David Gemmell RYCERZE MROCZNEJ CHWAŁY Tłumaczyła Sylwia Twardo Tytuł oryginału Knights of Dark Renown DEDYKACJA Prawdziwi przyjaciele to rzadkość, lecz bez nich życie nie miałoby żadnej wartości. Rycerzy mrocznej chwały poświęcam moim dobrym przyjaciołom i sąsiadom, Val i Mikowi Adamsom. Dedykuję ją także Ivanowi Kellhamowi, Sue Blackman oraz pracownikom Yillage Video w Hastings, którzy cierpliwie spełniali kaprysy autora, pożyczając mu filmy spod lady, ilekroć zapragnął oderwać się od swego komputera. PODZIĘKOWANIA Jak zwykle pragnę wyrazić wdzięczność Lizie Reeves za wskazówki, Jean Maund za korektę, a także Stelli Graham, Tomowi Taylorowi i Edith Graham za ich komentarze. Dziękuję również Val, mojej przystani na burzliwych falach życia. PROLOG Poszybował gdzieś pod gwiazdami, wysoko ponad oblaną blaskiem księżyca ziemią, odczuwając zarazem smutek i wielką radość. Był to sen. Nawet w wieku dziesięciu lat wie się, że ludzie tak naprawdę nie potrafią latać. Ale bez względu na to, czy był to sen, czy też nie, w tej właśnie chwili był sam i był wolny. Nikt tu nie wychłoszcze go za kradzież ciastka na miodzie, nikt go nie zbije za niedoskonale, mimo wielogodzinnych starań, wyczyszczone srebra. Gdzieś tam - nie potrafił tego określić dokładniej - znajdowało się ciało jego zmarłej matki. Myśl o tym przeszyła mu serce jak nóż. Jednak, jak to dziecko, odrzucił ją i popatrzył na jaskrawo świecące gwiazdy. Wydawało się, że są bardzo blisko, więc spróbował się do nich wznieść, lecz mimo wszelkich wysiłków cały czas znajdowały się poza jego zasięgiem, zimne i niedostępne. Spowolnił swój lot i popatrzył w dół. Gabala wydawała mu się teraz niewielką krainą na przeogromnej ziemi. Puszcza nad Oceanem wyglądała jak wilcza skóra, góry zaś przypominały zmarszczki na ciele starca. Chłopiec zniżył lot, aż nagle zaczął spadać, zataczając kręgi. Widząc, że zbliża się do ostrych zębów gór, krzyczał ze strachu. Niespodziewanie chłopiec przestał spadać i poszybował ponownie. Koło Portu Pertii widział na morzu wielkie okręty - tryremy - o kwadratowych żaglach i z podniesionymi wiosłami, a na lądzie światła wiosek i miast. Na murach fortecy Macthy paliły się cztery wielkie ognie, połyskując jak świeczki na torcie urodzinowym. Jak najszybciej oddalił się od tych świateł i skierował w stronę odległych gór. Z całej duszy pragnął więcej nie wracać do domu, chciał zawsze już tak szybować z dala od udręk niewolnictwa. Za życia matka dbała o Luga - nie jak o niewolnika, ale jak o własne dziecko, krew ze swej krwi. Jej ramiona zawsze były gotowe objąć go serdecznym uściskiem. A potem okazało się, że odeszła... kiedy on spał. Pocałował ją na dobranoc, zanim go odprowadzono do pomieszczenia, które dzielił z pięcioma innymi chłopcami. Kiedy wykonał swoje poranne obowiązki, pobiegł do jej pokoiku. Leżała tam przykryta białym całunem. Odsłonił jej twarz. Miała przymknięte powieki i półotwarte usta. Nie oddychała ani się nie poruszała. Znalazł go podstarzały niewolnik domowy imieniem Patricaeus i zaniósł do swojego pokoju. Lug zdawał sobie sprawę, że gdzieś go niosą, ale nie mógł się poruszyć. Był jak sparaliżowany. Czuł, że Patricaeus układa go w swoim łóżku i okrywa kocem, ale nawet nie miał siły zamknąć oczu. Stary człowiek łagodnie pogładził go po policzku i delikatnie przymknął mu powieki. Przez pewien czas chłopiec spał. Potem coś się stało i jego dusza poszybowała w mrok. Lug zadrżał, chociaż wcale nie było mu zimno, i zatęsknił za matką. W tym samym momencie skierował swoją uwagę na jakiś ruch w dole, na ziemi. Po dłuższej chwili spostrzegł dziewięciu jeźdźców posuwających się w mroku jeden za drugim na wielkich białych rumakach. Zniżając lot, skierował się w ich stronę i zauważył, że mieli na sobie srebrne zbroje, a z ich ramion luźnymi fałdami opadały białe płaszcze. Wjechali na jakąś łąkę i zatrzymali się, tworząc równą linię. U kopyt ich koni kłębiła się gęsta, biała mgła. Na szczycie pobliskiego wzgórza chłopiec ujrzał mężczyznę ukrywającego twarz pod czarnym kapturem atłasowej peleryny. Mężczyzna śpiewał coś w nie znanym Ługowi języku. Rycerze czekali w milczeniu, a mgła z wolna gęstniała. Chłopiec zbliżył się jeszcze bardziej, omijając śpiewającego mężczyznę, i wylądował na porośniętym drzewami zboczu sąsiedniego wzgórza. Gdy zetknął się z ziemią, zaczął się w nią zagłębiać, ale pod wpływem paniki znowu nieco się uniósł, z całych sił pragnąc stać się na powrót istotą materialną. Jego życzenie spełniło się i Lug znienacka usiadł na murawie. Mgła nie dotarła jeszcze do wyższych partii wzgórza. Chłopiec skoncentrował się na obserwacji rycerzy. Ich zbroje lśniły w blasku księżyca: hełmy z wysokimi pióropuszami, srebrne nakarczki połączone z wygiętymi naramiennikami, grawerowane napierśniki, nabiodrki i nagolenice. Żaden nie miał tarczy. Dziewięciu jeźdźców na białych rumakach... Lug przypomniał sobie historię, którą Patricaeus opowiadał niewolnikom podczas sobótki - i już wiedział, kogo przed sobą widzi. Legendarnych rycerzy Gabali. Lug nie znał ich imion; wiedział tylko, że najważniejszy z nich nazywał się Samildanach i był niedoścignionym szermierzem. Chłopiec przyjrzał się dokładniej milczącej grupie. Rycerz stojący pośrodku był wyższy od pozostałych, a jego hełm ozdabiały lśniące, wykonane ze srebra skrzydła krucze. Tak, to Samildanach... zamarły w oczekiwaniu. Ale na co? Chłopiec przeniósł wzrok na śpiewającego mężczyznę. Nagle konie zaczęły rżeć z przerażenia. Rycerze powściągnęli wodze, a oszołomiony Lug patrzył, jak gwiazdy znikają z firmamentu, przysłonięte wielkimi, czarnymi wrotami, które pojawiły się przed jeźdźcami. Ich krawędzie połyskiwały srebrem. Zerwał się lodowaty wiatr. Wtedy mgła podniosła się jak wielka fala i ogarnęła jeźdźców. Zza wrót dało się słyszeć nieziemskie głosy i wycia. - Za mną! - rozległ się krzyk i Lug ujrzał wzniesiony miecz Samildanacha, lśniący niczym pochodnia, i usłyszał tętent kopyt, gdy rycerze ruszyli naprzód. Zapadła cisza, a mrok znowu rozjaśniły gwiazdy. Lug popatrzył na wierzchołek sąsiedniego wzgórza, ale nie dostrzegł już na nim śpiewającego mężczyzny. Mgła zaczęła się podnosić i ogarniać coraz większą część zbocza. Chłopiec wstał i próbował wznieść się w powietrze, lecz nie potrafił. Był nadal materialny i przykuty do ziemi. Zadrżał pod powiewem lodowatego wiatru. Ten sen stawał się coraz bardziej nieprzyjemny. Lug zapragnął wrócić do domu. Ale gdzie jest teraz jego dom? Jak bardzo się od niego oddalił? Z mgły dobiegł jakiś dźwięk - coś jakby szelest. Chłopiec wpatrzył się w tamtą stronę, ale szara mgła przesłaniała wszystko. Z bijącym sercem ruszył biegiem na szczyt, ale pośliznął się i upadł na błotnisty stok. Gdy obrócił się na plecy, zobaczył nad sobą cień. Ostre szpony zawisły nad nim, więc przetoczył się znowu, usiłując ich uniknąć. - Nie! - zawołał, gdy nad jego twarzą pojawiła się ociekająca śliną paszczęka. Podniósł rękę, a z jego palców trysnął złocisty promień światła. Ogarnął on prześladujące Luga stworzenie, które znikło, wydając bolesny wrzask. Chłopiec opadł bezwładnie na trawę. Zamajaczył nad nim następny cień i Lug przywarł do ziemi. - Nie bój się - odezwał się jakiś głos. Lug spojrzał w górę i dostrzegł nad sobą zarys ludzkiej postaci. Księżyc przeświecał zza jej ramienia, nie pozwalając wyodrębnić rysów twarzy. - Boję się - powiedział Lug. - Chcę do domu. - Zaraz się tam znajdziesz, chłopcze. A wtedy... ten sen... zniknie z twojej pamięci. - Co to był za potwór? - Przeszedł przez wrota. Ale już nie żyje. Zabiłeś go, tak jak przewidywałem, albowiem posiadasz moc. Do widzenia. Spotkamy się jeszcze. - Kim jesteś? - Nazywam się Dagda. Zaśnij teraz... i wracaj do domu. Lug zamknął oczy i stracił świadomość. Kiedy otworzył je ponownie, leżał w łóżku Patricaeusa, a stary niewolnik drzemał obok niego na krześle. Chłopiec ułożył się wygodniej. Łóżko skrzypnęło, budząc Patricaeusa. - Jak się czujesz? - Co ja tutaj robię, proszę pana? Gdzie jest moja matka? - Nie żyje, chłopcze - powiedział ze smutkiem Patricaeus. - Pochowaliśmy ją dziś po południu. - Chłopiec usiadł gwałtownie, zrzucając z siebie koc. - Bogowie! - wyszeptał stary niewolnik. - Coś ty sobie zrobił? - Lug spojrzał w dół: na piersi miał cztery płytkie zadrapania, które krwawiąc obficie, poplamiły prześcieradło znajdujące się pod kocem. Patricaeus odkrył chłopca i dostrzegł jego zabłocone stopy. - Wytłumacz się, Lug. Gdzie byłeś, kiedy spałem? - Nie wiem - odparł chłopiec. - Nie wiem nic. Gdzie moja mama? Stary niewolnik usiadł obok płaczącego chłopca i objął go ramieniem. - Przykro mi, Lug. Naprawdę. ROZDZIAŁ l Jeździec zwolnił na przełęczy, wśród poszumu wiatru, który szalał na szczytach gór. W dole rozciągały się ziemie Gabali o barwie soczystej zieleni, poprzecinane wstążeczkami strumieni i lśniącymi rzekami, wzgórza i doliny, puszcze i lasy - wszystko takie samo jakie pojawiało się w jego snach, wzywając do powrotu. - Dom, Kuanie - wyszeptał do wielkiego szarego ogiera, ale wiatr porwał jego słowa. Jeździec dotknął piętami boków konia, odchylił się w siodle i zaczęli powoli schodzić. Wiatr uspokoił się, gdy dotarli w pobliże opuszczonego fortu granicznego z dębowymi, okutymi brązem wrotami wiszącymi na połamanych zawiasach. Orzeł Gabali został zerwany - na butwiejącym drewnie pozostał tylko fragment skrzydła tak spatynowany, że z trudnością dawało się go zauważyć. Jeździec zsiadł z konia. Był wysoki i miał na sobie dLugi płaszcz z kapturem, a jego twarz przysłaniał szal, który przytrzymywał również kaptur. Mężczyzna wprowadził zwierzę do środka zrujnowanej strażnicy i zatrzymał się przed posągiem Manannana. Figurze brakowało lewego ramienia, które leżało na brukowanej posadzce, a także nosa i podbródka, jakby ktoś odrąbał je toporem albo młotem. - Krótka jest pamięć ludzka - powiedział mężczyzna. - Słysząc głos pana, koń zbliżył się i położył pysk na jego ramieniu. Człowiek odwrócił się, zdjął grube wełniane rękawice i pogładził zwierzę po szyi. W forcie było cieplej, więc pozbył się też szala i zawiesił go na łęku siodła. Zsunął kaptur i słońce zalśniło na jego srebrzystym hełmie. - Muszę cię napoić, Kuanie - rzekł, podchodząc do studni znajdującej się pośrodku dziedzińca. Wiadro rozeschło się i pod żelaznymi obręczami widać było spore szczeliny. Lina wyschła na pieprz, ale przy zachowaniu ostrożności nadawała się jeszcze do użytku. W opuszczonych zabudowaniach strażnicy mężczyzna znalazł gliniany dzbanek i głęboką misę. Wstawił dzbanek do wiadra i opuścił je do studni. Potem wyciągnął ostrożnie wiadro, z którego szczelinami tryskała woda, ale dzbanek był pełny. Człowiek podniósł naczynie do ust i pił dLugo. Po czym postawił misę na bruku dziedzińca, napełnił ją wodą i napoił konia. Poluzował popręg, dolał wody do misy, a w końcu usiadł na schodach prowadzących na mury i grzał się w słońcu. A więc taki był koniec imperium. Nie na krwawych polach bitwy, nie dzięki wyjącym hordom wroga, nie w szczęku oręża, ale tutaj... na tym zakurzonym, zaniedbanym dziedzińcu, w tym bezrękim posągu, rozeschniętym wiadrze i cmentarnej ciszy. - Nie tego chciałeś, Samildanachu - szepnął mężczyzna. - Ten widok złamałby ci serce. Zamyślił się, próbując odnaleźć w sobie żal z powodu upadku Gabali. Ale nie znalazł nic... Patrząc na posąg, potrafił tylko litować się nad własnym losem. Manannan, rycerz Gabali. Jeden z dziewięciu. Stał ponad książętami i zwykłymi ludźmi. Sięgnąwszy do sakiewki, wydobył z niej nieskazitelne srebrne zwierciadło i uniósł je przed oczy. Były Rycerz przyjrzał się swojej kwadratowej twarzy i otaczającemu ją srebrzystemu metalowi. Hełm stracił pióropusz w jakieś potyczce na północy, a przyłbicę, teraz podniesioną, wyszczerbił wrogi miecz podczas wojen fomoriańskich. Runy oznaczające imię rycerza zostały zerwane w jednej z bitew na wschodzie. Rycerz nie pamiętał tego ciosu... zbyt wiele wymierzono ich w ciągu sześciu samotnych lat, od dnia kiedy zatrzasnęły się wrota. Przeniósł wzrok na brodę, która rosła pod hełmem: powoli, ale nieodwołalnie zbliżała się chwila, w której go udusi. Co za śmierć dla rycerza Gabali: uwięzionego w swoim hełmie, uduszonego własną brodą. Taka jest cena zdrady, powiedział sobie Manannan. Tak płaci się za tchórzostwo. Czy rzeczywiście okazał się tchórzem? Zamyślił się nad tym. Przez te kilka lat samotnej wędrówki wiele razy wyróżnił się odwagą: w walce na miecze, szarży, dLugim oczekiwaniu na bitwę, w której nie ma się szans. Ale to nie ciało zawiodło go sześć lat temu, gdy otworzyły się czarne wrota i umarły gwiazdy. Zupełnie inna ułomność sprawiła, że stał w miejscu jak sparaliżowany. Inni jej nie ulegli. No, ale Samildanach rzuciłby się do walki z ogniami piekielnymi, mając do dyspozycji garstkę śniegu. Tak samo pozostali. Pateus, Edrin... Każdy z nich. - Bądź przeklęty, Ollathairze - syknął Były Rycerz. - Przeklęta niech będzie twoja pycha! Schował zwierciadło do sakiewki. Odpoczywał jeszcze pół godziny, po czym ruszył dalej. Twierdza była oddalona o trzy dni drogi na zachód. Omijał miasta i osady; kupował pożywienie w odludnych gospodarstwach i nocował w polu. Czwartego dnia rano znalazł się na miejscu. Przejechał pod drzewami i skierował konia tam, gdzie dawniej znajdował się ogród różany. Teraz kompletnie zarósł, ale tu i ówdzie widać było kwiaty wyłaniające się spośród chwastów. Wyłożoną kamieniami ścieżkę pokryła trawa i małe, niebieskie kwiatki. To nic dziwnego, pomyślał Były Rycerz, przez sześć lat wiatr nawiewał ziemię na ten starannie ułożony bruk. Boczna furtka była otwarta, więc wjechał na dziedziniec. Tu także w szparach między kamieniami rosła trawa, która czerpała wodę przelewającą się przez marmurową obudowę fontanny. Powoli zsiadł z konia, pobrzękując zbroją. Rumak stał bez ruchu. - Nie tak to pamiętasz, Kuanie - szepnął, zdejmując rękawice i gładząc zwierzę po szyi. - Oni wszyscy odeszli. - Poprowadził konia do fontanny i zaczekał, aż się napije. Szarpnięta podmuchem wiatru drewniana okiennica uderzyła o ścianę. Koń niespokojnie poruszył głową i stulił uszy. - To nic, stary - powiedział kojąco Manannan. - Nic ci tutaj nie grozi. Gdy zwierzę piło, poluźnił popręg i zdjął juki. Zarzucił je na ramię i wszedł po schodach, a potem przez podwójne drzwi do wielkiej sali. Pełno tu było kurzu, a dLugi dywan wydawał z siebie woń rozkładu i pleśni. Posągi patrzyły na niego pozbawionymi wyrazu oczami. Poczuł silniejszy przypływ winy, przechodząc obok posągów do kaplicy na tyłach budynku. Gdy otwierał drzwi w kształcie liścia, zawiasy zaskrzypiały przeciągle. Wewnątrz było czysto: niskiego ołtarza nie szpecił nawet pyłek kurzu, ale zniknęły gdzieś złote lichtarze, srebrne kielichy i jedwabne zasłony. Mimo to kaplica tchnęła spokojem. Mężczyzna odstawił juki i odwiązał rzemienie. Podszedł do ołtarza, zdjął sztylet i pas, spod naramienników wysunął napierśnik. Ostrożnie ustawił na ołtarzu części zbroi, naramienniki i fartuch. Będzie mu brakowało kolczugi: niejeden raz uratowała mu życie. Położył na kamieniu ołtarza fartuch zbroi, nabiodrki, nakolanki i nagolenice, a na końcu umieścił na napierśniku srebrno-czarne rękawice. - Niechaj się to wreszcie skończy - wyszeptał, sięgając do hełmu, ale powstrzymał go nagły lęk. Sześć lat temu Ollathair właśnie w tej kaplicy rzucił zaklęcie... ale czy samajej atmosfera bez obecności maga zdejmie z niego czar? Manannan przywołał się do porządku. Dotknął zatrzasku, ale metalowy pręcik ani drgnął. Nacisnął mocniej, a potem opuścił rękę. Strach minął, a na jego miejsce pojawił się gniew. - Czego jeszcze ode mnie chcesz? - zawołał. Opadł na kolana i modlił się o wyzwolenie, ale czuł, że jego słowa nie docierają do miejsca przeznaczenia. Podniósł się wyczerpany: rycerz bez zbroi. Wyjął z juków ubranie: dopasowane wełniane spodnie i skórzaną tunikę, i przebrał się szybko. Potem przerzucił pendent przez ramię, tak że miecz i sztylet znalazły się na jego prawym boku. Na koniec włożył miękkie buty do jazdy konnej i sięgnął po koc. Juki zostawił na miejscu. Na podwórzu koń skubał trawę przy przeciwległym murze. Były Rycerz przeszedł obok niego do kuźni. Tutaj także widać było ślady opuszczenia: wszędzie kurz, narzędzia poniszczone i zardzewiałe, wielki miech dziurawy i postrzępiony, a w palenisku zagnieździły się szczury. Manannan znalazł zardzewiały brzeszczot piły. Nawet gdyby był nowy i naostrzony, do niczego by mu się nie przydał. Srebrzysta stal hełmu była bardzo wytrzymała, a dodatkowo została wzmocniona zaklęciem Ollathaira, tak że tylko wysoka temperatura mogłaby ją uszkodzić. Pewnego razu przez dwie godziny cierpiał męki, podczas gdy kowal usiłował przepalić pręcik zatrzasku. W końcu poddał się i upadł przed Manannanem na kolana. - Panie, mógłbym przepalić ten zatrzask, ale to na nic. Od żaru twoje ciało rozpłynęłoby się, a mózg by wyparował. Potrzebujesz czarnoksiężnika, a nie kowala. A więc Manannan znalazł czarnoksiężników, niedoszłych magów, jasnowidzów i kobiety Wyccha. Ale żadne z nich nie potrafiło pokonać zaklęcia Zbrojmistrza. - Potrzebuję twojej pomocy, Ollathairze - powiedział Były Rycerz. - Twoich czarów i umiejętności. Dokąd odszedłeś? Ollathair był przede wszystkim patriotą. Nie opuściłby królestwa dobrowolnie. Ale kto potrafiłby zmusić do czegokolwiek Zbrojmistrza rycerzy Gabala? Manannan siedział w milczeniu pośród przerdzewiałych szczątków narzędzi Ollathaira i usiłował sobie przypomnieć rozmowy sprzed wielu lat. W porównaniu z czasami swojej świetności kraina Gabala nie odznaczała się wielkością. Droga od granic Fomorii na południu do przybrzeżnych szlaków na Cithaeron nie przekraczała tysiąca mil. Odległość ze wschodu na zachód: od stepów zamieszkanych przez Nomadów do zachodniego morza i Asripur, liczyła ich zaledwie czterysta. Jedno było pewne: Ollathair niewątpliwie unika dużych miast, zawsze nienawidził nowobogackich marmurów Furbolg. A więc dokąd się udać? I jako kto? Ollathair to imię, którego Zbrojmistrz używał oficjalnie, ale korzystał także z innego, gdy podczas wędrówki, nie chciał zwracać na siebie uwagi. Manannan poznał je przypadkiem dziesięć lat temu podczas podróży do jednego z dziewięciu księstw, wysuniętego najdalej na północ. Zatrzymał się w zajeździe i obserwował, jak jego właściciel popisuje się ptaszkiem z brązu, który potrafił śpiewać w czterech językach. Gospodarz podniósł rękę, a ptaszek przeleciał przez pokój, napełniając wnętrze słodkim zapachem. Manannan podszedł do mężczyzny, który skłonił mu się nisko, widząc zbroję rycerzy Gabala. - Skąd wziąłeś tego ptaszka? - zapytał. - Nie ukradłem go, panie, przysięgam. Na życie moich dzieci. - Nie przyjechałem, by cię sądzić. Pytam tylko. - Był tu podróżny, panie... dwa dni temu. Niski, mocno zbudowany, brzydki jak noc. Nie miał pieniędzy, więc zapłacił mi w ten sposób. Czy wolno mi go zatrzymać? - Zatrzymaj go albo sprzedaj, rób, co chcesz. Dokąd pojechał ten podróżny? - Na południe, Drogą Królewską. - Podał jakieś nazwisko? - Tak, panie, wszystko zgodnie z prawem. Wpisał się do księgi meldunkowej. Oto ona. Podał rycerzowi oprawną w skórę księgę. Następnego popołudnia Manannan dogonił Ollathaira na prostym odcinku drogi. Zbrojmistrz dosiadał tłustego kuca. - Nigdy nie dacie mi spokoju? - zapytał. - O co chodzi? - U mnie wszystko w porządku; nasze spotkanie jest przypadkowe - odparł Manannan. - Widziałem twój wyrób w zajeździe: chyba trochę drogo zapłaciłeś za jedną noc. - Ptaszek ma wadę: działa tylko przez kilka dni. A teraz jedź i daj mi spokój. Do zobaczenia za tydzień, w twierdzy. Teraz, widząc dookoła siebie obraz zaniedbania i rujnacji, Manannan poczuł, że przechodzi go zimny dreszcz. Być może Ollathair przybrał nowe imię. A może już nie żyje. Nie posiadając jednak żadnych innych danych, Były Rycerz nie mógł uczynić niczego innego, jak tylko wyruszyć na północ i szukać wieści o Rzemieślniku zwącym się Ruad Ro- fhessa. Chłopiec mocniej ujął szczypce, podniósł maleńki płatek brązu i wziął głęboki oddech. Oblizał wargi, pochylając się nad stołem warsztatowym. Drżała mu ręka. - Spokojnie - powiedział siedzący obok niego brzydki mężczyzna. - Uspokój się i oddychaj normalnie. Jesteś zbyt napięty. Uczeń kiwnął głową i poruszył ramionami, starając się rozluźnić mięśnie. Jego dłoń uspokoiła się i płatek brązu trafił na swoje miejsce na grzbiecie modelu. - No! - powiedział z triumfem mężczyzna, oglądając swym jedynym okiem metalowego jastrzębia. - A teraz podnieś mu skrzydło. Ostrożnie! Chłopiec wykonał polecenie i skrzydło rozwinęło się, połyskując metalowymi piórami. - Puść! - Skrzydło złożyło się i przywarło do pokrytego brązową łuską korpusu. - Udało się, Ruad, udało mi się! - zawołał uczeń, klaszcząc w dłonie. - Rzeczywiście - zgodził się mężczyzna, ukazując krzywe zęby w szerokim uśmiechu. - W jeden rok osiągnąłeś to, co mnie zajęło trzy, gdy byłem w twoim wieku. No ale ty masz lepszego nauczyciela niż ja! - Będzie latał? - zapytał chłopiec, a Ruad Ro-fhessa zmierzwił mu jasne, mocno kręcone włosy. Wzruszył szerokimi ramionami i wstał, prostując plecy. - To zależy od tego, ile magii potrafisz pobierać z powietrza. Chodź, posiedzimy trochę. Ruad wyszedł zza stołu i przeszedł przez warsztat do dużej komnaty, w której przed wielkim kominkiem stały dwa głębokie fotele. Usiadł w jednym z nich, wyciągając swe krótkie nogi w stronę ognia i krzyżując grube ramiona na piersi. Blask ognia odbijał się w brązowej opasce, która zakrywała mu oko i wydobywał z mroku siwe pasemka w ciemnych, rzedniejących włosach. Chłopiec usiadł w drugim fotelu. Jak na swój wiek był wysoki i prawie już wyrósł z roboczej tuniki. - Dobrze się spisałeś, Lug - powiedział Ruad. - Pewnego dnia zostaniesz Mistrzem Rzemiosła. Jestem z ciebie bardzo zadowolony. Lug zaczerwienił się i spuścił oczy. Ruad rzadko go chwalił i nigdy przedtem nie zapraszał, by usiadł przy ogniu. - Będzie latał? - Czy czujesz magię w powietrzu? - zapytał w odpowiedzi Ruad. - Nie. - Zamknij oczy i połóż głowę na oparciu fotela. Ruad wziął ciężki pogrzebacz, poruszył nim drewno na kominku, ożywiając płomienie, a potem dodał trzy nowe polana. - Magia ma wiele nurtów, a Kolory są silne i niekiedy zaskakujące. Musisz zacząć od Kolorów. Pomyśl o Białym, który oznacza pokój. Harmonię. Wyobraź sobie ten kolor i uleć wraz z nim. Widzisz go? - Tak - szepnął Lug. - Biały to antidotum na gniew, nienawiść i cierpienie inne niż fizyczne. Wezwij go. Błękit to niebo, siły powietrza, marzenie o lataniu. Widzisz Błękit? - Widzę, panie. - Co odczuwasz? - Czuję, że nieboskłon mnie wzywa. Czuję, że chciałbym mieć skrzydła. Ruad uśmiechnął się. - A więc wróćmy do jastrzębia, ale nie zapominaj o swoich odczuciach. Poszli do warsztatu, gdzie chłopiec wziął do ręki nieduży nóż. - Czy jestem gotów? - zapytał. - Zobaczymy - odparł Ruad. - Uwolnij magię Błękitu. Lug zadrasnął nożem skórę na swoim prawym przegubie i przytrzymał rękę nad głową ptaka, aż kropla krwi kapnęła na dziób. - Teraz skrzydła - polecił Ruad. - Szybko. Lug wykonał polecenie i cofnął się o krok. - Przyłóż palec do rany i zatamuj krwawienie. Lug wykonał polecenie, ale nie odrywał swych niebieskich oczu od jastrzębia. Z początku nic się nie działo, ale po chwili złocista głowa drgnęła, zgrzytając płytkami metalu. Skrzydła rozpostarły się powoli i ptak zerwał się ze stołu, a potem wyleciał przez otwarte okno. Mężczyzna i chłopiec wybiegli na stok i patrzyli, jak lśniący ptak wzbija się coraz wyżej. Nagle zachwiał się i Lug spostrzegł, że jastrząb gubi jedno ze swych metalowych piór... potem następne... i jeszcze jedno. Lot stał się niezgrabny. - Nie! - krzyknął Lug, wyciągając szczupłą rękę w kierunku ptaka. Ruad patrzył ze zdumieniem, jak dwa delikatne pióra unoszą się i wracają na swoje miejsce. Na chwilę lot się wyrównał. Potem skrzydła zamknęły się z trzaskiem i jastrząb runął jak martwy na ziemię. Lug podbiegł do niego, zbierając pióra i kołysząc w ramionach pokrzywiony korpus. Ruad Ro-fhessa zbliżył się bezszelestnie i położył rękę na jego ramieniu. - Nie daj się zrazić, Lug. Mój pierwszy ptak nawet nie doleciał do okna. Osiągnąłeś bardzo dużo. - Aleja chciałem, żeby on żył - zaprotestował chłopiec. - Wiem. I przez chwilę tak było: znalazł drogę do nieba. Następnym razem staranniej sprawdzimy połączenia. - Następnym razem? - powtórzył ze smutkiem Lug. - W przyszłym tygodniu osiągnę pełnoletność. W domu nie ma dla mnie miejsca, więc zostanę sprzedany. - To będzie za tydzień. Tymczasem wiele się może wydarzyć - odparł Ruad. - Przynieś ptaka do kuźni i zobaczymy, co się da uratować. - Chyba ucieknę. Przyłączę się do Llawa Gyffesa. - U Mocarza chyba nie będziesz miał lekkiego życia... ale o tym porozmawiamy jutro. Zaufaj mi, Lug, a na razie zajmijmy się jastrzębiem. Ruad obserwował, jak młodzieniec wspina się po zboczu, zbierając fragmenty metalu. Spadające pióra, które udało mu się zatrzymać... chociaż trwało to tylko parę chwil. A Lug przecież osiągnął dopiero Żółty, najmniej istotny z Kolorów. Znalazłszy się z powrotem w warsztacie, odłożyli na bok kawałki brązu i usiedli przy ogniu. Lug był smutny i małomówny. - Powiedz mi - zaczął cicho Ruad. - Co czułeś, gdy wołałeś do niebios? Chłopiec podniósł na niego wzrok. - Rozpacz - odpowiedział krótko. - Nie, chodzi mi o tę chwilę, kiedy krzyknąłeś. Lug wzruszył ramionami. - Nie wiem, o co ci chodzi, panie. Chciałem... żeby poleciał. - Czy zauważyłeś, co się wtedy stało? - Nic. Spadł. - Nie od razu - sprostował Ruad. - Próbował na powrót stać się jednością. W jakiś sposób byliście ze sobą połączeni. Ale mówisz, że nic nie czułeś. A Kolor? Może Niebieski? Lug zastanawiał się przez chwilę. - Nie, Żółty. Inne Kolory czuję tylko za twoim pośrednictwem, panie. - Nieważne, muszę to sobie przemyśleć. Na ciebie już chyba pora, o ile pamiętam, twój wolny czas kończy się o zmroku. - Mam jeszcze chwilę - odparł młodzieniec. - Marshin mówiła, że rodzina wróci z Furbolg dopiero jutro. Przywiozą gości na aukcję. - Może nie będzie tak źle - pocieszył go Ruad. - Jest wiele dobrych domów. Lady Dianu może będzie potrzebowała służącego... albo lord Errin. Oboje znani są z dobrego traktowania służby. - Dlaczego muszę być niewolnikiem! - warknął Lug. - Dlaczego? Imperium upadło. Na jego dawnych ziemiach rządzą ludy składające się z byłych niewolników. A ja muszę służyć! To niesprawiedliwe. - Życie rzadko bywa sprawiedliwe, chłopcze. Wojna fomoriańska była ostatnia, a ty stałeś się jej ofiarą. Ale kiedyś będziesz mógł się wykupić z niewoli; twoja sytuacja nie należy do najgorszych. - Byłeś kiedyś niewolnikiem, panie? - Tylko mojego zawodu - przyznał Ruad. - Ale to się nie liczy, prawda? Zostałeś pojmany... kiedy to... pięć lat temu? Ile miałeś wtedy lat? Dziesięć? Jedenaście? Tak to już jest, Lug. Wojny są kosztowne, więc straty wyrównuje się grabieżą i chwytaniem niewolników. Gabala prowadziła wojnę powodowana dumą narodową, tylko po to, aby móc oddać z honorem imperium, nie zaś by zostało jej odebrane. Ty jesteś jedną z ostatnich ofiar. Wiem, że to niesprawiedliwe, ale człowiek, który idzie przez życie, uskarżając się na to, niczego nie osiągnie. Wierz mi, chłopcze. Są trzy rodzaje ludzi: zwycięzcy, przegrani i wojownicy. Zwycięzcy mają błogosławieństwo Kolorów: cokolwiek zrobią, traktowani są przez życie jak bogowie. Przegrani tracą siły, uskarżając się jak skarcone dzieci; nie uzyskają nic. Wojownicy dbają, by ich miecze były zawsze ostre, a tarcze w pogotowiu. Nie oczekują, że otrzymają cokolwiek bez bitwy i walczą, dopóki nie padną trupem. - Nie chcę być wojownikiem - powiedział Lug. - Posłuchaj, chłopcze! - warknął Ruad. - I dobrze się zastanów. Nie mówię o szermierce, mówię o życiu. Rozum to twoja tarcza i twój miecz. To kwestia punktu widzenia. Jeśli chcesz coś osiągnąć, zaplanuj to. Pomyśl, co może się nie udać, i wyobraź sobie, jak temu można zapobiec. A potem wprowadź swój plan w czyn. Nie gadaj o tym bez końca. Działaj! Skoncentruj się na swoim zadaniu. Umiesz myśleć i masz wielki talent. Nie wiem, w jaki sposób utrzymałeś tego ptaka w powietrzu, ale masz w sobie moc. Postaraj się więc do niej dotrzeć. Rozwijaj ją. I nigdy nie pozwól, by rozpacz zapanowała w twoim sercu. Rozumiesz? - Spróbuję, panie. - Zadowolę się taką odpowiedzią. Teraz idź do domu, a ja przyjrzę się jastrzębiowi. Lug wstał i uśmiechnął się. - Jesteś dla mnie taki dobry, panie. Dlaczego? - A czemu nie? - Nie wiem. W Macthcie mówią, że jesteś odludkiem, nienawidzącym towarzystwa. Mówią, że jesteś... gburowaty i zgryźliwy, kłótliwy i niecierpliwy. Aleja nigdy tego od ciebie nie zaznałem. Ruad podniósł się i położył wielką dłoń na ramieniu chłopca. - Jestem taki, jak mówią, Lug. Nie daj się zwieść. Nie lubię ludzi i nigdy ich nie lubiłem. Są chciwi i zapatrzeni w siebie. Inaczej jest, gdy mam do czynienia z talentem. Potrafię sprawić, by zakwitł... jak ogrodnik. Pamiętasz ten dzień, gdy złapałem cię ukrytego w krzakach na tyłach warsztatu? - Tak - odparł Lug, uśmiechając się szeroko. - Myślałem, że mnie zabijesz. - Przez siedem tygodni w każdy dzień Tierna chowałeś się tam i obserwowałeś mnie przy pracy. Okazałeś się cierpliwy, to rzadka cecha u młodych. Dlatego właśnie zdecydowałem, że zacznę cię uczyć o Kolorach. Byłeś pojętnym uczniem. Jeśli taka będzie wola Źródła, nauka się nie skończy. No, dość tego, biegnij do domu! Gdy chłopiec się oddalił, Ruad zebrał wszystkie części ptaka i zbadał złącza poniżej szyi, które okazały się za słabe. Wałki zębate były za cienkie, ale tylko odrobinę. Lug miał zręczne dłonie i bystre oko, jednak jego dusza nie dostroiła się jeszcze do magii nieba. Ruad zdawał sobie sprawę, że skoro magia opiera się na harmonii, młody niewolnik u progu pełnoletności ma małe szansę, by jąosiągnąć. Może zostać sprzedany kapitanowi statku, i spędzić życie pod pokładem, albo księciu, i służyć w haremie jako kastrat. Chłopca o takiej urodzie może spotkać jeszcze gorszy los. Jednak na szczęście większość młodych zdolnych niewolników trafiała do panów, którzy dobrze ich traktowali, dając im w wieku trzydziestu lat możliwość wykupienia się. Mimo to nie mógł winić chłopca, że obawia się najgorszego. Ruad zamknął drzwi frontowe i osiodłał swą starą gniadą klacz. Rzadko jeździł do Macthy, ale musiał zrobić zakupy: potrzebował soli i cukru, suszonego mięsa i ziół, a przede wszystkim pewnej ilości sztabek złota i brązu. Brąz był dobrym materiałem do pracy dla czeladnika, ale złoto lepiej służyło magii. Gdyby ptak Luga został wykonany z fomoriańskiego złota, na każde żądanie poleciałby nad najwyższą górę i wrócił do niego, ale o materiał ten było trudniej niż o cnotliwą kobietę. Ruad wgramolił się na swą starą klacz i skierował ją na ścieżkę między sosnami. Po dwóch godzinach jazdy dotarł do Macthy, a widok białych, kamiennych budowli nie sprawił mu wielkiej przyjemności. Pomachał strażnikowi w północnej bramie i podjechał do stajni należącej do Hyama. Stary we własnej osobie siedział na płocie padoku i zawzięcie targował się z nomadzkim kupcem. Ruad zdjął z klaczy siodło i poprowadził ją do żłobu. Potem przeczesał zgrzebłem grzbiet zwierzęcia i wrócił do płotu, gdzie spór rozgorzał na dobre. - Zaczekaj! Zaczekaj no! - zawołał Hyam, wymachując szczupłymi palcami przed twarzą Nomady. - Odwołajmy się do tego oto podróżnego. - Zwrócił się do Ruada i mrugnął okiem. - Dobry panie, bądź łaskaw obejrzeć te dwa konie przy płocie i powiedz, ile powinny kosztować. Zgodzę się na cenę, jaką podasz. Ruad spojrzal na palce Hyama, które szybko ułożyły się w starożytny Znak. Krzepki Rzemieślnik podszedł do pierwszego zwierzęcia: był to mniej więcej ośmioletni kasztanowy ogier, wysoki na siedemnaście dłoni. Przeciągnął rękoma po jego silnych nogach i bokach, a potem zbliżył się do wałacha. To zwierzę miało szesnaście dłoni wysokości, było mniej więcej pięć lat starsze od ogiera, a grzbiet zaczynał mu się wyginać siodłowato. Hyam zasygnalizował czterdzieści srebrnych półkoronówek za parę. - Dałbym trzydzieści osiem srebrnych półkoronówek - oznajmił Ruad. - Chcesz mnie zrujnować! - kwiknął Hyam, podskakując w miejscu. - Nie możesz mi tego zrobić! - Zgodziłeś się przyjąć jego cenę - przypomniał mu Nomada. - A chociaż jest to o pięć półkoronówek więcej, niż proponowałem, biorę je. - To jakiś spisek przeciwko mnie - powiedział Hyam, potrząsając głową. - Własna głupota wpędziła mnie w pułapkę. Myślałem, że ten człowiek zna się na koniach. Bierz je; trafiła ci się niezwykła okazja. Mężczyzna uśmiechnął się i odliczył pieniądze, a potem wyprowadził konie z padoku. Hyam przełożył srebro do woreczka przytroczonego do pasa i szczerząc zęby, odchylił się do tyłu. - Jesteś szubrawcem - stwierdził Ruad. - Ogier ma zapalenie ścięgna: okuleje przed upływem tygodnia. A wałach? W nim już nie ma ducha. - Nic dziwnego - rzekł cicho stary. - Pochodzą ze stajni księcia, a on nie ma zwyczaju dobrze traktować swoich zwierząt. - A co u ciebie, Hyam? - Mogłoby być lepiej - odparł, przegarniając dłonią swe rzedniejące, siwe włosy. - Ale szykuj się na ciężkie czasy. - Ty... i wszyscy inni handlarze końmi... zawsze mówią, że są ciężkie czasy - uśmiechnął się Ruad. - Nie zaprzeczam, przyjacielu, ale tym razem, wierz mi, chodzi o coś innego. W całej Macthcie widać znaki. Liczba żebraków zwiększyła się od twojego ostatniego pobytu. A prostytutki? W mieście aż się roi od nowych dziwek. Dziesięć lat temu nie uskarżałbym się na to, ale dziś? Teraz widzę, co to oznacza. Wiele uczciwych kobiet utraciło mężów lub domy. Przejdź się Dzielnicą Rzemiosł i zobacz, ile jest zamkniętych sklepów i warsztatów. Ceny niewolników spadają... to nigdy nie jest dobry znak. Żebracy walczą o lepsze miejsca, a od zeszłego roku liczba napadów podwoiła się. - A co na to książę? Hyam chrząknął i splunął. - Jego niewiele to obchodzi. Mam wieści ze wszystkich włości. Wszędzie prawie podwoił podatki. Chłopi muszą oddawać mu dwadzieścia procent plonów albo wszystkie jednoroczne zwierzęta. A skoro większość z nich dzierżawi ziemię od szlachty, zostaje im mniej więcej dziesięć procent na wykarmienie rodzin i następny rok. Pojawiło się kilku mężczyzn, którzy chcieli oglądać konie. Hyam gestem nakazał Ruadowi milczenie i dalszą rozmowę odbywali za pomocą Znaków. - Świat zwariował, przyjacielu. Miesiąc temu książę skazał na pal trzech mężczyzn. Ich zbrodnią było to, że napisali do króla w sprawie podniesionych podatków. Król przysłał hrabiego Tollibara, kuzyna księcia. Teraz sprawiedliwość obróci się przeciwko trzem ludziom, którzy o nią prosili. Jest w tym pewna ponura poezja. - Wbijanie na pal zostało zakazane ponad dwadzieścia lat temu - stwierdził Ruad. - Ale wtedy rycerze przemierzali cały kraj i rządził stary król. Zapomnij o tamtych czasach... odeszły, tak jak rycerze. - To niemożliwe, żeby nie został żaden z doradców - zaprotestował Ruad. - Co z Kalibem? - Otruty, jak mówią. - Rulic? - Zginął na polowaniu. Radzę ci dobrze zaopatrzyć się na zimę; coś złego unosi się w powietrzu. - Zaopiekuj się moją klaczą - powiedział głośno Ruad. Przedarł się przez tłum zbierający się na licytację koni i skierował do Dzielnicy Rzemiosł. Istotnie, tak jak powiedział Hyam, wielu handlarzy zwinęło swoje interesy. To nie był dobry znak. Podeszła do niego młoda kobieta. - Czego sobie życzysz, panie? - Interesy idą ci kiepsko, skoro zaczepiasz kogoś tak brzydkiego jak ja - uśmiechnął się. Nie odwzajemniła uśmiechu. - Tylko trzy miedziane kwodry - powiedziała, nie patrząc mu w oczy. Ujął jej dłonie i przyjrzał się im. Były domyte, a paznokcie zadbane. - Czemu nie? - odparł i poszedł za nią przez labirynt uliczek do żałosnej rudery z wyłamanymi drzwiami. Wewnątrz było czysto, ale biednie, a w głębi, na stercie koców, spało niemowlę. Kobieta poprowadziła go do nędznego wyrka i szybko położyła się na plecach, unosząc wełnianą spódnicę. Ruad już zamierzał rozpiąć pas, gdy usłyszał, że coś poruszyło się za jego plecami i zrobił krok w bok, dzięki czemu maczuga przeleciała mu koło ramienia. Odwrócił się i wymierzył cios w żołądek napastnika, a potem kantem prawej dłoni uderzył go w szyję. Nieprzytomny mężczyzna upadł na ziemię. Kobieta poderwała się, przysłaniając dłonią usta. - Potrzebujemy pieniędzy - szepnęła. - On żyje, prawda? - Tak - odparł Ruad. - Dostaniesz pieniądze, kiedy na nie zarobisz - dodał i rozluźnił pas. Wyłonił się z ponurego wnętrza na pełną słońca ulicę, mrużąc zdrowe oko, spięty i czujny. Kobieta rozczarowała go, gdyż wybuchnęła płaczem, gdy tylko się do niej zbliżył. Zirytowała go, ale Ruad był jednym z tych mężczyzn, którzy nie łączą gniewu z pożądaniem. Ubrał się i odszedł. Wrócił do głównej ulicy, po drodze odsuwając od siebie żebraków. Hyam miał rację; Mactha stawała się ropiejącą raną. Ulica Kruszców była opustoszała i Ruad zdziwił się, gdy spostrzegł, że właśnie zabijano deskami okna wystawowe sklepu Cartaina. Drzwi frontowe były otwarte, więc wszedł do środka. Jakiś Nomada pilnował pakowania wielkich skrzyń, ale zauważył Ruada i gestem zaprosił go na tyły sklepu. Wkrótce pojawił się też Cartain, nalał kielich soku jabłkowego i poczęstował nim oszołomionego Rzemieślnika. - Ty też się wynosisz? - zaczął Ruad. - Dlaczego? Wysoki, kościsty kupiec usiadł przy biurku, wbijając w gościa spojrzenie swych ciemnych, skośnych oczu. - Wiesz, dlaczego jestem bogaty? - zapytał, gładząc się po haczykowatym nosie. - Nigdy nie lubiłem, jak ktoś odpowiada pytaniem na pytanie - warknął Ruad. Cartain uśmiechnął się, ukazując złoty ząb. - Lubię cię, Ruad, ale odpowiedz mi. - Kupujesz tanio i sprzedajesz drogo. A teraz powiedz, dlaczego się wyprowadzasz? - Jestem bogaty - stwierdził kupiec, uśmiechając się na widok rosnącej irytacji Ruada - dlatego że patrzę, skąd wieje wiatr. Jeśli jest przyjazny, można na tym zarobić; jeśli jest zły, to także może się okazać korzystne. Kiedy jednak zapadnie cisza, nadchodzi pora, by się wynosić. - Irytujący z ciebie człowiek - orzekł Ruad - ale będzie mi ciebie brakowało. Komu mam teraz sprzedawać moje zabawki? - Przyślę ci kogoś. Twoje wyroby są nadal bardzo poszukiwane. Masz coś dla mnie? « - Może. Ale potrzebuję sztabek złota i brązu... a także nieco oleju wschodniego. - Ile złota? - zapytał Cartain, odchylając się do tyłu i odwracając wzrok. - Dostaniesz trzysta raqów za mojego śpiewaka. Wezmę za sto. - Pokaż. Ruad otworzył skórzany woreczek, który miał u boku, i wyjął z niego niedużego, złotego ptaszka ze szmaragdowymi oczami. Pogładził go po grzbiecie i postawił sobie na dłoni. Potem podniósł go do ust i wyszeptał jakieś słowo. Metalowe skrzydełka rozpostarły się, ptak wzleciał i zaczął krążyć po pokoju. Z jego dzioba dobiegała cicha muzyka, powietrze zaś wypełniła upojna woń. - Piękny - powiedział Cartain. - Po prostu rozkoszny. Na jak dLugo wystarczy magii? - Trzy lata. Cztery. - Ruad uniósł rękę i ptaszek gładko na niej wylądował. Podał go Cartainowi. - Jaka jest komenda? - Imię Rzemieślnika. - Doskonale. Jesteś niezrównany. Daleko stąd na wschód mieszka król, pragnący posiadać wielkiego orła, na którym mógłby się wznieść w przestworza. Zapłaci diamentami wielkości ludzkiej czaszki. - Tego się nie da zrobić - odparł Ruad. - Zawsze jest jakiś sposób, partnerze. Wszystko jest możliwe. - Istnieją pewne ograniczenia. - Ruad potrząsnął głową. - Magia ma określony zakres. Dawno temu Zinazar próbował go poszerzyć, używając krwi niewinnych. Nie udało mu się i teraz też taka próba nie może się powieść. - Ale wyobraź sobie, że tysiąc osób dobrowolnie odda swoją krew? - Na całym świecie nie ma tysiąca osób, które potrafiłyby używać Kolorów. Zapomnij o tych diamentach, Cartain. Ile bogactwa może posiadać jeden człowiek? Cartain zachichotał. - Cały świat... i jeszcze miedziaka. Ruad dopił swój sok. - A teraz powiedz mi, dlaczego się wyprowadzasz, ale ani słowa o wietrze, jeśli łaska. Uśmiech zniknął z twarzy jego rozmówcy. - Nadchodzą złe czasy, a ja nie chcę brać w tym udziału. Posłańcy powiadomili mnie, że w stolicy źle się dzieje. Nie miałoby to większego wpływu na losy takiego Nomady jak ja, ale na skutek nadużyć króla Ahaka skarbiec jest pusty. Kilku nomadzkich kupców zostało aresztowanych, oskarżonych o zdradę i zamęczonych na śmierć. Ich majątki przejął król. Stary Cartain nie chce zasilać skarbca tego sępa. - Ja też miałem na pieńku z królem - powiedział Ruad. - Jest butny i uparty, ale to nie despota. - Zmienił się, drogi przyjacielu - poinformował go Cartain. - Otoczył się złymi ludźmi... nawet zebrał grupę, którą nazywa nowymi rycerzami Gabali... są przerażający. Wieść niesie, że był śmiertelnie chory i został uleczony przez czarownika, ale jego dusza umarła. Nie znam prawdy. Takich opowieści jest mnóstwo. Z drugiej strony, ludzie zawsze gadają o panujących. Pewien jestem tylko, że dla Nomadów lub ludzi pochodzenia nomadzkiego klimat stał się niezdrowy. Widziałem już takie rzeczy... w innych krajach. Z tego nie może wyniknąć nic dobrego. - Dokąd się udasz? - Przez Morze Środka do Cithaeron. Mam tam krewnych... i młodą żonę. - Z tego, co pamiętam, żonę masz i tutaj. - Bogatego człowieka stać na wiele żon! Wiesz co, jedź ze mną. Razem możemy zbić majątek. - Nie pragnę zysku - odparł Ruad. - Wyślij jutro w góry to, co zamówiłem - Tak zrobię. Uważaj na siebie, Rzemieślniku. Wszystkie tajemnice kiedyś wychodzą na jaw, a twoja może nie okazać się wyjątkiem. A tym razem możesz stracić więcej niż oko. Ruad opuścił zakład kupca i skierował się do stajni, po drodze zatrzymując się na posiłek w niewielkiej karczmie. Planowany wyjazd Cartaina wywołał w nim uczucie niepokoju. Mimo swego sprytu kupiec był człowiekiem godnym zaufania. Ponadto istniało niewielu jemu podobnych, a Ruad go potrzebował. Skończył jeść i zapatrzył się na zbierające się chmury. Tajemnice wychodzą na jaw. Coś w tym było, ale problem nie stał się jeszcze palący. Zapłacił karczmarzowi i, zabierając worek z zapasami żywności, wrócił do stajni. Hyam gdzieś wyszedł, ale jego najmłodszy syn osiodłał klacz Ruada. Chłopak miał bystre spojrzenie i sympatyczny uśmiech. - Powinien pan kupić nowego konia - powiedział. - Ten już do niczego się nie nadaje. Ruad wskoczył na siodło i uśmiechnął się do chłopca. - Tego wierzchowca sprzedał mi twój ojciec dwa miesiące temu, przysięgając na dusze swoich synów, że będzie biegać do skończenia świata. - Ach - odparł młodzieniec - ojciec już nie jest taki młody. A my tu mamy wałacha po Buesecusie i nawet tak wielki mężczyzna jak pan może jechać na nim cały dzień, a zwierzę nawet tego nie poczuje. - Pokaż mi go - rzekł Ruad i podjechał za chłopcem na padok. Czarny wałach miał prawie siedemnaście dłoni wzrostu, mocny grzbiet i sprawne nogi. Ruad zsiadł z klaczy. - Czy to prawda - zapytał konia - że twoim ojcem jest Buesecus? Wałach potrząsnął głową. - Nie - odparł - chłopak kłamie, tak samo jak jego ojciec. Młodzieniec cofnął się, patrząc wielkimi z przerażenia oczami. - A wyglądasz tak niewinnie. - Ruad pokręcił głową. - Czy jesteś czarnoksiężnikiem, panie?-zapytał syn Hyama. - Istotnie, jestem nim, a ty mnie obraziłeś - stwierdził Ruad, mierząc chłopca mrocznym spojrzeniem. - Przepraszam cię, panie. Z całego serca. Wybacz mi. Ruad odwrócił się i dosiadł klaczy. - Twój ojciec jest być może stary, ale nie głupi. Stuknął konia piętami i ruszył w góry. Dzieciak był łatwowierny i zasLugiwał na to, żeby go zwieść. W jego wieku Hyam umiał już odróżnić magię od oszukańczych sztuczek. Tajemnice wychodzą na jaw, Ruad uspokoił swój umysł i dotarł do Kolorów. Jakiś czas zabrało mu odnalezienie Białego, który pomógł mu wyzbyć się lęku. Na szczycie wzgórza odwrócił się w siodle i popatrzył na Macthę. Słońce zachodziło już za góry i miasto skąpane było w purpurze. Ruad zadrżał i zanim się opanował, ogarnęła go wizja. Ośmiu rycerzy w czerwonych zbrojach, o śmiertelnie bladych twarzach i z oczami wypełnionymi krwią, jechało po niebie, trzymając w dłoniach czarne miecze. Z ogromnym wysiłkiem Ruad wyzwolił się od tej wizji. Wytarł pot z czoła i zmusił klacz do galopu. ROZDZIAŁ 2 Sześciu martwych żołnierzy leżało obok powozu, a dwie dziewczyny stały zwrócone twarzami do napastników. Groundsel, mając za plecami jedenastu swoich ludzi, czekał, przyglądając się badawczo młodym kobietom. To, że są siostrami, było równie oczywiste jak to, że należą do szlachty. Wyższa, ubrana w fałdzistą spódnicę z zielonego jedwabiu i białą bluzkę związaną przy szyi, trzymała krótki miecz, który przed chwilą podniosła z ziemi. Druga stała obok niej bez ruchu, a w jej szeroko rozstawionych, szarych oczach, nie malował się nawet cień lęku. Obie były piękne. Dziewczyna z mieczem miała krótkie, kręcone włosy, ciemne i lśniące jak futro bobra. Jej siostra swe wijące się do ramion, kruczoczarne włosy nosiła rozpuszczone. Ubrana była w luźną suknię z popielatego jedwabiu, zebraną w talii pasem przeplatanym złotą nicią. Groundsel poczuł, że ogarnia go podniecenie. Nigdy dotąd nie miał dwóch sióstr naraz, a te będą walczyć, drapać i wyrywać się. Z trudem przełknął ślinę. Która na początek? Ta wysoka i dumna czy też niższa, krąglejsza kobieta o wyzywających szarych oczach? Jeden z jego ludzi rzucił się naprzód i miecz zaświstał w powietrzu. W ostatniej chwili mężczyzna rzucił się w bok i ostrze rozcięło tylko jego brązowy, skórzany kaftan. Wycofał się na czworakach przy akompaniamencie śmiechu swoich kamratów. Tak, pomyślał Groundsel, ta z mieczem będzie pierwsza. Dobiegł go stukot końskich kopyt, więc odwrócił się i ujrzał, że w kotlinie pojawił się jeździec. Był to wysoki mężczyzna dosiadający potężnego rumaka i chociaż miał na sobie tylko tunikę i spodnie, głowę jego chronił srebrny hełm z uniesioną przyłbicą. Zatrzymał siwka jakieś dziesięć kroków od bandy banitów. - Dzień dobry paniom - odezwał się. - Czy potrzebujecie pomocy? - Wynoś się - syknął Groundsel, występując do przodu - albo zrzucimy cię z siodła i zostawimy na pastwę kruków. - Nie do ciebie się zwracam, wieśniaku - odparł łagodnie jeździec. - Na co sobie pozwalasz? Groundsel poczerwieniał i sięgnął po swe dwa krótkie miecze, a jedenastu jego ludzi otoczyło ich kręgiem. Jeździec zsunął się z siodła i dobył dLugiego miecza, który zamigotał w słońcu. Trzymał go oburącz. Wtedy na polance dał się słyszeć grzmot kopyt wielu koni. - Wycofać się! - krzyknął Groundsel, a banici rozbiegli się i ukryli w zaroślach. Manannan schował miecz i podszedł do kobiet. Skłonił się. - Jesteście ranne? - Nie, panie - odparła niższa z kobiet. - Dzięki ci za twoją rycerskość. Nazywam się Dianu, a to moja siostra, Sheera. Manannan odwrócił się. - Gratuluję umiejętności władania mieczem. Świetna praca przegubem. Zbliżył się do nich szczupły, jasnowłosy mężczyzna. Był gładko ogolony i nie nosił miecza, lecz pięknie zdobiony łuk. Jego ubranie, wykonane z najdelikatniejszych skór, acz pozbawione ozdób, skrojone było bez zarzutu. Człowiek ten miał brązowe oczy ze złotymi iskierkami, przypominające kocie. Chwycił Dianu w ramiona i pocałował ją w policzek, a potem odwrócił się do Manannana, obdarzając go ciepłym, przyjaznym uśmiechem. W jego oczach malowała się szczerość. - Dziękuję ci, panie. Możesz być dumny ze swej odwagi. - A ty ze swej punktualności - odparł Manannan, wyciągając rękę. - Mimo to szkoda, że nie znalazłem się tu wcześniej, ci wierni ludzie nadal by żyli. Jestem lord Errin z Laene - odrzekł młodzieniec. - Bardzo zmężniałeś od czasu, kiedy cię ostatnio widziałem. Byłeś chyba paziem księcia Macthy? - Istotnie... w roku, gdy wygrał srebrną kopię. Przykro mi, ale nie przypominam sobie ciebie, panie. - Nazywam się Manannan. Wtedy byłem odziany nieco inaczej i nie miałem brody. No, ale na mnie już pora. - Chyba nie odjedziesz sam? - odezwała się Dianu. - Nie możesz poruszać się w pojedynkę po puszczy. Ten napastnik nazywa się Groundsel i na pewno nas teraz obserwuje. Znajdziesz się w wielkim niebezpieczeństwie. - A on w nie mniejszym, pani, jeśli znowu zechce mi wejść w drogę! Nie obawiaj się o mnie. Nie mam żadnych bogactw, a Kuan jest bardzo szybki i wytrzymały. - Zostań z nami, rycerzu - wtrącił się Errin. - Moja posiadłość znajduje się zaledwie pół dnia drogi stąd. Zapraszam na nocleg i dobry posiłek. - Z przykrością muszę odmówić. Szukam kogoś. - Manannan skłonił się damom i podszedł do swego konia. Dianu popatrzyła za nim. - Dziwny człowiek - stwierdziła. - Nie mógł przecież wszystkich ich pokonać, a mimo to był gotów do walki. - Nie przypominam go sobie - zastanawiał się Errin. - Może był wartownikiem albo żołnierzem. - Musiał być kimś znacznie ważniejszym - powiedziała Sheera. - Porusza się jak dzielny pan. - A więc, jak się obawiam, pozostanie na zawsze dla nas tajemnicą - rzekł Errin. - Chodźcie, wynośmy się z tej przeklętej puszczy, zanim Groundsel wróci tu z większą bandą zabijaków. Przez tydzień Ruad nie wychodził ze swego warsztatu, topiąc sztabki kruszcu, wyciągając srebrny drut, wykonując delikatne listki i dziwaczne pierścienie. Ósmej nocy z lekkiego snu obudził go tętent galopujących po ścieżce koni. Ruad wyskoczył z łóżka, narzucił na ramiona płaszcz i wyszedł na podwórko. Przed jego domostwem zatrzymało się sześciu jeźdźców. - Kogo szukacie? - zapytał Ruad, starając się ich rozpoznać. - Kto mówi, że kogoś szukamy? - zapytał jeździec, pochylając się w siodle. - Już późno na polowanie - podsunął mu Ruad - a ja jestem zmęczony, więc mów, o co chodzi. - Jest tutaj - syknął jeździec. - Gdzież indziej mógłby pójść? Przeszukam chatę. - Zeskoczył z siodła i ruszył przez podwórko. Ruad zszedł mu z drogi, ale gdy mężczyzna go minął, lewym ramieniem błyskawicznie chwycił za gardło i podniósł jeźdźca. - Nie słyszałem, żebyś prosił o pozwolenie - powiedział cicho Ruad. Mężczyzna słabo wierzgał nogami i bezskutecznie usiłował się wyrwać z żelaznego uścisku. - Puszczaj go! - rozkazał inny mężczyzna, spinając konia. W tym właśnie momencie zza chmur wyłonił się księżyc i w jego świetle Ruad poznał tego, z kim rozmawiał. - Nie spodziewałem się, że wykształcony człowiek mógłby zadawać się z takim śmieciem, lordzie Errinie - odezwał się Ruad, puszczając swoją ofiarę. Mężczyzna upadł na ziemię, ciężko dysząc. - Przepraszam, że ci przeszkadzam, Rzemieślniku, ale dzisiaj uciekł nam po aukcji niewolnik, a mówią, że często do ciebie przychodził. Myśleliśmy, że go tutaj znajdziemy. - Czy niewolnik ten ma jakieś imię, lordzie Errinie? - Jeśli mnie pamięć nie myli, nazywa się Lug, mało piękne imię jak dla tak ładnego chłopca. - Kupiłeś go? - Tak, miałem go dać w prezencie księciu. Niestety, teraz już się nie będzie nadawał. Trzeba go napiętnować, a może również podciąć mu ścięgna w kolanach. - Surowa kara - stwierdził Ruad. - Ale uzasadniona. Proszę, możecie przeszukać moją chatę, a potem pozwólcie mi wracać do łóżka. - Nie podaję w wątpliwość twego słowa, Rzemieślniku. Jeśli zapewnisz mnie, że chłopca tu nie ma, odejdziemy w pokoju. - A zatem zapewniam cię, lordzie Errinie, że nie widziałem tego młodzika od zeszłego dnia Tierna. A teraz, dobranoc. - Ruad podszedł do powalonego jeźdźca, który usiłował się podnieść, chwycił go za włosy i szarpnięciem postawił na nogi. Podprowadził go do jego konia i przerzucił przez siodło. Lord Errin uśmiechnął się, ściągnął wodze i galopem wyjechał z podwórka. Mężczyzna z posiniaczoną szyją został odrobinę z tyłu, a potem zbliżył się do Ruada. - Powiem ci... - zaczął. Ruad przerwał mu. - Proszę - powiedział, rozkładając dłonie - nie obiecuj mi, że jeszcze się spotkamy. Obelgi budzą mój gniew, ale groźby są nudne. Gdy zaś jestem znudzony, mogę stać się gwałtowny. Żaden z nas chyba tego nie chce, człowieczku. - Jeździec szarpnął wodze i kopnięciem zmusił konia do cwału. Gdy już się oddalił, Ruad podszedł do studni, wyciągnął wiadro chłodnej wody i usiadł na drewnianej ławce, popijając wodę i patrząc na gwiazdy. Strach Luga był uzasadniony. Książę nie był dobrym panem. Rzemieślnik przymknął swe jedyne oko i przebiegł myślą Kolory. Chłopiec jest pewnie wzburzony i pełen lęku. Ruad nigdy nie lubił używać Czerwonego, bo barwa ta prowadziła na ścieżkę zła. Jednak Czerwień była silna i wiązała się ze strachem. Znalazł ją i skoncentrował się na Lugu. Po kilku sekundach wrócił na ziemię i odwrócił się. - Wychodź, chłopcze! - zawołał, a drzwi szopy otworzyły się i stanął w nich Lug. - Niewiele brakowało, a zrobiłbyś ze mnie kłamcę! - Nie miałem dokąd iść, mistrzu. Ale jutro dołączę do Llawa Gyffesa... jeśli mnie przyjmie. - Wejdź do domu - powiedział cicho Ruad. - Mam kilka... zabawek, które mogą okazać się pomocne. Znalazłszy się w chacie, Ruad dorzucił do ognia i zawiesił starą żelazną patelnię nad płomieniami. Włożył do niej odrobinę tłuszczu, a gdy zaczął skwierczeć, wbił na patelnię cztery jajka. - Domyślam się, że jesteś głodny, Lug. - Tak, mistrzu. Dziękuję. Z całym szacunkiem, mistrzu, ale wczoraj osiągnąłem pełnoletniość. Nie jestem już Lugiem, lecz dorosłym mężczyzną i nie powinienem już nosić dziecięcego imienia. - Istotnie, nie powinieneś - zgodził się Ruad. - Jakie imię sobie wybrałeś? - Lamfhada, mistrzu. Zawsze mi się podobało. - „DLugie Ramię”. Tak, to dobre imię. Pierwszy rycerz Gabali nazywał się Lamfhada. Jeśli osiągniesz choć cząstkę tego co on, będzie to bardzo dużo. - Zrobię, co mogę, mistrzu. Tylko że nie jestem stworzony na bohatera. Ruad zsunął jajka z patelni na drewniany talerz. Ukroił kilka kromek ciemnego chleba, który upiekł poprzedniego dnia, i podał posiłek Lamfhadzie. - Nie bądź dla siebie taki surowy. Nie słyszałem o rycerzach, którzy rodzili się doskonali, w pełnej zbroi. Wszyscy kiedyś byli niedojrzałymi wyrostkami. - Znałeś wielu rycerzy? - zapytał Lamfhada. - Niejednego - przyznał Ruad, nalewając kielich wody i krojąc dla siebie chleb. - Dlaczego odeszli, mistrzu? - Za wiele zadajesz pytań, młody człowieku. I przestań nazywać mnie „mistrzem”... Dorosły mężczyzna, którym się stałeś, powinien zwracać się do mnie „Rzemieślniku”. Albo, skoro zrobiłeś tego ptaka, mógłbyś mówić mi „Ruad”. - Pozwoliłbyś mi używać swojego imienia chrzestnego? - szepnął chłopiec. - To nie jest moje imię chrzestne - odparł Ruad - ale byłoby mi przyjemnie, gdybyś go używał. Chłopiec kiwnął głową i dokończył posiłek; wycierając chlebem resztki żółtka z drewnianego talerza. - Mam nadzieję, że to, iż tutaj jestem, nie przyczyni ci kłopotów. Użyją Jasnowidza Okessy, żeby mnie znaleźć. On będzie wiedział, że się u ciebie zatrzymałem. - Nie - stwierdził Ruad, ukazując w uśmiechu swe nieco krzywe zęby. - Nie mająjasnowidza, który zdołałby przeniknąć moje sekrety... nawet Okessa tego nie potrafi. Nie bój się o mnie. Mam dla ciebie prezent. Chodź. Ruad poprowadził uciekiniera do warsztatu, gdzie otworzył dębową skrzynię stojącą przy ścianie. Wyjął z niej parę miękkich butów wykończonych złotą nicią. - Przymierz - polecił chłopcu. Lamfhada zdjął sandały i trochę niezręcznie nałożył buty. - Są odrobinę za duże. Ruad przycisnął palcem czubki butów. - Włóż grube skarpety, a będzie ci wygodniej, poza tym stopa może ci jeszcze trochę urosnąć. - Czy jest w nich jakaś magia, Ruad? - Oczywiście - warknął Rzemieślnik. - Czy ja wyglądam na szewca? - Do czego służą? - Napiszę ci pewne słowo. Gdy je wypowiesz, buty dodadząci siły i zręczności. Zdołasz prześcignąć każdego człowieka, a na nierównym terenie także jeźdźca. - Nie wiem, jak mam dziękować. To bezcenny dar. - Niestety, nie są w pełni udane. Tak, nawet mnie nie zawsze wszystko wychodzi, Lamfhado. Działanie magii jest ograniczone w czasie. Trwa godzinę lub dwie, a potem buty stają się zupełnie zwykłe. Ale są bardzo dobre. - Czy mógłbym spróbować przywrócić im magię? - zapytał chłopiec. - Byłoby to dla ciebie świetne ćwiczenie. - Ruad się uśmiechnął. - Potrzebujesz mocy Czerni, gdyż jest to kolor ziemi. Jednak Czerń jest kapryśna i niełatwa do wydobycia... możesz ją znaleźć tylko w nocy i przy blasku księżyca. Użyłem złotej nitki, gdyż żaden metal lepiej nie współgra z prądami. Za dużo złota i moc staje się tak wielka, że nałożywszy te buty, żaden człowiek nie potrafiłby zachować równowagi: jeden krok wyniósłby go tak wysoko, że upadek przyprawiłby go o śmierć. Za mało złota sprawi, że moc wygasa po godzinie. Męczyłem się z tym przez dziesięć lat. - Jak brzmi to słowo? - zapytał Lamfhada. Ruad wziął kawałek węgla drzewnego i napisał je na blacie stołu. - Wiesz, jak to wymówić? Tylko milcz! - Tak - powiedział uciekinier, wbijając wzrok w twarz Ruada. - To twoje imię chrzestne, prawda? - Istotnie, chłopcze, i nie należy go ujawniać. Dlatego prosiłem cię, żebyś nie mówił nikomu o tym, że tu przychodzisz. - Okazałeś mi wielkie zaufanie, Ruadzie. Nie zdradzę go. Jak to się stało, że jesteś uważany za zmarłego? I dlaczego chciałeś, żeby tak się stało? - Ty i ja niewiele się od siebie różnimy, chłopcze - rzekł Ruad. - Wszyscy ludzie są niewolnikami. Ja mam to szczęście, że rozumiem magię lepiej niż ktokolwiek inny. Kocham tworzyć piękne przedmioty. Rycerze Gabali byli piękni... ich zbroje były niezrównane, ich serca czyste. Jednak na świecie są inne moce, związane z Czerwienią i światłem ciemności. Siły te pragnęły i nadal pragną zapanować nad moimi zdolnościami. Ale widzę, że ty mnie wcale nie rozumiesz. Owszem, to może być dla ciebie niepojęte. - Twoich umiejętności pragnęli źli ludzie - powiedział Lamfhada. - To zrozumiałem. - Pięć lat temu zostałem pojmany przez ludzi króla i zabrany do Furbolg. Tam wypalono mi oko. Król chciał dostać magiczną broń, aleja odmówiłem. - Jak udało ci się uciec? - Umarłem. Moje ciało zostało wrzucone do dołu w ziemi poza murami zamku. Lamfhada wykonał znak chroniący przed złymi mocami i zadrżał, ale Ruad zachichotał. - Wydawało się, że umarłem. Serce przestało bić. Nie oddychałem. Pochowali mnie, na szczęście bardzo płytko. Wygrzebałem się z ziemi i powlokłem do domu przyjaciela. Pielęgnował mnie przez osiem dni, a potem wywieziono mnie ukradkiem z miasta i dostałem się tutaj. - Pewnego dnia znajdą cię, mistrzu. Chodź ze mną do Llawa Gyffesa. - Nie jestem gotów. Poza tym jest coś, co muszę naprawić. Ale ty idź. - Otworzył szufladę pod ławą i wyjął z niej dLugi, ostry jak brzytwa nóż. - To ci się może przydać. - Czy w nim również jest magia? - Najgorsza, jaka istnieje. Jednym pchnięciem możesz zniszczyć całe życie. Llaw Gyffes stał samotnie na szczycie porośniętego drzewami wzgórza na skraju puszczy, opierając jedną rękę o szeroki pokrzywiony ze starości pień dębu, a drugą zatykając za swój szeroki skórzany pas. Zaczęło padać, ale wysoki mężczyzna zdawał się tego nie dostrzegać. Przypatrywał się z uwagą nierównemu terenowi na skraju puszczy, gdzie oprócz wielkorogich owiec pasło się kilka saren. W oddali sześciu jeźdźców powoli torowało sobie drogę pośród głazów i Llaw obserwował ich już od pewnego czasu. Widać było wyraźnie, że szukają śladów, ale nie polują, gdyż z miejsca, gdzie się znajdowali, widać było stadko saren, a oni nie okazali najmniejszego zainteresowania nimi. Oznaczało to, że w grę wchodzi człowiek. Niebo pociemniało i lunął obfity deszcz. Woda spływała po impregnowanej olejem, skórzanej koszuli Llawa i przemaczała jego zielone wełniane rajtuzy. Llaw sięgnął do góry, chwycił grubą gałąź i podciągnął się, a potem szybko wspiął na górne partie korony drzewa, gdzie znajdował się prymitywny drewniany pomost chroniony od góry plecionką z gałęzi. Usiadł i rozsunął liście, tak żeby widzieć jeźdźców. Byli teraz bliżej, ale nadal nie mógł żadnego z nich rozpoznać. Odgarnął swe jasne włosy z czoła i położył się, starając się odprężyć. Co go obchodzi, kogo ścigają? Czy ktokolwiek przejął się, kiedy go schwytano? Czując, że rośnie w nim gniew, szybko postarał się go zwalczyć. Nie możesz ich winić, Llaw. Decyzja została podjęta w chwili, gdy roztrzaskałeś czaszkę tego łotra! Jedna chwila zmieniła całe jego życie. W jednej sekundzie kowal został banitą. Żołnierze księcia poszukiwali nomadzkiego kupca oskarżonego o zdradę i przetrząsnęli już kilka domów... kradnąc, co im w ręce wpadło... aż wreszcie trafili na Lydię. Oficer dowodzący poszukiwaniami kazał swoim ludziom wyjść, ale sam został w środku. Po chwili krzyk Lydii dał się słyszeć w całej okolicy, ale żaden z sąsiadów nic nie uczynił. Tylko jeden młody niewolnik odważył się pobiec do kuźni. Llaw rzucił narzędzia i popędził wąskimi uliczkami. Dwóch żołnierzy pilnowało drzwi, ale zanim zdążyli dobyć miecza, powaliły ich mocne pięści Llawa. Jeden miał pękniętą szczękę, a drugi trzy złamane żebra. Gdy kowal kopnięciem otworzył drzwi, wyłamując brązowe zawiasy, Lydia leżała bez życia w poprzek łóżka, a oficer zapinał pas. Na widok Llawa Gyffesa wchodzącego do pokoju oficer dobył miecza i rzucił się do przodu. Llaw odparował cios i z całej siły uderzył mężczyznę w twarz. Oficer osunął się na kolana, a miecz wypadł mu z ręki. Llaw zbliżył się do ciała żony i na jej szyi ujrzał fioletowe sińce. Z jego gardła wydobył się zduszony krzyk. Odwrócił się do oszołomionego mordercy. Cios za ciosem spadał na jego głowę, aż czaszka pękła i Llaw oprzytomniał, klęcząc obok czegoś niepodobnego do człowieka. Wstał i z rękami zbrukanymi krwią i mózgiem wyszedł przed dom... prosto na następny oddział żołnierzy. Nie próbował nawet się bronić, a oni zawlekli go do więzienia w Macthcie. Przez dwa miesiące trzymano go przykutego do ściany w dusznym lochu. Dawano mu chleb z robakami i zatęchłą wodę. Siedział wśród własnych ekskrementów. W tym stanie zaprowadzono go przed sąd. Rozprawa odbywała się na dworze księcia. Na balkonach Llaw rozpoznał wiele twarzy: swoich przyjaciół, sąsiadów, współpracowników. Książę siedział na podium, otoczony swymi rycerzami, zaś prokurator przedstawił wydarzenia. Llaw poczuł gniew, kiedy usłyszał, jak zniekształca wersję wypadków. W domu kowala była jakaś awantura, więc oddział żołnierzy, prowadzony przez siostrzeńca księcia, wszedł do środka. Okazało się, że kowal, Llaw Gyffes, zamordował swoją żonę. Dzielny Maradin próbował go pojmać, ale kował był zbyt silny i wściekle się bronił, zabijając Maradina i poważnie raniąc dwóch żołnierzy. Książę pochylił się do przodu, wbijając smutne spojrzenie w Llawa. - Co na to powiesz? - To, co mógłbym powiedzieć, jest chyba nieistotne - odparł Llaw. - W sali tej są ludzie, którzy znają prawdę. Ten... Maradin... zgwałcił i zamordował moją Lydię... i zapłacił za to. To wszystko. - A więc powołaj kogoś na świadka - powiedział książę. - No, niech się ktoś pokaże. Llaw popatrzył do góry, na balkony. Nikt nie spojrzał mu w oczy. - To dowodzi, że jesteś kłamcą - stwierdził książę. - Jutro rano zostaniesz poćwiartowany i wbity na pal. Zabrać go. Llawa odprowadzono do lochu i na nowo przykuto do ściany. Jednak apatia, która ogarnęła go podczas niewoli, odeszła, i na jej miejsce pojawiła się paląca nienawiść. Zginając ręce w przegubach, Llaw podciągnął się na łańcuchach, szukając słabego punktu. Łańcuch po prawej stronie poruszał się. Llaw szarpał go z całej siły, a potem odpoczywał. Zapierając się plecami o ścianę, zdołał wreszcie uchwycić palcami hak, którym łańcuch był przymocowany do muru. Sprawiał wrażenie poluzowanego, a na śrubach dało się wyczuć rdzę. Trzy razy usiłował go obruszyć. Hak wygiął się, ale nadal trzymał. Llaw spróbował poluźnić ten po lewej stronie, ale hak ani drgnął. Oddychając głęboko, mężczyzna zebrał wszystkie siły i raz jeszcze objął dłonią ogniwa łańcucha. Mięśnie ramion napięły się, gdy Llaw wyprostował rękę... metal zgrzytnął i powoli śruby wysunęły się z muru. Odwróciwszy się w drugą stronę, Llaw mógł użyć teraz obu rąk do łańcucha po lewej i, zapierając się prawą stopą o ścianę, wyrwał również drugi hak. Nie był już teraz przykuty do muru, ale nadal tkwił zamknięty w lochu. Trzymając w ręku łańcuchy, podszedł do drzwi i nasłuchiwał. Z korytarza nie dobiegał żaden dźwięk. Wrócił pod ścianę i wsunął haki na swoje miejsce. - Straż! - wrzasnął. - Straż! - Usłyszał kroki. - Co się dzieje? Czego się wydzierasz? - Straż! - Zamknij się, do diabła! Llaw jednak krzyczał z całej siły, aż wreszcie kratka w drzwiach odsunęła się, do lochu zajrzał strażnik i zobaczył więźnia nadal przykutego do ściany. - Zamknij gębę, skurczybyku, albo przyjdę tu i odetnę ci język! - Nie odważysz się - syknął Llaw. - Jesteś cuchnącym tchórzem! Kratka zatrzasnęła się i zgrzytnął rygiel. Potem drzwi się otworzyły i Llaw zamrugał, oślepiony jaskrawym blaskiem pochodni płonących na korytarzu. - Wiem, czego chcesz - szepnął strażnik. - Chcesz, żebym cię zabił. Nie możesz znieść myśli o tym, jak będą odcinali ci ręce i nogi, że pal wbije się w twoje ciało. Ha! Ja cię nie zabiję! Mogę tylko sprawić, żebyś tego zapragnął z całej duszy. - Wydobył zza pasa bat. Llaw rzucił się do przodu, wpadając na zaskoczonego strażnika. Upadli na podłogę, a Llaw chwycił mężczyznę za gardło i tak zacisnął palce, aż złamał mu kręgosłup. Nie żałował swego czynu. Śmierć Lydii i niesprawiedliwość procesu zmieniły duszę kowala. Trzymając łańcuchy, zbliżył się do drzwi. Jakieś dwadzieścia stóp po jego lewej stronie znajdował się stół i krzesło, przy których urzędował strażnik, a na haczyku na ścianie wisiały klucze. Llaw zdjął kajdany i zostawił je na stole. Nadal jeszcze nie był wolny. Nie znał rozkładu lochów i nie miał pojęcia, jak się z nich wydostać. Wiedział, że znajduje się na czwartym poziomie pod ziemią i że schody prowadzą do wielkiej sali. Tędy nie ucieknie. Nie miał pojęcia, gdzie są drugie schody. Usiadł na stole i zastanowił się. Irytowało go, że tyle już osiągnął, a nadal pozostawał uwięziony. Wrócił do celi i rozebrał martwe ciało strażnika z tuniki. Przy pasie znalazł ostry jak brzytwa nóż. Powoli i z wielkim bólem Llaw pozbył się swojej złotorudej brody, zostawiając tylko wąsy. Potem ubrał się w tunikę i wrócił do stołu. Korytarz miał jakieś sześćdziesiąt stóp dLugości, a po obu stronach znajdowało się sześć zaryglowanych drzwi. Llaw szybko otworzył je wszystkie, uwalniając więźniów z kąjdanów. Wywlekli się na korytarz. Wszyscy byli brudni i cuchnący, a wielu miało otwarte rany na wychudłych kończynach. - Macie szansę odzyskać wolność - szepnął Llaw. - Ale bądźcie cicho i idźcie za mną. Biegiem pokonał schody, nie zwracając uwagi na to, że więźniowie nie dotrzymują mu kroku. Na następnym poziomie zastał strażnika siedzącego przy stole i bawiącego się kośćmi do gry. Llaw gestem nakazał więźniom zatrzymać się i śmiało podszedł do mężczyzny, który rzucił okiem na świeczkę, wedLug której mierzył czas. - Jesteś wcześnie - powiedział, uśmiechając się - aleja nie narzekam. - Zebrał kości i wstał tylko po to, żeby natrafić na twardą pięść... i opadł z powrotem na krzesło, uderzając głową o stół. Llaw znowu pootwierał drzwi lochów i uwolnił więźniów. Nie dbał o to, jakie popełnili zbrodnie, liczyła się tylko jego własna ucieczka. - Teraz możecie robić, co chcecie - powiedział więźniom. - Ale jak się stąd wydostaniemy? - zapytał krępy, brodaty mężczyzna z poszarpaną blizną na policzku. - Idźcie schodami w górę i uwalniajcie następnych. Są jeszcze dwa poziomy - odparł Llaw. - A ty? - Ja mam inne sprawy do załatwienia. - Jak się nazywasz? - zapytał inny więzień. - Llaw Gyffes. - Mocarz? Zapamiętam to sobie, przyjacielu - obiecał brodaty. Llaw kiwnął głową i zniknął w mroku, podążając wąskimi, kręconymi schodami, prowadzącymi do wyłożonego dywanem korytarza z pozasłanianymi oknami. Odsuwając zasłony, wyjrzał na dziedziniec znajdujący się niecałe dziesięć stóp niżej. Na murach naliczył pięciu łuczników. Za bramami widać było światła Macthy i dalekie góry lśniące w blasku księżyca. Llaw wysunął się przez okno i cicho opadł na bruk dziedzińca. Nagły krzyk sprawił, że zamarł na chwilę, ale okazało się, że dobiegał z zamku. - Więźniowie są wolni! - usłyszał, gdy pędził do bramy. - Co się dzieje? - zapytał wartownik. - Więźniowie się uwolnili - wyjaśnił Llaw. - Szybko, biegnij do dworu i pilnuj schodów! Dwóch wartowników ruszyło pędem w stronę drzwi, a Llaw popatrzył na ludzi znajdujących się na blankach. - Pomóżcie im! - krzyknął. - Pilnujcie dworu! Łucznicy dołączyli do swych towarzyszy, a Llaw spokojnie oddalił się z twierdzy, ominął łukiem Macthę i ruszył w stronę odległych gór. Później dowiedział się, że dwudziestu trzech mężczyzn, których uwolnił, otworzyło drzwi cel czterdziestu następnym. Trzydziestu więźniów zginęło, walcząc wręcz na zamku, dwudziestu dwóch złapano w ciągu trzech dni, ale jedenastu zdołało uciec. Teraz, siedem miesięcy później, Llaw siedział w swoim ukryciu i obserwował kolejne polowanie na uciekiniera. Miał nadzieję, że go. złapią. Wolał, żeby po jego puszczy nie włóczyli się uzbrojeni ludzie, niepokojąc zwierzynę i zagrażając jemu samemu. Lamfhada przykucnął między dwoma głazami i obserwował jeźdźców. Deszcz zalewał im oczy, ale mimo to nieustępliwie dążyli naprzód, prowadzeni przez tropiciela, pomarszczonego Nomadę o skośnych oczach. Lamfhada był pewien, że Nomada zna się na magii. Jakże inaczej zdołałby tropić go pośród skał i piargów. Chłopiec rzucił okiem za siebie, na góry i skraj puszczy. Tam znalazłby ratunek, ale znajdował się o co najmniej milę drogi pod górę. Deszcz ziębił go, a pusty żołądek domagał się pożywienia. Znalazłszy się na tym pustkowiu, młodzieniec zwątpił w słuszność swojej decyzji i przeklinał własną głupotę. Czy służba u księcia byłaby taka zła w porównaniu z tym? Była... wiedział doskonale. Książę często karał swych służących chłostą, a w zi- mowę przesilenie dnia z nocą za jakiś drobiazg skazał starszego niewolnika na obdarcie żywcem ze skóry. Nie, pomyślał Lamfhada, lepiej być uciekinierem. Nomadzki tropiciel zatrzymał się jakieś dwieście kroków od głazów i nagle wskazał na coś ręką. Lamfhada zamrugał oczami i cofnął się, gdy jeźdźcy rzucili się galopem w jego stronę. Młodzieniec wyskoczył z kryjówki i popędził ku górom, ślizgając się i potykając w błocie i na śliskich skałach. Konie pędziły za nim i słyszał okrzyki jeźdźców. W panice Lamfhada wykrzyknął magiczne imię i nagle poczuł, że staje się lekki, a krok mu się wydłuża. Prawie unosił się nad skałami. Nagłym skokiem, pokonując odległość dziesięciu stóp, znalazł się na głazie, co skróciło mu drogę do wąskiej ścieżki wiodącej w stronę drzew. Jeźdźcy nie mogli za nim nadążyć i musieli objeżdżać głaz, zostając dzięki temu z tyłu. Pogoń jednak trwała. Lord Errin zmusił swego potężnego czarnego wałacha do galopu i ruszył za zbiegiem, nie mogąc się nadziwić, że młodzieniec posuwa się tak błyskawicznie. Gdyby wiedział, że jest taki szybki, za nic nie oddałby go księciu, tylko zatrzymał przy sobie i wystawiał w Furbolg na wyścigach. Teraz już za późno, pomyślał Errin, zbliżając się do chłopca. Słysząc tętent kopyt, Lamfhada skręcił raptownie w lewo i zaczął wspinać się po piarżystym zboczu, pomagając sobie rękoma. Errin zaklął i skierował swego wałacha na niebezpieczny stok, ale koń poślizgnął się i przysiadł na zadzie. Inny jeździec kontynuował pościg. - Daj mi łuk! - krzyknął Errin, porywając broń i zakładając strzałę. Lamfhada był już blisko celu, gdy Errin naciągnął cięciwę, wziął głęboki wdech, powoli wypuścił powietrze i, wstrzymując oddech, wystrzelił. Strzała pomknęła do celu, trafiając młodzieńca w plecy. Potknął się, ale nie upadł, i wkrótce znalazł się pośród drzew. - Mamy za nim jechać, panie? - zapytał Nomada. - Nie, jest nas za mało, żebyśmy mogli poradzić sobie z buntownikami. Strzała weszła głęboko, on nie przeżyje. - Errin rzucił łuk jeźdźcowi i sprowadził czarnego wałacha z piargu. - Co ten chłopiec krzyczał? - zapytał. - Wydaje się, że jakieś imię, panie. - Nomada wzruszył ramionami. - Brzmiało to jak „Ollathair”. - To samo i ja usłyszałem. Ciekawe, dlaczego uciekinier miałby używać imienia umarłego czarnoksiężnika? I dlaczego zaczął nagle tak prędko biec? - Nomada znowu wzruszył ramionami, a Errin się uśmiechnął. - Nic cię to nie obchodzi, co, Ubadai? - Nie, panie - zgodził się stary. - Ja tropię. Pracuję bardzo dobrze. - Istotnie, udało ci się znakomicie. Ale to ciekawe, zapytam Okessę, gdy wrócimy. - Nomada odchrząknął i splunął, a Errin zachichotał. - On ciebie też nie lubi, przyjacielu. Ale strzeż się, to potężny człowiek, i lepiej nie robić sobie z niego wroga. - Mężczyznę ocenia się po wrogach, panie. Lepiej potężni niż słabi. Errin uśmiechnął się do Nomady i poprowadził swoją grupę do Macthy. Znalazłszy się pośród drzew, Lamfhada zatrzymał się, czując ogromne zmęczenie. Próbował iść dalej, ale wzrok mu się zmącił, a drzewa zdawały się chwiać i przesuwać przed jego oczami. Ziemia ruszyła na niego i przestał widzieć cokolwiek. Smukły mężczyzna wyszedł zza grubej sosny i podszedł do leżącego chłopca. Miał na sobie koszulę z błękitnego jedwabiu, skórzane spodnie i buty ze srebrnymi klamrami; jego ramiona okrywał doskonale wykonany kożuszek. DLugie włosy zebrane miał na karku srebrną taśmą, a jego oczy miały barwę fiołków. Klękając koło Lamfhady, ujrzał krew sączącą się z rany dookoła strzały i odwrócił głowę. - No i co, wyjmiesz ją? - dobiegł go jakiś głos i mężczyzna zerwał się na równe nogi, odwracając się twarzą do nowo przybyłego, wysokiego wojownika o szerokich ramionach, jasnych włosach i złotorudej brodzie. - Nie znam się na ranach. Myślę, że powinien już nie żyć. - Twoja twarz jest tak szara jak zimowe niebo - uśmiechnął się Llaw Gyffes. Nie poświęcając mężczyźnie więcej uwagi, podszedł do powalonego chłopca i zerwał z niego koszulę. Strzała weszła głęboko i wbiła się pod łopatkę, a ciało naokoło rany zdążyło już spuchnąć. Llaw chwycił za drzewce. - Zaczeka]! - zawołał ten drugi. - Jeśli grot ma zadziory, zrobisz mu tylko krzywdę. - Więc módl się, żeby nie miał - odparł Llaw, znienacka wyszarpując strzałę. Lamfhada jęknął, ale nie odzyskał przytomności. Llaw przyjrzał się grotowi: nie miał zadziorów. Z rany zaczęła płynąć krew i Llaw zatamował ją skrawkiem koszuli. Podniósł chłopca, przerzucił go sobie przez ramię i ruszył w głąb mrocznej puszczy. Drugi mężczyzna poszedł za nim. - Dokąd idziemy? - zapytał. - Za godzinę dotrzemy do osady. Mają tam aptekarza i kobietę Wyccha - odparł Llaw. - Nazywam się Nuada. Llaw szedł dalej, nie odpowiadając. Słońce zachodziło już za góry, gdy wspięli się na nieduże wzniesienie górujące nad wioską. Było tam siedem chat i jedna większa budowla, ulokowana w południowej części osady, a od północnej strony znajdowała się zagroda, w której pasło się pięć kucyków. - Sprawdź, czy ten chłopak jeszcze żyje - zwrócił się Llaw do swego towarzysza. Nuada ostrożnie ujął rękę Lamfhady, szukając pulsu. - Tak - powiedział - ale serce bije nierówno. Llaw nic mu na to nie odrzekł, lecz rozpoczął dLugi marsz w dół. Gdy zbliżyli się do osady, z najbliższej chaty wyszło dwóch mężczyzn. Obaj byli uzbrojeni w łuki, a za pasem mieli noże. Llaw pomachał do nich, a gdy go rozpoznali, schowali strzały do kołczanów. Llaw zaniósł Lamfhadę do najdalszej chaty, wszedł po schod- kach na toporny ganek i zastukał do drzwi, które otworzyła kobieta w średnim wieku. Widząc, co przyniósł, odsunęła się na bok. Llaw wszedł do chaty i skierował się prosto do wąskiego łóżka stojącego pod wychodzącym na wschód oknem. Kobieta pomogła mu położyć chłopca na posłaniu i wyciągnęła zakrwawioną szmatę z rany. Krew znowu zaczęła płynąć, a ona patrzyła na nią badawczo. - Strzała nie przebiła płuca - stwierdziła. - Zostaw go tu, zajmę się nim. Llaw milczał. Wstał, rozprostował plecy, a potem zauważył Nuadę stojącego w drzwiach. - Czego tu szukasz? - zapytał. - Chętnie bym coś zjadł - odparł Nuada. - Masz czym zapłacić? - Za posiłek zazwyczaj odwdzięczam się, śpiewając - wyjaśnił młody człowiek. - Jestem minstrelem. Llaw potrząsnął głową, minął go i wyszedł w gęstniejący mrok. Nuada dogonił go. - Jestem dobrym poetą. Przyjmowano mnie w pałacu w Furbolg i śpiewałem przed księciem w Macthcie. I byłem na wschodzie. - Dobrzy poeci to bogaci poeci - odparł Llaw. - Taka jest natura rzeczy. Ale to nieważne, myślę, że wieśniacy chętnie cię posłuchają. Znasz sagę o Petricu? - Oczywiście, ale wolę tematy współczesne. Dlatego tu jestem... zbieram materiały. - Posłuchaj mojej rady i wystąp z Petricem - rzekł Llaw i poszedł do większego domu. Nuada dogonił go. - Nie jesteś zbyt towarzyski, przyjacielu. - Nie mam przyjaciół - rzucił Llaw - i wcale ich nie potrzebuję. Budynek miał dLugość mniej więcej siedemdziesięciu stóp, a dwa kamienne paleniska znajdowały się w jego centrum po przeciwnych stronach. Było tu też kilkanaście stołów i, w głębi, dLugi stojak, na którym stały beczki. Llaw przepchnął się przez tłum i zdjął kufel z haczyka na ścianie. Napełnił go piwem z mniejszej beczki umieszczonej na drewnianym blacie opartym na kobyłkach. Nuada zauważył, że Llaw nie zostawił zapłaty, więc też sięgnął po kufel. - A co ty wyrabiasz? - zapytał śniady mężczyzna, wbijając gruby palec w pierś Nuady. - Chciałem się napić - odparł poeta. - Nie z mojego kufla - rzekł mężczyzna i wyrwał mu naczynie. - Bardzo przepraszam - powiedział Nuada. Odwrócił się i ujrzał, że jasnowłosy wojownik rozmawia z jakimś człowiekiem. Mężczyzna ten, solidnie zbudowany i o pokaźnym brzuszku, odwrócił się, by spojrzeć na poetę, a potem się uśmiechnął i skierował w jego stronę. - To ty jesteś tym minstrelem? - zapytał. - Istotnie, jestem nim, panie. - Przybywasz z daleka? - Z Furbolg. Śpiewałem na dworze. - Dobrze. Masz zatem wieści. Przedstawię cię. Jak się nazywasz? - Nuada. Czasami mówią na mnie Srebrna Dłoń... gdy gram na harfie. - Nie mamy tu harf, ale znajdzie się dla ciebie posiłek i posłanie, jeśli opowiesz nam, co dzieje się na świecie. Daruj sobie tylko ozdobniki - ostrzegł. - Cenimy prostotę. Llaw Gyffes usiadł na ustawionej pod ścianą ławie, wysuwając przed siebie dLugie nogi. Uśmiechnął się, ogarnięty chwilowym współczuciem dla poety. To nie było Furbolg ani nawet Mactha. Dworski minstrel miał za chwilę wystąpić przed bandą prostaków, ludzi, którzy nie mieli pojęcia, jaka jest różnica między dziełem literackim a rzeczywistością. Patrzył, jak Nuada wspina się na szeroki stół, a potem mężczyzna odpowiedzialny za porządek nakazał ciszę i przedstawił poetę. Rozmowy umilkły na chwilę, a potem rozpoczęły się znowu, chociaż Nuada zaczął mówić. Mężczyźni odwrócili się tyłem, a opowiedziany w dalszym kącie sali dowcip wywołał salwy głośnego śmiechu. Nagle głos Nuady, dźwięczny i donośny, wybił się ponad wrzawę. - Kiedy umiera bohater - mówił - bogowie ofiarowują mu dar. Ale dar ten jest dwoisty. Ty! - wykrzyknął, wskazując opasłego mężczyznę w kurcie z wilczej skóry. - Wiesz, co to za dar? Tak, ty świnio w stroju wilka! - Rozległ się śmieszek, a mężczyzna zaczerwienił się i już sięgał po sztylet u pasa. Nuada odwrócił się i wskazał na kogoś innego. - A ty? Wiesz, co to za dar? - Mężczyzna pokręcił głową. - A więc ja warn powiem. Kiedy umiera bohater, jego dusza wędruje, wzywana tu i tam przez minstreli i poetów. Gdy o nim opowiadają przed zgromadzeniem... nawet takiej bandzie żebraków jak tutaj... jego duch pojawia się wśród nich. To są czary! To magia, jakiej żaden czarnoksiężnik nie potrafi stworzyć. A dlaczego jest dwoista? Bo bohater stanie pośród was i ujrzy, że wy nie dbacie o jego czyny. Są dla was niczym. Przy tym ogniu stoi Petric, największy z wojowników, najszlachetniejszy z ludzi. Walczył ze złem i dążył do czegoś więcej niż chwała. I kogo teraz widzi, rozglądając się dookoła? Wałkoni i nierobów, zbiegów i rozpustników. Tacy jak on zasLugują na coś lepszego. Llaw Gyffes nerwowo popatrzył w ogień, ale nie ujrzał nic oprócz tańczących płomieni. Jednak w sali zapanowała cisza, a poeta milczał przez kilka chwil. Potem odezwał się, już łagodniejszym głosem. - W początkach dawno minionej ery... - zaczął Nuada - ...Petric wyłonił się z puszczy. Wysoki był... Llaw słuchał dobrze znanej mu opowieści. Żaden dźwięk nie przerywał poecie, który rozsnuwał swój czar. Pod koniec, gdy opowiadał o rycerskości i zdradzie oraz zamordowaniu Petrica na Przełęczy Dusz, wszystkie oczy skierowane były na artystę. Nie skończył jednak na tym, jak skrzydlate demony porwały ciało. Opowiedział także o tym, jak rycerska dusza Petrica wydostała się z martwego ciała i kontynuowała swą walkę na niebie, jako miecz mając światło księżyca, a jako oczy dwie lśniące gwiazdy. Gdy głos Nuady umilkł, rozległy się głośne oklaski. Poeta występował jeszcze przez godzinę, opowiadając o starożytnych bohaterach, a zakończył historią rycerzy Gabali i ich wyprawy, której celem było unicestwienie istoty zła. Wbrew samemu sobie Llaw poczuł, że jego cynizm rozwiewa się pod wpływem wymowy minstrela i na koniec klaskał i krzyczał równie głośno jak reszta zgromadzonych. Nuada dostał kufel piwa, który pochłonął jednym haustem. Potem zażądał krzesła i ustawił je na środku stołu. Stamtąd odpowiadał na pytania. Mężczyźni ustawili się w krąg, pytając o najnowsze wydarzenia ze świata. Nuada opowiadał o czystce w stolicy, o kupcach nomadzkich tropionych jak szczury, o rosnących cenach i braku żywności na północy. Mówił o wielkim wyścigu i rumaku o imieniu Lancer, ogromnym siwku, który pokonał najszybsze konie w całym imperium. Wreszcie zszedł ze stołu i dołączył do Llawa Gyffesa. - Masz talent - stwierdził banita. - Ale czy Petric rzeczywiście był tu z nami? - Był, oczywiście, jeśli poczułeś jego obecność - uśmiechnął się minstrel. - Jak to możliwe, że człowiek o twoich umiejętnościach znalazł się w takim miejscu jak to? Powinieneś być bogaty i mieszkać w pałacu. Nuada wzruszył ramionami i zmrużył swe fiołkowe oczy. - Mieszkałem w pałacu. Jadałem ze złotej zastawy. - Dotknął swej błękitnej jedwabnej koszuli. - Dawniej nosiłbym taką koszulę przez jeden dzień, a potem oddałbym ją niewolnikowi albo wrzucił do ognia. Llaw uśmiechnął się. - Nie powiesz mi chyba teraz, że nie mogło się to równać ze swobodnym życiem w puszczy? - Nie. Popatrz na mnie, człowieku! Co widzisz? - Jesteś dosyć przystojny. Masz dLugie, ciemne włosy i niezwykłe fiołkowe oczy. - Jestem Nomadą. Mój ojciec należał do najbogatszych kupców w Furbolg. Llaw kiwnął głową. - Rozumiem, że odebrano ci wszystko. - Gorzej. Wymordowano całą moją rodzinę. Mnie nie było w domu, gdy przyszli żołnierze. Byłem u... przyjaciółki. Wyprowadziła mnie ukradkiem z miasta. - No tak, nastały ciężkie czasy. Co sprawiło, że znalazłeś się akurat tutaj? - Słyszałem, że zamieszkują tu buntownicy dowodzeni przez bohatera i przybyłem, by poznać jego historię. Potem wyruszę na wschód, gdzie nadal panuje zdrowy rozsądek. - Nie znajdziesz tu buntowników, najwyżej zbiegów i złodziei, ale nie bohaterów. Nuada milczał przez chwilę, a potem przybliżył się do banity. - W Furbolg i wielu innych miastach opowiadają nową sagę. Traktuje ona o bohaterze, który przeciwstawił się i księciu, i królowi. Zabił książęcego siostrzeńca, za co został skazany na śmierć, ale wyrwał się z lochów Macthy i uwolnił wszystkich tamtejszych więźniów. W całym kraju jego imię stanowi synonim walki z tyranią. - Walka z tyranią? - Llaw zachichotał. - Co to za bzdury, poeto? Równie dobrze można by zechcieć, plując, uciszyć burzę. - Mylisz się. Ten człowiek istnieje, a ja go odnajdę. - Nazywa się jakoś ten ideał? - Mocarz. Llaw Gyffes. - Poecie zalśniły oczy, gdy wymawiał to imię. - Powodzenia w poszukiwaniach, minstrelu. - A więc go nie znasz? - Nie, nie mam pojęcia, o kim mówiłeś. Chodźmy wreszcie coś zjeść. ROZDZIAŁ 3 Były Rycerz posuwał się wąskimi ścieżkami z dala od wszelkich osad. Żywił się tym, co ustrzelił z łuku i zbierał zioła na leśnych polanach i łąkach. Miał coraz mniej czasu, a hełm z każdym dniem bardziej uciskał mu gardło. Jednak nigdzie nie słyszał o Rzemieślniku posiadającym szczególne umiejętności, a imię Ruad Ro-fhessa nie było nikomu znane. Na północy pozostało mu tylko duże miasto Mactha, ale wolał się tam nie pojawiać, gdyż nawet jeśli paź go sobie nie przypominał, na pewno zapamiętał go książę. Minęło ponad dwa tygodnie od dnia, kiedy ostatnio zatrzymał się w jakimś mieście, by zakupić sól, zalakowany dzbanek brandy i worek ziarna dla swego konia. Trawy znajdował pod dostatkiem, ale koń karmiony ziarnem biegnie szybciej od każdego dzikiego zwierza. Miasto było niewielkie: liczyło nie więcej jak szesnaście domów, kuźnię i sklep, ale ceny towarów okazały się dwa razy wyższe, niż oczekiwał. Zapłacił jednak, ile żądano i oddalił się, by rozbić obóz tuż za jego granicami na leśnej łące nad strumieniem. Było gorąco i pot spływał mu po czaszce pod dławiącym go hełmem. Rozpieczętował dzbanek i upił spory łyk, a wtedy przypomniała mu się najgorsza chwila z lat dziecięcych. Wspiął się na uschnięte drzewo i właśnie przechodził z jednej strony na drugą, gdy martwa gałąź pękła pod jego ciężarem, tak że wpadł do środka pnia, uderzając stopami w znajdujące się na dole mrowisko. Ramiona miał przyciśnięte do boków, a pień otaczał go jak ciasna trumna. Zaczął krzyczeć, ale był daleko od domu i nikomu nie powiedział, dokąd idzie. Mrówki zaczęły po nim chodzić... dotarły do twarzy, weszły do oczu i uszu. Krzyczał bez ustanku, ale wtedy weszły mu do ust. Mając uwięzione ramiona, nie mógł się wspiąć, aby wyjść i trwał tak przez kilka nie kończących się godzin, aż wreszcie leśniczy usłyszał jego słabnące wołanie. Sześciu ludzi pracowało przez godzinę, żeby go uwolnić, i od tego dnia nie lubił zamkniętych przestrzeni. Lęk ten pozostał mu aż do lat męskich. Kiedy zaś otworzyły się czarne wrota, koszmar wrócił do niego z całą mocą jak wszechogarniająca fala przerażenia. A teraz znowu był uwięziony, tym razem w walcu ze srebrzystej stali przymocowanym do nakarczka zbroi. Nie mógł otrzeć potu, który spływał mu po skórze... czuł się tak, jakby chodziły mu po głowie mrówki. Pociągnął jeszcze brandy. Gdzie jest Ollathair? Manannan wielokrotnie sprawdzał klejnot na rękojeści swego miecza, ale jak na razie nie dawał on większych nadziei. Zbrojmistrz musiałby znajdować się bliżej niż o dzień drogi od właściciela miecza, aby kamień zadziałał. Niech cię diabli, czarnoksiężniku! Dokąd cię poniosło? Podczas sześciu lat dobrowolnego wygnania Manannan chciwie słuchał wszystkich wiadomości z ojczyzny, ale większość z nich dotyczyła nowego króla, Ahaka, i jego niedawnego zwycięstwa w ostatniej wojnie fomoriańskiej. Monarcha błyskotliwie wynegocjował rozwiązanie imperium, zgadzając się na traktaty ze wszystkimi terytoriami dawniej rządzonymi przez Gabalę. Rycerze jednak stali się już tylko legendą, a o Zbrojmistrzu nikt w ogóle nie pamiętał. Czyżby zmienił zdanie i wyruszył razem z Samildanachem? Tamtej potwornej nocy zapadła gęsta mgła. Właśnie dzięki temu Manannan zdołał się wymknąć niezauważenie. Ale nie... Ollathair powiedział wszak, że musi zostać, aby otworzyć wrota, gdy zło zostanie pokonane. Miał czekać pięć dni. A więc gdzie może znajdować się teraz, po sześciu latach? Manannan usiadł, opierając się o szeroki pień dębu, i pił dalej. Po niedługim czasie zaczął śpiewać sprośną śpiewkę, której nauczył się jako najemnik daleko na wschodzie. To była dobra piosenka: o dziewczynie, jej mężu i dwóch kochankach oraz rozmaitych sztuczkach, jakie stosowała, aby mężczyźni się ze sobą nie spotkali. Nie pamiętał tylko ostatniego zdania. Koń oddalił się od niego, skubiąc trawę nad brzegiem strumienia. - To żadna przyjemność, samemu śpiewać, Kuanie. Nawet w tak pięknym miejscu - powiedział do niego Były Rycerz. - Chodź tu do mnie, dam ci ziarna. No, chodź! Koń podniósł wielką, jasnoszarą głowę i patrzył na swego pana. - Nie jestem pijany, tylko szczęśliwy. To trochę co innego, chociaż nie oczekuję, że mnie zrozumiesz. - Próbował wstać, ale potknął się o pochwę swego miecza. Odpiął ją od pasa, rzucił na trawę i podniósł się. - Widzisz? Mogę stać. - Patrzcie, chłopaki! On może stać! Były Rycerz odwrócił się i popatrzył na nadchodzących. Było ich czterech, trzech brodaczy, a czwartym okazał się najwyżej piętnastoletni wyrostek. - Witam. Zechcą panowie się napić? - Naszym zdaniem, możesz nam oddać o wiele więcej. Potrzebujemy pieniędzy i dobrego wierzchowca. Były Rycerz opadł na ziemię i zachichotał. - Mam tylko jednego konia i nie jest na sprzedaż. - No, ale - powiedział pierwszy z nich, dobrze zbudowany mężczyzna z rozwidloną brodą - my wcale nie zamierzamy go kupować. - Rozumiem - odparł Były Rycerz powoli. - Niestety, nie jest on także do wzięcia. Wynocha stąd! - Oj, nieładnie, mój panie, takie nastawienie może się źle skończyć. Rozejrzyj się... jest nas czterech, mamy broń i żaden z nas nie jest pijany. - Częstowałem was - zauważył Były Rycerz. Wyciągnął miecz z pochwy i wstał, opierając się o pień dębu. - Ostrzegam - ciągnął bełkotliwie-jestem rycerzem Gabali. Walka ze mną oznacza śmierć. - Patrzcie, chłopaki - szydził pierwszy z mężczyzn - oto ciekawy widok... prawdziwy rycerz... rycerz Gabali, ni mniej, ni więcej. Ciekawe, że nie ma zbroi, poza tym wyszczerbionym hełmem. Każdy też widzi, że jest pijany w sztok. Nie wątpię w twoje słowa, panie, ale czy pijaństwo było dobrze widziane w waszych szeregach? - Nie - przyznał Były Rycerz. - Byliśmy... - urwał, nie mogąc znaleźć właściwego słowa. - Czyści? - podpowiedział mężczyzna. - Tak! Czyści. Szlachetni rycerze. - Zaśmiał się. - Szlachetni jak bogowie! I dumni. Tak. Dumni. A teraz wszystko skończone. Oni odeszli - dodał, machając ręką. - Poszli walczyć z władcą zła. - Ale ty chyba z nimi nie poszedłeś, panie. - Nie. Ja... się bałem. Czarne wrota. Ollathair wyczarował je, a ja nie mogłem przez nie przejść. No, nie mogłem, rozumiesz. Coś we mnie pękło. Wszyscy czekaliśmy w siodłach, gotowi... i wrota się otworzyły. Inni, Edrin, Pateus... przejechali. Ale nie ja. Nie. Ja nie. Wszyscy przepadli! - A więc ty, panie... wybacz brutalną szczerość... jesteś tchórzem? - Tak, tak. To ja: tchórzliwy rycerz. Ale to już tak nie boli jak dawniej. Jesteś pewien, że nie macie ochoty na łyk brandy? - Bardzo dziękujemy, ale nie. Natomiast chętnie pozbawimy cię konia i sakiewki. - Wolałbym, żebyście tego nie próbowali - odparł Były Rycerz. - Znamy się dosyć krótko, ale zdążyłem was już polubić. - Zabić go - powiedział mężczyzna, a pozostali trzej dobyli noży i rzucili się w kierunku rycerza, podczas gdy ich przywódca ruszył w stronę konia. Były Rycerz zamachnął się mieczem, który ze świstem przeciął powietrze, lśniąc w blasku słońca. Pierwszy z atakujących nie zdążył się uchylić i ostrze przecięło mu tętnicę szyjną, roztrzaskało obojczyk i dotarło do płuc. Nie żył już, kiedy upadł na ziemię. Ostrze uwolniło się, odwróciło i szybkim uderzeniem przeszyło brzuch drugiego napastnika, sięgając do kręgosłupa. Mężczyzna zdołał jeszcze krzyknąć. Wyrostek zaszedł rycerza od tyłu i teraz skoczył na niego z uniesionym nożem. Były Rycerz, nie odwracając się, opadł na kolano i przekręcił miecz tak, że znalazł się między jego prawym ramieniem a prawym bokiem. Chłopak nie dostrzegł niebezpieczeństwa, dopóki nie znalazł się za blisko i ostrze trafiło go w pierś, wbijając mu się w serce. Były Rycerz uwolnił swój miecz i wstał. Podczas trwającej kilka sekund walki przywódca rabusiów zdążył zbliżyć się do Kuana i chwycić wodze. Ogier stanął dęba i uderzył napastnika przednimi kopytami w twarz. Ten potknął się i ciężko upadł. Nad nim pojawił się jakiś cień, więc podniósł wzrok. - To był niemądry pomysł i twoi przyjaciele już za niego zapłacili. - Mężczyzna podniósł się na kolana, patrząc z niedowierzaniem na martwe ciała. - Mój syn! - zawołał, rzucając się do zwłok wyrostka. - Przez kilka chwil tulił je do siebie, a potem wstał i wydobył nóż. Z przenikliwym okrzykiem rzucił się na Byłego Rycerza. Miecz zaśpiewał znowu... Były Rycerz, już trzeźwy, wspiął się na siodło. - Chodź, Kuanie, to miejsce przestało być piękne. Od tego dnia unikał miast, osad, a nawet samotnych chat, dopóki nie dotarł do Księstwa Macthy. Jeśli Ollathair chodzi jeszcze po ziemi, musi znajdować się tu, w swojej rodzinnej okolicy. Były Rycerz dobył miecza i rzucił okiem na rubin u rękojeści. - Ollathair - wyszeptał. Klejnot zamigotał, pociemniał i oczom rycerza ukazał się stojący przy studni Zbrojmistrz. Otaczali go uzbrojeni ludzie. Ich miecze lśniły w blasku księżyca. - Nie! - zawołał Były Rycerz. Obraz zniknął. Errin wyszedł z kąpieli, pozwalając Ubadai otulić się grubym szlafrokiem. Rozgrzany gorącą wodą podszedł do okna i delektował się chłodnym powiewem wiatru. Ubadai nalał do kielicha wina i wody i zaniósł go swojemu panu, ale Errin oddalił go gestem. - Dziś nie piję - powiedział. - Coś cię niepokoi, panie? - Dlaczego nadal mi służysz, Ubadai? Wyzwoliłem cię dwa lata temu i mógłbyś udać się, dokąd zechcesz... na stepy, przez morze do Cithaeron albo na wschód. Dlaczego zostałeś? Ubadai wzruszył ramionami, a w jego ciemnych, skośnych oczach nie malowały się żadne uczucia. - Powinien pan się napić. Pić dużo. Pić do upadłego. - Niechętnie. Odejdź, zostaw mnie samego. Errin patrzył, jak Nomada odwraca się na pięcie i wychodzi z komnaty. Potem spojrzał na wino i zadrżał. Zamknął okno i przeniósł się w głąb komnaty, gdzie na kamiennym palenisku płonął ogień. Przysunął sobie ciężkie krzesło, usiadł i zapatrzył się w płomienie. Męczyło go wspomnienie spotkania z Okessą, Jasnowidzem. Nigdy nie lubił tego człowieka, a jego ogolona głowa i haczykowaty nos przypominały mu sępa. W oczach mężczyzna ten miał zawsze jakiś złośliwy błysk. Nie, Errin nie przepadał za Okessą. - Rzadko się zdarza, żebyś zechciał przyjść do mnie po radę - powiedział Jasnowidz, gdy Errin znalazł się w jego gabinecie. - Nasze drogi nieczęsto się krzyżują - odparł Errin, przyglądając się półkom i zgromadzonym na nich tomom. - Masz bardzo ciekawe książki. Może mógłbym sobie któreś z nich pożyczyć? - Oczywiście, panie. Nie wiedziałem tylko, że znasz martwe języki. - Nie znam. - A zatem, niestety, te książki nie zdadzą ci się na nic. W czym mogę ci pomóc? Errin usiadł w fotelu naprzeciwko Jasnowidza, który ostrożnie odłożył swe gęsie pióro na biurko i odsunął od siebie książkę, nad którą pracował. - Przyszedłem do ciebie po radę. Pewien młodzieniec... zbieg... wykrzyknął tajemnicze słowo. Myślę, że w ten sposób rzucał jakieś zaklęcie, bo nagle zaczął biec bardzo szybko. Zraniłem go, ale zdołał schronić się w wielkiej puszczy. - Jak brzmiało to słowo? - Ollathair. - Jesteś pewien? - Tak mi się wydaje. Mój człowiek, Ubadai, też je słyszał. Co oznacza to słowo? Okessa odchylił się i pogładził palcem wskazującym swój długi nos, wpatrując się wyblakłymi oczami w Errina. - To zmarły czarnoksiężnik... chłopiec wykrzyknął imię nie żyjącego czarnoksiężnika. Jesteś pewien, że potem zaczął szybciej biec? A może to strach dodał mu zręczności? - To możliwe, ale nie do końca. Nie widziałem, żeby ktoś tak szybko biegał, a, jak wiesz, zeszłej jesieni zdobyłem mistrzostwo na zawodach w Furbolg. Nie, moim zdaniem słowo to miało w sobie moc. Czy to możliwe? - Wszystko jest możliwe, lordzie Errinie. Niektóre... wyroby... Ollathaira istnieją nadal, jak sądzę. Władca pewnej krainy znajdującej się za Cithaeron posiada złotego sokoła, król Ahak zaś ma miecz Gabali, którym można przeciąć wszystko, nawet stal. Jednak to są bezcenne przedmioty. Skąd zbiegły niewolnik miałby posiadać coś takiego? Okessa wstał, podszedł do półki z książkami i wyjął oprawny w skórę tom. Wrócił na miejsce, otworzył księgę i zaczął ostrożnie przerzucać karty. - Ollathair - rzekł w końcu. - Jest tutaj. Syn Calibala, piętnasty Zbrojmistrz rycerzy Gabali. Został czeladnikiem swego ojca w roku 1157 w wieku trzynastu lat. Zajął miejsce ojca w 1170, więc miał wtedy dwadzieścia sześć lat. W 1190 rycerze zniknęli, a nam pozostały jedynie legendy o nich. Najbardziej popularne opowiadanie traktuje o tym, jak udali się do piekła, by zniszczyć istotę zła. W następnym roku Ollathair został aresztowany jako zdrajca i zgładzony w lochach Furbolg. Jest także krótkie streszczenie jego przesłuchania. Nie, chyba źle usłyszałeś słowa tego chłopca. - Czy może istnieć więcej niż jeden Ollathair? - zapytał Errin. - Gdyby tak było, zapewniam cię, milordzie, że wiedziałbym o tym. Masz coś jeszcze? - Nie, lordzie Jasnowidzu, ale jestem wdzięczny, że zechciałeś mi poświęcić swój czas - odparł Errin, podnosząc się. - Ależ proszę, nie odchodź jeszcze: mamy z sobą do pomówienia. - Errin usiadł. - Chodzi o twoich ludzi, milordzie. O ile wiem, pośród domowników masz sześciu Nomadów. - Tak, i wszyscy oni są lojalni wobec mnie i korony. - Korona widzi to inaczej. Król zamierza wydać edykt nakazujący zatrzymać wszystkich Nomadów i wysłać ich do Gar-aden. - Ależ to pustynia! - Podajesz w wątpliwość życzenia króla? - zapytał cicho Okessa. - Nie mnie wypowiadać się na temat królewskich decyzji. Stwierdziłem tylko fakt. Jednakże Nomadowie, których zatrudniam, są ludźmi wolnymi i mogą podróżować tam, gdzie zechcą. - Niezupełnie - stwierdził Okessa z uśmiechem. - Żaden Nomada nie może być obecnie pełnoprawnym obywatelem i, zgodnie z wyraźnym poleceniem króla, wszyscy muszą udać się do Gar-aden. Ci, którzy nie usłuchają, zostaną wytropieni i zgładzeni, a ich dobra ruchome i nieruchome przejdą na własność korony lub jej przedstawicieli. W Macthcie przedstawicielem będzie oczywiście książę. - A jak, jeśli wolno wiedzieć, mamy stwierdzić, kto jest Nomadą? Żyją wśród nas od setek lat... mówi się, że wiele szlachetnych rodów ma w sobie nornadzką krew. - Znasz takie rody? - zapytał Okessa, pochylając się do przodu. Oczy mu zabłysły. - Nie jestem całkowicie pewien. - A zatem uważaj, co mówisz. Zadekretowano, że Nomadowie są ludem nieczystym i muszą zostać usunięci z królestwa. - Dziękuję ci za tę wiadomość - powiedział Errin, zmuszając się do uśmiechu. - Możesz być pewien, że się do niej zastosuję. - Mam nadzieję, że tak uczynisz. Ale, ale, jednak nurtuje mnie ta sprawa Ollathaira. Czy przypadkiem nie znasz w okolicach Macthy jakiegoś rzemieślnika albo wieśniaka mającego tylko jedno oko? - Nie mam zwyczaju pospolitować się z gminem, lordzie Jasnowidzu, ale postaram się czegoś dowiedzieć. - Dziękuję. Sprawa jest dosyć pilna. - A więc się pospieszę. Errin poszedł prosto do księcia, który przyjął go w swych prywatnych apartamentach, w zachodniej wieży. - Nie nam podawać w wątpliwość dekrety królewskie - stwierdził książę. - Nie zapominajmy też, że chodzi o wielkie bogactwo. Ty i ja znajdujemy się w szczęśliwym położeniu. Żaden z nas nie ma w żyłach ani kropli nomadzkiej krwi... możemy więc tylko na tym skorzystać. Errin kiwnął głową. Zawsze wiedział, że książę jest twardym i okrutnym człowiekiem, ale sądził, że ma w sobie chociaż iskrę szlachetności. Teraz, patrząc w jego ciemne oczy, ujrzał jedynie chciwość. Książę Macthy wstał, uśmiechając się. Wyższy niż Errin, który kiedyś służył jako jego paź, był przystojnym, dobiegającym czterdziestki mężczyzną o starannie przyciętej i przyczesanej, rozwidlonej brodzie. - Nie zamartwiaj się o los paru wieśniaków, Errinie. Szkoda na to życia. - Myślę o moim osobistym służącym, Ubadai. Był mi wiernym towarzyszem i kilka razy uratował mnie w opałach. Pamiętasz to polowanie na niedźwiedzia, gdy mój koń upadł? Bestia rozszarpałaby mnie na strzępy, gdyby Ubadai nie skoczył mu na grzbiet ze swego konia. - Dzielny czyn, ale czegóż innego możemy oczekiwać od sługi? Daj mu pieniądze i odeślij go do Gar-aden. A teraz pomówmy o przyjemniejszych sprawach. Na wiosnę do Macthy przyjedzie król, a ja chciałbym, żebyś zajął się przyjęciem go. - Dziękuję, panie. To wielki zaszczyt. - Bzdura, Errin, jesteś jednym z najlepszych organizato- rów, jakich znam. Najgorszy szermierz i doskonały kucharz! - Książę zachichotał, a Errin skłonił się i opuścił jego komnaty. Teraz, gdy siedział przy ogniu, było mu ciężko na sercu, a duszą jego owładnęły jak najgorsze przeczucia. Okessa to jadowity wąż i Errin długo nie zapomni złośliwego błysku w jego oczach, gdy zadawał pytanie: Znasz takie rody? To zresztą ocaliło jednookiego Rzemieślnika, nazwiskiem Ruad Ro-fhessa. Errin nie oddałby żadnego człowieka w ręce lorda Jasnowidza. Tylko jak on sam na tym wyjdzie? Zagłębiony w myślach nie zauważył nadejścia Ubadai. - Jedzenie - powiedział służący, stawiając srebrną tacę obok fotela Errina. - Nie jestem głodny. Ubadai przez dłuższą chwilę patrzył badawczo w pobladłą twarz swego pana. - Stało się coś niedobrego? Pan nie pije. Pan nie je. - Musisz uciekać z Macthy... dziś w nocy. Zabierz ze sobą wszystkich nomadzkich służących i schrońcie się w puszczy. Za niąjest morze. Uciekajcie jak najdalej stąd. - Dlaczego? - Zostając, zginiecie. Wszyscy Nomadowie mają być zgromadzeni w Gar-aden. To śmiertelna pułapka, Ubadai, czuję to. Przygotuj służących. - Zrobione - zapewnił go Ubadai. Ruad poprawił posrebrzane lusterko i zaczął ostrzyć brzytwę o pasek przymocowany do ściany. Gdy był już zadowolony z efektu, zmoczył twarz ciepłą wodą i starannie ścinał czarną i siwą szczecinę. Do twarzy, którą ujrzał, pasowałaby broda: gęsta i długa, zasłaniająca wydatną szczękę i wąskie usta o pokrzywionych zębach. - Jesteś brzydszy niż kiedykolwiek - powiedział do swego odbicia. Wrócił do stołu, odsunął na bok resztki śniadania, zdjął brązową opaskę na oko i polerował ją do połysku miękką szmatką. Gdy założył ją z powrotem, nalał sobie puchar soku jabłkowego i patrzył, jak nadchodzi świt, rozpraszając cienie drzew rosnących przed jego oknem. Tu czuł się szczęśliwszy niż w cytadeli, bo ze starą fortecą wiązało się zbyt wiele wspomnień o ojcu. Calibal był surowy dla swego niechcianego syna, a chłopiec, brzydki i nieporadny, nigdy nie potrafił go zadowolić. Każdy dzień młodości poświęcał próbom zdobycia miłości ojca. W końcu powiodło mu się z Kolorami i stał się dzięki temu potężniejszym czarnoksiężnikiem niż Calibal, a wtedy obojętność ojca przemieniła się w nienawiść, która sprawiła, że odsunął od siebie syna. Nawet gdy umierał, nie po/wolił mu być przy sobie. Biedny Calibal, pomyślał Ruad. Biedny, samotny Calibal. Wstał i postarał się usunąć z pamięci te wspomnienia. Przez trzy godziny pracował nad swoimi projektami, a potem poszedł na łąkę znajdującą się opodal lasu, usiadł i grzał się w jesiennym słońcu. Wkrótce zbiorą się czarne chmury, zaczną hulać wiatry z północy, a zamiecie pokryją góry śniegiem i lodem. Już teraz liście drzew przybierają złotą barwę, a kwiaty więdną. Postać wspinająca się pomału po zboczu wzgórza przykuła uwagę Ruada. Cierpliwie czekał, aż Gwydion się do niego zbliży. - Siedzimy sobie na słoneczku? - odezwał się nowo przybyły. Jego pobrużdżona twarz była zaczerwieniona z wysiłku, a białe, sięgające do ramion włosy lśniły od potu. - Powinieneś sobie kupić konia - stwierdził Ruad, wstając. - Jesteś za stary, żeby wspinać się po górach. Stary uśmiechnął się, odetchnął głęboko i oparł się na lasce. - Nie mam siły się z tobą spierać - przyznał - ale szklanka twojego soku jabłkowego bardzo by mi pomogła. Ruad poprowadził gościa do domu, nalał mu soku, a Gwydion usadowił się za stołem. - Jak tam życie? - zapytał stary. - Nie uskarżam się - odparł Ruad. - A co u ciebie? - Uzdrowiciel zawsze ma co robić, nawet jeśli jego moc słabnie. Ruad ukroił kilka kromek ciemnego chleba i kawałek sera, a potem podał Gwydionowi. Gdy ten jadł, Ruad podszedł do drzwi i popatrzył na drogę do Macthy. Panował na niej spokój. - Okessa szuka wiadomości o jednookim rzemieślniku - powiedział Gwydion, gdy Ruad pojawił się przy nim. - Nie wątpię. Popełniłem błąd. - Dałeś magię temu chłopcu, Ługowi. - Tak. - To nie było rozsądne. - Rozsądek należy łagodzić współczuciem - zauważył Ruad. - Przeszedłeś taki szmat drogi, żeby mnie ostrzec? - I tak, i nie - odparł Gwydion. - Wysłałbym ci wiadomość, ale mam pilną sprawę, którą możesz mi pomóc rozwiązać. - Mówisz o zmianach w Kolorach? - A więc to nie są moje urojenia? Bardzo dobrze - powiedział Gwydion. - Moja moc nie gaśnie tak szybko, jak się obawiałem? - Nie. Czerwień się wzmacnia, a inne Kolory blakną. Najbardziej ucierpiał Zielony, bo jest najdalej. - Wiesz, dlaczego tak się dzieje? - zapytał Gwydion. - Kolory zawsze przesuwają się i tańczą, ale nigdy nie tak intensywnie. Zieleń stała się cieniutkim pasemkiem... a ja muszę szybko wyleczyć chore cielę. Ruad podszedł do paleniska, odgarnął popiół i przygotował nowy ogień. - Nie znam dokładnej odpowiedzi, Gwydionie. Wiem tylko, że została zachwiana równowaga: naruszono harmonię Kolorów. - Czy znasz podobne, wcześniejsze przypadki? Ja nigdy o czymś takim nie słyszałem. - Ja też nie. Ale może wszystko samo wróci do normy. - Tak myślisz? - zapytał Gwydion. Ruad wzruszył ramionami. - Coś niedobrego czai się w powietrzu - wyszeptał stary. - W zeszłym tygodniu w Macthcie były trzy morderstwa. Ludzie się boją, Ruad. - To wpływ Czerwieni: pobudza emocje. Ja też to odczułem: niecierpliwość i gniew, które wpłynęły na moją pracę. Ostatnio nie mogłem użyć Błękitu, więc musiałem odwołać się do Czerni, ale ta też słabnie. Stary zadrżał, gdy chłodny wiatr wpadł przez otwarte drzwi. - Rozpal ogień, Ruadzie. Moje stare kości nie tolerują chłodu. Ruad podniósł grubą gałąź z paleniska i przeciągnął po niej palcami. Natychmiast pojawił się na niej płomień, więc umieścił ją na podpałce. - Czerwony, oczywiście, czasem się do czegoś przydaje - powiedział, podsycając ogień. Gwydion uśmiechnął się. - Nie w leczeniu, z którego mam skromny zarobek. Ruad zamknął drzwi i przysunął dwa stołki do ognia. Gwydion usiadł, wyciągając dłonie do tańczących płomieni, a Ruad zajął drugie siedzisko. - Zostaniesz oczywiście na noc. Zapraszam. - Dziękuję - Gwydion przyjął zaproszenie. - Masz jeszcze jakieś inne wieści? Uzdrowiciel zadrżał. - Nic dobrego, obawiam się. Podróżny z Furbolg powiedział, że w mieście panuje terror... na ulicach czai się morderca. Do tej pory znaleziono ciała jedenastu młodych kobiet i pięciu młodych mężczyzn. Król obiecał, że go wytropi, ale jak na razie nie widać żadnych efektów. Ponadto są plotki dotyczące Nomadów. Ponad tysiąc zabrano do Gar-aden, do czegoś, co nazwano osadą. Wiem z pewnego źródła... - Gwydion zadrżał znowu. - Ciekawe, że ogień nie rozgrzewa mnie tak jak dawniej. Myślisz, że niedługo umrę, Ruadzie? - Nie jestem jasnowidzem, przyjacielu - odparł łagodnie Ruad. - Mówiłeś o Nomadach. - U stóp gór jest przepaść. Powiedziano mi, że znajduje się tam tysiąc ciał, a miejsca starczy jeszcze dla wielu tysięcy. - To niemożliwe - szepnął Ruad. - Gdzie logika? Co komu przyjdzie z takiej rzezi? Gwydion milczał przez chwilę, a potem zwrócił się twarzą do Rzemieślnika. - Król ogłosił, że Nomadzi są zbrukani, że niszczą czystość królestwa. Obwinia ich o wszelkie zło. Znałeś szlachetnie urodzonego Kestera? - Raz go spotkałem: to krewki starzec. - Uśmiercono go - powiedział Gwydion. - Jego dziadek poślubił nomadzką księżniczkę. - Nigdy czegoś podobnego nie słyszałem. Czy były jakieś protesty? - Były - odparł Gwydion. - Królewski mistrz miecza, rycerz Elodan, opuścił służbę. Wstawił się za Kesterem i zażądał, by zgodnie ze starożytnym prawem mógł bronić jego honoru w pojedynku. Król się zgodził, co zdziwiło wszystkich, bo w całym imperium nie ma lepszego szermierza niż Elodan. Na polu turniejowym pod miastem zebrał się wielki tłum, by oglądać walkę. Król się nie pojawił, ale stawili się jego nowi rycerze, i jeden z nich stanął w szranki. Walka była zacięta, ale wszyscy, którzy ją oglądali, mówią, że od razu było widać, że Elodan nie ma szans. Koniec był okropny. Miecz Elodana został strzaskany, a cios w hełm posłał go na kolana. A potem czerwony rycerz spokojnie odciął mu prawą dłoń. - Czerwony rycerz, powiadasz? - szepnął Ruad. - Opisz go. - Ja tego nie widziałem, Ruadzie. Mówią jednak, że rycerze ci pojawiają się tylko w pełnej zbroi i z zamkniętymi zasłonami. - Om? Ilu ich jest? - Ośmiu. Są niepokonani. Sześciokrotnie walczyli w imieniu króla i za każdym razem stawał inny rycerz. Ale każdy z nich okazał się niezwyciężony. - Stary zadrżał. - Co to wszystko ma znaczyć, Ruad? Jednooki Rzemieślnik nie udzielił mu odpowiedzi. Podszedł do okna, zamknął je i zaciągnął ciężkie wełniane kotary. - Rozgość się - powiedział Gwydionowi. - Jeśli poczujesz pragnienie, napij się, a w spiżarce znajdziesz coś do zjedzenia. Ruad poszedł do warsztatu, otworzył stojącą pod ścianą w głębi skrzynię i zaczął przetrząsać jej wnętrze. W końcu znalazł to, czego szukał: obramowaną złotem i srebrem płytkę, okrągłą i czarną jak heban. Zaniósł ją do stołu warsztatowego i zaczął powoli polerować miękką szmatką. Gdy wreszcie był zadowolony z efektu, zamknął swe jedyne oko i sięgnął do Kolorów. Czerwony prawie go zatopił, ale wzniósł się wyżej, w poszukiwaniu Białego. Kolory migotały, nikły... Biały był teraz cienką wstążką, ale Ruad przywarł do niego, osiągając spokój. Otworzył oko. Wyjąwszy z szuflady zakrzywiony nóż, naciął kciuk i poczekał, aż kropla krwi kapnie na płytkę. Gdy dotknęła hebanu, znikła, a czarna płytka stała się srebrnym lustrem, w którym Ruad ujrzał swe odbicie. - Ollathair - powiedział. Jego obraz pokrył się mgiełką, która znikła po chwili, jakby powiał jakiś niesamowity wiatr i Ruad patrzył teraz na wielką salę przyjęć w Furbolg. Król siedział na tronie, a naokoło niego stało ośmiu rycerzy w czerwonych zbrojach. Ruad skoncentrował się bardziej i obraz się przybliżył. Zbroje miały niezwykły fason, ale trochę podobny do tego, co zaprojektował niegdyś dla rycerzy Gabali. Hełmy okrągłe, z nakładającymi się na siebie pierścieniami szyjnymi. Naramienniki doskonale umocowane, z wysokim kołnierzem, który chronił szyję przed ciosem miecza. Gdy tak się im przyglądał, najwyższy z rycerzy nagle się odwrócił i Ruad ujrzał pod zasłoną parę wpatrzonych w siebie krwawoczerwonych oczu. Świsnął miecz... Ruad rzucił się wstecz, a płytka eksplodowała, rozsiewając w powietrzu fragmenty rozpalonego metalu. Jeden z nich trafił w futrynę drzwi i zapalił ją, zanim Ruad zdążył się pozbierać z podłogi. Zapach płonącego drewna rozszedł się w powietrzu. Rzemieślnik odetchnął głęboko, aby odzyskać spokój, a potem obszedł warsztat, gasząc tlące się kawałki metalu. Kiedy skończył, wrócił na swoje miejsce. Wszedł Gwydion. - Boję się pytać - zaczął - ale muszę. Co znalazłeś? - Zło - odparł Ruad. - Ale będzie gorzej... znacznie gorzej. - Czy można z nim walczyć? - Nie tacy jak ty albo ja. - A więc jest to coś potwornego, skoro Ollathair jest bezradny. Ruad uśmiechnął się. - Nie jestem bezradny, przyjacielu. Po prostu nie mam wystarczająco wielkiej mocy. - Czy jest na świecie siła, która mogłaby uczynić cię potężniejszym? - Rycerze Gabali - odparł Ruad. - Ale ich nie ma. - Właśnie. A ja utraciłem moją jedyną broń. - Co to była za broń? - zapytał Gwydion. - Tajemnica. Wiedzą, kim jestem, a, co gorsza, także gdzie przebywam. Tuż przed północą Ruad się poruszył. Słyszał, jak Gwydion chrapie w pokoju gościnnym, a na dworze jesienny wiatr stukał w okiennice. Nie przypominał sobie, kiedy zasnął, ale obudził się odświeżony, a teraz przeciągnął się i wstał. Ogień dogasał. Ruadowi przypomniał się starzec i jego wrażliwość na chłód. Poszedł do składziku na drewno i wziął kilka polan. Noc była zimna i, mimo wiatru, spokojna. Ruad trzy razy jeszcze chodził po drewno, a potem ułożył je w palenisku, tak aby ciepło utrzymało się do rana. Kompletnie rozbudzony, poszedł do studni. Gdy miał już zanurzyć w niej wiadro, dostrzegł jakiś cień poruszający się po jego lewej stronie, więc zamarł. Po chwili usiadł na murku studni i czekał. Siedmiu rycerzy rzuciło się na niego znienacka, a każdy nosił znak księcia: czarnego kruka z rozpostartymi skrzydłami na zielonym tle. - Chodźcie tu! - ryknął Ruad. Na tyłach domu rozległ się trzask łamanego drewna i trzy złote stworzenia pojawiły się na podwórku. Przypominały psy, ale wielkością przewyższały lwa. Podbiegły do Ruada i stanęły obok niego, szczerząc stalowe kły lśniące w blasku księżyca. - Dobry wieczór - powiedział Ruad, zwracając się twarzą do rycerzy. Stali bez ruchu, patrząc na swego przywódcę, szczupłego, młodego mężczyznę uzbrojonego w długi miecz. Przywódca nerwowo oblizał wargi, z trudem odrywając wzrok od złotych psów. - Dobry wieczór, Rzemieślniku. Wysłano nas, żebyśmy cię odprowadzili do Macthy. - W jakim celu? - Lord Jasnowidz, Okessa, zażądał twojej obecności. Nie znam przyczyn. - Ale nakazał wam przyjść tu w środku nocy? W pełnym uzbrojeniu? - Powiedział, że mamy cię natychmiast przyprowadzić - wyjaśnił młody człowiek, nie patrząc Ruadowi w oczy. - Wracaj do Macthy i powiedz lordowi Okessie, że nie jestem na jego rozkazy. Poza tym przekaż mu, że nie podoba mi się sposób, w jaki mnie zaprosił. Przywódca popatrzył na złote psy i ich ociekające śliną stalowe szczęki. - Okaż rozsądek, Rzemieślniku, i chodź z nami. W przeciwnym wypadku zostaniesz ogłoszony wyrzutkiem. - Myślę, chłopcze, że na ciebie już czas. - Ruad ukląkł przy psach, szepcząc im jakieś słowa, których żołnierze nie mogli dosłyszeć. Bestie rzuciły się do przodu, pobłyskując czerwonymi oczami i wyjąc wściekle. Przerażeni żołnierze rzucili się do ucieczki w dół stoku, a psy pogoniły za nimi, ujadając w blasku księżyca. Gwydion wyszedł z domu i stanął obok Ruada. - W jaki sposób znaleźli cię tak szybko? - Nie wiem, ale teraz to nie jest istotne. Muszę się stąd natychmiast zabierać. - Pójdę z tobą, chyba że uważasz, iż będę ci zawadą, Ruad uśmiechnął się. - Twoje towarzystwo jest mile w/dziane. - Te psy... wyskoczyły przez ścianę. Ilu z tamtych ludzi wróci żywych do domu? - Wszyscy. Nie poleciłem psom ich zabijać. Pogonią ich do miejsca, gdzie zostawili konie, a potem wrócą. Chodź”, pomożesz mi się pakować. Nie chcę zostawić niczego, co może być wykorzystane przez księcia lub Okessę. Pracując razem, mężczyźni zebrali drobne przedmioty z warsztatu Ruada i zapakowali do dużej płóciennej torby. Za skrzynią ukryte były sztabki złota i srebra, które Ruad włożył do pary juków i wyniósł na ganek. Psy powróciły po godzinie i stanęły nieruchomo niczym posągi. - Czy mogę do nich podejść?zapytał Gwydion. - Ależ oczywiście, nie zrobiąci krzywdy. - Starzec ukląkł obok największego z nich i przeciągnął dłonią po nakładających się na siebie płytkach na szyi zwierzęcia. - Doskonała robota. Czy oczy są z rubinów? - Tak. Uważasz, że to przesada? Chciałem użyć szmaragdów, ale są zbyt rzadkie. - Są idealne. Domyślam się, że aby wykonać ich kończyny, jako wzór miałeś prawdziwe kości. - Nie. Skopiowałem projekt mojego ojca. Psy to była jego specjalność. Ja tylko je powiększyłem. Ruad zabrał juki z ganku i przerzucił je przez lśniące grzbiety dwóch psów. Potem przywiązał płócienną torbę do trzeciego. - Zaczekaj tu - zwrócił się do Gwydiona. Poszedł do budynku i stary Uzdrowiciel ujrzał, że w głównej sali zabłysnął płomień. Ruad wyszedł ze swego płonącego domu, nie spoglądając za siebie. - Idziemy - powiedział. Psy bezszelestnie ruszyły u jego boku. ROZDZIAŁ 4 Lamfhada zbudził się, półprzytomny, usiłując skoncentrować na czymś wzrok. Nad jego głową widniały jakieś linie... ciemne linie przypominające złącza desek pokrywy trumny. - Nie! - jęknął i spróbował się podnieść. Jakaś dłoń powstrzymała go łagodnie i ktoś mówił do niego słowa przynoszące ukojenie. Przekręcił głowę na poduszce i ujrzał młodą kobietę o ciemnobrązowych oczach. Gładziła go po czole. - Odpoczywaj - szepnęła. - Jesteś bezpieczny. Odpoczywaj. Jestem przy tobie. Kiedy znowu otworzył oczy, zrozumiał, że owe linie to krawędzie desek sufitu, wspartego pośrodku o słup. Odwrócił głowę w nadziei, że ta młoda kobieta jest gdzieś w pobliżu. Zamiast niej ujrzał jednak siedzącego przy swoim posłaniu przystojnego mężczyznę odzianego w błękitną koszulę. Długie włosy sięgały mu do ramion, ale nie nosił brody, a jego oczy miały niezwykły odcień fioletu. Uśmiechnął się, widząc, że Lamfhada na niego patrzy. - Witaj wśród żywych, przyjacielu - powiedział mężczyzna cicho, melodyjnym głosem. - Nazywam się Nuada. Znalazłem cię w puszczy. - Uratowałeś mi życie - wyszeptał Lamfhada. - Niezupełnie, był ze mną ktoś jeszcze. Jak się czujesz? - Bolą mnie plecy. - Lamfhada oblizał wargi. - Chce mi się pić - szepnął. Nuada przyniósł mu kubek wody i podtrzymywał głowę, gdy pił. - Strzała, która cię trafiła, weszła głęboko. Przez pięć dni leżałeś w gorączce, ale Arian twierdzi, że wyjdziesz z tego. - Nuada mówił dalej, ale chorego znowu ogarnął sen. Tym razem śniły mu się złote ptaki latające wokół słońca. Obudził się podczas burzy, słysząc łomoczące na wietrze okiennice i deszcz uderzający o spadzisty dach. Tym razem przy jego posłaniu był inny mężczyzna: o jasnych włosach, złotorudej brodzie i oczach barwy chmur burzowych. - Pora wstawać, chłopcze - powiedział mężczyzna. - Jesteś bardzo kosztowny. - Kosztowny? - Myślisz, że Arian i jej matka zajmują się tobą z miłości? Poleżysz tak jeszcze trochę, a zupełnie zostanę bez grosza. - Przepraszam - powiedział Lamfhada. - Naprawdę. Wszystko ci zwrócę. - Z czego? Twój sztylet już sprzedałem. - Zostaw go, Llaw - odezwał się jakiś głos i w polu widzenia Lamfhady pojawiła się kobieta w średnim wieku. - Jeszcze nie wyzdrowiał, będzie mógł wstać dopiero za wiele dni. Lepiej znikaj mi z oczu! - Na ten deszcz? Twoja gościnność mnie poraża. Ale to jedzenie tak ładnie pachnie... - Więc bądź grzeczny. - Kobieta podeszła do łóżka i położyła spracowaną dłoń na czole Lamfhady. - Gorączka już mija. - Pochyliła się z uśmiechem nad młodzieńcem. - Przez kilka dni będziesz jeszcze osłabiony, ale wszystko jest na dobrej drodze. - Dziękuję pani. Gdzie jest... ta druga kobieta? - Arian? Poszła na polowanie. Dzisiaj już nie wróci: na pewno schroniła się gdzieś przed burzą. Ale zobaczysz ją jutro. - Kilka dni - warknął Llaw. - Już się ogląda za ładną buzią. Daj mu trochę ciepłej zupy, a zaraz się oświadczy. - Czemu nie? - zapytała kobieta z uśmiechem. - Wszyscy mężczyźni tak postępują, tylko nie ty, Llawie Gyffesie. - Nie potrzebuję kobiety - odparł, również ze śmiechem, ale jednak się zaczerwienił. Lamfhada na nowo zapadł w sen. Gdy się obudził, burza już się skończyła. Pamiętał, że nakarmiono go, ale wspomnienie było mgliste, a głód doskwierał mu bezlitośnie. Młoda kobieta klęczała przy palenisku, uderzając kawałkiem krzemienia o żelazo, aby zapalić podpałkę. Lamfhada obserwował, jak jej wysiłki uwieńcza pojawienie się cienkiej smużki dymu. Wtedy Arian pochyliła się nad paleniskiem i rozdmuchała ogień. Młodzieniec zdał sobie sprawę, że jak zahipnotyzowany wpatruje się w jej opięte skórzanymi spodniami biodra. - Niegrzecznie jest gapić się - powiedziała, nie odwracając głowy. - Skąd wiesz, że ci się przyglądałem? - Łóżko zaskrzypiało, kiedy się podniosłeś. - Zapaliwszy ogień, wstała płynnie i podeszła do posłania, przysuwając sobie krzesło. Miała włosy koloru miodu, ciemnobrązowe oczy, pełne usta i czarujący uśmiech. - No? - zapytała. - Co, „no”? - wymamrotał. - Nadaję się? - Nie rozumiem. - Gapisz się na mnie, jakbym była dojną krową na sprzedaż. Odwrócił wzrok. - Przepraszam. Zazwyczaj jestem grzeczniejszy. Zaśmiała się i wzięła go za rękę. - A ja zazwyczaj tak łatwo się nie obrażam. Nazywam się Arian. A ty? - Lu-Lamfhada. - Jesteś pewien? Bo sprawiasz wrażenie zmieszanego. - Jestem pewien. Nazywano mnie Ług, ale niedawno nadałem sobie nowe imię, imię mężczyzny. - Bardzo rozsądnie. Do twojej twarzy nie pasuje takie skromne imię jak Ług. Dlaczego uciekłeś? - Sprzedano mnie księciu, więc uznałem, że tak będzie lepiej. Gdzie jestem? - W Puszczy nad Oceanem. Llaw Gyffes przyniósł cię do mojej matki. Byłeś bliski śmierci. Nie powinien od razu wyciągać ci strzały: wykrwawiłeś się prawie na śmierć. - Nie rozumiem, dlaczego mnie uratował. Sprawiłem tyle kłopotu. - Nie przejmuj się Llawem, to przekorny człowiek i mało kto go rozumie. Co umiesz robić? - Gotować... sprzątać. Dobrze radzę sobie z końmi. No i umiem grać na flecie. - A polować? Szyć ubrania? Robić meble i inne rzeczy z drewna? - Nie. - Aż gliny? - Nie. - To może znasz się na ziołach? Potrafisz rozpoznać amarion albo desartal - Obawiam się, że także nie - przyznał młodzieniec. - A więc będzie ci z nami trudno, Lamfhado. Wydaje się, że pasujesz tu jak wół do karety. - Nauczę się. Pomożesz mi? - Myślisz, że nie mam nic lepszego do roboty? - Pewnie masz. Ale może znajdziesz trochę czasu i dla mnie. - Zobaczymy. Jesteś głodny? - Potwornie! - przyznał. Przyniosła mu zimną pieczeń z dziczyzny i ser, a potem sięgnęła po łuk i kołczan ze strzałami. - Dokąd idziesz? Popatrzyła na niego i uśmiechnęła się. - To chyba oczywiste - powiedziała, unosząc łuk. - Idę zbierać kwiaty! Kiedy już poszła, Lamfhada odrzucił koc i powoli wstał z posłania. Rozejrzał się za ubraniem i na bosaka podszedł do paleniska. Znalazł swoje spodnie, zwisające z oparcia krzesła, i włożył je. Koszulę powieszono na haczyku na przeciwległej ścianie: ktoś bardzo zręcznie zacerował dziurę po strzale. Ubrawszy się, młodzieniec usiadł przy ogniu; był jeszcze słaby. Dorzucił do ognia i siedział, w milczeniu rozpamiętując koszmar ucieczki i szok wywołany uderzeniem strzały. Uratował go Llaw Gyffes, człowiek, pod którego rozkazy pragnął się zgłosić, ale, jak Arian jasno mu to uzmysłowiła, miał mu bardzo mało do zaoferowania. Ogarnęło go poczucie wstydu, a co gorsza, bezużyteczności. Nagle otworzyły się drzwi i do pomieszczenia wpadł powiew chłodnego powietrza. - Jakże szybko wraca młodzież do zdrowia - powiedział Nuada. - Dzień dobry! Lamfhada uśmiechnął się. - Pamiętam cię... jak przez mgłę. Siedziałeś przy mnie. Nazywasz się Nuada? - Tak. Widzę, że czujesz się już lepiej, ale nie powinieneś przesadzać. Naprawdę było z tobą kiepsko. Arian powiedziała mi, że masz na imię Lamfhada. Bardzo piękne imię. Ni mniej, ni więcej, tak nazywał się jeden z pierwszych, o ile dobrze pamiętam, rycerzy Gabali. - Tak mi mówiono. Jesteś buntownikiem? Nuada zachichotał. - Wiesz, że chyba tak. Ale obawiam się, że nie potrafiłbym wzbudzić lęku w sercach żołnierzy króla. Minstrelowie rzadko parają się mieczem. - Jesteś poetą? Nuada skłonił się i usiadł obok chłopca. - Tak. Prawdopodobnie najlepszym w królestwie. - Znasz wiele opowieści? - Setki. Kiedy poczujesz się lepiej, musisz przyjść do sali przyjęć. Występuję co wieczór. Stałem się dosyć znany w okolicy i ludzie ze wszystkich osad w puszczy przybywają, aby mnie usłyszeć. Gdyby mieli jakieś pieniądze, byłbym już bogaty. - Opowiedz mi o rycerzach Gabali. - To raczej obszerny temat, obejmujący dwieście lat. Co konkretnie chciałbyś usłyszeć? Może opowieść o Lamfhadzie? - Powiedz mi o Ollathairze - odparł Lamfhada. - Ach, interesujesz się historią nowożytną - zaśmiał się Nuada. - Wiesz, skąd wzięli się rycerze? - Niezupełnie. Czy byli kiedyś buntownikami? - To nie całkiem tak. Zakon utworzył w roku 921 panujący wówczas król Albaras. Rycerzy było dziewięciu i występowali jako sędziowie. Podróżowali po całym kraju, aby rozsądzać spory w imieniu króla. Ale w roku 970, podczas Wojny Rebelianckiej, uratowali króla od egzekucji i wywieźli do Cithaeron. Po swoim triumfalnym powrocie w roku 976 król nadał im ziemię na budowę twierdzy i uwolnił spod władzy monarszej. Nadal występowali jako sędziowie i podróżowali po dziewięciu księstwach, na które podzielone zostało państwo. Wciąż byli nieugięcie sprawiedliwymi arbitrami. W miarę upływu lat zakon tworzył nowe reguły. Rycerzom nie wolno było posiadać bogactw, bo to mogłoby doprowadzić do przekupstwa. Nie wolno im było się żenić, bo w celu uzyskania przychylnego wyroku złoczyńcy mogliby zagrozić rodzinie rycerza. Wybór na rycerza Gabali stanowił wielki zaszczyt, ale cena znacznie wzrosła. - A co z Ollathairem? - zapytał Lamfhada. - Cierpliwości, chłopcze. Rycerzy wybierał Zbrojmistrz. Gdy jeden z nich umarł lub zginął, Zbrojmistrz przemierzał kraj w celu znalezienia następcy. - Dlaczego Zbrojmistrz? Przecież był służącym. - Zbrojmistrz był ojcem zakonu. Dostarczał nie tylko magicznych zbroi, lecz także ochrony duchowej. Tylko on mógł rozkazywać Rycerzom Gabali. Ollathair był ostatnim Zbrojmistrzem. - Jaki los spotkał Rycerzy? - Nikt tego dokładnie nie wie. Ale król wysłał kiedyś posłańca do Samildanacha, seniora Rycerzy, ze specjalnym żądaniem. Mówi się, że z tego powodu Rycerze znaleźli się w świecie demonów, gdzie wciąż walczą o dobro królestwa. Nie wiem, co się z nimi stało. Nastąpiło to w pierwszym roku panowania nowego króla. Może ich otruł, bo wypowiedzieli się niezgodnie z jego wolą w kilku sprawach. A może zostali zamordowani skrytobójczo lub też uciekli. Zbrojmistrza Ollathaira zaś pojmano i uwięziono. Zmarł w Furbolg. Czemu interesujesz się nieżyjącym czarnoksiężnikiem? - Nie wiem - skłamał Lamfhada. - Po prostu jestem ciekaw. - Teraz bardzo by się przydali w królestwie... mam na myśli Rycerzy - powiedział Nuada. - Istotnie - zgodził się ironicznie Llaw Gyffes, zamykając za sobą drzwi i podchodząc do paleniska. - Kilku typków w ozdobnych zbrojach! Jestem pewien, że król zemdlałby ze strachu na ich widok. - Byli kimś więcej niż tylko Rycerzami - stwierdził Nuada - a nawet niż bohaterami. Nie szydź z nich. Llaw grzał ręce przy ogniu. - Wy, poeci, nigdy nie widzicie rzeczy takimi, jakimi są. Wszystko jest dla was częścią jakiejś wspaniałej opowieści. Przyszedłeś tu, szukając przywódcy buntowników, a znalazłeś zbiegłego z więzienia kowala. To jest rzeczywistość. Rycerze byli zwykłymi ludźmi i wiedzieli, co to chciwość, żądze i rozpacz, tak samo jak my wszyscy. Nie czyń z nich bogów, Nuado. - W tym się z tobą zgadzam, Llawie Gyffesie. Ale nie rób z nich głupców, bo byli lepszymi ludźmi niż ty. - O to nietrudno - przyznał Llaw, klepiąc Nuadę po ramieniu. - Ale ja żyję, podczas gdy wielu lepszych ode mnie dawno już gryzie ziemię. I niech tak pozostanie: ja zajmę się swoimi sprawami, zostawiając bohaterskie czyny tobie i twoim poematom. Były Rycerz wjechał na wierzchołek wzgórza i, znalazłszy się obok zwęglonych szczątków domu Ollathaira, zsiadł z konia. Ogier Kuan płoszył się, a gdy gryzący dym dotarł do jego nozdrzy, zarżał i zaczął się cofać. Były Rycerz pogładził go po szyi. - To tylko ruiny spalonego domu, nic groźnego, staruszku. Zaczekaj tu. - Ostrożnie przeszukał zgliszcza, sprawdzając, czy są tam jakieś ludzkie szczątki. Nie znalazł nic. Wrócił do konia, odwiązał derkę i zdjął torbę z jedzeniem z kuli u łęku siodła. Była prawie pusta: zawierała tylko trzy ciastka na miodzie i płócienny worek z owsem. Dał jedno z ciastek Kuanowi, a sam zjadł pozostałe. Potem nabrał wody ze studni i napił się, zostawiając resztę wody w wiadrze swemu wierzchowcowi. Ollathair zniknął. Zabrany przez zbrojnych? Raczej nie. Czy zniszczyliby dom? Pewnie tak. Ale nie było widać siadów walki. Były Rycerz zauważył jakieś tropy koło studni i przykląkł obok nich. Ślady łap, głębokie i wyraźne. Mogły należeć do lwów. Ale tutaj? Tak blisko miasta? Wstał i poszedł za nimi. Odkrył także ślady stóp mężczyzn, którzy biegli, potykali się, uciekając przed goniącymi ich zwierzętami. Uśmiechnął się, a potem zaśmiał głośno, ale to sprawiło, że poczuł ucisk na gardle, więc się uspokoił. Zwierzęta wróciły do domu, a tam stało dwóch mężczyzn. Były Rycerz znowu przyklęknął. Ślady łap w tym miejscu stały się głębsze. Zastanawiał się przez chwilę, a potem zauważył, że niektóre ślady butów były także bardziej wyraźne. Ollathair obciążył lwy ładunkiem i wysłał je w stronę porośniętych puszczą gór... cztery albo pięć godzin temu. Kuan zarżał, odwracając głowę w stronę miasta. Były Rycerz wstał i ujrzał grupę jeźdźców pędzących w stronę wypalonego domostwa. Szybko zamazał nogą tropy, a potem zacisnął popręg, dosiadł konia i skierował go w miejsce śladów, by jeszcze bardziej je zatrzeć. Gdy jeźdźcy zbliżyli się, mężczyzna ujrzał, że wszyscy mają na napierśnikach zbroi wymalowany taki sam znak kruka. Było ich mniej więcej piętnastu. - Dzień dobry - odezwał się Były Rycerz. - Co tutaj robisz? - zapytał szczupły mężczyzna o jastrzębiej twarzy. - Zobaczyłem dym i pomyślałem, że ktoś może potrzebować pomocy. Rozumiem, że wy przyjechaliście tu także w tym celu. - Moje cele to nie twoja sprawa. Kim jesteś? - Jestem, panie, człowiekiem dobrze wychowanym - odparł Były Rycerz - i nie mam zwyczaju rozmawiać z ludźmi pozbawionymi manier. Jeźdźcy siedzieli bez ruchu, czekając na reakcję swego przywódcy. Ten zaś zaczerwienił się, zmrużył swe ciemne oczy i pogonił konia. - Nie jest zdrowo dla obcych obrażać książęcego oficera. Przeproś, panie, albo będę się musiał z tobą porachować. Były Rycerz pochylił się w stronę kuli u siodła. - Kiedy ostatni raz spotkałem księcia, wygrał srebrną kopię na polu turniejowym. Pamiętam, jak mówił, że człowiek szlachetny powinien troszczyć się o trzy rzeczy: honor, który może ozdobić jego nazwisko, sztukę walki mieczem, aby nikt nie mógł mu odebrać honoru, i pokorę, żeby zawsze wiedzieć, na czym ten ostatni polega. - Jesteś przyjacielem księcia? - Pokonał mnie na tym turnieju... aleja zawsze władałem lepiej mieczem niż kopią. Kapitan zastanawiał się przez chwilę, a potem podjął decyzję. - Przepraszam cię, panie, jeśli moje słowa zawierały obrazę, ale tropimy uciekiniera, a książę mnie obarczył odpowiedzialnością za znalezienie go. - Przyjmuję twoje przeprosiny i sam pragnę złożyć moje. Podróżuję już od wielu dni i jestem zmęczony. Czy szukacie krępego mężczyzny wędrującego w towarzystwie trzech wielkich zwierząt? - Istotnie, panie. Widziałeś ich? - Natknąłem się na nich dwa dni temu, w tamtej okolicy - odparł Były Rycerz, wskazując w kierunku odwrotnym niż las. - Wydawało mi się, że te stworzenia to lwy, ale nie widziałem ich z bliska. - Dziękuję ci, panie Rycerzu. Wybierasz się do Macthy? Książę jest w swojej rezydencji i z pewnością będzie rad cię ujrzeć. - Chyba tak zrobię. Pomyślnych łowów. Gdy jeźdźcy oddalili się, Były Rycerz poruszył wodzami i dotknął piętami końskich boków. Do skraju puszczy było mniej więcej dwie godziny drogi i przy odrobinie szczęścia powinien znaleźć Ollathaira przed zapadnięciem nocy. Jadąc, przypomniał sobie walkę turniejową, jaką stoczył z księciem. Był on znakomitym jeźdźcem i mistrzem w posługiwaniu się kopią. Gdyby ostrze broni władcy nie było zabezpieczone drewnianym kołkiem, kopia przebiłaby serce Manannana, a tak złamała mu dwa żebra. Jaka szkoda, że charakter księcia nie dorównywał jego sztuce walki. To nie władca wypowiedział słowa, które przypisał mu Były Rycerz: użył ich Samildanach, wyrzucając księciu jego brak rycerskości. Były Rycerz uśmiechnął się na wspomnienie Samildanacha: był to człowiek prawdziwie szlachetny, a zarazem bardzo skromny. Gdyby książę odważył się go wyzwać, rezultat okazałby się zgoła inny. Ogarnęła go fala wspomnień, które napełniły jego serce smutkiem... Samildanach jadący na pojedynek z rycerzem króla Cithaeron, walczący samojeden ze zbuntowanym księciem Tarainu, przewodniczący modłom w twierdzy, tańczący z Morrigan na uczcie. Nie było godniejszego rycerza Gabali, pomyślał Były Rycerz. Ani też lepszego przyjaciela. - Przepraszam, że cię zdradziłem - wyszeptał samotny jeździec. Rozwścieczony wiadomością o ucieczce nomadzkich służących Errina, Okessa przekazał ją księciu i zażądał aresztowania młodego arystokraty. Książę zaś wyłajał Errina, ale przyjął jego zapewnienia, że słudzy zbiegli, kradnąc przy tym około dwustu raqów w złocie. - Jesteś kompletnym idiotą, Errin - powiedział książę. - Ale ty zawsze byłeś łatwowierny. Teraz chyba już widzisz, że tym ludziom nie można wierzyć? - Istotnie, panie. Przeklinam moją głupotę. - Nic już się nie da zrobić. Okessa chciał, by cię powieszono, ale tej jednej przyjemności mu nie dam. Kto zająłby się organizacją uczty? Kto przygotowałby łabędzie gotowane w winie? - I przepiórki, panie - uśmiechnął się Errin. - Zapomniałem o nich. O wiele łatwiej byłoby znaleźć nowego Jasnowidza! Ale, ale, jeden z rycerzy króla przybędzie dzisiaj, aby omówić ostatnie kwestie związane z jego wizytą. Zajmij się nim. - Oczywiście, panie - odparł Errin, skłonił się i wyszedł z komnaty. Okessa czekał w korytarzu. Jego oczy lśniły złośliwym blaskiem, a po łysej czaszce spływał pot. - Nie myśl - syknął - że mnie oszukasz. Pomogłeś tym Nomadom umknąć sprawiedliwości, tak samo jak zataiłeś prawdę o Ruadzie Ro-fhessie. Ale upadniesz, lordzie Errin, a ja będę pluł na twój grób! - Jakiż z ciebie nudziarz, Okesso. A jeśli chodzi o tego Ruada, to chyba pamiętasz, że sam ci wspomniałem o Ollathairze. Skąd miałem wiedzieć, że żyje i mieszka w księstwie pod przybranym nazwiskiem? Podobno jesteś Jasnowidzem. Powinieneś był sam umieć go znaleźć. A może twoja moc gaśnie? - Jeszcze zobaczymy, lordzie Errinie - uśmiechnął się Okessa. - Ułożyłem dziś rano twój horoskop. W ciągu pięciu dni znajdziesz się w opałach, z których możesz nie wyjść żywym. I jak ci się to podoba? Errin z trudem przełknął ślinę i spróbował się uśmiechnąć, ale nie oszukał tym Okessy, który zachichotał i wyszedł. Młody człowiek podniósł drżącą dłoń do ust. Był na siebie zły, że okazał lęk, ale wiedział, że Okessa go nie okłamał. Nie miał powodu. Errin jest skazany na śmierć. W jaki sposób nadejdzie? Czy będzie to trucizna? Uduszenie? Upadek? Zbłąkana strzała? Wiedziony pierwszym odruchem chciał popędzić do domu i uciekać do Furbolg: miał tam przyjaciół. Ale jak książę potraktowałby jego ucieczkę? Znalazł się w pułapce. Żałował, że nie ma przy sobie Ubadai. Mały Nomada umiał wyczuć niebezpieczeństwo i umarłby, aby go chronić. Errin wcale nie chciał, aby ktoś za niego ginął, ale wolałby mieć świadomość, że Ubadai śpi za jego drzwiami. Usłyszałby nawet kichnięcie mrówki na łące koło domu i natychmiast by się obudził. Bez swego Nomady Errin czuł się niepewnie. Tej nocy spał źle. Zabarykadował się w swoim pokoju i zamknął okiennice. Rano wykąpał się i ubrał w zieloną tunikę ze wschodniego jedwabiu haftowanego złotą nicią, miękkie buty i pelerynę z farbowanej na żółto wełny obramowanej miękką skórką. W jasnym świetle dnia groźba Okessy wydawała się mniej straszna, a w obecności rycerza królewskiego lord Jasnowidz powstrzyma się przed skrytobójstwem. Errin zamierzał wywrzeć jak najlepsze wrażenie na rycerzu: w tej chwili potrzebował jak najwięcej przyjaciół. Rycerz przybył przed zachodem słońca i Errin z ulgą obserwował, jak strażnik na wieży daje sygnał, że zbliża się jeździec. Wraz z księciem Errin pospieszył na dół do bramy, by go powitać. Rycerz nosił szkarłatną zbroję i dosiadał wielkiego, czarnego rumaka, wysokiego na jakieś siedemnaście dłoni. Ze spuszczoną przyłbicą zbliżał się powoli do bramy zamku, oświetlony z tyłu promieniami zachodzącego słońca. Zatrzymał się przed kratą zamykającą bramę. - Witaj, panie Rycerzu - powiedział książę. - Mój rumak ma dostać osobną stajnię - odparł przybysz głosem przytłumionym przez hełm. - Nie może być przy nim żadnego innego zwierzęcia. - Oczywiście - zgodził się książę z zakłopotaniem, zwracając się do Errina, który wyszeptał polecenie strażnikowi. Żołnierz ruszył biegiem, by powiadomić stajennego. - Przygotowaliśmy ucztę - rzekł książę. - Będzie gotowa za godzinę. Twoje komnaty są w północnej wieży. Rycerz zsiadł z konia. - Gdzie są stajnie? - Errin - książę z wysiłkiem tłumił gniew - pokaż królewskiemu wysłańcowi stajnie. Czekam na was obu w wielkiej sali. Gdy książę oddalił się, Errin podszedł do rycerza. - Czy podróż była męcząca? - Do stajni, jeśli łaska. - Oczywiście. Proszę tędy. - Errin powiódł rycerza przez podwórzec do stajni, gdzie wyprowadzano inne konie. Gdy nowo przybyły zbliżył się ze swym rumakiem do stajni, kilka koni zaczęło rżeć i stawać dęba. Chłopcy stajenni z trudem zachowywali nad nimi kontrolę, ale wierzchowiec rycerza był całkowicie spokojny. - Jest doskonale wyszkolony - zauważył Errin. Czerwony rycerz wyminął go, nie udzielając odpowiedzi. Errin sięgnął, by poklepać koński grzbiet, lecz natychmiast cofnął rękę, gdyż skóra zwierzęcia była zimna jak lód. Znalazłszy się w stajni, rycerz rozsiodłal konia i poprowadził go do przegrody. Koń stanął bez ruchu, nie zwracając uwagi na znajdujące się w żłobie pożywienie. - Są też koce. Każę je przynieść - rzekł Errin. - Nie ma potrzeby. - Pozwolę sobie mieć inne zdanie. Koń jest przemarznięty. Rycerz odwrócił się do niego. - Nigdy więcej go nie dotykaj. Nie lubię, gdy inni ruszają coś, co należy do mnie. - Proszę bardzo - zgodził się Errin. - Jak się nazywasz? - Jestem posłańcem królewskim. Ty zaś, o ile dobrze rozumiem, jesteś Errin, zarządca uczty. - Tak. - Zaprowadź mnie do moich komnat. I chcę, by przysłano mi tam kobietę... młodą. - Z całym szacunkiem, panie Rycerzu, nie jestem stręczycielem. W Macthcie są liczne karczmy i oberże i wiele kobiet, które sprzedają swoje usługi. Proponuję, żebyś udał się do księcia, a gdy uczta powitalna się skończy, zajął się swymi rozrywkami. Rycerz milczał przez chwilę. - Masz rację, Errinie - powiedział wreszcie. - Jestem zmęczony po podróży i... byłem trochę nieuprzejmy. - Nic nie szkodzi, panie. Pozwól, że zaprowadzę cię do twych komnat - odparł chłodno Errin. W największym pokoju płonął ogień, a pośrodku ustawiono drewnianą wannę pełną ciepłej, pachnącej wody. Errin zostawił rycerza przygotowującego się do uczty, a sam udał się do księcia czekającego w sali przyjęć. - Co za gburowaty, ponury dureń! - wściekał się książę. - Czyżby król chciał mnie obrazić? - Chyba nie, panie. Król zawsze wysoko cię ceni... i słusznie. Może rycerz jest zmęczony, przeprosił mnie, gdy byliśmy w stajni. - A, właśnie, to jest druga sprawa. Jego wierzchowiec musi mieć oddzielną stajnię! Czy jest to książę pośród koni? - To bardzo dziwne zwierzę, panie. Inne konie wydawały się przerażone jego widokiem. Myślę, że dlatego zażądał osobnej stajni. - Hm, mimo to jego zachowanie jest nie do przyjęcia, Errinie. Zamierzam o tym napisać do króla. - Z całym szacunkiem... proponuję, abyś zaczekał z oceną do chwili, gdy lepiej poznasz tego rycerza. Król najwyraźniej go ceni i ufa mu. - Mądre słowa, Errinie. Ale lepiej niech teraz wykaże się lepszymi manierami. - Jestem pewien, że tak będzie, panie. Gdy mówił te słowa, u szczytu schodów ukazał się czerwony rycerz. Wciąż miał na sobie zbroję, ale zdjął hełm. Jego niezwykłej piękności twarz była blada jak kość słoniowa, a białe włosy miał krótko przycięte. Wydawało się, że liczy sobie niewiele ponad dwadzieścia lat. Errin ruszył mu naprzeciw, uśmiechając się na przywitanie. Z bliska gość sprawiał wrażenie starszego: mógł mieć trzydzieści, a może trochę więcej lat. Rycerz skłonił się. Jego ciemne oczy były przekrwione i wyglądał na potwornie zmęczonego. - Czy dobrze się czujesz, panie? - spytał Errin. - Wystarczająco dobrze, lordzie Errinie. - Zbroja będzie ci ciążyć. Dziś wieczór jest pora na ucztę i tańce. - Nie tańczę. Przyjechałem, by przeprowadzić kontrolę księstwa w imieniu króla. Tańce zostawiam innym. Nie troszcz się o moją zbroję: nie zdejmuję jej nigdy, gdyż jest to część moich ślubów rycerskich. - Rozumiem - odparł Errin. - Powiedz mi, jak się nazywasz, panie, bym mógł cię przedstawić. Rycerz wahał się przez chwilę, a potem na jego twarzy pojawił się przelotny, nieśmiały uśmiech. - Moje imię brzmi... Cairbre. Errin, elegancki w swych pończochach i kaftanie z błękitnego jedwabiu przetykanego srebrem, siedział po lewej stronie księcia podczas powitalnej uczty, a czerwony rycerz po prawej. Obecnych było około trzydziestu osób ze świty księcia. Siedzieli przy wielkim kwadratowym stole, kwiat szlachty księstwa, od drobnych szaraczków po rycerzy. Errin przeszedł sam siebie, a jedzenie, jak wszyscy stwierdzili zgodnie, było wyśmienite: ogromne grzyby nadziewane mieloną wołowiną i przykryte serem z Księstwa Północnego, dziesięć pieczonych łabędzi, szynka na miodzie, wołowina w przyprawach i niezwykłej słodyczy ciasta. Errin jednak zauważył, że rycerz prawie nic nie jadł i poprosił o wodę zamiast wina, które mu podano. Książę z każdą chwilą czuł się coraz bardziej nieswojo i nie potrafił wciągnąć gościa do rozmowy. Wreszcie zrezygnował z wysiłków i zwrócił się do Errina. - Doskonała organizacja, godna monarchy - powiedział, ocierając czoło perfumowaną chusteczką. - Zapewniam, że uczta, którą przygotuję dla króla, będzie jeszcze świetniejsza, panie. Wiosną można przyrządzać znacznie więcej smakołyków niż jesienią. Gdy niewolnicy sprzątnęli zastawę ze stołu, Errin zaklaskał w dłonie i wstał. Wszyscy umilkli. - Przyjaciele, książę ma nadzieję, że posiłek wam smakował, a teraz zaprasza was do wąskiej sali, gdzie czekają muzykanci. Goście wychodzili, a z wąskiej sali zaczęły dobiegać dźwięki fletu i harfy. Muzyka była pogodna i książę się rozchmurzył. - Wielkie nieba, Errinie, czy słyszę Coriusa? - Tak, panie. Ośmieliłem się go sprowadzić. - Ależ on każe sobie zapłacić fortunę! - Mam nadzieję, że uznasz jego obecność tutaj za prezent, panie. Książę pochylił głowę. - Przeszedłeś sam siebie. Doskonale! - rzekł i zwrócił się do czerwonego rycerza: - Słyszałem, jak mówiłeś Errinowi, że nie tańczysz? Czy wolisz udać się na spoczynek? - Popatrzę, jak bawią się inni - odparł rycerz, wstając. Errin poszedł za nim do wąskiej sali, gdzie kilkanaście par wykonywało taniec zimowego słońca. Muzyka brzmiała pogodnie i Errin ujrzał, że Dianu tańczy z młodym rycerzem o imieniu Goan. We włosach dziewczyny lśniły cienkie srebrne nitki, a postać jej spowijała suknia z białego, połyskliwego jedwabiu. - Myślę - rzekł rycerz - że wolałbyś oddać się tańcom, niż stać tu, zabawiając tak ponurego gościa jak ja. - W jego głosie zabrzmiał cień rozbawienia. Errin uśmiechnął się. - To jest kobieta, którą pragnąłbym poślubić. - A więc tańcz z nią, panie. Errin nie potrzebował powtórnego zaproszenia. Zręcznie wymijając innych tancerzy, podszedł do Goana i postukał go w ramię. - Goanie, przyjacielu, proszę cię, idź, i przedstaw królewskiego posłańca innym gościom. - Tak, panie. - Dziękuję. - Errin ujął Dianu za rękę i poprowadził do tańca. Gdy muzyka umilkła, zabrał ją w głąb sali, gdzie stali niewolnicy z tacami pełnymi kielichów z lekkim, białym winem. Errin wziął jeden z nich i podał swojej towarzyszce. - Wyglądasz dziś niezwykle pięknie - powiedział. - Tylko dlatego, że mnie o to poprosiłeś - odparła Dianu. - Co wiesz o tym dziwnym młodym człowieku o białych włosach? - Nazywa się Cairbre. To wszystko, co mi o nim wiadomo, poza tym, że jest posłańcem królewskim. - Ma taką smutną twarz. - Czasy są smutne - szepnął Errin. - Chodź, duszno tu. Wymknęli się niepostrzeżenie przez boczne drzwi i weszli po schodkach do niedużej komnaty, gdzie Errin wcześniej nakazał rozpalić ogień. W komnacie było więc ciepło mimo otwartego okna. Dianu podeszła do niego, wyglądając na rozciągające się w dole, błyszczące światełkami miasto Mactha. - Wyjeżdżam do Cithaeron - powiedziała. - Wyjeżdżasz? Dlaczego? Odwróciła się gwałtownie. - Och, Errinie, nie bądź taki naiwny! Król morduje Nomadów, a królestwo wpada w coraz większe długi. Codziennie słyszy się wieści o zamieszkach, morderstwach, rabunkach. Czy to się kiedykolwiek skończy? Podszedł do niej i odsunął od okna. - Lepiej nie mówić takich rzeczy w miejscach, gdzie można zostać podsłuchanym - powiedział cicho. - Poza tym Furbolg jest daleko stąd, a w Macthcie nic złego się nie dzieje. - Nam nic się nie dzieje. Ale we wsiach brakuje żywności... a zima się jeszcze nie zaczęła. Szlachta ma się doskonale ze swoimi pieczonymi łabędziami. Tylko że nie da się nimi nakarmić całej ludności, Errinie. - Miałem nadzieję, że pobierzemy się zimą - rzekł. - Chcesz powiedzieć, że nasze małżeństwo nie dojdzie do skutku? Wzięła jego dłoń i ucałowała ją. - Nic takiego nie miałam na myśli. Kocham cię. Ale możemy pobrać się w Cithaeron. Errin potrząsnął głową. - Nie wyjadę bez pozwolenia króla - stwierdził - a on mi go nie udzieli. Książę poinformował mnie ostatnio, że kilka szlachetnych rodzin w tajemnicy opuściło królestwo, zabierając ze sobą cały swój majątek. Napiętnowano ich jako zdrajców, a ich ziemie zostały skonfiskowane. To jest twoja ojczyzna, Dianu. Czy chcesz spędzie resztę życia w obcym kraju, znienawidzona i pogardzana przez swoich rodaków? - Ty nic nie rozumiesz - odparła ze smutkiem. - Tu czai się zło, Errinie. Prawdziwe, straszne zło, które tylko czeka, żeby nas wszystkich ogarnąć. Król oszalał i otacza się szaleńcami. Czy śmierć Kestera nie zaniepokoiła cię? Był to przecież dobry i szlachetny człowiek. Zgładzono go za to, że jego babka była Nomadką? Na litość boską, Errinie! Nie widzisz, co tu się dzieje?! Przyciągnął ją i pocałował. - Widzę - powiedział. - Istotnie, czasy są groźne. Ale to minie... przetrwamy burzę. Odepchnęła go. - Nie zdołamy przetrwać tej burzy. Wyjeżdżam za dwa dni, wszystko jest już załatwione. Mój drogi ojciec miał wielu znajomych w Cithaeron, a ja przesłałam tam wszystkie nasze pieniądze przez kupca Cartaina. Tutaj mam tylko pałac, a bez niego mogę się obejść. - Tylko to masz tutaj? - szepnął. - Zostawisz mnie, Dianu... ja nie mogę wyjechać. Przez chwilę w milczeniu patrzyła mu w oczy. - Sam musisz wybrać - powiedziała w końcu. - Wiem - odparł, cofając się o krok. - Niech ci szczęście sprzyja. Odwrócił się szybko, otworzył drzwi i wrócił do wąskiej sali. Muzyka grała teraz żwawiej, zagłuszana chwilami przez śmiech rozbawionych tancerzy. Errin niepostrzeżenie przemknął przez podwójne drzwi i wyszedł w nocny mrok. ROZDZIAŁ 5 Arian biegła ścieżką wydeptaną przez dziką zwierzynę, długim, pewnym krokiem. Co wieczór szlakiem tym wędrowały sarny i jelenie, ale ona nigdy na nie nie polowała, bo znajdowały się zbyt blisko ich osady. Ojciec, ucząc ją, powtarzał: „Kiedy jesteś młoda i sprawna, poluj z dala od domu. Nigdy nie wiesz, kiedy nastąpi katastrofa: wybuchnie zamieć albo zranisz się w nogę. Wtedy, aby przeżyć, będziesz musiała zadowolić się tym, co znajdziesz w najbliższej okolicy. Jeśli wcześniej polowałabyś koło domu, doszczętnie wypłoszysz zwierzynę”. Był dobrym człowiekiem i jeszcze lepszym ojcem, dopóki nie dopadła go śmiertelna choroba. Przykro było patrzeć, jak opuszczają go siły mimo troskliwej opieki jego żony. Gdy koniec się już zbliżał, matka Arian przygotowała mu kielich wina zmieszanego z wywarem z naparstnicy. Umarł spokojnie, a matka i córka opłakiwały jego zgon. Pogrążona we wspomnieniach dziewczyna nie zauważyła cienkiego drutu rozpiętego nad ścieżką. Zaczepiła o niego nogą i przewróciła się. Wtedy zza drzew wybiegło trzech mężczyzn. Arian odrzuciła łuk i sięgnęła po swój nóż myśliwski, ale jeden z nich rzucił się na nią, uderzeniem w pierś pozbawiając tchu i brutalnie przygniatając do ziemi. - No i proszę - powiedział, siadając okrakiem na powalonej i przyciskając brudną łapę do jej piersi. - Co też my tu mamy? Arian poczuła, że jakieś ręce szarpią jej spodnie i zaczęła kopać. Mężczyzna przygniatający ją do ziemi uderzył ją w twarz. - Od wielu dni się tobie przyglądamy - powiedział i niedbałym ruchem uderzył ją z drugiej strony. - Patrzymy na ciebie i mamy na ciebie ochotę. Będziesz błagać? Prosić Griana, żeby cię oszczędził? Odchylając głowę, splunęła mu w twarz. Następny cios przygwoździł jej głowę do ziemi. Mężczyzna rozdarł jej koszulę i przyglądał się obnażonemu ciału. Miał okrągłą twarz prymitywa, a otwarte usta ukazywały poczerniałe zęby. - Banda skurwysynów! - odezwał się jakiś głos i człowiek przyciskający Arian do ziemi zesztywniał i odwrócił się. Pośrodku ścieżki stał mężczyzna w czarnym płaszczu z kapturem. Słońce znajdowało się za jego plecami, więc nie można było dostrzec jego twarzy. Dwaj z napastników wydobyli zza pasa noże. Grian uczynił to samo, ale nadal siedział okrakiem, przyciskając oszołomioną Arian całym swym ciężarem. Mężczyzna w kapturze zarzucił sobie płaszcz na ramię. Jego prawa ręka kończyła się na nadgarstku, a kikut chronił czarny, skórzany pokrowiec, przymocowany do ramienia. Człowiek ten nie miał żadnej broni. Grian wstał i uśmiechnął się. - Wybrałeś niewłaściwe miejsce i nieodpowiedni czas, kaleko - powiedział, podchodząc do nowo przybyłego. - Już jesteś trupem! Dwaj towarzysze Griana stanęli po obu stronach intruza, ale on się nie cofnął. Zamiast tego zrobił krok naprzód. Napastnik stojący po prawej stronie rzucił się na niego z nożem w wyciągniętej ręce. Kaleka odchylił się do tyłu i nóż chybił celu. W tej samej chwili jego łokieć trafił w gardło opryszka, który zatoczył się, siniejąc na twarzy. Potem opadł na kolana i skonał, trzymając się rękami za szyję. Gdy do ataku ruszył drugi nożownik, mężczyzna w kapturze odwrócił się na pięcie i skoczył, uderzając go stopą w szczękę. Rozległ się trzask pękających jak zapałki kręgów szyjnych. Mężczyzna w kapturze lekko wylądował na ziemi i zwrócił się do Griana. - Nie weźmiesz mnie na te twoje sztuczki - warknął Grian. - Nie mam zamiaru - odparł cicho mężczyzna. Grian wstał i zrobił krok naprzód. Nóż Arian wbił mu się w plecy, przeszywając płuca i docierając do serca. Nikczemnik zacharczał i runął na twarz. Arian znalazła swoje spodnie i naciągnęła je. Postronki zostały poprzecinane, ale jakoś sobie poradziła. Gdy podniosła głowę, nieznajomy siedział na pniu drzewa, odwracając głowę. Odszukała luk i podeszła do niego. - Dziękuję ci, szlachetny panie. Odrzucił kaptur, ukazując kwadratową twarz i ciemnobrązowe oczy. Nie był przystojny, ale emanował siłą. Uśmiechnął się i wtedy jego twarz stała się całkiem miła. - Zrobiłem to, co konieczne. Jesteś ranna? - Ucierpiała tylko moja duma. Powinnam była zauważyć ich pułapkę. - Wszyscy uczymy się na błędach. Jak masz na imię? - Arian. Kiwnął głową i wstał. Przerastał dziewczynę o głowę, a to oznaczało, że jest rzeczywiście wysoki. - Daleko mieszkasz? - Około godziny stąd na zachód. - Czy mogę cię tam odprowadzić? - Nie trzeba - odparła, rumieniąc się. - Nie chciałem cię obrazić, Arian. Po prostu jestem głodny i chętnie coś bym przekąsił. - Wciąż nie wiem, jak się nazywasz, panie. - Jestem Elodan. Spojrzała w jego ciemne oczy, starając się ukryć współczucie. - Królewski rycerz? - Niegdyś. Ruszamy? - Nie powinieneś chodzić po lesie nie... bez broni. To niebezpieczne - powiedziała. - Dobrze, od dzisiaj będę ostrożniejszy - odparł sucho. Popatrzyła za siebie na martwe ciała i uśmiechnęła się. - Włóczą się tu większe bandy, a mimo swoich umiejętności nie poradziłbyś sobie z łucznikiem. - Istotnie, masz rację. - Ruszyli ścieżką. Arian prowadziła. Po chwili obejrzała się za siebie. - Mało mówisz - rzekła. - Zastanawiałem się. - Nad czym? - Jesteś zamężna? - Nie. Dlaczego pytasz? - Dla podtrzymania rozmowy. Ile masz lat? - Siedemnaście. A ty? - Jestem starszy niż sam czas. - Zachichotał. - Przynajmniej niekiedy tak się czuję. - Nie wyglądasz na więcej niż trzydziestkę. - Jak mówiłem: jestem starszy niż czas... dla siedemnastolatki. Obudziwszy się z bólem głowy i żołądka, który zdawał się żyć własnym życiem, Errin jęknął i przekręcił się na bok. Pusta flaszka po winie leżała w kawałkach tam, gdzie ją roztrzaskał, gdy nadchodził świt. Powoli otworzył oczy i znowu jęknął, przypominając sobie wydarzenia poprzedniego wieczoru. Dianu wyjeżdża. Nie mógł w to uwierzyć, ale znał ją na tyle dobrze, aby wiedzieć, że zrealizuje ten zamiar. Postanowił, że pojedzie do jej pałacu dziś po południu. Nowy osobisty służący, Boran, pojawił się bezszelestnie. - Kąpiel gotowa, panie - powiedział. - Na litość boską, nie krzycz tak - jęknął Errin. - Słyszałem, że uczta udała się znakomicie, panie. Errin spojrzał na łysiejącą czaszkę swego sługi, na jego zdrową, opaloną twarz i obrzydliwie czyste oczy. - Czuję, że jeśli zamrugam oczami, wykrwawię się na śmierć - oznajmił. - Kąpiel ożywi cię, panie, a rada zbiera się za godzinę. Errin opadł na poduszki i naciągnął koc na głowę. Boran westchnął, zebrał szczątki flaszki, rozsunął aksamitne zasłony i wyszedł z komnaty. Zostawszy znowu sam, Errin usiadł na łóżku. Zebrania Rady Szlachty zawsze były śmiertelnie nudrte i zazwyczaj pojawiało się najwyżej trzech lub czterech jej członków. Ale dziś miało być inaczej. Dziś obecny będzie czerwony rycerz, Cairbre, a także lord Jasnowidz, Okessa. Przyjdą wszyscy, by wykazać się swoją lojalnością dla księcia. - A niech to pokręci - powiedział Errin, zsuwając się z łoża, i udał się do zewnętrznej komnaty, aby zażyć kąpieli. Woda pachniała różami, czego nie lubił, a Ubadai nigdy o tym nie zapominał. Boran jednak był nowy i nie znał jeszcze gustów swego pana. Errin zszedł po marmurowych schodkach i zanurzył się w wodzie. - Jak moje oczy? - zapytał sługę. Boran przyjrzał mu się badawczo. - Są przekrwione, panie. Nie wyglądasz najlepiej. - Gdybyś je widział od mojej strony. Co mam nałożyć? - Po zebraniu książę zaplanował polowanie, więc przygotowałem strój myśliwski. - Czarna skóra ze srebrną lamówką? - Nie, panie, czerwony. - Przynieś czarny. Kolor czerwony zostawiam gościowi księcia. - Tak, panie. Czy mogę zaproponować coś na śniadanie? - Nie - odparł Errin, czując, że żołądek podchodzi mu do gardła. - Przyda się, gdy będziesz trząść się na końskim grzbiecie, panie. - Trząść się? Na koniu się jedzie. - W istocie, panie. Ale może trochę suchego chleba? - Errin kiwnął głową, poszedł do sypialni i czekał, aż Boran przyniesie mu ubranie. Spodnie z czarnej skóry według najświeższej mody kończyły się przed łydką. Na stopy Errin naciągnął wysokie buty sięgające za kolano. Czarna, pozbawiona ozdób tunika była wełniana, a haftowaną srebrną nicią kurtkę wykonano z czarnej skóry. - Weź płaszcz panie, jest okropny wiatr. - To daj mi ten czarny kożuch z kapturem. - Należy go oczyścić. Będzie gotowy po zebraniu. Spożywszy nieco chleba i sera, Errin przeszedł przez dziedziniec do głównej sali. Niektórzy z członków rady znajdowali się już w środku, czekając na wezwanie do komnat, w których miało się odbyć zebranie. - Dzień dobry, lordzie Errinie - odezwał się tęgi mężczyzna ubrany w strój jeździecki z zielonego aksamitu. Na czole szlachcica lśnił pot. - Miło mi cię widzieć, lordzie Porteron. Nie było cię wczoraj na uczcie. - No właśnie. Musiałem wykonać pewną pracę. Słyszałem, że przyjęcie udało się znakomicie. - Tak - zgodził się Errin i odwrócił się, by powitać wchodzącego mężczyznę. - Witaj, lordzie Delaan. Świetnie się trzymasz po wczorajszych trudach na sali tańca. Szczupły mężczyzna w brązowej tunice uśmiechnął się. - Młodość, drogi Errinie. Ojej, ale ty nie wyglądasz najlepiej. - Zapewniam cię, że wyglądam lepiej, niż się czuję. Znasz lorda Porterona? - Oczywiście. Jak się masz, panie? - Bardzo dobrze. Doskonale. Nie mógłbym lepiej. Przez kilka następnych minut przybywali kolejni lordowie i rycerze. Jako ostatni pojawił się lord Jasnowidz odziany w białe szaty. Errin kolejno powitał ich wszystkich, a potem pchnął posłańca do księcia, że rada zgromadziła się już w całości. Jak zwykle książę kazał im czekać dziesięć minut, a potem udali się do sali zebrań, gdzie ustawiono długi stół z sześcioma krzesłami po obu dłuższych bokach i dwoma u góry. Władca siedział już i rozmawiał z Cairbre. Gdy szlachetnie urodzeni znaleźli się w komnacie, władca gestem nakazał im zająć miejsca, a Errin obszedł stół, by usiąść obok Cairbre. Rycerz wyglądał znacznie lepiej: jego oczy błyszczały, a na bladych policzkach pojawił się cień rumieńca. - Widzę, że spałeś dobrze, panie Cairbre - powiedział Errin. - Odpocząłem. Dziękuję za troskę. Zebranie toczyio się tak jak zawsze. Omawiano zbieranie podatków i poważniejsze napady, które zdarzyły się w okolicach puszczy. Porteron wypowiadał się na temat zbiegostwa niewolników i braku wykwalifikowanej siły roboczej do prac polowych. Zgodzono się wysłać do jego posiadłości czterdziestu niewolnych. - Jaka jest przyczyna tych trudności? - zapytał Errin. Porteron zamrugał powiekami i otarł chusteczką spoconą twarz. - To nic poważnego, lordzie Errinie. - Wierzę ci na słowo. Ale czy jest to jakaś choroba? - Ależ nie. Jak możesz przypuszczać, postąpiliśmy zgodnie z dekretem naszego drogiego... i szanowanego... monarchy, ale mamy... mieliśmy dużą liczbę Nomadów. Zostali odesłani do Gar-aden i... ma się rozumieć, tymczasowo... brak nam rąk do pracy. - Rozumiem. Dziękuję. - Spodziewaliśmy się takich problemów, na krótką metę, oczywiście - wtrącił się gładko Okessa. - Ale ziemia i szlachetnie urodzeni tylko skorzystają na usunięciu tych zbrukanych istot. Kilka głów skinęło z aprobatą. - Masz jeszcze jakieś pytania? - ciągnął Okessa. - Nie, lordzie Jasnowidzu. - Errin pokręcił głową. - Rozumiem, że tutaj, w Macthcie, wystąpiły braki chleba, bo wysiedlono miejscowego piekarza. - Braki wystąpiły dlatego, że ten nieczysty Nomada spalił własny zakład. Należałoby go powiesić. - Mogę wtrącić słówko, panowie? - powiedział Cairbre, wstając. - Wiem... tak samo jak król... że usunięcie nomadzkiej zarazy musi spowodować krótkotrwałe trudności w wielu dziedzinach. Ale cel ostateczny jest godzien pochwały... jest to krucjata. Jeszcze trzydzieści lat temu władcy królestwa panowali nad całym kontynentem. Przez dwieście lat tworzyliśmy prawa, przynosiliśmy oświatę i cywilizację barbarzyńskim narodom. Ale pozwoliliśmy sobie na słabość, na zanieczyszczenie naszej krwi domieszką niższych ludów i teraz należy do nas tylko dziewięć księstw. Nasze siły, zarówno duchowe, jak i fizyczne, zostały zatrute. Potrzeba nam wielkiego oczyszczenia. Do tego roku gospodarka kraju znajdowała się w rękach klasy kupieckiej, którą reprezentowali głównie Nomadowie. Król stawał się bezradny na swych własnych ziemiach. Teraz skarbem zarządza nasz władca, a jego mądrość nie ma granic. Panowie, chodzi o naszą przyszłość! Gdy państwo wyzbędzie się zarazy, powstaniemy znowu i będziemy panować nad innymi narodami! Cairbre usiadł pośród głuchej ciszy, którą natychmiast przerwał głośny aplauz księcia, podjęty po chwili przez resztę zgromadzonych. Errin klaskał wraz z innymi, ale może trochę bez przekonania. Słowa i frazy przemykały mu przez głowę: Niższe ludy. Zaraza. Nieczystość. Zbrukanie. - Dziękuję ci, panie Cairbre - powiedział Okessa. - Twe przejmujące słowa doprowadziły nas do bardzo delikatnej kwestii. Jak wiecie, król nakazał, żeby wszyscy mający w żyłach nomadzką krew, zostali odesłani do Gar-aden. Na polecenie księcia rozpocząłem badania wszystkich rodzin, by sprawdzić ich powiązania z Nomadami. Okazało się, że w Macthcie są dwie szlachetne rodziny o nieczystej krwi. Errin rozejrzał się wokół. Twarz lorda Porterona była kredowobiała. - Niestety, nasz obowiązek wobec króla nakazuje, by oni także zostali wysłani do Gar- aden - ciągnął Okessa. - Zawsze byłem lojalny - powiedział Porteron, wstając. - Moja rodzina walczyła w trzech wojnach za króla i koronę. - Nie mówimy teraz o lojalności, panie - odparł Okessa z uśmieszkiem. - Jestem pewien, że król zadba, abyś do nas szybko wrócił. - To skandal! To szaleństwo! - Bądź tak łaskaw, Porteron - rzekł książę - i zaczekaj za drzwiami. Czekają tam zbrojni, którzy zabiorą cię do twoich apartamentów. - Panie Cairbre! - krzyknął Porterem. - Król przecież nie chce niszczyć szlacheckich rodzin. Nomadą był mój prapradziadek. Czerwony rycerz wstał i spojrzał na niego zimno. - Już pokazałeś, że wart jesteś swojej nomadzkiej krwi. Nie chcesz usłuchać rozkazu twego księcia... a sam gorliwie wysyłałeś do Gar-aden ludzi z twoich włości o jeszcze słabszych niż twoje związkach z nomadztwem. Gdyby szlachetna krew przeważyła w tobie, sam przyszedłbyś do księcia i wyznał prawdę. Precz z moich oczu! Porteron zatoczył się jak od ciosu i na niepewnych nogach wyszedł z komnaty. Errin domyślił się, że Porteron znalazł się w niełasce, gdyż polecono mu nie zapraszać go na ucztę. Ale coś takiego? - Wymieniłeś dwie rodziny, lordzie Okesso - odezwał się młody lord Delaan. - To nikt z obecnych - odparł Okessa. - Miałem na myśli lady Dianu, której matka wywodzi się z Nomadów. Errin poczuł, że serce wali mu jak młotem, a ręce zaczynają drżeć. - Matka lady Dianu umarła przy jej urodzeniu - powiedział Errin. - Pochodziła z Cithaeron i w jej linii nie ma żadnych wzmianek o Nomadach. - Niestety, wcale tak nie jest - stwierdził Okessa, nie mogąc powstrzymać triumfalnego uśmiechu. - Była córką człowieka zwanego Kial Orday, który urodził się na wschodnich stepach w plemieniu nomadzkim zwanym Wilkami. Nie ma wątpliwości, że jest z urodzenia nieczysta: została już zawezwana do Macthy i wyślemy ją do Gar-aden. Errin opanował się z wysiłkiem. - Moje gratulacje, lordzie Jasnowidzu. Jak zwykle byłeś bardzo wnikliwy. - Wystarczająco wnikliwy, lordzie Errin, żeby dowiedzieć się, że zamierzałeś poślubić tę kobietę. Na szczęście oszczędzony ci zostanie koszmar kopulacji z nomadzką dziwką. Słowa trafiły do celu, ale Errin czegoś takiego właśnie oczekiwał. - W istocie, panie. Nie potrafię nawet wyrazić całej mojej wdzięczności. - Rozczarowanie Okessy było tak wyraźne, że Errin uśmiechnął się złośliwie, wpijając wzrok w oczy Jasnowidza. - Na szczęście, panie - ciągnął - nie ma najmniejszych wątpliwości co do twojego pochodzenia. Twoja matka była czystej krwi Gabalanką i kupczyła swym ciałem wyłącznie pośród marynarzy w Furbolg. Jestem pewien, że wszyscy byli rodowitymi Gabalanami i nie znalazłby się pośród nich ani jeden Nomada. - Jak śmiesz! - wrzasnął Okessa, podrywając się na nogi. - Jak śmiem? A ty, syn zwykłej prostytutki, jak śmiesz oczerniać imię damy szlachetnego rodu? - Rozumiem, Errinie, że wystąpisz w jej obronie. Czy wyzwiesz kogoś na pojedynek? - syknął Okessa. Errin zamarł, gdy dotarło do niego znaczenie tych słów. Wychowanie, które odebrał jako rycerz i syn rodziny hrabiowskiej, wymagało, aby przyjął wyzwanie, jednak to, czego sam nauczył się w życiu, kazało mu zachować ostrożność. Nie władał biegle mieczem i dobrze pamiętał, co stało się z królewskim rycerzem, Elodanem. Nabrał powietrza w płuca. - Rozważę to - powiedział. Mając świadomość, że wszyscy patrzą na niego, wbił wzrok w stół i starał się opanować narastający gniew. - Rozważysz to - zadrwił Okessa. - Jakież to rycerskie! - Dość tego - warknął książę. - Lord Errin ma prawo do zastanowienia. Wszyscy bardzo lubimy... lubiliśmy lady Dianu. Ale jeśli jej krew jest nieczysta, musi pojechać do Gar- aden. Słowo króla jest prawem. A teraz przejdźmy do dalszych kwestii. Errin siedział oszołomiony podczas dalszej części zebrania, a przed jego oczami przelatywały kolejne obrazy. Dianu powiedziała mu, że w kraju zapanowało zło, a teraz będzie musiała za to zapłacić, być może nawet życiem. Wyobraził ją sobie, przywiezioną do Macthy, pogardzaną i samotną, wystawioną na złośliwości jadowitych węży takich jak Okessa. A co znajdzie w Gar-aden? Pozbawiona bogactwa i przywilejów będzie zmuszona mieszkać w chałupie i samodzielnie pokonywać trudności, podobnie jak inni Nomadowie. Przecież nie umie niczego, co mogłoby jej pomóc. Nic nie ma... poza swą urodą. Równie dobrze mogliby ją zabić. Kiedy ją przywiozą do Macthy, będzie musiał jej unikać, nie zdoła przecież spojrzeć jej w oczy. A kiedy ją zabiorą, każdego dnia swego życia będzie pamiętał, że nie uczynił nic, by uratować kobietę, którą kochał. Miłość. Słowo to i wszystkie związane z nim uczucia sprawiły, że coś zaczęło go dławić w gardle. Przełknął z wysiłkiem ślinę. Tak, kochał Dianu. Zawsze tak było, od czasów wspólnie spędzonego dzieciństwa. Czy zdoła żyć ze świadomością, że nie uczynił nic, aby jej pomóc? Zdał sobie sprawę, że brakuje mu odwagi, by się od niej odwrócić. Zamrugał powiekami i rozejrzał się po ludziach przy stole. Zebranie najwyraźniej już się skończyło i wszyscy spojrzeli na niego, gdy odezwał się, nieoczekiwanie głośno i wyraźnie: - Mój miecz przemówi za lady Dianu. Okessa uśmiechnął się, opadając na oparcie fotela i wbijając wzrok w zaskoczonego księcia. - Panie, musisz kogoś wystawić, kto będzie bronił sprawy króla. - Wycofaj się Errinie - szepnął książę. - To szaleństwo. - Nie mogę. - Myślę, że powinieneś - powiedział łagodnie Cairbre. - Bo to ja będę bronił sprawy króla, co oznacza, że staniemy przeciwko sobie. Errin wzruszył ramionami. - Będzie, co ma być. - Mam nadzieję - ciągnął Cairbre - że umiesz dobrze władać mieczem. Ale zastanów się nad jednym. To ja odciąłem dłoń Elodanowi, a on był najlepszym przeciwnikiem, z jakim przydarzyło mi się zmierzyć. Burza się zaczęła, gdy Ruad, Gwydion i trzy magiczne psy znaleźli się już w puszczy. Ruad prowadził na wschód, w najgęstsze ostępy, szukając schronienia przed ulewnym deszczem. Uzdrowiciel, całkowicie wyczerpany, poślizgnął się na błotnistym zboczu i upadł ciężko. Ruad wrócił do niego i pomógł mu wstać. Zawołał jednego z psów i posadził mu Gwydiona na jego grzbiecie. - Taki już jest los starców - stwierdził Gwydion ze słabym uśmiechem - że muszą dosiadać psów. Ruad zachichotał. - Ten jest przynajmniej magiczny. - Znasz te okolice, Ruadzie? - Dwa lata temu zbierałem tu zioła. O milę drogi stąd jest chata. Wtedy nikt w niej nie mieszkał. Ale teraz? - Wzruszył ramionami. - Strasznie tu ponuro - stwierdził Gwydion. - Zapewniam cię, że będzie wyglądało lepiej, jak wyjdzie słońce. Podążali dalej ścieżką, ale Gwydion nie był w pełni zadowolony ze swego wierzchowca. Metalowy grzbiet nie był zbytnio wygodny, zwłaszcza że płytki poruszały się i szczypały jeźdźca w uda. Ale dzięki temu Uzdrowiciel oszczędzał siły. Ruad źle ocenił odległość i dopiero po dwóch godzinach, prawie o północy, dotarli do chaty. Nie była już samotna ani pusta: opodal wybudowano cztery inne. - Mam nadzieję, że nas nie wygonią - jęknął Gwydion. Ruad nie odpowiedział. Śmiało podszedł do najbliższych drzwi. Przez szparę widać było ciepły, złoty blask. Zastukał w nie pięścią. Otworzył im młody człowiek z szerokim nożem w dłoni. - Czego tu szukacie? - zapytał. Potem ujrzał złote psy i na ten widok szeroko otworzył usta. Cofnął się o krok, zapominając o nożu. - Czarownik! - krzyknął do kogoś, kto znajdował się za jego plecami. Ruad szybko wszedł do chaty. - Istotnie, jestem czarodziejem - powiedział, zmuszając się do uśmiechu. - Ale przybywam w przyjaznych zamiarach i szukam schronienia na noc. Nie zrobimy nikomu krzywdy, obiecuję. I zapłacimy wam. W środku jednoizbowej chaty znajdowała się starszawa kobieta, troje małych dzieci i młodsza kobieta leżąca na posłaniu koło paleniska. Mężczyzna o gęstych, ciemnych, kręconych włosach miał około dwudziestu lat i był mocno zbudowany. - Nic gorszego niż to, co jest, nie może nam się przydarzyć - wzruszył ramionami, rzucając nóż na prymitywny stół. - Witajcie. Ale zwierzęta niech zostaną na zewnątrz. - Oczywiście. Ruad pomógł Gwydionowi wejść do domu, a psy usiadły przy drzwiach, zalewane strugami deszczu. Znalazłszy się ponownie w środku, Ruad zdjął przemoczony skórzany kaftan i stanął przy ogniu, ciesząc się jego ciepłem. Dzieci w milczeniu gapiły się na nowo przybyłych, z lękiem w szeroko otwartych oczach, a starsza kobieta na powrót usiadła przy posłaniu i zaczęła wycierać czoło młodej kobiety. - Czy jest chora? - zapytał Gwydion. Mężczyzna odwrócił wzrok i usiadł przy stole, wpatrując się w ścianę. Gwydion zdjął swe białe, wełniane szaty i przewiesił je przez oparcie krzesła stojącego obok paleniska. Odziany tylko w przepaskę biodrową osuszył się przy ogniu, a potem podszedł do posłania. Młoda kobieta była wychudzona jak szkielet, a jej skóra stała się prawie przezroczysta. Pod oczami miała ciemne kręgi. Gdy Gwydion ujął jej przegub, wyczuł puls tak słaby jak u motyla. - Czy mogę zająć pani miejsce? - zapytał starszą kobietę. - Jestem zmęczony po podróży. - Popatrzyła na niego wzrokiem bez wyrazu, a potem wstała i odeszła, zapędzając dzieci do łóżek, które stały pod przeciwległą ścianą. Gwydion położył rękę na czole umierającej, zamknął oczy i zaczął szukać Kolorów. Czerwony był wciąż mocny, ale nie tak jak w Macthcie. Sięgnął wyżej, do zewnętrznych krańców harmonii, i skoncentrował się na Zieleni. Powoli osiągnął powiązanie z kobietą, pulsując zgodnie z rytmem jej życia. Znalazł raka, który zajął oba płuca i docierał do żołądka. - Przynieście mi kawałek mięsa - polecił. Młody człowiek zignorował go, ale Ruad zbliżył się do niego i dotknął jego ramienia. - Przynieś kawałek mięsa mojemu przyjacielowi. - Umierający poprawiają mu apetyt? - Nie do jedzenia. Rób, o co cię proszę. Młody człowiek wstał i przyniósł kawałek szynki ze spiżarni. Podał go Gwydionowi. - Włóż go do naczynia i postaw na łóżku - nakazał Uzdrowiciel. Starsza kobieta przyniosła miskę i włożyła do niej szynkę. Ruad podszedł bliżej. Gwydion poszybował do Kolorów. Jedną kościstą dłoń położył na czole chorej, a drugą na mięsie w drewnianej misce. Stawał się coraz bledszy, aż wreszcie zaczął drżeć. Ruad poruszył się niespokojnie. Młoda kobieta jęknęła. - Co on robi? - zapytał młodzieniec. - Cicho! - syknął Ruad. Stara kobieta głośno wciągnęła powietrze do płuc i cofnęła się o krok, zakrywając usta ręką. Mięso w misce zaczęło drgać i ciemnieć; pojawiły się w nim białe robaki, a zapach zgnilizny wypełnił pomieszczenie. Szynka stała się oślizgła i sina. Robaki pełzały po palcach starca. Twarz młodej kobiety wydawała się teraz mniej przezroczysta, a na jej policzkach pojawił się lekki rumieniec. Gwydion zsunął dłoń z jej czoła, a gdy upadał, Ruad chwycił go i ułożył na koziej skórze rozciągniętej koło paleniska. - Koc, prędko! - nakazał. Stara przyniosła dwa, jednym przykrywając Uzdrowiciela, a drugi zwijając i podkładając mu pod głowę jako poduszkę. - Ahmto! - zawołał młody człowiek, widząc, że żona otwiera oczy. - Brion - szepnęła. - Miałam sen. Oczy młodzieńca wypełniły się łzami. Pochylił się nad posłaniem i chwycił Ahmtę w ramiona. Stara kobieta odwróciła się i zaczęła szlochać. Ruad poklepał ją po ramieniu i podszedł do posłania. - Jak się czujesz? - zapytał. - Strasznie się zmęczyłam, panie. Kim jesteście? - Podróżnymi. Zaśnij teraz. Rano poczujesz się lepiej. - Wątpię, panie. Umieram. - Nie - rzekł Ruad. - Jutro obudzisz się i wstaniesz, i wszystko będzie tak jak dawniej. Zostałaś uleczona. Kobieta uśmiechnęła się z niedowierzaniem, ale zapadła w sen, gdy Brion poprawiał jej koce. - Czy to prawda? - zapytał z twarzą mokrą od łez. - Nie mam zwyczaju kłamać. No... prawie nigdy. Gwydion jest wielkim Uzdrowicielem. - Jakże się wam odwdzięczę? Nawet ta chata nie jest moja. Brakuje nam jedzenia. Ale wszystko, co mam, należy do was. Ruad uśmiechnął się. - Potrzeba nam noclegu i pewnie jakiegoś małego śniadanka. Obawiam się, że szynka do niczego już się nie nada i wyrzuciłbym ją, zanim cała chata przejdzie tym ohydnym zapachem. Młodzieniec wyniósł rozkładające się mięso na dwór i wyrzucił w krzaki. Kiedy wrócił, podał Ruadowi kielich wody. - Nie mamy wina ani piwa - powiedział przepraszająco. - Zadowolimy się tym, co jest. - Jesteście ludźmi? - zapytał Brion. - Tak. Czyżbyśmy na nich nie wyglądali? - Wyglądacie całkiem zwyczajnie. Tylko że... pojawiliście się jakby w odpowiedzi na nasze modlitwy i dlatego przyszło mi do głowy, że być może jesteście... bogami. - Gdybym był bogiem - odparł Ruad, uśmiechając się - czy chciałbym być taki brzydki? Ruad ułożył się obok Gwydiona na podłodze przy ogniu i popadł w niewesołe rozmyślania. Gwydion oczyścił kobietę Ahmtę z raka, ale Ruadowi cała ta scena przypomniała o tumorze niszczącym serce królestwa. I Ruad zdawał sobie sprawę, że to on sam, Zbrojmistrz Ollathair, pomógł pasożytowi rosnąć. Pomimo swej mądrości, a może właśnie z jej powodu... stał się ofiarą bożka głupoty: dumy. Gdy nowy król, Ahak, dopiero co przybyły po swym zwycięstwie w wojnach fomoriańskich, przysłał Ollathairowi wieść o świecie poza wrotami, wydawało się, że jest to odpowiedź na modlitwy. Przez całe życie Zbrojmistrz pragnął się wyróżnić: najpierw by zrobić wrażenie na swym ojcu, Calibalu, a potem aby zostać największym Zbrojmistrzem w długiej historii rycerzy Gabali. Wciąż wyraźnie pamiętał wieczór, gdy posłaniec królewski dostarczył mu ten list. Do Ahaka przybył gość, który twierdził, że przybywa z krainy zwanej Vyre. Była ona, jak twierdził posłaniec, trapiona przez wielkie zło. Jej mieszkańcy potrzebowali pomocy legendarnych rycerzy Gabali. W zamian oferowali tajemnice medycyny i wiedzę, która zlikwidowałaby wszelkie choroby, przynosząc Gabalańczykom nową erę pokoju i zadowolenia. Z początku Ollathair zachował sceptycyzm, ale król przysłał mu srebrne zwierciadło nasycone magią silniejszą, niż jakiekolwiek znane Ollathairowi czary. Zwierciadło można było nastawić na dowolną część królestwa i widzieć ją wyraźnie. Co więcej, można było za pomocą tego lustra przeniknąć mistyczną zasłonę i znajdując się w Gabali, zajrzeć do Vyre. Tak jak utrzymywał posłaniec, Ollathair odkrył tam ziemię wielu cudów: białe miasto o licznych wieżach, zamieszkane przez anielskie istoty, otoczone gęstymi puszczami, w których aż roiło się od koszmarnych stworów. Był to rajski klejnot, a dookoła niego rozciągała się groza piekieł. Ollathair nawiązał kontakt z człowiekiem o imieniu Paulus, doradcą starszyzny Vyre. Paulus błagał Zbrój mistrza, by wysłał mu swych rycerzy, a Ahak domagał się, by Zbrojmistrz jak najprędzej udzielił odpowiedzi. Dla Ollathaira była to okazja, której duma nie pozwoliła mu zignorować. Miał szansę przewyższyć swego ojca, Calibala, i zyskać miano największego Zbrojmistrza. Zawezwał do siebie Samildanacha i lord Rycerz wypytywał go aż do świtu. Jeśli Vyre otoczone było przez piekło, w jaki sposób przetrwali mieszkańcy miasta? Jak mają rycerze walczyć z wyjącymi demonami o długich szponach? Jak powrócą, skoro Ollathaira nie będzie razem z nimi? Odpowiedzialna wszystkie pytania obietnicami: zrobi lepsze zbroje, stworzy miecze, które nigdy się nie tępią, będzie otwierał wrota między światami w uprzednio ustalonych porach, zaczynając miesiąc po tym, jak rycerze wejdą do środka. I będzie utrzymywał z nimi stały kontakt za pomocą magicznego zwierciadła. Samildanach był zachwycony pomysłem i darami, jakie obiecywało Vyre. Pragnął zostać tym, który położy koniec chorobom i rozpaczy. Sześć lat temu, w noc świętojańską, Ollathair otworzył wrota i Samildanach przeprowadził przez nią swych rycerzy. Nigdy nie powrócili. Ollathair pospieszył do twierdzy i odnalazł lustro, ale ujrzał w nim tylko własne odbicie. Próbował Kolorów: Czerni w blasku księżyca, Błękitu, gdy świeciło słońce, Czerwieni, ze swą własną krwią... ale lustro straciło wszelką moc. Wtedy zaczął się bać i próbował przekroczyć wrota za pomocą własnego ducha, ale wydawało się, że powstał tam jakiś niewidzialny, ale niemożliwy do pokonania mur. Pchnął do króla sługę z pytaniem, czy posłaniec jest nadal w Furbolg, ale okazało się, że wrócił już do swej ojczyzny. Ollathair wpadł w rozpacz: cała jego moc była bezużyteczna. W jednym tylko pokładał nadzieję: w Samildanachu, największym z wojowników, najszlachetniejszym z ludzi. Potomku królów i najprawdziwszym rycerzu, jaki kiedykolwiek istniał. Bez względu na to, jakie niebezpieczeństwa czaiły się za wrotami, Samildanach na pewno je pokona. Dzień za dniem mijał śmiertelnie powoli, aż wreszcie upłynął miesiąc i Ollathair rzucił zaklęcie, by otworzyć wrota. W ich czeluściach czaiły się krzyczące potwory z koszmarnego snu, ale moc Zbrojmistrza odrzuciła je precz. Po rycerzach nie było jednak ani śladu. Noc w noc Ollathair wyczarowywał wrota, aż wreszcie jego moc osłabła. Wtedy pojechał do Furbolg. Monarcha przywitał go jak starego przyjaciela i gościł po królewsku przez kilka tygodni. Potem zaś zaczął domagać się magicznej broni, czego Ollathair mu odmówił. Jako Zbrojmistrz rycerzy Gabali nie podlegał jego władzy. Król kazał go aresztować, twierdząc, że odmowa jest niczym innym jak zdradą. Przez wiele dni Zbrojmistrza torturowano... wypalono mu oko gorącym żelazem. Udał więc martwego i został wrzucony do płytkiego grobu za murami miasta. Uwolnił się, ale dopiero po roku wróciły mu siły i moc. Przybrał wtedy imię Ruad Ro- fhessa i przeniósł się na północ. Przez trzy lata próbował wynaleźć sposób na przekroczenie wrót do krainy Vyre. Wreszcie musiał uznać, że rycerze, jego rycerze, zostali zgładzeni. Samildanach, Edrin, Pateus, Manannan, Bersis, Cantaray, Joanin, Keristae i Bodarch... wszyscy nie żyli. Ruad Ro-fhessa miał wrażenie, że poczucie winy przepala mu serce jak żarzący się węgiel. A teraz, gdy leżał na drewnianej podłodze, ból był jeszcze gorszy niż dotychczas. Król bowiem wprowadził napawające grozą porządki i zebrał wokół siebie wojowników-bestie, wspomaganych czarną magią. Tymczasem świat, bardziej niż kiedykolwiek, potrzebował prawdziwych rycerzy. Wreszcie Ruad zapadł w sen, ale śniły mu się pożary i krew, a rycerze w szkarłatnych zbrojach zamierzali się na niego stalowymi ostrzami. Ocknął się zlany potem tuż przed świtem. Gwydion i wszyscy pozostali jeszcze spali. Ruad usiadł i dodał trochę drewna do wygasającego paleniska, poruszył je i ożywił płomienie. Brion obudził się i patrzył na swą śpiącą żonę. Pocałował ją lekko, a ona otworzyła oczy. - To prawda - szepnęła. - Jestem uleczona - Ahmta usiadła. - Nic mnie nie boli. - Kiedy się obudziłem, myślałem, że to jakiś sen - powiedział Brion, ujmując jej twarz w dłonie. Ruad uśmiechnął się i wstał. - Dzień dobry wam. Mam nadzieję, że się wyspaliście. - Tak, panie - przyznał Brion, wysuwając się spod koca i wstając. - Obiecałem ci śniadanie i dostaniesz je... jajka, bekon, i pożyczę piwa od Dalika. Z zewnątrz dobiegło metaliczne powarkiwanie, więc Ruad podbiegł do drzwi i otworzył je. Grupka ludzi zgromadziła się dookoła psów, a jeden mężczyzna usiłował oderwać złotą łuskę. Gdy pojawił się Ruad, ludzie cofnęli się. Brion wybiegł z domu i szybko wyjaśnił, kim są jego goście. Po godzinie wieść rozeszła się już po okolicznych osadach i zgromadziło się mnóstwo ludzi, w tym wielu chorych, z czyrakami, ranami lub spuchniętymi stawami. Ruad obudził Gwydiona. - Lepiej coś zjedz, przyjacielu. Obawiam się, że czeka cię ciężki dzień. Przez cały ranek Gwydion pracował na ganku chaty, odbierając zapłatę w miedzianych i srebrnych monetach, a także w naturze: dostał sfatygowany nóż, dwie siekiery, trzy koce, mały worek mąki, szynkę, beczułkę piwa, parę butów, płaszcz, dwie kury, kilka gołębi i srebrny pierścionek z czarnym kamieniem... a czasami obietnicę noclegu, kiedy tylko zechce. W południe starzec był już bardzo zmęczony, więc odesłał pozostałych piętnastu oczekujących, obiecując, że zajmie się nimi jutro. Dał kurczęta i szynkę Brionowi, a potem razem z Ruadem i resztą rodziny wypili całe piwo. - Gdybym wiedział, że mam w tej okolicy taką moc, przybyłbym tu pięć lat temu - stwierdził Gwydion. - Zieleń łatwo tu znaleźć i jest bardzo silna. O zmroku w osadzie pojawił się jeździec. Ludzie pochowali się w domach, ryglując drzwi, i obserwowali zza zamkniętych okiennic, jak przywiązuje konia przed chatą, przy której stały trzy złote psy. - Ollathair! - zawołał nowo przybyły. - Wychodź! Ruad otworzył drzwi i stanął na widoku. Mężczyzna sprawiał wrażenie kogoś znajomego, chociaż trudno było dostrzec jego twarz, gdyż miał hełm i chociaż przyłbica była podniesiona, świecące zza jego pleców słońce utrudniało dostrzeżenie czegokolwiek. - Kto wzywa Ollathaira? - zapytał Ruad. Przybysz zsiadł z konia. - Ktoś, kto zna go dobrze - odparł, podchodząc do Zbrójmistrza. Ruad zbladł, rozpoznając poobijany hełm i szare oczy Byłego Rycerza. - Manannan? - wyszeptał. - To niemożliwe! - Manannan, w istocie - odparł Były Rycerz. - Stoi przed tobą zdrajca Manannan. Nie mam prawa cię o to prosić, ale byłoby miło, gdybyś zdjął ze mnie ten przeklęty hełm. Obawiam się, że niedługo zadusi mnie własna broda rosnąca pod naszyjnikiem. Noszę ten hełm już sześć lat. - Jak zdołałeś wrócić? - Nigdy tam nie poszedłem. Gdy Samildanach kazał nam ruszać naprzód, coś we mnie pękło. Przejął mnie nieprzeparty lęk, więc zawróciłem konia i uciekłem. Ruada na nowo ogarnęła rozpacz. - Więc nie masz pojęcia, co się z nimi stało? - Nie. Pomożesz mi? - Nie mogę, Manannanie. Gdybym mógł, uczyniłbym to natychmiast, ale zaklęcie, które rzuciłem, miało chronić cię w piekle, które znajduje się za wrotami i to wrota są kluczem. Wszystkie czary miały stracić swą moc w chwili, gdy przejdziesz przez wrota, wracając. - Co ty opowiadasz?! Mam zdechnąć w tej metalowej klatce? - Nie - rzekł łagodnie Ruad. - Mówię, że musisz przejść przez wrota i wrócić. Były Rycerz zatoczył się jak pod ciosem. - Przejść przez nie... sam? Skoro nie mogłem zrobić tego razem z najwspanialszymi rycerzami świata? To niemożliwe! - Przynajmniej dowiesz się, co się stało z twoimi przyjaciółmi. Może nawet ich odnajdziesz i sprowadzisz do domu. Bogowie świadkiem, jak bardzo są tu potrzebni. - I to jest jedyny sposób? - Tak. - Wpuść mnie do środka, Ollathairze. Muszę usiąść i się zastanowić. ROZDZIAŁ 6 Wiejska posiadłość lady Dianu miała sześćset akrów. Jej centrum stanowiła porośnięta lasem dolina. Na znajdującym się po zachodniej stronie wzniesienu stał stary zamek, obecnie zrujnowany, ale wciąż używany przez miejscowych wieśniaków na majowe tańce i letnie zabawy na świeżym powietrzu. Obok niego znajdował się nowy dom, zbudowany przez dziadka Dianu, o czterdziestu sypialniach, wielkiej sali biesiadnej, dwóch bibliotekach, na niższym poziome zaś znajdowały się pomieszczenia dla sześćdziesięciu niewolników. Okna były duże, a dom zbudowano nie troszcząc się o walory obronne. Obecnie zamieszkiwało w nim dwudziestu niewolników, a dwa górne piętra były zamknięte. Na parterze, w głównej, o okrągłym kształcie sali bibliotecznej Dianu i jej siostra, Sheera, przyjmowały kupca Cartaina, który podróżując samotnie, przybył w nocy z fałszywymi dokumentami. - Musicie jak najprędzej wyjechać - warknął Cartain. - Dlaczego nie chcecie zrozumieć, że robi się niebezpiecznie? Okessa badał waszą genealogię. Uwierzcie mi, jeszcze chwila, a wpadną tu żołnierze. - Errin by mnie ostrzegł - rzekła Dianu. - Nie bój się, Cartainie. Zabierz Sheerę i dwóch nomadzkich służących. Spotkam się z wami w Porcie Pertia. Przez otwarte okno wpadało słońce. Dianu podeszła do parapetu i napawała się zapachem róż dobiegającym z ogrodu. Ogrodnik pomachał jej ręką. - Myślę, że powinnyśmy usłuchać Cartaina - powiedziała Sheera. Miała na sobie strój do jazdy konnej: obcisłe spodnie i zamszową tunikę. - Nie przystoi, siostro, ubierać się po męsku - stwierdziła Dianu. - Co sobie pomyśli służba? Sheera potrząsnęła głową. - Wciąż się łudzisz, że z nami pojedzie? Wierzysz, że Errin zrezygnuje ze swojej pozycji i majątku, aby udać się z nami do Cithaeron? Zapewniam cię, że tego nie uczyni. Cartain zaryzykował życie, żeby pomóc nam w ucieczce. Myślę, że twoja postawa jest egoistyczna... i bardzo głupia. - W lesie czeka pięciu moich ludzi - powiedział Cartain. - Jeśli wyruszymy natychmiast, będziemy w Porcie Pertia za cztery dni. Większość waszego majątku została już wywieziona. Nic nie zyskujesz, opóźniając wyjazd, lady Dianu, natomiast poważnie zwiększasz ryzyko. - Moim zdaniem nie jest ono tak poważne, jak utrzymujesz - upierała się Dianu, wygładzając swą białą suknię. - Ale niech będzie: ruszajcie razem z Sheerą. Ja pojadę jutro, obiecuję. Muszę się spakować i zamówiłam pięć wozów na bagaż. - Zamówiłaś... jesteś szalona? - syknął Cartain. - Jak śmiesz mówić do mnie takim tonem! Myślisz, że odjadę, zostawiając pamiątki po matce? - To miał być wyjazd w tajemnicy, lady Dianu. Co to za sekret, skoro rozejdzie się wiadomość... a stanie się tak na pewno... że zamówiłaś pięć wozów? - Ludzie w Macthcie są wierni mojej rodzinie od pięciu pokoleń, Cartainie. Nie zdradzą mnie. Kupiec potrząsnął głową i zwrócił się do wyższej z sióstr. - Czy pojedziesz ze mną, pani? - Tak, Cartainie - zgodziła się Sheerą. Wstała i podeszła do siostry. - Myślę, że nie masz racji, Dianu, ale mam nadzieję, że spotkamy się w Porcie Pertia. - Szczęśliwej podróży - powiedziała Dianu i ucałowała siostrę w policzek. - Przyjadę kilka dni później niż wy. Wozy są bardzo powolne. - Czy mógłbym zapytać - wtrącił się Cartain - jak zamierzasz chronić ten cenny ładunek, przejeżdżając przez domenę Groundsela? - Wynajęłam oddział żołnierzy. - Tak też myślałem - stwierdził Cartain. - A na odjezdnym każesz zagrać fanfarę? - Nie czekając na odpowiedź, odwrócił się na pięcie i wyszedł z komnaty. Sheerą dogoniła go w drzwiach. - Ta ironia była zupełnie zbyteczna, Cartainie. Westchnął głęboko. - Wiem. Jej stanowisko wymaga szacunku, ale głupotę trudno jest wytrzymać. - To nie głupota, panie Kupcu, lecz upór. To trochę co innego - stwierdziła, podchodząc do swego czarnego wałacha. Cartain dosiadł gniadej klaczy. - Coś w tym jest - przyznał. - I zgodzę się z nią, jeśli okaże się, że miała rację. Ale to jest sprawa życia lub śmierci. Ryzykowanie życia dla kilku pięknych sreber nie świadczy o wielkiej mądrości. Ruszył w dół żwirowaną ścieżką, a Sheera wskoczyła na siodło. Dianu wychyliła się z okna, zerwała czerwoną różę i machała nią siostrze. Sheera uniosła dłoń w pożegnalnym geście, a potem ruszyła za kupcem. Dianu aresztowali żołnierze, których wynajęła do ochrony. Zawieźli ją do Macthy razem ze służbą oraz wyładowanymi rozmaitym dobrem wozami. Książę odwiedził Errina, by przekazać mu wiadomość. - Zdajesz sobie sprawę, Errinie, że nie możesz jej dłużej bronić. Teraz została uznana za zdrajczynię i jej nomadzka krew nie ma już większego znaczenia. To chyba uwolni cię od rozterki. Errin usiadł przy wąskim oknie i zapatrzył się na rozciągający się stąd widok. Potem spojrzał na księcia i uśmiechnął się. - W jaki sposób mnie to uwalnia, panie? Kocham tę kobietę i nie mogę bezczynnifc patrzeć, jak wysyłają ją do Gar-aden. Książę nalał sobie kielich wina i wypił jednym haustem. - Nie wyślą jej do Gar-aden - powiedział głuchym szeptem. - Co? Dlaczego? - To dla Nomadów. - Co to ma znaczyć? - Wiesz dobrze, Errinie. Będzie sądzona jak zdrajczyni i skazana na śmierć, prawdopodobnie na stosie. - Wielkie nieba, czy cały świat oszalał? - zawołał Errin, wstając i uderzając pięścią w parapet okna. - Nic nie możesz zrobić. Nic! Cairbre zabije cię w kilka sekund, a co komu z tego przyjdzie? Zaniknie jeszcze jedna szlachetna rodzina. Czy głupi gest wart jest życia? Co innego gdybyś dorównywał Elodanowi, ale przecież tak nie jest. Errinie, mój paź mógłby cię pokonać na miecze. - Obawiam się, że to już nie jest istotne, panie. Który zdrowy na umyśle człowiek pragnąłby żyć w świecie takim jak ten? I jak miałbym spojrzeć sobie w oczy, wiedząc, że nie uczyniłem nic, by uratować kobietę, którą kocham? Książę nalał sobie drugi kielich wina i wypił do dna. Wyglądał na zmęczonego, a oczy miał nabiegłe krwią. - Cairbre nie chce z tobą walczyć. Poprosił mnie, żebym z tobą porozmawiał... przekonał cię, żebyś jeszcze raz wszystko sobie przemyślał. - Będę jutro na polu i niech sprawa zostanie rozstrzygnięta zgodnie z prawem Gabali - odparł Errin. - Przepraszam, panie. Musisz sobie znaleźć kogoś innego, kto zajmie się ucztą dla króla. - Zdajesz sobie sprawę, że tego chce Okessa? Wiesz, że to właśnie on wygra? - Nie dbam o Okessę. Powiedział mi, że umrę w przeciągu pięciu dni. Termin upływa jutro. Może się śmiać, ile zechce. - Chcesz, żebym z tobą poćwiczył? Errin popatrzył na księcia i stwierdził, że mówi szczerze. To go poruszyło. Chciwy, okrutny, pożądliwy... wszystko to można było o nim powiedzieć, ale mimo to, człowiek ten zdolny był także do współczucia. - Dziękuję, nie - odparł Errin, a potem znienacka zachichotał. - Myślisz, że mógłbym kiedyś zostać mistrzem? - Pamiętasz rok, w którym zdobyłem srebrną kopię? - Książę uśmiechnął się. - Byłeś moim paziem. Niosłeś mi miecz, zaplątał ci się między nogami i przewróciłeś się. Wiedziałem już wtedy, że nie będzie z ciebie wojownika. Co tam, Errin, napijmy się. - Podał przyjacielowi kielich wina, ale ten potrząsnął głową. - Pozwolisz mi zobaczyć się z Dianu? - Oczywiście... tak długo jak zechcesz. - Prywatnie? - Masz moje słowo, przyjacielu. Godzinę później poprowadzono Errina do długiej komnaty znajdującej się na samym końcu lochów zamkowych. Była tam Dianu. Nie zakuto jej w łańcuchy, a dla jej wygody przyniesiono dwa krzesła i łóżko. Wciąż miała na sobie strój dojazdy konnej: szary aksamitny kaftan i czarne, obcisłe rajtuzy. Ciemne, rozpuszczone włosy opadały jej luźno na ramiona, sprawiając, że wyglądała na mniej niż swoje dziewiętnaście lat. Errin usłyszał, że drzwi się za nim zamykają i otworzył ramiona, ale ona stała bez ruchu, patrząc na niego szeroko otwartymi oczami. Podszedł do niej i mocno przytulił. - Chcą mnie spalić żywcem - szepnęła. - Spalić mnie! Nie mógł nic powiedzieć poza tym, że on sam nie dożyje tego widoku... ale to by jej niewiele pomogło. Milczał więc, trzymając ją w ramionach. Po chwili się odsunęła. - Kocham cię - powiedziała. - Kocham cię, od czasu kiedy byłam mała, a ty przyjeżdżałeś do naszego pałacu ze swoim ojcem. Pamiętasz, jak bawiliśmy się w chowanego w ogrodzie? - Tak. Łatwo cię było znaleźć, bo zawsze się poruszyłaś. - Zawsze chciałam zostać znaleziona. Przez ciebie. - Czemu nie zgodziłem się z tobą pojechać? Czemu nie uciekliśmy od razu po uczcie? Czemu... - Czy to prawda, że będziesz o mnie walczył, Errinie? - Tak. - Przeciwko czerwonemu rycerzowi? Kiwnął głową. - A jak miałoby być inaczej? - Zawsze wiedziałam, że jesteś bardzo odważny, ale czy zdołasz go pokonać? A nawet gdyby tak się stało, to czy pozwolą mi odjechać? - Nie potrafię odpowiedzieć na żadne z tych pytań. Przekonamy się jutro. Ale dzisiaj, teraz, mamy się tylko dla siebie i to może być ostatni... ostatni raz. Nie musisz nic mówić. Chcę być przy tobie. - Nikt nam nie przeszkodzi? - Nie, książę mi obiecał. Odwiązała sznurówki kaftana i rzekła: - A więc bądź ze mną, Errinie. O północy Errin wyśliznął się z łóżka... zostawiając w nim uśpioną Dianu... i zastukał do drzwi, które otworzył krzepki strażnik. Zamknął za nim wierzeje i przekręcił klucz w zamku. Nie patrzył Errinowi w oczy i w milczeniu poprowadził go na wyższe piętra. Gdy strażnik miał już odejść, Errin dotknął jego ramienia. - Traktuj ją dobrze - powiedział. Mężczyzna nie udzielił mu odpowiedzi, lecz spojrzał na wyciągniętą dłoń Errina: były w niej dwa złote raqi. Zabrał pieniądze i ruszył przed siebie, ale po chwili zatrzymał się i nie odwracając głowy, rzekł: - Zrobiłbym to i tak... ale pieniądze mi się przydadzą. Errin uśmiechnął się. - Niech śpi jak najdłużej. Jutro będzie długi, straszny dzień. Wrócił do swoich komnat, gdzie Boran umieścił jego zbroję na drewnianym stojaku. Errin zatrzymał się i patrzył na broń rozłożoną na wąskim stole: miecz, topór, maczugę. Nosił tę zbroję tylko raz w życiu, kilka lat temu, na koronacji króla, ale nigdy w niej nie walczył. Hełm miał kształt walca z poprzecznym otworem na oczy. Errin nałożył go sobie na głowę: w środku pod aksamitną podszewką wyłożony był czymś miękkim, więc pasował doskonale. Errin słyszał swój oddech przypominający szelest łap skradającego się wilka. Przez poprzeczny otwór niewiele dawało się zobaczyć. Errin zdjął hełm i rzucił go na łóżko. Ujął swój ciężki miecz i spróbował się nim zamachnąć, przypominając sobie rady Mistrza Pleusa sprzed ponad dziesięciu lat. Ale pamiętał tylko, jak nauczyciel potrząsał głową i powtarzał mu, że jest strasznie niezręczny i ma chyba dwie lewe nogi. Errin usadowił się na parapecie północnego okna z mieczem na kolanach i pozostał tak aż do świtu, kiedy do komnaty cicho wsunął się Boran. - Panie mój, czy podać śniadanie? - Nie mam apetytu. - Z całym szacunkiem, ale postępuje pan nierozsądnie. Aby walczyć, mężczyzna musi mieć siłę, a tę zyskuje się dzięki jedzeniu. Przygotowałem ciastka na miodzie. Proszę cię, panie, zjedz. - Nie wypada umierać z pełnym żołądkiem, Boranie. Widziałem już martwych ludzi: ich jelita otwierają się i strasznie cuchną. Ja nie chcę. - Dzisiaj na polu, panie, będzie dwóch ludzi. Każdy z mieczem. Miecze zaś nie mają rozumu, trafiają tam, gdzie się je skieruje. Pan Cairbre być może jest doskonałym wojownikiem, ale może poślizgnąć się właśnie wtedy, gdy ty będziesz uderzał. Lepiej być dobrze przygotowanym. Przyniosę te ciastka. Gdy Boran ruszał już do wyjścia, drzwi się otworzyły i stanął w nich Cairbre we własnej osobie. Miał na sobie szkarłatną zbroję, a pod pachą trzymał okrągły hełm z pióropuszem. Podszedł do Errina i skłonił się. - Witam cię, panie - powiedział łagodnie. - Czy zmieniłeś już swą niemądrą decyzję? - Nie, panie. I nie mam zamiaru! - Zostaw nas samych! - nakazał Cairbre, ale Boran ani drgnął. - Nie jestem na twoje rozkazy, panie - rzekł, czerwieniejąc na twarzy. Errin wstał. - Dziękuję ci, Boranie. Przynieś te ciastka na miodzie, jeśli łaska, i wodę dla naszego gościa. Gdy sługa oddalił się, a Errin zdał sobie sprawę, że wciąż trzyma w ręku miecz, więc rzucił go na łóżko, trafiając z brzękiem w hełm. - Podziwiam twoją odwagę, lordzie Errinie - powiedział Cairbre - ale nic dzięki niej nie zyskasz. Książę poinformował mnie, że nie jesteś biegły w walce na miecze, ja zaś nie jestem rzeźnikiem. - Ale takie jest prawo, panie Cairbre... królewskie prawo. Wolno mi bronić mojej damy, nieprawdaż? - Istotnie, panie. Ale nawet jeśli wygrasz, nic tym nie zyskasz. Jak powiedział lord Jasnowidz Okessa, jeśli mnie pokonasz, udowodnisz tylko niewinność lady Dianu, co do zdrady. Nadal jednak pozostanie Nomadką i jako taka będzie musiała udać się do Gar-aden. A wtedy ty zostaniesz uwięziony za zdradę. - Jakże to? Nie powiedziałem nic przeciwko królowi. - Ależ panie - rzekł Cairbre, uśmiechając się łagodnie - właśnie zamierzasz walczyć z rycerzem króla. A zatem stajesz przeciwko królowi, co czyni cię zdrajcą. - To rozumowanie jest bardzo wątpliwe, panie Cairbre. Prawo oskarżonego do obrony istnieje od tysiąca lat. Jednym gestem likwidujesz ten przywilej mężczyzn... i kobiet... uznanych za wrogów króla? - Zdrajcy nie powinni mieć żadnych praw - stwierdził Cairbre. - Ale jak mamy zdecydować, kto jest zdrajcą? - Mówią o tym fakty, nie umiejętność władania mieczem. - A kto ustala fakty? - Król albo sędziowie królewscy. - Rozumiem - rzekł Errin. - To bardzo ciekawa hipoteza. Powiedzmy, że rolnik chce poskarżyć się na swego pana. Czy słusznym byłoby, żeby pan rozsądzał jego sprawę? - Nie rozmawiamy o rolnikach, tylko o królu. Jego słowo jest prawem, a jego życzenia stoją wyżej niż prawa ludzi - oznajmił Cairbre. - Zdecydowałeś się wystąpić w obronie lady Dianu, chociaż wiesz, że ma w sobie krew nomadzką. A zatem bronisz sprawy Nomadów bez względu na ich pozycję społeczną. Czy nie widzisz, że w ten sposób stajesz przeciwko królowi? Boran przyniósł ciastka na miodzie i wyszedł. Errin nalał Cairbre kielich wody. - Czyżbyś nie wiedział, Panie Rycerzu - przekonywał - że historia zna nie tylko dobrych królów? - O co chodzi w tym pytaniu? Chcesz powiedzieć, że król jest zły? - Nie, panie, nie wkładaj w moje usta słów, których nie wyrzekłem. Mówię tylko, że historia uczy nas, iż słaby król, zły król albo król niemądry może podejmować fatalne decyzje, które wcale nie służą państwu. Jeśli uznamy, że król jest powyżej prawa, za sto lat jakiś władca może nadużyć swego stanowiska. Cairbre uśmiechnął się i upił łyk wody. Usiadł na skraju łóżka. - W tym przypadku tak się nie stanie, lordzie Errinie, bo będziemy mieli tego samego króla przez sto lat. A może przez tysiąc. Jest bowiem nieśmiertelny... tak samo jak ja. Errin milczał, szukając w oczach rycerza oznak szaleństwa. Cairbre zachichotał. - Wiem, jak to brzmi, lordzie Errinie. Naprawdę. Ale popatrz na mnie. Ile mam lat? Dwadzieścia pięć? Trzydzieści? Tak naprawdę dobiegam pięćdziesiątki. Errin nie mógł w to uwierzyć. Patrzył na twarz rycerza, szukając zmarszczek, ale jego skóra była blada i gładka, a ciemne oczy lśniły zdrowiem. Cairbre dopił wodę i stał, patrząc na srebrny kielich. Jego smukłe palce drgnęły nagle, zgniatając naczynie. - Jestem młody i silny - oznajmił. - Król także. Rozumiesz teraz, co chciałem powiedzieć podczas rady? Zamierzamy zbudować imperium... największe, jakie kiedykolwiek istniało. Wierni przyjaciele króla staną się nieśmiertelni: nigdy nie poznają, co to znaczy utracić życie. A ty właśnie to odrzuciłeś. Potrzebujemy ciebie, Errinie. Twoja krew jest czysta, a genealogia nieskazitelna. Porzuć swoją naiwność i przyłącz się do naszej walki. Errin rzucił rycerzowi chłodne spojrzenie i cofnął się o krok. - Spotkamy się, panie, w południe na polu. Mam do ciebie prośbę: gdy zginę, niech pochowają mnie obok Dianu. Myślę, że nasza dalsza rozmowa nie ma sensu. Cairbre westchnął. Dobył swego miecza i rzucił go Errinowi. Broń była niezwykle lekka i ostra jak brzytwa. - To ostrze ma właściwości magiczne - powiedział. - Wspomoże twoje umiejętności i może przebić wszystko... nawet moją zbroję. Użyj go dzisiaj, a ja wezmę twój miecz. - Nie jest to konieczne - odparł Errin. - Nie - zgodził się Cairbre. - Ale dzięki temu przynajmniej twoja pani będzie widziała walkę o swoje życie, a nie bezsensowną rzeź. A więc do południa. Za polem turniejowym, ograniczonym słupkami i czerwonymi wstęgami, zebrało się dwa tysiące ludzi. Wydawało się, że przyszli wszyscy mieszkańcy Macthy, i Errin z niesmakiem zauważył, że na ogniskach pieczone są kiełbaski. Handlarze sprzedawali jadło i napoje, a dzieci bawiły się w rycerzy, walcząc drewnianymi mieczami. Errin stał samotnie pośrodku pola, trzymając hełm pod ramieniem. Nie mógł uwierzyć, że ludzie potrafią zamienić w festyn wydarzenie decydujące o czyimś życiu lub śmierci. Niebo było czyste i błękitne, i pomimo jesiennej pory dzień był ciepły niczym w środku lata. Zbroja ciążyła Errinowi, a chociaż Boran nasmarował wczoraj złącza, trudno było się w niej poruszać. Errin przypomniał sobie podobny dzień w Cithaeron, kiedy to rycerz wystąpił w obronie pewnego szlachcica. On sam nie raczył się przyglądać walce. Oko jego przyciągnęła uroda pięknej damy, więc szybko oddalili się do jej komnat, by spędzić leniwe popołudnie na wymyślnych przyjemnościach; nawet się nie zainteresował wynikiem pojedynku. Teraz stał samotnie pośrodku porośniętego trawą pola. Powinien mieć przy sobie dwóch przyjaciół, ale nikt się nie zgłosił. Zważywszy, co Cairbre mówił na temat zdrady, Errin wcale się temu nie dziwił. Przywieziono na otwartym wozie Dianu, a tłum zaczął wyć i gwizdać. Errina ogarnął gniew. Wpatrywał się w dziewczynę. Stała wyprostowana, ignorując szyderstwa tłuszczy. Za wozem jechał książę i lord Jasnowidz, a za nim lordowie i rycerze z Rady. Herold odegrał sygnał na swej srebrnej trąbce i wszyscy się uciszyli. Wóz ustawiono na środku pola i Errin zbliżył się do niego. Skłonił się Dianu, a potem ucałował jej dłoń. Nie potrafił nic powiedzieć, więc tylko uśmiechnął się nerwowo. Nadjechał Cairbre i zsiadł z konia na przeciwległym końcu pola. Powoli wyszedł na środek i skłonił się Errinowi. Miał już na głowie hełm i jego oczy ukryte były w cieniu. Dobył miecza... który należał do Errina... i wbił go w ziemię. - Nadal chcesz ciągnąć tę sprawę? - zapytał Cairbre głosem stłumionym przez hełm. - Tak. - A więc zaczynajmy. - Wyciągnął miecz i uniósł go oburącz, a potem powoli opuścił, tak że jego czubek znalazł się na dwóch trzecich odległości dzielącej obu rycerzy. Errin nałożył hełm, dobył miecza i dotknął nim broni Cairbre. Obaj mężczyźni zwrócili się do księcia, który uniósł dłoń. - Zaczynać! - zawołał, i natychmiast miecze spotkały się, zadając ciosy i parując je. Errin nigdy nie walczył tak doskonałą bronią, jak pożyczony mu przez Cairbre miecz: wydawało się, że sam podejmuje decyzje, ratując go trzykrotnie przed śmiertelnym ciosem. Tłum krzyczał tym głośniej, im dłużej trwała walka, ale wewnątrz hełmu Errin nie słyszał nic poza własnym oddechem. Cairbre potknął się, odsłaniając swój lewy bok, i natychmiast miecz Errina z całą siłą uderzył w czerwoną zbroję, odbijając od niej kilka łusek. Cairbre jęknął z bólu i cofnął się. Errin rzucił się w jego kierunku, lecz potknął się i jego przeciwnik natychmiast wymierzył morderczy cios, zdzierając mu hełm z głowy. Errin niepewnie stał, parując jedno uderzenie za drugim. Cairbre był szybki jak błyskawica i młody szlachcic czuł, że ogarnia go panika. Ujrzał nad głową błysk miecza, jego broń rzuciła się w tamtym kierunku, lecz Cairbre w ostatniej chwili przekręcił rękę i ostrze trafiło Errina w bok. Poczuł, jak pękają mu żebra, chociaż zbroja wytrzymała cios. Następnie miecz Cairbre trafił go w łydkę, łamiąc kość, i Errin upadł na kolana, odsłaniając kark. Popatrzył do góry na wzniesiony miecz... - Nie! - krzyknęła Dianu. - Przestań! Jestem winna! Przyznaję się! Miecz opadł, ale tylko dotknął szyi Errina. Ten jednak już go nie poczuł; w oczach mu się zaćmiło i stracił przytomność. Ocknął się o zmroku we własnej komnacie. Boran siedział u jego boku, czyszcząc ranę na skroni. Errin usiłował się podnieść, ale sługa mu nie pozwolił. - Nie ruszaj się, panie. Masz połamane żebra, które mogą przebić ci płuca, jeśli będziesz się szarpał. - Dlaczego żyję? - Lady Dianu przyznała się do winy i to zakończyło pojedynek. Uratowała ci życie. Ktoś czeka na ciebie, panie. - Nie chcę nikogo widzieć. - Myślę, że zechcesz ujrzeć tego człowieka; wiele ryzykował, by się tu znaleźć. - Kto to jest? Boran odsunął się, ukazując Ubadai siedzącego na łóżku. - Nieźle pan walczyć - powiedział Nomada. - Ale on o wiele lepszy. - Musisz mi pomóc - szepnął Errin. - Musimy uratować Dianu. Musimy! - Najpierw ratujemy ciebie. Twój nowy sługa... dobry człowiek... słyszeć, że oni jutro przyjść po ciebie. Ty, ja, uciekamy, tak? Do Cithaeron. - Ale nie bez Dianu. Pomóż mi się podnieść. - Ostrożnie - polecił Boran, a gdy Errin unosił się do pozycji siedzącej, jego bok przeszył ostry ból. - My pomóc pani - obiecał Ubadai - ale najpierw my uciec z zamku. Mamy konie... możesz jechać? - Dam radę - stwierdził Errin. - Przynieś mi ubranie, Boran. - Czeka przyszykowane, panie. Ciemnobrązowa skóra i kożuszek. Zapakowałem też żywność i pieniądze. Miałeś tylko trzysta raqów, ale to powinno wystarczyć na drogę do Cithaeron. Errin przyjrzał się ciasno owiniętym łupkom na swej lewej nodze. - Wytrzymają? - zapytał. - Mam nadzieję, panie - Boran wzruszył ramionami. - Pomóż mi się ubrać - polecił Errin. Gdy Boran poszedł po ubranie, z dziedzińca poniżej dobiegł tupot nóg i Ubadai podbiegł do okna. - Oddział żołnierzy - szepnął. - Idą tutaj! Errin jęknął, gdy Boran delikatnie wkładał mu skórzaną koszulę na ręce. Żebra miał ciasno obandażowane, ale ból był potworny. - Lepiej się pospieszcie - ponaglił Ubadai, gdy na dole rozległo się walenie do drzwi. - Otwierać, w imieniu księcia! - Wyjdźcie bocznymi schodami - powiedział Boran. - Zatrzymam ich tak długo, jak zdołam. Errin przywołał Ubadaiego, a potem, przytrzymując się ramienia Nomady, podniósł się do pozycji pionowej. Poczuł, że złamane kości nogi ocierają się o siebie, i prawie krzyknął. Ubadai na wpół przeniósł go do małych drzwi prowadzących na schody dla służby, gdzie Errin przez chwilę patrzył w mroczną otchłań. Nie było tam poręczy. - Nie dam rady tu zejść - powiedział. - Pan sprawiać kłopot - stwierdził Ubadai. Chwycił swego pana wpół i zarzucił go sobie na plecy. Errin jęknął, bo zabolały go żebra. - Cicho! - syknął Nomada, idąc powoli w dół. Boran odsunął zamek głównych drzwi i skłonił się oficerowi. - Czym mogę służyć, panie? - Gdzie jest lord Errin? - Śpi na górze. Został dziś poważnie zraniony, ma złamaną nogę. - Mam rozkaz zaaresztować go w imieniu lorda Jasnowidza. - Rozumiem, że macie ze sobą nosze - powiedział Boran. - Nie. Ja... nikt mi nic nie mówił o złamanej nodze. - Tak stwierdził chirurg księcia. Sam książę był tu, aby dowiedzieć się o zdrowie swego przyjaciela. Kto nakazał aresztowanie? - Lord Jasnowidz, Okessa. - Ach, więc pewnie wszystko w porządku. Jestem przekonany, że książę to zaakceptował. Masz pieczęć? - Pieczęć? Słuchaj no, pieczęć książęca używana jest tylko do aresztowań poza Macthą i służy do udowodnienia tożsamości oficerów książęcych. Dlaczego, u diabła, miałbym potrzebować pieczęci? - Ja się nie spieram, kapitanie. Mało znam się na takich sprawach, bo nigdy nie aresztowałem kuzyna króla. Proszę, czyń swoje dzieło. - Kuzyna króla? Lorda Errina? - Tak zrozumiałem. A więc idź na górę i przywlecz go tu. Nie pracuję u niego długo, więc nie zdążyłem się do niego przywiązać. - Nie mam zamiaru nikogo nigdzie wlec. Kazano mi aresztować lorda Errina. Masz coś, czego można by użyć jako noszy? - No... możecie wziąć jego łoże. Ale do tego potrzeba by z sześciu ludzi. Masz tylu? Oficer odwrócił się na pięcie. - Medric, Joal, idźcie po nosze. I zobaczcie, czy jest tam gdzieś książęcy ordynans, przydałaby mi się pieczęć. - Bardzo rozsądnie, kapitanie. Może chcesz pójść ze mną na górę i znieść lorda Errina? - zaproponował Boran. - Czyja wyglądam na wyrobnika? - warknął kapitan. - Zaczekam tutaj. - A więc pozwól mi poczęstować się szklaneczką szlachetnego trunku, panie. Mamy doskonałe zachodnie wino, które leżakowało przez dwadzieścia lat. - To bardzo miło z twojej strony - podziękował Boranowi kapitan. - Ależ to nic wielkiego, panie. Na tyłach apartamentów Ubadai otworzył drzwi i wyszedł na dziedziniec. Było tam pusto, tylko przy bramie stały dwa uwiązane konie. Nomada postawił Errina na ziemi, a potem podniósł, umieścił w siodle i poprowadził konie do wschodniego wyjścia. Używali go przede wszystkim handlarze, więc Ubadai uznał, że wiadomość o aresztowaniu Errina nie powinna jeszcze dotrzeć do jego strażników. Miał rację i obydwaj nie niepokojeni opuścili twierdzę, a potem miasto Mactha. - Strasznie tu pusto - zauważył Errin. Ubadai chrząknął i wskazał pobliskie wzgórza. - Co tam się dzieje? - zapytał Errin, nagle czując suchość w ustach. - Dziś wieczorem palą panią. - Wielkie nieba! Muszę tam jechać! - Errin uderzył konia lejcami w poprzek karku, zmuszając go do szaleńczego galopu przez pola. Ubadai dogonił go i chwycił za lejce. - Stój! - ostrzegł Nomada. - Wy starczy jeden głupi czyn w ciągu dnia. - Zostaw mnie! - krzyknął Errin, usiłując uderzyć Ubadai w twarz. - Myśl! - polecił Ubadai. - Jeden człowiek, cały poła- many. Bez szans. Przejedzie przez oddziały księcia i uratuje damę. Nawet nie może sam zsiąść z konia. - Aleja muszę coś zrobić. - Tak - zgodził się Ubadai. - Coś. Jedno. - Zdjął z łęku siodła łuk Errina i podał mu go. - Nie mogę! - To jedźmy do puszczy i uciekajmy z tego przeklętego kraju! Errin przełknął ślinę, ale wziął łuk i kołczan. Potem zmusił konia do biegu, ukrywając się jednak pod osłoną drzew rosnących u stóp wzgórza. Wielki stos drewna był już gotów, a gdy się zbliżyli, Errin ujrzał Dianu prowadzoną przez Okessę. Księcia nie dało się zobaczyć. Czerwony rycerz siedział na swym diabelskim koniu z dala od tłumów i wpatrywał się jak urzeczony w skazaną. Errin poczuł, że łzy nabiegają mu do oczu, więc zamrugał powiekami, gdy prowadzono Dianu na stos i przywiązywano do pala. Dziewczyna rozglądała się dookoła, ale nie dostrzegła go w cieniu drzew. Kiedy już ją przywiązano, Okessa i pomagający mu człowiek zeszli na dół. Potem Jasnowidz ujął płonącą pochodnię i rzucił ją na podpałkę leżącą u stóp stosu. Drewno zajęło się natychmiast. Errin wydobył strzałę z kołczanu i założył ją na cięciwę. Skierował konia naprzód, tak aby go było widać, i zawołał: - Dianu! - Ujrzał, że dziewczyna unosi głowę i patrzył z rozpaczą, jak w jej oczach pojawia się nadzieja. - Kocham cię! - krzyknął... i napiął cięciwę. Zobaczył, że nadzieję zastępuje zrozumienie, a potem Dianu zamknęła oczy. Wypuścił strzałę. Pomknęła i trafiła do celu, przebijając błękitny kaftan na piersi dziewczyny. Dianu otworzyła usta, a potem jej głowa opadła. Wściekły ryk rozległ się wśród tłumu, a do Errina wyciągnęły się chciwe ręce. Nie dbał o to, ale Ubadai ruszył naprzód i batem uderzył napastnika w twarz. Potem chwycił lejce wierzchowca Errina, szarpnął je i obaj pomknęli, podczas gdy płomienie stosu Dianu łuną oświetliły nieboskłon. ROZDZIAŁ 7 Jamfhada patrzył, jak Arian odmierza kroki. Gdy skończyła, wyjęła z kieszeni kawałek kredy i narysowała kółko na grubym pniu dębu, na wysokości mniej więcej dwóch stóp od ziemi. Potem wróciła do czekającego na nią młodzieńca. Lamfhada uwielbiał patrzeć, jak dziewczyna się porusza, płynnie, lekko, zawsze czujna. Uśmiechnęła się. - Jesteś gotów? - zapytała. - Tak. - To załóż cięciwę. - Lamfhada wyjął cięciwę z pożyczonego woreczka, który miał u pasa, i założył ją na łuk. Tak jak go uczono, zaczepił ją najpierw u dołu, a potem zgiął łuk i zamocował cięciwę. - To drzewo - wskazała Arian - jest od nas o trzydzieści kroków. Ćwiczyliśmy już tę odległość, więc wiesz, jak mocno napiąć cięciwę. - Oczywiście - zgodził się, wydobywając strzałę ze skórzanego kołczana i zakładając ją na cięciwę. - A więc wyobraź sobie, że to kółko jest bażantem... i zabij go - powiedziała. Lamfhada powoli naciągnął cięciwę, aż dotknęła jego policzka, skoncentrował się na kredowym kółku i wypuścił strzałę. Trafiła w drzewo jakieś siedem stóp powyżej kółka. Natychmiast wpadł w złość i sięgnął po następną. - Zaczekaj! - poleciła. - Przyjrzyj się linii lotu strzały i powiedz mi, co widzisz. - Nic się na niej nie znajduje. - Co jeszcze? Uważniej wpatrzył się w cel. - Idzie w dół. - Właśnie, Lamfhado. W takich wypadkach oko może cię zawieść. Pamiętaj: celując w dół, masz tendencję strzelać za wysoko, celując w górę albo przez wodę, strzelasz za nisko. W lesie trudno jest ocenić odległość. A teraz wyobraź sobie, że cel znajduje się o trzy kroki przed tamtym drzewem. Uczynił to i strzała, jak gdyby wiedziona magiczną siłą, trafiła w sam środek kredowego kółka. - Udało się! - krzyknął. - Tak, piękny strzał. A teraz odwróć się na prawo i traf w pień tamtej sosny. Lamfhada założył strzałę i popatrzył na drzewo. Oceniając odległość na jakieś czterdzieści kroków, naciągnął cięciwę tak, jakby było ich pięćdziesiąt. Łagodnie wypuścił strzałę, która pomknęła w stronę celu... i wbiła się w ziemię. - Nic z tego nie rozumiem. - Wymierz odległość krokami - nakazała. Powoli przeszedł odległość dzielącą ich od drzewa: wynosiła siedemdziesiąt kroków. - Musisz nauczyć się oceniać takie rzeczy - powiedziała, idąc obok niego. - W tym wypadku przeszkodziły ci drzewa, które naruszyły perspektywę i przez to wydało ci się, że ta sosna jest bliżej. Chodź, wyciągniemy twoją strzałę z pnia dębu. - Czy robię postępy, Arian? - zapytał, domagając się pochwały. - Masz dobrą rękę i pewnie wypuszczasz strzałę. Jeszcze się zobaczy. Dobra ręka! Lamfhada poczuł się jak król. Tego ranka padał deszcz, a po południu pogoda była słoneczna. Usiedli z Arian na stoku zbocza górującego nad osadą. Poniżej, nowy przybysz, Elodan, usiłował rąbać drewno krótką siekierką. Poruszał się niezręcznie, a siekiera nie trafiała w kłodę drewna albo odbijała się od twardszych miejsc. Elodan ćwiczył codziennie, a jego postępy... o ile jakieś w ogóle robił... przychodziły bardzo powoli. Rana Lamfhady prawie zupełnie się już wygoiła, swędząc go tylko nieznośnie, gdy strupy oddzielały się od skóry. - A teraz, młody czarnoksiężniku, opowiedz mi o Kolorach - powiedziała Arian, odchylając się do tyłu, opierając na łokciach i śmiejąc z zakłopotania młodzieńca. Próbował zaimponować jej swoją wiedzą o magii i pokazał buty Ruada. Ale kiedy je włożył i wyszeptał imię Ollathaira, nie nastąpiło nic. Magia wyczerpała się podczas jego ucieczki przed lordem Errinem i jego tropicielami. Wtedy dziewczyna wyśmiała go... nie złośliwie, ale bardzo się tym przejął i spędził wiele godzin, próbując dotrzeć do Czerni, aby przywrócić im moc. Ale nie zdołał. - Najpierw jest Biały - zaczął. - To Kolor spokoju i łagodności. Po nim następuje Żółty, który reprezentuje niewinność i dziecięcy śmiech. Potem jest Czarny, wywodzący się z ziemi i dający siłę i prędkość. Moc, innymi słowy. Błękit należy do nieba i daje magię związaną z lataniem. Zieleń służy wzrostowi i leczeniu. Czerwień zaś to strach i pożądanie. - Czy Czerwień nie ma żadnych dobrych zastosowań? - zapytała. - O tak. Związana jest z agresją, ale jeśli używa się jej rozsądnie, może wspomóc inne Kolory. Potrzeba jednak do tego potężnego czarnoksiężnika. - Takiego jak ty, Lamfhado? Zaczerwienił się i uśmiechnął z zawstydzeniem. - Nie drwij ze mnie, Arian - poprosił. - Byłem tylko biednym czeladnikiem, a do tego nie miałem wiele czasu na naukę u mego mistrza. Ale zrobiłem ptaka z brązu, który latał przez chwilę; był piękny, a ja pracowałem nad nim prawie rok. - Chciałabym zobaczyć tego ptaka - powiedziała Arian. - Teraz jednak zajmiemy się twoją nauką, bo nie mogę spędzać całego czasu z tobą. Jakie to jest drzewo? - Jawor - odpowiedział szybko. - Skąd wiesz? - Ma pięcioklapowe liście i nasiona ze skrzydełkami. - A to? - zapytała, wskazując inne drzewo. - Klon. Jest podobny do jaworu, ale liście ma jaśniejsze, a korę szarą i delikatnie żłobkowaną. Na gałąź klonu sfrunął ptak. Miał białą pierś, szarą główkę, i oczy otoczone czarnymi kręgami. - Zanim zapytasz - rzekł z dumą Lamfhada - to jest dzieżba. Zjada myszy i inne ptaki... Llaw Gyffes mi to powiedział. - A czego jest oznaką? - zapytała. - Oznaką? Nie rozumiem. - Kiedy ją widzisz, znaczy to, że nadchodzi zima. Latem pojawia się bardzo rzadko. Proponuję, żebyś poszedł i pomógł Elodanowi: możesz układać drewno pod północną ścianą. - A ty dokąd pójdziesz? - zapytał, z przykrością czując, że czas z nią spędzony dobiega końca. - Zabieram Nuadę do obozu Groundsela. Sława poety rozeszła się szeroko po całej puszczy - odparła. - To chyba niebezpieczne? - Nie bój się o mnie, Lamfhado. Nie jestem dziewką od krów. A poza tym Groundsel zapewnia nam bezpieczeństwo i na pewno dotrzyma słowa. Nawet w puszczy istnieją prawa, których nikt nie łamie. - Ale ci mężczyźni, których zabił Elodan... czyż nie byli z obozu Groundsela? - Nie zabił ich wszystkich, chłopaczku - warknęła. - Jeden jest mój. Odeszła, a on był na siebie wściekły, że ją zirytował. Przez ostatnie dziesięć dni stale o niej myślał, a w nocy kręcił się w łóżku, nie mogąc zasnąć. Zszedł zboczem i zaczął zbierać szczapy drewna. - Zostaw, sam to zrobię - powiedział Elodan. Na jego spoconej twarzy malował się wyraz zaciętości. - Kazano mi - stwierdził Lamfhada. - Starają się znajdować mi różne zadania, żebym się do czegoś przydał. - To samo jest ze mną. - Elodan uśmiechnął się. - Ale niech mnie diabli, jeśli zdołam pracować lewą ręką. To kwestia równowagi, rozumiesz. Człowiek nie jest tylko praworęczny, ale prawostronny: noga, oko i ręka pracują razem. A teraz stałem się po prostu niezgrabny. - Usiadł. - Ciężko być bezużytecznym. - Nie jesteś bezużyteczny - zaprotestował Lamfhada. - Jedną... sam uratowałeś Arian - dokończył niezręcznie. - Nie bój się i powiedz „jedną ręką” - zaśmiał się Elodan. - Przecież to nie jest dla mnie nowina. A jak twoje plecy? - Prawie w porządku. Arian uczy mnie strzelać z łuku, a kiedy już będę mógł polować i dostarczać osadzie mięso, poczuję się znacznie lepiej. Elodan otarł pot z twarzy i uśmiechnął się do młodzieńca. Każdy widział, że chłopiec jest zakochany w Arian. Niestety, Arian także była tego świadoma. Chciał jej zaimponować, ale nigdy nie zdoła tego osiągnąć, bo mimo że byli w podobnym wieku, Arian to już dorosła kobieta... a do tego zajęta kimś innym. - Co sprowadziło cię do puszczy? - zapytał Lamfhada. - Marzenie. Poszukiwania. Jedno i drugie okazało się bezpodstawne - odparł Elodan. - Przeczekam tu zimę, a potem spróbuję przedostać się do Cithaeron. - Jakie to było marzenie? - W Gabali pełno jest pogłosek o rewolcie dowodzonej przez wielkiego bohatera - powiedział Elodan. - Nazywa się Llaw Gyffes i gromadzi potężną armię w Puszczy nad Oceanem. Przybyłem, by się do niej przyłączyć. - Llaw nic nie jest winien, że opowiadają o nim takie rzeczy - stwierdził Lamfhada. - Po prostu uwolnił kilku więźniów w Macthcie. - Nie, to nie jego wina. Ale teraz pozwól, że wrócę do pracy, a ty pozbieraj polana. - Lamfhada widział jednak, że wcale nie sięga po siekierę. - Dlaczego wystąpiłeś przeciwko królowi? - zapytał nagle młodzieniec. - Zadajesz dużo pytań, Lamfhado... ja też taki byłem w młodości, tylko że moje pytania dotyczyły imperium. Jeden z moich przodków wyruszył z Patroniuszem, by podbić Fomorię i Sercje. Inny padł, gdy oddziały zaniosły orła na wschód, by ulec plemionom Nomadów. Dwadzieścia lat później jego syn poprowadził pięć armii, które zmiażdżyły Nomadów i założyły miasta na stepach aż po Morze Dalekie. Zawsze imperium. - Elodan podniósł siekierę i popatrzył na jej zakrzywione ostrze. - Ale... jak każde imperium... Gabala upadła. To prawda, na którą nie można zamknąć oczu. Wielkie państwa są jak ludzie: rosną, dojrzewają, a potem starzeją się i giną. Kiedy nic nie pozostaje do zdobycia, rozpoczyna się rozkład. Taka jest smutna rzeczywistość. Dziesięć lat temu Fomorianie i Sercjanie przypomnieli tym, powstając przeciwko nam. Ahak poprowadził znakomite kontruderzenie... i wygrał. Wiedział jednak, że nie zdoła się utrzymać, więc oddał ziemię buntownikom i wrócił do domu. - Czciłem go wtedy jak boga: widziałem w nim zalążki wielkości. Tylko że on jest Gabalańczykiem starej daty, nie potrafi zostawić przeszłości w spokoju. Często o tym rozmawialiśmy. Co twoim zdaniem, Lamfhado, różni człowieka cywilizowanego od barbarzyńcy? - Nauka, kultura... budownictwo? - Tak - zgodził się Elodan - ale jeszcze bardziej podstawową rzeczą jest dostatek jadła i zamożność. Barbarzyńca musi walczyć o każdy okruch. Nie ma czasu na słabość czy chorobę. Gdy go to spotka, ginie; tylko silny może przetrwać. My, ludzie cywilizowani, nauczyliśmy się troski. Pomagamy słabym, pozwalamy sobie porosnąć w tłuszcz i stajemy się leniwi. Sami siejemy ziarno własnego upadku. Trzysta lat temu byliśmy szczupli i dzicy. Podbiliśmy prawie cały świat. Dwadzieścia lat temu nasza armia w większości składała się z najemników wywodzących się z podbitych plemion; tylko oficerowie byli Gabalańczykami. Rozumiesz? - Niezupełnie - przyznał młodzieniec. - Król uważa, że może odwrócić bieg historii: wyniszczyć słabych i zbrukanych. Wypalić sadło, a Gabala powstanie znowu. - I dlatego wystąpiłeś przeciwko niemu? - Nie - rzekł Elodan. - Wtedy wierzyłem we wszystkie plany króla. Ale wystąpiłem w obronie szlachetnie urodzonego Kestera, gdy został oskarżony o nieczystość. - Dlaczego? - Musiałem spłacić dług, Lamfhado. Zabiłem jego syna. - Och - westchnął Lamfhada, przełykając ślinę. Nie wiedział, co ma powiedzieć, ale słowa same wybiegły mu z ust. - Czy to bardzo straszne stracić dłoń? - Spojrzał Elodanowi w oczy, w których pojawił się nagły chłód, lecz po chwili jego szczupła twarzy wygładziła się, a na usta powrócił uśmiech. - Nie. Najgorszą rzeczą było to, że znalazł się człowiek, który zdołał to zrobić. Ale już dosyć tego gadania, wracamy do pracy. Dziewczyna nie bała się, kiedy dwóch zaufanych służących Okessy przywiodło ją do komnaty Cairbre. Nie przejęła się też tym, że rycerz zbliża się do niej w blasku świec, będąc wciąż w zbroi. Lęk ogarnął ją dopiero, gdy się uśmiechnął i ujrzała jego białe zęby, i lodowaty błysk oczu. Po godzinie Cairbre siedział pośrodku pokoju, w którym zasunięto zasłony, a oczy miał skąpane w puipurze. Ciało dziewczyny leżało na łóżku, dziwnie skurczone, jak stary skórzany worek. Cairbre złożył dłonie jakby do modlitwy. Świece zamigotały i zgasły. W komnacie zalśniła dziwna poświata, a przed rycerzem pojawiło się siedem kręgów bursztynowego światła, które powiększały się i jaśniały coraz bardziej, aż wreszcie stały się twarzami. - Witajcie, bracia - powiedział Cairbre. Wszystkie twarze były do siebie podobne, okalały je krótko obcięte białe włosy, a oczy wypełniała krew, mimo to jedna z nich wyróżniała się spośród reszty: oczy niemal skośne, kości policzkowe wysokie, usta stanowcze. Była to twarz przywódcy. - Czerwony rośnie w siłę - odezwał się wódz. - Wkrótce przejmiemy wszystko. - Jak wygląda sytuacja, panie? - zapytał Cairbre. - W Furbolg panuje spokój. Zaczęliśmy pobierać pożywienie z dala od miasta, gdzie panika tak się nie rozszerza. Są też kobiety nomadzkie, zniknięciem których nikt się nie przejmuje, ale to drobiazg. Kiedy Czerwień przejmie panowanie, król zgromadzi armię. Wschód jako pierwszy poczuje moc nowej Gabali. A teraz powiedz mi, Cairbre, jak z czarnoksiężnikiem Ollathairem? - Uciekł, panie. Okessa wysłał po niego ludzi, lecz przerazili się jego piekielnych psów. Myślę, że znalazł schronienie w kniei. - Wiesz gdzie? - Jeszcze nie. To niełatwa sprawa, bo Czerwień nie rośnie tam w tym samym tempie jak gdzie indziej. Biel jest bardzo silna... i Czerń. Nie rozumiem dlaczego. - Ollathair tam jest - powiedział przywódca. - Może to stanowi wyjaśnienie. Ale to nieistotne, zostanie odnaleziony i usunięty. Wypuszczam potwory. - Czy będą mordowały wszystkich bez wyjątku? Przywódca uśmiechnął się. - Oczywiście, takajest ich natura. Ale nie przejmuj się tym, Cairbre. W kniei aż roi się od zdrajców. Wierni ludzie nie chodzą tam. A więc nic złego się nie stanie. - A jeśli potwory wyjdą z puszczy? Przywódca przyglądał mu się badawczo. - Uważaj, Cairbre, twoja słabość nie pozostaje nie zauważona. Dlaczego pożyczyłeś miecz temu zdrajcy Errinowi? - Bo się nudziłem, panie. Bez niego zginąłby w jednej chwili. - Dając mu go, pozwoliłeś się zranić. Dlatego potrzebowałeś pożywienia. Jesteś dla mnie jak brat, Cairbre. Ale więcej tak głupio nie ryzykuj. Od nas zależą losy królestwa... i przyszłość całego świata. Nasza krucjata przeciwko korupcji i zgniliźnie nie może osłabnąć. Robimy wielkie postępy, stopniowo wyniszczając nomadzką zarazę. Niebawem jednak nadejdzie próba sił. Cairbre pochylił głowę. - Jestem gotów, panie. - Mówi się w Furbolg, że w puszczy zgromadziła się armia buntowników, prowadzona przez człowieka zwanego Llaw Gyffes. Co o nim wiesz? - To wyjęty spod prawa kowal, który zabił swoją żonę i jednego z krewnych księcia. Uciekł z lochów Macthy. - Chyba zbyt wielu wrogów króla ucieka z lochów Macthy - warknął przywódca. - Llaw Gyffes, Ollathair... a teraz ten zbuntowany lord, Errin. Czy książę jest naszym zwolennikiem? - Nie sądzę. Raczej oportunistą. - Obserwuj go bacznie. Pozbądź się go na pierwszy znak zdrady i zastąp Okessą. Jego lojalność nie pozostawia wątpliwości. - Istotnie, panie, ale ten człowiek to jadowity wąż. - Węże też się przydają, Cairbre. Wracając do Llawa Gyffesa, czy rzeczywiście tworzy armię? - Nie sądzę, aby coś takiego było możliwe. Ale puszcza obejmuje kilka tysięcy mil kwadratowych i jest w niej wiele dolin, gór i osad. Trudno wiedzieć, co się tam kryje. - A Biały jest zbyt silny, żebyś mógł ich podejrzeć? - Tak, panie. Wczorajszej nocy poleciałem tak blisko, jak tylko mogłem, lecz światło omal nie spaliło mi duszy i musiałem uciekać do ciała. Także dlatego potrzebowałem pożywienia. - Potwory wspomogą Czerwień, gdyż wzbudzają lęk... albo coś więcej. Już niedługo z tych szczurzych nor będzie emanować śmiertelne przerażenie. Twarze zblakły i Cairbre został sam. Było to przerażające... Gruborogie owce i kilka sztuk dzikiego, długowłosego bydła pasło się na zboczach gór, podczas gdy niewielkie stadko saren piło wodę ze strumienia, który szemrał pośród białych skał, dążąc do znajdującej się gdzieś w dole rzeki. Na grzbiecie wzgórza, gdzie marmurowe głazy ułożono tak, by tworzyły krąg, w powietrzu rozległy się trzaski. Kilka owiec podniosło głowy, na chwilę przestając się paść, ale ich załzawione oczy nie dostrzegły żadnego zagrożenia, a wiatr nie przyniósł im zapachu wilka ani innego drapieżnika. Mimo to zwierzęta były zaniepokojone. Nagle w głazy uderzył piorun i owce rzuciły się do ucieczki. Wielki byk, którego wygięte rogi nosiły na sobie ślady wielu bitew, zwrócił głowę w stronę kręgu. Poczuł dziwny zapach, gryzący jak dym i zostawiający nieprzyjemny smak w pysku. Powietrze zafalowało i na zbocze wzgórza padł cień. W kręgu głazów stał wielkich rozmiarów stwór o wydłużonej, lisiej głowie i potężnej klatce piersiowej porośniętej szarym futrem. Ruszył przed siebie, szczerząc swe wielkie kły, z których ociekała ślina. Byk miał dosyć tego widoku: wycofał się. Stwór uniósł pysk i zaczął węszyć, wiatr przyniósł mu zapach owiec i bydła. Otworzył szerzej oczy, a z fałdów skóry na palcach wysunęły się ostre szpony. Stał przez chwilę bez ruchu, a potem z niezwykłą szybkością ruszył za uciekającą zwierzyną. Owce rozpierzchły się, a bydło w panice popędziło w stronę strumienia. Byk, widząc, że jego krowy są zagrożone, pochylił głowę i ruszył na napastnika. Potwór opadł na cztery łapy, a gdy byk zbliżył się do niego, w ostatniej chwili skoczył i wylądował mu na karku. Szpony głęboko przeorały mięśnie. Z długich wąskich ran trysnęła krew. Byk ryknął z bólu i wściekłości i rozpaczliwie usiłując pozbyć się drapieżcy, przetoczył się na grzbiet. Stwór odskoczył na bok. Wstając, byk uniósł głowę, wystawiając tętnicę szyjną. Szpony błysnęły w powietrzu, przecięły tętnicę, krew trysnęła z rany, byk zaś opadł na trawę, spazmatycznie poruszając kopytami. Potwór warknął i zadał ostatni, morderczy cios, rozdzierając skórę, kości i mięśnie, by wyrwać serce konającego zwierzęcia... Stwór pochłonął je chciwie. Potem, już spokojniej, zaczął po kawałku odrywać i żreć mięso. Zaspokoiwszy głód, odchylił łeb i skierował pysk ku niebu. Niesamowite, przerażające wycie rozległo się pośród wzgórz. Sarny schroniły się do lasu, a owce w przerażeniu opuściły stok wzgórza. Pierwszy potwór pojawił się w Puszczy nad Oceanem. - Jesteś idiotą, poeto - powiedział Llaw Gyffes, podczas gdy Nuada pakował zapasowe ubrania do dużego podróżnego worka. - Groundsel jest znany jako kłamca i niegodzien zaufania złodziej. Jeśli twoje historie mu się nie spodobają, skończysz na palu. - Chodź z nami, bohaterze - zaśmiał się Nuada. - Chroń nas! - Was? - Tak. Arian idzie ze mną. Llaw zaczerwienił się, a w jego oczach pojawiły się mordercze błyski. Pogładził swą złotorudą brodę, starając się uspokoić. - Uważasz za rozsądne zabierać to dziecko do jaskini Groundsela? - zapytał. Nuada roześmiał się na dobre, a potem zarzucił worek na plecy. - Jakie dziecko, Llawie? - zadrwił. - Jesteś ślepy? To już kobieta... i to bardzo piękna. Nie zauważyłeś?. - To moja sprawa, co zauważam - warknął banita. - Na jak długo tam idziecie? - Przyznaj się, będziesz za mną tęsknił. Llaw zaklął i wybiegł z chaty, w drzwiach nieomal wpadając na Arian. W ostatniej chwili zatrzymał się i złapał ją za ramiona. Wymamrotał przeprosiny i ruszył w stronę wzgórz. Nuada miał rację. Llaw będzie za nim tęsknił. Będzie mu brakowało jego inteligencji i opowieści, które sprawiały, że człowiek zapominał, iż mieszka w puszczy w ciemnej chacie. Łagodziły ból po stracie żony i sprawiały, że wydawało się, że po świecie chodzą jeszcze bohaterowie i dzieją się czary. Bez niego wracała świadomość, że jest to tylko nędzne, pogrążone w błocie osiedle, bez nadziei i przyszłości. Llaw wrócił pamięcią do Lydii, pani swego serca... kobiety pięknej i silnej, ale zarazem czułej i troskliwej. Uważał, że jego uczucie do Arian stanowi zdradę pamięci Lydii i miał nadzieję, że jej duch mu przebaczy. Ujrzawszy Lamfhadę i tego kalekę, Elodana, zajętych rąbaniem drewna na zimę, próbował niepostrzeżenie przejść obok nich, ale Elodan pomachał do niego ręką, więc aby nie okazać się gburem, musiał się przy nich zatrzymać. - Jak wam idzie? - zapytał. - Będzie czym palić w zimie - odparł Elodan. - Czy Nuada już wyruszył? - Nie. - Będzie nam go brakowało. Mam nadzieję, że wróci rychło. Nie znam lepszego minstrela - powiedział Elodan. - Poznałem go w Furbolg. Wystąpił przed królem. Przedstawił opowiadanie o Asmodinie. Wyśmienite! Król... oby się w piekle smażył... dał Nuadzie rubin wielkości gęsiego jaja. - Teraz go nie ma - stwierdził z satysfakcją Llaw. - Nie, o ile wiem, podarował go pewnej damie za jedną noc. - Głupiec, i tyle - warknął Llaw, myśląc o dwudniowej wędrówce, jaka czekała Arian w towarzystwie Nuady. Tyle tylko, że teraz poeta nie mógł jej ofiarować nawet pary wełnianych rajtuz i starego koca. Ale jednak poeta jest, bądź co bądź, bardzo przystojnym mężczyzną! Llaw zaklął. - Co się stało? - zapytał Elodan. - Nic! - odparł Llaw i odszedł. - Czy on jest chory? - zapytał szeptem Lamfhada. - Nie, zakochał się - wyjaśnił ze śmiechem Elodan. - Ale z doświadczenia wiem, że jest to bardzo podobny stan. Llaw zatrzymał się przed swoją chatą i przyjrzał jej spartań- skiemu otoczeniu. Potem zaklął pod nosem, spakował swoje rzeczy do płóciennej torby na ramię, zatknął za pas toporek i opuścił osadę, nie oglądając się za siebie. Pójdzie do Cithaeron, ot co. Na pewno znajdzie tam pracę w jakiejś kuźni i na nowo ułoży sobie życie. Gdy znalazł się na wzgórzu, usłyszał w oddali wycie, które zmroziło mu krew. Pomyślał jednak tylko, że w tym roku wilki pojawiły się niezwykle wcześnie i szedł dalej. Nuada wyszedł na słońce i patrzył, jak banita wędruje grzbietem wzgórza. Arian zatrzymała się obok niego. - Na co patrzysz? - Na Llawa. Chyba nas opuszcza. - Co za bzdura! - warknęła. - Przecież żyje tu z nami. Nuada popatrzył na nią i uśmiechnął się. - Prowadź, o pani - powiedział. - Podążę za tobą na sam kraniec świata. - Idiota! - Istotnie. Ale taki już los poety. Zarzucił worek na plecy i czekał. - A gdzie masz brofi? - zapytała Arian. - Nie na wiele mi się przyda. Mimo to nie boję się: ty nas ustrzeżesz przed wszelkim niebezpieczeństwem. - Fiołkowe oczy poety zalśniły humorem. Arian nie czuła się pewnie w towarzystwie Nuady: od czasu, gdy się poznali, nie ukrywał, że uważają za kobietę atrakcyjną, lecz nawet nie usiłował się do niej zalecać. No, ale przecież był to człowiek, który przywykł do towarzystwa wypielęgnowanych i wystrojonych dam dworu. - Chodźmy - powiedziała, ruszając przez osadę. On podążył kilka kroków za nią, z przyjemnością obserwując falowanie jej bioder odzianych w obcisłe skórzane spodnie. Z dalekiej północy znowu dobiegło ich ponure wycie. Odpowiedział mu podobny głos ze wschodu, a potem z południa. Nuada zadrżał. - Wilki? - zapytał. Arian zatrzymała się. - To musi być wiatr - rzekła - albo echo. W każdym razie nic groźnego. Wilki trzymają się od ludzi z daleka... chyba że jest bardzo ciężka zima i nie mają co jeśćr-Ale nawet wtedy odważny myśliwy potrafi je odegnać. - To wycie przeniknęło mnie do szpiku kości - stwierdził. - To dlatego, że pochodzisz z miasta - uśmiechnęła się Arian. - A więc ciebie ono nie przeraża? - Nic a nic - skłamała. Manannan, czyli Były Rycerz, siedział sam na sam z Ollathairem, inaczej zwanym Zbrojmistrzem. W chacie nie było nikogo, gdyż Gwydion i zamieszkała w niej rodzina byli na centralnym placyku osady. Ruad czekał, że Manannan coś powie pierwszy, ale Były Rycerz w milczeniu patrzył na stół. Wreszcie Ruad odezwał się. - Potrzebujemy ich, Manannanie. Jeśli jeszcze żyją, muszą zostać sprowadzeni z powrotem. - Nie zdołam tego zrobić: nie potrafię przejść przez czarne wrota. Zbrojmistrz wyciągnął rękę i chwycił Manannana za ramię. - Cały naród jest w niebezpieczeństwie. Kolory popadły w chaos, Czerwień rośnie w siłę. Morduje się Nomadów. Żądze, chciwość i zło zniweczyły harmonię. Rozumiesz? Król zgromadził wokół siebie ośmiu rycerzy... czerwonych rycerzy. Czuję, że czai się w nich zło. Należy temu przeciwdziałać, Manannanie. Tylko rycerze Gabali mogą ich zwyciężyć. - Nie powinieneś był ich tam wysyłać - powiedział Manannan, patrząc Ollathairowi prosto w oczy. Starszy mężczyzna odwrócił wzrok. - Masz rację. To była wielka głupota. Ale nie da się tego zmienić. - Sam po nich idź. - Nie mogę. Nikt inny nie potrafi otworzyć wrót z tej strony, a zaklęcie może nie podziałać z tamtej. Ty musisz pójść. Manannan zaśmiał się i potrząsnął głową. - Nic nie rozumiesz, jak zwykle. Przyszedłem do ciebie w noc przed wyprawą i opowiedziałem ci o moich lękach. Ja się nie bałem śmierci. Czułem natomiast, że jeśli przekroczę wrota, moja dusza znajdzie się w niebezpieczeństwie. Lecz ty nie chciałeś mnie słuchać. No a teraz ich nie ma, Ollathairze. Nie możesz ich sprowadzić z powrotem. Zginęli w piekle, jakie znaleźli za wrotami. - Nie masz pewności. - Nie. Ale gdyby Samildanach i inni żyli, na pewno by wrócili. Jestem o tym przekonany. Samildanach był prawie tak wielkim czarnoksiężnikiem jak ty. - Manannan nalał wody do glinianego kubka i wypił ją, potem wstał i spojrzał z góry na Ollathaira. - Tamtej nocy widziałem, jak Samildanach żegna się z Morrigan. Płakała, a on ją zostawił samą. Podszedłem do niej i osuszyłem jej łzy. Wyznała mi, że śniła jej się krew i płomienie, anioły i demony. Że w głębi serca ma wrażenie, iż nigdy więcej nie ujrzy Samildanacha. Co miałem jej odpowiedzieć? Kiedy staliśmy przed wrotami i poczułem, jak wieje z nich ten zimny wiatr, straciłem odwagę. Teraz czuję się tak samo. Ale ty nigdy nie zrozumiesz, Ollathairze. Nigdy nie zaznałeś strachu, który pożera ci duszę. Nie potrafisz pojąć, co to znaczy być tchórzem. O tak, podczas bitwy nie doznaję lęku. Jestem pewien mych umiejętności. Jednak gdy znalazłem się przed wrotami, zatraciłem się. Nawet teraz, kiedy o nich pomyślę, serce wali mi jak młotem. Wpadłem w panikę, Ollathairze, wtedy... i teraz też tak będzie. Podszedł do drzwi i odwrócił się. - Naprawdę, jest mi bardzo przykro. - Manannan! - krzyknął Ruad i rycerz odwrócił się do niego. - O co chodzi? - Odczułem ten lęk... kiedy król zakuł mnie w łańcuchy i wypalono mi oko. Jednak mężczyzna musi pokonać swój strach albo on go zniszczy. Nie jesteś tchórzem. Nie boisz się śmierci, tylko ciemności, nieznanego, podróży w mrok. Dlaczego nie próbujesz tego zwalczyć? - Wciąż nic nie rozumiesz - powiedział Manannan zmęczonym głosem. - Gdybym mógł, zrobiłbym to. Nie widzisz tego? - Widzę człowieka, który był niegdyś rycerzem Gabali, człowieka, który zaprzysiągł bronić zakonu. Odejdź, Manannanie. Zwalniam cię z twojej przysięgi. Możesz teraz robić, co chcesz. - Żegnaj, Zbrojmistrzu - rzekł Były Rycerz. Znalazłszy się na zewnątrz, dosiadł Kuana i odjechał z osady. Śmierć była teraz pewna, ale w końcu czeka ona każdego człowieka. Znajdzie jakieś miejsce wysoko w górach i oszuka los. Kiedy ucisk na szyi stanie się nie do zniesienia, wybierze łagodniejszą śmierć. Jechał całe popołudnie, wspinając się coraz wyżej, mijając chaty i objeżdżając dookoła osady. Pod wieczór usłyszał wycie w puszczy. Kuan zastrzygł uszami i Manannan poczuł, że zwierzę drży. - Nie musisz bać się wilków, stary - powiedział, klepiąc konia po szyi. - Jeszcze nie zima. Podążał wąską ścieżką, usianą śladami saren. Drzewa rosły tu gęściej i musiał się pochylać pod obwisłymi gałęziami. Ścieżka prowadziła na polanę, na której stała chata. Obok było pole uprawne. Przed chatą leżał mężczyzna, a z okropnej rany na jego boku sączyła się krew. Były Rycerz dobył miecza i ostrożnie zbliżył się do ciała. Mężczyzna nie żył: coś oderwało mu prawą rękę i połowę korpusu. Kuan zarżał, gdy dobiegł go zapach krwi. Przy prymitywnej studni leżała kobieta. Miała strzaskaną czaszkę i żadnych innych obrażeń. Manannan zsiadł z konia i popatrzył na ziemię. W najbliższej okolicy nie dało się zauważyć żadnych tropów zwierząt, ale poszedł za wąskim śladem krwi, aż dotarł do bardziej miękkiej ziemi. Tam znalazł ślady łap, przypominających lwie, lecz mających ponad stopę szerokości. Ukląkł i popatrzył na poszycie leśne. Zwierzę najwyraźniej odeszło z łupem. Tylko dlaczego? Ciała mogły zostać pożarte na miejscu. Coś musiało spłoszyć bestię. Jego przybycie? Jeśli tak, to znaczy, że stwór znajduje się w pobliżu. Manannan wstał i odsunął się od krzaków. Takiego wielkiego zwierza nie należy drażnić. W tym momencie spośród drzew wybiegła dziewczynka, zobaczyła Byłego Rycerza i krzyknęła przenikliwie. Miała około dziewięciu lat, długie, jasne włosy, a ubrana była w tunikę z samodziału. Potwór jak z koszmarów sennych pojawił się za nią. Był wielki i miał dwie głowy. Przypominał lwa, ale był szerszy w klatce piersiowej. Szczerzył długie, zakrzywione kły, a każda z głów wyposażona była też w siekacze wielkości szabli. Manannan zrozumiał, że to nie on spłoszył stwora: bestia oddaliła się, ścigając dziewczynkę. Ruszył w jej stronę, ale wiedział, że nie zdąży przed potworem. Skręcił w lewo, krzycząc na cały głos. Głowy stworzenia zwróciły się ku niernu. - Tutaj, Ohydo! - ryknął Manannan. - Chodź po mnie! Zwierz ryknął na całą polanę i ruszył do ataku. Były Rycerz czekał na niego, trzymając oburącz miecz nad prawym ramieniem, gotów do ciosu. Gdy bestia była już blisko, Manannan patrzył, jak zbiera się w sobie, a gdy skoczyła, opadł na kolano i wykonał mieczem łuk. Ostrze wbiło się w bok potwora, a siła jego pędu prawie wyrwała Byłemu Rycerzowi miecz z rąk. Desperacko ściskający rękojeść Manannan wleczony był przez kilka jardów, po czym usiłował się podnieść, ale bestia brocząc krwią z rany na boku, natychmiast się rzuciła w jego stronę. Rumak Kuan ruszył do ataku, a potwór zawahał się, słysząc szarżującego konia bojowego. Manannan powstał i z całej siły wbił miecz w szyję bliższej głowy. Szczęki bestii zwarły się z trzaskiem, a głowa opadła, zwisając tylko na jednym ścięgnie. Kuan odwrócił się tyłem do potwora i potężnym ciosem tylnych kopyt wyrzucił go w powietrze. Manannan rzucił się do przodu i wymierzył mordercze uderzenie w pozostałą głowę: ostrze miecza roztrzaskało czaszkę na kawałki. Bestia cofnęła się i potężna łapa wyciągnęła się w stronę mężczyzny, chwytając go za hełm. Były Rycerz został poderwany w powietrze, a potem potwór upadł i skonał. Manannan wstał. Nigdy nie widział podobnego stworu ani też nie słyszał o czymś takim w całym cywilizowanym świecie. Jego myśli przerwało łkanie. Odwrócił się i ujrzał, że dziewczynka klęczy przy matce i szarpie ją za rękę. Schował miecz, podszedł do małej i wziął ją na ręce. - Ona nie żyje, dziewczynko. Przykro mi. Spośród drzew wybiegło kilku mężczyzn uzbrojonych w łuki i włócznie, ale zatrzymali się zaskoczeni, widząc ciało bestii. Gdy Były Rycerz niósł do nich dziewczynkę, mała sięgnęła, by dotknąć jego hełmu, który zaczął zsuwać mu się z głowy. Manannan szybko podał dziecko najbliższemu mężczyźnie i chwycił hełm. Łapka urwała się przy zawiasach na górze nakarczka i Były Rycerz uniósł ręce, ale w tej chwili odezwał się krępy mężczyzna. - Co to za stwór? - zapytał, wpatrując się w powalonego potwora. - Nie wiem - odparł Manannan. - Ale mam nadzieję, że żyje w pojedynkę. - Jestem Liam. - Mężczyzna wyciągnął rękę. - Widzieliśmy, jak walczysz z bestią, ale nie zdążylibyśmy do ciebie dobiec. Czy jesteś człowiekiem króla? - Nie jestem niczyim człowiekiem. Przepraszam na chwilę. - Powoli odszedł na bok i podniósł rękę do zatrzasku przy hełmie. Zatrzask otworzył się... Byłemu Rycerzowi zaschło w ustach, prawie bał się unieść hełm. Nabrał powietrza w płuca, chwycił hełm i wyprostował ręce... hełm zazgrzytał o nakarczek, a potem ześlizgnął się gładko. Skołtunione włosy zaczepiły się o rozpadającą się skórzaną wyściółkę, ale Manannan uwolnił je jednym szarpnięciem. Bez hełmu nakarczek opadł mu luźno na ramiona. Były Rycerz poczuł na twarzy chłodny powiew wiatru. Brodę miał brudną i skołtunioną, a otarcia skóry szczypały go i piekły. - Ile czasu to nosiłeś? - zapytał Liam, podchodząc do Manannana. - O wiele za długo. Czy mieszkasz daleko stąd? - Nie. Zapraszamy na posiłek. - Wolałbym dostać gorącej wody i ostrą brzytwę - odparł Były Rycerz. W dali rozległo się mrożące krew w żyłach wycie. - Coś posmakowało krwi - powiedział Liam. ROZDZIAŁ 8 Ruad usłyszał krzyki i wypadł z chaty. Na podwórku pokryty łuskami potwór ciągnął jednego z mężczyzn w stronę lasu. Stwór miał ponad dziesięć stóp długości, sześć nóg i długi pysk, którym pochwycił swoją ofiarę za nogę. Kilku wieśniaków podbiegło do bestii i tłukło ją po bokach kilofami i toporami. Stwór wypuścił krzyczącego mężczyznę i rzucił się na jednego z napastników, który odskoczył do tyłu. Potwór odwrócił się, i niczym batem, zamachnął się ogonem, owinął nim nogi jednego z atakujących i przyciągnął go sobie do paszczy. Ruad przyklęknął obok swych złotych psów, wyszeptał zaklęcie, a potem wskazał na bestię i powiedział coś jeszcze. Psy pognały przez podwórko. Pierwszy skoczył na grzbiet stworu i stalowymi kłami przebił łuskę i kość. Drugi rzucił się potworowi do gardła, rozdzierając ciało i tętnicę. Ostatni z psów chwycił swymi potwornymi kłami ogon więżący wieśniaka: zatrzasnął paszczę, odcinając ogon, a z rany zaczęła rytmicznym chlustem wypływać zielonkawa posoka. Bestia rozpaczliwie wywijała kikutem, rozchlapując krew po całym podwórku. Psy cofnęły się. Przez kilka chwil stwór bezradnie kłapał swymi wielkimi szczękami w powietrzu, a potem powoli opadł bez życia na ziemię. Wieśniacy zgromadzili się wokół rannego, a z chaty opodal wybiegł Gwydion. Położył ręce na poszarpanej nodze mężczyzny i krew natychmiast przestała płynąc. Uzdrowiciel nakazał przenieść rannego do swojej chaty. Psy leniwie wróciły do Ruada. Ten dotknął głowy każdego z nich i stworzenia znowu zamarły w miejscu niczym posągi. Przez kilka godzin wieśniacy, uzbrojeni w łuki i topory, przeszukiwali puszczę, by sprawdzić, czy jest tam więcej potworów. Wrócili o zmroku, natrafiwszy tylko na ich tropy. Brion upuścił maczugę i podszedł do Ruada siedzącego obok swych psów. - Co to za bestie? - Niełatwo to wyjaśnić. - Ruad wzruszył ramionami. - Ale nie wywodzą się stąd. - Sam to wiem - warknął wieśniak. - Mów jaśniej. - Pochodzą ze świata znajdującego się poza nami, a zostały tu wysłane przez maga o wielkiej mocy. - Po co? Żeby zabijać? Czemu ma to służyć? - Nie wiem - odparł Ruad, odwracając się, ale Brion nie zamierzał dać się zbyć. - Wydaje mi się to dziwne, że najpierw przybywasz ty ze swoimi magicznymi zwierzętami, a potem pojawiają się te monstra. Nie jestem idiotą, czarnoksiężniku. Ruad popatrzył na nieco kwadratową, uczciwą twarz młodego człowieka. - Być może zostały wysłane, aby zabić mnie. Ale nie wiem na pewno, i taka jest prawda. Świat otaczający tę puszczę jest powoli, ale nieustępliwie opanowywany przez zło. Brion chciał jeszcze coś powiedzieć, ale dobiegł ich dźwięk kopyt i do wsi wpadł galopujący jeździec. Był wysoki, a jego świeżo ogolona twarz była śmiertelnie blada. Podjechał do chaty i rzucił Ruadowi do stóp hełm, który odbił się od drzwi, potoczył i zatrzymał, opierając o bok złocistego psa. - Masz - powiedział Manannan - oto twój magiczny hełm, który otworzyć mogła tylko magia wrót! Wytłumacz się, kłamco! I postaraj się mnie przekonać, Zbrojmistrzu. Wiele od tego zależy. - Zszedł z konia i stanął przed Rzemieślnikiem. - Bądź tak dobry i zostaw nas samych, Brionie - zażądał Zbrojmistrz, kładąc młodzieńcowi dłoń na ramieniu. - Dziś wieczorem wyjadę i znowu będziesz miał swój dom dla siebie. - Wieśniak kiwnął głową, zmierzył Manannana długim spojrzeniem, a potem odszedł. - Cieszę się, że ci się udało - powiedział Ruad. - Tak, skłamałem. Chciałem, żebyś przeszedł przez wrota. Zaklęcie zostało zdjęte z hełmu w chwili, gdy rozmawialiśmy. Czy zamierzasz mnie zabić? - A możesz wymyślić jakiś powód, żebym tego nie zrobił? - odparł Manannan. - Tylko ten, że pragnę żyć... i chyba jestem potrzebny - przyznał Ruad. Manannan potrząsnął głową. - Nigdy nie zabijam dla samego zabijania. - Popatrzył na martwego potwora, z którego wciąż ciekła zielonkawa krew i wsiąkała w piasek. - Zabiłem dzisiaj bestię z dwiema głowami. A teraz ta... Co to wszystko ma znaczyć, Ollathairze? Skąd one się biorą? - Przechodzą przez czarne wrota. Ktoś pragnie, by w puszczy zapanował lęk. - A tym kimś jest... - Nie znam wystarczająco potężnego maga. Ale musi być w to zamieszany król. Może szukają mnie. Może kogoś innego. Mam wrażenie, że zło nigdy nie potrzebuje powodów, by czynić swoje. Pomożesz mi, Manannanie? - W czym? - W walce ze złem. Tego cię uczono: jesteś rycerzem Gabali. Kiedyś znaczyło to dla ciebie bardzo wiele. - Było to bardzo dawno temu. - Ale nie zapomniałeś? - Jakżebym mógł? Po tym, co mi zrobiłeś? - Wiesz, co należy uczynić. - Nie! - syknął Manannan. - To głupota. - Rycerze Gabali muszą powrócić, nie ma innej nadziei. Moim zdaniem zło pochodzi od czerwonych rycerzy króla. Jedynie prawdziwi Gabala mogą im się przeciwstawić. Chyba sam to widzisz? - Widzę tylko człowieka, który coś sobie uroił. Przeszłość jest już zamknięta, Ollathairze. Bezpowrotnie. Znajdź sobie nowych rycerzy. Mogę ci pomóc ich szkolić. - Nie mamy pięciu lat, Manannanie. Może nawet nie mamy pięciu miesięcy. Przejedź przez wrota - powiedział błagalnie. - Znajdź Samildanacha i sprowadź go do ojczyzny. Był największym wojownikiem, jakiego znałem, najlepszym szermierzem i najszlachetniejszym z ludzi. Mógłby pomóc mi przy Kolorach: stawić opór czerwonym zabójcom. Razem wyzwolilibyśmy kraj od zła. - Znam już tę starą historię: wyzwolić kraj od zła! Za pierwszym razem też mi się to nie podobało. - Wtedy była to abstrakcja. Myliłem się! Byłem w błędzie! Każdy może się pomylić! - Moi przyjaciele zginęli z powodu twojej pomyłki. - Nie masz pewności, panie Tchórzliwy Rycerzu! - warknął Ruad. - Nie mam, w istocie. - Manannan odwrócił się na pięcie i odszedł w ciemność. Stanął na ganku i z przyjemnością wystawił twarz na chłodne, nocne powietrze. Wyobraził sobie znowu czarne wrota i usłyszał ohydne dźwięki wydawane przez znajdujące się za nimi bestie. Serce zaczęło walić mu jak młotem. Nie mógł przekroczyć wrót. Powiedział Ollathairowi, że obawiał się o swoją duszę, ale było to kłamstwo, dzięki któremu chciał zachować resztki godności. W ciemnościach czaiła się śmierć, tak samo jak wtedy, gdy w dzieciństwie uwięziło go drzewo. Ciemności i pełzające po nim mrówki. Zadrżał. Ale jaki potwór może być gorszy niż ten, z którym dzisiaj walczył? Nawet potwory ciemności? Nie mogą! Boją się! - Wejdź do środka - powiedział Ruad za jego plecami. - Chcę, żebyś kogoś poznał. - Odwrócił się, wszedł do chaty i podał rycerzowi posrebrzane lustro. Manannan wziął je i spojrzał na twarz, której nie oglądał od sześciu lat. W odbitych w srebrnej tafli oczach malowało się oskarżenie. Były Rycerz odwrócił wzrok. - Nie możesz już dłużej uciekać, Manannanie. Nie możesz spędzić reszty życia, zastanawiając się, czy twoi przyjaciele więzieni są w jakimś ciemnym lochu. Znam cię: ta myśl będzie cię prześladować do końca twych dni. A ty nie jesteś tchórzem; gdyby tak było, nie wybrałbym cię. - Dlaczego więc mnie wybrałeś? - Bo byłeś mocny w słabych miejscach. - Zawsze odpowiadasz zagadkami, Ollathairze. Jestem teraz wolny: sam tak powiedziałeś. Zwolniłeś mnie z przysięgi i od tego przeklętego hełmu. Nie muszę przechodzić przez wrota. - Masz rację. Decyzja należy do ciebie. Jeśli sprawi ci to przyjemność, będę cię błagał... na kolanach. - Nie - rzekł Manannan łagodnie. - Nie chcę na to patrzeć. Pojadę z tobą do wrót i stanę przed nimi, tak jak poprzednio. Ale to wszystko, co mogę ci obiecać. - Otworzę wrota tutaj, w górach - powiedział Ruad - a gdy przez nie przejdziesz, trafisz do miasta. Tam będą mieli dla ciebie wiadomości. - Czy będą przyjaźnie nastawieni? - To bogowie, Manannanie. Mądrzy i nieśmiertelni. A ty odnajdziesz Samildanacha. Wiem, że ci się to uda. Groundsel siedział w wielkiej sali, podziwiając swój skarbiec: trzy dębowe skrzynie. Pierwsza pełna była złotych monet, z drugiej prawie wysypywało się srebro, a w trzeciej połyskiwały klejnoty, pierścienie i brosze. Droga Królewska stanowiła doskonałe źródło dochodu: całe nomadzkie rodziny uciekały nią do Cithaeron w nadziei, że dostaną się tam na statek, który zawiezie ich w bezpieczne miejsce. Na początku Groundsel zabijał i obrabowywał podróżujących kupców, ale liczba uciekinierów zmusiła go do zmiany metody działania. Gdyby ją kontynuował, drogę zawaliłyby stosy trupów. Teraz tylko pobierał myto i już niedługo zgromadzi tyle bogactwa, by wyjechać z tej przeklętej puszczy i przenieść się w cieplejszy klimat, gdzie będzie miał pałac pełen nagich niewolnic. Groundsel aż się skręcał na tę myśl. Wiedział, że nie jest przystojny: był niski, pękaty, barczysty i otyły; w niczym nie przypominał sportowca. Mięśnie jego wyglądały j ak postronki, ciało porastały ciemne włosy, a ramiona miał nieproporcjonalnie długie. Jako niewolnika najpierw nazywano go Małpą, a panowie i inni służący naśmiewali się z niego. Potem został Groundselem*, gdy jego zadaniem stało się zbieranie pokarmu dla kurcząt. Imię to ciążyło mu jak kamień. Odchylił się na oparcie rzeźbionego fotela i przymknął przypominające guziki oczka, przebiegając w pamięci ostatni dzień, jaki spędził w charakterze niewolnika. * Groundsel (ang.) - ogólna nazwa na roślinny pokarm dla drobiu (przyp. tłum.). Dostał baty od wyższego rangą służącego imieniem Joaper, a pejcz pozbawił go skóry na plecach. Przyjął to tak samo jak zawsze: w głuchym i zawziętym milczeniu... a potem ujrzał żonę pana, stojącą przy drzwiach stodoły i patrzącąna niego z uśmiechem satysfakcji. Ten okropny uśmiech przelał czarę. Groundsela ogarnął płomień gniewu. Skulił się, okręcił dookoła własnej osi i wyrwał Joaperowi pejcz równocześnie zadając mężczyźnie mordercze uderzenie w twarz. Sługa upadł, nie wydając dźwięku. Wtedy Groundsel rzucił się na zaskoczoną kobietę, wciągnął ją do stodoły i zdarł z niej ubranie. Była zbyt przerażona, by krzyczeć, a jego wściekłość zamieniła się w pożądanie. Kiedy z nią skończył, wstał i zawiązał spodnie. Potem poklepał się po klatce piersiowej i spojrzał na leżącą kobietę. - Groundsel - powiedział. - Małpa. Teraz jesteś odpadkiem po Małpie. Jak się z tym czujesz? Wyszedł ze stodoły, nie troszcząc się o swe ociekające krwią plecy i ruszył marmurowymi schodami do pałacu. Przerażony służący próbował go zatrzymać, ale Groundsel pchnął go na ścianę i szedł dalej. Pan siedział w gabinecie wraz ze swym synem, aroganckim młodym pankiem, który zajmował się głównie jazdą konną i prostytutkami. Młodzian zareagował pierwszy. - Wynoś się stąd, sługo! - krzyknął. Groundsel uśmiechnął się i uderzył go pięścią w twarz. Pan rzucił się do biurka i chwycił sztylet, ale Groundsel dopadł go, zanim zdążył wyjąć broń z pochwy, zaciągnął na balkon i przegiął o balustradę. - Zgwałciłem twoją żonę. Zabiłem twego syna. Umieraj z tą myślą! Mężczyzna krzyknął tylko raz, a Groundsel zrzucił go z balkonu na marmurowy taras. Zbuntowany niewolnik uśmiechnął się, widząc, że głowa pana pękła niczym arbuz. Wziął sztylet i podciął gardło nieprzytomnemu młodzieńcowi, a potem poszedł do stajni i osiodłał jednego z wałachów. Kobieta leżała tam, gdzie ją zostawił i Groundsel zastanawiał się przez chwilę, czy ją także zabić, ale uznał, że zostawienie przy życiu będzie dla niej gorszą karą. Pojechał do puszczy. Był wtedy głupi: należało także obrabować dom. Dwa lata zajęło mu zdobycie przywództwa w bandzie wyrzutków, do której się przyłączył. Teraz, pięć lat później, był bezsprzecznym władcą zachodnich lasów. Pięć osad płaciło mu haracz, a Droga Królewska czyniła go bogatszym, niż kiedykolwiek śmiał marzyć. Chciał nadać sobie nowe, godne imię. Ale jednak tego nie zrobił. Sam siebie postrzegał jako Groundsela i imię to sprawiało, że jego nienawiść nigdy nie gasła. Zamknął skrzynie i zawlókł je do kryjówki w fałszywej studni. Nie była to najlepsza kryjówka, ale mało kto odważyłby się zbliżyć do schronienia Groundsela nawet pod jego nieobecność. Przesunął dłonią po krótko ściętych, czarnych włosach. Jesteś bogaty, powiedział sobie. Ale czegoś mu brakowało. To ciekawe, że do dziś nie wiedział, co to jest. A potem dziewczyna imieniem Arian pojawiła się w jego osadzie, wraz z poetą zwanym Nuadą. Groundsel patrzył, jak młoda kobieta idzie, kołysząc biodrami, jak jej miodowozłote włosy falują na wietrze, jak dumnie unosi głowę... i pożądanie zapłonęło w nim jak ogień w wyschniętym lesie. Czuł, że robi mu się gorąco, a w ustach miał suchość. Przetarł twarz grzbietem dłoni, a potem spojrzał na swoje palce i po raz pierwszy od wielu dni zauważył, że są brudne. Wrócił do budynku, przeszukał kolejną skrzynię, tym razem zawierającą ubrania, które odebrał swym pierwszym ofiarom. Znalazł koszulę z żółtego jedwabiu, a także parę brązowych, skórzanych spodni oraz pas nabijany srebrnymi kółkami. Potem wymknął się tylnymi drzwiami i pobiegł nad strumień. Kilka kobiet robiło tam pranie, więc odszedł trochę dalej i wykąpał się, nacierając ciało liśćmi mięty i kwiatami lawendy. Osuszył się dłońmi i szybko ubrał. Koszula była trochę za duża, chociaż jej rękawy mogłyby być nieco dłuższe. Podwinął je i przymierzył spodnie. Te też okazały się za długie. Zdjął je i nożem skrócił nogawki o kilka centymetrów. Ubrawszy się, pospieszył do swego dworu, by powitać gości. Jak wielu innych mieszkańców puszczy Groundsel słyszał o poecie, ale pierwsze jego zaproszenia zostały grzecznie odrzucone. Wysłał więc człowieka ze złotą monetą i obietnicą następnych. Lepiej, żeby poeta na nie zasłużył, albo obetnie mu uszy. Kiedy pojawił się Groundsel, Arian i Nuada czekali w cieniu przy wschodnim wejściu. Nuada skłonił się dwornie... co spodobało się rabusiowi... a Arian tylko się uśmiechnęła. Groundsel wpadł w zachwyt. - Wchodźcie, wchodźcie - powiedział. - Witam. Słyszałem wspaniałe opowieści na temat twoich umiejętności, panie Poeto. Ufam, że nie rozczarujesz nas, biednych ludzi. Nuada skłonił się ponownie. - Panie Groundselu, mogę tylko mieć nadzieję, że moje skromne talenta zaspokoją wymagania, jakie zawierało twoje zaproszenie. - Nie jestem żadnym panem - odparł Groundsel, siadając w fotelu i każąc przynieść gościom wino - lecz biednym człowiekiem, który pomaga, jak może, tym, którzy tego potrzebują. Czasy są ciężkie. Ale nie jestem panem... ani nie chcę nim zostać. - Pan - powiedział Nuada - to ktoś, kto zyskał szacunek ludzi, którzy mu służą, lub strach tych, którzy służyć mu muszą. Powinien też być odważny i umieć przewodzić innym. Jak mi mówiono, w zeszłym roku wybuchł tu wielki pożar i ludzie zwrócili się do ciebie, byś ich ratował. Zorganizowałeś ich w grupy, wykopaliście rów, by zatrzymać ogień, oczyściliście grunt i sam pracowałeś razem z nimi. Tak właśnie czyni prawdziwy przywódca, mój panie, dzieli niebezpieczeństwo i daje przykład. Groundsel nie miał pojęcia, co odpowiedzieć. Ogień zniszczyłby jego spichrze, zimą pojawiłby się głód, a wtedy żegnaj władzo. Czy ten głupiec tego nie rozumie? Ale słowa Nuady sprawiły mu przyjemność i zaczynał rozumieć, że w poetę warto zainwestować. Zwrócił się teraz do dziewczyny. Zapytał ją, jak się nazywa i starał się zachowywać mile, ale z dystansem. Rozmawiał z nimi przez godzinę, a potem kazał ich zaprowadzić do pustej chaty na zachodnim skraju wioski. Kiedy jego ludzie wrócili, ponieważ okazało się, że kobieta i mężczyzna nie chcą mieszkać razem, nie posiadał się z radości. Nakazał przygotować drugą chatę, usuwając właścicieli do zatłoczonej chałupy stojącej w oddaleniu od ich własnej. Oczywiście nikt się z nim nie spierał. Czekając na decyzję Groundsela, Arian rzuciła się na Nuadę. - Ty pochlebco! Ach, drogi panie Groundselu, jakiż z ciebie bohater! - zadrwiła. - A czyż ty sama mu też nie schlebiałaś? - Nuada uśmiechnął się szeroko. - Jak to? - Niewiele brakowało, a rzuciłby ci się na szyję, ale ty tylko uśmiechałaś się znacząco. Nie próbuj zaprzeczać! Wychowałem się na dworze, gdzie niewłaściwe słowo lub spojrzenie mogło oznaczać ruinę... albo coś gorszego. Tutaj jest tak samo. Groundsel jest tu królem i sprzeciwianie się mu może źle się skończyć. - Mamy przecież zapewnione bezpieczeństwo - przypomniała. - Obudź się, Arian. Bezpieczeństwo? Ten człowiek to dzikus. Niemniej jednak jest to bardzo bogaty dzikus i dlatego tu się znalazłem. Ale ty posłuchaj mojej rady i wracaj do domu, gdy tylko zacznie się ściemniać. Arian zdążyła już podjąć taką decyzję, ale słowa poety dopiekły jej. - Ani myślę. Wyjadę jutro po śniadaniu. Za nic nie chciałabym opuścić twego występu przed tym motłochem za... za jedną sztukę złota! - Jak chcesz. - Nuada wzruszył ramionami. - Powinienem był wiedzieć lepiej i nie pouczać tak światowej kobiety. Ale kiedy zaciągnie cię do łóżka, obawiam się, że pod tą jedwabną koszulą natrafisz na świnię. - Czyżbyś był zazdrosny, poeto? Gustujesz w mężczyznach? - rzuciła złośliwie i była wściekła, gdy ją wyśmiał. - Jesteś zagniewana, Arian - stwierdził. - A może poświęciłem ci za mało uwagi podczas naszej wspólnej podróży? Może chciałaś, bym zaprosił cię pod mój koc? Widzę, że zaniedbałem moje obowiązki! Prawda zawarta w tych słowach sprawiła, że dziewczyna oblała się rumieńcem. Gdyby ją nagabywał, odmówiłaby mu, ale oczekiwała, że będzie się do niej zalecał. Z całej siły zamachnęła się i wymierzyła mu siarczysty policzek. W oczach poety błysnął gniew, ale po chwili mężczyzna opanował się, skłonił z uśmiechem i wyszedł z chaty. Arian patrzyła za nim, a potem zaklęła pod nosem. Nuada miał rację: głupotą było wierzyć zapewnieniom Groundsela. A ona zaryzykowała tę podróż tylko po to, żeby wzbudzić zainteresowanie Llawa Gyffesa, co jej się w najmniejszym stopniu nie powiodło. Wyobraziła sobie Groundsela i jego pożądliwe spojrzenie, a potem powoli wyciągnęła nóż myśliwski z pochwy. Był ostry jak brzytwa. Zawlecze ją do lotka? Wsunęła nóż na swoje miejsce i czekała. Arian zajęła miejsce obok Groundsela, a Nuada zręcznie wskoczył na ustawiony pośrodku sali stół i ogarnął swym czarem ponad siedemdziesięciu ludzi, którzy przybyli, by go posłuchać. Wypełnił aksamitnym głosem całe pomieszczenie, barwnie i żywo przedstawiając swoje opowieści. Nawet Arian, która często nie potrafiła zrozumieć, o co chodzi w opisach bitw, porwały historie bohaterów, pięknych panien, dzielnych rycerzy i uczonych czarnoksiężników. Jednak, jak zauważyła, Nuada mówił tu nieco inaczej: opowiadania były krótsze i mniej romantyczne, jakby ocenił swoją widownię w momencie, gdy znalazł się na stole. Bohaterowie byli zwykłymi ludźmi, którzy dzięki własnym zdolnościom dostawali się na szczyty lub w dawnych czasach walczyli przeciwko monarchii. Groundsel, tak samo jak jego ludzie, wpatrywał się w poetę i słuchał jak urzeczony. Nuada zakończył występ opowieścią o wielkim pożarze i roli, jaką odegrał w nim Groundsel, podkreślając siłę charakteru i zdolności przywódcze, jakimi bogowie obdarzają niektórych. Widownia zagrzmiała aplauzem, a Nuada skłonił się najpierw wszystkim, a potem, jeszcze niżej, Groundselowi. Przywódca banitów wstał i oddał mu ukłon. Zlany potem Nuada zeskoczył ze stołu, porwał kufel piwa i wychylił go jednym haustem. - Masz wielki talent - powiedział mu Groundsel, gdy poeta znalazł się obok niego i Arian. - Mój talent nie znaczyłby nic, gdyby nie było wielkich czynów, panie. - Skąd dowiedziałeś się o pożarze? - Wszędzie, gdzie byłem, mówi się o nim - odparł Nuada. Arian potrząsnęła głową, ale nie odezwała się. Na początku wieczoru Groundsel obejmował ją ramieniem, gładził jej szyję albo poklepywał po udzie. Ale kiedy poeta zaczął mówić, gospodarz zupełnie o niej zapomniał. To ją zirytowało. A jeśli chodzi o ten pożar... wszyscy wiedzą, że Groundsel nie zrobił nic, dopóki nie został zagrożony jego spichlerz. Zniszczeniu uległy trzy wioski i zginęło czternaście osób, a on nawet nie ruszył się z miejsca. W tym momencie Arian prawie znienawidziła Nuadę za gloryfikowanie tego wydarzenia. Groundsel odwrócił się do niej z uśmiechem. Jego żółta, jedwabna koszula była przemoczona potem i pognieciona na wydatnym brzuchu. Jego ręka spoczęła na jej udzie. - Rozpalasz mnie - szepnął, przyciskając swe wilgotne usta do jej policzka. Zaczerwieniła się i próbowała się wyrwać, ale jego małpia ręka przyciągnęła ją z powrotem. W drugim końcu sali otwarto drzwi i pojawili się w nich dwaj mężczyźni. Jeden z nich broczył krwią, a drugim był Llaw Gyffes. Llaw pomógł rannemu usiąść na krześle. Wszyscy rzucili się do nich, zasłaniając Arian widok. Groundsel zerwał się na równe nogi i ruszył naprzód, bez pardonu odpychając stojących mu na drodze ludzi. - Co tu się, u diabła, dzieje! - wrzasnął. Llaw wyprostował się i popatrzył mu w twarz. - W puszczy jest pełno potworów. Nigdy nie widziałem czegoś podobnego. Znalazłem tego człowieka w krzakach około mili stąd na wschód. Powiedział, że cała jego rodzina została zabita. Zacząłem go tu nieść i w połowie drogi ujrzałem jedną z bestii. Miała osiem do dziesięciu stóp wzrostu, głowę wilka i ciało niedźwiedzia. Zajęta była pożeraniem ścierwa byka i nie zwróciła na mnie uwagi. Z daleka widziałem drugiego stwora i przysięgnę, że miał dwie głowy. Wszyscy zaczęli mówić jednocześnie, bo wielu gości przybyło słuchać Nuady z odległych wiosek i osad, ukrytych w lasach i dolinach. - Cisza! - ryknął Groundsel, klękając przy rannym i zdzierając z niego nasiąkniętą krwią koszulę. Na piersi mężczyzny widniały cztery poszarpane rany i widać było, że zadane zostały jedną potężną łapą. Żaden niedźwiedź nie byłby wystarczająco wielki, nawet czarny grizzly mieszkający wysoko w górach. - Zanieście go do szamanki - rozkazał Groundsel - bo się wykrwawi na śmierć. Mężczyznę zabrano, a Groundsel zwrócił się do Llawa. - Mówisz, że widziałeś dwa potwory. Skąd wiesz, że było ich więcej? Olbrzym podrapał się po swej złotorudej brodzie. - Po wyciu - odparł krótko. - Stwór pożerający byka zawył i odpowiedziano mu z wielu miejsc. - Ja też słyszałem dziwne wycie - powiedział jeden z mężczyzn. - Dobiegało z północy. Myślałem, że to wiatr. - A ja widziałem ślad - wtrącił się inny. - Jak tutaj szedłem, Groundselu. Dwa razy większy niż u lwa. Znów wszyscy zaczęli krzyczeć i zrobił się ogłuszający hałas. - Co za noc dla bohaterów! - dobiegł ich jakiś głos i tłum zwrócił się w stronę Nuady, który z powrotem wskoczył na stół. - Jeśli dwa potwory grasują po okolicy, to czyż nie mamy dosyć bohaterów, żeby się z nimi rozprawili? Mamy Groundsela, władcę ognia, i Llawa Gyffesa, który uwolnił więźniów. A gdy rozejrzę się wokół siebie, widzę wielu mężczyzn... silnych i dumnych. Rodzi się tu następna saga, którą będę śpiewał. Przybijemy trupy potworów do drzwi i będziemy przed nimi tańczyć. Wasza odwaga zyska nieśmiertelność. Rozległ się ryk aprobaty, a potem mężczyźni zaczęli szukać swej broni. - Nie tak prędko! - wrzasnął Groundsel. - Poczekajcie do świtu. W ciemnościach tylko się nawzajem pozabijacie. Llaw kiwnął głową. - Musimy zwabić je w pułapkę. Nie mam ochoty głupio zginąć. - Najpierw odpocznijcie - polecił Groundsel swoim ludziom, a potem wrócił na swoje siedzisko. Arian wstała, gdy Llaw zaczął się do niej zbliżać. - Nie spodziewałam się zobaczyć cię tak daleko na zachód - powiedziała. - Czyżbyś zgubił drogę? - Wyruszyłem do Cithaeron, ale zaniepokoiło mnie to wycie - zaczął. - Próbowałem ominąć miejsce, z którego dobiegało, ale odniosłem wrażenie, że potwory wyczuły mnie, więc skręciłem na zachód. Rozumiesz coś z tego, poeto? - Jest wiele pieśni i legend o potworach, ale ja żadnego z nich nie widziałem. - Nuada wzruszył ramionami. - Mówi się, że na wschodnich krańcach świata jest bogata kraina, gdzie mrówki o ludzkich głowach drążą szyby w kopalniach. Groundsel zaklął. - To zawsze jest na wschodnich, zachodnich albo północnych krańcach świata. Mam wrażenie, że legendy dotyczą miejsc, których nie można zobaczyć. Ale to chyba nie jest istotne. Ja też słyszałem wycie, ale moim zdaniem ci, co widzieli potwory, przesadzają. To pewnie jest wędrowny niedźwiedź, co nie zmienia faktu, że jest to tylko niedźwiedź. Llaw się zaczerwienił. - Lepiej nie zarzucać komuś kłamstwa, zwłaszcza jeśli nie zna się dobrze tej osoby. - Trafiłeś, Silna Ręko. Nie znam cię... i dlatego nie mam powodów, by wierzyć twoim słowom. Ja twierdzę, że to niedźwiedź. Przekonamy się o świcie. - Istotnie - zgodził się Llaw. - A więc idę spać. - Pokażę ci, gdzie jest moja chata - powiedziała szybko Arian, a policzki Groundsela pokryły się ciemnym rumieńcem. - Czy to twój mąż? - zapytał, błyskając oczyma. - Nie - odparła. - Przyjaciel rodziny. - Doskonale - powiedział Groundsel. - Z przyjemnością sobie jutro zapoluję z tym „przyjacielem twojej rodziny”. Llaw zesztywniał, ale Arian chwyciła go za ramię i razem wyszli w ciemności nocy. Furtki w palisadzie zostały ponownie zamknięte, a po jej wierzchołku przechadzali się strażnicy. - Dlaczego tu przyszłaś? - zapytał Llaw. - Chcesz się przespać z tym wieprzkiem? - Jak śmiesz! Chodzę, dokąd mi się podoba. Nie jestem twoim dzieckiem i nie masz prawa mnie wypytywać. - Rzeczywiście - przyznał. W tym momencie po całym lesie rozległ się przeraźliwy krzyk i Llaw błyskawicznie wspiął się po topornej drabinie na wierzchołek palisady. - Widziałeś coś? - zapytał strażnika. - Nie - odparł indagowany - ale Daric wymknął się stąd dziesięć minut temu. Chciał wrócić do domu. Co to za stwór? - Nie mam pojęcia - rzekł Llaw - ale to żaden niedźwiedź. - Spośród drzew wyłonił się czarny cień, zatrzymał na chwilę w blasku księżyca i spojrzał w górę na palisadę. Strażnik patrzył z przerażeniem na wleczone przez potwora szczątki. - Daric nie wróci do domu - stwierdził Llaw. - Nie mam najmniejszej ochoty polować na to coś - powiedział strażnik. Llaw obserwował, jak bestia z powrotem znika pośród drzew, a potem poklepał mężczyznę po ramieniu. - Pomyśl o legendzie. Odpowiedź była krótka i niecenzuralna. Usłyszawszy ją, Llaw zachichotał. Arian stała bez ruchu, wpatrując się w ciemną puszczę. - Czy strzały mogą zabić takiego potwora? - zapytała. - Skoro żyje i oddycha, to może także umrzeć - stwierdził Llaw. - A teraz pokaż mi tę chatę. Llaw Gyffes nie mógł zasnąć na wąskim łóżku w ciasnej chałupce. Obok siebie słyszał oddech Arian i z całej siły zapragnął chwycić dziewczynę w ramiona. Poczuł wyrzuty sumienia. Lydia była miłościąjego życia i przez te kilka lat, jakie razem spędzili, zaznał prawdziwego szczęścia. Jako czeladnik zalecał się do niej przez cztery lata i ciężko pracował, by zarobić na własną kuźnię. Ojciec Lydii zawsze twierdził, że Llaw nie jest właściwym mężczyzną dla jego córki i marzył, by poślubiła jakiegoś młodego szlachcica. Z lekceważeniem potraktował ich ślub i nigdy więcej nie rozmawiał z Llawem; umarł trzy lata po zamążpójściu córki. Matka Lydii przeniosła się na północ do swojej rodziny, ale ona przynajmniej traktowała Llawa uprzejmie, jeśli nieżyczliwie. Przez cały ten czas Llaw ze wszystkich sił starał się uszczęśliwić Lydię. Ale w ostateczności to jej ojciec miał rację. Lydia zginęła okropną śmiercią, której uniknęłaby, gdyby nie poślubiła kowala. Nigdy nie zapomni jej widoku, gdy leżała na posłaniu i martwym wzrokiem wpatrywała się w sufit. A teraz znalazł się obok innej kobiety i jego myśli nie były pozbawione pożądania. Odwrócił się na bok, tyłem do Arian. Czuł zapach jej ciała i nie patrząc, widział łagodny zarysjej twarzy, wyzywający błysk w oku i drwiący uśmiech. - Nie śpisz? - szepnęła i Llaw usłyszał, że dziewczyna się porusza. Nie odpowiedział jej. Jego własne ciało zdradziło go, płonąc pożądaniem, a w umyśle toczyła się walka. To chyba normalne, że mężczyzna pragnie kobiety. Żaden dramat życiowy nie może tego zmienić. Ale... ale jednak... Jeśli odnajdzie spokój, pokochawszy inną kobietę, to przecież wtedy zapomni o Lydii. A wtedy ona umrze po raz drugi... zapomniana, jakby nigdy nie istniała. Llaw nie mógł znieść tej myśli. Lydia nie zasługiwała na taki los i na jego zdradę. Leżał cicho aż do świtu, a potem wstał i przyglądał się, jak wschodzi słońce. Obok niego leżała uśpiona Arian. Jak dziecko przyciskała ramiona do piersi i podkurczała długie nogi. Llaw popatrzył na nią z góry, odsunął jej włosy z policzka i dotknął delikatnej skóry. Natychmiast otworzyła oczy. - Dobrze spałeś? - zapytała, ziewając i przeciągając się. Spódnica zsunęła się, ukazując kawałek brzucha, ale Llaw podszedł do drzwi. Na zewnątrz mężczyźni zaczynali się już gromadzić. Wśród nich był Groundsel, ubrany teraz w skórzany strój myśliwski i zaopatrzony w łuk i strzały. Przy pasie miał też dwa krótkie miecze z zakrzywionymi ostrzami. Llaw sięgnął po swój topór i podszedł do zgromadzonych mężczyzn. Nuada także był już na nogach. - To będzie wielki dzień - rzekł poeta, uśmiechając się. - Słońce już wstało, a niebo jest bez jednej chmurki. Wieczorem czeka nas uczta. - Nie masz pojęcia, co może się dziś wydarzyć, poeto. To nie łowy na jelenia. Idziesz z nami? - Oczywiście. Jak miałbym opowiadać sagę, nie będąc świadkiem wydarzeń? - Dotychczas ci to nie przeszkadzało - zauważył Llaw. Mężczyźni rozdzielili się na trzy grupy i wysłano tropicieli, by szukali śladów. Llaw poszedł z Groundselem, Arian, Nuadą i jeszcze trzema innymi, i poprowadził ich ścieżką do miejsca, gdzie widział, jak bestia się pożywia. Znaleźli tam krew, kilka pogryzionych kości i parę śladów ogromnych łap, ale nie natknęli się na potwora. W południe zatrzymali się przy strumieniu i usiedli w krąg dookoła niedużego ogniska. - Schował się - stwierdziła Arian. - Pewnie śpi w jakiejś jaskini. Ale na północ stąd okolica jest skalista, więc nie zdołamy go wytropić. - A więc musimy to coś znęcić do siebie - rzekł Groundsel. - Wczorajszej nocy zabiło jednego z moich ludzi, więc wiemy już, że ludzkie mięso mu smakuje. - Mówisz ono - zauważył Llaw. - Ale ich jest więcej. - To ty tak twierdzisz - warknął przywódca banitów. - Oto mój plan. Wrócimy do miejsca, gdzie jadło po raz ostatni, i zaczekamy. Na pewno zakopało sobie gdzieś resztki mięsa i wróci po nie, gdy zapadną ciemności. - Chcesz walczyć z potworem w nocy? - szepnęła Arian. - A jeśli zbiorą się chmury? W bezksiężycową noc łucznicy są bezużyteczni. Groundsel uśmiechnął się. - Będziemy siedzieć przy ogniu... twoi przyjaciele i ja. I będziemy sobie rozmawiać. Ty i inni łucznicy schowacie się na drzewach, z dala od niebezpieczeństwa. Myślę, że bestia przyjdzie po któregoś z nas. - To szaleństwo - powiedziała Arian. - I co z tego będziemy mieli? Groundsel rzucił okiem na Nuadę, a potem wzruszył ramionami. - Masz lepszy plan, Llawie Gyffesie? - Zrobimy, jak chcesz. Uważam tylko, że powinniśmy zgromadzić wszystkich myśliwych. Ten stwór może się okazać bardzo wytrzymały. Po posiłku Groundsel nakazał jednemu ze swych ludzi zadąć w róg i wszystkie grupy zebrały się w umówionym miejscu, na stoku wzgórza znajdującego się naprzeciw osady warownej. Tutaj dokonano zmiany w planach, bo pierwsza grupa znalazła ciała rodziny Darica na wpół zagrzebane w osłoniętym drzewami zagłębieniu gruntu. - Ono wróci - stwierdził Groundsel. - Czy zostawiliście ciała, jak były? - Tak - odparł wysoki, szczupły myśliwy imieniem Dubarin. To, co zobaczył, sprawiło, że wciąż był szary na twarzy. - Uwierz mi, Groundselu, ten potwór jest ogromny. Rozpiętość jego kroków ma ponad siedem stóp, to nie niedźwiedź. - Jak twierdzi poeta, dziś wieczorem przybijemy jego trupa na drzwiach we dworze. Kilku z mężczyzn odesłano do osady, ale Groundsel, Llaw, Nuada i Arian podążyli, wraz z dwudziestoma łucznikami, w głąb wzgórz i znaleźli się w chacie Darica godzinę przed zmierzchem. Do ciał zaprowadził ich Dubarin, który zatrzymał się obok koszmarnego grobu i machnął do nich ręką. - Nie chcę ich znowu oglądać - zaprotestował, odwracając się. - Ja ich nie chcę widzieć wcale - stwierdził Nuada i zaczął się wycofywać, ale Llaw Gyffes przytrzymał go za ramię. - No, no, poeto. Nie możesz opiewać czegoś, czego nie widziałeś na własne oczy. Nuada wyrywał się, ale Llaw trzymał go żelazną ręką i przyciągnął do płytkiego grobu. Spod ziemi wystawała ludzka ręka, a na wpół pożarty trup kobiety leżał na wierzchu z wnętrznościami przysypanymi piaskiem. Część ciała dziecka leżała w pobliżu. Nuada zaczął się dławić, a potem odwrócił się, by zwymiotować prosto na ziemię. Llaw ukląkł obok niego. - Teraz widzisz - rzekł. - To nie jest baśń. Nie ma jedenastu książąt ani ziejących ogniem smoków. Z zainteresowaniem posłucham twojego opowiadania, oczywiście, jeśli przeżyjemy. - Daj mu spokój - powiedziała Arian. - To nie jego wina, że nigdy nie widział nieboszczyka. Llaw wstał i podszedł do Groundsela, który wydawał swym ludziom rozkazy. Zagłębienie otaczały drzewa, więc polecił łucznikom, aby się na nie wspięli i przygotowali na długie oczekiwanie. Arian ujęła Nuadę za ramię, poprowadziła do grubego dębu i pomogła mu wejść na najniższą gałąź. Groundsel oddalił się o jakieś dwadzieścia kroków od ciał i rozpalił ognisko. Llaw zebrał trochę drewna i przyłączył się do niego. - Wiesz oczywiście - zaczął Llaw - że nie ma powodu, żebyśmy tutaj czekali? Potwór i tak wróci. - Poczuje ludzi. Chcę, żeby widział, że jest nas tylko dwóch. - Nikt nas nie usłyszy, Groundselu. Powiem więc, że chodzi ci tylko o to, żeby zaimponować dziewczynie. Nie jestem idiotą: widziałem, jak na nią patrzysz. - A ty nie? - warknął banita. - Jak to się stało, że jeszcze z nią nie spałeś? Llaw usiadł i wyjął z woreczka hubkę i krzesiwo. Szybko rozpalił ogień. - Może to zrobię... gdy nadejdzie właściwy moment. Groundsel zachichotał. - Myślisz, że nie przeżyjesz tej nocy? - Jeśli tak, to nie sam. Może kazałeś jednemu... albo kilku ze swoich łuczników zastrzelić mnie, ale zapewniam cię, że zanim umrę, zdążę rozplatać ci czaszkę moim toporem. - Nic takiego nikomu nie kazałem - zaprotestował Groundsel. - Nie potrzebuję pomocy, gdy chcę kogoś zabić. Miałem na myśli potwora. - Napiął łuk i wyjął z kołczanu trzy strzały, sprawdził je, a potem wbił w ziemię obok siebie. - Czy słyszałeś kiedyś o tak wielkim stworzeniu? - Nie. - Llaw wzruszył ramionami. - Jeden kupiec opowiadał mi, że na wschodzie żyją wielkie koty, które mogą zabić byka i przeskoczyć przez płot, trzymając ścierwo w paszczy. Ale to stworzenie nie jest kotem. Słońce powoli chowało się za górami, a dwaj mężczyźni siedzieli w milczeniu. Llaw dorzucał do ognia. Żaden z nich nie patrzył w płomienie, bo wtedy źrenice zwężają się i kiedy chce się spojrzeć w ciemność, nic się nie widzi. Po jakimś czasie Groundsel odezwał się. - Jeśli uważasz, że nie ma sensu tu siedzieć, to dlaczego się nie ruszasz? - Może z tego samego powodu co ty? - Żeby zaimponować pięknej Arian? Nie sądzę. Niepokoisz mnie, Llaw. Czy to możliwe, że chciałbyś umrzeć? - Myślisz, że jeśli schowamy się w bezpiecznym miejscu, to będziemy żyć wiecznie? - odparł Llaw, wyciągając zza pasa topór i kładąc go sobie na kolanach. - Czy naprawdę zabiłeś swoją żonę? Llaw odwrócił się do Groundsela, zaciskając palce na rękojeści topora. Przez kilka sekund nie mógł wydobyć głosu. - Moją żonę... udusił siostrzeniec księcia. Zgwałcił ją i zamordował. Ja zabiłem jego. Nigdy... ale to nigdy... nie powtarzaj tych oszczerstw. Nie zrozumiesz tego, co ci teraz powiem, ale mimo wszystko uczynię to, kochałem Lydię. Bardziej niż życie. - A więc rzeczy wiście szukasz śmierci? To kiepski pomysł. Myślisz, że połączysz się z twoją Lydią? Uwierz mi, Llawie, nikogo tam nie spotkasz. Popatrz na ten dół. To jest śmierć. Ciemności i rozkład. - Od kiedy zostałeś filozofem? - syknął Llaw. Zahukała sowa i obaj mężczyźni zamarli, wsłuchując się w szelest wiatru pośród liści. Groundsel podniósł wzrok: chmury zaczęły się gromadzić. - Noc będzie ciemna - zauważył. - Noc potwora - powiedział Llaw. Na chwilę zapadła cisza. Banita odchrząknął i splunął. - Boisz się? - zapytał. - Oczywiście. Ale ty też: czuć, że się spociłeś. Groundsel zachichotał i dobył swych mieczy. - Ukradłem je nomadzkiemu kupcowi. Hartowana stal, LJawie, najlepsza jaką w życiu widziałem. Pochodząze wschodu. - Mają tam niezłe rudy - stwierdził Llaw. - Robią dobre miecze... i podkowy, które wytrzymują cały rok. Chętnie bym tam pojechał trochę się poduczyć. Mogę? - zapytał, wyciągając rękę. Groundsel odwrócił miecz i rękojeścią podał go byłemu kowalowi. - Tak - rzekł Llaw, z szacunkiem przeciągając palcami po zakrzywionym ostrzu. - Piękna robota. Kilka warstw doskonałej stali, zahartowanej krwią rzemieślnika. Rękojeść trzyma na miejscu cieniutki płatek kości słoniowej. - Wystukał go i wyjął ostrze. - Widzisz? Tu jest znak rzemieślnika. Ohei-sen. Ten miecz ma ponad trzysta lat. - To chyba jest wiele wart? - zapytał Groundsel. Llaw wsunął rękojeść na miejsce, umocowując ją płytką. - Wart? Przekonasz się dziś w nocy. Ale na wschodzie możesz dostać około dwustu raąów... w złocie... za każdy z tych mieczy. - Aż tyle? Chyba rzeczywiście kiedyś tam pojadę. Jakiś ruch w zaroślach sprawił, że Groundsel sięgnął po łuk, a Llaw poderwał się, wytarł dłonie o spodnie i chwycił topór. Z zarośli wyłoniła się Arian i podeszła do ogniska. - Zaczęłam marznąć - stwierdziła, rzucając na ziemię łuk. Przykucnęła obok ognia i wyciągnęła do niego ręce. - A może stęskniłaś się za mną... - podsunął jej Groundsel. - Jest za wami! - krzyknął Nuada i Llaw odwrócił się. Z krzaków wyskoczył potwór i na czterech nogach przebiegł niewielką polankę. Llaw zamarł na chwilę. Rozmiary tego stworu przekraczały wszystko, co sobie wyobrażał. Groundsel chwycił łuk i strzelił, ale strzała tylko musnęła łeb bestii. Kiedy potwór był już blisko, Llaw, zdając sobie sprawę, że Arian znajduje się tuż za nim, rzucił się do przodu. Kilka strzał wbiło się w ciało zwierza, ale on w najmniejszym stopniu nie zwolnił biegu. Topór Llawa trafił go w łopatkę, ale odbił się i Llaw poleciał do tyłu, wypuszczając broń z ręki. Arian uskoczyła na prawo, a bestia skierowała się do niej, rozrzucając ognisko swymi wielkimi łapami. Groundsel odbiegł kilka kroków na lewo, szybko założył następną strzałę i posłał ją w szyję bestii, która miała ich w ciele już okoio dwudziestu. Myśliwy Dubarin zeskoczył z pobliskiego drzewa, podbiegł do wilkowatego potwora i zamierzył się nań włócznią. Gdy był już blisko, stwór skoczył, odrzucając łapą włócznię na bok. Potem sięgnął do twarzy Dubarina i dosłownie zdarł mu ją z czaszki. Arian spokojnie wypuściła dwie strzały i bestia odwróciła się, koncentrując spojrzenie swych czerwonych oczu na drobnej łuczniczce. Groundsel rzucił się do przodu, trzymając w każdej ręce miecz. Potwór stanął na tylnych łapach, Groundsel uchylił się przed ciosem opatrzonej ogromnymi pazurami łapy i wbił trzymany w prawej ręce miecz w brzuch bestii. Łapy stwora objęły atakującego, wpijając mu się w plecy. Groundsel ryknął z wściekłości i bólu, i przeszył drugim mieczem pachę stworzenia. Wtedy Llaw Gyffes, odzyskawszy swój topór, wskoczył na grzbiet potwora, chwytając go za kudłatą grzywę. Topór opadał raz za razem. Wreszcie monstrualny wilk wypuścił Groundsela, który zatoczył się w ramiona Arian. Na pomoc Llawowi przybiegło dwóch mężczyzn. Pierwszy z nich zginął z rozszarpanym brzuchem, drugi wbił włócznię w pierś potwora. Zwierz próbował schronić się w zaroślach, ale pojawiło się więcej ludzi, którzy go otoczyli, a Llaw Gyffes cały czas siedział mu na grzbiecie i podcinał toporem twarde jak postronki mięśnie szyi. W końcu bestia osłabła i upadła. Groundsel wyrwał włócznię jednemu z mężczyzn i ruszył na pomoc Llawowi. Wielka głowa potwora podniosła się i Groundsel wbił grot włóczni w sam środek paszczy, całym ciężarem opierając się na drzewcu. Włócznia przeszyła kręgosłup. Llaw zszedł z grzbietu zwierza i w tym samym momencie chmury rozwiały się i scenę walki zalało światło księżyca. Potwór był martwy. Śnieg zaczął padać, gdy Groundsel wyciągnął włócznię z paszczy bestii i za jej pomocą zmierzył długosz potwora. Przekraczała dziewięć stóp. - Nigdy nie zdołamy dowlec go do osady - stwierdził Groundsel. - Odetnijcie mu ten ohydny łeb. - Trzeba opatrzyć wam rany - zaproponowała Arian. - Strasznie krwawisz. - A jak mam krwawić? Dla śmiechu? - odparł Groundsel i klękając obok potwora, wyciągnął miecz z jego brzucha. Drugi pękł tuż pod rękojeścią. Groundsel zaklął i spojrzał na LIawa Gyffesa. - Wiesz co, jeszcze wczoraj byłby to tylko złamany miecz. Teraz to jest stracone dwieście raqów. - Zawsze możesz sobie ukraść następny - odparł Llaw. Groundsel zmrużył oczy, słysząc dobiegające z oddali wycie. - Jutro - powiedział - zapolujemy na następną bestię. Nie życzę sobie żadnych potworów w mojej puszczy. No i gdzie jest ten nieszczęsny poeta? Należy nam się pieśń. ROZDZIAŁ 9 Errin otworzył oczy i z radością stwierdził, że nic go nie boli. Przy jego łóżku siedziała starsza kobieta w zapiętej pod szyją sukni z błękitnej wełenki przetykanej srebrną nicią. - Zostałeś uleczony, miody człowieku. Kość zrosła się. - Dziękuję ci, pani. Twoja magia jest wielka. - I kosztowna - poinformowała go. - Ale nie mnie jesteś winien wdzięczność, podziękuj raczej lordowi Cartainowi, który hojnie zapłacił za moje usługi. Wstała i wyszła z pomieszczenia, a Errin usiadł. Znajdował się w niedużej sypialni o dwóch owalnych oknach. W kominku płonął ogień, a z dachu dobiegały krzyki mew. Errin opadł na poduszki. Jazda przez puszczę była torturą prawie nie do zniesienia: złamana noga spuchła i dostał gorączki. Niejasno przypominał sobie, że Ubadai przywiązał go do siodła. A potem byli jacyś ludzie... Jak przez mgłę pamiętał kolumnę uciekinierów posuwających się Drogą Królewską wśród padającego śniegu. W nocy słychać było jakieś niesamowite odgłosy... wycie wilków? Wszelkie wspomnienia głuszyła pamięć potwornego bólu. Wszedł Ubadai z tacą, na której stał talerz zupy i miska z owocami. - Niech lepiej zje - powiedział. - Nie wygląda dobrze. - Gdzie jesteśmy? - zapytał Errin krępego Nomadę. Ubadai postawił tacę na łóżku, podszedł do okna i otworzył je, zrzucając śnieg z parapetu. - W Porcie Pertia - odparł. - Nasz statek wypływa jutro do Cithaeron. Errin zjadł zupę, która miała w sobie cień smaku wołowiny, i dwa jabłka. Przez otwarte okno do pokoju wpadł zapach morza. Errin wciągnął powietrze w płuca i poczuł, iż cieszy się, że żyje. Żyje? Nagle przed jego oczami stanął widok Dianu przywiązanej do pala... płomienie tańczące u jej stóp, wyraz jej oczu, gdy przejeżdżał przez tłum, nadzieję znikającą z jej twarzy, gdy uniósł łuk, lot strzały, która zakończyła jej życie. Jęknął, a Ubadai podszedł do niego z wyrazem troski w swych skośnych oczach. - Stara wiedźma powiedzieć, że już nic nie będzie boleć. - Nic mi nie jest - odparł Errin, walcząc ze łzami. - To czemu płacze? To nie po męsku. - Płaczę za zmarłymi, Ubadai. To wszystko. Nomada chrząknął. - Noga wygojona, trzeba wstać. Sprawdzić, zanim wiedźma odejdzie. - Jest w porządku. Zaraz wstanę. Kto to jest ten lord Cartain? - To nie lord - rzekł Ubadai. - Kupiec nomadzki. Czeka na dole. Odesłać go? - Ten człowiek właśnie przywrócił mi zdrowie - stwierdził Errin. - Dlaczego, u licha, miałbym go odsyłać? - Nic za darmo. - Ubadai pociągnął nosem i wrócił pod okno. - Dobry statek. Pływa do Cithaeron trzy... cztery razy do roku. Dobra pora. Nie ma sztormów. - Co się z tobą dzieje? Ubadai odwrócił się do swego młodego pana, ale Errin nie mógł nic wyczytać z jego płaskiej twarzy pozbawionej wszelkiego wyrazu. - Chce pan, żebym go przyprowadził na górę? - Tak, pragnąłbym mu podziękować. Ubadai pokręcił głową. - Myślę, że możemy nie zdążyć na statek. - Bzdura. Przyprowadź go. - Errin wstał z łóżka i podszedł do krzesła, na którym starannie poskładane, oczyszczone i uperfumowane, leżało jego ubranie. Ubrał się szybko i właśnie naciągał wysokie buty dojazdy konnej, gdy wrócił Ubadai. Za nim wszedł wysoki mężczyzna o jastrzębiej twarzy i ciemnych oczach. Na czole miał złotą opaskę. Nowo przybyły skłonił się. - To zaszczyt cię spotkać, lordzie Errinie - rzekł. - Nie rozumiem dlaczego - odparł Errin, podając mu rękę. - Ryzykowałeś życie, by uratować lady Dianu i walczyłeś z jednym ze straszliwych rycerzy. Jesteś odważnym człowiekiem. - Przegrałem - powiedział Errin. - Nie mówmy więcej na ten temat. Cartain uśmiechnął się. - Mogę usiąść? Errin kiwnął głową, a kupiec wygładził swe fioletowe szaty i usiadł na krześle. - Dlaczego mi pomogłeś? Jesteś przyjacielem Dianu? - Niezupełnie. Zorganizowałem jej... ucieczkę. Moim zadaniem było też przetransportowanie bogactwa rodziny i dopilnowanie, by siostra Dianu dostała się bezpiecznie na miejsce. Czekałem, aż lady Dianu do nas dołączy, ale nadeszła wiadomość, że zwleka z wyjazdem... mając nadzieję, że ty z nią pojedziesz. A potem... - Rozłożył ręce. - Nadal nie rozumiem, dlaczego mi pomogłeś. - Nie ma w tym nic groźnego, lordzie Errinie. Teraz jestem... powiedzmy, że powiernikiem majątku damy. Poważnie traktuję moje obowiązki. Lady Sheera wszystko po niej dziedziczy i miałem nadzieję przewieźć ją do Cithaeron. - Miałeś nadzieję? - Nie ma jej tutaj - odparł Cartain, patrząc Errinowi prosto w oczy. - Pragnie pomścić swoją siostrę i bez wiedzy mojej i moich ludzi wynajęła dwóch mężczyzn, aby przeprowadzili ją z powrotem przez puszczę. Domyślam się, że zamierza zabić Okessę. - To jeszcze dzieciak - powiedział Errin. - Jej plan jest szalony. - Spędziła kilka lat w Furbolg, lordzie Errinie, i ma siedemnaście lat. Jest wysoka, dobrze zbudowana i niezwykle uparta. Obawiam się jednak, że zdążyła się już zdradzić ze swymi zamiarami. Tutaj w Pertii... na szczęście nie dzieją się takie okropności jak we właściwym królestwie... jednak aż roi się od królewskich szpiegów i skrytobójców. Słyszałem wczoraj, że król wysłał tutaj flotę, która przypłynie za jakieś dziesięć dni, i wtedy port zostanie zamknięty dla nomadzkich uciekinierów. - Powiedziałeś, że boisz się, iż Sheera zdążyła się zdradzić. Co to znaczy? - O jednym z mężczyzn, których wynajęła, wiadomo, że jest człowiekiem króla. To szpieg i zabójca o jak najgorszej reputacji. - Nie rozumiem, jaka miałaby być moja rola. - A któż inny zdoła sprowadzić lady Sheerę z powrotem? Twój człowiek jest podobno jednym z najlepszych tropicieli na zachodzie. I jest jeszcze coś, panie. Opowiadają, że w puszczy pojawiły się jakieś potwory. Nie chciałbym, żeby lady Sheera podzieliła los swej siostry. Errin opadł na poduszki. - Ani ja, panie. Ale nie jestem wojownikiem. Nienawidzę przemocy i nie umiem walczyć. Może mógłbyś znaleźć kogoś bardziej odpowiedniego? - Z doświadczenia wiem, lordzie Errinie, że rzadko można ocenić wartość człowieka po jego zdolności do zadawania ran innym. Ale przynajmniej w tym mogę ci pomóc. - Lewą ręką sięgnął po jabłko z odstawionej na bok tacy, a prawą dobył sztylet zza pasa. Podrzucił owoc w powietrzu. Błysnął sztylet i owoc wylądował w lewej dłoni kupca. Gdy ją otworzył, okazało się, że jabłko zostało podzielone na cztery części. - Doskonała sztuczka, panie, ale jak ma to pomóc mnie? - zapytał Errin. Cartain wstał, odpiął swój obramowany srebrem pas i podał go młodzieńcowi. - Nałóż go, panie. - Mam własny. - Nie taki jak ten. Ten został wykonany przez Ollathaira, największego z Rzemieślników. Wystarczy, że dotkniesz klamry pasa i wyszepczesz jego imię, a twoja szybkość i oko poprawią się wielokrotnie. Uratował mi życie trzy razy. Errin zapiął pas. - Podejdź teraz do ściany i wypowiedz imię, panie. Errin wykonał polecenie. Gdy dotknął klamry, wydawało mu się, że jest ciepła. - Ollathair - szepnął. Patrzył, jak Cartain powoli wstaje. Kupiec wykonał zamach ramieniem i jego sztylet powoli poszybował w stronę Errina. Młodzieniec złapał go z łatwością. Ubadai, niezwykle jak na siebie powoli, wydobył swój nóż bojowy i jak na ołowianych nogach zaczął się zbliżać do Cartaina. Errin ponownie dotknął klamry. - Stój! - zawołał, gdy Ubadai skoczył na kupca. - Próbował cię zabić! - wściekał się Nomada. - Nie - odparł Errin. - Chciał mi coś udowodnić. Rozumiem, że rzuciłeś sztyletem z całych sił. - Istotnie. - To cenny dar, Cartainie. Nigdy czegoś podobnego nie widziałem. Dlaczego chcesz mi dać ten pas? To wykracza poza twoje obowiązki wobec klienta. - Tak. Uciekłem z Furbolg, jak tylko zaczęły się morderstwa, ale nawet ja nie zdawałem sobie sprawy, jak daleko się to posunie. Teraz zajmuję się tworzeniem armii, która zniszczy Ahaka i wszystko, co on sobą reprezentuje. Ale potrzeba mi czasu, a także ludzi takich jak ty, Errinie: dzielnych, lojalnych ludzi z dobrych rodzin. Nikt nie zechce stanąć pod sztandarami nomadzkiego kupca, ale przyjdą do kogoś takiego jak ty. Przywieź tu Sheerę, zanim minie te dziesięć dni, a potem popłyniemy do Cithaeron, by zbudować siły, które uwolnią Gabalę. Uczynisz to? Errin uśmiechnął się, słysząc, jak Ubadai klnie pod nosem. - Oczywiście. Opowiedz mi wszystko o tych mężczyznach, którzy towarzyszą Sheerze. Cartainowi zajęło to czas aż do zmierzchu. Potem kupiec podniósł się. - O świcie będą na ciebie czekały konie i prowiant. Nad puszczą szaleją zamiecie i, jak rozumiem, Droga Królewska jest nieprzejezdna. I jest jeszcze jedno, co powinieneś wiedzieć, Errinie. - Co to takiego? - Sheera cię nienawidzi. Uważa, że jesteś przyczyną, dla której jej siostra zwlekała z wyjazdem i wie, że to twoja strzała zabiła Dianu. Pragnie zabić nie tylko Okesse... rozumiesz? Errin kiwnął głową. - Rozumiem doskonale. Manannan czekał w gaju znajdującym się na skraju wsi, podczas gdy Ruad Ro-fhessa, Zbrojmistrz Ollathair, czynił swe czary w granitowej jaskini ukrytej pośród drzew. Kuan pasł się opodal. Były Rycerz ogolił się i wiatr mile chłodził mu twarz. Gdy nadszedł zmierzch, czarnoksiężnik wyszedł z jaskini i przeciągnął się. Poszarzały na twarzy z wyczerpania, zmęczonym krokiem podszedł do Manannana i usiadł obok niego na trawie. - Gotowe - powiedział Ruad. - Wystarczy jedno magiczne słowo, by otworzyć wrota. Ale jestem zmęczony; daj mi parę chwil, bym zebrał siły. - Odpoczywaj, ile chcesz. Mnie się nie śpieszy. - Żałuję, że rozpętałem to wszystko - rzekł Ruad. - Mam nadzieję, że mi wierzysz. Ale pragnąłem tylko dobra rycerzy i królestwa. - Wiem. Powinienem był z nimi wtedy pojechać. Ja też noszę w sobie poczucie winy, Ollathairze. I zastanawiam się, co stało się z Morrigan. Powinienem był ją odwiedzić. Wiem, że nie kochała mnie tak jak Samildanacha, ale byłem jej to winien. - Nie znalazłbyś jej. Odwiedziłem kiedyś jej dom i okazało się, że zniknęła. Jej rodzice powiedzieli mi, że uciekła w środku nocy, nie zabierając ubrań ani pieniędzy. Uważają, że odebrała sobie życie. - Biedna Morrigan - szepnął Manannan. - Zakochać się w rycerzu, który ślubował celibat, a potem patrzeć, jak wkracza do piekła. Chyba byliśmy głupcami, Ollathairze. Przemierzaliśmy dziewięć księstw. Próbowaliśmy szerzyć sprawiedliwość. I co komu z tego przyszło? Rozejrzyj się wokół siebie! - Rycerze Gabali byli siłą harmonii przez stulecia - odparł Ruad. - I co osiągnęliśmy? Zadam ci twoje własne pytanie. Jak wygląda świat, kiedy nie ma na nim rycerzy? A teraz chodź ze mną. Mam coś dla ciebie. Ruad podniósł się i poprowadził swego towarzysza do jaskini, gdzie płonęły dwie świece. Na drewnianym stojaku, lśniąc niesamowicie, wisiała zbroja Manannana, przywrócona swej dawnej świetności. Do hełmu dodano nowy biały pióropusz. - Nałóż ją. Pomogę ci. - Jak to zrobiłeś? - Otworzyłem przejście do twierdzy i zabrałem stamtąd zbroję. Noś ją dumnie i z honorem. Manannan zdjął ubranie i nałożył skórzaną tunikę i dodatkowo, kolczugę. Powoli zapiął napierśnik, umocował naramienniki i stał bez ruchu, podczas gdy Ruad wkładał mu nagolenniki. Naciągnął srebrne rękawice i podniósł znienawidzony hełm. - Więził mnie przez sześć długich lat. Czy teraz też tak będzie? - Nie dałem żadnych dodatkowych zaklęć, ale zbroja jest nadal magiczna i ochroni cię przed większością narzędzi zła. Manannan nałożył hełm i wsunął nakarczek w wycięcia u podstawy hełmu. Podniósł przyłbicę. - Sprawia wrażenie większego. - Nie masz brody, Manannanie. Teraz jesteś taki sam jak sześć lat temu. Modliłeś się? Były Rycerz uśmiechnął się ponuro. - Od dawna nie. - A zatem zrób to teraz, rycerzu Gabali. - Teraz byłaby to hipokryzja. Otwieraj wrota, Ollathairze. Wyszli w zapadający zmrok i Manannan przywołał Kuana. Wspiął się na siodło i czekai. Ollathair uklęknął i modlił się przez kilka minut, a potem uniósł rękę i wypowiedział dwa słowa zaklęcia. Przed jeźdźcem zaczęła gromadzić się ciemność, tworząc czarny kwadrat. Z jego środka dobiegł syk uciekającego powietrza, a potem pojawił się długi tunel, z którego powiał lodowaty wiatr. Kuan cofnął się, ale Manannan uspokoił go szeptem. - Ruszaj! - krzyknął Ollathair. - Długo jej nie utrzymam. Serce Manannana ogarnął lęk zimniejszy niż wiatr dobiegający z tunelu. Mężczyzna zaczął drżeć, a serce biło mu nierówno. - Bogowie - wyszeptał. Kuan stanął dęba, gdy w czarnej otchłani rozległy się dzikie krzyki, a Manannan dobył miecza. - Na wszystkich bogów, jedź! - ryknął Ollathair. Manannan uniósł rękę i opuścił przyłbicę. Potem, wydawszy swój okrzyk bojowy, pognał Kuana i, ze wzniesionym mieczem w dłoni, przejechał przez wrota. Lamfhada jęknął przez sen i zaczął drżeć na całym ciele. Elodan, śpiący pod przeciwległą ścianą chaty, obudził się i usiadł na posłaniu. Potem wstał i podszedł do młodzieńca, który teraz jęczał głośno i odwracał głowę na poduszce. Elodan dotknął jego ramienia. - Obudź się, masz koszmarny sen. Nagle Lamfhada krzyknął. Podniósł rękę i z jego palców trysnął błysk światła, który rzucił Elodana na podłogę. Rycerz niezgrabnie podniósł się na kolana, dysząc ciężko, a Lamfhada obudził się i usiadł na łóżku. - Nic ci nie jest? - zapytał, patrząc na kulącego się na podłodze Elodana. - Coś ty, u licha, zrobił? - Nic. Usłyszałem hałas i obudziłem się - odparł zbity z tropu Lamfhada. Rycerz podniósł się. Zapalił lampę i przybliżył ją do swojej piersi; na skórze miał oparzenie w kształcie koła, sięgające od szyi do brzucha. - Co to jest? Jak to sobie zrobiłeś? - zapytał Lamfhada. - Nie ja to zrobiłem, ale ty. Miałeś zły sen, więc próbowałem cię obudzić, a wtedy z twojej dłoni strzeliła błyskawica. - Nic nie pamiętam poza tym zakapturzonym mężczyzną. To był koszmar senny, który często do mnie powraca. Mężczyzna nuci coś na zboczu wzgórza, a potem zamienia się w ogromnego wilka. Potem widzę mgłę i miecz. Ale teraz to wszystko staje się coraz mniej wyraźne. - Ta błyskawica była najzupełniej rzeczywista, Lamfhado. Masz w sobie magię. Elodan wrócił do łóżka i usiadł na nim, podczas gdy Lamfhada dorzucił drewna do dogasającego w piecyku ognia. Rycerz siedział w milczeniu przez kilka chwil i zastanawiał się, a potem popatrzył na młodzieńca. - Przybył dzisiaj do wsi podróżny. Mówił, że na wschód od nas znajdują się w puszczy czarnoksiężnik i Uzdrowiciel. Jednooki czarnoksiężnik, Lamfhado. Myślę, że musiał mieć na myśli tę samą osobę co ty. - Tak - szepnął Lamfhada. - Czuję jego obecność w pobliżu, gdy wznoszę się na Żółtym. Chciałbym móc się z nim zobaczyć. - A co miałoby ci w tym przeszkodzić? - Zgubiłbym się, wyszedłszy poza wieś. - Czy ma on wielką moc? - zapytał rycerz. - Tak. - Czy potrafiłby... wyleczyć to? - Elodan uniósł kikut swojej prawej ręki. - Nie wiem. Myślę, że mógłby... chyba potrafi zrobić wszystko, co zechce. - A więc pomóż mi go odnaleźć. Lamfhada odwrócił wzrok. - Może nie zdoła... albo nie zechce... pomóc ci, Elodanie. Potrafi być twardy i nieustępliwy. - Ale i tak nic na tym nie stracę. - Rycerz wzruszył ramionami. - Wyruszamy jutro rano. - Nie wiem... - Masz na myśli te opowieści o potworach kryjących się w puszczy? - Elodan uśmiechnął się ponuro. - Widziałeś któregoś z nich? - Nie, ale stary Tomar go widział i mówi, że miał dziesięć stóp wzrostu. A to wycie... - Uważasz, że te wiejskie chałupki powstrzymałyby taką bestię? Na pewno nie. Wcale nie jesteś tu bezpieczniejszy niż w puszczy. Pójdziesz ze mną? - Dobrze. Chciałbym znowu spotkać się z Ruadem. - Doskonale. Wyruszyli przez przysypaną śniegiem puszczę o brzasku. Elodan pożyczył gruby półkożuszek i płaszcz z białej wełny. Niósł też nieduży płócienny worek wypełniony owsem i suszonym mięsem, a także toporek o sporym zakrzywionym ostrzu. Lamfhada wyciął otwory w dwóch kocach i wkładał je na siebie jako peleryny, ściągając w talii pasem. Dostał zapasowy łuk Arian i kołczan pełen strzał. Do południa piechurzy przebyli jakieś osiem mil na wschód. Dwukrotnie widzieli ślady wielkich łap, a raz usłyszeli straszliwe wycie dobiegające z północy. Tuż przed zmrokiem znaleźli się nad brzegiem szerokiej rzeki. Na jej powierzchni utworzyła się cienka warstwa lodu. - Jak przedostaniemy się na drugą stronę? - zapytał Lamfhada. - Poszukamy węższego miejsca - odparł Elodan, kierując się na południe. Wędrowali tak przez godzinę, ale nie znaleźli brodu. W końcu dotarli do opuszczonej chaty. Elodan rozpalił ogień i zjedli trochę płatków owsianych i suszonego mięsa. W nocy Lamfhadę obudziły okropne krzyki. Podszedł do drzwi i wyjrzał na zewnątrz, ale nic nie zobaczył w ciemnościach. Dorzucił do ognia i poszedł z powrotem spać. O świcie podróżni zebrali się do drogi. Wyszedłszy z chaty, Elodan zatrzymał się i wskazał ślady ogromnych łap wyraźnie widoczne na śniegu. Rycerz przyjrzał się też ścianom chaty. Były one wykonane z niestarannie poprzybijanych cienkich desek. - Pomóż mi - powiedział. Podszedł do rogu budynku i ostrzem topora podważył jedną z nich. Lamfhada pociągnął i wspólnie udało im się oderwać kawał drewna długości mniej więcej dziesięciu stóp i szerokości dwóch. - Jeszcze jedną - rzekł Elodan. Zanieśli deski nad brzeg rzeki i Elodan zaczął przesuwać jedną z nich po lodzie, by sprawdzić, w którym miejscu jest najgrubszy. Wybrawszy miejsce, położył tam deskę, a potem wszedł na nią, niosąc drugą na ramieniu. Lód zatrzeszczał, ale nie pękł. Rycerz posuwał się powoli, a gdy znalazł się na końcu deski, położył drugą na jej przedłużeniu i kontynuował swą wędrówkę. - Teraz ty! - zawołał. Na lodzie pojawiły się pęknięcia, więc Lamfhada pospiesznie ruszył przed siebie. Razem podnieśli pierwszą deskę i przesunęli ją naprzód. Powoli i ostrożnie pokonywali zamarzniętą rzekę. Byli już blisko drugiego brzegu, gdy usłyszeli groźne warczenie. Elodan odwrócił się. Na brzegu stał wielki potwór o czarnej, łuskowatej skórze i porośniętych szarym futrem ramionach. Opadł na cztery nogi i ruszył po lodzie w ich kierunku. - Biegiem! - nakazał Lamfhadzie Elodan. - Ale lód! - Do diabła z lodem! Uciekaj! - Lamfhada zeskoczył z deski, pośliznął się i prawie upadł, ale odzyskał równowagę i zaczął biec. Lód trzeszczał mu pod stopami, lecz zaczął pękać, dopiero gdy młodzieniec znalazł się prawie na brzegu. Wpadł do płytkiej wody i wypełzł na suchy ląd. Odwrócił się i ujrzał, że Elodan stoi na desce z toporem w ręku. Potem rycerz zeskoczył na lód po prawej stronie, w miejscu, gdzie był najcieńszy. Rzucił się głową naprzód, rozkładając szeroko ręce i nogi, i pojechał przed siebie. Potwór zmienił kierunek biegu i ruszył w stronę Elodana. Rycerz podniósł siekierę i zaczął rąbać lód. Pojawiły się w nim wielkie szczeliny. Tafla lodu przechyliła się i Elodan wpadł do wody. Bestia próbowała się zatrzymać, ale lód pękł i zwierz z pluskiem znalazł się w rzece. Przez chwilę widać było jego głowę, lecz potem stwór został wciągnięty pod lód. Lamfhada widział, że Elodan trzyma się kry. Wstał i pobiegł wzdłuż brzegu, szukając miejsca, w którym mógłby przedostać się do rycerza. Elodan dojrzał go. - Cofnij się! - zawołał i próbował wciągnąć się na lód, ale nie zdołał tego uczynić, mając tylko jedną dłoń. Lód załamał się znowu... i Elodan zniknął. - Nie! - krzyknął Lamfhada. Przedzierał się brzegiem rzeki prawie milę, bo wciąż widział ciemną postać przyjaciela przesuwającą się pod lodem. Jednak po upływie prawie pół godziny sytuacja stawała się beznadziejna. Lamfhada usiadł na zwalonym pniu. Ogarnęło go zmęczenie i poczucie beznadziejności. Zaczął płakać, a kiedy zabrakło mu łez, wstał i popatrzył na lód. Jakieś trzydzieści kroków w dół rzeki, blisko brzegu, ujrzał ciemny kształt, który musiał być ciałem Elodana. Podszedł do niego. Wydawało mu się, że poruszył je prąd wody, co wyglądało, jakby ręka usiłowała przebić lód. Lamfhada chwycił kawał drewna i uderzył w jego powierzchnię. Jeszcze dwa razy i lód pękł. Młodzieniec sięgnął w dół, chwycił kożuszek i wyciągnął Elodana z wody. - Roz... pal... ognisko, na litość... boską - wyszeptał Elodan. Lamfhada przeciągnął przyjaciela do niedużego, osłoniętego drzewami zagłębienia. Odgarnął śnieg, zebrał drewno i podpałkę, ale palce skostniały mu tak, że nie mógł utrzymać w ręku krzesiwa. Uderzał krzemykami raz po raz i dopiero po dłuższej chwili pojawił się mały płomyk. Rozdmuchał go ostrożnie i dodał trochę drobnych gałązek. Po upływie, jak mu się zdawało, nieskończenie długiego czasu ogień rozpalił się na dobre. Pomógł Elodanowi zdjąć zamarznięte ubranie, roztarł mu ręce i klatkę piersiową. Potem zdjął jeden ze swych udających pelerynę kocy i otulił nim rycerza. Dorzucał do ognia, aż płomienie strzelały na wysokość ponad trzech stóp. - Nie chciałbym robić czegoś takiego jeszcze raz - stwierdził Elodan, gdy na jego twarzy pojawiły się normalne kolory. - Jak zdołałeś tak długo przetrwać pod wodą? - zapytał Lamfhada. - Jesteś czarnoksiężnikiem? - Nie, ale znam przyrodę. Pomiędzy lodem a wodą jest przerwa grubości około dwóch cali. Płynąłem na plecach, szukając miejsca przy brzegu, gdzie lód byłby cieńszy. Ale niewiele brakowało, a wykończyłoby mnie zimno: nie miałem siły przebić lodu. - Byłeś bardzo odważny, ryzykując życie, by zgładzić bestię. Elodan potrząsnął głową. - Nie myl odwagi z koniecznością. Kiedy ma się tylko jedną możliwość, odwaga nie wchodzi w grę. - Mogłeś uciec. - Lód by się pode mną zarwał. - Nie wiesz tego na pewno, panie Rycerzu - stwierdził Lamfhada. - No nie wiem. Ale nie mówmy już na ten temat. Jutro poszukamy twojego czarnoksiężnika. Teraz muszę spać. Rany na plecach Groundsela wymagały ponad czterdziestu szwów, ale banita znalazł się jak zwykle na swoim krześle, gdy Nuada wszedł na stół, by opowiedzieć zgromadzonym o walce z potworem. Llaw Gyffes i Arian siedzieli obok niego, a cała sala umilkła, gdy tylko poeta zaczął mówić. Najpierw opowiadał o dawnych bohaterach, lirycznie czarując widownię. Potem niepostrzeżenie zmienił ton. Teraz mówił o krwi, śmierci i grozie potępienia. Ludzie zaczęli drżeć, chociaż w sali było ciepło, gdy Nuada przedstawiał świat zła i jego dzieła. - Nic nie może się przed nim uchronić - rzekł. - Jest ono bowiem jak zaraza rozprzestrzeniająca się w sercach ludzkich. Niektórzy ulegają jej od razu, inni noszą w sobie jej ziarna. Tylko bardzo silni mogą się jej oprzeć. - Urwał i rozejrzał się po zgromadzonych. W sali znajdowało się ponad stu pięćdziesięciu mężczyzn, z których wielu przybyło tego rana z całymi rodzinami, uciekając przed potworami grasującymi po puszczy. - Tylko bardzo silni - powtórzył. - A teraz dowiadujemy się, że te diabelskie bestie pojawiły się wśród nas. Jedną z nich widział chłopiec: obserwował, jak pojawiła się z błyskiem pioruna na stoku wzgórza. Może był to właśnie ten potwór - rzekł Nuada, wskazując olbrzymią głowę nadzianą na włócznie i ustawioną w końcu sali. - W dawnych czasach takie stwory były dobrze znane i rycerze oraz bohaterowie wyruszali, by je zgładzić, uzbrojeni w magiczne miecze lub włócznie, odziani we wzmacniane zaklęciami zbroje. Zeszłej nocy zaś grupa zwykłych ludzi podążyła tą samą niebezpieczną ścieżką co owi legendarni bohaterowie. Tylko że oni nie mieli magicznych mieczy, nie znali zaklęć... posłużyli się swoją siłą i odwagą. Dwóch z nich nie ma wśród nas: oddali życie, żeby zniszczyć potwora. Są jednak z nami ich dusze. Jesteśmy z nich dumni. Bez względu na to, co uczynili w swym życiu, wszystko zostało im wybaczone. Ich imiona będą na zawsze żyły w pieśni. To Askard i Dubarin. Stoją tutaj, obok nas. Pokażcie, jak bardzo ich sobie cenicie. Wcałej sali mężczyźni podnieśli w górę broń: miecze, włócznie, noże, topory... i rozległy się głośne wiwaty. Nuada odczekał kilka chwil, a potem gestem nakazał zgromadzonym milczenie. - A teraz, moi przyjaciele, puszczańscy bohaterowie, Askard i Dubarin, usłyszą opowieść o sobie po raz pierwszy. Przyłączą się w ten sposób do innych słynnych postaci i przez wieki będą cieszyć się swą chwałą. Groundsel pochylił się do przodu i skrzywił, bo zabolały go szwy, ale oczy mu zabłysły, gdy poeta odtwarzał wydarzenia poprzedniej nocy. Opowiedział, jak prowadzono poszukiwania i natrafiono na okropne znalezisko, jak rozmieszczono łuczników na drzewach, jak przywódca i Llaw Gyffes czekali przy ognisku. Odmalował niepokój i lęk... i Groundsel miał wrażenie, że znowu tam siedzi i czeka... ujrzał zbliżające się do siebie szczęki diabelskiej bestii, na nowo poczuł panikę, jakby znów znalazł się w morderczym uścisku łap potwora. Widząc piękną łuczniczkę w niebezpieczeństwie, Groundsel rzucił się na potężną bestię. Patrzcie! Spójrzcie na te kły i wyobraźcie sobie te szpony. Ale Groundsel nie zadrżał przed niebezpieczeństwem. Wbił swe dwa krótkie miecze w brzuch bestii. Szpony rozdarły mu ciało... wiedział, że to musi nastąpić. Ale inni bohaterowie nie byli daleko. Opowiadanie dobiegło końca i Groundsel mógł wreszcie oderwać wzrok od Nuady i rozejrzeć się po sali. Wszyscy wpatrywali się w poetę. Askard i Dubarin oddali życie. Llaw Gyffes chwycił potwora za kark. Wszyscy, wzorem Groundsela, pokonali swój strach, by zgładzić bestię. Każda chwila została odtworzona w całej swej grozie i chwale. Po twarzy Groundsela spływał pot, a serce waliło mu jak młotem. Czuł, że dłużej już tego nie wytrzyma. Miał ochotę wybiec z sali. Ale Nuada właśnie kończył swą opowieść, nawracając do przywódcy i jego towarzyszy. - A oto, przyjaciele, nasi główni bohaterowie. Dzielna panna, która nie ulękła się potwora, człowiek z toporem, który dosiadł bestii i władca puszczy, który znalazł się w jego morderczym uścisku i przeżył. Niech usłyszą waszą owację. Podniósł się wielki ryk i Arian poczuła, jak wibrują deski podłogi od tupotu setek stóp. Groundsel wstał, ale nogi odmówiły mu posłuszeństwa i zachwiał się. Tłum rzucił się do niego, przewracając stoły i krzesła, a wiele rąk chwyciło go i uniosło wysoko w górę. Sala trzęsła się od wiwatów. Arian ujęła Llawa pod ramię i wyprowadziła na dwór. - Nieźle to opowiedział - stwierdziła. - Ale przecież tak nie było. - W czym się pomylił? - Groundsel wcale nie miał takiej szlachetnej motywacji. Chciał znaleźć się w opowiadaniu o bohaterach i chciał mi pokazać, jaki jest odważny. - Czy to takie złe? W końcu cię uratował. Ujęła go pod ramię i pociągnęła pod palisadę. Puszcza była mroczna i groźna, ale nie rozlegało się wycie. - Tak - przyznała. - Uratował mnie. Ty także. Ja zaś postąpiłam niemądrze, ale także spodobało mi się, że jestem częścią nowej puszczańskiej legendy. Myślisz, że teraz będziemy mieli spokój? - Spokój? Nawet jeśli zabijemy wszystkie potwory, nie zaznamy go, Arian. Myślę, że jest to dopiero początek wojny. - Sądzisz, że to król przysyła te monstra do puszczy? - Nie król. Jeden z jego czarnoksiężników. - A więc może masz rację. Może powinniśmy wynieść się stąd i uciec do Cithaeron. - My? - zapytał, odsuwając się. - Chcę być tam gdzie ty, Llawie. Wiesz już chyba, że cię kocham. Ujął ją za ramiona i trzymał na odległość wyciągniętych rąk. W oczach miała łzy, a włosy lśniły srebrzyście w blasku księżyca. - Ostatnia kobieta, którą pokochałem, została brutalnie zamordowana. Nie jestem przygotowany, Arian, znowu cierpieć taki ból. Może nigdy nie będę na to gotowy. Odszedł, zostawiając ją samą przy palisadzie. ROZDZIAŁ 10 Sheera siedziała w jaskini, co jakiś czas dorzucając do ognia. Wiedziała już, że popełniła straszliwy błąd. Mężczyźni byli uprzejmi i pełni szacunku, kiedy oberżysta ich jej przedstawiał, ale w puszczy ich zachowanie się zmieniło. Strad, wyższy i bardziej towarzyski, stał się milczący i ponury, podczas gdy Givan zaczął otwarcie się na nią gapić, zatrzymując wzrok na jej piersiach i biodrach. Żaden z nich nie próbował jej dotknąć. Z pozoru byli uprzejmi i chętni do pomocy, ale podróż przez puszczę i do tego w zimowych warunkach zaczęła napawać Sheerę niepokojem. Przeczekali dwie zamiecie, ale kiedy niebo rozjaśniło słońce, a potem gwiazdy, zorientowała się, że trasa ich zatacza łuk i kierują się z powrotem nad morze. Poprzedniej nocy zawinęła się w koce i udała, że zapadła w sen. Po krótkim czasie podszedł do niej Strad i zapytał cichym głosem, czy jest jej wygodnie. Nie zareagowała, więc wrócił do Givana. - Jeszcze tylko kilka dni na tym mrozie - odezwał się Givan. - A potem czekają na nas ciepłe łóżka i gorące kobiety. Na wszystkich bogów, z przyjemnością wrócę do domu. - Ja też - zgodził się Strad. Mózg Sheery pracował na przyspieszonych obrotach. Kilka dni? Jakże to? Przy dobrej pogodzie szło się ponad dziesięć dni! Powinna była usłuchać Cartaina, który namawiał ją, by pojechała z nim do Cithaeron i pomogła mu zgromadzić armię. Ale nią owładnął gniew i nie mogła znieść myśli, że Okessa i inni chodzą po ziemi bezkarnie. Teraz siedziała, wyciągając przed siebie długie nogi i opierając się plecami o ścianę jaskini. Była wysoką dziewczyną o krótko ściętych, czarnych, kręconych włosach i ciemnych oczach w kształcie migdałów. Jej usta były zbyt szerokie, by można było uznać je za piękne, ale wargi miała pełne, a zęby równe i białe. - Marzysz o jakimś mężczyźnie, księżniczko? - zapytał Givan, siadając obok niej. Był niski i tęgi, a powiększająca się łysina na czubku głowy nadawała mu wygląd lubieżnego mnicha. - Myślałam o mojej siostrze. - Tak? Przykra sprawa. Bardzo przykra. Widziałem ją raz w Macthcie, na polowaniu. Miała piękną figurę. Trochę ją przypominasz, tylko jesteś wyższa i może nieco szczuplejsza. - Jak szybko dotrzemy do dolin na południu? - zapytała. - Za jakieś osiem dni, a może trochę wcześniej. Nie martw się, zapasów mamy dosyć. - Nie martwię się o zapasy, Givanie, ty jesteś za nie odpowiedzialny. Niepokoi mnie to, że w puszczy jest pełno ludzi wyjętych spod prawa. - Nie zaprzątaj sobie tym ślicznej główki, w taką zamieć gdzieś się pochowali. A poza tym nie mamy nic, co warto byłoby ukraść, chociaż niejeden mógłby uznać ciebie za cenny łup. Zmusiła się do uśmiechu. - Jak to miło, że tak mówisz, ale przecież ty i Strad mnie obronicie. - O tak, księżniczko, z nami jesteś bezpieczna. Nie pozwolę, żeby ci się cokolwiek stało, bardzo cię polubiłem. - W takim razie idę spać - powiedziała Sheera, odwracając się do niego plecami i zakrywając kocem. Przez chwilę czuła, że Givan siedzi koło niej, ale zaraz przeniósł się do wyjścia z jaskini, gdzie czuwał Strad. - Lepiej o tym zapomnij - szepnął. - W Pertii będziemy mieli masę kobiet, zwłaszcza jak już nam zapłacą. - Ona mi weszła w krew, chłopcze. Muszę ją mieć. Czy będzie im to przeszkadzało, że została zbrukana? Dla nich to tylko jeszcze jedna nieczysta Nomadka. Nie, ja jej tak nie zostawię. - Ale ona nie chce ciebie - zauważył Strad. - Tym lepiej, chłopcze, tym lepiej. Sheera odczekała, aż obaj mężczyźni zasną głęboko, a potem wysunęła się spod kocy. Zwinęła je szybko i podeszła do wyjścia z jaskini. Zamieć uspokoiła się, ale wiał lodowaty wicher. Dziewczyna nałożyła kożuch i naciągnęła drugie wełniane spodnie. Co jakiś czas rzucając okiem na uśpionych mężczyzn, zarzuciła na ramiona swój plecak, zabrała łuk, kołczan pełen strzał i wyszła z groty. Gwiazdy świeciły jasno, więc ruszyła szlakiem wytyczonym przez konstelację Oszczepnika. Szła przez ponad godzinę, a potem rozejrzała się za miejscem na biwak. Znalazła małe, osłonięte od wiatru zagłębienie. Było tam kilka zwalonych drzew, a jedno z nich upadło na pobliskie głazy. Sheera wpełzła pod przysypane śniegiem gałęzie i wybrała sobie miejsce, w którym tworzyły gruby dach, a głazy otaczały ją ze wszystkich stron oprócz zachodniej. Zebrała podpałkę i oczyściła miejsce na nieduże ognisko. Rozpaliła je za pomocą hubki i krzesiwa, które siostra dała jej podczas ostatniego święta przesilenia dnia z nocą. Ogień grzał, a dziewczyna zawinęła się w koce i zapadła w sen. Obudzona głośnymi przekleństwami rzuciła zaniepokojone spojrzenie na ognisko. Wyglądało na to, że całkowicie wygasło. - Cholera, że też ten śnieg musi padać! - warknął Givan. - Ona na pewno gdzieś tutaj jest. - Po pierwsze, nie wiemy, dlaczego uciekła - narzekał Strad. - Uważasz, że się domyśliła... - Zamknij się, idioto, ona może być blisko. - Raczej zamarzła w jakiejś zaspie. Straciliśmy mnóstwo pieniędzy, a wszystko przez to, że nie potrafiłeś się opanować. - To wcale nie przeze mnie. Moim zdaniem ona zgadła, że idziemy w niewłaściwym kierunku. Dwa razy widziałem, jak patrzy na gwiazdy. Sheera podpełzła do wyjścia ze swego schronienia i wyjrzała spod gałęzi. Najpierw zobaczyła Strada, który usiłował znaleźć jakieś ślady na ziemi. - Masz coś? - zapytał Givan. - Nie. Ale czuję dym. A ty? Sheera odwróciła głowę. Ogień wcale nie wygasł, tylko się tlił. Już chciała się nim zająć, gdy usłyszała okropny krzyk, więc rzuciła się pod gałęzie i zdążyła zobaczyć, jak coś wielkiego rzuca się na Strada. Miała wrażenie, że porastało je białoszare futro, ale ujrzała tylko grube nogi i kawałek boku. Coś bryznęło jej na twarz i ręce. To krew. Pozbawione głowy ciało Strada upadło tuż koło niej. Usłyszała krzyk Givana: - Nie, nie! - ale po tym rozległo się tylko głuche warczenie i trzask łamanych kości. Sheera wycofała się w głąb swego schronienia i jak najciszej dorzuciła trochę chrustu do swego ogniska. Po jej lewej stronie gałęzie zatrzęsły się, gdy bestia zaczęła węszyć pośród nich. Opanowując się z wysiłkiem, dziewczyna dalej zajmowała się podtrzymywaniem płomieni, które rozpalały się coraz bardziej. Sięgnęła po dobrze wysuszony kawałek drąga i przytknęła do ognia. Do jej schronienia zaczął wpadać śnieg, gdy bestia wpychała pysk między gałęzie. Sheera ostrożnie ujęła swą pochodnię i przeniosła tam, gdzie prawie dawało się zobaczyć łeb. Gryzący dym dostał się do nozdrzy potwora, który kichnął z całej siły i szybko się wycofał. Sheera odłożyła gałąź do ogniska i czekała. Słyszała, jak bestia pożywia się obok jej schronienia. Czy wróci po nią? Przed samym świtem Nuadę obudziło brutalne szarpanie za ramię. Usiadł, z trudnością otwierając oczy. Całe ciało bolało go od nadmiaru piwa. Na stole przy łóżku postawiono zapaloną lampę i w jej świetle poeta ujrzał krępą postać Groundsela. - Co... skąd się tu wziąłeś? - zapytał Nuada. Czuł suchość w ustach, więc sięgnął po kufel stojący obok łóżka. Piwo w nim było zwietrzałe, ale lepsze to niż nic. Zatrząsł się. Na dworze padał gęsty śnieg i przez nieszczelne drzwi wpadało zimno. Naciągnął sobie koc na ramiona. - Czy coś się stało, lordzie Groundselu? - Nie - odparł banita. - Przynajmniej ja o niczym nie wiem. Dobrze wczoraj mówiłeś. Nie mogłem zasnąć, więc pomyślałem, że porozmawiam z tobą. Nuada wstał i podszedł do żelaznego piecyka, w którym dogasał żar. Dorzucił do niego gałązek, aż zapłonął niewielki ogieniek. Wtedy dołożył większych kawałków drewna. Groundsel siedział w zamyśleniu. Nuada wrócił do łóżka i czekał. Przywódca banitów nie miał już na sobie jedwabnej koszuli, lecz zwykły skórzany kaftan. - Co cię dręczy, panie? - Nic. Niczego się nie boję, niczego mi nie brakuje. Nie jestem głupcem, Nuado. Wiem, że... gdybyś zechciał... mógłbyś zrobić ze mnie łotra, śzuję, mordercę. Ci ludzie, którzy wiwatowali na moją cześć, równie dobrze mogliby dać się przekonać, by mnie powiesić. Wiem to... a także to, że nie jestem bohaterem... Nuada milczał, podczas gdy Groundsel podrapał się po krótko ostrzyżonej głowie i potarł swą okrągłą, brzydką twarz. - Wiesz, co chcę ci powiedzieć? Nuada kiwnął głową, ale nic nie odrzekł. - Podobała mi się twoja opowieść - ciągnął Groundsel, zniżając głos do szeptu. - Podobały mi się wiwaty na moją cześć. A teraz czuję... sam nie wiem co. Trochę mi smutno. Rozumiesz? - Wbił w Nuadę spojrzenie swych ciemnych, podobnych do guzików oczu. - Czy jest to przyjemne uczucie? - zapytał poeta. - Tak i nie. Zabiłem wielu ludzi, Nuado. Kradłem i oszukiwałem. Okłamywałem. Nie jestem bohaterem: ogień groził zniszczeniem całego mojego majątku. A potwór? Chciałem zaimponować tej dziewczynie. Nie jestem bohaterem. - Człowiek jest tym, kim chce zostać - powiedział łagodnie Nuada. - Niema sztywnych wzorców i formuł. Nie jesteśmy odlani z brązu. Petric kiedyś poprowadził swą armię na trzy miasta. Czytałem o tym w książkach. Jego ludzie gwałcili i zamordowali tysiące ludzi. Ale w końcu wybrał inną drogę. - Ja się nie potrafię zmienić. Jestem tym, kim jestem: zbiegłym niewolnikiem, który zamordował swego pana. Jestem Małpą. Jestem Groundselem. I nigdy nie miałem powodu, żeby tego żałować. - A więc co cię dręczy? Groundsel pochylił się do przodu, opierając łokcie na kolanach. - Twoja opowieść była kłamstwem. Pochlebstwem. Ale przemówiła do mnie... bo powinna być prawdą. Nigdy mi nie zależało na tym, żeby mnie kochano. Ale dzisiaj te wszystkie wiwaty na moją cześć zawróciły mi w głowie. Były to, poeto, najpiękniejsze chwile mojego życia. To nieważne, że na nie nie zasługiwałem... ale żałuję, że tak nie jest. - Pozwól, że cię o coś zapytam, panie. Kiedy stanąłeś przed bestią i ujrzałeś całą jej potworną siłę, to czy się jej bałeś? - Tak - przyznał Groundsel. - A kiedy rzuciła się na Arian, czy przyszło ci do głowy, że możesz zginąć, jeśli ruszysz na ratunek dziewczynie? - Nie myślałem o ratowaniu. - Ale widziałeś, że zaraz ją zabije? - To prawda. - Wtedy zaatakowałeś potwora... i niewiele brakowało, byś zginął. Wszyscy obecni są tego świadkami. Jesteś dla siebie niesprawiedliwy. Postąpiłeś bohatersko i poruszyło to każdego, kto to widział. - Mącisz mi w głowie - stwierdził Groundsel.-Powiedz mi lepiej, czy Arian kocha Llawa Gyffesa? - Myślę, że tak - odparł Nuada. Wódz banitów podniósł się. - Zamierzałem kazać go zabić. Zamierzałem ją sobie wziąć, chce tego czy też nie. Ale teraz mam u niego dług, bo gdyby nie skoczył na bestię, byłbym już martwy i ominęłaby mnie najpiękniejsza chwila mego życia. Bogowie, ależ jestem zmęczony. Za dużo wypiłem. - Ruszył do drzwi, ale zatrzymał go głos Nuady. - Panie! - Co? - zapytał Groundsel, nie odwracając się. - Jesteś lepszym człowiekiem, niż myślisz. Cieszę się, że dobrze przedstawiłem tę opowieść. Groundsel wyszedł, a Nuada ułożył się z powrotem do snu. Przez pięć dni nad puszczą szalała zamieć. Drużyny łowców przemierzały lasy na zachodzie w poszukiwaniu śladów diabelskich bestii. Znaleziono jednego wilkopodobnego potwora zamarzniętego w zaspie, a wycia wcale nie słyszano. Zima zaatakowała puszczę i góry. Temperatura spadła do czterdziestu stopni poniżej zera. W chronionej palisadą wiosce ludzie siedzieli w domu przez większą część dnia, wychodząc na dwór tylko po to, by zebrać drewno do ognia. Groundsela widywało się rzadko: często samotnie włóczył się po wzgórzach i unikał swoich ludzi. Nuada spędzał czas z Arian i Llawem, ale wkrótce stwierdził, że umrze z nudów, zanim skończy się ta zima. W wiosce nie było samotnych kobiet, a nie chciał korzystać z usług tych, które pobierały za to opłatę. Mijały dni, a wizja Cithaeron stawała się coraz bardziej kusząca. Miał złote monety, które dostał od Groundsela... znacznie więcej, niż potrzeba mu było na drogę. Wyobrażał sobie marmurowe pałace, piękne, nagie kobiety i... przede wszystkim... słońce i ciepło. Miękkie łóżka, dobre jedzenie... przyrządzane z winem i korzeniami... czyste ubrania i gorącą kąpiel. Wyobrażał sobie, jak pływa w błękitnym morzu, a plecy grzeje mu słońce. Od ludzi Groundsela dowiedział się, że Droga Królewska znajduje się pół dnia drogi stąd, a gdy już się do niej dotrze, wystarczą dwa dni marszu, by znaleźć się w Pertii. Mimo to perspektywa takiej podróży wcale się Nuadzie nie uśmiechała. Potem jednak Groundsel zaprzestał swych samotnych spacerów i zaczął przesiadywać w wielkiej sali, z ponurą miną wpatrując się w Arian. Llaw nie dawał po sobie poznać, że to zauważył, ale władca banitów kilkakrotnie próbował go zaczepiać. Były kowal nie dawał się sprowokować, ale Nuada wiedział, że jest to tylko kwestią czasu, kiedy ci dwaj znajdą się w otwartym konflikcie, i wcale nie chciał być tego świadkiem. Lubił Llawa, ale, ku swojemu zaskoczeniu, Groundsela także. Szóstego dnia rano Nuada wymknął się z wioski i przez pokrytą śniegiem puszczę skierował na zachód, dążąc do schronienia, jakie dawała Droga Królewska ze swoimi oberżami i zajazdami. Szedł przez prawie cały dzień, a potem rozłożył się biwakiem w płytkiej, ale osłoniętej od wiatru jaskini. Rozpalił ogień i przeklął swoją głupotę. W wiosce przynajmniej było ciepło, tu groziło mu, że zamarznie. Następnego ranka, wyziębiony i spłoszony ruszył dalej, ale ścieżki, o których mu powiedziano, przysypał śnieg, a zasłonięte chmurami niebo nie pozwalało ustalić, w którą stronę idzie. Szedł jednak uporczywie, drżąc z zimna i stopniowo tracąc czucie w nogach. W południe zgubił drogę. Nie było tu żadnej jaskini, więc jako schronienie wykorzystał kilka stojących obok siebie głazów, gdzie usiłował rozpalić ognisko, ale natychmiast zagasił je wiatr. Ogarnęło go ogromne zmęczenie, a zimno jakoś przestało mu dokuczać. Z całej siły zapragnął położyć się na śniegu i zasnąć. Nie bądź idiotą! powiedział sobie i wstał, zmuszając się do dalszego marszu. Stopa wpadła mu w zaspę, i niewiele brakowało, a upadłby. Wyciągnął rękę i chwycił coś, co wydawało mu się gałęzią wystającą spod śniegu. Szarpnął i stwierdził, że trzyma nie gałąź, ale poczerniałą od mrozu ludzką rękę. Rzucił się w bok i uderzył o coś twardego pod śniegiem. Poderwał się i wtedy biały pył osypał się, ukazując górną część ludzkiego ciała... o poszarzałej twarzy z zębami wyszczerzonymi w koszmarnym uśmiechu. Nuada rozejrzał się dookoła siebie. Wszędzie widział ślady śmierci. W panice wycofywał się z lodowego cmentarzyska. Nie chce. tu umierać! Dobiegł go zapach dymu. Ktoś gdzieś rozpalił ognisko. Wiatr wiał mu w twarz, więc krzycząc, bezradnie podążał w jego kierunku. Potykał się i przewracał w zaspy. Zapach stawał się coraz wyraźniejszy. Krzyknął jeszcze raz... i upadł. Zaczął się czołgać. - Tutaj, tutaj! - usłyszał czyjeś wołanie i poczuł, że ciągną go jakieś ręce. Nuada ocknął się w głębokiej jaskini, w której paliło się wielkie ognisko. Usiadł, zrzucając podszyty kożuchem płaszcz. Wokół ognia siedziało siedmiu mężczyzn i cztery kobiety o mizernych twarzach. - Dziękuję wam - odezwał się poeta. - Uratowaliście mi życie. - Mężczyźni nie zwrócili na niego uwagi, ale młoda dziewczyna o kruczoczarnych włosach podeszła i usiadła obok niego. - Tylko na pewien czas, niestety - powiedziała. - Nie mamy jedzenia, a drogi są nie do przebycia. - Skąd jesteście? - Znikąd - odparła. - Nie jesteśmy nawet ludźmi. Próbowaliśmy przedostać się do Cithaeron. Wyruszyliśmy z królestwa cztery dni temu i dołączyliśmy do karawany uciekinierów. A potem zaczął padać śnieg. - Gdzie jest reszta? - zapytał. Machnęła ręką w stronę wejścia. - Są tam. Niektórzy pobudowali sobie schronienia, inni próbowali przetrzeć drogę do wybrzeża. Umierają. - Ilu was jest? - Na początku było dwieście osób. Nie wiem, ile zostało przy życiu. Nuada wstał i zarzucił sobie płaszcz na ramiona. Podszedł do wyjścia z jaskini i spojrzał na niebo. Nie było chmur, a gwiazdy lśniły jak diamenty. - Sprowadzę pomoc. - O mało co zginąłbyś. Nie wracaj. Nawet jeśli uda ci się przetrwać mróz i zawieję, jest jeszcze ten morderca, Groundsel. - Pożycz mi ten płaszcz - powiedział - a wrócę z żywnością. Zbierz jak najwięcej ludzi i powiedz im, żeby czekali tu, na miejscu. - Dlaczego chcesz zrobić tyle dla Nomadów? - zapytała. - Bo jestem idiotą - odparł. - Zbierz swoich ludzi. Wyszedł z jaskini i udał się na wschód, orientując się na palec wskazujący konstelacji Gwiezdnego Wojownika i trasę wyznaczoną przez Wielką Włócznię. Bliski wyczerpania znalazł sobie jaskinię, w której odpoczywał przez dwie godziny, grzejąc się przy niewielkim ognisku. Potem ruszył dalej. Następnego dnia po południu znalazł się na wzniesieniu górującym nad warowną osadą. Osłabiony głodem i przemarznięty upadł i zjechał po śniegu na dół. Llaw Gyffes zobaczył go z palisady i zszedł do niego. - Witaj z powrotem - rzekł Llaw. - Jak się udał spacer? - Tam są ludzie, którzy umierają z głodu, Llawie. Musimy im pomóc. - Pozwól, że pomożemy najpierw tobie, poeto. Jesteś blady jak ściana. - Zaprowadził go do chaty Arian. Dziewczyna siedziała przy żelaznym piecyku. Gdy wszedł, wstała i wybuchnęła śmiechem. - Cha, cha, wielki myśliwy wrócił do domu! Co udało ci się złapać poza odmrożeniami? Llaw pomógł Nuadzie zdjąć przemarznięte ubranie i zaczął go nacierać, przywracając krążenie krwi. Arian ogrzała przy ogniu ręcznik i przyłożyła poecie do twarzy. Położył się i pozwolił im zajmować się sobą. Zamknął oczy... Kiedy się obudził, Llaw siedział przy jego posłaniu. - Jest dwieście osób, które ugrzęzły w puszczy - powiedział Nuada. - Są Nomadami. Nie mają jedzenia i nie mogą przedostać się do Cithaeron. - Wybrali sobie nie najlepszą porę na ucieczkę - stwierdził Llaw. - Mieli do wyboru to albo zginąć - odparł poeta. - Musimy im pomóc. - Dlaczego? Nie znam ich. - Dlaczego? - Jak to, dlaczego? Są ludźmi, Llawie, tak jak ty i ja. - Wcale nie. Ja jestem bezpieczny w ciepłej chacie i mam jedzenie. Nic mi nie grozi. - Pójdę do Groundsela - warknął Nuada, zrywając się z posłania. Nagi wstał i podszedł do ognia, gdzie suszyło się jego ubranie. - Jaki piękny widok - powiedziała Arian. - Cóż za zgrabna figura. - Nuada powoli odwrócił się do niej twarzą. - Żartuj sobie, Arian. Śmiej się, podczas gdy dzieci giną z zimna. Drwij sobie, kiedy kobiety opłakują swoją stratę. Spoważniała. - Nie śmieję się z nich - odrzekła. - Nie, nawet o nich nie pomyślisz. Budzicie we mnie niesmak, oboje. Nie jesteście lepsi niż król; prawdę mówiąc, jesteście gorsi od niego. On skazuje na śmierć, by ukraść ich bogactwa, wy nie dajecie im szansy bez żadnego powodu. Ubrał się i przedarł przez śnieg do dworu, w którym znajdowało się około czterdziestu mężczyzn... pili, jedli, gadali. Powitano go okrzykami, a on odpowiedział im gestem ręki, a potem udał się przed oblicze Groundsela. - Cieszę się, że wróciłeś żywy - rzekł banita. - Brakowało mi ciebie. Nuada opowiedział Groundselowi o ginących w puszczy Nomadach, ale ten tylko wzruszył ramionami. - Wybrali sobie kiepską porę na ucieczkę. Ale za kilka dni pogoda się przetrze. Wtedy niektórzy z nich zdołają się przedostać do celu. - A więc nie pomożesz im, panie? - A czy jest jakiś powód, dla którego powinienem? Mają mi czym zapłacić? - Nie wiem. Jednak powiedz mi... ile była warta ta magiczna chwila, o której rozmawialiśmy? Groundsel zmrużył oczy. - Co to ma z tym wspólnego? - szepnął. - Byłem pijany... Żałuję tego, co wtedy powiedziałem. - Ustal więc cenę za to, co powiedziałeś po pijanemu. Ile złota warte jest takie wspomnienie? Dziesięć raqów? Dwadzieścia? Tysiąc? - Wiesz doskonale - syknął Groundsel. - Na to nie ma ceny. - Ci ludzie, panie, mogą ci zapłacić w ten sam sposób. Nie trzeba zabijać żadnych potworów. Nie wymaga to aktów odwagi. Należy tylko obdarzyć potrzebujących. - A ty, Nuado, co im chcesz dać? - Nie mam nic. - Masz dwadzieścia złotych raąów, które dałem ci na drogę do Cithaeron. Zapłacisz nimi za ziarno? - Tak, oczywiście, ale... - Nuada zamrugał oczami, gdy Groundsel wyciągnął rękę po pieniądze, a potem otworzył swój mieszek i wyliczył monety. Groundsel odłożył je na bok i nachylił się do przodu. - I zostaniesz w kniei tak długo, jak będę chciał? - Zostać? Ja... - Ujrzał wyraz ponurego triumfu w oczach Groundsela i przełknął ślinę. W Cithaeron mógłby się szybko wzbogacić i zamieszkać w pałacu, mając piękne kobiety na swoje usługi. Zawsze świeci tam słońce i jest ciepło. A tutaj w dodatku panują straszne nudy. - No? - naciskał Groundsel. - Zostanę. Aleja też mam pewien warunek, panie. Przestaniesz okradać Nomadów. Zostanę dla Groundsela bohatera, ale nie dla rabusia i mordercy. Banita zachichotał i poklepał Nuadę po ramieniu. - Przyjmuję twój warunek. Groundsel, notoryczny kłamca, złodziej i morderca, daje ci słowo honoru. Cokolwiek jest warte. Gruby płaszcz, rękawice podbite kożuszkiem, dwie pary wełnianych rajtuz i wyłożone wewnątrz futrem buty nie mogły ochronić Errina przed zimnem. Przez dwa dni dążył za Ubadai przez skutą mrozem puszczę, jadąc w żółwim tempie, w obawie przed kontuzją ich wierzchowców. Niektóre szlaki, łatwe do przebycia latem, stały się teraz bardzo niebezpieczne. Pokryte lodem kamienie, dziury częściowo przysłonięte śniegiem i zasypane drzewa, gotowe runąć pod byle podmuchem wiatru, stanowiły śmiertelne pułapki. Ubadai nie odzywał się przez cały pierwszy dzień, a kiedy rozłożyli się na biwak, rozpalił ognisko, zaszył się w koce i spał aż do rana. Errin wiedział, że koczownik jest wściekły i zdawał sobie sprawę z tego, że to on sam jest tego powodem. Uwolnił Ubadai i Nomada nie miał obowiązku wyruszać z nim w pełną niebezpieczeństw podróż. Z drugiej jednak strony, nie musiał przecież wracać do Macthy, by wyrwać stamtąd swego byłego pana. Errin nic z tego nie rozumiał. Trzeciego ranka chmury rozwiały się i Errin spojrzał na wschodzące słońce. - W którą stronę dziś pojedziemy? - zapytał Ubadai. Koczownik zwinął koce i przytroczył je do siodła, po czym wskazał ścieżkę wiodącą pośród drzew. - Ale tam jest przecież wschód - stwierdził Errin. Nomada kiwnął głową, ale nie odpowiedział. - Dość tego, Ubadai, odezwij się do mnie. Dlaczego kierujemy się na wschód? Koczownik wymamrotał coś pod nosem, a potem odwrócił się do Errina. - Nie ma śladów, tak? Wszędzie świeży śnieg. Nie ma szans znaleźć kobietę. Wracamy. - Powinniśmy poszukać trochę dłużej. Jesteśmy tu dopiero dwa dni. - Są dwie możliwości. Mężczyźni albo dobrzy, albo źli. Jeśli dobrzy, idą obok Drogi Królewskiej, na południe. Jeśli źli, wracają. Czekają, aż Cartain wyjedzie, i dostarczają kobietę do Portu Pertia, kiedy pojawi się flota króla. Jeśli są dobrzy, zgubiliśmy ich. Jeśli źli, to myślę, że poszli tędy. - To tylko twoje przypuszczenia - powiedział Errin. - Tak. Ale ja jestem tropiciel, nie czarodziej. Pierwszego dnia pojechali na wschód... bez żadnego powodu. - Skąd wiesz? - Wczoraj odpoczywaliśmy w jaskini. Były tam resztki dwóch ognisk i ślady trzech osób... jedna miała małe stopy, ale stawiała duże kroki. Tylko troje ludzi? To po co dwa ogniska? Kobieta siedzi osobno. Errin wzruszył ramionami. Trochę tego było mało, ale Ubadai był mistrzem w swoim zawodzie. - Chcesz się stąd wynosić, co? - spytał, wsiadając na konia. Koczownik dosiadł swojego wierzchowca i uśmiechnął się kwaśno, wskazując pokrytą lodem ścieżkę. - A pan? - Nie to miałem na myśli: poszukiwanie Sheery to mój obowiązek. Ty jednak nie musiałeś ze mną jechać. I dlaczego wróciłeś po mnie do Macthy? - Może jestem głupi - mruknął Ubadai i ruszył do przodu. Jechali przez dwie godziny, aż zaczęli zsuwać się po stromym stoku do niedużego sosnowego lasku. Nomada zatrzymał konia i wydobył łuk. Nałożył cięciwę, a potem rozgrzał sobie dłonie. - Co się stało? - zapytał Errin, zatrzymując się obok niego. - Powąchaj - polecił Ubadai. Errin podniósł głowę, ale niewiele wyczuł, może tylko ślad zapachu dymu i jakąś niemiłą woń, jakby wiejskiej zagrody. - Co to jest twoim zdaniem? - zainteresował się Errin. - Śmierć - szepnął Ubadai. - I coś jeszcze. Jakieś zwierzę... może wilk. - Dlaczego szepczesz? - Jesteśmy ustawieni pod wiatr. Może nas nie zauważy. Lepiej się wycofajmy. - Jeśli to stado wilków, możemy je odstraszyć. Tam może być Sheera... w niebezpieczeństwie - dodał szybko. - Nie podoba mi się to - powiedział Ubadai. - Skóra mi cierpnie. Czuję, że nie powinienem tam iść. Errin uśmiechnął się. - Nie raz polowałeś na wilki. I na niedźwiedzie... a nawet lwy, o ile pamiętam. Obaj jesteśmy dobrymi łucznikami. - Z lasku dobiegło mrożące krew w żyłach wycie, o wiele głośniejsze niż to, które kiedykolwiek słyszeli. - Z drugiej strony - ciągnął Errin - możesz mieć rację. Myślę, że tę sprawę trzeba wziąć pod rozwagę. - Już chciał zawrócić, kiedy rozległ się inny głos... krzyczała kobieta. Errin zaklął i ruszył w stronę drzew. - Nie masz łuku! - krzyknął, galopując za nim, Ubadai. Rumak Errina wpadł na polankę - gdzie siedział ogromny, wilkopodobny potwór z wielkimi szponami i wyszczerzonymi kłami - i rozpaczliwie usiłował skręcić. Nie miał jednak szans: wpadł w poślizg na oblodzonej powierzchni. Errin wyskoczył z siodła i poleciał na bok, a koń uderzył w potwora i podczas gdy zwierzęta przewracały się, bestia wbiła szpony w szyję wierzchowca. Krew trysnęła na białoszare futro straszliwej istoty. Umierający koń wierzgnął kopytami, odrzucając napastnika na śnieg. Próbował się podnieść, ale potwór skoczył nań ponownie, gryząc i szarpiąc. Errin zerwał się na równe nogi i dobył zakrzywiony miecz, który dostał od Cartaina. Był ostry jak brzytwa i doskonale wykonany, ale teraz wyglądał jak dziecięca zabawka. Errin odwrócił się i ujrzał, że obok stoi Sheera, blada jak ściana, trzymając w ręku płonącą gałąź. Podbiegł do niej. Potwór podniósł wzrok znad martwego konia i powoli przepełzł przez jego ciało, potykając się i prawie przewracając. Stanął na tylnych łapach i ruszył w stronę mężczyzny i kobiety. Errin zasłonił sobą Sheerę, położył rękę na klamrze od pasa i wyszeptał „Ollathair”. Natychmiast wydało mu się, że bestia porusza się bardzo powoli. Odczekał, aż zbliży się do niego, a potem pochylił się, unikając ciosu uzbrojonej w ogromne szpony łapy i wbił miecz w brzuch potwora. Sheera pojawiła się obok, wpychając gałąź do pyska bestii. W tej samej chwili Errin zobaczył, że szpony przesuwają się w stronę dziewczyny, więc puścił miecz i rzucił się, by ją odciągnąć. Za nimi Ubadai zeskoczył z siodła, założył strzałę, napiął łuk i wystrzelił, trafiając potwora w szyję. Stwór zatoczył się, wylądował na cztery łapy, a potem opadł na bok i zdechł. Errin wstał i rozejrzał się po polance w poszukiwaniu innych bestii. Na prawo ujrzał ludzką nogę, a po przeciwległej stronie polanki okropne szczątki drugiej ofiary. Nie zobaczywszy nic, co mogłoby im zagrażać, dotknął klamry od pasa i zwrócił się do Sheery. - Nic ci nie jest? - Nie. Ja... - Poznała, kim jest, i cofnęła się o krok. - Errin? Co ty tutaj robisz? - Wyruszyłem na poszukiwania. Cartain martwił się o ciebie. Powiedział, że mężczyźni, których wynajęłaś, są prawdopodobnie ludźmi Okessy. - Tak chyba było. Ale dlaczego to właśnie ty musiałeś mnie uratować? Wzruszył ramionami. - Miło jest wreszcie osiągnąć w czymś sukces, o pani. Zarumieniła się z gniewu. - To w niczym nie usprawiedliwia śmierci mojej siostry. Nie! Nigdy! - Kochałem Dianu i zrobiłbym wszystko, by ją uratować. Ale nie prosiłem, żeby zostawała dla mnie ani też nie wiedziałem, co jej grozi. To wszystko. Nie dbam o to, czy mi uwierzysz. Podszedł do ciała potwora i wyciągnął swój miecz, ocierając krew o jego futro. Potem podał go Sheerze, rękojeścią do przodu. - Jeśli chcesz, możesz mnie zabić. Proszę bardzo. Bierz miecz i zadaj mi cios. Odwróciła się. - Byłam wściekła, kiedy mówiłam Cartainowi, że chciałabym, abyś nie żył. Teraz już tego nie pragnę, ale też nie mam ochoty na twoje towarzystwo. - Nie masz wyboru, Sheero. Przyjechałem tu, by odwieźć cię do Portu Pertia, a potem do Cithaeron. Gdy się tam znajdziesz, będziesz mogła robić to, co zechcesz. - Nie jadę do Cithaeron. Odnajdę Okessę i postaram się, by zginął. A jeśli ty masz w sobie choć odrobinę honoru, zrobisz to samo. Mówisz, że kochałeś Dianu. Udowodnij to... a nie uciekaj do Cithaeron. Errin, czując narastający gniew, nabrał głęboko powietrza do płuc. - W Cithaeron możemy stworzyć armię. Tu będziemy tylko błąkać się po puszczy, co może być dobrym zajęciem dla małych, rozpuszczonych dziewczynek, ale mnie nie odpowiada. Zbieraj się. - Gdy się odwracał, przytrzymała go za ramię i pięścią drugiej ręki uderzyła go w szczękę. Ubadai skrzywił się, patrząc, jak cios trafia do celu. Większość kobiet nie zna się na boksie, ale teraz z podziwem patrzył na płynny ruch i celne uderzenie. Errin stracił przytomność, zanim wylądował na ziemi. Ubadai podszedł do powalonego szlachcica i podniósł wzrok na zaskoczoną Sheerę. - Lubię cię, dziewczyno - powiedział koczownik. - Ty bardzo głupia. ROZDZIAŁ 11 Nuada wpadł we wściekłość, kiedy Groundsel zabronił mu wziąć udział w wyprawie ratunkowej. Władca banitów zebrał trzydziestu mężczyzn, z których każdy niósł jedzenie: chleb, suszone mięso i owoce. - Muszę pokazać wam drogę! - protestował Nuada. - Jestem wam potrzebny! - Sam trafię do Drogi Królewskiej bez niczyjej pomocy. A ty znajdujesz się na skraju wyczerpania. Nie wytrzymasz tej drogi. - Ja go poprowadzę tam... i z powrotem - odezwał się Llaw Gyffes. Śnieg znowu zaczął padać i Llaw, tak samo jak pozostali, ubrany był w kożuch i wysokie buty wyściełane wełną. Na jasnych włosach miał kaptur, a szyję obwiązał sobie długim szalem. Groundsel podszedł do Nuady i położył mu rękę na ramieniu. - Każde opóźnienie, jakie spowodujesz, oznacza jedną więcej śmierć przy Drodze Królewskiej. Rozumiesz? - Nie będę was opóźniać, obiecuję. Llaw odciągnął Nuadę na bok i dał mu się napić ze swojej manierki. Nuada przyjął poczęstunek... i o mało się nie udławił. - Na bogów chaosu! - parsknął. - Co to jest? - To spirytus destylowany z ziarna; odrobina wystarczy na długo. Cieplej ci? - Mam wrażenie, że ktoś rozpalił mi ogień w żołądku. - Dobrze. A teraz chodźmy. Groundsel nadał szybkie tempo, znajdując sobie drogę kijem, który wbijał w wysokie zaspy, by sprawdzić, czy można postawić tam nogę. Pozostali mężczyźni podążali za nim w milczeniu. Nikt się nie odzywał, a Nuada wiedział, że większość z nich nie miała pojęcia, jaki jest cel ich wyprawy. - Dlaczego uparłeś się, żeby pójść? - zapytał Llaw, gdy zostali trochę z tyłu. - Powiedziałem im, że wrócę... a poza tym oni się boją Groundsela. - Mają rację. Prowadzisz wilka do zagrody z owcami. Nie zdziw się, jeśli zachowa się jak drapieżca. Llaw zachichotał i pomógł Nuadzie wspiąć się na stromą zaspę. Wiatr przybrał na sile i uderzał w ich twarze śniegiem i kawałkami lodu, uniemożliwiając dalszą rozmowę. Droga, która zabrała Nuadzie półtora dnia, została teraz pokonana w cztery godziny. Pierwsze ciała znaleźli przy wygasłym ognisku. Należały do dwóch kobiet, starszego mężczyzny i dziecka. Wszyscy zamarzli jakiś czas temu. Groundsel chrząknął i splunął. Na jego ciemnych brwiach i krótkiej brodzie potworzyły się sopelki lodu. - Głupcy! - powiedział. - Gdyby zrobili ognisko dwadzieścia kroków stąd, przy tych skałach, żyliby nadal. Jak mogli przypuszczać, że ogrzeją się ogniem rozpalonym na otwartej przestrzeni? Zostawili ciała tam, gdzie je znaleźli i poszli dalej, docierając do jaskini wczesnym popołudniem. Wewnątrz tłoczyło się około czterdziestu osób, czworo zmarło. Groundsel wprowadził swoich ludzi do środka i nakazał im rozdzielić jedzenie. Dwa ogniska dogasały już, więc Llaw Gyffes ruszył do lasu po drewno. Nuada rozejrzał się po wychudzonych, zmęczonych twarzach i w głębi jaskini zauważył znajomą dziewczynę. Przykucnęła obok starszej kobiety. Nuada przepchnął się do niej. - Wróciłem - powiedział. - Ona nie żyje. Zmarła godzinę temu. Nuada popatrzył na spokojną twarz. Kobieta musiała mieć ponad sześćdziesiąt lat i z pewnością wywodziła się ze szlachetnej rodziny. - Nic już jej teraz nie zaszkodzi - powiedział. - Chodź, zjedz coś. - Nie jestem głodna. Objął jej szczupłe ramiona i przyciągnął do siebie. - Czy sądzisz, że ona chciała, żebyś ty także umarła? - zapytał. - Chodź. - Wziął ją za rękę i poprowadził do Groundsela, który dał jej trochę chleba i manierkę wody. - Nie wszyscy zmieścili się w jaskini. Są jeszcze inni na zewnątrz - rzekła dziewczyna. Groundsel odwrócił się i wysłał trzy grupy do puszczy na poszukiwania. Llaw Gyffes poszedł z nimi. W jaskini jakaś kobieta padła Groundselowi do stóp, chwytając go za nogi i płacząc cicho. Zawstydzony banita wyrwał się jej. Na miejscu kobiety pojawił się mężczyzna, który chwycił przywódcę banitów za rękę i mocno ją uściskał, a potem nadeszli inni. GYoundsel niezręcznie przyjmował te objawy wdzięczności, aż wreszcie wymknął się z jaskini. Przez chwilę przechadzał się pośród zamieci i patrzył, jak jego ludzie przeszukują okolicę: wszędzie było pełno ciał. Już miał zawrócić do jaskini, gdy usłyszał kwilenie, jednak nie zobaczył nikogo. Sprawdził, czy ktoś schronił się w pobliskich krzakach, ale nic nie znalazł. Zatrzymał się i nadsłuchiwał, lecz wycie wichru zagłuszało inne dźwięki. Przykucnął... co również nie dało efektu. Po swojej lewej stronie miał niedużą zaspę. Gdy się jej przyglądał, wiatr odgarnął nieco śnieg i Groundsel dostrzegł wystający kawałek tkaniny. Podszedł i zaczął rozkopywać śnieżny pagórek. Znalazł w nim przytulone do siebie ciała kobiety i mężczyzny, zamarzniętych na śmierć, ale pomiędzy nimi znajdowało się dziecko zawinięte w wełniany koc. Banita pomyślał, że pragnęli chronić maleństwo, aż do końca. Dziecko poruszyło się. Groundsel szybko wziął je na ręce i zaniósł do jaskini. Tam przepchnął się do ogniska, zdjął przemarznięty koc i roztarł delikatne rączki i nóżki maleńkiej dziewczynki. Miała złote, krótko ostrzyżone, kręcone włoski i była wychudzona do ostatnich granic. - Akis! - zawołał Groundsel. - Macie mleko? Podszedł do niego krępy, niewysoki mężczyzna. - Przynieśliście mleko? - powtórzył Groundsel. - Już się prawie skończyło, panie - odparł mężczyzna. Od czasu występu Nuady z opowiadaniem o potworze ludzie zaczęli w ten sposób zwracać się do przywódcy banitów. - Przynieś to, co jest. Szybko! I ma być podgrzane! - Tak, panie. Główka dziewczynki opadła Groundselowi na ramię. - Nie waż mi się umierać! - krzyknął. Potrząsnął nią i masował jej plecki, a dziecko zaczęto popłakiwać. - Otóż to! - rzekł Groundsel. - Płacz! Płacz i żyj! - Czy mam się nią zająć? - zapytała jakaś kobieta. - Zostaw ją mnie - warknął banita, a Akis pojawił się z ciepłym mlekiem w drewnianej miseczce. Groundsel uniósł główkę dziewczynki i przytrzymał miskę przy jej ustach. Zacisnęła wargi i mleko zaczęło jej spływać po brodzie. - Zatkaj jej nos - polecił Groundsel, a kobieta przykucnęła obok i wykonała jego polecenie. Dziecko otworzyło usta. Z początku zakrztusiło się mlekiem, ale wreszcie zaczęło pić. Kiedy skończyło, położyło na powrót główkę na ramieniu banity. Już miał nim znowu zacząć potrząsać, lecz kobieta postukała go w ramię. - Ona zasnęła - powiedziała. - Śpi. Wszystko będzie dobrze. Zawiń ją w ciepły koc i zostaw mnie. Zajmę się nią. Groundsel nie chciał rozstać się z małą, ale w końcu uległ, odgarniając jej włosy z czoła. - Jest ładna - zauważył. - I silna. Lubię takie dzieci. Ile ma lat? Nie znam się na tym. - Powiedziałabym, że około dwóch. Może trochę więcej, ale jest bardzo wychudzona i niewyrośnięta. - Zajmij się nią - powiedział Groundsel, wstając. - Tak, panie. - Nie jestem żadnym panem! Dbaj o nią. - Ujrzał, jak Llaw Gyffes pomaga dwojgu młodym ludziom wejść do jaskini, która stawała się coraz bardziej zatłoczona. - To koszmar - stwierdził Llaw. - Znaleźliśmy prawie sto ciał. - A ilu przeżyło? - zapytał Groundsel. - Widziałem około trzydziestu. Nie ma tu dla nich dosyć miejsca, a jeśli nie zapewnimy im jakiegoś schronienia, umrze jeszcze więcej. - Około trzech mil stąd są większe jaskinie - stwierdził przywódca banitów. - Ale w niektórych mieszkają niedźwiedzie. - Niedźwiedzia można zabić - mruknął Llaw - aż mrozem nie wygramy. - Odnalezieni zaczęli tłoczyć się w jaskini, domagając się więcej miejsca. Ci, którzy byli już w środku, zostali przepchnięci za blisko ognia i zaczęły się kłótnie. Groundsel wszedł na wielki głaz, żeby go wszyscy widzieli. - Cisza! - ryknął. Zgromadzeni zamarli. - Będziemy musieli wyjść z tej groty. Proszę najsilniejszych mężczyzn o przygotowanie się do wymarszu, który nastąpi za godzinę. Reszta może pozostać tutaj. Moi ludzie będą wam dostarczać żywność i wrócimy po was, kiedy zamieć się skończy. Niektórzy z uciekinierów zaczęli krzyczeć, odmawiając opuszczenia jaskini. - Macie zrobić, co wam poleciłem! - ryknął Groundsel. - Albo zostawię was, żebyście umarli tu z głodu! Mniej więcej godzinę marszu stąd są większe jaskinie. Tam możemy rozpalić więcej ognisk. Każdy, kto czuje, że da radę przejść, niech stanie po lewej stronie. Ci, którzy chcą zostać, niech staną po prawej. Pomału uciekinierzy zaczęli się przemieszczać. Groundsel zszedł z głazu, a wtedy zbliżył się do niego starszy mężczyzna. - Dziękuję ci, panie, za pomoc. Czy to ty jesteś bohaterem o imieniu Llaw Gyffes? - Nie, ja jestem diabłem i nazywam się Groundsel. - Mężczyzna cofnął się o krok, szeroko otwierając oczy. - Ci po lewej, wychodzić z jaskini! - krzyknął Llaw Gyffes. - Wychodźcie, zróbcie miejsce! Groundsel znalazł kobietę, która zajęła się uratowaną przez niego dziewczynką, pochylił się i wziął uśpione dziecko. - Chcesz wynieść ją na dwór? - zapytała kobieta. - Czy to mądre? - Zadbam o nią - obiecał Groundsel i poszedł na czoło kolumny. Akis, Nuada i jeszcze czterech mężczyzn zostało wjaskini, rozdając pożywienie i dorzucając do ognia. Teraz zrobiło się tu więcej miejsca, a w grupie znajdowali się w większości starsi i dzieci. Nuada był tak zmęczony, jak nigdy w swym krótkim życiu. Ale czuł dziwne uniesienie i radość. Usiadł, opierając się plecami o ścianę jaskini i patrzył na ludzi śpiących przy ogniskach. Jego lud. Należał do nich dzięki krwi i własnym czynom. Kruczowłosa dziewczyna usadowiła się obok niego. Ciało jej matki leżało w głębi jaskini z twarzą przykrytą cienkim prześcieradłem. - Nazywam się Kartia - powiedziała dziewczyna. Wciąż było jej zimno, więc Nuada zdjął koc z ramienia i okrył ją. Nic nie mówiąc, oparł głowę o skalną ścianę, która wydała mu się bardziej miękka od puchu. Zasnął. Wędrówka do jaskiń trwała ponad cztery godziny, ale śnieg przestał padać, a temperatura jakby odrobinę się podniosła. Mimo to wielu słabszych uciekinierów potrzebowało pomocy. Llaw Gyffes i dwóch ludzi Groundsela zostało z tyłu, wypatrując tych, którzy upadali. Llaw dawał niektórym z nich po łyku swego palącego alkoholu i stawiał na nogi. Tylko jeden mężczyzna zmarł w czasie marszu: jego serce nie wytrzymało wspinaczki na ostatnie, dzielące ich od jaskiń wzgórze. Gdy znaleźli się na miejscu, rozpalono wielkie ogniska, wokół których natychmiast zgromadzili się uciekinierzy. Dziecko, które niósł Groundsel, zbudziło się, więc nakarmił je resztką mleka. Llaw Gyffes patrzył, pozbawionym wyrazu wzrokiem, jak banita opiekuje się małą. Czując jego spojrzenie, Groundsel podał dziecko kobiecie w średnim wieku i poszedł do wyjścia jaskini, gdzie siedział Llaw. - Lubię dzieci - stwierdził banita, patrząc wyzywająco. - Ja też. Moim zdaniem zamieć już się skończyła... najgorsze minęło. Groundsel rzucił okiem na niebo. - Nie ma chmur. Będzie jeszcze zimniej. - Co masz zamiar z nimi zrobić? - zapytał Llaw. - Jak ich wykarmisz i jak się nimi zajmiesz? W jaki sposób Nuada cię przekonał? - Mam pełne spichrze - Groundsel wzruszył ramionami-a oni mogą zapracować na jedzenie. Mogą zbierać opał i rąbać drewno. Młodsze kobiety mogą zostać prostytutkami: brakuje nam ich. Ostatnio w bójce o kobietę zginęło trzech mężczyzn. Llaw kiwnął głową. - I ostatnie pytanie: dlaczego? - Nie odpowiem na nie ani tobie, Llawie Gyffesie, ani nikomu innemu. Jeśli decyduję się na coś, robię to. Jutro być może uznam, że należy ich wszystkich zabić. To moja decyzja. A dlaczego ty z nami poszedłeś? - Potrzebowałem ruchu. - Llaw wzruszył ramionami. - Czułem się jak pies w klatce. Jak twoje plecy? - Goją się. - Uważaj na infekcje. Nie raz już widziałem, jak kiepsko mogą się goić rany zadane przez zwierzęta. - Nie tutaj - odparł Groundsel. - Tu jest dobre powietrze. Od czasu, gdy zamieszkałem w tej puszczy, nie spotkałem ani jednego przypadku gangreny. - Umilkł na chwilę, przypominając sobie ból i strach, jakich doznał, gdy w jego ciało zagłębiły się szpony potwora. - Wielka była ta bestia. - Mało brakowało, a pękłby mi topór - powiedział Llaw. - Czy nie przyszło ci do głowy, że siedząc tam na otwartym terenie, postąpiliśmy jak idioci? - Raz albo dwa - przyznał Groundsel. - Jak na razie moi myśliwi znaleźli sześć takich stworzeń, martwych i zasypanych śniegiem. Ale nikt nie ma pojęcia, skąd się wzięły. Nikt nigdy o czymś podobnym nie słyszał. Posłałem nawet ludzi, aby odszukali Dagdę i poprosili go o poradę. - Wiesz, gdzie go znaleźć? - Nie, ale moi ludzie mają przejść się po wszystkich osadach i wypytywać o niego - rzekł Groundsel. - A on wtedy dowie się, że go szukam. - Warto by zadać mu pytanie - stwierdził Llaw - kto wysłał te stworzenia? I po co? - Wysłał je? - powtórzył z powątpiewaniem Groundsel. - Przecież to nie sfora psów. Nie widziałem smyczy. Żaden człowiek nie potrafiłby zapanować nad tymi bestiami. - Pamiętasz chłopca? Mówił, że widział, jak jedna z nich zmaterializowała się przy uderzeniu pioruna. Nasi tropiciele znaleźli ślady, które pojawiły się nagle na zboczu wzgórza. Nie. Ktoś chce sprowadzić do puszczy śmierć. Musimy się dowiedzieć, kto to jest. - Musimy - zgodził się Groundsel - o ile się nie pomyliłeś. Na razie mnie nie przekonałeś. Są w puszczy miejsca, których nikt jeszcze nie zbadał: doliny wysoko w górach, opuszczone jary. Potwory mógł sprowadzić w doliny głód... albo nawet ciekawość. - Może - rzekł Llaw - ale widziałeś tę wilkopodobną bestie. Nie była całkowicie porośnięta futrem: brzuch miała zupełnie goły. Coś takiego nie może żyć wysoko w górach, gdzie jest zimno. A to drugie stworzenie, które znaleziono w zaspie? Zabił je mróz. Znasz jakieś zwierzę, które nie przygotowuje się do zimy? - To przekonujący argument, ale co z niego wynika? Jakiś czarnoksiężnik hodowca wypuścił swoje zwierzęta w górach? Jak go znajdziemy? Jak rozpoznamy, że chodzi nam o niego? - My nie zdołamy go znaleźć - przyznał Llaw. - Ale inny mag będzie to potrafił. - Mam nadzieję, że zmierzasz do jakichś konkretów - warknął Groundsel. - Jak na razie nie spotkałem tu żadnego czarnoksiężnika. - W mojej wiosce jest chłopiec, który twierdzi, że był czeladnikiem człowieka zajmującego się magią, nazwiskiem Ruad Ro-fhessa. Poszukam go, kiedy ścieżki zostaną przetarte. Groundsel wstał i przeciągnął się. - Ale to może oznaczać, że będziesz musiał opuścić puszczę. Wiesz, co ryzykujesz, Silna Ręko. Twoją złotorudą brodę i jasne włosy każdy z łatwością rozpozna. A co stanie się z nami, biedakami, kiedy zabiorą nam naszego bohatera, zanim zdąży utworzyć swą armię? - Myślę, że sam sobie z tym poradzisz, lordzie Groundselu, zabójco potworów i zbawco małych dzieci. Llaw wstał i popatrzył z góry na niższego mężczyznę. Groundsel uśmiechnął się, ale w jego oczach nie było wesołości. - Chyba cię polubiłem, Llaw. Naprawdę. - To świetnie... od razu się lepiej poczułem. - Nie ciesz się tak. Zdarzyło mi się już zabijać ludzi, których polubiłem. - Będę o tym pamiętał. Ruad czekał przez pięć dni, co wieczór otwierając czarne wrola i trzymając je tak przez godzinę. Raz usiłował się przez nie przedostać wielki jaszczur o żłobkowanych zębach, więc czarnoksiężnik pogonił go z powrotem eksplozją białych płomieni. Szóstego dnia mag był zbyt słaby, by próbować zaklęcia, więc zmęczony wrócił do wioski. Gwydion nie odezwał się, gdy Ruad wszedł do chatki, w której dano im kwaterę. Położył mu tylko rękę na ramieniu, ale czarnoksiężnik ją strząsnął. - Straciłem go - powiedział, opadając na krzesło. Uzdrowiciel usiadł obok niego, patrząc na jego brzydką, okrągłą twarz i przeglądając się w brązowej opasce zasłaniającej oko. Ruad zaklął. - Posłałem go na śmierć, tak jak i tamtych. - Był dorosły i sam podejmował decyzje - stwierdził Gwydion. - Na bogów, Ruadzie, warto było zaryzykować. Gdyby rycerze Gabali zgromadzili się ponownie, oczyściliby z tego zła cały kraj... moglibyśmy utworzyć własną armię. - Oni nie żyją, Gwydionie. Niech spoczywają w pokoju. - Ruad podszedł do wypełnionego słomą materaca i położył się na nim. - Pomogę ci zasnąć - powiedział Gwydion, dotykając palcem czoła czarnoksiężnika. Oczy Ruada zamknęły się i zaczął oddychać głęboko. Uzdrowiciel bez wysiłku sięgnął do Kolorów, podziwiając potęgę Zieleni, czując, jak jej siła, płynąca z setek drzew, ptaków i zwierząt, przechodzi na niego. Uzupełnił swoją moc i otworzył oczy. Świeczka już gasła, więc zapalił od niej następną. Jego zamyślenie przerwało lekkie pukanie do drzwi, więc podszedł, by zobaczyć, kto za nimi jest. Stał tam młodzieniec o jasnych włosach lśniących w blasku księżyca. Za nim czekał wyższy od niego mężczyzna, ciemnowłosy i ciemnooki. - Tak? - zapytał Gwydion. - Czy ktoś zachorował? - Nie, panie - odparł młodzieniec. - Szukam Ruada Ro-fhessy. Byłem jego czeladnikiem, a nazywam sięLamfhada. Gwydion wyciągnął rękę i dotknął ramienia młodego człowieka. Nie wyczuł zła. - Wejdźcie - zaprosił starzec - ale zachowujcie się cicho, gdyż Ruad śpi... jest bardzo zmęczony. Przybysze weszli do chatki, a Gwydion dorzucił do ognia i zawiesił nad nim kociołek z wodą. - Chcecie herbaty ziołowej? Jest słodka i daje piękne sny. - Chyba już mnie nie pamiętasz, co? - powiedział mężczyzna o twardym wyrazie twarzy. Wyciągnął przed siebie prawą rękę, ukazując osłonięty skórzanym pokrowcem kikut. - Elodan? Słyszałem, że nie żyjesz. Cieszę się, że to nieprawda. Wybacz, jestem już stary i pamięć mi nie dopisuje. Ostatni raz widziałem cię jako rycerza w srebrnej zbroi i hełmie z czarnym piórem na głowie. - To było dawno temu, Gwydionie. W innym stuleciu. Od tego czasu świat zmienił się, i to wcale nie na lepsze. Gwydion nalał wrzącej wody do miedzianego dzbanka i nasypał doń suszonych liści, mieszając całość drewnianą łyżką. Pozwolił miksturze postać kilka minut, a potem przelał ją do trzech kubków o zaokrąglonych dnach. - Po co tu przyszliście? - zapytał starzec. - Mam nadzieję, że czarnoksiężnik zdoła przywrócić mi dłoń - stwierdził Elodan. - Lamfhada twierdzi, że mag może wszystko. - Jak nas znaleźliście? Lamfhada uśmiechnął się. - Pracowałem z Kolorami. Nie panuję nad najważniejszymi, ale umiem poruszać się po Żółtym. Wyczułem, że Ruad jest w puszczy, chociaż nie potrafiłem powiedzieć, w którym miejscu, poza tym, że z pewnością na wschód ode mnie. Potem usłyszałem o Uzdrowicielu, czarnoksiężniku i o trzech złotych psach. Byłem przy tym, gdy Ruad robił ostatniego z nich, więc domyśliłem się, że musi chodzić o niego. Czy sądzisz, że będzie się gniewał, kiedy się dowie, że go poszukiwałem? - Nie sądzę - odparł Gwydion - ale odniósł niedawno ogromną stratę i może się okazać, iż... jest teraz inny. Bądź cierpliwy, Lamfhado. A ty, Elodanie, nie oczekuj zbyt wiele. Ruad ma wielką moc, ale niektóre sprawy znajdują się poza zasięgiem ludzi. - Nigdy nie miałem wielkich nadziei, Gwydionie. No, ale zobaczymy. Gwydion zwrócił się do młodzieńca. - Żółty - powiedział - to wspaniały Kolor. Ja też zdobyłem moje umiejętności w ten sposób. - Przecież on nie ma żadnej mocy - zaprotestował Lamfhada. - Ależ mylisz się, chłopcze. Żółty prowadzi nas do wszystkich pozostałych Kolorów. To przewodnik. Bez niego nie byłoby czarnoksiężników, Uzdrowicieli, mistyków ani Jasnowidzów. Powiedz mi: jaki inny Kolor się pojawia, kiedy wstępujesz na Żółty? - Żaden, panie. - Z czasem stwierdzisz, że przyciąga cię jakiś inny Kolor, który będzie się objawiał, gdy znajdziesz się na Żółtym. Dla mnie była to Zieleń, więc zostałem Uzdrowicielem, dla innych, na przykład Ruada, był to Czarny. Dla niektórych jest to, niestety, Czerwień. Ale Żółty doprowadzi cię do Koloru twojego życia, na dobre i złe. - Czy Kolory rządzą wszystkimi ludźmi, nawet tymi, którzy nie są czarnoksiężnikami? - zapytał Lamfhada. - Oczywiście. Kolory to życie. Popatrz na Elodana. Jaki Kolor nosi jego dusza? Rycerz nie odpowiedział, ale młodzieniec popatrzył na niego badawczo. - Nie mam pojęcia - rzekł wreszcie. - Skąd to wiadomo? - Nie trzeba do tego wiele magii, chłopcze - pouczył Gwydion. - Rolnik to człowiek, który kocha ziemię i to, co na niej rośnie. Jego barwą jest Zieleń. Ale wojownik? Jaki inny kolor może przynależeć do człowieka, który żyje, by kłuć innych ludzi mieczem lub ogłuszać maczugą czy też przebijać kopią? Kolorem Elodana jest Czerwień i on dobrze o tym wie. Zawsze był tego świadom. Mam rację, rycerzu króla? Elodan wzruszył ramionami. - Wojownicy zawsze są potrzebni. Nie wstydzę się tego, kim... byłem. - Ach, ale przecież nie zostałeś wojownikiem, dlatego że są potrzebni. Poszedłeś tą drogą, bo lubisz się bić. - To prawda. Ale czy jestem przez to zły? - Nie, lecz wcale nie stajesz się świętym - odparł Gwydion, czerwieniąc się. - Wybacz, Elodanie. Nie mam prawa cię strofować. Tylko że ja spędziłem większość życia, lecząc rany od miecza, strzał lub toporów, będące rezultatem nienawiści, żądzy lub chciwości. Wiem, że nie jesteś zły... ale nie lubię wojowników. Chodźcie, już późno. Odpocznijcie, a jutro rano porozmawiamy z Ruadem. Errin po kilku chwilach odzyskał przytomność i usiadł niepewnie. Ubadai pomógł mu wstać. - Marnie z paniczem - stwierdził, śmiejąc się. - Przepraszam - rzekła Sheera. - Myślałam, że się uchylisz albo co. Byłeś taki szybki, walcząc z potworem... Nic ci nie jest? - Najbardziej ucierpiała moja duma - powiedział Errin, - Czy da się gdzieś tu odpocząć? - Nie tutaj - odparł Ubadai, wskazując na ciała. - Krew może sprowadzić inne stworzenia... wilki, lwy, kto to wie? Możesz wesprzeć się na koniu. - Niestety - wtrąciła się Sheera. - Uciekł, jak tylko z niego zsiadłeś. - Coraz lepiej - chrząknął Ubadai. Rozejrzał się po okolicy i wyciągnął rękę w stronę pobliskiego wzgórza. - Tam mogą być jaskinie... i, jeśli mamy szczęście, mnóstwo zwierząt. Po kolana w zwierzętach. Ale... - Zdjął juki z martwego wierzchowca Errina i poczekał, aż Sheera przyniesie swój skromny dobytek ze schronienia pod drzewem. Potem podpierał Errina, gdy wchodzili pod górę. Świeże górskie powietrze wkrótce otrzeźwiło młodego szlachcica. Tak jak przewidywał Ubadai, na zboczu było wiele płytkich jaskiń. Wszedł do jednej z nich, położonej w południowej części wzgórza, ale szybko się z niej wycofał. - Niedźwiedź - oznajmił. Druga grota była pusta, więc Nomada zebrał gałęzie na opał i rozpalił ognisko. Sheera usiadła przy ogniu i popatrzyła na Errina. - Naprawdę jest mi bardzo przykro - powiedziała. Wzruszył ramionami. - Nie przepraszaj. Nigdy nie umiałem się bronić. Mój nauczyciel zawsze powtarzał, że mam przeguby tak mocne jak liście sałaty. - Ale zaatakowałeś bestię błyskawicznie, a twój cios prawie wypruł jej wnętrzności. - Potwór już był bliski śmierci - powiedział Ubadai do Sheery. - Mogłaś go zabić tą twoją gałęzią. - Co to ma znaczyć? - zapytał Errin. Ubadai wzruszył ramionami. - Może był chory. Kiedy zabijał konia, prawie się przewrócił. Nie biegł... tylko się zataczał. - Miło pomyśleć - warknął Errin. - Dzielny rycerz zabija chorego potwora... kiepski temat do poematu. Dla mnie jednak nie wyglądał na chorego. - Ależ tak - stwierdziła Sheera. - Był siny. I rzeczywiście upadł, zanim zaatakował. - Miał cienką skórę - rzekł Ubadai. - Nie był przystosowany do życia w zimnie. - Przestaniecie roztkliwiać się nad tym stworzeniem? - zapytał Errin. - To nie ranny zając. - Czekajcie tutaj - powiedział Ubadai. - Pójdę znaleźć konia. Kiedy koczownik oddalił się, Sheera dorzuciła do ognia. - Nieważne, czy bestia była w pełni sił, Errinie. Poradziłeś sobie z nią i wyciągnąłeś mnie spod jej szponów z oszałamiającą szybkością. Uśmiechnął się. - Z tego jestem dosyć zadowolony. Chciał opowiedzieć jej o klamrze do pasa, ale się powstrzymał. O wiele przyjemniej było zostać uznanym za bohatera. Patrząc na Sheerę, dostrzegł w niej niezwykłe podobieństwo do siostry: te same szeroko rozstawione oczy, pełne wargi, przenikliwe spojrzenie. Sheera była wyższa, miała krótsze i bardziej kręcone włosy, ale widać było wyraźnie, że ona i Dianu wywodzą się z tej samej rodziny. - O co chodzi? - zapytała, widząc, że Errin zmienia się na twarzy. - O nic. Chcesz coś zjeść? - Może nie teraz. Ta bitwa odebrała mi apetyt. - Byłaś bardzo dzielna, stając przed potworem uzbrojona tylko w płonącą gałąź - powiedział. - Zrobiłaś na mnie wrażenie. - Nie miałam czasu ani miejsca, by użyć łuku. Bardzo zręcznie skierowałeś konia na potwora. - To nie moja zasługa: nieszczęsne zwierzę chciało się zatrzymać i poślizgnęło się. - Odwrócił wzrok i zapadło między nimi milczenie. - Słuchaj... - zaczął wreszcie. - Jeśli chodzi o Dianu... - Nie mówmy o tym - odparła twardo. - Jest parę rzeczy, które muszę ci powiedzieć. Byłem idiotą, tak, wiem, i nic tego nie zmieni. Ale nie miałem pojęcia, że znalazła się w takim niebezpieczeństwie, ani też nie zdawałem sobie sprawy, że macie w sobie nomadzką krew. - Zabiłeś ją, Errinie. Twoja strzała przeszyła jej serce. Zamknął oczy, a potem otworzył je i zapatrzył się w ogień. - Tak - zgodził się. - Moja strzała... ale nie wiesz, jak tam było. Miałem złamaną nogę i uciekałem przed siepaczami Okessy. Chciałem ją uratować, ale nie mogłem zsiąść z konia. Kiedy znalazłem się na wierzchołku wzgórza, przywiązywano ją do pala na stosie... - Nie chcę tego słuchać! Errin nie ustępował. - Gdybym zdołał do niej dotrzeć, nie uwolniłbym jej. Albo zginęłaby powolną śmiercią w płomieniach, albo udusiłaby się dymem. Jak ty postąpiłabyś, znalazłszy się na moim miejscu, Sheero? - Tylu tam było ludzi - szepnęła. - Dianu na pewno znała wielu z nich. Pomagała potrzebującym w Macthcie: rozdawała jedzenie i pieniądze. A oni wiwatowali, kiedy prowadzono ją na stos. Słyszeliśmy o tym nawet w Pertii. I wrzeszczeli z gniewu, kiedy pozbawiłeś ich rozrywki. Co sprawia, że ludzie tak się zachowują? Jak mogli być tacy okrutni? Tacy źli? - Co mam ci na to odpowiedzieć? - Errin potrząsnął głową. - Kilka tygodni temu uciekł mi młody niewolnik, którego kupiłem jako prezent dla księcia. Ścigałem go, a gdy już prawie był wolny, posłałem mu strzałę w plecy. Dlaczego? Jak mam to wyjaśnić? Należał do mnie i okazał nieposłuszeństwo. Patrzyłem, jak wczołguje się do puszczy, by tam umrzeć w samotności. Nie mogę tego zapomnieć. Nie potrafię się usprawiedliwić... tak samo jak nie znajduję uzasadnienia dla postępków ludzi cieszących się ze śmierci Dianu. - Jesteś pewien, że chłopak zginął? - Nie, ale strzała wbiła się głęboko. Przez chwilę siedzieli w milczeniu, a potem Sheera odezwała się znowu. - Trudno uwierzyć, jak szybko świat potrafi się zmieniać. Przez cztery lata mieszkałam w Furbolg. Chodziłam tam do szkoły, na uczty, tańce i przyjęcia. Raz nawet widziałam króla. Jest wysoki i dosyć młody, ale w jego oczach ujrzałam dziwny chłód. Nie wzbudził mojej sympatii, tak samo jak jego nowi rycerze. Krążyło wiele plotek na ich temat. Niektórzy twierdzili, że są demonami z innego świata albo że to czarnoksiężnicy, którzy składają ofiary z ludzi na tajemnym ołtarzu. Potem zaczął się strach... aresztowania, egzekucje, tłumy wyjące na ulicach. Dawniej chadzałam wieczorami Aleją Wonności... pamiętasz ją? - Tak - powiedział. - To było miejsce, gdzie spacerowali zakochani. Po obu stronach alejki rosły róże i inne kwiaty, aż do Królewskiego Parku. - W ostatnim roku mojego pobytu w Furbolg zyskała złą sławę. Zaginęły tam cztery kobiety, a dwie następne zostały napadnięte i zgwałcone. Ludzie zaczęli omijać to miejsce. A inne morderstwa i napady! Zdarzały się codziennie, ale nawet to nie wystarczyło, żeby jaśnie panowie się tym zainteresowali. Aż pewnego wieczoru nastąpiły zmiany w samym pałacu. Król wydał specjalne przyjęcie. Przybyliśmy trochę później i ujrzeliśmy, że w wielkiej sali ustawiono łóżka i kanapy, i wszędzie kopulowali ludzie. Niewolnik pilnujący drzwi powiedział mojemu wujowi, że żaden mężczyzna nie mógł zostać ze swoją żoną: musieli sobie znaleźć kogoś innego. Wymknęliśmy się niepostrzeżenie i właśnie wtedy wuj wysłał mnie do Dianu i zdecydowałyśmy się uciekać. - Król zrobił z pałacu dom publiczny?! - wykrzyknął Errin. - A szlachta była mu posłuszna? - Czterej panowie, którzy odmówili udziału, zostali później oskarżeni o zdradę. To wtedy rycerz króla, Elodan, opuścił służbę i rzucił wyzwanie czerwonemu rycerzowi Cairbre. My byliśmy już w drodze, ale słyszeliśmy o walce. - Tak - szepnął Errin. - Cairbre opowiadał mi o tym. Świat oszalał. - Nie cały świat, Branie. Tylko Gabala. - Może Cartain utworzy wystarczająco silną armię. - Nie uda mu się - zaprzeczyła gwałtownie Sheera. - Cithaeron jest za daleko stąd. A tu jest już armia. Słyszałeś o Llawie Gyffesie? Czas nadszedł, Errinie. Nie za rok ani za dziesięć lat. Teraz! - Ależ on jest chłopem. Nie mówisz chyba poważnie. - Chłopem? Wolę, żeby mną rządził uczciwy człowiek z gminu niż szalony król. A jego armia rosłaby szybciej, gdyby dołączyli do niego ludzie tacy jak ty. - Słyszałem wiele opowieści o legendarnym zabójcy swojej żony - Errin pokręcił głową - ale nigdy nie widziałem żadnej armii. Z kogo miałaby się składać? Z morderców, złodziei i rabusiów? I oni mieliby położyć kres straszliwemu panowaniu Ahaka? A może raczej pogorszyliby sytuacje? - Kiedy byłam mała - rzekła Sheera - w naszej posiadłości wybuchł pożar. Nasi gajowi rozpalili drugi ogień na jego drodze. Pożar stracił swój żer i zgasł, a my byliśmy bezpieczni. Po kilku latach wcale nie było widać, że zdarzyły się dwa pożary. W jaskini pojawił się Ubadai. - Niedobrze - stwierdził. - Koń uciekł, a ja widziałem ślady wilków. Musimy iść pieszo. - Z powrotem do Pertii? - zapytała cicho Sheera. - Nie - odparł Errin. - Odnajdziemy Llawa Gyffesa. - Coraz lepiej - chrząknął Ubadai. ROZDZIAŁ 12 Lamfhada leżał w zacisznym kącie chaty, przykryty grubym, wełnianym kocem, opierając głowę na haftowanej poduszce. Słyszał, jak Elodan i Gwydion rozmawiają przyciszonymi głosami, ale puszczał ich konwersację mimo uszu, koncentrując się na Żółtym. Chciał się przekonać, jaki Kolor pojawi się na krawędzi jego świadomości. Czy będzie Uzdrowicielem, czarnoksiężnikiem, Jasnowidzem czy Rzemieślnikiem? Zamknął oczy, przyciągając do siebie Żółty, czując jego ciepło. Przestał dostrzegać świat zewnętrzny: jego ciało straciło wagę i miał wrażenie, że kołysze się bez wysiłku na falach ciepłego morza, unosząc się coraz bliżej jaśniejącego w górze blasku. Często zdarzało mu się osiągnąć ten stan, ale zazwyczaj znajdował się trochę niżej, na poziomie Żółtego. Dziś wzlatywał coraz wyżej i wyżej, szukając swojego życiowego Koloru. Żółty powoli stawał się Złotym, a gdy młodzieniec otworzył oczy, ujrzał, że na niebie płoną wszystkie barwy: Czerwień, Zieleń, Biel, Błękit, Czerń oraz Fiolet... i Złoty. Przenikały się nawzajem, a Lamfhada miał wrażenie, że znalazł się w magicznej rzece płynącej nad puszczą. Z początku przeląkł się i chciał już wracać, ale Złoty obdarzył go spokojem, więc skoncentrował się na nim. Z najciemniejszego, najgłębszego zakamarka pamięci przyszło przypomnienie, że raz już dotarł do Złotego... gdy jako dziewięcioletni chłopiec opłakiwał śmierć swojej matki. Przypomniał sobie mężczyznę w kapturze, śpiewającego na wierzchołku wzgórza i rozpoznał, że był to Ruad Ro-fhessa, czarnoksiężnik Ollathair. Ale obok niego znajdował się jeszcze jeden mężczyzna, ten, który odesłał wylęknionego chłopca do domu. Ldmfhada nie znał jego imienia. Zwolnił lot, znalazłszy się na skraju puszczy. Ujrzał samego siebie nagiego, stojącego w złocistym kręgu. W dole rozciągał się las, a zboczem biegł koń ścigany przez stado wilków. Lamfhada zadrżał, obawiając się, że wypadnie z kręgu, żałując, że nie ma on ścian. Krąg uniósł się, tworząc półkulę, w której młodzieniec rozsiadł się wygodnie. To było wspanialsze niż jego najśmielsze marzenia. Na zboczu ogier odwrócił się przodem do stada napastników. Jeden z wilków skoczył... i poleciał w powietrze. Drugi zaszedł konia od tyłu... a potem jeszcze jeden. Kły szarpały ciało, aż wreszcie koń padł z rozdartą szyją, brocząc krwią. Lamfhada odczuł głęboki smutek, a wtedy złota kula opadła na ziemię. Przestraszone światłem wilki odbiegły. Młodzieniec wyszedł z kuli i zbliżył się do martwego rumaka. Ukląkł przy nim i wyciągnął rękę, ale dłoń przeszła przez ciało zwierzęcia i Lamfhada przypomniał sobie, że podróżuje tylko duchem. Na jego dłoni pojawił się złoty blask, który wypełnił ciało ogiera. Rany się zamknęły, znikły siwe włosy. Stare, zwiotczałe mięśnie nabrały siły i żywotności. Koń podniósł głowę, poderwał się na nogi i pogalopował przed siebie. Wilki próbowały się do niego zbliżyć, ale przemknął obok nich i wkrótce znalazł schronienie pośród drzew. Lamfhada, przepełniony radością, wszedł do swojej kuli i uniósł się pod niebiosa. Wrócił na skraj puszczy, spojrzał przed siebie i zobaczył, że w dali gromadzi się Czerwień, niczym odległy zachód słońca. Wyczuł czyjąś obecność i po chwili pojawił się przed nim mężczyzna szybujący w powietrzu. Miał na sobie czerwoną zbroję, a jego włosy połyskiwały bielą w świetle księżyca. Jednak, gdy Lamfhada przyjrzał mu się baczniej, przekonał się, iż rycerz ten jest prawie przezroczysty. - Kim jesteś? - zapytał młodzieniec. Czerwone jak krew oczy skoncentrowały się na nim i rycerz spróbował się przybliżyć. Jednak Złoto nie pozwoliło mu na to. - Nazywam się Cairbre - szepnął rycerz. - A ty? - Lamfhada. Po co tu przybyłeś? - Aby widzieć i dowiadywać się. Jesteś z Llawem Gyffesem? - Tak. Znasz go? - Poznam go... wkrótce. - Rycerz uśmiechnął się. - Żałosna namiastka jego armii pozna potęgę nowych rycerzy Gabali. Przekaż mu to. Powiedz mu, że król nadejdzie wiosną ze wszystkimi swoimi żołnierzami. Powiedz mu, że przed czerwonymi rycerzami nie można się nigdzie ukryć. - On się nie będzie ukrywał - odparł Lamfhada. - Nie ulęknie się ciebie. - Wszystkie istoty z krwi i kości powinny się mnie obawiać - stwierdził Cairbre - i wszyscy, którzy mi się sprzeciwiają. Powiedz mi, chłopcze, co jest źródłem twojej magii? - Nie wiem - odparł ostrożnie Lamfhada. - Dopiero poznaję Kolory. - Jest tylko jeden Kolor, który się liczy - warknął rycerz. - Masz na myśli Czerwień? Przecież ona nie leczy. - Nie leczy? Ale może tworzyć istoty nie wymagające leczenia. Ale po co ja z tobą rozmawiam? Uciekaj, chłopcze! Nie mam ochoty cię zabijać. - Czy coś ci dolega? - zapytał znienacka Lamfhada. - Jesteś chory? Cairbre błysnął oczami, dobył swego widmowego miecza i zamierzył się na złotą kulę. Ale ostrze odbiło się od niej, a twarz Cairbre stała się jeszcze bledsza. Rzucił miecz, który zaczął się unosić w powietrzu obok niego. - Zabij mnie - powiedział. - No dalej, chłopcze! - Dlaczego? Po co miałbym robić coś tak potwornego? - Potwornego? Nie masz pojęcia, co oznacza to słowo. Ale poznasz je, kiedy przyjdziemy po ciebie wiosną. Powiedz Llawowi Gyffesowi, że mnie spotkałeś. Nie zapomnij. - Powiem mu. Dlaczego tak go nienawidzisz? - Nienawidzę? Ależ skąd, chłopcze. Nienawidzę samego siebie, cała reszta mnie nie obchodzi. - Rycerz się odwrócił i stał się jeszcze bardziej przezroczysty, a potem nagle wykonał zwrot, lśniąc jaskrawą czerwienią. - Ollathair! - zawołał. - Przychodzisz od Ollathaira! Lamfhada cofnął się, a między nim a Cairbre pojawiła się złota ściana. Rycerz wybuchnął śmiechem. - Ależ to pyszne! Idź do niego. Przekaż mu pozdrowienia od Cairbre-Pateusa! I nagle zniknął. Lamfhada umknął do chaty i schronił się w swoim ciele. Obudził się nagle, niepewny, czy wszystko to mu się nie przyśniło, ale wciąż miał przed sobą przenikliwe spojrzenie rycerza. Usiadł. W przeciwległym kącie leżał pogrążony we śnie Elodan. Gwydion siedział przy stole i wpatrywał się w swój kielich. Lamfhada wstał. - Nie możesz zasnąć? - zapytał Uzdrowiciel. - Chciałbym z tobą porozmawiać, panie. - Czemu nie? Nic lepszego nie mamy do roboty. - Znalazłem swój Kolor. Oczy Gwydiona zabłysły i starzec poklepał Lamfhadę po ramieniu. - Doskonale! Mam nadzieję, że to Zieleń: potrzeba nam wielu Uzdrowicieli. - To Złoty. - Złoty nie istnieje. Jesteś nadal w Żółtym. - Nie, panie. Unosiłem się w złocistej łodzi i zobaczyłem, jak umiera stary ogier. Dałem mu życie, a on powstał. - Phi! Przyśniło ci się to, ale, do kroćset, jakiż to musiał być piękny sen! Lamfhada pokręcił głową. - Zaczekaj. Postaram się lepiej to wytłumaczyć. - Zamknął oczy i sięgnął do Kolorów. Pojawił się Żółty, ale po Złotym nie było ani śladu. - Nie zniechęcaj się, chłopcze - rzekł Gwydion. - Na takie rzeczy trzeba czasu. Co jeszcze widziałeś? - Widziałem czerwonego rycerza unoszącego się nad skrajem puszczy. Przekazał mi wiadomość dla Ollathaira: powiedział, że pozdrawia go Cairbre-Pateus. Gwydion wzdrygnął się i pobladł. - Nie przekazuj tej wiadomości! Ani słowa na ten temat. Nawet o tym nie myśl. - Nie rozumiem. - I niech tak pozostanie. Zaufaj mi, Lamfhado. Nie mów nic. To był tylko sen... zły sen. Ubadai ukląkł koło ciała, które leżało przy ścieżce. Miało sześć nóg i pokrywała je łuska. Szczęki stwora przekraczały długością męskie ramię i wyposażone były w trzy rzędy zębów. - Nigdy czegoś takiego nie widziałem - stwierdził Errin. - I nie ma na ciele żadnych obrażeń. - Same mięśnie - zauważył Ubadai, kładąc rękę na piersi potwora. - Żadnego tłuszczu. Nic dziwnego, że zamarzło na śmierć. - W zoo w Furbolg mieli mnóstwo dziwacznych stworzeń - powiedziała Sheera. - Może te tutaj uciekły z jakiegoś transportu? - Może. - Ubadai wzruszył ramionami. - Aleja wychowałem się na stepach i nigdy nie słyszałem o jaszczurze z sześcioma nogami. Powinniśmy znaleźć jakieś miejsce na biwak. Słońce już zachodzi... tu może być więcej potworów. Ostrożnie obeszli ścierwo i podążyli w górę wijącą się ścieżką. Na grani dróżka stała się szersza, a potem rozdzieliła się na dwie: jedna wiodła na wschód, a druga na południe. Ubadai powęszył w powietrzu. - Tędy - rzekł, wskazując na wschód. Errin był zbyt zmęczony, by się spierać. Zarzucił juki na ramię i ruszył przed siebie. Przeszedłszy następne ćwierć mili, dotarli do zakrętu, a za nim ukazał się mały, kamienny domek, przylegający do stromej, skalistej ściany. Przed nim siedział na śniegu starzec w spłowiałej niebieskiej szacie. Jego okrągła głowa była kompletnie łysa, ale brak ten wynagradzała długa, rozwidlona, siwa broda. - Czy on nie żyje? - zapytał Errin, gdy Ubadai podszedł do mężczyzny. Starzec otworzył oczy. - Nie, jeszcze nie umarłem - warknął. - Rozmyślałem i cieszyłem się samotnością. - Najmocniej przepraszam - powiedział Errin, składając mu niski ukłon. - Ale czy nie jest panu zimno? - A co was to obchodzi? To mój dom i moje ciało. Jeśli jest mi zimno, to moja sprawa. - Istotnie, panie - zgodził się Errin, zmuszając się do uśmiechu. - Ale moi towarzysze i ja poszukujemy schronienia. Czy byłbyś łaskaw pozwolić nam u siebie przenocować? - Nie lubię towarzystwa - odparł starzec. - To siedź, panie, w śniegu - stwierdził Ubadai. Odwrócił się do Errina. - Po co tracić czas na przekomarzanie się z tym starym idiotą? Wchodzimy do środka. - Nie! - zaprotestował Errin. - Znajdziemy sobie jakąś jaskinię. Starzec uśmiechnął się. - Zmieniłem zdanie - oświadczył. - Możecie zostać. Przypuszczam, że zechcecie rozpalić ogień. Nie mam opału, więc musicie nazbierać sobie drewna. W domu powinna być siekiera. Ubadai wymamrotał coś pod nosem, a potem wszedł do środka i po kilku chwilach wrócił ze stosownym narzędziem. Errin jeszcze raz się skłonił. - Dlaczego zmieniłeś zdanie, panie? - zapytał. - Bo jestem z natury kapryśny. A teraz idźcie i dajcie mi się zastanowić. Errin i Sheera weszli do domku. Wewnątrz było tylko jedno pomieszczenie, z łóżkiem w kącie i stołem z dwoma ławami pośrodku. Palenisko było zimne i puste, i nigdzie nie dało się zauważyć ani naczyń kuchennych, ani niczego do jedzenia. - Nazbieram podpałki - powiedziała Sheera. Errin kiwnął głową i rzucił juki pod ścianę. W kamiennym domku panował przenikliwy chłód. Północna ściana pokryta była lodem w miejscu, gdzie woda dostała się do środka przez dziurę w dachu. Errin podszedł do łóżka, które przykrywał podniszczony koc. Pod spodem były gołe deski. Errin rozejrzał się dookoła. Pomieszczenie w najmniejszym stopniu nie sprawiało wrażenia przytulnego. Wyszedł na zewnątrz, obszedł siedzącą postać i zaczął pomagać Sheerze zbierać opał. Z pewnej odległości dobiegał ich rytmiczny stukot siekiery. Przez jakiś czas nosili do domku suche drewno z okolicy. Potem Sheera rozpaliła ogień, ale upłynęło jeszcze wiele czasu, zanim rozproszył on chłód panujący w chacie. Ubadai wrócił po godzinie i rzucił siekierę pod ścianę. Po jego czerwonej z wysiłku twarzy spływał pot. - Potrzebuję kogoś do pomocy - mruknął. Errin i Sheera poszli z nim na polankę, gdzie leżało ścięte drzewo, i podzielili je na kawałki, które dawało się nieść. Było już ciemno, gdy wreszcie opał znalazł się w domku i palenisko rozgorzało na dobre. Siedzieli długo w noc wokół ognia. Co jakiś czas Erwin wstawał, podchodził do drzwi i wyglądał na zewnątrz, gdzie starzec wciąż siedział na śniegu, oblany blaskiem księżyca. W końcu wyszedł na dwór i kucnął przed nim. - Przepraszam, panie... Mężczyzna otworzył swe ciemne oczy. - To znowu ty? O co ci teraz chodzi? Macie dla siebie dom... czego jeszcze chcecie? - Chce pan umrzeć? - A jeśli tak? - Ja... wiem, że to nie moja sprawa, ale w domu jest teraz ciepło i czułbym się znacznie lepiej, gdyby pan tam do nas przyszedł. Może porozmawialibyśmy. Śmierć rzadko bywa najwłaściwszym rozwiązaniem. - Nie bądź głupi, chłopcze. Śmierć jest ostateczną odpowiedzią na wszystko. To koniec każdej podróży. To spokój i zaprzestanie walki. - Tak - zgodził się Errin - ale także jest to koniec śmiechu i radości, przyjaźni, koniec miłości. A przede wszystkim jest to koniec wszelkich marzeń i nadziei. - Owszem, ale śmierć nie przeraża kogoś, kto nie żywi już marzeń i nadziei. Czy nie zauważyłeś, że im bardziej kochamy, tym większy czeka nas smutek? Wszystko musi się kiedyś skończyć. Żadne marzenie nigdy nie zostaje całkowicie spełnione. - A czy nie można by na to spojrzeć z drugiej strony? - zaproponował Errin. - Im większy smutek, tym większa radość? Nie można przecież docenić jednego, nie zaznając drugiego. - Odpowiedz mi więc na to, młodzieńcze: Jeśli mężczyzna przez czterdzieści lat kocha kobietę, wielbi ją, żyje dla niej, to jak wielki będzie jego ból, kiedy ona umrze i zostawi go samego? Mając możliwość wyboru i rozpoczęcia życia od nowa, czyż nie byłoby rozsądniej uniknąć pierwszego spotkania i spędzić życie bez miłości? - Czy zimą człowiek żałuje, że przeżył lato? - Erwin uśmiechnął się. - Czy zdecydowałby się spędzić całe życie w jesieni? Ten argument mnie nie przekonuje, panie. Wejdź do środka i ogrzej się. - Ciepło jest dla mnie nieistotne, ale przyjdę do was. - Starzec wstał, otrzepał śnieg z szat i poszedł za Errinem. Sheera spała przy ogniu, a Ubadai ostrzył starą siekierę. Podniósł z nad niej oczy na wchodzących. - Jeszcze żyje? - odezwał się. - Tak - odparł starzec. Errin zamknął drzwi, podszedł do paleniska i wyciągnął do niego dłonie. Zdjął płaszcz i wierzchnią tunikę, nastawiając się do ciepła. - Jak mógł pan tak długo tam siedzieć? - zapytał starca, gdy ten spoczął koło niego. - Dotknij mojej ręki - odparł nieznajomy. Errin usłuchał i stwierdził, że jest cieplejsza niż jego własna dłoń. - Nie do wiary. Jak pan to robi? - To czarnoksiężnik - rzekł Ubadai. - Mogłem ci to dawno powiedzieć. - Rzeczywiście? - zapytał Errin. - Poniekąd. Jestem Dagda. Nie rzucam zaklęć... jesteście ze mną bezpieczni. - A jaką formę ma pańska magia? - Nie pytaj! - warknął Ubadai. - Mówię prawdę - odparł Dagda - i widzę wszystkie Kolory krążące w kole życia: przeszłość, teraźniejszość i to, co może nastąpić. - Przepowiada pan przyszłość - stwierdził Errin. - Może mi pan powiedzieć, co mnie czeka? - Mógłbym, lordzie Errinie. Jeśli zechcesz, dowiesz się wszystkiego, co jest ci pisane. - A więc uczyń to. - Nie. Polubiłem cię, młody człowieku. - Odwrócił się do Ubadai. - Ale tobie mogę powiedzieć, jeśli tego pragniesz. - Phi! To nie dla mnie. Wszyscy szamani są tacy sami. Opowiadają o śmierci, rozpaczy i nieszczęściach. Nic mi nie mów, starcze. - Bardzo rozsądnie, Ubadai - rzekł Dagda z uśmiechem. - Ale odpowiedz mi, proszę, na jedno pytanie - powiedział Errin. - Może. - Czy zło, jakie przyniósł król, zostanie pokonane? - Jesteś pewien, że Ahak jest zły? - A czy można jego czyny ocenić jako dobre? - odparł Errin. - Rozmawiamy o człowieku, który poprowadził ostatnią zwycięską armię i pomyślnie wynegocjował pokój kończący imperium. Mówimy o królu, który wprowadził reformy poprawiające życie biednych, który ustanowił specjalny podatek pozwalający rozdawać pożywienie ubogim. Zapomniałeś może o bezpłatnych lekach dla chorych i potrzebujących? - Pamiętam o tym wszystkim - stwierdził Errin. - Ale nie mogę pomijać masakry Nomadów i tych ohydnych wydarzeń, które ostatnio miały miejsce w stolicy. - I co ci to mówi? - Że król stał się zły. - Istotnie, lordzie Errinie, można z tego wysnuć taki wniosek. Ale bardzo ważnym słowem jest tutaj „stał się”. Mówi ono o czymś, co pojawiło się w królestwie i niszczy wszystko, czego się dotknie. - Nie miałem o tym pojęcia - szepnął Errin - ale skądkolwiek by przybywało, czy można je pokonać? - Odpowiedź musi brzmieć „tak”. Większość zła pochodzi z ludzkich serc. Jednakże wszyscy ludzie muszą kiedyś umrzeć, więc ich zło ginie wraz z nimi. Twoje pytanie było jednak chyba bardziej konkretne. Czy to zło może zostać szybko zniszczone przez Llawa Gyffesa? Chwilowo odpowiedź brzmi „nie”. - A czy sytuacja ulegnie kiedyś zmianie? - naciskał Errin. - Przyszłość może przybrać wiele postaci i każdy człowiek ma możliwośćjądlasiebie przekształcać. Kolory przesuwaj ą się, gdyż zabrakło harmonii. Mimo to powiem tak: może ulec zmianie. Sukces lub klęska waszego przedsięwzięcia zależy od kaprysu złodzieja i mordercy. - LIawa Gyffesa? - Nie. Idź spać, lordzie Errinie. Rano już mnie nie ujrzycie. Odpoczywajcie, aż nabierzecie sił, a potem udajcie się na wschód. Tam znajdziecie człowieka, którego szukacie. - A dokąd ty pójdziesz, panie? - Dokądkolwiek zechcę - odparł Dagda. Groundsel stwierdził, że nie ma najmniejszej ochoty rozstawać się ze złotowłosą dziewczynką, którą uratował od zamieci, ale gdy uciekinierzy znaleźli sobie mieszkania w obrębie palisady, przyszła do niego starsza kobieta, utrzymująca, że jest babką dziecka. Imię małej brzmiało Evai, a Groundsel odczuł zarówno ból, jak i wdzięczność, słysząc jej płacz, gdy babka niosła ją do chaty, naprędce skleconej pod północną ścianą częstokołu. Stojąc w drzwiach, patrzył, jak kobieta przedziera się z dzieckiem w ramionach przez śnieg, i machał ręką, ilekroć dziewczynka odwróciła głowę. Arian ujrzała go i podeszła do niego. - Zrobi się tu dosyć tłoczno - stwierdziła. - Chyba wrócę do domu. - Zbliża się następna zamieć - odparł, wskazując na chmurzące się niebo. - Wyrusz za dwa albo trzy dni. A teraz wejdź do środka i wypij ze mną kielich wina. Jest dobre, ma dziesięć lat. Nie czekając na jej odpowiedź, wszedł do dworu i podszedł do ognia. Dziewczyna przez chwilę się wahała. Czuła się samotna, bo Llaw unikał jej towarzystwa, a Nuada zamieszkał z kruczowłosą uciekinierką, Kartią. Arian zdjęła kożuszek i podeszła do ognia, przyjmując srebrny kielich wypełniony czerwonym winem. Upiła łyk i usiadła naprzeciwko Groundsela. - Taka stara kobieta nie nadaje się do opieki nad dzieckiem. Sama może nie przeżyć zimy - powiedział banita, wpatrując się w tańczące płomienie. - Ty byś był lepszą niańką? - Nie żartuj sobie ze mnie, dziewczyno - syknął. - Przepraszam. - Arian przełknęła ślinę. - Nie chciałam cię obrazić. Wzruszył ramionami, a z jego oczu zniknął wyraz gniewu. - A jednak jest w tym nieco prawdy. Nie potrafiłbym wychować dziecka. Nie znam się na tym. Ty jednak mogłabyś. - Będę miała swoje, gdy nadejdzie na to czas. - Nie wątpię. Ale nie to miałem na myśli. Mogłabyś tu zostać... ze mną. Wychowalibyśmy to dziecko... i kilka własnych. Nie znajdziesz nikogo lepszego w całej puszczy. Mam tutaj wszystko. A kiedy nadejdzie mój czas, pojadę do Cithaeron i, na bogów, będę tam jednym z najbogatszych ludzi! Arian napiła się wina. W głowie miała zamęt. Jak ten goryl może przypuszczać, że ona zechce go poślubić? Na samą myśl, że mógłby jej dotknąć, robiło jej się niedobrze. Zgoda, jest silny... i, tak, na pewno stał się bogaty dzięki swym napadom i morderstwom. Ale żeby miał zostać jej mężem? - Nie kocham cię - powiedziała w końcu, czekając na wybuch gniewu. Jednak jego reakcja zaskoczyła ją. - Miłość? Wierzysz, że nadchodzi znienacka jak uderzenie pioruna? Nieprawda. Widziałem wielu mężczyzn i wiele kobiet, którzy żyli zgodnie bez tego. A poza tym miłość przychodzi z czasem. Ja też cię nie kocham, Arian: pożądam cię. To wystarczy na początek. Wiem także, co widzisz, patrząc na Groundsela. Mam przecież oczy. Nie jestem wysoki i przystojny jak LIaw Gyffes ani nie mam takiego daru słowa jak Nuada. Ale jestem silny i wciąż będę chodził po świecie długo po ich śmierci. - Nie - stwierdziła. - Nie mogłabym cię poślubić. Mówisz, że pożądanie stanowi dobry początek. Wierzę ci, ale... ja cię nie pragnę. Nie interesuje mnie twoje bogactwo ani luksusowe życie w Cithaeron. Przepraszam, że mówię ci to w tak przykry sposób, ale nie umiem dobierać słów. Spokojnie pokiwał głową. Potem się uśmiechnął. - Przez większą część życia nie miałem szans dostać tego, czego pragnąłem. Kiedy uciekłem i zamieszkałem w puszczy, uznałem, że nigdy niczego nie będzie mi brakowało. Poprosiłem cię o rękę, tak jak powinienem. Ale dostanę cię, Arian, z twoją zgodą lub bez niej. Więc zastanów się przez kilka dni nad moją propozycją. - Nie lubię, kiedy mi ktoś grozi - rzekła, błyskając gniewnie oczyma. - Jeśli myślisz, że weźmiesz mnie siłą, to także się nad tym zastanów. Zabiję cię. - Myślisz, że dałabyś radę? Wtedy ona się zaśmiała. - Weź mnie do swego łoża, Groundselu, ale lepiej wtedy nie zasypiaj. - Chyba kiedyś zaryzykuję - powiedział. - Nawet się nie dowiesz, czy było warto - odparła, wstając. Zarzuciła pelerynę na ramię i wyszła na dwór, gdzie padał obfity śnieg. Z trudnością utorowała sobie drogę do swojej chaty. Zbliżając się do niej, zobaczyła, że dwaj strażnicy otwierają bramę do osady i przyglądała się, jak kłaniają siew pas starcowi odzianemu w szatę z wypłowiałej niebieskiej wełny. Nowo przybyły był łysy, ale na pierś opadała mu długa, biała, rozwidlona broda. Strażnicy cofnęli się o krok, a Arian stała jak sparaliżowana. Wydawało się jej, że obcy unosi się nad ziemią, zaledwie ją muskając stopami. Zatrzymał się pośrodku wsi i usiadł na śniegu. Jeden ze strażników przyniósł mu chleb. Wieśniacy wyszli ze swych chat i okrążyli gościa. Nie rozumiejąc, o co w tym wszystkim chodzi, Arian podeszła do nich, a obok niej pojawił się Llaw Gyffes. - Co on robi? - zapytała dziewczyna, obserwując, jak starzec rozkłada mniej więcej trzydzieści czarnych kamieni na udeptanym śniegu. - Słyszałaś o nim, Arian - Llaw uśmiechnął się. - Teraz masz okazję go zobaczyć. To Dagda. Odważysz się zadać mu jakieś pytanie? - Pod warunkiem, że ty zrobisz to pierwszy - powiedziała, ale Llaw pokręcił głową. - Nie chcę znać przyszłości i nie potrafię we właściwy sposób wypytać starca. On wie wszystko, zna koniec każdego człowieka. - Zamarznie, siedząc na śniegu - rzekła. Llaw odwrócił się, a potem postukał Arian po ramieniu i wskazał na dwór. Groundsel właśnie z niego wychodził, niosąc ciężki kożuch barani. - To część rytuału, jaki odprawia w każdej wiosce, którą odwiedza. Czeka, aż naczelnik wsi zaprosi go do swej siedziby. Mało kto mu tego nie oferuje. - Dlaczego? Rzuca na nich klątwę? - Gorzej... mówi im prawdę. Tłumek rozstąpił się i przepuścił Groundsela, który skłonił się Dagdzie. Starzec zebrał swoje czarne kamienie i wrzucił je do skórzanego worka. Potem wstał i przyjął okrycie. Ludzie podążyli za nimi do ciepłego dworu. - Chcesz go zobaczyć w akcji? - zapytał Llaw. Arian kiwnęła głową. W głównej sali zrobiono miejsce przy jednym z palenisk, a starzec znowu kucnął i rozłożył swe kamienie. Popatrzył na Groundsela, który pokręcił przecząco głową. Tłum zaszemrał. Groundsel wskazał na Arian i gestem nakazał jej, by wystąpiła naprzód. Llaw wysunął się razem z nią i oboje usiedli przed Dagdą. - Ty najpierw - powiedziała Arian, a Llaw odchrząknął. Dagda uśmiechnął się blado. - Wybierz osiem kamieni - odezwał się głosem, który brzmiał jak szelest wiatru pośród suchych liści. Llaw popatrzył na nie: były płaskie i w większości okrągłe, najwyraźniej wydobyto je ze strumienia. Powoli wybrał osiem z nich, a wtedy Dagda odwracał je po kolei, czytając napisane na nich runy. Potem podniósł swe blade oczy na mężczyznę i dziewczynę. - Pytaj mnie o swoje życie, Llawie Gyffesie. Llaw przełknął ślinę. - Nie wiem, o co, Dagdo - mruknął, czerwieniejąc. - Więc chcesz, żebym powiedział ci wszystko? - Nie! - warknął Llaw. - Wszyscy muszą kiedyś umrzeć... a ja nie mam ochoty wiedzieć kiedy i gdzie. Powiedz mi, czy wiosna będzie dobra i czy dopisze zwierzyna. - Wiosna będzie piękna - rzekł Dagda, znowu blado się uśmiechając. - Nadejdzie wcześnie, a zwierzyna pojawi się w wielkiej obfitości. Jednak nie będziesz miał wiele czasu na polowanie, Llawie Gyffesie, bo twoi wrogowie już się szykują. Przyjdą tu, gdy tylko stopnieją śniegi. - Nie mam żadnych wrogów - stwierdził Llaw. - Twoi wrogowie są straszni: stanowią wcielenie zła. Obawiają się ciebie, Llawie, lękają się twojej armii i twego imienia. Są przekonani, że muszą cię zniszczyć i wyprawią się na ciebie z lśniącymi mieczami i czarną magią. - W takim razie ucieknę do Cithaeron. Niech mnie tam szukają. - Nigdy nie zobaczysz Cithaeron, Llawie Gyffesie. - Czy mam szansę ich pokonać? - Każdy człowiek może zostać pokonany. Widzę dwie armie. Chcesz poznać wynik starcia? - Nie. Dziękuję ci za rady. Dagda uśmiechnął się i zwrócił do Arian. Poodwracał kamienie i rozłożył je swymi długimi, kościstymi palcami. Dziewczyna wybrała osiem i czekała. - Pytaj, Arian, a oświecę cię. - Czy Llaw wygra? - zapytała. Llaw zaklął i poderwał się na nogi, ale zanim zdążył znaleźć się poza zasięgiem głosu, starzec zaczął mówić. - Widzę go, jak leży bez życia na ziemi na skraju lasu, zaś na wzgórzu czai się demon: czerwony demon z ciemnym mieczem. - Ty idiotko! - warknął Llaw, patrząc z wściekłością na Arian. - Niech cię diabli wezmą! Wyszedł gniewnie z sali, a wtedy obok dziewczyny ukląkł Groundsel. - Zapytaj go o nas - szepnął. Arian, blada jak ściana, pokręciła głową. - Chyba już nic więcej nie chcę wiedzieć. Przepraszam, Dagdo. Próbowała wstać i pobiec za Llawem, ale Groundsel przytrzymał ją za ramię. - Zapytaj go! Zgodzę się na wszystko, co powie. Wyrwała się i nabrała powietrza do płuc. - Powiedz mi o Groundselu - szepnęła. Wódz banitów poszarzał na twarzy. - On też umrze na wiosnę. Widzę konia... białego rumaka... i jeźdźca w lśniącej srebrnej zbroi. I dziecko na stoku wzgórza. Demony gromadzą się... nad puszczą zbiera się wielka nawałnica. Ale Groundsel jej nie zobaczy. - Co mamy czynić? - zapytała Arian. - Cokolwiek zechcecie. - Czy Llaw musi umrzeć? - Tak jak wszystkie żyjące istoty. Niektóre robią to źle, inne dobrze. - Podniósł wzrok na przywódcę banitów. - Chcesz usłyszeć coś więcej, nasz nowy lordzie Groundselu? - Wcale cię nie pytałem o siebie, ale od lat chciałeś mi to powiedzieć, draniu! Cóż, ja będę żył dłużej niż ty. A kiedy pojawi się ten srebrny jeździec, jego też zabiję. Nie wierzę ci, Dagdo. Na tych kamieniach nie jest napisane nic, czego mężczyzna nie potrafiłby zmienić. Sam będę o sobie decydował. - Niewątpliwie tak uczynisz. Pamiętaj o tym, kiedy spotkasz srebrnego jeźdźca. - Starzec zwrócił się do Arian. - Pytałaś, co należy uczynić. Nie daję rad, mówię tylko, jak jest. Ale widzę jednorękiego szermierza i dziecko o wielkiej mocy. Widzę Rzemieślnika: czarnoksiężnika niosącego ciężar. Wszyscy muszą znaleźć się razem. Trzeba przywrócić równowagę. Usłyszawszy to, dziewczyna wyszła z wielkiej sali i udała się do chaty Llawa, pragnąc go przeprosić. Zadała swoje pytanie bez zastanowienia, a wynikało ono z troski. Na pewno Llaw to zrozumie. Jednak w chacie go nie było, ani też jego rzeczy. Pobiegła do bramy i wspięła się po drabinie na częstokół. Padał śnieg, ale dało się dostrzec ślady stóp prowadzące w ciemną otchłań puszczy. Llaw Gyffes szedł przed siebie, aż została tylko godzina do zmroku, przedzierając się powoli przez zaspy, zsuwając po oblodzonych zboczach i przekraczając zamarznięte strumienie, chcąc znaleźć się jak najdalej od Dagdy. Człowieka tego otaczała w puszczy ponura legenda. Nikt nie wiedział, gdzie mieszka, ale z opowiadań o jego wędrówkach wynikało, że przemierzał Puszczę nad Oceanem przez więcej niż sto lat. Niektórzy twierdzili, że był kiedyś rycerzem, inni, że kapłanem, ale wszyscy zgadzali się, że jego słowa cechowała dwuznaczność. Mimo to mężczyźni i kobiety tłoczyli się, by usłyszeć, co ich czeka... piękne czy też straszne chwile, radość czy ból. O zmroku Llaw rozpalił ognisko obok zwalonego pnia starej brzozy. Zbudował sobie ze śniegu ściankę, która oddzielała go od lodowatego wiatru, wiejącego z północy, i szykował się, aby przesiedzieć tu noc. Niech diabli wezmą tę dziewczynę! Śmierć na wiosnę... leży bez życia naprzeciwko armii wrogów, których nigdy nie pragnął sprowokować. Pod jakąż nieszczęśliwą gwiazdą przyszło mu się urodzić? Jakiego boga obraził, że tak się teraz na nim mści? Najpierw Lydia... cios był okrutny i bezwzględny... a teraz ta bezsensowna śmierć. Gwiazdy świeciły jasno i robiło się coraz zimniej. Llaw dorzucił do ognia i zawinął się w kożuch. Z krzaków dobiegł go cichy szelest, więc mężczyzna wydobył topór zza pasa i odwrócił głowę. O jakieś piętnaście stóp od ognia siedział wielki szary wilk i patrzył na niego smutnym wzrokiem. W blasku ogniska Llaw widział, że jego pysk jest siwy: zwierzę było stare i zostało wyrzucone ze stada. Wielki, poznaczony bliznami kark sugerował, że kiedyś był to przywódca, ale, jak u wszystkich żyjących istot, wiek pozbawił go sił i jakiś młodszy samiec zajął jego miejsce. Llaw wydobył ze swego worka podróżnego kawałek suszonej wołowiny i rzucił go wilkowi. Zwierzę nie zareagowało. Llaw odwrócił się, by dorzucić do ognia. Kiedy ponownie skierował wzrok na poprzednie miejsce, mięsa nie było, ale wilk siedział tam gdzie przedtem. - Jesteś dumny, co? - powiedział mężczyzna. - To dobra cecha i u ludzi, i u zwierząt. Rzucił mu następny kawałek mięsa, tym razem trochę bliżej. I tym razem wilk czekał, aż człowiek odwróci wzrok i dopiero wtedy chwycił pożywienie. Bardzo rzadko zdarzało się, by wilki atakowały ludzi, a Llaw wiedział, że w takim przypadku z łatwością zdoła się obronić. Miał ostry topór i silne ramię. W sumie był zadowolony, że ma towarzystwo. - Chodź, siwy. Ogrzej się przy ogniu. Następny kawałek wołowiny wylądował przed zwierzęciem, ale tym razem trochę na prawo, bliżej ogniska. Gdy wilk sięgał, by go pożreć, Llaw ujrzał ślady niedawnej walki na żylastym karku: poszarpane ślady kłów, które zsuwały się w dół boku. Na prawej tylnej nodze widać było starą bliznę, rana spowodowała, że zwierzę zaczęło kuleć. - Nie przetrwasz zimy, siwy. Nawet znajdujący się w stanie skrajnego wyczerpania zając cię prześcignie i nie dasz rady upolować jelenia. Lepiej zostań ze mną przez jakiś czas. - Wilk przysiadł na zadzie, wdzięczny za ciepło i pierwszy od dziesięciu dni posiłek. Ranę na tylnej nodze odniósł latem, kiedy to wielki niedźwiedź brunatny napadł na jego samicę. Wilk ruszył wtedy do ataku, rzucając się bestii do gardła, ale porastające je grube futro sprawiło, iż jego kły nie sięgnęły celu, a cios uzbrojonej w długie pazury łapy rozorał mu bok. Samica zginęła, a jego własna rana goiła się bardzo długo. Kiedy stado zgromadziło się przed zimą, pojawiły się jak zwykle nowe wyzwania, ale on nie miał ani siły, ani woli, by walczyć. Utracił bowiem i jedno, i drugie. Żywił się padliną i resztkami pozostawionymi przez innych mięsożerców. Potem, gdy już prawie całkiem opadł z sil, wyczuł zapach człowieka i szykował się, żeby go napaść. Teraz nie wiedział, co ma robić... mięso było smaczne, a ogień grzał mile. Wciąż czujny, położył łeb na przednich łapach i wpatrywał się bacznie w człowieka swymi żółtymi oczami. Był teraz trochę mniej głodny. Llaw pogrzebał w worku: miał tam jeszcze trzy kawałki mięsa. Wydobył dwa i wbił zęby w jeden z nich. Wilk podniósł głowę, a wtedy mężczyzna rzucił mu drugi kawałek. Tym razem zwierzę zjadło natychmiast. Dorzuciwszy więcej drewna do ogniska, Llaw rozsiadł się wygodniej. Nie obawiał się, że wilk zaatakuje. Czyż Dagda nie powiedział, że śmierć czeka go dopiero na wiosnę? Spał bez snów i obudził go chłód poranka. Ogień przygasł, a wilk gdzieś zniknął. Llawowi zrobiło się trochę przykro. Usiadł, zatrząsł się z zimna, więc poruszył dogasające węgle i dodał do nich gałązek, których nazbierał poprzedniego popołudnia. Potem wydobył miedziany garnek z worka, napełnił go śniegiem i ustawił przy ogniu. Podczas gdy śnieg topniał, dorzucał kolejne garście, aż kociołek był w połowie pełen wody. Wrzucił do niej suszone płatki owsiane i mieszał patykiem, aż zgęstniały. Słowa Dagdy nadal go dręczyły. Jego wrogowie gromadzą się, a on nie zdoła ich uniknąć. To pozostawiało byłemu kowalowi jedno wyjście. Zbierze armię. Skoro tak pragną wojny, będą ją mieli. U siebie. Ale jak? W jaki sposób może kowal zgromadzić takie siły? Zachichotał. - Zacznij skromnie, Llaw. Znajdź jednego człowieka... potem drugiego. W puszczy aż roi się od buntowników. - Pomyślał o Elodanie, dawnym rycerzu. Ten przynajmniej zna się na prowadzeniu wojny. I ten czarnoksiężnik, który pomógł Lamfhadzie... także się przyda. Llaw zjadł gorącą owsiankę, zagasił ogień i ruszył na wschód. ROZDZIAŁ 13 Ksiażę, nieco pijany, siedział na murach obronnych i patrzył na pokryty śniegiem krajobraz. Obok niego stał żelazny piecyk, ale rozżarzone węgle słabo chroniły przed lodowatymi podmuchami wiatru. W oddali majaczyła czarna linia puszczy, a za nią, jak wiedział, znajdowało się morze i droga do Cithaeron. Świt rozjaśniał bezchmurne niebo, a dookoła wieży latały dopiero co obudzone gołębie. Książę zadrżał i wyciągnął ręce do piecyka. Trzy dni temu miał jeszcze nadzieję, że zdoła przetrwać burze nadchodzącej epoki. Wtedy jednak przyjechał król wraz z tysiącem jeźdźców. Audiencja była krótka, a kiedy księcia zawezwano do jego własnej sali przyjęć, po prawej ręce króla zasiadał Okessa. Po obu ich stronach stało ośmiu czerwonych rycerzy rodem z piekła. Książę złożył bardzo głęboki pokłon. - To księstwo sprawia nam wiele kłopotów - rzekł Ahak, władca królestwa, mający pod swymi rozkazami dziesięć tysięcy kopii. Książę spojrzał w jego obramowane czerwienią oczy i nie znalazł odpowiedzi. Szok wywołany wyglądem króla, jego posiwiałymi włosami i poszarzałą twarzą, pozbawił go odwagi. - Cóż to? Nie masz mi nic do powiedzenia, krewniaku? - Jestem... zrozpaczony twoim niezadowoleniem, panie i władco. Może jednak sprawozdania, jakie otrzymałeś, były nieco przesadzone. Zidentyfikowaliśmy wszystkich o nomadzkim pochodzeniu, zebraliśmy podatki i wysłaliśmy je do Furbolg. Na czym polega problem? Ahak potrząsnął głową i zwrócił się do Okessy. - Jaki jest problem, pyta? Czyżby był niedorozwinięty? - Okessa wzruszył ramionami i uśmiechnął się, a król zwrócił się do księcia. - Jaki problem? Czyż to nie z tego zamku uciekł Llaw Gyffes, który stworzył wielką armię w tej przeklętej puszczy? Czy to nie w tym księstwie twój własny człowiek, mający przygotować ucztę na moje przyjęcie... osobnik, którego polecałeś, by zajął się mym powitaniem i moją osobą... okazał się zdrajcą? - Okessa pochylił się do króla i szepnął mu coś do ucha. - I czemu pozwolono uciec czarnoksiężnikowi imieniem Ollathair? A ty nie widzisz, w czym leży problem? - Panie mój, nie mogę zaprzeczyć, że spotykały nas... nieszczęścia. Ale ten człowiek, Llaw Gyffes, był tylko kowalem, który zamordował swoją żonę. Zgadza się, wyrwał się nam. Jednak z tych, którym pomógł w ucieczce, tylko kilku nie odnaleziono. Jeśli zaś chodzi o Errina, winien jest lord Okessa, który go sprowokował podczas rady. W końcu chodziło o kobietę, którą chłopak kochał. - Nomadzką dziwkę! Kto wie, jaką nikczemną zdradę gotowi byli razem uknuć! Jestem z ciebie niezadowolony, krewniaku. Jednak zadecyduję, jakie kroki podjąć, kiedy bliżej zbadam stan twego księstwa. A teraz odejdź. Wyrzucony z własnej sali przyjęć, od tej pory ani razu nie został wezwany przed oblicze króla. Widział jednak inne osoby. Dwa wieczory temu jeden ze służących Okessy prowadził przez dziedziniec trzy młode kobiety ze wsi. Po godzinie książę, który nie mogąc zasnąć, przewracał się z boku na bok w swoim łożu, usłyszał okropny krzyk. Od tej nocy dziewcząt już nikt nie widział, ale książę zaobserwował, jak z apartamentów króla wyniesiono trzy worki, które zakopano za stajniami. Wymknął się tam później i znalazł miejsce, gdzie ziemia była świeżo poruszona. Zagłębił w niej dłoń i wydobył czaszkę, którą czym prędzej zakopał z powrotem. Następnego ranka, jak co dzień, nakazał, by osiodłano mu konia na przejażdżkę po wzgórzach, ale powiedziano mu, że lord Okessa zażądał, by książę nie opuszczał zamku ani na chwilę, na wypadek gdyby król zażyczył sobie jego obecności. Został więźniem w swojej twierdzy, pilnowanym przez własnych ludzi. Trudno mu było w to uwierzyć, ale też niewiarygodne były zmiany, jakie zaszły w Ahaku. Książę zawsze zdawał sobie sprawę z bezwzględności króla. Sześć lat temu rozpowszechnione były pogłoski, że nakazał otruć swego wuja, poprzedniego monarchę, ale wtedy Ahak reprezentował sobą wcielenie męskiej siły i młodości... miał kruczoczarne włosy i czyste oczy. Podczas jednej z uczt podniósł dwudziestogalonową beczkę wina nad głowę i trzymał ją tak przez dziesięć uderzeń serca. Teraz wyglądał jak własny cień. A przecież nie był stary. Mógł mieć trzydzieści trzy albo trzydzieści cztery lata, nie więcej. Gdy węgle w piecyku ostygły, książę wrócił do swych apartamentów. Służący przynieśli mu gorącą wodę i srebrne lustro. Ogolił się starannie, omijając tylko swą hiszpańską bródkę. Patrząc w lustro, zauważył, że na skroniach zaczynają mu się pojawiać siwe włosy. Miał szczupłą, mocną twarz, o blisko osadzonych, wpadniętych oczach i orlim nosie. Zdawał sobie sprawę, że nie jest to twarz przystojna, ale jednak pełna wyrazu. Odłożył zwierciadło i wytarł ją ciepłym ręcznikiem. Buntownicy w puszczy! Z całego serca pragnął, by była tam jakaś armia gotowa do ataku. Niestety, wszyscy jego szpiedzy twierdzili zgodnie, że legenda o Llawie Gyffesie stanowiła jedynie wymysł. Książę uśmiechnął się z żalem. Nawet gdyby opowiadania okazały się prawdą i gdyby Macthę zajęła armia buntowników, on i tak pozostanie więźniem. Był znienawidzony, postępował bowiem zgodnie z naukami swego ojca. - Mężczyzna może rządzić albo zdobywając sobie miłość poddanych, albo budząc w nich lęk - powiedział. - Strach jest silniejszy. - Jego słowa okazały się prawdą. Teraz jednak, gdy książę czekał, jaki będzie jego los, wiedział, że w Macthcie nie ma ani jednego człowieka, który opowiedziałby się po jego stronie, a niewiele łez by wylano, gdyby popłynęła jego krew. - Podać panu śniadanie? - zapytała młoda niewolnica, której imienia książę nawet nie znał. - Nie. - Popatrzył na dziewczynę. Była młoda, ciemnowłosa i ładna. Pamiętał, że którejś zimowej nocy ogrzała jego łoże, ale niewiele ponadto. Poszedł do sypialni. Cieszył się, że się dotychczas nie ożenił. Miał taki zamiar, oczywiście, gdyż pragnął spłodzić potomka, ale zdecydował, że zaczeka, aż osiągnie pięćdziesiątkę. Teraz przynajmniej nie musi się martwić o rodzinę, która niewątpliwie podzieliłaby jego los. Podszedł do okna, słysząc tętent koni na dziedzińcu. Pięciuset królewskich jeźdźców, odzianych w czerń, wyruszało galopem z zamku. Patrzył, jak kierują się w stronę puszczy. Wezwał kapitana swej straży. - Dokąd oni jadą? - zapytał. - O ile wiem, król wysłał ich do puszczy, by przekonali się, jakie są siły armii Llawa Gyffesa. - Nie ma żadnej armii - warknął książę. - Znajdą kilka osad, gdzie będą gwałcić i mordować. Bogowie! Świat oszalał. - Mężczyzna nie odpowiedział. Książę gestem nakazał mu wyjść. - Idź - rzekł do niego. - Idź i donieś, co powiedziałem. Nie wątpię, że Okessa cię za to wynagrodzi. Mężczyzna skłonił się, wyszedł i zamknął za sobą drzwi. Książę usłyszał, że w zamku przekręcony został klucz... Manannan odsunął pościel, zdjął ze swej piersi rękę dziewczyny i wstał z łóżka. Nalał sobie kielich złocistej Ambrii i patrzył, jak słońce wstaje ponad górami. Czuł, że przepełnia go siła. Odwrócił się i ujrzał, że dziewczyna się obudziła. Uśmiechnęła się do niego i usiadła na łóżku. - Jak się czujesz, panie Rycerzu? Zaśmiał się i wrócił do łóżka. Pogładził ją po ramieniu, a potem odsunął długie włosy, by pocałować ją w szyję. Miała skórę białą jak kość słoniowa i miękkie ciało. Pożądanie ogarnęło go falą... Po godzinie dziewczyna wyszła, a on opadł na łóżko. Przez otwarte okno wpadał blask słońca, a z wonnych ogrodów dobiegał słodki śpiew ptaków. Manannan wypił jeszcze trochę eliksiru, a potem wykąpał się i przywdział szatę z błękitnego jedwabiu. Wyszedł do ogrodu, gdzie przez jakiś czas spacerował pośród kwiatów i drzew. Natrafił na niedużą grupkę poetów, siedzących pośród kamelii, dyskutujących z innymi artystami na temat piękna. Przysłuchiwał się im przez chwilę, ale zaraz dźwięki muzyki zwabiły go do pawilonu, w którym tańczyły kobiety. A słońce świeciło z niezwykłą jasnością. Ollathair miał rację. Tunel za czarnymi wrotami stanowił koszmar zdolny zmrozić duszę każdego: w mroku świeciły setki oczu, na których widok pot zalewał czoło. Jednak za nim znajdowały się ziemie niezwykłej piękności, jakich Manannan nigdy w życiu nie widział. Budowle z białego kamienia górowały nad okolicą, przy drogach stały wspaniałe posągi, a wszędzie było pełno ogrodów i gajów okrytych kwieciem. U bram miasta powitał go Paulus, poeta i Uczony. Wysoki ten mężczyzna, o siwej brodzie, pokłonił mu się nisko. - Nareszcie jesteś, Manannanie. To wielkie szczęście, że do nas przybyłeś. - Znacie mnie? - zapytał Były Rycerz, zsiadając z konia. - Czy cię znamy, drogi panie? Samildanach o nikim innym nie mówi. Witaj, witaj! Będzie zachwycony, gdy dowie się o twoim przybyciu. - Jest tu taj? Żyj e? - Nie tutaj - odparł Paulus z uśmiechem. - Ale istotnie, żyje... tak jak i twoi pozostali towarzysze. Zdecydowali, że pozostaną pośród Vyre i pomogą nam w naszych kłopotach. Ty jednak musisz być zmęczony po podróży. Pójdź do mego domu: wykąpiesz się tam i odświeżysz. Dom Uczonego był to pałac niezwykłej piękności, z marmurowym frontonem, otoczony ogrodami. Zostali powitani przez młode kobiety, a Manannan pozwolił odprowadzić Kuana do stajni, które znajdowały się na tyłach zabudowań. - Masz wielu niewolników - zwrócił się do Paulusa, gdy już znaleźli się w środku. - Nie niewolników, lecz pomocników. Służbę, jeśli wolisz. - Poprowadził Byłego Rycerza do apartamentu i poczęstował go pierwszym kielichem Ambrii. Pijąc ją, Manannan poczuł, jak wypełnia go siła. - Co to jest? - zapytał ze zdziwieniem. - To podstawa naszej cywilizacji. To życie, Manannanie. Pijąc Ambrię, nie potrzebujesz leków, nigdy się nie zestarzejesz. Jak mu powiedziano, Samildanach i pozostali rycerze udali się na północ, ale mieli wrócić nie dalej jak za miesiąc. Z początku Manannan się niepokoił. Czy nie mógłby wyjechać im naprzeciw? Paulus zgodził się, ale zaproponował, żeby najpierw odpoczął przez kilka dni i nabrał sił, a potem da mu przewodnika. Jednak dni mijały, a Manannanowi coraz bardziej podobało się w mieście o białych wieżach. Było w nim coś takiego, że problemy królestwa zdawały się odległe, a świat, który zostawił za sobą, daleki i nieistotny. Wykąpał się w pachnącej wodzie i stwierdził, że nie jest głodny... jeden kielich Ambrii przywracał mu siły w kilka sekund. Ludzie tutaj byli łagodni, a Manannan spędził kilka dni w bibliotekach i muzeach, ucząc się obyczajów Vyre. Obecnie nie byli narodem wojowników, chociaż dawniej, jak twierdziły historyczne księgi, mogli poszczycić się potężnymi armiami. Teraz zatrudniali najemników, by chronili ich granic, ale sąsiednie kraje nie przysparzały im większych kłopotów. - Gdzie jest Samildanach? - zapytał Manannan Paulusa czwartego dnia pobytu. - Pomaga ratować jakichś ludzi z waszej nieszczęsnej krainy. Chyba nazywa się ich Nomadami. Otworzył wrota i wpuszcza ich do naszego państwa, by mogli się tu osiedlić. - To bardzo szlachetne z waszej strony. - Nie kierujemy się wyłącznie szlachetnością, Manannanie. W ciągu ostatnich trzydziestu lat dziesiątkowały nas okropne epidemie, więc brakuje nam ludzi, którzy uprawialiby rolę lub dostarczali usług. Ziemia potrzebuje nowej krwi. Mniej więcej dwa tysiące Nomadów osiedliło się już na północy. Może kiedy wróci Samildanach, będziesz mógł odwiedzić miasta, które tam teraz budują. Piątego dnia Manannan zaczął się niepokoić. Czuł się silny jak lew, ale był na krawędzi wytrzymałości. Zwierzył się ze swego stanu Paulusowi, który uśmiechnął się i poklepał go po ramieniu. - Musisz zrozumieć - rzekł Uczony - że to Ambria tak na ciebie działa. Odtwarza twoje ciało, czyni je silniejszym niż kiedykolwiek. Również sprawia, że stajesz się bardziej jego świadom. Potrzeba ci teraz towarzyszki. - Złożyłem śluby czystości - odparł Były Rycerz. - Naprawdę? A to po co? Mężczyzna został stworzony, by łączyć się z kobietą. Zaufaj mi, Manannanie. Tej nocy przysłał mu Draję, dziewczynę niezwykłej urody, ale także pełną inteligencji, dowcipu i czaru. Wypili razem dzbanek Ambrii, a potem kochali się przez całą noc. Okazało się, że Paulus miał rację. Napięcie opuściło Manannana. Odprężył się i miał wrażenie, że jest w zgodzie z całym światem. Po Draji z przyjemnością obcował z Senlis, Marin i innymi kobietami, których imion już teraz nie pamiętał. Radość, jaką przy tym odczuwał, była aż trudna do zniesienia. Miasto Vyre prawie dokładnie odpowiadało wyobrażeniom Manannana na temat raju. Znajdowało się w nim wszystko poza wszechpotężnym bogiem, ale prawdę mówiąc, tak było lepiej. Nikt tu nikogo nie osądzał, a jedynym prawem jakie istniało, była przyjemność. I tak mijały dni. Manannan przeczytał księgi Vyre, nauczył się ich poezji, obejrzał ich rzeźby, kochał się z ich kobietami. Były Rycerz po raz pierwszy w życiu czuł pełne zadowolenie. Samildanach wróci niebawem, a wtedy wyruszą na ratunek Ollathairowi, naprawią królestwo i wrócą tu, by cieszyć się nagrodą. Szesnastego wieczoru Manannan zasnął, mając takie właśnie myśli. Obudził się w środku nocy, drżąc z zimna, więc sięgnął po Ambrię, ale okazało się, że dzban jest pusty. Zaklął i wstał. Mógłby przysiąc, że kiedy zapadał w sen, naczynie było w połowie pełne, ale Paulus na pewno go poratuje. Wstając, ujrzał jakąś postać siedzącą na krześle przy oknie, zwróconą do niego plecami i z twarzą w cieniu. - Kim jesteś? - zapytał. - Nieważne. Przyniosę coś do picia, i wtedy porozmawiamy. - Musisz się napić, żeby móc rozmawiać? - odparła postać, cichym, niskim głosem. Poruszył on jakąś strunę w pamięci Manannana, ale gdy tylko próbował uchwycić to wspomnienie, rozwiało się jak poranna mgła. - Jasne, że nie. Ale zimno mi. - Ruszył do drzwi. - A więc zawiń się w koc. Wyglądasz idiotycznie goły i z tym dzbankiem w ręku. - Kim jesteś? - Przyjaciółką, Manannanie. Jedyną życzliwą istotą, jaką tu masz. - Bzdury. Mam tu więcej przyjaciół niż gdziekolwiek indziej. - Chodź - powiedziała. - Siadaj, porozmawiamy. - Muszę się napić. - Jest woda - zaproponowała. - Nie chcę wody - warknął. - Racja - przyznała. - Potrzebujesz Ambrii. Niezbędny ci jest boski nektar. Czyżby było już dla ciebie za późno, Manannanie? - Nie bądź taka zagadkowa, kobieto. Nie mam na to czasu i nie zapraszałem cię. - Istotnie. Ja zaś nie znalazłam się dobrowolnie w tym przeklętym mieście. Ale takie już jest życie. Jesteś rycerzem Gabali i kiedyś to coś znaczyło. Tylko najsilniejsi i najszlachetniejsi mogli marzyć o srebrnej zbroi. Czy jesteś silny, Manannanie? - Jak nigdy dotąd. - A więc pozwól, że postawię ci zadanie... stosunkowo łatwe do wykonania. Siedź tu ze mną do świtu... nie wychodź z pokoju, dopóki nie wzejdzie słońce. To chyba nietrudne, panie Rycerzu? - Idiotyczne pytanie. Oczywiście, że jest to dla mnie łatwe, ale nie mam ochoty na twoje gierki. Idź sobie i zostaw mnie w spokoju. - Zew Ambrii jest silny, prawda? Wiem. Sama nie potrafię mu się oprzeć. W moim przypadku zbyt dużo czasu upłynęło, zanim się zorientowałam, a nikt mnie nie ostrzegł o jej złowrogich właściwościach. Manannan rzucił dzbankiem. - Do diabła, kobieto, nigdy nie przestaniesz gadać? - Podszedł do niej i szarpnięciem postawił na nogi. Wtedy odwróciła się do niego i na jej twarz padło światło księżyca. Manannan cofnął się, jakby go spoliczkowano. - Morrigan? Na wszystkich bogów, to ty? - Cieszę się, że mnie sobie przypominasz. - Jak tu trafiłaś? - Samildanach mnie tu sprowadził. Dziesięć dni po tym, jak wy... oni... przeszli przez czarne wrota. Wrócił w nocy, wziął mnie w ramiona i powiedział, że mnie kocha. Obiecał, że pokaże mi raj. - Zaśmiała się niewesoło. - Zamiast tego znaleźliśmy się tutaj. - Ale... przecież tutaj nie ma zła. - Bo są kulturalni i dobrze cię traktują? Już zdążyli uczynić ci wielką krzywdę, Manannanie. - Chyba nie. Jestem silny i szczęśliwy. Co w tym strasznego? - A dlaczego tu przybyłeś? - Aby znaleźć Samildanacha. - I sprawić, by wrócił do domu? - Tak. - By walczyć ze złem, które przyniósł do królestwa Ahak i jego czerwoni rycerze? - Tak. Morrigan usiadła i przez jakiś czas w milczeniu patrzyła w oświetlony blaskiem księżyca ogród. Potem podniosła oczy na Manannana. - Czerwonym rycerzom przewodzi Samildanach. Oni są twoimi przyjaciółmi, mój drogi. To oni są rycerzami Gabali. - Nie wierzę ci. Paulus powiedział, że udali się na północ, aby pomóc osiedlić się tam Nomadom. - W rzeczy samej, są tam... albo byli. Ale nie wiesz jeszcze wszystkiego, Manannanie. Nomadowie przybywają tu tysiącami... lecz nie po to, by uprawiać ziemię. To oni są źródłem Ambrii... pożywienia Vyre. Bo tym właśnie są Vyre: wypijają dusze. Na tym polega nieśmiertelność. Wysysamy istotę życia z innych istot ludzkich. Nie jesteśmy nieśmiertelni, lecz tylko niezmarli. To tego napoju tak pragniesz... o ile ci nie przeszło. Idź i poszukaj go sobie. - Kłamiesz. To nie może być prawda. Nie wierzę ci. - Spróbuj przypomnieć sobie człowieka, którym byłeś, wjeżdżając tu, o czym marzyłeś. Wróć do tego, co było ci niegdyś drogie. Przypomnij sobie dawną mnie. Zmienili cię, tak samo jak zmienili Samildanacha i innych... wielkich, szlachetnych ludzi, którzy teraz spędzają swe dnie, zbierając dusze ludzkie dla Paulusa i Vyre. Popatrz na mnie, Manannanie! Nagle wstała, chwyciła go za ramiona i obnażyła zęby. Patrzył, jak jej siekacze zamieniają się w kły, zaostrzone i puste w środku. Odepchnął ją od siebie. - Sam widzisz! - wykrzyknęła. - Odejdź ode mnie! Jesteś demonem... nie jesteś wcale Morrigan. Precz! - Spóźniłam się, Manannanie - szepnęła, podchodząc do drzwi. - Tak mi przykro. - Zaczekaj! - zawołał, gdy już prawie wyszła. - Proszę cię, Morrigan. - Odwróciła się. Były Rycerz zaczął się pocić i zrobiło mu się niedobrze. Nabrał tchu i wrócił pod okno. Przysiadł na parapecie i głęboko oddychał wonnym powietrzem. Morrigan wróciła do pokoju, zamykając drzwi za sobą. - Nie mogę ci uwierzyć - rzekł cicho - ale wysłucham cię. I spróbuję wytrzymać bez Ambrii przez całą noc. Kiwnęła głową i usiadła naprzeciwko niego. Była blada, a w jej złotych włosach pojawiły się smużki siwizny. Tylko jej oczy pozostały takie jak dawniej: wielkie, ciemne i prawie skośne. - Samildanach przeprowadził mnie przez czarne wrota. Za nimi roiło się od potworów i demonów, ale odegnał je swym srebrnym mieczem i dotarliśmy do miasta. Jego piękno zachwyciło mnie, a powitanie, jakie dla nas przygotowano, zadziwiło. Paulus i kilku innych otworzyło domy dla Rycerzy. Poili nas Ambrią i czuliśmy się świetnie. Nigdy przedtem, ani potem, nie zaznałam takiego szczęścia. Zaczęliśmy się zmieniać, Manannanie, zupełnie tak jak ty teraz. Próbowałam przestać pić Ambrię, ale nie udało mi się. Ona wczepia się w duszę, zmieniając ją... zniekształcając. Pojawiła się nowa rzeczywistość... Dowiedzieliśmy się, że Vyre umierają, bo brakuje im źródeł pożywienia. Niedługo Ambrii zabraknie. Manannan pochylił się do przodu. - Jak to się stało? Czy krainy tej nie zamieszkują Judzie? - Te pół dzbana, które miałeś, kiedy się tu pojawiłam, kosztowało życie około pięćdziesięciu osób - uśmiechnęła się. - To wielkie miasto, Manannanie. Aby je wyżywić, potrzeba całego narodu... powiedzmy... istot niższych. Stąd Nomadowie. Samildanach i pozostali wrócili do królestwa, zabierając ze sobą Ambrię dla króla. Mieli nowe zbroje, magiczne wyposażenie dawnych Vyre, rasy wojowników, którzy podbili niegdyś te ziemie. Zostali mile powitani, a król wysłuchał ich rad. Potem jednak Ambrią się skończyła i król nauczył się... jak przedtem Samildanach... czerpać pożywienie z żyjących ofiar. - Dlatego jest mi tak trudno w to uwierzyć - powiedział Manannan. - Był zawsze najszlachetniejszym z ludzi. - Chwycił się za brzuch i jęknął. - Gdzie schowałaś Ambrię? Potrzebny mi tylko łyk, i już będzie w porządku. - Zaczekaj! Nie poddawaj się. Przekonasz się. Oddychaj głęboko. - Nie mogę. Zapach dobiegający z ogrodu przyprawia mnie o mdłości. - To właśnie miałam na myśli. Ambria zmienia widzenie świata. Rozejrzyj się. - Uczynił, jak mu poleciła. Stwierdził, że ściany, jeszcze przed chwilą białe, mają szarawy odcień, a nad oknem widnieje grzyb. Jedwabna pościel była brudna, a w pokoju cuchnęło zgnilizną. Odwrócił się do Morrigan i spostrzegł, że jej biała jak kość słoniowa cera jest wysuszona, oczy pozbawione blasku, a usta mają błękitnawy kolor. Przełknął ślinę. - Ale czy taka właśnie jest rzeczywistość? Sam już nie wiem. - To, co teraz widzisz, istnieje naprawdę - szepnęła. - Mieszkasz w mieście niezmarłych. Jesteś w piekle, Manannanie. Samildanach prawie to dostrzegł, ale Ambria zagarnęła go. Były Rycerz wyjrzał do ogrodu, gdzie kamienne schodki gęsto zarastały chwasty. Poderwał się na nogi. - Jest tu gdzieś woda? - Tak - odparła, przynosząc mu dzban z drugiego pokoju. - Ale uważaj. Nie będzie ci smakować, bo Ambria jest zazdrosna. - Manannan upił głęboki łyk i prawie się udławił. - Jeszcze - nalegała. - To ci dobrze zrobi. Żołądek zaczął się buntować, ale zmusił się i pił dalej. - Musimy się stąd wydostać - powiedział. - Wyjść przez wrota. - Ja nie umiem ich otworzyć - rzekła. - Ale Paulus to potrafi. - Co się ze mną dzieje? - jęknął. - Wszystko mnie boli. - Stawałeś się jednym z nas. Teraz twoje ciało... i twoje życie... wraca do ciebie. Opuścił głowę i potarł oczy. - Dlaczego to robisz? Jak to się stało, że Ambria nie ma na ciebie wpływu? Zaśmiała się i wstała. - Nie ma na mnie wpływu, Manannanie? To przecież ja wypiłam te pół dzbanka. Kiedy rozglądam się po tym pokoju, widzę tylko piękno... i mężczyznę, którego pragnę. Ale pamiętam, jak czułam się, kiedy pojawiłam się tu po raz pierwszy... kiedy Samildanach był dla mnie niczym bóg. Trzymam się tego wspomnienia i dlatego nie chcę widzieć jak ty... mój najstarszy i najlepszy przyjaciel... wyrusza zbierać dusze dla Vyre. - Pomóż mi się ubrać. - Rozejrzał się po pokoju. - Gdzie jest moja zbroja? - Tam, dokąd się udasz, nie będzie ci potrzebna - powiedział Paulus od drzwi. Za nim stało kilku wojowników w czarnych zbrojach, ze spuszczonymi przyłbicami i mieczami w dłoni. - Ofiarowaliśmy ci nieśmiertelność, Manannanie. Teraz najwyżej przyczynisz się do naszej. Mężczyźni rzucili się naprzód i pochwycili Byłego Rycerza za ramiona. Paulus potrząsnął głową. - Jaka szkoda. Myślałem, że jesteś silny jak twoi bracia. Ale nie... nawet upadła kobieta może zawrócić ci w głowie i pozbawić należnej chwały. Twoja głupota obraża mnie. Zabrać go! ROZDZIAŁ 14 Nuada zdziwił się, gdy Dagda zawezwał go do siebie po wieczornym występie w wielkiej sali. Starzec miał kwaterę w pobliżu chaty, którą poeta dzielił z dziewczyną o imieniu Kartia i strażnik pojawił się u nich tuż po północy. - Moim zdaniem nie powinieneś do niego iść - powiedziała Kartia, chwytając Nuadę za ramię. - To niebezpieczny człowiek, a lord Groundsel twierdzi, że nie ma dla nikogo dobrych wiadomości. - Spotkałem już kilku prawdziwych jasnowidzów - Nuada wzruszył ramionami. - Nie mogę pominąć właśnie tego. Ale nie będę go pytał o śmierć. Nie martw się, Kartio. - Uśmiechnął się i pocałował dziewczynę w policzek. - Wrócę niebawem. Wyszedł na dwór i spojrzał w chłodne, rozgwieżdżone niebo. Zadrżał i mocniej owinął się kożuchem. Strażnik wskazał mu uchylone drzwi, przez które widać było płonące w żelaznym piecyku głownie. Nuada wszedł do środka i ujrzał Dagdę, siedzącego po turecku na koźlej skórze, z zamkniętymi oczami i rozpostartymi rękoma. Chrząknął i postukał o futrynę. - Wejdź, poeto. Rozgość się - rzekł Dagda, otwierając oczy, na co Nuada wszedł i zamknął za sobą drzwi. W środku nie było krzeseł ani innych mebli, więc usiadł na skórze obok starca. - Czy jest coś, o co chciałbyś mnie zapytać? - zaczął Dagda. - Nic, panie. - Nuada uśmiechnął się. - Nie chcę poznać dnia, w którym mam umrzeć. - A zatem dlaczego przyszedłeś na moje wezwanie? - zapytał Dagda, wbijając w poetę przenikliwe spojrzenie swych ciemnych oczu. - Aby dowiedzieć się czegoś o tobie, panie. Myślę, że twoje wędrówki zasługują na pieśń, a ja z przyjemnością zostanę jej autorem. - Są takie sprawy, które nie nadają się do opiewania, chłopcze, a życie niektórych ludzi powinno na zawsze pozostać owiane tajemnicą. Jednakże zaciekawiłeś mnie. Czy jesteś świadom istnienia Kolorów? - Oczywiście - odparł Nuada. - Tyle że nie potrafię się nimi posługiwać. Dlaczego pytasz, panie? Starzec przez chwilę gładził swą rozwidloną siwą brodę, a potem wstał i dorzucił drewna do piecyka. Nuada obserwował go bacznie. Wydawał się stary jak świat, jednak jego ruchy były płynne i sprawne. Ręce miał szczupłe, lecz silne, a na grzbietach dłoni nie było brązowych, wątrobianych plam. - Kolory - zaczął Dagda, wracając na swoje miejsce naprzeciwko poety - są wytworem harmonii. My wszyscy dodajemy coś do nich lub coś z nich bierzemy. Nawet teraz, gdy rozmawiamy, Czerwony nabiera nad Gabalą coraz większej mocy. Wszędzie zaczynają dominować złe uczucia. Żądza, chciwość i egoizm zapanowały w Furbolg. Mało widzi się tam troski i współczucia. Dziwnym jest zatem, że w tutejszej puszczy, pełnej złych ludzi, Czerwień jest tak słaba. Czy potrafisz to w jakiś sposób wyjaśnić? - Nie znam na to odpowiedzi - odparł Nuada. - Jestem minstrelem. Powtarzam tylko różne opowieści. - Czy dostrzegasz Kolory w ludziach? - zapytał znienacka Dagda. - Czy jeśli spojrzysz komuś w oczy, widzisz w nich jego duszę? - Nie. Ale rozumiem, że ty to potrafisz, panie. Dagda uśmiechnął się. - Istotnie, jestem do tego zdolny. Stanowi to zarazem przekleństwo i dar. Byłem tu w zeszłym roku, w tej marnej dziurze. Czerwień ogarniała wszystko. A teraz znikła i panuje tu Biel. Ma jednak niewielką przewagę. Wiesz dlaczego? - Zadajesz mi to samo pytanie. Nie mogę udzielić na nie innej odpowiedzi. - To ty nią jesteś, poeto. Obserwowałem dziś wieczorem, jak wypełniasz swych słuchaczy szlachetnością i siłą... a nikogo bardziej niż tego szczura, Groundsela. To ty jesteś kamieniem, który, wrzucony do jeziora, daje początek falom, docierającym do jego najdalszych krańców. Dar taki jest niewątpliwie wart posiadania. - Chyba przestaję cię rozumieć - stwierdził Nuada. - Czy chcesz powiedzieć, że moje opowiadania zmieniają ludzkie serca? Nie sądzę. Zgadzam się, że potrafię... na jakiś czas... powstrzymać ich niewiarę. Ale gdy budzą się następnego ranka, pamiętają tylko rozrywkę z poprzedniego wieczoru. - Niezupełnie, Nuado. Człowiek to bardzo skomplikowana istota, a jego dusza jest jak gąbka: wchłania różne emocje zupełnie przypadkowo. Uderz go, a będzie zły; jego dusza stanie się czerwona jak krew. Karm go, głaszcz, uwodź... a jego dusza mięknie, łagodnieje, zmienia się. Napełniasz ich chwałą, sprawiasz, że wierzą, iż mogą stać się lepsi i silniejsi. Zmuszasz ich, by pobierali moc Bieli. Nuada zastanawiał się przez chwilę. - Czy to źle? - Ależ skąd. Stajesz się bliski świętości. Człowiek jest tym, co wie. Ale jego dusza tęskni za tym, czego nie wie, bo to co ukryte, jest tym, czym może się stać. - Rozumiem, panie - powiedział niepewnie Nuada - że nasza rozmowa ma jakiś cel, który mi zakomunikujesz. - Zaraz ci to wyjaśnię. Masz wiele możliwości, Nuado. Nie mogę powiedzieć ci tego, czego się obawiasz, bo nie wiem. To zdarza mi się w jednym przypadku na tysiąc. Być może przeżyjesz jeszcze pięćdziesiąt lat, ale może zdarzyć się, że umrzesz wkrótce. To zależy od wyboru, jakiego dokonasz. Ale jesteś człowiekiem o wielkiej mocy, co oznacza, że przyciągniesz do siebie zło. Tego nie zdołasz uniknąć. Król oszalał. Wezwał armię i uparł się, by wkroczyć do tej puszczy i zabić wszystkich, którzy w niej zamieszkują. - Dlaczego? Przecież nic tu nie ma... ani bogactw, ani wojsk, ani żadnego zagrożenia. - Jest jedno: ty. Podczas gdy my tu rozmawiamy, król siedzi w Macthcie ze swymi doradcami. Zwracają wzrok w stronę Puszczy nad Oceanem i widzą, że panuje tu Biel i Zieleń. Czerwień ponosi klęskę... a to ich Kolor, ich siła. Nie mogą tego tolerować. Zastanawiają się, co jest najzupełniej zrozumiałe, ile czasu trzeba, by Biel ruszyła do ataku. - Chcesz powiedzieć, że król i jego rycerze słusznie lękają się poety? To szaleństwo. - Czyż nie mówiłem, że Ahak oszalał? Wszyscy źli ludzie są szaleni, Nuado. Pytanie zaś brzmi... i tu właśnie leży cel naszej rozmowy... co ty zamierzasz zrobić? - Zrobić? A co ja mam czynić? Będę opowiadał moje historie i przenosił się z miejsca na miejsce. Wiosną wyruszę do Cithaeron. Dagda kiwnął głową. - To słuszna decyzja. Będziesz żył długo i szczęśliwie, i będziesz miał wspaniałych synów. - Miło słyszeć, ale mam wrażenie, że jesteś, panie, rozczarowany. - Ależ skąd - odparł ostro Dagda. - Nic na świecie ani w ludziach nie może mnie zdziwić lub rozczarować. Kiedy odejdziesz, Biel skurczy się i zapanuje Czerwień. Wielu ludzi zginie... w okropny sposób. Puszcza stanie się jedną wielką kostnicą. - A jeśli zostanę, to zapanuje tu pokój i harmonia? Chyba nie, Dagdo. - Masz rację. Ale przynajmniej walka będzie miała jakieś szansę. Biel może zwyciężyć... z twoją pomocą. - I wtedy też będę żył jeszcze pięćdziesiąt lat i miał udanych synów? Dagda milczał, a Nuada zaśmiał się ponuro. - Tak też myślałem. To niesprawiedliwe, że tak mnie naciskasz. Nie zrobiłem ci żadnej krzywdy. - Wręcz przeciwnie, młody człowieku, zrobiłeś wiele po mojej myśli. Ale prawdę mówiąc, to niezupełnie prawda, że nic nie może mnie zadziwić. Wędruję po puszczy i widzę brutalność i okrucieństwo człowieka. Niewątpliwie przyjemniej jest oglądać Groundsela w roli bohatera i patrzeć, jak ratuje złotowłose dziecko. Dałeś mu wiele, a on za to pięknie dla ciebie umrze. - Nie chcę, by ktokolwiek dla mnie umierał, a zwłaszcza Groundsel. Bogowie, ja zacząłem go nawet lubić! - Czemu nie - przytaknął Dagda. - W puszczy jest coraz więcej do lubienia. - A więc radzisz mi, bym pozostał? Mówisz, że jest to mój obowiązek, stawić czoło królowi i jego czerwonym rycerzom? - Nie mnie pouczać cię o twoich obowiązkach, Nuado. Jesteś mężczyzną. Ja tylko przedstawiam ci możliwości, jakie masz... i nic więcej. Nie będę cię winić, jeśli zdecydujesz się zamieszkać w Cithaeron. - Nie, ty tylko postarałeś się, abym ja sam się osądził. Nie igraj ze słowami, starcze. Powiedz mi, co mogę zrobić, by wspomóc Biel. - Rycerze Gabali muszą znowu się pojawić. - Nikt nie wie, gdzie się znajdują. - Są z królem - odparł Dagda. - To jego czerwoni rycerze, spijacze dusz. Zostali Wampirami, Nuado. - A więc jak mogą opowiedzieć się po stronie Bieli? - Nie mogą. Są zdeformowani przez zło, które pragnęli zniszczyć. - Przestań być taki zagadkowy, starcze! - rozgniewał się Nuada. - Jak więc mają pojawić się znowu? - Aby przywrócić równowagę, potrzebni są nowi rycerze. Co więcej, muszą stanowić odbicie dawnych. Mamy ośmiu dobrych ludzi, którzy stali się źli, więc ty powinieneś pomóc znaleźć ośmiu ludzi, którzy zmienią się na lepsze. Odszukaj człowieka imieniem Ruad Ro- fhessa. To Zbrojmistrz, on ci doradzi. - Gdzie mogę go znaleźć? I ilu rycerzy znajduje się w puszczy? - Jest tylko jeden... ty sam nadałeś mu tytuł lorda. - Groundsel? Myślisz, że może on zostać rycerzem Gabali? - Będzie pierwszym, Nuado. Pierwszym rycerzem mrocznej chwały. Lamfhada znalazł Ruada na łące. Młodzieniec stał przez chwilę i czekał, aż Rzemieślnik go zauważy. Ruad odgarnął śnieg z wielkiego głazu i usiadł. Zdjął z oka brązową opaskę i pocierał zniszczoną skórę oczodołu. - To bardzo swędzi, chłopcze - rzekł, gestem zapraszając Lamfhadę, by usiadł obok niego. Zmusił się do uśmiechu. - Co cię niepokoi? Kiedy obudziłem się dziś rano, stary Gwydion był jakiś nieswój. Czy coś mu powiedziałeś? Lamfhada kiwnął głową. - Nie spałem przez większość nocy. Gwydion powiedział mi, że miałem koszmarny sen, ale ja mam wrażenie, że odnalazłem swój Kolor. To Złoty, Ruadzie. To wszystkie Kolory połączone w jedno. - Opowiedz mi to po kolei - rzekł z powagą czarnoksiężnik. Lamfhada zrelacjonował mu swój pierwszy lot, który odbył w dzieciństwie, kiedy to widział, jak rycerze przekraczają czarne wrota, i zniszczył wilkopodobnego stwora za pomocą złotej błyskawicy. Potem opowiedział, jak unosił się nad Puszczą nad Oceanem w złotej kuli, odpędził stado wilków i przywrócił życie staremu ogierowi. Nie mógł jednak zmusić się, by mówić o rycerzu Pateusie. Ruad słuchał, nie odzywając się, dopóki młodzieniec nie skończył. - Wiedziałem, że jest w tobie moc, chłopcze. Czułem to. I wciąż pamiętam, jak zawróciłeś spadające pióra twojego ptaka. Talent tkwił w tobie, ale bardzo głęboko. Nadal jeszcze nie wydobył się na powierzchnię. Jednak pojawi się znowu i za każdym razem będzie silniejszy. Bądź więc cierpliwy. Taka moc nie bywa dana bez powodu. Okaże się niezbędna. Lamfhada wstał i odwrócił wzrok. - Nie jestem mądry, Ruadzie. Nie wiem, czy mówić dalej. Kiedy opowiedziałem Gwydionowi o moim locie i tym, co się podczas niego wydarzyło, zdenerwował się, i nalegał, bym coś przed tobą zataił. Myślę jednak, że Uzdrowiciel nie miał racji. Mam nadzieję, że nie będziesz się gniewał za to, że przemilczałem część opowieści. - Powoli, zacinając się, Lamfhada opisał spotkanie czerwonego rycerza i patrzył z niepokojem, jak Ruad blednie. - Pateus? Powiedział, że nazywa się Pateus? - Tak, panie. Cairbre-Pateus. Kto to jest? - To najstarszy z moich rycerzy Gabali. To grzech dumy, który wrócił, by mnie pokarać. - Ruad ujrzał lęk na twarzy Lamfhady. - Nie, chłopcze, ty nie masz się czego bać. Miałeś rację, a Gwydion się mylił. Jakiś czas temu, zanim przybyłem do tej puszczy, miałem wizję ośmiu czerwonych rycerzy. W głębi duszy wiedziałem, kim są i kto ich poprowadził. Ale nie chciałem się sam przed sobą do tego przyznać. - Co się z nimi stało? - zapytał Lamfhada, wracając na swoje miejsce obok Rzemieślnika. - Przegrali. Tak po prostu. Znaleźli zło i ono ich pokonało. - Jak to możliwe? Byli przecież największymi z rycerzy. - Nie potrafię dać ci odpowiedzi. Tyle tylko, że zło rzadko pojawia się na świecie z rogami i ziejąc ogniem z pyska. Gdyby tak było, wszyscy potrafili by je z łatwością rozpoznać. Ja sam, Lamfhado... wysłałem dziewięciu uczciwych ludzi do nie znanego królestwa, w którym czyhało na nich wiele niebezpieczeństw. Czy to był dobry uczynek? Nie zrobiłem tego dla świata, lecz dla własnej chwały. Powtarzam sobie, że nie był to czyn zdrożny, ale jednak jego wynikiem stało się wielkie zło. Czy chcesz o tym ze mną podyskutować? - Nie znam się na dyskutowaniu, panie. Nie sądzę jednak, abyś był zły. - Nie? Ale jednak, gdybyś znał Samildanacha albo Pateusa, albo Manannana, powiedziałbyś o nich to samo. - Co możesz uczynić, Ruadzie? Czy oni są równie potężni jak dawniej? - Jeśli Pateus potrafi dotrzeć do Kolorów, to znaczy, że jest o wiele silniejszy niż kiedykolwiek. Jedno tylko Źródło wie, jak mocny jest teraz Samildanach. Muszę się zastanowić, Lamfhado... najlepiej, jeśli zostawisz mnie samego na jakiś czas. Młodzieniec stał przez chwilę, pragnąc powiedzieć lub uczynić coś, co mogłoby pomóc człowiekowi, którego uważał za swego przyjaciela. Jednak nic mu nie przyszło do głowy, więc odszedł zasmucony. U stóp wzgórza natknął się na Elodana, który ćwiczył rzucanie kamieniami do celu namalowanego kredą na pniu drzewa. Żaden z pocisków nawet nie zbliżył się do znaku, a ruchy rycerza były niezręczne i nieskuteczne. - A niech to cholera! - warknął Elodan. Potem zauważył Lamfhadę i uśmiechnął się. - Nigdy nie dawaj za wygraną, chłopcze, taka jest odpowiedź. To właśnie odróżnia ludzi od zwierząt. Mój problem ma trzy aspekty. Człowiek jest nastawiony na jedną ze stron: prawą albo lewą. Dotyczy to oka, ręki i nogi. Próbuję się przestawić na lewostronność. - Czy to możliwe? - Wątpię, ale nie zrezygnuję z prób, dopóki nie umrę. Nie będę siedział w chacie, czekając, aż posiwieją mi włosy i wspominając swoją dawną świetność. Chodź, zjemy coś. - Rzucił okiem na chłopca. - Co się stało, młodzieńcze? Lamfhada zrelacjonował mu swoją rozmowę z Ruadem, aElodan westchnął. - To złe wieści. Znałem Samildanacha. Co za szermierz! Trudno mi w to uwierzyć. - Ruad powiedział, że zło nie zawsze jest ohydne, ale nie jestem pewien, czy go dobrze zrozumiałem. - Wyjaśnię ci to, ale najpierw coś zjedzmy - rzekł Elodan, gdy wrócili do chaty, w której trzy złote psy siedziały nieruchome, niczym posągi. Nie zastali w niej Gwydiona, więc przygotowali tylko dla siebie posiłek składający się z zimnego mięsa i sera, który popili chłodną, źródlaną wodą. Potem Elodan dorzucił do ognia i usiadł naprzeciwko jasnowłosego młodzieńca. - Dawno, dawno temu, kiedy jeszcze byłem młody, ujrzałem kobietę, która rozpaliła moją krew. Spotkałem ją w królewskim parku, gdzie zbierała kwiaty wraz ze swymi służącymi. Była piękna, ale wydano ją za dwa razy starszego od niej szlachcica, więc czuła się nieszczęśliwa. Najpierw spotkaliśmy się przypadkiem, a potem rozmyślnie. Zakochałem się w niej, beznadziejnie i na śmierć i życie. Marzyłem, by zabrać ją do mego majątku na północy i mieć z nią dzieci. Ale to było niemożliwe... dopóki żył jej mąż. Zacząłem go nienawidzić, chociaż w najmniejszym stopniu na to nie zasługiwał. Uważał się za dobrego człowieka. Ja jednak zasypiałem, marząc o jego śmierci. Uznałem bowiem, że to jest niezgodne z naturą, by ktoś tak młody i piękny miał być obarczony takim mężem. Pewnego dnia poprosiłem jednego z moich przyjaciół, by szepnął mu, iż w tajemnicy spotykam się z jego żoną. Mąż nie miał wyboru, jak tylko wyzwać mnie na pojedynek. Był już stary, ale wciąż zręczny. Jednak wiek dał o sobie znać i zabiłem go. A tego czynu nie można określić inaczej jak zły. Ldmfhada przełknął ślinę. - A co stało się z tą kobietą? - Odziedziczyła jego majątek... i poślubiła swego kochanka. Ja stanowiłem dla niej tylko narzędzie, za pomocą którego odzyskała wolność. Jednak wierzyłem, że postąpiłem słusznie. Sam siebie przekonałem, że stary mąż był zły i okrutny. Okłamywałem sam siebie, Lamfhado! To właśnie dlatego stanąłem w obronie Kestera przeciwko królowi. Ten mąż był synem Kestera. Czy teraz rozumiesz już coś z tego, co mówił Ruad? - Nie jestem pewien. Opowiadają o okropnościach, jakie dzieją się w Furbolg, o mordowaniu rodzin nomadzkich. Jak ludzie za to odpowiedzialni mogą nie widzieć, że czynią zło? To nie to samo co zakochać się w pięknej kobiecie i walczyć w pojedynku. - Mówimy o okłamywaniu samych siebie. - Elodan wzruszył ramionami. - Samildanach kochał królestwo tak, jak większość mężczyzn kocha kobietę. Jeśli uznał, że Nomadowie są odpowiedzialni za upadek państwa, sądzę, że mógł ich znienawidzić. Ale nie mogę odpowiadać za jego myśli. - Wierzą, że Llaw Gyffes ma armię i chcą przyjść tutaj na wiosnę. To będzie straszne. Elodan kiwnął głową i popatrzył na kikut swojej ręki. - Nawet gdybym nie był kaleką, nie mam szans w walce z rycerzami Gabali. Cairbre skończył ze mną tak gładko jak ja z synem Kestera. Niech diabli wezmą Llawa Gyffesa! - Elodan poderwał się na nogi. - Musze wracać do pracy. Na razie. Lamfhada popatrzył za nim, a potem zebrał talerze i poszedł oczyścić je za chatę. Podniósł wzrok i ujrzał w oddali ogiera. Nagle zwierzę poderwało głowę do góry, a potem koń umknął w stronę drzew. Młodzieniec rozejrzał się baczniej, szukając wilków... Zamiast nich zobaczył na tle nieba sylwetki pięciuset czarno odzianych jeźdźców. Gdy jeźdźcy galopowali przez pół mili pokrytych śniegiem łąk, Lamfhada co sił w nogach popędził do wioski, krzycząc na cały głos. Ludzie wybiegli z chat, zobaczyli napastników i zaczęli uciekać do lasu. Elodan chwycił topór i podszedł do Lamfhady. - Znajdź Ruada. Nie może zostać schwytany - rzekł okaleczony wojownik. - A ty co będziesz robił? - Zostanę z maruderami. - Niektórzy mężczyźni uzbroili się w łuki i noże, a Elodan krzykiem nakazał im biec w stronę drzew. - Trzymajcie się razem i utwórzcie linię na wierzchołku wzgórza. - W grupie było piętnastu łuczników, wśród nich Brion, mąż Amthy. - Dlaczego nas atakują? - zapytał Brion w biegu. - Nic tu dla nich nie ma. - Zapytaj ich, jak podejdą bliżej - warknął Elodan. Napastnicy, dobywając mieczy, wpadli galopem do wioski. Starszy mężczyzna, wolniejszy niż reszta, był pierwszym, któremu wbito w plecy kopię, unosząc go w powietrze. Przez sekundę poruszał jeszcze nogami, a potem kopia pękła i człowiek upadł na ziemię pod rozpędzone końskie kopyta. Z chaty wybiegła, krzycząc z przerażenia, mała dziewczynka. Jej matka, która zdążyła już znaleźć się na stoku, wróciła biegiem po nią. Dziecko zostało stratowane, zaś matka przebita kopią. Żołnierze ominęli chaty i skierowali się na stok. Elodan ustawił swych łuczników w linię. - Nie interesujcie się jeźdźcami. Celujcie w konie, tak żeby się poprzewracały. To jedyny sposób na powstrzymanie szarży. I nie strzelajcie, zanim nie dam znaku. Pośpiesznie założono cięciwy, a potem strzały. - Naciągać! - ryknął Elodan. Jeźdźcy zwolnili pędu, gdyż strome wzgórze hamowało bieg ich koni, lecz mimo to zbliżali się szybko. - Teraz! - krzyknął. Strzały trafiły do celu pośrodku linii wroga, konie zaczęły padać lub stawać dęba. Jednak skrzydła szarżującej linii posuwały się nadal do przodu i łucznikom groziło okrążenie. - Lewa! - rozkazał Elodan. Łucznicy gładko założyli i wypuścili następną serię strzał. Konie przewracały się na śnieg, zrzucając z siebie jeźdźców. - Teraz prawa! - Napastnicy byli już tuż obok i dwóch łuczników spanikowało i zaczęło uciekać w stronę drzew. Elodan nie zwracał na nich uwagi, a pozostali jego ludzie napięli łuki i wypuścili strzały w bliski cel. - Teraz biegieml - krzyknął Elodan i popędził w stronę drzew. Usłyszał za sobą konia i odwróciwszy się, ujrzał żołnierza z wycelowaną kopią. Zamachnął się i z całej siły cisnął toporem. Przeleciał on nad głową wierzchowca i wbił się w twarz jeźdźca, który z impetem wyleciał z siodła. Jeden z łuczników poległ, zarąbany na śmierć. Inni biegli w stronę drzew. Elodan zaklął. Nie dadzą rady! Nagle z krzaków wyleciało kilka strzał, wbijając się w jeźdźców. I jeszcze raz... i jeszcze. Żołnierze zawrócili i uciekli w dół stoku. Llaw Gyffes pojawił się u boku Elodana. - Jesteś człowiekiem z żelaza - powiedział Llaw. - Rozumiem, że to komplement... zwłaszcza że pochodzi od kowala. - Tak. Spociłem się jak mysz, patrząc, jak tworzysz swoją linię obrony. - Oni wrócą, Llawie, a my nie mamy ludzi, by ich zatrzymać. Ale cieszę się, że pojawiłeś się właśnie teraz! - To kwestia przypadku - odparł były kowal. - Napotkałem grupkę myśliwych z tej wioski, którzy powiedzieli mi, że mieszkasz tutaj, więc poszedłem z nimi. Potem usłyszeliśmy krzyki, więc zajęliśmy pozycje w krzakach. - A więc - szepnął Elodan - ten wielki bohater, Mocna Ręka, szukał mojej skromnej osoby? Wolno wiedzieć dlaczego? - Potrzebny mi człowiek, który zna się na prowadzeniu wojny. - A więc rzeczywiście chcesz utworzyć armię! Najwyższa pora, Llawie. Cóż, kaleka chętnie ci pomoże, jeśli oczywiście go zechcesz. Llaw trzepnął go po ramieniu. - Znakomicie rzucasz toporem. Powiedziałbym, że wracasz do formy. - Celowałem w konia - warknął Elodan. - Spudłowałem... z odległości mniejszej niż dziesięć stóp. - Nikomu nie powiem - przyrzekł Llaw. - A teraz wracajmy. Brion prowadzi ludzi z wioski do jaskiń. Jednakże potrzeba nam jedzenia i opału. - Czy mógłbym coś zaproponować? Llaw uśmiechnął się. - Tak jest, generale! - Zostaw mi dwudziestu ludzi. Będziemy waszą tylną strażą. - Bądź ostrożny, Elodanie. Nie chciałbym cię stracić już teraz. - Wojna się zaczęła, przyjacielu. Lepiej, żeby od razu nauczyli się, na czym polega. Przywódca napastników, Bavis Łan, zsiadł z konia przed chatą, obok której siedziały trzy złote psy. Podszedł do topornego ganku i ukląkł obok lśniących posążków. - Na Cherę! One są naprawdę ze złota! - wyszeptał. Jego adiutant imieniem Lugas zbliżył się do niego i patrzył w milczeniu, podczas gdy zwierzchnik badał znalezisko. - No? - warknął przywódca. - Co tak stoisz, Lugas? Składaj raport! Lugas zasalutował. - Straciliśmy osiemnaście koni i dziewięciu ludzi. Ośmiu jest rannych. Czy mamy ścigać ich w lesie? Bavis wyprostował się. Był to wysoki, szczupły mężczyzna w wieku około czterdziestki. Zdjął hełm i przegarnął dłonią swe poprzetykane siwizną włosy. - Nie. Skoro znaleźli się wśród drzew, z łatwością nas wybiją. Załatwiliśmy dziś dwie osady i daliśmy im trochę do myślenia. Przenocujemy tutaj i jutro wyruszymy na północ tą doliną. - Tak jest! - Co sądzisz o tych posążkach? - Są piękne, panie. - Nieprawdaż? Zabiorę je do Macthy jako prezent dla króla. Drzwi chaty otworzyły się i pojawił się w nich krępy mężczyzna. Bavis odwrócił się, sięgając do rękojeści miecza. Nieznajomy był silnie zbudowany, a jedno oko zasłaniała mu brązowa opaska. Za nim stał jasnowłosy młodzieniec, najwyraźniej pełen lęku. - A kim ty, u diabła, jesteś? - zapytał Bavis. - Właścicielem tych psów. Obawiam się, że są zbyt cenne dla tego durnia, Ahaka. Na nic mu się też nie przydadzą... nie mają w sobie krwi. - Twoje słowa świadczą, że jesteś zdrajcą - warknął Lugas, dobywając miecza. - A twoje czyny są czynami rzeźnika - odparł mężczyzna, kładąc dłoń na głowie najbliższego z psów i mówiąc: - Ollathair. Wykonane ze szlachetnych kamieni oczy zwierzęcia otworzyły się, a gdy Lugas uniósł miecz, stworzenie wbiło zęby w jego ramię, odgryzając mu przedramię i dłoń. Adiutant opad) na kolana, patrząc z przerażeniem na krew cieknącą z kikuta, który mu pozostał. Przywódca żołnierzy stał jak przy murowany. Jednooki mężczyzna cofnął się do chaty, a za nim jego trzy psy. Drzwi zamknęły się. Z otwartego ognia wystrzelił błysk złotego światła. Bavis Łan zamrugał oczami i wpadł do chaty, kopnięciem wyważając drzwi. W środku było pusto. - Pomóżcie mi! - błagał Lugas. - Na wszystkich bogów, ratujcie mnie! - Felczer! - ryknął Bavis. - Natychmiast sprowadzić tu felczera! Wysoko na zboczu powietrze rozszczepiło się z jaskrawym błyskiem i nagle pojawił się tam Ruad, a za nim Lamfhada i psy. Na twarzy czarnoksiężnika malował się ponury wyraz, a ręce mu się trzęsły. Odwrócił się i wyszarpnął zakrwawione ramię z psiego pyska i rzucił je na ziemię. - Niech będą przeklęci! - syknął. - Powinniśmy odnaleźć resztę - powiedział cicho Lamfhada, nie mogąc oderwać wzroku od leżącej na śniegu ręki. Ruad nie usłyszał go. Patrzył w dół na wioskę i obserwował, jak żołnierze biegną na pomoc okaleczonemu oficerowi. - Zapłacisz za to, Ahaku - rzekł. - Ollathair sprawi, że w jakiś sposób za to odpokutujesz. - Odwrócił się i ruszył w stronę drzew, a jego psy za nim. O zmroku dotarli do jaskiń i znaleźli tam Gwydiona, zajmującego się jednym z rannych. Rozpalono ogniska i uciekinierzy gromadzili się wokół nich. Llaw Gyffes podszedł do jednookiego czarnoksiężnika. - Czy to ty jesteś Rzemieślnikiem? - Tak - odparł Ruad. Przypatrzył się badawczo barczystemu, jasnowłosemu wojownikowi, zapamiętując jasnoniebieskie oczy i rudozłotą brodę. - A ty jesteś Mocna Ręka. Mam nadzieję, że określenie to odpowiada rzeczywistości, chłopcze... przyda nam się twoja siła, kiedy stopnieją śniegi. - Wiem. Dagda powiedział mi o armii króla. Pomożesz nam? - Zrobię, co w mojej mocy. Ale musisz wiedzieć, że oddziałami króla dowodzą rycerze Gabali, a to są straszni wrogowie. - Jak się postaram, czarnoksiężniku - uśmiechnął się Llaw - to mogę okazać się równie groźny. Miej trochę wiary. - Nie tego mi brakuje, Mocna Ręko. Ale rycerze mają zbroje chronione zaklęciami i miecze o przeraźliwej mocy... a nawet bez tych... darów... ich możliwości są ponad przeciętne. LIaw położył swe wielkie dłonie na ramionach Ruada. - Nie mów mi, jacy są potężni, czarodzieju. Zajmij się lepiej tym, jak ich pokonać. - To nie będzie takie proste. - Nie wątpię. Ale oni też żyją i oddychają, więc muszą także umrzeć. Znajdź sposób, w jaki można ich zabić. ROZDZIAŁ 15 Gdy strażnicy chwycili Manannana za ramiona, ten rozluźnił się i opuścił głowę na pierś. Potem gwałtownym ruchem uwolnił prawą rękę i wbił łokieć w gardło jednego ze strażników, który krzyknął i zatoczył się. Manannan odwrócił się do drugiego i uderzył go czołem w twarz. Znowu wolny wyszarpnął sztylet zza pasa jednego z przeciwników, skoczył do Paulusa, chwycił go za długie, siwe włosy i wypchnął do przodu, przykładając mu ostrze sztyletu do pomarszczonej szyi. Czterej pozostali strażnicy dobyli broni, ale stali bez ruchu. - Każ im odejść - polecił Manannan - albo koniec z tobą. - Cofnijcie się - zaskrzeczał Paulus. - Zostawcie nas samych! - Prowadząc swych rannych kolegów, strażnicy wyszli z pokoju i zamknęli za sobą drzwi. Manannan odchylił Paulusowi głowę i zadrasnął mu skórę na szyi, tak że na jego białą tunikę pociekła cienka strużka krwi. - Zabierzesz nas teraz tam, gdzie jest moja zbroja i mój koń - syknął Manannan - a wtedy być może pozwolę ci odejść żywym. - Rzucił okiem na Morrigan. - Idziesz ze mną? - A co mi pozostaje? - A więc poprowadź mnie na tyły tego domu. Strażnicy pewnie już tam są, ale przedrzemy się przez nich. Ciągnąc pojękującego Paulusa, weszli do ogrodów. Zapach kwiatów przyprawiał o mdłości. Czarno odziani strażnicy już na nich czekali, ale nie atakowali, podczas gdy Manannan podążył, zgodnie ze wskazówkami Paulusa, do stajni mieszczących się za wysokim białym murem. Znalazł tam Kuana, który stał nieruchomo jak posąg. - Coście z nim zrobili? - wściekał się Były Rycerz. - Jest teraz lepszy niż kiedykolwiek - odparł Paulus. - To samo chcieliśmy uczynić dla ciebie. Czemu nie chcesz zrozumieć, Manannanie? Dobrowolnie dawaliśmy ci nieśmiertelność! Były Rycerz pchnął starca na ścianę. - Nieśmiertelność? Niewiele brakowało, a stałbym się kimś takim jak wy: spijaczem dusz! - Nie bądź taki romantyczny - warknął Paulus. - Czy nie zabijasz zwierząt i nie jesz ich mięsa? Gdzie, pytam, jest różnica? A może chcesz mi powiedzieć, że byk nie ma duszy? To jest żywa istota z mięsa, krwi i kości... a dokładnie tym samym jest człowiek. Stworzyliśmy doskonały eliksir życia. Jak śmiesz nas osądzać? - Nie będę z tobą dyskutował, Wampirze. Nie ma o czym. Gdzie jest moja zbroja? Paulus poprowadził go do obszernego pomieszczenia na tyłach stajni. Tam na drewnianych stojakach wisiało dziewięć srebrnych zbrój. Manannan poczuł narastający gniew i przełknął ślinę. - To wszystko, co pozostało po rycerzach, którzy tutaj przybyli! Dzielni ludzie, którzy je nosili, są martwi, tak samo jak ty, Paulusie. Chociaż nadal chodzicie po ziemi, jesteście nieżywi: zniszczeni i zdegenerowani. - Odwrócił się do Morrigan. - Osiodłaj Kuana. - Stażnicy zbierają się przed stajnią - powiedziała. - Nie zwracaj na nich uwagi. Osiodłaj konia. - Nie pozwolą nam stąd wyjść. - To wyrąbię sobie pośród nich drogę. Siodłaj. - Jeszcze nie jest za późno, Manannanie - szepnął Paulus. - Może byłem trochę za ostry, ale nadal masz szansę się do nas przyłączyć. Zaczekaj i porozmawiaj z Samildanachem... to twój przyjaciel. - On nie żyje, Paulusie. Nie rozmawiam z nieboszczykami. - Morrigan wprowadziła zimnego konia do pomieszczenia, a Manannan podszedł do niego, ciągnąc ze sobą Paulusa. Podał Morrigan swój nóż. - Jeśli będzie się szarpał albo nawet poruszy się, zabij go. Dasz radę? - Uczynię to z przyjemnością - odparła, przystawiając starcowi nóż do gardła. Ten uśmiechnął się blado. - Jak długo, moja droga, wytrzymasz na świecie pełnym krwi bez Ambrii? Będziesz potrzebowała pożywienia, a oni cię za to znienawidzą. Zniszczą cię. Morrigan nie odpowiedziała, ale Były Rycerz zauważył, że w jej oczach pojawił się niepokój. Nie umiejąc znaleźć słów pocieszenia, w milczeniu podszedł do swej zbroi. - Uważaj! - krzyknęła dziewczyna i Manannan odwrócił się, unikając kopii, która miała trafić go w plecy. Strażnik, który ją rzucił, wyłonił się zza przegrody i podbiegł do niego z uniesionym mieczem. Były Rycerz jednym ruchem wydobył swe srebrzyste ostrze z pochwy zawieszonej na stojaku. - Nie masz ze mną szans - zwrócił się do strażnika. - Bądź rozsądny... a przeżyjesz. Strażnik wykrzyknął jakieś plugawe wyrazy i rzucił się do ataku. Manannan skontrował jego niezdarne pchnięcie i płaskim ciosem trafił go w szyję. Głowa spadła z ramion na zarzuconą sianem podłogę. Manannan szybko nałożył swoją zbroję, zapinając sprzączki napierśnika i nakładając naramienniki. Poczuł mdłości i zaczął drżeć, pot spłynął mu z czoła do oczu. - Bądź silny, Manannanie - błagała Morrigan. Zmusił się do uśmiechu i podszedł do Paulusa. - Masz teraz, Wampirze, ostatnią szansę, by zachować swe nędzne życie. Otwórz wrota pomiędzy światami. - Nie mogę tutaj. Wpuszczę potwory. Musi być miejsce na tunel. - Zginiesz więc - szepnął Manannan, przykładając mu miecz do brzucha. - Zaczekaj! - poprosił starzec. - Mogę porozumieć się z Ollathairem! Niech on otworzy wrota. - A więc zrób to! Paulus kiwnął głową i zamknął oczy. Krąg złotego światła powoli pojawił się na przeciwległej ścianie i Manannan ujrzał jaskinię pełną ludzi i Ollathaira rozmawiającego z wysokim mężczyzną o złotorudej brodzie. Patrzył, jak czarnoksiężnik zesztywniał i odwrócił się. Potem Były Rycerz usłyszał w swojej głowie głos Zbrój mistrza. - Nie drażnij mnie, Manannanie! Precz stąd! Dołącz do swoich braci! - Potrzebuję twojej pomocy, Ollathairze - powiedział głośno Były Rycerz. - Morrigan jest ze mną. Musisz otworzyć wrota. - Jeśli to są jakieś diabelskie sztuczki, zapłacisz mi za to! Manannan potrząsnął głową. - Otwórz wrota, Zbrojmistrzu. Potem udzielę ci odpowiedzi. - Niech i tak będzie - rzekł Ollathair i wizja znikła. Były Rycerz oparł miecz o ramię Paulusa. - Morrigan, myślę, że lepiej będzie, jeśli i ty nałożysz zbroję. Weź tę po lewej stronie: należała niegdyś do Pateusa, a on miał delikatną budowę ciała. Patrzył, jak zdejmuje suknię, a potem odwrócił się do starca. - Powinienem cię zabić - szepnął. - Na Źródło, zasłużyłeś sobie na to! Ale nie uczynię tego. - Nie bądź taki święty, Manannanie, tylko dlatego, że wasze obyczaje różnią się od naszych. W twoim nędznym świecie tysiące giną podczas wojen i epidemii. Ich ciała do niczego się nie przydają. U nas śmierć pojawia się rzadko, bo nie znamy bitw ani chorób. Nasz naród posiada wysoką kulturę. - Karmicie się śmiercią, Paulusie... nieszczęściem innych ludzi. Czy wleczecie ich, błagających o litość, na śmierć? Czy boją się tak jak ty kilka minut temu? Czy proszą o zmiłowanie, tak jak ty byłeś gotów przed chwilą? - Prawdopodobnie tak - przyznał Paulus - chociaż zbiorniki z Ambrią znajdują się w północnej części miasta, a ja nigdy nie musiałem ich odwiedzać. Ale przecież w waszym świecie królowie i książęta skazują ludzi na śmierć. Mają niewolników, których życie zależy od kaprysu ich właścicieli. - Żadne słowa nie sprawią, byśmy zdołali się porozumieć - powiedział Manannan. - Ty i twój lud jesteście wcieleniem zła, ale dla ciebie to tylko puste słowa. Zostaniecie zniszczeni... z czasem. - Rzucił okiem na Morrigan, która zapinała właśnie srebrne nagolenice i odczekał, aż przypnie miecz do pasa, a potem poklepał Kuana po szyi. - Chodź, wierny rumaku, wracamy do domu. - Nie słyszy cię - rzekł Paulus. - Ten koń nie żyje. Ale jest teraz szybszy niż kiedykolwiek i nie sprawi ci zawodu. - Nie zawiódłby mnie, żyjąc, ale wtedy uczyniłby to dobrowolnie - odparł Manannan. - Idź Paulusie. Jesteś wolny. Starzec odwrócił się, ale przed sobą ujrzał Morrigan z mieczem w dłoni. - Co ty robisz? - szepnął Paulus. - Powiedział, że jestem wolny. - To on tak twierdzi - syknęła kobieta - ale ja należę do Vyre, Paulusie, i jestem przesiąknięta złem. Stałam się tym, co ze mnie uczyniliście. - Nie! Proszę. Błagam cię, Morrigan. Przyniosę ci Ambrii... ja... Wbiła mu miecz w bok, wypruwając wnętrzności. Upadł, krzycząc, na podłogę stajni. Morrigan podbiegła do Manannana i wskoczyła na siodło za nim. - Ruszaj! - krzyknęła. Martwy rumak napiął mięśnie i wybiegł ze stajni. Widząc go, strażnicy rozpierzchli się. Od zbroi Manannana odbiło się kilka strzał, a po chwili uciekinierzy znaleźli się pośród pól. Przed nimi widać było drzewa i mroczne wejście do tunelu prowadzącego do wrót. - Dlaczego go zabiłaś? - krzyknął Manannan. - A dlaczego ty nie? - odparła. Kuan biegł, nie zwalniając kroku. Z jego martwego ciała wystawały strzały i Były Rycerz poczuł ogromny żal. Galopem wpadli do tunelu i zrobiło się ciemno, ale kiedy Manannan uniósł miecz i krzyknął „Ollathair!”, ostrze zapłonęło białym światłem, w którym odbiły się niezliczone oczy znajdujące się po obu ich stronach. - Potwory za nami! - zawołała Morrigan, a Manannan obejrzał się i zobaczył stado wielkich, wilkopodobnych bestii, które biegły ich śladem. Rzucił okiem przed siebie... tunel się kończył. A wrota były nadal zamknięte. - Czy to był wróg? - zapytał Llaw, gdy zgasło lśniące, złote lustro. - Mam nadzieję, że nie - odrzekł Ruad. - To był Manannan. Kazałem mu przejść przez czarne wrota, by odszukał rycerzy Gabali i teraz muszę sprowadzić go z powrotem. - Powiedziałeś, że zło, znajdujące się za wrotami, pokonało ich. Skąd wiesz, że nie wywarło wpływu na Manannana? To może być podstęp. - Jeśli tak, to on... oni... pożałują tego. Mam jeszcze pewną moc. Będę z powrotem rano. - Ruad skierował się do drzwi, ale Llaw zawołał za nim. - Czy mam wysłać za tobą ludzi? - Nie. Jeśli to pułapka, nie zdołają mi pomóc, a jeśli nie, to nie będą mi potrzebni. Czarnoksiężnik wyszedł na dwór, rad, że opuścił jaskinię i oddalił się od pełnego nadziei spojrzenia Llawa Gyffesa. Skąd ten człowiek miał znać się na magii? Był kowalem i nie pobierał żadnych nauk. Dla niego wrogami byli zwykli ludzie. Nie interesowało go, że czerpią niezwykłą moc z Czerwieni. A poza tym miał przecież przy sobie wielkiego czarnoksiężnika, Ollathaira. Dowiedz się, jak można ich zabić. Czy rzeczywiście myśli, że to takie łatwe? Sam Samildanach prawie dorównywał Ruadowi Ro-fhessie i to zanim przeszedł przez wrota. Kto wie, do jakich okropności jest teraz zdolny. Ruad przedzierał się przez śnieg, aż dotarł do wierzchołka niewielkiego pagórka znajdującego się ponad jaskinią. Wiatr wył, kiedy wkraczał w krąg utworzony z drzew. Wybrał zacienione miejsce, zebrał drewno i ułożył z niego niezgrabny ostrosłup. Nie potrzebował podpałki. Sięgnął do Czerwieni i przeciągnął dłonią nad jedną z gałęzi. Buchnął płomień i czarnoksiężnik rzucił ją na stos. Przez pewien czas siedział, rozmyślając nad tym, co mogło się stać, a nie nastąpiło. Potem wyprostował się i odnalazł spokój Bieli. Wkrótce otworzy wrota, ale najpierw musi się zastanowić i przygotować. Jeśli Manannan zmienił się i zdeformował, zabije go. Jeśli nie, to poprosi Byłego Rycerza o radę i pomoc w zaplanowaniu... jak tego chciał Llaw... jak bronić się przed złem niesionym przez Samildanacha. Złem? Przez chwilę obracał to słowo w myślach. Co oznaczało? Samildanach był rycerzem, przysięgał walczyć z niesprawiedliwością. Zawsze nienawidził zła. A jednak teraz Ruad obawiał się go bardziej niż kogokolwiek. A jak teraz Samildanach postrzega jego, Ruada? Jako wcielenie zła? Czy wszystko jest względne? Jest tylko kwestią punktu widzenia? Rycerze Gabali przemierzali dziewięć księstw, pilnując sprawiedliwości, ale swe werdykty wspierali kopią i mieczem, a to oznaczało, że ich moc opierała się na strachu. A strach jest przecież bliskim krewnym zła. Ruad potrząsnął głową. Nie ma czasu na takie rozważania. Ponownie wyobraził sobie twarz Manannana i ciemne tło, które zobaczył przez złociste okno. Przypomniał sobie, że było tam coś, co zwróciło jego uwagę. Skoncentrował się na tym wspomnieniu, usiłując uzyskać wyraźniejszy obraz. Coś połyskiwało w tle. Lustro za plecami Manannana? Nie, nie lustro. Rycerz w zbroi? Niezupełnie. Nie poruszało się... było nieożywione... ale w niezwykły sposób znajome. Myśl, człowieku! Jeszcze raz wzniósł się do Bieli, oczyszczając swój umysł, uwalniając się od lęku i wątpliwości. Jedyną istotną rzeczą był lśniący przedmiot. Reszta zblakła. Wreszcie zrozumiał, co to jest: ozdobny naramiennik, który zrobił dla Edrina. Wisiał na drewnianym stojaku razem z resztą zbroi. Ruad otworzył oko, czując, że w ustach mu zaschło, a serce wali jak młotem. Spróbował odnaleźć spokój, ale okazało się to niemożliwe. Zbroje rycerzy Gabali znalazły się w jego zasięgu, bo jeśli była tam zbroja Edrina, to gdzież miałyby znajdować się pozostałe? Pomyślał o Manannanie. Wrota należy otworzyć wkrótce, ale jeszcze jest na to czas. Brakowało mu mocy, więc wzniósł się do Czerni, wypełniając swe ciało siłą, czując, jak prężą się jego mięśnie. Potem odnalazł Czerwień. Przeszył go lęk, gdy obmył go ten Kolor... tak potężne zaklęcie promieniuje na wielkie odległości. Musi zdążyć, zanim Samildanach go zlokalizuje i przybędzie, by zabić. Wyobraził sobie zbroje, które wykonał dla rycerzy Gabali: ozdobne hełmy, fartuchy, nagolenice, rękawice i miecze ze srebrzystej stali, która nigdy nie pokryje się rdzą. Przyciągnął do siebie wspomnienia i sięgnął. Zakręciło mu się w głowie. Ból ogarniał go falami. Raz już tego próbował... sześć lat temu... i wtedy odrzucił go utworzony zaklęciem mur. Teraz jednak zniknął. Czując bliskość swych dzieł, popatrzył oczami duszy i ujrzał Manannana i Morrigan pędzących w stronę wrót. Kobieta miała na sobie zbroję Pateusa. Szybko sięgnął ponownie. Jest! Wielka sala, siedem kompletów zbroi i siedem mieczy. Wrócił do swego ciała, zachowując w pamięci to miejsce, i wypowiedział głośno słowa wezwania. Powietrze zatrzeszczało, a Ruad poczuł ból głowy. Jęknął i z nosa popłynęła mu krew. Teraz było już jednak za późno, by zatrzymać ten proces. - Chodźcie do mnie! - krzyknął. - Chodźcie do Ollathaira! - Z ziemi u jego stóp wystrzelił błysk światła, który rozrzucił ognisko. Odgarnął popiół z kolan i z wysiłkiem zwalczył palący ból w piersiach. Stracił czucie w lewej ręce, a w głębi duszy zaczął odczuwać panikę. Jeśli serce odmówi mu teraz posłuszeństwa, wszystko będzie stracone. Uspokój się. Tylko spokojnie, pomyślał. - Chodźcie do mnie! - szepnął raz jeszcze. Dookoła Ruada powstał krąg płonących świateł, migoczących w blasku księżyca, prawie przezroczystych. Patrzył, jak się kształtują i stają coraz bardziej namacalne. Opadł na ziemię i głęboko wciągnął powietrze w płuca. Dookoła niego, niczym duchy rycerzy, stały zbroje Gabali... a mając je do dyspozycji wraz z niezwykłą mocą Ruada, Llaw Gyffes zyskiwał pewną szansę. Zbrojmistrz podniósł się na nogi. Musi teraz otworzyć wrota Manannanowi. Zebrał swe gasnące siły, jeszcze raz rzucił okiem na osiem milczących postaci, a potem rozpoczął zaklęcie otwierające wrota. Ból rozdarł mu klatkę piersiową, a palce lewej ręki stały się jak martwe. Pojawiły się czarne wrota. Ruad wiedział, że znajduje się u kresu sił, że otworzywszy wrota, zdoła utrzymać zaklęcie tylko przez kilka sekund. Nie mógł więc otworzyć ich za wcześnie... ani też, oczywiście, za późno. Przypomniał sobie, z jaką prędkością Manannan pokonywał tunel i uznał, że powinien znaleźć się przy wrotach wkrótce... a może jest tam już teraz. To oznaczałoby, że stwory chaosu już się do niego zbliżają. Jęknął z bólu i chwycił się za pierś. Jego oddech stał się przerywany, a oczy zalał mu pot. Opadł na kolana i usiłował uspokoić szaleńcze bicie serca. Ból nieco złagodniał. Ruad powoli zbliżał się do końca zaklęcia. Po jego prawej stronie coś zaskrzypiało. Odwrócił się i rozejrzał dookoła, usiłując mruganiem pozbyć się potu w oczach. Cisza zapanowała ponownie, a blask księżyca odbijał się od ośmiu kompletów zbroi. Ośmiu? Powinno być ich siedem! Jakaś siła, niczym niewidzialne ręce, podniosła go i przyciągnęła do najbliższej z nich. Ruad podniósł wzrok i ujrzał, że przyłbica otwiera się powoli i usiłował wrócić na swoje miejsce, ale był zbyt osłabiony. Podchodził coraz bliżej i nie mógł uczynić nic więcej, jak tylko wpatrywać się w unoszącą się przyłbicę. Przyciąganie wygasło. Ruad chciał uciekać, ale nie mógł oderwać oczu od ozdobionego piórami hełmu i czerni, która znajdowała się wewnątrz. Zza chmury wyłonił się księżyc. Jego srebrzysty blask oblat tajemniczą postać i Ruad patrzył, jak zbroja ciemnieje i powoli staje się szkarłatna. Z wnętrza hełmu patrzyła na niego para czerwonych jak krew oczu. - Giń, zdrajco! - rzekł Samildanach. Zbyt późno dostrzegł Ruad sztylet w urękawiczonej dłoni. Wbił się on w brzuch czarnoksiężnika i rozciął ciało, dochodząc do płuc. Ruad opadł na ziemię... Samildanach cofnął się o krok... i zniknął. Czarnoksiężnik próbował odwrócić się na brzuch, ale ból był zbyt wielki. Krew rzuciła mu się do gardła. Próbował ją przełknąć i zakrztusił się, wypluwając krwawą pianę na brodę i przód tuniki. Wiedząc, że zostało mu tylko kilka sekund życia, Ruad opadł na plecy i wyciągnął rękę w stronę wrót. - Otwierać! - syknął, kończąc zaklęcie. Zrobiło mu się gorąco i wszelki ból zniknął. Ujrzał ponownie dzień, kiedy został Zbrojmistrzem i wspomniał radość na twarzach swoich rycerzy. - Z tobą na czele zmienimy świat, przyjacielu - powiedział wtedy Samildanach. - Nie będę wam do tego potrzebny, lordzie Rycerzu - odparł mu Ruad. Gwiazdy zaczęły chować się za chmurami i Ruad usłyszał dźwięk przypominający szum oceanu. - Nie chcę umierać - szepnął. - Chcę... - Wielki płatek śniegu spadł mu na oko i stopniał jako jedyna łza, która kiedykolwiek płynęła po twarzy tego człowieka. Trzy potwory padły. Jeden z nich wił się na ścieżce, trzymając kurczowo kikut odciętego ramienia. Manannan i Morrigan cofnęli się pod same wrota, a tymczasem kilkanaście następnych bestii zbliżało się do nich ostrożnie. Niezmarły rumak, Kuan, stał obok bez ruchu, nie niepokojony przez stado, które interesowało się wyłącznie żywym mięsem. Ogromny stwór, znacznie większy od niedźwiedzia, opadł na cztery łapy i rzucił się w stronę Morrigan. Kobieta wbiła mu głęboko w paszczę swój srebrny miecz, sięgając aż do gardła. Mimo to rozpędzona bestia rzuciła nią o wrota. Manannan nie miał czasu, by pomóc Morrigan. Tnąc na lewo i prawo, trzymał z dala inne potwory, ale mimo to stawały się coraz śmielsze, rzucając się w przód i wycofując, atakując go swymi długimi, zakrzywionymi szponami. Wielki wilk podkradl się na czworakach, kryjąc się w cieniu po lewej stronie Manannana. Były Rycerz zauważył go, gdy było już za późno, kiedy potwór skoczył znienacka i zbił go z nóg. Miecz wypadł mu z ręki. Manannan przekręcił się pod jego cielskiem i z całej siły uderzył opancerzoną dłonią w pysk. Inne stwory natychmiast rzuciły się na Byłego Rycerza, szarpiąc jego zbroję, wbijając szpony w hełm, ciągnąc i rozdzierając, szukając ciepłego ciała pod srebrzystą stalą. - Kuan! - krzyknął Manannan. - Do mnie! - Niezmarły koń zadrżał. Wołanie rozległo się ponownie, a koń cofnął się, potrząsając swą wielką głową. A potem w martwych, szarych oczach pojawił się błysk życia. - Kuan! Rumak napiął mięśnie i runął na stado, waląc kopytami i kopiąc z niezwykłą siłą. Bestie rozpierzchły się, a Manannan chwycił lejce i podciągnął się na nogi. Potem sięgnął po miecz. Morrigan wydobyła się spod ogromnego trupa niedźwiedziopodobnej bestii i zbliżyła się do rycerza i konia. W pierwszej chwili stado spłoszyło się nagłym atakiem wierzchowca, ale teraz potwory zbierały się do następnego ataku. Manannan poklepał rumaka po szyi. - Witaj w domu, stary. Gdy bestie znowu się na nich rzuciły, Kuan zaatakował je. Były Rycerz próbował go powstrzymać i patrzył ze zgrozą, jak potężne szpony rozdzierają ciało konia. Nagle całą scenę oświetlił promień księżyca. - Do tyłu! - zawołał Manannan do Morrigan. Nie potrzebowała, by jej to powtarzał, i skoczyła w wąski otwór. - Kuan! - ryknął Były Rycerz, ale rumak go nie usłyszał. Wciąż walczył z potworami, mimo okropnych ran. - Manannan! - krzyknęła Morrigan. - Wrota się zamykają! - Mężczyzna przez kilka sekund patrzył na ostatnie chwile swego wierzchowca. Potem odwrócił się i popędził w kierunku wrót. Zamigotały mu przed oczami, więc kilka ostatnich jardów pokonał jednym skokiem, rzucając się na wznak na pokrytą śniegiem ziemię po drugiej stronie. Kiedy wreszcie wstał i spojrzał za siebie, wrota znikły. Morrigan dotknęła jego ręki. Odwrócił się i ujrzał upiorny krąg i milczących ponuro rycerzy Gabali. - Wielkie nieba - wyszeptał. A potem dostrzegł nieruchomą postać Ollathaira i podbiegł do niej. Na tunice i śniegu dookoła było pełno krwi. - Patrz - wskazała Morrigan. Obok ciała Ollathaira widniały ślady stóp, które, jak się wydawało, pojawiły się znikąd. - To Samildanach - stwierdził Manannan. Zdjął rękawicę i delikatnie zamknął oko czarnoksiężnika. - Co teraz? - zapytała Morrigan. - Jakie mamy szansę bez niego? Były Rycerz nie potrafił znaleźć słów. Dawno temu uważał Ollathaira za swego mistrza i przyjaciela. Dla nich wszystkich był jak ojciec, a rycerze uwielbiali go. Był dobry i mądry, a Kolory obdarzyły go hojnie. Teraz leżał martwy na śniegu, zamordowany przez przyjaciela. - Ten człowiek nie powinien był tak skończyć - szepnął Manannan. - Nie żywię dla niego współczucia - powiedziała Morrigan. - Sam sprowadził na siebie zgubę, kiedy wysłał rycerzy przez wrota. Chodźmy stąd. Zimno mi. Manannan dostrzegł jakiś ruch i patrzył teraz na wyposażoną w pochodnie grupę mężczyzn wspinających się na grzbiet wzgórza. Czekał, aż zbliżą się do kręgu. Wysoki wojownik o złotorudej brodzie wszedł do jego środka. - A więc to była pułapka, ty draniu! - powiedział Llaw Gyffes, dobywając topora zza pasa. - Nie zabiłem go - odparł Były Rycerz. - Popatrz tu, na te ślady. - Broń się! - ryknął Llaw, rzucając się do przodu. Manannan uchylił się przed ciosem i prawym sierpowym uderzył napastnika w szczękę. Llaw Gyffes ciężko upadł na ziemię, ale natychmiast się podniósł. - Dość tego! - krzyknął Manannan. - To był mój przyjaciel! Llaw szykował się do następnego ataku, ale Lamfhada przepchnął się przez tłum i ukląkł przy zwłokach Ruada. Gdy Llaw Gyffes zbliżał się do Manannana, chłopiec zawołał do niego. - Popatrz na tę ranę! - powiedział Lamfhada. - Nie zrobił jej miecz, ale jakieś wąskie ostrze podobne do sztyletu. A on nie ma noża. Llaw przyklęknął i zbadał ranę, a potem podniósł wzrok na Byłego Rycerza. - Nadal ci nie ufam - stwierdził - ale przypuszczam, że teraz stało się to nieistotne. Wróg gromadzi wielką armię, którą prowadzą rycerze czarnoksiężnicy, a my nie mamy już maga, który by nas bronił. - Odwrócił się i przez chwilę patrzył wdał. Manannan podszedł do niego. - Z czasem mi zaufasz - rzekł - albowiem ja nie kłamię i dochowuję wierności moim przyjaciołom. - Dużo nam to pomoże! - Llaw uśmiechnął się. - Szykuję się do wojny z wrogiem, którego nie mam szans pokonać. Nie jestem generałem. - Odwrócił się do kręgu twarzy oświetlonych blaskiem pochodni. - Spójrz tylko na nich - powiedział. - Traperzy, zbiegli chłopi i skrybowie. Ani jeden nie ma kolczugi. Co mamy robić, kiedy pojawi się armia wroga? - Walczyć albo uciekać - odparł Manannan. - Są tylko dwie możliwości. - Nie możemy uciec. Wczoraj przyszedł do nas człowiek, który powiedział nam, że flota króla wpłynęła do Cithaeron z tysiącem żołnierzy na pokładzie. Nie ma już dla nas odwrotu: wyłapią nas jak szczury. Manannan milczał przez chwilę. - Rozejrzyj się - powiedział wreszcie. - Puszcza jest wielka i armia nie zdoła zmusić was do otwartej walki. Nie pozwól, by dzisiejsze koszmarne wydarzenia doprowadziły cię do rozpaczy. Pora pogrzebać Ollathaira i pożegnać jego duszę. Z tyłu kręgu zrobił się jakiś ruch i ludzie rozstąpili się, by przepuścić Nuadę i Groundsela. Krępy banita popatrzył na zwłoki. - A więc - rzekł - to jest ten wielki czarnoksiężnik. Bardzo nam się przydał. - Co ty tutaj robisz? - zapytał Llaw. - Chyba się trochę oddaliłeś od swoich terenów łowieckich. Tutaj nie ma co kraść. - Cieszę się, że także i ciebie widzę, Llawie - stwierdził Groundsel, uśmiechając się. - Ja znalazłem się tutaj, jak twierdzi Nuada, z powodu mojego przeznaczenia. Rozmawiał z Dagdą i obaj zdecydowali, że bohater Groundsel musi spotkać się z czarnoksiężnikiem Ollathairem. Cóż, już go spotkałem. Trochę krótko to trwało, ale takie jest życie. Rano wracam do domu. - Zaczekaj! - odezwał się Nuada. - Nie to mówił Dagda i dobrze o tym wiesz. Ale nie będziemy o tym dyskutować w tej chwili. Pochowajmy tego człowieka, a ja powiem o nim kilka słów. - Nie ograniczysz się przecież do kilku słów, poeto - rzekł Groundsel. Banita, mrużąc oczy przez chwilę bacznie przyglądał się Manannanowi, a potem odwrócił się bez słowa i wycofał się z kręgu mężczyzn. Llaw nakazał, by przeniesiono ciało Ruada do jaskiń. Inni dźwigali zbroje Gabali. Manannan przyłączył się do Morrigan, która przez cały czas była dziwnie milcząca. Były Rycerz spojrzał jej w twarz. Wyglądała blado i niezdrowo w blasku księżyca. - Jak się czujesz, Morrigan? - Zostaw mnie - szepnęła. - Muszę się stąd wydostać. - Dlaczego? - Jestem zmęczona. Powinnam... odpocząć. Pozwól mi odejść. - Chodźmy do ich obozu. Tam odpoczniesz. I zjesz... - zniżył głos do szeptu. - O to ci chodzi? Potrzebujesz Ambrii albo... Posłuchaj, Morrigan, musisz z tym walczyć. Musisz. - Postaram się. Ale teraz zostaw mnie na jakiś czas. Chcę być sama. - Tego właśnie nie powinnaś robić. Wyrwała mu rękę i rzuciła wściekłe spojrzenie. - Odejdź! - syknęła, ale on nawet się nie ruszył. - Wiem, że interesował cię wyłącznie Samildanach - powiedział łagodnie - a ja byłem tylko przyjacielem, któremu się zwierzałaś. Alej a ciebie kochałem, Morrigan. Nadal cię kocham. Na chwilę wytworzyło się pomiędzy nimi napięcie, ale potem kobieta jakby zapadła się w sobie. - Wielcy bogowie światła - szepnęła. - Pomóżcie mi! - Były Rycerz podszedł do niej i niezręcznie wziął ją w objęcia. Zawadzały mu zbroje, które oboje mieli na sobie. - Chodź ze mną - powiedział i poprowadził ją w ślad świecącej pochodniami kolumny. Znalazłszy się w jaskiniach, Morrigan zdjęła zbroję i zjadła trochę mięsa i suszonych owoców. Potem pożyczyła kilka kocy j poszła spać w głąb jaskiń. Wielu ludzi towarzyszyło Llawowi i Nuadzie na pogrzebie czarnoksiężnika Ollathaira i wysłuchało mowy poety. Gdy z wolna wracali do jaskiń, jeden z mężczyzn został z tyłu. Był zmęczony i bolała go stara kontuzja kolana, jakiej doznał, gdy spadł z konia, a zwierzę przygniotło go do ziemi. Zatrzymał się i przez jakiś czas siedział na zwalonym przez burzę drzewie. Masował kolano, aż ból złagodniał i już chciał wstawać. Wtedy ujrzał stojącą opodal kobietę. Była młoda i piękna, a jej włosy lśniły srebrzyście w blasku księżyca. - Lepiej wracać do jaskiń - poradził jej. - Tutaj jest zimno. - Ja także zmarzłam - powiedziała, siadając obok mężczyzny, opierając głowę na jego ramieniu i kładąc mu rękę na udzie. - Ale w jaskini jest straszny tłok. Zostań ze mną trochę. - Odwrócił się do niej i wsunął dłoń pod koc, którym była okryta, przeciągając nią po jej bokach i rozkoszując się delikatnością jej ciała. Nie chciało mu się wierzyć, że nie kazała mu przestać... położył ręce na jej piersiach. Uniosła twarz i pocałowali się. Zapominając o zimnie, mężczyzna zaczął ją niezręcznie rozbierać. - Nie mogę w to uwierzyć - szepnął. - Nigdy w życiu mnie coś takiego nie spotkało. Co za noc! Ależ mam szczęście! Morrigan milczała. A potem jej wargi spoczęły na jego szyi... ROZDZIAŁ 16 Lamfhada siedział z Gwydionem i patrzył, jak topnieje śnieg, a małe białe i żółte kwiatki wyłaniają się na pokrytej jeszcze lodem łące. Niebo było cudownie niebieskie, a słońce jaskrawo oświetlało góry. Starzec poklepał młodzieńca po ramieniu. - Nie wpadaj w rozpacz, przyjacielu - rzekł Uzdrowiciel. - Wiem, że jest wielu, którzy się ze mną nie zgodzą, ale nasz przyjaciel znalazł wreszcie spokój w świecie znacznie lepszym niż ten. - Był dla mnie taki dobry - powiedział Lamfhada. - Przyjmował mnie w swoim domu i wiele mnie nauczył. A ja zrobiłem z metalu ptaka, który potrafił latać. Otworzył dla mnie nowy świat. - Był dobrym człowiekiem, ale trafiła mu się przykra śmierć. Jednak to nie jest ostateczny koniec, uwierz mi. Zaufaj moim siwym włosom: wiele w życiu widziałem i wiele się nauczyłem. - Ja też wiem więcej niż przedtem. - Młodzieniec wzruszył ramionami. - Zło jest silne i zawsze zwycięża. - Poznałeś tylko część cyklu, Lamfhado... tę, która odbywa się teraz. Dobro i zło ścigają się nawzajem. Jeśli znajdziesz się w niewłaściwym miejscu, stwierdzisz, że zło triumfuje. Ale dalsza podróż pokaże ci, że w końcu przegra, znowu wygra, przegra... i tak w nieskończoność. - I nic nie zostaje nigdy osiągnięte? - To zależy, co uważasz za osiągnięcie. - Starzec zachichotał. - Wygrana nie jest najważniejsza. Liczy się walka. - Ale po co walczyć, jeśli nie ma się szans? - Przyjrzyj się dokładniej tej myśli, bo w niej zawarta jest najpotężniejsza broń zła. Co mam zrobić, jeżeli jestem taki maty i słaby? Dlaczego nie miałbym ukraść jakiegoś drobiazgu, skoro wszyscy to czynią? Po co mam starać sią być uczciwym, jeśli wtedy jestem biedny i pogardzany? Jakże mam zmienić świat? A jednak wszystkie idee, dobre i złe, zrodziły się w sercu pojedynczej istoty ludzkiej. Stamtąd dopiero przeszły od osoby do osoby, od setek ludzi do następnych. - Trochę to chyba dla mnie za trudne, Gwydionie - powiedział Lamfhada, wyciągając nogi i wstając. - Nie wszystko zrozumiałem. Starzec podniósł się także. .Ruad był dla ciebie dobry i wskazał ci, jaką powinieneś obrać drogę. Pokaż ją także innym. Im więcej ludzi pójdzie w jego ślady dzięki tobie, tym większe będzie zwycięstwo Ruada. W ten sposób śmierć nie położy kresu jego działaniom. Ale jeśli wpadniesz w rozpacz i wybierzesz inną drogę, jego praca pójdzie na marne. To twój dług, przyjacielu. - Alejak mam to uczynić, kiedy zabrakło jego wskazówek? - Na początek postaraj się wyrzucić z serca nienawiść, bo to jest następna broń naszego przeciwnika. Nigdy go nie pokonamy, stosując jego własne metody. Możemy zniszczyć jego wysłanników, ale jeśli będziemy czynić to z nienawiścią, powoli, ale niewątpliwie, staniemy się zastępcami tych, których zgładziliśmy. - Nie jestem uczonym, Gwydionie, tylko zbiegłym niewolnikiem. Nie pojmuję większości z tego, co mówisz. Gdybym był starszy i silniejszy, chwyciłbym miecz i dołączyłbym do szeregów armii Llawa Gyffesa. Zabijałbym wszystkich, którzy służą królowi. - Może prawda cię odmieni - rzekł Uzdrowiciel, odwracając wzrok. - A może nie. Postaraj się znaleźć spokój, Lamfhado. - Starzec ruszył w dół stoku, gdzie uciekinierzy zbierali swoje rzeczy. Młodzieniec patrzył, jak powoli wraca do jaskiń. Jakże miałby pohamować nienawiść wobec tych, którzy zabili Ruada? Przecież zasłużyli sobie na to. Przeniósł wzrok na pierwsze wiosenne kwiaty. Im jest łatwiej, bo gdy umierają, po prostu wracają pod ziemię, w schronienie swoich cebulek, gotowe wyrosnąć na nowo. Ale ludzie nie mają takich możliwości. Tego dnia, gdy Złoty na nowo pojawił się w pamięci Lamfhady i pozwolił mu uratować starego, umierającego ogiera, chłopiec doznał niezwykłej radości, odnalazłszy w sobie moc dawania nowego życia. Ale teraz radość ta została przytłumiona bólem. Od tamtej pory bowiem młodzieniec nie zdołał powrócić do Złotego. A przecież, gdyby mu się to udało, mógłby uratować życie Ruadowi. Lamfhada zamknął oczy i poszukał schronienia w Żółtym. Unosił się w nim przez jakiś czas, zapomniawszy o całym świecie, ale słowa Gwydiona odbijały się echem w jego pamięci. Na początek postaraj się wyrzucić z serca nienawiść, bo to jest następna broń naszego przeciwnika. Nigdy go nie pokonamy, stosując jego własne metody. Możemy zniszczyć jego wysłanników, ale jeśli będziemy czynić to z nienawiścią, powoli, ale nieubłaganie, staniemy sią zastępcami tych, których zgładziliśmy. Przez cały czas ich znajomości czarnoksiężnik ani razu nie wypowiadał się o czymś z nienawiścią. Nawet w ostatniej chwili czuł litość dla swych upadłych rycerzy. - Nie żywię do nich nienawiści - powiedział Lamfhada. - Do nich ani do nikogo innego. - Zapamiętał się w Żółtym i wtedy pojawiły się pierwsze łzy, które wylał za przyjaciela. Myśli młodzieńca zawirowały i popłynęły bezwładnie na fali Kolorów. W pierwszej chwili Lamfhadzie to nie przeszkadzało, a potem ogarnęło go uczucie zbliżone do paniki, bo zaczął się gubić. Wyciągnął ramiona swej duchowej postaci i skoncentrował się na Żółtym, ale Kolory przepływały wokół niego niezwykle wartkim strumieniem. - Uspokój się - nakazał sobie. - Strach na nic się tu nie przyda. - Rwący kalejdoskop zwolnił i chłopiec znalazł się w pobliżu Czerwieni. Cofnął się, przekraczając Czerń i Zieleń, szukając Żółtego i drogi do domu. Wtedy ogarnęło go niezwykłe uczucie: zdał sobie bowiem sprawę, że nie jest sam. Nie usłyszał żadnych słów ani też nie poczuł niczyjego dotyku, a jednak był świadom, że ktoś znajduje się obok niego. - Przemów do mnie - poprosił, ale nie uzyskał odpowiedzi. Zamiast tego odczuł ciepło współczucia i przyjaźni. - Czy to ty, Ruadzie? - zapytał. - Powiedz mi. Pokaż mi. - Kolory cofnęły się, dając miejsce lśnieniu Złotego, który ogarnął młodzieńca. Wyczarowawszy złoty krąg, Lamfhada przeleciał poprzez tęczę i zawisł nad Puszczą nad Oceanem, rozciągającą się daleko w dole. Na tle nieba ujrzał rozmigotaną postać, unoszącą się nad obozem uciekinierów. Pospieszył tam, rozpoznając wojowniczego Cairbre. Czerwony rycerz błyskawicznie odwrócił się w jego stronę. - Czarnoksiężnik nie żyje, a ta żałosna armia nie zabierze nam dużo czasu odezwał się rycerz. - Co za strata czasu i energii. - Chyba nie powinieneś pojawiać się w puszczy - stwierdził Lamfhada. - Nie jesteś tu mile widziany. Na bladej twarzy Cairbre pojawił się jakby cień uśmiechu. - Nie masz na mnie rady, dziecino. Nie powstrzymasz mnie. Podróżuję tam, gdzie mi się spodoba. - Już nie - rzekł Lamfhada, unosząc rękę. Cairbre znalazł się nagle w złotej kuli. Rycerz usiłował ją przeciąć swoim mieczem, ale bez skutku. - Bez Ollathaira jesteście niczym! - wściekał się. - Nikt nie zdoła przeciwstawić się Samildanachowi! - Ja zdołam - odparł Lamfhada. - A teraz precz! - Kula pomknęła z oszałamiającą prędkością, a młody czarnoksiężnik podążył za nią nad skraj puszczy. Kolory utraciły tam swoją harmonię: Czerwień usuwała na drugi plan wszystkie inne. Lamfhada podniósł ręce i pojawiła się złota ściana, rozciągając się na wschód i zachód, a także, nad jego głową, na północ. Chłopiec rozprostował dłoń i zmusił swe palce, by stały się Czerwone, a potem dotknął ściany. Natychmiast przeszył go palący ból. Cofnął się, uleczył dłoń i wrócił do swego ciała. Czerwoni rycerze nie będą więcej szpiegować Llawa Gyffesa i to ich zaniepokoi. Znalazłszy się z powrotem na stoku wzgórza, Lamfhada wstał ze znużeniem. Wiedział, co musi uczynić, a co gorsza, co stanie się z nimi wszystkimi. Ale nie czuł lęku... bo nie był sam. Manannan przekonał Llawa o konieczności przeniesienia się w bezpieczniejsze miejsce, na wysoko położone łąki, gdzie można zbudować nowe chaty i dzień i noc pilnować, czy ktoś się zbliża. Przez dwa dni stu dwunastu uciekinierów wędrowało w głąb gór, mijając kilka niedużych osiedli. W każdym z nich dostali coś do jedzenia i miejsce na biwak. Trzeciego dnia dołączył do nich Elodan i jego tylna straż. Zacząłli się na kierujących się na północ żołnierzy, zabili pięciu i sami wycofali się, nie ponosząc strat. W końcu grupa uciekinierów dotarła do hal i zabrano się do ścinania drzew i wyrównywania gruntu pod domy. Pogoda była ładna, ale wszyscy wiedzieli, że wiosna jeszcze się na dobre nie zaczęła. Tymczasowe schronienia budowano więc pospiesznie, aby zdążyć przed ostatnim atakiem zimy. Llaw Gyffes i Groundsel pracowali niestrudzenie, pozbawiając ścięte drzewa kory, wlokąc pnie po zamarzniętej ziemi, organizując grupy robocze i łowieckie. Elodan wrócił ze swoimi dwudziestoma ludźmi do puszczy, by tropić żołnierzy i kierować innych uciekinierów do głównego obozowiska. Nuada nie wykonywał żadnych prac fizycznych, ale zarabiał na swoje utrzymanie wieczorami, przy ognisku opowiadając historie, żarty, baśnie i śpiewając pieśni. Manannan i Morrigan pozbyli się zbroi i pracowali razem z uciekinierami. Były Rycerz nie miał uzdolnień stolarskich ani budowlanych, ale starał się, jakmógł, pomóc tym, którzy potrafili wykonywać takie prace. Siódmego dnia od śmierci Ruada stała już nowa wioska, składająca się z trzydziestu prowizorycznych chat. Wrócił Elodan z wieścią, że żołnierze spustoszyli jeszcze dwie osady. W pierwszej z nich naliczono ponad dwieście ciał, ale do drugiej przed zwiadowcami dostały się wilki i nie dało się poczynić dokładniejszych obliczeń. Nuada poprosił przywódców o spotkanie, a jako miejsce wybrał głęboką jaskinię mieszczącą się nad łąkami. Rozpalił tam wielkie ognisko i czekał, aż wszyscy się zbiorą. Uzdrowiciel Gwydion usiadł obok Lamfhady i przyglądał się wojownikom kolejno zajmującym miejsca. Pierwszy pojawił się Groundsel: niski, krępy i brodaty, ulokował się plecami do ściany, tak żeby widziec wejście do groty. Gwydion zauważył, że jego prawa dłoń przez cały czas znajdowała się blisko rękojeści miecza. Następny nadszedł Llaw Gyffes wraz z Elodanem o pociągłej, jastrzębiej twarzy. Gwydion skłonił głowę, witając rycerza, który odpowiedział wymuszonym uśmiechem. Potem zjawił się Były Rycerz Gabali, Manannan, raz jeszcze w zbroi. On i Elodan mogliby być braćmi, bo obaj mieli podobne, orle rysy charakterystyczne dla szlachetnych rodzin. Jednak Manannan był silniej zbudowany, miał bardziej kwadratową twarz, a największą różnicę dawało się zauważyć w oczach. Elodan zaznał klęski i upokorzenia, i to od razu było widać. Groundsel odezwał się jako pierwszy. - No, Poeto, jesteśmy już wszyscy. Baw nas, bo, na bogów, bardzo nam tego potrzeba. Nuada wstał. - Dzisiaj nie mam dla ciebie pieśni, lordzie Groundselu - powiedział, rozglądając się swymi fiołkowymi oczami po przybyłych. - Musimy natomiast podjąć decyzję w ważnej sprawie. Pośród nas jest rycerz Gabali. Chciałbym, by zabrał teraz głos. - A co mam wam powiedzieć? - zapytał Manannan. - Jestem tu jako zwykły człowiek, niejako rycerz. Rycerze Gabali należą do przeszłości. - A więc powiedz nam o ich zakonie i co on oznaczał. - Chyba wszyscy zgromadzeni doskonale to wiedzą - odparł Manannan. - Do czego zmierzasz, panie Poeto? - Okaż cierpliwość, panie, i spełnij moją prośbę. - Nuada usiadł. Manannan odchrząknął. - To długa historia i nie chcę was nią zanudzać. Powiem tylko, że rycerze strzegli sprawiedliwości w dziewięciu księstwach, nie podlegając niczyim wpływom i nie poddając się władzy króla ani żadnemu z jego praw. Mogli pojawić się na zamku i podejmować decyzje oraz rozstrzygać spory. Czy to chciałeś usłyszeć? - Częściowo, Manannanie - odparł Nuada. - Ale czyż nie zdarzało się, że musieliście walczyć i zabijać w imię waszej sprawy? - Tak, chociaż nie tak często, jak twierdzą legendy. My... oni przede wszystkim reprezentowali prostych ludzi w sporach z właścicielami ziemskimi. Właściciele zaś mogli domagać się rozstrzygnięcia sprawy w walce, co zresztą było zgodne z prawem. - A dlaczego was potrzebowano? Manannan zaśmiał się nerwowo. - Dlaczego? Bo słabi potrzebują obrońców. Nie ma w tym żadnej tajemnicy. - A więc - rzekł Nuada - bez rycerzy Gabali słabi nie mieli nikogo, kto by ich reprezentował? - W istocie - zgodził się Manannan. - Może kiedyś zakon zostanie stworzony na nowo. Mam nadzieję, że tak się stanie. - A czemu nie teraz? - zapytał cicho Nuada. - Teraz, panie Poeto? Ależ Zbrojmistrz nie żyje, rycerze zostali skorumpowani, a król pozmieniał prawa. - Rycerze zawsze stali poza prawem: sam to powiedziałeś. Llaw Gyffes zerwał się na nogi. - Do czego zmierzasz, Nuado? Myślałem, że będziemy tu omawiać poważne sprawy! - Ależ właśnie to czynimy, Llawie Gyffesie - odparł Nuada. - Jesteśmy tu, aby mówić o odrodzeniu. Rycerze Gabali muszą wyruszyć znowu i ludzie powinni o tym wiedzieć. Muszą wyruszyć przeciwko królowi i jego czerwonym rycerzom. - Czemu nie? - stwierdził Groundsel. - Mamy przecież zbroje. Widok rycerzy bardzo poprawiłby morale. Podoba mi się ten pomysł. - Nawet o tym nie myśl w ten sposób - warknął Nuada. - Nie taki jest cel. Tak jest, rycerze muszą się pojawić. Ale mają to być prawdziwi rycerze, którzy złożą śluby na to samo, w co wierzyli wszyscy ich poprzednicy. - Ależ to niemożliwe! - zawołał Manannan. - Zapewniam cię, Poeto, nawet nie zdajesz sobie sprawy z tego, co proponujesz. Nikt z tu obecnych nie ma szans, mierząc się z Samildanachem, Pateusem, Edrinem czy którymkolwiek innym. W najlepszym wypadku byłby to pokaz, przedstawienie. Ja byłem rycerzem Gabali. Przygotowywałem się do tego przez lata, a potem, gdy już zostałem zaprzysiężony, długo jeszcze doskonaliłem swoje umiejętności. W tej puszczy nie ma ani jednego człowieka, którego nie pokonałbym bronią albo i bez niej... a ja nie miałbym cienia szansy, występując przeciwko Samildanachowi. Rozumiesz? Nie wystarczy nałożyć zbroi i dosiąść rumaka. Rycerze Gabali są niepowtarzalni. - Pozwólcie mi coś powiedzieć - przerwał mu Gwydion - bo dyskusja wymknęła nam się spod kontroli. Manannan ma rację: rycerze byli niezwykli. Mało kto to rozumiał wtedy, gdy chodzili pomiędzy nami. Ich siła nie tylko wspomagała słabych i wygnanych, lecz także miała wpływ na same Kolory. Ich obecność dodawała nadziei tym, którym jej zbrakło i sprowadzała lęk na tych, którzy pragnęliby rządzić za pomocą strachu. Wprowadzała równowagę. Dla każdego sporu, jaki rozstrzygali, było dziesięć... dwadzieścia... sto innych, które nie powstały, ponieważ istnieli rycerze Gabali. A teraz... w całym królestwie... zapanowała rozpacz, nienawiść i przerażenie. Rycerze są potrzebni. Uważam, że Nuada ma rację. Musimy znaleźć ludzi niezwykłych, silnych, dobrych - rzekł starzec i usiadł na swoim miejscu obok Lamfhady. Groundsel zaczął się cicho śmiać, a potem wstał, kręcąc głową. - Silni ludzie? Dobrzy ludzie? Tutaj? Ja jestem mordercą i złodziejem. Nie mówię tego, by się chwalić, ale też nie wstydzę się tego, czym jestem. Świat jest okrutny. Popatrzcie na wilki polujące na konie albo na jastrzębia zabijającego zająca. Szukacie świętych w srebrzystych zbrojach? Nie znajdziecie ich w Puszczy nad Oceanem. Mnie zależy tylko na tym, by przeżyć. Zbiera się armia, która ma nas zniszczyć i odcięto nam dostęp do morza. Wybór jest prosty: musimy zwyciężyć lub zginąć. Ja zaś nie mam najmniejszego zamiaru umierać. Jeśli nasze szansę zwiększą się, gdy nałożymy te piękne zbroje, to zróbmy to. - A co ty powiesz, Llawie Gyffesie? - zapytał Gwydion. Były kowal dorzucił do ognia i przez chwilę obserwował płomienie. Nie wstał ani też nie patrzył na pozostałych. - Przychylam się do opinii Groundsela - rzekł. - Powrót rycerzy będzie silnym ciosem dla króla i sprawi, że znajdziemy się w centrum wydarzeń. Jednak wtedy pojawią się problemy. Ludzie będą oczekiwali, że rycerze odważnie zaatakują wroga. Czy możemy uczynić to i przeżyć? Manannan tak nie uważa. Ja nie potrafię... nie chcę... podejmować takiej decyzji. Myślę, że powinniśmy głosować i przeprowadzić sprawę tylko pod warunkiem, że wszyscy się zgodzą. Elodan wstał i podniósł swoje prawe ramię, na końcu którego skórzany ochraniacz połyskiwał w blasku ognia. - Przez całe życie marzyłem, by przyjęto mnie w szeregi rycerzy Gabali. Nigdy to nie nastąpiło. Mój przyjaciel, Edrin, został wybrany, ale ja nie. Zanim więc podejmiecie decyzję, popatrzcie na moją rękę. Byłem dobrym rycerzem i osiągnąłem dużą biegłość w szermierce, lecz nie oparłem się Cairbre... a tym bardziej nie wygrałbym z Samildanachem. Ty, Groundselu, sprawiasz wrażenie silnego. Jednak mógłbym pokonać cię nawet moją lewą ręką. Jak poradzisz sobie z czerwonym rycerzem? W zbroi, do której nie nawykłeś, i z ograniczonym polem widzenia? A ty, Llawie Gyffesie, umiesz jeździć konno? Czy potrafisz kolanami prowadzić konia, a równocześnie trzymać tarczę i kopię? Ile czasu zabrało ci, Manannanie, opanowanie maczugi, topora i miecza? - Dwadzieścia lat - rzekł cicho Były Rycerz. - A mimo to nie celuję w posługiwaniu się toporem. - Za mniej więcej miesiąc spadnie na nas nawała armii Ahaka - powiedział Elodan. - Żaden człowiek, nie będący szlachcicem, nie zdoła w tym czasie opanować nawet podstaw. - Robiłem miecze - stwierdził Llaw - wyważałem je i sprawdzałem w nich obciążenia. Mam silne ramię. Chcę walczyć, ale zgadzam się z tym, co twierdzi Elodan i... - Ty możesz się zgadzać - wrzasnął Groundsel - ale ja nie mam zamiaru! Żaden pokonany kaleka nie będzie mi mówił, co mogę... albo czego nie mogę... robić. Tylko posłuchajcie. Jak wszyscy szlachetnie urodzeni chce, żebyśmy uwierzyli, iż rycerze są niezwykli. Bzdury! Miecz to kawał żelaza, którym walisz przeciwnika, aż padnie. Wystarczy siła, odwaga i przekonanie. Głosuję za tym, by rycerze powrócili. - Zgadzam się. - Llaw kiwnął głową. - A ty, Manannanie? Były Rycerz popatrzył na obu mężczyzn. - Przystanę na to... ale pod jednym warunkiem. Jeśli staniemy się rycerzami Gabali, wybierzemy lorda Rycerza i Zbrojmistrza, którym należny będzie bezwzględny posłuch. Żadnych odstępstw. Absolutne posłuszeństwo. Jeśli porozumiemy się co do tego, to zgodzę się. - Przypuszczam, że zechcesz też zostać lordem Rycerzem - powiedział Groundsel złośliwie. - Nie, nigdy nie podjąłbym się tej roli. To Elodan powinien nim być. - Dlaczego? - zapytał Llaw. - Nie został przecież wybrany... a ty tak. - Został - powiedział cicho Manannan - tego dnia, gdy zrezygnował ze służby u króla i walczył z Cairbre. Możesz mi wierzyć. - Nie mieszajcie do tego religii - wtrącił się Groundsel. - Nie będę tego tolerował. Został wybrany, by mu ucięto rękę i tyle. - Groundsel ma rację - stwierdził Elodan. - To nie do pomyślenia, aby rycerz był kaleką. Manannan potrząsnął głową. - Jeśli nie zostaniesz wybrany, nie chcę mieć z tym nic wspólnego. Nuada podniósł ręce. - Jest osiem kompletów zbroi, a więc potrzeba nam ośmiu ludzi. Groundsel, Llaw, Elodan i Manannan to czterech. Skąd weźmiemy pozostałych? - Dlaczego muszą to być mężczyźni! - dobiegł ich głos od wejścia jaskini. Wszyscy odwrócili się i ujrzeli Morrigan podchodzącą do ogniska. - Potrafię posługiwać się mieczem, włócznią i łukiem. Gdy dosiadam konia, nie odróżnicie mnie od centaura. Zapytajcie Manannana. Jeśli jakiś mężczyzna zechce odebrać mi tę zbroję, niech walczy... i ginie. - Wspaniale - sapnął Groundsel. - Przewodzi nam kaleka, a w naszych szeregach mamy babę. - Uważaj, człowieczku - syknęła Morrigan. - Niebezpiecznie jest mnie obrażać. - Ach, serce drży mi ze strachu - zadrwił Groundsel, ale Nuada szybko stanął pomiędzy nimi. - Nie będziemy zaczynać naszego przedsięwzięcia od kłótni. Elodanie, czy zgodzisz się zostać lordem Rycerzem? - Jeśli wszyscy tego chcą - odparł kaleka, patrząc na Groundsela. Banita wzruszył ramionami. - Czemu nie? - stwierdził wreszcie. - A więc zgadzam się. Ale kto będzie Zbrojmistrzem? Ty, Nuado? Zanim poeta zdążył odpowiedzieć, Lamfhada zerwał się na nogi. - Nie - rzekł. - Ja nim będę. - Llaw Gyffes przyjrzał mu się badawczo, ale nic nie powiedział. Groundsel jednakże wybuchnął śmiechem. - Kogóż lepszego moglibyśmy znaleźć niż zbiegłego, młodocianego niewolnika? Lamfhada podniósł rękę i spojrzał mu w oczy. - Zamilknij, panie, dopóki nie skończę - rzekł cicho. - Terminowałem u Ruada Ro- fhessy i znalazłem swój Kolor. Nie jestem czarnoksiężnikiem, ale mam zdolności. Ponadto pragnę podążyć drogą, jaką obrał sobie Ruad, a także położyć kres złu. \Viem również, jak możecie wybrać właściwych rycerzy. - Jak? - zapytał Llaw Gyffes. - Chodźcie ze mną. - Chłopiec odwrócił się i powiódł ich do stojaków ze zbrojami. - Proszę, Groundselu, wybierz sobie zbroję. Przywódca banitów przeszedł wzdłuż rzędu stojaków. - Nic tu na mnie nie pasuje, trzeba będzie którąś przerobić. - Weź tę, która cię zaprasza - poradził Lamfhada. - Co to ma znaczyć? - warknął Groundsel. - Nie słyszę żadnych głosów. - Wybieraj, Groundselu. - Nie rozkazuj mi, chłopcze! - Rozejrzał się. - Niech będzie ta. - Nałóż j ą. - Nie będzie pasowała, jest za długa i za wąska. No, już dobrze... Groundsel sięgnął do góry i zdjął napierśnik. Podszedł do niego Manannan i pomógł mu nałożyć fartuch i zapiął sprzączki napierśnika. Krępy banita nakładał jedną po drugiej części srebrnej zbroi, aż wreszcie został odziany w cały wspaniały strój rycerza Gabali. Popatrzył na hełm i zdjął go ze stojaka. - To już na pewno nie będzie pasować - powiedział. - Spójrzcie tylko! - Podniósł hełm i ostrożnie opuścił go sobie na głowę, oczekując niemiłego zetknięcia metalu ze swoją czaszką. Tymczasem hełm wszedł gładko. Groundsel zdjął go. - A więc myliłem się. Tylko mi się wydawało, że jest za mały. - Nie - rzekł Lamfhada. - Weź rękawicę... tylko jedną... nie dotykaj drugiej. - Groundsel usłuchał. Rękawica była czarna i miała srebrne osłony na kłykciach. Nałożył ją i ze zdziwieniem stwierdził, że idealnie pasuje na jego krótkie, grube palce. - A teraz przyłóż do niej drugą i porównaj - polecił chłopiec. Groundsel uczynił to, a Elodan i Llaw pochylili się i zobaczyli, że rękawica na dłoni jest mniejsza niż ta druga i ma grubsze palce. - Włóż teraz drugą - powiedział Lamfhada, a Groundsel nawet się nie zdziwił, że pasuje tak sarno dobrze jak pierwsza. - Zbroje czekają - rzekł młody adept magii. - Wybiorą sobie nowych rycerzy. - A co ze mną? - zapytała Morrigan. - Ty już zostałaś wybrana, pani, tak jak pozostali tutaj obecni. Jednak przybędą jeszcze inni. Dwóch pojawi się tu jutro... a jeden czeka na ratunek. - Co się z tobą porobiło, chłopcze? - zapytał Llaw, kładąc dłoń na ramieniu młodzieńca. Lamfhada uśmiechnął się. - Poleciałem za wysoko i zobaczyłem za dużo. - Łagodnie zdjął rękę Llawa. - Jutro Elodan zacznie uczyć was, co to znaczy być rycerzem Gabali. Lecz zanim zacznie, jedno musi stać się jasne. Kiedy walka zostanie zakończona, niektórych z was nie będzie pośród żywych. Musicie to zrozumieć i pogodzić się z tym albo cała reszta nie ma sensu. Wojownicy zmierzyli młodzieńca twardym wzrokiem, ale nie powiedzieli nic, dopóki nie wystąpił Manannan. - Masz dla mnie zadanie? - Tak - odparł Lamfhada. - Przepraszam. - Nie przepraszaj, Zbrojmistrzu. Od dawna nie czułem tak silnych ruchów Kolorów. Zanim się odezwałeś, wiedziałem, że zostałeś wybrany, tak samo jak to, że Elodan będzie nam przewodził. - Zwrócił się do pozostałych. - Rycerze Gabali powstali na nowo, a ja ślubuję oddać me życie dla ich sprawy. Każdy, kto ją zhańbi, odpowie za to przede mną. Nie wypowiadacie żadnej przysięgi na jakiś święty przedmiot. Ale musicie złożyć obietnicę samym sobie. Od dziś niech żadne zło was nie dotknie, a cokolwiek uczynicie, nie będzie to dla zysku. Od dziś, aż do końca, rycerze będą reprezentować sprawiedliwość. Bez względu na wynik, nie będzie kompromisów. Jeśli ktoś czuje, że nie potrafi temu sprostać... - popatrzył surowo na Groundsela - ...niech odejdzie w tej chwili. Teraz albo nigdy. - Zrobię, co do mnie należy - obiecał Groundsel. - Nie trzeba mi prawić kazań. Przecież zbroja mnie wybrała... nieprawdaż, chłopcze? - Zostałeś wybrany jako pierwszy - powiedział Lamfhada. - Czyż nie, Nuado? - Racja - przyznał poeta. - A teraz, skoro już mnie tutaj nie potrzebujecie... - Ależ skąd - stwierdził Lamfhada. Nuada przełknął ślinę. - Nie jestem rycerzem. Nie urniem posługiwać się mieczem. Ja... - Słyszysz zbroję, która cię woła. Weź ją. - Nie mogę! Nie chcę. Ja... nie chcę umierać... Rozumiecie... - Ależ tak - powiedział Llaw Gyffes. - Nie martw się, poeto. Wracaj do wioski. - Nuada kiwnął głową i zrobił kilka kroków... a potem zatrzymał siei odwrócił. Był blady jak ściana i wpatrywał się w jedną ze zbroi. Zacisnął powieki, jakby coś go zabolało, potem otworzył je i nabrał głęboko powietrza w płuca. Wszyscy patrzyli w milczeniu, jak podchodzi i dotyka zbroi, która zamigotała i zmieniła się. Powoli wydobył miecz z pochwy i podniósł do góry. Po ostrzu przebiegły czarne, postrzępione linie, a potem stal popękała na setki kawałków i upadła na ziemię. - Co to ma, u diabła, znaczyć? - wyszeptał Groundsel. - Czas pokaże - odparł Lamfhada, uśmiechając się. Świtało już, kiedy Elodan udał się wraz z Lamfhada w głąb jaskini. Trzy złociste psy Ruada siedziały przed zbrojami. - Skąd się tutaj wzięły? - zapytał Elodan. - Wezwałem je - odparł młody czarnoksiężnik. - Mogą okazać się przydatne, chociaż wolałbym ich nie używać. Wiesz, która zbroja musi należeć do ciebie? - Tak - odparł rycerz, podchodząc do srebrnobiałego hełmu Samildanacha. Zasłonę ozdabiał orzeł, a cały hełm pokrywał niezwykłej piękności filigran. Na napierśniku wytłoczony był ornament roślinny, tak samo jak na nagolenicach i nabiodrkach. - Ta zbroja warta jest więcej niż cały mój majątek -. szepnął Elodan, kładąc dłoń na srebrzystym metalu. - Jest wspaniała. - Noś ją godnie, Elodanie. - Nosić ją? Nie zasługuję nawet na to, żeby jej dotykać. - Podniósł kikut ręki. - Nawet nie mogę jej na siebie nałożyć. - Pomogę ci. Elodan zaśmiał się. - To żałosny dowcip, Lamfhado. Cienie dawnych rycerzy Gabali spłonęłyby ze wstydu. - Nie sądzę, lordzie Rycerzu. Aby zostać rycerzem Gabali, zawsze potrzeba było czegoś więcej niż pewnej ręki. Bez wątpienia liczyła się także głowa i serce. Opowiadałeś mi o kobiecie, którą kochałeś, i jej mężu, którego zabiłeś. Nic nie wymaże tego czynu, Elodanie. Jednak należy on do przeszłości, i niech tak pozostanie. Pogrzebmy go raz na zawsze. Postaraj się być jak najlepszym lordem Rycerzem. Naucz innych i tych, którzy pójdą za nimi. - Nie jestem godzien - powtórzył rycerz. - Żaden z nas nie jest. I mało mamy czasu na poprawę. Chodź, pomogę ci nałożyć zbroję. Po godzinie Elodan, Llaw Gyffes, Groundsel, Morrigan i Nuada byli odziani w stroje rycerzy Gabali. Lamfhada przywołał do siebie poetę i poprosił Elodana, by poinstruował pozostałych. - Na co ja mam się przydać? - zapytał Nuada. - Czuję się idiotycznie, to nie może być prawda. - Niepotrzebnie - odparł Lamfhada. - Miecz popękał, bo nie będziesz go potrzebował. Nie będziesz walczył, Nuado. Zabijanie nie leży w twojej naturze, niech będą za to dzięki Źródłu. Zostaniesz naszym heroldem. Przewędrujesz całą puszczę i każdą osadę, zawiadamiając wszystkich, że rycerze powrócili. Będziesz zbierał ludzi pod nasze sztandary. Co więcej, przywrócisz harmonię Kolorów. Musisz podnosić na duchu swojch słuchaczy jak nigdy dotąd. Weź ze sobą Kartię i Briona. Udajcie się na dwa dni na północ. Znajdziecie tam ustronną dolinę i człowieka, który hoduje konie. Kupcie od niego wierzchowce dla siebie i poproście, żeby w przyszłym tygodniu dostarczył nam tutaj siedem szarych rumaków. - Siedem rumaków? A jeśli on tylu nie ma? - Ma... i zechce się z nimi rozstać. To Nomada imieniem Chrysdyn. Jest uczciwym człowiekiem, a ty będziesz miał dla niego dosyć pieniędzy. Fiołkowe oczy poety oderwały się od twarzy adepta magii. - Poznałeś przyszłość? - Tak - przyznał młody Zbrojmistrz. - Widziałem wszystkie możliwe jej odmiany. Nie pytaj mnie, Nuado. - Nie będę. - Poeta zmusił się do uśmiechu. - Przeszedłeś daleką drogę od dnia, kiedy znalazłem cię w lesie ze strzałą w plecach. Mam wrażenie, że odnalazłeś prawdę, której ja szukam przez całe życie. Szkoda że nie możesz się nią ze mną podzielić. - Nie mogę, Nuado... nie dlatego, że jest to tajemnica, lecz dlatego, że nią nie jest. Sam także ją poznasz. Będziesz wiedział tak samo jak ja. Uważaj tylko, jaką wybierasz drogę, przyjacielu. Uścisnęli sobie dłonie i Lamfhada odprowadził poetę do wyjścia z jaskini. - Gdzie jest Manannan? - zapytał nagle poeta. - Nie widziałem go dzisiaj. - Odjechał w nocy. Aha, właśnie: Chrysdyn stracił jednego konia i będzie go szukał przez cały dzień. Powiedz mu, że zapłacisz i za niego, i że jest bezpieczny. - Manannan go ma? - Tak. Sprowadziłem mu go tutaj. - Rozumiem, że Były Rycerz znajdzie się w niebezpieczeństwie. - Wszyscy jesteśmy w niebezpieczeństwie, Nuado. Ale istotnie, Manannan wyruszył do jaskini lwa. Myśl o nim podczas twojej wędrówki. ROZDZIAŁ 17 Po pięciu dniach wędrówki przez knieję, Errin odczuwał zmęczenie i bolały go stopy. Dwa razy musieli ukryć się przed zwiadowcami królewskich rycerzy, a trzy dni temu natrafili na zniszczoną wioskę pełną gnijących trupów. Errin nie mógł zapomnieć okropnego widoku, który wzbudził w nim zgrozę. Ubadai przechadzał się po okolicy, badając ślady. - Nadjechali z północy i z południa. O świcie. Dopiero co rozpalono ogień na śniadanie. Mieszkańcy nie mieli dokąd uciekać. Kilkunastu mogło pobiec w kierunku wschodnim, ale jeźdźcy wyruszyli za nimi... na pewno ich złapali. - Taka rzeź to bezsens - stwierdził Errin. - Co im z tego przyjdzie? - Terror. - Ubadai wzruszył ramionami. - Doskonała broń. Sprawia, że ludzie się ciebie boją. - Pochwalasz tę masakrę? - zapytała Sheera. - Co z ciebie za człowiek? - Jak mam to rozumieć? - dopytywał się Ubadai. - Co to znaczy „pochwalać”? - To znaczy - wyjaśnił Errin - że zgadzasz się na takie działania. - Nie zgadzam się. Odpowiadam na pytanie. Co im z tego przyjdzie? Za czasów mojego dziadka, chan od czasu do czasu wyruszał na wojnę, łupił miasta swoich wrogów. Przybywał do pierwszego z nich i dawał im wybór: albo się poddadzą i stracą tylko swoje skarby, albo będą walczyć i wszyscy zginą. Za pierwszym razem zawsze walczyli. Ale wtedy chan wyprowadzał jeńców z miasta i zabijał wszystkich, kobiety, dzieci, mężczyzn... poza jednym. Tego zaś wysyłał do następnego miasta. Tam zaś poddawano się bardzo szybko. - Ale tak nie powinno się robić - powiedziała Sheera. Ubadai rozłożył ręce. - Tak to już jest na tym świecie. Wiele osób uciekło z puszczy. Chcą chronić swoje rodziny. Teraz armia buntowników jest mniejsza, rozumiesz? A niewielka armia nie jest taka groźna jak duża armia. Powinniśmy być w Cithaeron. Piątego dnia po połudinu Errin usiadł przy ścieżce i zaczął oglądać podeszwy swych butów do konnej jazdy. W jednej była dziura na wylot, a druga pękła przy szwie. - Popatrz tylko - zwrócił się do Sheery. - Wiesz, ile kosztowały? - Biedny Errin! - zachichotała. - Puszczańskie życie chyba ci nie służy. - Cisza! - syknął Ubadai, dobywając swój krótki miecz. - Co się dzieje? - zapytał Errin. Z krzaków wyskoczyło trzech mężczyzn, a Errin rzucił się na bok i potoczył po ziemi. Gdy wstawał i sięgał za pas, dwóch następnych skoczyło mu na plecy i przygniotło do ziemi. Odwrócił głowę i zobaczył, że Ubadai, osaczony, stoi z mieczem gotowym do ciosu. - Nie walcz! - krzyknął Errin. - Odłóż broń! - Ubadai wymamrotał coś niedosłyszalnie i splunął, ale schował miecz do pochwy i pozwolił napastnikom chwycić się za ramiona. Errina postawiono na nogi, a z zarośli wyszła młoda kobieta. Była wysoka, a jej włosy miały kolor miodu. Nosiła tunikę i skórzane spodnie. - Co tutaj robicie? - zapytała. - Szukamy Llawa Gyffesa - odparł Errin. - Po co? - uśmiechnęła się. - To cię nie powinno interesować - stwierdził. Sięgnęła za pas i przyłożyła mu do gardła doskonale naostrzony nóż myśliwski. - Ale z drugiej strony - ciągnął mężczyzna - to nie jest żadna tajemnica. Chcemy się przyłączyć do buntowników. - Moim zdaniem jesteście szpiegami - rzekła. - Nie wyglądasz na kogoś, kto mieszka w puszczy, lecz raczej na człowieka króla. - Errin zmusił się do uśmiechu. Mężczyzna po jego prawej stronie trzymał mocno jego ramię, ale przedramię miał wolne, więc powoli przesunął dłoń na sprzączkę do pasa. - Ollathair - powiedział. - Co? - zapytała kobieta, a Errinowi wydało się, że zaczęła mówić wolniej i niższym głosem. Wyrwał się trzymającym go mężczyznom i odepchnął nóż. Człowiek po lewej niezręcznie zamierzył się, by zadać mu cios w głowę, ale Errin uchylił się i szybko uderzył go w szczękę. Zaatakowany powoli opadł na ziemię. Errin podskoczył i trafił drugiego mężczyznę stopą w twarz. Ofiara obróciła się dookoła swojej osi i niespiesznie wylądowała obok pierwszego napastnika. Do akcji włączyła się kobieta, celując nożem w brzuch Errina, ale chwycił ją za nadgarstek, wykręcił go i złapał broń, gdy tylko wypadła jej z ręki. Przyłożył go do smukłej szyi dziewczyny i dotknął sprzączki u pasa. - Jak już mówiłem - rzekł - przyszedłem tu, by dołączyć do Llawa Gyffesa. Czy mogłabyś mnie do niego zaprowadzić? - Jesteś bardzo szybki - stwierdziła, podnosząc rękę i łagodnie odsuwając nóż od swojej szyi. - Tak - przyznał. - Ale nie jestem szpiegiem. Nazywam się Errin. - Czy mogę dostać z powrotem mój nóż... Errinie? - Oczywiście - odparł i podał jej broń, odwracając trzonkiem w jej stronę. Podeszła do leżących mężczyzn i uklękła przy nich. Jeden zaczynał się już poruszać. Errin zbliżył się do Ubadai i Sheery, którzy wciąż byli przytrzymywani. - Czy zechciałabyś łaskawie wypuścić moich towarzyszy? - zapytał. Ubadai wyrwał się i odszedł na bok, mamrocząc pod nosem przekleństwa. Sheera podeszła do Errina i ujęła go za ramię. - Bez przerwy mnie zadziwiasz - szepnęła. - Jaka to ulga, że ona cię nie uderzyła. Byłoby to doprawdy żenujące. - Lubię cię zadziwiać - uśmiechnął się. - Zabiję tego łotra! - Errin odwrócił się i ujrzał, że jeden z jego napastników poderwał się na nogi, wyciągając zza pasa nóż. - Nie! - krzyknęła kobieta. - Zabierzemy ich do Llawa. Mężczyzna zawahał się, ale nie był w pełni przekonany. Erwin przełknął ślinę i położył dłoń na pasie. Mężczyzna ruszył w jego stronę. Był wysoki, czarnobrody, a w jego oczach malował się gniew. - Nie zapomnę ci tego - syknął. - Jeszcze się policzymy. Rozumiesz? - Chyba tak - rzekł Errin. Mężczyzna kiwnął głową, wepchnął nóż za pas i odsunął się. Kobieta podeszła bliżej. - Nazywam się Arian. Jestem przyjaciółką Llawa. Chodźcie ze mną. Zaprowadzę was do niego. Ruszyła przodem i oczy Errina przykuł widok jej łagodnie kołyszących się bioder. - Z przyjemnością poszedłbym za nią wszędzie - zauważył. Ale Sheera nie uśmiechnęła się. Errin przyjrzał się swej towarzyszce badawczo, nic jednak nie powiedział. Weszli na wierzchołek wzgórza i ujrzeli przed sobą pulsującą życiem osadę. Tu i ówdzie budowano następne chaty, a grupka łuczników wypuszczała strzały do niezgrabnie wykonanych celów. Na zboczu pasło się stadko dzikiego bydła, a obok kilka długorogich owiec. Errin zatrzymał się, gdy ujrzał błysk światła odbitego od czegoś jasnego i metalicznego znajdującego się na przeciwległym stoku. Przypatrzył się baczniej i odniósł wrażenie, że widzi cztery walczące ze sobą postacie w srebrnych zbrojach, ale po chwili stwierdził, że tylko ćwiczą. - Kto to jest? - zapytał Arian. - Nie mam pojęcia. Lepiej znajdzmy Llawa. Errinowi wydało się, że młoda kobieta była bardziej niż zdziwiona, kiedy, znalazłszy się na stoku, stwierdziła, że to legendarny Llaw Gyffes przyodział srebrną zbroję. - Co, u diabła...? - zaczęła, ale Llaw gestem nakazał jej milczenie i podszedł do Errina. - Chyba na ciebie czekaliśmy - rzekł, wyciągając rękę. Errin uścisnął podaną sobie dłoń. - Doprawdy? - Nasz Zbrojmistrz powiedział, że dzisiaj nadejdzie was dwóch. Proponuję, żebyś poszedł do jaskini i porozmawiał z nim. - W tej chwili? - zapytał Errin. - Chyba że masz jakieś inne, pilniejsze plany. - Ależ skąd. My zaś pogawędzimy później. - Errin, Ubadai i Sheera rozpoczęli długą wspinaczkę, a Arian została z Llawem. Gdy trójka nowoprzybyłych była już blisko wejścia do jaskini, wyszedł z niej im naprzeciw jakiś młodzieniec. Errin stanął jak wryty, czując, że zamiera mu serce. - Co ci się stało? - zapytała Sheera. - To ten chłopiec, do którego strzelałem. Lamfhada zbliżył się do nich. - Witaj, lordzie Errinie, witaj w Puszczy nad Oceanem. - Miło mi ujrzeć cię znowu. Czy możesz skierować nas do Zbrojmistrza? Z przyjemnością pogadałbym o starych czasach, ale... - Ja jestem Zbrojmistrzem. I nie obawiaj się o „dawne czasy”. Przeszłość jest martwa. Tutaj zaś nikt nie wie, że to ty mnie ścigałeś. - Rozumiem. A więc, czego ode mnie... od nas... oczekujesz? - Stój spokojnie przez chwilę i posłuchaj - rzekł Lamfhada. Errin, zbity z tropu, pozwolił narastać ciszy. Wtedy z daleka dobiegł go dźwięk muzyki. Chciał ją lepiej usłyszeć, ale przenosiła się z miejsca na miejce jak echo. - Co to jest? - zapytał. Lamfhada milczał. - Słyszysz coś? - zwrócił się do Sheery, ale dziewczyna pokręciła głową. - Ja słyszę - odezwał się Ubadai. - To dochodzi z jaskini. Errin podszedł do wejścia. Dźwięki były tutaj głośniejsze. Zdawały się szeptać w samej głębi jego duszy, wołając go i wabiąc do siebie. Odwrócił się do Ubadai, który stał obok niego. - Słyszysz to? - Tak - odparł Nomada. - Chodźmy stąd. - To nie brzmi niebezpiecznie. - Zaufaj mi - rzekł Ubadai. - Powinieneś go posłuchać, Errinie - poradził Lamfhada. - Jeśli wejdziesz do tej jaskini, twoje życie ulegnie zmianie na zawsze. Co gorsza, może wtedy spotkać cię wiele cierpienia i przedwczesna śmierć. - Ma rację. Chodźmy - powiedział Ubadai i chwycił swego pana za ramię. - Nie - szepnął Errin. - Muszę tam wejść. - Dlaczego zawsze upierasz się być taki głupi! - krzyknął Nomada, ale Errin wyrwał mu się i wkroczył do groty. Wewnątrz oświetlały ją pochodnie, a cienie tańczyły po kątach niczym duchy. Errin szedł przed siebie, aż stanął przed pozostałymi kompletami zbroi. Obok siebie usłyszał jakiś dźwięk. - Twoja zbroja cię wzywa - rzekł Lamfhada. - To zbroja Gabali. Nie mogę jej przywdziać. Lamfhada kiwnął głową. - Mało kto o tym wie, ale jedną z największych zalet wszystkich rycerzy Gabali było to, że żaden nawet nie przypuszczał, iż spotka go ten zaszczyt. Pewność przekreślała wszelkie szansę. Słowa, które wypowiedziałeś przed chwilą, powtórzyłeś za setką poprzednich rycerzy, za każdym, który nosił srebrną zbroję. - Znam się na organizacji uczt, a nie na walce - Errin odwrócił się do Zbrojmistrza. - Nigdy nie byłem wojownikiem! - Zaśmiał się i wskazał na swój pas. - Noszę magiczny przedmiot, który zwiększa moją szybkość. Ale to nie jest moja zasługa. - Wiem o tym, Errinie. Niemniej jednak zostałeś wybrany. - Przez kogo? Przez ciebie? - Nie przeze mnie. Ale teraz decyzja należy do ciebie. Możesz odejść... i nikt cię za to nie będzie krytykował. - A co z tymi, do których należały te zbroje? Gdzie są prawdziwi rycerze? A jeśli wrócą? Czy mogę ją im oddać? - Oni już powrócili, Errinie. Są naszymi wrogami: to czerwoni rycerze Ahaka. - A ja mam z nimi walczyć? Z Cairbre? Już raz miałem przyjemność. Nie pokonałem go, chociaż dał mi swój miecz. Errin odwrócił się i wbił wzrok w zbroję. Oblizał wargi i próbował się cofnąć, ale w jego pamięci pojawiły się straszne wspomnienia: Dianu na stosie, rozkrzyczany tłum, Okessa... Wyciągnął rękę i dotknął metalu. Poczuł ciepło, z oczu popłynęły mu łzy. - Do diabła! - krzyknął Ubadai. - Idioto! - Nomada ruszył do przodu i przecisnął się obok Errina. Podszedł do sąsiedniej zbroi i uderzył w nią dłonią. - Ta jest moja! - wysyczał. - Dlaczego? - szepnął Errin. - Nie musisz iść ze mną. - Nie masz o niczym pojęcia - odparł Nomada. - Umarłbyś z głodu, gdyby cię zamknąć w spiżarni. Szary rumak wszedł na polankę z wysoko podniesioną głową i nastawionymi uszami. Ujrzał czekającego człowieka i podszedł do niego śmiało, dufny w swą siłę. Mężczyzna wstał i wyciągnął rękę. Potarł koński nos i pogładził po zwierzę szyi. Dotyk miał spokojny. - Nie jesteś Kuanem, przyjacielu - uśmiechnął się Manannan - ale myślę, że także się nadasz. - Wskoczył na grzbiet rumaka, który natychmiast stanął dęba, ale Były Rycerz był na to przygotowany i mocno ścisnął udami boki zwierzęcia. - Spokojnie - powiedział kojąco. - Spokojnie. Jadąc na oklep, zaczął oddalać się od wzgórz w stronę zrujnowanej wioski. Leżało tam kilka martwych koni, tam gdzie padły, ale Manannan zsiadł ze swego rumaka, stając pod wiatr, i wybrał sobie siodło i wodze. Po godzinie wyjeżdżał z puszczy i kierował się w stronę odległej twierdzy w Macthcie. Jadąc, niepokoił się nie tylko o swoje życie, chociaż miało niebawem znaleźć się w niebezpieczeństwie. Myśl jego zwracała się ku Lamfhadzie i nowym rycerzom. Tylko Elodan posiadał stosowne umiejętności, by spełniać swą role, a i on był przecież kaleką. Banitę Groundsela przepajało z trudem ukrywane rozgoryczenie, a Nuada, jako poeta, kompletnie nie potrafił władać żadną bronią. Manannanowi najbardziej podobał się Llaw Gyffes: był twardy jak stal. Ale czy to wystarczy jak na rycerza Gabali? Można mieszkać w chałupie i wmawiać sobie, że jest to pałac, ale do walki nie wystarczą złudzenia. No i Morrigan... biedaczka. Manannan przez kilka dni z trudnością znosił brak Ambrii. Dla Morrigan musiał to być prawdziwy koszmar. A jednak nie skarżyła się. Potem Były Rycerz dowiedział się o zniknięciu jednego z mężczyzn z grupy Groundsela, i wtedy zaczął się niepokoić. Dotarł do skraju lasu i obejrzał się za siebie. Gdzieś tam, w tej potężnej kniei, kryły się siły nieprzyjaciela. Manannan wolałby wyruszyć przeciwko nim z Elodanem i resztą. Zamiast tego musiał udać się do jaskini wroga i stoczyć pojedynek z człowiekiem, który kiedyś był mu bratem. Chodziło bowiem o Pateusa, który wrócił do swego dawnego imienia, Cairbre. A wszak był to ongiś najstarszy z rycerzy, myśliciel. Dobry człowiek, chętnie opowiadający bajki wiejskim dzieciom. Teraz zaś przemienił się w Cairbre, spijacza dusz. To się nie mieściło w głowie. Manannan wbił pięty w boki konia. Jechał na zamek... Księcia Macthy przyprowadzono na pole, przy akompaniamencie wrzasków tłumu. Władca miał na sobie prostą tunikę z czarnej wełny, obszytą srebrnymi galonami, ciemnoszare spodnie do jazdy konnej i wysokie buty oraz krótką, skórzaną pelerynkę obszytą futrem. Głowę trzymał wysoko i nie patrzył na boki, kiedy prowadzono go na wózek ustawiony przed namiotem króla. Wspiął się na niego i stanął twarzą do monarchy. Pole otoczone było dopiero co przybyłymi żołnierzami armii króla, którzy z niecierpliwością oczekiwali egzekucji. Książę rzucił okiem na lewo, na szafot i stojącą obok wielką kadź z wrzątkiem. Dreszcz przeszedł mu po plecach i odwrócił wzrok. Jak tylko skończy się farsa rozprawy sądowej, zostanie zaprowadzony na szafot i powieszony. Ale zanim skona, wrzucą go do wrzącej wody. Potem odrąbią mu ręce i nogi. Powieszony, zanurzony we wrzątku i poćwiartowany... tak zwykle kończą zdrajcy. Książę przeniósł wzrok na króla. Po jego prawej stronie siedziało ośmiu czerwonych rycerzy, po lewej, lord Jasnowidz. Okessa wstał i wbił swe wyblakłe oczy w księcia. - Zostałeś postawiony tutaj, przed równymi sobie i swym panem lennym, pod zarzutem zdrady i udzielania pomocy zdrajcom. Co masz do powiedzenia? - Mogę tylko stwierdzić, że jest to bzdura.- Książę uśmiechnął się blado. - A teraz przejdźmy może do egzekucji. Zaczynam się nudzić, Okesso. - Zobaczymy, jak długo - warknął Jasnowidz. - Najpierw przesłuchamy świadków. Przez następną godzinę książę słuchał opowiadań swoich służących i żołnierzy: że poszedł do Errina i oferował mu pomoc w ucieczce, że publicznie potępiał króla, że sugrował swemu pierwszemu oficerowi, iż jeśli król zostanie zamordowany, gdy przybędzie do Macthy, to on, książę, ma wielkie szansę zostać następnym władcą. Kiedy świadek kończył swoje zeznania, zwracano się do księcia, czy ma jakieś pytania. Nie miał. Gdy rytuał dobiegał końca, Okessa znowu wstał i zażądał, by zdrajcę spotkał natychmiastowy koniec. Podczas rozprawy król siedział w milczeniu. Teraz wstał. Jego białe włosy lśniły w słońcu, a twarz pokrywał pot. - Czy więzień ma coś do powiedzenia na swoją obronę? - zapytał. - Czy pragnie błagać o łaskę? Książę roześmiał się głośno. - Stałem tu i marnowałem tak piękny poranek, mój panie, wysłuchując kłamstw i oszczerstw. Nie będę go psuł jeszcze bardziej, mówiąc prawdę. Aczkolwiek, szczerze mówiąc, jest to bardzo dobry dzień, by umrzeć. A więc... Urwał, gdyż dobiegł go dźwięk końskich kopyt. Odwrócił się i ujrzał rycerza w srebrnej zbroi jadącego powoli środkiem pola. Tłum patrzył w milczeniu, jak się zbliża. - Kim jesteś, panie? - zapytał król. - Jestem Manannan, rycerz Gabali. - To kłamstwo. Rycerzy Gabali już nie ma. Podszywasz się. - Widzę obok ciebie Samildanacha, panie. On za mnie poręczy. Król odwrócił się do czerwonego rycerza, który wstał i zdjął hełm. Jego krótko ostrzyżone włosy były zupełnie białe, zaś oczy miały barwę jaskrawoniebieską. - Co tutaj robisz, tchórzliwy rycerzu? - zapytał Samildanach. - Czyżbyś przyjechał złożyć hołd lepszym od siebie? Manannan zignorował go i wbił wzrok w króla. - Przybyłem tu, panie, by bronić sprawy księcia Macthy i domagam się prawa do pojedynku. - Zdrajca nie ma żadnych praw! - wrzasnął Okessa, ale król gestem nakazał mu milczenie. - Czy chcesz stanąć naprzeciw pana Cairbre, który jest rycerzem króla w tym księstwie? To nierozsądne, panie Rycerzu. - Kto to wie, panie? Z pewnością jednak będzie to stanowić urozmaicenie. - Racja, a poza tym nikt nie powie, że król gardzi obyczajami naszych przodków, władców świata. Bardzo dobrze. Zaczynajcie. - Zgodnie ze zwyczajem, jaśnie panie, powinno się przyprowadzić wierzchowca dla oskarżonego, albowiem, jeśli okaże się niewinny, ma prawo oddalić się konno z miejsca egzekucji, a niejako więzień prowadzony przez strażników. - Niech i tak będzie - zgodził się Ahak. - Jesteś gotów wystąpić w mojej sprawie, Cairbre? - zapytał. Czerwony rycerz wstał i skłonił się. - Jak zawsze, mój panie. Manannan zsiadł z konia, przywiązał go do wózka i czekał, aż przywiodą wierzchowca dla księcia. - Czemu to dla mnie robisz? - zapytał więzień. - Nie znam cię. - Wręcz przeciwnie, panie. Dawno temu pojedynkowaliśmy się na kopie i wyrzuciłeś mnie z siodła. Ale teraz to już przeszłość. Robię to, co trzeba uczynić. Kiedy walka zakończy się, wskakuj na konia i pędź co sił do puszczy. - A ty? - Jeśli szczęście mi dopisze, będę jechał obok ciebie. - Czy zdołasz pokonać Cairbre? - Kiedyś zawsze jest pierwszy raz - odparł Manannan, opuszczając przyłbicę i wychodząc na środek pola, gdzie dobył miecza i wbił w ziemię u swych stóp. Cairbre powoli zszedł z podwyższenia i wkróce znalazł się obok Byłego Rycerza. Przyłbicę miał podniesioną i Manannan ze zdumieniem zauważył, że dawny przyjaciel wygląda teraz znacznie młodziej, niż kiedy się ostatnio widzieli. - Dziwisz się, Manannanie? Nie powinieneś. Paulus, którego tak okrutnie zamordowałeś, mógł dać ci to samo. Nieśmiertelność, Manannanie: to właśnie odrzuciłeś. - Nie ja go zabiłem, Pateusie, lecz Morrigan. Ja zaś nie pragnę takiej nieśmiertelności, jaką proponujesz. Skrzyżujmy lepiej miecze i skończmy z tym raz a dobrze. - Nie chcę, byś zginął, Manannanie, ale nie dajesz mi wyboru. Postaram się jednak, abyś zbytnio nie cierpiał. - Młodość cię zmieniła, Pateusie: stałeś się arogancki. - Cairbre uśmiechnął się i uniósł miecz, a Manannan oparł o niego swój. Obaj mężczyźni popatrzyli na króla. - Zaczynać! - krzyknął monarcha. Miecz Cairbre świsnął w dół, ale Manannan odparował cios gardą i morderczym uderzeniem trafił przeciwnika w bok. Szkarłatne płyty zbroi pękły, ale miecz został zatrzymany przez znajdującą się pod spodem kolczugę. Tłum zaczął krzyczeć i wiwatować, a rycerze okrążali się nawzajem, miecze zderzały się i dźwięczały, grając chaotyczną melodię bitwy. Cairbre był szczuplejszy i szybszy, ale Manannan miał więcej siły i lepszą obronę. Od czasu do czasu któryś z mieczy trafiał w zbroję przeciwnika, ale żaden z walczących nie zdołał jeszcze zadać decydującego ciosu. Walka trwała. Miecz Manannana odparował cios wymierzony w pachwinę, a już za chwilę trafił Cairbre w brzuch. I tym razem płyty zbroi poddały się, lecz teraz przez kolczugę zaczęła kapać krew, w miejscach gdzie metalowe kółka wbiły się w ciało. Cairbre odwrócił się w lewo, starając się ochronić ranę, ale Manannan zaatakował po raz drugi, udając, że zamierza trafić w głowę, a potem opuścił miecz, rozcinając uszkodzony bok Cairbrego. Teraz już krew trysnęła obficie. Manannan rzucil się do ataku... i natrafił na cios, który prawie zdarł mu z głowy hełm. Nawet ranny, Cairbre nie był łatwym przeciwnikiem. Były Rycerz walczył teraz ostrożniej. Cairbre znalazł się w trudnej sytuacji, a obaj czuli, że walka niedługo się skończy. Teraz czerwony rycerz miał tylko jedno wyjście... szybki atak i morderczy cios w nakarczek. Manannan dał mu na to szansę. Miecz Cairbre zalśnił w słońcu. Były Rycerz uchylił się przed świszczącym ostrzem i z całej siły wbił swój miecz w bok przeciwnika. Gdy czerwony rycerz opadł na kolana, Manannan pchnął go i wyrwał miecz z rany. Cairbre jęknął i chciał coś powiedzieć, ale krew wypełniła mu usta. Panowała głucha cisza, gdy Manannan wyprostował się, podszedł do swego wierzchowca i dosiadł go. Skłonił się królowi i zawrócił konia. Książę zeskoczył z wózka skazańców i w kilka sekund znalazł się w siodle. Obaj jeźdźcy z łoskotem kopyt pogalopowali przez pole w stronę drewnianego płotu. - Zatrzymać ich! - krzyknął Okessa, a tłum rzucił się za uciekającymi, ale oni mieli już dużą przewagę. Książę pochylił się do przodu i przesadził barierę. Manannan poszedł w jego ślady, prawie wypadając przy tym z siodła. Zdołali się wyrwać. Manannan obejrzał się za siebie. Jeźdźcy króla zareagowali błyskawicznie i rozpoczął się pościg. Bavis Łan miał już dosyć puszczy. Przez ponad dwa tygodnie on i jego ludzie polowali na zdrajców, niszczyli wioski i mordowali ich mieszkańców. Nie natrafili przy tym na ani jeden siad armii buntowników. Na myśl o długiej podróży do Macthy i skąpym sprawozdaniu, jakie złoży królowi, czuł irytację. Dwa dni temu pojmali przywódcę starszyzny małej wioski i zamęczyli go na śmierć. Przez cały czas tortur Bavis wypytywał go o Llawa Gyffesa i jego armię, lecz człowiek ten nic nie wiedział. Bavis odwrócił się w siodle i popatrzył na swoich czterystu osiemdziesięciu trzech ludzi, jadących za nim. Tylko siedemnastu zginęło podczas krótkiej kampanii, w tym młody Lugas, którego ramię sczerniało od gangreny. Umarł, krzycząc, trzy noce temu. Te niewielkie straty powinny jednak przekonać króla do zdania Bavisa, że nie ma tu żadnego buntu. Kolumna powoli posuwała się leśnymi ścieżkami w dół, a potem znalazła się na otwartym terenie przed łańcuchem porośniętych drzewami wzgórz. Tutaj Bavis podniósł rękę i dał znak, by zatrzymano się na postój i obiad. Wtedy spośród drzew po jego prawej stronie wypadło galopem trzech jeźdźców. Osłonił oczy dłonią i usiłował ich rozpoznać, sądząc, że są to jego zwiadowcy. Gdy znaleźli się bliżej, stwierdził, że odziani są w skóry, a za uzbrojenie mają łuki. Jeźdźcy wstrzymali swe górskie kucyki jakieś trzydzieści kroków od kolumny wojska i wypuścili strzały. Bavis zrobił unik i przeznaczona dla niego strzała trafiła w szyję mężczyznę znajdującego się za nim. Trzej napastnicy zawrócili wierzchowce i zaczęli galopem uciekać w stronę kniei. Konie żołnierzy były szybsze i silniejsze, więc Bavis miał pewność, że dogonią wroga, zanim się przed nimi ukryje pośród drzew. Wtedy leśni ludzie znowu zawrócili swe koniki i wypuścili następną serię strzał, pwóch żołnierzy spadło z siodeł, a trzeci zachwiał się, zraniony w ramię. Nagle spośród drzew wyłoniło się sześciu rycerzy w lśniących, srebrzystych zbrojach i Bavis zamrugał oczami. Nowi wrogowie rzucili się na atakujących żołnierzy, połyskując w słońcu wzniesionymi mieczami. Konie zaczęły stawać dęba, a ludzie ginęli i szarża została powstrzymana. - Naprzód! - ryknął Bavis Łan i cała kolumna ruszyła galopem w stronę pola bitwy. Sześciu rycerzy wyrąbało sobie drogę przez Pierwszą Turmę i ruszyło lekkim kłusem w stronę puszczy. Bavis wpadł we wściekłość. Wyszarpnął miecz z pochwy, wydał swój okrzyk bojowy i rzucił się w pościg. Ścieżka pośród drzew była stosunkowo szeroka, a rycerze nie odjechali daleko. Po swojej prawej stronie dowódca usłyszał potworne jęki i odwróciwszy się w siodle, ujrzał, że za nim wali się wielkie drzewo. Ludzie pospadali z siodeł, konie ginęły przygniecione padającym olbrzymem. Potem upadło drugie drzewo... i trzecie. W kolumnie zapanowała panika, bo jeźdźcy usiłowali wydostać się z morderczej ścieżki. Z zarośli posypały się strzały. Bavis stracił głowę. Grzmot walących się drzew, krzyki rannych i umierających, i panujący ogólnie chaos sprawiły, że przestał myśleć jasno. - Wycofać się! - zawołał. - Do tyłu! - Ale uciekać nie było dokąd. Jakaś strzała odbiła się od jego napierśnika i zadrasnęła mu policzek. Musi się stąd wydostać! Szarpnął wodze i znalazł się twarzą w twarz z sześcioma rycerzami, którzy zawrócili i znowu ruszali do ataku. Bavis zmusił konia do biegu i zboczył ze ścieżki. Pojawił się przed nim łucznik, ale rozciął mu mieczem twarz. Teraz był już wolny i pędził co koń wyskoczy, by jak najprędzej znaleźć się na otwartym terenie. Odwrócił się i ujrzał, że ściga go jeden rycerz. Wierzchowiec Bavisa potknął się, ale biegł dalej. Cały zlany był potem i na karku pojawiła się piana. Szarża pod górę wyczerpała go. Bavis obejrzał się jeszcze raz. Rycerz się zbliżał. - Bogowie na niebiosach, ratujcie mnie! - błagał dowódca, a jego rumak ominął zwalone drzewo i pogalopował na otwartą przestrzeń. Znalazłszy się z dala od zgiełku bitwy, Bavis skierował swego wierzchowca w stronę strumienia płynącego w dolinie. Jeśli do niego dotrze, zgubi rycerza w znajdujących się za wodą zaroślach. Następny rzut oka powiedział Bavisowi, że prześladowca przestał się przybliżać, ale wciąż nieustępliwie za nim podąża. Ogier Bavisa z pluskiem przedostał się przez strumień i wspiął na przeciwległy brzeg. Rycerz był znowu bliżej. Bavis pochylił się nisko, by uniknąć poziomych gałęzi. Ścieżka była wąska i kręta. Powstrzymał konia i zeskoczył z siodła, a potem klepnął zwierzę po zadzie. Rumak ruszył biegiem, a generał jednym skokiem ukrył się w zaroślach. Zasadzka okazała się straszliwa, i teraz zaczynał sobie zdawać sprawę z tego, co klęska ta oznacza dla jego kariery. Nie miał najmniejszej wątpliwości, że jego trzydzieści Turm zostało wybitych w pień. Królowi na pewno nie spodoba się, że kwiat jego kopijników został pokonany przez bandę zbuntowanych włościan. Bavis usiadł na dużym kamieniu. Chociaż teraz udało mu się wyrwać wrogowi, jeśli zechce wracać do Macthy, jego życie nie będzie warte funta kłaków. Wściekłość w nim rosła. Sukcesy, jakie odnosił od początku, uśpiły jego czujność. Wyrobił sobie przekonanie, że armia buntowników nie istnieje. Dlaczego, do wszystkich diabłów, dał się sprowokować do szarży w górę stoku? Jego myśli przerwał widok młodej kobiety, która pojawiła się na polance. Była to niezwykła piękność o długich złotych włosach, nieoczekiwanie poprzetykanych siwizną. - Zgubiłeś się? - zapytała, zbliżając się. Mężczyzna podziwiał zmysłowy wdzięk, z jakim się poruszała. - Tak. Skąd jesteś? Znalazła się tuż obok niego i dotknęła jego nagiego przedramienia. Całe jego ciało przeniknął dreszcz rozkoszy, gdy jej dłoń gładziła jego rękę. Poczuł, że zaschło mu w gardle i zupełnie zapomniał o ścigającym go rycerzu. Drżącymi rękoma zaczął zdejmować z niej tunikę. Jakie to dziwne, pomyślał, że człowiek może odczuwać podniecenie w tak niesprzyjających okolicznościach. Morrigan otoczyła ramieniem szyję mężczyzny i przyciągnęła go do siebie. Elodan odwrócił głowę, gdy Groundsel podrzynał gardło rannemu żołnierzowi. - Nie możesz na to patrzeć, lordzie Rycerzu? - zapytał przywódca banitów. - Owszem - odparł Elodan. - Nie praktykowałem u rzeźnika. Groundsel zaśmiał się. - Trudno by to zgadnąć. Twoja strategia okazała się bezbłędna... tylko jeden zdołał uciec. Wszędzie dookoła buntownicy ograbiali martwe ciała, gromadząc zbroje i miecze. Masakrę przeżyło trzydzieści koni, na które ładowano te łupy i odprowadzano z powrotem do obozu na hali. Elodan porzucił pobojowisko i poszedł na niewielką polankę przeciętą strumykiem, nad którym siedzieli Llaw, Errin i Ubadai. - Nie do wiary - Errin podniósł wzrok. - Doskonale to zaplanowałeś, Elodanie. - Wcale nie jestem z tego dumny - odparł lord Rycerz. - Tylu zabitych. - Sami wrogowie - stwierdził Ubadai. - Nie ronię za nimi łez. - Nie - szepnął Elodan. - Groundsel także nie. Za chwilę zacznie szukać złotych zębów. - Trudno go polubić - uśmiechnął się Errin. - Ale umie walczyć. - Rola rycerza nie sprowadza się tylko do walki! - warknął Elodan. - Powinieneś o tym wiedzieć, lordzie Errinie. Wstyd mi, że nosze tę zbroję. - Nie mów tak! - oburzył się Llaw Gyffes. - Nigdy! Wiem, co czujesz, ale postaw się na moim miejscu. Jestern kowalem i banitą. Zgodnie z tym, co się twierdzi, zamordowałem własną żonę. Nie wiem, co to znaczy być rycerzem, ale będę się z całej mocy starał nie splamić tej zbroi. To wszystko, co człowiek może uczynić. Ciesz się zwycięstwem, bo doda ono ducha naszym ludziom. - Mam nadzieję, że Morrigan nie stało się nic złego - zauważył Errin, gdy zapadło przedłużające się milczenie. - Ktoś powinien z nią pojechać. - Myślę, że da sobie radę - odparł Elodan. - Obserwowałem ją podczas pierwszej potyczki. Walczy mieczem jak weteran i jest znacznie silniejsza, niż się wydaje. - Ale jest przecież kobietą - powiedział Errin. Llaw zaśmiał się. - Nie myl kobiet takich jak Morrigan z tymi cienkimi w talii kurtyzanami, z którymi dotychczas miałeś do czynienia, Errinie. To samo dotyczy Arian albo Sheery. To kobiety potrafiące dać sobie radę i tutaj, w puszczy. Są silne. - Nie znam się na góralkach, LIawie. Chylę czoła przed twoim doświadczeniem. Pojawił się Groundsel, który zdjął hełm i wycierał spocone czoło. - Kiedy będziemy jeść? - zapytał. - Jak możesz myśleć o jedzeniu, kiedy śmierdzi tu trupem? - oburzył się Errin. - Myślę o jedzeniu, bo jestem głodny. Co ma do rzeczy smród? - Jest kobieta - powiedział Ubadai, wskazując na stok. Morrigan wjechała na polankę i zsiadła z konia, a Elodan wstał i wyszedł jej naprzeciw. Podniosła rękę i opuściła przyłbicę, ukrywając twarz. - Złapałaś go? - Tak, nie żyje. - Nic ci nie jest, Morrigan? - zapytał lord Rycerz. .Ależ skąd. Słońce razi mnie w oczy, to wszystko. Kiedy stąd wyruszymy? - Większość ludzi wraca do obozu, ale chciałbym, żebyś ty i Groundsel udali się na zachód. Powiedziano mi, że na stoku jednego ze wzgórz jest duża osada. Można do niej dotrzeć tylko przez wiszący na łańcuchach most. Niektórzy z naszych ludzi już tam kiedyś byli i mówią, że ich przywóca imieniem Bucklar ma ponad dwustu wojowników. Dobrze byłoby, gdyby zechciał przysłać do nas ze stu. - Na zachód? - zapytała. - To w stronę Portu Pertii. Myślałam, że miasto zajęli wrogowie. - I ja też tak sądzę. Weźcie tyle zapasów, ile uznacie za stosowne. - Czy to musi być Groundsel? Czemu nie Errin albo Llaw, albo nawet Nomada? - Stanowisko lorda Rycerza ma swoje przywileje, Morrigan - Errin uśmiechnął się. - Nie chcę mieć go w pobliżu i dlatego ty będziesz musiała znosić jego towarzystwo. - On może nie przeżyć tej podróży - stwierdziła kobieta. Książę zsiadł z konia przed jaskinią i z zaskoczeniem spojrzał na jasnowłosego młodzieńca, który na niego czekał. - Czego ode mnie chcesz? - zapytał. - Niewiele, panie. - Młodzieniec uśmiechnął się. - Proszę tylko, byś wszedł do jaskini i dokonał wyboru. - Nie. - Książę zwrócił się do Manannana. - Co tam jest? - Zbroja - odparł Były Rycerz. - I ja mam ją przy wdziać? I walczyć razem z wieśniakami i banitami? - Więcej - odparł Lamfhada. - Jeśli okaże się to konieczne, będziesz musiał za nich zginąć. - To idiotyzm! Jestem wdzięczny za uratowanie życia, ale nie prosiłem o waszą pomoc, a więc nie czuję wobec was żadnych zobowiązań. Dlaczego miałbym walczyć o waszą sprawę? - Nie ma po temu żadnego powodu - Lamfhada zrobił krok naprzód. - Jeśli chcesz, możesz odjechać. Damy ci nawet zapasy na drogę. - A jeśli będę za was walczył, to co za to otrzymam? - Nic - brzmiała odpowiedź. - Zadziwiasz mnie, chłopcze. Powiedz mi, Manannanie, czy ta zbroja jest taka sama jak ta, którą nosisz? - Tak. - Chcecie, żebym został rycerzem Gabali? To nie do wiary. Każdy z moich sług powie ci, że byłem surowym panem, a może nawet okrutnym. Kłamałem, oszukiwałem (zabijałem. Wszystko to czyniłem, by zachować moją pozycję... i gdyby Okessa nie zwrócił się przeciwko mnie, nadal służyłbym królowi. Czy taki człowiek powinien nosić srebrną zbroję? Nie sądzę. - To było wczoraj, lordzie Księciu - odparł Lamfhada. - A teraz pozwólmy, by zbroja dokonała wyboru. - Co ty na to powiesz, Manannanie? Mam wejść do tej jaskini? - Moje zdanie nie gra tu większej roli. - Ależ skąd, jesteś rycerzem Gabali. Czy chcesz mnie za towarzysza? - Nie, panie. Ale ja jestem tylko człowiekiem. Zbroja ma w sobie magię i dokona wyboru. Wejdź do jaskini. Książę pogładził się po brodzie i popatrzył na wejście do groty. Potem wzruszył ramionami. - Niech wam będzie, popatrzę. Ale nie róbcie sobie nadziei, przyjaciele. Szybko wszedł w mroczną otchłań i podszedł do samotnej zbroi. W jaskini było zimno, więc przeszedł go dreszcz. Ciemności rozpraszały dwie migoczące pochodnie, których blask odbijał się w napierśniku. Jako dziecko książę uwielbiał opowiadania o rycerzach Gabali, ale ojciec zawsze gasił zachwyt chłopca. - Głupcy - powtarzał. - Życie jest zbyt krótkie, żeby marnować je na włóczenie się po kraju i wtrącanie w spory obcych ludzi. Czy to ważne, że jakiś wieśniak straci gospodarstwo albo też je wygra? Co to kogo będzie obchodziło za sto lat? Słowa te zabrzmiały echem w głowie księcia. Pamiętał pogrzeb ojca. Nikt nie uronił po nim łzy. - A kto będzie płakał po tobie, Roemie? - zapytał sam siebie i potrząsnął głową. Czy to ważne? Szkoda czasu na opłakiwanie zmarłych. Pytanie było inne: czy ma zostać i walczyć, czy też przedostać się do Cithaeron. Za morzem i bez majątku nie będzie miał wielu przyjaciół. Będzie musiał służyć innym buntownikom, może jako kapitan straży albo oddać swój miecz na usługi jakiegoś drobnego kacyka. A tutaj? Tu będzie walczył razem z wieśniakami i banitami, ludźmi bez wychowania, niegodnymi, by ucałować jego dłoń. Ale tu przynajmniej ma szansę odzyskać pozycję i księstwo swego ojca. Usiadł na zimnej, kamiennej podłodze i patrzył na zbroję. Jakie mieli szansę ci buntownicy, nawet odtworzywszy zakon rycerzy? W praktyce? Przeciwko legionom Ahaka, jego kopijnikom i zwiadowcom? A więc jaki jest prawdziwy wybór? Życie w Cithaeron albo śmierć jako Gabala! Życie? Bez pieniędzy i zaszczytów... to nędzna wegetacja. A więc, co ci pozostaje, Roemie? Możesz albo żyć długo i w pogardzie, albo walczyć z ludźmi, których nie szanujesz. Wstał i podszedł do zbroi, patrząc na odbicie swej szczupłej, kanciastej twarzy w napierśniku. - Ukryj swą pogardę, Roemie szepnął. - Stań wraz z tymi ludźmi i odzyskaj to, co należy ci się z urodzenia. A potem, kiedy bitwa się zakończy, wieśniaków pośle się z powrotem tam, gdzie ich miejsce. Wyciągnął rękę i dotknął zbroi. ROZDZIAŁ 18 Do wioski położonej na łące poniżej jaskini wracali zwycięzcy z armii buntowników. Kobiety i dzieci tłumnie wybiegły im na powitanie. Manannan usiadł na kamieniu i patrzył, jak Elodan, Llaw, Errin i Ubadai wjeżdżają do groty. - Miło widzieć, że jesteś zdrów i cały - powitał go Elodan, zsiadając z konia. - Czy misja powiodła się? - Jest w jaskini - odparł Manannan. - A co z Cairbre? - Zabiłem go. Nie mówmy więcej na ten temat. - Kto jest w jaskini? - zapytał Llaw. - Co to była za misja? Lamfhada stanął przed Llawem. - Książę Macthy - powiedział łagodnie. Llaw zbladł. - Co to za żarty? Ten skurczysyn skazał mnie na śmierć za zbrodnię, której, jak doskonale wiedział, nie popełniłem. To człowiek Ahaka! - Nie - rzekł Manannan. - Był sądzony jako zdrajca: król zamierzał wykonać na nim egzekucję. - To tylko pokazuje, że nawet zły władca nie może się mylić przez cały czas. Popełniliście błąd, ale ja go naprawię. Z drogi! - zawołał Llaw, dobywając miecza. - Schowaj broń! - rozkazał Elodan. - Natychmiast! Llaw odwrócił się do niego. - Proszę, proszę. Panowie szlachta trzymają się razem. Świetnie. Czegóż więcej miałbym się spodziewać? - Mylisz się, Llawie - stwierdził cicho Elodan. - Ja jestem człowiekiem, którego prosiłeś, by poprowadził Twoją armię. Jestem też lordem Rycerzem nowych rycerzy Gabali. Jeśli zbroja go wybierze, jest z nami. A jeśli nie? - Wzruszył ramionami. - Wtedy weź go sobie. Czy to ci odpowiada? Llaw cofnął się o krok. -Jeśli zbroja go wybierze? Gdybym wiedział, że on znajdzie się pośród nas, nigdy nie zgodziłbym się jej nosić. - Z impetem schował miecz do pochwy, podszedł do swego konia, wskoczył na siodło i odjechał do wioski. - Dziękuję ci, Elodanie - powiedział książę, wychodząc na otwartą przestrzeń, odziany w lśniącą w blasku słońca zbroję. - Lordzie Księciu - rzekł Elodan - witaj w naszym zakonie. - Nie jestem już księciem. Nazywam się Roem - odparł mężczyzna, wyciągając dłoń. Elodan potrząsnął nią. Errin zdjął hełm i wysunął się naprzód. - Widzę, że mamy doskonałego kucharza - stwierdził Roem. - Stajemy się siłą, z którą trzeba się liczyć. Arian znalazła Llawa Gyffesa na położonej na południe od wioski łące, w niewielkim bukowym gaju, z którego widać było puszczę. Siedział przy maleńkim ognisku i, zapatrzony w płomienie, nie zauważył jej nadejścia. Usiadła obok niego i wyciągnęła rękę, ale zatrzymała się w pół gestu. Były kowal miał na sobie zbroję, więc i tak nic by nie poczuł. - Llaw - szepnęła, ale nie odwrócił głowy. - Proszę, porozmawiaj ze mną. - Nie mam nic do powiedzenia. Nic z tego nie rozumiem... Dziewczyna przysunęła się bliżej. - Ależ skąd! Jesteś Llawem Gyffesem, najsilniejszym człowiekiem, jakiego znam. Co się stało, że wyglądasz na załamanego? Zwyciężyłeś swoich wrogów, a twoja armia powiększa się z dnia na dzień. Pokręcił głową. - To nie ma żadnego znaczenia. Moje życie zostało zrujnowane w dniu, kiedy zamordowano Lydię. A teraz ja też muszę „mrzeć... tak jak powiedział Dagda. I wiesz, co potem nastąpi? - Nic. Jeśli zwycięży król, świat potoczy się zwykłym trybem. Jeśli go pokonamy, do władzy dojdzie książę Macthy... albo ktoś do niego podobny... i będzie panował, a wszystko pozostanie jak dawniej. Nic się nie zmieni. - A czego się spodziewałeś, Llawie? W wiosce są ludzie, którzy już by nie żyli, gdyby nie ty, Elodan i pozostali rycerze. W osadzie Groundsela mieszkają Nomadowie, którzy zamarzliby na śmierć, gdyby nie ty, Groundsel i Nuada. Zapytaj ich, czy zauważyli jakąś różnicę. Nie patrz w gwiazdy, Llawie. Zejdź na ziemię. Uklękła obok niego i zaczęła rozpinać sprzączki jego napierśnika. - Co robisz? - zapytał. - Musisz wydostać się z tego metalu - poleciła. - Odłóż go. Pójdziemy na spacer i poczujesz na skórze świeże powietrze. - Pomógł jej, ułożył zbroję obok ogniska i wstał. Podeszła do niego i przeciągnęła dłońmi po jego rękach. - Nie chcę już dłużej na ciebie czekać - rzekła. - Nie mów mi, że nie jesteś gotów, mam tego dość. Jesteś mężczyzną, więc przestań zamykać oczy na przeszłość i obawiać się przyszłości. Teraźniejszość jest tym, co mamy i kiedykolwiek będziemy mieć. - Czy to cię nie przeraża, że muszę wkrótce umrzeć? - Owszem - zgodziła się. - Ale byłoby znacznie gorzej, gdybyś odszedł, nigdy się ze mną nie kochając. Objął ją. - Kocham cię - powiedział. - Zawsze jesteś w mojej pamięci. Przytuliła się do niego i pocałowała go, ale on usiłował ją od siebie odsunąć. - Zapomnij o gwiazdach, Llawie - szepnęła. - Nie myś1 o nich. Potem, gdy leżeli obok siebie, były kowal poczuł, że zdjęto z jego ramion jakiś ciężar. Nie pamiętał, kiedy to się stało ani też co to było. Czuł zapach młodej trawy i powiew wiosennego wiatru na twarzy. Słyszał śpiew ptaków w gałęziach drzew i miał wrażenie, że cała puszcza raduje się, iż znowu może rosnąć, głowa królów, rycerzy i wieśniaków stały się czymś zupełnie nieistotnym, gdy Arian przytulała się do niego, opierając ugiętą nogę na jego udzie. Spała. Pogładził ją i pocałował we włosy, a wtedy otworzyła oczy. - Miałam sen - rzekła. - Czy nadal jesteś szczęśliwa? - Idiota - odparła. Wstała i pobiegła do strumienia, a on poszedł za nią i przyglądał się jej, jak się kąpie. - Chodź! - zawołała. - Woda jest zimna. - Wielki Llaw Gyffes boi się zimna? Chodź! Wszedł obok niej do strumienia i usiadł w wodzie. - Bogowie! - zawołał. Zaśmiała się i prysnęła mu na twarz i pierś, chwycił ją i razem zanurzyli się z głową. - Poddaję się! - zawołała, gdy wychylili się na powierzchnię. - Naprawdę! Nie odpowiedział, lecz chwycił ją w objęcia. - Powinnaś była to zrobić dawno temu - szepnął. - Chciałam, Llawie, ale nie byłeś gotowy. Czy będziesz żałował dzisiejszego dnia? - Nigdy. - Bardzo dobrze. A teraz ubierz się i wracaj do swoich rycerzy... wszystkich. Spoważniał. - Nie chcę widzieć tego człowieka. Myślę, że jeśli go napotkam, będę musiał go zabić. - Jesteś na to zbyt silny. Zaufaj mi. Pod tym względem, ja chyba znam cię lepiej. Podniósł się i zadrżał. Arian chwyciła go za rękę i podciągnęła się na nogi. Czując, że nastrój mężczyzny się zmienił, milczała, idąc za nim do ogniska. Ubrał się szybko i ruszył po swego konia, który stał przywiązany do pnia jednego z buków. Zatrzymał się jednak i spojrzał za siebie, a potem nagle się uśmiechnął. - Czy zechcesz dosiąść mego rumaka, o pani? Naciągnęła tunikę i spodnie, zabrała buty i nóż i pobiegła do niego. Zostawił ją w wiosce i wrócił do jaskini. Byli tam już pozostali rycerze wraz z Elodanem i Lamfhadą. Llaw zsiadł z konia i uwiązał go. Nikt się nie odzywał, gdy dołączył do kręgu i popatrzył na księcia Macthy. - Jestem Llaw Gyffes - rzekł, podając mu rękę. - Ja nazywam się Roem. Miło mi cię poznać - odparł książę, mocno ujmując jego dłoń. - Zakon został skompletowany - powiedział Lamfhadą - pora przygotować się na chwile próby. Nuada jeździ po wszystkich osadach, by gromadzić ochotników pod nasze sztandary. Morrigan i Groundsel szukają sojuszników w pobliżu Portu Pertii. Armia króla jest już prawie gotowa do wymarszu. Pojawią się u naszych południowych granic za jakieś dziesięć dni. Musimy być gotowi na ich przyjęcie. - Ilu mamy ludzi? - zapytał Roem. - Obecnie około dwustu, ale z każdym dniem przybywa ich coraz więcej. Zdolności Nuady nigdy nie były lepiej wykorzystywane. - Król ma dziesięć tysięcy - stwierdził Roem. - Dwa tysiące kopijników, sześć tysięcy piechoty, tysiąc pięciuset łuczników i pięciuset dobrze znających puszczę zwiadowców. Nie powstrzymasz ich, mając dwustu, a nawet tysiąc ludzi. - To brzmi rozsądnie - rzekł Errin - ale czy powinniśmy w takim razie prowadzić wojnę podjazdową do czasu, gdy król umrze ze starości? Kiedyś musi nastąpić rozstrzygające starcie. - Owszem, ale będziemy musieli wykorzystać sposobność, kiedy się pojawi - odparł Elodan. - Do tej pory, jako słabsi, musimy atakować i uciekać... uderzać, kiedy się da... sprawić, by myśleli, że jest nas dziesięć... dwadzieścia razy więcej niż w rzeczywistości. I owszem przez cały czas nasze siły będą wzrastać. - Jest jeszcze jedna rzecz godna rozważenia - odezwał się - zaopatrzenie. Puszcza jest nasza, a w niej obfitość zwierzyny i owiec. Król ma dziesięć tysięcy ludzi, którym musi dostarczyć żywności z południa. Powinniśmy utworzyć oddziały, które będą atakowały ich tyły. Puste żołądki wywołują niezadowolenie. - Ja poprowadzę te oddziały - powiedział Roem. - To moje księstwo i znam w nim wszystkie ścieżki. Dajcie mi pięćdziesięciu ludzi. Będziemy żywić się tym, co znajdziemy, i zmuszać nieprzyjaciela, by wysyłał kolejne grupy żołnierzy na swoje tyły. - Będziesz pozostawiony sam sobie - stwierdził Lamfhada. - Nie możemy zapewnić ci wsparcia. - Nie bój się o mnie, Zbrojmistrzu. Nie zamierzam jeszcze ginąć. - Bardzo dobrze - zgodził się Elodan. - Dobierz sobie pięćdziesięciu ludzi i przygotuj ich: masz półtora tygodnia. - A co z nami? - zapytał Manannan. - Wasz dzień niedługo nadejdzie - odparł Lamfhada, nie patrząc mu w oczy. Morrigan siedziała pod rozgwieżdżonym nieboskłonem, a przed oczyma jej duszy przesuwały się wspomnienia. Jej miłość do Samildanacha zdawała się pochodzić z poprzedniego stulecia, kiedy świat był młody, a niewinność godna pochwały. Sześć lat spędzonych w mieście Vyre pogrążyło duszę kobiety w odmętach krwi, pożądania i demoralizacji. Nie potrafiła już policzyć, z iloma mężczyznami i kobietami dzieliła łoże ani też przypomnieć sobie ich twarzy. Jedyne, co trwało jasno w jej umyśle, to smak Ambrii i dostarczane przez nią poczucie siły. Powiedziała Manannanowi, że Samildanach się nią znudził, ale nie była to cała prawda. Mając do wyboru setki atrakcji, jakie oferowali Vyre, kochankowie stali się sobie obojętni, szukając nowych wrażeń: zarówno przyjemności, jak bólu. A teraz Manannan twierdzi, że ją kocha. Nie wiedział przecież... jego uczucie skierowane jest do kobiety, którą niegdyś była. Zadrżała, gdy od pokrytych śniegiem szczytów powiał chłodny wiatr. Generał umarł szybko, a jego życiodajne siły napełniły jej ciało. Nawet nie zdawał sobie sprawy, że odchodzi z tego świata. Zostawiła resztki po nim: wysuszoną skórę i kości, tam gdzie padły. Kiedy znowu będzie musiała się pożywić? Jutro? Pojutrze? Słyszała, jak Groundsel chrapie przy ognisku. Co za ohydny typ! Będzie następny, obiecała sobie. Ale kto potem? Manannan? Llaw Gyffes? Czy też może inny niewinny nieznajomy, jak ten mężczyzna z uszkodzonym kolanem. Czy rzeczywiście życie jest tak wspaniałe, że nie można z niego zrezygnować? Znała odpowiedź. Oczywiście, że jest. Widzieć i słyszeć, oddychać i czuć... jak można dobrowolnie przystać na utratę tych przyjemności? - Idźże wreszcie spać - mruknął Groundsel, siadając i drapiąc się po głowie. - Cholerne wszy - stwierdził. - Nic ich nie rusza. - Może spróbuj się wykąpać. - Co robiłaś? - zapytał. - Rozmyślałam. - Czy ty nigdy nie zasypiasz? W jaki sposób odzyskujesz siły? - Czerpię je z towarzystwa mężczyzn, Groundselu. Właśnie w tej chwili zaczęłam odczuwać dziwną słabość. Wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Po raz pierwszy widzę w tobie cień dobrego humoru, Morrigan. Może zaczęłaś mnie trochę lubić? Zacznijmy od nowa. Chodź do mnie... trochę cię wzmocnię. - Ostrożnie, Groundselu. Mogę się na to zdecydować. Ziewnął i wstał. Odwróciła się, gdy zaczął siusiać na drzewo. - Kogo mamy spotkać? - zapytał. - Przywódca nazywa się Bucklar. Spodoba ci się, Groundselu... zbudował swoje władztwo w taki sam sposób jak ty: mordując i przelewając krew. Myślę, że dlatego Elodan uznał, iż ty powinieneś mi towarzyszyć. Sądzisz, że Bucklar wyśle ludzi do armii Llawa? - To zależy. Jeśli uzna, że król jest dla niego groźny, wtedy tak. Jeśli uważa, że jest bezpieczny, będzie zwlekał... a kiedy inni puszczańscy przywódcy wyślą ludzi, zaatakuje ich ziemie i poszerzy swoje władanie. - A zatem jest podwójnie ważne, żeby zechciał nam dopomóc. Bez niego inni przywódcy także się wstrzymają. - Zgadza się, panienko. - Groundsel zaczął wkładać spodnie. - Myślałam, że masz na mnie ochotę - powiedziała Morrigan, wstała i podeszła do niego. - Miałem - odparł mężczyzna, uśmiechając się. - Ale mnie nie poprosiłaś. Już świta, pora ruszać. Samildanach podszedł do trumny i popatrzył na twarz swego najstarszego przyjaciela. Nie czuł już gniewu, tylko ogromną pustkę. Zdawał sobie sprawę, że kiedyś kochał Cairbre jak brata, ale było to bardzo dawno temu... przed ich wyprawą, przed Vyre, przed świtem nowej epoki. Teraz usiłował przypomnieć sobie to dawne uczucie, ale nie znajdował nic. Widział tylko blade zwłoki, ręce złożone na szkarłatnym napierśniku. Podeszli pozostali rycerze, stając kręgiem wokół trumny i patrząc na ciało. Samildanach przyjrzał się ich twarzom. Na wszystkich malował się ten sam wyraz. Lord Rycerz poczuł, że przenika go zimny dreszcz. - Wszyscy wiemy - stwierdził Samildanach - dlaczego zginął nasz brat. Przestał pobierać pożywienie, którego spragnione było jego ciało, stał się słaby fizycznie. Nie wiem, dlaczego Cairbre tak postępował, ale powinno stać się to dla nas lekcją. Nasza krucjata jest święta. Musimy przywrócić cywilizację i władzę Gabali, a także nauczyć świat wspaniałości Vyre. Jego słowa brzmiały głucho i odbijały się echem od łuków sklepienia grobowca. Ponownie zobaczył, jak Manannan wjeżdża na pole w swej lśniącej srebrzyście zbroi. Kiedyś byli przyjaciółmi... Przyjaciółmi? Pojęcia takie jak przyjaźń, miłość i braterstwo przemknęły mu przez pamięć niczym duchy, bliskie, lecz nieuchwytne. - Czy dobrze się czujesz, Samildanachu? - zapytał Edrin. - Tak. Chciałem tylko powiedzieć kilka słów o naszym... przyjacielu. Ale ich nie znalazłem. - A więc przykryjmy go i odejdźmy stąd - stwierdził Bersis. - Tu jest zimno i nieprzyjemnie. - Dobrze - szepnął Samildanach. - Zakryjcie go. - Odwrócił się i ruszył w stronę schodów. Był najwyższy z rycerzy, barczysty, lecz smukły w biodrach, a chociaż miał na sobie zbroję, poruszał się płynnie i pewnie. Poprowadził rycerzy do komnaty na górze, gdzie usiedli dookoła owalnego dębowego stołu. - Nadeszła pora - rzekł Samildanach - by oszacować siły wroga. Młodociany czarnoksiężnik umieścił barierę dookoła puszczy i teraz należałoby ją przerwać. Udzielcie mi waszej siły, przyjaciele. Rycerze pochylili głowy i Samildanach poczuł, jak ich moc przenika do jego ciała. Wstał i odszedł od stołu. Uniósł ręce i przyzwał do siebie Czerwień. Jego prawa dłoń rozcięła powietrze, które rozdzieliło się niczym rozdarty jedwab. W komnacie powiało chłodem. Samildanach szerzej otworzył zasłonę i zapatrzył się na uśpioną Puszczę nad Oceanem. Potem przeszedł przez otwór i zamknął go za sobą. Znalazł się na polance nad rwącą rzeką. Bezszelestnie przedostał się na wierzchołek najbliższego wzgórza i rozejrzał się po oświetlonej blaskiem księżyca okolicy. O milę na północ znajdowała się wioska Llawa Gyffesa. Samildanach usiadł po turecku na trawie i zamknął oczy, pozwalając swemu duchowi unieść się w przestworza. Wyobraził sobie srebrne zbroje rycerzy Gabali i poczuł przyciąganie ich magii. Znalazł się w jaskini. Płonący tam ogień już dogasał, ale w jego blasku widać było kilka śpiących postaci. Rozpoznał księcia Macthy i Manannana, reszty nie znał. Oddalił się stamtąd i ponownie uniósł w powietrze. Tym razem zbroja pociągnęła go daleko na zachód i znalazł się w długiej sali, gdzie lśniąca postać stała pośród licznie zgromadzonych wojowników. Rycerz opowiadał o wielkich bohaterach i ich czynach. Jego głos przyciągał uwagę i Samildanach czuł, jak Kolory rozkwitają w obecności tego mówcy. Ten był niebezpieczny... Wzleciał znowu i tym razem udał się na wschód i północ. Tam, w zagłębieniu, natrafił na Morrigan i brzydkiego, krępego wieśniaka. Samildanach poczuł obrzydzenie. To ma być jego przeciwnik? Tacy ludzie noszą teraz srebrne zbroje? Poczuł gniew. Skoncentrował swą uwagę na Morrigan, której piękność zaparła mu dech. Uśmiechnął się, gdy skierowała jakąś złośliwą uwagę do swego towarzysza. Jak ona może przestawać z tymi prymitywnymi banitami? Przez jakiś czas Samildanach wędrował nad puszczą, szukając znaków istnienia armii buntowników. Jednak nie miał czasu na długie poszukiwania, więc wrócił do jaskini. Zawisł nad wejściem i skoncentrował się na jasnowłosym młodzieńcu, który spał obok trzech złotych psów. - Chodź do mnie - powiedział cicho. - Wstań i chodź. Lamfhada poruszył się i odwrócił na drugi bok. Nad nim zalśniło migoczące światło i jego duch opuścił ciało. Zamrugał oczami i ujrzał Samildanacha. Rycerz cofnął się, a Lamfhada ruszył za nim i po chwili obaj unosili się wysoko nad drzewami. - Skąd się tu wziąłeś? - zapytał młodzieniec. - Myślałeś, że zdołasz mnie powstrzymać? - odparł Samildanach. - Głupi smarkacz. Twój czas nadszedł. Nagle jego postać powiększyła się, górując nad przerażonym Lamfhada. Z palców rycerza wystrzeliły szpony i zamierzyły się w pierś chłopca. Ten rzucił się do tyłu, w panice szukając Złotego, ale był zbyt pełen lęku, by do niego dotrzeć. Próbował ucieczki, lecz ogromna dłoń Samildanacha pochwyciła go i przysunęła do wielkiej twarzy. - Oczekiwałem, że będziesz się chociaż bronił, dzieciaku - powiedział rycerz. - I doczekałeś się - odezwał się ktoś za jego plecami. Samildanach odwrócił się i ujrzał znajomą postać unoszącą się obok nich. - Ollathair! Cóż za urocza niespodzianka! - Nie dla mnie. Uwolnij chłopca. - A czemuż to? Zmarli nikomu nie szkodzą. - Istotnie, oni nie mogą tego uczynić. Ale obok twojego ciała stoi żywy człowiek i trzyma ci nóż na gardle. Postać znikła, a Samildanach uśmiechnął się. - Cóż, chłopcze, jeszcze trochę sobie pożyjesz. - Uwolnił Lamfhadę i oddalił się szybko. Otworzył oczy i odwrócił się w prawo, wydobywając z sykiem sztylet z pochwy. Nikogo w pobliżu nie było, ale obok jego ciała widniały świeże ślady stóp. - Powinieneś był mnie zabić, Ollathairze... tak jak ja ciebie. - Otworzył zasłonę nocy i wrócił do komnaty. Usiadł za stołem i ożywił rycerzy. Szybko opowiedział im, co zobaczył, potem zwrócił się do Edrina i Bersisa. - Nie widzę większego zagrożenia dla armii króla - powiedział - ale jest dwóch ludzi, z którymi należy się szybko rozprawić. Ty, Edrinie, i Bersis udacie się do Portu Pertii. Tam pokażecie komendantowi pierścień króla. Bersis obejmie dowództwo nad grupą pięciuset żołnierzy i poprowadzi atak na twierdzę znajdującą się za Mostem Łańcuchowym. Będzie tam Morrigan: nie należy robićjej krzywdy. Ale jest ona w towarzystwie człowieka, którego istnienie stanowi dla mnie obelgęNależy go zabić. Ty zaś, Edrinie, weźmiesz pięćdziesięciu ludzi i udasz się na zachód od puszczy. Znajdziesz wioskę ulokowaną poniżej dwóch najwyższych szczytów. Usłyszysz w niej o jed nyrn z tycn nowych rycerzy. To poeta o wielkiej mocy i jeśli damy mu czaś stworzy wielką armię. Zniszcz go. Możesz użyć dowolnych środków. Zrozumiano? - Nie zawiodę cię, Samildanachu. Zginie niezawodnie. Lamfhada obserwował, jak czerwony rycerz znika w oddali. - Ruadzie? - szepnął. - Jesteś tu jeszcze? - Wcale go tutaj nie było - odezwał się w jego własnej głowie jakiś głos. - Wracaj do swego ciała. Zaraz się tam pojawię. Lamfhada uczynił, jak mu polecono, a potem wstał, zarzucił sobie na ramiona koc i cicho prześlizgnął się obok uśpionych rycerzy. Wyszedłszy z jaskini, usiadł na kamieniu i rozglądał się po okolicy. Po kilku minutach ujrzał wysoką postać wspinającą się stromą ścieżką. Mężczyzna odziany w długą, wypłowiałą, niegdyś błękitną szatę i zużyte skórzane sandały był stary i kompletnie łysy, zaś na pierś opadała mu biała, rozwidlona broda. Idąc, wspierał się na długim drągu. Wreszcie zatrzymał się przed Lamfhada - Ja jestem Dagda - rzekł - a ty urodziłeś się pod szczęśliwą gwiazdą. - Dziękuję za pomoc. Dlaczego udawałeś Ruada? - Chciałem zmylić Samildanacha i zbić go z tropu, a także zasiać w jego umyśle ziarno lęku - Dagda wzruszył ramionami. - Co więcej, znałem Ruada Ro-fhessę i wiem, że moje oszustwo sprawiłoby mu przyjemność. Jak ci się wiedzie, Lamfhado? Tym razem to Zbrojmistrz wykonał bagatelizujący gest. - Robię, co mogę. Więcej nie potrafię. Brakuje mi jednak rad i pomocy Ruada. - To zrozumiałe, ale człowiek staje się najsilniejszy, gdy zdany jest sam na siebie. Nie zapominaj o tym. Masz rycerzy i moim zdaniem Źródło jest po twojej stronie. Mimo to jeszcze będziesz musiał wiele wycierpieć. - Wiem. Kiedy odnalazłem Złoty, widziałem wszystko, co może się stać, co powinno się stać i co mogłoby się stać. Nie potrafiłem jednak stwierdzić, co w istocie nastąpi. Wiem tylko, że zginą ludzie. - Wszyscy ludzie muszą kiedyś umrzeć, bez względu na to, po czyjej są stronie - odparł Dagda. - Ja zaś wiem, co widziałeś, bo byłem przy tobie. - A więc to twoją obecność czułem? Miałem nadzieję, że to Ruad. - Niech cię to nie rozczarowuje. Czekałem na ciebie przez bardzo długi czas. - Dagda zachichotał. - Dokładnie sto czterdzieści dwa lata! Masz wrażenie, że to dużo? Widzę, że tak. Cóż, teraz jesteśmy razem, a ty musisz się bardzo wiele nauczyć. - Co to znaczy... że na mnie czekałeś? - Na ciebie... albo kogoś takiego jak ty. Ruad by ci powiedział, gdyby jeszcze żył. Osiągasz Zloty, a to zdarza się bardzo rzadko. Masz niezwykły dar. Wszystkie Kolory podporządkowane są Złotemu i istotą wielkiej harmonii jest to, że kiedy Kolory są zagrożone, Złoty się pojawia. Obecnie nad królestwem narasta Czerwień, ale jej użytkownicy nie rozumieją istoty ładu. Chcą, by Czerwień dominowała, ale żaden Kolor nie istnieje w odosobnieniu. Jeśli pozwoli się Czerwieni zwyciężyć, inne Kolory zblakną lub zginą. Jednak Czerwień nie może istnieć sama. A więc ci, którzy chcą, by Czerwień zagarnęła inne Kolory, w rzeczywistości niszczą wszelką magię. Bez magii zaś świat będzie miał tylko jeden kolor: Szary... szary jak nagrobek, szary jak popioły. Rozumiesz? - Nie - odparł Lamfhada. - Tylko wybrani potrafią posługiwać się magią. W jaki sposób może zaszkodzić światu jej brak? Drzewa będą nadal rosły, zakwitną kwiaty. Dzieci będą przychodziły na świat. - To niezupełnie tak. Całe życie ma charakter magiczny i każdy człowiek to czuje. Patrzy na świt i doznaje zachwytu. To magia. Pomyśl o wyrazie twarzy matki trzymającej w ramionach swe nowo narodzone, pierworodne dziecko. Ona rozumie, co to magia. Pojmuje to na tę jedną cudowną, niezwykłą chwilę. Ale kiedy harmonia zostanie naruszona... tak jak teraz w naszym królestwie... i nad magią zawiśnie zagrożenie, pozostaje tylko cynizm i rozpacz, a na wierzch wypływają najgorsze ludzkie instynkty. Nie, przyjacielu, świat potrzebuje magii tak samo jak powietrza i wody. - Kim ty jesteś, Dagdo? - zapytał Lamfhada. - Bogiem? Starzec pokręcił głową. - Jestem człowiekiem. Ni mniej, ni więcej. Dawno temu zajmowałem... w oczach świata... ważne stanowisko. Ale porzuciłem tamto życie i jego wygody, bo pragnąłem poznać wszystkie tajemnice świata. Przybyłem do tej puszczy i spotkałem człowieka, który czekał na mnie przez osiemdziesiąt siedem lat. Był Dagdą. Jednak chociaż jego życie różniło się od mojego... byliśmy tacy sami. Stanowiliśmy ogniwa łańcucha, który powstał, gdy człowiek stanął na tylnych nogach, a skończy się, gdy gwiazdy spadną, a słońce zgaśnie... a może nawet i nie wtedy. Lamfhadzie zaschło w ustach. Chłopiec z całego serca zapragnął znaleźć się jak najdalej od tego dziwacznego starca. Jednak Dagda w jakiś sposób wyczuł jego strach i położył kościstą dłoń na ramieniu młodzieńca. - My... on i ja, ty i ja... jesteśmy czarodziejami. Obserwujemy Kolory i pilnujemy ich. Przemierzamy różne krainy i dbamy o zachowanie równowagi. Gdy na świecie szaleje wojna, choroby i śmierć, szukamy ratunku w Białym, Zielonym lub Niebieskim. Gdy panuje spokój i zastój, wzmacniamy Czerwony i Czarny. Przede wszystkim jednak strzeżemy Żółtego, bo, jak już sam wiesz, Lamfhado, Żółty ukrywa w sobie Złoty. Ten ostatni zaś podtrzymuje wszystkie pozostałe Kolory. - Dlaczego nikt o tym nie wie? - zapytał młodzieniec. - Kiedyś ludzie zdawali sobie z tego sprawę, chłopcze. Dzięki tej wiedzy stawali się podobni do bogów i w rezultacie sprowadzali na siebie nieszczęścia. Obecnie informacje o Kolorach pojawiają się tylko w baśniach i legendach. Tajemnicę tę kryje także wiara czcicieli słońca, którzy wielbią tę życiodajną, złocistą kulę. Pomyś1 tylko. Wszystko, co rośnie lub żyje, zależy od słońca. To samo jest z Kolorami. Żółty zrodził się z niewinności i śmiechu dzieci, wzmocnionych zachwytem, jaki budzi młodość. Barwa ta odżywia pozostałe. Teraz zaś prawda ta stała się tajemnicą, bo tak jest bezpieczniej. Ja strzegę owej tajemnicy. Po mnie będziesz czynił to ty. - Czego ode mnie żądasz? - Ja? Niczego. Wypełniłem moje zadanie tak samo, jak poprzedni strażnik wykonał swoje. Był Dagdą... a teraz ty nim jesteś. - Nie chcę. - Ja też nie paliłem się do tego. Z jednej strony, będziesz bardzo samotny, Lamfhado. Z drugiej zaś, doznasz spełnienia... przekonasz się. - A co się stanie, jeśli umrę? Może mi powiesz, że wtedy skończy się świat? Nie wierzę. - Jeśli zginiesz, ktoś inny zostanie wybrany. Ty też jesteś jednym z wielu. Nie widziałeś swojej śmierci w żadnej z przyszłości, do których zaglądałeś, tylko zgony twoich rycerzy. Wiem o tym, bo też widziałem te wersje nadchodzących wydarzeń. Teraz jednak muszę cię opuścić... potrzeba ci czasu na zastanowienie. - Kiedy wrócisz po moją odpowiedz? - Nie powrócę. - Starzec się uśmiechnął. - Zrobiłem już wszystko, co do mnie należało. Teraz znajdę stosowne miejsce. Będę tam patrzył na gwiazdy, aż umrę w pokoju i dołączę do Kolorów. - Dagda podniósł się i spojrzał Lamfhadzie w oczy. - Zmieniłeś się, młodzieńcze, od dnia, kiedy to ujrzałem cię na wzgórzu, przyglądającego się, jak rycerze Gabali wyruszają po zgubę, na którą nie zasłużyli. Zmienisz się jeszcze bardziej podczas długich samotnych lat, jakie masz przed sobą. Pewnego dnia, jednakże, spojrzysz w twarz nieznajomemu i ujrzysz to samo co ja. Pożegnanie. - Ja nie chcę! Nie możesz mi tego zrobić! - zawołał Lamfhada, zrywając się na równe nogi. Stary człowiek nie zareagował na jego krzyki. Kiedyś już słyszał te słowa. Sto czterdzieści dwa lata, trzy miesiące i osiem dni temu. Tylko że wtedy to on sam je wypowiedział. ROZDZIAŁ 19 Groundsel przywiązał konia na szczycie wzniesienia i patrzył w milczącym zachwycie na Most Łańcuchowy łączący dwa brzegi przepaści. Most składał się z wielkich żelaznych pierścieni, z których zwisały pręty połączone z kolejnymi pierścieniami. Na nich ułożono deski. Chwiejna konstrukcja zaczynała się na północnym stoku porośniętego lasem wzgórza, rozciągała na długość prawie jednej czwartej mili, i kończyła się na skalistym cyplu, zamknięta bramą ze spuszczaną kratą. - Jak oni to zrobili? - zapytał Groundsel, gdy Morrigan znalazła się obok niego. - Niektórzy uważają, że użyto magii - objaśniła - ale mój ojciec twierdził, że najpierw wykonano zwykły wiszący most z lin, a potem stopniowo go wzmacniano. Mówił, że budowa zabrała im kilka lat. Groundsel skoncentrował się teraz na samej twierdzy. Wykuta w zboczu wzniesienia, górowała nad przepaścią niczym gigantyczny ząb. Zdołał zauważyć, że nie było do niej dostępu z południa i zachodu, a jedyne połączenie z puszczą wiodło przez wiszący most. Od północy twierdzę chronił mur, a bramę wieńczyły dwie wieże. Groundsel nie dostrzegł żadnych strażników ani jakiegokolwiek ruchu na tych umocnieniach. - Nie mam najmniejszej ochoty przejeżdżać konno tego mostu - stwierdził. - Nigdy nie lubiłem wysokości. - Przekonasz się, że jest dla ciebie najzupełniej wystarczający - odparła chłodno Morrigan, ruszając. Ramię w ramię zjechali ze wzgórza i zatrzymali się przed mostem. Kobieta zdjęła hełm i ulokowała go na kuli siodła. - Jesteś gotów, puszczański lordzie? - zapytała, śmiejąc się. Groundsel był blady i mocno zaciskał usta. Nie odpowiedział, tylko spiął swego rumaka ostrogami. Gdy koń znalazł się na moście, przywódca banitów opuścił przyłbicę i zamknął oczy. Morrigan ruszyła za nim, jadąc po prawej stronie i patrzyła w dół poprzez konstrukcję z pierścieni. Przepaść była głęboka, a w dole ledwo można było dostrzec jasną wstążeczkę strumienia wijącego się pośród skał. Przeniosła wzrok na swego towarzysza, który siedział jak posąg, nie patrząc ani w prawo, ani w lewo. Końskie kopyta miarowo uderzały o deski mostu. - Podziwiasz widoki, Groundselu? - zawołała, ale nie uzyskała odpowiedzi. Uśmiechnęła się i wprowadziła konia w galop. Most zachwiał się niepokojąco, a kobieta wyprzedziła przywódcę banitów i pocwałowała do bramy, gdzie odwróciła wierzchowca i czekała, aż jej towarzysz powoli do niej dojedzie. Znalazłszy się na twardym gruncie, Groundsel zsunął się z siodła i usiadł na ziemi przy bramie. Zdjął hełm i otarł pot z czoła. - Nie wyglądasz najlepiej, panie - powiedziała. Jego odpowiedź była krótka i niecenzuralna. Morrigan wybuchnęła śmiechem. - Mój drogi Groundselu, nie godzi się używać takiego języka w obecności damy. Rycerz Gabali powinien być zawsze grzeczny. Czy wejdziemy do środka? Mężczyzna wstał i ruszył do bramy, prowadząc swego wierzchowca. Gdy przechodzili pod opuszczaną kratą, zatrzymał się i spojrzał w górę. - Całkiem zardzewiała - stwierdził. - Tylko głupiec pozwala na takie zaniedbania. - Nie wiem - odparła słodko. - Może jest wieśniakiem. Prawdopodobnie nie zna się na sprawach rycerzy. Proponuje, żebyś go pouczył, Groundselu. Popatrzył na nią chłodno. - Najwyraźniej chcesz mnie rozzłościć, suko. Nie jest to rozsądne. - Ach, czyżbym cię obraziła? Przepraszam, drogi Groundselu. Może powinniśmy pocałować się na zgodę. - Raczej pocałuję mojego konia w zad - warknął. - Cóż, z pewnością masz więcej doświadczenia w tych sprawach niż ja, ale żal mi konia. - Szarpnęła wodze i pocwałowała na dziedziniec. Nie wywołało to niczyjej reakcji: forteca sprawiała wrażenie kompletnie opuszczonej. Morrigan skierowała wierzchowca do wysokiej wieży i zatrzymała się przed schodami prowadzącymi do podwójnych drzwi. Groundsel podjechał do niej. - Nikogo tu nie ma - powiedział. - Co tu się, u diabła, stało? - Są w środku - odparła. - Skąd wiesz? Morrigan potrząsnęła głową i zsiadła z konia, zastanawiając się, jak zareagowałby jej towarzysz na wiadomość, że wie, bo wyczuła ciepły i smakowity zapach ich krwi. Weszła po schodach i załomotała do drzwi. - Bucklar! - zawołała. - Masz gości! Drzwi po lewej stronie otworzyły się, skrzypiąc. - Nie wchodź! - zawołał Groundsel, dobywając miecza. - To mi się nie podoba. - To sobie zostań - poradziła mu. Weszła do chłodnego wnętrza i uśmiechnęła się do kobiety, która celowała do niej z łuku. - Nie bój się - powiedziała. - Przybywam z wieścią od Llawa Gyffesa. - Za kobietą znajdowało się kilkoro dzieci, z których jedno trzymało zakrzywiony sztylet. W mrocznym kącie po lewej i prawej stronie dał się zauważyć jakiś ruch, więc Morrigan bacznie się rozejrzała. W pomieszczeniu znajdowało się około dwudziestu kobiet. W oczach miały lęk i wydawało się, że z napięciem czegoś oczekują. Wtedy pojawił się Groundsel, uśmiechnął się i schował miecz do pochwy. - Cudownie - rzekł. - Jedziemy tu i jedziemy tylko po to, żeby stwierdzić, iż forteca bronionajest przez kobiety i dzieci. Ile z was pragnie zasilić armię Llawa Gyffesa? - Kim jesteście? - zapytała kobieta z łukiem, opuszczając broń. Morrigan zauważyła, że strzała wciąż tkwi na swoim miejscu i może być w każdej chwili wypuszczona. - Ja jestem Morrigan. Ta małpa w zbroi to Groundsel. Szukamy Bucklara. Armia króla szykuje się do ataku na naszą, położoną na południu, siedzibę i mieliśmy nadzieję, że wasz przywódca przyśle nam kilku mężczyzn do pomocy. - Nie zrobi tego - odparła kobieta. - Nie może. My już znajdujemy się wstanie wojny. Z Portu Pertii nadciągnęli zbrojni i znieśli z powierzchni ziemi dwie osady. Mój mąż... i prawie wszyscy mężczyźni... ruszyli za nimi. - Genialnie - stwierdził Groundsel. - I zostawił własną bazę bez obrony. Chodź, Morrigan, nic tu po nas. - Jedź, jeśli chcesz - odparła Morrigan - ale ja mam dosyć spania na ziemi i mrówek łażących po mojej zbroi. Zostanę tu na noc i wezmę kąpiel. - Może nie urodziłem się rycerzem, Morrigan - Groundsel zbliżył się do kobiety - ale też nie przyszedłem na świat wczoraj. To nie forteca, lecz grobowiec. Jest z niej jedno wyjście... przez ten most. Jeśli wróg pojawi się tutaj przed Bucklarem, wszyscy zostaną wyrżnięci w pień. Czy warto ryzykować życie dla kąpieli? - Niepotrzebnie się tak zamartwiasz - rzekła Morrigan. - Łatwiej mi znieść twoje obelgi niż głupotę - odparł, odwrócił się na pięcie, wyszedł z sali i dosiadł konia. Hełm kolebał mu się na kuli u siodła, więc włożył go sobie na głowę. Co za bezsensowna misja, pomyślał, wyjeżdżając przez bramę. Cztery dni w towarzystwie tej jędzy i żadnego sukcesu. Przełknął ślinę, gdy jego wierzchowiec powoli pokonywał łagodnie kołyszący się most i zmusił się, by patrzeć przed siebie. Pod końskimi kopytami deski piszczały i skrzypiały przy akompaniamencie zgrzytania łańcuchów. Znalazłszy się bezpiecznie po drugiej stronie, skierował konia pod górę i wkrótce znalazł się pośród drzew. Wtedy zatrzymał się i popatrzył na twierdzę. Wiedział, że Morrigan miała rację. Był wieśniakiem... a co gorsza złodziejem i mordercą. Musiał strasznie śmieszyć ją i innych szlachetnie urodzonych. Dostrzegł jakiś ruch na przeciwległym stoku i ujrzał wyłaniającego się z zarośli młodego chłopca i niedużego szarego psa. To właśnie jest przyjemny wiek, pomyślał Groundsel, wspominając czasy swego dzieciństwa, kiedy bawił się z psami swego pana, a każde lato wydawało się nieskończenie długie i przyjemne, zaś zimy przynosiły tajemniczą magię śniegu. Uśmiechnął się na myśl o złotowłosej dziewczynce, którą uratował podczas zamieci. Byłoby miło zamieszkać w Cithaeron i patrzeć, jak mała rośnie, jak tańczy, śpiewa i bawi się. Po co tracić czas na tę nieszczęsną wojnę? Wtedy przypomniał sobie słowa Morrigan. Ta małpa w zbroi to Groundsel... Miesiąc temu zabiłby ją za to bez mrugnięcia okiem. Nagle chłopiec zaczął biec w dół stoku, a za nim jego pies. Groundsel odwrócił się w siodle. Na drodze znajdowało się około trzydziestu rycerzy, maszerujących dwójkami w stronę twierdzy. - Miłej kąpieli, Morrigan, moja złota - zachichotał Groundsel. Widział ruch na murach. Kilka kobiet, uzbrojonych w łuki i strzały, zgromadziło się przy wieżach u bramy. Żołnierze weszli na most i zatrzymali się. Odłożyli swoje worki i odwiązali od nich nieduże, okrągłe tarcze. Wtedy dowódca zebrał ludzi wokół siebie i zaczął udzielać im instrukcji. - Ciekawe, jak sobie z tym poradzisz, Morrigan - mruknął Groundsel. Żołnierze ruszyli biegiem przez most, trzymając przed sobą tarcze. Groundsel widział, że nieliczne łuczniczki na murach nie zdołają ich zatrzymać. W srebrnej zbroi Morrigan odbiły się promienie słońca, gdy wystąpiła naprzód, trzymając w uniesionej dłoni miecz. - Przynajmniej nie brak ci odwagi - przyznał Groundsel. Ujrzawszy ją przed sobą, żołnierze zwolnili kroku. Strzały stukały o ich tarcze i odbijały się od napierśników i hełmów Jeden mężczyzna padł trafiony w udo. Reszta jednakże posuwała się dalej. Morrigan wyskoczyła im naprzeciw, bezlitośnie rozbijając mieczem drewnianą tarczę i prawie odcinając trzymającąją rękę. Żołnierz krzyknął, rzucił się do tyłu i upadł pod nogi swym kolegom. Kilku innych przewróciło się na niego i atak załamał się. Miecz Morrigan podnosił się i opadał, rozcinając zbroje, skórę i kości. Od jej własnego pancerza odbiło się kilka mieczy, nie czyniąc jednak większej szkody. Kobieta zdążyła powalić pięciu ludzi, zanim żołnierze opanowali się i zaczęli zmuszać ją do cofania się krok po kroku w stronę szerszego miejsca przy bramie, gdzie mogli zaatakować obrończynię od tyłu. Groundsel zdecydował, że zaczeka, aż ją powalą. W pewnej chwili usłyszał stukot kopyt. Na drodze pojawił się jeździec... jeździec w szkarłatnej zbroi. Przywódca banitów zmrużył oczy. Biedna Morrigan, pomyślał, już chciał odwrócić konia i odjechać, kiedy przed oczami błysnęła mu seria obrazów: dziecko na stoku wzgórza, Morrigan w swej srebrnej zbroi, jej biały koń, stojący za nią w bramie, a w końcu czerwony rycerz. Słowa Dagdy wbiły się w świadomość Groundsela jak sztylet. On też Zginie na wiosnę. Widzę białego konia. I jeźdźca w srebrzystej zbroi. Dziecko biegnące po stoku. Demony gromadzą, się. i nad puszcza, zbiera się wielka nawałnica. Ale Groundsel jej nie zobaczy. A więc to jest ten dzień. I szkarłatny jeździec ma go zabić. Nie bądź idiotą, powiedział sobie. Możesz w każdej chwili uciec. Dagda się pomylił. Odjedź i oszukaj los. Przypomniał sobie jednak wyraz oczu Manannana i obietnicę, jaką uzyskał od wszystkich rycerzy. - Niech was wszyscy diabli! - krzyknął Groundsel. Uderzył konia po zadzie i pogalopował w dół stoku. Wpadł na most i popędził w stronę zaskoczonych żołnierzy. Ciął mieczem pierwszego, który znalazł się w zasięgu ciosu, a potem znalazł się w centrum walki, rozdając razy na prawo i lewo. Morrigan, krwawiąca z rany na skroni, w miejscu gdzie jej hełm został uszkodzony, wdarła się w środek potyczki, walcząc trzymanym oburącz mieczem. Ciasnota sprawiła, że żołnierze nie mogli atakować śmielej, w obawie, że trafią któregoś ze swoich kolegów. Ale Groundsel i Morrigan nie mieli tego ograniczenia. Miecz przywódcy banitów roztrzaskał hełm oficera, rozbryzgując jego mózg na deskach mostu. - Cofać się! - zawołał jeden z żołnierzy i wszyscy zaczęli uciekać. Groundsel zsiadł z konia i rozejrzał się. Dwunastu przeciwników padło. Trzech jeszcze żyło, ale byli w beznadziejnym stanie, więc ich dobił. - Już po nas - powiedziała Morrigan bez emocji. Groundsel spojrzał za siebie i ujrzał czerwonego rycerza jadącego niespiesznie przez most. W opancerzonej dłoni przybysz trzymał wzniesiony czarny miecz. - Mów za siebie - odparł były banita. - Jeszcze nie spotkałem człowieka, którego bym nie zdołał zabić. - Morrigan się nie odezwała, ale cofnęła się i wypuściła broń z ręki. Czerwony rycerz zbliżał się przerażająco powoli, lecz nieustępliwie za każdym krokiem swego niezmarłego rumaka. Groundsel wyruszył mu naprzeciw, zatrzymując swego wierzchowca w przejściu. Spod czerwonego hełmu dobiegł suchy, metaliczny chichot. - Trzeba więcej niż zbroi, by zostać wojownikiem, rycerzu - odezwał się głos. - Za twoją bezczelność będę cię zabijał powoli... po kawałku. - Wszyscy lubicie najpierw się wygadać, co? - syknął Groundsel. - W porządku, już się pochwaliłeś, śmieciu... a teraz zobaczmy, jak potrafisz walczyć! - Popędził konia i wymierzył morderczy cios w szkarłatny hełm, ale czerwony rycerz przechylił siew siodle i miecz Groundsela chybił celu. Straszliwe uderzenie trafiło banitę w nakarczek. Przed oczami pojawiły mu się gwiazdy. Próbował trafić w szkarłatną postać, ale raz za razem czarny miecz łomotał o jego zbroję Gabali. Stracił naramiennik, a potem celny cios pozbawił go zasłony przy hełmie. Wierzchowiec Groundsela stanął dęba, ratując jeźdźca przed pchnięciem, które trafiłoby go w oko. Koń cofnął się, a banita rozpaczliwie wciągnął powietrze do płuc. Przeciwnik ruszył do przodu i Groundsel wiedział, że to koniec. Nie zdołał nawet dotknąć napastnika swym mieczem. Czerwony rycerz zaczął się śmiać. - Cóż za czarny dzień dla Gabali! Jesteś najgorszym rycerzem, jakiego zna historia. Mam nadzieję, że inni są choć trochę lepsi. A teraz, kmiotku, pora udać się do piekła! Groundsel nie odpowiedział, ale gdy przeciwnik skierował się w jego stronę, wyjął stopy ze strzemion i skoczył na niego. To było jedyne posunięcie, którego Bersis nie przewidział. Zareagował jednak błyskawicznie, wbijając Groundselowi miecz głęboko w ramię. Cios roztrzaskał obojczyk, a ostrze dotarło aż do płuc. Nie zwracając uwagi na potworny ból, banita chwycił rycerza swymi potężnymi ramionami i zrzucił go z siodła. Wylądowali na wielkich pierścieniach, na których spoczywał most, i przez chwilę kołysali się na nich. Twarz Groundsela znalazła się blisko hełmu rycerza i były banita ujrzał strach w oczach swego przeciwnika. - Teraz już tyle nie gadasz, ścierwo? - parsknął, tocząc z ust krwawą pianę. - Chcesz mnie posłać do piekła, co? Świetnie, pójdziemy tam razem! - Nie - krzyknął Bersis. Ale Groundsel ostatnim wysiłkiem ściągnął przeciwnika z żelaznego pierścienia i obaj runęli w przepaść. Morrigan podbiegła do krawędzi mostu i popatrzyła w dół. Czerwona i srebrna postać wciąż pozostawały w śmiertelnym uścisku, ale z tej odległości wyglądały jak błyszczące w słońcu dziecinne zabawki. Były coraz mniejsze, aż wreszcie roztrzaskały się o wyszczerbione głazy na dnie przepaści. W chwili uderzenia Morrigan odwróciła oczy. Niezmarły ogier padł na deski mostu, a jego ciało rozpadło się na kawałki. Lekki wiaterek przyniósł ohydną woń rozkładu. Po drugiej stronie mostu żołnierze szykowali się do kolejnego ataku. Jednak nagle rozległ się dźwięk rogu i na stoku zaroiło się od puszczańskich wojowników, którzy ruszyli ławą na zaskoczony oddział. Morrigan nie przyglądała się rzezi. Podeszła do krawędzi mostu i jeszcze raz spojrzała na maleńkie postaci. - Zachowałeś się jak mężczyzna, Groundselu - powiedziała. Sheera patrzyła, jak książę Macthy wyrusza z wioski wraz ze swymi pięćdziesięcioma jeźdźcami. Przez dziesięć dni przyglądała się ich ćwiczeniom, czasami przyłączając się do zajęć łuczników lub szermierzy. Errin widywał ją rzadko, a cierpliwość dziewczyny coraz bardziej się wyczerpywała. Zrezygnowała z bezpiecznego schronienia w Cithaeron, by pomścić śmierć siostry, a teraz czuła, że jest bezużyteczna albo, co gorsza, pomijana. Widziała Llawa Gyffesa wędrującego z Arian po okolicznych wzgórzach, ale tylko dwa razy Errin okazał zainteresowanie sprawami Sheery: raz by sprawdzić, czy jest jej wygodnie w prymitywnej chacie, i drugi, kiedy draśnięto ją w przedramię podczas nazbyt entuzjastycznych ćwiczeń walki mieczem. - Czy musisz wystawiać się na niebezpieczeństwo? - zapytał, obejrzawszy jej niegroźną ranę. - Co to za pytanie? - odparła. - Czyż nie należę do armii Llawa? - Jesteś kobietą - stwierdził, jakby była to wystarczająca odpowiedź. - A Morrigan nie jest kobietą? Albo Arian? - To co innego. Morrigan jest... dziwna. Arian zaś wychowała się w kniei. A poza tym, jeśli chodzi o tamte, nie mam nic do powiedzenia. - W moich sprawach też nie masz nic do powiedzenia - wściekała się Sheera. - Jedyne, co nas łączy, to fakt, że zabiłeś moją siostrę. Po tym zaczął jej unikać, co sprawiło, że poczuła się jeszcze gorzej. Kilku leśnych ludzi próbowało czynić jej awanse, ale kilka mocnych słów wystarczyło, by poznali, gdzie jest ich miejsce. Zapytała księcia Macthy, czy mogłaby wraz z jego drużyną brać udział w napadach na dostawy armii królewskiej, ale ten grzecznie odmówił. Zsiadł ze swego szarego rumaka i położył rękę na ramieniu dziewczyny. - Powiem ci w zaufaniu - szepnął. - My stamtąd nie wrócimy. Nie ma nadziei, by udało nam się długo unikać pogoni. Większość moich ludzi zdaje sobie z tego sprawę. Nie chcę cię widzieć... w niebezpieczeństwie, Sheero. Wystarczy mi, że brałem udział w sprawie... twojej siostry. Rozumiesz? - Jedziecie, by zginąć. - Tak sądzę, ale będę się starał jak najdalej odwlec ten dzień. Wkrótce potem odjechali, tak samo jak Llaw, Elodan i Manannan. Armia króla zbliżyła się do południowych granic i większość rycerzy udała się w tamte strony, aby przygotować obronę. Już teraz dotarły do nich wieści, że Elodan zastawił zasadzkę na grupę zwiadowców króla i, po krótkiej walce, wybił ich do nogi. O losach Manannana i Llawa nic nie było wiadomo. Sheera, wraz z grupką innych kobiet, zjadła obiad, składający się z dziczyzny i suszonych owoców, a potem wzięła łuk i kołczan i poszła na wzgórza. Jako pierwsza ujrzała więc Morrigan, jadącą powoli ścieżką wydeptaną przez zwierzęta, i podążającą za nią grupę wojowników. - Gdzie jest Groundsel? - zawołała do Morrigan. - Nie żyje - odparła kobieta, dotknęła boków konia ostrogami i ruszyła dalej. Sheera dołączyła do kolumny, która meandrując, zeszła zboczem do wioski. Liczyła sobie ponad dwustu pięćdziesięciu ludzi. Dziewczyna wkrótce dowiedziała się, że przybywają z twierdzy na północy, wszyscy mieli za sobą chrzest bojowy: rozgromili oddziały z Portu Pertii, a teraz udawali się pod sztandary Llawa Gyffesa. Groundsel i Morrigan uratowali ich żony i dzieci, a ich przywódca, Bucklar, obiecał, że wspomoże buntowników. Sheera siedziała z ludźmi z północy, kiedy Bucklar, Errin i Lamfhada omawiali w jaskini strategię walki. O świcie dowódca twierdzy, wysoki, tęgi mężczyzna o siwiejących włosach i hiszpańskiej bródce, poprowadził swych ludzi na południe. Sheera wzięła swój łuk i przyłączyła się do nich. Nuadę obudził ptasi świergot. Otworzył oczy i stwierdził, że już świta. Niebo płonęło kolorami: różowe palce jutrzenki wyraźnie odznaczały się na czystym błękicie, a białe obłoczki uciekały przed słońcem jak baranki przed złotym lwem. Na ramieniu poety spoczywała głowa Kartii, zaś jej ramię leżało na jego piersi, Wcisnął się mocniej pod koc, ciesząc się ciepłem ciała dziewczyny. Czuł radość i zadowolenie. Z dala od pól bitewnych, oddzielony całą nieskończonością od śmierci i szczęku oręża, poeta zaznał wreszcie spokoju. Kartia powiedziała coś przez sen, a Nuada przesunął dłoń na jej biodra. Dziewczyna otworzyła oczy. - Już jest rano? - wyszeptała. - Mamy piękny dzień - powiedział. - Rzadko się taki zdarza. - Przyciągnął ją do siebie i delikatnie pocałował. Przez godzinę kochali się niespiesznie, a potem leżeli w milczeniu obok siebie. Wreszcie Nuada przeciągnął się i usiadł. Ogień zagasł, a Brion gdzieś wyszedł. O tej porze zazwyczaj gotował im na śniadanie królika... albo gołębia, albo jagnię. Poeta wstał i poszedł do wodospadu, zanurzył się do pasa i stanął pod spadającymi z góry strugami. Woda była wspaniale chłodna. W głębszym miejscu u stóp wodospadu odbijało się słońce, a w srebrzystej kaskadzie migotały tęcze. W raju nie mogłoby być piękniej, pomyślał poeta, wycierając się koszulą. Kartia weszła na skałę i skoczyła do wody. Nuada zazdrościł jej, że umie pływać: też musi się kiedyś nauczyć. Usiadł i obserwował, jak dziewczyna śmiga po wodzie, i myśl jego zwróciła się ku zadaniu, które wykonywał. Odwiedzili kilkanaście wiosek i w każdej z nich jego słowa nie pozostały bez echa. Już ponad trzystu ludzi przyłączyło się do ich sprawy, ale powinno ich być znacznie więcej. Zdążył przemówić do ponad dwóch tysięcy wojowników: tak sobie obliczył. Rzucił okiem na zbroję rozłożoną na kocu pod zwisającymi gałęziami sosny. Rycerz bez miecza. Zrobiło mu się głupio. Nie dlatego, że nie walczył, lecz dlatego, że czuł z tego powodu zadowolenie. To sprawiało, że czuł się jak ostatni hipokryta. Przyłączcie się do Llawa, mlodzi ludzie... ale nie ja. Nie. Wiecie, jestem poetą. Ja tylko wkładam wam do głów marzenia o chwale i pomijam robaki, rozkład i ból. Usiłował odmalować wojnę jako świętą sprawę: zło przeciwko dobru, jasność zmagającą się z ciemnościami. Ale tu, w puszczy, pełno było półcieni. - Nuado! Nuado! - krzyczał Brion. Poeta wstał i zobaczył, że krępy łowca co sił w nogach biegnie w ich stronę. - Co się stało? - zapytał, wychodząc mu naprzeciw. - Ludzie króla otoczyli wioskę i zapędzili wszystkich mieszkańców do największej chaty. - Powoli. Co się stało? - Wróciłem tuż przed świtem. Nie udało mi się nic upolować na śniadanie, więc pomyślałem, że dadzą mi coś do jedzenia. Kiedy byłem już blisko, zobaczyłem konie, więc się ukryłem. Zgarnęli Ramatha i wszystkich jego ludzi. Nie wiem, co chcą zrobić, ale musimy stąd jak najprędzej uciekać. Jesteśmy za blisko. - Czemu się tak boisz? Mamy konie i z pewnością damy radę umknąć żołnierzom. - Jest wśród nich czerwony rycerz i mają dostęp do czarnej magii. Wiele razy powtarzałeś, że są źli. Musimy uciekać. - Czerwony rycerz? Tutaj? Dlaczego? - Nie wiem - odparł Brion. - Osiodłam konie. Kartia podpłynęła do brzegu i wyszła z wody. .Co mamy dziś na śniadanie, panie Rycerzu? - zapytała. - Obawiam się, że nic. Musimy stąd odjechać. Dziś rano zaatakowano wioskę Ramatha, zrobiło się niebezpiecznie. - Biedny Ramath - powiedziała dziewczyna. - Bardzo go polubiłam. - Ja też. Ale lepiej zacznij się zbierać. Spakowali swoje worki podróżne i przywiązali je do siodeł. Z pomocą Briona Nuada przywdział zbroję. Na polance pojawił się jakiś mężczyzna, a Brion natychmiast dobył sztyletu. - Ramath! - zawołał radośnie Nuada. - Uciekłeś! Znakomicie! Przybysz, wysoki, szczupły mężczyzna, odziany w strój z ciemnej lśniącej skóry, podszedł do Nuady i skłonił się. - Nie uciekłem, panie, oni mnie wypuścili. - Ramath przełknął ślinę i popatrzył w bok. - Chcą dostać ciebie, panie. Muszę wrócić z tobą najpóźniej za godzinę albo zginą wszyscy moi ludzie. Czerwony rycerz, pan Edrin, obiecał, że zostaniemy uwolnieni, gdy tylko mu się poddasz. - Nie rób tego! - krzyknęła Kartia. - Oni cię zabiją! - Zwróciła się do Ramatha. - Jak możesz tutaj przychodzić i żądać, by on coś takiego uczynił? Jak śmiesz? Nuada odciągnął ją. - Skąd... skąd masz pewność, że dotrzymają słowa, Ramathu? - zapytał. - Nie mam jej, panie. Ale cóż innego mogłem zrobić? Poecie zaschło w gardle. Sięgnął do siodła po manierkę i pociągnął spory łyk wody. - Ja mam swoje zadanie - powiedział w końcu. - Muszę stworzyć armię, by walczyła z tymi... złymi ludźmi. Rozumiesz? Ja nie mogę... - urwał, widząc rozpacz w oczach Ramatha. - Mam trzech synów, panie. Żaden nie ma więcej jak pięć lat. Siedzą tam ze swoją matką i czekają, kiedy nóż przetnie im gardła. Nuada odwrócił się. - Nie słuchaj go - błagała Kartia. - Proszę. Pomyśl o nas... Zastanów się... Nuada pochylił się, podniósł swój hełm i podał go Brionowj. - Zatrzymaj go. Mnie już się nie przyda. Zabierz Kartię z powrotem do Llawa i innych. Powiedz im, że jest mi przykro. Nie potrafię odmówić. Kartia chwyciła go za ramię. - Zabiją cię - powiedziała, płacząc. - Wielki Boże, oni cię zabiją! Odsunął ją na bok, tak by inni ich nie widzieli. W oczach miał łzy, kiedy ją całował. - Kocham cię - powiedział - i myślę, że dzisiejszy poranek to był prezent. Pożegnalny. Nigdy dotąd nie przeżyłem podobnego świtu. - Przyciągnął ją do siebie. - Nie wiem, co powiedzieć. Zabrakło mi słów, Kartio. - Pozwól mi ze sobą zostać. Proszę. - Nie. Idź z Brionem. Będzie mi... łatwiej, jeśli pozostanę sam. Podszedł do swego konia i wskoczył na siodło. Potem wziął głęboki wdech i dotknął ostrogami boków wierzchowca. Kartia zaczęła za nim biec, ale Brion pochwycił ją, a Nuada odjechał z polanki, nie ośmielając się patrzeć za siebie. Ramath szedł obok niego w milczeniu, aż dotarli do ostatniego wzgórza, potem podniósł rękę i dotknął dłoni poety. - Nigdy nie zdołam wyrazić ci mojej wdzięczności - rzekł. Nuada uśmiechnął się, ale w gardle tak mu zaschło, że nie mógł nic powiedzieć. Cały drżał. Gdy wjechał do wioski, podbiegli do niego żołnierze i otoczyli, wymierzając w niego kopie. Kazano mu zsiąść z konia i usłuchał. Trząsł się ze strachu, więc się potknął. Wieśniacy tłoczyli się, by go zobaczyć, stojąc po obu stronach. Malujące się na ich twarzach współczucie dodało mu sił. To tylko kolejny występ, Nuado, powiedział sobie. Nie wypada się zblamować. Poprowadzono go za największą z chat, gdzie jeszcze wczoraj porwał swoich słuchaczy opowieściami o bohaterstwie i chwalebnych czynach. Ileż by teraz za to dał, by ujrzeć Llawa Gyffesa i pozostałych rycerzy pędzących galopem jemu na ratunek. To by dopiero była historia! Zaprowadzili go do uschłego drzewa na niedużej polance i tam czekał czerwony rycerz. - A więc - rzekł - wraca nasz bajarz. Gdzież to twój miecz, panie Rycerzu, i gdzie hełm? - Nie mam miecza - odparł Nuada. - Pożyczę ci. Wtedy będziesz przynajmniej mógł walczyć o swoje życie. Nuada potrząsnął głową. - Nie. Gdybym cię zabił, ci ludzie musieliby za to odpokutować. Zawarłeś ugodę: ja za nich. Uszanuj ją. - Zobaczył gniew w oczach rycerza i wiedział, że wygrał. Gdyby czerwony rycerz zabił go w walce, po wszystkich osadach rozeszłaby się wieść, że rycerze Gabali są słabsi niż reprezentanci króla. Uśmiechnął się. - I co teraz, panie rycerzu? - Jeśli boisz się walczyć, zginiesz jak nikczemnik. Ludzie króla otoczyli Nuadę i zdjęli z niego zbroję. Potem zaprowadzono go pod drzewo, rozpostarto mu ręce. Dwóch żołnierzy podeszło, niosąc dwa gwoździe i młotki. Nuada zacisnął zęby, gdy ostre końce przyłożono mu do nadgarstków. Trysnęła krew, gdy gwoździe przebiły ciało, ścięgna, kości i wbiły się w pień drzewa. Nuada opadł... gwoździe rozdarły mu ciało. Jęknął i spróbował podnieść głowę. Czerwony rycerz wziął łuk i kołczan pełen strzał, i podał go Ramathowi. - Ty strzelasz pierwszy - powiedział. - Udowodnij, że jesteś lojalnym poddanym króla. Przywódca zamrugał oczami. - Ja... nie mogę... - Zrób to! - krzyknął Nuada. - Albo wszystko pójdzie na marne. I tak mnie zabiją. To nie ty staniesz się katem, tylko oni\ Uczyń, co ci każe. Wybaczam ci. Ramath wziął łuk i założył strzałę. Wycelował i trafił poetę w pierś. Wszyscy mężczyźni z wioski byli kolejno wzywani i każdy posyłał strzałę w pozbawione życia ciało przybite do drzewa. Wreszcie ich zabrakło i czerwony rycerz podszedł do swego wierzchowca. Żołnierze cofnęli się i odeszli z miejsca zdarzenia. Ramath podbiegł do drzewa i płacząc, zaczął wyciągać strzały z martwego ciała. - Przepraszam - szeptał. - Przepraszam. Wtedy właśnie pojawił się tam duch Lamfhady. Opuścił był jaskinię, by zobaczyć, co się dzieje na północy, ale wydarzenia w wiosce i związane z nimi emocje przyciągnęły go. Zawisł nad ciałem Nuady i ujrzał, jakie ma ono okropne rany. Przypominając sobie ogiera, wysunął swe złote dłonie w stronę ciała i wysłał doń magię. Rany zamknęły się, ale życie się nie pojawiło. Ramath i inni, nie widząc Lamfhady, patrzyli, jak rany zasklepiają się, i zaczęli się cofać, zdjęci podziwem. Lamfhada wiedział, że to, co robi, nie ma sensu, ale nie mógł przestać. Coraz więcej mocy wpływało do martwego ciała i przez nie do uschniętej jabłoni. Gałęzie drzewa zadrżały i w pewnej chwili pojawiły się na nich pąki, które otworzyły się w różowe i białe kwiaty. Ich płatki zaczęły opadać niczym śnieg. Wreszcie Lamfhada się poddał: Nuada Srebrna Dłoń nie żyje. Zbrojmistrz uniósł się w przestworza i w rozpaczy odleciał do jaskini. Ramath zbliżył się do drzewa i podniósł z ziemi kwietny płatek. Odwrócił się do swoich ludzi. - Powiedział, że to święta wojna. A wy sami widzieliście znak dany z niebios. Wyślemy posłańców do wszystkich osad. Nuada dostanie swoją armię. Przysięgam na wszystkich bogów! ROZDZIAŁ 20 Zwiadowcy króla pędzili szarżą pod górę zbocza doliny, zaś strzał, które miały ich powstrzymać, padało coraz mniej. Posuwali się nieustępliwie do przodu, zaś łucznicy, ukryci pośród drzew, zaczęli się wycofywać. Elodan odczekał, aż napastnicy dotrą do skraju lasu, a potem podniósł do ust róg bojowy i wydał z niego jeden tylko dźwięk. Z puszczy wybiegły dziesiątki wojowników, uzbrojonych w miecze i noże bojowe. Elodan także dobył miecza i rzucił się w środek walki. Zwiadowcy zaczęli masowo wycofywać się w dół stoku. Z lasu, znajdującego się po przeciwległej stronie, wypadli Llaw Gyffes, Manannan i kilkunastu innych jeźdźców. Zwiadowcy usiłowali się rozproszyć, ale i tak podczas ucieczki prawie dwudziestu zostało zmiażdżonych przez końskie kopyta. Manannan ruszył galopem przez szeregi pierzchających wrogów w kierunku królewskiego chorążego, który trzymał sztandar władcy, przedstawiający kruka na błękitnym polu. Były Rycerz zdołał się przedrzeć i zdobywszy sztandar, uniósł go wysoko, tak by zobaczyli go wszyscy obrońcy. Za jego plecami rozległ się tętent kopyt, więc błyskawicznie zawrócił na swym wierzchowcu. W dolinie pojawił się oddział złożony z pięciuset kopijników. Były Rycerz skierował się w lewo i ruszył w stronę lasu. Kilku jeźdźców króla odbiło ku niemu. Gdy Manannan znalazł się tuż przy drzewach, rzucił sztandar czekającemu tam buntownikowi i odwrócił się do szarżujących napastników. Było ich pięciu. Były Rycerz uniósł miecz i ruszył do ataku. Uchylił się przed kopią, zaś sam ciosem miecza wyrzucił napastnika z siodła. Druga kopia odbiła się od jego napierśnika. Trzymający jąjeździec został przebity ciosem miecza w pierś. W tym momencie walczący znaleźli się już zbyt blisko siebie, by skutecznie używać kopii, więc rzucili je i dobyli mieczy. Nie na wiele im się to przydało. Manannan powalił dwóch, przenikając swym srebrzystym ostrzem zbroje i kolczugi. Ostatni z kopijnj. ków próbował uciec, ale gdy odwracał już swego wierzchowca, z zarośli wyleciała strzała, trafiając zwierzę w bok. Koń potkną się, zrzucając jeźdźca na ziemię. Mężczyzna wstał, ale wtedy następna strzała trafiła go w udo. Z zarośli wybiegli buntownicy i szybko się z nim rozprawili. Manannan oparł się o kulę u siodła i patrzył, jak kopijnicy szarżują przez dolinę. Llaw Gyffes i pozostali jezdźcy ustąpili im, kryjąc się w kępach sosen otaczających wzgórza. Elodan podjechał do Manannana. - Myślisz, że będą nas ścigać? - Nie, jeśli mają chociaż odrobinę rozumu. Nie wiedzą, ilu nas jest, a kopie w lesie są równie przydatne do walki jak drewniane miecze. Dużo mamy poległych? - Kilkunastu. Gwydion zajmuje się rannymi. Gdzie jest Morrigan? - Nie wiem, myślałem, że z tobą. - Chyba pojechała na zachód, w pogoni za jakimiś zwiadowcami - stwierdził Elodan. - Myślę, że powinieneś jej poszukać. Manannan kiwnął głową. Przez kilka minut jechał czujnie, wyglądając maruderów, którzy mogli kryć się w zaroślach. Potem, usłyszawszy okropny krzyk przerażenia, dobył miecza. Jego wierzchowiec nie chciał wjechać na niedużą polankę, z której dobiegł ten głos, ale Były Rycerz poklepał go po szyi i wyszeptał kilka uspokajających słów. Koń zrobił kilka kroków, a potem zatrzymał się znowu. Manannan zsiadł i przywiązał zwierzę do drzewa. Odsłonił gałęzie i ujrzał Morrigan przygniatającą do ziemi wyrywającego się mężczyznę. Wbiła zęby w jego szyję i Były Rycerz obserwował bezradnie, jak ciało ofiary zaczyna się kurczyć. Ze zgrozą popatrzył, jak Morrigan wstaje i wyciera krew z ust, a potem odwraca się powoli. - Manannan! - Ściągaj tę zbroję! - syknął. - Natychmiast! - Zaczekaj! - zawołała błagalnie kobieta. - Wszystko ci wytłumaczę! - Wystarczy mi to, co widziałem. Zdejmij tę zbroję, Morrigan, albo zginiesz. - Myślisz, że dałbyś radę mnie zabić? Mam w sobie siły Vyre. - Wiem, że zdołam cię pokonać... i ty też. Ściągaj zbroję. Już. Hańbisz wszystko, czego jest ona symbolem. Przez chwilę wydawało się, że kobieta zaatakuje, ale potem rzuciła miecz i zaczęła odpinać klamry srebrnego napierśnika. Czekał w milczeniu, aż została w prostej, błękitnej tunice i szarych rajtuzach. - I co teraz? - zapytała. - Teraz odejdź. Opuść knieję. Jeśli cię kiedykolwiek zobaczę, zginiesz. Precz z moich oczu. - Ale to nie moja wina! - wykrzyknęła. - Nie chciałam się stać kimś takim. - Nie odpowiadał, więc podeszła bliżej. - Manannanie, nie wypędzaj mnie. - Jeśli zostaniesz tu jeszcze chwilę, odetnę ci głowę. Precz! - wrzasnął. Gniew w jego głosie sprawił, że aż się cofnęła, a potem wybiegła z polanki. Manannan opadł na trawę. Drżały mu dłonie. Siedział tak jeszcze, kiedy pojawił się przy nim Elodan. Były Rycerz opowiedział mu pokrótce, co zobaczył, a Elodan westchnął. - Na swój sposób miała rację. Nie chciała zostać Wampirem: zmuszono ją do tego. Czy mógłbyś zdjąć mi hełm? - Manannan odłączył hełm od pierścienia przy nakarczku i zdjął. - Dziękuję ci, przyjacielu. W zbroi czuję się okropnie bezużytecznie. Wiesz, że bez pomocy nie zdołałbym nawet zdjąć napierśnika? - Walczysz coraz lepiej - stwierdził Manannan. - To prawdziwa łaska boska. Elodan podniósł swoją lewą dłoń i przyjrzał się jej. - Zaczyna mnie już trochę słuchać, ale wolałbym nie natknąć się na kogoś biegłego w walce. - Lord Rycerz rzucił okiem na zbroję Morrigan. - Powinniśmy pewnie znaleźć kogoś na jej miejsce? Manannan pokręcił głową. Podszedł do napierśnika, podniósł go z ziemi i podał Elodanowi. Na zewnątrz zbroja lśniła jak wyczyszczone srebro, ale od spodu była całkiem zardzewiała. Manannan napiął mięśnie i mocno uchwycił krawędzie. Po chwili napierśnik rozpadł mu się w dłoniach. - Taka zbroja, jaki rycerz - rzekł i odrzucił metalowe szczątki. - A więc dlaczego Morrigan została w ogóle wybrana? - zapytał Elodan. - Nie wiem. - Manannan wzruszył ramionami. - Ale zdążyliśmy już stracić Groundsela, a teraz ją. Ciekawe, na kogo teraz kolej? - Nuada nie żyje - powiedział Elodan. - Lamfhada zjawił mi się wczoraj we śnie. Poeta został przybity do drzewa. Oddał życie za mieszkańców pewnej wioski. Manannan nie odpowiedział. Wstał znużony. - Chodźmy - rzekł. - Na dzisiaj jeszcze nie koniec. - Podniósł hełm Elodana i nałożył mu go. Gdy lord Rycerz odezwał się, w jego oczach malował się smutek. - Jest ci pewnie przykro, Manannanie, patrzeć na to, kim są teraz rycerze Gabali: kaleka, który nawet nie może sam się ubrać, złodziej, kucharz, kowal i dziki Nomada, który nie potrafiłby zrozumieć, co to rycerskość, nawet gdyby mu ją podano na patelni. - Nie masz nawet pojęcia, Elodanie, jak bardzo czuję się zaszczycony. Król cisnął inkrustowanym klejnotami pucharem w generała, który miał na tyle doświadczenia, by się nie uchylać. Pocisk trafił go w czoło, rozcinając skórę, ale mężczyzna wytrwale stał w pozycji „baczność”, mimo że krew popłynęła mu na policzek. - Ty durniu! - wściekał się król. - Ty pokrako! Na twoim wikcie moje wojsko wkrótce wymrze z głodu! Ile transportów zdołało się przedostać tutaj w ciągu ostatniego tygodnia? Ile?!! - Jeden, panie - odparł generał. - Jeden. Dostałeś pięciuset kopijników. Przeprowadziłeś rozpoznanie terenu. I co z tego? Co?!! - Nic, panie. Schwytaliśmy jednego z ich zwiadowców, który powiedział nam, że ich dowódcą jest książę Macthy. Torturowany zdradził nam ich kryjówkę, ale kiedy dotarliśmy na miejsce, książę zdołał już umknąć. - Kto? - syknął król. - Kto umknął? - Ks... ten zdrajca, Roem, panie. - Precz z moich oczu! Masz zgłosić się do Kar-schena. Nie jesteś już generałem. Obejmiesz komendę pierwszej Turmy, która będzie szła do puszczy. - Tak, panie. Dziękuję, panie - rzekł mężczyzna, tyłem opuszczając namiot. Król zwrócił się z gniewem do Samildanacha, który stał obok tronu. - Jak oceniasz naszą sytuację, lordzie Rycerzu? - Były książę to niełatwy przeciwnik. Jego ataki są szybkie jak błyskawica i doskonale zaplanowane. Zniszczył kilkanaście transportów, samemu tracąc nie więcej niż sześciu ludzi. Zna teren. Jednak o wiele groźniejsze są wiadomości o niepokojach w Furbolg. - Niepokojach? Kilka burd. Moje oddziały już się tym zajęły - odparł król. - Niemniej jednak, panie, cała armia jest tutaj, z nami. Gdyby wybuchła rewolta... - Rewolta? A to czemu? Lud mnie kocha. Czyż nie, Okesso? Nowy książę Macthy skłonił swą łysą głowę. - Istotnie, panie. Jednak lord Rycerz słusznie się niepokoi... Zawsze istnieją jednostki motywowane zawiścią lub chciwością. - Co proponujesz, Samildanachu? - Myślę, że powinniśmy wrócić do Furbolg, panie... zabierając tysiąc kopijników. To powinno rozwiązać wszystkie problemy. - Ale ja chcę, żeby Llawa Gyffesa i jego buntowników spotkała zasłużona kara. - Stanie się tak, panie. Chociaż bronią się zawzięcie, nie mają wystarczających sił, by odeprzeć nagły i zdecydowany atak. Za dwa dni kopijnicy ruszą prawą i lewą flanką, w odstępie dwóch mil, a potem się połączą. Równocześnie ja poprowadzę główne siły do puszczy. Wróg będzie musiał się wycofać. - A więc zostaję i będę się temu przyglądał. - Królu - ciągnął Samildanach - to dopiero początek. Nie da się ich zlikwidować jednym uderzeniem. Rewolta zostanie stłumiona, ale upłynie wiele tygodni, zanim wyłapie się wszystkich buntowników, a obawiam się, że ta mozolna praca potwornie cię znudzi, panie. - Bardzo dobrze, Samildanachu, posłucham twojej rady. Ale Llaw Gyffes ma zostać wzięty żywcem razem z pozostałymi rycerzami. Chcę ich mieć w Furbolg, osobiście skazać za zdradę i dopilnować egzekucji. - Tak będzie, panie. - A co zamierzasz uczynić w kwestii tego zdrajcy, Roema? - Wysyłamy z Macthy następny transport, ale tym razem z eskortą w postaci oddziałów towarzyszących im w odległości jednej mili na zachód, wschód, północ i południe. Nie wymknie się. Osobiście udam się z tym transportem. Otoczony przez żołnierzy, były książę trzymał ich w szachu wyciągniętym przed siebie mieczem. Jeden z nich zaatakował, ale Roem odparował jego uderzenie i ciął napastnika w szyję o pół mili na zachód dym ze spalonego transportu podnosił się do nieba jak wielki wąż kobra. Były książę uśmiechnął się. Wokół leżały trupy jego ludzi. Walczyli dobrze, ale wróg był znacznie liczniejszy. Tylko Roem w swej srebrnej zbroi mógł wytrzymać nie kończące się uderzenia. - No, bohaterowie! - zawołał. - Kto następny chce wejść na drogę chwały? - Obawiam się, że nadeszła kolej na ciebie - odezwał się Samildanach, wchodząc w środek kręgu. - Czy może chcesz się poddać? - A ty? - zapytał Roem. - Raczej nie. Król prosił mnie, bym przysłał mu twoją głowę, a ja obiecałem, że to uczynię. Lubię dotrzymywać obietnic. - Doprawdy? A przecież kiedyś przysięgałeś, że będziesz pomagał ubogim i pokrzywdzonym. - Dość tego gadania, Roem. Broń się. Książę Macthy był zdolnym szermierzem, ale nigdy nie walczył z kimś takim jak Samildanach. Z narastającą desperacją parował wściekłe ataki czerwonego rycerza, ale stopniowo słabł, czując zarazem, że jego przeciwnik staje się z każdą chwilą silniejszy. Czarne ostrze coraz szybciej przecinało powietrze. Roem spróbował ataku, ale jego ciosy w porównaniu z mistrzem, z którym przyszło mu się zmierzyć, sprawiały wrażenie niezręcznych i pozbawionych stylu. Potężne uderzenie odcięło mu naramiennik, odsłaniając obojczyk, a potem kolejny cios trafił w hełm i, odbijając się, zranił skórę na ramieniu. Następne cięcie poluzowało hełm i Roem musiał się cofnąć. Samildanach został na swoim miejscu. - Zdejmij go, jeśli ci przeszkadza - zaproponował. Roem rzucił miecz i ściągnął z głowy uszkodzony hełm. - Jesteś znakomitym szermierzem, Samildanachu - powiedział. - Znam tylko jednego, który cię przewyższa. Czerwony rycerz się zaśmiał. - Jeśli walczyłeś z lepszym ode mnie, Roemie, to jak to się dzieje, że nadal jesteś pośród żywych? - Tylko z nim ćwiczyłem. On cię zabije, Samildanachu. - A jakże się nazywa ta doskonałość? - Manannan. Samildanach spoważniał. - Daleko jeszcze do dnia, kiedy Manannan zdoła mnie pokonać, a ja jestem silniejszy i szybszy niż dawniej. Myślę, że chcesz mnie rozzłościć, Roemie, nieprawdaż? - Jakże łatwo mnie przejrzałeś - uśmiechnął się Roem. - Żałuję tylko, że nie doczekam dnia, kiedy Manannan cię zmusi, byś całował ziemię u jego stóp. - I owszem! - syknął Samildanach, rzucając się do przodu. Roem uniósł miecz... ale zbyt późno. Czarne ostrze przecięło mu szyję i głowa potoczyła się na ziemię. Samildanach schował broń i odwrócił się plecami do ciała. - Poślijcie głowę królowi - polecił. - Dzisiaj. W tej chwili powinien być w pół drogi do Macthy. Przez pięć dni nad knieją szalała burza, podnosząc poziom wody w rzekach i strumieniach, rozmaczając ścieżki i trakty, i sprawiając, że po zboczach nie sposób było się wspinać. Potyczki stały się sporadyczne, a oba skrzydła armii króla musiały znacznie spowolnić swój marsz. Tylko środek, dowodzony przez Samildanacha, i piechota nieustępliwie posuwały się naprzód. Szóstego dnia niebo rozjaśniło się i promienie słońca oświetliły nasiąknięte wodą okolice, które miały stać się polem bitwy. Samildanach postanowił, że należy zaczekać jeszcze jeden dzień, żeby ziemia wyschła, i pojechał do Macthy złożyć raport królowi. Na wzgórzach Elodan i Manannan skierowali swe siły na wschód i zachód, gdzie posuwające się naprzód wojska królewskie nie napotykały większego oporu. Lamfhada pojawił się w obozie w południe. - Mają po dwa tysiące ludzi po każdej stronie - powiedział Manannanowi. - Jeśli zostaniemy tutaj, zamkną nas w pułapce: jeźdźcy ze skrzydeł zepchną nas na piechotę. Musimy się wycofać. - Zgadzam się - rzekł Elodan. - Nie możemy pozwolić, by zmusili nas do otwartej bitwy, są zbyt liczni. - Rozumiem to - przyznał Manannan - ale wycofywanie się nie budzi mojego entuzjazmu i nie chodzi tu o moją osobistą dumę. Większość naszych ludzi jest z nami z wolnego wyboru. Jeśli uznają, że przegrywamy, wrócą do domów. Każdy krok wstecz spowoduje kurczenie się naszej armii. - Masz trochę racji - zgodził się Errin, podchodząc do nich wraz z Ubadai. - Już straciliśmy niektórych wojowników Bucklara. Wczoraj wieczorem, kiedy przestało padać, dwudziestu z nich wymknęło się do domów. Elodan pokręcił głową. - Mówicie, że nie możemy się wycofać, ale Lamfhada twierdzi, że wkrótce zostaniemy otoczeni przez przeważające siły wroga. To nie daje nam zbyt wielu możliwości. Nie możemy ruszyć do ataku. Brak nam dyscypliny i organizacji. Możemy walczyć tylko tak, jak potrafimy. Wszelkie nowe propozycje będą mile widziane, Manannanie. Były Rycerz pokiwał głową. - Moim zdaniem na tym etapie przydałoby się jakieś niewielkie zwycięstwo. Może powinniśmy zmienić pozycje i zaatakować ich lewe skrzydło? Błoto jest nadal głębokie i konie nie będą mogły zostać w pełni wykorzystane przez nieprzyjaciela, co dałoby naszej piechocie znaczną przewagę. Jest jednak pewne niebezpieczeństwo. Ich piechota nie napotka żadnego oporu, co pozwoli jej wkroczyć do puszczy i zniszczyć wszystkie osady stąd aż do gór. - To prawda - zgodził się Elodan. - A ludzie zaczną dezerterować setkami... będą uciekali, by ratować swoje rodziny. - Nieprzyjacielowi brakuje żywności - wtrącił się Errin. - Oddziały króla nie mogą się za bardzo oddalać, bo nie potrafią wyżywić się tym, co znajdą, tak jak my. Przegoniliśmy nasze stada na północ, a do żniw jeszcze daleko. - Wyżywienie nie będzie już dla nich problemem - powiedział cicho Lamfhada. - Książę Macthy został zabity przez Samildanacha i zginęli wszyscy jego ludzie. Errin zaklął. Pozostali milczeli, aż wreszcie odezwał się Manannan. - Nie sądzę, żeby zaatakowali dzisiaj, będą czekali, aż błoto obeschnie. Wydaje się, że mamy tylko jedno wyjście: wyprzedzić ich atak. Uderzyć na ich obóz. To ryzykowne przedsięwzięcie, przyjaciele, i może przynieść nam poważne straty. - Nie jestem wojskowym, Manannanie - rzekł Errin - ale mam pewien pomysł... pewnie głupi. - Mów, Errinie - zachęcił go Były Rycerz. Słuchali w milczeniu, jak Errin przedstawia swój plan. Ubadai, który nie odezwał się ani razu podczas całej narady, wstał i odszedł. Zapadał już zmrok, gdy Okessa wyszedł z namiotu, unosząc swe długie, fioletowe szaty, by nie zetknęły się z błotem, i udał się na pagórek znajdujący się pośrodku obozu. Z wierzchołka widać było równe szeregi namiotów i regularnie rozmieszczone ogniska, długie, ustawione na kobyłkach stoły, przy których gromadzili się żołnierze po swe mizerne racje żywnościowe, linie wartowników i rzędy latryn wykopanych po zawietrznej stronie obozu. Jutro zostanie położony kres rebelii i zacznie się spełniać marzenie Okessy. Już mianowano go księciem Macthy i król często wysłuchiwał jego opinii. Niebawem armia Gabali wyruszy na sąsiednie krainy i dotrze aż do samego morza... a potem zdobędzie bogactwa Cithaeron. Okessa czekał dnia, kiedy król uczyni go satrapą jakiegoś odległego królestwa, prawie niezależnym władcą. Dwaj pomocnicy Jasnowidza pojawili się na pagórku, prowadząc białą kozę. Postawili ją na prymitywnym ołtarzu, a Okessa rozciął zwierzęciu gardło, wypruł wnętrzności, a następnie wydobył z nich wątrobę. Odrzucił resztę ścierwa i zaniósł organ w miejsce, gdzie pomocnik trzymał płonącą pochodnię. Okazało się, że wątroba jest chora: pokrywały ją czarne plamy. Okessa z wysiłkiem przełknął ślinę i odwrócił się do swego ucznia. - Przyprowadźcie następną kozę - rozkazał. - No, jazda. Pomocnik kiwnął głową, podał pochodnię swemu panu i ruszył biegiem, ślizgając się po błocie. - Jak wygląda przyszłość króla, mój panie? - zapytał drugi uczeń, podchodząc do jasnowidza. Okessa wbił w niego spojrzenie swych wyblakłych oczu. - Nie poświęciłem tej kozy dla króla - skłamał - ale dla naszego wroga. - Pokazał chłopakowi zakrwawiony organ, a pomocnik wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Jutro będzie piękny dzień, panie. - Owszem - zgodził się Okessa. Rzucił wątrobę na ziemię i przeszedł na najwyższy punkt pagórka. W dole żołnierze obsiadali kręgiem ogniska. Od zachodu nadjeżdżał oddział kopijników, powoli, jakby byli zmęczeni. - Idź do ich dowódcy - polecił Okessa. - Każ mu zgłosić się do mnie natychmiast. - Pomocnik skłonił się i zaczął mozolnie zsuwać się po stoku. Oddział wjechał do obozu. Niektórzy z przybyłych zsiedli z koni i sięgnęli po pochodnie, inni podeszli do linii wartowników, gdzie uwiązanych stało około pięciuset koni. Jasnowidz patrzył w oszołomieniu, jak trzech jeźdźców dobywa miecza i powala strażników. W kilku namiotach po stronie zachodniej rozgorzały pożary, a wiatr rozdmuchiwał płomienie. Nagle w całym obozie rozległy się krzyki, a ludzie zaczęli się zrywać na nogi i rzucać w stronę swoich namiotów, by ratować mienie. Lekki zachodni wiatr przenosił ogień z jednego namiotu na drugi. Ze wschodu dobiegł jakiś krzyk i Okessa zobaczył, że konie uciekają w stronę kniei, ścigane... nie, raczej pędzone przez kilkunastu jeźdźców. W środku obozu zapanował chaos. W blasku ognia Jasnowidz widział błyskające miecze i padających ludzi. A potem ujrzał, jak oddział galopem opuszcza obóz. Jego własny namiot zajął się ogniem, więc Okessa zaczął zbiegać po śliskim zboczu, ale poślizgnął się i potoczył na łeb na szyję, aż wreszcie zatrzymał się na płaskim terenie. Szaty jasnowidza zostały kompletnie zniszczone. Klnąc głośno, podniósł się na nogi i ruszył do obozu, gdzie stwierdził, że jego namiot stoi w płomieniach, a książki i rękopisy znikają bezpowrotnie. Jakiś oficer przebiegł obok Okessy, więc nowy książę Macthy chwycił go za ramię, ale mężczyzna wyrwał się i popędził dalej. Jasnowidza ogarnął gęsty dym, wyciskając mu łzy z oczu. Kaszląc i prychając, Okessa wycofał się z tego piekła. We wschodniej części obozu jacyś żołnierze przewracali namioty, usiłując powstrzymać posuwanie się ognia. Gdy już się wydawało, że osiągną sukces, rozległ się grzmot i lunął rzęsisty deszcz, który pogasił ogniska i pochodnie. Również płonące namioty z sykiem poddały się ulewie i po kilku minutach cały obóz pogrążył się w ciemnościach. Wściekłość Okessy nie miała granic, ale nie znalazł nikogo, na kim mógłby ją wyładować. Burza srożyła się przez dwie godziny. Kiedy wreszcie zza chmur wyłonił się księżyc, Jasnowidz, przemoczony i brudny, odnalazł generała Kar-schena. Nakazał mu, by uśmiercono nocnych strażników i wybatożono dowódcę straży. O świcie przyglądał się egzekucjom, ale nie poprawiły mu one nastroju. No bo jakże? Wiedział przecież, jaki będzie los króla. Ahak, przebywający w Macthcie, miał o wiele lepszy humor. Komnaty na piętrze zostały doskonale ogrzane, jedzenia było w bród, a wieczór zapowiadał się obiecująco. Król nie potrzebował normalnego pożywienia, ale co ma wspólnego potrzeba z przyjemnością? Wziąć kobietę, wykorzystać zgodnie z tym, do czego stworzyli ją bogowie, napełnić ją nowym życiem, a potem jej to życie odebrać, wchłaniając w siebie. Nie wierzył, że może istnieć coś doskonalszego. Przypomniał sobie dzień, w którym pojawił się przed nim Samildanach, przynosząc mu Ambrie. To także sprawiło mu wiele przyjemności. Jednak ten pierwszy raz, gdy wyssał życie z innej istoty... to było nie do opisania. A teraz miał już wszystko. Nieśmiertelność. Władzę królewską na zawsze. Na wieki. Z lubością smakował te słowa. Podszedł do okna i wyjrzał na dziedziniec. Gdzież to się włóczy jego lokaj? Już dawno powinien był znaleźć dla niego dziewczynę. Nalał sobie kielich mocnego wina i opróżnił jednym haustem. Był czas, kiedy wino wydawało mu się napojem bogów. Ale to było, zanim poznał Ambrie i przyjemności Vyre. Teraz alkohol służył tylko do zaostrzenia apetytu. Ktoś lekko zastukał do drzwi. - Wejść! - zawołał król. Drzwi się otworzyły i Mahan, osobisty lokaj króla, wszedł do komnaty i skłonił się. - Panie mój, przyszła kobieta ze wsi, która pragnie, abyś był łaskaw dotrzymać jej towarzystwa. - Wprowadź ją - powiedział Ahak, zarzucając swą fioletową pelerynę na ramię i prężąc pierś. Mahan odsunął się i przepuścił kobietę. Mimo iż wysokiego wzrostu i smukłej sylwetki, miała pełne piersi i rozkosznie zaokrąglone biodra. Ahak podszedł do niej i ujął jej dłoń, a ona odwróciła oczy, wbijając wzrok w podłogę. - Nie bądź taka nieśmiała, moja droga - rzekł król. - Uwielbiam spotykać się z moimi poddanymi i wysłuchiwać ich skarg. Pomaga mi to w mej, jakże samotnej, pracy. - Ujął przybyłą pod brodę i uzyskał nieśmiały uśmiech. Gestem odprawił Mahana i poprowadził kobietę do okna. - Czy zechcesz wypić ze mną kielich wina? - Jeśli taka jest twoja wola, panie - odparła aksamitnie. Jej głos rozpalił w nim żądzę, ale zwalczył ją, delektując się chwilą. Podniósł dłoń kobiety do ust. Potem objął dziewczynę w talii i przyciągnął do siebie. - Czy zrobiłabyś wszystko dla swojego króla? - wyszeptał. - Tak, panie. Puścił jej rękę i przesuwał dłońmi po jej ciele, rozgniatając piersi i muskając lekko brzuch. - Wiesz, czego pragnę? - Tak, panie - odrzekła, rozwiązując tasiemki u swej sukni. Szata, zsunięta z ramion kobiety niecierpliwą ręką króla, powoli opadła na podłogę. Mężczyzna podprowadził swą ofiarę do łoża, zdjął pelerynę, a potem resztę ubrania. Przez chwilę tylko patrzył. - Nawet nie wiesz, jakie czekają nas przyjemności - powiedział, kładąc się obok kobiety. - Chyba wiem, panie - odparła Morrigan. Samildanach zeskoczył z siodła i zaprowadził konia do stajni. Potem wszedł na piętro i otworzył drzwi do głównej sali. Powitał go tam Mahan. - Gdzie jest król? - zapytał czerwony rycerz. - Jest na górze, w sypialni księcia, panie. Ma u siebie kobietę. - Zaczekam - zdecydował Samildanach. - Przynieś mi wina. - Tak, panie. To może potrwać dłużej niż zwykle, bo ta kobieta jest bardzo piękna - uśmiechnął się Mahan. - Piękna? Tutaj, w Macthcie? To dziwne. - Tak, panie. Myślę, że król dawno nie miał takiego szczęścia. Znalazłem ją czekającą pod zamkiem. Po prostu siedziała przy drodze. - Opisz ją - zażądał Samildanach. - Wysoka, o cudownych, złocistych włosach. Młoda, ale ma już w nich srebrne pasma... - Bogowie! - krzyknął czerwony rycerz i, dobywając miecza, popędził na górę, przeskakując co drugi stopień. Pognał korytarzem do sypialni, ale drzwi były zamknięte na klucz. Cofnął się, a potem uderzył stopą w zamek i drzwi otworzyły się z trzaskiem. Wpadł do środka... Ohydnie zniekształcone ciało króla leżało na łożu. Morrigan siedziała nago na podłodze, a płynąca z głębokich nacięć na przegubach krew utworzyła kałużę u jej stóp. Samildanach rzucił miecz i podszedł do kobiety. - Dlaczego to zrobiłaś? - szepnął. - Dlaczego? Nie widzisz, czym się... oboje staliśmy? Och, Samildanachu! Niszczymy wszystko, czego dotkniemy. - Zachwiała się, ale on pochwycił ją i przytulił. Głowa dziewczyny opadła mu na ramię. - Kochałam cię - powiedziała - ponad życie. A teraz... nawet nie wiem, co to znaczy. - Nic nie mów. Opatrzę ci ręce. Ocalę cię. - Nie ma już czego ratować. Umarłam w mieście Vyre, kiedy zostałam jedną z niezmarłych... tak samo jak ty, mój najdroższy. - Nic nie rozumiesz. Zbudujemy nową Gabalę... nowe... - Pamiętasz, że się kochaliśmy? - Tak - rzekł. - Nie w Vyre... przedtem. W ogrodzie, wtedy, gdy odchodziłeś. Pamiętasz? - Tak. Ale to było w innej epoce. - I gdzie się podział ten wspaniały młody rycerz? - Wciąż tutaj jest, Morrigan. On... Morrigan! Morrigan! - Położył ją delikatnie na podłodze i zamknął jej oczy. ROZDZIAŁ 21 Armia króla potrzebowała dwóch dni, by przygotować się do wymarszu. Piechota szła ustawiona w obronne czworoboki. Manannan, Elodan i pozostali rycerze, siedząc na grzbietach swoich wierzchowców, z przygnębieniem obserwowali zbliżającego się z południa wroga. Llaw wysłał był na wschód i zachód zwiadowców, by ocenili siły nieprzyjacielskiej jazdy i po niedługim czasie otrzymał pierwsze sprawozdanie. Od zachodu zbliżało się do nich prawie dwa tysiące kopijników. Na temat tego, co dzieje się na wschodzie, jak na razie brakowało wieści. - Musimy się wycofać - stwierdził Manannan. - Nie mamy dosyć ludzi, by rozbić te czworoboki. Llaw zgodził się z niechęcią. Spośród drzew wybiegł jakiś człowiek. Z podniecenia poczerwieniał na twarzy, a oczy mu błyszczały. - Llawie! Llawie! - zawołał. - Kopijnicy zostali rozbici! - Co? Co ty opowiadasz?!! - Idzie tu pięć tysięcy buntowników pod wodzą człowieka imieniem Ramath. Rozgromili kopijników, a teraz zamierzają dołączyć się do nas. - Ramath? Nie znam nikogo o takim imieniu. - Po całej kniei rozeszła się wieść o cudzie... coś o Nuadzie i drzewie życia. Nic z tego nie zrozumiałem, ale oni już tu są! - Gdzie? - zapytał Manannan i mężczyzna wskazał wzgórza na wschodzie, gdzie uzbrojeni ludzie zaczęli wyłaniać się spośród drzew, biegnąc stokiem w dół, w stronę wroga. - Do diabła! Rozgromią ich! - Graj sygnał do ataku - polecił Llaw. - Uderzymy na nich ze wszystkich stron. - Jeśli zachowają szyk, powstrzymają nas jak tama wodę - stwierdził Manannan. - A więc módl się, aby im się to nie udało - rzekł Llaw. - Naprzód! - Pogonił konia do galopu, a za nim ruszyli pozostali rycerze i jeszcze około osiemdziesięciu jeźdźców w zdobycznych zbrojach. Znajdujący się w środku pierwszego czworoboku Okessa ujrzał napastników i zląkł się: było ich tysiące. - Cofać się! Cofać! - zawołał i maszerujący dotąd w szyku oddział rozproszył się. Żołnierze usłyszeli lęk w głosie swego przywódcy i to, połączone z dzikimi wrzaskami atakującej hordy, sprawiło, że zaczęli bezładnie wycofywać się z doliny. Dwa następne czworoboki także poddały się panice, ale trzeci, dowodzony przez Kar-schena, trzymał się mocno. Okessa popędził konia i, wyprzedzając swych pierzchających żołnierzy, ruszył na równinę, tam szukając ratunku. Już mu się to prawie udało, gdy jakaś smukła postać pojawiła się na stoku, zatrzymała i napięła łuk. Strzała trafiła rumaka Jasnowidza w pierś i zwierzę potknęło się, zrzucając swego pana. Okessa upadł ciężko, potoczył się, a potem podniósł się na kolana i stwierdził, że napastnikiem jest kobieta. Zaczął szukać czegoś u swego pasa. - Mam pieniądze - powiedział. - Oddam ci wszystkie. - Zabiłeś moją siostrę - rzekła Sheera, zakładając następną strzałę. Jasnowidz zerwał się na nogi i zaczął uciekać w kierunku, z którego przyjechał. Strzała trafiła go w plecy i przebiła mu serce. Sheera odwróciła się i pobiegła pod górę, ale nie gonił jej żaden z żołnierzy... wszyscy byli zanadto zajęci ucieczką. Kar-schen uratował armię króla przed kompletną zagładą, powoli wycofując się z doliny. Na ten widok przerażeni żołnierze setkami przyłączali się do niego, odzyskując odwagę. Armia poniosła wielkie straty, ale gdy zaczęły zapadać ciemności, wciąż jeszcze stanowiła broniącą się całość. Około północy pojawił się Samildanach wraz z pozostałymi czerwonymi rycerzami i Kar-schen złożył mu sprawozdanie. - Nie mogłem wiele zrobić - rzekł krzepki, starszawy generał. - Książę zaczął uciekać, a jego ludzie uczynili to samo. Ale armia nie została rozbita i po początkowej panice wróciło już do nas dwa tysiące kopijników. Jeśli atak nastąpi jutro, istnieją duże szansę, że rozgromimy nieprzyjaciela. - Nie sądzę, aby było to konieczne - odparł Samildanach. - Postąpiłeś w sposób godny pochwały, generale. Postaram się, aby król odpowiednio cię wynagrodził. - Jego wysokość ma się dobrze? - Tak, odpoczywa w Macthcie. O świcie Samildanach wjechał do doliny, zatrzymał konia i wbił w ziemię białą flagę. Potem czekał. Dopiero po upływie ponad godziny przygalopował rycerz w srebrnej zbroi. - Witaj, Manannanie? Jak się miewasz? - Nie zamierzam wdawać się z tobą w pogawędki, demonie. Mów, co cię tutaj sprowadza. - Kiedyś byliśmy przyjaciółmi - odparł Samildanach. - To był ktoś całkiem inny. Gadaj albo odjeżdżam. - Dobrze więc. Mam dla was propozycję. Jutro armia króla może wkroczyć do doliny i znowu wdać się w bój z wami. Setki, a może nawet tysiące ludzi stracą życie. A przecież powinniśmy rozwikłać tę sprawę jak rycerze, w walce wręcz. - O co będziemy walczyć? - zapytał Manannan. - Co nam proponujecie? - Jeśli wygracie, armia króla powróci do Furbolg i w Puszczy nad Oceanem znowu zapanuje spokój. Jeśli ja zwyciężę, rozpuścisz swoje oddziały i wydasz mi Llawa Gyffesa. - Nic z tego - odparł Manannan. - A dlaczego wy nie mielibyście wydać nam Ahaka? - Niech będzie i tak... nikt nikogo nie wydaje, a tylko wy rozwiążecie swe siły. - Skąd jednak pewność, że dotrzymacie umowy? - Daję ci moje rycerskie słowo honoru - odparł Samildanach, starając się opanować narastający gniew. - Był czas, kiedy za taką obietnicę poszedłbym do piekła. Ale teraz już nie, Samildanachu. Twoje słowa nie są warte funta kłaków. Nie. Myślę, że wolę zaryzykować bitwę. - Czy to ty jesteś lordem Rycerzem, Manannanie? A może Zbrojmistrzem? Ciekawe... słyszałem, że pierwszym jest ten kaleka, Elodan, a drugim ten dzieciuch, Lamfhada. Pędź do nich i przekaż im moją propozycję. Dowiedz się, jakiej odpowiedzi mi udzielą. Teraz Manannan poczuł gniew, więc zrobił głęboki wdech, a dopiero potem się odezwał. - Masz rację, oczywiście. Zaraz to uczynię. Jeśli zaś twoje wyzwanie zostanie przyjęte, spotkamy się tutaj o świcie. Wierz mi, Samildanachu, zdołam cię pokonać. Masz na to moje słowo. - Dość tych pustych gróźb. Przekaż wiadomość swoim panom. Będę tu czekał na ich odpowiedź. Manannan wrócił do pozostałych rycerzy i Lamfhady, czekających przy ognisku. Były Rycerz przedstawił im propozycję Samildanacha i natychmiast dodał, że jest jej przeciwny. Lamfhada wstał. - Nie możemy tak od razu odrzucać jego oferty. Dzięki niej... jak twierdzi Samildanach... można by oszczędzić życie wielu ludzi. Czy dasz radę go pokonać, Manannanie? - Tak, sądzę, że tak. Nie mam jednak stuprocentowej pewności. - Jest jeszcze jedno - włączył się Elodan. - Jeśli Samildanach przegra i nie dotrzyma słowa, to tylko umocni naszą sprawę. Jeśli wygra, rozproszymy się, a potem może znów się połączymy. - Moim zdaniem coś przeoczyliście - powiedział cicho Errin. - Jesteśmy rycerzami Gabali. Nie możemy odrzucić wyzwania czerwonego rycerza i nadal pretendować do tego miana. Samildanach dobrze o tym wie. Jeśli odmówimy mu, zostaniemy uznani za oszustów, a wtedy śmierć Nuady i wszystkich innych pójdzie na marne. Musimy przyjąć wyzwanie bez względu na ryzyko i liczyć, że Manannan da sobie radę. - Dziękuję ci, Errinie - Elodan pokiwał głową. - Masz rację. Nieważne, czy Samildanach zamierza dotrzymać słowa. Sam w to wątpię, ale należy podjąć jego wyzwanie. Czy zgadzasz się ze mną, Lamfhado? - Tak. Jedź do niego, Manannanie. Powiedz mu, że pojedynek odbędzie się jutro. Manannan westchnął i pokręcił głową. - Jak chcecie - stwierdził. - Dosiadł konia i udał się do czekającego w dolinie czerwonego rycerza. - Jutro, dwie godziny od świtu - powiedział Były Rycerz. - A więc wyzwanie zostało przyjęte? - Tak. Stawię się jutro. - Ty, Manannanie? - zapytał Samildanach, uśmiechając się drwiąco. - Ależ tak się przecież nie robi. Ja stosuję się do zasad Gabali. Jestem lordem Rycerzem czerwieni, więc oczywiście mogę walczyć tylko z lordem Rycerzem Gabali. - Co to znowu za kombinacje? - wściekał się Manannan. - Elodan jest kaleką, a ty doskonale o tym wiesz. - Nie mnie krytykować wasze decyzje co do wyboru przywódcy. Znasz jednak zasady: na moje wyzwanie musi odpowiedzieć ktoś równy mi statusem. Oczywiście, jeśli pragniesz, bym wycofał moje wyzwanie, mogę rozważyć taką prośbę. - A potem odmówisz? - Ależ tak. Rzuciłem wyzwanie, które zostało przyjęte. Nie przystoi się wam teraz wycofywać. - Jak ktoś taki jak ty może wypowiadać się o tym, co przystoi! Jesteś tworem ciemności, sługą demonów. Dawno już wyrzekłeś się tego co uczciwe i święte. - Nie pouczaj mnie, Manannanie. Wracaj do swojej... siedziby w błocie i powiedz Elodanowi, że spotkam się z nim jutro dwie godziny od świtu. Lamfhada siedział w pewnym oddaleniu od pozostałych rycerzy, patrząc na gwiazdy i czując na twarzy oddech nocnego wiatru. Poniżej, na osłoniętej polance, Elodan szykował się do jutrzejszej walki. On też był sam. Modlił się, klęcząc. Lamfhadzie było ciężko na sercu i miał jak najgorsze przeczucia. Zostali oszukani, a teraz muszą ponieść konsekwencje. Elodan dobrze przyjął wiadomość: wstał i gestem ręki powstrzymał wybuch Manannana. .Wystarczy, przyjacielu. Nie wypada, aby rycerz publicznie unosił się gniewem. Samildanach ma najzupełniejszą rację, a ja muszę stawić mu czoło. Lamfhada usłyszał szelest skrzydeł i patrzył, jak nietoperze krążą, po niebie, polując na owady. Zadrżał i ciaśniej owinął się płaszczem. Zeszłej jesieni służył jako niewolnik i jego największym marzeniem było, by metalowy ptak wzbił się w powietrze. Teraz został Zbrojmistrzem i Dagdą, strażnikiem Kolorów. To o wiele za dużo dla kogoś tak młodego jak on. Przed jego oczami pojawił się migoczący blask, a już po chwili stała przed nim jaśniejąca postać. Lamfhada wstał i przyglądał się, jak obraz staje się ciałem, nie wiedząc, czy ma się do niego odezwać, czy uciekać. Gdy zmaterializowała się twarz, Lamfhada cofnął się. Chciał odbiec, ale pochwyciła go mocna dłoń. - Nie uciekaj przede mną, chłopcze - rzekł Samildanach. - Pragnę tylko porozmawiać. - Czego ode mnie chcesz? - Kiedy cię prawie schwytałem, ujrzałem wiele rzeczy. Widziałem umierającego ogiera przywróconego życiu... i odmłodzonego. To moc najwyższej jakości. Czy rozważyłeś wszystkie jej zastosowania? - Nie będę używać jej dla ciebie, wysłanniku ciemności. - Nie dla mnie, głupcze! - warknął Samildanach i wskazał Elodana klęczącego na polance. - Zastanów się nad tym. Cofnął się o krok... i zniknął. Lamfhada przez dłuższy czas rozważał słowa czerwonego rycerza. Dlaczego chciał on pomóc Elodanowi? Co przez to uzyska? Chłopiec zamknął oczy, odszukał Kolory i szybko wzniósł się do Złotego, najpierw szybując nad puszczą, a potem zniżając ‘ot za plecami klęczącego rycerza. Podniósł ręce, sprawił, by zapłonęły całą potęgą Złotego, a potem wbił je w plecy Elodana. Rycerz zeszty wniał i wydał z siebie głośny jęk. Lamfhada czuł, jak żar z jego dłoni rozchodzi się po ciele kaleki. Nagle Elodan wygiął się, wyprostował prawą rękę i zaczął konwulsyjnie zdzierac osłonę z kikuta. Skóra na jego końcu, różowa i zdeformowana, zaczęła ruszać się i falować. Elodan krzyknął i zemdlał, upadając bokiem na ziemię. Lamfhada wciąż wlewał moc w jego ciało, aż na końcu kikuta pojawiła się kula, która po chwili spłaszczyła się, tworząc dłoń. Następnie wykwitły z niej stawy i rozwinęły się w palce. Wreszcie młody Dagda wycofał się, a Elodan drgnął, a potem powoli podniósł się na kolana. Patrzył na swoją nową prawą dłoń i ostrożnie dotykał jej palcami lewej ręki. - To sen - wyszeptał. - O bogowie na niebie, to tylko sen! Lamfhada wrócił do swego ciała i, zmęczony, podniósł się na nogi. Zaczynało świtać. Chłopiec cichutko podszedł do rycerza, który klęcząc, zanosił się łkaniem. Młody Dagda odszukał Gwydiona w szpitaliku na tyłach. Starzec odpoczywał na zboczu pod gołym niebem. Młodzieniec opowiedział mu, co się wydarzyło od chwili, gdy pojawił się przed nim Samildanach. Gwydion położył Zbrojmistrzowi rękę na ramieniu. - I jego uczynek zdziwił cię? - zapytał. - Oczywiście. Przecież czerwony rycerz jest zły. - Zgadza się - rzekł Uzdrowiciel. - Jest zły. I co z tego wynika? - Nie wiem, Gwydionie. Dlatego do ciebie przyszedłem. Czy jego czyn kryje w sobie jakiś straszliwy podstęp? Czy postąpiłem niesłusznie, zgodnie z jego sugestią odtwarzając rękę Elodana? Starzec milczał przez chwilę, patrząc na dalekie gwiazdy. Potem pogładził swą siwą brodę i wskazał wilka, siedzącego na szczycie oddalonego wzgórza. - Czy on jest zły? - zapytał. - Wilk? Nie. Jest zwierzęciem i zabija, by żyć. - A co sprawia, że człowiek jest zły? - Jego czyny - odparł Lamfhada. - Okrucieństwo, pożądliwość, chciwość... to wszystko wskazuje, co dzieje się w sercu człowieka. Samildanach to morderca i spijacz dusz. Jego uczynki dowodzą, że jest niegodziwy. - To wszystko prawda - przyznał Gwydion. - A czy ty jesteś zły? - Chyba nie. Ja tylko staram się bronić. - Ale czy jesteś zdolny do złych uczynków? Powiedziałeś przecież kiedyś... gdy Ruad został zamordowany... że żałujesz, iż nie władasz mieczem, bo wtedy mógłbyś zgładzić wszystkich żołnierzy króla. - Wszyscy ludzie są zdolni do zła, Gwydionie. Każdy ma pragnienia, z którymi musi walczyć. - I o to właśnie chodzi, chłopcze - stwierdził Gwydion. - Rozmawiałem z Manannanem na temat jego pobytu w Vyre. Dawano mu tam napój, który zwie się Ambrią. Już po kilku dniach wywarł on na niego swój wpływ. Napój ten niszczy postrzeganie dobra i zła. O ile dobrze zrozumiałem, rozbudza i powiększa poczucie własnego „ja”. To co sprawia przyjemność, staje się słuszne, to czego się pragnie, jest właściwe. Rozumiesz? Manannan prawie uległ... i nie zdołał tego zauważyć, dopóki Morrigan go nie uratowała. Pamiętaj, Lamfhado: gdyby go nie ostrzegła, teraz znajdowałby się już w obozie Samildanacha. - Co chcesz przez to powiedzieć? Że Samildanach nie jest zły? - Nie do tego zmierzam. Dla nas... i dla wszystkich cywilizowanych ludzi... jest wcieleniem diabła. Jednak on sam postrzega siebie jako Samildanacha, lorda Rycerza Gabali, walczącego w swoim własnym rozumieniu o dobro królestwa. Jest nadal rycerzem, a więc musiał zachować coś ze swej przeszłości. - A zatem sądzisz, że jest w nim jakaś iskra dobra? - Przypomnij sobie Groundsela: zabójcę, gwałciciela i złodzieja. A jednak miał w sobie coś dobrego i Nuada umiał to wydobyć. Żaden człowiek nie jest całkowicie dobry... albo zły. W ostatecznym rachunku zasadniczą pobudką ludzkich działań jest własna korzyść i stąd bierze się większość nikczemności tego świata. Na szczęście większość z nas potrafi osądzać swe własne uczynki i samych siebie. Posiadamy moralność, która niczym ściana oddziela nas od nieprawości. Aby popełnić zły uczynek, musimy świadomie przekroczyć tę barierę. Jednak u Samildanacha i jemu podobnych Ambria zniszczyła ów mur i wszelką pamięć o nim. Są w równym stopniu ofiarami zła jak i my. Lamfhada milczał. Po stoku powiał chłodny wiatr i młodzieniec zadrżał. Wreszcie przemówił. - Ale jeśli Samildanach wierzy, że wszystko czego pragnie, jest dobre dla królestwa, dlaczego zechciał pomagać Elodanowi, którego uważa za zdrajcę? - Nie mogę ci na to odpowiedzieć, Lamfhado, chyba że słowami nadziei. Samildanach był wspaniałym człowiekiem... prawym i uczciwym, o szlachetnej duszy, a jego postępki były kryształowe. W każdym wieku zaliczono by go do największych rycerzy. Nie wierzę, by złowroga moc Ambrii mogła całkowicie zniszczyć takiego człowieka. Udzielenie pomocy Elodanowi to szlachetny czyn. Mam nadzieję, że w głębi duszy Samildanach szuka swojego muru i usiłuje na powrót oddzielić się nim od zła. - A więc może zrezygnuje z pojedynku z Elodanem. - Będzie walczył - stwierdził smutno Gwydion. - Z całą mocą, na jaką go stać, i ze wszystkich sił. - A Elodan zginie - rzekł Lamfhada. - Mówiłeś przecież, że widziałeś przyszłość, Lamfhado? Powinieneś więc już wiedzieć, jak to się skończy. - Gdybyż to było takie proste, Gwydionie. Kiedy wznoszę się do Złotego, widzę niezliczoną ilość wersji przyszłości, przypominających fale w pędzącej rzece. Która z nich jednak okaże się rzeczywista? - Widziałeś choć jedną, w której zwycięża Elodan? - Nie, ale też nie widziałem żadnej, w której przywracam mu dłoń. - Nie miałbyś ochoty teraz wzlecieć do Złotego? - Nie. Nie mogę... nie chce. Jutro się dowiem. - Dzisiaj - odparł Gwydion, wskazując na różową poświatę świtu wydobywającą się spoza gór. Samildanach czekał, aż pozostali szkarłatni rycerze wejdą do namiotu. Edrin, Cantaray, Joanin, Keristae i Bodrach usiedli kręgiem wokół swego przywódcy. - Czeka na ciebie dziewczyna, Samildanachu - rzekł Keristae. - Jest młoda i pełna życia. - I niech taką pozostanie - stwierdził lord Rycerz. - Nie potrzebuję pożywienia. - Za pozwoleniem, panie - wtrącił się Edrin. - Moim zdaniem popełniasz błąd. - Sądzisz, że potrzebuję pomocy, by pokonać kalekę? - Nie o to mi chodzi, Samildanachu. Tylko, że ty... zachowujesz się dziwacznie. W rzeczy samej, widzę podobieństwo między twoim postępowaniem a czynami naszego brata Cairbre. Lękamy się o ciebie. - Wszyscy będziecie razem ze mną - powiedział Samildanach. - Wzmocni mnie siła waszych dusz. - Czy na pewno czujesz się dobrze? - Joanin pochylił się do przodu. - Wydaje się, że... coś cię niepokoi od czasu twojej wizyty u króla. - Niepokoi? Nie. Ale masz rację, Joaninie. Uważam, że wszyscy powinniśmy wrócić już do Vyre. Jak tylko Elodan zginie, a buntownicy zostaną rozgromieni, udamy się do domu. Teraz zaś potrzebuję waszych sił do czekającej mnie walki. Rycerze pochylili głowy, a Samildanach poczuł, jak ich dusze wlewają się do jego ciała. Dawniej taka transfuzja napełniłaby go mnogością wrażeń, teraz jednak czuł tylko czystą moc. Wstał i podszedł do wyjścia z namiotu. Słońce wschodziło. Odwrócił się i popatrzył na milczące, nieruchome postaci: ich życie zależało teraz od jego umiejętności. Po drugiej stronie doliny Elodan siedział wraz z Llawem, Errinem, Ubadaim i Manannanem. Lamfhada podszedł do nich. - Dziękuję ci za ten cud - powiedział Elodan. - Nawet jeśli dzisiaj zginę, stałem się znowu pełnym człowiekiem. - Cieszę się - odparł nieco skrępowany Lamfhada. - Mam nadzieję, że postąpiłem słusznie. - A dlaczego nie? - zapytał Manannan. - Mamy dzięki temu większe szansę w walce z tym diabłem. - Lamfhada otworzył usta, by mu odpowiedzieć, ale nie znalazł słów. - Powiedz nam, Manannanie - zaczął Llaw - co Samildanach może robić w tej chwili? - Przygotowuje się, tak samo jak my... i wkroczy na pole jako jeden. - Widząc brak zrozumienia na twarzach słuchaczy, Manannan wyjaśnił. - To jest mistyczny rytuał. Wszyscy jego rycerze oddają mu swoje dusze, siłę i przekonanie: najgłębszą istotę samych siebie. Jeśli on polegnie, zginą wszyscy. - Ale to sprawia, że jest silniejszy? - zapytał Llaw. - Oczywiście. - Może powinniśmy więc uczynić to samo? - zaproponował Errin. - Nie wiecie jak, a nie ma czasu, by was uczyć - odparł Manannan. Lamfhada wstał. - Mogę wam pomóc - rzekł łagodnie. - Połączę was. Niemniej jednak ryzyko jest poważne. - Zrób to - powiedział Manannan. - Nie! - krzyknął Elodan. - To będzie dla mnie zbyt wielkie obciążenie. Jedna rzecz, to ryzykować własne życie, ale mieć świadomość, że możecie zginąć wszyscy? Nie zgadzam się. - Nie jestem odważny - stwierdził Errin - ale ta sprawa jest znacznie ważniejsza niż życie pięciu ludzi. A jeśli w ten sposób możemy zwiększyć twoje siły, zróbmy to. Elodan rozejrzał się po zgromadzonych. - Tylko pod warunkiem, że wszyscy na to przystaną - rzeki w końcu, koncentrując spojrzenie na Ubadai. - Mów, przyjacielu. Nigdy się nie odzywasz podczas naszych spotkań. A jednak kiedy Errin poprowadził swój oddział do obozu wroga, uparłeś się ruszyć wraz z nim. Nie unikasz niebezpieczeństwa. Pragnę więc teraz usłyszeć twoją opinię. - Jak powiem „nie”, to będzie znaczyło „nie”? - Ubadai uśmiechnął się. - Owszem - powiedział Elodan. Nomada zwrócił się do Errina. - Chcesz tego? - Tak. - Ty też? - zapytał Ubadai Llawa. Wojownik wzruszył ramionami. - Nie wiem, jakiej dodatkowej siły mógłbym dostarczyć, ale tak, zgadzam się. - To szaleństwo - stwierdził Nomada. - Aleja też jestem trochę zwariowany. I wściekły. Razem zabijemy tego skurczysyna. Lamfhada wszedł do środka kręgu rycerzy i usiadł na ziemi. - Weźcie się za ręce - powiedział - a potem zamknijcie oczy i wytwórzcie sobie w myślach obraz Elodana. - Duch Lamfhady opuścił jego ciało. Młody Dagda nakrył krąg siedzących mężczyzn lśniącą półkulą Złotego, a potem zajął się najpierw Manannanem, potem Llawem i Errinem, a na końcu Ubadai. Elodan odczuł pojawienie się Byłego Rycerza jako przypływ pewności siebie graniczącej z arogancją. Wypełniła go moc człowieka nigdy nie pokonanego w walce. Jednak Elodan wzniósł się ponad to, gdyż sam kiedyś przegrał i w świadomości klęski znalazł siłę. Jako następna pojawiła się dusza Llawa, a wraz z nią niezwykła wytrzymałość prostego człowieka... wzrosłego bez bogactw i przywilejów, a jednak posiadającego zdolność przetrwania wielu rozmaitych niebezpieczeństw, jakie przyniosły im te krwawe czasy. Llaw był jak dąb: odporny i mocno związany z ziemią. Potem nadszedł Errin, a wraz z nim jego szlachetność i zdolność pokonywania lęku. Wreszcie pojawił się Nomada Ubadai, dziko wierny swemu ukochanemu panu i gotów zginąć w jego obronie. Lord Rycerz otworzył oczy i popatrzył na Lamfhadę. - Udało ci się, Zbrojmistrzu - stwierdził. - Dziękuję. - Pozostali rycerze leżeli na trawie, prawie nie oddychając. - Chyba już czas - powiedział Elodan, wstając. - Niech Źródło Wszelkiego Życia będzie z tobą - rzekł Lamfhada. Elodan podszedł do swego rumaka i wskoczył na siodło. Ujrzał czekającego Samildanacha, a za nim armię króla wypełniającą całą dolinę. Lord Rycerz Gabali dotknął ostrogami boków konia i ruszył w dół długiego zbocza. Samildanach patrzył, jak przeciwnik cwałuje w jego stronę. Przygotował się do walki, ale nie przewidział wstrząsu, jaki wywoła w nim widok jego własnej zbroi noszonej przez innego człowieka. Co gorsza, miał wrażenie, że obserwuje samego siebie wyruszającego na bój. Przypomniał sobie, jak wielką dumę odczuł, gdy po raz pierwszy włożył srebrzysty hełm. Przez myśl przebiegły mu rozmaite obrazy: Morrigan w ogrodzie, a potem umierająca na podłodze w sypialni króla, Cairbre objaśniający mu różne aspekty spraw związanych z dumą i honorem, Cairbre w trumnie, Manannan dyskutujący kodeks rycerski, Manannan nazywający go demonem. Czerwony rycerz poczuł, że w głębi duszy pęka mu jakiś łańcuch, więc potrząsnął głową, by odepchnąć od siebie wspomnienia. Ollathair, łagodny Ollathair, patrzący z uśmiechem na złotego ptaka szybującego pod niebiosa i Ollathair opadający na ziemię z nożem Samildanacha w brzuchu. Dość tego! Zostawcie mnie! Elodan zsiadł z konia i przeszedł kilka jardów na lewo, dobył miecza i wbił go w ziemię. Z otaczającej ich kniei wyłoniły się oddziały buntowników. Bojownicy rebelii przemaszerowali w milczeniu i zajęli stanowiska naprzeciwko armii króla. Samildanach przełożył nogę przez łęk siodła i zsunął się na ziemię. Zabij go, pomyślał. Wróć do Vyre. Tam zajmą się twoją niespokojną duszą. Dobiegł go głos dziewczynki, którą prowadzono do jego komnat, gdy po raz pierwszy potrzebował pożywienia: Proszą, nie róbcie mi krzywdy! Nie krzywdźcie mnie! - Jesteś gotów? - zapytał Elodan. - Tak - odparł Samildanach. - Jestem gotów. - Teraz w jego umyśle odezwał się głos Morrigan: - Nie widzisz... czym się staliśmy? Och, Samildanachu! Niszczymy wszystko, czego dotkniemy... Kochałam cię ponad Życie. A teraz... nawet nie wiem, co to znaczy. - Mc nie mów. Opatrzę ci przeguby. Ocalę cię. - Nie ma już czego ocalać. Umarłam w mieście Vyre, kiedy stałam się jedną z niezmarłych... tak samo jak ty, mój najdroższy. - Co się z tobą dzieje? Dobywaj miecza - odezwał się Elodan. Czarne ostrze przecięło powietrze, lecz Elodan odparował cios, tyle że w ostatniej chwili. Pojedynek rozpoczął się. Niedawny kaleka walczył rozpaczliwie, ale jego przeciwnikiem był najznakomitszy z szermierzy. Cairbre miał większe zdolności, ale umiejętności Samildanacha olśniewały. Jego szybkość, równowaga i błyskawiczny refleks sprawiały, że wszystkie ataki Elodana okazywały się daremne. Czarny miecz uderzył w napierśnik byłego kaleki, roztrzaskując jeden z zawiasów i przecinając wzmocnione brązem skórzane paski. Zbroja przekrzywiła się. Elodan uchylił się przed morderczym ciosem i trafił czerwonego rycerza w ramię, odrywając szkarłatną płytę. Samildanach cofnął się. - Gdzie się podział, ten wspaniały, młody rycerz? - szepnęła Morrigan w mrocznych otchłaniach jego duszy. Świsnął czarny miecz, ale Elodan z łatwością odparował cios, odrywając zagiętą płytkę fartucha, która wirując, poleciała na trawę. Samildanach błyskawicznie zaripostował, trafiając w hełm Elodana. Przed oczami lorda Rycerza pojawiły się gwiazdy, a potem przez chwilę nie widział prawie nic. Rzucił się do tyłu i raczej dzięki szczęściu niż umiejętności odparował cios, który miał mu odciąć głowę. Samildanach szykował się już do ostatecznego pchnięcia... i zatrzymał się. - Proszą, nie róbcie mi krzywdy! - w jego pamięci rozległ się głos dziewczynki. - Zostawcie mnie w spokoju! - krzyknął Samildanach. Elodan zatoczył się i konwulsyjnie nabrał powietrza w płuca. Teraz widział już lepiej i ujrzał, że jego przeciwnik patrzy w niebo. - Zostawcie mnie! - zawołał. - Samildanachu! Czerwony rycerz odwrócił się. - Zabiję cię! - krzyknął i pojedynek rozgorzał na nowo. Elodan parował zaciekłe ataki, wymierzając jeden za drugim ciosy w szkarłatną zbroję. Pośrodku napierśnika Samildanacha pojawiło się spore pęknięcie, a potem odcięta została przyłbica od jego hełmu. Jednak czerwony rycerz nie poddawał się. Jedno z jego uderzeń trafiło Elodana w hełm, przekręcając go i częściowo pozbawiając walczącego widoczności. Samildanach podbiegł do przodu, trzymając oburącz miecz. Elodan uchylił się i ostrze ze świstem przeleciało mu nad głową. Po raz pierwszy tracąc równowagę, Samildanach przewrócił się na ziemię. Elodan rzucił miecz i błyskawicznie ściągnął uszkodzony hełm. Odnalazł swoją broń, a w tej samej chwili Samildanach podniósł się na nogi. - Nie jesteś mną! - krzyknął Samildanach. - Nigdy mną nie zostaniesz! - Nie mam na to najmniejszej ochoty - odparł Elodan, patrząc w szalone oczy czerwonego rycerza. - Nikt z nas nie jest tym, kim chciałby być - powiedział Samildanach. - A teraz pora, byś zginął. - Jego miecz ze straszliwą silą przeszył powietrze, a Elodan padł na kolana, unosząc broń nad głowę, by odparować morderczy cios. Miecze zderzyły się ze szczękiem i srebrzyste ostrze Elodana pękło o stopę poniżej rękojeści. Broń Samildanacha uniosła się, a oczy czerwonego rycerza błysnęły triumfalnie. Gdzie się podział ten wspanialy miody rycerz? Samildanach zamarł, a Elodan natychmiast wbił resztkę swego miecza w pęknięcie w napierśniku czerwonego rycerza, głęboko przeszywając ciało. Z rany trysnęła krew, zalewając rękę Elodana. Samildanach zachwiał się, ale czarne ostrze podniosło się znowu nad niczym nie chronioną głową lorda Rycerza Gabali. Świsnęło w dół... i zatrzymało się o cal od szyi Elodana. Miecz dotknął lekko jego prawego ramienia, a potem lewego. Samildanach opadł na kolana. Ogarnął go zamęt i czuł, jak dusze czerwonych rycerzy starają się uwolnić z jego umierającego ciała. Jednak utrzymał je na uwięzi. Elodan podszedł do niego. - Dlaczego darowałeś mi życie? - zapytał. - Gdzie się podział ten wspaniały młody rycerz? - Umarłem... dawno... temu - wyszeptał Samildanach, padając prosto w ramiona Elodana. Lord Rycerz położył ciało na trawie i podniósł się. Dookoła rozległy się gromkie wiwaty buntowników. Mocno zbudowany mężczyzna w średnim wieku wyłonił się z szeregów armii króla. Zatrzymał się przed Elodanem i złożył mu pokłon. - Nazywam się Kar-schen. Wojna skończona, panie Rycerzu. Oddaję siebie i moje oddziały twojej sprawie. - Nie mam żadnej sprawy - odparł Elodan. - Jestem lordem Rycerzem Gabali. - Witaj z powrotem wśród nas - rzekł Kar-schen. EPILOG Llaw Gyffes nie wykorzystał możliwości, by wyruszyć do Furbolg i przejąć koronę, więc Kar-schen wrócił do miasta i zasiadł na Hebanowym Tronie. Errin i Ubadai oddali swe zbroje i wrócili do majątków młodego szlachcica. Kar-schen oddał Errinowi księstwo Macthy, a nowy książę poprosił Sheerę, aby została jego żoną. Rozważała tę propozycję przez cztery miesiące, a potem pobrali się w jednej ze świątyń w Furbolg ostatniego dnia jesieni. Ślub Arian i Llawa odbył się jako prosta ceremonia, w której uczestniczyli Bucklar, Ramath i inni przywódcy buntowników, po czym państwo młodzi udali się daleko w góry, by zbudować swój dom tam, gdzie powietrze jest czyste, rzeki nieskalane, a gwiazdy świecą nisko. Lamfhada zrezygnował z roli Zbrojmistrza i został Dagdą, Strażnikiem Kolorów. Wędrował po Puszczy nad Oceanem jako Uzdrowiciel i Jasnowidz, i czekał przez dziewięćdziesiąt lat, jedenaście miesięcy i trzy dni, by przekazać swój płaszcz zaskoczonemu młodzieńcowi, który wcale go nie chciał. Elodan i Manannan przeszli przez Czarne Wrota, aby pomagać Nomadom porwanym do Vyre. Nigdy nie powrócili.