halyard. Podoba ci się? 
— Podoba — mruknął. Jego pocałunki stawały się coraz gorętsze, ręka Tess coraz 
śmielej 
błądziła po jego ciele. 
— Jeszcze jedno, Reyanie — szepnęła. 
— Słucham? 
— Umawiamy się, że ja wymyślę imiona dla dzieci, zgoda? Nie zniosłabym, gdybyś 
miał na nie 
wołać „chłopcze” i „dziewczynko”. — Roześmiała się. 
— Zgoda, pod warunkiem że urodzisz nam najładniejsze dzieciaki w całej Szkocji. 
— Z jasnymi włosami i niebieskimi oczami? 
— Myślałem o brązowych oczach i czarnych włosach. 
— Popatrz, popatrz, nasza pierwsza małżeńska sprzeczka! 
— I niech już tak zostanie, a gdybyśmy się jeszcze kiedyś mieli posprzeczać, 
gdybym się 
zezłościł albo palnął jakieś głupstwo, to pamiętaj o jednym, że cię kocham i 
zawsze będę cię 
kochał, hrabianka Comyn-Delgado Halyard. 
— Ja też będę cię kochać do końca świata. 
— A ja do końca świata i jeszcze jeden dzień!