CRAIG SHAW GARDNER

KATAREM I MAGIĄ 

Tom 1 „Trylogii Ebenezuma”
Tłumaczył Jacek Gałązka
Ta pierwsza książka jest dla mojej matki i mojego ojca, bez których...
Rozdział 1
Czarnoksiężnik jest na tyle dobry, na ile skuteczne są jego czary – jest to dość 
często 
spotykana w narodzie opinia. Zaznaczyć jednakże należy, iż jest to opinia ludzi, 
którzy nigdy 
czarnoksiężnikami nie byli. Ci z nas, którzy zdecydowali się na karierę zawodową 
w dziedzinie 
magii orientują się doskonale, że znajomość czarów jest tylko jednym z drobnych 
efektów 
składających się na osobowość udanego czarnoksiężnika. Równie istotne są: dobrze 
rozwinięty 
instynkt samozachowawczy, zdolność błyskawicznego kojarzenia i, co jest być może 
najważniejsze, znajomość kuchennych wyjść, podziemnych przejść, a szczególnie 
najrozmaitszych 
wąskich i krętych dojść „od tylca” – są bowiem chwile, w których twoje czary nie 
całkiem się 
udają
NAUKI EBENEZUMA,
tom l
Dzień był piękny. Może nawet za bardzo. Po raz pierwszy w tym tygodniu 
pozwoliłem sobie 
zapomnieć o wszystkich przyziemnych sprawach i myśleć tylko o Alei. Alea! Moja 
popołudniowa piękność. Jej imię poznałem dopiero w dniu, kiedy spotkaliśmy się 
po raz 
pierwszy przed jej odejściem, jak to nazwała, do spraw ciekawszych. Chociaż było 
oczywiste, że 
zostawia mnie, to nie mniej oczywiste było, że kiedyś znów się połączymy. 
Wszystko przecież 
może zdarzyć się w Vushta.
Czarnoksiężnik kichnął.
Wyrwałem się natychmiast z mojej zadumy gotów do czynu. Mój mistrz i nauczyciel, 
czarnoksiężnik Ebenezum, największy mag w królestwach Zachodu, kichnął. To mogło 
oznaczać 
tylko jedno. W powietrzu wisiały czary!
Przywołał mnie ruchem ręki, bym podążył za nim. Przepysznie zdobiona szata 
czarnoksięska 
furkotała na wietrze, gdy biegł. Skierowaliśmy się ku pobliskiemu zagajnikowi.
Z kępy krzaków po przeciwnej stronie przecinki dobiegł nas ochrypły ryk
– Śmierć czarnoksiężnikowi!
Włócznia wbiła się w drzewo trzy stopy nad moją głową. Nadbiegało ponad pół 
tuzina 
rozwrzeszczanych wojowników, wznosząc wściekłe okrzyki. W celu osiągnięcia 
groźniejszego 
wyglądu pomalowali się w ciemne desenie i machali potężnymi mieczami długości 
ramienia 
przeciętnego osiłka.
Na włóczni były wymalowane jakieś prymitywne znaki magiczne. A więc chodzi o to 
co 
zwykle. Była to kolejna próba zamachu. Byłem rozczarowany. Przez chwilę zdawało 
mi się, że 
tym razem to wreszcie coś poważniejszego. Muszę przyznać, że zamachy zaczynały 
mnie już 
nudzić. Wszystkie myśli o mojej popołudniowej piękności odfrunęły.
Chociaż obrona przed regularnymi już napaściami i próbami zabójstwa stała się 
dla nas 
niemal rutyną, to było niewskazane zwlekać z nią i teraz. Spojrzałem na 
czarnoksiężnika. 
Ebenezum, jeden z najwybitniejszych luminarzy sztuki magicznej, szybko skinął 
głową i chwycił 
się za nos. Moje ręce przyjęły trzecią podstawową pozycję czarowania. Wziąłem 
głęboki oddech 
i wyszedłem im naprzeciw.
– Stać, łotry! – krzyknąłem.
Napastnicy najwyraźniej zignorowali moje ostrzeżenie, gdyż żaden się nawet nie 
odkłonił, 
ba, ruszyli w naszą stronę z podwójną zaciekłością. Skudlona blond czupryna 
nadbiegającego 
wodza unosiła się rytmicznie jak ruchome ptasie gniazdo. Posłał kolejną dzidę, 
niemal upadając 
z wysiłku. Jednak celował kiepsko.
Wykonałem rękami szybki ruch magiczny. W ostatnich dniach naszej zwariowanej 
wędrówki, kiedy stawaliśmy na popas, Ebenezum nauczył mnie kilku podstawowych 
ruchów 
magicznych. To naprawdę nic trudnego, a jak już opanowało się tych kilka 
prostych ruchów, 
wszystkie cztery żywioły stawały na twoje rozkazy.
Nie chciałem niczego zepsuć, próbując czegoś zbyt skomplikowanego. Był to mój 
pierwszy 
występ solowy. W powietrzu świsnęła kolejna włócznia rzucona gdzieś z tyłu grupy 
napastników 
i omal nie przeszyła na wylot wodza,” który wrzasnął i stanął jak wryty, 
przerywając oszalałą 
szarżę. Był tak blisko, że dostrzegłem wściekłość i żądzę mordu w jego 
bladoniebieskich oczach. 
Rozjuszony odwrócił się i wygłosił krótki wykład na temat doboru odpowiednich 
technik 
miotania włócznią.
Stojący za drzewem Ebenezum dał mi ręką znak, bym dalej radził sobie sam. A więc 
jakieś 
proste zaklęcie. Postanowiłem poruszyć ziemię, by napastnicy zostali uwięzieni w 
głębokiej 
jamie. Zgodnie z instrukcją rozpocząłem sekwencję łokciami i lewą nogą, gwiżdżąc 
przy tym 
cztery pierwsze takty Kupletów wesołego drwala.
Napastnicy wrzasnęli jak jeden mąż i ruszyli w moją stronę ze zdwojoną 
szybkością. Ja też 
przyspieszyłem. Podskoczyłem raz na jednej nodze, dwa razy obunóż i podrapałem 
się w głowę, 
gwiżdżąc ponownie cztery takty Kupletów. Nagle niebo pociemniało. Moje czary 
działają! 
Pociągnąłem się kilka razy za ucho, rytmicznie smarkając. Z nieba spadła 
olbrzymia 
pomarańczowa masa. Stanąłem w pół obrotu. Co też mi wyszło? Pomarańczowa masa 
pokryła 
pole i napastników. Masa poruszała się!
Dobrą chwilę trwało, zanim zorientowałem się co to było. Motyle! Wyczarowałem 
miliony 
motyli, które latały jak oszalałe, starając się uwolnić od wojowników. Ci zaś, 
prychając 
i charcząc, machali gorączkowo rękami, by uwolnić się od motyli.
Musiałem popełnić jakiś błąd w zaklęciu – to bardziej niż oczywiste. Na 
szczęście powstałe 
zamieszanie dało mi czas na naprawę błędu. Przeanalizowałem swoje ruchy. Manewry 
łokciami 
miałem opanowane w wyniku długotrwałego treningu. Podskoki i drapanie też 
wykonałem 
właściwie. A może trzeba podnieść nie lewą, lecz prawą nogę? No jasne! Ależ ze 
mnie dureń! 
Natychmiast przystąpiłem do zaklęcia korygującego.
Napastnicy w końcu uwolnili się od motyli. Dyszeli ciężko, wspierając się na 
mieczach. Po 
chwili z bojowym okrzykiem znów ruszyli naprzód, lecz dziwnie chwiejnym krokiem. 
Skończyłem mruczando i zacząłem smarkać. Znów niebo pociemniało. Napastnicy 
zawahali się, 
stanęli i spojrzeli w górę.
Tym razem z nieba spadały ryby. Zdechłe. Napastnicy wycofywali się na tyle 
szybko, na ile 
pozwalały im zmęczone członki. Ślizgali się i potykali na ściółce pokrytej 
padłymi motylami 
i zdechłymi rybami z gatunku łupaczy. Postanowiłem, że nadszedł czas, byśmy i my 
ewakuowali 
się z tego miejsca. Woń unosząca się nad polaną sugerowała, że ławica łupaczy 
zdechła dość 
dawno temu.
– Wybornie, mój adepcie! – powiedział mistrz, wychodząc z ukrycia wśród drzew. 
Wciąż 
trzymał się za nos. – Pomyśleć, że jeszcze nie przerabialiśmy zaklęcia na opady 
różnych 
różności. Masz prawdziwy talent do improwizacji. Chociaż, szczerze mówiąc, 
zupełnie nie 
mieści mi się w głowie, jak wywołałeś deszcz motyli i zdechłych ryb.
Pokręcił grzywą siwych włosów i mruknął do siebie:
– Można by przysiąc, że gwizdałeś Kuplety wesołego drwala!
Roześmialiśmy się obaj z idiotyzmu tego ostatniego pomysłu i pospiesznie 
ruszyliśmy 
w drogę. Koniecznie muszę udoskonalić swe czarnoksięskie umiejętności przed 
następnym 
spotkaniem, które nastąpi najprawdopodobniej niebawem. Król Urfoo nie zwykł 
szybko dawać 
za wygraną.
Ciszę rozdarł mrożący krew w żyłach ryk. Spojrzałem w górę i zobaczyłem zielone 
indywiduum pikujące w naszą stronę. Patrzyliśmy spokojnie jak wbiło się w ziemię 
jakieś 
dziesięć stóp przed nami i legło martwe.
Dziarsko obeszliśmy padłego napastnika. Oczywiście, był to kolejny pachołek 
króla Urfoo, 
niesłychanie krwiożerczy i równie niesłychanie niekompetentny. Wyglądało na to, 
że Urfoo 
wyznaczył nagrodę za dostarczenie nas żywych lub martwych. Nagroda przyciągnęła 
najemnych 
morderców. Ale Urfoo był największym skąpcem wśród tyranów i największym tyranem 
wśród 
skąpców. Miał, jak to mówią, nie jednego, ale co najmniej dwa węże i to w każdej 
kieszeni. 
Nagroda za wyprawienie nas w zaświaty wcale nie była atrakcyjna, zaliczka nie 
wchodziła w grę. 
W tej sytuacji, część najemnych zbirów dała sobie spokój natychmiast po 
zapoznaniu się 
z warunkami kontraktu. Tylko desperaci i idioci czy zdesperowani idioci i 
zidiociali desperaci 
mogli nas ścigać.
Spojrzałem na swoje sfatygowane obuwie i podartą tunikę, bacząc na każdy dźwięk 
w zasięgu mojego wzroku. Czy komuś mogło przyjść do głowy, że ja, biedny parobek 
z Zachodniego Królestwa znajdę się kiedyś w takich okolicznościach? Co mógłbym 
uczynić 
w dniu przyjęcia mnie do terminu przez Ebenezuma, gdybym wiedział, że przyjdzie 
mi zostawić 
spokojną, zapadłą wioskę i ruszyć w dziwne krainy po jeszcze dziwniejsze 
przygody? Któż 
pomyślałby, że może kiedyś będę zmuszony złożyć wizytę w Vushta, mieście tysiąca 
zakazanych 
rozkoszy, a nawet zdobyć się na odwagę i stawić czoła każdej z nich?
Spojrzałem na mistrza. Wielki Ebenezum maszerował zamaszyście obok mnie. 
Wspaniała 
szata, gustownie zdobiona srebrnymi gwiazdami i księżycami była tu i ówdzie 
poplamiona. Miał 
długie, siwe włosy, lekko skołtunione na końcach, takaż brodę. Całości dopełniał 
arystokratyczny 
i ciągle zakatarzony nos. Któż kilka miesięcy temu mógł przewidzieć ów piękny, 
letni dzionek?
– Winicjuszu – zawołał mistrz. Przez chwilę miałem ochotę uciec.
– Nie, Winicjuszu, chodź tutaj.
Ebenezum uśmiechnął się i przywołał mnie gestem. Chyba jest gorzej niż 
przypuszczałem.
Byłem w terminie zaledwie kilka tygodni i, szczerze mówiąc, nie bardzo mi się to 
podobało. 
Mój nowy pan najwyraźniej nie wysilał się, by wyjaśnić, o co w tej sztuce 
chodzi, toteż odzywał 
się do mnie niezbyt często. Czynił to tylko wtedy, kiedy nie podobało mu się to, 
co robię. Jego 
czarnoksięski gniew zdawał się wówczas bez granic.
A teraz burkliwy czarnoksiężnik uśmiechał się i zapraszał. I wołał mnie po 
imieniu. Nie 
podobało mi się to.
Dlaczego w ogóle zostałem uczniem czarnoksiężnika? Przypomniałem sobie jednak, 
że 
istnieje pewien powód. Tegoż ranka, nie opodal domostwa, zbierałem drewno 
opałowe niezbędne 
w pracy nad tworzeniem nowych zaklęć i czarów przez mojego mistrza. Podniosłem 
wzrok znad 
stosu szczap i ujrzałem ją!
– Zdaje się, że upuściłeś co nieco.
Jej głos był o wiele niższy i bardziej matowy niż można by oczekiwać po jej 
smukłej 
i wiotkiej sylwetce. Słowa wychodziły z doskonale wykrojonych ust. Popatrzyłem 
na kupkę 
szczap pod nogami, potem na nią. Wystarczyło jedno spojrzenie na długowłosą 
piękność, 
a poczułem omdlewającą słabość w całym ciele.
– Tak – to wszystko, co zdołałem wymówić.
– Dla kogo je zbierasz?
– Dla czarnoksiężnika – odpowiedziałem, wskazując chatę widoczną między 
drzewami.
– Dla czarnoksiężnika? – jej usta złożyły się w uśmiech, na widok którego nawet 
aniołowie 
jęknęliby z zachwytu. – Pracujesz u czarnoksiężnika?
– Jestem jego uczniem – przytaknąłem. Pięknie wymodelowane brwi uniosły się 
w zaskoczeniu.
– Uczniem? O, to musi być bardzo interesujące. O wiele bardziej niż to, co się 
dzieje tu 
dookoła. – Posłała mi olśniewający uśmiech na pożegnanie. – Koniecznie musimy 
się kiedyś 
spotkać – szepnęła i odeszła.
Właśnie o tym myślałem, stojąc przed drzwiami pracowni mistrza. Chciała się 
spotkać! Ze 
mną! I to tylko dlatego, że byłem uczniem czarnoksiężnika!
Ebenezum zawołał mnie ponownie.
O, mojaż ty popołudniowa piękności! W końcu dobrze jest czasem być uczniem 
czarnoksiężnika! Wziąłem głęboki oddech i wszedłem do pracowni.
– Siadaj tu, Winicjuszu – mistrz posunął taboret w moją stronę. – Pokażę ci jak 
zbudować 
zaklęcie. – Przez gęstwę wąsów i brody przebił się uśmiech. – Bardzo specyficzne 
zaklęcie.
Szata zawirowała, gdy mistrz wykonał obrót, a haftowane gwiazdki i księżyce 
zatańczyły 
w świetle świecy. Ebenezum wprawnym ruchem ręki przekrzywił czapkę i skierował 
się ku 
masywnemu, dębowemu stołowi, którego blat prawie w całości zajmowała olbrzymia, 
otwarta 
księga.
– Większość zaklęć – zaczął czarownik – jest w zasadzie przyziemna. Wykonując 
swój 
zawód na wsi, każdy czarnoksiężnik większość swego czasu poświęca na zaklinanie 
wzrostu 
wydajności z mili kwadratowej bądź zdejmowanie uroków rzucanych na rogaciznę. 
Dlaczego 
ktoś miałby rzucać uroki na owce, tego nie pojmuję wcale a wcale – 
czarnoksiężnik przerwał 
i zajrzał do księgi – ale robota jest robotą, a zapłata zapłatą. I to 
Winicjuszu, jest pierwsza zasada 
sztuki magicznej.
Ebenezum wziął ze stołu jedną z dwu świec i postawił na czystym skrawku podłogi 
pracowni. Płomień świecy oświetlił wyrysowaną w klepisku gwiazdę.
– Zasada druga mówi o tym, byś zawsze, chociaż o krok, wyprzedzał konkurencję – 
kontynuował wywód. – Jak już wspomniałem, wkrótce znudzą ci się zaklęcia 
wydajnościowe 
i odczynianie uroków. Moim skromnym zdaniem, możesz myśleć o sobie, iż jesteś 
skończonym 
czarnoksiężnikiem, gdy na myśl o czarach zrobi ci się mdło. Ale w czasie wolnym, 
ach, drogi 
Winicjuszu, dopiero wtedy twoja sztuka może zabłysnąć w całej okazałości.
Patrzyłem na mistrza oniemiały z zachwytu. Zwiewnie przemierzał pokój wzdłuż i 
wszerz. 
To się obrócił, to przyklęknął, to chwycił jakąś księgę, to kawałek guzowatego 
korzenia albo 
inny przedmiot magiczny. W wyobraźni podkładałem muzykę do jego ruchów i 
powstawał 
tajemniczy układ choreograficzny zwiastujący nadejście prawdziwej magii. Było w 
tym coś 
z cudu, z objawienia – jakbyś odłupywał kawałek dachówki i twoim oczom ukazało 
się 
cętkowane na niebiesko jajo drozda.
– A zatem zaczynamy. – Oczy mistrza rozjarzyły się dziwnym blaskiem. – Kiedy 
skończę te 
zaklęcia, będę dokładnie znał pozycję, dyspozycyjność i najprawdopodobniej 
wszystkie 
potencjalne marszruty każdego komornika na włościach.
A więc to tym zajmował się mistrz w chwilach wolnych od zajęć! Wyobrażałem 
sobie, że 
chodzi o głębszą i poważniejszą intrygę niż właśnie usłyszałem, ale uznałem, że 
nie czas prosić 
teraz o wyjaśnienie.
Ebenezum zamaszyście podwinął rękawy.
– Zaczynamy! – Stanąwszy przy rysunku na podłodze zawahał się nagle. – Ale zdaje 
się, że 
roznosi mnie entuzjazm. Coś cię dręczy Winicjuszu? Czy chciałeś o coś zapytać?
Opowiedziałem mu co przydarzyło mi się z wiadrem. Chciałem dobrze, ale wygląda 
na to, że 
moje ręce nie zawsze rozumieją instrukcje płynące z mózgu. „Masz obie lewe” – 
zawsze mówiła 
moja matka. Tym razem mój mózg zajęty był wspomnieniem o spotkanej w lesie 
dziewczynie. 
Wrzuciłem wiadro do studni, nie przywiązując uprzednio liny do uchwytu. Cóż było 
robić? 
Patrzyłem tępo na zwój liny. Nie powinienem stawiać wiadra na krawędzi studni. 
Spojrzałem 
w głąb, ale niczego nie mogłem dostrzec w mroku cembrowania. Kopnąłem w studnię. 
Gdybyż 
w jakiś cudowny sposób lina przywiązała się do rączki. Wtedy zdałem sobie 
sprawę, że przecież 
Ena może sama przywiązać się do wiadra. Pobiegłem więc do pracowni mistrza, by 
poprosić 
o pomoc.
– Ach, to. Chyba mogę to załatwić – odparł Ebenezum. – Zdaje się, że miewasz 
kłopoty 
z rękami, Winicjuszu. Nie mówiąc już o nogach, posturze i całej reszcie. Przy 
odrobinie 
szczęścia wyrośniesz z tego. – Ebenezum pociągnął kosmyk w swojej brodzie. – Oto 
dobra 
nauczka dla ciebie, Winicjuszu. Jeśli chcesz zostać czarnoksiężnikiem, musisz 
dokładnie 
obmyśleć każdy swój ruch, jako że każdy ruch, czy duży, czy mały może 
nieopatrznie wpłynąć 
na końcowy efekt czarów, a w konsekwencji na twoją kasę, ba, nawet życie. Ale 
wyciągnijmy 
wreszcie ten kubeł i bierzmy się do dzieła.
Wstałem, by poprowadzić mistrza do studni. Zamiast jednak pójść za mną, 
czarnoksiężnik 
zrobił pół kroku do tyłu, podniósł ramiona i wypowiedział pod nosem lalka sylab. 
Coś uderzyło 
mnie nagle w kolano. Wiadro.
– A wiec... – zaczął i urwał z okrzykiem zaskoczenia. – Co do chole...
Podskoczył naprzód i spojrzał ze złością na coś, co przynajmniej na pierwszy 
rzut oka 
wydawało się dymem. Ohydnie cuchnąca szaroniebieska chmura unosiła się nad 
wyrysowaną na 
klepisku gwiazdą. Zawirowała, uniosła się i rosnąc przybrała ludzki kształt.
Czarnoksiężnik wskazał na podłogę. W miejscu, gdzie cudownie sprowadzone wiadro 
zetknęło się z klepiskiem powstała głęboka rysa przecinająca rysunek.
– Pentagram! – krzyknął Ebenezum. – Przerwałem pentagram!
Chwycił nożyk ze stołu i uklęknął przy gwieździe. Przyłożył ostrze do resztek 
linii 
pentagramu i już zaczynał odtwarzać nacięcie w miejscu uszkodzenia, gdy nagle 
przerwała mu 
potężna niebieska stopa. Stopa była częścią wielkiego cielska, które składało 
się w zasadzie tylko 
ze szponów, kolców i rogów.
– To demon! – krzyknąłem.
Zjawa otworzyła pysk i przemówiła głosem, który zadudnił jak trzęsienie ziemi:
Koniec mego uwięzienia, 
to koniec waszego istnienia.
Ebenezum skrzywił pogardliwie usta.
– Gorzej, Winicjuszu. To demon wierszokleta! Olbrzymia niebieska zjawa zrobiła 
krok ku 
świecy. Gdy weszła w krąg światła, zdołałem dostrzec zarysy czegoś, co mogło 
uchodzić za 
twarz. Szrama od noża w miejscu ust, nad tym dwa nozdrza ze sterczącymi na 
wszystkie strony 
kępkami szczeciny, wreszcie para wystających paciorków w miejsce oczu. Zjawa 
przemówiła 
ponownie:
Pech zawitał w wasze progi, 
Guxx wam wyrwie z tyłka nogi.
– Progi i nogi, cóż za najwyższego lotu poezja – powiedział Ebenezum, 
wykrzywiając 
ironicznie twarz.
Potwór zademonstrował ciemne, ostre pazury.
Mimo że początkujący jestem, 
będę dla was ostatnim testem.
Ebenezum spojrzał na mnie.
– Wiesz, o co chodzi? Przecież ten wiersz nie trzyma rytmu wewnętrznego. Chyba 
że jest to 
jego Hcentia poetica.
Monstrum wrzasnęło:
Już wpadliście w moje ręce, 
więc i tak wam łby ukręcę!
Pazury demona z szybkością światła wystrzeliły w stronę karku Ebenezuma, ale 
mistrz był 
o ułamek sekundy szybszy. Monstrum zdołało jedynie złapać za czapkę.
– Gmatwasz się w rymowaniu – zauważył Ebenezum, podwijając rękawy. Lubił mieć 
wolne 
ręce do łokcia w celu uzyskania maksymalnej siły zaklęcia. – Lepiej trzymaj się 
prostych, 
sprawdzonych wzorów.
Demon zaprzestał ataku i coś zacharczało w jego gardzieli.
– Może – powiedział i odkaszlnął w olbrzymią łapę.
Guxx Unfufadoo na imię mi dali, 
by czarownicy istnieć przestali.
Ręce Ebenezuma wykonały serię skomplikowanych ruchów, przy których wymamrotał 
pod 
nosem sześć czy osiem całkowicie niezrozumiałych dla mnie sylab. Demon zaryczał. 
Dokoła 
niego wyrosła i zamknęła się srebrna klatka.
– Myślicie, że srebro mnie zniewoli – wrzasnął Guxx – ale uwolnię się i zrobię z 
was – tu 
potwór przerwał. – Nie, to do niczego. Co się rymuje ze „zniewoli”?
– Miernota – zaproponował Ebenezum z niesmakiem.
Nie nabijać się z demona, 
bo i tak was wnet pokona.
Rzekło monstrum, gapiąc się na klatkę, której pręty zadrżały, mimo że ich nie 
dotknął.
– Chyba czeka nas niezła przeprawa z tym demonem – powiedział Ebenezum. – 
Pozwól, 
Winicjuszu. Udzielę ci krótkiej lekcji odpędzania demonów.
Coraz lepiej rym się przedzie, 
coraz gorzej z wami będzie.
– Ależ tak, naturalnie. Daj sobie spokój na chwilę, dobrze? Grzeczny potworek – 
ciągnął 
Ebenezum, lustrując wzrokiem rzędy półek uginających się pod opasłymi księgami – 
Jest. To 
będzie tu.
Z górnej półki sięgnął, nie bez trudu, stosunkowo cienki wolumin. Na okładce 
złociście 
połyskiwał tytuł: 312 zaklęć odpędzających. Wersja uproszczona.
– Jeśli dobrze pamiętam – Ebenezum przerwał kartkowanie – w przypadku takim jak 
ten, 
niezwykle ważne jest odszukanie właściwego zaklęcia. Oszczędzisz sobie tym samym 
powstałego bałaganu. O, jest!
Chociaż mi mydlicie oczy, 
śmierć was chyba nie zaskoczy.
– No, jeśli z takim rymem ma wzrosnąć twoja moc, to świat się chyba skończył. – 
Ebenezum 
chrząknął. – Przynajmniej świat poezji.
Wręcz prostackie wasze żarty, to za słabe na mnie karty.
Ramiona potwora wyszarpnęły się spomiędzy srebrnych prętów.
– Do tyłu, Winicjuszu! – rzucił Ebenezum. Demon siedział już mu na głowie. 
Wystrzelił 
z klatki tak szybko, że mój wzrok nie zarejestrował tego numeru. Pazury ze 
świstem opadły na 
czarnoksiężnika. Mistrz był w wielkim niebezpieczeństwie. Musiałem coś zrobić. 
Wskoczyłem 
na grzbiet monstrum. Demon wzruszył ramionami, a ja odpadłem jak mucha od szyby.
Ebenezum wydał okrzyk i potwora odrzuciło w przeciwny kąt izby. Czarnoksiężnik z 
trudem 
pozbierał się na nogi. Przez strzępy porwanego rękawa dostrzegłem okrwawione 
ramię.
Zapach krwi mnie w nosie wierci, 
coraz bliżej waszej śmierci.
Demon uśmiechnął się.
Ebenezum chwycił pudło z półki nad sobą i sypnął całą zawartością na 
zbliżającego się 
Guxxa. W powietrze uniosła się chmura żółtego pyłu. I świat jakby zwolnił 
obroty.
Guxx nie był już tylko chmurą. Widać było każdy ruch jego muskułów, które 
walczyły 
z efektem działania żółtego pyłu. Ja również walczyłem. Mimo iż trzymałem się z 
daleka od 
centrum wydarzeń, wydawało mi się, że obrót głową albo zmrużenie oczu trwają 
całą wieczność.
Ebenezum poruszał się z normalną szybkością. Jego głos przeszedł w atonalny 
zaśpiew, 
a ręce wykonywały pantomimę trzepoczących ptaków, które unoszą się na spotkanie 
słońca. 
Demon przyspieszył, przechodząc z pełzania do chodu. Nad uniesionymi dłońmi 
czarnoksiężnika 
pojawiły się migotliwe punkciki i odtańczyły fantastyczne pląsy. Demon przemknął 
obok stołu. 
Czarnoksiężnik strzelił palcami i świetlisty obłoczek skierował się ku głowie 
demona, który 
rozcapierzając pazury krzyknął: 
Śmierć się czai w każdym kątku, 
zaraz będziesz w mym żołądku.
Po chwili dodał:
– Ale najpierw poderżnę ci gardło.
– Gardło? Znakomity rym. A może by tak „zamieć śnieżna”?
Demon dał susa ku Ebenezumowi, a ten z fałdów szaty wydobył podręczny kordelas.
A więc walka wręcz. Demon był jednak wyraźnie silniejszy niż mistrz. Muszę 
pomóc! Musi 
być jakiś sposób! Wstałem i omal nie potknąłem się o wiadro. Gdybym też miał 
kordelas!
W starciu pazurów z ostrzem te pierwsze zostały skrócone o połowę. Guxx wrzasnął 
wściekłą aż zadrżała podłoga pode mną. Odskoczył od czarnoksiężnika jak dźgnięty 
ostrogą 
i zaczął siec powietrze stępionymi szponami. Z kordelasem przed sobą Ebenezum 
ruszył w stronę 
demona.
Co też Ebenezum robi? Najwyraźniej pcha się w objęcia demona, którego szponiasta 
łapa 
znajdowała się teraz za Ebenezumem i kierowała się w stronę jego potylicy.
Musiałem coś zrobić.– Rzuciłem w monstrum wiadrem. Szpony przeszły przez drewno 
jak 
przez kartkę papieru. Ebenezum wykonał błyskawiczny półobrót i, gdy szpony 
rozdzierały dno 
wiadra, znowu zaatakował kordelasem. Guxx stracił swój szponiasty oręż. Tak mi 
się 
przynajmniej wydawało, dopóki demon nie otworzył paszczy, w której w miejscu, 
gdzie 
normalnie znajdują się zęby błysnęły dwa rzędy długich, ostrych kolców. Widok 
zaiste 
przerażający. Czarnoksiężnik szarpnął się do tyłu, by uniknąć rozdziawionej 
gardzieli wroga, ale 
Guxx był szybszy. Kolce kłapnęły, chwytając brodę mistrza. Ebenezum próbował 
zaklinać, ale 
jego słowa znikały w jadowitych wyziewach z paszczy potwora, i chociaż paszczę 
tę wypełniała 
broda mistrza, zdawało się, że potwór się uśmiecha.
Guxx chyba zdawał sobie sprawę z błędu w swoim szatańskim planie. Chwytając 
brodę 
czarnoksiężnika i porażając go swoimi wyziewami, skutecznie wyeliminował czary 
oralne tegoż. 
Ale mając paszczę zatkaną bujną brodą czarnoksiężnika, nie był w stanie wydać z 
siebie tego 
ostatniego wierszyka, który przesądziłby o zwycięstwie w rywalizacji między 
magami. Na 
potężnym łuku brwiowym pojawiły się głębokie bruzdy zamyślenia, a paciorkowate 
ślepka stały 
się jeszcze mniejsze.
Ebenezum nie mógł dłużej wytrzymać wyziewów z paszczy Guxxa, które nie tylko 
paraliżowały mu język, ale blokowały dostęp powietrza Twarz jego przybrała barwę 
podobną do 
barwy skorupy jaja drozda i kojarzyła mi się z odcieniem pewnego otoczaka 
żyjącego na dnie 
rzeki. Bez wątpienia mistrzowi nie było do twarzy w kolorze sinym.
Jeśli szybko nie zadziałam, Guxx z pewnością zwycięży. Rozejrzałem się za jakąś 
bronią, ale 
dostrzegłem tylko drzazgi z wiadra i jakieś pół tuzina odciętych pazurów. 
Pazury! Nic lepszego 
na demona. Chwyciłem po jednym w rękę. Miały długość mojego środkowego palca.
– A masz, szatanie! – krzyknąłem wbijając je w pierś demona.
Odbiły się od twardego jak głaz ciała Guxxa. Demon wydał ze swoich czeluści 
grzechot, 
jakby ktoś wrzucił do studni wiadro kamieni, które lecąc uderzają o cembrowinę. 
Po chwili 
uświadomiłem sobie, że był to śmiech. Zatem będzie gorzej niż przypuszczałem. 
Ale muszę 
ocalić mistrza! Uderzyłem ponownie z dwakroć większą siłą. Tym razem szpony 
zazgrzytały, 
ześlizgując się po korpusie demona. Guxx zaśmiał się jeszcze głośniej. Nie był w 
stanie się 
opanować. Łzy śmiechu pociekły z jego paciorkowatych ślepiów. Ebenezum szarpnął 
się, 
korzystając z chwilowej niemocy wroga i zdołał uwolnić część swojej bujnej 
brody.
Rzuciłem się na demona, grając mu po żebrach pazurami. W górę i w dół. I jeszcze 
raz! 
Guxx odchylił głowę do tyłu i zaryczał bezradnie. Miał łaskotki?
Ebenezum był wolny!
Demon wydał okrzyk i zaczął się kurczyć. Resztkami pazurów chwycił jeszcze za 
połę szaty 
Ebenezuma. Ebenezum wykonał serię chassez połączonych z efektowną pantomimą, a 
Guxx 
znowu zamienił się w niebieski obłok, który został natychmiast wessany w miejsce 
na 
uszkodzonym pentagramie, z którego się wydobył.
Ebenezum ciężko klapnął na podłogę. Połowa brody była zmierzwiona i poszarpana. 
Drugą 
połowę zabrał ze sobą demon.
– Otwórz okno, Winicjuszu – powiedział po chwili z dużym wysiłkiem. – Trzeba 
wpuścić 
trochę świeżego powietrza.
Wykonałem polecenie i ostatnie pasemka niebieskiego dymu rozwiały się w 
podmuchach 
wiatru. Właśnie wtedy mistrz zaczął kichać.
O! To było kichanie! Ebenezum w żaden sposób nie potrafił go opanować. Leżał na 
ziemi, 
grzmiąc co chwila z obydwu nozdrzy jak z fuzji. Przypomniałem sobie, co mówił o 
świeżym 
powietrzu. Mimo otwartych okien, w pracowni nie pachniało najlepiej. Pomyślałem, 
że muszę 
jak najprędzej wyciągnąć go na zewnątrz, co też, aczkolwiek nie bez trudu, 
zdołałem wykonać. 
Atak skończył się, gdy Ebenezum ujrzał dzienne światło, ale upłynęła dobra 
chwila zanim 
odzyskał oddech.
– Tego jeszcze, nie grali – wyszeptał. – Przez chwilę nawet miałem... hm, 
pietra, Winicjuszu. 
– Potrząsnął głową. – Ale skończyło się i kwita.
Niestety, jakże mylił się Ebenezum. To był zaledwie Początek. Dobry początek.
Rozdział 2
Jakże ważne jest podejmowanie gruntownie przemyślanych decyzji. W życiu każdego 
czarnoksiężnika nadchodzi chwila, kiedy musi zdecydować o tym, jaki sens nadać 
swojej 
egzystencji. Czy będzie to pogoń za pieniędzmi? Podróże? Sława? A może relaks i 
pieniądze? 
Przez wiele lat zdołałem dogłębnie przeanalizować większość powszechnie uznanych 
celów 
życiowych, i to w najdrobniejszych szczegółach, zatem gdy nadejdzie pora, bym 
podjął takową 
decyzję, będzie ona przemyślana gruntownie... aż do bólu...
NAUKI EBENEZUMA, 
tom 31
Nie byłem już w stanie zbierać drewna. Mój świat runął. Nie przyszła. Długo, o 
wiele za 
długo siedziałem w kręgu słonecznego światła przedzierającego się przez korony 
drzew 
w miejscu naszych spotkań. Może nie wiedziała, że dochodziło już południe; 
spóźniała się tylko. 
Cały czas byłem pod urokiem jej chłodnych, niebieskich oczu, jasnych włosów, 
płynnych 
ruchów, uśmiechu i dotyku. Nią na pewno jest już w drodze.
Były, rzecz jasna, inne kobiety w moim życiu: Anaeth, córka farmera – jakiż 
wtedy był ze 
mnie dzieciuch! I Grisla, córka wiejskiego blacharza – ledwie przelotne 
zauroczenie. Dopiero 
teraz poczułem, co to miłość!
Wciąż nie znałem jej imienia! Wiedziałem tylko, że interesuje się mną – uczniem 
czarnoksiężnika. Kiedyś powiedziała, że magicy w takiej zapadłej dziurze to 
ludzie stojący 
najbliżej aktorów. Zawsze zdradzała pociąg do sceny. A potem zaśmiała się, był 
pocałunek i...
Chłodny podmuch wiatru liznął mnie po plecach. Zwiastun nadchodzącej zbyt szybko 
jesieni. Pozbierałem wszystkie znalezione szyszki i gałęzie, po czym niechętnie 
ruszyłem do 
chaty mistrza Z oddali dobiegło kichnięcie. Zatem mistrz znowu studiował swe 
księgi. Albo 
przynajmniej próbował. Minęła wiosna, lato zaczęło ustępować jesieni, a katar 
wciąż marudził 
z odejściem. Ebenezum pracował od pierwszego piania koguta. Wciąż szukał 
jakiegoś sposobu 
pozbycia się uciążliwej dolegliwości, ale wszystko co miało choćby najmniejszy 
związek z magią 
i czarami natychmiast wywoływało u niego potężną reakcję alergiczną. Pomimo to 
wykonywał 
różne zlecenia, pracując bardziej koncepcyjnie niż fizycznie.
Tego ranka wspomniał o swoim nowym odkryciu – zaklęciu o tak skróconej formie 
artykulacji, że jego nos z pewnością nie zdąży zareagować. Mimo to wciąż kichał. 
Czy to znaczy, 
że ostatni eksperyment również był nieudany? Z jakiego innego powodu by kichał? 
No, chyba że 
w powietrzu wisiały czary.
Oprócz podłego nastroju istniał jeszcze inny powód, że świat wydał mi się tak 
ponury. Tym 
innym powodem MO, że nie przyszła na umówione spotkanie. W pewnej chwili 
zauważyłem, że 
krzaki poruszyły się. Duży kształt Przeciął słoneczne refleksy.
Do drzwi chaty dotarłem, nie wypuszczając z rąk ani jednej szczapy. Słyszałem 
jak 
Ebenezum kicha. Raz za razem. Stał w głównej izbie, a na stole leżała otwarta 
jedna z większych 
ksiąg. Te mniejsze tudzież notatki i papiery walały się po podłodze, zapewne 
jako ofiary 
huraganu z nosa mistrza. Ruszyłem spiesznie z pomocą, zapominając o drewnie, 
które rozsypało 
się na leżącą na stole księgę. Kilka drobniejszych okruchów spadło na szatę 
zakichanego 
czarnoksiężnika.
Zamknąłem księgę i spojrzałem ze strachem na mistrza. Ku memu zaskoczeniu, 
Ebenezum 
wysmarkawszy starannie nos w haftowany, ciemnoniebieski rękaw, odezwał się do 
mnie głosem 
najspokojniejszym w świecie.
– Dzięki, adepcie – powiedział, zdejmując subtelnym ruchem drzazgę z kolana i 
kładąc ją na 
stole. – Czy nie zechciałbyś tego złożyć w bardziej odpowiednim miejscu? – Z 
jego piersi dobyło 
się przeciągłe, głębokie westchnienie. – Obawiam się, że moja dolegliwość jest o 
wiele 
poważniejsza niż na to wygląda. Niewykluczoną że będę musiał wezwać pomocy z 
zewnątrz, – 
Pomocy z zewnątrz? – zapytałem, dyskretnie zbierając rozsypane szczapy.
– Musimy znaleźć czarnoksiężnika równego mi mocą – odrzekł Ebenezum, a każde 
jego 
słowo było brzemienne powagą. – Chociaż, by tego dokonać, będziemy być może 
musieli udać 
się w daleką drogę, aż do miasta Vushta.
– Do Vushta? – zapytałem z niedowierzaniem. – Do tego Vushta z ogrodami rozkoszy 
i zakazanymi pałacami? Do miasta grzechów nieznanych, które na każdego sprowadzą 
potępienie?
Nagle całe zniechęcenie i bezwład zniknęły bez śladu. Szybko ułożyłem drewno 
przy 
kominku.
– Właśnie tam – potwierdził Ebenezum. – Jest jednak pewien szkopuł. Nie mamy 
funduszy 
na podróż! Ba, nie mamy na nie żadnych widoków.
W tej chwili potężny podmuch wiatru uderzył w ścianę chaty. Drzwi rozwarły się 
gwałtownie, zawirował w nich kurz i kilka liści, po czym do środka wtoczył się 
niski człowiek, 
cały w łachmanach, z twarzą wykrzywioną grymasem strachu. Zatrzasnął drzwi.
– Uciekajcie! Ratuj się kto może! – zawołał drżącym głosem. – Smoki! Smoki! – po 
czym 
wywrócił oczami i zwalił się na ziemię.
– W swej wieloletniej karierze czarnoksiężnika – powiedział Ebenezum gładząc 
długą, białą 
brodę – zdołałem przekonać się wielokrotnie, Winicjuszu, że jeśli tylko 
odpowiednio długo 
i cierpliwie poczekasz, to coś musi się zdarzyć.
Za pomocą kubła wody wylanego na głowę tudzież sporego kubka wina wlanego do 
gardła 
nieprzytomnego, udało się nam go ocucić.
– Uciekajcie! – wykrztusił łapiąc oddech.
Blade, rozbiegane oczy patrzyły to na mistrza, to na mnie, to na sufit, to na 
podłogę, 
wykonując obłędny taniec. Był mniej więcej w wieku Ebenezuma, ale tu kończyły 
się wszelkie 
podobieństwa. Czaszkę przybysza pokrywała mocno przerzedzona i rozczochrana 
czupryna. Moj 
mistrz miał doskonale wymodelowaną twarz, która od spokoju i pogody ducha, do 
natchnionego 
gniewu przechodziła tylko przez jedno nieznaczne uniesienie brwi, natomiast 
przybysz miał coś 
w rodzaju maski krętacza: mały nosek i podbródek, pofałdowane brwi i oczy 
strzelające w różne 
strony jak błękitne paciorki.
– Ale, ale, dobry panie – powiedział Ebenezum tonem, którym zwykł czarować hoże 
dziewoje i łagodzić komorników. – Po co ten pośpiech? Mówił pan coś o smokach?
– Smoki! – przybysz wstał i z trudem utrzymywał pozycję pionową. – No, 
przynajmniej 
jeden smok! Jeden smok, który opanował warownię Gurnish!
– Warownię Gurnish? – zapytałem zdziwiony.
– Dobrze słyszysz – mruknął Ebenezum nie spuszczając chłodnych, szarych oczu z 
gościa. – 
To ten zameczek na wzgórku po drugiej stronie lasku. – Ebenezum prychnął w 
brodę. – 
Zameczek? To raczej kamienna rudera, ale także siedziba naszego sąsiada, księcia 
Gurnish. 
Bardzo małe księstwo. I maciupeńki książę.
Gość zdawał się coraz bardziej rozzłoszczony.
– Nie biegłem tutaj całą drogę przez las Gurnish, by wysłuchiwać plotek o 
sąsiadach. 
Musimy uciekać!
– Las Gurnish? – znów zapytałem.
– Ta kępa drzew za chatą – odparł mistrz. – Kolejny pomysł księcia. Wszyscy 
znają to 
miejsce jako Zagajnik Czarnoksiężnika.
– Jak to, Zagajnik Czarnoksiężnika – przybysz nieomal wpadł w słowo Ebenezumowi. 
– To 
jest las Gurnish. W majestacie oficjalnych dokumentów. Tak jak warownia Gurnish 
jest 
oficjalnie zamkiem!
– Rzecz gustu – skomentował Ebenezum posyłając uśmiech, który z jednakową 
łatwością 
zniewoliłby najdzikszego barbarzyńcę i najwytrwalszą starą pannę. – Czy myśmy 
się już kiedyś 
nie spotkali?
– Możliwe. – Przybysz, którego postura była o wiele skromniejsza niż mojego 
mistrza, 
poruszył się niespokojnie. – Ale czy nie powinniśmy uciekać? Wie pan, smoki...
– Ależ mój dobry człowieku. Nie byłbym przecież skończonym czarnoksiężnikiem, 
gdybym 
nie uporał się z kilkoma po drodze – powiedział Ebenezum i spojrzał jeszcze 
bardziej 
przenikliwie na przybysza. – Czy pan przypadkiem nie jest księciem Gurnish?
– Ja? No więc... hm... – odchrząkną! – zdaje się, że tak.
– Dlaczego pan tak nie mówił od razu? Nie widziałem pana odkąd zaprzestał pan 
prób 
opodatkowania mnie. – Twarz Ebenezuma rozjaśnił pełny, szeroki uśmiech i mistrz 
dał mi znak, 
bym podał gościowi krzesło. Nie było wątpliwości, że książę był przy gotówce.
– Widzicie, sytuacja jest dość niewdzięczna – powiedział czcigodny gość, 
wpatrując się 
w klepisko – zachowuję się tak... nie po pańsku.
– Ależ nonsens, drogi książę. Bójka ze smokiem może doprawdy każdego rozstroić 
nerwowo. Może jeszcze wina? I trochę ciepła przy kominku?
– Nie, dziękuję – powiedział książę jeszcze ciszej. – Ale czy nie sądzicie, że 
byłoby lepiej 
gdybyśmy jednak uciekli? Chodzi przecież o smoki. Widziałem też inne dziwy w 
lesie. Może 
więc gdyby twoja moc była... – tu książę zakasłał. – Wiesz, słyszałem o twoim 
przypadku.
Słysząc to, Ebenezum obruszył się nieznacznie, ale uśmiech na jego twarzy 
pozostał.
– Plotki, drogi książę. I to mocno przesadzone. Ze smokiem poradzimy sobie bez 
trudu.
– Ale on zajął warownię Gurnish. I jest olbrzymi, pokryty jasnoniebieską i 
fioletową łuską, 
dwadzieścia pięć stóp od łba do ogona. Skrzydłami drapie powałę w izbie 
reprezentacyjnej! I jest 
niepokonany. Zawładnął moim zamkiem, piękną córką i pobił mojego dworzanina.
– Piękna córka??? – Moje myśli natychmiast wróciły do dziewczyny moich marzeń. 
Dokąd 
poszła? Co ją zatrzymało?
– To jeszcze dziecko – krzyknął książę. – Ledwie siedemnastolatka. Wspaniałe 
blond włosy, 
przecudne niebieskie oczy i śliczna dziewczęca figura. Smok spali ją na frytkę, 
jeśli nie spełnimy 
jego żądań!
Blondynka? Niebieskie? Figura? Frytka? Doznałem olśnienia.
– Dobrze, już dobrze – rzekł Ebenezum. – Proszę się uspokoić. Przecież wiadomo 
powszechnie, że smoki lubią dramatyzować. A ten na razie pobił tylko jednego 
dworzanina. 
Zakładam, że wciąż ma pan tylko jednego, prawda?
Nie opuściła mnie! Została uwięziona! Tyle wspólnych chwil, tyle długich i 
ciepłych 
wieczorów. A więc to dlatego nie chciała nic o sobie powiedzieć! Była 
księżniczką.
Książę spojrzał na mistrza.
– Sprawy miałyby się inaczej, gdyby poddani płacili podatki!
Księżniczka! I ja ją uratuję! Już nie trzeba będzie się ukrywać! Jakże piękne 
będzie nasze 
wspólne życie! Płomień strzelił w oczach Ebenezuma.
– Gdyby każde lokalne książątko przykładało nieco mniejszą wagę do poszerzania 
granic 
swego księstewka... – machnął ręką i płomień zniknął. – Ale nie to jest przecież 
najważniejsze. 
Mamy do pokonania smoka. Z tego co widzę, sprawa jest dość typowa. Smok zdobywa 
zamek 
i więzi dziewczynę. Doprawdy, mało oryginalne. Wszystko powinno pójść gładko.
Książę chciał coś powiedzieć, ale Ebenezum nie miał najmniejszej ochoty go 
słuchać. 
Oprócz czarów była jeszcze jedna rzecz, do której miał nosa – pieniądze. Zapach 
tychże 
wypełniał obecnie całe wnętrze chaty. Mistrz gestem odsunął księcia na bok, po 
czym obaj 
zabraliśmy się do kompletowania niezbędnego zestawu narzędzi do walki ze 
smokiem.
Kiedy zapakowałem wszystko ścisłe według instrukcji, Ebenezum kiwnął na mnie 
i weszliśmy do biblioteki. Czarnoksiężnik wspiął się po drabince i zatykając 
starannie nos, 
wyciągnął cienki wolumin z najwyższej półki.
– Może się przydać – jego głos zabrzmiał dziwnie, najpewniej w wyniku działania 
kciuka 
i palca wskazującego wetkniętych do nosa. – W mojej obecnej kondycji nie mogę 
ryzykować 
użycia tej księgi. Ale ty powinieneś opanować ją bez trudu.
Zszedł i wsunął mi do rąk ciemny wolumin. Tłoczony złotem tytuł brzmiał: 
Rozmówki 
smocze dla początkujących. – Ale chodźmy już! – Ebenezum powiedział głośno, 
klepiąc mnie po 
plecach. – Klient nie może czekać. Przestudiujesz to po drodze, gdy staniemy na 
popas.
Wepchnąłem książkę pośpiesznie do worka z antysmoczymi akcesoriami, zarzuciłem 
go na 
plecy, chwyciłem podróżną lagę i ruszyłem za mistrzem z nadzieją, że u celu 
podróży spotkam 
swą popołudniową piękność. Poczułem taką siłę, że sam mógłbym dać radę 
dziesięciu smokom. 
Tymczasem mistrz złapał księcia za kołnierz i ustawił w odpowiednią stronę. 
Starałem się 
dotrzymać kroku Ebenezumowi na tyle, na ile pozwalał ciężki wór na moich 
plecach. 
Czarnoksiężnik, jak zwykle zresztą, nie niósł niczego. Mawiał zawsze, iż to 
dlatego, że musi 
mieć wolne ręce i nieskrępowany umysł na wypadek, nagle zaistniała potrzeba 
wyczarowania 
czegoś lub trzeba było zakląć coś czy kogoś.
Dostrzegłem, że krzak opodal poruszył się. Po chwili inny. Jak gdyby wiatr grał 
na liściach. 
Jednakże dzień był bezwietrzny. W lesie panowała niczym niezmącona cisza jak 
wtedy, gdy 
czekałem na ukochaną. A jednak krzaki poruszały się.
To tylko wyobraźnia – pomyślałem. Tak jak i to, że w lesie ciągle jest ciemno. 
Spojrzałem 
nerwowo w górę, poniekąd oczekując nagłego zniknięcia słońca. Czy coś mogło być 
tak wielkie, 
by przesłonić słońce?
Smok?
Moją zadumę przerwało nagłe pojawienie się na drodze człowieka w 
jasnopomarańczowych 
szatach. Przypatrywał się nam przez dziwaczny przyrząd na końcu drąga. 
Spojrzałem na idącego 
obok księcia. Dygotał.
– Dzień dobry – powiedział mężczyzna, chociaż zmarszczone brwi zadawały kłam 
temu 
życzeniu. – Czy moglibyście ruszać się szybciej? Blokujecie cesarski gościniec 
szybkiego ruchu.
Książę trząsł się jak galareta.
– Gościniec szybkiego ruchu? – zapytał Ebenezum, stając na środku ścieżki i 
najwyraźniej 
nie reagując na ponaglenia tego w pomarańczowym odzieniu.
– Dokładnie! Nowy gościniec, który nasz wielki i dobry pan cesarz Flostock 
Trzeci 
ustanowił...
– Uciekajcie! – krzyczał książę. – Smoki! Smoki! Uciekajcie!
Miotał się wymachując rękami przed reprezentantem cesarza.
– Patrzcie no! – uciął ten w pomarańczowym. – Dosyć tego. Udaję się do księcia 
Gurnish 
w ważnej sprawie.
Książę przestał skakać.
– Do księcia? – zapytał z niedowierzaniem, poprawiając nieco złachane ubranie. – 
Ależ oto 
stoi przed tobą. Jestem książę Gurnish. W czym mogę pomóc, dobry człowieku?
Ten w pomarańczowym zmarszczył brwi jeszcze mocniej.
– Chodzi o techniczny stan drogi...
– Ależ naturalnie – książę wpadł w słowo i spoglądając na nas dodał: – Może 
porozmawiamy 
o tym gdzieś na osobności, bez świadków.
Wziął pomarańczowego pod ramię i ruszyli w zarośla.
– Jeden wart drugiego – mruknął Ebenezum. – Ale do rzeczy. – Poważnie spojrzał 
na mnie. – 
Coś o smokach. Otóż smoki są jednym z magicznych podgatunków. Przeważnie żyją 
między 
światami, częściowo na Ziemi, częściowo w Diabolandii, ale nigdy albo tu, albo 
tam. Istnieją 
także inne magiczne podgatunki.
Wykład Ebenezuma został przerwany przez nagłe zamieszanie w krzakach, gdzie 
dostrzegłem potężne łapska obrośnięte szaroburą szczeciną, które rytmicznie 
wznosiły się 
i opadały. Towarzyszyły temu równie rytmiczne ludzkie wrzaski.
– Na przykład innym takim gatunkiem jest troll – dokończył Ebenezum.
Opuściłem powoli wór na ziemię i mocno uchwyciłem lagę. Zaraz pożrą ojca mojej 
jedynej! 
Nigdy dotychczas nie spotkałem trolli, ale dobra jest każda sposobność do 
zdobywania kolejnych 
doświadczeń.
– Partacz! Partacz! – dobiegło z krzaków.
Głos był chropawy jak dźwięk tępej piły wrzynającej się w drewno. To musiał być 
troll.
– Chwileczkę! – krzyknął inny. – Nie ośmielicie się tego zrobić! Jestem 
wysłannikiem 
samego cesarza!
– Partacz! Partacz! – odparł chrapliwy chór. – Fuszer!
– Dobra, dajmy temu spokój! – ten głos tył wysoki i rozedrgany. Czyżby książę?
Mimo iż głosy dochodziły z bliska, z trudem rozróżniałem słowa. Przypominało to 
mieszaninę tępych uderzeń i wrzasków, w której co jakiś czas pojawiał się niczym 
absolutnie 
poetycka cezura okrzyk Partacz! Podniosłem lagę nad głowę i w bojowej postawie 
ruszyłem 
z własnym bojowym okrzykiem.
Wpadłem na niedużą przecinkę, na której ujrzałem czterech walczących. Jednym był 
książę. 
Trzech pozostałych można by uznać za najohydniejsze stwory, jakie widziałem w 
swoim, co 
prawda krótkim, życiu. Krępi i pękaci, porośnięci kępami szaroburej sierści, 
która nie zakrywała 
wartko migających teraz muskułów na kończynach grubych jak beczka. W moją stronę 
skierowało się sześć małych czerwonych oczek. Jeden z osobników kończył właśnie 
połykanie 
stopy z resztką pomarańczowej szaty. Stanąłem jak wryty. Oczka obserwowały mnie 
badawczo.
– O, cześć – powiedziałem, przerywając niewdzięczną ciszę. – Zdaje się, że 
zboczyłem 
z drogi. Najmocniej przepraszam.
Jeden z trolli potoczył się w moją stronę na masywnych, baryłkowatych nogach. 
Pora 
uciekać! Wykonałem błyskawiczne w tył zwrot i wpadłem prosto w objęcia mistrza, 
który był 
właśnie w połowie magicznego chassez.
– Wcale nie partacz! Wcale nie partacz! – krzyknęły trolle i ruszyły pędem do 
lasu.
Na skutek zastosowanych czarów mistrz kichał dobre trzy minuty. Gdy wreszcie 
jego oddech 
odzyskał rytm, spojrzał na mnie taksujące.
– Winicjuszu – powiedział spokojnie, lecz stanowczo – Co ma znaczyć beztroskie 
porzucenie 
naszego cennego dobytku i rejterada? Mogły cię połknąć...
Książę wpadł między nas.
– Uciekajcie! Smoki! Trolle! Uciekajcie!
– A ty... – głos mistrza nareszcie zabrzmiał donośnie – Mam już dość tego 
skakania 
i powrzaskiwania!
Czego się boisz? Trolle już cię miały i włos ci z głowy nie spadł. Pędzisz 
doprawdy 
czarowny żywot!
Ebenezum jedną ręką chwycił księcia za ramię, drugą mnie i ustawił nas na 
ścieżce.
– Dość tego – powiedział. – Dotrzemy do warowni Gurnish przed zapadnięciem 
zmroku. 
A tam, drogi książę, ja i mój pomocnik uporamy się ze smokiem, zaś pan godziwie 
nas 
wynagrodzi.
Zanim którykolwiek z nas zdążył wyrzec słowo, Ebenezum ruszył przed siebie.
– Spójrz, o tam! – książę pociągnął mnie za rękaw. Przed nami w szpalerze drzew 
utworzyła 
się nieduża przerwa, przez którą było widać wyraźnie wzgórze na skraju lasu. Na 
szczycie 
ukazała się warownia Gurnish – kamienna budowla niewiele większa od chaty 
Ebenezuma. 
Z okien na parterze buchały kłęby dymu. Zdawało mi się, że kilka razy 
dostrzegłem 
żółtopomarańczowy błysk.
– Smok – szepnął książę.
Szybko sięgnąłem do sakwy i wydobyłem samouczek języka smoczego. Najwyższa pora 
by 
się doszkolić. Otworzyłem wolumin na chybił trafił i przebiegłem wzrokiem 
stronę. W lewej 
kolumnie widniały zwroty w naszym języku, zaś w prawej ich odpowiedniki w 
smoczym. 
Zacząłem czytać od góry:
– Wzzzm, szszuu, zepp, wrrumh. Znaczyło to: Wybacz moje natręctwo, ale czy 
mógłbyś 
poświęcić mi chwilę swego cennego czasu? Szaszsz, mecht, wyrrmhh, abrumhs wazzs, 
czyli: 
Czy byłbym zbyt niegrzeczny, gdybym poprosił cię o zejście z tego, co przed 
chwilą było moją 
stopą? Mzwah, kszszss, bzreemt, dwaght zassff – Moja prośba jest równie gorąca 
jak twój 
oddech, który, gdybyś zechciał nieco zmienić jego kierunek, pozwoliłby spawom 
mojej zbroi 
pozostać na swoich miejscach.
Całą stronę wypełniały takie i podobne rozmówki. Przerwałem. W żaden sposób nie 
podnosiło to mojej sprawności językowej. Ebenezum krzyknął na nas, gdy był dobre 
kilka jardów 
z przodu. Zatrzasnąłem księgę i ruszyłem biegiem, wlokąc za sobą księcia 
Gurnish.
Pozostałą część drogi przebyliśmy bez większych kłopotów. Las kończył się u 
podnóża 
wysokiego pagórka zwanego Kopcem Czarnoksiężnika albo Gurnishową Górą, w 
zależności od 
tego z kim się rozmawiało. Roztaczał się stamtąd piękny widok na zamek.
Książę zaczął ponownie swój bełkot o czyhających na nas potwornościach, ale 
umilkł pod 
jednym spojrzeniem mistrza. Szare oczy czarnoksiężnika patrzyły niby na 
zameczek, ale, tak 
naprawdę, ponad nim. Po chwili potrząsnął głową, splótł ręce pod fałdami szaty i 
zwrócił się do 
mnie:
– Winek, tutaj dzieje się o wiele więcej niż wzrok ludzki jest w stanie 
zanotować. – Spojrzał 
na księcia, który nerwowo podrygiwał na kupie liści. – Oprócz smoka jeszcze trzy 
trolle. 
Stanowczo zbyt wiele zjawisk stricte nadprzyrodzonych jak na jeden Kopiec 
Czarnoksiężnika.
Oczekiwałem, iż książę stanowczo zaoponuje na taką nomenklaturę, ale ten, o 
dziwo, 
milczał. Odwróciłem się w jego stronę, ale książę zniknął.
– Jako żywo, zdaje mi się – ciągnął Ebenezum – iż ostatnimi czasy kontrakt 
jakowyś 
podpisano z Diabolandią. W sakwie niesiesz pewien przyrząd...
Tu mistrz opisał rzecz dokładnie, wyjaśniając przy tym do czego służy. 
Postawiona 
u podnóża pagórka owa rzecz wskazałaby nam, ile i jakie stwory z Diabolandii 
szwendają się po 
okolicy.
Wyciągnąłem przyrząd. Mistrz potarł nos.
– Lepiej trzymaj go z daleka. Wiesz, on posiada istotny mankament...
Zmontowałem przyrząd ściśle według instrukcji mistrza i na dany znak zakręciłem 
żyroskopowym zwieńczeniem.
– Zaraz powinny ukazać się świetlne punkciki – Ebenezum wciągnął głośno 
powietrze przez 
nos. – Zmiana zabarwienia wskaże...
Kichnął potężnie. Raz i jeszcze raz. Spojrzałem na przyrząd. Czy należy go 
zatrzymać? 
Końcowy wybuch z nosa mistrza poraził przyrząd, który natychmiast rozpadł się na 
kawałki.
– Na Diabolandię – wykrzyknął Ebenezum – czyżbym nie potrafił wykonać 
najprostszego 
choćby zaklęcia? – Spojrzał na mnie jakoś dziwnie postarzały w oczach. – Odłóż 
maszynerię, 
Winek. Musimy przejść do zbliżenia bezpośredniego. Książę?
Wyjaśniłem, że książę zniknął.
– Co teraz? – Ebenezum spojrzał na las za nami. Jego oczy znów błysnęły dziko. 
Pośpiesznie 
wysmarkał nos. – Winek! Opróżnij wór!
– Co? – zapytałem zaskoczony.
Spojrzałem za siebie. Ściana czerni niczym nieprzenikniona chmura toczyła się 
przez las. 
Sięgała od podłoża aż do samego nieba, wszystko sobą zasłaniając. Pognałem na 
skraj lasu, 
czując na plecach tę czarną chmurę.
.– Ktoś tu się zabawia z siłą nieczystą – powiedział Ebenezum. – Siłą, której 
nie pojmuje. 
Wór, Winek!
Wysypałem zawartość wora na ziemię. Ebenezum grzebał w tej stercie, odrzucając 
na boki 
różne rekwizyty magiczne, aż wreszcie znalazł puzderko o ściankach połyskliwie 
sinych. Kichnął 
trzykrotnie i rzucił mi puzderko.
– Szybko! – zawołał smarkając. – Rozsyp ten proszek w linii u podnóża pagórka.
Wskazał na skalisty grzbiet na skraju lasu i ruszył kłusem pod górę, kichając 
przy tym 
potężnie. Wykonałem polecenie mistrza, usypując nierówną linię niebieskiego 
proszku na 
granitowej płycie. Spojrzałem na las. Czerń była już bardzo blisko, prawie 
połknęła skraj lasu.
– Biegiem, Winek!
Pokłusowałem pod górę. Mistrz nerwowo wymówił kilka sylab i ruszył za mną. 
Dobiegając 
do wzgórza, potknął się i całkowicie pogrążył w ataku kichania. Spojrzałem znów 
na 
nadciągającą czarną chmurę. Pokryła już cały las, a jej smugowate wypryski 
sięgały na wzgórze 
niczym miliony potwornych macek. Miażdżący wszystko na swej drodze pochód 
zatrzymał się 
po zetknięciu z krzywą, niebieską kreską.
Na plecach poczułem podmuch. Odwróciłem się. Ebenezum wciąż kichał, ale już 
zdołał 
wrócić do pionu. Jedną ręką zasłaniał nos, drugą skierował ku niebu. Machnął nią 
raz i drugi. 
Podmuch przeszedł w wiatr, który urósł do wichury, zmiatając i spychając czarną 
chmurę do 
miejsca skąd wyszła. Po chwili wichura ucichła, a smugi czarnej chmury unoszące 
się nad 
ściółką wyparowały w promieniach jasnego popołudniowego słońca. Mistrz usiadł 
ciężko 
i chwytał powietrze tak łapczywie, jakby jego płuca były jedną wielką pompą 
próżniową.
– Całe szczęście – powiedział po dobrej minucie – że ten kto wypuścił demona-
chmurę, miał 
jak najgorsze zamiary, ale kiepskie kwalifikacje. W przeciwnym razie... – 
Ebenezum wysmarkał 
nos, nie kończąc zdania, co dawało wiele do myślenia.
Wśród drzew zamajaczyła jakaś postać. Był to książę.
– Jestem zbyt wyczerpany, by walczyć ze smokiem – powiedział Ebenezum, wciąż z 
trudem 
oddychając – ty się tym zajmiesz, Winek!
Przełknąłem ślinę i podniosłem z ziemi samouczek smoczego. Spojrzałem na stojącą 
o jakieś 
sto jardów warownię Gurnish. Buchające z okien kłęby dymu raz po raz przecinały 
jęzory 
płomieni. Wyraźnie wyczuwałem głuche dudnienie dobiegające do nas jakby spod 
ziemi. 
Dudnienie przechodziło chwilami w łomot. Smok miał zapewne spełnić z naddatkiem 
wszystkie 
moje oczekiwania co do jego możliwości.
Książę chwycił mnie za rękaw.
– Smok! – powiedział. – Ostatnia szansa by się wycofać!
– Chyba by wkroczyć! – odparł Ebenezum. – Zajrzyj do księgi, Winek. Może uda się 
przegonić smoka dobrym tekstem bez wchodzenia do zamku. – Strząsnął z siebie 
drżącego 
księcia. – A pan, dobry książę, gdyby zechciał zamilknąć na chwilę, moglibyśmy 
spokojnie 
zabrać się do uwalniania pańskiej córki i zamku. Szczerze mówiąc, nie wydaje mi 
się, żeby 
istniały jakiekolwiek podstawy, by narzekał pan na kaprysy fortuny. Większość 
zwykłych 
śmiertelników nie przeżyłaby czarnej klątwy, która przed chwilą przewaliła się 
przez las. 
Notabene, w jaki sposób udało się panu wyjść cało z cyklonu nie mieści mi się... 
– Ebenezum 
urwał i jedna z jego brwi uniosła się w górę, po czym zamyślony pogładził brodę.
Rumor dobiegający z zamku przybrał na sile. Otworzyłem cienki wolumin, który 
trzymałem 
w spoconych dłoniach. Muszę ocalić moją ukochaną. Kartkowałem książkę jak 
szalony. 
Wreszcie znalazłem frazę, która wydała mi się odpowiednia: Wybacz moje 
natręctwo, ale czy 
mógłbyś poświęcić mi chwilę swego jakże cennego czasu. Najgłośniej jak tylko 
potrafiłem 
wykrzyczałem w smoczym języku:
– Wzzm, szszuu, zepp, wrumh!
Z wnętrza zamku dobiegł dudniący głos, od którego zatrzęsły się mury.
– Mów po ludzku, dobra?! Tu zresztą nie ma nawet umywalki.
Z ulgą zamknąłem książkę. Smok mówił po ludzku!
– Nie wierzcie mu! – krzyknął książę. – Smoki to kanciarze!
Ebenezum skinął głową.
– Działaj ostrożnie, Winicjuszu. Tu rzeczywiście ktoś jest kanciarzem. – 
Ebenezum zwrócił 
się do księcia. – Ty nim jesteś!
– Ja? – zapytał pan na Gurnish, gdy Ebenezum ruszył ku niemu.
Znowu się kłócą. Na to nie miałem już czasu. Chwyciłem mocno lagę gotów do 
stawienia 
czoła smokowi w obronie ukochanej. Książę stał za moimi plecami. Wróciła mu 
odwaga.
– Naprzód, czarnoksiężniku! – zakrzyknął. – Pobij smoka! Odegnaj go na zawsze!
– No nie, i do tego czarnoksiężnik! – zagrzmiał głos z wnętrza warowni. – 
Najpierw grzęznę 
w jakiejś warowni Gurnish, potem mam pojmać córkę pana, a teraz jeszcze 
czarnoksiężnik! To 
nie do zniesienia! Czy tu w ogóle jeszcze ktoś ma choć trochę wyobraźni?
Podszedłem do potężnych dębowych drzwi. Kopnąłem w nie. Ustąpiły natychmiast. 
Wszedłem do środka i znalazłem się twarzą w twarz ze smokiem. Stał na zadnich 
łapach, mierząc 
mnie wzrokiem. Był dokładnie taki, jak opisał go książę, może nawet większy. 
Niebieskie 
i fioletowe łuski, 25 stóp od łba do ogona i skrzydła drapiące powałę. Jedyne co 
książę przeoczył 
w swoim opisie to potężny zielony cylinder na łbie potwora.
Chwilę później ujrzałem ją. Stała przed smokiem, nieco z boku. Była piękna jak 
zwykle.
– Ależ, Winicjuszu – powiedziała. – Co ty tu robisz? Odchrząknąłem i stuknąłem 
lagą 
w sfatygowaną kamienną podłogę.
– Przychodzę, by cię uratować!
– Uratować? – Spojrzała smokowi w oczy.
– A więc szanowny tatuś ciebie też przekabacił? – burknął smok.
Książę wrzasnął zza moich pleców.
– A nie mówiłem? Teraz zrobi z nas frytki!
Smok prychnął dobrodusznie i spojrzał w sufit.
– Koniec gry, książę! – zawołał od drzwi Ebenezum, stając wystarczająco daleko 
od smoka, 
by wyziewy stwora nie spowodowały kolejnego ataku kichania. – Koniec twoich 
szatańskich 
knowań!
– Tak, ojcze – potwierdziła moja ukochana. – Nie sądzisz, że posunąłeś się za 
daleko? – 
Spojrzała na Ebenezuma. – Ojciec tak bardzo pragnie pełnej kontroli 
transimperialnego gościńca 
szybkiego ruchu, tak bardzo chciał postawić bramki i taksometry przy wjeździe i 
wyjeździe, że 
sprzedał własnego dworzanina na usługi pewnych agend w Diabolandii. W zamian 
miały one 
skutecznie zniechęcić każdego, kto chciałby przeszkodzić w realizacji jego 
planów.
Odwróciła się i spojrzała smokowi w ślepia.
– Całe szczęście, iż pracownikiem jednej z tych agend jest Hubert.
– Alea, jak mogłaś? Zdrada! – książę chwycił się za serce. – Ty, moja rodzona 
córka!
– Ależ, tato. To co robisz jest złe i niebezpieczne. Twoja chciwość zmienia cię 
w potwora. 
Naprawdę miałam wiele obaw co do przyszłości swojej i zamku. Ale teraz już wiem. 
– Spojrzała 
uszczęśliwiona na smoka. – Hubert i ja zdecydowaliśmy się na karierę estradową.
Książę zbłęsiał.
– Co takiego?
– Tak, dobry książę – wtrącił smok Hubert. – Liznąłem trochę tego fachu i po 
wstępnej 
rozmowie z waszą córką doszedłem do wniosku, że właśnie takiej partnerki 
szukałem.
– Tak, ojcze. Życie na scenie. O ileż to ciekawsze niż siedzieć w jakimś 
zameczku i czekać 
na ocalenie z rąk wiejskiego ciamajdy.
Ciamajda? Świat zawirował mi w oczach. To że nie chciała być ocalona, to jedno. 
Ale żeby 
nazwać mnie ciamajdą? Opuściłem lagę i ruszyłem do wyjścia.
– Zaczekaj! – zawołała moja potajemna ukochana. Odwróciłem się. Może przemyślała 
niestosowność swoich słów. Może te wszystkie spędzone razem popołudnia jednak 
coś dla niej 
znaczyły!
– Nie widziałeś naszego numeru! – krzyknęła. – Smoku, odlatujemy!
Zrobiła parę tanecznych kroków po podłodze, a smok wybił rytm ogonem i 
zaśpiewali:
Niech każdy tańczy tak jak my, aż z klepiska pójdą skry.
Najlepszy taniec wszystkich ras, gdzie smok porywa jedną z was.
Publika klaszcze równy rytm.
Od smoczych pląsów buda drży.
Tynk na głowy sypie się.
Bierzcie z nas wzór i bawcie się. 
Przy końcu każdego wersu smok puszczał kółko z dymu, a na synkopę ział ogniem. W 
tym 
stylu odśpiewali chyba sześć zwrotek. Przestali śpiewać i przeszli do stepu 
swingującego.
– Czyż tu, w warowni Gurnish nie jest po prostu pięknie? Czegóż więcej chcieć w 
taki dzień, 
Aleo?
– W dzień jak w dzień, ale w nocy... – odrzekła filuternie, mrużąc jedno oko.
– Prawdziwie, to jestem chyba pierwszym smokiem, który odważył się na romans z 
istotą 
ludzką.
– Odważył się?
– Właśnie.
– Patrz, smoczku, publiczność tak dopisała, że nie wiadomo, gdzie wszystkich 
posadzić.
– To posadź ich po prawej stronie. Ponownie wkroczyli na niwę piosenkarską.
– Nie, dosyć tego! – krzyknął książę. – Miąkwa! Pociej! Brać ich!
W kącie pomieszczenia otworzyła się zapadnia, z której wyskoczyły trolle i 
stanęły 
w pozycji bojowej.
– Szybko, Winicjuszu! – krzyknął Ebenezum. – Z drogi!
Niestety, zanim zdążył złożyć się w pierwszej pozycji czarnoksięskiej przyszedł 
atak kataru. 
Trolle ruszyły w naszą stronę. Trafiłem jednego lagą. Laga pękła na pół.
– Partacz! – wrzasnął któryś. – Urraa!
Smok wyprostował się na tyle, na ile pozwalał niski strop sali reprezentacyjnej. 
Skierował 
selektywnie strumień żaru ku atakującym trollom.
– Nie partacz! Nie partacz! – krzyczały przypalane trolle, niknąc w zapadni.
– Dziękuję – powiedział Ebenezum wysmarkawszy nos. – To doprawdy bardzo 
uprzejmie 
z pana strony.
– Ależ to drobiazg – odparł smok. – Zawsze dbam o publiczność. Nie byłoby w 
dobrym tonie 
narażać was na straty.
– Wreszcie udało mi się przemówić księciu Gurnish do rozumu – powiedział mistrz, 
gdy 
wróciliśmy do naszej chaty. – A kiedy napomknąłem, że mój głos liczy się w 
każdej dyskusji na 
temat rozwoju regionu, książę zaproponował mi stałą posadę konsultanta i 
doradcy. – Ebenezum 
pogładził pękaty mieszek zwisający u pasa. – Najprawdopodobniej dostanie 
zezwolenie na 
postawienie bramek i pobieranie myta. Szkoda tylko, że jego kieszeń nie wytrzyma 
kosztów tej 
inwestycji.
– A co z córką i smokiem?
– Ta dwójka odlatuje jeszcze dziś do Vushta. Dałem im listy polecające do paru 
moich 
znajomych, powinni nawet zdobyć publiczność.
– Więc sądzisz, mistrzu, że są aż tak dobrzy? Ebenezum energicznie pokręcił 
głową.
– Są okropni. Ale estrada to doprawdy jedno wielkie dziwactwo. Spodziewam się, 
że 
w Vushta mogą okrzyknąć ich gwiazdami. Ale dość tego – Ebenezum wyciągnął inny, 
nieco 
mniejszy mieszek z wora. – W swej uprzejmości Hubert podarował mi kilka jaj 
smoków 
ziemnych. To taki ludowy medykament. Przynosi szybko okresową ulgę. Co prawda w 
żadnej 
księdze nie znalazłem nawet wzmianki o zastosowaniu tych jaj, ale cóż szkodzi 
spróbować. Czy 
mam coś do stracenia?
Starł zawartość mieszka na proszek i wsypał do flaszy z winem.
– Może nawet nie będzie potrzeby udawać się do Vushta?
Zatkał nos i podniósł miksturę do ust Z każdym łykiem słabły moje nadzieje. 
Teraz, gdy Alea 
odeszła, wyprawa do Vushta była moim jedynym marzeniem. Czarnoksiężnik otworzył 
magiczne 
tomisko i wziął głęboki oddech. Uśmiechnął się.
– Działa! Koniec kataru!
Coś zabulgotało w jego żołądku.
– To niemożliwe!
Na twarzy Ebenezuma pojawiło się nieopisane zdziwienie. Czknął.
– A jednak! Nic dziwnego, że nie znalazłem tego w żadnej księdze. Powinienem był 
sprawdzić Indeksy diabolandzkie. To działa na smoki, ale czy na ludzi... – 
przerwał ściągając 
z półki księgę, którą zaczął pośpiesznie kartkować. Czknął ponownie. Gdy 
odwrócił się do mnie, 
zobaczyłem niespotykane dotychczas na jego twarzy naprężenie z wysiłku. – Prosty 
zespół 
dudnicy wzdęciowej Nebekenezera – wyszeptał.
Spod fałdów szaty mistrza wydobył się wysoki przeciągły świst.
– Szybko, Winek – krzyknął. – Znikaj, jeśli cenisz swoje powonienie.
Do polecenia dostosowałem się natychmiast. Siedząc głęboko w jamie w leśnym 
gąszczu, 
przez całą noc słyszałem gwizdy, jęki i stłumione odgłosy eksplozji 
gastrycznych.
Rozdział 3
Każdy czarnoksiężnik powinien poznać jak najwięcej świata – wiadomo podróże 
kształcą. 
Bywają jednakowoż okoliczności, kiedy, dojny na to, zaklęcia zadziałają na opak 
lub potencjalny 
klient poinformowany o twoim honorarium wpadnie w szal – wówczas o wiele 
skuteczniej 
kształcą szybkie podróże.
NAUKI EBENEZUMA, 
tom 5
Zostaliśmy zmuszeni do opuszczenia naszej siedziby i poszukiwania pomocy z 
zewnątrz. 
Mistrz zdał sobie sprawę, że nie jest w stanie uleczyć się sam – był to bodaj 
pierwszy tego 
rodzaju przypadek wśród czarnoksiężników. Ruszyliśmy tedy na poszukiwanie maga 
o odpowiednich kwalifikacjach, takoż sprycie i przebiegłości, wiedząc, że 
poszukiwania te mogą 
doprowadzić nas aż do Vushta, miasta tysiąca zakazanych rozkoszy.
Czarnoksiężnik kroczył przede mną, jeśli kroczeniem można nazwać przedzieranie 
się przez 
coś, co ledwie przypominało ścieżkę w leśnej gęstwinie. Co jakiś czas przystawał 
uprzejmie, 
bym ja, obciążony pokaźnych rozmiarów worem z magicznymi akcesoriami tudzież 
niezbędnikami osobistymi, nadążył za jego czarnoksięskim krokiem. Rzecz jasna, 
sam nie niósł 
niczego.
Jednak coś było nie tak z mistrzem. Czułem, ba, widziałem to w jego ruchach – 
choć 
posuwiste, jak zwykle, z dokładnie wymierzonym każdym krokiem, choć stopy 
stawały 
w dokładnie rozpoznanych miejscach, jak to zwykle mistrz czynił, coś jednak było 
nie tak. Szedł 
zbyt żwawo i trochę nerwowo. Chciał zapewne mieć już za sobą 
najniewdzięczniejszą rzecz do 
załatwienia – prośbę, by inny mag mu pomógł. Reputacja mistrza była zagrożona. 
Po raz 
pierwszy od rozpoczęcia terminu zacząłem się o niego lękać.
Czarnoksiężnik zatrzymał się w pół kroku i wpatrzył w gąszcz.
– Muszę przyznać, Winek, że jestem zaniepokojony – podrapał się w gęste, siwe 
włosy pod 
czapką. – Według przewodników obszar ten powinien być zamieszkany, tętniący 
życiem, 
handlem, z mnóstwem gospodarstw i oberży przy gościńcach. Z tego właśnie powodu 
wybrałem 
tę drogę, gdyż, chociaż dysponujemy pewną kwotą, to bez wątpienia nie 
zaszkodziłoby mieć 
trochę więcej gotówki.
Wpatrywał się w gęstwinę i marszczył brwi w zamyśleniu.
– Szczerze mówiąc, zastanawiam się nad skutecznością pewnych kroków 
przygotowawczych, które podjąłem przed podróżą. Nigdy nie wiadomo, co może nas 
spotkać po 
drodze.
Z boku dobiegł potężny trzask miażdżonego podszycia leśnego. Jakaś siła rozdarła 
splątane 
gałęzie, w powietrzu zawirowały zerwane liście, a leśna zwierzyna czmychnęła 
przerażona.
– Zgiń, przepadnij! – usłyszeliśmy głos z gęstwiny. Coś ogromnego spadło 
pomiędzy mnie 
i mistrza, który kichnął. W powietrzu wisiały czary.
– Zgiń, przepadnij! – powtórzył głos, a ciemny, brązowy obiekt, który znalazł 
się między 
nami uniósł się. Zorientowałem się, iż jest to potężnych rozmiarów maczuga. Do 
jej końca 
bliższego gęstwinie była przytwierdzona pokaźna dłoń, zaś do niej mocarne ramię, 
którego 
koniec ginął w gęstej zieleni. Ebenezum odskoczył kilka kroków do tyłu, 
wysmarkał nos 
w czarnoksięski rękaw i przyjął bojową postawę, gotów do rozpoczęcia magicznego 
tańca.
Maczuga intensywnie i rytmicznie młóciła krzewy, tworząc niewielką przesiekę, w 
której 
pojawił się mężczyzna. Był potężny – wzrost sześć stóp z dobrym okładem, na 
głowie wielki 
hełm z brązu ozdobiony skrzydłami, które sprawiały wrażenie, że wojownik jest 
jeszcze wyższy. 
Bary miał tak szerokie, że w zasadzie nie było wiadomo czy łatwiej go obejść, 
czy przeskoczyć, 
brzuch zaś okrywał pancerz w odcieniu hełmu, aczkolwiek nieco zmatowiały.
Stanął na ścieżce i zagrodził nam drogę.
– Zgiń, przepadnij! – zaintonował po raz trzeci głębokim basem.
Ebenezum kichnął. Niestety nic to nie dało. Rzuciłem wór i mocno chwyciłem w 
dłonie 
swoją dębową lagę. Zakuty w żelazo mocarz zrobił krok w stronę bezradnie 
kichającego 
czarnoksiężnika.
– Cofnij się, łotrze! – krzyknąłem głosem nieco wyższym niż planowałem.
Wywijając lagą młyńca nad głową, ruszyłem na napastnika.
– Zgiń, przepadnij! – zakrzyknął ponownie wojownik, gdy jego sękata maczuga 
wytrąciła mi 
z rąk moją lagę. – Zgiń, przepadnij!
Maczuga znów świsnęła w powietrzu. Zrobiłem unik i pośliznąłem się na kupie 
liści. Lewa 
noga wystrzeliła spode mnie, prawa poszła w jej ślady i grzmotnąłem w 
opancerzone brzuszysko.
– Gi... i... i uff – krzyknął wojownik padając. Gdy osłonięta hełmem głowa 
walnęła w pień 
drzewa, mocarz przestał krzyczeć.
– Maczuga, Winek, szybko! – wysapał Ebenezum i rzucił w moją stronę worek, który 
spadł 
mi na plecy. Wygrzebałem się z opancerzonego kałduna i przykryłem ciężki oręż 
workiem. 
Czarnoksiężnik westchnął z ulgą i wysmarkał nos.
– Zaczarowana.
A więc to maczuga, a nie wojownik wywołała atak kataru u mistrza. Oto Ebenezum, 
największy czarnoksiężnik pól i lasów Zachodniego Królestwa, stał oparty plecami 
o drzewo, 
łapczywie chwytając powietrze. Jego oddech był krótki i urywany, jakby atak 
kataru wydarł mu 
resztki powietrza z płuc. Odwróciłem wzrok, by nie patrzeć na opłakaną kondycję 
Ebenezuma 
i gapiłem się na kupę liści, w które dopiero co wpadłem.
Leżący wojownik stęknął.
– Szybko, Winek, nie zbijaj bąków, tylko zwiąż gościa. Mam przeczucie, że możemy 
się 
wiele dowiedzieć od naszego pulchnego napastnika.
Dociągnąłem ostatni węzeł na nadgarstku wojownika, gdy ten otworzył oczy.
– Że co? Ja jeszcze żyję? Dlaczego nie zabiliście mnie i nie pożarliście, jak to 
zwykle czynią 
demony?
– Doprawdy? – zapytał Ebenezum, patrząc na jeńca wzrokiem pełnym 
czarnoksięskiego 
gniewu. – Czy wyglądamy jak demony?
– W zasadzie to nie, zwłaszcza, że sami tak twierdzicie – olbrzym zrobił pauzę. 
– Ale 
musicie być demonami! Taki już mój podły los. Stale muszę spotykać się i potykać 
z demonami, 
bym nie został wciągnięty do Diabolandii na wieki wieków. – W oczach osiłka 
zapłonął dziwny 
błysk – Możecie być demonami w przebraniu. Pewnie chcecie poddać mnie torturom, 
wolno 
i metodycznie, okrutnym jak tortury w Diabolandii. No to już, zaczynajcie!
Ebenezum patrzył na trzęsącego się wojownika, przeczesując palcami gęstwę swojej 
brody.
– Chyba największą torturą byłoby zostawienie cię tutaj gadającego tylko ze 
sobą. Winek, 
czy zechciałbyś wziąć wór na plecy, chłopcze?
– Zaczekajcie! – krzyknęło zwaliste chłopisko. – Wybaczcie pręciki język. Nawet 
nie 
zachowujecie się jak demony. No i to, jak mnie powaliliście. Przypadkowy cios w 
dołek! Na 
pewno jesteście ludźmi. Żaden demon nie byłby takim niezgułą. Dobrze już dobrze, 
moi mili. 
Obiecuję poprawę. – Chciał rozprostować splecione z tyłu ręce. – Ale ktoś mię 
związał.
Zapewniłem, że to tylko konieczny środek ostrożności, gdyż sądziliśmy, że może 
okazać się 
groźny.
– Groźny? – w oczach wojownika znów pojawił się dziwny błysk, ale tym razem był 
on 
chyba wynikiem opadnięcia hełmu na czoło. – Ależ oczywiście, jestem groźny! 
Jestem straszliwy 
Hendrek z Melifoxu. – Zrobił wyczekującą pauzę. – Nie słyszeliście? – zapytał, 
gdy żaden z nas 
nie zareagował. – Hendrek, który wydarł demonowi Braxowi zaczarowaną maczugę 
bojową wraz 
z obietnicą, że przechodzi ona na moją własność. Przeklęta maczuga, Grzmotnik, 
czerpiąca siły 
z mózgów pobitych wrogów. To właśnie ona daje mi siłę. Przyrosła do mnie jak 
trzecia ręka. Bez 
niej jestem niczym, ale to największa tajemnica. – Spojrzał na wór skrywający 
oręż. – Demon nie 
poinformował mnie o warunkach kontraktu! – wojownik znowu zadrżał. – Nikt nie 
może zostać 
pełnoprawnym właścicielem Grzmotnika! On jest tylko do wypożyczenia! Co najmniej 
dwa razy 
w tygodniu, a bywa że częściej, staję twarzą w twarz z demonami, które czynią 
roszczenia pod 
adresem mojej maczugi. Muszę ich wtedy zniszczyć, a jeśli nie zdołam, to spełnić 
ich żądania. 
Przeklęty Brax nie powiedział, że z maczugi mogę korzystać w ramach systemu 
sprzedaży 
ratalnej.
Hendrek dygotał, aż jego pancerz dzwonił na korpulentnym cielsku.
– Sprzedaż ratalna? – powiedział do siebie Ebenezum. Jego zainteresowanie 
opowieścią 
Hendreka nagle wzrosło. – Nigdy bym nie przypuszczał, że księgowi w Diabolandii 
są tak 
sprytni
– O, i to jeszcze jak. Ja, ubogi wojownik, tonąłem w rozpaczy, by ktoś zdołał 
zdjąć ze mnie 
klątwę, aż pewnego dnia usłyszałem od przejezdnego minstrela o czynach wielkiego 
maga 
imieniem Ebenezer.
– Ebenezum – poprawił mistrz.
– Znasz go? – oczy Hendreka na chwilę zasnuły się mgłą. – Gdzie go szukać? 
Jestem bez 
grosza i na skraju obłędu! On jest moją ostatnią nadzieją!
Spojrzałem na mistrza. Czyżby wojownik nie zdawał sobie sprawy?
– Ale on jest...
Ebenezum uciszył mnie, przykładając palec do ust.
– Bez grosza, powiadasz? Chyba jesteś świadom, że czarnoksiężnik tej klasy musi 
pobierać 
stosowne honorarium. Oczywiście wysokość można negocjować.
– Ależ naturalnie! – krzyknął Hendrek. – Przecież ty też jesteś 
czarnoksiężnikiem! Może 
mógłbyś mi pomóc go odnaleźć. Proszę nie tylko w swoim imieniu, ale także w 
imieniu wielce 
szlachetnej... sprawy. Trzeba zwalczyć klątwę emanującą ze skarbca w Melifox na 
całe 
królestwo.
– Ze skarbca? – Ebenezum stał chwilę w milczeniu, po czym jego twarz rozjaśnił 
szeroki 
uśmiech, chyba pierwszy od początku naszej podróży. – Nie musisz już dalej 
szukać, poczciwy 
Hendreku. Ebenezum, o którym mówiłeś to ja. Chodź, uwolnimy twój skarbiec od 
każdej klątwy.
– A moja maczuga?
Mistrz wykonał czarnoksięski gest przyzwalający.
– Oczywiście, oczywiście. Winek, rozwiąż tego dżentelmena.
Wykonałem polecenie, Hendrek pozbierał się, przyjął postawę pionową i ociężale 
schylił się 
po maczugę.
– Zechciej nie zdejmować z niej pokrowca, dobrze? – powiedział Ebenezum. – To 
taki 
czarnoksięski środek ostrożności.
Hendrek przytaknął i przytroczył pokrowiec z maczugą do pasa.
Zarzuciłem wór na plecy i podszedłem do mistrza. Wydawało się, że całkowicie 
panuje nad 
sytuacją. Chyba niepotrzebnie się martwiłem.
– Czyż jest jakiś powód do zmartwienia, mistrzu? – zapytałem cicho. – Minstrele 
wciąż 
śpiewają o tobie.
– Tak jak o każdym innym, jeśli mają z tego jakiś zysk.
Hendrek prowadził nas przez krzaki, które gęstniały z każdym krokiem. W 
popołudniowym 
słońcu długie cienie majaczyły pod nogami, utrudniając rozpoznanie gruntu, przez 
co tempo 
marszu jeszcze bardziej spadło.
Kiedy przedzieraliśmy się przez ciemniejący las, Hendrek opowiedział historię 
klątwy 
ciążącej na Krenk, stolicy Melifoxu. Pewnego dnia demony najechały miasto, 
warunki życia dla 
ludzi stały się nie do przyjęcia, kraj pustoszał i dziczał prawie jak las, który 
przemierzaliśmy 
obecnie. W Krenk rezydowało co prawda dwóch czarnoksiężników, ale nawet ich 
połączone siły 
były zbyt słabe, by zdjąć klątwę. W tej sytuacji Hendrek zdecydował się 
skorzystać 
z nadarzającej się sposobności wejścia w posiadanie czarodziejskiej maczugi, ale 
nie doczytał 
jednej klauzuli w kontrakcie, którą wypisano maczkiem. Wtedy także władca, mądry 
i miłosierny 
król Urfoo, zwany Mężnym, usłyszał pieśń wędrownego minstrela o wielkim 
czarnoksiężniku 
z leśnej krainy i wysłał Hendreka, by odnalazł go za wszelką cenę.
– Za wszelką cenę? – powtórzył jak echo Ebenezum.
Jego krok odzyskał zwykłą pewność i sprężystość. Nie przeszkadzały mu nawet 
walające się 
pod nogami kłody, drągi i gałęzie.
– No więc – zaczął Hendrek – Urfoo znany jest z tego, że czasami przesadza, ale 
w tym 
przypadku, biorąc pod uwagę, że jesteście ostatnią nadzieją królestwa, chyba...
Hendrek przerwał i patrzył przed siebie. Doszliśmy do tak gęstej ściany zieleni, 
że 
przypominała prawie litą skałę.
– Tego tu przedtem nie było – zdziwił się Hendrek. Wyciągnął rękę, by dotknąć 
zieleni. 
Z gąszcza wystrzelił pęd i okręcił się wokół jego nadgarstka. Ebenezum kichnął.
– Zgiń, przepadnij! – krzyknął Hendrek i wyciągnął przed siebie potężną maczugę.
Ebenezum dostał ataku kichania.
Maczuga uderzyła o zwoje pnączy, które uginały się pod ciosami. Ściana ożyła, a 
tuziny 
pnączy i pędów zatańczyły w powietrzu i zaczęły owijać się wokół potężnego 
korpusu Hendreka. 
Maczuga odepchnęła atakującą zieleń. Ebenezum schował nos w fałdach szaty, z 
których wciąż 
dochodziło rytmiczne kichanie.
Coś chwyciło mnie za kostkę – brązowe pnącze, grubsze niż to, które zaatakowało 
Hendreka, 
okręcało się wokół nogi aż do uda. Przerażony, próbowałem odskoczyć, ale jedynie 
straciłem 
resztki oparcia dla stóp. Pnącze pociągnęło mnie w stronę niesamowitej ściany.
Hendrek, który znalazł się tam przede mną, walił maczugą na prawo i lewo. Jego 
ciosy były 
coraz słabsze i już nie wykrzykiwał. Pnącza opasały jego ciało tak, że całkowite 
pochłoniecie go 
przez zielony gąszcz było kwestią tylko paru chwil.
Szarpnąłem jeszcze raz, chcąc wyswobodzić się z uchwytu pędu. Trzymał jednak 
mocno. 
Gdy byłem ledwie kilka stóp od ściany kątem oka dostrzegłem mistrza.
Winorośl otaczała również czarnoksiężnika, ale pnącza ledwie muskały jego 
magiczne szaty, 
jakby ta niespodziewanie ożywiona zielona materia wyczuwała, iż Ebenezum stanowi 
dla niej 
o wiele większe zagrożenie niż Hendrek i ja razem wzięci. Guzowaty pęd pełzł ku 
rękawowi, 
oplatając odsłoniętą dłoń. Ebenezum odrzucił kaptur z twarzy i wykonał trzy 
złożone serie 
ruchów, wypowiadając przy tym kilka sylab, po czym kichnął potężnie. Pęd 
pełznący ku 
rękawowi poczerniał, usechł i rozsypał się w pył.
Moja noga była też wolna! Kopnąłem martwą winorośl i wstałem. Ebenezum z całych 
sił 
smarknał w rękaw. Hendrek padł jak kłoda w środku tego, co jeszcze przed chwilą 
było ścianą 
żywej zieleni. Liście, na których leżał trzeszczały przy każdym ruchu potężnej 
klatki piersiowej 
łapczywie chwytającej powietrze.
– Zgiń, przepadnij! – Hendrek stęknął, gdy pomagałem mu wstać. – To robota 
demonów 
nasłanych na mnie z zemsty za zaleganie z ratami.
– Bzdura – Ebenezum potrząsnął głową. – To tylko czary. Proste zaklęcie 
wzbudzające 
agresję w roślinach, rzucone, jak mi się zdaje, w Krenk. – Przerwał i spojrzał 
na ścieżkę, na 
której nie było już nawet śladu pnączy. – Pora ruszać, chłopcy. Zdaje się, że 
ktoś nas oczekuje.
Zebrałem całą energię i podreptałem za Ebenezumem. Hendrek zamykał pochód, 
mrucząc 
coś o wiele bardziej ponuro niż dotychczas. Daleko przed nami, na wzgórzu, 
zobaczyłem zarysy 
przypominające miasto, którego mur obronny rysował się ostro na tle wieczornego 
nieba.
Dotarliśmy do bram tuż po zapadnięciu zmroku. Hendrek załomotał w dębową furtę. 
Nie 
było odpowiedzi.
– Boją się demonów – powiedział do nas cicho, po czym głośno zawołał: – Hej, 
tam! 
Wpuśćcie nas! Goście niezwykłej wagi do grodu Krenk!
– A kto mówi? – zapytała ze szczytu muru głowa odziana w srebrzysty hełm.
– Hendrek – rzucił śpiewnie wojownik.
– Kto?
– Hendrek Straszliwy, pieśnią i wieścią sławiony.
– Kto straszliwy?
Dłoń wojownika ściskająca maczugę drżała jak w konwulsjach.
– Hendrek, pieśnią i wieścią sławiony, który wydarł przeklętą maczugę bojową 
zwaną 
Grzmotnikiem.
– A, Hendrek! – krzyknęła głowa. – Ten olbrzym, co to go nasz król Urfoo Mężny 
wysłał 
z misją parę dni temu!
– Tenże! Otwieraj bramę! Nie poznajesz mnie?
– No, jesteś poniekąd podobny. Ale czasy takie, że ostrożność nie zawadzi. 
Rzeczywiście 
wyglądasz jak Hendrek, ale równie dobrze możesz być demonem w trzech postaciach, 
które teraz 
tulą się do siebie.
– Zgiń, przepadnij! – krzyknął Hendrek. – Muszę wejść do miasta. Jest ze mną 
Ebenezum 
i jego pomocnik, których mam dostarczyć przed oblicze króla!
– Ebenedum? – głowa wyraźnie zainteresowała się przybyszami. – Ten, o którym 
śpiewają 
minstrele?
– Ebenezum – poprawił mistrz.
– Tak jest! – ryknął Hendrek. – Wpuszczaj nas! Wokoło jest pełno demonów!
– Kłopot w tym, przynajmniej z mojego punktu widzenia – odparła głowa -.że ci 
dwaj też 
mogą być demonami. Z trzema, co przytulając się mocno, dają postać Hendreka, 
razem czyni to 
aż pięć demonów, które miałbym wpuścić. Ostrożność nie zawadzi, takie czasy.
Hendrek cisnął swój potężny skrzydlaty hełm o ziemię.
– Mamy tu sterczeć całą noc?
– Niekoniecznie. Możecie wrócić ze świtaniem... Uprzejmą sugestię głowy 
przerwało w pół 
zdania pojawienie się olbrzymiej zielonej zjawy, która głowę połknęła w całości, 
po czym 
zapadła ciemność.
– Demony! – krzyknął Hendrek. – Zgroza! Wyciągnął maczugę z pokrowca. Ebenezum 
kichnął gwałtownie. Tymczasem do zielonej zjawy dołączyła druga, różowa. Zjawa 
zielona 
przypominająca wielkie ślepię unoszące się w powietrzu zmierzyła różowego 
przybysza, a ten 
odpowiedział tym samym. Coś spadło ze środka zielonej masy i wijąc się zmierzało 
po murze 
w naszą stronę. Podobna macka spłynęła z różowej masy, splotia się z zieloną i 
zaczęła ją 
ciągnąć do góry. Teraz obie macki świeciły coraz mocniej, wydając przy tym gwizd 
przybierający na sile. Po chwili obie zniknęły błyskając i grzmiąc, jakby 
przetoczył się piorun.
Bramy miasta otworzyły się bezszelestnie.
Czarnoksiężnik odwrócił się plecami do Hendreka, wysmarkał nos i powiedział:
– Ciekawe miasto, nie ma co.
W środku byliśmy już oczekiwani przez coś, co miało około pięć i pół stopy 
wzrostu, a skórę 
chorobliwie żółtą. Było ubrane w pokraczny uniform w zielono-żółte kwadraty 
przypominające 
szachownicę. Wokół szyi dyndał czerwony pasek. Całości dopełniały rogi na głowie 
i szeroki 
uśmiech na ustach.
– Hendrek! – zawołało. – Miło cię widzieć w zdrowiu! – Zgiń, przepadnij! – 
odparł 
wojownik.
Ebenezum odsunął się na bok i ukrył nos w fałdach szaty.
– Sprawdzam tylko jak idą interesy, Heniu. Jak ci się podoba twoja nowa maczuga 
bojowa?
– Ty diabolandzkie nasienie! Grzmotnik nigdy nie będzie twój!
– A kto mówi, że chcę go odebrać? Będzie twój po spłaceniu dwunastu korzystnych 
rat To 
wcale niedrogo. Parę duszyczek drugorzędnych książątek, upadeczek jakiegoś 
królestewka, 
zaczarowany klejnocik, no, powiedzmy dwa, i czarodziejski oręż będzie twój!
Stwór wykonał zręczny unik, a maczuga ze świstem wyrżnęła o ziemię aż echo 
poszło.
– A jakiż to oręż znakomity! – ciągnął demon. – Najpiękniejsza maczuga bojowa 
jaką 
kiedykolwiek mieliśmy na składzie! Czyżbym powiedział „używana”? No nie, co 
najwyżej 
nazwijmy to, że miała już właściciela. Owo cudo spoczywało sobie dotąd spokojnie 
w zbrojowni 
mocno podstarzałego króla, który dobywał go tylko w niedzielę, by rozkwasić 
kilka główek 
skazanych za oszustwo. Stąd to piękne imię i wciąż wyśmienita kondycja tego 
oręża. Ja ci to 
mówię, Wesoły Brax – demon padł zręcznie na ziemię, gdy Grzmotnik znów ze 
świstem 
przelatywał nad jego głową. – Nigdzie nie znajdziesz piękniejszej maczugi 
bojowej. Jak już 
mówiłem parę dni temu swojej ukochanej... uchch.
Demon przestał gadać, gdyż uderzyłem go w głowę. Gdy był pochłonięty swoją 
paplaniną 
udało mi się zajść go od tyłu i trafić w czaszkę pokaźnych rozmiarów brukowcem. 
Zielono-żółte 
kolana ugięły się.
– Dogodne warunki! – wysapał.
Hendrek pospiesznie przyłożył mu maczugą. Demon zrobił unik, ale wciąż chwiał 
się po 
moim ciosie. Maczuga trafiła go w pierś.
– Dogodne terminy płatności! – jęknął. Maczuga Hendreka systematycznie waliła 
w chorobliwie żółty łeb. Uśmiech zaczął znikać z twarzy demona.
– To chyba... ostatni raz... gdy dajemy... ofertę specjalną – monstrum jęknęło i 
zniknęło.
Hendrek wytarł żółtą posokę z maczugi w wymięły rękaw.
– Oto mój los. Cały czas ściga mnie Wesoły Brax i rości pretensje do maczugi, 
której żaden 
śmiertelnik nie może mieć na własność, lecz może ją jedynie wypożyczać. – Znowu 
w jego 
oczach pojawił się ów dziwny błysk.
Ebenezum wyszedł z cienia.
– Nie jest tak źle, jak wyglądało... Bądź tak miły i schowaj maczugę do 
pokrowca, dobrze? 
O, grzeczny rębajło. Nie wolno ryzykować. – Wysmarkał nos. – Trzeba przyznać, że 
wcale 
gładko uporaliście się z tym demonem. – Ebenezum pociągnął brodę w zadumie. – 
Moim 
zdaniem, skuteczność każdej klątwy zależy od punktu widzenia przeklętego. 
Śledząc wprawnym 
okiem czarnoksiężnika ostatnie poczynania, zważcie co mówię, mogę z całą 
odpowiedzialnością 
stwierdzić, że gdy odczarujemy skarbiec, twoje kłopoty, Hendrek, skończą się raz 
na zawsze.
– Naprawdę? – Brwi Hendreka uniosły się lekko, jakby cały ciężar spadł mu nagle 
z serca.
– Polegaj na moim słowie – Ebenezum wygładził fałdy swej szaty. – A tak a 
propos, czy król 
Urfoo rzeczywiście uważa nas za ostatnią nadzieję Via odzyskanie swego złota?
Hendrek po raz kolejny zapewnił o ważności naszej misji, po czym poprowadził 
krętymi 
uliczkami Krenku do zamku Urfoo. Urodziłem się i wychowałem w księstwie Gurnish, 
mój świat 
zaczynał się i kończył na Zagajniku Czarnoksiężnika. Nic dziwnego, że Krenk z 
bramą i murem 
obronnym, pięciuset domami i brukowanymi ulicami wydał mi się prawdziwą 
metropolią. 
W czasie marszu nie zauważyłem jednak niczego innego. Gdzie były owe tawerny, w 
których 
można się zatrzymać na chwilę i wymienić grzeczności z autochtonami? Gdzie 
zniewalające 
piękności płci odmiennej? Jakże zdołam nabrać ogłady, nie mówiąc już o należytym 
treningu 
przed przybyciem do Vushta, miasta tysiąca zakazanych rozkoszy, jeśli każde 
napotkane miasto 
będzie puste i wymarłe jak to?
Z oddali dobiegł nas krzyk Hendrek zastygł w bezruchu. Po krzyku usłyszeliśmy 
kobiecy 
śmiech. Ktoś jednak rozkoszuje się zabawą, pomyślałem. Weszliśmy na otwartą 
przestrzeń. 
W środku stała budowla dwakroć wspanialsza i pięciokrotnie większa od 
największego budynku. 
Przed masywną bramą stal strażnik-pierwsza ludzka istota odkąd znaleźliśmy się w 
obrębie 
murów miasta.
– Stać! – zawołał, gdy stanęliśmy na podwórcu przed nim. – Przedstawić się!
Nie zatrzymując się Hendrek powiedział:
– Ważne wieści dla króla Urfoo!
– Podać personalia pod groźbą utraty życia – zawołał strażnik dobywając miecza.
– Zgiń, przepadnij! – krzyknął potężny wojownik. – Nie poznajesz, do kroćset, 
Hendreka, 
który wraca po spełnieniu królewskiej misji?
Wartownik zmrużył oczy.
– Że niby kogo? Nie dosłyszałem nazwiska.
– Hendrek straszliwy, a z nim czarnoksiężnik Ebenezum!
– Ebenezus? Ten, co to wszyscy o nim śpiewają? – strażnik skłonił się w kierunku 
mistrza. – 
To zaiste wielki dla mnie honor, panie, poznać czarnoksiężnika tej miary – 
dodał, odwracając się 
do Hendreka, który w tym czasie prawie dotarł do drzwi. – Jak brzmi to twoje 
imię? Przez te 
drzwi nie wchodzi byle kto, ot tak sobie. Ostrożność nie zawadzi, zwłaszcza w 
dzisiejszych 
czasach.
– Zgiń, przepadnij! – zagrzmiał Hendrek i ze zdumiewającą jak na swoją tusze 
szybkością 
wyciągnął maczugę z pokrowca i grzmotnął strażnika w czaszkę.
– Uch! Kim jesteście? Kim jestem? Kogo to obchodzi? – wyjęczał strażnik i upadł.
– Grzmotnik wysysa pamięć trafionym. On zaraz odzyska świadomość, ale nie będzie 
pamiętał nikogo ani niczego, nie mówiąc o całym zajściu – Hendrek wsunął maczugę 
do 
pokrowca. – Idziemy. Mamy przecież sprawę do króla – powiedział. Wprawnym 
kopniakiem 
otworzył drzwi i wszedł do środka.
Spojrzałem na mistrza. Ten przez chwilę gładził w zadumie wąsy, po czym skinął 
przyzwalająco mówiąc:
– Skarbiec.
Ruszyliśmy za Hendrekiem. Szliśmy długim korytarzem w świetle kopcących, 
rozedrganych 
pochodni, których blask rzucał nasze roztańczone cienie na potężne gobeliny 
zakrywające ściany. 
Chłodny podmuch wiatru przedarł się przez mój płaszcz i zrobiło mi się o wiele 
zimniej niż na 
zewnątrz. Pojąłem, że zamek ten jest naprawdę przeklęty.
W odległym końcu korytarza, przed drzwiami przesłoniętymi kurtyną stało dwóch 
strażników. Hendrek powalił ich, zanim zdążyli cokolwiek powiedzieć i równie 
wprawnym 
kopniakiem jak poprzednio pokonał następne drzwi.
– Kto? – krzyknął głos z cienia rzucanego przez wielkie krzesło stojące na 
podwyższeniu 
w środku izby.
– Hendrek – odparł wojownik.
– Kto taki? – zza poręczy wynurzyła się głowa w paradnej koronie. – Ależ tak, to 
Grubanio, 
któregośmy wyprawili w zeszłym tygodniu. No i co nam przynosisz, hę?
– Oto Ebenezum.
Komnatę wypełnił szmer postaci wynurzających się z kryjówek w pomieszczeniu.
– Nenebizun? – zapytał ktoś zza krzesła.
– Ebenezec? – dobiegło zza filara.
– Ebenezum – poprawił mistrz.
– Ebenezum! – powtórzył chór głosów około dwóch tuzinów osób wychodzących zza 
marmurowych kolumn, gobelinów i zbroi, by na własne oczy ujrzeć mistrza.
– TEN Ebenezum? O którym pieśni układają? – niedowierzająco powtarzał król 
Urfoo, 
prostując się na tronie i uśmiechając. – Hendrek, zostaniesz sowicie 
wynagrodzony. Oczywiście, 
gdy tylko zdejmiemy klątwę ze skarbca.
– Zgiń, przepadnij – odparł Hendrek.
Król wskazał nam wyściełane krzesła przed swoim obliczem i uważnie przyjrzał się 
pogrążonym w cieniu zakamarkom komnaty. Nic nie drgnęło. Władca odchrząknął i 
przemówił.
– Najlepiej przejdźmy od razu do interesów, co? Ostrożność nie zawadzi, 
zwłaszcza 
w dzisiejszych czasach.
– Z ust mi to wyjąłeś, łaskawy panie – odparł Ebenezum wstając ze swojego 
krzesła 
i zbliżając się do tronu. – Jeśli wiem, w grę wchodzi przeklęty skarbiec? Zatem 
nie traćmy czasu.
– Moje słowa! – rzekł Urfoo spoglądając nerwowo w belkowanie sufitu. – Chodzi 
także 
o moje pieniądze. Duże pieniądze. Zatem nie traćmy czasu. Najlepiej od razu 
przedstawię ci 
moich nadwornych doradców do spraw magii.
Ebenezum zatrzymał się w pół kroku.
– Doradców?
– Tak, dwóch nadwornych czarnoksiężników. Objaśnią ci szczegóły klątwy – 
potwierdził 
Urfoo i pociągnął za szarfę prawej poręczy krzesła.
– Z zasady pracuję sam – odparł mistrz gładząc brodę – ale gdy w grę wchodzi 
skarbiec, 
chyba muszę odstąpić od tego.
Za plecami króla otworzyły się drzwi, w których pojawiły się dwie postacie, 
jedna płci 
męskiej, druga żeńskiej.
– Nie traćmy czasu! – zakrzyknął król. – Pozwólcie przedstawić sobie, oto wasi 
koledzy po 
fachu, Granach i Vizolea!
Nowo przybyli stanęli po obu stronach tronu i przez dłuższą chwilę troje 
czarnoksiężników 
mierzyło się uważnym wzrokiem w całkowitym milczeniu. Wreszcie Vizolea 
uśmiechnęła się 
i skłoniła mistrzowi. Była wysoką, zgrabną kobietą po trzydziestce, prawie 
mojego wzrostu, 
o ognistorudych włosach przetykanych siwymi pasemkami. Miała zielone oczy, a 
usta 
rozchylone w pociągającym uśmiechu odsłaniały równe, białe zęby. Ebenezum 
odpowiedział jej 
stosownym uśmiechem. Granach był starszy, ubrany na szaro. Skinął uprzejmie 
głową, a na jego 
twarzy pojawił się grymas półuśmiechu.
– Problemem są – zaczął Urfoo – oczywiście demony. – Wymawiając to słowo 
skurczył się 
tak, jakby spodziewał się ich lada chwila. – Jesteśmy oblężeni. Są wszędzie, ale 
przeważnie – tu 
uniósł drżącą rękę ku sufitowi – siedzą w wieży mieszczącej skarbiec!
Opuścił rękę i zaczerpnął głęboko powietrza.
– Zgiń, przepadnij – wtrącił Hendrek.
– Ale, zdaje się – ciągnął król – że moi nadworni czarnoksiężnicy lepiej 
wprowadzą cię 
w niuanse i zawiłości lokalnej magii – dokończył.
– Ależ oczywiście, najjaśniejszy panie – pośpieszył z zapewnieniem Granach, 
którego twarzy 
nie opuścił jeszcze głupkowaty półuśmieszek. – Chociaż wcale nie musielibyśmy 
uciekać się do 
takich środków, gdybyśmy użyli zaklęcia Złotej Gwiazdy.
Urfoo zesztywniał na tronie.
– Nie! To zaklęcie kosztowałoby mnie połowę moich zasobów. Musi istnieć jakiś 
lepszy 
sposób!
Ebenezum pogładził wąs.
– Z całą pewnością. Zapewniam, że jeśli pozostali czarnoksiężnicy zechcą zasiąść 
ze mną do 
dyskusji, znajdziemy stosowne rozwiązanie.
– Nie ma nic lepszego niż zaklęcie Złotej Gwiazdy – upierał się Granach.
– To pół mojego złota – zawołał król, a szeptem dodał: – Może powinniście 
wszyscy, hm... 
rzucić okiem na wieżę?
Granach i Vizolea wymienili spojrzenia.
– Świetnie, najjaśniejszy panie – odparła Vizolea. – Czy życzysz sobie 
towarzyszyć nam?
– Ja, towarzyszyć? – Urfoo zbladł jeszcze bardziej. – Czy to absolutnie 
niezbędne?
Vizolea potwierdziła skinieniem głowy, a na jej ustach pojawił się smutny 
uśmiech.
– Po stokroć tak. W Karcie czarnoksiężnika stoi niedwuznacznie, że członek 
rodziny 
panującej musi towarzyszyć każdej wizycie czarnoksiężnika w skarbcu.
– Tu jest podpis – dodał Granach. – U dołu strony. Złożony własną krwią.
Urfoo zsunął koronę na tył głowy i pogładził brew.
– O rany boskie, jak do tego w ogóle doszło?
– Wybaczysz śmiałość, o panie – powiedziała Vizolea spuszczając wzrok – ale to 
ty ustaliłeś 
ostateczne warunki paktu.
Król przełknął ślinę.
– Nie traćmy czasu. Więc muszę iść z wami? Granach i Vizolea potwierdzili.
– Nie ma na to rady, przynajmniej bez Złotej Gwiazdy – dodał Granach.
– I tak też się stanie – głos mojego mistrza przerwał napięcie rosnące wokół 
tronu i osoby 
panującego. – Wszyscy zbadamy skarbiec. Z samego rana!
Urfoo, którego ciało jakby kurczyło się, ożywił się nagle, wyprostował i 
uśmiechnął:
– Z rana? Ebenezum przytaknął.
– Mój uczeń i ja mamy za sobą długą drogę. Czyż nie będzie lepiej i bezpieczniej 
stawić 
czoła klątwie w pełnym świetle dnia i z wypoczętym umysłem?
– Rano! – krzyknął Urfoo zwany Mężnym i uśmiechnął się do nadwornej dwójki 
czarnoksiężników. – Zatem dziękuję, jesteście wolni do śniadania, czyż nie, 
Ebenezum? Widzę, 
że jesteś czarnoksiężnikiem o wyjątkowo rzadko spotykanej spostrzegawczości. 
Moje służące 
zaraz przygotują wam pokoje i podadzą kolację. A rankiem skończycie z klątwą!
Wyprostowałem się jak struna. Służące? Może jednak wydarzy się coś godnego uwagi 
w tym 
mieście.
– Musimy uzgodnić szczegóły, Winku – powiedział mistrz, gdy wreszcie zostaliśmy 
sami. – 
Mamy czas tylko do rana.
Zostawiłem układanie skór i poduch na legowisku, na którym miałem spać i 
odwróciłem się 
do mistrza. Usiadł na przestronnym łożu zainstalowanym dopiero co przez służbę i 
wsparł głowę 
na dłoniach, które z obydwu stron objęły majestatyczną, siwą brodę.
– Nie spodziewałem się czarnoksięskiej konkurencji – powiedział i zrzuciwszy 
czapkę 
z głowy nagle wstał. – Ale skończony mag musi być gotowy na każdą, nawet skrajną 
ewentualność. Sprawą wagi najwyższej, mój drogi, jest, biorąc pod uwagę wysokość 
naszego 
honorarium, by nikt pod żadnym pozorem nie dowiedział się o mojej nieszczęsnej 
dolegliwości – 
Ebenezum przemierzał pokój wolnym krokiem i mówił dalej: – Pouczę cię co do 
użycia pewnych 
utensyliów z naszego wora. Musimy niestety robić dobrą minę. Przeprawa z 
zaczarowaną 
maczugą nasunęła mi pewien pomysł co do tego, jak wywieść w pole moją chorobę. 
Ktoś 
zastukał do drzwi.
– Spodziewałem się tego – powiedział Ebenezum – zobacz, które to z nich.
Otworzyłem. W drzwiach stał Granach. Wszedł niezdarnie, szurając nogami, a na 
jego 
twarzy wciąż widniał grymaśny uśmieszek.
– Wsączcie, że niepokoję o tak późnej porze – zaczął – ale sądziłem, że dopiero 
teraz będę 
miał sposobność godnego powitania was.
– Ależ, doprawdy – odparł Ebenezum, unosząc jedną brew.
– Sądzę także, iż zachodzą tu pewne okoliczności, o których powinniście być 
poinformowani, zanim, rzecz jasna, udamy się na inspekcję wieży.
– Doprawdy? – druga brew Ebenezuma poszła w ślady pierwszej.
– Tak. Najpierw kilka zwięzłych uwag o naszym patronie, królu Urfoo zwanym 
Mężnym. Na 
szczęście dla niego, Krenkici przyzwyczajają się i pielęgnują przydomki nadawane 
władcy 
w czasach jego młodości. Urfoo zarzucił całkowicie szalone konne skoki nad 
przepaścią już 
w wieku szesnastu lat i obecnie cały swój czas spędza w skarbcu licząc złoto. 
Zważcie, że nie 
wspominam nic o wydawaniu. Po prostu tylko liczy. Zatem jeśli oczekujecie 
sowitej zapłaty za 
usługę, możecie pójść sobie w dalszą drogę choćby zaraz. Nasz władyka powinien 
się raczej 
nazywać Urfoo Skąpiec. Zapłata nie będzie nawet po części warta podejmowania aż 
takiego 
ryzyka!
– Doprawdy – powiedział Ebenezum gładząc brodę. Granach zakasłał.
– Skoro już to wiecie, spodziewam się, że wkrótce ruszycie w drogę.
Mistrz pociągnął za rękawy swej szaty, wygładzając załamania na materiale.
– Bynajmniej. Wędrowny czarnoksiężnik, niestety, nie przebiera w klienteli jak 
w ulęgałkach, jak czynią to czasem magicy municypalni. Musi podejmować się 
każdej roboty, 
jaka wpada mu w ręce i żywić nadzieję, że jakkolwiek mizerna będzie zapłata, to 
zapewni mu 
fundusze niezbędne do kontynuowania podróży.
Wytrzeszcz zniknął z twarzy Granacha.
– Ostrzegałem was – prychnąj przez zęby. – Wasza zapłata nawet w minimalnym 
stopniu nie 
zrekompensuje ogromu czekających was niebezpieczeństw.
Ebenezum uśmiechnął się i podszedł do drzwi.
– Ależ, doprawdy? – powiedział otwierając je – zatem do śniadania?
Granach wyśliznął się z pokoju, a mistrz zamknął za nim drzwi.
– Teraz jestem pewien, że w grę wchodzą duże pieniądze. Ale do interesów. Pouczę 
cię za 
chwilę, w którym tomie i na której stronie można znaleźć trzy proste egzorcyzmy. 
Szczerze 
mówiąc, to zastanawiam się, czy w ogóle zrobimy z nich użytek, ale...
Wyciągnął z kieszeni notatnik, w którym stale coś zapisywał i zaczął wydzierać 
kartki.
– Tymczasem przygotuję doraźne lekarstwo. Wpadłem na ten pomysł dzięki maczudze 
Hendreka – ciągnął, drąc kartki w wąskie paski. – Otóż kiedy jego maczuga 
oddycha wolnym 
powietrzem, ja kicham. Ale kiedy jest w pokrowcu, mój nos nie reaguje, gdyż nie 
rejestruje jej 
czarodziejskiej woni. Zatem jeśli wyłączę wrażliwość na czynniki magiczne, 
przestanę kichać.
Zwinął pierwszy pasek w długi sztywny tampon. Podniósł tampon tak, bym mógł mu 
się 
dokładnie przyjrzeć, po czym wepchnął go do nosa.
Znów rozległo się pukanie do drzwi.
– W samą porę – powiedział mistrz wyjmując tampon. – Zobacz któż to tym razem.
Była to Vizolea. Przebrała się ze swoich sztywnych, formalnych szat 
czarnoksięskich 
w zwiewną czarną suknię z głębokim dekoltem. Przepaścistą zielone oczy spojrzały 
głęboko 
w moje. Uśmiechnęła się.
– Jesteś Winicjusz, prawda?
– Tak – szepnąłem.
– Chciałabym pomówić z twoim mistrzem, Ebenezumem.
Odsunąłem się i zaprosiłem ją do środka.
– Ależ, doprawdy – rzekł mistrz.
Odwróciła się do mnie i jej subtelna dłoń o długich palcach dotknęła mojej 
piersi.
– Winicjuszu, czy nie zechciałbyś zostawić mnie na chwilę z mistrzem sam na sam?
Spojrzałem na Ebenezuma, który przytaknął gorliwie.
– Pozwól, że opowiem ci o Złotej Gwieździe – dobiegło do mnie, gdy zamykałem za 
sobą 
drzwi.
Stałem w korytarzu kompletnie oszołomiony. Z zachowania Vizolei wynikało, że 
chodzi jej 
o coś znacznie więcej niż zwykła rozmowa. Z moim mistrzem? Hm. To o mnie 
mówiono, że 
utrzymuję bardzo bliskie stosunki z okolicznymi młódkami, zaś Ebenezum zdawał 
się być ponad 
takie rzeczy. Ale przecież byłem tylko uczniem nie wprowadzonym jeszcze we 
wszystkie arkana 
i niuanse życia prawdziwego czarnoksiężnika. Usiadłem ciężko, zastanawiając się, 
jak zasnąć na 
zimnej kamiennej podłodze i pragnąc niezmiernie, by któraś z przydzielonych nam 
służących 
pojawiła się tu akurat i nieco ulżyła moim niewygodom.
Chciała odejść.
– Zaczekaj! – krzyknąłem. – Jestem uczniem czarnoksiężnika. Kiedy w życiu 
będziesz miała 
okazję pobyć z kimś choć w połowie tak interesującym jak ja?
Nie słuchała. Oddalała się coraz dalej. Biegłem za nią” próbując dogonić ją. Na 
próżno. Bez 
sensu. Byłem jej całkowicie obojętny. Chwyciłem wreszcie za jej fartuch, który 
wlókł się po 
ziemi, wytrąciłem z rąk tacę i błagałem chociaż o jedno słowo.
– Zgiń, przepadnij – odpowiedziała, jednak jej głos był stanowczo za gruby.
Ocknąłem się i ujrzałem twarz Hendreka oświetloną migotliwym płomieniem pochodni
– Strzeż się, Winicjuszu! Nie jest zbyt bezpiecznie sypiać w tych korytarzach. 
Demony 
przewalają się tędy aż do białego rana! – powiedział i pochylił się nade mną, 
tak że widziałem 
każde drgnienie jego policzków, po czym dodał szeptem: – Tak jęczałeś przez sen, 
że zrazu 
pomyślałem, że też jesteś demonem.
Dostrzegłem w jego dłoni Grzmotnika.
– Są takie noce, kiedy nie mogę zmrużyć oka w obawie przed demonami. Aż dziw 
bierze. 
Dzisiaj nie spotkałem jeszcze żadnego. Chwyć się maczugi – powiedział i pomógł 
mi wstać. – Co 
sprawiło to twoje jęczenie po nocy na korytarzu?
Opowiedziałem mu sen o służącej.
– Ach, tak – odparł. – W tym miejscu pełno dzikich koszmarów. Zamczysko zbudował 
przeklęty dziadzio naszego obecnego króla Urfoo. Niektórzy zwali go Vorterk 
Szczwany, inni 
Mingo Deknięty. Jeszcze inni wołali go Eldrag Obelżywy, a byli i tacy, co mówili 
o nim 
Greeshbar Pląsający. Ale to zupełnie inna historia. Ja mówię o korytarzach, 
które on zbudował, 
a teraz nawiedzają je duchy. Czasem dźwięk niesie się tak daleko, że wydaje się, 
iż dochodzi 
z zupełnie innej strony. Pss!
Nie zdołałem nawet napomknąć, że jak na razie to właśnie on wypełniał ciszę 
swoim 
gadaniem, gdyż z oddali dobiegły powtarzające się krzyki. Nadstawiłem ucha. 
Krzyki 
przypominały coś w rodzaju: Śmierć Ebenezumowi! Śmierć Ebenezumowi!
– Zgiń, przepadnij! – zagrzmiał Hendrek. Zrobiłem krok w stronę, skąd dochodziły 
okrzyki, 
ale Hendrek chwycił mój płaszcz w potężną pięść i pociągnął przez labirynt 
korytarzy 
w przeciwnym kierunku. Przy każdym skrzyżowaniu stawał na chwilę, słuchając aż 
krzyki 
wskażą mu, w którą stronę skręcić. Czasem zdawało mi się, że zmierzamy w ich 
kierunku, 
czasem, że się oddalamy. W okamgnieniu całkowicie straciłem orientację. Jednak 
głosy brzmiały 
coraz wyraźniej. Odróżniałem już bez trudu, że były dwa i oba bardzo wzburzone.
– Właśnie że nie!
– Ale musimy!
– Chcesz działać zbyt pochopnie!
– Ty w ogóle nie chcesz działać! Będziemy musieli czekać całe wieki zanim 
dobierzemy się 
do skarbca.
– Gdyby zlecić to tobie, cała sprawa wymknęłaby się nam z rąk już dawno. 
Powinniśmy 
dokooptować Ebenezuma!
– Nie! Jak możesz mu ufać! Ebenezum musi umrzeć!
– A może lepiej będzie jak ja się przyłączę do niego i załatwimy ciebie!
Hendrek zatrzymał się niespodziewanie i wszedłem na niego. Uderzyłem kolanem w 
zbroję.
– Tam ktoś jest!
Drzwi przed nami rozwarły się gwałtownie. Zamarłem w bezruchu, czekając na 
zjawienie się 
właścicieli głosów. Zamiast nich pojawiło się zgoła coś innego.
– Zgiń, przepadnij! – wymamrotał Hendrek dostrzegłszy, że zjawa pełznie w naszą 
stronę. 
Przypominała pająka, lecz była mniej więcej mojego wzrostu i miała dwanaście nóg 
zamiast 
ośmiu. I do tego była jasnoczerwona.
Maczuga Hendreka świsnęła nad jego głową. Grzmotnik zdawał się o wiele mniejszy 
niż 
zwykle. Zjawa syknęła i odskoczyła. Z otwartych drzwi dołączyła do niej druga 
maszkara. Była 
wielka, zielona i podobna do ropuchy, lecz z Wami w pysku. Doskoczyła do 
pająkopodobnego 
monstrum i warknęła w naszą stronę.
– Zgiń, przepadnij – wysapał Hendrek. Rozważyłem możliwości ucieczki, ale jego 
masywne 
cielsko skutecznie zatarasowało jedyną drogę odwrotu. Spasiona ropucha 
wysforowała się przed 
pajęczaka. Zdawało się, że kły błysnęły w uśmiechu. Po chwili szczudłonogi pająk 
ruszył 
w naszą stronę. Ropucha burknęła coś i zaczęła przepychać się między jego 
nogami, gdy cztery 
z nich owinęły się wokół niej i cisnęły na bok. Czerwona maszkara wysunęła się 
na czoło. Wtedy 
ropuchowaty potwór skoczył wprost na grzbiet pajęczaka. Tamten syknął, a ropucha 
warknęła. 
Ich kończyny zwarły się i stwory zaczęły turlać się po podłodze. Wkrótce 
przypominały wirujący 
czerwono-zielony kłąb, w którym co pewien czas mignęło to szczudło, to kieł. 
Niebawem 
zniknęły w chmurze brązowego, obrzydliwie cuchnącego dymu.
– Zgiń, przepadnij – mruknął Hendrek. Za nami otworzyły się drzwi.
– Nie wydaje wam się, że najwyższa pora spać? Był to Ebenezum. Zacząłem 
wyjaśniać co 
zaszło, ale mistrz gestem nakazał mi milczenie.
– Musisz się wyspać – powiedział. – Jutro czeka nas bardzo ciężki dzień. – 
Skinął głową ku 
Hendrekowi. – Do zobaczenia rano.
Wojownik jeszcze raz spojrzał w miejsce, gdzie zniknęły stwory.
– Zgiń, przepadnij – odparł zamiast „dobranoc” i ruszył korytarzem.
– Co do mnie, odpada – stwierdził Ebenezum, zamykając drzwi.
Rozdział 4
„Nie ufaj innemu czarnoksiężnikowi” – mawiają niestety nazbyt często adepci owej 
sztuki. 
W gruncie rzeczy, można spokojnie zaufać innemu koledze po fachu, zwłaszcza gdy 
w grę nie 
wchodzą większe pieniądze, a zaklęcia wasze ze sobą nie kolidują.
NAUKI EBENEZUMA, 
tom 14
Apetyt nie dopisywał nikomu z zasiadających przy stole. Wciąż powtarzałem w 
pamięci trzy 
dopiero co wyuczone zaklęcia. Mistrz był o wiele mniej rozmowny niż zwykle – 
najwyraźniej 
był bardzo skupiony. Cały czas uważał, by papierowe tampony niespodziewanie nie 
wypadły mu 
z nosa. Vizolea i Granach spoglądali na siebie z przeciwnych stron stołu, 
Hendrek mamrotał coś 
pod nosem, a król dygotał na całym ciele. Ebenezum odchrząknął i przemówił, 
ostrożnie 
poruszając jedynie dolną częścią twarzy.
– Musimy dokonać inspekcji wieży – powiedział dziwnie bezdźwięcznym, matowym 
głosem.
– Wieży? – wyszeptał Urfoo. – No, w zasadzie tak, nie traćmy czasu. – Przełknął 
głośno. – 
Wieża.
Ebenezum wstał, a za nim pozostali.
– Prowadź Hendreku – polecił, po czym wolnym krokiem zbliżył się do króla. – 
Skoro 
przechodzimy do wizji lokalnej wieży, wasza wysokość, pragnąłbym zawczasu 
dokonać 
uzgodnień finansowych.
– Finanse? – zadrżał Urfoo. – Ależ nie traćmy czasu! Skarbiec jest zaklęty!
Vizolea błyskawicznie znalazła się u boku Ebenezuma.
– Czy na pewno chcesz dokonać inspekcji wieży? Możesz tam spotkać coś, czego w 
życiu 
nie chciałbyś oglądać. – Jej dłoń dotknęła piersi mistrza. – Pamiętasz naszą 
wczorajszą 
rozmowę?
– Ależ, doprawdy tak – Ebenezum szarpnął znacząco wąsy. – Czuję, że w skarbcu 
spotkamy 
coś, co zadziwi nas wszystkich.
– Zgiń, przepadnij! – dobiegło z czoła pochodu, który właśnie wyruszył z sali 
tronowej.
– Naprawdę muszę iść z wami? – jakby w odpowiedzi dobiegło z końca.
– Karta – odparł Granach.
– Chyba zbyt się śpieszymy, co? – król wytarł czoło pysznym koronkowym rękawem. 
– 
Może by tak odłożyć sprawę i dokładniej rozważyć przyszłe poczynania?
– Odłożyć? – Granach i Vizolea wymienili spój? rżenia. – Cóż, jeśli to konieczne 
– dodali 
unisono, odwrócili się i wpatrzyli w przestronną salę.
– Jeśli teraz odłożymy to na później – powiedział Ebenezum – jego wysokość może 
już 
nigdy w życiu nie zobaczyć swoich pieniędzy.
– Nigdy? – król pokręcił pytająco głową i zadrżał. – Pieniądze? Nigdy? Nigdy 
pieniądze? – 
zrobił głęboki wdech. – A więc nie traćmy czasu! Do wieży!
Wspięliśmy się po wąskiej serpentynie schodów na przestronny podest i stanęliśmy 
przed 
grubymi, dębowymi drzwiami.
– Skarbiec – zaintonował śpiewnie Hendrek.
– Wasza wysokość, zaklęcie, jeśli łaska – zauważył Granach.
Przykucnięty w odległym kącie podestu Urfoo z zaciśniętymi powiekami, krzyknął:
– Głos mój oraz ciąg do złota, niech otworzy skarbca wrota.
Drzwi szczęknęły sucho i stanęły przed nimi otworem.
– Wchodźcie, śmiało – zachęcał Urfoo. – Ja zaczekam na zewnątrz.
Ebenezum pierwszy wkroczył do skarbca. Podążyłem za nim. Pomieszczenie nie było 
zbyt 
obszerne, ale też nie było małe. Prawie w całości wypełniali je zdobne szkatuły, 
stosy złotych 
sztabek, przewspaniałe klejnoty i pokaźna liczba przeciętnie wyglądających worów 
ułożonych 
warstwami na wysokość wzrostu średniego mężczyzny, zaś pod ścianami jeszcze 
wyże}. 
Z niemałym trudem dotarliśmy do środka pomieszczenia.
– Zgiń, przepadnij – mruknął Hendrek. – Gdzież podziały się demony?
Z podestu dobiegł przeraźliwy wrzask i do skarbca wpadł Urfoo, a tuż za nim 
czerwony 
pająk.
– Pająk z Sieciowa – zawołał Ebenezum i chwycił się za nos.
– Granach! – krzyknęła Vizolea. – To nie było uzgodnione!
– Wasza wysokość – zawołał Granach. Jedyna nadzieja w zaklęciu Złotej Gwiazdy, 
które 
wypowiem osobiście!
– Tylko nie ty! – Vizolea wyrecytowała kilka słów pod nosem. – Jeśli ktokolwiek, 
to tylko 
ja!
Do pokoju wskoczyła ropuchowata maszkara.
– Ropucha z Szuwarowic – zawołał Ebenezum.
– Prędzej, Urfoo – krzyczał Granach – daj mi zgodę na rozpoczęcie zaklęcia, 
zanim będzie za 
późno!
Spomiędzy klejnotów wystrzeliło czerwone odnóże.
– Rak z Mułowa – poinformował mnie mistrz.
– Tylko nie rak – wrzasnęła piskliwie Vizolea. – Tym razem posunąłeś się za 
daleko, 
Granach! Przybądźcie o jadowite wszy komornicze!
Granach odsunął się na bok, schodząc z drogi zadyszanemu Urfoo, którego ścigały 
pajęczak, 
spasiona ropucha i wyszczerzony skorupiak.
– No nie, dość tego! – zawołał Granach. – Przybądźcie, o wy, straszliwe byki z 
Arktyki!
Ebenezum niecierpliwie zamachał rękami w powietrzu:
– Przestańcie wreszcie! Zaraz spowodujecie przeciążenie magiczne.
Wtem powietrze zadygotało. Przed nami wymiotno-żółta chmura dymu przybrała 
postać 
potężnego renifera, który wydał zaśpiew godowy.
– O, czcigodny Hendrek! – zawołał na powitanie Wesoły Brax. – Jakże miło cię 
znowu 
oglądać. My, z rodzaju demonicznego wprost nie możemy oprzeć się pokusie 
skontrolowania 
stref hiperaktywności czarnoksięskiej, a nuż trafi się jakiś dobry interes. No i 
czyż się nie trafia? 
Może ktoś z was kochane ludziska, reflektowałby na parę ostrzy magicznych, zanim 
zjawi się 
reszta mojej familii, co?
– Zgiń, przepadnij – burknął Hendrek. Obok przebiegł Urfoo wołając:
– Dobrze, zgoda! Pomyślę o Złotej Gwieździe.
Za nim, rześkim galopem przebiegła błękitna krowa z mocno przekrwionymi 
ślepiami.
– Przybądź lwie z Puszczy Kwadratowych Drzew!
– Przybądź głuszcu z Podsłuchowa!
– Przestańcie! Tego już za wiele! – zawołał Ebenezum podwijając rękawy i 
przyjmując 
pozycję pełną gotowości do rozpoczęcia zabiegów czarnoksięskich.
– A ty, chłopcze? – Brax zwrócił się do mnie. – Mam tu podręczny zaczarowany 
kordelas. – 
Zawsze trafia prosto w serduszko. Może też służyć jako finezyjny nóż do 
otwierania kopert 
Prawie darmo. Tylko podpisz, o tutaj w ostatniej linijce.
– Przybądź tygrysie z Saharaine!
– Przybądź pstrągu ze Ściekowic!
– Za dużo tego – zawołał Ebenezum i kichnął tak potężnie jak jeszcze nigdy 
dotąd.
Skrawki papieru posiekanego tym kichnięciem na konfetti obsypały świeżo 
zmaterializowanego diabelskiego pstrąga, zaś odrzut eksplozji grzmotnął 
Ebenezumem o stos 
klejnotów. Mistrz nie ruszał się. Najwyraźniej stracił przytomność.
– Zgiń, przepadnij – znów zaintonował Hendrek.
– Może, wobec tego – Brax nie rezygnował, rozglądając się po pomieszczeniu – 
kupisz ode 
mnie jakąś posiastną siekierkę?
– Przybądź antylopo z Galopadnic!
Ktoś musi to przerwać! Zdaje się, że ja. Trzeba użyć zaklęcia egzorcystycznego.
– Sheebly Gravich Etoa Shrudu – zacząłem.
– Przybądź słoniu ze składu porcelany!
Zaraz, chwileczkę. Czy to miało być: Sheebly Gravich Etoa, czy też może: Etoa 
Gravich 
Sheebly? Postanowiłem spróbować także drugiego wariantu.
– Dobra! Skoro mnie zmuszasz! Przybądź waleniu z Glinianek!
Coś wybuchnęło dokładnie na środku izby. Zamiast walenia zmaterializował się 
otwór 
czarny jak smoła. Ebenezum poruszył się na chrzęszczącym materacu z klejnotów. 
Brax spojrzał 
przez ramię na powiększającą się czarną dziurę.
– Jasny gwint! Że też musiało się to zdarzyć właśnie teraz, gdy prawie dobiłem 
targu. No, nic 
to, bywajcie. Do zobaczenia w Diabolandii! – powiedział i zniknął.
Nagle w izbie zrobiło się cicho jak makiem zasiał. Dwaj pozostali na nogach 
czarnoksiężnicy 
przerwali czarowanie w pół zaklęcia, a maszkary, demony, byki, tygrysy oraz 
pozostała swołocz 
obecna w izbie zwróciły się ku rozszerzającej się dziurze.
Ebenezum otworzył oczy i krzyknął:
– To wir diabelski! Szybko, jeszcze możemy go zaczopować, ale wspólnymi siłami.
Zerwał się wiatr. Wszystkie zjawy i maszkary zostały wessane przez wirującą 
plamę. 
Granach i Vizolea dziko gestykulowali.
– Razem! – wołał Ebenezum. – Musimy razem!
Znów zaczął kichać. Zakrył nos fałdami szaty i odsunął się od wiru. Na próżno. 
Zgięty wpół, 
doświadczał kolejnych ataków kataru.
Czerń pochłaniała właśnie klejnoty i zbliżała się do worów ze złotem. Czułem, 
jak podmuch 
wciąga i mnie. Granach wrzasnął i zniknął w otchłani. Vizolea krzyknęła coś w 
stronę dziury 
i również została wchłonięta. Ebenezum odrzucił fałdy i wykrzyczał zaklęcie 
wprost w rosnący 
świst huraganu. Obok mnie przetoczyła się po podłodze sztabka złota i została 
połknięta przez 
wir. Ebenezum wykonał fachowe chassez i wir zmalał. Po kilku kolejnych ruchach 
mistrza otwór 
zmniejszył swój obwód do jakichś trzech stóp. Ebenezum znów kichał.
– Zgiń, przepadnij – wołał Hendrek.
Król Urfoo z wybałuszonymi ze strachu oczami sunął po podłodze w stronę ziejącej 
otchłani. 
Do spółki z Hendrekiem próbowaliśmy przyjść mu z pomocą, zmagając się z 
potężnymi 
podmuchami. Rozsypane klejnoty przepadły w dziurze. Próbowałem zastawić otwór 
potężną 
skrzynią, ale i ta zniknęła w nienasyconej czeluści.
– Moje złoto! – wołał Urfoo, kierując się ku żarłocznemu wirowi.
Chwyciłem go za jedną nogę, a Hendrek za drugą. Walczyłem zawzięcie o 
znalezienie 
oparcia dla stóp na pokrytej rozrzuconymi klejnotami podłodze. Pośliznąłem się i 
wpadłem na 
wojownika.
– Ugh! – stęknął Hendrek i też stracił równowagę. Przewrócił się i połową ciała 
zawisł nad 
czernią otworu.
Wiatr ustał. Hendrek był pół tu, pół diabli wiedzą gdzie. Jego talia skutecznie 
zatkała wir.
Ebenezum wysmarkał nos. 
– No, teraz lepiej – dowiedział z ulgą wyrecytował kilka zaklęć, kichnął raz 
jeszcze i dziura 
zamknęła się. Hendrekowi pomogliśmy stanąć na nogi. Mistrz pokrótce ze spokojem 
wyjaśnił 
zaistniałą sytuację królowi, który siedział ze szklistymi, załzawionymi oczami 
wbitymi w gołą 
podłogę, jeszcze niedawno uginającą się pod ciężarem najróżniejszych bogactw. 
Wyjaśnił, że 
królewscy nadworni czarnoksiężnicy usiłowali okpić swego pracodawcę i wyłudzić 
połowę jego 
skarbów. Kiedy zawiodły wszystkie sposoby dotarcia do skarbca, rzucili klątwę. 
Klątwa czyniła 
stosowny użytek z klauzuli w Karcie czarnoksiężnika stanowiącej o konieczności 
fizycznej 
obecności członka rodziny królewskiej przy komisyjnym otwarciu drzwi skarbca. 
Wyjaśnił też 
w jaki sposób on, Ebenezum, wykrył całe szachrajstwo, a także nadmienił iż 
spodziewa się 
godziwej zapłaty za ocalenie królewskich pieniędzy.
– Pieniądze? – wyszeptał król Urfoo, zwany Mężnym, rozglądając się po izbie. 
Tylko 
kilkanaście poślednich klejnocików i parę kawałków złota pozostało w miejscu, 
które kiedyś 
nurzało się w ich obfitości. – Pieniądze! Zabraliście moje pieniądze! Straż! 
Zabić ich! Zabrali 
moje pieniądze! Uhrrah!
Maczuga Hendreka trafiła go dokładnie w czubek głowy.
– Uhrrah, co? Że co? Gdzie ja jestem? A, dzień dobry, a kuku! – i król padł bez 
czucia
– Zgiń, przepadnij – mruknął Hendrek. Grzmotnik znów spisał się bez zarzutu.
Ebenezum zasugerował, iż chyba najwyższa pora ruszać w drogę.
Mijały długie godziny, ale nie trafił się nikt, kto odważyłby się podwieźć nas 
choćby 
kawałek. Ebenezum uznał, iż najlepiej będzie, jeśli zachowa incognito i 
przywdzieje szaty 
w neutralnych, szarobrązowych barwach, lecz niestety, mijające nas wozy w 
dalszym ciągu nie 
wykazywały najmniejszej ochoty, by podwieźć nas. Nic dziwnego, to zapewne 
rozmiary 
Hendreka odstraszały każdego.
Ebenezum pogładził brodę i zaproponował:
– Może szczęście dopisze nam, gdy się rozdzielimy.
– Zgiń, przepadnij – Hendrek zadrżał i zacisnął dłoń na pokrowcu z Grzmotnikiem. 
– A co 
z moją klątwą?
– Drogi Hendreku – Ebenezum w serdecznym geście przyjaźni położył rękę na 
potężnym 
ramieniu wojownika – zapewniam cię, że Brax nie wejdzie ci w oczy przez dłuższy 
czas. Wir był 
tak potężny i gwałtowny, że narobił sporego zamieszania co najmniej do trzeciej 
strefy 
Diabolandii. Uwierz opinii eksperta. Upłynie kilka miesięcy, zanim doprowadzą 
swoje linie 
komunikacyjne do jako takiego porządku.
– W takim razie – burknął Hendrek – zostałem uwolniony od Braxa i jemu 
podobnych?
– Przynajmniej na razie. Niestety, to był tylko doraźny środek zaradczy. 
Widzisz, ja też 
uskarżam się na pewną dolegliwość... – mistrz przerwał i spojrzał Hendrekowi 
głęboko w oczy. – 
Też kłopot w zasadzie krótkotrwały, lecz wierz mi, że właśnie z tego powodu nie 
mogę pomóc 
tobie. Ale dam ci kilka adresów wybitnych specjalistów sztuki czarnoksięskiej w 
Vushta. Oni 
z pewnością będą w stanie pomóc ci szybko i skutecznie.
Ebenezum zapisał trzy nazwiska na arkusiku z notatnika i podał wojownikowi. 
Hendrek 
natychmiast wepchnął kartkę do pokrowca z Grzmotnikiem i skłonił się nisko 
mistrzowi.
– Dzięki ci, o wielki czarnoksiężniku. Zatem, do Vushta.
Wydawało się, że jego głowa drży z podniecenia, ale równie dobrze mógł to być 
efekt kaskad 
deszczu uderzających o jego hełm.
– W końcu my też udajemy się do Vushta – wtrąciłem się. – Może zatem spotkamy 
się 
kiedyś.
– Kto wie, co przyniesie los? – powiedział Hendrek i odwracając się mruknął: – 
A, zgiń, 
przepadnij!
Wkrótce zniknął w strugach rzęsistego deszczu. Spojrzałem na mistrza Mimo 
przebrania 
ociekającego wodą trzymał się prosto i dumnie – czarnoksiężnik w każdym calu. I 
jeśli w chwili 
przybycia do Krenk opadły go jakieś wątpliwości, to następne wydarzenia 
sprawiły, że pozbył się 
ich z pewnością. Był przecież Ebenezumem, najwspanialszym czarnoksiężnikiem w 
leśnej 
krainie. A także w Krenk.
Dłużej nie mogłem już tłumić swojej ciekawości. Zapytałem mistrza, co wie o 
spisku 
przeciwko królowi Urfoo.
– O, to prosta sprawa – odparł Ebenezum. – Urfoo był w posiadaniu bogactw, które 
tamci 
dwoje chcieli mu wyrwać, ale nie mogli z powodu zaklęcia blokującego wejście. 
Wymyślili 
zatem zaklęcie Złotej Gwiazdy. Tak je sformułowali, że aby zadziałało, Urfoo 
musiałby wydać 
im połowę zawartości skarbca. Osobiście nie sądzę, by ich wina była aż tak 
wielka. Według słów 
Vizolei, król nie raczył jak dotąd nawet rozważyć formy płatności ich 
honorarium. I to od 
pierwszego dnia ich służby. Niestety, stali się nazbyt chciwi, przestali działać 
razem, a efekty 
tego widziałeś na własne oczy. Zdaje się, że nawet rozważali możliwość 
zwiększenia ilości złota 
Urfoo do trzech godziwych udziałów. Tak przynajmniej sugerowała Vizolea, 
chociaż, jak wiesz... 
– tu mistrz zakasłał znacząco. Ogarnął wzrokiem pustą drogę, sięgnął do kieszeni 
przemokniętego płaszcza i wyciągnął sztabkę złota.
– O, jest a już się bałem, że zgubiłem ją w czasie ucieczki. Mam na sobie tyle 
ciuchów, że 
przestałem czuć jej obecność w kieszeni.
Gapiłem się oniemiały, gdy czarnoksiężnik znów chował złoto.
– Ale jakim cudem to zdobyłeś, panie? Przecież skarbiec został wymieciony 
praktycznie do 
czysta.
– Skarbiec owszem tak, ale moje kieszenie nie. Czarnoksiężnik musi być 
przewidujący, 
Winicjuszu, i umieć żyć z ołówkiem w ręku. W końcu oczekuje się od nas, byśmy 
żyli na 
odpowiednim poziomie.
Pokręciłem głową. Nigdy w życiu nie powinienem był wątpić w mojego mistrza. 
Ebenezum 
wpatrywał się w nieprzerwane strugi deszczu.
– Od początku wiedziałem, Winku, że coś wisi w powietrzu – powiedział po chwili 
milczenia. – Nie sądziłem jednak, że tak prędko spotkamy się z aż takim 
nasileniem sztuk 
magicznych.
– Zatem, mieliśmy szczęście?
– Być może. Dopisywało nam ono przez ostatnich kilka miesięcy w naszej chacie. 
Co 
najmniej pół tuzina dobrze płatnych zleceń to efekt działania Diabolandii. Chyba 
dlatego 
ruszyliśmy do Vushta o wiele wcześniej niż początkowo zamierzałem. – Spojrzał w 
niebo. 
Deszcz spływał mu po policzkach i brodzie tworząc długie, ociekające kosmyki. – 
Ach, gdybyż 
tak zaryzykować zaklinanie pogody! Ale dzisiaj stanowczo za dużo kichałem. 
Jeszcze jeden 
powiew magii i obawiam się, że mój nos zacząłby samodzielną egzystencję.
Mistrz robił dobrą minę, podkpiwając sobie ze swej choroby, ale wyraźnie czułem, 
że mimo 
wszystko, martwi go ona i to bardzo. Robiłem co mogłem, by odwrócić jego uwagę.
– Opowiedz o Vushta, panie – poprosiłem.
– A, Vushta, miasto tysiąca zakazanych rozkoszy – nastrój Ebenezuma zdawał się 
rozjaśniać 
z każdym wypowiedzianym słowem. – Cóż, jeśli nie będziesz zbyt ostrożny, miasto 
to może 
odmienić cię całkowicie w mgnieniu oka.
To właśnie miałem nadzieję usłyszeć. Prosiłem usilnie, by mistrz kontynuował.
– Na dziś wystarczy tej opowieści o magii i bajkowych miastach – to wszystko co 
zechciał 
powiedzieć. – Jak na razie szczęście nam dopisuje. Tak a propos, to zdaje mi 
się, że oto nadciąga 
pomoc.
I rzeczywiście. Kryty plandeką wóz zjechał na pobocze i zatrzymał się. Może choć 
noc uda 
się nam spędzić w suchszym miejscu.
– Podwieźć? – zapytał woźnica. Wgramoliliśmy się z tyłu. – Parszywa noc – 
ciągnął. – 
Zaśpiewam wam coś. Dla dodania otuchy. Przecież, jakby nie było, jestem 
wędrownym 
minstrelem.
Prawdziwie zaniepokojony Ebenezum wyjrzał spod kaptura, po czym nasunął go na 
twarz 
tak, że była całkowicie zasłonięta.
– Co też mogłoby pasować na taką okazję? – Woźnica szarpnął lejca nakazując 
mułowi 
wyruszenie w dalszą drogę. – Mam! Coś w sam raz na diabelską noc jak dzisiejsza. 
Zaśpiewam 
wam o najmężniejszym z mężnych w okolicy, czarowniku z leśnej krainy opodal 
Gurnish, 
zwanym Niebiednezum. Tak mi się zdaje. Kawałek jest trochę przydługi, ale męstwo 
tego faceta 
chwyci was za serduszka jak dwa a dwa jest cztery.
Przy trzeciej zwrotce Ebenezum spał w najlepsze.
Rozdział 5
Przeciętny, typowy duch, rzecz ogólnie biorąc, jest o wiele bardziej złożoną, 
ba, interesującą, 
istotą niż zwykło się uważać. Łagodne i kojące pobrzękiwanie łańcuchami, czy też 
stojąca 
w uroczych płomieniach fizys, nie muszą stanowić o przynależności owej istoty do 
klasy 
podrzędnej. Niektóre duchy, zwłaszcza wyposażone w głowy i gadające wargi są w 
gruncie 
rzeczy urokliwymi partnerami do rozmowy. Powiedzonkami i przysłowiami sypią jak 
z rękawa, 
a znakomita większość duchów przestrzega surowo jakże fortunnego zwyczaju 
całkowitego 
znikania o świcie – gdybyż krewni i znajomi en masse zwyczaj ów kultywowali.
NAUKI EBENEZUMA, 
tom 6 Posłowie posłowia B
Po męczących przygodach z królem Urfoo obaj mieliśmy podstawy sądzić, że nasze 
zezowate szczęście musi wreszcie spojrzeć w drugą stronę i że spotkamy 
czarnoksiężnika na 
miarę Ebenezuma bez konieczności podróży do jakże odległego Vushta.
Jednak z każdym następnym dniem perspektywa konieczności dotarcia do miasta 
tysiąca 
zakazanych rozkoszy rysowała się niestety coraz wyraźniej. Z jednego miejsca 
przeganiano nas 
błyskawicznie, zaś w następnym wcale nie byliśmy mile widziani, szansę na 
spotkanie 
jakiegokolwiek czarnoksiężnika zmalała praktycznie do zera. Do tego jeszcze 
najemnicy 
i rzezimieszki, których wysłał po nasze głowy król Urfoo Mężny, siedem dni 
ciągłej ulewy 
i przeprawa z monstrualnymi szczurami bagiennymi. Aż odechciewało się myśleć. 
Lecz mistrz 
parł do przodu, wysoki i dumny, ku zakazanemu Vushta. A ja za nim. Wszędzie! 
Nawet mimo 
uciążliwej dolegliwości, Ebenezum pozostał dla mnie najwspanialszym 
czarnoksiężnikiem 
wszechczasów!
Oddałem mu honory, przykładając w marszu koniec dębowej lagi do czoła. Fortuna 
musi 
zacząć wreszcie nam sprzyjać. W tej właśnie chwili moje stopy straciły oparcie i 
ześlizgnąłem się 
po pochyłości, wpadając całym rozpędem na mistrza. Obaj stoczyliśmy się aż do 
kępy krzaków 
na dnie doliny. Ebenezum wstał, nie odwracając się w moją stronę, a jego 
stęknięcie zabrzmiało 
jak głuchy pomruk nadciągającej burzy. Wolno, stanowczo zbyt wolno odwrócił się. 
Patrzyłem 
w oczy osłonięte krzaczastymi brwiami i czekałem na nieuchronne.
– Winicjuszu – zaczął głosem, który mógłby górę rozłupać na dwoje – jeśli nie 
widzisz gdzie 
stawiasz...
Przerwał w pół zdania i spojrzał gdzieś ponad moją głowę. Zacząłem bąkać jakieś 
przeprosiny, ale mistrz gestem nakazał mi milczenie.
– Co słyszysz, uczniu?
Wsłuchałem się, ale niczego nie usłyszałem. Powiedziałem o tym mistrzowi.
– Właśnie. Zupełnie nic. Koniec lata w lesie, a tu ani śladu ptaków, ani nawet 
bzyczenia 
komarów. Chociaż muszę przyznać, że nieobecność tych ostatnich nie martwi minie 
ani trochę. – 
Tu mistrz podrapał się w różową pręgę na szyi pod puklami siwej brody. Cale 
chmary komarów 
i moskitów dobrze dały się nam we znaki, odkąd skończyła się siedmiodniowa 
ulewa. – Wydaje 
mi się, Winku, że czegoś tu brak. Coś tu nie gra.
Nasłuchiwałem jeszcze przez chwilę. Mistrz miał rację: jedynymi słyszalnymi 
odgłosami 
w tonącym w ciszy lesie były nasze oddechy. Takiej ciszy nie słyszałem jeszcze 
nigdy w życiu, 
nawet w zimie przy trzaskającym mrozie. Mrowie przeszło mi po krzyżu – dziwne, 
zważywszy, 
że koniec lata był naprawdę upalny. Mistrz otrzepał kurz z ubrania.
– Zdaje mi się, że jesteśmy niedaleko przecinki. – Skinieniem głowy wskazał na 
pozostałości 
po jakimś pagórku. – Może spotkamy tam jakieś ślady życia, albo kogoś, kto 
będzie w stanie 
wyjaśnić, co tu się właściwie dzieje. A tymczasem dopóki nie ma komarów, 
skorzystajmy ze 
słoneczka. – Odruchowo podrapał się po karku. – Zawsze steraj się dostrzegać 
jaśniejsze strony 
życia, Winku.
Pospiesznie zebrałem wiktuały, księgi i magiczne utensylia, które wypadły z wora 
i podążyłem za stąpającym majestatycznie Ebenezumem. Szedłem potykając się na 
nierównym 
podłożu i omijając krzaki. Po kilku krokach poszycie zrobiło się rzadkie, 
wreszcie zanikło, a my 
znaleźliśmy się na skraju przecinki. Była to połać zupełnie gołej ziemi, bez 
roślinności, a na jej 
środku siedem potężnych głazów tworzyło kamienny kręg. Mistrz ruszył przez ugór, 
wzbijając 
tumany kurzu przy każdym kroku. Trzymałem się tuż za nim i robiłem wszystko, by 
nie kasłać. 
Kiedy dotarliśmy do pierwszego głazu, coś podskoczyło i usłyszałem: Uuaaa! Z 
wrażenia 
uiściłem worek, lecz Ebenezum stał jakby nigdy nic i obserwował zjawę.
– Doprawdy – odezwał się po dłuższej chwili.
– Uaa! Uaa, uaaaa! – wrzeszczała piskliwie zjawa. Po bliższym przyjrzeniu się 
zobaczyłem, 
iż widmo ma ludzkie kształty, długie, siwe włosy zasłaniające twarz, a ciało 
okrywają brunatne 
łachmany. Zjawa uniosła rachityczne ręce i wymachiwała nimi, chwiejąc się przy 
tym na nogach. 
Żaden z nas nie poruszył się. Przerwała, gdy zabrakło jej tchu.
– Nie zadziała, prawda? – wysapała wreszcie. Była to kobieta. Jej głos był 
piskliwy 
i brzmiały w nim mutacyjne „koguty”. Ebenezum pogładził wąsy.
– Co ma nie zadziałać?
– Nie mogę was odpędzić, co nie? – Rozgarnęła długie, siwe włosy zasłaniające 
twarz 
i spojrzała w niebo. – Z resztą chyba już na to za późno. Równie dobrze możecie 
usiąść i czekać.
Rozejrzała się za odpowiednim kamieniem i usiadła.
– Na co mamy czekać?
– Nie wiecie? – otworzyła szeroko oczy ze zdziwienia. – Dobry panią jesteście w 
straszliwej 
dolinie Vrunge!
– Ależ doprawdy? – powiedział Ebenezum.
– Tylko nie wmawiajcie mi, żeście nic o tym nie słyszeli. A co, może jesteście z 
tej bandy 
tepaków z Zachodniego Królestwa? – zaśmiała się szyderczo. – Wszyscy znają 
dolinę Vrunge 
i straszliwą klątwę, która działa tu raz na sto trzydzieści siedem lat Nie 
znaczy, że jest to jakiś 
słodki zakątek – splunęła na wyschniętą ziemię – ale regularnie co sto 
trzydzieści siedem lat 
zdarza się taka noc, kiedy otwierają się tu bramy piekła. Nikt, kto kiedykolwiek 
znalazł się 
w dolinie w ową noc, nie wyszedł stąd żywy. Nie bardzo przypadła mi do gustu ta 
ostatnia 
informacja. Z trudem przełknąłem ślinę i odchrząknąłem.
– Czy zechciałaby nas pani poinformować, kiedy nadejdzie ta noc, madame?
– A nie powiedziałam tego wyraźnie? – starucha zaśmiała się szyderczo. – Właśnie 
dziś jest 
ta przeklęta noc. Zacznie się, kiedy słońce zajdzie za tamtymi wzgórzami.
Wskazała ręką ponad moją głową. Spojrzałem we wskazanym kierunku i zobaczyłem, 
że 
tarcza zachodzącego słońca dotyka już wzgórz. Odwróciłem się do Ebenezuma. 
Patrzył gdzieś 
nade mną zatopiony w myślach. Wyglądało na to, że fortuna rzeczywiście kołem się 
toczy.
– Jeśli wszyscy mają umrzeć – powiedział wreszcie Ebenezum – to co ty tu 
właściwie 
robisz?
– Mam powody, które dla nikogo oprócz mnie nie będą przekonujące – odparła 
starucha, 
patrząc w bok – Wystarczy jak powiem, że kiedyś ta ziemia była świeża, ziębną i 
piękna jak 
księżniczka, która nią władała. Ale nadeszły mroczne czasy, zaczęło padać żabami 
i księżniczka 
przeraziła się. A pretendent do jej ręki, przystojny...
– Masz zupełną rację – Ebenezum przerwał wywód – to rzeczywiście nikogo nie 
zainteresuje. Postanowiłaś umrzeć, bo zaczęło padać żabami?
Westchnęła i patrzyła na słońce znikające za wzgórzami.
– Niezupełnie. Zestarzałam się. Pora umierać. Pomyślałam sobie, że Maggie 
powinna odejść 
w dobrym stylu.
– Maggie? – Ebenezum starannie podrapał czerwoną plamę na szyi po ukąszeniu 
komara. – 
To chyba zdrobnienie od Magredel? – zapytał i wbił wzrok w zwiędniętą twarz 
staruchy.
– Nie używałam tego imienia od lat. I to wcale nie dlatego, że wyniosłam się z 
ziejącego 
nudą Zachodniego Królestwa. Byłam tam czarownicą, więc chyba słyszeliście o 
mnie. Ale nie 
miałam szczególnej specjalizacji. Działałam w czarownictwie ogólnym.
– Maggie? – powtórzył Ebenezum. – Czy to aby nie stara ciotunia Maggie?
Maggie zmrużyła oczy.
– Słuchaj, czy ja cię skądś nie znam?
Za moimi plecami rozległ się huk. Odwróciliśmy się jak na komendę. Na najwyższym 
ze 
średnich głazów stało wysokie, blade widmo.
– Witam serdecznie, panie i panowie – zawołało kłaniając się zamaszyście. – 
Witam w noc 
klątwy!
– Witamy cię, Kostucho! – odparła Maggie – Mam nadzieję, że dzisiejsze 
przedstawienie 
będzie jak zwykle na dobrym poziomie?
Kostucha zaśmiała się tak, że wysoki, zwielokrotniony echem głos przeraził mnie 
nieomal na 
śmierć. Kiedy opowiadałem później Ebenezumowi o tym co wówczas poczułem, odparł, 
że bez 
wątpienia taką właśnie reakcję chciano u mnie wywołać.
Widmo z głazu zniknęło.
– No to po prezentacji – zauważyła Maggie. – Wkrótce zacznie się prawdziwa 
zabawa.
Ogarnęło mnie przerażenie.
– Z-zabawa? – wyjąkałem. – Skąd pani wie, co będzie dalej?
– To proste. – Starucha wyszczerzyła się w bezzębnym uśmiechu. – Już raz przez 
to 
przeszłam.
Ze zniknięciem Kostuchy znowu zapadła całkowita cisza. Mistrz odchrząknął.
– Ebenezum! – zawołała stara. – Ależ oczywiście! Ten krótki, nerwowy kaszelek 
poznałabym wszędzie. Biedny mały Ebby, zawsze kasłał, drapał się, ciągnął za 
coś. Nie potrafił 
nawet przez chwilę usiedzieć w bezruchu. – Puściła do mnie oko. – Kiedy 
studiował w mojej 
grupie seminaryjnej, przez pierwszy rok nie sklecił porządnie nawet jednego 
zaklęcia. Trzeba ci 
było widzieć co też potrafiło się zjawić wtedy w kuchni! – zaśmiała się.
Mistrz rzucił niespokojne spojrzenie na głaz, na którym dopiero co stała 
Kostucha.
– Proszę, cioteczko, to chyba nie jest najwłaściwsza pora by wspominać...
– No dobrze, już dobrze, nie bądź taki w gorącej wodzie kapany – klepnęła 
Ebenezuma 
w ramię. – Mamy trochę czasu. Zawsze muszę trochę pogadać, zanim się rozruszam 
przed 
pokazem. Jak dajesz jedno przedstawienie na sto trzydzieści siedem lat, to coś 
musi tu i ówdzie 
zardzewieć po drodze.
– Ale co tu ma się zdarzyć? – zapytałem. Ręka zaczynała mnie boleć od kurczowego 
ściskania lagi.
– Duchy, duchy i jeszcze raz duchy. – Stara splunęła na ziemię. – Kostucha lubi 
gry. Gra 
z każdym w grę, z której tylko ona wychodzi zwycięsko. Oczywiście ma swoje 
ulubione zabawy, 
a te najokrutniejsze rozgrywa właśnie tu, w dolinie Vrunge!
– Duchy grają sobie, ot tak, po prostu? – zapytałem. To wcale nie brzmiało tak 
strasznie.
– Całe życie to gra, pamiętaj o tym, chłopcze. Kostucha rozgrywa tutaj swoje 
najbardziej 
ulubione partyjki, czyli od „niech żyje wojna” do „miłosnych podchodów”. – 
Krzyknęła coś 
zgrzytliwie i podskoczyła.
– A gili, gili, gili – zaćwierkał łaskotliwie piskliwy głosik znikąd.
– A sio, chochliki! Auu! Wara ode mnie! – wołała Maggie, wymachując dziko 
rękami. – 
Zaczynają już przybywać pierwsze duchy. Kostucha zrobi wszystko, by was usidlić 
w jakiejś 
obłędnej rozgrywce. Miejcie się na baczności, ona zawsze wygrywa. – Znów 
wrzasnęła 
i podskoczyła.
– Uuu, auu! – powtórzył pytająco głos znikąd. – Ależ to jest już passę, droga 
pani. 
W kręgach zbliżonych do zjaw i duchów o wiele bardziej cenione są namiętne 
pojękiwania.
– A zatem zaczęło się. Przykro mi, Ebby, ale ty też musisz w to wdepnąć – 
powiedziała 
i zaczęła uciekać wokół głazów ścigana przez łaskotliwe: gili, gili, gili.
Ebenezum kichnął raz i wysmarkał nos w rękaw haftowany srebrem.
– To tylko pomniejszy duszek. Nawet niespecjalnie absorbujący.
Zauważyłem, że dolegliwość Ebenezuma dopiero teraz dala znać o sobie po raz 
pierwszy 
odkąd weszliśmy w przeklętą dolinę. Prawdopodobnie powaga sytuacji wpływała 
leczniczo. 
Przecież w obecności Kostuchy Ebenezum nie kichnął ani razu!
Kiedy wyłożyłem tę teorię, mistrz pokręcił przecząco głową.
– A niby dlaczego miałbym kichać? W końcu śmierć jest najbardziej naturalną 
rzeczą na 
świecie. – Pociągnął się za brodę. – I obawiam się niestety, że o ile nie 
zdołamy wymyśleć 
dobrego planu działania, to zawrzemy z Kostuchą znajomość o wiele bliższą, 
niżbyśmy sobie 
tego życzyli.
Zerwał się potężny wiatr. Mistrz musiał krzyczeć, bym mógł go słyszeć.
– Trzymaj się blisko! Jeśli nas coś rozdzieli... Kichnął potężnie, gdy trzy 
duchy na bobsleju 
chwyciły go i porwały w górę. Po chwili i one, i bobslej, i kichający Ebenezum 
zniknęły za 
głazami.
Zapadła noc, a ja zostałem sam.
Wokół mnie pojawił się tłum – olbrzymia widownia w rzędach ław ustawionych jedna 
za 
drugą niczym wykuty w zboczu amfiteatr. Tłum ryczał i falował. Zorientowałem 
się, że wszyscy 
patrzą na grupę dziwnych facetów na zielonym trawniku ubranych w podobne 
uniformy. Kilku 
biegało, a reszta stała nieruchomo. Po schodach szedł w moją stronę mężczyzna 
trzymający 
pokaźne srebrzyste pudło.
– Hot-dogi! Komu hot-doga!
On nie może być prawdziwy. Wszystko co tu się działo, było poza moimi 
możliwościami 
pojmowania i kojarzenia.
Odsunąłem się robiąc mu przejście. Mimo to zatrzymał się obok.
– Hot-doga, dla pana, mister?
Najwyższym wysiłkiem woli powstrzymałem drżenie. Spojrzałem na dębową lagę. 
Wciąż 
dzierżyłem ją pewnie w garści. Jeśli zjawa spróbuje jakichś sztuczek, to jej 
przyłożę. A z tego co 
słyszałem o duchach, to mogę mu przyłożyć tak, że aż laga przeleci przez niego 
od góry do dołu.
Drżąc nieznacznie zapytałem:
– A co to hot-dog?
– Tak myślałem – duch smętnie pokiwał głową. – Jesteś obcy. I pierwszy raz na 
meczu? Ale 
chociaż dobrze trafiłeś, facet.
Spojrzałem na pole przed nami.
– Mecz? – powtórzyłem starając się z całych sił zrozumieć o co tu chodzi.
– Taa. – Zjawa przytaknęła. – I to TEN mecz. Stawiali, że Czerwone Skarpety 
odpadną, ale 
przeszli, a teraz Torrez rozwali Jankesów. I mamy mistrza na siedemdziesiąty 
ósmy. Musimy 
mieć.
Przyglądałem się uważnie duchowi mając nadzieję, że jakiś gest albo grymas na 
twarzy 
pomoże mi zrozumieć jego bełkot. Niestety, zdołałem tylko dostrzec nawiedzony 
wzrok.
– Musimy?
– No przecie. – Duch zrobił pauzę. – Znaczy się Skarpety muszą wygrać. Bo 
inaczej... – 
wzdrygnął się cały. – Czy masz pojecie jakby to było, gdybym musiał sprzedawać 
hot-dogi przez 
całą wieczność?
Nie czekając na odpowiedź, ruszył w dalszą drogę. Przyglądałem się „meczowi” na 
polu 
poniżej. Ni stąd, ni zowąd poczułem nieodpartą chęć, by dać się porwać grze i 
sprawdzić co też 
jest w niej takiego, że doprowadziło to hot-dogowego ducha do obłędu. 
Obserwowałem 
zmieniające się konfiguracje mężczyzn na jasnozielonym trawniku. Prędzej czy 
później coś tu się 
musi wyjaśnić i dopiero to radosne objawienie nada nowy sens memu istnieniu! Coś 
kazało 
odwrócić mi głowę. Przypomniałem sobie ostrzeżenie cioteczki Maggie o Kostusze i 
jej grach.
Mecz zniknął. W tym miejscu stała teraz Śmierć.
– Tu jesteś – powiedział stwór donośnym głosem. – Szukam cię wszędzie. Te 
przeklęte 
wieczorki czasem się dłużą i są tak nudną że chętnie oddaję się rozkoszy 
zabijania czasu 
rozegraniem małej partyjki. Umiesz grać w „twoje-moje”?
Kostucha stała o wiele bliżej niż poprzednio. Przyglądałem się cienkiej warstwie 
bladej skóry 
naciągniętej ciasno na czaszkę i na głębokie cienie w miejscach, gdzie powinny 
być oczy. Ale 
uśmiech miała zaiste ujmujący, aż miałem ochotę uwierzyć w jej słowa, tak jak 
chwilami gotów 
jestem uwierzyć w to, co zachwala w dzień targowy pokątny handlarz wyleniałymi 
kocurami na 
rynku.
– No więc? – Kostucha ponagliła.
– N-nie – wyjąkałem. – NNnnie znam zasad!
– O, czy tylko o to chodzi? – Kostucha wyciągnęła rękę do mojego ramienia. – 
Zaraz ci 
wszystko wyjaśnię! Doskonale objaśniam wszelkie reguły.
– Nie! Muszę odnaleźć mistrza! – rzuciłem się do tyłu, na oślep, byle dalej od 
wyciągniętej 
ręki.
Przede mną rozwarła się ziejąca czernią czeluść o ścianach najeżonych 
zaostrzonymi kolcami 
– prawdziwy potwór, który składał się tylko z olbrzymiej paszczy, zębisk i 
pazurów. Chciałem 
się zatrzymać lub uczynić chociaż jeden krok do tyłu, ale ciało przechyliło się 
nad krawędzią 
i leciałem w dół, coraz niżej i niżej...
Rozkaz, który usłyszałem za sobą zabrzmiał jak szczeknięcie, ale z pewnością był 
to głos 
mistrza. Znalazłem się znów na pewnym gruncie obok Ebenezuma. Wszystkie duchy 
odeszły.
Mistrz kichał raz po raz, chwiejąc się od odrzutów każdego wybuchu z nosa.
– Zaklęcie egzorcystyczne o działaniu doraźnym – wysapał po dłuższej chwili. – 
Najlepsze, 
co mogę w tej chwili uczynić.
Wykonałem kilka radosnych podskoków na spękanej ziemi, a mistrz odzyskał równy 
oddech. 
Uwolnił się od duchów bobslejowych! Znów nadzieja urosła w mej piersi. Zapytałem 
jak udało 
mu się uciec. Wzruszył ramionami.
– Wykichałem się od nich. Byli przygotowani na wszystko, łącznie z czarami i grą 
w inteligenta, ale nie na hiperaktywność nasalną. Po prostu wyparowali, czując 
zbliżającą się 
zabójczą eksplozję z mego nosa.
– To cudownie! – krzyknąłem. – Nareszcie uwolnimy się od tej przeklętej doliny.
– Kostucha nie popełnia tego samego błędu dwukrotnie – Ebenezum pokręcił głową. 
– 
Następna partia widm będzie starannie przygotowana do walki z moją 
dolegliwością.
Zza głazu wyszła cioteczka Maggie. Doszła do Ebenezuma na chwiejnych nogach i 
padła 
u jego stóp. Stęknęła i spojrzała w górę, na mistrza.
– Odeszły! Chochliki nareszcie odeszły! Czarnoksiężnik z powagą skinął głową.
– Zaklęcie egzorcystyczne, ot co. Maggie odetchnęła z ulgą.
– Naigrywały się ze mnie, dranie. Chciały, żebym też ich połaskotała. Ale nie 
można ulegać 
takim pokusom. Wtedy wszystko poszłoby na marne – przerwała spoglądając na 
Ebenezuma. – 
Egzorcyzm, powiadasz? To znaczy, że poszedłeś za głosem powołania i skończyłeś 
fakultet 
czarnoksięski! Wahałam się, czy w ogóle cię o to zapytać. Na początku byłeś 
bardzo 
zdeterminowany, ale twoje możliwości były czasami mniejsze niż...
Ebenezum odchrząknął.
– To tylko zaklęcie doraźne. Moc Śmierci przewyższa moc zwykłej magii, a duchy 
zaraz się 
tu znowu zlecą. Musimy wypracować bardziej efektywne rozwiązanie problemu.
Maggie zaśmiała się.
– Z pomocą magii udało mi się już raz przebrnąć przez taką noc. Może i teraz się 
uda. A przy 
okazji odzyskam swoje królestwo! – klepnęła mistrza w pierś. – A więc jeden z 
moich słuchaczy 
wyszedł na ludzi. No, no! Pokaż co potrafisz! Coś prostego. Może ptaszek znikąd, 
woda w wino. 
No, coś, co zachwyci moje stare oczy.
Ebenezum zmierzył ją czarnoksięskim spojrzeniem.
– Nasze życie jest w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Muszę się na tym skupić – 
powiedział, 
po czym odszedł majestatycznym krokiem i zniknął za kamiennym kręgiem, i Maggie 
pokręciła 
głową i uśmiechnęła się.
– Zachowuje się jak prawdziwy czarnoksiężnik – westchnęła. – Och, gdybym mogła 
robić 
czary jak to drzewiej bywało. Niestety to już nie te siły. Czasem jak mnie coś 
najdzie, rzucę sobie 
jakieś zaklęcie. Ale tak naprawdę wielka magia jest już poza moimi 
możliwościami.
Wahałem się czy powiedzieć jej, że na skutek przykrej dolegliwości mistrza 
większość 
wielkich zaklęć, które mogłyby już dawno wybawić nas z opresji, jest także poza 
jego zasięgiem. 
Ale lepiej nie martwić cioci. Wystarczy, że ja martwię się za dwóch.
– Ale niechże opowiem wreszcie swoje dzieje. Zrozumiesz wtedy dlaczego tu jestem 
– 
zaczęła. – Wiesz już o wspaniałym królestwie i przepięknej księżniczce. No i o 
tym, że zaczęło 
padać żabami. A mówiłam ci już o niezwykłej urody pretendencie do ręki 
księżniczki, dzielnym 
Unwinie, zabitym w dniu ich ślubu? Nie? Wobec tego pos...
– A gligligli – zarechotał głos uwolniony z czyjejś powłoki cielesnej. Zaklęcie 
egzorcystyczne wyczerpało swoją moc.
Chłodny podmuch uderzył mnie w ucho.
– Hej, drągalu – szepnęła jakaś kobieta. – Cóż taki gość jak ty, robi sam bez 
panienki w taką 
noc jak dziś?
Odwróciłem się i ujrzałem najpiękniejszą na świecie zjawę. Zaniemówiłem. Była 
smukła 
i blada, długie srebrzyste włosy spadały na ramiona. I nie miała na sobie nic.
Ani ziemskiego, ani nieziemskiego. Kiedy patrzyłem na nią z jednego punktu, była 
prawie 
przejrzysta, ale gdy zmieniłem punkt widzenia okazało się, że było w niej o 
wiele więcej niż 
mogły znieść moje oczy.
– Jesteś z tych małomównych, co? – powiedziała, biorąc mnie za rękę i splatając 
palce 
z moimi. Jej dotyk był lodowaty. Ciarki przeszły mi po ręku i dalej, aż do 
krzyża. Pochyliła się 
i poczułem z jej ust powiew jesieni. Zbliżyła rozchylone usta do moich. Chciałem 
je pocałować. 
Bardzo chciałem, o wiele bardziej niż żyć.
– Znam taką fajną zabawę – powiedziały pełne, chłodne wargi. – Nazywa się 
„zakręć 
butelkę”.
Och! tak, tak, zagrajmy, wszystko jedno w co, ale zagrajmy! Wszystkie 
dziewczęta, które 
pamiętałem z Zachodniego Królestwa, nawet moja popołudniowa piękność, Alea, w 
jednej chwili 
stały się dla mnie nieważne. Lecz w tej chwili odciągnięto moją nową ukochaną i 
rzucono 
wysoko w powietrze tak, że jej ektoplazma rozbryznęła się we wszystkie strony.
– Jeszcze potrafię rzucić zaklęcie – powiedziała z uśmiechem Maggie. – Uważaj na 
diabły 
w babskiej skórze. To niezdrowe dla ciebie.
– Starucho! – Kostucha stanęła przed nami. – A cóż ty wiesz o miłości? Twoje 
ciało 
zestarzało się i zwiędło co najmniej sto lat temu. Pusta skorupa, której nic i 
nikt już nie napełni. 
Chociaż, może jednak.
Śmierć skinęła ręką i obok ukazał się młodzieniec.
– Unwin? – głos Maggie był niewiele mocniejszy od szeptu. – Czy to ty, Unwinie?
– Magredel! – zawołał młodzieniec. – Co się z tobą działo?
– To nie ze mną, mój drogi Unwinie. To z tobą. Byłeś daleko. Tak dawno cię nie 
widziałam!
Stara rozpłakała się.
– Rozważ to, kobieto – powiedziała Śmierć. – Pójdź ze mną, a zostaniecie razem 
na zawsze.
Lecz Maggie odwróciła się do niej, a gniew zastąpił żałość.
– Nie! Skradłaś mi moje królestwo przed wiekami! I tak już wkrótce połączę się z 
Unwinem. 
Muszę tylko odzyskać to, co mi podstępnie wydarto!
– Cóż za szorstkie słowa. – Kostucha patrzyła w swoją kościstą dłoń. – To 
miejsce jest mi 
potrzebne. Moje duchy muszą przecież gdzieś trenować. – Spojrzała na mnie, a ja 
zadrżałem na 
całym ciele. – Chodź Winicjuszu. Zostawmy kochanków samych. Niech się nacieszą i 
nagadają. 
Zapraszam cię na wycieczkę z najlepszym przewodnikiem.
Podążyłem za nią bez namysłu.
– Hejże dziatki, hejże ha, róbcie to co ja! Kostucha kazała mi unieść ręce do 
góry. 
Najwyższym wysiłkiem woli udało mi się powstrzymać ręce od wykonania polecenia.
– Zaraz coś znajdziemy – w rękach Kostuchy pojawiły się setki małych prostokątów 
i zawirowały mi przed oczami. – Może zagramy w „człowieku nie irytuj się”?
Zorientowałem się, że bezwiednie patrzę w te prostokąty. Odwróciłem wzrok.
– Oto moje królestwo – powiedziała Śmierć.
Zewsząd otaczały nas zjawy i widma. Walczące armie, roześmiane kobiety, ludzie 
ubrani 
w najprzeróżniejsze kostiumy, pełzający po ziemi, wspinający się na drzewa, 
latający 
w dziwacznych machinach.
– Zdumiewające – wyrwało mi się wbrew woli, śmierć przytaknęła.
– Sama dekoracja nie jest zbyt stabilna. Zmieniamy ją co sto trzydzieści siedem 
lat. Ale to 
wstyd, że mamy tak nieliczną widownię. Klątwa Vrunge to moje prawdziwe dzieło 
sztuki. 
Absolutny majstersztyk Oto masz przed sobą wszystkie doniosłe chwile w historii 
ludzkości. 
Wszystkie: minione, obecne i przyszłe. Cyklicznie powtarzające się obrazy: 
człowiek na wojnie 
i człowiek w zabawie, gry losowe i gierki miłosne. Szkoda. Chyba powinnam 
rozpocząć 
kampanię reklamową. – Zakasłała delikatnie. – Powiedz mi, Winicjuszu, kto jest 
największym 
czarnoksiężnikiem we wszystkich Zachodnich Królestwach?
Chce mnie okpić, czy co? Nie zmienię swoich przekonań.
– Ebenezum, a któż by inny.
– Dobra odpowiedź – zawołała, gdy właśnie gdzieś obok zabrzmiał gong. – Właśnie 
w tej 
chwili, Winicjuszu, wygrałeś pięć lat życia!
Zalało nas ostre światło. Wszystkie duchy i zjawy siedziały teraz na widowni 
potężnego 
amfiteatru śmiejąc się i pogwizdując. Diablica, której omal nie pocałowałem 
stała nieco z boku 
przy dużej tablicy z cyfrą 5. Miała na sobie kapiący od cekinów i błyskotek 
kostium, który 
odsłaniał jej ciało miejscami tak, że była o wiele bardziej pociągająca niż gdy 
ujrzałem ją 
kompletnie nagą.
– Dobrze, Winku. – Kostucha uśmiechnęła się szeroko. – Teraz pytanie za dziesięć 
lat. 
Powiedz, kto jest władcą Melifoxu.
Tłum tupał i gwizdał. Nie wiadomo skąd dobiegło nerwowe, narastające tremolo 
pełnej 
orkiestry. Diablica uśmiechnęła się zniewalająco.
– Ee... Król Urfoo zwany Mężnym! – wypaplałem.
– Doskonała odpowiedź, przegrałeś kolejne dziesięć lat Tłum oszalał. Połyskliwa 
piękność 
przerzuciła kilka kart i na tablicy ukazała się duża piętnastka.
– Dobrze, dobrze! – Śmierć podniosła ręce, uciszając rozentuzjazmowaną 
publiczność. – Oto 
nadeszła pora na pytanie, na które wszyscy czekają. Podwójna wygrana albo strata 
wszystkiego.
Tłum zaczął krzyczeć.
– A teraz, Winicjuszu, czy jesteś gotów podwoić długość swego życia?
– Tak! tak! – skandował tłum.
Przytaknąłem. A dlaczegóż by nie? Przecież pytania były tak proste.
– Dobrze. Zatem najważniejsze pytanie. Możesz podwoić swoje życie albo je 
stracić! Kto 
przed trzystu laty był słynnym szambelanem Wschodniego Królestwa, który ciągle 
mamrotał pod 
nosem: „Wkrótce albo niebawem, wkrótce albo niebawem”?
– Że co? – zapytałem. Skądże mogłem wiedzieć coś podobnego.
– Szybko, Winicjuszu! Czas upływa. Masz piętnaście sekund na odpowiedź albo 
płacisz karę 
na konto gry „zastaw swoje życie”.
Co? Jak? Co robić? Przecież nie wiem nic o Wschodnim Królestwie! Kąśliwa muzyka 
przybierała na sile. Była coraz ostrzejsza i bardziej dramatyczna. Tłum ryczał 
tak, że nie 
słyszałem własnych myśli. Dlaczego nie usłuchałem rad cioteczki Maggie? Dlaczego 
nie 
trzymałem się z dala od tych gier?
– Dziesięć! – odliczał tłum. – Dziewięć! Osiem! Siedem! Sześć! Pięć!
– Tędy, miedzy rzędami! Uaa! Uaa! – Głowy zwróciły się w stronę, z której 
dobiegł ów 
krzyk i wszyscy ujrzeli cioteczkę Maggie, która jechała na Ebenezumie „na 
barana”. Mistrz 
przebiegł pozostałą dzielącą nas odległość i stanął między mną a Kostuchą. 
Maggie trzymała go 
za nos!
– Ignacy Torbacz, Winicjuszu! – zawołał Ebenezum. – Ignacy Torbacz!
– Ignacy Torbacz – powtórzyłem odruchowo.
– Dobra odpowiedź! – krzyknęła Śmierć. – Podwoiłeś czas życia, Winicjuszu! 
Oczywiście 
wygrana nie obejmuje nieszczęśliwych wypadków i choroby.
Tłum ponownie oszalał. Maggie zaintonowała kilka tonów, zaś Ebenezum zamachał 
rękami 
i wrzask stopniowo ucichł. Mistrz kichnął raz, za to donośnie i szczerze. 
Cioteczka Maggie zeszła 
z jego ramion. Zapytałem, skąd wiedział o Ignacym Torbaczu.
– To było w materiałach przygotowawczych do egzaminu końcowego – odparł. – 
Zdumiewające ile bezużytecznych i zupełnie niepotrzebnych faktów każą ci wbić 
sobie do 
głowy.
– Takie żałosne zaklęcie – zauważyła Kostucha. – Dlaczego to zrobiliście? Oni 
wrócą tu 
zaraz.
– Chcę porozmawiać z tobą na osobności – odparł czarnoksiężnik.
– Twoja dolegliwość też wróci, gdy oni tu będą. Czy właśnie tego się obawiasz? 
Chodź ze 
mną Ebenezumie, a już nigdy nie kichniesz.
– Może. – Ebenezum pociągnął za rękaw swojej szaty. – Słyszałem Kostucho, że 
uwielbiasz 
gry. Zechcesz zagrać ze mną?
Śmierć prychnęła.
– Igrasz ze mną czarnoksiężniku. A ze śmiercią się nie igra! No, jazda, co to ma 
być? Brydż 
macedoński? Oko? Zechcyk? A może klipa na odbijaną pelotę?
Ebenezum chwilę gładził bujną brodę, po czym odrzekł śpiewnie.
– Zapasy „na rękę”! Śmierć wzruszyła ramionami.
– Skoro nalegasz.
Strzeliła palcami i między zawodnikami zmaterializował się stół i krzesła.
– Teraz warunki – Ebenezum spojrzał Śmierci prosto w oczodół. – Jeśli wygram, 
wszyscy 
troje odchodzimy wolni, a Maggie odzyskuje królestwo. Jeśli przegram, jestem do 
twojej 
dyspozycji.
Śmierć uśmiechnęła się.
– Dla kogoś o twojej renomie i sławie, wszystko. Wprost uwielbiam podejmować 
tych, 
o których bardowie śpiewają pieśni. Ty pierwszy – powiedziała wskazując 
Ebenezumowi 
krzesło.
Mistrz usiadł. Zdawało mi się, że odgłosy upiornego tłumu przybliżyły się. 
Ebenezum musi 
się pośpieszyć, w przeciwnym razie nos go zdradzi. Śmierć wyraźnie zadowolona, 
wygładziła 
fałdy śnieżnobiałej szaty, usiadła naprzeciw mistrza i uśmiechnęła się jeszcze 
szerzej niż 
poprzednio.
– Zaczynamy, szanowny magu?
Ebenezum oparł łokieć na stole. Śmierć uczyniła to samo. Ich dłonie zwarły się. 
Tłum zbliżał 
się coraz bardziej. Nad polaną błyskały ogniki, uśmiechy i zęby.
– Teraz! – zakomenderowała śmierć, a Ebenezum naprężył całe ciało.
Oboje siedzieli w bezruchu, jedynie ich dłonie lekko drżały. Właśnie w tej 
chwili duchy 
dotarły do nas. Zahuczało od krzyków, wrzasków, śmiechów i jęków: Trafiony! 
Odpadasz! Mam 
cię! Komu hot-doga? Gili, gili, gili!
– Grasz nie fair, Kostucho – krzyknęła Maggie. – To miał być uczciwy pojedynek, 
bez 
upiornych doradców i kibiców, śmierć roześmiała się. Maggie powiedziała jeszcze 
coś, czego nie 
dosłyszałem.
Ebenezum kichnął. I to jak! Fala uderzeniowa eksplozji wyrzuciła wszystkie duchy 
w powietrze. Śmierć wycofała się błyskawicznie z gry i trafiła razem ze stołem i 
krzesłami 
wprost w objęcia rozszalałego huraganu.
Zapadła cisza. Na wschodzie ujrzałem pierwszy promień brzasku.
– Czy oni wrócą? – zapytałem nieco głośniejszym szeptem.
– Niestety, Winicjuszu. – Odparł Ebenezum. – Obawiam się, że nie mają nawet 
cienia szansy 
– i wysmarkał nos.
Mistrz i Maggie podeszli do jednego z głazów obróconych do góry nogami w wyniku 
eksplozji kataralnej, zaś ja oglądałem z niemym zachwytem spustoszenie, którego 
na tym i tak 
ponurym i jałowym skrawku ziemi dokonało jedno tylko kichniecie. Ebenezum pomógł 
Maggie 
usiąść na powalonym głazie, po czym sam usiadł obok niej.
– Jak? – zapytałem.
– Ebby nigdy nie potrafił ukryć niczego przede mną – zarechotała stara. – Jego 
dziwna 
awersja do czarów sprawiłaby nam nie lada kłopot, nie mówiąc już o tym, że 
szansę przeżycia tej 
nocy praktycznie przestałyby istnieć.
Mistrz pociągnął brodę.
– Pamiętaj, że uwolniłem cię od Unwina.
– W końcu, jedyne co mogłam wybrać to przedłożyć rozmowę z tobą nad rozmowę z 
nim. 
Co też uczyniłam. Unwin był zawsze niemożliwie zazdrosny. Ostatecznie odfrunął 
w ektoplazmatycznym szale. To było powodem twojego pięciokrotnego kichnięcia 
Ebby.
Ebenezum chciał coś powiedzieć, ale Maggie nie dała mu dojść do głosu.
– I właśnie wtedy przyszedł mi do głowy ów pomysł. Skoro on kicha tylko w 
obecności 
rzeczy nadprzyrodzonych, dlaczego nie miałby sobie kichnąć naprawdę! Nie byliśmy 
w stanie 
wyeliminować kichania jako takiego, więc opracowaliśmy wspólnie takie niewinne 
zaklęcia 
które wzmocniło odrzut kataralny Ebbiego o jakieś sto razy.
– Ależ, doprawdy – powiedział Ebenezum, gładząc nos cały czerwony od kichania.
– No i jesteśmy bezpieczni. A królestwo zostało oswobodzone. A może nie? – 
Maggie 
splunęła na ziemię. – Straszny oszukaniec z tej Kostuchy. Tak się jej bałam po 
śmierci Unwina, 
że ustąpiłam i za pięciokrotne przedłużenie życia zgodziłam się na „okresowe 
wypożyczenie” 
królestwa. Ale nie powiedziała mi jednego. Otóż żadna forma życia nie utrzyma 
się tutaj 
w przerwach między jej rządami. – Rozejrzała się wokół. – Ciekawe czy dotrzyma 
słowa? Gdyby 
tylko dała jakiś znak.
Klepnęła Ebenezuma w pierś.
– No, ale jeszcze nie dokończyłam swojej opowieści. Ebenezum spojrzał ponad 
wzgórzami.
– Niestety, magnificencjo, przed nami długa podróż. Zarzucaj wór na plecy, 
Winku. 
Ruszajmy, zanim stonce będzie zbyt wysoko.
– Siadać, słuchać! – rozkazała Maggie. – Ebty nigdy nie cierpiał na nadmiar 
dobrych manier. 
Zatem od początku. Pewnego razu było sobie piękne królestwo z przepiękną 
księżniczką. Ale nie 
wszystko było tam takie słodkie, gdyż nadszedł dzień, kiedy zaczęło padać 
żabami...
– Auu! – wrzasnąłem, gdyż coś ugryzło mnie w ramię. Ebenezum podskoczył.
– Komary! Są wszędzie! Atakują! Magie wyrzuciła ręce do nieba.
– Moje królestwo jest uratowane!
– Zadepeszuj do nas, jak wyczarujesz tu jakiś kurort – zawołał przez ramię 
Ebenezum, gdy 
odchodziliśmy. I znów znaleźliśmy się w drodze, może nieco szybciej niż byśmy 
tego pragnęli, 
w dodatku klepiąc się co jakiś czas po nogach, rękach i plecach. Podążaliśmy w 
kierunku Vushta.
Rozdział 6
Czarnoksiężnik nie jest cudotwórcą – niewielu przyzna to otwarcie. Tak czy owak, 
faktem 
jest, iż istnieją istoty, czy też przedmioty, które z różnych przyczyn są 
całkowicie odporne na 
działanie czarów. Oneż to istoty i przedmioty stanowią o konieczności opanowania 
przez 
czarnoksiężnika wszelkich niuansów i kombinacji, które pozwalają ujść z życiem z 
opresji. Nie 
zaszkodzi też, zajmując się takimi właśnie przypadkami, stale mieć pod ręką 
słusznych rozmiarów 
sękatą pałkę.
NAUKI EBENEZUMA,
tom 8
Mistrz kichnął nareszcie. Oczekiwałem tego dość długo. Byliśmy już całe trzy dni 
drogi od 
doliny Vrunge. Zaczęliśmy schodzić w kolejną dolinę i znów odniosłem wrażenie, 
że okolica 
przedstawia coraz mniej atrakcyjny widok – tu drzewo wyrwane z korzeniami, tam 
resztki 
gospodarstwa zamienionego w bezładną stertę mniejszych i większych kamieni, 
czasem kawałek 
pola, jeśli nie obrócony w perzynę, to mocno zdewastowany. W sumie wyglądało to 
smętnie.
Zdążyło już minąć zaskoczenie tak moje, jak i mojego mistrza z powodu 
nieoczekiwanego 
przebiegu wydarzeń. W którąkolwiek nie udalibyśmy się stronę, czary zdawały się 
uparcie 
podążać naszym śladem. Mimo to, jak słusznie zauważył Ebenezum podczas 
ostatniego 
wieczornego popasu przy ognisku, pod względem finansowym wiodło nam się nie 
najgorzej. 
W rzeczy samej, parę razy zarobiliśmy niezły grosz na czarnoksięskich 
zleceniach.
Jeśli dalej będą się trafiać spektakularne roboty w naszym fachu – oby tak się 
stało – to 
niewykluczone, iż do Vushta dotrzemy jako majętni przedstawiciele naszego 
zawodu.
– Na szczęście nie należy patrzeć li tylko z jednej strony – zakonkludował 
Ebenezum, 
układając się do snu. – Pamiętaj, Winku, darowanemu zaklęciu nie zagląda się w 
sylaby.
Łatwo było mu to powiedzieć, wtedy, ubiegłej nocy, gdy byliśmy z dala od magii, 
która teraz 
zaczęła otaczać nas zewsząd. Teraz pozostało mu już tylko kichać. Do naszych 
uszu dotarł 
potężny trzask. Odpowiedzią było nie mniej potężne kichniecie mistrza, odbite 
wielokrotnym 
echem.
Ktoś wołał. Ku nam biegła kobieta w moim wieku. Pasma długich, ciemnych włosów 
falowały na wietrze.
– Kryjcie się! – wołała – szybko, skryjcie się, zanim Uxtal zorientuje się... – 
nagle stanęła jak 
wryta kilka kroków przed nami, a na pięknej twarzy pojawiło się niedowierzanie. 
– Jesteś 
czarnoksiężnikiem!
Ebenezum pogładził brodę i przeczesał bujne brwi.
– Cóż za spostrzegawczość. Czym możemy służyć, moja droga? – Zdawać by się 
mogło, że 
wdzięk i polot profesjonalizmu stłumił nadchodzący atak kataru.
– Zrzućcie zaraz te szaty i to szybko – strzelała głębokimi, zielonymi oczyma 
omiatając 
wzrokiem całą dolinę. – Może uda wam się znaleźć stare łachy i przebrać się za 
chłopów. Czy 
haft w pańskiej szacie jest obustronny? Gdyby ją wywrócić, mógłby pan uchodzić 
za mnicha!
– Ależ, młoda damo! – oczy mistrza rozbłysły czarnoksięskim oburzeniem. – 
Czyżbym miał 
ukrywać, że jestem czarnoksiężnikiem i do tego profesjonalistą!
– Ależ, skądże – odparła pospiesznie. – Ale najłatwiej byłoby was ukryć, 
gdybyście byli 
z prostego ludu. A ponieważ jest pan czarnoksiężnikiem, najlepiej będzie, jak 
opuści pan tę 
dolinę i to zaraz.
W tej właśnie chwili ujrzałem olbrzyma. Zaryczał donośnie. Był potężny, o wiele 
większy 
niż największe drzewa w okolicy. Stał w rozkroku nad szeroką, rwącą rzeką 
płynącą przez 
dolinę. Miał skołtunione włosy, długą kosmatą brodę, a gdy nachylił się i 
rozwarł wargi do 
kolejnego ryku, ukazały się dwa rzędy nierównych, żółtych zębisk, tak wielkich, 
że z łatwością 
mogły przegryźć drzewo na pół w najgrubszym miejscu.
– R, faj, fum, fech – zadudnił. – Nie podoba mi się tych trzech!
Rzucił w naszą stronę pokaźnych rozmiarów głaz. Ebenezum próbował wyswobodzić 
ręce 
z fałdów szaty w celu wykonania szybkiego magicznego chwytu, lecz niestety, 
obecność 
olbrzyma wywołała serię tak potężnych kichnięć, że nie zdołał nawet ustawić 
łokci w pozycji 
początkowej. Ruszyłem w stronę kobiety, mając nadzieję, że uda mi się odciągnąć 
ją z trajektorii 
pędzącego ku niej głazu, ale odepchnęła mnie, po czym wypowiedziała zaklęcie. 
Głaz odleciał 
w stronę olbrzyma
– R, faj, fum, fie – wrzasnął – chyba pora zmywać się!
Z trzaskiem runął w dolinę i zniknął z oczu. Spojrzałem na dziewczynę. 
Zorientowałem się, 
że mam otwarte usta. Zamknąłem je. Jakaż piękna. I zdolna.
– Widziałem! Wszystko widziałem! – wołał człowieczek, który wyskoczył zza załomu 
kamiennego muru.
Ebenezum wysmarkał nos. Człowieczek biegł, przeskakując polne głazy. Był ubrany 
w jasny, żółtozielony uniform, nad którym podskakiwała czerwona fizys.
– Wiecie, że magia jest tu zabroniona?! – wrzasnął. – Uprawianie magii oznacza 
śmierć dla 
uprawiającego.
Dziewczyna spojrzała w stronę, gdzie odleciał głaz.
– Oznaczałoby z pewnością, gdybym nie użyła czarów.
– Nie wymiguj się kruczkami słowno-prawnymi – krzyczał człowieczek. – I tak nie 
unikniesz szubienicy. – Strzelił oczami w stronę Ebenezuma – A ty co? Tak, ty! 
Nosisz szatę 
czarnoksiężnika!
– W rzeczy samej. W tej dolinie wszyscy są bardzo spostrzegawczy – odparł 
mistrz, 
pociągając nosem.
– No więc... – człowieczek przerwał, szukając językiem czegoś między zębami i 
wypychając 
policzki. – Tak.. Muszę najpierw zobaczyć, że czarujesz. Dopiero potem, przy 
odrobinie 
szczęścia, zarobisz dwadzieścia lat ciężkich robót
– Ależ oni dopiero co zeszli w dolinę – zawołała dziewczyna. – Skąd mieliby...
– Nieznajomość prawa nie jest usprawiedliwieniem! – odparł człowieczek, po czym 
sięgnął 
po srebrną świstawkę wiszącą na szyi, zbliżył ją do ust i zrobił to co 
zamierzał. – Wezwałem 
swoje sługi!
Sługi wynurzyły się zza tego samego kawała muru, co przedstawiciel władzy. W 
większości 
wzrostem dorównywali swemu szefowi, ale ich wygląd zdradzał diametralnie różne 
pochodzenie. 
Odziani w błotnistobrunatne szaty, mieli kolczaste ogony, szponiaste łapska i 
małe główki 
z drwiącym wyszczerzeni w miejscu ust Mruczeli złowieszczo, na jeden ton.
– Zabrać ich do lochu na wzgórzu! – człowieczek zdołał krzyknąć i zaśmiać się 
równocześnie.
Tuzin sług rozwinęło się w szyk przed nami. Zbliżali się, a ich mruczando 
przybierało na sile 
i zaciekłości. Ebenezum zniknął gdzieś, pogrążony w ataku kataru eksplodującego 
w jego 
obszernych szatach. Dziewczyna odważnie wyszła im naprzeciw z rękami 
wyciągniętymi do 
przywołania magicznej pomocy. Ale czyż te wątłe siły, które być może zdoła 
wezwać na pomoc, 
będą w stanie stawić czoła oddziałowi demonopodobnych kreatur? Koniecznie trzeba 
coś zrobić. 
Stanąłem u jej boku i podniosłem dębową lagę.
– Aha! – krzyknął ten w uniformie. – Stary się poddał, ale wy stawiacie opór! 
Lepiej mnie 
nie denerwujcie! – dodał i złożył się w standardowej pozycji czarnoksięskiej. – 
Zaraz ja wam 
pokażę swą moc! Uważajcie, bo trenowałem!
Jego ręce wykonały dość złożoną pantomimę, wyrecytował coś równo i rytmicznie, 
po czym 
zaśmiał się:
– No i co wy na to, hę?
Skierował wyprostowane ręce przed siebie, w naszą stronę. Przez chwilę nic się 
nie działo, 
po czym z jego rękawów wyfrunęły dwa białe gołębie.
– Co to jest? To nie miały być ptaki! – Poły uniformu klapały i trzepotały, gdy 
człowieczek 
podskakiwał z wściekłości. – Służba! Zabrać ich!
Błotniste kreatury przybliżyły się. Oboje z dziewczyną zrobiliśmy krok do tyłu i 
wpadliśmy 
na siebie. Odwróciłem się, by wybąkać jakieś przeprosiny. Kreatury niemal 
sięgały nas łapami.
– Yanna! – zawołała. – Nothalatno! Precz! Machnąłem lagą w powietrzu. Mistrz, 
który starał 
się odzyskać sprawność i przyjść nam z pomocą, sturlał się do moich stóp. Kątem 
oka 
zauważyłem, że jedna kreatura chwyta dziewczynę za włosy.
– Uważaj! – krzyknąłem.
Bez namysłu skierowałem dębową lagę na łeb pierwszego z brzegu stwora. Nagłe 
zetkniecie 
moich stóp z ciałem Ebenezuma sprawiło, że zachwiałem się, a laga odbiła się od 
łba stwora 
i spadła na plecy dziewczyny. Krzyknęła zaskoczona i padła na mnie. Straciłem 
równowagę 
ostatecznie i zwaliłem się na grzbiet mistrza. Zanim zdążyłem się wyplatać z 
jego szat, 
tworzyliśmy już kłębek trzech ciał toczących się ze wzgórza. Ebenezum coś 
krzyczał. Uderzenie 
o skaliste dno doliny było jednak dziwnie łagodne – prawie jak o puchową 
poduszkę. Więc 
jednak zdołał wypowiedzieć zaklęcie. Przynajmniej zdawało mi się, że to on.
– Jaki szybki – powiedziała dziewczyna. – Moje zaklęcia okazały się 
bezskuteczne. Tylko 
brutalny atak w twoim stylu pozwolił nam wyjść cało!
– Drobnostka – odparłem pokornie, wbijając wzrok w skaliste dno doliny. – Każdy 
uczeń 
czarnoksiężnika zrobiłby na moim miejscu to samo.
Dziewczyna zauważyła, że dotychczas nie zostaliśmy sobie przedstawieni i 
uczyniła to. 
Miała na imię Norei.
– Ebenezum – wyprzedził mnie mistrz. Wygładził fałdy szaty. – Mag Zachodniego 
Królestwa. A to mój uczeń Winicjusz.
Ukłoniłem się stosownie i omal nie padłem. Wciąż kręciło mi się w głowie. 
Podniosłem 
wzrok. Norei uśmiechała się.
– To prawdziwe szczęście, że się zjawiliście. Pilnie potrzebujemy dwóch tęgich 
głów do 
ćwiczenia zaklęć. Solima, moja matka, będzie bardzo rada. Zauważyliście zapewne, 
że tutaj 
dzieją się okropne rzeczy grożące całkowitym zniszczeniem nie tylko lokalnej 
społeczności – 
przerwała i zniżyła głos do szeptu – ale także całej rzeczywistości nas 
otaczającej.
Jakież okropieństwo mogło zagrażać całej rzeczywistości nas otaczającej? 
Spojrzałem na 
mistrza, ale ten patrzył gdzieś daleko, ponad wzgórzami.
– Solima – wyszeptał.
Norei poprowadziła nas wśród drzew, które porastały większą część dna doliny. 
Szedłem tuż 
za nią, zaś Ebenezum kroczył nieco za nami. Kreta ścieżka wiodła między 
krzewami, aż 
wreszcie, gdy znaleźliśmy się głęboko w lesie, doszliśmy do małej polany, w 
kącie której stała 
nieduża chatka.
– Tu mieszkamy – powiedziała otwierając drzwi.
– Solima! – zawołał mistrz.
Kobieta w średnim wieku spojrzała na nas znad garnka, w którym coś intensywnie 
mieszała. 
Wytarła ręce w szarą suknię.
– Ebenezum? To ty?
– Oczywiście – mistrz przekrzywił czapkę na głowie. – I to prosto z Zachodniego 
Królestwa. 
Obiło mi się o uszy, że gdzieś tu działasz w okolicy, ale nie wierzyłem zanadto, 
że cię spotkam.
Solima obdarzyła mistrza smutnym uśmiechem.
– Miło cię widzieć, Eb. Bardzo dobrze ci z tą brodą. Nie wyglądasz na takiego 
łajdaka jak 
zwykle. Ale co do reszty, to obawiam się, że niestety sprawy tutaj potoczyły się 
tak, że w ogóle 
chyba nie będę mogła działać.
– Po drodze spotkaliśmy Torka, mamo.
– Widzieliście księcia? – Solima wyciągnęła z rękawa fajkę i uderzyła nią w 
długi stół, 
wytrząsając resztki popiołu. – Czy wykazał choć odrobinę gościnności dla 
przybyszów?
– Chciał nas aresztować – odparła Norei.
– Tak demonstruje swoją gościnność, niestety. – Strzeliła palcami i z cybucha 
uniosła się 
strużka dymu. Zaciągnęła się. – Czy powiedziałaś im o naszym ślubowaniu, córko?
– Bałam się, że Tork może nas złapać.
– Słusznie. Pozwól, że opowiem ci o naszym suwerenie.
– Solimo! – Ebenezum postąpił krok naprzód. – Pozwól, że opowiem ci o twoich 
oczach.
– Ależ Ebenezumie! To już tyle lat – spojrzała na mistrza głębokimi, zielonymi 
oczami. – 
Poza tym uciekasz z tematu. Książę Tork to nie jest jakaś tam błahostka.
Mistrz westchnął i wzruszył ramionami.
– Doprawdy. Czy to ten czarnoksiężnik, którego mieliśmy okazję spotkać?
– Tylko on z lubością dopatruje się w sobie czarnoksiężnika, nie znam zaklęcia, 
które w jego 
wykonaniu zadziałałoby właściwie. Ale jest tak piekielnie zazdrosny o 
wszystkich, którzy 
potrafią zaklinać jak należy, że zakazał jakichkolwiek prób czarnoksięskich w 
całej dolinie.
– Wszystko idzie mu na opak – dodała Norei. – Złe zaklęcia obracają się na dobre 
i odwrotnie.
– I to całe szczęście, zwłaszcza dla nas – ciągnęła Solima. – Ma tak podłą 
naturę, że rzadko 
kiedy chce rzucić pozytywne zaklęcie. Tak czy owak, udało mu się wyczarować 
niezły oddział 
stworów prosto z Diabolandii, łącznie z olbrzymem o dość wrednym usposobieniu.
Ebenezum podrapał się w brodę.
– To wszystko nie brzmi zbyt poważnie. Skoro jest jednak taki uciążliwy, to czy 
nie możecie 
sprokurować zaklęcia, które by go zneutralizowało albo przegnało gdzieś na 
dobre?
Solima westchnęła.
– Gdybyśmy się w porę zorientowały, nie byłoby problemu. Cóż, Tork to taki dęty 
bufon, że 
na początku całkowicie go zignorowałyśmy, aż pewnego dnia zastukał w nasze drzwi 
z całym 
legionem demonów i porwał moje dwie siostry.
– Szantaż w wykonaniu niewydarzonego czarnoksiężnika. – Brwi mistrza nastroszyły 
się 
i popadł w zadumę. – Nie ma sposobu, by pokonać jego sojuszników z Diabolandii?
– Niestety, nic nie przychodzi mi do głowy. Przecież dobrze wiesz jak robimy 
nasze czary. 
Pełne współdziałanie i komplementarność w każdym zadaniu, wobec czego musimy 
zawsze 
uczestniczyć wszystkie. Tylko wtedy nasze czary osiągają należytą moc. Brak 
dwóch sióstr 
poważnie nas osłabia. Jest oczywiście Norei i babcia...
– Babcia? – W głosie mistrza zabrzmiały nutki z trudem ukrywanego niepokoju. – 
To ona 
jeszcze żyje?
Solima przytaknęła.
– Mieszka na strychu.
– Sądzisz, że pamięta mnie jeszcze? – Babcia niczego nie zapomina.
– Chyba powinniśmy, ja i mój uczeń, odpocząć chwilę. Może w stodole, albo gdzieś 
na polu.
– Nie denerwuj się. Ona rzadko schodzi na dół – Solima znów stuknęła cybuchem o 
stół – 
poza tym nie powiedziałyśmy ci jeszcze o najgorszej części zaklęć Torka.
Ebenezum spojrzał na drabinę prowadzącą na strych.
– Może jednak porozmawiamy o tym na zewnątrz. Czuję, że naprawdę powinienem 
nieco 
rozprostować kości.
– Bzdura. Posłuchaj. Ilekroć zaklęcie nie zadziała właściwie, Tork jest coraz 
bardziej 
sfrustrowany. A z każdym kolejnym bodźcem frustrującym nabiera przekonania, że 
trzeba 
spróbować bardziej skomplikowanego zaklęcia. Żeby się sprawdzić. Rzecz w tym, że 
ta eskalacja 
frustracji doprowadziła Torka do tego, że, co wcale nie jest wykluczone, właśnie 
dzisiejszej nocy 
pokusi się o rzucenie Wielkiego Forxnagel Rsbaya.
Resztki krwi i życia zdawały się właśnie odpływać z twarzy Ebenezuma.
– Forxnagel? Ale czy to może nie zadziałać...
– No właśnie. Ta dolina może stać się ósmym kręgiem Diabolandii. I kto wie, czy 
cały świat 
nie pójdzie w jej ślady.
Zapadła długa cisza, którą wreszcie przerwała Norei.
– Może jednak, mamo, powinnyśmy posłuchać propozycji czarnoksiężnika. Niech 
odpoczną 
teraz obydwaj. A kiedy zacznie się Forxnagel, połączą swoje siły z naszymi, by 
samopiąt 
zwalczyć zaklęcie.
Solima puściła kilka kółek dymu, po czym skinęła głową na zgodę. Norei 
zaprowadziła nas 
do niepozornej szopy na tyłach chaty. Ebenezum szedł w milczeniu, ale gdy tylko 
Norei 
zostawiła nas samych odezwał się:
– Widzisz, Winek, ona ma najpiękniejsze zielone oczy na świecie! Kiedyś było 
między nami 
coś naprawdę wielkiego. Byłem w twoim wieku chłopcze. Ale jej babcia! – tu 
Ebenezum 
zakasłał znacząco.
Nie widziałem jeszcze takiego Ebenezuma. Czułem, że muszę coś powiedzieć, więc 
siłą 
rzeczy zapytałem o ForxnageL
– Hm? – Moje pytanie przywróciło mistrzowi trzeźwe, praktyczne spojrzenie na 
stan rzeczy. 
– To jest, widzisz, hiperzaklęcie. Jego moc rzuca cały świat na kolana i to 
prosto do twoich stóp. 
Jak na razie, zaklęcie to istnieje tylko w teorii magii i dotychczas nikt nie 
próbował go rzucać. 
Ale co to za oczy! Zielone! Ach, Winek! Szedłem tu cały czas z nadzieją, że 
spotkam Solimę 
i zobaczę czy w ogóle jeszcze działa w tej okolicy.
To wspaniała czarownica. W pełni mi dorównuje. A już kiedy ujrzałem ponownie te 
oczy, te 
zielone oczy, zupełnie zapomniałem o swojej chorobie. Zdaje mi się, że to dla 
tych oczu 
przyszedłem tutaj. Że też stara jeszcze żyje!
Zacząłem się naprawdę obawiać o mistrza. Wyglądało na to, że po jednym 
spojrzeniu 
zielonych oczu Solimy cały charyzmat profesjonalizmu Ebenezuma prysnął jak 
mydlana bańka. 
Nie raczył nawet słowem wspomnieć obydwom czarownicom o dolegliwości, która 
pozbawia go 
wszelkiej mocy w obecności prawdziwych czarów, oraz że jego uczeń jest chyba 
jedynym 
przyszłym adeptem sztuk czarnoksięskich, którego nie nauczono nawet podstaw 
wykonywania 
zawodu. Mieliśmy się lada chwila zmierzyć z największym zaklęciem wszechczasów.
Ziemia zadrżała, a z nią cała szopa. Za domem ujrzałem potężną stopę olbrzyma.
– R, faj, fum, fas! Oto Uxtala zemsty czas! Mistrz złapał się za nos.
– Zaczyna się! Otwórz moją sakwę i wyciągnij czerwoną księgę! Strona 
czterdziesta szósta.
Przerzucałem cały galimatias w worku, w tempie iście błyskawicznym. Wreszcie pod 
grubym wiechciem suszonych ziół dostrzegłem czerwoną okładkę i wyciągnąłem 
cienką 
książeczkę. Tłoczone, złote litery składały się w tytuł: Magia dla 
początkujących. Poniżej 
dopisek „Poczytaj mi, wiedźmo. Zeszyt szósty”. Gdy odnalazłem wskazaną stronę, 
mistrz 
nareszcie kichnął.
„Przeganianie olbrzymów” głosił wielkimi literami nagłówek. Pierwsze akapity 
były 
skrótowym opisem różnych gatunków olbrzymów. Z tego co wyczytałem wynikało, że 
Uxtal był 
błękitkiem północnym. Zauważyłem trzy proste formułki na przeganianie osobników 
jemu 
podobnych. W tejże chwili Uxtal zerwał dach z szopy. Ręce Ebenezuma tańczyły 
bezładnie 
wokół ciała wstrząsanego kolejnymi kichnięciami. Wokół mnie roztaczała się 
chmura gęstego, 
szarego dymu.
– R, faj, fom, fuch! Gdzie się podziało tych dwóch! Głos Uxtala dochodził z 
góry. Ktoś 
złapał mnie za rękaw i pociągnął. Zachwiałem się i runąłem. Dym zawirował od 
kichnięcia 
mistrza.
– R, faj, fam, fe! Dam ja wam chować się! Olbrzym sięgał po nas. Nie wypuściłem 
z ręki 
książki, ale kartki przeskoczyły, więc gorączkowo je wertowałem, starając się 
odszukać 
potrzebną stronę. I wtedy usłyszałem śpiew. Dobiegał z progu chaty. Stały tam 
Norei, Solima 
i jakaś stara czarownica, której nie miałem jeszcze okazji poznać, śpiewały 
dziwną pieśń. 
Chwilami przypominała zstępujący na ziemię chór anielskich głosów, chwilami zaś 
zaśpiewy 
i jodłowanie z przyśpiewek, których tak lubiłem słuchać w wieku trzech lat Pieśń 
ta była 
zaklęciem. Połyskująca pomarańczowo-świetlna kula urosła nad głowami kobiet i 
pomknęła 
w stronę olbrzyma. Uxtal wykonał szybki w tył zwrot i ruszył takim pędem, że to, 
co mówił, 
zlewało się w jeden olbrzymi, niezbyt przyjemnie brzmiący dźwięk. Mistrz 
wysmarkał nos.
– Jesteście bezpieczni – zawołała Norei. – Gdyby tak Torka można było się pozbyć 
równie 
łatwo jak Uxtala.
– Co? To znowu on? – powiedziała stara, wskazując Ebenezuma. – Pamiętam go! 
Wygląda 
na przeziębionego!
Rozsiewa zarazki! Wspomnicie moje słowa. Jeszcze przywlecze nam tu jakąś zarazę!
– Ależ babciu – Solima ofuknęła starą.
– Ten drań chyba nigdy w życiu nie pracował uczciwie. Nie mówiąc o stałej 
posadzie. No, 
popatrz tylko na tę brodę! Norei, dawaj tu zaraz oko trytona i pazur ropuchy! 
Dam ja mu 
zakradać się cichcem do porządnego domu!
– Babcia jest konserwatywna – szepnęła mi do ucha Norei. Czułem, że serce mi 
załomotało. 
– Czarnoksiężników raczej nie lubi Uważa, że to gorszy gatunek wiedzmy.
– Jeszcze tylko chwila, a zaraz sprokuruję dla was parę piorunów kulistych – 
oświadczyła 
dumnie stara i energicznie zatarła ręce. – A potem wykopię was tam, skąd 
przyszliście. 
Piorunem!
– Babciu! – ton Solimy był coraz bardziej karcący. – Wiesz, że nie wolno nam 
używać magii, 
dopóki to nie jest absolutnie konieczne. Tork może to wykorzystać w każdej 
chwili!
– To jest konieczne! Bezwzględnie! – krzyknęła stara, nie przerywając zacierania 
rąk.
Usłyszałem jakieś trzaski.
– Babciu! Ebenezum jest moim przyjacielem! Nie pozwalam ci go wykopać!
– Przyjaciel? Po tym co mi zrobił? Zaraz mu pokażę, gdzie mam jego nieopierzone 
formułki!
– Babcia! Na górę! Do siebie!
Stara łypnęła wściekle i niechętnie zaczęła wspinać się po drabinie. Ebenezum 
wysmarkał 
nos.
– Tym razem byłeś wyjątkowo powściągliwy wobec babci, Eb. Naprawdę uważam, że 
ten 
numer z kurczakami był lekką przesadą, zwłaszcza po sztuczce ze zdechłymi 
rybami. Swoją 
drogą, chyba nie pomyliła się co do twojego przeziębienia, hę?
Ebenezum spojrzał na mnie, potem na Solimę i Norei. Na jego twarzy malowało się 
zmęczenie zmieszane z niechęcią.
– Niestety jest o wiele gorzej – odparł i opowiedział o swojej dolegliwości.
– Och, mój ty biedaku – westchnęła Solima, gdy skończył. – Ale starałeś się 
naprawdę 
odważnie. Zawsze wiedziałam, że z ciebie facet z charakterem, Eb – podeszła do 
mistrza 
i położyła mu ręce na piersiach.
– Daj mi godzinę, żebym mogła sprawdzić coś w księgach. Na pewno są jakieś leki 
ziołowe 
na twoją dolegliwość. Poza tym można ściągnąć lecznicze obłoczki do inhalacji. 
To by cię 
postawiło na nogi! Przyznajże wreszcie, stary repie, że nie wyleczyłeś się, bo 
nie trafiłeś do 
dobrej wiedźmy! – Pocałowała go w czoło. – A teraz wszyscy troje zabierać się 
stąd! Muszę 
pracować!
Gdy tylko znaleźliśmy się na zewnątrz, mistrz wziął mnie na bok.
– Opiekuńczość wobec bezradności, Winek! Stary, sprawdzony sposób! Zawsze 
skutecznie 
budzi matczyne odruchy! Masz jeszcze czerwoną książeczkę?
Wskazałem palcem na miejsce pod koszulą, gdzie schowałem książkę.
– Dobrze, bardzo dobrze! – Mistrz podkręcił wąsa. Kto wie, może niedługo sam 
będę mógł 
z niej korzystać?
Norei wyszła tuż za nami.
– Winek? Czy mogę cię prosić o chwilę rozmowy? Spojrzałem na mistrza, który 
ciągnął 
refleksyjnie brodę.
– Ależ naturalnie – powiedział po chwili. – Jest jeszcze kilka spraw, którymi 
powinienem się 
zająć osobiście i to od razu – dokończył i ruszył ku resztkom szopy krokiem 
bardziej dziarskim 
i bardziej czarnoksięskim niż zdarzyło mu się kiedykolwiek.
Odwróciłem się do Norei. Zasłoniła mi cały świat – łagodna, okrągła twarz 
okolona długimi 
pasmami ciemnych włosów. I te przepaściste, zielone oczy. Oczy, w których 
pogrążyłem się bez 
pamięci.
– Winicjuszu? Co ci jest? – zapytała lekko zatroskana. – Patrzysz jakby mi robak 
siedział na 
nosie. Skąd to dziwne spojrzenie?
Chrząknąłem kilka razy zanim, patrząc w ściółkę leśną, zdołałem wydusić z 
siebie, że to 
chyba efekt długiej i bardzo wyczerpującej podróży.
– Możesz sobie być nie wiem jak zmęczony, ale teraz nie wolno ci o tym myśleć. – 
Chwyciła 
mnie za ramię tuż nad łokciem. Podniosłem wzrok. Nasze twarze były tak blisko. – 
Mistrz jest 
chory, matka bliska załamania, a babcia nie chce pomóc z powodu jakiegoś numeru 
z kurczakami 
i rybami, który kiedyś wykonał twój pan! To na nas spada teraz cala 
odpowiedzialność. Musimy 
być mężni. I silni. Dopiero wtedy stworzymy oś, wokół której zadziałają czary 
zdolne 
przeciwstawić się Foncnagel w wykonaniu Torka!
Przytaknąłem. Ależ oczywiście, to co powiedziała było prawdą. Byłem gotów zrobić 
dla niej 
wszystko. Cóż z tego, że jak dotychczas spróbowałem zaledwie trzech zaklęć, 
które nie 
zadziałały jak należy? Gdy ona mnie poprowadzi, wstąpię na szczyty sztuki 
czarnoksięskiej!
Pocałowała mnie lekko. Poczułem, że mi huczy w głowie. Krzyknęła i wtedy 
zorientowałem 
się, że to nie w mojej głowie. Otaczały nas stwory Torka. To, co brałem za 
huczenie w głowie, 
było przybierającym na sile i zaciekłości mruczandem sługusów księcia.
– A więc to tak! – głos księcia dochodził zza ostatnich szeregów brygady 
stworów. – 
Zabawiamy się czarami, co? Zaraz się z wami rozprawię!
Z chaty wybiegł Ebenezum, za nim Solima. Babcia sadziła nieregularnymi susami.
– Jeśli już z kimkolwiek, ty diable – wołał Ebenezum w biegu – to tylko ze mną.
– Uważaj, Eb – ostrzegła. Solima. – Nie znam dokładnie mocy działania ziół. Może 
spróbujmy magii kolektywno-komplementamej, zanim przestaną działać.
– On cię nie posłucha – zawołała z tyłu babcia. – Niech leci, łajdak! Dać mi tu 
lisi ogon 
i jaskółcze ziele. Zaraz wam pokażę!
Tork spróbował czarnoksięskiej akrobatyki. Przy trzecim złożeniu z jego rękawów 
zaczęły 
wypadać żaby.
– No nie! Tylko nie to! – wrzeszczał. – Zatem dobrze, samiście tego chcieli! 
Hiperzaklęcie! 
FORXNAGEL.
Ziemia zadrżała.
– R, faj, fum, fy! Rozdepczę jak pluskwy!
Nad nami wznosił się Uxtal. Norei podbiegła do matki i babki. Wspólnie 
zaintonowały pieśń. 
Spojrzałem za siebie. Ebenezum dołączył do nich. Tymczasem książę Tork 
wykrzykiwał hasła-
zaśpiewy i zaklęcia, wykonując przy tym całe serie iście akrobatycznych figur i 
pozycji.
– R, faj, fam, fe! Nawet nikt nie patrzy na mnie! – zaryczał olbrzym i uniósł 
potężną stopę.
Spojrzałem na obie grupy przeciwników. Tork wykonywał dziwaczne podskoki między 
swoimi sługusami, zaś Ebenezum i trzy czarownice złączyli głosy w harmonijnej 
pieśni 
polifonicznej. Z moich kalkulacji wniosłem, że Uxtal najpierw zmiażdży grupkę 
śpiewaków, 
którzy w tej chwili byli zbyt pochłonięci pieśnią, by dostrzec stopę olbrzyma 
zbliżającą się ku 
nim. Przypomniałem sobie o książce. Wyciągnąłem ją spod koszuli, chyba trochę 
zbyt 
gwałtownie. Wyśliznęła mi się z rąk, obróciła w powietrzu i spadła na ziemię. 
Schyliłem się, by 
ją podnieść i ujrzałem, że otworzyła się na... właściwej stronie! Wiedziałem, że 
okiełznanie 
olbrzyma spoczywa całkowicie w moich rękach. Szybko przebiegłem wzrokiem trzy 
zaklęcia 
wydrukowane u dołu strony. Wybrałem rzecz jasna to, które wydawało mi się na 
pierwszy rzut 
oka najprostsze, czyli zmniejszanie olbrzyma do rozmiarów standardowych. 
Olbrzym, który 
będzie miał ledwie sześć stóp wzrostu to olbrzym w czasie przeszłym dokonanym. 
Zapomniałem, 
niestety, o stworach Torka. Otaczały mnie ciasnym kręgiem, szarpały i 
rozdzierały to, co jeszcze 
przed chwilą było moim odzieniem i dudniły swoje wściekłe mruczando. Głośno 
wypowiedziałem, żeby nie powiedzieć wykrzyczałem, zaklęcie. Przy ostatnich, nie 
wypowiedzianych do końca sylabach książka wyskoczyła mi z rąk. Stwory odskoczyły 
ode mnie! 
Spojrzałem na olbrzyma. Faktycznie malał. Niestety, moja radość trwała bardzo 
krótko. 
Z jakiegoś powodu wszystko inne również malało. I to szybko.
Już wiem, jaki popełniłem błąd. W pośpiechu musiałem przestawić sylaby zaklęcia. 
I tak 
naprawdę to nie Uxtal się kurczył, tylko ja rosłem! Rozejrzałem się wokół. 
Zaiste z tej wysokości 
wszystko wyglądało zupełnie inaczej. Zrujnowana strona doliny, którą 
schodziliśmy i cały teren 
wokół mnie z wyjątkiem kilku wiatrołomów i jarów po drzewach wyrwanych z 
korzeniami 
jawiły się moim oczom jako sielski obrazek wsi spokojnej i wesołej, czym zapewne 
były przed 
przybyciem Uxtali.
Zauważyłem, że moja dębowa laga rośnie razem ze mną. W dole słychać było 
powrzaskiwania księcia Torka, na które polifoniczny chór głosów nakładał się 
kontrapunktowo 
z okresowymi pauzami realizowanymi za pomocą przejmujących gwizdów i dojmujących 
sapnięć. Nikt z obecnych na polanie zdawał się nie dostrzegać stopy opadającej w 
ich stronę.
– Fi, faj, fam, fy! Zmiażdżę was jak pchły! Trzasnąłem lagą w podniesioną stopę. 
Zaskoczony Uxtal spojrzał w górę.
– Hej, ty! – powiedział grubym głosem. – Co mi psujesz numer, co?
– Precz, draniu! – ryknąłem. Siła mojego głosu zdumiała mnie.
– Precz, draniu? Skąd to wziąłeś? To się nawet nie rymuje! Chciałem trochę 
postraszyć 
towarzystwo! Taką mam ugodę!
– Ugoda z demonami! – zawołałem i ruszyłem w jego stronę.
Gdzie stąpnąłem, słychać było trzask miażdżonej przyrody ożywionej i 
nieożywionej. 
Obejrzałem się. Każdy krok mojej gigantycznej stopy czynił straszliwe 
spustoszenie.
– Słuchaj no, stary – zapytał Uxtal mrużąc oczy tak, że przypominały dwie wąskie 
szparki – 
jesteś niezrzeszony czy co?
Chciał mnie omamić typowo diabolandzkim chwytem retorycznym. Uznałem, że zamiast 
siać dalsze spustoszenie na dnie doliny, zajmę pozycję bojową i przyłożę 
draniowi serdecznie. 
Wywinąłem lagą młyńca, wydając przy tym bojowy okrzyk Uxtal odskoczył. Jak na 
olbrzyma 
był zadziwiająco szybki. Laga nie napotykając żadnej przeszkody, przecięła ze 
świstem 
powietrze, a ja straciłem równowagę. Zorientowałem się, że przewracam się prosto 
na 
Ebenezuma i trzy czarownica Z całych sił starałem się obrócić tak, by ich nie 
rozgnieść. 
Zetknąłem się z ziemią ledwie kilka jardów od poświstującej i posapującej 
grupki, miażdżąc 
chatę czarownic. Przetoczyłem się w bok od polanki, zgniatając kilka kolejnych 
akrów lasu. 
Z wysiłkiem pozbierałem się na nogi. Szalałem z wściekłości!
– Lepiej wynoś się i to zaraz! – ryknąłem na Uxtala. Ten patrzył na pozostałych. 
Nad 
głowami czarownic utworzyła się wielka świetlna kula, zaś nad Torkiem też kula, 
tyle że niemal 
absolutnie czarna. Światło i ciemność ruszyły jednocześnie.
– Zdaje się, że masz rację, kolego – powiedział Uxtal i machnąwszy ręką na 
pożegnanie, 
przesadził ścianę doliny czterema szybkimi susami.
Ciemność i światło spotkały się. Zrobiło się straszliwie zimno, świat wyglądał 
jakby ktoś 
nagle z niego wyssał wszystkie kolory. Zapadła absolutna cisza. Szare kształty 
poruszały się 
w milczeniu. Tork wykonywał swój taniec pomiędzy demonami, a czwórka z 
Ebenezumem 
wciąż śpiewała.
Coś jednak było nie tak z mistrzem. Klęczał. I chociaż otaczała mnie absolutna 
cisza, chociaż 
do moich uszu nie dochodził żaden dźwięk, wiedziałem, że właśnie kicha.
Tymczasem świat poszarzał jeszcze bardziej. Ebenezum próbował wstać, ale padł 
wstrząsany 
kolejnymi kichnięciami. Chciałem biec na pomoc mistrzowi, ale nie mogłem zrobić 
kroku, 
zupełnie jakbym został przyklejony do podłoża.
Świat pogrążył się w ciemnościach.
Nagle rozbłysło światło. Trzy czarownice leżały na ziemi bez czucia. Ebenezum, 
jakimś 
cudem zdołał wstać i stał teraz twarzą w twarz z Torkiem i jego sługusami, 
którzy znów 
rozpoczęli tryumfalne mruczando. 
– To ja władam Forxnagel! – wołał Tork. – Mogę mieć wszystko, czego zapragnę! 
Właśnie 
zniszczyłem połączone moce trzech wiedźm! Ty rzuciłeś zaklęcie tuż przede mną i 
ocalałeś. Ale 
to, szanowny mistrzu sztuki czarnoksięskiej, jest tylko stan przejściowy! Na 
Forxnagel, chcę oto 
twoich wszystkich mocy!
Czarne błyskawice wystrzeliły z palców Torka. Ebenezum wyrzucił ręce przed 
siebie, chcąc 
stworzyć zasłonę, ale błyskawice odrzuciły go do tyłu. Tork zaśmiał się, wzniósł 
ku niebu 
zaciśniętą pięść i zawołał:
– Mam moc! Magia jest moja! Potem zaczął kichać.
Norei i ja całowaliśmy się namiętnie. Młoda czarownica i uczeń czarnoksiężnika, 
dla których 
świat powstawał od nowa.
Solima i babcia przywróciły dolinie dawny wygląd w zdumiewająco krótkim czasie. 
Siostry 
Solimy zostały uwolnione, demony przegnano i zaczęła się odbudowa. Już tydzień 
temu 
powinniśmy wyruszyć do Vushta, miasta tysiąca zakazanych rozkoszy, gdzie czekało 
skuteczne 
lekarstwo na katar Ebenezuma, ale wciąż tkwiliśmy w dolinie. Przyznam, że było 
mi to na rękę.
Pocałowałem słodkie usta Norei.
Co do wyleczenia Ebenezuma tu, na miejscu, sprawa stała się nieco skomplikowana 
i wstydliwa. Kiedy Tork posiadł wreszcie Forxnagel i chciał za wszelką cenę 
wydrzeć całą moc 
Ebenezuma, przy okazji przejął także przykrą dolegliwość mistrza. W tej sytuacji 
Solima 
obawiała się ściągnięcia leczniczych obłoków do inhalacji, gdyż te, lecząc 
mistrza, wyleczyłyby 
tym samym Torka. Pozostały zioła, lecz Solima przestrzegała, by nie używać ich 
zbyt często. 
Efekty działania odczuł Ebenezum prawie natychmiast. Po walce z Jorkiem spał jak 
kamień 
przez cały dzień. Solima przestrzegała, iż po drugiej czy trzeciej dawce w ciele 
Ebenezuma 
powstaną przeciwciała, a każdy następny nawrót choroby będzie miał o wiele 
gwałtowniejszy 
przebieg niż poprzedni, wyczerpując organizm. Wobec tego, chcąc nie chcąc, 
musimy iść do 
Vushta.
Chłodna dłoń Norei odgarnęła kosmyk włosów z moich powiek
– O czym myślisz, Winek?
– O przeznaczeniu. O tym jak się spotkaliśmy, cierpieliśmy i zwyciężyliśmy. O 
tym, że 
obydwoje mamy całe życie przed sobą. I o tym jak odmieniło się moje życie, gdy 
poznałem 
ciebie.
Zielone oczy spojrzały w niebo.
– Czasem jesteś doprawdy zabawny, Winicjuszu. Przecież dopiero co się 
poznaliśmy. Nie 
rób lepiej żadnych planów. Któż to może wiedzieć, co nas jeszcze czeka, co nam 
się przydarzy? – 
powiedziała, całując mnie w policzek.
– Któż to wie? Fakt – przytaknąłem. – Jak na razie, wygląda na to, że mistrzowi 
bardzo się tu 
podoba.
Spojrzałem na świeżo odbudowaną chatkę, widoczną wśród resztek tego, co jeszcze 
do 
niedawna było bujnym lasem. Coś załomotało i trzasnęło głośno.
– A, cha, cha! Wiedziałam, że nie masz jak jaskółcze ziele! – dobiegł głos 
babci. – Ja ci tu 
zaraz dam! Od kuchni uderzać w koperczaki do mojej córki!
Ebenezum wypadł z chaty galopem. Solima z trudem powstrzymywała babcię przed 
kontynuowaniem pościgu. Z palców starej strzelały języki płomieni.
– Rzucenie tego zaklęcia trochę trwa, ale zawsze najlepsze są stare, sprawdzone 
sposoby – 
wołała za nim. – Stawaj tu zaraz do walki, a zagotuję twoją juchę!
Mistrz rzucił mi worek.
– Biegiem, Winek Do Vushta! – kichnął i spojrzał na Solimę. – Wrócę, jak tylko 
znajdę 
lekarstwo!
– Będę czekać. I już się cieszę – odparła Solima, przytrzymując szamoczącą się 
staruchę.
– Wszystkie będziemy czekać. Na ciebie. – Babcia zamachała ognistymi rękami.
Wstałem biorąc w jedną rękę worek, a w drugą dębową lagę.
– Chyba muszę do Vushta.
– No, cóż – powiedziała Norei. – Zatem, do widzenia.
Czyżby tylko tyle miała mi do powiedzenia? Po tym wszystkim, co między nami 
było, po 
tylu wspólnie spędzonych chwilach?
– Norei – szepnąłem. – Chodź ze mną do Vushta. Spojrzała na mnie i uśmiechnęła 
się.
– Wiesz – ciągnąłem – nazywają je miastem tysiąca zakazanych rozkoszy.
– No, nie wiem, może kiedyś – wstała i pocałowała mnie delikatnie.
– Teraz ci dokopię, łajdaku! – wrzasnęła babcia, gdy zdołała wyrwać się Solimie. 
Biegła 
w naszą stronę. Liście na drzewach syczały z gorąca, gdyż lizały je płomienie z 
palców staruchy. 
– Dam ja ci tu szargać reputację porządnych, uczciwych czarownic! Dam ja ci 
kurczaki i rybki, 
łachmyto!
Czym prędzej ruszyłem za mistrzem. Gdy zrównałem z nim krok, powiedział:
– Żeby nie wiem jak idealnie przebiegała impreza, zawsze coś lub ktoś wywinie 
taki numer, 
że całą radość i przyjemną atmosferę licho weźmie.
Rozdział 7
Są tacy, którzy utrzymują że magia jest jak fala – to rośnie, to maleje, to 
zalewa brzeg, to 
znów cofa się nieśmiało, tu napełni zakole, tam podtopi żabę w kałuży ku zadumie 
obserwatora... 
Są też tacy, którzy wierzą, iż zatkanie palcami obu dziurek od nosa i silne 
dmuchnięcie wydatnie 
podwyższa twoją inteligencję, nie wywołując jednocześnie skutków ubocznych.
NAUKI EBENEZUMA, 
tom 7
Ostatni incydent sprawił, iż szczęście uśmiechało się do nas coraz rzadziej i 
wiodło się nam 
coraz gorzej. Wcale nie z powodu płatnych zabójców, nasyłanych regularnie przez 
Urfoo – 
notabene, z dnia na dzień przybywało ich. Przyczyn pogarszania się naszego 
położenia 
upatrywałbym raczej w niewybrednej „publicity”, którą robili nam wędrowni 
minstrele. Kiedy 
sławią cię pieśnią w każdym zakątku królestwa, znalezienie choćby najmniejszej 
oazy spokoju 
i wyswobodzenie się od natrętnych wielbicieli jest praktycznie niemożliwe. Nie 
mówiąc 
o zachowaniu incognito w podróży. Wyglądało na to, że stale przed kimś uciekamy.
Potem zaczęły się okresowe trzęsienia ziemi. Początkowo były to ledwie 
wyczuwalne 
drgania, ale z każdym dniem przybierały na sile. Zacząłem się obawiać, czy nie 
jest to sprawa 
księcia Tork, który wyleczywszy się ze świeżo nabytego kataru, znów próbował 
skuteczności 
hiperzaklęcia Foncnagel. Spostrzeżeniem tym podzieliłem się z mistrzem, który 
zdecydowanie 
zareagował, negując tok mego rozumowania. Ale co do podziemnych wstrząsów 
wywołanych 
przez Forxnagel, cóż, tu mistrz miał niejakie wątpliwości. Nie chciał jednak 
roztrząsać tej 
kwestii, dopóki nie uwolnimy się od naszego obecnego towarzystwa. Odpowiedzi na 
moje 
pytania ograniczał do wymownego drapania się w głowę pod czarnoksięską czapką.
Rozmowę brutalnie przerwała dochodząca z przodu wrzawa. Musiało być ich ze 
dwudziestu, 
a każdy chciał za wszelką cenę wrzeszczeć głośniej niż pędzący obok towarzysz. 
Spadali 
z impetem po wyschniętej, gliniastej ścieżynie, która w tych stronach uchodziła 
za gościniec 
o utwardzonej nawierzchni. Zeszliśmy na bok i spokojnie obserwowaliśmy dudniącą 
kawalkadę.
– Cóż, doprawdy... – zaczął Ebenezum, gdy poderwane tumultem kłęby kurzu zaczęły 
osiadać na drodze.
Pozwolił ręce pogładzić bujny zarost, z gardła zaś dobiegały rytmiczne odgłosy 
przełykania 
śliny – znak, że czarnoksiężnik intensywnie myśli.
– Przecież mogli nas rozjechać! – zapiszczała stara Lady Sniggett. Bladymi 
rękoma 
strzepywała kurz z czarnej sukni podróżnej. – To na pewno nietutejsi! I jak mało 
cywilizowani!
– Ależ, cioteczko – przerwała piękna Ferona, ujmując rozbiegane dłonie starszej 
damy 
w stanowczy chwyt.
Obie panie dotrzymywały nam towarzystwa od dwóch dni i nie ukrywam, że byłem 
coraz 
bardziej pod wrażeniem demonstrowanej przez młodszą z nich niezwykłej 
umiejętności 
zachowania spokoju i zimnej krwi w obliczu największego nawet kryzysu.
– Z pewnością istnieje jakieś logiczne wytłumaczenie ich zachowania – 
kontynuowała 
Ferona. – Być może to jakaś sekta religijna o swoistej regule, która dąży do 
wykonania przed 
terminem planu pielgrzymek do swojego miejsca kultu. Osobiście uważam, że powody 
ich 
niezwykłego pośpiechu nie powinny stać się przedmiotem naszych rozmyślań czy 
niepokoju. 
Zwłaszcza teraz, gdy już prawie jesteśmy pod opiekuńczym dachem naszego 
domostwa.
Mistrz spojrzał na kobiety.
– Czy to znaczy, że docieramy na miejsce? Ferona uśmiechnęła się. Mądry i 
błyskotliwy 
uśmiech ozdobił okoloną lśniącymi, rudymi włosami, piękną twarz, która kiedy 
patrzyło się na 
nią wystarczająco długo, mogła z powodzeniem przyćmić wszystkie blaski świata.
– Ależ tak, o dobry panie! Jesteśmy prawie w zasięgu głosu. Chodźmy, cioteczko. 
Niechże 
dane nam będzie nareszcie godziwie odpocząć po podróży pod bezpiecznym dachem 
naszego 
domu.
W tej chwili mistrz kichnął. Naiwnie przypuszczałem, że to tylko reakcja na pył 
i kurz 
z drogi. Cóż, kiedy przeczucie i dusza sygnalizowały zbliżanie się czegoś o 
wiele gorszego niż 
kolejny tabun. Mistrz kichnął ponownie. W naszą stronę biegł mężczyzna.
– Słońce zachodzi! – wołał przybysz głosem drżącym z podniecenia – Słońce 
zachodzi!
– Jesteśmy doprawdy zobowiązani za tę informację – powiedział mistrz, gdy tamten 
skończył 
i zdawało się, że nie ma nic więcej do powiedzenia. – Czy nie zechciałby pan 
jeszcze może coś 
dodać?
– Ale... – Przybysz zbliżył się na tyle, że dostrzegłem wyraźne oznaki 
przerażenia w jego 
oczach. – To jest pierwsza noc pełni księżyca!
Mistrz podrapał grzywę siwych włosów.
– Zgadza się – odparł i spojrzał na damy. – Jeśli to wszystkie informacje, 
którymi zechciał 
się pan z nami podzielić, pozwoli pan, że każdy ruszy w swoją stronę.
– Cóż to za bzdury, Bork! – Lady Sniggett zrobiła krok do przodu. – Zechciej 
wybaczyć, że 
się wtrącam, o uczony mężu, ale ja znam tego człowieka. To jeden z moich 
parobków. Prawie nie 
poznałam go, jako że zachowuje się co najmniej dziwnie. – Pociągnęła nosem. – 
Zwykle jest 
o wiele bardziej cywilizowany.
– Wybacz, o pani moja! – mężczyzna padł na kolana. – Strach przed bestią 
przesłonił mi 
wzrok i nie dostrzegłem cię w porę. Ale tak wiele wydarzyło się na farmie odkąd 
odmieniono 
Gretę.
Starsza dama wyprostowała się jak struna, a w zamglonych i załzawionych oczach 
błysnęły 
nagle płomienie gniewu.
– Czy coś przytrafiło się Grecie?
– Ależ nie, nic... – wyskamlał Bork. – To znaczy nic oprócz... – Spojrzał na 
mistrza, potem 
na mnie i głos uwiązł mu w gardle.
Ferona odwróciła się do Ebenezuma. Jej twarz rozjaśnił przepraszający uśmiech. 
Och, 
gdybyś tylko zechciała uśmiechnąć się do mnie!
– Greta to kwoka medalistka naszej pani. Mistrz skubnął brodę.
– Czy to znaczy, że wśród kurczaków panuje zaraza?
– Kurczaki? – Głos Lady Sniggett osiągnął moc i tembr jakiego w życiu nie 
spodziewałbym 
się u tak wątłej i pokurczonej osoby. – Greta to nie byle... – usta zdawały się 
odmawiać 
współpracy w wyartykułowaniu tego słowa. – Greta to duma i chluba Wschodniego 
Królestwa!
– Ależ pani! – wtrąciła Ferona. – Nie wolno ci się denerwować!
Zaskoczona tą uwagą Lady Sniggett spojrzała na swoją podopieczną i natychmiast 
spokorniała.
– Wybacz, o dobry panie – powiedziała szeptem do mistrza – ale ilekroć słyszę, 
że Greta ma 
kłopoty, to całkiem zawodzą mnie nerwy.
– Ależ nie trzeba bić od razu na alarm – odparł Ebenezum słodkim głosem, którym 
zdobył 
już kilka setek szczodrych płatników. Uśmiechał się przy tym kojąco. – Każdy ma 
przecież coś, 
co jest mu najdroższe na świecie.
Dama spojrzała na niego i szybko odwróciła głowę. Byłem zdumiony jej chichotem.
– To doprawdy szczęście – powiedziała – spotkać mężczyznę, który wie, jak należy 
patrzeć 
na życie.
– Jest to poniekąd obowiązkiem każdego czarnoksiężnika, o pani. Jeśli zechcecie 
zatem, ty 
i twoja podopieczna, towarzyszyć nam jeszcze przez chwilę, uczynicie nam wielki 
zaszczyt, 
pozwalając odprowadzić się do domu.
Co rzekłszy, Ebenezum ruszył w drogę. Ja, obciążony worem z czarnoksięskimi 
akcesoriami 
stanowiłem ariergardę pochodu. Wór trochę przeszkadzał mi w marszu. Minąłem 
Borka, który 
nie bez trudu podnosił się z kolan.
– Ale przecież bestie... – zawołał. Gdzieś w oddali przeciągle zawył wilk. 
Łomotanie 
rozległo się po raz pierwszy w chwilę po tym, jak obie damy zostawiły nas w 
przestronnym holu. 
Powtórzyło się jeszcze wielokrotnie i to z towarzyszeniem donośnych wrzasków.
Lady Sniggett trzepotała sukniami, fruwając co chwila to w tę, to w tamtą stronę 
i rzucając 
między jednym trzepotem a drugim strzępy wyjaśnień i tłumaczeń obecnej sytuacji:
– Pokoje są jeszcze... niegotowe... Lubię, jak... wszystko jest należycie... 
przygotowane... 
Kiedyś miejsce to... było o wiele... bardziej cywilizowane.
Co pewien czas Ferona sunęła bezgłośnie za nią, posyłając uśmiechy mojemu 
mistrzowi. 
Robiłem co mogłem, żeby choć jeden był przeznaczony dla mnie, ale nie udało mi 
się wzbudzić 
jej zainteresowania moją osobą.
W sprawie łomotania i wrzasków nie padło, jak dotąd, ani jedno słowo. Odgłosy 
zdawały się 
dochodzić zza potężnych, dębowych drzwi wejściowych. Kiedy na chwilę zapadła 
cisza, 
zapytałem mistrza, co sądzi o rzeczonych odgłosach z zewnątrz. Po dłuższej 
chwili namysłu 
mistrz odparł półgłosem:
– Wszyscy bogacze mają swoje dziwactwa. Najprawdopodobniej to jakiś zwichnięty 
psychicznie wujaszek, którego dla zasady i świętego spokoju trzymają w wieży. 
Udawaj, że nic 
nie słyszysz. Przynajmniej dopóki nie podadzą kolacji.
W końcu zjawiła się młoda kobieta i oświadczyła, że możemy przejść do sali 
głównej, gdzie 
wszystko zostanie nam wyjaśnione. Przedstawiła się jako Borka, siostra sługi, 
którego już 
poznaliśmy. Mistrz przerwał wnikliwe studiowanie kunsztownych złoceń na listwach 
okalających ściany i obciągnął szatę, wygładzając zbędne fałdy. Pozbierałem swój 
bagaż, 
wziąłem w rękę dębową lagę i ruszyłem za nim. Natychmiast po wejściu do sali 
naszą uwagę 
zwrócił tuzin złoconych klatek ustawionych w rzędzie pod ścianą.
– Witamy w naszym skromnym gniazdku – zagruchała Lady Sniggett.
Stała przy końcu długiego stołu z ciemnego drewna. Przy jej boku uśmiechała się 
Ferona. 
Z prostych, acz eleganckich sukien podróżnych przebrały się w stroje o wiele 
wykwintniejsze. 
Lady okrywały czarne koronki, zaś jej urocza podopieczna miała na sobie długą 
suknię 
w kolorach wiosny. Tym razem zdawało mi się, że Ferona uśmiecha się do nas obu. 
Znowu 
bardzo, ale to bardzo pragnąłem, by chociaż jeden uśmiech przeznaczyła wyłącznie 
dla mnie.
Jakże zmieniło się moje życie od chwili, kiedy dwa dni temu spotkaliśmy obie 
kobiety. 
Z powodu zbirów nasyłanych na nas przez Urfoo byliśmy zmuszeni szukać 
towarzystwa 
w dalszej podróży. Podróżowanie z atrakcyjnymi damami sprawiło, że przestaliśmy 
być 
niepokojeni przez rzezimieszków.
Dotychczas byłem tylko Winicjuszem – uczniem czarnoksiężnika, który jedyną 
radość 
w życiu czerpie z podążania za swoim mistrzem w jego uporczywej wędrówce w 
poszukiwaniu 
lekarstwa na katar. Jednak w dniu, w którym Lady Sniggett zwróciła się do 
Ebenezuma z prośbą 
o fachową czarnoksięską pomoc, moje życie stało się pełniejsze, gdyż zjawiła się 
Ferona. Były, 
oczywiście, inne kobiety w moim życiu, ale wspomnienia o nich ulatywały jak 
cienkie pasemka 
dymu rozwiewane wiatrem wzbudzanym przez ogniste piękno Perony. Zdarzało się, 
zwłaszcza 
w nocy, że wracałem myślami do Norei i jej pocałunków. Cóż, miała swoje życie i 
przy ostatnim 
spotkaniu postawiła sprawy jasno i niedwuznacznie. W zasadzie nie powinienem 
nawet myśleć 
o niej tak często, jak to się zdarzało. A teraz Ferona!
Ferono! Czy ja w ogóle istniałem, zanim poznałem ciebie? Co prawda, nie udało mi 
się 
jeszcze zamienić z tobą nawet kilku słów, ale to nie miało znaczenia, skoro 
zawarliśmy 
znajomość. Czułem, że moje życie nabiera sensu.
Zagdakała kura. Była to prawdopodobnie jej reakcja na łomot i wrzask bezustannie 
dobiegające z zewnątrz.
– No dobrze, już dobrze, moja Greto – uspokajała kurę Lady Sniggett – Chcę ci 
przedstawić 
kogoś bardzo ważnego. – Załzawione oczy damy spojrzały na mistrza. – Jest 
wysoki, przystojny 
i do tego czarnoksiężnik!
– Ależ, doprawdy – Ebenezum skomentował burkliwie.
Rzucił mi krótkie spojrzenie, po czym skupił uwagę na kurze. Od razu zauważyłem, 
że ten 
sposób prezentacji i to w dodatku kurze wcale nie sprawił mu przyjemności. 
Chociaż 
niewątpliwie Lady Sniggett należała do klasy bogaczy, którym uchodzą różne 
dziwactwa, to tym 
razem posunęła się za daleko.
– Borka! Wyjmij Gretę z klatki!
Mistrz skrzywił się. Spodziewał się, że oto nadciąga najgorsze, ba, że być może 
będzie 
zmuszony wziąć kurę w ręce.
– Słucham, jaśnie pani – odparła przymilnie służąca i chwyciła kurę za gardło.
– Delikatnie – upomniała strofująco Lady. – Ta kwoka jest przecież wyjątkowa.
Wyraz twarzy Ebenezuma wskazywał, że z minuty na minutę mistrz coraz bardziej 
wolałby 
być ścigany przez płatnych morderców niż przebywać tutaj.
– Widzisz, panie, Greta to bardzo specyficzny okaz – powiedziała Lady Sniggett 
głosem 
przechodzącym w szept. – Ona potrafi produkować złoto.
Uśmiech wrócił na usta Ebenezuma i ożywił jego twarz jak pierwszy ciepły promień 
słońca 
ożywia kwiat
– To zawsze było możliwe, przynajmniej w teorii – zauważył – choć przyznaję, że 
jeszcze 
nie spotkałem zaklęcia, które tę teorię zamienia w praktykę. Czy ona daje złote 
jaja?
Zapadła kłopotliwa cisza. W końcu Borka odchrząknęła i powiedziała:
– Widzicie, panie, złoto, jakby tu rzec, wychodzi z tej niewymownej części 
ciała.
– Cóż za nietaktowne określenie! – Płomień błysnął w oczach Lady, ale 
natychmiast 
przygasł, gdy spojrzała na kurę. – Ale Greta nie jest w stanie uporać się z tym 
sama. Organizmy 
wszystkich stworzeń tego świata muszą wypełniać tę funkcję, ludzkie także. 
Skazani na tak 
przyziemne czynności powinniśmy być wdzięczni, kiedy w ich efekcie otrzymujemy 
złoto.
Borka podniosła wzrok. Jej twarz stała się nagle blada.
– Robi się ciemno. Muszę zamknąć okiennice.
Wrzuciła kurę do klatki i wbiegła z pokoju. Z zapadnięciem ciemności łomot z 
zewnątrz 
przybrał na sile, ale równocześnie wrzaski stały się cichsze i jakby bardziej 
ochrypłe.
– Skoro już wiesz, panie, o Grecie – podjęła Lady Sniggett – mogę ci zatem 
zdradzić 
prawdziwy powód, dla którego zaprosiłam cię do swojej posiadłości. Kiedy 
spostrzegłam, że 
jesteś czarnoksiężnikiem, moje łono odżyło nadzieją. Proszę, błagam, drogi, 
najdroższy 
Ebenezumie, powiedz, czy istnieje zaklęcie, które sprawiłoby, że Greta 
produkowałaby złote jaja 
innym otworem?
– To zajmująca kwestia – Ebenezum pociągnął nosem.
Przebywanie w jednym pomieszczeniu z zaklętą kurą to zbyt mało, by wywołać 
kichnięcie, 
ale też dostatecznie dużo, by nos mistrza zaczął reagować niespokojnie. 
Wyobrażałem sobie, że 
jeśli Greta zdecyduje się wydać z siebie złote jajo w obecności mistrza, to 
nastąpi nawrót kataru 
o podwójnej sile rozprysku.
– Już wielu przede mną próbowało zaklęcia na znoszenie złotych jaj, ale bez 
względu na 
przebieg procesu efekt końcowy był niewspółmierny do poniesionych nakładów. 
Innymi słowy, 
znacznie więcej magii i czarów wchodziło jednym końcem niż wychodziło złota 
drugim – 
dokończył Ebenezum i wysmarkał nos.
– Ale można tego dokonać?
– Ależ naturalnie, zwłaszcza że kura szanownej pani zrobiła już pierwsze kroki w 
tej 
dziedzinie. Rzecz cała sprowadzi się do dokładnego zgłębienia tudzież zmierzenia 
zakresu 
oddziaływania zaklęcia transferencyjnego.
– Wobec tego stanowczo nalegam, abyście byli moimi gośćmi. – Wodniste oczy Lady 
Sniggett zalśniły jak sadzawki w pełni księżyca. – Ferona zaprowadzi cię do 
pokoju. Jest bardzo 
wygodny i to pod każdym względem. Swego czasu zajmował go pan tego domu, 
nieodżałowanej 
pamięci wuj Perony. Uczeń może przespać się w stodole.
Wrzaski i łomoty dobiegające z przedsionka wzbogaciła nagła wrzawa. Do pokoju 
wpadł 
Bork.
– Dlaczego nikt nie otwierał? Bestia prawie mnie dopadła!
Lady Sniggett spojrzała na niego z tłumioną złością.
– A skąd mieliśmy wiedzieć, że to ty? – Ferona wyręczyła ją z odpowiedzią. – 
Sądziliśmy, że 
to kolejny pielgrzym kwestujący dla potrzeb świętej sprawy. – Spojrzała na 
Ebenezuma i na 
mnie. – Wszyscy pielgrzymujący w okolicy wiedzą, że cioteczka jest osobą 
majętną.
Lodowaty podmuch wiatru zahulał po pokoju. Ferona i Lady Sniggett spojrzały po 
sobie. Na 
ich twarzach malował się strach.
– Drzwi – szepnął Bork.
Coś wskoczyło do pomieszczenia z przeraźliwym piskiem przechodzącym w charkot. 
Lady 
Sniggett krzyknęła, Ferona uskoczyła w bok. Ebenezum kichał. Zatem stwór był 
zaczarowany. 
Powinienem się tego domyśleć po jego gębie z krzywymi zębiskami i pokrytej 
szarym, 
skołtunionym zarostem. Stwór był ludzkiego wzrostu i niewątpliwie rad byłby 
pozbawić nas 
życia. Należało działać błyskawicznie. Skoczyłem do przodu, wywijając lagą 
młyńca. Stwór 
chwycił lagę i wyrwał mi ją z ręki. Jego szpony wbiły mi się w wierzch prawej 
dłoni. 
Krzyknąłem z bólu i uwolniłem się szarpnięciem, ale stwór już siedział mi na 
grzbiecie. 
Z łatwością powalił mnie na ziemię. Czułem na karku gorący oddech. Błysnęły zęby 
ostre jak 
brzytwa. Gdzieś w tyle przerażone kury podniosły larum. Bestia przerwała zapasy 
i pociągnęła 
kilka razy nosem. Z tą samą szybkością, z jaką mnie powaliła, dała susa w stronę 
klatek i porwała 
pierwszą z brzegu kurę, po czym z ptakiem w pysku wybiegła z pokoju.
Kiedy, wciąż osłupiały, spojrzałem na krwawiącą rękę, usłyszałem, że Ebenezum 
smarcze. 
Lady Sniggett rzuciła serwetkę w moją stronę, bym wytarł krew. Na jej twarzy 
malowało się nie 
ukrywane obrzydzenie. Ferona westchnęła i pokręciła głową.
– Znowu to samo.
Rozdział 8
Nawet w życiu czarnoksiężnika bywa, iż ktoś bliski, może nawet małżonka, 
krytykuje jego 
zwyczaje, zarzucając prymitywność zachowania równą zwierzęciu. Czyni tym 
oczywiście wielką 
krzywdę zwierzętom, które w wielu dziedzinach zdołałyby zachować się o wiele 
bardziej 
chwalebnie. Czy, a jeśli tak, to kiedy, ktoś z was widział żabę zbierającą 
podatki, czy też 
wiewiórkę wlepiającą mandat wróblowi za nieprawidłowe parkowanie na gałęzi? 
Spróbujcie 
takimi argumentami przekonać waszych adwersarzy. Jeśli mimo to nie pojmą całej 
głębi 
i mądrości waszego rozumowania, możecie z czystym sumieniem ich ugryźć.
NAUK! EBENEZUMA, 
tom 9
– Posiadłość nasza ma problemy – powiedziała Lady Sniggett, gdy skończyliśmy 
posiłek, 
a ona uspokoiła się w zadowalającym stopniu.
– W rzeczy samej. Na przykład wilkołaki. – Ebenezum pogładził brodę.
A więc o to chodziło! Słyszałem, że istnieją takie dziwaczne stwory – to znaczy 
ludzie, 
którzy zamieniają się w zwierzęta podczas pełni księżyca. Na dźwięk słowa 
wilkołak 
pokaleczona dłoń przypomniała o sobie.
– Ależ nie to – wtrąciła Ferona. – Cioteczka chciała jedynie rzec, iż tutaj 
następuje okresowa 
koncentracja magii i czarów, efektem czego są różne dziwne, wręcz cudaczne 
stwory. I tylko 
w takim miejscu jak to, Greta może wytwarzać złoto. Cóż, taka koncentracja magii 
ma również 
swoje złe strony.
– O, tak, z całą pewnością. Dlatego właśnie sprowadziłyśmy tu czarnoksiężnika. – 
Ciotka 
uśmiechnęła się do mistrza. – Czcigodny Ebenezumie, z pewnością potrafisz 
uwolnić nas od 
złych czarów panoszących się tu.
– Mogę jedynie próbować – odparł mistrz.
Najwyraźniej nikt jeszcze nie zorientował się, jak bardzo bezradny był Ebenezum 
w czasie 
napadu wilkołaka, a on sam nie przejawiał specjalnej ochoty, by poinformować 
zainteresowanych, gdyż wyczuwał, że honorarium może być całkiem-całkiem.
– Cóż, mamy za sobą męczący dzień pełen wrażeń i doświadczeń. Czy zechciałaby 
pani 
wskazać drogę do naszych pokoi?
– Ależ naturalnie. Ferono, zaprowadź czcigodnego Ebenezuma do apartamentu pana 
domu. 
Bork wskaże Winicjuszowi drogę do stodoły – zadysponowała Lady Sniggett i przez 
chwilę 
uważnie studiowała czarny, koronkowy rękaw sukni. – Ach, jeszcze jedno, żeby już 
nie było 
więcej niespodzianek. Drogi mistrzu, proszę zupełnie nie zwracać uwagi na ducha. 
Jest 
absolutnie nieszkodliwy.
– Duch? – oczy Ebenezuma z gniewu zaszły mgłą. Lady Sniggett tym razem posunęła 
się za 
daleko.
Prawa dłoń mistrza wystrzeliła z rękawa niczym zapowiedź ważkich słów, które za 
chwilę 
padną, po czym zaczął on manipulować palcami przy złotej klatce.
Dotyk cennego kruszcu przywrócił Ebenezumowi spokój i trzeźwość umysłu.
– Najmocniej przepraszam, madame, ale w obecności ducha nawet nie zmrużę oka. 
Moje 
zmysły są bardzo wrażliwe i nie byłoby mowy o jakimkolwiek odpoczynku. Proszę 
dać 
apartament gospodarza mojemu uczniowi. Ja będę spał w stodole.
Lady Sniggett zmarszczyła brwi.
– Ależ to się nie godzi! Ale w końcu kimże ja jestem, by podawać w wątpliwość 
metody 
zawodowego czarnoksiężnika? Jestem przekonana, że z biegiem czasu dokonamy 
niezbędnych 
przeróbek.
– Skinęła głową w stronę Borka. – Zaprowadź panicza na górę.
Poszedłem za Borkiem z niejaką niechęcią. Miałem nadzieję, że to Ferona wskaże 
mi pokój. 
Wtoczyłem się do olbrzymiej sypialni i padłem na ogromne łoże. Byłem kompletnie 
wyczerpany 
ostatnią walką. Bork wyszedł, zamykając za sobą drzwi. W pokoju panowały 
ciemności.
– Hej – jakiś głos szepnął mi do ucha. – Hej, koleś! Umysł mój znajdował się na 
obrzeżach 
snu.
– Że co?
Zachęcony tym głos przybrał na sile.
– Hej, koleś? Znasz ten kawał o córce farmera i wędrownym blacharzu?
– Co takiego? – Byłem już całkowicie rozbudzony. – O czym ty mówisz?
– No dobra, dobra, znaczy że słyszałeś – powiedział defensywnie głos. – A może 
taki: ilu 
mnichów potrzeba do opróżnienia kadzi?
– Chcę spać! – zawołałem i w tej chwili przyszło mi do głowy, że właściwie to 
nie mam 
bladego pojęcia, z kim albo z czym rozmawiam. Lodowaty chłód przetoczył się po 
moim 
grzbiecie. Wyobraziłem sobie dolinę pełną duchów, gdzie ja też zaczynam stawać 
się duchem.
– Kim jesteś? – zapytałem szeptem.
– Och, jestem duchem. Na imię mam Rio. Były nadworny błazen króla Zyngwarfla. To 
jakieś czterysta lat temu. Miałem nieszczęście zażartować z królewskiego imienia 
i kazano mnie 
zgładzić. Od tej pory jestem zmuszony włóczyć się po korytarzach w 
nieskończoność i próbować 
kogoś rozśmieszyć. Ale, ale, przecież wcale nie chcesz o tym słuchać. Kurtyna w 
górę! 
Zaczynamy!
Nie miałem pojęcia, o czym w ogóle mówi. Nie wyglądał na groźnego, ale z duchami 
nigdy 
nic nie wiadomo.
– Dlaczego nie mogę cię zobaczyć? – zapytałem.
– A co, chciałbyś, żebym się ujawnił w całej okazałości? Zwykle zostawiam to na 
koniec 
jako supergwóźdź programu. Ale, ale. Powiedz no, dlaczego apokryf przebił 
pokrywkę?
– Nic mnie to nie obchodzi! – walnąłem pięściami w poduszkę.
Prawa dłoń znowu przypomniała o sobie. Duchy, wilkołaki, zaczarowane kury – co 
tu się 
właściwie dzieje?
– Po co te nerwy, koleś. To co zwykle. Standardowy zestaw transakcyjny z 
Diabolandii, czyli 
zaklęcie na produkcję złota, magiczny kamień, olbrzym Grak, swoją drogą, diabli 
wiedzą gdzie 
się teraz podziewa, i lekko przechodzony duch. Poniekąd pracuję tu jako 
konferansjer i mistrz 
ceremonii. Muszę włóczyć się po korytarzach, dopóki nie uda mi się kogoś 
naprawdę 
rozśmieszyć. Gdybyż tylko ktoś podrzucił mi parę dobrych kawałów. Nawet nie 
zdajesz sobie 
sprawy, jak trudno jest wycisnąć choćby szczyptę śmieszności z czterystuletniego 
materiału.
– Z pewnością, łatwe to nie jest – odparłem. Byłem zbyt zmęczony i nic mnie nie 
obchodziło.
Opadłem na łóżko.
– Ale dosyć tego ponuractwa! Show musi trwać! Słyszałeś może ten o jednorożcu 
i oberżyście? No więc, wchodzi jednorożec do oberży, rozumiesz i zamawia kufel 
październikówki. Oberżysta podaje piwo i mówi: „Należy się sto złotych koron”, 
po czym 
dodaje: „Widzi pan, nie mamy tu zbyt wielu...”
Reszty nie usłyszałem. Zapadłem w głęboki sen.
Nazajutrz rano odszukałem stodołę i zdałem Ebenezumowi relację z rozmowy z 
duchem.
– W rzeczy samej – powiedział, gdy skończyłem – tutaj dzieje się o wiele więcej 
niż oko 
dostrzega, a nos wyczuwa. Mam przeczucie, że Lady Sniggett usiłuje wykorzystać 
nas do 
odwalenia potężnej roboty za psie pieniądze – odchrząknął znacząco. – Wygląda na 
to, że, jej 
zdaniem, nie ma w tym nic nie na miejscu.
– Albo – wtrąciłem – obawia się, żeby zaklęcie blokujące złą magię nie zepsuło 
do reszty jej 
ukochanej kury.
– Słuszna uwaga – Ebenezum delikatnie podkręcał długi, siwy wąs. – Być może 
nadchodzi 
jakaś szansa dla ciebie, Winicjuszu. Bez względu na efekt końcowy, policzymy 
każdą usługę 
oddzielnie. Będzie drożej, ale na biednego nie trafiło.
– Ale... – nagi; niepokój nie pozwolił mi dokończyć zdania.
Kto miał rzucać zaklęcie? Kondycja mistrza wykluczała jego bezpośrednie 
działanie. Już 
setki razy próbował zablokować wrażliwość nosa, bądź oszukać go w ten czy inny 
sposób, ale 
wszystkie metody były w stosunku do jego dolegliwości całkowicie do niczego. 
Wszystkie 
z wyjątkiem jednej – ziół Solimy. Moje oczy same skierowały się na mieszek z 
ziołami 
przytroczony do pasa mistrza. Ebenezum pokręcił przecząco głową.
– Nie, Winek Ta robota nie jest aż tak ważna, żebym musiał uciekać się do 
jedynego 
lekarstwa. Zostawię je na bardziej odpowiednią chwilę.
Spojrzał w otwór do zrzucania siana i pociągnął za brodę.
– Mamy tu do czynienia z pewnym zespołem czynników nadnaturalnych. Jednakże 
każdy 
z nich wzięty oddzielnie – nie jest zbyt skomplikowany i można się z nim 
rozprawić przy 
zastosowaniu stosunkowo prostego zaklęcia. Należy zniszczyć diabelski kamień, 
przegnać ducha 
i wykonać parę egzorcyzmów. Następnie zabierzemy się do kury Lady Sniggett Ty, 
Winicjuszu, 
zajmiesz się praktyczną realizacją magii.
Przez długą chwilę wpatrywałem się w mistrza.
– Zamknij usta, chłopcze. Dobry czarnoksiężnik zawsze trzyma usta zamknięte.
Zastosowałem się do tej uwagi, a mistrz kontynuował:
– Dotychczas zdążyłeś przyswoić sobie kilka prostych operacji magicznych, które 
niejednokrotnie wybawiały nas z opresji. Może nie zawsze zadziałały one tak jak 
powinny, ale, 
jak widzisz, jesteśmy wciąż żywi i cały czas w drodze do Vushta, co w końcu jest 
sprawą 
najważniejszą. W ciągu kilku następnych godzin opanujesz zestaw zaklęć, które 
okażą się 
dziecinną igraszką. Potem trzeba będzie sporządzić dokładny harmonogram.
Czułem, że rosnę. Jeszcze nigdy mistrz nie okazał, że we mnie wierzy!
– Mam nadzieję, że nie zawiodę. Ebenezum uniósł brew:
– Ja też. W grę wchodzi pokaźne honorarium.
Ferona stanęła w drzwiach stodoły, ale prawie na nią nie spojrzałem. Moje myśli 
pochłaniały 
całkowicie: Ogólne zaklęcie przeganiające nr 3, Reguła Orka na egzorcyzm 
uniwersalny oraz 
Wielki zaśpiew Fudu na wyrównywanie części ciała.
– Przepraszam, czy zastałam Ebenezuma?
Odezwała się. Do mnie! Wszystkie zaklęcia wyleciały mi z głowy. Nareszcie! To o 
czym tak 
długo marzyłem, spełniło się! Gorączkowo szukałem w myślach odpowiedzi godnej 
jej urody. 
Niestety, aż tak godnej odpowiedzi nie udało mi się znaleźć, wobec czego 
odparłem, Ebenezum 
przechadza się gdzieś po posiadłości.
– Szkoda – odrzekła. – Powiedz, Winicjuszu, co sądzisz o małżeństwie?
Co też ona mówi? W głębi serca wierzyłem, że kiedy uda nam się porozmawiać ze 
sobą, 
sprawy przyjmą inny obrót Ale tak szybko?
– Całkiem niezły pomysł – odparłem pospiesznie. Przytaknęła bezwiednie.
– Czy sądzisz, że Ebenezum rozważyłby ewentualność poślubienia kobiety tak 
młodej, jak 
ja?
Odebrało mi mowę.
– Zamknij usta, Winicjuszu. W stodole jest pełno much. To może okazać się 
niezdrowe. – 
Stopą o absolutnie doskonaleń kształtach pieściła kupkę siana. – Zapewne dziwi 
cię, że chcę 
poślubić czarnoksiężnika. Rzecz w tym, że mamy tu do czynienia z tak olbrzymią 
koncentracją 
magii, iż czulibyśmy się o wiele bezpieczniej z czarnoksiężnikiem pod ręką.
Nie mogłem dłużej wytrzymać. Moje uczucia wzrosły ponad granice wszelkiej 
kontroli.
– A co ze mną? – wydobyło się z moich ust – Też jestem czarnoksiężnikiem i to w 
twoim 
wieku.
– Ale o wiele mniej doświadczonym niż twój pan. – Ferona zmarszczyła brwi. – 
Poza tym, 
Winicjuszu, jest jeszcze inny powód, dla którego potrzebny mi jest stary 
czarnoksiężnik. Ciąży 
nade mną klątwa. Każdy mężczyzna poniżej trzydziestki, którego pocałuję, umiera 
w ciągu 
trzech godzin!
Cofnąłem się o krok.
– Miałam co najmniej tuzin starających się o moją rękę dniem i nocą. Dopiero 
kiedy trzeci 
zgasł na wieki, zdałam sobie sprawę z całej grozy mojej dolegliwości.
– A co się stało z pozostałymi dziewięcioma? – zapytałem słabym głosem.
– Och, zostali pielgrzymami. Zdaje się, że obecnie we Wschodnim Królestwie nie 
ma 
nadmiaru miejsc pracy, nawet dla ludzi w sile wieku. Na szczęście, 
przeistoczenie się 
w świątobliwego męża stwarza niejakie możliwości zarobkowe – westchnęła w 
zadumie. – 
Gdybyż tylko któryś pocałował mnie teraz!
Przez jedną szaloną chwilę pragnąłem zająć miejsce zalotników, ale przypomniałem 
sobie 
o klątwie. Muszę nauczyć się zaklęcia, które ją zniesie.
– I do tego klątwa? – odezwał się Ebenezum, który stojąc w drzwiach 
przysłuchiwał się 
naszej rozmowie. – Młoda damo, sądzę, iż najwyższa pora, byś zechciała wyjaśnić 
dokładnie całą 
sytuację.
Wówczas Ferona opowiedziała o tym, jak jej wuj, który uważał siebie za wyjątkowo 
bystrego biznesmena, zawarł kontrakt z Diabolandią na, jak się początkowo 
wydawało, 
nieograniczone dostawy złota. Ale, jak to się często zdarza w podobnych 
sytuacjach, nie 
zauważył dopisku drobnym drukiem, prawie maczkiem (nieuważni kontrahenci biorą 
te literki 
w lewym rogu kontraktu za skazę drukarską) i oprócz złotodajnej kury dostał 
także ducha, klątwę 
na bratanicę, kamień, który regularnie zamienia kogoś z rodziny w wilkołaka, a 
także potężne 
czarne ptaszysko, które uniosło się natychmiast w przestworza, porywając 
kochanego wujaszka 
ze sobą.
– Zapewne rozumiecie, że byliśmy nieco przygnębieni tą tragiczną serią zdarzeń – 
ciągnęła 
Ferona. – Jednak ciotunia upierała się, że musi istnieć jakieś wyjście z tej 
sytuacji. Należało 
jedynie sprowadzić eksperta w dziedzinie magii i, dopóki to nie nastąpi, 
zostawić wszystko 
w takim stanie, jak było w dniu niespodziewanego odlotu wujcia, na wypadek, 
gdyby ten 
nieoczekiwanie wrócił.
– Ależ, doprawdy – powiedział mistrz – w ten sposób możecie jeszcze długo nie 
dopuścić do 
rozbicia koncentracji magii. Czy macie kopię kontraktu?
– Niestety. Odleciała razem z wujciem, gdy porwało go to ptaszysko.
– Typowo diabolandzka robota! – Ebenezum chodził tam i z powrotem miedzy kupkami 
siana. – No cóż, z duchem możemy się zmierzyć dopiero po zapadnięciu zmroku, 
wilkołaka też 
nie ujrzymy wcześniej. Całkowicie osobną sprawą jest diabelski kamień. Trzeba 
znaleźć miejsce, 
gdzie demony go ukryły!
– Och – powiedziała żywo Ferona. – Jest na okapie nad kominkiem w sali głównej.
Czarnoksiężnik wpatrzył się w młodą damę. – I nawet go nie ruszyłyście?
– No więc, cioteczka boi się cokolwiek ruszyć, gdyż wujcio mógłby nie poznać 
swego domu, 
gdy wróci. Poza tym, jeśli nie przeszkadza się wilkołakowi w czasie napadu, to 
jedyne co robi, to 
kradnie kurę i ucieka.
– Nie obawiacie się o Gretę?
– Trochę, ale wilkołak zawsze łapie pierwszą z brzegu. Medalistkę trzymamy w 
środkowej 
klatce i chyba tam jest bezpieczna.
Ebenezum zmarszczył brwi, spoglądając na dogasające światło dnia za stodołą. 
Instruktaż 
czarnoksięski zajął mu większą część dnia.
– Jeśli się nie pośpieszymy – powiedział – to znowu staniemy twarzą w twarz z 
wilkołakiem. 
Najpierw zniszczymy diabelski kamień. Tym razem stroną techniczną zajmie się mój 
uczeń, zaś 
ja będę go nadzorował. Winicjusz musi się wprawiać.
– Dobrze – Ferona była pełna wątpliwości. – Ale spieszmy się. Ostatnią osobę, 
którą 
wilkołak złapał na zabawie z kamieniem znaleziono z przegryzionym gardłem.
Przełknąłem ciężko i ruszyłem za mistrzem w stronę domostwa. Powtarzałem 
rytmicznie 
wszystkie zaklęcia. Krok-słowo, krok-słowo. Tym razem pomyłki były wykluczone. 
Za 
zapomnienie któregokolwiek fragmentu zaklęcia ryzykuję przecież gardłem.
– Czy Grecie na pewno nic się nic stanie? – zagdakała Lady Sniggett w kierunku 
kury 
medalistki, która całkowicie ignorując ludzkie zbiegowisko, dziobała spokojnie 
ziarna suszonej 
kukurydzy.
– Z pewnością – odparł czarnoksiężnik – Wszystko jednak zależy od stopnia 
powiązania 
różnych członów zaklęć diabolandzkich. Podejmiemy niezbędne środki ostrożności. 
– Zatkał nos 
i rzekł do mnie: – Otwórz pudło, Winicjuszu.
Wypełniłem polecenie. Mały, zielony kamyk spoczywał wewnątrz wbitego purpurowym 
pluszem pudełka. Wyglądał zupełnie niegroźnie. Aż trudno było sobie wyobrazić, 
że potrafił 
dokonywać rzeczy, o których Ebenezum mówił w ciągu dnia
– Diabelski kamyk – objaśniał mistrz – to wyjątkowo szatański wynalazek z 
Diabolandii 
rodem. Kto go dotknie, zostaje wyciągnięty do lasu w noc pełni księżyca i gdy 
spotka zwierzę 
niższego rzędu, staje się taki jak ono w każdą pełnię. Należy sądzić, iż ten 
okaz wzbogacono 
o dodatkową moc diabelską po to, by pierwszy dotykający odczuł nieodpartą 
potrzebę 
odnalezienia wilka. W przeciwnym razie dotykający mógłby równie dobrze stać się 
na przykład 
królikołakiem albo wróblołakiem czy nawet czymś jeszcze bardziej absurdalnym.
Zza pleców usłyszałem kichnięcie Ebenezuma.
– Zaklęcie! Zaklęcie, Winicjuszu!
Zacząłem recytować zaklęcie neutralizujące, lecz gdy byłem w połowie ktoś 
donośnie 
wrzasnął.
– Serwus, kochane ludziska! – zawołał dziwnie mi głos z tyłu. – Kurtyna w górę! 
Czas 
zaczynać show! Powiedzcie no, ilu Vushtan trzeba, by zrobić coś zakazanego?
Błazeński kaduceusz zamajaczył w kącie. Zdaje się, że Piło zdecydował się 
zamanifestować 
fizycznie swoją obecność. Usiłowałem wyprzeć ze swego umysłu kiepskie żarty 
ducha. Trzeba 
dokończyć zaklęcie! Ebenezum kichał wściekle. Wyglądało na to, że kolejne 
kichnięcia 
poważnie zagrożą rozwojowi długiej, ciągnącej się w nieskończoność opowieści o 
dwóch 
włochatych kundlach i beczce skwaśniałego wina.
– Są połączone! – wykrztusił mistrz między jednym a drugim kichnięciem. – 
Spróbuj... 
a psik! najmocniejszego... a psik! Wyklinaj! Wyklinaj!!!
Zatem byłem zdany tylko na siebie. Zaklęcie przeganiające. Starannie 
wypowiedziałem 
pierwszą linijkę, zwracając baczną uwagę na prawidłowe wymówienie wszystkich 
zawiłości 
artykulacyjnych. Właśnie wtedy za sobą usłyszałem warczenie. W samą porę 
odskoczyłem w bok 
przed rzucającym się na mnie wilkołakiem. Usłyszałem trzask rozdzieranych moich 
getrów. 
Stwór chciał mnie zabić! Rozejrzałem się za bronią. Dębowa laga leżała opodal. 
Wilkołak 
okrążył pokój, przemykając niebezpiecznie blisko złotych klatek z kurami i 
skulonych postaci 
Lady Sniggett i Perony. Czyżby tym razem potwór chciał pożreć Gretę? Gdybyż mieć 
pod ręką 
coś konkretnego do uderzenia, dźwignięcia albo rzucenia. Ebenezum był całkowicie 
bezradny. 
Zjawienie się wilkołaka pogorszyło jego stan. Leżał na podłodze jak jedna wielka 
bryła 
rozkichanego mięsa. Muszę sięgnąć po lagę! Zrobiłem krok do przodu, ale 
wilczysko stało już 
przede mną odsłaniając Wy w półludzkim grymasie. Najwyraźniej mnie zwodzi.
Trzeba było walczyć rękami. W końcu tylko one mi pozostały. I wtedy mój wzrok 
spoczął na 
kamieniu. Szybkim ruchem chwyciłem go i cisnąłem w wilka. Kamień odbił się od 
łba, którego 
właściciel stracił w tym momencie równowagę. Obaj, potoczyli się w stronę 
skulonych kobiet.
Nie to chciałem zrobić. Ruszyłem przez pokój, chcąc przyjść komuś z pomocą, 
kiedy 
zobaczyłem, że kamień podziałał również na obie damy i Borka. Ich skóra 
ściemniała i porosła 
gęstą szczeciną. Tym oto sposobem miałem przed sobą nie jednego, lecz trzy 
wilkołaki. Jednak 
nie poddam się! Mimo że moje szansę były dość marne, byłem zdecydowany walczyć 
za mistrza 
do ostatniej kropli krwi. Zaczynajcie, potwory!
Uświadomiłem sobie, że ja przecież także dotykałem kamienia. Gdyby wilkołak 
dotknął 
mnie teraz, również zamieniłbym się we włochatego potwora. Wtedy naprawdę nie 
byłoby dla 
Ebenezuma już żadnej nadziei. Cztery wilkołaki rozdarłyby go na strzępy.
Potwory ruszyły na Ebenezuma! Walczył, okładając je pięściami, ale jego ciosy 
nie miały 
dość siły. Z trudem kontrolował swoje ruchy. Spomiędzy fałdów szaty wypadł 
nieduży mieszek. 
Lecznicze zioła! Zanurkowałem pod uzbrojoną w pazury łapą i odrzuciłem mieszek 
mistrzowi. 
Równocześnie zachwiałem się i straciłem równowagę, lecąc głową w kierunku 
złotych klatek 
z kurami. Poczułem, że się odmieniam. Usta i nos zrosły się i stwardniały. Na 
ramionach wyrosły 
mi pióra. Okrutna prawda dotarła do mnie z całą bezwzględnością. Zmieniałem się 
w kurczaka! 
I to kurczaka-wilkołaka!!! Co za piekielna krzyżówka!
Wilk skoczył na mnie, ale dziobnąłem go wściekle. Odsunął się zaskoczony. Zdaje 
się, że 
nigdy dotąd nie miał do czynienia z kurą mająca sześć stóp wzrostu. Chwilowo 
przewaga była po 
mojej stronie, ale jak tylko wilkołaki się przegrupują to zostanie ze mnie 
garstka, no powiedzmy, 
biorąc pod uwagę moje rozmiary – garść piór. Kurzym oczkiem dostrzegłem jakiś 
ruch. 
Ebenezum podniósł mieszek do ust i połknął zioła. Brzęk tłuczonego szkła 
poprzedził 
wtargniecie do pokoju wielkiego, czarnego ptaszyska.
– Panie i panowie, ludzie i ludziska! – wołał Pito. – Oto powraca Grak!
Spostrzegłem, że Grak niesie w szponach niedużego, łysiejącego dżentelmena, 
który zawołał:
– Nareszcie w domu!
Wilki ruszyły na mnie, ale Ebenezum stał już na nogach i czarował pełną mocą. 
Wilki 
w biegu odzyskiwały ludzkie postacie, stając się na powrót Borkiem, Feroną i 
Lady Sniggett 
Ptaszysko zatoczyło koło. Niestety, mimo lekarstwa, mistrz nie był w stanie 
poradzić sobie 
z nim. Znów padł na podłogę i kichał.
– Fertiu, najdroższa! – wołał łysiejący dżentelmen, dyndając na czarnym szponie. 
Borczątko 
moje! Snigusiu złota! Jak to miło widzieć was w zdrowiu! Już myślałem, że nigdy 
nie wydostanę 
się z tej Diabolandii. Nie macie pojęcia, czym tam torturują ludzi! Te korki 
uliczne, reklamówki, 
aspirynki!
Niestety, nawet słowotok wujaszka nie mógł zniechęcić piło. Czterowiekowe teksty 
stale 
cisnęły mu się na usta.
– Panie i panowie, ludzie i ludziska! – wołał i wskazywał na mnie. – Oto pokaz 
na żywo! 
Dlaczego kura przepłynęła fosę, co?
Ferona spojrzała na mnie i roześmiała się. Gdaknąłem ze złością. Czyżby nie 
rozumiała, kto 
przyczynił się do jej ocalenia?
– Śmiech – wyszeptał Piło. – Szczery, serdeczny śmiech. Nareszcie możemy opuścić 
to 
ziejące nudą miejsce! Wracamy do rozkoszy i uciech Diabolandii. Mówię wam, 
najlepsze są 
stare, sprawdzone kawały!
To wyrzekłszy, duch zniknął. Wszystkie inne zjawiska również. Długą ciszę 
przerwało 
wściekłe gdakanie Grety. Odwróciłem się w stronę kury i zauważyłem, że nie mam 
już pór na 
ramionach. A gdy ujrzałem, co Greta zrobiła w kącie swojej złotej klatki, 
zorientowałem się, że 
czary opuściły również ją.
– I tak to się kończy! – jęknęła Lady Sniggett
– Tęskniliście za mną choć trochę? – zapytał łysy jegomość.
– Zakładam, czcigodny panie, że mam zaszczyt z wujem – powiedział Ebenezum, gdy 
już 
serdecznie wysmarkał nos.
– A kimże ty jesteś, panie? – odparł pytaniem – Snigusiu, najdroższa, chyba nie 
przyjmowałaś nikogo nowego na służbę, co? – Tu wujaszek przyjrzał się uważnie 
haftowanym 
srebrem szatom mistrza. – Chyba że jesteś... no właśnie, drogi panie, co też pan 
robi tu w tym 
domu sam z moją żoną, hę?
– Ależ, doprawdy – burknął Ebenezum.
Schylał się, by podnieść mój worek, który leżał wśród porozrzucanych klatek z 
kurczakami, 
po czym rzucił go w moją stronę. Odwrócił się i dumnym czarnoksięskim krokiem 
wyszedł 
z izby. Zaryzykowałem pożegnalne spojrzenie na Feronę, ale była zajęta czymś 
innym. Płakała 
nad szarobrązową kupką czegoś, co jeszcze tak niedawno było stosikiem złota.
– Zapłacicie mi za to! – wrzasnęła Lady Sniggett do oddalających się pleców 
mistrza. – To 
się nie godzi!
– Dosyć już tego! – mruknął mag, gdy wyszliśmy z domu. – Oby całe ich złoto 
zmieniło się 
jak trzeba! – Skinął głową w stronę postaci w mnisim kapturze, która zbliżała 
się ku nam. – 
Powinniśmy raczej służyć naszą magią tym biednym pielgrzymom, na których 
panienka tak 
szczerze wyrzekała.
– Zgadzam się całkowicie – powiedział mnich, ściągając kaptur.
Mimo ogolonej głowy natychmiast rozpoznałem Borka.
– Chyba pora na jakaś odmianę – odpowiedział, widząc nasze pytające spojrzenia. 
– Trochę 
spokojnego żywota, bez ustawicznej pogoni za materialnymi dobrami tego świata. 
Poza tym – tu 
pociągnął za rękaw swego habitu – dają całkiem przyjemne i ciepłe ubrania 
robocze.
Brat Bork postanowił dotrzymać nam towarzystwa jeszcze jakiś czas, zaś Ebenezum 
dokonał 
krótkiego podsumowania tego, co zaszło od chwili, gdy Bork ewakuował się z 
posiadłości.
– Jesteś doprawdy świętym mężem – powiedział w końcu Bork.
– Zniosłeś całkowicie klątwę, zużyłeś swoje jedyne lekarstwo i odszedłeś z tego 
domu, nie 
biorąc nawet grosika zapłaty?
– Tego nie powiedziałem – odparł Ebenezum. Pogrzebał w worku, który niosłem na 
plecach. 
Coś zagdakało.
– Kura? – zapytał Bork.
– Na kolację – przytaknął Ebenezum. – Zechcesz może zjeść z nami?
Zbladłem. Jakoś nie uśmiechał mi się drób na kolację. Chyba to zrozumiałe, po 
tym, co 
przeszedłem, mimo iż zaklęcie wilkołacze zniknęło razem z innymi „upominkami” z 
Diabolandii. 
Dziękuję za kurę. No, thanks! Wystarczy mi kilka ziaren suszonej kukurydzy, 
które zabrałem 
z posiadłości. A w ogóle, to doprawdy zdumiewające, że aż do dzisiejszego 
popołudnia nie 
zdawałem sobie sprawy jak smakowita może być suszona kukurydza.
Cóż, znowu na dworze, pod gołym niebem i w drodze do Vushta. Rzecz jasna było 
kwestią 
minut, jeśli nie sekund, kiedy zaatakuje nas kolejny oddział płatnych zabójców.
Rozdział 9
Jak wszyscy śmiertelnicy, tak i czarnoksiężnicy również potrzebują odpoczynku. 
Magiczne 
rzemiosło, poprawianie rzeczywistości i codzienne ciułanie drobnych na „stare 
lata” to 
rzeczywiście wyczerpujące zajęcie. Dlatego też prawdziwy czarnoksiężnik musi 
domagać się 
czasu na jakże zasłużony wypoczynek między jednym a drugim zadaniem. Nie 
zaszkodzi też, po 
odwaleniu naprawdę ciężkiego kawałka roboty, wyskoczyć na weekend za miasto. 
Szczególnie 
trudne przypadki wymagają co najmniej miesięcznego pobytu w nadmorskim kurorcie. 
Cóż zatem 
począć, gdy dzieło czarnoksiężnika odkształca jego świat, a może nawet strukturę 
wszechświata 
jako takiego? Hm, przyjmijcie do wiadomości, że kwatery w Vushta należy 
rezerwować co 
najmniej dwa miesiące naprzód.
NAUKI EBENEZUMA, 
tom 23
To było nie do zniesienia. Z najwyższym wysiłkiem utrzymywałem wór na plecach. 
Ważył 
chyba cztery razy więcej niż zwykle. Opierałem się o lagę całym ciężarem, tak że 
przy każdym 
kroku wyginała się w pałąk Mogła pęknąć lada chwila. Ledwie odrywałem zmęczone 
stopy od 
ziemi i potykałem się o czające się w ściółce kamienie i korzenie. Szliśmy po 
czymś, co przy 
dużej dozie wyobraźni i optymizmu mogło uchodzić za ścieżkę. Już wielokrotnie w 
czasie 
morderczego marszu odnosiliśmy wrażenie, że całkiem zboczyliśmy z gościńca i 
poruszamy się 
w czymś tak poprzerastanym i dzikim, że nawet leśne zwierzęta zrezygnowały z te) 
trasy. 
Ebenezum był o wiele bardziej wyczerpany niż ja. Szedł zgarbiony, a głowa 
opadała mu co 
chwila na piersi. Dumny krok czarnoksiężnika zmienił się we wcale nie 
czarnoksięskie człapanie.
Zrazu, gdy tylko opuściliśmy posiadłość Lady Sniggett po fortunnym rozwiązaniu 
problemu 
zaklętej kury, z mistrzem wydawało się być wszystko w jak najlepszym porządku. 
Niemoc 
i zmęczenie po pierwszej dawce ziół Solimy ustąpiły bez śladu przy drugiej 
dawce. Mistrz zaczął 
nawet szeroko rozwodzić się na temat skuteczności homeopatii, zwłaszcza po tym, 
jak udało nam 
się zdobyć składniki do leczniczych okładów. Niestety, słowa te były 
przedwczesne Reakcja na 
drugą dawkę leku nastąpiła dopiero pod koniec drugiego dnia marszu i była co 
najmniej 
czterokrotnie ostrzejsza niż pierwsza. Pierwszym objawem, tuż po bitwie z 
Torkiem, było 
wyczerpanie. Obecne symptomy wskazywały, że wyczerpanie zdawało się pochłaniać 
każdą 
drobinę energii z czarnoksięskiego ciała.
Rzecz jasna, przez całą drogę prześladowali nas płatni zbóje. Nie wspominałem 
leszcze 
o wzrastającej liczbie wstrząsów podziemnych. Początkowo myślałem, że mam 
zachwiania 
równowagi na skutek koszmarnego zmęczenia, które oplatało moje ciało jak 
potworny sznur. Ale 
to nie było to. Doświadczała nas istna plaga przybierających na sile wstrząsów, 
jak gdyby 
olbrzymy wycinały coraz ostrzejsze hołubce przeplatane nerwowym stepowaniem. 
Byliśmy, par 
excellence, wstrząsani i to tak, że często Pełliśmy równowagę. Ebenezum zrobił 
kilka chwiejnych 
kroków naprzód. Kiedy zdołał odzyskać z trudem utrzymywaną równowagę, odwrócił 
się do 
mnie. Oczy, które potrafiły zapłonąć czarnoksięskim gniewem lub emanować 
magiczną siłą 
przekonywania teraz były zmęczone i przekrwione z wysiłku.
– Odpocząć... – tylko tyle zdołał powiedzieć.
Wskazałem na dość przyjaźnie wyglądającą konfigurację głazów, gdzie moglibyśmy 
spocząć 
na chwilę. Dobrnęliśmy do nich ostatkiem sil Gdy zrzucałem wór na ziemie, w 
moich ruchach 
nie było ani krzty wdzięku. Postanowiłem na razie nie zaglądać do niego. W końcu 
mogę trochę 
poczekać z ujawnieniem tego, co się potłukło. Ebenezum nawet nie zareagował na 
hałas. Był 
zajęty powolnym siadaniem, które jak od niedawna każda, nawet najprostsza 
czynność, 
pochłaniało mu mnóstwo czasu. Równocześnie stęknął i rozpuścił wiatry. Wydawało 
się, że 
czynność siadania uwolniła wszystkie jego problemy i powierzyła je we władanie 
rzeczonym 
wiatrom.
Przez długą chwilę siedzieliśmy w milczeniu. Świszczący oddech zmęczonego 
czarnoksiężnika nieco się wyrównał i przycichł. Wreszcie mistrz zsunął czapkę z 
czoła i spojrzał 
na mnie.
– Tego się właśnie obawiałem – powiedział. – Druga dawka wyssała z mojego dała 
całą 
żywotność i energię. Następnej dawki nie przeżyłbym – przerwał, by złapać haust 
powietrza.
– Co mamy robić? – zapytałem, zanim zorientowałem się, że Ebenezum zasnął 
siedząc.
Wszystko spadło zatem na moje barki. Mistrz był naprawdę wyczerpany ponad 
wszelką 
dopuszczalną normę.
Koniecznie trzeba mu znaleźć jakieś bezpieczne miejsce, by odpoczął i odzyskał 
siły.
– Ehm, pardon? – dobiegło z drugiej strony drogi. Szybko podniosłem głowę. 
Opodal stały 
dwie postacie okutane w ciężkie opończe.
– Mówiłem coś do panów? – zapytałem.
– Ależ skądże.
Jedna z postaci zrobiła krok do przodu. Widziałem tylko jej dłonie, które w 
czasie 
wypowiedzi wykonywały obłędny taniec gestów, jakby za wszelką cenę chciały się 
wyrwać spod 
tkaniny okrywającej resztę, do której należały.
– Pozwoliłem sobie powiedzieć „pardon” – ciągnęła postać – gdyż pragnę z panem 
porozmawiać. Niestety, musi pan wybaczyć mi pewną niedoskonałość w sztuce 
konwersacji, 
jako że, widzi pan, jestem ubogim eremitą i niezmiernie rzadko zdarza mi się 
rozmawiać 
z kimkolwiek.
Zsunął kaptur, spod którego ukazała się łysina lśniąca w promieniach 
popołudniowego 
słońca.
– Ach – odparłem, gdy wreszcie udało mi się rozszyfrować treść jego wypowiedzi – 
I chciał 
pan zapewne coś mi powiedzieć?
– Z całą pewnością, tak. – Jego dłonie wciąż migały na wysokości klatki 
piersiowej. – Jak już 
wspominałem, jestem ubogim eremitą i poszukiwaczem religijnym imieniem Heemat, 
związanym przysięgą, by nie wyrzec ani słowa przez dwadzieścia lat Właśnie tak, 
usta te są 
zamknięte na całe dwadzieścia lat i nie wolno im wydać z siebie ani jęku bólu, 
ani okrzyku 
radości. Pojawia się tu pewna niekonsekwencja, ale gdy ujrzałem was na drodze, 
doszedłem do 
wniosku, że pora złamać przysięgę. Mówiąc to, nie przestawał się uśmiechać. 
Spojrzałem na 
mistrza, który nieznacznie pochrapywał, leżąc na głazie. Aż dziwne, że zdołał 
spokojnie przespać 
tę rozmowę. Cóż, chociaż również padałem ze zmęczenia, ktoś musiał przecież 
rozwiązać 
zaistniały problem. Postanowiłem, że dokonam tego osobiście, i to tak, żeby 
mistrz był ze mnie 
dumny. Przyjrzałem się wciąż uśmiechniętemu łysemu facetowi. Było w nim coś 
osobliwego. Jak 
zabrałby się do tej sprawy Ebenezum?
– Ależ, doprawdy – powiedziałem, starając się zgłębić prawdziwą naturę eremity – 
jest pan 
poszukiwaczem religijnym?
– Tak – odparł Heemat, unosząc ręce do nieba. – Jestem wyznawcą małego bóstwa, 
zwanego 
Plaugg Umiarkowanie Wspaniały.
– Doprawdy – postanowiłem jak najszybciej zakończyć ten wątek – I jesteś, panie, 
związany 
przysięgą milczenia na dwadzieścia lat?
– No... tak, mniej więcej tak. Ale kiedy ujrzałem was na drodze i w tak 
oczywistej 
potrzebie...
Ton głosu eremity wydał mi się cokolwiek wyzywający. Tak oczywista potrzeba? 
Zakasłałem.
– Po prostu odpoczywaliśmy.
– Pański towarzysz wygląda jakby mógł odpoczywać jeszcze co najmniej dziesięć 
lat.
Spojrzałem na Ebenezuma. Jakimś sposobem udało mu się wturlać na szczyt głazu. 
Chrapał 
coraz głośniej.
– Zwykła popołudniowa drzemka – odparłem, starając się, by w moim głosie nie 
zabrzmiała 
nawet nutka niepokoju. Tylko jak obudzić Ebenezuma, wykluczając solidnego 
kopniaka?
– Może więc potrzebujesz, panie, schronienia do czasu aż towarzysz zakończy 
drzemkę? – 
Heemat pokazał ręką w lewo. – Nasza szopa jest tuż opodal.
Więc to tak. Teraz wiedziałem, co mi nie dawało spokoju. W zamyśleniu 
pogładziłem 
podbródek.
– Doprawdy, panie. Twierdzisz, że jesteś eremitą?
– Dokładnie.
– Cóż – odchrząknąłem delikatnie – od kiedy to eremici mają towarzyszy podróży?
Cóż za precyzja myślenia! Jakie celne pytanie! Z trudem powstrzymywałem się, by 
nie 
parsknąć śmiechem w twarz tamtemu. Ebenezum byłby dumny, widząc mnie w akcji.
– Rozumiem. – Dłonie Heemata zniknęły pod fałdami na moje pierwsze napomknienie 
o niewłaściwym prowadzeniu się. – Zapewne w stronach, z których przybywacie 
panują nieco 
inne obyczaje. Od razu poznałem, że nie jesteście tutejsi.
Poczułem się całkowicie zbity z tropu.
– Czy to znaczy, że w tym kraju eremici podróżują parami?
– Ale, ale. Po co spierać się o rzeczy oczywiste? Jakim sposobem dotarliście aż 
tutaj?
– Cóż, wygląda na to, że gdzieś po drodze zboczyliśmy z głównego gościńca – 
wyjaśniłem, 
a gdy odzyskałem zimną krew dodałem szybko: – Jedną chwileczkę!
Dlaczego pański towarzysz nic nie mówi? Czyżby również był związany przysięgą 
milczenia?
– Kto, ten? Snarks? – Heemat zaśmiał się szczerze i serdecznie. – On nigdy w 
życiu nie 
złożył żadnej przysięgi. Po prostu nie lubi rozmawiać. Czy tak, Snarks?
Zapytany przytaknął skinieniem głowy i powiedział coś pod kapturem, co 
zabrzmiało mniej 
więcej tak
– Anih ap ać a.
Wszystkie dotychczasowe wyjaśnienia nie przekonały mnie.
– Co powiedział towarzysz? – zapytałem stanowczo.
– Zdaje mi się, że „anih ap ać a” – odpowiedział Heemat, gładząc się radośnie po 
brzuchu.
Naprawdę coś było nie w porządku. Przeklinałem swój brak doświadczenia. Może 
jednak 
należało potrząsnąć Ebenezumem i obudzić go. W tejże chwili mistrz stoczył się z 
głazu prosto 
w gęste jeżyny rosnące obok. Co prawda jego śpiąca postać zniknęła z pola 
widzenia, ale za to 
chrapanie stało się jeszcze głośniejsze.
– Nasza szopa jest tuż – powtórzył Heemat, wzruszając ramionami. – On oczywiście 
może 
spać w jeżynach całą noc, jeśli taka jego wola.
Przeniosłem wzrok z eremity na jego zakapturzonego towarzysza. Snarks zamachał 
nad 
głową dłońmi w rękawicach i zawołał:
– Niha sop af ta!
Ktoś stuknął mnie w ramię. Atakują od tyłu! Obróciłem się trochę za szybko i 
omal nie 
straciłem równowagi. Zatem zdecydowali się wreszcie zrobić pierwszy ruch! 
Wrogowie czaili się 
wszędzie! Gdybym tylko mógł przeniknąć prawdziwą naturę szatańskich spisków! 
Teraz 
przecież znam czary! I jestem gotów walczyć z nimi, obojętnie czy jest ich dwu, 
czy dwustu. 
Odziany w czerń przybysz był co najmniej dwie stopy wyższy ode mnie, a w barach 
tak szeroki, 
że wystawały zza stojących przed nim ramię w ramię dwóch dobrze zbudowanych 
mężczyzn. 
Twarz miał bladą, bez cienia życia i radości. Przemówił najniższym głosem, jaki 
w życiu 
słyszałem.
– Potrzebuję pomocy.
Ledwo wyrzekł te słowa, nastąpiło kolejne trzęsienie ziemi. O ile poprzednie 
mogły uchodzić 
za efekt hołubców wycinanych przez jakiegoś olbrzyma, o tyle to z pewnością było 
rezultatem 
zmagań w konkursie na tupniecie roku. Wszyscy zostaliśmy powaleni na ziemię. 
Wszyscy 
oprócz przybysza. Wstrząs nie trwał dłużej niż sekundę.
Ebenezum chrapał w najlepsze.
Z gąszczu dobiegł potężny ryk niczym trąbienie słonia. Mężczyzna w czerni 
obrócił się lekko 
i wdzięcznie jakby był baletmistrzem albo co najmniej zawodowym łowcą węgorzy. 
Spośród 
krzewów wypadł olbrzymi dzik. Pędził w naszą stronę, wystawiając potężne szable 
gotowe do 
zadania śmiertelnego ciosu. Tratując przecinkę zaryczał ponownie i przystąpił do 
ataku. Dębowa 
laga wydała mi się śmiesznie filigranowa. Przybysz zastąpił odyńcowi drogę i 
chwycił dwie 
szable zwierzęcia tak wprawnie i gładko, jakby ów nie atakował, lecz grzecznie 
podstawił kły do 
pogłaskania. Jednym szarpnięciem obrócił potwora, który stracił cały impet. 
Zanim dzik zdołał 
dojść do siebie, mężczyzna w czerni zacisnął potężną dłoń na karku zwierzęcia i 
uniósł je do 
góry. Dzik ryknął, a po chwili z jego gardzieli wydobył się dziwny charkot 
Mężczyzna w czerni 
zacisnął potężne palce na jego krtani. Kiedy zwierzę przestało stawiać opór, 
mężczyzna odrzucił 
je niedbałym ruchem na bok.
– Uwielbiam dusić dziki – powiedział. – To mnie bardzo uspokaja, nie mówiąc 
o wewnętrznej satysfakcji.
Podjęcie z nim walki mogło być moim ostatnim pomysłem w życiu. Uciec też nie 
mogłem, 
bo Ebenezum spał w najlepsze wśród jeżyn.
– Ależ, doprawdy – powiedziałem.
– Nic, drobiazg – odparł siłacz. – Wygląda na to, że zboczyłem z głównego 
gościńca.
Heemat najwyraźniej zawiedziony, zawołał:
– Znowu zagubiony podróżnik, niestety. Może jednak przydamy się na coś.
– Kto to jest? – zapytał siłacz łagodnie.
– To tylko ja, Heemat, szlachetny panie. – Heemat wyciągnął ręce przed siebie. – 
Biedny 
pielgrzymujący eremita w służbie Plaugga Umiarkowanie Wspaniałego. Właśnie 
złamałem 
przysięgę milczenia, by pomóc...
– Dosyć – siłacz podniósł olbrzymią dłoń na wysokość nie mniejszej głowy.
Heemat błyskawicznie zamknął roześmiane usta.
– A to kto? – zapytał siłacz i skinął głową w kierunku zakapturzonego towarzysza 
Heemata.
– Min naf heś fe – mruknął Snarks i zrobił krok do tyłu.
– To tylko Snarks, panie – wtrąciłem – towarzysz podróży Heemata.
– Chwileczkę – zaczął olbrzym. – Jak możesz być eremitą i podróżować w 
towarzystwie?
Heemat zesztywniał i zawołał.
– Nie pozwolę, by ciasnota umysłowa i nietolerancja społeczna dyktowały mi, co 
mam robić!
– Niech ci będzie! – siłacz wzruszył potężnymi ramionami, zaś Heemat uśmiechnął 
się 
przepraszająco.
– Nazywają mnie... – tu olbrzym wydał odgłos jak stara kobieta, na którą sypią 
się razy 
zadawane niechętnym tej czynności długim wężem – ...chociaż niewielu jest w 
stanie to 
wymówić. Nazywają mnie po prostu Krupierem Śmierci.
– Doprawdy – odrzekłem, mając wciąż przed oczami brawurowe powalenie 
rozszalałego 
odyńca – czymże możemy służyć, Wielki Krupierze Śmierci?
– Przyjaciele mówią mi po prostu Krupier – odparł. – Wykonuję zadanie zlecone 
przez 
obecnego pracodawcę, króla Urfoo zwanego Mściwym. – Niedbale masował potężne 
kłykcie.
Króla Urfoo?! Dziwny chłód przebiegł mi po grzbiecie. Zmęczone stopy nagle 
odzyskały 
wigor i były gotowe do ucieczki. Króla Urfoo?!
– Ach, więc chodzi o zlecenie – Heemat skinął głową z uznaniem.
– Tef żeś sef maf – dodał Snarks.
– Tak, muszę odszukać pewnego czarnoksiężnika.
– Czarnoksiężnika? – zapytałem.
Lodowate ciarki wznowiły spacer po całym ciele. Bynajmniej zostałem dokładnie 
rozbudzony. – Nazywa się Ebenezum – kontynuował Krupier.
– Doprawdy? – mój głos zabrzmiał o wiele wyżej niż powinien. Postanowiłem, że 
lepiej 
będzie nie odzywać się wcale.
Krupier zwrócił się do eremity i jego towarzysza podróży. Gdy mówił, potężne 
mięśnie na 
karku poruszały się rytmicznie.
– Nie znacie nikogo o takim imieniu?
– Nef has mutf behf – odparł Snarks.
– Niestety, panie, nie mieliśmy zaszczytu zostać przedstawieni nikomu o takim 
imieniu – 
powiedział Heemat i cofnął się.
– Cóż, zatem muszę ruszać dalej – westchnął Krupier. Potężne muskuły falowały 
pod 
czarnym ubraniem jak wartka woda.
Spośród jeżyn dobiegło głośne chrapnięcie.
– A to co? – Krupier obejrzał się, a na jego twarzy pojawił się posępny uśmiech. 
– Kolejny 
odyniec do uduszenia?
– Nie, panią skądże, to tylko jakiś ptak – zawołałem.
Ebenezum jęknął przez sen i znów zachrapał.
– Jesteś pewien, że to nie dzik? – zapytał Krupier w zadumie. – Zbyt głęboki i 
donośny 
odgłos jak na ptaka. Jeśli już mam coś udusić, to zdecydowanie wolę dzika.
Przez chwilę nasłuchiwaliśmy w milczeniu, ale dochodził nas tylko szelest liści 
i odgłosy 
krzątaniny mieszkańców lasu. Ebenezum zachowywał się wyjątkowo cicho.
– Cóż, pora wracać na gościniec – Krupier chwycił przelatującego motyla i 
rozdarł go na 
dwoje. – To nie to samo co uduszenie dzika – mruknął.
Heemat objaśnił siłaczowi, jak trafić na główny gościniec. Krupier machnął nam 
na 
pożegnanie i ruszył z powrotem, dając kroki trzy razy dłuższe niż kroki 
normalnego mężczyzny. 
Zacząłem odzyskiwać oddech.
– Cóż, Snarks – Heemat skinął ręką na swojego towarzysza. – Najwyraźniej nikt 
nie chce 
skorzystać z naszej gościnności.
– Chwileczkę! – zawołałem. – Przemyślałem to sobie. Jednak skorzystamy z waszej 
oferty.
– Wspaniale! – Heemat klasnął z radości. – Oczywiście wiecie, że w grę wchodzi 
symboliczna opłata.
Przytaknąłem obojętnie. Podjąłem decyzję i nie zamierzałem od niej odstąpić. 
Ebenezum nie 
nadawał się do dalszej drogi, i, chociaż nie wierzyłem do końca w to, co 
powiedział eremita, jego 
propozycja była znacznie bardziej zachęcająca niż perspektywa spędzenia czasu z 
Krupierem 
Śmierci.
– Nie sądzę, byśmy zdołali obudzić twojego towarzysza – Heemat wskazał głową w 
kierunku 
głazów i jeżyn. – Zresztą, drobiazg. Poniesiemy go. Oczywiście, za niewielką 
opłatą.
Skinąłem ponownie głową. Teraz, kiedy Krupier śmierci odszedł na dobre, moje 
zmęczenie 
wróciło natychmiast Ruszyliśmy we trójkę w stronę jeżyn.
Ktoś mocno klepnął mnie w plecy.
– Najmocniej przepraszam – usłyszałem głos Krupiera – ale wygląda na to, że znów 
zrobiłem 
koło. Och, a któż to? Jego jeszcze nie widziałem. Czy przypadkiem nie ma na 
sobie szat 
czarnoksiężnika?
Ebenezum obudził się i kichnął.
Rozdział 10
Mądrością prostego ludu są przysłowia, a to że „najdemniej pod latarnią”, a to, 
że „nie 
wszystko złoto...” itd. W naszym fachu opinie na ten temat są nieco inne. 
Doświadczenia całego 
żyda sprawiają, że bez względu na to w jak głębokie bagno wdepnęliśmy, jak 
nieciekawa 
i najeżona niebezpieczeństwami jest nasza aktualna sytuacja, jak blisko ocieramy 
się o ohydną 
nie do opisania śmierć, ba, o wieczne potępienie wiemy, że i tak może być o 
wiele gorzej niż jest 
i wcale nie dlatego, że jak by mogli to dawno by już było.
NAUKI EBENEZUMA, 
tom 6 Wstęp ogólny
– Mussplaft! – zawołał Snarks.
– Szerokiej drogi i nie zawadź o chmury! – dodał Krupier, gdy współtowarzysz 
eremity 
uciekał pośpiesznie.
– Dziękuję – odparł Ebenezum i wysmarkał nos w rękaw. – Aż kim mam zaszczyt?
– Oto Krupier Śmierci, mistrzu – wtrąciłem pośpiesznie – wysłany z misją przez 
Króla 
Urfoo.
– Doprawdy? – Z niejakim wysiłkiem Ebenezum zdołał usiąść, ciągnąc za sobą 
oplatające go 
wciąż jeżynowe pnącza. – Bądź tak dobry, Winicjuszu i pomóż mi.
Uczyniłem zadość tej prośbie.
– Zatem jesteś, panie, Krupierem Śmierci? – powtórzył Ebenezum.
Krupier wydał dźwięk w rodzaju: baba-równo-bita-po-wątrobie, a Ebenezum 
powtórzył go 
wiernie. Krupier odparł, że zdolności dźwiękonaśladowcze mistrza wywarły na nim 
olbrzymie 
wrażenie. Mistrz wyjaśnił, że swego czasu trochę ćwiczył. Zainteresował się, czy 
przypadkiem 
Krupier nie był akolitą denominacji brzuchomówców specjalizującej się w 
wydawaniu dźwięków 
pośrednich typu: stado-kur-napadnietych-przez-tuzin-grabi-samobijów-w-rękach-
rozhukanego-
fornala?
Krupier rozpromienił się słysząc, iż Ebenezum wie co nieco o jego sekcie i 
natychmiast 
rozwiódł się na temat swoich nauczycieli o imionach, które w jego ustach 
brzmiały jak dźwięki 
wydawane przez kogoś równocześnie duszonego i rozdzieranego końmi Doznana przed 
chwilą 
ulga z powodu nagłego ozdrowienia mistrza zaczynała przechodzić w narastający 
niepokój. 
Przecież z rozmysłem napomknąłem w czasie prezentacji o Urfoo. Mimo to 
czarnoksiężnik 
zdawał się pozostawać w całkowitej nieświadomości grozy sytuacji. W jaki sposób 
ostrzec 
Ebenezuma, nie zdradzając jego imienia rzezimieszkowi, z którym prowadził 
swobodną 
rozmowę?
– Ale dość już tych radosnych ploteczek – zawołał Krupier. – Nie znam nawet 
pańskiego 
imienia. Z jakimż to uczonym mężem mam zaszczyt i przyjemność?
– Szlachetny panie – zaczął Ebenezum. Szarpnąłem go za rękaw. – Później, 
Winicjuszu. Nie 
widzisz, że rozmawiam? Zatem, jak już mówiłem, jestem...
Ziemia znów się zatrzęsła. Tym razem hołubce i stepowanie olbrzymów przeszły w 
galowy 
koncert stepu artystycznego w wykonaniu co najmniej dywizji słoni bojowych w 
pełnym 
uzbrojeniu. Nawet Krupier nie utrzymał się na nogach.
Z głębi lasu dobiegł przeciągły ryk Krupier ochoczo poderwał się i przyjął 
postawę do walki 
Przez gąszcz przebijał się w naszą stronę olbrzymi brunatny niedźwiedź. Krupier 
uśmiechnął się. 
Podniósł rękę i machnął zapraszająco do rozszalałej, osmiostopowej bestii. 
Czując łatwy łup, 
niedźwiedź rzucił się na niego. Szybciej niż w mgnieniu oka na czaszkę 
atakującego zwierza 
spadła dłoń Krupiera. Chrupnęło sucho i ostro. Krupier zrobił unik przed 
szalejącymi 
w powietrzu pazurami. Niedźwiedź padł.
– Doprawdy imponujące – zauważył Ebenezum.
– Drobnostka – odparł Krupier, wycierając w liście resztki niedźwiedziego mózgu. 
– Ale 
kiedy nam tak brutalnie przerwano, pan przedstawiał się właśnie?
– Ach, tak, rzeczywiście – Ebenezum uśmiechnął się wygładzając fałdy szaty.
Wstrzymując oddech, czekałem na ostatnie słowa mistrza, które padną przed jego 
gwałtownym i pośpiesznym rozstaniem się ze światem żywych. Bezwiednie 
zastanawiałem się 
czy mózg mistrza ma inny kolor niż mózg niedźwiedzi.
– Jak już zatem mówiłem – ciągnął czarnoksiężnik. – Nie jestem władny wyjawić 
mego 
imienia w chwili obecnej. Tak jak i ty, panie, mam misję do spełnienia.
Krupier skinął głową.
– Wiedziałem, że spotkam tu bramie dusze.
– Tu każda dusza jest ci bratnia – zawołał Heemat, obejmując szerokim gestem 
naszą 
gromadkę i kawałek lasu na dokładkę. – Właśnie dlatego Snarks i ja natknęliśmy 
się na was, 
rozpoczynając tym samym całą serię ważkich zdarzeń.
Tego było odrobinę za dużo. W nawale ostatnich, wielce dramatycznych zajść 
nieomal 
zapomniałem o eremicie i jego okutanym towarzyszu. Już otwierałem usta, by coś 
powiedzieć, 
gdy Ebenezum gestem nakazał milczenie.
– Wszyscy doceniamy wagę i powagę twojej osoby – powiedział. – Czy jednak nie 
nadeszła 
pora, byś łaskawie zaprowadził nas do swej szopy?
Heemat klasnął w dłonie.
– Ależ naturalnie. Przekonacie się, że to bardzo przytulna szopa. Warta każdego 
grosika 
wyszczególnionego w rachunku.
Zdziwiło mnie, że mistrz tak szybko zaufał tym dwu, całkowicie obcym.
– Winek, zabierz bagaże – polecił, zanim zdążyłem wyrzec choćby słowo, po czym 
ściszonym głosem dodał: – Nawet nie zdają sobie sprawy jak bardzo są dla nas 
ważni A ja muszę 
się przespać.
Zbierając rzeczy, spojrzałem do tyłu na Krupiera, który nastroszył grubą brew i 
wpatrywał 
się w zachodzące słońce.
– Chyba dołączę do was – powiedział. – Nie bardzo uśmiecha mi się samotna noc w 
lesie.
– Świetnie! Doskonale! Szopa pełna gości, to dopiero szczęśliwa szopa! – zawołał 
Heemat, 
odwracając się i stając na czele pochodu.
Ebenezum machnięciem ręki odgonił Snarksa, gdy ten zbliżał się do nas.
– Trzymaj się lepiej z daleka, dobrze? Grzeczny chłopiec. Potrzebuję 
odpowiedniej 
przestrzeni do kontemplacji. – Wytarł nos w rękaw i nieco zwolnił, bym znalazł 
się tuż przed 
nim. Wtedy dodał szeptem: – Jak dotąd nasza wyprawa jest bardzo ciekawa i 
pouczająca, ale 
obawiam się, że stanie się jeszcze ciekawsza i o wiele bardziej pouczająca i to 
zanim dzień się 
skończy.
Przytaknąłem nie przerywając marszu za prowadzącym Heematem. Odczuwałem pewne 
zakłopotanie pomieszane z ciekawością. Cieszyłem się jednak, że Ebenezum znów 
był rześki 
i panował nad sytuacją. Radosne uczucie zostało przerwane gwałtownym falowaniem 
ziemi pod 
stopami.
– Wustpuft! – zawołał Snarks.
Tuż przede mną zarysowała się głęboka szczelina. Ktoś wyrwał mi lagę z drżących 
rąk, ale 
zanim się zorientowałem, mała okutana postać już biegła wywijając nią świszczące 
młyńce nad 
głową i grzmocąc wszystko, co wynurzyło się z rozszerzającej się rozpadliny, w 
której kotłowały 
się kłęby kurzu. Cokolwiek wynurzyło się, obrywało siarczyście, gdzie popadło. 
Rozbrzmiewały 
wrzaski bólu i wściekłości. Ziemia zadrżała ponownie i szczelina zamknęła się. 
Snarks wrócił do 
nas i oddał mi lagę.
– Weftustf! – zauważył.
– Kiedy tylko zechcesz – odparłem.
– To ciekawe – mruknął do siebie Ebenezum. – Dokładnie tak, jak przewidywałem.
Po tych słowach pochód wrócił do marszu w promieniach zachodzącego słońca, 
kierując się 
ledwie widoczną ścieżką do szopy Heemata.
– Cześć i chwała Plauggowi Umiarkowanie Wspaniałemu – zaintonował Heemat – 
Witajcie 
w mojej skromnej szopie!
Zatoczył ręką koło. Dwie kobiety odziane w typowe leśne stroje minęły nas w 
głównym 
holu, lecz kiedy doszliśmy do stołu, za którym stał trzeci mężczyzna w szatach 
eremity, kobiety 
przystanęły. Heemat spojrzał badawczo na ścianę za jego plecami i odwrócił się 
do nas.
– Niestety, mogę wam zaoferować cele, które jednakże znajdują się w odległym 
końcu 
południowego skrzydła. Mamy teraz, bądź co bądź, sezon w pełni. To doskonałe 
cele noclegowe, 
zapewniam. Może nie tak słoneczne jak te we wschodnim i północnym skrzydle. 
Przydzielę wam 
sąsiednie pomieszczenia, a po usunięciu ścianek działowych uzyskamy warunki 
sprzyjające 
waszej dyskusji. – Odwrócił się do trzeciego eremity. – Zechciej zająć się 
naszymi gośćmi, 
Maurycy – powiedział. – Maurycy wskaże panom pokoje. – Zakaszlał nieznacznie, 
ale 
gustownie. – Oczywiście, uzgodni także warunki płatności.
To rzekłszy wyszedł. Zauważyłem, że Snarks również gdzieś zniknął, tak więc 
staliśmy 
przed Maurycym – ją Krupier i Ebenezum. Eremita przeszedł do odczytywania 
cennika 
z oprawionej na czerwono księgi hotelowej. Krupier oświadczył, że nie dysponuje 
żadnymi 
funduszami, co zresztą było jedną z reguł jego denominacji. W mojej głowie 
błysnęła szalona 
myśl – może pozbędziemy się go na dobre. Jednak Ebenezum sięgnął ręką między 
liczne fałdy 
swej czarnoksięskiej szaty i zapłacił za wszystkich trzech. Starałem się nie 
okazać przygnębienia. 
Olbrzym w czerni podążał za nami korytarzem, niedbale miażdżąc potężnym palcem 
pełzające tu 
i ówdzie insekty. Co zamierza mistrz?
– Jestem pańskim dłużnikiem – zadudnił olbrzym, gdy Maurycy otworzył drzwi do 
naszego 
apartamentu. Podczas gdy my oglądaliśmy kwaterę, eremita kręcił się koło nas 
jakby na coś 
czekał, lecz jedno ponure spojrzenie Krupiera odprawiło go natychmiast
– Jeszcze raz dziękuję za wspaniałomyślność – powiedział Krupier do Ebenezuma. – 
Moja 
sekta nie przejawia zbyt wielkich potrzeb finansowych. Złoto jak wszystkie inne 
znamiona 
bogactwa wpływałyby niekorzystnie na nasze morale i naszą sztukę.
Tu, by zaakcentować doniosłość ostatniego stwierdzenia Krupier podskoczył, 
wykonał salto 
z półśrubą i wylądował twarzą do nas po przeciwnej stronie pomieszczenia.
– Jesteśmy wszyscy pod wrażeniem. Doprawdy. – Czarnoksiężnik pogładził brodę. – 
Byłoby 
chyba jednak korzystniej i dla nas, i dla umeblowania, gdyby zechciał pan 
zaprzestać pokazu, 
dopóki nie znajdziemy się na zewnątrz. Zwłaszcza dla stołu, na którym raczył pan 
wylądować. 
To był jedyny stół w tym pokoju.
Krupier spuścił głowę i wbił wzrok w drzazgi pod stopami.
– Jeszcze raz podkreślam, że jestem pańskim dłużnikiem. Moja sekta nie przejawia 
zbyt 
wielkich względów dla umeblowania. Myślenie o stołach czy o innych przyziemnych 
częściach 
umeblowania wpływałoby niekorzystnie na naszą sztukę.
– Ależ, doprawdy – odparł Ebenezum. – Przecież spełniając swoją misję uprawia 
pan tę 
sztukę cały czas z uporem godnym lepszej sprawy, czyż nie tak?
Krupier kopnął na bok resztki stołu.
– Panie, ty zaiste wszystko rozumiesz i przenikasz swoim umysłem. Rzeczywiście, 
podpisałem kontrakt z królem Urfoo na zabicie czarnoksiężnika i jego dwu 
towarzyszy. – Ponury 
uśmiech rozjaśnił na chwilę szeroką, muskularną twarz mordercy. – A kiedy moja 
sekta 
podpisuje kontrakt, dywidendą jest zawsze śmierć. – Zaczął podnosić dłoń jakby 
szykował się do 
wybicia w ścianie nowych drzwi, ale po chwili zrezygnował.
– Wybaczcie, panowie – powiedział przepraszająco – ale zdarza się, że kiedy 
mówię o mej 
sztuce, porywa mnie szczególny entuzjazm.
– To całkowicie zrozumiałe – powiedział Ebenezum, sadowiąc się na krześle z 
grubo 
ciosanych kołków. – Zaciekawiłeś mnie, panie. Jak dochodzi do podpisania 
śmiertelnego 
kontraktu?
Krupier uśmiechnął się uśmiechem przepełnionym niewysłowioną radością.
– Po długich negocjacjach. Trzeba być bardzo sprytnym. Umiejętność ta to 
ostatnia nauka 
udzielana przez naszą sektę.
– Och, doprawdy? Chyba bardzo trudno negocjuje się z głową koronowaną. Krupier 
przytaknął, wciąż się uśmiechając.
– Zwłaszcza z kimś w rodzaju Urfoo – dodał Ebenezum – Słyszałem, że ma podobno 
nie 
jednego, ale całe stado węży w kieszeni.
– To bardzo przemyślny negocjator. Co do tego nie mam najmniejszych wątpliwości. 
Ale my 
jesteśmy o wiele bardziej przemyślni. Po zabiciu czarnoksiężnika i jego dwu 
towarzyszy, jednego 
bardzo młodego, a drugiego bardzo grubego, pozostanie mi jedynie wrócić do zamku 
Urfoo 
i zapłacić mu trzy sztuki złota!
Spojrzeliśmy na osiłka ze zdziwieniem. Oto Urfoo, największy skąpiec wśród 
tyranów, 
zdołał wreszcie wynająć profesjonalistę!
– Wykazałem jednak niezgorszy spryt w czasie negocjacji – ciągnął Krupier. – 
Początkowo 
Urfoo chciał, by mu zapłacić po sztuce od głowy. Ale robota ta warta jest o 
wiele więcej!
– Doprawdy – powiedział miękko Ebenezum. – Płaci pan Urfoo za to, by wynajął 
pana do 
zgładzenia trzech ludzi?
– No a niby dlaczego nie. Takie są warunki kontraktu. – Muskularna fizys znów 
zwróciła się 
ku podłodze. – Czy ta metoda nie jest dobra? Czyżby chciał pan przez to 
powiedzieć...
Zmarszczył brwi i, mocno sfrustrowany, zaczął tupać. Pokój zatrząsł się w 
posadach.
– No tak, przecież pan to wiedział od początku. To musiał być końcowy 
sprawdzian. 
Absolutorium. A zna pan kogoś, kto nie jest gotów poskąpić sobie tego i owego na 
ostatnim 
semestrze? Wszystkie definicje mam o tu, w małym palcu. Tylko z dodawaniem i 
odejmowaniem 
mam pewne kłopoty. Ale w końcu ja płacę jemu, on płaci mnie, więc co jeszcze się 
liczy? 
Kontrakt to kontrakt Negocjowanie wpływa niekorzystnie na moją sztukę.
Krupier grzmotnął pięścią w sufit Kostki zostawiły głębokie wgniecenia w 
kamieniu.
– To miejsce przygniata mnie. Wrócę na kolację – powiedział i wyszedł.
Kiedy upewniłem się, że Krupier jest wystarczająco daleko od izby, zapytałem 
mistrza co to 
wszystko ma znaczyć.
– Istnieje kilka rodzajów spraw trudnych, Winicjuszu – zaczął swój wykład 
Ebenezum – 
sprawy niezbyt trudne, codzienne i powszednie, które załatwiamy praktycznie bez 
trudu. Potem 
idą sprawy trudniejsze, poważniejsze, których rozwiązanie wymaga dokładnego 
planu i bardzo 
przemyślanego i konsekwentnego działania. Wreszcie jest parę spraw tak trudnych 
i tak 
ważnych, że pozostaje ci jedynie kompletnie je zignorować i zająć się czymś 
innym. Przypadek 
naszego przyjaciela, Krupiera zaliczam do tej trzeciej kategorii.
Jakim cudem mistrz zachował tak niezwykły spokój?
– Ale czy nie lepiej byłoby uciec?
– Zorientowałby się wówczas kim jesteśmy. Będziemy bardziej bezpieczni jako jego 
przyjaciele. Widzisz, tak naprawdę to wiem o tej sekcie o wiele więcej niż 
mogłoby to wynikać 
z moich rozmów z Krupierem. Jest to sekta zwana Aagrhaa.
– Aagrhaa? Ebenezum przytaknął.
– Taki mniej więcej odgłos wydają ofiary ujrzawszy oprawcę. Jest to ich ostami 
dźwięk 
w życiu.
– Aagrhaa – powtórzyłem i poczułem nieprzyjemny ucisk w gardle.
– To bardzo skuteczni mordercy, po wieloletnim treningu w technikach zadawania 
śmierci. 
Wszelki wysiłek ukierunkowany jest na ćwiczenie w zabijaniu, tak że niewiele 
czasu zostaje na 
inne sprawy.
Rozważyłem w myślach słowa mistrza.
– Czy to znaczy, że oni są niepełnosprawni umysłowo?
– A słyszałeś, żeby stodoła miała mózg? Widzisz, kiedy oni szukają stopy żeby 
podrapać się 
pod podeszwą, to strasznie przeszkadzają im w tym buty. To dla nich problem 
prawie nie do 
rozwiązania. Tak, masz rację, są niepełnosprawni i dopóki jesteśmy nie 
wzbudzającą podejrzeń 
parą podróżnych, a nie tercetem, którego on akurat poszukuje, jesteśmy 
bezpieczni.
Pokój zatrząsł się ponownie.
– W końcu życie sprawia o wiele więcej niespodzianek.
Spiąłem się wewnętrznie, czekając na następny wstrząs. Ale tym razem pokój 
zatrząsł się 
jakoś inaczej. Wstrząsy powtarzały się równo i rytmicznie, jakby ktoś 
metodycznie wybijał 
dziurę w ścianie. I ten daleki głos, jakby z zaświatów zdawał się wykrzykiwać 
wciąż te same 
słowa. Dopiero po dłuższej chwili rozpoznałem słowa, a wraz z nimi i głos. 
Głęboko, jakby 
odbite wielokrotnym echem grobowca, dzwoniły mi w uszach:
– Zgiń, przepadnij! Zgiń, przepadnij!
Rozdział 11
Nic bardziej nie zaskakuje niż prawda. Jeśli na przykład okaże się, że twoje 
zaklęcia razem 
z tobą mogą lokalnego potwora przyprawić najwyżej o czkawkę, natychmiast udaj 
się do swoich 
zleceniodawców, od progu wylewnie ich przepraszając. Powinni być zaskoczeni 
twoją 
demonstracją pokory do tego stopnia, że starczy ci czasu na bezpieczną ewakuację 
z tego rejonu, 
a lokalne monstrum spokojnie zdąży zeżreć twoich pracodawców, kładąc kres 
teoretycznej 
możliwości rozszerzania się zupełnie nieprawdziwych plotek na temat twojej 
kompetencji.
NAUKI EBENEZUMA
tom 33
Ebenezum i ja przez dłuższą chwilę spoglądaliśmy na siebie w całkowitym 
milczeniu, które 
co jakiś czas przerywały stłumione przez ściany okrzyki wojownika. Zatem Hendrek 
również 
zamierzał się tu ulokować. A co będzie jeśli natknie się na Krupiera Śmierci? 
Dotychczasowa 
znajomość z Hendrekiem przekonała nas, że wszystkie niuanse towarzyskie, nie 
mówiąc 
o zwykłej grzeczności, a co dopiero o takcie i wyczuciu sytuacji, były mu 
całkowicie obce. 
A jeśli przypadkiem Krupier Śmierci zobaczy nas trzech razem... cóż, nawet taki 
osiłek spod 
znaku Aagrhaa nie może być aż tak naiwny, prawda?
– Zgiń, przepadnij!
Mistrz westchnął. Zmęczenie nie pozwalało mu otworzyć oczu szeroko.
– Winicjuszu – szepnął, – Zobacz co da się z tym zrobić.
Gdy wychodziłem z pokoju, Ebenezum ciężko opadł na łoże. Zatem odszukanie 
wojownika 
i uciszenie go znowu spadło na mnie.
– Zgiń, przepadnij!
Modliłem się gorąco, by Krupier co prędzej znalazł się w lesie wśród stada 
dzików, które 
wydusi jak pluskwy. Doprawdy, Hendrek nie mógł lepiej obwieścić swojej 
obecności. No, chyba 
żeby wyrysował strzałki prowadzące do jego miejsca pobytu. Kolejny okrzyk bojowy 
sprawił, że 
ściany zadrżały od potężnej wibracji. Co było przyczyną takich wrzasków osiłka?
Oczywiście, demony.
Zwolniłem tempo, gdyż już wielokrotnie zdarzyło mi się wpaść jak bomba w samo 
epicentrum działań magicznych i nie bardzo chciałem powtórzyć ten błąd. 
Ukradkiem i po cichu 
– oto jak należało poruszać się w tej sytuacji. Drogę zastąpił mi stwór w 
wymiomoźółtym 
ubraniu w zielonkawą szachownicę. Ręka trzymająca cygaro machnęła na powitanie. 
Wesoły 
Brax we własnej osobie.
– No i proszę, znów się spotykamy – rzekł uśmiechając się do mnie najszerszym 
uśmiechem, 
jaki widziałem w życiu. – Dbaj o potencjalnych klientów. Oto reguła numer jeden 
w handlu 
demonicznym. I uwierz mi, szlachetny młodzianie, że jeszcze nigdy dotąd, w całym 
twoim życiu, 
magiczna broń nie była ci potrzebna bardziej niż teraz.
Gdy Brax przemawiał zdeterminowanym głosem, moje ogarnął lodowaty chłód. Na 
chwilę 
zapomniałem o poszukiwaniach i wpatrzyłem się w rozradowaną kreaturę. Cóż on 
takiego wie, 
jaką skrywa tajemnice, że jest aż tak rozkoszny?
– Zauważyłeś, że mówię o swoich akcesoriach „zaczarowane” albo „czarodziejskie” 
– 
kontynuował, wypuszczając obłok dymu.
– Otóż moje akcesoria mogą oczarować każdego. Masz wielkie szczęście, 
szlachetny, młody 
panie! Magazyny są przepełnione. Właśnie dotarła dostawa po remanencie w 
szczepie 
naturokulturystów. Nie mam pojęcia co mnie naszło! Nie mam tego gdzie pomieścić. 
Na dobrą 
sprawę, to rozdaję je za pół – albo ćwierćdarmo!
Kolejny raz z głębi siedziby Heemata dobiegło miarowe porykiwanie Hendreka. 
Uśmiechnięta twarz Braxa zastygła w bezruchu, ale tylko na chwilę. Demon znów 
machnął 
cygarem.
– Wyglądasz na młodzieńca obdarzonego nieprzeciętną inteligencją – zauważył. Dla 
nieprzeciętnego klienta, nieprzeciętna oferta. Posłuchaj, a nie pożałujesz. 
Nosisz lagę podróżną. 
To ledwie słomka, zapewniam cię. Pomyśl, panie, dlaczego masz wędrować z jakąś 
drzazgą 
w ręku, skoro możesz wzmocnić swój rozmach prawdziwie magicznym drzewem?
– Magiczne drz... – zacząłem.
– Widzę, że pomysł chwyta! Dokładnie! Tylko pomyśl, magiczne drzewo, prosto od 
naturokulturystów z Północy! Z jedną tylko rysą, jedną i tylko jedną, zapewniam 
cię. Swego 
czasu używane wyłącznie do rytualnych ofiar z ludzi. Raz do roku, w czasie 
przesilenia letniego! 
Pewnego dnia zostaniesz czarnoksiężnikiem, szlachetny panie. Pomyśl tylko o 
swojej 
zdumiewającej przewadze taktycznej, gdy włączysz się do walki w towarzystwie 
prawdziwego 
drzewa!
– Zgiń, przepadnij – zabrzmiało gdzieś w pobliżu.
– Ależ naturalnie mamy także na składzie bardziej konwencjonalne środki rażenia 
– dodał 
pospiesznie Brax, przesuwając się nieznacznie na środek holu, – Ma pan na myśli 
coś równie 
wielkiego jak drzewo, ale nie mniej magicznego, bo to pańska pierwsza prawdziwa 
broń 
czarnoksięska. Pozwolę sobie jednak zachęcić pana do kupna drzewka. Zapewniam, 
że już sam 
element zaskoczenia jest.
Grzmotnik zaświstał pod sufitem.
– Uchch! – stęknął demon, uskakując przed maczugą, za którą pojawił się 
rozpędzony 
Hendrek
– Zgiń, przepadnij! – zawołał ujrzawszy nas.
– O, kolega Hendrek – odpowiedzią} demon, ale już mniej serdecznie i przyjaźnie 
niż mówił 
przed chwilą. – Stanowczo protestuję przeciwko takim praktykom! Mówiłem ci już 
nieraz, że nie 
przyjmujemy zwrotów magicznych akcesoriów. Nawet wmuszonych siłą – tu znów 
zrobił unik 
przed maczugą, którą Hendrek spuszczał właśnie na jego głowę. – Chcesz zwalić 
wszystko na 
mnie. Nic z tego. Kontrakt to kontrakt.
Maczuga uderzyła w ścianę niebezpiecznie blisko głowy demona. Kucnąłem, gdy 
kamienne 
odłamki przelatywały mi nad głową. W oddali słychać było głosy, a potem tupot 
biegnących nóg. 
Najwyraźniej nasza mała sprzeczka zwróciła czyjąś uwagę.
– Ależ poczciwy Hendreku – Brax mówił szybko i równie szybko robił uniki przed 
wirującą 
maczugą. Nabrał dużej wprawy od naszego ostatniego spotkania. – Wcale nie jestem 
niechętny 
tobie ani twemu zobowiązaniu. Wręcz przeciwnie. Ale zdaje się, że nie doczytałeś 
dopisku 
maczkiem na formularzu kontraktu. – Przemknął między nogami wojownika, który 
osłupiały 
zamarł w bezruchu. – Zwykłe niedopatrzenie, ludzka pomyłka. Nie musisz za nią 
winić siebie. 
Ale cóż, w końcu ja żyję z ludzkich błędów. I dlatego domagam się zapłaty.
Hendrek pozbierał się, otrząsnął i ruszył z hukiem na żółtozielonego stwora.
– Zrobiłem co mogłem! Auuu! – zawołał demon, gdy maczuga wylądowała na jego 
barku. – 
Proszę cię jedynie o usuniecie z tego świata jakiegoś drugorzędnego paniątka 
albo zgładzenie 
niewydarzonego dostojnika kościelnego. Tyle wystarczy na pierwszą ratę. Jednak 
jeśli będziesz 
uparcie odmawiał, sprawę przejmie ktoś inny. Będę zmuszony wezwać Piekielnych 
Komorników.
Hendrek przerwał atak.
– Piekielnych Komorników? Demon skinął w milczeniu.
– Mam związane ręce. Nic na to nie poradzę.
– Nie wiedziałem o Piekielnych Komornikach – szepnął Hendrek. – Zgiń, 
przepadnij.
Tupot przybliżył się. Odwróciłem się i ujrzałem Heemata i Snarksa pędzących w 
naszą 
stronę. Ich ubrania trzepotały w biegu.
– Yzzgghhtt! – zawołał Snarks.
– To ty! – odparł Brax. Uśmiech zniknął, a w jego miejsce pojawił się grymas 
pełen szczerej, 
czystej nienawiści i pogardy.
– Zgiń, przepadnij! – krzyknął Hendrek, wznosząc maczugę nad głowę.
– Przepraszam najmocniej – zadudnił grobowy głos obok mnie, aż mimowolnie 
podskoczyłem. Jakimś cudem Krupier Śmierci zdołał się wcisnąć między nas. – 
Zdaje się, że 
szukając drogi do wyjścia nieco pobłądziłem w labiryncie korytarzy. – Spojrzał 
na Hendreka 
i dodał: – O, kogo widzę? Kolega z branży rycerskiej?
Trzymając maczugę nad głową, Hendrek obrzucił podejrzliwym spojrzeniem 
przybysza.
– Ach, cóż my tu mamy! – Heemat wskoczył między nas. – Tyle gości w moich 
skromnych 
progach i wszyscy konwersują w najlepsze. – Posłał wszystkim promienny uśmiech i 
zatarł ręce 
tak energicznie, że powietrze wokół nas zafalowało. – Ale ośmielam się zauważyć, 
że niewielu 
spośród was, panowie miało sposobność skorzystać z uciech i dobrodziejstw w 
mojej skromnej 
szopie. Czy ktoś był może na poziomie pierwszym? Nie? Zatem pozwólcie polecić 
sobie kasyno 
i night-club ze wspaniałym „balecikiem”. Mamy oczywiście klimatyzowaną sadzawkę 
i...
– Kolega z branży? – powiedział Krupier w zadumie. – A czy nie znasz przypadkiem 
kogoś 
imieniem Hendrek? Mniej więcej twojej postury, jak wynika z opisu.
Brax skoczył na okutanego Snarksa z nieludzkim wrzaskiem.
– Czy wspominałem już o dachu do opalania? – ciągnął Heemat
– Trrl blgglzl!
– Zrujnowałeś mi tyle wspaniałych wyprzedaży! – wrzeszczał Brax. – Zaiste, 
okazali ci 
wielką łaskę wyrzucając cię, kreaturo, z Diabolandii! A teraz ja przegnam cię 
raz na zawsze!
– Najmocniej przepraszam – powiedział półgłosem Krupier Śmierci do Hendreka. – 
Wrócimy do naszej rozmowy za chwilę. Zdaje mi się, że przez ostatnie kilka 
miesięcy nie 
udusiłem nawet jednego demona.
Zanim moje oko zarejestrowało jakikolwiek ruch, palce Krupiera już oplotły 
gardło Braxa.
– Aagrhaa! – zawołał Brax. – Ma pan siłę w palcach, nie ma co.
Krupier uśmiechnął się.
– Przygotuj się, demonie.
– A czy zastanowił się pan kiedykolwiek o ile wzrosłaby pańska moc, gdyby te 
palce 
zacisnęły się na rękojeści zaczarowanego oręża?
Krupier wzmocnił uścisk.
– Uaa! Ja tylko pytam. Na dogodnych war... – Demon zniknął z delikatnym 
puknięciem.
Gdy palce obejmujące gardło Braxa nagle zacisnęły się w pięść, Krupier Śmierci 
chrząknął 
ze złością:
– Odwieczny problem z demonami polega na tym, że jak tylko zaczniesz prawidłowe 
duszenie, znikają bez śladu. Cóż za brak ogłady.
– Ale, ale – Heemat ćwierkał rozpromieniony. Demony to szubrawcy, ale ten już 
uciekł. 
Może przejdziemy do foyer na małą partyjkę hovelo?
Krupier rozluźnił palce.
– To straszne uczucie stracić coś w połowie duszenia.
Aż się chce złapać pierwszego z brzegu stwora i rozwalić na kawałki, byle tylko 
rozpoczęły 
wysiłek nie poszedł na mamę.
– Hovelo to pasjonująca gra – ciągnął Heemat. – A jaka prosta! W jednym z trzech 
identycznych kubków umieszczamy ziarno fasoli...
Przerwał, gdy Krupier położył mu dłoń na ramieniu.
– Ostatnim wysiłkiem woli powstrzymuję się przed uduszeniem kogoś lub czegoś – 
szepnął. 
– Byłbym wdzięczny za odrobinę spokoju.
– Ależ, naturalnie! – ręce Heemata cofnęły się w fałdy szaty. – Chodź, Snarks, 
zajmiemy się 
przygotowaniem wieczornej części artystycznej.
Stłumiony jeszcze bardziej niż poprzednio głos wymamrotał coś w kącie holu. 
Drobny 
eremita zdawał się skutecznie zaplątany w zwojach swojej szaty w wyniku zmagań z 
Braxem. 
W plątaninie łat, strzępów i nici trudno było zorientować się co jest ręką, a co 
nogą. Któraś 
kończyna miarowo waliła o ścianę.
– Lllffumm – zawołał słabym głosem Snarks.
– Zgiń, przepadnij – odparł Hendrek. – Ten malec zaraz się udusi! Szybko. 
Pomóżcie mi 
wyplątać go z ubrania.
– Nie, błagam! – zawołał Heemat – Nic nie rozumiecie! Jego święta przysięga...
Słowa te padły jednak poniewczasie, gdyż zwaliste chłopisko i Krupier chwycili 
już za 
szmaty zawiniątka i ciągnęli w przeciwne strony. Rozległo się długie i 
przeciągłe trrrach! 
i z niedawnego jeszcze odzienia Snarksa wynurzyła się głowa. Była zielona i 
przystrajała ją para 
dorodnych rogów wyrastających tuż nad uszami.
– To demon! – zawołał Krupier.
– Zgiń, przepadnij – dodał Hendrek.
– To wcale nie tak, jak myślicie – zaczął demon Snarks.
Maczuga Hendreka spadła na stos łachmanów, których właścicielem do niedawna był 
Snarks, a który teraz, goły jak święty turecki czmychnął na środek holu i 
delikatnie odchrząknął.
– O wiele korzystniejsze dla ciebie byłoby, gdybyś zamiast walić na oślep czasem 
zastanowił 
się i spróbował przewidzieć następny ruch przeciwnika – powiedział.
– Zgiń, przepadnij! – zawołał głośniej Hendrek Wywinął takiego młyńca nad głową, 
że aż 
echo melodyjnie zagwizdało z podziwu.
– A tak w ogóle – ciągnął Snarks – to mógłbyś zrzucić trochę brzucha.
– Zgiń, przepadnij! – zaryczał Hendrek tak, że aż musiałem zakryć sobie uszy.
Olbrzymie cielsko rzuciło się na wycofującego się pośpiesznie Snarksa.
– Pozwól, że zapytam kiedy to ostami raz udało ci się porządnie umyć, co?
Nie ma słów zdolnych opisać wściekłość Hendreka. Demon zniknął za zakrętem 
korytarza, 
a cielsko Hendreka podążyło za nim.
– Znacie więc naszą hańbę i sromotę! – zawołał Heemat, gniotąc swoje ubranie 
rozbieganymi rękoma. – Snarks jest demonem, to fakt, ale innym niż wszystkie. On 
po prostu nie 
był w stanie powstrzymać się. Kiedy był demoniątkiem ledwie odstawionym od 
piersi, jego 
matka została zadręczona na śmierć przez grupę polityków.
Możecie tylko wyobrazić sobie rozmiar szkody wyrządzonej wrażliwemu umysłowi 
dziecka. 
Stał się całkowitym przeciwieństwem demonów-politykierów. Tak, tak, drodzy 
przyjaciele. 
Snarksem włada w tej chwili wrodzona chęć, ba, przymus o charakterze imperatywu, 
by mówić 
tylko i wyłącznie prawdę! Prawdę bezwzględną i absolutną, ze wszelkimi 
szczegółami i w całej 
rozciągłości, analizując każdy niuans słowny, kropkę i przecinek. Nic, tylko 
prawda!
– Trudno się dziwić, że trzymacie go szczelnie okutanego w łachmany.
Podniosłem wzrok i ujrzałem Ebenezuma, który stał na zakręcie korytarza, za 
którym 
zniknęli Hendrek i Snarks. Mistrz wysmarkał nos.
– Tak, tak – stwierdził ze smutkiem Heemat – Niech będzie pozdrowiony Plaugg 
Taktownie 
Egzaltowany, ale czasem nawet ja, ubogi eremita, nie mogłem strawić Snarksa, 
Otóż pewnego 
dnia powiedział mi, że powinienem przestać wymachiwać rękoma... a potem zaczął 
się czepiać 
mojego uśmiechu i fryzury! – Eremita odchrząknął delikatnie. – Powinno 
wystarczyć wam, jeśli 
powiem, że okutanie w grube łachmany wydało mi się zdrowsze niż zwykłe uduszenie 
gołymi 
rękoma.
– To bardzo jednostronna opinia – odparł Krupier Śmierci.
Ebenezum ziewnął.
– Skoro eksperyment dobiegł końca, wrócę do swojej drzemki. – Spojrzał na 
Heemata 
i zmarszczył krzaczaste brwi w zamyśleniu. – Zmrużenie na chwilę oka w tym 
miejscu niemal 
graniczy z cudem. Spodziewam się, że w rachunku zostanie uwzględniona stosowna 
bonifikata.
Ogolona głowa eremity kiwnęła się na boki w wyniku zakłopotania.
– Zapewniam, że to co się tu dzieje, jest dla mnie również zaskoczeniem! Zwykle 
miejsce to 
jest oazą ciszy i spokoju, najdoskonalszą syntezą wszystkiego, co najlepsze w 
lesie, z dodatkiem 
paru innowacji autorstwa Snarksa. Efekt końcowy dostarcza wszystkim 
niezapomnianych 
przeżyć. Zechciejcie się o tym przekonać w czasie wieczornego show.
– Mnie już teraz przydałby się element zdrowej, prawdziwej rozrywki – powiedział 
szeptem 
Krupier. – Zechciej mi wskazać drogę do lasu.
– Ależ naturalnie! Proszę za mną – powiedział eremita i popędził wzdłuż 
korytarza.
– Ulży mi dopiero wtedy, gdy uduszę kilka dzików – stwierdził Krupier i ruszył 
za 
furkoczącą peleryną Heemata.
Kiedy odeszli, Ebenezum zwrócił się do mnie:
– Teraz szybko, Winek. Odszukaj Hendreka i uspokój go, zanim unicestwi Snarksa. 
Prawdomówny demon może nam się niebawem bardzo przydać.
– Niebawem? – zapytałem. – Czy masz na myśli Vushta, mistrzu?
Czarnoksiężnik potrząsnął głową.
– Nie. Jeśli w ogóle dane nam będzie dotrzeć do Vushta, to przede wszystkim 
musimy 
przeżyć nadchodzącą noc. – Mistrz pociągnął swoją brodę. – Muszę się wyspać 
Winicjuszu. 
Chociaż niemoc kataralna skutecznie pozbawia mnie mocy magicznej, to jednak 
wciąż działa 
czarnoksięska intuicja i to na najwyższych obrotach. Dzięki niej jesteśmy wciąż 
żywi i cali, 
i wciąż mamy nadzieję kontynuować podróż. Otóż rzeczona intuicja podpowiada mi, 
że dziś 
musimy wszyscy wykorzystać do maksimum czas, by właściwie przygotować się na to, 
co 
nastąpi, jako że w nocy nikt z tu obecnych nawet nie zmruży oka. A teraz idź i 
odszukaj 
Hendreka.
Biegłem korytarzem, podążając za głuchymi odgłosami maczugi bębniącej o ściany. 
Grzmotnik najwyraźniej nie mógł dobrze trafić żadnego demona.
Rozdział 12
Błędem jest sądzić, że wszystkie stwory są jednakowe. Niektóre są niskie, 
niektóre wysokie, 
niektóre są żółte, a inne nakrapiane, niektóre są obrzydliwe, a niektóre 
wyjątkowo obrzydliwe. 
Wśród tych najobrzydliwszych znajdują się także bardzo szybkie. Jeśli 
przypadkiem wejdziesz 
w drogę któremuś z nich, popełnisz ostatni w życiu błąd, próbując analizować 
sytuację. 
Najodpowiedniejszą reakcją jest wykazanie właściwego charakteru w nogach 
połączonego 
z donośnym wrzaskiem tudzież natychmiastowym spisaniem testamentu.
NAUKI EBENEZUMA,
tom 9
Bębenki w uszach pękaty od huku. Znów dobiegły trzy szybkie łupnięcia, a po nich 
dziki 
wrzask:
– Zgi-gi-gi!
Przez cały ten zgiełk przebijał się spokojny głos. Biegnąc do miejsca bijatyki, 
chwytałem 
poszarpane frazy między kolejnymi „łup, łup” i „auu!”
– No dobra, ale gdybyś tak nie wywijał... maczugą... pora spocząć, chyba 
jesteś... naprawdę 
doskonała dieta... prosto z Diabolandii...
Łomot i wrzaski ucichły. Zaprzestałem gonitwy i wyjrzałem czujnie zza węgła. W 
holu 
siedział Hendrek, opierając swoje cielsko o ścianę. Jego oczy patrzyły tępo 
przeze mnie, poza 
ściany holu.
– Zgi...gi...g...a – szepnął.
Snarks zmarszczył brwi i pokręcił głową nad bezwładnym wojownikiem.
– Twój przyjaciel dostał obłędu – zauważył poważnie.
– Gdyby tylko zdołał choć na chwilę usiąść i wysłuchać mnie, na pewno 
zorientowałby się, 
że nie chcę mu zrobić krzywdy. Ale tak to zwykle bywa z osiłkami: naprzód, do 
boju, hurra! 
A potem zużyty jak stary kapeć. Pożałowania godne metody.
Góra rozszalałego jeszcze przed chwilą mięsa, jaką był Hendrek teraz trzęsła się 
jak galareta. 
Wojownik legł na podłodze z grzmiącym chrzęstem. Zdaje się, że litościwie 
odebrało mu 
przytomność. Po chwili głęboko zachrapał.
– Uparty facet, nie? – Snarks strzepnął resztkę kurzu z ramion pokrytych zieloną 
łuską. – 
Gdybyż tylko czasem spróbował ujrzeć siebie tak, jak widzą go inni.
Zbliżyłem się ostrożnie do demona, trzymając lagę przy piersi.
– Czego chcesz? – zapytałem. Demon westchnął.
– A czegóż tu chcieć? Trochę miłości, trochę poszanowania i może jeszcze tylko 
tyle, by 
udało się dokonać czegoś ważnego w tym krótkim życiu? Zdaje się, że pierwsze 
dwie rzeczy są 
dla mnie nieosiągalne. Nadmiernie poważne traktowanie własnego honoru 
spowodowało, że dla 
swoich pobratymców stałem się infamisem. Banitą. Wiesz co, nie musisz wcale tak 
mocno 
ściskać swojej lagi. Nie jestem dla ciebie groźny. Przecież kiedy miałem kaptur 
na głowie, nie 
byłeś aż tak czujny, prawda?
Miał rację. Rozluźniłem chwyt na ladze.
– I wiesz co? – ciągnął demon. – Mógłbyś bardziej dbać o proste plecy. Właściwa 
sylwetka 
cudownie poprawia samopoczucie, poczułem jak palce same zaciskają się na drągu.
– Ach, zdaje się, że znowu podziałało – Snarks ze smutkiem pokręcił głową. – Ja 
naprawdę 
nie umiem nad tym zapanować. Nie jestem tylko demonem, ale demonem przeklętym. 
To zresztą 
dla ciebie bez znaczenia, prawda?
Odwrócił się i wciąż kiwając głową, ruszył w głąb korytarza. Zrobiłem krok do 
przodu, ale 
moja stopa nie znalazła podłogi tam, gdzie powinna się znajdować. Kiedy drżenie 
ustało, 
pozbierałem się na nogi. Wstrząs był krótki i gwałtowny. Zdaje się, że wyrządził 
mniej szkód niż 
poprzednie, których doświadczyłem. Jednak całkowite odzyskanie równowagi zajęło 
mi dobrą 
chwilę. Snarks czekał cierpliwie za następnym zakrętem korytarza. Ziewnął i 
powiedział:
– Oczywiście. To również było do przewidzenia.
Zanim zdołałem zapytać, co miała oznaczać ta ostatnia uwaga, demon rozwiódł się 
szeroko 
na temat mojej cery i jej niezdrowego wyglądu, który zaobserwował. Moje ręce 
bezwiednie 
powędrowały do twarzy. Niemożliwe, żeby wyglądała aż tak fatalnie. Zaraz, gdzie 
miała być ta 
czerwona wrzodzianka? Oczywiście istnieją specyfiki skutecznie leczące tego 
rodzaju 
schorzenia, ciągnął Snarks, na przykład seria okładów opracowana w Diabolandii, 
przydatna 
w leczeniu przypadków cięższych niż mój. On sam stosował z powodzeniem tę 
odżywkę. 
W ciągu zaledwie kilku dni wszystkie zropiałe grudy i krosty szpecące jego fizys 
wyschły 
całkowicie, a ponadto jego cera, niespodziewanie dla niego samego, nabrała 
subtelnego, 
zielonkawego odcienia, zyskując tym samym na atrakcyjności.
Wreszcie dotarliśmy do drzwi jego celi. Gdy demon ubierał się, udało mi się 
zebrać myśli. 
Najwyraźniej chodziło tu o coś ważniejszego niż kilka niegodnych uwagi czarów 
infamizujących. Postanowiłem zaprowadzić nadmiernie szczerą kreaturę do mistrza. 
On na 
pewno będzie wiedział, co zrobić. Powiedziałem o tym Snarksowi.
– Zgoda – odparł. – Będzie najlepiej jeśli i ty będziesz ze mną szczery. Wet za 
wet, jak głosi 
stare porzekadło. Ale posłuchaj sentencji doświadczonego: to zdumiewające jak 
powiedzenie 
prawdy w oczy umożliwia precyzyjne komunikowanie się. – Poprawił szatę, mówiąc 
przy tym: – 
Jeszcze chwila a gmutfwałws.
Kaptur ponownie zasłonił szczelnie twarz demona. Chwyciłem zakapturzonego w 
miejscu, 
które chyba było jego ręką i pociągnąłem za sobą. Im prędzej dotrzemy do 
Ebenezuma, tym 
prędzej zapomnę o swojej fatalnej cerze.
– Zgiiiń, przeeepadniiij!
Jęk dobył się z korytarza, gdzie zostawiliśmy Hendreka. Odgrodziłem własnym 
ciałem 
powalonego wojownika od demona i zbliżyłem się do niego. Tymczasem Hendrek 
zdołał przyjąć 
pozycję siedzącą.
– Zgiń, przepadnij – zaczął gmerać wkoło rękami w poszukiwaniu zaczarowanej 
maczugi, 
ale Grzmomik był wciąż poza zasięgiem jego rąk.
– Eremita demonem! Są wszędzie! Prześladują mnie na każdym kroku!
–Tzdlbzlii! – odparł Snarks.
Hendrek warknął coś w odpowiedzi. Znalem sobie sprawę, że Heemat miał rację. 
Gdyby 
Snarksa nie okrywała szczelnie peleryna i kaptur, wojownik znów zacząłby szaleć 
z gniewu, – 
Nie, drogi Hendreku – powiedziałem. – Ten demon jest zupełnie inny. Został 
wygnany 
z Diabolandii. I czy ci się to podoba, czy nią jest nasz.
– dodał Snarks.
– Zgiń, przepadnij – rzucił krótko Hendrek. Zdołał pochwycić maczugę i przy jej 
pomocy 
wstał.
Było to chyba wciąż ponad jego siły, gdyż zakołysał się niebezpiecznie, ale 
jakoś obute stopy 
nie straciły kontaktu z podłogą. Nie atakował, tylko patrzył wściekle na 
zakapturzonego demona.
– Zgiń, przepadnij – powtórzył po chwili.
– Zabieram naszego przyjaciela do mistrza. On zadecydują co zrobić.
Chwyciłem Snarksa za rękaw i ruszyłem. Hendrek wyraził zgodę skinieniem głowy 
i ponurym mruknięciem, po czym ruszył za nami.
Snarks zdjął na chwilę kaptur.
– Wiedziałem, że tak będzie.
Rzucił jedno spojrzenie na Hendreka i natychmiast nasunął kaptur z powrotem. W 
korytarzu 
obok zatupotały czyjeś nogi. Odwróciłem się i ujrzałem Heemata.
– Niech będzie pochwalony Plaugg Poniekąd Wszechmogący! Cóż za widok! Wy trzej 
spacerujący jak najlepsi przyjaciele!
– Zgiń, przepadnij – szepnął do mnie Hendrek. – Te korytarze to prawdziwy 
labirynt, a mimo 
to praktycznie co pięćdziesiąt kroków spotykamy nowe twarze. To chyba jakieś 
czary. Wcale 
bym się nie zdziwił, gdybym za następnym zakrętem natknął się na samego siebie.
Miał rację, ja też czułem narastający niepokój. Jak na budowlę o tych rozmiarach 
częstotliwość spotkań z innymi gwałciła wszelkie reguły statystycznej 
przypadkowości. Ale 
przecież Heemat wspominał, że cześć siedziby Budowano według diabolandzkiej 
koncepcji 
architektonicznej. 
– Ale my przecież musimy opracować plan dzisiejszego wieczoru – powiedział 
Heemat – 
Gdybyż nasi czcigodni goście zechcieli oddać mi na chwilę Snarksa, byłbym 
niezmiernie 
wdzięczny. Jego pomoc jest niezbędna do prawidłowego przebiegu przygotowań. Już 
chciałem 
się sprzeciwić, gdy poczułem odór siarki.
– Zgiń, przepadnij – zawołał Hendrek, unosząc maczugę nad głową niepewnym 
ruchem.
Przed nami stał Brax. Strząsnął popiół z cygara na podłogę i powiedział:
– Twoja ostatnia szansa, Hendrek.
– Zgiń, przepadnij – wojownik nie ruszał się z miejsca.
– Dobrze – odparł Brax – zatem wzywam Piekielnych Komorników.
To powiedziawszy, demon w żółto-zieloną szachownicę zniknął, zaś w miejscu gdzie 
stał 
pojawiło się coś wyjątkowo wielkiego i równie obrzydliwego. Zdaje się, że miało 
to dziewięć 
głów, a każda innej wielkości i kształtu. Ich cechą wspólną były ostre zębiska. 
Ale to nie było 
„to”, lecz „oni”. „To” albo „oni” drapało podłogę sześcioma łapami uzbrojonymi w 
ostre jak 
brzytwa pazury, zostawiając głębokie rysy w solidnie utwardzonym podłożu. Głowy 
odezwały 
się unisono:
– Przychodzimy po ciebie! Pójdziesz spokojnie czy mamy cię najpierw rozedrzeć na 
strzępy, 
a potem pozbierać po kawałku?
Dziewięć paszcz uśmiechnęło się po zakończeniu zdania. Miałem uczucie, jakby 
rozdzieranie na strzępy i zbieranie po kawałku było ulubioną formą rekreacji 
tego stwora.
– Zgiń, przepadnij – odparł Hendrek – Zanim mnie rozszarpiecie i pozbieracie, 
spróbujcie jak 
smakuje Grzmotnik, gdy wpada we wściekłość.
Dziewięć głów roześmiało się. Nie był to jednak śmiech radosny.
– Spróbujemy? – zapytała głowa mniej więcej w środku monstrualnej maski.
– Drugi! – odpowiedziały pozostałe unisono, po czym, również unisono, dziewięć 
diabelskich paszcz otworzyło się i zawyło przeciągle.
Czegoś podobnego nie słyszałem nigdy w życiu. Przypominało to przedśmiertny pisk 
setki 
ptaków albo tysiąca gryzoni rozgniatanych stopą olbrzyma. Fala akustyczna 
uderzyła w nas z siłą 
huraganu znad Wielkiego Morza i odepchnęła mnie w głąb korytarza. Czułem się 
tak, jakby 
potworne wycie miało za chwilę odedrzeć moje ciało od kości. Zdałem sobie sprawę 
także 
i z tego, że chociaż Piekielni Komornicy przyszli najprawdopodobniej po 
Hendreka, to równie 
dobrze mogą zabrać się także za całą resztę. Wycie przeszywało mi czaszkę. Nie 
byłem w stanie 
myśleć o niczym innym. Potwór zbliżał się do nas – płynna, niewyraźna masa, w 
której co jakiś 
czas błysnął ząb, pazur, ogon albo jeszcze coś, czego nie umiałem nazwać. 
Zdołałem dźwignąć 
lagę i przyjąć pozycję. Może uda mi się rozkwasić chociaż ze dwie głowy, zanim 
zostanę 
ostatecznie pokonany. Chociaż wróg ruszył ostro do przodu, miałem wrażenie, że 
czas zwolnił 
bieg, pozwalając mi rzucić ostatnie spojrzenie towarzyszom, takoż zrobić krótkie 
podsumowanie 
żywota. Ponury i milczący Hendrek trzymał maczugę, gotów zadania ciosu. Snarks 
zdjął kaptur 
i patrzył na zbliżające się, demonisko wzrokiem pełnym najwyższej pogardy. 
Diabelskie oczy, 
pomyślałem – może ten demon uczciwości i prawdy przyprawi Piekielnych Kojrników 
o długotrwałe zatwardzenie. Heemata nie widziałem, dopóki Hendrek nie odsunął 
się, odsłaniając 
jego kryjówkę. Wycie przybrało na sile. Za chwilę wgniecie mi oczy do środka. 
Demonisko już 
nas prawie miało. Paszcze tak wielkie jak moja laga ziały złowieszczo. 
Przygotowałem się do 
zadania ciosu. Jakieś słowa przebijały się przez wycie. Słowa przeplatane 
kichaniem. Okrzyki 
wściekłości demona przeszły w okrzyki przerażenia. Głowy nagle zwróciły się 
przeciwko sobie, 
gryząc się i rozszarpując nawzajem na strzępy. Ciemna cuchnąca ciecz trysnęła w 
powietrze. 
Krew demona. Nad nami rozległ się wybuch. Piekielni Komornicy zniknęli.
– Zgiń, przepadnij – mruknął Hendrek.
Czarnoksiężnik siedział w odległym końcu korytarza z zamkniętymi oczami i 
oddychał 
szybko. Wciąż był daleki od szczytu formy, ale jego czary znów nas uratowały. 
Przyszło mi do 
głowy, że przecież mogłem posłużyć się magią przeciwko Piekielnym Komornikom. 
Patrzyłem 
tępo na moją lagę. Zdaje się, że tak przywykłem do stawiania czoła demonom przy 
użyciu 
brutalnej siły, że nawet nie pomyślałem o możliwości zastosowania magii. To 
prawda, że znałem 
tylko kilka zaklęć. Prawda, że ulewa ze zdechłych ryb nie mogła specjalnie 
opóźnić ataku 
Piekielnych Komorników. Ale na pewno był jakiś czar, może nawet bardzo łatwy, 
którym 
mogłem się posłużyć z o wiele lepszym skutkiem niż kawałkiem drewna. Muszę jak 
najprędzej 
zacząć myśleć jak czarnoksiężnik.
Ebenezum stęknął i osunął się na podłogę.
– Hendrek! – zawołałem na osiłka, który wciąż tępo wpatrywał się w miejsce, 
gdzie zniknęli 
Piekielni Komornicy. – Pomóż mi zanieść mistrza do pokoju. Obawiam się, że 
jeszcze nie 
wypoczął dostatecznie.
– Przepraszam – usłyszałem głos z boku.
Obróciłem się na pięcie, zanim pomyślałem co robię, ciągle przerażony niedawną 
sceną 
spotkania z demoniskiem. W czasie obrotu zespolona ze mną laga przyjęła impet 
mojego ciała 
i wbiła się jak taran w pierś Krupiera Śmierci. Posypały się drzazgi i przestała 
istnieć. Krupier 
zdawał się niczego nie zauważyć.
– Przepraszam najmocniej – powtórzył – ale chyba nadszedł czas na właściwą 
prezentację. 
Jeśli obecni tu... – uśmiechnął się z wdziękiem do olbrzymiego wojownika i 
leżącego 
czarnoksiężnika – to Hendrek i Ebenezum, to ty jesteś najpewniej Winicjusz, czy 
tak?
Nie odpowiedziałem. Zamiast języka miałem w ustach bryłę lodu.
– Pięknie, pięknie – kontynuował Krupier strofującym tonem.
– Mamy do załatwienia pewną transakcję, wobec czego przyjaźń jest absolutnie 
zbędna. 
Przekonacie się, że jestem bardzo rozsądnym człowiekiem. Zapewnię wam śmierć tak 
barwną 
i ciekawą, jakiej w życiu byście sobie nawet nie wyobrazili. Otworzycie oczy ze 
zdumienia, gdy 
poznacie możliwe warianty. – Zapewnienie Krupiera jakoś nie przyniosło mi ulgi. 
– Wszyscy 
znamy standardowe warianty pozbawiania życia, uduszenie, ścięcie, wbicie na pal, 
poderżniecie 
gardła. To klasyka. Moja denominacja wprowadziła kilka ciekawszych form 
mordowania. Czy 
słyszeliście o wariancie „trolle i pastereczka.” Ostatnio bardzo modny sposób, 
zaręczam.
Hendrek miał dość. Jego zwykle rumiana twarz teraz purpurowiała z gniewu i 
tworzyła 
osobliwy kontrast kolorystyczny z pobielałymi kłykciami dłoni zaciśniętych na 
przeklętej 
maczudze. Ruszył w milczeniu na Krupiera.
Grzmotnik skierował się ku czaszce olbrzyma, ale Krupier zręcznie sparował cios 
pięścią. 
Odgłos zetknięcia pięści z maczugą zabrzmiał jak uderzenie o siebie dwu kamieni. 
Krupier 
skrzywił się z bólu, jednak szybko uśmiechnął, chuchając na pięść.
– O, godny przeciwnik... Nareszcie i ja się trochę rozerwę.
– Zgiń, przepadnij – było jedyną odpowiedzią Hendreka, po czym maczuga znów 
świsnęła 
w powietrzu.
Tym razem Krupier sparował cios otwartą dłonią. Brukowiec odbił się od głazu. 
Noga 
Krupiera wyskoczyła do przodu, kierując się w opancerzony brzuch Hendreka. Nie 
dotarła do 
celu. Drogę zagrodził jej Grzmotnik, którego Hendrek zdążył ustawić do zasłony. 
Towarzyszył 
temu odgłos drzewa padającego z hukiem w lesie. Krupier usiłował oszołomić 
Hendreka gradem 
ciosów pięściami, ale gdziekolwiek się zamierzył, tam jego pieść napotykała 
zaporę w postaci 
Grzmotnika. Maczuga zdawała się częścią ciała Hendreka, przedłużeniem, którym 
wojownik 
mógł poruszać się w dowolną stronę i dowolnie szybko, osiągając siłę i prędkość 
dwukrotnie 
większą od siły i prędkości przeciętnego zabijaki.
A może jest tak, że to maczuga steruje wojownikiem? Dotychczas widziałem 
Hendreka jako 
rozlazłego grubasa. Teraz jednak z wirującą maczugą parował każdy cios Krupiera 
z gracją 
tancerza. Kręcił błyskotliwe piruety, przechodząc od nieprawdopodobnej zasłony 
do jeszcze 
mniej prawdopodobnego ataku. Z maczugą w rękach wojownik sprawiał wrażenie 
zaczarowanego. Krupier Śmierci był doskonale wytrenowanym zabójcą, ale kiedy 
mierzył się 
z Hendrekiem, to mierzył się z magią. Zdawał się świetnie bawić tą walką. Jego 
śmiech 
towarzyszył sparowaniu każdego ciosu Grzmotnika, a na twarzy promieniała szczera 
radość jak 
u dziecka zadowolonego z zabawy.
– Aagrhaa przeciw czarom! – zawołał wreszcie. – To uczciwa gra, tak się zdaje, 
ale obawiam 
się, że pora zmienić reguły.
Zaśmiał się, odskoczył w bok, wylądował na rękach, odbił się, dokończył salto 
nad głową 
Hendreka i wylądował za jego plecami. Hendrek obrócił się na pięcie gotów do 
obrony, ale 
Krupier stał już nad nieprzytomnym Ebenezumem.
– Skoro nie mogę zabić zaczarowanego wojownika – powiedział – zajmę się tym, 
który 
czaruje. W mojej profesji niezbędna jest pewna elastyczność.
Hendrek groźnie uniósł maczugę.
– Mogę jednocześnie walczyć z tobą i zabijać kogoś innego – ciągnął Krupier. – 
To dla mnie 
coś w rodzaju wyzwania. – Uśmiechnął się do całkowicie bezbronnego 
czarnoksiężnika.
Hendrek ostrożnie zbliżył się do Krupiera, gdy ten uklęknął i objął potężnymi 
palcami szyję 
mistrza. Obaj odwrócili się jednak w moją stronę, gdy usłyszeli jak trzepoczę 
łokciami i gwiżdżę 
Kuplety wesołego drwala. Kilka cali pod pofałdowanym sufitem korytarza pojawiły 
się 
olbrzymie ilości łupacza. Zatem nie wyszedłem z wprawy – Łupacze, zdechłe trzy 
dni temu, 
spadały jak ulewa na Krupiera, Hendreka, Ebenezuma, no i na mnie, wszędzie Jak 
okiem sięgnąć. 
Heemat i Snarks gdzieś zniknęli. Przypomniałem sobie, że właściwie to nie 
widziałem ich od 
czasu walki z Piekielnymi Komornikami. Trzeba było działać szybko, zanim minie 
zaskoczenie 
pozostałych, a odór ze stosu zdechłych ryb powali nas wszystkich. Potykając się 
i ślizgając, 
zdążyłem do miejsca, w którym widziałem Ebenezuma. Po Krupierze ani śladu.
Najwyraźniej czmychnął w próżnej nadziei szybkiego dotarcia do świeżego 
powietrza. 
Usłyszałem stękanie mistrza dochodzące spod sterty śmierdzących szczątków. Po 
przeciwnej 
stronie korytarza świstała maczuga, którą Hendrek próbował zrobić sobie 
przejście w masie 
rybnej padliny.
– Szybciej, Hendrek! Pomóż mi wynieść stąd Ebenezuma.
Hendrek z wulkaniczną energią wyskoczył spośród ryb, dzierżąc triumfalnie nad 
głową 
bojową maczugę.
– Zgiń, przepadnij! – zawołał, gdy ja ryłem sobie przejście do Ebenezuma przez 
masę 
łupaczy. Wkrótce znalazł się obok mnie i wyciągnęliśmy czarnoksiężnika spod 
rybiego truchła.
– Musimy zanieść go do pokoju – mruknąłem, biorąc mistrza za nogi.
– Nie! – zaoponował z wściekłością Hendrek. – Musimy uciekać jak najdalej od 
tego 
diabelskiego miejsca. Ten czarny typ gdzieś tu myszkuje w pobliżu. Im szybciej 
będziemy daleko 
stąd, tym bardziej będziemy bezpieczni.
Podniósł tułów Ebenezuma i to z taką łatwością jak ja podnoszę piórko. Odwrócił 
się i ruszył 
przodem przez stertę zdechłych ryb. Ebenezum stęknął i otworzył oczy. Kiedy 
wreszcie się 
odezwał, jego głos był niewiele silniejszy od ochrypłego szeptu:
– Kuplety wesołego drwala? Przytaknąłem.
– To jedyne co przyszło mi do głowy. Mistrz spojrzał na podłogę.
– Jak widać, twoje wysiłki zakończyły się powodzeniem – pociągnął nosem. – Chyba 
po raz 
pierwszy nie narzekam, że mam katar.
Ze wszystkich sił starałem się nie myśleć o potwornym odorze. Po raz pierwszy 
miałem 
z nim do czynienia na otwartej przestrzeni i już wtedy wydał mi się ohydny, 
teraz zaś, 
w zamkniętym pomieszczeniu chyba za chwilę zwali mnie z nóg. Tak naprawdę, to 
starałem się 
po prostu nie oddychać. Jeśli w ciągu najbliższej chwili moje płuca nie dostaną 
choćby łyku 
świeżego powietrza, to zawrę znacznie bliższą znajomość z rybami. O rany! Twarzą 
w twarz 
z przedwczorajszym łupaczem! Ohyda!
– Spójrz! Schody! – zawołał Hendrek i skręcił w ciemny portyk, który 
rzeczywiście 
dochodził do schodów prowadzących w dół i w ciemność.
Ebenezum chciał iść na własnych nogach, więc ustawiliśmy go między sobą. Hendrek 
z przodu, ja z tyłu. Gdy schodziliśmy po wyślizganych stopniach, ciemności 
gęstniały coraz 
bardziej. Musiałem trzymać się szaty Ebenezuma, ten zaś wspierał się na 
opancerzonym karku 
Hendreka. Kiedy zeszliśmy na podest, ciemności stały się nieprzeniknione. 
Hendrek zderzył się 
z czymś, co wydało głuchy odgłos.
– Zgiń, przepadnij – powiedział.
Przed nami gwałtownie otworzyły się drzwi. Jasne światło pochodni oślepiło nas.
– Nareszcie! – w uszach zadzwonił radosny głos Heemata. – Przybyli nasi goście! 
Przedstawienie czas zacząć!
Rozdział 13
Nieskrępowana rozrywka może stanowić poważny problem w życiu czarnoksiężnika. No 
bo 
w końcu skoro możesz wyczarować praktycznie wszystko, to co możesz zrobić 
więcej, by oderwać 
się od otaczającego cię świata? Różni czarnoksiężnicy na swój sposób organizują 
sobie 
wypoczynek. Jeden z zaprzyjaźnionych postanowił zwiększyć swoją sprawność 
poprzez 
intensywny trening kulturystyczny. Efekty przeszły najśmielsze oczekiwania. 
Szkopuł w tym, że 
rozbudowane mięśnie mocno nadwyrężały szwy stroju czarnoksiężnika już w połowie 
zaklęcia, 
a co dalej...? Inny postanowi rozwinąć zdolności dźwiękonaśladowcze, by imitować 
nawoływania 
owadów. Doszedł do takiej wprawy, że pewnego pięknego letniego dnia znaleziono 
go 
zaduszonego przez 6302 rozkochane do szaleństwa jętki jednodniówki. Kolejny 
próbował bardzo 
osobistych kontaktów ludzi i zwierząt. Efekty pomińmy milczeniem i to nie tylko 
ze względu na 
brak zdolności kulinarnych u tych ostatnich.
NAUKI EBENEZUMA,
tom 44
Pomocnik Heemata, jeden z całej armii obsługi, poprowadził nas do stołu w głębi 
sali. 
Pomieszczenie było wyjątkowo przestronne. Pochodnie rozmieszczono na ścianach co 
dwadzieścia kroków, jednak tam, gdzie akuratnie szliśmy, docierało niewiele 
światła. 
Zgromadziło się tam wielu ludzi, głównie eremitów i podróżników. W życiu nie 
widziałem tylu 
ludzi naraz. Byłem bardzo podekscytowany, zupełnie jakby otaczały mnie niezbyt 
przyjaźnie 
nastawione duchy. Przez chwilę w moim mózgu zaświtała przelotna myśl – a jeśli w 
Vushta jest 
tak samo? Co będzie, jeśli po przekroczeniu bram miasta tysiąca zakazanych 
rozkoszy zostanę 
otoczony przez pięciuset autochtonów? Gorzej, co będzie, jeśli to nie będą 
autochtoni, lecz młode 
i urodziwe autochtonki o kasztanowych włosach spływających łagodnie na plecy i 
ramiona, 
a każda z nich, bez wyjątku, zacznie rościć sobie prawo wyłączności do mnie 
jednego? Cóż, 
jakoś bym to zniósł, choćby ze względu na mistrza.
– Oto stoliki dla panów – powiedział zakapturzony kierownik sali, wskazując nam 
trzy wolne 
krzesła przy małym okrągłym stoliku. Czwarte krzesło było zajęte. Mimo słabego 
oświetlenia 
rysująca się w półmroku sylwetka, jej ogrom i kształt, od razu powiedziały mi 
kto to jest Krupier 
Śmierci czekał spokojnie.
– Zgiń, przepadnij – mruknął Hendrek. Heemat ruszył gorliwie w naszą stronę.
– Oto moi najznamienitsi goście! – wołał, głaskając z radości swój brzuch. – Za 
chwilę 
znajdziecie się wśród nielicznych szczęśliwców, którym dane będzie na własne 
oczy obejrzeć 
sceniczną, ba, udramatyzowaną wersję Sagi o Plauggu Trafnie Nieprzepartym 
opowiedzianą 
słowem, tańcem i pieśnią! Równocześnie za niewielką, wręcz symboliczną, opłatą 
będziecie 
mogli przyjąć pierwszy sakrament naszej sekty! Niech podadzą ciasto!
Tu Heemat, dla większego efektu pogładził swój brzuch, a dyżurny wózkowy 
podjechał ze 
stolikiem zastawionym ciastami, ciasteczkami i plackami o różnych smakach. 
Heemat ukłonił się 
i usunął na bok.
– Polecamy ciasta okolicznościowe! Za chwilę zacznie się część artystyczna.
Moje oczy zdążyły się przyzwyczaić do półmroku na tyle, że zobaczyłem półuśmiech 
Krupiera, który skłonił się w moją stronę.
– Uwielbiam części artystyczne.
Jednak zanim zdążył bliżej określić swoje upodobania ogłuszająco zabrzmiały 
cymbały, 
a przed naszym stolikiem rozsunęła się ciężka kurtyna. Na scenie stało siedem 
postaci w mnisich 
habitach. Huknęła skoczna muzyka. Siedem postaci wyrównało szereg i zaczęło 
równo wywijać 
nogami, których kształt sugerował, że są to nogi damskie. Wszelkie wątpliwości 
rozwiały się 
przy pierwszych słowach piosenki:
My jesteśmy eremitki, hop sa sa, hop sa sa! 
Cały strój to tylko nitki, hop sa sa, hop sa sa! 
Niechaj służy wam jedzonko, hop sa sa, hop sa sa! 
Jedzcie, aż zaświeci słonko, hop sa sa, hop sa sa!
Ebenezum pochylił się nad stołem i delikatnie klepnął Krupiera w ramię.
– Czy moglibyśmy pomówić przez chwilę o warunkach pańskiego kontraktu?
Uśmiech zniknął z twarzy Krupiera Śmierci.
– Niechętnie. Szczerze mówiąc, to wolałbym nie. To mój czuły punkt. Do uzyskania 
absolutorium zabrakło mi jednego semestru.
– Ależ, doprawdy – wtrącił pospiesznie czarnoksiężnik. – Jestem daleki od tego, 
by 
krytykować pańskie wykształcenie. W gruncie rzeczy, gdybyśmy trzeźwo spojrzeli 
na sprawę, to 
wymiana zdań może okazać się korzystna dla obydwu stron. Pańskim zadaniem i 
powołaniem 
jest kunsztowna śmierć. Proszę tylko pomyśleć, o ile większa byłaby satysfakcja 
z zabójstwa 
dokonanego po rzeczowej dyskusji kontentującej obie strony.
Krupier wolno skinął głową.
– Prawdą jest, że rzetelna i szczera wymiana poglądów z pewnością mogłaby 
wzbogacić 
moją osobowość. Oddanie sztuce kazało mi zaniechać wielu spraw.
Ebenezum pogładził brodę i uśmiechnął się.
– Racja, doprawdy. Od razu spostrzegłem, że jest pan konkretnym partnerem. 
Wybaczy mi 
pan nieskromność, ale w pewnym sensie jestem osobą edukowaną, wobec czego 
rozmowa ze 
mną pozwoli zapewne panu rozwikłać kilka zawiłości myślowych, z korzyścią dla 
pana i jego 
zawodu, rzecz jasna.
Krupier pochylił się w stronę czarnoksiężnika i patrzył, słuchając każdego 
słowa. Ebenezum 
zaś gładził odruchowo brodę, jakby właśnie pogrążył się w czarnoksięskich 
rozmyślaniach. 
Wróciłem myślami na scenę. Chórek i tancerki zniknęli, a ich miejsce zajął stary 
mnich, który 
zaczął czytać z wielkiej księgi.
– A oto ludy zwróciły się do Plaugga, błagając by dopomógł im w godzinie próby. 
I Plaugg 
wysłuchał ich, jako że tron jego nie był ani na tyle wielki, ani wysoki by nie 
docierały doń głosy 
mas. Szczerze mówiąc, był zrobiony z surowców wtórnych i materiałów odpadowych, 
gustownie 
przyozdobionych bańkami z przedmuchanego i rżniętego szkła. I spojrzał Plaugg na 
ciżbę 
i przemówił: „Dzisiaj nic z tego. Jestem strasznie sfilcowany”.
– Bądź tak dobry panie – powiedział Ebenezum do Krupiera – i powiedz, czy 
kontrakt twój 
wyznacza nieprzekraczalny termin wykonania zlecenia?
Oczy Krupiera zwęziły się.
– To sprawa poufna. Kontrakt rzecz święta... – przerwał – No może ten akurat 
nie. Nie 
wyznaczono terminu ostatecznego.
– To świetnie! – rozpromienił się Ebenezum. Zatem będziemy mieli dość czasu na 
rzeczową 
i konstruktywną dyskusję!
Krupier rozluźnił się.
– Tak, chyba tak. Kilka przedmiotów kursowych potraktowałem dość, hm, pobieżnie. 
Zatem 
rzeczowa i konstruktywna dyskusja na pewno nie zaszkodzi.
– W rzeczy samej! – Ebenezum zdjął czapkę i położył ją na stole. – Przejdźmy 
zatem do 
interesów. To prawdziwe szczęście, że spotkaliśmy się, pan i ja. Przyznam, nie 
bez skromności, 
że posiadam niejaką wprawę w prowadzeniu konstruktywnej dyskusji. Moi krajanie 
potwierdzą 
to w każdej chwili. Nasza dyskusja może objąć swoim zasięgiem wszelkie 
dziedziny, które 
zaniedbano w czasie pańskiej edukacji. Jeśli zechce mi pan dać kilka dni na 
przygotowanie 
merytoryczne, jestem pewien, że zdołam w tym czasie opracować wszechstronny 
program kursu 
uzupełniającego, który bez wątpienia usatysfakcjonuje pana całkowicie. I 
gwarantuję, że po kilku 
miesiącach, a może już po kilku tygodniach stanie się pan w pełni ukształtowaną 
jednostką.
Krupier długo i wnikliwie patrzył na Ebenezuma. W tym czasie na scenę wbiegła 
kolejna 
grupa tancerzy i wokalistów. Wykonywali dość osobliwy taniec składający się 
z kilkusekundowych serii dzikich podskoków oddzielonych od siebie interwałami 
całkowitego 
bezruchu trwającego w porywach do kilku minut. Jeden ze stojących z boku 
śpiewaków zawołał: 
– A teraz Plaugg.
Wydawało się, że publika jest zadowolona z występu.
– Pańska propozycja brzmi obiecująco – powiedział Krupier tak cicho, że jego 
głos niemal 
zginął w hałasie. – Rozważę ją, panowie jeszcze nie skosztowali ciast! – Heemat 
wyrósł przy 
stoliku jak spod ziemi, ciągnąc wózek załadowany lukrowanymi wiktuałami. – 
Przecież nie 
chcecie zrobić przykrości Plauggowi, niech imię jego będzie cokolwiek podniosłe. 
– Eremita 
nałożył całą stertę ciastek na talerz Ebenezuma i ruszył dalej, by poczęstować 
groźnie łypiącego 
Hendreka.
– Mówią ludzie, że Plaugg potrafi okazać szkaradny gniew. – Szybko połknął coś 
niedużego 
i smakowitego, po czym przystąpił do nakładania na talerz Krupiera. – 
Naturalnie, nikt jak 
dotychczas nie był naocznym świadkiem gniewu Plaugga, niech będzie pochwalone 
jego raczej 
wspaniałe imię. Ale ostatnio zaczęło krążyć wiele pogłosek o tym, co może się 
stać, gdy ktoś go 
naprawdę rozwścieczy. Heemat przesunął się w moją stronę.
– Napisane jest, że w czasie kryzysu o przeciętnej sile, Plaugg powróci. Ale po 
cóż ja to 
wygaduję? Oglądaliście przecież przedstawienie, zatem o Plauggu, niech będzie 
sławiona jego 
umiarkowana dostojność, wiecie więcej niż ja.
Zachichotał sam do siebie, najwyraźniej zadowolony z zaimprowizowanego dowcipu. 
Wykonawcy na scenie podskakiwali i podśpiewywali, ale nie mogłem dopatrzyć się w 
ich 
występie ani tematu przewodniego, ani nawet pozorów spójności dramatycznej. 
Rzecz jasna, 
moja uwaga nie skupiła się li tylko na występujących. O wiele bardziej 
fascynowała mnie 
dramaturgia rozmowy rozgrywającej się przy naszym stoliku. Krupier siedział 
zamyślony, 
rozważając propozycję mistrza, Hendrek żuł zapamiętale kawałek czegoś, co 
wyglądało jak 
cygaro z prasowego karmelu, mistrz posyłał wokoło promienne uśmiechy, kątem oka 
obserwując 
każdy ruch nieopłaconego płatnego mordercy. Krupier ze wzrokiem wbitym w stojący 
przed nim 
kawałek tortu przemówił:
– Przemyślałem rzecz. – I po dłuższą przerwie dodał: – Przyjmuję pańską ofertę.
Ebenezum skinął poważnie głową, nie dając po sobie poznać ulgi, którą zapewne 
odczuł 
dowiedziawszy się, że ofiarowano nam jeszcze kilka dni życia. To było wprost 
niewiarygodne! 
Krupier przyjął ofertę czarnoksiężnika! Jeśli mistrz zdoła słowem przekonać 
Krupiera, by 
odłożył realizację swego zobowiązania na kilka dni, to być może za te kilka dni 
uda mu się 
przekonać rzezimieszka, by nas poniechał na dobre. Przysiągłem sobie, że już 
nigdy nie zwątpię 
w umiejętności Ebenezuma. Chciało mi się śpiewać i tańczyć z radości. Ale to 
przecież nie 
pasowało do poważnej rozmowy o interesach. Zapchałem usta babeczką posypaną 
cukrem 
pudrem.
– Pan jesteś człowiekiem uczonym i znasz niuanse sztuki konwersacji – stwierdził 
po 
następnej chwili Krupier. – Ma pan rację. Jeśli mam rozwijać się w swej sztuce, 
a także 
w sprawach nie związanych z nią, muszę stać się bardziej elastyczny.
– Brawo! – wykrzyknął mistrz. – Zacznijmy zatem od razu.
Krupier przerwał gestem.
– Niestety, tak się składa, że jest pan jedyną osobą, której dotyczy moja umowa. 
Pański 
uczeń i wojownik zostaną, rzecz jasna, zabici od razu.
Babeczka stanęła mi w gardle. Próbowałem kasłać i przełykać jednocześnie. 
Hendrek zerwał 
się z miejsca, a przeklęty Grzmotnik podrywając się za swym panem, rozrzucił 
ciasteczka po 
całym stole. Krupier krzyknął, gdyż zaatakowała go cała masa słodkości. Wykonał 
prawidłowy 
unik, ale i tak został trafiony kawałkiem wiśniowego placka. Wytarł lepką, 
czerwoną maź, która 
zakryła mu oczy. – Zagramy we dwóch, wojowniku – szepnął.
– Zgiń, przepadnij – odparł Hendrek.
– Wstrzymaj się, Hendrek! – zawołałem, widząc jak grubas wznosi maczugę do 
ciosu.
Kiedy ciastko trafiło Krupiera w twarz, doznałem olśnienia. Hendrek mógł trzymać 
Krupiera 
w szachu przy pomocy swojej maczugi. Lecz gdybyśmy tak spróbowali połączyć nasze 
siły, to 
jest moje zaklęcia, koncept Ebenezuma, maczugę Hendreka i zestaw torcików, z 
pewnością 
wynik starcia z Krupierem byłby o wiele korzystniejszy. Lecz mistrz znów schował 
twarz 
w zwojach szaty, kryjąc się przed skutkami zaczarowanej maczugi Hendreka. Ten 
zaś dysząc 
żądzą bijatyki, nie słuchał nikogo i niczego. Zręcznie uniknął trafienia 
bajaderką rzuconą 
z drugiej strony stołu. Była to jednak tylko zmyłka w wykonaniu Krupiera, który 
w prawej ręce 
dzierżył trzy dorodne eklerki z dużą ilością kremu każdy. Ciastka przeleciały 
nad stołem 
z szatańską prędkością. Maczuga znów stanęła na wysokości zadania i wykonała 
prawidłową 
zasłonę w wyniku czego czekoladowo-kremowy rozbryzg trafił mnie prosto w twarz.
–Apfy! – zawołałem odruchowo. Resztki babeczki wciąż tkwiły mi w gardle, a teraz 
chłodna, 
biała masa pozbawiła mnie wzroku. Czekałem z przerażeniem jak Jedna ręka 
Krupiera spadnie 
na mnie, a druga zacznie metodycznie obdzierać mnie ze skóry.
– Bluźnierstwo! – Głos Heemata przeciął ogólną wrzawę jak ostry nóż przecina 
ciastko 
ponczowe. Co teraz? Czekając na najgorsze, zlizałem resztki pocisku. Starłem 
krem, by odzyskać 
wzrok.
Heemat stał przed tłumem eremitów w mnisich habitach. Było ich około setki i 
wszyscy 
patrzyli na mnie i na Krupiera. Chyba harmider przy naszym stole zakłócił 
prawidłowy przebieg 
imprezy. Odczułem pewną ulgę, gdyż bez względu na to, co się stało, Krupier 
zaprzestał ataku. 
Jednak kiedy spojrzałem na ponuro zgrzytające szczęki zgromadzonych wokół nas 
eremitów, 
odniosłem wrażenie, że to, co się zacznie za chwilę na pewno nie naprawi tego co 
się stało, nie 
mówiąc o poprawie mojego położenia.
– Bluźniercy! – powtórzył Heemat, strzelając rozognionymi oczami to na mnie, to 
na 
Krupiera. – Zgrzeszyliście w szaleństwie swoim. To co przeznaczone do jedzenia 
wykorzystaliście w niegodnym celu. Pogańscy intruzi, sprofanowaliście ciasto!
– Sprofanowaliście ciasto! – powtórzył jak echo tłum mnichów za Heematem.
Heemat posępnie pokręcił głową i spojrzał w sufit
– Czasami zapominam się – mówił szeptem ochrypłym z podniecenia i wściekłości. – 
Czasami ta lepsza połowa we mnie bierze górę. Wtedy zapraszam obcych w gościnę, 
by poznali 
nas i zwyczaje nasze!
– I zwyczaje nasze! – powtórzył chór.
– I z jakąż wdzięcznością z ich strony oto się spotykam? – Heemat wymachiwał 
rękami nad 
głową. – Ja, który ślubowałem milczeć lat dwadzieścia i który uległem 
nieodpartemu pragnieniu 
złamania przysięgi już po sześciu tygodniach tylko z powodu najszczerszej 
sympatii do tych oto 
niewdzięczników? Tak, tak! O was mówię! Zapraszamy do siebie, zapewniamy 
najlepsze dania 
i najlepszą obsługę a wy, wy, wy depczecie dobre imię Plaugga Konserwatywnie 
Nieprzepartego.
–Konserwatywnie Nieprzepartego! – powtórzyli mnisi.
– Ależ, doprawdy – powiedział Ebenezum, stając między mną a hordą eremitów. – 
Jestem 
pewien, że wszystkim jest przykro z powodu naruszenia zwyczajów naszej sekty. 
Ale my 
jesteśmy tu po raz pierwszy, stąd być może nasza nieudolność w stosowaniu się do 
waszych 
obyczajów. Ja sam, na przykład, jestem w trakcie rekonwalescencji po długiej, 
poważnej 
chorobie i przez większą część dnia powinienem spać. Ów masywny wojownik obok 
mnie 
znajduje się pod przemożnym wpływem zaczarowanej maczugi, zatem nie może być 
pociągany 
do odpowiedzialności za swoje czyny. A mój uczeń? Cóż, w zasadne to jeszcze 
dziecko. Czy 
można go zatem potępiać za niewinny, dziecięcy żart? W żadnym z nas trzech nie 
ma nawet 
śladu złośliwości wobec was» – Odchrząknął delikatnie, zakrywając usta dłonią. – 
Co zaś się 
tyczy dżentelmena w czerni, cóż, niech mówi sam za siebie.
Krupier wbił rozpalony wzrok w Ebenezuma.
– Zatem zrywasz umowę, ot tak sobie, bez żenady? Patrz, oto moja odpowiedź – 
powiedział 
i chwycił olbrzymiego sękacza, który zajmował cały wózek.
Tłum eremitów jęknął ze zgrozą. Morelowe nadzienie pociekło między palcami 
Krupiera.
– Nie! – wołał Heemat – Tego już za wiele. Brać ich!
W sekundę tuzin mnichów otoczył Krupiera, a w drugą sekundę tyluż mnie. 
Poczułem, że 
ktoś wykręca mi ręce i sprawnie wiąże na plecach. Po chwili znalazłem się obok 
Krupiera, 
którego skrępowano tak samo. Heemat stanął przed nami.
Teraz, bluźniercy, słuchajcie wyroku Plaugga, niech bidzie sławione jego 
umiarkowanie 
wspaniałe imię.
Umiarkowanie wspaniałe imię! – powtórzył tłum.
Nie jesteśmy sektą o surowej regule, ale jesteśmy silni – ciągnął Heemat – Zanim 
was 
uśmiercimy, poddamy was próbie. Jeśli ją przejdziecie pomyślnie, być może 
zostaniecie 
ułaskawieni. W naszej sekcie obowiązują trzy rodzaje prób. Pierwsza to próba 
wody.
– Próba wody – powtórzyli mnisi.
– Niestety ze względu na to, iż znajdujemy się w środku lasu cierpimy na poważny 
brak 
wody w fosach, stawach czy sadzawkach niezbędnej do prawidłowego przeprowadzenia 
onej 
próby.
– Prawidłowego przeprowadzenia onej próby – pozostali powtórzyli jak echo.
Heemat zatarł ręce.
– Następna, nasza ulubiona, tradycyjna próba ognia.
– Próba ognia.
– Niestety, próba ta ma poważne skutki uboczne. Bardzo często zdarza się, że 
ogień wymyka 
się spod kontroli i wówczas cała chałupa pali się aż do fundamentów.
– Aż do fundamentów! – wyskandował tłum.
– O ileż zatem stosowniejsza jest trzecia próba. I o ileż bliższa istocie 
naszego niewielkiego 
bóstwa, Plaugga, niech będzie błogosławiona jego sława insubstancjalna.
– Jego sława insubstancjalna! – powtórzyli jak papugi. Heemat pochylił się nade 
mną tak 
nisko, że poczułem jego przesłodzony oddech.
– Oto, pogańskie intruzy, poznajcie prawdę. Oto czeka was próba kogla-mogla.
– Próba kogla-mogla! – zawył tłum.
Dwa tuziny rąk pochwyciły mnie i wepchnęły za zasłoniętą kurtynę. Przelotnym 
spojrzeniem 
uchwyciłem machającego ręką do mnie Ebenezuma. Nie pojmali ani jego, ani 
Hendreka, chyba 
dlatego że na ich twarzach nie było śladów tortu. Lecz przecież Ebenezum był 
wolny! A to 
oznacza, że może mi pomóc.
Wokół zapanowała ciemność.
Rozdział 14
Religia jest sprawą bardzo osobistą i wszyscy trudniący się czarnoksięską 
profesją zrobią 
najmądrzej, trzymając się od tych spraw z daleka. Mogą jednak zaistnieć 
sytuacje, gdy twoje 
zaklęcie zupełnie przypadkiem zdemoluje czyjeś miejsce kultu i wówczas pozostaje 
ci bardzo 
skromny wybór. a. Albo natychmiast staniesz się żarliwym wyznawcą tej religii; 
b. Albo staniesz 
się centralną postacią ceremonii ofiarnej.
Właśnie w takiej chwili pojmujemy całą głębię i piękno religii, przynajmniej do 
momentu 
znalezienia sposobu szybkiej ewakuacji z tego miejsca, tak by nawet swąd po 
tobie nie został.
NAUKI EBENEZUMA, 
tom 39
Zostawili mnie w ciemności ze związanymi rękami. Po dłuższej chwili drzwi do 
celi 
otworzyły się i stanął w nich eremita ze świecą. Cicho zamknął za sobą drzwi i 
podszedł do 
łóżka, na którym mnie złożono. Ustawił świecę na stole, jedynym poza łóżkiem 
sprzętem w celi, 
i obiema rękami zsunął olbrzymi kaptur. Był to Snarks. Położył Palec na ustach, 
nakazując 
milczenie.
– Nie powinienem w ogóle tu przychodzić – szepnął – ale chyba cię polubiłem. 
Wyglądasz 
na jednego nielicznych śmiertelników, któremu można zaufać. Nie nawet, co 
takiego w tobie 
ujęło mnie najbardziej, czy brak ogłady, kaczkowaty chód, wiecznie potargana 
czupryna, źle 
zapięte guziki, czy też może wypryski na twarzy. Zresztą to bez znaczenia. 
Cokolwiek by to było, 
jest w tobie coś, co czyni cię bardzo mi bliskim. Postanowiłem ci pomóc.
Studiowałem bacznie kiepsko oświetloną twarz Snarksa. Nie bardzo wiedziałem, czy 
mam 
okazać wdzięczność, czy gryźć paznokcie ze strachu. Co też opętało jego demonie 
serce?
– Już wkrótce – kontynuował – przedstawienie w Sali Głównej skończy się i 
nadejdzie czas 
twoją próby. Swoją drogą, wasz bluźnierczy występ stał się czymś w rodzaju 
intermezzo dla 
Heemata. Bardzo urozmaicił wieczór. Z tego co wiem, planował, jak zwykle, cos w 
rodzaju 
nudnawej śpiewogry z tarami kupletami w rodzaju: moi mit, czas do tanga, na 
cześć Plaugga ta 
balanga!
Przytaknąłem ostrożnie. Jak na razie, Snarks nie rozjaśnił specjalnie moich 
widoków na 
przyszłość. Zastanawiałem się, czy nie byłoby lepiej wezwać straż.
– Ale próba kogla-mogla – powiedział półgłosem – to prawdziwy dopust boży dla 
nieprzygotowanych. Ty i ten drugi bluźnierca zostaniecie zanurzeni w kadziach 
tak, że poziom 
cieczy będzie dwie stopy ponad waszymi okowami. Co dalej? Cóż, utopić się w 
koglu-moglu to 
zaiste obrzydliwa śmierć. – Zadrżał na całym ciele. – Istnieje tylko jeden 
sposób, by przeżyć. 
Musisz unieść głowę jak najwyżej i jeść, aż wygryziesz sobie drogę na 
powierzchnię. Dzięki 
moim wpływom udało się załatwić, że dębie wrzucą do kadzi o smaku cytrynowym. 
Druga jest 
o wiele mniej przyjemna – rozpuszczona masa toffi. Kiedy już zaczniesz łapać 
powietrze nad 
kadzią, po prostu rozwiąż się i płyń do wylotu z boku kadzi. Wówczas okaże się, 
że przeszedłeś 
zwycięsko nie tylko próbę kogla-mogla, ale...
Z korytarza dobiegało głośne szuranie, jakby po kamiennej podłodze ktoś wlókł 
olbrzymi 
ciężar.
– Właśnie zabierają drugiego bluźniercę do Sali Głównej. Muszę już iść. Nikt nie 
powinien 
mnie tu widzieć – przełknął głośno. – Nie mam specjalnie smaku na kogel-mogel.
Nasunął kaptur i ruszył do drzwi, otwierając je z lekkim szczękiem zamka. 
Rozejrzał się na 
boki, odwrócił do mnie i machnął na pożegnanie.
– Trzmjss! – zawołał cicho i zniknął.
Wygryźć sobie drogę na wolność? Rozwiązać pęta? Słowa Snarksa pulsowały pod 
czaszką. 
Nie bardzo zdawałem sobie sprawę z beznadziejności mojego położenia dopóki... 
Drzwi od celi 
rozwarły się gwałtownie jak od potężnego uderzenia i omal nie roztrzaskały, 
uderzając o ścianę.
– Twoja kolej, bluznierco! – wołał Heemat wielkim głosem, drżącym z 
nieposkromionego 
gniewu.
Cela zatrzęsła się. Tym razem wstrząs był głęboki i wszechstronny. Zewsząd 
dobiegał szczęk 
i huk pękających i rozpadających się na kawałki ścian, sufitów i belkowania, a 
ziemia dudniła 
całym swoim jestestwem. Zdaje się, że był to chyba najsilniejszy wstrząs z 
dotychczasowych. 
Dałem mu osiem w skali dziesięciostopniowej. Swoją drogą, zacząłem się 
zastanawiać, od kiedy 
Potrafię mierzyć siłę wstrząsów.
Heemat pozbierał się z podłogi, gdy tylko wstrząs minął i zaczął pobieżnie 
strzepywać kurz 
z ubrania.
– Zatem, jak już mówiłem, twoja kolej, bluznierco. Sprawdzamy z jakiej jesteś 
gliny i ileś 
wart! Straż! Zabrać go!
Czterech krzepkich eremitów wpadło do celi i podniosło mnie z pryczy. 
Wyobrażałem sobie, 
że za kilka chwil nie będę z „jakiejś gliny”, ale głównie z kogla-mogla.
– Zaczynać próbę!
Kurtyna poszła w górę. Stałem na podeście wysoko nad sceną. Ręce i nogi miałem 
skrępowaną a dwóch zwalistych eremitów pilnowało mnie z obu stron. Krupier był 
też dokładnie 
skrępowany, tyle że więzy oplatały mu całe ciało i było ich znacznie więcej. 
Strzegło go 
dwunastu zwalistych drabów. Na dole między podestami czekały dwie kadzie, z 
których każda 
mogła pomieścić trzech grubasów, a i tak swobodnie mogłoby jeszcze w niej pływać 
dwoje 
małych dzieci. Tę bliższą mnie wypełniała połyskliwie żółta, gęsta ciecz. 
Zawartość drugiej była 
jasnobrązowa. Odwróciłem wzrok od kadzi. Publiczność zaczęła huczeć.
Mogłem się teraz przyjrzeć widowni. To miała być ta sama sala, w której jeszcze 
niedawno 
byłem gościem? Z góry wyglądała zupełnie inaczej. Wciąż była największą 
zamkniętą 
przestrzenią, jaką kiedykolwiek w życiu widziałem, ale z mojego poziomu wydawała 
się jedynie 
dużą izbą, otoczoną ze wszech stron równymi ścianami, oświetlonymi pochodniami. 
Nie 
odbierałem głębi i przestronności pomieszczenia jak wtedy, gdy siedziałem na 
dole. Przez krótką 
chwilę poczułem się ponad to wszystko, gdzieś wysoko i daleko nad doczesnością. 
I wtedy 
zdałem sobie sprawę, że wszyscy przyszli tu, by mnie oglądać. Mnie i Krupiera 
Śmierci. To my 
byliśmy atrakcją wieczoru. Setki oczu studiowało nasze twarze, szukając w nich 
śladów poczucia 
winy lub natchnionego przekonania o słuszności obranej drogi. Jakby z oddali i 
bardzo cicho głos 
wewnętrzny podpowiadał, że chyba powinienem się bać. W końcu zanurzą mnie, lada 
chwila, 
w potężnej kadzi z koglem-moglem, nic więc dziwnego, że coś zaczynało we mnie 
krzyczeć 
coraz głośniej. Cóż, byłem związany i pod strażą. Nie ma mowy o ucieczce czy 
ukryciu. 
A publiczność czeka. Bili brawo. To wspaniałe! Już nie jakiś tam pomocnik – 
popychadło 
wielkiego Ebenezuma, ale główny bohater, gwiazda programu. Ukłoniłem się sztywno 
i straciłem 
równowagę. Strażnicy złapali mnie za kołnierz, zapobiegając mojemu 
przedwczesnemu 
spotkaniu z koglem-moglem.
Spojrzałem w górę. Publiczność ucichła. Niedoszły upadek sprawił, że wszyscy na 
chwilę 
zamarli, i wtedy gdzieś z dna wielkiej ciszy, doszły mnie dźwięki Kupletów 
wesołego drwala. 
Spojrzałem w dół i zobaczyłem Ebenezuma siedzącego z Hendrekiem przy tym samym 
stole, 
skąd niedługą chwilę temu zabrano mnie i Krupiera. Hendrek łypał wściekle na 
tłum wokół, 
gmerając przy pokrowcu skrywającym jego przeklętą maczugę zwaną Granotnikiem. 
Ebenezum 
energicznie pokręcił głową i spojrzał na mnie. Gdy dotknął palcem warg 
gwiżdżących melodię, 
odpowiedziałem skinieniem, że rozumiem o co chodzi.
Chciał żebym też zaczął gwizdać? Cóż niby miałem do stracenia? Jeśli miałem 
odejść z tego 
świata tonąc w kadzi z koglem-moglem, to dlaczego nie odejść z pieśnią na 
ustach. Zacząłem 
więc pogwizdywać Kuplety. Ebenezum entuzjastycznie pokiwał głową. Zatem o to mu 
chodziło! 
Na pewno miał gotowy plan.
Heemat spojrzał na Ebenezuma, który w tej samej przestał gwizdać, natomiast 
rytmicznie 
trzepotał.
O, Plauggu, który może jesteś wśród wielkich, a może wysłuchaj prośby naszej. 
Oto ci dwaj, 
stojący przed dopuścili się czynu „hańbiącego nasz najświętszy obrzęd. 
Sprowadziliśmy ich 
zatem przed twoje oblicze, by poddać próbie i błagać cię, byś w swej rozsądnej 
wielkości 
stosownie pomógł nam ich osądzić.
Spostrzegłem, że wygłaszając przemowę, Heemat nie spuszcza ze mnie oczu. 
Najprawdopodobniej dlatego, że przez cały czas jego oracji gwizdałem Kuplety 
wesołego drwala. 
Klasnął w dłonie.
– Do kadzi!
Potężne ręce wepchnęły mnie do żółtego bajora tak niespodziewanie, że ledwo 
zdążyłem 
zaczerpnąć powietrza, zanim pochłonęła mnie żółta masa. Gdy stopy zetknęły się z 
powierzchnią 
cieczy zamknąłem oczy. Powonienie poinformowało mnie o chwili całkowitego 
zanurzenia. 
Mocny cytrynowy zapach czułem przez krótką chwilę, a potem już nie miałem czym 
oddychać. 
Unosiłem się w gęstej mazi całkowicie bezradny, ze związanymi rękoma i nogami. 
Udało mi się 
pokonać przypływ paniki i przypomniałem sobie, co zalecił mi Snarks. Stopy 
dotknęły dna. 
Podniosłem głowę wysoko ku niebu, wiedząc, że teraz pora jeść i to bardzo 
szybko. Otworzyłem 
usta. Maź wypełniła je trochę za szybko. Zacisnąłem zęby, starając się ze 
wszystkich sił nie 
zakrztusić, po czym, z najwyższym wysiłkiem woli, przełknąłem. Całkiem smaczne. 
Tyle że było 
jeszcze tak dużo do zjedzenia. Nie, nie wpadnę w panikę. Wytrwam dla mistrza, 
dla mojej 
czarnoksięskiej przyszłości, dla Vushta, miasta tysiąca zakazanych rozkoszy. I 
jadłem, szybko, 
sprawnie, ekonomicznie, z pełną świadomością, że każdy następny łyk może być 
ostatnim. Za 
mistrza! Ebenezum na pewno byłby dumny z uporu, z jakim spożywałem kogel-mogel. 
Za 
przyszłość! Ileż szlachetności przyda charakterowi prawdziwego czarnoksiężnika 
zwycięskie 
przejście takiej próby. Przełykałem raz za razem. Za Vushta! Najukochańsze, 
zakazane Vushta. 
Jeśli przeżyję tę próbę, będę na pewno lepiej i pełniej przygotowany na 
spotkanie z miastem, 
które tak pragnąłem ujrzeć. Otworzyłem usta szeroko. Lej się, koglu-moglu! Moje 
zęby kłapnęły 
w powietrzu. Przełknąłem szybko i zacząłem oddychać. Powietrze! Słodsze od 
wszelkich 
słodyczy, nie mówiąc o zawartości kadzi. Roześmiałem się i zacząłem gwizdać 
Kuplety 
wesołego drwala. Coś znowu zakryło mi usta. Czyżby poziom w kadzi podniósł się 
niespodziewanie? Przerażenie wróciło na chwilę, ale gdy otworzyłem oczy, 
zobaczyłem czułki 
owada siedzącego na moim nosie. Był to motyl.
Nagle kadź zatrzeszczała Obciążona mną, dziesiątkami galonów kogla-mogla i 
tysiącami, 
a może milionami motyli nie wytrzymała. Spłynąłem ze sceny na falach żółtej 
rzeki.
Stojący na podeście Snarks zawołał:
– Wyszedł zwycięsko z próby kogla-mogla!
– Ale – zaczął Heemat, wyraźnie zbity z tropu. – To przecież niemożliwe, żeby... 
– Podrapał 
się w łysinę i dokończył. – No, chyba jednak możliwe.
Hendrek wstąpił w lepki, żółty potok, podchwycił mnie zanim prąd zdołał mnie 
unieść poza 
stół czarnoksiężnika i posadził na stołku ponad płynącymi po ziemi strugami 
jajkowy. 
Ebenezum, rzecz jasna, kichał cały czas. Kiedy wreszcie odzyskał oddech, 
podziękowałem mu, 
że nie spuścił zdechłych łupaczy. Mistrz z radością skinął głową.
– Motyle w zupełności wystarczyły. Poza tym, ocaliłem cię, nie zrażając do nas 
gospodarzy. 
Rozwiąż Winicjusza, Hendreku!
Wojownik spełnił prośbę. W tym czasie Ebenezum żywo komentował to, co przed 
chwilą 
udało się nam osiągnąć wspólnymi siłami. Czarowanie komplementarne.
Mimo iż to ja gwizdałem, a on trzepotał łokciami i wykonywał pantomimę, czar 
zadziałał. To 
bardzo ważne, gdyż wykonując li tylko ruchy ciałem, Ebenezum nie wchodził w krąg 
magii. 
Zatem oddziaływanie katarogenne czarów nie zaistniało, dopóki zaklęcie nie 
zostało ukończone. 
Gdyby jednak spróbował rzucić zaklęcie sam, atak kataru powaliłby go w połowie 
Kupletów.
– Czy wiesz, co to oznacza? – konkludował mistrz. – Tylko tyle, że otwierają się 
przede mną 
nowe horyzonty magii. Kto wie, Winicjuszu, może wspólnymi siłami znajdziemy 
lekarstwo na 
moją niemoc.
Lekarstwo? Tego chyba za wiele. Najpierw omal nie utopiłem się w kadzi z 
obrzydliwą żółtą 
cieczą, a teraz taka nowina! Już zacząłem wyobrażać sobie markotny powrót do 
Zagajnika 
Czarnoksiężnika bez powąchania nawet Vushta i jej tysiąca zakazanych rozkoszy, i 
bez cienia 
nadziei, że w ciągu najbliższych lat odwiedzę owo miasto.
Ebenezum był zbyt podekscytowany, by zauważyć mój posępny nastrój.
– Nigdy jeszcze działanie siłami połączonymi nie było tak ważne dla nas obu. 
Kiedy ty 
przygotowywałeś się do srogich terminów, ja odbyłem rozmowę z Hendrekiem. Jego 
demoniczni 
oprawcy zdołali zlokalizować go po ucieczce od króla Urfoo o wiele prędzej niż 
można było 
oczekiwać.
– Zgiń, przepadnij – dodał Hendrek.
– W końcu pasuje to do dotychczasowego scenariusza naszą podróży. Na świecie 
jest 
stanowczo zbyt dużo szwendających się demonów. Chyba w Diabolandii coś szykują. 
Teraz 
kiedy pewne przeszkody zostały pokonane – tu mistrz skinął głową w kierunku 
wciąż 
utrzymującej pionową postawę kadzi z toffi – możemy sprawdzić, co to jest.
Przypływ ulgi, jakiej doznałem po ujściu cało z próby, sprawił, że zupełnie 
zapomniałem 
o tym, co działo się na scenie.
Motyle fruwały wśród publiczności, zaś obsługa pośpiesznie usuwała resztki 
kadzi, kogla-
mogla oraz martwe owady. Heemat stał na podeście z ramionami wyciągniętymi do 
góry. Jego 
czujne oczy obserwowały publiczność. Odchrząknął. Druga kadź zachwiała się, 
przewróciła 
i wypadł z niej Krupier Śmierci Tocząc się po scenie kadź ukazała publiczności 
swe wnętrze. 
Było puste, a blaszane boki wylizane do czysta.
Krupier głośno beknął.
– Zdaje się, że pewne przeszkody jednak wróciły – zauważył Ebenezum i pociągnął 
brodę 
w zamyśleniu. – Chyba jednak trochę potrwa, zanim on to strawi. Trzeba szybko 
porozumieć się 
ze Snarksem. Jego wiedza o Diabolandii może się bardzo przydać, a kto wie, może 
nawet pomóc 
wyjść z życiem.
Krupier stęknął i próbował stanąć. Jego brzuch był wyraźnie większy niż zwykle. 
Heemat 
biegał po górnym podeście i zacierał dłonie tak energicznie, że za chwilę 
powinny posypać się 
iskry.
– Dwóch przetrwało! – wołał. – Całych dwóch! Jeszcze nigdy w historii kultu 
Plaugga, niech 
będzie sławiona jego przyziemna wspaniałość, nie udało się dwóm na raz przeżyć 
tej próby! 
Musimy... musimy zwołać konferencję!
Zakapturzona postać przemknęła obok naszego stołu. Hendrek złapał ją za kaptur, 
a Ebenezum zatkał nos. Pechowy wojownik nie pomylił się. Pod kapturem krył się 
Snarks.
Szlachetny Snarksie – zaczął Ebenezum, powstrzymując się z całych sił przed 
kichnięciem. – 
Musimy porozma... a psik! – chwycił czapkę ze stołu i kichnął w nią potężnie. – 
Najmocniej 
przepraszam. Coś się szykuje w Diabola... a psik, psik, psik! – Trzy szybkie, 
regularne 
kichnięcia. Ebenezum odsunął czapkę od twarzy z niejakim obrzydzeniem. – Snarks, 
musisz... 
psik! Winicjusz! Przejmij sprawę!
Mistrz padł pod stół powalony atakiem czarnoksięskiego kataru.
– Cóż, doprawdy... – zacząłem. A o co niby miałem prosić tego prawdomównego 
demona? 
Chciałem, żeby mistrz był ze mnie dumny, ale miałem coraz mniej czasu. Krupier 
Śmierci zaczął 
właśnie wykonywać figury klasycznego aerobicu połączone ze stretchingiem i 
baletem 
nowoczesnym, co pozwoli zapewne w niedługim czasie rozluźnić zesztywniałe 
muskuły, nie 
mówiąc o przyspieszeniu trawienia.
– Doprawdy, odnoszę wrażenie – zacząłem ponownie – że pochodzisz prosto z 
Diabolandii?
– To odnieś je z powrotem – odparł Snarks. – Wiesz doskonale, że jestem z 
Diabolandii. 
I czasem dobrze pomyśleć, zanim się otworzy usta. Fatalne słownictwo i pytanie 
źle 
sformułowane. Naprawdę czasem zachodzę w głowę jak wam, ludziom, w ogóle 
cokolwiek się 
udaje.
– Snarks! Dość tego – zawołałem, chyba trochę za głośno. – nie dam się 
wyprowadzić 
z równowagi głupimi docinkami demona. Mamy powody sądzić, że w Diabolandii coś 
knują.
– O i to jeszcze jakie powody! W Diabolandii zawsze coś knują. Jak świat 
światem. W tym 
cała ich uroda. Widziałeś kiedy wampira, co nie pija krwi? Ale jak mi się 
wydaje, choć z twojego 
bełkotu trudno cokolwiek zrozumieć, interesuje cię konkretny spisek, na przykład 
taki, który 
potencjalnie mógłby zagrozić całemu rodzajowi ludzkiemu. Czy o to ci chodzi?
Przytaknąłem. Chyba lepiej dla mnie, żebym się w ogóle nie odzywał, tylko 
pozwolił gadać 
jemu.
– Odpowiedź, niestety, brzmi: tak! A teraz przepraszam, ale spieszę się na 
konferencję.
– Zgiń, przepadnij – mruknął Hendrek, gdy Snarks wkroczył na scenę.
Ebenezum wysmarkał nos. Heemat odwrócił się tyłem do zakapturzonych mnichów 
i przemówił do widowni.
– Panie! Panowie! Drodzy współwyznawcy i najmilsi goście! Jeszcze nigdy odkąd 
istnieje 
kult Plaugga nie miało miejsca tak doniosłe wydarzenie. Dwóch poddano próbie i 
obaj okazali się 
godni. Nawet sam Plaugg, niech będzie sławiona jego marginalna wspaniałość, 
patrząc 
z wysokości swojego majestatu na...
Nad głową Heemata pojawiła się nieduża czarna chmura burzowa – taka co to zanim 
zniknie 
to i tak zdąży spuścić krótką, rzęsistą ulewę. Heemat przerwał w pół zdania i 
patrzył jak chmura 
nabiera kształtów człowieka odzianego w szare ubranie i z wyrazem obłędnego 
roztargnienia na 
twarzy. Dryfujący w powietrzu rozczochrany facecik uśmiechnął się do widowni i 
puścił perskie 
oko. – Najmocniej przepraszam – mruknął nieśmiało – ale chyba pomyliłem drzwi.
Heemat, jego współbracia i wszyscy eremici w mnisich habitach na widowni padli 
na kolana. 
Zebrani spojrzeli w górę na wymiętoszonego gościa i jednym głosem zawołali:
– Plaugg!
Rozdział 15
Zatem sądzisz, że doświadczyłeś wibrującej ekscytacji, sądzisz; że wiesz jak 
smakuje 
najstraszniejszy strach, sądzisz, że nie ominęły cię chwile skrajnej i bezdennej 
rozpaczy i ze 
poznałeś tę najohydniejszą, kompletnie zdegenerowaną drugą stronę naszego 
świata, takoż 
otchłanie podłości i ohydy, w które pogrążają się twoi ziomkowie toczeni 
zgnilizną moralną 
i grzybicą etyczną najgorszego gatunku... Ach, też jesteś czarnoksiężnikiem. W 
takim razie, chyba 
wiesz co mówisz.
DIALOGI EBENEZUMA, 
tom ID
– Nie, drzwi chyba jednak właściwe – powiedział Plaugg do siebie. – Nawet na 
pewno. To 
znaczy, że przyszedłem za wcześnie!
Ebenezum patrzył na bóstwo drugorzędne z nie ukrywanym drżeniem. Zatkał też nos 
po raz 
kolejny.
– No nie, dość tego – bóstewko wskazało na Ebenezuma. – To nie do pomyślenia, 
żeby ktoś 
smarkał w mojej obecności. Moja boskość nie dopuści do tego.
Czarnoksiężnik spojrzał na jego rozczochraną boskość. Oddychał teraz spokojnie 
bez 
najmniejszego zaciągnięcia zwiastującego kolejne kichnięcie.
– Czy chcesz przez to powiedzieć, panie – zaczął niepewnie mistrz – że jesteś 
władny mnie 
uleczyć?
– Cóż, to poważna sprawa. – Plaugg klasnął. – Nie, nie do końca. My bóstwa 
drugorzędne 
możemy tyle, ile możemy. Mogę zneutralizować tę dolegliwość, ale tylko w mojej 
fizycznej 
obecności
– Szkoda – zmarszczył brwi Ebenezum. – Wielka szkoda.
– Prawda? – Plaugg przytaknął skwapliwie. – To jedna z niedogodności wynikająca 
z faktu, 
iż jest się bóstwem drugorzędnym. Zasięg władzy i decyzyjności jest absolutnie 
niewspółmierny 
do zakresu odpowiedzialności osobistej. To po prostu nie do pomyślenia. I do 
tego ciągłe 
zaspokajanie wiernych. Zresztą, po co ja tu właściwie jestem? Jeśli rzecz 
rozważyć do końca, to 
w sumie nigdy i nikogo nie zaspokajamy, czyż nie tak?
– O, Plauggu rozsądnie dobrotliwy – zawołał Heemat z wyżyn swego podestu.
– Dobra, słyszałem. Zaraz schodzę – odparło łaskawie bóstwo drugorzędne. – Jak 
tylko 
skończę rozmowę z tym oto dżentelmenem. Nawet nie zdajesz sobie sprawy, kiedy 
ostatnio 
zdarzyło mi się z kimś pogwarzyć. To jeden z ważniejszych problemów w moim 
fachu. Gdzie się 
nie ruszysz, czczą cię bez opamiętania, ale nikt nie chce zwyczajnie pogawędzić.
Ebenezum przytaknął.
– O czym zatem mielibyśmy pogawędzić? Czy nie zechciałbyś wyjawić powodu swojego 
przybycia akurat w to miejsce?
– Ach, o to chodzi – westchnął Plaugg. – Obowiązki. Chwilami mam tego po dziurki 
w nosie. Doprawdy, pełnienie obowiązków bóstwa drugorzędnego to o wiele większy 
kłopot niż 
można sądzić. Wyznawcy nigdy nie patrzą ci w oczy, a jeśli tylko spróbujesz 
powiedzieć im 
cokolwiek, natychmiast zaczynają składać ofiary na twą cześć. Ofiary, ofiary, 
ciągle ofiary, jakby 
nic ciekawszego nie mogło mnie spotkać na tym świecie. Powiedz sam, tak 
uczciwie, jakiż mogę 
mieć pożytek z martwego kozła?
– O, Plauggu, czy żądasz ofiary na twą cześć? – zapytał niedwuznacznie Heemat
– Widzisz jak to jest – bóstwo zmarszczyło brwi. – Ale nie zrozum mnie źle. 
Heemat i reszta 
to wcale niezgorsza horda wyznawców. Rzecz w tym, że sporo ważnych problemów 
pojawia się 
w egzystencji każdego bóstwa drugorzędnego. A widoki na awans są doprawdy 
znikome. No 
i godziny pracy! Ostatnio całkiem serio myślałem o przekwalifikowaniu.
– Czegóż żądasz od nas, o Trafny w Każdym Calu?
– Żebyście przestali zadawać głupie pytania. To po pierwsze – odparło bóstwo 
drugorzędne. 
– Po drugie, zresztą obojętnie czy słuchacie, czy nie, mam bardzo ważny powód, 
żeby tu być.
W Sali Głównej zapadła cisza. Wszyscy zamarli w oczekiwaniu. Zauważyłem, że w 
niedługą 
chwilę po pojawieniu się Plaugga, Krupier Śmierci zniknął ze sceny. Już chciałem 
przeszukać 
wzrokiem tłum, gdy okazało się, że wcale nie muszę tego robić. Stał tuż za 
Ebenezumem 
i uśmiechał się do mnie.
– Aha, zdaje się, że interesuje was dlaczego tu jestem – powiedział Plaugg, gdy 
cisza 
przedłużyła się nad miarę. – Bądź co bądź to naprawdę kluczowe pytanie, a wy 
jako moi 
wyznawcy macie prawo poznać odpowiedz. Dobrze. Zatem powiem. Jestem tu po to, by 
zjednoczyć wasze siły w obliczu nadchodzącego kryzysu.
Nadchodzący kryzys? To mi się nie spodobało. Hendrek zamruczał coś pod nosem. 
Stojący 
za plecami bóstwa eremita odsunął oburącz kaptur, spod którego wejrzała fizys 
Snarksa.
– Czy chodzi o atak Diabolandii?
– No... tak A co, jeszcze nie mówiłam? – Plaugg podrapał się w łysinę, patrząc 
ponad 
tłumem. – Zdaje się, że jednak nie.
– Spojrzał na podłogę. – Ale oto nadchodzi. Przeczucie zapowiedziało zbliżający 
się atak 
pewniej i dokładniej niż najbardziej wyostrzone zmysły. Wstrząs był głęboki, 
dojmujący, 
przenikał wszystkich i wszystko, jakby wydobył się prosto z wnętrza ziemi.
– Bądźcie gotowi! – wołał Plaugg głosem donośniejszym niż zwykle. – Już za kilka 
chwil 
dane wam będzie ujrzeć demony wszelkiego autoramentu! Ale potwory nie 
przeczuwają nawet, 
że przyjdzie im zmierzyć się z eremitami Plaugga!
Pod stopami rozległo się dudnienia które nasilało się z każdą sekundą.
– Zgiń, przepadnij – zakrzyknął Hendrek, obnażając przeklętą maczugę.
Ebenezum wycofał się na bezpieczną odległość.
– Chcę, by oto teraz wszyscy pokazali, na co ich naprawdę stać! – zachęcało 
bóstwo 
drugorzędne. – Przegonić demony tam, skąd przyszły. Za Plaugga!
Na skutek dudnienia wszystkie stałe fragmenty budowli wpadły w wibrację. Trudno 
było 
ustać na nogach. Krupier podszedł do mnie.
– Wygląda na to, że po raz kolejny jestem zmuszony opóźnić egzekucję – 
powiedział 
z niewinnym, dziecinnym uśmiechem. – Ale czeka nas przecież najlepsza zabawa na 
świecie! – 
Fachowo rozluźnił mięśnie i wpatrzył się w podłogę.
Grzmot drżącej ziemi rósł z każdą chwilą. Wygłaszający przemowę Plaugg musiał 
krzyczeć.
– Dobra! – rozedrgany palec wskazujący bóstwa błądził po zgromadzonych. – 
Najwyraźniej 
ci z Diabolandii chcą się przebić właśnie w tym miejscu. A mój instynkt jeszcze 
mnie nie 
zawiódł, mówię wam. Tego się nabywa po latach pracy. Zatem rozproszyć się po 
kątach! A przed 
sobą ustawić barykady ze stołów i krzeseł. Na co czekacie? To dobra zasłona 
przed płonącymi 
ochłapami z piekła rodem. Co jest, ktoś się wycofuje? – Plaugg pokręcił 
łysiejącą głową. – 
Chyba nie chcecie mnie zdenerwować, co? Może mój boski gniew nie jest 
najstraszliwszy, ale 
potrafię wam dopiec jak dwa a dwa cztery! Aha, broń? Co, potrzebna broń? No 
dobrze, czasem 
mnie ponosi. Nie macie? Trudno, musicie mi to wybaczyć.
Spojrzałem na mistrza, który właśnie z głupawym uśmiechem na twarzy odwrócił 
wzrok od 
jego boskości drugorzędnej.
– Zdaje się, że znowu jesteśmy w samym centrum zdarzeń, Winicjuszu – powiedział 
i złapał 
się za nos, widząc zbliżającego się Hendreka.
– Zgiń, przepadnij – zakrzyknął wojownik – Te stwory pokonają nas! – powiedział 
przekładając nerwowo maczugę z ręki do ręki.
– Może by się przegrupować? – zaproponowałem nieśmiało. Ebenezum potrząsnął 
głową.
– Jeśli już, to w inną czasoprzestrzeń. Mam przeczucie, że po raz pierwszy od 
początku 
podróży wdepnęliśmy w coś naprawdę poważnego.
Przełknąłem z wysiłkiem. Moje ręce tęskniły za dębową lagą! Więc to ma być 
poważnie? 
A czym były wszystkie dotychczasowe ucieczki i utarczki w ciągu ostatnich kilku 
tygodni? Przez 
krótką chwilę zatęskniłem za niewysłowionym spokojem i bezgraniczną nudą w 
naszej chatce 
w Zachodnim Królestwie.
– Uwaga, już są! – zawył Plaugg, a płuca omal nie wyskoczyły mu spomiędzy żeber.
Podziemny grzmot bombardował z niebywałą siłą. Próbowałem powiedzieć coś 
Ebenezumowi, ale z najwyższym trudem sam mogłem usłyszeć własny głos.
– Wszyscy gotowi? Śmiało, liczę na was! Uda się na pewno! – Jego boskość 
drugorzędna 
przerwała apel i spojrzała na mnie i Ebenezuma. – Słuchajcie no! Tym razem 
dajcie sobie spokój 
z rybami. Raz udał się ten numer, ale teraz sytuacja jest diametralnie inna. 
Poza tym odmawiam 
jakiejkolwiek współpracy w atmosferze zdechłych łupaczy. Przykro mi, ale każdy 
ma swoje 
własne granice odporności. – Nadchodzą! – wrzasnął. – Niech zabrzmi zew do boju! 
Za Plaugga!
Wstrząs zwalił mnie z nóg. Przeleciałem przez pokój, odbijając się jak piłka. 
Idąc za radą 
Plaugga, próbowałem pełzać w kierunku ściany. Podłoga została rozdarta na pół. 
Chwyciłem 
pierwszy z brzegu stolik, jednak ten zaczął się poruszać, ciągnąc mnie wprost do 
rozpadliny 
wiodącej do samego dna piekieł. W uszach miałem jęki i wrzaski tych, którzy 
wpadli tam przede 
mną. Starałem się uchwycić czegoś bardziej stabilnego. Niestety, wszystkie 
sprzęty uciekały 
przede mną. Trzęsienie skończyło się tak nagle, jak nagle się zaczęło. Stałem 
twarzą w twarz 
z trollem.
– Partacz! – powiedział troll.
– Och! Gdybyż tylko moi nauczyciele widzieli mnie teraz – usłyszałem, a potężna 
dłoń 
mignęła nad moją głową, chwyciła trolla i poderwała w powietrze. Obok mnie stał 
rozanielony 
Krupier Śmierci. – Oto pierwsza życiowa sposobność by udusić trolla – powiedział 
natchniony.
– Nie part... – to wszystko, co zdołał wydać z siebie troll.
Z tyłu przemówił potężny i głęboki głos:
Naprzód, me sługi, 
Wszystkich ich brać 
I wszystkich prać 
Zamiast tu stać!
Tumany kurzu uniosły się w powietrzu. Niemożliwością było dojrzeć cokolwiek 
dalej niż na 
kilka stóp. Mimo to ów głos sprawił, że poczułem chłód w żołądku. Znałem tylko 
jednego poetę, 
który tak fatalnie składał rymy.
Sława ci Diabolandio 
Sztandary rozwiń swe. 
Za godzinę, dwie, 
Świat będzie nasz, no nie!
Mój przytępiony wzrok zarejestrował wielki, niebieskawy kształt unoszący się nad 
rumowiskiem. Niestety, był to Guxx.
Nasz będzie świat
Jak róży kwiat.
A teraz tupać
I mury rozłupać!
To potworne! Demony były wszędzie. Ilekroć kurz opadł na chwilę, ich liczba 
zdawała się 
rosnąć w postępie geometrycznym, jakby rodzaj się z obłoków owego kurzu. Jeśli 
ktoś nie 
wykona odpowiedniego ruchu i to zaraz, zginiemy wszyscy. Co gorsza ostatnie 
słowa, jakie 
usłyszymy przed śmiercią, będą knotowatym wierszykiem produkcji Guxxa.
Właśnie wtedy donośny i wysoki głos przebił się przez zgiełk:
– Dajcie P!
Tu i ówdzie kilka głosów nieśmiało powtórzyło: P.
– Dajcie L!
Krzyknąłem owo „L” razem z innymi. Chór powiększył się.
– Prędzej! – wrzasnął do nas Guxx – nie dajmy się im zjeść na śniadanie. 
Potrzebne nam 
liczby i dobre sprawozdanie!
Ale wysoki głos nie ustępował: – Dajcie A!
Kurz opadł na tyle, że widziałem, co się dzieje w połowie Pomieszczenia. Mały 
czerwony 
potworek skoczył mi do gardła. Wciąż trzymałem w ręku stołową nogę – resztki 
oręża użytego 
przeciwko trollowi. Trafiłem potworka w locie.
– A! – zawołałem.
Hendrek stał tuż obok. Jego zaklęty Grzmotnik wywinął nieprawdopodobnego młyńca 
w powietrzu, pozbawiając zdrowych zmysłów co najmniej tuzin demonów w czasie nie 
dłuższym 
niż dwie sekundy. Trafieni powtarzali w kółko: Że co? Kto ja jestem? Co ja tu 
robię? Co to kogo 
obchodzi? – znak, że Grzmotnik zadziałał prawidłowo.
– U! – Hendrek dołączył do chóru głosów. Rozejrzałem się, szukając Ebenezuma.
– Dajcie G!
Krupier Śmierci stał obok mnie i zadawał ciosy tak szybko i celnie, że ruchy 
Hendreka 
wydawały się przy nich leniwe i senne jak na niedzielnej przechadzce późnym 
popołudniem. 
Wokół niego rósł stos urwanych rąk i nóg demonów. Czasem w stosie trafiały się 
całe demony 
splecione parami w malowniczą ikebanę.
– G – zawołał Krupier razem z innymi. Roześmiał się i zaczął pogwizdywać skoczną 
melodyjkę.
Zlokalizowałem Heemata i Snarksa stojących w kręgu z dziesięcioma innymi 
eremitami. 
Każdy dzierżył w dłoniach kawał drąga, nieco krótszego, ale za to grubszego niż 
moja podróżna 
laga. Posługiwali się nimi bardzo wprawnie, siejąc spustoszenie wśród hordy 
atakujących i tym 
samym trzymając diabolandzkie hufce na dystans.
– Dajcie jeszcze jedno G!
– Jeszcze jedno G – krąg eremitów zakrzyknął radośnie.
Wtedy zobaczyłem mistrza. Wsparty o rumowisko zatykał nos obiema rękami. 
Wyjątkowo 
wyrośnięty i włochaty troll zbliżył się do niego.
– Partacz! – zawołał
– Więc jakie to słowo? – odezwał się głos z wysokości. Twarz Ebenezuma przebrała 
dziwaczny odcień purpurowo-czerwony. Głowa odruchowo odskoczyła do tyłu. Nie był 
w stanie 
dłużej powstrzymywać się przed atakiem chorób;. Troll przyjął na siebie całą 
siłę podmuchu 
eksplozji kataralnej. Zaczął wrzeszczeć i skakać, strząsając z siebie śluz.
– Nie partacz. Nie partacz – wołał biegnąc ku rozpadlinie prowadzącej wprost do 
Diabolandii.
– Plaugg! – zakrzyknął chór stu głosów.
– Więc jakie to słowo? – powtórzył głos z wysokości.
– Plaugg! – Wszyscy dołączyliśmy do chóru, który zabrzmiał jak chór tysiąca 
głosów.
– Jeszcze raz! – głos z wysokości aż dygotał z podniecenia.
Spostrzegłem, że Ebenezum bierze głęboki oddech i dołącza do chóru.
– P-L-A-U-G-G!
Wszystko wokół ucichło, a demony zastygły jak jeden w najdziwaczniejszych 
pozycjach, 
w jakich zastał je nasz ostatni okrzyk. Resztki kurzu zniknęły zupełnie. 
Widoczność 
w pomieszczeniu można by porównać z widocznością w chłodny, wiosenny, słoneczny 
poranek.
Plaugg wisiał w powietrzu tam, gdzie objawił się po raz pierwszy.
– Tak jest o wiele lepiej, nieprawdaż? – zapytał.
Guxx wrzasnął wściekle, stojąc na stosie ciał powalonych eremitów. Zdaje się, że 
skandowane zaklęcie nie podziałało na niego.
Kto myśli, że Guxxa zatrzyma, 
Tego już prawie nie ma.
Ebenezum wysmarkał nos.
– Uwaga! – zawołał do Plaugga. – Jego moc rośnie z każdym zrymowanym 
dwuwierszem.
– Nawet z takim knotem jak ten ostatni? – Jego boskość drugorzędna pokręciła 
głową 
z niedowierzaniem. – Ale kimże jestem, by wydawać sądy literackie? W końcu to 
nie ja ustalam 
reguły. Przynajmniej nie wszystkie.
Potężny sinoniebieski demon rozluźnił mięśnie. Zauważyłem, że od pojedynku 
z Ebenezumem pazury znacznie mu urosły.
Guxxa kosztem się bawicie, 
Lecz się kpiną podusicie.
Demony zastygłe najbliżej mnie drgnęły nieznacznie. Rymotwórstwo Guxxa lada 
chwila 
wróci im żywotność!
– Słuchaj, chyba jesteś poważny gość, co? – odpowiedział Guxxowi Plaugg. – 
Jeszcze jeden 
numer, a odeślę cię w krótkich abcugach tam skądeś przyszedł!
Ebenezum znów zaczął kichać. Magiczna moc demona wracała! Guxx obnażył kły.
Ani się spostrzeżecie! 
Ani zdążycie drgnąć! 
Ja i me sługi 
Chcemy was żywcem wziąć!
Wszystkie stojące w pobliżu demony zaczęły wyraźnie dygotać.
– Ale z ciebie uparty egzemplarz – odparł Plaugg. – Zaczekaj. Chwileczkę, 
dobrze? W końcu 
tak rzadko objawiam się fizycznie i to zwykle w postaci pfonącej bryły torfu. 
Nie stoję na tyle 
wysoko, żeby sięgać po kokosy. Ale co to ma do rzeczy?
Guxx skoczył, a jego pazury ze świstem cięły powietrze. Można było bez trudu 
dostrzec, że 
z każdą chwilą odzyskuje formę.
Twój czas się skończył, 
podrzędny kretynku, 
teraz ja twą władzę 
wezmę w upominku.
Najbliżej stojący demon zamrugał do mnie. – Więc to tak! Zaczynasz używać 
inwektyw – 
odparł Plaugg. – To nie po dżentelmeńska Gdybym tylko nie musiał tracić czasu na 
to, by 
sprawdzić jak funkcjonuję w obecnej postaci, nie zdążyłbyś nawet kichnąć, a już 
by cię nie było. 
Chyba jednak należało się objawić jako bryła płonącego torfu, chociaż to wcale 
nie jest zbyt 
atrakcyjne. 
Dość mam tych kłamstw 
i czczej gadaniny. 
Powstańce demony 
czas na czyny!
Zastygłe demony nie poruszyły się. – Hm? Za słabe? Spróbujmy teraz – powiedział 
Guxx.
Powstańcie demony 
już czas w nich bić! 
Ten cały świat 
ma naszym być!
Kilka potworów przeciągnęło się i ziewnęło.
– O, Umiarkowanie Potężny Plauggu! – zawołał Heemat – Błagam, uczyń coś!
– Przykro mi – odparła jego boskość drugorzędna, ale nie znoszę jak się mnie 
popędza. 
Zaczekajcie momencik. A może tak będzie dobrze? – Tu bóstwo po trzykroć ruszyło 
zadkiem.
Znowu nic.
Powstańcie, demony, 
Sprawiajcie się żwawo, 
By świat nam nie umknął, 
gdy idzie kulawo.
Wszystkie demony zbudziły się.
– Prędzej! Zrób coś – piszczał Heemat – To znaczy eee... błagamy się, o Plauggu, 
uczyń coś!
– Tak, dobrze... jasne. Zaraz sobie przypomnę – powiedział Plaugg, przygryzając 
dolną 
wargę. – Powstrzymajcie ich przez chwilę sami, dobra?
– Ten jest mój! – zawołał Krupier Śmierci, rzucając się na Guxxa. – Zawsze 
chciałem udusić 
chociaż jednego naprawdę wielkiego demona.
Guxx próbował kontratakować, ale Krupier był szybszy. W ułamku sekundy okazało 
się, że 
demon trzymał tylko siebie, zaś Krupier miał go w morderczym, podwójnym 
nelsonie.
Demony, potwory, 
do czynu, do czynu!
Pokonać tę nędzną zbieraninę – Aagrhaa!
Handlarz zacisnął chwyt.
– Chwileczkę! – zawołał Plaugg, gdy pozostałe demony zaczęły drzeć wszystko na 
strzępy. – 
Mam! – Tu jego boskość drugorzędna zakręciła zadkiem trzy razy i strzeliła 
palcami.
Nad nami rozległy się fanfary. Słyszałem także trzepotanie skrzydeł tak 
licznych, jakby 
w powietrzu unosiły się miliony ptaków. W podłodze powstała jeszcze większa 
dziura niż 
poprzednia Wszyscy goście z Diabolandii rodem wrzasnęli dziko i zniknęli w 
czeluści 
prowadzącej prosto do ich krainy. Kiedy dziura zamknęła się, Heemat i dziesięciu 
innych 
eremitów wstało. Przez cały czas siedzieli na Snarksie.
– Nie można stracić dopiero co nawróconego – powiedział Heemat z uśmiechem.
–Jszczsiplczm! – odpowiedział Snarks.
– Co, jeden został? – Plaugg zmarszczył brwi. – Ale przecież liczyłem dokładnie!
W tejże chwili zorientowałem się, że nie ma wśród nas Krupiera.
– No cóż, kochani – powiedział Plaugg. – Miło było tu u was, ale pora wracać. I 
nie 
wysilajcie się na kontakt, sam się odezwę. Potrzebny mi dobry urlop. Na moim 
stołku to strasznie 
ciężka sprawa. Wiecie, że w zasadzie pracuję bez wolnych dni?
To rzekłszy zniknął. Ebenezum wysmarkał nos.
– Teraz dopiero zaczyna się nasza robota.
Rozdział 16
Koniec i początek są w większości zdarzeniami sztucznymi, arbitralnie ustalonymi 
cezurami. 
Mówisz, że zaczynasz w chwili narodzin. Cóż zatem powiesz o długich miesiącach w 
łonie matki? 
Ustalenie końca jest o wiele bardziej skomplikowane, gdyż zawsze może nadejść 
nieoczekiwanie 
ulubiony dag dalszy każdej opowieści. To moje ostatnie zdanie w tej materii. 
Chociaż nie, chyba 
dopiero to zdanie będzie ostatnie. Nie, najpewniej to, co teraz napiszę będzie 
ostatnią 
wypowiedzą w rzeczonej kwestii. Ale po przemyśleniu dochodzę do wniosku, że 
dopiero to...
NAUKI EBENEZUMA, 
tom 57
– Jak to, nie zapłacicie?
Ebenezum patrzył zimno na purpurowego z wściekłości Heemata.
– Jak zapewne sobie przypominasz, czcigodny Heemacie, przyjeżdżając zapłaciliśmy 
z góry 
za pokój i śniadania. Nie raczyłeś nas jednak poinformować o wysokości cen za 
usługi extra.
– Ale przecież zdajecie sobie sprawę, że szopa o renomie takiej jak nasza...
Czarnoksiężnik przejrzał starannie trzy arkusze rachunkowe, z których każdy był 
od góry do 
dołu zapisany drobnym maczkiem.
– Widzę tu zwrot kosztów za potrzaskany stół. To jeszcze do przyjęcia. Z tym, że 
sugerowałbym, abyś skontaktował się ze sprawcą zniszczenia. Jeśli wiem, rezyduje 
obecnie 
w Diabolandii. – Ebenezum trzasnął papierami w Heemata. – Dziewięćdziesiąt sześć 
galonów 
cytrynowego kogla-mogla? Jak śmiesz obciążać nas za to... – głos uwiązł mu w 
gardle z gniewu.
Heemat wzruszył ramionami.
– Ktoś musi zapłacić.
– Ależ, doprawdy – głos mistrza był podejrzanie spokojny.
Słyszałem ten ton kiedyś i dlatego teraz cofnąłem się jak najdalej w kąt
– Powiem to tylko raz, więcej nie powtórzę – kontynuował Ebenezum. – Szlachetny 
panie, 
jak się czuje facet świeżo przerobiony na żabę?
– Na żabę – przytaknął odruchowo Heemat Popatrzył w dół, przyglądając się 
uważnie swoim 
stopom. Być może wyobrażał sobie jak wyglądałyby w tym miejscu płetwy. Podniósł 
wzrok 
i spojrzał na Ebenezuma wściekle i wyniośle. – Na żabę – powtórzył wyrywając 
rachunki 
Ebenezumowi. – No może są jakieś błędy w naliczaniu. Moi księgowi są czasami 
nadgorliwi. 
Osobiście sprawdzę pański rachunek.
– Nalegam – głos mistrza brzmiał jeszcze spokojniej. – A propos, Snarks idzie z 
nami.
– Snarks? Z wami? – purpura wróciła na twarz Heemata. – Najpierw wykręcacie się 
od 
zapłacenia rachunku, a teraz żądacie jeszcze mojego najlepszego pomocnika? 
Powiem wam 
tylko, że...
– O tej porze roku bardzo ładnie się prezentują kalie.
– Kalie? – Heemat pobladł – Och, stanowczo zbyt długo nie przestrzegałem 
przysięgi 
milczenia. Najwyższy czas bym zaczął i to od zaraz.
– Zawsze podziwiałem świętych mężów – powiedział Ebenezum, gdy Hendrek dołączył 
do 
nas holując Snarksa.
Demon eremita zsunął kaptur.
– Oni mają rację, przyjacielu – powiedział. – Jeszcze zanim wydalono mnie z 
Diabolandii, 
zorientowałem się o co chodzi. Pojawiła się bowiem grupa demonów głoszących 
swoje 
niezadowolenie z konieczności ciągłego przebywania pod ziemią. Chcieli 
posmakować władzy 
na ziemi. Grupa ta rośnie z dnia na dzień i zdobywa sobie coraz większe poparcia 
także innych 
frakcji diabolandzkich.
– Święta prawda – przytaknął Ebenezum, trzymając się w bezpiecznej odległości od 
Snarksa. 
– Ja i mój uczeń zaobserwowaliśmy znaczną hiperaktywność magiczną w czasie 
naszej podróży 
do Vushta i szczerze mówiąc, spodziewałem się, że skutki owej hiperaktywności 
okażą się takie, 
jak się okazały. Zatem jeśli chodzi o naszą czwórkę, czyli mnie, Winicjusza, 
Hendreka i Snarksa 
musimy natychmiast ruszyć do Vushta. Początkowo chciałem odwiedzić to miasto z 
powodów 
osobistych. Teraz jednak pośpiech wskazany jest jeszcze bardziej, gdyż należy 
uprzedzić 
Uniwersytet Czarnoksięski o nadchodzącym niebezpieczeństwie, a także pomóc 
w przygotowaniach do wielkiego pojedynku magii.
Heemat skinął w milczeniu głową.
– Tym razem naprawdę dotrzymasz przysięgi milczenia – zwrócił się Snarks do 
Heemata. – 
Będzie to niejaką rekompensatą za czasy, kiedy stanowczo za wiele gadałeś. I 
wiesz co, 
przyjacielu, mógłbyś też zrzucić parę kilo. No, a poza tym, wykazałbym straszne 
roztargnienie, 
gdybym nie wspomniał o mchnłpm.
Hendrek założył mu kaptur na głowę.
– Zgiń, przepadnij – mruknął.
Heemat najwyraźniej chciał już coś powiedzieć, ale spojrzał na Ebenezuma i 
zrezygnował.
– Doprawdy, jesteśmy ci bardzo zobowiązani za wyrozumiałość i tolerancję – 
powiedział 
Ebenezum do Heemata. – Ze względu na powagę sytuacji pozwoliliśmy sobie 
wypożyczyć 
z twojej stajni wóz i konie. Ależ nie, nie obawiaj się! Najwyżej na kilka 
miesięcy. To znaczy, 
dopóki nie napadną nas demony. Tak czy owak, przyjmij do wiadomości, że my 
czterej jesteśmy 
ci ogromnie wdzięczni za trud i ofiarowanie nam wozu, co umożliwi nam zażywanie 
systematycznego relaksu w drodze do Vushta. – Mistrz pokazał dłonią kuchnię. – 
Winicjuszu, 
przynieś dwa worki zapasów, które przygotowałem uprzednio.
Wykonałem polecenie, starając się nie dostrzegać Heemata, który po raz kolejny 
spurpurowiał z wściekłości.
I znów ruszyliśmy w drogę do Vushta, miasta tysiąca zakazanych rozkoszy, które 
mogą 
naznaczyć mężczyznę na całe życie. Nie pamiętam kiedy ostatnio miałem tak dobry 
humor. Gdy 
jechaliśmy przez las, padał lekki deszczyk. Lekki cudownie orzeźwiający 
deszczyk.
Powożąc, nuciłem pod nosem. W końcu wychowałem się na farmie i znałem się na 
zwierzętach gospodarskich.
Ebenezum siedział obok. Wyraźnie widać było, że jest wyczerpany. Próbował 
drzemać. 
Głowa co chwilę opadała mu na piersi. Nie mógł jednak zasnąć na dobre, bo wóz 
strasznie 
podskakiwał na wybojach. Hendrek siedział tuż za nami, łypiąc groźnie na boki. 
Snarks okutany 
w suknie i habity usadowił się na samym końcu.
Z krzaków dobiegł wrzask mrożący krew w żyłach. W tej samej chwili wypadł z nich 
facet 
z kordelasem. Ubrany był tylko w przepaskę na biodrach. Goła stopa trafiła na 
ostry kamień. 
Osobnik potknął się i upadł tak nieszczęśliwie, że nadział się na kordelas.
– Jeszcze jeden zabójca – powiedziałem beznamiętnie, gdy mijaliśmy zwłoki.
– Doprawdy – odparł Ebenezum. – To bardzo pocieszające, prawda?
Pocieszające było przede wszystkim to, że Ebenezum zasnął na dobre, a ja mogłem 
skupić 
się na powożeniu. Jechaliśmy przecież do Vushta, na spotkanie losowi.
Czyż ten świat nie jest piękny?