       
      


Dai-sho oznacza dosłownie: długi miecz, krótki miecz i jest nierozerwalnie 
związane z kodeksem Bushido i z tradycjami samurajów. Z tradycjami Wschodu i 
jego kulturą oraz ze wschodnimi sztukami walki związana jest cała twórczość 
Marca Oldena, choć akcja wszystkich jego książek dzieje się współcześnie i nie 
tylko w Japonii czy Azji. DAI-SHO to opowieść o mężczyźnie starającym się 
rozwikłać tajemnicę śmierci ukochanej kobiety i ocalić syna wplątanego w 
międzynarodową aferę mającą w opinii japońskich nacjonalistów przywrócić 
Nipponowi dawną świetność. Tradycje i religia, kręcenie filmu i kucie klingi 
według starych recept, mord i miłość mieszają się i przeplatają dając oryginalną i 
pasjonującą powieść, w której walczy się tak inteligencją, jak i mieczem. Oto 
pierwsza z pięciu książek napisanych przez Marca Oldena. Następne już wkrótce.
      
      
      


   MARC OLDEN
      
  DAI - SHO
      
      
      
      
      
      Przekład
      Szczepan Kuczwara
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      Poznań 1991
      CIA-Books-SVARO, Ltd.
      


      
      Tytuł oryginału 
      DAI-SHO
      
      
      Copyright © 1983 by Marc Olden
      Copyright © 1991 for the Polish translation by Sz. Kuczwara
      Copyright © 1991 for the Polish edition by CIA-Books-SVARO, Ltd.
      Copyright © 1991 for the cover design by G. Błoch
      
      
      
      Published by arrangement with Arthur Pine Associates and APA
      
      
      Projekt graficzny okładki: Grażyna Błoch 
      Znak graficzny serii: Maciej Kalinowski ©
      
      
      
      IMPRIMERIE R. BUSSIERE (1711-VI-1991)
      Printed in France
      ISBN 83-85100-35-0
      


      
      Matce mojej 
      dedykuję z całą miłością
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      Podziękowania
      
      Dianie Crawford za konstruktywny wkład w dzieło 
      i Valentinie Trepatscheko za doskonałe spełnienie moich 
      wygórowanych oczekiwań w kwestii przepisywania na maszynie.
      

Niewielu ośmieliło się nosie taki miecz.
      Został on wykuty przez legendarnego Muramasę, świetnego płatnerza, znanego 
również z niespokojnego życia.
      Ostrza miecza, o których mówiono, że były głodne ludzkiego żywota, zdawały się tak 
złaknione krwi, że doprowadzały do szaleństwa swoich właścicieli, zmuszając ich do 
zabijania lub popełniania samobójstw.
      Przeznaczeniem drogi miecza-kendo, była obrona prawych i karanie złych. Ci jednak, 
którzy posiadali miecz Muramasy nie potrafili żyć bez zabijania. Klinga Muramasy, szeptali 
przesądni, nie mogła długo spoczywać w pochwie.
      
      Zamek Ikuba
      Edo, Japonia
      Sierpień 1585 roku, godzina druga w nocy
      
      Samuraj Gongoro Benkai podszedł do zamkowego okna, stanął z lewej strony i, 
niewidoczny w ciemności, spojrzał w dół na ściany otaczające fosę. Nie słyszał ćwierkania 
świerszczy, zamieszkujących szczeliny głazów, z których zbudowano mury zamku. Jego 
prawa ręka opadła na rękojeść długiego miecza - katany Muramasy. Cisza mogła oznaczać 
intruzów.
      Oczekiwał na alarmujący krzyk gęsi i kaczek, które gnieździły się w dalszej części 
fosy, ale pozostawały spokojne. Tylko żaby ciągle rechotały. Dwa znaki, że nikt niepowołany 
nie próbował tamtędy się przedostać.
      Długi miecz Benkaiego pozostał w pochwie - naga klinga miała prawo do krwi. 
Chowanie miecza do pochwy bez jego użycia znieważało broń i piętnowało tego, który ją 
nosił jako człowieka impulsywnego i niegodnego miana wojownika. Miecz był symbolem 
boskim; dawno temu bóg zanurzył swój miecz w oceanie, uniósł go do słońca, a krople które 
opadły z klingi stały się wyspami Japonii. Tak więc miecz był ogniwem łączącym wojownika 
z uświęconą tradycją i symbolem jego królewskiego rodowodu. Miecz był duszą samuraja.
      Jako samuraj, przedstawiciel klasy rządzącej, Benkai nosił przy lewym boku dwa 
miecze. Oba, długi i krótki, zwrócone były tnącą stroną ku górze i zatknięte za szarfę, którą 
był przepasany. Znajdowały się w lakierowanych pochwach przywiązanych do niej 
niebieskimi jedwabnymi sznurami.
      Umiejętności szermiercze Benkaiego oraz zasięg długiego miecza czyniły zeń broń 
morderczą. Rękojeść pokryta była białą emalią i złotem, wysadzana sześcioma szmaragdami i 
zdobiona czerwonym jedwabnym sznurkiem. Trzydziesto-sześciocalowa klinga była 
nieznacznie zakrzywiona, a ostrą jak brzytwa krawędź tnącą, uzyskano przez skucie 
dwudziestu cienkich jak papier warstw stali o różnej twardości. W rezultacie powstał miecz 
równie piękny, co skuteczny, miecz, który przecinał żelazo jak melona. Tym mieczem Benkai 
zabił już więcej niż sześćdziesięciu ludzi.
      
      *
      
      O północy silny, południowy wiatr przyniósł ulewny deszcz zacinający poziomo w 
mury zamku, jego stajnie, dziedzińce, świątynie, baraki i pawilony. Dwie godziny później 
deszcz ustał, a wilgotna ciemność okryła wszystko poza górującymi ścianami zamku: kanały, 
które odwadniały leżące poniżej moczary i pola ryżowe; pokryte strzechą chaty biedaków 
rozłożone pomiędzy polami ryżowymi i rzeką Sumida; luksusowe wille, spoczywające na 
niskich wzgórzach okolonych sadami grusz, brzoskwiń i wiśni.
      Wtedy to do sali szermierczej - dojo przybył ślepy muzyk z pilną wieścią dla 
Benkaiego, który co noc ćwiczył tu tysiąc cięć i dwieście pięćdziesiąt dobyć katany. U 
wejścia do dojo muzyk upadł ze strachu na kolana, a jego głowa dotknęła maty.
      Wszyscy samurajowie mieli bowiem przywilej kirisute gomen - prawo pozwalające 
bezkarnie zabić na miejscu człowieka z ludu, który nie okazał należnego szacunku.
      - Czcigodny panie Benkai, moja pani, Saga, prosi, abyś przybył do jej mieszkania. 
Prosi, abyś to zrobił natychmiast. Dowiedziała się o zdradzieckim spisku tutaj w zamku. Chcą 
zamordować pana Saburo. Pani mówi, że tylko tobie można zaufać. Jesteś najwierniejszym z 
wszystkich, którzy służyli naszemu ukochanemu daimyo. Tylko ty możesz sprawić, że nasz 
miłosierny i łaskawy pan Saburo nie zostanie w ciągu trzech dni zamordowany.
      Ślepiec nie mógł widzieć oczu Benkaiego, które zwężyły się jak wąskie, ciemne 
szczeliny. Jeśli muzyk mówił prawdę, honor Benkaiego był zagrożony. Kodeks wymagał, aby 
samuraj służył swojemu panu z niezachwianą wiernością bez względu na przeciwności losu 
lub niepowodzenia. Ta wierność obowiązywała nawet po śmierci. Ponieważ oddanie 
Benkaiego dorównywało jego mistrzostwu we władaniu mieczem, Saburo uczynił go swoim 
strażnikiem przybocznym. Benkai był jak kły i pazury swojego pana, a daimyo nie mógł 
dokonać mądrzejszego wyboru.
      Gongoro Benkai miał pięćdziesiąt lat i był brodatym, krępym, muskularnym 
mężczyzną z ciemnymi włosami noszonymi na sposób samurajów, splecionymi z tyłu w 
warkocz, a następnie naoliwionymi i przerzuconymi do przodu po wygolonej głowie. 
Ciemnoskóry i brzydki, zwany był za plecami Pająkiem Ziemnym. Jego oczy miały wilczy 
blask, który według wierzących w czarną magię musiał być skutkiem jedzenia ludzkiego 
mięsa. Fechtował z taką szaleńczą zręcznością, że uważano go za syna Shiningamy, 
władającego żądzą śmierci, i lisicy, zwierzęcia zdolnego wywoływać szatańskie opętanie.
      Najbardziej zatrważająca pogłoska o Benkaim, przerażająca bardziej niż ta o potrzebie 
zabijania, przypisywała szybkość jego klingi Muramasy pochodzeniu od Iki-ryo, złego ducha 
powstającego z ciemnych myśli Benkaiego.
      Shi-ryo, duchy zmarłych, te zagubione dusze pokutujące po nocach, nie były tak 
straszne jak Iki-ryo, duch, który wychodził z żywego człowieka i mógł zabijać. Ponure i 
ohydne myśli - złość, nienawiść, zemsta, żądza krwi - były dostatecznie silne, aby ożywić Iki-
ryo i z umysłu człowieka wysłać go na świat w zbrodniczych celach.
      Benkai odznaczał się zimną krwią oraz pewnością wynikającą ze znajomości samego 
siebie. W walce ani nie ulegał panice, ani nie okazywał litości. Pan Saburo przyrównywał go 
do tygrysa, który zakosztował krwi i który odtąd zawsze już jest niebezpieczny. Cechowała 
go również właściwa wojownikowi pogarda śmierci.
      W czasach kiedy wszyscy wierzyli w demony, upiory, chochliki i duchy, jedynie 
niewidzialny i morderczy Iki-ryo mógł być odpowiedzialny za jego sposób władania 
mieczem, daleko wykraczający poza możliwości zwykłych ludzi. Jakże inaczej ten straszny 
Pająk Ziemny mógłby walczyć i pokonywać jednocześnie dwunastu atakujących.
      
      *
      
      Świerszcze milczały.
      Czujny Benkai spojrzał na wały obronne zamku porośnięte sosnami i krzewami. 
Zarośla sprawiały, że uzbrojeni wartownicy mogli niezauważeni dokonywać obchodów. 
Masywne mury zrobione były ze „stoludzkich kamieni”, nazwanych tak dla liczby ludzi 
potrzebnych do uniesienia każdego z nich. Mury te były zbyt grube, by mogły im zagrozić 
prymitywne armaty. Ponadto Benkai sam wybrał najlepszych łuczników, którzy stacjonowali 
w wieżach narożnych - yagura. Ludzie ci byli nagradzani potrójnymi racjami ryżu za każdego 
zabitego podczas próby przedostania się do zamku pomiędzy zmierzchem a brzaskiem.
      Tereny w obrębie murów były patrolowane przez uzbrojonych strażników, którym 
towarzyszyły psy obrończe, wyhodowane z krzyżowania dogów angielskich z buldogami. 
Oba mosty zwodzone wykonano z żelaza, a fosa obronna była głęboka i szeroka.
      Palce Benkaiego przebierały w jedwabnym sznurze zwisającym u rękojeści miecza. 
Hai, tak, silna obrona. Skuteczna. Nieprzenikniona. Ale większości zamków nie zdobywano z 
zewnątrz; padały ofiarą wewnętrznej zdrady. Tłumaczyło to istnienie tajemnego tunelu, 
prowadzącego poza mury na wypadek, gdyby daimyo został zmuszony do opuszczenia swojej 
fortecy. Mądry szczur nie zawierzał swojego życia jednej norze.
      Pan Takemori Saburo potrzebował takiej obrony. Potrzebował też Benkaiego. Swoim 
zdradzieckim postępkom i próżnej postawie daimyo zawdzięczał, że jego wrogiem stał się 
Toytoni Hideyoshi, a nie było nikogo, kto byłby groźniejszy.
      Pomimo obecności cesarza i dworu królewskiego w Kioto, krajem w rzeczywistości 
rządził Hideyoshi. Przed trzema laty był on świetnym generałem podlegającym shogunom - 
wojskowemu dyktatorowi Oda Nobunagi. Kierowany przez mądrego Hideyoshiego, 
Nobunaga zakończył trzystuletni okres wojny domowej, miażdżąc aroganckich 
możnowładców i podporządkowując swej władzy większą część Japonii.
      Po zamordowaniu Nobunagi, Hideyoshi, brzydki, karłowaty mężczyzna znany z 
wielkiej przebiegłości i zręczności, postanowił przewyższyć swojego zmarłego pana.
      - Utworzę jeden kraj z Chin, Korei i Japonii - chełpił się. - Będzie to tak samo łatwe 
jak zrolowanie słomianej maty i włożenie jej pod ramię.
      Rozpoczął od Japonii. Nie zniszczył kraju, ale podbił go dyplomacją. Koronowana 
Małpa, jak go nazywano, był urodzonym przywódcą, z łatwością wzbudzającym zaufanie 
innych. Nawet ci, którzy przedtem byli gotowi walczyć na śmierć i życie z Nobunaga, teraz 
poddawali się charyzmatycznemu Hideyoshiemu. A kiedy większa część Japonii została 
podporządkowana jego dominacji, stało się oczywiste, że raz na zawsze zmienił on sposób w 
jaki kraj prowadził wojny.
      Utrzymywał olbrzymią armię szpiegów rozsyłanych do każdej japońskiej prowincji, 
wsi, doliny, portu i wyspy. Jedna grupa agentów czasami obserwowała inną, a ich raporty 
były szczegółowo porównywane. Hideyoshi był pierwszym, który prowadził wywiad 
wojskowy na długo przed planowaną kampanią. Zbierał mapy i informacje dotyczące zbiorów 
ryżu oraz flot rybackich, dane o ruchach wojsk i ich morale, o pogodzie i zaopatrzeniu armii. 
Wykorzystywał te informacje nieomylnie. Wprowadził również psychologiczne obserwacje 
wielkich wodzów i ich generałów. Ten odważny żołnierz i doskonały znawca ludzi, był 
obdarzony także dwiema innymi wartościowymi cechami - cierpliwością i precyzyjnym 
wyczuciem czasu.
      Koronowana Małpa posiadała zatem cechy jakich nie miał pan Saburo. Dla władcy 
zamku Ikuba stanowiło to dostateczny powód, aby tamtego znienawidzić. Słaby i wrażliwy, 
czterdziestoletni Saburo był otyły i całkowicie łysy. Udawał sprzymierzeńca Hideyoshiego 
spiskując za jego plecami, a tymczasem Hideyoshi, naciskał Saburo, aby ten przyłączył się do 
rosnącej liczby panów uznających go za jedynego władcę Japonii.
      - Ta Małpa poprosiła mnie, abym zburzył mury mojego zamku. Mury, które stoją tu 
od ponad stu lat - rozzłoszczony Saburo skarżył się Benkaiemu. - Uważa, że byłby to mój 
wkład w utrwalenie pokoju, że w nowej Japonii nie potrzeba takich fortec. Niech go diabli 
wezmą! I w tym samym liście ośmiela się podnosić podatki oraz daninę, którą muszę mu 
płacić. Hai, on knuje moją ruinę. Tak, tak, moją ruinę.
      Benkai w milczeniu potrząsnął głową.
      Saburo szybkim ruchem grubej dłoni otworzył duży, złoty wachlarz. Poruszając nim 
nerwowo, łysy daimyo przewracał oczami.
      - Jeśli jestem okrutny, to tylko dlatego, że mnie do tego zmuszono. Hideyoshi, nie 
znający nawet swojego ojca, wywyższa się nade mnie, którego przodkowie mają królewskie 
pochodzenie od bogów. Ten karzeł zjadający robaki mnie się powinien kłaniać, nie ja jemu. - 
Postukał Benkaiego w pierś swoim wachlarzem. - To żmija, ale jeśli ja... jeśli my postawimy 
na swoim, któregoś dnia przestanie syczeć.
      Dwaj mężczyźni byli sami w pokoju rady, jednak Saburo rozejrzał się wokoło, aby 
sprawdzić, czy nikt nie podsłuchuje.
      - Rozmawiałem z innymi, rozumiesz. Oni chcą się pozbyć Małpy. Jej apetyt musi być 
pohamowany. I to szybko. Tak, tak.
      - Z całym szacunkiem, czcigodny panie - powiedział Benkai. - Hideyoshi jest zbyt 
silny, aby stawić mu czoła w otwartej walce. Ma wielu ludzi i wielu panów zginających przed 
nim kolana. Wszyscy przysięgli towarzyszyć mu do śmierci, tak jak ja przysięgałem 
towarzyszyć tobie.
      - Tak, tak. Hideyoshi jest głową, a ci co idą za nim, są jego ciałem. Ale zrozum, 
Benkai, jeśliby uciąć głowę, ciało stanie się bezużyteczne. - Saburo zbliżył złoty wachlarz do 
ust i uśmiechnął się za nim kokieteryjnie. - Ninja. Tak, tak. Ninja.
      Ninja. Klany szpiegów i zabójców utrzymywanych przez rywalizujących, wielkich 
wojowników podczas nie kończącej się walki o władzę, która rozdarła Japonię na setki lat. 
Mężczyźni i kobiety, ubrani na czarno, sprawni fizycznie i biegli w sztukach wojennych. 
Mistrzowie szpiegostwa, zabójstwa i szantażu. Mistrzowie przebrania, zdolni przybierać 
tysiące różnych twarzy.
      Nazwa ninja oznacza „wślizgujący się potajemnie”; ich zawód, ninjitsu, to sztuka 
skradania się albo bycia niewidzialnym. Oba określenia wyrażają uznanie dla ich 
wyszkolenia, pozwalającego ninja dokonywać wyczynów, które wystraszonym i ignorantom 
wydawały się nadnaturalne.
      Różne siatki ninja oferowały daimyom i przywódcom wojskowym swoje usługi. Klan 
Koga był siatką dostatecznie silną, by rządzić całą prowincją Saburo. W imieniu własnym i 
dwóch innych panów, im właśnie zlecił Saburo zamordowanie Hideyoshiego.
      - Nasza Małpa jest bardzo zajęta - powiedział. - Niech śmierć da jej odpoczynek i 
wieczny sen.
      - Hai. - Ponownie Benkai skłonił głowę na znak zgody. Nie do niego należało 
zadawanie pytań swojemu panu. Ani przez chwilę nie pomyślał o tym, że trzysta lat 
brutalnych walk o władzę dobiegało końca za sprawą takich ludzi jak Nobunaga i Hideyoshi. 
Benkai dostał ryż, ziemię i ludzi od swojego daimyo i służył mu, ponieważ poprzysiągł, 
nieważne, słusznie czy też nie.
      Hideyoshi był wspaniałym panem, którego cechy Benkai uwielbiał. Był jednak 
wrogiem Saburo, a to czyniło go również wrogiem Benkaiego. Karma, której poddawał się 
bez zastrzeżeń nakazywała, aby Benkai służył Saburo, nie Hideyoshiemu, i nie było tu żadnej 
alternatywy. Należało pić wino ze swojego kielicha.
      
      *
      
      Świerszcze milczały.
      Benkai odwrócił się od okna i spojrzał na kobietę. Siedziała na podłodze i za pomocą 
bambusowej miotełki mieszała herbatę zaparzaną w naczyniu umieszczonym nad hibachi. 
Mieszkała w bogatych komnatach udekorowanych znakomitymi rzeźbami z drewna, 
kurantami poruszanymi wiatrem, malowanymi parawanami i lakierowanymi skrzyniami z 
drewna sekwojowego. Tutaj, podobnie jak w pokojach daimyo na wyższym piętrze, słomiane 
maty były codziennie zmieniane. Taki luksus nie odpowiadał Benkaiemu; był on prostym 
człowiekiem, który wolał proste otoczenie.
      Kobieta miała na imię Saga i była osiemnastoletnią konkubiną podarowaną Saburo 
dwa lata temu przez jednego z panów, z którymi teraz spiskował, aby zabić Hideyoshiego. 
Była elegancka, o egzotycznej urodzie. Drobna, z modnie zaczernionymi zębami, ogolonymi 
brwiami i delikatnymi grzebieniami z rzeźbionych muszli ostryg wpiętymi w kokony 
czarnych włosów, wydawała się Benkaiemu zuchwała i zbyt pewna siebie. W swoich 
działaniach nie wykazywała niezdecydowania ani wahania; kochała albo nienawidziła, nie 
uznawała uczuć pośrednich.
      Benkai patrzył jak Saga, klęcząca na słomianej macie, nalewała zieloną herbatę do 
miseczek. Z niezwykłym wdziękiem skłoniła głowę, ujęła miseczkę z herbatą w dłonie i 
wyciągnęła oba ramiona w jego kierunku. Jej twarz, z białym makijażem i małymi ustami 
pociągniętymi różową szminką, była bez wyrazu.
      Benkai przyklęknął naprzeciw niej, opierając się na piętach z dłońmi złożonymi na 
udach. Po długim namyśle wziął herbatę, ale jej nie wypił.
      - Zdecydowałem - powiedział. - Będzie lepiej jeśli napiszesz nazwiska mężczyzn, 
których oskarżasz o zdradę i podpiszesz się. Dopilnuję, aby ta lista dotarła do mojego pana 
Saburo.
      - Hai. - Skłoniła głowę, potem wstała z szelestem jedwabiu i podeszła do parawanu 
malowanego w złote czaple i srebrne sokoły. Zniknęła za nim, aby po paru sekundach wyjść 
ze skrzyneczką z przyborami do pisania. Klęcząc naprzeciw samuraja otworzyła ją, 
przygotowała kamień barwiący i utarła go.
      Wybrała nowy pędzelek i arkusz żółtego papieru.
      - Ludzie, których spiszę są ważni. Stoją pomiędzy mną i moim panem Saburo. Każdy 
z nich ma pozycję i władzę. Są zadowoleni, że znalazł sobie nowego ulubieńca.
      Benkai omal nie pozwolił sobie na uśmiech. Dzisiejszej nocy Saburo doznawał 
przyjemności z Hayamą, pięknym dwunastoletnim chłopcem, utalentowanym aktorem i 
tancerzem. Benkai, podobnie jak inni wojownicy, upodobał sobie tego chłopca i radowałby 
się nim, gdyby daimyo nie zrobił tego pierwszy.
      - Jak trafiłaś na nazwiska tych mężów?
      - Kiedy podszedłeś do okna, miałam zamiar...
      - Teraz jestem tutaj. Mów.
      - Przed niespełna godziną mój sługa, Ichiro, podsłuchał mężczyzn rozmawiających w 
stajni. Jacyś ludzie chroniący się przed deszczem nie zważali na swoje słowa. Ichiro słuchał. 
Słuchał dobrze.
      - On nie widzi. Tworzy muzykę i pochlebia.
      Saga wytrzymała jego spojrzenie.
      - Słyszy uszami sokoła, mój panie. I przychodzi tylko do mnie. Sługa nie może zbliżyć 
się do daimyo.
      - Ty możesz się do niego zbliżyć.
      Opuściła głowę.
      - Już mu się nie podobam. Dla niego jestem tylko zazdrosną kobietą, niczym więcej. A 
taka kobieta musi być zdolna do wszystkiego, by odzyskała łaski swojego pana. Czyż nie 
byłoby mądrzej, abyś ty się do niego zwrócił?
      - Taka kobieta - powiedział Benkai - może nawet kłamać.
      Uśmiech Sagi oznaczał jej przewagę.
      - Hai, taka kobieta może nawet okazać się podstępna. Przygotuję jednak tę listę i dam 
ją tobie. Niech nasz pan Saburo sam osądzi moją lojalność. Przecież już rozmowa z tobą 
stawia moje życie w niebezpieczeństwie. Jeśli ci ludzie dowiedzą się o naszym spotkaniu, 
jestem skończona.
      Wzdychając, odłożyła pędzelek, uniosła miseczkę z herbatą i zbliżyła ją do ust. 
Wypiła łyk i znad miseczki spojrzała na niego, czekając aby wypił.
      Benkai zbliżył swoją miseczkę do warg. Saga wstrzymała oddech. Jej oczy nagle 
rozszerzyły się. Samuraj skosztował herbatę i zamyślił się.
      Nagle gwałtownie odwrócił głowę w stronę malowanego parawanu, za który weszła 
Saga, aby wziąć skrzyneczkę z przyborami do pisania. Nad parawanem roiło się od komarów. 
Komarów przyciągniętych przez kogoś, kto się za nim ukrywał.
      Nad powierzchnią herbaty unosiła się mgła. Trucizna.
      Benkai natychmiast odstawił miseczkę.
      Pułapka.
      Saga powstała. Uśmiech na jej twarzy był teraz okrutny i triumfalny.
      Sięgnęła do rękawa swojego kimona i wyciągnęła tessen, wachlarz wojenny; 
otworzyła go szybkim ruchem dłoni. Światło papierowej latarni odbijało się w jego żelaznych 
żeberkach i ostrzach.
      W jej głosie była pycha.
      - Za późno. Nie zdążysz do niego. Nigdy.
      Teraz Benkai wiedział, kim była. To kunoichi, kobieta ninja. Wiedział również, 
dlaczego świerszcze milczały.
      Wiedzieć i działać znaczyło dlań to samo. Jednym ruchem stanął na nogach, 
błyskawicznie wyciągnął z pochwy swój długi miecz i wzniósł go oburącz nad głową.
      Dwoma krokami dopadł parawanu, gdzie miecz z niebiesko-białym połyskiem stali 
ciął w dół, roztrzaskując bambus i ryżowy papier parawanu i rozrąbując głowę 
przykucniętego za nim ninja. Kiedy zabity upadł do przodu, Benkai obrócił się w lewo, tnąc 
następnego z atakujących, który nacierał na niego z bokijem z utwardzonego drewna. 
Zaskoczony celnym cięciem ninja spoglądał teraz w dół na wilgotną, szkarłatną linię dzielącą 
jego ciało. Kiedy bo wyślizgnęło mu się z palców, upadł na kolana i próbował z powrotem 
wpychać szarą masę swoich jelit do wnętrza ciała.
      Kolejnych trzech ninja wdarło się przez otwarte okno, bezszelestnie zeskakując na 
wyłożoną matami podłogę. Benkai z szaleńczą żądzą zabijania pulsującą mu we krwi wyszedł 
na ich spotkanie z krótkim mieczem w lewej dłoni i długim w prawej. Pierwszy ninja, 
szczupły i bystry, przykucnął na piętach i zamachnął się shinobi-zue - bambusowym kijem, 
trzymając go blisko ziemi. Ze środka bambusa wysunął się długi na sześć stóp łańcuch 
zakończony stalowym ciężarkiem. Zanim łańcuch mógł owinąć się wokół jego kostek, Benkai 
odskoczył w lewo, co sprawiło, że ciężarek przeleciał pod nim. Jeden rzut i ostrze krótkiego 
miecza tkwiło głęboko w gardle napastnika.
      Uderzenie długiego miecza od lewej - i ninja równoważący ciało do rzutu skuriken - 
płaską gwiazdą o ostrych bokach - miał oba ramiona ucięte w łokciach.
      Trzeci ninja z mieczem w ręku, zaatakował rzucając się do przodu i kierując ostrze w 
serce Benkaiego. Używając długiego miecza Benkai odparował atak, zbijając go na bok z taką 
siłą, że ninja stracił równowagę, odsłaniając lewą stronę. Jedno złośliwe pchnięcie i krótki 
miecz samuraja po rękojeść wbił się pod pachę ninja.
      Benkai obrócił się i w tej właśnie chwili jego czaszka omal nie rozpadła się z bólu. 
Próbował ustać i kontynuować walkę, czerpiąc energię z wewnętrznej furii; tylko szaleńcza 
odporność sprawiała, że jego ciało i umysł wytrzymywały ból spowodowany przez strzałę 
utkwioną w lewym oku.
      Śmierć była dla wojownika sprawą zwyczajną. Jedynie koncentrując się dzień i noc na 
tej myśli, samuraj mógł spełniać swoje obowiązki i pielęgnować godność, jak tego wymagał 
honor. Życie samuraja należało do jego pana. Oddanie go bez żalu lub wahania było dla 
wojownika rzeczą chwalebną.
      Na wpół ślepy, Benkai wciągnął powietrze przez nos i wypuścił ustami. Był to 
chrapliwy odgłos jaki wydają osaczone, ale ciągle niebezpieczne zwierzęta. W drugim końcu 
pomieszczenia ninja, który przedtem posłał strzałę, zakładał szybko następną na hankyn - 
mały łuk, ukrywany dotąd pod odzieżą. Podniósł go teraz do góry, naciągnął cięciwę i znów 
wypuścił strzałę. Benkai z brodą zalaną krwią, wzniósł długi miecz i z pogardą, nieznacznym 
ruchem nadgarstka, odbił strzałę na bok. Jeszcze teraz śmierć musi trzymać się z daleka.
      Pozostało czterech ninja. Benkai widział miejsce pod otwartą podłogą, gdzie się 
ukrywali. Widział również Sagę stojącą pośród nich, szepczącą do przywódcy i wskazującą 
wachlarzem na Benkaiego.
      Zewsząd zaczęły dolatywać krzyki. Dochodziły z dziedzińca, wałów i pawilonu 
herbacianego położonego w pobliżu zwodzonego mostu. Zamek został zdradzony przez Sagę, 
która w łóżku zdobyła zaufanie pana Saburo i przez jego fałszywych przyjaciół, nie dbających 
o lojalność i honor. Przed śmiercią Benkai skosztuje jeszcze czarnego wina - zemści się na 
zdrajcach. Zemsta była sprawą świętą. Zanim Benkai nie odpłaci złem za zło, nie będzie 
wolny ani na tym świecie, ani w zaświatach.
      - Zabij go! On nie może dotrzeć do Saburo! - rozległ się głos Sagi.
      Ninja ośmielony nieco przybliżył się, jednak ciągle przerażała go strzała tkwiąca w 
oku Benkaiego. Zwykły człowiek nie mógł być ranny w ten sposób i ciągle utrzymywać się 
na nogach. Zwykły człowiek leżałby już w agonii albo był martwy. A Benkai stał, z mieczem 
gotowym do zadania ciosu.
      Głos Sagi brzmiał jak syk.
      - On krwawi, więc nie jest demonem; jest zwykłym człowiekiem. Zabijcie go, a nie 
minie was nagroda. Przysięgam.
      Jej słowa dodały im odwagi; rozsypali się półkolem, próbując otoczyć Benkaiego. 
Patrzył na ich uzbrojenie z pogardą. Sierp, kije z utwardzonego drewna, łańcuchy z 
ciężarkami, haki do wspinaczki, miecze, dmuchawka z zatrutymi strzałkami. Oręż mogący 
kaleczyć, oślepiać i zabijać. Nic jednak nie dorównywało mieczowi Benkaiego, wykonanemu 
przez Muramasę.
      Nie było czasu na usuwanie strzały lub tamowanie krwawienia. Saburo był w 
śmiertelnym niebezpieczeństwie, może już nawet zginął. Honor wymagał, aby Benkai 
pośpieszył do daimyo. Inaczej, bogowie i wszyscy przodkowie odwrócą od niego swe twarze. 
Lepiej pięćset razy urodzić się bez rąk niż cierpieć wieczny wstyd.
      Musiał wywalczyć sobie drogę do Saburo albo umrzeć próbując doń dotrzeć.
      Z zakrwawioną strzałą wystającą z oka jak drewniany róg, Benkai krzycząc rzucił się 
na ninja.
      
      Na tydzień przed atakiem na zamek Ikuba, ninja z klanu Koga przedostali się do Edo 
przebrani za handlarzy koni, mnichów buddyjskich, żebraków i bogatych wieśniaków. 
Ukrywali się w domach agentów Hideyoshiego, którzy składali mu raporty na temat Saburo, 
zamku, liczebności żołnierzy oraz pogody. Aby przygotować się do nocnego napadu, ninja 
spędzili ostatnią dobę w całkowitej ciemności. W piątek, o północy pod osłoną deszczu, jaki 
nadciągnął z południa, rozpoczęli atak.
      Najpierw fosa. Ninja otruli gęsi i kaczki, po czym ubrani na czarno weszli do wody. 
Zanurzeni, oddychając przez bambusowe rurki przepłynęli do wysokiej na sześćdziesiąt stóp 
ściany zamku. Skrywani przez ciemności oraz ulewę, rozpoczęli niebezpieczną wspinaczkę 
na jej szczyt. Oprócz uzbrojenia, każdy napastnik miał na rękach i stopach metalowe haki 
ułatwiające wspinaczkę po mokrych od deszczu kamieniach. Wytrzymałość, siła i zręczność 
decydowały o tym, że ninja byli niezwykłymi wyczynowcami i niezawodnymi maszynami do 
zabijania, a także pomysłowymi tajnymi agentami.
      Ninja z klanu Koga wiedzieli o korytarzach w zamku Ikuba zwanych „słowiczymi 
podłogami”. Te przemyślnie skonstruowane przejścia „śpiewały” albo „piszczały”, kiedy ktoś 
po nich stąpał, obniżając szansę zamachowca na zbliżenie się do komnat daimyo bez 
zwrócenia na siebie uwagi. Wiedzieli również, że wtajemniczeni mogą przejść bezgłośnie, 
znając odpowiedni sposób. Wiedzieli także o korytarzach zamku celowo prowadzących do 
nikąd, o pokojach z zapadniami, otwierającymi się na bambusowe ostrza i o pokojach 
wyposażonych w mechanizm zarzucania sieci na intruza.
      Wiedzieli także o tajemnym tunelu.
      W małym drewnianym domku, położonym na wschód od zamku Ikuba, będącym 
świątynią buddyjską, czterech ninja rozebrało się do naga i natarło swoje ciała olejem. 
Napastnicy podeszli potem do otworu w podłodze, a ich przywódca pierwszy zszedł po 
drabinie do tunelu. Nie posiadali broni, latarni ani pochodni. Ostatni z nich zamknął zapadnię 
nad głową, pozostawiając za sobą dwunastu ninja stojących w świetle jedynej lampki 
olejowej.
      W rogu ogołoconej świątyni leżało dwóch przyodzianych w sutanny mnichów, a 
skórzane rzemienie ciągle ściskały ich gardła. Na sygnał jednego ninja, mnisi zostali 
rozebrani. Kilka minut później dwóch ninja już w szatach buddyjskich, z twarzami ukrytymi 
głęboko pod szafranowymi kapturami, siedziało w pobliżu otwartego okna i obracało w 
palcach lakierowane koraliki. Z odległości świątynia wydawała się spokojna, a jej 
opiekunowie milcząco medytowali przy dźwiękach ulewnego deszczu bębniącego o płytki 
pokrywające dach.
      Wewnątrz tajnego tunelu, który miał zapewnić ucieczkę Saburo czterech nagich ninja 
biegło po wulkanicznym popiele i błocie, a każdy ich krok prowadził na zachód - w kierunku 
zamku Ikuba. Chociaż ninja doskonale widzieli w ciemności, każdy z nich przesuwał ręką po 
wilgotnej ścianie dla utrzymania kierunku i równowagi. W ustach trzymali bawełniane zwitki, 
które wytłumiały ich oddechy.
      Zgodnie z raportami szpiegowskimi, gdzieś pomiędzy świątynią a zamkiem, sześciu 
strażników pełniło służbę wartowniczą. W ciemności, kiedy nie sposób było odróżnić 
przyjaciela od wroga, ninja gołymi rękami mogli zabić każdego, kto nosił ubranie. Potem 
mieli się przebrać w mundury zabitych strażników i czekać na przybycie tych ninja, którzy 
pozostawali dotąd w świątyni. Wtedy to grupa atakująca miała się wedrzeć do zamku, aby 
zabić Saburo i Benkaiego. Saburo wierzył, że chronił go duch Iki-ryo jego przybocznego i 
szczycił się, że nawet bogowie nie zdołają przemknąć pod mieczem Benkaiego.
      Tymczasem w tunelu czterech nagich ninja leżało brzuchami do ziemi i nasłuchiwało. 
Przed nimi włócznia zachrzęściła o tarczę. Dało się słyszeć skrzypienie skórzanego pancerza, 
a ktoś narzekał na skromne racje ryżu dla żołnierzy. Szesnastoletni strażnik po raz pierwszy 
pełniący służbę w tunelu, wysłuchiwał wymówek swojego sierżanta, który ganił go za brak 
brody. Z odległego o dziesięć stóp niskiego pomieszczenia wykopanego w ziemi, 
oświetlonego jedynie sosnowym łuczywem zatkniętym w błotnistą ścianę, dobiegało sześć 
różnych głosów. To był początek tajnego tunelu, wejście do zamku Ikuba.
      Młodociany strażnik opuścił swój miecz i znów został porządnie zbesztany przez 
sierżanta. Inny strażnik ostrzył nożem koniec swojej włóczni. Broń czyniła wiele hałasu, 
szczególnie w ograniczonej przestrzeni tunelu, gdzie uzbrojenie strażników stawało się 
niewygodne.
      Do obowiązków przywódcy ninja należało dać swoim ludziom ostateczną przewagę. 
Usunął więc wilgotny zwitek z ust, przykucnął i spojrzał przez ramię, aby upewnić się, czy 
pozostali ciągle leżą. Potem bez słowa ruszył z niezwykłą szybkością naprzód, a jego ciało 
połyskiwało od oleju i potu. W ułamku sekundy minął rozluźnionych strażników i sięgnął po 
pochodnię. Wyrwał ją ze ściany, cisnął w głąb tunelu ponad swoimi ludźmi leżącymi twarzą 
w dół i pogrążył pomieszczenie w ciemności.
      Młody strażnik zakrzyczał w agonii, lecz jego głos zaraz zamarł.
      
      Nad zamkiem Ikuba wstawał szary i duszny świt. Na horyzoncie wschodzące słońce 
oświetliło szczyty błękitnych pagórków oraz błotnistą rzekę Sumida, wezbraną teraz 
deszczem i występującą ze swoich brzegów. Po obu stronach zamku pola ryżowe, drogi, 
moczary i równiny były czarne od kawalerii i piechoty Hideyoshiego, niezawodnej armii 
umocnionej nieprzerwanym ciągiem zwycięstw. Podobnie jak ninja z Koga, Koronowana 
Małpa wykorzystał deszcz i ciemności jako osłonę do „wśliznięcia się” na teren wroga. 
Zamek Ikuba był otoczony, a jego garnizon przewyższony liczebnie i pozbawiony możliwości 
ucieczki.
      W komnatach pana Saburo, Benkai ze strzałą tkwiącą ciągle w oku obserwował 
swojego daimyo przygotowującego się do seppuku - rytualnego samobójstwa, będącego 
ważnym elementem dyscypliny samuraja. Przerażony Saburo wszedł na gruby, czerwony 
dywan otoczony z trzech stron białymi parawanami, niezgrabnie padł na kolana, a jego 
trzęsące się ręce niezdarnie dotykały kimona. Benkai poczekał, aż Saburo odsłonił sobie pierś, 
po czym skinął na jednego z czterech strażników pozostających w bogato zdobionej 
komnacie. Strażnik podszedł, przykucnął za Saburo i zdjął mu sandały. Człowiek 
zamierzający popełnić seppuku, czasami gubił je ze zdenerwowania. Wywoływało to 
niegodne wrażenie, którego należało ze wszech miar unikać.
      Benkai wyglądał przerażająco: strzała w oku, krew na twarzy i piersi, głowa Sagi 
przywiązana do szarfy za czarne, długie włosy. Był też miecz Muramasy. Benkai oczyścił go 
papierową serwetką i trzymał teraz w opuszczonej prawej ręce, groźny i złowrogo piękny. 
Strażnicy byli przed chwilą świadkami jak Muramasa pociął na kawałki pół tuzina ninja 
wychodzących z tajemnego tunelu, aż pozostali zostali zmuszeni do odwrotu.
      Po drugiej stronie zablokowanych drzwi tunelu ninja urągali i grozili Saburo. Benkai 
wiedział, że w końcu znajdą oni inną drogę, aby się przebić. Tym razem jednak Saga nie 
otworzy im drzwi.
      Widok Benkaiego był dla strażników bardziej przerażający niż myśl o śmierci z rąk 
ninja czy Hideyoshiego, więc wykonywali jego rozkazy bez słowa. Strach odebrał im 
rozsądek; nie liczyło się nic poza posłuszeństwem wobec Benkaiego.
      Powiedział im, że seppuku było jedynym sposobem pozwalającym Saburo uratować 
honor i uniknąć wstydu pojmania i ostatecznej hańby. Porażka była pewna. Łańcuch 
przeznaczenia był teraz ciasno owinięty wokół szyi daimyo. Wzięty żywcem, zostałby 
ukrzyżowany lub zginął powolną śmiercią w torturach.
      - Samuraj musi wybierać między hańbą i chwałą - powiedział Benkai. - Seppuku jest 
drogą do chwały.
      - Hai - odkrzyknęli strażnicy.
      Komnaty Saburo błyszczały od obfitości lakieru i złota. Pozłacane sufity, zdobione 
wpuszczanymi kasetonami z malowidłami przedstawiającymi wodospady i brzegi mórz, 
spoglądały w dół na zawiłe rzeźbienia w kości słoniowej, bambusowe i sekwojowe meble, 
porcelanowe poduszki, tekowe kasety na biżuterię oraz cedrowe, składane parawany 
inkrustowane macicą perłową. W powietrzu unosił się słodki zapach tlącego się kadzidła oraz 
woń dzikich kamelii rosnących po południowej stronie zamku, sięgających na wysokość 
pięćdziesięciu stóp.
      W pobliżu zaryglowanych, dębowych drzwi prowadzących do komnat daimyo, 
powietrze pachniało dymem z ognisk palonych na wszystkich trzech piętrach zamku. Dym 
przedostawał się także z dziedzińca i z pobliskich zabudowań. Czuło się już odór zabitych 
ninja oraz ciała chłopca imieniem Hayama, który otrzymał cios sierpem, przeznaczony dla 
Saburo. Daimyo płakał nad martwym chłopcem, co dla Benkaiego stanowiło objaw słabości.
      Benkai zdecydował, że jego pan musi umrzeć, zanim duch daimyo osłabnie jeszcze 
bardziej i zanim ninja mogliby go dostać żywcem. Dał znak czterem strażnikom, których 
uprzednio mianował kenshi - oficjalnymi świadkami samobójstwa Saburo.
      Asano, najstarszy ze strażników zapalił dwie świece umieszczone przed białym, 
składanym parawanem. Każda z nich miała cztery stopy wysokości, była owinięta w biały 
jedwab i zatknięta w bambusową podstawkę. Biel była kolorem czystości i śmierci.
      Drugi strażnik przyniósł Saburo hachimaki - białą opaskę na głowę symbolizującą 
gotowość do wielkiego, duchowego lub fizycznego wysiłku. Kiedy Benkai owinął biały 
kawałek jedwabiu wokół rękojeści swojego miecza, strażnik przyniósł Saburo miseczkę 
ryżowego wina: daimyo wypił cztery łyki. Słowo oznaczające liczbę cztery i śmierć brzmiało 
jednakowo - shi. Teraz strażnik ułożył trzęsące się ręce Saburo za jego plecami, aby nie 
mogły być widziane.
      Bębny, muszle i gongi, usiłujące jeszcze niedawno skupić rozproszonych ludzi 
daimyo teraz milczały. Nagle dał się słyszeć nowy dźwięk, który sprawił, że Benkai odwrócił 
się od Saburo i popatrzył w okno. Huczenie strzał. Gwiżdżąc jak oszalałe ptaki, szybowały 
wysoko skądś w obrębie zamku Ikuba. Przelatywały po szarym niebie zanim opadły wśród 
oddziałów Hideyoshiego. Strzały te niosły wiadomości, a Benkai wiedział czego one 
dotyczyły.
      Ninja osaczyli Saburo w pułapce. Zabili trzech jego generałów, pozostawiając 
oddziały zdemoralizowane i pozbawione dowództwa. Poprzebierani w mundury ludzi 
daimyo, ninja poruszali się swobodnie w obrębie murów i zabijali kogo chcieli. Niektórzy 
żołnierze z garnizonu ostatecznie przestraszeni i zdezorientowani zablokowali się w barakach, 
odmawiając walki.
      - Strzeż się dnia, kiedy tchórze zaczną działać na podstawie tego, w co wierzą - 
powiedział gorzko Saburo.
      Przed komnatami Saburo, po drugiej stronie wysokich dębowych drzwi, „słowicze 
podłogi” skrzypiały pod sandałami biegnących ninja, którzy przeklinali i krzyczeli, usiłując 
wedrzeć się do środka. Benkai, którego obojętność na ból nadal wprawiała w osłupienie 
czwórkę strażników, nasłuchiwał dźwięków dochodzących zza drzwi. W korytarzu 
zapanowała nagła cisza, a potem dały się słyszeć głosy nadbiegających ludzi. Drzwi zatrzęsły 
się od uderzenia tarana.
      Saburo klęcząc, objął samego siebie i zagryzł wargę tak silnie, że polała się krew. 
Ponieważ dalsze życie w godności nie było możliwe, musiał z godnością umrzeć. Czy 
wystarczy mu odwagi, aby dokonać tego co powinien?
      Z czarno-złotej lakierowanej komody Asano wziął białą drewnianą tacę, na której 
leżał długi nóż owinięty w równie białą papierową serwetkę. Zmuszając się do spokoju, 
przemierzył pokój, pokłonił Saburo, a następnie położył tacę na podłodze u kolan daimyo. 
Rola Asano był skończona. Spojrzał na Benkaiego walcząc ze sobą, aby powstrzymać 
drżenie.
      Benkai miał być kaishaku - katem i „drugim” pana Saburo. Jego umiejętność władania 
mieczem mogła zmniejszyć cierpienia daimyo; seppuku było rozdzierająco bolesne; stanowiło 
najstraszniejszy test odwagi samuraja. Japończycy wierzyli, że dusza przebywała w jamie 
brzusznej, a jej otwarcie pozwalało zobaczyć czy dusza była czysta, czy nie. Brzuch był 
ośrodkiem woli samuraja, ogniskiem jego ducha, śmiałości, gniewu, uprzejmości, 
wszystkiego czym był i co było dla niego święte. Rozcięcie brzucha było więc próbą 
wymagającą takiego opanowania i trzeźwości, że jedynie prawdziwy bushi - wojownik, 
najbardziej opanowany i najdzielniejszy z mężów mógł tego dokonać.
      Taran ponownie uderzył w drzwi, kiedy Benkai wszedł za biały parawan, przyklęknął 
na lewym kolanie zwrócony przodem do lewego boku swojego pana. Trzymał miecz wysoko, 
dzierżąc go oburącz, stosownie do rangi Saburo.
      - Mój panie, nie obracaj się - wyszeptał. - Proszę podnieś tacę do czoła, potem połóż ją 
z powrotem na podłogę. Będziesz mógł sięgnąć po nóż w wybranym przez siebie momencie.
      Było to litościwe kłamstwo. Nie pozostało dużo czasu. Drzwi mogły puścić w każdej 
sekundzie, a ninja zrobiliby wszystko, aby pojmać Saburo żywego i uniemożliwić jego 
samobójstwo.
      Benkai wiedział również, że opanowanie jego pana mogło załamać się w każdej chwili 
i że Saburo mógłby się zhańbić. Niech miecz na swój sposób okaże litość. Niektórzy mogliby 
to nazwać pogwałceniem rytuału seppuku, ale Benkai był zdecydowany wyświadczyć swemu 
panu tę ostatnią przysługę.
      Saburo, z oczami jasnymi od łez, pochylił się, aby podnieść tacę. Kiedy jego palce 
dotknęły białego drewna, Benkai obserwujący każdy ruch, powstał, odczekał moment, a 
następnie spuścił klingę miecza na szyję daimyo.
      Głowa całkowicie odcięta od korpusu upadła na dywan wydając głuchy odgłos. Krew 
trysnęła z szyi, a ciało pozostało w pozycji klęczącej. Benkai pokłonił mu się nisko z 
szacunkiem, a następnie wytarł starannie klingę kawałkiem papierowej serwetki wyciągniętej 
z kimona. Po włożeniu miecza do pochwy pociągnął stopy Saburo sprawiając, że ciało upadło 
do przodu. Jeszcze raz sięgnął do kimona i wyciągnął nowy kawałek papieru oraz mały 
sztylet. Podszedł do głowy Saburo i wepchnął ostrze głęboko w lewe ucho. W ten sposób 
zdołał podnieść łysą głowę; nie było na niej nawet czuba, za który można by uchwycić. 
Benkai położył ją na kawałku czystego papieru na lewej dłoni i uniósł do góry, aby pokazać 
świadkom.
      Jeden ze strażników odwrócił wzrok, drugi zapaskudził się i musiał wesprzeć się na 
stojących obok.
      - Spójrzcie na to! - rozkazał Benkai.
      Kiedy każdy z nich przyglądnął się odciętej głowie, Benkai umieścił ją na barkach 
daimyo. Krew Saburo tworzyła coraz większą, ciemną plamę na dywanie.
      Dębowe odrzwia zatrzęsły się znowu, ale sztaba i zawiasy wytrzymały.
      Benkai wziął nóż z tacy, wyszedł zza parawanu i uklęknął, zwracając się twarzą do 
rozbijanych drzwi. Stojący za nim strażnicy obserwowali, jak wyciągnął swoje dai-sho, 
kładąc oba miecze po prawej stronie. Potem rozchylił kimono j czekał.
      Nadszedł czas, aby i on otworzył siedlisko duszy dowodząc swojej prawości przed 
tymi psami. Nadszedł czas, by dołączyć do pana Saburo. Kiedy bogowie zobaczą jak uczciwy 
był Benkai, dadzą mu to czego pragnął najbardziej - możliwość odwetu na tych, którzy 
zdradzili jego pana. Nawet jeśliby miało to oznaczać tysiąckrotne odradzanie się, Benkai 
odpłaci złem za zło, krwią za krew.
      Drzwi ustąpiły wreszcie, wyrwane z zawiasów, pryskając drzazgami do wnętrza 
pokoju. Zamaskowani ninja wbiegli do środka i zatrzymali się na widok opanowanego 
Benkai. Natychmiast zrozumieli, co zamierzał zrobić. Widok strzały tkwiącej w jego 
oczodole sprawił, że zamarli w bezruchu.
      Benkai odłożył nóż, ujął strzałę w obie ręce, nabrał głęboko powietrza i ułamał ją w 
pobliżu czoła, pozostawiając kawałek w oku. Pogardliwie odrzucił zakrwawione drzewce na 
bok. Jego twarz była wykrzywiona z bólu, ale nie pozwolił sobie na krzyk.
      Westchnął głęboko i powiedział:
      - Pokażę wam, jak umiera prawdziwy wojownik. Nikt z was nie opowie nigdy, że 
zanieśliście moją głowę do Hideyoshiego, Małpy, której nieczystości zjadacie. Mógłbym z 
łatwością zabić jeszcze wielu, ale mój pan nie żyje, więc zabieranie wam życia nie ma już 
znaczenia. Byłoby to zajęciem tak samo bezużytecznym, jak budowanie domu na ruchomych 
piaskach. Umieram, aby dołączyć do mojego pana. Umieram z własnej woli, w miejscu i 
czasie przez siebie wybranym.
      Bez wahania ujął w obie dłonie nóż Saburo i wbił go sobie głęboko w lewy bok. Przez 
jego ciało przebiegł lekki skurcz, ale nie wydał żadnego głosu. Powoli przeciągnął nóż do 
prawej strony brzucha. Potem obrócił go w rozcięciu i przeciągnął nieco na skos ku górze, w 
poprzecznym cięciu zwanym jumonji. Wskazywało ono na jeszcze większą odwagę.
      Benkai przerwał. Jego czoło pokryło się kropelkami potu, a szyja usztywniła 
napiętymi żyłami. Drżącymi rękami wyciągnął nóż, włożył zakrwawione ostrze w usta i padł 
twarzą na podłogę.
      Kiedy milczący ninja stali przerażeni, nagle niebo zachmurzyło się i w pokoju 
pociemniało. Błyskawica przeszyła czarne niebo, zagrzmiało z łoskotem, a echo powtórzyło 
dźwięk gromu. Gwałtowna ulewa zabębniła w zamek i okolicę strumieniami chłodnego 
deszczu i gradu. Na dziedzińcu spłoszone konie stanęły dęba i przebierając kopytami w 
powietrzu przeraziły swoich opiekunów.
      Kiedy poruszyła się ziemia, ninja w komnatach Saburo krzyknęli i rzucili się do 
ucieczki. Trzęsienie ziemi zabijało w kilku sekundach. Ziemia zadrżała, potem zakołysała się, 
a następnie z rykiem zapadła, niszcząc i pozbawiając życia wszystko co na niej było. 
Otoczony murami zamek Ikuba wzniesiony na kamiennym fundamencie, wytrzymywał 
wstrząsy. Większość pozostałych zabudowań zapadła się jednak w powstające rozstępy lub 
rozleciała w drzazgi. Zarówno tutaj, jak i w całym Edo trzęsienie ziemi zabiło ludzi, zwierzęta 
oraz poniszczyło warsztaty pracy, drogi i pola ryżowe. Po wstrząsach nastąpiły pożary, 
przyszła plaga i w ciągu dwóch dni Hideyoshi stracił trzecią część swoich żołnierzy oraz 
połowę zapasów.
      Właśnie wtedy odwołał wcześniejszy rozkaz, by pogrzebać Benkaiego z honorami 
należnymi wojownikowi. Kierując się instynktem i poradą głównego astrologa oraz mędrców, 
rozkazał przeprowadzenie kremacji jego ciała i rozrzucenie popiołów na cztery wiatry. Zaraz 
po tym deszcze ustały, a żołnierze przestali umierać.
      Przed upływem roku przywódcy ninja, którzy brali udział w napadzie na zamek Ikuba 
umarli nagłą śmiercią, a Hideyoshi tylko dzięki osobistemu szczęściu przeżył próbę zamachu.
      Kilka lat później próbował zdobyć Koreę, ale bez powodzenia. Utracił tysiące 
żołnierzy w długiej i ponurej kampanii, która była największą porażką jego życia. 
Koreańczykom pomagali bowiem Chińczycy, a opowiadano, że ich przywódcą był Benkai.
      Ze swoim mieczem Muramasy i Iki-ryo.
      


      Część pierwsza
      
   ZANSHIN
      
      
      
      Silna koncentracja psychiczna;
      determinacja, aby walczyć do końca
      i z rozwagą.
      
      
      ROZDZIAŁ PIERWSZY
      
      
      Hongkong, czerwiec 1983
      
      W południe w Aberdeen Harbor wystrzał armatni dał sygnał rozpoczęcia wyścigu. 
Jedenastoletni Todd Hansard, obserwujący swoją matkę na pokładzie przycumowanego 
jachtu, poczuł natychmiast ból brzucha ze strachu.
      Kobiety wokół nie zwracały na niego większej uwagi. Były to żony biznesmenów, 
którzy spotykali się na dole w pokoju konferencyjnym.
      Wejścia do niego strzegło dwóch ogromnych Japończyków z naoliwionymi czubami, 
pozwalającymi rozpoznać w nich sumotori - byłych zapaśników sumo. Niższy Japończyk z 
ingramem M-IIs strzegł pomostu prowadzącego na jacht. Pod nazwą „Kitaro” widniała 
rejestracja tokijska. Strażnicy obserwowali łodzie przycumowane po obu stronach oraz tłum 
przewalający się po molo. Dla nich całe to podniecenie związane z wyścigiem rozgrywanym 
od dwóch i pół tysiąca lat ku czci chińskiego przodka po prostu nie istniało. 
      Wyścig Tuen Ng, to Festiwal Smoczych Łodzi, odbywany każdego roku w czerwcu 
dla uhonorowania Chu Yuan, uczciwego chińskiego męża stanu, który utopił się całe wieki 
temu na znak protestu przeciwko panującej w jego czasach korupcji rządu. Do całodziennych 
zawodów stawały długie, wąskie łodzie wojenne z głową smoka rzeźbioną na dziobie i jego 
ogonem na rufie. Każda z nich mieściła grupę dwudziestu wioślarzy sponsorowaną przez 
różne instytucje: policję, straż pożarną, związki zawodowe, redakcje i banki zarówno 
chińskie, jak i europejskie. Impreza ta, jedna z najpopularniejszych w Hongkongu, była 
hołdem dla tych, którzy niegdyś rzucili się na pomoc biednemu Chu.
      Na pokładzie „Kitaro” Todd Hansard poczuł zapach trocin i drewna. Jacht 
zakotwiczono w pobliżu Apleichau, małej wyspy, znanej z najlepszych w Hongkongu 
budowniczych łodzi. Zapach drewna dolatywał z miejsc, gdzie prowadzono najwspanialszą i 
najbardziej tradycyjną pracę - budowę dżonek, długich na trzydzieści stóp łodzi, 
wykonywanych z tekowych bali bez pomocy jakichkolwiek schematów, a jedynie korzystając 
z doświadczeń cieśli. Z szacunku dla ducha Chu, prace w stoczniach zostały chwilowo 
wstrzymane. Chińczycy tak gorąco uprawiali kult przodków, okultyzm i wierzyli we 
wszystko co nadprzyrodzone, że nawet kości zmarłych raz do roku wydobywano z grobów i z 
czułością obmywano. Prace konstrukcyjne zostały wstrzymane również z powodu zawodów. 
Chińczycy bowiem byli także hazardzistami, a robotnicy chcieli obserwować wyścig, na który 
postawili wysokie zakłady.
      W Aberdeen, wiosce znajdującej się na południowym wybrzeżu wyspy, na której leży 
Hongkong i zwróconej w stronę Apleichau, tłumy Chińczyków wymieszanych z mniej 
licznymi Europejczykami oglądały wyścig z białych plaż, skalistych zatoczek, a nawet z 
dachów zaparkowanych samochodów i autobusów. Wszyscy dodawali otuchy swoim 
faworytom, wołając w narzeczu kantońskim, w mandarynie, szanghajskim, a także po 
angielsku oraz wrzucali do wody owinięte jedwabiem paczuszki ryżu, aby nakarmić ducha 
Chu. Niektórzy przynieśli ze sobą ptaki w klatkach, symbol statusu kolonii. Inni bawili się 
kapeluszami, koszulkami i papierowymi proporczykami w kolorach swojej ulubionej drużyny 
oraz nosili laseczki kadzidła „na szczęście”.
      Handlarze żywności ustawili swoje stragany po obu stronach portu. Sławne pływające 
restauracje odmawiały przyjmowania na zatłoczone pokłady dodatkowych gości. Na 
tysiącach sampanów i dżonek kołyszących się w zatoce, Tanka - ludzie na stałe żyjący na 
tych pływających slumsach, uderzali w cymbały i gongi, aby odpędzić złe duchy.
      Todd Hunsard patrzył na matkę i stojące wokół niej japońskie, chińskie i europejskie 
kobiety, wachlujące się i gawędzące we wschodnich dialektach i po angielsku. Był on 
jedynym dzieckiem i jedyną osobą płci męskiej pośród tai-tai, kobiet poślubionych bogaczom. 
Parę z nich flirtowało z Toddem, co okazywało się niezbyt przyjemne i wprawiało go w 
zakłopotanie. Z niemiłej sytuacji uratował go helikopter. Nadleciał spoza stalowo-szklanych 
wysokościowców Aberdeen, by następnie zniżyć się nad „Kitaro”; nosił znaki policji. Kilka 
sekund później przechylił się na lewo, unosząc ponad sampanami, które wpłynęły na tor 
wyścigu. Chiński pilot w lustrzanych okularach i kowbojskim kapeluszu ogłosił przez 
megafon, aby małe, jednowiosłowe łodzie oddzieliły się od pozostałej flotylli.
      Tood przycupnął ze strachu i zakrył uszy obiema rękami. Bębny. Smocze łodzie miały 
je na pokładzie, aby odmierzać rytm uderzeń wiosłami. Ich dudnienie wypełniło mu głowę 
bólem, który wydawał mu się odwieczny. Nagłe uczucie lodowatego chłodu spowodowane 
ogłuszającymi dźwiękami cymbałów i gongów, wywołało u niego dreszcze.
      Koszmary nocne zaczęły się dwa miesiące temu. Wypełnione były terrorem i udręką, 
po których następowały zjawy i widma dzienne, chłodne zapowiedzi czegoś fatalnego i 
złośliwego.
      Zachwiał się i poczuł, że za chwilę zemdleje. Łapiąc się balustrad skupił wzrok na 
słońcu, poddając się jego ciepłu i oślepiającej jasności. Nie wolno mu zamknąć oczu. Sen stał 
się cierpieniem, zaglądaniem do piekła, kryjącego w sobie nie wykonane zadania z minionych 
wcieleń. Wierzył w karmę i wiedział, że życie jest sumą wszystkich jego żywiołów 
poprzedzających obecne wcielenie. Nie wiedział jedynie, jakie były te nie dokończone 
zadania. Domyślał się, że dosięgnął go dawno miniony horror, nie rozumiał jednak dlaczego. 
Nie rozmawiał o tym z nikim, nawet z matką. Jak mógłby jej powiedzieć, że zło pojawiające 
się w snach przerażało go, lecz jednocześnie przyciągało obietnicą potęgi.
      Tood Hansard był synem Chinki i białego ojca. Był wysokim, szczupłym chłopcem z 
prostymi, czarnymi włosami, smutną twarzą i oczami pięknymi niemal jak u kobiety. Jego 
oczy były niezwykłe - jedno zaskakująco niebieskie a drugie ciemnofioletowe. Podobny 
kontrast istniał pomiędzy jego usposobieniem i energią. Często zmieniał nastroje. Bywał 
przyjazny ludziom, to znów zamykał się w sobie, podczas gdy jego energia osiągnęła ostatnio 
poziom hiperkinetyczny.
      Aby zorientować się w sprawach przyszłości syna matka konsultowała się u 
astrologów, jasnowidzów oraz numerologów i doradców duchowych. Pomysł ten rozzłościł 
jej męża.
      - Dobry Boże, kobieto - powiedział. - Kiedy wreszcie nauczysz się, w co nie należy 
wierzyć.
      Drwił jeszcze bardziej, kiedy jeden z jasnowidzów zauważył, że Tood posiada moce 
duchowe i siły tajemne pochodzące z innego świata. Do tego stopnia przeraziły one mędrca, 
że przerwał wywiad z chłopcem i uciekł z domu Hansardów.
      Mniej więcej przed rokiem Tood został zastraszony i pobity przez chińskich 
wyrostków w jego wieku. Poczucie wyższości Chińczyków i pogarda dla gweilos - 
obcokrajowców - sprawiła, że Tood mający mieszaną krew stał się przedmiotem ciągłych 
ataków. Trwało to dopóki Tood nie opanował sztuki walki. Jego pierwszymi nauczycielami 
byli Chińczycy, służący w domu jego rodziców w Victoria Peak, najekskluzywniejszej 
enklawie Hongkongu. Nauczyli go kung fu oraz posługiwania się bronią. Wczesnym rankiem 
zabierali go do ogrodu botanicznego, gdzie w otoczeniu skarłowaciałych chińskich sosen i 
lasu bambusowego dołączał do setek Chińczyków praktykujących powolne, niemal baletowe 
ruchy tai chi chuan. Były to ćwiczenia bokserskie wywodzące się z rytmicznej gimnastyki 
starożytnych mnichów buddyjskich.
      Todd nigdy nie zrozumiał powodów, dla których wolał japońskie formy walki, w 
szczególności kendo, praktykowane przezeń wręcz obsesyjnie. Robił szybkie postępy, 
wykazując wkrótce takie umiejętności, że jego instruktor zrezygnował z jakiejkolwiek zapłaty 
i rozpoczął nauczać Todda prywatnie, honor rzadko wyświadczany i to jedynie w stosunku do 
studenta o nadzwyczajnych możliwościach.
      Jego walki toczone poza salą szermierczą, przybierały teraz inny obrót. Jedna z nich, 
mająca miejsce miesiąc przed wyścigiem smoczych łodzi, sprowadziła do domu Hansardów 
inspektora policji. Hansardowie zamieszkiwali dziewiętnastowieczną posiadłość z 
wykuszowymi oknami, chińskimi meblami z czarnego drewna i werandą ocienioną 
zwisającymi, bambusowymi zasłonami. Inspektor rozmawiał z matką Todda, pochodzącą z 
Szanghaju, wysoką i uroczą kobietą, której długie, czarne włosy sięgały aż do pasa. Jej piękno 
rozbroiło inspektora, choć wiedział, że nie było przeznaczone dla niego.
      - Złamał przywódcy biodro i kość policzkową, rozumie pani - powiedział. Inspektor 
był Walijczykiem i miał kłopoty z czytaniem swojego notatnika. Nie chciał zakładać 
okularów w obecności Kathariny Hansard. - Znokautował drugiego młodzieńca, pozbawiając 
go przytomności i pozrywał ścięgna w prawym kolanie trzeciego.
      Zamknął notatnik i uśmiechnął się.
      - Praca na cały dzień dla zwykłego człowieka, powiedziałbym. A ile lat ma pani syn?
      Katharina Hansard nie odwzajemniła uśmiechu.
      - Jedenaście. Inspektorze, nie rozumiem dlaczego pan tu przyszedł. Powiedział pan 
przecież, że chłopcy należeli do gangu ulicznego. Ci bandyci zaatakowali mojego syna 
niczym nie prowokowani.
      - Bandyci z nożami, jeśli chce pani wiedzieć. Chłopiec dał im niezły wycisk. Jednak 
posłużył się trzonkiem od miotły. Porwał miotłę jakiejś starszej kobiecie, kiedy zamiatała 
chodnik przed swoim sklepem. Świadkowie mówili, że pani syn walczył jak dzikus, można 
by powiedzieć, jak opętany. Wydaje mi się, że ma pani w domu małego Jekylla i Hyde’a, Mrs 
Hansard. W szkole i od przyjaciół dowiedziałem się, że zwykle zachowuje się dobrze. Z 
szacunkiem. Nie sprawia żadnych kłopotów.
      Inspektor przeczesał swoje gęste, rude wąsy końcami dobrze utrzymanych palców i 
pomyślał o niej wijącej się pod nim w łóżku.
      - Musimy zadać sobie pytanie, dlaczego ostatnio stał się taki wojowniczy. - Włożył 
notatnik do wewnętrznej kieszeni marynarki. - Nie pierwszy raz, rozumie pani. Przez ostatnie 
trzy miesiące brał często udział w bójkach. Jakby w nich ostatnio zakosztował. On jest...
      - Jest na wpół biały.
      - Zauważyłem to, proszę pani. - Jeszcze jeden uśmiech. Zignorowany.
      - To jest powód, dla którego został pobity - stwierdziła.
      - Ostatnio nie. Pani chłopiec ostatnio zawsze góruje. W każdym przypadku to inni są 
poszkodowani.
      Dotknęła włosów szczupłą, złotą dłonią. Ten gest sprawił, że serce inspektora zaczęło 
bić szybciej.
      - Mój syn nigdy nikogo nie zaatakował, inspektorze. Ma pan to prawdopodobnie 
zapisane gdzieś w swoim notesie. Todd walczy jedynie w obronie własnej.
      - Zgoda. Co mnie tu jednak sprowadza, to dotkliwość tej obrony. Pani syn 
nieuchronnie pokonuje atakujących i zawsze z bronią w ręku.
      Dostrzegł to w jej oczach, tę twardość, lekkie uniesienie głowy. „Tak samo jak twój 
cholerny ojciec, pomyślał inspektor. Nieprzyjemny facet z niego”.
      Inspektor poprawił się.
      - Niech mi pani pozwoli sprostować ostatnie stwierdzenie, jeśli można. Pani syn 
używał pieści, ale wydaje się, że teraz woli broń. Woli jest tu właściwym słowem. Patyk, 
gałąź, drzewa, shinai, bambusowy miecz, używane w kendo. Okazuje się niezłym, małym 
diabłem od czasu do czasu. Szczególnie gdy w jego rękach znajduje się coś, czym można 
walczyć. Dostatecznie spokojny, kiedy jest sam, w chwili gdy czarna flaga idzie do góry, 
całkiem traci panowanie nad sobą.
      Ledwo wypowiedział te słowa, już zdał sobie sprawę, że posunął się za daleko. 
Katharina Hansard wstała z krzesła.
      - Służący odprowadzi pana do drzwi.
      - Mrs Hansard, nie chciałem powiedzieć...
      - Jeśli jest jeszcze coś, o czym chciałby pan porozmawiać, proszę się skontaktować z 
moim mężem. Jestem pewna, że wie pan kim on jest. I wie pan także, gdzie go można zastać.
      Rozzłoszczony świadomością swojej bezsilności wobec Hansardów, inspektor 
zakaszlał w zwiniętą dłoń i spojrzał przez wykuszowe okno na biało ubranego służącego - 
Chińczyka, który za pomocą siatki na długim kiju wyławiał liście z basenu kąpielowego. 
Mając zaledwie rok do emerytury, policjant nie zamierzał robić sobie wrogów z Hansardów. 
Co to było takiego, co jego ojciec, górnik, zwykł był mawiać przy takich okazjach? „Jeśli nie 
potrafisz życiu narzucić swoich warunków, musisz przyjąć takie, jakie życie nakłada na 
ciebie”. W każdym razie, mogło być gorzej. Wyniosła Mrs Hansard mogła na przykład 
zagrozić mu swoim ojcem, tym przybłędą ze wschodu. Ów skośnooki bękart był jednym z 
niebezpieczniejszych ludzi w Hongkongu i w swoim czasie odpowiedzialnym za sporą liczbę 
zgonów, z policjantami włącznie.
      Jeśli chodzi o Mr Hansarda, zdecydowanie był to człowiek, z którym należało się 
liczyć. Był bankierem, a właśnie bankierzy, nie gubernator czy przedstawiciel królowej, 
naprawdę rządzili Hongkongiem. Słowo Mr Hansarda rzucone w pewnych kręgach mogło dla 
inspektora oznaczać ruinę.
      Wyciągnął z wewnętrznej kieszeni swoje okulary o podwójnych soczewkach, założył 
je na czubek nosa i przechylił głowę i do tyłu, aby spojrzeć na Katharinę Hansard. Była 
piękniejsza niż sobie wyobrażał. Wtedy dostrzegł także jej spojrzenie. Była w nim nienawiść. 
Nienawiść spowodowana tym, że próbował urazić jej syna.
      Inspektor odchrząknął.
      - Nie ma konieczności kontaktowania się z mężem, Mrs Hansard. Ostatnią rzeczą, 
którą chciałbym robić jest przeszkadzanie człowiekowi z jego pozycją. W rzeczywistości 
zakładam, że może pani wnieść oskarżenie przeciwko atakującym Todda, gdyby pani tylko 
zechciała. - Wahał się dość i długo, aby upewnić się swojej niezależności, a potem dodał:  
Mimo wszystko, to on był stroną poszkodowaną.
      Stojąc w oknie, Katharina Hansard patrzyła jak samochód inspektora odjechał 
wysypanym żwirem podjazdem i skręcił, po czym weszła na górę, aby zajrzeć do Todda. 
Zszokowana, zakryła dłonią usta, kiedy zobaczyła jak śpiący chłopiec rzucał się, przewracał i 
jęczał przez sen. Nagle podniósł się na łóżku, cały mokry od potu, a jego pierś podnosiła się i 
opadała w gwałtownym oddechu. Przebiegła przez pokój i rzuciła się na łóżko, obejmując 
dziecko ramionami.
      Zapytała co mu się śniło, ale pamiętał jedynie strach.
      Katharina Hansard mając trzydzieści lat nie pracowała już jako pielęgniarka, ale 
poświęciła się rzeźbieniu i swojemu synowi, którego właściwie wychowywała sama. Została 
stworzona do bogactwa i władzy; jej ojciec był przywódcą Triad, potęgi w podziemnym 
świecie Hongkongu. Wyszła za mąż za bogatego Iana Hansarda, prezesa Hong Kong Bank 
mającego oddziały na całym świecie. Nie brakowało jej niczego, a jednak cicha i zamknięta w 
sobie Katharina Hansard prowadziła bardzo bolesne życie, które - jak ostatnio zauważyła - 
wybrała sobie sama.
      Przed laty, na przekór swojemu ojcu wdała się w romans z Amerykaninem, ojcem 
Todda, którego nie widziała od czasu narodzin chłopca. Aby dać dziecku nazwisko, Katharina 
wyszła za mąż za Iana Hansarda, wcale go nie kochając. Hansard był niskim Anglikiem o 
blond włosach i wyglądzie przystojnego i podstarzałego ministra, wykazującym ogromną 
determinację, aby prowadzić życie na najwyższym poziomie. Przygnębiony tym, że marzenia 
jego ojca nie mogły się spełnić w Anglii rządzonej przez socjalistów, ambitny młody 
człowiek wyemigrował do Hongkongu, gdzie interesy liczyły się przede wszystkim.
      W otoczeniu, w którym zasady i moralność mogłyby jednym szkodzić, ignorował oba 
te pojęcia i świetnie prosperował. W wieku trzydziestu pięciu lat był najmłodszym z 
głównych bankierów kolonii i jedynie okazjonalnie wyrażał osobiste niezadowolenie z tego, 
kim został.
      Nigdy nie zdołał zbliżyć się z Toddem. Chłopiec nie był przecież jego synem, a 
ponadto Hansard miał w sobie niechęć do okazywania uczuć. Co go najbardziej złościło, to 
ścisła więź Kathariny z chłopcem, szczególnie denerwująca kiedy mówili po kantońsku, w 
dialekcie, którego nie rozumiał, ani nie miał ochoty się nauczyć. Ożenił się z Katharina dla jej 
egzotycznego piękna oraz dla zazdrości jaką z jej powodu wzbudzał u innych mężczyzn. W 
najmniejszym stopniu nie tolerował rywali do tej piękności. To, co należało do Hansarda było 
niepodzielnie jego, szczególnie pod jego własnym dachem.  Niezależnie od wszystkiego, 
Todd zachowujący się w domu nienagannie, był dla Iana Hansarda zbyt inteligentny.
      - Jest prawdziwym geniuszem - powiedział Hansard do żony. - Nie staram się nawet 
zrozumieć działania jego umysłu, ale wydaje się, że ma olej w głowie. Zadaniem geniusza, 
mówiono mi, jest zapładnianie nas, kretynów, pomysłami wyprzedzającymi czas o 
dwadzieścia lat. Mogę to powiedzieć o jego nagłym zainteresowaniu się wszystkim, co 
japońskie: nie można być tak natrętnie ciekawym bez szczypty złośliwości, nie wydaje ci się? 
Nie twierdzę oczywiście, że chłopiec jest szalony, chyba rozumiesz.
      Hansard musiał uważać, kiedy rozmawiał z Kathariną o chłopcu. Jedno nieopatrzne 
słowo, a odczułby jej zawziętość. Hansard zdecydował się kontynuować temat japoński, o 
wiele bezpieczniejszy.
      - Wyobraź sobie - powiedział - Japończycy, niezależnie od swej zwykłej uprzejmości, 
są dosyć złośliwi. Mógłbym powiedzieć Toddowi to i owo o tym, jak ci cholerni Japończycy 
prowadzą ze mną interesy. Ian Fabian Charles Hansard zna fakty o Japończykach, które 
okazałyby się niezwykłą lekturą, gdyby tylko zdecydował się przenieść je na papier. Ale o 
pewnych rzeczach nie należy mówić. Nigdy nie żałuje się milczenia, żałuje się jedynie 
wypowiedzianych słów. – Patrzył na żonę i myślał o jej ojcu, jeszcze jednym przebiegłym, 
orientalnym dżentelmenie, znającym parę sekretów.
      
      *
      
      Na zalanym słońcem pokładzie „Kitaro”, ubrany na biało członek załogi popychał 
wózek z parującymi koszami bambusowymi w kierunku pustego stołu, ocienionego przez 
ogromnych rozmiarów parasol. Kosze zawierały przekąski, kluski na parze, mieloną 
wieprzowinę, kule z ryżowej mąki, ciastka tortowe i zupę na paście z czerwonej fasoli. Na 
drugim wózku jechały butelki koniaku, szampan, woda sodowa, kubełki z lodem, puszki 
napojów i świeże owoce. Z wyraźnym zadowoleniem kobiety usadowiły się wokół stołu. 
Todd pozostał sam przy poręczy, ignorując prośbę matki, aby się do niej przyłączył.
      Bębny. Cymbały i gongi.
      Padł na kolana, z obiema rękami przy lewym oku. Nagły ból wewnątrz głowy wgryzał 
się w jego mózg jak ostre zęby zwierzęcia. Upadł do tyłu na pokład i przewracał się z boku na 
bok, próbując otrząsnąć się z koszmaru. Jego koszula była mokra od zimnego potu; nagle 
zaczął tracić przytomność. Katharina Hansard zawołała go po imieniu, ale on zapadał się teraz 
w czerwoną ciemność i zmrożoną mgłę. Ostatnią rzeczą, którą zapamiętał przed utratą 
przytomności było ciepło jego własnej krwi na rękach i twarzy.
      
      Był w Japonii, wewnątrz zamku oświetlonego papierowymi latarniami i sosnowymi 
łuczywami. Zamek był oblężony, a ninja odkryli drogę do wnętrza. Teraz zbliżali się do niego, 
zjawy ubrane na czarno i przynoszące cichą śmierć. Wyciągnął swoją katanę i trzymał 
wzniesioną oburącz nad głową, czekając. On także był ubrany na czarno, w kimono z czarno-
szarego jedwabiu ozdobionego na piecach i rękawach mons, jego rodzinnym herbem. Coś 
jednak było nie tak. Ból. Ohydny ból w lewym oku. Ale nie wolno mu się zachwiać, nie wolno 
się poddać. Stój i walcz. Hai.
      Z innych pokojów dobiegał szczęk miecza o miecz i krzyki rannych. Czuł zapach dymu 
i słuchał kroków stawianych na śpiewającej podłodze. Coś było przywiązane do jego pasa. 
Głowa kobiety z oczami zamkniętymi jak we śnie, z otwartymi ustami jakby chciały mówić. 
Kiedy ją zabił i dlaczego? Nagle zdał sobie sprawę z nowego, przemożnego nakazu i 
zrozumiał, że musi dojść do komnaty na wyższym piętrze. Musi utorować sobie drogę przez 
ninja. Ktoś na wyższym piętrze potrzebował go, ale kto? Nie wiedział. Wiedział tylko, że musi 
iść naprzód, że musi zabijać.
      
      Tood otworzył oczy. Leżał na pokładzie wyczerpany, w koszuli ociekającej potem. 
Coś podłożono mu pod głowę, a matka klęczała obok z ręką na jego czole. Ojczym, tai-tai i 
kilku Japończyków z załogi patrzyło, jak mały Japończyk w garniturze przykucnął, aby 
zbadać Toddowi puls. Mówił do chłopca po japońsku.
      Zmartwiony Ian Hansard rzekł:
      - Na miłość boską, Todd, odpowiedz panu. Ile razy musi ci powtarzać?
      Chłopiec zmarszczył brwi.
      - Przed chwilą paplałeś jak najęty - powiedział Hansard. - Pierwszy raz dowiaduję się, 
że umiesz mówić po japońsku.
      Oszołomiony i słaby, Todd próbował odepchnąć się od pokładu, ale bez powodzenia.
      - Nie, nie znam japońskiego - powiedział. - Nie umiem mówić...
      Hansard wzniósł oczy do góry.
      - Boże, dopomóż. Todd, wyraźnie słyszeliśmy, jak mówiłeś po japońsku. Nie ma 
potrzeby kłamać. Nie obchodzi nas w jakim języku mówisz, nie trać tylko naszego czasu 
leżąc tutaj, to wszystko.
      Hansard czuł na sobie palący wzrok żony, ale nic chciał na nią spojrzeć. Przeklęci 
oboje, odciągnęli go od spotkania, które dla jego banku oznaczało miliony. Tym razem miał 
zamiar powiedzieć publicznie, że kochany, mały Todd jest kompletnie zwariowany. 
Najwyraźniej ten chłopiec postradał zmysły. Hansard nie będzie przetrzepywał mu skóry, to 
nie w jego stylu, ale ta zabawa w kotka i myszkę nie może pozostać bez odpowiedzi. A jeśli 
Katharinie się nie podoba, może odejść.
      Nagle Hansard dostrzegł dobre strony tajemniczego zdarzenia w porcie. Takiego 
właśnie wytłumaczenia potrzebował, aby wysłać chłopca do szkoły w Anglii lub Szwajcarii, 
gdzie wobec surowych nauczycieli należało być uprzejmym. A Hansard mógłby wreszcie 
zrewanżować się za listy, które jego żona ciągle pisała do naturalnego ojca Todda w 
Ameryce.
      To prawda, nie widziała tego Amerykanina od czasu narodzenia Todda i nie robiła nic, 
aby ukryć listy, przechowywane w jej studio. Hansard potajemnie przeczytał parę i wiedział, 
że tamci oboje byli sobie bliscy; budziło to jego zazdrość. Własna niewierność nie łagodziła 
tego uczucia. Hansard mógł mieć Katharinę na własność, ale w rzeczywistości nigdy jej nie 
posiadł.
      Niejednokrotnie, w miarę jak chłopiec podrastał, bankier przyglądał się jego twarzy 
poszukując cech Amerykanina: wszystko, co w niej znajdował przypominało mu, że on sam 
nie był przez żonę kochany.
      - Todd - powiedział Hansard - pod pokładem powiedziano mi, że oślepłeś na jedno 
oko czy coś takiego. Tymczasem widzę, że twoje oczy są zupełnie w porządku. Czy nie 
sądzisz, że należałoby to wyjaśnić?
      Katharina Hansard zbliżyła rękę syna do swojego policzka.
      - On krwawił. Doktorze...
      Hansard potrząsnął głową.
      - Katharino, serce moje. Doktor Orito powiedział, że fizycznie z Toddem wszystko 
jest w normie włącznie z oczami. Oboma oczami. Czy muszę dodać, że doktor nie jest na 
pokładzie po to, aby wciągać go w czyjeś fantazje? Czy Todd będzie miał taki sam 
tajemniczy atak na przyjęciu, które wydajemy w przyszłym tygodniu dla ludzi filmu? Może 
się to okazać kłopotliwe dla nas obojga. Bardzo, bardzo kłopotliwe.
      Strzepnął niewidoczny pyłek ze swojej koszuli, jednej z tuzina zrobionych specjalnie 
dla niego w cenie stu funtów za każdą, przez Turnbull and Asser w Londynie.
      - Katharino, kochanie, kiedy wrócimy do domu, musimy szczerze porozmawiać o 
przyszłości Todda. Są miejsca, w których pobyt i trochę dyscypliny wyjdzie chłopcu na 
dobre. A teraz, jeśli pozwolisz, na dole czekają na mnie.
      Przeszedł pokład i skierował się do schodów prowadzących w dół. Nie był szczęśliwy 
z powodu napięcia jakie wyczuwał u żony na myśl o odesłaniu Todda. Ale Hansardowi ta 
perspektywa poprawiała samopoczucie.
      Doktor Orito zatrzasnął swoją czarną torbę i zwrócił się do Kathariny Hansard po 
angielsku.
      - Proszę powiedzieć, czy pani syn chorował ostatnio? 
      Jej oczy spoglądały nadal na chłopca.
      - Ma kłopoty ze spaniem, tak. I złe sny, bardzo złe sny.
      - Czy brał jakiekolwiek lekarstwa, cokolwiek co mogłoby wywoływać halucynacje?
      - Nie.
      - Ach, tak. On ma bardzo silną wyobraźnię. Mówi o ninja, zamkach i walkach, w 
których brał udział. - Orito uśmiechnął się. - Być może, słyszał gdzieś trochę japońskiego i 
zapamiętał, ale nie zdaje sobie z tego sprawy.
      - Studiuje kendo z japońskim nauczycielem. Ale nie uczył się języka.
      - Hm, tak. - Orito spojrzał Toddowi w oczy. - Dziwne oczy, ma ten pani syn. Bardzo 
dziwne. Proszę go zabrać z dala od słońca i podniecenia wyścigiem.
      Todd trzymał Katharinę za rękę, a kiedy jego uścisk zelżał, popatrzyła na głowę syna 
spoczywającą na jej łonie. Ich spojrzenia spotkały się; uśmiechnęła się, a wtedy on zamknął 
oczy i zasnął. Nie był to sen wypoczynku, ale sen wyczerpania. We śnie wyglądał bardziej 
bezbronny niż kiedykolwiek, a ona zastanawiała się czy ma dość sił, aby dalej nieść jego 
cierpienie.
      Kiedy Orito dostrzegł jej łzy, zrozumiał, że już nic więcej nie może jej powiedzieć; 
łzy kruszyły kamienie i zatrzymywały tygrysy. Zaglądnął chłopcu w oczy i słyszał jego 
słowa; w każdym przypadku odczytał stronice niebezpieczeństw. Teraz nie mógł o tym 
powiedzieć matce. Jutro znajduje się w rękach bogów. Najgorsze nie zawsze jest 
nieuniknione, bywa jednak bardzo prawdopodobne. Wyszedł nie ostrzegając Kathariny, nie 
mówiąc jej, że wkrótce, wedle słów chłopca, ninja zabiją ją i jej męża.
      

ROZDZIAŁ DRUGI
      
      
      We współczesnym Tokio ciągle jeszcze można znaleźć świątynie Inari, boga ryżu i 
tajemniczych, białych lisów, służących mu jako posłańcy. Większość z nich jest utrzymywana 
przez biznesmenów i przemysłowców modlących się o dochody dla swoich przedsiębiorstw i 
nieograniczone bogactwa, zamiast o obfite żniwa ryżowe. Na obrzeżach tego miasta, w 
zatłoczonym sąsiedztwie tanich domów i drewnianych chałup stojących obecnie na 
niegdysiejszych polach ryżowych, odgrywana jest współczesna wersja rytuału Ta-asobi, 
starożytnego obrządku płodności.
      Tutaj, w ciemną, chłodną noc lutową, przed nadszarpniętą zębem czasu świątynią 
Shito, starzy ludzie w białych kimonach zatykają cztery bambusowe słupki w ziemię i okalają 
je sznurem ze słomy. Teraz jest to święte pole ryżowe, a w jego środku stoi wielki bęben. 
Wkrótce nadejdzie wiosna i bogowie opuszczą swoje domy w górach, aby zamieszkać pośród 
pól ryżowych. Będą atakowani przez diabelskie duchy i chochliki. Obrządki Ta-asobi 
wspomagają bogów w tym konflikcie.
      Wewnątrz świętego ogrodzenia starzy ludzie uprawiają ziemię za pomocą 
niewidzialnych motyk. Kiedy jeden z nich uderza w bęben, inni tańczą i pocierają patykami 
bambusowymi o siebie udając, że odganiają ptaki. Symbolicznemu oraniu i nawożeniu 
towarzyszy śpiewanie pieśni. W końcu do ogrodzenia wprowadza się czterech małych 
chłopców grających role saotome - dziewcząt sadzących ryżowe sadzonki. Kiedy 
obserwatorzy klaszczą i krzyczą, chłopców podrzuca się ponad wielkim bębnem. Ryż został 
zasadzony.
      Pantomima ta umożliwia Japończykom obcowanie z dwoma jaźniami człowieka: 
ciałem i duszą, materią i metafizyką. Życie i śmierć, bóg i człowiek, bóg i diabeł, stare i 
nowe. Wszystkie formy nieprzerwanego cyklu, odwieczna gra, bez początku i bez końca.
      Jest także obrządek ryżu, obchodzony dorocznie, w tajemnicy i samotności przez 
jednego tylko człowieka. Dokonuje się w sercu Tokio, w pobliżu luksusowych hoteli, 
wysokich gmachów i eleganckich klubów nocnych. Człowiekiem tym jest cesarz, 
uprawiający małe pole ryżu głęboko w okolonych murem ogrodach Pałacu Cesarskiego. 
Nikomu nie wolno go obserwować, ale to co robi nadaje dramatyzmu nierozdzielnej więzi 
pomiędzy szaloną teraźniejszością Japonii a tajemniczą, barbarzyńską przeszłością.
      
      *
      Krótko po wschodzie słońca, dwóch mężczyzn niosących czarne, skórzane futerały 
kendoistów wyszło z zamku Ikuba na dziedziniec. Jednym z nich był Kon Kenpachi, 
najsławniejszy i kontrowersyjny reżyser filmowy Japonii. Za nim szedł Zenzo Nosaka, bogaty 
przemysłowiec i potęga wśród zaikai, największych biznesmenów tego kraju. Obaj mężczyźni 
mieli na sobie letnie kimona oraz geta, japońskie drewniaki, które klekotały po kocich łbach, 
kiedy przechodzili przez dziedziniec by zatrzymać się w ogrodzie.
      Na uderzające piękno tego ogrodu składały się polerowane, czarne skały ułożone w 
półokrąg na starannie zagrabionym piasku, symbolizującym spokojne jezioro. Na jego skraju 
stała mała świątynia Shinto zrobiona z zielonego bambusa. Na jednym gzymsie świątyni 
spoczywało polerowane lustro i miecz - symbole mądrości i odwagi Amaterasu, bogini 
słońca, od której wywodzili swoje pochodzenie dawni władcy Japonii. Aby złe duchy 
trzymały się z daleka, w poprzek wejścia do świątyni przeciągnięto sznur ze słomy.
      Kenpachi i Nosaka pochylili głowy w milczeniu, po czym weszli do środka. Reżyser 
filmowy, pragnący już bardzo rozpocząć mecz szermierski, prowadził.
      Zamek Ikuba, należący do Kenpachiego leżał na wzgórzu pomiędzy autostradą i 
parkiem publicznym w Shinjuku, tokijską Greenwich Village. Eleganckie sklepy w tej 
dzielnicy, nowo otwarte kina, łaźnie i kluby jazzowe przyciągały artystów, 
homoseksualistów, najróżnorodniejszą młodzież oraz yakuza - gangsterów, ułatwiających 
Kenpachiemu ukształtować własny image.
      Fosa zamku została pokryta trawą setki lat temu. Uwzględniając słabość Kenpachiego 
do luksusu, teren zamku został wzbogacony o basen pływacki, bliźniacze domki dla gości i 
kino na siedemdziesiąt pięć osób z doskonale wyposażonym studiem montażowym. Trzy 
ogrody okalały trzypiętrowy, biały, drewniany gmach zamkowy; jeden z nich usytuowano 
wokół ornamentalnego stawku, którego brzegi spinał wysmukły most z drewna sekwojowego 
przeniesiony z czterystuletniego zamku Hideyoshiego w Osace. Dawno rozebrane stajnie, 
zostały zastąpione przez garaże mieszczące British Morgana, Mercedesa, Daimlera z 1929 
roku, Rolls Royce’a Silver Cloud, Lincolna Continental i kilka motocykli.
      Tylko dwa zabudowania pozostały z czasów pana Saburo - zamek, ze swoimi dachami 
pokrytymi czarną dachówką i dojo, oryginalna sala szermiercza wykorzystywana przez 
Benkaiego, przybocznego Saburo.
      Przy wejściu do dojo Kenpachi zatrzymał się, aby spojrzeć na wschód, na 
zaczerwienioną od blasku słońca Tokyo Tower w sercu City. W późniejszych porach dnia 
wieża ta, wyższa o pięćdziesiąt dziewięć stóp od wieży Eiffla, na której ją wzorowano, będzie 
zakryta zanieczyszczeniami powietrza tak gęstymi, że tablice informacyjne na głównych 
skrzyżowaniach ulic będą migały elektronicznie obliczonymi wskaźnikami zanieczyszczeń.
      Kiedy był chłopcem, Kenpachi mógł stać w dowolnym miejscu Tokio i widzieć górę 
Fuji, odległą o wiele mil. Wtedy powietrze było czyste i przejrzyste. Ziemię szanowano i 
kochano. Ale to wszystko się zmieniło. Dzisiaj piękno świętej, pokrytej czapą śniegową góry 
i niebieskiego nieba nad nią zostało ukryte za zasłoną dymów z tysięcy fabryk oraz spalin 
milionów samochodów osobowych i ciężarówek. Dzikie kwiaty i mniejsze, słabsze zwierzęta 
umierały.
      Ostatnimi laty rosło niezadowolenie Kenpachiego z moralnego bankructwa Japonii 
przejawiającego się jej nadmiernym upodabnianiem do Zachodu, wielką chciwością 
japońskich i zachodnich biznesmenów oraz rozprzestrzenianiem amerykańskiej kultury. 
Doszło do tego, że nienawidził współczesnej Japonii i ludzi odpowiedzialnych za jej obecny 
stan. Kilka miesięcy temu postanowił się z nimi rozprawić. Jego reakcja była taka jak 
dawnych samurajów - krew i śmierć.
      Kon Kenpachi miał sto pięć stóp i siedem cali wzrostu i czarne, proste włosy, brązowe 
oczy oraz bliznę pomiędzy lewym uchem i kością policzkową, przydającą jego posępnej 
urodzie akcentu grozy. Miał czterdzieści osiem lat, był szczupły, a przy tym muskularny i 
wąski w pasie w wyniku wieloletniego uprawiania kulturystyki, karate i kendo. W 
ćwiczeniach grał zawsze rolę samuraja, wojownika stającego samotnie w obliczu rozpadu 
tradycyjnych wartości Japonii opartych na Bushido, kodeksie honoru, lojalności i odwagi. 
Była to poza przybierana z myślą o sławie.
      Bujne usposobienie sprawiało, że Kenpachi wzbogacał sztuki wojenne i Bushido 
efektami teatralnymi; kiedy wydawał przyjęcie lub konferencję prasową, zakładał kimono, 
dai-sho, wysadzane kamieniami bransolety na obu przegubach rąk i ciemne okulary.
      Chociaż żonaty, nie ukrywał swojej obsesji na punkcie onnagata, młodych aktorów, 
grających żeńskie role w teatrze kabuki. W reportażu z przyjęcia, na którym Kenpachi i jego 
kochanek onnagata samurajskimi mieczami porąbali na drobne kawałki fotele w holu przy 
barze, krytyk napisał: „Ajschylos miał rację. Głupiec, któremu się dobrze powodzi, jest 
godnym ubolewania ciężarem. Jeśli o kimkolwiek można powiedzieć, że jest osłem w lwiej 
skórze, to jest to nasz pan Dai-sho”.
      W tym kontekście Dai-sho było slangowym określeniem biseksualizmu.
      Kenpachi jako reżyser filmowy zdobył dwa Oskary, plus liczne nagrody festiwalowe 
w Azji, Europie i Południowej Ameryce. Jego filmy były mocne i hipnotyczne, gwałtowne i 
erotyczne, wyrażały jego osobiste ciemne wizje, czyniące go przedmiotem kultu od Tokio do 
Beverly Hills. Jako człowiek albo reżyser był charyzmatyczny i arogancki, intelektualista z 
domieszką chuligana, który bezwstydnie zabiegał o sławę, mieszkając w osiemsetletnim 
zamku Ikuba w stylu feudalnego daimyo.
      Wszechstronnie uzdolniony Kenpachi był również aktorem, poetą, dramaturgiem, 
artystą i kompozytorem, a prowadził życie jak gdyby było ono nagrodą zdobywaną przez 
zwycięzców. Zatracił się zupełnie w swojej pracy i przyjemnościach. Doskonałe życie, 
wiedział o tym, nie polegało na robieniu tego, co człowiek mógł robić; polegało na robieniu 
tego, co się chciało robić. Teraz, u szczytu swoich możliwości, reżyserował swój pierwszy 
film we współpracy z Hollywood, z obsadą japońską i amerykańską. Film, który - według 
jego opinii - miał być arcydziełem. Jedynie Kenpachi i garstka jego zaufanych przyjaciół 
wiedzieli, że ten film miał także być jego ostatnim.
      Po jego zakończeniu Kenpachi planował popełnienie seppuku.
      
      *
      
      Trzy miesiące wcześniej propozycja filmu amerykańskiego była jedną z trzech, które 
Kenpachi rozważał jako swoją ostatnią pracę. Miało to miejsce podczas wyjazdu do 
wspaniałej rezydencji Zenzo Nosaki położonej w pobliżu Pałacu Cesarskiego. Nosaka 
skończył osiemdziesiąt dwa lata, cieszył się doskonałym zdrowiem fizycznym i umysłowym; 
był karzełkiem, siwym, małym człowieczkiem o zimnym spojrzeniu bezlitosnego kata. Stał 
się najbardziej bezwzględnym i najstraszniejszym z zaikai; utożsamiał bowiem wrogów 
własnych interesów z wrogami ludzkości.
      Nosaka, potomek jednego z najważniejszych Hideyoshich, był długoletnim mentorem 
Kenpachiego. We wczesnych latach młodości reżysera, Nosaka uratował go od degradującej 
biedy i wspomagał jego filmy. Kiedy zagrażał Kenpachiemu skandal, wówczas pieniądze i 
władza Nosaki uratowały go przed szantażem, więzieniem i niełaską. Przywódca zaikai, 
doskonały kendoista i uznany kolekcjoner mieczy samurajskich, wprowadził Kenpachiego w 
tę dziedzinę szermierki i nawet teraz pozostał jego najtrudniejszym przeciwnikiem. Jak 
nakazuje tradycja starszego i młodszego samuraja, Nosaka i Kenpachi byli kiedyś 
kochankami.
      Idąc przez życie, Kenpachi zawsze wybierał niebezpieczeństwo. Taka brawura 
przyniosła mu pieniądze i sławę i uchroniła go przed niepowodzeniami i wstydem. Seppuku, 
doświadczenie największej grozy, było ostatnim, jakie chciał przeżyć. Do tego potrzebował 
pomocy Nosaki, ale schlebianie staremu nie wyszłoby na dobre. Pochlebstwo było 
przeznaczone dla słabych, a Nosaka nie był słaby. Aby plan Kenpachiego mógł się powieść, 
musiał przekonać Nosakę, że zawierał on także coś, co i jego mogło zainteresować.
      - Najpierw powiem o mojej śmierci, Nosaka-san. Będzie ona wielka i wielki jest jej 
cel. Proponuję samobójstwo kanshi, na znak protestu i potępienia. Hai, potępienia. Potępiam 
Japonię za to, czym się stała, a umieram żeby ją obudzić. Oddaję krew swojego serca, aby 
uwolnić ją od Ameryki. Ktoś musi zawstydzić nasz kraj, aby zmienił drogę. Otworzę swój 
hara i zaszokuję Japonię, powodując jej powrót na drogę dawnego chwalebnego Cesarskiego 
Nipponu.
      Zamknął oczy.
      - Świętość naszej rodziny cesarskiej jest warta tego, by dla niej umierać. Niech moja 
śmierć pozwoli cesarzowi stać się znowu tym, czym był kiedyś - boskim symbolem władzy, 
bogiem tutaj na ziemi. Japonia nie może być wielka dopóty, dopóki cesarz jest uważany za 
śmiertelnego. Chwała, Nosaka-san. Chwała musi być przywrócona przez krew i śmierć.
      Nosaka obracał w palcach długi sznurek drobnych, czarnych pereł, zwisających na 
jego szyi. Do paciorków przymocowany był oprawiony w złotą ramkę monokl, który teraz 
osadził sobie na lewym oku. Przyglądał się Kenpachiemu przez kilka długich sekund. Nosaka, 
potomek samuraja, nie był nigdy zaskoczony śmiercią. Śmierć była jak uścisk wiecznej nocy, 
którego nie można uniknąć.
      Nie było szczęśliwszego człowieka od niego, który wiedział kiedy umrzeć. Czy 
Kenpachi-san był też takim człowiekiem?
      Reżyser nalał herbatę do dwóch miseczek, potem podał jedną z nich staremu, 
siedzącemu naprzeciw niego na podłodze, w pokoju ze ścianami pokrytymi mieczami 
samurajów i inną średniowieczną bronią. Nosaka dał mu wiele i przewodził jego 
zawodowemu i osobistemu życiu. Ale nie udało mu się wyperswadować Kenpachiemu żalu. 
Żalu, że nie urodził się samurajem. Żalu, że nie walczył za Japonię w ostatniej, wielkiej 
wojnie.
      Kenpachi uwielbiał rodzinę cesarską, jednocześnie nienawidząc jej za to, czym stała 
się od czasów okupacji. Haniebną sprawą było na przykład, że książę, następca tronu, poślubił 
zwykłą dziewczynę. Równoczesna miłość i nienawiść wydaje się sprzeczna, ale nie u kogoś 
obdarowanego taką pasją, jak Kenpachi.
      Podstawą wszystkiego była dla Kenpachiego wiara wiążąca śmierć z młodością i 
pięknem. Obsesyjnie poszukiwał sposobu na zachowanie piękna w obliczu mujo, niestałości i 
nieuniknionej zmiany. Wbrew wszelkim przeciwnościom znalazł rozwiązanie; piękno może 
być utrwalone na zawsze, ale tylko poprzez śmierć w młodości, kiedy jest ono najbardziej 
nęcące i kuszące. Od tego momentu zarówno w życiu, jak i pracy przydawał śmierci, krwawej 
śmierci, cech romantycznych.
      Próżność Kenpachiego związana z jego własnym pięknem była publiczną tajemnicą. 
Codziennie przeprowadzał intensywne ćwiczenia, ciągle sprawdzał twarz i sylwetkę, 
doszukując się najmniejszej skazy i zawzięcie powracał do dyscypliny po każdym przejawie 
rozwiązłości. To piękno właśnie wprowadziło go w życie Nosaki, a dla przywódcy zaikai 
Kenpachi był synem, uczniem i kochankiem. Nosaka nigdy nie kochał innego mężczyzny ani 
kobiety tak jak zmysłowego Kenpachiego. Jedynie oni dwaj wiedzieli, ile cierpienia 
przyniosło biznesmenowi to pożądanie, dla Nosaki stało się ono rodzajem niewoli.
      Kenpachi wiedział, że Nosaka ze swoją mentalnością samuraja chciałby któregoś dnia 
zobaczyć piękno, dostarczające mu dotąd tyle intensywnej rozkoszy, utrwalone poprzez 
seppuku. Lepiej pamiętać to, co się kiedyś kochało jako ponadczasowo piękne, niż patrzeć na 
przemijanie i śmierć.
      Nosaka wiedział natomiast, że słabości Kenpachiego, jego destruktywne okrucieństwa 
i zaspokajanie żądz doprowadzą któregoś dnia do wymierzenia zapłaty. Po rozkoszy 
przychodzi cierpienie, a każde działanie wywołuje reakcję. Nosaka był tym rzadkim typem 
człowieka, który wiedział, jak być starym. Kenpachi, niestety, nie.
      Nadszedł czas, aby dać Nosace powód uzasadniający jego udział w realizacji 
wielkiego planu Kenpachiego.
      - Nosaka-san, dowiedziałem się, że Amerykanin, Jude Golden, umiera. Z tego i innych 
powodów, które wyjaśnię, proszę cię o pomoc w reaktywowaniu „Przymierza Krwi”.
      Oszołomiony Nosaka pociągnął tak gwałtownie sznurek czarnych pereł, aż rozerwane 
rozsypały się po słomianej macie. Aby się uspokoić spojrzał na ścianę, gdzie wisiała kolekcja 
tsubas - gard mieczy, cienkich metalowych krążków osłaniających rękę trzymającą broń. 
Podniecony Kenpachi patrzył na zaszklone oczy starego i wiedział co się dzieje. Czas się 
cofnął. Nosaka był znowu młody, znowu był młodszym oficerem w Kempai Tai, straszliwej 
policji wojskowej. Były lata trzydzieste naszego wieku, bogaty w wydarzenia i bardzo 
gwałtowny okres w dziejach Japonii. Kraj stał się państwem faszystowskim, kontrolowanym 
przez elitę wojskową otwarcie dążącą do wojny z Chinami i potajemnie przygotowującą 
wojnę z Wielką Brytanią i Ameryką. Kręgi militarne kontrolowały również cesarza, kurczowo 
trzymały się sztywnej polityki zagranicznej i marzyły o imperium obejmującym znaczną 
część Azji i Pacyfiku.
      Wśród ludzi hołdujących tym marzeniom byli tacy jak Zenzo Nosaka, którzy przy 
poparciu bogatych przemysłowców i emerytowanych oficerów wojskowych tworzyli tajne 
organizacje. „Białe Tygrysy”, „Stowarzyszenie Czarnego Smoka” oraz „Przymierze Krwi”, to 
zaledwie kilka z tych grup działających poza rządowymi agencjami bezpieczeństwa; często 
zresztą obawiano się ich bardziej. Organizacje te występujące oficjalnie jako kluby 
patriotyczne, zespoły kulturalne oraz stowarzyszenia sztuki wojennej, w rzeczywistości 
zajmowały się szpiegostwem, szantażem i morderstwami. Ich ofiarami byli przywódcy 
związków zawodowych, dziennikarze, zagraniczni dyplomaci, liberalni politycy i biznesmeni.
      Nosaka, doświadczony kendoista i dżudoka, był współzałożycielem „Przymierza 
Krwi”. Nieograniczone fundusze oferowane przez prawicowych biznesmenów oraz jego 
własny talent przywódczy pozwoliły mu zwerbować najlepszych bojowników spośród 
tokijskich dojos i uczynić z „Przymierza Krwi” jedną z najskuteczniejszych organizacji 
terrorystycznych i szpiegowskich.
      Kiedy wojna się skończyła, powiązania Nosaki z „Przymierzem” i jego osobista 
brutalność jako oficera Kempai Tai wobec alianckich jeńców wojennych spowodowały, że 
Amerykański Trybunał Zbrodni Wojennych wydał na niego wyrok śmierci. Amerykańskiemu 
zespołowi oskarżającemu przewodniczył Jude Golden i on to uzyskał wyrok skazujący. 
Wyrok ten jednak nigdy nie został wykonany.
      Dzięki znajomości sztuki walki Nosace udało się ujść ręce kata. Jego bliscy 
towarzysze zostali jednak powieszeni. Dżudo i kendo zahartowały jego ciało i umysł, a kiedy 
inni płaszczyli się przed zwycięzcami i wychodzili z wojny jako ludzie złamani, on 
przetrzymał godnie bicie, uwięzienie w samotności i próby zmuszenia go do uległości przez 
zagłodzenie.
      Sąd i uwięzienie oznaczały jednak utratę twarzy. Człowiekiem, którego Nosaka 
obarczał za to odpowiedzialnością i któremu nigdy nie wybaczył był Jude Golden.
      „Przymierze Krwi”. Ani czas, ani odległość nie mogły wymazać tego z pamięci.
      Kiedy Nosaka spojrzał ponownie na Kenpachiego, twarz starego miała wyraz surowy. 
Reżyser zaniepokoił się; potrzebował przywódcy zaikai i kochał go jednocześnie. Spojrzenie 
Nosaki sprawiło, że Kenpachi poczuł się tak słaby i zbałamucony jak kobieta. Pochylił się i 
zaczął zbierać perły Nosaki.
      - Czego się boisz? - zapytał stary.
      - Chcę zmazać wstyd jaki przynieśli tobie Amerykanie, Nosaka-san. Ja...
      - Z łatwością potrafię oszukać ludzi, którym się wydaje, że oszukują mnie. Przez lata 
całe dawałem ci swoją pomoc i uczucie i chociaż czasami wywołujesz skandale miłosne, i 
dążysz do sławy za wszelką cenę, nie odwrócę od ciebie swej twarzy. Jednak nie próbuj mną 
manipulować.
      - Wybacz mi, Nosaka-san - wyszeptał Kenpachi, spuszczając oczy. - Mówię prawdę o 
Jude Goldenie, ale co do mniej masz jak zwykle rację. Bardzo obawiam się starości, chorób i 
obumierania. Z każdym dniem boję się coraz bardziej. Nie mogę oswoić się z myślą, że każda 
chwila przybliża proces rozkładu mojego ciała. Ostatecznie postanowiłem umrzeć z własnej 
ręki, w chwili którą sam wybiorę i to niedługo. Mniej boję się śmierci niż starości. 
Zaakceptowałem te myśl i teraz mogę się zwrócić do ciebie w sprawie „Przymierza Krwi”. - 
Podniósł oczy. - Chcę, aby „Przymierze” zabiło dziesięciu ludzi. Zabójstwa te muszą być 
dokonane zanim ja umrę. 
      Czekał na reakcję, ale reakcji nie było. Mówił więc dalej.
      - Znasz ich. To wrogowie Japonii, znani bankierzy, dziennikarze, biznesmeni i 
politycy, których ani ty, ani ja nie aprobujemy. Niektórzy z nich są w Japonii, inni przebywają 
na Zachodzie, w Ameryce albo Europie. Winię ich za to, czym stała się dzisiejsza Japonia, 
krajem zanieczyszczonym i chciwym, przedłużeniem Zachodu.
      Po chwili milczenia Nosaka rzekł:
      - Proszę cię, włóż perły w miseczkę do herbaty. - Wyciągnął ręką po swój monokl, 
wziął go od Kenpachiego i sprawdził czy nic nie pękło.
      Patrzył teraz na reżysera.
      - Jeśli odmówię pomocy, czy będziesz dalej... kontynuował to wszystko?
      - Hai.
      - Rozumiem. Tak, obaj znamy ludzi którzy zabijają, czyż nie?
      Kenpachi skinął głową, świadom tego, że uwaga Nosaki zwierała w sobie złowieszcze 
implikacje: stary był jednym z niewielu, którzy wiedzieli, że Kenpachi już dwukrotnie 
dopuścił się zabójstwa - raz w potajemnym rytuale, drugi dla samego dreszczu, jaki wywołuje 
zadawanie śmierci.
      Nosaka podniósł miseczkę z perłami i pomieszał w nich wskazującym palcem.
      - Są ludzie, którzy kryją się za wysokimi murami i strażakami i zadowoleni z siebie 
twierdzą, że do nich należy ostateczna prawda, a ich osąd musi być przez wszystkich 
akceptowany. I dawniej i obecnie są oni niebezpieczeństwem dla Japonii. Twoje słowa były 
kiedyś moimi słowami i wierzyłem im tak szczerze, jak ty wydajesz się wierzyć teraz.
      Wybrał perłę i obracał ją pomiędzy kciukiem i palcem wskazującym.
      - My, „Przymierze”, byliśmy nieustraszeni. Byliśmy dzielni ponieważ wiedzieliśmy, 
że nie ma nic bardziej chwalebnego niż śmierć za Japonię. Wierzyliśmy w geba - kult 
boskiego gwałtu, obiecujący umierającemu wojownikowi nieśmiertelność pod postacią 
gwiazdy z konstelacji Oriona.
      Zapatrzył się w miseczkę z perłami, jakby widział w niej przeszłość i przyszłość.
      - Byliśmy bohaterami ożywionymi tylko jednym płomiennym pragnieniem, by 
ponieść Japonię do chwały, wyżej niż gwiazdy. Tak, wyżej. To było, mówię ci, wspaniałe 
doświadczenie i wspaniały czas w naszej historii. Nigdy nie czułem się tak spełniony, tak 
pełen życia jak właśnie w tamtych dniach. „Przymierze Krwi”. Myślałem o tym często, 
szczególnie teraz, kiedy jestem stary i moje życie dobiega końca. Ja też muszę się 
przygotować na śmierć, na dzień, kiedy bogowie przetną sznur łączący mnie z tym kołem 
narodzin i śmierci.
      Spojrzał na Kenpachiego.
      - Są rzeczy, których nie chciałbym pozostawić nie zrealizowanych.
      W głosie reżysera zabrzmiała łagodna przechwałka, kiedy powiedział:
      - Było trzech Amerykanów, którzy oskarżali ciebie na procesie. Jude Golden był ich 
szefem. Nie zapomniałem ich nazwisk.
      Nosaka odstawił miseczkę z czarnymi perłami na boku.
      - Wybaczamy, kiedy nam to odpowiada, a ja nigdy nie chciałem im wybaczyć. Można 
przymknąć oczy na wszystko z wyjątkiem wspomnień. W dniu, w którym zostałem skazany 
na powieszenie, poprzysiągłem zabić tych trzech Amerykanów. Przyrzeczenie to trzymało 
mnie dotąd przy życiu. Hai. Pomyślałem o zemście nie wcześniej niż wówczas, kiedy 
wiedziałem, że śmierć przyjdzie do mnie dopiero potem, jak rozprawię się z Jude Goldenem, 
Salvatore Verną i Duncanem Ivy.
      Patrzył na ścianę za Kenpachim na hora-gai - muszlę używaną setki lat temu jako róg 
nawołujący do ataku. Wczorajszy wróg, dzisiejszy przyjaciel... Zrządzeniem losu, Nosaka i 
tych trzech Amerykanów zostało zmuszonych do zawarcia przyjaźni. Tym zrządzeniem losu 
była „zimna wojna”, kiedy to Japonia połączyła swoje siły z Ameryką przeciwko 
odwiecznym wrogom Japonii: Rosji i Chinom. Nagle umiejętności szpiegowskie Nosaki 
okazały się potrzebne Stanom Zjednoczonym uwikłanym w wojnę koreańską oraz Japonii 
zainteresowanej utrzymaniem komunizmu na postronku.
      Pozwolono mu więc żyć, przeproszono i umożliwiono dalszą działalność. Ci trzej 
Amerykanie stali się nawet jego tajnymi współpracownikami. Jeden z nich jest obecnie 
ważnym przywódcą świata pracy w Nowym Jorku; dwaj inni zostali bankierami. Wszyscy 
trzej byli skorumpowani i zachłanni, a także nieświadomi faktu, że Nosaka, który nigdy nie 
przebacza, tysiące razy zabił w myślach każdego z nich. Śmierć wisząca nad Jude Goldenem 
przypominała, że Nosaka ciągle miał przed sobą zadanie do wykonania. Mogło się też 
zdarzyć, że on sam umrze i stanie z bogami twarzą w twarz nie mając nic do zaoferowania 
oprócz złamanego przyrzeczenia.
      Wzrok Nosaki spoczął ponownie na Kenpachim. Kocie oczy starego stały się bardziej 
drapieżne.
      - Mówisz, że Jude Golden umiera. Jak się o tym dowiedziałeś?
      - Od jego córki imieniem Jan. To ona jest producentem filmu amerykańskiego, 
którego reżyserię mi zaoferowano, z myślą o nakręceniu go tutaj, na Filipinach i w 
Hongkongu. Miała przyjechać do Tokio jutro, aby przedyskutować ze mną to 
przedsięwzięcie, ale musiała odwołać nasze spotkanie. Jej ojciec został nagle zabrany do 
szpitala z powodu poważnych dolegliwości serca.
      Nosaka zamknął oczy i siedział sztywno, trzymając dłonie na udach. Kenpachi patrzył 
i milczał. W końcu stary powiedział półgłosem:
      - Przyjmij amerykańską ofertę.
      Zgodził się mi pomóc, pomyślał w uniesieniu Kenpachi. Pokłonił się.
      - Hai, sensei. Tak, mistrzu.
      Nosaka otworzył oczy.
      - Chcę znać nazwiska tych, którzy twoim zdaniem nadają się do proponowanego przez 
ciebie zadania. Wybierz jedynie wojowników. Kiedy ich dokładnie przebadam, uczynimy 
następny krok. Podaj mi również nazwiska tych dziesięciu, których zamierzasz pozbawić 
życia. Także ich musimy dobrze rozeznać. Kiedy uderzymy, nie może być mowy o pomyłce. 
A co do twojego seppuku, kiedy zamierzasz je popełnić?
      - Jak tylko skończę ostatni film, moje arcydzieło, wtedy oferuję swoje życie Japonii.
      Nosaka skinął głową.
      - Niech twoje seppuku będzie zgodne z rytuałem. Tradycyjne wino, świadkowie, 
rękojeść miecza owinięta na biało i tak dalej. Ponad wszystko, zadbaj o właściwy wybór 
kaishaku, kogoś, kto zakończy twoje cierpienie, zanim stanie się ono nie do zniesienia. Jest to 
szczególne zadanie, zadanie, które można powierzyć tylko doświadczonemu szermierzowi i 
prawdziwemu bushi.
      Pijany z uniesienia Kenpachi odwzajemnił skinienie starego. Otaczająca ich 
zbrojownia wydała mu się meteorem niosącym go ku nieskończonej, niewyobrażalnej 
radości.
      Bushido. Słowo wypowiedziane przez Nosakę miało siłę uderzenia w twarz i 
Kenpachi zachwiał się, jakby został właśnie uderzony. Nagle, nie wiedząc dlaczego, poczuł 
strach.
      - Przyłączając się do ciebie - powiedział Nosaka – nie dałem ci prawa zabawiania się 
na mój koszt. Będziesz postępował ściśle według moich instrukcji. Czy to jest zrozumiałe?
      - Hai, sensei.
      - Prawdziwa wiedza to byt i stawanie się. Żadna prawda nie jest twoja, zanim nie 
doświadczyłeś jej na sobie. W więzieniu zostałem zmuszony do odblokowania mocy 
uwięzionych dotąd w moim umyśle, bo inaczej zginąłbym z rąk Amerykanów. Uwolniłem 
siły ukryte w mej duszy, ukryte w duszy każdego człowieka, trzeba tylko umieć je odnaleźć. 
Musisz zrobić to samo. Musisz wyjść poza swoje ograniczenia, a dokonując tego osiągniesz 
bezwzględną siłę ciała, umysłu i woli.
      - Ale jak?
      - Bushido. Praktykując kendo i karate w połączeniu z zazen, medytacją. Sięgnij głębiej 
do swojego wnętrza niż kiedykolwiek wydawało ci się to możliwe. Zajrzyj do swojej duszy, 
eksploruj śmierć i stań się naprawdę nieustraszony. Ponad wszystko znajdź sposób, aby 
dotknąć uniwersalnego umysłu, jednego wielkiego umysłu, do którego wszyscy należymy. 
Wtedy dopiero będziesz mógł znaleźć tego, który ma być twoim kaishaku.
      Nosaka westchnął.
      - Setki lat temu należało praktykować zazen minimum przez dziesięć lat, zanim się 
było dopuszczonym do innych form walki. Ach, ci wojownicy z tamtych czasów. Mieli taką 
siłę woli, że góry rozpadały się przed nimi, a oceany wysychały - Jaka jest najważniejsza 
prawda o Zen? Nie ma żadnej Jedności, Jedność to wszystko, a wszystko to Jedność. A 
jednak Wszystko pozostaje Wszystkim, a Jedność pozostaje Jednością. Wiedzieć i działać to 
jedno. Wszystkie twoje minione żywoty są w Jedności. Ciało i dusza mają funkcjonować jako 
Jedność... .
      Kenpachi niezwykle napięty z podniecenia ledwo słyszał słowa Nosaki. Niewyraźnie 
widział, jak stary wstał i podszedł do sosnowej skrzyni, podniósł jej wieko, po czym 
wyciągnął kilka przedmiotów. Potem uklęknął przed Kenpachim, kolejno mu je podając.
      - Muramasa Benkaiego - powiedział Nosaka – przekazując długi miecz.
      Kenpachi przewrócił oczami, aż ukazały się same białka.
      - Nóż Saburo - mówił dalej Nosaka. - Ten, którego użył Benkai czterysta lat temu do 
popełnienia seppuku. To są klejnoty mojej kolekcji. Każda wspaniała broń ma swoją duszę, 
własne moce. Ta broń dała mi siłę, której użyłem aby dojść do sukcesu. Teraz daję ją tobie. 
Używaj jej z godnością i nie zapomnij nigdy o chwale i honorze, jakie ona reprezentuje. 
Kiedy praktykujesz zazen, trzymaj oba miecze i nóż u swojego boku. Zawsze.
      Kenpachi z oczami jasnymi od łez, mógł jedynie przytaknąć.
      - A teraz to. - Nosaka podał małą, polakierowaną na czarno kasetkę oprawioną w złoto 
i srebro. Wieko kasetki miało ziarnistą powierzchnię wywołującą uczucie szorstkości. - Połóż 
na tym rękę - rozkazał Nosaka. - Popioły Benkaiego są zabezpieczone pod lakierem na 
wieczku.
      Kenpachi, z oczami zamkniętymi, wstrząsnął się.
      - Nie otwieraj tego - powiedział Nosaka. - Najpierw oczyść siebie. Przygotuj się na 
swojego kaishaku. Bądź jego wart. Dowiesz się, kto to jest, kiedy powie ci, co jest w tej 
kasetce. Człowieka, który ma być twoim „drugim”, przyciągnie do ciebie to, co jest w środku. 
Kiedy go spotkasz, otworzysz skrzyneczkę, ponieważ natychmiast poznasz prawdę w tym, co 
mówi. Nie próbuj być nieposłusznym, bowiem jedno moje spojrzenie na ciebie wystarczy, 
abym - jak zwykle - poznał twoje słabości. Ale tym razem odwrócę od ciebie swą twarz na 
zawsze.
      - Hai, sensei.
      - Jeśli będziesz musiał zabić, aby zachować tę kasetkę, rób to bez wahania.
      - Hai.
      - Masz niewiele czasu, aby przyswoić nowy sposób patrzenia na rzeczywistość. Ćwicz 
bushido i tak jak ja w więzieniu, wyślij swojego ducha na spotkanie z duchami samurajów i 
proś ich o pomoc. Jeśli twoja wiara jest silna, otrzymasz to, czego oczekujesz. Pozwól 
duchom dawnych wojowników wybrać ci kaishaku. Uwierz, a one przyjdą do ciebie.
      Nosaka uśmiechnął się przypominając sobie, czego dokonał w więzieniu w cieniu 
śmierci.
      - Pokażę ci, jak wykorzystać właściwości tego miecza, aby wzmocnić twojego ducha. 
Pokażę ci, jak odnaleźć ukryte moce wewnętrzne. Tej, którą znasz najmniej, zaczniesz ufać.
      Kenpachi, ściskając mocno lakierowaną kasetkę, otworzył oczy. Czuł w sobie nową, 
ożywczą siłę i zrozumiał teraz potrzebę całkowitego poświęcenia siebie. Będzie musiał 
poznać swoje serce i umysł jak nigdy dotąd. Będzie musiał obracać się wśród prawd innych 
niż te, które zawsze tworzył na swój użytek. Nie zdając sobie sprawy skąd pochodzą te słowa, 
rzekł:
      - Benkai przyjdzie do mnie. On będzie moim kaishaku. Honor i sława będą moje. 
Benkai mi je przyniesie.
      
      *
      
      Dojo zamku Ikuba. Kenpachi utrzymywał w starej sali szermierczej ten sam prosty 
wystrój, jaki był tutaj za czasów Benkaiego. Budowla nie miała ani współczesnych zamknięć, 
ani elektryczności; jedynymi źródłami światła były dwa okna i pół tuzina papierowych latarni 
wiszących na gołych ścianach. Było też niewiele ozdób: lista dawnych mistrzów sztuki 
płatnerskiej na jednej ścianie i oprawione rysunki mnichów i ptaków, wykonane z niezwykłą 
umiejętnością przez Benkaiego, na drugiej. Skórzane i drewniane pochwy wisiały ponad 
wejściem, a ich lakier wysechł z czasem i popękał.
      Było to miejsce, w którym czuło się zapach potu i słomy oraz martwy chłód 
przeszłości.
      Za zakratowanymi drzwiami i oknami dojo Kenpachi i Nosaka stanęli naprzeciw 
siebie pośrodku sali, po czym przyklękli w formalnej pozycji seiza. Pośladki szermierza 
spoczywają wówczas na piętach, plecy są wyprostowane, a dłonie oparte na udach. Na stroje 
treningowe kendo, czyli pikowany, bawełniany kaftan i podobne do spódnicy spodnie z 
lekkiej, czarnej bawełny, każdy z nich założył zbroję kendo. Składały się nań: ochraniacz talii 
i bioder z granatowej, grubej bawełny, ochraniacz piersi z bambusa i skóry połyskującej 
dwunastoma warstwami czarnego lakieru, maska twarzy z kapturem i skórzaną osłoną 
chroniącą gardło oraz stalową siatką osłaniającą twarz. Ręce i przedramiona zabezpieczone 
były długimi skórzanymi rękawicami. Teraz ich wygląd mógł się kojarzyć zarówno ze 
średniowieczem, jak i futurologią.
      Lewą ręką obaj sięgnęli do maty i podnieśli shinai - lekkie, długie na trzy stopy 
bambusowe florety, traktowane na równi z prawdziwym mieczem.
      Powstali, stojąc twarzą w twarz skłonili się w pas, mając shinai dociśnięty do lewego 
biodra tak, jakby broń znajdowała się w pochwie. Przez kilka sekund przyglądali się sobie 
pogłębiając równocześnie stopniowe ugięcie nóg, aż do przykucnięcia z szeroko 
rozstawionymi kolanami. Dopiero teraz Kenpachi i Nosaka powoli wyciągnęli shinai z nie 
istniejących pochew i w oburęcznym uchwycie, prawa ręka nad lewą skierowali broń do 
przodu.
      Bambusowe florety zetknęły się, a ich końce skrzyżowały.
      Na twarzy Kenpachiego wystąpiły koraliki potu; żyła w środku czoła pulsowała krwią. 
Zazen, medytacja, nie zrelaksowała go. Wiedział, że jest zdenerwowany. Był to rezultat 
dwudziestoczterogodzinnej pracy i ciężkiego tygodnia zdjęciowego do amerykańskiego filmu 
zatytułowanego Ukiyo - „Wolny świat”, w którym przyjemność czerpana była bez myśli o 
dniu jutrzejszym. Pojedynkował się z Nosaką pierwszy raz, gdyż ten wcześniej wyjechał z 
Japonii w spawach związanych z interesami. Kenpachi będzie musiał zdobyć się teraz na hart 
ducha.
      Reżyser był coraz bardziej zaintrygowany sprawą czarnej szkatułki. Chciałby ją 
otworzyć teraz, dzisiaj, ale nie zrobił tego, obawiając się gniewu Nosaki. Ostatnie tygodnie 
intensywnego treningu bushido, łącznie z długimi godzinami medytacji, wprawiły go w stan 
niepokoju i napięcia. Nie przyznając się Nosace, Kenpachi dalej zażywał narkotyki, wierząc 
że pogłębiały one jego świadomość podczas medytacji.
      We śnie, reżyser wyczerpany długimi godzinami na planie oraz częstszymi teraz 
ćwiczeniami sztuki walki, zaglądał do ciemnych zakamarków swojego umysłu, widział zło w 
jego najpiękniejszej i najohydniejszej postaci i wiedział, że wszystko stawało się dlań 
możliwe. We śnie cieszył się pogańską i przerażającą wolnością.
      Na jawie zastanawiał się, czy nie było szaleństwem oczekiwanie od nieznajomego 
opisu zawartości kasetki, której ten nigdy nie widział.
      W dojo migotliwe światło papierowych latami zaciemniało słomiane maty długimi 
cieniami dwóch mężczyzn. Nóż Saburo i długi miecz Benkaiego, ciągle w pochwie, 
spoczywały na małym, drewnianym stoliku w pobliżu drzwi. W świetle tańczących żółtych 
płomieni latarni, dwa czerwone smoki na pochwie wydawały się odwijać i ślizgać po 
lakierowanym na czarno drewnie.
      Shinai każdego z przykucniętych szermierzy był skierowany na gardło przeciwnika. 
Plecy obu były wyprostowane, oczy nie mrugały, głowy trzymane prosto, a łokcie blisko przy 
korpusie. Chrząknięcie Nosaki oznaczało sygnał do rozpoczęcia.
      Powstali, wysuwając prawą stopę do przodu, z shinai skierowanymi teraz na oczy 
przeciwnika, co miało mu maksymalnie ograniczyć pole widzenia. Najpierw oczy, 
przykazywał pradawny szermierz, potem praca nóg, po niej dopiero jest czas na odwagę i 
wytrzymałość. Oczy pozwalają wyczuć słabości przeciwnika, jego strach, technikę, jego 
ducha. Praca nóg umożliwia atakowanie z dużą szybkością i brutalnością sokoła.
      Kendo wyróżnia siedem celów ataku: lewa i prawa strona głowy, górna część maski 
twarzy, oba nadgarstki oraz lewa i prawa strona ochraniacza piersi.
      Kenpachi atakował od razu.
      Skoczył do przodu z shinai uniesionym wysoko, po czyni spuścił go szybko w dół, 
celując w lewą stronę głowy Nosaki. Stary z łatwością zablokował i odbił uderzenie. Bez 
chwili przerwy Kenpachi próbował dosięgnąć najpierw prawego nadgarstka Nosaki, a potem 
lewej strony jego klatki piersiowej. Każdy atak był blokowany przez Nosakę, który zataczał 
łuk na prawo, zwiększając odległość pomiędzy sobą i przeciwnikiem.
      Z okrzykiem Kenpachi ponowił natarcie, odpychając starego do tyłu serią szybkich, 
ostrych uderzeń w głowę, pierś i nadgarstki. Nosaka blokował, robił uniki, a kiedy odbił 
ostatni atak, stanął ukośnie na lewo i wykonał czyste uderzenie w prawy bok Kenpachiego.
      Nie kontrolując swojego gniewu, reżyser skierował pchnięcie na gardło Nosaki; stary 
odskoczył w bok i równocześnie uderzył w prawą rękę Kenpachiego. Ten zwrócił się ku 
Nosace, a stary wykonał mały, kolisty ruch swoim shinai, którym odparował broń 
Kenpachiego do góry, w prawo. Sekundę później Nosaka ponownie dosięgnął prawej strony 
piersi reżysera.
      Kenpachi zaatakował; tym razem jego shinai został odparowany w dół, na lewo. Nie 
dostrzegł nawet następnego ruchu, ale poczuł koniec miecza Nosaki naciskający mocno na 
klapę chroniącą jego gardło.
      - Cierpliwość - powiedział Nosaka, cofając się poza zasięg broni przeciwnika.
      Cierpliwość. Kenpachi pamiętał słowa, które Nosaka wbił mu w pamięć wiele lat 
temu, słowa wielkiego Hideyoshiego skierowane do następców. „Silnymi i mężnymi w życiu 
są ci, którzy rozumieją znaczenie słowa cierpliwość. Cierpliwość oznacza powstrzymywanie 
własnych skłonności”. Reżyser niechętnie zwolnił tempo walki atakując, ale nie wymuszając 
odsłonięcia. Teraz zaczął stosować to, czego nauczył się na ostatnich treningach „Przymierza 
Krwi”.
      Zaczął punktować Nosakę; każde uderzenie było czyste i silne.
      Obaj zbliżyli się, z bronią skrzyżowaną przy rękojeściach, na poziomie talii, kiedy 
Nosaka wyciągnął ręce do przodu, aby odepchnąć Kenpachiego. Ułamek sekundy później 
zrobił krok w tył, z bronią uniesioną do góry, a Kenpachi dostrzegając okazję, szybko uderzył 
w górną część maski chroniącej twarz.
      Podniecony reżyser nadal nacierał uderzając jeszcze trzy razy w głowę. Wycofujący 
się Nosaka zablokował każdy atak bronią uniesioną ku górze. Zwiększając szybkość, 
Kenpachi skoczył do przodu, zmylił przeciwnika pozorując uderzenie w głowę, po czym trafił 
w odsłoniętą prawą stronę Nosaki. Punkt.
      Stary skontrował natychmiast, celując w prawy nadgarstek Kenpachiego i zmuszając 
go do obniżenia ręki dla uniknięcia uderzenia. Nie wykonał jednak tego mylącego ataku do 
końca. Trafił natomiast dwukrotnie - najpierw w gardło, a potem w głowę.
      Żaden z mężczyzn się nie odezwał. Rozmowa była zbędna. Skupili się na pełnym 
wykorzystaniu ciała, umysłu i duszy w tej formie walki, której początki sięgały prawie dwóch 
tysięcy lat wstecz. Kenpachi i Nosaka byli świadomi jedynie tego, że różnica pomiędzy 
życiem i śmiercią sprowadzała się do jednego szybkiego ruchu przegubu dłoni, że poprzez 
kendo byli bardziej żywi niż kiedykolwiek indziej.
      Odgłosy walki. Rytmiczne klak-klak-klak wydawane przez bambusową broń 
uderzającą jedna o drugą. Miękkie przesuwanie gołych stóp po słomianych matach. Kiai, 
dzikie okrzyki wojownika, których celem jest zastraszenie wroga i dodanie odwagi 
atakującemu.
      Nosaka, ze swoim tygrysim, nieprzejednanym duchem zdobywał punkty częściej, 
przeplatając zmyłki i uniki zręczną kombinacją ofensywy i obrony. Kenpachi, bardziej 
ulegający emocjom i nierozważny, trafiał rzadziej. Było jednak oczywiste, że w ostatnich 
trzech miesiącach poprawił technikę walki, ale ponad wszystko umocnił shin, swojego ducha.
      Mecz skończony. Wyczerpany Kenpachi zdjął maskę z twarzy, oddychał głęboko i 
czekał na krytykę ze strony Nosaki.
      - Dobrze - powiedział stary. - Nic więcej.
      To wystarczyło.
      Pełen triumfu Kenpachi pokłonił się w pas.
      - Domo arigato gozai mashite, sensei. Dziękuję bardzo, mistrzu.
      - Twój duch umocnił się. Nawet teraz to czuję. Seppuku takiego człowieka będzie 
wartościowym darem dla Japonii.
      - Twoje słowa wiele znaczą dla mnie, Nosaka-san. Ale nie udało mi się nawet zbliżyć 
do znalezienia sobie kaishaku. Minęły trzy miesiące od kiedy dałeś mi szkatułkę, która, jak 
wiesz, pozostaje ciągle zamknięta. Film idzie dobrze. Skończę go według planu, może nawet 
dzień, dwa wcześniej. Moim życzeniem jest umrzeć w ciągu dwudziestu czterech godzin od 
jego zakończenia. „Przymierze” do tego czasu zakończy swoją pracę, a moja śmierć będzie 
miała wielkie znaczenie. Niektórzy ludzie z „Przymierza” powiedzieli, że honorem dla nich 
byłoby być moim kaishaku. Ale kiedy wspominam o kasetce, nie znajdują odpowiedzi.
      Nosaka wstawił swój shinai do wąskiego, skórzanego futerału i zasunął błyskawiczny 
zamek.
      -„Przymierze” wykonało dla nas pięć zabójstw. Dwa z nich w Japonii. Jedno w 
Rzymie i jedno w Sao Paulo. A Duncan Ivy, pierwszy z trzech Amerykanów, którzy postawili 
mnie przed sądem trzydzieści siedem lat temu, już teraz nie żyje. Pięć śmierci dla Japonii. Co 
z następnymi?
      Kenpachi, który klęcząc wkładał swoją zbroję do okrągłego skórzanego futerału, 
przerwał na chwilę i spojrzał w górę na swojego przywódcę.
      
      - Nasi ludzie są już w Paryżu. W ciągu dwudziestu czterech godzin Francuz Henri 
Labouchere nie będzie żył i przestanie finansować budowę reaktorów atomowych na ziemi 
japońskiej. A Amerykanin Salvatore Verna umrze przed końcem tygodnia.
      - Ach tak, Mr Verna. - Nosaka żywił szczególną nienawiść do Verny. Przedstawiciel 
nowojorskich związków zawodowych nie tylko próbował go powiesić, ale jego zachłanność 
zmusiła ostatnio Nosakę do porzucenia budowy fabryki samochodów na Long Island; była to 
inwestycja za sześćset milionów dolarów.
      Stary wbił wzrok w Kenpachiego.
      - Słuchaj uważnie, co ci teraz powiem. Dzisiaj jest niedziela. Jutro masz umówione 
spotkanie z amerykańskim producentem, Miss Jan Golden, córką Jude Goldena. Będziecie 
rozmawiać o tym czy robić część zdjęć do filmu w Hongkongu, czy nie.
      - Hai. Ona jest temu przeciwna. Każdy dzień kręcenia kosztuje pięćdziesiąt tysięcy 
dolarów amerykańskich, a trzeba posiedzieć w Hongkongu przez tydzień, może dziesięć dni. 
Chce zaoszczędzić pieniędzy. I czasu.
      - Uprzesz się, aby kręcić w Hongkongu tak jak zaplanowano. Zrób wszystko, co 
trzeba, ale przekonaj ją, że wyjedziesz, jak pierwotnie ustalono.
      - Miss Golden przylatuje do Tokio z Los Angeles jutro po południu. Będziemy 
dyskutować o naszych różnicach poglądów podczas obiadu.
      - Jest kobietą i będzie dla ciebie tym, czym zechcesz, aby była.
      Kenpachi uśmiechnął się. 
      - Niepokoi ją to, że się jej podobam. 
      Nosaka starannie złożył swoje hachimaki w równą kostkę.
      - Niech władza nad Miss Golden będzie równa twojej tęsknocie za chwalebną 
śmiercią.
      Jego wzrok znów spoczął na Kenpachim.
      - Teraz powiem ci, dlaczego jak najszybciej powinieneś pojechać do Hongkongu. 
Podobnie jak do Manilli, Singapuru, Seulu czy Dżakarty, zaprowadziły mnie tam moje 
interesy. Ale właśnie w Hongkongu, podczas spotkania na mym jachcie „Kitaro”, zobaczyłem 
tego chłopca.
      - Chłopca?
      - Orito, mój lekarz, badał go na prośbę rodziców. Wyglądało na to, że chłopiec miał 
coś w rodzaju transu czy wizji. Można by to nawet nazwać niesamowitym snem na jawie. 
Kiedy Orito powtórzył mi co chłopiec wówczas mówił, wyszedłem na pokład, aby na niego 
spojrzeć. Nie zbliżyłem się do niego. To zostawiam tobie.
      Stary postukał się złożonym hachimaki w szyję.
      - Nazywa się Todd Hansard. Chodź, wykąpiemy się, to ci o nim opowiem.
      

ROZDZIAŁ TRZECI
      
      
      W gorące, lipcowe popołudnie Frank DiPalma wsiadł do klimatyzowanego rolls 
royce’a z 1927 roku, najwspanialszego samochodu, jaki kiedykolwiek widział.
      Jego eleganckie wnętrze zaparło mu dech. Była to osiemnastowieczna salonka na 
kółkach, z sufitem malowanym w rokokowe amorki, wyłożona gobelinami z Aubusson, 
wykonanymi z jedwabiu i wełny, przedstawiającymi sceny z zamkami, drzewami i ogrodami. 
Niegdyś własność Wiktora Emmanuela III, króla włoskiego, który uczynił Mussoliniego 
premierem, rolls należał obecnie do Salvatore Verny, nowojorskiego działacza związkowego. 
Wsiadł on teraz na tylne siedzenie za DiPalmą i zatrzasnął za sobą drzwi.
      Przednie siedzenie było puste. Kierowca nie był potrzebny; rolls nigdzie nie jechał. 
Tego popołudnia służył jako miejsce spotkania.
      Stał zaparkowany w garażu przy domu Verny, rezydencji na Long Island położonej 
nad brzegami oceanu, pomiędzy pasmem wzgórz a piaszczystymi wydmami i płytkimi 
lagunami okalającymi brzeg Atlantyku. Nie tak dawno DiPalma i Verna pozabijaliby się na 
swój widok. Wtedy to DiPalma był niezwykle barwnym detektywem walczącym w dawnym 
Jorku z handlarzami narkotyków. Spowodował wsadzenie Verny na rok do więzienia za 
odmowę współpracy z sądem oddającym sprawę przysięgłym. W odwecie, Verna, mający 
kontakty z podziemiem, obiecał się zemścić.
      Obecnie Frank DiPalma był popularnym reporterem telewizyjnym od spraw 
kryminalnych, a Sally Verna dalej skorumpowanym przywódcą związkowym. Oczekiwał, że 
DiPalma zdoła go ochronić.
      Drzwi garażu były podniesione, ukazując DiPalmie widok na teren luksusowej 
posiadłości Verny. Na wprost widniała kolekcja rzeźb wystrzyżonych w krzewach - wielki 
niedźwiedź, lew i nosorożec, wycięte artystycznie w ciemnozielonym żywopłocie. Na prawo 
trójka wnucząt Verny bawiła się w basenie z carraryjskiego marmuru, na którego brzegu stały 
imitacje greckich kolumn i czarne sfinksy. DiPalma widział już rezydencję z zewnątrz, gdy 
przechodził bramą strzeżoną przez dwóch uzbrojonych strażników. Dom zbudowano z 
białego marmuru, podobnie jak szerokie schody - widoczne przez otwarte, francuskie drzwi - 
i patio otoczone cherubinami, siedzącymi na kamiennych delfinach.
      Cholerny pałac lodowy, pomyślał DiPalma.
      Prywatny dok, jacht i para łodzi motorowych należały również do posiadłości, 
zbudowanej w latach dwudziestych przez przemytnika alkoholu dla swojej szesnastowiecznej 
oblubienicy. Teraz to wszystko miał Sally Verna.
      DiPalma pogładził laskę z czarnego dębu ze srebrną rączką, jego atrybut i ulubioną 
broń; był doskonałym kendoistą, znającym escrima i arms, filipińskie sztuki walki na kije. 
Jego umysł nie był zajęty spotkaniem z Sallym Verną, myślami był w Hongkongu z Kathariną 
Hansard, Chinką, od której dostał tę laskę, z kobietą, którą kiedyś kochał i której nie widział 
od jedenastu lat.
      Jego myśli były także z Toddem, jego synem urodzonym przez Katharinę. DiPalma 
nigdy nie widział chłopca. Znał go jedynie z fotografii. Wczoraj odebrał pilny telefon z 
Hongkongu z prośbą o natychmiastowe przybycie. Kathariną obawiała się o swoje życie. I 
życie Todda również. Chłopiec miał wizję, z której wynikało, że oboje znajdowali się w 
niebezpieczeństwie.
      DiPalma był okropnie zmęczony. Na głowie miał film który trzeba było przygotować, 
spotkanie, które należało przesunąć na później oraz kierownika stacji telewizyjnej i 
producenta, których musiał przekonać, że i tak pojedzie, nawet jeśli mu nie pozwolą i jeśliby 
to oznaczało wylanie z pracy. Scenariusz już nakręconego fragmentu filmu czekał na 
przepisanie i pośpieszną realizację.
      DiPalma nie miał za dużo czasu dla Sally’ego Verny. Pół godziny, nie więcej. Potem 
limuzyna, która przywiozła byłego detektywa na Long Island miała zabrać go do 
Międzynarodowego Portu Lotniczego im. Kennedy’ego na czterogodzinny lot do Hongkongu 
i Kathariny. Drzemiąca pamięć przerodziła się w myśl o innej kobiecie, która kiedyś także 
potrzebowała jego pomocy. Lynn, jego zmarła żona. Zginęła, kiedy nie powiodła się akcja 
odbicia zakładnika, w rezultacie spisku przeciwko DiPalmie zorganizowanego przez 
szalonego i mściwego handlarza narkotyków.
      Co innego nie dawało mu spokoju. Ojciec Kathariny, przywódca Triad poprzysiągł 
zabicie DiPalmy, jeśli jego noga jeszcze stanie w Hongkongu. Ciąża córki z białym była 
hańbą dla człowieka o jego pozycji. DiPalma nie mógł jednak opuścić teraz Kathariny. Już 
raz nie pomógł bliskiej mu kobiecie; było to dostatecznym ciężarem na jego sumieniu.
      Frank DiPalma miał około czterdziestu pięciu lat, sześciu stóp wzrostu i przypominał 
masywnego, siwiejącego niedźwiedzia. Ciężkie powieki i płaska twarz sprawiały, iż kobiety 
uważały go za przystojnego. Chodził ledwo dostrzegalnie powłócząc nogami i był na jakiś 
groźny sposób męski. Przez dwadzieścia lat pracował w nowojorskiej policji, przy czym 
większość tego czasu odsłużył w brygadzie do walki z narkotykami. Awansując do rangi 
detektywa porucznika, działał w oddziałach specjalnych DEA i FBI, a także był doradcą do 
spraw związanych z handlem narkotykami w wydziałach policyjnych całych Stanów 
Zjednoczonych i za granicą.
      Nawet kiedy już opuścił wydział, raporty DiPalmy o przemycie narkotyków były 
obowiązkową lekturą wśród pracowników policji zajmujących się tą problematyką w wielu 
krajach świata.
      Przed dwoma laty przeszedł do pracy w telewizji. Robił pieniądze wykorzystując 
dwudziestoletnie doświadczenie policyjne, a bezkompromisowej uczciwości zawdzięczał, iż 
stał się gwiazdą środków przekazu w niespotykanym stylu. Nie tracąc uprzejmego, groźnego 
spokoju, były detektyw donosił swoim ochrypłym głosem o przestępstwach kryminalnych w 
sposób nie znany dotąd widowni telewizyjnej, mówiąc bez przesady bądź sentymentalizmu i 
zawsze z przerażającą klarownością. Jego źródła informacji pochodzące jeszcze z policyjnej 
przeszłości, były niedostępne dla rywali: począwszy od ludzi z ulicy do panienek senatorów, 
od szefa rzymskiego studia filmowego do naczelnika Departamentu Sprawiedliwości w 
Waszyngtonie.
      W rezultacie jego reportaże były nagradzane, osiągnął wysoką oglądalność, 
otrzymywał listy od wielbicieli i wrogów. Wrogami byli mu faceci w garniturach, dyrektorzy 
telewizji i reklamy, których porady ignorował, kontynuując raporty o tym, co uważał za 
prawdziwe.
      - Pozwalasz wchodzić sobie na głowę ludziom, którym chcesz dogodzić - powiedział 
do swojego adwokata. Z powodu popularności DiPalmy i dobrego przyjęcia przez krytykę, 
jego adwokat był już dwukrotnie wzywany przez sieć telewizyjną do renegocjacji nowego 
kontraktu. Najnowszy przewidywał sześciocyfrowe honorarium roczne z trzyletnią 
gwarancją.
      - Pozwalasz wpływać na siebie innym - mówił DiPalma - najczęściej dlatego, że 
pragniesz czyjejś życzliwości. A teraz zdradzę ci mały sekret. Nie dbam ani za grosz o 
życzliwość tych facetów w garniturach.
      - Teraz nie - powiedział adwokat. - Kiedy idzie dobrze, w porządku. A co się stanie, 
gdy sytuacja się zmieni, kiedy oglądalność spadnie, a nagrody się skończą?
      DiPalma podniósł laskę do ust, chuchnął na srebrną gałkę, potem polerował metal 
czarną, jedwabną chustką. Kiedy uzyskał wymagany połysk zapytał:
      - Czy mam rację uważając, że przez czterdzieści lat żyłem bez „Garniturów”? A czy w 
tym czasie nic jadałem trzech posiłków dziennie, nie zakładałem czystych skarpetek i nie 
przechodziłem przez ulicę nie będąc potrącany? Gdyby miało się tak zdarzyć, odszedłbym z 
telewizji jutro i nie wrócił tu nigdy więcej.
      Z pewnością, pomyślał adwokat. Kiedy „Garnitury” próbowały namówić DiPalmę, 
aby przefarbował włosy, założył okulary i kamizelkę, po prostu wyszedł. Kiedy powiedzieli 
mu, że ma nadwagę, powinien się częściej uśmiechać i wziąć lekcje wymowy, tak samo 
wyszedł. Teraz zostawili go w spokoju. Uznali, że ich nie potrzebuje. A oni potrzebowali go 
coraz bardziej.
      Adwokat dotknął nosa różowym palcem. Niezależność nie była dla każdego. Z drugiej 
strony, Frank DiPalma nie był każdym. Frank znał tajemnicę. Miej siłę, aby stać samotnie 
pośród innych a jeśli trzeba, wbrew innym. Adwokat zazdrościł mu i nie lubił DiPalmy z tego 
powodu. Za bardzo przypominał adwokatowi czym on sam mógł być, a czym nie był.
      
      *
      
      DiPalma siedzący w rollsie patrzył jak Sally Verna zapalił papierosa trzęsącymi się 
rękami. Verna był łysiejącym facetem o wyglądzie byka, w połowie swoich lat 
sześćdziesiątych, z małymi, nerwowymi ustami i twardą muskulaturą utrzymywaną przez 
ćwiczenia kulturystyczne. Przez prawie trzydzieści lat przewodził nowojorskiemu związkowi 
zawodowemu pracowników przemysłu samochodowego, jednemu z największych w kraju. 
Związek ten został całkowicie zdominowany przez mafię, a później wszedł w sojusze z 
innymi związkami zawodowymi na wschodzie, co dało Vernie i całemu podziemiu 
niespotykaną władzę. Ponadto Verna i jego mafijni współpracownicy kontrolowali 
pracowników transportu, strażników i urzędników sześciu głównych portów lotniczych 
Wschodniego Wybrzeża. Byli również właścicielami banków, posiadłości i hipotek w kilku 
innych miastach, mieli inwestycje w Atlantic City, Las Vegas i w kasynach karaibskich oraz 
administrowali funduszem emerytalnym wartości miliardów dolarów.
      Sam Verna zajmował płatne stanowiska w przynajmniej sześciu związkach 
zawodowych - lokalnym, regionalnym i międzynarodowych - co umożliwiło mu uzyskiwanie 
prowizji za niekorzystne porozumienia płacowe i wprowadzanie zaniżonych zasiłków.
      Ludzie na stanowisku Sally’ego Verny zatrudniali zwykle takich, którzy dla nich 
zabijali. Ale Verna był inny. DiPalma wiedział, że chytry i bezlitosny przywódca związkowy 
sam zabił przynajmniej dwukrotnie. Nie dlatego, że musiał, ale dlatego, że chciał. Kiedyś 
zdradził go współpracownik, który potem uciekł z Nowego Jorku. Wrócił po osiemnastu 
latach ze zmienioną powierzchownością; wierzył, że nie zostanie rozpoznany, a sprawy 
pomiędzy nim a Sallym poszły w zapomnienie. Kiedy popijał piwo w barze Queens, z tyłu 
podszedł jakiś człowiek i władował mu w głowę trzy kule. Dwudziestu stałych bywalców 
baru zeznało jednak, że nie widzieli, aby Sally Verna pociągnął za spust.
      Informator, który pomógł DiPalmie postawić Vernę przed sądem, zapłacił najdrożej. 
Verna zidentyfikował go, po czym kazał go zabrać do domu towarowego Astoria i powiesić 
na hakach do mięsa. Przywódca związków osobiście torturował go wtedy za pomocą 
elektrycznego urządzenia do wypasu bydła; aby uczynić śmierć ofiary możliwie 
najboleśniejszą, oblewano go wodą, porażenia ładunkami były wtedy silniejsze. Przez trzy dni 
człowiek ten męczył się zanim umarł a Sally Verna był przy nim, co dzień patrząc jak 
krzyczał i szarpał się na hakach, które wbijały się w jego ciało przy każdym poruszeniu.
      DiPalma zastanawiał się, czy Verna obawiał się kary za swoje oba przestępstwa.
      Verna zgasił na wpół spalonego papierosa w popielniczce rollsa i natychmiast zapalił 
drugiego.
      - Nie byłem pewien czy przyjdziesz. - Podniósł nadajnik radiowy leżący na siedzeniu 
pomiędzy jego nogami. - Poproszę, żeby ci przynieśli drinka.
      DiPalma potrząsnął przecząco głową. Nie pił od jedenastu lat, od czasu tej pamiętnej 
nocy w Hongkongu, kiedy wystrzał z dubeltówki potrzaskał mu lewe biodro, niemal wyrwał 
ze stawu lewe ramię i uszkodził żołądek, który odtąd nie tolerował alkoholu ani 
przyprawianych potraw.
      - Jestem tu, ponieważ płacą mi za reportaże. Przez telefon mówiłeś o jakiejś bardzo 
długiej historii, o czymś, o czym możesz rozmawiać tylko ze mną. I obaj wiemy, że niczego 
nie zyskasz, wprowadzając mnie w błąd.
      - O jakim kłamstwie mówisz? Wysłuchaj najpierw, potem sam zadecydujesz. Myślę, 
że także daruję sobie drinka. Żołądek się odzywa. Zanim przejdę do rzeczy wiedz, że 
spotykamy się tutaj w garażu ponieważ nie chcę, aby moja żona widziała nas razem. Pamięta, 
że w przeszłości byliśmy wrogami. Powraca właśnie do zdrowia po operacji serca i nie chcę, 
aby się martwiła. Jest na żaglówce z moją córką i zięciem. Daje mi szansę radowania się 
wnukami. Radowania. Cholera.
      Verna wypuścił dym na wypolerowaną, mahoniową kierownicę.
      - Rozumiem, że wybierasz się do Hongkongu. 
      Oczy DiPalmy zwęziły się.
      - Od kiedy interesują cię moje plany podróżnicze?
      - Hej, nie zrozum mnie źle. To, co robisz, to wyłącznie  twoja sprawa. Nie pytałem i 
nie chcę wiedzieć. Słyszałem tylko, że się wybierasz, to wszystko.
      - Nikt nie wie dlaczego jadę, a ty masz rację mówiąc, że to moja sprawa.
      - DiPalma, zrozum, nie łatwo mi przychodzi zwracać się do ciebie. Powodem, dla 
którego to zrobiłem są kłopoty w jakich się znalazłem, i które mogą spaść na moją rodzinę, a 
chciałbym temu zapobiec jak tylko potrafię. Nie mam prawa prosić cię o przysługę, a jednak 
proszę. Wybierasz się do Hongkongu i jesteś jedynym facetem, którego znam, a którego nie 
można kupić ani zastraszyć. Prawdą jest, że wybierasz się tam i możesz popaść w tarapaty.
      - Na przykład.
      Verna przyglądał mu się w skupieniu.
      - Są na przykład niektórzy ważni ludzie w Japonii i ich amerykańscy przyjaciele, 
którzy cię dopadną. Ludzie z pieniędzmi i władzą, o jakiej byś nigdy nie pomyślał.
      DiPalma spojrzał na zegarek.
      - Sally, masz dwadzieścia siedem minut. Potem jadę na lotnisko.
      Verna potarł swoją łysiejącą głowę stwardniałą ręką.
      - Dobrze, dobrze. Chcę czegoś od ciebie, ale w zamian odpłacam rewelacyjną historią, 
najlepszą, jaka ci się kiedykolwiek nadarzy. Chcę abyś odebrał dla mnie paczkę w 
Hongkongu. Nie jest to coś, o czym myślisz, więc nie podskakuj. Ani narkotyki, ani biżuteria, 
ani gotówka. Nic nielegalnego. Nie prowadzę z tobą gry. Sally Verna nie ma mózgu w dupie.
      DiPalma obrócił się na siedzeniu, aż znalazł się na wprost przywódcy związkowego. 
Uśmiech byłego detektywa był zimny.
      - Sally, jeśli tylko pomyślę, że wrabiasz mnie albo próbujesz wyrównać rachunki za 
tamtą wpadkę, wiedz, że mogę cię rozerwać na drobne kawałki, tu i teraz.
      - Hej, jeśli ma ci to poprawić samopoczucie, możesz sprawdzić zawartość paczki.
      - Jasne jak słońce, że bym ją sprawdził. Co w niej jest?
      - To zbiór różnych papierów. Pewne zapisy. Raporty bankowe, korespondencja. Dużo 
pisaniny.
      - Dlaczego nie korzystasz z poczty? Albo nie wyślesz jednego ze swoich przyjaciół ze 
skrzywionym nosem, aby odebrał to dla ciebie?
      Odpowiedź zabrała Vernie trochę czasu. Nie patrzył na DiPalmę.
      - Mam swojego człowieka w jednym z wielkich banków, który zbierał dokumenty 
dotyczące działalności tego banku. Nie jest wskazane, aby widziano go ze mną albo z 
którymś z moich ludzi. Życzy sobie trzeciej osoby, kogoś neutralnego pomiędzy nim a mną. 
Nie oddaje mi tego za darmo. Zapłacimy ogromną sumę za ten zbiór.
      - My?
      - Mam przyjaciela, którego imienia nie wyjawię. Przynajmniej nie teraz. W każdym 
razie, rzecz jest zbyt cenna, aby ją przesyłać pocztą lub powierzać komukolwiek. Facet, który 
ją przywiezie powinien umieć zadbać o siebie. Będzie musiał cholernie uważać.
      Ostrzega mnie, pomyślał DiPalma. Patrzył, jak Verna głęboko zaciągnął się 
papierosem i dostrzegł w jego oczach strach. DiPalma nigdy nie przestał myśleć o sobie jako 
o policjancie, a duża część umiejętności detektywa polega po prostu na zgadywance. Łączy 
się ją ze spekulacją, przypuszczeniem i dorzuca parę pytań w rodzaju „co by było gdyby”. 
Przede wszystkim jednak trzeba opierać się na instynkcie. Instynkt mówił mu, że Sally Verna, 
człowiek, który nie dawał się łatwo zastraszyć, był w tym momencie zbyt przerażony, aby 
kłamać.
      - Co do tej historii, jak wielka jest jej wartość? – zapytał DiPalma.
      - Całkiem uczciwie. Przysięgam na głowy moich wnucząt, to największa rzecz w 
moim życiu.
      - Żeby ją dostać, muszę ci przywieźć paczkę z Hongkongu. A co byś powiedział, 
gdybym ci wysłał kartkę pocztową.
      - DiPalma, na świecie nie ma niczego za darmo. Grasz, płacisz.
      DiPalma delikatnie postukał swoją laską kolano Verny.
      - Zapominasz o czymś. To ty przyszedłeś do mnie, nie ja do ciebie. A to znaczy, że ty 
płacisz, a ja nie gram. Jeszcze nie.
      Verna parsknął, wypuszczając dym obiema dziurkami swojego żylastego nosa.
      - Niech ci będzie. Czy słyszałeś kiedyś o „Przymierzu Krwi?”
      DiPalma musiał powstrzymać głośny śmiech.
      - To mi wygląda na twoich przyjaciół. Białe krawaty do białych koszul, skrzywione 
nosy, sygnety z różowymi brylantami.
      - Cholernie zabawne. Parę tygodni temu w San Francisco został zamordowany bankier 
nazwiskiem Duncan Ivy.
      DiPalma ziewnął i przytaknął.
      - Gliny czują, że może to być kolejne zabójstwo w stylu Mansona, tak, pamiętam. Ivy, 
jego żona i prawnik ze swoją nastoletnią córką, który najwyraźniej składał im wizytę. Złe 
miejsce i zły czas. Każde ciało pocięto na kawałki nożami, mieczami, a być może, maczetami. 
Brak podejrzanych, nie ma motywów.
      Verna zgasił nie dokończonego papierosa.
      - Człowieku, nie znasz nawet połowy sprawy. Prezes Japońskiego Towarzystwa 
Lotniczego miał konferencję prasową w Brazylii...
      - Sao Paulo. Coś się stało z nim i jego dwoma gorylami. W stacji telewizyjnej mamy 
pomieszczenie z dalekopisami, Sally. Różne rzeczy przychodzą ze świata na tych 
przedziwnych maszynach. Znany jestem z tego, że czytam to i owo.
      - A więc wiesz. Wiesz także o japońskim reporterze w Tokio? Albo budowniczym w 
Osace? A znasz może przypadek włoskiego hrabiego w Rzymie, próbującego sprzedać 
japońskiemu rządowi budowę portu lotniczego, który miał być największy na świecie?
      DiPalma obracał laskę pomiędzy dłońmi i czekał.
      - „Przymierze Krwi” - powiedział Verna. - To ono zabiło ich wszystkich.
      - Sprawiasz, że brzmi to jak ewangelia. Może lepiej powiedziałbyś mi, skąd pochodzą 
twoje informacje.
      - Moje informacje są prawdziwe. Wierz mi, że są dobre. Ale jak sam powiedziałeś, nie 
jesteś jeszcze graczem, więc  nie wchodźmy w nazwiska. Sam nie rozpowiadasz naokoło o 
swoich informatorach, wiec nie oczekuj, że będę inny. Do czasu, gdy nie wejdziesz na pokład. 
Powiedzmy sobie, że mam przyjaciela, który jest ekspertem w sprawach Japonii. Ma również 
ścisłe powiązania z czymś, co nazywasz „kręgami wywiadu”. On jest cholernie dobry w 
docieraniu do faktów, ten mój przyjaciel. Teraz nazywamy go panem O., ponieważ zawsze 
coś organizuje.
      - Czy pan O. ma konktakty z francuską policją?
      - Pan O. jest cholernie tajemniczy, mówię ci. Zapytałeś mnie o „Przymierze Krwi”. Na 
początek ci powiem, że to japoński specyfik.
      Verna opowiedział DiPalmie o „Przymierzu”, starym i nowym.
      - Kto stoi za zabójstwami nowego „Przymierza?”
      - Zenzo Nosaka. Ten sam, który działał w starym.
      - O Chryste. - Głowa DiPalmy opadła do tyłu na oparcie siedzenia.
      Jego wzrok zatrzymał się na splecionych kupidynach tuż ponad głową.
      - Znasz Nosakę? - zapytał Verna.
      Samego Nosakę nie, pomyślał DiPalma, ale Kona Kenpachiego, jego wielkiego 
przyjaciela. Ci dwaj Japończycy byli nierozłączni i podzielali głębokie zainteresowanie 
polityką prawicową. DiPalma nigdy nie spotkał się z Nosaką, za to niejeden raz stanął twarzą 
w twarz z Kenpachim. Amerykanin i Japończyk nienawidzili się. Obu interesował ken - 
miecz; miecz, który uczynił z nich wrogów.
      Po niemal tragicznym w skutkach zamachu na jego życie w Hongkongu, DiPalma 
odzyskał siły i władzę w lewym ramieniu dzięki uprawianiu kendo. Zdrowie się poprawiło, a 
kendo stało się jego pasją. Miał naturalne zdolności do walki mieczem i kijem. One to w 
połączeniu z dociekliwością gliniarza sprawiły, że stał się specjalistą w dziedzinie mieczy 
samurajskich, ich historii, płatnerzy, którzy je kuli oraz cesarzy i wojowników, do których 
należały.
      Wraz z rosnącym uznaniem za wiedzę o kendo i historii miecza, DiPalmę coraz 
częściej zapraszano na spotkania do amerykańskich szkół i uniwersytetów. Jego słuchaczami 
byli ludzie studiujący tam historię Japonii, grupy biznesmenów, a także inne osoby 
zainteresowane japońską kulturą. Zaczął kolekcjonować miecze i opisywać ich pochodzenie, 
podróżując do Japonii, aby prowadzić badania dotyczące zarówno samej broni, jak i jej 
wytwórców. Napisał wówczas książkę o mieczach japońskich i szermierce, która przyniosła 
mu sławę. Odtąd kolekcjonerzy na Zachodzie, handlarze antykami, a nawet Japończycy, 
często prosili go o zbadanie autentyczności miecza.
      DiPalma z talentem wykrywający fałszerstwa, oświadczył podczas pobytu w Japonii, 
że jeden ze słynnych mieczy jest po prostu doskonałą kopią. Miecz należał do Kenpachiego, 
który ogłosił DiPalmę ignorantem oraz poszukującym rozgłosu gaijin. Okazało się, że 
DiPalma miał rację, a Kenpachi nigdy mu tego nie wybaczył. Żaden biały człowiek nie może 
przewyższać japońskiego kendoisty wiedzą i umiejętnością walki.
      Nienawiść Kenpachiego do DiPalmy przybrała dziwną formę. W nowojorskim klubie 
kendo, byłego detektywa wyzwał na pojedynek tajemniczy osobnik. DiPalma przyjął 
wyzwanie. Miecz był ciężki i niebezpieczny, ale DiPalma pokonał przeciwnika, który oddalił 
się nie ujawniając nazwiska.
      Dopiero później DiPalma dowiedział się, że walczył wówczas z Kenpachim. 
Japończyk specjalnie przyleciał do Nowego Jorku, aby rzucić mu wyzwanie. To było właśnie 
w stylu Kenpachiego: odbyć taką podróż i bronić swojej dumy w masce! Porażka nie została 
jednak nigdy zapomniana. DiPalma stał się jego zaprzysiężonym wrogiem.
      - Czy nazwisko Kona Kenpachiego wypłynęło w związku z „Przymierzem Krwi?” - 
zapytał DiPalma.
      - Nie. A kto to jest?
      - Przyjaciel Nosaki. Zapytałeś mnie czy znam Nosakę. Nie, ale jego znam. O Nosace 
wiem, że przekroczył osiemdziesiątkę, nosi płaszcze i meloniki i jest doskonały w kendo. 
Kendo to...
      - Nie musisz mi mówić. Spędziłem trochę czasu w Japonii po drugiej wojnie 
światowej. To właśnie tam spotkałem Nosakę.
      DiPalma, ciągle w pogotowiu, siedział wyprostowany. To nie wielka wiedza czyni cię 
silnym, tylko znajomość tego, co potrzebne. Zabójstwa w Rzymie i San Francisco były 
faktami, a inne morderstwa można łatwo sprawdzić. Zenzo Nosaka żył, miał się dobrze i 
nieźle chronił swoją dupę. Na pierwszy rzut oka historia Sally’ego Verny wyglądała na 
spójną. Jego strach musiał być powodowany przez coś lub kogoś bardzo szczególnego. 
Takiego jak Zenzo Nosaka.
      Dlaczego Nosace zależało na śmierci Sally’ego Verny? I w jaki sposób zapiski 
bankowe i korespondencja w Hongkongu mogła utrzymać Sally’ego przy życiu?
      DiPalma myślał o dwóch postaciach, które Sally ochraniał. Był to pan O. od zbierania 
informacji oraz tajemniczy człowiek w Hongkongu, siedzący na specjalnej przesyłce, na 
której Vernie zależało.
      - Daję ci Nosakę i „Przymierze Krwi” - powiedział Sally. - Ty przywozisz mi 
dokumenty z Hongkongu. Tak jak powiedziałem, sprawdź je. Upewnij się, że nie szmuglujesz 
do kraju narkotyków lub czegoś innego.
      - Mam pytanie dotyczące twojej małej paczki. Powiedzmy, że sprawdzę papiery i 
stwierdzę, że ty i pan O. jesteście zamieszani w coś nieprzyzwoitego.
      - Na miłość boską, DiPalma, czy nie wystarczy ci, że już raz wsadziłeś mnie do pudła? 
Okay, być może, ale to nic pewnego, że moje nazwisko i nazwisko mojego przyjaciela pojawi 
się w tych zapiskach. Kilka dolarów może zmienić właściciela i to wszystko, jeśli o nas 
chodzi. Za to, co ci daję o Nosace, możesz chyba zapomnieć o mnie i panu O. Rzeczywiście, 
oczekuję twojego zapewnienia, że nie będzie o nas mowy w tej historii.
      Jestem pewien, że ci na tym zależy, pomyślał DiPalma. Co było gorsze - złamanie 
słowa danego Sally’emu czy dotrzymanie go?
      - Powiem ci coś - rzekł. - Wstrzymajmy się na razie z obietnicami.
      - Jaki mam wybór, do cholery? Spójrz, Nosaka to wielka figura. Rozpracuj go, a 
zrobisz całemu krajowi przysługę, eliminując go z interesów, które prowadziłby tutaj swoimi 
metodami.
      - Co wiesz na ten temat?
      - Człowieku, to obraza boska, wierz mi. Profity tu i w wielu innych krajach. Łapówki 
dla rządów, dla facetów w Waszyngtonie, dla celników w każdym kraju, jaki ci tylko 
przyjdzie do głowy. Szpiegostwo przemysłowe, szantaż. Jak myślisz, do cholery, w jaki 
sposób Japonia doszła do tego bogactwa?
      DiPalma wyszczerzył zęby w uśmiechu.
      - Przykro mi to mówić, Sally, ale to mi przypomina ciebie i twoich chłopców.
      - Słuchaj, nie sprowadziłem cię tutaj, żebyś mnie zawstydzał. Mówię ci o Nosace, o 
jego zabójstwach, o opłacaniu przez niego połowy tego cholernego świata. Japońce nazywają 
to shieh lei - łapówki. Z tym wyjątkiem, że nikt nie robi tego tak jak Nosaka. A żeby to robić, 
musi dokonywać transferów pieniędzy, wielkich pieniędzy.
      - Poprzez jego bank?
      - Zgadłeś, bracie. I poprzez parę innych manewrów. To właśnie miałem na myśli, 
kiedy mówiłem ci, żebyś był ostrożny. Ma wielu przyjaciół, ludzi, którym od lat płaci ciężkie 
pieniądze. Załatw go i masz zapewniony byt do końca życia, mówię ci.
      Łatwiej powiedzieć niż wykonać, pomyślał DiPalma. Nosaka był jednym z 
najbogatszych ludzi w Japonii, do diabła, na świecie. Kontrolował towarzystwa produkujące 
samochody osobowe, ciężarówki i sprzęt elektroniczny. Był właścicielem niezliczonych 
nieruchomości za granicą i sprawował kontrolę nad bankiem posiadającym filie w ponad 
pięćdziesięciu krajach. Miał przyjaciół rzeczywiście wysoko, włącznie z Waszyngtonem. 
Ceną za zadawanie się z kimś takim, było oglądanie w zbliżeniu jego szpetnej strony.
      DiPalma, specjalista od czytania z twarzy i masek wiedział, że do tej pory Sally Verna 
dozował prawdę w małych dawkach. Przywódca związkowy wydawał się niezdecydowany 
przed którymi mostami zawrócić, a które przekroczyć. DiPalma dał mu impuls.
      - Sally, nasz czas się kończy. Płyniesz na jednej łódce z Nosaką, nie wiem jak, nie 
wiem dlaczego, ale tak jest i to jest powodem, dla którego on chce się ciebie pozbyć. Od 
początku, Sally, i bez krętactw. Co łączy ciebie ze starym i dlaczego chce ci zgasić światło?
      Verna odwrócił się od DiPalmy i patrzył teraz na spiralny domek wiszący na ścianie 
garażu. Papieros pomiędzy palcami został zapomniany.
      - To było w 1946 roku. Byłem ciągle w armii, w Tokio, pracując dla 
Międzynarodowego Trybunału Wojskowego na Dalekim Wschodzie. Ścigaliśmy japońskich 
zbrodniarzy wojennych. Oscylowałem pomiędzy Centralną Agencją Zbrodni Wojennych a 
Biurem Prokuratury Zbrodni Wojennych. Do cholery, wszyscy mieliśmy gorącą krew, paczka 
młokosów, którzy chcieli stworzyć bezpieczniejszy świat dla demokracji. Ja, pan O. i inni. 
Prowadziliśmy śledztwo w sprawach najgorszych zbrodniarzy japońskich. Tojo, Dohihara, 
Hirota, Itagaki, Kimura, Muto. I oczywiście Nosaka. Zbieraliśmy dowody, świadków i 
oskarżaliśmy. Nosaką interesowaliśmy się szczególnie, ponieważ należał do Kempei Tai, 
bandy kutasów. To była policja wojskowa, japońskie gestapo. Dzikie zwierzęta, jeśli chodzi o 
torturowanie ludzi, w szczególności amerykańskich lotników. Podczas wojny Nosaka bywał 
tu i tam. Tokio, Hongkong, Malaje, Singapur. Był wszędzie, zadając ból i torturując dla 
wyciągania informacji. Mężczyźni, kobiety, dzieci - nie miało znaczenia.
      W dniu, w którym skazano go na powieszenie, Nosaka powiedział do nas: „Wasza 
łaska będzie zapamiętana, a obdarzony nią czuje się wdzięczny”. Ładnie, co? Japończycy nic 
mają zwyczaju wyjawiania tego, co naprawdę myślą. Są uprzejmi, nawet wtedy, kiedy 
rozbijają ci jaja pomiędzy dwoma cegłami. W rzeczywistości postanowił, że zabije nas za to, 
cośmy mu zrobili.
      - Jak zdołał przetrwać?
      - Hej, zwyczajnie. Wczorajszy wróg dzisiejszym przyjacielem. Nastaje „zimna 
wojna”, a wraz z nią Sowiety zamieniają się miejscami z Japonią. Sowiety są teraz „be”, a 
Japonia „cacy”, ponieważ pieprzeni Japończycy nienawidzą komunizmu. Nosaka był wart 
tyle złota, ile sam ważył. Naprawdę sprytny facet. Oczekując na powieszenie, przekazał nam 
trochę informacji i - ma się rozumieć - nie sprzedawał kitu. Najpierw wydał niektórych 
swoich ludzi, facetów, o których nic nie wiedzieliśmy i nie mogliśmy ich zlokalizować, 
dopóki sam tego nie powiedział.
      Verna włożył rękę pod bawełnianą koszulkę i podrapał się po piersiach.
      - Ameryka bała się komunizmu, a Nosaka znał nazwiska wszelkiego rodzaju agentów 
komunistycznych, ludzi w Chinach, na całym Pacyfiku, wszędzie. Jego informacje były 
bezcenne.
      - Założę się, że jedno prowadziło do drugiego - powiedział DiPalma. - Najpierw 
wstrzymano egzekucję, potem zmieniono wyrok, a następne, co o nim wiedziano to to, że 
biega po ulicy z kieszeniami pełnymi dolarów.
      - Co, do cholery, mogę ci jeszcze powiedzieć? Sowieci zagarnęli całą wschodnią 
Europę. Północna Korea i Chiny wybrały komunizm. Wtedy też Sowieci dorobili się bomby 
atomowej, a Waszyngton sikał w portki. Nosaka stał się najważniejszą osobą pod słońcem.
      Verna mógł wskazać wiele powodów, dla których ten drobny człowieczek w płaszczu 
i meloniku okazał się nagle niezbędny. Znał nazwiska japońskich szpiegów w Afganistanie, 
którzy przez lata całe przekraczali granicę sowiecką i przynosili stamtąd informacje; 
Japończyków działających w Szwajcarii i szpiegujących Rosję podczas całej wojny; 
rosyjskich wojskowych, którzy obawiając się Stalina uciekli do Japonii w późnych latach 
trzydziestych; Japończyków, którzy jeszcze przed Pearl Harbour byli pośrednikami 
niemieckich szpiegów w Anglii i którzy wiedzieli o rosyjskich agentach osadzonych głęboko 
w brytyjskiej służbie wywiadowczej.
      - Z drugiej strony - powiedział Verna - Niemcy zdobyli dużą część rosyjskich 
materiałów, skopiowali je i przekazali Japończykom. I nie zapominaj, że oficjalna polityka 
rządu japońskiego polegała zawsze na wybieganiu trzydzieści lat w przód. Robili to wtedy i 
robią teraz. Czy wygraliby wojnę, czy przegrali, zawsze byliby gotowi do tego co trzeba. A 
dla nich oznaczało to wiedzieć o każdym wszystko co było możliwe; to tradycja, sięgająca 
korzeni historii.
      - Rozpoczął to wszystko człowiek nazwiskiem Hideyoshi - powiedział DiPalma. 
Spojrzał na zegarek. - Jak doszło do tego, że twoje życie zależy od Nosaki?
      - Dlaczego tak mówisz?
      - Ponieważ on wyraźnie pozwala ci żyć. Ludzie tacy jak Nosaka nie rzucają słów na 
wiatr. Wszystko, co mówią ma znaczenie. Jeśli prawdą jest to, co powiedziałeś o zagrożeniu z 
jego strony to wiedz, że jesteś żywy, ponieważ on ciebie jeszcze potrzebuje. 
      Verna obgryzał paznokieć kciuka.
      - Kiedy powrócił do interesów, potrzebował koneksji w Ameryce. Kongres zatwierdził 
tajne ustawy umożliwiające mu robienie w Japonii tego co chciał. Pamiętaj, kraj był ciągle  
pod naszą okupacją. Przedstawiliśmy go również ludziom: kongresmenom, bankierom, 
lobbystom i biznesmenom pragnącym zainwestować w Japonię, w Nosakę. Opłaciło mu się.
      - Tobie też Sally. Tobie i twoim przyjaciołom.
      - Powiedziałem już, nic na tym świecie nie przychodzi za darmo. Popatrz, pewne kręgi 
w tym kraju chciały widzieć Japonię stojącą znowu na nogach, z takimi ludźmi u władzy jak 
Nosaka. Japonia jest jedynym krajem, który nigdy nie stanie się komunistyczny, a już na 
pewno nie wtedy gdy Nosaka i jemu podobni są gdzieś w pobliżu. Nie mieliśmy problemu w 
skontaktowaniu się z odpowiednimi osobami.
      DiPalma potarł podbródek gałką swojej laski.
      - Ten jego bank, jaka część należy do ciebie? 
      Verna zamrugał oczami.
      - Sukinsyn. Jak do tego doszedłeś?
      - Chcesz, żebym usunął twoje nazwisko z tych papierów, które mam ci przywieźć. 
Tak zwane dokumenty bankowe. Nietrudno ciebie rozszyfrować, Sally.
      - Przy tobie czuję się jakbym był taflą szkła. Jesteśmy w zarządzie banku, ja i pan O. 
Wprowadzamy innych Amerykanów, w większości wojskowych. Każdy z nich jest opłacany; 
należności, premie, cokolwiek. Wojskowi mają ścisłe powiązania z Pentagonem i CIA, więc 
bank zwykł był płacić na amerykańskie operacje szpiegowskie, o których nikt nie ma prawa 
wiedzieć.
      - Takie jak handel bronią - powiedział DiPalma. - Co z narkotykami? Broń i narkotyki 
idą w parze.
      - Hej, DiPalma, na kogo ja wyglądam? Oczekujesz, że odpowiem ci na to pytanie? 
Każdy, kto chce wpłacić pieniądze do banku Nosaki może to zrobić. Bank zajmuje się też 
wieloma innymi rzeczami. Na przykład zbiera informacje dla Nosaki. Szpiegostwo 
gospodarcze. Bank ma filie na całym świecie, a ludzie, którzy tam pracują są pieprzonymi 
szpiegami. Podkradają sekrety i przekazują je Nosace.
      DiPalma przytaknął. To również niezła historia. Szpiegostwo gospodarcze. Ciemna 
strona sukcesu japońskiego biznesu, z Nosaką na czele. Jeszcze jedno pytanie do Sally’go 
Verny.
      - Odnoszę wrażenie jakbyś zrobił ostatnio coś, co miało przypomnieć Nosace o 
obietnicy, którą złożył prawie czterdzieści lat temu. Co to było.
      Verna patrzył przed siebie. Jego wnuczęta bawiły się z Frisbee w pobliżu menażerii 
wystrzyżonej w żywopłocie.
      - Chciałeś pewnie powiedzieć, że naciskałem trochę za mocno.
      - Powiedziałbym, że stałeś się zachłanny. To główna wada twojego charakteru. Ale 
tym razem dotknąłeś niewłaściwego faceta.
      Spojrzenie na twarzy Verny potwierdziło, że domysły DiPalmy były trafne. 
Wyjaśnienia Sally’ego rozwiały wszelkie wątpliwości.
      Japoński producent samochodów osobowych, Soami, chciał wybudować fabrykę na 
Long Island. Soami był największym rywalem Nosaki, wiec ten zlecił Vernie zatrzymanie 
budowy i Amerykanin to przeprowadził. Zagroził Soami strajkami, kłopotami politycznymi w 
Albany i w Waszyngtonie, problemami ze strony miejscowej komisji do spraw 
przemysłowych stref oraz związków zawodowych sprzymierzonych z Verną. Zagroził też 
kierownictwu firmy problemami imigracyjnymi. Było tego dostatecznie dużo, aby Soami 
wycofał się w rekordowym tempie.
      - Oczyściło to pole działania dla Takeshi, przedsiębiorstwa którego właścicielem był 
Nosaka. Ale ja w związku z tym miałem własne plany. Chciałem, aby pomyślano też o mnie.
      DiPalma uśmiechnął się, obnażając zęby.
      - Próbowałeś szantażować Nosakę. Powiedziałeś, żeby ci zapłacił, bo inaczej 
rozdmuchasz sprawę Soami.
      Verna uniósł kącik swoich małych ust w uśmiechu, w którym oczy nie brały udziału.
      - Cokolwiek mu zaproponowałam, nie kupił tego. Nie był uszczęśliwiony. Nie 
mówmy o tym więcej.
      - Nie był uszczęśliwiony? Wydaje się, że to za mało powiedziane.
      - Nie jestem jedyny. Cesarz Japonii też nie jest zachwycony. W zeszłym tygodniu to 
nieobliczalne „Przymierze Krwi” wysłało mu list z wiadomością, że zabójstwa dokonywane 
są na jego cześć. W tym liście były nazwiska facetów, którzy zostali dotąd zabici.
      - Z Duncanem Ivy włącznie?
      - Włącznie z nim. Dlaczego akurat jego wyróżniłeś?
      - Ponieważ kiedy mówiłeś o jego śmierci, wydawałeś się bardziej poruszony niż 
zabójstwami innych. O wiele bardziej.
      Verna uderzył zaciśniętą pięścią w swoje udo.
      - Ivy pracował ze mną w trybunale zbrodni wojennych. Był również ojcem 
chrzestnym mojej córki. Kiedy dopadli go, a jego nazwisko pojawiło się w liście „Przymierza 
Krwi”, byłem pewien, że te skurwiele polują także na mnie. W tym liście do cesarza 
utrzymują, że robią wszystko, aby przywrócić tradycje dawnej Japonii. Bardzo chciałbym 
wiedzieć, co wspólnego ma zabijanie pół tuzina ludzi z tradycjami japońskimi.
      DiPalma rozprostował się. Nadszedł czas, by pozostawić Vernę jego złym 
wspomnieniom i jeszcze gorszym przeczuciom.
      - Może o dawną Japonię powinieneś zapytać pana O. Wydaje się mieć doskonałe 
powiązania z tokijską policją. Taki jest układ, Sally. Kochaj albo rzuć. Nie podejmę teraz 
decyzji. Chcę przemyśleć naszą pogawędkę. Kiedy będę w Hongkongu, zadzwonię do ciebie i 
powiem ci czy wchodzę, czy nie. Jeśli tak, zawiadomisz swojego chłopca, aby przyniósł mi te 
papiery do hotelu. Będę mieszkał w hotelu „Mandaryn”, ale nie chciałbym płacić temu 
frajerowi, kimkolwiek by nie był. To twoja sprawa. Z wielu powodów wolałbym, abyś 
trzymał swoje pieniądze z dala ode mnie.
      Verna wzruszył ramionami.
      - Wchodzisz w grę. Jeśli zgodzisz się to przywieźć, prześlę mu pieniądze 
telegraficznie.
      - Wejdę wtedy, kiedy uznam, że można się przyczepić do Nosaki. W innym 
przypadku nie mam zamiaru się w to mieszać. Sieć telewizyjna nie lubi procesów o 
zniesławienie, a co najmniej tego należy oczekiwać ze strony Nosaki.
      - A co będzie z trzymaniem mnie z dala od tej sprawy?
      - O co ci chodzi?
      - Powiedziałeś...
      - Nic nie mówiłem. Wiesz o tym. Ale jeśli będę mógł, zrobię to.
      W zachowaniu Verny było tyle błagania, jak nigdy dotąd.
      - DiPalma, jeśli nie wyciągniesz mnie z tego, to tak, jakbym już nie żył.
      Były detektyw pomyślał o Katharinie. I Lynn. I żonie Verny, która przeszła właśnie 
operację serca.
      - Nie będziesz zamieszany w sprawę - powiedział. - Jeszcze jedno: jesteś tu nieźle 
zabezpieczony. Bramy, mury, prawdopodobnie pierwszorzędny system alarmowy i 
dostatecznie dużo osiłków kręcących się wokół, aby rozpocząć małą wojnę. Zauważyłem też 
parę psów obrończych. To powinno zatrzymać każdego.
      Głos Verny przeszedł w szept.
      - Ci ludzie to ninja, oni nie obawiają się, że zostaną zabici. Jak myślisz, co oznacza 
nazwa „Przymierze Krwi”? Ci faceci są zimni jak kamień, a krew to dla nich normalna 
sprawa. Moje wnuki przyjeżdżają do mnie i odjeżdżają. Nie chcę, aby im się coś stało, ale co 
można zrobić, żeby się ustrzec ninja? Powiedz co, do cholery, mogę zrobić?
      
      Na tylnym siedzeniu limuzyny wiozącej go na lotnisko Kennedy’ego zmęczony Frank 
DiPalma patrzył przez barwioną szybę na wąskie żaglówki pływające po lekko wzburzonym 
oceanie Atlantyckim i zastanawiał się, w której z nich znajdowały się żona i córka Verny. 
Sally, oczywiście, nie okaże się wdzięczny za obietnicę, że jego nazwisko nie będzie 
zamieszane w sprawę. Do zwyczaju przywódcy związkowego należała nienawiść do tych, 
którym był coś winien. Nie znosił długów wdzięczności. Miał jednak obowiązek wobec żony 
i wnuków, a DiPalma zgodził się pomóc w jego wypełnieniu.
      Frank DiPalma zamknął oczy i rozłożył się wygodnie na pluszowych obiciach 
limuzyny. Sally tonął, a sięganie po DiPalmę mogło pogrążyć obu. Były detektyw pomyślał 
teraz o Katharinie i Toddzie. W Hongkongu spotka się najpierw z nimi, a potem zajmie się 
zaprzyjaźnionym z Verną bankierem. Jeśli Verna miał rację, człowiek z banku był narażony 
na niebezpieczeństwo ze strony Nosaki, tak jak DiPalma ze strony ojca Kathariny.
      Kilka minut później DiPalma zapadł w niespokojny sen i śnił o pozostającej poza jego 
zasięgiem przepięknej Katharinie z Toddem w ramionach. W tle tego obrazu Kenpachi i 
zamaskowany przyjaciel Verny z banku złączyli ramiona i śmiali się obłąkańczo, ruchami rąk 
zapraszając DiPalmę, aby podszedł bliżej.
      

ROZDZIAŁ CZWARTY
      
      
      W Paryżu, zadowolony Henri Labouchere dopił „Kir Royale”, szampana zmieszanego 
z creme de cassis, potem zamknął oczy i zanurzył się w pachnącej kąpieli, opierając szerokie 
plecy o brzeg ogromnej, na wpół wpuszczonej w podłogę marmurowej wanny. Dzisiejszego 
wieczoru dzielił wannę ze swoim trzyletnim synem Nicholasem, który z niezwykłym 
skupieniem przesuwał po wodzie w kierunku ojca czarno-białą piłkę futbolową. Dostał ją w 
prezencie urodzinowym od Paula Gaspare’a, korsykańskiego goryla Labouchere’a.
      Rozsuwane drzwi oddzielały pokój kąpielowy od tarasu, na którym stał teraz Gaspare, 
spoglądając w dół na Avenue Foch. Goryl, pracujący dla Labouchere’a od wielu lat, lubił 
patrzeć na dziwki zaczepiające na tej eleganckiej ulicy przechodniów i kierowców, aby 
przejechać się z nimi do pobliskiego Bois de Boulogne.
      Z dwudziestu pokoi swojego dwupiętrowego apartamentu przy Avenue Foch, 
Labouchere najbardziej lubił ten właśnie. Dziesięć lat temu podarował go swojej żonie 
Delphinie jako prezent z okazji rocznicy. Sypialnię przerobiono na łazienkę za niespełna 
milion franków. Były tam złote kurki w kształcie rusałek, autentyczne, barokowe lustra 
Ludwika XIII oraz stoły i fotele pokryte cienką warstwą złoceń. Wszystko dobrane przez 
Delphinę.
      Pomimo jej sprzeciwów, Labouchere wybrał brąz i heban w stylu imperialnym dla 
pozostałej części apartamentu, zajmującego dwa górne piętra dziesięciokondygnacyjnego 
domu stojącego na wprost Bois de Boulogne i stacji metro zaprojektowanej przez architekta 
sztuki współczesnej, Hectora Guimarda. Jazda metrem nie była jednak dla Labouchere’a i 
jego sąsiadów z Avenue Foch, którymi byli książę Rainier, kilku Rothschildów, wygnana 
rodzina cesarska z Iranu, Christina Onassis i co najmniej tuzin miliarderów przemysłowych z 
tyluż różnych krajów.
      Avenue Foch, rozciągająca się na przestrzeni czterech piątych mili pomiędzy Etoile i 
Bois de Boulogne, koncentrowała największe bogactwo i władzę świata. To było złote getto 
Paryża.
      Zanurzony w wannie Labouchere otworzył oczy. Jego ubóstwiany Nicholas starał się 
wyciągnąć z jego palców pustą lampkę do wina. Francuz uśmiechnął się i pozwolił, aby 
drobne paluszki chłopca oderwały jego grubą dłoń od cienkiej nóżki lampki. Nikt poza 
dzieckiem nie mógł z taką łatwością zabrać czegokolwiek Labouchere’owi. Uśmiechał się 
nadal, kiedy Nicholas napełnił lampkę wodą i wylewał ją na złote rusałki z powagą, która 
rozbawiła ojca.
      Labouchere przechylił głowę do tyłu i głęboko wciągnął powietrze, próbując złapać 
powiew dymu z papierosa, palonego na tarasie przez Paula Gaspare’a. Lekarz zabronił 
Labouchere’owi palenia i dla utrzymania niskiego ciśnienia krwi pacjenta, ostrzegał go przed 
zbyt obfitym pożywieniem. Wolno mu było wypić dwie lampki wina przy obiedzie i każdego 
dnia musiał przejść trzy mile pieszo.
      Labouchere przestał palić, ale czasami nawet całymi godzinami, potrafił trzymać w 
ustach nie zapalone cygaro kubańskie. Pięć dni w tygodniu wystrzegał się nadmiernego 
jedzenia. Za to podczas weekendów jadł i pił do woli. Gdyby nie postępował w życiu tak jak 
chciał, nigdy by nie został bogaty. Nie zawarłby też swojego najbardziej intratnego kontraktu 
na budowę dwóch reaktorów atomowych w Kioto za dwadzieścia jeden miliardów franków.
      Jutro z rana helikopter przerzuci jego i Nicholasa czterysta mil na zachód, do portu Le 
Havre. Tutaj ojciec i syn przyłączą się do przedstawicieli rządów Francji i Japonii z 
personelem nadzoru budowy, sprzętem, materiałami oraz kilkunastoma specjalistami 
atomowymi. Na pokładach znajdzie się także kilkaset butelek czerwonego wina z prywatnej 
winnicy Labouchere’a koło Bordeaux, jego upominek dla francuskich pracowników, którzy 
prawie rok będą przebywać poza domem.
      Dziś wieczorem Labouchere zjadł uroczysty obiad w „Le Moi”, ulubionej restauracji 
wietnamskiej, na który podano wieprzowinę z karmelem, kurczę z chińską sałatą oraz frytki. 
Czuł, że może sobie pofolgować; zawarcie kontraktu na budowę w Kioto było trudnym 
zadaniem, które z powodzeniem zrealizował. Przykazania lekarza musiały poczekać do jutra. 
Z całą pewnością człowiek, który nic nie robił i nie miał żadnych przewinień umierał w końcu 
tak samo jak i ten, co postępował jak chciał i łamał każdą zasadę.
      Henri Marie Labouchere był niespełna sześćdziesięcioletnim muskularnym Francuzem 
o końskich rysach twarzy, z coraz rzadszymi brązowymi włosami rozczesanymi na środku i 
stanowczymi, ciemnymi oczami człowieka, który raczej wolał nikomu nie ufać, niż być 
oszukanym. Jego firma, Canet-Banyuls była największym we Francji wykonawcą elektrowni 
atomowych i trzecim z kolei producentem turbogeneratorów dla elektrowni 
konwencjonalnych. Sto tysięcy pracowników Canet-Banyuls wytwarzało również 
transformatory, silniki elektryczne oraz radary dla samolotów wojskowych i systemów 
wyrzutni dla francuskich pocisków nuklearnych.
      Oprócz energetyki i obrony, Labouchere wprowadził swoją firmę w inwestycje 
rozwojowe w dziesięciu innych krajach i w opracowanie francuskiego systemu telewizji 
kablowej, a niedawno zawarł porozumienie z wielką amerykańską firmą napojów 
chłodzących na butelkowanie i sprzedaż jej produktów w Afryce.
      Potęga Labouchere’a leżała w jego śmiałości oraz wiedzy o tym, jakiej broni i przeciw 
komu użyć. Zdecydowany raczej żerować na innych niż pozwalać, aby ktoś żerował na nim 
doskonale czuł się na tym niesprawiedliwym świecie. Nie miał poczucia winy, kiedy w 
interesach stosował taktykę przegryzania gardła, obserwując podobne zachowanie w 
przyrodzie, gdzie jedynie silny zwyciężał, a słaby padał ofiarą. Wyciągnął wnioski z błędów 
swojego ojca, którego zawiodło poleganie na odwadze innych.
      W miłości Labouchere wykazywał taką samą śmiałość, wybierając na pierwszą żonę 
zwykłą, nieatrakcyjną kobietę, asystentkę kierownika jego fabryki w Marsylii. Małżeństwo, 
szokujące dla tych, którzy oczekiwali, że poślubi piękność albo wżeni się w dobrą rodzinę, 
było udane do czasu tragicznej śmierci Delphiny, spowodowanej tętniakiem. Była bardzo 
kochająca i lojalna, z odwagą sprzeciwiała się mężowi, ale miała dość wyczucia, aby robić to 
na osobności. Wspierała każdy jego plan, stała się jego najbardziej zaufaną powierniczką i 
rozczarowała go tylko niezdolnością do urodzenia dziecka. Kiedy umarła, Labouchere przeżył 
szok, zdając sobie sprawę z tego, jak bardzo był od niej zależny.
      W wieku pięćdziesięciu dwóch lat Labouchere ożenił się po raz drugi. 
Dwudziestoletnia Sylvie była niezwykłą, zielonooką pięknością, która chciała być poważana i 
uwielbiana tak samo jak mąż. Oferowano jej kontrakty filmowe oraz pracę modelki, ale ich 
po prostu nie przyjęła. Dopiero później Labouchere dowiedział się, że odrzuciła je z lenistwa, 
a nie dlatego, że chciała stale być u jego boku.
      Kiedy Labouchere miał pięćdziesiąt trzy lata, Sylvie ofiarowała mu jego pierwsze 
dziecko, Nicholasa. Przemysłowiec znajdował wiele radości w chłopcu, ale także żałował 
bezdzietnych lat spędzonych z Delphiną. Potem doznawał także uczucia winy za ten żal.
      Dzisiejszego wieczoru w wannie Labouchere był uśmiechnięty i myślał o swojej 
celnej reakcji na wiadomość o niewierności Sylvie, odkrytej dwa dni wcześniej. Porozmawiał 
o tym ze swoim gorylem Paulem, jedynym powiernikiem od czasu śmierci Delphiny.
      - Jutro wysyłam ją do Nowego Jorku, aby pokazywała się wśród bogatych 
Europejczyków i Południowych Amerykanów, od których roi się na Manhattanie. Zastawiłem 
pułapkę. Ma wybrać meble do naszego apartamentu na Fifth Avenue i, oczywiście, zrobić 
niewielkie zakupy. Niczego nie podejrzewa. Kiedy wyjedzie, załatwię rozwód i stałą opiekę 
nad Nicholasem.
      - Jak długo Madame będzie w Stanach?
      - Przynajmniej dwa tygodnie. Jeśli znajdzie coś lub kogoś, kto ją zabawi, niewątpliwie 
pozostanie dłużej. Pod jej nieobecność chcę, abyś zdobył wszelkie potrzebne informacje o jej 
kochankach. Ma ich obecnie dwóch. - Labouchere spojrzał w oczy Paulowi. - Zdobądź 
pisemne zeznania od każdego z nich. Nie chcę wiedzieć jak tego dokonasz, zależy mi tylko na 
pisemnym przyznaniu się ich do zdrady z moją żoną.
      - Zrobione, monsieur.
      - Bon. Kiedy powróci, okaże się, że nie ma do czego. Jej noga nie postanie więcej w 
tym domu, ani jej oczy nie zobaczą Nicholasa. Otrzyma ode mnie minimalną odprawę. 
Wycisnę swoje piętno na tej dziwce. Czy mogę na tobie polegać, stary przyjacielu? 
      - Czy kiedykolwiek zawiodłem, monsieur?
      
      *
      
      Obojętnie czy chodziło o nieudane drugie małżeństwo, czy o kontrakt dla Kioto, 
Labouchere działał zgodnie ze swoim przeświadczeniem, że człowiek sukcesu musi być 
zawsze dumny, agresywny i sprytny. Ponad wszystko, zuchwałość nie opuszczała go w takich 
momentach życia, kiedy musiał podejmować najważniejsze decyzje.
      Przedsiębiorstwo Labouchere’a jako jedyna francuska firma branży elektrycznej 
dopuszczona do współpracy z Japończykami, miała zapewnione kontakty z prezydentem 
Francji, premierem i ministrem spraw zagranicznych. W praktyce oznaczało to łapówki dla 
wysokich urzędników, którzy wstrzymywali niezbędne licencje eksportowe dla konkurentów 
Labouchere’a, pozostawiając mu wolną drogę. Oznaczało to również, że musiał być 
dostatecznie sprytny i stanowczy, aby dać sobie radę z Japończykami.
      - Nie możesz wprowadzać Amerykanów do tego przedsięwzięcia w Kioto - 
powiedział japoński biznesmen Labouchere’owi. - Musisz zrozumieć jedną rzecz dotyczącą 
Japonii: w moim kraju ludzie są bardzo wyczuleni na broń nuklearną, szczególnie należącą do 
Amerykanów. Trzy atomowe bomby zrzucone na mój kraj przez Amerykę...
      - Trzy? Mais non, były tylko dwie. Hiroshima i Nagasaki.
      - Zapominasz o Bikini, mój przyjacielu. W 1954 roku opady radioaktywne z 
amerykańskiego wybuchu próbnego na tej małej wyspie Pacyfiku spadły na japoński statek 
rybacki „Fukuryu-maru”. Jeden członek załogi umarł. W połączeniu ze świeżymi jeszcze 
wspomnieniami wojennymi było to jak śmierć stu tysięcy ludzi. W naszym odczuciu próba na 
Bikini była trzecią bombą, jaka na nas spadła. Szóstego sierpnia każdego roku Hiroshima 
obchodzi rocznicę bombardowania, są demonstracje, protesty i przemówienia przeciwko 
broni atomowej. Lepiej byś zrobił zapominając o wypożyczeniu amerykańskiego okrętu o 
napędzie nuklearnym dla zademonstrowania możliwości pokojowego wykorzystania tej 
energii.
      Labouchere wzruszył ramionami.
      - Wcale o tym nie myślałem. Pozwól mi powiedzieć, że nie mam zamiaru sprowadzać 
do was broni jądrowej. Amerykanie uczynili jednak wielki postęp w pokojowym 
zastosowaniu energii nuklearnej. Chciałem po prostu pokazać... 
      - Henri, posłuchaj mnie. Kontrakt przyznano tobie, nie Amerykanom. Nie mamy 
ochoty wchodzić teraz ze Stanami Zjednoczonymi w sprawy atomowe. Japonia cierpi na 
„alergię atomową”. 
      - Spowodowaną przez Amerykanów.
      - Drogi przyjacielu, nawet francuskie reaktory dla celów pokojowych mogą wywołać 
kłopoty w moim kraju. Pojawią się protesty, złośliwe artykuły redakcyjne w gazetach, może 
nawet zagrożą twojemu życiu.
      - Jestem gotowy to przyjąć.
      - Pewni ludzie w moim kraju oczekują - kontynuował Japończyk - że siłownia 
atomowa w Kioto będzie korzystna zarówno dla naszej gospodarki, jak i dla zwykłego 
konsumenta. To jest powód, dla którego wdrażamy ten projekt.
      Labouchere wiedział, kim byli ci „pewni ludzie”. W Japonii biznes dyktował warunki 
rządowi, przeprowadzając sprawy przez Sanken, czyli radę utworzoną przez dwudziestu 
czterech najpotężniejszych przemysłowców i bankierów Japonii. Ciało ustawodawcze, 
premier i wszystkie agencje rządowe przyjmowały polecenia od Sankenu, który 
reprezentował zaikai, kręgi wielkiego biznesu. Czyniło to Japonię najlepiej zorganizowanym 
państwem, w którym biznes wyznaczał kierunki polityki rządu w kraju i za granicą. Polityk 
lub pracownik rządowy, nie zgadzający się z zaikai był natychmiast wyrzucany z pracy. 
Wsparcie przez Sanken nie eliminowało konieczności zapłacenia przez Labouchere’a shieh 
lei - łapówki, pozwalającej utrzymać się w japońskim biznesie. Trzydzieści milionów dolarów 
amerykańskich zostało dostarczonych w gotówce lub umieszczonych na tajnych kontach 
bankowych, a Francuz traktował to jak uzasadnione wydatki swojej korporacji. W każdym 
przypadku koszty przedsięwzięcia w Kioto ulegną przed jego zakończeniem przynajmniej 
podwojeniu, dając Labouchere’owi nadspodziewane profity. Trzydzieści milionów w postaci 
shieh lei było drobnostką w porównaniu z tym, co Francuz ostatecznie wyciągnie z Japonii.
      Co do przewidywanej opozycji wobec inwestycji w Kioto, przyjaciel Labouchere’a 
miał całkowitą rację. Antagonistyczne artykuły redakcyjne, demonstracje przed biurami 
Labochere’a w Kioto i Tokio, a nawet groźby zamachu na jego życie zmaterializowały się. 
Żadne z tych działań nie wywarło jednak na nim najmniejszego wrażenia; przetrzymał 
podobną opozycję we Francji i nie widział powodu, dla którego nie miałby przetrzymać i tej.
      Ostatnimi czasy świat był wypełniony postrzeleńcami, którzy aż się prosili, aby dostać 
po łbie. Labouchere był zbyt bogaty i zbyt potężny, aby przejmować się brodatymi 
szaleńcami w dżinsach, przedkładającymi slogany nad myślenie i retorykę nad uczciwą, 
codzienną pracę. Nie było sposobu na to, aby garstka Japończyków zdołała powstrzymać 
budowę reaktorów w Kioto.
      Parę dni temu jednak zaniepokojony Paul powiedział:
      - Coś się dzieje, monsieur, i nie podoba mi się to. Jest w tym jakaś prawidłowość. Ci 
Japończycy.
      Goryl opowiedział Labouchere’owi o zabójstwach.
      - Pięć, monsieur. Trzech Japończyków, jeden Amerykanin i jeden Europejczyk. 
Wyłącznie ludzie interesu, wszyscy zabici ostatnio i nie za pomocą pistoletu lub materiałów 
wybuchowych. Zostali zabici mieczami, nożami lub gołymi rękami. W stylu ninja.
      Paul Gaspare ani nie martwił się bez potrzeby, ani nie dawał się łatwo zastraszać. Miał 
prawie sześćdziesiąt lat. Był wysokim, ciemnym mężczyzną z wypukłym czołem i oczami, 
które były tak twarde, że jego przeciwnikom nasuwały jak najgorsze skojarzenia. Do klapy 
marynarki przypinał czerwoną wstążkę przypominającą o jego odznaczeniach wojskowych za 
odwagę pod Dien Bien Phu i w Algierii. Na łańcuszku zegarka zawieszał ciężki złoty 
medalion z wytłoczonym orłem napoleońskim i godłem Korsyki. Wskazywało to na 
przynależność do milieu, tj. Union Corse, potężnej, podziemnej organie korsykańskiej, przy 
której sycylijska mafia była dziecinną zabawą.
      Gaspare, pracujący dla Labouchere’a od ponad dwunastu lat służył także w Service 
d’Action Civique (SAC), organizacji wykonującej brudną robotę dla de Gaulle’a, której ani 
policja państwowa, ani SDECE, czyli francuska CIA, nie chciały dotykać. Labouchere wybrał 
swojego goryla nie tylko dla jego odwagi, ale także dla jego powiązań z wywiadem, służbami 
bezpieczeństwa i porządku publicznego oraz z półświatkiem.
      Labouchere’a zainteresowały następne słowa Paula.
      - Twoje bezpieczeństwo to moja sprawa. Muszę węszyć za każdym zagrożeniem, bez 
względu na to, jak trywialne może się ono wydać. Dzień, może dwa temu, mój przyjaciel ze 
SDECE kontaktował się w Tokio w sprawie pogróżek, które otrzymałeś. Mówi, że nie 
powinniśmy się nimi przejmować, ale jest coś innego, na co w jego odczuciu powinniśmy 
zwrócić uwagę. Wygląda na to, że tokijska policja podejrzewa, iż wznowiła swoją działalność 
grupa o nazwie „Przymierze Krwi”. Była to duża organizacja działająca podczas drugiej 
wojny światowej. Zbrojne ramię biznesu - zabójstwa, szpiegostwo, nawet szantaż. Tokijska 
policja nie posiada zbyt wielu informacji, ale wydaje się, że „Przymierze” odrodziło się.
      - Dlaczego? I za czyją sprawą?
      - Nie wiedzą, kto za tym stoi. Ale przeczuwają, że powody są takie same jak w latach 
trzydziestych i czterdziestych. W tamtych czasach celem ich działalności byli biznesmeni, 
reporterzy, politycy. Zakłada się, że nowe „Przymierze” jest nastawione na biznesmenów 
japońskich i zachodnich. W tej chwili władze tokijskie nie umieją zbliżyć się do grupy. Nie 
potrafią ustawić informatorów, ani nawet infiltrować „Przymierza”.
      - Wydaje mi się, że to normalne - powiedział Labouchere. - Porwania i okup, a do tego 
przelew krwi. 
      - Zabijają. To wszystko.
      Labouchere sięgnął po cygaro i zapalniczkę.
      - Za pozwoleniem, monsieur - kontynuował Paul - chciałbym mieć paru ludzi więcej, 
szczególnie kiedy wyjeżdża pan z Francji.
      - Ależ oczywiście.
      - Chciałbym również postawić straż koło domu, na całą dobę. Powiedzmy dwóch 
ludzi z bronią automatyczną. Siedzieliby na dole w zaparkowanym samochodzie. Nikt nic 
zauważy. Mogę załatwić z policją, żeby nie było problemów. Ochrona budynku jest niestety 
słaba. Przyjaciele udostępnią nam radiotelefony. Wydaje mi się też, że powinien pan zmienić 
porządek dnia. Wychodzić do pracy o różnych porach i każdego dnia inną trasą.
      - Zostawiam to tobie, Paul. Zrobię, co uznasz za stosowne. 
      Goryl spojrzał na sufit.
      - Zastanawiam się nad dachem.
      - Wydaje mi się, że jest dostatecznie pewny.
      - Tak, chyba tak. Od dachu do najwyższego okna jest ponad dwadzieścia stóp. I 
stromy spadek. Nic, na czym można by się zaczepić. Żadnych drabinek pożarowych ani 
występów. Ale jeśli mówimy o ninja, tych facetach z „Przymierza Krwi”, musimy pamiętać, 
że to wysportowani ludzie. Każdy z zamordowanych przez nich miał jakąś ochronę.
      - Ale nie mieli ciebie, przyjacielu.
      Labouchere stanął w wannie, zakręcił kurki i podniósł chichoczącego Nicholasa. 
Trzymając chłopca pod pachą nacisnął dźwigienkę, by wypuścić wodę, wyprostował się i 
ucałował syna w oba policzki. Nicholas zauważył, że w domu jest więcej goryli, ale nic nie 
powiedział. Tak jak jego ojciec był obserwatorem i zdawał się bez większych trudności 
dostosowywać do zmian. Labouchere był z tego zadowolony.
      Był także zadowolony, że Nicholas jest jeszcze za mały, aby chodzić do szkoły. 
Obniżało to szansę jego porwania. Teraz zostawiał go w domu pod opieką strażnika. Kiedy 
opiekunka wychodziła z chłopcem na spacer, towarzyszył im przynajmniej jeden uzbrojony 
człowiek.
      Labouchere rozejrzał się po łazience. Merde. Nie ma ręczników. Takie drobne 
niedociągnięcia irytowały go. U siebie w domu oczekiwał doskonałej obsługi bez żadnych 
uchybień. Postanowił dać służącej nauczkę. Skierował się na taras, aby poprosić Paula o 
poszukanie ręczników.
      Labouchere otworzył usta, aby zawołać Paula, kiedy zobaczył trzy ubrane na czarno 
postacie opuszczające się cicho na taras za plecami Paula. Dwie z nich zaatakowały 
Korsykanina; trzecia obróciła się i skierowała pośpiesznie do łazienki wprost na 
Labouchere’a, który był zbyt zaskoczony, aby wykonać jakiś ruch.
      Na tarasie jeden z atakujących kopnął Paula pod kolano, po czym zarzucił mu przez 
głowę drut i zaciągnął go na jego gardle. Atakujący zablokował mocno kolanem plecy Paula, 
jednocześnie ciągnąc drut z całej siły do tyłu. Goryl, bez oddechu, z drutem wrzynającym się 
w gardło, rzucił się w tył, uderzając wraz z napastnikiem w oszklone, rozsuwane drzwi.
      Obaj mężczyźni zderzyli się ze szkłem jednocześnie, rozpryskując jego odłamki do 
wnętrza łazienki i na taras. Razem upadli na podłogę przy drzwiach, krwawiąc. Paul, z drutem 
wciśniętym w szyję próbował się unieść. Plecami leżał na napastniku, który przewracał się z 
boku na bok. Kiedy Paulowi udało się usiąść, jedną ręką odciągnął drut, a drugą sięgnął po 
rewolwer. Był to Smith & Wesson, kaliber 38.
      Drugi napastnik okazał się szybszy. Na plecach miał powieszony miecz samurajski, 
który teraz jednym ruchem wyciągnął z pochwy, uniósł do góry, po czym z całym impetem 
spuścił w dół. Ostrze wbiło się głęboko w czaszkę goryla, rozpryskując odłamki kości i mózg 
na posadzkę łazienki i rozrzucone na niej pobite szkło. Paul z roztrzaskaną głową i 
zakrwawioną twarzą opadł do przodu na nogi pierwszego z atakujących.
      W łazience napastnik, który pospieszył w kierunku Labouchere’a stanął jak wryty, 
zaskoczony widokiem nagiego Francuza trzymającego na rękach syna. Chwila wahania była 
krótka. On również nosił miecz na plecach; w jednej sekundzie naga klinga znalazła się w 
jego rękach. Zamachnął się.
      Labouchere odwrócił się plecami, zasłaniając swoim ciałem dziecko. Ostrze zagłębiło 
się w jego muskularne, nagie barki po czym Francuz krzyknął, potknął się i upadł w przód do 
resztek wody, która nie zdążyła jeszcze spłynąć. Napastnik wszedł za nim do wanny, 
kopnięciem torując sobie drogę w zaczerwienionej od krwi wodzie i uniósł miecz ponownie. 
Opuścił go raz, potem drugi. Nicholas krzyczał. Zakrwawiony Labouchere, ciągle próbując 
ratować syna, czołgał się ku niemu. Miecz uniósł się jeszcze raz. A potem jeszcze raz. A 
potem było już cicho.
      Napastnik włożył miecz do pochwy, wyszedł z wody, po czym spojrzał na swojego 
zamaskowanego towarzysza leżącego pod umierającym Paulem Gaspare’em. Dwóch ninja 
odciągnęło jego ciało na bok i obejrzało trzeciego człowieka w czerni; jego pocięte szkłem 
gardło, boki, szyja i ręce były mocno zakrwawione.
      Po krótkiej rozmowie prowadzonej po japońsku wynieśli rannego na taras; 
przywiązali do jednej z dwóch lin, których użyli do spuszczenia się z dachu, wiążąc teraz na 
jego skrwawionej piersi prowizoryczną uprząż. Potem wspięli się po drugiej linie i razem 
wciągnęli go na górę.
      Jeden z nich przerzucił sobie rannego przez ramię, po czyni obaj przemknęli cicho 
dachami Avenue Foch, wtapiając się w czerwcową noc.
      
      *
      
      W Bois de Boulogne dwóch ciągle zamaskowanych Japończyków stało nad 
umierającym trzecim mężczyzną. Nie miał już maski i z odsłoniętą piersią klęczał w 
charakterystycznej pozie, z pośladkami na pietach i dłońmi na udach - Drżał z bólu, jego ciało 
poczerniało od zasychającej krwi, ale nie krzyczał. Oczy miał zamknięte, a po chwili zaczął 
się modlić. Głos był napięty, chrapliwy, ledwie słyszalny.
      Kiedy głowa cierpiącego opadła pod wpływem bólu, jeden z dwóch mężczyzn stojący 
za nim zrobił krok do przodu i uniósł miecz. Szybki ruch i głowa rannego odskoczyła, tocząc 
się w ciemność. Teraz nastąpiło ćwiartowanie ciała. Wykonujący egzekucję odrąbał 
umarłemu ręce, potem owinął je wraz z głową w czarny strój pozostały na szczątkach. 
Następnie napastnicy przyklękli i gołymi rękami wykopali płytki grób pod pobliskimi 
zaroślami. Okaleczone ciało złożyli w wyżłobionym dole i przykryli ziemią, gałęziami i 
liśćmi.
      Kilka minut później dwaj Japończycy, z których jeden niósł na barkach przerażający 
tobołek z głową i rękami zabitego, chyłkiem przebiegli odsłoniętą przestrzeń oświetloną 
promieniami księżyca i zniknęli w sosnowym lasku.
      
      ROZDZIAŁ PIĄTY
      
      
      Kiedy Todd się obudził, było prawie ciemno. Jego spojrzenie natychmiast 
powędrowało do bokken - drewnianego miecza z zakrzywionym ostrzem i rzeźbioną 
rękojeścią, przypominającego prawdziwy miecz samurajski. Bokken leżał na krześle przy 
łóżku, cały w świetle księżyca. Todd używał go w Koryu - starożytnej formie walki, 
uprawianej bez zbroi, w celu wypracowania pięknej techniki szermierskiej.
      Nieobecność ochraniaczy pozwalała na swobodniejsze ruchy, ale Koryu kładło 
większy nacisk na unikanie trafień podczas pojedynku. Oceniano je jako wyższą formę walki 
szermierskiej od kendo, wykorzystującego shinai - bambusowe miecze i ćwiczono w 
ogromnym skupieniu. Każdy ruch był wykonywany z niezwykłą godnością.
      Spocony Todd czuł deszcz wiszący w parnym, nocnym powietrzu. Nagi, odsunął na 
bok moskitierę, spuścił nogi z łóżka i wstał. Obiema rękami złapał się za gardło. Ostry ból, 
który wyrwał go z niespokojnego snu był ciągle obecny. Skóra piekła od nienaturalnego 
gorąca. Na twarzy czuł dominujący ból, jakby właśnie przypalono go ogniem.
      Kiedy znów otworzył oczy, przez sekundę doznał przerażającego uczucia, że 
ogarniają go płomienie ognia. Noc i samotność sprzyjały demonom.
      Coś ciągnęło go do bokken. Podniósł go z krzesła, trzymaj jedną ręką za ostrze, a 
drugą za rękojeść i podszedł do okna. Zza bambusowych zasłon obserwował gości 
wysiadających z eleganckich samochodów i wchodzących do edwardiańskiej rezydencji 
Hansardów. Niektórzy przechadzali się po dobrze utrzymanym podjeździe oświetlonym 
papierowymi latarniami które rozwieszono pomiędzy wysokim żywopłotem, bambusowymi 
słupkami i czerwonymi sosnami. W pobliżu pergoli i przejścia ocienionego pnącymi 
roślinami, matka Todda, prześlicznie wyglądająca w białej, greckiej tunice przepasanej 
cieniutkim, złotym sznurkiem, gawędziła z gubernatorem Hongkongu, jego żoną i dwoma 
amerykańskimi aktorami.
      Kilka kroków dalej, w elżbietańskim ogrodzie pełnym strzyżonych krzewów i 
egzotycznych roślin, ojczym Todda rozmawiał z atrakcyjną damą, Jan Golden, oraz piękną 
aktorką japońską. Chłopiec zauważył, że jego ojczym specjalnie stanął tyłem do kolistego 
podjazdu, w chwili gdy goście z aplauzem witali chińską parę, która zajechała stuletnim 
konnym powozem prowadzonym przez woźnicę w wysokim kapeluszu. Todd patrzył jak 
wysiedli z powozu i pozowali fotografom do zdjęć, po czym zniknęli w rezydencji.
      Chłopiec widział już tych ludzi w banku ojczyma. Mężczyzna był popularnym 
aktorem filmowym i producentem, a także głównym bohaterem filmów o kungfu, który 
przegrywał swoje zyski w grach hazardowych. Jego żona była piękną gwiazdą telewizyjnej 
soup-opery, cieszącą się wielką popularnością w chińskich skupiskach na całym świecie. 
Todd wiedział, że przespała się z ojczymem w zamian za niskoprocentowe pożyczki, które 
służyły do sfinansowania filmów jej męża. Ian Hansard pałał wielką żądzą do kobiet z 
orientalną urodą.
      Todd z całej siły ścisnął swój bokken. Czuł przerażającą więź pomiędzy sobą i kimś z 
obecnych na przyjęciu. Kto to był? Co go z nim łączyło?
      Pamiętał także o ninja. Chłopiec nie powiedział matce, co mu się przyśniło na jachcie; 
przecież to był tylko sen, ulotna zjawa, której nie można dotknąć. Bał się o matkę, ale 
wiedział, że on sam i wszyscy pozostali byli bezsilni wobec karmy. Przeznaczenie było 
przeznaczeniem. Nawet bogowie musieli się podporządkować losowi.
      Nagle ból w gardle stał się ostrzejszy. W tej samej chwili silny impuls sprawił, że 
odwrócił się od okna. Hai, ktoś związany z jego koszmarami sennymi, ktoś odpowiedzialny 
za niepokój, w którym teraz żył, był tutaj w domu. Nie w pobliżu domu, ale w jego wnętrzu.
      Todd skierował się do drzwi, poruszając instynktownie. Przykucnął na piętach z 
szeroko rozstawionymi kolanami. Bokken ujął silnie za rękojeść i wycelował w oczy 
niewidocznego przeciwnika. Potem powstał powoli, ze wzrokiem utkwionym na wprost. 
Plecy oświetlał mu blask księżyca.
      Opanowany i groźny rozpoczął ćwiczenie Koryu.
      
      *
      
      Kon Kenpachi stał pod kryształowym kandelabrem gregoriańskim w zatłoczonym 
salonie Hansardów i zmuszał się do uśmiechu dla fotografów, którzy ustawiali go bliżej Toma 
Gennaro i Kelly Keighleya, Amerykanów kreujących główne role w „Ukiyo”. Przeciwnie niż 
Kenpachi, który nie lubił, gdy ktoś mówił mu co ma robić, aktorzy wyglądali na 
zadowolonych z błysku fleszy i pytań wykrzykiwanych przez reporterów reprezentujących 
niezliczone dzienniki Hongkongu. Japońskiego reżysera drażniło również otoczenie. 
Pomieszanie stylów panujące w rezydencji Hansardów obrażało jego poczucie estetyki: te 
sufity z pikowanego białego jedwabiu, fotele wyściełane czerwonym adamaszkiem, 
miśnieńska porcelana i okna wykuszowe z witrażami Tiffaniego.
      Każda wizyta w Chinach, a złożył ich kilka, zawsze wyprowadzała Kenpachiego z 
równowagi i wprawiała w niepokój. W głębi serca przyznawał, że Japonia zbudowała swoją 
cywilizację kradnąc jej elementy Chińczykom. Japońskie jedzenie, muzyka i inne sztuki, w 
tym nawet wojenna znajdowały swe początki w Chinach. Przez pewien czas Japończycy, 
którzy nie mieli własnego języka pisanego, mówili wyłącznie po chińsku, tak jak 
średniowieczni uczeni używali łaciny. Współczesny język japoński stosuje kilka tysięcy 
chińskich znaków. Nawet słowo seppuku przedstawia się znakami chińskimi określającymi 
samobójstwo.
      Rezultatem trwających całe wieki kradzieży była psychologiczna zależność i 
kompleks niższości kulturowej, którego nie zdołała wyeliminować nawet militarna 
agresywność Japonii oraz jej ambicjonalne roszczenia. Tylko jedna z trzech japońskich 
inwazji na Chiny, przeprowadzona podczas II wojny światowej, była bliska sukcesu. Ale 
kiedy Stany Zjednoczone pospieszyły Chinom z pomocą, również ta próba nie powiodła się, a 
Chińczycy pokonali naród nazywany przez siebie „złodziejskimi małpami”. Było to plamą na 
honorze Japończyków, którzy - jak utrzymuje legenda - zostali zrodzeni z chińskiej 
księżniczki porwanej przez małpy.
      Kenpachi wiedział, że Japonię można by oskarżyć o kradzież technologii i kultury 
innych narodów. Japończycy byli imitatorami, a nie wynalazcami. Ich potęga leżała w 
kopiowaniu lub ulepszaniu osiągnięć innych. Myśl o Chinach przypominała Kenpachiemu 
porzekadło o dziwce, którą się znało, ale do której nie chciano się publicznie przyznać.
      Niecierpliwy Kenpachi był już w Hongkongu od dwunastu godzin i nie widział się z 
Toddem. Czy reżyser tylko po to przez ostatnie tygodnie pracował nad swym oczyszczeniem, 
aby teraz przynieść szkatułkę temu chłopcu, który w połowie był Chińczykiem? Cóż, należało 
przestrzegać przykazań Nosaki. Łatwo przychodziło służenie swojemu panu, powiedział 
Konfucjusz, gorzej było z zadowoleniem go. Ciekawość Kenpachiego związana z czarną 
skrzynką przyniesioną w torbie sięgała zenitu. Czy dzisiejszej nocy dowie się co było w 
środku? Czy jego poszukiwanie kaishaku dobiegło końca?
      Po prawej stronie druga grupa fotografów ustawiała do zdjęcia przy kominku panią 
Jan Golden, pozującą wspólnie z Ianem Hansardem i gubernatorem Hongkongu. Mansard był 
członkiem rady legislacyjnej, która ustanawiała prawodawstwo Hongkongu, wyznaczała 
kierunki polityki ekonomicznej, a także wydawała zezwolenia na kręcenie tutaj filmów. 
Kenpachi, który zrobiłby wszystko, aby uniknąć biedy, rozpoznał takie samo łajdackie 
nastawienie u Iana Hansarda i dlatego wiedział, że nie należy nigdy ufać temu bankierowi. 
Jeśli chodzi o gubernatora, Kenpachi pozował już z tym różowolicym Anglikiem, którego 
zepsute zęby i złośliwość z trudem były równoważone dobrymi manierami.
      Jan Golden przez całą szerokość salonu posłała spojrzenie Kenpachiemu. Ich oczy 
spotkały się na moment, po czym Amerykanka z uśmiechem zwróciła się do gubernatora. 
Miała około trzydziestu pięciu lat. Była wysoką, długonosą kobietą o zielonych oczach, 
mającą zwyczaj odrzucania głowy do tyłu, co powodowało, że jej grzywka i kasztanowe 
włosy czarująco wirowały dokoła. Kenpachi wiedział, że ten gest kompensował jej 
krótkowzroczność. Była ambitna, wiele pracowała i miała olbrzymią wiedzę o Dalekim 
Wschodzie, jakiej nie posiadała dotychczas żadna ze spotkanych przez niego kobiet świata 
zachodniego.
      Kenpachi uwielbiał jej chęć do uzewnętrzniania nieprzyzwoitych zamiarów, tak jak 
uwielbiał jej talent do powściągliwości lub przesady, zależny od tego, co w danej chwili 
służyło jej celowi. Najbardziej interesowała go w Jan Golden emanująca z niej kobiecość, 
która mogła się wydać zbyt natarczywa, jednak według uważnie obserwującego Kenpachiego 
- maskowała jedynie obawę, że jej prawdziwa i ukryta zmysłowość jest zbyt silna, aby mogła 
zadowolić się kompromisem.
      Kenpachi przysłonił oczy przed błyskami fleszy i pośród tłumu reporterów, 
fotografów, wieczorowo ubranych mężczyzn i elegancko wystrojonych kobiet szukał 
wzrokiem Wakaby, swojego japońskiego goryla i szofera. Młody, krzepki Wakaba, którego 
umiejętnościom w dziedzinie kendo i karate dorównywała jego zdecydowana wola walki, był 
jednym z pierwszych, którzy spełnili ostre wymagania stawiane przez Nosakę członkom 
„Przymierza Krwi”. Uwielbiał Kenpachiego i był szalenie zazdrosny, kiedy ktoś zbliżył się do 
reżysera.
      Wakaba oferował się już Kenpachiemu jako kaishaku oraz proponował swój udział w 
seppuku. Niestety, nie przeszedł testu szkatułki.
      Kenpachi, coraz bardziej rozdrażniony, spoglądał na sufit, w ten czy w inny sposób, z 
pomocą Wakaby albo bez, miał zamiar odnaleźć chłopca. Odnaleźć go jeszcze dzisiaj. 
Kasetka na biodrze Kenpachiego paliła jak rozżarzone węgle.
      Poczuł, że ktoś położył mu rękę na prawym barku i odwrócił się, by zobaczyć Toma 
Gennaro, który palcem wskazywał na reporterów i fotografów przykucniętych przed nimi.
      - Powiem wam, co myślę o tym człowieku. Przystąpiłem do pracy w tym filmie nie 
znając scenariusza. Nigdy dotąd tego nie robiłem. Nigdy.
      Myśląc ciągle o Wakabie i chłopcu, Kenpachi ukłonił się z uśmiechem. Należała mu 
się sława; wszyscy Amerykanie powinni czuć się zaszczyceni współpracą z nim, szczególnie 
przy tym ostatnim filmie. Ciągle jednak zachowywał szacunek dla talentu Gennaro, którego 
filmy zdobywały Oskary. Aktor miał śniadą cerę, smutne oczy i umiejętność grania 
morderczych outsiderów. Reżyser uwielbiał także Keighleya, jasnowłosego i szczupłego 
aktora, promieniującego tajemniczym męskim urokiem, który podobał się japońskiej 
widowni.
      Gennaro natychmiast zakochał się w japońskiej kulturze, a czas wolny od zajęć 
wypełniał zwiedzaniem świątyń, randkami z gejszami oraz ćwiczeniami kendo z Kenpachim i 
Wakabą. Keighley spędzał swój wolny czas z „sekretarką”, postawną Wenezuelką, która 
miała zaledwie siedemnaście lat, a od czterech pozostawała jego kochanką.
      Była również Jan Golden, kobieta o niezwykłej sile, dostrzegająca w świecie ciągle 
nowe możliwości. Kenpachi i Nosaka wykorzystywali ją dla własnych celów, ale sytuacja nie 
była pozbawiona odrobiny ironii. Amerykanka bowiem bezwstydnie bazowała na reputacji 
artystycznej Kenpachiego, aby zaprząc wysoce utalentowanych Gennaro i Keighleya do pracy 
na tak zwane „gorące pieniądze”. Z tymi trzema nazwiskami w kontrakcie, mogła z dziecinną 
łatwością przyciągnąć do filmu „Ukiyo” kogo tylko chciała.
      Oryginalny scenariusz, napisany przez byłego korespondenta wojennego z Wietnamu, 
zrobił na Kenpachim wrażenie, ale wymagał przeróbek. Reżyser nie był zadowolony z historii 
dwóch amerykańskich żołnierzy walczących w Wietnamie, którzy na przepustce w Tokio 
zadają się z japońską prostytutką i kradną pieniądze od yakuza. Błyskotliwa wersja 
Kenpachiego, zaakceptowana natychmiast przez Jan Golden i amerykańskie gwiazdy, 
opowiada o młodym żołnierzu (Gennaro), który wraz z prostytutką postanawia ukraść 
pieniądze ukryte przez jej kochanka, japońskiego gangstera odsiadującego wyrok w 
więzieniu.
      Oboje, Amerykanin i ta kobieta, są potem ścigani po całej Japonii przez yakuza, 
tajemniczego i skorumpowanego Amerykanina (Keighley) i amerykańską dziennikarkę, która 
koniecznie chce zrobić z tego reportaż. Na końcu, Keighley i dziennikarka zdradzają Gennaro 
i prostytutkę, w której ten się zakochał.
      - Jestem wzruszona do łez - powiedziała Jan Golden po przeczytaniu wersji 
Kenpachiego. - To romantyczne, gwałtowne, smutne, zabawne, wszystkiego po trochu. 
Zależy mi na wątku miłosnym. Zrobiłeś z tego wielki dramat i on działa. Przynajmniej ja 
odnoszę takie wrażenie. To znaczy, jest dobry, ale trochę przygnębiający. Czy nie mógłbyś 
dać odrobiny nadziei na zakończenie? Choć zapaloną zapałkę na końcu tunelu, jeśli tak 
można to określić.
      Kenpachi potrząsnął przecząco głową.
      - Sama powiedziałaś, że to dramat, a istotą dramatu jest smutek. Mamy tu do 
czynienia z nieuniknionym biegiem wydarzeń, przeznaczeniem, do którego sprowadzają się 
działania bohaterów scenariusza. Jeśli przyjrzysz się dobrze, dostrzeżesz jednak mały triumf. 
Triumf człowieka nad siłami, które chcą go zniszczyć. Śmierć nie może zabrać tego małego 
zwycięstwa. Kochankowie, Amerykanin i ta Japonka, są o czymś przekonani, w coś wierzą. 
Te przekonania przynoszą cierpienie.
      Jan Golden umilkła. Bez zastrzeżeń wierzyła w jego talent, a poza tym nie mogła 
zaprzeczyć, że on sam bardzo ją pociągał.
      
      
      Koryu
      
      Todd Hansard, oddychając gwałtownie, trzymał rękojeść swojego bokken na 
wysokości brzucha. Zakończenie broni skierowane było na gardło niewidzialnego wroga. W 
pokoju oświetlonym światłem księżyca, nagi chłopiec zrobił przerwę przed ponownym 
atakiem. Zignorował palący ból w gardle; był jak we śnie, wolny od ciała i umysłu, wszystkie 
inne egzystencje zostały zapomniane, z wyjątkiem istnienia do, czyli drogi.
      Wciągnął powietrze do płuc, potem wypuścił je powoli. Wtedy zaatakował; jego życie 
zależało od ułamka cala, od jednego uderzenia klingą. Wszystko czym był, płynęło z 
tajemniczego źródła w nim samym, prosto do końca klingi.
      Zrobił trzy kroki do drzwi i zatrzymał się. Czekał. Wtedy będący tworem jego 
wyobraźni przeciwnik podniósł swój bokken ponad głowę i ciął w dół. Chłopiec szybko 
odskoczył do tyłu na lewą nogę i uderzył atakującego w głowę, zanim miecz tamtego mógł 
dokończyć ruch. Kiedy przeciwnik zrobił krok do tyłu, Todd ciągle skupiony, wzniósł swój 
bokken nad głowę. Trzymał go i czekał. Wtedy obaj równocześnie opuścili miecze, aby je 
wymierzyć w twarze przeciwnika i utrzymywali tę pozycję przez kilka sekund, zanim 
skierowali broń ku podłodze.
      Każdy z nich zrobił teraz pięć kroków do tyłu, podniósł bokken do góry, na wysokość 
twarzy przeciwnika i czekał.
      Tood zaatakował ponownie. Trzy długie kroki do przodu. Stop. Patrz przeciwnikowi 
w oczy. Nagle bokken tamtego przesunął się szybko w dół do prawego nadgarstka Todda. 
Instynktownie chłopiec cofnął się po przekątnej w lewo, unikając trafienia ze strony wroga. 
Potem krok do przodu i bokken Todda ciął prawy nadgarstek przeciwnika. Pięć małych 
kroków do tyłu. I znowu chłopiec oparł się o okno z bokken wycelowanym na gardło 
wyimaginowanego wroga, Jeszcze raz do przodu. Trzy długie kroki i stop. Oko w oko. Tym 
razem przeciwnik zadał oburącz pchnięcie na splot słoneczny Todda. Chłopiec odparował 
atak na lewą stronę i zablokował go własnym atakiem na gardło.
      Teraz, pozostający w transie Todd, wydostał się poza czas i przestrzeń, poza „jest” i 
„nie ma”. Odrzucił wszystkie formy istnienia, aby dotrzeć do tej warstwy świadomości, gdzie 
myśl ani nie miała znaczenia, ani nie była konieczna. Wierzył, że wróg przed nim istnieje i 
chciał mu odebrać życie. A ponieważ jego własne mogło się skończyć wraz z następnym 
uderzeniem serca, chłopiec walczył w napięciu nieznanym współczesnym szermierzom.
      Nagle pokój przed nim wypełnił się światłem. Sekundę później było znowu ciemno z 
wyjątkiem smugi księżycowego blasku pomiędzy oknem i podłogą. Jednak nadal utrzymał 
swoją koncentrację. Dla niego nie istniało nic poza mieczem. I człowiekiem, którego musiał 
zabić.
      
      
      Kenpachi szybko wszedł do sypialni Todda i zamknął za sobą drzwi. Wakaba pozostał 
na straży w holu, podczas gdy reżyser próbował rozwiązać wreszcie paradoksalną sytuację. 
Kenpachi był podniecony - za chwilę miał zobaczyć się z chłopcem poleconym przez Nosakę, 
najsprytniejszego człowieka na świecie. Zdrowy rozsądek mówił mu jednak, że jedenastoletni 
dziecko nie mogło się mieścić w jego planach. Nadszedł czas, aby z tym skończyć. Po prostu, 
pokazać Toddowi Hansardowi szkatułkę i...
      Wstrząśnięty Kenpachi niemal krzyknął, przerażony potęgą emanującą z nagiego 
chłopca na drugim końcu pokoju. Ponieważ patrzył na to niemal całkowicie ukryty w 
ciemności, zjawisko wydawało mu się jeszcze bardziej zatrważające. Nigdy dotąd Kenpachi 
nie doświadczył takiej jedności ciała, umysłu i techniki; ani u Nosaki, ani też u najlepszych 
wojowników „Przymierza Krwi”. Chłopiec. Czy Kenpachi śnił?
      Todd tak bez reszty oddał się walce, że Kenpachi wyczuł niebezpieczeństwo; jeśli 
teraz podejdzie do chłopca, może zostać zabity. Przerażony, ale zdecydowany stawić czoła 
niebezpieczeństwu, Japończyk pozostał, cofając się jedynie głębiej w ciemność, z rękami 
niezdarnie grzebiącymi w torbie przewieszonej przez ramię.
      
      Todd podszedł do przodu i zatrzymał się.
      Tym razem wyimaginowany wróg uderzył z całą mocą trafiając w koniec miecza 
Todda, po czym przesunął ostrze wzdłuż, w pchnięciu na pierś. Cofając się na lewą nogę, 
Todd odparował broń przeciwnika na prawo. Kenpachi gwałtownie wciągnął powietrze, 
podziwiając ruch wykonany z tak wielką umiejętnością i taki piękny.
      Reżyser nie czekał dłużej. Ruszył do przodu w światło księżyca, z czarną szkatułką w 
obu wyciągniętych rękach. Podał ją chłopcu.
      Wrażenie jakie wywarła na Toddzie było natychmiastowe: jego dzikie zapamiętanie 
zniknęło i odrzucił miecz. Z rozszerzonymi oczami zacisnął kurczowo ręce na gardle i oddalił 
się od zdumionego Kenpachiego. Teraz już Japończyk wiedział, co zawierała kasetka.
      Twarz Todda wykrzywił ból, a głowa obracała się gwałtownie z boku na bok.
      Kenpachi uradowany osiągnięciem celu, skłonił się i powiedział po japońsku:
      - Jest twoja.
      Todd odpowiedział także po japońsku głosem jak po zażyciu narkotyków.
      - Nie chcę tej kości.
      Według starożytnego rytuału buddyjskiego, po kremacji ciała w popiołach 
poszukiwano Hotoke-San, czyli boga Buddę. Uosabiała go maleńka kość, znajdująca się w 
gardle człowieka. Kształt tej kości określał przyszłą drogę duszy. Jeśli następne wcielenie 
miało być szczęśliwe, kość przypominała małą podobiznę Buddy. Ale jeśli następne wcielenie 
miało być nieszczęśliwe, kostka była bezkształtna albo brzydka.
      Ręce Kenpachiego trzęsły się, kiedy unosił wieczko szkatułki.
      Kość miała wielkość połowy palca i spoczywała na czerwonym jedwabiu o odcieniu 
ognia.
      Była pożółkła. Ohydna. Bezkształtna.
      Kenpachi mógł jedynie wyszeptać:
      - Benkai.
      Todd wzdrygnął się. Miał zamknięte oczy a ramiona wyciągnięte, jakby chciał 
utrzymać Kenpachiego z dala od siebie.
      - Powstrzymaj ducha Iki-ryo. Nie pozwól mu powrócić do mnie. Proszę, nie pozwól 
mu wracać.
      Po tych słowach Kenpachi uświadomił sobie przyjemność posiadania władzy. Jego 
ćwiczenia bushido i medytacje o śmierci wywoływały Iki-ryo, który teraz niepokoił chłopca. 
W życiu można było albo dominować, albo służyć. Tak więc, stawało się słuszne i konieczne, 
aby Todd był posłuszny komuś, kto przejmie kontrolę nad jego życiem. Musiał być posłuszny 
Kenpachiemu.
      - Odpowiedz teraz - powiedział do chłopca. – Zakończenie miecza Benkaiego, 
twojego miecza. Czy jego krawędź jest prosta czy krzywa?
      Głos Todda był chrapliwy.
      - Fukura-tsuku. Zakrzywiona.
      - Co jest napisane na jego uchwycie? Na tej części klingi, która wchodzi w rękojeść?
      - D-data. Nazwisko Muramasy. Prowincja, w której mieszkał. Moje nazwisko. Moje, 
moje...
      Todd z głową przechyloną do tyłu, upadł na kolana. Oczy miał nadal zamknięte.
      - Pięć zależności - powiedział Kenpachi. - Wymień je.
      - Pi-pięć. Ojciec i syn. Mąż i żona. Bracia, młodszy od starszego. Przyjaciel od 
przyjaciela. I...
      - Mów proszę. Rozkazuję ci.
      - Pan i sługa.
      Oczy Kenpachiego pojaśniały.
      - Karma mówi, że zależność pomiędzy panem i sługą ma być obecna w trzech 
światach. Co to za światy?
      - Trzy. Życie minione, obecne i życie przyszłe.
      - Przeżyłeś wiele wcieleń. Przy normalnej świadomości nie pamiętasz niczego. Ale 
dzisiejsza noc jest odmienna, więc pytam: Podaj mi nazwiska dwóch głównych szpiegów 
Hideyoshiego.
      Oddech Todda stał się głośniejszy, a jego zaciśnięte pięści mocno zaciskały skronie. 
Krew sączyła się z jego lewego oka.
      - Szpieeedzy. - Rozciągnął słowo. - Szpieeeeedzy.
      - Dwóch.
      - Hirano Nagayusu. Kasuya Takemori. Pracowali z buddyjskim duchownym Kennyo.
      Kenpachi chciał usłyszeć nazwisko Nagayusu, ale wątpił czy chłopiec je zna. 
Nagayusu był przodkiem Nosaki. Tak więc Kenpachi znalazł kaishahu, swojego „drugiego”. 
Ale kiedy przeznaczenie podsuwało mu tego chłopca pół-Chińczyka, Kenpachi musiał się 
jeszcze dowiedzieć czegoś więcej. Następnie przyszło ostrzeżenie.
      - Kobieta jest zagrożeniem - powiedział Todd. - Strzeż się dobrze, pa... - zawahał się. 
Wypowiedzenie słowa przywoziło mu ciężko, ale wyartykułował je wreszcie. - Panie. 
      „Panie”. W życiu nie należało prosić o więcej niż o szczęśliwość przemijającej chwili, 
ale w tym jednym momencie Kenpachi był najszczęśliwszym z ludzi. „Panie”.
      - Która kobieta. Kim ona jest?
      - Była twoją, kiedy ci służyłem. Od tamtej chwili narodziła się wiele razy i znowu jest 
przy tobie. To kobieta, która przybyła z Zachodu.
      W życiu Kenpachiego była obecnie tylko jedna taka kobieta - Jan Golden. Ale jakie 
mogła dla niego stanowić zagrożenie... Chyba że była... tak, że była Sagą, zdradliwą 
konkubiną Saburo. Urodziła się ponownie, aby jeszcze raz zdradzić pana z zamku Ikuba. „Ja 
teraz jestem panem tego zamku”, pomyślał Kenpachi, „a ona nie powinna mnie zdradzić”.
      Jeśli Nosaka nie zabił Jan Golden, może to zrobić Kenpachi. To był jedyny sposób, 
aby nie stać się ofiarą Sagi, tak jak Saburo czterysta lat temu.
      Wakaba otworzył drzwi.
      - Ona nadchodzi, Kenpachi-san. Matka.
      Kenpachi zatrzasnął czarną kasetkę i jednocześnie zwrócił się do ciągle klęczącego 
Todda. Chłopiec stracił teraz przytomność i upadł w przód na podłogę. Niezdecydowany 
reżyser zrobił krok w jego kierunku i przystanął. Nie chciał wychodzić, ale nie miał wyboru. 
Cóż z tego. Chłopiec i tak był jego.
      Tysiąc wcieleń przygotowało Todda na tę chwilę. „Jesteś mój”, pomyślał reżyser. „I 
będę cię miał. Nic ani nikt mnie od tego nie powstrzyma. Ale najpierw musisz zostać 
oczyszczony, przygotowany do swojej roli w moim przeznaczeniu, moim seppuku”.
      Kenpachi wyszedł do holu, gdzie Wakaba gapił się na Katharinę Hansard zbliżającą 
się w ich stronę. Oczy miała zwężone od nie wypowiedzianych pytań. Kenpachi znał już 
odpowiedzi. Uderzył Wakabę w twarz.
      - Głupcze - syknął. Mówił chłodno po angielsku. – Straciłeś mój czas. Prowadziłeś 
mnie od pokoju do pokoju, a było oczywiste, że nie masz pojęcia, gdzie jest telefon. 
Tymczasem ważna osoba czeka, a ja tu stoję i tracę kupę pieniędzy z powodu twojej głupoty. 
Czy zajrzałeś do tego pokoju, zanim mnie przywołałeś?
      Wakaba z ręką na policzku, potrząsnął przecząco głową.
      - Oczywiście, że nie - rzekł Kenpachi. - Gdybyś to zrobił, nie znalazłbyś tam nic, 
oprócz śpiącego chłopca. I proszę cię, nie wiń za swoją głupotę służącego. Powinieneś 
przyprowadzić go ze sobą, zamiast narażać nas obu na skutki twojej słabej pamięci. A teraz 
trzymaj się możliwie jak najdalej ode mnie, przynajmniej do czasu, kiedy nie skontaktuję się 
z osobą, która telefonuje.
      Ciągle udając wściekłego, Kenpachi odszedł od Wakaby, zostawiając go przed 
pokojem Todda. Przeszedł obok Kathariny Hansard, jak gdyby w ogóle nie istniała.
      Wakaba ruszył się w końcu i podążył za Kenpachim. On także zignorował kobietę, 
która patrzyła, aż zniknęli na schodach prowadzących na dół, gdzie odbywało się przyjęcie.
      

Część druga
      
      
      CHIKAI
      
      
      W walce kendo, twarzą w twarz 
      z przeciwnikiem
      
      
      ROZDZIAŁ SZÓSTY
      
      
      W Hongkongu Ian Hansard wszedł do restauracji serwującej potrawy z węży. Było 
popołudnie, krótko po piątej, w restauracji można było zamówić mięso węża, wino wężowe i 
żółć wężową. Lokal mieścił się w zachodniej dzielnicy, na obszarze miasta, który jego żona z 
dumą nazywała „prawdziwym Hongkongiem”. Katharina bardzo lubiła stare, dwumetrowe 
domy z ich rzeźbionymi balustradami i balkonami pełnymi ornamentów. Lubiła też chodzić 
po ulicach i alejach wąskimi chodnikami, zatłoczonymi straganami i sklepikami rzeźbiarzy 
nefrytów, zielarzy, kaligrafów i producentów trumien. Hansardowi dzielnica ta wydała się 
niemiła dla oka, pełna rozlatujących się domów, bezzębnych dziwek, chałup z dzikimi 
lokatorami i cuchnących rzeźni. 
      Większą przyjemnością było dla niego spotkanie umówione w restauracji wężowej z 
kobietą Wschodu. Wielki Boże, co to za atrakcyjna osoba - śliczna Japonka z wpadającą w 
oko figurą. Nazywała się Yoshiko Mara. W dwa dni po przyjęciu na cześć Kenpachiego, 
pojawiła się w banku Hansarda i poprosiła go o pomoc.
      - Jestem projektantką - powiedziała. - Zamierzam przenieść się tutaj z Tokio. 
Robocizna w Hongkongu jest tańsza i nie ma takiej konkurencji ze strony uznanych 
projektantów jak u mnie w kraju.
      - Panno Mara, co mogę dla pani zrobić, aby jej pobyt w Hongkongu był zarówno 
korzystny, jak i przyjemny?
      Zanim odpowiedziała, założyła nogę na nogę, a Hansardowi z wrażenia zaschło w 
ustach. Włosy miała tak czarne, że aż połyskiwały granatowo, a oczy w kształcie migdałów 
były jeszcze bardziej nęcące przez podkreślenie srebrnymi cieniami. Miała na sobie popielaty 
żakiet oraz spódniczkę z rozcięciem wysoko odsłaniającym udo, kiedy siedziała. Wokół szyi 
połyskiwała biała koronka i, na miłość boską, założyła takie rzemykowe pantofle wiązane 
wokół kostki, które zwykła była nosić Joan Crawford; pantofle te sprawiły, że Hansardowi 
zrobiło się gorąco z wrażenia. Yoshiko Mara była z całą pewnością niezwykle apetyczna.
      - Mam trochę pieniędzy - powiedziała - ale będę potrzebowała małej pożyczki i, być 
może, porady, co do założenia jednej czy dwóch korporacji. Przynajmniej czterech 
biznesmenów tokijskich wypowiadało się pozytywnie na pana temat i polecało mi kontakt z 
panem.
      Podała Hansardowi nazwiska. Bankier uśmiechnął się; do diabła, jeśli teraz nie jest już 
jego. Wiedziała, że mógł jej pomóc, a jeśli jej na tym zależało, musiała być dla niego bardzo 
miła.
      - Zdaje mi się, że potrafię rozwiązać pani problemy - powiedział. - Gdzie będzie się 
mieścił pani salon?
      - Och, zamierzam mieć coś więcej niż tylko salon, Mr Hansard. Chcę prowadzić 
pracownię strojów modelowych, lecz także uruchomić seryjny wyrób ubiorów gotowych.  
Teraz nie mogę się na ten temat wypowiadać, ale wiem, że w zachodniej dzielnicy jest do 
nabycia nieruchomość za przyzwoitą cenę. Obejmuje ona opuszczoną fabrykę, którą 
zamierzam odnowić i wykorzystać do produkcji gotowej konfekcji.
      - Trzeba powiedzieć, że brzmi to imponująco. Przy okazji, mów mi po prostu Ian. I 
zdaje się, że jesteś w Hongkongu pierwszy raz, może pokazałbym ci miasto. Tak się składa, 
że dzisiejszy wieczór mam wolny i moglibyśmy przedyskutować twoje plany przy 
doskonałym kurczaku po kantońsku w restauracji mojego przyjaciela.
      Yoshiko Mara dotknęła swoich małych, różowych ust palcem z zielonym lakierem na 
paznokciu i uśmiechnęła się skromnie. Widać było, że bardzo chce się podobać. Ian Hansard 
ze wszech miar chciał jej dać ku temu sposobność.
      Z wyjątkiem Hansarda i trójki chińskich kelnerów zajętych w pobliżu kuchni bardzo 
energiczną grą w Mah-Jongg, restauracja wężowa była pusta. Bywał już w takich lokalach 
poprzednio, ale żadna z nich nie wydała mu się tak nieapetyczna jak ten mały pokój z 
przytłumionym światłem, niskim sufitem i poplamioną, skrzypiącą podłogą. Było w niej 
zaledwie sześć drewnianych stolików, według podejrzeń Hansarda wyszabrowanych z barki 
śmieciarzy. Jedną ze ścian zajmowały wbudowane kredensy, których szuflady zawierały 
żywe węże. Hansard słyszał syk i kotłowanie się gadów, co z pewnością nie wpływało kojąco 
na jego nerwy.
      Po obu stronach bardzo ciasnej kuchni rzędy półek zapełniono dużymi, szklanymi 
słojami wężowego wina; w rzeczywistości był to czysty alkohol, którym zalewano zwłoki 
węży. Hansard czuł niepokój na widok jakichkolwiek gadów, jednak przyszedł tutaj dzieląc 
wiarę Chińczyków, że węże mają właściwości lecznicze i odmładzające. W miesiące chłodów 
on także jadł węże, aby ustrzec się przed grypą. Mimo to i tak podczas ostatniej zimy w 
Hongkongu ciężko chorował. Mięso smakowało podobnie do kurczaka, było jednak bardziej 
soczyste.
      Jeśli chodzi o podniecające właściwości żółci wężowej, Hansard musiał przyznać, że 
w tym, co zawsze traktował jako opowieści starych żon, było przecież coś z prawdy. Napój z 
koniaku z dodatkiem wężowej żółci sprawiał, że czuł się bardziej skory do miłosnych 
igraszek. Być może, któregoś dnia będzie taki sam jak ci osiemdziesięcio - i 
dziewięćdziesięcioletni Chińczycy, którzy utrzymywali, że żółć wężowa pozwalała im na 
regularne uprawianie miłości, a nawet na tak późne ojcostwo.
      Ponieważ Yoshiko właśnie tę restaurację wybrała na wypicie drinka, Hansard 
domyślał się, że nieruchomość, o której myślała jako o przyszłej fabryczce i salonie 
znajdowała się gdzieś w pobliżu. Spekulanci rezydencjami w Hongkongu ze swoimi 
dźwigami burzącymi zaczęli już przebudowę zachodniej dzielnicy.
      Hansard wyobrażał sobie, że on i Yoshiko najpierw się czegoś napiją. Potem ona 
niewątpliwie będzie chciała mu pokazać, co ma zamiar kupić i poprosi go o opinię. Tyle 
napomknęła przez telefon. Po omówieniu interesów, oboje mogliby wziąć prom i przepłynąć 
na drugą stronę portu do Kowloom, aby tam zjeść kolację. Hansard od dwóch dni obserwował 
Yoshiko i chociaż nie wziął jej jeszcze do łóżka, był pewien, że ta przyjemność nie ominie go 
tej nocy. Wkręcił papierosa marki Senior Service do cygarniczki i zapalił go złotą 
zapalniczką. Kelner spojrzał na niego pytająco, ale Hansard zaprzeczył. Zamówi, gdy 
przyjdzie Yoshiko. Kelner powrócił do swojej gry, kiedy stanęła w drzwiach. Twarz Anglika 
pojaśniała; podniósł się z krzesła.
      - Wyglądasz prześlicznie - powiedział.
      Yoshiko miała na sobie sukienkę z jedwabiu koloru lawendy z długimi rękawami i 
wysokim kołnierzykiem, a w połyskujących włosach dobraną w tym samym kolorze opaskę. 
Nosiła złote sandałki z paskami oplatającymi nogi aż do kolan. Paznokcie u rąk i nóg były 
pomalowane na srebrno i pachniała jaśminem. Hansard przyglądał się jej z nie skrywanym 
pragnieniem, a kiedy dotknęła jego ramienia, odchrząknął. Poczuł się onieśmielony i 
podenerwowany jak licealista.
      - Napiłabym się czegoś - powiedziała ochrypłym głosem, który sprawił, że Hansard 
zadrżał. - Cały dzień biegałam jak szalona, spotykając się z ludźmi i podejmując decyzje, 
które mogą mieć wpływ na moje dalsze życie. Dzisiejszego wieczoru marzę już tylko o 
relaksie.
      - Muszę przyznać, że ten pośpiech nie wpływa niekorzystnie na twoją urodę ani 
elegancję. Jestem zachwycony.
      - Jesteś bardzo uprzejmy. To twoja zasługa, że mój pobyt w Hongkongu jest taki 
uroczy.
      - Przyjemność po mojej stronie, zapewniam ciebie. Poprośmy kelnera i napijmy się 
wreszcie czegoś.
      Wyciągnęła nad stołem rękę w jego kierunku.
      - Wiele słyszałam o żółci wężowej. Ciekawa jestem, czy to co o niej mówią, jest 
prawdą.
      Hansard wyjął cygarniczkę z ust.
      - A co ludzie mówią?
      - Och, że rozluźnia, że usuwa zahamowania. - Uśmiechnęła się. - Mówią nawet, że 
przedłuża życie.
      Nie chodziło jej o to, co powiedziała i oboje o tym wiedzieli. Hansard uścisnął jej 
rękę. Odtąd mógł sobie pozwolić na większą śmiałość. Podniósł dłoń, a kelner z włosami jak 
wypolerowane drewno oderwał się od gry w Mah-Jongg, aby podejść do ich stolika. Hansard 
ze ściśniętym z podniecenia żołądkiem zamówił żółć wężową. Ręka Yoshiko spoczęła na 
jego, zapach jej perfum i myśli krążące wokół nadchodzącej nocy odsunęły na bok jego 
obawy przed wężami.
      Kelner powrócił z kuchni z czterema małymi filiżankami na tacy i butelką Remy 
Martin. Wtedy, na oczach Hansarda i Yoshiko, podszedł do kredensu, z którego powoli 
wysunął pełnioną szufladę i ostrożnie wyciągnął z niej żywą kobrę długości sześciu stóp. 
Przytrzymał syczącego węża w wyciągaj ręce, mocno ściskając go poniżej rozszerzonego 
kaptura. Podszedł do stolika Hansarda, przydepnął ogon węża i rozciągnął gada na całą 
długość. Kiedy wąż zasyczał głośniej obnażając zęby jadowe, kelner sięgnął do kieszonki 
koszuli i wyciągnął cienki metalowy przedmiot zakończony haczykiem. Przytrzymał przyrząd 
w ustach, a wolną ręką starannie obmacał gada w poszukiwaniu woreczka żółciowego.
      Kiedy go odnalazł, użył metalowego przedmiotu, by zrobić nad woreczkiem 
jednocalowe nacięcie co sprawiło, że kobra zadrżała z bólu i wściekłości. Teraz wąż był 
najniebezpieczniejszy. Kelner rzucił zakrwawiony przyrząd na stół Hansarda, po czym 
dwoma palcami namacał nacięcie i po chwili wyszarpnął z niego wilgotny woreczek z żółcią. 
Wrzucił go do jednej z filiżanek. Ściskając ciągle kobrę poniżej płaskiego kaptura, oddalił się 
z nią od stolika. Drugi z kelnerów rozerwał woreczek i wylał klarowną żółć do następnej 
filiżanki, a potem napełnił ją koniakiem. Skończył, ukłonił się i podszedł do kolegi, 
trzymającego w rękach wijącą się kobrę.
      Yoshiko zanurzyła palec w koniaku z żółcią i powoli oblizała go, patrząc na 
Mansarda. Jeszcze raz zanurzyła palec w filiżance, ale tym razem dotknęła nim ust bankiera. 
Wziął jej rękę w swoje dłonie i pożerając Japonkę wzrokiem oblizał palec podobnie jak ona. 
Wyrwała rękę i zbliżyła filiżankę do ust. Pociągnęła łyk i podała jemu. Trzymała filiżankę w 
rękach, a on ujął jej dłonie, popijając. Hansard wyczuł na wargach delikatny nacisk. Yoshiko 
trzymała filiżankę przy jego ustach, zachęcając, aby wypił więcej. Pożądając jej tak jak od 
dłuższego czasu nie pożądał żadnej kobiety, wypił do końca tę ciepłą i gorzką ciecz, czując 
jak ogień rozlewał się w jego wnętrzu i jak nabrzmiał mu penis.
      Miał zamknięte oczy i nie dostrzegł, kiedy Yoshiko skinęła na trzeciego kelnera, który 
cicho zamknął drzwi wejściowe i stanął tyłem do wejścia. Drugie skinienie na kelnerów przy 
stoliku, a ten który ciągle trzymał kobrę podszedł bliżej.
      Hansard przełknął ostatni łyk koniaku z żółcią, otworzył oczy i uśmiechnął się do 
Yoshiko.
      - Drogi Ianie - wyszeptała, odstawiając filiżankę na bok i biorąc jego ręce w swoje.
      Pochylił się, aby ją pocałować. Nagle, ze zdumiewającą siłą pociągnęła go ku sobie, 
tak że oparł się brzuchem o brzeg stołu zbyt zaskoczony, aby krzyknąć. Zeskakując z krzesła, 
Yoshiko uderzyła go łokciem w prawą skroń, niemal pozbawiając świadomości. Kiedy 
cofnęła się, stoczył się ze stołu i upadł plecami na podłogę, ściskając pulsującą głowę.
      Kelner trzymający dotąd kobrę podszedł i rzucił ją na Hansarda.
      Gad uderzył bez wahania. Szybkim ruchem głowy z rozpostartym szeroko kapturem 
rzucił się do przodu i wbił zęby jadowe w policzek bankiera. Anglik krzyknął i próbował 
odrzucić węża, ale ten zakleszczył się w jego ciele, wstrzykując mu w twarz śmiertelną 
truciznę. Hansard wił się i wykręcał na podłodze, podejmując rozpaczliwe próby, by 
odepchnąć kobrę. Wierzgając nogami przewrócił stolik; filiżanki i butelka koniaku upadły na 
podłogę. Trucizna zadziałała szybko; Hansard jakiś czas bronił się jeszcze, po czym walka 
ustała, a z głębi jego gardła wydobył się przytłumiony okrzyk. Zesztywniał i z ust pociekła 
mu ślina. Potem źrenice powędrowały do góry, rozluźnił się i leżał nieruchomo.
      Wąż zwijał się i rozwijał na piersi i twarzy Hansarda, pozostawiając ślady krwi na 
jego ubraniu.
      Kelner, który wcześniej trzymał kobrę, wyszedł do kuchni i powrócił z grabiami 
ogrodowymi oraz tasakiem do mięsa. Podał grabie koledze i obaj ostrożnie okrążyli węża i 
nieżyjącego człowieka. Sycząc gad odpełznął z ciała Hansarda z kapturem czerwonym od 
krwi, po czym zatrzymał się i unosząc część ciała do góry, kołysał nim na lewo i prawo, 
gotowy do następnego uderzenia. Kelner z grabiami zaatakował pierwszy - metalową ich 
częścią docisnął głowę kobry do podłogi. Natychmiast ten drugi rzucił się do przodu i odrąbał 
kobrze głowę. Uderzenie tasaka było tak silne, że ostrze wbiło się w podłogę.
      Obaj kelnerzy dopadli spiesznie zwłok Hansarda i zaczęli przeszukiwać jego 
kieszenie.
      Yoshiko podniosła torebkę z podłogi i podeszła do drzwi. Zapomniała o 
szabrownikach; jej myśli były już przy drugiej osobie, którą miała jeszcze zabić dzisiejszej 
nocy. Przy drzwiach zatrzymała się i odwróciła. Jej nozdrza rozszerzyły się z niesmakiem, 
kiedy patrzyła jak kelner podniósł głowę zabitej kobry i wrzucił ją do słoja z przezroczystym 
alkoholem. Drugi porąbał gada na jadalne porcje wężowego mięsa.
      W Hongkongu nic nie powinno się marnować.
      Yoshiko doszła do skraju zachodniej dzielnicy, zanim złapała taksówkę. Kierowca 
rozumiał po angielsku, więc z uśmiechem podała mu adres Kathariny Hansard na Victoria 
Peak, otworzyła tylne drzwi i weszła do środka.
      
      *
      
      W sali szermierczej kendo położonej nad sklepem kupca herbaty przy Queen’s Road, 
Todd Hansard klęcząc koncentrował się przed meczami. Miał na sobie ochraniacze do walki, 
ale maska i shinai leżały na macie. Nagle jego oczy rozszerzyły się i cały skurczył się z bólu; 
coś działo się z jego matką całe mile stąd, na Victoria Peak. Głowa odskoczyła mu na bok 
jakby od ciosu w skroń, po czym szybko odbiła do tyłu, jak po uderzeniu gołą ręką w szyję.
      Todd chwycił się za gardło i próbował złapać oddech. Wtedy ból ustąpił. Poczuł żar 
ognia. Wstał szybko, przebiegł przez salę i zniknął na schodach prowadzących w dół. Sensei i 
kilku kendoistów podeszło do okna i spoglądało na ulicę, ale Todd Hansard zmieszał się już z 
gęstym tłumem.
      
      *
      
      Todd, ciągle jeszcze w ochraniaczach do kendo, stał samotnie pod pergolą przed 
domem Hansardów. Pnącza ocieniające to przejście oraz głęboki półmrok skrywały 
płaczącego chłopca. Na tyłach posiadłości Hansardów płomienie objęły już bungalow, 
używany przez matkę jako pracownię rzeźbiarską. Węże wozów strażackich skierowane na 
ten mały płonący dom, wyrzucały z siebie białe łuki wody, widoczne na tle ciemnego nieba.
      Matka Todda znajdowała się w pracowni, a chłopiec wiedział, że została 
zamordowana. Policja, służący i sąsiedzi, którzy szeptali coś o tragicznym wypadku, byli 
oczywiście w błędzie.
      Todd patrzył na wielki, biały dom, którego nie dosięgał ogień, na jego okna świecące 
teraz jasno czerwonym blaskiem. Jej dom.
      - Mamo - wyszeptał.
      Smutek sprawił, że chłopiec skrył się przed ludźmi i lgnął do nocy i cieni. Ze 
zrozumieniem, które stawało się jego przekleństwem, przeczuwał, że nigdy z kimkolwiek nie 
będzie mu dane dzielić smutku po śmierci matki. Był to ciężar, jaki musiał nosić samotnie, 
cierpienie, które go nigdy nie opuści.
      A jednak była w nim świadomość, że cierpienie i śmierć są nieodłącznie przypisane 
do życia. Odrzucenie ich oznaczało równocześnie odrzucenie życia.
      
      Głębsza mądrość torowała sobie drogę w świadomości Todda. Mówiła mu o mujo, 
nietrwałości odnajdywanej we wszystkim. Cokolwiek żyło i znajdowało się pomiędzy niebem 
i ziemią, było narażone na choroby, starzenie się i śmierć, na nieuniknioną nieubłaganą 
zmianę. Samuraj musi pamiętać o mujo i być silnym. Całe życie było przygotowywaniem się 
na śmierć. Każdego dnia swojego życia wojownik musi kontemplować mujo.
      
      Todd Hansard jednak był jeszcze chłopcem, żyjącym po części w świecie dorosłych, a 
po części w zasięgu pradawnego przeznaczenia, które zdawało się nad nim panować. Miłość 
matczyna dawała nadzieję, że któregoś dnia będzie mógł oszukać swój los. Teraz matka nie 
żyła, a Todd czuł się opuszczony. I to właśnie chłopiec, a nie wojownik, upadł na kolana 
szlochając, owładnięty bólem, który trwale stał się jego udziałem.
      

ROZDZIAŁ SIÓDMY
      
      
      Zmęczony i nie ogolony DiPalma ostrożnie wybierał drogę pośród poczerniałych ruin, 
będących niegdyś pracownią Kathariny Hansard. Stojąc na trawie patrzył przez ramię na 
wypalony komin, na żelazne rzeźby powykręcane i potopione przez gorąco, na zwęgloną, 
nasiąkniętą wodą kanapkę. Po kilku sekundach odwrócił się do przodu i spojrzał w dół na 
jakiś przedmiot przyciągający jego uwagę. Binokle leżące w kałuży ze strzaskanymi szkłami i 
oderwaną rączką. Niegdyś własność Kathariny.
      Podniósł uszkodzoną oprawkę i trzymając laskę pod pachą owinął binokle w 
chusteczkę i włożył je do kieszeni. Z oczami osłoniętymi od słońca lustrzanymi okularami, 
DiPalma przeszedł do Todda stojącego pod cyprysem, kilka jardów dalej. Nigdy dotąd nie 
przeżył podobnego rozczarowania. Co u diabła należało robić, gdy tak naprawdę nie było nic 
do zrobienia?
      Pod drzewem ojciec i syn stanęli obok siebie. Todd ignorował DiPalmę i 
nieprzerwanie patrzył w wypalony bungalow. Był wyższy niż Frank sobie wyobrażał i miał w 
twarzy coś z urody Kathariny oraz najdziwniejsze w świecie oczy. Jedno niebieskie, drugie 
fioletowe. Każde żywe i pełne głębokiej barwy, o spojrzeniu tak kłującym jak sople lodowe. 
Katharina pisała o jego inteligencji, zainteresowaniach kendo i kulturą japońską, a nawet o 
posiadanych przezeń niezwykłych siłach duchowych. W ostatnich listach o Toddzie 
posługiwała się słowem odmienny.
      Kiedy wcześniej tego dnia spotkali się po raz pierwszy, DiPalma przekonał się jak 
bardzo trafne było to określenie. Fakt, że nie zdołał uratować Kathariny, wywołał u niego 
przypływ poczucia winy za śmierć jego żony, Lynn, i wprawił DiPalmę w stan depresji i 
cierpienia. Oczekiwał, że Todd będzie równie przygnębiony i zasmucony dwiema śmierciami. 
Tymczasem Frank zobaczył spokojnego, opanowanego chłopca, bez śladu płaczu, który 
chłodno podał mu rękę i zwracał się do niego „sir”. Czy były to skutki szoku, czy też chłopiec 
próbował w jakiś sposób naśladować tak uwielbianych przez niego samurajów? Bez względu 
na przyczynę, opanowanie Todda było niepokojące. I z pewnością odmienne.
      Na lotnisku Kai Tak, DiPalmę odebrał Roger Tan, agent chińsko-amerykańskiej DEA, 
poznany niegdyś w Nowym Jorku, z którym tam potem pracował, a który teraz przebywał w 
Hongkongu. Roger przeprowadził go szybko, bez sprawdzania bagażu, przez kontrolę celną i 
paszportową, po czym wziął na bok i powiedział o Katharinie i Ianie Hansardach. DiPalma 
przyjął wiadomość bez słowa. Roger Tan wiedział, że teraz musi zostawić go samego.
      Podszedł do stoiska z gazetami, kupił „International Herald Tribune” i zaczął czytać 
strony poświęcone wydarzeniom sportowym. Piętnaście minut później, z głową ciągle zakrytą 
gazetą usłyszał jak DiPalma powiedział:
      - Chodźmy.
      Tan, który wiedział o Katharinie Hansard i Franku, zauważył, że DiPalma przed 
chwilą płakał. Dostrzegał w jego twarzy gniew i poczucie winy i widział, jak ten wielkolud 
walczył ze sobą. Śmierć Kathariny mogła go pchnąć do wojny z innymi. Tan był zadowolony, 
że nie należał do potencjalnych przeciwników.
      W samochodzie przede wszystkim mówił Roger. Był to mężczyzna mający niewiele 
ponad trzydzieści lat, niski, barczysty, z okrągłą chłopięcą twarzą i doskonałymi zębami, 
które czyścił kilka razy na dzień. Od dziesięciu lat był agentem federalnym do walki z 
narkotykami i uważał, że agencja wstrzymywała jego awans, ponieważ był Chińczykiem i 
ożenił się z białą kobietą. Lubił rozpowszechniać szkodliwe lub niepochlebne plotki o swoich 
przełożonych. Był także wśród znajomych DiPalmy jedynym Amerykaninem chińskiego 
pochodzenia, który wierzył, że jest przykładem reinkarnacji, mówił o swym ponownym 
wcieleniu i głosił oryginalną teorię, że Jezus ożenił się, założył rodzinę i przebywał kiedyś w 
Chinach.
      Roger Tan miał rację, że był ofiarą fanatyzmu. Jego przejawów nie należało jednak 
szukać w DEA, ale wśród Brytyjczyków z oddziałów policyjnych Hongkongu, którzy mieli 
rasowe uprzedzenia do pracy z Chińczykami. Z tego też powodu Waszyngton nie spieszył się 
z wysyłaniem do tej kolonii Amerykanów pochodzenia chińskiego pracujących dla agencji. 
Nieszczęśliwie dla Rogera, DEA potrzebowała informacji o azjatyckich przemytnikach 
narkotyków i wysłała go na Daleki Wschód.
      Roger Tan był dobrym agentem, ale był także człowiekiem próżnym, który od swoich 
przełożonych i współpracowników domagał się ciągłych pochwał i stawał się nieznośny jeśli 
ich nie otrzymywał. Frankowi nie udało się go przekonać, że niezależnie od rasy, bezczelność 
i brak ogłady jeszcze nikomu nie pomogły w karierze stróża prawa. Na koniec DiPalma uznał, 
że lepiej było, gdy Roger narzekał, niż gdyby nie miał nic mówić o sobie.
      Kiedy samochód wyjechał z lotniska, DiPalma zadecydował:
      - Nie jedziemy do hotelu. Zabierz mnie do Hansardów.
      Po długiej chwili dodał:
      - Zatelefonowała do mnie dwa dni temu. Mówiła, że się boi. Prosiła, żebym przyjechał 
najszybciej jak tylko mogę.
      - Tak mi się zdawało, jest dokładnie tak, jak myślałem. Wiesz, że Ling Shen nie 
zapomniał swojej obietnicy. W czasie, kiedy samolot lądował, wiedział już o twoim 
przylocie. Założę się o miesięczną pensję, że ktoś w odprawie celnej albo paszportowej 
pracuje dla niego i powiedział mu, że przybywasz do Hongkongu.
      DiPalma zignorował przypomnienie o wyroku śmierci, wiszącym nad nim w kraju, w 
którym obietnice były zawsze dotrzymywane.
      - Dlaczego wszystkim wydaje się, że jej śmierć była przypadkowa?
      - Dowody na to wskazują. Robiła metalową rzeźbę i używała do tego palnika 
acetylenowego. Gaz i ogień, sam pomyśl. Są duże szanse, że coś mogło pójść nie tak, 
szczególnie jeśli paliła.
      - Ona nie paliła.
      - Nie możesz być tego pewien. Nie widziałeś jej od jedenastu lat.
      - Katharina była pielęgniarką. Napatrzyła się na ludzi umierających na raka płuc i nie 
mogła tego zapomnieć. Nienawidziła zapachu tytoniu, a nie należała do ludzi, którzy łatwo 
zmieniają zdanie. Co z Hansardem?
      Roger Tan spojrzał z ukosa. Rozmowa o Hansardzie była dla niego szansą 
poplotkowania i popisania się.
      - Znaleźli frajera w Kowloon, z twarzą do ziemi w Yuamato Harbour. To terytorium 
zamieszkane głównie przez nielegalnych imigrantów. Żyją tam jak świnie, mówię ci, to 
gorsze niż jakiekolwiek slumsy w Stanach i dwa razy bardziej niebezpieczne. Mają tam te 
pływające burdele, jeśli zależy ci na taniej nocy, ale nie polecam. Większość z nich to małe 
sampany, które nie przestają się kołysać, kiedy odwalasz robotę. Nie ma dnia, żeby nie 
obrobili tam jakiegoś faceta albo kogoś nie zamordowali. Portfel i biżuteria nie były jedynymi 
rzeczami, które zabrali Hansardowi. Zdjęli z niego spodnie i buty. Rozumiesz, dno.
      - Jad kobry - powiedział DiPalma. - Czy to jest sposób rozstrzygania sporów w 
Hongkongu?
      Roger Tan zachichotał.
      - Człowieku, każdy sposób jest dobry w Hongkongu. To cholernie nieprawdopodobne 
miasto. Nie dziwi mnie już nic co tu się dzieje. Spójrz, ci ludzie zamieszkujący łodzie nigdy 
ich nie opuszczają. Hodują różne zwierzęta. Być może ktoś miał kobrę. Gliniarze mówili mi, 
że jad spowodował taką opuchliznę, iż Hansard wyglądał jak balon na paradzie. Twarz 
nabrzmiała, sina, skóra porozrywana. Człowiek idzie tam, aby się zabawić, a kończy jako żer 
dla kobry. Cholernie zabawne, jeśli się o tym pomyśli.
      DiPalma spoglądał przez szybę samochodu na diabelskie koło w lunaparku Kai Tak.
      - Wydawałoby się, że taki gość jak Hansard wiedział, że nie należy przechadzać się po 
Yuamatei. Kiedykolwiek, a co dopiero samotnie i po nocy.
      - Dużo wiem o tym kraju - chełpił się Tan. - I mówię ci, starzy chłopcy wiedzieli, jak 
prowadzić sprawy. Mówię o Dżingis-Chanie. Nikczemny głupiec, ale sprawił, że kraj był 
bezpieczny. Mówiono, iż dziewica z workiem złota mogła spokojnie przewędrować Chiny z 
jednego końca na drugi. - Obnażył zęby w uśmiechu. - Oczywiście, nie ma żadnych 
doniesień, czy jakaś dziewica rozpoczęła i zakończyła taki marsz, ale do diabła z tym. Frank, 
Ian Hansard był łasy na kobiety. Wiem, co mówię. Tylko wschodnie. Ani białe, ani czarne, 
ani w kratkę. Wyłącznie orient. Więc może miał coś szczególnego dla siebie w Yuamatei.
      DiPalma wolno obrócił głowę i rzucił Rogerowi ciężkie spojrzenie. Tan, patrząc ciągle 
na drogę, czuł na sobie wzrok byłego detektywa. Po minucie przestał przygryzać wargi i 
westchnął.
      - W porządku, w porządku. Więc został zabity gdzie indziej, przewieziony na drugą 
stronę portu i wyrzucony. Goguś z jego pozycją nie wystawia dupy, polując na bimbo w 
sąsiedztwie, które jest gorsze niż Newark i Detroit razem wzięte.
      Tan skręcił w lewo na Lion Rock Road, zwalniając z powodu tłumu Chińczyków, 
którzy przychodzili tu co dzień robić zakupy na targu miejskim Kowloon, olbrzymim 
skupisku straganów. Większość z tego, co powiedział o śmierci Hansarda było prawdą i 
postanowił to udowodnić.
      - Wiem co mówię, jeśli chodzi o ludzi mieszkających na łodziach. Jeżeli widzieli 
cokolwiek, co przydarzyło się Hansardowi, nigdy o tym nie usłyszymy. Tak jak mówiłem, to 
obcokrajowcy przybywający nielegalnie z kontynentu, bez dokumentów, bez wiz, bez 
niczego. Ostatnią rzeczą, której pragną, to rozmowa z policją. Mówiłeś, że Katharina Hansard 
obawiała się czegoś, że prosiła cię o przyjazd do Hongkongu.
      DiPalma opuszkami palców obu rąk przetarł zmęczone oczy.
      - Dlaczego zajmowałeś się Hansardem?
      - Nic ci nie umknie, co?
      - Wiesz dużo o jego śmierci. Jad kobry, wygląd twarzy, co zabrano z ciała. Sam 
powiedziałeś, że Hansard nie miał portfela, żadnego dowodu tożsamości i niewiele też 
pozostało z jego twarzy. Myślę, że z jakiegoś powodu byłeś nim zainteresowany, a 
zakończyłeś na pomocy przy identyfikacji zwłok. Hongkong jest miastem dla człowieka 
energicznego,  gra idzie o to, by wzbogacić się najszybciej jak tylko można. To miejsce jest 
zwariowane na punkcie pieniędzy. A Ian Hansard siedział na pieniądzach. Ponieważ on i 
Katharina zginęli w tym samym czasie - co za diabelski zbieg okoliczności - chciałbym, abyś 
powiedział mi o Hansardzie i jego biznesie.
      - To twój kłopot, Frank. Nie wydajesz się skłonny, aby mi powiedzieć co ciebie gnębi. 
Okay. Hansard był przewodniczącym zarządu oraz dyrektorem naczelnym „Eastern Pacific 
Amalgamated Limited Bank”. W Hongkongu jest prawie pięćset różnych banków, a 
„Eastern” jest jednym z największych. Ma swoje oddziały w ponad sześćdziesięciu krajach. 
Hansardowi nieźle się żyło z „Eastern” i nie interesował się specjalnie jak to się działo.
      - A więc wybielał pieniądze. Dla kogo?
      - Dla wszystkich. Na początek dla chińskiego półświatka tu i na kontynencie. Chiu 
Chau korzystały z niego, co Hansardowi nieźle się opłacało, gdy w handlu narkotykami 
dochodziło do jakiejś transakcji. Syndykaty Chiu Chau w Hongkongu, nazwane tak od 
dialektu używanego w południowych Chinach, od ponad stu lat kontrolowały większą część 
przemytu narkotyków w Azji. To Chiu Chau, chronione przez polityków południowego 
Wietnamu i wyższych wojskowych, rafinowały i rozprowadzały bardzo silną heroinę numer 
cztery, która wpędziła w nałóg dwadzieścia tysięcy amerykańskich żołnierzy w południowo-
wschodniej Azji. Stopień czystości heroiny sprzedawanej na ulicach amerykańskich rzadko 
przekracza dwa procent. Stopień czystości „cztery” mieścił się w skali od osiemdziesięciu do 
dziewięćdziesięciu dziewięciu procent. Chronione w Hongkongu przez czołowych 
przedstawicieli rządu, Chiu Chau kontrolowały także większość świata przestępczego kolonii. 
Istniały tu również inne tajne stowarzyszenia wraz z kryminalnymi klanami i gangami, ale 
żadne z nich nie dorównywały Chiu Chau bogactwem, władzą i skutecznością bezwzględnego 
działania. Struktura Chiu Chau owiana była tak ścisłą tajemnicą, że nazwiska czołowych 
sześciu przywódców nie były nikomu znane.
      - Co wiesz o „Wielkim Kręgu” i „Czerwonych Strażnikach”? - zapytał DiPalma.
      -„Wielki Krąg” był chińskim syndykatem zbrodni w Szanghaju - odpowiedział Roger. 
- Udało mu się przeprowadzić kilka dużych napadów na banki i handlarzy alkoholem w 
kolonii, potem zainwestował pieniądze w nieruchomości, towarzystwa handlowe, lokale 
rozrywkowe, domy publiczne i narkotyki. Chodziła nawet plotka, że „Wielki Krąg” jest 
właścicielem kilku miejscowych banków. A co do „Czerwonych Strażników”, którzy popadli 
w niełaskę na kontynencie po śmierci Mao, wiadomo było, że niektórzy z nich przeniknęli do 
Hongkongu i wykorzystywali swoje wyszkolenie wojskowe w spektakularnych napadach na 
banki i przy lukratywnych kidnapingach. Policja w Hongkongu wyłapała wielu z nich, ale nie 
wszystkich. Dla Hansarda istniało tylko jedno zmartwienie, czy mogłeś mu zapłacić. 
Wszystko, co przechodziło przez jego ręce było obciążone jednym procentem. Normalne 
przelewy. Przelej pieniądze z jednego rachunku na drugi, z jednej firmy do innej albo z 
jednego banku do drugiego, z jednego kraju do drugiego. I z powrotem. Jezu, mówię ci, po 
tym wszystkim nikt nie wiedział, gdzie są pieniądze. A to była zaledwie część tego, w czym 
Hansard siedział. Facet był też poważnie zaangażowany w szpiegostwo gospodarcze. 
DiPalma przestał przecierać oczy.
      - Kto stoi za „Eastem”?
      Tan roześmiał się.
      - Próbował mnie ogłupić. Myślę o Hansardzie, który udawał, że „Eastern” jest 
angielskim bankiem. Portret królowej na ścianie w biurze, brytyjska flaga w holu, kobzy 
grające przed bankiem. I każdego popołudnia ciasteczka serwowane urzędnikom w sali 
konferencyjnej. Niezły dowcip, właścicielem „Eastern” jest człowiek o nazwisku Zenzo 
Nosaka.
      Oczy DiPalmy zwęziły się tak, że pozostała zaledwie szparka.
      - Jestem pewien, że słyszałeś o Nosace – powiedział Tan. - Ten starzec ma forsy jak 
lodu. Mamy jego fotografię z Hansardem. Parę tygodni temu Hansard pojechał do Aberdeen 
na spotkanie w interesach, zorganizowane na „Kitaro”, jachcie Nosaki. To było w czasie 
wyścigów łodzi-smoków. Mieliśmy w tłumie paru ludzi z teleobiektywami, ale żeby mieć 
pewność, posłaliśmy helikopter policyjny, który zatrzymał się w powietrzu nad jachtem i 
zrobił im razem parę zdjęć. Hansard związał się z przemytnikami, więc liczyliśmy, że nam się 
uda.
      - Udało się?
      - Jasne, zrobiliśmy zdjęcia Hansardowi ze znanymi chińskimi i europejskimi 
trafikerami.
      - I z Nosaką?
      - I z panem Zenzo Nosaką.
      - Wspomniałeś coś o szpiegostwie przemysłowym.
      - Tak. Widzisz, Hansard mógł prowadzić swój mały biznes na boku tak długo, jak 
długo dbał o interesy Nosaki. Oznaczało to, że musiał wykradać sekrety firmom. Musiał 
również wybielać i rozprowadzać pieniądze Nosaki wykorzystywane na łapówki i nagrody. 
Oczyszczał także forsę dla prawicowych przyjaciół Nosaki spoza Japonii. Nie chodziłem 
wcale za tym zasranym szpiegostwem przemysłowym. Po prostu natknąłem się na nie i 
uwzględniłem to w swoim raporcie.
      - Miałeś szczęście - powiedział DiPalma. - Prześledziłeś drogę pieniędzy za narkotyki 
i dotarłeś do Hansarda, a to zaprowadziło cię do Nosaki. Nie zawal sprawy. Możesz nawet 
awansować.
      - No pewnie. Jak piekło zamarznie do jutra rana.
      - Zastanawiam się, jak można wykorzystać bank do wyłapywania sekretów w 
interesach.
      Tan ustawił samochód w kolejce do przeprawy promowej, która miała ich przerzucić 
przez port na wyspę Hongkong.
      - Do cholery, to proste. Bank zawsze otrzymuje podania o pożyczki. Pierwszą rzeczą, 
jaką robią jest rozpoznanie kredytowe. Od razu wiedzą wszystko, co chcą o tobie wiedzieć. 
Jeśli teraz zdarzyło ci się pracować w odpowiedniej firmie i masz dostęp do poufnych 
informacji, być może układ zostanie zawarty. Dostarczysz informację, masz pożyczkę.
      - A może nie będziesz jej nawet musiał spłacić.
      Tan wzruszył ramionami.
      - Sekretarka potrzebuje pieniędzy na operację swojej matki, więc przekazuje notatki z 
bardzo ważnego spotkania. Facet w wydziale badawczym chciałby mieć nowy samochód 
sportowy, więc udostępnia informacje, które powinny być ściśle tajne, a które dotyczą 
nowego produktu. Młody wiceprezes chciałby zabrać dziewczynę do Bangkoku, więc 
dokonuje nagrania konferencji dotyczącej sprzedaży i przekazuje taśmę. Sam widzisz, że 
można to zrobić na tysiąc sposobów, szczególnie jeśli bank wie, że zależy ci na pieniądzach, a 
komu teraz nie zależy. Wiesz, jak trudno jest w dzisiejszych czasach dostać kredyt? 
Obserwujesz ostatnio oprocentowanie? Cholera. Nosaka miał świetny pomysł.
      - Czy to Hansard był odpowiedzialny za zbieranie dla niego tych informacji?
      Samochód powoli posuwał się do przodu, potem stanął.
      - Z całego świata. Ponad sześćdziesiąt oddziałów. Super-siatka szpiegostwa 
przemysłowego. Prawdziwy dynamit, a ja tego nie zauważyłem.
      - Kto jest w zarządzie?
      - Grube ryby. Bardzo grube ryby. Mające wsparcie w byłych wojskowych 
amerykańskich. Generałowie, admirałowie, Pentagon, Departament Obrony oraz ludzie z 
wywiadu. Paru wojskowych z Europy. Przynoszą ze sobą ciężkie miliony do „Eastern”.
      - Skąd pochodzą te pieniądze?
      - Handel bronią, prywatne wojny, kosztowne i brudne sztuczki, sprzedaż narkotyków. 
Pieniądze, które nie powinny tyć z nikim łączone. Nie zapominajmy o omijaniu podatków i 
paru innych numerach, jakie te rekiny wykręcają i o których nie mogą się dowiedzieć banki 
amerykańskie.
      Roger wprowadził samochód na pokład promu i wyłączył silnik.
      - Powiedzmy sobie jasno, że Hansard i Nosaka siedzą na pięćdziesięciu milionach 
czyichś brudnych dolarów. Co oni robią? Inwestują je na giełdzie albo w obligacje, tylko na 
przeciąg nocy. Z rana wycofują pieniądze z oprocentowaniem za pięćdziesiąt milionów, co 
stanowi niezły zysk. Teraz pieniądze wracają na legalne konto i wszyscy są szczęśliwi.
      - Tak właśnie zrobili.
      - Zgadłeś stróżu prawa. Robili to kilka razy w roku nie więcej. Czekaj, aż w „Eastern” 
pojawi się kupa pieniędzy, zainwestuj na jedną noc i stań się bogaty. Dało im to mnóstwo 
pieniędzy przeznaczonych dla zarządu i chłopcy byli szczęśliwi.
      - Współudział w zarządzaniu „Eastern” daje Nosace pewne, bardzo szczególne, 
kontakty w Waszyngtonie. Zręczne. Bardzo zręczne.
      - Kongres, Pentagon, CIA. Czego więcej ci potrzeba? Dorzuć Londyn, Paryż, Bonn. 
Pamiętasz tych Europejczyków? No i masz człowieka z wielkimi koneksjami. - Roger Tan 
strzelił palcami. - Nie powiedziałem ci. Facet, któremu parę lat temu siedziałeś na karku, 
Sally Verna, też jest w zarządzie.
      DiPalma przyjął tę rewelację chrząknięciem. Bez niespodzianek. Pewne wiadomości 
od Rogera na temat „Eastern” pozwoliły DiPalmie ułożyć mozaikę. Sally Verna zasiadał w 
zarządzie, a Ian Hansard był jego wtyczką. Hansard wiedział o związku swojej żony z 
DiPalmą. Od niej dowiedział się, że Frank wybierał się do Hongkongu. Zadzwonił więc do 
Verny, który zrozumiał, że ma dla siebie posłańca.
      - Co wiesz o „Przymierzu Krwi”? - zapytał DiPalma.
      - Pieprzeni szaleńcy. Zupełnie powariowali. Pojawili się znowu i robią kłopoty. 
Policja tokijska wysłała do nas teleks. Chcieli wiedzieć, czy mamy coś na temat ewentualnego 
handlu narkotykami organizowanymi przez „Przymierze” dla zdobycia pieniędzy na broń. 
„PLO”, „Czerwone Brygady”.  To wszystko ich robota. Nie mogliśmy im pomóc. Nie wiemy 
z czego tamci żyją, ale na pewno nie z narkotyków. Domyślam się, że dostają forsę z Japonii, 
od facetów takich jak Nosaka i od innych prawicowych lizusów. Na marginesie, z tego co 
słyszę „Przymierze” nie używa pistoletów.
      Wszystko sprowadzało się do Nosaki, pomyślał DiPalma. Śmierć Kathariny. Śmierć 
jej męża. „Przymierze Krwi”, „Eastern Pacific Amalgamated Limited Bank”, Sally Verna 
oraz zbiór obciążających informacji na temat jednego z najbogatszych i najpotężniejszych 
ludzi na świecie.
      Roger Tan powiedział:
      - Co zamierzasz zrobić z tym Ling Shenem?
      - Daj sobie z nim spokój. Chcę, żebyś mi zdobył nazwiska członków zarządu 
„Eastern” i głównych udziałowców. Również listę krajów, w których ma swoje filie.
      - Myślisz, że Nosaka miał coś wspólnego z morderstwem Hansarda?
      - Tak. - DiPalma ścisnął mocniej swoją laskę. - Jest też w jakiś bliżej nieokreślony 
sposób zamieszany w śmierć Kathariny. Oboje zostali sprzątnięci w pośpiechu i 
prawdopodobnie z tego samego powodu. Nosaka. To na niego będę musiał zwrócić uwagę.
      Prom wpłynął do przystani Star Ferry Terminal. Roger włączył silnik.
      - Wszystko to spadło na chłopca, stracił od razu oboje rodziców. No tak, ale 
przynajmniej ma ciebie, to powinno mu pomóc. Biedne dziecko. Jest na paru zdjęciach, które 
zrobiliśmy tego dnia na „Kitaro”. Zemdlał czy co. Pewnie z gorąca. Musieli poprosić doktora 
Nosaki, żeby go ocucił. W tym mieście jest cholernie gorąco.
      
      *
      
      Na terenie rezydencji Hansarda Frank DiPalma poczuł, że w południowym upale lepi 
się od potu, rozpiął więc marynarkę i rozluźnił krawat. Najchętniej schroniłby się w cieniu 
cyprysu rosnącego za nim, ale musiałby wówczas oddalić się od Todda. Z drzewa dochodziły 
głosy srok i kani, ukazujących się pomiędzy zielenią. Wydawało się, że upał im nie dokucza.
      Słyszał teraz, choć nie mógł go dostrzec, odgłosy tramwaju Peak, którego linia 
przebiegała za pobliskim laskiem bambusów i sosen. DiPalma dotknął kieszeni marynarki, 
gdzie spoczywały resztki binokli należących niegdyś do Kathariny. Bardzo zapragnął się 
czegoś napić.
      Rzut oka przez ramię na dom pozwalał stwierdzić, że Roger Tan był ciągle wewnątrz i 
telefonował do biura. Pośpiesz się Roger. Nie zostawiaj mnie tutaj samego. Todd nie był 
nastawiony ani wrogo, ani przyjaźnie. Ale DiPalma wiedział z całą pewnością, że Todd mu 
nie wybaczy, ani też nie pozwoli, by on sam sobie wybaczył. Czy nadszedł czas przejęcia 
odpowiedzialności za chłopca? Co robić?
      DiPalma przestał czuć się ojcem, kiedy jego trzyletnia córka została zabita przez 
handlarza narkotyków. Ale przeszłość powróciła do niego i znowu był ojcem, zmuszonym, by 
dać z siebie to co najlepsze. Teraz, kiedy Katharina nie żyła, a Todd pozostał samotny, po 
prostu nie miał wyboru.
      Upał przypomniał DiPalmie jak umierała Katharina. Zamknął oczy. Nie było 
straszliwszej śmierci niż spalenie żywcem.
      - Moja matka nie żyła już, kiedy wybuchł ogień - powiedział Todd.
      DiPalma otworzył oczy.
      - Co powiedziałeś?
      - Ona nie cierpiała, sir. - Głos chłopca miał ślady akcentu angielskiego. Zachowywał 
się oficjalnie, okazując dobre wychowanie. Przez parę sekund DiPalma miał dziwne 
przeczucie, że Todd odgadnął jego myśli.
      - Nigdy nie przestała ciebie kochać - powiedział chłopiec. - Wiedziała, że 
przybędziesz. To ją napawało nadzieją.
      DiPalma zmusił się do uśmiechu.
      - Miło to usłyszeć. Przy okazji, zrób mi przysługę i mów mi Frank. Nic poza tym nie 
ma sensu. Nie byłem dla ciebie ojcem, a mówienie „Mr DiPalma” jest zbyt oficjalne.
      Todd skinął głową.
      - Jak sobie życzysz.
      - Twoja matka powiedziała, że jesteś odmienny. Wspomniała coś o mocach 
umysłowych.
      Todd zmarszczył brwi.
      - Czasami widzę różne rzeczy. Kiedy indziej wydaje mi się, że jestem zupełnie 
normalny. Jak inni chłopcy.
      - Nie jest ci łatwo nawiązać kontakt z kolegami lub nawet z większością dorosłych, 
prawda?
      Todd uśmiechnął się.
      - Nie, sir, nie jest łatwo. Nie zawsze można powiedzieć ludziom, co się myśli. 
Szczególnie, jeśli nie jest się pewnym tego, co się widzi. Czy jasno się wyrażam?
      - Doskonale. Chcę, żebyś opowiedział wszystko, co mnie dotyczy. Nie czuj się 
osaczony albo zaniepokojony. Bądź szczery. A ja odwzajemnię ci tym samym.
      - Wiem, że tak będzie, sir. To znaczy, Frank.
      DiPalma zrobił krok w kierunku syna.
      - Todd, powiedziałeś, że wtedy, gdy dom stanął w płomieniach twoja matka już nie 
żyła. Jak możesz być tego pewien?
      Chłopiec zawahał się i spojrzał na drzewo cyprysowe, a potem na DiPalmę.
      - Obiecałeś być szczery, prawda?
      - Zawsze. Widziałem to, sir. Widziałem to w moich myślach. Czułem także. 
Uderzenie w głowę i gardło.
      DiPalma przyglądał się synowi. Todd wykorzystał szansę i powiedział prawdę. 
Zaryzykował, że zostanie wyśmiany. Od jego reakcji zależało teraz, czy dojdzie między nimi 
do porozumienia, czy też oddalą się od siebie na zawsze.
      - Todd, czy widziałeś kto to zrobił?
      - Nie widziałem, ale wiem. Czuję obecność. 
      DiPalma odczekał, aż Todd się zastanowi. Potem chłopiec Powiedział: 
      - Kunoichi. 
      - Kobieta ninja.
      - Tak, sir. Czułem, że to była kobieta, jedna kobieta. 
      -Todd, twoja matka nie paliła papierosów, prawda? 
      - Nie, sir. Nienawidziła papierosów. Wiele razy próbowała odzwyczaić ojczyma, ale 
jej się nie udało.
      - Dziękuje, Todd. A na imię mi Frank, pamiętasz?
      Chłopiec uśmiechnął się po raz pierwszy.
      - Bardzo przepraszam. Postaram się zapamiętać.
      DiPalma położył rękę na ramieniu Todda. Czuł się niezręcznie, ale wydało mu się to 
rzeczą naturalną.
      - Nie myśl o moim imieniu. Zwracano się już do mnie dużo gorzej niż „sir”. Jeśli 
zapomnisz, świat się od tego nie zawali. Co myślisz o samotnym spaniu w tym pustym domu?
      Chłopiec posmutniał.
      - Tak myślałem - powiedział Frank. - Czułbym to samo. Może pojedziemy do mojego 
hotelu? Odświeżę się i możemy jeszcze trochę porozmawiać, jeśli chcesz. Jeżeli nie masz 
ochoty, w porządku. Nie musisz. Prawdą jest, że ja też nie czuję się specjalnie skory do 
rozmowy.
      Chłopiec znowu uśmiechnął się do niego. Jeden punkt w bitwie o serca i umysły, 
pomyślał DiPalma. Ale z nowych prawd wyrastały nowe wątpliwości. Ciągle było jutro, 
następny tydzień, kolejna godzina. Każdy dzień oznaczał przebywanie z jedenastoletnim 
chłopcem, którego poznał dopiero przed godziną. Sytuacja wymagała czasu, aby się z nią 
oswoić.
      Szli razem w kierunku domu, a gdy byli już blisko, z ulicy do rezydencji skręciła jakaś 
limuzyna i wjechała na kolisty podjazd. Roger Tan wyszedł z werandy i przyłączył się do 
DiPalmy i Todda stojących na trawniku. Samochód zatrzymał się, a krzepki Japończyk z 
krótko przystrzyżonymi włosami i w ciemnych okularach wysiadł zza kierownicy i otworzył 
tylne drzwi. Z wnętrza wychylili się w ich kierunku dwaj mężczyźni i kobieta. Frank DiPalma 
zacisnął szczęka a jego oczy stały się nieprzejednane. Było to spojrzenia którego Roger Tan 
nie lubił.
      Pierwszy wysiadł z limuzyny Kon Kenpachi. Drugi był Geoffrey Laycock, 
dziennikarz brytyjski. Za nimi ciągle jeszcze ociągała się kobieta. Najpierw Jan Golden 
poprawiła na nosie ogromne okulary słoneczne, które zakrywały część jej twarzy i spojrzała 
na DiPalmę. W końcu wyszła z samochodu, spuściła oczy i stanęła za Kenpachim.
      Uśmiechnięty Kenpachi zawołał:
      - Todd!
      Chłopiec stanął na baczność jakby oczekiwał rozkazu, co nie spodobało się DiPalmie. 
Kiedy reżyser spojrzał na byłego detektywa, jego uśmiech zniknął. Wtedy ponownie zwrócił 
się do Todda i uśmiech pojawił się znowu. Podali sobie ręce, a DiPalma, nagle zazdrosny, 
zrozumiał, że musieli się już spotkać wcześniej. Wiedział też, że nie życzy sobie obecności 
Kenpachiego w pobliżu swojego syna.
      Rozmawiając z DiPalmą, Kenpachi patrzył na Todda.
      - Rozumiem, że jest pan naturalnym ojcem chłopca.
      - To prawda - odpowiedział DiPalma.
      - On i ja robimy niezłe postępy, czyż nie Todd? Chłopiec, jak zahipnotyzowany 
odpowiedział: 
      - Tak.
      - Poznaliśmy się którejś nocy na przyjęciu u jego ojczyma i odtąd spotykamy się 
codziennie. Pierwszy starałem się mu pomóc po tej strasznej śmierci obojga rodziców. Mam 
nadzieję - dodał, zwracając się do chłopca - że przyjedziesz do mnie do zamku Ikuba, tak jak 
się umówiliśmy, prawda, Todd?
      DiPalma postąpił krok do przodu.
      - Ja zadecyduję, czy Todd pojedzie dokądkolwiek.
      Kenpachi przyglądał się przez moment DiPalmie. 
      - Ach tak, w końcu naturalny ojciec raczył się pojawić. I oczywiście wtedy, kiedy inni 
śpią.
      Zanim DiPalma zdążył odpowiedzieć, Geoffrey Laycock ruszył do przodu z 
wyciągniętą ręką.
      - Drogi chłopcze, to bardzo miło spotkać cię znowu. Ile to lat temu? Dziesięć? Całe 
stulecia chyba, odkąd widzieliśmy się po raz ostatni, a ty się nic nie zmieniłeś. Nie masz 
przypadkiem portretu Doriana Graya wiszącego nad kominkiem?
      Geoffrey Laycock, korespondent kilku londyńskich gazet miał dobrze po 
pięćdziesiątce i mieszkał w Hongkongu od końca wojny. Był niskim, brzuchatym, 
zniewieściałym i niezwykle bystrym człowiekiem z różową, kanciastą twarzą i rzednącymi, 
białymi włosami czesanymi na bok przez całą głowę. Sam siebie określał jako pobożnego 
tchórza i podobało mu się składanie obraźliwych oświadczeń, a potem wykręcanie się od 
nich. Nerwowa witalność Laycocka męczyła DiPalmę.
      Laycock nosił muszkę w kropki, złoty medalion w kształcie pączka kwiatu 
zawieszony na szyi na złotym łańcuszku, spodnie z zaszewkami i spiczaste buty. Często miał 
pod ręką ręcznie malowany, bambusowy wachlarz. Postukał nim DiPalmę po piersi i z brwią 
uniesioną ku górze przyglądał się uważnie temu rosłemu mężczyźnie.
      - Muszę powiedzieć, Francis, że z upływem lat robisz się coraz bardziej męski. 
Niczego sobie. Niczego. Widzę w jaki sposób kobiety patrzą na ciebie, jak wygłodniały 
wegetarianin na stek. A skoro już mówimy o pięknych ludziach, przeprowadzałem właśnie 
wywiad z tymi dwojgiem po moich obu stronach, kiedy nagle zdecydowali się go przerwać, 
aby przyjechać tutaj popatrzeć na twojego syna, Todda. On ma wspaniałe oczy, ten nasz 
Toddi. Absolutnie druzgocące.
      Laycock złożył wachlarz opierając go na ustach i pochylił się do przodu, aby utkwić 
wzrok w chłopcu.
      - Klejnoty zamiast oczu - powiedział. - Dwa znakomite i nieskazitelne klejnoty.
      Dziennikarz wyprostował się, rozłożył znowu wachlarz i ponownie zaczął się 
wachlować.
      - Niegrzecznie z mojej strony, że was oboje nie przedstawiłem. Frank DiPalma, czy 
mogę ci przedstawić Miss Jan Golden, nadzwyczajną kobietę, producenta filmowego. Miss 
Golden...-
      - My się znamy - powiedziała Jan. - Jak się masz, Frank?
      - Jan. Co robisz w Hongkongu?
      Uśmiechnęła się nerwowo.
      = Widzę, że nie czytasz gazet. Robię film. Kon reżyseruje. Większą część filmu 
kręcimy w Japonii. W Hongkongu pracujemy tylko przez tydzień.
      - Co w Hollywood?
      - Jak ktoś kiedyś powiedział, całą szczerość tamtego miasta można by zmieścić na 
pępku pchły. Są dni, kiedy mam ochotę porąbać wszystko na kawałki i wyrzucić na śmietnik.
      - To brzmi obiecująco.
      - Przekonałam się, że jest to z pewnością miejsce, gdzie szczerość ma swoje ścisłe 
granice. Ale... - Uśmiechnęła się i wzruszyła ramionami. - To był mój wybór, czyż nie?
      Coś zostało nie dopowiedziane pomiędzy nią i DiPalmą, coś co sprawiło, że Kenpachi 
i Laycock popatrzyli na tych dwoje. DiPalma przerwał narastające napięcie.
      - Chciałbym, abyś poznała mojego syna Todda. Todd, to jest Jan Golden.
      Kiedy podali sobie ręce, powiedziała:
      - Miło cię poznać, Todd. Geoffrey wspomniał, że Frank jest twoim ojcem.
      Todd uśmiechnął się do DiPalmy najcieplej od czasu ich pierwszego spotkania.
      - Tak, jest moim ojcem.
      Stojąc tyłem do Kenpachiego, chłopiec spojrzał w górę na Franka.
      - Moja matka chciała, żeby ją pochowano według zwyczaju Fung Shui. Pomożesz mi 
spełnić jej życzenie?
      DiPalma wiedział, że musi uszanować pokładane w nim nadzieje.
      - Pomogę. Zrobimy dokładnie tak, jak sobie tego życzyła.
      Fung Shui, wiatr i woda, były w chińskich wierzeniach przewodnikami yim i yang,  
żeńskiego - pasywnego i męskiego - aktywnego pierwiastka natury. Nazywano tak stary, 
chiński obyczaj stosowany przy wznoszeniu domów, gmachów publicznych, autostrad i 
grobowców. Pozwalał wybrać miejsce, które niosło dobrą wróżbę i uspokajało złe duchy.
      Kenpachi zapytał:
      - Todd, czy jest coś, co mógłbym dla ciebie zrobić?
      - Nie - odpowiedział DiPalma.
      Zanim reżyser filmowy zdążył odpowiedzieć na podjazd wjechał samochód policyjny 
i zatrzymał się za limuzyną. Wysiadło dwóch oficerów brytyjskiej policji; kierowca pozostał 
w samochodzie. Kiedy policjanci zbliżyli się do grupy stojącej na trawniku, jeden z oficerów 
spojrzał śmiało na Jan, po czym przystąpił do sprawy.
      - Inspektor Jenkins. A to oficer Cole. Przyjechaliśmy po chłopca.
      Jenkins był Walijczykiem, tym samym, który kiedyś przybył do domu Hansarda, aby 
porozmawiać z Kathariną o jej synu toczącym walki na ulicach. Potem Jenkins został 
zmuszony do pokornych przeprosin, a ostatecznie do sromotnego odwrotu. Teraz chciał się 
odegrać. Oboje Hansardowie nie żyli, pozostawiając mu chłopca, na którym mógł się 
zemścić.
      - Jestem ojcem Todda - powiedział DiPalma. – Chciałbym wiedzieć, dokąd i dlaczego 
go zabieracie.
      Jenkins przeczesał swoje rude wąsy dobrze utrzymanymi palcami i spojrzał na kolegę, 
Szkota z sokolim nosem i kępkami włosów wyrastającymi mu z uszu i nozdrzy. Potem raz 
jeszcze spojrzał na DiPalmę z nie ukrywaną pogardą. Bez słowa Jenkins złapał Todda za 
łokieć i szarpnął mocno, omal nie zwalając chłopca z nóg.
      Szybkość i zręczność DiPalmy kontrastowały z jego ogromnym wzrostem i wagą. 
Ruszył z niespotykaną prędkością. Błyskawiczny ruch prawej ręki i koniec jego czarnej, 
dębowej laski zagłębił się w krtań Jenkinsa. Z wybałuszonymi oczami i rozwartymi ustami 
Jenkins cofnął ręce od Todda i odepchnął laskę. Sekundę później prawa ręka inspektora 
sięgnęła pod marynarkę do pochwy rewolweru.
      DiPalma zaatakował ponownie. Szybki ruch jego dłoni i laska trzasnęła Jenkinsa w 
prawy łokieć. Walijczyk zaskowyczał i cofnął rękę z powrotem, jak gdyby broń, którą chciał 
wyjąć, była rozgrzana do czerwoności.
      Jego kolega wyciągnął swój rewolwer, ale Roger Tan zagrodził mu drogę.
      - Uspokój się człowieku - powiedział agent DEA. - To nie jest sprawa na rewolwery. 
Uspokój się.
      Szkot wycedził przez zaciśnięte zęby:
      - Zejdź mi z drogi, bękarcie, albo cię przedziurawię.
      Geoffrey Laycock, gestykulując koło twarzy starannie utrzymanymi dłońmi, 
pośpieszył z interwencją.
      - Dżentelmeni, proszę. Czy musimy tak walczyć w tym obezwładniającym upale? 
Proszę, zróbmy trzy głębokie oddechy, a potem wstrzymajmy się i policzmy do dziesięciu, 
zanim powiemy następne słowo. Proszę.
      Przez parę sekund słychać było jedynie głośny oddech Jenkinsa. Z zaczerwienioną ze 
złości twarzą trzymał się za obolały łokieć i patrzył na Franka DiPalmę z nienawiścią. W 
końcu przemówił z wymuszonym spokojem, a w kącikach jego szerokich ust widać było 
kropelki śliny.
      - Pan jest aresztowany. Pod zarzutem utrudnienia pracy oficerowi pełniącemu 
obowiązki służbowe. Rozumiem, że w Stanach jest pan popularną postacią telewizyjną, ale w 
Hongkongu pana ranga sięga mi do podeszwy buta, a pana chińskiego rodaka, który 
przeszkodził mojemu koledze, wcale nie jest wyższa. Wy, pieprzeni Amerykanie myślicie, że 
za swoje pieniądze kupujecie prawo do stawiania nogi na naszych gardłach. Ale teraz Jocko, 
chciałbym temu zadać kłam. Sprawa rozstrzygnie się w sądzie, a kiedy sprowadzę cię na 
posterunek, osobiście zmuszę cię do zapłacenia za tę pewność siebie i głupotę. 
      - Inspektorze?
      Uśmiech Jan Golden był złowieszczy, a oczy jej pojaśniały.
      - Byłam świadkiem tego zdarzenia. Widziałam jak obraził pan syna Mr DiPalmy i 
obiecuję, że nie tylko zwrócę na to uwagę amerykańskiego konsulatu, ale zadbam także o to, 
aby gubernator został poinformowany, i to natychmiast. 
      Jenkins potrząsnął głową z udawanym smutkiem.
      - Popatrz, popatrz. Co my tu mamy? Dlaczego wyzwolona, amerykańska kobieta 
kieruje swój słuszny gniew na Daleki Wschód. To bardzo przyzwoicie z pani strony, że daje 
nam pani ten odurzający powiew wolności. A teraz pozwoli pani, że ją o czymś poinformuję. 
Jeśli o mnie chodzi, może się pani wypchać. I niech się pani trzyma z dala ode mnie, bo 
sprawię, że będzie pani żałowała, że tego nie zrobiła.
      Geoffrey Laycock otworzył usta, ale Jan Golden, ciągle się uśmiechając, uciszyła go 
uniesieniem ręki. Podchodząc bliżej do Jenkinsa, aż zetknęli się niemal nosami, położyła mu 
dłoń na piersi i powiedziała łagodnie.
      - Drogi panie, jeśli zaaresztuje pan DiPalmę, zatelefonuję do gubernatora i powiem 
mu, że jeszcze dzisiaj wycofuję produkcję mojego filmu z Hongkongu. Potem powiadomię 
konsulat amerykański o tym co zamierzam zrobić i dlaczego. W końcu zwołam konferencję 
prasową. Myślę, że prasa zechce się dowiedzieć, iż wasze miasteczko utraci milion dolarów i 
pięćset bardzo pożądanych miejsc pracy. Przepadnie ciężki wysiłek miejscowej komisji 
filmowej. A kiedy rozpuszczę parę wiadomości, nikt nie zechce tutaj przyjechać i kręcić 
filmu.
      Jenkins skoncentrował wzrok na nosie Jan. Zląkł się jej, kiedy tylko podeszła bliżej. 
Nie było wyjścia; takie kobiety mające władzę, jak ona i Katharina Hansard, bardzo łatwo go 
zastraszały. A Jan ze swoim instynktem brutalnej walki, wiedziała, że go pokonała. Z 
uśmiechem na twarzy poklepała go delikatnie po policzku, po czym odeszła.
      Geoffrey Laycock wystąpił nieco do przodu.
      - O Boże, to wszystko jest takie przerażające. Inspektorze, niech pan pozwoli sobie 
powiedzieć, że jeśli Miss Golden wyjedzie z Hongkongu w takich okolicznościach, odbije się 
to negatywnie na stosunkach kolonii z otoczeniem.
      - A więc bierze pan jej stronę, czyż nie? – Rozzłoszczony Jenkins skierował zaciśniętą 
pięść na Laycocka. - Przypuszczam też, że pańska wersja tej małej afery ukaże się w tych 
służalczych szmatławcach, do których pan pisze.
      Laycock uniósł brew.
      - To jest jedno z ulubionych przedsięwzięć gubernatora, nie wspominając już o radzie 
legislacyjnej. Nie będzie pan pierwszym w ich oczach, który spartaczył robotę. Ponadto, 
przeciwnie do pańskiej opinii, Mr DiPalma jest wybitnym dziennikarzem i wszystkie 
trudności, na jakie tutaj natrafi będą niewątpliwie rozpatrzone przez amerykańską sieć 
telewizyjną. Drogi chłopcze, obaj wiemy, że departament policji w Hongkongu nie wytrzyma 
tym razem szczegółowego roztrząsania sprawy. Ale oczywiście, może pan postąpić, jak pan 
uważa.
      Nie wiadomo do kogo, Jenkins powiedział:
      - Para Chińczyków czeka w komisariacie policji. Oni utrzymują, że są wujostwem 
zmarłej Kathariny Hansard. Mają dowody wspierające te roszczenia, co według 
ustawodawstwa Hongkongu czyni ich jedynymi krewnymi chłopca.
      DiPalma powiedział:
      - Jestem jego ojcem. A poza tym, kiedy Todd się urodził, cała rodzina Kathariny 
wyrzekła się jej.
      - Mamy tylko pańskie słowo, że jest pan ojcem chłopca.
      - Sprawdźcie rejestry szpitalne. Sprawdźcie...
      Jenkins potrząsnął głową.
      - Proszę pana, ja nie muszę tego, do cholery, sprawdzać. Mam rozkaz przywiezienia 
chłopca do komisariatu policji i zmierzam to wykonać. Jakakolwiek opozycja z państwa 
strony jest oczywistym gwałceniem prawa.
      - Obawiam się, że inspektor ma rację - powiedział Laycock - Będziecie musieli po 
prostu pozwolić, aby zabrał chłopca.
      DiPalma pokręcił głową.
      - Rodzina Kathariny zerwała przed laty wszelkie kontakty. To nie jest żadną 
tajemnicą.
      - Ale prawo, przyjacielu, jeśli nie jest ślepe, to przynajmniej nosi bielmo na oku.
      Teraz wtrącił się Roger Tan.
      - Aby uzyskać opiekę nad Toddem, będziesz musiał pozwolić mu odejść. Stoisz im na 
drodze i powrócą tu z małą armią, aby zrobić to, co konieczne. Jeśli tak się stanie, Todd może 
ucierpieć. Nie radzę też wykradać go z Hongkongu, ponieważ obaj stalibyście się 
poszukiwani. Jedyna szansa dla ciebie, to znalezienie dowodu, że jesteś jego naturalnym 
ojcem.
      - Jedenaście lat temu przegonili mnie z tego miasta - powiedział DiPalma. - 
Przegonili. Gra toczyła się według ich reguł i ja przegrałem. Nie mogłem nawet zobaczyć się 
z Kathariną, zanim nie wsadzili mnie do samolotu. Nigdy nie widziałem Todda. Teraz 
przyjechałem tu za późno, aby pomóc Katharinie. Za późno, cholera. Nawet jeśli zdobyłbym 
papiery stwierdzające, że jestem naturalnym ojcem, będę i tak musiał grać według czyichś 
zasad. Ale myślę, że tym razem zmienię sposób prowadzenia gry. Todd, jedź z nimi. 
Zobaczymy się wkrótce.
      DiPalma i Roger Tan odłączyli się od grupy i skierowali ku rezydencji. Na werandzie 
kilku służących rozstąpiło się, aby zrobić im przejście. Kiedy obaj mężczyźni zniknęli we 
wnętrzu, Jenkins powiedział do Todda:
      - Jeśli nie ośmielam się prosić o zbyt wiele, czcigodny chłopcze, czy miałbyś coś 
przeciwko temu, aby wskoczyć do tego pieprzonego samochodu?
      Todd powoli poszedł przed Jenkinsem i jego kolegą w kierunku samochodu. Kenpachi 
wsiadł do limuzyny i razem z Wakabą, jego kierowcą, rozmawiali cicho po japońsku. Jan 
Golden i Geoffrey Laycock zostali sami. A kiedy Jan patrzyła na dom, Laycock gapił się na 
nią.
      - Moja droga - powiedział życzliwie. - Jedynym sposobem, aby być szczęśliwym w 
sprawach sercowych to w ogóle mieć serca. Kochałaś go kiedyś, czyż nie? Widziałem to w 
twoich oczach. Mówią, że są dwa wielkie momenty w życiu kobiety, pierwszy, kiedy 
beznadziejnie zakochuje się w mężczyźnie. Drugi, oczywiście, kiedy go opuszcza. Ty, moja 
droga, miałaś oczywiście swoje wielkie momenty z panem DiPalmą.
      - Prosił mnie, abym wyszła za niego. Zgodziłam się. A potem odeszłam. - Spojrzała na 
Laycocka. - Jestem pewna, że chciałbyś wiedzieć, dlaczego.
      Laycock, z oczami rozjaśnionymi ciekawością, pochylił się do przodu. Jan Golden 
uśmiechnęła się przez łzy.
      - Założę się, że chciałbyś. - Odwróciła się i odeszła.
      

ROZDZIAŁ ÓSMY
      
      
      Limuzyna wioząca Jan Golden, Kona Kenpachiego i Geoffreya Laycocka wjechała na 
Statue Square, miejsce gdzie mieściły się najpotężniejsze banki w Hongkongu. Laycock, 
dotknięciem wachlarza w szybę skierował uwagę Jan na krępą, szarą sylwetkę Bank of China, 
którego wejścia strzegły posępne, kamienne lwy. Zaciągnęła się głęboko papierosem i 
pozwoliła brytyjskiemu dziennikarzowi opowiedzieć jej to, co już wiedziała, a czego nauczyła 
się od swojego ojca: że Chiny były właścicielem tuzina banków i kontrolowały ponad 
dwadzieścia procent depozytów w Hongkongu; że Chiny zainwestowały tutaj miliardy 
dolarów; że to Chiny, a nie brytyjski parlament, kontrolowały życie w Hongkongu.
      - Chiny mogą zabrać Hongkong bez jednego wystrzału - powiedział Laycock. - 
Telefon do królowej i sprawa załatwiona. Cała przeklęta kolonia żyje w nerwach w związku z 
wygasaniem traktatu, wiesz przecież. Za piętnaście lat, w 1997 roku kończy się 
dziewięćdziesięcioletni termin dzierżawy brytyjskiej i Chiny odzyskają to cholerne terytorium 
z powrotem. Całe czterysta mil kwadratowych i około dwustu trzydziestu pięciu 
bezużytecznych wysepek. Sama myśl o przejęciu kolonii przez komunistów śmiertelnie 
przeraża nas wszystkich, szczególnie w eleganckim świecie. Z już widocznymi, bolesnymi 
skutkami, muszę dodać. Ceny na giełdzie spadają, wartość dolara w Hongkongu leci w dół, 
coraz mniej się inwestuje oraz nieomylny znak - pieniądze w podejrzanie wielkich ilościach 
odpływają za granicę.
      Nagle limuzyna zahamowała, niemal wyrzucając Jan z siedzenia. Kremowy minibus 
przeciął im bez ostrzeżenia drogę, pieprzony ruch w tym Hongkongu. Gorszy od tego, jaki 
Jan widziała w Paryżu, Rzymie czy Nowym Jorku. Minibusy, te małe pojazdy znajdujące się 
w prywatnych rękach zostały dopuszczone do konkurencji z regularnymi liniami 
autobusowymi i tramwajowymi. Mogły stawać gdziekolwiek. Potencjalny pasażer wyciągnął 
tylko rękę albo przystawał na drodze i zatrzymywał je. Aby wysiąść, wystarczyło poprosić 
kierowcę.
      Dla uspokojenia nerwów Jan zapaliła jeszcze jednego papierosa, potem otworzyła 
okno, żeby dym mógł ulecieć. Dwadzieścia minut wcześniej limuzyna wyjechała spod 
rezydenci Hansardów, aby odwieźć ich na plan filmu w Wanchai. Niegdyś była to popularna 
dzielnica spod znaku czerwonej latarni odwiedzana przez amerykańskich żołnierzy 
przybywających na urlopy z Wietnamu. Laycock zaczaj coś bełkotać o przeszłości i 
teraźniejszości Hongkongu, podczas gdy Kenpachi zakopał się w oprawiony w skórę 
egzemplarz scenariusza. Używał pisaka do robienia na marginesie notatek. Notował po 
japońsku, przepięknie ukształtowanymi znakami, biegnącymi w dół po lewej stronie kartki. 
Gdyby uwagi dotyczyły wyłącznie reżyserii, to w porządku. Ale zdarzały się zmiany w 
dialogu lub ustawieniu kamery i Jan wolałaby, by to z nią skonsultowano. Tymczasem 
Kenpachi zdawał się całkowicie oderwany od niej i Laycocka. Reżyser miał prawo do 
koncentrowania się na swojej pracy bez reszty i byłby daleko w polu, gdyby nie brał swojego 
rzemiosła poważnie. Jan odnosiła jednak wrażenie, że w tym momencie Kenpachi chciał po 
prostu uniknąć rozmowy o Franku DiPalmie. Chryste, co to był za szok. Nie wiedziała, że ci 
dwaj mężczyźni się znali, a nawet więcej, że się nienawidzili.
      Co do Geoffreya Laycocka, ten facet nigdy się nie zamknie. Jan wysłuchiwała jego 
nieprzerwanego komentarza na temat kolonii; jednak jej myśli były z Frankiem DiPalmą. 
Kenpachi i Frank. Historia życia Jan. Człowiek, którego pragnęła i człowiek, którego 
potrzebowała. Jak zwykle, Jan dokona wyboru na korzyść swojej namiętności.
      Wiedziała, że doraźna przyjemność była dla niej zgubą, że wciąga ją w coś, co nie 
było niczym innym jak zbliżeniem dwóch słabości. Ale tak jak każdy, robiła co chciała. Dla 
niej przyjemność leżała w świadomości, że miłość była tylko czymś przelotnym, że nie będzie 
trwała długo. Jeśli chodzi o Franka DiPalmę, zapowiadało się na wielkie uczucie, więc 
przerażona Jan opuściła go. Nie chciała się zmienić. A jednak nie mogła go zapomnieć.
      W zablokowanym ruchu ulicznym patrzyła przez barwione szyby na zwieńczony 
kopułą i otoczony kolumnami gmach Sądu Najwyższego położony po wschodniej stronie 
Statue Square. Był to przykład pięknej edwardiańskiej architektury zaprojektowanej przez 
Astona Webba, człowieka, który zaprojektował londyńską Victorię i Muzeum Alberta oraz 
fasadę Pałacu Buckingham. Gmach znowu przypomniał jej Franka DiPalmę. Otoczony 
bankami, wysokościowcami ze stali i szkła, a nawet hotelem Hilton, gmach stał po swojemu,  
z godnością i wdziękiem. I ze swoją mocą.
      Geoffrey Laycock zakrył ziewnięcie wachlarzem, przypominając Jan o czymś, co Kon 
Kenpachi powiedział na temat Franka. Coś, co miało związek ze snem. Spojrzała na 
Kenpachiego, ciągle zanurzonego w swoim skrypcie. Chciała znać odpowiedź teraz, a nie 
wówczas, kiedy Kon zechce jej udzielić.
      Zwróciła się do siedzącego przed nią Laycocka.
      - Kon jest w tym momencie w zupełnie innym świecie, więc może ty mi pomożesz. 
Tam w rezydencji powiedział coś o Franku pojawiającym się, kiedy ludzie są uśpieni. 
Rozumiem, że Japończycy, a nawet Chińczycy, często wyrażają prawdę w sposób 
zawoalowany, szczególnie jeśli ta prawda okazuje się nieprzyjemna. Czy wiesz, o co chodziło 
w tej sprawie ze snem?
      Oczy Laycocka rozszerzyły się. Wachlarz falował szybkimi ruchami.
      - Śmierć, moja droga. W tym przypadku sen jest eufemizmem śmierci. Z pewnością 
znasz reputację pana DiPalmy. Ludzie wokół niego umierają i takie tam opowieści...
      Jan mogłaby kopnąć Kenpachiego za tę uwagę o Franku. Ale teraz nie chciała 
ryzykować sprzeczki. Praca nad filmem była dostatecznie ciężka i bez antagonizmu z 
reżyserem.
      Laycock zmarszczył brwi.
      - Myślę, że... tak, było ich trzech. Frank stracił trzech partnerów podczas służby w 
policji. On sam także wysłał paru ludzi na wieczny spoczynek. Oczywiście podczas pełnienia 
swoich obowiązków. Zabił, aby nie zostać zabitym, albo ratując kogoś innego - powiedział. - 
Nie było gliny w departamencie, który by był zadowolony z pracy z Frankiem DiPalmą jako 
partnerem. Nie rzucam oszczerstw, ani nie ciskam błotem. Po prostu mówię to, co jest ogólnie 
znane. Oczywiście wiesz o tym jak umarła jego żona i córka?
      - Były zakładniczkami wziętymi przez handlarza narkotyków, który je potem 
zamordował. Czy można za to winić Franka?
      - Absolutnie nie. Ja po prostu odpowiadam na pytanie. Ludzie wokół Mr DiPalmy 
mają tendencję do zapadania w „wielki sen”, jak to się mówi w detektywistycznych 
thrillerach. Nowojorscy Hiszpanie przezwali go muerte, śmierć. Powiedziano mi, że kiedyś 
przezywali go równie barwnie Mister Departure, „Pan Odjazd”. Czy mogę zapytać, jak 
poznaliście się z Frankiem?
      - Spotkaliśmy się gdzieś w telewizji. Byłam odpowiedzialna za wszystkie seriale i 
filmy robione dla telewizji w Nowym Jorku. Franka przyjęli do pracy jako reportera 
kryminalnego.
      - Jak słyszę, jest całkiem niezły w tym, co robi.
      - Najlepszy, zaskoczył wszystkich. Nikt nie ma lepszych kontaktów, nawet reporterzy 
z dziesięciokrotnie większym doświadczeniem. Kamera go nie przeraża, a jego ekipa uwielbia 
go. Wiedzą, że jest dobry i że będą pracować przy podniecających sprawach, więc idą do 
niego jak w dym. Nie da się go porównać z większością ludzi w telewizji. Tamci, jak nie mają 
czegoś we łbie, nadrabiają głupotą.
      Limuzyna ruszyła znowu, zostawiając z tyłu ubranego na biało Anglika grającego w 
krykieta w Statue Square Park. Kenpachi był ciągle pochłonięty czytaniem skryptu.
      - Kilka historii Franka wylądowało w gazetach - powiedział Laycock. - Nasze 
anglojęzyczne dzienniki także przytoczyły z jedną czy dwie. Była tam nawet taka raczej 
dziwna sprawa morderstwa murzyńskiej dziewczynki. Została postrzelona w głowę, leżąc w 
wózku. W jakiś sposób Frank dowiedział się, że zabójstwa dokonał miejscowy handlarz 
narkotyków. Facet ukrywał pieniądze w ustępie, gdzieś miedzy podłogą a sufitem i 
najwyraźniej szczury dobrały mu się do schowka... Zjadły prawie sto tysięcy dolarów, jeśli 
dobrze pamiętam. Cholerny handlarz wściekł się, wyciągnął pistolet i zaczął strzelać do 
szczurów. Zabłąkana kula zabiła dziecko. Zadziwiające, jak Frank mógł wejść do getta i w 
kilka godzin wykryć, kto to zrobił.
      - Frank zna każdego. Nigdy nie widziałam reportera z lepszą siatką informacyjną.
      - Podzielam tę opinię. Korzysta też z każdej możliwości powiększenia tej sieci, 
prawda?
      - Co chcesz przez to powiedzieć?
      - Proszę cię, nie obrażaj się. Po prostu nawiązałem do sposobu, w jaki prowadził 
sprawę zabójstwa trzech sędziów w Palermo, na Sycylii.
      - Frank ryzykował życiem - powiedziała Jan - aby zdobyć tę historię. Mógł zostać 
zabity.
      - To prawda. Chcę powiedzieć, że była w nią zamieszana amerykańska i sycylijska 
mafia. Trzech sędziów zamordowano podczas procesu sycylijskich przemytników heroiny. A 
nasz Frank odkrywa, że facetem, który stuknął, był Amerykanin mieszkający na Manhattanie.
      - Frank zwykł był zajmować się narkotykami, pamiętasz? Ktoś kogo znał, był mu 
winien uprzejmość i przekazał poufną informację. Potem już Frank szedł według wskazówki, 
ryzykując życiem.
      - I był dostatecznie sprytny, aby wprowadzić w to ważnego senatora amerykańskiego i 
dzielić z nim owacje. Jeśli dobrze pamiętam, publicity wokół tej sprawy pomogło senatorowi 
w ponownym wyborze. Bardzo, bardzo sprytnie ze strony Francisa. A wy mówicie, że on nie 
ma dziennikarskiego wykształcenia.
      - Żadnego. Jego rodzice byli sycylijskimi emigrantami i prowadzili mały sklepik w 
Queens. Jeździł ciężarówką dla swojego ojca, zwalczał chuliganów próbujących przeszkadzać 
w prowadzeniu rodzinnego interesu i udało mu się nawet na parę lat dostać do college’u 
zanim nie stracił do tego zainteresowania. Opuścił szkołę, trafił do armii i został wysłany do 
Europy, aby tam pracować w wojskowym wydziale kryminalnym. Wyszedł, poobijał się 
przez parę miesięcy, wrócił do kraju i został gliną.
      Laycock pociągnął nosem za swoim wachlarzem.
      - Wyraźny brak formalnego wykształcenia.
      - Drogi panie, armia może nieźle dokształcić. Wiem coś o tym. Mój ojciec był 
oficerem i od niego wiele się nauczyłam.
      - Wybacz mi. Nie chciałem nikogo urazić. Ja tylko...
      - Mr Laycock, ja się urodziłam w Japonii. Mój ojciec był tam trzykrotnie na służbie, a 
ja dwa razy byłam razem z nim. Zanim ukończyłam czternaście lat, przebywałam już w 
sześciu krajach i siedmiu stanach Ameryki. Kiedy byłam starsza, studiowałam w trzech 
różnych college’ach i nigdy nie nauczyłam się tyle, co wówczas kiedy byłam dzieckiem 
armii.
      - Jak to się stało, że zostałaś producentem filmowym, jeśli wolno zapytać?
      - Wolno. Rozpadło mi się małżeństwo, bo mój mąż wolał hazard niż mnie. 
Chorowałam również na żołądek, kiedy próbowałam trzymać linię z nadzieją, że zostanę 
aktorką. Pragnęłam splendoru, pieniędzy, władzy, sławy, wolności Wydawało mi się, że 
wszystko to osiągnę będąc producentem więc nim zostałam.
      - A mąż?
      - Przejażdżka do Dominikany i dziesięć minut przed bardzo marnym sędzią, który 
zresztą próbował być ze mną sam na sam, załatwiły tę drobną sprawę. Myślę, że wyszłam za 
Roya, ponieważ był przez cały rok opalony, miał ładne zęby i rozweselał mnie. Problem 
polegał na tym, że poza znajomością każdego kelnera na Manhattanie oraz umiejętnością 
tasowania talii kart jedną ręką, ten bękart nie potrafił wylać szczyn z buta bez instrukcji 
wydrukowanej na obcasie.
      Laycock zachichotał.
      - Och, to wspaniale. Naprawdę wspaniałe. Frank był pewnie wielką odmianą po twoim 
mężu.
      - Roy był zawodnikiem wagi lekkiej. Frank to waga ciężka.
      Kenpachi zamknął skrypt i położył go na siedzeniu pomiędzy sobą a Jan.
      - Dlaczego nie powiesz jej, że Mr DiPalma nie wyjedzie z Hongkongu żywy?
      Głowa Jan gwałtownie zwróciła się do Kenpachiego, potem do Laycocka. Papieros 
wyślizgnął się jej z palców, więc szybko strzepnęła go ze spódnicy. Laycock podniósł go i 
zagasił w popielniczce.
      - Obawiam się, że jest w tym trochę prawdy. Jestem zaskoczony, że Francis nigdy ci o 
tym sam nie opowiedział.
      - Miał zwyczaj mawiać, że nie należy załatwiać interesu na ulicy - powiedziała Jan. - 
Taka skłonność do zwierzeń nie była w jego stylu. W sieci telewizyjnej krążyły pogłoski o 
tym, że był uwikłany w jakąś strzelaninę, tu, w Hongkongu. Czy to ma coś wspólnego?
      - Przykro mi mówić, ale tak. Przypuszczam, że mogłabyś to nazwać przykładem na 
działanie prawa Laycocka, który utrzymuje, że jeśli jest bardzo ciemno, wszystko staje się 
czarne. To się zaczęło jakieś jedenaście lat temu, kiedy Frank prowadził śledztwo w sprawie 
chińskiego przemytnika narkotyków na Manhattanie, ogromnie nieprzyjemnego faceta. 
Zdecydowanie chorego. Miał skłonności do palenia ludzi żywcem, jeśli mu się narazili. 
Francis prowadził intensywne dochodzenie, o którym Nickie Mang dobrze wiedział. Nickie 
kursował pomiędzy Hongkongiem i Ameryką i przez jakiś czas udawało mu się uniknąć 
aresztowania. Aż któregoś dnia Francis dowiedział się, że Nickie wraca do Stanów przez 
Kanadę i wiezie ze sobą duży transport heroiny. W dodatku Nickie przywoził też nową pannę 
młodą, uroczą Chinkę. Zdarzyło się najgorsze, co mogło. Doszło do strzelaniny w 
kanadyjskich lasach i kilku przyjaciół Nickiego straciło życie, razem z jego dopiero co 
poślubioną żoną. - Laycock westchnął. - Nie trzeba dużej wyobraźni, żeby wiedzieć, iż Nick 
był w podłym nastroju. Wydostał się z potrzasku i ruszył do Nowego Jorku, gdzie zrobił 
ostatnią rzecz, jakiej się można było po nim spodziewać. Pojawił się w domu Franka na 
Queens i zabrał jego żonę i córeczkę jako zakładników. Niestety, czynił Franka 
odpowiedzialnym za wszystkie swoje nieszczęścia, nie wyłączając odejścia na zawsze pani 
Mang. Prawo Laycocka okazało się odtąd bardzo trafne. Frank był ciągle w Kanadzie, 
próbując związać końce całej sprawy. Kiedy wrócił do Nowego Jorku, było po wszystkim. 
Nickie zabił panią DiPalma oraz małą dziewczynkę. Wtedy skapitulował. Biedny Francis. 
Cierpiał piekielnie i nie wiedział, że najgorsze było jeszcze przed nim. Pewnie wam się 
wydaje, że nasz Nickie, który dostatecznie udowodnił, że jest antyspołeczny, został 
zatrzymany w areszcie bez możliwości wyjścia za kaucją? 
      Jan zapytała:
      - Chcesz mi powiedzieć, że go wypuścili?
      - Pamiętasz prawo Laycocka? Wydaje mi się, że przysłowie mówi tak: „Prawo, jest 
jak pajęczyna, uwięzi muchę, a nie zatrzyma jastrzębia”. Kaucja dla pana Manga została 
ustalona na milion dolarów, na owe czasy była to suma astronomiczna. Wszystkim się 
wydawało, że nie będzie w stanie jej zapłacić. Mylili się. Kiedy już pozbył się okowów, nasz 
Nickie uciekł z niegościnnej teraz Ameryki i przeniósł się do Hongkongu. Kierując się 
uzasadnionym gniewem, Frank postanowił ściągnąć go pod amerykańską jurysdykcję.
      Laycock złożył swój wachlarz.
      - Jakoś tam Francis łapie Nicka i prowadzi go na lotnisko. Gdzieś pomiędzy wyspą, na 
której leży Hongkong i lotniskiem Kai Tak, kompani Nickiego atakują i oddają strzał do 
Franka. Ranią go ciężko, o mało go nie zabili. Myśląc, że Frank nie żyje, Nickie i jego 
przyjaciele zbierali się do odwrotu. Ale Frank dość uparcie trzymał się życia. Cudem znalazł 
siłę, aby wyciągnąć rewolwer. Wypróżnił cały bębenek do tych łotrów. Nie trafił żadnego, 
jednak udało mu się strzelić w zbiornik paliwa samochodu, w którym siedział Nickie i jego 
ludzie. Nastąpiła eksplozja i chłopcy zostali porozrzucani po okolicy.
      - Co z policjantami w Hongkongu? Gdzie byli, kiedy to się działo?
      - „Bogów zjednuje się ofiarami, a złoto ma większy wpływ na ludzi niż słowa”. 
Eurypides. W Hongkongu można zrobić pieniądze, a czasami lepiej wtedy mieć policję po 
swojej stronie. Ale to jest korzyść, która nie przychodzi tanio. Nasi miejscowi policjanci, 
przykro mi to mówić, zbyt często są skorumpowani. Niestety, Francis został pozostawiony 
samemu sobie. Pogłoska utrzymuje, że policja zawsze informowała przyjaciół Nickie Manga 
o miejscu jego pobytu. I wreszcie dochodzimy w naszej opowieści do romansu równie 
smutnego, co nie spełnionego. Wracając do zdrowia w szpitalu w Kowloon, Francis poznał 
piękną, młodą Chinkę, pracującą tam jako pielęgniarka.
      - Katharinę Hansard.
      - Wówczas jeszcze Katharinę Shen. Jej ojciec, Ling Shen był tutaj szefem Triad. Triad 
to...
      - Wiem, co to Triad. Mój ojciec miał z nimi kontakt podczas wojny. Zaczynali od 
spotkań organizowanych w świątyniach przez stowarzyszenia patriotyczne. To było dawno 
temu. Dzisiejsza Triad to nic innego jak rzezimieszki i bandyci. Żyją ze zdzierstwa i łapówek, 
nie przepracowując się zbytnio.
      Laycock przyglądał się Jan, zanim odpowiedział. Miała zamiłowanie do prawdy i nie 
oszczędzała nikogo.
      - Jak było, tak było, dość że Katharina Shen i Frank DiPalma pociągali się nawzajem i 
wkrótce ona mu uległa. Zaszła w ciążę. A wiesz przecież, że Chińczycy uważają się za rasę 
nadrzędną.
      Jan spojrzała kącikami oczu na Kenpachiego.
      - Tak samo jak Japończycy.
      - Właśnie. Więc wyobrażasz sobie jak kłopotliwa była ciąża Kathariny dla jej ojca i 
rodziny. On szczególnie traktował to jako przykrą plamę na honorze Shenów. Faktem jest, że 
Ling Shen nosił się z zamiarem zabicia Francisa. Rząd amerykański też nie był zbyt 
szczęśliwy.
      - Dlaczego? Od kiedy miłość jest przestępstwem przeciwko Stanom Zjednoczonym?
      - Widzisz, moja droga, to było w latach 1970-71, kiedy wasz prezydent Nixon i jego 
sekretarz stanu pan Henry Kissinger otwierali Chiny dla „wolnego świata”, jak to zwykli 
pompatycznie określać. Tajne spotkania, kodowane teleksy i rozmowy telefoniczne. Miały 
wówczas miejsce bardzo ważne zdarzenia. Stosunki dyplomatyczne pomiędzy Ameryką i 
Chinami, które zostały zerwane kiedy komuniści doszli do władzy, były na drodze do 
wznowienia.
      - Chryste - powiedziała Jan. - Już to czuję. Mów dalej.
      - Pomyśl o tym: Chiny w obozie amerykańskim trzymają na oku sowieckiego 
niedźwiedzia. Wiesz jaką wartość miało to dla twojego kraju? W świetle tego faktu Francis i 
Katharina byli oczywiście spisani na straty. Shen uruchomił sprawę. Miał dostateczne 
wpływy w kontynentalnych Chinach i w Hongkongu, aby spowodować presję na Stany. 
Mówiąc wprost, połączyli wysiłki, aby wykopać Francisa z Hongkongu. Posunęli się jeszcze 
dalej, uniemożliwili mu zdobycie w Stanach wymaganej wizy wjazdowej. Biały Dom, Pekin i 
Hongkong. Najbardziej bezbożna i najpotężniejsza trójca. Nasz Francis nie miał 
najmniejszych szans. Nie pozwolono mu nawet próbować. Potem upłynęło trochę czasu i 
oboje, on i Katharina, ułożyli sobie oddzielnie życie. Przez wiele lat utrzymywali kontakt, ale 
wyrządzona szkoda była już nieodwołalna. Świat źle się z nimi obszedł.
      - I Frank do dzisiaj nie poznał swojego syna.
      - Tak.
      - Nie zgadzam się z tym, co mówisz; przez te wszystkie lata istniało między nimi coś 
więcej niż tylko „kontakt”. Frank przyjechał do Hongkongu wiedząc, co mu grozi. Musi być 
po temu jakiś powód.
      - Przyznam się, że niewiele światła mogę rzucić na powody, dla których powrócił. 
Można powiedzieć, że w mniejszym czy większym stopniu Katharina uratowała go. Śmierć 
jego żony i dziecka musiała być druzgocącym doświadczeniem. No i rany, które poniósł. 
Lekarze walczyli bez powodzenia. Załamał się fizycznie i duchowo. Wtedy właśnie pojawiła 
się Katharina, a z nią motywacja do życia.
      Jan zamknęła oczy.
      - Nigdy mi o tym nie opowiadał.
      - To właśnie Katharina zachęciła naszego Francisa do uprawiania japońskiej 
szermierki. Jest w niej całkiem niezły. Widziałaś to zajście z laską. Zna się też na mieczach 
japońskich.
      - Gaijin - powiedział Kenpachi. - Ani mniej, ani więcej.
      - Gaijin to... - rozpoczął Laycock.
      - Wiem, co to znaczy - przerwała mu Jan. – Outsider, cudzoziemiec. Popełniasz błąd, 
nazywając go tym japońskim określeniem. Gdybyś znał Franka DiPalmę, wiedziałbyś, że mu 
nie przeszkadza ani bycie outsiderem, ani to, co ludzie o nim mówią.
      - Shen myśli o nim. Właśnie teraz. Już wyobrażam sobie, jak Shen myśli o twoim Mr 
DiPalma.
      - Mówisz, jakbyś pragnął jego śmierci. Nie podoba mi się to, Kon. Nie podoba mi się 
to ani trochę.
      Laycock powiedział:
      - Pan Kenpachi nie przesadza. Aby uratować twarz, Shen musi zabić Francisa. 
Ostatnio sprawy nie szły Shenowi dobrze. Szefowie Triad utrzymują władzę tylko wtedy, gdy 
sobie radzą, nigdy dłużej. Błąd tu czy tam i ciągle utrzymują swoje pozycje. Ale zbyt wiele 
błędów może doprowadzić do usunięcia szefa. Nierzadko, jak się przekonaliśmy oznacza to 
usunięcie ze świata na zawsze. Mówi się, że jeśli Shen popełni jeszcze jeden błąd, zostanie 
wysłany na spotkanie ze swoimi niebiańskimi przodkami.
      - Więc jeśli nie zabije Franka, popełni następny błąd?
      - Moja droga, w Hongkongu życie jest bardzo autentyczne i nie zafałszowane. 
Ostatnio ktoś nawet przesłał Shenowi posłanie, informując go w ten sposób jak bardzo 
obniżył się jego autorytet. Porwali jednego z jego poruczników, a następnego dnia mu go 
zwrócili. Ciągle żył. Tylko miał obcięte obie dłonie i stopy.
      - O Boże.
      - Odczytuję to jako pewnego rodzaju walkę o władzę, zdecydowana różnica opinii 
pomiędzy przeciwnikami. Fascynująca sprawa, te lokalne potyczki kryminalne. 
Prowincjonalna forma rozrywki.
      - Czy mam rozumieć, że nic poza tym was nie obchodzi? - zapytała ze złością Jan. - 
Frank spaceruje po Hongkongu, gdzie w każdej chwili czyha na niego niebezpieczeństwo ze 
strony jakiegoś przeklętego dziwaka, a wy sobie wygodnie siedzicie.
      - Czego od nas oczekujesz? - zapytał Laycock. – Po pierwsze, ja nie stanowię 
zagrożenia, a po drugie, pan Kenpachi został zaangażowany do reżyserowania filmu, a nie do 
wypinania mięśni w czyimś imieniu. Jeśli Frank potrzebuje pomocy, jestem pewien, że o nią 
poprosi. Z pewnością nie musiał przyjeżdżać do Hongkongu, ani też nie musi tu zostawać.
      Jan westchnęła.
      - Znam go. Jest tu, bo ma po temu powód i nie wyjedzie dopóki nie będzie gotów. 
Przepełnia go poczucie winy w związku ze śmiercią Kathariny. A jedynym sposobem, aby się 
go pozbyć jest zaopiekowanie się Toddem. Możesz się założyć. Tym razem nie da się tak 
łatwo wystawić z Hongkongu. Shen czy nie Shen, Frank zrobi to, po co tu przyjechał. I 
wyjedzie, kiedy skończy. Z Toddem.
      Wyjęła okulary słoneczne z torebki, założyła je i spojrzała przez okno. Nie widziała 
twarzy Kenpachiego, kiedy patrzył na nią z zimną pogardą. Ani też wymiany spojrzeń 
pomiędzy reżyserem i Geoffreyem Laycockiem i lekkiego uśmieszku na twarzy dziennikarza, 
zanim nie zakrył go wachlarzem.
      Nienawidziła teraz Hongkongu z powodu niebezpieczeństwa, jakim to miasto 
zagrażało Frankowi. Po części zdawała sobie sprawę, że popełniła błąd opuszczając go. Ale to 
przecież było w jej stylu. Popełnianie tych samych błędów, szczególnie błędów dotyczących 
mężczyzn.
      Laycock miał rację; nie mogła nic zrobić dla Franka DiPalmy. Z wyjątkiem pamięci o 
tym, ile mu zawdzięczała oraz ufania całym sercem, że opuści on Hongkong tak szybko, jak 
tylko będzie mógł.
      Limuzyna zwolniła. Byli w Wanchai, na Lockhard Road, głównej arterii 
komunikacyjnej, pełnej stanowisk tatuażu, ostrych zapachów gotowanej żywności, barów 
topless, salonów masażu, napuszonych klubów hostess i chińskich sal tanecznych. Dzielnica 
zwana przez miejscowych „The Wanch” była dość przybrudzona i lepka, taki Times Square z 
bułkami z jajkiem, czy przedmieście Los Angeles z jego sosami, słodkim i kwaśnym.
      Jan nie mogła się doczekać, kiedy pożegna już te neonowe światła, sklepiki z 
kiepskimi pamiątkami, a przede wszystkim te zbyt pewne siebie barowe girls z obnażonymi 
piersiami. Kenpachi uparł się, żeby tu kręcić, ponieważ „The Wanch” odegrała rolę w życiu 
samotnych żołnierzy biorących udział w wojnie wietnamskiej. Miał rację, ale ona nie lubiła 
tego miejsca.
      W oddali Jan zobaczyła kamery i światła, ekipę i aktorów zgromadzonych przed tanim 
hotelem, który miał być scenerią smutnego pożegnania pomiędzy Tomem Gennaro, 
żołnierzem na przepustce, a dziewczyną z baru w Hongkongu, z którą spędził noc. Jan była 
zadowolona z powrotu na plan, do swojego świata, z dala od problemów innych ludzi. 
Szczególnie od problemów Franka DiPalmy.
      Limuzyna zatrzymała się. Jan wyjęła z torebki puderniczkę, rozczesała włosy przed 
lusterkiem i pociągnęła usta pomadką. Kiedy kierowca otworzył drzwi, wyszła bez słowa. 
Skierowała się do Stephena, kierownika produkcji.
      Przydatny ten Stephen. Zawsze miał przy sobie jedną czy dwie trawki. Jan chciała 
zrobić coś, żeby przestać się tak martwić o Franka DiPalmę, aby zrozumieć, dlaczego ciągle 
chciała pójść do łóżka z Konem Kenpachim. Były chwile, kiedy rzeczywistość wymagała 
subtelnego dostrojenia.
      

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY
      
      
      Frank DiPalma ze słuchawką telefonu przy uchu stał w wykuszowym oknie salonu 
rezydencji Hansardów i patrzył za limuzyną odwożącą Jan Golden; samochód skręcił już na 
trzypasmową drogę prowadzącą z Victoria Peak. Mały, czarny notatnik z adresami i 
numerami telefonów leżał rozłożony kartkami do dołu na pobliskiej szafce z nefrytu. Wysoki 
na siedem stóp zegar Martineau, z kolumną mieszczącą wykonane z brązu wahadło wybił 
pierwszą po południu. Czas złagodził jego gniew na Jan spowodowany tym, że go opuściła. 
Zmniejszył nawet jego cierpienie. Nie zrobił tylko jednego, nie uwolnił od niej całkowicie.
      Od samego początku była między nimi ta różnica. DiPalma mierzył miłość jej 
wiernością i powagą, podczas gdy Jan odbierała ją w kategoriach zmysłowych i niemal 
dramatycznego przymusu. Miała swój wypracowany styl i była trudna do rozgryzienia, a on ją 
kochał. Była ambitna, tolerancyjna, niecierpliwa i można było na niej polegać. Była także 
uczciwa, dbająca, hojna i lojalna. Frank rozpaczliwie pragnął rozwiązać tajemnicę, jaką była 
Jan Golden. A ponieważ to ona go opuściła, instynktownie próbował ją wytropić.
      W łóżku, podczas ich ostatniej wspólnej nocy, Jan ostrzegała:
      - Frank, nie mam zbyt wiele czasu, aby zrealizować wszystko to, co zamierzam. 
Oznacza to, że niczemu nie mogę poświęcić go zbyt wiele. Ani też nikomu.
      - A więc dużo oczekujesz od życia. W końcu zajmiesz się czymś nowym. A 
tymczasem coś nas łączy tu i teraz. I dobrze o tym wiesz.
      - Frank, ze mną jest tak, jakbyś polował jednocześnie na dwa zające. A ktoś, kto to 
robi, nigdy nie złapie ani jednego.
      - Czy chcesz, żebym ci powiedział, że nie interesuje mnie ta gra dopóki wiem, że nie 
można z niej łatwo wyjść? Spójrz, przychodzimy na ten świat płacząc, narzekamy jak diabli, 
kiedy na nim jesteśmy, a wielu z nas odchodzi strasznie rozczarowanych. Nie ma łatwych 
odpowiedzi dla nikogo. Mój ojciec powiedział kiedyś, że życie to wybieranie pomiędzy nudą 
i wyczerpaniem. Skończył, zaharowując się na śmierć, co jest świetnym sposobem na 
dowiedzenie tej racji.
      - Doprowadzę cię do wyczerpania, Frank. Bóg wie, że tego nie chcę, ale tak będzie. 
Jedyne, co wiem na pewno to to, że nieustannie walczę ze sobą. Zawsze tak było, a nie 
potrafię powiedzieć, dlaczego. Ale też nigdy nie spotkałam człowieka takiego jak ty, 
człowieka silniejszego ode mnie. Nie wiem czy to dobrze, czy źle.
      - Kochasz mnie?
      - Dzisiaj tak.
      - Dzisiaj więc proszę cię, abyś za mnie wyszła.
      - Jezu, co mam zrobić?
      - Tak czy nie?
      - Tak. - Padła mu w ramiona, a usta ich złączyły się w pocałunku. Mówiąc DiPałmie 
„tak”, w tej jednej chwili nie czuła strachu, niepewności, ani wątpliwości.
      Kiedy przebudził się z rana, już jej nie było. Później, tego samego dnia dowiedział się, 
że była w drodze do Los Angeles, gdzie miała rozpocząć pracę nad tryptykiem filmowym, na 
który podpisała kontrakt ze studiem w Hollywood. Nic by nie dało, gdyby zatelefonował, 
więc nie telefonował. Zrozumiał, że Jan, jak zawsze zrobiła to, co chciała zrobić. Jedyne, co 
DiPalmie pozostało, to zapomnieć.
      
      *
      
      W domu Hansardów Roger Tan rozmawiał śpiewnym dialektem kantońskim z parą 
chińskich służących. Roger dowiedział się czegoś ciekawego o życiu miłosnym Iana 
Hansarda; kilka dni przed śmiercią widziano bankiera z przepiękną Japonką, projektantką 
mody, która poprosiła go o pożyczkę i poradę finansową. Nazywała się Yoshiko Mara. 
„Kobieta ninja zabiła moją matkę”, powiedział Todd. Bez względu na to czy sprawa była 
trywialna, czy osobista, nic co zdarzało się w Hongkongu nie uchodziło uwadze Chińczyków. 
A Chińczycy uwielbiali plotki, w szczególności te dotyczące gweilos.
      Telefon do biura DEA załatwił listę dyrektorów w zarządzie „Eastern Amalgamated”. 
Nie było jednak czasu, aby ją przeczytać. W tej chwili DiPalma miał coś ważniejszego do 
roboty. Jeżeli chciało się coś załatwić, należało albo oświecić, albo nacisnąć kogo trzeba. 
DiPalma pragnął odzyskać swojego syna i wiedział, jak się do tego zabrać.
      Przeniósł słuchawkę do drugiego ucha. Naraz usłyszał:
      - Halo, Frank? Jesteś tam?
      - Tak, senatorze. Przepraszam, że pana zbudziłem, ale potrzebuję pańskiej pomocy.
      - Musisz jej bardzo potrzebować. Jest pierwsza w nocy. Niestety, ciągle jestem na 
nogach. Przygotowuję sprawy na jutrzejsze ranne spotkanie z wiceprezydentem. Jestem ci 
jedno winien, to pewne. Gdyby nie ty, zapiłbym się na śmierć w jakiejś podrzędnej 
waszyngtońskiej firmie prawniczej.
      - Senatorze, przecież przyjaźnił się pan z moim ojcem. On chciał, żebym panu 
pomógł.
      - Twój stary i ja byliśmy czymś więcej niż tylko przyjaciółmi, Frank. Dwaj bywalcy 
barów, którzy mizernie zaczynali, a zupełnie nieźle wylądowali. Te cholerne gnojki z partii 
myślały, że byłem za stary, aby startować. Powiedzieli mi, że nie wygram. Ale ty postawiłeś 
mnie z powrotem na nogi tą sprawą z Palermo. Czuję się młodziej niż lata na to wskazują. Do 
diabła, gdyby nie ty, prawdopodobnie bym już nie żył. Bezczynność może zabić człowieka w 
moim wieku. Czy moja żona mówiła poważnie? Naprawdę jesteś w Hongkongu?
      - Tak senatorze, jestem.
      - Co się tam dzieje?
      DiPalma starannie dobierał słowa.
      - Największa sprawa jaką się zajmowałem od czasu, kiedy zostałem reporterem; być 
może coś, w co będę pana mógł wprowadzić.
      Cisza. I bezruch. A potem:
      - Coś dla mnie, powiadasz, coś, o czym mógłbyś mi powiedzieć?
      - Nie teraz. Ale jeśli sprawa okaże się taka, jak mi się wydaje, będzie fantastycznie. 
Teraz chciałbym, żeby pan dla mnie coś zrobił. Tylko jedna rozmowa telefoniczna.
      - Załatwione. Powiedz tylko z kim?
      DiPalma potarł kąciki oczu opuszkami palców.
      - Po pierwsze, powiem panu, że to dotyczy mojego syna. Ktoś próbuje mi go zabrać.
      - O Boże, nie wiedziałem, że jesteś żonaty.
      - Nie jestem. Matka chłopca nie żyje. To stało się tutaj, wczoraj. Senatorze, bywał pan 
przecież w Chinach.
      - Trzy razy. Ostatnio z wiceprezydentem na początku roku.
      - W gazetach piszą, że Chiny potrzebują amerykańskiej broni.
      I znowu ciepły śmiech.
      - Jak ludzie w piekle wody z lodem. Co to ma wspólnego z tobą?
      - Senatorze, chcę mieć swojego syna. Chciałbym, żeby pan zatelefonował w mojej 
sprawie teraz. W nocy.
      - Do kogo?
      Frank dotknął wypukłości na kieszeni marynarki, którą tworzyły okulary Kathariny.
      - Chcę, żeby pan zatelefonował do Pekinu - powiedział.
      

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY
      
      
      W pokoju hotelowym Yoshiko Mara wzięła prysznic, wyperfumowała wilgotne ciało, 
a potem wytarła się do sucha. Po wygoleniu nóg i pach, ułożyła suszarką włosy i pomalowała 
paznokcie na jasnoniebiesko. Czterdzieści minut spędziła na robieniu makijażu, głównie oczu, 
najpiękniejszej swej ozdoby. Użyła do tego celu trzech różnych cieni, poczynając od białego 
w kącikach, potem fiołkoworóżowego na środki powiek, kończąc ciemnym fioletem na 
obrzeżach. Po nałożeniu kolorów przykleiła sztuczne rzęsy i starannie pomalowała je na 
ciemny brąz. Rezultat był prowokujący i czarujący.
      Z gotowym makijażem Yoshiko stała naga przed lustrem w łazience. Jej ciało było 
wysmukłe i jędrne, z szerokimi barkami i szczupłymi, ale muskularnymi ramionami. Nogi 
wyglądały na wysportowane, z mocno umięśnionymi udami i rozwiniętymi łydkami. 
Uśmiechając się, dotknęła dłonią płaskiego brzucha, muskając palcami włosy łonowe. To 
było ciało, które dawało przyjemność zarówno mężczyznom, jak i kobietom. To było ciało, 
które obiecywało spełnienie, bez względu na to, jak wyuzdane było pożądanie.
      Podniosła ręce wysoko. Jej uśmiech zniknął. Na przedramionach widoczne były 
blizny. Zawsze wkładała sukienki i bluzki z długimi rękawami, aby zakryć jedyne 
niedoskonałości swojego ciała. Miała dwadzieścia osiem lat, a te szpecące blizny, 
przebiegające od nadgarstków do łokci towarzyszyły jej przez połowę życia. Pojawiły się na 
ciele, kiedy jeszcze nie wołano na nią Yoshiko, kiedy mieszkała w Hakone, górskiej 
miejscowości wypoczynkowej, na południowy zachód od Tokio.
      Hakone, wraz z dystryktami Fudżi i Izu, tworzyły jeden z najpopularniejszych terenów 
rekreacyjnych Japonii. Łącznie składały się na ogromny park narodowy oferujący turystom 
piesze wędrówki, pływanie, narciarstwo, pływanie łodziami oraz lecznicze źródła solankowe. 
Przybywały tu setki tysięcy Japończyków i obcokrajowców, przyciągane głównie przez górę 
Fudżi, majestatyczny, dawno wygasły wulkan, którego ośnieżony szczyt można było 
zobaczyć z okna każdego hotelu czy pensjonatu w okolicznych miejscowościach. Hakone 
uzyskało sławę dzięki leczniczym właściwościom gorących źródeł wypływających u podnóża 
góry Fudżi; półwysep Izu ze swoimi plażami i skalistym brzegiem morskim leżał na południu.
      Yoshiko była jedynym dzieckiem rodziców prowadzących własny, mały pensjonat i 
sklep z pamiątkami w pobliżu gorącego źródła bijącego nieprzerwanie od wieluset lat. 
Podobnie jak inni mieszkańcy tego regionu, oboje byli żarliwymi Japończykami 
przejawiającymi silną, prawie mistyczną więź z naturą. Oboje byli też gorliwie religijni i 
konserwatywni w sprawach politycznych. Lata życia w tak wąskim kręgu spraw uczyniły ich 
więźniami osobistego doświadczenia, niezdolnymi do zrozumienia własnej nietolerancji.
      Pomimo surowości rodziców, Yoshiko wzrastała w niezdyscyplinowaniu i w 
sprzeciwie wobec wszelkich nakładanych na nią ograniczeń. W wieku ośmiu lat została 
zmuszona do pracy w pensjonacie, gdzie sprzątała toalety, ścieliła łóżka, szorowała podłogi i 
usługiwała przy stolikach. Kiedy jej praca nie zadowalała rodziców, bili ją i nie dostawała 
jedzenia. Okazjonalnie stawiano ją w milczeniu, twarzą do ściany, w biurze ojca, który sam 
musiał zajmować się interesami. Kiedyś podczas wymierzania kary, Yoshiko sprzeciwiła się i 
złamała mu kciuk. Ze złości ojciec zawiązał dziecku oczy, skrępował ręce i nogi i zostawił 
przez trzy dni bez jedzenia i picia w zamkniętej toalecie.
      W szkole Yoshiko miała obojętny stosunek do nauki i nie uznawała autorytetu 
nauczycieli. Często spóźniała się lub nie przychodziła na lekcje, a w swojej ławce chowała 
magazyny filmowe i fotografie zawodowych sportowców. Biła się z innymi uczniami, 
czasami nawet płatała im brutalne psoty oraz pisała śmiałe listy miłosne do starszych 
chłopców. Im większa kara ją spotykała, tym bardziej prowokacyjne było jej zachowanie. 
Jedynymi jej zainteresowaniami były dramat i sport, a przede wszystkim karate i kendo.
      W wieku trzynastu lat została przewodniczką turystów, pragnących zwiedzać okolicę. 
Yoshiko zabierała ich do parku sosnowego, Matsugaoka Koen, albo na szlak pieszy 
Dogashima, który prowadził w dół po zboczu wąwozu aż do przepięknych wodospadów; do 
azalii i wiśni kwitnących w Kowakidani oraz do Owakidani, Doliny Wrzenia, gdzie w 
powietrzu pachniało siarką, ze szczelin skalnych wydobywały się chmury syczącej pary, a 
patyk wepchnięty w ziemie sprawiał, że kłęby pary buchały w powietrze.
      Yoshiko lubiła pracę przewodniczki. Odrywało ją to od rodziców, których 
nienawidziła oraz od pensjonatu, gdzie była traktowana jak służąca. Była dumna ze 
znajomości szlaków i świątyń oraz możliwości pokonywania dziesiątków mil bez zmęczenia. 
Ponad wszystko jednak podniecały ją spotkania z mieszkańcami Tokio i cudzoziemcami oraz 
rosnące przeświadczenie, że poza Hakone istniał cały wielki świat.
      W wieku czternastu lat Yoshiko została uwiedziona przez gościa z pensjonatu. Był 
nim Zenzo Nosaka, bogaty biznesmen, który przybył do solankowych źródeł Hakone, aby 
uspokoić nerwy, wygładzić skórę i zapobiec chorobie żołądka. Przyciągany świeżą urodą i 
nieokiełznaną energią Yoshiko, Nosaka stwierdził, że dziewczyna ożywiała go tak samo, jak 
dwie kąpiele solankowe w ciągu dnia.
      Uwiedzenie było dla Yoshiko doświadczeniem elektryzującym, podnieceniem 
wychodzącym poza doznania zmysłowe. Stało się pierwszym sygnałem, że mogłaby mieć 
władzę nad innymi, silniejszą od tej, jaką mieli nad nią rodzice. Nosaka był wpływowy i 
bogaty, a ona szybko wyczuła, że jego pożądanie było tak silne, że porzuciłby wszystko, aby 
je zaspokoić. Pomimo swojego wieku, był doświadczonym i pełnym wigoru kochankiem, 
którego zmysłowość udzielała się Yoshiko. Odtąd seks stał się dla niej nie tylko źródłem 
władzy. Był również jej największą niewolą.
      Nosaka kilkakrotnie przyjeżdżał do pensjonatu, co zachwycało rodziców Yoshiko. Za 
każdym razem potajemnie przychodziła do jego łóżka, aby dopiero nad ranem powrócić do 
swojego pokoju. Teraz seks stał się dla niej niezbędny, a jego uprawianie czymś koniecznym, 
dokonywanym bez poczucia winy. Oszukiwanie rodziców nigdy nie stanowiło dla niej 
problemu. Pomiędzy nimi a Yoshiko nie istniała żadna więź, a dziewczyna od dawna życzyła 
im śmierci.
      Między wizytami Nosaki wybierała kochanków spośród gości pensjonatu, oddając się 
mężczyznom i kobietom z jednego powodu, który był dla niej ważny - dla własnej 
przyjemności. To, że kochankowie ulegali jej silnej zmysłowości, dawało Yoshiko poczucie 
pewności i siłę przetrwania. Kochać się, znaczyło dla niej żyć. Kochać się, oznaczało być 
okrutnym dla tych, którzy kochali ją zbyt mocno. Nuda zniknęła. Yoshiko odnalazła swoją 
mądrość i zupełnie inne spojrzenie na świat.
      Była niezadowolona, kiedy wizyty Nosaki ustały. W jego miejsce pojawił się Kon 
Kenpachi, któremu Nosaka powiedział o Yoshiko. Przystojny Kenpachi, czarujący i sławny 
reżyser filmowy, z łatwością nią zawładnął. Po raz pierwszy czuła się w łóżku ofiarą, 
bezbronną wobec kogoś, kto zawsze będzie jej panem. Opanowała ją prawdziwa obsesja. 
Uprawianie miłości z Konem powiększyło jej głód seksualny aż do momentu, w którym 
tęsknota za nim odsunęła na bok wszystkie uczucia żywione do kogokolwiek.
      W czasie jego wizyt w Hakone oraz podczas potajemnych wypadów Yoshiko do 
Tokio, Kenpachi nie tylko uczył ją uprawiania seksu, ale także wprowadzał w narkotyki, 
sztukę, muzykę oraz świat kręcenia filmów. Podarował jej nową zbroję kendo i poprawił 
technikę szermierczą na prywatnych lekcjach w swoim zamku. Podczas gdy dla niego była to 
jedna z wielu podobnych przygód, Yoshiko przeżywała swoją pierwszą prawdziwą miłość, 
mającą trwać przez całe życie.
      Pod koniec sezonu, kiedy rodzice wyjechali w interesach w dwudniową podróż do 
Tokio, Yoshiko i Kenpachi podjęli wspinaczkę na Fuji. Wchodzenie na wysokość 12350 stóp 
i zdobycie jednego z najpotężniejszych wulkanów świata było bardzo trudne. Podczas 
wspinaczki zatrzymywali się w dziesięciu stacjach odpoczynku, w których zgodnie z tradycją 
wypalali charakterystyczne znaki na swoich drewnianych laskach, jako dowód dotarcia do 
każdej z nich. W dziewiątej stacji spędzili samotnie noc, w chacie zbudowanej z kamienia, 
gdzie zjedli na zimno kolację przygotowaną przez Yoshiko, kochali się, a potem zapadli w 
sen w swoich ramionach.
      Wstali przed brzaskiem i dotarli na pokryty śniegiem wierzchołek góry. Tutaj, wraz z 
garstką innych wspinaczy, obserwowali niewiarygodny goraiko, najwspanialszy na świecie i 
niezwykle wzruszający wschód słońca. W oddali widzieli błękit Pacyfiku oraz góry i wsie 
leżące nad brzegiem. Widok goraiko odebrał im mowę. Yoshiko nigdy nie była bardziej 
szczęśliwa.
      Tej nocy, po powrocie do opustoszałego pensjonatu, leżeli nadzy i wyczerpani w 
łóżku Kenpachiego. Yoshiko nie chciała, aby nadeszło jutro. Jutro powrócą rodzice, a 
Kenpachi wyjedzie do Tokio. Chciała jechać z nim, zostawić za sobą pensjonat, którym 
pogardzała. Zakosztowała wolności z Kenpachim i teraz nie chciała się z nim rozłączać.
      Na dźwięk klucza przekręcanego w drzwiach sypialni, Yoshiko i reżyser zamarli. 
Kiedy drzwi się otworzyły, ujrzeli ojca z nożem w ręku. Papierowe latarnie wiszące na 
ścianach nadawały jego twarzy demonicznego wyglądu. Podszedł do nich i przemówił ze 
zdumiewającym spokojem.
      - Zhańbiliście mój dom. Nie mogę dopuścić, aby uszło to bezkarnie.
      Zbliżył się do łóżka i zamachnął na Yoshiko, która była najbliżej. Zakryła twarz 
rękami i wrzasnęła, kiedy nóż przeciął jej skórę obu przedramion. Leżący z drugiej strony 
Kenpachi stoczył się na podłogę, porwał z krzesła drewnianą laskę i okrążając łóżko, stanął 
twarzą w twarz z ojcem Yoshiko.
      Trzymając pałkę nad głową, reżyser natarł z okrzykiem. Ojciec zwrócił się ku 
Kenpachiemu, stojąc nad krwawiącą i rozhisteryzowaną Yoshiko. Kiedy zamachnął się 
zaplamionym nożem, kierując go na brzuch Kenpachiego, reżyser uderzył przeciwnika w 
nadgarstek i złamał go. Tracąc rozsądek Kenpachi użył pałki, tak jak samuraj użyłby miecza.
      Trzasnął starego w skroń, potem w nos, a wreszcie w oba boki klatki piersiowej. 
Krwawiąc z nosa i uszu, ojciec Yoshiko padł na kolana. Całkowicie nie kontrolując 
postępowania, Kenpachi zrobił ruch do przodu i wymierzył ostatnie uderzenie w tył głowy.
      Odchodząc od zabitego, Kenpachi podszedł do drzwi sypialni i zamknął je. Kiedy 
oderwał oczy od martwego ciała, aby spojrzeć na zakrwawioną Yoshiko, aż zamrugał ze 
zdumienia. Stała opanowana, z uśmieszkiem na twarzy i patrzyła na nieżywego ojca.
      Teraz Kenpachi widział przed sobą jedynie upadek kariery i więzienie. Zaczął się 
trząść, a pałka wyśliznęła mu się z rąk.
      Pomyślał wtedy o Nosace, który zawsze wybawiał go z opresji.
      *
      
      Na opustoszałej drodze odległej o kilkaset jardów od pensjonatu rodziców, Yoshiko, z 
rękami owiniętymi w paski pociętego prześcieradła, stała wraz z Kenpachim w chłodnej 
ciemności i patrzyła na dwa samochody jadące w ich kierunku. Przejazd z Tokio do Hakone, 
który normalnie trwał ponad godzinę, przebyły zaledwie w czterdzieści pięć minut. Kiedy 
snopy światła z reflektorów oślepiły Kenpachiego, pomachał gwałtownie rękami. Światła 
natychmiast wygaszono, a samochody zwolniły. Jeden z nich zatrzymał się i zgasił silnik. 
Drugi zawrócił i także przystanął, jednak z ciągle pracującym silnikiem.
      Kenpachi i Yoshiko podbiegli do tego drugiego i usiedli z tyłu. Kierowca nacisnął 
pedał gazu; samochód natychmiast ruszył i popędził z powrotem do Tokio. Przez tylną szybę 
Kenpachi widział, jak czterech mężczyzn wysiadło ze stojącego auta i ruszyło w kierunku 
pensjonatu.
      Rozluźnił się. Miał zamiar jakoś się z tego wygrzebać. Jego obawy rozwiewały się. 
Nosaka skutecznie zatrze ślady zdarzenia w pensjonacie. Cała sprawa była jak zamek z 
piasku; możliwości Nosaki zmyją ją z powierzchni.
      Spojrzał na Yoshiko oszołomioną zastrzykiem przeciwbólowym, zaaplikowanym 
przez doktora Orito. Orito działał szybko i cicho. Przeciął zakrwawione bandaże na 
przedramionach dziewczyny i kończył oczyszczanie ran. Jeśli chodzi o Yoshiko, nigdy nie 
wyglądała tak ponętnie. Jej uroda i młodzieńczość zapierały dech. Myśl o kochaniu się z nią 
teraz, właśnie w tej chwili, tak pobudziła Kenpachiego, że jego penis stwardniał. Aby 
ostudzić żądzę, spoglądał na sosny migające za oknem samochodu.
      W szybie dostrzegł odbicie Yoshiko, a ponieważ miłość z nią była teraz niemożliwa, 
pragnął jej tak, jak nigdy dotąd. Orito siedział pomiędzy nimi, tyłem zwrócony do 
Kenpachiego, który opuścił obie dłonie na uda i ścisnął nabrzmiałego penisa, czując 
przyjemny ból. Zaczął ściskać go regularnie, jeszcze raz i jeszcze raz, aż doszedł do momentu 
błogiego rozprężenia.
      Zamknął oczy. Głowa opadła mu na oparcie siedzenia. Zmęczony po trudach 
wspinaczki na górę Fuji, zapadł w głęboki sen.
      
      *
      
      Przez niecałe dwa lata Yoshiko mieszkała z Kenpachim w zamku Ikuba. Wyrosła i 
wyładniała, a sugestie Kenpachiego w sprawach makijażu i sposobu ubierania się sprawiły, że 
była jeszcze piękniejsza. Zdecydował, że długie rękawy najlepiej ukryją blizny na rękach i że 
powinna zakładać tylko najlepsze peruki robione z naturalnych włosów. Yoshiko nadal była 
jednak niezdyscyplinowana i nie miała cierpliwości ani do pracy, ani do nauki.
      Szkoła nudziła ją swoją typowo japońską metodą uczenia poprzez nie kończące się 
powtarzanie i naśladowanie. Kenpachi próbował zainteresować ją kaligrafią, dawną sztuką 
pisania, ale nie powiodło mu się, tak samo jak z ikebaną, tradycyjną sztuką układania 
kwiatów. Kilka razy próbowała nauczyć się ceremonii parzenia herbaty, sado, ale ostatecznie 
i z tego zrezygnowała.
      Zarówno Yoshiko, jak i Kenpachi byli lekkomyślni, zmysłowi i popędliwi. 
Dziewczynie brakowało jednak jego inteligencji, a także wykształcenia, talentów 
artystycznych i zdolności do ciężkiej pracy. Kendo i karate mało ją teraz interesowały, więc 
postanowiła, kiedy dorośnie, pracować w filmie. Do tego wykształcenie nie będzie potrzebne. 
W każdym razie nie musiała teraz nikomu tłumaczyć się ze swojego postępowania; mogła 
robić, co chciała. Oboje rodzice nie żyli; mówiono iż zginęli w pożarze, który omal nie 
strawił całego pensjonatu.
      W miarę jak jej pobyt w zamku przedłużał się, coraz mniej czasu spędzała z 
Kenpachim. Miał swoje zajęcia filmowe, kompozytorskie, aktorskie oraz krąg przyjaciół, z 
którymi Yoshiko nie znajdowała wiele wspólnego. Były też inne kochanki, z których żadna 
nie utrzymała się długo, gdyż obietnice Kenpachiego były pisane na wodzie. Pozostawiona 
sama sobie Yoshiko poznawała gigantyczne i przeładowane miasto, jakim było Tokio. 
Zatłoczone chodniki i nieprzerwany ogromny ruch uliczny szokowały ją i wreszcie 
przyprawiały o zawrót głowy.
      Za to nocą miasto było wspaniałe. Stawało się wtedy gigantycznym pałacem 
przyjemności owiniętym w kilometry neonowych świateł. Olśniewające bogactwo teatrów, 
salonów gry w pachinko, kluby nocne, łaźnie tureckie, kina, restauracje, bary dla 
homoseksualistów i kręgielnie. Po zapadnięciu zmroku Tokio stawało się miejscem nie 
kończącej się orgii zmysłowego zaspokojenia.
      Yoshiko spacerowała samotnie po Ginzie, szerokiej i długiej alei z domami 
towarowymi, klubami hostess, barami i dyskotekami. W dzielnicy Akasaka zaprzyjaźniła się 
z gejszami i tancerkami, które wpadały tu do barów kawowych w przerwach podczas pracy w 
pobliskich nocnych klubach. W Akasaka też poznała stripteaserki i prostytutki 
homoseksualne, które zabrały ją do Sensoji, gdzie mogła wysłuchać stu ośmiu uderzeń 
wielkiego dzwonu odlanego z brązu. Tutaj wraz z setkami innych Yoshiko stała wokół 
monstrualnie wielkiej kadzielnicy, mając nadzieję, że jej gorąco wyleczy wszystkie 
dolegliwości i choroby. Trzymała ramiona w pobliżu ognia, ale blizny nie zniknęły.
      W Shinjuku, miejscowości, w której położony był zamek Ikuba spotkała studentów, 
homoseksualistów i innych młodych ludzi, których przyciągały tu modne sklepy, zagraniczne 
filmy, bary kawowe oraz obietnica wolności seksualnej. Tutaj też spotkała Juro, studenta, 
który został jej kochankiem. Szczupły i przystojny w czarnym mundurze uczelni, 
dwudziestoletni Juro rozbawiał ją. Przynosił lalki i hot-dogi w stylu amerykańskim, dużo się 
uczył, grał jej w swoim pokoju na gitarze i zwierzał się z własnych planów związanych z 
pracą w służbach rządowych. Yoshiko natomiast była jego nauczycielką w łóżku.
      Przy boku Juro jej pewność siebie powróciła, a zmysłowość rozbudziła się na nowo. 
Kenpachi znudził się nią: miała dla niego zbyt wąskie horyzonty i nie chciał tego dłużej 
tolerować.
      Wyśmiewał się z jej mizernego wykształcenia, nazywając ją yabo - nieokrzesana 
wieśniaczka. W miłości preferował iki, osoby o wysokiej kulturze, wyrafinowane, mężczyzn i 
kobiety eleganckie i doświadczone.
      Yoshiko odwzajemniała postępowanie Kenpachiego, spotykając się za jego plecami z 
Juro i innymi mężczyznami. Kenpachi dowiedział się o jej niewierności i postanowił się 
zemścić.
      Któregoś wieczoru po kolacji przy świecach podanej w dużej komnacie, co dawno nie 
miało już miejsca, zaprosił Yoshiko do sypialni. Tutaj pokazał jej wejście do tajemnego 
tunelu pana Saburo. Od wielu lat było ono zamknięte, jednak ostatnimi czasy Kenpachi 
polecił odblokować wejście; ponownie można było z niego korzystać, przechodząc z zamku 
do pobliskiego parku Shinjuku.
      Trzymając się za ręce, oboje przeszli przez szafę w ścianie i weszli do tunelu. 
Kenpachi wziął ze sobą pochodnię, po czym zeszli po drabinie w dół. Oglądane 
pomieszczenie znajdowało się u wylotu tunelu i z wyjątkiem nie wykończonej ściany za 
drabiną było wyłożone ceglanym murem. Yoshiko zachichotała. Taka zabawa przypominała 
jej początki znajomości z Kenpachim. Pomieszczenie było mroczne, a w głębi zupełnie 
ciemne. Teraz oboje stali zwróceni twarzą w tę stronę, a ramię Kona obejmowało 
dziewczynę. Kiedy pochodnia rozświetliła ciemność, Yoshiko krzyknęła z przerażenia. Juro. 
Z dzikimi ze strachu oczami, skrępowany linami i zakneblowany student wydał na jej widok 
coś w rodzaju skowytu. Był niemal całkowicie zasłonięty świeżo położonym murem 
ceglanym; wystawała mu jedynie głowa i ramiona. Obok muru stało dwóch ludzi. Yoshiko 
rozpoznała ich. Byli to ci sami mężczyźni, którzy przyjechali po nią i Kenpachiego do 
pensjonatu rodziców.
      Chciała uciekać, ale żelazny uścisk Kenpachiego zatrzymał ją.
      - Myślę, że to będzie lekcja historii, która pozostawi na tobie wrażenie - powiedział. - 
W czasach, kiedy Tokio zwane było jeszcze Edo, ofiary z ludzi zdarzały się powszechnie. 
Uważano je za niezbędne. Hai, bardzo konieczne. Ludzkie filary. Ludzie grzebani żywcem w 
fundamentach ważnych nowych budowli - zamków, pałaców, świątyń, a nawet gmachów 
sądów. Ofiary te odstraszały złe duchy. Bogowie zaś zapewniali budowlom wieczną trwałość. 
- Zbliżył pochodnię do przerażonej twarzy Juro. - Oficjalnie składanie takich ofiar było 
oczywiście zabronione. Niemniej jednak miały one miejsce, zwykle potajemnie. Ciało i krew 
dodawały nowej budowli życia. Czasami służący błagał swojego pana o uhonorowanie go 
przez takie pogrzebanie żywcem. Pomyśl sobie. Tony ziemi i kamienia wyciskają z ciebie 
powoli życie, a ty nie możesz wykonać najmniejszego ruchu. Oświetlił pochodnią Yoshiko.
      - Dałem ci życie. Zabrałem cię z chlewu, w którym się urodziłaś. A ty odpłacasz mi 
tym, że powracasz do nieczystości, z których cię wyciągnąłem. Posiadłem cię. Jesteś moja i 
zrobię z tobą, co będę chciał. Musisz dostać nauczkę. Zapewniam cię, że nie będziesz się 
nudzić. Stań teraz przed swoim kochankiem.
      Zbyt przerażona aby przemówić, Yoshiko potrząsnęła głową. Kenpachi popchnął ją. 
Potknęła się i upadła na ziemię.
      - Nie będziesz teraz umierać - rzekł. - Ale dokończysz pracę nad tym ludzkim filarem. 
Wszak to nie pierwszy raz kochanie, nieprawdaż?
      Yoshiko zamrugała załzawionymi oczami. Pierwszy raz. Po tym, jak Kenpachi zabił 
jej ojca, Yoshiko rozpalona przelewem krwi podniosła zakrwawiony nóż i brocząc krwią 
pobiegła korytarzem do pokoju swojej matki. Tam poderżnęła jej gardło.
      - Dokończ pracę przy grobowcu swojego ukochanego studenta - powiedział Kenpachi 
- albo idź do niego.
      Juro wył, skowyczał i błagał oczami, kiedy Yoshiko, płacząc upadła na ziemię.
      - Jeśli za chwilę nie wstaniesz - powiedział Kenpachi - umrzecie oboje.
      Powoli uniosła się z ziemi, a potem wstała. Rozpoczęła zamurowywanie grobowca.
      Kenpachi i dwaj jego ludzie obserwowali, jak przyniosła cegły, pokryła je zaprawą i 
już miała położyć, kiedy Kenpachi zawołał:
      - Zatrzymaj się!
      Podszedł do Juro i z uśmiechem położył monety na głowie i ramionach studenta. 
Pieniądze do wydania na tamtym świecie. Na tym odroczenia już nie będzie. Kenpachi cofnął 
się od ściany i powiedział, nie patrząc na Yoshiko:
      - Nie skończyłaś swojej pracy.
      Yoshiko krzyknęła i zemdlała.
      Ocknęła się w łóżku, kiedy Kenpachi brutalnie się do niej dobierał. Zbyt wyczerpana, 
aby się opierać, Yoshiko próbowała opanować emocje. Starała się myśleć o Juro, o tym do 
czego Kenpachi chciał ją przymusić. Całą siłą woli starała się nie doznawać przyjemności. 
Nie udało jej się.
      Ku swojemu zawstydzeniu, reagowała seksualnie na Kenpachiego coraz głębiej. Jej 
ciało pamiętało zadowolenie, jakiego dostarczał i oczekiwało go ponownie. Wbrew swojej 
woli oddała mu się całkowicie, wymawiając jego imię i błagając, aby zrobił z nią, co zechce.
      Nad ranem leżąc w łóżku, wmawiała sobie, że zdarzenia wczorajszego wieczoru były 
złym snem. Dostrzegła jednak połamane paznokcie i zabrudzenia na ciele i wiedziała, że Juro 
naprawdę został żywcem zamurowany w zamku. Kenpachi przypomniał jej rolę, jaką 
odegrała w rytuale człowieka-filaru oraz śmierci swoich rodziców. Miała teraz do wyboru 
milczenie, więzienie albo śmierć z rąk Kenpachiego.
      Wkrótce po tym wszystkim oznajmił jej, że będzie musiała się wynieść z zamku 
Ikuba.
      Zaszokowana, z ledwością zdołała zapytać o przyczynę.
      - Ponieważ się żenię.
      Ścisnęła mocniej jego ramię.
      - Co będzie ze mną? Dokąd mam pójść?
      - Dam ci pieniądze. Od czasu do czasu znajdę ci jakąś małą rólkę. Nie powracaj tu 
jednak, dopóki cię nie wezwę. Zrozumiałaś?
      - Boję się. Proszę cię, nie odtrącaj mnie. Jak sobie poradzę?
      - Jeśli będziesz bardzo potrzebowała, znajdziesz drogę.
      
      *
      
      Przetrwała dzięki swojej urodzie i przebiegłości. Podejmowała pracę w smażalni ryb, 
w sklepie z upominkami, a przez jakiś czas przyjaźniła się z człowiekiem, który pracował 
jako chindonya, muzyk uliczny wynajmowany do zabawiania gości w nowo otwartych barach 
i restauracjach. Kiedy Yoshiko porzuciła go, ukradła pieniądze i biżuterię pozostawioną mu 
przez zmarłą żonę. Przyjaciele znaleźli jej pracę hostessy w klubie, masażystki w łaźni 
tureckiej i modelki pozującej nago. Zajęcia z pogranicza prostytucji.
      Występowała w pokazach stripteasowych zwanych sutorippu, w filmach 
pornograficznych i pozowała do magazynów erotycznych. Wplątywała się w romanse z 
kobietami, między innymi z australijską stewardesą, która popełniła samobójstwo, kiedy ich 
związek się rozpadł. Inna przygoda zakończyła się, kiedy bramkarz dyskotekowy, z którym 
żyła, został zamordowany w wojnie dwóch rywalizujących gangów yakuza. Seks był jej 
jedynym sposobem na panowanie nad innymi ale za niego również należało zapłacić.
      Brakowało jej talentu aktorskiego, była jednak piękna, więc Kenpachi znajdował jej 
epizodyczne role w prawdziwych filmach, w teatrze lalek Bunraku oraz w małym zespole 
Kabuki. Umieszczał ją także w teatrach tańca, najpierw Kagura, który wykonywał tańce 
festiwalowe w świątyniach Shinto, a potem w grupie Bugaku. Tutaj, ubrana w czerwony 
kostium i maskę, ze srebrną różdżką w ręce, nauczyła się śmiałych i majestatycznych tańców, 
które czasami trwały całymi godzinami. Jeśli nawet tańczyła zupełnie nieźle, to spóźniała się 
na przedstawienia, a raz przyłapano ją na kradzieży i zmuszono do odejścia.
      Kenpachi nigdy nie przestał był obecny w jej życiu. Amerykaninowi, któremu ukradła 
sportowy samochód wyperswadował jej aresztowanie. A kiedy Yoshiko ukradła portfel 
właścicielowi klubu nocnego mającemu powiązania z półświatkiem, to właśnie Kenpachi 
odwiódł yakuza od zamiaru zabicia jej. Bywała na przyjęciach w zamku Ikuba, w 
dwupiętrowym, tokijskim apartamencie Kenpachiego oraz w Kamakura, miejscowości 
nadmorskiej, gdzie posiadał letni dom, położony w zasięgu wzroku Wielkiego Buddy. 
Zapraszał ją na plany filmowe, spał z nią i dawał pieniądze. Yoshiko nigdy nie przestała go 
kochać. Wiedziała jednak, że wszystko to uniemożliwiało uwolnienie się od niego.
      Miała dwadzieścia jeden lat, kiedy jej powiedział, że będzie teraz pracowała dla Zenzo 
Nosaki.
      - Czego tak ważna osoba może ode mnie chcieć? - zapytała Yoshiko.
      - Na Zachodzie nazywa się to szpiegostwo przemysłowe - powiedział Kenpachi. - 
Japońskie prawo nie uznaje jednak czegoś takiego. Uważamy to za wywiad i nic więcej. 
Nosaka-san zorganizował swoją własną siatkę wywiadowczą, siatkę funkcjonującą poprzez 
bank, którego jest właścicielem. Będziesz robiła to, co ci Nosaka-san każe, jasne?
      - Hai.
      - Będziesz opłacana. Nosaka-san będzie twoim daimyo, twoim panem. Bądź mu 
bezwzględnie posłuszna. Jeśli tego nie zrobisz, zabije cię. Rozumiesz?
      - Hai, Kenpachi-san.
      Była to praca dająca jej satysfakcję, praca pozwalająca wiele osiągnąć i zarobić duże 
pieniądze. Na podstawie informacji dostarczanych przez bank Nosaki, „Eastern Pacific 
Charterem Limited” wyszukiwała biznesmenów japońskich, którzy albo dobrowolnie 
sprzedawali sekrety firmy, albo byli zagrożeni możliwością szantażu. Podróżowała do 
Londynu, Paryża Genewy, Rzymu, czasem jako kurier transportujący gotówkę albo 
informację, a czasami jako „modelka” lub „projektantka mody”, która szybko zawierała 
znajomości z dyrektorami i inżynierami mogącymi dostarczyć informacje o firmie. A kiedy 
„Eastern Pacific” wyposażał ją w dane dotyczące każdej sprawy, przewaga była zawsze po 
stronie Yoshiko.
      W San Francisco udało jej się przekonać dyrektora fabryki układów scalonych, aby 
część swojej wytwórni sprzedał „Eastern Pacific”, płacącemu czterokrotnie więcej niż była 
warta, w zamian za cenne informacje. Podróżowała z japońskimi zespołami badawczymi 
agresywnie gromadzącymi informacje przekazywane następnie rządowi i sferom wielkiego 
biznesu. Brała udział w konferencjach i konwencjach w Japonii i za granicą, gdzie spotykała 
się z kadrą kierowniczą, inżynierami, szefami działów sprzedaży oraz dyrektorami, po czym 
przekazywała Nosace wszystko czego się od nich dowiedziała.
      Za jego pośrednictwem otrzymywała zaproszenia na przyjęcia i konferencje prasowe, 
spotkania z politykami i dziennikarzami, których rozmowy i wyrywkowe uwagi stawały się 
fragmentami zbioru wywiadowczego Nosaki. Kiedy jej nakazał, szpiegowała nawet jego 
pracowników. Pewnego razu dowiedziała się, iż jeden z dyrektorów nosi się z zamiarem 
przekazania prasie informacji na temat programu pozbycia się odpadów przemysłowych. 
Wkrótce po przekazaniu przez Yoshiko tej wiadomości Nosace, dyrektor umarł. Oficjalnie. 
podano, że przyczyną zgonu był zawał serca.
      Kiedy rosyjski pilot - uciekinier - wylądował w amerykańskiej bazie w Japonii na 
myśliwcu, w którym zastosowano ostatnie zdobycze techniki, jedynie amerykański personel 
wojskowy został dopuszczony do jego zbadania. Jednak Yoshiko uzyskała kopię dokumentu 
zawierającego szczegóły tej analizy, którą Nosaka przekazał następnie japońskiemu 
wywiadowi w zamian za przyszłe usługi.
      Z pewnością Nosaka umiał zastraszać, ale potrafił też być hojny. Po raz pierwszy 
Yoshiko miała wszystko, czego potrzebowała. Prostytucja i drobne kradzieże nie były już 
konieczne. Mogła sobie pozwolić na najlepsze stroje, projektowane przez japońskich i 
zagranicznych projektantów mody, jak również na amerykańskie samochody. Kupiła drogie 
mieszkanie na Omote-Sando Boulevard nie opodal świątyni Meiji, do której wrota zrobiono z 
cyprysów japońskich, mających tysiąc siedemset lat. Omote-Sando, ze sklepami 
prowadzącymi sprzedaż zagranicznych modeli i supernowoczesnych ubiorów był ulubionym 
miejscem japońskiego high society, a Yoshiko mogła teraz równać się z najlepszymi. Ponad 
wszystko mogła folgować swojej pasji dla antycznej biżuterii. Jeśli chodzi o kochanków, 
Yoshiko nie szła już z nimi dla pieniędzy, ale dla przyjemności. Taki luksus i komfort miał 
jednak swoją cenę. Bała się Nosaki, jak nigdy dotąd nie bała się Kenpachiego. Wiedziała o 
„Przymierzu Krwi”. Na polecenie Nosaki zaczęła trenować sztukę walki. Yoshiko stawała się 
współczesną ninja; musiała być przygotowana na konfrontację z przeciwnikiem, a jeśli to 
konieczne, na utratę życia. Chcąc nie chcąc, wybrała drogę wojownika, czyli śmierć.
      Niekiedy zastanawiała się, czy Kenpachi mógłby się zdobyć na zabicie jej. Mimo 
wszystko istniała między nimi więź - przeszłość, z którą żadne z nich nie chciało utracić 
kontaktu, w stosunku do Nosaki nie miała takich wątpliwości. Gdyby zaszła potrzeba, zabiłby 
ją bez chwili wahania.
      Właśnie dlatego nie zastanawiała się wcale, kiedy polecił jej zamordować Hansardów 
i przywieźć ich syna do Tokio. Chłopiec, Todd Hansard był bardzo ważny dla Kenpachiego. 
Dlaczego, tego Yoshiko nie wiedziała, ani też nie chciała wiedzieć. Jej giri - obowiązek, 
nakazywał bezwzględne posłuszeństwo Nosace. Strach przed starym sprawiał, że czuła się 
okropnie i traciła zdolność rozumowania. Strach czynił ją również okrutną i morderczo 
skuteczną w działaniu.
      
      *
      
      W pokoju hotelowym w Hongkongu, Yoshiko nałożyła białą, bawełnianą sukienkę 
Normy Kamali z wysokimi poduszkami na ramionach, rozszerzaną do wysokości łydki. Jej 
wąska talia była zaakcentowana szerokim na cztery cale pasem z prawdziwej skóry z małymi, 
skórzanymi guzikami. Na nogach miała białe pończochy i czarno-białe sandały rzemykowe 
na wysokich obcasach, z odsłoniętymi palcami. Jako dodatki do okrągłych kolczyków z 
białego złota wybrała dwa ulubione okazy starej biżuterii - wiktoriańską bransoletę ze złotymi 
listkami w emalii, wysadzaną niebieskimi szafirami oraz wisiorek ze złota i emalii wykonany 
przez Giuliano, wielkiego włoskiego jubilera, tworzącego w dziewiętnastowiecznym 
Londynie. Zegarek z kolekcji Harry Winstona w Nowym Jorku kosztował ją więcej niż 
zarobiła w całym swoim życiu, zanim zaczęła pracować u Nosaki.
      Yoshiko spakowała bagaż, ale zdecydowała się nie wzywać bagażowego do czasu, 
kiedy nie odezwie się chińska para wynajęta do odegrania roli krewnych Todda Hansarda. 
Mieli zadzwonić lada chwila z holu na dole, dając jej znać, że chłopiec czeka w samochodzie. 
Wtedy będzie można znieść bagaż, zapłacić tej parze i zabrać samochód na lotnisko Kai Tak. 
Stąd prywatny samolot przerzuci ją i Todda do Tokio, gdzie chłopiec zostanie odebrany z jej 
rąk.
      Kenpachi nalegał, aby Yoshiko zatelefonowała przed opuszczeniem Hongkongu. 
Musiał wiedzieć, czy chłopiec już jest w jej posiadaniu. Wakaba w wielkim napięciu 
wyczekiwał przy przenośnym telefonie na planie filmowanym w Wanchai.
      Czy Kenpachi zamierzał użyć chłopca jako żywego filaru, czy też do innego, równie 
przerażającego rytuału? Ten człowiek był zdolny do wszystkiego. Istniała jakaś ukryta strona 
jego osobowości, coś co Yoshiko wydawało się niemożliwe do zrozumienia. Miało związek z 
gwałtem, ale nie chłodnym i wykalkulowanym, jakiego oczekiwała od Nosaki. Talent 
Kenpachiego i jego męska uroda skrywały coś zwierzęcego i demonicznego.
      Niektórzy członkowie „Przymierza Krwi” wiedzieli do czego Kenpachi potrzebował 
chłopca, ale nikt nie powiedział o tym Yoshiko. Dla uzyskania odpowiedzi mogła naciskać 
Kenpachiego, ale Nosaka był w to także zaangażowany i mądrzej było nie zadawać teraz 
pytań. Gdyby chcieli, aby wiedziała, powiedzieliby jej. Jeśli nie chcieli, należało o tym po 
prostu zapomnieć.
      Nosaka. Ostrzegał ją, aby była ostrożna i nie zostawiła w hotelu czegoś, co mogłoby ją 
obciążyć. Yoshiko prawie zakończyła sprawdzanie łazienki, kiedy usłyszała ciche pukanie do 
drzwi. Zamknęła apteczkę i nasłuchiwała. Nie oczekiwała nikogo, nie miała przecież 
przyjaciół w Hongkongu.
      Ostrożność przede wszystkim. Weszła do sypialni, sięgnęła do torby i wyciągnęła 
wachlarz, który Nosaka ofiarował jej ze swojej kolekcji. Była to stara, skuteczna i 
śmiercionośna broń, której stosowanie opanowywała godzinami. Drugie pukanie ostało ją 
przy drzwiach. Zapytała po angielsku:
      - Kto tam?
      - Soonowie - Chińczyk z żoną, ci, którzy mieli przyprowadzić do niej chłopca.
      Yoshiko dotknęła gałki u drzwi, ale ich nie otworzyła.
      - Mieliście zadzwonić z dołu.
      - Próbowałem dzwonić, ale pani telefon nie działa.
      - Chwileczkę. - Przemierzyła pokój, uniosła słuchawkę trzymała ją przy uchu. Linia 
była głucha. Uspokoiła się. Kiedy otworzyła drzwi w ręku trzymała wachlarz.
      - Panna Mara? Yoshiko Mara? Kapitan Fuller z Krótkiej Policji w Hongkongu. A to 
inspektor Jenkins. Przepraszam, że przeszkadzam. Czy możemy wejść? – Zwrócił się do 
chińskiego policjanta stojącego w holu. - To wszystko Deng. Proszę cię, odprowadź pana i 
panią Soon na dół, jeśli możesz.
      Zaszokowana Yoshiko schowała obie ręce za siebie i cofała się do wnętrza. Wpadła w 
pułapkę. Ciekawe, ile mogli wiedzieć?
      Oficerowie angielscy, obaj po cywilnemu, weszli do środka, a za nimi Chińczyk w 
mundurze policyjnym i jeszcze ktoś; wielki, siwowłosy Amerykanin, obserwujący Yoshiko 
oczami, które przypominały jej kobrę, kiedy zatapiała zęby w twarz Iana Hansarda. Zamknął 
za sobą drzwi laską, ale zdążyła jeszcze zobaczyć państwa Soon odprowadzanych do windy 
przez chińskiego oficera. Coś było nie tak. Czy popełniła jakiś błąd, czy też została 
zdradzona?
      Kapitan Fuller był wysokim i przygarbionym czterdziestolatkiem z trójkątnym 
wąsikiem pod płaskim nosem, zdecydowanym działać dyskretnie i skutecznie. Z takim 
wyglądem mógł być dyrektorem szkoły proponującym Yoshiko darowanie kary, gdyby tylko 
zechciała przyznać się do udziału w dziewczęcym wybryku. Drugi Anglik, Jenkins, 
przeczesał swoje gęste, rude włosy palcami i przyglądał się jej z nie skrywanym pożądaniem. 
Chiński oficer utrzymywał postawę służącego, który znał swoje miejsce, pozostając z 
szacunkiem o krok za Anglikiem.
      Amerykanin z laską zajął pozycję koło drzwi, a jego na pół przymknięte oczy śledziły 
każdy jej ruch. Poczucie zagrożenia z jego strony było tak silne, że przestraszona Yoshiko 
zamrugała nerwowo.
      Fuller rzekł:
      - Zastanawialiśmy się, czy mogłaby nam pani pomóc w naszym dochodzeniu. Dotyczy 
ono śmierci Mr i Mrs Hansard oraz roszczenia państwa Soon. Twierdzą oni, jakoby byli 
jedynymi krewnymi pani Hansard, w związku z czym byliby upoważnieni do opieki nad 
jedynym synem Hansardów.
      „Aby uratować siebie przyprowadzili policję do mnie”. 
      Uśmiechnęła się do policjantów stojących wokół niej półkolem i przeniosła rękę z 
wachlarzem do przodu. Niewielki ruch dłoni sprawił, że wachlarz wykonany z kości 
słoniowej, srebra, złota i żelaza, otworzył się. Poruszała nim powoli.
      - Przykro mi, ale nie mogę panom pomóc. Państwa Soon nie widziałam nigdy w życiu.
      - Nie odniosłem przed chwilą takiego wrażenia - powiedział Amerykanin.
      Fuller westchnął, a jego nozdrza rozszerzyły się z niesmakiem. Niechętnie dokonał 
prezentacji.
      - Proszę mi wybaczyć. To jest Mr Frank DiPalma ze Stanów. Powiedziano nam, że 
jest naturalnym ojcem Todda Hansarda.
      Yoshiko uniosła wachlarz, zakrywając większą część twarzy. Hai, znała go. On i 
Kenpachi-san byli kiedyś wrogami, rywalami w walce na miecze, a teraz rywalizowali o 
chłopca. Nie osłonięte wachlarzem oczy Yoshiko pojaśniały. Czy Kenpachi-san chciał 
posiąść chłopca, aby zrewanżować się znienawidzonemu Amerykaninowi?
      - Pierwotnie - odezwał się Fuller - państwo Soon zaprezentowali się jako krewni 
Kathariny Hansard. Ale na prośbę Mr DiPalmy przesłuchaliśmy ich i nie wydaje się, aby 
podtrzymywali to twierdzenie. Jednocześnie wspomnieli coś o przekazaniu chłopca w pani 
ręce.
      Uśmiechnął się, aby jej wykazać, że on też widział ten pomysł jako niedorzeczny i 
sprzeczny z rozsądkiem.
      Jenkins, ciągle niechętnie nastawiony do DiPalmy, powiedział:
      - Być może powinniśmy napomknąć, że Mr DiPalma ma wysoko postawionych 
przyjaciół. Mieliśmy telefony w jego sprawie z Pekinu, Londynu, a nawet od naszego 
gubernatora. Każdy prosi nas o najściślejszą z nim współpracę, a nam, do cholery, nie 
pozostaje nic innego, jak pamiętać co jest dla nas dobre. Mr DiPalma swoją obecnością tutaj 
potwierdza, że władza to poważna sprawa. Ma nawet pewne zabawne teorie; tak, tak, myśli że 
taka piękna kobieta jak pani zamordowała Hansardów. 
      Ochrypły głos DiPalmy zaniepokoił Yoshiko.
      - Zapytajcie ją, w jakich okolicznościach poznała państwa Soon.
      - Już odpowiedziała - zareagował Jenkins. - Stwierdziła, że nigdy w życiu ich nie 
spotkała. Nie słuchał pan.
      DiPalma potarł nie ogoloną brodę srebrną główką laski.
      - Ależ słuchałem. Wyraźnie słyszałem każde słowo. Powiecie mi pewnie, że przy 
drzwiach rozmawiała z gońcem hotelowym.
      Yoshiko skłoniła głowę.
      - Tak jak pan mówi, z gońcem.
      Śmiech DiPalmy był przenikliwy.
      - Świetnie. A może zechce pani odpowiedzieć na to. Ktoś widział jak zadawała pani 
śmiertelne uderzenie Katharinie, a potem podpaliła jej bungalow.
      - DiPalma, doprawdy. - Jenkins spojrzał na niego z uniesioną brwią. - Zatajamy 
sekrety, czyż nie? Dlaczegóż to nie podzielił się pan z nami wcześniej tą informacją?
      - Kunoichi. - DiPalma wypowiedział to słowo jak wstrząsające oskarżenie. Yoshiko, 
nie przygotowana i zaskoczona przestała się kontrolować. „Jak Amerykanin mógł się o tym 
dowiedzieć? Tylko mając w sobie złego ducha”. Musiała jak najprędzej wydostać się z tego 
pokoju, uwolnić od demona.
      Wachlarz obronny, który miała w ręku, zwany tessen, był przystosowany do walki. 
Pod powłoką ze złota i srebra kryły się ostre jak brzytwy stalowe klingi. Nie była to tylko 
broń kobieca. Wachlarz miał kilkaset lat. W czasach feudalnych należał kolejno do dwóch 
generałów, którzy zabierali go z sobą na wojnę.
      Yoshiko zwróciła się ku kapitanowi Fullerowi. Jej nerwowy uśmiech prosił o troskę i 
sympatię, podobnie jak oczy patrzące z milczącym błaganiem. Wszystko to uśpiło jego 
czujność. Stal bezbronny z rękami opuszczonymi, kiedy błyskawicznie przecięła ostrzem 
wachlarza jego gardło, rozdzierając krtań. Zakręcił się w miejscu, a krew prysnęła na Yoshiko 
i chińskiego policjanta.
      Kiedy Fuller padając uderzył w sekretarzyk, Yoshiko kopnęła chińskiego oficera w 
krocze, po czym z całej siły kopnęła Jenkinsa w kostkę prawej nogi Zarówno Jenkins, jak i 
Chińczyk zgięli się wpół, co wykorzystała natychmiast, tnąc Jenkinsa wachlarzem po oczach. 
Jego ręce nie zdążyły ochronić twarzy. Zostawiając krzyczącego Walijczyka za sobą, 
przeskoczyła przez pochylonego Chińczyka i zaatakowała Franka DiPalmę.
      Kiedy zbliżyła się do niego, wykonała półobrót i zwrócona tyłem, zaatakowała go 
prawą nogą w pachwinę. DiPalma zrobił krok w lewo i szybkim uderzeniem laski w łydkę 
uniemożliwił jej osiągnięcie celu. Upadła, przygniatając własną nogę. Siedząc na podłodze, 
wychyliła się do przodu, aby dosięgnąć wachlarzem prawego kolana DiPalmy.
      Jeśli wyjąć wężowi zęby jadowe, stanie się niegroźny, mawiano. Wachlarz 
przystosowany do zabijania był zębami jadowymi Yoshiko. DiPalma ruszył w jej stronę. Atak 
na jego kolano spotkał się z natychmiastową ripostą. Uderzył laską w dół, krótkim, ale 
potężnym łukiem, wkładając całą swoją masę w ten ruch. Uderzenie strzaskało jej nadgarstek. 
Yoshiko upadła do tyłu, łapiąc się za złamany przegub, a potem niezdarnie próbowała stanąć 
na nogach.
      Ujmując laskę poniżej srebrnej gałki, DiPalma ruszył do przodu i podcięciem ku górze 
uderzył ją pod brodę. Upadła na plecy, wijąc się z bólu. Próbowała jeszcze podnieść się na 
kolana, ale przewróciła się do tyłu, kiedy pierwsza wystrzelona kula przeszyła jej bok.
      DiPalma krzyknął:
      - Nie!
      Ale Jenkins ujmując obiema rękami rewolwer, strzelał aż do wyczerpania nabojów. 
Jeszcze dwa strzały trafiły Yoshiko w pierś, a czerwone plamy krwi zabarwiły białą sukienkę. 
Kolejny strzał chybił, trafiając w telewizor, który z hukiem eksplodował. Piąta kula trafiła 
Yoshiko wysoko w ramię; ostatnia znowu chybiła. Jenkins z zakrwawioną twarzą jęczał:
      - Suka! cholerna suka! 
      DiPalma podbiegł do niego.
      - Nie musiałeś tego robić. Walka była skończona. 
      Jenkins stał z twarzą ciągle zwróconą w kierunku Yoshiko.
      - Moje oko. Ty cholerna suko.
      Prawe oko policjanta było mocno zakrwawione, więc DiPalma nie mógł ocenić 
uszkodzenia. Nie wyglądało dobrze.
      - O Boże, boli - powiedział Jenkins. - Nie widzę, nie...
      Przechylił się do tyłu i osunął się na DiPalmę, który położył go na łóżku.
      Policjanci walili kolbami rewolwerów w drzwi. Wpuścił ich. Dwaj chińscy oficerowie 
z wyciągniętą bronią wepchnęli go do środka i podbiegli do ciał.
      - Wezwijcie ambulans - polecił DiPalma. - Myślę, że Fuller nie żyje, ona chyba też. 
Jenkins i ten na podłodze potrzebują pomocy. Co z telefonem?
      - Już działa, sir - powiedział jeden z chińskich oficerów. - Znowu podłączyliśmy linię. 
Przerwa była chwilowa, tak jak pan prosił.
      DiPalma patrzył na ciało Yoshiko. Tak. Tak jak prosiłem. Chciał dostać ją żywą. Była 
jedynie pośredniczką, kurierem, który miał przekazać Todda gdzie indziej, komuś innemu. 
Była ogniwem w łańcuchu, który DiPalma chciał koniecznie prześledzić do samego końca. 
Gniew Jenkinsa był zrozumiały, ale zabijając ją, zatrzasnął Frankowi drzwi przed nosem.
      Peruka Yoshiko zsunęła się z głowy. DiPalma przeszedł ponad zwłokami. Spojrzał na 
jej twarz, potem na jabłko Adama. Chryste, czy to możliwe?
      W chwili, gdy chiński policjant niósł pomoc Jenkinsowi i drugiemu oficerowi, 
DiPalma zajrzał pod sukienkę Yoshiko.
      Podniósł się. Chiński policjant podszedł do niego.
      - Kapitan Fuller nie żyje, a inspektor Jenkins pewnie stracił prawe oko. Changowi nic 
nie będzie.
      - To ten, którego kopnęła w jaja?
      - Tak. Inspektor Jenkins powiedział, że to ta kobieta tak narozrabiała. Czy wie pan 
kim ona była?
      DiPalma potrząsnął przecząco głową.
      - Nie mam pojęcia. Ale powiem panu coś. Kapitan Fuller nie jest jedynym martwym 
mężczyzną w tym pokoju. Yoshika Mara nie była kobietą. To mężczyzna, choć całkiem 
martwy mężczyzna.
      

ROZDZIAŁ JEDENASTY
      
      
      W Wanchai niezmordowany Kon Kenpachi przeszedł po wiekowej kamiennej 
posadzce świątyni, zostawiając swoją ekipę przy kręceniu następnej sceny. U wejścia oparł 
się o filar i patrzył na tłum gromadzący się na ulicy, aby obserwować jak powstaje film. 
Znajdował się we wnętrzu świątyni Żywego Buddy, Chai Kung Woot Fat, której wnętrze 
pokryte było tysiącami luster. Według miejscowego zwyczaju, Chińczycy, którzy wyleczyli 
się z choroby, pozostawiali tu lusterka z inskrypcjami. Kenpachi chciał się upewnić czy 
światła zza kamery nie odbijały się w lusterkach i nie powodowały blików. Sprawdzenie tego 
zabierało czas, a Kenpachi nie lubił czekać. Szczególnie teraz, kiedy myślami był z Yoshiko i 
chłopcem.
      Inny lokalny zwyczaj opóźnił popołudniowe prace przy filmie jeszcze bardziej, 
zabierając reżyserowi cenne kwadranse, podczas których miał filmować w świetle 
słonecznym scenę na schodach świątyni. Przy dźwiękach obojów i cymbałów, chińska 
procesja pogrzebowa przeciągnęła przed świątynią. Jej uczestnicy byli odziani w białe 
kaptury, a krewni zmarłego nieśli pieczone prosięta jako upominki dla bogów. 
Rozwścieczony Kenpachi przebił się przez gapiów, po czym zamknął się w swojej limuzynie 
do czasu, gdy procesja nie przejdzie. Dla Jan Golden orszak pogrzebowy oznaczał dodatkowe 
koszty.
      Przy wejściu do świątyni Kenpachi ujął wizjer zawieszony na szyi i obserwował jak 
gapie oklaskiwali Toma Gennaro wychodzącego właśnie z limuzyny służącej mu za 
przebieralnię. Czekała go scena, w której grany przez niego żołnierz, wraz z chińską 
przyjaciółką pozostawiał lustro w świątyni, w podzięce za to, że wyszedł cało po wybuchu 
granatu w Wietnamie.
      Kenpachi spojrzał ponad tłumem na swoją limuzynę zaparkowaną przed warsztatem 
wytwarzającym meble. Nic było żadnego sygnału od Wakaby, a więc Yoshiko nie 
telefonowała. Przeklęta dziwka! Było późne popołudnie i brak jakichkolwiek wiadomości o 
chłopcu. Kenpachi uważał, że Sakon, męskie imię Yoshiko, było bezmyślnie dobrane, trudne 
do zapamiętania i jakieś niepewne. Co gorsze, w męskim wydaniu pomimo fizycznego 
piękna, Sakon był nudny i pospolity. Dopiero jako Yoshiko, ubrany w kobiece stroje i z 
makijażem na twarzy, Sakon stawał się spontaniczny, wyzywający i zmysłowy. Jego żeńska 
wersja była największym z darów, jakie posiadał.
      O ile związek pomiędzy Nosaką i Yoshiko nie był nigdy niczym innym jak relacją 
pana i sługi, związek pomiędzy nią i Kenpachim był trudniejszy do sklasyfikowania. Sakon 
zawsze kochał Kenpachiego. To był jedyny element jego człowieczeństwa. Kenpachi zdołał 
uwolnić się od tej miłości, skupiając się na swoich własnych problemach. Ciągle jednak 
Sakon był czymś więcej niż tylko źródłem przyjemności. Był namiętnością, z której Kenpachi 
nigdy się nie wyleczył, pięknym obiektem i ujmującą iluzją, do której Kenpachi miał ciągle 
prawo. W głębi serca Kenpachi skrywał prawdziwy powód, dla którego go potrzebował. 
Tylko z Sakonem czuł, że jest naprawdę kochany.
      U wejścia do świątyni Kenpachi usłyszał wołającą go Jan Golden, ale zanim zdążył 
się odwrócić i odezwać, ogłuszający dźwięk sygnałów samochodowych spowodował, że 
gapie się rozpierzchli, a dwa policyjne samochody podjechały pod schody świątyni. Trzej 
policjanci podeszli w górę i stanęli przed Kenpachim.
      - Pan Kon Kenpachi? - Oficer był Brytyjczykiem w średnim wieku, niski, kosmaty, z 
opaloną i zasuszoną twarzą oraz postawą wyrażającą zakłopotaną szlachetność.
      - Tak, to ja.
      - Chcielibyśmy, aby towarzyszył nam pan na posterunek. Wydaje się, że mógłby pan 
nam pomóc w śledztwie.
      - Nie rozumiem.
      - Wyjaśnimy to panu na miejscu. Jeden z naszych oficerów został zamordowany. 
Dwaj inni są ranni, jeden ciężko.
      - Co to ma wspólnego z panem Kenpachim? - zapytała Jan Golden stojąca obok 
japońskiego reżysera. Była czujna i gotowa do działania.
      - Wybaczy pani, mamy sprawę do pana Kenpachiego. 
      Kenpachi starał się opanować.
      - Muszę powiedzieć ekipie...
      - Przykro nam, ale nie mamy czasu. Zabójstwo kapitana policji to poważna sprawa. 
Bardzo zależy nam na jej rozwiązaniu. Osoba, która zabiła również nie żyje. Zrobiło się 
trochę zamieszania, szczególnie dotyczącego płci zabójcy. Wydaje nam się, że znaliście się 
nawzajem; chcielibyśmy o tym porozmawiać.
      W kilka sekund Kenpachi zdał sobie sprawę, że „osobą”, o której mówiono był Sakon. 
Oszołomiony reżyser pozwolił policjantowi sprowadzić się za łokieć po schodach do 
samochodu. Na tylnym siedzeniu, pomiędzy dwoma chińskimi oficerami, Kenpachi starał się 
nie zdradzić, że wiadomość o śmierci Sakona była dla niego obezwładniającym ciosem. 
Zamknął oczy, ręce obrócone dłońmi do góry położył na udach i zatopił się w medytację, 
zazen. Siłą czerpaną z Bushido bronił się przed wspomnieniami o Sakonie i walczył o 
uwolnienie swojego umysłu od smutku i strachu.
      Wraz z ekipą filmową i zespołem aktorów Jan odprowadziła wzrokiem samochód 
policyjny, którym odjechał Kenpachi. Tuż za nim przejechało drugie auto, mijając powoli 
tłum ustawiony po obu stronach wąskiej uliczki. Kiedy oddaliło się, ludzie ponownie zeszli z 
chodników na ulicę, zasłaniając Jan widok. Zdążyła jednak dostrzec Franka DiPalmę 
siedzącego samotnie na tylnym siedzeniu.
      

ROZDZIAŁ DWUNASTY
      
      
      DiPalma podał czarną, dębową laskę Toddowi, który siedział naprzeciw niego w 
restauracji mieszczącej się w nowoczesnym pięciopiętrowym gmachu zajmowanym przez 
banki, butiki, sklepy jubilerskie, kolejne restauracje i biura linii lotniczych. Właśnie skończyli 
obiad serwowany na balkonie z widokiem na olbrzymi kryty plac, na którym znajdowała się 
fontanna. Strzelała strumieniami wody wtedy, gdy hałas wokół niej narastał. Todd 
powiedział, że restauracja ta była ulubionym miejscem Kathariny. Dekoracje wewnątrz 
przypominały siedemnastowieczny pub z pistoletami skałkowymi i obrazami rozbójników na 
ścianach oraz chińskimi kelnerkami w bryczesach do kolan i trójkątnych kapeluszach.
      DiPalma i Katharina przychodzili tu razem jedenaście lat temu. Wtedy to Landmark, 
bo tak nazywało się to miejsce, był zaledwie małym hotelikiem z cichym barem, w którym 
filipiński pianista śpiewał wyłącznie piosenki z Broadwayu napisane przed 1945 rokiem. 
Podczas tych jedenastu lat Hongkong dzięki maszynom burzącym i budowie nowych 
gmachów wiele stracił ze swojej przeszłości.
      DiPalma obserwował, jak Todd ujął laskę jak gdyby to był shinai. Srebrna główka 
spoczywała w lewej dłoni, której trzy ostatnie palce były zaciśnięte, a kciuk i palec 
wskazujący luźno obejmowały trzonek. Trzy palce prawej dłoni, odsuniętej od lewej na 
szerokość pięści, ściśle obejmowały shinai i znowu kciuk i palec wskazujący były 
rozluźnione. Oba kciuki skierowane były do dołu.
      Doskonały uchwyt, pomyślał DiPalma. Dostatecznie silny aby wytrzymać próbę 
wybicia broni z rąk i dostatecznie elastyczny, aby się poddać przy uderzeniu. Katharina 
powiedziała kiedyś, że Todd jak na swój wiek był nadzwyczaj dobry w walce kendo. DiPalma 
chciał się przekonać, ile w tym było prawdy.
      Kelnerka sprzątnęła ze stołu, zostawiając jedynie naczynie ze świeżą herbatą. Kiedy 
odeszła, DiPalma nalał herbatę do małych filiżanek, schładzając swoją mlekiem. Jego żołądek 
nie znosił niczego zbyt gorącego, ani zbyt chłodnego Todd uniósł laskę nad głową, potem 
powoli ją zniżył, tak że niemal dotknęła stołu. Zrobił to kilka razy, uśmiechnął się do 
DiPalmy, a potem odłożył laskę na krzesło obok.
      DiPalma odwzajemnił uśmiech.
      - Bardzo dobrze. To był jodan, czyż nie? Jodan to pozycja, w której pięści znajdują się 
na wysokości czoła tuż przed atakiem lub przy obronie. Jedna z pięciu podstawowych postaw 
w kendo, chociaż nie najczęściej stosowana.
      - Nie jest to pozycja dla każdego - powiedział Todd. - Ale mnie bardzo odpowiada. 
Nierzadko podczas meczu czuję, jak gdyby mój shinai był prawdziwym mieczem. Wyciągam 
go więc z niewidzialnej pochwy stosując styl Katori, a jodan wydaje się z nim doskonale 
harmonizować.
      DiPalma opanował metodę Katori przy wyciąganiu prawdziwego miecza. Kciuk i 
palec wskazujący opierają się wtedy na zewnętrznych krawędziach osłony dłoni wyciągając 
miecz z pochwy aż do zatrzymania go nad głową. Takie szybkie dobycie jest trudne do 
zablokowania, a jego zasięg większy niż w innych stylach. Utrzymywanie miecza ponad 
głową zmniejsza również jego odległość ostrza od celu, czyniąc cięcie Katori jednym z 
najszybszych w kendo. Był to styl szermierski powszechny w szesnastym i siedemnastym 
wieku, obecnie rzadko go praktykowano.
      - Dlaczego podoba ci się używanie obu mieczy jednocześnie? - zapytał Todd.
      DiPalma zamieszał herbatę.
      - Większość ludzi nie potrafi władać dwoma shinai naraz. To zbyt trudne do 
opanowania. Ale ja bardzo to lubię. Krótki pozwala kontrolować broń przeciwnika, a kiedy 
zablokuję ją lub odbiję na bok, atakujący jest odsłonięty dla mojego długiego miecza. Jeśli się 
wie, jak go wykorzystać, krótki shinai zapewnia dobrą obronę. Cios i tak zadaje się długim 
mieczem. Musi dosięgnąć.
      - Ale czasami można też atakować krótkim. Jeśli przeciwnik jest blisko i nie ma 
miejsca na ruch długim, albo kiedy walczy się w ciasnym pomieszczeniu. Dobrze jest również 
mieć oba miecze, kiedy jednocześnie atakuje wielu przeciwników. Kenpachi-san mówił mi, 
że muszę zacząć ćwiczyć dwoma shinai.
      „Kenpachi-san mówił mi”. DiPalma wyłowił natychmiast przekorę ukrytą pod dobrym 
wychowaniem Todda. Zuchwalstwo nie pasujące do jego gładkiej powierzchowności. 
Postawa Todda w stosunku do Kenpachiego była równie niekonsekwentna. Chłopiec to bał 
się go, to znów traktował jak swego dowódcę. Albo daimyo. DiPalma nie chciał, aby 
Kenpachi znaczył cokolwiek w życiu chłopca. Kenpachi miał wystarczająco dużo odwagi, 
aby stać się przekupny, a korupcja bywa zaraźliwa.
      DiPalma powiedział Toddowi o wydarzeniach, jakie miały miejsce w hotelu Yoshiko, 
ale nie wspomniał o jej powiązaniach z Kenpachim. Nie chciał narzucać chłopcu 
negatywnego wizerunku reżysera. Zbyt pośpieszna próba podporządkowania Todda mogła 
jedynie ośmieszyć DiPalmę. Tak naprawdę był to dopiero pierwszy dzień, który spędzali 
razem.
      Nie było nikogo, z kim DiPalma mógłby do końca przedyskutować okoliczności 
morderstwa Kathariny. Dotyczyło to również policji w Hongkongu. Jedynym naocznym 
świadkiem jej śmierci był Todd, który widział wszystko dzięki swej nadzwyczajnej percepcji. 
Frank wierzył chłopcu. Ale policja, niestety, nie, a na ich miejscu zrobiłby to samo. W 
świecie glin liczyły się tylko fakty.
      Kiedy na posterunku wypytywano go o przebieg zdarzenia w hotelu Yoshiko Mara, 
DiPalma ograniczał wyjaśnienia do minimum.
      - Bluffowałem i udało się. Ani więcej, ani mniej.
      - Musi mi pan wybaczyć, jeśli nie widzę sprawy tak prosto, jak pan ją przedstawia - 
powiedział oficer prowadzący przesłuchanie, nadinspektor o okrągłej twarzy, w okularach, z 
falistymi włosami i zwyczajem mówienia do złożonych rąk spoczywających na biurku. - 
Jeden z naszych oficerów został zmasakrowany przez mężczyznę przebranego za kobietę, 
drugi został oślepiony na jedno oko i teraz zszokowany leży w szpitalu. „Ani więcej, ani 
mniej”, mówi pan. Ja mówię, że więcej. Na przykład, co skłoniło pana do „bluffowania”, jak 
pan to ujął, w stosunku do kogoś, kogo pan nigdy wcześniej nie spotkał i o kim rzekomo nic 
nie wiedział?
      - Na początek, Yoshiko Mara, czyli Sakon Chiba, jak się dowiedzieliśmy, skłamał, że 
nie znał państwa Soon. Byłem w holu i słyszałem, jak rozmawiał z panem Soon. Nie ma 
wątpliwości, że Chiba go znał i czekał na niego. Pana ludzie uwierzyli w to kłamstwo, 
ponieważ chcieli wierzyć.
      Nadinspektor przeniósł wzrok ze swoich rąk na DiPalmę.
      - A dlaczego tak im na tym zależało?
      - Ponieważ nie podobało im się, że musieli ze mną współpracować. Chcieli mi 
pokazać kto jest szefem. Lepiej się przez to czuli. Fuller był uprzejmy, ale tylko pozornie. 
Robił wszystko, żeby trzymać mnie na dystans. Na swój sposób upewnił się, że wiem o tym. 
A Jenkins? Jeśli o niego chodzi, to Chiba czyli Yoshiko wygrała u niego konkurs na „Miss  
Świata”. Język wylazł mu na wierzch. Odnalazł dziewczynę - marzenie. Wszystko, co 
widział, to piękną kobietę, a nie kogoś, kto mógł zabić dwie osoby.
      - Jeśli nie będzie pan miał nic przeciwko temu, wolałbym aby pan oszczędził sobie 
teraz słów krytyki pod adresem moich ludzi; dziękuję panu. Przypuszczam, że będziemy 
musieli w przyszłości popracować trochę nad tym problemem nieufności.
      DiPalma pomyślał, że ten pozornie uprzejmy człowiek rzucał w niego kamieniami. 
„Sprytny glina nie wierzy nikomu, kogo nie zna”.
      - Wszystko się zgadza, ale nie mamy niezbitych dowodów łączących Chibę ze 
śmiercią Hansardów.
      - Katharina Hansard powiedziała mi, że obawiała się o życie swoje i Todda. 
Nadinspektor przytaknął.
      - Tak, mamy tę rozmowę zarejestrowaną.
      - Mniej więcej w tym samym czasie Chiba pojawia się w Hongkongu przebrany za 
kobietę i posługuje się nazwiskiem Yoshiko Mara.
      - Znaleźliśmy różne paszporty w jego pokoju. Proszę mówić dalej.
      - Katharina jest przerażona. Chiba w Hongkongu. Potem Katharina i jej mąż umierają. 
A Chiba wynajmuje państwa Soon, aby przyprowadzili mu Todda. Macie przecież ich 
zeznania. Myślę, że to łączy Chibę ze śmiercią Hansardów.
      Nie odrywając oczu od biurka, nadinspektor utworzył pod brodą trójkąt z kciuków i 
palców wskazujących.
      - Załóżmy, tylko załóżmy, że ktoś inny, a nie Chiba zamordował Hansardów. 
Teoretycznie, oczywiście.
      - Chiba miał talent do zabijania. Udowodnił to wówczas w pokoju hotelowym. 
Przekonałem się o tym, podobnie jak dwaj pana ludzie.
      - Hmm, tak. Czy coś jeszcze?
      - Iana Hansarda i Chibę widywano razem. W banku Mansarda, w restauracji. Oprócz 
jego kierowcy, także służący Hansardów widzieli co się dzieje.
      - Znany był z tego, że chętnie poluje na kobiety - powielał nadinspektor.
      - Nie na jakieś tam kobiety - poprawił DiPalma - tylko na kobiety orientalne. To 
bardzo ułatwiało Chibie zadanie.
      Nadinspektor podniósł wzrok.
      - Rozumiem, że pana podejrzenia dotyczą przede wszystkim zgonu Mrs Hansard.
      - I zagrożenia Todda.
      - To wyjaśniałoby pańskie „bluffowanie” w odniesieniu do jej śmierci, czego nie 
można powiedzieć o śmierci jej męża.
      DiPalma pomyślał, że nadinspektor nieźle się maskuje. Bystry facet, który wcale na 
takiego nie wygląda. Dobierając starannie słowa, powiedział:
      - Do Hongkongu przybyłem na wyraźne żądanie Mrs Hansard, więc przyznaję panu 
rację. Jej śmierć absorbuje mnie najbardziej.
      - Tak, przypuśćmy, że tak jest. Ostatecznie jest pan ojcem jej dziecka. Dziwne jest 
tylko to, że Chiba posunął się aż do morderstwa, aby zdobyć chłopca. Czyż nie mógł go po 
prostu porwać?
      - Katharina kochała Todda. Jeśli ktokolwiek by go uprowadził, nic by jej nie 
powstrzymało przed odzyskaniem go. A martwi rodzice nie będą przecież szukać zaginionego 
dziecka.
      - Dobre, jak każda teoria. Dziwny człowiek z tego pana Chiba. Policja tokijska 
utrzymuje w swoim teleksie, że był onnagata, aktorem grającym role kobiece w teatrze 
Kabuki. Odtwarzał także żeńskie role w spektaklach Noh i teatrach tańca japońskiego; 
większość czasu zachowywał się jak kobieta.
      - Kobieta z umiejętnością walki doskonale wyszkolonego mężczyzny - uzupełnił 
DiPalma.
      - Ninja, czy to chciał pan powiedzieć? Kunoichi.
      DiPalma odchylił się na krześle do tyłu. Nie wahał się ani przez moment; natychmiast 
podjął decyzję. Nie będzie wspominał o mistycznych wizjach i koszmarach sennych Todda. 
Gdyby o tym powiedział, na pewno nie potraktowaliby poważnie ani jego, ani Todda; po 
pierwsze, za wiarę w te wizje, a po drugie, że się do tego przyznają. Powiedział:
      - Dla potrzeb samej dyskusji przyjmijmy, że Chiba, czyli Yoshiko Mara 
wyeliminowała Hansardów. Oznacza to, że musiała o nich parę rzeczy wiedzieć. O 
zainteresowaniu Hansarda orientalnymi kobietami albo o najlepszym sposobie wykorzystania 
tej informacji. Musiał wiedzieć kiedy i gdzie zaatakować Katharine Hansard. Musiał także 
mieć wspólników, którzy pomogli mu w zamordowaniu Iana Hansarda.
      - Skąd wiadomo, że ktoś pomagał Chibie przy zabijaniu Hansarda?
      - Ponieważ Hansard zginął od ukąszenia kobry, a nie sądzę, aby Chiba przeszedł przez 
kontrolę celną z kobrą w torebce.
      Nadinspektor pozwolił sobie na uśmiech.
      - Niezłe założenie. A więc Chiba miał przyjaciół w Hongkongu.
      DiPalma pochylił się do przodu.
      - Nie tylko przyjaciół. Zakładam, że przybył tu i uzyskał wszystkie niezbędne 
informacje, wgląd w cale podłoże sprawy, wszystkie kontakty. Chiba nie tylko walczył jak 
ninja, z Hansardami postępował tak jak gdyby nim był. Najpierw zdobywa informacje, potem 
działa. Nie był tu dostatecznie długo, aby samemu wszystko to przygotować.
      - Po Hongkongu też nieźle się poruszał. Jeśli to, co pan mówi jest prawdą, to znaczy, 
że w niezwykle krótkim czasie udało mu się zgromadzić ogromny zasób wiadomości.
      DiPalma potrząsnął głową.
      - To niemożliwe. Teleks odebrany przez pana z tokijskiego wydziału policji oraz 
teleks Rogera Tana z tokijskiego biura DEA mówią to samo. Sakon Chiba nie mógł w ten 
sposób działać w obcym mieście i zlikwidować dwoje ludzi, których nigdy w życiu nie 
widział.
      - Chyba że był ktoś, kto za niego pomyślał, jak to pan sugeruje.
      - W teleksach utrzymują, że Chiba był już karany. Drobna kradzież. Aktorstwo w 
filmach pornograficznych, męska prostytucja, kolejne kradzieże, oszukiwanie turystów. 
Handel narkotykami na niewielką skalę. Kradzież samochodu była jego najpoważniejszą 
sprawą. Facet nie zabierał się za nic, co wymagało myślenia i planowania. Jeszcze cztery lata 
temu zachowywał się jak ktoś zupełnie przegrany.
      - Co, według pana, mogło go z tej drogi zawrócić?
      DiPalma spoglądał na sufit.
      - Chciałbym to wiedzieć. Ni stąd, ni zowąd, żadnych kradzieży portfeli, samochodów 
ani towarów w sklepach. Nagły dobrobyt. Bardzo szybko Chiba kupuje apartament w 
niedalekim sąsiedztwie Tokio. Nabywa połowę udziału w tokijskim butiku. No i oczywiście 
ubiera się w ciuchy z salonów mody z dodatkami kosztownej biżuterii. Skończyły się 
zatrzymania, skończyły się kłopoty z policją.
      Nadinspektor zabębnił palcami po biurku. Rozmowa stawała się bardzo interesująca.
      - Nowo narodzony, jak to wy, Amerykanie, mawiacie, i to z niezłą sumką dolarów w 
jego, czy też jej, posiadaniu. Mówiło się o dziesięciu tysiącach, o ile pamiętam.
      - I cztery różne paszporty - dodał DiPalma. - Każdy na inne nazwisko, każdy po 
mistrzowsku podrobiony. Założę się, że żaden z nich nie był kradziony. To byłoby 
nieostrożne, a niczego wokół nowo narodzonego Sakona Chiby nie robiono niedbale. 
Przeszłość Chiby nie wskazuje, aby sam do tego wszystkiego doszedł. I jeszcze jedno: 
widziałem jak walczył. Dobrał się do trzech mężczyzn, zabijając jednego, a dwóch kalecząc. 
Ktokolwiek go wytrenował, zrobił to bardzo dobrze.
      - Już to samo potwierdzałoby pańskie podejrzenia, że należał do ninja. Czyż nie?
      - Panie nadinspektorze, wielokrotnie bywałem w Japonii i widziałem większość 
uprawianych tam sztuk walki. Różni ważni ludzie pokazywali mi kraj, ale nigdy nie 
widziałem dojo, w której ćwiczy się walkę przy użyciu wachlarza. Jeśli uczy się jej w 
dzisiejszych czasach, na pewno robi się to w tajemnicy. Nigdy nie widziałem walki na 
wachlarze. Nawet nie słyszałem wzmianki na ten temat. To należało do historii.
      - Aż do teraz.
      Nadinspektor wyjął z szuflady biurka dużą, brązową kopertę. Zaglądnął do środka, po 
czym podał DiPalmie, który wysypał jej zawartość. Z koperty wypadł wachlarz bojowy.
      - Cokolwiek mi pan o tym powie, będzie interesujące.
      DiPalma obrócił wachlarz w palcach, ostrożnie go otworzył, a kiedy ten osiągnął 
pełną szerokość, zbadał go dokładnie, pocierając palcami po obu bokach i rączce. Wachlarz 
wykonano z cienkiego ale twardego metalu pokrytego warstwą srebra, a ostrza ukryto pod 
złotą farbą. Złote kółko zwisało przy rączce z kości słoniowej także wykładanej złotem i 
srebrem. Po jednej stronie namalowane były lilie, orchidee i azalie; drugą ozdobiono malując 
krajobraz pokryty śniegiem ze świątynią na zboczu wzgórza, czerwoną od promieni 
zachodzącego słońca.
      - Wachlarz nazywa się po japońsku tessen – objaśnił DiPalma. - Znaczy to tyle, co 
żelazny wachlarz. Samurajowie używali go jako zabezpieczenia, gdy wchodzili do domu 
kogoś, kogo nie darzyli zaufaniem. Zatrzaskiwanie rozsuwanych drzwi na szyi człowieka 
było wtedy znanym chwytem. Aby tego uniknąć, należało zasłonić głowę otwartym 
wachlarzem. Zamknięcie drzwi na kimś niepożądanym stawało się wtedy niemożliwe. Dobra 
broń mająca swoje zalety. Mogła być użyta przeciwko nożom, mieczom czy kijom.
      Położył wachlarz z zimowym krajobrazem na biurku nadinspektora, postukując 
palcem po namalowanej świątyni.
      - Te znaki na przodzie. Trudno je zrozumieć. O tu, pod dachem.
      - Co to za znaki?
      - Pochodzą od Kuan Yue, chińskiego boga sztuk wojennych. Boga wojny.
      Nadinspektor pozwolił sobie na nieznaczny uśmiech uznania dla Franka.
      - Z własnego doświadczenia wiem, kim on jest. Ulubiony bóg chińskiego półświatka. 
Jego posążki można znaleźć na każdym posterunku policji, włącznie z naszym. Co 
najdziwniejsze, policjanci i kryminaliści modlą się do tego samego boga, aby chronił ich 
przed sobą nawzajem. Ale dlaczego Kuan Yue miałby się pojawiać na japońskim wachlarzu 
wojennym?
      DiPalma wziął do ręki laskę i rozsiadł się swobodnie.
      - Ponieważ Japonia zbudowała swoją cywilizację na kulturze chińskiej.
      - Ani nam, ani Japończykom Chińczycy nigdy nie pozwolą o tym zapomnieć - 
powiedział nadinspektor. - To jeden z wielu powodów, dla którego Chińczycy są raczej 
aroganccy, aby nie powiedzieć nieznośni. Jeśli wierzyć pogłoskom, Japonia ciągle jeszcze 
„zapożycza” od innych. Tylko że tak naprawdę to się nazywa szpiegostwo przemysłowe. 
Niestety, w tej części świata prawo tego nie wzbrania. Tak samo jak produkcji w Hongkongu. 
Czy pan coś może chciał powiedzieć?
      - Znaki zdają się wskazywać na to, że wachlarz wykonano dla jakiegoś wojskowego. 
Imię Kuan Yue miało przynosić szczęście. Cała militarna strategia Japonii przez setki lat 
opierała się na chińskiej „Księdze Zmian”, na chińskich teoriach, yin i yang, na ideach 
chińskich generałów i filozofów. Włócznia, łuk i miecz przywędrowały do Japonii z Chin.
      - Rozumiem. Gdzie należałoby się dzisiaj udać, aby zdobyć taki wachlarz?
      - Nigdzie. To obiekty muzealne, eksponaty dla kolekcjonerów. Mają prawie czterysta 
lat. Pochodzą prawdopodobnie z końca szesnastego wieku. Nawet najznakomitsi handlarze 
antykami mieliby problemy z natrafieniem na ich ślad.
      Nadinspektor wykrzywił swoje małe usta, zanim odpowiedział.
      - Czy Chiba mógł go ukraść?
      „Przybliżasz się do prawdy” - pomyślał DiPalma. - „Powoli, ale pewnie”.
      - Mówi pan, że ktoś z przeszłością Chiby nie mógłby po prostu posiadać tak cennej 
rzeczy.
      - Tak, to właśnie chciałem wyrazić.
      DiPalma wstał.
      - Może należałoby jeszcze raz zatelefonować do Tokio. W ten sposób przekonamy się, 
czy wachlarz odpowiadający temu opisowi nie został skradziony z muzeum albo prywatnej 
kolekcji.
      Teraz podniósł się nadinspektor.
      - Jest pan nam bardzo pomocny. Żałuję, że stosunki pomiędzy panem i moim 
wydziałem ułożyły się niewłaściwie. Pan rozumie, trudno stosować się do poleceń człowieka 
z zewnątrz, ale pan chyba nie jest takim outsiderem, jak nam się wydawało, prawda?
      - Zdarzyło mi się wejść wam w drogę, jeśli o to panu chodzi. Nie próbowałem jednak 
narzucić swojej woli, bo lubię patrzeć, jak ludzie wokół mnie podskakują. Chodzi jednak o 
mojego syna. Prawdopodobnie słyszał pan o moim związku z Kathariną i o tym, co się 
zdarzyło jedenaście lat temu.
      - Tak, słyszałem.
      - Jestem jej to winien.
      - Dług z przeszłości może być wyrównany, jeżeli przejmie pan opiekę nad chłopcem; 
przyznam ją panu. Ale jest jeszcze Ling Shen. Jedyną pana szansą jest zabranie chłopca i 
natychmiastowe opuszczenie Hongkongu.
      - Pogrzeb Kathariny odbędzie się za trzy dni. Pekin załatwia te sprawy. Obiecałem 
Toddowi, że będziemy tam razem. Nie muszę panu przypominać, że najważniejszą rzeczą dla 
Chińczyka jest być właściwie pogrzebanym.
      Policjant przytaknął.
      - Doskonale rozumiem. Niestety, Triad ma władzę w Hongkongu, która ustępuje 
jedynie Pekinowi i bankierom. Służę panu, czym tylko będę mógł, ale Shen jest 
nieprzejednanym wrogiem i myślę, że skoro raz postanowił się zemścić, nie zrezygnuje z 
tego.
      Przygładził swoje faliste włosy. Będąc człowiekiem pragmatycznym, zaczął się już 
psychicznie nastawiać na gwałtowną reakcję strony amerykańskiej, możliwą nie tylko 
wówczas, gdyby Shen spełnił swoje groźby, co bez wątpienia mogło nastąpić. Troska 
DiPalmy o chłopca i świadomość zobowiązań wobec nieżyjącej Mrs Hansard były godne 
uznania. Bardzo ludzkie. Ale niestety niczego to nie rozwiązywało.
      DiPalma powiedział:
      - Mogę panu wskazać kilka miejsc w Japonii, gdzie należałoby zacząć rozpytywać o 
wachlarz.
      Nadinspektor złożył wachlarz i schował go do koperty.
      - W zamian za co?
      - Za włączenie Kona Kenpachiego jako podejrzanego do sprawy o zabójstwo 
Kathariny Hansard.
      - Pan Kenpachi nie jest przez nas podejrzany o zabójstwo. Zwolniliśmy go po złożeniu 
oświadczenia.
      - A te teleksy...
      - Potwierdzały, że pan Kenpachi wyciągał Chibę przy poprzednich aresztowaniach, 
nic więcej. Obecność pana Kenpachiego w Hongkongu wydaje się przypadkowo zbieżną z 
pobytem Chiby i nie wynika ze spisku. Tak dalece, jak możemy to zbadać, te dwie osoby nie 
spotykały się tu poprzednio. Zdaje się, że pan myśli najgorsze o Kenpachim, i jest to pana 
przywilejem. Nie ma jednak dowodów, z których wynikałoby, że zależało mu na śmierci 
Hansardów. Mam też kłopoty ze znalezieniem motywów u Chiby. Jedyną rzeczą, jakiej obaj 
chcieli w tej sprawie, to zdobycie pańskiego syna, a ja, z całym należnym szacunkiem, nie 
potrafię powiedzieć dlaczego.
      - Chiba miał numer telefonu zainstalowanego w samochodzie Kenpachiego...
      - Co było powodem, że wzięliśmy go na przesłuchanie. Wyjaśnił to. Chiba miał 
zagrać w jego filmie. Raz już rozmawiali o tym telefonicznie i mieli się jeszcze kontaktować. 
Bez spotykania twarzą w twarz. Wyłącznie interes i wyłącznie przez telefon.
      
      - W Japonii Kenpachi niejednokrotnie zapłacił kaucję za Chibę. Policja tokijska 
podała również, że mieszkali razem i że przez długi czas widywano ich tu i ówdzie w swoim 
towarzystwie. Można przyjąć, że byli dla siebie partnerami nie tylko w łóżku.
      Nadinspektor włożył wachlarz do biurka i zasunął szufladę.
      - W naszej prasie mamy kolumny z plotkami i jesteśmy świadomi seksualnych 
skłonności pana Kenpachiego. Tutaj na Wschodzie na takie praktyki patrzy się inaczej niż u 
was. Zmysłowość, we wszystkich jej aspektach, jest rozważana po prostu jako sprawa 
cielesna. A co do formy, jaką może przyjmować... Cóż, mieszkańcy Wschodu utrzymują, iż 
nienależy winić człowieka za to, że je lewą ręką zamiast prawą. W każdym przypadku, biorąc 
pod uwagę to, co się obecnie na świecie dzieje, jedyną perwersją jest czystość moralna.
      DiPalma podniósł rączkę swojej laski na wysokość oczu i przyglądał się jej uważnie.
      - Czy zadał pan sobie pytanie, dlaczego Chiba zachowywał się w ten sposób, kiedy 
weszliśmy do jego pokoju? Albo dlaczego słowo ninja sprawiło, że chciał nas wszystkich 
zabić?
      Nadinspektor odpowiedział po długim namyśle.
      - Sądząc z jego reakcji, on się po prostu bał. Być może to my go przestraszyliśmy. 
Albo też bał się kogoś zupełnie nam nie znanego. Równie dobrze może się okazać, że miał 
pan rację, iż był szkolony i finansowany przez kogoś, kogo tożsamości nie mógł zdradzić. 
Jego działania sugerują, że wpadł w prawdziwą furię.
      - Chiba był cholernie przerażony, widziałem to w jego oczach.
      - Mógł się przerazić pana.
      - Pozostaję przy swoim, jego pieniądze, styl życia oraz przygotowanie do walki muszą 
mieć jakieś źródło.
      - Pański bluff z powodzeniem wystraszył Chibę, ale zamknął również drogę dla 
dalszego śledztwa. Teraz Chiba nie żyje, a Kenpachi pozostaje na wolności w świecie 
swojego filmu. - Nadinspektor wyciągnął na pożegnanie rękę do DiPalmy. - Nie kwestionuję 
pańskiej inteligencji, ale sugeruję, aby zmienił pan plany co do pogrzebu. I uważał na siebie. 
Shen jest bezwzględny. Sprawy nie idą mu dobrze, jest więc bardziej niż kiedykolwiek 
zdecydowany ratować twarz. Nie pojawi się na pogrzebie córki. Przez jedenaście lat nie 
kontaktował się z nią, powinno to pana przekonać o jego determinacji. A ona musiała pana 
mocno kochać, jeśli zaprosiła pana, wiedząc jaka będzie reakcja ojca.
      Rozstali się w milczeniu; nadinspektor przypomniał sobie śmierć własnej żony oraz 
starą prawdę, że prawdziwa miłość oznacza długie zapominanie.
      
      *
      
      Na balkonie restauracji Landmark Frank DiPalma popił łyk letniej herbaty i 
powiedział do Todda:
      - Masz rację, Benkai był bardzo dobry w walce na dwa miecze. Skąd się o tym 
dowiedziałeś?
      - Czytałem o sławnych szermierzach takich, jak Hayashizaki, Ittosai, Shimpachi 
Nikai, Bokuden, Musashi i Benkai. Kenpachi-san podarował mi książkę o życiu Benkai. 
Kiedyś mieszkał on w zamku Kenpachi-sana jako strażnik przyboczny pana Saburo, który 
kazał zbudować ten zamek.
      - Książka jest napisana po angielsku, czy po japońsku?
      - Po japońsku.
      - Kiedy nauczyłeś się japońskiego?
      Todd był zakłopotany.
      - Wydaje mi się, że mam talent do tego języka. Pierwszych słów i zwrotów uczyłem 
się od mojego instruktora kendo. Kiedy zauważył moje zainteresowanie, postanowił 
rozmawiać ze mną po japońsku. Przychodziło mi to bez trudności. Sam nie wiem, dlaczego.
      Japoński nie wydawał się łatwy DiPalmie, który spędził całe lata na nauce tego języka, 
przy którym chiński wydawał się o wiele mniej skomplikowany. Japoński należał do 
najtrudniejszych języków świata; był nieprecyzyjny, z ogromnym zasobem słów i systemem 
zapisu, którego DiPalma nigdy nie opanował. Za to jego jedenastoletni syn mówił swobodnie 
po japońsku i, Bóg wie, w ilu dialektach chińskich.
      DiPalma pomyślał o Chibie i jego związkach z Kenpachim.
      - Kenpachi wspomniał coś o twojej wizycie w zamku Ikuba.
      - Rozmawialiśmy o kendo. W zamku Ikuba jest oryginalne dojo, gdzie Benkai ćwiczył 
i nauczał szermierki. Kenpachi-san uważa, że powinienem je zobaczyć. Jest też komnata, w 
której pan Saburo i Benkai popełnili seppuku. Muszę tam pojechać. Muszę...
      Oczy mu się rozszerzyły i wstrzymał oddech. Równie nagle rozluźnił się i zwrócił do 
DiPalmy.
      - Benkai był kaishaku pana Saburo.
      - Wiesz co to znaczy kaishaku?
      Todd przytaknął z powagą.
      - Kaishaku działa jako „drugi” przy popełniającym seppuku. Jego obowiązkiem jest 
skrócenie cierpienia osoby odbierającej sobie życie. Kaishaku musi mieć silny charakter i być 
bardzo dobrym szermierzem.
      DiPalma nie mógł wyjść z podziwu.
      - Katharina mi mówiła, że znasz się na sztuce wojennej. Że wiele wiesz o Japonii. 
Zwyczaj seppuku sięga zamierzchłych czasów. Nikt nie wie na pewno jak daleko.
      Todd zamyślił się nad swoją nietkniętą filiżanką herbaty.
      - Przynajmniej piętnaście wieków wstecz. Zaczęło się od wojowników, którzy nie 
mogąc przeżyć upokorzenia porażki, popełniali samobójstwo przez uduszenie. Inni 
wojownicy podpalali się we własnych domach.
      Czy dlatego, że wierzyli, iż nie będą żyli wiecznie?
      - Dusza nie umiera. Rodzimy się ciągle na nowo, aż do chwili uwolnienia się z kręgu 
narodzin i śmierci i wtedy jednoczymy się z Ostateczną Rzeczywistością.
      DiPalma uśmiechnął się.
      - Z twoją matką rozmawialiśmy parę razy na ten temat. Tak jak ty wierzyła w 
reinkarnację. W karmę. Nie chcę się z tobą spierać, ale trudno mi tę wiarę przyjąć. Wydaje mi 
się, że kiedy umarłeś, to umarłeś i koniec. Drzwi za tobą są zatrzaśnięte. Księga zamknięta.
      - Nigdy się nie umiera - powiedział Todd z chłodną pewnością. - Nie potrafisz sobie 
nawet wyobrazić własnej śmierci. Potrafisz sobie wyobrazić wszystko, tylko nie swoją 
śmierć.
      - Och, nieprawda, potrafię sobie doskonale wyobrazić moją śmierć. Widzę się 
leżącego w drogiej trumnie wyłożonej jedwabiem, ręce złożone na piersiach. Jestem ubrany w 
czarny garnitur, a wkoło pełno kwiatów, być może kilka pięknych kobiet popłakujących w 
pierwszym rzędzie i łysy facet grający na organach.
      Todd z półuśmieszkiem oparł się na krześle.
      - I tu sięgamy prawdy. Widzisz siebie leżącego w trumnie. Jesteś świadkiem, 
obserwatorem. Nie możesz umrzeć i być jednocześnie świadkiem.
      - Hej - Frank wyszczerzył zęby. - Bystry jesteś. Zabawmy się jeszcze przez chwilę.
      - Chciałabym z tobą porozmawiać.
      DiPalma odwrócił się i zobaczył Jan Golden stojącą przy stoliku i zaciągającą się ze 
złością papierosem.
      - Jan. Znasz Todda. 
      Chłopiec wstał.
      - Miss Golden - powiedział grzecznie. 
      Jan zignorowała go.
      - Musimy porozmawiać, Frank. Teraz.
      - To mój pierwszy dzień z Toddem. Może spotkamy się jutro. Wiele rzeczy dzisiaj się 
wydarzyło...
      Zdjęła laskę z krzesła i usiadła.
      - O tym właśnie chcę z tobą porozmawiać. Dlaczego chcesz mi zaszkodzić?
      - Nie rozumiem.
      - Mówię o tym, że przyczyniłeś się do tego, iż bez powodu aresztowali Kona. O tym, 
że opóźniasz mi prace przy filmie i przyprawiasz o dodatkowe koszty.
      - Jak mi się to wszystko udało zrobić?
      - Kon zniknął.
      DiPalma spojrzał na Todda, który siedział i przyglądał się im w milczeniu. 
Opanowanie chłopca było zdumiewające.
      - Rozmawiałam z nim na posterunku policji – powiedziała Jan. - Krótko po tej 
rozmowie wyszedł. Myślałam, że wrócił na plan, ale on się tam więcej nie pokazał i nikt nie 
wie, gdzie, do diabła, jest. Dzień kręcenia i pięćdziesiąt tysięcy dolarów w błoto. - Opadła na 
krzesło, zakrywając oczy. - Poproszę coś do picia.
      DiPalma wezwał kelnerkę i zamówił „Rob Roya”. Jan odsłoniła twarz.
      - Powiedział, że to sięga czasów waszej rywalizacji w kendo. Mówi, że nie 
rezygnujesz z okazji obrzucenia jego imienia błotem.
      - On kłamie - odparł krótko DiPalma. Czuł na sobie wzrok Todda, ale nie odwrócił się 
w jego kierunku.
      Jan grzebała w torebce, szukając papierosów.
      - Frank, ja ciebie znam. Jesteś Sycylijczykiem. Ty nie zapominasz. Powiedziałeś mi to 
kiedyś, pamiętasz? I jeszcze coś. Mówiłeś kilkakrotnie, że chciałbyś ponownie przejść przez 
życie i zmienić parę rzeczy. Naprawić je, tak powiedziałeś?
      - Nie myślałem wówczas o Kenpachim. Myślałem o żonie i córce. Myślałem o 
rodzicach, których utraciłem. - Jego wzrok przeniósł się na stół. - Myślałem o Katharinie.
      Przypalił jej papierosa i przyglądał się jak zaciągnęła się głęboko.
      - Frank, wiem że byłeś z policją, kiedy przyjechała po Kona. Na policji nie wiedzą coś 
za jeden. Boją się, bo nie mają pojęcia, kto za tobą stoi. Zatelefonowałeś do senatora Josepha 
Quarequio i każdy w Hongkongu stanął na baczność, albo położył się na grzbiecie z łapami 
do góry. To wszystko twoja wina. Senator to ogromna władza, mój przyjacielu. To władza, 
która zwykle rani innych.
      - Jan, posłuchaj, Kenpachi nie został aresztowany dlatego, że ja tak chciałem. Nie 
został w ogóle aresztowany. Wzięli go na przesłuchanie, to wszystko. Jego przyjaciel zabił 
oficera policji i oślepił drugiego na jedno oko. Człowiek, który to zrobił...
      - Transwestyta. Wiem o tym.
      - Miał numer samochodowego telefonu Kenpachiego. 
      Zgasiła papierosa i natychmiast sięgnęła po drugiego.
      - Czy to wystarczy, żeby wciągnąć Kona?
      - Kenpachiego i zabójcę łączyły przez ostatnie piętnaście lat ścisłe więzi. Tak, to 
wystarczający powód dla przesłuchania, co najmniej dziesięć razy. W szczególności, kiedy 
obaj są równocześnie w tym samym mieście.
      Jan opuszkiem palca usunęła z języka okruch tytoniu.
      - On wie, że kiedyś mieliśmy się pobrać i że to nie wyszło. Myśli, że jesteś zazdrosny 
o mnie i moją pracę z nim i że zechcesz nam sprawić kłopoty.
      - Naprawdę w to wierzysz?
      Odwróciła głowę.
      - Powiedziałam mu o nas. Czułam, że powinien wiedzieć. Szczególnie ta sprawa... - 
spojrzała zza stołu na Todda. – Ta sprawa, która przydarzyła się matce twojego syna. Kon 
przysięga, że nie ma z tym nic wspólnego.
      Kelnerka przyniosła drinka. Jan porwała go z tacki i opróżniła jednym haustem 
połowę. Jej bujne, kasztanoworude włosy poruszały się przy każdym ruchu i pociągały 
Franka.
      - To nie był najlepszy dzień w moim życiu - powiedziała. - Sprawa jest poważna. 
Opóźnienia, opróżnienia, opóźnienia. Potem Kon znika nie wiadomo gdzie, a za pół godziny 
dostaję wiadomość z Tokio. Nasze pozwolenie na filmowanie w Bank of Tokyo i w domu 
towarowym „Mitsukoshi” zostało wycofane. Bank nie sądzi, aby film wpłynął pozytywnie na 
jego opinię u klientów, a magazyn, przez który przewija się codziennie trzysta tysięcy 
kupujących utrzymuje, ze zakłóciliśmy jego pracę. Potrzebujemy na gwałt miejsc 
zastępczych, nie wspominając o przeróbkach. No i nadchodzi sezon huraganów. Mogą 
uderzyć w Japonię w tym miesiącu, być może w następnym. Mogą ulec zniszczeniu naturalne 
scenerie, jakie zaplanowaliśmy. W szczególności te, które Kon zamierzał filmować na 
wybrzeżu. - Uniosła palec. - A teraz słuchaj. Miałam doskonały układ w tym filmie. 
Odpowiedni aktorzy amerykańscy i japońscy, wspaniały scenariusz i najlepszy reżyser. 
Dzisiejszego popołudnia mój kierownik produkcji otrzymał teleks z Nowego Jorku. Aktor, 
który w przyszłym tygodniu miał przylecieć na zdjęcia do Tokio, zmienił plany. Wygląda na 
to, że dostał główną rolę w nowej sztuce Arthura Millera i ma zamiar ją zagrać, nawet jeśli 
będzie musiał złamać kontrakt ze mną. John Ford miał rację. Aktorzy są beznadziejni.
      Opróżniła szklankę, postawiła ją i zapatrzyła przed siebie.
      Dopiero Todd przerwał milczenie.
      - Przykro mi z powodu pani ojca, Miss Golden.
      Jej głowa drgnęła. Spojrzała na chłopca, potem na DiPalmę.
      - Skąd wiesz o moim ojcu? Powiedziałeś mu? Frank, czy ty mnie szpiegujesz?
      DiPalma zmuszał się, aby nie patrzeć na Todda. Nigdy nic rozmawiał z nim na temat 
ojca Jan.
      Łzy pojawiły się w jej oczach.
      - Boże, jeszcze tylko tego brakowało. Jest znowu w szpitalu. Coś nie w porządku ze 
stymulatorem. Frank, przykro mi, że napadłam na ciebie. Nie miałam racji, wiem, przykro mi. 
Nic tu nie mogę zrobić. W tej chwili film jest dla mnie wszystkim. Chcę przez to powiedzieć, 
że jest to moja szansa bycia kimś, robienia jeszcze czegoś oprócz starzenia się. A jeśli chodzi 
o ciebie i Kona, proszę cię, nie zepsuj mi tego. Jeśli coś jest między wami, odłóżcie to do 
czasu, kiedy film zostanie zakończony. To wszystko.
      Przez stół wyciągnęła rękę. Ujął ją, ponieważ był ogromnie zmęczony, niemal 
wyczerpany. Ponieważ nie miał dość energii, aby wyjaśnić Jan, że pomimo tego, co do niej 
czuł, nie ufał jej. Frank DiPalma kochał kiedyś Jan i wtedy nie miała trudności z oszukaniem 
go. Nie chciał przez to przechodzić ponownie.
      Wierząc Kenpachiemu, oszukiwała sama siebie. Przenoszenie swoich frustracji na 
DiPalmę było częścią tego oszustwa. Jeśli nie zdoła przedłożyć dobrego filmu na czas i 
utrzymać się w granicach budżetu, jej kariera producenta ucierpi, może na zawsze. W 
Hollywood, gdzie niepowodzenie jest przestępstwem, niewielu ludzi otrzymywało drugą 
szansę. Potrzebowała Kenpachiego. Pociągał ją. Inaczej nie odszukałaby DiPalmy. Kiedy Jan 
zakochiwała się, jej miłość nie znała granic i nie podlegała kontroli. Potem dopiero 
przychodziło cierpienie i pozbycie się złudzeń, ale teraz walczyłaby za Kona Kenpachiego, 
nawet jeśli musiałaby występować przeciwko Frankowi DiPalmie.
      Ciągle pamiętał, co powiedział mu ojciec: w miłości się nie wybiera.
      - Nie wiedziałem, że ty i Kenpachi jesteście w Hongkongu - powiedział DiPalma. - 
Przyjechałem tu, ponieważ Katharina mnie o to prosiła. Po pogrzebie wrócę do Nowego 
Jorku. Możesz nie wierzyć, jeśli nie chcesz, ale myślę, że znasz mnie na tyle, aby wiedzieć, że 
nie kłamię.
      Zgasiła kolejnego papierosa.
      - Wybacz mi. Jestem zdenerwowana i chciałam się wyżalić, to wszystko. Jakby nie 
dość było problemów, wysłaliśmy kopie starszych filmów Kona do Nowego Jorku. Miały być 
prezentowane na przeglądzie w Lincoln Center w przyszłym miesiącu i jeszcze nie dotarły. 
Kon zasłużył na tę prezentację. Nie chciałabym, aby coś się nie udało.
      Powstała, a za nią Frank.
      - Znowu się spotkaliśmy po tylu latach - powiedziała. – Nie mówiłam ci, że świetnie 
wyglądasz.
      - Ty też.
      - Słyszałam o tobie dużo dobrego. Mówią, że tego roku z pewnością znowu 
zdobędziesz nagrodę Emmy. Która to już będzie, czwarta?
      - Trzecia, jeśli będzie. Powodzenia w filmie.
      Jan uśmiechnęła się do Todda, który wstał i podał jej rękę. Ucałowała Franka w 
policzek i wyszła z restauracji. Oczy Franka powędrowały za nią po schodach na balkon i 
przez plac. „W miłości się nie wybiera”... Kiedy wyszła z gmachu, obrócił się do Todda z 
zapytaniem, skąd wiedział o chorobie ojca Jan.
      Chłopca już jednak nie było.
      

ROZDZIAŁ TRZYNASTY
      
      
      Było ciemno, kiedy Kon Kenpachi przyklęknął w małym pomieszczeniu przed niskim 
stolikiem; zapalił cztery białe świece. Płomienie rzucały długie cienie na niski sufit restauracji 
wężowej, miejsca, gdzie zamordowano Iana Hansarda. Poza Kenpachim i jego gorylem 
Wakabą, w restauracji nie było nikogo. Wakaba przekręcił klucz w drzwiach frontowych, 
potem zamknął grube, drewniane okiennice w oknach wychodzących na ulicę. Goryl 
wyglądnął przez szparę w okiennicy, powrócił do drzwi i stanął do nich tyłem.
      Przy stoliku Kenpachi przyglądał się świecom otoczonym przez pręciki kadzidła i 
kwiaty - lilie, niebieskie orchidee i chryzantemy - dobrane zgodnie z ceremoniałem ofiary dla 
zmarłych. Ceremonia była poświęcona Sakonowi, którego symbolizowała pusta trumna. Jej 
węzgłowie było skierowane na północ i dotykało stolika. Ciało Sakona ciągle jeszcze 
znajdowało się w posiadaniu policji; następnego ranka miano przeprowadzić sekcję zwłok. 
Kenpachi nie mógł domagać się wydania ciała, aby nie zwracać na siebie większej uwagi. 
Musiał dokonać ceremonii bez niego.
      Ulubiona fotografia Sakona stała w trumnie, spoczywając na białej, jedwabnej 
chustce. Zrobił ją na szczycie góry Fudżi więcej niż dziesięć lat temu, kiedy Sakon był 
nastolatkiem o nieskażonym i niewinnym pięknie.
      W asyście Japończyka z banku Nosaki, Kenpachi pośpiesznie zorganizował rytuał ku 
czci Sakona, aby dać znak jego duchowi, że zostanie pomszczony. Policjant, który go zabił 
nie dostąpi przebaczenia. Morderstwo Sakona nie będzie bezkarne. Według pojęć samurajów, 
Sakon zginął śmiercią wojownika w służbie dla Nosaki i Kenpachiego. Śmierć czyniła go 
kami, bogiem, z którym niebawem Kenpachi spotka się na tamtym świecie. Filmowiec nie 
chciał spotkać się z Sakonem bez spełnienia wymagań kodeksu Bushido.
      Rytuał śmierci.
      Ponieważ Kenpachi przed oczekującym go seppuku dokonywał samooczyszczenia, 
według rytuału buddyjskiego działał również w imieniu duchownego. Przed wejściem do 
restauracji na znak żałoby nakleił na drzwiach kartkę ze słowami mo-shu. Teraz, przy stoliku, 
wziął do ręki pióro i wyciągnął arkusz białego papieru. Zanurzył pióro w kałamarzu i jednym 
ruchem nakreślił okrąg wypełniający kontury papieru. Wewnątrz postawił trzy duże znaki, 
podobne do przecinka, jeden za drugim.
      Wakaba przyglądał się jak Kenpachi wypełnił jeden z nich, po czym w pozostałych 
narysował bociana i żółwia. Bocian i żółw były symbolami wiecznego życia. Kiedy skończył, 
przeniósł tak przygotowane mitsutomoe nad trumną i położył je obok fotografii Sakona. 
Mitsutomoe ze swoimi trzema przecinkami, przedstawiało trzy skarby Buddy - samego 
Buddę, jego nauki oraz wiernych.
      Na drugim stoliku obok trumny leżały owoce, słodycze, warzywa i herbata, a także 
para sandałów, naszyjnik z pereł, brosza wysadzana kamieniami i kimono. Jak nakazywał 
rytuał, Kenpachi, jako jedyny bliski Sakona, zapłacił za wszystko sam.
      Publicznie nie okazywał żalu. Dopiero teraz zawładnął nim smutek i po raz pierwszy 
od chwili, gdy usłyszał o śmierci Sakona, w oczach Kenpachiego pojawiły się łzy.
      Ukląkł przy drugim stoliku i zaczął owijać upominki w biały, ręcznie robiony, mocny 
i niezwykle piękny papier. Stosując się do tradycji, przygotował jeden taki arkusz. Pracował 
bardzo precyzyjnie, dbając o to, aby koniec arkusza wypadł na górze pakunku i obejmował 
całą zawartość. Owinął więc sandały, kimono, herbatę oraz tnanju - słodkie bułeczki. Powstał 
i wręczył pakunek Wakabie, który przyjął go z głębokim do pasa ukłonem.
      Teraz stał przy trumnie i śpiewał monotonnie buddyjskie zaklęcia, których nauczyła 
go matka. Potem zamknął oczy i wykonał kuji-kiri, magiczne znaki pomagające ninja zdobyć 
pewność siebie i wzmocnić ducha w chwilach niebezpieczeństwa. Takim 
niebezpieczeństwem był dla Kenpachiego DiPalma; to on przyprowadził policję do Sakona. 
Ling Shen pozbędzie się DiPalmy w ciągu paru godzin. Ale jeśli mu się nie uda...
      Kenpachi połączył palce w jednym z osiemdziesięciu różnych gestów znanych tylko 
ninja i wyrecytował buddyjskie przykazanie boskie wypowiadane przez nich od ponad tysiąca 
lat. Podczas recytacji kreślił na przemian pięć poziomych i pięć pionowych linii w powietrzu 
swoimi splecionymi palcami. Kuji-kiri podnosiło zdolność percepcji ninja; umożliwiało mu 
czytanie myśli innych, widzenie przyszłości oraz przewidywanie śmierci. Poprzez kuji-kiri 
wojownik uzyskiwał „oczy boga”; stawał się wszystkowiedzącym, widzącym i 
najmądrzejszym.
      Z zamkniętymi oczami Kenpachi wypowiadał magiczne słowa. Ramiona wyciągnięte, 
palce złączone, a w wyobraźni jigoku, buddyjskie piekło, przeznaczone dla policjanta, który 
zabił Sakona... Było coś jeszcze...
      Otworzył oczy, sięgnął do trumny i wyjął długi miecz Benkaiego oraz nóż, którym 
Saburo popełnił seppuku. Zakręcił bronią w powietrzu i wyszeptał do Wakaby.
      - Otwórz okno po lewej stronie i stań z boku.
      Wakaba odsłonił okiennice, po czym zszedł Kenpachiemu z linii wzroku.
      Na mrocznej ulicy stał Todd i zaglądał do wnętrza restauracji. Dostrzegł miecz i nóż 
do seppuku trzymane przez Kenpachiego. W świetle świec obie klingi lśniły i połyskiwały.
      Z oczami utkwionymi w nagie ostrza, Todd zadygotał. Kenpachi nie zrobił w jego 
kierunku żadnego ruchu, tylko trzymał broń ku górze i obserwował Todda, aż ten odrzucił 
głowę na bok i zniknął z pola widzenia.
      Pełen triumfu zwrócił twarz na trumnę. Nawet po śmierci udało się Sakonowi 
przyprowadzić do niego chłopca.
      
      *
      
      Frank DiPalma leżał nieruchomo w łóżku i nasłuchiwał. Ze snu wyrwało go pukanie 
do drzwi jego hotelowego apartamentu. W ciemności sięgnął po laskę, usiadł i zapalił nocną 
lampkę. Na zegarku była jedenasta dziesięć w nocy. Ktoś pukał dalej, cicho, ale natarczywie.
      Wyszedł z łóżka, założył szlafrok, przeszedł do salonu i zatrzymał się przy drzwiach, 
zanim je otworzył.
      - Czy to ty, Todd?
      - Proszę mi wybaczyć, sir. Czy mogę wejść?
      - No pewnie.
      DiPalma wpuścił chłopca, zapalił światło i zamknął za nim drzwi. Jego syn wyglądał, 
jakby przewracał się w kuble po węglu. Ręce i ubranie były pobrudzone, a na obu ramionach 
widniały zadrapania. Do piersi przyciskał pakunek pokryty czarnymi smugami. Paczka miała 
wielkość kuferka i była owinięta żółtą folią.
      DiPalma usiadł na krześle, wsunął obie ręce w kieszenie szlafroka i czekał. Todd był 
niezwykłym chłopcem, roztaczającym wrażenie czegoś nierzeczywistego. Czuł się 
zaskoczony, kiedy jego syn odszedł z restauracji bez słowa, ale z jakiegoś powodu nie 
martwił się o niego. Todd powinien sobie poradzić.
      Franka DiPalmę bardzo zastanawiało opanowanie Todda. Jego rodzice zginęli w 
gwałtownych okolicznościach, a jego samego próbowano porwać. Jednak chłopiec 
wykazywał spokój neurochirurga lub samuraja. Albo miał lodowatą krew w żyłach, albo 
potrafił głęboko ukryć swoje cierpienie. Todd wyciągnął ręce z pakunkiem.
      - Proszę. To jest to, czego pan potrzebuje.
      - Naprawdę?
      - Papiery z banku mojego ojczyma. Dokumenty, które miał pan zabrać do Nowego 
Jorku.
      DiPalma siedział na krześle bez najmniejszego ruchu. W życiu zaskakiwano go 
niejednokrotnie, ale nigdy w ten sposób. Nadszedł czas zadawania pytań.
      - Gdzie je znalazłeś?
      - Były ukryte pod metalową pokrywą w podłodze domku, gdzie matka miała studio.
      - To wyjaśnia, dlaczego jesteś taki brudny.
      - Tak, sir. Człowiek, który pierwotnie zbudował rezydencję wykorzystywał bungalow 
jako skrytkę do opium. Handlował tym, rozumie pan. Metalowe drzwiczki w podłodze 
zabezpieczyły zbiór przed spłonięciem. Wszystko jest w walizeczce, ale chyba jest zamknięta. 
Tylko mój ojczym miał kluczyk.
      DiPalma wziął pakunek z rąk Todda.
      - W świecie spinaczy do papieru i nożyków do otwierania listów - powiedział - nie ma 
problemu z zamkniętą walizeczką.
      Odwinął przybrudzoną folię, wrzucił ją do kosza i sięgnął po mosiężny otwieracz do 
korespondencji.
      - Skąd wiedziałeś, że przyjechałem tu po te dokumenty? Nigdy Katharinie o tym nie 
wspominałem.
      Zapanowała chwila ciszy. Spojrzał na syna, który spuścił głowę, jakby zrobił coś, 
czego należało się wstydzić.
      - Sprawia ci kłopot, co? - zapytał DiPalma. - Ten zmysł telepatyczny. Ta 
pozazmysłowa percepcja.
      - Moja matka nazywała to drugim wzrokiem albo przekazywaniem myśli. Mówiła, że 
to zarówno dar, jak i przekleństwo. Pojawia się bez ostrzeżenia. Czasami widzę przerażające 
rzeczy. W restauracji widziałem coś niedobrego związanego z ojcem Miss Golden. On 
niedługo umrze.
      - Ma chore serce.
      - Ale nie umrze na serce.
      - A w jaki sposób?
      - Ninja.
      Oczy Franka zwęziły się.
      - Czy w tych zbiorach wymienia się jego nazwisko? Czy dlatego uciekłeś z 
restauracji?
      - Tak, tam jest jego nazwisko. Jest też na liście, którą ci dał twój przyjaciel, Roger 
Tan.
      Lista. Na śmierć o niej zapomniał. Jeszcze w domu Hansardów Roger dał mu 
nazwiska dyrektorów „Eastern Pacific”, a Frank, zajęty rozmową z senatorem Josephem 
Quarequio, nawet na nią nie spojrzał. Teraz postawił zamkniętą walizeczkę na biurku i 
podszedł do szafy w sypialni. Lista była tam, gdzie ją zostawił, w marynarce. Dwie strony 
papieru zapisanego ręcznie przez Rogera.
      Jude Leonard Golden, ojciec Jan, był na piątym miejscu od góry. Salvatore Verna i 
Duncan Ivy byli tam także, wraz z emerytowanymi wojskowymi ze Stanów, Anglii, Europy i 
Japonii. Jeśli Sally Verna mówił prawdę, ludzie na tej liście byli częścią siatki szpiegostwa 
przemysłowego Nosaki zamieszanymi w jej mroczne transakcje finansowe.
      Todd przyglądał się, jak Frank studiował listę. Jude Golden miał być tym panem O., 
organizatorem, który - według Verny miał kontakty na całym świecie w kręgach wywiadu i 
ludzi prawa. I to on był partnerem Sally’ego w grze o wykup ukrytych zbiorów bankowych 
nieżyjącego Iana Hansarda. Nie było to przypuszczenie. Jan dostarczyła mu dowodów. 
Urodziła się w Japonii, w kilka lat po służbowej podróży ojca jako sędziego zbrodni 
wojennych. Opowiedziała także o tym, że Daleki Wschód był jego życiową pasją, o 
interesach ojca za Pacyfikiem i o bogatym domu z ogrodami w stylu japońskim, który Jude 
Golden posiadał w Connecticut, razem z japońskimi dziewczętami pracującymi jako służące. 
Podobnie jak Duncan Ivy, Jude Golden był bankierem.
      „Po tym jak nasza trójka skazała Nosakę na śmierć, on przysiągł, że nas zabije”, 
powiedział Sally Verna. „Mnie, Ivy i pana O.”
      Nie ma co do tego wątpliwości, pomyślał Frank. Ten trzeci, pan O., to Jude Golden. 
Pieniądze zbliżyły Amerykanów i Nosakę; pieniądze sprawiły również, że Amerykanie 
zapomnieli, iż Nosaka był lisem, a oni kurczakami. Nosaka miał jednak dobrą pamięć; 
dotrzyma obietnicy danej czterdzieści lat temu, ponieważ był to jedyny sposób, aby mógł 
umrzeć z honorem. W jego wieku myśl o honorowej śmierci musiała mu często towarzyszyć.
      „Nosaka prowadzi taką samą działalność w nowym Przymierzu Krwi, jak to robił w 
starym”, powiedział Sally Verna. „Chce zbudować nową Japonię, zabijając ludzi”.
      Jan mogłaby być jedną z ofiar. Wystarczyłoby, aby była w niewłaściwym miejscu i o 
złym czasie, tak jak prawnik Duncana Ivy, i mogłaby zostać pocięta na kawałki samurajskim 
mieczem. Niech tylko znajdzie się razem z ojcem, kiedy „Przymierze Krwi” przyjdzie po 
niego, a będzie po niej. Frank zgniótł listę Rogera w pięści. Przeklęty Kenpachi. Po co tak 
zbliżył Jan do Nosaki.
      Kenpachi, ten superpatriota, niedoszły samuraj. „Przymierze Krwi”, to było coś dla 
niego. Wierzył w gwałt, powiewanie flagą. Był jednym z pierwszych, którzy wypowiadali się 
za kontrowersyjnymi nowymi podręcznikami historii, podającymi złagodzoną wersję 
japońskiej agresji podczas drugiej wojny światowej. To on domagał się wskrzeszenia 
japońskiego militaryzmu, nazywając wojnę „czasem chwały” dla jego kraju. To Kenpachi 
zakończył jedno ze swoich przemówień nacięciem na ramieniu i namalowaniem własną krwią 
flagi Japonii na białej chustce; kiedy pokazał ją grupie japońskie weteranów, wiwatowali pod 
niebiosa.
      Preferował filmy pokazujące japońską armię jako miłośniczkę pokoju, a siły alianckie 
jako brutalne i zdradliwe. W tym samym duchu, w typowy dla siebie sposób, napisał 
scenariusz, wyreżyserował, wyprodukował filmową dokumentację ukazującą premiera 
czasów wojny, generała Hideki Tojo nie jako sadystę i polityka żądnego władzy, ale jako 
uczonego męża o szlachetnym usposobieniu.
      Jeśli Nosaka stał za „Przymierzem Krwi”, Kenpachi musiał o tym wiedzieć i to 
aprobować. Jan była na pewno wciągnięta w sprawę. Trzymała wilka za uszy.
      Ale Todd... Todd to zupełnie co innego. Czasami wierzył w jego moce 
nadprzyrodzone, a czasami nie. Wierzył, ponieważ Katharina wierzyła, a instynkt mu mówił, 
że chłopiec nie kłamie.
      - Nic nie jadłeś w restauracji - powiedział do syna. – Nie jesteś głodny?
      Chłopiec wyszczerzył zęby w uśmiechu. Jak będzie starszy, z pewnością złamie kilka 
serc.
      - Mógłbym coś zjeść, sir. Jeśli nie sprawi to panu kłopotu.
      - Świetnie, możemy skorzystać z całodobowej obsługi. Co sobie życzymy? 
Hamburgery, lody, frytki, mleko, sok. Tylko powiedz, co chcesz.
      - Mogłoby być to wszystko, sir.
      - Wszystko. Dlaczego nie. Nie możemy chodzić z pustym żołądkiem. Zamówię, a 
później popatrzymy, co jest w walizce.
      Złożył telefoniczne zamówienie i powrócił do zamków. Obeszło się bez problemów. 
Oba szybko poddały się przyrządowi do otwierania listów.
      Skórzana walizka, nowa i bez skazy, wypełniona była teczkami. Teczki zawierały 
memoranda, korespondencję i rejestry bankowe. Znajdował i takie z zapisami rozmów, ze 
spisem nie istniejących korporacji, z listami opłaconego personelu urzędów celnych. Była to 
historia siatki szpiegostwa przemysłowego Zenzo Nosaki, a więc dostatecznie dużo, by 
postawić go w stan oskarżenia na Dalekim Wschodzie, w Europie i Stanach Zjednoczonych. 
Prawnicy z sieci telewizyjnej mogliby całymi dniami i nocami sprawdzać dla DiPalmy każdy 
ślad. Mógłby także wykorzystać swoją grupę śledczą do jak najdokładniejszego 
zweryfikowania zawartości zbioru. Było tego aż nadto. A potem mieliby dostatecznie dużo 
niezwykle ciekawego materiału, aby zagwarantować Frankowi więcej niż dwie minuty i 
dwadzieścia sekund reportażu w wiadomościach o jedenastej w nocy.
      Sally Verna nazywał to Shie Lei. Łapówki, Ian Hansard zdobył imponujący materiał 
obciążający Nosakę jako mistrza szpiegostwa przemysłowego nie mającego równego sobie. 
Ale ręce Hansarda też nie były czyste. To on zakładał organizacje charytatywne, kółka 
ekologiczne i organizacje ochrony przyrody w Ameryce, Anglii i Europie. Agendy te 
przekazywały zapłatę dla szpiegów przemysłowych z listy płac Nosaki. Hansard był dla 
Nosaki komiwojażerem przewożącym duże sumy pieniędzy z Hongkongu do innych krajów, 
w przypadkach, kiedy informacja i osoba sprzedająca ją, były dostatecznie ważne.
      Jeszcze inne aspekty wskazywały na bezpośrednie zaangażowanie Hansarda w siatkę 
szpiegowską Nosaki: informacje bankowe o podaniach w sprawie pożyczek, czekach 
kredytowych, łączeniu przedsiębiorstw, ekspansji interesów, pieniądzach na cele badawczo-
rozwojowe. Wszystkie transakcję pozwalały poszerzać krąg ludzi mających dostęp do 
informacji o firmach, ludzi, którzy mogli być kupowani lub szantażowani. Hansard miał 
poczucie humoru. Przy jednym z nazwisk bankier dopisał: „Naszym kosztem szuka lekarstwa 
na biedę”.
      Byli wojskowi będący w zarządzie „Eastern” mieli ścisłe kontakty z przemysłami 
obronnymi i cywilnymi, a Hansard wykorzystywał ich także do gromadzenia informacji dla 
Nosaki. Maczali również palce w tajnym handlu bronią, wymagającym oczyszczenia 
milionów brudnych dolarów poprzez „Eastem Pacifik Amalgamated”. Naturalnie, bank 
pobierał prowizję od tych drobnych usług.
      Informacje na jednej ze stron sprawiły, że Frank uniósł brwi. Spotkaliśmy się znowu, 
pomyślał. Miał teraz w ręce nazwiska i numery kont kilku największych przemytników 
narkotyków, ludzi, których roczny dochód przewyższał dochody większości towarzystw 
operujących na giełdzie. Frank rozpoznawał każde z nazwisk i znał każdą związaną z nim 
historię. Był tam boliwijski handlarz kokainą, który wymknął mu się kilka lat temu, człowiek, 
który w swoim kraju co pół roku płacił generalnie pięćdziesiąt milionów za ochronę. Nie 
zaskoczyło też Franka, że meksykański handlarz heroiny, którego niezwykle piękna, 
dwudziestopięcioletnia córka była u niego panią domu i drugą osobą w hierarchii, oczyścił w 
banku Nosaki ponad sześćset milionów dolarów w ciągu zaledwie dziewięciu miesięcy. 
Honorarium dla banku w wysokości trzech procent wyniosło osiemnaście milionów dolarów.
      Bank czerpał również profity ze spadków, nie zajmował się jedynie wywiadem.
      Zbiór znajdujący się w rękach Franka wart był miliony. Hansard działał w dużych 
pieniądzach i nie sprzedałby posiadanych informacji za drobny grosz. Odpowiedź na pytanie, 
dlaczego Hansard nagle zdecydował się wejść w ten interes, leżała w walizce. Księgi 
bankowe i fałszywe paszporty. Księgi wykazywały wielkie depozyty na kontach oznaczonych 
numerami lub przypisanych nie istniejącym korporacjom w bankach na całym świecie. 
Należały one do Iana Hansarda; Frank wyobrażał już sobie rwetes jaki podniesie się z chwilą, 
gdy rozszyfruje choć jedno z nich.
      Paszporty czyniły sprawę oczywistą. Było ich sześć, trzy dla Hansarda i trzy dla 
Kathariny. Trzy fałszywe nazwiska na osobę, a każdy paszport oficjalnie ostemplowany i 
świeżo datowany. Nie było paszportów Todda.
      Czy to „Przymierze Krwi” spowodowało, że Hansard zdecydował się wziąć pieniądze 
i uciekać?
      Frank przerzucił pozostałe dokumenty. Nic o „Przymierzu”, co jednak nie oznaczało, 
że rzeczywiście go tam nie było.
      W każdym przypadku Sally Verna mógłby mu w tym pomóc w zamian za 
dostarczenie zbioru i trzymanie go wraz z Jude Goldenem poza sprawą. Frank postanowił, że 
następnego dnia dokona szczegółowego przeglądu akt i że wówczas nie pominie ani jednej 
strony. Hansard, wzorowy dokumentalista, musiał przecież mieć coś o Nosace i „Przymierzu 
Krwi”.
      Trzeba działać szybko. Im szybciej świat weźmie się za Nosakę, jego siatkę 
szpiegostwa przemysłowego oraz „Przymierze Krwi”, tym lepiej dla byłych prokuratorów, 
Sally’ego Verny i Jude Goldena. Rozgłos nadany tym zjawiskom mógłby uratować im życie. 
Z drugiej jednak strony, mógłby także zaszkodzić. Nosaka mógłby podjąć decyzję, iż w 
każdym przypadku dotrzyma swojej przysięgi.
      Cokolwiek by się zdarzyło, Frank mógłby tylko zyskać. Historia ta powinna ściąć z 
nóg każdego reportera w branży, nie wspominając o prawnikach wyspecjalizowanych w 
procesach o zniesławienie przez sieć telewizyjną. Pod każdym względem afera była jak 
dynamit. Czołowy zbrodniarz wojenny, który miał wisieć czterdzieści lat temu, umrze teraz. 
Nie na stryczku, ale dzięki środkom masowego przekazu. Nosaka nic był nikim innym jak 
tylko gangsterem działającym w biznesie zalegalizowanego złodziejstwa. Zasłużył na 
obalenie go, powszechną niesławę, na ciąganie go po sądach krajów, w których kradł sekrety 
gospodarcze. Hańba przygniecie butnego Nosakę. Podoba mi się to, pomyślał Frank. Do 
cholery, podoba mi się.
      Wtedy przypomniał sobie Katharinę. Znalezienie jej zabójcy miało większe znaczenie 
niż osaczenie Nosaki. Sakon Chiba był jedynie narzędziem; ktoś inny pociągał za sznurki. 
Frank zadecydował więc, iż przebadanie zbiorów Hansarda powierzy swojemu zespołowi 
śledczemu, a sam zajmie się wyjaśnieniem śmierci Kathariny. Będzie go to gnębiło tak długo, 
aż nie znajdzie pełnej odpowiedzi.
      Rozległo się pukanie do drzwi. Włożył szybko dokumenty do walizki i zamknął ją.
      - Czas na posiłek - powiedział do Todda.
      - Wpuść ich i poproś, żeby postawili na stoliku. Zjesz sobie wygodnie na kanapce. 
Powrócę jeszcze do tych dokumentów, przejrzę je dokładnie, od deski do deski.
      - Tak, sir.
      - Hej, Todd, przestań już wreszcie z tym „sir” dobrze? Wiem, że zostałeś tak 
wychowany, to wspaniałe, ale nie ma powodu, abyś się tak do mnie zwracał. Kiedy słyszę jak 
mówisz „sir”, rozglądam się za kimś, do kogo mógłbyś się tak odzywać.
      - Rozumiem... Frank.
      Mój syn. Słowa te były jakieś dziwne, jak z obcego języka. Wymagały 
przyzwyczajenia się do nich.
      Todd otworzył drzwi i natychmiast odchylił do tyłu w odruchu obrony. Frank 
wyskoczył ze swojego krzesła i rzucił się w jego kierunku, ale było już za późno. Trzech 
uzbrojonych mężczyzn wtargnęło do środka i zatrzasnęło za sobą drzwi. Jeden z nich 
uchwycił Todda od tyłu ramieniem pod szyję i przyłożył swojego Colta kaliber 0,45 do skroni 
chłopca. Frank zamarł na środku pokoju. Ling Shen, pomyślał. A więc umrę z dala od domu.
      Pozostała dwójka działała szybko. Rozdzielili się, stając w rozkroku w pewnej 
odległości od siebie, z bronią wycelowaną we Franka. Jeden z nich miał Walthera PPK. Drugi 
trzymał Magnum kaliber 357, wyposażone w celownik laserowy, rzucające wiązkę 
jasnoczerwonego światła w miejsce gdzie miał trafić pocisk. Wiązka była skierowana na 
gardło Franka.
      Pierwszy zareagował kurczami żołądek DiPalmy burcząc jakby ten długo nie jadł. 
Frank czuł pod szlafrokiem jak pot ściekał mu po krzyżu. Jego oczy utkwione były w 
człowieku trzymającego Magnum, ale nie mógł również nie zauważyć światła emitowanego z 
broni. Wielokrotnie zdarzyło mu się stać twarzą do wycelowanego rewolweru, ale nigdy nie 
był tak sterroryzowany. Strażnicy więzienni uzbrojeni w karabiny z celownikami laserowymi 
opanowywali bunt bez wystrzelenia jednej kuli. Widok tej wiązki czerwonego światła na ciele 
obezwładniał każdego więźnia.
      Człowiek trzymający Magnum był opalony, drobnej postury, z małymi, pulchnymi 
rekami. Miał srebrne włosy i zimne, szare oczy. Nosił trzyczęściowy garnitur i krawat koloru 
wina. Mówił z akcentem australijskim. Australijskim.
      - Ręce na kark, panie DiPalma. W porządku. Teraz klęknij przodem do mnie. 
Wspaniale.
      To nie byli ludzie Shena. To byli Kaukazi. Nie byli przez to mniej niebezpieczni, 
szczególnie Australijczyk znajdujący prymitywną przyjemność w tym co robił.
      - Przyszliśmy, aby uwolnić cię od tej walizki Mr Hansarda - powiedział Australijczyk 
nosowo. - Przecież zszedł z tego świata, a w ogóle wątpię, by miał z niej jakiś pożytek. A ty, 
chłoptasiu, nie jesteś właściwym jej posiadaczem, więc wybacz, jeśli nie poprosimy cię o 
pozwolenie i zabierzemy ją sobie. A przy okazji, żarcie w tej firmie jest najgorsze, jakie 
kiedykolwiek jadłem. Zadzwoniliśmy na dół i odwołaliśmy zamówienie, za co powinieneś 
nam podziękować. A teraz do sedna sprawy, zabieramy walizkę.
      Dał znak głową w kierunku biurka, a człowiek z Waltherem błyskawicznie wsunął ją 
sobie pod pachę.
      - Rozumiem, że każdy papierek jest na swoim miejscu - stwierdził Australijczyk. - 
Chyba nie miałeś tego dość długo, aby coś ukryć, no, chyba że się mylę?
      - Jest wszystko.
      - Wierzę ci na słowo, przyjacielu. Jesteś człowiekiem szanowanym, to raczej rzadkość 
w naszym pokręconym świecie. A teraz słuchaj, i to dobrze, bo nie będę dwa razy powtarzał. 
Wychodzimy z chłopcem. I walizką oczywiście. Przejedzie się z nami, ale krótko. Tylko 
windą na dół. Wypuścimy go w holu i może wracać do ciebie. Nie masz nic do gadania i 
wierzę, że taki układ cię zadowoli.
      - Jak uważacie.
      - Świetnie. Będziesz czekał na powrót syna. Jakiekolwiek odstępstwo od planu może 
doprowadzić u ciebie i chłopca do rozwiązań ostatecznych. Czy rozumiemy się? 
      - Tak.
      - Bardzo dobrze. Dwa życia zależą od tego, czy będziesz kontrolował twoje heroiczne 
odruchy. I jeszcze jedno, zanim zakończymy nasze spotkanie.
      Skinął głową dając znak drugiemu z napastników. Mężczyzna trzymający walizkę 
zbliżył się do kanapy i podniósł telefon ze stolika. Gwałtownym ruchem wyrwał kabel z 
puszki w ścianie. Następnie przeszedł do sypialni i zrobił to samo z drugim telefonem.
      Potem trzej mężczyźni wraz z Toddem wyszli, zostawiając Franka DiPalmę samego.
      Upłynęło piętnaście minut, zanim Todd wrócił do pokoju Franka i zastał go przy 
pakowaniu walizki.
      - Myślałem, że zostaniesz na pogrzebie mojej matki - powiedział Todd.
      Frank przerwał pakowanie.
      - Zostaję.
      - To dlaczego się pakujesz?
      - Schodzimy na dół do recepcji. Chcę zmienić pokój. - Wskazał na popielniczkę 
stojącą na brzegu łóżka. - Podsłuch - powiedział.
      Todd wziął do ręki jeden z metalowych krążków leżących w popielniczce.
      - Był w każdym telefonie - stwierdził Frank. - Jeden za łóżkiem, jeden pod kanapą i 
jeden w lampie w pobliżu biurka. Nie wiem, czy udało mi się znaleźć wszystkie.
      - Skąd wiedziałeś, że tu były?
      - Nasz australijski przyjaciel w eleganckim garniturku dał mi to do zrozumienia. To 
jego gadanie o tutejszym jedzeniu, o odwołaniu zamówienia do pokoju. I wzmianka, że nie 
cieszyliśmy się długo tym zbiorem. Do diabła. Długie uszy na każdym kroku. Poczuję się 
lepiej, jeśli weźmiemy nowy pokój.
      Oczy Todda rozszerzyły się.
      - To sprytnie z pana strony. To znaczy z twojej strony Frank.
      - Todd, każdy z mózgiem wielkości rzodkiewki zdałby sobie z tego sprawę. Nie wiem 
za to, kto nasłał tych rewolwerowców. Mają niezwykle cenne talenty. Są zręczni, mają dostęp 
do dobrego sprzętu i cholernie dobrej broni. Do diabła, to profesjonaliści. Oglądanie ich w 
działaniu było niemal przyjemnością. Niemal.
      
      *
      
      W barze hotelowym Frank wykręcił międzynarodową.
      - Muszę najpierw zadzwonić do Sally’ego Verny. Nasz nowy pokój może poczekać. 
Sally miał nadzieję, że ten zbiór dokumentów utrzyma go przy życiu. Teraz mogę go jedynie 
ostrzec, że papiery wpadły w inne ręce. Tyle mu jestem winien. Dlaczego nie poprosisz 
kelnerki, aby przyniosła ci kanapkę albo coś innego?
      - Zaczekam tu na ciebie, jeśli nie masz nic przeciwko temu.
      Trzy razy Frank podejmował próbę dodzwonienia się do Verny, ale bez powodzenia. 
Po trzecim razie wykręcił numer do naczelnika urzędu telekomunikacji, który przełączył go 
do dwóch innych pracowników firmy. Piętnaście minut trwały rozmowy z tym i owym, zanim 
w końcu dowiedział się, że nad okolicą Nowego Jorku przeszła gwałtowna burza z piorunami 
i linie telefoniczne były wyłączone. DiPalma odwiesił słuchawkę.
      - To wszystko. Okay, co z kanapką?
      Todd siedział ze wzrokiem utkwionym przed siebie. Frank spojrzał w to miejsce, ale 
nie zobaczył nic szczególnego. Właściwie tylko grupkę Chińczyków oraz jednego czy dwóch 
Europejczyków przy stolikach i przy barze i wtedy zdał sobie sprawę, że Todd nie patrzył na 
żadnego z nich. Patrzył na coś, co było widoczne tylko dla niego.
      - Yamabushi - wyszeptał.
      Górscy wojownicy. Inna nazwa dla ninja, trenujących zawsze w tajnych ośrodkach 
górskich.
      - Yamabushi przyszli do niego - powiedział Todd.
      Frank spojrzał na syna z niepokojem. Chłopiec pogrążał się coraz głębiej w stan 
podobny do transu. Złapał chłopca za ramiona.
      - Po kogo przyszli, Todd? Po kogo przyszli ninja?
      Ale Todd nie odpowiadał. Dalej patrzył w przestrzeń, a Frank DiPalma poczuł 
ogarniające go przerażenie.
      

ROZDZIAŁ CZTERNASTY
      
      
      Long Island, New York
      
      Lipcowa burza, która przeszła nad rejonem Nowego Jorku przyniosła ze sobą parne 
powietrze, ciepły, ulewny deszcz i strumienie wody tak obfite, że policja Manhattanu musiała 
w łodziach wiosłowych ratować zmotoryzowanych, uwięzionych na zalanych przecznicach 
Central Park. Huragan uformował się nad Karaibami, zrazu przesunął się na zachód, ale 
potem zmienił kierunek na północny wschód. Szeroki na czterysta mil przewędrował wzdłuż 
Oceanu Atlantyckiego i przyniósł ze sobą wiatry wiejące z szybkością sześćdziesięciu pięciu 
mil na godzinę.
      Ostrzeżenie powodziowe ogłoszono dla obszarów Nowej Anglii, północnych 
przedmieść New Jersey oraz wielu części Long Island, które zresztą zostały najbardziej 
poszkodowane. Tutaj ulewne deszcze spowodowały wystąpienie rzek z brzegów i podniosły 
poziom morza, zagrażając nadbrzeżnym domom i zatrzymując ruch kolejowy do New Jork 
City. Trzeba było zamknąć szkoły i lotniska, a flota rybacka pozostała w porcie. Linie 
telefoniczne zostały zalane i w wielu dzielnicach wyłączono energię elektryczną.
      Jednak to nie ulewne deszcze ani huraganowe wiatry sprawiły, że dom Sally’ego 
Verny nad brzegiem oceanu pozbawiony był elektryczności i łączności telefonicznej. 
Wszystkie linie zasilające oraz systemy alarmowe podłączone do rezydencji z białego 
marmuru zostały celowo odłączone. Dokonało tego sześciu ubranych na czarno mężczyzn, 
którzy w ulewie i ciemności przebyli grzbiet niebezpiecznych pagórków wypłukanych 
deszczem, potem wydmy i rozmokłą plażę, aż doszli do muru osłaniającego zachodnią stronę 
rezydencji. Dzisiejszej nocy nie było straży ani na pagórkach, ani w rozkołysanej przystani, 
na plażach lub lagunach. Nikt również nie pilnował ogrodzenia posesji z zewnątrz.
      Przy użyciu lin i haków, ninja wspięli się na mury otaczające rezydencję i dostali się 
na jej teren. Dom był oświetlony dzięki awaryjnemu generatorowi pracującemu w garażu. 
Trzech ninja podbiegło do wystrzyżonych w żywopłocie postaci zwierząt i minęło je, 
posuwając się w kierunku garażu. Ich celem był generator. Trzech pozostałych ruszyło w 
stronę strażników patrolujących teren.
      Psy przed garażem szczekały. Jeden z ninja doszedł do miejsca skąd mógł je 
zobaczyć: owczarki niemieckie z uszami krótko przy łbach, sierścią pociemniałą od deszczu i 
z obnażonymi kłami. Bez dozoru, same psy. Ich szczekanie w sztormie i wietrze nie niosło się 
jednak daleko. Nie były też zdecydowane zaatakować. Korzystając z ich wahania, ubrany na 
czarno mężczyzna wyciągnął z kieszeni kawałki zatrutego mięsa i rzucił je psom.
      Psy zwęszyły świeżą wołowinę i pożarły ją łapczywie.
      Ninja stał i czekał.
      Kiedy psy z pianą na pyskach pozwalały się na ziemię, ninja podniósł jedno ze 
zdychających zwierząt i powrócił do swoich towarzyszy. Rzucił psa do nóg szefa i pobiegł po 
drugiego, który był już martwy. Kilka sekund później dwóch mężczyzn stojących nad 
basenem kąpielowym wrzuciło oba zwierzęta do wzburzonej wiatrem wody. Strażnik, który 
natknie się na utopionego psa nie będzie tak podejrzliwy, jak gdyby znalazł go z 
poderżniętym gardłem.
      Jeden z ninja, któremu tylko skośne oczy wyglądały spod maski, dojrzał przez okno 
garażu dwóch mężczyzn stojących w rozkroku przy przeciwnych końcach stołu 
warsztatowego i grających w karty. Wrócił do towarzyszy i pokazał na migi: dwóch 
strażników przy generatorze. Każdy z ninja miał na plecach przypięty miecz, ale nie powinno 
się ich używać zbyt wcześnie. Miecze oznaczały krew, a zapach krwi mógł zaalarmować 
straż.
      Do garażu prowadziły dwa wejścia, szerokie dla samochodu i wąskie, wychodzące w 
kierunku domu. Ninja obstawili oba, po czym któryś z nich załomotał do drzwi zaciśniętą 
pięścią.
      Z wnętrza dobiegł poirytowany głos.
      - W porządku, w porządku. Trzeba mieć popieprzone w głowie, żeby wychodzić w 
taką pogodę, to wszystko.
      Drzwi otworzyły się, a topornie wyglądający mężczyzna przysłonił oczy przed 
deszczem.
      - Lepiej wejdź do środka, zanim wszyscy się potopimy.
      Napastnik złapał go za koszulę, wyciągnął na zewnątrz i ruszył do garażu. Drugi ninja 
zaatakował strażnika od tyłu. Złapał go za gardło, wsuwając równocześnie lewą rękę pod jego 
lewe ramię, po czym sięgnął nią wzdłuż pleców tak, że mógł dotknąć prawego ucha 
atakowanego. Teraz docisnął mu głowę do prawego przedramienia. W takim uchwycie 
oddychanie stawało się niemożliwe.
      Drugi strażnik w garażu zginął niemal natychmiast. Ninja podszedł bezszelestnie od 
tyłu, podczas gdy ten sprawdzał swoje karty i zastanawiał się jak je rozegrać. Nie widział 
zbliżającego się napastnika; poczuł tylko jego dłonie, kiedy było już za późno. Lewą ręką 
ninja ujął strażnika za brodę, a prawą silnie docisnął mu głowę do tyłu. Wystarczył 
gwałtowny ruch, by strażnik runął ze skręconym karkiem. Ciała strażników ukryto wewnątrz 
rolls-royce’a. Jeden z ninja przyczaił się w drzwiach, a wtedy pozostali odłączyli generator. 
W garażu zrobiło się ciemno. Potakujący pomruk tego w wejściu oznaczał, że rezydencja 
także pogrążyła się w ciemnościach.
      Słychać było szum z przenośnego radiotelefonu leżącego na warsztacie. Głos 
wywoływał imiona nieżywych ludzi w rollsie.
      Przy drzwiach trzech Japończyków nasłuchiwało ulewy bębniącej o dach garażu, huku 
oceanu i wycia wiatru. Wreszcie przywódca usłyszał dźwięk, na który czekał: odgłos 
kamienia rzuconego o ścianę garażu. Przerwa, a po niej jeszcze dwa kamienie uderzyły w 
garaż i druga grupa ninja zameldowała się szefowi dołączając do pozostałych.
      Czterech strażników z zewnątrz zostało wyeliminowanych. Psy zatrute. Ciała ludzi i 
zwierząt ukryte, co pozwalało uniknąć alarmu.
      Radio na warsztacie ciągle skrzeczało, a męski głos zaczął rzucać przekleństwa. 
Ignorując radio, przywódca ruszył w sztormową pogodę i kierując się w stronę domu dobiegł 
do żywopłotu. Tuż przy nim posuwał się pochylony ninja, który wcześniej czatował przy 
drzwiach. Pozostali pobiegli w ślad za nim, chronieni przez deszcz i ciemności.
      
      *
      
      Sally Verna z turystyczną latarką w ręce zbliżył się do szczytu wielkich schodów i 
spojrzał w dół na Peteya George’a, wchodzącego do niego na górę. Wielki, przystojny 
mężczyzna, mniej więcej czterdziestoletni, utrzymywał się w doskonałej formie dzięki 
regularnemu uprawianiu boksu. Petey George był odpowiedzialny za bezpieczeństwo 
rezydencji. Niósł ze sobą na górę wartościowe malowidło, aby ochronić je przed zalaniem na 
parterze. Obraz był prezentem ofiarowanym przez Sally’ego żonie. Verna zakupił tego 
szesnastowiecznego Caravaggia we Florencji, a potem jeszcze wydał fortunę na jego 
renowację w Mediolanie.
      Petey George przeszedł obok Verny, kierując się w stronę holu. Pieprzony Petey, 
pomyślał Sally z uznaniem. Porusza się jak kot i w ciemności widzi jak sowa. Petey George 
nie miał na sobie grama zbędnego tłuszczu, za to ręce jak u boksera wagi półciężkiej. Petey 
mógł daleko zajść na ringu, gdyby komisja nie cofnęła mu licencji za opuszczenie dwóch 
walk.
      Od czasu huraganu „Agnes” w 1972 roku, który zabił kilku ludzi i spowodował straty 
rzędu trzech miliardów dolarów Verna nie pamiętał czegoś podobnego na tej wyspie. 
Dzisiejszy sztorm miał także niszczycielską siłę. Sally obserwował jak dwaj ludzie przybijali 
deski w poprzek drzwi na taras, aby zabezpieczyć je przed gwałtownym uderzeniem, a trzeci 
z nich, z obciętą dubeltówką w ręce, trzymał turystyczną latarkę, przyświecając im przy 
pracy.
      Na dywanie leżały odłamki szkła. Kilka minut wcześniej drzwi tarasu otworzyły się 
pod naporem wichru, który jednocześnie przewrócił szklaną gablotę z uniformem strażnika 
papieskiego, pobłogosławionym i podarowanym Vernie osobiście przez papieża Jana XXIII. 
Niezwykle cenny niebiesko-żółty uniform zaprojektowany przez Michała Anioła, stał obecnie 
w sypialni na górze wraz z obrazem Caravaggia i innymi cennymi dziełami sztuki.
      Cholerny sztorm. Ugodził Vernę tak, jak kopnięcie w jaja. Suterena była zalana, a w 
patio jeden z kamiennych cherubinów spadł z delfina, tracąc przy tym głowę. Dach przeciekał 
w dwóch miejscach i było tyle pobitych okien, że szklarz miał na rok roboty. Łodzie zostały 
prawdopodobnie uszkodzone, jeśli już nie leżały na dnie oceanu. No i ten brak elektryczności, 
brak telefonu.
      Jego żona, Chiara, leżała w łóżku, bo nie czuła się najlepiej, ale była pogodna i starała 
się nie narzekać. Arte di arrangiarsi, mawiała. Robimy to, co trzeba. Przetrwajmy w stylu. Był 
to zwrot, którego Włosi używali, gdy sprawy nie szły po ich myśli. Chiara, okrągła, 
energiczna kobieta z oczami tak błękitnymi, jak wody Capri, wierzyła w przetrwanie, w opór, 
nigdy się nie poddając. To właśnie dlatego ciągle jeszcze żyła, chociaż jej serce było coraz 
słabsze; tyle lat biło dla męża, trójki dzieci oraz dla każdego potrzebującego pomocy.
      Sally nie wyobrażał sobie życia bez „Admirała”, jak ją nazywał. Jej rodzina 
wywodziła się od admirała Andrea Dorii, najsławniejszego żeglarza Genui po Krzysztofie 
Kolumbie.
      Najcenniejszą rzeczą, jaką posiadała Chiara, był pozłacany talerz ze srebra, należący 
rzekomo do Dorii i używany przez niego na bankiecie ku czci cesarza Karola V. Aby 
wywrzeć wrażenie na świętym władcy Rzymu, Doria - jak głosi podanie - zrzucał ze stołu 
pozłacaną zastawę po każdorazowym jej użyciu. Robił to codziennie podczas 
dwunastodniowej biesiady.
      Petey George dołączył do Verny przy balustradzie naprzeciw schodów. Razem 
przyglądali się ludziom przybijającym deski na drzwiach do tarasu.
      - Powiedz coś - rzekł Verna, zwracając się po włosku do Peteya. - Co te bękarty robią 
tam w garażu? Ciemno tu jak w „Cotton Club” na murzyńskim weselu.
      - Wysłałem Enzo i Rummo, niech zobaczą, co tam się, do cholery, dzieje.
      Verna trzymał rękę w kieszeni szlafroka. Spoczywała na rękojeści Smith & Wesson 
38.
      - A jeśli nie wrócą?
      - Jeśli nie wrócą, sam tam pójdę.
      - Nie, nie, nie. Wyślesz kogoś innego. Chcę, żebyś był tutaj i trzymał rękę na pulsie. 
Co się dzieje z resztą ludzi, których mamy na zewnątrz i którym płacę ciężkie pieniądze?
      - Chciałbym to wiedzieć. Radiotelefony nie wyrabiają przy tej pogodzie. Zamakają, to 
wszystko. Finito. Jest sztorm, wieje wiatr, to i tamto. Jeśli mnie zapytasz, to nie wiem nawet, 
czy oni chodzą dookoła. Psy mogły nie wytrzymać przy tej pogodzie, ale, do cholery, one nie 
są takie mądre, inaczej nie tyłyby psami. Nie, myślę, że ludzie schronili się w garażu, może w 
domku koło basenu albo w samochodzie. Nie chce im się odezwać. Długo nie odpowiadają, 
ale zawsze mogą się tłumaczyć, że próbowali, tylko że sztorm i bla, bla, bla. Myślę, te siedzą 
sobie gdzieś w suchym i dobrze im.
      - A więc, twoim zdaniem, martwię się bez potrzeby. 
      - Hej, pomyśl, kto przy zdrowych zmysłach wychodzi w taką pogodę. Drogi są bardzo 
niebezpieczne, a przy takiej fali można zapomnieć o przedostaniu się łodzią. Linie zasilające 
są pozrywane i kto się do nich zbliża, ryzykuje życiem. Petey George przygładził swoje gęste, 
siwiejące włosy.
      - Nie ma co się przejmować. Mamy wielu chłopców w całym domu. To nie są żadne 
dupy, tylko ostrzy faceci. Siedzą w pokojach po obu waszych stronach. Jedynie was dwoje, 
oni i wnuczęta są tutaj, nikt więcej. Pierwsza para skośnych oczu i... - wykonał ruch imitujący 
pociąganie spustu. - Bum. I po robocie.
      Sally Verna poklepał go po ramieniu.
      - Myślę, że zajrzę do dzieci, a potem położę się na chwilę. Dzięki Bogu, Chiara 
odpoczywa. Mówi, że deszcz ją odpręża. Córka zadzwoniła, zanim jeszcze telefony przestały 
działać. Utrzymuje, że razem z Jimem dostali ostatni wolny pokój na Manhattanie. Hotele są 
zatłoczone. Chcą przyjechać tu jutro, ale powiedziałem, żeby się nie martwili. Dzieci są z 
nami bezpieczne. Powiedziałem jej, żeby została w mieście i wydawała pieniądze. Na co ona 
odrzekła, że jej motto to „kupować aż do upadłego”.
      Petey George uśmiechnął się.
      - Może powinienem się ożenić. Ta mała, z którą teraz chodzę, dostaje jakąś forsę, gdy 
skończy osiemnaście lat, a resztę, gdy będzie miała dwadzieścia pięć. Jakiś milion i ćwierć. 
Sprytna dziewucha. Mówi, że chodzenie ze mną jest „perwersyjne” i „korozyjne”, cokolwiek 
to ma znaczyć. Szczególne słownictwo ma ta mała. Niezła dupa. Dała mi tę plakietkę z 
napisem: „Mozart”. Ma 400 lat i ciągle jest niezły. Jednego razu...
      Strzał padł na dole, z tyłu rezydencji. Tylko jeden strzał. Z bronią w ręku Petey minął 
Vernę i zbiegał na dół po trzy schody naraz.
      - W twoim pokoju, Sal, zostań tutaj. Zamknij drzwi i nie otwieraj nikomu, tylko mnie. 
Idź!
      
      *
      
      Strażnik zwany Gino Riviere wyszedł do kuchni na poszukiwanie chłodnego piwa. 
Położył swoją trzydziestkęósemkę na lodówce, otworzył drzwi i, posługując się latarką, w 
końcu zlokalizował opakowanie z sześcioma puszkami ciągle chłodnego piwa. Gino 
potrzebował browaru. W parnym powietrzu, bez klimatyzacji, z zablokowanymi oknami, 
pocił się całymi wiadrami. Właśnie teraz oddałby lewe jajo za jedno piwo i, być może, kąpiel 
w oceanie. Ocean jednak będzie musiał poczekać. Dzisiejszej nocy był tam koniec świata. 
Sprawę załatwi mu samo piwo, a potem trzeba wracać do pilnowania tylnych drzwi, za co mu 
płacono. Wsunął latarkę pod spoconą pachę, otworzył piwo i przechylił głowę do tyłu, aby się 
napić. Nie zauważył cienia wynurzającego się spod kuchennej lady. Cień objął mocno kostki 
nóg Giną, a potem szarpnął nimi z ogromną siłą. Przez sekundę Gino zawisł w powietrzu. 
Upuścił piwo i próbował sięgnąć blatu lodówki.
      Jego ręka uchwyciła broń, ale ta została mu natychmiast wybita, spadła na podłogę i 
wystrzeliła, posyłając kulę w półkę z przyprawami. Sekundę później Gino trzasnął o podłogę 
wyłożoną czerwonymi płytkami, rozbijając sobie głowę. Cień przesunął się do przodu, 
podniósł pięść na wysokość ramienia i trzykrotnie uderzając w skroń Giną twardymi jak 
kamień kostkami, zabił go.
      Jacyś mężczyźni nadchodzili krzycząc. Ich kroki prowadziły do kuchni. Cień 
przeszedł ponad ciałem Gina, pośpiesznie przemierzył kuchnię i otworzył drzwi prowadzące 
do zalanej sutereny. Schodząc w dół po schodkach w czarną jak smoła ciemność, cień 
wyciągnął zza pasa bambusową rurkę i zanurzył się w wodzie, która zalewała suterenę. 
Opłynął dookoła schody i schował się pod nimi, trzymając się blisko ściany, gdzie wystająca 
rurka nie mogła być widoczna. Jego zadaniem było wprowadzenie jak największego 
zamieszania. Strzał to załatwił.
      W kuchni Petey George i pół tuzina ludzi zaglądało wszędzie. Do szafek, półek, 
kredensów. Sprawdzali pod stołami i ladami. Nie znaleźli nic.
      - Musi tu być - powiedział Petey. - Sukinsyn musi tu być. Nie przechodził koło nas, a 
te pieprzone drzwi są zamykane od wewnątrz. Zaglądnijcie do sutereny.
      Któryś z nich zajrzał, świecąc latarką na gładką powierzchnię czarnej wody.
      - Słuchajcie, chłopcy. Ta cholerna suterena jest zalana aż pod same schody.
      Petey George przedarł się do drzwi i sam zaglądnął w dół do piwnicy.
      - Rozwalcie ten dom na kawałki, ale znajdźcie tego bękarta. Po prostu mamy gościa. 
Albo może Gino się upił, może się poślizgnął, ale nie wydaje mi się. Myślę, że jest tu ktoś, 
kogo nie powinno być.
      - Ale jak, do cholery, moglibyśmy go nie zauważyć?
      - Macie go znaleźć. Musi być gdzieś tutaj i należy do mnie. Znajdźcie go.
      
      W ulewie dwaj strażnicy ubrani w peleryny z kapturami tłoczyli się pod niewielkim 
daszkiem przed frontowymi drzwiami. Gówniana robota w tym deszczu, ale z Petey 
George’em się nie dyskutuje. Nawet jeśli nic nie może się poruszać w tym huraganie, on 
wystawia ludzi na zewnątrz. Dwóch ludzi przez cały czas przy drzwiach, zmiana co parę 
godzin. Dwójka stojąca teraz na straży już wcześniej przestała paradować w przód i w tył. Do 
diabła z tym. Wiatr był dość silny, aby poderwać człowieka i przerzucie go do New Jersey, a 
lało tak, że na ciele czuło się uderzenia strug deszczu.
      Jeden ze strażników zauważył dwóch ludzi w pelerynach, zbliżających się w ich 
kierunku. To Enzo i Rummo, szczęśliwe gnojki, wracali z garażu. Może już wreszcie będzie 
światło. Strażnik zawołał:
      - Co się dzieje ze światłem? Powinniście chłopcy zostać w garażu, co z wami, kutasy?
      Zakapturzeni ludzie szli nadal, aż zbliżyli się zupełnie i wtedy zaatakowali.
      
      *
      
      Salon płonął. Dokonał tego kolejny ninja. Pomarańczowe płomienie tańczyły na tle 
ciemności. Dym wędrował pod sufit i tam się gromadził. Petey George krzyczał:
      - Szybciej, szybciej, ruszać się. Powinniśmy tu gdzieś mieć gaśnice. Trzeba się tym 
zająć. Gdzie, do cholery, są wszyscy? Gdzie jest Enzo i Rummo?
      - Wrócili.
      - Jak to, wrócili. Dlaczego nic o tym nie wiem. Dlaczego nie mówią, co się dzieje z 
generatorem?
      - Chryste, Petey, czemu mnie o to pytasz? Weszli mniej więcej wtedy, gdy ogień 
wybuchł. Widziałem, jak wchodzili na górę, kiedy ci powiedziałem o ogniu. Pomyślałem, że 
może poszli pogadać z Sallym, albo zmienić ubranie.
      Petey George spojrzał w kierunku drzwi frontowych.
      - Kto tam teraz stoi? Kto widział, jak wchodzili Enzo i Rummo?
      - Ivan. Richie.
      - Gdzie oni są? Sprawdź ich. 
      - Teraz?
      - Ty dupo, jeśli ci cokolwiek mówię, masz wykonywać natychmiast. Nie przejmuj się 
pożarem. Jesteśmy ubezpieczeni.
      - Chodzi o to, że nie ma za dużo chłopców, a jeśli ogień wymknie się spod kontroli...
      - Jeśli się wymknie, to staniemy w rzędzie i będziemy sikać na niego. A teraz rusz 
swoją dupę. Sprawdź w kuchni. Zostawiłem tam Paulie i Dee. Zobacz, czy wszystko w 
porządku.
      Strażnik wybiegł, a Petey George patrzył w ogień. Miał bardzo złe przeczucie 
podobne do tych na ringu, kiedy strzela się przeciwnikowi najlepszy swój cios, a on nie pada, 
uśmiecha się tylko i mówi, żeby zrobić to jeszcze raz. I znowu uśmiech i znowu twoje 
najlepsze uderzenie. Wtedy wysyła ci haka na nerkę i wiesz, że ta noc będzie długa.
      Generator nie działa. Brak wiadomości z garażu. Kontakt radiowy ze strażnikami na 
zewnątrz przerwany. Gino nie żyje. Bez śladów na ciele, ale jest martwy. A teraz jeszcze 
ogień. Wrócił posłaniec.
      - Nie mogę ich znaleźć.
      - Pieprzysz, dlaczego nie możesz ich znaleźć?
      - To znaczy nikogo nie ma przy frontowych drzwiach ani w kuchni.
      Petey George spojrzał na piętro, gdzie miał być Sally Verna. Dokąd mieli też poleźć 
Enzo i Rummo. Wyciągnął swój rewolwer.
      - Zapomnijcie o ogniu. Ty, Tony i Abe, ze mną. Na górę.
      
      *
      
      W sypialni głównej Sally Verna siedział na łóżku. Dym. Obok niego jego żona spała 
spokojnie. Verna wstał z łóżka i założył szlafrok. Włączył się alarm pożarowy. To mu się nie 
podobało. Chiara miała się zająć wnuczętami. Za nic na świecie nie chciał ich wyprowadzać 
na zewnątrz. Być może to fałszywy alarm. Prawdopodobnie ktoś bawi się elektrycznością.
      - Dziadziu!
      Wołała najmłodsza wnuczka Verny, jego ulubiona. Pięcioletnia Vanessa.
      - Dziadziu, proszę!
      Coś było nie tak. Dziecko wydawało się cierpieć. Być może, ogień ją przestraszył. 
Naraz zaczęła krzyczeć. Ostrzeżenie Peteya zostało zapomniane.
      Z latarką w ręce Sally pośpieszył przez sypialnię i otworzył drzwi. Trójka wnucząt 
stała w piżamach, płacząc. Na twarzy Vanessy widniała czerwona pręga. Ktoś ją uderzył w 
twarz. Mocno.
      Verna wyszedł do holu, przyklęknął na jedno kolano i wyciągnął ramiona, aby do 
niego podbiegła. Nie zrobiła tego jednak, natomiast jej oczy powędrowały do czegoś, co było 
za nim. Sally odwrócił się, aby spojrzeć tam gdzie ona i zobaczył dwóch mężczyzn ubranych 
w poncha, ukrywających się po obu stronach drzwi. Ich twarze zasłonięte były kapturami.
      Każdy z nich trzymał nad sobą miecz samurajski. Ten z prawej uderzył pierwszy, 
spuszczając miecz na szyję Sally’ego. Drugi ciął go w ramię, przecinając gruby mięsień do 
kości i spryskując krwią piszczące dzieci. W świetle latarni obie klingi podnosiły się i opadały 
kilka razy.
      Kiedy było po wszystkim, ninja uciekli na dół do holu i zniknęli w dymie 
wychodzącym z pokojów po obu stronach.
      Kiedy Petey George i jego ludzie wybiegli zza rogu, ujrzeli krzyczące, poplamione 
krwią dzieci oraz Chiarę, która słaniając się, podeszła do drzwi i patrzyła na skrwawione 
szczątki męża. Jej źrenice przekręciły się do góry, po czym siwowłosa kobieta z jękiem 
osunęła się na podłogę.
      Petey George przykucnął przy niej, próbując wyczuć puls na szyi. Pozostali jego 
ludzie biegli wzdłuż holu, walili w drzwi pokojów i otwierali je kopnięciami.
      - Na miłość boską - powiedział jeden z nich. - Wszyscy zabici. Pocięci na kawałki. 
Boże, oni nie żyją.
      - Bili nas - powiedziało płaczliwym głosem jedno z dzieci. - Bili nas, żeby dziadzio 
wyszedł.
      Odrętwiały Petey George nic słyszał ani słowa. Trzymał Chiarę w ramionach i 
zamknął jej oczy końcami palców. Jego łzy spłynęły na ciepłe jeszcze ciało kobiety. Przytulał 
ją coraz mocniej i powoli kołysał jak dziecko. Nigdy w życiu Petey George, będąc tak blisko 
ognia, nie czuł takiego chłodu i samotności.
      

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY
      
      
      Hongkong
      
      DiPalma z Jan Golden u boku wspinali się po wytartych kamiennych schodach do 
świątyni Chai Kung Woot Fat. Było południe, przerwa na lunch dla ekipy realizatorów i z 
wyjątkiem nielicznych członków amerykańsko-brytyjskiego zespołu pilnujących sprzętu, 
świątynia była pusta. Ludzie ci siedzieli po turecku na podłodze koło wejścia, jedli chińskie 
potrawy z papierowych kartoników i popijali coca-colą. Narzekali na zakaz picia piwa i wina 
obowiązujący w świątyni. DiPalma obserwował człowieka, który zrobił znak krzyża nad 
puszką coli.
      - Chrystus zamienił wodę w piwo, czyż nie - powiedział Brytyjczyk. - Dlaczego więc 
nie może zrobić tego samego z tym napojem, widząc, że jesteśmy na świętej ziemi Tak mi 
przynajmniej mówiono.
      DiPalma z radością powitał spokój i chłód wyłożonego lusterkami wnętrza świątyni. 
Była ona ucieczką od gorącego Hongkongu, jego tłumów i hałasu. Właśnie hałasu. Młoty 
pneumatyczne i dźwigi budowlane, wysoki falset opery kantońskiej w pobliskiej sali prób, 
rytmiczne dudnienie z otwartych na okrągło dyskotek i barów topless. Sprzedawcy uliczni 
przyciągnięci przez tłumy przyglądających się filmowaniu, głośno szczękali miskami z 
makaronem, ostrygami pieczonymi w muszlach oraz gotowaną krwią kurcząt jedzoną jak 
zupa. W takim mieście nie żyje się normalnie, pomyślał DiPalma. Tu się wegetuje.
      Jan poprowadziła go obok wózka kamery, kamer na wysięgnikach i trójnogach, obok 
reflektorów, kabli, rekwizytów oraz puszek nie naświetlonej jeszcze taśmy filmowej. DiPalma 
był po raz pierwszy w Świątyni Żywego Buddy i zrobiła ona na nim ogromne wrażenie. Setki 
i tysiące lusterek od wdzięcznych wyznawców oraz tych, którzy powrócili do zdrowia po 
chorobie. Lusterka w świetle świeczek stawały się lśniącymi gwiazdami i wspaniałymi 
klejnotami. DiPalma przestał chodzić do kościoła dawno temu, ale bardzo przygnębiała go 
inwazja świątyni dokonana przez filmowców. Było to wrażenie, którym nie zamierzał dzielić 
się z Jan. Sama Jan zdawała się przynależeć do tego wnętrza. Jej czerwonawe włosy łapały 
odbłyski świateł i błyszczały ognistym blaskiem. W migotaniu świec twarz Amerykanki 
stawała się tajemnicza i władcza i Frank łatwo mógł ją sobie wyobrazić jako boginię z 
rozłożonymi ramionami, błogosławiącą żniwo. Jej stroje zaprojektowali Japończycy; nosiła je 
dużo wcześniej, zanim pojawiły się na manekinach w witrynie Henri Bendela lub w sklepach 
na West Broadway. Ich oryginalny i swobodny krój dodawał jej uroku i sprawiał, że 
wyglądała zarówno kusząco, jak i wyrafinowanie.
      Miała na sobie biały, lniany żakiet i spódnicę od Issy Miyake, a pod spodem - czarną 
bawełnianą koszulę trykotową Rei Kawakubo. Przez ramię przewiesiła ciemnoczerwoną 
torebkę ze skórki węgorza. Całość wyrażała śmiałą i swobodną pewność siebie. Dzisiaj Jan 
taka właśnie była. DiPalma obserwował cały wachlarz jej zachowań wobec ekipy i zespołu 
żorskiego - świadomy wybór odpowiednich środków stosowanych we właściwym czasie, a 
gdy sytuacja tego wymagała, improwizację godną muzyka jazzowego.
      W gorączkowych rozmowach telefonicznych ze Stanami, Jan nie poddawała się 
brutalnym naciskom dyrektora wytwórni żądającego, aby stosowna data ukończenia kopii 
filmu była przełożona. Upierała się, by szef marketingu zrezygnował ze wspólnej z nią 
promocji filmu przed jego uzupełnieniem.
      Powzięła również decyzję wydania nowej książki oraz dwóch oryginalnych 
scenariuszy; nareszcie otrzymała wiadomość, iż filmy Kenpachiego dotarły do Nowego Jorku 
na retrospektywny przegląd w Lincoln Center i udało jej się potwierdzić wynajęcie scen 
dźwiękowych w Londynie oraz wypisać czek regulujący wynajem jej apartamentu na 
poddaszu w Knightsbridge.
      Na planie musiała stanąć twarzą w twarz z chińską aktorką, która przestała nad sobą 
panować i rozpłakała się po uwadze Kenpachiego, że przytyła. Zgodziła się na spotkanie w 
klubie prasy w Hongkongu oraz zasugerowała Kenpachiemu wykorzystanie starej, bezzębnej 
chińskiej kobiety z tłumu w elementach sceny kręconej w świątyni. Kenpachi zgodził się. 
Wywarła wrażenie na grupie chińskich statystów, mówiąc do nich parę zdań w ich języku i 
zareagowała aplauzem, kiedy zakończyli robienie zdjęć, wywołując na ich twarzach rzadki 
uśmiech.
      Po prostu kochali ją. Ekipa filmowa, aktorzy, statyści. DiPalma to rozumiał.
      W głębi świątyni, poza zasięgiem wzroku członków ekipy, Jan wyjęła ze swojej 
torebki lusterko i umieściła je na stoliku pośród dziesiątków innych.
      - Za mojego ojca. Wiem, że zostawia się je, kiedy ktoś wyzdrowieje. Wiem, że 
wyprzedzam fakty, ale jemu się pogorszyło i zdaje się, że nie mam już nic do stracenia.
      Niestety, ja muszę jej to powiedzieć, pomyślał DiPalma. O jej ojcu. O Todzie. 
      Jan spoglądała na swoje lusterko.
      - Z góry podziękowałam bogom za utrzymanie go przy życiu przez następny rok. Po 
co być zachłannym, pomyślałam. Proszę tylko o rok, nie więcej. Nie pytaj mnie, jakich 
bogów, po prostu nie wiem. Jestem teraz w takim stanie, że próbuję wszystkiego. Jeden z 
moich tłumaczy zrobił mi inskrypcję po chińsku.
      - Jan - zaczął DiPalma - coś się zdarzyło wczoraj w Nowym Jorku, coś o czym 
powinnaś wiedzieć. Dlatego zadzwoniłem dzisiaj z rana.
      - I nie mogłeś mówić o tym przez telefon.
      - Właśnie, nie przez telefon. To dotyczy człowieka nazwiskiem Sally Verna. Salvatore 
Verna.
      Spojrzała na niego kątem oka.
      - To przyjaciel mojego ojca.
      - Wiem o tym. Albo dokładniej, nie wiedziałem tego na pewno do wczoraj. Verna nie 
żyje. Został porąbany na oczach swoich wnucząt. Żona zmarła na atak serca, kiedy zobaczyła 
jego ciało.
      - Żartujesz chyba.
      Odruchowo zacisnęła pięści na pasku torebki.
      - O Chryste, ty nie żartujesz. Nie ty. O Boże. Biedny Sal. I Chiara. Kto się posunął do 
takiego szaleństwa. Czy oni wiedzą?
      - Nie - rzekł DiPalma. - Ale ja wiem.
      Zadrżała. Jej usta rozwarły się.
      DiPalma mówił dalej.
      - Zanim wyleciałem z Nowego Jorku, Sally powiedział mi, że grupa o nazwie 
„Przymierze Krwi” postanowiła wykonać na nim wyrok.
      - Co takiego?
      - „Przymierze Krwi”. Tajne ugrupowanie z czasów drugiej wojny światowej. 
Japończycy. To oni mordowali, bili i zajmowali się szpiegostwem. Mieli kontakty z bardzo 
bogatymi i bardzo prawicowymi Japończykami. Także z Kempei Tai, japońskim gestapo.
      - Ojciec opowiadał mi o Kempei Tai. Skurwiele pierwszej klasy.
      - Według Sally’ego „Przymierze Krwi” wznowiło działalność, a człowiek, który nim 
kiedyś kierował, robi to również teraz. Był członkiem Kempei Tei. Skazany na powieszenie 
za zbrodnie wojenne, ale udało mu się przeżyć, z niewielką pomocą ze strony przyjaciół. To 
Zenzo Nosaka.
      Przytaknęła, wiedząc z całą pewnością o czym teraz usłyszy.
      - Chcesz mi powiedzieć, że Kon jest w to zamieszany. Dlatego, że Kon i Nosaka to 
bliscy przyjaciele...
      - Jan, wysłuchaj mnie. Nie przyszedłem tu, aby rozmawiać o Konie.
      - Boże, chciałabym w to uwierzyć. Nie obrażaj się Frank, ale masz reputację faceta, 
który lubi się odgrywać. Wydaje mi się, że próbujesz zrewanżować się Konowi za coś, co się 
zdarzyło, kiedy biliście się na bambusowe patyki.
      - Dobrze mówisz, Jan. To ja zawsze się odgrywam na innych. Spotkałem nawet 
niektórych z nich. Handlarzy, którzy próbowali mnie sprzątnąć. Informatorów, szarpiących 
mnie na wszystkie strony. Mordercę, który zabił mojego partnera i ja musiałem sam 
przekazać tę wiadomość jego żonie z czwórką dzieci. Oraz faceta, który zabił moją żonę i 
córeczkę.
      Ujęła go za ramię. Próbował nie czuć zapachu jej perfum.
      - Głupio gadam - powiedziała Jan. - Przykro mi.
      DiPalma pomyślał o Kenpachim. Ona z nim sypiała. Nagle poczuł pieczenie w 
żołądku.
      - Przyszedłem tu, żeby cię ostrzec w sprawie ojca. Dowiedziałem się tego od 
Sally’ego i dochodzę do wniosku, że tym razem mówił prawdę. Wkrótce po wojnie przyjaciel 
Kona, Nosaka, poprzysiągł śmierć całej trójce. Amerykanom, którzy skazali go za zbrodnie 
wojenne, i którzy zawzięcie pracowali nad tym, aby wisiał. Sally, Duncan Ivy i...
      - I mój ojciec - dopowiedziała Jan.
      - Sally nie żyje, Duncan Ivy tak samo.
      - Nie wiem nic o Vernie, ale Duncan i jego żona zostali zabici przez jakąś 
kalifornijską grupę pseudoreligijną.
      DiPalma pokręcił przecząco głową.
      - To nieprawda. Policja, prasa, wszyscy dorabiali teorie.
      Puściła jego ramię.
      - Dla twojej informacji Frank, mój ojciec, Sal, Duncan i Nosaka robili przez długie 
lata wspólne interesy. Nie znam szczegółów, bo mnie to nie zajmowało. Jakieś tam sprawy 
bankowe i prowadzone dla Nosaki rozeznania w Stanach. Wiem tyle, że mój ojciec i Nosaka 
zdecydowanie już od dłuższego czasu nie są wrogami!
      DiPalma przypomniał sobie tajne dokumenty bankowe, które przeglądał zeszłego 
wieczoru, te które Sally Verna i Jude Golden chcieli wykorzystać przeciwko Nosace.
      - Miodowy miesiąc twojego ojca i Nosaki już się skończył.
      Opowiedział jej o swojej rozmowie z Verną, o tajnych rejestrach bankowych i o tym, 
jak pod groźbą użycia broni zostały zabrane przez dobrze ubranego, siwowłosego 
Australijczyka.
      - Australijczyka?
      - Znasz go?
      - Myślę, że znam. To Rolf Nullabor. Pracuje dla ojca.
      - Leworęki z szarymi oczami, w typie faceta, który mógłby zamrozić kota w kostce 
lodu i wrzucić go do wazy z ponczem.
      Jan westchnęła.
      - To Rolfie. Nikczemny gnojek.
      - Co robi u twojego ojca?
      - Odpowiada za bezpieczeństwo. Goryl. Kurier. Na pewno nie chciałbyś z nim się 
spotkać w ciemnej uliczce. Sadystyczny sukinsyn. Kiedyś przyłapał piętnastolatka jadącego z 
psem motosankami po naszym terenie. Wylał benzynę na psa i podpalił go, a chłopcu złamał 
kark. Dosłownie złamał kark. Jako ostrzeżenie dla naruszających naszą własność. Kawał 
zepsutego gnojka ten Rolfie. Kilka lat temu zbliżył się do mnie. Skóra mi ścierpła. 
Powiedziałam mu: „Lubisz seks i podróże?” Ślinka mu pociekła, oj, jak mu pociekła. „No 
jasne, że lubię”, odrzekł. „Więc idź się pierdolić”, powiedziałam. Frank, ten facet z osiem 
razy zmienił kolor twarzy, a ja już wtedy wiedziałam, że popełniłam błąd. Nie dlatego, że mu 
odmówiłam. O nie. Mój błąd polegał na tym, że byłam taka mądrala, ale przecież mnie znasz. 
Zemścił się na mnie po swojemu. Zaczął zostawiać kartki w moim apartamencie. 
Znajdowałam je w lodówce, w szufladzie z bielizną, w kieszeniach moich rzeczy, w torebce, 
a nawet na poduszce w nocy. 
      Na samo wspomnienie dostała dreszczy.
      - Wchodził do mojego pokoju jakby nie było drzwi, nie wspominając o trzech 
zamkach. A teraz coś, co mnie najbardziej rozwścieczyło. Zostawił parę fotografii 
pokazujących mnie z facetem. Myślałam, że będę łazić po ścianach.
      DiPalma zapytał:
      - Jak zdobył takie zdjęcia?
      - Skąd mogę wiedzieć? Na pewno nie pozowałam mu do nich, jeśli o to ci chodzi. 
Rolfie to wariat na punkcie nowych gadgetów i innej maszynerii, która pojawia się na rynku. 
Myślę, że zdobył aparat fotograficzny z teleobiektywem.
      - Być może, zainstalował ukryty aparat w miejscu, gdzie byś go nigdy nie szukała. 
Miniaturowy aparacik, może poszedł za tobą do klubu rekreacyjnego, albo kiedy byłaś z 
przyjacielem.
      - Wiem tylko, że zrujnowałam się, kupując ciągle nowe zamki do swojego 
apartamentu. Nic nie pomogło; Rolfie znajdował sobie drogę, kiedy tylko miał na to ochotę. 
Nigdy go nie przyłapałam, ale, tak, poszłam na policję.
      - I co dalej?
      Spojrzała na niego jak na naiwniaka.
      - Ty, glina, pytasz mnie „i co dalej?”. Nic. Po prostu nic. Żadnych odcisków palców 
na kartkach, zdjęciach albo w moim apartamencie. Z wyjątkiem moich oraz tego człowieka. 
Żadnych świadków, żadnych dowodów. Jedyna rzecz jaka z tego wynikła to to, że policjanci 
napatrzyli się na moje zdjęcia. W końcu Rolfie zmęczył się tą grą i cała rzecz umarła śmiercią 
naturalną.
      DiPalma postukał swoją laską w wytartą kamienną podłogę. Po co kraść zbiory, które 
miały być wkrótce dostarczone?
      - Dziwny ten Rolf. Zastanawiam się, czy nie ma możliwości powstrzymania 
„Przymierza Krwi”. Właśnie dlatego chciałem się z tobą zobaczyć. Przekaż ostrzeżenie ojcu. 
„Przymierze Krwi” planuje jego śmierć.
      - Frank, posłuchaj. Mówisz, że Sally nie żyje. Okay. Trudno mi jednak uwierzyć, że 
mój ojciec ma zostać zabity przez kogoś, kto od prawie czterdziestu lat jest jego przyjacielem. 
Chcę tylko powiedzieć, że zarabiam na życie w świecie udawania i pozorów, ale nie wiem, 
czy mogę wierzyć temu, co powiedziałeś.
      - Sam bym temu nie wierzył, gdyby nie Todd. 
      Rozejrzała się wokół.
      - Gdzie on jest?
      - Po drugiej strony ulicy, z Rogerem. Dałem mu pieniądze i powiedziałem, żeby 
wybrał sobie radio z magnetofonem kasetowym stereo. Funduję mu. 
      Jan uśmiechnęła się.
      - Nie wierzę. Chcesz powiedzieć, że on pragnął takiego hałaśliwego pudła jak 
wszystkie nastolatki?
      - To ostatnia rzecz, o której bym sądził, że mu się spodoba. Myślę, że po części jest 
takim samym chłopcem jak wszyscy inni w jego wieku.
      - Dziwnie go określasz. Co rozumiesz mówiąc „po części”? Dlaczego nie w całości?
      DiPalma odczekał chwilę, zanim odpowiedział. Nadszedł czas mówienia prawdy.
      - Todd to barwna postać. Jest unikalny. Próbuję się do niego dopiero przyzwyczaić, 
szczerze. To on mi powiedział, kto zabił jego matkę. Policja nie wiedziała, nie było 
świadków. A Todd był dziesiątki kilometrów dalej, kiedy to się zdarzyło. Jednak on wiedział. 
Wyszło na to, że miał rację. Ninja, powiedział. Mówił, że ninja zabiją Sally’ego Vernę. Tak 
się też stało.
      Jan rzuciła mu spojrzenie pełne zwątpienia.
      - Czy Todd powiedział ci o Salu przed morderstwem?
      - Przed. W końcu, dzisiejszego ranka, dodzwoniłem się do Nowego Jorku. Zeszłej 
nocy były kłopoty z huraganem. Chryste, nie mogłem w to uwierzyć. Chłopak trafił 
bezbłędne. Wnuczęta Sally’ego były świadkami. Nie potrafiły opisać twarzy ludzi, którzy to 
zrobili, ale wspomniały o mieczach. Oto, w jaki sposób „Przymierze Krwi” prowadziło 
dawniej interesy. I to także, według Todda, przydarzy się twojemu ojcu.
      - Nie wierzę.
      - Jan, Todd powiedział mi, że przyleciałem do Hongkongu po sekrety bankowe jego 
ojczyma. Rozumiesz, powiedział mi. Nigdy o tym nikomu nie wspominałem, nawet 
Katharinie, kiedy zatelefonowałem do niej z lotniska. A jeśli dobrze pamiętasz, zeszłego 
wieczoru wspomniał, że jest mu przykro z powodu choroby twojego ojca. Jan, ja mu tego nie 
mówiłem. Nie wiedziałem o niej.
      - Kon też uważa, że Todd jest niezwykły. Powiedział, że to prawdziwy samuraj. 
Mówił również, że łączy ich szczególny związek. Strasznie szybko do tego doszło. Znają się 
dopiero kilka dni.
      Spojrzała na DiPalmę.
      - Chcesz, abym uwierzyła, że Todd jest medium, że może przepowiadać przyszłość?
      - Posłuchaj, do tej pory miał rację.
      - Albo dużo, dużo szczęścia. Jak ty to sobie wyobrażasz, że zatelefonuję do ojca, który 
i bez tego jest chory, i powiem mu, aby uważał na „Przymierze Krwi”. Tylko dlatego, że jakiś 
dzieciak miał widzenie, iż stary przyjaciel go zabija.
      Próbowałem, pomyślał DiPalma. Otworzyłem drzwi; miała przez nie tylko przejść.
      - Wszystko, co mogę zrobić, to powiedzieć ci o tym. Nic potrafię jednak sprawić, abyś 
uwierzyła. Prawdą jest, że ja sam w takie rzeczy nie wierzę. Ale nie mogę ignorować tego, co 
chłopiec do tej pory powiedział. Trafia w dziesiątkę. Za każdym razem. Co więcej, nie 
przechwala się tym naokoło. Chcesz coś od niego, to masz.
      - Jeśli już mówimy o dyskrecji - wtrąciła Jan - gazety nie pisały nic o tym, co zdarzyło 
się wczoraj w hotelu. Wydawałoby się, że policjant i królowa narkotyków znalezieni martwi 
w jednym pokoju mogliby przyciągnąć uwagę prasy. I nie próbuj mi powiedzieć, że nikt o 
tym nie wie. W Hongkongu nie ma sekretów, tu jest sto dwadzieścia pięć gazet. No i tłumacze 
mogli mi nawet opisać wachlarz używany w morderczych celach przez pana czy panią Chiba. 
Kon nic nie mówi, ale tego można było po nim naturalnie oczekiwać.
      - Oczywiście - odrzekł DiPalma. - Skąd ta nagła cisza? Po części odpowiedzialna jest 
policja. Nie chcą wywoływać większego zainteresowania niż to konieczne. To jedyny sposób, 
aby uniknąć telefonów z Pekinu, Londynu czy Stanów. Wszystko, co wydarzyło się w hotelu 
mogłoby być łączone ze śmiercią Kathariny. Również ze śmiercią Iana Hansarda. Banki 
Hongkongu nie lubią niemiłych historii dotyczących prezesów banków. To denerwuje 
klientów.
      - A na to nie możemy sobie pozwolić, czyż nie? - zadrwiła Jan. - Ciekawe dlaczego 
mam przeczucie, że nie mówisz wszystkiego?
      - Nie wiem. A dlaczego?
      - Powiedz resztę do samego końca.
      - Resztę? No cóż. Reszta jest taka, że prasa czeka na dalszy ciąg historii, przynajmniej 
tak powiedział dzisiaj z rana nadkomisarz.
      - Nie rozumiem.
      - Chodzi o mnie i Ling Shena. Każdy na to czeka.
      Jan przygryzła dolną wargę i przestąpiła z nogi na nogę.
      - Mógłbyś wyjechać z Hongkongu. Teraz.
      - Powiedzieli mi to.
      - Rozumiem. A więc mam się zamartwiać, czy nie zostaniesz wkrótce zabity. Znowu 
to samo. Zasada Goldena. Nigdy nie opieraj się faktom.
      - Pogrzeb Kathariny jest pojutrze - rzekł DiPalma. - Potem wylatuję do Tokio, aby się 
dowiedzieć, kto wysłał japońską królową narkotyków, by zabiła Katharinę. I dlaczego.
      Już miał zamiar wspomnieć o Kenpachim, kiedy Jan podeszła bliżej i reżyser filmowy 
został zapomniany. Idź dalej z uśmiechem, mawiał Tiny Tim. Ale DiPalma nie poruszył się. 
Pomyślał, jak dobrze byłoby ogrzać dłonie w ogniu włosów Jan. Nie drgnął, ponieważ czuł 
siłę własnego ukrytego ognia, pragnienia jej. Żądza i chęć posiadania. Przyczyna całego 
nieszczęścia.
      Dotknęła jego twarzy. Łza wypłynęła spod jej ciemnych okularów.
      - Nie umieraj. Jeśli to się stanie...
      Rzuciła się w jego ramiona i przylgnęła doń całym ciałem. Poczuł jej paznokcie na 
karku. Serce zabiło mocniej. Powoli jego ręce odwzajemniły uścisk. Wtedy jednak wyrwała 
się i ruszyła w kierunku wyjścia ze świątyni. Nic spojrzała do tyłu. Nigdy tego nie robiła.
      
      *
      
      DiPalma stał u szczytu schodów świątynnych i patrzył jak Todd podał swój 
radiomagnetofon Kenpachiemu, aby ten go ocenił. Stali u podnóża schodów, razem z Jan, 
Rogerem Tanem i Wakabą, kierowcą Kona. Wakaba odwrócił się plecami do grupy, jakby 
poirytowany tym, co się dzieje. Raz spojrzał na Todda tak, jakby mu chciał skręcić kark, a 
potem zapatrzył się na tłum. Według DiPalmy, gburowaty Wakaba o niedźwiedziowatej 
posturze zachowywał się jak wzgardzona kobieta. Z takim facetem jak Kenpachi w pobliżu, 
wszystko było możliwe.
      Kenpachi nacisnął wyłącznik ogromnego zestawu stereo. Z radia popłynęła piosenka 
Marvina Gaye’a „Sexual Healing”. DiPalma przypomniał sobie wrażenie spowodowane 
bliskością Jan. Widział, jak Kenpachi podał radio uradowanemu Toddowi. Reżyser 
powiedział coś do chłopca, który przytaknął na znak zgody. Teraz przyszła kolej, aby 
DiPalma poczuł się zazdrosny. Podejrzliwy. Ostrożny. Czujny.
      Dwadzieścia lat doświadczenia policyjnego mówiło mu, że Kenpachi wiedział więcej 
o morderstwie Kathariny niż wynikało to z przesłuchania. Kenpachi i Sakon Chiba w 
Hongkongu, w tym samym czasie. Chiba zna numer telefonu Kenpachiego. Zbyt wiele 
zbieżności faktów. I czego, u diabła, Kon mógł chcieć od syna DiPalmy? Czy był jedynie 
zainteresowany wiedzą Todda o kendo i dawnych szermierzach? Czy myślał o wykorzystaniu 
Todda w filmie? Czy może planował zemstę na DiPalmie poprzez Todda?
      O Kenpachim można było powiedzieć co najmniej to, że był nieobliczalny. DiPalma 
wiedział wszystko o jego zainteresowaniach. Jego pragnieniu bycia samurajem, jego 
skłonności do mistyki, w szczególności upodobania w rytuale krwi oraz zaślepieniu własną 
urodą. Wiedział również, że Kenpachi czcił pamięć Yukio Mishima, znanego na całym 
świecie pisarza japońskiego, superpatrioty, który - tak jak Kenpachi - tęsknił za czymś, co 
sam nazywał „przywróceniem Japonii do jej prawdziwego stanu”.
      W listopadzie 1970 roku Mishima popełnił seppuku w tokijskiej bazie wojskowej, akt, 
który zdaniem Kenpachiego uczynił tego pisarza bogiem. Pierwszą książką jaka wyszła spod 
pióra Kenpachiego była pochlebna biografia Mishimy, którego imię nadał swojemu 
pierworodnemu synowi. Reżyser nazywał Mishimę kensei - świętym miecza. Zaszczyt ten 
zarezerwowany był dotąd wyłącznie dla jednego człowieka, Miyamoto Musashiego, 
legendarnego siedemnastowiecznego samuraja, autora słynnej „Księgi Pięciu Pierścieni”, Go 
Rin No Sho. DiPalma także przeczytał tę księgę traktującą o ćwiczeniach i strategii w 
szermierce, potem zrobił to jeszcze raz, a potem nigdy nie przestał do niej wracać.
      Nazywanie Mishimy „świętym miecza” było dla DiPalmy dowodem, że Kenpachi po 
prostu ubóstwiał przesadę. To jednak Musashi był najsłynniejszym przedstawicielem tego 
narodu wybitnych szermierzy i jednocześnie najpopularniejszym bohaterem narodowym. 
Mishima nigdy nie wzniósł się ponad przeciętność w dziedzinie sztuki walki.
      Było jeszcze coś, nad czym DiPalma nie mógł przejść do porządku. Wieść niosła, że 
Kenpachi zabijał ludzi. Nikt nie wiedział na pewno ilu, ale DiPalma słyszał tę plotkę więcej 
niż jeden raz. Z pewnością coś w tym musiało być. DiPalma postanowił, że będzie trzymać 
Todda z daleka od reżysera.
      Roger Tan, pocąc się z gorąca, pomachał do DiPalmy, a potem dał znak ręką, aby ten 
został na miejscu. Agent DEA chciał rozmawiać z nim na osobności. O czymś, czego nikt nie 
powinien wiedzieć.
      - Potworny upał. Co robić, żeby nie swędziało w kroku? Sprawdziłem w biurze, kiedy 
byłeś tutaj. Jest wiadomość od Geoffreya Laycocka. Musi się z tobą zobaczyć.
      - Czy powiedziałeś mu, że zajmujemy się sprawami związanymi z pogrzebem 
Kathariny?
      - Tak. Powiedziałem. Mówi, żeby się nie martwić, Pekin robi dobrą robotę. Jeśli biorą 
coś na siebie, to masz to załatwione. Chce się z tobą koniecznie zobaczyć. W sprawie 
wachlarza, którego ten pedał użył wobec policjantów.
      - O co mu chodź?
      - Zniknął. Przepadł. Wyszedł sobie z komisariatu policji.
      DiPalma ze złością grzmotnął laską w stopień schodów.
      Todd i Jan, a także Kenpachi spojrzeli na niego w górę. Roger Tan dodał:
      - Laycock mówi, że może się założyć, iż wachlarz jest już w drodze powrotnej do 
Japonii.
      - Chodźmy porozmawiać z nim.
      Razem zeszli ze schodów. Todd wyłączył radio, potem pomachał na pożegnanie do 
Kenpachiego i przyłączył się do ojca. Kenpachi uśmiechnął się miło do chłopca, ignorując 
Amerykanina. Jan uniosła słoneczne okulary, aby przyjrzeć się DiPalmie.
      - Uważaj na siebie, Frank.
      Przytaknął i nic więcej. Z jakiegoś powodu nie chciał rozmawiać z nią przy 
Kenpachim. Na pożegnanie posłał jej uśmiech. Szedł i uśmiechał się.
      Nagle zatrzymał się. Nie podobał mu się sposób, w jaki Wakaba patrzył na Todda. 
Wyraz jego twarzy mówił wszystko. Nienawidził chłopca. Ale dlaczego? DiPalma podszedł 
parę kroków w kierunku Wakaby i zatrzymał się pomiędzy nim i Toddem. Patrzyli sobie 
prosto w oczy. Nienawistne spojrzenie padało teraz na DiPalmę.
      Kenpachi szczeknął jakieś polecenie po japońsku. Wakaba odpowiedział: „Hai” i 
cofnął się, jakby wykonując rozkaz wojskowy. Obrócił się na obcasie i odszedł, stając za 
Kenpachim z założonymi ramionami i szeroko otwartymi oczami.
      DiPalma znał ten typ ludzi. Gwałtowny, złośliwy, zdolny do morderczej nienawiści. 
Wymuszony uśmiech Kenpachiego mówił sam za siebie, bez słowa. Może cię zabić. Bardzo 
bym chciał to zobaczyć. DiPalma nie odezwał się. Rozumieli się bez tego. Kenpachi nie 
podobał mu się. Ten z kolei nienawidził Franka. To się nigdy nie zmieni. A jeśli chodzi o 
kierowcę, faceci jak on albo próbowali kogoś wykończyć, albo ignorowali przeciwnika. 
Kiedy decydowali się, to już na dobre. Z zimną krwią, okrutnie i bezlitośnie. Słowa nie robiły 
na nich wrażenia.
      Podszedł z powrotem do Todda, który spojrzał na niego z dumą. I wdzięcznością.
      - Dziękuję, Frank - powiedział.
      W tym co DiPalma przed chwilą zrobił było coś więcej, dużo więcej, niż mogło się na 
pozór wydawać. Jedynie Todd i być może Wakaba to zrozumieli. Słysząc podziękowanie od 
syna, DiPalma poczuł się lepiej niż kiedykolwiek w ostatnich czasach.
      

ROZDZIAŁ SZESNASTY
      
      
      Mystic, Connecticut
      
      Jude Golden wiedział, że dzisiejszego wieczoru nie wygra. Nijo, najmłodsza i 
najładniejsza z jego trzech japońskich służących stała się trudnym przeciwnikiem. Po 
tygodniach treningu była już odważniejszym strategiem, wykonywała posunięcia trudniejsze 
do przewidzenia i coraz trudniej było wyprowadzić ją w pole. Gra w „go” ze swoją historią 
sięgającą czterech tysięcy lat, kwadratową planszą oraz białymi i czarnymi pionkami była 
jedną z najbardziej wymagających i wciągających gier, jaką kiedykolwiek wymyślono. 
Ludzie ze świata zachodniego grali w nią słabo. Ludzie Dalekiego Wschodu rozumieli 
naprawdę grę „go”, której zasady były proste, lecz liczba możliwych wariantów przewyższała 
liczbę atomów we wszechświecie.
      Nijo, pomimo braku doświadczenia, miała smykałkę do tej gry; była niezwykle 
niebezpiecznym i zdradliwym przeciwnikiem.
      Choroba serca zmusiła Jude Goldena do zamieszkania w najbardziej komfortowym ze 
swoich domów, wiktoriańskiej rezydencji z czerwonej cegły, położonej na przedmieściu 
Mystic Seaport. Miejscowość ta, leżąca w stanie Connecticut, była odrestaurowaną 
dziewiętnastowieczną wsią wielorybniczą, z uliczkami wyłożonymi kocimi łbami i z białymi 
domami. Każda z trzech kondygnacji rezydencji odzwierciedlała bogactwo właściciela oraz 
jego zamiłowanie do wygody i komfortu, a także miłość do Nowej Anglii i Japonii.
      Parter utrzymany był w stylu Nowej Anglii: meble z drzewa klonowego, orzecha 
włoskiego i mahoniu z lat trzydziestych ubiegłego wieku, dmuchane szkło, wahadłowe zegary 
z metalowymi tarczami i siedemnastowieczne srebrne kufle pochodzące z Holandii, puchary i 
wazy. Pierwsze i drugie piętro, oba niedostępne dla gości, urządzono w stylu japońskim; było 
to prywatne sanktuarium Goldena. Jedno z pięter składało się z pokoi wyłożonych 
słomianymi matami, dzielonych rozsuwanymi drzwiami, ze składanymi parawanami oraz 
shoji - drewnianymi ramkami pokrytymi papierem ryżowym. To tutaj Golden spał i jadł, 
obsługiwany przez japońskie służące.
      Górne piętro było jaskinią Ali Baby, wyłożoną słomianymi matami i wypełnioną 
przyrządami do ceremoniału herbaty, szkatułkami z biżuterią, mieczami samurajskimi z 
bogato zdobionymi pochwami, lakierowanymi parawanami, porcelaną, wyrobami 
garncarskimi oraz kostiumami i maskami ze sztuk Kabuki i Noh. Nowa Anglia zastępowała 
Goldenowi żonę, a Japonię można było uznać za jego kochankę.
      Urodził się i wychował sześćdziesiąt mil na zachód, w New Haven, ale miłość do 
kliprów zakotwiczonych w porcie jako atrakcja dla turystów, zawsze przyciągała go do 
Mystic. W New Haven, gdzie zajmował się prezesurą i był najpoważniejszym udziałowcem 
jednego z cieszących się wielkim powodzeniem banków Nowej Anglii, był także 
właścicielem rezydencji w stylu włoskim z ogrodem krajobrazowym. Rezydencja stała przy 
Hillhouse Avenue, którą Karol Dickens nazwał najpiękniejszą ulicą w Ameryce. Był również 
właścicielem pokrytych bluszczem domów i zielonych podwórek w Yale, oddalonym o kilka 
minut drogi.
      Sercem był jednak w Mystic, gdzie w swojej wiktoriańskiej posiadłości mógł wdychać 
słone powietrze z pobliskiej cieśniny Long Island Sound oraz obcować z pięknymi wyrobami 
rzemiosła japońskiego. Bardzo lubił chodzić po uliczkach wyłożonych kocimi łbami, z 
osobliwymi dziewiętnastowiecznymi domami portowymi, sklepami ze sprzętem żeglarskim i 
warsztatami szkutniczymi; lubił rozmawiać z bednarzami wytwarzającymi ręcznie beczki i 
balie, tak jak robili to ich poprzednicy setki lat temu na potrzeby wypraw wielorybniczych. 
Zawsze można było odkryć coś ciekawego w Mystic Marine Life Aquarium, gdzie 
zgromadzono około dwóch tysięcy okazów fauny morskiej. Najpiękniejsze ze wszystkiego 
były jednak statki w porcie.
      Najwspanialszy kliper był własnością Jude Goldena. Renowacja dawnego chińskiego 
klipra, nazwanego od imienia córki „Jan Amy”, kosztowała go trzy czwarte miliona dolarów. 
Statek ten w okresie największej prosperity uczestniczył w handlu chińską herbatą i opium, a 
przedtem przewoził niewolników i żeglował od wybrzeża Atlantyku wokół Przylądka Horn 
do złotonośnych pól Kaliforni. Teraz stał dumnie zakotwiczony, pierwszy spośród równych. 
Długi, wąski, zbudowany z myślą o szybkości, posiadał przepiękne ożaglowanie - żagle 
styczne i moonakery, bramsele i royale. To była najwspanialsza rzecz jaką Golden posiadał.
      W wyłożonym słomianymi matami pokoju na pierwszym piętrze Jude obserwował, 
jak Nijo wykonała ruch zmierzający do zabrania mu kolejnego pionka. Jeśliby jej się 
powiodło, miałaby już trzy. Dzisiejszego wieczoru grała najlepiej. Golden był jednak 
zdecydowany wygrać, podejmując prawdziwą walkę. Po raz pierwszy zauważył, że Nijo, 
mająca siedemnaście lat, pomalowała każdy paznokieć innym kolorem lakieru. Nasuwało to 
dalekie wspomnienie imienniczki, trzynastowiecznej szlachcianki z Kioto, która kopiowała 
stronice buddyjskich świętych pism, ofiarowanych świątyniom Shinto.
      Lakier do paznokci i święte pisma buddyjskie. W opinii Jude Goldena Japonia była 
niesamowita, z wysoką kulturą, a jednak bez ogłady. Mieszanina mistycyzmu i 
zaawansowanej techniki. Iluzja i rzeczywistość były w Japonii nierozdzielne; wszystko 
znaczyło więcej niż wydawało się znaczyć. Japoński styl życia był zarazem wyrafinowany i 
prosty, a przy tym niezwykle pociągający; Jude Golden został wplątany w labirynt jego 
ukrytych znaczeń.
      Nie mógł mieszkać w Japonii; poprzez rodzinę i sprawy zawodowe związany był z 
Ameryką. Nie potrafił jednak wymazać z pamięci tego, co Japonia miała najlepszego - 
tajemniczej przeszłości i wyszukanego erotyzmu. Mógł mieć obie rzeczy naraz, pomnażać 
pieniądze w Ameryce i zanurzać się z zadowoleniem w kulturę japońską.
      Jude Golden zarabiał pieniądze w każdy możliwy sposób, zaspokajając ich 
nienasycony głód. Teraz, na progu śmierci, dostrzegł, że jego motywacją był strach. Strach 
przed niepowodzeniem, strach przed antysemityzmem i przed własnym ojcem. Zbyt późno 
zdał sobie z tego sprawę, co musiał robić dla zdobycia tak wielkiego bogactwa. W życiu nie 
było okrutniejszego żartu jak osiągnięcie wszystkiego, czego się pragnęło. W tym przypadku 
srogim żartem okazał się Zenzo Nosaka. To właśnie z jego powodu przeszłość Jude Goldena 
stała się jego teraźniejszością, przynosząc ze sobą ból i cierpienie.
      Jude Howard Golden miał niewiele ponad sześćdziesiąt lat, wysoki, o kościstej 
twarzy, potomek Żydów rosyjskich, z siwiejącymi, coraz rzadszymi włosami i jękliwą 
serdecznością, która często maskowała jego prawdziwą naturę oszusta. Był szefem trzeciego 
co do wielkości banku na wschodzie Stanów, założonego jeszcze przez ojca. Do czasu 
ostatnich ataków serca, Golden każdego roku podróżował tysiące mil, załatwiając interesy 
banku, dodając ciągle nowe nazwiska do kolekcji ponad dziesięciu tysięcy zagranicznych 
polityków i biznesmenów, znanych mu osobiście.
      Za jego rządów liczba oddziałów zagranicznych banku wzrosła, w latach 1970-1980 
aktywa podwoiły wartość, a operacje kart kredytowych i czeków podróżnych przyniosły 
największy sukces w całych Stanach.
      Jego ojciec wraz z innymi emigrantami żydowskimi założył bank w 1920 roku. Był to 
rok urodzenia Jude Goldena.
      Stanowiło to ich reakcję na snobistyczny antysemityzm ówczesnych korporacji i 
banków handlowych Nowej Anglii.
      - Dawno temu - powiedział któregoś dnia jego ojciec - uwierzyłem, że pieniądze są 
jedyną rzeczą, jaka w życiu się liczy. Miałem wtedy rację. I jest tak również obecnie. Przy ich 
pomocy my, Żydzi, tworzymy nasz własny złoty wiek. Poprzez pieniądze wprowadzamy 
porządek do naszego życia. Powiem ci jedno: jeśli chodzi o pieniądze, dzielimy tę samą 
religię z gojami, tylko że oni są zbyt głupi, aby ją zrealizować.
      Ojciec jego, ciężko pracujący człowiek, który przybył do Ameryki bez jednego pensa, 
nigdy nie wybaczył początkowej obrazy. Jude Golden wzrastał obserwując, jak jego ojciec 
kazał sobie płacić za snobizm i dyskryminację świata WASP, białych, anglosaskich 
protestantów. Pod zarządem starszego Goldena, ledwo co opierzony bank z Nowej Anglii 
agresywnie przystępował do fuzji wymuszanych wielką depresją. Kupował udziały w 
bankach zagranicznych, budował największe budynki w New Haven i był jednym z 
pierwszych, który udzielał pożyczek korporacjom wielonarodowym.
      Ojciec Jude Goldena żył dość długo, aby stać się jednym z najbardziej wpływowych 
bankierów Wschodniego Wybrzeża oraz delektować się faktem, że przedstawiciele 
uprzywilejowanej klasy WASP wysyłali swoich synów kształconych w college’ach Ivy 
League do niego po nauki. Ale Jude nie był tak twardy i bezkompromisowy jak jego ojciec. 
Był mężczyzną o delikatnym zdrowiu, dość niekonkretnym charakterze, przebiegłym i 
tajemniczym.
      Umiał także liczyć, był sprytny, miał doskonałą pamięć oraz talent do gromadzenia 
użytecznych informacji. Po uzyskaniu tytułu prawniczego w Yale i dzięki stosunkom ojca, 
wszedł w drugą wojnę światową z patentem oficerskim porucznika i został przydzielony do 
Biura Prokuratora Generalnego. Najpierw stacjonował na Hawajach; potem, po zakończeniu 
wojny został wysłany do Japonii, aby sądzić zbrodniarzy wojennych.
      Jude Golden zawsze spoglądał na tamten okres jako najszczęśliwszy w swoim życiu. 
Osądzanie japońskich wielkich wojowników, generałów i admirałów, terroryzujących 
niedawno świat było tak podniecające, że zaczął ignorować swoje zdrowie, pracując ciężej 
niż kiedykolwiek w życiu. Zenzo Nosaka był jednym z największych zbrodniarzy, nad 
którymi pracował Golden, porównywalny z Himmlerem i Martinem Bormannem. W dniu, w 
którym ogłoszono wyrok na Nosakę, Golden i inni członkowie jego zespołu świętowali do 
upadłego, pijąc sake w domu gejsz.
      Jednak Nosaka nie został powieszony. Stany Zjednoczone potrzebowały jego udziału 
w nowej wojnie, tym razem w zimnej wojnie.
      - Jak dziwnie ten świat się kręci - powiedział Salvatore Verna. - Najpierw bratamy się 
z wujem Joe, żeby zabijać Japończyków, a teraz współpracujemy z Japończykami przeciwko 
wujowi Joe. Niech mi ktoś wreszcie powie, czy ja jestem głupi?
      - Życie jest jak lizanie cukru z cukierniczki, która rozbiła się na podłodze - powiedział 
kiedyś Duncan Ivy.
      - Hej Dunk, wydaje mi się, że przebywasz w tym pieprzonym kraju zbyt długo. Albo 
tak właśnie jest, albo rację miał ten, który powiedział, że jako dziecko byłeś trudny i 
przywiązywałeś się do swoich myśli.
      - Salvatore, mój przyjacielu, wykazywałem tylko, że w życiu może iść dobrze, a może 
też iść źle. W górę i w dół, raz na wozie, raz pod wozem. Światło i cień. Ciągła zmiana i 
niepewność jako jedyna pewna rzecz.
      - W każdym razie Nosaka powraca do celi, aby przez następne dwadzieścia lat robić 
swoje, podczas gdy za to co ludziom zrobił powinien wisieć za jaja.
      Jude Golden powiedział:
      - Nosaka będzie uwolniony.
      - Chyba zwariowałeś - rzekł Verna. - Po prostu nie powieszą tego skurwiela, to 
wszystko! Będzie siedział przez długie lata.
      - Rozumiesz, co znaczy uwolniony? - zapytał Jude Golden. - Zapamiętaj dobrze moje 
słowa. Znasz historię o wielbłądzie? Najpierw pozwalasz mu wsadzić nos do namiotu, aby go 
ogrzewał swoim oddechem. Wielbłąd wstawia cały łeb. Potem przednie nogi. Potem jeden 
garb, a za nim drugi. Zanim się zorientujesz wielbłąd jest już w namiocie, a ty stoisz na 
zimnie. Nosaka wstawił nos do namiotu. Zobaczysz co teraz będzie.
      Ojciec Jude Goldena opowiadał mu, jak średniowieczni Żydzi opanowali banki. 
Wszystkie inne zajęcia były dla nich niedostępne, a chrześcijan obowiązywał zakaz 
pobierania oprocentowania. Żydzi nie mieli armii, ale mieli swój rozum, który im 
podpowiadał, że chcąc zabezpieczyć własne interesy bankowe muszą wiedzieć wszystko o 
gojach. Za pomocą banków wprowadzono jeden z pierwszych i najbardziej skutecznych 
systemów szpiegowania. Nawet goje nauczyli się, że bankierzy-ignoranci nie utrzymywali się 
i że bankier bez możliwości szpiegowania skazany był na niepowodzenie. Znajomość jednego 
ważnego faktu w odpowiednim do tego czasie oferowała bankierowi pewniejsze 
zabezpieczenie niż batalion wojska.
      Jude Golden zdawał sobie sprawę ze znaczenia informacji posiadanych przez Nosakę i 
wiedział, że Japończyk nie będzie wisiał. Amerykańskie agencje wywiadowcze musiały 
utrzymać go przy życiu, ponieważ były głodne wszystkiego co dotyczyło ich nowego wroga - 
Rosji. Golden wiedział również, że Nosaka mógł ostatecznie wyprosić nawet zwolnienie z 
więzienia. Będąc już na wolności, stosownie do pragmatycznej tradycji Japonii, mógł 
rozpocząć współpracę z tymi, którzy próbowali go zabić.
      Na początku świadczył niewielkie przysługi. Potem coraz większe i większe. 
Wielbłądy zaczęły przynosić upominki. Ale Jude Golden wkrótce przekonał się, że Nosaka 
był wielbłądem, który chciał działać po swojemu. Współpraca z nim okazała się dla Goldena, 
Verny i Ivy tak owocna, że Amerykanie zapomnieli, iż któregoś dnia zostanie im wystawiony 
rachunek. To właśnie ojciec Jude Goldena powiedział mu, że popełnia najgorszy grzech, 
zadając się z człowiekiem, którym powinien był pogardzać.
      - Współpracował z nazistami - powiedział mu stary Golden. - Jest więc dreck. Są 
rzeczy, których człowiek nie powinien robić nawet za pieniądze.
      - Nosaka nie łamie prawa we własnym kraju.
      - Czy myślisz, że to oznacza, iż ty nie łamiesz prawa - stary dotknął jego piersi. - 
Łamiesz prawo tutaj. Tutaj. Ze służby w armii znasz ludzi zaangażowanych w szpiegostwo na 
całym świecie i wykorzystujesz ich do pomagania tym przeklętym Japońcom, sam się przy 
tym bogacąc.
      - Robię to dla banku. Twojego banku.
      - Nie rób ze mnie głupca, synu. Robisz to dla siebie. Nie masz żadnych zobowiązań. 
Może tylko względem siebie i swoich japońskich dziewczyn. Myślisz, że zależy ci na tym, 
ponieważ masz swój udział w banku. Powiem ci, co to jest zobowiązanie. Weź talerz z szynką 
i jajami, za przeproszeniem. Kura znosi jajka i to oznacza, że ma swój udział. Świnia daje 
szynkę. To czyni ją zobowiązaną. Jeśli jesteś w sytuacji tej świni, wtedy jesteś do czegoś 
zobowiązany. Ale teraz nie.
      - Jeśli nie jestem zaangażowany w sprawy banku, to dlaczego zarabia on więcej 
pieniędzy niż kiedykolwiek?
      - Powiem ci, dlaczego. Ponieważ lubisz planować, robić schematy, uruchamiać 
sprawy, a potem usiąść i patrzeć co się dzieje. Pan Organizator. Stoisz na linii bocznej 
przyglądając się jak my, biedne durnie walczymy w pułapce. Nie najlepiej jest mówić coś 
takiego o własnym synu, ale jestem za stary, aby kłamać. Połóż się koło psa, a wstaniesz z 
pchłami. Japoniec jest gorszy niż pies i nie zmienia się. Mówię ci, to ten sam człowiek jakim 
był zawsze. I nie mów mi, proszę, o prawie w Japonii. Niektóre rzeczy są tam nie w 
porządku. Nie w porządku.
      Jude Golden mógł powiedzieć ojcu, że czasy się zmieniły, że wszystko jest teraz 
inaczej i że pogląd na to, co jest w porządku a co nie, też się zmienił. Ale nie powiedział nic. 
Nawet jego ojciec wiedział, że Jude Golden urodził się słaby i że słabość ta pogłębia się po 
latach obcowania z Nosaką. To właśnie Nosaka, po śmierci matki Jan przysłał mu pierwsze 
młode japońskie dziewczęta, które wprowadziły komfort w jego życie. Potem zostały 
zastąpione przez inne, przez dziewczęta od japońskich współpracowników, dziewczęta 
wybrane przez samego Goldena podczas podróży do Japonii. Przebywając z amerykańskim 
bankierem mogły liczyć na bardzo dobre traktowanie, otrzymywały gotówkę oraz upominki i 
służyły mu z posłuszeństwem należnym Japończykowi. Dziewczęta miały nie więcej niż 
dwadzieścia cztery lata, były atrakcyjne, umiały śpiewać i tańczyć oraz grały na japońskich 
instrumentach muzycznych.
      Stworzył sobie wygodny, uporządkowany świat. Golden miał pieniądze, smak Japonii 
w swojej rezydencji w Connecticut oraz ukochanego klipra zacumowanego o parę kroków od 
swojego domu. Ślubowanie Nosaki, że go zabije, pozbawione było znaczenia. Zanim 
zachorował na serce, Golden cierpiał z powodu wielu innych chorób. Odczuwał ostry ból w 
lewym ramieniu, przerażający ucisk w piersiach i trudności w oddychaniu. Bez zadawania 
pytań wiedział, co było tego powodem oraz że sprawa jest poważna.
      Dwa ataki serca w przeciągu kilku miesięcy. Najlepsi kardiolodzy nie dawali nadziei; 
pozostawało tylko pytanie, kiedy. Wówczas jego oczy się zamkną, a wszystkie skarby 
przestaną dla niego istnieć. Zbliżanie się śmierci skłaniało go do spojrzenia na swoje życie, na 
ten dom zbudowany na ruchomych piaskach, nieustanną drogę na skróty. Dopuścił się tego, 
że manipulacje Nosaki stały się jego przekleństwem.
      Zobowiązania. Zbyt późno na nie. Miał zobowiązania wobec Jan, ale ona wcale go nie 
potrzebowała. Radziła sobie, odnosząc sukcesy jako producent telewizyjny i była 
zdecydowana realizować siebie poprzez tworzenie filmów. Wypisał czeki do Izraela, 
zaangażował do pracy w swoim banku przedstawicieli mniejszości narodowych i umożliwił 
pracownikom wykupienie akcji. Co jeszcze mógł zrobić? Pomyślał o ojcu, o tym co mógłby 
teraz powiedzieć i właśnie wtedy Jude Golden zdecydował się, że przed śmiercią zniszczy 
Nosakę.
      Kiedy powziął tę myśl, niespodziewanie nadeszła pomoc. Prywatne raporty z Japonii 
zawierały informacje o morderstwie dwóch japońskich biznesmenów. Mordercami mogli być 
terroryści, ale używane przez nich miecze i noże przypomniały Goldenowi o „Przymierzu 
Krwi”. Podczas gdy inni biznesmeni zostali zasiekani na śmierć w Rzymie, Sao Paulo i 
Buenos Aires, Golden sprawdził japońskie źródła informacji i dowiedział się, że rzeczywiście 
„Przymierze Krwi” wznowiło działalność. Przynajmniej dwóch ludzi powiedziało mu, że 
Zenzo Nosaka jeśli nawet nie był przywódcą nowego „Przymierza”, to przynajmniej wspierał 
je finansowo. Nosaka był jednak zbyt ważną figurą, aby rzucać mu wyzwanie bez 
przygważdżającego dowodu, a jak dotąd, Jude Golden go nie posiadał.
      Golden bez trudu dopasował znane sobie elementy. Nosaka był stary. Tak jak Golden 
stał na progu śmierci. Nadszedł czas, aby obaj uporządkowali swoje domy, przygotowując się 
do podróży w nieznane. Nosaka był potomkiem samurajów. Dla tego ultranacjonalisty rozlew 
krwi na jeszcze większą chwałę Japonii nie był czymś nowym. Cel działania „Przymierza 
Krwi” pozostał nie zmieniony. Przecież w Japonii przeszłość i teraźniejszość zawsze była 
jednym i tym samym.
      Znaczyło to także, że jeśli Golden i jego koledzy prokuratorzy ścigający zbrodnie 
wojenne, zapomnieli o obietnicy zgładzenia ich, to Nosaka nie zapomniał. Właśnie teraz 
postanowił spełnić przyrzeczenie.
      Golden musiał więc również działać, ale jak? W jaki sposób mógłby skutecznie 
zniszczyć człowieka, który był największym mistrzem japońskiego szpiegostwa od czasów 
legendarnego Hideyoshiego? W jego świadomości zadanie stało się zobowiązaniem, którego 
wypełnienia oczekiwał zawsze jego ojciec.
      Rozwiązanie podsunął mu Ian Hansard, bankier angielski, odpowiedzialny za oddział 
banku Nosaki w Hongkongu. Golden pomógł kiedyś utworzyć bank, wraz z Verną i Ivy 
zasiadł w jego radzie oraz wciągnął do współpracy innych prominentów amerykańskich, 
których informacje i koneksje okazały się na sprzedaż.
      Na ostatnim spotkaniu Goldena z Hansardem, Anglik mocno narzekał na Nosakę, 
dając Goldenowi do ręki broń, której ten tak bardzo potrzebował.
      - Nie pomyślałem, że on mógłby to zrobić - powiedział Hansard. - Pozwolić mi odejść 
i w ogóle. Ale on z pewnością to planuje. Dokonał już przeniesienia pewnych moich 
obowiązków na Japończyków pracujących w banku i dodał mi dwóch wiceprezesów, o 
których ani nie prosiłem, ani też ich nie potrzebuję.
      - To bardzo japoński sposób - stwierdził Golden. - Jesteś gaijin, człowiekiem z 
zachodu, outsiderem. Japończycy patrzą, jak rozwiązujesz problemy, a potem działają po 
swojemu. Kiedy tylko nauczą się wszystkiego, co masz im do zaoferowania, gra jest 
skończona. Wyskakujesz.
      - Teraz zaczynam rozumieć. Nie podoba mi się to ani trochę. Przecież to ja 
postawiłem bank na nogi, a nie ten cholerny Nosaka. Moja głowa, mój pot, moja ciężka praca. 
I jakie podziękowanie mam za to. Kopa w dupę i nic więcej.
      Jude Golden odrzekł:
      - Och, proszę cię, nie dramatyzujmy. Będziesz miał coś z tego. Na przykład te 
numerowane konta w Panamie, Zurychu i Amsterdamie.
      Hansard ściągnął swoje małe usta.
      - Nie wiem, o czym mówisz.
      - Do diabła, nie udawaj. Wszyscy jesteśmy ofiarami w tym życiu ale, doprawdy, nie 
musisz przesadzać. Zawsze uważałem, że wierzyć, oznacza wierzyć w najgorsze, więc 
postanowiłem dowiedzieć się wszystkiego, co można o ludziach, z którymi prowadzę 
interesy. Czyż nie wiedziałeś o tym?
      Większość z tego, czego się dowiaduję, to rzeczywiście najgorsze. Weźmy jako 
przykład ciebie. Te numerowane konta, o których wspomniałem. Nawet Nosaka o nich nie 
wie. Gdyby się dowiedział, miałbyś poważne problemy. Hansard przygryzł paznokieć kciuka.
      - Fascynujące, absolutnie fascynujące. Szybko i swobodnie bawiłeś się pieniędzmi 
Nosaki. Mógłbym powiedzieć kradnąc, ale to chyba zbyt wielkie słowo. Powiedzmy, 
wykorzystując swoje środki, w tak odległych miejscach, jak Ameryka Południowa, Afryka i 
świat arabski. Jesteś sprytny. Nie robisz tych rzeczy w Hongkongu ani nigdzie w obrębie 
Pacyfiku, gdzie Nosaka spędza większość swojego czasu. Działasz tam, gdzie nie może ciebie 
dostrzec, gdzie linie komunikacyjne są bardzo cienkie od napięcia.
      Hansard rzekł:
      - Masz długi nos, widzę. Ale to utrapienie całego waszego narodu, czyż nie? Piekło 
nie zna takiej wściekłości w jaką wpada Żyd oszukany przez goja. - Uniósł drinka. - Daję ci 
Zenzo Nosakę, który ma nas wszystkich na ostrzu noża, włącznie z tobą. Więc co teraz 
robimy? Czy mogę ci zadać pytanie, jak na to wpadłeś?
      - Myślisz o tym, jak wpadłem na trop twojego pomysłowego zakładania kont? Po 
pierwsze, muszę ci powiedzieć, że jesteś dobry w komputerach i wiem, że zdążyłeś wymazać 
wszystkie zapisy. Wiem także, że fikcyjne towarzystwa, które utworzyłeś, aby z nimi 
prowadzić interesy zostały rozwiązane natychmiast po ich właściwym wykorzystaniu. 
Doceniam również pomysł z funduszami bankowymi w oddziałach lokalnych, do których nikt 
się nie przyznaje. Sprytnie. Zawsze udaje ci się wynająć najbardziej wiarygodnych, 
fałszywych właścicieli. Chociaż w sprawie pewnych pożyczek dla firm, które nie zamierzały 
ich zwracać, firm w których masz swoje ukryte interesy, na twoim miejscu postępowałbym w 
przyszłości trochę wolniej. Ale to tylko moja opinia.
      - Trafiłeś w sedno. Co zamierzasz z tym zrobić?
      - Zaskoczę cię. Nic. 
      Hansard czekał.
      Wreszcie Golden powiedział:
      - Ty coś z tym zrobisz. Och, a co do odpowiedzi na pytanie, jak na to wpadłem. Bekaa 
Valley. Liban.
      Hansard wyglądał na wstrząśniętego.
      - Jak, na miłość boską, dowiedziałeś się o tym?
      - Jakby to powiedzieć, my Żydzi trzymamy się razem.
      Hansard zmarszczył brwi i wtedy właśnie przyszła mu do głowy odpowiedź.
      - Mossad. Udało ci się wciągnąć do współpracy wywiad izraelski. Chryste, 
powinienem był wiedzieć.
      - PLO zarabia miliony na marihuanie, która tam rośnie - powiedział Golden. - To ty 
oczyszczasz im pieniądze. Po cichu. Za podwójną cenę. I nie poprzez „Eastern Pacific”, co 
kosztuje Nosakę parę groszy. Masz obowiązek wykonywać wszystko poprzez jego bank, 
jesteś przecież w nim zatrudniony. Myślę, że to jedna z jego zasad. Wiesz, jak Japończycy 
wierzą w pracę zespołową i dążenie do większego dobra.
      - Co mam zrobić z twoją wiedzą na temat mojej działalności?
      - Zdobądź dla mnie wszystko, co wiesz o „Eastern Pacific”, o szpiegostwie 
przemysłowym Nosaki, łapówkarstwie, wynagrodzeniach i szantażu. Wszystko, co może go 
skompromitować.
      - To wszystko? Może lepiej wsadzę łeb w armatę albo spróbuję przejść się po skrzydle 
samolotu odrzutowego. Zwariowałeś? Chociaż, jak się głębiej zastanowić, czy mogę nie 
przyjąć tej propozycji?
      Golden odpowiedział:
      - Nasz układ nie będzie funkcjonował, jeżeli spróbuję cię szantażować. Nie chcę tego 
robić. Od Nosaki nauczyłem się jednego: gra musi być warta świeczki. Chcę tylko, abyś dał z 
siebie wszystko i ani trochę mniej. Zdrowie mam kiepskie i to jest największy problem, bo nie 
zamierzam się nim teraz zajmować. Zanim to zrobię, chcę dostać Nosakę. Mam powody aby 
wierzyć, że zamierza mnie zabić. 
      Hansard uśmiechnął się.
      - Nie wydajesz się być tym zaskoczony.
      - Ty też nie byłeś dla mnie zbyt miły przez ostatnie kilka minut.
      - To się jeszcze może zmienić - odparł Golden.
      - Czyżby?
      - Kiedy zgromadzisz wszystkie informacje, które, twoim zdaniem, mogłyby 
zrujnować Nosakę, informacje zdolne postawić go przed sądami w kilkunastu krajach, wtedy 
skontaktuj się ze mną. Nie pisz ani nie telefonuj do czasu, kiedy nie zdobędziesz wszystkiego. 
Jest możliwość, że Nosaka podsłuchuje moje telefony lub obserwuje mnie. Kiedy będziesz 
miał to, na czym mi zależy, zawiadom mnie i dojdziemy do porozumienia.
      - Zróbmy to teraz. Co, według ciebie, załatwiłoby sprawę w tych okolicznościach?
      - Trzy miliony dolarów dla ciebie. Gotówka przy doręczeniu.
      Hansard zamrugał oczami.
      - Bierz albo rzuć - powiedział Golden. - Tak czy inaczej, u Nosaki jesteś skończony.
      Hansard usiadł głębiej w fotelu. Odchrząknął i z trudem przełknął ślinę. Trzy miliony 
dolarów. Tak po prostu. A Golden mógł sobie na to z łatwością pozwolić. Może się okazać, 
że mam szczęście, powiedział do siebie Ian Hansard.
      
      *
      
      W pokoju wyłożonym słomianymi matami Jude Golden zdjął z twarzy maskę tlenową 
i zakręcił kurek pojemnika. Oddychał już łatwiej, nieznaczne duszenie w klatce piersiowej 
ustąpiło, a twarz była mniej rozpalona. Spojrzał na zegarek, a potem na planszę „go”, gdzie 
poddał na korzyść Nijo kolejny z niewielu pozostałych mu białych pionków. Godzina 23.15. 
Zbliżał się czas, kiedy pielęgniarka dzwoniła do niego przez domofon, uparcie przypominając 
mu, że punktualnie o dwunastej powinien iść do łóżka.
      Chodzenie spać o północy było jedynym kompromisem, jaki pielęgniarce udało się z 
nim wynegocjować. Golden, cierpiący całe życie na bezsenność rzadko kładł się spać przed 
czwartą, nawet piątą rano, preferując drzemkę w dzień. Pielęgniarka, czarna Irlandka twarda 
jak kamień, upierała się, aby chodził do łóżka nie później niż o dziewiątej. Aby dopiąć swego, 
robiła mu o 20.55 zastrzyk uspokajający, po czym z zadowoloną miną odprawiała go na noc.
      Golden pokonywał ją z łatwością. Nawet po zastrzyku spał nie więcej niż trzy 
godziny, potem natychmiast dzwonił po pielęgniarkę, zrywając ją ze snu. Po kilku nocach 
takich walk uzgodniono, że czasem udania się na spoczynek będzie północ, pod warunkiem, 
że uprzednio się zdrzemnie. Potem już rzadko zakłócał spokój pielęgniarce przed normalnym 
czasem jej wstawania o 6.30 z rana.
      W najbliższym sobie rogu „go”, Nijo próbowała uniknąć zablokowania i porażki. 
Spięta od koncentracji siedziała z obiema dłońmi na udach, skupiając uwagę na grupie 
białych i czarnych pionków. Jeszcze dwa ruchy i Golden zamknie ją w pułapce. Jednak nie 
podda się bez zaciętej walki w prawdziwie japońskim stylu. Poddanie się było nieuniknione, 
ale Golden będzie musiał pokonać ją ostatecznie. Inne rozwiązanie wnosiło element ryzyka 
utraty jej szacunku i zainteresowania.
      Była w niej niezwykła godność i poczucie własnej wartości, co sprawiało, że Golden 
mógł obserwować tę przepiękną dziewczynę całymi godzinami. Przyciągała go jej 
wytrwałość i wiara w swoje siły. Miała odwagę działania, a przebywanie w jej pobliżu 
doprowadzało do tego, że Golden żałował, iż nie mógł prowadzić aktywniejszego życia. Było 
w niej coś uzdrawiającego i ożywiającego. Przyciągała także pozostałe dziewczyny; mimo że 
była najmłodsza i najkrócej pracowała, Nijo zaczęła szybko przewodzić innym; nalegała na 
wprowadzanie nowych dań, odwiedzanie nowych centrów handlowych, naśladowanie 
nowych kroków tanecznych pokazanych w telewizji oraz ryzykowanie nowej mody zarówno 
amerykańskiej, jak i japońskiej. W świecie ciemności i śmierci Nijo była niezwykle witalna i 
świeża, a Golden który zwyczajowo próbował każdej z dziewcząt, po kilku miesiącach był w 
niej rozmiłowany.
      Zadzwonił telefon. Telefon osobisty, zamykany w skrzynce i przenoszony po całej 
rezydencji w ślad za Goldenem. Numer był zastrzeżony, dodatkowo często go zmieniano, a 
kombinację cyfr otwierających zamek znał jedynie Golden. Nijo obserwowała, jak Golden 
przyciągnął skrzyneczkę do siebie i zaczął obracać zamek. Kilka sekund później uniósł 
wieczko i sięgnął do wnętrza po słuchawkę.
      - Tato? Mówi Jan. Hello.
      - Jak się masz, Cyganko? Czemu dzwonisz na ten numer? Cyganka, było to 
przezwisko Jan od czasów, kiedy jako nastolatka namiętnie ubierała się w niezwykłe, barwne 
spódnice, chusty na głowę, a w uszach nosiła okrągłe kolczyki. Sprawiała wrażenie 
zaniepokojonej.
      - Dobrze się czujesz?
      - Jak tylko można najlepiej. Mieliśmy tu wielką burzę, uszkodziła statki, ale nic, czego 
by nie można naprawić. A dlaczego pytasz? Czy wiesz coś, czego ja nie wiem? - Uśmiechnął 
się do Nijo i bezdźwięcznie wypowiedział: to moja córka. Nijo skłoniła głowę i odwzajemniła 
uśmiech.
      Jan powiedziała:
      - Wczoraj, kiedy rozmawialiśmy, wystąpiły jakieś problemy z twoim stymulatorem 
serca. Dzwoniłam do szpitala, ale powiedzieli, że się wypisałeś.
      - Fałszywy alarm, Cyganko. Nie ma się o co martwić. Zaledwie kilka niepokojących 
momentów, ale wydaje się, że stymulator pracuje prawidłowo. Teraz relaksuję się z jedną z 
moich dziewczynek, grając w „go”. Znasz mnie przecież, najprawdziwsza sowa nocna. Która 
godzina jest u ciebie?
      - Popołudnie. Parę minut po pierwszej. Tato, muszę cię o coś zapytać. Gdzie jest teraz 
Rolf  Nullabor, dokładnie w tej chwili?
      Golden bawił się swoim obi, szerokim pasem jedwabnym owiniętym wokół letniego 
kimono.
      - Zdawało mi się, że nie bardzo lubiłaś Rolfa. Skąd to nagłe zainteresowanie?
      - Nie zależy mi na tym, czy żyje, czy nie, jeśli chcesz znać prawdę. Powiedz tylko, czy 
jest w Hongkongu.
      Golden spojrzał na Nijo. Czy powinien ją odesłać z pokoju? Wtedy ona powoli 
ściągnęła w dół kimono odsłaniając najpierw ramiona, a potem piersi. Piękne. Małe, jędrne 
piersi. Utrzymane w greckich proporcjach. Całkowicie niepodobne do wymion, które często 
zdarzało mu się widzieć w Ameryce.
      Golden patrzył, jak Nijo wyjęła fiolkę olejku z kieszeni swojego kimono. Nalała 
trochę na dłoń i powoli zaczęła nacierać nimi obie piersi. Goldenowi zaschło w gardle.
      - Tato, jesteś tam?
      Golden patrzył, jak Nijo ściskała swoją prawą pierś, lśniącą teraz od olejku i dotykała 
palcem brodawki.
      - Jestem, Cyganko. Jestem tutaj. Wspomniałaś o Rolfie. Tak, jest w Hongkongu.
      - O Boże. On miał rację.
      Coś dziwnego w głosie Jan odciągnęło jego myśli od Nijo.
      - Kto miał rację? Czy rozmawiałaś z Rolfem?
      - Żartujesz chyba. Nie zbliżyłabym się do niego nawet z batem i krzesełkiem. Ktoś, 
kogo znam, uważa, że Rolf obrabował go zeszłej nocy, grożąc pistoletem. To ma coś 
wspólnego z ugrupowaniem zwanym „Przymierze Krwi” oraz twoim przyjacielem Nosaką.
      Golden wziął czarny pionek z planszy do „go” i zaczął ugniatać go w palcach.
      - O kim mówimy?
      - O Franku DiPalmie. Jest w Hongkongu. Mówi, że ty i Sal wiecie po co tutaj 
przyleciał. Przy okazji, słyszałam o Salu i Chiarze. Frank twierdzi, że to „Przymierze Krwi” 
ich zabiło, że za tym stoi Nosaka, a ty jesteś następny.
      - DiPalma, DiPalma. To ten facet z wiadomości telewizyjnych. Reporter kryminalny. 
Duży, siwy, ze zgrzytliwym głosem.
      - Tato, proszę cię, żadnych gier. Wiesz doskonale, kim jest Frank DiPalma. Mówiłam 
ci o nim, widziałeś go w telewizji, więc przestań udawać.
      - Nigdy go nie spotkałem.
      - Nie wchodźmy w to - powiedziała Jan. - Nie zamierzam dyskutować z Frankiem na 
temat mojej rodziny. Jest reporterem i będzie polował na swój reportaż aż dostanie to, czego 
chciał. A teraz słuchaj. Wolałabym udawać niemą niż ciebie urazić.
      - Urazić mnie? Jak?
      Jan odpowiedziała:
      - Tato, zanim dziadek umarł, pamiętam jak kłóciliście się na temat Nosaki. Nie 
interesowało mnie to, ale zapamiętałam jedną rzecz. Dziadek miał Nosakę za nic. Ty jednak 
uważałeś, że biznes jest biznesem i że Nosaka nie jest gorszy od innych. Może tak, może nie. 
Nie dysponuję faktami, ale Frank mi powiedział, że Nosaka postanowił zabić ciebie, Duncana 
i Sala. Pewnie już zapomniałeś, że sam mi o tym opowiadałeś dawno temu. Nie mówiłam 
tego Frankowi, bo nie chcę, żeby chodził za tobą. Mam też na głowie ten film. To mój 
pierwszy i jeśli go nie zrobię dobrze, nie dostanę następnego. Nie chcę, żeby Frank 
komplikował mi teraz życie.
      - Ale zadzwoniłaś do mnie - odrzekł Golden.
      - Bo jesteś moim ojcem. Masz rację. To ja do ciebie Zadzwoniłam. Tato, Sal i Duncan 
nie żyją. Jesteś jedynym, który pozostał i martwię się o ciebie. I, na miłość boską, nie mów mi 
o zbiegu okoliczności. Dostaję dreszczy na myśl o tym wszystkim.
      Nijo docisnęła obie piersi do siebie, schyliła głowę i dotknęła brodawek końcem 
języka. Golden zamknął oczy, aby móc się skoncentrować. Za wszelką cenę chciał trzymać 
Jan z daleka od wszystkiego, co się łączyło z Nosaką. Kiedy zaangażowała Kenpachiego do 
reżyserowania swojego pierwszego filmu, nie mogła wiedzieć o tym, że jej ojciec śledził 
Nosakę, swojego wieloletniego partnera. Podejrzenia przyszły z czasem, po morderstwie 
Duncana Ivy i innych. Po tym jak się dowiedziała, że „Przymierze Krwi” znów działa i że stoi 
za tym Nosaka. Na całe nieszczęście, Kenpachi był blisko z Nosaką, obaj podzielali 
prawicowe poglądy polityczne, a z tego co Golden wiedział, Kenpachi również mógł być 
zaangażowany w „Przymierze Krwi”. Mówiono, że reżyser skoczyłby w ogień za swoje 
przekonania.
      Dla Goldena próba odwodzenia córki od współpracy z Kenpachim oznaczała 
mówienie jej o rzeczach, o których nie powinna wiedzieć. Między innymi o jej ojcu i 
sposobie, w jaki prowadził interesy z Nosaką.
      Wystarczy, że powie jej o wszystkim, kiedy będzie miał dokumenty, kiedy będzie 
dokładnie wiedział, czego musi użyć przeciwko Nosace. Było nieprawdopodobne, aby ktoś 
tak nieustępliwy jak Jan, dał się przekonać o konieczności odsunięcia Kenpachiego, chyba że 
sama przyłapałaby go z dymiącym pistoletem. Jan była uparta, ambitna, zdeterminowana 
osiągnąć sukces i nie poddawała się kontroli ojca ani żadnego innego mężczyzny.
      Jej życie to ruch i wolność; pogardzała niezdecydowaniem i brakiem aktywności. 
Ostrożniej było pozwolić jej na ukończenie filmu, a potem pozbyć się Kenpachiego, co 
umożliwiłoby Goldenowi swobodę działania w sprawie Nosaki. Jan zrobi karierę, której 
pragnie. A Golden będzie mógł wypełnić zobowiązanie, z którego ojciec byłby dumny.
      Odpowiedział córce:
      - Rolf jest w Hongkongu, aby zdobyć dla mnie pewne dokumenty bankowe.
      - Z bronią w ręku. Dlaczego wysłałeś Rolfa po te papiery, jeśli według Franka, to on 
miał je przywieźć dla ciebie i Sala?
      Golden zacisnął pięść wokół czarnego pionka.
      - Sal chciał jedynie użyć tych papierów do szantażowania Nosaki, do zmuszenia go, 
aby się wycofał, zostawiając nas samych. Ja natomiast chcę zniszczyć Nosakę na zawsze. Jest 
więc pewna różnica. W każdym przypadku, nie widziałem powodu, aby sprzeczać się w tej 
sprawie z Salem. Po co robić cures, jeśli nie ma potrzeby.
      - Powiedzmy sobie wprost. Dałeś Salowi do zrozumienia, że jesteście partnerami 
zgodnymi co do planowanych przez ciebie działań, podczas gdy ty miałeś swoje koncepcje 
ich realizacji.
      - Jan, proszę cię.
      - Zawsze ustawiasz sprawy z korzyścią dla siebie, czyż nie? Każdy jest dla ciebie 
towarem, niczym więcej. Sal był twoim przyjacielem, a ty go naciągnąłeś. Tato, to nie w 
porządku.
      Historia Japonii i Hideyoshi nauczyli mnie wiele, pomyślał. Wyślij dwie grupy 
szpiegów po informacje i jednej przydziel zadanie pilnowania drugiej. Tak, Golden i Sal byli 
zgodni co do wartości dokumentów Mansarda. Różnica polegała na tym, jak każdy z nich 
widział ich wykorzystanie. Golden dążył do przelewu krwi. Sal nigdy by się na to nie zgodził. 
Ale jego opinia nie była teraz istotna.
      Golden odrzekł:
      - Jan, jeśli Nosaka ma zamiar mnie dosięgnąć, mówię jeśli, to i tak nic go nie 
powstrzyma. Znam tego człowieka. Pomysł Sala nie mógł się sprawdzić, wierz mi. Z Nosaką 
trzeba postępować twardo albo nie wchodzić do gry.
      - A więc Frank ma rację co do Rolfa. I mówisz, że ma rację co do Nosaki. A co z 
Konem Kenpachim? Czy on też jest w to zaangażowany?
      - Z tego co wiem, Kenpachi nie jest w to wciągnięty. A jeśli chodzi o Rolfa, tak, 
przywozi mi te dokumenty bankowe. Nie chcę jednak, abyś się zamartwiała Nosaką i mną. W 
ten czy inny sposób sprawa musi się zakończyć.
      Kiedy Golden rozmawiał przez telefon, Nijo odsunęła planszę na bok, pochyliła się i 
nasmarowała olejkiem jego podeszwy. Efekt był kojący; napięcie wywołane myśleniem o 
Nosace osłabło. Wtedy Nijo położyła się u jego stóp i wzięła do ust wielki palec u nogi. 
Doznał elektryzującego uczucia; przyjemny wstrząs przeszedł jego ciało od nogi aż do 
mózgu, ożywiając go w kilka sekund.
      Nijo wyjęła palec z ust i zaczęła na niego dmuchać, wypełniając ciało Goldena 
rozkosznym chłodem. Dreszcz przeszedł mu po ciele, kiedy potarła jego naoliwioną stopą 
swoje piersi, wykonując powolne, koliste ruchy. Uczucie było rozkoszne.
      Z trudem skupiał się na rozmowie z córką.
      - Jan, człowiekiem który zgromadził dla mnie te papiery był Ian Hansard. Nie żył już, 
kiedy DiPalma przyleciał. Jak trafił na te dokumenty?
      - Poprzez swojego syna, który, notabene, przewidział zamordowanie Sala oraz twoje 
kłopoty z „Przymierzem”. Wygląda na to, że chłopiec ma szczególny zmysł, czy coś takiego.
      Nijo, leżąc teraz na plecach zamknęła oczy i zupełnie zdjęła kimono. Naga, jedną ręką 
ujęła lewą stopę Goldena i pocierała nią swoje piersi. Drugą ręką zaczęła się masturbować.
      Golden odwinął kimono i uwolnił twardniejącego penisa.
      - Nie wiedziałem, że DiPalma jest żonaty - powiedział.
      - Już nie jest. Jest ojcem chłopca imieniem Todd, którego urodziła chińska 
dziewczyna.
      - A tak. Katharina Hansard. Ona też niedawno umarła.
      - Została zabita - sprostowała Jan - przez japońskiego transwestytę, zastrzelonego 
później przez policjanta. Widocznie Todd pomógł Frankowi znaleźć tego człowieka. Frank 
mówi, że musi coś być w tych przepowiedniach chłopca. Tato, chcę żebyś zadbał o siebie. 
Miej się na baczności, okay?
      - Oddział jest dobrze strzeżony. Mam alarmy, telewizję kablową, uzbrojonych 
strażników, co tylko chcesz.
      Palec Nijo wykonywał coraz szybsze ruchy. Golden trzymał w ręce swojego twardego 
i ciepłego penisa. Nie mógł oderwać od niej wzroku.
      - Cyganko, muszę kończyć. Pielęgniarka, ta wiedźma, wisi nade mną z lekarstwem i 
nie mogę się jej pozbyć. Będzie dobrze, wierz mi. Rolf dopilnuje. Spiesz się i kończ ten swój 
film, żebym go zobaczył przed śmiercią.
      - Tato, przecież wiesz, że skończę.
      - Zrób jeszcze jedną rzecz dla mnie, Cyganko. Jeśli ten chłopiec DiPalmy powie coś, 
co według ciebie powinienem wiedzieć, zatelefonuj, dobrze?
      Kiedy odłożył słuchawkę, zadzwoniła przez domofon pielęgniarka.
      - Za dwadzieścia minut jestem na górze, pani Lyons.
      Wtedy właśnie Nijo, z grymasem na twarzy, doznała orgazmu, dociskając jego stopę 
do piersi, unosząc biodra nad podłogą i ściskając łechtaczkę palcami prawej ręki. Potem 
opadła na plecy i odwróciła się w kierunku Goldena, aby objąć jego nogi w kostkach. 
Posłuszna. Tak. On był jej panem.
      Golden wziął ją w ramiona, po czym osunął się tyłem na matę i wślizgnął pod Nijo. 
Jego usta kochały jej ciało, kochały ją.
      Żadnych złych myśli, myśli o śmierci, o rzeczywistości. W jego życiu tylko Nijo 
Uczyła się, a teraz miał ją w ramionach i to było wszystko, co chciał wiedzieć.
      
      *
      
      Nijo nie spała. Leżała odwrócona plecami do Jude Goldena, który lekko chrapał. 
Oboje spoczywali na podłodze, na wygodnym posłaniu zwanym futon. Przeciągnęła się. 
Zastrzyki zaaplikowane przez pielęgniarkę sprawiły, że zasnął głęboko. Dochodziła pierwsza 
w nocy.
      Nijo uniosła się nieco, spojrzała na Goldena z obrzydzeniem i wytarła usta górną 
stroną dłoni, ścierając z nich jego smak. Naga wyślizgnęła się z pościeli i usiadła, podciągając 
wysoko kolana i obejmując je ramionami.
      Spoglądała w ciemności na Goldena. Nienawidziła jego dotyku. Nienawidziła zapachu 
lekarstw, które zażywał ani odoru starości towarzyszącej mu wszędzie, jego chorobliwie 
białego ciała oraz podkreślanej ciągle rzekomej znajomości Japonii i Japończyków. Dla niej 
pozostawał zawsze człowiekiem z zewnątrz, z Zachodu, barbarzyńcą. Nie zdołałby poznać 
Japonii ani zrozumieć jej narodu, nawet gdyby dożył stu lat.
      Rozpłakała się i pomyślała o dniu, kiedy powróci do Japonii. Oderwała się od 
teraźniejszości; żyła przyszłością, którą obiecał jej Nosaka-san, kiedy już zniszczy 
znienawidzonego gaijin. Przyciskając mocno kolana do siebie, kołysała się w przód i w tył, w 
przód i w tył, i próbowała nie myśleć o swoim kraju.
      

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY
      
      
      Hongkong
      
      Rozbawiony Frank DiPalma obserwował dwóch chińskich policjantów siedzących na 
drugim końcu zatłoczonej herbaciarni grających w fan-tan i udających, że się nim nie 
interesują. Obaj ubrani byli w jasnozielone mundury letnie z czerwonymi patkami na 
ramionach wskazującymi, że mówią po angielsku. Żaden z nich nie był dobrym aktorem. 
DiPalma rozszyfrował ich grę w momencie, kiedy stanęli w drzwiach. Widział jak klienci 
siedzący przy wejściu spoglądali to na policjantów, to na niego. W Hongkongu nic ma 
żadnych sekretów.
      W grze fan-tan nie znaną liczbę guzików umieszcza się pod odwróconą filiżanką, a 
potem zlicza grupami po cztery. Grający zakładają się, ile guzików pozostanie w ostatniej 
grupie. Możliwe są liczby od jednego do czterech. Brak zainteresowania grą bezbłędnie 
wskazywał na to, że przybyli do herbaciarni z powodu DiPalmy. Młodszy z nich niby 
podnosił filiżankę, wyciągając guziki, po czym patrzył jednym okiem na DiPalmę jakby 
chciał go zapytać: „hej, czy to był mądry ruch?”.
      Starszy przestał udawać pierwszy. Przesunął się na siedzenie tak, żeby jego plecy 
oparły się o wyłożone marmurem oparcie ławki i, popijając herbatę, patrzył wprost na 
DiPalmę. Frank uśmiechnął się i podniósł dłoń na powitanie; policjant spojrzał poprzez niego 
jak gdyby był powietrzem. To się DiPalmie spodobało. Prawdziwy zawodowiec.
      Nie można jednak było powiedzieć tego samego o Geoffreyu Laycocku. Od chwili, 
gdy DiPalma, Todd i Roger Tan weszli do małej herbaciarni przy Porttinger Street, ulicy 
pnącej się stopniami w górę, brytyjski dziennikarz był ciągle niespokojny. Siedział samotnie, 
przestawiając z miejsca na miejsce filiżanki po herbacie, podstawki i imbryki i bębnił przy 
tym palcami po stole. Nawet kiedy przysiedli się do niego, nie przerwał przestawiania 
filiżanek i spodków i w końcu swoim doskonałym dialektem kantońskim zawołał kelnera 
prosząc, aby ten możliwie szybko uzupełnił zastawę.
      W otoczeniu wirujących u sufitu wentylatorów, palm w donicach, stołów z czarnego 
drewna i mosiężnych spluwaczek, Laycock w swoim białym, lnianym ubraniu przypominał 
DiPalmie kolonialnego urzędnika, który zdążył się już zasymilować na wyspie. 
Podenerwowany Brytyjczyk wydawał się przynależeć do tej herbaciarni, z jej 
charakterystycznym menu i tradycyjnymi chińskimi filiżankami pozbawionymi uszek, ale 
przykrytymi małymi wieczkami. Swoją osobą Laycock przypominał, że na początku wieku 
jego kraj rządził czwartą częścią świata i jego populacji.
      Zjawił się kelner ze świeżymi filiżankami.
      - Zabawię się w mamę, jeśli można - powiedział Laycock i zaczął nalewać.
      Ze względu na żołądek DiPalmy Laycock zamówił zieloną, czyli sfermentowaną 
herbatę, lekko przyprawioną do smaku, pitą na gorąco bez cytryny, cukru czy mleka. Wieczko 
filiżanki było tak ustawione, że płyn trafiał prosto do ust pijącego.
      Laycock popił herbatę i westchnął.
      - Szaleństwo. Prawdziwe szaleństwo. - Spojrzał wokół po zatłoczonej herbaciarni, a 
potem skupił się na DiPalmie i jego synu. Chłopiec ze słuchawkami na uszach, całą uwagę 
poświęcał nowo nabytemu odbiornikowi spoczywającemu na jego kolanach.
      Laycock wyszeptał:
      - Mój człowiek na policji powiedział mi dzisiejszego ranka o wachlarzu. 
Najwidoczniej zginął w nocy. Oczywiście, nikt nie ma pojęcia, jak do tego doszło.
      - Oczywiście - odrzekł DiPalma. On nie był tym zaskoczony. Hongkong to Hongkong. 
Prawie wszystko było tu na sprzedaż, łącznie z policją. Właściciel wachlarza obronnego, 
takiego jakiego użył Sakon Chiba, mógłby z łatwością zostać zidentyfikowany. DiPalma 
podrapał się w brew. Do diabła, można by to zrobić nawet teraz. Pamiętał przecież jak 
wyglądał. Wszystko na czym mu zależało, to wydostać się żywym z Hongkongu, udać do 
Tokio i zacząć zadawać pytania. Nie wybierał się jednak nigdzie przed pogrzebem Kathariny, 
czyli przed upływem dwóch dni. Pieprzony Ling Shen. DiPalma miał zobowiązania wobec 
Kathariny i wobec Todda. Będzie musiał teraz liczyć na szczęście, mając nadzieję, że psy 
myśliwskie, takie jak ci dwaj policjanci siedzący przy drzwiach wejściowych, zniechęcą 
Shena lub przynajmniej opóźnią jego działanie. Nawet jeśli taka myśl powstała mu w głowie, 
DiPalma wiedział, że nie było to prawdą. Shen będzie musiał wykonać ruch albo utraci twarz. 
A może nawet życie, gdyż przestanie być prawdziwym przywódcą.
      Laycock szybko odwrócił głowę w kierunku wejścia.
      - Masz towarzystwo, stary. Albert i Victoria udają, że są pochłonięci grą w fan-tan i 
zezują ciągle na ciebie. Prawie jakby nas nie widzieli, co?
      - Każdemu poprawiłby się humor, gdyby mnie przetrzepali gdzieś poza 
Hongkongiem. Frick i Frank chodzą koło mnie z nadzieją zniechęcenia Shena.
      - Próżna nadzieja, nie wydaje ci się?
      - Wszyscy jesteśmy pieprzonymi optymistami - powiedział Roger Tan. - Czy dlatego 
robisz wrażenie rozczarowanego? Nerwowa Nelly nie obawia się ognia?
      Anglik poprawił muszkę i powoli zwrócił się do Tana.
      - Mój drogi. Jesteśmy cokolwiek zdenerwowani, czyż nie? Założę się, że to ma coś 
wspólnego z czyimś żądaniem opuszczenia Hongkongu i czyjąś odmową.
      - Obyś się nie obudził z ręką w nocniku - odparł Tan. - Wciąż szukasz miłości w 
nieodpowiednich miejscach. Ale ciągle się uśmiechasz.
      Powoli, pomyślał DiPalma. Zauważył, że twarz Laycocka poczerwieniała, a potem coś 
jeszcze, spojrzenie, którego nigdy przedtem u Laycocka nie widział. Oczy zwężone złowrogo. 
Na twarzy kamienna nieustępliwość. DiPalma spotkał już takie spojrzenia przedtem u ludzi, 
którzy mordowali z zimną krwią. Jak Kubańczyk w Washington Heights, który zabił swą 
matkę, po czym ugotowanymi szczątkami nakarmił psy.
      Laycock szybko zmienił wyraz twarzy. Rozluźnił się kładąc małą, wilgotną dłoń na 
przedramieniu Rogera.
      - Przepraszam cię, drogi chłopcze za te bajki. Mój problem polega na tym, że nie 
zawsze jestem w najlepszej formie od rana do wieczora.
      Zwrócił się do DiPalmy.
      - Ja także poniekąd biorę udział w zamieszaniu wokół twojej osoby, mój drogi. Chcę 
być pierwszy, który dostanie tę historię obejmującą także Shena. Wszyscy czekamy, kiedy 
spadnie drugi but. Można by powiedzieć, że zainwestowaliśmy w to pieniądze.
      - Jak to, zainwestowaliście pieniądze? - zapytał DiPalma.
      - Najprzeróżniejsze zakłady. Ludzie pozakładali się, jak długo uda ci się zostać w 
Hongkongu przy życiu. Są tacy, którzy założyli się, że nie pożyjesz dłużej niż godzinę. 
Wybacz mi dwuznaczność, ale śmiertelnie się pomylili. Ci, którzy założyli się, że pójdziesz 
do Bozi wczoraj, też już wypadli z gry.
      - Na co ty postawiłeś?
      - Moi? - ręka Laycocka spoczęła na sercu.
      - Ile postawiłeś?
      Dziennikarz spojrzał na sufit.
      - Ile? - rzucił DiPalmie zamyślone spojrzenie. - Jestem okazem silnej wiary. Dwa 
tysiące tutejszych dolarów przy dziesięciu do jednego, że pożyjesz do soboty.
      - Dzień po pogrzebie Kathariny. Tak. Rzeczywiście, okazałeś wiarę. - Popił herbatę. - 
Teraz mów o wachlarzu.
      - Nie ma nic do gadania, stary. Nie ma go. Zniknął. Nikt nie wie, co się z nim stało. 
Zwłoki Chiby są ciągle na policji. Nikt się po nie nie zgłosił.
      - Nawet Kenpachi?
      - Nawet Kenpachi. Aha, słyszałem coś o Chibie. Wygląda na to, że dużo podróżował. 
Europa, Kalifornia, Bliski Wschód, a także po Japonii. Nikt nie wie, dlaczego.
      - U Japończyków nic nie jest takie jak się wydaje. Z tego, co wiemy, Chiba mógłby 
być panią Avon albo sprzedawcą Biblii. Będzie to trzeba jeszcze sprawdzić, kiedy dotrę do 
Tokio.
      - Dam ci coś od siebie do sprawdzenia w Tokio - wtrącił Roger Tan. - Sprawdź 
wpływy Japończyków w chińskiej Triad.
      - Po co?
      - Ponieważ nic w Hongkongu nie dzieje się bez udziału Triad. I ponieważ japoński 
wachlarz zniknął z kwatery policji przy pomocy jednej z Triad tego miasta.
      DiPalma pochylił się ku przodowi.
      - Triad rządzi tym miastem, Jack. Ma na usługach policję lub przynajmniej jej część. 
Są nawet policjanci, którzy należą do Triad. Dochodzą słuchy, że jeden czy dwóch wysoko 
postawionych funkcjonariuszy to Cho-kuns, zastępcy szefów. Jeśli chcesz dotrzeć do 
policjantów w sprawach, które nie są koszerne, musisz zetknąć się z Triad albo nie zajmować 
się nimi wcale. - Roger Tan wstał i wyprostował się.
      - Lepiej, żebym się pokazał w biurze. Kiedy nie ma mnie zbyt długo, mój szef staje się 
złośliwy i zaczyna zbyt dokładce sprawdzać moje wydatki. Ma na mnie oko. Im szybciej 
wyjdę z tej kloaki, tym lepiej. Frank, zobaczymy się późnej. - Poklepał Todda po ramieniu. 
Chłopiec uniósł głowę znad swojego radia i uśmiechnął się.
      Po wyjściu Tana, Laycock powiedział:
      - Nasz Roger jest rozdrażniony. Może mieć rację, jeśli chodzi o Triad i ten wachlarz.
      DiPalma wypił do końca herbatę i odstawił filiżankę. Podniósł rękę na znak odmowy, 
kiedy Laycock wyraził chęć napełnienia jej znowu.
      - Roger to ostry facet. Niezła głowa do pracy w wywiadzie, chociaż z dyplomacją 
trochę gorzej. Sfrustrowany brakiem awansu. Ale on zna swoich ludzi. Czas już na mnie i 
Todda. Muszę dopilnować spraw związanych z pogrzebem Kathariny. Chińskie pogrzeby 
wymagają mnóstwa przygotowań. Nie chcę nawet myśleć, jak by to wyglądało bez pomocy 
Pekinu.
      Laycock rzekł:
      - Władza to rozkoszna rzecz. Zarówno środek jak i cel. Czasami myślę, że istnieje 
jedynie w reakcjach lub opinii innych. Czasami zastanawiam się, czy rzeczywiście 
demoralizuje. Cóż, drogi chłopcze, bądź w kontakcie. Rób co możesz, aby przeżyć 
przynajmniej do soboty.
      Nalał sobie jeszcze herbaty.
      - Mówią, że hazard powoduje utratę pieniędzy albo charakteru. Na tym etapie życia 
bardzo zależy mi na niewielkich ilościach obu tych rzeczy.
      
      *
      
      W taksówce DiPalma pochylił się do przodu i zwymiotował. Potem oddychając z 
trudem i trzęsąc się z zimna opadł na siedzenie i zmuszał się do otwarcia oczu możliwie 
najszerzej. Powieki ważyły chyba z tonę; patrzył przez szparki, ledwo sięgając wzrokiem 
kolan. W uszach mu dzwoniło, a równocześnie pojawił się gwizd, przypominający mu wrzący 
czajnik. Czuł chłód, jakby nago siedział na śniegu. Kilka sekund wcześniej spocił się tak 
bardzo, że mokra koszula zostawiła ślad na skórzanym oparciu siedzenia. Chciał ruszyć ręką, 
unieść ją z uda i położyć na żołądku, ale stracił czucie w ręce. Nie miał czucia w obu rękach.
      Tak chory nie był od długiego czasu. Praktycznie od tamtego postrzału w Hongkongu, 
jedenaście lat temu.
      Miał wrażenie, jakby chiński kierowca przeklinający go plugawym słownictwem 
kantońskim, robił to z odległości kilku mil. Słyszał też Todda, który siedział obok i przejęty 
wymawiał jego imię, kładąc mu rękę na policzku. Potem Todd powiedział coś po kantońsku 
do kierowcy, a ten machnął na niego ręką ze złości. Było późne popołudnie, więc kierowca, 
który od kilku godzin woził DiPalmę i Todda i który oczekiwał wreszcie zapłaty, stracił 
cierpliwość w upale i szalonym ruchu ulicznym.
      Od czasu wyjścia z herbaciarni DiPalma i Todd odwiedzili kilka miejsc w związku z 
przygotowaniem uroczystości pogrzebowych Kathariny i teraz powracali właśnie do hotelu. 
Mieli za sobą spotkanie z wróżbitą z Fung Shui, wybranym przez Pekin, który po 
konsultacjach z duchami przyrody i zwierząt wybrał pomyślną datę i godzinę obrządku 
pogrzebowego. Potem przez czterdzieści pięć minut jechali na południe do Stanley Village, 
nadbrzeżnej osady rybackiej, jednej z najstarszych w Hongkongu, znanej też z tego, że 
podczas drugiej wojny światowej Japończycy internowali tu brytyjskich jeńców wojennych. 
DiPalma i Todd odwiedzili mnichów dwustuletniej świątyni Tin Hau poświęconej popularnej 
w kolonii bogini morza.
      Ta bezpretensjonalna świątynia, której główna sala mieściła w sobie trzy ściany z 
posągami czarno-złotych bogów, była najbardziej lubiana przez Katharinę. To tutaj jedenaście 
lat temu przychodziła się modlić o powrót DiPalmy do zdrowia i od tamtego czasu powracała 
do niej każdego roku. Była to świątynia cudu, który wydarzył się podczas drugiej wojny 
światowej. Bomby spadły na sam szczyt świątyni, ale nie eksplodowały.
      Tutaj, pod baldachimem, stała figura boga Wong Tai Sin, który wspaniałomyślnie 
spełniał życzenia swoich wyznawców i był jednym z najpopularniejszych bóstw Hongkongu. 
Wong Tai Sin leczył choroby oraz doradzał wiernym zakłady na wyścigach konnych.
      Według słów Todda, Katharina chciała, aby tu właśnie przygotowano ją do ostatniej 
drogi. Chciała być pochowana w Chinach, tuż za granicą, w Shenzen, na specjalnym 
cmentarzu dla mieszkańców Hongkongu, którzy woleli być pogrzebani na kontynencie.
      - Fakt pogrzebania w ojczyźnie przodków oznacza pomyślne Fung Shui dla mojej 
matki - powiedział Todd. - Musi być dokonane według tych samych wierzeń, jakich 
przestrzegała w życiu. Żywioły nieba, oceanu, ognia, wiatru i ziemi odpowiedziały wróżbicie 
Fung Shui. Użył on Ch’i, tchnienia yin i yang, aby zadecydować, w jakim dniu i jakie miejsce 
zajmie ona na cmentarzu.
      - Zrobimy tak, jak chciała - powiedział DiPalma, mimo że nic z tego nie rozumiał.
      Świątynia przypomniała mu tamten dzień w szpitalu w Kowloon, kiedy po raz 
pierwszy usiłował wyjść z łóżka po tym, jak został niemal śmiertelnie postrzelony. Katharina 
obserwowała go, gdy beznadziejnie próbował stanąć na kulach. Ani razu nie zrobiła ruchu, 
aby mu pomóc.
      Potem DiPalma usiłował chodzić. Dziecko radziłoby sobie lepiej. Trzy bardzo 
niezgrabne kroki, rozpaczliwe kroki, po których nastąpiła katastrofa. Jedna kula wyśliznęła 
mu się spod ramienia, a kiedy próbował przytrzymać się obiema rękami drugiej, stracił 
równowagę i upadł na kolano. Cholernie zabolało. Zrezygnował. Zawrócił do łóżka.
      Katharina zastąpiła mu drogę.
      - Czołgaj się, ale do okna. Nie zbliżaj się do łóżka.
      DiPalma potrzebował kogoś, na kogo mógłby być zły i ona była takim obiektem.
      - Zejdź mi z drogi, do diabła.
      - Usuń mnie siłą. Bo ja się nie ruszę. Czołgaj się, fruwaj albo przewracaj po podłodze. 
Dotrzyj do okna tak jak potrafisz, ponieważ nie powrócisz już do tego łóżka.
      Mógłby ją zdzielić kulą. Trafić w głowę i być z tego zadowolony.
      - Sprawia ci przyjemność patrzenie na pełznących ludzi? Nie jestem komediantem. 
Nie będzie śmiechu z tego chłopca. Nie dzisiaj. Po raz ostatni mówię, zejdź mi z drogi. Nie 
jestem gotowy, aby podejść do tego ani do żadnego innego pieprzonego okna i, być może, 
nigdy nie będę. Przyjdź jutro. W czwartki zawsze kuśtykam.
      - Wolałabym zobaczyć jak kuśtykasz dzisiaj. - Założyła ręce na piersiach. - Bo jak 
zaczniesz kuśtykać, panie komediancie, to będziesz chodził.
      Złapał się mocno kuli i przez długą chwilę wpatrywał się w Katharinę. Potem 
przyciągnął drugą kulę i znów rzucił jej nienawistne spojrzenie. Nienawidząc jej, zdawał 
sobie sprawę, że zrobiła dla niego więcej niż ktokolwiek w życiu. Odwrócił się od niej 
plecami i zaczął powłóczyć nogami w kierunku okna. Dziesięć stóp pomiędzy łóżkiem i 
oknem. Najdłuższe dziesięć stóp w życiu DiPalmy.
      Czuł ból na każdym calu tej drogi i nieraz chciał zrezygnować, upaść i odpocząć, ale 
ona patrzyła, więc wlókł się dalej, aż doszedł. Zobaczył słońce, szarą wodę w porcie i brzydki 
frachtowiec wyprzedzający żaglówkę. Był wyczerpany, opadły z sił. Chciało mu się płakać, 
bo nie było słów na opisanie tego, czego właśnie dokonał, co ona sprawiła, że dokonał. 
Spojrzał na nią przez ramię. Innym razem mógłby być zawstydzony, że kobieta widzi jak 
płacze. Ale nie teraz. Ona płakała razem z nim.
      W umyśle DiPalmy nie było wątpliwości, że gdyby tamtego dnia pozostał na podłodze 
albo wrócił do łóżka, nigdy nie zacząłby chodzić na nowo. Ani też nigdy więcej by nie 
pokochał. W taksówce DiPalma wciągał powietrze otwartymi ustami. Głowa rozpadała mu 
się na kawałki, a ręce i nogi utraciły czucie. Straszliwe pragnienie męczące go od wczesnego 
popołudnia, powróciło na nowo. Winił za to upał. To nie mogła być sprawa diety. Od czasu 
tamtego postrzału odżywiał się lekko; dużo nabiału i gotowanych warzyw. Jedynym 
szaleństwem przy obiedzie były dwa surowe owoce.
      Coś innego wywołało to straszliwe pragnienie. Od wyjścia z herbaciarni DiPalma 
wypił z pół tuzina szklanek mleka i kilka butelek wody sodowej Perrier. Bez lodu. A 
pragnienie ciągle nie ustępowało.
      Kiedy taksówka zatrzymała się na światłach, DiPalma zesztywniał od skurczów i zgiął 
się w pół. Chryste. Słyszał krzyk Todda i próbował otworzyć oczy. Już zemdlał, czy dopiero 
miało to nastąpić? Todd przestał go wołać; sprzeczał się z kierowcą, który ciągle kręcił 
głową. Todd uniósł w górę swoje radio, aby kierowca mógł je zobaczyć w tylnym lusterku. 
Cisza. Kilka słów po kantońsku i wreszcie kierowca przytaknął. Dobili targu. Taksówka 
przyśpieszyła, po czym zawróciła spod hotelu w tym samym kierunku skąd przyjechali.
      DiPalma z trudem łapiąc oddech, spojrzał na syna.
      - Szpi... szpital.
      - Umierasz - powiedział Todd. - Ling Shen podał ci truciznę.
      - Szpi... szpi... - DiPalma nie potrafił dokończyć słowa.
      - Nie - powiedział Todd. Oczy chłopca wbiły się w DiPalmę, któremu chciało się 
krzyczeć. Ale jego oczy zamknęły się, a on sam uniósł się w bezgwiezdną i groteskową noc.
      

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY
      
      
      Geoffrey Laycock spędził miły wieczór w kuchni, przygotowując sobie wspaniałe 
chińskie danie.
      Ponieważ kuchnia chińska jest najlepszą, jaką świat kiedykolwiek znał, przeszkolił się 
w niej, aby stać się doskonałym kucharzem. Specjalizował się w potrawach kantońskich, 
które musiały być gotowane szybko i lekko, dzięki czemu zachowywały zapach i pierwotny 
smak. Jednak dopiero po czterech godzinach gotowania, około 2200, Laycock był gotów do 
spożywania swoich potraw, które mogłyby zadowolić nawet pedantyczną cesarzową wdowę z 
dynastii Ching. Mówiono, że przed detronizacją w 1912 roku zjadała codziennie posiłek 
składający się ze stu dań, z których każde z obawy przed zatruciem było najpierw próbowane 
przez eunuchów.
      Laycock przyniósł plastikowy worek żywych żab zakupionych na targu w 
Hongkongu, poodcinał im uda i upiekł je na chrupiąco w rzadkim cieście z potłuczonymi 
migdałami. Zanurzył je w winnym sosie i schrupał, przygotowując dalszą część biesiady w 
swojej przestronnej, dobrze wyposażonej kuchni. Słuchając kaset z Placido Domingo, 
Mozartem i Willie Nelsonem na przemian, Laycock wyjął ości z małych węgorzy, pokroił je 
na plasterki, po czym udusił w winie z czosnkiem. Była to potrawa szanghajska, jedyne 
odstępstwo od kantońskiego menu. Następnie przygotował zupę z płetwy rekina, którą się je z 
ciastkami cebulowymi.
      Jako danie główne przygotował nadziewaną kaczkę w stylu Hakka. Najpierw 
wyciągnął kości przez otwór w szyi, a potem wypełnił ją nadzieniem z nasion lotosu, 
posiekanego mięsa, ryżu i mózgu wieprzowego, uduszonym w winie. Na deser miały być 
gniazda rybitwy, której wysuszona ślina zawarta w wyściółce posiadała ponoć właściwości 
odmładzające. Samo w sobie gniazdo pozbawione było smaku i dlatego przyprawiano je 
mleczkiem kokosowym, miodem i migdałami.
      Po zakończeniu prac w kuchni, Laycock wziął prysznic, ogolił nogi, założył 
czerwono-złoty szlafrok i złote pantofle - prezent od najpopularniejszej śpiewaczki operowej 
Hongkongu, uroczej kobiety, z którą często palił opium.
      W salonie, na małym stoliku koło okna przygotował nakrycie dla jednej osoby. Mógł 
tutaj jeść obiad i jednocześnie spoglądać na baraki Murraya, których okupanci japońscy 
podczas drugiej wojny światowej używali jako swoją kwaterę główną. Przez chwilę Laycock 
patrzył na budynek wzniesiony z drewna i kamienia, na jego głębokie werandy i pozwolił, 
aby wróciły do niego wspomnienia.
      Zapach przygotowanych potraw jak nieproszony gość zakłócił jego mglistą 
retrospekcję. Klasnął w ręce. Nadszedł czas zasłużonego posiłku, nagroda za dobrze 
wykonaną pracę. Czyż nie był świetnym kucharzem? Albo czyż kucharzenie nie było sztuką, 
szlachetną nauką, a kucharze dżentelmenami? Laycock zapalił pręciki z kadzidłami wystające 
z małej kasetki z piaskiem stojącej na parapecie okna, po czym na stole zapalił dwie świece 
lawendowe. Z szafki z drewna tekowego wyjął taśmy z Mozartem, Aznavourem i Clashem. 
Muzyka. Przyjemna melancholia. Mowa aniołów.
      Kiedy zadzwonił dzwonek, jego dźwięk wydal mu się okropnym dysonansem. 
Wyprowadzony z równowagi Laycock rzucił taśmy na wierzch szafki. Kto ma odwagę 
przychodzić o tej porze, nie zapowiedziany i nie proszony. Zdecydowanie zapracował na ten 
posiłek, w szczególności tym, co przeszedł w ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin. 
Ktokolwiek to był, nacisnął na dzwonek i ciągle trzymał. Cholerny zuchwalec.
      Laycock przemierzył salon i wyglądnął przez judasza. Przyłapał się na marszczeniu 
czoła, co, niestety, nie było dobre dla skóry twarzy. Zatrzymał się i wygładził skórę pomiędzy 
brwiami. Otworzył drzwi.
      Roger Tan zdjął palec z dzwonka.
      - Źle trafiasz - powiedział Laycock. - Streszczaj się i spadaj.
      Oczy agenta policji spoczęły na czerwono-złotym szlafroku i złotych pantoflach.
      - Do cholery, nie pomyliłbym tego z niczym innym. Zakładasz to, kiedy się wybierasz 
na badanie Papa?
      - To kłopoty z męskością. Trzeba się potwierdzać stale na nowo. Wszyscy jesteśmy 
jak nas Bóg stworzył, tylko trochę gorsi. Mów, o co ci chodzi, Roger, chociaż nie rozumiem 
dlaczego nie można by z tym poczekać do jutra. Mogłeś przecież zatelefonować. Widać 
głupota to wielki żywioł, nieprawdaż?
      - Pogorszę ci trochę samopoczucie. Wpadłem, żeby ci powiedzieć, że spierdoliłeś 
robotę.
      Laycock założył ręce na piersiach.
      - Twoja próżność jest czasami nie do zniesienia. Tak jak teraz. Mów co wiesz, a czego 
ja nie wiem.
      - Frank DiPalma żyje. Nie zabiłeś go. Mało co brakowało. Mało co, kurwa. Ale 
Frank... Frank to kot, który zawsze spada na cztery łapy.
      Laycock zacisnął wargi i splótł ramiona. Parę razy głęboko odetchnął, potem zacisnął 
zęby i starał się opanować drżenie. Nieświadomie cofnął się w głąb salonu. Zapomniał o 
smakowicie przyrządzonym posiłku.
      Tan wszedł do apartamentu i nogą zatrzasnął drzwi za sobą. Przystanął i wciągnął 
powietrze.
      - Nieźle pachnie. Drobne party? 
      Laycock odchrząknął.
      - Tak się składa, że jestem sam.
      - Jeśli już świętujesz, to chyba się pośpieszyłeś. Frank jest ciągle wśród nas. Ledwo 
żywy. Jest szansa, że z tego nie wyjdzie, ale jak mu się uda, to zdajesz sobie sprawę, co to 
znaczy dla ciebie i Ling Shena. Obaj wpadliście po szyję w gówno.
      - Chciałbym usiąść.
      - Dlaczego nie. Siadajmy.
      Laycock usiadł na czarnym, metalowym krześle w pobliżu kuchenki. Roger wybrał 
skórzaną kanapę, po czym wyciągnął swoją Berettę z kieszeni marynarki i niedbale położył ją 
na stoliku do kawy stojącym przed nim.
      W głosie agenta zabrzmiała pogarda z odcieniem wesołości, kiedy powiedział:
      - Nie zamierzasz mi chyba sprawiać kłopotu, panno Priss?
      Laycock, z opuszczoną głową, wymamrotał:
      - Nie.
      Tan przechylił się do tyłu z rękami założonymi na karku.
      - Najgorsze, co mógłbyś zrobić, to walnąć we mnie jajami albo ugryźć mnie w 
pocałunku.
      Wpatrzył się w sufit i nie widział spojrzenia Anglika. Twarz Laycocka przybrała ten 
sam twardy wyraz, jak wtedy, gdy Roger obraził go w herbaciarni. Ale zaraz potem Laycock 
uśmiechnął się.
      - Myślisz, że próbowałem zabić DiPalmę.
      - Wiem, że to zrobiłaś, panno Priss.
      - Co nasunęło ci ten pomysł?
      Tan nie odrywając oczu od sufitu rzekł:
      - Filiżanki, podstawki i imbryki. - Spojrzał na Laycocka.
      - Bawiłeś się nimi, kiedy dzisiejszego popołudnia weszliśmy do herbaciarni. Dawałeś 
komuś znaki. Mówiłeś komuś z Triad Ling Shena, że to już pora, aby zabrać się do zabicia 
Franka.
      Laycock oparł brodę na złączonych dłoniach.
      - Moi, królowa złotego deszczu, lubiąca cieszyć się życiem? Z pewnością żartujesz.
      - Hej, królewno, jesteś członkiem Triad Shena i obaj dobrze o tym wiemy.
      - Jak to możliwe, drogi chłopcze, kiedy w Triad są wyłącznie Chińczycy. Gweilos nie 
wchodzą w rachubę.
      - Nieprawda. Triad zależy, aby świat tak właśnie myślał. Przyznaję, że niewielu 
Europejczyków przechodzi przez sito komitetu członkowskiego. Bardzo niewielu, naprawdę. 
Ale tobie się udało.
      Laycock odpowiedział:
      - Dla twojej informacji, Triad zostały założone w siedemnastowiecznych Chinach 
przez mnichów buddyjskich dla zwalczania najeźdźców Manchau. Można by powiedzieć, że 
walczyli o wolność. Patrioci ryzykujący życie dla wspólnego dobra. Od tamtego czasu...
      - Od tamtego czasu stali się gangsterami. Narkotyki, prostytucja, zdzierstwo, 
fałszerstwa, pornografia. I korupcja polityczna. Był czas, kiedy właściwie rządzili Chinami. 
Jeśli nie było się członkiem Triada nie miało się szansy na karierę polityczną. Podoba ci się 
mój pistolet? Ciągle się na niego gapisz.
      - Denerwuje mnie. Co wy, Amerykanie, widzicie w rewolwerach? Substytut penisa?
      - Nie martw się o mojego małego, panno Priss. Martw się o swojego, bo ci go już 
wciąga w wyżymaczkę. Miałeś zlikwidować Franka i nie udało ci się. Wiesz co to oznacza? 
Oznacza, że nie żyjesz. Dociera to do ciebie?
      - Siedzę tu oczarowany twoją retoryką. Czy to możliwe, że ciebie nie doceniłem? - 
zapytał Laycock.
      - Wywiad jest moją specjalnością, a jeśli sam to mówię, to znaczy, że jestem w tym 
cholernie dobry. Istnieje taka książka, o której wie niewielu ludzi, jej tytuł brzmi Zhong-guo 
Bi-Mi. Napisał ją w ubiegłym wieku tajny agent japoński nazwiskiem Hiraya Amane. Amane 
był pierwszym Japończykiem, który dostał się do Triad. Wiadomo, że Japonia szpiegowała 
Chiny od lat. Znając Japonię, prawdopodobnie robią to nadal. Chiny są o wiele większe od 
Japonii. Potencjalnie o wiele bardziej niebezpieczne.
      - Wiesz oczywiście - dodał Laycock - że Chiny zdominowały tę część świata na całe 
stulecia i że japoński sukces wojskowy i gospodarczy dwudziestego wieku w tej skali czasu 
jest postrzegany jako okres niezwykle krótki. Któregoś dnia słońce nad Japonią zgaśnie i 
Chiny ponownie będą rządziły Wschodem, tak jak zawsze.
      Tan ciągnął dalej, jak gdyby Laycock nic nie powiedział.
      - Chiny były zawsze popierdolone. Wielki wojownik przeciwko wielkiemu 
wojownikowi. Cesarz przeciwko premierowi. Dynastia przeciw dynastii. Intrygi po same 
uszy. Bez końca. Japonia chciała mieć zjednoczone Chiny pod swoją kontrolą. W jaki sposób 
mogłaby do tego doprowadzić? Szpiegując. Wypracowując drogę do tajnych towarzystw. Do 
Triad.
      - Fascynujące. Mów dalej.
      - Bierze się chińskich imigrantów przybywających do Japonii i przerabia na agentów, 
po czym wysyła z powrotem do Chin, aby zbierali informacje i przekazywali komu trzeba.
      Laycock dodał chytrze:
      - Nie zapominaj o chińskich politykach, rebeliantach i generałach żądnych władzy. 
Przybywali do Japonii po herbatę i sympatię, nie wspominając o pieniądzach i amunicji. I 
otrzymywali pomocną dłoń, chociaż przyszłość ukaże to w innym świetle.
      Roger Tan nie uchwycił aluzji. Był zbyt zasłuchany w brzmienie własnego głosu.
      - Całe to gówno zwaliło się tam, zanim rozpoczęła się druga wojna światowa. Kiedy 
wojna już trwała, Japonia miała tak wielu agentów w Triad, w Hongkongu i całych Chinach, 
że zakrawało to na cholerny żart.
      - Czy mogę cię w jednym miejscu skorygować? - zapytał Laycock. - Pełny tytuł 
książki Amane brzmi Zhong-guo Bi-Mi She-hui Shi. Jest ona ciągle używana jako źródłowa 
lektura pracowników wywiadu w Chinach. Tak, to on pierwszy odkrył tajny język i rytuały 
praktykowane przez Triad w restauracjach i innych miejscach publicznych na całym świecie. 
A teraz, jeśli nie będziesz miał nic przeciwko temu, drogi chłopcze, chciałbym w spokoju 
zjeść, zanim wszystko wystygnie. A ty możesz mi opowiedzieć coś więcej o tajnych 
stowarzyszeniach i Amerykanach podtruwanych w lipcu w Hongkongu. 
      Tan powstał.
      - Ja przyniosę jedzenie. Ty siedź z ogonem przyklejonym do krzesła. - Włożył Berettę 
do kieszeni. - Jedna potrawa na raz. Od czego zaczynamy?
      - Proponuję zupę na przekąskę. Pierwszy garnek po prawej stronie, stojąc twarzą do 
kuchenki. Zgaś mały gaz pod nim. Przelej zupę do brązowofioletowych miseczek stojących 
na stole.
      - Brązowofioletowych?
      - Kretyni określają ten kolor jako lekkopurpurowy. Przygotuj, proszę, dla mnie łyżkę i 
serwetkę. I bądź uprzejmy powstrzymywać się od dłubania w nosie, kiedy będziesz mi 
podawał. Myślę, że przesadą będzie proszenie o umycie rąk. Mówisz, że Frank DiPalma 
ciągle żyje.
      Tan odpowiedział z kuchni.
      - Ledwo, ledwo. Syn go uratował. Chłopiec wiedział, że nie dojechaliby na czas do 
szpitala, więc poprosił kierowcę, aby zawrócił na Causeway, skąd właśnie przyjechali. 
Zatrzymali się u zielarza, który przyrządził specjalną herbatę. Todd wmusił ją we Franka, 
sprawiając, że ten zwymiotował i pozbył się większej części trucizny.
      Laycock nie ruszając się z krzesła, przytaknął tylko.
      - Sprytnie. Mądry chłopiec ten nasz Toddie. Daleko zajdzie.
      Roger Tan wrócił z kuchni z miseczką zupy w ręku. 
      - Trzymaj miseczkę w ręku i podejdź do stołu. Przynieś jedną łyżkę. Chcę przez cały 
czas widzieć twoje obie ręce.
      Podszedł do kanapy i usiadł, spoglądając na Laycocka. Kiedy Anglik powrócił do 
swojego krzesła z łyżką, Tan wyciągnął rękę z kieszeni.
      - Herbata o dwudziestu czterech smakach. Tak ją nazywają. Grzyby, korzenie, łodygi, 
nasiona, różne rodzaje traw. Todd sam je wymieszał. Nie potrzebował zielarza. Wlał ją we 
Franka. Potem wezwał samochód policyjny. Gdyby nie chłopiec, Frank nie dojechałby żywy 
do szpitala.
      Laycock dmuchał na swoją zupę z płetwy rekina, aby ją ostudzić.
      - Pozwól, że zapytam, w jaki sposób otrułem DiPalmę? Z pewnością nie herbatą, 
wszyscy ją piliśmy, a potem po wyjściu z herbaciarni DiPalma, tak jak chciał, zatrzymywał 
się jeszcze w paru innych miejscach. Trucizna mogła być podana gdziekolwiek. Może to się 
stało, kiedy wypił chłodny napój ze straganu?
      - Nie piliśmy przecież z tej samej filiżanki - sprostował Tan. - Jednego zestawu 
filiżanek użyłeś do sygnalizacji. Powiedziałeś im, że mają zielone światło. To ty zaprosiłeś 
Franka do herbaciarni, która prawdopodobnie jest pod kontrolą Triad i dopilnowałeś, aby 
otrzymał odpowiednią filiżankę. Filiżankę z nowego zestawu, prawdopodobnie powleczoną 
trucizną, zanim napełniono ją herbatą. Cokolwiek zaaplikowali Frankowi, nie miało to smaku 
ani zapachu i działało z opóźnieniem.
      Laycock otarł usta serwetką.
      - W Chinach jest wiele trucizn tego rodzaju. Słyszałem o takiej, która wywołuje u 
ofiary wielkie pragnienie. Wygląda na to, że im więcej płynu ona wypija, tym skuteczniejsze 
jest działanie trucizny. Poproszę o moje węgorze. Są w przykrytym rondelku w piekarniku. 
Przynieś je. Zjem z rondelka. Czy zadałeś sobie pytanie, dlaczego chciałbym zabić DiPalmę? 
Do tej pory uważano nas za przyjaciół.
      - Bzdura. Jesteś w Triad. Po raz pierwszy wypróbowali twoją lojalność, jeśli masz jej 
choć trochę. Prawda jest taka, że nie jesteś względem nich lojalny. Od dawna robisz to, co ci 
każe jeden człowiek.
      - Węgorze. Kto mógłby być tą najwyższą władzą, której służę z niewolniczym 
oddaniem?
      Roger Tan wstał.
      - Ty to powiedziałeś, nie ja. Wsadziłeś temu facetowi nos w dupę. Po same dziurki. 
Jeśli puści bąka, wydmuchnie ci mózg ze łba. Nosaka. Zenzo Nosaka. Ciągle masz ochotę na 
te węgorze?
      Laycock odrzekł:
      - Tak, proszę. - Patrzył jak Roger Tan wrócił do kuchni, nie spuszczając cały czas 
Laycocka z oczu. W tej chwili pan Tan był pełen samouwielbienia.
      Laycock zjadł węgorze palcami, co oznaczało raczej niestosowne podejście do tak 
wspaniałej potrawy. Im częściej myślał o przerwanym posiłku, tym bardziej nie lubił pana 
Tana.
      Tan rzekł:
      - Filiżanki dały mi dużo do myślenia. Nieczęsto można spotkać białego człowieka 
praktykującego rytuał herbaty tak jak ty. Bez najmniejszego błędu. Po powrocie do biura 
pracowałem na komputerach, przeglądając wydruki i odbierając telefony. Wiesz co 
znalazłem? Że byłeś tu brytyjskim jeńcem wojennym w czasach japońskiej okupacji. 
Przeszedłeś na drugą stronę. Zdradziłeś swój naród. Niegrzeczny, niegrzeczny, panno Priss.
      Laycock oblizał palce.
      - Chciałem przeżyć. To było takie proste, a jednak skomplikowane. Nosaka zrobił na 
mnie duże wrażenie. Ma wielką siłę perswazji. Daleki Wschód zawsze mnie pociągał. Zawsze 
czułem się tu dobrze.
      - Egzotyczny orient i całe to gówno. A więc przeżyłeś internowanie ciągnąc druta 
Nosace.
      Laycock uniósł brwi.
      - Używasz niezwykłych sformułowań. To prawda, byliśmy kochankami. Naprawdę go 
kochałem. Kiedy byłem młody, miałem w sobie jakieś nieskażone piękno. Można by rzec, 
byłem jak kryształ.
      Roger Tan zachichotał.
      - Pieprzone bzdury. Kryształ. Po prostu nie mogłeś wracać do kraju po tym, co 
zrobiłeś, więc zostałeś tu, w Hongkongu i stałeś się człowiekiem Nosaki w Triad Ling Shena.
      Laycock wypił sos winny z rondelka po węgorzach.
      - To wyglądało na niezły pomysł w tamtych czasach. Byłoby to szczytem głupoty 
pokazać się w Anglii po moim ostatnim zachowaniu. Rodzice się mnie wyrzekli. Kraj 
rodzinny był zawsze trudny dla ludzi takich jak ja. Szantaż. Więzienie. Niełaska. Sam 
rozumiesz. Chyba mądrzej było zostać tutaj. - Postawił rondelek po węgorzach na dywanie 
obok krzesła. - W latach wojny istniały trzy Triad. Jedna była mniej lub więcej lojalna wobec 
Czang Kaj-szeka. Stary skurwysyn. Przebiegły, zawzięty i skorumpowany. Przerażająco 
niedouczony. Egoistyczny i mściwy. A przy tym ekspert w manipulowaniu tajnymi 
stowarzyszeniami dla swoich celów. Tajne towarzystwa ze swoimi mistycznymi fetyszami i 
odniesieniami do Konfucjusza prawie kontrolowały Chiny. Były raczej niebezpieczne w grze, 
ale Czang zagrał i zwyciężył. - Laycock poprawił się na siedzeniu. - W kuchni jest moja 
bosko przyrządzona kaczka. Chciałbym, żeby mi ją teraz podano. Z winem oczywiście. 
Odkorkowana butelka stoi na lodówce. Delikatne Beaujolais, bo chińskie wina pozostawiają 
jeszcze wiele do życzenia. W świetle ostatnich wydarzeń nie byłbym skłonny zaoferować ci 
szklaneczki.
      Po podaniu kaczki Anglik usiadł po turecku na podłodze i jadł z patelni. Roger 
pozwolił mu posługiwać się widelcem, ale noża nie dał.
      - Teraz druga Triad - powiedział Laycock. - Nie dopuszczała, aby wojna zakłóciła 
normalne interesy. Pozostała oddana swoim nielegalnym przedsiębiorcom i prosperowała. 
Aby to było możliwe, należało wejść w układy z Japończykami. Sam wiesz, szpiegostwo, 
wydawanie poszukiwanych osób japońskiej policji wojskowej, eliminowanie ludzi 
niewygodnych dla Japończyków i tym podobne. Skierował widelec na Rogera Tana.
      - I tu dochodzimy do trzeciej Triad. W stu procentach lojalnej wobec Japończyków. 
Ona też czerpała korzyści tu i tam. Ale w efekcie była wsparciem japońskiej policji 
wojskowej. Jest tylko jedna rzecz, która mnie ciekawi. Jak trafiłeś na mój związek z Nosaką.
      Roger Tan odpowiedział:
      - Wykonałem telefon.
      - Do kogo?
      - Do Jude Goldena.
      - Aha.
      - Komputer wyrzucił z siebie mnóstwo informacji na temat Nosaki, nawet te 
dotyczące sądu zbrodniarzy wojennych oraz nazwiska facetów, którzy go sądzili. A propos, 
dwaj z nich już nie żyją. Frank myśli, że za tym stoi Nosaka. Golden pozostał ostatni. 
Powiedział mi o sądzie, o pewnym brytyjskim jeńcu wojennym, który został zdrajcą i 
powinien był wisieć. Ale ten młody Anglik miał szczęście. Nosaka uczynił go przedmiotem 
wymiany. Jeśli Amerykanie potrzebują jego współpracy, musieli upewnić się, że ten Anglik 
wyszedł. Brytyjskie wyższe dowództwo zostało olane, no ale co mogli zrobić? W tamtych 
czasach Ameryka miała Plan Marshalla, a jeśli chciało się uzyskać pieniądze, był to jedyny 
sposób.
      Laycock oderwał kawałek chrupiącej skóry kaczki.
      - Racja. Pamiętam szczodrość Ameryki dla tak zwanych „krajów rozdartych wojną”. 
W tym procesie jednak, twój kraj zrzucił trochę wagi. Na całe szczęście z korzyścią dla mnie.
      - Całkowicie się z panem zgadzam, Mr Philip Tibber.
      Laycock zamarł z tłustymi palcami nad kaczką. Po chwili odrzekł:
      - Miałeś raczej dużo zajęcia, nieprawdaż?
      - Golden to sprytny goguś. Wiele wie. Jego córka jest tu w Hongkongu, kręci film. 
Frank kiedyś na nią leciał. Jej stary utrzymuje, że nie jesteś tym za kogo chcesz uchodzić. 
Mówi, że nazwisko Geoffrey Laycock pochodzi od zmarłego dwuletniego dziecka, które 
zostało pogrzebane w małym angielskim miasteczku o nazwie Chalfont StGiles.
      Laycock podniósł lampkę wina do światła.
      - Chciałbym, abyś się nauczył obchodzić z jedną z nich. Prezentując lampkę osobie, 
która ma z niej pić, należy ją ująć za trzonek. Oszczędza to pijącemu widoku twoich 
odcisków palców. Chalfont StGiles, mówisz. Muszę pamiętać, aby wysłać kwiaty. Nie 
wiedziałem, że pan Golden ma taki zasób informacji dotyczących mojej osoby.
      - To normalne dla szpiegów. Używać nazwiska zmarłego dziecka, kogoś, kogo nie 
można wyśledzić. Kiedy ma się fałszywe papiery wyrobione na to nazwisko, jest się wolnym 
jak ptak. Golden twierdzi, że poddałeś się operacji plastycznej.
      - Czyż nie ma już żadnej świętości? Zrobiło się to i owo w Maroku. Można 
powiedzieć, że nawet więcej niż to i owo.
      - Golden powiedział mi jeszcze coś. Że Nosaka ma tę fantastyczną kolekcję starej 
broni japońskiej. Okazy, których nie posiadają nawet muzea. Widzisz, wspomniałem, że 
zaprosiłeś nas do herbaciarni, aby porozmawiać o pewnym zaginionym wachlarzu. Od słowa 
do słowa i powiedział mi o kolekcji Nosaki.
      Laycock zachichotał.
      - Bardzo dobrze, już mnie masz. Wachlarz rzeczywiście należy do Nosaki. To ja 
pomogłem mu wyciągnąć go z komendy policji, zadowolony?
      - Ty i pewien policjant. Ktokolwiek by to nie był, nie weszliście do gmachu policji, 
aby go stamtąd wydobyć. Ktoś wam go wyniósł.
      Laycock poderwał się na nogi z lampką wina w jednej ręce i butelką w drugiej. 
Zachichotał ponownie.
      - Nawet najlepszego policjanta można kupić. Właśnie tu, w Hongkongu. Nosaka mówi 
do mnie, ja mówię Ling Shenowi, a Ling Shen mówi policjantowi, który powinien pozostać 
bezimienny i voila, wachlarz sam wychodzi na paluszkach.
      Tan smutno pokiwał głową. Osaczony pedał zaczynał śpiewać.
      - Ale dlaczego ta królowa narkotyków zabiła Katharine Hansard?
      Laycock łyknął wina i zakołysał się na piętach.
      - Widzisz, drogi chłopcze, on zabił ich oboje. 
      Agent policji zamrugał oczami.
      - Oboje?
      - Mały Toddie musiał zostać sierotą, to wszystko o co chodziło.
      - Ale dlaczego?
      Laycock machnął ręką w jego kierunku.
      - Drogi chłopcze, to wszystko jest tobie tak obce, ale w skrócie, Kenpachi potrzebuje 
chłopca do pewnej ceremonii, którą zaplanował. Nazywa się seppuku. Chłopiec ma w niej 
brać udział.
      Tan podrapał się po brodzie. Nie podobało mu się to, co słyszał. Jakieś niesamowite 
bzdury.
      - Niewielka poprawka - dodał Laycock. - Ian Mansard zasłużył na swoją nagrodę 
także z innego powodu. Planował szantażowanie Nosaki za pomocą pewnych dokumentów 
bankowych. Nawet gdyby Kenpachi nie potrzebował chłopca, Ian Hansard marnie by 
skończył. Nosace po prostu nie należy wchodzić w drogę.
      Popił jeszcze wina.
      - Teraz moja kolej. Oczywiście, kiedy DiPalma leży na progu śmierci, nie masz okazji 
z nim o tym porozmawiać. Przychodzisz tutaj zupełnie sam. A dlaczegóż to? Błagam, mów. - 
Kołysał się w przód i w tył na piętach, ale nie usiadł.
      - To proste - powiedział Tan. - Chcę się wydostać z Hongkongu, a ty jesteś moim 
biletem na przejazd. W kieszeni mam oświadczenie napisane na maszynie. Nie ma w nim 
wszystkiego, co potrzeba. Dopiero co dorzuciłeś parę rzeczy, myślę, że je włączymy. Nie 
mam zamiaru dzielić chwały z nikim innym. Ani z glinami, ani z agencją. Te śmieszne 
pieniądze cię wciągają. Tylko, że ja nie jestem taki głupi.
      - Jesteś koszmarnie zamerykanizowany, stary. Brakuje ci subtelności i 
powściągliwości, tradycyjnej dla twojego narodu. Wielka szkoda.
      - Nie przejmuj się tym, mój złoty. Zamierzam powiązać cię z morderstwem 
Hansardów, z przemytem narkotyków dokonywanym przez gang Ling Shena oraz z 
wykradaniem tajemnic firmowych przez Nosakę. Myślę też, że powiesz mi, co ten pieprzony 
Kenpachi planuje zrobić z chłopcem Franka. Jeśli Frank się tego dowie, przepadłeś.
      Laycock spojrzał na swój szlafrok.
      - Tłusta plama na rękawie. Chciałbym, aby ktoś powiedział DiPalmie, że przeszłości 
nie da się wskrzesić. Zdaje się być pochłonięty myślami o dwóch nieżyjących kobietach, Mrs 
Hansard i swojej żonie. Jest tym chyba przygnębiony.
      - Czuje się winny wobec nich. To w stylu Franka.
      - Jestem pewien, że to szczere uczucie, ale nawet szczerość ma swoje granice. 
Przeszło, minęło. Zawsze mówię, że trzeba patrzeć w przyszłość.
      - Zgadzam się. Twoja przyszłość natomiast zależy od tego czy dojdziemy do 
porozumienia. Spróbuj się pokazać teraz na ulicy, a Shen rozwali twój łeb. Nie pozostaje ci 
nic innego jak tylko „zawrócić”. Im szybciej wyjdziemy stąd w kierunku kwatery DEA, tym 
większe masz szanse przeżycia i wyczyszczenia szlafroka.
      - Nie mam zamiaru zginąć marnie, więc zdaję się na twoją łaskę.
      - Możemy zacząć od tego, że odwrócisz się do mnie tyłem, abym mógł ci założyć 
kajdanki. Bądź grzeczny. Nie chciałbym być zmuszony do kopnięcia cię w dupę.
      Laycock odstawił butelkę i lampkę na krzesło, westchnął i odwrócił się plecami do 
Tana.
      - To bardzo nieprzyjemne. Ja, mały chłopczyk pani Tibber, będę paradował ulicami 
pstrokaty jak tropikalna papuga. Żałosne. Jeszcze jeden gówniany dzień w raju.
      Spojrzał przez ramię. Roger Tan stał blisko niego, z kajdankami w prawej ręce i lewą 
ręką wolną. Laycock spojrzał przed siebie i uśmiechnął się.
      Nagłe kopnięcie prawą nogą w tył trafiające obcasem w prawą goleń Tana. Agent 
puścił kajdanki i sięgnął do marynarki po swoją Berettę.
      Laycock ze zdumiewającą szybkością odwrócił się do tyłu i wykorzystując siłę obrotu, 
wbił wyprostowane palce jednej ręki w prawe oko Tana. Kiedy agent oburącz złapał się za 
oko, Anglik kopnął go w krocze, powodując, że atakowany zgiął się wpół. Prosty cios 
Laycocka zmiażdżył Tanowi nos. Prawy hak na kość policzkową poprzedził silne uderzenie 
lewym sierpowym w prawą skroń, po którym agent obrócił się tylko i upadł jak kamień.
      Laycock wyciągnął Berettę z kieszeni Tana, wyjął magazynek oraz pocisk z komory i 
przełożył je do kieszeni szlafroka. Wziął naczynie z resztkami kaczki i odniósł je do kuchni. 
Po powrocie do salonu nalał sobie lampkę wina, usiadł w metalowym krześle i patrzył, jak 
Tan leżąc na plecach, zwijał się z bólu i jęczał.
      Potem rzekł:
      - Co teraz myślisz o starej królowej? Wing chun to interesujący styl walki. Nie 
przestaje mnie zdumiewać, nawet po tylu latach. Nie ma tego elementu siły przeciwko sile, 
charakterystycznego dla walk japońskich. Brak mu też cyrkowych efektów wojowników 
koreańskich z ich kopnięciami z obrotu i skoku. Wing chun jest prostszy i szybszy - Bez 
udziału brutalnej siły. Niskie kopnięcia, proste ciosy i natychmiastowe kontrataki. Bez 
blokowania. Tylko kontratak.
      Z zaszklonymi oczami i opuszczoną szczęką Tan usiłował usiąść. Laycock pociągnął 
łyk wina.
      - Czy wiesz, że wing chun uchodzi za wynalazek buddyjskiej mniszki? Wyobraź 
sobie. Potem druga kobieta dopracowała ten styl. Wspaniałe początki, nie wydaje ci się? 
Jedna z najgroźniejszych form walki, jaka kiedykolwiek wyszła z Chin, wymyślona przez 
dwie kobiety. Wiesz, że Bruce Lee ćwiczył się w wing chun. Powinno ci to coś podsunąć. Ale 
domyślam się, że nic z tego, ty stuprocentowy mężczyzno.
      Tan z trudem łapał oddech.
      - Ling Shen. Zabije... Zabije ciebie.
      Laycock wstał.
      - Przypomniałeś mi. Muszę zadzwonić. Zostań na podłodze i nie próbuj rzygać na 
dywan. Zapach pozostaje, choćby nie wiem ile razy czyścić. To wstyd, że twoje komputery 
nie ostrzegły cię przed starymi królowymi. Byłbyś zaskoczony, gdybyś się przekonał jacy 
potrafimy być gwałtowni. Oczywiście, nie obnoszę się ze swoim wing chun po miejscach 
publicznych. Nie chwalę się nawet Chińczykom. Uwierz mi, walczyłem z facetami, którzy 
rozerwaliby takie męskie typy jak ty na kawałki.
      Laycock siedząc na kanapie prowadził rozmowę telefoniczną w dialekcie kantońskim. 
Była to krótka rozmowa. Spojrzał na Rogera.
      - Przypuszczam, że rozumiałeś o czym rozmawialiśmy.
      - Shen powiedział ci, aby z tym skończyć. Kazał iść w nocy do szpitala i...
      - Wykończyć DiPalmę. No właśnie. Wygląda na to, że jeśli DiPalma dożyje wschodu 
słońca, życie Ling Shena będzie stracone. Tak samo moje. DiPalma nie może wyjść żywy ze 
szpitala. To chyba proste, czyż nie? Po twoich oczach widzę, że chciałbyś temu zapobiec. Nie 
wiem tylko jak, drogi chłopcze.
      - Strażnicy, strażnicy u drzwi DiPalmy.
      - Zadbano i o to. Zaczynamy. - Laycock spojrzał na zegarek. - Za pięć minut pokój 
DiPalmy nie będzie strzeżony. Obawiam się, że nie zdobędziesz dzisiaj wieńca laurowego.
      Laycock pochylił się nad stolikiem do kawy i przyciągnął do siebie ciemną, drewnianą 
skrzyneczkę. Uniósł wieko i wyciągnął z niej wachlarz wojenny Nosaki. Energiczny ruch 
dłoni sprawił, że wachlarz się otworzył, a metalowe ostrze zalśniło groźnie.
      Laycock z wachlarzem kokieteryjnie przysłaniającym twarz wstał i podszedł do 
Rogera Tana.
      - Ścieżka sławy prowadzi do grobu, drogi chłopcze.
      

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY
      
      
      Krótko przed północą Kenpachi nago przemierzył pokój i zgasił światło. Z wyjątkiem 
dwóch świec płonących w salonie, apartament reżysera spowity był w głębokich 
ciemnościach. W salonie Kenpachi rozłożył gruby, czerwony dywanik i otoczył go z trzech 
stron białym parawanem. Świece w bambusowych lichtarzach stojące przed parawanem miały 
po cztery stopy wysokości i owinięte były białym jedwabiem.
      Długi miecz Benkaiego, sławny Muramasa, ciągle jeszcze w pochwie, spoczywał na 
niskim drewnianym postumencie, a jego wysadzana kamieniami rękojeść przewiązana była 
białym kawałkiem jedwabiu. Na prawo od miecza stał mały stolik z miską ryżowego wina, 
nożem do seppuku należącym kiedyś do pana Saburo oraz skrzyneczką, która pod lakierem 
kryła prochy Benkaiego i zawierała Hotoke-San, kość wyjętą z jego gardła po kremacji ciała.
      Nadszedł czas na zazen, codzienną medytację przygotowującą Kenpachiego do 
własnego seppuku.
      Wszedł na dywanik, klęknął przed mieczem Benkaiego, po czym pokłonił się, 
dotykając czołem podłogi. Potem usiadł na piętach, zamknął oczy, wyprostował krzyż, a 
dłonie położył na udach. Był sam. Wakaba stał na straży w holu, a operatora hotelowej 
centralki telefonicznej poinstruowano, aby nie łączył żadnych telefonów.
      Zazen.
      Otoczony przedmiotami, których użyto przy seppuku Saburo, Kenpachi dążył do 
rozluźnienia więzi łączących go z życiem oraz pogłębienia pogardy dla śmierci. 
Przypomniały mu się instrukcje Nosaki.
      
      Zajrzyj do wnętrza swojej duszy. Wypatruj śmierci. Stań się naprawdę nieustraszony. 
Przede wszystkim, znajdź sposób na połączenie się z umysłem wszechświata, jedynym do 
którego wszyscy należymy. Stamtąd będziesz mógł znaleźć tego, kto będzie twoim kaishaku. 
Musisz wyjść poza swoje ograniczenie.
      
      Kenpachi myślał o chłopcu, który miał zostać jego kaishaku. Todd był nie tylko 
kwintesencją młodzieńczego piękna, ale również przypomnieniem ohydy starości. Młodzi 
byli wolni, silni, gorący. Starzy natomiast zgrzybiali, obcy i osłabieni. Czyż Bushido, kodeks 
wojownika, nie czerpał wiele z Buddy i czy trzy ostrzeżenia Buddy nie mówiły o śmierci i 
starości?
      
      Czy widziałeś kiedykolwiek kobietę łub mężczyznę w wieku osiemdziesięciu albo 
dziewięćdziesięciu lat, słabych, zgiętych w pałąk, pochylonych do ziemi, wspierających się na 
kulach, chwiejących się na nogach, z dawno przeminioną młodością, zepsutymi zębami, 
siwymi i rzadkimi włosami, łysiną, pomarszczoną skórą oraz krostowatymi kończynami?
      A czyż nigdy nie przyszło ci na myśl, że ty także ulegasz takiemu rozkładowi, że nie 
możesz go uniknąć?
      Czy nigdy nie widziałeś kobiet albo mężczyzn poważnie chorych, cierpiących i 
tarzających się we własnych nieczystościach, podnoszonych przez innych łudzi i układanych w 
łóżkach?
      A czyż nigdy nie przyszło ci na myśl, że ty także jesteś siedliskiem chorób, że nie 
możesz ich uniknąć?
      Czy widziałeś ciało mężczyzny albo kobiety w jeden albo dwa dni po śmierci, 
opuchnięte, sino-czarne i pełne zepsucia?
      A czyż nigdy nie przyszło ci na myśl, że ty także jesteś śmiertelny, że nie możesz 
uniknąć takiego końca?
      
      Przeciwnie niż jego ukochana matka, którą zniszczył rak, Kenpachi mógł uniknąć 
choroby i rozkładu. Jeśli chodzi o śmierć, większość ludzi umierała zbyt wcześnie lub zbyt 
późno. On umrze w wybranej przez siebie chwili, wznosząc się ku sławie i nieśmiertelności, a 
jego głos będzie już zawsze słyszany w Japonii.
      Kenpachi podzielał wiarę Nosaki w Hotoke-San. Widok szpetnej i bezkształtnej kości 
spowodował, że chłopiec imieniem Todd został chwilowo nawiedzony przez ducha samuraja, 
nieżyjącego od czterystu lat. Zmusiło to chłopca do uznania Kenpachiego za swojego pana 
oraz wywołało jego strach przed opanowaniem go przez demona Iki-ryo.
      Dzisiejszej nocy Kenpachi wyczuwał obecność Iki-ryo w kości, chociaż może nie tak 
silnie jak chłopiec. Zrodzony ze złych myśli Iki-ryo był duchem poszukującym schronienia w 
czymś równie nieznośnym jak on sam. Praktykowanie przez Kenpachiego zazen umożliwiło 
mu wyczucie, iż demon chce opuścić kość i wejść w pełne życie, połączyć się na nowo z 
duszą i umysłem Benkaiego.
      Chłopiec, który był bardziej wrażliwy niż Kenpachi wiedział o tym od początku. To 
właśnie dlatego cofnął się, kiedy Kenpachi wyciągnął doń rękę ze szkatułką. Todd sprzeciwił 
się woli ducha Iki-ryo. Ale chłopiec był także bushi, wojownikiem; musi więc zjednoczyć się 
ze swoim duchem, a wtedy zostanie nieprzejednanym Benkaiem, zobowiązanym do 
posłuszeństwa wobec pana.
      Przez kilka chwil Kenpachi odczuwał sprzeciw. Bał się ducha Iki-ryo. Czy po tym jak 
sam zostanie nawiedzony nadal będzie panował nad chłopcem?
      Do zakończenia prac nad filmem pozostało tylko pięć, sześć tygodni. Kenpachi nie 
zmienił postanowienia, że po ukończeniu filmu popełni seppuku. Dla wywołania większego 
wrażenia, jego praca i życie muszą się zakończyć w tym samym czasie; tak właśnie umarła 
jego matka. Na tę okoliczność wyda zankanjo, czyli oświadczenie o swojej śmierci, w którym 
wyrazi swój niesmak w odniesieniu do współczesnej Japonii oraz szczerą nadzieję na jej 
powrót do świetności imperialnego Nipponu. Zankanjo zostanie wręczone cesarzowi, a kopie 
trafią do prasy. Tak odważna śmierć naznaczy ostatni film Kenpachiego znamieniem sztuki 
najwyższego rzędu. A sam film zawsze będzie przypominał Japonii, że to właśnie Kenpachi 
zmusił ją do poszukiwania swojej dawnej chwały.
      Odpowiedni kaishaku był czymś bardzo istotnym. Kenpachi potrzebował kogoś 
innego niż zezwierzęcony Wakaba, czy maniacy z „Przymierza Krwi”. Wystarczająco 
ubóstwiali Kenpachiego, aby ściąć mu głowę. Ale byli również dowodem na to, że w życiu 
często „za dużo” oznacza „niewystarczająco”. Wakaba, zazdrosny o każdego, kto zbliżył się 
do Kenpachiego, desperacko pragnął zaszczytu bycia jego „drugim”. Błagał nawet, aby mu 
umożliwić popełnienie seppuku wraz z reżyserem. Wakaba, niezwykle przywiązany i lojalny, 
mógłby nawet jutro oddać swoje życie za Kenpachiego. Jego uwielbienie graniczyło z 
bałwochwalstwem. Wakaba mógłby bez zahamowań zabić chłopca, wierząc że uratuje w ten 
sposób reżysera przed profanacją gaijin.
      Jednak Kenpachi właśnie Todda chciał mieć jako swojego kaishaku. To w jego ciele 
żył duch Benkaiego. Tak więc nie będzie się bał Iki-ryo, Wakaby, ani nikogo innego. 
Włącznie z DiPalmą, który nie wiadomo czy już umarł, czy właśnie umierał. Samuraj nie 
może okazać się tchórzem; musi podołać wszystkim nieszczęściom i nigdy nie splamić się 
ucieczką.
      Zazen.
      Kenpachi skoncentrował się na Hotoke-San, wyłączając w ten sposób jakiekolwiek 
inne myśli: o rodzinie, karierze, życiu czy śmierci. Teraz istniała dla niego tylko mała, ohydna 
kostka. I demon w jej wnętrzu.
      Zwrócony twarzą do wysokich, białych świec, spocony Kenpachi nie czuł już 
własnego ciała, na przemian to tracił świadomość, to ją odzyskiwał. Potem pojawił się strach; 
miał wrażenie, że w swoim apartamencie nie jest już sam. Słyszał hałasy; skrzeczeniej które 
nie przywodziło na myśl ani zwierzęcia, ani człowieka. Zaczynało się łagodnie, powoli, 
potem przybierało na sile aż wypełniło pokój tak zgrzytliwym hałasem, że Kenpachi zaczął 
się trząść. Okna i drzwi apartamentu były pozamykane, ale lodowaty powiew zgasił obie 
świece, pogrążając Kenpachiego w mroźnej ciemności.
      Eeeeeeeeiiiiii. Skrzeczenie przeszyło jego uszy. W powietrzu unosił się zapach 
palonego ciała, przyprawiający Kenpachiego o mdłości.
      Nagle skrzeczenie ustało. Jednak w pokoju nadal panował chłód i czuć było ten sam 
mdlący zapach. Cisza, która zapanowała sugerowała nadciągającą grozę.
      Wyczerpany Kenpachi osunął się na podłogę i zemdlał, zdążył jednak zdać sobie 
sprawę, że udało mu się wypędzić Iki-ryo z kości i wysłać demona na poszukiwanie 
Benkaiego.
      
      *
      
      Kiedy Geoffrey Laycock wyszedł z windy na korytarz szóstego piętra szpitala przy 
Connaught Road, było pięć minut po północy. Wyglądał raczej szykownie, tak przynajmniej 
myślał, w mundurze porucznika policji koloru khaki uzupełnionym arcyszykowną pałką oraz 
pistoletem w pochwie przytroczonej do pasa. Uzupełnienie przebrania stanowiły wąsy, 
ciemne okulary oraz czapka opuszczona tak nisko, że opierała się na okularach, wbijając je 
boleśnie w nasadę nosa. Pomimo niewielkiego zdenerwowania, odgrywanie tej roli podobało 
mu się. Widział siebie znowu jako młodego oficera, jakim był podczas wojny. Był teraz 
Jackiem Hawkinsem z filmu „Okrutne morze”, uosobieniem brytyjskiej odwagi.
      Z drugiej strony, wątpliwe było czy Hawkins kiedykolwiek wślizgiwał się do szpitala 
z zamiarem wysłania kogoś na tamten świat, co właśnie Laycock zamierzał zrobić z Frankiem 
DiPalmą. Albo DiPalma, albo Laycock. Ling Shen nie tolerował brakoróbstwa.
      W korytarzu Laycock natknął się na dwie chińskie pielęgniarki. Kiedy się mijali, 
przysłonił twarz złożoną gazetą, ale one gawędziły bez przerwy i nie zwróciły na niego 
najmniejszej uwagi. W połowie długości korytarza Anglik zatrzymał się przed drzwiami z 
napisem WYJŚCIE, prowadzącymi na klatkę schodową. Upewniwszy się, że nie był 
obserwowany, pchnął drzwi, po czym zamknął je za sobą. Wachlując się złożoną gazetą, 
zaczął wchodzić schodami w górę. Na wysokości ósmego piętra zatrzymał się przed drzwiami 
korytarza, uchylając je nieznacznie.
      Korytarz był pusty. Czuło się zapach lekarstw i chorób, którymi Laycock pogardzał, w 
oddali stał pusty fotel na kółkach, tu i ówdzie ktoś przechodził. Recepcjonistka siedziała za 
narożnikiem, poza zasięgiem wzroku. Nawet gdyby został zauważony, ktoś domyśliłby się, że 
nie jest prawdziwym policjantem, biorąc pod uwagę całą sprawę DiPalmy. Co najważniejsze, 
pokój DiPalmy, oddalony o troje drzwi, był nie strzeżony. Tak jak Ling Shen przykazał.
      Laycock zamknął drzwi i oparł się o nie plecami. Rozłożył gazetę i wyciągnął z niej 
małe, czarne pudełeczko zawierające igłę do zastrzyków podskórnych. Igła była wypełniona 
tą samą trucizną, którą posmarowano w herbaciarni filiżankę DiPalmy. Tym razem trucizny 
było jednak więcej, znacznie więcej. Nie było się o co martwić. Laycock ma zrobić swoje i 
zniknąć. Igła w podstawę czaszki i pan DiPalma dołącza do grona aniołków.
      Laycock zdjął czapkę i rozsmarował czoło opuszkami palców. Cierpliwość. Sztuka 
posiadania nadziei. Oczywiście, wszystko pójdzie zgodnie z planem. Nie ma powodu, żeby 
było inaczej. Czyż nie wykazał cierpliwości u siebie w mieszkaniu, kiedy zmuszał się do 
jedzenia, aby złapać Rogera na chwili nieuwagi? A przebywanie w pokoju z ciałem Tana do 
czasu, gdy przybędą ludzie Shena, także wymagało cierpliwości i silnego żołądka. Laycock 
nie przepadał za dotrzymywaniem towarzystwa umarlakom.
      Dla uspokojenia bardzo przydałaby się odrobina „perły białego smoka”. Kredowobiałą 
heroinę zmieszaną z barbituratem zwanym barbiton rozcierano na proszek, a potem mieszano 
z normalnym tytoniem. Była to bez wątpienia najpopularniejsza odmiana heroiny w 
Hongkongu, popularniejsza nawet niż opium i zdecydowanie silniejsza. Laycock nie był 
nałogowcem heroiny, jak wielu w kolonii. Ale dziewięćdziesiąt procent pensjonariuszy 
więzień w Hongkongu to nałogowi narkomani zażywający heroinę.
      Anglik obracał czapkę na palcu, kiedy nagle zamarł. Uniósł głowę do góry i węszył w 
powietrzu. Potem uśmiechnął się.
      Z powrotem nałożył czapkę, odwrócił się lekko i uchylił drzwi. Na końcu korytarza 
słychać było szybkie kroki. Ktoś krzyczał: „pali się!” Laycock wyszedł na korytarz i zamknął 
za sobą drzwi. Zapach dymu był tutaj mocniejszy niż oczekiwał.
      Laycock podszedł do pokoju DiPalmy i z ręką na klamce spojrzał w lewo i prawo. W 
pobliżu nie było nikogo, nikt go nie obserwował. Nikt więc nie mógł zobaczyć, jak wchodził 
do pokoju, zamknął za sobą drzwi i podszedł do nieprzytomnego DiPalmy.
      
      *
      
      Jan Golden zaświeciła nocną lampkę przy łóżku, usiadła i zgasiła papierosa w 
popielniczce. Potem wyciągnęła następnego z paczki, zapaliła go i zaciągnęła się głęboko. 
Założyła okulary i wzięła do ręki zegarek. Parę minut po północy. Z powrotem położyła 
zegarek na stoliku, wstała i owinęła się dokładniej szlafrokiem. To będzie długa noc. 
Szczególnie jeśli Frank DiPalma umarł.
      Wynajęła sąsiedni pokój, z hałaśliwym klimatyzatorem, który prawie nie chłodził. 
Uszczelnione okna od wielu miesięcy nie były myte. Obok znajdowała się, co prawda, 
łazienka, ale toaleta miała nie całkiem sprawną spłuczkę, a umywalka była na trwałe 
poplamiona. Lustro dawno temu pękło na pół, a niewielki kosz na śmieci pod umywalką 
pokrywały płaty pleśni. Było to najbrudniejsze miejsce w jakim Jan spała, od czasów 
przygody z jugosłowiańskim artystą konceptualnym, mieszkającym w nie umeblowanym 
mieszkaniu kolejowym przy Dziewiątej Alei na Manhattanie i trzymającym w nim szczura 
pustynnego imieniem Dali. Miłość, czy coś w tym rodzaju, pozwoliła jej przeżyć kilka 
weekendów w tej wylęgarni karaluchów. Tym razem także miłość sprawiła, że chodziła tam i 
z powrotem po pokoju szpitala w Hongkongu; na swój sposób kochała Franka DiPalmę. A 
wizja świata bez niego przerażała ją.
      Todd przebywał w pokoju sąsiadującym z pokojem Jan. Gdzie każde z nich mogłoby 
spędzać tę noc jak nie tutaj? Ciągle czekając. Jan pamiętała twarz Franka, kiedy po zabiegach 
przywieziono go do pokoju. Nieprzytomny, z sinymi plamami na skórze powstającymi w 
wyniku słabego krążenia. Sinica, orzekli lekarze. Powodowana także przez niedobór tlenu we 
krwi. Uśpienie było kolejnym skutkiem działania trucizny. Odrętwienie tak głębokie, że nikt 
nie wiedział na pewno, kiedy Frank odzyska przytomność. Gdyby nie Todd...
      Przeklęty Ling Shen.
      Podeszła do okna, spojrzała w dół na parking. W skąpym świetle widziała, jak dwaj 
ubrani na biało lekarze wyszli z gmachu szpitala, wsiedli na rowery i pedałując wyjechali z 
parkingu. Swojego kierowcę odesłała do domu z instrukcjami, aby zadzwonił do niej o 7 z 
rana i zabrał na plan. Ale jeśli Frank umrze lub nie dojdzie do siebie... Zamknęła oczy.
      W tych okolicznościach film stawał się nieważny. Nieżyjący Frank. Pochyliła się ku 
przodowi i przytknęła czoło do chłodnej szyby.
      Co było gorsze - nie kochać czy kochać i nie mówić tego. Nie wolno mu umrzeć, 
zanim nie powie mu wszystkiego. Myślała o tym, co dla niej zrobił. Zajął się Rayem, kiedy 
próbował ją szantażować. Albo dyrektorem sieci telewizyjnej, który chciał ją zgwałcić. 
Nakręcony przez nią reportaż o prostytucji zdobył nagrodę dzięki jego wydatnej pomocy. 
Sama szansa wejścia do świata filmu. Frank zawsze był pomocny, nigdy nie zadawał pytań, 
nigdy jej nie winił. A w zamian za to ona wyrządziła mu krzywdę.
      Teraz sypiała z Konem. Zdarzyło się to tej samej nocy, kiedy w złości odnalazła 
Franka w restauracji, w nocy kiedy Kon pojawił się w jej pokoju hotelowym po zniknięciu z 
komisariatu policji. Dostała to, czego pragnęła, wspaniałe zbliżenie, w którym jednak czegoś 
brakowało. Było tak, jak gdyby Kon kochając się z nią stanął równocześnie obok i 
obserwował swoje zabiegi miłosne. I chociaż została zadowolona fizycznie, po fakcie czuła 
się jeszcze dalej od możliwości zawładnięcia nim niż przedtem.
      Oto cała ja, pomyślała Jan. Uciekać od tych, którzy ciebie pragną i uganiać się za 
tymi, którym na tobie nie zależy, a potem nienawidzić siebie za to. Miłość miała tylko 
jednego, wielkiego wroga, a było nim samo życie. Zarówno wrażliwość, jak i intuicja 
podpowiadały Jan, że Frank DiPalma był dla niej najlepszym partnerem, że mogłaby być 
razem z nim, a on nie przytłaczałby jej swoją osobowością. Z Konem było to niemożliwe. 
Wszystko wokół Kona miało podtekst erotyczny. Jego talent, nie dające się przewidzieć 
postępowanie, jego niechęć do wyleczenia się ze swoich pasji. Wcześniej czy później, Jan 
musiała to sobie powiedzieć, „ten gnojek mnie zniszczy, tak samo jak inni faceci”. Jego dzika 
natura ciągnęła ją jednak jak ćmę do płomieni.
      Obaj ci mężczyźni, domyślała się tego, poznali jej sekret: kiedy była zakochana, 
godziła się na wszystko, potrafiła wszystko przetrwać. Frank nigdy nie wykorzystywałby tej 
wiedzy przeciwko niej. Ale Kon tak. Zrobiłby to niechybnie, ale jeśliby popadła w kłopoty, 
na kim mogłaby polegać? Na Sycylijczyku, bo na kimże innym? Kenpachi myślał jedynie o 
sobie. Klasyczny przykład człowieka, którego miłość do samego siebie stała na pierwszym 
miejscu.
      Po co się oszukiwać? To właśnie pociągało ją u Kona najbardziej. Był tak 
niebezpieczny, jak wyścig o Grand Prix. Był wyzwaniem dla kobiet, które nie mogły oprzeć 
się jego egzotycznemu urokowi, skandalicznemu postępowaniu i nieprzewidzianym 
zachowaniom. Kobiet tych było dostatecznie dużo, aby przez długie miesiące utrzymywać 
mężczyznę w typie Kona na wysokich obrotach. Dlaczego nie poślubiła Franka? Ponieważ 
musiałaby wówczas wymagać od siebie więcej niż do tej pory.
      Weszła do łazienki i spojrzała do lustra. Boże, czy to była jej twarz? Potrzebowała 
snu, dużo, dużo snu. A kiedy jadła po raz ostami? Danie rybne w pokoju pozostało nietknięte. 
Tylko kawa i papierosy. Nic dziwnego, że wyglądała jak żaba w mikserze, czerwona i zielona 
zarazem, przemierzająca życie z szybkością stu mil na godzinę.
      Dotknęła nosa. Dziewczyny żydowskie powinny coś robić ze swoimi długimi nosami. 
Ona nie robiła nic. Ona i Streisand. No i dobrze. Kochaj albo rzuć. Wyglądasz jak Wayne 
Gretsky, ten hokeista, powiedział kiedyś Frank. Raczej Meryl Streep, odpowiedziała 
wówczas. Ona też wygląda jak Gretsky, rozstrzygnął Frank.
      Potrzebuję Franka, a pragnę Kona. Pewien aktor powiedział jej kiedyś, że człowiek 
pijany i człowiek pracujący na planie, to właściwie jedno i to samo. Być może, kiedy film 
ostanie ukończony, związek z Konem rozpadnie się. A może lepiej byłoby skończyć z Konem 
wcześniej. Uważała, że siedziała w niezłym gównie, mówiąc ciągle o czarnej magii, duchach, 
reinkarnacji i pięknej śmierci. Jan nie widziała nic pięknego w tym, że Frank umierał.
      Odkręciła kurek zimnej wody przy umywalce, podłożyła obie dłonie i spryskała twarz 
wodą. Osuszyła ją i wyciągnęła rękę po odświeżający krem, kiedy z pokoju Todda dobiegł ją 
dźwięk rozbijanego szkła. Potem głuchy odgłos. Czyżby spadł z łóżka i zrobił sobie krzywdę?
      „Nie, nie! - krzyczał przerażony Todd.
      Jan usłyszała, jak krzyk przechodzi w wycie. Wybiegła z łazienki, przystanęła na 
moment, aby poprawić pasek szlafroka, po czym wyszła na korytarz. Nie zwróciła uwagi, że 
przed pokojem Franka nie było strażników.
      U drzwi Todda zawahała się, złożyła dłonie do pukania, ale zdecydowała się 
przekręcić gałkę i wejść. Drzwi były zablokowane. Ujęła gałkę obiema rękami i naparła na 
drzwi całym swoim ciężarem. Ustąpiły otwierając się z impetem do wnętrza pokoju.
      Zaświeciła światło i podbiegła do chłopca.
      Todd leżał na podłodze wciśnięty w kąt i dygotał. Stolik nocny był przewrócony. 
Lampa, talerze i szklanki były porozrzucane po podłodze. Starając się ominąć kawałki 
rozbitego szkła, przykucnęła boso przy chłopcu i wyciągnęła ku niemu ręce. Był mocno 
przestraszony i całkowicie wytrącony z równowagi.
      Koszmary nocne. To oczywiste. Najpierw umiera jego matka, potem ojczym, a teraz 
jego prawdziwy ojciec na skutek zatrucia znajduje się w stanie krytycznym. Zrobiło jej się 
serdecznie żal chłopca.
      Skulony Todd, z podciągniętymi kolanami, odsunął się od niej możliwie najdalej.
      - Iki-ryo - powiedział.
      - Co takiego?
      - Nie było żadnego ostrzeżenia.
      Szarpnął ją gwałtownie na bok, sprawiając, że poleciała tyłem w stronę łóżka. 
Uderzyła się boleśnie w łokieć. Todd przedarł się obok niej i pośpieszył do drzwi. 
Rozgniewana, ale też pełna wyrozumiałości, Jan wstała z podłogi. Todd pociągał za gałkę u 
drzwi. Zamknięte.
      Stanęła na odłamek szkła, przecięła bosą stopę i krzyknęła z bólu. Podeszła do Todda, 
próbując go odciągnąć, ale odepchnął ją znowu. Na miłość boską, jak silny jest ten chłopiec. 
Dopiero teraz otworzył drzwi, ciągnąc tak mocno, że z hukiem uderzyły w ścianę. Wybiegła 
za nim.
      W korytarzu widziała jak otworzył drzwi do pokoju Franka, a potem odchylił się do 
tyłu, zakrywając rękami twarz. W pokoju było coś, czego chłopiec nie chciał widzieć.
      Kulejąc stanęła za chłopcem. Położyła dłonie na jego ramionach, chciała go odwrócić 
i robić wymówki. Swoim gwałtownym wtargnięciem do pokoju Franka nie pomoże przecież 
ojcu. Właśnie wtedy Jan poczuła, że powietrze jest lodowate. Nagłe uderzenie ostrego chłodu 
było dla niej szokiem. Wstrząsnęło nią tak mocno, że chwiejnymi krokami wycofała się na 
korytarz.
      Przypomniała sobie najgorsze zimy jakie przeżyła w Nowej Anglii, kiedy 
dwudziestosześciocalowa pokrywa śniegu oraz wiatry, dość silne aby przewracać samochody, 
spowodowały zaspy o wysokości dwudziestu stóp, a temperatura spadła poniżej zera.
      Klimatyzator w pokoju Franka chyba oszalał. Było jeszcze coś. Zapach, którego nie 
mogło złagodzić niewiarygodne zimno. Zapach przypalenizny, wywołujący taką reakcję, że 
natychmiast ją zemdliło. Z zamkniętymi oczami cofnęła się na korytarz zakrywając dłońmi 
nos i usta. Potem zatrzymała się, otworzyła oczy i zajrzała do wnętrza pokoju.
      Krzyknęła.
      
      Jawa to, czy sen? Todd nie wiedział. Skórę miał ciemną i owłosioną, ramiona z 
mięśniami twardymi jak skała; wysoko nad głową trzymał oburącz Muramasę. Był w ciele 
mężczyzny. Japończyka. Krępego, brodatego, masywnie zbudowanego i gotowego na 
uderzenie mieczem w odsłonięty kark człowieka pochylającego się nad nieprzytomnym 
Frankiem DiPalmą, leżącym na szpitalnym łóżku. Ojciec Todda był w niebezpieczeństwie. 
Oddalony zaledwie o kilka sekund od śmierci. Todd musiał go uratować.
      Ale miecz nie chciał opaść. Ramiona Todda pozostały sztywne, nie poddawały się 
woli. Jego ogromna siła nie mogła wprawić broni w ruch.
      Zaczął się bać. To nie było w porządku, że odczuwa strach. Musi go przełamać.
      Wtedy właśnie poczuł obecność Iki-ryo. Czuł jak go testuje; czuł jego niegodziwość i 
niewypowiedzianą nienawiść. Pełen przerażenia, wytrzymał presję. Walczył całą siłą umysłu. 
Próbował cofnąć go do przeszłości. Gdyby przyjął Iki-ryo, stałby się narzędziem jego 
deprawacji. Mógłby także posiąść władze umożliwiającą mu ujarzmienie świata.
      Iki-ryo przemówił.
      - Przyjmij mnie. Jestem duchem żyjącym i tylko ja mogę uratować twojego ojca. Będę 
go trzymał z dala od shi, od śmierci.
      Ale najpierw musisz mnie przyjąć.
      Przy łóżku ojca Todd widział nieznajomego, który ze złożonej gazety wyjął małe, 
czarne pudełeczko, otworzył je i wyciągnął strzykawkę. Ustawił igłę pod światło i nacisnął 
tłoczek. Ze strzykawki wytrysnął cienki strumyczek przezroczystego płynu. Odwrócił się do 
ojca Todda.
      - Tak - powiedział Todd. - Uratuj go. Przyjmuję ciebie, ale uratuj ojca.
      Ciałem chłopca owładnęło wielkie gorąco, co sprawiło że krzyknął. Przez chwilę 
poczuł się jak żelazo hartowane w ogniu, jak klinga wstawiona do żaru podczas wykuwania 
klasycznej broni wartej samuraja. Potem gorąco ustąpiło, pozostawiając znowu wrażenie 
ogromnego chłodu. Widział swoje poprzednie wcielenia, a czas zatrzymał się w nim jako 
jedność. Nieznane, które było przeszłością i nieznane, które było przyszłością, stało się 
znajome. Nie miał już na imię Todd. Jego imię brzmiało Benkai. Był samurajem.
      
      Naciśnięcie na tłoczek strzykawki i będzie po Franku. Laycock, trzymając strzykawkę 
w prawej dłoni sięgnął lewą w dół, aby przewrócić DiPalmę na bok. Musiał dosięgnąć do 
podstawy czaszki. Ukryć znak po nakłuciu w gęstwinie włosów. Jednak przewrócenie tego 
morsa nie było łatwą sprawą. Laycock musiał użyć dwóch rąk.
      Chłód. Obezwładniający fetor. Skąd, do licha, one się brały. Laycock poczuł na sobie 
żelazny uścisk, więc otworzył usta aby krzyknąć, ale nie wydobył już z siebie żadnego 
dźwięku. Przerażony próbował zajrzeć przez ramię, ale nie dostrzegł nikogo. Jeśli jednak w 
pobliżu nikogo nie było, kto wyciskał z niego ostatki tchu?
      Coś ciągnęło go przez pokój w kierunku okna. Siła, której nie można się było oprzeć. 
Coraz mocniej i szybciej, aż nagle uniósł się w powietrzu, jakby zawisł na sznurach. Coś 
obracało nim dookoła. Widział, że unosi się w powietrzu jakby latał. Leciał w kierunku okna. 
Wtedy krzyknął. Kobieta też krzyknęła. W tej chwili Laycock uderzył z całą siłą w szybę 
okna i poczuł rozdzierający ból, kiedy ostre krawędzie grubego szkła rozrywały mu ciało. 
Przez moment zawisnął na wysokości ósmej kondygnacji, aż zaczął z krzykiem spadać w dół, 
w stronę parkingu, słysząc i czując porywisty wiatr. Dmuchający w twarz wicher dusił go do 
chwili, kiedy ogromny ból wypełnił jego umysł i ciało. Potem nie czuł już nic.
      Spadając nadział się na maszt flagowy, który przeszył mu plecy i wyszedł przez jamę 
brzuszną. Jego ciało opadało po słupie w dół, aż zatrzymało się w środku jego wysokości. 
Zakrwawione zwisało na wygiętym maszcie; ręce i nogi dyndały w powietrzu, a pozbawione 
życia otwarte oczy patrzyły w zamglony księżyc.
      
      ROZDZIAŁ DWUDZIESTY
      
      
      Tokio
      
      Był świt, kiedy Frank DiPalma i Obata Shuko, kapitan tokijskiej policji, szli obok 
siebie wzdłuż spokojnej alei w Rokubancho, jednej z tuzina małych, spokojnych osad 
ukrytych za hałaśliwymi tokijskimi arteriami komunikacyjnymi. Tak jak i inne stare osiedla 
tej metropolii, Rokubancho utrzymało swój niepowtarzalny charakter; jego uliczki były zbyt 
wąskie dla ruchu samochodowego i całkowicie pozbawione nazw. Działając odstraszająco na 
potencjalnych gości, tym którzy tu mieszkali dawało poczucie bezpiecznej izolacji.
      O tej porze DiPalma i Shuko byli sami wśród wijących sic uliczek, świątyń, 
parterowych domów, sklepów i willi, których okolone murem ogrody ocienione były 
listowiem rosnących tu gęsto drzew. Łopot ptasich skrzydeł sprawił, że DiPalma spojrzał w 
górę na szare niebo. Dzikie gołębie. Nie opodal rozpoczynało się ogrodzenie, odgradzające 
coś w rodzaju zielonej wyspy o powierzchni trzystu akrów, otaczającej pałac cesarza.
      Kiedyś widział fotografie tej tajemniczej doliny wierzbowych alei, sosen, strumyków, 
stawów, dzikich ptaków i wiejskich ścieżek, a wszystko to dla wyłącznej przyjemności 
rodziny cesarskiej. Ale ani on, ani ktokolwiek inny, Japończyk czy człowiek ze świata 
zachodniego, nie był tam dopuszczany. Z tego też powodu, zaledwie niewielka ilość osób 
miała możliwość przebywania w miejscu, do którego Shuko prowadził teraz DiPalmę. Ich 
droga prowadziła do warsztatu mistrza, gdzie mieli być obecni przy kuciu klingi. Był to 
zaszczyt, o którym Frank marzył od lat, ale nie wyobrażał sobie, że kiedykolwiek naprawdę 
będzie mu dany.
      W pracach płatnerza występowały elementy ceremoniału religijnego: dokonywał 
samooczyszczenia, zakładał specjalne szaty, modlił się do bogów przed rozpoczęciem pracy, 
a wreszcie do czasu jej ukończenia odcinał się od świata zewnętrznego.
      Od początków sztuki kucia mieczy w Japonii, każda szkoła starała się utrzymać w 
tajemnicy technikę ich wytwarzania. Istnieje zaledwie kilka pisanych dokumentów na ten 
temat; instrukcje przekazywane były z ojca na syna, przez mistrza uczniowi, a wielu ludzi 
zginęło, próbując wykraść te tajemnice. Poeci, cesarze, szogunowie i wojownicy, wszyscy 
sławili tego, który robił miecze.
      DiPalma był świadomy mistyki miecza panującej wśród Japończyków, obstawał 
jednak przy realizmie. W mieczu nie było żadnej magii. Jedyną magiczną rzeczą, którą 
posiadali płatnerze, była ni mniej, ni więcej, tylko umiejętność kucia doprowadzona do 
perfekcji tysiącami godzin praktyki. Miecz był bronią wykonywaną niezwykle starannie; 
ożywała ona jedynie w rękach wyćwiczonego wojownika. Nie było w tym nic 
ponadnaturalnego. Pełne tajemnic podejście do ken, miecza, wydawało mu się pretensjonalne, 
graniczące z zabobonem. Tolerował tę postawę u Japończyków. U ludzi świata zachodniego 
wydawała mu się ona czymś podejrzanym.
      Odkąd pięć dni temu próbowano go w Hongkongu zabić, czuł się bardzo osłabiony. 
Była to nie tylko słabość fizyczna. Tamto zdarzenie pozostawiło jakiś ślad w jego psychice, 
jego umyśle i nie cieszyło go to wcale. Nocami dygotał i obawiał się zasnąć z obawy, że 
umrze, kiedy tylko zamknie oczy. Stracił na wadze, gdyż miał problemy z trawieniem. Czy 
tylko mu się tak wydawało, czy także u chłopca zaszły jakieś zmiany? Todd wydawał się 
pewniejszy siebie od czasu, gdy wyjechali z Hongkongu.
      DiPalma zawdzięczał przeżycie synowi. Swoje nowe radio z magnetofonem Todd 
podarował taksówkarzowi za przewiezienie ich do zielarza. To chłopiec wlał do gardła 
DiPalmy herbatę, sprawiając, że ten zwymiotował całą zawartość żołądka, co ostatecznie go 
uratowało. Być może teraz Todd przechodził właśnie opóźnioną reakcję na śmierć swoich 
rodziców.
      
      Shuko wymówił nazwę ich obu, Dai-sho. Wielki miecz i mały miecz. Shuko 
oczekiwał, że zobaczy Todda w walce. DiPalma też miał tę nadzieję.
      
      Trucizny, która omal go nie zabiła - jak dotąd - jeszcze w szpitalu nie rozpoznano i 
prawdopodobnie nigdy to nie nastąpi. W Chinach stosowano trucizny wynalezione przed 
tysiącem lat, jednak zawsze ludzie, którzy znali ich składniki milczeli. Pogłoska mówi, że 
Bruce Lee umarł od trucizny tego rodzaju podanej przez gangsterów z Hongkongu, kiedy 
odmówił zrobienia dla nich filmu. Na temat śmierci Lee krążyło tyle różnych pogłosek, ilu 
Chińczyków zamieszkuje w tym mieście. Jedno tylko było pewne: w jego organizmie nie 
wykryto żadnej trucizny.
      W rzeczywistości wydarzenia ostatnich dni bardziej osłabiły DiPalmę psychicznie niż 
fizycznie. Sprawiły, że czuł się przygnębiony, bez energii umysłowej i tego wewnętrznego 
ognia, którym zawdzięczał, że był dobrym gliniarzem. Zamiast tropić Nosakę, zmuszał się do 
wznawiania kontaktów z ludźmi i do zadawania pytań. Zignorował reporterów gazet w 
Hongkongu, którzy dzwonili do niego, aby mu zakomunikować, że Ling Shen nie żyje. Ciało 
przywódcy Triad z ponad pięćdziesięcioma ranami kłutymi od noża znaleziono gdzieś w 
wodach portowych Victoria Harbour.
      Ze swoją siecią telewizyjną DiPalma rozmawiał tylko raz, przyjmując pierwszy 
telefon po przylocie do Tokio i nie podejmując pozostałych. Odebrał wiadomość od swojej 
telewizyjnej grupy śledczej. Zamartwiali się o niego, szczególnie kiedy się dowiedzieli, że 
próbowano go otruć. Tak jak DiPalma im zlecił, zagłębiali się w afery Nosaki i wyciągali na 
wierzch niezłe brudy. Tylko połowicznie cieszyła go rozmowa z nimi. Słuchał uprzejmie, 
potem powiedział, że się odezwie i odłożył słuchawkę. Tylko Roger Tan jakoś nie dzwonił.
      Smakowitą informację dostarczył DiPalmie Shuko. Otóż Sakon Chiba, morderczy 
transwestyta, był bliskim przyjacielem nie tylko Kenpachiego. Był także szpiegiem 
przemysłowym pracującym dla Zenzo Nosaki. Tak więc Chiba, Kenpachi, Nosaka i 
„Przymierze Krwi” byli ze sobą wzajemnie powiązani. DiPalma powinien teraz być 
całkowicie usatysfakcjonowany i natychmiast skoczyć Nosace do gardła. Zamiast tego 
pokonywał kłopoty ze zdrowiem i walczył ze śmiertelnym lękiem, jaki w nim budził każdy 
zachód słońca i konieczność udania się na spoczynek.
      Jan miała przybyć do Tokio następnego dnia. Na nadchodzące cztery czy pięć tygodni 
tutaj przeniesiono kręcenie filmu. Podczas ceremonii pogrzebowych stała przy nim, trzymała 
jego rękę w samochodzie, kiedy nie był w stanie opanować drżenia. Potrzebował jej teraz 
bardzo, ale ona należała do Kenpachiego. Rozpaczliwie chciał się czegoś napić.
      W ciągu tych kilku dni w Japonii, musiał jeszcze poćwiczyć kendo oraz odwiedzić 
przyjaciół, przede wszystkim Shuko.
      DiPalma poznał go wiele lat temu podczas konferencji prawniczej na Hawajach i obaj 
od razu przypadli sobie do gustu. Obaj byli kendoistami i dzielili namiętność do Duka 
Ellingtona. W ogromnej kolekcji Shuko znajdowało się pianino Ellingtona, na którym grał w 
początkach swojej kariery muzyka jazzowego w 1916 roku. Przez długie lata przyjaźń tę 
podtrzymywały listy, telefony oraz wzajemne wizyty. Dla Shuko okazała się ona nieoceniona, 
kiedy jego siostra, Nori, była żoną japońskiego dyrektora firmy importowej, oddelegowanego 
do Nowego Jorku. Mieszkali w New Jersey, podobnie jak Japończycy, którzy przenieśli się 
tutaj, uciekając od przestępczości Nowego Jorku. Jednak zło rozprzestrzenia się łatwo. Nori 
porwano z centrum handlowego nie opodal domu. Przetrzymywano ją dla okupu. Shuko, 
oddany bardzo rodzinie, poprosił DiPalmę o pomoc.
      Spotkali się na lotnisku Kennedy’ego. DiPalma zabrał go do Jersey i służył mu jako 
tłumacz w FBI i lokalnej policji. Na prośbę Shuko i firmy jego szwagra, DiPalma mógł 
działać jako mediator kontaktujący się z porywaczami i przygotowujący doręczenie okupu. 
Nori powróciła do domu, a kidnaperzy zostali złapani dwadzieścia cztery godziny później. 
Ani Shuko, ani jego szwagier nigdy nie zapomnieli tej przysługi. DiPalma otrzymał też list 
dziękczynny od ambasadora Japonii w Waszyngtonie. Tym zdobył bardzo wpływowych 
przyjaciół.
      Tego poranka Shuko zamierzał się odwzajemnić. Idąc uliczkami Rokubancho 
wyglądali razem komicznie - DiPalma wielki, siwowłosy, nieco nadwerężony, ale ciągle 
wyglądający krzepko, z powiekami ciężko opadającymi na oczy i płaską lecz niesamowicie 
pociągającą twarzą, idący długimi krokami; Shuko drobnej postury, z krzywymi nogami, 
kruczoczarnymi włosami i twarzą bez zmarszczek, niemal biegnący truchcikiem, aby 
dotrzymać kroku towarzyszowi.
      DiPalma zatrzymał się. Namyślał się przez chwilę.
      - Doceniam to, co chcesz zrobić, Shuko-san, ale nie jestem pewien czy przyniesie to 
odpowiedni skutek. Co może mi dać przyglądanie się powstawaniu nowej klingi?
      - Nie będziesz się przyglądał. To ty będziesz kuł. Oczyścisz duszę. Usuniesz truciznę 
z umysłu. Staniesz się ponownie bushi.
      Potruchtał do przodu, nie oglądając się, czy DiPalma idzie za nim. Po chwili 
Amerykanin dołączył.
      - Te rzeczy mają może dla innych znaczenie. Mnie to nie dotyczy.
      Shuko rzekł:
      - Duke Ellington mawiał, że problemy dają człowiekowi szansę pokazania się od 
najlepszej strony.
      - Duke Ellington nigdy nie pił herbaty w Hongkongu. A przynajmniej nie tam gdzie 
ja.
      - Są sprawy związane z mieczem, których nie rozumiesz. Masz dużo informacji, ale to 
jeszcze nie jest wiedza.
      - Shuko-san, są także sprawy dotyczące mojego syna, których zupełnie nie rozumiem. 
Uratował mi życie, bo wie o ziołach więcej niż przeciętny zielarz. Gdzie się tego nauczył? Jan 
i on powiedzieli policji, że widzieli, jak Laycock rzucił się przez okno. Gdyby tego nie 
zrobili, powędrowałbym za kratki oskarżony o morderstwo. I tak policja z trudem uwierzyła, 
że ktokolwiek miał siłę, chyba szaleniec, przebicia się przez szybę o grubości połowy cala.
      Shuko spojrzał na niego.
      - Ale on tego dokonał. Przynajmniej na to wygląda.
      - Przy założeniu, że był opętany. Laycock po prostu oszalał. A skoro już mówimy o 
opętaniu, koszmary nocne mojego syna przybierają na sile. Ciągle te same sny. Wydaje mu 
się, że jest Benkaiem albo że Benkai za nim chodzi. Nie potrafimy tego wyjaśnić.
      - Wiesz oczywiście, że Benkai był opanowany przez coś, co my nazywamy duchem 
żywych.
      - Iki-ryo. Tak, wiem o tym. Czyjeś tajone myśli, złe myśli, opuszczają człowieka i 
sprowadzają nieszczęścia. 
      - Nie wierzysz w to?
      - Nie. To wszystko. Nie ma w tym nic logicznego. Zaledwie cząstka miejscowych 
przesądów. - DiPalma nie dawał się przekonać. - W jeszcze jedno nie wierzę - dodał - w 
reinkarnację. Czy możesz mi powiedzieć jak ktoś może być zawsze żywy i nie wiedzieć o 
tym?
      Przeszli obok snopków ryżu owiniętych w jutowe płachty, stojących u wejścia do 
restauracji.
      - Reinkarnacja jest akceptowana przez wielu ludzi - powiedział Shuko. - W Indiach, 
Chinach, Japonii. Także w Afryce. Występuje w filozofii perskiej i greckiej. Kiedyś była 
także elementem chrześcijaństwa, ale ojcowie Kościoła wcześnie ją wyeliminowali.
      - Dlaczego?
      - Zbytnia racjonalność, mój przyjacielu. Reinkarnacja oznaczała, że człowiek był sam 
odpowiedzialny za swój los. To dawało Kościołowi mniej władzy. Aby ją utrzymać, Kościół 
odrzucił karmę i reinkarnację.
      Shuko rzucił mu przenikliwe spojrzenie.
      - Jeśli chodzi o to, dlaczego nie pamiętamy naszych poprzednich wcieleń, niech mi 
będzie wolno powiedzieć, że twoja egzystencja nie zależy od samej pamięci. Nie pamiętasz 
przecież wszystkiego ze swojego dzieciństwa. Czy to znaczy, że nie istniałeś jako dziecko? 
Czy pamiętasz szczegóły życia z okresu wczesnego dzieciństwa? Czy pamiętasz wszystko, co 
robiłeś zeszłego roku?
      DiPalma uśmiechnął się.
      - Trafiłeś w sedno, Shuko-san.
      - To wielkie błogosławieństwo, że wielu rzeczy się nie pamięta, mój przyjacielu. 
Trwała pamięć bardzo by nam przeszkadzała, uczyniłaby z nas udawaczy, byłaby przyczyną 
wielkiej głupoty i krzywdy.
      DiPalma pomyślał o Toddzie, który pamiętając swoje minione wcielenia, tak bardzo 
cierpiał z tego powodu.
      - Jak daleko jeszcze? - zapytał. Zmęczenie zaczynało mu się dawać we znaki.
      - Już niedaleko. Spacer jest elementem przygotowania się. Pozwala ci uspokoić umysł 
i wyciszyć impulsy. Zbyt często rozum opiera się wszelkiemu nadzorowi. Mawiamy, że jest 
równie dziki jak małpa użądlona przez skorpiona.
      - W tej chwili nie panuję nad swoją małpą. Shuko-san, czy mogę cię poprosić o 
przysługę? Kiedy będę u płatnerza, zabierz Todda do swojego dojo i poproś sensei o 
pozwolenie, by mógł poćwiczyć szermierkę. Nie nudziłby się, kiedy nie będziemy razem. 
      - Zrobione, przyjacielu.
      - Dziękuję ci. Jak daleko jeszcze?
      - Właśnie dotarliśmy na miejsce, DiPalma-san. 
      Amerykanin zatrzymał się i rozejrzał dookoła. Znajdowali się na wąskiej uliczce bez 
nazwy. Stały tu skryte za murami domki, także pozbawione numerów. Bez Shuko DiPalma 
byłby zagubiony. Drzwi jednego z nich były uchylone. Nie trzeba było używać staromodnego 
dzwonka mosiężnego wiszącego obok. Oczekiwano go. Przez otwarte wejście DiPalma 
dostrzegł bonsai, karłowate drzewa, sosny z poskręcanymi konarami oraz mały stawek. Z 
drugiej strony muru dolatywał cichy odgłos pogawędki. DiPalma musiał przekroczyć te 
drzwi. Ale ciągle zwlekał.
      Czekał, aż Shuko ponagli go, by wszedł, aż powie mu, że w mieczu jest zaklęta magia, 
że w klindze może odnaleźć swoją duszę. DiPalma odwrócił się. Shuko zniknął.
      DiPalma spojrzał na drzwi. Powoli otworzyły się szerzej, aż mógł zobaczyć cały 
ogród. Słabym krokiem podszedł do przodu i zapukał w nie laską. Dźwięk wydał mu się 
jedynym w tej wąskiej uliczce.
      
      *
      
      Proces wytwarzania klingi składał się z trzech etapów: kucia stali, hartowania i 
ostrzenia. DiPalma miał asystować jedynie przy kuciu, pierwszym i najważniejszym z 
etapów. Pozostałe czynności będą wykonywane w ciągu kilku tygodni przez samego mistrza, 
jego asystentów i zawodowych szlifierzy. Potem przychodził czas na montowanie klingi, a 
więc dodawanie osłony, rękojeści, kołnierza, ornamentów i zdobionej pochwy. Tak 
wykończona broń stawała się wysoce cenionym daito, długim mieczem, którego klinga 
mierzyła dwie stopy.
      We wnętrzu kuźni, małego, dwuizbowego domu w środku ogrodu, DiPalma 
przyglądał się klindze wiszącej na ścianie obok półeczki poświęconej bóstwu. Można z niej 
było wyczytać, która ze szkół kucia mieczy była tu praktykowana, jak również opowiadała 
historię klingi, zapisaną osiemsetletnimi znakami, inkrustowanymi złotem w jej części 
chwytnej.
      
      2 grudnia 1192 roku. Sukesada, w wieku sześćdziesięciu trzech lat, płatnerz prowincji 
Sagami. Wykonana dla Minamoto Yoritome. Wypróbowana przez Termo Nitta. Trzy ciała za 
jednym zamachem.
      
      DiPalma wciągnął głęboki oddech. Nazywanie tej klingi rzadkością oznaczało 
umniejszenie jej wartości. Była niezrównana pod względem wykonania i zajmowała 
nieporównywalne miejsce w historii Japonii. Z takich kling Japonia czerpała swoją siłę 
moralną i tworzyła swą niepowtarzalną przeszłość. DiPalma podszedł bliżej. Odwaga, 
prawość serca i ducha, opanowanie i honor. Wszystko w jednym ostrzu. Cnoty, które 
tworzyły kodeks moralny Bushido. Ważnym jest, aby pamiętać, że potęga tych, którzy nosili 
ten miecz, brała się z pogardy dla śmierci.
      Ród Minamoto, dla którego klinga została wykonana, wydał pierwszego szoguna 
Japonii, a także znaczących wojowników, którzy rządzili cesarstwem i cesarzem przez ponad 
siedemset lat. Tenno należał do grupy zawodowej wypróbowującej ostrość mieczy przez 
przecinanie metalu, drzewa, snopków słomianych i ludzkiego ciała. Zapiski dotyczące każdej 
próby były pieczołowicie przechowywane. Zawierały nazwiska świadków, datę, nazwisko 
wypróbowującego oraz informację, ile ciał zostało przeciętych jednym uderzeniem. Klingę na 
ścianie wypróbowano podczas egzekucji trzech przestępców.
      Osowiały DiPalma nie zapytał nawet o nazwisko płatnerza, z którym miał się spotkać. 
Po co zadawać sobie tyle trudu, z którego nic nie miało wyniknąć. Zgodził się na tę wizytę 
jedynie dlatego, by nie obrazić Shuko. Zaszczyt, który przypadł w udziale Amerykaninowi 
nie został przez niego doceniony do momentu, gdy w kuźni stanął twarzą w twarz z mistrzem. 
Dopiero wtedy laska wyśliznęła mu się z ręki, a cała postawa uległa zmianie. Był 
najwyraźniej wstrząśnięty. Stał w obliczu żywej nieśmiertelności.
      Wytwórcy mieczy cieszyli się w Japonii najwyższym statusem wśród wszystkich 
rzemieślników. W całym kraju była zaledwie garstka ludzi posiadających tę umiejętność. 
Sztukę, która była częścią historii Japonii. Wszystkim przewodził legendarny Tendrai, o 
którego klingach mówiło się, że dorównują ostrzom jego dwunastowiecznego przodka, 
wielkiego Sukesady. Tendrai nie pokazywał się nigdzie, odrzucając wszelkie prośby o 
udzielenie wywiadu, możliwość sfotografowania go lub asystowanie przy pracy. Dziesięć lat 
temu, kiedy cesarz ogłosił go żywym skarbem, zaszczyt, który przypadał w udziale 
nielicznym, Tendrai zgodził się przybyć do pałacu cesarskiego. Tego dnia jednak fotograf 
pałacowy otrzymywał polecenia od niego, a nie od cesarza. Jedna fotografia, nie więcej. 
DiPalma rozpoznał Tendraiego z tej niezwykle rzadkiej fotografii znanej mu ze zbiorów 
Shuko.
      Ostatnimi laty zdrowie i stan psychiczny Tendraiego były przedmiotem wielu 
pogłosek. Mówiono, że oślepł, umierał na raka, był ofiarą poważnego pożaru, który okaleczył 
mu palce jednej ręki, uniemożliwiając wykucie choćby jednej klingi. Mówiło się, że podeszły 
wiek oraz utrata zręczności doprowadziły go do samobójstwa. Można było również usłyszeć, 
że obie jego ręce zostały rzekomo obcięte przez jakiegoś bogacza, który wściekł się, kiedy 
Tendrai odmówił wykucia mu miecza.
      Teraz DiPalma stał przed człowiekiem, który był żywym łącznikiem pomiędzy 
dawnym Nipponem i współczesną Japonią, przypomnieniem giri, wiecznego obowiązku, 
samodyscypliny, wszystkiego co warte było zachowania ze starej Japonii. DiPalma poczuł 
zawrót głowy, uświadamiając sobie, że stoi wobec tak szczególnej osobowości.
      Tendrai wyglądał imponująco. Postawny, mimo iż niewiele brakowało mu do 
osiemdziesiątki, siwowłosy, z dostojnym podbródkiem, wielkimi zdeformowanymi od pracy 
rękami oraz wyglądem człowieka, którego autorytetowi rzadko można się było oprzeć. Rzucił 
długie, ciężkie spojrzenie na DiPalmę, sprawdzając go oczami, które zdawały się przewiercać 
na wylot. Byłemu policjantowi często zdarzało się staczać walkę na spojrzenia z ludźmi 
marginesu i zwykle ją wygrywał. Tero sytuacja była inna.
      Do niego należało oddać pierwszy ukłon. Tak też uczynił, zginając się wpół.
      - Sensai. - Nie odważył się powiedzieć nic więcej.
      Twarz Tendraiego pozostała nieprzenikniona, jak gdyby nic nie zostało powiedziane. 
Potem spojrzał na sakite, swoich dwóch pomocników i wyszedł z kuźni. On i DiPalma mieli 
ze sobą rozmawiać jedynie raz. Instrukcje pochodziły od sakite i musiały być natychmiast 
wykonywane, bez zadawania pytań. W kuźni panowała atmosfera ścisłego rytuału religijnego 
i wkrótce DiPalma zrozumiał, że rozmowa nie była ani mile widziana, ani potrzebna. Był w 
miejscu, gdzie liczyło się jedynie myślenie i działanie.
      Rozpoczęli natychmiast.
      DiPalma udał się za sakite do głównego domu, dwukondygnacyjnej, drewnianej 
budowli w pobliżu kuźni. Tu, w wielkim pokoju wyłożonym matami, czterej mężczyźni 
rozebrali się do naga, po czym dokonali oczyszczenia, polewając swoje ciała zimną wodą. 
Następnie założyli pomarańczowe szaty, czarne stożkowe kapelusze podwiązywane pod 
brodą oraz tabi, białe skarpetki z oddzielonym dużym palcem i sandały. Wszystko to 
wykonywane było w ciszy, łącznie z przejściem z domu do kuźni.
      Wewnątrz kuźni Tendrai poprowadził ich do pomieszczenia z półeczką, na której stała 
kolekcja świętych figurek, wazy, szkatułka z drewna tekowego, świeże kwiaty i amulety. 
Wszystko to było poświęcone bogowi kuźni Tendraiego.
      Przed półeczką trójka Japończyków pokłoniła się w pas i pozostała w tej pozycji. 
DiPalma zawahał się przez moment i pokłonił tak, że czuł się po trochu hipokrytą, jednak nie 
bardzo wiedział, co innego mógłby zrobić. To nie był czas na wyznanie, że wierzy w jeden 
świat, jedno życie i nic poza tym.
      Tendrai powstał, wciągnął powietrze i powoli je wypuścił. Nadeszła pora pracy.
      Jej przedmiotem było połączenie wielu cienkich pasków stali w jedną całość. DiPalma 
obserwował jak kawałek stali wielkości melona ogrzewano w otwartym piecu, po czym 
wyciągano go w celu spłaszczenia. Tendrai dzierżył w dłoniach wielki młot z grubą, 
drewnianą głowicą i uderzał nim w rozgrzany do czerwoności metal. Kilka minut później 
zastąpił go jeden z pomocników. DiPalma kuł ostatni. Młot okazał się cięższy niż na to 
wyglądał. Po trzech uderzeniach ramiona go zabolały i wiedział, że na rękach będzie miał 
pęcherze.
      Zmienił go jeden z asystentów, dając mu znak klepnięciem w ramię. Stal była już 
dostatecznie płaska. Tendrai ujął ją przy użyciu szczypiec i wrzucił do wiaderka z zimną 
wodą. DiPalma rozmasowywał obolały biceps, kiedy poczuł ostry ból w żebrach. Jeden z 
sakite uderzył go łokciem i patrzył na niego z wściekłością. DiPalma przypomniał sobie takie 
spojrzenie z pierwszych dni ćwiczenia kendo. Instruktorzy rzucali mu je wówczas, kiedy zbyt 
mocno ranił. Reakcja na ból na oczach przeciwnika mogła sprawić jedynie, że ten atakował 
jeszcze gwałtowniej. DiPalma opuścił ręce.
      Wtedy pomocnik spojrzał na Tendraiego, który skinął głową. Pomocnik wskazał 
wzrokiem młot. Nie będzie odpoczynku; teraz DiPalma zacznie pierwszy. W milczeniu uniósł 
młot.
      Kuł hartowaną stal, uderzając ze wszystkich sił. Ignorował obserwujących go 
Japończyków. Stal i młot stały się całym jego światem. Wyzbył się nerwowości jaką 
odczuwał w obecności Tendraiego. Co więcej, zaczął go cieszyć blask i gorąco dochodzące z 
paleniska.
      Stop!
      Komenda padła z ust jednego z pomocników. DiPalma był tak pochłonięty kuciem, że 
nie zauważył jak stal rozpadła się na kawałki. Teraz poczuł się wyczerpany, płuca paliły i nie 
mógł zapanować nad żołądkiem, który co chwila podchodził mu do gardła. Ktoś wyrwał mu 
młot z zakrwawionych rąk. Przełamał stal, sam tego dokonał. Spojrzał na Tendraiego - twarz 
mistrza pozostawała kamienna, ale oczy nie były już takie twarde. Czy może DiPalmie tylko 
się tak wydawało?
      Obserwował, jak jeden z sakite umieścił kawałki stali na metalowej łopatce, którą 
Tendrai przeniósł do paleniska. Twarz płatnerza odbijała czerwień płomieni, jednak oczy bez 
mrugnięcia spoglądały w ogień, jak gdyby mistrz coś dostrzegł. Po chwili podszedł do niego 
pomocnik, a Tendrai w milczeniu podał mu łopatkę. DiPalma zauważył, że Japończycy 
porozumiewali się bez słów i nie wykonywali żadnych zbędnych ruchów. Kiedy przyszła 
kolej na drugiego pomocnika, ten w podobny sposób przejął łopatkę, a po jakimś czasie po 
prostu spojrzał na DiPalmę. Amerykanin czuł, że powinien robić to samo co reszta i pilnie 
obserwował, co się działo. Teraz podszedł do przodu, stanął w rozkroku i wziął łopatkę do 
rąk.
      Z początku doskwierał mu żar ognia. Twarz parzyła niemiłosiernie, a rozgrzana 
łopatka zwiększała ból krwawiących dłoni. Nie zamierzał jednak rezygnować. Ważne było, 
aby zrobić wszystko, czego od niego oczekiwano, aby dotrwać do końca. W całym swoim 
życiu szedł zawsze uparcie do przodu. Nawet jeśli trucizna pozostawiła w nim jakiś ślad, nie 
miał zamiaru dać się zawstydzić w obecności Tendraiego.
      Działanie ognia stawało się wręcz hipnotyczne. DiPalma przestał myśleć o gorącu i 
swoich rękach. Teraz problemem stała się obrona przed zaśnięciem. Aby zachować trzeźwość 
umysłu przypominał sobie nazwiska dawnych wielkich płatnerzy: Enshin, Chikamura, 
Arikuni, Iesure, Jumyo, Hyedeyoshi, Gisuke, Kanehira, Kanetomo. Muramasa, cesarz 
Gotoba. A także Daruma i Naotane.
      Ktoś poklepał go po ramieniu. Przeniósł spojrzenie na pomocnika, wskazującego mu 
najpierw łopatkę, a potem młot. Czas na kucie.
      DiPalma przeniósł łopatkę na kowadło stojące na glinianej podłodze. Żaden z 
pomocników nie wykonał ruchu, więc domyślił się, że będzie pracować dalej. Tendrai stanął 
po jednej stronie kowadła i dał znak DiPalmie, aby ten przykucnął po przeciwnej i trzymał 
łopatkę na kowadle. Obaj mężczyźni dostali masywne okulary, mające chronić oczy przed 
pryskającymi iskrami: rozgrzana do białości stal była najbardziej niebezpieczna. O okularach 
z trudem tylko można by powiedzieć, że były przejrzyste; oglądany przez nie świat zdawał się 
pozostawać za jakąś zawiesiną.
      Uderzenie Tendraiego w stal wstrząsnęło ramionami DiPalmy, zmuszając go do 
napięcia mięśni i silniejszego uchwycenia łopatki. Pryskające iskry uderzały go w twarz, 
dłonie i ramiona. Poprzez grube okulary widział jak przelatywały, Podobne do miniaturowych 
komet. To był przepiękny chaos, przez chwilę zastanawiał się czy powstawanie wszechświata 
wyglądało podobnie.
      Jeden z pomocników zabrał od niego łopatkę i wtedy drugi uderzył w stal. Potem 
znowu przyszła kolej na DiPalmę i około południa kawałek stali, podgrzewany i kuty raz za 
razem stał się jednolitym kształtem długości sześciu cali, szerokości dwóch i grubości nieco 
ponad pół cala. Wtedy praca ustała, rozpoczął się posiłek złożony z zimnych warzyw, klusek i 
gorącej herbaty przyniesionej przez służących. DiPalma jadł wraz z Japończykami w kuźni. 
Wszyscy milczeli. Tendrai skończył pierwszy i wstał. Sakite bez słowa odstawili jedzenie. To 
samo zrobił DiPalma, który po raz pierwszy od czasu gdy próbowano go otruć miał wielki 
apetyt. Z powrotem do pracy.
      Płaska sztaba stali została ponownie rozgrzana, przecięta w środku, złożona jeszcze 
raz i znowu przekuta w prostokąt. Równocześnie w ten sposób przygotowywano drugą 
odkuwkę stali. Wygrzano ją, przepołowiono i przekuto w mały, płaski prostokąt. Późnym 
popołudniem oba stalowe prostokąty zostały znowu podgrzane i połączone razem, potem 
znowu przecięte na pół, złożone i kute. DiPalma wypocił z siebie całe wiadra potu; jego 
roboczy ubiór i lekka bielizna były mokre, a plamy od krwi pokaleczonych rąk widoczne na 
obu jego bokach.
      Kiedy ostatnio tak dobrze udało mu się wykorzystać czas? Kiedy był tak do głębi 
usatysfakcjonowany? Wysiłek był dla niego wszystkim; ale żadna walka nie dała mu dotąd 
takiego zadowolenia. Wydawało mu się, że Hongkong nigdy nie istniał. Mógł teraz robić 
cokolwiek.
      Widok metalu przybierającego kształt pręta był dla DiPalmy takim samym bodźcem 
jak niegdyś decyzja o wstąpieniu do Akademii Policyjnej. Tendrai pracował teraz przy 
pomocy metalowego młotka, którym uderzał nieco słabiej, nadając prętowi właściwy kształt. 
Po chwili przerwał kucie i podał młot DiPalmie. Kiedy płatnerz wyprostował się i odszedł na 
bok, DiPalma przykucnął nad klingą i zawahał się. Poczuł gorąco nie mające nic wspólnego z 
rozżarzonym piecem. Czuł się ożywiony, a przy tym spokojny, pewny siebie, a jednak 
pokorny. Zastanawiał się, ile prawdy było w powiedzeniu, iż w Japonii człowiek nie 
potrzebuje modlitwy, gdyż sama ziemia jest tam boska.
      DiPalma kuł metalowy pręt. Był w stanie zbliżonym do transu. Klinga stała się dla 
niego życiem, a młot w zakrwawionych rękach był przedłużeniem jego ciała. Doświadczył 
prawd, których nie uda się wyrazić słowami, których nie można było przeżyć w żadnym 
innym miejscu, tylko w kuźni. Patrzeć sercem. Czuć pełnię życia. Wierzyć w to, co się czuje.
      DiPalma uderzał młotem w klingę aż poczuł, że ktoś nim potrząsał. Wtedy otworzył 
oczy. Zapadł już zmrok. Drzwi do kuźni stały otworem. Leżał na podłodze w izbie, gdzie 
wisiała półeczka poświęcona bóstwu. Jeden z sakite przyszedł go obudzić. Zaszokowany 
DiPalma gwałtownie usiadł. Co się, do diabla, stało? Zerwał się i pospieszył do 
pomieszczenia, w którym piec ciągle się jarzył, a Tendrai siedząc na kowadle wypracowywał 
dokładnie kształt klingi. Używał do tego celu sen, archaicznej formy wiórkarki, którą 
ujmował obiema rękami. Od czasu do czasu przerywał tę pracę, aby posłużyć się pilnikiem, 
potem znowu powracał do wiórkarki.
      DiPalma przetarł oczy. Jak mógł być tak głupi, aby zasnąć? Czy ciągle jeszcze był tak 
słaby po zatruciu? O wiele więcej znaczyło jednak to, co Tendrai sobie o nim pomyślał. 
DiPalma zapragnął uciec i ukryć się. Fizycznie czuł się teraz jak za dawnych czasów. Z wolna 
i zakłopotanie zaczęło ustępować. Czuł się coraz to pewniej. Silniej. Silniej na ciele i duszy. 
Może wyjaśniłby Tendraiemu, co zdarzyło się w Hongkongu.
      DiPalma wszedł do izby w chwili, gdy Tendrai zanurzył rękę w garnku z gliną, aby 
posmarować nią klingę. Mistrz spojrzał na niego i przerwał pracę. Teraz się zacznie, pomyślał 
DiPalma. Tendrai skinął, aby podszedł bliżej, wskazał na klingę i powstał. Co u diabła? 
Chyba go nie wykopnie? Nagle domyślił się wszystkiego.
      Wiedzieli, że był chory. Sen był tak samo częścią kuracji jak pomoc przy kuciu klingi.
      Sen. Nie martwił się śmiercią. Zamknął oczy, nie myślał o truciźnie, Ling Shenie, ani 
o szpitalu. Utrzymanie spokoju było dla DiPalmy nie lada wysiłkiem. Przykucnął przed 
toporną klingą, zanurzył rękę w ciemnej, rzadkiej masie, specjalnej mieszaninie 
przygotowanej przez Tendraiego i rozsmarował ją po klindze. Glina miała wyschnąć, po 
czym Tendrai zdrapie ją, uzyskując wreszcie pożądany rezultat hartowania. Następnie klinga 
zostanie jeszcze raz rozgrzana i skoryguje się jej krzywiznę. Polerowanie będzie ostatnim 
etapem wytwarzania.
      Przed DiPalmą stanął jeden z pomocników i pokłonił się. W geście tym był jakiś 
akcent końcowy. DiPalma poderwał się natychmiast. Zapomniał o zmęczeniu. Jego strach 
przed śmiercią minął. Zapragnął pozostać w kuźni do czasu ukończenia klingi i jej 
zamontowania, do zakończenia wszystkich prac. Nie chciał wychodzić. Jego rola w procesie 
wytwarzania daito była jednak skończona.
      Z żalem odkłonił się pomocnikom. Przeszedł obok nich przez kuźnię i wyszedł w noc, 
w której czekał na niego Tendrai.
      - To, co cię dotknęło kiedy leżałeś umierający, zostało wypędzone - rzekł.
      DiPalma pomyślał o tym, co Jan powiedziała mu podczas pogrzebu Kathariny. 
Poczułam lodowaty chłód. I wstrętny fetor. I nawet jeśli nie wiem, co to było, przysięgłabym, 
ze coś niewidzialnego wyrzuciło Laycocka przez okno, przez płytę szklaną tak grubą, że 
przecież nie mogła są zbić.
      DiPalma pokłonił się. W jaki sposób ktoś mógł sam przelecieć przez takie okno?
      - Domo arigato gozaimashita, Sensei - powiedział do Tendraiego.
      Tendrai odrzekł:
      - Teraz mieszka w tym, w którym mieszkał kiedyś – skinął nieznacznie, odwrócił się i 
wszedł do kuźni.
      Służący poprowadził DiPalmę do łazienki. Po kąpieli Frank powrócił do izby i zastał 
tam swoje rzeczy. Zimna woda czekała na niego w tych samych drewnianych cebrzykach 
których używał do oczyszczenia się wiele godzin temu. Polał wodą swoje obolałe ciało i 
osuszył je, ubierając się myślał cały czas o słowach Tendraiego.
      Służący odprowadzał go przez ogród. DiPalma zatrzymał się, aby spojrzeć na kuźnię i 
posłuchać uderzeń młota na kutym metalu.
      Za ogrodzeniem z mroku wyłonił się Shuko i złożył DiPalmie ukłon, który ten 
odwzajemnił, po czym obaj uśmiechnęli się do siebie. Amerykanin spojrzał do tyłu, na dym 
unoszący się nad kuźnią. W milczeniu dwaj mężczyźni ruszyli wąską uliczką w drogę 
powrotną.
      

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY
      
      
      Jan Golden stała na wale obronnym zamku Ikuba i spoglądała na wyłożony kocimi 
łbami dziedziniec i samochody przywożące gości na przyjęcie. Uwagę jej zwrócił cadillac 
Eldorado. Przed zatrzymaniem się kierowca nacisnął na sygnał, który odegrał kilka taktów 
melodii „The Yellow Rost of Texas”. Jan dopiła swoje Campari z wodą sodową. Bywały 
chwile, kiedy japoński kompleks Zachodu zwany gaijin com-purekksu, czyli przekonanie, że 
wszystko, co zachodnie jest lepsze, stawał się nie do zniesienia.
      Widziała, jak dwie japońskie pary wyszły z Eldorado. Dokładnie takie, jakie Kon 
musiał mieć na liście swoich gości. Mężczyźni byli yakuza, jakby prosto z obsady filmów 
wytwórni Warner Brothers, w typowych garniturach w prążki, kamaszach, ciemnych 
koszulach, białych krawatach i kapeluszach filcowych z zagiętą w dół połową ronda. To był 
ich codzienny strój; codzienną sprawą było też nieustannie podkreślane uwielbienie dla 
gangsterów kina amerykańskiego. Towarzyszyły im szczupłe, piękne kobiety w stylu 
neopunk: szpiczaste fryzury pokryte pasmami różowej i zielonej farby, skórzane kurteczki, 
obcasy jak sztylety i jeansy z salonu projektanta. Prosto z „LA”, pomyślała Jan albo z „Mudd 
Club” na Manhattanie.
      Była tu sama, szczęśliwa, że oddaliła się od zamku zatłoczonego przyjaciółmi, 
znajomymi i wielbicielami Kenpachiego. Pierwotnie miało to być party jedynie dla obsady i 
ekipy filmowej. Zwykły obiad połączony ze zwiedzaniem zamku dla tych, którzy nigdy nie 
byli w środku. Typowe impulsywne działanie Kenpachiego; Japończycy rzadko zapraszają 
gości z zagranicy do swoich domów. Zawsze obawiają się że ich domy mogą okazać się zbyt 
skromne, a japońskie zwyczaje - dziwaczne.
      Potem Kon zmienił zdanie, a zwykły obiad przekształcił się w party poświęcone 
planowanej prezentacji jego filmów w Lincoln Center. Cały Kenpachi. Impulsywny, 
egocentryczny, niemożliwy do rozszyfrowania. Jak widać, lista gości poszerzyła się o 
japońską i zagraniczną prasę, członków japońskiego świata filmowego, japońskie i 
zagraniczne modelki, zapaśników sumo, koszykarzy, pedałów, yakuza, aktorów Kabuki oraz 
kilku silnych, młodych mężczyzn o nieustępliwych oczach i krótko przystrzyżonych włosach. 
Jan powiedziano, że to członkowie klubu kendo.
      Ta ostatnia grupa trzymała się razem, sprawiając wrażenie, że jej członkowie 
świadomi są swojej przewagi nad resztą. Nie uśmiechali się i z rzadka zamieniali kilka słów. 
Jan określiła ich jako wynajętych terrorystów; widziała, jak jeden z nich, bez widocznego 
powodu, popchnął kelnera, aż ten upadł na podłogę i potem jeszcze kopnął go w bok, zanim 
zdołano mu w tym przeszkodzić. Reakcją Kona było zbesztanie kelnera. Właśnie wtedy 
rozzłoszczona Jan oddaliła się od towarzystwa. Na ten wieczór miała już dość ordynarnego 
postępowania Kona.
      Ramiona owinęła szalem, odstawiła pustą szklankę i spacerowała wzdłuż murów. 
Czuła się jak mucha na ścianie; widziała dziedziniec zamkowy i przybywających gości, ale 
nikt jakoś nie patrzył w jej kierunku. Kilka osób przechadzało się po terenach 
przyzamkowych, ale większość znajdowała się wewnątrz, w komnatach wyłożonych matami, 
z oryginalnie pozłacanymi sufitami, zdobionymi kasetonami przedstawiającymi wodospady i 
widoki brzegów morskich. 
      Była pod wrażeniem troskliwości z jaką Kon dba o zamek. Ogromne korytarze były 
doskonale utrzymane, a pokoje oddzielone rozsuwanymi drzwiami, zostały odnowione i teraz 
błyszczały od lakieru i złota jak za czasów pana Saburo. Pozłacane naczynia z brązu, rzeźby z 
okresu Edo i kolorowe malowidła dopełniały stylu daimyo, który Kenpachi chciał za wszelką 
cenę utrzymać. Czy rzeczywiście, tak jak mówiono kariera Kona dobiegała końca? Jeśli tak, 
działo się to w niezłym stylu.
      Bywały jednak chwile, kiedy jego pomysły stawały się trudne do przyjęcia. 
Dzisiejszego wieczoru, na przykład, Kon zdecydował się zaprezentować swoje umiejętności 
aktorskie onnagata i występować na przyjęciu przebrany za kobietę. Jan myślała najpierw, że 
to żart, ale potem zobaczyła, że nakłada makijaż i przymierza się do tej roli. Zafascynowana 
obserwowała jak siedział przed lustrem i nanosił na brwi rozmiękczony wosk, a potem 
pokrywał białym pigmentem twarz i szyję.
      Miękkim pędzelkiem nałożył na powieki niebieski cień, przypudrował twarz i 
pociągnął brwi grubą, ciemną kreską. Teraz czerwoną szminką pomalował małe usta i 
odchylił się do tyłu, aby podziwiać swoją urodę. Był rzeczywiście piękny. Jan zastanawiała 
się, jak odczuwałaby zbliżenie z nim właśnie teraz i zamknęła oczy. Czy działo się z nią coś 
niedobrego? Japonia naprawdę mogła zawrócić w głowie.
      Otworzyła oczy i zobaczyła jak służący pomagał założyć Konowi olśniewająco piękne 
kimono. Wykonano je z czerwonego, czarnego, błękitnego i białego jedwabiu, na który 
naszyto sylwetki ptaków, kwiatów i jelenia. W talii szata przepasana była szeroką, złotą 
szarfą, a na wysokości piersi zdobiła ją mała laleczka. Jan nie mogła oderwać oczu od 
kimona; czuła, że jakiekolwiek słowo rozwieje czar tej chwili. Ciągle jednak nie pogodziła się 
z myślą, że Kenpachi mógł w takim przebraniu wystąpić przed swoimi gośćmi. 

      Czyż nie oglądała jego świata przez pryzmat własnych przyzwyczajeń? Złościło ją, 
kiedy mężczyźni robili coś takiego. Ale czy miała prawo osądzać Kenpachiego według 
swoich norm?
      Peruka była ostatnim elementem stroju. Ciężka i starannie zrobiona, przykrywała mu 
czoło i sięgała aż do ramion. Była ozdobiona diademem z błękitnych szafirów i równie 
błękitnych jedwabnych kwiatów. Z diademem na głowie Kenpachi pokrył jeszcze białym 
pigmentem przedramiona, wyjął z szuflady wachlarz i rozłożył go. Wstał, powachlował się i 
spojrzał na oszołomioną Jan. Poruszał się jak kobieta, nie jak mężczyzna: kolana złączone 
razem, stopy lekko zwrócone do środka. Kołysząc ciałem, wykonywał delikatne ruchy głową 
z boku na bok, łokcie trzymał tuż przy biodrach. Efekt był wstrząsający. Kon Kenpachi 
zniknął. Zastąpiła go kobieta o tak silnych cechach żeńskich, że Jan znająca prawdę powoli 
przestawała wierzyć własnym oczom. Poczuła się nieswojo.
      Możliwości Kona w sprawach płci nigdy nie przestawały jej zaskakiwać. „Fizycznie 
jest to możliwe”, powiedział do niej kiedyś, „nie ma w tym nic nienaturalnego”. W końcu 
okazało się, że nie była w stanie tego wszystkiego znieść. Przebranie, flirty Kona z kilkoma 
mężczyznami podczas przyjęcia oraz brutalna postawa w stosunku do służącego, skopanego 
przez jego przyjaciół - tego było już za wiele.
      Wzięła więc drinka i wyszła na zewnątrz popatrzeć na gwiazdy i pomyślała o 
DiPalmie. Na myśl o Franku przebranym w sukienkę uśmiechnęła się sama do siebie. I mogła 
być pewna, że przy swoim twardym usposobieniu Frank nigdy nie posunąłby się do 
powalenia starego człowieka na podłogę i traktowania go jak piłki.
      Większość mężczyzn z najbliższego otoczenia Kenpachiego sprawiała na Jan 
wrażenie rozdrażnionych, z trudem powstrzymujących się od przemocy. Na przykład taki 
Wakaba. Nie było go na pokładzie samolotu, którym lecieli z Hongkongu. „Przekazuje ode 
mnie wiadomość”, powiedział Kon w sposób zamykający ten temat. Jan nie była nim 
zainteresowana tak mocno, aby dalej wypytywać. Jeśliby już nigdy w życiu nie miała 
zobaczyć Wakaby, byłaby szczęśliwa.
      Przypomniała sobie scenę w świątyni pomiędzy Wakabą i Frankiem. „Nie zawracaj 
głowy mojemu synowi”. Dlaczego Wakaba nienawidził chłopca? Wzdrygnęła się na myśl co 
mogłoby przydarzyć się Toddowi, gdyby Wakaba dopadł go samego.
      Wiele zawdzięczała chłopcu. Uratował życie Frankowi, najpierw zmuszając go, aby 
wypił herbatę z ziół, a potem wchodząc do sali szpitalnej w odpowiednim momencie, żeby 
uniemożliwić Laycockowi ponowne podanie trucizny. Ciągle na nowo zadawała sobie 
pytanie, co naprawdę zdarzyło się w tym pokoju i nie udawało jej się znaleźć rozsądnej 
odpowiedzi. Pamiętała tylko niewiarygodny chłód i straszliwy fetor. I nigdy nie zapomni, jak 
Laycock rzucił się przez okno. Tafia szkła była tak gruba, że policjantom nie udało się jej 
rozbić przy użyciu młotka.
      Czy rzeczywiście Todd uratował ojca po raz drugi, czy też zaszło coś, czego nie 
można opisać słowami? W rzeczywistości nie ma to znaczenia, pomyślała Jan. Przecież Frank 
żyje. Wystarczy, by czuć się szczęśliwą.
      Z wałów obronnych spoglądała w dół na ogrody Kenpachiego, jego basen pływacki, 
domki dla gości i prywatny teatr. Żona i dzieci Kenpachiego rzadko tu bywały i nigdy bez 
zaproszenia. Rozmawiał na ich temat swobodnie, chwaląc się szkolnymi sukcesami dzieci i 
uznając żonę za dobrą matkę.
      - Zrozum - rzekł do Jan - miałem do wyboru: być wierny innym albo sobie samemu.
      Jan już chciała zapytać, czy było dla niego ważne, że kogoś skrzywdził takim 
wyborem, kiedy przypomniała sobie, że ona sama postępowała w ten sposób przez całe życie. 
Szokiem było dla niej odkrycie jak wiele wspólnego miała z Kenpachim.
      W pobliżu schodów prowadzących w dół na dziedziniec, zatrzymała się aby przypalić 
papierosa i spojrzała znowu na zamek. Kon wyszedł na dziedziniec. Stale wyglądał jak piękna 
kobieta poruszając się tak, jakby był nią całe życie. Widziała jak witał nowo przybyłych 
przyjaciół, dla których kobiece przebranie reżysera nie zdawało się być niczym 
nadzwyczajnym; po chwili Kenpachi ruszył przez dziedziniec w kierunku Jan. Rzuciła 
papierosa, weszła na drewniany pomost i zagłębiła się w ciemność. Nie chciała, aby ją 
widział.
      Widziała jak zatrzymał się przed salą szermierczą tuż pod nią i rozejrzał na boki, 
zanim wszedł do środka. Odetchnęła. A więc nie dostrzegł jej. Wewnątrz dojo zapłonęły 
papierowe latarnie, rzucając łagodny, pomarańczowy blask na okno wychodzące w jej 
kierunku. Zauważyła, że w środku był jeszcze ktoś.
      Todd.
      Jan ruszyła do przodu. Co on tu robił? I dlaczego ukrywał się przed ludźmi? Kenpachi 
i Todd stali naprzeciw siebie. Kon ciągle coś mówił, ale Jan nie słyszała ani słowa. Widziała 
tylko, że Todd skinął na znak zgody.
      Przez zwodzony most przejechała taksówka, wśliznęła się na dziedziniec, oświetlając 
reflektorami któregoś z gości. Jan zignorowała ją. Jej myśli zaprzątał Kon i Todd. Dlaczego 
chłopiec przebywał w zamku Ikuba bez Franka? Czy Kon sprowadził chłopca samego? Z 
jakiego powodu? Rozgniewany Frank mógłby z łatwością posłać Kona Kenpachiego do 
szpitala, a wtedy film Jan z pewnością powędruje prosto na śmietnik. Dlaczego Kon nie 
trzymał się z dala od chłopca?
      Taksówka zawróciła i zatrzymała się nie wyłączając silnika ani świateł. Z tylnego 
siedzenia wyszedł mężczyzna i zatrzasnął drzwi tak głośno, że dźwięk ten dotarł aż na wały i 
przyciągnął uwagę Jan. Spojrzała w tamtą stronę i sposępniała. Wakaba.
      Wystawił walizkę na kocie łby, zapłacił kierowcy i odwrócił się spoglądając w 
kierunku, gdzie stała Jan ukryta w ciemności. Przylgnęła mocniej do kamiennego muru i 
ciaśniej owinęła się szalem. Żeby tylko jej nie zobaczył.
      Lewa ręka Wakaby była zabandażowana, a na czole widniał biały opatrunek. Czy 
bandaże miały coś wspólnego z wiadomością przekazywaną w Hongkongu? No i co z 
Toddem? Co będzie, jeśli Wakaba go zobaczy? Jan pamiętała z jaką wściekłością Wakaba 
spoglądał na chłopca w Hongkongu. Co się stanie, kiedy dzisiejszego wieczoru natknie się na 
samotnego Todda gdzieś na terenach przyzamkowych? Chłopiec byłby bezpieczniejszy z dala 
od zamku Ikuba.
      Widziała jak twardzi ludzie Kenpachiego prowadzeni przez mężczyznę, który kopnął 
kelnera wyszli na dziedziniec i hałaśliwie witali się z Wakabą. Wokół rozbrzmiewały 
śmiechy, kiedy Wakaba i osiłki ściskali sobie dłonie i poklepywali po ramionach. Czuła jak 
cierpnie jej skóra; byli straszni.
      Nagle światło w dojo zgasło. Todd był jeszcze dzieckiem; nie powinien przebywać 
razem z dorosłym mężczyzną, który wydawał przyjęcia przebrany za kobietę. Być może 
nadszedł czas aby wtargnęła do dojo i przeszkodziła w czymkolwiek, co się tam działo. Kon 
nie będzie zadowolony, ale do diabła z nim. Miała dług wobec Todda. I wobec Franka.
      Zdążyła postawić nogę na najwyższym stopniu schodów prowadzących na 
dziedziniec, kiedy drzwi od dojo otworzyły się. Zamarła. Kon wyszedł sam. Wakaba powitał 
go, zamachał obandażowaną pięścią w powietrzu i uśmiechnął się. Kon ciągle w stroju 
kobiecym, wdzięczył się do swojego goryla, który pokłonił mu się w pas, a jego kompani 
patrzyli na to z milczącym szacunkiem. Jan miała wrażenie jakby była świadkiem jakiegoś 
tajnego rytuału.
      Teraz Kon i Wakaba rozmawiali cicho po japońsku. Głównie mówił Wakaba, zdając 
pewnie relację ze swego posłannictwa. Kon sięgnął do owiniętego czoła Wakaby i zadał 
jakieś pytanie. Wakaba zacisnął zabandażowaną pięść i widać było, że odpowiada z 
gniewnym naciskiem, a twardogłowi słuchali i przytakiwali. Jan zaczęła podejrzewać, że 
wiadomość przekazana przez Wakabę mogła komuś nie wyjść na zdrowie.
      
      Z bramy zamkowej wyłoniło się dwóch fotografów, a za nimi podążała Japonka o 
męskiej urodzie ubrana w smoking i filcowy kapelusz. Kobieta zawołała do Kenpachiego, a 
ten uniósł wachlarz na znak, że słyszy. Spojrzał znowu na Wakabę, dotknął jego ramienia 
wachlarzem i ruszył w kierunku zamku kołysząc się, ściskając kolana i stawiając stopy do 
środka. Jeden z fotografów rozejrzał się dookoła, powiedział coś po japońsku, a drugi 
przytaknął na znak zgody. Jan domyśliła się, że na zewnątrz było za ciemno nawet dla lampy 
błyskowej. Być może chcieli zrobić zdjęcia we wnętrzu, pozowane na tle kotary. Cokolwiek 
postanowiono, Kon, wraz z kobietą o męskim typie urody i z kamerzystą zniknęli w zamku.
      Większość osiłków pociągnęło za Kenpachim, ale dwóch pozostało, żeby 
porozmawiać z Wakaba. Jan schodziła po schodach. Wakaba jeszcze jej nie dostrzegł. Patrzył 
na dojo, na Todda, który stanął w drzwiach, szczupły, bezbronny. Jan zeszła już na sam dół, 
spojrzała na niego, potem na Wakabę i otworzyła usta, aby krzyknąć. W tej chwili dwaj 
motocykliści ubrani w skórzane kurtki wpadli warczącymi Hondami na dziedziniec zamku i 
było niemożliwe, aby jej krzyk przebił się przez ogłuszający hałas maszyn.
      Rzuciła się biegiem do dojo w chwili, gdy Wakaba zaczął iść w kierunku Todda.
      
      *
      
      DiPalma szybko kroczył wąską ścieżką Rokubancho, podaje za Shuko, który teraz 
zatrzymał się nagle i przywarł do niskiego, kamiennego muru. DiPalma z podniesioną laską 
zrobił to samo. Kilka sekund później na rowerze nadjechał młody dostawca ubrany w białą 
koszulę. Prawą ręką utrzymywał w równowadze tacę z przykrytymi metalowymi talerzami. 
Bez oglądania się wstecz, Shuko z powrotem zszedł na ścieżkę, a za nim DiPalma. Na rogu 
znowu przywarli do muru, tym razem robiąc drogę dla starca popychającego wózek z 
dymiącymi jeszcze, pieczonymi batatami, ulubionym przysmakiem Japończyków.
      Teraz obaj mężczyźni szli wolniej, zaglądając do okien salonu pachinko, baru 
kawowego i koreańskiej restauracji. Szukali Todda, który zniknął z domu Shuko.
      Podczas poszukiwań Shuko ciągnął swoją opowieść o jego więzach z Tendraiem, o 
powiązaniach płatnerza z Nosaką i długim mieczem Muramasy, który niegdyś należał do 
Benkaiego.
      Wcześniej Shuko zabrał Todda do swojego klubu kendo, a po ćwiczeniach 
przyprowadził chłopca do domu. Zostawił go pod opieką żony i dwóch synów, a sam zrobił 
długi spacer krętymi uliczkami do kuźni Tendraiego, gdzie około 2200 ponownie spotkał się z 
DiPalmą. Kiedy obaj powrócili do domu Shuko, Todda nie było. Nikt nie widział, żeby 
wychodził. Chłopiec łatwo mógł się zagubić w osiedlu, którego ulice nie miały nazw, domy 
numerów i gdzie paliło się zaledwie kilka latarni. Zakłopotany Shuko wziął na siebie całą 
odpowiedzialność za zniknęcie Todda. Po raz pierwszy DiPalmę ogarnęła panika.
      Najpierw zadzwonił do hotelu „New Otani”, w którym się zatrzymał. Był to 
największy hotel w Azji z dziesięcioakrowym ogrodem japońskim, sięgającym swoimi 
początkami siedemnastego wieku. W pokoju nikt nie odpowiadał.
      Shuko wysłał w poszukiwaniu Todda swoich nastoletni synów. Sam ruszył z DiPalmą 
w przeciwnym kierunku. Amerykanin potrzebował rozmowy, aby przestać myśleć o synu; 
idąc ciemnymi, opustoszałymi uliczkami wypytywał Shuko o Tendraiego. W jaki sposób 
kapitan policji poznał człowieka, który celowo ukrywał siebie i swoje rzemiosło przed 
ludźmi? Shuko nigdy nie wspominał o tym związku i może nie zechce o nim mówić właśnie 
teraz. Rozmowa z Japończykami często ograniczała się do wymijających odpowiedzi, 
milczenia lub, jeśli zaszła potrzeba, do kłamstwa. Kłamstwo było nie tylko akceptowane, ale 
uznawano je nawet za społecznie uzasadnione. Pomagało często zachować twarz i oszczędzać 
uczucia bliźnich.
      - Tendrai-sensei jest moim stryjem - odpowiedział Shuko nie przerywając marszu.
      Zaskoczony DiPałma stanął jak wryty i dopiero po chwili dogonił małego 
człowieczka.
      - A więc twoja siostra jest jego bratanicą.
      - Hai.
      O Boże, pomyślał DiPalma. Przez wszystkie te lata nie padło słowo na temat 
pokrewieństwa z największym z żyjących w Japonii płatnerzy. Typowo w japońskim stylu. 
Jednak ani Shuko, ani Tendrai nie zapomnieli, co DiPalma zrobił dla bratanicy. Dzisiaj dług 
został spłacony. Kucie klingi dało DiPalmie prawdziwą siłę, rozpaliło jego wewnętrzny ogień 
i przywróciło poczucie pewności siebie. Teraz nie mógł się już doczekać, kiedy dobierze się 
do skóry Nosace, zabójcy Kathariny.
      Shuko ciągnął dalej:
      - Tendrai-sensei zna twoje zainteresowania mieczami. Wie o twoich publikacjach i 
pracach badawczych. Wie także o konflikcie z Kenpachim. Mam cię prosić o przysługę dla 
sensei.
      - Powiedz Tendrai-sensei, że będę zaszczycony. 
      Shuko zatrzymał się. Teraz w jego słowach czuło się siłę, której do tej pory nie było. 
      - Prosi Cię, abyś zniszczył klingę Muramasy należącą niegdyś do Benkaiego.
      DiPalma potrząsnął głową.
      - Ten miecz już nie istnieje. Został zniszczony w wielkim trzęsieniu ziemi w 1923 
roku. Legenda głosiła, że pod Japonią żył gigantyczny zębacz, a kiedy ryba traciła cierpliwość 
z powodu grzechów i głupoty ludzi, wpadała w słuszny gniew wywołując trzęsienia ziemi i 
wstrząsy. Trzęsienie, które nawiedziło Tokio 1 września 1923 roku było ogromną klęską. 
Większa część miasta została zniszczona, grzebiąc pod gruzami ponad sto tysięcy 
mieszkańców. Syn cesarza Taisho, Hirohito nadzorował później rekonstrukcję Tokio. 
      Shuko odpowiedział:
      - Muramasa Benkaiego nie został nigdy zniszczony. Teraz jest w rękach Kenpachiego.
      - Czy jesteś tego pewien?
      - Tendrai-sensei mi powiedział, a ja nie zadaję pytań, jak do tego doszedł. Droga 
miecza jest jego życiem i uczyniła go wyjątkowo spostrzegawczym.
      - Nie będę tego kwestionował. Powiedz sensei, że ma moje słowo. Zniszczę 
Muramasę. Jak Konowi udało się wejść w jego posiadanie?
      Shuko długo nie odpowiadał. Przeszli obok kina i biblioteki. W każdej mrocznej alei 
wypatrywali Todda. Wtedy właśnie Shuko zaczął opowiadać, a głos drżał od 
powstrzymywanej emocji.
      - O północy, czternastego sierpnia 1945 roku, cesarz Hirohito nagrał komunikat 
ogłaszający kapitulację Japonii wobec aliantów. Komunikat miał być następnego dnia 
odczytany przez radio i oznaczałoby to dla Japonii zakończenie drugiej wojny światowej. 
Bomby atomowe spadły na Hiroszimę i Nagasaki, zabijając ponad sto tysięcy ludzi. To była 
broń, którą wasz prezydent Truman nazwał „źródłem, z którego słońce czerpie swoją 
energię”. Mogła ona, oczywiście, zniszczyć mój kraj, ziemię zrodzoną ze wschodzącego 
słońca. Wkrótce po nagraniu komunikatu przez cesarza, grupa fanatycznych oficerów 
zdecydowała się porwać go, zniszczyć nagranie i przerwać negocjacje z aliantami. Chcieli 
dalej prowadzić wojnę, aż do śmierci ostatniego Japończyka. Dla nich destrukcja była czymś 
lepszym niż poddanie się. Jednym z tych oficerów, gangsterów w wojskowych mundurach, 
którym zabrakło zdrowego rozsądku był Nosaka. Oczywiście spiskowcy potrzebowali 
wsparcia i rozpaczliwie Próbowali nakłonić innych aby się do nich przyłączyli. Ale jeden z 
młodych oficerów, nazwijmy go Gappo, oparł się Nosace i namówił pozostałych, aby zrobili 
to samo. Uszanujmy stanowisko cesarza, powiedział Gappo, i pomyślmy o życiu. Rozzłościło 
to Nosakę, który zdecydował, że Gappo musi dostać nauczkę. W czasie wojen feudalnych, 
samuraj, który wiedział, że stoi przed ciężką bitwą, mógł czasami zabić swoją żonę i dzieci. 
Zapobiegało to myśleniu o trzech sprawach, o których żaden wojownik nie powinien 
pamiętać podczas walki: o tych których kochał, o swoim domu i ciele. Kiedy wszystko co 
miłował odeszło, wojownik był przygotowany na shini-mono-gurui, godzinę śmiertelnej furii. 
Od tej chwili ani nie prosił o łaskę, ani nie darował życia wrogowi. Nosaka zaczekał, aż 
Gappo opuścił dom rodzinny i pozostawił go bez ochrony. Wtedy wszedł i posługując się 
Muramasą Benkaiego, zabił żonę Gappo, jego matkę i najstarszego syna. Dwoje dzieci 
uratowało się, bo żona Gappo oddała swoje życie, by zyskały na czasie. Nosaka powiedział 
potem Gappo, że zabił całą jego rodzinę i że Gappo nie pozostało nic do stracenia, więc może 
spokojnie przyłączyć się do spisku przeciwko cesarzowi. Jednakże Gappo nie był w stanie 
myśleć o niczym innym, jak tylko o zemście. Wyciągnął miecz, ale Nosaka uderzył pierwszy, 
ścinając mu głowę swoim Muramasą.
      Shuko zatrzymał się, patrząc ciągle przed siebie.
      - Gappo był moim ojcem i bratem Tendrai-sensei. Sensei, tak jak i jego brat, również 
pragnął zemsty. Jednakże cesarz zobowiązał go, aby oszczędził Nosakę. Wszystkich 
członków naszej rodziny obowiązywało to przyrzeczenie, ponieważ Nosaka stał się ważny dla 
sprawy przetrwania Japonii. Spisek mający na celu porwanie cesarza i powstrzymanie 
kapitulacji nie powiódł się, ale sytuacja była ciągle groźna i cesarz dobrze o tym wiedział. 
Gdyby Nosakę zamordowano, padłby niechybnie ofiarą rebeliantów, którzy zdwoiliby 
wysiłek dla utrzymania Japonii w stanie wojny. Cesarz nie chciał, aby do tego doszło.
      - Po zakończeniu wojny Nosaka natychmiast zaczął pomagać zwycięzcom. W zamian 
za to Amerykanie wspomagali Japonię i chronili ją przed Rosją. W ostatnich dniach wojny 
Rosja była gotowa do napaści na nasz kraj i likwidacji cesarstwa. A Japonia bez cesarza nie 
może istnieć. Ameryka wzmocniona bombą atomową wymogła, by Rosja trzymała się od nas 
z daleka. Okupacja Japonii przez Rosję byłaby nie do zniesienia. Ameryka, nasz niedawny 
wróg, nagle stała się niezbędnym sprzymierzeńcem. A cesarz, który kiedyś odbudował 
Japonię po trzęsieniu ziemi wiedział, że odbudowa kraju po wojnie wymaga pomocy ludzi w 
rodzaju Nosaki, ludzi, od których Ameryka była uzależniona. Nie muszę ci chyba mówić, jak 
trudno było Tendraiemu odstąpić od zemsty. Wytężył całą swoją wolę. Poproszono go, aby 
Japonię i cesarza postawił ponad wszystkim. Oznaczało to jednak, że musi wycofać się z 
życia publicznego. Zamknąć się w swojej kuźni i z niej czerpać dla siebie siłę. Podejrzewam, 
że musiał tam również pozostać, aby ukryć wstyd. Wiedział, że w kuźni nigdy nie natknie się 
na Nosakę i nie będzie narażony na pokusę, aby go zabić.
      Obaj mężczyźni ruszyli ponownie. Shuko rzekł miękko:
      - Moja siostra i ja zawdzięczamy nasze życie poświęceniu matki. Być może, Tendrai-
sensei poświęcił jeszcze więcej.
      DiPalma odrzekł:
      - Ale pomyśl, ile zyskał. Uderzenia krzemienia o krzemień wzniecały ogień. A sam 
widziałem jak uderzenia kształtują stal w klingę miecza. Śmierć tych, których kochał i 
przysięga złożona cesarzowi były jak uderzenia, które ukształtowały Tendrai-sensei i 
wydobyły jego wielkość. Dotrzymując ślubowania stał się najznakomitszym płatnerzem w 
Japonii. Co znaczy więcej: zabicie Nosaki czy zaszczytny tytuł Tendrai-sensei?
      Shuko uśmiechnął się.
      - Wiele nauczyłeś się w kuźni.
      - Czuję więcej, ale nie potrafię tego wyrazić słowami. Być może, samo odczucie 
wystarczy. Jestem o wiele spokojniejszy, bardziej rozluźniony. Coś się ze mną stało, Shuko-
san. Czy zniszczenie Muramasy spowoduje również zniszczenie Nosaki? 
      Shuko nie odpowiedział wprost. Zamiast tego rzekł:
      - Diabeł, przez którego cierpiałeś już się wyniósł. Sensei dowiedział się o nim ode 
mnie. Powiedział mi, że staniesz przed Muramasą i jeśli go nie zniszczysz, on zniszczy ciebie. 
Taki diabelski miecz zawsze znajduje drogę do swojego pierwszego pana, ponieważ 
podobieństwa się przyciągają i...
      Z ciemności dobiegł głos kobiety krzyczącej po angielsku:
      - Uciekaj! Uciekaj stąd!
      DiPalma wyprzedził Shuka i nasłuchiwał. Głos był mu znany.
      - Uciekaj, Todd, uciekaj!
      Tą kobietą była Jan. Jej krzyk wyrażał najwyższe przerażenie.
      DiPalma ze swoją czarną, dębową laską w prawej dłoni rzucił się ku niej.
      

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI
      
      
      Ze szczytu szerokich schodów Wakaba patrzył w dół w ślepą alejkę, w której Todd i 
ta kobieta stali uwięzieni.
      W ręku trzymał balisong, filipiński nóż będący jego ulubioną bronią. Małym palcem 
zwolnił zamek w rękojeści; uwolnione ostrze zwrócone było w dół. Wakaba opuścił 
uzbrojoną w nóż rękę i wolno schodził po schodach do alejki przechodzącej w ślepą uliczkę z 
zamkniętymi sklepami, łaźniami tureckimi i barami przekąskowymi. Jego cień rzucany przez 
jedyną w pobliżu latarnię sięgnął kobiety, której przerażona twarz wyglądała blado przy 
świetle księżyca.
      Wakaba uśmiechnął się, widząc jak objęła chłopca ramieniem i przyciągnęła do siebie, 
potem zbliżył się do zaciemnionego okna sklepu z jedwabiem. Nie mieli dokąd uciekać; byli 
w pułapce, a jedyną drogę zagradzał Wakaba. Nie miał litości ani dla chłopca, ani dla kobiety. 
Zagrażali jego marzeniom oraz obcowaniu z Kenpachim na tym i tamtym świecie.
      Kobieta zaczęła błagać.
      - Nie rób tego. Proszę cię, nie rób tego. - Otarła łzy i rozglądała się wokół z 
przerażeniem.
      Baka, pomyślał Wakaba. Głupia. Sklepiki Rokubancho były od wielu godzin 
zamknięte i nie mogły przyciągać klientów. W okolicy nie było domów mieszkalnych ani 
klubów nocnych; uliczka nie służyła nawet komunikacji. Jedynymi przechodniami byli pijani, 
którzy spadli z kamiennych schodów i leżeli tam nieprzytomni na bruku, aż rozzłoszczony 
sklepikarz nie zbudzi ich rano kopnięciem. Tylko zamiatacz ulic mógłby przyłączyć się do 
brudnych kotów z długimi ogonami grasujących pomiędzy plastikowymi pojemnikami na 
śmieci, ustawionymi u podnóża schodów. Ani kobieta, ani chłopiec nie mogli liczyć na 
jakąkolwiek pomoc. Niedawny widok Todda i Kenpachiego stojących razem w przejściu 
zamkowego dojo zamącił spokój wewnętrzny Wakaby. Poprzysiągł sobie, że nie dopuści, aby 
gaijin brał udział w samobójstwie Japończyka tej miary co jego pan. Dlaczego Kenpachi-san 
nie mógł zrozumieć, że posłużenie się obcokrajowcem, zwykłym chłopcem, jako swoim 
„drugim”, z całą pewnością zepsuje ten najwznioślejszy akt jego życia?
      Ogromnie zazdrosny o każdego, kto zbliżał się do Kenpachiego Wakaba uważał, że 
tylko on jeden zasłużył na zaszczyt obcięcia głowy wielkiego reżysera. Kochał go bardzo; 
chciał razem z nim popełnić seppuku, otworzyć swój hara, tak aby świat mógł zobaczyć 
potęgę jego duszy. Jedynie Wakaba służył reżyserowi z honorem i niezachwianym oddaniem, 
nawet gdyby było to niebezpieczne. Miłość, bezinteresowna miłość, sprawiła, że Wakaba 
podjął nieodwołalną decyzję: ochroni swego pana, żaden gaijin nie będzie jego „drugim”.
      Zanim został przyjacielem Kenpachiego, życie Wakaby było ponure i puste. Matka 
była prostytutką, a ojciec jednym z jej klientów. W wieku trzynastu lat Wakaba usamodzielnił 
się, a będąc chłopcem niezwykle silnym, lecz niezupełnie normalnym, wymknął się spod 
kontroli. Cierpiał na bóle głowy, ataki epilepsji i miał opinię sadysty, którego obawiali się 
najgroźniejsi ludzie w Tokio.
      Od pierwszego spotkania w klubie nocnym Ginza, Wakaba nigdy nie przestał 
uwielbiać Kenpachiego. Stawiając go na piedestale, sam wzniósł się wyżej niż kiedykolwiek. 
Reżyser był urodziwy, sławny na całym świecie, błyskotliwy i uchodził za samuraja. 
Wszystko to budziło nieustanny podziw krzepkiego Wakaby. Obu zbliżyło do siebie 
zamiłowanie do okrucieństwa; żaden z nich nie tłumił tej żądzy, czerpiąc z niej dzikie 
zadowolenie.
      Raz przyciągnięty wielkością Kenpachiego, Wakaba poprzysiągł żyć tylko dla niego; 
przysięga ta obowiązywała aż do śmierci. Nie wyobrażał sobie większego szczęścia niż 
spalanie się w ogniu Kenpachiego. Hipnotyczny głos Kona, narkotyki którymi go karmił, czy 
dotyk jego rąk łagodziły u Wakaby silne bóle głowy. Ataki epilepsji stały się rzadsze i mniej 
gwałtowne. Pod kierunkiem Kenpachiego, Wakaba podciągnął się w czytaniu i pisaniu, a 
także rozwinął umiejętności walki, szkoląc się u najlepszych tokijskich instruktorów.
      Reżyser nie wyśmiał go nawet wtedy, gdy niezdarny Wakaba wyznał, że zawsze 
pragnął robić coś ładnego i delikatnego, na przykład rzeźbić grzebienie ze starego, 
pachnącego drewna. Kenpachi wysłał go do warsztatu człowieka, który pochodził z rodziny 
wytwarzającej grzebienie od dziewiętnastu pokoleń. Według jego wskazówek Wakaba robił 
pięknie rzeźbione grzebienie z drewna o słodkim zapachu, spędzając nieraz całe godziny nad 
niezwykłymi kształtami własnego pomysłu. Kenpachi zorganizował mu nawet mały warsztat 
w wieży zamkowej oraz ułatwił sprzedaż tych uderzająco pięknych okazów sztuki sławnym 
ludziom w Japonii.
      Wdzięczność goryla była tak wielka, że był posłuszny reżyserowi, nawet jeśli 
oznaczałoby to ryzykowanie życiem. Tak jak w Hongkongu, gdzie Wakaba brutalnie 
rozprawił się z brytyjskim policjantem, który zabił Yoshiko. Jedynie umiejętność walki oraz 
balisong sprawiły, że nie stał się drugą ofiarą policjanta. Tak więc przekleństwo Kenpachiego, 
jigoku, spełniło się. Yoshiko została pomszczona.
      Dzisiejszej nocy Wakaba postanowił nieodwołalnie zabić chłopca.
      W tym celu od członków „Przymierza Krwi”, którzy przywitali go na dziedzińcu 
pożyczył samochód i pojechał za limuzyną tej kobiety do Rokubancho. Teraz bogowie 
uśmiechali się do Wakaby. Wąskie uliczki zmusiły kobietę i chłopca do opuszczenia pojazdu. 
Nie było tutaj hoteli ani wytwornych klubów w stylu zachodnim z bogato oświetlonymi 
holami, strażnikami i tłumami turystów. W nocy, w ciasnych i ciemnych uliczkach 
Rokubancho kobieta i chłopiec łatwo mogli się stać ofiarami. Hai, bogowie pomogli Wakabie 
pozbyć się obojga gaijin i oszczędzić Kenpachiemu haniebnej śmierci.
      Kierowca limuzyny pozostał w samochodzie; nie chciał zagubić się w krętych i nie 
oznakowanych ulicach Rokubancho. A poza tym chłopiec twierdził, że zna drogę do domu 
przyjaciela ojca. Niech tylko dziecko i rudowłosa kobieta spróbują chodzić w ciemności po 
zakamarkach Tokio znanych wyłącznie tym, którzy się tu urodzili. Kierowca nasunął czapkę 
na oczy i rozsiadł się wygodnie. Nie dostrzegł, że Wakaba zostawił samochód i bezgłośnie 
podążył za tamtymi.
      Teraz z długim nożem ukrytym za udem Wakaba podkradł się wąską alejką do Jan i 
Todda. Widok chłopca nie tylko rozzłościł Wakabę, ale sprawił, że poczuł się opuszczony i 
zapragnął zniszczyć wszystko wokół siebie. Jeśli chodzi o kobietę, Kenpachi już dawno 
zaplanował, że ją zabije; teraz więc Wakaba mógł tego dokonać. Ona także była wrogiem, 
kolejnym wcieleniem Sagi, która czterysta lat temu zdradziła pana zamku Ikuba.
      Wakaba słyszał nadbiegających mężczyzn, więc odwrócił się i przyczaił. Nóż trzymał 
przed sobą z kciukiem na ostrzu i czekał. Kilka sekund później DiPalma i Shuko wypadli zza 
rogu; zobaczyli Wakabę, Jan i Todda, więc zwolnili kroku.
      DiPalma dał znak Shuko, aby się cofnął.
      - Ma nóż - wyszeptał Amerykanin.
      Wakaba spojrzał przez ramię na kobietę. DiPalma słyszał jej krzyki, ale nie zdążyłby 
uratować ani jej, ani chłopca; Wakabą zabiłby ich oboje, nawet za cenę własnego życia. Ich 
śmierć byłaby ostatecznym darem dla Kenpachiego. Ale Wakaba nie zamierzał umierać. Nie 
miał się czego obawiać ze strony kobiety i chłopca. Dla ogromnego Amerykanina miał 
jedynie pogardę. Gaijin, zgrywający się na specjalistę od szermierki; kiedyś udało mu się 
nawet pokonać Kenpachiego w meczu kendo. Kenpachi uprawiał szermierkę z entuzjazmem i 
pracowicie praktykował karate, ale jego umiejętności nie dorównywały umiejętnościom 
Wakaby. Goryl urodził się do walki, a nigdy nie nauczył się strachu.
      Mężczyzn z Zachodu traktował jako coś gorszego; nie mieli woli walki na śmierć i 
życie i uważali, że wrogowi należy okazywać litość. Gaijin był tchórzem i mizerotą. Wakaba 
splunął w kierunku Amerykanina i czekał.
      DiPalma z laską u boku powoli zszedł po schodach. Jeszcze przed chwilą był 
fizycznie wyczerpany długimi godzinami spędzonymi w kuźni oraz chodzeniem po krętych 
uliczkach Rokubancho. Zmęczenie ustąpiło jednak; czuł się odprężony i spokojny, 
przeczucie, że Todd był w niebezpieczeństwie okazało się uzasadnione, ale napięcie zniknęło. 
Przez chwilę poczuł znowu gorąco, podobne temu, jakiego doznał w kuźni Tendraiego, ale 
wrażenie to zaraz ustąpiło.
      Schodząc w dół po schodach nie spuszczał wzroku z twarzy Wakaby. Nie dostrzegł w 
niej ani strachu, ani niezdecydowania. Tylko determinację aby zabić; przeświadczenie, że nic 
nie mogło go powstrzymać.
      U podnóża schodów DiPalma, trzymając laskę z dala od siebie, skręcił w prawo. 
Wakaba pełen pogardy, nawet nie drgnął. Spojrzał tylko wymownie na laskę Amerykanina; 
balisong mierzył się już z groźniejszą bronią. Gaijin pozostało tylko kilka sekund życia.
      Wakaba przekładał nóż z ręki do ręki, trzymając go ostrzem w górę, to znowu w dół. 
Nagle ujął nóż płasko pomięć obiema dłońmi i przykucnął.
      Atak był szybki i nieoczekiwany. Jan krzyknęła:
      - O Boże!
      Wakaba skoczył do przodu i zamachnął się nisko nożem mierząc w lewe kolano 
przeciwnika. Amerykanin ruszył bez namysłu; zrobił krok w prawo i szybkim ruchem zdzielił 
Wakabę laską w twarz, rozbijając mu nos. Krwawiący i rozwścieczony Japończyk zawahał 
się, a potem zaatakował, kierując nóż w serce DiPalmy.
      DiPalma zrobił unik i rąbnął Wakabę w prawe kolano. Japończyk zamruczał 
niezrozumiale, potknął się ruszając do przodu, przewrócił i szybko stanął twarzą w twarz z 
Amerykaninem, który już jednak zdążył wycofać się spoza jego zasięgu.
      DiPalmie przypomniały się zalecenia trenerów: przejrzyj przeciwnika na wylot. 
Zajrzyj do jego duszy. Wyczuj jego obawy, wątpliwości, słabości. Przelotnie tylko zwróć 
uwagę na jego wielkość i umiejętności fizyczne; nadmierne skupienie się na tych cechach 
przeciwnika oznaczało być pokonanym, zanim walka się zaczęła.
      Oceniając stan ducha Wakaby, zauważył gniew, który nie pozwalał mu na właściwą 
koncentrację. Dostrzegł też nadmierną pewność siebie, co wskazywało, że przeciwnik nie 
będzie konsekwentny. Zasadniczą słabością Wakaby była jednak jego niezdolność do 
myślenia. Goryl polegał na swojej ogromnej sile, technice i nienawiści, która dawała mu 
uczucie zadowolenia.
      Przerzucając nóż z ręki do ręki, Wakaba zbliżył się do DiPalmy. Prawą nogą lekko 
powłóczył. Został ranny i odczuwał potrzebę rewanżu. Zamierzał odebrać gaijin jego laskę, 
potem poderżnąć mu gardło i genitalia. Wakaba ugiął kolana, przygotowując się do skoku. W 
walce kendo istnieją trzy najlepsze sposobności ataku: kiedy przeciwnik zamierza wykonać 
ruch, bezpośrednio po jego wykonaniu oraz podczas wyczekiwania. Trzema celami ataku 
były: broń przeciwnika, jego technika oraz jego ruch.
      Palma zdecydował się zrobić to, czego Wakaba najmniej oczekiwał - zaskoczyć go, 
uderzając pierwszy i złamać niezłomnego zdawałoby się ducha tego goryla. Widział, jak ten 
ugiął kolana, rozszerzył nozdrza, a ręka z nożem zaczęła się unosić. Przygotowania.
      Krzyknąwszy z całych sił DiPalma natarł, uderzając laską w zabandażowaną rękę 
goryla raz i drugi i roztrzaskując w niej kości. Zanim Wakaba mógł się wycofać, DiPalma 
uderzył go w łokieć, upozorował atak na połamaną rękę, a potem zamierzył się ze wszystkich 
sił, próbując trafić w głowę. Cios ten jednak nie dosięgnął celu; aby ochronić swoją 
zmaltretowaną lewą rękę goryl zrobił unik.
      Wakaba nadal cofał się w kierunku pojemników na śmieci u podnóża schodów. 
Rękawem otarł krew ze złamanego nosa i twarzy. Lewa ręka była bezużyteczna. W prawym 
kolanie czuł pulsowanie, zaczynało puchnąć; rozbity nos zmuszał do oddychania ustami. Czuł 
także, że wewnętrzna moc powodowana złością słabła. Gaijin zaskoczył go i wytrącił z 
równowagi. Wakaba zrozumiał, że nie stoi przed słabeuszem, ale przed wrogiem atakującym 
z zabójczą precyzją; duch tamtego był dość silny, aby zmusić go do odwrotu. Goryl wolałby 
umrzeć niż się poddać.
      Tygrysi gniew rozszalał się w Wakabie; aby go jeszcze spotęgować, wystarczyło 
spojrzeć na syna Amerykanina. Nagle powziął myśl, która zawładnęła nim tak mocno, że 
przestał odczuwać ból. Był tylko jeden pewny sposób na pokonanie Amerykanina, taki, który 
złamie jego ducha i wstrząśnie nim do tego stopnia, że nie będzie już zdolny do dalszej walki.
      Trzeba na jego oczach zabić Amerykaninowi syna.
      Wola gaijin nie była wolna; była silnie związana z synem. Wakaba dostrzegł to w 
Hongkongu i ponownie tutaj, w alei. Cierpienie wywołane widokiem śmierci Todda byłoby 
dla Amerykanina nie do zniesienia. Ale żeby dostać się do chłopca stojącego w przeciwnym 
końcu alei, Wakaba musiał najpierw uporać się z ojcem.
      Jego noga zawadziła o jeden z plastikowych pojemników śmieci. Hai. To dobry 
sposób, aby tamtego załatwić.
      DiPalma zbliżał się powoli do goryla, trzymając oburącz laskę na wysokości ramion. 
Nauczył się szybko rozgrywać walkę i kończyć ją, zanim mogło wydarzyć się coś 
nieoczekiwanego. Wakaba obolały, pociągał prawą nogą i próbował zrobić użytek z lewego 
ramienia. Jest ciągle niebezpieczny, pomyślał DiPalma. Jest zbyt uparty i głupi, aby było 
inaczej.
      DiPalma cal po calu zbliżał się do Wakaby, gdy ten nagle upuścił nóż, jednym ruchem 
złapał pojemnik na śmieci i rzucił nim w przeciwnika. Rozsypując w locie śmieci pojemnik 
uderzył DiPalmę w biodro, pozbawiając go równowagi. Drugi pojemnik trafił go w piersi i 
ramię. Laska wytrącona z ręki, upadla w drzwiach sklepiku. DiPalma próbował opanować 
panikę, odwrócił się i ruszył w jej kierunku, kiedy trzeci pojemnik uderzył go między łopatki 
sprawiając, że potykając się upadł na ręce i kolana.
      Amerykanin spojrzał przez ramię na kolejny śmietnik rzucony w jego kierunku. 
Przekręcił się po betonie, zadrapując boleśnie twarz i biodro; z pojemnika wysypało się na 
niego pobite szkło i puste butelki po piwie. Leżąc na plecach DiPalma widział jak Shuko 
zszedł do samego dołu schodów, skoczył w przód i usiłował kopnąć Wakabę w żebra.
      Owładnięty obsesją zabicia chłopca, goryl rzucił się na bruk, padając na prawy bok. W 
tej samej chwili z całej siły kopnął lewą nogą, trafiając Shuko głęboko w brzuch. Policjanta 
uniosło w górę, po czym bez tchu opadł na ziemię.
      Wakaba doczołgał się do noża, chwycił go i podniósł się z bruku. Nie patrząc ani na 
Shuko, ani na DiPalmę, na wpół utykając pobiegł w stronę ślepego końca alei, do Todda. 
Palma zdążył się już podnieść, przerażony i zrozpaczony niemal do łez. Oderwał wzrok od 
Wakaby i spojrzał na dębową laskę leżącą parę kroków dalej. Todd był skazany na śmierć. 
DiPalmę dzieliła od niego cała długość alei. Z laską czy bez DiPalma nigdy nie zdąży do syna 
przed Wakabą. Todd miał umrzeć i nie było sposobu, aby temu zapobiec. Chyba że…
      DiPalma pobiegł do drzwi sklepiku.
      - Todd! - wrzasnął.
      Z całej siły rzucił w kierunku chłopca laskę ze srebrna rączką; przeleciała łukiem nad 
głową Wakaby.
      Śledząc lot laski, DiPalma zamarł z przerażenia. Nie rzucił najlepiej, laska upadnie 
zbyt daleko od Todda. Obróciła się dwukrotnie w powietrzu i zaczęła spadać, gdy chłopiec 
skoczył do przodu, próbując ją pochwycić. Wakaba ruszył za nim, nie zwracając uwagi na 
Jan, która wycofywała się wzdłuż rzędu ciemnych okien sklepowych. Minąwszy Wakabę, 
popędziła w stronę DiPalmy.
      Spadająca laska dwa razy odbiła się od ziemi i ostatecznie upadła jeszcze dalej od 
Todda.
      Wakaba krzyknął:
      - Nie pozwolę ci być kaishaku Kenpachi-sana! Nie uda ci się pogwałcić jego seppuku!
      Był tuż tuż, kiedy chłopiec padł na brzuch i wyciągając rękę, z największym 
wysiłkiem dosięgnął laski, a jego palce złapały srebrną rączkę.
      Wakaba pochylił się do przodu i zamachnął w plecy Todda. Jednak chłopiec z laską 
przyciśniętą do piersi przekulał się kilka stóp dalej i błyskawicznie zerwał na nogi. Znajdował 
się teraz pomiędzy Wakabą i DiPalmą, miał więc możliwość ucieczki. Tymczasem dotrzymał 
pola i stał dzierżąc oburącz laskę skierowaną na żołądek Wakaby.
      - Do diabła, uciekaj! - krzyknął DiPalmą. – Uciekaj stamtąd!
      Przerażony Frank mógł jedynie objąć Jan i patrzeć jak goryl, którego ruchy były nieco 
wolniejsze z powodu zranionego kolana, zwrócił się twarzą do Todda. Wakaba dokuśtykał 
bliżej, a chłopiec, niewiarygodne, wyszedł mu naprzeciw.
      DiPalmą odepchnął Jan na bok.
      - Cofnij się, Todd! Nie zbliżaj się do niego!
      Chłopiec nie odpowiedział ani nie odwrócił się. Patrzył tylko ciągle na Wakabę. I stale 
posuwał się do przodu.
      Wakaba osiągnął odległość, której potrzebował. Zamachnął się z całej siły, mierząc w 
szyję Todda. Kiedy Jan krzyknęła, Todd odskoczył krok w lewo i przysiadł. Nóż przeszedł 
mu nad głową. W tej samej chwili walnął Wakabę laską w rozbite kolano, które ugięło się 
pod uderzeniem.
      Klęcząc na jednej nodze, Wakaba stracił równowagę i ręką, która trzymała nóż oparł 
się o bruk alejki. Głowy Japończyka i Todda znalazły się teraz na tej samej wysokości i obaj 
patrzyli sobie w oczy.
      Tak jakby przedtem robił to już setki razy, Todd stanął nogą na uzbrojonej ręce 
Wakaby. Z rękami szeroko rozstawionymi na lasce - prawa przy gałce, a lewa przy drugim 
końcu - chłopiec wydał dziki okrzyk, który wprawił DiPalmę w osłupienie, a potem z całej 
siły uderzył w gardło Wakaby.
      Goryl padł jak rażony gromem. Wił się i przewracał, wytrzeszczając oczy.
      - O mój Boże - wyszeptała Jan, odruchowo łapiąc się za gardło.
      Oszołomiony DiPalma podbiegł do syna przyglądającego się Wakabie z chłodną 
satysfakcją. Oczy chłopca były na wpół przymrużone, a na ustach pojawił się cień uśmiechu. 
Stał niewzruszony jak pewny siebie wojownik, który ogłosił wyrok i wymierzył karę.
      DiPalma sięgnął po laskę, ale Todd trzymał ją ze zdumiewającą siłą i posłał ojcu 
piorunujące spojrzenie. Potem rozluźnił się i cofnął ręce. Chwilę później przewrócił oczyma i 
padł w ramiona DiPalmy.
      Amerykanin przyklęknął, ułożył syna na ziemi, po czym zmierzył mu puls. Był 
nieregularny, ale silny. Otarł pot ze skroni chłopca, przygładził jego spocone włosy. Nigdy 
nie udawało mu się zrozumieć syna tak jak potrafiła to Katharina.
      Spojrzał w górę i zobaczył Jan oraz Shuko stojącego na niepewnych nogach. Zanim 
zdążył przemówić, Wakaba przekręcił się na bok, zwracając twarz do Todda. Zaledwie kilka 
minut temu krzyczał do niego: „Nie pozwolę ci być kaishaku Kenpachiego-sana. Nigdy nie 
uda ci się pogwałcić jego seppuku”.
      DiPalma patrzył na goryla i nagle zrozumiał wszystko. Przerażenie zmroziło mu krew. 
Kenpachi planował samobójstwo i chciał, aby Todd ściął mu głowę. Syn DiPalmy miał być 
kaishaku reżysera. Wakaba musiał odpowiedzieć na pewne pytania, odpowiedzieć teraz.
      Goryl umierał. Jego oczy stawały się nienaturalnie jasne a twarz pociemniała z braku 
tlenu. Todd roztrzaskał Wakabie krtań. Goryl dławił się teraz własną krwią.
      Wyciągnął drżącą rękę w kierunku Todda i próbował wymówić jakieś słowo.
      - Benkai - wycharczał. Jego ręka opadła na ziemię i zaległa cisza.
      

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI
      
      
      Ken Shiratori wysiadł ze swojego mercedesa i zatrzymał się, aby posłuchać dzwonów 
Grossmunster. Stał przed osiemsetletnią katedrą, której bliźniacze gotyckie wieże były 
symbolem tego szwajcarskiego miasta. Spóźnił się na robocze śniadanie o ósmej. Dzwony 
przypomniały mu, że nie było ucieczki od wspomnień. Przez moment japoński biznesmen 
cofnął się w przeszłość, ale wystarczyło potrząsnąć głową i natrętne obrazy rozwiały się. Nie 
miał czasu dla zmarłych ani dla tego, co przeminęło. Należał do przyszłości.
      Kiedy dzwony umilkły, Shiratori w otoczeniu dwóch szwajcarskich goryli udał się do 
swego biurowca na Bahnhofstrasse, eleganckiej ulicy Zurichu, przy której mieściły się banki, 
luksusowe sklepy, wysokościowce i kawiarnie. Do niedawna zdarzało mu się podróżować z 
jednym tylko pracownikiem ochrony. Ale ostatnie morderstwa przemysłowców japońskich i 
zachodnich przekonały Shiratoriego, że lepiej przez cały czas mieć przy sobie dwóch 
ochroniarzy. Nie do końca wierzył w istnienie „Przymierza Krwi”, któremu pogłoska 
przypisywała dokonanie tych zabójstw. Wiedział jednak, że ignorowanie niebezpieczeństwa 
oznaczało jego zwiększanie.
      Dzisiejszego poranka zimny wiatr wiał od wydłużonej niecki jeziora, od którego 
miasto zapożyczyło swoją nazwę. Shiratori nie miał na sobie ani płaszcza, ani swetra. 
Poprosił też, aby w samochodzie nie włączać ogrzewania podczas przejazdu z hotelu. 
Zatrzymał się w „Dolder Grand”, iście bajkowym zamku położonym na zalesionym wzgórzu, 
u którego stóp leżało miasto. Odmówił też prośbie swoich strażników, aby zamknąć okna w 
samochodzie. Muskularni Szwajcarzy mogli jedynie podnieść kołnierze swoich płaszczy, 
dmuchać w skulone dłonie i cicho przeklinać w języku romansh, którym władał zaledwie 
jeden procent Szwajcarów. Goryle przezywali Shiratoriego „Stary Diabeł”. Jak inaczej można 
było nazywać tak ciepłokrwistego kutasa.
      Przed każdą większą transakcją Shiratori zawsze odczuwał jakieś zakłócenia w 
funkcjonowaniu organizmu: skóra czerwieniała, temperatura podskakiwała i pocił się tak 
obficie, że często musiał opuszczać salę konferencyjną, aby zmienić koszulę i bieliznę. 
Podniesiona temperatura ciała nie była jednak przejawem choroby ani też nie wpływała na 
trzeźwość jego osądu. Od czasów młodzieńczych był panem samego siebie. Dawno temu 
nauczył się, że wszystko co robił, mogło być równie dobrze zaniechane. Była to wyłącznie 
sprawa jego woli.
      Dzisiejszego ranka miał się spotkać z konsorcjum Włochów i Francuzów, którzy 
zgodzili się zainwestować dwieście milionów dolarów w najambitniejszy projekt 
Shiratoriego, tematyczny park tokijski za 500 milionów dolarów, który mieściłby również 
najnowocześniejsze w Japonii pole golfowe. Miał już wszystkie pieniądze, których 
potrzebował, pieniądze, które tak naprawdę zdobył bez większego trudu. Najpoważniejszym 
problemem Shiratoriego było znalezienie w Tokio wolnego terenu; ceny gruntów 
przewyższały tam ceny z Paryża, Zurichu czy Manhattanu. Dzwony Grossmunster 
przypomniały mu, że w tym przypadku nabycie ziemi oznacza naruszanie japońskiej tradycji i 
że w ten sposób przysporzył sobie wrogów.
      Ken Shiratori niedawno przekroczył czterdziestkę. Był szczupły, o delikatnych rysach 
twarzy. Ogólne wrażenie psuła tylko zajęcza warga, którą próbował ukryć pod wąsami. Był 
synem pilota japońskich linii lotniczych i francuskiej aktorki; jego reakcją na płynące stąd 
konsekwencje stał się brutalny instynkt robienia pieniędzy; ulegał mu bez pasji czy uczucia. 
Posiadał największą w Japonii sieć hoteli, duże pliki akcji znanego powszechnie towarzystwa 
piwowarskiego oraz współudział w drużynie koszykówki. Kontrolował także korporację 
handlu nieruchomościami, wykupującą w Japonii olbrzymie obszary, na których potem 
budowała danchi, tanie domy mieszkalne.
      Aby zrealizować swoje plany, Shiratori przesiedlał tysiące biednych i mniej 
zamożnych rodzin, niwelował buldożerami pagórki oraz niszczył święte drzewa i małe parki. 
Nie wykazywał szacunku dla tradycji, traktując starą Japonię jako coś przestarzałego i nie 
odpowiadającego współczesnym potrzebom.
      - Japońskie obsesyjne przywiązanie do przeszłości osłabia - powiedział w 
przemówieniu do zachwyconych nim młodych japońskich biznesmenów. - Zwyczaje i 
tradycje nie powinny przytłumić krytycyzmu ani też umarli nie powinni rządzić żywymi.
      Shiratori nie robił żadnej tajemnicy ze swojego gaijin compurekksu, kompleksu 
obcokrajowca, z wiary że zachodnia kultura góruje nad japońską. Mówił płynnie po 
angielsku, kazał sobie robić trwałą ondulację, sprowadzał odzież z Rodeo Drive w Beverly 
Hills i Saville Row, ożenił się z Amerykanką. Zwyciężał w wyścigach ślizgaczy i wydał 
fortunę, by przelicytować innych japońskich promotorów i zdobyć prawa do importu 
czołowych amerykańskich gwiazd show-biznessu.
      Dla Shiratoriego utrzymanie się w czołówce oznaczało dochowanie wierności 
własnym instynktom; poświęcił życie na wzniesienie się ponad snobów, którzy spoglądali na 
niego z góry za to, że nie był „prawdziwym Japończykiem”. Chełpił się że ani ogień, ani 
woda nie pomściłyby go tak dobrze, jak on sam.
      Poza bogatymi domami w Tokio utrzymywał apartament w nowojorskim hotelu 
„Carlyle” oraz podobne w Los Angeles, Acapulco i Honolulu. Jednak jego ulubionym 
miastem Zachodu był Zurich. Czuł się jak w domu pośród bankierów, którzy podobni 
legendarnym gnomom strzegli tajemnic tego światowego centrum pieniądza i dla których 
złoto było eliksirem życia. Szwajcarzy odnosili się obojętnie do problemów jego 
pochodzenia, bezwzględnej taktyki w interesach i jego determinacji w niszczeniu własnych 
tradycji.
      Życie w mieście bankierów zadowalało Shiratoriego wystarczająco, by każdego roku 
spędzać w nim cztery miesiące. Jego żona kochała średniowieczne dzielnice Zurichu z 
labiryntem wąskich, pochyłych uliczek i szarych domów oznakowanych kutym żelazem. On 
wołał nowy Zurich, w szczególności Bahnhofstrasse, gdzie pod brukami kryły się skarbce ze 
złotem, a latem powietrze przepełnione było słodkim zapachem lip.
      Bez konsultowania z Shiratorim „gnomy” włączyły do transakcji zakupu klauzulę, 
dającą im prawo do wykupu dwudziestu procent udziału w budowie, za którą sami ustalą 
cenę. Został zmuszony do przyjęcia tego warunku; w Zurichu nic się nie da zrobić bez zgody 
bankierów. „Gnomy” zapracowały na swoje wymuszone partnerstwo, pomagając 
Shiratoriemu finansować jego ambitne przedsięwzięcie założenia parku. Znalazły ostatnie 
dwieście tysięcy dolarów, których potrzebował oraz zorganizowały fikcyjne korporacje tak, 
aby europejscy inwestorzy mogli pozostać anonimowi. Założono konta w bankach 
szwajcarskich i zagranicznych, więc pieniądze mogły przepływać tam i z powrotem i żaden 
francuski ani włoski urząd podatkowy nie był w stanie ich prześledzić.
      „Gnomy” wynalazły także Shiratoriemu pierwszorzędną firmę prawniczą i służyły 
doradztwem finansowym w kwestiach związanych z budową parku. Niektórzy Japończycy 
oceniali tych bankierów jako zimnokrwiste i bezlitosne istoty, opanowane chciwością i żądzą 
zysku. Dla Shiratoriego byli oni współczesnym wcieleniem książąt z bajki: błyskotliwi i 
energiczni, z krótkimi włosami, w okularach w cienkich oprawkach. Świadomie płacił im 
wielomilionowe dolarowe honoraria i dawał im dwa procent od ostatecznej wartości parku.
      Park ten, o nazwie „Kosmos” miał być podporządkowany tematowi science-fiction. 
Świat przyszłości, który miał dopiero nadejść, świat Shiratoriego. Zaplanował go bardzo 
starannie, najpierw konsultując z naukowcami sześciu krajów, a potem z technikami 
amerykańskiego i brytyjskiego kina, którzy pracowali nad najpopularniejszymi filmami 
science-fiction ostatnich dziesięciu lat. „Kosmos” miał być najwspanialszym 
przedsięwzięciem tego typu na świecie. Zanosiło się jednak na to, że będzie także 
największym problemem w życiu Shiratoriego.
      Walcząc o nowe tytuły własności był tak samo bezwzględny jak „gnomy”. 
Wykorzystywał pieniądze, wpływy i wytrwałość, która była jego własną odmianą odwagi. W 
Tokio od dawna występował niedostatek ziemi; zbyt wielu ludzi zostało stłoczonych na zbyt 
małej przestrzeni. Prasa, komitety obywatelskie i politycy atakowali Shiratoriego za 
„kradzież” cennych terenów i eksmisje dokonywane w imię osobistych korzyści 
materialnych. Shiratori odrzucał tę krytykę. Budował przecież nową Japonię, a tylko ignorant 
mógł się temu sprzeciwiać. Aby zademonstrować mieszkańcom swoje racje, wybrał działkę, 
która miała być zniwelowana najpierw, w pierwszej kolejności. Oprócz tanich drewnianych 
domów, przepięknej pagody i małego parku, na obszarze tym stała stara świątynia buddyjska, 
o której dzwonie mówiło się, że był poświęcony przez samego Buddę. Cesarz i szogunowie 
odbywali w niej praktyki religijne, a niektórzy nawet twierdzili, że byli tutaj świadkami 
cudów. Shiratori zignorował wszelkie apele o uratowanie świątyni. Ani opinia publiczna, listy 
z pogróżkami, ani krytyczna postawa środków przekazu nie wpłynęły na zmianę jego 
stanowiska. Tysiące Japończyków, którzy żyli w pobliżu świątyni podpisały petycję o 
oszczędzenie zabytkowej budowli. Delegacja mnichów świątynnych w towarzystwie 
reporterów próbowała przedstawić petycję w biurze Shiratoriego; odmówił ich przyjęcia. 
Ziemia została prawnie nabyta, a właściwe władze wydały zezwolenie na zakładanie 
„Kosmosu”, który według oczekiwań, przyciągnie turystów z całego świata. Jeśli chodzi o 
pole golfowe, Shiratori był już w kontakcie z odpowiednimi stowarzyszeniami w Ameryce i 
Europie w sprawie zorganizowania turnieju. Kwota nagrody miała być dwukrotnie wyższa od 
nagród zdobywanych podczas zawodów rozgrywanych na Zachodzie. Czy to się ludziom 
podobało czy nie, mógł zrobić, co chciał.
      Wtedy Shiratori dowiedział się o trzech mnichach. Jego tokijski prawnik pokazał mu 
list.
      - Dostałem go w poczcie dzisiejszego poranka - powiedział. - Bez adresu zwrotnego. 
Nadany wczoraj. Wiadomość jest krótka. Trzech mnichów dokona samospalenia w dniu, w 
którym rozpoczniesz burzenie świątyni.
      - Myślę, że powinienem być im wdzięczny - rzekł Shiratori. - Dowodzi to, że jest 
przynajmniej trzech ludzi na świecie głupszych ode mnie. Doskonały przykład rzetelnej 
głupoty. Nie zawracaj mi głowy nonsensami. Podetrzyj tym tyłek i wrzuć do toalety. Nic się 
nie wydarzy. Nie mam zamiaru im pomóc w zdobywaniu widowni, o którą im chodzi. Bez 
komentarza. Jest to moje oficjalne stanowisko.
      - A co będzie, jeśli oni mówią poważnie? Jeśli zrealizują swoje groźby samobójcze?
      - Bóg mi wybaczy. To jego sprawa, czyż nie?
      W dniu burzenia świątyni wcześnie rano, Shiratori pojawił się na miejscu 
zaniepokojony. Jego niepokój wzrósł, kiedy zobaczył tysiące zgromadzonych ludzi oraz 
dodatkowe siły policyjne i przedstawicieli prasy. Mogło się wydawać, że cała sprawa go nie 
dotyczy, a nawet sprawiał wrażenie rozbawionego. 
      Wszystko na świecie ulegało przemianom. Nic nie trwało wiecznie. Nigdy nie 
podzielał „prawdziwie japońskiego” uwielbienia przeszłości. I nigdy tego nie zrobi. Nikt nie 
powstrzyma go przed zburzeniem świątyni.
      Złe przeczucie zaczynało narastać, kiedy odezwały się dzwony świątynne. Tłum, który 
do tej pory zachowywał się niespokojnie, nagle zamarł, a Shiratori, jego inżynier oraz 
brygadzista budowlany zwrócili wzrok na wejście do świątyni. Pół tuzina mnichów w 
szafranowych szatach, skłoniwszy ogolone głowy, stało na schodach prowadzących do 
wnętrza i ciągnęło swoje monotonne śpiewy. Kilku innych wyszło ze środka, grając na 
fletach, bębenkach i cymbałach. Na końcu ukazali się trzej mnisi niosący księgi modlitewne i 
paciorki.
      Kiedy trzej mnisi przyklęknęli przed wejściem, dzwony rozdzwoniły się głośniej i 
głośniej, aż Shiratori zapragnął zakryć uszy dłońmi. Dźwięk budził w nim odrazę. Do diabła z 
mnichami. Otworzył usta, aby nakazać swoim ludziom przystąpienie do pracy. Wtedy właśnie 
tłum jęknął. Kilka kobiet i mężczyzn krzyknęło. Shiratori spojrzał na świątynię. Zemdliło go.
      Zdarzenia potoczyły się szybciej niż ktokolwiek mógł zareagować. Trzej klęczący 
mnisi zapalili zapałki i przytknęli do swoich szat, które już wcześniej zostały nasączone 
benzyną. Wszyscy trzej stanęli natychmiast w płomieniach, Shiratori widział, że wiele osób z 
tłumu uniemożliwiało policji dotarcie do mnichów. Ludzie krzyczeli, rozgorzały walki na 
pięści, a trzej mnisi upadli na ziemię, cali w jasnoniebieskim ogniu.
      Dzwony ciągle dzwoniły, śpiew mnichów przybrał na sile, a ich jednostajne głosy 
brzmiały złowieszczo w uszach przerażonego Shiratoriego. Jakiś kamień zadrasnął mu 
policzek, a rzucona butelka przeleciała tuż obok, rozbijając przyciemnione okno jego 
limuzyny. Po chwili deszcz butelek i kamieni spadł na jego ekipę, która rzuciła narzędzia i 
błagalnie patrzyła w jego kierunku. Tłum ruszył w stronę Shiratoriego i garstki pracowników, 
którzy go otoczyli. Zanim policjanci zdążyli mu to doradzić, uciekł limuzyną sprzed świątyni.
      Płonący mnisi pozostali mu na długo w pamięci. I dźwięk świątynnych dzwonów.
      Tydzień później, po oficjalnym śledztwie i dziesiątkach wrogich mu doniesień 
prasowych, świątynia została zburzona. Tymczasem Shiratori spoglądał na to, co było jego 
własnością i zastanawiał się, dlaczego nie był szczęśliwy.
      
      *
      
      W holu biurowca w Zurichu, Shiratori i jego dwaj goryle kierowali się w stronę 
prywatnej windy, której wejścia strzegł umundurowany Turek. Wiedziano, że włada 
sześcioma językami, a w rodzinnym Istambule był profesorem uniwersytetu zanim nie uciekł 
przed represjami swego rządu. Z windy korzystał wyłącznie Shiratori, a kiedy nie było go w 
Zurichu stała zamknięta. Klucze przechowywał Turek tak wdzięczny Shiratoriemu za 
otrzymaną pracę, że przysięgał raczej umrzeć niż oddać je „niewłaściwym władzom”.
      Shiratori czuł jak pot spływał mu po czole i podbródku. Ręce miał wilgotne, a skóra 
piekła go jak gdyby stał przed ziejącym ogniem. Narastało w nim także podniecenie 
seksualne. Uśmiechnął się. Jego ciało sygnałowało, że był gotowy na spotkanie z „gnomami”, 
Włochami, Francuzami i tuzinem prawników czekających w sali konferencyjnej.
      Wszedł do wnętrza windy wyłożonej dywanem i obitej dębowym drewnem, a goryl 
nacisnął guzik. Drzwi zamknęły się, pozostawiając na zewnątrz Turka, który z uśmiechem 
uniósł klucze do góry. Shiratori zignorował go. Miał ważniejsze sprawy na głowie. Musiał 
zmienić koszulę zanim wejdzie do sali konferencyjnej. Tę, którą miał na sobie, można było 
wykręcać. To dobry znak.
      Jazda windą będzie błyskawiczna i cicha. Trzydzieści trzy kondygnacje w ciągu 
sekundy. Shiratori chciałby, aby ten czas był jeszcze krótszy.
      Winda zaczęła wznosić się w górę, nabrała szybkości, potem zwolniła i zatrzymała 
się. Shiratori ze złością odepchnął goryla i bębnił pięścią w guzik startera. Nic. Ponownie 
nacisnął przycisk, a potem jeszcze raz. Winda ani drgnęła.
      - Cholera - powiedział po angielsku. - Podnieś ten przeklęty telefon i zadzwoń do 
Turka na dole. Do niego należy upewnienie się, że ta pieprzona winda działa, kiedy jestem w 
Zurichu. Powiedz temu gastarbaiterowi, że chcę, aby winda ruszyła, i to natychmiast.
      Felix, starszy z goryli, przesunął stalową klapkę na pulpicie, zamontowaną poniżej 
przycisków windy. Przez parę chwil nie odzywał się.
      - Panie Shiratori, mamy problem.
      - Nie interesują mnie problemy. Interesują mnie wyniki działań.
      - Tutaj nie ma telefonu. Został usunięty, a jego przewody odcięte.
      Felix wymienił spojrzenie ze Stephanem, drugim facetem z ochrony, a potem 
pociągnął się za płatek ucha. Zwyczaj ten praktykował, stając w obliczu czegoś podejrzanego. 
Shiratori cofnął się do rogu windy i potarł dłońmi o uda. Tracił kontrolę. Pocenie się ustąpiło. 
Spojrzał na zegarek. Była ósma dwadzieścia, musiał wydostać się z tego przeklętego pudła. 
Sięgnął po papierosa. 
      Felix spojrzał na sufit.
      - Nie robiłbym tego, panie Shiratori. To znaczy, nie paliłbym. Nie wiadomo, jak długo 
będziemy tu uwięzieni. Lepiej zachować świeże powietrze niż dymić. Na górze jest wyjście 
awaryjne. Może jeden z nas wyszedłby tą drogą. Przynajmniej zobaczyć, jak daleko mamy do 
najbliższego piętra.
      Zwrócił się do Stephana.
      - Ty jesteś tutaj gimnastykiem. A przynajmniej byłeś nim, kiedy chodziłeś do szkoły.
      Stephan uśmiechnął się.
      - To było wiele lat temu. Ale spróbuję.
      Shiratori załamał ręce i pokiwał głową. Glos jakby mu zmiękł. Czuł, że jest na 
krawędzi histerii.
      - Róbcie, co chcecie, żebyśmy się tylko stąd wydostali. Nit lubię być zamknięty. 
Muszę mieć świeże powietrze.
      - Zrobimy, co w naszej mocy - powiedział Felix. - Stephan, spróbuj zachowywać się 
jak małpa albo jak kochanek uciekający przed zazdrosnym mężem.
      Felix przykucnął, a Stephan, zdjąwszy buty, usiadł mu na ramionach. Potem Felix 
podniósł się, podsadzając Stephana pod sam sufit. Ten sięgnął ponad głową, odblokował właz 
i odepchnął jego klapę do tyłu. Dźwięk klapy opadającej na wierzch windy odbił się echem w 
pogrążonym w ciemnościach szybie. Felix zachwiał się nieco, kiedy Stephan postękując, 
wydostał się przez otwór i zniknął. Shiratori przycisnął się do ściany windy, gdyż poczuł że 
jej kabina lekko zakołysała się. Stephan chodził po dachu nad ich głowami.
      Po chwili Felix zawołał:
      - Hej, Stephan, zrzuć trochę wagi, kiedy już udało ci się tam wleźć. Jesteś bardzo 
ciężki.
      Głos Stephana był trochę przytłumiony.
      - Może się pogimnastykuję, zanim zejdę na dół. Bardzo ciemno tutaj. Daj mi 
zapalniczkę, żebym...
      W tej chwili kabina zakołysała się tak gwałtownie, że Shiratori i Felix omal nie stracili 
równowagi. Podskoczyła na linie i otarła się bokami o betonowy szyb.
      Felix odchrząknął. Nie chciał w obecności tego cholernego Japończyka zwracać uwagi 
Stephanowi, ale to, co on tam wyprawiał było niebezpieczne.
      - Stephan, wydaje mi się...
      Shiratori wściekł się. Wrzeszczał w stronę włazu. 
      - Oszalałeś, czy co? Schodź natychmiast, albo przestajesz u mnie pracować. I 
dopilnuję, żebyś nigdy...
      Coś twardego, mokrego i czerwonego przeleciało przez właz i odbiło się od ramienia 
Shiratoriego, spadając na gruby dywan.
      Głowa Stephana. Oczy szeroko otwarte z niedowierzania. Szyja i podbródek 
zbroczone ciepłą krwią.
      Wydając płaczliwe dźwięki, Shiratori wcisnął się w kąt windy z rękami na uszach. 
Dzwony. Dzwony. I śmierć.
      Bliski wymiotów, Felix patrzył na głowę Stephana. A kiedy posłyszał szmery nad 
sobą, próbował robić wszystko równocześnie. Starał się przypomnieć czego uczono go na 
szkoleniu.
      Stań twarzą w twarz z przeciwnikiem. Wyciągnij broń. Odbezpiecz. Wypróżnij 
magazynek w skurwiela.
      Ninja był szybszy i miał więcej zimnej krwi. Opuścił się przez otwór w suficie, 
spadając oboma kolanami na plecy Felixa. Oszołomiony bólem i pozbawiony oddechu goryl 
upadł do przodu, uderzając głową o ścianę. Klęczał zamroczony, z Waltherem PPK w ręku, 
kiedy ktoś ubrany na czarno poderżnął mu od tyłu gardło, jednym, płynnym ruchem.
      Wtedy dopiero ninja rzucił się na krzyczącego Shiratoriego.
      Chwilę później ninja schował nóż do pochwy przytroczonej w plecach, ugiął kolana i 
z wdziękiem podskoczył pod sufit.
      Zwisające z góry ramiona chwyciły go za przeguby i wyciągnęły z kabiny. Zniknął we 
włazie i zamknął za sobą klapę.
      W zaciemnionym szybie trzy ubrane na czarno sylwetki z wprawą właściwą 
akrobatom, rozpoczęły wspinaczkę po linie windy.
      

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY
      
      
      Tokio
      
      Zapach przyprawił Jan o mdłości. Odwracając się od ognia płonącego na podwórku 
świątyni, wyciągnęła ze swojej torby chusteczkę i przyłożyła ją do nosa. Parę chwil później 
pomyślała, do diabła z tym. Gdzie jest napisane, że muszę stać nad swoim zespołem, kiedy on 
pracuje. Osłaniając oczy przed oślepiającym słońcem przeszła przez podwórze i stanęła w 
pobliżu stawku wypełnionego liliami wodnymi i ocienionego przez żółknące drzewa gingko.
      Z tego miejsca patrzyła jak drugi zespół filmował dwóch buddyjskich mnichów, 
palących stertę lalek na środku podwórza świątyni. Kobiety i dziewczęta otaczały mnichów, 
dorzucających dziesiątki uszkodzonych i zużytych lalek na wielką metalową płytę z 
rozżarzonymi węglami. Była to starodawna i wzruszająca ceremonia, ale zapach palącego się 
plastiku zmusił Jan do oglądania jej z pewnej odległości.
      Dla Japonek lalki nie były jedynie zabawkami. Przez cały czas wymagały miłości i 
opieki. Bezdzietne kobiety i stare panny trzymały lalki, aby ulżyć swojej samotności i 
traktowały je jak swoje dzieci. Mówiło się, że z czasem takie uczucie rodziło w lalce duszę. 
To właśnie dlatego lalki nie nadające się do użytku nie należało traktować jak śmieci.
      Szacunek nakazywał zniszczenie jej przez oczyszczenie w ogniu i wodzie. Niektóre 
kobiety i dziewczynki wrzucały stare lalki do rzek i pozwalały im zabierać je z sobą do 
oceanu. Inne, jak te, które Jan właśnie obserwowała, przyniosły swoje lalki, aby oczyścić je w 
świątynnym ogniu. Za niewielką opłatą ekipie Jan pozwolono filmować ceremonię palenia 
lalek w sąsiedztwie marnych, drewnianych domów z rozsuwanymi papierowymi drzwiami.
      Ponieważ w takich domach zamki nie miały żadnego znaczenia, ktoś z domowników 
musiał stale pozostawać na miejscu, aby pilnować dobytku przed złodziejami. Dzisiejszego 
dnia wielu z nich wyglądało przez okna i stało w drzwiach, patrząc na aktorów i ekipę. Aby 
zachęcić wszystkich do współpracy, jeden z Japończyków, członek ekipy, wyszedł na ulicę w 
pobliżu świątyni, a kiedy miejscowi zebrali się wokół niego, odegrał cały film, włącznie ze 
sceną, w której bohater pada po oddaniu „strzału”.
      W tym momencie Jan mogłaby ze spokojem zastrzelić również Kona Kenpachiego. O 
ósmej z rana miał umówione spotkanie w komisariacie tokijskiej policji. Piąty dzień z rzędu 
policja rozmawiała z nim na temat nieżyjącego Wakaby. Teraz było już po południu, a ona 
nie miała żadnej wiadomości. Nawet nie zadzwonił, aby powiedzieć, kiedy będzie mógł 
powrócić na plan. Teraz, kiedy koszty produkcji zbliżały się do kwoty sześćdziesięciu tysięcy 
dolarów, pierwszy film Jan mógł się rozlecieć z powodu braku reżysera.
      Tym kto ją do tej pory ratował był Sam, bardzo skuteczny w działaniu kierownik 
produkcji, który szybko przestawił się na robienie zdjęć dodatkowych, jak choćby te z 
paleniem lalek na dziedzińcu świątyni. Takie sekwencje drugi zespół mógł robić bez 
Kenpachiego. Pod kierunkiem asystenta reżysera, druga ekipa nakręciła też inne zdjęcia we 
wnętrzach, sceny tłumu, pogonie samochodowe, powodzie, lawiny, czyli wszystko, co nie 
wymagało głównej obsady ani reżysera. Palenie lalek miało być wykorzystane jako tło w 
scenie, gdy Tom Gennaro i Kelly Keighley rozmawiają na temat pieniędzy skradzionych 
przez japońską przyjaciółkę Gennaro.
      Gennaro i Keighley mieli dzisiejszego ranka stanąć przed kamerami. Zamiast tego 
długo siedzieli znudzeni, aż wreszcie zdecydowali się pójść gdzieś zabawić do powrotu Kona. 
Obaj aktorzy mieli sposób bycia wielkich gwiazd; jeśli oni byli gotowi do pracy, wszyscy 
pozostali powinni także być gotowi. Dzięki rozmowom z każdym z nich, Jan zdołała ich 
nieco utemperować, ale na pewno nie potrwa to długo, jeśli nie będą mieli nic do roboty. 
Tymczasem Gennaro w pobliskiej uliczce kopał piłkę z kolegami z ekipy, a Keighley ze 
swoją panienką spacerował pod płaczącymi wierzbami nad brzegiem rzeki Sumida.
      Jan wierzyła w precyzyjny program produkcji, coś, czego nauczyła się jeszcze w 
telewizji, gdzie żadna praca nie była zbyt szybka. Producent nigdy nie pozwalał aktorom, 
szczególnie drogim aktorom, aby się nudzili. Znudzeni aktorzy kreowali nudne 
przedstawienia. Bez silnego reżysera, aktorzy mogli bardzo szybko stracić zainteresowanie 
filmem. Co gorsze, mogliby podjąć próbę przejęcia produkcji.
      Jeśli Bóg chce, aby aktorzy byli swoimi reżyserami, to powinien stworzyć ich grubych 
i łysych i nazwać wszystkich Hitchcockami.
      W ciągu tygodnia od śmierci Wakaby Kon spędził już tyle czasu na policji, że ekipa 
zabawiała się jego kosztem, wymyślając mu barwne przezwiska, zawsze nawiązujące do 
komisariatu i więzienia.
      To jednak nie robiło się zabawne. Bez Kenpachiego nie będzie filmu. Jan nie mogła 
zawieść, przynajmniej nie ten pierwszy raz. W Hollywood nie znano litości dla tych, którym 
się nie udawało. Niepowodzenie było chorobą zaraźliwą, a każdy kto się z nią zetknął bywał 
wykluczony z kręgu towarzyskiego.
      - Dziewczyno, tutaj nie wolno ci nigdy zawieść – powiedział pewien czarny reżyser 
filmowy podczas jej pierwszej wizyty w Los Angeles. - To równoznaczne z przyznaniem się, 
że nie myjesz nóg, masz nieprzyjemny oddech i nie kochasz Chrystusa.
      Dlaczego policja tak się przyczepiła do Kona? Przecież to nie on zabił Wakabę. To 
zrobił Todd. Działał w obronie własnej i na oczach świadków. Bóg jedyny wie, że to dobry 
chłopak, ale kiedy Jan zobaczyła co zrobił z Wakabą, zaczęła podejrzewać, że na dnie duszy 
chowa jakieś mordercze instynkty. W Hongkongu o mało nie zemdlała na widok Geoffreya 
Laycocka nadzianego na szpitalny maszt flagowy. Ale kiedy Todd wyjrzał przez okno na 
zabitego Anglika, Jan wydało się, że dostrzegła na jego twarzy coś na kształt uśmiechu.
      Królewska Policja w Hongkongu, której nie powinno już nic dziwić w przypadku 
morderców, nigdy nie widziała człowieka ginącego w okolicznościach podobnych do śmierci 
Laycocka. Również personel szpitalny będący tamtej nocy na dyżurze był przerażony; 
niektórzy, podobnie jak Jan, musieli dostać środki uspokajające.
      Todd pozostał nie wzruszony. Stał przy łóżku Franka i spoglądał na nieprzytomnego 
ojca jak gdyby to Frank był dzieckiem wymagającym jego, Todda, ojcowskiej opieki.
      W Tokio, ten sam chłopiec zabił dorosłego, uzbrojonego w nóż mężczyznę, 
przewyższającego go wagą o ponad sto funtów. To też chyba sprawka duchów. Jan próbowała 
wmówić sobie, że chłopiec działał w podnieceniu, że to wina nadmiernej ilości adrenaliny, że 
miał także trochę szczęścia.
      Ale im więcej o tym myślała i kojarzyła z niedawnym zdarzeniem w Hongkongu, tym 
bardziej była skłonna przyznać, że Todd dokładnie wiedział co robi.
      Todd Hansard coraz mniej zachęcał do przytulania go, a coraz częściej wywoływał 
gęsią skórkę. Frank musiał to zauważyć. Niewiele spraw uchodziło jego spostrzegawczości.
      Co kryło się za niewiarygodną nienawiścią Wakaby do Todda? Tych dwoje spotkało 
się po raz pierwszy zaledwie kilka tygodni temu, kiedy realizację „Ukiyo” przeniesiono na 
zdjęcia plenerowe do Hongkongu. Kiedy Jan zapytała Franka dlaczego Wakaba tak 
nienawidził jego syna, odpowiedź brzmiała:
      - To stuknięty facet. Tylko tyle.
      Natychmiast zrozumiała, że nie powiedział jej wszystkiego. Jego przesłonięte 
powiekami oczy zdawały się bardziej nieodgadnione niż zwykle. Odniosła jednak wrażenie, 
że sam zachęca, by do końca nie wierzyć tej odpowiedzi.
      Przy drinkach w zamku Ikuba zadała to samo pytanie Konowi Kenpachiemu. Jego 
wyjaśnienie było bardziej szczegółowe, a jednocześnie proste.
      - Zazdrość. To najgorsze ze wszystkiego. Zaoferowałem Toddowi małą rólkę w 
„Ukiyo”, odmawiając tego samego Wakabie.
      Jan nie wiedziała czy się śmiać, czy płakać.
      - Kon, słyszałam o ludziach umierających z pragnienia, aby tylko wejść do show-
businessu, ale żeby zabijać? Nie obraź się, ale z tego wynika, że Wakaba miał ptasi móżdżek.
      - Jest jeszcze coś.
      Popiła łyk francuskiego likieru migdałowego.
      - To normalne, z tobą tak zawsze.
      - Bardzo bym chciał, aby Todd zagrał w filmie robionym specjalnie dla niego.
      - Mówisz poważnie?
      - To nie jest coś, co byłbym gotów dyskutować publicznie, ale mam w głowie taki 
projekt. Uwielbiam sposób w jaki Steven Spielberg pracuje z dziećmi. Ma bardzo dobrą 
metodę opowiadania historii z ich punktu widzenia, utrzymuje przy tym zainteresowanie 
dorosłych. Właśnie coś takiego chciałbym wymyślić dla Todda. Chłopiec ma w sobie jakiś 
magnetyzm, jakąś zadumę, którą, według mnie, uda się przenieść na ekran.
      - Ale przecież on nigdy przedtem nie grał. Skąd wiesz, że może grać?
      - To moja specjalność, wiedzieć takie rzeczy. Widzisz, większość swoich filmów 
obsadzam wykonawcami, którzy nie stracili młodości, urody ani świeżości - oczy mu się 
zaszkliły, a głos zmiękł. - Piękno, młodość i śmierć. To tak nieodparcie pociąga.
      - Masz na myśli Jamesa Deana, Valentino, Jean Harlow.
      Przytaknął żywo.
      - Tak, dokładnie o to mi chodzi. Ich młodość została uwieczniona. Tak samo jak 
naszego Yukio Mishimy, którego niektórzy uważają za boga. Poprzez śmierć można żyć 
wiecznie.
      Jan nie lubiła takiego gadania. Ale Kon był artystą, a artyści mają szczyptę 
szaleństwa.
      - Rozumiem - powiedziała - że w sprawie kariery filmowej Todda nie rozmawiałeś 
jeszcze z Frankiem.
      Kenpachi wypił drinka i ponownie napełnił szklanki.
      - Życie Mr DiPalmy i moje pod każdym możliwym względem biegną w przeciwnych 
kierunkach. Nie podoba mu się, że jego syn przebywa w moim towarzystwie.
      Jan wyciągnęła rękę i dotknęła ramienia Kenpachiego.
      - Nie chcesz mi chyba powiedzieć, że twoje życie było szaleńczą gonitwą za 
przyzwoitością.
      - Zapewniam cię, że chłopiec nie interesuje mnie seksualnie, jeśli to mi insynuujesz. 
Wakaba był zazdrosny, to prawda. Ale i wcześniej żadne stosunki, jakie miałem z innymi 
mężczyznami nie sprawiały mu przyjemności.
      - Seksualne czy inne?
      - Ani seksualne, ani inne. 
      - Czy byliście z Wakabą kochankami?
      Słaby uśmiech, który pojawił się na twarzy Kenpachiego, nie wyjaśnił jej niczego.
      - Rozkosz mówi sama za siebie - powiedział. - Rozkosz znajduje swój własny głos. 
Potem nadchodzi dzień, kiedy głos milknie. Odurzenie jest przejściowe i nieuchronnie 
przemija. Wakabie trudno było zaakceptować ten aspekt naszego związku.
      - Rozumiem. Dzisiaj kurczak, jutro miotełka z piórek do odkurzania. Prędzej czy 
później, każdy w życiu Kenpachiego musi ustąpić miejsca komuś innemu.
      Popiła likieru migdałowego. Czuła się odprężona, śmiała i zapragnęła rzucić Konowi 
wyzwanie. Dlaczegóż by nie? Po co ta przygoda miłosna, jeśli od czasu do czasu nie można 
kopnąć partnera w kostkę.
      - Z tego co pamiętasz - zaczęła Jan - Wakaba był bardzo lojalny wobec ciebie. Ty 
jednak traktujesz jego śmierć jak gdyby sprawa nie była poważniejsza od opuszczenia grzanki 
na podłogę. Bez łez i bez smutku na twarzy. Czy dlatego, że przedstawienie musi po prostu 
trwać dalej?
      Kenpachi rzucił jej nieprzyjemne spojrzenie. Przez chwilę pomyślała, że mógłby ją 
uderzyć. Potem powiedział:
      - Wakaba próbował zabić chłopca. Nigdy mu tego nie wybaczę. Todd ma dla mnie 
ogromne znaczenie.
      - A skoro już mówimy o filmach, to nasz jest opóźniony względem planu. A dzieje się 
tak przez twoje codzienne, od czasu śmierci Wakaby, wizyty na policji. Tracimy czas, a czas 
to pieniądze.
      - Może powinnaś przedyskutować tę kwestię z twoim przyjacielem, Mr DiPalmą.
      - Nie rozumiem. Chcesz mi powiedzieć, że film jest opóźniony z powodu Franka 
DiPalmy?
      - Kapitan Shuko jest jego przyjacielem. To właśnie on upiera się przy moich wizytach 
na policji, kiedykolwiek najdzie go ochota.
      - Jeśli dobrze rozumiem, twierdzisz, że Frank wini ciebie za to, że Wakaba usiłował 
zabić Todda. I że podpuszcza Shuko, aby się odegrać.
      Kenpachi spojrzał na Jan z pogardą.
      - Jeśli chodzi o DiPalmę, nie jesteś w stanie myśleć rozsądnie. Wkrótce nadejdzie 
czas, kiedy zostaniesz zmuszona do zajęcia się sprawami, o których teraz nie chcesz nawet 
słyszeć. Czy nie przyszło ci do głowy, że DiPalma ma ogromne poczucie winy z powodu 
śmierci Kathariny Hansard?
      - Tak, powiedział mi o tym.
      - Czy nie wydaje ci się prawdopodobne, że to uczucie mogło zaważyć na jego 
stosunku do chłopca?
      - Zakładam, że jest to możliwe.
      - Nie będzie pierwszym, który nie chciał zaakceptować odpowiedzialności za swoje 
czyny. Nie powinnaś być zaskoczona tym, że zechce zrzucić swą winę na innych. Wiesz, 
dlaczego przyjechał do Tokio?
      - Prowadzi śledztwo w sprawie śmierci Kathariny Hansard - powiedziała Jan.
      - Uważa, że winny jest Nosaka. Ażeby zabrać się do Nosaki, DiPalma próbuje poprzez 
kapitana Shuko nękać mnie w nadziei, że szybko się zmęczę takim traktowaniem i pomogę im 
zniszczyć tego wspaniałego człowieka. DiPalma posuwa się nawet tak daleko, że wtrąca się w 
interesy Nosaki-sana.
      - Frank mówi, że Nosaka siedzi po uszy w szpiegostwie przemysłowym.
      Kenpachi walnął pięścią w stół tak mocno, że Jan podskoczyła w fotelu.
      - Jesteś teraz w Japonii. A tu szpiegostwo przemysłowe nie istnieje. Informacje, które 
gromadzi nasz rząd i biznesmeni są zbierane dla dobra naszego całego kraju. Wiele z tego, co 
zdobywamy, jest publiczną tajemnicą dostępną dla każdego, kto zada sobie trud, by do niej 
dotrzeć. My nie szpiegujemy. Słyszysz mnie? Nie szpiegujemy.
      Jan podniosła do góry dłoń w geście protestu.
      - Jeśli nie masz nic przeciwko temu, wolałabym, abyś na mnie nie krzyczał. Nazywaj 
to jak chcesz, tylko nie krzycz. Frankowi chodzi głównie o skutki działań Nosaki w Ameryce 
i może jeszcze w paru krajach. Ma prawo do swojej opinii, tak samo jak ty do swojej. 
Wolałabym w to teraz nie wchodzić. Mówiłeś coś o zaangażowaniu Shuko spowodowanym 
przez Franka. Zakładając, że Shuko nie jest kretynem i nie jest opłacany, dlaczego ktoś o jego 
pozycji miałby robić coś tak głupiego? Można by się spodziewać, że pierwszy przejdzie na 
stronę Nosaki. Postawmy sprawę jasno. Frank jest tu obcokrajowcem. Shuko i Nosaka są 
Japończykami, a przynajmniej byli, kiedy ostatni raz na nich patrzyłam.
      Kenpachi powstał i stanąwszy w rozkroku splótł ręce na piersiach. Jak Yul Brynner w 
„The king and I”, pomyślała Jan. Z tą różnicą, że tym razem król ma tylko jednego 
poddanego. Mnie.
      - Shuko to szumowina - powiedział Kenpachi. - Myśli tylko o sobie, nie o Japonii. 
Podczas drugiej wojny światowej jego ojciec był oficerem armii, który ściągnął na siebie 
hańbę w chwili, gdy kraj go potrzebował. Ojciec Shuko zdradził Japonię. I za to został przez 
Nosakę-sana skazany na śmierć. Shuko, który nie jest prawdziwym mężczyzną, nigdy nie 
przestał nienawidzić Nosaki za spełnienie tego obowiązku. Oto co Shuko i DiPalma mają ze 
sobą wspólnego. Obaj są zbyt słabi, aby przyjąć odpowiedzialność za własną karmę. Obaj 
starają się obwinić Nosakę-sana za swoje słabości.
      - Frank nigdy mi o tym nie wspominał.
      - A gdyby to zrobił, co wtedy?
      Wyjęła z torebki papierosy, wyciągnęła jednego z paczki i przypaliła go. Wypuściła 
dym pod lakierowany sufit.
      - Nie wiem. Naprawdę nie wiem.
      - Spodziewałem się, że kobiety w twoim kraju potrafią myśleć samodzielnie.
      - Ciągle staram się znaleźć różnicę pomiędzy powodami, które tylko wydają się dobre, 
a tymi naprawdę dobrymi, brzmiącymi rozsądnie. A teraz do rzeczy.
      - Sedno w tym, moja wolnomyślicielko, że powinnaś sama wyciągać wnioski, a więc 
niezależnie od Franka DiPalmy. Jeśli dokładnie zbadałabyś sprawę, przekonałabyś się, że sam 
cesarz zatwierdził wyrok śmierci na Shuko. To cesarz wziął Nosakę-sana pod osobistą opiekę, 
pod którą ten ciągle pozostaje. Ani Shuko, ani żadnemu członkowi jego rodziny nie wolno 
skrzywdzić Nosaki-sana. To jednak nie zapobiega, by wynajęli kogoś innego do załatwienia 
brudnej roboty.
      - Chodzi ci o Franka?
      - Przecież jego serce jest wciąż niespokojne z powodu dwóch zabitych kobiet, czyż 
nie? Stara się wciągnąć w tę szaradę nawet twojego ojca.
      Jan uniosła głowę.
      - Mój ojciec już jest w to zaangażowany. Frank nie musiał mi o tym mówić.
      Kenpachi podszedł bliżej.
      - To, że twój ojciec i Nosaka-san są powiązani wspólnymi interesami nie świadczy o 
tym, że są zaangażowani w tajemniczą działalność przestępczą. Czyż nie wydaje ci się 
możliwe, że dokumentacja, w której posiadaniu jest twój ojciec została po prostu 
sfałszowana?
      - A któż zadałby sobie trud fałszowania dokumentów dotyczących banku Nosaki i 
innych jego interesów?
      Upadł na kolana u jej boku i wyszczerzył zęby w chłopięcym uśmiechu.
      - Mr DiPalma, oczywiście. To jego natura domaga się zemsty.
      Jan dotknęła czołem jego czoła.
      - Ognista natura Sycylijczyka i takie tam. Nie zapomnij, że ludzie tacy jak on 
uwielbiają jaskrawe kolory i szpiczaste buty.-Odchyliła się do tyłu. - A teraz, kiedy 
załatwiliśmy rzeczy oczywiste, pozwól sobie powiedzieć, że mój ojciec uważa, iż dokumenty 
są prawdziwe. I to nie Frank je skompletował. Zebrał je ojczym Todda. A tymczasem mój 
ojciec popadł w kłopoty, próbując je zabezpieczyć.
      - A co zrobił, żeby je ochronić? Jan westchnęła i sięgnęła po drinka. 
      - Znowu poszedł do szpitala. Ojciec utrzymuje, czy może raczej ten niesamowity 
typek odpowiedzialny za jego ochronę, że szpital jest najbezpieczniejszym miejscem pod 
słońcem; łatwy do strzeżenia i temu podobne nonsensy. Nullabor, ten dziwny facet, uważa, że 
łatwiej ochroni ojca w szpitalu niż w którymkolwiek z jego domów. Z tego co wiem, przez 
cały czas dokumenty są w jego zasięgu.
      Kenpachi ucałował jej dłoń.
      - Rozumiem, że kiedy mówisz o ochronie, masz na myśli „Przymierze Krwi”?
      Jan przytaknęła.
      - Muszę ci powiedzieć, że nie rozumiem, o co chodzi. Chwilami myślę, że ojciec na 
stare lata zapadł na paranoję. Z drugiej strony mam świadomość, że dwóch jego przyjaciół nie 
żyje i to nie dlatego, że załaskotano ich na śmierć. To Salvatore Verna i Duncan Ivy. Boże, 
znałam ich całe życie. I co mam robić? Czy ojciec ma rację, czy nie?
      - Widzę, że bijesz się z myślami. Twój umysł jest bardzo niespokojny. Czy DiPalma 
powiedział jeszcze coś o twoim ojcu?
      Wypiła drinka do końca zanim odpowiedziała.
      - Wiesz, Frank i ja nie widzieliśmy się ani nie rozmawialiśmy od... od czasu tego 
wypadku z Wakabą. Tak, gania po całym Tokio zgłębiając życie Nosaki. Czuję jednak, że 
Frank stał się oschły. Zdecydowanie oschły od tamtej nocy. Nie zależy mu na tym, abym była 
jego powierniczką w większym stopniu niż to niezbędne.
      Kenpachi ujął dłonią jej podbródek i delikatnie zwrócił twarz ku swojej.
      - Zwierzanie się tobie może być także zwierzaniem się mnie. A może jest zazdrosny o 
nasz związek? Myślę, że ciągle masz odrobinę uczucia dla DiPalmy i trudno ci się z tym 
pogodzić. W żadnym wypadku jednak nie potrafisz o nim zapomnieć.
      Uśmiechnęła się lekko.
      - Porozmawiajmy lepiej o deszczach, które w przyszłym miesiącu mają nawiedzić 
Tokio. Mogą spowodować jeszcze większe opóźnienia. Ty masz lecieć do Nowego Jorku na 
ten przegląd swoich filmów. To chyba coś. Z Waszyngtonu przyleci ambasador Japonii. 
Mamy do zgłoszenia ponad trzystu dziennikarzy, którzy chcą relacjonować tę imprezę.
      Kenpachi ciągle u jej stóp, kreślił językiem kręgi na jej dłoni - Jan wstrząsnął dreszcz 
na wspomnienie rozkoszy doznanej z nim poprzednio. I upokorzenia. Odchrząknęła.
      - Robimy zestaw scen z twoich poprzednich filmów. Chciałabym dać także wstawkę z 
„Ukiyo”. Czy powiedziałam ci już, że wytwórnia chce dołączyć „Ukiyo” do grudniowej 
kwalifikacji do Nagrody Akademii Filmowej? Wspominają coś o oficjalnym obiedzie i 
oszałamiającym wrażeniu, jakie film zrobi, jeśli światowa premiera odbędzie się w Museum 
of Art. w Nowym Jorku.
      Pocałunkiem zamknął jej usta. Nie musiała nic więcej mówić. Co też oni mieli ze sobą 
wspólnego? Oczywiście, film. I miłość do Japonii. Oraz wolę akceptowania w sobie tego, 
czego nie akceptowali u innych. Oboje zbyt często byli zdominowani przez żądzę, a kiedy 
żądza zostawała zaspokojona, wierzyli że posiadają wszystko.
      Czy w ogóle żądza pozostawała jakąś alternatywą? A może Jan odchodząc od Franka 
DiPalmy, odwróciła się do tego pytania plecami? Od chwili, kiedy spotkali się ponownie 
przypominała sobie czasy, kiedy posiadła jego serce i dała mu swoje.
      Bała się iść do łóżka z Kenpachim. A jednocześnie tęskniła za tym. Czy rozkoszą, 
którą jej dawał było upokorzenie, czy tez środki, za pomocą których do niej dochodziła? 
Jedno było pewne: mistrzostwo seksualne Kenpachiego denerwowało ją, bo każdorazowo 
wywoływało uczucie wstydu.
      W narkotycznym zamroczeniu kilkakrotnie została doprowadzona na krawędź 
orgazmu, po czym Kenpachi wycofywał się, świadomie odwlekając szczytowanie. Za trzecim 
czy czwartym razem zrobiła to, co jej rozkazał. Błagała go. A kiedy to uczyniła, Kenpachi 
ucałował czule jej oczy, usta, szyję, piersi i brzuch. W chwili, gdy jego język znalazł 
łechtaczkę, zamknęła oczy i zacisnęła dłonie na prześcieradle. Jednak on znowu przerwał, 
celowo nie doprowadzając jej do orgazmu.
      Tym razem jednak nie musiała go usilnie prosić. Włożył jej do pochwy dwie małe, 
metalowe kulki, ri-no-tama. Używał ich już wcześniej. Jedna zawierała metalowy, wibrujący 
języczek, druga - niewielką ilość rtęci. Najmniejszy ruch wywoływał zmysłowe drżenia w 
całym ciele i wzdłuż kręgosłupa. Nie czekając na polecenia Kenpachiego, podciągnęła 
nieznacznie nogi, a potem wyprostowała je. Powtórzyła to jeszcze raz, najpierw powoli, 
potem coraz szybciej, unosząc biodra nad łóżkiem, aż wreszcie wygięła kręgosłup w łuk z 
orgiastycznym krzykiem, który trwał i trwał, i trwał...
      Potem opadła na łóżko wyczerpana i bez tchu. Dopiero kiedy otworzyła oczy, zdała 
sobie sprawę, że Kenpachi patrzył na nią ze zwykłą pogardą. Nie potrafiła jednak ocenić jego 
postępowania jako niesmaczne, gdyż narkotyk, który oboje zażyli w czerwonym winie pitym 
ze starego kielicha, pozostawił jej umysł w stanie zamroczenia i niepewności.
      Kenpachi wyjął teraz metalowe kulki i wszedł do niej. Wykonywał ruchy z taką 
uporczywością i umiejętnością, że doprowadził ją szybko w pobliże kolejnego orgazmu, po 
czym wyszedł i zaczął całować jej uda. Jeszcze raz jego język odszukał łechtaczkę. Z 
zamkniętymi oczami Jan pociągnęła go za włosy, wymawiając raz po raz jego imię. Fala 
zaczynała unosić się znowu, niepowstrzymanie. Odmowa zwiększyła jedynie jej tęsknotę za 
nim, za orgazmem, za wyzwoleniem, za Konem.
      Otworzyła oczy, aby nasycić się jego pięknem, cieszyć się widokiem tego, co jej robił 
i w tym momencie przeżyła kolejny, głęboki orgazm, wypowiadając jego imię i ściskając z 
całej siły jego głowę udami.
      Eksplodowała. Z zamkniętymi oczami dotknęła tej cienkiej granicy pomiędzy ekstazą 
i śmiercią, nie dbając o to czy umrze, czy nie.
      Kon wymówił jej imię. Powoli otworzyła oczy i zobaczyła go stojącego nago przy 
łóżku, podczas gdy jego ręce i język pieściły jej ciało. Narkotyki...
      Z wielkim wysiłkiem Jan oderwała oczy od Kona i wtedy zobaczyła mężczyznę i 
kobietę, którzy obsypywali ją pieszczotami. Chciała ich zatrzymać, krzyknąć, odepchnąć. Ale 
ponownie poczuła ciepło i rozkosz, a Kenpachi zmusił ją, aby wypiła więcej wina. Wkrótce 
osunęła się w krainę cienia, gdzie nie można było już nic więcej odczuwać.
      Kiedy rankiem przebudziła się, w pobliżu nie było ani Kona, ani mężczyzny, ani 
kobiety. Zawstydzenie wywołane zdarzeniami minionej nocy było zbyt silne, aby uwierzyć, 
że nigdy nie miały one miejsca. Przez parę minut przewracała się w łóżku i płakała. Nie miała 
pojęcia, kim byli ten drugi mężczyzna i ta kobieta; przeraziła ją myśl, że mogłaby zobaczyć 
ich ponownie. Nigdy przedtem nie robiła nic podobnego. Nigdy. Fantazjowała na ten temat 
nieraz, ale to było wszystko. Wyglądało, jak gdyby Kon czytał w jej myślach, odkrył jej nie 
wypowiedziane sekretne rojenia i wprowadził je w życie. Nigdy przedtem nie kochała się z 
kobietą, nigdy nie była w łóżku z mężczyzną, którego nie znała.
      Jednak to wszystko zdarzyło się zeszłej nocy i, co więcej, prawiło jej przyjemność. Z 
ledwością trafiła do łazienki, odkręciła kurek z gorącą wodą i przez długi czas stała pod jej 
strumieniem. Zadrżała z przerażenia, nie z powodu tego, co się wydarzyło, ale z powodu 
możliwych skutków w przyszłości. Tego co się stało nie można już było wykreślić.
      
      *
      
      Na dziedzińcu świątyni do Jan dołączyło kilku członków zespołu. Cała grupka 
obserwowała młodą Japonkę w modnych, szerokich dżinsach i bawełnianej koszulce 
prowadzącą zapłakaną córkę dalej od tłumu otaczającego ognisko. Jan dała sygnał drugiemu 
zespołowi, aby zaczął je filmować na tle świątyni, gdzie kobieta przyklękła i objęła 
ramionami płaczące dziecko.
      Dziewczynka była w cudownym, różowym kimonie, ze złotym pasem, a na nogach 
miała drewniaczki. Sama wyglądała jak laleczka, kiedy mama klękając przy niej łagodnie 
przemówiła, wskazując na czarny dym unoszący się spiralnie nad dziedzińcem. Czy 
tłumaczyła, że ulubiona lalka dziewczynki poszła do nieba? Matka scałowywała łezki 
córeczki, ujęła jej lewą rączkę w swoją, po czym splotła mały palec z paluszkiem dziecka.
      Teraz z kolei Jan nie mogła powstrzymać łez.
      - Dym szczypie w oczy - rzuciła mimochodem i sięgnęła do torebki po chusteczkę. 
Nazywało się to yubi-kiri. Splatanie małych palców i składanie obietnicy na przyszłość. 
Dziecięca gra. Jan jako dziecko przebywała z ojcem w bazie wojskowej w Japonii i często 
wtedy grali w yubi-kiri. Czego sobie wtedy życzyła? Długiego życia? Żeby była zawsze 
szczęśliwa? Randki z braćmi Everly?
      Nadszedł czas, żeby się wziąć w garść. Trzeba złapać Jan Golden za mały palec. Nikt 
inny nie potrafi uratować filmu.
      Rozejrzała się wokół i zaczęła wydawać polecenia. Neil Weiner, jej osobisty asystent, 
został poproszony o odnalezienie Kenpachiego.
      - Zacznij od posterunku policji. Jeśli tam go nie znajdziesz, szukaj dalej sam. Nie 
wracaj, dopóki nie będziesz wiedział gdzie jest. Najwyższy czas, żebyśmy sobie szczerze 
porozmawiali.
      Potem zwróciła się do sekretarki, Debbie Elise.
      - Zanieś wiadomość dla Franka DiPalmy do hotelu „New Otani”.
      Debbie uniosła wzrok znad notatnika i zaraz znowu go spuściła. O Boże, pomyślała 
Jan, jak oni wszyscy świetnie się orientują w moim życiu osobistym. Głośno dodała:
      - Prawdopodobnie wyszedł. Mam nadzieję, że wyszedł, ponieważ nie chciałabym mu 
powiedzieć nie. Zostaw tylko wiadomość. Przekaż, że chcę się z nim napić. Dzisiaj, jeśli to 
możliwe. I niech zostawi odpowiedź w moim hotelu.
      Jan chciała się osobiście przekonać, czy Frank wykorzystał tokijską policję, aby 
zaszkodzić Konowi. Przy kosztach sześćdziesięciu tysięcy dolarów dziennie nie mogła 
pozwolić, aby to trwało nadal.
      A poza tym, jako kierownik produkcji miała teraz określone obowiązki.
      - Czy jest jakaś możliwość kręcenia dzisiejszego popołudnia czegoś, co nie wymaga 
bezpośredniego udziału Kona Kenpachiego?
      - Będzie trudno - odpowiedział Sam Jonas. - Do nakręcenia jutrzejszej sceny w parku 
potrzebne jest pozwolenie. Nie dostaniemy go wcześniej niż dzisiaj, późnym popołudniem. 
Gennaro i Keighley są gotowi do sceny w Ginzie. Oni jednak zgodzili się robić ten film tylko 
pod warunkiem pracy z Kenpachim. Ale niech tam. Spróbuję popchnąć sprawę tego 
pozwolenia. Niczego nie obiecuję. Jednak trzeba będzie chyba tu i ówdzie posmarować.
      - Zrobione. Ogłosimy przerwę na lunch, to będziesz mógł wyskoczyć.
      - Już wyskoczyłem zeszłego wieczoru. Modelka z „LA” robi tutaj reklamówkę 
kosmetyku dla japońskiej telewizji. Bierze pięć tysięcy dolarów, a ja musiałem zapłacić za 
kolację.
      Do Jan zbliżył się Neil Weiner.
      - Znalazłem go.
      Jan odwróciła się tyłem do Sama Jonasa.
      - Gdzie?
      - Wydaje mi się, że wiem, gdzie jest. 
      - Wydaje ci się?
      - Na policji powiedzieli, że wyszedł stamtąd o dziesiątej trzydzieści. 
      Jan spojrzała na Neila kątem oka. 
      - O dziesiątej trzydzieści, powiadasz?
      - Do diabła. Posłaniec ze złą wiadomością traci głowę. Musisz zrozumieć, że 
informacje te mam od jednej z naszych tłumaczek. Kazałem jej powtórzyć i zapisałem sobie. 
Lokalna władza twierdzi, że pan Kenpachi opuścił ich ciepłe gniazdko koło dziesiątej 
trzydzieści i, posłuchaj tylko, powrócił do zamku Ikuba.
      Jan przeszła energicznie obok niego.
      - Jedziesz ze mną. Myślę, że najwyższy czas kopnąć kogoś w dupę, zanim całkowicie 
utracę kontrolę nad filmem. Gdybym się nie znała na rzeczy, przysięgłabym, że pan Kenpachi 
porzucił pracę, za którą mu płacę ciężkie pieniądze.
      W ciasnym sklepiku z makaronem, wynajętym przez wytwórnię jako tymczasowe 
pomieszczenie dla ekipy, Neil Weiner telefonował do zamku Ikuba. Jan głęboko zaciągała się 
papierosem i nerwowo chodziła tam i z powrotem. Co za diabeł wlazł w Kona? Pracuje przy 
filmie i nie może sobie pozwalać na przebywanie poza planem nawet przez godzinę. Jego 
wizyty na policji kosztowały ją więcej niż się spodziewała. Dziadek miał rację. Przyjaciele 
pojawiają się i znikają, za to wrogów stale przybywa.
      I nie zapominajmy o sierpniowych deszczach. Albo o tajfunie. Miała nadzieję 
zakończyć prace przed ich nadejściem. Rozpaczliwie pragnęła ukończyć „Ukiyo” przed 
grudniem, by zdążyć na przeglądy kwalifikacyjne do Oscara. Film zapowiadał się dobrze. A 
jeśli tak, to dlaczego nie spróbować. Gennaro dawał z siebie wszystko, a Keighley nigdy nie 
był lepszy niż teraz. Jeśli „Ukiyo” zdoła zachwycić nowojorską krytykę, będzie miała 
wytwórnię w garści. A wtedy muszą dać jej tę promocję. Ostatnimi czasy nazywa się to 
marketingiem. Jakkolwiek by tego nie nazywać, rzecz była bezkonkurencyjna. Wytwórnie 
były w takim stopniu uzależnione od specjalistów tej branży, że jeśli scenariusz się chłopcom 
nie podobał, po prostu go nie robiono. Głupie co? Ale agent Jan zwykł był niegdyś mawiać, 
że w Hollywood nikt nie zostaje zwolniony tylko za to, że odmawia.
      Jan potrzebna była silna kampania reklamowa nastawiona wyłącznie na zdobycie 
nominacji Akademii Filmowej. Zależało jej także na prasowych kolumnach towarzyskich, 
które są wypróbowanym sposobem przyciągania widzów. Zanim jednak mogła się za to 
wziąć, musiała zakończyć produkcję filmu. Edycja, montaż, dubbing i tłoczenie musiały być 
gotowe w drugim tygodniu grudnia. Im więcej myślała o tym, co może stracić, tym bardziej 
była zła na Kenpachiego.
      - Nie odpowiada - poinformował Neil ze słuchawką przy uchu.
      - Co to znaczy, nie odpowiada. On tam jest. Tak twierdzi policja.
      Neil wyglądał przez okno wystawowe sklepiku.
      - Zauważyłaś coś?
      - Zauważyłam, że nie ma tego pieprzonego reżysera.
      - Jego przyjaciół też tu nie ma. Każdy z tych klownów wziął dupę w troki i zwiał. 
Zastanawiam się, o co tu chodzi?
      Neil miał rację. Paru osiłków, których widziała na przyjęciu Kona zeszłej nocy, 
zaangażowano wcześniej do filmu jako statystów, kierowców, ochronę. Ktoś z „LA” nazwał 
ich „banany”, bo takie żółte i zawsze trzymają się w kupie. Wakaba był jednym z nich. 
Goryle z krótko przystrzyżonymi włosami. Nawet Japończycy ich unikają.
      Podczas przerw w kręceniu Kon uprawiał z nimi karate i kendo. Byli dobrzy. Niemal 
za dobrzy. Obserwowanie ich w walce wywoływało u Jan wrażenie, że musieli nad tym nieźle 
pracować.
      Teraz zniknęli. Rozpłynęli się jak dym, którego resztki unosiły się nad świątynią.
      - Kon jest w zamku - powiedziała Jan. - A „banany” wyśliznęły się, aby do niego 
dołączyć. Sprowadź mojego kierowcę.
      - Pojadę z tobą.
      Stała tyłem, więc nie mógł widzieć jej twarzy. Nie dostrzegł strachu, który się na niej 
malował. Dzisiejszego ranka, kiedy przyszła na plan, „banany” rzucały jej pożądliwe 
spojrzenia.
      Płonąc ze wstydu, Jan pośpiesznie przeszła obok nich w stronę sklepiku z 
makaronami. Jeden z nich był z nią zeszłej nocy w łóżku. Ten sukinsyn Kon. Zrazu 
postanowiła zwolnić jego przyjaciół, ale potem zmieniła zdanie. Jeśli Kon chciał, żeby byli w 
filmie, to będą, a ona nie mogła nic w tej kwestii zrobić. Przynajmniej nie na tym etapie. Była 
skazana na ich obecność i jedyne co jej pozostało to udawać, że nie wie, co tu naprawdę 
robią.
      - Zostań - powiedziała do Neila. - Mój kierowca zna drogę. Wszystko będzie dobrze. 
Muszę tylko oczyścić atmosferę pomiędzy mną a Konem.
      Neil spojrzał na podłogę i podrapał się po głowie. A więc wiesz, pomyślała. I co z 
tego. Wypchaj się i myśl o mnie co chcesz.
      Pobiegła odszukać kierowcę.
      
      *
      
      Zwodzony most zamku Ikuba został opuszczony. Dziwne, pomyślała Jan. Kon 
powiedział, że woli, gdy jest podniesiony - wtedy nic nie zakłóca mu spokoju. Teraz nie tylko 
był opuszczony, ale jeszcze stało na nim kilka samochodów należących prawdopodobnie do 
„bananów”. Brama, a właściwie potężne, dwuskrzydłe, stalowe wrota były zamknięte, 
odcinając zamek od świata zewnętrznego. W środku jednego ze skrzydeł znajdowały się 
mniejsze drzwi, ale także zamknięte. Jan zawahała się, zanim wysiadła z limuzyny. Jej nerwy 
dopominały się o papierosa. Spaliła połowę, zanim wyszła z samochodu.
      Żałowała, że nie wzięła ze sobą Neila. Albo może lepiej, żeby był z nią Frank. Coraz 
częściej pojawiał się w jej myślach.
      Przeszła przez zwodzony most, wybierając starannie drogę pomiędzy samochodami. 
Przelotnie pomyślała, że wygodniejszy byłby niski obcas. Przed żelazną bramą zgasiła 
papierosa i zamknęła oczy. Kiedy je otworzyła, zastukała w małe drzwi.
      Echo pukania rozeszło się po cichym dziedzińcu. Jan spojrzała za siebie. Tyle 
samochodów, a wewnątrz żadnego znaku życia. Niesamowite. Już miała zapukać powtórnie, 
kiedy zgrzyt klamki po drugiej stronie sprawił, że gwałtownie drgnęła. Drzwi otworzyły się 
na oścież, a to co ujrzała na dziedzińcu sprawiło, że poczuła się jeszcze bardziej niepewnie.
      Kiedy zajrzała głębiej jeden z „bananów” rzucił jej przeszywające spojrzenie. Kon 
rozebrany do naga, ze skórą lśniącą od oleju i potu klęczał na czerwonym dywanie. 
Samurajski miecz, którego klinga była idealnie wypolerowana, leżał na małym, niskim 
stoliku.
      Klęczał w środku kwadratu utworzonego przez cztery ogniska. „Banany” stały przed 
ogniskami i patrzyły. Jan instynktownie wyczuła, że zobaczyła coś, czego nie powinna była 
oglądać.
      Człowiek, który otworzył drzwi, ze złością zastąpił jej drogę i próbował zmusić do 
odwrotu. Dołączył do niego drugi mężczyzna. Obaj patrzyli tak, jak gdyby chcieli ją zabić.
      Odwróciła się i przebiegła przez zwodzony most w stronę samochodu ani razu nie 
oglądając się za siebie.
      

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY
      
      
      Shuko i DiPalma siedzieli na przednim siedzeniu zaparkowanego datsuna, należącego 
do kapitana tokijskiej policji. Patrzyli na zatłoczoną ulicę i gmach Takeshi, będący siedzibą 
korporacji Zenzo Nosaki. Ta ciemna, przyciężkawa, ośmiopiętrowa budowla, utrzymana 
raczej w stylu wiktoriańskim niż japońskim, stała na rogu placu Marunouchi, stanowiącego 
przemysłowe i bankowe centrum Japonii. W pobliżu wznosiły się wysokościowce innych 
korporacji, a przylegające banki przechowywały depozyty o łącznej wartości miliarda 
dolarów. Jakimś sposobem jednak, pogrzebowo wyglądający gmach Takeshi przytłaczał 
każdą budowlę znajdującą się w pobliżu. Kiedy wyższe, odznaczające się większym 
wdziękiem budynki wyglądały jak flamingi, twierdza Nosaki przypominała aligatora.
      Z miejsca, w którym DiPalma i Shuko zaparkowali, można było oglądać 
reprezentacyjną aleję, prowadzącą za gmachem Takeshi w dół, w stronę pałacu cesarskiego. 
Była wysadzona przedziwnie ukształtowanymi sosnami, które podparto, zabezpieczając od 
jesiennych tajfunów. Około południa na każdym kawałku jezdni tłoczyły się samochody 
osobowe, żółte taksówki, autobusy i ciężarówki, stykające się niemal zderzakami. 
Zanieczyszczone powietrze gryzło w oczy. Według Shuko zanieczyszczenie w Tokio było tak 
silne, że powietrze korodowało metal.
      Siedząc w samochodzie, DiPalma przypomniał sobie czasy, kiedy jako policjant 
prowadził żmudne obserwacje i żywił się pizzą i wodą sodową. Uśmiechnął się na 
wspomnienie jednej z pierwszych swoich ról w tej grze i obowiązujących w niej zasad. Zanim 
wsiądziesz, nie zapomnij się wysikać, bo podczas obserwacji nie wolno ci się ruszyć z 
miejsca. Na podłodze samochodu ustaw pusty karton po mleku. Nauczysz się go kochać, bo 
będzie twoją toaletą.
      Na tylnym siedzeniu datsuna kamerzysta japoński wycelował ręczną kamerę w gmach 
Takeshi. Stali najbliżej jak tylko DiPalmie się udało. Siedziba korporacji Nosaki była poza 
zasięgiem prasy zarówno japońskiej, jak i zagranicznej. Od czasu zakończenia wojny Nosaka 
nigdy nie udzielił żadnego wywiadu. Jedyne zdjęcia wykonane za jego pozwoleniem 
pochodziły z meczy kendo. „Aligator” był dobrze strzeżony. Uzbrojeni strażnicy w 
mundurach sprawdzali każdego, kto wchodził do holu. Gdyby dostrzegli, że DiPalma filmuje 
gmach, znalazłby się w ciężkich kłopotach.
      Operatorem kamery był dwudziestojednoletni student tokijskiej szkoły filmowej, który 
nazwał siebie Ford Higashi, od swojego ulubionego reżysera Johna Forda. Ford mówił po 
angielsku, używał przestarzałego amerykańskiego slangu i pracował ze słuchawkami 
podkręconymi tak głośno, że DiPalma słyszał każdą nutkę z „The Sea Hawk” Errola Flynna. 
Ford wykonywał mnóstwo prac dla tokijskiego korespondenta sieci telewizyjnej DiPalmy, 
Donalda Turneya, chudego jak szczapa Kanadyjczyka o wyglądzie absolwenta szkółki 
przygotowawczej. Turney odznaczał się niezwykłą ambicją, miał dwadzieścia dziewięć lat i 
był synem kanadyjskiego dyplomaty, który odegrał istotną rolę w uwolnieniu zakładników z 
Iranu. Młody Turney nigdy nie przestał poszukiwać czegoś, co miałoby większe znaczenie 
niż zdarzenia, w jakich brał udział jego ojciec. To właśnie dlatego próbował zmusić DiPalmę, 
aby go włączył do swoich działań. Były policjant zastanawiał się, czy rzeczywiście sprawy w 
Tokio wymagają przyspieszenia.
      - Ford twierdzi, że zdjęcia, które robi dla ciebie, mają coś wspólnego z Nosaką - 
powiedział Turney. Próbował mówić głosem wywołującym respekt.
      DiPalma miał już opuścić pokój hotelowy, kiedy zatrzymał go ten telefon. Nie 
podobał mu się ton Turneya.
      - Właśnie wychodzę.
      - DiPalma, chcę żebyś mnie wziął ze sobą. Jesteś na moim terenie.
      - Zabierasz mi czas.
      - Hej, facecie, nie rozrabiaj tutaj. Jesteś daleko od domu. Na tym terenie nie jesteś 
dzieckiem szczęścia. Jesteś tylko wędrownym obcokrajowcem, który łatwo może popaść w 
tarapaty. Czy wyrażam się jasno?
      - Do widzenia, Mr Turney.
      - Rób jak chcesz, przyjacielu. Ale jak tylko odłożysz słuchawkę, dzwonię do Nowego 
Jorku. A potem zobaczymy.
      DiPalma wyciągnął rękę ze słuchawką nad aparat telefoniczny i z tej wysokości 
spuścił ją na widełki.
      Dzień później Turney zadzwonił znowu. Tym razem jednak już trochę zmiękł.
      - Nowy Jork mówi, że powinniśmy się dogadać. Że wystarczy dla każdego, że byłoby 
to dobre dla nas obu. Ty podrapiesz moje plecy, a potem ja twoje.
      - W Nowym Jorku powiedzieli ci, żebyś się odpieprzył. Mówili, że jeśli masz 
odrobinę wyczucia, powinieneś się trzymać z dala ode mnie. W Nowym Jorku mam własny 
zespół do tych spraw. Tutaj też mam przyjaciół, którzy mi pomagają. Jesteś balastem. Nie 
potrzebuję ciebie.
      - Uważaj, żebym ci nie zaszkodził w tym mieście.
      - Jeśli to zrobisz, módl się, abym cię nie odnalazł. A teraz zadzwoń do Nowego Jorku i 
zapytaj, czy mówię prawdę. - Znowu upuścił słuchawkę z wysoka. Niech Turney zbiera swoje 
informacje od Forda. Tak jak było dotąd.
      Zanim student przyszedł, DiPalma był już w samochodzie i opowiadał Shuko o 
wynikach tygodniowego śledztwa.
      - Nosaka nie jest tu zbyt popularny, chociaż nikt nie odważy się wystąpić przeciwko 
niemu publicznie. Mam na filmie dwóch ludzi, którzy zgodzili się mówić, jeśli ich personalia 
będą utrzymane w tajemnicy. Nakręciliśmy to siedząc w ciemnościach.
      - Nie muszę znać ich nazwisk, DiPalma-san. Ale interesuje mnie, co mają do 
powiedzenia.
      - W porządku. Dotarłem do nich poprzez przyjaciela nazwiskiem Rakan Omura.
      - Hai. To handlarz antykami, dla którego przeprowadziłeś pewne śledztwo.
      DiPalma przytaknął.
      - I od którego kupowałem miecze. Sprawdziłem kiedyś dla niego dwóch kontrahentów 
na Medison Avenue. Jeden okazał się złodziejem, drugi był w porządku. Skontaktowałem go 
także z kimś z Metropolitan Museum w Nowym Jorku i wzbogacił się na tym. Każdego roku 
sprzedaje im starocie za grube tysiące dolarów. Wygląda na to, że jest również dostawcą 
japońskich biznesmenów, włącznie z dwoma pracującymi dla Nosaki. Jeden z nich, nazwijmy 
go Joe, podejrzewa, że za „Przymierzem Krwi” stoi Nosaka. Mówi, że dwaj ludzie, którzy 
ostatnio zostali zabici, byli rywalami Nosaki. Jednym był Ken Shiratori.
      - Ten, którego zamordowano zeszłego tygodnia w Zurichu.
      - Hai. Widocznie Nosaka chciał mieć pięćdziesięcioprocentowy udział w parku 
Shiratoriego. Shiratori nie zgodził się, a co gorsze, zrobił to w nieprzyjemny sposób. Nosaka 
ostał obrażony przez Shiratoriego na oczach wielu ludzi. W tym przypadku jednak w 
zabójstwie nie chodziło o nową czy dawną Japonię. Chodziło o pieniądze, o zwykłą, starą jak 
świat, zachłanność.
      - Czy drugi facet również mówi o zachłanności Nosaki? - zapytał Shuko. 
      - Hai. Opowiedział także bardzo osobistą historię. Tego drugiego człowieka nazwiemy 
John. Razem z Johnem ćwiczyliśmy kiedyś w Tokio kendo, ale właściwie nasza znajomość 
nie wychodziła poza teren dojo. Czytał moje artykuły na temat mieczy. Z niektórymi 
rzeczami się zgadza, z innymi nie, ale to jego przywilej. W kwestii miecza trudno wam, 
Japończykom dogodzić. W każdym razie, John skontaktował się z Omura-sanem i poprosił o 
rozmowę ze mną. Nie mogę jednak ujawnić ani jego nazwiska, ani pokazać w filmie jego 
twarzy. John opowiedział mi o banku Nosaki, którego do niedawna był dyrektorem. Twierdzi, 
że bank zajmuje się wywiadem gospodarczym i wybielaniem pieniędzy. John nie widzi nic 
złego w żadnym z tych działań. Jak większość Japończyków, zdobytą wiedzę uważa za 
istotną dla przetrwania Japonii. 
      Shuko przerwał mu:
      - Nie rozumiem. Jeśli John nie widzi nic niewłaściwego w tym, co robi Nosaka, to 
dlaczego chciał się z tobą zobaczyć?
      - Żeby mi opowiedzieć o swoim nieżyjącym synu. Śmiercią chłopca obciąża Nosakę. 
Syn Johna był świetnym szermierzem i należał do klubu Takeshi. Przyciągnął go tam duch 
walki jego członków, a także ich wiara, że Japonia musi stać się ponownie militarną potęgą.
      - Czy to Nosaka mu naopowiadał?
      DiPalma przytaknął.
      - Według Johna, jego syn słuchał patriotycznych przemówień zarówno Nosaki, jak i 
Kenpachiego. Każdy członek klubu Takeshi jest superpatriotą. Bardzo prawicowym. Nie to 
jednak przeszkadzało Johnowi, czującemu przecież tak samo. Jednak któregoś dnia w tym 
roku chłopiec powiedział ojcu, że wstąpił do tajnej grupy nacjonalistycznej, która odrodzi 
Japonię i uczyni ją jeszcze raz pierwszą pośród narodów. Chłopiec utrzymywał, że Kenpachi 
także do niej należy, a Nosaka daje pieniądze. Wszystko, oczywiście, musiało pozostać w 
tajemnicy. Chłopiec złożył przysięgę na krew, że niczego nie ujawni.
      -„Przymierze Krwi” - powiedział Shuko.
      DiPalma rozluźnił krawat i rozglądał się wokół za spóźnionym Fordem Higashi. 
Datsun Shuko nie miał klimatyzacji, a spaliny samochodowe dusiły w gardle. Potem ciągnął 
dalej:
      - Na początku John był dumny z chłopca. Ta tajna organizacja, czymkolwiek by nie 
była, wyglądała na coś, czego kraj potrzebował, aby zawrócić we właściwym kierunku. 
Potem zaczęły się zabójstwa. Wtedy John zaczął być nerwowy. Harda gadanina to jedno, a 
rozlanie krwi to co innego. Obawiał się, że Nosaka i jego syn są zamieszani w te wydarzenia. 
Co mógł w tej sytuacji zrobić? W końcu John wmówił sobie, że trzeba po prostu uwierzyć w 
Nosakę. Udawało mu się. Dopóki nie zginął jego syn.
      - Kiedy to się stało? - zapytał Shuko.
      - W czasie, gdy w Paryżu zabito francuskiego biznesmena, Labouchere’a. Policja 
francuska ma w posiadaniu ciało, do którego nikt nie rości praw. Japończyk. Brakuje głowy i 
obu rąk. Ani japońska, ani francuska policja nie były w stanie zidentyfikować ciała. Tym 
chłopcem jest oczywiście syn Johna. Od czasu jego śmierci John stracił ducha. Przeszedł na 
emeryturę, zrezygnował z kendo i dużo czasu spędza na modlitwach za duszę syna.
      - Czy Nosaka skontaktował się z ojcem?
      - Hai. Chłopiec wcześniej powiedział, że drużyna szermierska Takeshi miała 
zaplanowane pokazy w Londynie i Brukseli. Z obu tych miast do Paryża leci się samolotem 
godzinę. Kiedy chłopiec nie powrócił z podróży, ojciec rozmawiał z innymi członkami klubu. 
Ich milczenie oraz doniesienia prasowe o okaleczonym ciele potwierdziły jego najgorsze 
obawy. Nosaka złożył wówczas wizytę Johnowi i zabronił mu wystąpić o wydanie ciała. Nie 
powiedział, dlaczego. Nie musiał tego robić.
      Shuko patrzył przed siebie. 
      - A ojciec zastosował się do nakazu. Powiedz mi, jakiego wyznania są rodzice 
zmarłego chłopca?
      - Shinto.
      - Umierają więc każdego dnia, ponieważ ich synowi odmówiono stosownego rytuału 
pogrzebowego.
      - Hai. - DiPalma wpatrywał się w gmach Takeshi. - Taka była karma ich syna. Tak 
samo jak karma umarłego Wakaby była tym śladem, który doprowadził DiPalmę i Shuko do 
gmachu Takeshi. Przy ciele Wakaby znaleziono paszport, ostemplowany przy przylocie z 
Hongkongu niecałe dwie godziny przed jego śmiercią. Był tam także bilet na samolot 
odlatujący następnego dnia do Genewy, gdzie Wakaba miał się przyłączyć do drużyny 
Takeshi występującej w turnieju szermierczym. Informacja na kopercie biletu wskazywała, że 
Genewa była pierwszym miejscem pobytu podczas pokazowego tournee najlepszego w 
Japonii klubu kendo, Takeshi. Cała trasa obejmowała sześć miast europejskich.
      Jak wiele japońskich korporacji, Takeshi również zachęcało swoich pracowników do 
ćwiczenia sztuk walki, aby wzmocnić ich ducha i uczynić ich lepszymi pracownikami. Osoby 
z zewnątrz nie mogły wstępować do drużyny ani obserwować jej treningów. Zasada ta nie 
stosowała się jednak do Kona Kenpachiego.
      Rozmowa DiPalmy z Johnem przekonała go o dwóch sprawach: drużyna Takeshi, 
wspomagana pieniędzmi Nosaki, była w istocie „Przymierzem Krwi”, a Kenpachi także do 
niego należał. Shuko wystarczyło zaledwie kilka sekund, aby wyciągnąć te same wnioski.
      Bandaże na czole i ręce Wakaby wraz ze stemplem wyjazdowym z Hongkongu w 
paszporcie zastanawiały DiPalmę. Goryl powinien był towarzyszyć Kenpachiemu. Zamiast 
tego opuścił Hongkong po swoim szefie. Dlaczego? No i te rany. Głębokie nakłucia zrobione 
ostrym narzędziem. Im więcej DiPalma o tym myślał, tym bardziej rosła jego ciekawość. Z 
biura Shuko zatelefonował w tej sprawie do nadkomisarza policji w Hongkongu.
      
      - Jenkins próbował odeprzeć atak napastnika - powiedział nadkomisarz. - Ale 
oczywiście, nie okazał się dostatecznie dobry. Podczas napadu pracował w ogrodzie. 
Próbował walczyć z tym skurwielem za pomocą narzędzia ogrodniczego. Mamy je u siebie. 
Plamy krwi i cząsteczki ciała ciągle znajdują się na jego metalowym końcu.
      - Co się stało z Jenkinsem?
      - Ucięto mu język, jest oślepiony na drugie oko i ma w kilku miejscach uszkodzony 
rdzeń kręgowy, co spowodowało nieodwracalny paraliż od pasa w dół. Ciągle żyje, ale to 
wszystko, co można o nim powiedzieć. Żyje w piekle.
      Kiedy DiPalma odłożył w końcu słuchawkę, zwrócił się do Shuko:
      - Powiedziałem mu, że wyślesz próbki krwi i tkanki Wakaby. Domyślam się, że 
Wakaba działał z polecenia Kenpachiego, który pragnął zemsty. To przecież Jenkins zabił 
Sakona Chibę.
      - Hai. Przesłucham Kenpachiego w tej sprawie i wyślę raport do Hongkongu. Muszę 
go również przesłuchać, aby wyjaśnić wszystkie okoliczności tego zajścia w alei między 
Wakabą a twoim synem.
      Siedząc w zaparkowanym datsunie, DiPalma myślał o Toddzie, znajdującym się teraz 
w siedzibie tokijskiej policji pod opieką kolegów Shuko. DiPalma poprosił o tę przysługę; 
tłumaczył to tym, że przyjaciele Wakaby z klubu Takeshi mogliby pragnąć zemsty i 
próbować zrobić chłopcu krzywdę. Była to nieprawda. Niezbędna, ale jednak nieprawda. 
Todd nie musiał się obawiać przyjaciół Wakaby. Musiał się bać Kenpachiego.
      Aby dostać Todda w swoje ręce, Kenpachi mógł się posunąć aż do morderstwa. To 
właśnie dlatego polecił zabić Katharinę.
      „Nie pozwolę ci być kaishaku dla Kenpachiego. Nigdy nie pogwałcisz jego seppuku”.
      Wówczas w alei DiPalma słyszał, jak Wakaba użył tej groźby. Jan również słyszała, 
ale nie znała japońskiego dostatecznie dobrze, aby ją zrozumieć. Dla niej te krzyki były 
majaczeniem szaleńca, niczym więcej. Jeśli chodzi o Shuko stał za daleko, aby coś usłyszeć. 
Był na drugim końcu alejki i ledwo dochodził do siebie po kopnięciu w brzuch.
      Samemu DiPalmie z trudem przychodziło uwierzyć w to, co usłyszał. Wiedział 
jednak, że to była prawda. Każde przerażające słowo było prawdziwe; ostatnim 
przedśmiertnym gestem Wakaby było wskazanie Todda i nazwanie go Benkaiem. To właśnie 
Benkai czterysta lat temu ściął głowę pierwszemu panu na zamku Ikuba.
      Shuko milczał. A kiedy Jan zapytała DiPalmę o znaczenie usłyszanych słów, 
zignorował ją i odszedł z nieprzytomnym Toddem w ramionach. Jan była teraz zbyt blisko z 
Kenpachim, aby DiPalma mógł się jej zwierzać.
      Jak mógł powiedzieć jej albo Shuko, że było bardzo prawdopodobne, iż jego syn stał 
się teraz kolejnym wcieleniem dawnego samuraja? Czy uwierzyliby, że wojownik ten żyje w 
ciele jedenastoletniego chłopca? I że ma zamiar wziąć udział w najbliższym seppuku na 
zamku Ikuba? Czy ktokolwiek uwierzy w tę historię? Shuko uwierzyłby, ale byłby 
zobowiązany zameldować o tym swoim przełożonym.
      Kenpachi mógłby temu zaprzeczyć, a przy najbliższej okazji sprowadzić Todda. 
Reżyser i tak zdobył już wiele przewagi. Przyciągał Todda, no i miał Jan.
      DiPalma przybył do Tokio, aby znaleźć dowody łączące Nosakę z morderstwem 
Kathariny. Wszystko wskazywało na Kenpachiego, który pewnie pilnował się teraz bardziej 
niż kiedykolwiek.
      DiPalma nie widział także powodu, aby opowiedzieć Shuko o rozmowie z Andy 
Pazadianem, tokijskim agentem DEA, z którym wcześniej pracował przy sprawach 
związanych z narkotykami. Relacja z tej rozmowy mogłaby obrazić kapitana policji.
      W biurze Pazadiana zaczęli od sprawy Rogera Tana.
      - Wygląda na to, że nie żyje - powiedział Pazadian. Był śniadym i krępym 
Amerykaninem greckiego pochodzenia, miał około czterdziestu pięciu lat i przekłute uszy. - 
Nie ma po nim śladu. Broń zarejestrowaną na jego nazwisko znaleziono w mieszkaniu 
Geoffreya Laycocka.
      - Znałem Laycocka.
      - Tak słyszałem. Broń była w kieszeni szlafroka Laycocka. Spodziewamy się, że 
mieszkanie dziennikarza było ostatnim przystankiem Rogera.
      - Czy po Hongkongu krążą jakieś pogłoski na ten temat?
      Pazadian wyprostował spinacz do papieru i użył go do wydłubywania woskowiny z 
ucha.
      - Słyszę różne rzeczy. Żadna z nich nie jest dobra. Przypuszcza się, że to Triad go 
załatwiła. Myślimy, że to Triad Shena, a więc te same błazny, które próbowały urządzić 
ciebie. Notatnik Rogera mówi, że odbył międzynarodową rozmowę telefoniczną z Mystic w 
stanie Connecticut. Rozmawiał z Jude Goldenem. Jego córka jest w mieście, kręci film.
      DiPalma przytaknął i czekał na resztę. Pazadian nie był taki zły jak Roger Tan, ale 
lubił plotki.
      - Jest twoją przyjaciółką?
      - Raczej znajomą. O czym Roger rozmawiał z Jude Goldenem?
      - Notatki Rogera wskazują, że rozmawiali o prawdziwej tożsamości Laycocka. 
Wyszło na to, że jako jeniec wojenny występował w Hongkongu pod innym nazwiskiem. A 
skoro już o nazwiskach, zgadnij, czyje również pojawiło się na biurku Rogera?
      - Mów, bo nie ręczę za siebie.
      - Pana Zenzo Nosaki, którego, jak słyszę, właśnie sprawdzasz.
      DiPalma odrzekł: 
      - Właśnie dlatego tu siedzę, patrząc jak wyciągasz sobie wosk z ucha.
      Opowiedział Pazadianowi o siatce szpiegostwa przemysłowego Nosaki i jego 
brudnych zagrywkach na całym świecie. Nie wspomniał nic o Katharinie, ale miał wrażenie, 
że Pazadian i tak o niej wiedział.
      Pazadian odchylił się do tyłu, aż przednie nogi krzesła oderwały się od podłogi.
      - Szpiegostwo przemysłowe nie jest, powtarzam, nie jest w tym kraju przestępstwem. 
Stanowi cześć japońskiej obrony przed Rosją i Chinami, jej dwoma najpotężniejszymi 
wrogami. Oto dlaczego przypisywanie Japończykom szpiegostwa nie daje pozytywnych 
rezultatów. Dla nich wiedza to potęga, a każda wiedza zwiększa szanse ich kraju na 
przetrwanie. Ci pieprzeni Japończycy mają obsesję na punkcie wiedzy. Wiedzy wszelkiego 
rodzaju. Wywiad wojskowy czy wykradanie krzemowych układów scalonych, to dla nich 
wszystko jedno. Japonia nie przetrwa bez żadnego z nich. Ty albo ja możemy myśleć, że coś 
jest tu nie w porządku, ale my się nie liczymy.
      DiPalma powiedział:
      - Nosaka nie jest stuprocentowym patriotą. Chodzi za swoim. Japonia dostaje tylko to, 
czego jemu zbywa.
      - Wszystko w porządku, przyjacielu. Tylko, że nie uda ci się znaleźć w Japonii żywej 
duszy, która mu przyłoży. Popatrz, Japonia przegrała wojnę, pamiętasz? Oni nie lubią 
przegrywać. Aby się więc upewnić, że to nigdy więcej nie nastąpi, wleźli po same uszy w 
szpiegostwo. Szczególnie jeśli chodzi o Rosję, która nie jest łatwa do przeskoczenia. Fakty są 
takie, że Japonia wpadła w paranoję na punkcie Rosji, mającej więcej bomb nuklearnych i o 
wiele większą armię niż ona. Przez dwadzieścia cztery godziny na dobę wybrzeża Japonii są 
strzeżone przed rosyjskimi okrętami podwodnymi i kto powie, że nie jest to słuszne? Mają 
również na oku Chiny lub chińskich szpiegów w swoim kraju. Jest ich wokół całe mnóstwo.
      - A więc mówisz, że szpiegostwo nie ma w Japonii pejoratywnego zabarwienia.
      - Ani dzisiaj, ani wczoraj, ani jutro. Rosja i Chiny to twardzi sąsiedzi. Czy nie 
trzymałbyś ich na oku, gdyby stali na twoim progu? Spójrz, według prawa Japonia nie może 
mieć dużej armii, broni nuklearnej, rozbudowanej marynarki wojennej ani nic z tych rzeczy. 
Przegrana wojna była dla tych ludzi koszmarem. Oni nigdy wcześniej nie byli podbici, nigdy 
nie pozostawali pod okupacją ani nigdy nie poddali się innemu narodowi.
      - W japońskim słownictwie nie występuje wyrażenie „poddać się” - powiedział 
DiPalma.
      - Przynajmniej nie było go tam do czasu, kiedy Hiroshima i Nagasaki wpisały go do 
słownika. W każdym razie, bez znaczącej obrony militarnej, o której w ogóle można by 
mówić, najlepszym zabezpieczeniem, na jakie mogą sobie pozwolić, jest szpiegostwo. 
Szpiegostwo jest dla nich równoznaczne z bezpieczeństwem narodowym. Nic wierzysz mi? 
Mówię ci, że tak jest. Oni nigdy nie powiedzą facetom takim jak Nosaka, aby robili świństwa. 
Ale możesz się założyć o swoją dupę, że nie potraktowaliby sprawy tak poważnie jak my, 
gdyby Nosaka został przyłapany z rękami w naszym garnku.
      - A więc to dlatego Japonia nie potrzebuje tak wielu instytutów badawczych, zespołów 
doradczych, biur danych, rad handlowych i stowarzyszeń zawodowych. Wszyscy tkwią w 
szpiegostwie przemysłowym, a jeśli trafią na coś, czym armia japońska mogłaby być 
zainteresowana, po prostu to przekazują.
      - Brawa dla Sycylijczyka. A teraz chcesz wiedzieć, co my z tego mamy?
      - My?
      - No, mój kraj i twój.
      DiPalma powiedział: 
      - Niech zgadnę. Pewnie swobodę szpiegowania na tym terenie.
      Pazadian skierował na niego pokryty woskowiną koniec spinacza.
      - Prawdopodobnie rozróżniasz pizdę od pietruszki, na tyle chyba jesteś rozgarnięty.
      - No jasne, przecież nikt nie pierdoli pietruszki.
      Pazadian uśmiechnął się.
      - Moja żona uważa, że ten dowcip dyskryminuje kobiety seksualnie. Cholernie mi się 
podoba. Tak czy owak, zgadłeś za pierwszym razem. Zdobywamy przy tej okazji mnóstwo 
informacji, na które w innym wypadku nie natrafilibyśmy. Jak na przykład wiadomości o 
przemycie narkotyków w tej części świata. Albo na temat arabskich terrorystów czy 
południowo-amerykańskich guerillas szkolonych w Północnej Korei. Czy też dane o handlu 
bronią, szmuglu złota i tak dalej. Dostajemy też dużo informacji o Rosji i Chinach. A 
wszystko to od tych małych szpiegów z Nipponu. Nie trzeba nawet udawać, że nigdy nie 
przeprowadzaliśmy tej rozmowy.
      Pogawędka, której DiPalma i Pazadian rzekomo nigdy nie odbywali potwierdziła 
również, że dziewięćdziesiąt procent japońskiej działalności szpiegowskiej dotyczyło spraw 
gospodarczych. Gromadzenie danych wojskowych odbywało się dopiero w drugiej 
kolejności. Informacje napływające do tego kraju z każdego zakątka globu dotyczyły nowych 
technologii, zmieniających się rynków, związków zawodowych, popytu, bieżących i 
rozwojowych prac badawczych, ekologii i polityki.
      - Jak im się to udaje? - zastanawiał się DiPalma.
      - Dzięki temu, że są najbardziej ciekawskimi ludźmi na tej ziemi i nie można ich 
niczym powstrzymać - powiedział Pazadian. - Chcą wiedzieć wszystko, rozumiesz, wszystko. 
A kiedy już wiedzą, pierwsze co robią, to siadają i ulepszają. Pokaż im lepszy sposób, wezmą 
go. Nigdy nie mówią: zróbmy to tak samo, ponieważ tak robiło się przez wszystkie minione 
lata. Takie bzdety można wstawiać na Zachodzie, nie tutaj. I pracują ciężko. Mówię ci, sikają 
krwią. Zawsze, zawsze otwarci na nowe pomysły. I wiedzą, jak odczytywać dane z wywiadu, 
jak się nimi posługiwać. Taki pacjent jak ty nie uwierzyłby. Nie pominą najdrobniejszego 
szczegółu, choćby wydawał się nie wiem jak pozbawiony znaczenia. - Pazadian uśmiechnął 
się. - Wiesz, co w tym wszystkim jest zabawne? Poświęcają jedną dziesiątą tego czasu co my 
na badania i rozwój. Wystaw sobie, jedną dziesiątą. I popatrz, jak im się to opłaca.
      - Mówisz, że szpiegostwo wojskowe czy przemysłowe może służyć temu samemu? - 
zapytał DiPalma.
      - Tak jest. Japoński rząd traktuje je łącznie. Istnieje wiele agencji rządowych 
promujących zdobycze wywiadu. Ach, zapisujesz sobie, rozumiem. Perły mądrości z moich 
rubinowych ust.
      - Niezupełnie, ale mów dalej.
      - Agencje rządowe. Tak, mamy tu na przykład takie MITI, Ministerstwo Handlu 
Międzynarodowego i Przemysłu. Bardzo obciążone pracą i grające twardo. Zawsze rozsyłają 
zespoły badawcze po całym świecie, biorą udział w konferencjach, analizują powszechnie 
dostępne informacje, zadają pytania. Mają naukowców i laboratoria, w których się pracuje 
oraz mnóstwo lalusiów siedzących cały dzień i analizujących te gówna. To właśnie jest MITI.
      DiPalma uniósł wzrok znad notatek.
      - Słyszałem, że są tutaj szkoły przygotowujące ludzi na szpiegów gospodarczych.
      - Ty mi to mówisz? A co powiesz na temat ponad czterystu agencji 
detektywistycznych w samym Tokio, które utrzymują się w branży przez zdobywanie 
sekretów innych ludzi. Nie licząc agencji w Osace, Kioto czy Jokohamie i Bóg wie, gdzie 
jeszcze. Gromadzenie informacji wywiadowczych tego czy innego rodzaju jest niemal 
najważniejszą rzeczą, jaką można robić w Japonii.
      - I twierdzisz, że dzieje się tak z przyzwoleniem prawa. 
      Pazadian machnął ręką. 
      - Właśnie. Mają, co prawda, prawo mówiące, że kopiowanie patentów innych facetów 
jest be-be, ale myślę, że nie doczekam się czasów, kiedy posadzą faceta pod tym zarzutem. 
Jeśli coś nie jest strzeżone prawami autorskimi, według prawa japońskiego nadaje się do 
wzięcia. Handlarz kokainą powiedział mi kiedyś: „Jeśli warto coś mieć, warto to ukraść”.
      - Czy to oficjalne stanowisko, myślę o rządzie...
      - Zejdziesz wreszcie z tego rządu czy nie? Im się to podoba. Cel uświęca środki. 
Dojdź do czegoś, jakim chcesz sposobem, a potem pomyślimy o szczegółach. Japońskie 
władze nie martwią się. Faceci, którzy zapoczątkowali tę działalność, ci z tak zwanego biura 
badawczego, byli czołowymi szpiegami podczas drugiej wojny światowej. Patrioci. Dobre 
sobie. Oni i patriotyzm.
      DiPalma zamknął swój notatnik.
      - A wiec Nosaka jest bohaterem.
      Pazadian rozłożył ręce.
      - Nikt nie powiedział, że masz siedzieć na krawężniku i klaskać, kiedy przechodzi. Po 
prostu taka jest rzeczywistość. Myślę, że prędzej piekło wystygnie, zanim ktoś zaakceptuje to, 
co mi wcześniej powiedziałeś. Problem nie sprowadza się do tego, czy Japończycy uwierzą, 
że Nosaka zabija ludzi. Chodzi o to, co zrobią z tym faktem. - Pochylił się do przodu. - 
Zwycięzców nie pyta się, czy mówią prawdę. A stary, dobry Nosaka jest zwycięzcą, wielkim 
zwycięzcą.
      Na przednim siedzeniu datsuna Shuko, DiPalma odwrócił się do tyłu, aby spojrzeć na 
Forda Higashi. Młody kamerzysta spóźnił się; poszedł obejrzeć ekranizację „The Searchers”.  
Po raz pięćdziesiąty czwarty Higashi oglądał ten western Johna Forda, podziwiany także 
przez wielu amerykańskich reżyserów takich, jak Francis Ford Coppola, George Lucas czy 
Steven Spielberg, którzy przecież sami byli ulubieńcami japońskich studentów akademii 
filmowej. Melodia „The Sea Hawk” ciągle dźwięczała w słuchawkach Higashiego. Teraz 
chłopak sfilmował gmach Takeshi od góry do dołu, ludzi wchodzących i wychodzących, 
strażników skrupulatnie sprawdzających dowody tożsamości oraz limuzyny i rolls-royce’y, z 
których wysiadali członkowie zarządu firmy. Po powrocie do Nowego Jorku DiPalma napisze 
komentarz do tego filmu. Jego wymowa byłaby większa, gdyby udało mu się położyć rękę na 
zbiorach Hansarda znajdujących się w posiadaniu Jude Goldena.
      - Daimyowie dwudziestego wieku - powiedział Higashi po angielsku, trzymając wciąż 
kamerę przy oku. - Współcześni wielcy wojownicy. Biurokraci.
      - O kim mówisz? - zapytał DiPalma.
      Shuko, którego angielski był dość słaby, odwrócił się, aby spojrzeć na Higashiego.
      - Mówimy o tygrysach w rodzaju Nosaki - rzekł Higashi. - Takie typki mają wszystko: 
pieniądze, władzę, samochody, kobiety. Czego tylko zapragną. Faceci pracujący na niego są 
jak jego samurajowie, rozumiesz?
      DiPalma szybko przetłumaczył to Shuko, który przytaknął i powiedział po japońsku:
      - Tacy samurajowie zdobywają dziś świat skórzanymi dyplomatkami i kontami 
bankowymi zamiast mieczy.
      Higashi skinął głową i dalej filmował „aligatora”.
      - Właśnie dlatego macie te wszystkie datsuny, sony i hondy u siebie w Stanach. - 
Odstawił kamerę i spojrzał na DiPalmę.
      - Założę się, że nie wiesz, iż pierwszym tokijskim biznesmenem, prawdziwym 
biznesmenem, był właśnie samuraj. 
      DiPalma uśmiechnął się i przetłumaczył tę wypowiedź Shuko, który potwierdził:
      - Hai. Najstarszy dom towarowy w Tokio, Mitsukoshi, został założony prawie pięćset 
lat temu przez samuraja zwanego Hachirobei. Któregoś dnia stwierdził, że został bez środków 
do życia, więc zastawił swoje dwa miecze, dai-sho. Sprzedawał potem świece, buty, ubiory 
kobiece i wstążki.
      Inni samurajowie znieważali go i opluwali do czasu, kiedy przekonali się, ile zarobił 
pieniędzy. Herb rodzinny Hachirobei znany jest dzisiaj jako stały znak firmowy korporacji, 
która stała się właścicielem tego domu towarowego, a także innych sklepów. 
      DiPalma dodał:
      - Powiedziano mi, że japońscy biznesmeni nie używają takich terminów, jak 
kierownik, asystent kierownika czy dyrektor, stosowanych u nas na Zachodzie. Wykorzystują 
te same stopnie, jakie były używane w armiach samurajskich tysiąc lat temu. Współcześnie 
prowadzenie przedsiębiorstwa oparte jest na zasadach podobnych do tych, jakie obowiązują w 
wojsku, to jest na wykonywaniu rozkazów.
      - Bardzo efektywne - skomentował Shuko. Słowa te wymówił z wielką dumą. - I 
zapewnia dyscyplinę. Biznesmen może mieć stopień Sa-konye albo U-konye, czyli generała 
lewego skrzydła albo prawego. Tak samo spotyka się kapitana lewego czy prawego skrzydła. 
Oczywiście, występują również inne stopnie wojskowe. Prosty system, tak, ale bardzo 
skuteczny.
      - Masz rację, człowieku - powiedział Ford Higashi. A zaraz potem dorzucił innym 
tonem: - Hej, popatrzcie tylko, numer jeden we własnej osobie. - Spojrzał na DiPalmę. - Sam 
daimyo.
      DiPalma obrócił się na siedzeniu, zwracając twarz na gmach Takeshi.
      Nosaka. Wysiada z limuzyny. Mały człowieczek w meloniku, ciemnym garniturze, z 
muszką i laseczką. Zatrzymał się, aby powiedzieć coś kierowcy, który uchylił drzwi, a potem 
podszedł do wejścia. Dwóch potężnych goryli sprawiało, że wydał się karzełkiem.
      Strażnicy utorowali drogę, otwierając drzwi i skierowując ludzi na jedną stronę. 
Niektórzy bez ponaglania sami zeszli bok i patrzyli na Nosakę, jak gdyby był królem. Jak 
gdyby był daimyo. Potem zniknął we wnętrzu.
      - O ho, ho - powiedział Ford Higashi, opadając plecami na oparcie siedzenia. - Daleko 
zaszedł, pieprzony.
      DiPalma musiał się kontrolować, aby nie ulec wrażeniu. Coś było w postawie Nosaki, 
w jego sposobie chodzenia, w tym, jak strażnicy i przechodnie reagowali na jego widok. Był 
egzotyczną przeszłością Japonii przywróconą do życia. Budowniczym imperium. Otoczonym 
nie żywymi ludźmi, ale narzędziami, odrzucanymi po ich wykorzystaniu.
      DiPalma spojrzał na Shuko. Kapitan policji ze zwężonymi oczami i rękami 
wczepionymi w kierownicę zapatrzył się przed siebie. On również spoglądał w przeszłość. 
Nie w przeszłość Japonii wskrzeszoną do życia pod postacią współczesnego wielkiego 
wojownika. Patrzył na człowieka, który zamordował jego matkę, ojca i innych członków 
rodziny. I który był nietykalny z powodu przysięgi złożonej cesarzowi czterdzieści lat temu.
      Z okna na czwartym piętrze wychodzącego na ulicę, Nosaka i jego sekretarz 
zauważyli, jak datsun odjechał od krawężnika i włączył się do wzmożonego ruchu ulicznego. 
Sekretarz, trzymając słuchawkę przy uchu, powiedział po angielsku:
      - Tak panie Turney, przekazałem pana prośbę o wywiad Panu Nosace i on ją rozważy. 
Jest bardzo wdzięczny za pański telefon w sprawie pana kolegi, DiPalmy. Nie, tym razem nie 
złożymy żadnego oświadczenia. Takie sprawy prowadzi nasz rzecznik prasowy. Jego 
nazwisko?
      Spojrzał na Nosakę, który skinął głową.
      - Nazywa się Yoshinaka. Jego adres, nie. Podania o wywiady należy składać na piśmie 
wraz z listą przewidywanych pytań. Pan Yoshinaka nie uwzględnia próśb telefonicznych.
      Kiedy sekretarz odłożył słuchawkę, stanął przy boku Nosaki. Razem obserwowali 
datsuna do czasu, gdy nie zginął w wibrujących falach gorącego powietrza unoszących się 
nad skłębionym tłumem ludzi i samochodów.
      

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY
      
      
      Nosaka uniósł wzrok znad biurka i wyjrzał przez okno na otoczony murem ogród na 
tyłach swojej willi. Rozsuwane drzwi do pokoju, w którym na ścianach wisiała kolekcja 
broni, były otwarte. W powietrzu unosił się aromat drewna sosnowego palonego w kamiennej 
lampie koreańskiej używanej jako kadzielnica. Stojący w jej pobliżu służący wrzucał kęsy 
chleba do sadzawki z pływającymi w niej karpiami. Nosaka wierzył, że te wielkie ryby 
cenione przez Japończyków za ich odwagę i determinację przynosiły mu szczęście. 
Sprawiały, że czuł się śmiało i wierzył w zwycięstwo.
      Wstał od biurka i stanął w drzwiach, podziwiając karłowate drzewa bambusowe, 
piwonie i krwistoczerwone kamelie oświetlone zachodzącym słońcem. Kiedy świat zaczynał 
mu zagrażać, ogród stanowił schronienie. Otoczony jego pięknej i ciszą, Nosaka zapominał o 
wszelkich namiętnościach i odnajdował spokój w sobie samym. Było to jedyne miejsce na 
ziemi, gdzie czuł się zadowolony, gdzie nie pragnął więcej niż ma.
      Wiszący zegar wahadłowy uruchamiany za pomocą ciężarków, wskazywał godzinę 
szóstą trzydzieści po południu. Kenpachi spóźniał się już pół godziny, co dotąd mu się nie 
zdarzało. Kiedy zrozumie, że oczekujący podsumowują wszystkie błędy tych, którzy każą na 
siebie czekać. Od czasu gdy posiadł klingę Muramasy, reżyser stał się jakby bardziej 
arogancki, a nawet nie okazywał dostatecznego uszanowania. Nieobecność Kenpachiego była 
dla Nosaki coraz trudniejsza do zniesienia. Kenpachi był przekonany, że jego seppuku 
wprawi Japonię w szok i wyzwoli taki wybuch patriotyzmu, jakiego nie obserwowano od 
czasów drugiej wojny światowej. 
      - Cesarz wzruszy się moją śmiercią - powiedział. - Ogłosi mnie bohaterem 
narodowym. Zostanę pochowany w świątyni Yasukuni z innymi wojownikami, którzy oddali 
życie za Japonię.
      Ta pewność siebie sprawiała, że jego charyzma przeniosła się na „Przymierze Krwi”. 
Przekonani, iż szczerze pragnie śmierci na chwałę narodu, członkowie „Przymierza” skłonni 
byli w coraz większym stopniu ryzykować życie dla niego i dla Japonii. Nosaka jednak 
widział go takim, jaki był naprawdę. Nosaka powrócił do biurka i na nowo podjął oględziny 
siodła. Gdyby je kupił, kosztowałoby go drożej niż większość broni z jego kolekcji. Oprócz 
mieczy, sztyletów, zbroi, włóczni i łuków posiadał w niej także inne siodła. Żadne jednak nie 
dorównywało temu badanemu teraz za pomocą szkła powiększającego.
      Rzeźbione w ciemnym drewnie, pokryte było bogato lakierem. Wzniesiony łęk 
wykonano z kości słoniowej inkrustowanej srebrem, a niebieskie, welwetowe podbicie 
zabezpieczało przed otarciem skóry konia. Strzemiona w kształcie podkowy zrobione były ze 
srebra i inkrustowane złotem. Siodło miało ponad czterysta lat i było przykładem kunsztu 
rzemieślnika oraz niezwykłego piękna. Istniały tylko trzy takie siodła wykonane 
własnoręcznie przez wielkiego Muramasę. Mówiło się, że podobnie jak miecze, włócznie i 
noże, siodła Muramasy były nawiedzone przez złego ducha, który prześladował tego 
znakomitego, ale niezrównoważonego płatnerza. Zaledwie w ciągu roku od chwili, gdy 
handlarz antykami nabył ten okaz, jego żona doznała poważnych obrażeń podczas upadku, 
właściciel przeżył groźny wypadek samochodowy, a ukochana wnuczka zmarła we śnie z 
nieznanych przyczyn. Drżącym głosem handlarz wyznał, że przekleństwo Muramasy jest dla 
niego nazbyt oczywiste.
      Nosaka nie bał się złego ducha Muramasy ani w jego broni ani w siodle. Był przecież 
samurajem, wobec tego nie obawiał się niczego. Strach był przyczyną przesądów zrodzonych 
z niepewności, a on był zawsze absolutnie pewny swojej wartości. Był całkowicie odporny na 
każdą formę strachu czy paniki. Zgromadzona kolekcja broni, której dużą część podarował 
już muzeom, zawierała wiele okazów wykonanych prze Muramasę. Przez całe lata dodawały 
mu one siły i podtrzymywały jego witalność, sprawiały, że został jednym z najbogatszych 
ludzi w Japonii. Po jego śmierci pozostała część kolekcji zostanie przekazana różnym 
placówkom muzealnym w całym kraju.
      Tymczasem co cenniejsze okazy przechowywał w swojej willi na wzgórzu. Gdyby 
kupił siodło, również trzymałby je tutaj. Oparł rękę na łęku i pochylił się, aby pod szkłem 
powiększającym obejrzeć dokładnie lewe strzemię. Hai. Rozpoznał wykonawstwo i to go 
podnieciło. Tak zawiła inkrustacja, tak złożone i okryte tajemnicą wzory były nie do 
podrobienia. Muramasa. Serce Nosaki zaczęło bić mocniej. Musi mieć to siodło. Dotknął go 
drżącą ręką. Przez chwilę zapomniał o Kenpachim. Kupując ten okaz, Nosaka stałby się 
właścicielem zbioru obejmującego pełen zestaw wyrobów Muramasy. Do kompletu 
brakowało mu tylko tego siodła.
      Kenpachi przyszedł dziesięć minut później, ubrany w biały garnitur Yves St. Laurenta 
oraz słoneczne okulary z malutkim diamentem w rogu jednego ze szkieł. Wcale nie przeprosił 
za spóźnienie ani nie wyraził życzenia przebrania się w kimono, jak to zwykle robił podczas 
wizyt u Nosaki. Pokłon oddany staremu był tak niedbały, że aż pozbawiony szacunku. 
Propozycja wypicia herbaty spotkała się z odmową.
      Usiedli na wyłożonej matami podłodze po przeciwległych stronach długiego stołu. 
Niespokojny Kenpachi nastawił wizjer zawieszony na szyi i spojrzał na ogród za plecami 
Nosaki. Było oczywiste, że czuł się do jego domu wezwany.
      W chwili, gdy Kenpachi obgryzał paznokieć u kciuka, Nosaka wskazał na mały 
magnetofon lezący na stole.
      - Spotkali się w parku kolo świątyni Toshugo - powiedział. - Pewna osoba, kobieta 
udająca matkę, pojechała z dzieckiem do parku zaczerpnąć świeżego powietrza i usiadła trzy 
ławki dalej. Nagrała ich rozmowę na tym urządzeniu. Mikrofon jest dostatecznie czuły, aby 
zarejestrować rozmowę z odległości dwustu jardów. Z doskonałą czystością, jak się za chwilę 
przekonasz.
      Nacisnął guzik magnetofonu, po czym przesunął go bliżej w stronę Kenpachiego.
      
      Słychać różne dźwięki. Chłopcy grają w piłkę. W górze przelatuje samolot. Szczekanie 
psów. Piszczenie dziewczynek próbujących niezdarnie utrzymać równowagę na wrotkach. W 
zasięg mikrofonu wchodzi radiomagnetofon i słychać jak Elton John przytłumiając wszystkie 
inne głosy śpiewa „Rocket man”.
      - Wierz mi, że ściany mają uszy - powiedział Frank DiPalma. - Szczególnie w Tokio.
      - Mówiłeś coś, że mogliby nas śledzić. Poważnie? - To była Jan Golden.
      - Przekopuję góry, zagłębiając się w życie Nosaki. Miałem rację - Jest mistrzem 
dwudziestego wieku w szpiegowaniu, wskrzeszony Hideyoshi. Byłby głupcem, gdyby i mnie 
nie szpiegował. Na jego miejscu robiłbym to samo. Nie zamierzam cię popędzać, ale muszę 
jeszcze pójść na policję i zabrać Todda. Jesteśmy umówieni na kolację z Shuko. To nasza 
ostatnia noc w Tokio. Jutro wylatujemy do Nowego Jorku.
      Jan Golden odrzekła:
      - Nie wiem. Wydaje mi się, że dobrze zrobiłam dzwoniąc do ciebie. Szczególnie, że nie 
jestem pewna czy ty zadzwoniłbyś do mnie. Muszę cię zapytać o coś, co dotyczy Kona.
      - Ty mnie chcesz pytać o Kona Kenpachiego? Boże, jednak Japończycy mają rację. 
Utrzymują, że nieoczekiwane rzeczy często się zdarzają.
      - Frank, ten film wymaga ogromnej pracy. I jest bardzo trudny. Zostało nam jeszcze 
trzy do czterech tygodni zdjęć i muszę do tego mieć mojego reżysera. Problem w tym, że 
spędza tak wiele czasu na policji. Kon twierdzi, że ty za tym stoisz. Mówi, że wykręcasz mu 
numer poprzez kapitana Shuko.
      - Co ty wygadujesz?
      - Dla mnie to nie ma sensu. Przyjeżdża do Japonii jakiś facet z zagranicy i rozstawia 
policję po kątach.
      - Shuko to dobry policjant. Nikt mu nie musi mówić, co ma robić. Siedzi nad sprawą 
Kenpachiego z sobie wiadomego powodu. Wakaba próbował zabić mojego syna. I był także 
zamieszany w paskudną sprawę. Z tego właśnie powodu Shuko wzywa Kenpachiego na 
rozmowy.
      - Czy ta paskudna sprawa dotyczy Kona?
      - Powiedz mi lepiej, dlaczego chciałaś się ze mną widzieć.
      - Dziś koło południa, kiedy Kon nie pokazał się na plamę, wpadłam do zamku Ikuba. 
Nie mogłam porozumieć się z nim przez telefon, a czułam, że nadszedł czas, żebyśmy jasno 
postawili sprawy. Na osobności. W zamku zobaczyłam coś, czego chyba nie powinnam była 
zobaczyć. Widziałam Kona rozebranego do naga, klęczącego na czerwonym dywaniku 
rozłożonym na dziedzińcu...
      - Otoczonego czterema ogniskami. W południe, powiadasz. To ma sens. Rytuał...
      - Jaki rytuał?
      Milczenie.
      Po chwili DiPalma odpowiedział:
      - Byłaś świadkiem buddyjskiego rytuału oczyszczenia, czegoś, co Kenpachi 
prawdopodobnie przejął od matki, mniszki buddyjskiej. Masz rację, nie powinnaś była tego 
zobaczyć. Kenpachi prowadził rozmowę z bogami na temat swojego przyszłego życia.
      - Czego?
      - Najpierw sam sobie wymierza karę. Żarem z ognisk, słońcem. Musi cierpieć. To taka 
wymiana. Cierpi w zamian za to, co bogowie dadzą mu w przyszłym życiu. Dotykamy tu 
naprawdę sprawy życia i śmierci.
      - Czy chcesz mi powiedzieć, że Kon zamierza wkrótce umrzeć? To śmieszne. Ten 
człowiek ma wiele powodów, aby żyć. Nie zabiłby się. Na tyle go znam - powiedziała Jan.
      Milczenie. Potem dodała:
      - Frank, on mi jest potrzebny.
      - Każdy ma swoje marzenia, cóż mogę ci więcej powiedzieć.
      - Wpadłam w kłopoty, czyż nie? Z Konem oczywiście. To dlatego unikałeś mnie 
ostatnimi dniami. Dlatego też odepchnąłeś mnie w alei tej nocy, kiedy zginął Wakaba. Wiesz 
coś o Konie i nie chcesz mi tego powiedzieć?
      Milczenie.
      - Widzisz, ja potrafię dotrzymać tajemnicy - mówiła dalej. - Jeśli nie chcesz, żebym 
komukolwiek powtórzyła, nie zrobię tego. Tylko mi powiedz. Proszę cię.
      DiPalma odparł nieoczekiwanie:
      - Gdybym poprosił cię, abyś odeszła od Kenpachiego, wyjechała z Tokio i wróciła do 
Nowego Jorku z Toddem i ze mną, czy zrobiłabyś to?
      - Chcesz, żebym odeszła od filmu?
      - Nigdy tego nie zrobisz, prawda? Nikt przecież nie rzuca filmu. Boże, po co ja tracę 
czas? Całe życie robiłaś dokładnie to, a chciałaś. Odrzucając dobre czy złe na bok i prąc 
dalej do przodu.
      Jan odparła:
      - Śmiertelnie boję się tylko jednej rzeczy. Że ludzie dwa razy gorsi zajmą moje miejsce, 
kiedy się wycofam. Zrozum. Gdyby cierpienie było rozwiązaniem, świat musiałby stać się 
lepszym miejscem do życia już wiele lat temu. Dlatego nie proś mnie, abym cierpiała bardziej 
niż to konieczne. Tylko miesiąc. Tyle mi potrzeba. Może nawet mniej, jeśli Kon będzie mógł 
wykonywać swoją pracę razem z nami. Pozwól mi dokończyć ten film. - Rozpłakała się. - 
Frank, jestem już tak blisko, tak blisko. Nie mogę tak po prostu odejść. Nie teraz. Poproś o 
coś innego.
      - To jedyna rzecz, o którą warto prosić. Nie zależy ci na tym, abym zrozumiał, chcesz, 
abym zaaprobował. A przecież Wakaba mógł cię załatwić, gdyby miał szansę. A pamiętasz 
przyjaciela Kenpachiego Sakona Chibę?
      - Tego transwestytę, który próbował cię zabić w Hongkongu?
      - Udało mu się zabić policjanta, zanim Jenkins, drugi policjant, załatwił go. A Jenkins 
nie ma się wcale dobrze po tym, jak Wakaba złożył mu wizytę. Czy zauważyłaś, że Wakaba 
pozostał w Hongkongu, kiedy reszta zespołu poleciała do Tokio?
      Jan odparła:
      - Kenpachi powiedział mi, że Wakaba miał komuś doręczył wiadomość.
      - Z całą pewnością to zrobił. Obciął Jenkinsowi język.
      - Mówisz poważnie?
      - Oślepił też na drugie oko, a potem przerwał mu rdzeń kręgowy. Jenkins jest na 
zawsze sparaliżowany. Oślepiony i niemy.
      - Słabo mi się robi.
      - Nie ma wątpliwości, że to robota Wakaby. Próbki jego krwi i tkanek są zgodne ze 
śladami znalezionymi na narzędziu ogrodowym w pobliżu Jenkinsa. Wakaba był także 
członkiem tego samego „Przymierza Krwi”, które zabiło Sally’ego Vernę, Duncana Ivy i 
zamierza zabić twojego ojca.
      - Skąd to wszystko wiesz?
      - Przy ciele Wakaby znaleziono bilet do Genewy oraz program meczów kendo 
rozgrywanych przez drużynę Takeshi w sześciu miastach Europy. To drużyna opłacana przez 
Nosakę. Ta sama, z którą pracował Wakaba. W czasie gdy członkowie Takeshi dawali pokazy 
w Genewie, w Zurichu zamordowano japońskiego biznesmena. Te dwa miasta nie leżą daleko 
od siebie. Dużo przemocy widziało się w pobliżu nieżyjącego już Pana Wakaby i jego 
przyjaciół. Myślę, że to wystarczający powód, aby zażądać obecności Kenpachiego na policji. 
Nie zapominaj, że Wakaba był jego człowiekiem.
      Podenerwowana Jan powiedziała:
      - Powoli, powoli. Mówisz, że Kenpachi jest zamieszany w „Przymierze Krwi”. A co z 
Nosaką?
      - Jest ciągle na mojej liście. Kenpachi i Wakaba ćwiczyli razem kendo w klubie 
Takeshi, w tej drużynie finansowanej przez Nosakę, która ma powiązania z „Przymierzem 
Krwi”. Wydaje mi się, że Kenpachi winien jest paru ludziom wyjaśnienia. Jan, twój ojciec jest 
w niebezpieczeństwie. Jeśli będziesz pozostawać tutaj...
      - Nie ponaglaj mnie, przeklęty! Nie chcę więcej tego słuchać. Nie mogę słuchać ani 
ciebie, ani nikogo innego. Muszę robić to, co uważam za słuszne. To wszystko.
      
      Nosaka wyłączył magnetofon. Interesujące, pomyślał. Kenpachi pozbył się swojej 
arogancji. Patrzył na miniaturowe urządzenie i sprawiał wrażenie zmartwionego.
      Nosaka wyjaśnił:
      - Zostało nagrane niespełna dwie godziny temu. Panna Golden uciekła z płaczem od 
pana DiPalmy, a on nie pobiegł za nią. Jak widzisz, pan DiPalma jest świadom twoich planów 
popełnienia seppuku. Wie o rytuale oczyszczenia i zostawia chłopca na policji, kiedy wybiera 
się, aby węszyć w moim życiu. Wie na pewno. Mam nadzieję, że zauważyłeś, jak ta kobieta 
podprowadziła DiPalmę bliżej „Przymierza Krwi”. Bliżej nas.
      Kenpachi zmarszczył brwi i objął się rękami. 
      - On nic nie wie. Jak...
      - Pomyśl o tym, co przed chwilą usłyszałeś. Przeanalizuj to, co zostało wypowiedziane 
i o czym nie wspomniał. Panna Golden była przyczyną śmierci Wakaby. Stanęła mu na 
drodze, gdy planował zabicie chłopca. Potem zawiodła go do alei, w której zginął. A jego 
śmierć dostarczyła dowodów, że ponosi odpowiedzialność w tej drugiej sprawie. Dlaczego 
nie poprosiłeś o moje pozwolenie, zanim podjąłeś próbę zemsty na tym policjancie Jenkinsie?
      Kenpachi spuścił oczy.
      - Chorobliwa bezczelność robi z człowieka głupca - powiedział Nosaka. - Rany u 
Wakaby zadane ręką Jenkinsa spowodowały, że DiPalma rozpoczął dochodzenie. 
Podejrzliwość sprawia, że człowiek zapamiętuje fakty i inne drobne informacje. DiPalma jako 
były policjant łatwiej staje się bardziej podejrzliwy niż większość ludzi. Szczególnie, kiedy ta 
kobieta donosi mu, co zobaczyła na dziedzińcu. W jaki sposób wyjaśniłeś jej swoje 
zachowanie?
      - Powiedziałem, że była to ceremonia religijna za duszę Wakaby.
      - Oczywiście, nie ma do ciebie zaufania, bo w przeciwnym razie nie szukałaby 
kontaktu z DiPalmą. Ona go bardzo pociąga. Nawet teraz próbuje ją ostrzec. Ona jednak 
odrzuca jego ostrzeżenia. Jest ambitna. - Nosaka uśmiechnął się. - On nie chce, żeby umarła 
tak jak dwie inne kobiety, które kochał. Ma ochotę zaryzykować dla niej swoje życie. Właśnie 
dlatego ta dwójka jest bardzo niebezpieczna. Czy myślisz, że potrafiłbyś zrobić ten film bez 
niej?
      Kenpachi potrząsnął przecząco głową.
      - Nie, sensei. Wszystko, co jest konieczne dla filmu pochodzi od niej. Pieniądze, 
aktorzy, amerykańskie studio. Potrzebuję jej.
      - A ona ciebie. Wydaje mi się jednak, że DiPalma znajdzie drogę, aby użyć jej 
przeciwko tobie. Zrujnuje twoje plany samobójstwa na chwałę ojczyzny i zrani mnie.
      Nosaka z lekkością powstał z podłogi i odwrócił się plecami do Kenpachiego, 
spoglądając w stronę ogrodu. Promień zachodzącego słońca przybrązowiły małą, kocią twarz 
biznesmena, sprawiając że wyglądał teraz raczej ponadczasowo niż staro; bardziej 
przypominał boga niż człowieka.
      - Dwaj mężczyźni i jedna kobieta - powiedział. - Obaj mogą jej mieć. - Spojrzał przez 
ramię na Kenpachiego.
      - Powiem ci, dlaczego nie zaszkodziłem DiPalmie podczas jego pobytu w Japonii. 
Chcę, aby przywiózł mi zbiór dokumentów Hansarda. Jude Golden jest bardzo dobrze 
strzeżony i zbyt wielu ludzi wie o „Przymierzu”: DiPalma, Shuko, Jude Golden, jego córka. 
Wolałbym teraz nie wykorzystywać „Przymierza”. Postaraj się przekonać córkę, że zbiory 
znajdujące się w posiadaniu jej ojca zostaną lepiej wykorzystane, jeśli trafią do DiPalmy, 
który przecież jest dziennikarzem.
      Nosaka odwrócił się w kierunku słońca.
      - Kiedy odbierzemy DiPalmie dokumenty, będziesz mógł go zabić. W Ameryce. 
Najlepiej dokonać tego możliwie najdalej od nas. A ponieważ ty posiadasz teraz władzę, 
sugeruję, abyś sprawił, że to syn zabije ojca. Iki-ryo przybył do ciebie w Hongkongu, gdzie 
zabił Laycocka. Teraz spowoduj, aby zabił DiPalmę.
      Nosaka podszedł do pobliskiej ściany, zdjął tessen i zaczął się wachlować. Był to ten 
sam wachlarz obronny, którym Yoshiko zabiła policjanta w Hongkongu.
      

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY
      
      
      Nad zamkiem Ikuba budził się szary i duszny świt. Na horyzoncie wschodzące słońce 
rzucało ogniste blaski na szczyty ciemnoniebieskich wzgórz i błotnistą rzekę Sumida, 
wezbraną ulewnymi deszczami i występującą tu i ówdzie z brzegów. Po obu stronach zamku 
pola ryżowe, drogi, moczary i równiny były aż czarne od kawalerii i pieszych żołnierzy 
Hideyoshiego, armii wzmocnionej nieprzerwanym ciągiem zwycięstw.
      Tak jak wcześniej zrobili to ninja, Hideyoshi, ta Koronowana Małpa, wykorzystał 
deszcz i ciemności, aby się wśliznąć na teren przeciwnika. Zamek Ikuba był otoczony, a jego 
garnizon przewyższony liczebnie i odcięty od możliwości ucieczki.
      W komnatach daimyo Todd, w którego wcielił się Benkai, obserwował jak jego pan 
przygotowywał się do seppuku. Wstępując na gruby, czerwony dywanik otoczony z trzech 
stron białym parawanem, pan upadł na kolana, zsunął z ramion kimono i odsłonił pierś. Todd 
skinął na strażnika w hełmie ubranego w skórzaną zbroję, aby ten podszedł i zdjął panu 
sandały.
      W przerażonych oczach strażnika Todd mógł wyczytać swoje własne udręczenie. W 
jego lewym oku tkwiła strzała; kimono było przesiąknięte krwią, a u jego szarfy zwisała 
głowa kobiety przywiązana za długie, czarne włosy. Musiał przedstawiać sobą wstrząsający 
widok, którego można się było przerazić bardziej niż atakujących ninja czy Hideyoshiego. 
Strach odebrał strażnikom zamkowym cały rozsądek. Nic nie liczyło się bardziej niż 
spełnianie poleceń Todda, który był teraz Benkaiem.
      Dym przedostawał się spod zapartych dębowych drzwi do komnat daimyo. Dym 
wydobywał się także przez złocony sufit z płonących pokoi na wyższym piętrze oraz 
wlatywał przez otwarte okno wychodzące na dziedziniec; wrogowie atakowali obwarowania. 
Dym nie był jednak w stanie zasłonić ninja zabitych przez Todda, podczas gdy próbowali 
wedrzeć się do komnat daimyo przez tajny tunel.
      Inni ninja usiłowali dotrzeć do daimyo z wnętrza tunelu i przedsionka, gdzie słowicze 
podłogi „ćwierkały” pod ich sandałami.
      Nagle w sieni ucichło, po czym dał się słyszeć tupot nóg wielu mężczyzn, a drzwi 
zatrzęsły się od uderzenia tarana i krzyku wydobywającego się z wielu gardeł.
      Daimyo był zgubiony. Mógł uratować swój honor i uniknąć wstydu pojmania i hańby 
jedynie dokonując seppuku.
      Todd, będący teraz Bankaiem, powiedział:
      - Samuraj musi wybierać pomiędzy hańbą i chwałą. Seppuku jest drogą do chwały.
      - Hai - krzyknęli strażnicy.
      Todd spojrzał na swojego pana, który z uśmiechem podał mu katanę, długi miecz z 
białą tkaniną owiniętą wokół jego wysadzanej kamieniami rękojeści. Biel była kolorem 
śmierci.
      Ująwszy mocno obiema dłońmi za rękojeść, Todd uniósł miecz i przypatrywał się 
odbłyskom światła na jego ostrej jak brzytwa klindze.
      Skłoniwszy głowę, daimyo czekał.
      Todd patrzył na niego, odczekał chwilę, po czym spuścił klingę na kark Kenpachiego.
      
      
      Nowy Jork
      
      Todd otworzył oczy. Był przerażony, nic nie widział i nie mógł złapać oddechu. Z 
trudem łapał powietrze, oddychając głęboko przez otwarte usta. Wtedy światło oślepiło go, aż 
podniósł ramiona, zasłaniając się przed jego blaskiem. Czy jasność oznaczała, że miecz był 
znowu blisko niego? Bał sic miecza. Chciał się ukryć, zanim go odnajdzie. Zanim będzie 
musiał zabić.
      - Spokojnie - powiedział DiPalma, który przed chwilą zapalił światło w pokoju Todda. 
- To tylko jeszcze jeden zły sen. Odpręż się. Już nie śpisz. Uspokój się.
      Podszedł do łóżka i usiadł na jego brzegu. O mało co nie powiedział „Nie ma się czym 
przejmować. To wszystko już za tobą”. Ale tak samo dobrze jak Todd wiedział, że to 
nieprawda. Nie była to pierwsza koszmarna noc, jaką chłopiec przeżył podczas 
dziesięciodniowego pobytu w Nowym Jorku.
      Znajdowali się w wygodnym mieszkaniu DiPalmy na Brooklyn Heights, pośród 
pięknych, starych piaskowców i ulic, przy których rosły rzędy drzew, a które wychodziły na 
nowojorski port i południowy cypel Manhattanu. DiPalma urodził się i wychował w 
Brooklynie, tutaj też się ożenił i był policjantem. Wolał Brooklyn od Manhattanu; był 
spokojniejszy i mniej pretensjonalny.
      Todd powiedział:
      - Może lepiej przyjąć to, co ma się zdarzyć.
      Żadnych gier, pomyślał DiPalma. Przynajmniej nie z tym dzieckiem. Potem zapytał:
      - Kenpachi?
      - Po raz pierwszy w moich snach trzymałem miecz. Zabiłem go. Byłem kaishaku. Ja 
byłem Benkaiem. To było takie prawdziwe. Zapachy, krzyki umierających ludzi, ranne konie. 
I wilgoć od deszczu oraz zapach olbrzymich kamelii.
      DiPalma przytaknął, milcząco domagając się, aby opowiadał dalej.
      - Widziałem zbroję, kawałki skóry i żelaza powiązane kolorowymi, jedwabnymi 
sznurkami. Na dziedzińcu widziałem konie bez jeźdźców z zakrwawionymi, drewnianymi 
siodłami. Nie konie. Kucyki. Hai. Małe, brzydkie kucyki. Widziałem generała leżącego na 
dziedzińcu pod oknem daimyo. Miał na sobie kabuto, żelazny hełm z rogami. Nosił przy 
sobie saihai, buławę z papierowymi proporcami. Ninja zabili go przy pierwszym ataku. 
      Pot wystąpił na czoło Todda.
      - Mówią mi, że mam zabić drugi raz.
      DiPalma otarł synowi czoło.
      - Sny stają się prawdziwe tylko wtedy, gdy ciągle trwają. Ty się już przebudziłeś. Sen 
nie może cię męczyć przez cały czas. Wcześniej czy później musi cię opuścić.
      - Dzisiejszej nocy było tak prawdziwie - powiedział Todd. - Po raz pierwszy 
wiedziałem na pewno, że byłem Benkaiem. Byłem sobą, jednocześnie nim.
      Musi się znaleźć coś, co mógłbym dla niego zrobić, pomyślał DiPalma. Musi coś być. 
      - Czy nie chciałbyś się przejść? - zapytał.
      Todd spojrzał na zegarek na nocnym stoliku.
      - Teraz? - Była 335 nad ranem.
      DiPalma wzruszył ramionami.
      - Dlaczego nie? Zrelaksujemy się obaj. - Nie dodał, że chce w ten sposób zapobiec 
temu, co Todd zrobił w Hongkongu i Tokio, jego samotnemu wyjściu w nocy.
      Todd wyszczerzył zęby w uśmiechu. Znowu wyglądał jak chłopiec.
      - Myślę, że to by mi się spodobało. Noc może przecież być spokojna, wiesz. 
Moglibyśmy nawet zjeść lody, gdyby to nie było zbytnim kłopotem.
      - Zdaje się, że o tej porze będziemy musieli ich trochę poszukać, ale spróbujemy. Daj 
mi tylko parę minut na ubranie się i wyjeżdżamy.
      W sypialni, z której balkonu roztaczał się fantastyczny widok na wysokościowce 
Manhattanu, DiPalma przerwał na chwilę ubieranie się, aby spojrzeć na laskę spoczywającą 
na poręczach wyściełanego krzesła. Doskonała broń. Jego myśli były jednak przy Smith & 
Wessonie kaliber 0.38, na którego noszenie miał nadal pozwolenie. Na co Kenpachi czekał?
Dlaczego nie próbował zabrać mu Todda w Nowym Jorku? Dlaczego „Przymierze Krwi” nie 
próbowało go zabić?
      W szafie musiał poszperać za dobrą parą wyjściowych butów. Nie posiadał obuwia 
treningowego czy choćby trampek. Powód był taki sam jak ten, dla którego nie kupił nawet 
pary zwykłych jeansów. Nienawidził mundurków, mokasyny były równie wygodne, a przy 
tym bardziej stylowe. W szczególności te, które zostały zrobione ręcznie w Mediolanie. 
Wybrał parę brązowych i usiadł, by je założyć.
      Dziesięć dni temu miał je na pierwszym po powrocie z Japonii spotkaniu w sieci 
telewizyjnej. Na prośbę DiPalmy zjawiło się wtedy kilka ważnych osób z firmy, łącznie z 
jego zespołem śledczym, producentem, wydawcą i kierownikiem stacji. W sali 
konferencyjnej, której okna wychodziły na Sixth Avenue, DiPalma utrzymywał swoje 
audytorium w stanie bliskim hipnozy. Zaczął od wyjaśnień, dlaczego poleciał do Hongkongu, 
a zakończył na ściganiu siatki szpiegostwa przemysłowego Nosaki. Szczegółowo opowiedział 
o próbie zamachu na jego życie, o historii „Przymierza Krwi” i o zbiorze dokumentów, które 
mogłyby postawić Nosakę w stan oskarżenia pod zarzutem przestępstw kryminalnych.
      Powiedział im także o Katharinie i Toddzie.
      Nie wspomniał natomiast nic o koszmarach nocnych Todda ani o tym, że chłopiec 
mógłby być kolejnym wcieleniem samuraja żyjącego przed czterystu laty. Ani o tym, że Todd 
zabił człowieka. Nadmienił też o Jude Goldenie, za to nie powiedział nic o Jan. Ani o 
Kenpachim, który planował popełnić seppuku.
      Kiedy skończył, w sali panowało milczenie.
      Wtedy Raffaela, szef ekipy śledczej zapytał:
      - Czy myślisz, że „Przymierze Krwi” albo Kon Kenpachi, będą próbowali cię zabić?
      - Tak.
      - Z powodu zbioru dokumentów?
      DiPalma przytaknął.
      - Myślę, że każdy z was słyszał o Sallym Vernie i Duncanie Ivy. To powinno 
uświadomić wam, jak „Przymierze Krwi” rozgrywa tę grę. I dlaczego ja jestem jedyną osobą, 
która może dotrzeć do zbiorów i skontaktować się z Jude Goldenem. Chcę, aby to było 
zrozumiałe. 
      Wiceprezes wtrącił:
      - Czy nie zapomniałeś nam wspomnieć, że Jude Golden jest ojcem Jan Golden? - 
Rzucił to pytanie w jakiś dziwny, znaczący sposób.
      DiPalma przyglądał się mu tak długo, że nawet siedzący obok zaczęli się czuć 
nieswojo. A kiedy wreszcie tamten odwrócił wzrok i spojrzał w sufit, DiPalma odparł 
chrapliwym głosem:
      - Nie zapomniałem. Ja nie zapominam. - Rozejrzał się wokół stołu. - Mój zespół 
pracował nad tym przez ostatnie trzy tygodnie. Chciałbym, aby pozostałe osoby dowiedziały 
się do czego doszliśmy. Wolałbym jednak, abyście nas wysłuchali, zanim zaczniecie zadawać 
pytania.
      - Jedno pytanie przed rozpoczęciem - powiedział drugi z wiceprezesów, spoglądając 
na swoje wypielęgnowane paznokcie. - Czy będziesz pojawiał się na antenie mimo 
przygotowywania tego programu? Pod twoją nieobecność nie mieliśmy czym wypełnić luki. 
To oczywiście komplement dla ciebie. My jednak wolimy siedzieć na górze i spoglądać w 
dół, zamiast na ziemi i patrzeć w górę na czyjąś dupę.
      DiPalma odparł:
      - Wystąpię na antenie dzisiaj wieczorem. Za to mi przecież płacicie.
      Wiceprezes wymusił uśmiech na twarzy.
      - Nie obrażaj się Frank. Potrzebujemy cię, to wszystko. Czy miałbyś coś przeciw temu 
aby nam powiedzieć, czego możemy oczekiwać?
      - Czegoś, co składaliśmy jeszcze przed moim wyjazdem do Hongkongu. Sprawa 
nieletniego handlarza środkami odurzającymi.
      Wiceprezes sięgnął po ołówek i zaczął kreślić małe, zachodzące na siebie kółka. 
Wzrok utrzymywał na ołówku.
      - Nieletni handlarz środków odurzających. Robiłeś to już ze dwa albo trzy razy 
przedtem, czyż nie Frank? - Szybki uśmiech w stronę ołówka. - Bez obrazy, oczywiście.
      - Tym razem chodzi o siedemnastoletnią hrabinę brazylijską. Jest właścicielką 
luksusowego apartamentu na poddaszu w pewnym domu przy East Side, pełnym bogatych 
Europejczyków i Latynosów. Jej narkotyki napływają do kraju w bagażach dyplomatycznych, 
a sprzedaje je wyłącznie przedstawicielom bogatych elit spotykanych w prywatnych klubach. 
Występowała na okładkach „Vogue” oraz „Harper’s Bazaar”, odmówiła podpisania dwóch 
kontraktów filmowych, a zarabia na handlu na czysto ponad milion dolarów rocznie. Ma 
bogatą rodzinę, więc nie potrzebuje pieniędzy. Robi to dla zabawy, z fantazji. Powiedziałbym, 
że ona różni się od innych nieletnich handlarzy, którymi się zajmowałem, zgodzisz się?
      Ci zaangażowani w proces zadawania Frankowi pytań spojrzeli na niego, a potem 
odwrócili głowy. Ktoś rzucił:
      - Myślę, że z powrotem mamy nasze normalne numery. Fajnie, że jesteś, Frank.
      Rafaella dodał:
      - Mamy ją na filmie, jak strzela sobie speedballa. To mieszanka kokainy i heroiny. Jest 
jedną z najpiękniejszych kobiet jakie widziałem w moim życiu. I całkowicie zwariowaną. 
Zupełnie nie z tej planety.
      Ktoś inny dorzucił:
      - To brzmi fascynująco. Jak na nią trafiłeś?
      DiPalma spuścił oczy na blat stołu. A więc o to wam chodzi. Albo skaczą 
człowiekowi do gardła, albo kładą się u stóp.
      - Wróćmy do Nosaki i „Przymierza Krwi”. Mamy parę rzeczy, z którymi 
chcielibyśmy was zapoznać. Spróbujemy to zrobić tak szybko, jak to możliwe, ponieważ 
mamy tu jeszcze dla was pewien film.
      Marshal Harris, producent DiPalmy, przyłączył się do zespołu, prezentując zebrane 
fakty na temat powiązań Nosaki z kongresmenami, lobbystami, biznesmenami, 
dziennikarzami oraz pokazując jak Nosaka wykorzystał je do zbudowania imperium 
przemysłowego. Wycinki gazetowe informowały o dawniejszych aresztowaniach szpiegów 
przemysłowych Nosaki w Stanach i za granicą. Za każdym razem szpiedzy przyznawali się 
do winy, unikając procesów i dalszego rozgłosu. Nakładano na nich kary pieniężne, ale nikt 
nie powędrował do więzienia.
      Teraz przyszła kolej na DiPalmę. Wyjaśnił rolę rządu japońskiego we wspomaganiu 
szpiegostwa gospodarczego. Przedstawił rolę Nosaki jako więźnia wojennego, sposób, w jaki 
Ameryka wykorzystywała go jako szpiega podczas zimnej wojny oraz jak Nosaka 
zorganizował swój bank dla potrzeb szpiegostwa. Następnie DiPalma zaprezentował film 
ukazujący siedzibę firmy Nosaki, jego fabryki oraz dom. Później pokazał migawki filmowe z 
tokijskich biur śledczych, placówek komisji handlowej, agencji detektywistycznych oraz 
instytucji specjalizujących się w szpiegostwie przemysłowym, których wiele działało za 
aprobatą i przy wsparciu rządowym.
      Były także wywiady z Joe i Johnem oraz film nakręcony w japońskiej szkole 
zarządzania przeznaczonej dla wybranych profesjonalistów.
      - Nosaka po cichu interesuje się tą szkołą - wyjaśnił DiPalma. - Jak widać na filmie, 
jest ona ukryta w lasach na Północ od Tokio. Bardzo odosobnione miejsce. Szkoła zajmuje się 
przekształcaniem japońskich ludzi biznesu obojga płci we współczesnych wojowników. 
Samurajowie dwudziestego wieku, oddani sprawie utrzymywania wysokich korzyści i 
redukowania kosztów do absolutnego minimum. Szkolenie jest brutalne. Wojskowy reżim dla 
decydentów, którzy chcą tworzyć czołówkę. Uczą się wszystkiego, począwszy od języka 
angielskiego do sztuki walki, umiejętności wypowiadania się na piśmie, szybkiej jazdy, 
konstruktywnego myślenia oraz sposobu na wydobycie maksimum z ludzi pracujących pod 
ich kierownictwem. Firmy japońskie wydają mnóstwo pieniędzy aby wysłać tam swoich 
pracowników. Kursy trwają dziesięć dni albo dwa i pół tygodnia. Główną rzeczą, jakiej się 
tam człowiek uczy jest umiejętność przysparzania macierzystej firmie bogactwa. Uzyskuje się 
to, pozwalając instruktorom na upokorzanie ludzi, aż nauczą się wykonywać polecenia bez 
zadawania pytań. Albo kończysz z pozytywnym rezultatem, albo tracisz pracę. To daje pogląd 
jak trudny jest taki kurs. Jego uczestnicy podpisują formularze ubezpieczeniowe dotyczące 
wypadków. A wypadki zdarzają się. Każdy uczestnik dwa razy na dzień poddawany jest 
sprawdzianowi. Twierdzą, że to buduje charakter. Jedzenie jest obrzydliwe. Spróbujcie 
przejść piętnaście mil forsownego marszu po gorzkiej zupce ryżowej i jednym ziemniaku. 
Czy ktoś z tu obecnych zechciałby na takiej siedemnastodniowej imprezie wystawić na próbę 
swoją karierę?
      Tu i ówdzie ktoś zażartował, ale wszyscy byli pod wrażeniem. Wtedy przyszła kolej 
na prawników. Jak wszyscy gliniarze, DiPalma nie przepadał na prawnikami. Spędził dość 
czasu w salach sądowych, patrząc jak wykoślawiali, opóźniali i prostowali działania 
sędziowskie, aż stały się niczym innym jak ich prywatną maszyną do wyciągania pieniędzy. 
Ileż to razy DiPalma widział, jak rozprawa była odraczana, ponieważ prawnik oczekiwał na 
przybycie „Mr Greena”, niezwykle ważnego świadka. Oznaczało to po prostu, że mu nie 
zapłacono i tak długo jak nie dostanie, co mu się należy, nie będzie żadnego procesu.
      W sali konferencyjnej siedział również prawnik nazwiskiem Kenner, sprawiający 
DiPalmie najwięcej kłopotu w związku ze sprawą Nosaki. Jako najmłodszy prawnik firmy, 
musiał się najpierw potwierdzić. Chociaż był właśnie ostatni dzień lipca, miał na sobie 
garnitur z kamizelką. Teraz, bawiąc się złotym suwerenem przywieszonym u łańcuszka 
zegarka, Kenner rzekł: 
      - Zanim uruchomimy sprawę, chciałbym się upewnić, że nic strzelamy sami do siebie. 
Szczególnie, jeśli w grę wchodzą wielkie nazwiska, takie jak Nosaka czy Kenpachi. Z całym 
należnym szacunkiem,. Frank, kiedy mówisz, że ta rzecz będzie nośna, moje zadanie polega 
na upewnieniu się, czy nie poleci, a potem nie spadnie nam na łeb. Jednak to, co tu 
zobaczyłem i usłyszałem jest bardzo efektowne. Naprawdę bardzo. To znaczy, do pewnego 
momentu. - Oba kciuki zahaczył o kieszonki kamizelki. - Czy chciałbyś się dowiedzieć Frank, 
co by mnie uspokoiło?
      Czekał przez dłuższą chwilę. 
      DiPalma nie podniósł wzroku znad stołu.
      Kenner odchrząknął i powiedział: 
      - Dałbym zielone światło temu frajerowi, gdybyśmy mogli wykręcić Nosace sprawę 
kryminalną, która by się sama utrzymała. Już wiesz, o co mi chodzi? Potrzebujemy wsparcia 
dla sprawy, Frank. Czegoś, co ją podtrzyma.
      DiPalma odrzekł: 
      - Dokumenty Hansarda są niezbitym dowodem. Wykazano tam same brudne sztuczki. 
Wszystko o pieniądzach, kto je brał i za co.
      - A co z „Przymierzem Krwi”?
      - Też tam jest.
      Kenner wyrzucił ręce w górę.
      - O to mi właśnie chodzi, rozumiesz? O potwierdzenie. To nasza podpora. Właśnie te 
zbiory. Jeśli mamy się wziąć za Kongres, emerytowanych generałów, a być może i CIA, 
potrzebujemy niezłego arsenału środków. Procesy o zniesławienie nie wpływają dobrze na 
ciśnienie krwi, Frank. Mógłbyś powierzyć nam te zbiory. Jeśli okażą się na poziomie, wtedy 
będzie zielone światło.
      
      *
      
      DiPalma odkręcił wieko odkurzacza schowanego w sypialni, sięgnął do wnętrza i 
wyciągnął trzydziestkęósemkę w kaburze przypinanej u kostki. Pomiędzy spustem i osłoną 
zapięta była para kajdanków, co uniemożliwiało przypadkowe oddanie strzału. DiPalma 
wyciągnął kółko z kluczami, odszukał mały kluczyk i otworzył kajdanki. Jeśliby „Przymierze 
Krwi” zdecydowało się wykonać ruch w czasie, gdy wybrali się z Toddem na wczesną 
przechadzkę, broń mogła mieć istotne znaczenie.
      Todd także wykazywał ducha walki. W klubie kendo, do którego od dawna uczęszczał 
DiPalma, chłopiec udowodnił, że jego umiejętności były niezwykłe i że to, co zrobił Wakabie, 
nie było przypadkowe. Patrząc na walkę syna, DiPalma odczuwał jednocześnie dumę i 
niepokój. Żaden jedenastolatek nie mógł być tak dobry. Jego umiejętności były niesamowite, 
przewyższał wszystkich, z wyjątkiem dwóch czy trzech szermierzy tego dojo.
      Kiedy pojawiał się na treningu, inni zwalniali tempo walki lub przerywali ją, aby 
popatrzeć na chłopca. Todd trenował niestrudzenie i z takim namaszczeniem, że w dojo 
uzyskał przydomek „Małego Buddy”. Im dłużej mu się DiPalma przyglądał, tym jego uczucia 
stawały się bardziej sprzeczne. Todd okazał się wybitnym szermierzem, a przy tym był synem 
DiPalmy. Był jednak za dobry.
      Kiedy DiPalma mierzył się z Toddem, czuł się nieswojo i stawał się nerwowy. 
Agresywny styl walki i silny duch chłopca zmuszał go do skupienia się na meczu. Skąd u 
Todda taka siła? I gdzie nauczył się posługiwać shinai z taką niewiarygodną zręcznością. 
DiPalma wykorzystywał swój długi zasięg, aby utrzymywać chłopca na dystans, ale Toddowi 
dwukrotnie udało się zdobyć punkt, ku aplauzowi całego dojo. A DiPalma był przecież 
jednym z trzech najlepszych szermierzy klubu.
      Jedynie stary Hidiya-sensei potrafił całkowicie kontrolować Todda. Hidiya, który 
prowadził dojo od ponad dwudziestu lat, trenował w czołowych szkołach Japonii i klubach 
uniwersyteckich; pracował też jako instruktor na policji i stawał do zawodów odbywających 
się w obecności cesarza. Hidiya dwukrotnie doszedł do finału mistrzostw Japonii. Szkolił 
także zawodników oraz prowadził instruktaż w różnych krajach świata.
      Na oczach całego dojo, Hidiya i Todd rozegrali fascynujący mecz. Bez słowa kobiety i 
mężczyźni obserwowali ich w skupieniu, po czym wybuchali głośnym aplauzem 
wznawianym raz po raz, jako że obaj dawali pokaz najwspanialszych ruchów średniowiecznej 
szermierki japońskiej. Zwyciężył Hidiya, ale wcześniej agresywna taktyka Todda kilkakrotnie 
zmusiła go do defensywy.
      Kiedy mecz dobiegł końca, nie dało się powstrzymać braw. Hidiya zdjął hełm i zrobił 
coś, na co nie zdobył się już od długiego czasu. Uśmiechnął się. Na Todda patrzył tak, jak 
gdyby zobaczył go po raz pierwszy. Wiwaty, okrzyki zachwytu i gwizdy zagłuszyły 
wypowiedziane przez niego słowa oraz odpowiedź chłopca. DiPalma wiedział jednak, że 
Hidiya nie uważał tego meczu za rutynowy.
      Do DiPalmy powiedział:
      - Twój syn mówi doskonale po japońsku. Ktokolwiek go tego nauczył, przekazał mu 
także trochę języka starojapońskiego, słowa, których nie używa się w codziennych 
rozmowach. Stosowano je bardzo wiele lat temu, należą do tej formy języka, którą dzisiaj nikt 
się nie posługuje. Z łatwością można dostrzec, że Todd praktykował walkę na miecze w 
minionych wcieleniach.
      DiPalma przytaknął tylko i nic nie odpowiedział. Nie odważył się odezwać. „Benkai”, 
powiedział Wakaba. Czy ludzie, którzy wiedzą że umierają, zawsze mówią prawdę?
      DiPalma usiadł na wyściełanym krześle i zdjął jeden but. Kończył zapinać szeroki 
pasek skórzany utrzymujący broń przy kostce u nogi, kiedy Todd powiedział:
      - Nie będzie ci potrzebny.
      DiPalma uniósł głowę i zobaczył chłopca stojącego w drzwiach.
      
      Todd dodał:
      - Nie grozi ci niebezpieczeństwo do czasu, gdy nie dostaniesz od niej tych 
dokumentów.
      - Od niej?
      - Od Miss Golden. Dopilnuje, aby do ciebie dotarły.
      DiPalma oparł się plecami o oparcie krzesła i przyglądał się ciekawie swojemu 
synowi. Czy chcesz czy nie, los prowadził cię, albo raczej przeciągał, po wyznaczonej drodze, 
zmuszając swoją straszliwą mocą do odgrywania określonej roli. Zastanawiał się, czy syn 
przewidział także jego śmierć. Było to jednak pytanie, którego były policjant nie miał odwagi 
zadać.
      Sięgnął ku dołowi, odpiął kaburę, zamocował z powrotem kajdanki do osłony spustu i 
schował broń do odkurzacza.
      W milczeniu ojciec i syn wyszli w ciepłą noc.
      

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY
      
      
      Tokio
      
      Odgłosy padającego deszczu wyrwały Jan ze snu tak głębokiego, że z wielkim 
wysiłkiem otworzyła oczy. Powoli pokój zaczynał przybierać kształty. Nad nią znajdował się 
sufit z wpuszczanymi kasetonami malowanymi w wodospady i widoki brzegów morskich. 
Były też składane, cedrowe parawany wykładane macicą perłową, parawany z bambusa, maty 
ułożone na podłodze, a w powietrzu unosił się zapach tlących się pręcików kadzidła.
      Po drugiej stronie komnaty nagi Kenpachi stał w oknie, spoglądając na dziedziniec 
zamku Ikuba. Do dzisiaj był nadzwyczajnie pracowity. Rozpoczynał się sierpień, a do końca 
zdjęć pozostało jeszcze dziesięć dni, przy zaledwie jednym dniu opóźnienia. Kon powycinał 
niektóre sceny ze scenariusza, przerobił inne oraz zmobilizował członków ekipy filmowej i 
aktorów do bardzo wytężonej pracy.
      Pierwsze, pośpiesznie wykonane kopie były wspaniałe. Jan wiedziała, że były 
wspaniałe, ponieważ decydenci wytwórni, którzy ich jeszcze nie widzieli, telefonowali ze 
Stanów, aby jej o tym powiedzieć. Bębny w dżungli już biły. Dochodziły słuchy, że Jan 
sięgnęła po zwycięstwo. Kilka tygodni temu, kiedy Kenpachi spędzał całe godziny na 
posterunku policji, te same bębny przekazywały wiadomość: nie nastawiaj się. Nie oczekuj, 
że wydarzy się to, co planował Kenpachi. Obecnie „Ukiyo” był jak rzeźbiony w granicie: 
zaistnieje bez względu na wszystko.
      W przyszłym tygodniu miała spotkać się w Nowym Jorku z kilkoma dyrektorami na 
przeglądzie filmów Kenpachiego i mogłaby wtedy pokazać im pierwsze kopie filmu oraz 
porozmawiać o nowym kontrakcie. Bezwarunkowy kontrakt na trzy następne filmy. Albo 
realizacje, albo przynajmniej pieniądze. Jeśli wytwórnia zdecyduje, że nie wchodzi w nowy 
układ po podpisaniu przez nią umowy, będą i tak musieli zapłacić jej pełną kwotę. Opierając 
się na tym, czego Kenpachi dokonał w kilku ostatnich tygodniach, Jan zyskiwała na 
znaczeniu. A przecież jej pierwszy film nie był jeszcze skończony.
      Agent z Nowego Jorku telefonował, aby powiedzieć, że pokazano mu pewne nowe, 
wybitne propozycje. Książki, sztuki teatralne, oryginalne scenariusze.
      - Nikt tego jeszcze nie dotykał - powiedział. - Ty będziesz czytała pierwsza.
      Kon, Kon, Kon, mówiła do siebie. Spraw, aby ten pieprzony deszcz przestał padać, 
czemu tego nie robisz?
      Na kilka dni przed nadejściem deszczy, Tokio zostało spowite shitsuzetsu, mokrym 
językiem, ciepłym, wilgotnym powietrzem z tropików, którego nadejście poprzedzało 
sierpniowe opady. „Wilgotny język” był utrapieniem. Przez cały ten czas, kiedy wisiał nad 
miastem, Jan nie przestała się pocie. Wraz z deszczem, który zaczął padać zeszłej nocy, 
pojawiły się prognozy, że będzie padać może trzy dni, a może trzy tygodnie. Mając w planie 
zaledwie cztery dni zdjęć plenerowych, ostatnią rzeczą, której Jan potrzebowała, był potop.
      Siedząc w łóżku, zapaliła papierosa. Nie powinna była palić na czczo, ale do diabła z 
tym. Ręka jej drżała. Za dużo narkotyków. Z Frankiem rzadko pozwalała sobie na coś więcej 
niż okazjonalnego papierosa z marihuaną. Dlaczego nie potrafiła powiedzieć Konowi nie? Na 
proste pytanie, prosta odpowiedź. Po prostu nie chciała.
      Kon był właściwą pokusą pojawiającą się w stosownym czasie. Był wszystkim, co Jan 
miała ponętnego i zakazanego zarazem.
      Obcować z nim znaczyło doświadczać tego kraju w sposób, jaki tylko niewielu był 
dany. A jednak...
      Kiedy rozpoczynali pracę nad filmem, bardzo go pożądała. Teraz robiło jej się 
niedobrze na samą myśl o tym, do czego udało mu się nakłonić ją w łóżku. Wytłumaczeniem 
oczywiście był film. Potrzebowała Kona. Prawda była jednak taka, że chciała przestać z nim 
sypiać, tylko nie wiedziała jak. Przyjemność była grzechem, a grzech przyjemnością i żadne z 
nich nie przychodziło bez wyrzutów sumienia.
      Przygoda z Kenpachim zaczynała zbierać swoje żniwo. Czuła się zawstydzona, 
wyczerpana uczuciowo, bezradna i uzależniona. I nic z tego nie mogło się już odstać. 
Uwielbiała talent Kona, a jego uroda była dla niej w niewypowiedziany sposób pociągająca. 
Były chwile, kiedy chciała nie czuć tego, co czuła.
      Kiedy deszcz przybrał na sile, zgasiła w popielniczce papierosa, a dłońmi przykryła 
oczy. Dlaczego deszcz musi padać właśnie teraz? Dlaczego uniemożliwia jej ukończenie 
filmu i wyjazd z Japonii? Z dala od Kona.
      - Nie przestanie tak szybko - powiedział.
      Opuściła ręce. Uśmiechnął się do niej. Miał mokre włosy.
      - Czy wychodziłeś na taki deszcz? - zapytała.
      - Tak. Wychodziłem do dojo na medytację.
      - Wolałabym, abyś wymedytował bezdeszczową pogodę. 
      - Ubierz się - powiedział. - Za godzinę przestanie padać. 
      Potrząsnęła przecząco głową.
      - Niemożliwe. To dopiero pierwszy dzień. Według prognozy czeka nas jeszcze kilka 
podobnych.
      - Przestanie padać, mówię ci. Możemy iść do pracy jak zaplanowano.
      - Kon, ja wiem, że zajmujesz się okultyzmem i że medytujesz, ale na czym opierasz 
przekonanie, że przestanie padać?
      - Po prostu wiem. To wystarczy. Tak samo jak wiem, że w Nowym Jorku na moim 
przeglądzie spotkasz pewnych ważnych ludzi...
      - Przestań. Mogłeś się tego dowiedzieć od kogoś z ekipy. 
      Usiadł na brzegu łóżka i patrzył jej prosto w oczy.
      - Czy powiedziałaś komuś?
      - Nie, nikomu. Tak wielu egoistów pracuje przy filmie. Ostatnią rzeczą, której można 
chcieć, to oburzenie albo zazdrość.
      Przeklęty. Ostatnimi czasy wiedział zbyt wiele. O pogodzie, o filmie. I o niej. Trzeba 
mu jeszcze zaufać, przecież przyszedł do niej, kiedy go potrzebowała. Od dziś za tydzień ona 
i Kon przerwą kręcenie filmu, aby polecieć na przegląd retrospektywny do Nowego Jorku. 
Mogłaby też wyskoczyć na krótko i zobaczyć się z ojcem. Potem znowu Tokio i kolejne trzy 
dni pracy, zakończone przyjęciem w zamku Ikuba. Przyjęciem, które - zdaniem Kona - każdy 
członek ekipy i zespołu aktorskiego zapamięta do końca swojego życia.
      Kon spojrzał jej w oczy, stuknął lekko w czoło i Jan zrelaksowała się. Strach przed 
nim zniknął.
      - Jest coś, co chciałbym z tobą przedyskutować - powiedział. - Kiedy przybędę do 
Nowego Jorku, będzie tam również DiPalma i myślę, że zrobi wszystko, aby mi zaszkodzić.
      W Jan narastało napięcie. Zawsze powracało się do Franka.
      - Nie mam nic do ukrycia - powiedział Kenpachi. - Ani też Nosaka-san. Myślę, że 
przy twojej pomocy można tego łatwo dowieść.
      - Przy mojej pomocy?
      - Twój ojciec ma pewien zbiór, o którym mi mówiłaś. Załóżmy, że DiPalma dostałby 
te dokumenty albo umożliwiono by mu zapoznanie się z nimi. Przyjmijmy, że mógłby się sam 
przekonać, że Nosaka-san i ja nie popełniliśmy wszystkich przestępstw, o jakie nas 
podejrzewa.
      Narkotyki. Brak wypoczynku. Osłabiona Jan próbowała uniknąć wzroku Kona. Nie 
potrafiła jednak tego zrobić, podporządkował ją sobie bez trudu.
      Kenpachi pochylił się nad nią.
      - Dokumenty... Twój ojciec... DiPalma...
      

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DZIEWIĄTY
      
      
      Mystic, Connecticut
      
      DiPalma zszedł z pomostu na pokład klipra „Jan Amy”, będącego własnością Jude 
Goldena, gdzie trzech uzbrojonych mężczyzn w czapkach od baseballa zablokowało mu 
drogę. Byli uprzejmi i pod wrażeniem jego sławy; DiPalma, mimo wszystko, był gliniarzem, 
częścią ich świata, a do tego pokazywał się w telewizji, co podnosiło jego status. Strażnicy 
mieli jednak do wykonania swoje obowiązki, a Rolf Nullabor stojący w pobliżu jednego z 
masztów, patrzył na nich uważnie.
      DiPalma musiał przejść tę drugą kontrolę, dopiero potem będzie mógł się zobaczyć z 
Jude Goldenem. Pierwsza miała miejsce na początku trapu. Strażnicy zabrali DiPalmie jego 
broń wraz z kaburą oraz przeszukali go za pomocą wykrywacza metali. Ciekawość wywołana 
telewizyjną sławą była jednak tak wielka, że inni strażnicy siedzący na nabrzeżu w 
zaparkowanych tam samochodach, pootwierali drzwi, aby rzucić spojrzenie na DiPalmę.
      Na pokładzie „Jan Amy” po raz drugi poddano go kontroli za pomocą detektora 
metali, a jego tożsamość sprawdzono na podstawie dwóch odrębnych fotografii. I znowu 
spojrzenia, tym razem ze strony strażników rozlokowanych na pokładzie od dziobu aż po rufę 
smukłego statku. Nawet człowiek na szczycie masztu skierował swoją lornetkę w kierunku 
DiPalmy. Tylko Rolf Nullabor wydawał się nie być pod wrażeniem.
      Kiedy jeden z goryli zaczął prowadzić DiPalmę do Jude Goldena, nosowy głos 
Nullabora z australijskim akcentem zatrzymał ich w połowie drogi.
      - Zapomnieliście chyba o czymś? 
      Strażnik zmarszczył czoło.
      - Laska, ty głupia cipo! - wrzasnął Nullabor.
      - Zostanie przy mnie - rzekł DiPalma. 
      Nullabor potrząsnął głową.
      - Nie na tym statku, przyjacielu. I jeszcze jedno, chciałbym, abyś zdjął spodnie i 
rozpiął koszulę. Chcę się upewnić, że nie jesteś owinięty przewodami dźwiękowymi, jak to 
się już zdarzało.
      DiPalma rzucił mu przeciągłe, twarde spojrzenie. Potem stwierdził:
      - Golden wie, gdzie mnie może szukać. 
      Odwrócił się i skierował w stronę pomostu. 
      Nullabor oderwał się wreszcie od masztu.
      - Dokąd to się wybieramy, przyjacielu? 
      DiPalma szedł dalej.
      
      *
      
      Jude Golden pochylił się w krześle do przodu i wyciągnął rękę.
      - Czy pozwolisz?
      DiPalma podał mu laskę.
      Bankier obrócił ją w dłoniach.
      - Nieźle zrobiona. Silna. Ze srebrną gałką, a nie tylko platerowana. Ładna. Katharina 
Hansard miała doskonały gust.
      Zwrócił laskę DiPalmie.
      Byli pod pokładem w kajucie kapitana, ciemnym, wyłożonym drewnem 
pomieszczeniu z niskim sufitem, dwiema kojami i biurkiem z żaluzjowym zamknięciem 
przymocowanym do podłogi. Pokój zrobił na DiPalmie przygnębiając wrażenie, 
przypominając mu policyjny areszt. Mały wentylator elektryczny skierowany na Jude 
Goldena obracał dusznym powietrzem. Golden odprawił dwie piękne dziewczyny japońskie, 
wysyłając je na pokład, ale DiPalma ciągle czuł zapach ich perfum. I marihuany. Jak na 
pacjenta chorego na serce, wymagającego całodobowej opieki pielęgniarskiej, Jude Golden 
mocno wierzył w zbawienne skutki niczym nie ograniczanego zadowolenia.
      - Przepraszam cię za Rolfa - powiedział Golden. - Wykonuje tylko swoją pracę.
      - Martin Borman też spełniał tylko swoje obowiązki. - DiPalmie nie zależało na tym 
czy Nullabor go słyszał, czy nie. Australijczyk stał na straży na zewnątrz przejścia, 
wyglądając jak przyzwoicie odprasowany jesienny liść w swojej marynarce koloru 
kasztanowego, koszuli i spodniach barwy wina oraz brązowych, zamszowych butach.
      - Wolałbyś odejść bez spotkania ze mną, niż zrezygnować ze swojej laski - powiedział 
Golden.
      - W Hongkongu Nullabor wściekł mnie tą swoją laserową zabawką. Wolałbym raczej 
odejść, niż zrobić mu krzywdę.
      Golden spojrzał badawczo na DiPalmę.
      - Wierzę ci. Rolf mógłby któregoś dnia potrącić niewłaściwą osobę. - Bankier zażył 
kilka tabletek, popił Perrier z powyginanego cynkowego kufla i zamknął oczy. Uszczypnął  
się w nos. - W zeszłym tygodniu córka telefonowała do mnie cztery razy. Chce, abym 
przekazał ci te dokumenty. A jeśli tego nie zrobię, mam przynajmniej umożliwić ci ich 
przestudiowanie bez pośpiechu. Mówi, że to dla niej ważne, ale nie chce powiedzieć 
dlaczego? - Otworzył oczy. – Dziwnie rozmawia ze mną, jakbyśmy utracili kontakt. Jakby to 
nie była ona. Nie prawdziwa Jan. Raczej jak ktoś, kto stanął na szczycie wysokiego gmachu, 
nie zdając sobie sprawy, jak się tam dostał. Nie przyjmowałem twoich próśb o spotkanie, 
ponieważ sądziłem, że nie mamy o czym rozmawiać. Wiem, że zależy ci na tym zbiorze, 
tylko po co mam tracić czas twój i mój, kiedy nie mam zamiaru ci go dać.
      Helikopter przeleciał nisko nad statkiem, po czym wylądował na brzegu po prawej 
stronie. Golden spojrzał na sufit.
      - To mój. Pomysł Rolfa. Nazywa go „Eye in the sky”. Przenosi mnie tu i tam. Cały 
Rolf. Do szpitala, do New Haven, tutaj. Mówi, że to wprawia w zakłopotanie moich wrogów. 
Wytrąca skurwieli z równowagi. - Golden uśmiechnął się, ukazując równe, białe protezy. - 
Jest gnojem, ten nasz Rolf, ale to mój gnojek. Porozmawiajmy teraz o Jan.
      - Wolałbym o niej nie rozmawiać - odparł DiPalma.
      Golden zmarszczył brwi.
      - Czy nie interesowałeś się nią dawniej?
      - Dawniej interesowałem się Gene Autry i Hoot Gibson. Czasy się zmieniają. 
Potrzebne mi są te dokumenty, Mr Golden. To jedyny powód, dla którego przyjechałem tutaj 
w tym upale.
      Golden odchylił się do tyłu w swoim krześle, złączył palce rąk i zaczął kręcić 
kciukami.
      - Frankie, rozgrywałem każdy rodzaj intrygi, jaki ci tylko może przyjść do głowy i 
kilka takich, których jeszcze nie nazwano. W tym procesie nauczyłem się jak utrzymywać to, 
co moje i zdobywać to, czego jeszcze potrzebowałem, a co do mnie nie należało. Nie ma 
takiej modlitwy, która wybłaga ode mnie cokolwiek, co postanowiłem zatrzymać dla siebie. 
Mojej córce zależało na tym, abym się z tobą spotkał. Dlaczego? To pytanie, na które 
chciałbym uzyskać odpowiedź, gdybyś był na tyle uprzejmy.
      - Ona jest tam, a ja tutaj. Skąd mogę wiedzieć, o co jej chodzi?
      - Ach, widzę, że zdecydowaliśmy się robić staremu lisowi przeszkody. Mr DiPalma, 
wyczuwam u pana zmysł do dramatyzowania. Proszę mi powiedzieć, przyszło panu do głowy, 
że przyjmie pan jakąś tam prowokacyjną postawę i zrobi na mnie takie wrażenie swoim 
duchem walki, że po prostu wcisnę panu te dokumenty? Ten zbiór, Mr DiPalma daje mi 
wielką siłę. Mając go, czuję się potężny. Mogę złamać Nosakę, o tak - powiedział i strzelił 
palcami.
      - Dlaczego jeszcze pan tego nie zrobił?
      - Są po temu powody.
      - Jeśli czeka pan, aż Jan opuści Japonię i przestanie zadawać się z Kenpachim, może 
okazać się za późno.
      Golden, patrząc na DiPalmę, uniósł głowę.
      - Wyjaśnij to.
      - Kenpachi ją pociąga. Nie jest jej łatwo z nim zerwać.
      - Mam świadomość jej życia osobistego, dziękuję ci. To jest coś, czego ani ona, ani ja 
nie dyskutujemy. A przy okazji, będzie tutaj jutro. W związku z podróżą do Nowego Jorku na 
pokaz filmów Kenpachiego. Może uda mi się wyperswadować jej powrót do Tokio. Może uda 
mi się wmówić jej porzucenie tego biznesu z Kenpachim.
      DiPalma potrząsnął głową.
      - Jan nie da sobie nic wyperswadować i dobrze o tym wiesz. To jeden z powodów, dla 
którego nie uderzyłeś na Nosakę. Jest zagrożona dopóty, dopóki nie wydostanie się z Japonii, 
poza zasięg przyjaciół Nosaki. Również ty nie chcesz wypaść źle, więc próbujesz oczyścić te 
dokumenty, aby nie wyjść na kutasa.
      Golden westchnął i poprawił czapkę żeglarską na swojej wielkiej czaszce.
      - Nie zdawałem sobie sprawy, jak wielu ludzi jest w to zamieszanych, do czasu kiedy 
nie przeczytałem tych dokumentów. Nie tylko ja, Sal i Duncan. Nosaka ma na swoich 
usługach jeszcze parę osób w tym kraju, osób zamożnych i wielkiej rangi. Nie tylko biorą 
jego pieniądze, ale w pewnych przypadkach zależą od jego doniesień.
      - Jak ci ludzie z CIA?
      - Między innymi. Jan musi zebrać niektóre odpryski. Przynajmniej chciałbym, aby 
zakończyła prace nad filmem, zanim zacznę grać boga. Jest jeszcze jeden powód, dla którego 
nie przekazałem i prawdopodobnie nie przekażę ci tych dokumentów. Niektóre z tych 
organizacji i osób przeprowadzają obecnie dochodzenie w twojej sprawie, Mr DiPalma. 
Spodziewałeś się tego?
      - Nie, skądże.
      - Niektórzy z nich to raczej ważne osobistości. Próbują znaleźć coś, co mogłoby cię 
zdyskredytować w przypadku gdyby zbiór znalazł się w twoich rękach. Nie wiem, czy 
potrafisz wytrzymać tego rodzaju presję. Niektórzy z nich zdążyli się już skontaktować z 
twoją siecią telewizyjną. Widzę po twojej twarzy, że nie zdawałeś sobie z tego sprawy. 
Żyjemy w świecie, Mr DiPalma, w którym jest coraz mniej tajemnic. Obiecałem Jan, że się z 
tobą zobaczę. Nie obiecałem, że przekażę ci dokumenty. A teraz, kiedy myślę o tym, to nie 
bardzo podoba mi się twoja postawa względem mojej córki. Uderza mnie, że nie zależy ci na 
niej tak bardzo jak myślałem. A przynajmniej nie tak bardzo jak na zbiorze Hansarda.
      - Czy nie zastanawia cię to, że Jan wydała ci się przestraszona?
      - Przestraszona? Co, do diabła, przez to rozumiesz?
      - Ja nie pracuję dla pana, Mr Golden. Nie muszę być dla pana miły. I wie pan 
doskonale, co rozumiem przez słowo przestraszona.
      Nozdrza Goldena wydęły się. Twarz poczerwieniała.
      - Miałem rację. Wiesz coś, czego mi nie mówisz. Mógłbym poprosić Rolfa, żeby to z 
ciebie wyciągnął.
      DiPalma odchylił głowę do tyłu i spojrzał na Goldena spod swoich obwisłych powiek. 
Uśmiechnął się. Bankier rzeki:
      - Ona jest wszystkim, na czym mi zależy. Gdyby nie chodziło o nią...
      - Nie zobaczyłbyś się ze mną. Wiem o tym - DiPalma pochylił się do przodu. - 
Mówiłeś, że Jan wraca do Tokio. Kiedy?
      - Dzień po tej imprezie poświęconej Kenpachiemu. Masz rację. Nie porzuci tego 
filmu, aż nie będzie skończony. Boże, czasami bywa cholernie uparta.
      - Kenpachi jest bardzo blisko z Nosaką. Czy wydaje się panu, że on wie o 
„Przymierzu Krwi”?
      Golden wyprostował się na krześle.
      - Kenpachi planuje popełnić seppuku - powiedział DiPalma. - Prawdopodobnie po 
zakończeniu filmu.
      Golden poruszył szczęką. Rozcierał miejsce nad sercem i przez długi czas nie odzywał 
się. Potem rzekł:
      - Skąd wiesz?
      - Jego goryl powiedział mi to przed śmiercią.
      - Ten, którego zabił twój syn. Gdzie jest twój syn?
      - W moim dojo z przyjaciółmi.
      - Ludzie mówią, że to niezwykły chłopak.
      - Kenpachi chce go wykorzystać jako kaishaku. Jestem pewien, że wie pan o jego 
zainteresowaniu Toddem. Przecież wie pan tyle rzeczy, Mr Golden. Czy wie pan i to, że jeśli 
Jan znajdzie się w pobliżu Kenpachiego, kiedy będzie popełniał seppuku, może także zginąć? 
Czy zdajesz sobie sprawę, że przez te czterdzieści lat Nosaka nigdy nie przestał cię 
nienawidzić i że może również nienawidzić Jan?
      - Czy powiedziałeś jej to?
      DiPalma westchnął.
      - Czy to ma znaczenie? Mówił pan, że wyczuł w jej głosie niepokój. Ona zdaje sobie 
sprawę, że jest coś niedobrego w jej związku z Kenpachim i to wszystko, co wie. W Japonii 
umysł czasami płata człowiekowi figle. Tam rzeczy nigdy nie są takie, jakimi się wydają.
      - Teraz to ma sens - powiedział Golden. - Kenpachi wysyła onnagata, aby zabić 
Hansardów. - Przyglądał się badawczo byłemu policjantowi. - Mówią, że twój chłopiec jest 
szczególny.
      - Tak jak Jan.
      Golden przez dłuższy czas milczał.
      - Ciągle jeszcze ją kochasz, czyż nie? 
      Przez następną godzinę DiPalma nie opuścił klipra. A kiedy wreszcie to zrobił, niósł 
ze sobą dokumenty Hansarda.
      

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY
      
      
      Nowy Jork
      
      W kawiarni na rogu Broadwayu i Sześćdziesiątej Czwartej Ulicy, Jan podeszła do 
rzędu kabin telefonicznych i weszła do najbliższej od strony kuchni. Na metalowej półce pod 
telefonem stała lampka do szampana, butelka Dom Perignon oraz róża w cienkim, 
kryształowym wazoniku. Wyciągnęła kartkę spod wazonika i usiadła w kabinie, aby ją 
przeczytać. „Dziękuję. Frank”. Jan wyciągnęła chusteczkę z torebki, osuszyła łzy i czekała na 
jego telefon.
      Przypomniała sobie o szampanie i poczęstowała się. Popijając, patrzyła przez ulicę na 
tłum zgromadzony wokół Lincoln Center przy Upper West Side. Dzisiejszego wieczoru 
ludzie kłębiący się w pobliżu tego kompleksu sztuki teatralnej, ignorowali niezwykle bogate, 
kute żyrandole i freski Marca Chagalla, które można było oglądać przez szklaną witrynę 
Metropolitan Opera House. Dziesiątki umundurowanych policjantów starało się zapobiegać 
wpadaniu gapiów do tańczących wód fontanny zdobiącej dziedziniec Lincoln Center, 
rozświetlonej teraz niebieskimi i zielonymi lampami.
      Setki ludzi, które zgromadziły się dzisiejszego wieczoru przed Avery Fisher Hall nie 
miały wiele wspólnego z kulturą. Ich liczbę powiększą jeszcze widzowie opuszczający 
przedstawienia baletowe, teatralne i koncerty. Tłum czekał na możliwość rzucenia choćby 
przelotnego spojrzenia na sławy biorące udział w retrospektywnym przeglądzie filmów Kona 
Kenpachiego. Jan chciała im powiedzieć, żeby się nastawili na długie czekanie. Żadna z 
gwiazd, japońskich dygnitarzy, polityków i krytyków filmowych nie będzie wychodzić przed 
północą. Projektor się zepsuł, przemówienia przedłużały, a zaplanowane po oficjalnych 
uroczystościach szampan i konferencja prasowa miały się rozpocząć o jedenastej wieczorem.
      Telefon zadzwonił, kiedy nalewała sobie drugą lampkę szampana. Aby się uspokoić, 
jednym haustem opróżniła połowę, wzięła głęboki oddech, po czym z walącym sercem 
sięgnęła po słuchawkę.
      - Jan?
      - Frank? Frank to ty? - Znowu chciało jej się płakać, nie wiadomo zupełnie dlaczego.
      - Rozumiem, że zgodziłaś się - powiedział. - Jak smakuje szampan?
      - Doskonały.
      - Chciałem ci podziękować za dokumenty.
      Pomyślała o Kenpachim.
      - Jeśli mają ci pomóc, dlaczego nie? Tato mówi, że obiecałeś, jeśli ci się uda, trzymać 
go z dala od tego.
      - Postaram się.
      Dotknęła róży.
      - W twoich ustach nie brzmi to jak frazes. Cieszę się, że znowu jestem w Nowym 
Jorku. Miło widzieć na ulicach Murzynów i Portorykańczyków i czytać menu po angielsku, 
nawet jeśli brakuje mi tokijskich taksówkarzy, którzy noszą białe rękawiczki, marynarki i 
krawaty i są bardzo, bardzo uprzejmi.
      - Nie byłem pewien, czy tam będziesz. Twój ojciec powiedział, że to jest twoja wielka 
noc.
      Potrząsnęła głową.
      - Nie dla mnie, dzieciaku. To dla Kona jest wielka; zrobiliśmy taki 
czterdziestominutowy blok z fragmentami jego filmów plus zgrubny montaż scen z  „Ukiyo”. 
Wspaniale wyszło. Teraz paru aktorów, reżyserów i krytyków filmowych opowiada na scenie, 
jaki jest nadzwyczajny.
      - Jak ci się udało wyrwać?
      Roześmiała się.
      - „I jednym skokiem uwolniła się”. To fragment scenariusza. Wygląda na to, że autor 
wpuścił swoją bohaterkę w kłopoty i nie mógł jej z nich wyrwać, więc załatwił to tym jednym 
zdaniem i dał sobie spokój. A jeśli o mnie chodzi, to poczekałam, aż zgasną światła, rzuciłam 
coś o pokoju małej dziewczynki i wyszłam.
      DiPalma rzekł:
      - Wygląda na zbieg okoliczności, że ja dobieram się do tych dokumentów, podczas 
gdy Kon uderza na miasto.
      Pociągnęła kabel od słuchawki.
      - Zdobyłeś mnie, przyjacielu. O Boże, chciałabym usiąść i omówić porządnie tę 
sprawę pomiędzy Konem a mną. Uwielbiam jego talent, co sprawia, że w jakiś sposób jestem 
dziwką puszczającą się z gwiazdami. I potrzebuję go do tego filmu, który mam nadzieję, za 
trzy dni dojdzie do końca. - Jan spojrzała w kierunku Lincoln Center. - Chodzi o to, że 
ostatnio... O, Boże, jakbym była na pograniczu rzeczywistości i fantazji. Wydaje się, że Kon 
ma w sobie wielką siłę, coś, co podporządkowuje cię jego sposobowi myślenia, czy chcesz 
tego, czy nie. To brzmi nierealnie, wiem, ale tak jest.
      - Rozumiem-powiedział DiPalma. - Być może rozumiem lepiej niż ci się wydaje.
      - Wiesz co? W Nowym Jorku nie wydaje mi się taki nadzwyczajny. Ale w Japonii, o 
Boże. Tam, na swoim gruncie, ten człowiek jest na pewno nadzwyczajny. A może to właśnie 
Japonia? Sama nie wiem.
      Spojrzała na różę.
      - Trzy dni. A potem już koniec, dzięki Bogu. Będę pracować w Londynie nad 
redakcją, muzyką, montażem a potem już tylko dom, dom, dom. A skoro mówimy o domu, 
gdzie teraz mieszkasz? To znaczy, telefonowanie do publicznych kabin wydaje się być 
czymś, co robiłeś zanim nie wszedłeś w dziennikarstwo telewizyjne.
      - Jestem w hotelu. A czemu pytasz?
      - Ponieważ, drogi Mr DiPalma, wydajesz się jakiś zdenerwowany. Posłuchaj, jeśli 
tylko chcesz, nie powiem nic Konowi. Powiem mu tylko, że masz dokumenty...
      - Och, on się szybko o tym dowie, wierz mi. Chociaż nie chcę, aby ktokolwiek 
wiedział, że je mam, dopóki nie przeglądnę ich po raz drugi. Spędziłem już prawie 
dwadzieścia cztery godziny, studiując każdą linijkę. Nie myśl, że spałem więcej niż trzy 
godziny przez ten czas. Dziewczyno, walnąłbym się w tej chwili. Położyłbym głowę na 
biurku i nie ruszał całymi dniami.
      Jan zmarszczyła brwi.
      - Dlaczego taki pośpiech? Czy nie masz biura albo mieszkania, bardzo ładnego 
mieszkania jeśli dobrze pamiętam?
      - Według słów twojego ojca, pewni ludzie próbują ubić interes z moją siecią w 
sprawie tego zbioru. W tej chwili nie mogę ufać nikomu. Zanim więc przekażę je prawnikom, 
którzy mają napady sraczki w obawie przed zniesławieniem, chcę wiedzieć co tu mam. 
Toddowi hotel odpowiada. Do diabła, bardzo mu się podoba obsługa hotelowa. Szczególnie 
lubi lody.
      - Jak się miewa Todd? Czy ciągle ma te koszmary nocne?
      - Będzie w porządku.
      Owinęła kabel telefoniczny wokół palców wolnej ręki.
      - Frank, chciałabym się z tobą zobaczyć. 
      Nie odpowiedział od razu.
      - Kiedy?
      - Dzisiejszego wieczoru. Obawiam się, że to mój jedyny wolny czas. Przy śniadaniu 
mam spotkanie z pewnymi ludźmi z wytwórni, a zaraz potem Kon i ja lecimy z powrotem do 
Tokio.
      - Film musi mieć zakończenie.
      - Różne szalone rzeczy robiłam w swoim czasie, wszyscy o tym wiemy. Myślę sobie, 
czy nie byłoby fajnie, gdybym nie musiała wracać?
      Milczenie. Potem DiPalma rzekł:
      - Nie musisz wracać. Czemu nie moglibyśmy zaszaleć razem. Przynieś szampana do 
hotelu, posiedzimy i może uda się nam wymyślić powód, abyś nie wracała do Tokio.
      - Mówisz poważnie?
      - Włosi są zawsze poważni, jeśli chodzi o szampana.
      - Czy zdajesz sobie sprawę z tego co mówisz?
      - Hotel „Buckland”. Sześćdziesiąta Wschodnia, koło parku. Pokój 309. Pytaj o 
Harry’ego Rigby. Jeśli ktoś w recepcji będzie coś mówił, powiedz im, że odpowiadasz za 
ochronę przed szkodnikami.
      Cała we łzach, Jan odwiesiła słuchawkę, ujmując ją przy tym obiema dłońmi. Od 
bardzo długiego czasu nie była tak szczęśliwa. Uwolniła się od Kona. Miała przecież 
pierwszorzędnego kierownika produkcji w osobie Sama Jonasa. Niech on przejmie 
odpowiedzialność za ostatnie trzy dni kręcenia. Co z tego, że nie będzie jej na pożegnalnym 
przyjęciu w zamku Ikuba. Nabuja coś. Bóg wie, że kłamstwo jest nieodzowne, jeżeli życie ma 
być możliwe do zniesienia. Kontrakt Kona Kenpachiego przewidywał jego obecność do 
końca, więc niech wykończy ten film bez niej.
      Panie i panowie, dzisiejszego wieczoru Jan Amy Golden chodziła ze szczęścia po 
ścianach. Od teraz była wolna od Kona. Bez względu na to, jaki numer próbowałby jej 
wykręcić.
      Frank.
      Jan ujęła butelkę szampana, odwróciła się i w tej chwili upuściła ją. Wstrząśnięta, 
opadła z powrotem do wnętrza kabiny telefonicznej. Kenpachi, w towarzystwie dwóch 
krępych i muskularnych Japończyków, sięgnął do wnętrza i wyjął z wazonika żółtą różę. 
Powąchał ją i uśmiechnął się do Jan. Zaraz potem zgniótł kwiat w dłoni.
      
      *
      
      Todd umieścił teczki z dokumentami w walizeczce należącej niegdyś do ojczyma, 
zamknął ją i spojrzał na Franka DiPalmę. Były policjant zasnął na biurku z twarzą zwróconą 
w dół. Nienaturalnie jasne oczy chłopca wbiły się w plecy ojca. W pobliżu prawej ręki Franka 
leżała na blacie jego broń, a czarna, dębowa laska spoczywała na pobliskim koszu na śmieci.
      Todd uniósł głowę i nasłuchiwał głosów ponaglających, aby zabił ojca, aby przyjął 
Iki-ryo jak to zrobił w Hongkongu. Nagle chłopiec stanął wyprostowany, zamknął oczy i 
zaczął się mocno pocić.
      Pokój pochłodniał, a lodowaty wiatr poruszył draperie i uniósł stronice gazety leżącej 
na biurku koło głowy DiPalmy.
      Parę minut później Todd niosąc walizeczkę opuścił hotel. Była sierpniowa noc. 
Chłopiec podszedł do rogu Sześćdziesiątej Ulicy i Park Avenue, gdzie przystanął i czekał. 
Tuż przed nim zatrzymał się autobus i wysiedli pasażerowie. Kiedy odjechał, na przystanek 
wśliznęła się limuzyna, a gdy stanęła, szybko otwarto tylne drzwi. Todd wsiadł do 
samochodu, który pojechał w kierunku centrum, po czym skręcił na prawo w Pięćdziesiątą 
Siódmą Ulicę i podążył do Siódmej Alei.
      Przy Czterdziestej Drugiej limuzyna raz jeszcze skręciła na prawo i powoli podjechała 
do Ósmej Alei. Na ten widok chłopcem wstrząsnął dreszcz - kina i księgarnie porno, uliczni 
handlarze sprzedający kradzioną biżuterię, narkomani, skupiska gier video oraz prostytutki. 
Na rogu Czterdziestej Drugiej Ulicy i Ósmej Alei limuzyna zatrzymała się, a krępy, 
muskularny Japończyk w smokingu i ciemnych okularach wysiadł z niej i zaczął iść w 
kierunku Siódmej Alei.
      W środku przecznicy zatrzymał się przed młodym Portorykańczykiem 
przechadzającym się przed sklepem z płytami, którego okna pokryte były stalowymi 
okiennicami. Chłopiec był szczupły, ciemnooki i miał na sobie pulower z napisem „Menudo” 
wykonany z górskich kryształów. Poniżej znajdowała się fotografia pięciu Portorykańczyków, 
którzy tworzyli dziką, popularną grupę rockową. Po kilku słowach chłopiec podszedł za 
Japończykiem do limuzyny.
      Z portorykańskim chłopcem w środku, samochód ruszył, skręcił na prawo i pojechał 
Ósmą Aleją w kierunku północnym.
      
      *
      
      Przeraźliwy dźwięk wyrwał DiPalmę ze snu. Błyskawicznie usiadł prosto i rozejrzał 
się za Toddem. Prawdopodobnie chłopiec spał w sąsiednim pokoju. Telefon pochodził od Jan, 
która chciała mu powiedzieć, że zmieniła plany i już nie wybiera się do niego. Jan Arna 
Golden, ostatni z wolnych duchów. Jeśli chodzi o nią, pomyślał, źle trafiłem i nie jest dobrze. 
Ten kto pierwszy wyrwie się z przygody miłosnej będzie najszczęśliwszy. Na ciągle 
chwiejnych nogach przeszedł przez pokój i podniósł słuchawkę.
      - Frank? - Męski głos, znany. Charlie Griffitht. – Poprosili mnie, abym zadzwonił do 
ciebie.
      W głowie DiPalmy zadźwięczał sygnał alarmowy. Griffith był strażnikiem znanym 
mu od wielu lat, starym przyjacielem, który dostał w końcu zasłużoną rangę kapitana.
      - W twoim klubie kendo był pożar - powiedział Griffith. - Znaleźliśmy ciało. 
Dzieciaka. Paskudnie spalone. Wydaje nam się, że to był twój syn. Przykro mi bardzo. 
Naprawdę.
      DiPalma próbował zajrzeć do sypialni.
      - Griff, poczekaj chwilę, jeśli możesz.
      Wstał i podszedł do drugiego pokoju. Gdy stanął przy drzwiach, włosy zjeżyły mu się 
na karku. Otworzył i zaglądnął do wnętrza. Bliźniacze łóżka. W żadnym z nich nikt nie spał.
      DiPalma wybiegł z sypialni i podniósł słuchawkę.
      - Tak Griff, słucham ciebie.
      - Ten dzieciak miał przy sobie legitymację. I klucz do hotelu „Bluckland” w kieszeni 
spodni. Na kartce było twoje nazwisko i numer tego pokoju. Łudziłem się nadzieją, że on nie 
miał z tobą związku. Niektórzy ludzie uprawiający kendo przyszli tu od razu, kiedy 
dowiedzieli się o pożarze. Mówili, że tylko jeden chłopiec miał klucz do dojo. Tylko jeden 
chłopiec miał pozwolenie instruktora, aby przychodzić tutaj i trenować, kiedy tylko zechce.
      Głos DiPalmy stał się ochrypły.
      - Zaraz tam będę. Dziękuję za telefon.
      Odwiesił słuchawkę i wpatrywał się w sypialnię, a potem zakrył oczy dłonią i 
zapłakał.
      

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIERWSZY
      
      
      Tokio
      
      O północy, w dojo zamku Ikuba, Nosaka odstąpił od gołej ściany i przeszedł na środek 
wyłożonej matami podłogi, gdzie samotnie stał Todd. Był nagi z wyjątkiem fundoshi, białej 
przepaski na biodrach. Włosy chłopca były zaczesane w dawnym stylu samurajskim, warkocz 
spleciony na tyle głowy, naoliwiony i przeciągnięty do przodu przez wygolony skalp. Jego 
oczy były jasne jak u wilka, a poczucie siły emanujące od niego wypełniało całe 
pomieszczenie.
      Na zewnątrz, silny, południowy wiatr uderzał grubymi kroplami deszczu w 
zabudowania zamkowe. Woda ściekała z dachów na piasek i skaliste ogrody, zamieniając je 
w czarne wirujące kałuże. Sosny otaczające ozdobną sadzawkę uginały się pod ogłuszającymi 
porywami wiatru, które pędziły całe smugi deszczu, uderzając nimi w zaparkowane 
samochody i kocie łby dziedzińca. Most zwodzony podniesiono, a potem żelazne wrota 
zamknięto, izolując otoczony murami zamek od Tokio. Wszystkie zabudowania były ciemne, 
z wyjątkiem dojo którego wejścia strzegło dwóch mężczyzn.
      Wewnątrz, Kenpachi i pół tuzina członków „Przymierza Krwi” stało w cieniu 
padającym od papierowych latarni i obserwowało, jak Nosaka skończył obrządek 
wprowadzający Todda do grona samurajów. Nosaka został wybrany sponsorem chłopca, 
zaszczyt porównywalny z wyborem na ojca chrzestnego lub opiekuna.
      Ubrany w tradycyjne, szare kimono swojego klanu, z przepaską hachimaki obwiązaną 
wokół czoła, przemysłowiec podał Toddowi hakama, czyli luźne, czarne spodnie noszone 
przez feudalnych samurajów. Kiedy Todd je założył, Nosaka podał mu zieloną szatę 
obrzędową, haftowaną w bociany i żółwie, symbole długowieczności. Mówiło się, że bocian 
potrafi żyć tysiąc lat, a żółw nawet dziesięć tysięcy. Potem Nosaka uniósł dłoń i na ten znak 
przyniesiono mu na tacy kamionkową czarkę wina ryżowego.
      Nosaka pociągnął trzy razy i przekazał ją Toddowi, który zrobił to samo. Nosaka popił 
jeszcze trzy łyki i odstawił czarkę na tacę. Błyskawica rozbłysła jasno, rozświetlając 
dziedziniec jak gdyby był dzień. Potem przyszedł ogłuszający grzmot.
      Nosaka zacisnął pięści i usiłował zachować spokój. Grzmot i błyskawica wywołały w 
jego umyśle burzę, sprawiając, że znowu stał się niespokojny i niepewny. Uczucia te zaczęły 
go nawiedzać od czasu nabycia siodła Muramasy. Szybko jednak odrzucił pomysł, że miało 
ono cokolwiek wspólnego ze stanem jego ducha.
      Kupując siodło, spodziewał się, że ktoś może powiedzieć, iż tym samym zamknął 
diabelski krąg, że był teraz otoczony przez niegodziwe przedmioty, mogące jedynie 
przyczynić się do cierpienia. Pamiętał jednak o mocy, jaką w minionych latach czerpał z 
broni Muramasy. W szczególności z miecza Benkaiego. Przez ostatnie trzy dni Nosaka 
przebywał w zamku Ikuba, patrząc jak Kenpachi czerpał tę samą moc z miecza oraz z kości 
pochodzącej z gardła Benkaiego. Była to moc wykorzystywana przez Kenpachiego do 
sterowania i manipulowania umysłem chłopca, do czasu gdy nie pojawił się budzący 
przerażenie Benkai, od dawna pogrzebany w jego duszy.
      Nie było sposobu na oparcie się Kenpachiemu. Przekonał Amerykankę, aby wbrew 
swojej woli wróciła do Japonii. Nosaka mógł odczuwać jedynie pogardę dla jej słabości. 
Łatwo się nią manipulowało. Miała typowy dla Zachodu nie wyćwiczony umysł, właściwy 
przeciętnym głupkom żyjącym po to, aby służyć własnym uczuciom. Była zupełnie inna od 
Nosaki, który zawsze był panem samego siebie.
      Dzisiejszego wieczoru jednak groziło mu, że podda się uczuciu strachu przed złem. Po 
raz pierwszy od wielu miesięcy odczuwał swój podeszły wiek; wyczerpanie tak go 
przytłoczyło, że wydawało mu się jakby wpychało go do grobu. Wstrząsnął nim dreszcz, 
chociaż w dojo było ciepło. Wszyscy, nawet chłopiec, pocili się; tropikalna sierpniowa burza 
przyniosła ze sobą parne, ociekające wilgocią powietrze, bardziej nieprzyjemne niż najgorsze 
letnie upały.
      Nosaka odczuwał chłód przypominający mu o Iki-ryo oraz o tym, że nie zabił on 
DiPalmy, pomimo posiadanej przez Kenpachiego kontroli nad chłopcem.
      Nosaka powiedział:
      - W Hongkongu Iki-ryo uratował życie DiPalmie, ponieważ chłopiec był lojalny 
wobec ojca. Raz darowując życie, Iki-ryo nie może go teraz zabrać, nie może nigdy zostać 
wykorzystany do zabicia kogoś, kogo uratował.
      Kenpachi ze złością odwrócił się tyłem do Nosaki.
      - W ten sposób DiPalma jest nie do pokonania.
      - Wcale nie. Może zostać zabity. Pamiętaj, że chłopiec nie był wtedy Benkaiem. Jego 
poczucie lojalności względem pana nie było tak silne jak obecnie. To prawda, jeśli Iki-ryo 
odmówił zabicia, nie cofnie tego. Możliwe też, że DiPalma został oczyszczony w kuźni 
Tendraiego. Potęga miecza może się przejawiać na wiele sposobów. Amerykanin ten jest 
jednak śmiertelny. Nie zapomnij, że może zostać zabity.
      W dojo łoskot pioruna przestraszył Nosakę i znowu wstrząsnął nim dreszcz. Inni 
obecni w tej starej sali szermierczej wymienili szybkie, nerwowe spojrzenia. Jedynie chłopiec 
stał spokojnie, niewzruszenie oczekując na zakończenie rytuału. Kiedy dobiegnie końca, 
stanie się Benkaiem.
      Nawet teraz jego wprawa we władaniu mieczem przewyższała umiejętności każdego 
innego członka „Przymierza Krwi”. Jedynie Nosaka i Kenpachi nie byli tym wstrząśnięci.
      Tnąc do krwi trzech swoich przeciwników, Todd uzyskał respekt członków 
„Przymierza”. Obrządki oczyszczania odbywane przez ostatnie trzy dni obejmowały również 
szermierkę prawdziwymi mieczami. Teraz już nikt nie zamierzał stawać do walki z Toddem; 
nawet starcie z nim na drewniane miecze mogło oznaczać śmierć. Znokautował w walce 
dwóch przeciwników, a trzeciego musiano ochronić przed jego zabójczymi ciosami.
      Następnego popołudnia Kenpachi miał ukończyć prace nad filmem dla tej 
Amerykanki, która teraz spała w jego pokoju odurzona narkotykami. Kilka godzin później 
będzie gospodarzem przyjęcia organizowanego w zamku dla aktorów ekipy filmowej. Będą 
również inni goście, włącznie z Nosaką. Wszyscy staną się zakładnikami do czasu, kiedy 
Kenpachi nie popełni seppuku, a filmowy zapis z tego zdarzenia nie zostanie pokazany w 
japońskiej i amerykańskiej telewizji.
      Członkowie „Przymierza Krwi” złożyli przysięgę, że się nie poddadzą ani nie będą się 
targować o amnestię. Nosaka wiedział, że w obawie przed hańbą dotrzymają przyrzeczenia, 
nawet za cenę życia. Na tym polegała siła i wspaniałość „Przymierza”. Właśnie dlatego 
będzie ono żyło jeszcze długo po śmierci Kenpachiego. Tak jak Benkai żyje przez setki lat.
      Znowu błyskawica, a po niej grzmot. Zatrwożony Nosaka rozejrzał się po dojo. 
Wyglądało na to, że nikt poza nim nic nie usłyszał.
      To chrapliwy szept, jakiś upiorny dźwięk sprawił, że Nosace ścierpła skóra.
      Shini-mono-gurui. Godzina szaleństwa śmierci. Bez litości. Najbardziej doniosłe 
postanowienie, jakie samuraj mógł podjąć przed udaniem się na wojnę. Zabijanie najbliższych 
sobie osób przed walką na śmierć i życie.
      Słowa te przyprawiły Nosakę o nudności. Z wysiłkiem zwrócił się do Kenpachiego, 
który podał mu pochwę z klingą Muramasy. Ostatnia część rytuału. Jako sponsor, Nosaka 
miał podać miecz chłopcu, mianując go oficjalnie samurajem.
      Nagle Nosaka cofnął się. Wszystkie głosy wewnętrzne mówiły mu, odrzuć miecz, 
uciekaj. Kenpachi stał bez słowa. Każdy z obecnych patrzył, jak Nosaka cofał się tyłem do 
drzwi i otworzył je, wpuszczając do środka wiatr i deszcz. Papierowe latarnie zatrzepotały, a 
jedna z nich urwała się i spadła na wyłożoną matami podłogę. Szata Todda załopotała, a twarz 
zmoczyły mu krople deszczu. Podczas gdy stojący wokół niego skulili się pod naporem 
straszliwej burzy, która wtargnęła do dojo, on stał pewien na swoim miejscu z założonymi 
rękami i wzrokiem przykutym do Muramasy trzymanego dalej przez Kenpachiego.
      Nosaka zataczając się wyszedł w ciepły, ulewny deszcz. Poczuł odór Iki-ryo i jego 
lodowaty chłód oraz usłyszał, jak Kenpachi wymawiał jego imię. Przypuszczano, że Nosaka 
będzie świadkiem zankanjo, czyli pisemnego uzasadnienia samobójstwa Kona Kenpachiego 
oraz morderstw popełnionych przez „Przymierze Krwi”. Miał również być świadkiem przy 
podpisywaniu testamentu Kenpachiego.
      Tymczasem pobladły od zimna Nosaka potykając się, zmierzał ku swojej limuzynie, a 
jego goryl zdążył już otworzyć tylne drzwi.
      Zabrzmiał sygnał samochodowy i olbrzymie żelazne wrota powoli rozwarły się. Opadł 
ciężki zwodzony most. Błyskawica oświetliła dziedziniec, kiedy samochód zakręcił półkolem, 
po czym przemknął koło dojo, zadudnił na moście i rozpłynął się w ciemności i deszczu.
      

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY DRUGI
      
      
      Nowy Jork
      
      Był prawie świt, kiedy DiPalma otworzył oczy. Leżał bez ruchu, ciągle słysząc głos 
Todda. Przez trzecią noc z kolei śnił mu się syn. Dzisiejszy sen był jednak najbardziej 
wyrazisty ze wszystkich. Todd prosił ojca, aby przybył do Japonii i uratował go.
      DiPalma usiadł, zaświecił lampkę przy łóżku i spojrzał na cyfrowy zegar odbiornika 
radiowego. Dochodziła 430 rano. Założył szlafrok i wyszedł na balkon, żeby popatrzeć na 
port. Od spowitego ciemnością basenu portowego doleciał dźwięk syreny holownika 
ciągnącego frachtowiec w otwarte morze. Łańcuch barek, wyglądający jak sznur 
gigantycznych, czarnych pereł, przeciągał po horyzoncie. Samotna mewa rozpostarła skrzydła 
na tle bladego nieba, po czym zaskrzeczała i opadła w dół, muskając wodę w poszukiwaniu 
pożywienia.
      DiPalma spoglądał w stronę wschodzącego słońca. W stronę Japonii. W stronę Todda.
      
      Naoliwiony warkocz został przeciągnięty ponad ogoloną głową chłopca. Jego 
wyciągnięte dłonie trzymały miecz, którego wysadzana kamieniami rękojeść owinięta była 
białym jedwabiem.
      Todd płakał i błagał ojca, aby przybył do zamku Ikuba, zanim będzie za późno.
      Wtedy właśnie we śnie pojawił się Kenpachi. Reżyser klęczał przed chłopcem i 
uśmiechał się. Jak na komendę, Todd ujął mocno miecz, podniósł go wysoko w górę i opuścił 
na obnażony kark Kenpachiego.
      Krew trysnęła chłopcu w twarz. Kiedy ściekła, okazało się, że skóra pod nią 
rozpłynęła się, odsłaniając nagą czaszkę. DiPalma słyszał za sobą głos Kathariny, ale kiedy 
odwrócił się, zobaczył tylko ogień. Znowu spojrzał na Todda, z którego pozostał jedynie 
szkielet.
      Szkielet przemówił:
      - Jest pewien sposób, ojcze. Wśliźnij się potajemnie tak jak yamabushi. Wśliźnij się.
      I wtedy właśnie sen dobiegł końca.
      
      Stojąc na balkonie, DiPalma zamknął oczy i próbował się skoncentrować. W każdym 
z jego snów chłopiec przebywał na zamku Ikuba. W ostatnim było jednak coś, co zastanowiło 
DiPalmę. Todd już mu raz opowiedział o tym śnie. Pomiędzy jego wersją i wersją DiPalmy 
występowały niewielkie różnice, ale w zasadzie oba obrazy były takie same. Do tej pory 
wierzył, że jego syn nie żyje. Po ostatnim śnie wiedział jednak, że Todd żył i dosięgał go 
swoją wolą, równie silną jak wola Tendraiego, wielkiego płatnerza.
      DiPalma otworzył oczy i poruszył się. Martwy chłopiec znaleziony w spalonym dojo 
nie był jego synem; teraz wszystko zaczynało nabierać sensu. Brak opisu uzębienia Todda 
odkryty w Hongkongu. Komuś zależało na tym, aby DiPalma nie dysponował tym 
dokumentem. Todd żył, a DiPalma wiedział, gdzie go może znaleźć.
      Biegiem pokonał odległość od balkonu do sypialni. Gorączkowo przeszukując 
szufladę nocnego stolika, odnalazł notes z adresami, potem usiadł na łóżku. Znalazłszy 
nazwisko, którego szukał, przyciągnął do siebie fotel i wykręcił numer do Tokio.
      
      
      Mystic, Connecticut
      
      Rolf Nullabor spojrzał na zegarek, potem na pielęgniarkę Goldena. Stali przed 
rozsuwanymi drzwiami prowadzącymi do pokoju Goldena na drugim piętrze jego 
wiktoriańskiej rezydencji. Golden zaspał, co zdenerwowało pielęgniarkę, pedantkę w kwestii 
punktualności. Za chwilę miał dostać pierwszy zastrzyk, a ona nie zamierzała mu tego 
darować. Nullabor został wezwany przez nią do pomocy.
      Nullabor nienawidził jej, tak jak nienawidził większości Irlandczyków. Była zbyt 
autorytatywna jak na jego gust, a poza tym dużo od niego wyższa. Nieustępliwa w kwestii 
dawania Goldenowi zastrzyków, mogłaby wejść w każdej chwili, podczas gdy on i Nijo 
zabawiali się w stary jak świat sposób. Lepiej najpierw ostrzec Goldena na wypadek, gdyby ta 
mała piękność japońska siedziała mu na twarzy, odmawiając swoją poranną modlitwę.
      Nullabor ściągnął buty. Pielęgniarka zrobiła to samo, chociaż był to zwyczaj, który 
wydawał jej się pogański, tak samo jak skłonność Goldena do kolekcjonowania orientalnych 
konkubin.
      Nullabor zapukał w drewnianą framugę drzwi.
      - Panie Golden? Pielęgniarka przyszła. Wstajemy, wstajemy.
      Wyszczerzył do niej zęby.
      - Być może wdał się z przyjaciółką w zawiłą dyskusję na temat szkodliwego wpływu 
wojny termonuklearnej na życie roślin.
      Założyła tylko ręce na swoim obfitym biuście i rzuciła mu pełne pogardy spojrzenie. 
Nullabor zastukał ponownie.
      - No więc? - spytała pielęgniarka, kiwając głową to w przód, to w tył.
      - Wchodzimy - zadecydował Nullabor i uchylił drzwi. Na drugim końcu pokoju Jude 
Golden leżał na boku, odwrócony plecami do wejścia.
      - Panie Golden, księżniczka „D” jest tutaj ze swoją czarodziejską różdżką. Czas na...
      Bezwład ciała bankiera i bezruch wokół niego. Nullabor już to kiedyś widział. 
Oznaczały tylko jedno.
      Przykucnął i odwrócił Goldena na plecy. Wargi bankiera były sine, a twarz pobladła. 
Trucizna. Śmierć nie przyszła mu łatwo.
      Poszukiwania Nijo w całym domu nie dały rezultatu.
      Nullabor znalazł dwie inne dziewczyny japońskie, ale one nie mogły nic powiedzieć. 
Zostały również otrute. Nijo doskonale zatarła swoje ślady.
      

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY TRZECI
      
      
      Tokio, wieczorem
      
      DiPalma milczał, podczas gdy Shuko z dużą szybkością prowadził samochód po 
zmoczonych deszczem drogach prowadzących z nowego międzynarodowego portu lotniczego 
Tokio do centrum miasta. Nawet kiedy nie padał deszcz i nie było dużego ruchu, przejazd 
zabierał ponad godzinę. Ultranowoczesny port lotniczy w kształcie litery U był położony 
czterdzieści mil od Tokio, w miejscowości Narita. Miasto zbudowano wokół świątyni 
poświeconej Fudi, bogowi ognia. Ruch drogowy na drodze był wystarczająco duży. 
Powiększało go jeszcze osiem milionów pielgrzymów przyjeżdżających tu co roku, aby 
wielbić Fudo.
      Deszcz zacinał w pokrywę silnika i przednią szybę, sprawiając wrażenie, jakby w 
samochód uderzały fale wzburzonego morza, a porywy wiatru kołysały nim co chwila. Kilka 
razy wpadli w poślizg, co zmusiło DiPalmę do zaparcia się stopami w podłogę i napięcia 
ramion opartych o deskę rozdzielczą. Na poboczu zobaczył przewróconą ciężarówkę, z której 
kartony porozsypywały się po autostradzie i wyglądały jak oferowane na sprzedaż. Na pasie 
prowadzącym w kierunku lotniska podmuch wiatru wepchnął samochód osobowy pod 
nadjeżdżający autobus i ruch został zablokowany. Jak długo żył, DiPalma nie pamiętał 
silniejszej burzy.
      W rozmowie telefonicznej z Nowego Jorku opowiedział Shuko o wszystkim. O 
reinkarnacji Todda. O tym, że Kenpachi planował seppuku. I o swoich snach.
      - Krąg się zamknął - powiedział Shuko.
      - Nie rozumiem.
      - Jutro Kenpachi kończy nakręcanie filmu. I jutro przypada rocznica dnia, w którym 
pan Saburo popełnił seppuku. Zdarzyło się to ponad czterysta lat temu. Jego kaishaku był 
wówczas Benkai. To karma, DiPalma-san. To co jest, już kiedyś było. To co było, będzie 
zawsze. Przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Są tym samym.
      DiPalma podrapał się po karku. Czternastogodzinny lot bez przerwy zmęczył go. Ale 
nie miał żadnych snów. Mogło to oznaczać, że Todd już nie żył albo że nie chciał się z nim 
kontaktować. Jedno było pewne: wiara w nieznane, którą DiPalma zaczął przyjmować w 
kuźni Tendraiego, była teraz silniejsza niż kiedykolwiek. Istniała Japonia, której nie można 
było zobaczyć, a którą jednak się wyczuwało, której można było jedynie doświadczać.
      Kiedy Shuko zahamował za ciężarówką załadowaną świniami, DiPalma zapytał:
      - Co by się stało, gdyby śmierć Kenpachiego nie była zgodna z nakazami honoru, 
gdyby umarł z rąk kogoś, kto nie byłby wart zostania jego „drugim”?
      - To oznaczałoby złą karmę. Osąd bogów skazałby go na nieszczęśliwe życie w 
następnym świecie. Jego śmierć byłaby bezcelowa i pozbawiona jakiejkolwiek wartości. 
Nawet Mishima nie dla każdego jest bohaterem.
      Ciężarówka ruszyła, a świnie zaczęły się kotłować. Shuko zapytał:
      - Znasz drogę do zamku?
      DiPalma zawahał się.
      - Wydaje mi się, że znam. Mogę tylko polegać na śnie oraz na tym, co Todd 
powiedział mi parę tygodni temu o tunelu.
      - Tunel został prawdopodobnie zniszczony podczas wielkiego trzęsienia ziemi. Jeśli 
go odbudowano, to na pewno w tajemnicy i nielegalnie.
      - Kenpachi zrobiłby to bez namysłu.
      Wśliźnij się. Czy sen był prawdziwy, czy nie? DiPalma pochylił się do przodu i 
przetarł zaparowaną szybę. Ulewny deszcz uniemożliwiał otwarcie okien, zmieniając 
samochód w saunę na kółkach. Z powrotem opadł na siedzenie. Czy sen był prawdziwy?
      - Po twoim telefonie rozmawiałem z Tendrai-sensei. Powiedziałem mu o naszej 
rozmowie. I o śnie.
      DiPalma czekał.
      - Tendrai-sensei powiedział, abym postępował jak zechcesz. Bez zadawania pytań.
      - Czy dodał coś jeszcze?
      - Nie musiał.
      DiPalma opuścił szybę swojego okna i pozwolił, aby deszcz uderzył go w twarz. Znał 
odpowiedź.
      - Jak długo już trwa to przyjęcie?
      - Miało się rozpocząć pół godziny temu. Większość ludzi biorących w nim udział 
pracowało z Kenpachim przy filmie. Reszta to przyjaciele.
      - Nie zostaną, kiedy przystąpi do popełnienia samobójstwa.
      - Będzie ich trzymał jako zakładników. Kenpachi potrzebuje audytorium.
      DiPalma przytaknął.
      - Kiedy już wejdziemy, musimy być bardzo ostrożni.
      - Wezmę ze sobą sześciu ludzi uzbrojonych w broń automatyczną i białą. Niestety, nie 
mogę ci dać pistoletu, DiPalma-san. Znasz nasze prawo.
      - Surowe jak diabli. Chciałbym, abyśmy też mieli takie prawo. Spróbuję swoich szans 
z tym tutaj. - Uniósł swoją laskę. - Czy powiedziałeś im, co zamierzamy zrobić?
      Shuko uśmiechnął się.
      - Nie. To nie było konieczne. Zastosują się do moich poleceń bez zastrzeżeń. Nie 
powiedziałem im również, że naszym przywódcą będzie gaijin.
      DiPalma obnażył zęby w uśmiechu.
      - Nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć, jak to przyjmą.
      - Mają obowiązek wobec mnie. Tak jak ty masz względem syna.
      I względem Jan, pomyślał DiPalma. Nie przyszła wtedy do hotelu po prezentacjach 
filmów Kenpachiego ani nie zatelefonowała. Czy znowu grała, czy też, tak jak w przypadku 
Todda, była to sprawa Kenpachiego? To on musiał być odpowiedzialny za jej ostatnie 
zachowanie. DiPalma próbował nie myśleć o tym, że Kenpachi zamierzał zabić Jan.
      Samochód ugrzązł w powodzi ruchu drogowego. Niepokój DiPalmy zaczął narastać.
      - Nie uda nam się dotrzeć na czas.
      - Karma zawiedzie nas do zamku albo będzie nas trzymać z dala - powiedział Shuko.
      Zamknął oczy.
      Kilka sekund później DiPalma zrobił to samo.
      
      *
      
      Trzymając się za ręce, Kenpachi i Jan szli korytarzem w stronę światła złagodzonego 
drzwiami z papieru ryżowego. Korytarz oświetlały sosnowe pochodnie zwisające ze ścian 
udekorowanych dawnymi malowidłami na zwojach papieru, kolorowymi sylwetkami koni 
malowanych na jedwabiu oraz pejzażami z motywami lecących gęsi. Szli w milczeniu, tak 
samo jak ludzie idący za nimi. Zamiast butów wszyscy, włącznie z Jan, mieli na nogach tabi, 
białe skarpety do kostek z oddzielonymi dużymi palcami. Jan była ubrana w złote kimono z 
błyszczącą, czerwoną szarfą, a włosy miała upięte w dawnym stylu, w bardzo wymyślny 
układ kaskad i kokonów ozdobionych delikatnymi muszlami ostryg. Jej twarz pokrywał biały 
makijaż, podkreślający jedynie małe, czerwone usta.
      To Kenpachi ubrał ją w te stroje i zrobił makijaż. 
      - Dzisiejszego wieczoru musisz odegrać rolę pani domu przy swoim daimyo - 
powiedział.
      Była oszołomiona, zahipnotyzowana padającym deszczem, winem z narkotykami, 
które piła z kamionkowej czarki oraz słowami Kenpachiego. Doszła do punktu, w którym 
uwierzyła, że mógł do niej przemawiać bez słów, tak jak to zrobił w Nowym Jorku. Wtedy po 
prostu patrzył, jak skurczyła się w kabinie telefonicznej przerażona jego dotykiem i 
spragniona pomocy Franka.
      Nie wydała jednak z siebie żadnego głosu. Przeszywający wzrok Kenpachiego był 
wszystkim, co zapamiętała do czasu powrotu do Japonii. Któregoś ranka obudziła się w jego 
łóżku i nagle zdała sobie sprawę, że to wszystko, Nowy Jork, Lincoln Center i Frank, 
wydarzyło się trzy dni temu. Przygnębiona i przerażona, szukała w zamku aparatu 
telefonicznego. Musiała porozmawiać z Frankiem. Kiedy jednak znalazła jakiś spokojny 
pokój z telefonem, nie była w stanie wykręcić numeru. Czuła się za bardzo winna, zbyt 
zawstydzona i słaba.
      Coś w jej wnętrzu krzyczało za Frankiem, ale ona zdradziła go ponownie i musiała 
zostać ukarana. Ukarała więc siebie sama, odchodząc od telefonu i wykonując to, co Kon jej 
polecił.
      Teraz, w korytarzu, zmuszała się, aby jakoś posklejać fragmenty swojego życia. 
Filmowanie zostało doprowadzone do końca. Ale gdzież podziała się satysfakcja, którą 
powinna była odczuwać? W zamku trwało przyjęcie. Tak. To właśnie tam Kon ją teraz 
prowadził. Na przyjęcie.
      Zwolniła. Jej kroki stały się niepewne, ale silny uścisk Kona Pociągnął ją wzdłuż 
korytarza. Zwolniła z powodu paniki, która nią owładnęła; zastanawiała się, czy kiedykolwiek 
będzie mogła opuścić Kona. Czy pozwoli jej odejść? Frank. Łza wypłynęła z kącika oka Jan i 
połyskiwała jak perła na pokrytej bielą twarzy. Najgorszą rzeczą jaką dotąd znała, była 
niezdolność do wybaczenia samej sobie.
      Kiedy doszli do końca korytarza, ktoś idący za nimi wyprzedził ich i rozsunął drzwi. 
Nerwy Jan napięły się jeszcze bardziej. W przyjęciu wydanym z okazji zakończenia zdjęć 
brały udział dziesiątki mężczyzn i kobiet. Kilkoro udekorowanych drzwi prowadzących do 
sąsiednich pokoi zostało otwartych, aby utworzyć jedno duże pomieszczenie, którego niski 
sufit dzieliły ciemne, drewniane belki; światło pochodziło tylko z papierowych latarni i 
wysokich świec ustawionych w bambusowych świecznikach.
      Ponieważ rozmowy gości nagle się urwały, Jan próbowała się skoncentrować i myśleć 
jasno. Cisza przeszkadzała jej. I dlaczego wszyscy tak się gapili na nią i na Kenpachiego? Czy 
coś było nie w porządku? Spojrzała na Kenpachiego. Ubrany był dziwnie. W białe kimono i 
tego samego koloru opaskę na głowie. Za nim stało około tuzina mężczyzn, również ubranych 
w białe kimona i uzbrojonych w miecze samurajskie. Niektórzy z nich mieli zatknięte za 
szarfy krótkie miecze. Pamiętała o tym, że wokół Kona działy się dziwne rzeczy, ale 
dzisiejszy wieczór był jeszcze bardziej niesamowity. Dlaczego?
      Kenpachi i jego ludzie odepchnęli gości od drzwi głębiej do wnętrza. Ci, którzy nie 
zareagowali dostatecznie szybko byli potrącani, kopani, a nawet grożono im mieczami. Jan 
widziała to wszystko przez mgłę. Jakaś kobieta usiłowała się przepchnąć; mężczyzna stojący 
obok niej wystąpił do przodu i naraził się na kopnięcie w brzuch. Gość, który wdał się w 
rozmowę z przyjaciółmi Kona zarobił cios w twarz. Dwie inne kobiety zostały uderzone 
płazem miecza.
      Goście trzymający napoje i talerze przestali jeść i pić.
      Kon uwolnił rękę i przeszedł na środek pokoju. Ktoś inny zrobił krok w przód i stanął 
przy jego boku. Todd. Co on tutaj robił? Dlaczego był ubrany w czarne kimono i miał 
wygolony wierzch głowy? Dlaczego miał przy sobie miecz? Wyglądał dziwnie, jak 
miniaturowa wersja dawnego samuraja, którego podobiznę widziała na zwoju papieru 
wiszącym na korytarzu. Robił wrażenie, jakby był zbyt groźny, aby stawiać mu opór.
      Nawet twardzi mężczyźni z otoczenia Kenpachiego, ludzie starsi, wyżsi i uzbrojeni w 
miecze, sprawiali wrażenie, że boją się Todda. Dlaczego? 
      Kenpachi założył ręce na piersiach i chłodnym wzrokiem przeciągnął po 
zgromadzonych.
      - Słuchajcie uważnie i przestańcie rozmawiać. Od tej chwili wszyscy jesteście moimi 
zakładnikami.
      Wśród gości dały się słyszeć pomruki. Kenpachi czekał. Po chwili odgłosy ucichły.
      - Jesteście moimi zakładnikami i zostaniecie nimi tak długo, aż osiągnę mój cel. 
Przejdę teraz do sypialni, aby poczekać na przybycie ekipy telewizyjnej, która sfilmuje 
uroczyste odczytanie mojego zankanjo. - Zawahał się. - I moje seppuku. Moje seppuku - 
powtórzył. - Ja...
      Amerykański kaskader, pod silnym wpływem jakichś środków i koniaku, a przy tym 
znudzony Japonią po wielu tygodniach kręcenia filmu, zatoczył się w stronę Kenpachiego. 
Kilku członków „Przymierza Krwi” ruszyło ku niemu, ale Kenpachi ich powstrzymał.
      Kaskader stanął w miejscu i zaczął ględzić. Wskazując na Todda powiedział:
      - Wyglądasz jakbyś przybył z „Wyspy Fantazji”. - Zachichotał. - Samolot wylądował, 
szefie. - Rozpostarł szeroko ramiona. - Zapowiada się kurewska zabawa, co? Ja jestem 
gotowy. - Ruszył na Kenpachiego, ale ten zrobił krok w tył. Za to Todd wystąpił do przodu i 
posłużył się mieczem w pochwie, używając go jak pałki. Uderzył nim silnie w górę pomiędzy 
nogi kaskadera.
      Ogromny Amerykanin o blond włosach zgiął się wpół,  Todd wykonał serię ciosów 
tak szybkich, że groza tej sceny zaszokowała Jan, przywracając jej pełną świadomość. 
Chłopiec zdzielił blondyna w twarz, potem w prawą skroń sprawiając, że ten obrócił się 
wokół i nieprzytomny upadł na maty.
      Milczenie zalegające w pokoju dowodziło rozpaczliwej bezsilności. Kenpachi 
uśmiechnął się.
      - Widzieliście, co może zrobić mój kaishaku. Gdyby wyjął klingę z pochwy, ten 
głupiec leżący na podłodze już by nie żył. Obnażona klinga ma prawo do krwi. Naprawdę 
jestem szczęśliwy, że jego miecz nie splamił się krwią tamtego człowieka. Benkai, mój 
kaishaku, został oczyszczony dla mnie i przeze mnie. Widzę, że odebrał porządną naukę.
      Skinął na strażnika, który podszedł bliżej i czystym ruchem odrąbał kaskaderowi 
głowę. Kobiety krzyknęły, a Jan omal nie zemdlała. Stała teraz wsparta o dwóch ludzi 
Kenpachiego.
      Kenpachi klasnął w ręce. Todd wystąpił do przodu, podniósł głowę za długie blond 
włosy i trzymał ją w górze. Druga ręka utrzymywała w górze podniesiony miecz. Powoli 
chłopiec przeszedł tam i z powrotem przed wszystkimi gośćmi.
      Kenpachi rzekł:
      - Spójrzcie na to! Patrzcie na to albo będę musiał zabić jeszcze jednego, aż reszta 
zacznie robić to, co każę. Nie zasłaniajcie oczu i nie odwracajcie się do mnie tyłem, kiedy się 
do was zwracam.
      Poczekał, aż oczy wszystkich gości skierowały się na Todda. Kenpachi powiedział:
      - Teraz oddalam się do swojej komnaty, żeby poczekać na kamery telewizyjne. Co 
godzinę jedno z was będzie poddawane egzekucji, do czasu gdy film z mojego seppuku nie 
ukaże się w japońskiej i amerykańskiej telewizji. Sugeruję, abyście zaczęli się modlić, żeby 
burza nie opóźniła przybycia prasy. A jeśli chodzi o jakąkolwiek pomoc, nie spodziewajcie 
się jej. Ten zamek to forteca nie do zdobycia. Nie ma do niego innej drogi jak tylko przez 
główną bramę, która jest oczywiście teraz zamknięta. Zwodzony most jest podniesiony. Nie 
możecie się stąd wydostać. Zdecydowanie radzę, abyście nawet nie podejmowali próby.
      Znowu klasnął w dłonie. Wystąpiło kilku jego ludzi i wyciągnęło paru przerażonych 
gości. Jednym z popychanych w stronę Kenpachiego był Nosaka.
      Kenpachi przyjrzał im się. 
      - Zostaniecie zabrani do mojej komnaty, gdzie dostąpicie zaszczytu bycia świadkami 
seppuku oraz odczytania zankanjo. Reszta zostaje tu pod strażą. Moi ludzie mają rozkaz 
zabicia każdego, kto stawia opór lub stwarza najmniejsze choćby przeszkody. Udaję się teraz, 
aby dołączyć do grona nieśmiertelnych Japonii, tych, których krew wzmocniła drzewo 
wspaniałości Nipponu. W przyszłości będziecie wielbić mnie jak boga i będziecie dumni, 
opowiadając innym, że byliście obecni tu, w zamku, podczas tego pomyślnego zdarzenia. 
Niech żyje cesarz!
      W holu powiedział do przerażonej Jan:
      - Dzisiejszej nocy, Sago, zabiję cię, zanim zdążysz mnie zdradzić.
      Drogę powrotną przez ogromny korytarz odbyła Jan brutalnie wleczona za Kenpachim 
przez niewiarygodnie silnego Todda.
      

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY CZWARTY
      
      
      Tokio, nocą
      
      DiPalma stał w ciemnej, cuchnącej chacie i obserwował, jak dwóch umundurowanych 
japońskich policjantów łomami rozbijało podłogę. Wraz z Shuko skierowali latarki na deski. 
Połamane kawałki wyrzucano na zewnątrz, gdzie pozostali ludzie Shuko oczekiwali na 
deszczu. W środku nie było miejsca dla odłamków desek ani dla dodatkowego człowieka.
      Opuszczona chata będąca niegdyś mieszkaniem dozorcy stała w zagajniku na skraju 
parku Shinjuku. Nie było w niej elektryczności ani ogrzewania, a co wartościowsze 
przedmioty zostały już dawno ukradzione albo usunięte. Zamknięte na zamek drzwi 
zabezpieczały pusty pokój pokryty kurzem, pajęczynami i odchodami szczurów.
      Korzystając z przerwy DiPalma przejął łom, wyważył deski zasłaniające otwór 
okienny i wyglądał w deszczową ciemność. Shuko stał obok niego w milczeniu. Z początku 
policjant nic nie zauważył. Dopiero kiedy błyskawica rozświetliła centrum miasta zobaczył 
wyraźnie. Zamek Ikuba. W odległości zaledwie ćwierć mili.
      Podczas gdy DiPalma wyglądał przez okno, Shuko polecił swoim ludziom rozbijać 
dalej deski podłogi w poszukiwaniu włazu do tajnego tunelu, tunelu, który - według DiPalmy 
- stąd właśnie prowadził do zamku.
      Woda deszczowa przeciekająca przez dach na głowę DiPalmy sprawiła, że jego siwe 
włosy przykleiły się do głowy. Wiatr świszczał przez szczeliny w chacie. Raz czy dwa ludzie 
spojrzeli na DiPalmę, po czym z powrotem utkwili wzrok w ziemi. Wiedział, o czym myśleli. 
Jednak żaden z nich nie odważył się tego powiedzieć w obecności Shuko.
      Kopali, ponieważ gaijin tego chciał. Ponieważ wydawało mu się, że w zamku działy 
się niedobre rzeczy. Jakie niedobre rzeczy? Byli głupkami, a największym głupkiem był 
Shuko, który z przyjaźni do gaijin rujnował swoją karierę. Będzie skończony, kiedy okaże się, 
że usiłował wtargnąć do domu tak ważnego człowieka jak Kenpachi-san, człowieka mającego 
bardzo wysoko postawionych przyjaciół. W najlepszej sytuacji był ich kolega, którego Shuko 
wyznaczył do siedzenia w samochodzie i nasłuchiwania radia. Biedny Shuko. Hai, życie 
głupka było gorsze niż śmierć.
      Nie muszą mnie lubić, pomyślał DiPalma. Mają kopać, to wszystko.
      Kiedy pod podłogą odkryto wreszcie żelazny właz pokryty mchem, atmosfera nagle 
uległa zmianie. Właśnie podnosili pokrywę, gdy do chaty przybiegł policjant wyznaczony do 
słuchania radia i podnieconym głosem rozmawiał o czymś z Shuko. Kiedy skończył, ludzie w 
chacie spojrzeli na DiPalmę, a ten rzekł:
      - Kenpachi zrobił swój ruch.
      Shuko przytaknął.
      - Tak jak przewidywałeś. Kopie jego zankanjo zostały przekazane prasie i cesarzowi. 
Samochód policyjny podjechał pod zamek, skąd czyjaś ręka wyrzuciła za mur ludzką głowę. 
Była to głowa mężczyzny nie-Japończyka. Wchodzimy do tunelu.
      DiPalma przytaknął:
      - Powiedz swoim ludziom w komendzie, że spróbujemy przejść. Nie możemy zabrać 
wielu ze sobą. Zbyt duży hałas mógłby zaalarmować Kenpachiego. Tylko ty, ja i czterech 
twoich ludzi. Dwóch zostaw tutaj, aby czekali na posiłki. Powiedz im, aby się mieli na 
baczności, gdyby Kenpachi zaatakował nas od tyłu. Musimy mieć przynajmniej piętnaście 
minut, zanim ktoś wejdzie za nami.
      Mówił łagodnie, doskonałą japońszczyzną, ani na chwilę nie podnosząc głosu.
      Teraz już nikt nie czekał na instrukcje Shuko.
      DiPalma zdjął marynarkę, krawat i koszulę, a następnie buty i skarpetki, z kieszeni 
spodni wyciągnął monety i klucz i przeniósł je do marynarki. Kiedy spoglądał w dół na otwór 
w podłodze, Shuko i czwórka policjantów rozebrała się do pasa.
      DiPalma z laską i latarką w dłoni pierwszy zszedł po drewnianej drabinie prowadzącej 
do czarnego jak smoła tunelu.
      
      *
      
      Kenpachi stał przy oknie sypialni, spoglądając na kamienne ściany okalające zamek 
Ikuba i półszeptem przeklinał. Hai, zamek był nie do zdobycia, ale nie podobało mu się, że 
padał deszcz. Czterysta lat temu deszcz przyczynił się do pokonania Saburo. Skrył atak ninja i 
umożliwił armii Hideyoshiego niepostrzeżenie wśliznąć się do zamku. Przeklęty deszcz.
      I przeklęta prasa, która dotąd się z nim nie skontaktowała. Telefony działały. 
Kenpachi rozmawiał z policją, która stała pod murami w swoich małych samochodach oraz z 
kimś z kwatery głównej armii. Poinformował ich, co zamierza zrobić w zamku Ikuba. 
Próbował skontaktować się z cesarzem, ale mu się nie udało. Cesarz i tak miał kopię zankanjo 
Kenpachiego. Cesarz na pewno zrozumie i zaaprobuje. Kenpachi dobrze się przygotował. 
Oczyścił się dostatecznie, aby być godnym poświęcenia dla Nipponu. I miał Benkaiego. Musi 
się tylko uspokoić, pozostać opanowany i postępować jak daimyo. A kiedy przyjedzie 
telewizja ze swoimi kamerami, pokaże światu, jak umiera wojownik.
      Odwrócił się od okna i zobaczył Todda, który odszedł od zakładników w sypialni i 
stanął przed wejściem prowadzącym do tajemnego tunelu. Kenpachi nie wspominał chłopcu o 
tunelu, nie miał jednak wątpliwości, że Todd wiedział o jego istnieniu. Ale większość 
członków „Przymierza Krwi” nie znała tego przejścia.
      Todd odchrząknął. Jego głos był głęboki jak u mężczyzny. 
      - O co chodzi? - zapytał Kenpachi. Nie wyczuł złowieszczego ostrzeżenia.
      - Ninja. Oczy Todda były jak przyklejone do drzwi. - Przechodzą przez tunel.
      Kenpachi przycisnął pięści do skroni. To się nie może zdarzyć ponownie. W jaki 
sposób dowiedzieli się o tunelu? Spojrzał błagalnie na Nosakę, którego twarz skrzywiła się w 
dziwnym uśmiechu. Kenpachi musiał się mocno powstrzymywać aby nie zadać mu pytania, 
co dalej robić.
      Czyż jednak Kenpachi nic był daimyo w zamku Ikuba?
      Wskazał na wejście.
      - Zabij ich, Benkai! Nie pozwól, aby dostali mnie żywcem!
      
      *
      
      W tunelu DiPalma szedł przodem, stąpając w wodzie sięgającej kostek. Snop światła z 
latarki wypłaszał tu i ówdzie szczury. Powietrze w tunelu przyprawiało o mdłości i po raz 
pierwszy od wielu tygodni zaczął dolegać mu żołądek. Był osłabiony brakiem posiłku. 
Bardzo bolały go stopy porozcinane o kamienie ukryte pod wodą, ale nie zatrzymywał się.
      Raz pośliznął się i upadł, zachłystując się zgniłą cieczą i omal nie zwymiotował. 
Opanowywał napady wściekłości i parł naprzód. Koncentracja. Hai. Skoncentruj się na 
Katharinie, na kuźni Tendraiego. Myślał o tych wszystkich latach, kiedy ćwiczył kendo, 
przypominając sobie jak wytrwale dzierżył miecz, aż ramiona zaczynały go boleć do tego 
stopnia że nie mógł ich podnieść, a jednak jakimś sposobem kontynuował walkę.
      Ciemność przerażała go, doprowadzając na skraj paniki. Dokąd wiodła ta ciemność? 
Czy z powodu swojego snu prowadził na śmierć pięciu ludzi?
      Wydawało mu się, że tunel był coraz dłuższy i schodził głębiej pod ziemię. Umysł 
płatał mu figle. Wyobrażał sobie, że zgubił się we wnętrzu smoka i nigdy więcej nie zobaczy 
słońca. Tunel był pułapką, wymyśloną po to, aby zwabić wrogów zamku i prowadzić ich na 
śmierć poprzez kluczenie dookoła. DiPalma umrze pod ziemią z głodu. Wokół nie ma nic, 
prócz brudu, cuchnącej wody i szczurów. Szczury będą się żywić twoim martwym ciałem.
      Biegł, oddychając rozpalonymi płucami i słysząc jedynie plusk wody. Biegł, bo gdyby 
się zatrzymał, pogrążyłby się w wodzie i ciepłej ciemności i nie powstał nigdy więcej.
      Myślał o Hongkongu, o tym dniu w kowloońskim szpitalu, kiedy Katharina zmusiła 
go do chodzenia. Pełznij, powiedziała do niego. Kuśtykaj. Tylko nie leż tam, gdzie upadłeś.
      DiPalma biegł. Plusk, plusk, plusk. Znajdował się na czele, a pozostali podążali za 
nim, czerpiąc z niego swoją siłę; oni też odczuwali zmęczenie. Byli przecież zwykłymi 
ludźmi, a nie ninja. Jednak dobry przywódca sprawiał, iż duchem dorównywali tamtym.
      DiPalma pomyślał, że za chwilę serce mu pęknie, że nie złapie już żadnego oddechu i 
że nogi ostatecznie odmówią mu posłuszeństwa i właśnie wtedy poczuł powiew 
chłodniejszego powietrza.
      W świetle latarki zobaczył na końcu korytarza niewielkie pomieszczenie wyłożone 
czerwoną cegłą. Wciągając chłodne powietrze do rozpalonych płuc, niepewnym krokiem 
podszedł bliżej. W tym miejscu tunel podnosił się, co sprawiło, że wyszedł z wody, potknął 
się i runął na ziemię. Kilka sekund później nadszedł Shuko ze swoimi ludźmi, wszyscy 
zbryzgani błotem. Spoceni i brudni wyglądali na wpółżywych.
      Shuko zbyt zmęczony, by mówić, dotknął DiPalmy. Ten gest miał mu powiedzieć, że 
dobrze prowadził.
      DiPalma odwrócił się. Nasłuchiwał. Uniósł ręce, aby uciszyć pozostałych. Zgaszono 
latarki. Na drugie polecenie ludzie podeszli bliżej, do drewnianej drabiny prowadzącej w górę 
i przylgnęli do ściany w oczekiwaniu.
      W ciemności DiPalma oparty o drabinę wyczuł jej drgania. Ktoś wszedł na nią i zaczął 
schodzić. Kiedy ów człowiek znalazł się na samym dole, DiPalma sięgnął, złapał go za 
koszulę i przyciągnął ku sobie. Jedną ręką zakrył mu usta, a kolanem dwukrotnie uderzył w 
krocze. Potem trzasnął go w głowę latarką.
      Szamotanina w pobliżu pozwalała się domyśleć, że drugim zajęli się ludzie Shuko. 
Miecz upadający na ziemię wydał przytłumiony dźwięk.
      Potem słychać było krzyk i jakiś zwierzęcy skowyt. W ciemności DiPalma usłyszał, 
że ktoś zeskoczył z drabiny i wylądował w pobliżu wejścia do tunelu. DiPalma szybkim 
ruchem dobył zza pasa latarkę i zapalił ją.
      Todd. Stał u wejścia do tunelu z obnażonymi zębami i Muramasą wzniesionym 
wysoko nad głową.
      Był jak osaczony wilk, emanując złem w stopniu nie dającym się z niczym porównać.
      Zapaliło się więcej latarek. DiPalma usłyszał, że ktoś odbezpieczał broń. Krzyknął:
      - To mój syn! Nie strzelać!
      Świecąc latarką po podłodze, zobaczył porzucony miecz. Trzymając miecz w prawej 
ręce i laskę w lewej, powoli posuwał się naprzód.
      - Świećcie latarkami na niego! Na niego, nie na mnie! Spróbujcie go oślepić, jeśli 
można. I nie zbliżajcie się do niego. Jest niebezpieczny. On nie wie, co robi!
      Dwóch ludzi Shuko wspięło się na drabinę, aby zejść z drogi. Inni z pistoletami 
wymierzonymi w Todda chyłkiem przemykali pod ścianami, trzymając się z dala od chłopca i 
jego miecza.
      Ze szczurzą zręcznością, chłopiec odskoczył w ciemność, poza snopy światła. Zanim 
latarki zdążyły odszukać go ponownie, Todd wyskoczył z mroku prosto na ojca.
      Zaatakował, nacierając na lewe kolano ojca. Brzdęk. Dało się słyszeć uderzenie klingi 
o klingę, kiedy DiPalma zablokował cios. Odczuł wibracje, jakie silne uderzenie wywołało w 
jego ramieniu. Todd zamarkował pchnięcie w brzuch, po czym ciął z taką szybkością, że 
pomimo uskoku DiPalma został trafiony w przegub. Sekunda opóźnienia i straciłby dłoń.
      Nie miał wyboru, musiał pogodzić się z przerażającą prawdą. Todd był o wiele 
lepszym szermierzem. Także siłą fizyczną niemal dorównywał DiPalmie.
      Co gorsze, Todd nie był już teraz ani jego synem, ani Kathariny. Był morderczym, 
bezlitosnym wojownikiem, władającym z zimną krwią mieczem, i sługą swojego daimyo 
Kenpachiego, oddanym mu na śmierć i życie.
      Dai-sho. Dwa miecze.
      Karma. Taki los.
      Ojciec i syn zbliżali się powoli do siebie, trzymając w rękach długie na trzy stopy, 
zakrwawione i ostre jak brzytwa kawałki stali.
      Ponieważ Todd koncentrował się przed zadaniem śmiertelnego ciosu, ludzie Shuko 
mogli teraz spełnić polecenie DiPalmy. Przebiegając szybko za plecami DiPalmy, skierowali 
latarki na twarz Todda.
      W oślepiającym świetle twarz chłopca wybielała. Przeklinał, wykrzywiony grymasem 
nienawiści. Uniósł ramię, by przysłonić oczy. W tym krótkim momencie był bezradny.
      DiPalma przerzucił broń z jednej reki do drugiej. Teraz laska była w prawej, a miecz 
w lewej. Zaatakował. Odepchnął mieczem broń Todda; potem z potężnym okrzykiem uderzył 
z całej siły laską w Muramasę, przełamując go na pół.
      Todd krzyknął z bólu, jak ugodzony mieczem. Chwiejnym krokiem wycofał się w 
kierunku tunelu, a za nim powędrowało światło. DiPalma polizał rozcięty nadgarstek. Todd 
porzucił złamany miecz, a wtedy DiPalma odrzucił laskę oraz miecz i natarł na niego. Objął 
chłopca ramionami wokół piersi i uniósł ku górze, odrywając mu stopy od ziemi. Todd kopnął 
go, wykręcał się i wierzgał z taką nieoczekiwaną siłą, że obaj najpierw uderzyli w ścianę, a 
potem upadli na wybetonowaną podłogę. Przeklinając, chłopiec uwolnił jedną rękę i uderzył 
ojca w skroń tak silnie, że ten omal nie stracił przytomności. Zanim DiPalma zdążył wykonać 
ruch, Todd uderzył go powtórnie, łamiąc mu nos. Siła chłopca był zdumiewająca. DiPalma 
wiedział, że Todd mógłby go zabić gołymi pięściami.
      DiPalma krwawiąc obficie z nosa zawołał:
      - Shuko! Shuko!
      Kapitan policji w towarzystwie swoich dwóch ludzi ruszył naprzód i próbował 
odciągnąć Todda.
      Chłopiec niezwykle rozwścieczony bronił się. Odepchnął jednego z przeciwników w 
głąb tunelu, drugiego powalił na betonową podłogę kopnięciem w krocze, a trzeciego zdzielił 
łokciem w twarz. DiPalmie udało się przyklęknąć. Niewiarygodne. Todd stawiał czoła sześciu 
dorosłym mężczyznom.
      Wciągając powietrze przez usta, DiPalma zawahał się przez sekundę, po czym skoczył 
na Todda, chwytając go od tyłu. Kiedy chłopiec upadł, Shuko kurczowo ujął jego ramię. 
Trzech ludzi rzuciło się na nogi Todda, przyciskając go do ziemi. DiPalma złapał za drugą 
rękę. Todd walczył dalej. Zwrócony twarzą w dół, wyrywał się, kiedy policjant z tyłu spiął 
mu ręce kajdankami.
      Jedno szarpniecie nadgarstków Todda i kajdanki zostały rozerwane.
      - Załóż drugie! - krzyknął DiPalma. - I jeszcze jedne.
      DiPalma odwrócił wykręcającego się chłopca na plecy i szarfą związał mu nogi w 
kostkach. Oderwał od kimona Todda kawałek tkaniny i wepchnął mu ją do ust.
      Spojrzał na swojego syna. Chłopiec miał teraz niezwykle dzikie oczy i miotał się po 
wilgotnym betonie, przekręcając to w lewo, to w prawo, próbując wyswobodzić się z więzów. 
Było w nim coś z bestii, coś, co sprawiło, że DiPalma wzdrygnął się. Twarz Todda była 
szkaradna, prawie niemożliwa do rozpoznania.
      - On jest Benkaiem - wyszeptał Shuko. - Jego siły zostały wzmocnione przez Iki-ryo, 
ducha złych myśli i ciemności.
      - To przez Kenpachiego.
      - I Nosakę, który dał Kenpachiemu Muramasę.
      DiPalma podniósł latarkę i poświecił nią wokół, żeby znaleźć szczątki Muramasy. 
Policjanci widzieli, jak wziął miecz i trzaskał nim o ścianę, aż klinga ułamała się przy 
rękojeści.
      Todd uspokoił się nieco, ale cały czas śledził ruchy ojca.
      DiPalma stanął u wejścia do tunelu, spojrzał jeszcze raz na Todda i z całej siły cisnął 
wysadzoną kamieniami rękojeścią w ciemności. Plusk wody oznajmił, że upadła. DiPalma 
odwrócił się i podniósł laskę.
      Wszedł na drabinę i bez słowa począł się wspinać.
      
      *
      
      Jedyne światło w sypialni Kenpachiego dawały cztery białe świece stojące w pobliżu 
białego parawanu i dywanika, na którym reżyser miał umrzeć. Nosaka skupił się na jednej ze 
świec i przygotowywał do spełnienia zadania wojownika. Zniknął strach, któremu uległ 
dwadzieścia cztery godziny temu, kiedy to podskoczył na dźwięk pioruna, przerażony 
widokiem klingi Muramasy. Zniknęło też poczucie wstydu za ucieczkę z dojo.
      Podczas procesu oczyszczania w dojo, rozpoznałem w chłopcu Benkaiego. Staliśmy 
się więc wrogami, ponieważ on służył panu na zamku Ikuba, kiedy moi przodkowie służyli 
Hideyoshiemu. Uciekłem przed Benkaiem, szermierzem, któremu nikt nie potrafił stawić 
czoła. Błagam o przebaczenie.
      Tak brzmiały słowa Muramasy. Wypowiedziane przez Nosakę i przyjęte przez 
Kenpachiego. Potwierdzenie, że chłopiec był teraz Benkaiem, schlebiało Kenpachiemu; było 
bowiem jak przyznanie, że moc Kenpachiego przywróciła Benkaiego do życia.
      Tak więc Nosaka był teraz zakładnikiem, obserwatorem zaplanowanego przez 
Kenpachiego seppuku. Przede wszystkim jednak Nosaka był tutaj, aby wykonywać rozkazy 
Muramasy. Był tu, gdyż godzina szaleństwa śmierci nadeszła. Nadszedł czas odwagi i 
wielkości. Nosaka, potomek samurajów, feudalnych wojowników i pierwszych szpiegów 
Nipponu, był gotów. Muramasa mu rozkazywał.
      Muramasa powiedział mu też, że Kenpachi nie był samurajem i nie przysługuje mu 
zaszczyt śmierci wojownika.
      To Muramasa ukazał mu piękno złego uczynku, którym zamierzał dopełnić to 
wszystko, co zrodziło się z wielkiego zła, jakie Nosaka kiedykolwiek wyrządził. Ponaglany 
przez swoją karmę mógł jedynie podporządkować się. Jego karma powstała z tego, co ponure 
i demoniczne, żywiła się bronią Muramasy zebraną w jego kolekcji. Muramasa powiedział 
także, że karma Nosaki wołała teraz o splamienie jego rąk krwią. Właśnie teraz.
      W sypialni Nosaka podszedł do strażnika i wyrwał mu miecz. Strażnik skłonił głowę z 
szacunkiem. Przypuszczał, że Nosaka uznając dalsze udawanie za zbędne, porzucił rolę 
zakładnika.
      Tymczasem Nosaka uniósł miecz na wysokość swojej kociej twarzy. Deszcz ciągle 
bębnił o dachy zamku, a on przyglądał się klindze oświetlonej światłem świec. Wiedzieć 
znaczyło działać. Uśmiechnął się do zakładników i strażników i... rozpoczął masakrę.
      Wbił miecz w brzuch stojącego najbliżej polityka, wyciągnął go i zaraz ciął strażnika 
po prawej stronie, a ten runął na podłogę zalany krwią. Krzycząc wniebogłosy, zakładnicy 
rozbiegli się po sypialni, a inny strażnik zaatakował Nosakę. Nosaka zrobił unik przed jego 
natarciem i odciął mu rękę trzymającą miecz.
      Jakiś japoński reporter próbował uciekać, ale potknął się o skrzynkę z drewna 
tekowego. Czołgając się gorączkowo zawadził o wysoką, białą świecę i wywrócił ją. Promień 
świecy zgasł. Nosaka podbiegł do niego, uniósł miecz wysoko w górę i opuścił na czaszkę 
reportera. Kolejną ofiarą Nosaki okazała się amerykańska aktorka uciekająca w stronę drzwi. 
Dwa kroki wystarczyły, aby znalazł się za nią. Ciął w kark, sprawiając, że upadła na kolana.
      Muramasie to się podobało. Jednak domagał się więcej ofiar.
      - Nosaka-san! - krzyknął łamiącym się głosem Kenpachi. Był zbyt wstrząśnięty, aby 
wykonać ruch; stał w pobliżu parawanu i świec, z oczami połyskującymi od łez. Dlaczego ten 
człowiek, którego otaczał czcią i któremu wszystko zawdzięczał, nagle stracił zmysły. 
Wykraczało to poza jego możliwości zrozumienia. Było tak niepojęte, że doprowadziło 
zdruzgotanego Kenpachiego na skraj załamania.
      To Nosaka przyprowadził mu chłopca. Nosaka dał mu kość z gardła Benkaiego. I 
Nosaka podarował mu klingę Muramasy. Kenpachi musi z nim porozmawiać, zanim będzie 
za późno. Nie sądził, żeby Nosaka miał mu zrobić krzywdę. Stary kochał go przecież; 
nadszedł czas na okazanie tej miłości, na ukrócenie rzezi, która zdążyła już skalać jego pokój 
i uczynić go niegodnym honorowej śmierci. Zabici przez Nosakę nie zginęli przecież w 
walce. Padli z rąk obłąkanego i dlatego nieczystego. Nikt nie powinien był umierać w taki 
sposób.
      Ten szermierz stał się narzędziem w rękach bogów domagających się kary.
      Kenpachi wyciągnął rękę.
      - Sensei, proszę cię, oddaj mi miecz. Masz przecież mój szacunek i miłość, wiec 
błagam cię, nie kalaj więcej tego miejsca. Proszę, podaj mi miecz.
      Ręka Nosaki trzymająca miecz opadła. Tylko dwóch ludzi w pokoju pozostało jeszcze 
przy życiu. Kenpachi i córka Goldena, skulona w pobliżu wejścia do tunelu. Ci, którzy nie 
padli dotąd ofiarą Nosaki, uciekli.
      Kenpachi udający, że jest samurajem. I ta jego dziwka, która zdradziła zamek. 
Muramasa żądał ich śmierci. Nosaka powoli podszedł do Kenpachiego.
      Kenpachi, ignorując strach, zrobił krok w stronę Nosaki. Tylko jeden krok. 
Uśmiechnięty Nosaka zatrzymał się i patrzył reżyserowi w oczy. Odwzajemniając uśmiech 
Kenpachi ukłonił się. Nie było się czego obawiać ze strony protektora, mentora i przyjaciela, 
który był całym jego światem. Próbował nie myśleć o straszliwej karmie każdego, kto został 
zabity przez takiego człowieka, jakim stał się Nosaka. Podobna śmierć oznaczała w 
przyszłości tysiące lat męczarni.
      Ramię Nosaki wraz z mieczem uniosło się powoli. W chwili gdy Kenpachi sięgnął po 
broń, Nosaka przyspieszył ruch. Jego twarz przybrała wyraz wstrętu. Nie mógł dłużej 
ścierpieć niegodnego Kenpachiego. Uderzył. Silny cios miecza trafił w szyję. Krew trysnęła 
wysoko w górę, a potem pociekła po podłodze. Głowa poleciała w stronę parawanu, 
przewracając go na świecę, która upadła na matę. Jej płomień został zgaszony krwią 
Kenpachiego.
      W ciemnym pokoju bezgłowe ciało Kenpachiego przez moment stało prosto ociekając 
krwią, a potem zwaliło się na podłogę. Z prawej stopy spadł sandał. W świetle jednej z dwóch 
palących się jeszcze świec oczy w odciętej głowie Kenpachiego płonęły nienaturalną 
jasnością. Jego przystojna twarz wyrażała niewiarę, a wargi ciągle poruszały się w błaganiu 
skierowanym do Nosaki.
      Jan wrzasnęła z przerażenia, przyciągając tym uwagę. Uśmiechnięty i szczęśliwszy 
niż kiedykolwiek podążał w jej kierunku z mieczem wysoko nad prawym barkiem. Cofnęła 
się od wejścia do tunelu i przesunęła pod ścianą w stronę okna wychodzącego na dziedziniec. 
Nosaka powoli podchodził.
      Jan przewróciła bambusowy parawan, po czym spojrzała znowu na Nosakę. 
Rozpłakała się i pokręciła głową, ale Nosaka wciąż się przybliżał. Stanął tuż przed nią, 
czujny, gotowy do ruchu z lewej lub z prawej strony. Okno, deszcz, grzmot i błyskawica - 
wszystko to było z tyłu. Wiedzieć, znaczyło działać. Nosaka uniósł miecz.
      Drzwi prowadzące do tunelu trzasnęły, ustępując pod naporem DiPalmy.
      - Frank, o Boże, Frank!
      Oczy Nosaki zwęziły się, kiedy odwrócił twarz i spojrzał na nowego wroga. Zabij go, 
rzekł Muramasa. Jesteś moim drapieżnym zwierzęciem. Moim wilkiem, który wychodzi z 
cienia w poszukiwaniu żeru. Jesteś moim zbrojnym ramieniem.
      DiPalma uchwycił mocno laskę i ruszył w stronę starego. Myślał o Katharinie i 
Toddzie, o krzywdzie, jaką Nosaka wyrządził Shuko i Tendraiemu. I o innych rzeczach.
      Życie za życie. Rana za ranę. Nadszedł czas sądu, czas kary.
      Nosaka poczuł się pewniej. Patyk nie może się przeciwstawić mieczowi. Uśmiechnął 
się szyderczo, skierował miecz na gardło DiPalmy i powoli posuwał się do przodu.
      DiPalma, któremu złamany nos utrudniał niemal zupełnie oddychanie, również 
przybliżał się powoli. Osąd i kara.
      Nieoczekiwanie DiPalma smagnął laską. Nie w starego, ale w dwie pozostałe świece, 
zwalając je na podłogę. Płomień jednej zgasł natychmiast. Na drugą nastąpił bosą stopą. W 
sypialni zapanowała całkowita ciemność.
      Nosaka zamarł zmieszany. Począł ciąć mieczem na oślep, na wszystkie strony, 
wymawiając imię Muramasy i ciągle słysząc głos sławnego płatnerza. Błysnęło. Oświetlony 
tym blaskiem Nosaka, zwrócony w stronę okna, mógł nie dojrzeć stojącego za nim DiPalmy. 
DiPalma uniósł laskę. W chwili kiedy uderzał, zagrzmiało i pokój ponownie pogrążył się w 
ciemności.
      Nosaka zacharczał. Miecz wyśliznął się z jego rąk i upadł na podłogę.
      W ciemności laska jeszcze dwukrotnie została uniesiona w górę i dwukrotnie opadła. 
Za każdym razem trafiała w swój cel.
      Kiedy Shuko i jego ludzie weszli z tunelu do sypialni, znaleźli w świetle latarek 
DiPalmę stojącego przy oknie i tulącego w ramionach płaczącą Jan. Kilka szybko wydanych 
poleceń ze strony Shuko i jego ludzie z wyciągniętą bronią przeczesali pokój. Stąd wyruszyli 
do korytarza, gdzie natknęli się na strażników z mieczami, którzy nadchodzili pertraktować z 
Nosaką. Padły strzały. Jeden ze strażników upadł, po czym miecze zostały rzucone na 
podłogę na znak poddania.
      W sypialni Kenpachiego, Shuko, przyświecając latarką, odkrywał coraz to nowe 
zwłoki albo dogorywające ofiary. Na krótko zatrzymał się nad odrąbaną głową Kenpachiego; 
po chwili ruszył dalej. Szukał Nosaki. Amerykanin przytulając mocno Jan, zwrócił głowę ku 
oknu. Shuko także wyjrzał w deszczową noc. Słyszał jak jego ludzie przejmowali kontrolę 
nad zamkiem i wychodzili na dziedziniec. Padło jeszcze kilka strzałów. Strażnik na murze 
krzyczał, że został zraniony. W ciemnościach oświetlano latarkami dwóch ludzi Shuko 
próbujących unieść ogromną zasuwę blokującą żelazne wrota.
      Wtedy właśnie, na dziedzińcu pod oknem światło latarki odnalazło zmoczone 
deszczem ciało Nosaki. Coś ciemnego i mokrego wypływało spod głowy starego i rozmywało 
się w deszczu.
      W chwilę potem, gdy Shuko patrzył na ciało martwego Nosaki, DiPalma tulił w 
ramionach Jan i dotykał jej włosów.
      - Już po wszystkim - mówił. - Już skończone, Jan. - Prawie natychmiast wyczuł 
jednak, że to nieprawda.
      

EPILOG
      
      
      Grudzień
      
      W Metropolitan Museum of Art na Manhattanie, DiPalma trzymając rękę Jan szedł 
wraz z Toddem za grupą oficjalnie ubranych mężczyzn i kobiet przez pomieszczenia galerii 
poświęcone starożytnym greckim kamieniom nagrobkowym. Muzeum było zamknięte. 
Jednak dzisiejszego wieczoru tu właśnie odbywała się prywatna kolacja z szampanem po 
światowej premierze „Ukiyo”. Jak na większości premier, sprawy toczyły się niepomyślnie.
      Ludzie próbowali dostać się do środka za pomocą podrobionych zaproszeń. Koń 
policjanta przypadkowo nastąpił na autora zdjęć i projekcja z powodu nieobecności 
najważniejszej osoby wytwórni została opóźniona. Wykwintna kolacja również się opóźni. 
Nie mając nic lepszego do roboty, DiPalma i pozostali goście przechadzali się po salach.
      DiPalma zaskoczył Jan zgodą na założenie smokingu, czyli na dołączenie do 
pozostałych „pingwinów”, jak to określił. Jan wyglądała przepięknie w czarnej sukience z 
odkrytymi ramionami. Jedyną biżuterią jaką miała na sobie, były jasno-błękitne perły i 
obrączka ślubna. DiPalma uważał, że zasłużyli na wypoczynek, jaki mógłby im dać miodowy 
miesiąc, ale nie nalegał. Film był dla Jan bardzo ważny i musiała udać się z nim na tournee. 
Po Nowym Roku zaplanowali wakacje w Aruba, jeśli tylko będzie mogła się wyrwać.
      DiPalmę niepokoiło, że oglądała film zbyt wiele razy. To mogło wywołać złe 
wspomnienia. Dzisiejszego wieczoru przez całe dwie godziny projekcji nie odezwała się ani 
razu, trzymając go ciągle za rękę.
      Małżeństwo uspokoiło ją. Przestała przepadać za przyjęciami oraz straciła 
zainteresowanie Japonią. Sprzedała domy swojego ojca i opierała się pokusie powrotu do Los 
Angeles. Przylgnęła do DiPalmy, chociaż nie był pewien czy robi to z miłości, czy z potrzeby, 
ale nie było to najważniejsze.
      W muzeum przyjrzała się kolekcji monet greckich.
      - Chyba nie pojadę na tournee - powiedziała. Złościła ją myśl, że musiałaby 
przebywać z dala od niego.
      - Decyzja należy do ciebie - rzekł. - Zdaję się na wszystko, co zechcesz.
      Dotknęła szklanej gabloty z monetami.
      - Czy Nosaka postradał zmysły?
      - Tak. Zanim pojawił się w zamku, zabił żonę i dzieci Kenpachiego. Shuko 
powiedział, że to część rytuału samurajów. Powiedział też, że Kenpachi miał nieczystą 
śmierć. Nie widzę żadnego w tym sensu. Podobno zabił sześciu ludzi. Dlaczego o nim 
pomyślałaś?
      - Myślałam o ojcu. Chciałam, żeby był tu dzisiaj. Myślałam też o tym, co dla mnie 
zrobiłeś.
      - Na tych dokumentach zależało mi dlatego, że chciałem wytoczyć proces przeciwko 
Nosace i jego szpiegostwu. Na niczym więcej. Shuko powiedział, że zbiory są moje. Nosaka z 
pewnością ich nie wykorzysta. Nie ma sensu kogokolwiek krzywdzić. - Uśmiechnął się. - 
Wydaje mi się, że Shuko chciał pogorszyć i tak złą karmę Nosaki. Ale mnie o to nie pytaj.
      Jan rozejrzała się wokół.
      - Gdzie jest Todd?
      DiPalma popatrzył w lewo, potem w prawo.
      - Jest tu gdzieś w pobliżu. Nie uśmiecha się od czasu powrotu z Japonii. - Zatrzymał 
ubranego na biało kelnera, wziął lampkę szampana z tacy i podał ją Jan. – Przynajmniej nieźle 
radzi sobie w szkole. Przeniosłem go do szkoły prywatnej. Pomyślałem, że w ten sposób 
zmniejszę groźbę szoku kulturowego. Ciągle jest dobry w kendo. Lekcje odrabia. Dobre 
dziecko. Tylko nie uśmiecha się. Nie ma też przyjaciół. A ja nie ponaglam. To by nic nie 
pomogło. 
      Jan ujęła go pod ramię.
      - Nie przejmuj się. Jeszcze się uśmiechnie. Będzie wspaniały, mówię ci. Mały 
podrywacz. Znajdziemy go?
      Odnaleźli go w następnej galerii. Zapatrzył się na ścianę zawieszoną średniowieczną 
bronią japońską. DiPalma poczuł, jak Jan odruchowo wbiła palce w jego rękę, ale nic nie 
powiedziała.
      Jan wstrząsały dreszcze, więc zaczęła rozcierać odkryte ramiona. DiPalma również 
odczuwał chłód. Zimno tu. W pobliżu wejścia zaniepokojony strażnik spojrzał z ukosa na 
termostat.
      - Chryste, to niesamowite. 
      DiPalma zaniepokoił się.
      - Co jest niesamowite? Jan przytuliła się do niego.
      Strażnik wzdrygnął się, ciągle wpatrując się w termostat.
      - To niemożliwe. Raz jest ciepło, a za chwilę to przeklęte urządzenie wariuje. Jak to 
możliwe, żeby tu było około pięciu stopni... - Spojrzał na DiPalmę. - Przepraszam, co pan 
powiedział?
      DiPalma patrzył na Todda stojącego teraz przy szklanej gablocie chroniącej bogato 
zdobione siodło japońskie.
      - To siodło - rzekł DiPalma. - To, na które chłopiec patrzy.
      - O co chodzi?
      - Proszę mi o nim coś powiedzieć.
      - Każdy jest nim zafascynowany. Dostaliśmy je w tym tygodniu. Z Japonii, wraz z 
innymi rzeczami. Jest wypożyczone z tamtejszego muzeum. Jakiś facet umarł i zostawił kupę 
rzeczy dla muzeów narodowych. To się często zdarza.
      DiPalma już wiedział.
      Z drugiego końca sali Todd uśmiechnął się do niego i Jan. W sali zrobiło się jeszcze 
zimniej.
      Strażnik wymachiwał rękami i przeskakiwał z nogi na nogę.
      - To jedno z najrzadszych siodeł w Japonii. Wykonane przez prawdziwego specjalistę. 
Człowieka zwanego Muramasą.