Patrick Lynch 

Polisa 

(The Policy)
Przełożył Marek Mastalerz 
Trzynasty grudnia 
Śnieg zasypywał krawężniki i kołował nad ciemną jezdnią. Padał po raz pierwszy 
tej zimy, 
drobny i twardy jak biały piach. 
Kierowca taksówki zakaszlał i zaciągnął pod szyję suwak kurtki.
– Pięć stopni mrozu – odezwał się. – Wiatr z północnego zachodu, od bieguna.
Skulony na tylnym siedzeniu Michael Eliot otulił się ciaśniej płaszczem 
przeciwdeszczowym. Powinien był założyć cieplejsze ubranie. Popołudnie spędził w 
salonie 
swego domu, pracując w pocie czoła. Starał się skończyć przed przyjazdem ojca 
Margaret na 
weekend, ponieważ na pewno nasłuchałby się od niego, co zrobił nie tak. Godzinę 
po kolacji 
zadzwonił jednak telefon. Harold Tate powiedział, że musi się natychmiast 
zobaczyć 
z Michaelem. Twierdził, że to sprawa nie cierpiąca zwłoki i zaproponował, by 
spotkać się 
u niego w biurze. Nie powiedział, dlaczego.
– Pięć stopni mrozu – powtórzył kierowca i szturchnął dłonią nagrzewnicę. 
Wszędzie 
gołoledź.
Było wpół do jedenastej. Uliczki na East Side, jakby przeniesione tu prosto z 
Europy, 
świeciły pustkami. Uczniowie college‘u Browna rozjechali się na weekend; jedną 
pozostałością 
po ich święcie były rzędy dekoracyjnych lampek, zawieszone nad wejściem na 
Dziedziniec 
Wristona. W radio pogodny głos komunikował właśnie, iż 
z siedemdziesięciosześcioprocentowym prawdopodobieństwem, na Boże Narodzenie 
w Providence i jego okolicach będzie leżał śnieg. Jak gdyby wszyscy tylko o to 
się modlili. 
Podczas gdy taksówka zjeżdżała w ślimaczym tempie w stronę Benefit Street, Eliot 
pomyślał 
przez chwilę, co rzeczywiście oznaczało białe Boże Narodzenie: wypadki drogowe, 
kończące się 
kalectwem upadki, zgony starszych osób na skutek zapalenia płuc i hipotermii, 
nie wspominając 
o nie ugaszonych na czas pożarach i łyżwiarzach, wpadających pod lód. W firmie 
na pewno 
znajdowały się odpowiednie statystyki na ten temat. Dział aktuariuszy miał dane, 
dotyczące 
wszelkich możliwych zdarzeń, a kierujący nim pracownik znał większość na pamięć. 
Eliot 
doskonale zdawał sobie sprawę, że białe Boże Narodzenie oznacza przede wszystkim 
lawinę 
czeków do wypłacenia przez jego dział. A każdy czek oznaczał czyjąś śmierć.
Taksówka przejechała przez most na końcu College Street i ruszyła wzdłuż równych 
granitowych nadbrzeży na południe, w stronę autostrady międzystanowej. Kłęby 
pary unosiły się 
nad rzędem niskich budynków na Friendship, zasłaniając skupisko podświetlonych 
punktowców, 
uchodzących za centrum finansowe miasta.
Kierowca sprawiał wrażenie pracującego w tym fachu od niedawna. Ciągle pochylał 
się 
naprzód i mrużył oczy, jak gdyby nie rozpoznawał drogi. Obok niego na siedzeniu 
leżał 
rozłożony plan miasta. Eliot zastanawiał się, czy kierowca wie, jak dojechać do 
celu. Biuro 
Tate’a znajdowało się dziesięć kilometrów dalej, w Warwick, na skraju 
nowoczesnej dzielnicy 
przemysłowej. Michael jeszcze tam nie był, ale Tate mówił, że pracuje blisko 
szpitala Kent 
County Memoriał. Eliot miał nadzieję, że przynajmniej nie będą musieli 
przystawać i pytać 
o drogę. Chciał dotrzeć na miejsce jak najszybciej i dowiedzieć się, o co 
chodzi.
Dwadzieścia pięć lat temu, podczas nauki w college’u mieszkał z Haroldem Tate’em 
w jednym pokoju. Po przeprowadzce Eliota do Providence jeszcze przez jakiś czas, 
wraz ze 
swoimi żonami regularnie urządzali wspólne kolacje, jednak skończyło się to już 
kilka lat temu. 
Eliot jeszcze nie widział nowej żony Tate’a, Suzy. Harold poznał ją w pracy – 
była przez pewien 
czas laborantką. Suzy najwidoczniej nie spotkała się z ciepłym przyjęciem wśród 
małżonek 
z East Side. Malowała przesadnie usta i nosiła zbyt kuse stroje – tak 
przynajmniej słyszał Eliot.
Może Harold ma kłopoty małżeńskie i dlatego zadzwonił, pomyślał Michael. 
Zorientował 
się, że Tate mówi dziwnym, trochę drżącym głosem, jak gdyby pił alkohol. Być 
może Suzy 
zbiesiła się i porzuciła męża. Margaret zawsze twierdziła, że małżeństwo Tate’a 
się nie utrzyma, 
że Suzy zależy tylko na poczuciu finansowego bezpieczeństwa. Trudno było 
spodziewać się, że 
taka dziewczyna mogła zakochać się w Haroldzie. Była głośna i płytka, podczas 
gdy Tate’a 
cechowała rozwaga i spokój. Był przecież biologiem, na miłość boską. Może 
chodziło jedynie 
o domowy kryzys; może Tate chciał się wyżalić. Nie byli już tak bliskimi 
przyjaciółmi jak 
dawniej, lecz prawdę mówiąc Harold nigdy nie zawierał bliskich przyjaźni. Nie 
był też gadułą, 
a Warwick trudno byłoby nazwać tętniącą życiem metropolią. Być może Eliot nie 
powinien mieć 
powodów do zmartwienia. Może nie miało to nic wspólnego z testami.
Gdy taksówka dojechała do zjazdu numer dziesięć z autostrady, śnieg zaczynał już 
zalegać 
na drodze. Nad położonym półtora kilometra dalej lotniskiem jaśniała 
przypłaszczona, 
pomarańczowa łuna lamp sodowych. Należało spodziewać się zamknięcia lotniska w 
ciągu 
najbliższych paru godzin. W dolnej części drogi zjazdowej taksówka minęła wóz 
policyjny 
z obracającymi się bezgłośnie czerwono-niebieskimi światłami. Nieco dalej 
pontiac władował się 
w barierkę. Prowadząca go kobieta stała w świetle reflektorów radiowozu, 
obejmując się 
ramionami i wpatrując w pogniecioną karoserię, jak gdyby nie mogła uwierzyć 
własnym oczom.
– Powinna była założyć zimowe opony – powiedział kierowca, potrząsając głową. – 
Ludzie 
zawsze o tym zapominają, aż się mało nie zabiją. Pewnie myślą, że nic złego im 
się nie może 
przytrafić, nie?
Laboratorium Medan Diagnostic zajmowało anonimowy, piętrowy budynek o 
prostokątnych 
oknach w głębokich wnękach, stojący przy dużym pustym dziedzińcu. Podobnie jak 
większość 
sąsiednich działek, było otoczone wysokim ogrodzeniem z siatki, jednak otwartej 
głównej bramy 
nikt nie pilnował.
Tate czekał na Eliota w holu. Przez szklane drzwi widać było, jak chodzi powoli 
w tę i z 
powrotem. Wciąż miał na sobie biały fartuch. Eliot zapłacił taksówkarzowi i 
wszedł do środka.
Tate starał się udawać, że jest w dobrym humorze. Powitał serdecznie Eliota i 
potrząsnął jego 
ręką, jak gdyby była to zwykła towarzyska wizyta, lecz na widok miny przyjaciela 
przestał się 
uśmiechać.
– Mike, przepraszam, że cię...
– Nie powinienem tutaj przyjeżdżać, Harold – powiedział Eliot, spoglądając na 
umundurowanego strażnika za biurkiem w recepcji.
– Och, nie przejmuj się tym, na miłość boską. – Tate zamknął drzwi. – Mój 
gabinet jest 
w głębi korytarza.
Wnętrze budynku zaprojektowano w nowoczesnym stylu, nie zapominając jednak 
o kosztach. Meble w jaskrawych kolorach wykonano z metalowych rur, a na białych 
ścianach 
wisiały powiększone fotografie mikroorganizmów. Eliot w milczeniu ruszył za 
Tate’em.
– Straszna noc – powiedział Harold. – A mówią, że to dopiero początek.
Tate miał czterdzieści sześć lat i był o rok młodszy od Michaela, chociaż 
wyglądał o wiele 
starzej od niego. Nosił krótką szpakowatą brodę, a jego wysokie czoło było 
silnie pobrużdżone, 
podobnie jak delikatna skóra wokół oczu. Na pierwszy rzut oka mógłby bez trudu 
uchodzić za 
marynarza. Eliot miał znacznie gładszą cerę i wyglądał bardziej elegancko. 
Brązowe oczy 
o przyjaznym wyrazie dawały złudne wrażenie, że jest mało odporny na wstrząsy, 
co szczególnie 
pociągało w nim kobiety.
Przeszli długim, oświetlonym lampami neonowymi korytarzem. Za szeregiem 
pomalowanych na żółto drzwi po prawej stronie znajdowały się gabinety 
pracowników. 
Podwójne, jaskrawoczerwone drzwi po lewej prowadziły do właściwego laboratorium. 
Eliot 
zobaczył przez szyby stoły laboratoryjne, zlewy, terminal komputera i gęsto 
zastawione 
buteleczkami i innymi naczyniami półki. Tabliczka pod jedną z szyb głosiła:
RYZYKO SKAŻENIA 
OD TEGO MIEJSCA OBOWIĄZKOWE UŻYWANIE MASECZEK I RĘKAWICZEK 
– To mój gabinet – powiedział Tate, wystukując kod na klawiaturze przy jednych z 
żółto 
pomalowanych drzwi. – Jak się miewa Margaret?
Eliot nie odpowiedział od razu. Wciąż zastanawiał się, dlaczego Tate zachowuje 
się tak 
osobliwie. Bał się, że zostanie podsłuchany? Jeżeli tak, to przez kogo? Wydawało 
się, że 
z wyjątkiem strażnika budynek jest opustoszały.
– Dobrze – powiedział wreszcie. – A jak Suzy?
– Och, świetnie. Nie może doczekać się świąt. Uwielbia tę porę roku, zwłaszcza 
jeśli pada 
śnieg. Zachowuje się wtedy jak dziecko.
Tate zamknął drzwi. Gabinet był obszerny, wzdłuż dwóch ścian ustawiono stoliki i 
szafki. Po 
przeciwległej stronie od wejścia znajdowało się biurko. Rośliny doniczkowe, 
segregatory, kubki 
po kawie i sterty komputerowych wydruków walczyły ze sobą o miejsce na każdej 
poziomej 
powierzchni. Przez okno widać było parking, a za nim – ciemną plamę jakiegoś 
terenu. Eliot 
ocenił, że jest tam pewnie park lub boisko.
– O nią ci chodzi, Harold?
– O kogo? – zapytał zdezorientowany Tate.
– O Suzy. Macie jakieś problemy?
– Och, rany boskie, nie. Dlaczego tak sądziłeś? – Tate, zdziwiony pytaniem, 
wskazał 
Eliotowi proste, wysokie krzesło przy swoim biurku. – Proszę, siadaj. Michael, 
przykro mi, że... 
Popsułem ci cały wieczór. Może napijemy się czegoś, co ty na to?
Eliot zdjął płaszcz i usiadł. Zrozumiał, że czekają go złe wiadomości, w dodatku 
dotyczące 
go osobiście. Popatrzył na pliki wydruków na biurku Tate’a i nagle zdał sobie 
sprawę, że nic 
więcej nie chce wiedzieć. Jeszcze nie teraz.
– Pracowałem właśnie w salonie – powiedział i popatrzył na swoje pochlapane 
farbą ręce. – 
Staram się wreszcie skończyć remont. Wiesz, że zamierzałem uporać się z tym już 
prawie rok 
temu, a najpóźniej na wiosnę. Myślałem o wynajęciu fachowców – wiesz, że żaden 
ze mnie 
majsterkowicz – ale nie dałbyś wiary, ile oni kosztują. Zrujnowałbym się na samo 
malowanie 
i wymianę przewodów. O posadzkach mógłbym wtedy zapomnieć. Nie dalej jak wczoraj 
facet 
powiedział mi, że chce za to piętnaście tysięcy dolarów. Zresztą sam wiesz...
Tate podał mu szklankę whisky i usiadł przy biurku.
– To pewnie mnóstwo forsy – powiedział, zmuszając się do uśmiechu.
Eliot przytaknął i nabrał w usta odrobinę whisky. Przełknął. Zapadło niezręczne 
milczenie. 
Tate otworzył wreszcie jedną z teczek na biurku. Kolejne wydruki. Zielone i 
białe kartki, 
poziome paski. Na teczce czerwony nadruk: POUFNE.
– Michael, przepraszam, że ściągnąłem cię tutaj tak niespodziewanie, ale nie 
mogłem... 
uznałem, że tak będzie najlepiej. Nie chciałbyś chyba, żeby Margaret... Mieszkam 
przecież 
jeszcze dalej. Uznałem, że najlepiej będzie, jeżeli porozmawiamy tutaj i 
wszystko ci wytłumaczę. 
Nikt nie będzie nam tu przeszkadzał, więc będziemy mogli otwarcie i szczegółowo 
podyskutować, rozważyć wszystkie możliwości.
Eliot poczuł skurcz w żołądku. Paliła go whisky.
– Podyskutować o czym, Harold?
– Cóż...
– O badaniach przesiewowych?
– Będę potrzebował kolejną próbkę twojego DNA, to po pierwsze – zaczął nagle 
mówić 
Tate. – Wykonanie drugiego testu ma ogromne znaczenie, jeżeli mamy być pewni. 
Chcę tę próbę 
pobrać od razu. Przygotowałem wszystko w laboratorium. To właśnie dlatego 
musieliśmy 
spotkać się tutaj, rozumiesz? Nie będziemy mieli pewności, dopóki nie 
przeprowadzę 
powtórnego badania. Oczywiście, w zwykłych warunkach nie zawracalibyśmy sobie 
tym głowy. 
Normalnie to po prostu... sprawa zawodowa. W tym przypadku jest inaczej. Jesteś 
przecież moim 
przyjacielem, Michael. – Eliot popatrzył na podłogę. Doznawał nieprzyjemnego 
uczucia 
nieważkości. Nie miał ochoty zadawać kolejnych pytań. Niech doktor Harold Tate 
się tym zajmie 
– przecież to jego cholerne badania, jego technologia. – Tak czy inaczej, masz 
wszelkie prawo 
dowiedzieć się, co stwierdziliśmy do tej pory. – Tate sięgnął do teczki i zaczął 
rozkładać papiery 
na biurku. Po chwili urwał, przytrzymując je dłonią, jak gdyby bał się, że 
zdmuchnie je wiatr. – 
Bardzo mi przykro, Michael, ale obawiam się, że na chromosomie czwartym 
znaleźliśmy coś 
nieładnego. Bardzo nieładnego.
Dwie i pół godziny później Eliot wracał na East Side. Tate zaproponował, że go 
odwiezie, 
lecz w końcu wypił więcej szkockiej od Michaela i nie mógł prowadzić samochodu. 
Eliot 
powiedział mu, że nie ma sensu narażać życia, żeby zaoszczędzić parę groszy na 
taksówce. Tate 
potrząsnął ze smutkiem głową i wlepił wzrok w swoje buty. Eliot zdążył 
zapomnieć, że Tate 
upija się na smutno. Eliot wrócił myślami do czasów college’u. Usiłował 
przypomnieć sobie 
wszystko, co mu się przez te dwadzieścia pięć lat przydarzyło, co zdołał 
osiągnąć. Jednak oprócz 
paru wybijających się na pierwszy plan zdarzeń resztę zdawała się spowijać szara 
mgła. Żył 
z roku na rok bez szczególnych dokonań, nie miał szczęśliwych wspomnień. 
Zmarnował zbyt 
wiele czasu.
Śnieg przestał padać, wiatr zelżał. Eliot miał wrażenie, że wysoko nad kopułą 
siedziby władz 
stanowych niewyraźnie majaczą gwiazdy. Może mimo wszystko lotnisko pozostanie 
otwarte.
Tym razem kierowcą taksówki był Murzyn po czterdziestce, o byczym karku i 
kręconych 
siwych włosach. Nie odezwał się ani jednym słowem od wyjazdu z Warwick.
– Mogę pana o coś zapytać? – rzekł Eliot. Kierowca obojętnie popatrzył we 
wsteczne 
lusterko. Był pewnie bardzo zmęczony. – Co by pan zrobił, gdyby okazało się, że 
zostało panu 
tylko kilka lat życia, cztery, może pięć, i miałby pan tyle forsy, ile tylko by 
się panu marzyło?
Kierowca mruknął coś na poły z rozbawieniem, na poły z lekceważeniem. 
Przystanęli przed 
światłami na Memoriał Boulevard. Minął ich samotny pick-up, zmierzający w 
kierunku 
śródmieścia.
– O jakiej forsie pan myśli? – spytał wreszcie taksówkarz.
– Bez żadnych ograniczeń.
– Bez żadnych ograniczeń? Nawet milion dolarów?
Kierowca popatrzył w stronę East Side. Naturalnie, była to zamożna dzielnica 
starych, 
drewnianych rezydencji zamieszkana przez dumnych absolwentów Iry League, ale 
wiele jeszcze 
brakowało, by można było ją uznać za dzielnicę samych milionerów.
– Pięć, dziesięć milionów. Niech będzie dziesięć.
Zapaliło się zielone światło. Taksówka powoli skręciła w prawo, jedno z kół 
przez chwilę 
zabuksowało na pochyłości.
– Człowieku, wiem, co bym robił, gdybym miał dziesięć milionów dolarów – 
zachichotał 
kierowca.
– Niech mi pan powie – rzekł Eliot, wpatrując się w twarz Murzyna, widoczną we 
wstecznym lusterku.
– Dokładnie to, na co miałbym ochotę.
Margaret zostawiła zapalone światło na zewnątrz, ale parter był pogrążony w 
ciemnościach. 
Eliot wrzucił klucze do misy z drewna różanego i ruszył przez hol, gdy usłyszał 
głos z piętra:
– Michael? Michael, to ty?
Znużenie. Wyrzuty. Cień gniewu. Prawdopodobnie spała. Wystarczyło skrzypnięcie 
deski 
w podłodze, żeby się obudziła, a w tym starym domu skrzypiały wszystkie deski.
– Tak, ja.
– Która godzina?
Wiedziała doskonale. Chciała, żeby sam to powiedział.
– Druga. – Nie miał ochoty na rozmowę. Nie teraz. Nie z nią. – Straciliśmy 
mnóstwo danych 
z komputera. W biurze. Musiałem zostać, dopóki sobie z tym nie poradziliśmy.
– Idziesz już spać? Podszedł do podnóża schodów.
– Muszę jeszcze coś zrobić. Zaraz się kładę.
Zobaczył jej cień na ścianie półpiętra i usłyszał westchnienie. Po chwili cień 
zniknął.
Przeszedł do swojego gabinetu i osunął się na fotel za biurkiem. Alkohol wciąż 
szumiał mu 
w głowie, jednak siedząc w półmroku, otoczony znaną na wylot graciarnią swojego 
życia – nie 
przeczytanymi książkami, obrazami, które znudziły się mu lata temu, starymi 
meblami – zaczął 
doznawać osobliwego uczucia oderwania i spokoju. Już nic go nie powstrzymywało. 
Tysiące 
razy przemyśliwał nad zmianą swojego życia. Marzył o tym. Świat miał o wiele 
więcej do 
zaoferowania niż widok z ósmego piętra, śmiertelnie nudni koledzy w pracy, 
pięćdziesiąt godzin 
tygodniowo za biurkiem. Marzył o pozbyciu się tego wszystkiego i rozpoczęciu od 
nowa. Nigdy 
jednak nie zrobił nic w tym kierunku – przynajmniej nic poważnego. Bał się 
konsekwencji, bał 
się, że jeżeli złamie zasady, wcześniej czy później za to zapłaci.
Sięgnął do kieszeni po zwitek wetkniętych tam papierów. Komputerowe wydruki: 
bladozielone i białe poziome paski, takie same, jak wydruki w gabinecie Tate’a. 
Eliot rozłożył 
arkusze. Na każdej kartce znajdowały się kolumny cyfr i liter. Jeden z kodów na 
pierwszym 
z arkuszy został zakreślony na czerwono.
Mniej więcej pół godziny przez odjazdem z laboratorium Tate’a Eliot poczuł, że 
wszystko 
nagle staje się dla niego jasne. Zdał sobie sprawę, czego chce. W tej samej 
chwili zrozumiał 
również, że musi działać szybko, bowiem pewne osoby będą bardzo niezadowolone, 
gdy 
dowiedzą się o wynikach badań. Kiedy mocno już podpity Tate wyszedł z gabinetu 
do łazienki, 
Eliot zabrał wydruki z jednej z teczek. Oczywiście, Tate w końcu zda sobie 
sprawę, że czegoś 
brakuje. Doda dwa do dwóch i zorientuje się, kto zabrał papiery. Wtedy będzie 
już jednak za 
późno. Poza tym byli kiedyś bliskimi przyjaciółmi. Może zrozumie.
Eliot złożył wydruki i schował je do najniższej szuflady biurka. Sprawdził, 
która godzina. 
Wpół do trzeciej nad ranem, czyli wpół do dziewiątej w Europie. W banku na pewno 
ktoś już 
o tej porze urzęduje.
Podniósł słuchawkę i wybrał numer. Po trzech sygnałach odebrała kobieta. Eliot 
poprosił 
o połączenie z działem kont osobistych. Przez chwilę wsłuchiwał się w 
elektroniczną ciszę, 
w końcu odezwał się mężczyzna. Wymienili parę słów powitania. Eliot przedstawił 
się, po czym 
wydał dyspozycje:
– Chcę zlikwidować moje konto – powiedział. – Zgadza się, całe dziesięć milionów 
dolarów.
Część pierwsza 
Wiara w Opatrzność
1 
Dwieście trzydzieści dziewięć dolarów – powiedział Mark Ferulli, wyciągając 
zmiętą kopertę 
ze schowka na rękawiczki. – Wyobrażasz to sobie? – Alexandra Tynan wzięła 
kopertę do ręki. 
Nad adresem w Hartford przybito pieczęć o grubych, czarnych literach: CENTRALNE 
BIURO 
DS. WYKROCZEŃ. Wyjęła mandat i zmarszczyła brwi. – Małpa nawet nie umie pisać – 
dodał 
Ferulli.
Nabazgrane w polu oznaczonym „do zapłaty” cyfry były jednak dostatecznie 
czytelne: 
dwieście trzydzieści dziewięć dolarów. Alex popatrzyła na Marka i uśmiechnęła 
się.
– Wychodzi z ciebie twoje nastawienie.
– Zjeżdżałem właśnie ze wzgórza. Mogłem mieć na liczniku najwyżej sto dziesięć 
kilometrów.
– Tutaj jest napisane, że sto dwadzieścia pięć. A w tej chwili jedziesz 
dziewięćdziesiąt pięć 
na godzinę.
Mark zmniejszył nacisk na pedał gazu. Jechali na północ drogą I-95, omijając 
przemysłowe 
obrzeża Providence. Był pierwszy dzień roboczy nowego roku, temperatura zaledwie 
przekraczała zero. Na popołudnie zapowiadano silne opady śniegu.
– No dobrze, jechałem sto dwadzieścia pięć na godzinę. Droga była pusta, do 
cholery. 
Idealne warunki do jazdy. Jezu, przecież zaraz miałem przekroczyć granicę z 
Massachusetts, 
gdzie wolno jeździć sto pięć na godzinę. Gliniarz schował się za wzgórzem i 
kiedy go mijałem, 
łup, skasował mnie radarem.
Opuścili autostradę zjazdem numer dwadzieścia. Mark musiał gwałtownie zahamować 
przed 
czerwonym światłem. Popatrzył na Alex, apelując o sprawiedliwość swoim uśmiechem 
niewiniątka. Mark Ferulli miał około trzydziestu pięciu lat, grzywę gęstych 
czarnych włosów – 
nazywał je sycylijską czupryną – i był przystojny niemal jak gwiazdor filmowy. 
Jego badawcze, 
zazwyczaj nieruchome i zdające się pochłaniać światło oczy przypominały Alex Ala 
Pacino. 
Kiedy Mark się uśmiechał, tworzące się wokół nich fałdki nadawały im ciepły, 
sympatyczny 
wyraz, lecz czasami, jak na przykład w tej chwili, kojarzyły się Alex raczej z 
oczyma polityka – 
zdawały się szczere, pełne ludzkich uczuć, lecz nieco zbyt czujne, jak gdyby ich 
właściciel 
wyczekiwał na właściwą reakcję lub dogodny dla siebie moment. Uśmiechnęła się 
mimo woli. 
Mark był wyraźnie zdenerwowany mandatem, ale równocześnie i zadowolony z siebie 
– na 
pewno nie zmartwiony tym, że złamał przepisy. Ta odmiana braku rozsądku była dla 
niego 
typowa i wydawała się Alex mimo wszystko pociągająca. W porównaniu z rutyną 
pracy 
w Providence Life, dokąd właśnie jechali, bezczelność Marka była jak haust 
świeżego powietrza.
– Nie twierdzę, że nie jechałem trochę za szybko, ale płacić za to dwieście 
trzydzieści 
dziewięć dolarów? – powiedział Mark.
– Zrobiłeś sobie droższy prezent, niż myślałeś – stwierdziła Alex, stukając 
kopertą w 
kierownicę.
Nie dowiedziała się jeszcze, ile zapłacił za samochód. W Wigilię pożegnał się z 
nią jeszcze 
jako kierowca dwuletniej toyoty, natomiast w Nowy Rok pojawił się w nowiuteńkim 
kabriolecie 
BMW. Powiedział, że przejechał całą drogę z New Jersey z opuszczonym dachem. 
Pałały mu 
policzki i uśmiechał się od ucha do ucha jak dzieciak, który dostał nowy rower. 
Alex wiedziała 
jednak, że to nie rodzice kupili mu samochód. Ojciec Marka prowadził ciężarówkę 
dla firmy 
doręczycielskiej, a matka pakowała ciasteczka Oreos dla Nabisco.
Światło zmieniło się na zielone. Mark nacisnął gaz do deski. Wyprysnęli ze 
skrzyżowania 
z piskiem opon.
– Powiesz mi wreszcie? – spytała z uporem Alex.
– Co takiego? – Popatrzył we wsteczne lusterko i uśmiechnął się.
– Ile dałeś?
– Alex, czy musisz wszystko sprowadzać do liczb? – przeniósł spojrzenie na 
dziewczynę. – 
Czy jesteś przekonana, że to jest najważniejsze?
Alex wydęła dolną wargę, udając, że się boczy. Zdawała sobie sprawę ze swojego 
zamiłowanie do liczb, więc nie mogła odeprzeć zarzutu.
– Wiesz, co Bernard Shaw powiedział o aktuariuszach? – spytał Mark, przenosząc 
spojrzenie 
z powrotem na drogę. – Stwierdził, że to ludzie, którzy znają cenę wszystkiego, 
ale nie znają 
wartości niczego.
– Dla ścisłości był to Wilde. Oskar Wilde. Poza tym dotyczyło to księgowych.
– Księgowi, aktuariusze, co to za różnica? – wzruszył ramionami Mark.
Różnica była kolosalna, z czego Mark powinien już zdawać sobie sprawę. W ciągu 
dwunastu 
miesięcy, przez które chodzili ze sobą, Alex tłumaczyła mu to wystarczająco 
często. Uważała, że 
księgowi to istotnie zaledwie liczykrupy, prowadzący swoich klientów przez 
fiskalny labirynt, 
wytykający błędy w rachunkowości i udzielający porad. Wiedziała, że niewielu z 
nich 
poradziłoby sobie z matematyką, jakiej używała na co dzień – rachunkiem 
prawdopodobieństwa 
i statystyką. Ludzie zwykle nie mieli do tego cierpliwości. Dlatego właśnie w 
całych Stanach 
Zjednoczonych było tylko dziesięć tysięcy aktuariuszy. Alex ukończyła matematykę 
na 
Politechnice Massachusetts. Początkowo chciała pracować na Wall Street; widziała 
siebie przy 
obsłudze informatycznej prowadzonych tam transakcji, jako obstawionego 
komputerami 
konsultanta w jakimś dziale, gdzie mogłaby wykorzystać swoje umiejętności 
tworzenia 
cyfrowych modeli. Zniechęciły ją jednak do tego opowieści o przedwczesnym 
wypalaniu się 
i bezwzględnych pracodawcach. Letnia praca w firmie ubezpieczeniowej John 
Hancock 
w Bostonie otworzyła jej oczy na korzyści z pracy aktuariusza: płaca w wysokości 
prawie 
czterdziestu tysięcy dolarów rocznie na wejście, a po pięciu latach 
umożliwiających dostanie się 
do Stowarzyszenia Aktuariuszy, zmierzająca w kierunku wartości sześciocyfrowych. 
Nie tylko 
rodzaj wykorzystywanej matematyki odróżniał przedstawicieli tej specjalności. 
Aktuariusze 
byli... inni.
Alex podniosła wzrok na niebo; w jej oczach barwy wilgotnego łupku odbiła się 
równa, szara 
powłoka chmur. Dziewczyna miała naturalnie ciemne brwi i rzęsy – zaskakujące u 
blondynki. 
Zmarszczyła nieco czoło, próbując obmyślić, co takiego odróżnia jej specjalność 
od wszystkich 
innych.
– Śmierć – powiedziała po chwili.
– Słucham?
Mark dodał gazu, by zdążyć przed zmianą świateł na Exchange Street. I tak jechał 
o wiele za 
szybko. Wyjeżdżająca z bocznej ulicy ciężarówka przyhamowała gwałtownie, by 
uniknąć 
zderzenia.
Śmierć we wszystkich postaciach, pomyślała Alex. Znów, mimo wysiłków, by 
wyrzucić go 
z pamięci stanął jej przed oczyma Michael Eliot. Wstawiony, z cuchnącym 
alkoholem oddechem, 
pocałował ją na przyjęciu w biurze firmy niecałe dwa tygodnie temu, a teraz już 
nie żył. Zamknął 
usta na zawsze.
– Daj spokój, kochanie, rozchmurz się. Tylko żartowałem. – Mark szturchnął ją 
łokciem.
Alex wychyliła się do przodu i wepchnęła kopertę z powrotem do schowka na 
rękawiczki.
– Zabijesz kogoś swoją nową zabawką – stwierdziła poważnie.
– Trza sie czego przytrzymać, jak sie słucha żartu – powiedział z akcentem z New 
Jersey. – 
Skoro se o tym mówimy...
– O czym?
– O żarteluszkach, malinka. Jaka jest różnica między aktuariuszem-introwertykiem 
a aktuariuszem-ekstrawertykiem? – spytał i wcisnął się głębiej w siedzenie, 
przygotowując do 
puenty.
– Aktuariusz-ekstrawertyk patrzy na twoje buty – odparła Alex. Znała ten dowcip 
na pamięć.
– Do diabła, wiedziałaś!
– Znam wszystkie dowcipy o aktuariuszach.
Dzieciak pojawił się zupełnie znikąd. Chwilę wcześniej mieli przed sobą pustą 
drogę, a w 
moment później pedałujący z zapałem chłopak na górskim rowerze zjechał z 
chodnika. Michael 
szarpnął kierownicę, ale było już za późno. Prawa dłoń dzieciaka uderzyła w 
przednią szybę 
i znikła z pola widzenia; bransoletka z imieniem zadrapała zgrzytliwie o szkło.
– Jezu Chryste!
Mark zahamował, na ułamek sekundy stracił kontrolę nad samochodem i wpadł na 
krawężnik. Wóz zatrzymał się ukosem do ulicy. Słychać było wycie klaksonów 
pojazdów 
starających się ominąć BMW.
Jakimś cudem Markowi i Alex nic się nie stało.
– Jezu!
– Najechaliśmy na niego? – zapytała Alex. Serce łomotało jej w piersi jak 
szalone. – 
Zabiliśmy go?
Mark bez słowa wysiadł z samochodu. Ludzie zbierali się na chodniku dookoła 
przewróconego pojemnika na śmieci. Starszy mężczyzna wskazał w głąb bocznej 
ulicy 
i powiedział do Marka coś, czego Alex nie dosłyszała. Gdy Mark wrócił do 
samochodu, widać 
było, że jest bardzo wstrząśnięty, ale ulga, że nikogo nie zabił, zaczynała 
przemieniać się 
w gniew.
– Jezusie! Widziałaś? Po prostu wypadł...
– To była twoja wina – powiedziała Alex. Dygotała mimo wysiłków, by zachować 
kontrolę 
nad sobą. – Jechałeś za szybko, żeby w porę zareagować. Zawsze chcesz...
Chwyciła się za serce i z zaskoczeniem stwierdziła, że jest nie tyle zła, co 
doszczętnie 
wyczerpana. Była to zasługa wieści o śmierci Eliota, z którą ciągle nie 
potrafiła się uporać. W jej 
emocjach nadał panował nieład.
– Nic ci się nie stało? – spytał Mark. Pobladł, a mimo zimna na jego górnej 
wardze perliły się 
kropelki potu.
– Pewnie. Właśnie miałam pierwszy w życiu atak serca. – Alex uniosła brew. – 
Wiesz, ten, 
którego trzydzieści procent ludzi nie przeżywa.
Odczekała, aż Mark wsiądzie do samochodu. Przez chwilę siedzieli w milczeniu, 
wsłuchując 
się w odgłosy mijających ich samochodów. Na szybie w miejscu, gdzie chłopak 
uderzył ręką, 
widniała plama. Alex miała nadzieję, że nie stało się mu nic poważnego.
– Mark?
Wytrącony z zadumy, Mark przechylił się i pocałował dziewczynę chłodnymi ustami.
– O co chodzi?
– Myślisz, że cierpiał? – Przez chwilę Mark wyglądał na zdezorientowanego. Alex 
uścisnęła 
jego dłoń. – Chodzi mi o Michaela Eliota. Jak myślisz, czy...
Nie zdołała dokończyć. O tym, co się stało, dowiedziała się dopiero w sylwestra. 
Kilka dni 
wcześniej doszło do strasznego wypadku. Michael Eliot wiercił dziury, by 
zawiesić półki 
w domu, i trafił na przewód elektryczny. Zginął na miejscu, porażony prądem.
– Posłuchaj, Alex...
Dziewczyna ponownie uścisnęła jego dłoń, starając się okazać, że nie potrzebuje 
pociechy. 
Była to prawda: znała Michaela Eliota wyłącznie z pracy, nie na gruncie 
towarzyskim. Nie była 
gotowa przyznać się nawet sama przed sobą, że przez jakiś czas myślała o czymś 
więcej. Tak czy 
inaczej, nigdy nie zrobiła żadnego kroku w tym kierunku. Gdy Eliot pocałował ją 
na przyjęciu – 
niecałe dwa tygodnie temu, ostatni raz, kiedy go widziała – była zaszokowana i 
zakłopotana. 
Obecnie również czuła szok, nie zaś żal czy choćby smutek. Wstrząs, wywołany 
gwałtownością 
i ostatecznością tego, co się stało.
– Wiem, że to straszne – powiedział Mark. – Po prostu absurdalne. Nic na to nie 
poradzisz. – 
Potrząsnął głową. – Takie jest życie. Stale zdarzają się bezsensowne wypadki.
– Pięć i siedem dziesiątych procenta. – Alex otarła łzę grzbietem dłoni. – Tyle 
wynosi 
odsetek porażeń prądem wśród śmiertelnych wypadków w warunkach domowych.
Mark zamrugał oczyma i spróbował się uśmiechnąć, ale zorientował się, że Alex 
nie żartuje.
Siedziba Providence Life mieściła się na rogu Dorrance i Westminster, w samym 
centrum 
śródmieścia. Podobnie jak w przypadku większości zabudowy, gmach nosił piętno 
stylu 
europejskiego – w tym wypadku posępnej trzeźwości pałacu Medyceuszy we 
Florencji. Ściany 
nośne oryginału były jednak skazane na dźwiganie zaledwie paru pięter, natomiast 
projektant 
tego budynku spiętrzył na sobie aż dwanaście kondygnacji i uwieńczył całość 
kunsztowną 
sztukaterią.
Ronald P. McIntyre uwielbiał ten stary budynek. Pracował w firmie od wielkiej 
powodzi 
w trzydziestym ósmym i podobnie jak upamiętniająca to wydarzenie mosiężna 
tabliczka przy 
głównym wejściu, pamiętał lepsze czasy. Przez lata został zepchnięty nieco na 
ubocze przez 
zatrudnienie oddanej ekipy sprzątaczek, konserwatorów i strażników, ale zawsze 
pojawiał się 
w biurze jako pierwszy. Nowi pracownicy Prov-Life zastanawiali się, w jakim 
właściwie 
charakterze Mac był zatrudniony, ale wkrótce nudziły się im próby odgadnięcia 
tej tajemnicy. 
Mac pojawiał się w różnych miejscach i wykonywał najróżniejsze czynności. 
Pracownicy 
zakładali w końcu, że zapewne ma coś wspólnego z segregowaniem poczty albo 
obsługą 
klimatyzacji czy starego, lecz ciągle działającego bojlera, ponoć mieszczącego 
się w 
podziemiach.
Gdy Alex Tynan przeszła przez parking ocierając oczy, właśnie Mac przywitał ją 
przy 
bocznym wejściu.
– Alexandra! – zawołał, odkładając pudło z aktami. – Szczęśliwego Nowego... Coś 
się stało? 
– Dziewczyna bezskutecznie spróbowała się uśmiechnąć. – Pobladłaś, jakbyś 
zobaczyła ducha – 
stwierdził Mac.
– Och, bo ja wiem? – Alex dotknęła policzka i poczuła, że jest gorący. – Nie 
czuję się 
najlepiej.
Wydmuchała nos w postrzępioną chusteczkę higieniczną i popatrzyła na ogorzałą 
twarz 
Maca. Miał smugę sadzy na czole i pajęczynę we włosach ostrzyżonych na jeża w 
stylu 
wczesnych lat pięćdziesiątych. Przez chwilę Alex miała ochotę porozmawiać z nim 
o śmierci 
Eliota, ale się rozmyśliła. Nie orientowała się, czy Mac o niej wie, i nie miała 
ochoty 
przekazywać mu tak doniosłej wiadomości.
– O włos uniknęłam wypadku po drodze – powiedziała. – Nic poważnego, ale jestem 
trochę 
wstrząśnięta.
– To przez tego starego grata – odparł Mac, mrużąc oczy i zaciskając usta. – 
Mówiłem ci, że 
powinnaś wymienić tylne światła.
Staruszek od lat namawiał Alex na pozbycie się toyoty camry z tysiąc dziewięćset 
osiemdziesiątego piątego roku. Dziewczyna twierdziła, że samochód ma dla niej 
wartość 
sentymentalną, ale prawda była taka, że narobiła mnóstwo długów i nie stać jej 
było na kupno 
nowego wozu.
– Nie chodziło o światła, Mac, wymieniłam je w zeszłym miesiącu. Poza tym 
przyjechałam 
z Markiem.
Max zmrużył oczy i popatrzył nad jej ramieniem na Ferullego, wyjmującego aktówkę 
z bagażnika BMW. Nie lubił Marka. Sam niegdyś był przystojny i dlatego nie ufał 
przystojnym 
młodym mężczyznom. Poza tym widział, jak Ferulli zachowuje się wobec sekretarek 
z działu 
finansów. Zdaniem Maca, Mark pozwalał sobie na zbytnie poufałości.
– Rozumiem – powiedział. – W tych sportowych wózkach trzeba zachowywać wyjątkową 
ostrożność, zwłaszcza przy tak fatalnych drogach.
Powiedział to donośnie i wyraźnie pod adresem Marka, który minął go z raźnym 
pozdrowieniem, kierując się do głównego wejścia. Ferulli wiedział doskonale, co 
Mac o nim 
sądzi, i dlatego starał się go omijać z daleka. Alex opuściła wzrok na pudło z 
aktami, usiłując 
ukryć uśmiech.
– Do czego doszedłeś? Do „F”?
Przez kilka ubiegłych tygodni Mac wraz z grupą zaangażowanych w tym celu 
wyrostków 
trudnił się wynoszeniem starych akt z podziemi i ekspediowaniem ich do firmy w 
Iron Mountain 
w Massachusetts, trudniącej się magazynowaniem dokumentacji. Prov-Life 
przestawiło się na 
komputery w końcu lat osiemdziesiątych, ale dopiero teraz zaczęło rozwiązywać 
problem starych 
papierów. Była to powolna, brudna praca, której Mac serdecznie nienawidził. 
Sytuację pogarszał 
jeszcze fakt, że firma skorzystała z okazji, by dokonać w podziemiach częściowej 
wymiany 
azbestowej izolacji. Poważni mężczyźni w zakrywających całe twarze maskach 
kręcili się po 
piwnicy z wielkimi, plastykowymi pojemnikami, traktowali izolację, jak gdyby 
były to odpady 
radioaktywne i mówili Macowi oraz jego pomocnikom, kiedy wolno, a kiedy nie 
wolno im 
wchodzić do środka.
– Chciałbym – odparł Mac z rozdrażnieniem. – Wciąż jesteśmy przy „E”. Dzisiaj i 
jeszcze 
przez resztę tygodnia. Od „Ebbsworth” do „Eyot” przez „Ewing” i wszystkich, 
którzy jeszcze 
zaczynają się na tę literę. Stare przebitki, pleśniejące teczki, zakurzone pudła 
z papierami, 
a wszystko trzeba zaksięgować. Będę najszczęśliwszym człowiekiem na świecie, 
kiedy się to 
wreszcie skończy.
– Nie wątpię.
Alex ruszyła w stronę wejścia. Wiedziała, że gdy zacznie się już rozmawiać ze 
staruszkiem, 
trudno skończyć. Być może dla Maca niezobowiązująca pogawędka, punktująca 
kolejny dzień 
w Prov-Life, stanowiła jedyny powód, dla którego jeszcze pracował. Często 
powtarzał jej, że 
kiedyś ludzie w firmie mieli więcej czasu dla siebie nawzajem. Uważał, że 
panowała tu wtedy 
inna, bardziej przyjacielska atmosfera.
Na szóstym piętrze było jeszcze pusto. W kuchence obok schodów ewakuacyjnych 
Alex 
nastawiła ekspres do kawy i przez minutę przyglądała się, jak brązowy, 
aromatyczny płyn 
zaczyna przeciekać przez filtr.
Ciągle wracało do niej wspomnienie pocałunku. Miała już zbierać się do wyjścia, 
nawet 
założyła płaszcz, gdy przyszedł Eliot. Zapewne mimowolnie okazała 
zainteresowanie, ponieważ 
podszedł prosto do niej. Zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć, otoczył ją ręką w 
pasie i poczuła 
jego usta na swoich. Dopiero po chwili zdała sobie sprawę, co się dzieje. 
Popatrzył na nią wtedy 
z uśmiechem, jak gdyby nie potrzebowali żadnej innej formy komunikacji. Jak 
gdyby doskonale 
się rozumieli. Takim samym spojrzeniem obdarzał ją zawsze, gdy zamieniali parę 
słów 
w windzie czy na korytarzu.
Podeszła do biurka i przekładała przez chwilę papiery, starając się zebrać siły 
do pracy, 
w gruncie rzeczy niezbyt pilnej. Przez ostatnie tygodnie miała dość dużo luzu. 
Poprzednią część 
egzaminów dla uzyskania tytułu aktuariusza zakończyła w listopadzie, a dopiero w 
lutym 
zamierzała zacząć przygotowywać się do następnej, majowej. W tym czasie miała 
opracować 
dane, dotyczące realizowanych w branży ubezpieczeń zdrowotnych i zmodyfikować 
ich 
założenia tak, by odpowiadały potrzebom klienteli, którą starało się pozyskać 
Prov-Life. Była to 
teoretyczna przygrywka do o wiele większego planu: po stuleciu sprzedawania 
indywidualnych 
polis na życie, firma rozważała wejście na rynek systemowych ubezpieczeń 
zdrowotnych. Gdyby 
doszło do tego posunięcia – a zdania w radzie zarządzającej były podzielone – 
oznaczałoby to 
gigantyczną zmianę skali i zasięgu działalności Prov-Life. Na razie uruchomiono 
program 
pilotażowy, obejmujący pracowników firmy i ich rodziny. Zachęcano wszystkich do 
wzięcia 
w nim udziału i złożenia wniosków w tym samym trybie co zwykli klienci, włącznie 
z wypełnieniem i nadesłaniem kwestionariuszy. Plan ów miał umożliwić 
sprecyzowanie 
niezbędnych dodatkowych działań administracyjnych i analitycznych. Jedyna 
różnica oprócz 
liczby wystawionych polis polegała na tym, że składki miało opłacać Prov-Life.
Namawianiem pracowników do wzięcia udziału w programie pilotażowym zajmował się 
szef 
działu Alex, Randal White. Był on określany w Prov-Life mianem „aktuariusza 
doskonałego” 
i cieszył się opinią osoby niosącej światło tam, gdzie panowały ciemności. 
Dopuszczał do 
realizacji wszystkie plany perspektywiczne i zatwierdzał prognozy w oparciu o 
dane z samej 
firmy oraz całości branży, publikowane w różnych pracach i raportach. Prov-Life 
szczyciła się 
rozmiarami zapewnianej przez siebie asekuracji – co z kolei było możliwe dzięki 
wiedzy, jakiego 
rodzaju ryzyka należy unikać, a jakie można podjąć. Dzięki temu firma mogła 
wystawiać polisy 
na kwoty od dwudziestu pięciu tysięcy do pięciu milionów dolarów. Ponieważ zaś 
strategia 
asekuracyjna firmy, rodzaje rozprowadzanych polis i marketing opierały się na 
rzetelności 
prognoz działu aktuariuszy, Randal White był ważną postacią. Richard Goebert, 
lubiący 
wymyślać dowcipy prezes Prov-Life, zwykł był mawiać, że firma ufała nie 
Opatrzności, ale 
Randalowi White’owi.
Nic dziwnego, że wpływy White’a sięgały daleko poza kierowany przez niego dział. 
Był on 
jednym z trzech dyrektorów firmy z prawem podejmowania decyzji w 
dwunastoosobowej radzie 
zarządzającej. Dwoma pozostałymi byli Walter Neumann, główny radca prawny i 
Newton T. 
Brady, kierujący finansami. W dziale aktuariuszy krążyła plotka, że kiedy 
Goebert przejdzie na 
emeryturę, właśnie White obejmie jego gabinet na siódmym piętrze. Gabinet ten 
miał wielki 
balkon – papieski, jak go żartobliwie określano – z którego roztaczał się widok 
na Westminster 
Street.
Popijając kawę, Alex uruchomiła pocztę elektroniczną i z zaskoczeniem 
stwierdziła, że 
istotnie otrzymała wiadomość. Przez chwilę miała niesamowite uczucie, że to 
przesłanie od 
Eliota z zaświatów. Wzdrygnęła się i powiedziała sobie, że zachowuje się jak 
idiotka. 
Biedaczysko nie żył, i to wszystko. Otworzyła wiadomość, nie sprawdziwszy w 
końcu, czy 
została nadana przed, czy po jego zgonie.
$$$ PIĘĆDZIESIĄT JEDEN TYSIĘCY DOLARÓW $$$
Informacja krótka i do rzeczy. Alex uśmiechnęła się, pokręciła głową i wybrała 
numer 
Marka.
– Nie wierzę.
– To nie wierz.
– Naprawdę ci nie wierzę.
– Doskonale.
– Mark, to mnóstwo pieniędzy.
– To świetny samochód, kochanie.
– Ale... – Przez chwilę nie wiedziała, co powiedzieć – ... nie stać cię na 
niego.
– Najwidoczniej jednak stać.
Alex zamrugała oczyma. Nie orientowała się dokładnie, przypuszczała jednak, że 
po 
opodatkowaniu Mark zarabiał około pięćdziesięciu tysięcy rocznie. Już spłacał 
dom w Cranston 
wraz z umeblowaniem. Po dodaniu do tego paru przyzwoitych urlopów rocznie – Mark 
uwielbiał 
nurkowanie, więc musiały to być Karaiby – nie mogło mu wiele zostawać.
– Jakim cudem?
– Kochanie, powtarzam ci przez ostatnich parę tygodni – szkoda, że nie zadałaś 
sobie trudu, 
żeby mnie posłuchać – moja sytuacja tu, w maszynowni, kształtuje się coraz 
pomyślniej.
Dla Marka dział finansów stanowił serce Prov-Life. – Tak, ale...
– Newton był dla mnie bardzo... – urwał, po czym wyszeptał w słuchawkę: – Alex, 
dostałem 
zachętę.
– Tak, ale nie musisz od razu wyrzucać kupy pieniędzy na samochód.
– Nie słuchasz mnie, Alex. Myślałem o innym rodzaju zachęty.
Dziewczyna wyprostowała się na krześle i zaczęła zwracać pilniejszą uwagę na 
słowa Marka.
– O co ci chodzi?
– Mówiliśmy o tym, że mam perspektywy na zajście wyżej. – Awansujesz?
– Na wi-ce-pre-ze-sa – powiedział Mark, sycąc się każdą sylabą.
– Wiceprezesa? – Alex rozszerzyła oczy ze zdumienia. – Mark, nie wierzę. Jakim 
cudem? – 
Zatkała sobie dłonią usta, ponieważ nagle uświadomiła sobie, o co chodziło. – 
Mój Boże, nie 
chcesz chyba powiedzieć... – Mark zaśmiał się cicho. – Przecież umarł dopiero 
parę dni temu – 
wyszeptała Alex. Czuła gonitwę myśli, starała się pojąć, co się działo. 
Przyszedł jej do głowy 
okropny pomysł. Mark, kiedy kupiłeś samochód?
Zapadła długa chwila ciszy, po której Mark odpowiedział:
– Oczywiście, tuż po tym, jak zabiłem Eliota. – Roześmiał się znowu. – Daj 
spokój, nie 
wymyślaj idiotyzmów. Odpowiadając na kolejne twoje pytanie: nie, nie obejmuję od 
razu 
stanowiska po nieboszczyku, ale... sam nie wiem, co się dokładnie stanie. Miałem 
tylko 
interesującą rozmowę z Newtonem parę tygodni temu. Powiedział mi, że jak zwolni 
się jakieś 
stanowisko, będzie chciał to ze mną przedyskutować, bo orientuje się, co mam do 
zaoferowania 
firmie, i tak dalej, i tym podobnie. Wiesz, wtedy pomyślałem, że to po prostu 
zachęta, ale teraz...
– Och, Mark! – westchnęła Alex, opuściwszy ramiona. – Nie cierpisz przypadkiem 
na 
nadmiar optymizmu? Na pewno nie zechcą, żebyś kierował całym działem finansów. 
Jeszcze nie 
teraz. To wielka odpowiedzialność. – Na chwilę zapadła całkowita cisza. – Mark, 
jesteś tam?
– Jestem.
Alex zastanowiła się, czy powiedziała coś niewłaściwego. Nie chciała sugerować, 
że Mark 
nie poradziłby sobie na stanowisku kierownika działu. Wydawało się jej jednak 
wyjątkowo mało 
prawdopodobne, że zostanie na nie awansowany. Postanowiła obrócić sprawę w żart:
– Skoro pniesz się tak szybko do góry, mogę ci tylko doradzić, żebyś wziął 
udział w naszym 
programie ubezpieczeń zdrowotnych.
– Słucham?
– Przecież czekają cię wielkie stresy, a do tego jeszcze ten twój diabelski 
samochód. 
Wymarzone czynniki, żeby dostać zawału w młodym wieku.
– O ile sobie przypominam, to ty miałaś atak serca.
– Nie, ale będę miała, daj mi tylko trochę czasu. Radziłabym ci jednak unikać 
słonych 
posiłków.
– Przykro mi, że tak mało we mnie wierzysz. Słuchaj, muszę już iść – powiedział 
Mark 
wyniosłym, niemal gniewnym głosem, co stanowiło dowód na kruchość męskiego ego.
– Mark, nie chciałam...
Było już jednak za późno; rozłączył się.
Alex natychmiast wybrała jego numer. Odpowiedział jej chłodny, aksamitny głos. 
Alex od 
razu poznała, że to Catherine Pell, najnowsza pracownica działu finansów, i 
zesztywniała 
w krześle. Catherine była w firmie dopiero od miesiąca, lecz wszyscy zdążyli już 
zdać sobie 
sprawę z jej obecności. Dotarło to nawet do Briana Slatera, najbardziej 
wymoczkowatego 
z matematyków w dziale aktuariuszy. Catherine nie była obdarzona specjalnie 
piękną twarzą czy 
kuszącą sylwetką, nie była nawet zbyt bystra, przepełniała ją jednak trudna do 
opisania cecha, 
którą można było nazwać „klasą”. Kryła się ona w jej sposobie ubierania, w 
uczesaniu, w tym, 
jak się nosiła. Alex czuła się w porównaniu z nią jak prostaczka. W dodatku 
Pellowie byli 
jednym z najstarszych i najznamienitszych rodów w stanie, więc Catherine 
stanowiła godny 
uwagi obiekt, jakie rzadko widywało się w tętniącej pracą siedzibie Providence 
Mutual Life 
Insurance Company. Alex żałowała, że nowa pracownica zajęła biurko o parę metrów 
od Marka.
– Przykro mi, Alexandro, ale Mark jest w tej chwili nieosiągalny. Ma naradę – 
powiedziała 
Catherine.
– Naradę?
– Z Newtonem Bradym.
– Możesz go poprosić, żeby do mnie oddzwonił, jeśli nie zrobi ci to kłopotu?
– Oczywiście.
Alex odłożyła słuchawkę i patrzyła przez chwilę na aparat. Zastanawiała się, co 
Mark sądzi 
o Catherine. Zachowywał na jej temat podejrzane milczenie. Alex zastanowiła się 
z kolei, co 
Catherine sądzi o Marku. I co pomyśli o jego nowym samochodzie...
Zaczęli pojawiać się pracownicy. Wiele osób rozmawiało ściszonymi głosami o 
Michaelu 
Eliocie. O wpół do dziesiątej nadszedł komunikat od Goeberta, oficjalnie 
zawiadamiający 
wszystkich o śmierci kierownika działu finansów. Stwierdzano w nim, że Michael 
Eliot był 
oddanym, lubianym przez kolegów współpracownikiem. Znalazło się w nim i takie 
niezdarne 
sformułowanie: „W pewnym sensie w naszej pracy zajmujemy się śmiercią 
codziennie, lecz gdy 
spotyka ona jednego z nas, boli wyjątkowo mocno.”
Kiedy Alex zadzwoniła o jedenastej do Marka, telefon odebrała Kelly Davidson, 
Alex 
przyjęła to z ulgą. Chodziły razem do szkoły. Kelly miała „puszystą” sylwetkę, i 
była jedną 
z największych palaczek w firmie. Porozmawiały przez chwilę o śmierci Eliota.
– Boże, nie wyobrażasz sobie, co się tu dzieje – powiedziała Kelly. – Jakby... 
no, jakby ktoś 
umarł. Daję słowo, kiedy Newton przyszedł dziś rano, był blady jak ściana. 
Jeszcze nigdy nie 
widziałam go tak wytrąconego z równowagi. Liz nawet się nie pokazała.
Alex raptownie przyłożyła dłoń do czoła. Miała zjeść obiad z Liz Foster, ale 
kompletnie 
o tym zapomniała. – Nie ma jej?
– Nie. Catherine odbiera za nią telefony. Pewnie Liz dowiedziała się, co się 
stało, i tak nią to 
wstrząsnęło, że nie przyszła do pracy. W gruncie rzeczy to zrozumiałe, była 
przecież jego 
sekretarką.
– Chyba tak. Nie pomyślałam o tym.
– Znałaś Michaela, prawda? To znaczy...
– Raczej nie – odparła Alex. – Wiesz, jak to jest. Czasami wpadał do naszego 
działu. Wciąż 
nie potrafię uwierzyć. Nie wiem, jak się do tego odnieść.
– Niesamowite, prawda? Zajmujemy się ubezpieczeniami na życie i nagle ktoś z nas 
umiera. 
Czytałaś komunikat Goeberta?
Alex zmarszczyła czoło. Kelly miała skłonność do dopatrywania się w biegu 
zdarzeń 
regularności oraz ogólniejszego sensu. Było to wyjątkowo irytujące dla osoby, 
zajmującej się 
zawodowo analizowaniem chaosu i przydawaniem mu własnych, poddających się testom 
znaczeń.
– Jest tam Mark? – spytała Alex.
– Niestety nie. Jest u Newtona Brady’ego.
– Niemożliwe. Dzwoniłam godzinę temu, był u niego wtedy. Nad czym mogliby tyle 
siedzieć?
– Nie mam pojęcia. Całe rano wchodził i wychodził z gabinetu Newtona. Parę minut 
temu 
przyszedł Neumann. Tak samo nie wiem, czego on tu szuka.
Kelly powiedziała „Neumann”, jak gdyby chodziło o oślizgłe monstrum z czarnej 
Laguny. 
Nikt w firmie nie trawił Neumanna.
– No trudno. Powiedz Markowi, że dzwoniłam.
Alex odłożyła słuchawkę i wyprostowała się, rozmyślając o Marku i tym, czego się 
od niego 
dowiedziała. Po paru minutach zadumy zaczęła czuć się fatalnie. Nie powinna była 
z niego 
drwić. Dlaczego nie miałby dostać awansu? A teraz był zbyt zajęty, żeby 
odpowiedzieć na jej 
telefon.
Chodzili ze sobą od roku i dla obydwojga ten związek był źródłem prawdziwej 
radości. 
Osiągnęli taki moment, w którym kolejny krok wydawał się oczywisty. Nie 
małżeństwo – żadne 
z nich nie rozważało takiej możliwości. Alex miała dopiero dwadzieścia pięć lat 
i nie czuła się 
gotowa do sakramentalnych więzów, zaś Mark w wieku lat trzydziestu czterech 
przywykł do 
kawalerskiego stanu. Alex mieszkała z kotem Oskarem na ostatnim piętrze 
podupadłego domu na 
Philips Street, półtora kilometra od college’u imienia Browna. Za dwa miesiące 
wygasała jej 
umowa najmu. Miała możliwość odnowienia jej, ale przy wyższym czynszu, na który 
nie bardzo 
było ją stać. Mogła też zrezygnować z wynajmu. Mark wiedział o tym i od jakiegoś 
czasu 
zachwalał zalety Cranston jako coraz modniejszej dzielnicy, o wiele 
przyjemniejszej od nadętej 
East Side. W powietrzu wisiało oczywiste pytanie: czy Alex zdecyduje się do 
niego wprowadzić? 
Zbliżający się termin sprawiał, że obydwoje przyglądali się sobie uważniej niż 
do tej pory. 
Odkryli w sobie wady, co było nieuniknione. Alex stwierdziła, że popada w okresy 
nadmiernego 
krytycyzmu, po których następowały fazy wyrzutów sumienia. Doskonale znała ten 
stan – 
zniszczył co najmniej dwa z jej dotychczasowych związków. Niestety, zachowywała 
się w ten 
sposób po raz kolejny.
– Rzeczywiście wyglądasz na dotkniętą do żywego – powiedział nagle Mel Hartman 
nad 
uchem Alex.
Był jednym z nowych pracowników, matematycznym geniuszem. Miał o sobie 
wygórowane 
mniemanie i od pierwszego dnia zaczął działać Alex na nerwy.
– Słucham?
Alex utkwiła spojrzenie w niewielkiej plamce na jego krawacie. Każdego ranka Mel 
zjadał 
stos naleśników w knajpce „Gino” za rogiem, z mnóstwem syropu klonowego i masła. 
Alex 
widziała to na własne oczy.
– Czytałaś przecież komunikat?
– Oczywiście.
– Uwielbiam firmowe wyrazy współczucia, a ty? – Mel uniósł brew. Alex 
zorientowała się, 
że winna podziwiać jego przenikliwe poczucie humoru, stwierdziła jednak, że nie 
jest w stanie 
się uśmiechnąć. – No, rozchmurz się – dodał.
– Przepraszam.
Alex wyminęła go i wymknęła się do toalety. „Rozchmurz się” – wszyscy jej to 
mówili. 
Naprawdę była tak pozbawiona poczucia humoru? Stojąc przed lustrem, spróbowała 
uśmiechnąć 
się ciepło i serdecznie. Popatrzyła na swój zielony, wełniany żakiet. Musiała 
przyznać, że nie 
kojarzył się z kimś, mającym poczucie humoru. Zsunęła go z ramion i powiesiła na 
haczyku przy 
drzwiach. Pod spodem miała szary sweter, tak ciężki, że opadał na biodra. 
Wiedziała, że ma 
niezłe ciało. Była może nieco zbyt chuda; Mark żartował czasem, że wygląda jak 
Rosemary 
przed urodzeniem dziecka. Zastanawiała się, jakich zmian powinna dokonać w 
swojej 
garderobie, gdy przyszedł jej do głowy nowy pomysł.
Wróciła do swojego biurka, chichocząc przez całą drogę. Rozchmurzyć się? Jeszcze 
im 
pokaże. Pokaże Markowi. Włączyła komputer i weszła do gigantycznej bazy danych 
Sekcji 
Wypadków Stowarzyszenia Aktuariuszy. Szybko ustaliła, że posiadacze kabrioletów 
i sportowych samochodów stanowią cztery i dwie dziesiąte procenta populacji 
ubezpieczonych. 
Dawało to cztery osoby na sto – oczywiście, przeważnie mężczyzn. Ludzi, którzy 
dostają 
mandaty i strącają dzieciaki z rowerów. Zaczęła porównywać statystyki, by 
uchwycić zależność 
między posiadaniem kabrioletu a śmiertelnością. Bo o nieszczęście przecież 
nietrudno. Jadąc 
zbyt szybko z odkrytym dachem, człowiek sam się prosi o wypadek. Zajeżdża na 
przykład drogę 
innym kierowcom, gdyż włosy siedzącej obok dziewczyny zasłoniły mu twarz. To 
prowokuje 
u facetów w zwykłych samochodach wybuchy niekontrolowanego gniewu. Spychają więc 
człowieka na pobocze i strzelają mu prosto w serce. Albo jadą tak, że samochód 
obok wywraca 
się i ląduje razem z dziewczyną w rowie. W dodatku z obciętymi głowami. Do tego 
dochodziło 
zanieczyszczenie. W kabriolecie siedzi się znacznie niżej niż w bronco, jeepie 
cherokee czy 
ramie, i wdycha znacznie więcej ołowiu. Czyhają na człowieka guzy mózgu, rak 
płuc, nie 
wspominając o czerniakach od słońca czy atakach serca po niedoszłych 
zderzeniach. Czując 
przepełniającą ją pasję do liczb, Alex porównywała, kojarzyła, dopasowywała i 
korelowała. Gdy 
nie wystarczały jej dane z komputerów firmy, wchodziła do Internetu, a stamtąd 
docierała do 
informacji firm zajmujących się sprzedażą samochodów i ściąganiem wraków, do 
producentów, 
klubów aktuariuszy oraz konsumentów.
Mrucząc pod nosem, śledziła na ekranie komputera nieustającą lawinę nieszczęść. 
Była 
zachwycona każdym nieoczekiwanym stwierdzeniem. Pośród mężczyzn w grupie 
wiekowej 
Marka, osiemnaście procent zgonów było wynikiem zabójstw, czyli prawie jedna 
piąta. Więcej 
ludzi ginęło zamordowanych niż umierało na raka, który pokazywał co potrafi 
głównie 
w starszych grupach wiekowych. Z ludzi wchodzących w wiek średni najwięcej 
umierało 
w wyniku morderstw, wypadków drogowych i – Alex uśmiechnęła się – ataków serca. 
Według 
najobszerniejszych badań, zawały powodowały jeden zgon na pięć. Było to dla niej 
nieco 
zaskakujące. Myślała, że trzydzieści parę lat to za młodo, by umierać na atak 
serca. Kłaniała się 
jakaś wada produkcyjna – zapewne spartaczony gen. Na kondycji fizycznej tych 
ludzi po prostu 
nie można było polegać.
Alex odchyliła się w krześle i upiła trochę wystygłej już kawy. Nadszedł czas 
zawęzić pole 
poszukiwań i przejść do bardziej konkretnych danych. Kabriolety i zawały. 
Podobało się jej 
połączenie tych dwóch słów. Oczywiście nie było pomiędzy nimi żadnego związku, 
ale na tym 
właśnie polegało piękno jej pracy – była pewna, że zdoła znaleźć korelację, jak 
wyciągający 
królika z kapelusza magik.
W następnym stadium zajęła się najbardziej szczegółowymi z dostępnych danych: 
rejestrami 
roszczeń osób ubezpieczanych przez Prov-Life. Dokonała rozdziału roszczeń 
zależnie od 
przyczyny zgonu i sprawdzała, czy odsetek posiadaczy kabrioletów w którejkolwiek 
kategorii był 
wyższy niż zaczarowane cztery i dwie dziesiąte procenta. Nie potrzebowała 
niczego więcej. 
Jeżeli ponad cztery i dwie dziesiąte procenta ofiar morderstw byłoby 
właścicielami takich aut, 
wówczas miałaby prawo oświadczyć na podstawie danych, że kupienie kabrioletu 
zwiększało 
prawdopodobieństwo, że zostanie się zabitym. To samo odnosiło się do ataków 
serca. Musiała 
tylko odnaleźć właściwy okres – rok, dwa lata, pięć – lub właściwą kategorię, 
według płci czy 
wieku. Oczywiście takie stwierdzenie nie byłoby prawdą, ale również niezupełnie 
kłamstwem. 
Przypadałoby na lukę pomiędzy nienasyconą ludzką potrzebą konkretnych informacji 
a zdolnością do oceny, czy mają one jakikolwiek sens. Doświadczenie podpowiadało 
Alex, że 
pole to okazywało się zdumiewająco szerokie. Zamierzała przesłać wyniki swoich 
poszukiwań 
Markowi pocztą elektroniczną. Może przez ironiczne wykorzystanie zasad swojego 
fachu 
zdołałaby wywołać jego uśmiech i sprawić, by zapomniał, jaką czasami bywała 
idiotką.
Zadanie, jakie przed sobą postawiła, okazało się trudniejsze niż podejrzewała. 
Komputery 
Centralnej Dokumentacji zdawały się odnosić niechętnie do wykorzystywania ich w 
tak 
frywolnym celu. Kiedy wreszcie zdołała zmusić je do współpracy, rezultat ją 
rozczarował. 
Z jakiegoś powodu – czy może bez powodu – wyniki były całkowicie losowe. Odsetek 
chorych 
na raka posiadających kabriolety był nieco mniejszy niż w populacji ogółem. To 
samo odnosiło 
się do samobójców. Ludzie, którzy ginęli w katastrofach lotniczych, byli 
właścicielami takich aut 
nieco częściej niż przeciętnie, ale na niewiele się to Alex przydawało. Co do 
ofiar zawałów – 
grupy, od której Alex zaczęła poszukiwania – stosunek ten był identyczny, jak 
dla reszty 
populacji: cztery i dwie dziesiąte procenta zawałowców jeździło kabrioletami. 
Alex zmarszczyła 
czoło i spróbowała sprawdzić, jak odsetek ten kształtował się przez ostatnich 
sześć lat. Na 
ekranie pojawił się rząd cyfr: 4,2%, 4,2%, 4,2%, 4,2%, 4,2%, 4,2%.
Alex zrazu pomyślała, że to usterka monitora. Tak sztywny związek między dwoma w 
istocie 
absolutnie nie powiązanymi zjawiskami w tak licznym zbiorze był praktycznie 
niemożliwy. 
Wyłączyła monitor i włączyła go ponownie, ale liczby pozostały te same. 
Stwierdziła, że sama 
musiała popełnić omyłkę. Cofnęła się do początku obliczeń, zapamiętując, z 
jakich baz danych 
korzystała. Ponownie przeprowadziła całą analizę. Znów pojawił się ten sam 
nieprawdopodobny 
rząd identycznych wartości. Według Centralnej Dokumentacji, cztery i dwie 
dziesiąte procenta 
ubezpieczanych przez Prov-Life ofiar zawałów było właścicielami kabrioletów – i 
tak samo rzecz 
się miała co rok.
Alex zmarszczyła brwi i postukała palcami w brzeg biurka. Gdzieś w Centralnej 
Dokumentacji nastąpiła usterka, lecz jak poważna? Zajęła się samobójcami. W 
okresie dziesięciu 
lat w grupie tej odsetek posiadaczy kabrioletów rósł i malał, tak jak należało 
się tego spodziewać: 
3,1%, 5,4%, 4,0%...
– Cholera.
Miała zacząć wszystko od początku, gdy zadzwonił telefon. Na linii była Liz 
Foster. Alex 
popatrzyła na zegarek. Wpół do pierwszej. Pora na obiad! Była tak pogrążona w 
pracy, że straciła 
rachubę czasu.
– Mój Boże, Liz, przepraszam cię bardzo!... Liz?
– Tak? Za co mnie przepraszasz?
– Zapomniałam na śmierć, że miałyśmy zjeść razem obiad.
– Właśnie dlatego dzwonię. Chciałam ci powiedzieć, że nie przyjdę. Nie dam rady.
– No trudno. Coś się stało? – Na długą chwilę zapadło milczenie, po czym rozległ 
się płacz. 
– Liz? Co ci jest, moja droga?
– Nie, nic... po prostu...
– Nic się nie stało, kochanie, wszystko rozumiem.
– Co rozumiesz?
– Wiem, że chodzi o Michaela. Musi być ci naprawdę ciężko, współpracowaliście ze 
sobą tak 
blisko...
Liz nagle rozpłakała się prosto w słuchawkę. Zanosiła się szlochem, z trudem 
łapiąc oddech.
– Przepraszam... – zdołała wreszcie wystękać. – Przepraszam... Chodzi o to... 
oto...
Nie zdołała dokończyć, bo znowu się rozpłakała.
Alex rozejrzała się po sali. Pozostali aktuariusze pochylali się nad swoją 
pracą. Alex przyszło 
do głowy, że być może Liz podkochiwała się w Eliocie – często przytrafiało się 
to sekretarkom. 
Był to skutek wspólnego harowania do późnej nocy w biurze, gonienia terminów, 
niezrozumienia 
mężów przez żony. Eliot nie należał zaś do mężczyzn, którzy unikali flirtów, co 
Alex wiedziała 
z własnego doświadczenia.
– Chcesz, żebym do ciebie przyjechała? – powiedziała.
– Mogłabyś? Naprawdę? Byłabym ci wdzięczna. Muszę z kimś pogadać.
– O Michaelu?
– O wszystkim.
2
Donald Grant wkroczył na salę sekcyjną, jak gdyby był jej właścicielem. Zsunął z 
ramion 
płaszcz, rzucił go na jedno z czystych stalowych krzeseł i przysiadł na stołku o 
metr od 
wykonującej swą pracę Sally Rudnick, patologa okręgowego. Lekarka uniosła głowę 
w odpowiedzi na powitanie Granta, nie przerywając miarowego dyktowania protokołu 
sekcji:
– ... Plamy opadowe nie uległy utrwaleniu. Zlokalizowane przede wszystkim na 
tylnej 
powierzchni ciała. Brak sinicy. Brak oznak obrzęków obwodowych. Stan higieniczny 
dobry...
Grant niedawno skończył pięćdziesiąt lat, miał chłopięcą, rumianą twarz i 
przekrwione oczy 
o uderzająco chabrowych tęczówkach. Głęboka szrama na jego lewej skroni 
wyglądała, jak 
gdyby kiedyś ledwo uszedł z życiem i zmuszała do zastanowienia, na co napatrzyły 
się te 
niebieskie oczy, nim Grant zrezygnował z pracy w ochronie i został głównym 
inspektorem 
roszczeniowym Prov-Life. W firmie powszechnie domyślano się, że był wcześniej 
zawodowym 
żołnierzem lub policjantem – sugerował to choćby jego sposób ubierania się – 
lecz oprócz 
członków zarządu i niewielkiego zespołu dochodzeniowego Granta nikt nigdy nie 
miał okazji go 
o to zapytać. Wiadomo było tylko, że prowadził małą firmę ochroniarską w 
okolicach Bostonu, 
zanim Walter Neumann ściągnął go w osiemdziesiątym czwartym do Prov-Life.
Grant przypalił papierosa i przyglądał się pracy Sally Rudnick, a także jej 
wąskim ramionom 
i szerokim biodrom. Za lekarką mógł dojrzeć prawą stopę Michaela Eliota z 
przywiązaną do 
dużego palca niebieską tabliczką.
– Zimno dziś, Sally.
– Owszem. – Lekarka wtuliła głowę w ramiona. Nie cierpiała Granta, z czego on 
doskonale 
zdawał sobie sprawę. – ...Owłosienie o typowym dla mężczyzny rozmieszczeniu. 
Źrenice 
okrągłe, prawidłowego kształtu, równe, zwężone.
Odsunęła się, odsłaniając bardziej zwłoki. Grant poprawił się na stołku i 
gwizdnął cicho. – 
Jezu Chryste!
– O co chodzi?
– Miał wyposażenie wielkie jak u cholernego osła.
Sally Rudnick przerwała sekcję, wyłączyła magnetofon, odwróciła się i zmierzyła 
Granta 
pełnym niechęci spojrzeniem zza doskonale wypolerowanych okularów.
– Wykonuję tu swoją pracę, jeżeli pan tego nie zauważył, panie Grant.
– Przepraszam, po prostu...
Sally Rudnick wróciła do wykonywanego zajęcia, wydobywszy cieniutką latarkę z 
kieszeni 
fartucha.
– Ile będzie was kosztował? – rzuciła chłodno, zaglądając w martwe oko Eliota.
– Słucham, Sal?
– Pani doktor, jeśli łaska. Ile Prov-Life będzie musiało wypłacić? Wiem 
przecież, że 
przychodzi pan tylko wtedy, kiedy firma stara się wykręcić od płacenia.
– Daj spokój, Sally. – Grant potarł gardło. – Po prostu wykonuję swoją pracę, 
tak jak ty.
– I to właśnie jest tragiczne.
Grant zaciągnął się głęboko papierosem. W sali sekcyjnej było chłodno, lecz i 
tak cieplej niż 
na zewnątrz. Sally Rudnick była w wyjątkowo podłym nastroju. Patrząc, jak 
kontynuuje sekcje, 
Grant zadumał się nad widokiem martwego mężczyzny. Był ciekaw, co dziwki sądziły 
o hojnym 
wyposażeniu Eliota, lecz w końcu uznał, że pewnie i tak nie sprawiało im to 
różnicy. Eliot często 
wpadał do Holiday Inn po pracy. Od czasu wybudowania centrum konferencyjnego w 
środku 
Providence w mieście nie brakowało profesjonalistek. Nieźle zarabiały na 
obsługiwaniu 
dentystów, prawników i komiwojażerów, a pewnie wcale nie gorzej na zaspokajaniu 
potrzeb 
Michaela Eliota. Hotel Holiday Inn znajdował się tuż obok centrum 
konferencyjnego, a obydwa 
budynki dzieliło najwyżej pięć minut drogi od siedziby Prov-Life.
Lekarka zbadała jamę ustną trupa i podyktowała długi ciąg fachowych określeń. 
Eliot 
przygryzł sobie lewy policzek w przedśmiertnym skurczu. Fałd błony śluzowej 
wielkości 
ćwierćdolarówki wisiał jedynie na cienkim paśmie delikatnej tkanki. Zaciśnięcie 
szczęk 
doprowadziło również do wyszczerbienia jednego z zębów trzonowych.
Na twarzy Eliota wciąż malował się grymas cierpienia. Skurczone mięśnie 
uwypuklały 
policzki; już nic nie mogło ich rozluźnić. Grant usiłował wyobrazić sobie, jak 
to jest: nie móc 
wypuścić kabla z rąk i płonąć jak lampki na bożonarodzeniowym drzewku.
– Dwieście tysięcy dolarów – stwierdził rzeczowo Grant, gdy lekarka odsunęła się 
od stołu. – 
Standardowa polisa dla pracowników. Pieniądze dostanie żona.
– Możecie już porozumieć się z bankiem, bo to przypadkowe porażenie prądem – 
odparła 
Sally Rudnick, kiwając głową.
– Skąd masz taką pewność?
– Skąd? – prychnęła lekarka. – Lata doświadczenia i kilka podobnych przypadków. 
Przypomina pan sobie dentystę, w zeszłym roku? – Grant obdarzył ją pustym 
spojrzeniem. – 
Powinien pan, skoro kosztował was pół miliona, o ile dobrze sobie przypominam. 
Zginął 
dokładnie w ten sam sposób, ale wtedy też pan węszył.
– Węszyłem?
– Wie pan doskonale, że tak było. – Lekarka potrząsnęła głową z niesmakiem. – I 
tak 
musieliście zapłacić, ponieważ był to wypadek. – Podniosła prawą dłoń trupa. – 
Widzi pan to 
znamię? – Grant pochylił się i zmrużył oczy. Na opuszce kciuka widniał wysuszony 
ubytek 
skóry, okolony szarożółtym wałem uwypuklonego naskórka. Inspektor pokiwał głową. 
– To ślad 
po wiertle; tędy właśnie prąd przeniknął do wnętrza ciała.
– Naprawdę? Widziałaś to wiertło?
– Oczywiście, że nie. Wszystko to sobie zmyśliłam. – Lekarka uśmiechnęła się 
kwaśno, 
ukazując zęby pociemniałe od częstego picia kawy. Wyciągnęła dłoń, wskazując 
leżące na ławie 
w drugim końcu sali małe metalowe wiertło w plastykowej torebce. Grant wstał, by 
je obejrzeć. – 
Nie rozumiem, jak możecie być tak podejrzliwi wobec własnego kolegi – 
powiedziała Sally 
Rudnick za jego plecami. – Oczywiście możecie tak traktować zwykłych ludzi, 
klientów 
regularnie płacących raty, z których biorą się wasze pensje. Chcecie ich 
wyrolować, bo taka jest 
natura firm ubezpieczeniowych. Ale podejrzewać tego gościa? Przecież miał u was 
wysokie 
stanowisko. Znał go pan, prawda?
– Pewnie.
– Nie odnosi pan wrażenia, że to kanibalizm?
– Nie zamierzamy go zjeść, Sally. Po prostu chcemy się upewnić, że nie było 
żadnej dziury 
w całym. Zawsze tak robimy.
– Chce pan zasugerować, że macie powody przypuszczać, iż mógł odebrać sobie 
życie? – 
spytała lekarka, wsparłszy dłonie na biodrach i obróciwszy się w jego stronę.
– Wiem, że nie najlepiej układało się mu w domu. – Grant wziął do ręki torebkę z 
wiertłem.
– Co ma pan dokładnie na myśli? – Grant wzruszył ramionami. Sally Rudnick nie 
odrywała 
od niego wzroku, nie starając się ukryć swojej wzgardy. – Rozumiem – powiedziała 
wreszcie. – 
Mogę tylko powiedzieć, że jeśli chce się popełnić samobójstwo, istnieje na to 
mnóstwo 
łatwiejszych sposobów.
– Może łatwiejszych, ale niekoniecznie tak bardzo przypominających wypadek – 
odparł 
Grant, skinąwszy powoli głową. Lekarka westchnęła. – Wygląda na stare – dodał 
inspektor, 
wymachując wiertłem.
– Wyprodukowane około tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego roku. Firma już dawno 
splajtowała. Nic dziwnego, że Grant zginął, skoro nawaliła izolacja. – Lekarka 
ujęła skalpel, 
szykując się do wykonania pierwszego cięcia w kształcie litery Y. – Przykro mi, 
Grant, ale 
z mojej oceny wynika, że Prov-Life będzie musiało bulić.
Zapadło długie milczenie. Sally Rudnick wciągnęła powietrze w płuca i wstrzymała 
dech.
Grant zwykle odwracał się przy pierwszym cięciu. Nie wzruszał go widok 
rozczłonkowanych trupów, lecz rozpoczynające sekcję cięcie od barków po mostek – 
nagłe 
ujawnienie wnętrza ludzkiego ciała, jego pogwałcenie – zawsze wytrącało go z 
równowagi. Tym 
razem nie odwrócił jednak głowy. Przyglądał się, jak z Michaela Eliota, 
wiceprezesa Providence 
Life, głowy rodziny, podpory społeczności i amatora dziwek, wywlekano serce i 
płuca.
Na zewnątrz temperatura spadła poniżej zera. Pozlepiane płatki śniegu leciały 
spiralnie 
z burego nieba. Grant otulił gardło klapami płaszcza i rozejrzał się za 
pontiakiem. Nim zszedł ze 
schodów, samochód przeciął jezdnię i zatrzymał się obok niego. Grant wsiadł do 
środka 
i zatrzasnął drzwi. Na końcu ulicy nawaliły światła; ruchem kierował policjant.
– Jak poszło? – spytał kierowca, szczupły mężczyzna z zapadniętymi oczami i 
fatalną cerą.
Grant złożył palec wskazujący i kciuk w kształt litery O.
– Doskonale.
3
Mieszkanie Liz znajdowało się półtora kilometra od biura Prov-Life, po drugiej 
stronie 
autostrady między stanowej. W dzielnicy tej dominowały duże, pudełkowate domy z 
szalunkiem, 
pozbawione podwórek i ciasno upchnięte przy wiecznie brudnych ulicach. Z okien 
można było 
zaglądać do domów sąsiadów przez wąskie zaułki, pogrążone w wiecznym cieniu. Do 
dzielnicy, 
wybudowanej pod koniec ubiegłego wieku, by pomieścić wielodzietne rodziny nowej 
podówczas 
klasy średniej w Providence, idealnie pasowały koronkowe firanki i żaluzje. 
Oczywiście, nowa 
klasa średnia już dawno wyprowadziła się na East Side lub na przedmieścia, lecz 
Alex 
mimowolnie czuła powiew przeszłości: przenikniętej wyrzutami sumienia 
pobożności, czujności, 
przytłaczającego brzemienia nowoangielskiej szacowności. Dlatego też wolała 
wynajmować 
mieszkanie na wzgórzu w pobliżu college’u Browna. Uniwersytet promieniował aurą 
liberalizmu 
i otwartości, której nigdy nie zdołała zdusić purytańska historia.
Mieszkanie Liz znajdowało się w głębi domu przy Brighton Street 7. Typowy 
budynek 
pomalowano na nietypowy kolor: ściany były różowe, a wnęki okien i drzwi – 
czerwone. 
Kojarzyło się to Alex z często przygotowywanymi przez jej matkę truskawkowymi 
galaretkami. 
W oknie na parterze wisiała nawet dziecięca zabawka poruszana wiatrem, co 
podkreślało efekt 
sielskości.
Alex wspięła się po betonowych schodkach do frontowych drzwi i nacisnęła 
dzwonek. 
W którymś z mieszkań rozszczekał się pies. Po drugiej stronie ulicy mężczyzna w 
niebieskiej 
kurtce zdrapywał lód z szyby samochodu i przyglądał się dziewczynie spod 
futrzanego kaptura. 
Od czasu rozmowy telefonicznej z Liz Alex zastanawiała się, jaki związek łączył 
jej przyjaciółkę 
z Michaelem Eliotem. Stojąc teraz pod jej drzwiami, automatycznie wyobraziła 
sobie elegancki, 
czterodrzwiowy samochód Eliota skręcający zza rogu i parkujący przed domem, 
samego Eliota 
przecinającego chodnik i mijającego niebieskie plastykowe pojemniki na odpadki. 
Zastanawiała 
się, czy Liz i Michael kiedykolwiek wymknęli się tutaj podczas przerwy 
obiadowej, tak jak ona 
uczyniła obecnie.
– Alex!
Przez chwilę dziewczyna nie poznała Liz. Zniknął elegancki kostium i biżuteria, 
ich miejsce 
zajęły dżinsy i stara, siwa bluza od dresu. Czesane w kunsztowne loki włosy Liz 
zwisały teraz 
w przetłuszczonych strąkach. Miała ściągniętą ze zmęczenia twarz, podkrążone 
oczy i obrzmiałe 
powieki.
– Liz, na miłość boską...
Przyjaciółka pociągnęła nosem i otarła go rękawem bluzy.
– Przepraszam, nie miałam czasu się ogarnąć – Gdy odsunęła się od drzwi, Alex 
zobaczyła, 
że Liz ma na stopach tenisówki i jest bez skarpet. – Pewnie okropnie dziś 
wyglądam?
– Co się z tobą dzieje? Dobrze się czujesz?
Liz przytaknęła i wprowadziła Alex do słabo oświetlonego holu. U podnóża schodów 
stał 
dziecinny rowerek z brakującym kółkiem.
– Raczej tak, chociaż trochę boli mnie głowa.
– Grypa?
– Whisky glenfiddich. – Liz wysiliła się na blady uśmiech. – Zawsze miałam 
słabość do 
dobrych rzeczy. Chodź, zrobię kawę.
Alex poszła za Liz do jej mieszkania, starając się nie okazywać zdumienia. 
Pokój, podobnie 
jak Liz, był w opłakanym stanie. Stolik do kawy przepchnięto pod telewizor, na 
środku pokoju 
stały trzy wielkie walizki marki Delsey oraz blaszany neseser. Z wyjątkiem 
neseseru wszystko 
było pootwierane, po podłodze poniewierały się sztuki ubrania.
– Przepraszam za ten bajzel. – Liz powiodła wokół siebie bezradnym gestem. – Nie 
chciałam 
cię tak przyjąć... Kawa z mlekiem, bez cukru, zgadza się?
Przeszła do miniaturowej kuchenki. Alex przysiadła na skraju sofy, zbyt 
oszołomiona, by 
odpowiedzieć. Okazało się, że Liz nie powiedziała jej o czymś jeszcze – Alex 
była zdumiona, że 
jej przyjaciółka nie podzieliła się z nią planami przeprowadzki.
– Co się dzieje? Wyprowadzasz się?
Liz zaśmiała się lekceważąco. W jej oczach zdążyły już pojawić się łzy. Musiała 
się czuć 
naprawdę fatalnie – i być bliska załamania.
– Nie mam pojęcia, co pocznę – powiedziała po chwili. – Nie mam ochoty nic 
robić. 
Wszystko wydaje mi się... Przepraszam, Alex, zamierzałam ci powiedzieć. Chciałam 
ci wszystko 
wytłumaczyć i... i pożegnać się. Ale nie mogłam. Michael powiedział, że nie 
wolno mi o tym 
rozpowiadać, a zwłaszcza mówić komukolwiek w firmie.
Alex spojrzała na stertę ubrań i ze wstrząsem zdała sobie sprawę, że z 
sukienkami 
i spódnicami przemieszane były męskie części garderoby.
– Nic z tego nie rozumiem – powiedziała. Liz, która miała właśnie nalać kawy, 
znieruchomiała i popatrzyła na swoją dłoń na uchwycie dzbanka, jak gdyby nagle 
zapomniała, 
jak zabrać się do tak prostej czynności. – Od jak dawna z nim byłaś? – spytała 
Alex.
– Z kim?
– Z Michaelem?
– W lutym minęłoby półtora roku. – Liz zaszlochała. – Pamiętasz? Pracowałam na 
nowym 
miejscu dopiero parę tygodni, właśnie przeniosłam się z działu roszczeń. 
Osiemnaście 
najszczęśliwszych miesięcy mojego życia. – Podniosła wzrok. – Kochałam go, Alex. 
– 
Rozpłakała się i ukryła twarz w dłoniach, jej ramiona zadygotały. Alex 
przytuliła ją do siebie. 
Stały tak przez parę chwil; Liz zaniosła się niskim, przeciągłym szlochaniem. – 
Nie mogłam 
powiedzieć nikomu, to było najgorsze – rzekła przez łzy. – Wszyscy mówili, jaki 
z niego oddany, 
kochający mąż. Mieszkał przecież na East Side. Zbierają się teraz u tej suki, 
jego żony, która 
nigdy go nie kochała, nawet przez chwilę przez całe ich małżeństwo, i chcą ją 
pocieszać 
w godzinie smutku. A ja muszę siedzieć tu i udawać, że nic się nie stało, że to 
nie moja sprawa. 
Przecież to ja go straciłam, Alex! To ja go kochałam, nikt inny. Nikt na 
świecie.
Znów się rozpłakała. Liz Foster, arcyopanowana, arcyskuteczna asystentka, o 
której wszyscy 
twierdzili, że wkrótce będzie kierować działem, bo ze wszystkim potrafiła sobie 
poradzić. Nawet 
za milion lat nikt by się nie domyślił, że za jej profesjonalizmem i niezmiernym 
oddaniem pracy 
kryła się w istocie miłość. Staromodna, szczera miłość.
Alex usadziła Liz na sofie, przeszła do kuchni i stwierdziła, że kawa wystygła 
zupełnie. 
Zaczęła zaparzać ją od nowa.
– Alex, nie powiesz o tym nikomu? Proszę, zachowaj to dla siebie.
– Oczywiście, Liz, przysięgam ci, że nikomu nie pisnę ani słowa.
– Widzisz, nie miałoby to żadnego sensu. Ludzie powiedzieliby, że kalam jego 
pamięć. 
Mówiliby, że jestem mściwa, że chcę pieniędzy czy czegoś. Wszyscy stanęliby po 
jej stronie.
Miała rację. Było nieco zbyt późno na ujawnienie niewierności Michaela. 
Cokolwiek 
zamierzał, nie zrobił nic, by zalegalizować romans z Liz. Ani rodzina, ani 
pracownicy firmy, nikt 
na świecie nie uznałby jej prawa do żałoby. Traktowano by ją w najlepszym 
wypadku jako 
dowód ludzkich słabości Michaela, w najgorszym – jako niszczycielkę ogniska 
domowego.
– Czy... – Alex przełknęła. – Czy żona Eliota ma pojęcie, co się działo?
– Nie sądzę – potrząsnęła głową Liz. – Jest bez reszty pogrążona w swoim 
zamkniętym 
światku. Michael zamierzał z początku jej o tym powiedzieć, ale w końcu uznał, 
że to nie 
miałoby sensu. I tak domyśliłaby się wszystkiego, kiedy zostałaby sama.
Alex pokiwała głową, zmarszczywszy czoło. Uważała, że słowa Liz dowodzą jej 
naiwnego 
podejścia do Michaela Eliota. Czyż niewierni mężowie nie przysięgali zawsze, że 
opuszczą swe 
żony? Czyż nie planowali ucieczki z kochankami w dalekie, przytulne strony, 
gdzie nikt by ich 
nie odnalazł? Kiedy jednak stawali przed ostatecznym wyborem, zawsze okazywało 
się, że nie 
byli w stanie znieść perspektywy pożegnania z domem, a na dodatek połową 
dochodów 
i większością przyjaciół, wobec czego pozostawali u boku swoich żon.
Alex przyniosła z kuchenki kubek parującej kawy i usiadła obok Liz na sofie. 
Neseser leżał 
obok jej stóp, walizki naprzeciwko, przed kominkiem.
– Liz, czy to znaczy, że zdążyliście wszystko ustalić? – Wskazała gestem bagaże. 
– Czy 
rzeczywiście byliście gotowi wyjechać?
– Tak.
– Michael naprawdę był gotów zostawić żonę?
– Przecież powiedziałam. – Liz spojrzała na Alex rozdrażniona. – Myślisz, że to 
sobie 
wydumałam?
– Nie, oczywiście, że nie. Po prostu myślałam...
Liz wzięła ze stolika dwa bilety lotnicze i podsunęła je przyjaciółce pod oczy.
– Byliśmy już spakowani. Michael trzymał tu walizki, żeby Margaret ich nie 
zobaczyła. 
Następnego dnia mieliśmy wyjechać na zawsze.
– Dokąd?
Liz popatrzyła w kubek, jak gdyby na jego dnie miała dostrzec swoje głęboko 
skrywane 
marzenia.
– Do Paryża, a potem na południe Francji. Wyobrażasz sobie? Na Lazurowe 
Wybrzeże.
Alex zmrużyła oczy. Nie była w stanie do końca uwierzyć własnym uszom. Michael 
Eliot 
był kierownikiem działu finansów w olbrzymiej firmie ubezpieczeniowej, 
nastawionej na 
maksymalną liczbę klientów i minimalny zysk jednostkowy, w firmie, która mogła 
sobie 
pozwolić nawet na wypłacanie niższych od średniej odszkodowań. Eliot zajmował 
się 
skarbowością: wypłatami, funduszami krótkoterminowymi, rynkami finansowymi. 
Otrzymywał 
sowite, sześciocyfrowe wynagrodzenie i premię w postaci prowizji od zysków. 
Według Marka, 
łącznie było to około dwustu tysięcy dolarów, jeśli rok był udany. Ktoś taki nie 
mógł po prostu 
uciec na drugi koniec świata, bo zostałby ukrzyżowany przez prawników. Kiedy by 
z nim 
skończyli, miałby szczęście, gdyby zachował ostatnią koszulę na grzbiecie.
– Czy wiedział o tym ktokolwiek w firmie? Michael musiał powiedzieć komuś o 
planach 
wyjazdu. Nie mógłby przecież po prostu opuścić kraju.
– Nikt o tym nie wiedział, zwłaszcza w firmie. – Liz pokręciła kategorycznie 
głową, a na jej 
ustach pojawił się słaby uśmiech. – Gdyby Newton Brady wjechał w przyszły 
poniedziałek na 
ósme piętro, zastałby pusty gabinet. Ani Michaela, ani Liz. Wtedy dopiero 
dostałby 
niestrawności, prawda?
Żywiona przez Michaela Eliota niechęć wobec swojego przełożonego stanowiła dla 
Alex 
kolejne zaskoczenie. Newton Brady był weteranem korporacyjnych bojów. Krążył po 
dziale 
finansów z wiecznym marsem na twarzy i pomiędzy krótkimi uwagami rzucanymi 
personelowi, 
wkładał sobie do ust tabletki przeciw nadkwasocie o owocowym smaku. Z drugiej 
strony krążyła 
opinia, że szef finansów firmy jest w istocie czarującym człowiekiem, jeżeli go 
bliżej poznać. 
Niejednokrotnie Alex sama widziała, jak Brady wybierał się na obiad z Michaelem 
Eliotem do 
„Federal Reserve” lub gawędził z nim dobrodusznie spacerując po wykładanych 
marmurami 
korytarzach i półpiętrach. Prawdopodobnie była to tylko biurowa dyplomacja, po 
co jednak 
przestrzegać jej zasad, skoro zamierzało się pewnego dnia dać nogę nie czekając, 
aż pracodawca 
wyśle w pogoń prawników z pozwami o złamanie kontraktu? W takiej sytuacji trudno 
było liczyć 
na miejsce w radzie zarządzającej.
– Co mam począć, Alex? Nie mogę tam wrócić. Nie mogę pokazać się w biurze i 
pracować 
dalej, jak gdyby nic się nie stało.
– Nikt się tego po tobie nie spodziewa – Alex otoczyła Liz ramieniem. – 
Zrozumieją, że 
byliście... no wiesz, bliscy sobie. Może najlepiej będzie, jeżeli poprosisz o 
urlop? Na pewno nikt 
ci go nie odmówi.
– I co dalej? Będę sekretarką następnego szefa działu finansów? Ciekawe, kogo?
Alex zastanowiła się, czy nie powinna powiedzieć jej o wieściach od Marka, o 
„zachęcie”, 
jaką otrzymał od Newtona Brady’ego. Natychmiast jednak uznała, że byłoby to 
nieodpowiednie.
– Nie mam pojęcia.
– Nie mogę, Alex. Kiedy po raz ostatni stamtąd wychodziłam, kiedy wyobrażałam 
sobie, że 
już nigdy tam nie wrócę, czułam się cudownie. To zabawne, wiesz? Nigdy nie byłam 
w firmie 
nieszczęśliwa. Zawsze jakoś sobie radziłam, ale kiedy zrozumiałam, że nie będę 
musiała się już 
tam pokazywać, poczułam, że znowu żyję. – Alex uśmiechnęła się, starając 
zrozumieć. Liz 
podniosła wzrok. – Wiem, że czujesz się tam inaczej. Lubisz swoją pracę i ze 
wszystkim świetnie 
sobie radzisz. Zaplanowałaś sobie, że daleko zajdziesz. Ja jednak jestem tylko 
asystentką, 
a asystentki robią to, co im się każe. Chciałam być wolna, Alex.
– Na Lazurowym Wybrzeżu? – Uścisnęła silniej Liz. – Muszę przyznać, że brzmi to 
bajecznie... A co z pieniędzmi? Z czego zamierzaliście się utrzymać? Może 
chcieliście hodować 
warzywa czy króliki, jak w Jeanie de Florettel Liz roześmiała się, upiła głęboki 
łyk kawy i otarła 
usta mankietem.
– Pewnie, dlaczego nie? A może goździki, jak przystało na pospolitych chłopów. – 
Podciągnęła pod siebie nogi i ciasno objęła ramionami kolana. Wyglądała przez to 
jak mała 
dziewczynka, która nie chce stawić czoła dorosłemu światu. – Nie wiem, co w 
końcu byśmy 
robili, ale Michael mówił, że z pieniędzmi nie będziemy mieli żadnych problemów. 
Mówił, że 
będziemy musieli żyć na uboczu, nie utrzymywać licznych kontaktów, by nikt nie 
mógł nas 
odszukać. Twierdził jednak, że ma dość pieniędzy, by nam wystarczyło do końca 
życia.
– No cóż... gdybyście żyli naprawdę skromnie...
– Nie o to mu chodziło. Powiedział, że kupimy łódź. Zamierzał trzymać ją w 
Antibes. 
Dwudziestometrowy jacht, wystarczająco duży, by żeglować nim po Morzu 
Śródziemnym. 
Zawsze o nim marzył. Parę razy wybraliśmy się do Newport, żeby na niego 
popatrzeć.
– Jacht? – zapytała Alex. – Dwudziestometrowy jacht? Naprawdę?
– Chyba tak. Przecież mówił mi, że z pieniędzmi nie będzie żadnych problemów. 
Twierdził, 
że już nigdy nie będziemy musieli pracować.
– Mój Boże. – Alex popatrzyła na bagaże i pokręciła głową. Po chwili 
znieruchomiała. – 
Powiedz, co jest w neseserze?
4
Alex spędziła resztę popołudnia w stanie totalnego oszołomienia. Nie potrafiła 
się w ogóle 
skupić. Powtarzała sobie, że sekretarki często sypiały ze swoimi szefami, że nie 
było w tym nic 
nadzwyczajnego. Przypominała sobie sondaż z „Cosmopolitan”, według którego 
osiemnaście 
procent sekretarek przyznało się, że miało w ciągu pracy romans z szefem, a 
kolejne dwadzieścia 
pięć procent fantazjowało na ten temat. Liz była jednak inna – a przynajmniej 
tak wydawało się 
Alex do tej pory.
O wpół do piątej zadzwonił Mark z przeprosinami, że nie odpowiadał wcześniej na 
jej 
telefony. Alex poczuła ulgę, że Mark się nie boczy. Umówili się, że razem zjedzą 
kolację. 
O szóstej była już w windzie.
W „Hemenway” było pełno, gdy tam dotarła. Weszła po schodach do baru i zastała 
Marka 
z paroma kolegami z działu finansów, popijających martini. Wyglądali na nieźle 
wstawionych. 
Na blacie baru stała karafka z drinkiem. Ed Bergen, kulturalny południowiec, 
zajmujący się 
w Prov-Life inwestycjami o stałym oprocentowaniu, uśmiechnął się na widok Alex.
– Nareszcie ktoś, kto nas pocieszy – powiedział.
– Mamy tu małą, nieformalną stypę – stwierdził Mark. – Przyłączysz się do nas?
– Często przychodziliśmy tutaj z Michaelem – powiedział Bergen, gdy tylko Alex 
usadowiła 
się na stołku. – Był taki... – Popatrzył na oliwkę na dnie szklanki, uśmiech 
znikł z jego twarzy. – 
Wciąż nie mogę w to uwierzyć.
– Piekielnie ciężki dzień – powiedział Mark, unosząc znacząco brwi.
Art Reinebeck, nerwowy rudzielec, pracujący wraz z Markiem w dziale finansów, 
położył 
Edowi Bergenowi dłoń na ramieniu. Alex spostrzegła, że Bergen jest naprawdę 
mocno pijany.
– Cały dział stanął na głowie – powiedział Reinebeck. – Musimy uporać się z 
emocjonalnym 
wstrząsem i obmyślić, kto zajmie miejsce Michaela.
– Stale tu przychodziliśmy – rzucił Bergen.
– Tak, minie trochę czasu, nim się z tym uporamy – rzekł Mark.
– Poradzimy sobie – stwierdził Reinebeck, stukając się po nosie. – Szefem 
zostanie pewnie 
Drew Coghill.
– Naprawdę? – Alex popatrzyła na Marka, marszcząc czoło.
– Oczywiście – odparł Reinebeck. – Często zastępował Michaela, gdy ten 
wyjeżdżał. Pracuje 
w dziale od prawie dwudziestu lat. Wspaniały facet. Poza tym to on dał mi pracę.
– Dwadzieścia lat? – spytała Alex, nadal patrząc na Marka.
– Tak – potwierdził Reinebeck. – Jestem gotów założyć się o każde pieniądze, że 
Newt 
wybierze Coghilla. Musi to jednak zrobić szybko, bo czego jak czego, ale 
finansów nie można 
pozostawiać odłogiem.
Alex zamówiła wino i odwróciła się ponownie w stronę Marka.
– Co o tym sądzisz? – zapytała.
– Coghill jest w porządku, chociaż trochę za bardzo przykręca śrubę – powiedział 
Bergen.
Alex czekała na odpowiedź Marka.
– Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują, że to będzie Coghill – uparł się 
Reinebeck.
– Oczywiście – wzruszył w końcu ramionami Mark. – Po prostu nie wiem, co Newt 
sobie 
umyślił.
– Za bardzo przykręca śrubę – powtórzył niewyraźnie Bergen.
– Widziałem was dzisiaj razem – powiedział Reinebeck, nie zwracając uwagi na 
Eda. – Dał 
do zrozumienia, co planuje?
– Właściwie nie. Oczywiście, jest wytrącony z równowagi śmiercią Michaela. Ale 
jak sam 
powiedziałeś, Arty, będzie musiał szybko podjąć decyzję.
– Nie wolno dopuszczać, żeby dział tkwił w niepewności, kto będzie kolejnym 
szefem, bo 
ani się ktokolwiek spostrzeże, a ludzie zaczną wyrażać własne zdanie – orzekł 
Reinebeck.
– Kurewska polityka – stęknął Bergen.
– Spokojnie, mistrzu. – Mark poklepał Eda po ramieniu.
– Ma rację – poparł Bergena Reinebeck. – Może dojść do walki frakcji, ale jak 
powiedziałem, chyba nie w tym przypadku.
– Mam wrażenie, że już wytworzyła się solidna frakcja – powiedziała Alex, 
zastanawiając 
się, dlaczego Mark nie wspominał o swoich szansach.
Reinebeck uśmiechnął się, po czym jego twarz znieruchomiała. Wszyscy się 
odwrócili. Przez 
tłumek przy barku torowała sobie drogę Catherine Pell z kieliszkiem białego wina 
w dłoni. Miała 
na sobie drogi tweedowy żakiet o jeździeckim kroju, opinający ją prowokująco w 
talii. 
Wydawała się być nie na miejscu wśród średniego stopnia pracowników zarządu 
firmy 
ubezpieczeniowej, odzianych w wymięte, taśmowo szyte garnitury – a raczej to oni 
wydawali się 
być nie na miejscu przy niej.
– Catherine zapowiedziała, że może się do nas przyłączy – stwierdził Mark i 
otoczył Alex 
ramieniem w chwili, gdy nowo przybyła przeciskała się obok Eda Bergena. – 
Catherine, znasz 
Alex?
Alex uścisnęła podaną sobie dłoń i usiłowała się uśmiechnąć.
– Rozmawiałyśmy przez telefon – powiedziała Catherine, ukazując rząd idealnie 
białych 
zębów. Alex zastanowiła się, czy były takie od urodzenia, czy to rezultat 
ortodoncji.
– Tak, naturalnie – rzekła i uświadomiła sobie, że Mark pochyla się lekko 
naprzód.
– Catherine pomagała dzisiaj zastępować Liz – powiedział. – Przy okazji, wiesz, 
co się z nią 
dzieje?
Alex oderwała wzrok od Catherine i przeniosła go na zarumienioną twarz Marka.
– Słucham?... A tak, rozmawiałam z nią w czasie przerwy obiadowej. Pojechałam do 
niej.
– Naprawdę? Choruje?
– Nie... – Alex popatrzyła na Eda Bergena. Nie zdążyła obmyślić, co powinna 
powiedzieć na 
temat Liz. Zastanawiała się, czy ktokolwiek z bliskich przyjaciół Eliota 
wiedział o jego romansie. 
– Jest chyba w szoku – dokończyła kulawo. Znów popatrzyła na Bergena, ten jednak 
pogrążył się 
we własnych myślach.
– Wszyscy jesteśmy w szoku – powiedział Reinebeck.
– Cóż, mam nadzieję, że będzie jutro w pracy – powiedział Mark, starając się 
sprawić 
wrażenie zatroskanego.
Alex przypomniała sobie, jak wyglądała Liz, gdy pojawiła się na progu. Na chwilę 
stanął jej 
przed oczami neseser na podłodze saloniku. Co było w środku? Gdy wychodziła, 
zgarbiona 
w fotelu Liz wpatrywała się właśnie w niego.
Mark pociągnął ją za ramię. Zorientowała się, że brzęczy trzymany przez niego 
pager; 
w „Hemenway” korzystano z tego systemu, by powiadomić gości o zwolnieniu się 
stolika.
– To dla nas – powiedział, po czym popatrzył kolejno na Bergena, Reinebecka, a 
wreszcie na 
Catherine. – Zobaczymy się później, dobrze?
Siedzący przy końcu baru Donald Grant przyglądał się, jak para młodych ludzi 
przechodzi 
pomiędzy stolikami. Wyjął telefon komórkowy i wybrał numer.
Silne porywy wiatru miotły śniegiem po Philips Street. Mężczyzna w czarnej 
kurtce 
narciarskiej podszedł do frontowych drzwi domu numer dwadzieścia dziewięć. Po 
niemal 
godzinie spędzonej na mrozie i w ciemności był zadowolony, że może się ruszyć. 
Padające 
z okna na parterze w tym samym domu światło sprawiało wrażenie zapraszającego i 
ciepłego. 
Przez tanie firanki widać było odblaski z telewizyjnego ekranu, padające na 
twarz starej kobiety 
z wielkimi słuchawkami w stylu lat siedemdziesiątych na uszach. Mężczyzna 
pomyślał, że albo 
była głucha, albo zależało jej na lepszej jakości dźwięku. Jakikolwiek był 
powód, ułatwiało mu to 
tylko pracę. Obejrzał się na ulicę, po czym zawiesił na klamce czarną nylonową 
torbę.
Drzwi opatrzone były dwoma zamkami: marki Schlage trzydzieści centymetrów nad 
obłażącą z farby gałką oraz zwykłą zasuwą poniżej. Mężczyzna wyjął „muła” – 
przybornik, 
zawierający gięte metalowe pręty, plastikową linkę, taśmę klejącą i klin – po 
czym przyklęknął 
przed drzwiami. Wsunięcie urządzenia pod spodem, dosięgnięcie gałki rygla i 
odsunięcie go 
zabrało trzydzieści sekund. Mężczyzna wstał i przystąpił do otwierania wytrychem 
zamka.
W korytarzu czuć było ciepło i woń zupy. Zza nowych, sosnowych drzwi dochodziło 
ciche, 
niemelodyjne śpiewanie. Po chwili mężczyzna uświadomił sobie, że to stara 
kobieta wtóruje 
jakiemuś religijnemu hymnowi ze słuchawek. „Pan kocha wszystkich nas.”
Mężczyzna ruszył po schodach. Ta cała Tynan mieszkała na ostatnim piętrze.
Alex wyjrzała na sypiący z nieba śnieg. Zaczęły się już tworzyć wielkie zaspy 
wzdłuż 
przypominającej czarną kreskę rzeki Woonasquatucket. Burmistrz Montanelli wydał 
fortunę na 
polepszenie stanu nadbrzeży i mostów oraz zainstalowanie lamp w antycznym stylu. 
Liczył, że 
dzięki temu Providence stanie się Wenecją Wschodniego Wybrzeża. Miał żal, że 
turyści pędzą 
autostradą I-95 wprost do Bostonu i rzadko wpadają na pomysł, by zbłądzić do 
Providence 
i zostawić tu parę dolarów. Uważał, że to niesprawiedliwe. Rhode Island było 
najmniejszym ze 
stanów, ale znajdowało się w nim wszakże dwadzieścia procent narodowych zabytków 
kultury, 
z czego dominująca część – właśnie w Providence. Nie wszyscy mieszkańcy miasta 
akceptowali 
jednak te wydatki. Wielu pracowników kierownictwa Prov-Life uważało, że są one 
dowodem 
głupoty Montanellego. Oczywiście, nie wyrażali publicznie swoich przekonań, lecz 
za 
zamkniętymi drzwiami mówili, że w ten sposób miasto wkrótce zbankrutuje. 
Przyglądając się 
osiadającemu na antycznych lampach śniegowi, Alex przypomniała sobie o stanie 
własnych 
finansów i stłumiła dreszcz.
– Co z tobą? – zapytał Mark.
– Och, nic – odparła, odwracając się w jego stronę. Mark był wciąż 
zaczerwieniony. Alex 
zastanawiała się, czy to rezultat paru kolejek martini, czy widoku panny 
Catherine Pell. – Byłeś 
dzisiaj bardzo zajęty? – spytała.
– Siedziałem cały dzień z Newtem – uśmiechnął się Mark.
– Newtem? Myślałam, że dla ciebie to Newton. Zawsze go tak nazywałeś.
– Woli, żeby mówić do niego Newt. Dzięki temu czuje się jak jeden z nas.
– Naprawdę? Co takiego miał do powiedzenia?
– A jak myślisz? – Uśmiech Marka stał się jeszcze szerszy.
– Nie wiem, co mam sądzić – wzruszyła ramionami Alex. – Powiedział ci, że 
powierzy 
stanowisko Eliota Drewowi Coghillowi?
– Tak, na pewno – roześmiał się Mark.
– Art Reinebeck sądzi, że tak właśnie będzie.
– Arty sądzi, że jeżeli Coghill awansuje, to i on pójdzie w górę.
– I co?
Mark wygładził czerwoną, kraciastą serwetę i powoli pokręcił głową.
– Newt zapytał mnie, czy czuję się gotów pokierować działem. – O Boże!
– Wiem, że nie uważasz mnie za właściwą osobę na takie stanowisko, ale...
– Mark, nie powiedziałam nic podobnego. Po prostu kiedy powiedziałeś mi o tym 
dziś rano, 
byłam trochę oszołomiona. Wydaje się to zbyt piękne, by było prawdziwe.
– Czasami rzeczywistość jest piękna.
– Ale...
– Ale co?
– No, w jaki sposób Brady zamierza to przekazać personelowi działu? Przecież 
pracujesz 
w firmie dopiero od pięciu lat, prawda?
– Pięciu i pół.
– Pięć i pół roku przy regulowaniu wpłat i wypłat, a wszyscy pozostali pracują o 
wiele 
dłużej. Jak Brady zamierza powiedzieć o tym na przykład Artowi?
– Za tydzień Arty będzie gadał: „Mark jest dokładnie taką osobą, jakiej nam 
potrzeba – 
młodą i energiczną”. Reinebeck nie jest idiotą.
– A Coghill?
– Jego czas już się skończył. Na miłość boską, wciąż mu się wydaje, że są lata 
siedemdziesiąte. Alex, nie wiem, jakie macie odczucia w dziale aktuariuszy, ale 
świat idzie do 
przodu. Rynek polis na życie też nie stoi w miejscu. – Mark pochylił się nad 
stołem, w jego 
głosie brzmiał coraz większy entuzjazm. – Pojawienie się nowej techniki – postęp 
medycyny, 
testy genetyczne – to wszystko sprawia, że ocena stopnia ryzyka staje się coraz 
bardziej pewna. 
W ciągu dziesięciu, może pięciu lat rynek ubezpieczeń zmieni się nie do 
poznania. Stare metody 
staną się zupełnie nieprzydatne. Newt zdaje sobie z tego sprawę. Tak samo 
Neumann, a może 
nawet i Randal White – a przynajmniej zdawałby sobie, gdyby tylko choć raz 
wyściubił nos 
spoza swoich starych zestawień śmiertelności.
Alex zacisnęła dłonie i odsunęła się z krzesłem. W niespodziewanym entuzjazmie 
Marka dla 
zmian na rynku ubezpieczeń kryło się coś niepokojącego. Może zresztą był to 
tylko dowód, że 
propozycja nowego stanowiska spadła na niego zbyt szybko po śmierci Eliota.
– Jeżeli rzeczywiście obejmiesz kierownictwo działu finansów, będziesz 
potrzebował 
poparcia Randala White’a – powiedziała. – Lepiej, żeby nie zorientował się, 
jakie masz poglądy.
– Oczywiście. Wiem, że Randal zadaje się z najgrubszymi szychami – Mark dopił 
resztę 
piwa, otarł wargi i rozejrzał się po sali. – Dowiedziałem się właśnie, że 
zamierza wystąpić 
w imieniu firmy na konferencji NIH pod koniec miesiąca. Słyszałaś o tym?
Alex pokręciła głową. Konferencja NIH – Narodowego Instytutu Zdrowia – w 
Waszyngtonie 
zapowiadała się jako ważne wydarzenie. Miano tam debatować, czy i do jakiego 
stopnia firmom, 
sprzedającym ubezpieczenia na życie i zdrowie można zezwolić na testowanie 
genetyczne 
potencjalnych klientów, co groziło dyskryminacją części z nich. Większość ludzi 
z branży 
chciało mieć w tej kwestii wolną rękę, część polityków opowiadała się jednak za 
restrykcjami, 
a nawet całkowitym zakazem testów genetycznych. Dowodzili oni, że testy 
naruszały zasadę 
wspólnie dzielonego ryzyka i groziły powstaniem klasy obywateli drugiej 
kategorii, którzy nie 
z własnej winy nie mieliby szans na wykupienie polis zdrowotnych czy na życie. 
Trwały prace 
nad prawodawstwem federalnym w tej sprawie, zaś dla branży ubezpieczeniowej 
stawka szła 
o gigantyczne pieniądze.
– No cóż, to prawda – powiedział Mark. – Nasz aktuariusz idealny przedstawi 
stanowisko 
Prov-Life.
– Czyli jakie? – spytała Alex.
– Chcemy testów, gdy tylko stanie się to ekonomicznie opłacalne, to oczywiste – 
wzruszył 
ramionami Mark. – Musimy móc z nich korzystać.
Alex upiła łyczek wina i przyjrzała się, jak Mark odgryza duży kęs chleba. Nie 
była pewna, 
co ma sądzić o jego zadzierzystej pewności siebie. Wolała dyskutować z nim o 
filmach, jedzeniu 
czy samochodach; wówczas o wiele lepiej się przy nim czuła. Tym razem poruszyli 
jednak 
kwestie zawodowe – i to dotyczące ich obydwojga.
– Musimy? Dlaczego? – spytała.
Mark przełknął.
– Jeżeli nie zastosujemy testów, inne firmy, które będą z nich korzystać, zmiotą 
nas z rynku. 
Nie będziemy mieli szans na równorzędną walkę z konkurencją.
– Musimy więc zastosować testy, bo mogą to zrobić inni?
– Oczywiście. Przetrwa najlepiej przystosowany, kochanie.
– A jeśli Kongres wyda ustawę o całkowitym zakazie stosowania testów, wszyscy 
będą 
zadowoleni, prawda?
– Mylisz się. – Mark przewrócił oczyma, jak gdyby upierała się przy 
nierozsądnych 
twierdzeniach wyłącznie jemu na złość. – Jeśli tylko ludzie będą mogli poddawać 
się testom, by 
dowiedzieć się, czy i kiedy mogą zachorować, wówczas to oni postawią firmy 
ubezpieczeniowe 
w niekorzystnej sytuacji. Ludzie z nieprawidłowymi genami będą kupować bardzo 
drogie polisy, 
co podbije stawki i odstraszy wszystkich zdrowych klientów. Daj spokój, Alex, 
chyba potrafisz 
sama się tego domyślić.
Alex zamierzała poupierać się jeszcze trochę przy swoim, ale zmieniła zdanie i 
postanowiła 
wrócić do mniej kontrowersyjnego tematu.
– Kiedy Newt zamierza ogłosić swoją bombową decyzję? – spytała żartobliwie.
– Sama powiedziałaś, że najpierw musi to zatwierdzić rada. – Ramiona Marka 
rozluźniły się. 
– Może w przyszłym tygodniu.
– Wypijmy za to – stwierdziła Alex i uniosła kieliszek.
Mark uczynił to samo, jego naczynie było już jednak puste.
Tanie umeblowanie. Tani dywan, zaczynający mechacić się pod sosnowym stołem 
w miejscu, gdzie mieszkanka krzyżowała nogi, pogrążona w lekturze swoich 
tłustych ksiąg 
ubezpieczeniowych. Zimno. Mężczyzna otworzył parę szafek, nim odnalazł bojler. 
Nie było 
zegara sterującego włączaniem się ogrzewania. Nie było stać jej nawet na to. Sam 
bojler był 
w opłakanym stanie. Mężczyzna patrzył na osiadłą na palniku sadzę, gdy coś 
poruszyło się za 
jego plecami. Odwrócił się nerwowo i skierował snop światła latarki w kąt, 
rozglądając się za 
kotem. Nie znosił kotów, zwłaszcza w ciemnościach. Zobaczył go, gdy wchodził – 
zwierzę 
umknęło z prychnięciem pod krzesło, zdążył dostrzec tylko błysk szarych ślepi. 
Mężczyzna nie 
miał czasu, żeby nań polować. Grant dał mu czterdzieści pięć minut – w tę i z 
powrotem. Bez 
zakładania podsłuchu, tylko przetrząśnięcie gratów, by ustalić, czy dziewczyna 
była 
w jakikolwiek sposób zaangażowana.
Mężczyzna zamknął szafkę i wrócił do stołu. Nie było szuflad. Po chwili zobaczył 
teczkę na 
dokumenty na podłodze obok wyleniałej starej kanapy. Otworzył ją i uśmiechnął 
się. Dokumenty 
osobiste. Rachunki, wyciągi z konta, ponaglenia spłaty kart kredytowych. Żadnych 
biletów 
lotniczych. Przez dwadzieścia minut analizował cztery ubiegłe miesiące z życia 
Alex. Zyskał 
dzięki temu dość jasny obraz, kim była. Osobą, która z trudem wiązała koniec z 
końcem. 
Wykosztowała się na parę bożonarodzeniowych prezentów, ale poza tym żyła bardzo 
oszczędnie. 
Intruz odłożył dokumenty. Jeżeli to wszystko było prawdą, Alex Tynan nie 
wiedziała 
o pieniądzach.
Pozwolił wiązce światła błądzić po ścianie, aż blask odbił się od szkła w 
kunsztownej 
srebrnej ramce. Mężczyzna odłożył teczkę na podłogę i podszedł bliżej. Kredens z 
początku lat 
siedemdziesiątych. Ohydna okleina, złażąca z płyty wiórowej. Na wierzchu trzy 
fotografie 
w ramkach. Stare, czarno-białe zdjęcie młodego mężczyzny w mundurze. Sama Alex 
Tynan ze 
starszą kobietą, zapewne matką. Małe podobieństwo rodzinne. Alex Tynan 
odziedziczyła miły 
wygląd po ojcu – jeżeli to on był na zdjęciu. Była też fotografia Ferullego z 
kijem baseballowym 
i uśmiechem zwycięzcy na twarzy.
Mężczyzna otworzył najwyższą szufladę. Pachnące czystością koszulki z krótkimi 
rękawami. 
W kolejnej szufladzie swetry, mnóstwo grubych swetrów. Prawdopodobnie 
zastępowała nimi 
przyzwoite ogrzewanie. W najniższej szufladzie bielizna. Zwyczajna, bawełniana. 
Częściowo 
zbyt długo noszona, przecierająca się w kroczu. Mężczyzna ściągnął rękawiczkę i 
przeganiał 
palcami cieniutkie warstwy materiału. Uniósł garść bielizny do nosa, wciągnął w 
nozdrza 
cytrynowy, mydlany zapach. Ujrzał swoje odbicie w lustrze: zaczerwieniona, 
dziobata twarz, 
oczy o twardym wyrazie. Przez chwilę stał nieruchomo, po czym odłożył bieliznę. 
Sądząc po 
tym, co mówił Grant, Eliot nie pożałowałby kochance niczego: koronek, satyny, 
jedwabiu. 
Czerwieni i czerni. A może dla odmiany preferował prostotę jak u licealistki? 
Mężczyzna założył 
z powrotem rękawiczkę. Wziął do ręki fotografię Alex z matką i pomyślał, że być 
może panna 
Tynan wykorzystywała jako swój atut właśnie niewinne, wielkie szare oczy i twarz 
Mii Farrow.
Mark uparł się, że zapłaci za kolację. Gdy wyjął kartę kredytową, na stół wypadł 
plik 
rachunków. Na jednym z nich Alex dostrzegła kolumnę czteroliterowych słów, 
spisanych 
czarnym atramentem. Podczas zbierania świstków, Mark zauważył wyraz twarzy Alex.
– O co chodzi?
– Co to za słówka? Rozwiązujesz krzyżówkę? – Mark intensywnie się zarumienił. 
Alex 
poczuła zaskoczenie i natychmiast pożałowała, że cokolwiek powiedziała. 
Pomachała dłonią 
i zaśmiała się nerwowo. – Przepraszam, to nie mój interes.
Mark wyjął jej kartkę z dłoni i wygładził na blacie.
– Posłuchaj... To dla mnie trochę kłopotliwe... – Zaczerpnął głęboko tchu i 
poprawił się na 
krześle. – Newt powiedział mi, że muszę wymyślić dla siebie hasło, by mieć 
dostęp do części 
danych w komputerach Centralnej Dokumentacji. Wiesz, niektóre z baz danych są 
niedostępne 
dla...
– Zwykłych pracowników?
– Dla zwykłych pracowników... Dla nie upoważnionego personelu. To oczywiście 
kwestia 
zachowania w tajemnicy danych dotyczących klientów.
– Oczywiście.
– Alex, proszę.
– Żartowałam. Wspaniale, że dostajesz klucze do królestwa – oczywiście, pod 
warunkiem 
aprobaty rady zarządzającej. Nie sądzę, byś miał powody czuć się zakłopotany.
– Dzięki. – Mark popatrzył na nią z boku. – Wyobrażasz sobie, co by na to 
powiedział Art 
Reinebeck?
– Albo Drew Coghill.
– Właśnie. Dlatego właśnie nie chciałbym, by się o tym dowiedzieli.
– I jakie hasło wymyśliłeś? – Alex popatrzyła na kartkę.
– Jeszcze żadnego. Wiem, że to mało istotne, ale muszę wymyślić coś, co nie 
wypadnie mi 
z głowy.
– Może datę urodzenia?
– Mogą to być tylko litery, nie cyfry – tak przynajmniej powiedział Newt. Nic, 
czego można 
by się od razu domyślić.
– Może N-E-W-T?
– Pewnie sam tego używa. – Mark uśmiechnął się, lecz Alex dostrzegła, że wciąż 
jest 
zakłopotany. – Przynajmniej pewnie by używał, gdyby nie było to tak oczywiste. 
Nie, nie można 
użyć imion.
Alex ujęła pióro.
– Może to? – spytała.
– LIRA? – odparł Mark, odczytawszy jej pismo.
– Pewnie. Dla uczczenia twojego włoskiego pochodzenia i góry pieniędzy, którą 
będziesz 
zarabiał.
Mark popatrzył jeszcze raz na kartkę, po czym przeniósł spojrzenie na Alex i 
uśmiechnął się.
– Przemyślę to – powiedział.
Po wyjściu na ulicę mężczyzna włączył telefon komórkowy. Grant odebrał po drugim 
sygnale.
– Skończyłem – powiedział mężczyzna, mrużąc oczy przed światłem jadących w jego 
kierunku samochodów.
Siedzący w „Hemenway” nad stekiem Grant bawił się widelcem.
– No to jak, mamy problem? – zapytał w końcu.
5
Na początku każdego stycznia Randal White zabierał cały personel działu 
aktuariuszy do „Le 
Villaret”, restauracji słynącej z dań w stylu Perigord i wyśmienitych win. 
Tradycja ta sięgała 
wczesnych lat osiemdziesiątych, lecz z powodu prestiżu, jakim cieszyło się 
zaproszenie od 
White’a, można było odnosić wrażenie, że datuje się ona od momentu założenia 
firmy. Żaden 
z aktuariuszy nie miał pojęcia, w jaki sposób White usprawiedliwiał ten wydatek. 
Naturalnie, 
wspólne obiady urządzano i w innych działach – kadry uważały, że służy to 
zacieśnianiu więzi 
w grupie pracowników – ale nic nie mogło równać się z dejeuner urządzanym przez 
White’a. Na 
tę okazję rezerwowano boczną salę, z której przez podwójne drzwi można było 
zaglądać do 
głównej części restauracji. Zważywszy na dobór win – White uwielbiał francuskie 
i zamawiał 
wyłącznie roczniki grand cru – ośmiu szczęśliwców szacowało, że wydawał od 
ośmiuset do 
dwóch tysięcy dolarów z funduszy firmy. Oczywiście, byli zachwyceni zaproszeniem 
– czuli, że 
są członkami doborowego klubu, elitą.
Mimo rozpaczliwych manewrów, Alex była zmuszona usiąść obok Mela Hartmana, dwa 
miejsca po prawej od Randala White’a. Hartman prowadził nieustanny monolog jako 
część 
swojej kampanii, by „rozchmurzyć” Alex. Plótł przez cały obiad, podczas gdy 
dziewczyna starała 
się śledzić, o czym mówi White swoim najbliższym sąsiadom. Dyskutowano o 
burmistrzu. 
Sandra Betridge, poważna, rumiana kobieta, która zaczęła pracować w dziale 
równocześnie 
z Hartmanem, twierdziła, że zarejestrowani niezależni wyborcy pokroju burmistrza 
Montanellego 
po objęciu wysokiego stanowiska bez wyjątku okazują się megalomanami. White 
dolał wina do 
kieliszka Sandry i powiedział, że niezależność zawsze była podstawowym 
składnikiem ducha 
Rhode Island.
Alex przyglądała się szefowi działu, nie zważając na nieustającą paplaninę 
Hartmana. White 
wydawał się jej zmieniony w sposób, którego nie potrafiła dokładnie określić. Po 
chwili 
uświadomiła sobie, że miał dłuższe włosy. Zwykle był starannie ostrzyżony, lecz 
z niewiadomego powodu przepuścił jedną czy więcej wizyt u fryzjera i na jego 
dokładnie 
wykrochmalonym kołnierzyku układały się tym razem kędziory. White siwiał, lecz 
wciąż miał 
gęste włosy. Jego fryzura zwykle kojarzyła się Alex z lwią grzywą. Była to jedna 
z rzeczy, która 
się jej w nim podobała, podobnie jak oczy o inteligentnym i przyjacielskim 
wyrazie. Okalały je 
powstałe przez lata od śmiechu bruzdki, sugerujące, że White cieszył się w życiu 
nie tylko pracą. 
Alex dodawało to otuchy.
Tym razem White wydawał się jednak zmęczony, jak gdyby nie cieszył się z 
wydawanego 
obiadu. W istocie od Nowego Roku pojawił się zaledwie parę razy w biurze, i to 
na krótko. Alex 
musiała przesyłać mu pocztą elektroniczną informacje, dotyczące analizy kosztów 
ubezpieczeń 
zdrowotnych i postępów w wyjaśnianiu nieprawidłowości, którą stwierdziła w 
statystyce 
Centralnej Dokumentacji. Do tej pory White nie odpowiedział na jej wiadomości.
Podano i spożyto deser. Hartman powiedział coś ironicznego o samochodzie Alex, 
czego nie 
dosłyszała do końca. White wstał. Ktoś zastukał łyżeczką w kieliszek i jak gdyby 
na zamówienie, 
salę rozświetliło blade, zimowe słońce.
– No proszę – powiedział White, uśmiechając się do gości. – Znów jesteśmy 
razem... – 
Opuścił wzrok na obrus. – Na nasze niewielkie spotkanie padły jednak w tym roku 
dwa cienie. 
Ubiegłego lata straciliśmy Kena Millera. Chciałbym zacząć od wzniesienia toastu 
za niego tym 
wspaniałym trunkiem. Podobnie jak ja, Ken lubował się w klarecie i jeżeli patrzy 
na nas teraz, 
mam nadzieje, że akceptuje mój wybór. Wspaniale kierował systemami danych i był 
o wiele za 
młody, by umrzeć na zawał serca. – White uniósł kieliszek. – Za Kena!
Toast spełniono w milczeniu. Ken Miller był przyjacielem White’a – niektórzy 
twierdzili, że 
najbliższą mu osobą w firmie. White nie należał do ludzi okazujących uczucia, 
przynajmniej nie 
w odniesieniu do kolegów, lecz wiadomość o śmierci Kena wyraźnie nim 
wstrząsnęła. Według 
Mela Hartmana, nie tylko nim. W ciągu następnych paru tygodni większość członków 
rady 
zarządzającej poddała się badaniom lekarskim. Można było odczuć, że rzeczywisty, 
nagły zgon 
wstrząsnął tymi, którzy w profesjonalny, zdystansowany sposób czerpali korzyści 
z cudzej 
śmierci.
White odchrząknął i otarł usta serwetką. Słońce znikło tak nagle, jak się 
pojawiło. W sali 
natychmiast zapanował półmrok.
– Atak serca to bezwzględny zabójca – powiedział White. – Schorzenia serca i 
układu 
krążenia są, jak doskonale wiecie, najokrutniejszymi drapieżcami, grasującymi w 
mętnych 
wodach, które uczyniliśmy obiektem swoich badań. Ken miał nieszczęście 
przedwcześnie 
spotkać się z jednym z nich. – Urwał i zacisnął wargi w wąską kreskę. Alex 
czuła, że jest to dla 
niego bolesne wspomnienie, chociaż nie zamierzał psuć nastroju przyjęcia. – 
Porażenie prądem 
to zupełnie co innego – dodał. Zdawało się, że same te słowa niosą w sobie 
ładunek elektryczny. 
Zapanowało tak gęste milczenie, że Alex miała wrażenie, iż słyszy napinanie się 
mięśni własnej 
klatki piersiowej przy oddychaniu. – Michael Eliot był... cóż, wszyscy wiecie, 
kim był. 
Pamiętam, jak zaczynał u nas pracę w osiemdziesiątym piątym. Mieliśmy szczęście, 
że go 
zatrudniliśmy. Dzięki temu trudne dla nas lata przebiegły zupełnie inaczej niż 
gdyby go nie było. 
To nie przypadek, że zaczęliśmy na powrót odnosić zyski w tysiąc dziewięćset 
dziewięćdziesiątym, w roku, kiedy Michael objął kierownictwo działu finansów. 
Wydaje się 
teraz... – White zmarszczył brwi, jak gdyby nagle stracił wątek. Na jego 
policzku zaczął drgać 
mięsień. Nie kończąc zdania, uniósł ponownie kieliszek i powiedział cicho: – Za 
Michaela, nie 
zapominając o tych, których pozostawił po sobie.
– Za Michaela. – Pozostali powtórzyli toast. – Za Michaela Eliota.
Parę osób poprawiło się w krzesłach. Alex przyglądała się dłoniom White’a. 
Milczał, 
zdawałoby się, przez całą minutę, wreszcie rozejrzał się po uniesionych ku niemu 
twarzach. Gdy 
jego oczy spoczęły na Alex, poczuła ulotny przypływ ciepła.
– My jednak żyjemy – powiedział. – Czeka nas kolejny rok życia. Nie ma w tym 
żadnej 
głębokiej tajemnicy. Matematycy zawsze nieźle radzili sobie w wielkiej loterii 
śmiertelności. 
O ile dobrze pamiętam, to John Larus w swojej pracy na temat śmiertelności 
aktuariuszy w latach 
tysiąc osiemset osiemdziesiąt dziewięć – tysiąc dziewięćset trzydzieści siedem 
wykazał, że 
młodsi wiekiem przedstawiciele naszej profesji mają o wiele większe szanse 
osiągnięcia 
długowieczności. Badania Johna Cooka i Ernesta Moorheada ustaliły istnienie 
identycznego 
trendu. Odsyłam państwa do Transactions of the Society of Actuaries, tom 
czterdziesty pierwszy 
– proszę, Sandra, nie notuj. – Położył Sandrze Betridge dłoń na ramieniu i 
chociaż w istocie nic 
nie zapisywała, jej rumieniec świadczył, że miała na to ochotę. Cieszyła się w 
dziale opinią 
wyjątkowo gorliwej. Dobroduszny docinek sprawił, że wszyscy się roześmieli. 
White podniósł 
wzrok na zdobiony sztukateriami sufit przestronnej sali w stylu kolonialnym i 
odczekał, aż 
śmiech ustanie. – Dlaczego tak jest? – powiedział jak gdyby sam do siebie. Po 
chwili uśmiechnął 
się i jego wzrok ponownie spoczął na współpracownikach. – Moim zdaniem – 
cokolwiek jest ono 
warte – to dlatego, że bardziej cieszymy się życiem.
– Proszę, proszę – powiedział Mel Hartman.
– O ile pamiętam, to James Sylvester stwierdził, że matematycy żyją długo – i 
młodo. „Nie 
opadają skrzydła duszy, ni jej pory nie zatykają się doczesnymi cząstkami, 
zbieranymi na 
pylistych szlakach pospolitego żywota”, tak twierdził. – White raz jeszcze 
uniósł kieliszek. – 
Kiedy ostatni raz sprawdzałem, moje skrzydła wydawały się nieco podniszczone – 
lekko otrzepał 
łokcie – ale wciąż mi służą, a mam nadzieję, że wam również. Wypijmy więc na 
koniec za nas 
samych, a szczególnie za nasze skrzydła.
– Za nasze skrzydła. – Pozostali wznieśli kieliszki i wypili.
– Zawsze wiedziałem, że to cud, że nie padliście.
W podwójnych drzwiach wydzielonej sali pojawił się mniej więcej 
pięćdziesięcioletni, 
nienagannie ubrany mężczyzna z opalenizną miłośnika sportów zimowych. Miał na 
sobie 
elegancki garnitur w prążki i ciemnoczerwony jedwabny krawat. Uśmiechnął się z 
racji 
milczenia, które zapanowało po jego uwadze. Okrążył stół i podszedł do White’a, 
który wstał na 
jego przywitanie. Gdy ściskali sobie dłonie, Alex zauważyła u nieznajomego 
nakrochmalone, 
nieskazitelnie białe podwójne mankiety ze złotymi spinkami.
– Nie chciałem przerywać twojego przyjątka, Randal, ale nie chciałem wychodzić, 
nie 
pożyczywszy ci szczęśliwego Nowego Roku – powiedział nieznajomy z ewidentnym 
poczuciem 
wyższości.
– No cóż, dziękuję – odparł White. – Pozwólcie, że przedstawię wam Charlesa 
Kenyona, 
wiceprezesa Massachusetts General. Co cię tu sprowadza, Charlie? Mam wrażenie, 
że sezon 
owocobrania dawno się skończył.
– Wpadłem zobaczyć, jak radzi sobie nowy zespół – sam wiesz, jak to jest. – 
Kenyon 
uśmiechnął się uprzejmie.
White zachował neutralnie pogodny wyraz twarzy, ale czuć było, że jest 
zirytowany. 
Massachusetts General stanowiło jedno z największych i najbardziej rentownych 
przedsiębiorstw 
ubezpieczeniowych w regionie i ostatnio otworzyło nowe biuro na placu 
Kennedy’ego. Firma 
podjęła agresywną kampanię reklamową ubezpieczeń zdrowotnych i na życie, 
skierowaną do 
bogatszych mieszkańców oraz okresowych rezydentów Rhode Island – tych, którzy 
mieli domy 
w Newport i lepszych dzielnicach Providence. Udało się jej również podkupić 
szereg 
pracowników średniego szczebla z Prov-Life, włącznie z dwoma asekuratorami i 
wschodzącą 
gwiazdą działu marketingu. Alex spotykała czasem ludzi z Massachusetts General w 
dzielnicy 
finansowej. Jednego z nich pamiętała nawet z czasów studiów. Podobnie jak w 
przypadku 
pozostałych, sposobu, w jaki odniósł się do Alex, nie można było nazwać 
przyjacielskim. Prov-
Life było dla nich trochę zbyt pospolite, nastawione na plebejuszy, i miało się 
do Massachusetts 
General jak supermarket do Tiffany’ego.
– Słyszałem plotkę, że Prov-Life zamierza zająć się ubezpieczeniami zdrowotnymi 
– 
powiedział Kenyon. – Czy to możliwe?
– Ciekawe, gdzie się tego dowiedziałeś? – wzruszył ramionami White.
– Mam swoje źródła, Randal, chociaż oczywiście nie ufam im bezgranicznie.
– Naprawdę? Dlaczego nie? – zapytał White.
Kenyon roześmiał się, by uniknąć odpowiedzi. White jednak nie rezygnował: uniósł 
brwi, 
czekając na jego reakcję.
– Bądźmy szczerzy, Randal, Prov-Life sobie z tym nie poradzi – zaszarżował 
Kenyon. – 
Przecież to bardzo skomplikowana działalność.
– Rzeczywiście? – spytał White z pokerową miną.
Kenyon udał, że chichocze. Brian Slater i jeszcze jeden z zasiadających wokół 
stołu 
aktuariuszy również się zaśmiali, chociaż Alex nie widziała w całej sytuacji nic 
śmiesznego.
– Powinienem wiedzieć, że nie mam szans, by cokolwiek z ciebie wycisnąć – 
powiedział 
Kenyon, zbierając się do odejścia. – Może będę miał więcej szczęścia w 
Waszyngtonie. Jesteś 
zaproszony na konferencję NIH w sprawie genetyki?
– Tak, dostąpiłem tego wątpliwego zaszczytu. Przyjmuję, że ty też?
– Owszem, do diabła. Jedzie cały zespół z naszej strony. Musimy dopilnować, by 
cała branża 
usłyszała jasno i wyraźnie, co mamy do powiedzenia.
– A cóż takiego macie do powiedzenia? – spytał White. Kenyon dotarł już prawie 
do drzwi, 
ale odwrócił się.
– Słucham?
– Chciałbym wiedzieć co takiego, waszym zdaniem, musicie koniecznie przekazać?
– Jestem pewny, że to samo, co ty. – Oczy Kenyona zwęziły się. – Musimy uzyskać 
zgodę na 
prowadzenie testów. Jeżeli nie uzyskamy na nie pozwolenia, stracimy na tym 
miliardy. Wszyscy 
się co do tego zgadzają.
– Wszyscy? – White przyjrzał się mu nieprzeniknionym wzrokiem.
– Ty nie?
White nie odpowiedział. Zebrani przy stole całkowicie znieruchomieli. Kenyon 
uniósł palec, 
wyraźnie siląc się na zachowanie uprzejmości.
– Nie wiem, czy studiowałeś odpowiednie dane, ale jeżeli rozmyślacie nad 
zaangażowaniem 
się w ubezpieczenia zdrowotne, sugeruję, byś to zrobił. W badaniach nad ludzkim 
genomem 
szybkość wykrywania genów chorobotwórczych wzrosła czterokrotnie. Genów na 
wszelkie 
rodzaje schorzeń, od raka po chorobę Alzheimera. To zalew nowych informacji, 
bezpośrednio 
dotyczących prognozowanej długości życia. Informacji na sprzedaż, dla każdego, 
kto ma na nie 
ochotę.
– Co chcesz przez to powiedzieć? – przerwał mu White.
– Że wstrząśnie to od podstaw naszą branżą, Randal – stwierdził bez ogródek 
Kenyon. – 
Musimy mieć zgodę na prowadzenie testów. Jeżeli jej nie dostaniemy, nie 
poradzimy sobie. 
Będziemy rozdawać polisy w ciemno. Władze muszą to zrozumieć.
White uniósł kieliszek i upił łyk wina, rzucając Kenyonowi uśmiechnięte 
spojrzenie, po 
czym przeniósł wzrok na Hartmana.
– Co o tym sądzisz, Mel?
Hartman uchylił i przymknął usta, po czym zmarszczył czoło.
– To skomplikowana sprawa – powiedział. – Dyskusja sprowadza się w gruncie 
rzeczy do 
tego, w jaki sposób rozkłada się ryzyko pośród klienteli.
– Mów dalej.
– Koncepcja dzielonego ryzyka sprowadza się do umożliwienia uzyskania 
odszkodowania 
osobom, które w przypadkowy sposób mogą ucierpieć z powodu nieszczęśliwych 
wydarzeń 
takiego czy innego rodzaju. Pobierają one owo odszkodowanie ze wspólnych 
funduszy, na które 
z kolei składa się pozostała część klienteli. Istotne jest to, że wszyscy 
ubezpieczeni w danej 
grapie są narażeni na ryzyko nieszczęśliwego zdarzenia z mniej więcej takim 
samym 
prawdopodobieństwem. Tylko wówczas można po nich oczekiwać gotowości opłacania 
składek 
w wysokości gwarantującej satysfakcjonujące odszkodowanie w przypadku... no, 
nieszczęścia. 
W przeciwnym wypadku mamy do czynienia z systemem subsydiowania pewnej grapy 
klientów.
Kenyon pokiwał z zadowoleniem głową. Hartman popatrzył na swojego szefa, ten 
jednak 
wpatrywał się w swe dłonie.
– Naturalnie należy zrównoważyć rentowność branży ubezpieczeniowej z interesami 
całego 
społeczeństwa, ponieważ stanowimy jego część – powiedział. – Nie rozumiesz, że 
to moralny 
imperatyw?
– Idea, by społeczeństwo w całości dzieliło w pewnym stopniu ryzyko, bez względu 
na 
prawdopodobieństwo nieszczęśliwych wydarzeń u jego poszczególnych członków, 
wydaje się 
wątpliwa. – stwierdził Hartman. – Nie jestem przekonany, że my, jako instytucje, 
udzielające 
ubezpieczenia, musimy ponosić koszty jej realizacji.
– Widzisz, Charlie, masz pierwszego nawróconego – powiedział White, patrząc z 
uśmiechem 
na Kenyona.
– Chciałem tylko... – Hartman przestraszył się nie na żarty.
– Daj spokój, Randal. Nie zamierzasz chyba prawić na konferencji NIH bzdetów 
o odpowiedzialności wobec społeczeństwa? – Kenyon wsparł dłonie na biodrach, w 
jego głosie 
pojawił się kłótliwy ton. – Imperatyw moralny? Nie wiesz, że właśnie to 
pragnęliby usłyszeć 
politycy i cholerni liberałowie? Nie będą potrzebować lepszej wymówki, jeżeli 
usłyszą takie 
słowa z ust ubezpieczeniowca – nawet z Prov-Life.
– Nie wiem, czy sprawdziłeś dane, dotyczące czegoś innego – rzekł obojętnym 
tonem White 
i usiadł. – W tej chwili w naszym kraju jest czterdzieści milionów nie 
ubezpieczonych ludzi. 
Czterdzieści milionów osób, pozbawionych dostępu do opieki stomatologicznej. Czy 
naprawdę 
musimy sprawić, by liczba ta jeszcze wzrosła?
– To problem rządu. Ubezpieczenia to interes – powiedział Kenyon.
– Istotnie. – White rozejrzał się po zebranych wokół stołu, z na powrót 
śmiejącymi się 
oczyma. – Bardzo lukratywny interes, wart – mówię tylko o ubezpieczeniach na 
życie – około 
dwa tryliony dolarów. Same składki ubezpieczeniowe wynoszą około trzystu 
miliardów rocznie, 
a wypłaty z tego tytułu są ponad dwukrotnie mniejsze.
– Żaden artykuł konstytucji tego kraju nie zabrania zarabiania pieniędzy, 
przynajmniej do tej 
pory – powiedział Kenyon.
– Więc to wykorzystujemy, prawda? – odparł White. – Oczywiście, gdybyśmy 
wykluczyli 
wszystkie osoby z niewłaściwymi genami, zarobilibyśmy jeszcze więcej. O to ci 
chodzi?
– Branży niezbędne jest określenie reguł postępowania – wymamrotał Kenyon.
– Oczywiście – przytaknął White. – Skoro już mówisz o określeniu reguł 
postępowania, nie 
zapominaj, że ludziom genetycznie podatnym na pewne schorzenia już odmawia się 
ubezpieczeń 
na życie i zdrowotnych, a nawet zatrudnienia. – Wzruszył ramionami i zajrzał do 
pustego 
kieliszka. – Oczywiście, jeżeli będą głodować, to mniej prawdopodobne jest, że 
będą się 
rozmnażać, więc wywrze to dobroczynny wpływ oczyszczający na pulę genetyczną. – 
Popatrzył 
Kenyonowi wprost w oczy. – Wiesz, o czym mówimy? Nazywa się to eugeniką.
Przez chwilę Kenyon stracił dar mowy, na jego czole pojawiła się warstewka potu.
– Może porozmawiamy o tym w Waszyngtonie – zdołał wydukać. – Mam nadzieję, że 
tam 
znajdziemy czas na poważną dyskusję.
– Trudno o poważniejszą – zgodził się White i na siedząco przyglądał się, jak 
jego oponent 
opuszcza salę.
6
Philips Street leżała dwa kilometry na północ od dzielnicy finansowej, parę 
przecznic od 
stadionu imienia Browna. Nie była to najlepsza część East Side. W wielu z 
rozłażących się 
w szwach starych domostw lokowali się studenci. Trawniki i krawężniki nie były 
zadbane, na 
podwórkach stały stare samochody w różnych stadiach rozbiórki. Z drugiej strony 
staromodne 
ganki, okalające ulice wysokie jesiony i klony oraz rozlegające się tu i ówdzie 
dźwięki 
akustycznych gitar nadawały okolicy swojską, kojącą atmosferę, którą Alex witała 
z radością po 
godzinach mielenia liczb w śródmieściu.
Dom pod numerem dwudziestym dziewiątym należał do Maeve Connelly. Przed 
trzydziestoma laty wraz z rodziną zajmowała ona cały okazały budynek, jednak 
czasy stawały się 
dla niej coraz cięższe i odnajmowała pokój po pokoju, aż zostało jej tylko kilka 
pomieszczeń od 
frontu. Alex mieszkała na najwyższym piętrze, którego połowę zajmował stary 
składzik oraz 
zbiornik na wodę, klekoczący i bulgoczący okresowo w ciągu nocy. W gruncie 
rzeczy cały dom 
domagał się generalnego remontu. Czynsz był jednak niski, a na końcu ulicy 
znajdował się 
przystanek autobusowy. Jedyną szansę na wynajęcie takiego samego mieszkania za 
tę samą cenę 
Alex miałaby piętnaście kilometrów od centrum lub w otoczonej złą sławą 
dzielnicy 
południowej.
Z zadowoleniem pozostałaby na Philips Street przez następny rok, lecz 
zapowiadało się, że 
może być to niemożliwe. Umowa wynajmu wygasała za dwa miesiące, zaś pani 
Connelly mówiła 
o podniesieniu czynszu o co najmniej jedną trzecią. Jej zięć domagał się, by 
żądała jeszcze 
więcej. Widocznie w jego przekonaniu wystarczało zainwestowanie niewielkiej sumy 
pieniędzy, 
by móc potroić zyski z wynajmu, chociaż trudno było powiedzieć, dlaczego 
sprzedawca smarów 
z Pittsburgha uważał się w tej kwestii za specjalistę. Oczywiście, najprostszym 
i najłatwiejszym – 
nie mówiąc już o tym, że najtańszym – rozwiązaniem dla Alex byłoby wprowadzenie 
się do 
Marka. Sugerował to nawet mimochodem raz czy dwa. Alex sądziła jednak, że nie 
nadeszła na to 
jeszcze właściwa pora i prawdę mówiąc, nie była pewna, czy Mark nie myśli 
podobnie. Poza tym 
nie miała ochoty, by jej życie stało się zakładnikiem konta bankowego – czy aby, 
używając 
sformułowania Liz, starać się wcisnąć klocek o kształcie serca w otwór o 
kształcie dolara.
Alex zdawała sobie sprawę, że jak na kogoś mającego od ponad dwóch lat stałą 
pracę, żyła 
wyjątkowo skromnie. Prov-Life płaciło przyzwoicie, firmie nie można było tego 
zarzucić, 
chociaż naprawdę wysoka pensja czekała Alex dopiero po zdaniu egzaminu 
członkowskiego do 
Stowarzyszenia Aktuariuszy. Po prostu okoliczności sprzysięgły się przeciwko 
niej. Zadłużyła 
się solidnie jeszcze podczas studiów na Politechnice Massachusetts, by móc je 
ukończyć. Boston 
okazał się zaskakująco drogim miastem. Mimo pracy wieczorami, w weekendy i 
podczas 
wakacji, jej długi ciągle rosły. Gdy wreszcie odbyła finalną rozmowę z Randalem 
White’em 
i formalnie zaproponował jej posadę aktuariuszki na stażu, wydawało się, że 
nareszcie nadszedł 
kres zmartwień finansowych. Alex przepracowała jednak zaledwie kilka miesięcy, 
gdy pod jej 
stopami otworzyła się nowa otchłań długów.
Jej matka postanowiła zaoszczędzić pieniądze i samodzielnie oczyścić rynny. 
Spadła 
z drabiny i miała dość szczęścia, że trafiła na maskę swojego samochodu, co 
złagodziło impet 
uderzenia. Do uporania się z uszkodzeniami jej kręgosłupa potrzebnych było 
jednak kilka 
skomplikowanych operacji. Okazało się wówczas, że miała zbyt małe ubezpieczenie. 
Alex nie 
miała wyboru – musiała odwieźć nowego volkswagena do salonu, odzyskać toyotę 
camry 
z osiemdziesiątego piątego roku i wybłagać we Fleet Bank kolejne dwadzieścia 
tysięcy dolarów 
pożyczki. Udało jej się to tylko dzięki solidnemu poręczeniu Randala White’a. 
Obecnie, po 
osiemnastu miesiącach, matka Alex chodziła o własnych siłach, ale mimo ciągłego 
oszczędzania, 
Alex miała stale długi.
Skąpienie wydatków na ubezpieczenie zdrowotne okazało się fatalną omyłką, a nie 
oszczędnością. Alex nie mogła jednak z czystym sumieniem winić za to matki. Z 
pieniędzmi 
było ciężko od chwili, gdy dwadzieścia lat wcześniej ojciec Alex zaginął na 
wojnie. John Tynan 
był inżynierem w korpusie kawalerii powietrznej. Znajdował się na pokładzie 
helikoptera, który 
– jak się później okazało – spadł za linią frontu w Kambodży. Nie wiadomo, czy 
było to 
zestrzelenie, czy przymusowe lądowanie. Alex nie pamiętała ojca; była wówczas 
niemal 
niemowlęciem. Matka nie wyszła ponownie za mąż i chociaż od pójścia córki do 
szkoły 
podejmowała różne prace, nigdy nie potrafiła się w nich utrzymać. Obecnie renta 
wojskowa po 
mężu była praktycznie jej jedynym źródłem utrzymania.
Alex otrząsnęła śnieg z butów i weszła do domu. Na stoliku w holu czekał na nią 
niewielki 
stosik listów, włącznie ze spóźnioną kartką świąteczną od Robby’ego Hallidaya i 
listem z firmy 
kart kredytowych. Stwierdzano w nim, że wobec zaległości w należnych 
płatnościach karta 
zostanie jej odebrana, a sprawa „przekazana w inne ręce”, o ile Alex nie wyrówna 
konta w ciągu 
trzydziestu dni. Starała się zachować rozwagę w okresie Bożego Narodzenia, ale 
konieczność 
kupowania prezentów i skłonność Marka do świętowania sprawiły, że okazało się to 
niemożliwe. 
Pocieszyła się, że gdy zda w maju egzamin z modeli przeżywalności i tworzenia 
tabel 
statystycznych, niemal z pewnością dostanie podwyżkę. Ukończenie kursu 
zapewniało jej 
uzyskanie ostatnich piętnastu punktów, potrzebnych do uzyskania asystentury – 
pozycji 
w połowie drogi do pełnego członkostwa w Stowarzyszeniu Aktuariuszy. Na 
nieszczęście nie 
miała żadnej gwarancji, że zda ten egzamin, wobec czego wszelkie podwyżki w 
Prov-Life 
zależały na razie jedynie od dobrej woli kierownictwa.
Powoli weszła po schodach do swojego mieszkania. Starała się nie upadać na 
duchu, 
pomyśleć o czymś konstruktywnym, czymś, na co warto było czekać. Pod drzwiami 
znalazła 
kartkę od pani Connelly, na której było napisane „Oskar złapał mysz”.
Oskar miał dwa lata i był częściowo persem, a częściowo dachowcem. Posiadał 
towarzyską 
naturę i śliczne czarnobiałe futro, którego kłaczki pozostawiał po całym 
mieszkaniu. Klapki 
w drzwiach umożliwiały mu dostęp do niemal całego domu, jednak rzadko wypuszczał 
się na 
zewnątrz, zadowalając się wyglądaniem na świat z frontowego ganku lub 
zardzewiałych 
schodów przeciwpożarowych, przylegających do boku domu. Możliwe było, że Oskar 
upolował 
mysz na podwórku, lecz Alex miała nieprzyjemne przeczucie, że ofiara była jej 
współlokatorką.
Nakłoniła kota do zejścia z kanapy talerzem whiskas i wyciągnęła się na 
poduszkach. Kartka 
od Robby’ego przedstawiała wilka, wyjącego do zimowych gwiazd. Robby lubował się 
w dzikiej 
scenerii. Podczas trwania ich związku co tydzień namawiał ją na dalekie piesze 
wypady poza 
Boston. Kupili nawet namiot.
Robby zapisał całą kartkę, a nawet część jej zadrukowanej strony; jego dziwaczne 
bazgroły 
pokrywały każdy skrawek powierzchni. Okazało się, że omawiał właśnie w Ann Arbor 
w Michigan szczegóły finansowania swojego projektu z paroma prężnymi 
doktorantami 
z wydziału nauk naturalnych. Od ukończenia Politechniki Massachusetts nie miał 
stałej pracy. 
Zatrudniał się przez jakiś czas na urzędniczych posadach, ale stanowiło to tylko 
przystanki 
między próbami realizacji bardziej ambitnych planów. W rok od otrzymania dyplomu 
wraz 
z grupą przyjaciół założył małą firmę, produkującą moduły sztucznej inteligencji 
dla innych 
przedsiębiorstw, wytwarzających oprogramowanie. Interes splajtował po półtora 
roku. Obecnie 
Robby podniecał się czymś innym: projektowaniem systemów, umożliwiających 
analizę danych 
meteorologicznych. Według jego pisaniny, istniało wielkie zapotrzebowanie na 
najnowocześniejsze komputerowe modele, pozwalające na formułowanie prognoz 
średnioterminowych. Robby wymyślił już nawet nazwę dla nowej firmy: Słoneczny 
Pejzaż. Alex 
wyczytała między wierszami, że podobnie jak poprzednim razem, chciał wciągnąć ją 
do 
współpracy.
Potrząsnęła głową i uśmiechnęła się. Rozstała się z Robbym bez czegoś, co można 
by 
określić jako definitywne zerwanie czy ostateczna kłótnia. Po opuszczeniu 
politechniki obydwoje 
jednak zrozumieli, że obrali zupełnie odmienne drogi. Nagle okazało się, że żyją 
w różnych 
miastach i robią różne rzeczy. Stopniowo oddalili się od siebie, tak samo, jak 
stopniowo się do 
siebie zbliżyli. Zastanawiając się nad tym, Alex powtarzała sobie, że rozstali 
się z łatwością, bo 
nigdy nie łączyło ich nic istotnego. Za każdym razem jednak z radością 
przyjmowała wieści od 
Robby’ego, a radość ta zabarwiona była nieokreślonym smutkiem.
Patrząc na opadające szaleńczo w dół dolne części liter „y” i „g”, usiłowała 
wyobrazić sobie, 
jak wyglądałaby praca z Robbym Hallidayem nad prognozowaniem pogody. Na swój 
sposób 
było to kuszące: świeży oddech, powiew swobody – i gałąź matematyki o wiele 
bardziej barwna 
niż ta, którą zdecydowała się obrać. Predylekcje Robby’ego widać było już 
podczas studiów, gdy 
z zapałem uczył się teorii chaosu i katastrof. Szedł przez życie jak wiatr. 
Można się było przy 
nim świetnie bawić – wykazywał niepohamowaną energię i pogodny nastrój, stale 
rozglądał się 
za nowymi ideami, był ciągle gotów poświęcić czas i siły na cokolwiek, co akurat 
przykuło jego 
uwagę. W jego charakterze były jednak strony, które niepokoiły Alex. 
Niesprawiedliwe byłoby 
twierdzenie, że był niepraktyczny, ale Alex nie była w stanie zawierzyć do końca 
jego pełnemu 
niepoprawnego optymizmu podejściu do życia. Przestawał w świecie liczb i 
konkretnych danych, 
lecz pewnych faktów zdawał się nie przyjmować do wiadomości. Takich na przykład, 
że jeśli nie 
miało się rodzinnej fortuny, trzeba było zapewnić sobie pracę i stałe dochody, 
czy też tego, że 
zakładanie nowych firm komputerowych było bardzo wątpliwym sposobem zapewnienia 
sobie 
przyszłości.
Alex odłożyła kartkę na stolik do kawy, sięgnęła po telefon i wybrała numer 
Marka. 
Rozległy się dwa sygnały i rozpoczęło się połączenie.
– Mark? Tu Alex. Zastanawiałam się, co... Halo?
Rozległo się piknięcie, a po nim nagrany głos Marka, energiczny i rzeczowy: „Nie 
mogę 
w tej chwili odebrać telefonu, ale proszę zostawić wiadomość po sygnale, a 
oddzwonię, gdy tylko 
będę mógł”. Jaką wiadomość mogła mu zostawić? Miała ochotę powiedzieć coś 
inteligentnego, 
błyskotliwego, na co nigdy nie wpadłaby Catherine Pell. Rozległ się sygnał.
– Hm, to ja, Alex. Dzwonię, żeby dowiedzieć się, co u ciebie, i... – Coś 
błyskotliwego, 
powtórzyła sobie w duchu. – Zobaczymy się jutro, dobrze? Nie rób niczego... 
chciałam 
powiedzieć, nie pracuj za ciężko, kochanie. Na razie.
Rozłączyła się, spuściła głowę na ramię i podskoczyła, gdy telefon zadzwonił w 
jej dłoni.
– Mark? Na miłość boską, skąd wiedziałeś... – Alex? Tu Liz.
– Och, Liz. – Alex westchnęła. – Przepraszam, myślałam...
– Że to Mark. – Tak.
– Przepraszam.
– Nie ma za co. Po prostu dzwoniłam do niego przed chwilą i... Nieważne. Co u 
ciebie?
– Chyba w porządku.
– Nie przyszłaś dziś znowu do pracy. Myślałam, że może...
– Skorzystałam z twojej rady, zadzwoniłam do Newtona Brady’ego i poprosiłam o 
parę 
tygodni urlopu. Dostałam go bez żadnych problemów, o nic nie wypytywał.
– Mówiłam ci.
– Pewnie. Był naprawdę miły, aż się zdziwiłam. Powiedział, że firma bardzo mnie 
ceni, a on 
sam chciałby „poprawić moją pozycję”, cokolwiek by to znaczyło.
– Wspaniale.
– Może. Pomyślałam, że po tym wszystkim mogą mi płacić, podczas gdy ja 
zastanowię się, 
co mam począć z moim życiem.
Głos Liz brzmiał o wiele lepiej niż poprzednim razem: zdawała się spokojniejsza 
i silniejsza, 
zachowywała się, jak przystało na wyrafinowaną sekretarkę.
– Bardzo dobrze, Liz. Naprawdę się cieszę, że tak zrobiłaś. Nie zaszkodzi 
pozostawić sobie 
paru otwartych furtek, prawda? Może nie byłoby źle, gdybyś przeniosła się do 
innego działu, 
chociażby na jakiś czas. Tak czy inaczej, chyba czekacie...
– Otworzyłam neseser.
Alex wyprostowała się. W ciągu ostatnich paru dni zastanawiała się uporczywie, 
co mógł 
zawierać neseser w mieszkaniu przyjaciółki. Najwidoczniej nie ona jedna. Za 
każdym razem, gdy 
Liz wspominała o Eliocie, Alex przypominał się pocałunek na przyjęciu.
– Masz na myśli neseser Michaela? – spytała wreszcie.
– Wyłamałam zamki.
– Mój Boże!
– Nie mogłam się powstrzymać. Stał na środku pokoju, ciągle go miałam przed 
oczyma. 
Zrobiłam to wczoraj wieczorem. Myślałam, że nigdy mi się to nie uda.
– Liz, nie wiem, co powiedzieć.
– Michael miał miliony dolarów, Alex. Wszystko było w neseserze.
Alex przycisnęła słuchawkę do ucha i wyobraziła sobie Liz w nocnej koszuli, 
siedzącą na 
podłodze pośród banknotów.
– Co? W gotówce?
– Nie, w gotówce tylko dziesięć tysięcy. W neseserze były jednak wszystkie 
dokumenty, 
wyciągi z kont. Myślę, że Michael miał około dziesięciu milionów. Na cyfrowych 
kontach 
w Szwajcarii, w obligacjach na okaziciela. Były tam też inne dokumenty, których 
nie umiałam 
rozszyfrować. Serie cyfr, takie tam rzeczy. Nie mam pojęcia, co oznaczają.
Alex była doszczętnie oszołomiona. Skąd Michael Eliot mógł wziąć dziesięć 
milionów 
dolarów? Wydawało się to nieprawdopodobne. Jak mógłby zgromadzić tak wiele i 
wydawać tak 
mało? Chyba że były to pieniądze, których nie mógł wydać, na przykład należące 
do kogoś 
innego. Może właśnie o to chodziło.
– Liz, jesteś pewna, że coś ci się nie pomyliło? Może te pieniądze są własnością 
działu 
finansów. Wiesz, inwestycje firmy albo...
– Alex, wiem, jak wyglądają wyciągi z kont. – W głosie Liz pojawiła się twardsza 
nuta. – Na 
wszystkich znajduje się nazwisko Michaela. Na dowodach wpłat, kupna i sprzedaży 
obligacji. 
Wszystko tu jest. Niektóre z transakcji przeprowadzono zaledwie kilka tygodni 
temu. Mówię ci, 
że to pieniądze Michaela.
Przez chwilę żadna z nich się nie odzywała. Alex poczuła nagły niepokój. 
Człowiek mógł 
być bogaty i nie chcieć, by świat się o tym dowiedział, jednak zachowanie Eliota 
przekraczało 
granice najszerzej pojętej dyskrecji. Całe jego życie stanowiło jedno wielkie 
kłamstwo.
– Alex, nie sądzisz, że to ma coś wspólnego ze śmiercią Michaela? – Nie 
odpowiedziała. 
Usłyszała, że ktoś wchodzi po drewnianych schodach. Ciężkie kroki. Przypomniała 
sobie, że nie 
zamknęła drzwi. – Alex, jesteś tam?
– Tak – szepnęła. – O co ci chodzi?
– Jestem pewna, że Michael utrzymywał istnienie tych pieniędzy w tajemnicy, 
nawet przed 
swoją żoną.
Kroki dotarły do ostatniego półpiętra i ucichły. Alex nie miała pojęcia, co 
zrobi, jeżeli ten 
ktoś zacznie wspinać się wyżej. Oskar usiadł prosto na środku dywanu i również 
wpatrywał się w 
drzwi.
– Skąd o tym wiesz?
– Mniej więcej rok temu chciała przeprowadzić się do nowego domu. Na Blackstone 
Boulevard była do sprzedania wielka rezydencja. Michael powiedział jej, że nie 
mogą sobie na to 
pozwolić.
Z dołu rozległo się szczękanie kluczy i dźwięk otwieranego zamka. Był to tylko 
mieszkający 
piętro niżej pan Pavey.
– Może wtedy nie miał jeszcze tych pieniędzy, Liz. Może ktoś umarł i zostawił mu 
je 
w spadku? Tak przecież pewnie było, prawda?
– Nie sądzę. Powiedziałby mi o tym.
– No to... sama nie wiem. Może masz rację, ale mimo to nie rozumiem...
– Załóżmy, że się o nich dowiedziała – myślę o Margaret. Załóżmy, że 
zorientowała się, że 
Michael ma mnóstwo pieniędzy i chce ją opuścić. Może zabiła go, żeby się do nich 
dobrać?
Alex westchnęła. Tego było dla niej za wiele.
– Daj spokój, Liz. Gdyby o nich wiedziała, wystarczyłoby, żeby się z nim 
rozwiodła. 
Dostałaby co najmniej połowę pieniędzy plus dom.
– Nie znasz jej, Alex. Chciała jeszcze więcej. Chciała zemsty. Rozwodząc się, 
dałaby mu 
tylko wolność.
– Liz, to był wypadek. Dowiercił się do kabla. Zdajesz sobie sprawę, jak trudno 
to 
upozorować, jeżeli ofiara jest większa od zabójcy? Wyobrażasz to sobie? 
„Potrzymaj drut, 
kochanie, a ja włączę prąd.”
– Na pewno to możliwe. Sama wymyśliłabym jakiś sposób, gdybym siedziała po 
całych 
dniach w domu i nie zastanawiała się nad niczym innym. Mogła wszystko 
zaplanować. Przecież 
rozplanowała życie Michaela od dnia, kiedy go po raz pierwszy zobaczyła.
7
Harold Tate odłożył gazetę i wyjrzał na zasłany bielą parking. Guy Pilaski szedł 
po twardo 
ubitym śniegu w długim płaszczu od Christiana Diora, z nie zapalonym papierosem 
w zębach. 
Tate popatrzył na zegarek. Było dwadzieścia po siódmej, trochę późno jak na 
Guya. Mimo 
kierowniczego stanowiska, Pilaski rzadko zostawał w biurze po szóstej. Tate 
przyglądał się, jak 
stary oldsmobile wyjeżdża z parkingu i znika na Toll Gate Road. Kolejny dzień 
niemal 
całkowitego nieróbstwa, jeden dzień mniej do wcześniejszej emerytury. Ile to już 
trwało? Tate 
policzył w myślach: cztery lata, dwa miesiące i dziewięć dni.
Wybór Pilaskiego na dyrektora był zaskakujący. Jego kompetencje naukowe równały 
się 
niemal zeru – pracował kiedyś jako kierownik działu finansów firmy zajmującej 
się produkcją 
gazów przemysłowych. Jego zwalista sylwetka, czarne wąsiki i upodobanie do 
krzykliwych 
krawatów sprawiały, że przypominał bardziej szefa nocnego klubu na Florydzie. 
Nowi 
udziałowcy chcieli jednak właśnie kogoś takiego: mniej zaabsorbowanego nauką, 
natomiast 
bardziej oddanego pieniądzom. Kogoś, kto będzie pilnował porządku w swoim 
gospodarstwie. 
W Medanie panował jednak porządek, więc skoro odpadała również konieczność 
dbania 
o technologię, zachwalane talenty Pilaskiego w zarządzaniu nie były w pełni 
wykorzystywane. 
Tate zastanowił się, dlaczego tym razem Guy się tak zasiedział. Miał nadzieję, 
że nie wiązało się 
to z Michaelem Eliotem.
Minął niemal tydzień od śmierci Eliota. Do tej pory w „Providence Journal” nie 
pojawiło się 
nic, co mogłoby świadczyć, że nie traktowano jej jako pospolitego wypadku. Tate 
przeglądał 
pilnie gazetę każdego ranka. Poza niewielką notką na piątej stronie nie napisano 
nic więcej. Nie 
było policyjnego dochodzenia, żadnej wzmianki, że okoliczności śmierci Michaela 
odbiegały 
w jakikolwiek sposób od normy. Zresztą były normalne: jak stwierdzono w gazecie, 
każdego 
roku setki Amerykanów ginęło lub odnosiło poważne obrażenia podczas napraw 
domowych; 
często wskutek korzystania z urządzeń pod napięciem. Policja i dziennikarze nie 
wiedzieli 
jednak, że Michael planował jak najlepiej wykorzystać dwa czy trzy lata życia, 
które mu 
pozostały, a plany te nie obejmowały wykończenia salonu.
Tate zrazu pomyślał, że Michael rzeczywiście odebrał sobie życie. Wydawało się 
mu, że jego 
stary przyjaciel dobrze zniósł złe wieści – po mniej więcej godzinie zaczął 
wykazywać nawet 
osobliwy spokój. Może jednak świadomość faktów nie zdążyła jeszcze do niego 
dotrzeć. Może 
w ciągu następnych dni uświadomił sobie, co go czeka, i postanowił pójść na 
skróty. Może miał 
już dość wszystkiego? Czy czyniło to Tate’a odpowiedzialnym? Eliot wiedział, że 
zostanie 
poddany badaniom. Z pewnością nie był to pomysł Tate’a; on tylko przekazał 
wyniki wraz 
z zastrzeżeniem, że trzeba powtórzyć testy dla upewnienia się co do diagnozy. 
Jeżeli jednak 
spowodowało to przedwczesną śmierć jego przyjaciela, czy nie ponosił za nią w 
pewien sposób 
winy? Żałował, że nie zataił wyników lub przynajmniej nie odczekał do uzyskania 
rezultatów 
powtórnych badań. Jeszcze lepiej byłoby, gdyby powiadomił o nich stałego lekarza 
Michaela 
i pozwolił jemu poinformować przyjaciela. Lekarze wiedzieli, jak radzić sobie w 
takich 
sytuacjach, Tate nie miał o tym pojęcia. W zwykłych okolicznościach nie zajmował 
się ludźmi, 
lecz anonimowymi próbkami; numerami, nie osobami z krwi i kości. Jeżeli nawet 
rezultaty były 
fatalne, przekazywano je komputerowymi łączami z jednej bazy danych do drugiej. 
Radzenie 
sobie z ludźmi stanowiło problem kogoś innego.
Tate fatalnie sypiał od świąt. Chciał z kimś porozmawiać o tym, co się stało, 
ale okazało się 
to niemożliwe. Nawet Suzy nie znała całej sprawy. Instynkt podszeptywał 
Tate’owi, iż najlepiej, 
by tak zostało – nie dlatego, że jej nie ufał, po prostu dyskrecja nie była jej 
silną stroną. Podobnie 
jak cierpliwość.
Ostatnia rozmowa z Michaelem okazała się ciężkim doświadczeniem. Tate zadzwonił 
do 
niego w parę dni po ich spotkaniu. Chciał dowiedzieć się, jak Eliot sobie radzi 
i czy może dla 
niego cokolwiek zrobić. W tle słychać było głosy – prawdopodobnie rodziców 
Margaret – 
i chóralną muzykę. Tate wyobrażał sobie, że Michael siedzi w kuchni i rozgląda 
się, czy nikt go 
nie słyszy. Eliot powiedział, że szykuje się do pewnych zmian, chociaż nie 
chciał określić, o co 
chodziło. Okazało się, że zdecydował się nie mówić żonie o swojej chorobie. 
Powiedział, że 
zachowa wszystko dla siebie, przynajmniej na razie. Tate przyznał, że w ten 
sposób Michael 
wykazuje rozwagę. Alarmowanie Margaret nie miało sensu do chwili uzyskania 
powtórnych 
wyników. Eliot zaczął go o to właśnie wypytywać: chciał wiedzieć, jak długo 
Harold zdoła 
zachować w tajemnicy wyniki pierwszych badań. Tate zapewnił go, że zważywszy na 
zbliżające 
się Boże Narodzenie, minie prawdopodobnie parę tygodni, nim ktokolwiek o nie 
zapyta.
Tate poruszył wtedy sprawę brakujących wydruków. Myślał, że Eliot zabrał je 
przez 
przypadek lub z ciekawości. Po co by ich przecież potrzebował? Eliot długo nie 
odpowiadał na to 
pytanie, aż wreszcie wyrzekł dwa słowa: „Dla zabezpieczenia”.
„Zabezpieczenia przed czym?”, zapytał go Tate, lecz głosy w tle nagle stały się 
donośniejsze. 
Wyglądało na to, że Eliot jest wołany na kolację. Pożegnał się z Tatem i 
rozłączył się. Harold 
odczekał godzinę i zadzwonił ponownie, lecz tym razem odebrała Margaret. 
Sprawiała wrażenie 
zadowolonej z jego telefonu i życzyła mu wesołych świąt. Powiedziała, że Michael 
jest w salonie 
z teściem. Eliot już nie oddzwonił.
Tate’a poproszono o wyniki badań o wiele wcześniej, niż się spodziewał – już 
następnego 
dnia. Usiłował zwlekać, ale czując oddech Pilaskiego na karku, miał kłopoty z 
wymyśleniem 
przekonującej wymówki. Poza tym jego położenie wykluczało narażanie się 
klientowi.
Tate wciąż wyglądał przez okno, gdy komputer na jego biurku zapikał, a na 
monitorze 
pojawiło się szare pole dialogu:
ANALIZA NOWYCH DANYCH
WPROWADŹ HASŁO. BY JE WYŚWIETLIĆ
Pierwsza porcja wyników trafiała do komputera z reguły około południa, lecz tym 
razem 
poszło to szybciej, ponieważ w poświątecznym okresie liczba badań była mniejsza. 
W Medanie 
zazwyczaj trwały testy około stu dwudziestu próbek DNA równocześnie. Postęp 
automatyzacji 
i ograniczony zakres samych badań umożliwiały wykonanie takiej ilości pracy. 
Komputer 
skanował ostatnie stadia procedury i trzy razy dziennie podawał nowe wyniki. 
Stosowana w nim 
sztuczna inteligencja była względnie niewyrafinowana. Do obowiązków Tate’a 
należało 
przeglądanie wyników i zlecanie personelowi laboratorium sprawdzania wszelkich 
wątpliwości 
w oparciu o oryginalne dane. Dopiero po upewnieniu się, że wszystkie wyniki są 
poprawne, 
udostępniał je klientowi. Tak przynajmniej powinno to wyglądać. Pilaski zaczął 
się ostatnio 
dopytywać, czy nie można by przyspieszyć całej procedury, szybciej analizować 
większą liczbę 
próbek oraz wprowadzić oszczędności na zabezpieczeniach przed skażeniem i 
zmniejszeniu 
ludzkiego nadzoru nad badaniami. Twierdził, że troszczy się nie tylko o 
zaspokajanie potrzeb 
klientów, ale ani słowem nie wspominał o nowych inwestycjach. Tate natomiast 
zauważył, że 
przy zwiększeniu obciążenia laboratorium brak nowych inwestycji może oznaczać 
tylko większą 
liczbę omyłek.
Dla zajmujących się pionierskimi badaniami medycznymi naukowców identyfikacja 
genu 
odpowiedzialnego za określoną wadę genetyczną oznaczała żmudną, detektywistyczną 
pracę. 
Geny powodowały powstawanie w określonym czasie i miejscu w organizmie 
niepowtarzalnych 
białek. Czasami pojawienie się tych białek można było powiązać z aktywnością 
biochemiczną 
w określonych chromosomach, a nawet w określonych ich regionach. Dalej jednak 
była to 
kwestia odszukania igły w stogu siana, z jedną istotną różnicą: igła i siano 
wyglądały 
identycznie. Wymagało to dokładnego porównania po kolei krótkich fragmentów DNA 
osób 
zdrowych i chorych. W zależności od złożoności danego genu, proces ten mógł 
trwać nawet 
całymi latami.
Na szczęście dla Medanu i jego klientów po ustaleniu składu i położenia 
określonego genu 
chorobotwórczego, sprawdzenie, czy występuje on u danej osoby, było już 
względnie proste. 
W laboratoriach firmy wykonywano testy przesiewowe w celu wykrycia dziewięciu 
takich 
genów na ośmiu chromosomach, chociaż stanowiło to analizę zaledwie drobnej 
części zawartej 
w próbkach informacji genetycznej. Najpierw identyfikowano i rozdzielano 
poszczególne 
chromosomy przy wykorzystaniu laserowej techniki, określanej jako sortowanie 
przepływowe. 
Następnie dokonywano amplifikacji DNA – będące obiektem zainteresowania krótkie 
odcinki 
genomu były kopiowane miliony razy przez enzym katalityczny, znany pod nazwą 
Taq. Do 
powstałej w rezultacie amplifikacji genetycznej zawiesiny dodawano specjalnie 
spreparowane 
przy pomocy inżynierii genetycznej, radioaktywnie znakowane próbniki. Próbniki 
przyłączały się 
do znanych genów chorobotwórczych, przez co one również stawały się 
promieniotwórcze 
i łatwo dawały się wykryć na mikrofotografiach. Wszystkie te stadia udało się z 
powodzeniem 
zautomatyzować, lecz kupno i modyfikacja technologii doprowadziła przed ośmioma 
laty Medan 
Inc. niemal do bankructwa. Dopiero pojawienie się nowych finansowych wspólników 
uratowało 
firmę. Właśnie wtedy rządy w niej objął Guy Pilaski. Tate, współzałożyciel 
laboratorium, 
zmuszony został do objęcia stanowiska zastępcy dyrektora do spraw technologii.
Tate wprowadził swoje hasło do komputera. Pojawiły się pierwsze dane – po prostu 
rząd 
dziewięciocyfrowych liczb, odnoszących się do różnych, bezimiennych osób. W 
dolnej części 
ekranu pojawił się kolejny komunikat:
WYBIERZ KOD LUB NACIŚNIJ SPACJĘ
DLA AKCEPTACJI AKTUALNIE ZAZNACZONEGO
Tate przewinął listę. Jeden z kodów różnił się od pozostałych. Sam go wymyślił, 
by móc 
odróżnić go na pierwszy rzut oka: AP91919191-9. Taki właśnie numer przydzielił 
dla drugiej 
próbki, pobranej od Michaela Eliota. Po chwili wahania Tate zaznaczył kod przy 
użyciu myszy 
i polecił komputerowi wydrukować wyniki.
Zrazu pomyślał, że wybrał niewłaściwy kod. Mutacja, odpowiedzialna za pląsawicę 
Huntingtona, znajduje się w pobliżu końca krótkiego ramienia czwartego 
chromosomu. Polega 
ona na obecności niestabilnego fragmentu DNA w obrębie genu o wciąż nieznanej 
funkcji. 
U zdrowych osób fragment ten składa się z jedenastu do trzydziestu czterech 
powtórzeń 
określonej sekwencji trzech par zasad nukleinowych. U chorych na pląsawicę 
Huntingtona 
obejmuje on od czterdziestu dwóch do stu takich powtórzeń. Nie wiadomo 
dokładnie, w jaki 
sposób owo genetyczne „jąkanie” wywołuje objawy chorobowe, związek między tymi 
dwoma 
zjawiskami nie ulega jednak wątpliwości. Gen na pląsawicę Huntingtona ma 
charakter 
dominujący, co oznacza, że każdy, u kogo on występuje, wcześniej czy później 
padnie ofiarą 
choroby.
Tym razem nie stwierdzono jednak nadmiernej liczby powtórzeń.
Tate wrócił do komputera i zaczął całą procedurę pozyskiwania wyniku od 
początku. Na 
ekranie pojawiły się te same dane. Pląsawica Huntingtona stanowiła jedną z 
chorób, na obecność 
genu której Medan przeprowadzał rutynowe testy. Dotykała ona zaledwie jednej 
osoby na 
dwadzieścia tysięcy, ale jej długotrwały przebieg i względna łatwość wykrycia 
powodującego ją 
genu sprawiała, że było to warte zachodu.
Tate wstał i podszedł w zadumie do okna. Mimo tego, co powiedział Eliotowi, 
uważał, że 
drugi test będzie tylko formalnością. Jeszcze nie zdarzyło mu się widzieć, by 
dwie próbki od tej 
samej osoby przyniosły odmienne wyniki, jeśli nie liczyć schorzeń, powodowanych 
przez wiele 
odrębnych genów. Wówczas niespójności były zwykle wynikiem wad komputerowej 
analizy, nie 
zaś samych danych. Ten wynik był jednak odmienny. Głosił wszem i wobec tak 
jasno, jak tylko 
genetyk mógłby sobie zażyczyć: U Michaela Eliota nie występował gen na pląsawicę 
Huntingtona.
Nagle Tate poczuł, że ciśnie go ubranie. Rozluźnił krawat i rozpiął kołnierzyk. 
Trudno było 
mu uwierzyć, by radioaktywne próbniki nie przyłączyły się do genetycznego 
defektu na 
chromosomie czwartym. Nie można było przecież podejrzewać, że poprzednim razem 
przyłączyły się do sekwencji DNA, której tam w rzeczywistości nie było. Prędzej 
rozleciałaby się 
cała aparatura.
Chyba że doszło do skażenia próbki. Oczywiście. W taki czy inny sposób do próbki 
Michaela dostało się DNA innej osoby. Dla zafałszowania wyników wystarczał 
skrawek 
złuszczonego naskórka, kropla śliny czy cebulka włosa. Nie zdarzało się to 
często – wyjątkowo, 
jeżeli przestrzegano zaleconej procedury – zaś obecność dwóch różnych zestawów 
chromosomów w tej samej próbce zwykle szybko wychodziła na jaw. Mimo to mogło do 
tego 
dojść. Po posortowaniu niewłaściwych chromosomów automatyczna procedura bez 
problemów 
dobiegłaby do końca, chociaż analizowane DNA pochodziłoby od zupełnie innej 
osoby.
Tate zamknął program i przeszedł do minikomputera, w którym przechowywano wyniki 
wszystkich badań z przeszłości. W jego pamięci znajdowały się również rezultaty 
analizy 
pierwszej próbki od Michaela. Po paru minutach odnalazł to, czego szukał: 
obydwie próbki 
wyglądały całkowicie odmiennie. Pochodziły od różnych osób. Pozostawało tylko 
pytanie: która 
należała do Eliota?
Odłożył wydruki i odchylił się w fotelu, starając się dojść do logicznych 
wniosków. Bardziej 
prawdopodobne było, że z dwóch próbek skażona była pierwsza. Sam pobrał drugą 
w laboratorium, stosując optymalną procedurę w optymalnych warunkach. Pierwszą 
próbkę 
pobrano gdzie indziej, z zastosowaniem zwykle wiarygodnych, lecz nie 
niezawodnych metod. 
Jeżeli doszło do skażenia, o wiele bardziej prawdopodobne było, że zdarzyło się 
to właśnie 
wówczas.
Przez chwilę Tate poczuł ulgę. Nie była to jego wina. Postąpił dokładnie według 
standardowej procedury – z wyjątkiem tego, że przekazał Michaelowi złe 
wiadomości, nie 
czekając na ich ostateczne potwierdzenie. Eliot opuścił go w przekonaniu, że 
cierpi na śmiertelną 
i nieuleczalną chorobę neurodegeneracyjną. W dziesięć dni później już nie żył.
Zadzwonił telefon, lecz Tate nie zwrócił na niego uwagi. Przypominał sobie wyraz 
twarzy 
Eliota, gdy ten wysłuchiwał swojego wyroku śmierci. Wkrótce po początkowym 
strachu zagościł 
na niej osobliwy, twardy jak stal spokój. Szykowały się zmiany...
Po chwili Tate’owi przyszła do głowy kolejna myśl: skoro Michael Eliot nie miał 
genu 
pląsawicy Huntingtona, to kto go miał?
Część druga 
Wszyscy wiedzą wszystko
1 
Alex spała źle. Za każdym razem, gdy już wydawało się, że pogrąży się we śnie, 
wracały do 
niej słowa Liz: „Miał miliony dolarów...”. Przypominała sobie ostatnie spotkanie 
z Eliotem. Był 
podniecony, natychmiast, gdy ją zobaczył, przysunął się i pocałował. Miał 
przekrzywiony 
krawat, rozpięty guzik od kołnierzyka koszuli. Objął ją ramieniem i przypadkowo 
dotknął jej 
piersi. Hartman był przy tym obecny i widział wszystko. Z przewróconego na 
podłogę 
plastykowego dzbanka wylało się wino. Odepchnęła Eliota, urażona jego głupotą i 
brutalnością, 
zła na siebie, że w ogóle do tego dopuściła. Skórę na jej szyi przeszywało 
jednak mrowienie 
jeszcze długo po tym, gdy ją tam dotknął. Oceniła później jego postępowanie jako 
rezultat 
pijackiej bezmyślności – typowy incydent, do jakich dochodzi na przyjęciach w 
pracy. Obecnie 
czuła jednak, że było to coś o wiele gorszego. Eliot nie tylko zdradzał żonę i 
okazywał jej brak 
szacunku – zdradził również Liz, kobietę, z którą ponoć zamierzał wyjechać. Liz 
pokazała jej 
przecież bilety lotnicze. Wydawało się to niewiarygodne, ale plan ucieczki 
został dokładnie 
opracowany.
Alex przetoczyła się na łóżku i podciągnęła koce, by osłonić się od zimna. 
Usiłowała myśleć 
o czymkolwiek innym, jednak ciągle wyobrażała sobie Liz na Riwierze. 
Zastanawiała się, ile 
czasu by minęło, nim Michael zacząłby się oglądać za miejscowymi ślicznotkami. 
Liz nie 
miałaby wobec nich żadnych szans. Lepiej się stało, że została bez niego.
Uświadomienie sobie, że właśnie zaakceptowała śmierć Eliota, sprawiło, że Alex 
usiadła 
wyprostowana w łóżku.
Skrzypnięcie oparcia zaniepokoiło Oskara. Podszedł do krzesła przy oknie, 
wskoczył na nie, 
potem na parapet, i wyjrzał na ulicę. Po chwili zaczął miauczeć, żeby go 
wypuścić, lecz Alex nie 
słuchała. Wciąż zastanawiała się nad tym, co Liz powiedziała o śmierci Michaela. 
Musiałaby 
postradać zmysły, by nie wierzyć, że był to po prostu wypadek. No dobrze, szanse 
na to, że 
porazi go prąd, były niewielkie, zwłaszcza w sytuacji, gdy zamierzał uciec z 
Liz. Czy można było 
jednak uwierzyć, że został zamordowany? Przez kogo? Przez swoją żonę? Możliwość, 
że tak 
właśnie się stało, była wręcz znikoma. Czy rzeczywiście? Na ile 
prawdopodobieństwo 
przypadkowego porażenia prądem różniło się od prawdopodobieństwa zamordowania 
przez 
członka rodziny? Alex pogrążyła się w bezładnych szacunkach statystycznych, 
jednak po chwili 
stwierdziła, że nie ma to żadnego sensu. Nieistotne, jak kształtowało się 
statystyczne 
prawdopodobieństwo. Jedna z możliwości wymagała ślepego przypadku, zwykłego 
zbiegu 
okoliczności, natomiast draga – równie ślepej nienawiści. Trzeba by było 
uwierzyć, że Margaret 
Eliot jest zdolna do morderstwa. W każdym razie nawet, gdyby była do niego 
zdolna, czy 
potrafiłaby zrealizować tak przemyślny plan? Jak można upozorować przypadkowe 
porażenie 
prądem? Trzeba by przyłożyć ofierze pistolet do głowy, zmusić ją do wzięcia 
kabla w ręce, 
włączyć prąd...
Nieustające miauczenie Oskara przebiło się wreszcie do świadomości Alex. Wstała, 
założyła 
gruby sweter.
– Co się dzieje, panie kocie?
Wzięła Oskara na ręce i wystawiła przez okno na schody przeciwpożarowe. Kot 
uwielbiał się 
po nich pałętać. Była to jedyna kocia cecha w jego zachowaniu. Poza tym był 
towarzyski 
i przyjacielski jak pies. Uwielbiał wodę i nawet machał ogonem, chociaż na 
elegancki koci 
sposób. Tylko w letnie noce przypominał sobie o swojej naturze i całymi 
godzinami 
przesiadywał na schodach przeciwpożarowych, kontemplując pełnię księżyca.
– Albo podsunąć narkotyk – powiedziała Alex do swoich myśli. Podsunąć narkotyk, 
a potem 
porazić prądem...
Oczywiście, zdarzały się samobójstwa przez porażenie prądem. Czytała, w jaki 
sposób tego 
dokonywano. Ludzie brali w ręce obnażony przewód urządzenia, nastawionego na 
włączenie się 
o określonej godzinie, po czym zażywali leki nasenne. Parę minut przyjemnej 
drzemki, po czym 
zegar sterujący włączał prąd... Alex przyłożyła czoło do szyby. Może Eliot tak 
właśnie zrobił? 
Może pojawiły się jakieś kłopoty z pieniędzmi? Może popełnił samobójstwo, a żona 
zatuszowała 
to, pozorując wypadek?
We wtorek rano znalazła na swoim biurku kartkę od Randala White’a. Był to 
pierwszy znak 
od jakiegoś czasu, że w ogóle pamięta o jej istnieniu. Pytał, czy mogłaby 
spotkać się z nim około 
wpół do dziesiątej. Zrobiła sobie kawy, sprawdziła pocztę elektroniczną, po czym 
przeszła do 
jego gabinetu.
White siedział za biurkiem, zawalonym stertami dokumentów. Bałagan w jego 
gabinecie był 
czymś tak niespotykanym, że Alex mimowolnie utkwiła wzrok w zwałach papieru.
– Chciałem cię przeprosić, że nie porozumiałem się z tobą ponownie w sprawie 
danych na 
temat programu ubezpieczeń zdrowotnych, ale jak widzisz, jestem doszczętnie 
zawalony pracą – 
rzekł, wskazując na blat. – Janice stale zawraca mi głowę dziesiątkami różnych 
spraw. Wiesz, 
w jaki sposób radzi sobie ze wszystkim. – Janice Aitken, sekretarka White’a, 
lubowała się w 
korzystaniu z samoprzylepnych karteczek na notatki. Alex spostrzegła, że cały 
ich szereg został 
przyklejony do wyłączonego monitora komputera. Na paru z nich widniały 
podkreślenia 
i podwójne wykrzykniki. – Śmierć Michaela spowodowała, że bez przerwy muszę 
wysiadywać 
na rozmaitych naradach. Na pewno domyślasz się, jak to jest – dokończył White. 
Alex pokiwała 
głową, chociaż miała wrażenie, że nieład w gabinecie White’a zaczął narastać już 
na parę tygodni 
przed zgonem Eliota. – Wszystko tak się złożyło, że początek nowego roku okazał 
się dla mnie 
piekielnie wyczerpujący. – White urwał na chwilę, zmarszczył brwi i obrzucił 
spojrzeniem 
karteluszki na monitorze. – Prawdę mówiąc, właśnie o tym chciałem z tobą 
porozmawiać.
– O nowym roku?
– Nie, o pogrzebie Michaela. – White obrzucił ją spojrzeniem, w którym 
dostrzegła 
dezorientację i zmęczenie, z którego nie potrafił się ostatnio otrząsnąć. – 
Pewnie słyszałaś, że to 
już jutro. Chciałem cię zapytać, czy się wybierasz.
Alex zmarszczyła czoło. Zdała sobie sprawę, że White przygląda się jej uważnie.
– Cóż, sama nie wiem...
– Myślałem, że skorzystasz z tej okazji, skoro obydwoje...
White zawiesił głos. Alex miała takie wrażenie, jak gdyby w ciemnościach przy 
kolejnym 
kroku nie znalazła oparcia. Po chwili olśniło ją, o co chodziło White’owi: 
sądził, że była 
kochanką Eliota.
Sama myśl, że mógł wpaść na coś takiego, wydawała się absurdalna. Wszyscy 
wiedzieli 
o niej i Marku. Ostatecznie jednak nie byli małżeństwem. Może White sądził, że 
zdążyła zmienić 
partnera? Patrząc na dyrektora, Alex miała wrażenie, że wyczuwa w jego 
spojrzeniu podejrzenie 
lub przynajmniej zaciekawienie. Poczuła, że zaczyna się rumienić, i natychmiast 
zadała sobie 
pytanie, czy właśnie to błędne przekonanie było przyczyną, dla której 
dystansował się od niej 
w minionych tygodniach. Pewnie doszedł do wniosku, że sypiała z kim popadło i 
starała się 
w ten sposób przebić jak najwyżej w hierarchii firmy bez względu na to, czyje 
uczucia zrani. 
Najpierw z Markiem, potem z jego szefem, a potem – kto wie, skoro Eliot już nie 
żył? Ludzie 
należący do towarzyskiej śmietanki Providence stale się odwiedzali. White z 
pewnością znał 
Margaret Eliot na gruncie prywatnym. Alex wyobraziła sobie, jak żona Michaela 
wypłakuje się 
Randalowi na ramieniu, opowiadając o niewierności męża. Nie byłoby nic dziwnego 
w tym, 
gdyby White czuł wrogość do tej „innej kobiety”.
– Alex, nic ci nie jest?
– Słucham?... Nie, nic.
– Wspominam o tym, bo pomyślałem, że moglibyśmy pojechać razem. Mielibyśmy 
dzięki 
temu okazję porozmawiać o tej nieprawidłowości, którą wykryłaś w danych, 
dotyczących... 
czego właściwie?
– Chorób serca.
– No właśnie. Chorób serca. Oczywiście, jeżeli uważasz, że nie wytrzymasz na 
nabożeństwie...
Alex czuła się doszczętnie skołowana, lecz wiedziała jedno: nie mogła dać po 
sobie poznać, 
że śmierć Eliota ją obeszła.
– Nie sądzę – odparła. – Oczywiście, to wszystko jest bardzo przykre, zwłaszcza 
dla pani 
Eliot, ale nie znałam Michaela za dobrze. Widywaliśmy się tylko w pracy.
White złożył ręce pod brodą. Chociaż jego usta tworzyły prostą linię, w oczach 
czaił się 
uśmiech.
– Rozumiem. Cóż...
– Jeżeli jednak sądzi pan, że powinnam pojechać, jako gest... bo ja wiem, 
zawodowej 
solidarności, to oczywiście...
– Dobrze – przerwał jej White. – Dobrze. Zajmijmy się teraz PrimeNumber, ale...
Zadzwonił telefon. White czekał, aż Janice odbierze, wreszcie sam sięgnął po 
słuchawkę.
– Halo? Och, Richard... Tak, czym mogę...
Dzwonił Richard Goebert, prezes firmy. Alex wyjrzała przez okno, starając się 
zebrać myśli. 
Skoro White zamierzał podyskutować o stwierdzonej przez nią anomalii, 
najwyraźniej nie 
zamierzał spychać jej na margines. Być może nie przywiązywał większej wagi do 
jej 
ewentualnego związku z Eliotem. Alex poczuła ulgę i prawie natychmiast po niej 
zadowolenie, 
że White potraktował jej doniesienie na tyle poważnie, że chciał o nim 
podyskutować.
– Mówiąc prawdę, nie jest to najlepsza chwila... Tak, zdaję sobie z tego sprawę, 
ale... Cóż, 
właśnie gawędziłem z jedną z moich... Mówiąc dokładniej, z Alex Tynan.
Goebert wdał się w dłuższą tyradę. White zacisnął powieki. Po chwili otworzył 
oczy, 
spojrzał na Alex i mrugnął. Usiadł wreszcie wyprostowany w fotelu.
– Richard, przepraszam, że ci przerywam, ale... Tak, tak. – Pokiwał głową. Tak, 
oczywiście. 
Tak, będę. Do widzenia. – Odłożył słuchawkę. – Richard obchodzi trzydziestą 
piątą rocznicę 
ślubu – powiedział, jak gdyby to wszystko tłumaczyło.
Trzy czarne limuzyny odjechały spod budynku Providence Life o wpół do trzeciej. 
W pierwszej siedzieli sztywno Richard Goebert, Newton Brady i Walter Neumann. 
Ralph 
McCormick z Centralnej Dokumentacji zabrał się z Donaldem Grantem i Deanem 
Mitchellem, 
szefem działu roszczeń, oraz z Tomem Heymannem z PrimeNumber. W trzeciej 
limuzynie 
jechali tylko White i Alex. Nad miastem wisiała opończa marznącej mgły, 
uniemożliwiająca 
dojrzenie wysokich gmachów na Westminster Street od czwartego piętra w górę.
Mel Hartman był niebotycznie zdumiony, gdy dowiedział się, że Alex jedzie na 
pogrzeb 
wraz z przedstawicielami dyrekcji. Jego zdumienie jeszcze wzrosło, gdy odkrył, 
że zawiezie ją 
tam Randal White, jego idol. Wykrzywiając usta w uśmiechu, Hartman wyraził 
nadzieję, że 
White nie zamierza się wybrać na cmentarz Swan Point w toyocie Alex. Mimo 
pozorów 
żartobliwości, dziewczyna wykryła w jego tonie skrywaną zawiść. Wytłumaczyła, że 
nie tylko 
ona spoza dyrekcji wybiera się na pogrzeb. Jechał tam też Ed Bergen z działu 
finansów, do tego 
dochodzili przyjaciele Eliota i jego rodzina. Hartman wzruszył ramionami i 
stwierdził, że dla 
niego nie ma znaczenia, kto jeszcze tam będzie. „Baw się dobrze”, rzucił jej na 
odchodnym.
Hartman osądził, że zabranie Alex na pogrzeb było dowodem jakiejś wyjątkowej 
przychylności. Poprawiając się na skórzanym siedzeniu, mimowolnie czuła, że w 
pewnym 
stopniu tak właśnie było. Po wielu tygodniach zaniedbywania przez White’a miło 
było cieszyć 
się znów jego pełną uwagą.
– Odpowiedni dzień na pogrzeb – stwierdził White, wodząc wzrokiem po szarych 
ulicach.
– Podobno znowu ma padać śnieg – odparła Alex.
– Nie sądzę, byśmy mieli okazję porozmawiać, kiedy dojedziemy na cmentarz – 
powiedział 
White. Wychylił się naprzód i nacisnął guzik. Wysunęła się szyba oddzielająca 
ich od kierowcy. 
Mężczyzna popatrzył na Alex. – Może opowiesz mi, na jaką to nieprawidłowość się 
natknęłaś?
– Tak jak panu napisałam pocztą elektroniczną, sprawa jest bardzo prosta. 
Odsetek 
właścicieli kabrioletów, którzy umierają na serce, jest zbyt sztywny. Co roku 
cztery i dwie 
dziesiąte spośród posiadaczy takich wozów dostaje zawałów. Z roku na rok nic się 
nie zmienia, 
stosunek jest dokładnie identyczny...
– Rozumiem, o co ci chodziło. Twoja wiadomość była bardzo przejrzysta i 
rzeczowa. 
Zastanawiałem się jednak, jak wpadłaś na pomysł sprawdzenia tak osobliwego 
związku.
Alex przygotowała się na to pytanie. Nie chciała mówić White’owi o planowanym 
przez 
siebie żarcie.
– Była właśnie przerwa obiadowa, a mnie zachciało się sprawdzić, co da się 
wycisnąć 
z danych – powiedziała. – Przecież stale sobie powtarzamy, że mamy szczegółowe 
i wyczerpujące informacje, prawda? Pomyślałam więc sobie, dlaczego nie?
White przyjrzał się jej bardzo uważnie, po czym pokiwał głową.
– Rozumiem. A więc to tylko przypadek. – Uśmiechnął się, jak gdyby nie dowierzał 
jej do 
końca. – Miałaś szczęście, że właśnie to wybrałaś, ponieważ w normalnych 
okolicznościach tak 
osobliwa korelacja nigdy nie wyszłaby na jaw.
Odwrócił się. Przez chwilę jechali w milczeniu. Wielkie, pierzaste płatki śniegu 
zaczynały 
spadać na szyby samochodu.
– Uważa pan, że to coś ważnego? – zapytała Alex.
– Jak wiesz, każdy błąd w zestawianiu danych dla aktuariuszy może powodować duże 
zmiany w ustalaniu stawek ubezpieczeniowych. W ostatecznym rozrachunku 
moglibyśmy na tym 
stracić.
– Sądzi pan, że był to właśnie błąd przy zestawianiu danych?
– Prawdopodobnie.
– Czyj?
– Myślę, że zacząłbym od sprawdzenia PrimeNumber – odparł White po chwilowym 
zastanowieniu. – Wykonują dla nas większość takich prac, bo jest to tańsze.
– PrimeNumber? Myślałam, że zajmują się tylko wnioskami o polisy, wprowadzają 
wyłącznie surowe dane.
– Tak było, ale jest już inaczej – zaprzeczył White. – Mają tańsze koszta 
lokalowe i tańszą 
siłę roboczą – White rzucił Alex wyrażające dezaprobatę spojrzenie – oraz 
mnóstwo nie 
wykorzystywanej mocy obliczeniowej. Wiesz, jak ciasno się u nas robi. 
PrimeNumber wykonuje 
dla nas coraz więcej podstawowych prac. Jesteśmy powiązani od około siedmiu lat. 
Prawdę 
mówiąc, obecnie jesteśmy praktycznie jedynym ich klientem.
– PrimeNumber wykonuje dla nas również zestawienia danych? Statystyki 
śmiertelności i tak 
dalej?
Fakt, że tak ważna działalność, o tak podstawowym znaczeniu dla Prov-Life, a 
zwłaszcza dla 
działu aktuariuszy, była prowadzona przez obcą firmę, Alex odebrała niemal jako 
pogwałcenie 
świętości.
– Ktoś musi przecież wpisywać wszystkie liczby do komputerów i je sumować. 
Łatwiej jest 
zlecić to kooperantowi. – White przetarł zaparowaną szybę i wyjrzał na ulicę. – 
Chociaż może 
nie powinniśmy posuwać się aż tak daleko. – Odwrócił się w stronę Alex. – Nie 
miałabyś ochoty 
na wizytę w PrimeNumber? Znajduje się w West Warwick, niedaleko. Nazwalibyśmy to 
szkoleniem z zakresu zarządzania, poszerzeniem doświadczenia zawodowego. Będąc 
tam, 
mogłabyś, nazwijmy to, przyjrzeć się metodom sporządzania zestawień danych.
Alex nie wiedziała, co na to odpowiedzieć. Pochlebiało jej, że White tak 
poważnie 
potraktował wykrytą przez nią nieprawidłowość, ale czuła oszołomienie, że chciał 
od niej, by 
wykryła, kto za to odpowiadał.
– Chce pan, bym ich szpiegowała?
– Potraktujmy to jako kontrolę, jeżeli poczujesz się dzięki temu lepiej – 
zachichotał White.
2
Cmentarz Swan Point był położony ponad linią brzegową, pomiędzy obsadzonym 
bujnymi 
liściastymi drzewami Blackstone Boulevard i szerokim ujściem rzeki Seekonk. 
Zajmował około 
osiemdziesięciu hektarów. Długie, przestronne alejki obsadzone były dojrzałymi 
cedrami, 
klonami i świerkami, nagrobki i pomniki kryły się między wiśniami i 
przystrzyżonymi cisami. 
Zwłaszcza po południowej stronie, gdzie większość terenu była jeszcze nie zajęta 
przez groby, 
łatwo było omyłkowo uznać, że jest się w miejskim parku. W parku jednak można 
napotkać ludzi 
– biegaczy, matki z dziećmi, wyrostków na rolkach – a przynajmniej odciski stóp 
na śniegu. 
Cmentarz Swan Point rzadko był uczęszczany przez odwiedzających. Stanowił nie 
tyle miejsce 
grzebania zmarłych, co zamożne, odosobnione przedmieście.
Kaplica episkopalna mieściła się w niskim budynku w staroangielskim stylu z 
kamiennym 
oblicowaniem, łukowato sklepionymi oknami z witrażami i niewielką, pokrytą 
ołowianą blachą 
wieżyczką. Limuzyna White’a dołączyła do szeregu czarnych samochodów pod 
cmentarzem, 
manewrujących z nieziemską cierpliwością, by po wypuszczeniu pasażerów 
zaparkować 
w dyskretnej odległości. Alex zesztywniała z napięcia, gdy limuzyna zatrzymała 
się wreszcie za 
prywatną karetką, z której powoli wystawiano wózek inwalidzki ze starszą 
kobietą. Alex nic nie 
wiedziała o rodzinie Michaela Eliota; pogrzeb stanowił wszelako ceremonię przede 
wszystkim 
dla bliskich zmarłego. Świadomość obecności innych pracowników Prov-Life 
sprawiła, że Alex 
poczuła się nieco lepiej, lecz natychmiast zdała sobie sprawę, że są przecież o 
wiele starsi od niej. 
Znali Michaela Eliota od lat. Zaskoczenie Mela Hartmana – a obecnie niewątpliwie 
i reszty 
wydziału – było uzasadnione. Miała uczucie, że dostępuje zaszczytu dopuszczenia 
do 
zamkniętego kręgu, czego nie uzasadniała jej pozycja. Czułaby się o wiele 
swobodniej, gdyby 
wiedziała, dlaczego tak się stało.
Przy drzwiach kaplicy dwóch nienagannie ubranych mężczyzn pytało mijających ich 
żałobników o nazwiska i rozdawało porządek ceremonii. Mieli na sobie identyczne 
czarne 
jesionki z welwetowymi kołnierzami i przybrane koronkami czarne opaski. Ku 
przerażeniu Alex, 
musiała podejść do nich samotnie, ponieważ Randal White przystanął, by zamienić 
parę słów ze 
staruszką na wózku. Kobieta uśmiechnęła się i ujęła go na chwilę pod ramię; było 
oczywiste, że 
dobrze się znają. Alex zadawała sobie pytanie, czy była to matka Michaela.
Pokryta wieńcami kwiatów trumna stała przed ołtarzem. Cicho grały organy. Alex 
przystanęła na chwilę, rozglądając się, gdzie usiąść. Śmietanka towarzyska East 
Side pojawiła się 
na pogrzebie w całej swojej krasie; większość ławek oraz przestrzeń obok nich 
zostały 
zapełnione. Jedynie trzy rzędy z przodu były puste. Parę głów odwróciło się w 
stronę Alex. Na 
pewno zadawano sobie pytanie, kim jest młoda, pozbawiona towarzystwa rodziców 
czy męża 
kobieta. Większość żałobników zapewne orientowała się, że Alex nie należy do 
rodziny 
zmarłego. Dziewczyna obejrzała się w stronę wejścia, mając nadzieję, że Randal 
White do niej 
dołączy, nigdzie go jednak nie było widać. Prawdopodobnie witał się z kolejnymi 
przyjaciółmi 
i krewnymi Eliota i składał wymowne kondolencje. Po lewej stronie Alex 
dostrzegła Eda 
Bergena, wciśniętego pomiędzy kolumnę a wysokiego, siwowłosego mężczyznę z 
laską. Bergen 
uśmiechnął się do niej z powagą. Na jego twarzy malowało się pragnienie, by 
pogrzeb skończył 
się jak najszybciej. Nie było ani śladu Liz Foster czy kogokolwiek z działu 
finansów.
Alex ruszyła powoli pomiędzy ławkami, zamierzając usiąść w trzecim rzędzie. 
Obcasy jej 
butów stukały głośno na marmurowej posadzce. Była pewna, że wszyscy na nią 
patrzą. Czyżby 
słyszeli już o biurowym romansie Eliota? Wydawało się to aż nazbyt 
prawdopodobne. 
Niewątpliwie wieść ta dotarła już do kierownictwa Prov-Life, chociaż być może 
nie wiedziano 
jeszcze, kim była kochanka Michaela. Nie można było poza tym zapominać o 
Margaret Eliot. 
Czyżby naprawdę nie orientowała się, co się działo? Jeżeli zaś wiedziała, czy 
zatrzymała to dla 
siebie? Zamożne towarzystwo z East Side było małym światkiem. Niewykluczone, że 
członkowie kongregacji zadawali sobie w tej chwili pytanie, czy idąca właśnie w 
stronę ołtarza 
dwudziestoparoletnia blondynka była tajemniczą kochanką Michaela Eliota, która 
zjawiła się 
złożyć mu ostatnie pożegnanie.
Alex poczuła silne zakłopotanie i zarumieniła się, gdy dotarła do czwartego 
rzędu 
i zauważyła małe, białe tabliczki z napisem: ZAREZERWOWANE. Oczywiście, pierwsze 
trzy 
rzędy były puste, bo przeznaczono je dla rodziny. Nie pozostawał jej nic innego 
jak zawrócić. 
Wszyscy niewątpliwie zauważyli jej pomyłkę – a może odebrano to jako 
bezczelność? Wówczas 
usłyszała, że drzwi otwierają się ponownie. Po chwili w kaplicy pojawili się 
członkowie rodziny: 
wdowa w welonie, trzymająca się ramienia wysokiego, młodego mężczyzny – 
niewątpliwie syna, 
popychana w wózku przez Randala White’a stara kobieta, krocząca z boku poważna 
para 
w średnim wieku. Za nimi posuwali się przedstawiciele kierownictwa Prov-Life: 
Richard 
Goebert z żoną Eyą, Newton Brady, Walter Neumann, Ralph McCormick i pozostali. 
Alex 
poczuła się schwytana w pułapkę. Ruszyła z powrotem, szukając w kolejnych 
rzędach wolnego 
miejsca, lecz nikt nie kwapił się, by się przesunąć.
„Czy sądzisz, że Margaret Eliot zabiła swojego męża?”
Pytanie to nagle pojawiło się w umyśle Alex. Instynktownie obróciła się i z 
przerażeniem 
stwierdziła, że wdowa patrzy wprost na nią. Alex dostrzegła za woalem jej bladą 
twarz, dostojne 
rysy i piękne zielone oczy, które zwęziły się na moment, jak gdyby ujrzały coś, 
czego nie miały 
ochoty oglądać. Alex zdała sobie w tym momencie sprawę, że pani Eliot słyszała o 
krążących 
plotkach, wiedziała o istnieniu innej kobiety i jak wszyscy inni, zastanawiała 
się, kto to jest. 
Dziewczyna zamarła.
„Nie znasz jej, Alex. Chciała zemsty.”
Margaret Eliot znikła po chwili wśród innych żałobników na przedzie kaplicy. 
Jakiś brodaty 
mężczyzna obok Alex podniósł się, oferując jej miejsce. Wyszeptała podziękowania 
i skryła się 
za rzędami głów i ramion. Podniosła głowę dopiero wtedy, gdy nabożeństwo się 
rozpoczęło.
Jak na eksperta w sprawach ludzkiej śmiertelności, Alex wiedziała zaskakująco 
mało 
o związanych z pochówkiem obrzędach. Pogrzeb Michaela Eliota był dopiero drugim, 
w którym 
uczestniczyła; pierwszym była kremacja jej dziadka siedem lat wcześniej. 
Niektórzy krewni Alex 
zmarli w latach jej dzieciństwa i dorastania, lecz dziewczynka nie była zmuszana 
do 
uczestniczenia w ceremoniach żałobnych. Jej matka uczęszczała regularnie do 
miejscowego 
kościoła prezbiteriańskiego i zachęcała córkę do tego samego, jednak w obliczu 
ostatniej posługi, 
opuszczał ją entuzjazm dla chrześcijańskich obrzędów. Była zdania, że jest to 
tylko formalność – 
coś, czego dziecko nie jest w stanie pojąć ani docenić. Alex nigdy nie odniosła 
wrażenia, że 
nieobecność na pogrzebie może oznaczać brak szacunku dla zmarłej osoby, czy 
sprawić 
w jakikolwiek sposób zawód matce, więc zawsze pozostawała przy takich okazjach w 
domu. 
Podejrzewała, że matka w istocie chciała ją osłonić przed czymś, co ją samą 
wytrącało 
z równowagi. Było to jedną z przyczyn, dla których Alex wyrosła w przekonaniu, 
że pogrzeby 
stanowią tajemnicze, traumatyzujące doświadczenie, odsłaniające tę stronę 
ludzkiej egzystencji, 
nad którą najlepiej się nie zastanawiać. Kiedy wybrała się na kremację dziadka, 
cicha powaga tej 
ceremonii stanowiła dla niej autentyczne zaskoczenie. Jednak nawet teraz, 
wysłuchując mowy 
pożegnalnej Richarda Goeberta, monotonnym, pełnym sformalizowanego smutku głosem 
rozprawiającego o „tradycji pełnienia służby”, którą Michael Eliot „cenił i 
podtrzymywał”, Alex 
nie mogła się do reszty pozbyć odczucia, że za wygłaszaniem haseł o solidarności 
i odkupieniu, 
za dodającymi pociechy słowami modlitwy i tekstami hymnów kryło się coś 
mroczniejszego 
i bardziej dojmującego niż zwykły fakt czyjejś śmierci.
Sierżant John Tynan oczywiście nie miał pogrzebu. Od ponad piętnastu lat matka 
Alex nie 
chciała się pogodzić ze świadomością, że jej mąż nie żyje. Uważała, że 
określenie „zaginiony 
w akcji” należy traktować dosłownie: „nieobecny, lecz mogący w każdej chwili 
powrócić”, 
i prowadziła dom, wychodząc z takiego właśnie założenia. Alex nie przypominała 
sobie, by 
matka posunęła się kiedykolwiek do rozłożenia dodatkowego nakrycia przy stole, 
lecz 
przechowywała pod poduszką złożoną piżamę męża i prała ją od czasu do czasu, „by 
się nie 
zleżała”. Pokazywanie zdjęć ojca w rodzinnym albumie i przekonywanie, że pewnego 
dnia 
powróci z wojny, należało do najwcześniejszych wspomnień Alex. Za każdym razem, 
gdy prasa 
publikowała relacje o odnalezieniu amerykańskich jeńców w rosyjskich obozach 
pracy lub 
wietnamskich więzieniach, matka wycinała te fragmenty i odczytywała je 
triumfalnie przy 
śniadaniu – jak gdyby dowodziło to ponad wszelką wątpliwość, że mąż i jego 
towarzysze żyją, że 
nie zginęli w helikopterze, który runął na ziemię poza linią frontu w tysiąc 
dziewięćset 
siedemdziesiątym drugim roku. Nawet wówczas, gdy Alex powtarzała wujom, ciotkom 
i nauczycielom w szkole to, czego nasłuchała się od matki, żadna z tych osób nie 
zaprzeczyła lub 
choćby nie zapytała, czy matka dysponuje jakimikolwiek faktami na poparcie 
swojego 
przekonania. Osłaniali dziewczynkę przed prawdą, tak samo, jak matka osłaniała 
ją przed 
uczestniczeniem w pogrzebach. Alex dorosła w przeświadczeniu, że kiedyś, bez 
najmniejszego 
ostrzeżenia, zupełnie nieznany jej człowiek nazwiskiem John Tynan pojawi się w 
domu i na 
zawsze odmieni ich życie. Czasami zastanawiała się, czy jej zagłębienie się w 
świecie 
matematycznych pewników, w nauce o prawdopodobieństwie i przewidywaniu, nie 
wywodziło 
się w jakimś stopniu właśnie z tej naznaczającej całe jej dzieciństwo 
niepewności.
Uczestnicy nabożeństwa odśpiewali „Stój przy mnie, Panie” i „Dom światłości, 
niebiańskie 
Salem”, pod przewodem sześcioosobowego chóru. Wyszeptali „amen” na zakończenie 
modlitw 
za duszę zmarłego, odmówionych przez młodego kapłana, i wyrecytowali na głos 
cytaty z Biblii, 
umieszczone w broszurze z porządkiem nabożeństwa. „Nie pozywaj na sąd swojego 
sługi, bo 
nikt żyjący nie jest sprawiedliwy przed tobą”. Gdy odmawiali hymn z drugiego 
rozdziału 
Ewangelii według świętego Łukasza, sześciu żałobników dźwignęło trumnę z Eliotem 
na 
ramiona i poniosło ją powoli w stronę oczekującego na zewnątrz karawanu. Alex 
przyglądała się 
im kątem oka. Na przedzie kroczyli Walter Neumann i Newton Brady, zachowując 
godność 
i powagę w obliczu ciężkiej straty. Cokolwiek twierdziła Liz Foster, był to 
wzruszający gest 
solidarności i szacunku ze strony kolegów Michaela. Przyglądając się trumnie, 
Alex 
przypomniała sobie słowa Randala White’a sprzed paru dni, że Prov-Life stanowi 
część 
społeczeństwa, nie tylko mechanizm do zarabiania pieniędzy. Poczuła w tej chwili 
przypływ 
dumy. Providence Life różniło się od innych firm ubezpieczeniowych. Nie chodziło 
tylko o jej 
wielkość, tradycje, czy nawet o precyzję i wyrafinowanie dokonywanych przez nią 
analiz. 
Chodziło o etos pracy w firmie. Opuszczając politechnikę, Alex była gotowa 
zatrudnić się 
gdziekolwiek. Obecnie zdała sobie sprawę, jakie miała szczęście, że wylądowała 
właśnie w Prov-
Life.
Karawan ruszył bardzo wolno w stronę kwatery rodziny Eliotów; za nim podążał 
kondukt. 
Płatki śniegu spadały z zaciągniętego chmurami nieba, wierzchołki drzew kryły 
się 
w gęstniejącej mgle. Alex zorientowała się w pewnej chwili, że idzie u boku 
Randala White’a, 
prawie na końcu orszaku. Chociaż nadal panował poważny nastrój, hymny, modlitwy, 
a nawet 
przemowa Goeberta podniosły nieco ludzi na duchu. Żałobnicy zaczynali rozmawiać 
ze sobą, 
komentując elegancję nabożeństwa czy piękno cmentarza.
– Przepraszam, że cię tak zostawiłem – powiedział White. – Dopadła mnie ciotka 
Michaela, 
Grace. Nie widziałem jej od jakichś ośmiu lat, ale ona nigdy nie zapomina 
twarzy. Wspaniała 
kobieta. Ma dziewięćdziesiąt jeden lat i jest ostra jak żyletka.
– Nic się nie stało, Randal – odpowiedziała z uśmiechem Alex. Zwykle czuła się 
niezręcznie, 
mówiąc mu po imieniu, lecz nie tym razem.
– Powinnaś była usiąść z przodu, było tam dość miejsca – odparł. – Widziałem, że 
nie 
wiedziałaś, co ze sobą zrobić. Miałem nawet do ciebie podejść.
– Nie ma sprawy, ten człowiek ustąpił mi miejsca. – Skinieniem głowy wskazała 
brodatego 
mężczyznę, idącego parę metrów przed nimi. Rzucał się w oczy, bowiem jako jedyny 
spośród 
żałobników miał na sobie beżową jesionkę; wszyscy pozostali ubrani byli na 
czarno lub 
ciemnoszaro. Również jedynie on miał brązowe buty. White podążył wzrokiem za 
spojrzeniem 
Alex i na jego twarzy pojawił się wyraz dezaprobaty. Alex dodała: – Pożyczył mi 
też chusteczkę, 
bo niestety, rozbeczałam się, kiedy zaczęto śpiewać „Stój przy mnie, Panie”. To 
piękny hymn.
– Istotnie. Ma wspaniały tekst – odparł White. Powiódł wzrokiem po zamarzniętej 
ziemi 
w stronę grupki kamiennych krzyży. – „Zmiana i rozkład we wszystkim, co w mych 
oczach...” 
Wiesz, że człowiek, który to napisał, zmarł nagle dokładnie tej samej nocy?
– Nie – powiedziała Alex. – To niesamowite.
– Myślałem, że uznasz to raczej za mało prawdopodobne.
– To również.
– Zastanawiam się, czy w jakiś sposób nie przewidział swojej śmierci. Jak 
myślisz, czy to 
możliwe? Może napisał „Jak szybko zapada mrok”, bo wiedział, że odnosi się to 
bezpośrednio do 
niego?
White zamilkł, nagle pogrążywszy się w zadumie. Przez parę chwil szli w ciszy.
– Czy zna pan jego nazwisko? – spytała w końcu Alex.
– Nie. Bodajże był plebanem, gdzieś w Anglii.
– Chodziło mi o człowieka, który siedział obok mnie. Tego, który idzie przed 
nami – 
powiedziała Alex.
– Ach, jego. – White zmarszczył brwi i odwrócił wzrok. – Nie przedstawił się?
– Nie. Prawdę mówiąc, nie miał po temu okazji.
– Niestety, nie mogę ci pomóc. Chyba nigdy go przedtem nie widziałem.
Od kilku lat panowała moda, by każdą rodzinną kwaterę na Swan Point ozdabiać 
pojedynczą, 
monumentalną płytą marmuru. W przypadku rodziny Eliotów płyta miała dziesięć 
centymetrów 
grubości, surowo ciosane brzegi i ozdobiona była nazwiskiem czytelnym bez trudu 
z odległości 
stu metrów. Wokół niej znajdowały się poszczególne groby z mniejszymi, 
dopasowanymi 
nagrobkami. Na paru widniały obszerne inskrypcje. Nie było biografii, cytatów z 
Pisma 
Świętego, mało było nawet napisów „Ukochanemu mężowi” czy „Wiecznie żyjącemu 
w pamięci”. Na większości nagrobków znajdowało się tylko nazwisko i data, jak 
gdyby były one 
zdeterminowane strzec intymności zmarłych. Alex odniosła wrażenie, że intymność 
i odosobnienie było podstawowym celem Swan Point – może jednak było tak w całym 
Rhode 
Island. Być może pilnowanie własnych spraw i oczekiwanie, że inni będą czynić to 
samo, 
stanowiło element ducha małych i niezależnych terytoriów.
Eliotowie byli grzebani w cichym miejscu po północnej stronie cmentarza, blisko 
grupy 
starszych, dziewiętnastowiecznych grobowców, z których kilka znaczyły niewielkie 
obeliski 
w egipskim stylu. Świeżo wykopany grób okalały wieńce kwiatów na drewnianych 
podstawkach. 
Każdą piędź ziemi ukryto pod zielonymi płachtami. Czekając, aż trumna zostanie 
zdjęta 
z karawanu, Alex naliczyła siedem innych grobów Eliotów, sięgających dwa 
pokolenia wstecz. 
Nie wiedziała do tej pory, że rodzina Michaela pochodzi z Rhode Island. Można 
było się jednak 
tego spodziewać, skoro głównym patronem Eliota w Prov-Life był od początku 
Richard Goebert. 
Goebertowie mieszkali zaś w Providence od dwóch stuleci – od czasów handlu 
niewolnikami, na 
którym zbito w Rhode Island tak wiele fortun.
Żałobnicy zebrali się wokół grobu i słuchali, jak kapłan odczytuje modlitwy 
grzebalne. Jego 
głos ginął na otwartym powietrzu. Dopiero gdy opuszczano trumnę do grobu, do 
Alex dotarła 
ironia sytuacji: Michael Eliot marzył, by wyrwać się stąd na zawsze. Planowanie 
zniknięcia było 
ostatnią czynnością w jego życiu, a teraz chowali go pogrążeni w żałobie 
członkowie rodziny, 
koledzy i obywatele tego samego miasta, których z taką determinacją chciał 
porzucić. Pozostał na 
zawsze tam, skąd najbardziej pragnął się wyrwać.
Alex zadrżała i odwróciła wzrok od trumny. Znów napotkała spojrzenie Margaret. 
Dziewczyna miała wrażenie, że mimo woalu dostrzega we wzroku wdowy ulotny cień 
gniewu – 
a może triumfu.
Słysząc dzwonek telefonu, Alex wbiegła po schodach. Siedzący na najwyższym 
stopniu 
Oskar popatrzył na nią z obawą, po czym czmychnął po drabinie, którą ktoś 
postawił w kącie 
podestu. Alex otworzyła drzwi i chwyciła słuchawkę.
– Halo? – Przez chwilę panowało milczenie, przerwane jedynie długim, przeciągłym 
westchnieniem. – Halo? Kto tam?
– To ja. – Rozległ się wyraźny szloch. – Wróciłaś wcześniej do domu, prawda? 
Myślałam, że 
pojedziesz jeszcze do pracy.
Liz sprawiała wrażenie wytrąconej z równowagi i roztrzęsionej. Najpewniej 
podziałała tak na 
nią świadomość, że właśnie odbył się pogrzeb Eliota. Alex spróbowała nadać swemu 
głosowi 
pocieszający ton.
– Randal dał mi wolne na resztę popołudnia, w dowód szacunku dla Michaela.
– Naprawdę? Miło z jego strony.
– Też tak sądzę. – Alex usiadła na sofie. – Dzięki temu wróciłam do domu już o 
piątej. Nic ci 
nie jest, Liz?
– Powinnam tam być. Niepotrzebnie się powstrzymywałam. – Och, Liz...
– Powinnam go była pożegnać. Wiem, że powinnam. Myślałam, że może...
– Przestań, Liz, nie zadręczaj się. To mało ważne, po prostu... po prostu 
nabożeństwo. 
Formalność, i to wszystko.
– Bałam się, że nie wytrzymam. Bałam się, że za bardzo się zdenerwuję i wszystko 
się wyda. 
Nie chciałam, żeby do tego doszło – nie ze względu na mnie, lecz na Michaela. 
Przecież chciał, 
żeby wszystko utrzymać...
W tajemnicy. Czy o to chodziło Liz? Po wszystkim co się zdarzyło, zachowywała 
się ciągle 
jak lojalna sekretarka. O czym jednak Eliot jej nie powiedział? Chociażby o 
dziesięciu milionach 
dolarów, czy też o tym, skąd je wziął.
– Liz, całkowicie cię rozumiem. Na pewno by tego chciał... chyba na pewno – 
myślę o twojej 
dyskrecji.
– Powinnam była tam pójść. Miałam prawo tam być, tak, jak wszyscy inni, nawet 
większe 
prawo.
– Oczywiście – odparła kojącym tonem Alex. – Oczywiście, że miałaś.
Przez chwilę panowało milczenie. Alex usiłowała wymyślić, co by tu jeszcze 
powiedzieć, 
w jaki sposób pocieszyć przyjaciółkę.
– Jak było? – spytała w końcu Liz. – Dużo ludzi?
– Chyba tak.
– Wszyscy udawali, że zmartwili się śmiercią Michaela. Wyobrażam sobie ich 
smętne miny. 
– W Liz znowu dokonało się przejście od żalu do goryczy. Alex miała jednak 
wrażenie, że jej 
przyjaciółka w jakiś sposób się broni. Wyraźnie nie potrafiła się uporać ze 
śmiercią Michaela. – 
Randal White też pewnie tam był? – dodała Liz.
– Tak, był – odparła Alex czując, że i ona przyjmuje obronną postawę.
– Pewnie i Walter Neumann?
– Tak.
– Oczywiście, że był. Nie przepuściłby takiej okazji. Każdy z nich pragnie objąć 
stanowisko 
po Goebercie, kiedy ten odejdzie na emeryturę. Zdawałaś sobie z tego sprawę? 
Szef lubił 
Michaela, więc wszyscy udawali, że też go lubią: Brady, Neumann, Randal White. 
Dlatego 
właśnie poszli na pogrzeb. Ale go nie lubili, ani trochę. White go po prostu 
nienawidził.
– Liz, to chyba niezupełnie uczciwe z twej strony. Przecież przyjechało całe 
kierownictwo. 
Na pewno byli zdania, że to sprawa firmy. Myślę, że...
– Michael nienawidził firmy. Chciał ją rzucić, i ktoś go powstrzymał.
– Och, Liz... – westchnęła Alex.
– Przyjrzałaś się jej?
– Komu?
– Margaret, a komuż by innemu?
– Tak, można tak powiedzieć. Miała woal na twarzy. Nie byłam na tyle blisko...
– Myślisz, że mogła to zrobić?
Alex zawahała się przed odpowiedzią. Przypomniała sobie, jak wdowa popatrzyła na 
nią nad 
otwartym grobem. Miała wówczas nieprzyjemne odczucia – ale tylko odczucia, nic 
więcej.
– Nie wiem, Liz. Nie sądzę.
– Płakała?
– Liz, nie...
– Widziałaś, jak płakała? Nie widziałaś, prawda? Założę się, że ledwie zdobyła 
się na 
siąknięcie nosem.
– Liz, po co...
– Płakała?
– Nie wiem! Nie siedziałam obok niej, nic nie mogłam zobaczyć.
Liz umilkła. Po paru chwilach rozległ się jej cichy płacz. Była zrozpaczona, i 
trudno było się 
temu dziwić. Siedziała w pustym mieszkaniu i miała stale przed oczyma bagaż 
Michaela Eliota – 
zgrabnie zapakowane resztki marzenia o nowym życiu we dwoje. Do jego realizacji 
zabrakło 
dwudziestu czterech godzin i pozostało na zawsze niespełnione. Najgorsze zaś 
było to, iż nikt nie 
mógł jej powiedzieć, dlaczego tak się stało.
– Posłuchaj, Liz, musisz na jakiś czas stąd wyjechać – powiedziała Alex. Nie ma 
sensu, 
żebyś tam siedziała. Posłuchaj, może weźmiesz parę rzeczy i przenocujesz u mnie? 
Ugotuję 
kolację, zalejemy się i będziemy gapić na telewizję. Dają „Trzydzieści dziewięć 
kroków”.
– Brzmi zachęcająco... ale czy nie wybierałaś się gdzieś z Markiem?
Liz zjawiła się godzinę później; Alex właśnie siekała warzywa. Z saloniku 
dobiegała muzyka 
Steviego Wondera. Zjadły wczesną kolację – pieczonego kurczaka – i szybko 
rozprawiły się 
z dwoma butelkami chardonnay. Liz wypiła większość. Znacznie uspokoiła się od 
czasu telefonu. 
Nie była już płaczliwa ani gniewna, lecz, jak twierdziła, bardzo zmęczona.
Alex starała się rozmawiać na neutralne tematy. Mówiły o Oskarze, burmistrzu 
Montanellim 
i głupkowatym zięciu pani Connelly. Alex nie wspominała o Michaelu Eliocie ani 
jego śmierci. 
Powstrzymała się nawet, żeby nie wypytywać o dziesięć milionów dolarów. Liz 
najwidoczniej 
również postanowiła do tego nie wracać. Mogłoby się nawet wydawać, że 
postanowiła uznać całą 
sprawę za zamkniętą.
3
Ból, wywołany stratą męża, zaskoczył Margaret Eliot. Lata odrętwiającej rutyny 
zredukowały jej uczucia wobec Michaela do poziomu nieokreślonej zależności, 
połączonej 
z goryczą i obojętnością, których nawet nie starała się ukryć. Ciało odkryła 
pani Ramirez, 
sprzątaczka – ten wstrząs został oszczędzony Margaret. Dopiero po pogrzebie w 
pełni dotarł do 
niej tragizm sytuacji. Po odjeździe przyjaciół i krewnych oraz po szczególnie 
gorzkim, 
nerwowym pożegnaniu z młodszym synem, Peterem – usiadła w salonie i utkwiła 
wzrok 
w dwóch fotografiach na ścianie. Pierwsza przedstawiała Petera i Toma, druga – 
całą rodzinę na 
wakacjach na Florida Keys. Zrobiono je zaledwie dwanaście lat wcześniej. Michael 
obejmował 
ramionami obydwóch chłopców, a Margaret siedziała ze skrzyżowanymi nogami w 
wielkim 
wiklinowym fotelu trzymając parę okularów przeciwsłonecznych w dłoni. Michael 
zabrał 
tamtego dnia synów na ryby. Wrócili pachnący piwem; Peter dźwigał 
dziesięciokilogramowego 
tuńczyka, jak gdyby to był ponad stukilowy marlin.
Peter niewątpliwie dotarł już do Nowego Jorku – wyjechał natychmiast po 
nabożeństwie 
żałobnym – zaś Tom znajdował się w Londynie, gdzie pracował w banku Citicorp. 
Nie miał 
ochoty przyjeżdżać („Po co?” – zapytał przez telefon), a Margaret zdawała sobie 
sprawę, że było 
to spowodowane nie tylko obojętnością, lecz i rozgoryczeniem wobec ojca. Obydwaj 
synowie 
winili Michaela za złe stosunki w rodzinie, za jego stopniowe wyobcowanie. 
Kilkakrotnie 
oskarżali też matkę o chłód i stwarzanie dystansu, wyrażając swoje pretensje z 
okazji Święta 
Dziękczynienia czy Bożego Narodzenia. Margaret jednak czuła, że to Michael 
pierwszy wyłączył 
się z życia rodziny. Jeżeli ona zmieniła się w ciągu tych lat, to tylko z jego 
powodu. Nie potrafiła 
zrozumieć, dlaczego mąż zaczął zachowywać się inaczej w stosunku do niej i do 
dzieci. Do 
pewnego momentu wszystko było w porządku, a chwilę później rezerwa i brak 
zaufania zaczęły 
narastać jak złośliwy guz. Łzy napłynęły do oczu Margaret. Co się z nimi 
wszystkimi porobiło?
Spostrzegła, że zegar na kominku wskazuje wpół do jedenastej. Zdała sobie 
sprawę, że 
przesiedziała w bezruchu trzy godziny. Czuła głód, lecz na widok jedzenia, 
pozostawionego 
w kuchni przez firmę organizującą stypy, skręciło się jej w żołądku. Położyła 
zwinięty płat 
łososia na kawałek żytniego chleba, po czym wrzuciła kanapkę do zlewu. Nie 
potrafiła 
powstrzymać palących łez. Uniosła wreszcie głowę i popatrzyła na swoje odbicie w 
szybie, za 
którą roztaczała się ciemność.
– Boże, pomóż mi – powiedziała.
Wyjęła butelkę szkockiej whisky z szafki i położyła się w zimnym, pustym łożu.
Obudził ją telefon. Zmrużyła oczy i zobaczyła z zaskoczeniem, że dochodzi 
dziesiąta rano. 
Zaspała. Przekręciła się, by zbudzić kuksańcem Michaela i ze wstrząsem zdała 
sobie sprawę, że 
już go tam nie ma i nie będzie. Nigdy. Zacisnęła powieki. Przed oczyma stanął 
jej widok 
zmrożonej ziemi, sypanej do świeżego grobu. Sięgnęła wreszcie po słuchawkę.
– Halo? – Nikt się nie odzywał. Margaret spostrzegła do połowy opróżnioną 
butelkę 
szkockiej i pękniętą ramkę od fotografii na podłodze. Jej czoło obejmowała 
obręcz bólu. – Halo?! 
– powtórzyła.
– Pani... Pani Eliot? – odezwał się kobiecy, jakby znajomy głos.
– Tak, kto mówi?
– Nie zna mnie pani. Nie znamy się... Tak czy inaczej, to nieistotne.
– Tak?
Margaret Eliot otworzyła szafkę przy łóżku i wyjęła buteleczkę tylenolu, po czym 
z irytacją 
zauważyła, że w karafce nie ma wody.
– Istotny jest powód, dla którego dzwonię. Mam pewne informacje.
– Informacje?
Nastąpiła długa pauza.
– O pani mężu – powiedziała nieznajoma.
Margaret zmarszczyła brwi i odgarnęła pasmo włosów z twarzy.
– Słucham?
– Powiedziałam...
– Słyszałam, co pani powiedziała. O jakich informacjach pani mówi? Mój mąż... – 
Łzy 
zaszczypały ją w oczy.
– Nie żyje. Wiem o tym. – Nieznajoma jakby się zawahała, po czym podjęła 
pewniejszym 
tonem: – Mam informacje, dotyczące jego finansów. – Margaret słuchała z 
zamkniętymi oczyma, 
starając się przeniknąć sens tego, co się działo. – Zdaje sobie pani sprawę, że 
mąż pozostawił po 
sobie pokaźny majątek?
Kobieta – kimkolwiek była – sprawiała wrażenie, jak gdyby odczytywała ustalony 
tekst, 
drżenie w jej głosie zdradzało jednak, że była zdenerwowana.
– Można wiedzieć, z kim mówię? Rozłączę się, jeżeli nie powie mi pani, kim jest.
– Czy wie pani, że zostawił ponad dziesięć milionów dolarów?
Słońce wyszło zza chmur. W jego blasku widać było, że podłogę pokrywają drobne 
okruchy 
szkła.
– Co?! – Margaret na chwilę straciła głos. Zdołała wreszcie zdobyć się na szept: 
– O czym 
pani mówi?
– Nie wiedziała pani?
– Nie... nie wiedziałam. Kto mówi?
– Ponad dziesięć milionów dolarów... – kobieta wzięła głęboki oddech. – ... na 
koncie 
w Szwajcarii.
– Pani oszalała. – Margaret potrząsnęła głową, rozgniewana. – Musiała pani... 
Chyba nie 
najlepiej się pani czuje. Mój mąż pracował w firmie ubezpieczeniowej Providence 
Life. 
Zarabiał... zresztą to nie pani interes. Nie był w każdym razie milionerem.
– Zarabiał nieco ponad sto dwadzieścia tysięcy dolarów rocznie – powiedziała 
nieznajoma.
Margaret zacisnęła dłoń na słuchawce. W ubiegłym roku Michael zarobił sto 
dwadzieścia 
trzy tysiące dolarów.
– Skąd... Kim pani jest? Żądam odpowiedzi!
– Oczywiście, w ubiegłym roku na jego koncie – tym istotniejszym, w Szwajcarii – 
przybyło 
czterysta tysięcy dolarów samych odsetek.
– Pani... pani pracuje w izbie skarbowej, prawda? – spytała Margaret, opadając 
na poduszki.
W słuchawce rozległ się krótki, nerwowy śmiech. Tego było dla Margaret za wiele. 
Przerzuciła nogi przez brzeg łóżka i poderwała się, nie zważając na rozsypane po 
podłodze 
kawałki szkła.
– Czyżby martwiła się pani perspektywą utraty pięknego domu? – spytała 
nieznajoma tonem, 
w którym zabrzmiała mściwość. – Nie, nie pracuję w izbie skarbowej. Jestem... 
powiedzmy, że 
byłam przyjaciółką Michaela. Dobrą przyjaciółką. – Margaret podeszła do okna. 
Próbowała 
zgadnąć, kim może być jej rozmówczyni. Ostry ból w lewej stopie sprawił, że 
opuściła wzrok. 
Zobaczyła smużkę krwi na posadzce. – Tak czy inaczej, nieważne, kim jestem – 
kontynuowała 
nieznajoma. – Ważne jest to, co wiem.
– Co... co pani wie?
– Wiem, gdzie są pieniądze. – Pani Eliot zaczęła się śmiać, porażona 
absurdalnością sytuacji. 
– Uspokój się, Margaret – syknęła kobieta. – Musimy skończyć tę rozmowę. 
Powiedziałam, że 
wiem, gdzie są pieniądze. Twoje pieniądze.
– Moje... Nie jestem pewna, czy...
– Po prostu mnie posłuchaj, dobrze? – Gniew w głosie nieznajomej zastąpiły 
zniecierpliwienie i obawa. – Michael miał dziesięć milionów dolarów na rachunku 
w szwajcarskim banku. Teraz nie żyje, a pieniądze prawnie należą do ciebie.
– Nie wiem, o czym pani mówi.
– Dlatego właśnie dzwonię. Mam numery telefonów, numer konta, wszystkie 
dokumenty 
Michaela – informacje, umożliwiające dostęp do tego, co prawnie się pani należy.
– Dlaczego pani to robi? Dlaczego... dlaczego w ogóle pani do mnie zadzwoniła?
– To proste – odparła nieznajoma niemal aroganckim tonem. Znów głęboko 
zaczerpnęła 
powietrza; być może zaciągnęła się papierosem. – Chcę połowę. – Margaret 
wyjrzała przez okno. 
Kłuła ją skaleczona stopa, a jednak wydawało jej się, że śni. Nawet nie opuściła 
wzroku, by 
sprawdzić, jaka jest przyczyna bólu. – Nie mogę wydostać tych pieniędzy, bo nie 
byłam jego 
żoną – kontynuowała nieznajoma. – Jako jego prawna małżonka dostanie pani 
wszystko. 
Rozumie mnie pani?
– Tak... tak.
– Dobrze. Proszę mnie teraz posłuchać uważanie. Oto, co proponuję: przekażę pani 
informacje w zamian za połowę pieniędzy. Połowę.
– Och, mój Boże. – Margaret przycisnęła usta drżącą dłonią.
– Dzieliłyśmy się Michaelem – kontynuował nieustępliwie głos – a teraz 
podzielimy się jego 
pieniędzmi. Uczciwy układ.
– Dzieliłyśmy się Michaelem?
– Dostała pani jego dom, prawda? – Nieznajomej udało się dotknąć Margaret do 
żywego. – 
Do tego dochodzi emerytura i polisa na życie. Proszę jednak pamiętać, że beze 
mnie i tego, co 
wiem, nie dostanie pani niczego więcej.
– Co to znaczy, że dzieliłyśmy się Michaelem? – Margaret przypomniała sobie 
młodą 
kobietę na pogrzebie i z wrażenia usiadła na łóżku. – Mój Boże, to pani, prawda? 
Była pani na 
pogrzebie. Była pani jego kochanką...
– Nie byłam na pogrzebie. Myśli pani, że wytrzymałabym obecność tych wszystkich 
hipokrytów? Proszę się nie martwić, jeszcze się z nim pożegnam.
– Och, mój Boże. – Łzy wezbrały w oczach Margaret. – Jak pani może... Ledwie go 
pochowano, a pani stara się dobrać do jego pieniędzy!
– Należą się mi tak samo jak pani, a nawet bardziej. Zamierzaliśmy się nimi 
podzielić. 
Gdyby żył, nie zobaczyłaby pani złamanego grosza.
– To kłamstwo – Wdowa zaczęła szlochać.
– Chciał cię opuścić, Margaret. Tyle mu na tobie zależało. Pamiętasz, kiedy 
umarł? 
Następnego dnia miał cię zostawić.
– Kłamczyni! – jęknęła głucho Margaret.
– Mogę tego dowieść. Mam...
Margaret nie zamierzała słuchać, co kobieta ma jej jeszcze do powiedzenia; 
wezbrały w niej 
gwałtownie gniew i ból. Uderzając słuchawką w aparat, złamała sobie paznokieć.
4
Jak na pracownika firmy oszczędzającej na czym się dało, Tom Heymann 
zdumiewająco 
beztrosko traktował swój czas. Alex przyjechała do Prime Number w poniedziałek 
rano. W ciągu 
dwóch kolejnych dni Heymann zostawiał ją samą najwyżej na godzinę. Gdy się 
zjawiła, najpierw 
zaprosił ją do swojego gabinetu na kawę ze styropianowego kubka i „małą 
pogawędkę”. Niski, 
dobijający pięćdziesiątki mężczyzna wyglądał tak, jakby regularnie uczęszczał do 
sali 
gimnastycznej. Dzięki jasnobrązowym włosom z przedziałkiem na środku prezentował 
się jak 
pozytywny bohater serialu telewizyjnego, lecz sinawe worki pod oczyma sprawiały, 
że nie 
wydawał się już taki przyjazny. Właśnie oczy Heymanna przykuwały uwagę Alex 
podczas całej 
rozmowy. Jasnoniebieskie, czy raczej jasnoszare, sprawiały wrażenie 
rozświetlonych od środka 
i wszystko widzących. Heymann uśmiechał się przy zadawaniu pytań i kiwał głową, 
chcąc 
wywrzeć wrażenie, że pragnie jak najszybciej zdobyć sympatię Alex, lecz jego 
oczy miały przez 
cały czas poważny wyraz. Nie przerywając rozmowy, przenosił błyskawicznie 
spojrzenie z ust 
dziewczyny na jej włosy i piersi, jak gdyby gromadził informacje, które później 
oszacuje. Alex 
mimowolnie się wzdrygnęła.
– Zimno?
– Nie, wszystko w porządku – powiedziała.
– Utrzymujemy tu niską temperaturę, rzadko powyżej osiemnastu stopni. Mamy tu 
mnóstwo 
sprzętu elektronicznego, a nasze panienki, kiedy się przegrzewają, robią się 
nieuważne. Wtedy 
właśnie zaczynają się wkradać omyłki. – Alice popatrzyła na swój kubek. Widniał 
na nim napis 
czerwony jak krew: W PRIME NUMBER LICZY SIĘ JAKOŚĆ. – Ale przecież nie o to 
chodzi, 
prawda? – dopowiedział Heymann.
– Nie – odparła Alex, unosząc wzrok. – Pan White po prostu uważa, że zapoznanie 
się ze 
sposobami zbierania danych dla Prov-Life może mi się przydać.
– Zapoznanie się?
– Stwierdził, że powinnam zorientować się dokładnie, w jaki sposób informacje z 
wniosków 
o wydanie polisy i formularzy roszczeniowych są wprowadzane do bazy danych 
firmy.
– Rozumiem. – Heymann przez chwilę przyglądał się bacznie Alex, po czym 
zamrugał, 
złożył dłonie i zatarł je energicznie; najwyraźniej sam nieco marzł. – W takim 
razie pozwoli pani, 
że ją oprowadzę.
Siedziba PrimeNumber znajdowała się w ślepej uliczce w West Warwick, około 
dwunastu 
kilometrów od centrum. Była to smętna dzielnica niewielkich zakładów 
przemysłowych 
i magazynów. Wiele z nich dopiero czekało na wynajęcie, co stanowiło świadectwo 
wiary władz 
miasta – a przynajmniej burmistrza Montanellego – w czekającą Providence 
technologiczną 
przyszłość. Biuro PrimeNumber zajmowało tylko jedno piętro, na którym tłoczyły 
się niezliczone 
tanie biurka, pooddzielane od siebie niskimi parawanami z grubego płótna. Nie 
było nic, za czym 
można byłoby się ukryć; z każdego miejsca widać było całe biuro, pełne 
rozmigotanych ekranów 
komputerów. Alex domyślała się, że w ten sposób pracowników zniechęcano do 
rozmów 
podczas pracy. Gdy Heymann ją oprowadzał, uniosło się parę głów, ale na krótko. 
Odgłos 
stukania w klawisze przypominał równe szemranie deszczu.
Heymann zatrzymał się obok rudowłosej kobiety.
– Tu zajmujemy się częścią pierwszą.
Uniósł białą ankietę, w której w odpowiednich polach występujące o polisę osoby 
zapisywały swoje dane. Do celów identyfikacyjnych służył ośmiocyfrowy kod, 
poprzedzony 
literami AP – applicant, czyli wnioskodawca. Formularz obejmował czterdzieści 
dwa pytania; 
część została rozdzielona na odrębne sekcje. Ankieta oprócz takich podstawowych 
danych, jak 
adres domowy i miejsce zatrudnienia, obejmowała też pytania o wybór pakietu 
podstawowego 
(dla palaczy czy niepalących) oraz o rodzaj ubezpieczenia przed błędami w sztuce 
lekarskiej, jaki 
chciałby uzyskać. Ostatnie dwanaście pytań dotyczyło bardziej szczegółowych 
kwestii 
związanych z asekuracją: czy wnioskodawca planował podróże w ciągu następnych 
dwunastu 
miesięcy, jakiego rodzaju samochodem jeździł, czy uprawiał niebezpieczne sporty, 
na przykład 
nurkowanie lub wyścigi motocyklowe, czy odebrano mu prawo jazdy lub skazano za 
wykroczenia w ruchu drogowym, popełnione pod wpływem alkoholu lub narkotyków. 
Alex 
przyglądała się, jak rudowłosa kobieta wprowadza informacje do komputera.
– Posiadamy szereg statystycznych baz danych, gromadzimy również nowe, nie 
opracowane 
informacje – wyjaśnił Heymann. – Oczywiście, system ten jest w stu procentach 
kompatybilny 
z oprogramowaniem Centralnej Dokumentacji w biurze głównym Prov-Life. Kiedy wasi 
aktuariusze zaczynają grzebać w poszukiwaniu liczb i statystyk, praktycznie 
przez połowę czasu 
są podłączeni do naszego systemu. Jesteśmy w pełni zintegrowani.
– Jak często aktualizujecie bazy danych?
– Na bieżąco. Wszystkie kategorie odpowiedzi – z wyjątkiem nazwisk i adresów – 
mają 
przypisane tak zwane cechy cyfrowe, więc na przykład gdy Karyn... – Rudowłosa 
kobieta uniosła 
głowę na dźwięk swojego imienia, Heymann położył jej dłoń na ramieniu. – Nic się 
nie stało. 
Gdy Karyn wpisuje stan cywilny wnioskodawcy, komputer kwalifikuje to do 
odpowiedniej 
kategorii i automatycznie aktualizuje bazę danych, kiedy tylko zakończy się 
wprowadzanie 
odpowiedzi z formularza.
Alex pokiwała głową. Bez względu na rodzaj używanych baz danych, podstawowa 
funkcja 
PrimeNumber polegała dokładnie na tym, o czym mówił White: na żmudnej dłubaninie 
przy 
wprowadzaniu informacji do komputerów.
– Kiedy spływają roszczenia, stosujecie tę samą procedurę? – spytała.
– Naturalnie. Porównanie i aktualizacja baz danych u nas zmniejsza obciążenie 
wewnętrznego systemu Prov-Life. Poza tym mamy mnóstwo wolnych mocy. Przydadzą 
się nam 
jak znalazł, kiedy – a może powinienem powiedzieć, jeżeli – firma zajmie się 
ubezpieczeniami 
zdrowotnymi.
Zważywszy na ścisłe powiązanie PrimeNumber i Prov-Life, Alex nie zdziwiła się, 
że 
Heymann słyszał o planie wprowadzenia tej formy ubezpieczeń. Ton ich rozmowy 
sugerował 
jednak, że Heymann wie o wiele więcej niż ona.
– Można wiedzieć, czy zapisała się pani do programu pilotażowego? – spytał.
– Oczywiście, tak jak wszyscy – odpowiedziała Alex. – Jest o wiele lepszy, niż 
poprzednie 
rozwiązania w firmie.
– Rozumiem – uśmiechnął się Heymann. – No, to przyjrzyjmy się bliżej szczegółom. 
Przepraszam, Karyn.
– Nie ma za co.
Rudowłosa kobieta wstała, zadowolona z możliwości oderwania się na parę minut od 
klawiatury. Heymann zajął jej miejsce.
– Zobaczmy... – Heymann zaczął naciskać klawisze. – Pewnie nie pamięta pani 
swojego 
numeru identyfikacyjnego?
– Hm, niestety nie.
– Nie ma sprawy, poszukam nazwiska.
Błyskawicznie zaczął wystukiwać polecenia. Na ekranie pojawiła się tabela, 
niemal 
identyczna z wypełnionym mniej więcej przed sześcioma tygodniami przez Alex 
formularzem. 
Znajdowały się w niej wszystkie dane, dotyczące pracy Alex, okresów jej 
zatrudnienia, a nawet 
rdzewiejącej na parkingu starej toyoty camry.
– Opracowaliśmy już nową bazę danych dla polis zdrowotnych i uruchomiliśmy ją – 
powiedział Heymann.
– Zdumiewające – skomentowała to mimowolnie Alex.
– Jeżeli przejedzie panią jutro autobus, przynajmniej trafi to do naszych 
statystyk – dodał 
Heymann, oglądając się przez ramię.
Oprowadzanie zabrało jeszcze prawie godzinę. Heymann zabrał Alex do każdej 
sekcji 
i upierał się przy zaprezentowaniu jej praktycznie wszystkich elementów systemu 
komputerowego PrimeNumber. Do jedenastej dziewczyna była doszczętnie wyczerpana 
i z 
radością przyjęła wiadomość, że Heymann musi wyjechać na spotkanie w sprawie 
firmy. 
Zostawił Alex w sekcji niebezpiecznych rodzajów działalności, gdzie z 
zadowoleniem przysiadła 
przy pustym biurku.
Przez pewien czas przeglądała informacje z bazy danych roszczeń, szukając na 
kolejno 
wyświetlanych zestawieniach niespójności lub pominiętych informacji. White 
najwyraźniej 
podejrzewał, że ktoś gdzieś szedł na łatwiznę i zapychał dziury średnimi, 
dotyczącymi całej 
branży ubezpieczeniowej. Alex nie znalazła jednak na to żadnych dowodów. Heymann 
zachowywał się z rezerwą, a nawet podejrzliwością, równocześnie jednak sprawiał 
wrażenie 
nadzwyczaj dumnego ze swoich cennych komputerów. Poszukiwania Alex utrudniał 
prymitywny 
charakter oprogramowania, o wiele mniej wyrafinowany niż ten, którym posługiwała 
się we 
własnej firmie. Brak było wygodnych dla użytkownika poleceń, lecz przecież 
PrimeNumber 
zajmowało się przede wszystkim gromadzeniem, nie zaś rozpowszechnianiem 
informacji.
Po kolejnej godzinie Alex odchyliła się w krześle i westchnęła. Czuła 
narastającą frustrację. 
Popatrzyła na rzędy kobiecych twarzy podświetlonych niebieskim blaskiem 
monitorów. 
Z zaciekawieniem przyglądała się, jak informacje, których sterylnymi, obszernymi 
pakietami 
posługiwała się w swojej pracy, są mozolnie wprowadzane wiersz po wierszu do 
systemu. 
Przeróżne charaktery pisma wnioskodawców świadczyły, że za ankietami kryła się 
rzeczywistość, niepowtarzalna indywidualność każdego z klientów Prov-Life.
– Szukasz pracy?
Alex wytrącił z zadumy przyjazny głos. Odwróciła się do kobiety przy sąsiednim 
biurku 
i uśmiechnęła się. Kobieta trzymała w lewej dłoni mały plastykowy otwieracz do 
listów.
– Och, jestem tu tylko w odwiedzinach. Pracuję w dziale aktuariuszy Prov-Life. 
Chciałam 
zobaczyć, w jaki sposób trafiają do nas dane.
– Jestem Roberta.
Kobieta wychyliła się ku niej i uśmiechnęła szeroko, wyciągając dłoń. Z lewej 
strony 
brakowało jej jednego zęba. Alex również się przedstawiła.
– Po raz pierwszy zdałam sobie sprawę, ile pracy kosztuje wprowadzenie 
wszystkich 
informacji do komputerów. Ile czasu jesteście w stanie pracować, nim musicie 
zrobić sobie 
przerwę? – spytała.
– Dwie do trzech godzin. Niektóre zawodniczki wytrzymują o wiele dłużej.
Roberta wyjęła wniosek z kolejnej koperty i odłożyła ją na równy stosik.
Tysiące identycznych kopert zwrotnych ze stemplem opłaty pocztowej rozsyłano 
klientom 
Prov-Life. Alex po raz pierwszy ujrzała jedną z nich sześć tygodni temu, gdy 
zadeklarowała 
gotowość uczestniczenia w pilotażowym programie ubezpieczeń zdrowotnych. 
Przypomniała 
sobie, że skrzywiła się z powodu nieprzyjemnego smaku, gdy polizała pasek 
papieru przed 
zaklejeniem koperty. Widok stert kopert na biurkach uświadomił jej gigantyczną 
skalę 
działalności firmy i ogrom towarzyszącej temu rutynowej, nisko płatnej pracy. 
Nawet używane 
przez pracownice otwieracze do listów były identyczne.
– Firmowy – stwierdziła Roberta, zauważywszy spojrzenie Alex i uniosła 
plastykowy nożyk. 
– Naprawdę duże ułatwienie.
– Zauważyłam, że wszystkie zbieracie koperty. Wykorzystujecie je powtórnie?
– To konik Heymanna. Pierwsza rzecz, jakiej trzeba się tu nauczyć. Raymond 
przyjeżdża 
dwa razy dziennie wózkiem, do którego wrzucamy wszystkie koperty.
5
Margaret Eliot siedziała przy kuchennym oknie, wsłuchując się w sygnał nie 
odbieranego 
telefonu na drugim końcu linii. Zeszłej nocy znów sypało. Gałęzie wysokich sosen 
na dziedzińcu 
gięły się pod ciężarem śniegu ku zamarzniętej ziemi. W przeszłości Peter i Tom 
obrzucali się 
o tej porze gałkami śniegu i lepili bałwany lub ciągnęli sanki na wzgórze przy 
parku Blackstone. 
Margaret przypomniała sobie ich zarumienione twarze, gdy z naciągniętymi na 
czoło czapkami 
machali do widocznej za szybą matki.
Było to jednak dawno temu. Dzisiaj śnieg leżał nie poruszony, tak samo jak na 
cmentarzu: 
czysty, biały całun, narzucony na nikomu już niepotrzebne miejsce i czas.
Sygnał powtarzał się bez końca, lecz nikt nie odbierał. Margaret powoli odłożyła 
słuchawkę 
i oparła czoło o lodowatą szybę.
Wyprostowała się, gdy usłyszała dzwonek do drzwi. Popatrzyła na zegar na kominku 
i przypomniała sobie, że spodziewała się gościa. Harold Tate, przyjaciel 
Michaela z college’u, 
zadzwonił do niej poprzedniego dnia. Chciał się dowiedzieć, jak Margaret sobie 
radzi i czy 
mógłby jej w czymś pomóc. Wyraził żal, że nie zdołał porozmawiać z nią dłużej po 
pogrzebie. 
Margaret z zaskoczeniem przyjęła jego telefon, a z jeszcze większym zdumieniem 
propozycję 
wizyty. Nie widziała Harolda od dłuższego czasu. Dawno minął okres, gdy 
regularnie zapraszali 
go do siebie na kolacje. Nie miała nawet okazji poznać jego nowej żony, Suzy. 
Przypomniała 
sobie, że Harold zadzwonił przed świętami, zaledwie na tydzień przed śmiercią 
Michaela. 
Zawsze lubiła Tate’a, bowiem, tak jak ona, pamiętał dawnego Michaela Eliota, 
jakże różnego od 
posępnego milczka, w którego się zamienił.
Stojąc na progu, Tate wyglądał na zakłopotanego. Miał zgarbione ramiona i 
zaciśnięte 
dłonie, i choć może wynikło to tylko z zimna, sprawiał wrażenie, że przybył 
przede wszystkim 
z poczucia obowiązku. Przyjechał sam. Ponieważ Suzy nie pojawiła się również na 
pogrzebie, 
przez chwilę Margaret przemknęło przez głowę, że być może Harold ma kłopoty 
domowe.
– Przyjechałbym wcześniej, ale nie chciałem być natrętny – powiedział Tate, 
zatrzymując się 
w holu i ostukując śnieg z butów. – To dla ciebie...
Podał Margaret butelkę, zapakowaną w cienki, niebieski papier.
– Och, Harold, nie powinieneś, ale to miło...
– Wytrawne sherry. Lubisz je, o ile dobrze pamiętam.
– Tak, często je pijaliśmy. – Rozpakowała dużą, brązową butelkę i udała, że 
czyta napisy na 
nalepce, starając się usilnie sprawiać wrażenie zadowolonej. Sprezentowanie 
świeżo upieczonej 
wdowie alkoholu było niekonwencjonalnym, niemal niesmacznym gestem. Czyżby Tate 
chciał 
jej zasugerować, że powinna utopić w sherry swój smutek? – Gonzales Byass – 
przeczytała. – 
Bardzo... bardzo miło z twojej strony, Haroldzie. Pozwól, że wezmę twoją 
jesionkę.
Tate odprężył się nieco. Zdjął okrycie, posapując przy tym i pomrukując. 
Pobrużdżona twarz 
i krótko ścięta broda sprawiały, że wyglądał jak szyper. Jednak jego głęboko 
osadzone, wiecznie 
rozbiegane oczy pozwalały domyślać się skomplikowanej, niespokojnej osobowości.
Po paru minutach obydwoje rozsiedli się w saloniku, pijąc kawę z porcelanowych 
filiżanek. 
Chmury na zewnątrz nieco się przerzedziły, śnieg błyszczał, zrobiło się jaśniej. 
Rozmawiali 
o zimie, o tym, że zapowiada się na najmroźniejszą od lat. Mówili o kłopotach 
kierowców, 
o konieczności zamknięcia lotniska, o minionych, niemal równie srogich zimach. 
Potem na parę 
chwil zapanowało milczenie.
Tate rozejrzał się po pokoju, zatrzymując wzrok na meblach z wypolerowanego 
mahoniu 
o srebrzysto-zielonych obiciach oraz zdjęciach Michaela i chłopców, oprawionych 
w ramki.
– Przykro mi, że nie mogłem zostać po nabożeństwie – rzekł. – Mamy w Medan 
ostatnio 
istne urwanie głowy. Szkoda, że nie mogłem porozmawiać z Peterem, dowiedzieć 
się, co porabia.
– Studiuje prawo – odparła Margaret. – Zatrudnił się w firmie w Nowym Jorku, 
jako asystent 
– tak to nazywają.
– Dzieci piekielnie szybko rosną – pokiwał głową Tate. – Chyba wszyscy tak 
mówią, 
prawda? No, zdumiałem się na pogrzebie, że to już dorosły mężczyzna. Wciąż myślę 
o nim jako 
o piegowatym chłopaczku... – Margaret wbiła wzrok w podłogę. Tate zreflektował 
się, 
przypomniawszy sobie, że Michael powiedział mu, iż synowie odwiedzają ich coraz 
rzadziej. 
Dlaczego starszego z nich, Toma, nie było na pogrzebie? Londyn dzieliło od 
Providence 
zaledwie pół dnia drogi. – Przy okazji, Suzy prosiła, by cię przeprosić – podjął 
Harold. – 
Niestety, złapała grypę, ale ma nadzieję, że odwiedzi cię, kiedy tylko 
wyzdrowieje. – Margaret 
nie odpowiedziała. Zamyśliła się, ze wzrokiem wciąż wbitym w podłogę. Tate 
zacisnął wargi 
i wyjrzał na plac przed domem. – Musiało to być dla ciebie strasznym wstrząsem, 
Margaret. 
Mogę się tylko domyślać, przez co przeszłaś w ciągu ostatnich paru tygodni.
– Owszem – westchnęła cicho Margaret i pokiwała głową.
– Mam nadzieję... mam nadzieję, że Michael pozostawił w porządku swoje sprawy – 
powiedział Tate. Margaret podniosła na niego zaskoczone spojrzenie. – No wiesz, 
spadek i tym 
podobne rzeczy. To zdumiewające, ilu ludzi nie sporządza nawet testamentu albo 
nie odnawia 
go, gdy się żenią czy coś w tym rodzaju. Albo nie korzystają z doradztwa 
podatkowego. To 
przecież pożałowania godne.
Margaret nadal nie spuszczała z niego wzroku.
– Chyba tak – powiedziała wreszcie.
– Wobec tego... Cóż, jeżeli będziesz miała jakiekolwiek problemy... jeżeli będę 
mógł ci jakoś 
pomóc... Znam paru bardzo dobrych prawników, specjalistów od postępowania 
spadkowego. 
Mam nadzieję, że nie będziesz się krępowała?
Uśmiechnął się blado i upił łyk kawy. Zaczynało robić się chłodno.
– To bardzo miło z twojej strony, ale nie sądzę, bym miała jakieś kłopoty – 
powiedziała 
Margaret. – Michael i ja sporządziliśmy testamenty już kilka lat temu i od tego 
czasu nie było 
w nich chyba żadnych zmian. Mam spotkać się z naszymi prawnikami w tym tygodniu.
– Bardzo dobrze – odparł Tate. – Kto cię reprezentuje, jeżeli wolno zapytać?
– Oczywiście. Neumann i Klein – kancelaria Waltera Neumanna. Znasz go? – Tate 
zastanowił się przez chwilę nad odpowiedzią, po czym potrząsnął głową. – To 
główny radca 
prawny Prov-Life, ale prowadzi też prywatną praktykę. Tom twierdzi, że w 
obecnych czasach to 
niezupełnie etyczne postępowanie, ale nie pojmuję, w czym mogłoby to komukolwiek 
zaszkodzić. Neumann i Klein nie zajmuje się sprawami ubezpieczeniowymi.
– Cieszę się, że przynajmniej z tym nie ma kłopotów – powiedział Tate, 
odstawiając spodek 
i filiżankę na stolik. Najwyraźniej szykował się do pożegnania.
Margaret przyjrzała się mu przez moment, starając się odgadnąć, jaki właściwie 
był cel tej 
wizyty. Miała kilka razy wrażenie, że Harold coś ukrywa, ale nie potrafiła 
złożyć tych drobnych 
obserwacji w logiczną hipotezę. Ponieważ siedział plecami do okna, trudno było 
nawet przyjrzeć 
się jego twarzy.
– Harold, kiedy go ostatni raz widziałeś? – Tate zmarszczył czoło. – Mojego 
męża, Michaela 
– dodała Margaret.
Tate zawahał się.
– Spotkaliśmy się na drinku mniej więcej tydzień przed świętami – powiedział. – 
Skorzystaliśmy z okazji, by wypytać się nawzajem, co u nas nowego. Nie wspominał 
ci o tym?
– Pamiętam, że dzwoniłeś do niego. Czy właśnie wtedy...
– Nie, spotkaliśmy się parę dni wcześniej. Zadzwoniłem tylko po to, żeby życzyć 
mu 
wesołych świąt. Szkoda, że nie...
Tate pokręcił głową z rozpaczą. Margaret zamilkła. Znów odniosła wrażenie, że 
Tate coś 
ukrywa.
– Harold, przyjaźniłeś się od dawna z Michaelem, prawda?
– Och, tak, ponad dwadzieścia pięć lat.
– Zanim jeszcze mnie poznał, zgadza się?
– Tak... chyba tak. Margaret pokiwała głową.
– Harold, powiedz mi prawdę: czy Michael miał romans? – Rysy Tate’a zastygły 
w bezruchu. Po chwili na jego twarzy pojawił się wyraz wstydu i zakłopotania. – 
Czy chciał mnie 
opuścić? – kontynuowała Margaret. – Czy właśnie o tym ostatnio rozmawialiście? 
Chcę znać 
prawdę.
– Margaret, uwierz mi, o niczym takim nie słyszałem. Dlaczego pytasz?
– W takim razie jak to wyjaśnisz? – Wdowa podeszła do kredensu, na którym oparty 
o figurkę z porcelany stał bilet na samolot. – Lot Air France, do Paryża przez 
Nowy Jork, 
pierwsza klasa – powiedziała, podając go Tate’owi. – Na drugiego stycznia. W 
jedną stronę.
Tate popatrzył przez chwilę na Margaret, po czym rozłożył bilet. Znajdowały się 
w nim 
inicjały oraz nazwisko Eliota, jak również wymienione przez wdowę szczegóły. 
Margaret usiadła 
z powrotem przy stoliku, czekając na odpowiedź.
– Kiedy to znalazłaś? – zapytał Tate.
– Dziś rano. Przyszło pocztą.
– Pocztą? – Tate wyprostował się. – Wysłała go linia lotnicza?
– Nie. Nadała go osoba, która znała Michaela. Znała go bardzo dobrze. Młoda 
kobieta.
– Margaret, naprawdę nie miałem pojęcia... – Tate nerwowo potarł palcami czoło.
– Harold, proszę, nie traktuj mnie jak idiotkę tylko dlatego, że tak robił 
Michael. Powiedz mi 
prawdę.
– Bo ja wiem? – westchnął Tate. – Michael rzeczywiście mówił, że w jego życiu 
szykują się 
zmiany. Myślę... myślę, że mógł mieć jakąś kobietę. Niestety, nie znam jej 
nazwiska. – Wdowa 
na chwilę przymknęła oczy, po czym zmusiła się do ich otworzenia. – Nie sądzę, 
żeby to było 
naprawdę coś poważnego. Miałem wrażenie, że to coś... przelotnego. Nie chcę go 
tłumaczyć, ale 
nie sądzę, żeby był zakochany ani nic w tym stylu. Takie przynajmniej miałem 
wrażenie.
Margaret nagle zerwała się na równe nogi i stanęła tyłem do Tate’a. Oczywiście, 
podejrzewała męża o niewierność. Zastanawiała się, dlaczego przesiaduje do późna 
w biurze, 
a po powrocie jego ubranie pachnie perfumami. Może nawet liczyła na to, że 
znajdzie sobie inną 
kobietę. Był przecież wciąż pociągający. Nie miała jednak pewności. Do tej 
chwili.
Przez chwilę Tate myślał, że Margaret wyjdzie z salonu, zostawiając go samego. 
Moment 
później zdał sobie jednak sprawę, że po prostu nie chciała, by widział jej łzy. 
Poczuł nagły 
przypływ współczucia. W rezultacie okropnego wypadku na nią spadło największe 
brzemię: 
konieczność żałoby po niewiernym mężu, niemożność ujawnienia gniewu, wywołanego 
jego 
zdradą, niepewność, czy możliwe było uratowanie ich małżeństwa. Tate wstał i 
podszedł do 
wdowy.
– Posłuchaj, Margaret, nie wiesz o wszystkim – powiedział, kładąc jej delikatnie 
dłoń na 
ramieniu. – Michael był w bardzo ciężkiej sytuacji, kiedy go ostatni raz 
widziałem. Naprawdę 
bardzo ciężkiej. W takich okolicznościach ludzie często popełniają... 
szaleństwa. Rzeczy, który 
normalnie nie zrobiliby i za sto lat.
Margaret wyprostowała się, zaczerpnęła głęboko tchu i odwróciła się w stronę 
gościa, 
zasłaniając twarz chusteczką.
– Jakich okolicznościach?
– Nie byłem pewny, czy ci powiedział. Widzisz, w grudniu otrzymał bardzo złe 
wiadomości. 
Informacje, dotyczące jego przyszłości, jego zdrowia. – Margaret powoli usiadła. 
Znów 
zaczerpnęła głęboki oddech, starając się opanować. Tate usiadł obok niej, pilnie 
się jej 
przyglądając. – Poddał się badaniom genetycznym – podjął. – Nie mam pewności, 
dlaczego. 
Może po prostu z ciekawości. Chodzi o to, że okazało się, że ma gen, powodujący 
chorobę 
o nazwie pląsawica Huntingtona. Słyszałaś o niej? – Margaret potrząsnęła głową. 
– To straszna 
choroba. Dziedzicznie uwarunkowane schorzenie ośrodkowego układu nerwowego. 
Zwykle 
ujawnia się w wieku dorosłym, najczęściej między trzydziestym a pięćdziesiątym 
rokiem życia. 
Objawy rozwijają się stopniowo... i są nieodwracalne.
Margaret zmrużyła oczy. Była to dla niej zupełna nowość. – Jakie objawy?
– Najpierw pojawiają się nieznaczne, niekontrolowane ruchy mięśni, potykanie 
się, 
niezgrabność. Potem dochodzi do krótkotrwałych luk w pamięci, wahań nastroju i 
tym 
podobnych zaburzeń.
Margaret przełknęła ślinę. – A później?
– Od strony somatycznej, połykanie i mówienie są coraz bardziej utrudnione. 
Występuje 
skłonność do dławienia się pokarmem, często dochodzi do dużego spadku wagi 
ciała. Od strony 
psychicznej objawy są zmienne. Pojawia się depresja, bezsenność. U niektórych 
osób występuje 
wzmożenie apetytu, ale również i pociągu płciowego. W miarę postępów choroby... 
Margaret, 
muszę ci o tym opowiadać?
– Musisz.
Tate zaczerpnął głęboko tchu.
– W miarę postępów choroby konieczna staje się ścisła opieka pielęgnacyjna. 
Chorzy 
stopniowo tracą kontrolę nad mięśniami. Często dochodzi też do pogłębienia 
zaburzeń 
psychicznych. W końcu następuje śmierć.
Margaret opuściła wzrok na kolana. Miała wrażenie, że pod jej stopami otwiera 
się otchłań 
czarnej rozpaczy. Zaczęła kręcić głową.
– Michael dowiedział się, że jest chory?
– Tak. Była to tylko kwestia czasu: zostało mu w najlepszym razie dwadzieścia, 
ale raczej 
cztery czy pięć lat życia. – Margaret całkowicie znieruchomiała. Nie potrafiła 
uwierzyć w słowa 
Tate’a, lecz nie miała pojęcia, dlaczego miałby kłamać. Wydawało się jej 
nieprawdopodobne, że 
mąż dowiedział się o czymś takim i jej się nie zwierzył – że w ogóle zdołał to 
ukryć. Czy 
naprawdę stali się sobie tak obcy? – Oczywiście, jeden test nie wystarcza do 
pewnego 
rozpoznania – dodał Tate. – Michael poddał się drugiemu, ale niestety... nie 
doczekał wyników.
– No i?
– Pytasz, jaki był wynik drugiego testu? – Tate potrząsnął głową. – Niestety, 
nie wiem. Nie 
orientuję się nawet dokładnie, gdzie Michael poddał się pierwszemu. Chciał o tym 
ze mną 
porozmawiać, bo byłem jego starym przyjacielem i znam się nieco na biologii.
– Rozumiem. – Margaret skinęła powoli głową.
– Pojmujesz, że ktoś w takim położeniu może się zapomnieć, prawda? – Tate 
uśmiechnął się 
melancholijnie. – Jeżeli coś takiego wisi nad głową, człowiek może stać się 
egoistą, przynajmniej 
na początku. Poza tym jeden bilet lotniczy niczego nie dowodzi, Margaret. 
Zapewne był to tylko 
kaprys, czy też objaw paniki, próba odrzucenia świadomości choroby. Może Michael 
nawet 
zamierzał zabrać cię ze sobą? Myślałaś o tym?
Margaret milczała przez dłuższą chwilę – na tyle długo, że Tate zdał sobie 
sprawę z tykania 
zegara w holu. Wsłuchując się we własny oddech zastanawiał się, czy wdowa nie 
zapomniała 
o jego obecności.
– Nie zamierzał mnie zabierać – powiedziała wreszcie. – Chciał wziąć ze sobą tę 
kobietę. 
I planował już nigdy nie wrócić.
– Margaret...
Pokręciła głową z zamkniętymi oczami. Nagle poczuła wyczerpanie.
– Właśnie ta kobieta przysłała mi bilet, Haroldzie. Zapowiedziała, że to zrobi. 
Zadzwoniła do 
mnie parę dni temu. Dzień po pogrzebie, dla ścisłości.
– Zadzwoniła? – Tate poprawił się na krześle. – Kto to?
– Nie powiedziała, jak się nazywa. Mówiła, że dzieliłyśmy się Michaelem, dlatego 
nie ma 
powodu, żebyśmy nie miały podzielić się jego pieniędzmi.
– Jego pieniędzmi? – Tate siadł prosto.
– Powiedziała, że miał dziesięć milionów dolarów na rachunku w szwajcarskim 
banku. 
Pieniądze, o których nic nie wiedziałam.
– Co?!
– Powiedziała, że ma potwierdzające to dokumenty. Najprzeróżniejsze papiery, 
które tego 
dowodzą.
– Dowody... – powiedział cicho Tate, tyleż do Margaret, co do siebie samego.
– Wysłała bilet, ponieważ była... kochanką Michaela. Jestem pewien, że drugi 
zostawiła 
sobie.
Tate ponownie spojrzał na bilet, który trzymał w ręku i powoli odłożył go na 
oparcie sofy.
– Kimkolwiek jest, nie sprawia wrażenia zrównoważonej – powiedział bardziej dla 
dodania 
wdowie otuchy, niż z przekonaniem. – Tylko wariatka mogła dzwonić do ciebie w 
ten sposób. 
To... to obrzydliwe.
– Miałam wrażenie, że mi się to przyśniło – od wypadku stale miewam koszmarne 
sny. 
Później jednak zobaczyłam, że zapisałam jej numer.
– Numer? – Tate znów zaczął obracać bilet w palcach, ale przestał, słysząc 
ostatnie słowa.
– Zainstalowaliśmy sobie identyfikator połączeń: pozwala ustalić, z jakiego 
numeru do nas 
dzwoniono. Michael to wymyślił. Okazało się, że dzwoniła z East Side. – Tate 
wpatrywał się 
w Margaret, siedząc całkowicie nieruchomo. – Zebrałam się na odwagę i 
zatelefonowałem tam 
dzisiaj rano, tuż przed twoim przyjazdem.
– I?
– Nikt nie odebrał. Chyba spróbuję jeszcze raz. – Sięgnęła po telefon.
– Nie! – Tate przykrył dłonią słuchawkę. – Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł, 
naprawdę.
– Dlaczego?
– Ponieważ... ponieważ może to być niebezpieczne. Może to jakaś... bo ja wiem, 
zemsta na 
Michaelu? Wiesz, że firmy ubezpieczeniowe nie wszędzie cieszą się popularnością 
i łatwo 
przysparzają sobie wrogów.
– Wrogów?
– Oczywiście. Ludzie wpadają we wściekłość, że nie dostają wielkich odszkodowań, 
na które 
liczyli. Cały czas tak się dzieje. Posłuchaj, może to jakaś pracownica linii 
lotniczej czy biura 
podróży. Może jej mąż miał wypadek, a Prov-Life nie chciało wypłacić 
ubezpieczenia. Michael 
kierował wypłatami w firmie, podpisywał czeki. Bardzo łatwo ktoś mógł dojść do 
wniosku, że 
właśnie on był wszystkiemu winny. Ktoś zapamiętał jego nazwisko, a potem na 
przykład 
zobaczył je w gazecie.
– Myślisz, że to możliwe? – Wdowa zmarszczyła czoło.
– Naturalnie. Posłuchaj, Margaret: zapiszę sobie ten numer i go sprawdzę. Nie ma 
sensu, 
żebyś ryzykowała. – Sięgnął do wewnętrznej kieszeni po notes. – Podyktuj mi go.
Margaret ponownie zamilkła. Siedziała na brzeżku sofy i wyglądała przez okno.
– Powiedziała, że nie była na pogrzebie.
– Można było się tego spodziewać – wzruszył ramionami Tate. – Dlaczego to 
mówisz?
– Myślę, że kłamała. Chyba właśnie ją tam widziałam.
6
We wtorek Alex opuściła biuro PrimeNumber o piątej po południu. Wyszła przez 
podwójne 
szklane drzwi razem z pracownicami Toma Heymanna. Roberta, apraktycznie wzięła 
Alex pod 
swoje skrzydła podczas dwóch spędzonych przez nią w firmie dni, pomachała jej 
przyjaźnie 
i wsiadła do poobijanego oriona. Alex również uniosła dłoń i przez chwilę 
przyglądała się 
odjeżdżającemu samochodowi. Po ośmiu godzinach wyczerpującej pracy Roberta 
musiała zrobić 
zakupy, ugotować obiad i być przykładną żoną dla bezrobotnego męża, Joeya. Alex 
przyglądała 
się pozostałym kobietom i zastanawiała, ile z nich pędzi podobny tryb życia. 
Spaliny kołowały 
pod wpływem przenikliwego wiatru, zabrzmiał jakiś klakson, odpowiedział mu 
kolejny. Nagle 
uświadomiwszy sobie stopień swojego zmęczenia, Alex przeszła na koniec parkingu 
do swego 
auta i zdała sobie sprawę, że pewnie jest to tutaj największa kupa złomu.
Otworzyła drzwi i wrzuciła do środka aktówkę. Miała za sobą kolejny frustrujący 
dzień. 
Doszła do przekonania, że jeżeli w PrimeNumber pojawiły się jakieś problemy, nie 
miały nic 
wspólnego ze sposobem, w jaki pracownice wprowadzały dane do komputerów. 
Zdarzały się 
sporadyczne pomyłki, ale wprowadzony przez Heymanna system kontroli pozwalał je 
eliminować. Większość danych była dwukrotnie sprawdzana przed włączeniem do 
systemu. 
Najprawdopodobniej błąd tkwił w samych komputerach. Jeżeli w PrimeNumber 
występowały 
kłopoty ze sprzętem albo wady oprogramowania, być może dochodziło do utraty 
danych, które 
ukrywano wprowadzając uśrednione dane z całej branży ubezpieczeniowej, dotyczące 
na 
przykład posiadania samochodów. Było to łatwiejsze niż powtórne wpisywanie setek 
czy tysięcy 
wniosków, a jednak mało prawdopodobne. Alex pytała Robertę i inne kobiety, czy 
system 
komputerowy kiedykolwiek wysiadł lub zaczął podawać nieprawidłowe informacje, 
ale żadna 
z nich o tym najwidoczniej nie słyszała. Po paru dniach samodzielnego grzebania 
w komputerach 
Alex również nie natrafiła na jakiekolwiek ślady kłopotów.
Włożyła kluczyk do stacyjki i przekręciła go. Starter zazgrzytał i zgasł.
– No, ruszże się, malutki.
Zmniejszyła nacisk na sprzęgło i dodała gazu doświadczonym pchnięciem stopy. 
Przy 
każdym obrocie startera światła wozu przygasały. Bezskutecznie spróbowała 
uruchomić silnik 
jeszcze dwa razy.
– Cholera!
W zapadającym zmroku widać było ostatnie przemykające w zimnie pracownice. Na 
parkingu pozostał jedynie wóz Heymanna: czarny lexus, wypolerowany do takiego 
połysku, że 
przypominał trumnę. W budynku wciąż paliły się światła, lecz Alex podejrzewała, 
że Heymann 
najprawdopodobniej też zaraz wyjdzie. Wspomnienie jego niesamowitych, 
przezroczystych oczu 
sprawiło, że poprawiła się niespokojnie w fotelu. Jeszcze raz przekręciła 
kluczyk, silnik jednak 
nie dał nawet znaku życia. Po chwili na parking wjechała furgonetka z godłem 
Greenfield 
Recycling. Alex odetchnęła z ulgą i wysiadła z samochodu.
– Coś się stało? – zapytał kierowca furgonetki, podchodząc w jej stronę z 
wymierzoną 
w toyotę latarką.
Alex zorientowała się, że to Raymond, dwudziestoparoletni przystojniak, do 
którego paliły 
się ponoć wszystkie pracownice PrimeNumber. Był wysoki, miał nieźle rozwinięte 
mięśnie 
i przetłuszczony kucyk.
– Samochód nie chce mi zapalić – powiedziała Alex. – Ma pan może złącze kablowe?
– Niestety. Barney, mój wspólnik, pożyczył je ode mnie dziś rano i nie oddał. – 
Raymond 
rozejrzał się po parkingu i dostrzegł lexusa. – To chyba samochód pana Heymanna. 
Na pewno 
ma złącze w bagażniku.
Alex skinęła głową i wsiadła do toyoty.
– Spróbuję jeszcze raz – stwierdziła. Puściła całkowicie sprzęgło, nacisnęła 
pedał gazu 
i obróciła kluczyk. Znów nic. – Niech cię cholera! – mruknęła pod nosem.
Po raz kolejny przekręciła kluczyk. Silnik zakrztusił się, zawył jak gdyby 
zamierzał 
zaskoczyć i znów zgasł. Wnętrze wozu wypełnił smród benzyny. Alex opuściła okno.
– Co się stało, Alex?
Był to Heymann. Stał ze strażnikiem obok samochodu. Na bladych wargach szefa 
PrimeNumber błąkał się ironiczny uśmieszek. Alex również się uśmiechnęła.
– Cholerny grat nie chce zapalić, na pewno przez to zimno.
– Założę się, że zalała pani silnik – powiedział Raymond, oświetlając samochód 
latarką 
i przyglądając się z pełną politowania miną jego karoserii.
– Sam mówi, że nie ma odpowiednich kabli. Ja też – powiedział Heymann. – Ale z 
radością 
panią podwiozę.
Lexus pachniał nowością. Chociaż Providence Life było jedynym klientem Heymanna, 
najwyraźniej mu to służyło. Alex zastanawiała się, jakie przyznał sobie 
wynagrodzenie.
Dojechali do autostrady międzystanowej i skręcili na północ. Alex rozluźniła się 
w fotelu 
i zdała sobie sprawę, jak bardzo jest zmęczona.
– Pogawędziłem dzisiaj z Newtonem Bradym – powiedział ni z tego, ni z owego 
Heymann.
Alex odwróciła się i utkwiła wzrok w jego twarzy. Dopiero teraz, patrząc na 
niego z profilu, 
zauważyła, że miał złamany nos.
– Rzeczywiście?
– Tak. Najpierw zadzwoniłem do McCormicka – wie pani, dzwonię regularnie do 
Centralnej 
Dokumentacji, żeby być na bieżąco. Gadaliśmy o tym i o owym, aż wspomniałem, że 
White 
przysłał panią do nas na kontrolę.
– Na kontrolę? – odparła Alex, kręcąc głową.
– Tak mi się powiedziało. Wobec McCormicka powtórzyłem określenie, jakiego pani 
użyła: 
„zapoznanie się” z naszą działalnością. Chyba takim terminem się pani posłużyła, 
nieprawdaż? – 
Na chwilę przeniósł na nią spojrzenie, po czym znów utkwił wzrok w drodze. – 
Powiedział, że 
doskonale pani zrobiła. Stwierdził, że im bardziej firma jest zintegrowana i im 
więcej odrębne 
działy wiedzą o swojej pracy, tym lepiej dla Prov-Life.
– Brzmi sensownie – odparła Alex, również wpatrując się w perspektywę 
autostrady.
Heymann poprawił dłonie na kierownicy.
– Potem zadzwonił do mnie Brady. – Alex milczała, czekając na ciąg dalszy. – 
Pewnie 
McCormick zadzwonił do niego – kontynuował Heymann. – Brady pytał, czym 
konkretnie się 
pani zajmuje. Chciał się dowiedzieć, dlaczego White panią tu przysłał.
– Powiedziałam przecież, że...
– Chciała pani zapoznać się z naszą pracą. Już to słyszałem. To samo powtórzyłem 
Newtowi. 
– Popatrzył na Alex i uśmiechnął się. – Nic wielkiego się nie stało. Po prostu 
mówię pani, o czym 
rozmawiałem. – Alex wzruszyła ramionami. – Dla mnie to bez różnicy. Mówię tylko, 
o czym 
z nim rozmawiałem – powtórzył Heymann.
Alex zaczęła liczyć zjazdy z autostrady: trzynasty, czternasty, piętnasty. Ruch 
był niewielki, 
lecz samochody jechały powoli; najwyraźniej kierowcy bali się gołoledzi. Heymann 
znów 
umilkł. W lexusie było tak cicho, że Alex słyszała, jak kierowca oddycha przez 
nos.
– W firmach panują dziwne układy, nie sądzi pani? – rzekł Heymann po paru 
minutach.
– Nie jestem pewna, czy...
– Wszyscy wiedzą wszystko, prawda? Jedno pani powiem: dyrektorowie są najgorsi. 
– 
Nacisnął lekko pedał gazu i samochód wyskoczył naprzód. – Tak samo jest w całym 
Providence. 
Nie pochodzi pani stąd, prawda?
– Z okolic Pittsfield – odparła Alex, pokręciwszy głową.
– Jankeska! – stwierdził Heymann i roześmiał się. – Da pani wiarę? Tak właśnie 
nazywają 
was mieszkańcy Rhode Island: Jankesi. Jak byście byli cudzoziemcami. – Rozparł 
się wygodniej 
w fotelu. – Tak tu właśnie jest. We wtorek w zeszłym tygodniu byłem zaproszony z 
żoną na 
kolację. Następnego dnia rozmawiałem z Bradem Witneyem – pewnie go pani nie zna, 
jest 
szefem Newport Paper. Pyta mnie: „Jak smakowało linguini z owocami morza?” – 
Heymann 
odwrócił się w stronę Alex. – Wie, co podano nam na kolację. No dobrze, myślę, 
że też był 
w restauracji, więc pytam go, dlaczego do nas nie podszedł. Okazuje się, że jego 
znajomi 
widzieli, że tam byliśmy, i mu o tym opowiedzieli. Rozumie pani, o co mi chodzi?
– Że Providence to mały światek? – spytała Alex, starając się odgadnąć, dlaczego 
jej to 
mowi.
– Właśnie, ale nie tylko o to chodzi. Tu panuje specyficzna mentalność. – 
Pochylił się nieco, 
by popatrzeć na niebo. – Zaraz zacznie sypać – powiedział, po czym stwierdził 
powoli i z 
namysłem, jak gdyby udzielał ostrzeżenia: – Wszyscy wiedzą wszystko.
Z wyjątkiem tego, co dotyczyło Michaela Eliota, pomyślała Alex z pewną 
satysfakcją. Eliota 
i Liz. Nikt nie wiedział o romansie i pieniądzach. Na szczęście w firmie można 
było zachować 
nienaruszone tajemnice.
Po dojechaniu do zjazdu numer dwadzieścia Heymann skierował się w stronę centrum 
Providence.
– Mieszka pani na East Side, tak? – spytał tonem pogodniejszym niż poprzednio.
– Trochę dalej na północ, ale może mnie pan wyrzucić pod biurem – odparła. Już 
wcześniej 
stwierdziła, że nie ma ochoty, by Heymann odwiózł ją pod drzwi jej domu. – Mam 
jeszcze trochę 
roboty.
– Oczywiście – przytaknął Heymann. – Pewnie nieźle was eksploatują na szóstym 
piętrze, 
prawda?
Alex wzruszyła ramionami. Nie tak ciężko, jak on wykorzystywał swoje pracownice.
– Nie jest tak źle – powiedziała. – Na dodatek nam płacą.
Samochód skręcił w Westminster Street i zaparkował przed frontowym wejściem do 
siedziby 
Providence Life. Z trudem tłumiąc westchnienie ulgi, Alex chwyciła swoją aktówkę 
i otworzyła 
drzwi wozu.
– Dziękuję za podwiezienie – rzuciła przez ramię.
– Nie ma za co. – Heymann uśmiechnął się, jednak jego spojrzenie pozostało 
poważne. – 
Powinna pani się jednak zastanowić nad kupnem nowego samochodu.
7
Następnego ranka White wezwał Alex do siebie, gdy tylko zjawiła się w pracy.
– A więc jesteś z powrotem – stwierdził, nalewając sobie i jej kawy.
– Przecież uzgodniliśmy, że poświęcę na to tylko kilka dni – wzruszyła ramionami 
Alex. – 
Mówiąc szczerze, nie sądzę, by przyczepianie się do PrimeNumber coś nam dało. 
Wygląda na to, 
że Tom Heymann trzyma wszystko w garści, a mnie nie udało się odkryć żadnych 
problemów 
z komputerami. Ponieważ dane wykorzystywane są właśnie tutaj, w głównym biurze, 
uważam, 
że o wiele prawdopodobniejsze jest, iż tu właśnie coś zaszwankowało.
– Tutaj? Czyli w Centralnej Dokumentacji? – spytał White.
– Korzystamy z nieco przestarzałych systemów. Może warto przedyskutować to z 
Ralphem 
McCormickiem. – White uniósł brwi, jak gdyby był to zdumiewający pomysł. – Jest 
przecież 
szefem systemów danych. Może będzie wiedział, o co chodzi.
– Nie jestem pewien... – White upił łyk kawy, starannie dobierając słowa. – Nie 
jestem 
pewien, czy w tej chwili możemy liczyć na pomoc Ralpha. – Popatrzył na monitor 
swojego 
komputera, po czym z uśmiechem zdarł jedną z naklejonych na nim notatek i 
wyrzucił ją do 
kosza. – Nie znasz Ralpha, prawda?
– Prawdę mówiąc nie – pokręciła głową Alex.
– Zastanawiałem się... Szczerze mówiąc, rozmyślałem nad tym przez cały wieczór 
po naszej 
wczorajszej rozmowie, że nadszedł czas, byś poznała szefostwo firmy. W piątek 
wieczór odbywa 
się niewielkie przyjęcie dla całej wierchuszki, tylko przy drinkach, ale 
podejrzewam, że Eva 
Goebert przygotuje jakieś kanapki... – White dostrzegł stropione spojrzenie 
Alex. – Tak, 
przyjęcie u Richarda Goeberta. Może wpadniesz? Weź Marka ze sobą.
Wróciwszy do swojego gabinetu, Alex usiłowała skupić się nad następnym stadium 
prac nad 
projektowaniem pakietu ubezpieczeń zdrowotnych, jednak przychodziło jej to z 
trudem. 
Wyglądało na to, że najpierw Mark, a teraz ona zostają wciągnięci w wewnętrzny 
krąg życia 
firmy. Oczywiście, w jej przypadku nikt nie wspominał o awansie. Najpierw jednak 
nastąpiło 
zaproszenie na pogrzeb, a teraz – na przyjęcie. Jak miała to traktować? 
Wyglądało na to, że jej 
kariera nabiera tempa. Zaczynała dochodzić do wniosku, że ostatecznie dobrze 
wyjdzie na 
tutejszym trybie wzrostu płac uzależnionym od uznania dyrekcji. Może wreszcie 
nie będzie 
musiała wiązać końca z końcem.
– Co cię tak bawi?
Okazało się, że to Mel Hartman, który oparł się o jej biurko trzymając 
styropianowy kubek 
w ręce.
– Słucham?
– Uśmiechałaś się przed chwilą. Wiesz, że nie możesz całkowicie się ode mnie 
odizolować. 
Mam prawo wiedzieć, co się dzieje.
– Nic się nie dzieje, Mel.
– Ze starym wszystko w porządku?
– Jakim starym?
– Randalem A. White. Nie sądzisz, że dziwnie się zachowuje? Widziałaś, jaki ma 
bałagan na 
biurku?
– White wcale nie jest stary – powiedziała Alex w przypływie irytacji. – Jest w 
lepszej 
formie od ciebie.
– No, nie gniewaj się. – Hartman uniósł dłonie na znak kapitulacji. – 
Przepraszam, nie 
podejrzewałem, że darzysz go taką sympatią.
– Co chcesz przez to zasugerować?
– Absolutnie nic złego. Wiem, że troszczy się o ciebie, więc nie ma powodu, byś 
nie czuła do 
niego sympatii.
– O czym ty mówisz? – Alex potrząsnęła z niedowierzaniem głową.
– Daj spokój. Przypomnij sobie przyjęcie przed świętami. – Alex poczuła, że się 
rumieni. 
Była w stanie myśleć jedynie o Michaelu Eliocie, o sile jego pocałunku, o 
objęciu jego ramion. 
Podniosła wzrok na Hartmana. Mel kręcił głową, wepchnąwszy język pod policzek. – 
Chcesz 
mnie przekonać, że o niczym nie wiesz? – dodał. Alex przeniosła wzrok z powrotem 
na ekran 
komputera. Zorientowała się, że Hartman gotuje się do powiedzenia jej czegoś 
obrzydliwego, 
czego wolałaby nie słyszeć. Nachylił się ku niej tak blisko, że wyczuła woń kawy 
w jego 
oddechu i odruchowo napięła mięśnie. – No, przypomnij sobie scenę z Eliotem na 
przyjęciu – 
wymamrotał Hartman odrażająco sugestywnym szeptem. – Nie mów, że zapomniałaś, 
jak cię 
obłapiał. – Alex uniosła głowę tak gwałtownie, że Hartman cofnął się trochę. 
Chociaż wytrąciło 
go to nieco z równowagi, najwyraźniej zamierzał dokończyć swoje enuncjacje. – 
White pożarł się 
z nim później w windzie – dodał, strzelając na wszystkie strony oczyma.
– Naprawdę? – Alex pokręciła głową z pogardą i niedowierzaniem. – A skąd to 
wiesz? 
Zakradłeś się na dach windy?
– Eliot właśnie wychodził. – Hartman wyszczerzył obleśnie zęby. – White 
zagrodził mu 
drogę i powiedział, co o nim myśli. Wszystko widziałem. – Wbrew własnej woli, 
Alex 
wyobraziła sobie tę scenę. Nie podejrzewała, że White potrafiłby zachować się w 
ten sposób. 
Hartman położył jej dłoń na ramieniu – najwyraźniej jeszcze nie skończył. – 
Eliot odpalił mu, że 
jest starym pierdzielem. Powiedział... – Hartman rozejrzał się ukradkowo i 
nachylił bliżej Alex. – 
Powiedział, że jeśli White’owi już nie staje, to nie powód, żeby on sam nie mógł 
się trochę 
zabawić. – Mel odsunął się nieco, by podziwiać efekty swoich rewelacji. – 
Wyobrażasz to sobie? 
– Alex potrząsnęła głową. Chciała dowiedzieć się, co odpowiedział White, ale nie 
miała ochoty 
pytać o to Hartmana. Na szczęście Mel nie potrzebował zachęty. – Obydwaj 
zamilkli jak zaklęci 
na mój widok. Właśnie szedłem do kibelka, bo pęcherz mi pękał, kiedy się na nich 
natknąłem. 
Mówię ci, milczeli jak zaczarowani. White myślał pewnie, że zmiażdży Eliota 
wzrokiem i w ten 
sposób dowiedzie, kto tu jest mężczyzną. Żaden z nich nie powiedział ani słowa, 
zanim drzwi do 
windy się nie zamknęły.
– White wsiadł do środka?
– Pewnie. Szkoda, że nie mogłem zjechać z nimi na dół.
8
Nie chcesz chyba powiedzieć, że mieliśmy zły rok – rzekł Newton Brady, wkładając 
orzeszek do ust i patrząc na Henry’ego Gougha, jednego z nie mających prawa 
głosu członków 
rady zarządzającej Prov-Life.
– Nie, oczywiście, że nie. – Gough uniósł ramiona i po chwili opuścił je 
bezwładnie. – Może 
nie był to świetny rok, ale i tak nieźle sobie radziliśmy w porównaniu z resztą 
branży. Chcę tylko 
powiedzieć...
– Nieźle? – Udając zdumienie, Brady zwykł potrząsać głową tak energicznie, że 
falowały mu 
policzki. – Mamy o dwa procent większy zysk z aktywów niż konkurencja. Chryste, 
Henry, 
przecież nie zajmujemy się oprogramowaniem ani niczym w tym rodzaju.
– Wiem.
Gough rozejrzał się po przestronnym, wysokim salonie domu Richarda Goeberta. 
Minęła 
siódma i przyjęcie zaczynało się rozkręcać. Czuć było apetyczną woń cynamonu i 
goździków. 
Zebrani w grupkach goście dyskutowali o fatalnej pogodzie, popijając 
przyrządzone przez Evę 
Goebert wino z przyprawami. Wysuwano podejrzenia, że może być tak źle, jak w 
zimie 
z dziewięćdziesiątego piątego na szósty, kiedy spadło prawie dwa i pół metra 
śniegu. Kobiety bez 
wyjątku nie cierpiały surowych zim, lecz niektórzy mężczyźni twierdzili, że od 
czasu do czasu są 
one przydatne dla społeczeństwa. „Ludzie zbliżają się do siebie, gdy wszyscy 
muszą odgarniać 
śnieg”, orzekł ktoś.
Goście byli z reguły w okolicach pięćdziesiątki, wszyscy mieszkali w Rhode 
Island. Część 
z nich wywodziła się ze starych rodów Providence. Gough obserwował, jak Goebert 
krąży 
między różnymi grupkami, tryskając energią mimo swoich sześćdziesięciu trzech 
lat.
– Ale... no, powiem ci, o co chodzi – zdecydował się Gough. – Martwi nas kwestia 
testów 
genetycznych. – Brady czekał na jego dalsze wynurzenia. W tej samej dłoni 
ściskał jednocześnie 
garść orzeszków i zatłuszczony kieliszek. Nie doczekawszy się jakichkolwiek 
objawów wsparcia 
z jego strony, Gough zaczął się jąkać; niewzruszone spojrzenie Brady’ego oraz 
aura powagi 
i solidności, jaką roztaczał wokół niemal zawsze go przytłaczały. – N-no, moim 
zdaniem 
stanowisko P-Prov-Life w tej sprawie wydaje mi się nieco zbyt surowe. Z tego co 
słyszałem, 
Randal White uczynił z tego swoją k-krucjatę. Wczoraj rozmawiałem z człowiekiem 
z Massachusetts General. Są bardzo niezadowoleni z naszego podejścia.
Gdy Brady ściągnął brwi, gruba skóra między jego oczyma zmarszczyła się w niemal 
teatralny sposób.
– Nie sądzę, by rada miała w tej kwestii inne stanowisko niż Randal, a nawet... 
W tym 
momencie Brady nawiązał wzrokowy kontakt z mijającym ich Goebertem.
– Newton! – zawołał Goebert i lekko się skłonił.
Chociaż był zapewne najniższy spośród obecnych, jednak wywierał dostojne 
wrażenie. 
Mimo rzedniejących włosów i coraz wyraźniejszych zmarszczek cechowały go 
inteligencja 
i chłopięca filuterność, podkreślana przez spiczaste uszy o wielkich małżowinach 
i niebieskie 
oczy, w których często pojawiał się żartobliwy błysk.
– Wspaniałe przyjęcie – mruknął Brady. – Gdzie można tu dostać prawdziwego 
drinka?
Nie przestając się uśmiechać, Goebert otrzepał ziarenka soli z rękawa Brady’ego.
– Orzeszki – stwierdził, po czym zwrócił się wciąż z uśmiechem na ustach do 
Gougha: – 
W osiemdziesiątym siódmym, tego dnia, kiedy zdarzył się krach na giełdzie, 
Newton miał za 
wiele akcji IBM czy Duponta, sam już dobrze nie pamiętam. Wrzeszczał właśnie na 
swojego 
maklera przez telefon, kiedy wysiadło mu serce. – Goebert poklepał Brady’ego po 
kieszonce na 
piersi grzbietem swej dłoni wiekowego dziecka. – Oczywiście nie raczył umrzeć, 
bo musiał 
najpierw sfinalizować transakcję. Doktorzy połatali go i kazali wystrzegać się 
tłuszczów 
nasyconych, gorzały i papierosów, a nade wszystko unikać soli.
Brady wrzucił parę orzeszków do ust i zaczął je żuć z uśmiechem.
– To był tylko stan przedzawałowy – powiedział z pełnymi ustami, po czym 
zmarszczył brwi 
i dodał: – Henry uważa, że nie mamy racji, jeżeli chodzi o testy genetyczne. 
Martwi się, że 
Randal zrobi z tego krucjatę w Waszyngtonie. Właśnie mówiłem mu, że wszyscy mamy 
w tej 
kwestii to samo zdanie...
– Czy coś panu mówi nazwisko Roger Williams? – zapytał Gougha Goebert, wpatrując 
się 
weń spod krzaczastych brwi.
– Pewnie – wzruszył ramionami Gough. – W podstawówce mieliśmy o nim...
– Założył ten stan. Doszło do sytuacji, gdy spory o ziemię z Indianami stały się 
poważnym 
problemem. Ludzie nazywali Indian dzikusami i tak dalej. Wie pan, co powiedział 
o nich 
Williams? – Gough ponownie wzruszył ramionami i upił łyk drinka. – Stwierdził: 
„Natura nie 
czyni żadnych rozróżnień między krwią, urodzeniem czy ciałem Europejczyków i 
amerykańskich 
Indian” – dokończył Goebert.
– No i? – Gough popatrzył na Brady’ego.
– Kiedy Williams patrzył na Indian, widział w nich ludzi – stwierdził Goebert. – 
A słyszał 
pan kiedyś o Jacobie Quinnie? Mógł pan nie słyszeć, skoro nie jest pan 
historykiem. Był to 
handlarz niewolnikami na wielką skalę. To właśnie handlarze niewolnikami 
założyli to miasto, 
panie Gough. Quinn sprowadzał melasę z Indii Zachodnich, pędził z niej rum, 
wysyłał rum do 
Afryki, a tam kupował za niego niewolników. Przewożono ich do Indii Zachodnich, 
by tam 
ścinali trzcinę cukrową na melasę. Zamknięte koło. Doskonały interes, bardzo 
korzystny. – 
Goebert położył dłoń na rękawie Gougha i utkwił w nim intensywne spojrzenie 
niebieskich oczu. 
– Ludzie to towar, panie Gough. Można ich traktować jak rzeczy, jeżeli 
przyczyniają się do 
zwiększenia zysków. – Wyprostował się i uśmiechnął ponownie, przenosząc wzrok z 
jednego 
mężczyzny na drugiego. – Dwie strony tego samego społeczeństwa. Wydaje mi się 
jednak, że 
Providence Life jest po tej samej stronie, co Roger Williams. Kiedy mamy do 
czynienia z ludźmi, 
traktujemy ich jak ludzi. Szanujemy ich potrzeby, prawa i obowiązki. Chodzi o 
imperatyw 
moralny...
– A co z technologią? – przerwał mu Gough. – Jak możemy chronić się przed...
Goebert skrzywił się ukazując osobliwie pozbawione połysku zęby.
– Och, daj pan spokój. To przecież... – Wsparł dłonie na biodrach i 
zdesperowany, obejrzał 
się na Brady’ego. – Jak byś to nazwał, Newt?
– Pieprzenie w bambus.
– Właśnie – poparł go Goebert z uśmiechem, postukując stopą, jak gdyby Brady 
podsunął 
mu brakujący techniczny termin. – Dokładnie. Mówienie o ochronie praw osobistych 
to tylko 
zasłona dymna. Niektóre osoby w naszej branży – można by ich nazwać Jacobami 
Quinnami – 
chcą wprowadzić testy genetyczne, by wykluczać klientów o zbyt wysokim stopniu 
ryzyka. 
Życzą sobie tylko zdrowych Murzynów, pozostali mogą gnić w ładowni. Ci ludzie 
myślą tylko 
i wyłącznie o swoich korzyściach.
– Ale...
– Nie twierdzę, że testy genetyczne nie pociągną za sobą najrozmaitszych 
złożonych wyzwań 
i spornych kwestii, ale wie pan co? Sądzę, że nawet trzymając się przyjętego 
przez nas 
stanowiska, i tak utrzymamy wiodącą pozycję. – Stuknął lekko butami na 
koturnach, kładąc 
w ten sposób kres dyskusji. – Gdzie u diabła podziewa się McCormick? – spytał ni 
z tego, ni 
z owego.
Brady wzruszył ramionami i przyglądał się, jak Goebert przechodzi przez pokój ku 
podwójnym drzwiom do holu, w których właśnie pojawiła się młoda kobieta w 
czarnej 
koktajlowej sukience.
Głowa dyrektora znikła z pola widzenia, gdy nachylił się, by ucałować dłoń 
dziewczyny. 
Brady dostrzegł wówczas, że towarzyszył jej Mark Ferulli, obejmując ją ramieniem 
jak swoją 
własność.
– Widzę, że przyprowadziłeś swoją uroczą przyjaciółkę – powiedział Goebert, 
podchodząc 
ku nim. – Bardzo miło mi cię widzieć, Alex. Pozwolę sobie stwierdzić, że 
wyglądasz absolutnie 
cudownie. – Alex wzruszyła ramionami i opuściła wzrok na swoje odsłonięte 
kolana. – Jak 
płynie życie pod rządami aktuariusza doskonałego?
– Och, nie możemy uskarżać się na brak pracy – powiedziała.
– Newton mówił mi właśnie, jak świetnie radzisz sobie w dziale finansów. – 
Goebert 
uśmiechnął się do Marka, chłonąc wszystko naraz spojrzeniem niebieskich oczu. – 
Mam 
nadzieję, że nie czujesz się zbyt wykorzystywany?
– Jestem zachwycony tą pracą – powiedział Mark.
Goebert popatrzył na niego przez chwilę z uwagą, błysnął kolejnym uśmiechem, 
przeprosił 
i odszedł.
– Na miłość boską, na czym on dzisiaj jest? – spytał Mark.
– Może ktoś dosypał czegoś do patery z owocami? – odparła Alex i odwróciła się. 
– Miło mi 
słyszeć, że uwielbiasz być wykorzystywany.
– Jak możemy zachować przodującą pozycję, jeżeli będziemy sprzedawać polisy 
ludziom 
z grup wysokiego ryzyka? – spytał Gough.
Brady wrzucił jeszcze kilka orzechów do ust, nadal przypatrując się kobiecie w 
czarnej 
sukience. Nagle zdał sobie sprawę, że istotnie chciałby znać odpowiedź na 
pytanie Goeberta. 
Gdzie się podziewał McCormick? Ostatni raz widział go dobrej pół godziny temu.
– Wiesz, jaki był budżet ELSI w ubiegłym roku? – zmienił temat Gough.
– Elsie? – Brady rozejrzał się nieuważnie po sali.
– ELSI. Tak nazywa się program Narodowego Instytutu Badań Genomu Ludzkiego. 
Dotyczy 
etycznych implikacji poznania kodu genetycznego.
– A tak. Tyle teraz tych przeklętych skrótów.
– Wiesz, ile?
– Co: ile? – spytał Brady, żując gniewnie.
– Wiesz, ile wynosił budżet programu w zeszłym roku?
– Nie, nie wiem.
– Sześć i trzy dziesiąte miliona. Największa kwota, wyłożona na jeden program 
badawczy 
w dziedzinie bioetyki z jakiegokolwiek źródła.
– Rzeczywiście?
– Mają forsę na zawołanie, Newton. Idą do tego ręka w rękę z każdą agendą 
federalną, jaka 
może ci przyjść do głowy. Z Departamentem Energetyki, Centrum Epidemiologii, 
Zarządem 
Zasobów Służby Zdrowia, Narodową Fundacją Nauki, Administracją Leków i 
Żywności...
– Słyszałem wczoraj na obiedzie w „Capital Grille” świetny dowcip – powiedział 
Brady, 
pochylając się i kładąc ciężko dłoń na ramieniu Gougha. – Jaka jest różnica 
między dyrektorem 
bez głosu decydującego a wózkiem na zakupy? – Gough zmarszczył z irytacją czoło, 
popatrując 
na wybrudzone tłuszczem i solą palce Brady’ego. – Wózek na zakupy ma własny 
rozum, ale 
w dyrektora bez głosu decydującego można władować więcej żarcia i picia – 
powiedział 
donośnym głosem Brady, odchylił w tył głowę i zarechotał: – Można w niego... ha, 
ha... 
naładować więcej...
– Co to miało znaczyć: „Widzę, że przyprowadziłeś swoją uroczą przyjaciółkę”? – 
spytała 
Alex. – Co się tu dzieje? Myślałam, że to ja zostałam zaproszona?
– A co to za różnica? – wzruszył ramionami Mark.
– Przecież kiedy...
– Posłuchaj, Newt powiedział mi o przyjęciu parę tygodni temu. Nie wspomniałem o 
tym 
wtedy, bo... Zresztą, co to za różnica? Na miłość boską, przecież to tylko 
firmowy jubel. Goebert 
skorzystał z okazji rocznicy ślubu, żeby zebrać wszystkich razem. Poczekasz na 
mnie chwilę? 
Zamierzam przynieść nam trochę wina.
Alex przyglądała się, jak mężczyzna toruje sobie drogę przez tłum gości. 
Zmarszczyła brwi, 
usiłując przypomnieć sobie dokładnie chwilę, gdy wspomniała mu o zaproszeniu 
Randala 
White’a. Mark najpierw sprawiał wrażenie zaskoczonego, następnie ucieszonego. 
Dlaczego nie 
powiedział jej, że też został zaproszony? Wzięła drinka od mijającego ją kelnera 
i z zadumą upiła 
łyk. Stwierdziła, że przez Marka przemawiało to samo zawstydzenie co wtedy, gdy 
w „Hemenway” wypadła mu kartka, na której układał litery swojego osobistego 
hasła. Chodziło 
zapewne tylko o to, że jeszcze nie czuł się pewnie na nowym, odpowiedzialnym 
stanowisku i nie 
chciał, by Alex zorientowała się, jak w gruncie rzeczy dobrze sobie radzi.
Po chwili przyszła jej do głowy kolejna myśl: co by się stało, gdyby go nie 
zaprosiła? Może 
zamierzał zabrać ze sobą kogoś innego? Już miała ruszyć jego śladem, gdy ktoś 
dotknął jej 
ramienia. Obejrzała się, automatycznie uśmiechając. Za nią stał Tom Heymann.
– Alex, wygląda pani fantastycznie.
– Dziękuję.
Nadal się uśmiechała, unikała jednak łapczywego wzroku Heymanna. Peszyło ją, że 
ma na 
sobie wyjątkowo kusą sukienkę. Była prezentem od Marka, jednak Alex czuła się w 
niej jak 
w pożyczonej. I cały czas miała wrażenie, że wszyscy się na nią gapią.
– Jak samochód? Zauważyłem, że ktoś go dla pani odholował.
– Och, sprawuje się jak powinien – odparła Alex. – Widział pan może Randala 
White’a?
– Prawdę mówiąc, tak. Próbował zjeść całego wędzonego łososia z bufetu. Alex 
zmusiła się 
do spojrzenia Heymannowi w twarz. Mężczyzna był zarumieniony, miał kłopoty z 
zachowaniem 
równowagi. Upił się.
– Naprawdę?
– Tak. Jeżeli stale się tak opycha, powinien ważyć ze sto kilo. Nie mam pojęcia, 
w jaki 
sposób spala taką ilość jedzenia.
Spojrzenie jego wyblakłych oczu powędrowało ku dekoltowi i piersiom Alex. 
Odwróciła 
oczy i zmarszczyła brwi.
– Myślałam, że w Providence wszyscy wiedzą wszystko – powiedziała oziębłym 
tonem.
W sąsiednim pokoju było cieplej. Wystawny bufet cieszył się życzliwą uwagą 
sporej liczby 
gości, nie było jednak wśród nich White’a. Świadoma ciekawskich spojrzeń, Alex 
udała głód 
i zaczęła nakładać sobie paszteciki i sałatki.
– Wspaniale tu dzisiaj, prawda? – Obok Alex stanął mężczyzna z pełnym kanapek 
talerzem. 
Wyciągnął prawą dłoń. – Brad Witney. Pani jest pewnie Alex?
– Zgadza się. – Alex uścisnęła jego rękę i uśmiechnęła się uprzejmie. – Skąd pan 
wie?
– Tom – Tom Heymann – opowiadał mi o pani. Mówił, że przyjechała pani do 
PrimeNumber 
zorientować się, jak pracują. – Witney nachylił się ku niej konspiracyjnie. – 
Znalazła pani coś 
podejrzanego? – spytał, mrużąc oczy. Alex przyjrzała się ruchliwej, wyrazistej 
twarzy Witneya. 
Dziewczyna była kiedyś na balecie, w którym tancerze byli poprzebierani za 
zwierzęta, i Witney 
skojarzył się jej z występującym tam wodnym szczurem. – Moim zdaniem są 
piekielnie 
podejrzani – powiedział kątem ust.
– Kto jest podejrzany? – spytał inny mężczyzna, podchodząc do nich bardzo 
blisko.
Witney spojrzał na mężczyznę i włożył do ust kawałek vol-au-vent. 
– Jak leci, Dave?
Dave przypatrywał się jednak Alex, mrużąc oczy za grubymi okularami w stalowych 
oprawkach.
– Niech pani nie wierzy ani jednemu słowu tego człowieka – powiedział 
żartobliwym tonem 
i wyciągnął rękę, omal nie wytrącając jej talerza z dłoni. – David Mullins, z 
Ocean State Saving 
Bank. Miło mi panią poznać, pani...?
– Tynan – Zacisnęła dłoń na miękkich i zaskakująco wilgotnych palcach mężczyzny.
– Ma na imię Alex – szepnął głośno Witney prosto w ucho Mullinsa.
Bankier zmrużył oczy i pokiwał głową. Miał na sobie tani, woniejący potem 
poliestrowy 
garnitur.
– Jest pan przyjacielem Goebertów? – spytała Alex Mullinsa.
– Tak, znamy się od dawna – odparł.
Alex przyglądała się, jak unosi kęs jedzenia do ust i ze zdumieniem spostrzegła 
pod 
mankietem koszuli złoty, płaski zegarek firmy Patek Philippe. Witney również to 
zauważył.
Powiew chłodnego powietrza sprawił, że wszyscy troje odwrócili głowy.
– Chryste, chyba nie otwierają okien? – powiedział Mullins.
Witney odchylił się w tył i spojrzał w stronę podwójnych drzwi. Rzadkie, 
bezbarwne włosy 
Neumanna przylepiły się do czaszki. Był wysokim mężczyzną o wąskich barkach, a 
jego szyja 
sprawiała wrażenie zbyt wątłej, żeby utrzymać wielką głowę. Kiedy witał się z 
Goebertem, 
równocześnie rozglądał się na boki
– Nie, przyszedł tylko ktoś nowy. – Uniósł brwi ze zdumieniem. – To Walter 
Neumann.
Przeszli do drzwi i zajrzeli do zatłoczonego salonu. Walter Neumann przywitał 
się uściskiem 
dłoni z Goebertem i skinieniem głowy z jego żoną. Obok Neumanna stał 
przygarbiony Donald 
Grant z rękami w kieszeniach. Obydwaj byli zarumienieni od mrozu, obejmując 
spojrzeniem 
niemal czarnych oczu całe wnętrze i stojących wokół gości. Sprawiał wrażenie, że 
w ogóle nie 
mruga.
– Wydawało mi się, że nie zamierzał przyjść – szepnął Mullins.
Alex zauważyła, że zarówno Mullins jak i Witney sprawiali wrażenie zdumionych. 
Wyglądali jak para dzieciaków, zaskoczonych niespodziewanym powrotem surowego 
rodzica.
– Mogę prosić cię na słówko, Dave? – Witney szturchnął ukradkiem Mullinsa.
– Oczywiście.
Witney wyszczerzył zęby do Alex i obydwaj odeszli w stronę wazy z ponczem.
Do dziewiątej wieczorem w domu Goeberta zapanował prawdziwy tłok. Wciśnięta 
między 
gości Alex nawiązywała uprzejmą konwersację z żonami dyrekcji. Kilka z nich było 
już solidnie 
wstawionych. W pewnej chwili Alex zauważyła, że Mark rozmawia z jakimś starszym 
mężczyzną, przecisnęła się więc przez tłum i chwyciła przyjaciela za łokieć.
– Hej, kochanie – Mark delikatnie zdjął jej palce ze swojej ręki. – Przedstawiam 
ci pana 
Wickenberga.
– Możecie mi mówić Thomas – stwierdził przyjacielskim tonem mężczyzna.
– To Alex Tynan, moja... partnerka.
Alex uścisnęła kolejną dłoń tego wieczora i wysiliła się na uśmiech.
– Nie znoszę tego określenia. Brzmi, jak gdybyśmy byli wspólnikami w interesach.
Wickenberg zrobił zakłopotaną minę.
– Thomas od lat jest w radzie zarządzającej Prov-Life – powiedział Mark takim 
tonem, jak 
gdyby równało się to nominacji do Nagrody Nobla.
– Od lat siedemdziesiątych, chociaż nie mam głosu decydującego – rzekł 
Wickenberg. – 
Znalazłem się w radzie, kiedy Richard Goebert został prezesem. Właśnie 
rozmawialiśmy 
z Markiem o samochodach – uśmiechnął się szeroko do Alex.
– Naprawdę? – powiedziała wyniosłym tonem Alex. – Pozwólcie, że się domyśle: o 
BMW.
– Tak jest. Thomas ma jeden z większych modeli, siedemset trzynaście – rzekł 
Mark.
– Och, są potwornie drogie.
Wszyscy troje się odwrócili. Donald Grant, szef działu dochodzeń, stanął za nimi 
ze szklanką 
whisky w dłoni. Skinął głową Alex. Mark przedstawił ich sobie.
– Potwornie drogie – powtórzył.
Wickenberg uniósł brwi i kiwnął twierdząco głową.
– Ale piękne – stwierdził Mark. – Za takie pieniądze kupuje się cudo inżynierii.
– Pewnie – powiedział Grant, patrząc na Marka. – Moim zdaniem są jednak trochę 
zbyt 
kosztowne.
Szef działu dochodzeń przypominał barykadę. W ciągu paru chwil sprawił, że 
konwersacja 
ugrzęzła w martwym punkcie. Alex popatrzyła na trzymaną przez niego w dłoni 
szklankę. Grant 
miał grube, lekko obrzmiałe palce i ogryzione do żywej skóry paznokcie. 
Uśmiechał się do 
Marka, lecz trudno byłoby nazwać ten uśmiech przyjacielskim.
Nagle obok nich pojawił się Walter Neumann. Nastąpiły kolejne prezentacje. Alex 
często 
widywała Neumanna, ale nie miała z nim do tej pory do czynienia. Sprawiał 
wrażenie 
zamkniętego w sobie i bardzo konkretnego człowieka. Swoich rozmówców dosłownie 
prześwietlał wzrokiem. Przez chwilę dyskutował z Wickenbergiem o sprawach 
zawodowych, 
jakiejś transakcji w Bostonie. Przypominał Alex brzuchomowcę, bowiem ledwie 
uchylał usta 
przy mówieniu. Stał za plecami Granta i dziewczyna przez chwilę miała wrażenie, 
że to właśnie 
szef działu dochodzeń jest jego marionetką. Bezwiednie roześmiała się i zbyt 
późno zakryła usta 
dłonią. Czterech mężczyzn utkwiło w niej wzrok. Mark zmarszczył czoło.
– Przepraszam – powiedziała, podnosząc pusty kieliszek. – Chyba zakręciło mi się 
w głowie 
od ponczu.
– Właśnie mówiłem, jak drogie są nowe BMW – zwrócił się Grant bezpośrednio do 
Neumanna, jak gdyby Alex w ogóle się nie odezwała.
Zapanowało niezręczne milczenie. Alex potrząsnęła głową. Grant zachowywał się 
coraz 
gorzej. Przemknęło jej przez głowę, że być może jest doszczętnie urżnięty.
– Co o tym sądzisz, Walter? – zapytał Wickenberg.
– Uważam, że ogólnie rzecz biorąc, Donald doskonale potrafi oceniać wartość – 
orzekł 
Neumann, utkwiwszy baczne spojrzenie w Marku. Wygłosił to z kamienną twarzą, 
niczym 
dyplomatyczne oświadczenie.
Minął ich rozprawiający o czymś z ożywieniem Goebert. Wszyscy powiedli za nim 
wzrokiem.
– Nigdy jeszcze nie widziałem Richarda w tak dobrej formie – powiedział 
Wickenberg, 
wyraźnie chcąc zmienić temat. – Szkoda będzie, kiedy odejdzie.
– Odchodzi? – zapytał Mark, patrząc na Neumanna. – Rezygnuje?
– Niemożliwe – powiedział Grant.
– Na pewno nie w ciągu paru następnych lat – orzekł Neumann.
– Wygląda na to, że naprawdę kocha swoją pracę – stwierdził Wickenberg. – Poza 
tym jest w 
świetnej formie jak na swój wiek. Chciałem tylko powiedzieć, że kiedy w końcu 
odejdzie, Prov-
Life nie będzie już tą samą instytucją. Zostanie zamknięty świetny rozdział jej 
historii. – 
Uśmiechnął się do Alex. – Firma niemal upadła w latach osiemdziesiątych. Na 
rynku panowała 
stagnacja, a konkurencja zgarniała o wiele większe zyski. Wie pani, co to jest 
rozkurz?
– Oczywiście – odparła Alex, oglądając się na Marka. – Stosunek kwoty 
wypłaconych 
odszkodowań do ilości pieniędzy ze składek.
– Zgadza się – odrzekł Wickenberg. – Stosunek ten zmierzał u nas do proporcji 
jeden do 
jednego. Przy takich ubezpieczeniach jak nasze nie można do tego dopuścić. 
Znajdowaliśmy się 
na krawędzi katastrofy.
– Jeden do jednego... – powtórzyła Alex, patrząc na osobliwie pozbawioną wyrazu 
twarz 
Neumanna. – Nie wiedziałam, że było aż tak źle.
– Było. Prowadzono nawet dyskusje o fuzji z inną firmą. To Goebert upierał się, 
że 
powinniśmy pozostać niezależni i być dalej towarzystwem ubezpieczeń wzajemnych. 
Nie chciał, 
żeby Wall Street dyktowało, jak mamy działać.
– Na pewno były to ciężkie czasy – powiedział Mark, kiwając gorliwie głową i 
sprawdzając, 
jak reaguje na to Grant. Ten jednak wydawał się bardziej zainteresowany swoim 
drinkiem.
– Pozostaliśmy towarzystwem ubezpieczeń wzajemnych i walczyliśmy o przetrwanie. 
I proszę bardzo, dziesięć lat później świetnie sobie radzimy. – Wickenberg 
rozpostarł ręce. – To 
zasługa Goeberta. Może jest nieco staromodny, ale zawsze dzierżył ster pewną 
ręką.
– Być staromodnym to nie zawsze wada – rzekł Mark. Grant uniósł głowę. Mark 
kontynuował, gestykulując: – Chcę powiedzieć, że w obecnych warunkach, zważywszy 
na 
stające przed branżą wyzwania, skupienie się na odpowiedzialności firmy wobec 
klientów, na 
moralnych imperatywach to coś jak najzupełniej właściwego.
– Oczywiście – przytaknął Wickenberg.
Grupka rozpadła się, Neumann i Grant ruszyli w poszukiwaniu czegoś do jedzenia. 
Wickenberg zaczął dyskutować z Evą Goebert o zasłonach. Alex stłumiła ziewnięcie 
i pociągnęła 
dyskretnie Marka za łokieć.
– Nie zachowałaś się zbyt uprzejmie – stwierdził tak, by nikt prócz niej go nie 
usłyszał. – 
Upiłaś się?
Alex przyłożyła dłoń do policzka. Czuła, że ma rumieńce.
– Nie byłoby w tym nic dziwnego – odparła. – Umieram z nudów od tej gadaniny o 
BMW 
i imperatywach moralnych. Jeszcze dwa tygodnie temu mówiłeś o zawojowaniu 
świata. – 
Popatrzyła na przystojną twarz Marka i ni z tego, ni z owego poczuła, że go 
traci, a może już go 
straciła. Uczuciu temu towarzyszyła potężna chęć, by się w jakiś sposób 
wyładować.
– Skoro mówimy już o uprzejmości, nie zapominaj, że nie powiedziałeś mi o swoim 
zaproszeniu, chociaż wiedziałeś o tym od paru tygodni.
– Słucham?
– Nie rób takiej zdziwionej miny. Nawet cię zaprosił, ale nie raczyłeś mi o tym 
powiedzieć.
– Nie wierzę, że wciąż możesz się tego czepiać. – Rozejrzał się niecierpliwie.
– Może zamierzałeś zabrać ze sobą Catherine Pell?
– Nie bądź...
Nagle uśmiechnął się sztucznie. Alex odwróciła się i zauważyła Randala White’a. 
Tuż za 
nim szedł Ralph McCormick. Miał zaciśnięte usta i szklisty wzrok.
– Dobrze się bawicie? – spytał White.
– Świetnie – odparł Mark. Alex ze zdumieniem zorientowała się, że otacza ją 
ramieniem. – 
Doskonała okazja, żeby poznać mnóstwo ludzi.
White przyjrzał się Markowi przez chwilę, jak gdyby usłyszał od niego coś 
zaskakującego.
– Nie chodzicie często na przyjęcia? – spytał neutralnym tonem.
Alex zamrugała oczyma z zaskoczenia, obejrzała się na Marka i zauważyła, że jest 
równie 
zdumiony pytaniem White’a.
– Chodziło mi o ludzi, powiązanych z naszą firmą – odparł niepewnym głosem Mark 
i zacisnął szczęki. – Pozostałych członków rady zarządzającej i tak dalej. 
Dzięki temu można 
zyskać pojecie o funkcjonowaniu tutejszych przedsiębiorstw.
– Filary – stwierdził White obojętnie, po czym dodał dla wyjaśnienia: – Filary 
społeczności.
McCormick zaśmiał się krótko, bez radości. Na jego dużym podbródku pozostała 
kropla 
śliny.
– Dość filarów na całą kolumnadę – powiedział niewyraźnie.
Jak gdyby przypominając sobie o jego obecności, White ceremonialnie wysunął go 
przed 
siebie.
– Alex, to Ralph McCormick, szef systemów danych – powiedział. – Ralph, to Alex 
Tynan, 
jedna z moich najbardziej błyskotliwych aktuariuszek.
– Miło mi panią poznać. – McCormick zgiął się w pas. – Randal opowiadał mi o 
pani bardzo 
ciekawym odkryciu...
– Spróbujmy wytrzymać dziś wieczór bez dyskusji o sprawach zawodowych – 
powiedział 
White, kładąc mu rękę na ramieniu.
Alex zdała sobie sprawę, że ucichła muzyka, a goście zaczęli przechodzić do 
salonu.
– Wygląda na to, że nastała pora na mówkę Richarda – powiedział ze znużeniem 
White. 
Obejrzał się na Alex i w jego oczach pojawiło się rozbawienie. Richard zawsze 
przy takich 
okazjach wygłasza parę słów dla pokrzepienia serc.
Odwrócił się i razem z McCormickiem przeszli przez podwójne drzwi.
– Wierz mi, zamierzałem cię zaprosić – powiedział Mark, chwytając Alex za ramię. 
Wyrwała 
mu się i zatoczyła na kobietę w czerwonej sukni.
– Bardzo przepraszam – powiedziała i próbując zachować możliwie najwięcej 
godności 
ruszyła śladem White’a i McCormicka.
Żyrandole świeciły nieco jaśniej, przez co sztukaterie pod sufitem rzucały 
łagodne cienie. 
Zdając sobie sprawę, że wypiła zbyt dużo ponczu, Alex utorowała sobie drogę 
wśród zebranych 
przed kominkiem gości. Goebert właśnie układał trzy opasłe tomy na perskim 
dywanie. Stanął na 
nich i popatrzył na wszystkich z góry.
– Rany, Newton, naprawdę robisz się łysy – powiedział, udając zaskoczenie. Brady 
mimowolnie pomacał się po głowie.
– Oznaka męskości – powiedział ponuro.
Rozległy się dobroduszne śmiechy. Duet komiczny Brady-Goebert, w którym ten 
pierwszy 
padał ofiarą żartów drugiego, stanowił stały element przyjęć kierownictwa Prov-
Life. Alex 
wypatrzyła White’a, stojącego z przodu z pogodnym uśmiechem na ustach. 
Znajdujący się obok 
niego McCormick wpatrywał się z napięciem w Goeberta i przesuwał językiem po 
wargach, jak 
gdyby mu stale wysychały. Za McCormickiem stał z kamienną twarzą Donald Grant.
– Panie, panowie, koledzy i przyjaciele z Providence Life – powiedział Goebert. 
– Niektórzy 
z was zapewne wiedzą, że w zeszłym tygodniu obchodziliśmy z Evą trzydziestą 
piątą rocznicę 
małżeństwa. – Uniósł niewielkie dłonie, przyjmując gratulacyjne oklaski. Eva 
Goebert, pulchna 
kobieta w kwiecistej sukni, uśmiechnęła się ciepło. – Trzydzieści pięć lat – 
kontynuował jej mąż. 
– Potraficie w to uwierzyć? Były bez wyjątku cudowne i muszę stwierdzić, że 
ledwie 
zauważyłem, jak ten czas minął. Pamiętajcie jednak, że sykomor na dziedzińcu 
świadczy, jak 
było naprawdę. Kiedy wprowadziliśmy się tu w sześćdziesiątym piątym roku, było 
to zaledwie 
małe drzewko. Popatrzyłem na niego dziś rano i uświadomiłem sobie dobitnie, od 
jak dawna tu 
mieszkamy i od jak dawna dla zdrowia chodzę do pracy spacerkiem przez wzgórze, a 
potem 
mostem na drugą stronę rzeki. – Alex spojrzała na White’a i zauważyła, że tuż za 
nim stanął 
mężczyzna w grubych okularach. Miller? Mellor? Nie, Mullins. Mrużąc oczy i 
pocierając 
podbródek niczym szekspirowski spiskowiec, patrzył na Goeberta. Drugą dłoń 
włożył pod pachę 
poliestrowego garnituru. – Bóg mi świadkiem, wiele się zmieniło – kontynuował 
Goebert. – 
Zmiany te były skutkiem rozwoju, ale czasem były to... no, po prostu zmiany. Ten 
proces nigdy 
się nie kończy. Jak zapewne wiecie, za tydzień Randal White, nasz aktuariusz 
doskonały... – 
wskazał go wyciągniętą ręką, na co White skłonił głowę – ... wyjeżdża na parę 
tygodni do 
Waszyngtonu, by dyskutować o kwestii badań genetycznych i ich wpływu na branżę 
ubezpieczeniową. – Goebert urwał i popatrzył White’owi prosto w oczy. – Nie mylę 
się, prawda?
– Jak zwykle trafiłeś w dziesiątkę – powiedział White.
– Jakie reguły będą nas obowiązywać, będzie zależało od federalnych władz 
prawodawczych. Już to samo w sobie stanowi zmianę. Zapewne jesteście świadomi, 
że do tej 
pory firmy ubezpieczeniowe cieszyły się znaczną autonomią, a nadzór nad nimi 
sprawowały 
władze stanowe. Rząd federalny będzie miał w przyszłości więcej do powiedzenia, 
przynajmniej 
tak sądzę. Prawdziwa zmiana będzie jednak spowodowana nową technologią. 
Doprowadzi ona – 
już doprowadziła – do zmian większych niż jakiekolwiek, których byłem świadkiem. 
Większych, 
niż potrafię sobie wyobrazić. I wiecie co? Trochę się tego obawiam. – Twarz 
Goeberta straciła 
przyjacielski, nieco zamyślony wyraz. Wyglądał teraz śmiertelnie poważnie. Znów 
popatrzył 
wprost na Randala White’a. – Dlatego właśnie, gdy patrzyłem na to stare drzewo, 
uświadomiłem 
sobie, że czas usunąć się na bok, by zrobić miejsce komuś lepiej przygotowanemu 
do radzenia 
sobie z wyzwaniami, jakie wkrótce przed nami staną.
– Co?! – krzyknął z przerażeniem McCormick.
Alex ujrzała, że Donald Grant podszedł do McCormicka i ścisnął go za łokieć. 
White pobladł 
i przybrał poważną minę.
– Richard, nie możesz tego zrobić – powiedział Newton Brady.
Goebert zstąpił ze stosu książek, jak gdyby był to gest zrzekania się tronu.
– Och, oczywiście, że mogę – powiedział spokojnie. – Istotnie, następuje to 
nieco wcześniej 
niż się spodziewaliście, ale mam przecież sześćdziesiąt trzy, prawie 
sześćdziesiąt cztery lata. 
Jestem przekonany, że rada zdoła wybrać godnego następcę.
Natychmiast otoczyli go ludzie. Alex rozejrzała się za White’em, ten jednak 
gdzieś zniknął. 
Rozlegał się głośny szmer pełnych zaskoczenia pytań. Grant odprowadził 
McCormicka na stronę.
– A co z Bożym Narodzeniem dziewięćdziesiątego dziewiątego? – zapytał McCormick 
oszołomionym tonem.
David Mullins pozostał nieruchomo w ciżbie podnieconych ludzi. Wpatrywał się 
w otaczającą Goeberta grupę, a lewą dłonią nadal masował podbródek. Alex 
zauważyła, że nie 
ma już na ręce zegarka.
9
W środę po przyjęciu u Goeberta Alex przedzierała się właśnie przez statystyki 
chorób serca 
w bazie danych Prov-Life, gdy Mel Hartman wszedł do jej pokoju i położył dłonie 
na skraju 
biurka.
– Przygotuj się, Alex. Jesteś gotowa? Nie uwierzysz w to, co ci powiem.
Nachylił się bliżej. Alex poczuła mdlącą woń wody kolońskiej i cuchnący kawą 
oddech. 
Hartman usiłował udawać brata-łatę, starając się nadrobić swoje ostatnie kwaśne 
humory. Przez 
dwa dni nie odzywał się do niej w ogóle, przetrawiając fakt, że zaproszono ją na 
przyjęcie. 
Prawdopodobnie doszedł do wniosku, że jeśli rzeczywiście jest wschodzącą 
gwiazdą, lepiej 
zrobi, jeżeli przełknie swą dumę i będzie utrzymywał z nią przyjacielskie 
stosunki. Alex nie 
miałaby nic przeciwko temu, ale Randal White poprosił ją do siebie na wpół do 
jedenastej, by 
przedstawiła swoje ostateczne wnioski, dotyczące stwierdzonych w dokumentacji 
nieprawidłowości. Chciała się przygotować do spotkania na wypadek, gdyby White 
poprosił ją 
o przedstawienie konkretnych sugestii. Westchnęła ze znużeniem i dalej stukała w 
klawisze, 
mając nadzieję, że Hartman zrozumie aluzję.
– Sandra? Chodź do nas, dobrze?
Sandra Betridge mijała ich właśnie, mieszając kawę plastikową pałeczką. Hartman 
przywołał 
ją natarczywym machaniem.
– O co chodzi? – zapytała. – Mam mnóstwo roboty.
– Nie to nie – wzruszył ramionami Hartman. – Jeżeli chcesz dowiedzieć się 
ostatnia...
Sandra popatrzyła na niego z powątpiewaniem i powoli zbliżyła się do nich.
– Mam nadzieję, że nie powiesz mi o przejściu Goeberta na emeryturę, bo 
słyszałam o tym 
już wczoraj.
– Och, Sandra! – Hartman potrząsnął z niedowierzaniem głową. – Nawet dzikie 
plemiona 
Mongolii Północnej słyszały o tym wczoraj. W Mongolii Południowej wiedziano o 
tym tydzień 
temu.
– Kto zajmie miejsce Goeberta? – Sandra uśmiechnęła się sarkastycznie. – Czy o 
tym też 
słyszeli w Mongolii Północnej?
– Pewnie. Na razie na czele wyścigu jest Newton Brady, jednak warto stawiać 
również na 
Waltera Neumanna. Nie o to...
– A Randal White? – spytała Alex, podnosząc głowę.
Hartman obdarzył ją wszystkowiedzącym uśmiechem. Natychmiast pożałowała, że nie 
trzymała ust na kłódkę.
– Nie znasz własnych statystyk, Alex. Żaden aktuariusz nie został prezesem Prov-
Life od 
czasów drugiej wojny światowej. A może to coś, o czym wam nie mówią?
Alex pokręciła głową.
– Muszę wracać do pracy – powiedziała ze znużeniem Sandra.
– Zaczekaj, zaczekaj! – uniósł ręce Hartman. – Nie o to chodziło.
– A o co?
– Posłuchajcie, dobrze? Tylko mnie posłuchajcie. Znacie Ines, tę latynoską 
sprzątaczkę?
Alex i Sandra wymieniły zniecierpliwione spojrzenia.
– Nie – odpowiedziały równocześnie.
– Dajcie spokój. Jest ich cztery, przychodzą około siódmej i opróżniają kosze na 
śmieci.
– Zacząłeś zbierać informacje od sprzątaczek, Mel? – spytała Sandra i podmuchała 
na kawę.
– Posłuchajcie mnie tylko! Zeszłej nocy Ines i jej koleżanka sprzątały na 
najwyższym 
piętrze, koło Centralnej Dokumentacji. Było około ósmej, może parę minut przed. 
– Hartman 
rozejrzał się i zniżył głos. – Tak czy inaczej, ścierały podłogę czy co tam, i 
usłyszały straszny 
hałas w toalecie. Dziki ryk!
– Ryk? – spytała Sandra. – Zakradło się tam jakieś zwierzę?
– Nie, to był człowiek.
Przez chwilę wszyscy tróje milczeli. – No i co? Wiesz... Hartman podniósł palec.
– Więc weszły do środka.
– Weszły do męskiej toalety? – Sandra sprawiała wrażenie zaszokowanej.
– Oczywiście, dlaczego nie? Przecież to sprzątaczki. Wiecie, kogo tam zobaczyły? 
– 
Hartman patrzył na nie na przemian. – Ralpha McCormicka. Pana i władcę systemów 
danych. 
W jednej z kabin. Uwaga, teraz najlepsze. – Hartman ponownie obrzucił 
przeciągłym 
spojrzeniem drzwi. – Był goły jak święty turecki.
– Goły?! – Sandra zakryła usta i zniżyła głos do szeptu. – Zupełnie?
– Tak. Porozrzucał ubranie po całej toalecie. Zupełnie mu odbiło. Odwalił 
striptiz w męskim 
klopie.
Alex przełknęła ślinę. Miała poczucie, że Hartman nie zmyśla. Przypomniała 
sobie, że 
McCormick był na przyjęciu u Goebertów.
– Jeezu! Był... no, był sam? – spytała Sandra.
– Najwidoczniej. Nie miał homoseksualnej randki – o ile wiadomo.
– Ralph McCormick, goły jak święty turecki – powtórzyła Sandra z wytrzeszczonymi 
oczyma. – Coś potwornego. A sprzątaczki, jak zareagowały?
– Zwiały natychmiast. Wybiegły z klopa z wrzaskiem. Któraś wezwała strażników. 
Ani się 
obejrzały, a wezwał je do siebie Walter Neumann. Powiedział, że przykro mu, iż 
były narażone 
na takie nieprzyjemności, i tak dalej, i tak dalej. Stwierdził, że McCormick 
znajdował się ostatnio 
w wielkim stresie. Na koniec Neumann wsadził im w kieszenie po parę 
pięćdziesiątek, żeby 
siedziały cicho. – Hartman złożył ramiona na piersi. – Domyślcie się, kto nie 
przyszedł dzisiaj do 
pracy. Kto nagle wziął sobie wolne?
– Nie chrzań!
– No właśnie. Mam uczucie, że to będzie długi urlop. Na zawsze.
– Jezu! – westchnęła Sandra. Była oszołomiona. – Pracował przecież na tym 
stanowisku 
dopiero pół roku. Najpierw Ken Miller, teraz Ralph McCormick.
– No właśnie, widocznie nad Centralną Dokumentacją wisi klątwa – powiedział 
Hartman. – 
Może wam również zaszkodzi ta informacja, zniszczy wasze życie? Jak to mówią, 
wiedza jest 
niebezpieczna.
– Nauka! – Alex nieomal krzyknęła. Nagle poczuła, że nie zniesie ani jednego 
słowa więcej 
ze strony Mela. – „Niedostatek wiedzy jest niebezpieczny.” Alexander Pope!
– No, to ja może przepraszam... – Hartman zdjął łokcie z monitora.
– Tak oczy owak to obrzydliwość. Głupie, ohydne plotki.
– Cóż, na pewno firma zajmie oficjalnie właśnie takie stanowisko. – Hartman 
przyjrzał się 
przez chwilę Alex. Uniósł teatralnie brwi. – Towarzysz Ralph McCormick cierpi na 
drobne 
przeziębienie i w ciągu paru dni wróci do pełnienia państwowych obowiązków. 
Mocno 
wyretuszowana fotografia w „Prawdzie”, strona trzydziesta siódma.
Sandra zachichotała.
– Bardzo śmieszne – rzekła Alex. – Dlaczego niby sądzisz, że to wszystko prawda?
Hartman wyprostował się. Dwójka zajmujących wyższe stanowiska urzędników z 
działu 
marketingu minęła ich, kierując się do gabinetu Randala White’a.
– Ufam moim źródłom – powiedział Hartman. – Może sama kiedyś zrozumiesz, że nie 
wszystkie rodzaje wiedzy mają cyfrową postać. Zanim Alex zdążyła go spławić, 
wrócił do 
swojego biurka.
Alex usiłowała się skoncentrować na pracy przed czekającym ją spotkaniem, ale 
przychodziło jej to z trudem. Nie potrafiła przestać myśleć o tym, co usłyszała 
o Ralphie 
McCormicku. Mel Hartman i reszta działu zachowywali się, jak gdyby chodziło o 
świetny 
dowcip: wiceprezesowi firmy odwaliło w toalecie, rozebrał się do naga i 
wystraszył sprzątaczki. 
Stanowiło to barwny przerywnik, coś zaskakującego pośród aż nazbyt 
przewidywalnej rutyny. 
Zaskakującego, ale nie wyjątkowego. Ludzie codziennie tracili zdrowe zmysły, co 
figurowało 
w statystykach pod hasłem: „Roszczenia z tytułu chorób psychicznych”. Dlatego 
ten fakt 
wydawał się być pozbawiony głębszego znaczenia. Alex była jednak pewna, że w 
istocie coś 
znaczy, że jest elementem większej całości, kolejnym fragmentem odsłaniającej 
się przed nią 
łamigłówki. Gdyby tylko potrafiła właściwie to zinterpretować, może 
zrozumiałaby, w co 
władowała się z Markiem. Gdyby tylko umiała zrobić z tym faktem to samo, co z 
kolumnami 
cyfr, wyświetlanymi na jej monitorze: rozłożyć go na czynniki pierwsze, 
poskładać we 
właściwym porządku, manipulować nim dopóty, dopóki nie ujawni swoich tajemnic. 
Nie 
wiedziała jednak, jak się do tego zabrać. Odnoszący zawodowe sukcesy członek 
dyrekcji nagle 
postanawia zerwać z dotychczasowym życiem i zacząć je od nowa gdzieś, gdzie nikt 
go nie 
znajdzie, korzystając z gigantycznej fortuny, o której nikt nie wiedział. Parę 
tygodni później jego 
kolega – kolejny szanowany człowiek sukcesu – nagle załamuje się pod jakimś 
niewyobrażalnym 
obciążeniem, i wszystkim zależy tylko na tym, żeby zachować jego wybryk w 
najściślejszej 
tajemnicy. Jedynym, który nie nosił przylepionego do twarzy uśmiechu, okazał się 
Richard 
Goebert – prezes, który zdaniem wszystkich miał zamiar wytrwać na swoim 
stanowisku tak 
długo, jak tylko się da. Prezes, który właśnie przeszedł na przyspieszoną 
emeryturę.
Alex dopiero po chwili zauważyła, że cyfry na jej monitorze uległy zmianie. 
Mrugnęła, 
przysunęła twarz do ekranu i zaczęła czytać je ponownie, próbując skupić się na 
rozpracowywanym problemie i uświadomić sobie, co dokładnie jest nie w porządku. 
Jej mózg nie 
chciał jednak zaskoczyć. Popatrzyła na zegarek. Do spotkania z White’em zostało 
jej dziesięć 
minut, a wciąż nie znała odpowiedzi na stawiane sobie pytania.
Popatrzyła na notatki dokumentujące – bardziej dla Randala White’a niż dla niej 
samej – 
analizowanie krok po kroku komputerowego systemu Centralnej Dokumentacji. 
Wszystko było 
idealnie jasne. Widniejące na monitorze liczby stanowiły wynik statystycznej 
analizy, ilu 
posiadaczy kabrioletów i sportowych wozów umierało rocznie z powodu zawałów. 
Podsumowanie jednak zmieniło się od momentu, gdy zaglądała do niego poprzednio. 
Wówczas 
ubezpieczeni właściciele kabrioletów, którzy umierali na choroby serca, 
stanowili cztery i dwie 
dziesiąte procenta ogółu posiadaczy polis umierających z tego powodu. Co roku 
dokładnie tyle 
samo, co stanowiło statystyczną niemożliwość. Obecnie w nie wyjaśniony sposób 
cyfry 
wykazywały fluktuacje, tak jak powinny: od dwóch do siedmiu i pół procenta w 
poszczególnych 
latach.
Alex poczuła, że nagle zrobiło się jej gorąco. Rozmowa z Randalem White'em, jego 
rozmowy z Ralphem McCormickiem, czas spędzony w PrimeNumber – wszystko to 
stanowiło 
konsekwencje anomalii, którą wykryła w oprogramowaniu. White nie sprawdził 
podanych przez 
nią faktów, zaufał po prostu jej analitycznym kompetencjom. Jak się jednak 
okazało, 
najwidoczniej nie było żadnych nieprawidłowości. Zmarnowała czas wielu osób, nie 
mówiąc 
o swoim własnym – spodziewała się, że tak właśnie zostanie to potraktowane.
– Pamiętam przecież dobrze, co tu było! – powiedziała na głos.
W tym samym momencie zadzwonił telefon.
– Alexandra? – powiedziała Janice Aitken, sekretarka White’a. – Randal jest 
gotów cię teraz 
przyjąć. Możesz przyjść?
White stał przy oknie, spoglądając w stronę odległej, szarej rzeki. Odwrócił się 
po wejściu 
Alex. Wydawało się, że rozpoznał ją dopiero po chwili lub nie potrafił 
przypomnieć sobie, po co 
przyszła.
– Dzień dobry – rzekła, czując się wyjątkowo niezręcznie. – Może nie powinnam 
zawracać 
teraz panu głowy?
– Ależ skąd. – White otrząsnął się. – Proszę, siadaj, Alex. Mieliśmy 
porozmawiać... Tak, już 
sobie przypominam. Chcesz może kawy?
– Nie, dziękuję – powiedziała Alex i usiadła naprzeciw niego. Zawalające blat 
sterty 
papierzysk niemal się nie zmniejszyły. Na stosie akt balansowało opakowanie 
ciastek – bez 
wątpienia podarunek gości z działu marketingu. Alex wiedziała, że nie powinna 
zwlekać 
z przystąpieniem do rzeczy, ale nie była jeszcze gotowa na poniesienie 
konsekwencji. – Dobrze 
się bawiliśmy z Markiem na piątkowym przyjęciu – powiedziała. – Bardzo miło ze 
strony pana 
Goeberta, że nas zaprosił.
White wyciągnął dłoń i włączył lampkę na biurku, chociaż było widno. W jego 
zachowaniu 
dziewczyna dostrzegła coś odmiennego niż zwykle, poważniejszego. Zdawało się, że 
nie ma 
ochoty spojrzeć jej prosto w oczy. Alex zastanawiała się, czy coś go trapi, czy 
po prostu zamyślił 
się nad czymś.
– Cieszę się – powiedział wreszcie. – Okazało się, że ze względu na oświadczenie 
Richarda 
było to nader doniosłe wydarzenie, prawda?
– Tak, to była wielka niespodzianka, przynajmniej dla mnie – odparła Alex.
– Och, nie tylko dla ciebie – powiedział White i rozejrzał się po biurku. – 
Wierzę jednak, że 
jakoś sobie poradzimy. – Popatrzył wprost na nią. – Ostatecznie nie ma ludzi 
niezastąpionych, 
prawda? – Alex odpowiedziała mu wątłym uśmiechem. – Miałem tu gdzieś notatki, 
dotyczące tej 
nieprawidłowości, którą wykryłaś. O, są. – Wyciągnął spod otwartej księgi notes 
w twardej, 
niebieskiej oprawie. – Wreszcie zdołałem sprawdzić dane, o których mówiłaś.
Alex zamknęła na chwilę oczy. White był niezadowolony pewnie dlatego, że odkrył 
to samo, 
co ona – iż nieprawidłowości, o których istnieniu tak gorliwie zameldowała, 
znikły.
– Właśnie chciałam panu o tym powiedzieć. To bardzo dziwne, ale...
– Tak, istotnie. Może coś przeoczyłem, ale nie potrafiłem znaleźć niezmiennej 
korelacji, 
o której wspominałaś. – Przewrócił parę kartek w notatniku. – Zakładam, że 
sprawdzaliśmy 
w tym samym miejscu: w rejestrze roszczeń Prov-Life?
– Właśnie tam. Chodzi jednak oto... – Alex zaczerpnęła głęboki oddech i 
stwierdziła, że atak 
jest najlepszą formą obrony. – Liczby zostały zmienione. White popatrzył na nią 
znowu, zamknął 
notes i upuścił go na biurko.
– Zmienione?
– Dwa tygodnie temu odsetek właścicieli kabrioletów i sportowych samochodów rok 
w rok 
dokładnie odpowiadał opublikowanym średnim statystycznym całej branży.
– Tak zrozumiałem...
– A teraz ni z tego, ni z owego w zestawieniu figurują różniące się liczby. Ktoś 
je zmienił.
White popatrzył Alex prosto w oczy. Miała nadzieję, że wygląda na o wiele 
bardziej pewną 
siebie, niż czuła się w rzeczywistości. White zaczerpnął głęboki oddech i 
odchylił się w fotelu.
– No dobrze. Kto to zrobił?
– Cóż, sądzę, że są dwie możliwości. Po pierwsze, może to wina oprogramowania. 
Być może 
system jest tak zaprojektowany, by w przypadku utraty danych zastępować je 
znanymi średnimi. 
– Alex obmyślała odpowiedź na bieżąco, jednak zorientowała się, że nie brzmi to 
tak głupio. – 
Jeżeli dane zostały w jakiś sposób odzyskane, na przykład z zapasowych kopii 
plików, to 
w zestawieniu znów pojawiły się rzeczywiste wartości.
– W tym przypadku programista zadał sobie mnóstwo zbędnego trudu, ponieważ 
jeżeli 
chodzi o naszą dokumentację, jesteśmy zainteresowani wyłącznie prawdziwymi 
informacjami.
– Istotnie.
– A druga możliwość?
Alex przygryzła wargę. White najwyraźniej nisko ocenił jej teorię przejściowej 
awarii 
systemu.
– Cóż, myślę... – urwała na chwilę, wyprostowała się i stwierdziła zdecydowanie: 
– Druga 
możliwość polega na tym, że to wina kogoś w Centralnej Dokumentacji, kto 
usiłował 
zamaskować swoje błędy.
White wpatrywał się w nią bez słowa. Przez chwilę Alex miała wrażenie, że 
zacznie na nią 
krzyczeć, ale zamiast tego niespodziewanie się roześmiał.
– Och, Alex, byłem pewny, że się w tym momencie załamiesz, ale cieszę się, że 
się myliłem. 
Podziwiam twój upór. Kto powiedział, że aktuariusze są nieśmiali?
Alex odpowiedziała uśmiechem. White był gotów przyjąć, że w systemie istotnie 
tkwiła 
nieprawidłowość i że ona sama mówiła prawdę. Najpierw jednak chciał upewnić się, 
że Alex jest 
o tym rzeczywiście przekonana. Taki właśnie był White: etykę zawodową stawiał 
zawsze na 
pierwszym miejscu.
– A więc to problem Centralnej Dokumentacji.
– Na to wygląda. PrimeNumber wprowadza do systemu dane o nabywanych polisach 
i roszczeniach, dokonuje podsumowań danych i opracowuje je w surowej postaci 
statystycznej. 
Wszystkie dane branży – informacje dla aktuariuszy są jednak przechowywane u 
nas. 
W PrimeNumber nimi nie dysponują i prawdę mówiąc wątpię, czy ktoś tam 
wiedziałby, jak się 
do nich dobrać. Jeżeli więc ktoś świadomie zastąpił średnimi całej branży 
brakujące dane 
z rzeczywistych roszczeń, musi to być ktoś, kto doskonale zna system Centralnej 
Dokumentacji.
White pokiwał głową. Wyglądało na to, że rzeczywiście się z nią zgadzał.
– Ale dlaczego miałby to robić?
– Domyślam się, że do utraty danych doszło zupełnie przypadkowo. – Alex zdążyła 
opracować odpowiedź na to pytanie. – Ktoś nie chciał, by zrobiła się z tego 
wielka afera i po 
prostu postarał się po cichu wszystko naprawić. Jedyne pytanie brzmi: jakie 
jeszcze dane 
straciliśmy?
– Obawiałem się, że powiesz właśnie coś takiego – westchnął przeciągle White.
– Naprawdę?
– Tak, bo doszedłem do takich samych wniosków. Także dlatego, że pilna kontrola 
naszych 
systemów danych chyba nigdy nie byłaby mniej pociągającą perspektywą niż w tym 
momencie. 
– Alex nie odpowiedziała. Wyobraziła sobie w tej chwili nagiego Ralpha 
McCormicka, 
zamkniętego w niebieskiej, laminatowej kabinie toaletowej i wrzeszczącego 
opętańczo. – Niech 
to zostanie tylko między nami, ale ostatnio mieliśmy w tym dziale kłopoty 
personalne – 
dokończył White.
– Obiło mi się coś o uszy – odparła Alex.
– A więc wiesz. – White skinął głową, domyślając się, o co jej chodzi. – Ralph 
McCormick 
nie czuł się ostatnio najlepiej. Mówiąc szczerze, wygląda na to, że uzależnił 
się poważnie od 
kokainy. – Alex rozszerzyła oczy ze zdumienia. O tym Mel Hartman nie wiedział. – 
Na tym 
chyba nie koniec – ciągnął White. – Podejrzewam, że Ralph ma problemy 
psychiczne. 
Oczywiście, żal mi go, ale można twierdzić nie bez podstaw, że zajmuje on 
najważniejsze 
stanowisko w tym budynku. Aż boję się pomyśleć, co się dzieje w jego dziale.
– Przecież na pewno nie może zostać... – Alex urwała. – Oczywiście, nie do mnie 
należy...
– Ależ tak, Alex, także do ciebie. Pozycja naszej firmy i jej przyszłość zależy 
od jakości 
informacji będących w naszym posiadaniu. Informacja jest dla nas ważna jak 
powietrze. Bez niej 
poruszamy się na oślep. To sprawa, która dotyczy wszystkich pracowników, a 
zwłaszcza 
aktuariuszy.
– Czy McCormick... czy odejdzie z pracy?
– Nie mam pojęcia. Wiem, że powinien, zarówno dla dobra własnego jak i dla dobra 
firmy, 
ale nie wszyscy w dyrekcji pragną jego rezygnacji. Nie mogę powiedzieć, bym ich 
rozumiał, ale 
nasz radca prawny preferuje zachowanie dotychczasowego stanu rzeczy. – White 
zacisnął usta, 
jak gdyby powstrzymywał się przed powiedzeniem czegoś więcej. – Nic dziwnego, 
prawnikom 
przecież płaci się za to, żeby byli ostrożni.
10 
Harold Tate odczekał do szóstej i wyszedł z baru. Zjechał ze wzgórza w stronę 
rzeki, mijając 
gigantyczne centrum konferencyjne. Śnieg padał nieustannie przez całe 
popołudnie, więc Tate 
musiał wlec się na drugim biegu, żeby nie wypaść z jezdni. Pilaski nie zdołałby 
się do niego 
dodzwonić, ponieważ baterie w telefonie komórkowym wyczerpały się – Tate już o 
to zadbał.
Podciągnął elastyczny rękaw kurtki i zsunął rękawiczkę, by sprawdzić godzinę. 
Gruba tkana 
koszula opinała jednak zbyt ciasno rękaw ciepłego podkoszulka, który kazała mu 
założyć Suzy. 
Oddychając ciężko przez usta, Tate szarpał palcami w rękawiczce za mankiet, na 
nic się to 
jednak nie zdało. Był zmuszony w końcu wepchnąć palce prawej dłoni w usta i 
zębami ściągnąć 
rękawiczkę. Klnąc bez przerwy, uporał się z mankietem i popatrzył na cyferblat. 
Było dziesięć po 
szóstej. Po cholerę zresztą tak się zaparł, by sprawdzić, która godzina? 
Roześmiał się i po chwili 
ogarnęła go tak straceńcza wesołość, że o mało nie uderzył o kierownicę.
Na placu Kennedy’ego skręcił w prawo w stronę Westminster Street. Zwolnił 
jeszcze 
bardziej, starając się mimo gęsto sypiącego śniegu zachować maksymalną 
ostrożność.
Nie miał ochoty podjeżdżać tak blisko siedziby Prov-Life. Postanowił nawet nie 
pójść na 
pogrzeb Michaela Eliota, zważywszy na pewną obecność kierownictwa firmy 
ubezpieczeniowej. 
Znał jednak Michaela od dwudziestu pięciu lat. Byłoby dziwne, gdyby nie poszedł, 
zwłaszcza dla 
wdowy. Przecież rozmawiał z nią gdy dzwonił do Michaela niecałe dziesięć dni 
przed jego 
śmiercią. Pewnie mogłoby się to nawet wydać podejrzane.
Tate odczekał na zmianę świateł i zaparkował po południowej stronie Dorrance 
Street. 
Samochody mijały go powoli, chociaż dawno zaczęła się wieczorna godzina szczytu. 
Z delikatesów w głębi ulicy niosła się ciepła, kwaśno-słodka woń smażonej cebuli 
i gorącego 
chleba.
Kiedy Margaret Eliot powiedziała mu o fortunie Michaela i kobiecie, która 
dzwoniła w tej 
sprawie, Tate szybko doszedł do wniosku, że w jakiś sposób doszło do poważnego 
naruszenia 
tajemnicy. Trudno było mu uwierzyć, że Michael mógłby na tyle stracić rozum, by 
powiedzieć 
kochance o pochodzeniu pieniędzy, jednak sam fakt, iż wiedziała o ich istnieniu 
i podobno miała 
dokumenty, stanowiące niezbity dowód jej twierdzeń, sprawił, że Tate znowu 
spędził parę 
bezsennych nocy. Najgorsze było to, iż dowody – czyli dokumenty – pochodziły 
właśnie od 
niego. To właśnie on złamał zasady zapraszając Eliota do swojego gabinetu i 
przekazując mu 
osobiście wyniki testu. Gdyby tego nie zrobił, Eliot nie podjąłby przygotowań do 
ucieczki i nie 
zabrałby ze sobą dokumentów. W ostatecznym rozrachunku to właśnie Tate okazał 
się niezdolny 
do zachowania tajemnicy. Pozwolił, by Eliot wykradł mu wydruki. Gdyby chciano 
wyciągnąć 
z tego konsekwencje, to on musiałby za wszystko zapłacić. Dlatego musiał jak 
najszybciej 
położyć kres temu zagrożeniu.
Jego pierwszą reakcją było zadzwonienie pod numer uzyskany od Margaret. Tak jak 
powiedziała, abonentka mieszkała gdzieś na East Side. Tate telefonował 
trzykrotnie, jednak nikt 
nie odbierał. Słychać było tylko komunikat, nagrany na automatycznej sekretarce: 
pogodny głos 
podawał numer i prosił o pozostawienie wiadomości. W tle słychać było odgłosy, 
przypominające małe dziecko lub kota. Przy trzecim telefonie Tate zaczął mówić 
coś w rodzaju: 
„Halo, nie zna mnie pani...” – ale nagle się rozmyślił. Gdyby się przedstawił, 
mógłby narazić się 
na jeszcze większe kłopoty. Rzucił słuchawkę na widełki z łomoczącym w piersiach 
sercem, bo 
zdał sobie sprawę, że pominąwszy przypuszczenia Margaret, nie wiedział nic o tej 
kobiecie. Nie 
miał pojęcia, kim była i po czyjej stała stronie. Chodziło o wielkie sumy 
pieniędzy, oraz kariery 
gotowych na wszystko i, jak podejrzewał, coraz bardziej zaniepokojonych ludzi. 
Gdyby 
ktokolwiek dowiedział się, na co pozwolił Tate, szef Medanu mógłby gotować się 
na najgorsze. 
Tate podejrzewał, że mógł zwrócić na siebie uwagę już przez sam telefon do tej 
kobiety. Jeżeli 
chodziło o pieniądze, nie miał powodów się w to angażować. Cała wina spadała 
wówczas na 
Eliota, natomiast Tate nadal znajdował się poza podejrzeniem. Martwił się jednak 
myślą, że 
kobieta – kimkolwiek była i kogokolwiek reprezentowała – najprawdopodobniej 
miała i inne 
dokumenty.
Tate spędził trzy bezsenne noce, starając się wymyślić, co powinien teraz 
zrobić. Margaret 
była przekonana, że to widziana przez nią na pogrzebie młoda blondynka była 
kochanką Eliota. 
Tate również ją zapamiętał. Podczas mszy siedziała w ławce tuż obok niego. 
Pożyczył jej nawet 
chusteczkę, kiedy się rozpłakała. Był pewny, że Margaret miała rację: ta kobieta 
musiała być 
kochanką Michaela, bo niby kim innym? Skoro tak, pracowała w Prov-Life – Michael 
sam mu to 
powiedział. Tate żałował, że zachował zbędną dyskrecję i nie wycisnął z niego 
więcej 
szczegółów, chociażby nazwiska kochanki. W obecnej sytuacji musiał ją odnaleźć i 
ustalić, kim 
jest. I co dalej? Wyśledzić, gdzie mieszkała, może nawet dostać się tam i 
dowiedzieć, jakimi 
konkretnie dowodami dysponowała? Chryste, przecież brakowało mu odwagi na głupią 
rozmowę 
telefoniczną. Im dłużej jednak o tym rozmyślał, tym jaśniej zdawał sobie sprawę, 
że nie ma 
innego wyboru.
W poniedziałek opuścił laboratorium w południe i pojechał do Providence, by 
pokręcić się 
w sąsiedztwie siedziby Prov-Life. We wtorek, włócząc się po pokrytym lodem 
chodniku i gryząc 
wystygłego hot-doga dostrzegł, jak kobieta wychodzi z bocznej ulicy. Na jej 
widok poślizgnął się 
i o mało nie upadł. Kobiecie towarzyszył elegancki mężczyzna, wyglądający na 
Włocha. Chyba 
się sprzeczali, kobieta mówiła ściszonym, pełnym irytacji głosem i wyliczała na 
palcach swoje 
pretensje. Tate zamarł w bezruchu, gdy odwróciła się w jego stronę. Po chwili 
minęła go. 
Doszedł do rogu i przyglądał się, jak tamci dwoje przechodzą przez kolejne 
skrzyżowanie. Na 
rogu Dorrance i Westminster weszli do siedziby Prov-Life. Równocześnie pełen 
uniesienia 
i przestrachu, Tate odwrócił się na pięcie i spiesznie ruszył w drugą stronę. 
Upewnił się, gdzie 
kobieta pracuje, zostało mu więc tylko czekać, aż wyjdzie, i śledzić ją w drodze 
do domu.
Gmach Prov-Life wyglądał w zimowym mroku jak absurdalnie wielki, pokryty lukrem 
tort. 
Tate postawił kołnierz myśliwskiej kurtki i naciągnął czapkę na czoło. Jego 
niedorzeczny strój 
miał jedną zaletę: minimalizował szansę, że ktoś go rozpozna.
Alex Tynan zauważyła go, gdy tylko wyszła na zewnątrz. Sterczał z uniesioną do 
ust 
zapiekanką po przeciwnej stronie ulicy obok niebieskiego pontiaka. Miał na sobie 
myśliwską 
czapkę i kurtkę oraz te same idiotyczne trapery, które rzuciły się jej w oczy 
przed dwoma dniami. 
Skręciła w lewo w stronę wejścia na odkryty parking firmy, powstrzymując ochotę 
obejrzenia 
się, czyjej nie śledzi. W paranoiczny sposób była pewna, że to ten sam człowiek, 
który zostawił 
osobliwą wiadomość na jej automatycznej sekretarce: „Halo, nie zna mnie pani...” 
Alex go 
jednak znała; przypomniał się jej natychmiast dzięki brodzie i wyglądowi wilka 
morskiego. 
Kiedy ujrzała go po raz pierwszy na pogrzebie, skojarzył się jej przede 
wszystkim z kapitanem 
U-boota ze starego, czarno-białego filmu. Gdy ujrzała go na ulicy w dniu 
nieudanej kolacji 
z Markiem, przypomniała sobie, że pożyczył jej w kaplicy chusteczkę. W środku 
kłótni 
przemknęło jej przez głowę, że powinna podejść do niego i umówić się na jej 
zwrot. Kiedy 
jednak zobaczyła go po raz trzeci, poczuła niepokój. Bez wątpienia nie mógł to 
być przypadek. 
Jego natarczywy, wystraszony wzrok świadczył, że o coś mu chodziło. Wyglądał jak 
ktoś, 
szykujący się do podjęcia ważnej decyzji.
Przyspieszając kroku, Alex obejrzała się w lewo aby sprawdzić, czy Mac jeszcze 
pracuje. 
Wejście do piwnicy było otwarte, jednak nikogo nie było widać. Nadal padał 
rzadki śnieg. Alex 
wsiadła do toyoty i wyjechała ze swojego miejsca. Gdy opuszczała parking, 
zauważyła, że 
w pontiaku zapalają się reflektory. Niebieski wóz wyjechał na ulicę i ruszył jej 
śladem, 
zarzucając na oblodzonej jezdni.
Alex dostrzegła przejeżdżający przez skrzyżowanie autobus w ostatniej chwili. 
Nacisnęła 
z całych sił na hamulec. Przez pozornie nie kończącą się chwilę autobus 
przesuwał się tuż przed 
maską jej wozu, aż rozległ się zgrzytliwy szczęk, gdy pontiac uderzył w bagażnik 
toyoty.
Gdzieś zawył klakson. Alex wysiadła z samochodu. Mężczyzna oceniał już 
uszkodzenia.
– Co, do cholery... – Alex dostrzegła przerażone oblicze znajomego z pogrzebu i 
poczuła, jak 
jej gniew gwałtownie rośnie. – Co, do cholery, pan wyprawia?!
– Przepraszam, byłem za blisko... Jechałem za szybko...
– Śledził mnie pan! – powiedziała Alex. – Dlaczego, u diabła, włóczy się pan za 
mną?
Mężczyzna obejrzał się w głąb Dorrance Street, w stronę siedziby Prov-Life.
– Nie wiem, czy pani mnie sobie przypomina? Byłem na pogrzebie Michaela Eliota. 
– Alex 
skinęła gwałtownie głową, nie odrywając wzroku od jego twarzy. Mężczyzna 
rozglądał się 
dookoła, jak gdyby bał się, że są obserwowani. – Proszę posłuchać, czy 
moglibyśmy gdzieś 
spokojnie porozmawiać?
Alex potrząsnęła głową i popatrzyła na zbierającą się za nimi kolejkę 
samochodów. Autobus 
przejechał, skrzyżowanie było już wolne. Jakaś kobieta w kurtce z futrzanym 
kapturem wysiadła 
z forda pick-upa. Krzyczała i dawała im znaki, by zjechali na chodnik.
– Zjeżdżajcie z ulicy, idioci!
Mężczyzna zrobił krok w stronę Alex.
– Jeżeli podejdzie pan bliżej, zacznę wrzeszczeć – powiedziała, zaciskając 
pięści.
– Na miłość boską, grozi pani prawdziwe niebezpieczeństwo, rozumie mnie pani? To 
nie 
zabawa! – Alex stała jak wmurowana. – Wiem, że ma pani te dokumenty – 
kontynuował 
nieznajomy. – Niech pani nie próbuje zaprzeczać. Wiem o wszystkim: o telefonie 
do Margaret 
Eliot, o bilecie na samolot, o wszystkim. Margaret ustaliła, jaki jest pani 
numer.
– O czym pan...
– Niech mnie pani posłucha! Nie obchodzą mnie pieniądze, niech pani z nimi 
zrobi, co się 
pani żywnie podoba. Muszę jednak dostać z powrotem wydruki!
Alex starała się skupić na jego słowach. Wycie klaksonów stało się ogłuszające. 
W głębi 
ulicy widać było zbliżające się światła radiowozu.
– Jakie... jakie znowu wydruki? – Potrząsnęła głową. – Nie mam pojęcia...
– Nie zdaje sobie pani sprawy, jakie jej grozi niebezpieczeństwo! – powtórzył 
mężczyzna.
Obejrzał się i na widok radiowozu wskoczył do swojego samochodu i wrzucił 
wsteczny bieg. 
Gdy cofał, rozległo się okrutne zgrzytanie skrzyni biegów. Nieznajomy mocno 
skręcił kierownicę 
i wjechał w boczną ulicę. Alex dojrzała w bocznym oknie jego pobladłą twarz. 
Jeszcze nigdy nie 
widziała kogoś tak przerażonego.
Część trzecia 
Egzekucja 
1 
Richard Goebert zajmował największy gabinet na siódmym piętrze budynku Prov-
Life. 
Walter Neumann, główny radca prawny firmy, zadowalał się przestronnym gabinetem 
w rogu 
gmachu pięć pięter niżej. Roztaczał się stamtąd widok na Dorrance Street i 
ratusz, ale gabinet 
Goeberta był większy i miał doskonalsze proporcje. Było oczywiste, że architekt 
poświęcił temu 
pomieszczeniu dużo uwagi. Gdy stało się przed wielką szybą, za którą znajdował 
się balon, miało 
się wrażenie, że jest się na właściwym miejscu, jak pustelnik czy pasterz na 
pierwszym planie 
obrazu Watteau. Tak przynajmniej wydawało się Neumannowi, gdy patrzył na 
pogrążające się 
w zimowym zmroku Providence. Od dawna marzył o zajęciu gabinetu Goeberta, a od 
bezceremonialnego pożegnania starszego mężczyzny z firmą często wyszukiwał sobie 
okazje, by 
wpaść tutaj i podziwiać roztaczającą się z okna przestronną perspektywę.
Nie usłyszał, gdy Newton Brady podszedł do niego z tyłu.
– Cholernie piękny widok, prawda?
Neumann odwrócił się i popatrzył na krępą sylwetkę Brady’ego, który stał w 
drzwiach.
– Newton – przywitał go pozbawionym wyrazu głosem.
Neumann mówił w osobliwy sposób, minimalnie poruszając ustami, tak iż język 
przez cały 
czas znajdował się poza zębami. Chociaż przemawiał z typową dla adwokata 
płynnością 
i łatwością, miało się wrażenie, że nie chce brać odpowiedzialności za swoje 
słowa.
– Bridget powiedziała, że cię tu znajdę – stwierdził Brady. Zamknął drzwi, 
podszedł do 
Neumanna i wyjrzał na balkon oraz roztaczającą się dalej scenerię.
– Tak... – Neumann przez chwilę nie wiedział, co powiedzieć. Jego wielka, 
pozbawiona 
wyrazu twarz przez chwilę stała się jeszcze bardziej enigmatyczna. Starał się 
obmyślić sposób 
wybrnięcia z potencjalnie niezręcznej sytuacji. – Bridget uważa, że 
powinniśmy... że firma 
powinna odnowić ten gabinet. Goebert zupełnie o niego nie dbał.
Wskazał miejsce, w którym Goebert nienagannie utrzymanymi pantoflami golfowymi 
wytarł 
przez lata niemal na wylot dziurę w dywanie. Brady zapatrzył się w te łyse 
miejsce, jak gdyby 
spodziewał się, że coś wylezie spod spodu.
– Widzę, że masz ochotę na jego miejsce. – Rzucił Neumannowi znaczące 
spojrzenie, ten 
jednak zdążył się odwrócić, pogrążając na powrót w kontemplacji widoku z okna. – 
Naturalnie, 
jeśli rada wyrazi akceptację – dodał Brady sardonicznie.
– Naturalnie – powtórzył Neumann i wygładził włosy. – Ktoś musi kierować firmą, 
ale to 
chyba nie jest dla ciebie najodpowiedniejsza pora.
– Tak, przez śmierć Eliota mamy zbyt mało doświadczonych ludzi w dziale 
finansów. – 
Brady wsunął gruby palec pod kołnierzyk, by go poluzować. – Minie trochę czasu, 
zanim Ferulli 
się wciągnie. Moim zdaniem, szefem zostaniesz albo ty, albo White.
– Właśnie po to przyszedłeś? – Neumann podszedł krok do okna. – Podyskutować 
o... – 
Radca prawny miał zwyczaj nie kończyć zdań, co często prowadziło do 
nieporozumień. Bridget, 
jego sekretarka, zmuszona była interpretować jego aluzje i niedomówienia, lecz 
nawet ona 
czasami popełniała omyłki. Neumann zaś sądził, że sposób, w jaki ludzie reagują 
na jego 
półsłówka, wiele o nich mówi. Brady przywykł do tej gierki. Popatrzył na tył 
łysiejącej głowy 
Neumanna, czekając, aż ten się odwróci. – Podyskutować o tym, kto zostanie 
prezesem? – 
dokończył wreszcie Neumann.
– Goebert wyjechał na Kajmany – odparł Brady, pokręciwszy głową z irytacją. – 
Powiedział, 
że wybiera się tam na parę tygodni, bo chce uciec z Evą od zimna.
Neumann zdjął okulary i zaczął czyścić je chusteczką. – Mów dalej.
– Wynajął apartament w hotelu Hyatt, z którego widać pole golfowe.
– Apartament.
– Właśnie. Wiem od Granta – to znaczy od jego człowieka na Kajmanach – że 
Goebert 
wybrał się z żoną... – Brady zmarszczył czoło, wyciągnął arkusz faksu z kieszeni 
i zmrużył oczy, 
by odczytać źle skopiowane litery, – ...do George Town. To stolica. 
Pospacerowali po mieście 
i wpadli do sklepu pod nazwą „Kolumbijskie Szmaragdy”. Jubiler, specjalizujący 
się w...
– Szmaragdach? – spytał Neumann, polerując szkła energicznymi, okrężnymi 
ruchami.
– Zgadza się – odparł Brady. – Richard kupił Evie dwa pierścionki. Z soliterem w 
oprawie 
z platyny i z wielkim szmaragdem w bagietce z brylantów. Za dwadzieścia tysięcy 
dolarów.
– Jak zapłacił?
– Gotówką.
Brady czekał przez chwilę na reakcję Neumanna, ten jednak nadal polerował szkła, 
pogrążony w myślach. Skończył wreszcie, założył okulary i popatrzył Brady’emu w 
twarz.
– Co o tym myśli Grant? – spytał.
– Mówi, że jego zdaniem Goebert powiedział jej wczoraj. Wyszli z pokoju dopiero 
późnym 
popołudniem. Wtedy właśnie kupili pierścionki.
Neumann pokiwał głową i przyglądał się, jak Brady wcisnął sobie kciuk w mostek.
– Jezu Chryste – powiedział nagle podniecony Brady, rozejrzał się po pustych 
ścianach 
i wsunął tabletkę do ust. – Nie wiem, Walter. Naprawdę nie wiem. Najpierw Eliot, 
teraz Goebert. 
Apartament w Hyatcie. Do tego dochodzi cholerny McCormick. Pojebało go do 
reszty. – 
Neumann zmrużył oczy po przekleństwie, poza tym jednak wybuch Brady’ego nie 
zrobił na nim 
wrażenia. Zauważył w jego twarzy coś, czego nie widział nigdy wcześniej. – 
Słyszałeś, co 
zdarzyło się na przyjęciu? – spytał Brady, wciąż nie mogąc poradzić sobie ze 
zgagą. – Musiałem 
powalić go na ziemię. Zaraz po pożegnaniu starego. Polazł do łazienki. Bogu 
dzięki, nie na dole. 
Powlókł się na górę, do sypialni Goeberta – aż tak mu odbiło. Wlazł do ich 
łazienki, żeby 
sztachnąć działkę. Musieliśmy powalić go na ziemię, sam starałem się wyrwać 
plastykową 
torebkę z jego łapy. – Brady zaczekał na jakiś znak dezaprobaty czy gniewu ze 
strony Neumanna, 
ten jednak odpowiedział mu tylko nieprzeniknionym spojrzeniem. – Zupełnie mu 
odwaliło, 
Walter! Rozebrał się do naga w klopie, tu, w pracy. Biegał z gołym tyłkiem, aż 
wszystkie 
sprzątaczki go zobaczyły!
– Rozmawiałem ze sprzątaczkami – powiedział Neumann.
– Rozmawiałeś?! – Brady urwał i wpatrzył się z napięciem w nic nie wyrażającą 
twarz 
Neumanna. Czasami zastanawiał się, czy pod nieprzeniknioną miną radca prawny nie 
był jeszcze 
większym wariatem niż McCormick. – Rozmawiałeś ze sprzątaczkami? – Neumann 
skinął 
głową. – Walter, to tak, jakbyś przyznał...
– Kiedy miałeś operację plastyczną? – wypalił Neumann, przerywając Brady’emu w 
pół 
zdania.
– Co? – Brady przez chwilę nie mógł zrozumieć pytania.
– Żyłki na nosie. Widzę, że miałeś operację.
Oszołomiony Brady dotknął swojego nosa. Zaczął się śmiać, przestał jednak, gdy 
ujrzał, że 
na bladej twarzy Neumanna pojawia się rumieniec.
– Po co to zrobiłeś?
– Po nic. Po prostu...
– Chcesz skupić na sobie uwagę? Do diabła, Newton, jesteśmy pracownikami firmy 
ubezpieczeniowej, a nie gwiazdami filmowymi!
– To było tylko parę rozszerzonych żył – powiedział Brady.
– I co dalej? Liposukcja? – Brady zwiesił ramiona. Nagle zaczął wyglądać jak 
uczennica 
z zaburzeniami apetytu. Neumann stłumił chętkę, by wymierzyć mu policzek. – 
Zrezygnuj – 
powiedział spokojnie. – Na cokolwiek się zapisałeś, masz z tego zrezygnować, bo 
to 
niewłaściwe.
– A co z Goebertem? – jęknął Brady. – Włóczy się po świecie... – Podszedł do 
okna, ciężko 
dysząc, i popatrzył na szare niebo. – Walter, na tym polu gra sam Jack Niclaus.
– Goebert zniknął nam z oczu i już się nie liczy – odparł Neumann. – Nikogo nie 
zdziwi, że 
pojechał z żoną na Karaiby, ani że daje jej prezenty. Po prostu przeszedł na 
emeryturę. O ile nie 
zwariuje, może robić, co mu się podoba. Za parę miesięcy wyprowadzi się stąd i 
znajdzie sobie 
miejsce na Zachodnim Wybrzeżu. Nie będziemy musieli się o niego martwić.
– To po co opłacać...
Brady przyglądał się, jak Neumann podchodzi do okna i opiera czoło o szybę. 
Jeszcze nigdy 
nie widział u niego tak spontanicznego zachowania i przez chwilę nie był w 
stanie się odezwać. 
Przyglądał się ze zgrozą, jak Neumann zamyka oczy i na jego nieprzeniknionej 
twarzy pojawia 
się coś na kształt bólu. Tuż po tym, jak Goebert oświadczył, że przechodzi na 
emeryturę, 
wynajęto prywatnego detektywa, aby go śledził. Nie dlatego, że spodziewano się 
kłopotów, lecz 
Neumann chciał wiedzieć, jak Goebert będzie gospodarować pieniędzmi. Chciał po 
prostu 
wiedzieć, jak to jest móc je wydawać.
Obydwaj mężczyźni popatrzyli na balkon. Krawędź wielkiej chmury przesunęła się 
po niebie 
i pokój pogrążył się niemal w całkowitym mroku. Zaczynał padać śnieg. Stali tak 
w milczeniu, aż 
zapaliły się latarnie uliczne. Brady wyłuskał kolejną tabletkę i wsunął ją w 
usta.
– White uważa, że powinniśmy wysłać McCormicka do tej słynnej kliniki w New 
Jersey – 
rzekł. Ponieważ Neumann nie odpowiedział, kontynuował: – Nie możemy mu przecież 
pozwolić 
na pałętanie się po Centralnej Dokumentacji w takim stanie.
– Klinika nic mu nie dała poprzednim razem – odparł Neumann.
– Może z nim porozmawiasz, nabijesz mu rozumu do głowy.
– To narkoman. – Neumann odwrócił się od okna i pokręcił głową. – Zgodził się na 
wszystko, co powiedziałem za pierwszym razem... A co z Mary? Nie może nic 
zrobić?
Brady popatrzył na niewyraźnie malującą się w mroku twarz Neumanna. W szkłach 
w stalowych oprawkach odbijały się promienie gasnącego światła.
– Nie wiem nawet, czy jest w domu – powiedział Neumann. – Podejrzewam... 
Podejrzewam, 
że nie układa się między nimi najlepiej.
Tuż po piątej płowy lincoln Neumanna przejechał przez most na East Side. Biały 
drewniany 
dom McCormicka znajdował się na rogu Everett i Weyland, niedaleko cmentarza Swan 
Point. 
Neumann zaparkował na ulicy. Idąc nie odśnieżoną ścieżką do frontowych drzwi, 
zauważył 
twarz w oknie na parterze.
McCormick otworzył dopiero po długiej chwili. Stanął w otwartych drzwiach, 
wystraszony 
i zaniedbany. Nie golił się od dwóch dni, pod jego oczyma widniały głębokie 
cienie, a kąciki ust 
podrygiwały nerwowo.
– Walter.
– Przyjechałem zobaczyć, jak sobie radzisz – powiedział Neumann. – Masz 
wszystko, czego 
ci potrzeba?
– Pewnie – wzruszył ramionami McCormick. – Miło, że o mnie pamiętałeś. Wyjrzał 
na ulicę, 
żeby sprawdzić czy nie przyglądają się im ciekawscy sąsiedzi, po czym 
przypomniał sobie 
o dobrych obyczajach. – Wejdź, Walter, nie stój na śniegu.
Neumann minął go i wkroczył do mrocznego holu. W domu było gorąco jak w saunie, 
z kuchni niosła się słaba woń śmieci. Przeszli do salonu. Neumann natychmiast 
wypatrzył 
zwiędłe rośliny i przepełnione popielniczki. Grał telewizor, ale dźwięk był 
wyłączony.
– Gdzie...?
– Mary? – McCormick niemal wykrzyknął imię żony. – Pojechała... pojechała z 
wizytą do 
rodziny w Newport. W zeszłym tygodniu.
Neumann odwrócił się i przyglądał krzątającemu się McCormickowi, bezradnie 
próbującemu 
zrobić jako taki porządek. Znieruchomiał nagle z przyciśniętą do piersi poduszką 
i wyciągnął 
drżący palec wskazujący w stronę Neumanna.
– Kawy? – spytał, siląc się na uśmiech. – Może coś mocniejszego?
– Wystarczy kawa – wycedził Neumann przez zęby. – Czarna.
Rzucił przyniesioną przez siebie kopertę na stolik i zdjął ciężką, czarną 
jesionkę. Usiadł na 
sofie, odsunąwszy na bok gazetę z programem telewizyjnym. Gdy McCormick wrócił 
do salonu, 
Neumann przeglądał jakiś dokument z wielkim zaabsorbowaniem. Gospodarz przyjrzał 
się 
nerwowo kartkom, podając gościowi kawę.
– Widziałem w telewizji, co zrobili z Ritterem – powiedział, siląc się na luźną 
konwersację. – 
Co o tym sądzisz? Nie spodziewałem się, że zechcą mu wytoczyć sprawę z powództwa 
cywilnego.
– Nie trzeba wtedy udowadniać winy ponad wszelką wątpliwość – powiedział 
Neumann, 
podnosząc głowę. – Poza tym oskarżyciel może żądać wszystkiego, co mu się 
zamarzy. To 
jeszcze nie znaczy, że Ritter zapłaci. I tak wszystko będzie chyba zależało od 
funduszy 
emerytalnych.
– Pewnie i tak jak zwykle zwyciężą prawnicy – odparł z pasją McCormick – Kiedy 
ten facet 
– jak mu tam było? – kiedy powiedział, że jego adwokaci wystawiają mu rachunki 
za trzydzieści 
godzin pracy dziennie przez dziewięć dni w tygodniu, pomyślałem sobie, że chyba 
trochę za 
słono sobie liczą. – Dojrzał, że Neumann nie jest w żartobliwym nastroju i 
natychmiast 
sposępniał. Usiadł na przybrudzonym fotelu i westchnął przeciągle. – Walter, 
chciałem ci tylko 
powiedzieć...
– Daj spokój, znamy się na tyle długo, że nie musisz... – Neumann uniósł dłoń. – 
Wiem, 
przez co przeszedłeś. Wszyscy żyjemy w wielkim stresie po śmierci Michaela i 
odejściu 
Goeberta, chociaż radzimy sobie z nim na różne sposoby.
Neumann przyglądał się, jak McCormick spuszcza głowę. W jego zimnych oczach 
pojawił 
się wyraz krańcowej pogardy. Ramiona McCormicka zaczęły dygotać i po chwili 
rozpłakał się na 
dobre, wycierając nos rękawem i przygryzając wargi.
– Nie mogę... – spróbował zapanować nad swoim głosem. – Walter, w ogóle nie mogę 
sobie 
z tym poradzić. – Neumann napił się kawy, czekając na jego dalsze słowa. – 
Mary... Mary 
powiedziała, że zostanie... u matki, aż wezmę się w garść.
– Dlaczego wyjechała? – wypalił Neumann.
McCormick podniósł głowę i skurczył się pod jego surowym spojrzeniem.
– To nic... nic poważnego. Po prostu ostatnio nie najlepiej się między nami 
układało.
McCormick ponownie popatrzył na dokument leżący na stole. Neumann pochylił się 
do 
przodu i dotknął palcami pierwszej strony, jak gdyby ćwiczył akordy na 
fortepianie.
– Tak, Ritter – powiedział cicho. – Oczywiście, niełatwo wysłać człowieka na 
śmierć. Gdyby 
nawet podczas procesu karnego w ławie przysięgłych zasiadło więcej białych, i 
tak niełatwo 
byłoby go wysłać na krzesło. Zupełnie co innego, kiedy chodzi o pieniądze. 
Jeżeli ktoś pyta cię, 
czy Ritter rzeczywiście to zrobił lub mógł zrobić teoretycznie, i sugeruje ci, 
jakiego 
odszkodowania chciałby od niego żądać, wtedy trochę łatwiej wydawać moralny 
osąd. Poza tym 
te liczby są zupełną abstrakcją dla ludzi, którzy zarabiają dwadzieścia tysięcy 
rocznie.
McCormick przytaknął, przenosząc spojrzenie z dokumentu na Neumanna i z 
powrotem.
– Chyba... chyba tak – stwierdził kulawo.
– Krzesło elektryczne to zupełnie co innego – ciągnął Neumann. – Czy wiesz, że 
skazańcowi 
zakłada się skórzaną maskę, bo od ciśnienia wyskakują mu gałki oczne? – 
Potrząsnął głową. – 
Wyobraź sobie, że dosłownie się smażysz, Ralph.
Wziął dokument do ręki i przewertował go. McCormick ponownie odczytał wielkie 
czarne 
litery SEKCJA ZWŁOK, a poniżej ZAKŁAD MEDYCYNY SĄDOWEJ RHODEISLAND, 
i podpisy trzech patologów.
– Co...
– Co to? – powiedział Neumann, jak gdyby zdziwiony, że McCormick w ogóle o tym 
wspomniał. – Och, to tylko protokół sekcji Eliota. Miał u nas polisę na życie, 
standardową wersję 
dla kierownictwa. Taką samą jak ty, Ralph.
– Jak ja? Ach, tak. Istotnie.
Dział roszczeń chciał upewnić się, że wszystkie szczegóły się zgadzają. Grant 
zostawił to 
w moim gabinecie. – Neumann przyglądał się przez chwilę twarzy McCormicka. – 
Wiedziałeś, 
że ludzka wątroba waży mniej więcej tyle samo, co mózg? To dość dziwne, prawda? 
Popatrz 
tylko. – Zmrużywszy oczy, zaczął odczytywać drobny druk: – „Waga mózgu bez 
rdzenia 
kręgowego i opon – tysiąc pięćset osiem gramów”. A tutaj... – Przesunął palec 
wyżej – jest: 
„wątroba, waga – tysiąc pięćset dwadzieścia osiem gramów”. Wielka, prawda? 
Jak... no, jak 
u świni, tak mi się wydaje. – McCormick sięgnął do kieszeni kamizelki po zmiętą 
paczkę 
papierosów. Wsunął marlboro między zęby i zapalił. Na jego górnej wardze pojawił 
się pot. – 
Nazywa się to znamieniem prądowym – kontynuował Neumann. – Miejsce, w którym 
prąd wnika 
w ciało. Właśnie tak się to określa: znamię prądowe. – Uśmiechnął się. – 
Wystarczy tego 
medycznego żargonu, prawda? Tak, Grant wiele mi o tym mówił. W dziale roszczeń 
często mają 
do czynienia z porażeniami prądem – przypadkowymi i niezupełnie przypadkowymi. 
W rzeczywistości śmierć w wyniku porażenia prądem czasami trudno udowodnić. Na 
skórze 
może nie zostać żaden ślad, na przykład gdy jakieś urządzenie elektryczne 
wpadnie do wody. 
Wówczas niczego się nie stwierdza. – McCormick zaciągnął się nierówno 
papierosem. – 
Przypadek Eliota był jednak dość pospolity – ciągnął Neumann. – „Żółtoszare, 
wypukłe znamię 
na skórze prawej dłoni”. Tam właśnie trzymał stare wiertło. – Odrzucił protokół 
na stolik i wstał. 
– Tego właśnie nie rozumiem – powiedział. – Dlaczego używał właśnie tego 
wiertła? Miało 
przynajmniej trzydzieści lat. Margaret mówi, że nigdy go wcześniej nie widziała. 
Przyznaje, że 
nie orientowała się dokładnie, co było w skrzynce z narzędziami Eliota, ale 
przypomniała sobie 
jednak, że nie tak dawno podarowała mu nowy zestaw na Boże Narodzenie... 
Korzystał właśnie 
z tego starego wiertła przy wierceniu dziur na kołki do półek... Izolacja w 
starych murach poszła 
oczywiście w diabły i... – Neumann potrząsnął głową i zgarnął luźną nitkę ze 
spodni. – Człowiek 
czuje prąd nawet o natężeniu jednego miliampera. Dziesięć miliamperów wywołuje 
ból. Między 
dziesięcioma a dwudziestoma miliamperami nie można już rozewrzeć dłoni. Chce się 
to zrobić, 
ale nie można. Mięśnie ogarnia skurcz. Człowiek trzyma się źródła prądu, 
rzucając jak ryba na 
haczyku. – Nachylił się nad protokołem, dotykając go niemal nosem. – Eliot 
wygryzł sobie 
dziurę w policzku. Kawał śluzówki wewnątrz jamy ustnej. Tak tu jest napisane. 
Pękł mu ząb 
trzonowy. To chyba z bólu. – McCormick wstał; jego dłonie dygotały. – Nic ci nie 
jest, Ralph?
– Nie ma sensu... nie ma sensu, żebym się denerwował – powiedział.
– Czym się tak denerwujesz?
– Nie ma sensu.
– Usiądź, Ralph. – McCormick popatrzył na kamienną twarz Neumanna i powoli 
usiadł 
w fotelu. Zaciągnął się głęboko papierosem i wydmuchnął dym w górę. – Tym? – 
kontynuował 
Neumann, uderzając w protokół grzbietem dłoni. – Tym się zdenerwowałeś? 
Protokołem? Nie 
ma w nim nic takiego, czym powinieneś się przejmować, Ralph. – Sięgnął przez 
stolik po pilota 
od telewizora. – Dowodzi on tylko, jakie są skutki nieuwagi – powiedział i 
wyłączył odbiornik.
2
Alex posłodziła kawę i popatrzyła na swoje odbicie w oknie restauracyjki. 
Chociaż od 
konfrontacji z nieznajomym minęła godzina, wciąż była rozdygotana. Policjant 
chciał uzyskać od 
niej pełną relację z tego, co się stało. Powiedziała, że jakiś szaleniec 
najechał z tyłu na jej 
samochód, a potem uciekł. Uszkodzenia toyoty były minimalne, więc młody 
funkcjonariusz 
zareagował z ulgą, kiedy stwierdziła, że nie zamierza wystąpić o ściganie 
sprawcy.
Siedziała teraz w pustej restauracyjce i słuchała starej piosenki Bruce’a 
Springsteena, lecz 
twarz nieznajomego nie znikała jej sprzed oczu. Najbardziej wstrząsający – 
oprócz jego słów 
i siły, z jaką je wypowiadał – był widoczny na pierwszy rzut oka strach. Odbijał 
się w oczach 
mężczyzny z mocą, z jaką nie zetknęła się nigdy dotąd. Był to wyraz twarzy 
człowieka stojącego 
na skraju przepaści. Na dodatek nieznajomy ostrzegł ją, że sama powinna bać się 
tak samo.
Nie wiedziała, do kogo ma się zwrócić. Usiłowała dodzwonić się na numer telefonu 
komórkowego Marka, ale okazało się, że cały dzień uczestniczył w jakiejś 
naradzie. Zastanawiała 
się, czy nie zgłosić się na policję, ale zdała sobie sprawę, że rozmawiała już 
przecież 
z funkcjonariuszem i nic mu nie powiedziała. Co zresztą mogłaby powiedzieć? 
Nieznajomy nie 
popełnił żadnego przestępstwa prócz tego, że najechał na jej samochód. Poza tym, 
gdyby 
zdecydowała się pójść na policję, musiałaby opowiedzieć o Liz, Michaelu Eliocie 
i pieniądzach, 
a przecież obiecała, że zachowa to w tajemnicy. Zastanawiała się nawet, czy nie 
porozmawiać 
z Randalem White’em, wiązało się to jednak z takimi samymi ograniczeniami. Poza 
tym, w czym 
mógłby jej pomóc? Tak samo jak ona, nie wiedział, kim jest brodaty mężczyzna – 
powiedział jej 
to na pogrzebie.
Trudno było Alex przypomnieć sobie dokładnie słowa nieznajomego, a jeszcze 
trudniej – 
przeniknąć ich sens. Jedno było oczywiste: mężczyzna popełnił tę samą omyłkę, co 
zapewne 
sporo osób na pogrzebie. Uważał, że to Alex była kochanką Michaela Eliota. 
Wiedział o 
zagranicznym koncie i dokumentach, chociaż to Liz je miała. Czy wobec tego Liz 
groziło 
niebezpieczeństwo? Czy też im obydwóm?
Co jakiś czas próbowała dodzwonić się do Liz, przyjaciółka jednak nie podnosiła 
słuchawki. 
Może wyjechała z miasta? Wydawało się to mało prawdopodobne, ponieważ pewnie 
zawiadomiłaby o tym Alex. Nie mogła po prostu zniknąć bez słowa. Dziewczyna 
niepokoiła się 
coraz bardziej. Nie miała wiadomości od Liz od kilku dni, od wieczora po 
pogrzebie...
Otrząsnęła się i powtórzyła sobie, że Liz pewnie wyszła na zakupy lub w 
odwiedziny do 
przyjaciół – może nawet zaczęła się rozglądać za nową pracą. Postanowiła wpaść 
do niej i w 
razie czego zostawić wiadomość. Usiłowała wyzbyć się myśli, że mogło zdarzyć się 
coś złego.
Dochodziła ósma, kiedy toyota Alex – z nową pompą paliwową za trzysta dolarów 
i wygiętym tylnym zderzakiem – zaparkowała pod domem na Brighton Street. 
Panowała cisza 
i ciemność; firanki i żaluzje w oknach były pozaciągane dla lepszej ochrony 
przed mrozem. Po 
przeciwnej stronie ulicy paliła się samotna latarnia, dźwigająca niepewnie 
gąszcz przewodów 
telefonicznych, rzucających czarne cienie na ubity śnieg.
Alex zgasiła światła i przez chwilę wpatrywała się we wsteczne lusterko. Tuż za 
nią niemal 
przez całą drogę od placu Kennedy’ego jechał czarny, czterodrzwiowy samochód, 
zniknął jednak 
na dobre, gdy skręciła w Knight Street. Powiedziała sobie, że to pewnie tylko 
ktoś powracający 
z pracy, mieszkający w Johnston lub Bishop Heights. Myśl ta nie rozproszyła 
ogarniającej ją 
trwogi. Szacunki prawdopodobieństwa nagle wydały jej się puste i pozbawione 
sensu, jak gdyby 
zmieniły się reguły gry, jak gdyby prosty snop światła rozsądku i logiki 
rozproszył się, padając 
na jakiś niewidzialny pryzmat. Znikła gdzieś przewidywalność ułatwiająca życie. 
Jaka była 
szansa, że człowiek, który zgromadził potajemnie dziesięć milionów dolarów, 
zginie, zakładając 
półki w domu za dwieście tysięcy? Jakie było prawdopodobieństwo, że spotkany na 
pogrzebie 
nieznajomy będzie tropił Alex jak psychopata tylko po to, by ostrzec ją, że jej 
życie znajduje się 
w niebezpieczeństwie? Nade wszystko, jak prawdopodobne było, że ma rację?
Alex wysiadła z samochodu i zamknęła drzwi tak cicho, jak tylko potrafiła. Był 
solidny 
mróz. Gdy spróbowała włożyć kluczyk do zamka, stwierdziła, że trzęsą się jej 
ręce. Gdzieś 
z oddali rozległo się szczekanie psa. Zabrzmiał gniewny okrzyk, zahałasował 
telewizor czy radio, 
po czym zapadła cisza. Rozdygotana Alex wbiegła spiesznie po schodach i 
nacisnęła dzwonek do 
mieszkania Liz. W jednym z okien na górze zakołysała się żółta firanka, poza tym 
jednak 
wszystko było pogrążone w bezruchu.
– No, Liz, bądź w środku.
Po drugiej stronie ulicy mężczyzna w czarnej narciarskiej kurtce kulił się za 
kierownicą, 
obserwując kobietę na schodach. Przypominał sobie szare oczy z fotografii i 
czysty, cytrynowy 
zapach.
Alex potarła ramiona z zimna i jeszcze raz nacisnęła dzwonek. Nie miała pojęcia, 
czy 
dzwonek działa. Zajrzała przez brudne szkło i zobaczyła słaby zarys poręczy 
schodów oraz 
ukośną smugę światła na przetartym czerwonym dywanie, świadczącą, że drzwi w 
głębi holu są 
otwarte. Pochyliła się i uniosła klapkę na listy.
– Liz? Liz, jesteś tam? To ja, Alex.
Front budynku omiotły światła samochodu. Alex obróciła się na pięcie, 
spodziewając się 
ujrzeć czarny czterodrzwiowy wóz. Było to jednak stare kombi, skręcające w jeden 
z podjazdów. 
Kierowca popatrzył na nią; dostrzegła owal jego twarzy pod futrzanym kapturem. 
Alex 
westchnęła przeciągle i odwróciła się do drzwi. Załomotała w szybę. Była pewna, 
że światło pada 
z mieszkania Liz i zaczynała podejrzewać, że dzwonek nie działa.
– Liz?
Odpowiedzi nie było.
Alex niechętnie sięgnęła do kieszeni płaszcza po długopis i notes. Oparła się o 
drzwi 
i zaczęła pisać: „Liz, muszę z tobą pilnie pomówić...”
Drzwi uchyliły się. Rygiel nie przesunął się do końca, ponieważ ktoś nie domknął 
całkowicie 
drzwi przed jego przekręceniem. Alex owiało ciepłe, kwaśne powietrze. Zajrzała 
do holu. 
Dostrzegła dziecięcy rowerek u podnóża schodów w tym samym miejscu, co 
poprzednio. Na 
macie pod drzwiami poniewierały się gazety i podróżne druki reklamowe.
– Jest tu ktoś? – zapytała Alex.
Nadal nikt nie odpowiadał. Powiew poruszył ulotkami Pizza Hut. Alex rozejrzała 
się za 
wyłącznikiem, dostrzegła go obok i nacisnęła. Światło nie zapaliło się.
Spiesznie dokończyła pisać wiadomość dla Liz. Zamierzała położyć ją przed 
wyjściem na 
stoliku w holu. W ten sposób chciała się upewnić, że przyjaciółka znajdzie ją po 
powrocie. 
Pozostawiwszy otwarte drzwi, Alex ruszyła powoli wąskim korytarzem, przesuwając 
dłonią 
wzdłuż ściany. Miała wrażenie, że dosłyszała u góry skrzypienie podłogowych 
desek i kroki. Być 
może zresztą było to tylko zawodzenie wiatru. Gdy dotarła do stolika, potrąciła 
dłonią jakiś 
przedmiot na ścianie. Zorientowała się, że to fotografia. Przycisnęła ją, by nie 
spadła. Ramka 
klasnęła głośno o ścianę. Skrzypienie desek na piętrze ustało. Starając się 
zachowywać 
bezgłośnie, Alex położyła kartkę na stoliku i odwróciła się do wyjścia. W tym 
momencie 
spostrzegła, że światło rzeczywiście pada spod drzwi mieszkania Liz. Podeszła do 
nich i uniosła 
dłoń, by zastukać.
Poczuła, że coś poruszyło się w środku. Światło pod jej stopami przygasło, jego 
smugę 
rozdzielił szeroki cień. Ktoś stał po drugiej stronie. Bojąc się głębiej 
odetchnąć, Alex cofnęła się 
o krok, przenosząc ostrożnie ciężar ciała ze stopy na stopę. Jeśli w mieszkaniu 
była Liz, dlaczego 
nie podeszła do drzwi? Dlaczego nie odpowiedziała? Jeżeli zaś nie ona, to kto? 
Alex miała 
wrażenie, że słyszy słowa nieznajomego: „Nie zdaje sobie pani sprawy, w jakim 
znalazła się 
niebezpieczeństwie”.
Cień poruszył się znowu; stał się szerszy i ciemniejszy. Alex starała się 
panować nad 
oddechem. Z drugiej strony drzwi rozległo się ciche pstryknięcie, jak gdyby coś 
wyłączono. Po 
chwili klamka zaczęła się powoli obracać.
Alex rzuciła się do biegu i natychmiast uderzyła nogą w rowerek. Wymachując 
ramionami, 
próbowała przytrzymać się poręczy. Nie udało jej się i runęła całym ciężarem na 
kolana. Stopy 
uwięzły jej między kółkami. Na korytarz padło jaskrawe światło. Alex krzyknęła 
przeraźliwie 
i odwróciła się z wysiłkiem, gotując do obrony przed nieuchronnym, jak się jej 
wydawało, 
ciosem.
– Alex? Co ty tu robisz, u diabła?
– Jezu! – jęknęła z ulgą Alex. – Jezu Chryste! Dlaczego nie... Oj, Boże! 
Ostrożnie dotknęła 
łydki; miała wrażenie, jak gdyby przełamała się w pół.
Liz podeszła do przyjaciółki i odstawiła rowerek. Nie wyglądała na zadowoloną z 
widoku 
Alex.
– Nic ci się nie stało?
Alex zaczerpnęła parę razy głęboko powietrza, czekając, aż ból zelżeje.
– Chyba nie. Och! Chyba nic nie złamałam. Dlaczego nie podchodziłaś do drzwi, do 
diabła? 
Myślałam, że coś się stało. Dlaczego nie otwierałaś?
– Że co się stało? – spytała Liz. Alex spostrzegła, że jej przyjaciółka nadal 
jest stropiona – 
i podejrzliwa.
– No, może ktoś się do ciebie włamał albo coś w tym rodzaju. Dlaczego mnie nie 
wpuściłaś?
Liz wskazała na wiszące na jej szyi słuchawki; przy pasku dżinsów miała 
walkmana.
– Sprawiłam sobie mały prezent – powiedziała. – Ma rewelacyjny system basów.
– Och, Jezu! Powinni tego zakazać. – Alex podniosła się powoli z podłogi. – 
Dlaczego nie 
naprawisz tego cholernego światła? Miałam wrażenie, że wchodzę do Czarnej Dziury 
w Kalkucie.
– To wina dozorcy. I tak wkrótce się stąd wyprowadzam.
– Dobry pomysł.
– Myślałam o przeniesieniu się do Newport. Jeżeli w ogóle zdecyduję się pozostać 
w tych 
stronach. Co to? – Liz podniosła kartkę ze stolika.
– Napisałam ją tuż przed tym, jak postanowiłaś wystraszyć mnie na śmierć – 
powiedziała 
Alex, ostrożnie obmacując stłuczoną nogę. – Muszę z tobą porozmawiać.
Liz przeczytała kartkę i oddała ją Alex.
– Naprawdę? – spytała. – A o czym?
– To chyba wariat. Na twoim miejscu bym się nim nie przejmowała.
Siedziały przy stole w kuchni. Alex wciąż masowała siniec wielkości kciuka na 
goleni. 
Mieszkanie wyglądało niemal tak samo, jak podczas jej poprzedniej wizyty, znikły 
tylko walizki 
i neseser. Na podłodze saloniku pojawił się zamiast nich szereg wielkich toreb 
ze sklepów. Na 
poręczach krzeseł i sofie rozłożone były nowe sukienki, żakiety i spódnice. Na 
niektórych nadal 
widniały metki z cenami. Utrata Michaela najwyraźniej nie zmniejszyła entuzjazmu 
Liz do 
korzystania ze styczniowych przecen.
– Nie wyglądał na wariata, tylko na kogoś bardzo przestraszonego.
Liz prychnęła, chociaż dla Alex wyglądało to niezupełnie przekonująco.
– Facet przylazł w traperach na pogrzeb na Swan Point, a ty mówisz, że to nie 
wariat?
– Nie miał traperów na pogrzebie, ale potem. Jeżeli chcesz wiedzieć, przyszedł 
na pogrzeb 
w zwykłych brązowych butach.
– Brązowych? Sama widzisz. Nie muszę dodawać nic więcej.
– Liz, mówię poważnie. Jestem też przekonana, że i on mówił poważnie. Mówię ci, 
był 
przerażony.
Liz wylała resztki herbaty do zlewu. Alex nie miała pojęcia, dlaczego 
przyjaciółka nie 
chciała jej wysłuchać.
– No dobrze, mówił poważnie. Ale poważnie się pomylił, nie? Kimkolwiek jest, nie 
ma 
pojęcia, co robi, prawda?
– Liz...
– Chcesz się czegoś napić? Przydałoby ci się chyba coś mocniejszego.
– Wystarczy herbata, ale ty się nie krępuj – pokręciła głową Alex.
– Nie zamierzałam.
Liz wyciągnęła z szafki butelkę glenfiddich i szklankę. Mimo lekceważącego 
zachowania, 
Alex wyczuwała, że jej przyjaciółka jest spięta i zdenerwowana.
– Liz, facet po prostu się pomylił. Każdy by się pomylił na jego miejscu. Wziął 
mnie za 
ciebie.
– O czym ty mówisz, do diabła?
– Posłuchaj, o tym, że Michael miał romans, wiedziało więcej osób, niż ci się 
wydaje. 
Wszyscy o tym wiedzieli – na pewno wszyscy z kierownictwa Prov-Life. To, jak 
Margaret Eliot 
patrzyła na mnie na pogrzebie, przekonało mnie, że ona również wiedziała.
Liz przez chwilę siedziała zupełnie nieruchomo, po czym wyprostowała się i 
nalała sobie 
whisky.
– I chcesz mi powiedzieć, że wszyscy uważają, iż chodziło o ciebie?
– Nie wszyscy, ale...
– Tylko się domyślają, tak?
Liz odwróciła się w jej stronę. Alex zmarszczyła brwi.
– O co ci chodzi?
– Nie mają przecież żadnego powodu sądzić, że chodziło o ciebie, prawda? Nie 
spałaś 
przecież z Michaelem? – Alex zamrugała. Miała wrażenie, że się przesłyszała. Liz 
wzruszyła 
ramionami. – Czemu się dziwisz? Słyszałam, że tak było.
– Co?!
– Tak słyszałam. – Liz ponownie wzruszyła ramionami i złożyła ręce na piersiach.
Alex nie była w stanie odpowiedzieć. Jak Liz mogła ją o coś takiego podejrzewać? 
Mimowolnie przypomniała sobie jednak przyjęcie w pracy, pocałunek, który Michael 
złożył na 
jej ustach. Kto był przy tym? Kto był tego świadkiem? Prawdopodobnie kilka osób. 
Na pewno 
Mel Hartman.
– Na miłość boską, Liz... – wystękała. – Nigdy nie... To nieprawda!
– W takim razie wszystko w porządku – powiedziała krótko Liz i wypiła łyk 
whisky. – Nie 
musisz się w to angażować.
Alex oparła stłuczoną nogę na podłodze i aż się skuliła z bólu. Jak Liz mogła 
być zazdrosna 
o nieżyjącego mężczyznę – a zresztą, czy właśnie o nim myślała?
– Liz, nie chcę się w nic angażować. Nigdy nie byłam zaangażowana.
– Oczywiście, że nie. A jak się miewa Mark?
– W porządku. Co to ma wspólnego...
– Jak się wam układa?
– Dobrze. – Alex ponownie straciła pewność siebie. – Dlaczego miałoby być 
inaczej?
– Tak pytam. Bo ja wiem? Nigdy nie sądziłam, że jest w twoim typie.
– Tak? – Głos Alex stwardniał. – A jak myślisz, w czyim?
– Nie wiem. Może tej nowej dziewczyny? Jak ona się nazywa? Cathy, tak? 
Catherine? Ta 
z dobrej rodziny.
Alex wstała. Nie zamierzała tego dłużej wysłuchiwać.
– Przyjechałam, żeby cię ostrzec – powiedziała spokojnie. – Nie po to, żeby się 
kłócić.
– Ostrzec przed czym? Mam naprawić zamek? Dobrze. Założę nawet łańcuch, jeżeli 
cię to 
uszczęśliwi.
– Baw się dobrze, Liz. – Alex chwyciła płaszcz.
– Daj spokój, Alex, tylko się z ciebie nabijałam. Tworzycie z Markiem świetną 
parę, 
wszyscy tak twierdzą. – Alex dotarła do drzwi. – Usiądź, Alex, proszę. 
Przepraszam cię. Czasami 
myślę o Michaelu i... Proszę, zostań!
– No dobrze. – Alex rozluźniła się. – Przepraszam, chyba trafiłaś na mój 
wrażliwy punkt.
– Tak, sama to dobrze znam. – Liz uśmiechnęła się ze znużeniem. – Na pewno nie 
chcesz się 
napić?
– No, może trochę. Prowadzę.
Liz sięgnęła po drugą szklankę. Alex przeszła do saloniku i usadowiła się na 
kanapie między 
kremowym kaszmirowym żakietem i sukienką wieczorową w jasnych barwach. Metka 
mówiła, 
że sukienka kosztowała tysiąc czterysta dziewięćdziesiąt dziewięć dolarów. 
Przypomniało to 
Alex, po co przyszła.
– Liz, myślałam o pieniądzach Michaela.
W kuchni na chwilę zapanowała cisza, po czym rozległ się odgłos zamykanej 
szafki.
– Chcesz lodu?
– Nie, dziękuję. Liz, jeżeli Michael rzeczywiście miał tyle pieniędzy, to 
możliwe, że był 
zamieszany w coś nielegalnego. Sama chyba rozumiesz.
Liz weszła do saloniku i podała Alex szklankę.
– Skoro tak twierdzisz – powiedziała. – To ty jesteś ekspertem od 
prawdopodobieństwa.
– Wiem, że nie chcesz myśleć o nim w ten sposób, i nie winię cię za to, ale to 
jest powód, 
żeby zachować ostrożność.
Liz usiadła; Alex zauważyła, że ponownie napełniła sobie szklankę.
– Jak powiedziałam, naprawię zamek.
– Nie o to mi chodzi. Powiedz mi, Liz, kontaktowałaś się z Margaret Eliot?
Liz upiła kolejny łyk, zmrużyła oczy i odgarnęła włosy z czoła.
– Po co miałabym to robić?
– Nie wiem. Kontaktowałaś się?
– Nie. Twierdzisz, że ona też złamała prawo?
– Oczywiście, że nie.
– To po co pytasz?
– Bo... bo ten człowiek powiedział...
– Znów wracamy do faceta w traperach. Daj spokój, Alex, nie możemy rozmawiać o 
czymś 
innym?
Alex wpatrzyła się badawczo w twarz Liz. Woskowa cera i ciemne kręgi pod oczyma 
świadczyły, że porzuciła pozę onieśmielającej, niewzruszonej kobiety, którą 
przybierała 
w biurze. Nie była też jednak zdezorientowaną, przygnębioną nieszczęśnicą, jak 
tuż po śmierci 
Michaela. Alex odniosła wrażenie, że Liz wytyczyła sobie nowy plan działania, 
przy realizacji 
którego polegała wyłącznie na sobie, i nie miała ochoty jeszcze o nim rozmawiać.
– Liz, ten mężczyzna powiedział coś jeszcze. Stwierdził, że nie pieniądze są 
najważniejsze, 
ale dokumenty, papiery, które ukradł mu Michael.
– Jakie papiery? – Liz westchnęła. – Nie wiem nic o żadnych papierach.
– Sama mi powiedziałaś, że znalazłaś w neseserze Michaela plik dokumentów, 
pamiętasz? 
Razem z wyciągami z konta.
– I?
– Gdzie są?
Liz utkwiła wzrok w przeciwległej ścianie. Usiłowała ze wszelkich sił sprawiać 
wrażenie 
krańcowo znudzonej, ale Alex wyczuwała, że to tylko poza.
– Wiem, że jestem tylko sekretarką, ale nie jestem skończoną idiotką. Złożyłam 
wyciągi 
z konta w banku. Na wszelki wypadek. Nic im tam nie grozi.
– A pozostałe dokumenty?
– Nic nie znaczą. Takie tam papiery. Całe strony liczb. Mówię ci, że nie mają 
żadnej 
wartości.
Alex przez chwilę milczała, pozwalając, by Liz sama zastanowiła się nad swoimi 
słowami.
– Muszą coś znaczyć – powiedziała wreszcie ze spokojem.
– Pewnie coś o tym wiesz, co? – Liz rzuciła jej krzywy uśmiech, odstawiła 
szklankę i wstała. 
– Mówię ci, że nie są nic warte.
– W takim razie dlaczego temu facetowi tak na nich zależało? Śledził mnie przez 
parę dni po 
to tylko, żeby je odzyskać.
Liz przeszła w drugi koniec pokoju i wzięła do ręki jakieś pismo. Dokumenty były 
schowane 
w środku. Z miejsca, w którym siedziała, Alex dostrzegła, że są to arkusze 
komputerowych 
wydruków. Liz popatrzyła na nie przez chwilę i potrząsnęła głową.
– Nie mam pojęcia, co to takiego. – Podała arkusze Alex. – Proszę. Kiedy facet w 
traperach 
znów zacznie za tobą węszyć, będziesz mogła mu to oddać.
Gdy Alex wróciła do domu, zastała Oskara miauczącego pod drzwiami mieszkania. 
Sprawdziła, czy jest do niej poczta – nie było żadnej – nakarmiła kota i 
rozsiadła się 
w wygodnym, starym fotelu. Wyjęła wydruki z torebki i położyła je na stoliku do 
kawy. Trudno 
było uwierzyć, że mogą stanowić jakiekolwiek zagrożenie. Nie ze względu na swoją 
zawartość, 
ale dlatego, że leżały na stoliku w jej bezpiecznym mieszkanku. Nie potrafiła 
wyobrazić sobie, że 
jej życiu może coś zagrozić. Nieznajomy pragnął jednak odzyskać papiery – nie 
było co do tego 
żadnych wątpliwości. Znaczyły dla niego więcej niż pieniądze, więcej niż 
dziesięć milionów 
dolarów. Był przekonany, że Alex je ma, i w tej chwili istotnie tak było.
Mniej więcej dwadzieścia arkuszy komputerowych wydruków nadal tworzyło jedną 
wstęgę. 
Na środku widniało nierówne wgniecenie, świadczące, że w pewnym momencie 
pośpiesznie je 
złożono. Perforowane paski zaczęły oddzierać się w prawym górnym rogu.
Powiew lodowatego wiatru załomotał okiennicami. Alex zaczerpnęła tchu i 
pochyliła się nad 
papierami. Przesunęła palcami wzdłuż rzędów cyfr, starając się uzyskać 
jakiekolwiek pojęcie, 
o co w nich chodziło. Oczywiście, Liz nie miała racji. Nawet pobieżny rzut oka 
wystarczał by 
stwierdzić, że w wydrukach krył się jakiś sens. Nie była to tylko przypadkowa 
zbieranina cyfr. 
Na dole ostatniej strony umieszczano godzinę, datę i jedno słowo. Dane zostały 
opracowane – 
a przynajmniej wydrukowane – dziewięć dni przed Bożym Narodzeniem, o siódmej 
wieczorem. 
Na samym końcu widniało zaś nazwisko osoby, która je sporządziła, czy też nazwa 
systemu lub 
organizacji: MEDAN.
Resztę danych trudniej było odcyfrować. W lewym górnym rogu każdej strony 
znajdował się 
kod, składający się z dwóch liter i dziewięciu cyfr. Literami były w każdym 
przypadku AR. Pod 
spodem znajdowały się dwie sąsiadujące tabele, z nagłówkami „A” i „B”. Cyfry w 
obydwóch 
tabelach wyglądały identycznie, jak gdyby dwukrotnie wygenerowano ten sam ciąg.
Każda z tabel miała dziewięć kolumn i osiem wierszy. Wiersze były numerowane, 
jednak nie 
po kolei, a z nieregularnymi przerwami. Nie było wiersza drugiego ani piątego. 
Po szóstym, 
siódmym i ósmym nie następował dziewiąty ani dziesiąty. Tak było aż do 
ostatniego wiersza, 
dziewiętnastego. Kolumny miały bardziej złożone oznaczenia: MCP1B, LQTS1, HTCH4 
– to 
jednak nic nie mówiło Alex. Nigdy wcześniej nie widziała takich tabel i bez 
orientacji, o co 
w nich chodziło, umieszczone w nich cyfry były absolutnie niezrozumiałe – nawet 
te dwie, które 
zakreślono na czerwono. Wpatrywała się w nie przez parę minut, przerzucając 
arkusze w przód 
i w tył, starając się wyodrębnić w nich jakąś regularność czy związek. Nic 
jednak nie rzuciło się 
jej w oczy.
Alex wzdrygnęła się, gdy Oskar wskoczył na poręcz fotela obok niej.
– Witam, panie kocie – powiedziała, drapiąc go pod brodą. – MCP1B. Co ty na to?
Oskar odpowiedział, ładując się jej na kolana. Zaczął popychać i ugniatać 
łapkami plik 
wydruków, jak gdyby starał się wydrapać z nich coś łatwiejszego do zrozumienia. 
Spróbował się 
na nich rozłożyć, ale natychmiast poderwał na równe nogi, z irytacją machając 
ogonem. 
Komputerowy papier stanowił kiepską namiastkę ciepłej wełny swetra Alex. 
Spróbowała 
wyciągnąć arkusze spod Oskara, nie chciał z nich jednak zejść, balansując 
niepewnie na jej 
kolanach. Wydruki wreszcie spadły na podłogę, rozwijając się na całą długość. 
Gdy Alex schyliła 
się po nie, zauważyła, że wypadła z nich pojedyncza kartka – mniejsza, cała 
biała. Widniało na 
niej:
41-2328 
719
74 21016
74 25184
75 37619
75 40132
75 67801
75 71252
Oskar zeskoczył z kolan Alex i wycofał się na drugi koniec dywanu. Alex 
przyjrzała się 
przez chwilę kartce i sięgnęła do torebki. Pogrzebała przez chwilę, aż odnalazła 
książeczkę 
czekową z Fleet Bank. Otworzyła ją i porównała numery z tymi na kartce. Nie były 
identyczne, 
lecz podobne. Sześć cyfr na środku strony stanowiło numery rachunków, natomiast 
kod powyżej 
określał, w której filii zostały założone.
Okna załomotały ponownie, ze schodów przeciwpożarowych dobiegło nieregularne 
skrzypienie metalu o metal. Alex odłożyła kartkę i wstała zaciągnąć zasłony. 
Nagle poczuła się 
zagrożona. Wydruk stanowił zaledwie zbiór cyfr, których znaczenia nie potrafiła 
odgadnąć. 
Skoro nie wiedziała, o co w nich chodzi, jakie to mogło stwarzać dla kogokolwiek 
niebezpieczeństwo? Numery rachunków w banku stanowiły jednak konkretne 
informacje. Można 
było pójść ich śladem, wykorzystać do odgadnięcia przeszłości Michaela Eliota. 
Jeżeli miało się 
na to ochotę.
Niemal bez zastanowienia Alex podniosła słuchawkę i wybrała numer Marka. Po 
chwili 
uruchomiła się automatyczna sekretarka. Było wpół do jedenastej, a mimo to Marka 
jeszcze nie 
było w domu. Następnego wieczora mieli spotkać się na kolacji, którą Mark 
zamierzał ugotować 
dla uczczenia rocznicy ich związku.
Alex zaczekała na sygnał i powiedziała:
– Cześć, kochanie. Dzwonię, żeby upewnić się co do jutrzejszej kolacji. Mam 
przynieść 
wino? Może to amarone, które lubisz? Oddzwoń do mnie, kiedy wrócisz, albo 
przekręć jutro. 
Mam nadzieję, że się nie przepracowujesz. Cześć.
Odłożyła słuchawkę, podeszła do drzwi i sprawdziła zamki. Następnie napełniła 
czajnik 
i stała chwilę, wpatrując się w wybrzuszone linoleum na podłodze kuchni i 
rozmyślając 
o papierach Eliota. Michael Eliot był skarbnikiem Prov-Life. Osobiście zajmował 
się olbrzymią 
ilością operacji finansowych, krótkoterminowymi inwestycjami firmy, wypłatami 
dla właścicieli 
polis. Miał większy wpływ na codzienny przepływ gotówki w Prov-Life niż Newton 
Brady, który 
odpowiadał przede wszystkim za długofalową strategię inwestycyjną, nabywanie 
akcji spółek 
i kwestie organizacyjne. Czy możliwe, że Eliot odprowadzał pieniądze do własnej 
kieszeni, 
korzystając właśnie z tych kont? Być może były to rachunki za granicą, na 
przykład na 
Kajmanach czy w Szwajcarii. Alex przypomniała sobie historię pracownika banku, 
który został 
milionerem dzięki kradzieży ułamka centa od każdej operacji. Była to opowieść 
znana wszystkim 
aktuariuszom. Człowiek ten zaprogramował główny komputer banku tak, by 
zaokrąglać w dół 
ułamki centów przy każdym naliczeniu odsetek, a reszta była przekazywana na jego 
konto. 
Każdego dnia były dokonywane dziesiątki tysięcy takich operacji, przynoszące 
programiście 
średnio po pół centa. Został złapany tylko dlatego, że zaczął szastać 
pieniędzmi. Może właśnie 
dlatego Eliot mieszkał nadal w domu za dwieście tysięcy dolarów i pracował od 
dziewiątej do 
piątej: postanowił nie popełnić tego samego błędu.
Alex stała tak przez dłuższą chwilę, starając się odgadnąć, czym mógł zajmować 
się Eliot. 
To, na co wpadła, aż nadto odpowiadało innym faktom. Dziesięć milionów dolarów 
stanowiło 
mnóstwo pieniędzy, ale w porównaniu z całkowitymi aktywami i pasywami Prov-Life 
wydawało 
się niemal całkowicie pozbawione znaczenia. Firma ubezpieczała prawie cztery 
miliony ludzi, 
którzy płacili składki w wysokości od tysiąca pięćset do dwudziestu tysięcy 
dolarów rocznie. 
Wszystkie te pieniądze musiały zostać wypłacone lub w jakiś sposób 
zainwestowane. Po paru 
udanych latach całkowite roczne dochody sięgały miliardów dolarów. Eliot 
pracował zaś w Prov-
Life przez cały ten okres. Może od lat prowadził swój szwindel i zgarniał po 
trochę...
Natarczywe gwizdanie czajnika, sprowadziło Alex na ziemię. Otrząsnęła się i 
powiedziała 
sobie, że za bardzo popuszcza wodze wyobraźni. Były to tylko numery rachunków. 
Może 
zupełnie legalnych, związanych z pracą Michaela Eliota. Niewykluczone, że były 
to rachunki 
firmy, założone dla udziałowców lub osób, występujących z roszczeniami. Trudno 
podejrzewać, 
że kryje się w nich coś złowieszczego. Skoro jednak rachunki były niewinne, 
skoro ich 
prowadzenie należało do służbowych obowiązków Eliota, po co byłyby mu ich numery 
na 
południu Francji?
3
Pracownica banku, zajmująca się rachunkiem Alex, była niezmiernie zdziwiona, gdy 
dziewczyna zatelefonowała do niego następnego dnia rano.
– To miło, że pani dzwoni – powiedziała urzędowo uprzejmym głosem przy 
akompaniamencie stukania w klawiaturę komputera. – Prawdę mówiąc, właśnie 
mieliśmy się 
z panią porozumieć.
Kobieta nazywała się Ellen Adcock. Alex unikała jej przez ostatnie półtora roku. 
Wiedziała, 
że podtrzymywanie kontaktu z wierzycielami i zapewnianie ich, że nie zniknie się 
z ich 
pieniędzmi, stanowiło słuszną politykę, jednak prawda polegała na tym, iż Alex 
złożyła pewne 
zapewnienia, dotyczące spłaty kredytu, z których nie była się w stanie wywiązać. 
Poza tym, 
mimo pozorów uprzejmości, z pani Adcock wyłaziła przykra dla Alex 
niecierpliwość, jak gdyby 
urzędniczka nie potrafiła pojąć, dlaczego bank w ogóle pożyczył dziewczynie 
pieniądze i nie 
wierzyła, że aktuariuszka kiedykolwiek je zwróci.
– Chciałam pani przekazać, że moja sytuacja się poprawia – powiedziała Alex. – 
Powiedziano mi, że w lecie tego roku mogę spodziewać się podwyżki.
Klekot klawiszy potrwał jeszcze moment, po czym ustał.
– Trzydzieści pięć tysięcy dziewięćset trzynaście dolarów i osiemdziesiąt pięć 
centów – 
powiedziała pani Adcock, nagle rezygnując z uprzejmości. – Tyle właśnie wynosi 
pani obecne 
zadłużenie. Dziewięćset trzynaście dolarów i osiemdziesiąt pięć centów powyżej 
ustalonego 
limitu.
Alex skrzywiła się. Gdy sprawdzała ostatnim razem, nie przekroczyła limitu 
zadłużenia, lecz 
było to przed orgią bożonarodzeniowych zakupów. Oczywiście, do tego codziennie 
nieubłaganie 
narastały odsetki. W porównaniu z kwotami, jakimi zajmował się Michael Eliot, 
jej rachunek był 
znikomy, lecz głos pani Adcock sugerował, że Alex powinna wreszcie zrozumieć 
cały 
dramatyzm sytuacji. Dziewczyna pożałowała, że nie wybrała innego dnia na próbę 
uzyskania 
informacji, na których jej zależało.
– Och, rany, nie zdawałam sobie z tego sprawy – powiedziała. – Cóż, jestem 
pewna, że 
zdołam wyrównać kwotę, o którą przekraczam limit. Spróbuję...
– Ma pani obecnie siedemset jedenaście dolarów na koncie bieżącym. Czy mam 
przelać 
część tych funduszy?
– Tak. – Alex usiłowała się zastanowić. Do następnej wypłaty pozostało trzy 
tygodnie; 
tymczasem czekało ją płacenie rachunków. – Tak, powiedzmy dwieście... dwieście 
pięćdziesiąt 
dolarów.
– Tylko dwieście pięćdziesiąt? W ten sposób pozostanie jeszcze...
– Sześćset sześćdziesiąt trzy dolary i osiemdziesiąt pięć centów powyżej limitu. 
Zdaję sobie 
z tego sprawę. Spłacę je do końca miesiąca.
Znów rozległo się wściekłe walenie w klawisze.
– W porządku – powiedziała wreszcie Ellen Adcock. – Musimy jednak przedyskutować 
kwestię podstawowego limitu. Przecież nie po to otworzyła pani u nas rachunek, 
by stale żyć na 
kredyt.
Alex poczuła się jak uczennica, skarcona za źle odrobioną pracę domową.
– Postaram się wyrównać rachunek, gdy tylko uzyskam tytuł asystentki w 
Stowarzyszeniu 
Aktuariuszy – w maju, najpóźniej w czerwcu.
– Mam nadzieję, że się to pani powiedzie. Naprawdę – westchnęła pani Adcock. 
Stukanie 
w klawisze ustało; po omówieniu interesów wrócił czas na urzędową uprzejmość. – 
Mimo to 
Fleet Bank pokłada w pani zaufanie i życzy pani sukcesów.
– Dziękuję – powiedziała Alex. – Nawiasem mówiąc, mam pytanie.
– Pytanie?
– Chodzi o zadanie, które mi przydzielono. Dotyczy procedur bankowych.
– Procedur bankowych? – W głosie pani Adcock nie sposób było dopatrzyć się 
entuzjazmu. – 
Czego chce się pani dowiedzieć?
– Chodzi o kody rachunków. Próbuję sprawdzić taki właśnie kod, zidentyfikować, w 
której 
filii założono rachunek.
– To bardzo proste, wystarczy, że połączę się z działem rozrachunków – mają tam 
wszystkie 
dane w komputerach. Jaki jest numer tego rachunku?
Alex podała jej kod. Znów nastąpiło walenie w klawisze, przerywane co chwila 
westchnieniami i pomrukami zniecierpliwienia.
– Och, chodzi o lokalną filię – powiedziała wreszcie pani Adcock. – W East Side.
Okazało się, że jest to filia Ocean State Saving Bank na rogu Brook Street i 
Waterman Street, 
parę przecznic od college’u Browna i tylko kilkaset metrów od domu Michaela 
Eliota. 
Przysadzisty, piętrowy budynek był o mniej więcej sto lat młodszy od większości 
przyległych 
domów; i stanowił typowy przykład modernistycznej architektury lat 
sześćdziesiątych 
dwudziestego wieku. Mimo oszalowanego piętra i zgrabnie przystrzyżonego 
żywopłotu, gmach 
wyglądał, jak gdyby postawiono go z myślą o wojnie jądrowej. Rzędy wąskich, 
przyciemnionych 
okien jedynie wzmagały to wrażenie. Alex mijała go setki razy, nie poświęcając 
mu chwili 
uwagi. Teraz sama jego obecność w spokojnym, cywilizowanym sąsiedztwie college’u 
sprawiała, 
że wydawał się być intruzem z mroczniejszego świata.
Alex przyglądała się bankowi niepewna, czy powinna wejść do środka. Skurcz 
żołądka 
sprawiał, że miała ochotę rzucić to wszystko i wrócić do bezpiecznego biura i 
znajomej, 
rutynowej pracy. Nie wystarczało jednak wiedzieć, gdzie położona była filia 
banku; musiała 
jeszcze ustalić, czy Eliot założył rachunki na swoje własne nazwisko. Być może 
wystarczyłoby 
jej to do rozpracowania całej afery – o cokolwiek w niej chodziło.
Postawiwszy kołnierz płaszcza, Alex spiesznie przemierzyła ulicę.
Wnętrze banku wyglądało typowo, może odrobinę bardziej elegancko niż 
przeciętnie. Były 
tu bankomaty, pokoje do rozmów z klientami, rząd stanowisk kasjerskich za 
kuloodpornym 
szkłem. Wskazująca w głąb korytarza strzałka opatrzona była napisem: SEJFY 
DEPOZYTOWE. 
Sądząc po osobach stojących w kolejkach, klientelę banku stanowili w dużej 
mierze uczniowie 
college’u Browna. Plakaty na ścianach anonsowały specjalne zniżki, atrakcyjne 
warunki 
kredytów i premie dla młodzieży. Inne zachęcały do udziału w ochronie 
tropikalnych lasów i do 
pomocy charytatywnej dla Trzeciego Świata. Nowemu hasłu banku – „Wszędzie z 
tobą”, 
wykonanemu tak, by przypominało pismo kredą na tablicy – towarzyszyły zdjęcia 
uśmiechniętych, spokojnych klientów, cieszących się przyjemnościami życia dzięki 
wsparciu ze 
strony lokalnego banku oszczędnościowego.
Kasjer za szkłem nie sprawiał wrażenia ani wspierającego, ani specjalnie 
przyjaznego. 
Wpatrywał się w wycięcie w szybie jak laboratoryjne zwierzę, wyczekujące 
następnej szufelki 
z tabletkami. Alex wyjęła książeczkę czekową oraz odcinek wpłaty, na który już 
wcześniej 
wpisała jeden z odkrytych numerów rachunków.
– Czy mogłabym pana poprosić... – Papier w jej dłoni drżał. Wsunęła go w 
szczelinę 
i błyskawicznie cofnęła rękę. – Czy mógłby pan sprawdzić, czy prawidłowo podałam 
numer 
rachunku pana Eliota? Trochę się spieszyłam przy wpisywaniu.
Mężczyzna podniósł wzrok. Miał dwadzieścia parę lat, szczupłą twarz i wodniste 
szare oczy. 
Tabliczka głosiła, że nazywa się Jeff Gilvar.
– Ten numer? – spytał z powątpiewaniem w głosie, biorąc odcinek do ręki.
– Obiecałam, że wpłacę pieniądze właśnie dzisiaj. – Alex zdobyła się na możliwie 
promienny 
uśmiech.
– Dobrze, chwileczkę – powiedział kasjer i przeszedł do terminala komputerowego 
przy 
sąsiednim okienku. Alex przyglądała się, jak pracowicie wpisuje siedmiocyfrowy 
numer i po 
paru chwilach robi to ponownie. Zauważyła siebie na ekranie zawieszonego na 
ścianie monitora 
i zdała sobie sprawę, że kamera systemu bezpieczeństwa znajduje się o metr od 
jej głowy.
Jeff wrócił z odcinkiem.
– Niestety, rachunek został zamknięty, proszę pani. Na pewno chodzi o nasz bank?
– Och, chyba tak. – Zamknięty? Czy oznaczało to, że rachunek rzeczywiście 
należał do 
Eliota, czy nie? – Niech pan chwilę zaczeka. Mam jeszcze jeden numer rachunku, 
może ten jest 
aktualny?
Zapisała numery na odwrocie książeczki czekowej. Jeff zacisnął wargi i popatrzył 
na kolejkę 
czekających na obsłużenie ludzi.
– Może mi go pani wreszcie podać?
– Siedemset pięćdziesiąt siedem, tysiąc dwieście pięćdziesiąt dwa. – Alex podała 
ostatnich 
sześć cyfr.
Jeff zanotował sobie numer i wrócił do komputera. Alex ponownie popatrzyła na 
monitor. 
Tym razem obraz pochodził z innej kamery, umieszczonej gdzieś nad wejściem do 
pomieszczenia ze skrytkami. Widać było dwóch dyskutujących mężczyzn. Jeden z 
nich był 
odwrócony tyłem do kamery, Alex miała jednak wrażenie, że drugi jest jej 
znajomy. Usiłowała 
przypomnieć sobie, gdzie go widziała. Wreszcie skojarzyła, że miało to miej sce 
na przyjęciu 
u Richarda Goeberta. Tam właśnie ujrzała go po raz pierwszy i została mu 
przedstawiona. 
Poznała go teraz po grubych okularach w stalowych oprawkach i okrągłej, lśniącej 
twarzy. 
Nazywał się David jakiś tam – Mullet lub Mullins. Przypomniała sobie, że 
pracował w... Ocean 
State Saving Bank!
Jeff wrócił wreszcie do niej.
– Niestety, ten rachunek również został zamknięty. Chyba będzie pani musiała 
sprawdzić 
ponownie te numery, pani...?
– Ale te rachunki należały do pana Eliota, prawda? – Alex uśmiechnęła się 
ponownie, 
starając się sprawiać wrażenie skończonej idiotki. – To przynajmniej się zgadza?
Jeff przypatrzył się jej pilnie, starając się zapewne odgadnąć jej intencje. 
Alex zmuszała się, 
by nie odwracać wzroku.
– Może zaczeka pani jeszcze chwilę? – Jeff zdobył się na nieprzyjemny, lukrowany 
uśmiech. 
– Poszukam kogoś, kto pewnie będzie mógł pani pomóc... Momencik, dobrze?
Odszedł tyłem, nie spuszczając z niej wzroku. Alex nagle poczuła, że trafiła w 
niewłaściwe 
miejsce. Mullins był pewnie kierownikiem filii, a Jeff poszedł właśnie po niego. 
Groziły jej 
kłopoty, ponieważ wobec Mullinsa jej blef nie zdałby się na nic. Musiała się 
wycofać. Wsadziła 
książeczkę czekową do torebki i na tyle spokojnie, na ile potrafiła, ruszyła w 
stronę wyjścia, 
wodząc wzrokiem po rzędzie plakatów na ścianie. Gdy dotarła do drzwi, 
zaryzykowała ostatnie 
spojrzenie za siebie. Mullins potrząsał dłonią swojego rozmówcy.
Był nim Walter Neumann.
4
Mark otworzył drzwi, ubrany w fartuch. – Gdzie się podział twój samochód? – 
zapytała 
Alex. Pocałowali się przelotnie w holu. Z kuchni rozchodziła się woń cebuli i 
czosnku.
– Jak zwykle, miło cię widzieć – powiedział niezbyt serdecznie Mark.
– Myślałam, że może go ukradziono – odparła Alex, ignorując jego sarkazm.
– Niestety nie – Mark uśmiechnął się ironicznie. – Oddałem go, to wszystko.
Alex otworzyła ze zdumienia usta, zanim jednak zdążyła coś powiedzieć, Mark 
odwrócił się. 
Przeszła za nim do kuchni.
– Co to znaczy: oddałeś go?
– Dziwisz się? Mówisz: nie podoba mi się twój samochód. No to go oddałem. – Mark 
wzruszył z rozdrażnieniem ramionami. – Wina?
Alex postawiła przyniesioną przez siebie butelkę amarone superiore na czystym 
blacie 
i zsunęła płaszcz z ramion, podczas gdy Mark zajął się nalewaniem pinot noir do 
dwóch 
kieliszków.
– Może mi o tym opowiesz? Dlaczego tak nagle zmieniłeś zdanie?
Mark upił spory łyk wina i zaczął wygarniać gęste, zielone pesto z malaksera. 
Pachniało 
niebiańsko, natomiast Mark prezentował się okropnie. Zachowywał się sztywno, 
wyglądał na 
smutnego i wyczerpanego. Alex pomyślała, że może ma kłopoty w pracy. Przez 
chwilę 
przemknęło jej nawet przez głowę podejrzenie, że między jego wyglądem a oddaniem 
BMW 
może istnieć związek. Może go zwolniono?
– O co chodzi, zdecydowałeś, że go nie chcesz?
– Wiedziałem, że zrobisz z tego wielką aferę.
– Nie robię z tego afery, po prostu jestem ciekawa, to wszystko. Rzucił jej 
złowróżbne 
spojrzenie.
– W Providence jest zbyt zimno na kabriolet – powiedział wreszcie.
Alex pokiwała głową i upiła łyczek wina, mając nadzieję, że Mark powie coś 
więcej. Zajął 
się jednak doglądaniem crostini i wygarnianiem pesto do parującej sosjerki. 
Otworzył torebkę 
orzeszków, przy czym trochę zawartości wysypało się mu na podłogę. Alex 
wyczuwała wiszące 
w powietrzu napięcie, jak gdyby właśnie potwornie się pokłócili. Zaczerpnęła 
głęboki oddech 
i spytała, usiłując zacząć konwersację od nowa:
– Jak tam w dziale finansów?
Mark wzruszył ramionami i posypał orzeszkami suchą patelnię.
– Chyba się domyślasz.
Znów zapanowało milczenie. Alex uznała, że najlepiej będzie, jeżeli sama opowie, 
jak minął 
jej dzień. Nie zajęło jej to wiele czasu, a Mark zdawał się bardziej 
zaabsorbowany 
przygotowaniami do kolacji niż słuchaniem jej.
– Słyszałeś o McCormicku? – spytała w końcu, uciekając się do biurowych plotek, 
jak gdyby 
łączyła ich wyłącznie praca.
– Pewnie – odparł Mark.
– O tym, co stało się w męskiej toalecie?
– Pewnie, kto o tym nie słyszał? – Przeniósł na nią spojrzenie; zauważyła, że ma 
ciemne 
cienie pod oczami. – Wiesz, jak ludzie lubią plotkować.
– Sądzisz, że to nieprawda?
– Nic nie sądzę. – Znów wzruszył ramionami. Zamieszał sos. – Powiedziałem tylko, 
że 
ludzie lubią plotkować. Mielą językami, kiedy tylko mają trochę wolnego czasu.
– Rozumiem. – Alex wciągnęła głośno powietrze i pokiwała głową. – Domyślam się, 
że sam 
jesteś teraz zbyt zajęty.
– Nie kłóćmy się – powiedział, zdejmując patelnię z ognia. – Miał to być nasz 
romantyczny 
wieczór, pamiętasz? Romantyczny, piątkowy wieczór.
Jego słowa zabrzmiały, jak tytuł artykułu w popularnym magazynie.
Kolację zjedli w salonie. Kiedy Alex próbowała podpytać Marka o samochód, 
powiedział 
tylko, że prowadzenie kabrioletu okazało się o wiele mniej przyjemne, niż 
sądził. W Providence 
było na to zbyt zimno, cholerne składki ubezpieczeniowe były zbyt wysokie, a 
poza tym istniało 
ryzyko, że wcześniej czy później jakiś debil przebije mu oponę dla zwykłej 
frajdy. Wszystko to 
miało sens, lecz Alex odniosła wrażenie, że Markiem kierowały jakieś inne, 
ukryte motywy. 
Przyszło jej do głowy, że skoro zaczął awansować w hierarchii firmy, być może 
zamarzył 
o jakimś mniej szpanerskim wozie – szarym, dystyngowanym cadillaku lub lexusie. 
Przypomniała sobie uwagę Donalda Granta na przyjęciu u Goeberta: BMW były zbyt 
drogie.
Mark okazał się jednak chętny do rozmowy o swoim nowym stanowisku. Co było do 
przewidzenia, Drew Coghill poczuł się urażony jego awansem. Według Arta 
Reinebecka, Coghill 
doniósł Newtonowi Brady’emu o tym, że Mark nie zareagował na czas na propozycję 
jednej 
z największych firm, korzystających z usług Prov-Life. Oferta nabycia akcji po 
preferencyjnej 
cenie powinna zostać natychmiast przekazana Brady’emu, jednak ugrzęzła w 
odebranej przez 
Marka korespondencji. Wpadka ta miała miejsce już po paru dniach pracy na nowym 
miejscu. 
Brady niespecjalnie się tym przejął, lecz Coghill lamentował, jak gdyby to był 
koniec świata.
Mark zrelacjonował sprawę pełnym napięcia tonem, wkładając do ust kolejne porcje 
jedzenia. Alex przyglądała mu się, z początku zaskoczona, stopniowo jednak coraz 
bardziej 
zirytowana. Mark denerwował się, gdy mówiła o statystykach, samemu jednak wolno 
mu było 
opowiadać o kłopotach w pracy. Co gorsza, w jego głosie dało się równocześnie 
wyczuć ton 
samozadowolenia kogoś dopuszczonego do najściślej strzeżonych tajemnic. Brzmiało 
to jak 
kazanie na temat spraw, do których w swojej działce nie miała dostępu. Odczuwała 
przemożną 
ochotę, by opowiedzieć mu, co rzeczywiście działo się w ciągu ostatnich tygodni, 
by 
przynajmniej uciąć jego narzekania na Drewa Coghilla.
– Tak czy inaczej... – Mark upił łyk wina i otarł usta – ...Drew przylazł do 
mnie dzisiaj 
i powiedział...
– Mark? – Znieruchomiał z uniesionym w pół drogi do ust widelcem. – Przepraszam, 
że ci 
przerywam, ale...
– O co chodzi? – Odłożył widelec na talerz.
– Wiem, że to tylko idiotyczne plotki, ale jak myślisz, co naprawdę dzieje się 
z McCormickiem? Może Newt ci coś powiedział?
– Newt mówi różne rzeczy – odparł Mark, odchyliwszy się w krześle.
Alex czekała, aż Mark powie coś więcej, lecz najwyraźniej informacje 
przekazywane 
w obrębie kadry kierowniczej nie nadawały się dla niewtajemniczonych uszu. 
Poczuła 
nieprzepartą ochotę, by pchnąć Marka tak, by przewrócił się na podłogę.
– Wiesz, że McCormick jest uzależniony od kokainy? – spytała.
– Słucham? – Mark zamrugał i wypił kolejny łyk wina.
– Powiedziałam, że...
– Tak, słyszałem. Od kogo się tego dowiedziałaś?
Już miała wyjawić, że od White’a, ale uznała, że powiedział jej to przecież w 
zaufaniu.
– Och, mówią tak w biurze – zaimprowizowała. – Kto?
– Takie krążą plotki. Wczoraj podszedł do mnie Mel Hartman i...
– Hartman to zero – powiedział z zapałem Mark. – Powinien uważać, co gada. O 
niczym nie 
ma pojęcia. O niczym.
– Zna się dobrze na statystyce. Mark pokiwał głową.
– Pewnie, przecież za to mu płacimy – ocenił z nieznośną wyższością.
– Tak czy owak, nie miałeś o tym pojęcia – odparła Alex czując, że zaczyna się 
czerwienić.
– O czym?
– O tym, że McCormick bierze kokę.
– Posłuchaj, Alex, nie powinnaś rozpowiadać takich rzeczy. – Mark wychylił się 
do przodu 
i oparł łokcie na stole.
– Dlaczego nie?
– Prov-Life to mała firma. Wiesz, że ludzie dowiadują się, kto i co o nich 
powiedział. – 
Wzruszył ramionami. – Nagle ni z tego, ni z owego okazuje się, że masz wroga.
Alex na chwilę stanął przed oczyma obraz Toma Heymanna w czarnym lexusie.
– Ale tym razem wszystko pozostanie między nami, prawda? – powiedziała 
sarkastycznie. – 
Przecież wciąż jesteśmy przyjaciółmi, chociaż zostałeś szefem działu finansów?
– Zachowujesz się dziecinnie – uśmiechnął się Mark, kiwając głową.
– Sam zachowujesz się tajemniczo, jak gdyby Prov-Life było jakimś sekretnym 
stowarzyszeniem.
Tego było dla Marka za wiele. Potrząsnął głową i zrezygnował z dalszej 
konwersacji.
Alex usiłowała coś zjeść, była jednak zbyt poirytowana. Zaczęła rozmawiać o 
McCormicku 
i nie potrafiła zmienić tematu. Nagle uświadomiła sobie, że chce o wszystkim 
pomówić otwarcie.
– Uważasz, że wiąże się to z rezygnacją Goeberta? – spytała.
– Co? – Mark ponownie znieruchomiał z widelcem w dłoni.
– Załamanie McCormicka – jeżeli właśnie to się stało. No dobrze, jest 
uzależniony od 
kokainy, ale jego zachowanie w męskiej toalecie to coś znacznie poważniejszego. 
Może zaczyna 
wariować? Nie sądzisz...
– Zrozumiałem, o co pytasz – odparł Mark, patrząc na Alex surowo. – Nie rozumiem 
jednak, 
dlaczego o tym mówisz. Jaki to ma związek z Goebertem? – Zastanowił się przez 
chwilę. – 
White ci coś powiedział?
– Nie. Dlaczego tak sądzisz? – Mark wzruszył ramionami i odwrócił wzrok. – Samej 
mi to 
przyszło do głowy – kontynuowała Alex. – Przypominasz sobie, jak McCormick 
zareagował, 
kiedy Goebert oznajmił o swoim przejściu na emeryturę? – Mark potrząsnął głową. 
Imitując 
piskliwy głos McCormicka, Alex zawołała: – „Co?!!!” Krzyknął tak, jak gdyby się 
tego przeraził, 
jak gdyby była to dla niego osobiście fatalna wiadomość.
– Cóż, lubi Goeberta i zrobiło się mu żal z powodu jego odejścia.
– Chodziło o coś więcej.
Mark wstał i wyszedł z salonu. Jego głos dobiegł z kuchni, wraz z szumem 
ekspresu do 
kawy:
– Wiesz, o co chodzi, Alex? Wysiadujecie sobie całymi dniami na siódmym piętrze, 
bawicie 
się matematycznymi modelami i tworzycie scenariusze zdarzeń. Stopniowo tracicie 
kontakt 
z rzeczywistością, aż w końcu jesteście w stanie uwierzyć wyłącznie w symulacje.
Alex popatrzyła na swoje odbicie w oknie. Pokiwała lekko głową, jak gdyby 
utwierdzała się 
właśnie w podjętej decyzji.
– Rzeczywistość... – powiedziała sama do siebie.
– Tak, rzeczywistość. Nie możesz o niej zapominać – powtórzył Mark, wracając do 
salonu 
z kawą i talerzem biszkoptów.
– A co powiesz na jeszcze jeden kawałek rzeczywistości? Wiedziałeś, że Michael 
Eliot był 
multimilionerem? – spytała.
– Co? – zapytał Mark ze zdumieniem, odstawiając talerz na stół.
– Michael Eliot, twój poprzednik na stanowisku szefa działu finansów, miał ponad 
dziesięć 
milionów dolarów na koncie w Szwajcarii.
– O czym ty mówisz? – Mark zbladł jak płótno.
– Widziałam wyciągi z jego rachunków – powiedziała Alex, sycąc się oszołomieniem 
Marka. 
– A przynajmniej znam kogoś, kto do nich zajrzał.
– Znasz kogoś? Mów konkretnie!
– Mówię ci, że Eliot był w chwili śmierci bogaczem.
– Ale...
Usiadł przy stole, nalał kawy do dwóch niewielkich filiżanek, nasypał cukru do 
jednej z nich 
i zamieszał. Przez cały czas kręcił głową, jak gdyby nie chciał wysłuchać tego, 
co miała mu do 
powiedzenia.
– Mark? – Podniósł wzrok. – Powiedz mi, nic przede mną nie ukrywasz, prawda?
– Ale... – Urwał, najwyraźniej nie potrafiąc uporać się z myślami. – Ale 
dlaczego ktoś 
z twoich znajomych miałby oglądać wyciągi z jego konta? – Alex odwróciła się do 
okna 
i utkwiła wzrok w ciemności, rozpościerającej się za szybą. Obiecywała sobie, że 
nic nie powie, 
że nie wspomni ani słowem o Liz, ale jej poczucie lojalności zostało solidnie 
nadwerężone. – 
Alex?
Odwróciła się i utkwiła wzrok w twarzy Marka.
– Michael miał romans z Liz Foster – powiedziała.
Mark przestał potrząsać głową. W jego spojrzeniu pojawiło się krańcowe 
niedowierzanie.
– To... to niemożliwe. Wiedzielibyśmy o tym. – Kto?
– Co: kto?
– Co to znaczy: wiedzielibyśmy o tym?
– W... w naszym dziale. Przecież pracowaliśmy razem z nim. Wiedzielibyśmy o 
czymś 
takim.
– Byłam – jestem – jedną z najbliższych przyjaciółek Liz, a jednak nie miałam o 
tym pojęcia. 
– Alex przycisnęła dłoń do piersi. – Spotykali się od ponad roku. Planowali, że 
wspólnie wyjadą 
w dzień po tym, kiedy Michael miał wypadek.
– Nie wierzę. – Mark przeganiał dłonią włosy; w jego oczach malowało się 
doszczętne 
oszołomienie.
– No to uwierz, bo to prawda.
– A... A wyciągi z konta?
– Zostawił neseser w mieszkaniu Liz.
– Otworzyła go?
– Tylko to jej po nim zostało. Nic więcej. Była zrozpaczona. Wyobrażasz sobie, 
jak się 
czuła? Mieli przecież wyjechać do Europy i zamieszkać na południu Francji.
Mark dokończył pić kawę i zapatrzył się w dno filiżanki. – I... gdzie jest 
teraz?
– Wciąż tutaj, w Providence. Tak przynajmniej sądzę.
– Nie wróciła do pracy, prawda? Jest na urlopie?
– Nie wiem. Nie mam pojęcia, co zaplanowała. Ostatnio zachowywała się dość 
osobliwie.
– Wcale mnie to nie dziwi – przytaknął Mark.
– Miała przecież rozpocząć nowe, lepsze życie.
– W lepszym położeniu finansowym – stwierdził cynicznie.
– Kochała go, pamiętaj o tym. – Alex wypiła łyk kawy. – Nie jest... Nie goniła 
za pieniędzmi 
– dodała bez zbytniego przekonania.
– Naprawdę?
Odstawiła filiżankę. Zdradziła Liz i czuła się fatalnie z tego powodu. Skoro 
jednak o 
wszystkim powiedziała, chciała to przedyskutować.
– A co ty o tym sądzisz? – spytała.
– O czym?
– O tych pieniądzach? Po co ktoś, mający dziesięć milionów dolarów na koncie, 
miałby 
dzień w dzień przychodzić do pracy?
– Może to lubił? – spytał Mark, obdarzając ją wątłym uśmiechem.
– Mówię poważnie. Wszystko jest bardzo dziwne. Może musiał nadal chodzić do 
pracy?
– Jak to: musiał?
– Zastanów się nad tym logicznie. Dlaczego ktoś z dziesięcioma milionami dolarów 
wysiadywał w biurze?
– Hm. – Mark wzruszył ramionami. – Jak powiedziałem...
– Daj spokój, Michael musiał mieć naprawdę poważny powód. – Mark nie 
odpowiedział. – 
Zastanów się. Może defraudował pieniądze firmy?
– To ty daj spokój.
– Może musiał chodzić dalej do pracy, żeby pilnować realizacji swojego planu? 
Zamierzał 
zniknąć bez powiadamiania kogokolwiek, bez śladu. Dlaczego? Może w jakiś sposób 
robił kanty 
w dziale finansów i...
– Alex...
– I coś go spłoszyło. Może miał na karku jakiś termin? Może... – bo ja wiem, to 
ty jesteś 
geniuszem finansowym – może zbliżał się termin obligatoryjnego wykupu akcji 
jakiejś firmy czy 
coś w tym rodzaju, lecz Prov-Life nigdy nie zobaczyłoby tych pieniędzy, bo 
Michael sprzedał 
akcje wcześniej i zgarnął kapitał? Przecież był szefem działu. Jak sądzisz, 
byłoby to trudne?
– Alex, Newt sprawuje nad wszystkim kontrolę. Wątpię, by przegapił 
dziesięciomilionową 
dziurę w budżecie firmy.
– Jesteś pewny, że zorientowałby się bez kontroli? Mamy przecież fundusze 
rezerwowe na 
wypłaty polis, fundusze zapasowe, nadwyżki, nie wspominając już o 
nieruchomościach, akcjach, 
obligacjach, hipotekach. Nasze zestawienia rachunkowe nie są specjalnie 
przejrzyste. Trochę 
twórczego księgowania i...
Widać było, że Mark nie potrafi się z nią zgodzić. Odchylił się w krześle i 
przyglądał Alex, 
jak gdyby miał do czynienia z naiwną nastolatką, suszącą mu głowę podczas 
nudnego zjazdu 
rodzinnego.
– No dobrze, powiedz mi, ile kapitału Prov-Life to akcje? – spytała Alex.
– Bo ja wiem? – Mark znów wzruszył ramionami, co zaczynało ją irytować. – Około 
sześciuset milionów.
– Właśnie. I to niewielkie pakiety. Kapitał jest rozproszony.
– Zgadza się. Nasze reguły zabraniają nabywania zbyt dużych pakietów jednej 
firmy.
– Nic wielkiego: dziesięć milionów tej, dwadzieścia milionów innej.
– Alex, nie można po prostu wynieść obligacji z biura i sprzedać na wolnym 
rynku. 
Obowiązują ścisłe zasady księgowania.
– Naprawdę? Nawet szef działu nie zdołałby ich ominąć?
– Tak – stwierdził z emfazą Mark, lecz Alex zorientowała się, że zaczął poważnie 
zastanawiać się nad taką ewentualnością.
– Wiem tylko, że te pieniądze musiały się skądś wziąć. Gdyby zdobył je w 
całkowicie 
uczciwy sposób, nie miałby powodów nadal pracować. Poza tym powiedziałby o nich 
Margaret.
– Skąd wiesz, że tego nie zrobił? Jak możesz mieć pewność, że Margaret Eliot nie 
miała 
o nich pojęcia?
– Nie mam pewności, ale... – Zawahała się, bo poczuła, że wyjawiła i tak zbyt 
wiele z tego, 
czego dowiedziała się w zaufaniu od Liz.
– Alex? Nie zamierzasz chyba teraz zamilknąć. – Mark przypatrywał się jej z 
napięciem. – 
To wszystko może...
– Może – co?
Mark wstał i podszedł do szafki, której Alex wcześniej nie spostrzegła. Nacisnął 
guzik, 
drzwiczki rozsunęły się, ukazując elegancki zestaw stereo firmy Bang & Olufsen.
– Co stało się z technicsem? – spytała Alex, potrząsając głową.
– Nic, jest na górze. – No proszę...
– Jezu Chryste! – Mark nagle wpadł w furię. – Czepiasz się mnie za każdym razem, 
kiedy 
wyciągam kartę kredytową. Wydawanie pieniędzy to żaden grzech. Mam prawo kupować 
nowe, 
porządne rzeczy. Tylko dlatego, że ty zawsze jesteś bez grosza, nie znaczy 
jeszcze, że ze 
wszystkimi innymi jest tak samo!
Alex przyłożyła dłoń do twarzy, jak gdyby ją spoliczkował. Nie miała pojęcia, 
dlaczego 
wpadł w taki gniew. Nagły wybuch złości sprawił, że Mark również zamilkł z 
zaskoczoną miną.
– Przepraszam – powiedział, otrząsnąwszy się. – Przykro mi, carina. Po prostu 
nie wyrabiam 
na zakrętach w pracy, rozumiesz...
– Oczywiście.
Podszedł do niej, lecz odepchnęła jego ręce i poszła na górę do sypialni.
Czekała jakiś czas, spodziewając się, że ruszy za nią. Próbowała się opanować. 
Mark 
wiedział o problemach, jakie miała ze swoją matką. Znał przyczyny, wskutek 
których żyła na 
granicy ubóstwa. Nie potrafiła uwierzyć, że okazał się tak niewrażliwy.
Nie ruszała się przez pięć minut, zastanawiając się: zostać czy wyjść. W 
sypialni panował 
chłód, lecz na dworze było jeszcze zimniej. Myśl o powrocie do samochodu 
sprawiła, że 
zadygotała. Rozpięła sukienkę i pozwoliła jej zsunąć się na podłogę, po czym 
stanęła w bieliźnie 
przed lustrem. Miała na sobie komplet z czarnej koronki, bożonarodzeniowy 
prezent od Marka. 
Miał to być element ich romantycznego wieczoru we dwoje. Stanik pił ją pod 
pachami. Zdjęła go 
z westchnieniem ulgi. Wyjęła czystą koszulkę z garderoby i wsunęła się pod 
pościel.
Przez chwilę nasłuchiwała, jak Mark krząta się w kuchni, wynosi śmieci i ładuje 
zmywarkę 
do naczyń. Wreszcie sięgnęła pod łóżko po budzik. Musiała wyjechać wcześnie 
rano, jeżeli 
chciała zdążyć wpaść do siebie, żeby się przebrać.
Małego kwarcowego zegara nie było na swoim miejscu. Sięgnęła dalej, aż musnęła 
palcami 
coś twardego i gładkiego. Nachyliła się i wsunęła dłoń jeszcze głębiej w 
ciemność. Okazało się, 
że pod łóżkiem leżał stosik kilku magazynów.
– Alex? – zawołał Mark z salonu gorliwym tonem; najwidoczniej chciał się z nią 
pogodzić.
Zamarła, nasłuchując, z dłonią na śliskim, chłodnym papierze okładki. Mark 
mruknął coś 
gorzko i wrócił do kuchni. Alex wyjęła spod łóżka pierwsze z brzegu pismo.
Nie była to gazeta tego typu, jakiego się spodziewała. Niezupełnie. Po pierwsze, 
kobiety 
miały na sobie kostiumy kąpielowe lub koktajlowe sukienki i nie leżały na 
łóżkach wodnych ani 
wykwintnych otomanach. Odymały jednak do granic możliwości wargi, przybierały 
standardowe 
prowokacyjne pozy i układały się na maskach samochodów. Szybkich, błyszczących 
wozów. 
Maserati, lamborghini, ferrari. Już same nazwy kojarzyły się z torami 
wyścigowymi i rykiem 
silników potężnej mocy. Alex poczuła się zdezorientowana. Skoro Mark postanowił 
dbać 
o opinię statecznego przedstawiciela kadry kierowniczej, po co trzymał te pisma 
pod łóżkiem jak 
pornografię? Przewertowała kartki. Rzuciła się jej w oczy cena, potem kolejna. 
Cofnęła się o parę 
stron, gdzie zamieszczano reklamy. Ktoś z Manhattanu sprzedawał astona martin 
volante. Życzył 
sobie dwieście tysięcy dolarów. Ktoś w Connecticut wystawiał na sprzedaż ferrari 
testa rosa. 
Siedemset tysięcy. Ta druga cena została zakreślona czarnym flamastrem.
Ocknęła się o trzeciej nad ranem, całkowicie rozbudzona, jak gdyby to był środek 
dnia.
– Pranie pieniędzy – powiedziała.
– Co... – Mark przetoczył się po łóżku i popatrzył na nią zmrużonymi oczyma.
– Pranie pieniędzy. O to właśnie chodzi. Tym właśnie się zajęli. – Mark wrócił 
na swoją 
stronę. Alex usiadła i oparła się o zagłówek. – Chyba wiem, o co w tym wszystkim 
chodzi. 
Posłuchaj: cały problem polega na tym, dlaczego nikt nie spostrzegł braku 
pieniędzy? Bo ich po 
prostu nie brakuje. Mark?
– Co? – jęknął, wepchnąwszy głowę pod poduszkę.
– Nie brakuje żadnych pieniędzy. Eliot przepuszczał przez firmę brudny szmal i 
brał za to 
odsyp. Przecież każdego dnia przeprowadzał najróżniejsze transakcje.
– Śpij, Alex, na miłość boską.
– Nie, to może być ważne. – Mark naciągnął kołdrę na głowę. – Mówiłam ci o 
numerach 
kont? Tych, które zostawił Eliot w swoim neseserze?
– Tych ze Szwajcarii?
– Nie, znalazłam jeszcze listę rachunków. – Mark znieruchomiał, wsłuchując się w 
jej słowa. 
Alex kontynuowała: – Sprawdziłam je. Numery świadczą, że pochodzą z filii Ocean 
State Saving 
Bank, która mieści się w East Side, ulicę od domu Eliota.
– Jezu, Alex, chyba tam nie poszłaś? – Przewrócił się na bok i popatrzył prosto 
na nią. 
Skinęła głową i powiedziała:
– Dlaczego nie? Nie powinnam?
– Należałoby raczej zapytać, po co miałabyś to robić?
– Domyślasz się, kto jest kierownikiem filii? – spytała. – David Mullins. 
Zabawny facecik 
w okularach. Był na przyjęciu u Goeberta. I wiesz, co jeszcze? Kiedy tam 
wpadłam, żeby się 
rozejrzeć, zauważyłam Waltera Neumanna. Rozmawiał z Mullinsem.
– Neumann cię widział? – Mark wsparł się na łokciu.
– Nie wiem, może. – Alex zadrżała i wsunęła się głębiej pod kołdrę. Przyszła jej 
do głowy 
kolejna myśl. – Mój Boże, o to właśnie chodzi.
– O co?
– Oczywiście.
– O co?!
– To Neumann.
– I co z tego, że Neumann?
– Wiesz, jak się pierze brudne pieniądze, prawda? Największy kłopot to 
wprowadzenie forsy 
z ulicy do systemu bankowego. Bankierzy nie lubią mieć do czynienia z walizkami 
pełnymi 
gotówki, ponieważ powinni donosić o wszystkim, co może wydawać się podejrzane.
– I?
– Z drugiej strony prawnicy, którzy mają przywilej zachowywania w tajemnicy 
swoich 
relacji z klientami, nie mają prawa ujawniać informacji, dotyczących pochodzenia 
pieniędzy 
tychże klientów.
– Alex, nie rozumiem...
– Klienci często otwierają wspólne rachunki z adwokatami, żeby na przykład 
pokrywać 
koszty toczącego się procesu. Adwokat otwiera legalny rachunek w banku, wpłaca 
nań pieniądze, 
deklarując, że pochodzą od klienta, a bankier nie ma prawa dopytywać o dalsze 
szczegóły. 
Dlatego właśnie prawnicy stali się celem dla tych, którzy piorą brudne 
pieniądze. Ludzie płacą 
adwokatom za otwarcie rachunku, żeby móc w ten sposób zalegalizować lewą forsę. 
Kiedy 
znajdzie się już w systemie bankowym, można ją elektronicznie przekazać w 
dowolne miejsce na 
świecie.
– A gdzie w tym wszystkim było miejsce Eliota? – spytał Mark, patrząc w sufit. – 
Neumann 
by go nie potrzebował, czyż nie? Wystarczyłby mu posłuszny szef banku. 
Oczywiście, 
zakładając, że Neumann rzeczywiście pierze pieniądze.
– Hm... – Alex nie potrafiła znaleźć kontrargumentu. – Może przepuszczanie forsy 
przez 
oficjalną firmę jest z jakiegoś powodu wygodniejsze? – Mark obsunął się na łóżku 
i ponownie 
naciągnął kołdrę na głowę. – Po sprawdzeniu numerów tych rachunków może się 
jednak okazać, 
że pozostał ślad po praniu pieniędzy, że rzeczywiście robiono jakiś lewy interes 
– kontynuowała 
Alex. – Może udałoby się udowodnić, że trafiały na nie pieniądze podejrzanego 
pochodzenia? 
Masz dostęp do dokumentacji? – Potrząsnęła ramieniem Marka. – Słyszysz?
– Co?
– Powiedziałam, że musisz dla mnie sprawdzić te numery.
– Tak, oczywiście, sprawdzę je. Teraz już śpij.
– Mark? – zapytała, na co westchnął z desperacją. – Jest coś jeszcze, o czym ci 
nie 
powiedziałam.
– Co?!
– Parę dni temu śledził mnie jakiś facet. Wczoraj pokazał się znowu, kiedy 
wyszłam z biura. 
Kazał mi zniszczyć wszystkie dokumenty, które pozostały po Eliocie. Powiedział, 
że nie mam 
pojęcia, w jakim znalazłam się niebezpieczeństwie.
Mark zsunął z siebie pościel i wstał. Na chwilę znieruchomiał, wpatrując się w 
swoje stopy.
– Co za facet? – zapytał spokojnie.
– Gość z brodą. Widziałam go już wcześniej. Był...
– Gdzie? – Mark utkwił w niej pełne obawy spojrzenie.
– Na pogrzebie Michaela Eliota.
Mark zaczął zarzucać ją pytaniami. Chciał wiedzieć wszystko, co się wydarzyło. 
Opowiedziała mu o dziwacznym telefonie, o kręcącym się wokół siedziby Prov-Life 
mężczyźnie, 
o tym, jak w końcu władował się swoim samochodem w jej toyotę na rogu Dorrance 
i Weybosset.
– Mówił o wydrukach? Nie chodziło mu chyba o listę numerów rachunków? – zapytał 
Mark, 
chodząc w tę i z powrotem z przyłożoną do ust dłonią.
– Chyba nie. Sądzę, że chodziło mu o plik wydruków, który Eliot też trzymał w 
neseserze. 
Miał tam właśnie swoje wyciągi z konta w Szwajcarii, listę numerów rachunków w 
Ocean State 
i wydruki. Facetowi, który mnie śledził, chodziło konkretnie o te ostatnie.
– Nic z tego nie rozumiem. Dlaczego... dlaczego wydruki miałyby być ważniejsze 
niż 
pieniądze?
– Nie mam pojęcia. To tylko zbiór liczb, kolumny cyfr – powiedziała Alex.
– Jakich cyfr? Numerów rachunków, sum pieniędzy, czego właściwie?
– Nie, to co innego. W kolumnach są cyfry i litery, na przykład ABCD1 i tym 
podobne.
– ABC?
– Chyba niezupełnie tak, ale coś w tym rodzaju. Nie wiem, o co tu chodzi. 
Pamiętam LQTS, 
LQTS1 coś takiego.
Mark przycisnął palcami powieki i przez chwilę masował sobie grzbiet nosa.
– To nie ma sensu – orzekł. – Co to może znaczyć, do diabła?
– Nie wiem, ale się nad tym zastanawiałam. Może litery to skróty nazw banków. 
Wiesz, 
BNY od Bank of New York, tak samo jak SBC czy CFSB.
– Znasz bank ABC? – powiedział sceptycznie. – Antypatyczni Bankierzy 
Czarnorynkowi?
– Tak tylko sobie pomyślałam – wzruszyła ramionami Alex. – Przecież ci 
powiedziałam, że 
nie mam pojęcia, o co w tym chodzi.
– A ten facet chciał, żebyś oddała mu wydruki.
– Powiedział, że są jego własnością. Skoro nie wiem, kim on jest, jak mogłam mu 
je oddać?
Mark pokiwał twierdząco głową.
– I gdzie je masz?
– W moim mieszkaniu.
Mark naciągnął szorty i zaczął rozglądać się za spodniami.
– Co robisz? – spytała Alex.
– Musimy pojechać do ciebie i postarać się odgadnąć, co to za papiery.
– Mark, jest czwarta nad ranem.
– I co z tego?
Alex naciągnęła na siebie kołdrę.
– Mark?
– Tak?
– Przestraszyłeś mnie.
Właśnie naciągnął spodnie na biodra i miał je zapiąć. Uśmiechnął się, widząc 
wyraz jej 
twarzy. Pozwolił opaść spodniom na podłogę i wrócił do łóżka.
– Przepraszam, kochanie. To czyste szaleństwo. Sprawiłaś, że też zacząłem gonić 
w piętkę.
Utkwiła baczne spojrzenie w jego twarzy, starając się odgadnąć, co mu chodzi po 
głowie. 
Podejrzewała, że jej rewelacje wytrącą go z równowagi, nie spodziewała się po 
nim jednak 
takiego rozgorączkowania.
– Może powinniśmy zawiadomić policję? – spytała.
– Nie sądzę – potrząsnął głową Mark. – Cóż takiego możemy im powiedzieć?
Alex zastanawiała się nad tym. Niejednokrotnie miała ochotę poinformować o 
wszystkim 
władze czy kogoś z większymi od niej możliwościami. Gdyby White był w pracy, 
opowiedziałaby mu o wszystkim, jednak chorował przez kilka dni, a potem wyjechał 
na 
konferencję Narodowego Instytutu Zdrowia. Alex nie miała pojęcia, co mogłaby 
powiedzieć 
policji. „Coś dziwnego dzieje się w mojej firmie?” Już widziała, jak by ją 
potraktowano.
Mark nachylił się ku niej i ucałował ją w czoło.
– Powiem ci, co zrobimy. Spróbujemy zasnąć, a jutro pojedziemy do ciebie. 
Wyłączył 
lampkę. Alex utkwiła wzrok w suficie i miała wrażenie, że opuszcza się on ku 
niej.
5
Jak sama pani stwierdziła, nie było żadnych poprawek. Testament brzmi dokładnie 
tak, jak 
w dniu, gdy podpisał go pani mąż.
Howard Sweeting, najmłodszy z trzech szeregowych prawników kancelarii Neumann i 
Klein, 
pochylił się nad stołem konferencyjnym i podsunął dokument Margaret Eliot. 
Patrzyła na papiery 
przez chwilę, po czym powoli i z niechęcią wzięła je do ręki. Strony były spięte 
czarną wstążką; 
na każdej kartce widniała pieczęć kancelarii oraz inicjały Michaela Eliota. Gdy 
Margaret dotarła 
do ostatniej strony, mimowolnie przesunęła palcami po świadczącym o pewności 
siebie, 
kwiecistym podpisie, jak gdyby dotknięcie wyjątkowego układu krzywizn liter 
pozwalało jej 
nawiązać kontakt z tym, które je nakreślił.
Przybycie do budynku Prov-Life, w którym przez tak wiele lat pracował jej mąż, 
i wysłuchanie jego testamentu sprawiło, że poczuła się bliższa niego niż 
kiedykolwiek. Miała 
wrażenie, że Michael znajduje się w korytarzu obok i może wejść w każdej chwili. 
Za każdym 
razem, gdy ktoś mijał gabinet, tłumiła odruchową chęć, by spojrzeć na drzwi. 
Sporządziła nowy 
testament w tym samym czasie, co mąż – tuż przedtem zanim został szefem działu 
finansów. 
Wówczas był to jeszcze dawny Michael – optymistyczny i dobroduszny. Ten, którego 
pokochała. 
Niemal od dnia jego awansu sytuacja poczęła się zmieniać. Dzień po dniu, miesiąc 
po miesiącu, 
stawał się coraz bardziej niecierpliwy, coraz bardziej pogrążony w sobie. 
Przestał opowiadać 
dowcipy, stał się krytykancki wobec wszystkiego, począwszy od jej kuchni po stan 
dróg. Miała 
wrażenie, że coś go krępuje. Kiedykolwiek jednak go o to pytała, prosiła, by 
powiedział, co się 
z nim dzieje, zawsze odpowiadał, że ponosi ją wyobraźnia.
Otworzyła torebkę i wyjęła chusteczkę do nosa. Gdyby tylko powiedział jej 
prawdę, być 
może wszystko potoczyłoby się inaczej.
– Przepraszam – powiedziała, ocierając oczy.
– Nic się nie stało – Sweeting ściągnął usta w wąską linię. Nowa łza pociekła po 
jej policzku, 
żłobiąc bruzdę w warstwie pudru. Sweeting odwrócił wzrok. Miał nieco ponad 
trzydzieści lat, był 
rudowłosy i pulchny, obdarzony cerą o białobłękitnym odcieniu. Na jego obliczu 
od razu 
malowały się najdrobniejsze ślady zakłopotania. Czuł się niepewnie w 
towarzystwie kobiet nawet 
w normalnych warunkach i zupełnie nie miał doświadczenia w postępowaniu z 
rozpaczającymi 
wdowami. – Hm... Czy... Może chciałaby pani wody? – spytał, wstając.
– Nie, dziękuję. Nic mi nie jest, naprawdę.
– Na pewno? – dopytywał, mając nadzieję, że jednak zmieni zdanie, dzięki czemu 
mógłby 
wymknąć się na parę minut.
– Na pewno. Dziękuję panu.
Sweeting niechętnie zasiadł na powrót w fotelu. Jego twarz zdążyła się pokryć 
plamami 
barwy melona.
– Cóż... jak powiedziałem, zatwierdzenie testamentu potrwa około sześciu 
tygodni. Czy ma 
pani w tej chwili jakieś pytania?
Margaret Eliot zaczerpnęła głęboko tchu i złożyła chusteczkę.
– Owszem – powiedziała. – W testamencie nie ma ani słowa o... zagranicznych 
aktywach.
– Zagranicznych? – spytał Sweeting, marszcząc z zaskoczenia czoło.
– Tak. O ile mi wiadomo, mąż zdeponował znaczne sumy w Europie, konkretnie 
w Szwajcarii. Testament o tym nie wspomina.
Sweeting odchrząknął i zaczął grzebać w pozostałych dokumentach z teczki Eliota. 
O ile się 
orientował, Eliot składał w kancelarii co parę lat aktualne oświadczenia, 
dotyczące jego stanu 
majątkowego, a maklerzy musieli dokonać wyceny jego skromnego pakietu akcji dla 
ustalenia 
ich aktualnej wartości. W oświadczeniach nie było jednak wzmianki o 
zagranicznych kontach.
– Hm, skoro tak, powinny być jakieś... Przepraszam, ale w naszych dokumentach 
nie ma 
wzmianki o istnieniu jakichkolwiek zagranicznych aktywów.
– Jest pan tego pewny?
Sweeting odwrócił kilka kolejnych stron. Prawdę mówiąc, jego doświadczenie 
w postępowaniu spadkowym było wyjątkowo ograniczone. Kancelaria Neumann i Klein 
zajmowała się głównie prawem przemysłowym i intelektualnym, natomiast sprawy 
majątkowe 
stanowiły uboczny element jej działalności. Najważniejsi klienci firmy 
rekrutowali się spośród 
najnowocześniejszych przedsiębiorstw, które powstały w ciągu ostatniego 
dziesięciolecia 
w Cranston i Warwick.
Paru indywidualnych klientów stanowiło przeżytek z czasów, kiedy stary Walter 
Neumann 
i jego nieżyjący już partner Daniel Klein z radością podejmowali się prowadzenia 
każdej sprawy. 
Sweeting modlił się, by w dokumentach kancelarii nie było bałaganu.
– Oczywiście, pani mąż nie miał obowiązku informować nas o wszystkich swoich 
inwestycjach – powiedział. – Jest w stu procentach możliwe, że istotnie posiadał 
takie aktywa. 
O jakiego rzędu sumie mówimy?
Margaret Eliot odłożyła testament na stół i złożyła dłonie na kolanach.
– O kilku milionach dolarów.
Sweeting zaśmiał się dobrodusznie. Był przekonany, że pani Eliot żartuje. Po 
chwili 
uświadomił sobie, że jest inaczej. – K-kilku...?
– Być może dziesięciu.
Sweeting ponownie się zarumienił. Chrząknął na potwierdzenie, że zrozumiał, i 
pokiwał 
głową, w swoim przekonaniu wyrażając w ten sposób głęboką rozwagę.
– Tak, oczywiście... Stanowiłoby to poważne przeoczenie. Pozwoli pani, że 
jeszcze raz 
sprawdzę. Mamy obligacje skarbowe, akcje, polisę na życie. Łącznie dają one... 
tak, pół miliona 
dolarów. O te pieniądze pani chodziło?
– Wiem o nich – Michael miał je już od paru lat. Chodzi mi o pieniądze za 
granicą.
Sweeting wetknął palec pod kołnierzyk i potarł piekącą skórę na grdyce. Nie miał 
pojęcia, 
jak radzić sobie z wdowami, które mają urojenia, iż ich mężowie byli bogaczami. 
Pożałował, że 
Neumann nie zajął się sam tą sprawą, lecz przerzucił ją na biednego, młodego 
pracownika 
kancelarii.
– Czy mąż mówił pani, że jest w posiadaniu tych aktywów? – spytał wreszcie 
Sweeting.
– Niezupełnie.
– Hm. Ma pani jakieś dokumenty na potwierdzenie tego faktu? Jakiekolwiek dowody?
Margaret Eliot długo zastanawiała się nad odpowiedzią, aż wreszcie potrząsnęła 
głową.
– Mam powody sądzić, że tak było. Że miał pieniądze na zagranicznych kontach. 
Dowiedziałam się tego od ludzi.
– Ludzi?
– Tak. Gdyby istotnie je posiadał, wówczas miałabym do nich prawo, czyż nie?
Sweeting zamrugał oczyma i wziął testament do ręki. Wdowa wyjątkowo szybko 
przeszła od 
łez do ataku.
– Tak, naturalnie. Pozostała część masy spadkowej – czyli wszystko, czego nie 
wymieniono 
konkretnie w testamencie – przypada pani, ale...
– Ale skąd mogę wiedzieć, gdzie są te pieniądze? Skoro pieniądze się mi należą, 
bank, 
w którym są złożone, powinien mnie o tym zawiadomić. Nie mógłby ich przecież 
zatrzymać dla 
siebie, prawda?
Sweeting nie chciał dać poznać po sobie, że nie potrafi odpowiedzieć na to 
pytanie, jednak 
prawo bankowe stanowiło dziedzinę, na której znał się jeszcze mniej niż na 
postępowaniu 
spadkowym.
– Muszę... Raczy pani poczekać minutkę, pani Eliot? Chyba powinna pani 
skonsultować się 
w tej sprawie z moim kolegą. Będzie pani łaskawa zaczekać, dobrze?
Podniósł się zza stołu i spiesznie opuścił salę. Podczas oczekiwania na jego 
powrót Margaret 
Eliot przyglądała się rzędom starych rycin na ścianach i przysłuchiwała 
stłumionym odgłosom 
krzątaniny w innych częściach budynku. Chociaż nigdy wcześniej nie przyszło jej 
to do głowy, 
zdziwiła się, że Michael powierzył swoje – i jej – sprawy właśnie kancelarii 
Neumann i Klein. 
W Providence było przecież mnóstwo innych firm prawniczych. Wyjaśniał to 
względami 
praktycznymi: kancelaria proponowała członkom dyrekcji Prov-Life preferencyjne 
stawki, poza 
tym trudno było o dogodniejszy układ, skoro siedziby obydwóch firm mieściły się 
w tym samym 
budynku. Mimo to bez względu na przywilej poufności relacji adwokat-klient, czy 
powierzanie 
swoich spraw wiceprezesowi firmy, w której się pracowało, było czymś normalnym? 
Czy nie 
było to nieco przesadne zacieśnienie współpracy?
Jak na zamówienie, drzwi otworzyły się i do środka wszedł Walter Neumann.
– Margaret, nie wiedziałem, że się tu zjawisz, bo sam bym przyszedł. Jak się 
miewasz?
Uścisnął jej ręce, gdy wstała na przywitanie. Poczuła na skórze chłód jego 
złotego sygnetu.
– Dobrze, Walter, dziękuję.
– Doskonale. Bardzo dobrze. Może chcesz się czegoś napić? Herbaty?
– Nie, dziękuję, nie potrzebuję niczego.
– Dobrze. – Wypuścił jej dłonie i zamknął drzwi. – Zamierzałem do ciebie 
zadzwonić, ale 
miałem zupełne urwanie głowy. Mam nadzieję, że Howard się o ciebie zatroszczył.
Neumann usiadł na tym samym miejscu co Sweeting i zaczął wertować testament. 
Można 
było odnieść wrażenie, że Sweeting był jedynie statystą, krótko zastępującym 
głównego aktora.
– Tak, zajął się mną – odparła Margaret Eliot. – Mam jednak parę pytań. Miał się 
podobno 
z kimś skonsultować?
– Pytań? – Neumann podniósł zaciekawiony wzrok. – Proszę bardzo, pytaj. Po to tu 
jesteśmy, żeby odpowiadać.
Pani Eliot odchrząknęła.
– Chodzi po prostu o to, że Michael najprawdopodobniej zdeponował w zagranicznym 
banku 
mnóstwo pieniędzy. W Szwajcarii. Nie wspomniał o nich w testamencie. Chcę 
wiedzieć, w jaki 
sposób mogę je odzyskać.
– Tak, oczywiście. – Neumann powoli pokiwał głową, nie zdradzając najmniejszego 
zaskoczenia. – Jeżeli podasz mi szczegóły, chętnie porozumiem się z tym bankiem 
w twoim 
imieniu.
– Chodzi właśnie o to, że nie znam żadnych szczegółów.
– Masz jednak dokumenty Michaela? Wyciągi z konta i tak dalej?
– Nie.
– Rozumiem. Znasz przynajmniej nazwę banku? Michael na pewno ci to powiedział.
– Niestety. Michael nie powiedział mi o niczym. – Opuściła wzrok. – Nigdy o tym 
nie 
rozmawialiśmy.
Neumann powoli zdjął okulary i położył je przed sobą. Jego głowa wydawała się 
zbyt 
masywna, by wąskie barki mogły ją utrzymać.
– Wybacz mi, Margaret, ale skąd w takim razie masz pewność, że te pieniądze 
istnieją?
Pani Eliot westchnęła. Miała nadzieję, że wyjaśnienie sprawy pieniędzy pójdzie o 
wiele 
łatwiej. Liczyła na to, że Michael powierzył prawnikom szczegóły swoich operacji 
finansowych 
lub przynajmniej poinformował ich o zagranicznym koncie. Nie chciała dyskutować 
o postępowaniu Michaela, zwłaszcza z Walterem Neumannem. Nie miała ochoty, by 
ludzie, 
z którymi jej mąż pracował od lat, którzy nieśli jego trumnę, wiedzieli, że ją 
zdradzał. Chciała 
pogrzebać tę świadomość wraz ze wspomnieniami z ostatnich lat. Nie miała jednak 
wyjścia. Poza 
tym Neumann był prawnikiem, a ona – jego klientką. Mogła przynajmniej liczyć na 
to, że 
informacje te się nie rozniosą.
Neumann słuchał z nieprzeniknioną miną jej opowieści o telefonie od nieznajomej 
kobiety, 
biletach lotniczych i tym, co to oznaczało. Pozwolił jej mówić, kiwając uważnie 
głową i 
przyglądając się jej w milczeniu i ze skupieniem. Było jej trudno spojrzeć mu w 
oczy. 
Zastanawiała się, czy wiedział wcześniej o romansie Michaela, czy po prostu było 
to dla niego 
mało istotne.
– Margaret, przykro mi, że przez to wszystko przeszłaś – powiedział w końcu. – 
Możesz być 
pewna, dowiem się, kto za to odpowiada i zadbam, by cię więcej nie nękano. 
Miałaś absolutną 
rację, że przyszłaś z tym do mnie. Postąpiłaś bardzo inteligentnie, zdobywając 
numer telefonu. 
Przy odrobinie szczęścia może się to okazać niezmiernie przydatne.
– Ale co z...
– Obawiam się, że prawdopodobieństwo istnienia tych pieniędzy jest znikome – 
pokręcił 
głową Neumann. – Szczerze mówiąc, zerowe. Niestety, zdarzały się mi już takie 
sprawy, 
w czasach, kiedy byłem jeszcze zielonym prawnikiem.
– Takie sprawy?
– Wyłudzenia. Bliscy osób, które niedawno zmarły – podatni na sugestię, 
zdezorientowani – 
są bardzo często ofiarami tego rodzaju przestępstw. To godne pogardy, ale 
niestety prawdziwe. 
Oszuści – w twoim wypadku oszustka obiecuje ci mnóstwo pieniędzy w zamian za 
wyłożenie 
najpierw mniejszej kwoty. Zawsze właśnie o to chodzi. Inaczej nazywa się to 
hochsztaplerstwem. 
Powiedziała, że ile Michael trzymał w szwajcarskim banku? Milion dolarów? Dwa?
– Dziesięć milionów.
– Niedorzeczność. – Neumann podniósł wzrok na sufit. – Podejrzewam, że mamy do 
czynienia z amatorką.
– Ta kobieta powiedziała, że Michael...
– Obawiam się, że to, co powiedziała, nie ma najmniejszego znaczenia. Twierdzi, 
że – jak to 
określiła? – dzieliła z tobą Michaela. Jestem absolutnie przekonany, że to 
kłamstwo, obliczone na 
wmówienie ci, że miała wgląd w prywatne sprawy twojego męża. Pracowałem z 
Michaelem 
dwanaście lat. Jestem pewny, że wiedziałbym, gdyby miał kogokolwiek.
Margaret chciała wierzyć w jego słowa, ale nie dopuszczała do siebie, że sprawa 
może 
wyglądać tak prosto.
– A co z biletem na samolot?
– Tak trudno go kupić? – uśmiechnął się ze znużeniem Neumann. – Wystarczy jeden 
telefon. 
Margaret, ciężko mi myśleć, przez co przeszłaś wskutek tego odrażającego 
epizodu. Twoje 
małżeństwo z Michaelem było udane i mocne. Często to powtarzałem. – Uniósł 
miękką, białą 
dłoń. – Może pracował trochę zbyt ciężko i przesiadywał w biurze więcej, niż 
powinien 
i częściej, niż mogłaś znieść, ale to nie znaczy, że przestał cię kochać. Nie 
potrafiłbym w to 
uwierzyć nawet przez chwilę.
Margaret Eliot zakręciło się w głowie, przez chwilę ogarnęły ją mdłości. Sama 
już nie 
wiedziała, co ma myśleć.
– Przecież widziałam ją na pogrzebie. Widziałam ją na własne oczy. Stała obok 
Randala 
White’a. Wiem, że to ona, bo pamiętam, jak na mnie popatrzyła.
– Dziewczyna z krótkimi, jasnymi włosami? – spytał Neumann i pokręcił powoli 
głową. – To 
Alexandra Tynan, jedna z pomocnic White’a.
– Alexandra...?
– Nie mam pojęcia, dlaczego Randal wziął ją ze sobą. Już wtedy wydało mi się to 
trochę 
dziwne, nawet nieco... Nie sądzę, żeby w ogóle znała twojego męża. Mówiąc między 
nami, 
podejrzewam, że Randal chciał po prostu nacieszyć się jej towarzystwem.
6
Pojechali na East Side po pracy. Alex jechała w toyocie, za Markiem. Kiedy 
dotarli na 
Philips Street, okazało się, że Maeve Connelly czeka na nią w starej podomce i 
rzadkimi siwymi 
włosami nawiniętymi na stalowe wałki. Dopiero dochodząc po schodach do 
frontowych drzwi 
Alex zdała sobie sprawę, że zalega z czynszem. Naprawa samochodu zmusiła ją do 
przełożenia 
płatności, a potem zapomniała o niej zupełnie. Zdarzyło się to pierwszy raz. 
Modliła się, żeby 
gospodyni nie zrobiła jej wstydu przy Marku.
– Pani Connelly! Jak się pani czuje? – powiedziała z udawaną serdecznością.
– Och, nieźle, nieźle.
Maeve skupiła spojrzenie przekrwionych oczu na Marku; Alex przedstawiła ich 
sobie 
niezręcznie.
– Widziałam, jak pani podjeżdża – powiedziała Maeve, gdy wymogom etykiety i jej 
ciekawości stało się zadość. – Chciałam z panią o czymś pomówić, jeśli wolno.
Alex wepchnęła dłonie głęboko w kieszenie płaszcza.
– Mogłabym... Mogłabym najpierw coś załatwić, pani Connelly? Zabierze mi to 
tylko 
minutkę, i będę do pani dyspozycji.
Maeve uśmiechnęła się, ukazując pociemniały ze starości mostek na zębach. 
Wyglądało na 
to, że sama jest nieco zażenowana.
– Cóż, wolałabym... Widzi pani, Kenneth przyjechał do mnie z Pittsburgha. Był to 
zięć pani 
Connelly. Alex poczuła, że się rumieni. – Skoro już panią zastałam... – Maeve 
powiedziała to 
w taki sposób, iż można było odnieść wrażenie, że Alex jej unika.
Dziewczyna odwróciła się do Marka, przyglądającego się z niesmakiem zaciekom na 
ścianach.
– Wejdź na górę – powiedziała i podała mu klucze.
Kiedy dołączyła do niego po dwudziestu minutach, stał ciągle w płaszczu na 
środku pokoju. 
Oskar krążył na sztywnych łapach pod przeciwległą ścianą, jak wówczas, gdy 
dostał burę lub nie 
zaspokojono jego zachcianek.
– Znów spóźniłaś się z czynszem, co? – spytał żartobliwie Mark, gdy Alex weszła 
do środka.
– Nie, chodzi o jej zięcia. – Zdjęła płaszcz, wciąż patrząc na Oskara. – Planuje 
tutaj niewielki 
remont i dlatego chce, żeby Maeve podniosła czynsze. Chciała się dowiedzieć, czy 
zamierzam 
dalej wynajmować mieszkanie.
– Ile sobie za nie życzą?
– Sześćset miesięcznie.
– Tylko tyle? Jezu, myślałem, że wynajęcie mieszkania w tej okolicy jest 
droższe.
Alex nie powiedziała, że do tej pory płaciła tylko czterysta dolarów, a i to nie 
zawsze 
przychodziło jej łatwo. Nie powiedziała mu też tego, co Kennethowi: musiała 
zastanowić się nad 
przedłużeniem wynajmu. Zauważyła, że wydruki znikły ze stołu.
– Gdzie są...
– Wydruki? – Mark wyciągnął je ze swojej kieszeni. – Są wszystkie, ale nie 
sądzę, że 
powinnaś trzymać je w mieszkaniu – powiedział, poklepując arkuszami o grzbiet 
dłoni.
Odłożył wydruki na stół z wyrazem twarzy, głoszącym „nie miałem nic złego na 
myśli”. 
Schował je jednak do kieszeni. Dlaczego? Czyżby zamierzał wyjść, zanim Alex 
wróci 
z rozmowy z Maeve? Dziewczyna przyglądała się, jak zdejmuje płaszcz, obmyślając, 
jak 
powinna zareagować.
– Dlaczego nie miałabym ich tutaj trzymać? – spytała wreszcie.
Mark usiadł na kanapie, patrząc na Alex jak na idiotkę.
– Przecież ten facet – kimkolwiek jest – powiedział, że grozi ci 
niebezpieczeństwo.
– Zgadza się, ale... – przysunęła wydruki do siebie i popatrzyła na rzędy nic 
nie mówiących 
danych. – Zastanawiałam się nad tym.
– I bardzo dobrze, bo powinnaś.
– Nie, posłuchaj mnie przez chwilę. Facet zjawia się znikąd i mówi: oddawaj 
papiery, są 
niebezpieczne. Nie powiedział: oddaj wydruki, należą do mnie. – I co z tego?
– Rozumiesz, jak to zabrzmiało? Był przecież autentycznie przestraszony. Kiedy 
zobaczył 
nadjeżdżający radiowóz, wystartował jak rakieta. Czego się boi? Kogo? Nie bał 
się o wydruki. 
Chciał je dostać, chociaż wiąże się z nimi niebezpieczeństwo. Dlatego też myślę, 
że naprawdę bał 
się – tam, na ulicy – że ktoś zobaczy, jak ze mną rozmawia. Uważam, że wydruki 
są groźne dla 
mnie i może dla niego, bo nie powinnam ich mieć. Nikt nie powinien ich mieć.
– Alex, to nonsens.
– Chcę się dowiedzieć, kto to był. – Przegarnęła dłońmi włosy i wzięła wydruki 
do ręki. – 
Chcę wiedzieć, co na nich jest.
– Chcesz wiedzieć? – Mark uchylił usta ze zdumienia. – Ale dlaczego?!
– Bo czuję taką potrzebę. Pozbycie się ich w niczym mi nie pomoże. Jak mogłabym 
dowieść, 
że nie zrobiłam kopii?
– Ale ich nie zrobiłaś, prawda?
– Nie. Nie mogę ich nawet oddać, bo facet nie powiedział mi, jak się nazywa. Tak 
jakby 
zakładał, że wiem. Jak gdybym wiedziała, co jest grane. – Odłożyła wydruki i 
podeszła do 
lodówki. – Wszyscy wiedzą wszystko – powiedziała półgłosem.
– Słucham?
– Ktoś powiedział mi to parę dni temu. Providence to mała mieścina. Może 
powinnam 
wiedzieć, kto to był. Na miłość boską, facet był przecież na pogrzebie Michaela 
Eliota.
– A White? – spytał Mark. – Może on wie?
– Już go pytałam.
– Opowiedziałaś mu, co się stało? – W głosie Marka zabrzmiała czujność.
– Nie. – Alex podniosła głowę; właśnie nalewała mleko do kociej miseczki. – 
Pożyczył mi 
chusteczkę na pogrzebie... Nie White, ten dziwaczny gość z brodą. Pytałam 
White’a, kto to, ale 
nie wiedział.
– Nie podoba mi się to – powiedział Mark, skubiąc skórkę przy paznokciu. – Wcale 
mi się to 
nie podoba.
– Może to po prostu wariat – stwierdziła Alex. Odstawiła miseczkę, Oskar 
przyczłapał, żeby 
się napić mleka. – Tak właśnie uważa Liz.
– Może zaniesiemy wydruki do banku i zamkniemy je w sejfie depozytowym? – 
zaproponował Mark.
– My?
– No dobrze, ty sama. – Zapadło niezręczne milczenie. Mark w końcu uniósł 
ramiona na 
znak rezygnacji i rzucił z desperacją: – Chryste, Alex, po prostu staram się ci 
pomóc.
Alex wzruszyła ramionami i opuściła wzrok.
– Schowanie do banku... – powiedział z zadumą. – Ile to będzie kosztowało?
– Zapłacę – zaofiarował się Mark.
– O ile tylko nie zaniesiemy ich do Ocean State Saving Bank – odparła Alex, 
siląc się na żart. 
Mark się nie roześmiał. – Przepraszam – rzekła. – Nie przywykłam do tego, że 
ktoś mi grozi. 
Wiesz, coś takiego zwykle nie zdarza się aktuariuszom. – Podeszła do stolika i 
ponownie wzięła 
do ręki wydruki. – Co to wszystko znaczy? Dlaczego Eliot chciał zabrać je ze 
sobą?
Mark podszedł do niej.
– Chyba ja powinienem je wziąć – powiedział jak rodzic, który postanowił okazać 
surowość 
wobec sprawiającego kłopoty dziecka.
– To właśnie zamierzałeś zrobić? – Alex rzuciła mu pełne niechęci spojrzenie. – 
Zabrać je, 
podczas gdy rozmawiałam z Maeve?
– Mój Boże. – Mark zatrzymał się w miejscu i potrząsnął głową z niedowierzaniem. 
– Alex, 
myślisz jak skończona paranoiczka, zdajesz sobie z tego sprawę? Gdybym chciał 
zabrać te 
cholerne papiery, wyszedłbym z nimi dziesięć minut temu.
– I tak nie pozwolę ci ich zabrać – powiedziała Alex, odwracając wzrok.
– Nie rozumiem, o co ci chodzi – westchnął ze smutkiem Mark. – Opowiadasz mi 
o wszystkich swoich problemach, a kiedy próbuję ci pomóc, odrzucasz mnie.
Alex opuściła wzrok na swoje ręce. Nie wiedziała, co ma o tym sądzić. Zadzwonił 
telefon. 
Odebrała, nie spuszczając oka z Marka.
– Cześć, mamo!
Słuchając, jak matka zadaje standardowe pytania i wygłasza zwykłe skargi, Alex 
usilnie 
starała sobie przypomnieć, czy i tym razem czegoś nie zaniedbała. Uświadomiła 
sobie, że nie 
pamięta, kiedy ostatni raz miała kontakt z matką. Jak zwykle, jej głównym 
zmartwieniem był 
dom. Samo jego utrzymanie pochłaniało jej wszystkie pieniądze.
– Tak czy inaczej, trzeba uszczelnić parapety – powiedziała. – Ta ciągła fatalna 
pogoda 
sprawia, że drewno się rozsycha. Wezwałam wreszcie Johna.
Alex podniosła wzrok na Marka. Cofał się w stronę drzwi z dłonią uniesioną na 
znak 
pożegnania. Na jego twarzy malowało się szczególne połączenie smutku i irytacji. 
Alex 
wyciągnęła rękę, bo chciała, by został. Równocześnie słuchała, jak John 
naprawiła parapety. – 
Kiedy wszedł na dach ganku, pod jego ciężarem pękła papa i przez szczelinę 
ciekło.
– Trzeba wymienić deski w ganku, bo zaciekły. Będzie mnie to kosztowało paręset 
dolarów.
Mark wyszedł. Alex wyobraziła sobie matkę, jak siedzi przed kominkiem, grzejąc 
opuchnięte 
stopy na grubym, wystrzępionym dywanie. Poczuła przemożną ochotę, by wskoczyć 
w samochód i pojechać do Pittsfield.
– Nie martw się o pieniądze, mamo – powiedziała. – Kiedy dostanę wypłatę, 
przeleję ją na 
twój rachunek. Zadbaj tylko, żeby John porządnie wykonał robotę.
Pół godziny później Alex odłożyła słuchawkę. Popatrzyła na wydruki. Cała 
dyskusja 
o wiążącym się z nimi zagrożeniu wydawała się absurdalna. Jedynym rzeczywistym 
problemem 
była dla niej w tej chwili dziura w dachu domu matki.
Alex usiadła w fotelu. Oskar przyglądał się jej przez chwilę, po czym wskoczył 
swojej pani 
na kolana.
– Jezu!
Nerwowym ruchem zrzuciła go na podłogę. Wylądował metr od niej i przez chwilę 
sprawiał 
wrażenie absolutnie zdezorientowanego. W końcu odwrócił się tyłem i odmaszerował 
na 
sztywnych łapach.
– Przepraszam, malutki, po prostu... Cholera jasna!
Chwyciła wydruki i ruszyła z nimi do kosza na śmieci w kuchni. Kosz był jednak 
pełny. 
Westchnąwszy ciężko, odłożyła wydruki na kuchenny blat i spróbowała wziąć się w 
garść.
– Cholera – powtórzyła spokojniejszym głosem, gdy zdołała się jako tako 
opanować.
Odwróciła arkusze, ponieważ leżały do góry nogami. Zapatrzyła się w rzędy 
zagadkowych 
cyfr i liter.
– Po co dwa razy generować te same ciągi?
Wciąż nieufny Oskar przyglądał się jej z bezpiecznej odległości. Alex popatrzyła 
na niego 
przez chwilę i wróciła do wydruków. Dwie tabele. A i B. Dziewięć kolumn, osiem 
rzędów. 
MCP1B. LQTS1. HTCH2. CFIB2. Kody o nieprzeniknionym znaczeniu. Niebezpieczne 
informacje.
Alex dostrzegła w końcu na dole strony datę, godzinę oraz nazwę: MEDAN. 
Przyłożyła dłoń 
do ust i utkwiła wzrok w nazwie, jak gdyby widziała ją po raz pierwszy.
Wyciągnęła książkę telefoniczną spod sterty bezwartościowej poczty. Poczuła 
zdumienie, że 
wcześniej o tym nie pomyślała. Przypomniała sobie słowa Mela Hartmana: „Nie 
wszystkie 
rodzaje wiedzy mają cyfrową postać”. Zbyt była pochłonięta tabelami, by ruszyć 
prostszym 
śladem. Gdyby zdołała ustalić, czym był Medan, wówczas pewnie zdołałaby się 
domyślić, czego 
dotyczyły wydruki.
Zaczęła przeglądać rozmaite instytucje finansowe, wymienione na żółtych 
kartkach, 
ponieważ sądziła, że być może Medan była to firma, udzielająca informacji z tej 
dziedziny, taka 
jak na przykład Reuters czy Bloomberg. Eliot zapewne miał w swej pracy kontakt z 
takimi 
firmami. Pięć minut poszukiwań okazało się jednak bezskutecznych. Alex otworzyła 
część 
ogólną, gdzie w alfabetycznym porządku wymieniono firmy, instytucje i prywatnych 
abonentów.
Niemal natychmiast trafiła na to, czego szukała. Pomiędzy drukarnią figurowało 
Medallion 
i Medcall Inc.: Medan Diagnostic. Firma nie miała nic wspólnego z finansami – 
była to albo 
przychodnia, albo laboratorium. Oprócz numeru telefonu zamieszczono adres: Toll 
Gate Road 
470, West Warwick.
Następnego ranka na autostradzie numer jeden panował niewielki ruch. Była 
sobota, do tego 
większość ludzi posłuchała ostrzeżeń przed grożącymi śnieżycami. Opatulona w 
płaszcz 
i czapkę, z podciągniętym pod sam nos grubym wełnianym szalikiem, Alex posuwała 
się powoli 
na południe pośród innych ostrożnych kierowców. Na bocznym siedzeniu miała 
rozpostarty plan 
miasta. Przejechała wzdłuż lotniska do początku Greenwich Bay, po czym po 
znakach szukała 
szpitala Kent County, który według planu był położony przy Toll Gate Road.
Wkrótce budynek szpitala wyłonił się z mgły. Alex spostrzegła tabliczkę z nazwą 
ulicy oraz 
numer 351, wymalowany na pojemniku na śmieci. Nieco dalej zobaczyła zamknięty 
sklep 
z numerem 413 na stalowej żaluzji. Zwolniła. Opuszczone posesje i zapuszczone 
stare domy 
ustąpiły miejsca budynkom z prefabrykatów, mieszczącym niewielkie zakłady 
przemysłowe. Tu 
i ówdzie zasadzono drzewka, próbując bez przekonania upiększyć okolicę.
Alex minęła wreszcie właściwy budynek.
Zatrzymała się na poboczu i obejrzała przez ramię. Rozpięte na drążkach łańcuchy 
okalały 
teren, wylany świeżym asfaltem i podzielony na miejsca do parkowania. Przed 
podwójnymi 
drzwiami do piętrowego, ceglanego budynku stał oldsmobile. Niewielka tabliczka 
przy wjeździe 
głosiła: MEDAN, SP Z O.O., KLINICZNE LABORATORIUM DIAGNOSTYCZNE. Alex 
zgasiła silnik i popatrzyła przez ogrodzenie na prostokątne okna w głębokich 
wnękach, starając 
się domyślić, co działo się w środku. Co Michael Eliot miał wspólnego z 
laboratorium? Nie 
wiedziała właściwie, czego się spodziewać, czuła jednak niejasne rozczarowanie. 
Budynek był 
absolutnie banalny. Niesiony wiatrem kawałek gazety osiadł pod smętnie 
prezentującą się 
brzózką.
Budynek stał zbyt daleko od dzielnic mieszkalnych, by mogła mieścić się tu jakaś 
klinika. 
Jeśli rzeczywiście zajmował go Medan podpisany pod wydrukami, to serie cyfr i 
liczb musiały 
pochodzić ze skomputeryzowanego laboratorium. Alex wyciągnęła arkusze z 
kieszeni, włączyła 
górną lampkę i przyjrzała się im po raz setny. Może powtarzające się cyfry 
odnosiły się do 
jakichś badań, na przykład biopsji, do czegoś, co można było stwierdzić w 
testach 
diagnostycznych. Cyfry i litery w dwóch tabelach wyglądały na identyczne. Czyżby 
dwa razy 
zbadano ten sam materiał? Powtórzenie sugerowało powiązanie ze światem 
rzeczywistym. 
W świecie matematyki, czystych liczb, nie zachodziła potrzeba powtarzania 
obliczeń. Ten sam 
rachunek zawsze dawał takie same wyniki.
Dobiegające z oddali trzaśniecie drzwi sprawiło, że Alex uniosła głowę. 
Zauważyła, że przez 
parking idzie w jej stronę strażnik. Widząc, że popatrzyła na niego, uniósł dłoń 
i uśmiechnął się. 
Prawdopodobnie myślał, że się zgubiła. Alex namacała kluczyki i uruchomiła 
silnik.
Kilkaset metrów dalej zajechała na stację benzynową i zatrzymała się obok pompy 
paliwowej. Wyrostek z kolczykiem w nosie wyszedł ze sklepu. Podała mu kluczyki 
przez okno.
– Do pełna, proszę.
Zaczynał padać śnieg. Alex odchyliła się na oparcie fotela i potarła piekące 
oczy. Niemal 
bezsenna noc wywarła na niej swe piętno. Uświadomiła sobie, że jest również 
głodna. Popatrzyła 
w swoje odbicie we wstecznym lusterku. Ściągnęła wełnianą czapkę i chciała 
przyjrzeć się 
swoim włosom, gdy zauważyła samochód.
Był to pontiac. Przedni zderzak został wgnieciony w miejscu, gdzie zderzył się z 
toyotą. 
Samochód podtoczył się pod pompę tuż za samochodem Alex. Za zaśnieżoną szybą 
widniała 
wpatrująca się w dziewczynę brodata twarz.
Alex zamarła, niezdolna sensownie myśleć. Niedowierzanie ustąpiło miejsca 
panice. Po 
chwili skuliła się i zaczęła rozglądać za wyrostkiem, którego jednak nigdzie nie 
było widać.
– Pytałem, czym mam sprawdzić olej?
Alex podskoczyła z wrażenia, gdy chłopak pojawił się nagle z boku. Wyrostek 
cofnął się, 
wystraszywszy wyrazu jej twarzy.
– Ile jestem winna? – zapytała.
– Dwanaście dolarów, proszę pani.
Podała banknot dwudziestodolarowy przez okno, wyrwała chłopakowi kluczyki z ręki 
i ruszyła spod dystrybutora. Pulsowały jej skronie. Utkwiła wzrok w sznurze 
pojazdów, który 
uniemożliwił jej wyjazd na szosę. Spojrzała w lusterko, spodziewając się ujrzeć, 
że brodaty 
mężczyzna wysiada z samochodu i idzie w jej stronę. Brodacz jednak mówił coś do 
chłopaka 
i zachowywał się zupełnie spokojnie. Wyrostek wskazał jej samochód i powiedział 
coś, co 
rozbawiło ich obu. Alex popatrzyła z powrotem na drogę.
– No już, no już! – mruknęła pod nosem.
Nie potrafiąc się doczekać, zaczęła powoli wjeżdżać na jezdnię. Minęła ją 
rozpędzona 
ciężarówka, ryknął klakson. Spostrzegła napis na jej boku: GREEN-FIELD 
RECYCLING. 
Włosy stanęły Alex dęba na głowie, gdy zorientowała się, że pontiac podjeżdża w 
jej stronę. Jak 
powinna się zachować, jeżeli brodacz wysiądzie z samochodu? Sprowokować wypadek?
Ujrzała odstęp między samochodami. Wjechała szybko na drogę i westchnęła z ulgą.
Pontiac ruszył tuż za nią.
Zaczęła powoli przyśpieszać, jednak niemal natychmiast zablokował ją jadący z 
przodu wóz. 
Usiłowała sobie przypomnieć, czy nie spostrzegła wcześniej pontiaka na 
autostradzie lub 
w obrębie East Side. Może brodacz parkował przy ulicy? Od jak dawna ją śledził? 
Wydruki 
leżały na siedzeniu obok niej. Zorientował się pewnie, że zaczęła prowadzić 
własne śledztwo, 
starając się dowiedzieć czegoś więcej. Chwyciła plik arkuszy i wepchnęła je do 
schowka na 
rękawiczki. Natychmiast musiała wdusić hamulec, by uniknąć zderzenia z jadącym 
przed nią 
wozem.
Znów popatrzyła w lusterko. Brodacz wyglądał na całkowicie spokojnego, 
obojętnego na 
wszystko. Czekał najwidoczniej na dogodną okazję. W pewnym momencie zwolnił. 
Włączył 
kierunkowskaz i skręcił. Nagle droga za nią była wolna.
Przez moment nie potrafiła tego pojąć. Jechała dalej, ale coraz wolniej. 
Stopniowo 
zrozumiała, co się stało. Zjechała na pobocze. Mijały ją samochody. Padał coraz 
gęstszy śnieg, 
płatki zderzały się cichutko z szybą, pokrywając ją białym nalotem. Alex 
ściągnęła czapkę 
i wytarła pot z czoła. Nie rozpoznał jej. Była tak opatulona zimowym ubraniem, 
że nie 
zorientował się, kto jechał przed nim. Zatrzymał się za nią zupełnie 
przypadkowo. Zapewne stale 
korzystał z tej stacji. Była dogodnie położona, blisko miejsca, w którym 
pracował...
Ponownie włączyła się do ruchu. Zawróciła na Toll Gate Road w stronę szpitala. 
Mijając 
budynek Medanu zauważyła, że pontiac zaparkował obok oldsmobile’a.
– Mam cię – powiedziała, ściskając kierownicę.
Po powrocie do mieszkania, zadzwoniła do Marka. Nikt nie odbierał. Przez godzinę 
chodziła 
w kółko po saloniku, starając się domyślić, o co w tym wszystkim chodziło. 
Śledzący ją 
mężczyzna pracował w Medanie lub znał kogoś tam zatrudnionego. „Nie obchodzą 
mnie 
pieniądze, niech pani z nimi zrobi, co się pani żywnie podoba. Muszę jednak 
dostać z powrotem 
wydruki!” Dlaczego? Dlaczego wydruki znalazły się w posiadaniu Eliota? Ukradł 
je? Musiała 
dowiedzieć się, co dokładnie znaczyły. Odnosiły się do biopsji? Do testów 
diagnostycznych? 
Musiała skontaktować się z kimś o zbliżonej profesji, by uściślić swe teorie.
Przypomniała sobie Benny’ego.
Benedict Ellis pracował w Laboratorium Biologicznym imienia Arnolda na Waterman 
Street. 
Alex poznała go w studenckim barze tuż po przeprowadzce do Providence. Spotykali 
się ze sobą 
w ramach paczki przyjaciół, która rozpadła się po paru latach, gdy jej 
członkowie przenieśli się 
gdzie indziej w poszukiwaniu pracy. Chociaż Alex i Benny mieszkali trzy 
przecznice od siebie, 
rzadko się obecnie widywali.
Alex zastała go na dziedzińcu, zarumienionego od mrozu, reperującego górski 
rower. 
Przypomniała sobie, że uważała Benny’ego za dziwaka. Połączenie długich godzin 
pracy, 
wąskiej specjalności (Benny był wiodącym specjalistą w dziedzinie metabolizmu 
mukopolisacharydów) oraz towarzystwa podobnych sobie znajomych odbiło się 
niekorzystnie na 
jego zdolnościach porozumiewania się z otoczeniem. Wygląd Benny’ego – 
przestraszone, zielone 
oczy i przylepiony uśmiech – bynajmniej nie rozpraszały wrażenia dziwaczności.
– Alex?!
Odrzucił klucz nasadkowy i podniósł się na równe nogi, gdy weszła przez furtkę.
– Cześć, Ben. Jak leci?
Skłonił powoli głowę, jakby chciał napić się z miski. Przyglądał się 
dziewczynie, 
najwyraźniej zaskoczony.
– Widziałem parę dni temu Beanera – powiedział, kiwając głową. Alex nie miała 
pojęcia, 
o kogo mu chodzi.
– Jak się miewa? – zaimprowizowała, mając nadzieję, że Beaner to ktoś ze starej 
paczki.
– Ciągle ten sam stary Beaner – odparł z uśmiechem Benny. Na chwilę zapadła 
cisza; Benny 
w tym czasie, wyraźnie szykował się do zadania pytania. – Co... o co...
– Właśnie tędy przechodziłam – Alex wskazała dłonią w głąb ulicy na poparcie 
swojego 
stwierdzenia. – Pomyślałam, że może będziesz mi w stanie pomóc. – Benny znów 
pokiwał 
głową; jego usta odzyskały zwykły, świadczący o zadowoleniu kształt. – Mam... No 
właśnie, na 
tym polega problem – powiedziała Alex i pokazała mu wydruki. – Szczerze mówiąc, 
nie wiem, 
co to takiego. Pomyślałam, że może zdołasz mi pomóc.
Benny wytarł ręce o dżinsy i wziął od Alex wydruki. Zapomniała, że ma piękne 
dłonie, 
o wysmukłych palcach i brudnych paznokciach w kształcie migdałów.
– Wygląda na markery – powiedział.
– Markery?
– Tak. Pozwalają zidentyfikować odcinki DNA. Geny. O to chodzi? – Alex wzruszyła 
ramionami. – Taak – powiedział Benny, jak gdyby chciał roześmiać się na głos. – 
Korzysta się 
z próbnika, znakowanego radioaktywnie odcinka DNA. Można je kupić. W ten sposób 
przez 
parowanie wykrywa się identyczne odcinki kwasów nukleinowych. Hybrydyzacja, 
kodon, 
antykodon. Jak echo. – Przyłożył dłonie do ust i zawołał: – Haalooo!! – a po 
chwili, ściszonym 
głosem zawtórował sam sobie: – Haalooo!
Alex popatrzyła na niego uważnie i pokiwała głową.
– Próbniki? – spytała.
– Wiesz, takie same, z jakich korzysta się do identyfikacji DNA przestępcy w 
procesach 
kryminalnych.
– Myślisz, że to ma coś wspólnego z procesem kryminalnym?
– Może tak, może nie. To po prostu informacja. Można ją wykorzystać do różnych 
celów. 
Zależy od tego, czego się szuka.
– Czy może to mieć zastosowanie diagnostyczne?
– Oczywiście. Można dzięki temu odszukać wady genetyczne lub mutacje, jak w... – 
Urwał 
i przyjrzał się dokładniej pierwszej stronie wydruku. – Zresztą bo ja wiem... – 
Po chwili 
uśmiechnął się i popatrzył na Alex. – Wiem, co możemy zrobić. Moja znajoma, Beth 
Klein, cały 
czas zajmuje się takimi sprawami. Na pewno będzie mogła ci powiedzieć, o co 
tutaj chodzi.
– Dzięki, Benny, jestem ci naprawdę wdzięczna.
– Nie ma sprawy.
Alex przyglądała się, jak Benny składa papiery i wsuwa je do tylnej kieszeni 
spodni. 
Sterczały stamtąd jak pęk piór. Zastanawiała się, czy powinna mu powiedzieć, że 
posiadanie 
wydruków mogło być groźne, lecz w końcu stwierdziła, że byłaby to niepotrzebna 
komplikacja.
– Nadal mieszkasz u pani Connelly? – spytał Benny.
– Tak. Razem z Oskarem.
Benny zmarszczył czoło, nie przestając się uśmiechać.
– Oskar? Ach, tak, wysoki facet, zawsze w swetrze.
– Mały, w futerku – odparła Alex. – Oskar to mój kot.
– Rzeczywiście, dawno się nie widzieliśmy – uśmiechnął się Benny.
7
Było popołudnie, gdy McCormick usłyszał zajeżdżający pod dom samochód. 
Pospiesznie 
zdusił papierosa i podszedł do okna. Czarny cadillac zaparkował nieprawidłowo 
przy rogu; 
zapalone reflektory lśniły żółcią przez padający śnieg.
Neumann nie określił, kto po niego przyjedzie, zapowiedział tylko, że ktoś się 
pojawi. 
Klinika Manna znajdowała się gdzieś w New Jersey.
Oczekiwanie nie było przyjemne dla McCormicka. Przez cały czas rozmyślał o 
Michaelu 
Eliocie. Nie był w stanie pozbyć się myśli, że jego kolega w agonii przygryzł 
sobie policzek 
i wyszczerbił ząb. Śniło się mu to nawet podczas płytkiej drzemki nad ranem. 
Obudził się zlany 
potem, z mięśniami zesztywniałymi jak u nieboszczyka. Dobrze znał Eliota, często 
pracowali 
razem podczas pierwszych lat w firmie. Michael nie był słaby ani głupi. Był 
sprytny, 
zrównoważony, normalny.
Co mogło zmusić go do takiej decyzji? Jak blisko on sam był takiego rozwiązania? 
Coraz 
jaśniej zdawał sobie sprawę, że niewiele do tego brakowało. Wystarczyłoby, by 
stracił 
cierpliwość, poszedł na skróty, zignorował reguły postępowania, i nadeszłaby 
jego kolej. Jeszcze 
jeden wypadek, jakie codziennie zgłaszano firmom ubezpieczeniowym.
Z samochodu wysiadł Donald Grant. McCormick poczuł, jak z nerwów zaciska mu się 
żołądek. Widok Granta zawsze przyprawiał go o niepokój. Nie potrafił określić 
dokładnie, 
z jakiego powodu – może chodziło o sposób, w jaki wszyscy pozostali odnosili się 
do inspektora, 
nawet Walter Neumann czy Newton Brady. Traktowali go z zaraźliwym szacunkiem, na 
dystans. 
Równocześnie podczas rozmowy z Grantem zawsze miało się wrażenie, że wiedział o 
danej 
osobie o wiele więcej, niż okazywał – może nawet więcej, niż ona sama.
– Neumann powiedział, że będziesz o trzeciej. Spóźniłeś się – wypalił McCormick, 
otwierając drzwi.
Grant ostukał buty ze śniegu i wszedł do przedpokoju.
– Nie spóźniłem się, Ralph – powiedział łagodnie. – Spakowałeś się?
McCormick wciągnął powietrze przez zęby. Formalnie Grant zajmował niższe od 
niego 
stanowisko. Dochodzenia stanowiły podwydział działu roszczeń, natomiast 
McCormick kierował 
całym działem. Grant najwyraźniej jednak nie zwracał na to uwagi. Ani teraz, ani 
nigdy przedtem 
nie przejmował się hierarchią w firmie.
– Mam wszystko – wymamrotał McCormick, wskazując brązową skórzaną walizkę.
Grant pokiwał głową.
– Pozbyłeś się całego śniegu, Ralph?
– Śniegu? – powtórzył McCormick ze wzruszeniem ramion i z ironią wskazał 
zapadający na 
zewnątrz mrok. – Potrzebowałbym...
– Kokainy. Pozbyłeś się jej?
– Tak, oczywiście. – McCormick wciągnął powietrze przez nos. – Wczoraj w nocy 
wywaliłem wszystko do klozetu. Nie było tego wiele. – Mimowolnie potarł nos.
– Do klozetu? – Tak.
– Wczoraj w nocy?
– No dobrze, dzisiaj rano. Wczoraj w nocy, dziś rano, co to za różnica? Grant 
przyjrzał się 
mu przez chwilę, po czym zamknął za sobą drzwi.
– Żona wraca?
– Oczywiście, że wraca. – McCormick zmarszczył brwi. Ton Granta zaczynał go 
denerwować. – Dlaczego pytasz? Pojechała do swojej...
– Kiedy?
– Co: kiedy?
– Kiedy wraca, Ralph?
Grant nie podnosił głosu; nie musiał. McCormick czuł się jak wijący na haczyku 
robak. 
Sięgnął po płaszcz i szalik.
– Nie wiem. Pewnie wtedy, kiedy dojdę ze sobą do ładu. Wie już o moim... o 
klinice. Co to 
cię obchodzi?
Grant zrobił krok naprzód i pomógł McCormickowi założyć płaszcz, obdarzając go 
na wpół 
ironicznym, na wpół wybaczającym uśmieszkiem.
– Och, wiesz, jak nam zależy, by wszystko było u nas jak w rodzinie, Ralph. To 
małe miasto, 
a ludzie lubią gadać. Nawet żony. Masz bardzo ważne stanowisko w naszej firmie. 
Chcemy się 
upewnić, że się na nim utrzymasz. – Poklepał McCormicka po ramieniu i ruszył w 
stronę 
schodów. – Skorzystam tylko z łazienki, dobrze?
– Toaleta jest też na dole, obok... – McCormick odwrócił się, lecz Grant 
wchodził już na 
górę.
Grant zamknął drzwi i podszedł prosto do szafki z lekami. Kokainiści zawsze 
trzymali 
w nich swoje zapasy, schowane między buteleczkami lekarstw i starymi maszynkami 
do golenia. 
Sam go tam trzymał w dawnych czasach, zanim pozbył się nałogu. Kokainę można 
przecież 
uznać za lekarstwo – a przynajmniej szybko dochodzi się do takiego wniosku. 
Pomaga 
zapomnieć o kłopotach. Ale jakież kłopoty mógł mieć McCormick? Czy było coś, 
czego by nie 
dostał po paru latach nawet zupełnej bezczynności, biernego czekania na awans? 
Był żałosny 
i zbędny. Klinika pewnie powstrzymałaby go od zażywania narkotyku, ale nie od 
jego pożądania, 
przynajmniej nie na długo. Widać było, że jest przeżarty od środka.
Grant niemal roześmiał się, kiedy znalazł to, czego szukał, w starej buteleczce 
po aspirynie. 
McCormick był naprawdę żałosny. Nawet jego stara musiała zorientować się, gdzie 
chowa kokę. 
Pewnie byłoby to pierwsze miejsce, które by sprawdziła. Grant wetknął palec w 
biały proszek 
i posmakował. Dobry towar, nie było wątpliwości. McCormick podłączył się pod 
handlarza 
wysokiej klasy i bez umiaru wywalał forsę. Kłopot z handlarzami tkwił jednak w 
tym, iż nie 
można było na nich polegać. Zawsze mogli ci podetknąć działkę, do której 
dosypali trutki na 
szczury, wybielacza czy czegoś jeszcze gorszego. Cały czas się to zdarzało.
Grant zakręcił korek i odstawił buteleczkę do szafki. Następnie spłukał muszlę i 
wyszedł 
z łazienki.
8
Kiedy Alex zatelefonowała do Marka w sobotni wieczór, nie było go w domu. 
Zdołała 
skontaktować się z nim dopiero po jedenastej rano następnego dnia. Nie 
wypytywała go, gdzie 
był, nie poinformowała go również, że do niego dzwoniła i nie powiedziała mu ani 
słowa 
o wyprawie do laboratorium Medan poprzedniego dnia. Po sposobie, w jaki ostatni 
raz się 
rozstali, wiedziała, że w ten sposób tylko pogorszyłaby ich stosunki. Ze 
wszystkich sił starała się 
sprawiać wrażenie spokojnej i wspierającej go na duchu. W końcu zaproponowała, 
że przyjedzie 
do niego wieczorem i zrobi mu kolację. Mark sprawiał wrażenie zmęczonego, dość 
łatwo 
przystał jednak na jej propozycję. Okazało się, że pojechał jeszcze raz do biura 
i opuścił je 
dopiero po północy. Twierdził, że była to wina problemów z systemem 
komputerowym. Alex 
powstrzymała się od wypytywania, czy te problemy miały cokolwiek wspólnego z 
Ralphem 
McCormickiem.
Dotarła pod dom Marka o siódmej. Weszła po frontowych schodach, dźwigając wielką 
torbę 
z kupionym jedzeniem. Ze środka dobiegała głośna rockowa muzyka, z okna w 
łazience na 
piętrze padała smuga światła. Alex zastukała łokciem w drzwi, jednak Mark 
najwidoczniej nie 
mógł jej usłyszeć. Na szczęście wciąż miała zestaw kluczy, które dostała od 
niego parę miesięcy 
wcześniej. Wówczas rozmawiali o tym, by przeprowadziła się do niego; to Mark 
wykazywał 
niezłomną chęć, by tak się stało. Alex wyłowiła klucze z kieszeni płaszcza i 
weszła do środka.
Gdy znalazła się w holu, Mark właśnie schodził na parter. Miał na sobie szary 
strój do 
biegania, jego włosy wciąż lśniły wilgocią po prysznicu. Wyglądał wspaniale.
– Zapomniałem, że masz klucze – powiedział. – Zastanawiałem się, kto się 
władował do 
środka.
– Sam mi je dałeś – odparła Alex. – Chcesz, żebym ci je oddała?
Mark odebrał od niej torbę z zakupami, ucałował ją zdawkowo w policzek i 
zawrócił do 
kuchni. Muzyka rozlegała się z salonu.
– Po prostu zapomniałem, że je masz. Co będziemy jeść?
Alex zdjęła płaszcz i cisnęła go na oparcie krzesła.
– Kurczak hoisin – powiedziała najbardziej pogodnym tonem, na jaki potrafiła się 
zdobyć. – 
Wspaniałe danie, wyjątkowo proste w przygotowaniu. Cebula siewka, gniecione 
orzechy włoskie 
i sos słodko-kwaśny. Jadłam to wczoraj.
Mark wyciągnął z torby butelkę z sosem i zagłębił się w lekturze etykiety: 
składników, 
wartości odżywczej, nawet przepisu na żeberka z rusztu po chińsku. Sprawiał 
wrażenie, że nie 
wie, co powiedzieć, albo że coś go pochłania bez reszty. Alex poczuła 
nieokreślony niepokój 
i zaczęła podejrzewać, że Mark zbiera się, by ją o czymś powiadomić. Czymś, co 
dotyczyło ich 
związku.
– Piłem właśnie piwo – powiedział wreszcie. – Chcesz?
– Pewnie – odparła, chociaż nie lubiła piwa i mówiła mu o tym ze sto razy. Nadal 
rozpakowywała zakupy. – Potrzebne mi do tego białko. Masz jajka?
Mark przykucnął przed lodówką, by wyciągnąć z niej dwie butelki micheloba. 
Zdawało się, 
że szuka ich wyjątkowo opieszale. Kiedy wreszcie się wyprostował, okazało się, 
że nie wyjął 
jajek.
– Mark? – Tak?
– Mam rozumieć, że ich nie masz?
– Czego?
– Jajek. Potrzebuję jajko.
– Zdawało mi się, że zjemy kurczaka.
– Oczywiście, Einsteinie. – Alex zaśmiała się nerwowo. – Potrzebuję jednak do 
niego białka.
Mark zmarszczył czoło, jak gdyby nie zrozumiał dowcipu.
– Ach, tak. Mam jajka. – Przykucnął ponownie i zaczął przestawiać rzeczy na 
półkach. Alex 
przyglądała się temu kątem oka. – Są. Proszę bardzo.
Wyciągnął karton z jajkami i postawił go na blacie. Alex zaczęła przygotowywać 
panierkę, 
mieszając widelcem białko z winem ryżowym oraz mąką kukurydzianą. Muzyka 
ucichła, ale 
Mark nawet nie drgnął, by włączyć coś nowego.
– No tak... – Podał jej szklankę piwa, jednak swoje pił prosto z butelki. 
Wygląda na to, że nie 
będzie mnie prawie przez cały następny tydzień. Oczywiście, o ile pogoda 
pozwoli.
Alex przestała ubijać panierkę.
– Naprawdę? Dokąd wyjeżdżasz?
– Do Nowego Jorku. Możliwe, że reasekurujemy pośredniczenie w tej operacji, o 
której ci 
wspominałem. Newt w każdym razie chce, żebym się temu przyjrzał.
– Przez cały tydzień?
– Wylatuję we wtorek rano – jak powiedziałem, o ile pogoda pozwoli. Mamy spotkać 
się 
z paroma ludźmi z Wall Street. Może powinienem sobie kupić czerwone szelki.
– Przecież już je masz – powiedziała Alex. – Wiszą po lewej stronie w szafie. – 
Mark skinął 
głową i oparł się o lodówkę. – Lecisz sam? – Alex nie potrafiła powstrzymać się 
od pytania.
– Może – wzruszył ramionami Mark.
– A co z... – ledwie się powstrzymała na czas. Nie była to odpowiednia chwila na 
sceny 
zazdrości, zwłaszcza nieuzasadnionej. – A Newton Brady? Też wyjeżdża?
– Nie, chyba że umowa zostanie zawarta bardzo szybko, ale na to nie liczę. – 
Mark upił łyk 
piwa. – No tak... Doszłaś do czegoś z tymi wydrukami?
Alex była zmuszona pomyśleć, zaskoczona zmianą tematu. Już wcześniej 
postanowiła, że nic 
nie powie Markowi. Od wyjazdu do West Warwick wiele się zmieniło. Odnalezienie 
nieznajomego w miejscu, gdzie pracował, przydało jej pewności siebie i poczucia, 
że panuje nad 
rozwojem wydarzeń. Każdy kolejny dzień, podczas którego nie działo się nic 
złowieszczego ani 
niezwykłego, pozwalał jej odzyskiwać poczucie bezpieczeństwa. Do tego dochodził 
jeszcze 
jeden powód, by zachować milczenie: irytował ją sposób, w jaki Mark próbował 
samodzielnie 
decydować o wszystkim, jak gdyby czuł się zagrożony faktem, że Alex potrafi 
przejawiać 
inicjatywę.
– Nie – powiedziała. – Prawdę mówiąc, nie zastanawiałam się nad tym. 
Podejrzewam, że ten 
facet to po prostu wariat. Może wyobrażał sobie, że zdoła mnie naciągnąć w tak 
idiotyczny 
sposób.
Mark upił kolejny łyk piwa, patrząc na nią uważnie.
– Możliwe – orzekł. – W tym mieście nie brakuje dziwacznych typów. – A połowa z 
nich 
pracuje dla Prov-Life, pomyślała Alex. – Widziałaś go znowu? – dodał Mark.
Alex sięgnęła do szuflady po nóż i zaczęła kroić kurze piersi.
– Nie. Jeżeli spotkam go znowu, wezwę policję – powiedziała zbywającym tonem.
Mark mruknął z satysfakcją i usiadł przy stole. Najwidoczniej taką właśnie 
odpowiedź chciał 
usłyszeć.
– Przy okazji, sprawdziłem w komputerowym rejestrze wypłat numery rachunków, 
które mi 
podałaś – powiedział lekceważącym tonem.
– Naprawdę? – Alex odłożyła nóż i odwróciła się w stronę Marka. – Wczoraj w 
nocy?
– Tak.
– I?
– Te rachunki... – Mark westchnął i potrząsnął głową. – Należały do 
beneficjentów polis 
ubezpieczeniowych, wystawionych przez Prov-Life. Osób, które dostawały pieniądze 
po śmierci 
posiadaczy polis. Zupełnie zwyczajna sprawa.
– To znaczy, że te osoby otrzymały pieniądze od firmy? – zmarszczyła czoło Alex.
– A co innego? Ci ludzie zgłaszali roszczenia. Po ich rozpatrzeniu dokonywano 
wypłaty 
sumy ubezpieczenia i koniec historii.
– To znaczy, że... – Alex bezradnie opuściła ramiona, starając się przeniknąć 
znaczenie tej 
informacji. – Wszyscy ci beneficjenci mieli rachunki w banku Ocean State, tak?
– Ci, których obejmowała twoja lista – wzruszył ramionami Mark. – Pamiętaj, że 
to jeden 
z największych banków w tym stanie.
– Tak, ale... Wszyscy ubezpieczeni mieszkali tutaj?
– Pewnie tak. Nowa Anglia to nasz największy rynek. Chyba nic w tym niezwykłego.
– Ale dlaczego Michael Eliot wynotował te numery? Dlaczego właśnie te?
– Może zwykł zabierać pracę do domu. Może po prostu zapomniał, że ma taki spis 
w neseserze. Kogo to obchodzi? Posłuchaj, wszystkiego się dopiero uczę, ale już 
się 
zorientowałem, że Michael nie był ideałem, jeżeli chodzi o prowadzenie 
dokumentacji.
Alex mimowolnie poczuła się rozczarowana. Odnalezienie kartki papieru wetkniętej 
pomiędzy złożony komputerowy wydruk rzeczywiście mogło świadczyć, że trafiła tam 
przypadkowo.
– O polisy na jakiego rzędu kwoty chodziło? – spytała.
Mark odstawił opróżnioną butelkę i wstał. Był wyraźnie niespokojny i nie 
potrafił usiedzieć 
w miejscu.
– Nie mam pojęcia. Pewnie przeciętne sumy. Sto tysięcy, czasem mniej. Tak czy 
inaczej, 
wypłat dokonywano z funduszy firmy, w całkowicie legalny sposób. – Sięgnął do 
lodówki po 
kolejne piwo. – Możesz więc dać sobie spokój z pomysłem, że pierzemy brudne 
pieniądze.
Alex zajęła się na powrót krojeniem kurzych piersi, których spodnie strony były 
śliskie od 
krwi. Czuła, jak ta krew krzepnie na czubkach jej palców.
– Poczekaj chwilę. – Przestała pracować i popatrzyła na palce. – Myślałam, że 
mniejsze 
kwoty są regulowane przez dział roszczeń, a dział finansów zajmuje się tylko 
największymi 
wypłatami, od pół miliona w górę.
– Co? – Mark przybrał na chwilę zdezorientowaną minę. – Kto powiedział, że 
wypłaty szły 
z działu finansów? Powiedziałem ci tylko, że zajrzałem do rejestru. Nie mówiłem, 
który dział ich 
dokonywał.
– Zastanów się, Mark. Skąd Eliot wziąłby listę wypłat, jeżeliby się nimi nie 
zajmował?
– Skąd mam wiedzieć, u diabła?
– To nie miałoby sensu. Może te wypłaty były w jakiś sposób wyjątkowe? Nie 
rozumiesz?
– Nie. – Mark zatrzasnął drzwi lodówki. – Wysnuwasz pochopne wnioski... Zresztą, 
może 
chodziło o...
– Posłuchaj. – Alex popatrzyła na nóż w dłoni i odłożyła go na blat. – Chodzi mi 
tylko o to...
– O co?
– Nieważne.
– Nie, powiedz mi. O co ci chodzi? Co sobie wymyśliłaś?
– Musisz dowiedzieć się dla mnie, jak nazywali się właściciele polis, albo 
przynajmniej 
wyszukaj ich numery. Wtedy będziemy mogli zajrzeć do ich teczek i przekonać się, 
czy 
rzeczywiście wszystko jest w porządku.
– O co ci... – Mark miał właśnie wyjść z kuchni, ale zatrzymał się w drzwiach i 
zacisnął dłoń 
na framudze. – O co ci, do cholery, chodzi?! – Przymknął oczy, zaskoczony 
własnym gniewem. 
Rozejrzał się po kuchni, jak gdyby próbował ustalić, skąd wzięła się jego 
wściekłość. – 
Orientujesz się, pod jakim obciążeniem w tej chwili pracuję?!
– Przecież wystarczy, że...
– Na miłość boską, mam zostać kierownikiem działu finansów. Masz w ogóle 
pojęcie, co to 
znaczy? Powinienem orientować się, jak kierować całym cholernym działem! I wiesz 
co? Połowa 
rady uważa, że pewnie temu nie podołam. Naprawdę myślisz, że nie mam lepszych 
rzeczy na 
głowie, niż cały dzień ganiać po Centralnej Dokumentacji? Jeszcze mało 
zrobiłem?!
Alex przyglądała się Markowi, przytłoczona jego gniewem.
– Nie krzycz na mnie – powiedziała cicho.
– A wszystko dlatego, że z jakiegoś cholernego powodu zafiksowałaś się na 
Michaelu 
Eliocie. Zapomnij o nim! Michael Eliot nie żyje, rozumiesz? Poraził go prąd, gdy 
wiercił dziurę 
w ścianie. Możemy dać sobie wreszcie z tym spokój i żyć normalnie?
– Mark, prosiłam cię tylko... – Ku swojemu zaskoczeniu Alex zorientowała się, że 
ledwo 
powstrzymuje łzy. – Poprosiłam tylko...
– Tylko?! Tylko co? Po pierwsze, właśnie wtedy, kiedy wyszukiwałem dla ciebie te 
cholerne 
informacje, pojawił się Newton Brady. Nie był zachwycony, że grzebię w 
dokumentacji na 
własną rękę w godzinach pracy.
– Jak to, w godzinach pracy? Na miłość boską, to było w sobotę w nocy! 
Powinieneś mieć 
wtedy wolne, do diabła!
– On też. – Mark dźgnął palcem powietrze. – On też. Mimo to siedział w biurze, 
aż obydwaj 
skończyliśmy. Po drugie, jak dobrze wiesz, a przynajmniej powinnaś się 
orientować, dane 
indywidualnych klientów i tych, którzy otrzymują wypłaty z polis są poufne i nie 
można się do 
nich dobierać tylko dlatego, że ma się na to ochotę.
– Znam tę regułę, ale jeszcze nie spotkałam kogoś tak naiwnego, by przejmował 
się jej 
przestrzeganiem. To najgłupsza wymówka, jaką słyszałam.
– No tak... – Mark pokiwał głową, jak gdyby tymi słowami usprawiedliwiła żywione 
przezeń 
przekonania. – No tak, gdybyś przejmowała się trochę bardziej takimi głupotami, 
jak twoja praca 
i obowiązki, może nie mieszkałabyś w zaszczurzonej norze i nie kryła się przed 
jej właścicielką 
za każdym razem, kiedy przychodzi po czynsz.
Alex przez chwilę odebrało głos. Czuła się, jak gdyby rąbnięto ją w brzuch i 
straciła dech. 
Przygryzła wargi, by się nie popłakać. Nie zamierzała dopuścić, by Mark zobaczył 
łzy w jej 
oczach.
– Zmieniłeś się, wiesz? – Popatrzyła mu prosto w oczy, starając się równo 
oddychać mimo 
łomoczącego serca. – Od czasu, kiedy Newt cię zachęcił. Przedtem byłeś w 
porządku, można się 
było przy tobie bawić, ale teraz... Sama nie wiem, co się z ciebie zrobiło.
Mark zacisnął szczęki; widać było, jak przełyka ślinę.
– Pewnie. Od początku byłaś temu przeciwna, prawda? – powiedział. – Może to 
wreszcie 
przyznasz? Wkurzało cię nawet to, że kupiłem nowy samochód. Nie potrafiłaś mnie 
wesprzeć. 
Nie potrafiłaś pomóc mi skorzystać z największej szansy, jaka mi się nadarzyła w 
życiu. Nie 
chciałaś, żebym ją wykorzystał. Potrafiłaś tylko boczyć się i nabijać ze mnie. 
Dlaczego, Alex? 
Przez zawiść? Miałaś nadzieję, że zostaniesz wiceprezesem firmy przede mną, 
zadając się 
z Randalem White’em?
Alex wpatrywała się w Marka z otwartymi ustami. Nie potrafiła uwierzyć własnym 
uszom. 
Miała ochotę go spoliczkować, ale jego mina świadczyła, że na pewno by jej 
oddał. Odwróciła 
się plecami i sięgnęła po płaszcz. Musiała oprzeć się na chwilę o krzesło, by 
odzyskać 
równowagę.
– Ty sukinsynu! – zdołała wydusić z siebie cicho. – Ty użalający się nad sobą, 
egoistyczny 
bydlaku!
Odepchnęła go i wybiegła do holu. Nie pojmowała, jak mogło do tego dojść, nie 
potrafiła 
pogodzić się z gniewem i pretensjami Marka. Przez chwilę myślała, że wzięły się 
zupełnie 
znikąd, ale po chwili zorientowała się, że to nieprawda.
Mark rzeczywiście się zmienił, i to na gorsze, a ona nie potrafiła tego 
dostrzec, aż stało się 
zbyt późno. Wydało się jej, że od śmierci Michaela Eliota wszystko w jej życiu 
zaczęło się psuć 
i nie potrafiła temu zaradzić ani nawet ogarnąć tego rozumem.
– Alex? Daj spokój. – W głosie Marka słychać było zaledwie cień przeprosin; 
dominowała 
nie wypowiedziana sugestia, że to ona powinna wydorośleć. Alex, chciałem 
tylko...
Obejrzała się, licząc, że zacznie ją przepraszać, że wręcz padnie przed nią na 
kolana 
i wszystko odwoła. Markowi jednak nie przyszło to nawet do głowy. Przystanął w 
drzwiach 
kuchni z nie otwartą butelką piwa w ręce i westchnął.
Alex otworzyła drzwi.
– Dla ścisłości, nie kryję się przed panią Connelly i płacę czynsz. W moim 
mieszkaniu nie 
ma szczurów, a Randal White jest kimś, kim ty nigdy nie będziesz: dżentelmenem.
– Alex, nie...
– Sam sobie upiecz tego cholernego kurczaka! – wrzasnęła i zbiegła po schodach, 
modląc 
się, by przynajmniej teraz samochód zapalił od razu.
9
Poniedziałek wlókł się Alex bez końca, ponieważ stale grzęzła w niezbyt 
wiarygodnych 
statystykach i przestarzałych modelach populacyjnych. Dziewczyna podskakiwała w 
fotelu przy 
każdym sygnale telefonu. Mimo przepełniającego ją gniewu, nie potrafiła 
powstrzymać nadziei, 
że Mark w końcu zadzwoni. Wystarczyłoby, by powiedział „przepraszam” – była 
gotowa 
wszystko mu wybaczyć. Mark jednak nie zadzwonił.
O szóstej Alex była doszczętnie wyczerpana. Ledwie spała poprzedniej nocy. Po 
opuszczeniu 
mieszkania Marka przejechała autostradą międzystanową niemal całą trasę do 
Bostonu, po czym 
zawróciła do Rhode Island. Nie potrafiła pogodzić się z tym, co się stało, jak 
Mark odniósł się do 
niej. Czuła, że zamiast niego miała do czynienia z zupełnie obcym człowiekiem, 
którego 
pierwszy raz w życiu widziała na oczy. Położyła się dopiero o drugiej i jeszcze 
długo nie mogła 
zasnąć. Nasłuchiwała tykania zegara i przypominała sobie wściekłość na twarzy 
Marka, gdy 
dowodził jej, że jest naiwna i nieporadna.
W pracy postanowiła, że tej nocy dla odmiany dobrze się wyśpi. Wróciła do siebie 
o siódmej, 
nakarmiła Oskara i zaraz potem poszła do łóżka. Miała właśnie jakiś niezborny, 
dławiący sen, 
gdy obudził ją telefon.
– Alex? – Zrazu nie zdawała sobie sprawy, gdzie jest. Przyciskając słuchawkę do 
ucha 
i wytężając wzrok, przez chwilę rozglądała się po pokoju. – Halo, Alex? – 
Zorientowała się, że 
męski głos nie jest jej obcy. – Alex? – pytanie padło jeszcze raz.
– Tak, kto mówi? – odparła wreszcie.
– Randal White z tej strony.
Alex usiadła i zapaliła nocną lampkę. Było wpół do jedenastej.
– Randal? – Przeprosił za dzwonienie o tak późnej porze i wyraził nadzieję, że 
jeszcze nie 
spała. – Nic się nie stało, właśnie... właśnie czytałam – odpowiedziała.
– Naprawdę? – White sam sprawiał wrażenie sennego. Zapytał, co czytała.
– Moje życie jako mężczyzny, powieść Philipa Rotha.
– Nie będę ci długo zawracał głowy – odparł. – Chciałem cię tylko poprosić o 
przysługę.
– Naturalnie.
– Potrzebne mi sprawdzenie drobiazgu na jutrzejsze posiedzenie. Mogłabyś z 
samego rana 
sporządzić komputerowy wykaz corocznej liczby odszkodowań z tytułu zachorowań na 
anemię 
sierpowatą? Jeżeli nie uda ci się z ogólnokrajową bazą danych, może dotrzesz do 
badań 
z południowych stanów, na przykład Alabamy czy Florydy? Cokolwiek znajdziesz, 
daj to Janice, 
niech to do mnie przefaksuje. – Zapadła długa chwila ciszy. Alex zmarszczyła 
czoło. Była to 
osobliwa prośba jak na wpół do jedenastej w poniedziałkową noc. – Przylatuję z 
powrotem jutro 
po południu, jeżeli pogoda dopisze, ale chciałem przekazać te dane komuś tutaj – 
dodał White. – 
Można by go nazwać zainteresowaną stroną.
– Oczywiście, nie ma problemu – odpowiedziała Alex. Znów zapadło długie 
milczenie.
– Jak minął dzień? – zapytał White.
– Dobrze. – Alex podciągnęła nogi pod siebie. Rozmowa przybierała coraz 
dziwniejszy 
obrót. – Mało powiedziane, świetnie. A panu?
– Niespecjalnie – odparł dyrektor.
– Przykro mi to słyszeć.
– Trudno – rzekł White i odkaszlnął. Alex miała wrażenie, że dosłyszała 
postukiwanie kostek 
lodu w szklance. – Siedzę w pokoju na trzydziestym piętrze i gapię się na 
skrzyżowanie trzech 
dużych dróg, na wlokących się w ciemności we wszystkie strony ludzi... – Alex 
przypomniało 
się, jak sama niewiele wcześniej pędziła w mroku międzystanową autostradą, jak 
gdyby chciała 
umknąć ogarniającej ją fali rozpaczy. Z zaskoczeniem stwierdziła, że ma ochotę 
zwierzyć się 
z tego White’owi. – W hotelowych pokojach zwykle ogarnia mnie depresja – dodał 
dyrektor. – 
Sprawiają, że zawsze przypomina mi się Le Corbusier. Pewnie wiesz, że to on 
powiedział, że 
budowle powinny być machines vivantes – żywymi maszynami, a nie machines a 
vivre, 
maszynami do mieszkania. – Alex pokręciła ze zdumienia głową. – Mówisz po 
francusku? 
Dopiero sobie uświadomiłem, że nigdy cię o to nie zapytałem.
– Prawdę mówiąc, nie – odrzekła.
– Podobają mi się stare budowle. – Przy tych słowach znów rozległ się szczęk 
kostek lodu.
– Mnie również.
– Znam stary, przebudowany klasztor niedaleko Cahors, na południu Francji. Drzwi 
w największej sali prowadzą na taras, z którego widać otaczające go ze 
wszystkich stron winnice.
Alex wyobraziła sobie padający na rozgrzane kamienne płyty słoneczny blask 
i przemieszczające się po nich cienie.
– Musi tam być pięknie. Chciałabym pojechać do Francji – powiedziała.
– Naprawdę?
– Oczywiście, kto by nie chciał?
– To skończenie piękne miejsce, Alex, zakątek raju. Gdy stoi się na tarasie w 
świetle 
poranka... – westchnął. – Och, Chryste. Siedzę na trzydziestym piętrze hotelu i 
marzę o zalanym 
słońcem starym klasztorze. Trochę to żałosne, prawda?
– Wcale nie. Trzeba mieć własne marzenia.
– Cóż, mam nadzieję, że ci nie przeszkodziłem.
– Nie, absolutnie. Miło mi... miło mi było, że pan zadzwonił.
– W takim razie dobranoc.
– Dobranoc. – Alex odłożyła słuchawkę. Nadal siedziała w łóżku. Oskar przyglądał 
się jej 
z koszyka. – I co ty na to? – powiedziała.
Kot wpatrywał się w nią bez żadnej reakcji.
10 
Następnego ranka Mel Hartman dzielił się w kuchence zasłyszanymi pogłoskami.
– Tak czy owak... – urwał na chwilę, by skinąć głową na powitanie Alex – ...jest 
z nim zbyt 
źle, by mógł kontynuować swoje wystąpienie. Zapada pełna zażenowania cisza, aż 
wreszcie 
przewodniczący konferencji musi mu podziękować.
– Słyszałaś, Alex? – spytała Sandra Betridge.
– O czym? – Alex zabrała się do wyjmowania filtra z ekspresu do kawy.
– O Randalu. Rozchorował się na posiedzeniu NIH i musiał wrócić do domu.
Alex otworzyła świeżą paczkę kawy, powstrzymując się, by nie przybrać 
zatroskanej miny.
– Chyba to wina tego faceta, Kenyona, z Massachusetts General – powiedział 
Hartman.
– Co masz na myśli? – zapytała Sandra.
– Nie chciał, żeby Randal wygłosił swoją mowę. Chciał go powstrzymać od 
ujawnienia, że 
zdania w branży co do testów genetycznych są podzielone, więc dosypał mu czegoś 
do kawy 
podczas przedpołudniowej przerwy w obradach.
– Tak, na pewno – skrzywiła się sceptycznie.
– Co o tym sądzisz, Al? – spytał Hartman.
– Od której ze sprzątaczek usłyszałeś o tym, tym razem? – odparowała Alex.
Mel upił łyk kawy i wyszczerzył zęby w samozadowoleniu.
– Mel dowiedział się tego od swojego przyjaciela, który był na konferencji – 
rzekła Sandra. – 
Powiedz jej, Mel.
– Nie, Alex to nie interesuje. – Hartman zmarszczył czoło, nie spuszczając 
wzroku 
z dziewczyny. – Nie ciekawią jej plotki.
Alex uśmiechnęła się blado. Nie odrywała wzroku od ekspresu, czekając na swoją 
czwartą 
filiżankę kawy tego ranka.
– Nic ci nie jest? – spytała Sandra. – Wyglądasz na wykończoną.
– Nic. Mam ostatnio kłopoty ze snem – odpowiedziała Alex.
Prawdę mówiąc, ostatniej nocy niemal wcale nie spała. Nie potrafiła zasnąć po 
telefonie 
White’a.
– Może to sprawka Neumanna – powiedziała Sandra zniżonym głosem. Randal nieźle 
mu 
zalazł za skórę.
Hartman wyprostował się i nakreślił znak krzyża.
– Proszę, tylko nie Neumann! – stęknął.
Sandra parsknęła głośnym śmiechem, rozlewając na podłogę sok pomarańczowy.
– A właśnie że tak – uparła się. – Nie chce, żeby Randal wziął udział w 
posiedzeniu rady. 
W piątek ma zostać wybrany nowy prezes. Neumann pewnie myśli, że jego szanse 
wzrosną, 
jeżeli nie będzie przy tym Randala.
– Zadbają, by zapewnić mu połączenie telefoniczne – powiedział zbywającym tonem 
Hartman i wyprostował się. – Nie ma szans, że White zrezygnuje z udziału w 
posiedzeniu.
– O wyborze nowego prezesa decydują właściciele polis, nie rada. – Alex 
odwróciła się, 
popijając kawę. – Pamiętajcie, że Prov-Life to towarzystwo ubezpieczeń 
wzajemnych.
– Rada przedstawi swoje rekomendacje, a właściciele polis będą siedzieli jak 
zawsze cicho – 
skomentował to Hartman. – Jak myślisz, dlaczego Goebert w ogóle dopuścił, by 
Prov-Life 
pozostało towarzystwem ubezpieczeń wzajemnych? Żeby utrzymać kontrolę.
Alex wyszła z kuchenki, mieszając kawę. Była zaciekawiona, dlaczego White nie 
wspomniał 
jej ubiegłego wieczora o swojej niedyspozycji. Podejrzewała, że mógł do niej 
zadzwonić właśnie 
dlatego, że się rozchorował. Jego zachowanie stawało się dzięki temu zrozumiałe: 
dochodząc do 
siebie – cokolwiek się mu przytrafiło – poczuł się samotny w hotelowym pokoju. 
Nic dziwnego, 
że szukał przyjaznej duszy. Alex nie posiadała się jednak ze zdumienia, że to 
właśnie ją wybrał 
na pocieszycielkę. Pragnęła go jak najszybciej zobaczyć. Nie miała pojęcia, czy 
White wróci 
natychmiast do Providence. Była ciekawa, jak by zareagował na informacje o 
fortunie Eliota 
i teorii Alex, w jaki sposób Michael mógł wejść w posiadanie pieniędzy. White 
twierdził 
przecież, że Neumann zdawał się kryć McCormicka. Czyżby sam zaczął żywić 
wątpliwości, 
podejrzenia?
W swoim gabinecie znalazła przylepioną do telefonu, nabazgraną karteczkę.
– Kto to jest Sally Lawrence? – zapytała, niespecjalnie licząc na odpowiedź.
– Sekretarka Neumanna – powiedział ktoś, wystawiając czubek głowy nad 
przegródkę. – 
Dzwoniła pięć minut temu.
Alex zmarszczyła czoło, starając się domyślić, czego mogła od niej chcieć 
sekretarka 
Neumanna. Wyciągnęła spis telefonów i odszukała właściwy numer. Rześki, 
zdecydowany głos 
poinformował ją, że pan Neumann prosi ją o stawienie się w jego gabinecie.
– Mogę wiedzieć, o co chodzi? – spytała Alex.
– Niestety, nie powiedział – odparła sekretarka.
– No dobrze. – Alex zajrzała do terminarza na biurku. – Mogę przyjść po 
obiedzie.
– Odniosłam wrażenie, że pragnie widzieć panią natychmiast – odrzekł głos.
– Wobec tego chyba nie mam co zwlekać – stwierdziła Alex. Zjeżdżając na dół 
windą, Alex 
usiłowała domyślić się, czego mógł chcieć od niej Neumann. Gdy szła po nowym, 
grubym 
dywanie, wyściełającym podest przy windzie na drugim piętrze, przez moment 
przemknęło jej 
przez głowę, że może wiązało się to z wydrukami z Medanu, powiedziała sobie 
jednak, że 
zachowuje się jak paranoiczka. Mimo to wchodząc do gabinetu Neumanna czuła się, 
jak gdyby 
wkraczała do legowiska lwa. Radca prawny siedział plecami do niej z przyciśniętą 
do ucha 
słuchawką.
– Panie dyrektorze?
Neumann odwrócił się i popatrzył w jej stronę, jak gdyby w ogóle jej nie 
zauważył. Alex 
doznała niesamowitego uczucia, że nagle stała się niewidzialna.
– Nie, jestem, jestem – powiedział Neumann do słuchawki. – Tak, rozumiem, ale 
nie 
pojmuję, dlaczego nie można posadzić senatora przy drugim stoliku.
Wskazał głęboki, skórzany fotel. Alex usiadła. Wsłuchiwała się w specyficzną 
dykcję 
Neumanna: tym razem też mówił bez poruszania szczękami, jak brzuchomowca bez 
swej lalki. 
Wodziła wzrokiem po standardowych prawniczych rekwizytach: ścianie zapełnionej 
oprawionymi w ramy certyfikatami i zdjęciami, dokumentującymi uściski dłoni 
z wyselekcjonowanymi znakomitościami, podstawkę na pióro i kałamarz z brązu, 
sięgające pod 
sufit szafy z książkami. Dlaczego prawnicy wciąż trzymali się oprawionych w 
skórę tonów, 
skoro wszyscy inni korzystali już z dobrodziejstw techniki cyfrowej?
Neumann odłożył w końcu słuchawkę.
– Dobrze, że znalazła pani czas – powiedział, ledwie poruszając wargami. Przykro 
mi było 
słyszeć, co przytrafiło się Randalowi. Czuje się już lepiej?
Alex zdumiała się, dlaczego Neumann sądził, że właśnie ona może odpowiedzieć na 
to 
pytanie. Wzruszyła ramionami, wodząc wzrokiem za dyrektorem, gdy okrążył biurko 
i zamknął 
drzwi.
– Nie mam pojęcia. Dopiero się dowiedziałam, że rozchorował się na konferencji 
NIH.
– Właśnie – pokiwał głową Neumann. – To pewnie jakiś... zresztą sam nie wiem. 
Wyjątkowa 
niedogodność, zważywszy na wprowadzanie programu ubezpieczeń zdrowotnych i tak 
dalej. – 
Usiadł i złożył dłonie w piramidkę, zasłaniając koniuszkami palców pozbawione 
wyrazu oblicze. 
– Pewnie jest pani ciekawa, dlaczego ją wezwałem. Cóż, nie będę owijać rzeczy w 
bawełnę. 
Providence Life jest starą – niektórzy powiedzieliby: staromodną – firmą, 
przestrzegającą bardzo 
surowych standardów etyki zawodowej i...
W tym momencie zadzwonił telefon. Neumann odebrał go natychmiast i uniósł palec 
na 
znak, iż Alex ma zostać na swoim miejscu. Aktuariuszka zdała sobie przez to ze 
zdumieniem 
sprawę, że przycupnęła na brzeżku fotela. Ni stąd, ni zowąd, ogarnęły ją bardzo 
złe przeczucia. 
Spodziewała się najgorszego, chociaż nie potrafiłaby wytłumaczyć, dlaczego.
– Tak – powiedział Neumann do słuchawki. – Powiedz mu, że będę tam za godzinę. 
Zgadza 
się, w „Capital Grille”. Nie, skończę za jakieś pięć minut. Odłożył słuchawkę. – 
Przepraszam – 
rzekł i zmarszczył brwi, wbijając wzrok w blat biurka. – Tak, jak mówiłem, 
jesteśmy bardzo 
przywiązani do tradycji. Jak pani wiadomo, żądamy od wszystkich naszych działów 
utrzymywania najwyższych możliwych standardów. Do działu aktuariuszy odnosi się 
to pewnie 
w wyjątkowym stopniu. W normalnych warunkach Randal White sam podjąłby się 
wykonania 
tego... hm, przykrego obowiązku, lecz jest chory, a ja zgodziłem się przedstawić 
stanowisko 
zarządu w tej kwestii.
Obrzucił ją twardym spojrzeniem. Jego oczy wydawały się dwoma dziurami, 
ukazującymi 
kryjący się za nim absolutny mrok. Alex miała wrażenie, że głos Neumanna dobiega 
z wielkiej 
odległości. Przypatrywała się, jak jego blade wargi odsłaniają i kryją 
zaciśnięte zęby: „Czujemy 
się zawiedzeni... ujmując to łagodnie... Szczerze mówiąc, pani zachowanie w 
ostatnich 
tygodniach... bezczelny oportunizm, który...”
Neumann ugrzązł wreszcie przy kolejnym zdaniu i potrząsnął parokrotnie głową, 
wpatrując 
się w Alex z naganą.
– Zachowanie? – zapytała zachrypniętym, cichym głosem.
Neumann przesunął palcem po brzegu biurka i wlepił wzrok w zebrany na nim kurz.
– Miałem nadzieję... Nie potrafię uwierzyć, że śmie pani upierać się przy swojej 
niewinności 
w tej sprawie.
– Jakiej sprawie? – zapytała. – To po pierwsze... Poza tym... tak, nie jestem 
niczemu winna.
Neumann uśmiechnął się i podjął przemowę na nowo, tym razem szeptem:
– Naturalnie nie zamierzam wdawać się w szczegóły, ale powinno wystarczyć, że 
nasza 
klientka powiadomiła mnie, że odbyła pani z nią... raczej niesmaczną rozmowę.
Alex milczała, ale Neumann najwyraźniej nie zamierzał powiedzieć nic więcej.
– Która klientka? – spytała i nagle pojęła, o kogo chodzi. – Pani Eliot? O niej 
pan mówi?
Powieki Neumanna opuściły się minimalnie, jak wieka pułapek, zatrzaskujących się 
na 
informacji. Alex zrozumiała, że jej słowa stanowiły dla niego tylko 
potwierdzenie winy.
– Oczywiście, jeżeli zamierza upierać się pani przy swoim, ma pani do tego prawo 
– 
stwierdził Neumann, kiwając głową. – Muszę panią jednak ostrzec, że mamy dowody, 
rzeczowe 
dowody z miejscowego urzędu telekomunikacyjnego, że ta rozmowa rzeczywiście się 
odbyła, 
a dzwoniono właśnie z pani mieszkania.
– Dzwoniono? Ale to... – Alex usiłowała się skupić. Nagle zrozumiała, co się 
w rzeczywistości wydarzyło. Liz zatelefonowała z mieszkania Alex rano, po 
przenocowaniu 
u niej. Aktuariuszka poczuła, że jej twarz płonie ze wzburzenia. – To nie ja 
telefonowałam!
Neumann uniósł ostrzegawczo palec. Okazywał gniew, choć nie był rzeczywiście w 
furii, 
jedynie zachowywał się jak prawnik walczący o swojego klienta.
– Proszę zrozumieć, że nie wezwałem pani, by wysłuchiwać pani wersji zdarzeń. 
Jakiekolwiek argumenty chce pani przedstawić w celu... – uśmiechnął się nazwijmy 
to: apelacji, 
to prywatna sprawa pani i ewentualnie wybranego przez panią przedstawiciela 
prawnego. Dla 
kancelarii Neumann i Klein oraz dla kierownictwa Prov-Life sprawa jest 
zamknięta. – Alex 
zamarła w fotelu, nie będąc w stanie poruszyć się ani odezwać. – Chyba zgodzi 
się pani ze mną 
również, że nie leży w niczyim interesie, by o całej sprawie mówiono... hm, w 
mieście. 
Providence Life cieszy się reputacją, z której jestem bardzo dumny. Nie 
przyjmujemy do pracy 
szantażystek. Mając to na względzie, jesteśmy gotowi utrzymać całą sprawę w 
tajemnicy, pod 
warunkiem że zniknie pani stąd do... – zawiesił głos, rozważając na swój wyborny 
prawniczy 
sposób, jak najostrzej zakończyć zdanie – do końca dzisiejszego dnia. 
Podejrzewam, że Randal 
White może być nawet gotów napisać dla pani list z referencjami – powiedział z 
nieprzyjemnym 
uśmieszkiem, po czym na powrót przybrał karcącą minę. – Jeżeli jednak posunie 
się pani do 
formułowania wobec nas jakichś oskarżeń, nie zawahamy się publicznie rozgłosić 
pani... 
niedociągnięć. Mogłaby się pani znaleźć w trudnym położeniu, pani Tynan. Nie 
muszę chyba 
jednak pani tłumaczyć, jak wyciąganie brudów w nocie od pracodawcy odciska się 
na karierze 
aktuariusza. Szkoda by było, gdybyśmy musieli się do tego posunąć, bo z tego, co 
słyszałem, 
wcale nieźle sobie pani u nas radziła.
Pociągnął za węzeł krawata i uśmiechnął się. Zrobił to, co zamierzał i teraz 
wybierał się na 
obiad. Egzekucja Alex Tynan została wykonana.
Część czwarta 
NIEUCHRONNE WYPADKI
1
Winda zatrzymała się powoli. Alex nie wiedziała, na którym jest piętrze. Nie 
miała nawet 
pojęcia, dokąd zamierzała się udać. Zdawała sobie jedynie sprawę, że zjeżdża w 
dół, zagłębia się 
w trzewia budynku, zjeżdża od gabinetu Neumanna w stronę ponurych, pokrytych 
śniegiem ulic.
Spotkało ją nieszczęście, prawdziwa katastrofa. Trzy miesiące przed uzyskaniem 
asystentury 
nagle znalazła się bez pracy. Nie potrafiła sobie tego wytłumaczyć. Po latach 
nauki nagle stało 
się coś pozornie niemożliwego – i obłędnego. Alex dotknęła drżącymi palcami 
czoła 
i odtworzyła w pamięci całą scenę, usiłując pojąć, co ją spotkało. Miała przed 
oczyma wyłącznie 
uśmiech Neumanna, gdy groził, że jej zszarga opinię. Nie miała szans na 
znalezienie posady 
w innej firmie, bo nie potrafiłaby wytłumaczyć, dlaczego straciła poprzednią 
pracę. Równało się 
to całkowitemu przekreśleniu jej przyszłości. Nie miała szans na 
zakwalifikowanie się do 
Stowarzyszenia Aktuariuszy, dostanie podwyżki, uzyskanie pełnych kwalifikacji w 
wymarzonym 
zawodzie. Nie miała co liczyć na uprawnienia, awans, pracę czy utrzymanie 
mieszkania. Do tego 
dochodził Fleet Bank, gnębiący ją za trzydzieści sześć tysięcy dolarów, których 
nie mogła 
spłacić.
Oparła się bezwładnie o tylną ściankę kabiny windy. Czuła zawroty głowy. 
Zaledwie tydzień 
wcześniej była gościem na wydawanym przez prezesa firmy przyjęciu, wspierając 
się na 
ramieniu Marka. Miała poczucie bezpieczeństwa, roztaczała się przed nią 
wspaniała przyszłość. 
Jak wszystko mogło zmienić się tak nagle?
Drzwi windy rozsunęły się. Alex popatrzyła niewidzącym wzrokiem na żółte ściany 
i cementową posadzkę piwnicy. Miała już nacisnąć inny guzik, gdy pojawił się 
Mac. Dźwigał 
wielki stos kartonowych pudeł i pogwizdywał piosenkę Simona i Garfunkela.
– Witaj, Alex – powiedział zaskoczonym, ale i zadowolonym tonem na jej widok. 
Przynajmniej jedna osoba pozostała po jej stronie. – Czemu zawdzięczam tę 
niespodziewaną 
przyjemność?
– Prawdę mówiąc, zjechałam tu pomyłkowo... – Zdjęła dłoń z guzików. I tak nie 
wiedziała, 
który ma nacisnąć. Na pewno nie zamierzała wrócić do swojego biurka. Mel Hartman 
prawdopodobnie już dowiedział się o jej zwolnieniu i dbał, by wszyscy inni w 
dziale również 
o tym usłyszeli. – Jak się masz, Mac?
– Ugrzęzłem przy R. Jak w piosence: „Niech Bóg panią błogosławi, pani Robinson”. 
Poza 
tym wszystko w porządku. A ty jak się czujesz? Jesteś trochę blada.
– Chyba nic mi nie jest.
– Na pewno? – spytał Mac, przyjrzawszy się jej uważnie.
Alex westchnęła. Nie miała sił kłamać.
– Zostałam właśnie wylana, Mac – powiedziała. – Walter Neumann wyrzucił mnie z 
pracy.
Piwnica była całkowicie opustoszała. Wstrzymano przekazywanie starej 
dokumentacji Prov-
Life do firmy archiwizującej do czasu, aż pozostałe płyty azbestu zostaną zdjęte 
spod sufitu 
i trudniej dostępnych części kotłowni. Większą część pomieszczeń odgrodzono, 
plastykowymi 
płachtami opatrzonymi ostrzeżeniami o groźbie kontaktu z niebezpiecznymi 
substancjami. 
W małej, pozbawionej okien pakamerze, pełnej zwalonych pod sufit rolek papieru 
do faksu 
i hurtowej wielkości puszek kawy rozpuszczalnej Mac nalał Alex szklankę 
irlandzkiej whisky 
z butelki trzymanej – jak stwierdził – na specjalne okazje.
Alkohol pomógł Alex, chociaż wciąż nie bardzo rozumiała, co się dzieje. Wszystko 
zdarzyło 
się zbyt szybko. Nie miała czasu się zastanowić, nie miała nawet czasu 
zareagować. Znów 
pojawiła się jej przed oczyma trupia twarz Neumanna, gdy mówił, że Alex jest 
skończona. 
Zakomunikował to w sposób świadczący, że decyzja jest nieodwołalna. Ponoć 
przystała na to 
cała rada. Mimo oszołomienia, Alex orientowała się jednak, że jest to mało 
prawdopodobne. 
Poza tym nie potrafiła uwierzyć, by Randal przyłożył do tego rękę. Wyjechał do 
Waszyngtonu, 
a później się rozchorował. Jak to określił Neumann? „Zgodziłem się przedstawić 
stanowisko 
kierownictwa w tej kwestii.” Alex zastanawiała się, czy jej zwolnienie było 
rzeczywiście na tyle 
istotne, by poruszać je podczas zebrania rady. Rezygnacja Goeberta i problemy z 
Ralphem 
McCormickiem sprawiały, że rada miała o wiele poważniejsze problemy, nawet przy 
założeniu, 
że istotnie się zebrała. Najwidoczniej pani Eliot była klientką kancelarii 
Neumann i Klein. 
Wydawało się nader prawdopodobne, że radca prawny podjął działania na własną 
rękę, by 
chronić własne interesy. Nawet jeśli Alex odbyła „niesmaczną rozmowę” z panią 
Eliot, trudno 
było to uznać za sprawę Prov-Life.
Musiała porozmawiać z Randalem White’em i to zanim cała sprawa rozniesie się 
tak, że nie 
będzie można liczyć na zmianę decyzji.
Alex musiała skontaktować się z jeszcze jedną osobą: Liz Foster. Liz była... 
Alex zacisnęła 
zęby i powoli pokręciła głową. Martwiła się o Liz, starała się jej pomóc, i co 
ją za to spotkało? 
Przypominając sobie ich ostatnie spotkanie, podejrzenia i wykręty Liz, Alex 
poczuła, jak jej 
desperacja zamienia się w gniew. Dochodziła do wniosku, że jej przyjaciółce 
rzeczywiście 
zależało wyłącznie na pieniądzach Michaela Eliota. Wyjaśniało to wszystkie 
prezenciki, które 
sobie sprawiała, niewątpliwie w oczekiwaniu na strumień gotówki, z którego 
zamierzała czerpać 
bez ograniczeń. Alex zastanawiała się, jaką ugodę Liz zaproponowała wdowie po 
Michaelu. Ile 
zażądała? Była pewna, że więcej niż zwyczajowe dziesięć procent dla znalazcy. 
Pani Eliot na 
pewno zdała sobie sprawę, że ma do czynienia z kochanką zmarłego męża, jednak 
podobnie jak 
mnóstwo innych osób z zamkniętego kręgu kadry Prov-Life, doszła do wniosku, że 
kochanką tą 
była Alex Tynan. I co dalej? Poszła prosto do swoich prawników.
Czy Liz mogła jeszcze pomóc Alex? Im dłużej aktuariuszka się nad tym 
zastanawiała, tym 
mniej wydawało się jej to prawdopodobne. Liz nie przyznałaby się do tego, co 
zrobiła. Nastawiła 
się już na to, że zagarnie część z dziesięciu milionów. Co w porównaniu z tą 
perspektywą była 
warta nędzna posada Alex w Prov-Life? Wątpliwe, by Liz bardziej ceniła sobie 
biurową 
przyjaźń. Poza tym, nawet gdyby przyznała się do wszystkiego, czy ktokolwiek by 
jej uwierzył? 
Wydawało się to raczej niemożliwe. Jeżeli Alex chciała oczyścić swoje imię, 
musiała uciec się 
do bardziej bezpośrednich metod.
– No, opowiedz mi o wszystkim – powiedział Mac, sadowiąc się w biurowym krześle, 
w którym brakowało poręczy.
– No cóż... – westchnęła Alex. Zamiast słów, pojawiły się łzy. Pochyliła się, 
kryjąc twarz 
w dłoniach. Mac poklepał ją po ramieniu i powiedział coś pocieszającego. Po 
chwili Alex 
wyprostowała się i spróbowała uśmiechnąć. – Całe moje życie... Czuję się, jakby 
przejechała 
mnie ciężarówka. Zerwałam na dodatek z chłopakiem. W niedzielę. Teraz... po tym 
strasznym – 
sama nie wiem, jak mam to nazwać – po tym strasznym nieporozumieniu... 
Przynajmniej wydaje 
mi się, że właśnie o to poszło...
Zrezygnowała z prób przeniknięcia sensu wydarzeń i bezradnie potrząsnęła głową. 
Mac 
najwyraźniej szukał słów, by powiedzieć coś konstruktywnego.
– Ach, ci prawnicy – rzekł wreszcie, jak gdyby to wszystko tłumaczyło.
Zaczęła podejrzewać, że nikogo nie ma w środku, gdy drzwi otworzyły się przed 
nią. Pani 
Eliot wyglądała zupełnie inaczej niż na pogrzebie. Ubrana była w szare spodnie i 
workowaty, 
śliwkowej barwy sweter. Nie miała makijażu, a na włosach związanych w kok 
wyraźnie widać 
było ślady siwizny. Na widok Alex wdowa zamarła i zacisnęła dłoń na klamce. 
Wpatrywała się 
w dziewczynę z taką siłą, że Alex odczuwała to spojrzenie niemal jak dotyk. 
Widać było, że 
kobieta ma ochotę zepchnąć ją ze schodów.
– Pani Eliot? Bardzo przepraszam, że niepokoję osobiście, ale nie miałam pani 
numeru 
telefonu... Nazywam się Alexandra Tynan, jestem...
– Wiem, kim pani jest.
Alex wepchnęła ręce w kieszenie kurtki.
– Nie sądzę. Widzi pani, doszło do okropnego nieporozumienia. Mogłaby pani 
poświęcić mi 
pięć minut? Tylko pięć minut.
Margaret Eliot wyjrzała nad ramieniem Alex, jak gdyby spodziewała się, że 
dziewczyna nie 
jest sama.
– Moi prawnicy doradzili mi unikać wszelkich kontaktów z panią – powiedziała. – 
Zamierzam posłuchać ich rady. Do widzenia.
Zaczęła zamykać drzwi, lecz Alex zrobiła krok naprzód.
– Proszę mnie wysłuchać! Do tej pory w ogóle nie miała pani ze mną kontaktu. 
Dlatego 
właśnie przyjechałam. Nie jestem tym, za kogo mnie pani uważa. Nie tym, za kogo 
ma mnie 
Walter Neumann.
– Rozmawiała pani z Walterem Neumannem? – spytała pani Eliot po chwili wahania.
– Dziś rano. – Alex powoli przytaknęła. – Oskarżył mnie o próbę wyłudzenia i... 
i nagle 
wyrzucił z pracy. Tylko dlatego, że wzięto mnie za kogoś innego.
Pani Eliot obrzuciła Alex uważnym spojrzeniem, jak gdyby próbowała w ten sposób 
ustalić, 
czy dziewczyna mówi prawdę.
– Za kogo?
Alex przygryzła wargę. Ile w istocie wiedziała wdowa? Ile prawdy o zmarłym mężu 
była 
gotowa przyjąć?
– Za kobietę... za kochankę pani męża.
Margaret Eliot gwałtownie wciągnęła powietrze i zesztywniała, jak gdyby nagle 
zrobiło się 
jej zimno. Przez chwilę Alex miała wrażenie, że wdowa zatrzaśnie jej drzwi przed 
nosem, jednak 
po chwili barki pani Eliot się rozluźniły.
– Chyba lepiej będzie, jeśli pani wejdzie – powiedziała.
Wystrój kuchni łączył w sobie kolonialny wdzięk i nowoczesną użyteczność. Meble 
z ciemnego drewna rozjaśnione były kraciastymi poduszeczkami na siedzeniach i 
dopasowaną do 
nich narzutą na stół. Lśniące miedziane patelnie i chochle zwisały z haków nad 
płytą pieca, na 
półkach stały rzędy wielkich, szklanych słoi. Tego rodzaju kuchnie przedstawiano 
w magazynach, poświęconych dekoracji wnętrz, jako idealną scenerię dla 
„tradycyjnych” 
spotkań rodzinnych. Alex niemal czuła aromaty indyka i wina z przyprawami na 
Święto 
Dziękczynienia. Nie wyglądało jednak na to, by pani Eliot poświęcała ostatnio 
wiele czasu 
gotowaniu. Żywiła się gotowymi potrawami, czego dowodził stos brudnych 
plastykowych 
pojemników obok podwójnego zlewu.
Wdowa opowiedziała Alex, co się stało. Liz zadzwoniła dwukrotnie, proponując 
prostą 
umowę. Chciała podać pani Eliot informacje, umożliwiające dostęp do 
nieokreślonej części 
zagranicznych aktywów jej męża. Po odzyskaniu pieniędzy pani Eliot miała 
przekazać jej połowę 
w zamian za informacje, jak uzyskać kolejną część. Proces ten miał być 
powtarzany do 
odzyskania całości funduszy, chociaż jedynie Liz wiedziałaby, gdzie się 
znajdują. W ten sposób 
chciała zagwarantować, że wdowa nie zatrzyma dla siebie całej ostatniej części. 
Najwidoczniej 
była zdeterminowana nie dopuścić, by pani Eliot dostała chociażby centa ponad 
połowę.
Alex stwierdziła, że jej gniew, wywołany oszukaństwami Liz, ustępuje miejsca 
obrzydzeniu. 
Nie mogła nadziwić się jej bezczelności i chciwości. Nie miała pojęcia, skąd się 
to wzięło. Do 
chwili pogrzebu Michaela Eliota Liz zachowywała się zupełnie inaczej – była 
dobroduszna, 
hojna i przyjazna.
– Nie potrafię usprawiedliwić tego, co zrobiła – stwierdziła wreszcie mimowolnie 
Alex. – 
Liz załamała się po śmierci pani męża. Uważam, że...
Nie była w stanie kontynuować. Patrząc na wdowę, siedzącą po drugiej stronie 
kuchennego 
stołu z nietkniętą filiżanką kawy, Alex poczuła dla niej – po raz pierwszy – 
niekłamaną litość. 
Siedząc w wielkim, pustym domu, zrozumiała, jakim brzemieniem jest samotność. 
Zdawała sobie 
sprawę, że Liz dojdzie do siebie po śmierci kochanka i zbuduje swoje życie na 
nowych 
podstawach, ale Margaret Eliot nie miała szans odbudować swojej rodziny.
– Bardzo łatwo było kochać Michaela – powiedziała wdowa. – Bardzo łatwo. Miał do 
tego 
talent. Chyba znudziło się mu z niego nie korzystać. – Wyprostowała się, jak 
gdyby się obudziła. 
– Przykro mi za to, co się stało. Nie chciałam, by kogokolwiek wyrzucano z 
pracy. Nie mam 
pojęcia dlaczego, ale byłam pewna... wyobrażałam sobie, że to pani była z 
Michaelem. Sama nie 
wiem, dlaczego. Kiedy panią zobaczyłam... po raz pierwszy uświadomiłam sobie, że 
mógł 
pokochać inną kobietę. Że było to prawdopodobne. Zobaczyłam panią i pomyślałam: 
dlaczego 
nie?
Alex opuściła wzrok na swoje ręce, zaskoczona szczerością pani Eliot. Może 
uznała, że 
zachowywanie tajemnicy na nic jej się już nie zda. Być może po śmierci męża 
zrozumiała, ile ją 
to kosztowało.
– Nie była pani jedyna – powiedziała Alex. – Połowa ludzi w Prov-Life doszła do 
tego 
samego wniosku. Czasem myślę, iż chcieli uwierzyć, że to prawda. Zależało im, 
żeby mieć 
o czym plotkować w porze obiadowej.
– Zadzwonię jeszcze dzisiaj do Neumanna.
– Dziękuję – uśmiechnęła się z ulgą Alex.
– Mówiąc prawdę, jestem zaskoczona jego postępowaniem – kontynuowała pani Eliot. 
– 
Wydawał się tak pewny, że nigdy nie miała pani nic wspólnego z moim mężem, a 
teraz uwierzył 
w najgorsze.
– Chyba przekonał go mój numer telefonu.
Pani Eliot powoli przytaknęła. Alex zdała sobie sprawę, że jej rozmówczyni miała 
rację. Jak 
na prawnika, Neumann dziwnie pochopnie wyciągnął wnioski. Przypomniała sobie, że 
widziała 
go w Ocean State Saving Bank; najprawdopodobniej on również ją dostrzegł. Może 
dowiedział 
się, czego tam szukała, i nie spodobało się mu to. Jeżeli tak, wstawiennictwo 
pani Eliot pewnie 
na nic się nie zda.
– Był też przekonany, że pieniądze, które podobno miał Michael, w rzeczywistości 
nie 
istnieją – podjęła wdowa. – Stwierdził, że to tylko hochsztaplerska przynęta.
– Nie. Liz – cokolwiek pani o niej sądzi – nie jest kryminalistką. Nie stara się 
pani oszukać. 
Jest przekonana, że pieniądze istnieją naprawdę. Powiedziała mi, że ma 
potwierdzające to 
wyciągi z konta. To jeszcze nie znaczy, że ma do nich prawo, ale nie sądzę, by 
sobie to wszystko 
zmyśliła.
– Twierdzi pani... w gruncie rzeczy twierdzi pani, że powinnam przystać na 
proponowany 
przez nią układ? Że mam...
Alex uniosła dłoń. Zdała sobie sprawę, że mogła wywrzeć wrażenie, że jest 
wspólniczką Liz.
– Nie, absolutnie nie. Sądzę, że nie powinna pani nawet tknąć tych pieniędzy.
– Nie wie pani jednak, w jaki inny sposób mogłabym je odzyskać, prawda?
– Nie... nie wiem. Chcę tylko powiedzieć, że to pewnie brudne pieniądze. – 
Skrzywiła się 
nad własnym brakiem taktu. – Chcę powiedzieć, że dopóki nie upewni się pani, w 
jaki sposób 
mąż je zdobył, powinna pani zachować wyjątkową ostrożność. – Pani Eliot wstała i 
podeszła do 
zlewu. Wylała kawę i przyglądała się, jak ścieka do odpływu. – Proszę pani...
– Nic się nie stało – odparła. – Też się nad tym zastanawiałam. Miesiąc temu nie 
dałabym 
wiary, że Michael był zaangażowany w cokolwiek nielegalnego. Nie wiedziałam o 
nim jednak 
mnóstwa rzeczy. Nic mnie już nie zaskoczy. W pewnym momencie stał się dla mnie 
całkowicie 
obcy. – Wyjrzała na dziedziniec. W pokrywie chmur zaczynały się tworzyć 
szczeliny. Przez kilka 
chwil wysokie jodły zostały ozłocone blaskiem słońca. Pasmo mrocznych obłoków na 
horyzoncie zapowiadało jednak nadejście kolejnego frontu atmosferycznego. – 
Jeżeli pieniądze 
są trefne, nie chcę mieć z nimi nic do czynienia – powiedziała spokojnie wdowa, 
przekręcając 
kurek. – Kosztowały mnie małżeństwo i rodzinę. Nie pozwolę, bym i ja przez nie 
ucierpiała.
– Wszystko na pewno wyjdzie na jaw. Może pieniądze i tak przypadną pani, a 
przynajmniej 
ich część – stwierdziła Alex.
Pani Eliot jak gdyby jej nie dosłyszała.
– Zamierzałam pójść na spacer – powiedziała, zakręcając kurek.
Ruszyły Angell Street w stronę parku Blackstone. Chodniki były puste, za białymi 
sztachetami leżała nieskalana pokrywa śniegu. Można było odnieść wrażenie, że 
East Side 
pogrążyło się w hibernacji do końca zimy.
– Może pani w to nie uwierzy, ale w Prov-Life dobrze się pracowało – powiedziała 
Margaret 
Eliot, spoglądając na Alex spod lamowanego futrem kaptura. – Przypominam sobie, 
że kiedy 
Michael dostał posadę w dziale finansów, szczerze się cieszyliśmy.
– Firma wciąż ma dobrą reputację – odparła Alex. – Nie jest już może wiodącą 
instytucją, ale 
istnieje od bardzo dawna.
– Nie o to mi chodziło – potrząsnęła głową pani Eliot. – Mieliśmy tam 
przyjaciół. Ludzi, 
z którymi lubiliśmy się spotykać. To zabawne, ale kiedy firma walczyła o 
przetrwanie – siedem, 
osiem lat temu, kiedy przynosiła największe straty – było o wiele lepiej. 
Wszyscy garnęli się do 
siebie, takie przynajmniej miałam wrażenie. Próbowali ocalić coś wartościowego. 
Praca 
sprawiała wtedy Michaelowi naprawdę mnóstwo przyjemności. Chyba czuł, że to, co 
robi, jest 
ważne. Kiedy Prov-Life zaczęło znowu przynosić zyski, wszystko się zmieniło.
– Od samego początku odniosłam wrażenie, że kierownictwo Prov-Life tworzy zgraną 
grupę 
– stwierdziła Alex, marszcząc brwi. – Przypominało mi zamknięty klan. Przecież 
wszyscy jego 
członkowie pojawili się na pogrzebie pani męża, prawda?
– Tak, pokazali się wszyscy. Oficjalnie byli pogrążeni w żałobie.
– Nieśli nawet... – Alex urwała, czując, że i tak okazała się pozbawiona 
wrażliwości.
– Trumnę – dokończyła pani Eliot. – Istotnie. Upierali się, a ja nie miałam siły 
im odmówić. 
Tak, w Prov-Life niewątpliwie dba się o pozory. Providence to małe miasto. 
Ludzie lubią gadać. 
Wszystko, co odbiega od normy, zwraca uwagę. Michael stale mi to powtarzał. 
Jednak wie pani 
co? Od pogrzebu nie widziałam żadnego z jego tak zwanych przyjaciół, z wyjątkiem 
Waltera 
Neumanna – a przecież było to spotkanie w interesach. Żaden z nich nawet nie 
zadzwonił. Nadal 
ma pani wrażenie, że to zamknięty klan? – Alex pokręciła głową. Czuła, że dała 
się zwieść 
pozorom. Przypominała sobie, że wzruszył ją fakt, iż Neumann i Brady nieśli 
Eliota podczas jego 
ostatniej drogi. Pamiętała, że poczuła dumę, że pracuje w Prov-Life. – Powtarzam 
pani, 
początkowo było inaczej – kontynuowała wdowa. – Trudno to wyjaśnić, ale gdy 
odmieniło się 
położenie firmy, wszyscy zaczęli... patrzyć sobie na ręce. Myślę o ludziach z 
Prov-Life. Zaczęły 
wychodzić na jaw niskie urazy i zawiści. Nie potrafiłam tego znieść, więc się z 
tego wyłączyłam. 
Przestałam chodzić na wydawane przez szefostwo firmy przyjęcia i starałam się 
żyć własnym 
życiem. Nie było mi łatwo. Tutaj wszyscy wiedzą wszystko. – Pani Eliot 
popatrzyła na Alex 
i uśmiechnęła się. – Na pewno chce pani wrócić do starej pracy?
Alex wetknęła dłonie głęboko w kieszenie kurtki. Mijały właśnie boisko Aldricha-
Dextera. 
Po drugiej stronie ogrodzenia młodzieńcy z college’u w cynamonowych 
kombinezonach 
gimnastykowali się. Niektórzy z nich mieli rękawice bez palców i staromodne 
wełniane czapki 
z pomponami. Alex poczuła przypływ zazdrości. W tej chwili oddałaby wszystko, 
byle tylko 
znów chodzić do szkoły. Życie było wtedy o wiele prostsze, o wiele bardziej 
obiecujące.
– Nie mam wyboru – powiedziała. – Jestem prawie w połowie drogi do uzyskania 
kwalifikacji. Bez stałej pracy nigdy mi się to nie uda. Poza tym, pilnie 
potrzebuję pieniędzy.
– Powiedziała pani, że jest aktuariuszką?
– Zgadza się.
– Michael zawsze miał marną opinię o aktuariuszach, wie pani? Uważam, że właśnie 
dlatego 
nigdy nie utrzymywał dobrych stosunków z Randalem White’em.
– Nie wiedziałam... nie zdawałam sobie z tego sprawy.
– Och, tak było. Nie powiedziałabym, że skakali sobie do gardeł, ale nie darzyli 
się sympatią. 
– Alex przypomniała sobie opowieść Hartmana o kłótni w windzie. Znów zastanowiła 
się, co się 
stało w środku po zamknięciu drzwi. – Michael twierdził, że aktuariuszami 
zostają ludzie, dla 
których księgowość jest zbyt podniecająca – dodała wdowa.
– Wszyscy tak mówią. – Alex wzruszyła ramionami z uśmiechem.
– To dlaczego się pani tym zajmuje, jeśli wolno zapytać?
Alex zastanowiła się. Decyzję podjęła już tak dawno temu, iż trudno było jej 
przypomnieć 
sobie, co ją do tego wówczas skłoniło.
– Bo ja wiem? Myślałam nad innymi zawodami, ale w końcu zdecydowałam się zająć 
czymś 
bezpiecznym. Chyba o to właśnie chodziło. Czymś bezpiecznym, stabilnym. 
Wiedziałam, że dam 
sobie radę. Poszłam na staż w firmie ubezpieczeniowej podczas wakacji i sama nie 
wiem, jak to 
się stało, że zaczęłam wypełniać podanie o pracę. Chyba przeliczyłam się, mając 
nadzieję na 
bezpieczną posadę.
– A inne?
– Przepraszam?
– Inne zawody, o jakich pani myślała?
– Och...miałam przyjaciela na Politechnice Massachusetts. Też jest matematykiem.
– Bliskiego?
Pani Eliot przyglądała się pilnie Alex. Jej zaciekawienie wydawało się 
autentyczne. Alex 
instynktownie miała ochotę wykręcić się od odpowiedzi, ale otwartość drugiej 
kobiety sprawiła, 
że nie byłoby to w porządku.
– Wówczas tak. Nazywa się Robby Halliday. Pasjonował się oprogramowaniem 
komputerowym i sztuczną inteligencją. Wspólnie z kilkoma przyjaciółmi chciał 
założyć własną 
firmę, natychmiast po studiach. Chcieli, żebym się do nich przyłączyła. Uznałam, 
że to zbyt 
ryzykowne.
– I co dalej?
– Z firmą? Splajtowała parę miesięcy temu. Mówiąc szczerze, i tak byłam 
zdziwiona, że 
utrzymała się tak długo. Rob postanowił teraz zacząć wszystko na nowo. Tym razem 
chce zająć 
się średnio terminowym prognozowaniem pogody, opracowywaniem służących do tego 
celu 
programów. To wcielony niepoprawny optymista.
– Czy to pani nie interesuje?
– Pewnie, ale... niezbędne modele cyfrowe są niewiarygodnie złożone. Wie pani, 
co oznacza 
symulowanie zjawisk przyrody? Istnieje nieskończona ilość zmiennych, trzeba 
przyjmować 
mnóstwo założeń, dotyczących związków przyczynowo-skutkowych. Stale szuka się 
ładu 
w chaosie, przewiduje nieprzewidywalne. Na pewno to bardziej ambitne zadanie niż 
opracowywanie polis na życie, ale diabelnie ciężko się w ten sposób utrzymać.
– Widzę, że jednak jest pani tym zainteresowana – uśmiechnęła się wdowa. – Może 
powinna 
pani przemyśleć dokładniej propozycję przyjaciela.
– Firma Robby’ego skończy tak jak poprzednia – potrząsnęła głową Alex. – Wiem, 
że tak 
będzie.
– Naprawdę? Skąd?
– Szanse, że nowa firma komputerowa utrzyma się na rynku takim, jak obecnie, 
jest 
niewielka. Ostatnim razem, gdy sprawdzałam, wynosiła ona około dwudziestu 
procent.
– A co do tego ma rachunek prawdopodobieństwa? Nie rozumiem. Jeżeli rzeczywiście 
miałaby pani ochotę się tym zająć... – Pani Eliot wzruszyła ramionami i przeszła 
kawałek 
w milczeniu. – Nie znam się zresztą na tym. Nie wątpię, że dokładnie zaplanowała 
pani swoje 
życie.
– Tak mi się wydawało. Do dzisiaj – odparła Alex.
– O to mi właśnie chodziło – uśmiechnęła się Margaret Eliot i spróbowała ująć 
prościej 
swoje myśli. – Nie spodziewała się pani w ogóle tego, co nastąpi. Coś pani 
powiem, Alexandro. 
Podejrzewam... wiem, że mój mąż chciał stąd uciec. Od firmy, od Providence. 
Sądzę, że marzył 
o tym od lat. Myślę, że nigdy nie zrobił niczego w tym kierunku, bo sądził, że 
mu się to nie uda. 
Pewnie chciał przeżyć życie zgodnie z planem: praca, gromadzenie kapitału, 
emerytura, życie 
z odsetek. Uważał, że musi zrealizować ten plan, bo gdyby tego nie zrobił, 
miałby marne szanse 
na utrzymanie się na powierzchni. Rozumie pani, o co mi chodzi?
– Chyba tak – skinęła głową Alex.
– Potem nagle okazało się, że zostało mu pięć lat życia. Rozpoznano u niego 
pląsawicę 
Huntingtona. Wie pani, co to za choroba?
– Tak... – Alex znieruchomiała. O tym nie wiedziała nawet Liz.
– Nie należało to do cholernego planu, prawda? – W oczach pani Eliot nagle 
zalśniły łzy.
– Myślę, że nie... Przykro mi...
Ruszyły dalej.
– Ludzie przywykają do myśli, że wszystko w życiu da się przewidzieć, po czym 
zdarza się 
coś absolutnie niespodziewanego, co obraca wniwecz wszelkie plany. Rozumie pani, 
o co mi 
chodzi?
– Oczywiście – przytaknęła Alex. – Oczywiście, w tym wypadku...
– Co: w tym wypadku?
– W tym szczególnym wypadku chorobę można przewidzieć. Pląsawica Huntingtona 
jest 
dziedziczna. Jeżeli mają jeden z rodziców, wówczas szansa, że zapadnie na nią 
dziecko, wynosi 
pięćdziesiąt procent. Wiadomo wówczas, czy warto wykonywać odpowiednie testy 
genetyczne. – 
Pani Eliot zmarszczyła brwi. – Przepraszam, że jestem taka pedantyczna – dodała 
Alex. – Nie 
chciałam...
– Jestem pewna, że rodzice Michaela nie chorowali na pląsawicę.
– No cóż... jeśli matka lub ojciec umarli w młodym wieku, to nie ma pewności, 
czy nie mieli 
na nią genu.
Pani Eliot pokręciła głową.
– Ojciec Michaela dożył osiemdziesięciu pięciu lat, a matka... och, miała w 
chwili śmierci 
dwa lub trzy lata mniej. Żyli długo i w zdrowiu.
Alex nie wiedziała, co powiedzieć. Wiedziała sporo na temat pląsawicy 
Huntingtona. 
Spośród schorzeń podeszłego wieku ta choroba była jedną z pierwszych, co do 
których ustalono 
tło genetyczne i stała się przykładem w dyskusjach, czy firmom ubezpieczeniowym 
można 
zezwolić na testy genetyczne. Zasady dziedziczenia były wszakże niezłomne: 
jedynie osoby, 
u których występował wadliwy gen, mogły przekazywać go potomstwu, u którego 
wcześniej czy 
później ujawniała się choroba. Jeden z rodziców Michaela musiał być nosicielem 
choroby.
– Jeżeli wolno zapytać, pani Eliot...
– Mów mi Margaret.
– Margaret, kto przeprowadził testy u pani męża?
– Nie jestem pewna. Dowiedziałam się o nich niedawno od Harolda Tate’a. 
Widzisz... – 
Wdowa wbiła wzrok w ziemię – Michael mi o nich nie powiedział.
Ośnieżone korony drzew w parku Blackstone rzucały czarne, surowe cienie na 
zaśnieżony 
grunt. Alex ponownie odczuła osamotnienie pani Eliot, jej świadomość tego, że 
zostawała 
odtrącona.
– Chyba go nie znam – powiedziała Alex po chwili.
– Naprawdę? Wydawało mi się, że już się widzieliście. Siedziała pani obok niego 
na 
nabożeństwie żałobnym. Ma brodę. – Alex znieruchomiała. Pani Eliot odwróciła 
się, czekając, aż 
dziewczyna ruszy dalej. – Co się stało?
– Mówi pani, że nazywa się Harold Tate?
– Tak. Chodził z Michaelem do college’u. Mieszka nad brzegiem morza, w Wickford.
– I pracuje w firmie pod nazwą Medan, prawda?
– Tak. A więc zna go pani?
– Niezupełnie – odparła Alex. – Chodzi o to... – Miała gonitwę myśli; starała 
się dopasować 
do siebie wszystkie elementy: wydruki, ostrzeżenie, diagnozę Michaela Eliota. – 
Medan... To 
laboratorium diagnostyczne, prawda? Na pewno przeprowadzają testy genetyczne?
Pani Eliot popatrzyła w zadumie na ziemię.
– Tak... chyba tak.
– W takim razie prawdopodobnie tam właśnie wykonano badania pani męża?
– Może, ale Harold wyraźnie powiedział, że zrobiono je gdzie indziej. – 
Wzruszyła 
ramionami. – Michael poszedł do niego, bo Harold wie, co to takiego pląsawica 
Huntingtona. 
Muszę przyznać, że skoro pani o tym wspomniała, samej wydaje mi się to dziwne.
Alex zrozumiała wszystko. Wreszcie zdołała ułożyć kawałki w logiczną całość. 
Wydruki 
w neseserze Michaela Eliota zawierały wyniki testów genetycznych, którym poddał 
się 
w Medanie. Wynikało z nich, że ma pląsawicę Huntingtona – żadne inne tłumaczenie 
nie 
pasowało. Rezultaty okazały się jednak mylne. Michael Eliot nie miał genu na 
pląsawicę, co 
Harold Tate poniewczasie sobie uświadomił. Dlatego właśnie chciał odzyskać 
wydruki. 
Dowodziły nierzetelności firmy lub jego samego. Najwyraźniej gość w traperach 
bał się 
pozwania do sądu. Dobry adwokat pewnie zdołałby dowieść, że wywołany strasznymi 
nowinami 
stres przyczynił się do tragicznego wypadku Eliota. Alex odwróciła się w stronę 
pani Eliot.
– O co chodzi? – zapytała wdowa.
Alex przyjrzała się jej wymizerowanej, pełnej smutku twarzy i uznała, że 
Margaret już dość 
się nacierpiała. Byłoby nieludzkie z jej strony mówić coś więcej, zanim nie 
sprawdzi faktów.
– Nie, nic – odparła.
2
Alex chciała najpierw pojechać do Benedicta Ellisa, by dowiedzieć się, czy udało 
mu się 
rozszyfrować wydruki z Medanu. Gdy jednak usiadła w samochodzie i zapatrzyła się 
w padający 
śnieg, przyszło jej do głowy, że błędna diagnoza Tate’a – jeżeli o to właśnie 
chodziło – nie miała 
nic wspólnego z jej kłopotami w pracy. Musiała przede wszystkim skontaktować się 
z Randalem 
White’em. Pani Eliot zamierzała zadzwonić do Neumanna, co mogłoby pomóc Alex lub 
nie, lecz 
White był o wiele potężniejszym sprzymierzeńcem. Tego samego wieczora zadzwoniła 
do niego 
z telefonu komórkowego i zapytała, czy może przyjechać. White właśnie wrócił z 
lotniska.
– O co chodzi? O czym chcesz porozmawiać? – zapytał.
– To trochę skomplikowane – powiedziała Alex. – Prawdę mówiąc, bardzo 
skomplikowane. 
Muszę się z panem zobaczyć.
Godzinę później opuszczała rogatki miasta. Wielkie płatki śniegu wpadały w snopy 
świateł 
reflektorów. Już i tak złe warunki jazdy dalej ulegały pogorszeniu. Zatrzymawszy 
się pod 
nierówno mrugającym neonem na stacji benzynowej na północ od Newport, Alex 
zastanawiała 
się, czy nie powinna zawrócić. Nie chodziło tylko o padający śnieg. Czuła 
narastającą rozpacz 
i dręczącą potrzebę zadzwonienia do Marka. Pragnęła usłyszeć jego głos – chciała 
sprawdzić, czy 
brzmi tak jak ten, którego wspomnienia obijały się echem w jej głowie. Wpatrując 
się w wirujące 
numery na dystrybutorze, musiała powtarzać sobie – półgłosem, z ustami 
spierzchniętymi od 
zimna, że między nimi wszystko skończone. Skończone. Zapłaciła za benzynę i 
wyjechała na 
drogę. Włączyła radio, szukając prognozy pogody. Natrafiła na jakiś posępny 
utwór jazzowy, 
będący doskonałym podkładem do jej myśli. Otarła oczy, przyglądając się 
pełgającym po 
przedniej szybie toyoty odblaskom reflektorów nadjeżdżających z naprzeciwka 
samochodów.
Wreszcie przejechała przez most Sakonnet, zaciskając kurczowo dłonie na 
kierownicy 
i starając się uwierzyć, że droga przed nią, choć niewidoczna, istnieje.
Randal White był bodajże jedynym przedstawicielem kierownictwa Prov-Life – a na 
pewno 
jedynym członkiem rady zarządzającej – mieszkającym poza Providence. Korzystał 
czasem 
z niewielkiego służbowego mieszkania w śródmieściu, jednak zwykle co wieczór 
wyjeżdżał do 
rodzinnego domu niedaleko Newport. Oczywiście, w innych okolicach półgodzinny 
dojazd do 
pracy był czymś normalnym, lecz w Rhode Island – a zwłaszcza w Providence – 
graniczyło to 
z ekscentrycznością.
Newport wyglądało, jakby zostało zamknięte na zimę. Samochody stały na 
skrzyżowaniach, 
jak gdyby kierowcy stracili wiarę w sens dalszej jazdy. Alex dostrzegła 
porzucony w zaspie wóz, 
po chwili kolejny. Jechała powoli, starając się wykrzesać co się dało z zawodnej 
nagrzewnicy 
toyoty. Lodowate, słone powietrze znad Zatoki Narragansett wciskało się przez 
szczeliny wokół 
drzwi, przez co temperatura we wnętrzu samochodu spadła tak bardzo, że Alex 
widziała 
skraplającą się parę własnego oddechu.
Minęła dom White’a, nie zauważając go. Uświadomiwszy sobie pomyłkę, zawróciła na 
pustej drodze. Przystanęła przy samotnej, blaszanej skrzynce pocztowej, 
sterczącej na kołku 
z zaspy. Opuściła okno i sprawdziła wymalowany na niej numer. Dom White’a leżał 
u końca 
stumetrowej drogi dojazdowej, okolonej niskim, kamiennym murkiem. Mrużąc oczy, 
Alex 
zdołała wypatrzyć w wirującym śniegu samochód na podjeździe i światło w oknie na 
parterze. 
Nie było jednak widać, by z komina unosił się dym. Dziewczyna wjechała na drogę 
dojazdową, 
wpatrując się w zniszczoną przez kaprysy aury ceglaną fasadę. Z niewiadomego 
powodu zawsze 
wyobrażała sobie, że White mieszka w szalowanym drewnem domu, pogodnymi 
promiennym jak 
rezydencja Roosevelta, znajdująca się nieco dalej w rezerwacie Fort Adams. W 
domu White’a 
nie było jednak niczego pogodnego. Długi i niski, był zwrócony tyłem do 
wschodnich wiatrów 
jak przewrócona na bok stara barka. Alex wysiadła z samochodu i pobrnęła w 
stronę frontowych 
drzwi, otulając się ciaśniej płaszczem. Podjazd wyglądał na nie odśnieżany od 
paru dni; ślady 
opon lincolna White’a były niemal zatarte przez śnieg.
Stała przez chwilę pod drzwiami, przytupując i rozglądając się za dzwonkiem. 
Wreszcie 
zastukała dłonią w rękawiczce. W środku było cicho. Alex cofnęła się i zajrzała 
przez okno.
Panował całkowity bezruch, z pękniętej rynny zwisały sople lodu. Alex zastukała 
ponownie, 
tym razem silniej. Po chwili drzwi otworzyły się nagle; przed dziewczyną pojawił 
się 
sprawiający wrażenie całkowicie zdezorientowanego White.
– Alex? Wejdź, proszę.
Czując przypływ zakłopotania, Alex zdała sobie sprawę, że zupełnie zapomniała o 
jego 
chorobie. Była tak pogrążona w rozmyślaniach o kłopotach w pracy, że całkowicie 
wyleciało jej 
to z głowy. White cofnął się parę kroków.
– Uważaj na próg, jest cały oblodzony.
Alex weszła do środka.
– Dobry wieczór... – Rozwinęła szalik, niezgrabnie porozpinała guziki, czując 
zakłopotanie 
pod wpływem jego wzroku. – Słyszałam o pańskiej... o tym, co się stało na 
konferencji. Jak się 
pan czuje?
– Och, bardzo dobrze. Miałem właśnie... – Przeganiał dłonią zmierzwione włosy i 
zamyślił 
się przez chwilę. – Może pomożesz mi rozpalić ogień?
Przeszli przez hol do przestronnego salonu. White włączał po drodze światło. 
Alex powiodła 
wzrokiem po wykładanych boazerią ścianach i licznych półkach z książkami. 
Wisiało na nich też 
parę akwarel, pejzaży. Jeden z kredensów był zastawiony oprawionymi w ramki 
fotografiami, 
w drugim znajdowały się kryształowe naczynia. W powietrzu roznosiła się przykra 
woń 
wygasającego ognia; w kominku tliły się wielkie, wyglądające na wilgotne kłody.
– Przez wiatr i śnieg w końcu dałem sobie spokój – powiedział White. – Nie wiem, 
co się 
dzieje, ale ten diabelski kominek w ogóle nie ciągnie. – Przenikliwy świst, 
dobiegający gdzieś 
z wnętrza domu sprawił, że White drgnął. Po chwili trzepnął się dłonią w czoło. 
– Ach, tak. 
Przecież chciałem zaparzyć herbaty. Napijesz się?
– Z przyjemnością.
Kiedy White wrócił po pięciu minutach do salonu, balansując czajniczkiem i 
filiżankami na 
tacy, Alex przykładała właśnie zapalony, zmięty arkusz „Wall Street Journal” do 
drewien. Kłody 
zaczęły syczeć i potrzaskiwać.
– Niemożliwa pogoda, prawda? – powiedziała Alex. White odstawił tacę na stolik 
do kawy.
– W telewizji mówiono, że ma być jeszcze gorzej.
Rozsiedli się przed odżywającymi płomieniami. Alex zapytała, co dokładnie stało 
się na 
konferencji. White powiedział, że nic nie zwiastowało jego złego samopoczucia. 
Nalał earl greya 
do porcelanowych filiżanek, uśmiechając się do dziewczyny przez kłęby pary.
– Sam nie wiem, co mi się stało – powiedział. – Myślę, że odbiły się na mnie 
ostatnie stresy 
i nieustanne napięcie. W jednej chwili stałem przed tłumem polityków i 
ubezpieczeniowców, a w 
następnej... Trudno byłoby wybrać gorszy moment. Nie myślę tylko o Narodowym 
Instytucie 
Zdrowia. – Popatrzył znacząco na Alex. – Pewnie wiesz, że piątek będzie wielkim 
dniem. 
Wybierzemy nowego przewodniczącego.
– Tak, słyszałam.
– Myślę, że to jednak nie koniec świata – westchnął White. Alex zastanowiła się, 
o co mu 
właściwie chodziło. Czy chciał przez to dać do zrozumienia, że jego nieobecność 
nie wpłynie na 
wynik głosowania, czy też że sam rezultat jest nieistotny? Miała już o to 
zapytać, White jednak 
odezwał się pierwszy: – Alex... mam nadzieję, że mój wczorajszy telefon nie 
wytrącił cię 
z równowagi?
– Nie – potrząsnęła głową z uśmiechem. – Miło mi było, że pan do mnie zadzwonił. 
Było to 
zaskakujące, ale miłe.
– Poczułem się potem głupio. Bredziłem coś o Francji, a potem dałem ci jakieś 
durne 
zadanie...
– Niestety, nie miałam możliwości go dokończyć. Widzi pan...
Nie wiedziała, jak skończyć. Przeniknęła ją fala pożałowania dla samej siebie, 
była 
zmuszona odstawić filiżankę.
– Alex, co się stało?
Zaczerpnęła powietrza i pomyślała, że najlepiej powiedzieć wszystko bez ogródek.
– Walter Neumann wyrzucił mnie rano z pracy. – Podniosła wzrok. Na twarzy 
White’a 
pojawił się wyraz absolutnego niedowierzania. Odstawił filiżankę z głośnym 
stuknięciem, 
i powoli pokręcił głową. – Wezwał mnie do swojego gabinetu i powiedział, że 
jestem winna 
skandalicznego zachowania.
– Jakiegoż znów zachowania?
Alex opowiedziała o wszystkim: o Liz i Eliocie, o pieniądzach. Opowiedziała mu 
o odwiedzeniu Margaret Eliot i zrozumieniu, jakie osiągnęły.
– Obiecała, że porozmawia z Neumannem, ale nie jestem pewna, czy to cokolwiek 
zmieni. – 
Alex odstawiła filiżankę. – Neumann powiedział mi, że reprezentuje pozycję rady. 
To... to 
nieprawda?
– Jestem w radzie, a pierwsze o tym słyszę – wzruszył ramionami White. Alex 
odetchnęła. 
Było tak, jak myślała. Neumann z sobie tylko wiadomego powodu postanowił wyrwać 
się przed 
orkiestrę, ale dlaczego? – Wygląda na to, że zawiodłaś się na swoim przyjacielu 
– dodał White 
po chwili.
– Chyba tak.
White odwrócił wzrok i pokiwał głową, najwyraźniej nie mogąc pogodzić się z 
sytuacją.
– Oczywiście, że to załatwię. Nie martw się, jestem pewny, że zdołam to jakoś 
przepchnąć – 
rzekł, unikając jej wzroku i wpatrując się zamiast tego w kominek. Alex to 
właśnie chciała 
usłyszeć, słowa White’a nie wywarły na niej jednak spodziewanego uspokajającego 
wpływu. 
White dodał po chwili: – A więc Eliot miał romans ze swoją sekretarką. To 
takie... banalne.
Popatrzył na nią. Alex zorientowała się, że czeka na jej reakcję.
– To się chyba zdarza dość często – powiedziała.
Pokiwał głową i upił herbaty.
– Biedna Margaret – rzekł. – Zasługiwała na lepszy los. Nie była jedyna, wiesz?
– Słucham?
– Myślę o Liz. Eliot miał też inne kobiety. Na swój sposób był... bardzo złym 
człowiekiem. 
Nie ma innego określenia na tego rodzaju egoizm.
Alex skinęła głową. Czuła się zakłopotana rozmową o seksualnej 
niepowściągliwości Eliota. 
Nie miała ochoty przypominać sobie sceny na grudniowym przyjęciu.
– Muszę przyznać, że byłam bardziej zdumiona, gdy dowiedziałam się o pieniądzach 
– 
powiedziała.
– Na pewno – odparł White, nadal kiwając głową. – Ale to oczywiście niemożliwe.
– Eliot zamierzał wyjechać z Liz do Europy – powiedziała z naciskiem Alex. – 
Miał fortunę 
na koncie w Szwajcarii, miliony dolarów.
– Wyjechać do... – White uniósł ramiona i zaraz je opuścił. – Skąd wziął te 
pieniądze? W jaki 
sposób zdołał zgromadzić taki majątek?
– Nie wiem. Od tygodni się nad tym zastanawiam. Uważam...
Popatrzyła White’owi w twarz i uświadomiła sobie, że jej koncepcja zabrzmi 
absurdalnie. 
White zwykł był zajmować się sprawdzalnymi faktami, a nie wybujałymi 
spekulacjami.
– Słucham? – spytał.
– Niczego pan nie zauważył? – spytała, szukając sposobu na rozpoczęcie 
wyjaśnień. – 
Niczego niezwykłego w zachowaniu Neumanna, Brady’ego czy McCormicka? Niczego 
niewłaściwego?
White wstał i podszedł do kominka. Zapatrzył się w płonące bierwiona. Kąciki 
jego ust 
drżały.
– Co miałem zauważyć?
– Nie wiem sama, jak to ująć... Wydawało mi się, że to tylko moja wyobraźnia, 
ale Margaret 
Eliot powiedziała mi dzisiaj...
– Tak? Co powiedziała?
– Że odkąd Prov-Life zaczęło przynosić zyski, ludzie w firmie, a przynajmniej 
członkowie 
kierownictwa zaczęli patrzyć sobie na ręce. W Prov-Life nagle zmieniła się 
atmosfera.
White popatrzył na Alex ze stropioną miną.
– Przykro mi, ale chyba nie rozumiem.
– To ja nie potrafię jasno się wysłowić – potrząsnęła głową Alex. – Usiłuję 
wyrazić coś, 
czego sama do końca nie rozumiem. Krążę po obrzeżach, zamiast przejść do sedna.
– Postaraj się. – White usiadł z powrotem w fotelu, przyglądając się bacznie 
dziewczynie. – 
Powiedz po prostu, co sądzisz.
Alex złożyła przed sobą dłonie.
– No dobrze, postaram się rozumować logicznie. Eliot posiadał mnóstwo pieniędzy, 
co do 
tego nie ma wątpliwości. Są dowody, wyciągi z konta.
– Widziałaś je?
– Cóż, nie, ale... – popatrzyła na White’a, który kiwnął głową, zachęcając ją, 
by mówiła 
dalej. – Powstaje więc problem. Oto mamy multimilionera, który nadal przychodzi 
do pracy. – 
Wzruszyła ramionami, jak gdyby kolejne stwierdzenie nie wymagało wyjaśnień. – 
Albo to 
wariat, albo...
– Defraudant – dopowiedział White.
– Właśnie. – Alex uśmiechnęła się z zadowolenia, że zrozumiał to tak szybko. – 
To 
najbardziej prawdopodobne wyjaśnienie. Eliot pojawił się w Prov-Life w 
osiemdziesiątym 
piątym roku, a wkrótce potem firma zaczęła na powrót przynosić zyski. Radziła 
sobie coraz 
lepiej, ale coś się popsuło, przynajmniej w opinii Margaret Eliot. Jej mąż się 
zmienił, Margaret 
uważa, że właśnie w tym okresie coś zatruło ich związek.
White zadumał się na moment.
– Cóż, jeżeli defraudował pieniądze firmy, to chyba sytuacja w jego małżeństwie 
powinna się 
raczej poprawić. Przepraszam, Alex, ale to wszystko jest dość mętne.
Alex potrząsnęła z rozdrażnieniem głową, świadoma równocześnie, że White ma 
rację: 
używała ogólników.
– No dobrze, pozostańmy przez chwilę przy pieniądzach – powiedziała. Skąd się 
wzięły? 
O ile wszyscy w firmie nie są zaangażowani w gigantyczną defraudację, co jest 
mało 
prawdopodobne, ktoś wcześniej czy później zauważyłby brak dziesięciu milionów 
dolarów, 
prawda? – White wzruszył ramionami. Alex kontynuowała: – W takim razie być może 
pieniądze 
nie pochodzą z firmy. Może jedynie przez nią przechodzą. Brudne pieniądze, które 
ktoś w ten 
sposób wprowadza do elektronicznego systemu bankowego.
– Pranie pieniędzy – dopowiedział White. Alex odchyliła się w fotelu.
– Tak – rzekła bez zbytniego przekonania.
– Muszę przyznać, że to dość wydumana teoria.
Podrapał się w policzek i ściągnął nieznacznie usta. Alex zorientowała się, że 
straciła jego 
zainteresowanie. Zaczęło się jej robić gorąco.
– A więc nigdy nie dostrzegł pan nic podejrzanego?
– Prawdę mówiąc, nie. – White przyjrzał się wzorkowi na rękawie swojego swetra. 
– Walter 
Neumann i ja nigdy nie żywiliśmy do siebie sympatii, ale nie sądzę, żeby prał 
brudne pieniądze. 
Poza tym mogą one pochodzić z innego źródła – o ile rzeczywiście istnieją. Może 
Eliot dostał je 
w spadku po bogatym wuju albo wygrał na loterii. – Roześmiał się i dolał herbaty 
do filiżanek. 
Alex zdała sobie sprawę, że sama się mimowolnie uśmiechnęła. – Martwi mnie 
jednak to 
nieporozumienie – powiedział, nagle poważniejąc. – Jedyny sposób, w jaki 
potrafię to sobie 
wytłumaczyć, to przyjmując założenie, że stanowi ono element jakiegoś większego 
planu 
Neumanna.
– To znaczy?
– Po odejściu Goeberta ujawniło się mnóstwo napięć, z czego na pewno zdajesz 
sobie 
sprawę. Wzięcie ciebie za kochankę Eliota i zachowania Neumanna, może stanowić 
jedynie ich 
odbicie. On wie, jak bardzo cię cenię i jakie żywię wobec ciebie plany. Nie 
taiłem, że uważam, iż 
przyszłość Prov-Life zależy właśnie od takich osób jak ty. Kto wie, co sądzi o 
tym Neumann? 
Może w ten sposób chce zdyskredytować nasz dział i mnie osobiście. – Alex 
przyjrzała się 
White’owi, zastanawiając się, w jakim stopniu jego choroba jest związana z 
zakulisowymi 
walkami o władzę w Prov-Life. Strach było pomyśleć, że mogła brać udział w tych 
manewrach, 
nawet w roli pionka. – Nie martwiłbym się tym na wyrost – kontynuował White. – 
Oczywiście, 
poruszę tę sprawę osobiście z Neumannem. Nie dopuszczę, byś straciła pracę. Moja 
najjaśniejsza 
gwiazda? Nie ma mowy. – Uśmiechnął się ponownie.
– A jeśli... – Alex zawahała się.
– Jeśli Neumann zostanie prezesem? – dokończył za nią White.
– Przepraszam, pewnie sprawiam wrażenie strasznej egoistki – powiedziała Alex 
z rumieńcem.
– Nie ma za co. Zupełnie zrozumiałe, że martwisz się o swoją przyszłość. 
Znajdujesz się 
w kluczowym momencie dla swojej kariery. Co do ewentualności, że Neumann wygra, 
to jeszcze 
nie znaczy, że znajdzie się ponad prawem. Prezes musi się liczyć z opinią rady.
Alex spostrzegła, że sama myśl o Prov-Life pod rządami prezesa Neumanna wprawia 
White’a w przygnębienie. Również uważała, że byłoby to koszmarem.
– Jak pan sądzi, jakie są szanse, że Neumann zostanie wybrany na prezesa? – 
zapytała.
– Walter jest świetnym fachowcem, ale chyba brakuje mu zdolności utrzymywania 
prawidłowych kontaktów międzyludzkich, by zarządzać tak wielką firmą – odparł 
White po 
chwili zastanowienia. – Nie jestem pewny, czy zechcę zostać w Prov-Life, jeżeli 
dostanie to 
stanowisko. Mówiąc szczerze, wolę skoczyć niż zostać popchnięty. Oczywiście, nie 
doszłoby do 
tego natychmiast. – Wstał i kopnął płonące bierwiona, z których trysnęły snopy 
iskier. – Nie 
martw się, dopilnuję, żebyś mogła skończyć asystenturę w Prov-Life, jeżeli ci na 
tym zależy.
Zaprosił ją, żeby została na kolacji. Zjedli ją w ogromnej kuchni, ogrzewanej 
wielkim 
piecem na ropę. White otworzył butelkę montalcino. Popijając burgunda z 
kieliszka i otwierając 
szafki oraz szuflady, opowiadał Alex o domu i okolicach Zatoki Narragansett. 
White’owie 
mieszkali w Newport od ponad stulecia; byli właścicielami tego domu od trzech 
pokoleń. Sam 
White wychował się w nim, a w młodości przeżeglował każdy metr zatoki. Alex 
zawsze myślała 
o nim jako o aktuariuszu w średnim wieku, więc wyobrażenie go sobie jako młodego 
mężczyzny, 
wpatrującego się w ciemne morskie wody, przywołało uśmiech na jej usta. 
Przyglądała się, jak 
krząta się wśród patelni i garnków. Popijając wyśmienite wino, poczuła, że 
odpręża się mimo 
koszmarnego dnia. White przyrządzał boef bourguignon. Posiekał czosnek i cebulę, 
po wtykał 
w cielęcinę kawałki wieprzowiny i posypał mięso mąką – wszystko z koncentracją 
prawdziwego 
smakosza. Zalał mięso winem i dorzucił garść świeżych ziół ze związanego 
sznurkiem pęczka. 
Kuchnię wypełnił wspaniały zapach.
Gdy wreszcie zasiedli przy stole, Alex stwierdziła, że umiera z głodu. White 
przyglądał się 
z uśmiechem na bladej twarzy, jak jadła. Kiedy uporała się z mięsem, zaczęła 
oddzierać kawałki 
chleba i wycierać nimi gęsty, winny sos. Kończyła oczyszczać talerz, gdy złowiła 
spojrzenie 
White’a i nagle zdała sobie sprawę, że trzyma w dłoni wielką pajdę chleba. 
Odłożyła, ją 
i potrząsnęła głową ze śmiechem.
– Boże! Bardzo przepraszam, ale po prostu nie jadłam nic tak dobrego od... Nigdy 
nie jadłam 
czegoś tak wspaniałego. Gdzie się pan nauczył tak gotować?
– Harriet, moja żona, lubiła gotować. – White popatrzył na kuchnię i uśmiechnął 
się. – 
Uwielbiała piec chleb. Zawsze rozchodziły się tutaj cudowne zapachy.
Alex wiedziała o Harriet White tylko tyle, że umarła na początku lat 
osiemdziesiątych. 
Pośród oprawionych w ramki fotografii w salonie znajdowało się zdjęcie kobiety, 
siedzącej ze 
zwróconą ku słońcu twarzą na tarasie kawiarni. Była to prawdopodobnie żona 
White’a. 
Cechowała ją prosta, bezpretensjonalna uroda; miała falujące, brązowe włosy 
związane apaszką. 
Alex zastanowiła się, dlaczego nie miała dzieci i w jaki sposób umarła, 
wyczuwała jednak 
u White’a wielki smutek, w który nie chciała ingerować.
– Zawsze uwielbiałem jedzenie – powiedział po chwili White. – Gotowanie dla 
drugiej osoby 
to prawdziwa przyjemność.
– Jak w takim razie utrzymuje pan tak wyśmienitą formę? Gdybym ja tyle jadła, 
byłabym 
gruba jak beczka.
Wydęła policzki i roześmiała się, próbując wprawić White’a w pogodniejszy 
nastrój. 
Uśmiechnął się i popatrzył na swój płaski brzuch.
– Po prostu mam szczęście. To pewnie kwestia genów – powiedział i jak gdyby dla 
potwierdzenia swoich słów, przysunął do siebie półmisek i nałożył sobie 
dokładkę. – Chcesz 
jeszcze trochę?
– Nie, dziękuję. I tak o mało nie pęknę – powiedziała Alex, patrząc na niego 
znad kieliszka.
White zabrał się do jedzenia w milczeniu, ze wzrokiem wbitym w talerz. Dopiero 
po chwili 
Alex uświadomiła sobie, że była to jego trzecia porcja, a dokładkę spożył 
jeszcze zanim Alex 
skończyła jeść. Przyjrzała się mu przez chwilę. Jadł równomiernie, niczym nie 
zdradzając 
malejącego apetytu. Alex przypomniała sobie, co Heymann powiedział o wędzonym 
łososiu na 
przyjęciu u Goebertów. White uniósł wreszcie głowę i uśmiechnął się.
– Właśnie się zastanawiałem – powiedział.
– Nad czym?
– Nad tym, co powiedziałaś o zamierzonej przez Eliota ucieczce. Wiesz, że na 
pewno to 
planował?
– Liz miała bilety na samolot, w jedną stronę. Do Paryża, a stamtąd do Nicei. Na 
pewno 
zamierzał uciec.
– Wyobrażasz sobie, jaka byłaby afera? – potrząsnął głową White. – Ludzie 
podejrzewaliby, 
czy został porwany, zamordowany lub może przyłączył się do jakiejś sekty. 
Musielibyśmy 
zawiadomić policję, policja poinformowałaby Interpol. Nie sądzę, żeby Margaret 
Eliot pogodziła 
się z tym bez protestów. Wysłałaby za mężem agentów Pinkertona, podałaby do sądu 
za 
niewierność, zdradę, Bóg wie, co jeszcze. Przede wszystkim zechciałaby się 
dowiedzieć, z czego 
żyje, ponieważ przysługiwałoby jej prawo do połowy jego dochodów. – Podniósł 
głowę, apelując 
wzrokiem do sumienia Alex. – Przecież mężczyzna, który odrzuca rodzinę, 
odpowiedzialność, 
który wyrzeka się swoich najbliższych, jest po prostu... po prostu...
Alex wstrzymała oddech, czekając, aż White wyda osąd nad byłym kolegą. Chciała 
usłyszeć, 
jaki w jego opinii był naprawdę Michael Eliot. White jednak zamilkł z 
zakłopotaniem, jak gdyby 
zdawał sobie sprawę, że był blisko oczerniania zmarłego.
– Może przejdziemy do salonu? – zapytał, wskazując drzwi. – Weź kieliszek, 
chciałbym cię 
poczęstować czymś naprawdę wyjątkowym.
White dołożył bierwion do ognia i patrzył, jak zaczynają płonąć. Mokre drewno 
zasyczało 
wściekle na gorejących węgielkach, po czym stanęło w płomieniach. Zrywał się 
coraz silniejszy 
wiatr. White nastawił nokturn Chopina. Alex umościła się wśród poduszek na 
sofie, popijając 
najwspanialsze wino, jakiego dane jej było zakosztować.
– Francis Bacon – malarz, nie filozof – przyrządził kiedyś gulasz, wykorzystując 
butelkę tego 
wina – powiedział White, wciąż wpatrując się w płomienie. – Znasz jego 
twórczość? – zapytał 
i zaczął mówić dalej, nie czekając na odpowiedź: – Jest irlandzka, ale i bardzo 
brytyjska 
w wyrazie. Wykrzywione w okrutnych grymasach twarze na szkicach do sceny 
ukrzyżowania. 
Nigdy, a przynajmniej rzadko malował pod wpływem alkoholu, ale poza tym często 
się upijał. 
Tak czy inaczej, kiedyś przyrządzał gulasz, kompletnie zalany. Chciał go ożywić 
odrobiną 
czerwonego wina, więc otworzył butelkę i dolał je. Wyszła mu wspaniała potrawa. 
Przepyszna, 
najlepsza, jaką kiedykolwiek przyrządził. Dopiero potem uświadomił sobie, że 
zużył butelkę 
chateau petrus rocznik tysiąc dziewięćset pięćdziesiąty ósmy. Było to w latach 
sześćdziesiątych, 
kiedy butelka tego wina kosztowała paręset dolarów. Bacon powiedział, że trochę 
szkoda było 
w ten sposób marnować wino, ale wyszedł naprawdę wyśmienity gulasz.
White odwrócił się do Alex z uśmiechem na twarzy. Uniosła kieliszek.
– Za Bacona – powiedziała.
– Tak. Szampan dla prawdziwych przyjaciół i pryta dla fałszywych – odparł, 
unosząc swój 
kieliszek, i dodał, widząc pytające spojrzenie Alex: – Jeden z ulubionych 
toastów Bacona.
Alex mimo tego, że kręciło się jej w głowie zdała sobie sprawę, że White również 
jest nieco 
pijany i zachowuje się zupełnie inaczej niż w pracy. Upiła łyk bordeaux i 
odchyliła się w fotelu.
Obudziły ją cichy dźwięki fortepianowej muzyki; tym razem był to Beethoven. 
Ogień 
dogasał. Usłyszała, jak White krząta się po kuchni. Podeszła do kominka, na 
którym stał rząd 
srebrnych pucharów, stanowiących trofea zawodów, w których White uczestniczył w 
przeszłości. 
Zauważyła na starej, dębowej sekreterze zdjęcie o wiele młodszego White’a za 
sterem. Był 
rozpromieniony i szczęśliwy, a mokre loki układały mu się gładko na opalonych 
skroniach. Obok 
stało zdjęcie kobiety przy stoliku. Tło – stary kamienny mur, zielone żaluzje – 
pozwoliło to Alex 
zorientować się, że zdjęcie prawdopodobnie wykonano w Europie.
– Harriet – powiedział White.
Stanął obok Alex ze szklanką wody. Odwróciła się i uśmiechnęła.
– Tak mi przykro. Chyba mnie zmogło wino, ostatnio marnie sypiałam. Popatrzył 
jej przez 
chwilę w oczy, po czym odwrócił wzrok w stronę ognia.
– Ja również – powiedział po prostu.
– Kiedy zrobiono to zdjęcie? – spytała Alex.
– W siedemdziesiątym drugim – powiedział, biorąc fotografię do ręki. – Byliśmy 
na 
wakacjach we Francji.
– W pańskim klasztorze?
– Nie, to było później, po śmierci Harriet – pokręcił głową z uśmiechem. – 
Tamtego roku 
wspięliśmy się na Mont Blanc. No, weszliśmy – to praktycznie nieco bardziej 
uciążliwy spacer.
Alex pokiwała głową i wzięła szklankę z jego dłoni.
– Mogę?
– Przyniosłem ją dla ciebie. Pomyślałem, że mogło ci zaschnąć w gardle po winie.
Alex popatrzyła na niego nad skrajem szklanki.
– Muszę już wracać – powiedziała.
Przez chwilę wpatrywał się w dogasający ogień.
– Nie zawracaj sobie głowy – rzekł. – Jest tu dość miejsca, mam wolny pokój – za 
kuchnią, 
więc jest tam zawsze ciepło. Wystarczy parę minut, żeby pościelić łóżko. – Alex 
usiadła w fotelu 
obok kominka. – Co się stało? – spytał White.
– Słucham? – Podniosła głowę.
– Bo ja wiem? Wyglądasz... Wciąż przejmujesz się Neumannem?
– Nie... Muszę panu powiedzieć coś, co dotyczy Michaela Eliota. Wiem, że to, co 
zamierzał, 
było niesprawiedliwe, ale widzi pan, Eliot sądził, że ma pląsawicę Huntingtona. 
– White 
zapatrzył się na nią z rozchylonymi ustami. Alex chciała mu to powiedzieć. White 
nie lubił 
Eliota, ale myśl, że jego niechęć będzie trwać, a nawet pogłębiać się po jego 
śmierci, wytrącała ją 
z równowagi. – Chyba właśnie dlatego zamierzał porzucić Providence – 
kontynuowała. – Chciał 
nacieszyć się wydawaniem pieniędzy, zanim... – zanim choroba się rozwinie.
– Skąd to wiesz? – spytał oszołomiony White.
– W Warwick mieści się firma pod nazwą Medan. Przeprowadza się tam testy 
diagnostyczne 
DNA. Uważam, że Michael właśnie tam poddał się badaniom. Pamięta pan tego 
mężczyznę 
z brodą, który był na pogrzebie? Pytałam pana o niego; powiedział mi pan, że go 
nie zna.
– Tak, przypominam sobie – pokiwał powoli głową White.
– Ten człowiek pracuje w Medanie. Widziałam, jak tam wchodził.
– Widziałaś...
– Tak. Pojechałam tam. – Popatrzyła na swoje zaciśnięte dłonie i rozłączyła je. 
– To trochę 
skomplikowane, ale ten brodacz – nazywa się Tate – zatrzymał mnie na ulicy i 
zażądał, żebym 
zwróciła dokumenty, które, jak sądził, trafiły w moje ręce. Nie ja je jednak 
miałam, lecz Liz. 
Dostała je od Michaela. Były to jakieś wydruki. Sądzę, że zawierały wyniki 
badań. Prawdę 
mówiąc, podejrzewam, że dowodzą one błędu w sztuce lub nierzetelności Medanu.
– Błędu w sztuce?
– Żeby Michael Eliot mógł zachorować na pląsawicę Huntingtona, musiałby cierpieć 
na nią 
jeden z jego rodziców, ale okazuje się, że obydwoje byli zdrowi. U Eliota nie 
mógł występować 
ten defekt genetyczny.
– To... to wszystko... – White nieporadnie przycisnął dłonie do ust.
– Jest straszne. Istotnie. Pozwala to jednak wytłumaczyć, dlaczego Michael 
chciał uciec. 
Uważał, że niedługo umrze. Wyniki testu stanowiły dla niego wyrok śmierci, a 
nawet czegoś 
gorszego niż śmierć. Wcześniej czekała go degeneracja tkanki nerwowej, utrata 
kontroli nad 
swoim postępowaniem, wreszcie otępienie. Eliot w jakiś sposób zdobył wydruki z 
Medanu, 
a Tate chciał dostać je z powrotem.
– Tak... Nic dziwnego – powiedział z zadumą White.
Alex odprężyła się. Poczuła się lepiej, podzieliwszy się z nim tymi 
informacjami.
– Kiedy Tate podszedł do mnie na ulicy, był jeszcze bardziej przerażony ode mnie 
– 
powiedziała, przypominając sobie tę chwilę. – I tego jeszcze nie rozumiem. 
Zachowywał się tak, 
jakby zamieszane w to wszystko były jeszcze inne osoby, których się potwornie 
bał.
– Może ludzie z Medanu? – rzekł White.
– Może.
– Zrobiłaś, o co cię prosił? – A jak pan...
– Oddałaś mu wydruki?
– Nie, przekazałam je swojemu przyjacielowi, naukowcowi. Od niego dowiem się 
dokładnie, 
o co w nich chodzi. White popatrzył na nią z napięciem.
– Dlaczego mi wcześniej o tym nie powiedziałaś? – zapytał.
Alex zmarszczyła czoło i wzruszyła ramionami.
– Cóż, nie miałam pojęcia, co powinnam zrobić. Wciąż jeszcze dokładnie tego nie 
wiem. Tak 
czy inaczej, to moje zmartwienie. Nie chciałam zawracać panu głowy.
– Tak, rozumiem – przytaknął White. – Mimo to... Widziałaś jeszcze później tego 
Tate’a?
– Nie, zniknął.
– Zgłosiłaś się na policję?
– Nie. Uważa pan, że powinnam? – White wzruszył ramionami. – Jeżeli mój 
przyjaciel 
potwierdzi te podejrzenia, chyba będę musiała jeszcze raz pojechać do Margaret 
Eliot. Tak czy 
inaczej, ona ucierpiała najbardziej.
– Tak... Chyba tak – powiedział White.
3
Następnego ranka na drogach pracowały pługi śnieżne, lecz mimo to dotarcie do 
Providence 
zabrało Alex dwie godziny. Nie zostało jej nic innego prócz czekania – aż pani 
Eliot zadzwoni do 
Waltera Neumanna, aż Randal White postara się jej pomóc, aż ona sama dostanie 
telefoniczną 
wiadomość, że może wracać do pracy. Wmawiała sobie, że może wykorzystać ten czas 
na 
przygotowania do egzaminu. Była to zesłana przez niebiosa sposobność, by wrócić 
na właściwy 
tor, a może nawet raz wysforować się naprzód. Gdy jednak Alex skręcała na 
Phillips Street, 
wyobraziła sobie, jak przekrada się koło drzwi pani Connelly i uświadomiła 
sobie, że się 
oszukuje. Jak mogła skupić się na nauce do egzaminów, gdy nie wiadomo było, czy 
w ogóle 
zdoła do nich przystąpić? Trudno jest zachowywać się, jak gdyby nic się nie 
stało, gdy życie wisi 
na włosku. A tak właśnie przecież przedstawiała się sytuacja. Szanse 
kształtowały się na jej 
niekorzyść.
Przemyślała wszystko w trakcie długiej drogi do domu: o ile Randal White nie 
zostanie 
prezesem firmy i nie powstrzyma Neumanna, nie ma najmniejszych szans, żeby 
dostać 
z powrotem swoją pracę. Ustępując pola, Neumann postawiłby się w niekorzystnej 
sytuacji – 
wyszedłby na słabeusza, podczas gdy chciał sprawiać wrażenie twardego. 
Zadecydował 
o wyrzuceniu z pracy aktuariuszki bez uzgodnienia z kierownikiem działu. Na taki 
akt mógł się 
poważyć szef firmy, lecz nikt inny. Gdyby wycofał się ze swojej decyzji, 
oznaczałoby to 
przyznanie, że była niesłuszna. Im dłużej Alex o tym rozmyślała, tym większy 
ogarniał ją 
pesymizm. Randal White zapewne był po jej stronie, lecz czy to wystarczało? 
Jeżeli Neumann 
przejąłby stery, dni White’a w firmie byłyby zapewne policzone. „Wolałbym 
skoczyć niż zostać 
popchniętym”, tak przecież sam powiedział.
Alex dotarła do swojego mieszkania i zaparzyła sobie kawy. Wciąż w płaszczu, 
włączyła 
telewizor i zmieniała programy, aż po reklamach, wywiadach na żywo i programach 
dla dzieci 
trafiła wreszcie na prognozę pogody w lokalnej stacji kablowej. Mężczyzna z 
baczkami, 
w kredowo-niebieskiej marynarce wykonywał koliste gesty ramionami, rozprawiając 
o masach 
powietrza i ścierających się frontach atmosferycznych. Przez chwilę Alex 
wspomniała Roberta 
Hallidaya i jego najnowsze przedsięwzięcie w zakresie informatyki: programy 
komputerowe, 
mające przewidywać pogodę w różnych porach roku. Może gdyby przyjęła jego 
ofertę, sprawy 
ułożyłyby się lepiej. Nie musiałaby przejmować się egzaminami, Prov-Life ani 
nawet Markiem. 
Miałaby przed sobą otwarte horyzonty – tak samo, jak planował dla siebie Michael 
Eliot. Kogo 
jednak chciała oszukać? Kredyty i bieżące rachunki sprawiły, że nigdy nie 
zdobyłaby się na taki 
krok. Podobnie jak aktuariusz z dowcipu, była zbyt zajęta wpatrywaniem się we 
własne buty.
Stukanie do drzwi przywróciło ją do teraźniejszości. Od razu zorientowała się, 
kim jest gość.
– Dzień dobry, pani Connelly – powiedziała, uchylając drzwi.
Maeve Connelly ukazała w wątłym uśmiechu nieco pożółkłe zęby. Tym razem 
zamieniła 
podomkę na obszerny kostium do joggingu pastelowo różowej barwy. Wręczyła Alex 
pocztówkę, 
przedstawiającą obraz Browna o spłowiałych barwach.
– Znalazłam to pod drzwiami – powiedziała.
Alex odwróciła pocztówkę i ujrzała, że jej nadawcą był Ben.
Kiedy w końcu dodzwoniła się do Bena w Laboratorium Biologicznym imienia 
Arnolda, 
miała wrażenie, jak gdyby mówił do niej ze środka hali fabrycznej. Wycie maszyn 
zagłuszało 
jego słaby głos, co chwila rozlegało się szczękanie szkła.
– Nie do wiary, chyba jakiś kretyn majstrował przy mojej wirówce – powiedział 
tonem 
dowodzącym, że chętnie udzieliłby komuś solidnej bury. – Wierz mi lub nie, ale 
wszystkie 
roztwory wyglądają jak rozgotowana zupa warzywna.
– Naprawdę? – odparła Alex. – To chyba fatalnie?
– Bardzo fatalnie. – Benny zaśmiał się ponuro. Najwyraźniej nagle otrzeźwiał; 
Alex 
domyśliła się, że pewnie właśnie się zarumienił. – Posłuchaj, potrzebny mi 
dokładny rozdział 
składników – wyjaśnił. – Roztwory po wirowaniu powinny wyglądać jak consomme. Na 
razie 
prezentują się jak minestrone. Słyszysz poza tym ten hałas?
– Niewiele poza nim.
– Och, przepraszam. A teraz? Wycie ucichło.
– Już lepiej, dziękuję. Dostałam kartkę od ciebie.
– Tak? Doskonale. Jak się miewasz, tak w ogóle?
– Dobrze. A ty? – Alex nie miała ochoty wdawać się w szczegółowe wyjaśnienia.
– Świetnie, gdyby nie wkurzała mnie ta wirówka. – Rozległ się szelest papierów. 
– No 
dobrze, mam przy sobie wydruki, które od ciebie dostałem. Poprosiłem, żeby Beth 
Klein rzuciła 
na nie okiem. O ile pamiętam, poznałaś ją, prawda? Jest onkologiem w Harwardzie.
Alex niejasno skojarzyła z nazwiskiem niską, młodą kobietę o delikatnym głosie i 
bujnych, 
brązowych włosach.
– Chyba ją sobie przypominam.
– Tak czy inaczej, od razu zorientowała się, o co chodzi. Jak ci mówiłem, to jej 
działka. – 
Alex zorientowała się, że mimowolnie zbłądziła wzrokiem na ekran telewizora. 
Prognoza pogody 
skończyła się, nadawano południowe wiadomości. Prezentowano, jak policja 
wydobywa 
kierowców z zasypanych śniegiem samochodów, pokazano starą kobietę, ewakuowaną 
helikopterem z jakiejś odległej od świata siedziby. Podobne sceny serwowano 
widowni od 
niemal dwóch tygodni. – Powiedziała, że te wydruki są bardzo ciekawe – 
kontynuował Benny. – 
Chciała wiedzieć, skąd je dostałaś.
Alex odwróciła się od telewizora. Ton głosu Benny’ego świadczył, że i jego 
naprawdę to 
ciekawi.
– Skąd je mam? Hm... dostałam od przyjaciela – chyba tak mogę go określić. To 
dość długa 
historia.
– Rzeczywiście?
Zapanowało milczenie. Benny najwyraźniej chciał, by Alex powiedziała coś więcej, 
lecz 
dziewczyna nie miała pewności, czy powinna pozwolić sobie na szczerość. Harold 
Tate 
powiedział przecież, że wydruki zostały skradzione.
– Naprawdę niewiele o nich wiem – odparła. – Pochodzą bodajże z jakiegoś 
prywatnego 
laboratorium diagnostycznego w Warwick. To wyniki jakiegoś testu genetycznego, 
prawda?
– Zgadza się – odpowiedział Benny. – Nawet kilku, prawdę mówiąc. Beth 
powiedziała, że to 
kawał solidnej roboty.
– Trudno mi coś o tym sądzić. Co to za testy? Co mówią wyniki?
– Hm, wiele rzeczy – odparł Benny i odchrząknął. – Zależy, czego się szuka. Alex 
stłumiła 
westchnienie zniecierpliwienia. Zapomniała, jak pedantyczny potrafił być Benny, 
gdy zaczynał 
tłumaczyć podstawy nauki laikowi. Czasami bywał przy tym bardzo irytujący.
– No dobrze, postaram się zadać precyzyjne pytanie. Załóżmy, że test 
przeprowadzono, by 
wykryć, czy u danej osoby występują geny, powodujące pląsawicę Huntingtona. Czy 
te testy 
udzieliłyby na to odpowiedzi?
– Proste pytanie. Okazuje się, że żaden z nich nie powinien zachorować.
– Jak to: żaden z nich? – spytała Alex, zmarszczywszy czoło.
– Wszyscy ci, których poddano badaniom. Wydruki zawierają wyniki dziesięciu 
testów, 
przeprowadzonych u dziesięciu różnych osób. Prawdopodobnie były wykonywane 
taśmowo, 
inaczej po co do sporządzania wyników korzystano by z komputera?
– Poczekaj chwileczkę, Benny. – Alex przegarnęła dłonią włosy. – Chcesz 
powiedzieć, że 
u tych ludzi, kimkolwiek są, na pewno nie występuje pląsawica Huntingtona? U 
żadnego z nich?
– Właśnie. Pamiętasz kody na górze każdej kolumny? HPC1, MCP1B, i tak dalej?
– Tak.
– No właśnie. Żaden z tych kodów nie odnosi się do genu HTCH4, powodującego 
pląsawicę. 
U wszystkich osób wyniki są ujemne. Nawiasem mówiąc, podane niżej liczby to 
wartości 
w lumenach – natężenie strumienia światła. Gdy liczba jest wyższa, oznacza to, 
że test 
fluorescencyjny wypadł dodatnio. Numery po bokach określają natomiast różne 
chromosomy, na 
których zlokalizowane są geny chorobotwórcze. – Alex usiadła powoli. Spodziewała 
się czegoś 
zupełnie innego; nie pasowało to do żadnego z jej podejrzeń. Po co Michael Eliot 
miałby wybrać 
garść badań genetycznych, dotyczących innych osób, testów wyłącznie negatywnych? 
Jaką 
mogły mieć dla niego wartość? – Tak czy inaczej, Beth zainteresowała się 
niektórymi innymi 
markerami, na przykład MCP IB – mówił dalej Benny – Wiesz, co to takiego?
– Przepraszam, Benny, o czym mówiłeś? Twierdzisz, że test pozwala wykryć wiele 
chorób?
– Pewnie. Ściśle mówiąc, test umożliwia wykrywanie licznych genów, mogących 
spowodować pojawienie się schorzeń. Dziewięciu, dokładnie mówiąc. Chodzi o geny 
dziedzicznego raka prostaty, piersi i jajników, zwłóknienia torbielowatego, 
pląsawicy 
Huntingtona – wszystkich typowych podejrzanych.
Rozległo się trzaśniecie klapki dla kota i pojawił się Oskar z futerkiem 
lśniącym od świeżo 
stopniałych płatków śniegu. Alex obserwowała, jak zwierzę po cichutku przeszło 
po posadzce 
i wskoczyło na kanapę.
– Jezu, nie miałam o tym pojęcia... Wszystkie te testy wypadły jednak ujemnie, 
prawda?
– Nie, szanowna pani.
– Nie?
– To właśnie zaciekawiło Beth. Jeden z wyników był zakreślony na czerwono, 
pamiętasz?
– Tak, pamiętam. Myślałam, że chodzi właśnie o pląsawicę.
– Nie. – Alex dosłyszała w słuchawce odgłos zamykanych drzwi. Benny przysunął 
usta bliżej 
mikrofonu. – Wynik ten potwierdza występowanie genu MCP1B. MCP1 oznacza 
macrophage 
chemoattractantprotein one – białko powodujące chemotaksję makro fagów jeden. 
Wiesz, co 
znaczy „B”?
– Nie.
– Fatalnie. Określa się to polimorfizmem: dobry gen zamienia się w zły. Badacze 
w rodzaju 
Beth szukali takich genów od lat, z miernymi skutkami. Wszyscy podejrzewali, że 
takie geny 
znajdują się w ludzkim genomie, ale nikomu nie udało się jeszcze tego udowodnić. 
Tak 
przynajmniej myśleliśmy. Wygląda na to, że w Warwick komuś się wreszcie powiodło 
– 
cokolwiek to za instytucja.
Alex nagle zrozumiała, dlaczego Benny’emu tak zależało, by się z nią porozumieć. 
Nie 
chodziło mu o to, żeby jej coś przekazać, lecz o to, żeby się czegoś dowiedzieć. 
Dostarczyła mu 
dowodu na istnienie ważnego naukowego odkrycia, o którym nikt jeszcze nie 
wiedział.
– Benny, co dokładnie powoduje ten zły gen? Jaką chorobę wywołuje?
– Hm, o ile teoria jest słuszna, powoduje, iż makro fagi – czyli komórki żerne, 
wchodzące 
w skład układu odpornościowego – zaczynają niszczyć duże naczynia krwionośne. 
Oczywiście, 
dopóki nie zdołamy zidentyfikować odpowiedzialnego za to genu, nie możemy 
dokładnie ustalić, 
jak bardzo jest groźny dla ludzi, u których ten gen występuje.
– Ale czym on właściwie grozi?
– Och, między innymi powstawaniem płytek miażdżycowych, zakrzepów, zawałem 
mięśnia 
sercowego. Można powiedzieć, że to zabójca numer jeden.
– Zabójca numer jeden? Masz na myśli atak serca?
– Używając obiegowego terminu, tak.
Alex poczuła przenikający wzdłuż kręgosłupa dreszcz napięcia. Anomalia, na którą 
natknęła 
się w komputerze Centralnej Dokumentacji i która nagle znikła, dotyczyła ludzi, 
umierających 
wskutek chorób serca. Korelacje, które nie zgadzały się z rzeczywistością. Dane, 
sprawiające 
wrażenie sztucznych – jak gdyby ktoś je spreparował, by ukryć omyłki. Czy był to 
tylko 
przypadek? Na pewno, chyba że Medan i Prov-Life były powiązane. Oczywiście, w 
pewien 
sposób było to prawdą: Michael Eliot i Harold Tate się znali. Byli jednak tylko 
parą przyjaciół 
z college’u, dzielących wspólną tajemnicę.
– Tak czy inaczej, pan AP1005052 powinien chyba poddać się kontroli lekarskiej 
i ograniczyć spożycie cholesterolu – kontynuował Benny. – Jeżeli ten gen jest 
tak wredny, jak 
niektórzy przypuszczają, facet może lada chwila wykorkować.
– Przepraszam, Ben, o jakim facecie mówisz?
– Pan – lub pani. Osoba, której przydzielono taki kod. W nagłówku każdej karty 
znajduje się 
odmienny numer, prawdopodobnie kod, określający osobę, która poddała się 
badaniu. Nie mam 
jednak pojęcia, co znaczy AP – AP... – powtórzyła Alex.
– Właśnie. Adresat Pacjent? Amator Przebadania?
– Applicant – Alex nagle zdała sobie sprawę, co znaczy dwuliterowy skrót. – 
Wnioskodawca.
– Wnioskodawca? – powtórzył nie rozumiejącym tonem Benny. Alex potrząsnęła 
głową. 
Dlaczego nie uświadomiła sobie tego wcześniej? Widziała setki takich kodów w 
PrimeNumber – 
oznaczano nimi numery polis ubezpieczeniowych. Kod znajdował się na każdym 
formularzu, 
wysyłanym potencjalnym klientom. Każda liczba była opatrzona przedrostkiem AP, 
by odróżnić 
ubiegających się o polisę od tych, którzy już ją otrzymali. – O jakie wnioski 
chodzi?
– O wydanie polisy na życie. Chodzi chyba – nie, na pewno – o tych, którzy 
wykupują 
najdroższe polisy, pewnie na parę milionów dolarów. Przy zwykłych polisach 
badania lekarskie 
nie są obowiązkowe, ale przy najdroższych z nich to standardowe postępowanie. 
Myślę, że testy 
genetyczne wchodzą w ich skład, chociaż chyba jeszcze tego nie robiono w Prov-
Life. 
Przynajmniej do tej pory.
– Hm, może to tylko badania próbne – stwierdził Benny. – Wariant roboczy, a nie 
prawdziwe 
testy. Może ci ludzie w ogóle nie istnieją.
– Może. Mimo to... – Alex przyszła do głowy kolejna koncepcja. Gdyby udało się 
jej 
dowieść, że ubiegający się o polisy rzeczywiście istnieją i ustalić, kim są, 
prawdopodobnie 
zdołałaby odkryć, dlaczego Michael Eliot zadał sobie trud skradzenia wyników ich 
testów. 
Zapowiadało się to jednak na skomplikowane zadanie.
– Benny, możesz mi podać numery tych osób? Być może zdołam je sprawdzić.
– Naturalnie.
Benny odczytał jej kody wnioskodawców. Alex zapisała je w notesie, który 
trzymała przy 
telefonie.
– Dzięki za wszystko, Benny – powiedziała, gdy skończył. – Dam ci znać, jeżeli 
czegoś się 
dowiem, dobrze?
– Byłbym ci wdzięczny. Jeżeli okaże się, że ten gen istnieje naprawdę, 
powinniśmy o tym 
wiedzieć.
Alex odłożyła słuchawkę i przez chwilę wpatrywała się w ekran telewizora. 
Wszystkie dane 
z PrimeNumber były przekazywane bezpośrednio do komputera Centralnej 
Dokumentacji. 
Przechowywano w nim informacje, dotyczące wszystkich przeszłych i obecnych 
posiadaczy 
polis: dane personalne, adnotacje o statusie finansowym, roszczeniach i 
dokonywanych 
wypłatach oraz – czasem, gdy kwota ubezpieczenia przekraczała pół miliona 
dolarów – wyniki 
badań medycznych. Dane te nie były dostępne nigdzie indziej; strzeżono je nawet 
pilniej, niż 
wymagała tego ustawa o ochronie dóbr osobistych. Jedynie kierownictwo firmy i 
wiceprezesi 
mieli do nich nie skrępowany dostęp – klucze do królestwa. Pytanie brzmiało: czy 
pozwalali, by 
ktoś inny dobrał się do tych kluczy?
Alex wzięła do ręki pilota i właśnie miała wyłączyć telewizor, gdy obraz na 
ekranie przykuł 
jej uwagę. Reporterka w grubej białej kurtce mówiła coś do kamery, w głębi ulicy 
widać było 
wozy strażackie, karetkę z obracającym się czerwonym światłem. Pudełkowate, 
wykończone 
szalunkiem domostwa przypominały zabudowę Brighton Street.
– Wiadomo na pewno, że jedną z ofiar jest trzyletnie dziecko, które zostało 
przewiezione na 
oddział intensywnej terapii – mówiła reporterka dramatycznym tonem. – mamy też 
nie 
potwierdzone informacje, że ze zgliszcz wydobyto ciało kobiety...
Kamera ukazała drugi ambulans, torujący sobie drogę przez niewielki tłumek, po 
czym 
wykonała najazd na dymiące ruiny domu. Różowa fasada i część dachu pozostały 
nietknięte 
pośród poczerniałego szkieletu belek i krokwi. Przez pozbawione szyb okna 
wyższych pięter 
przezierało niebo. W jednym z okien na parterze widać było zwęglone resztki 
wiszącej zabawki, 
którą jeszcze niedawno poruszał wiatr.
Alex uzyskała w tym momencie pewność, że był to dom Liz Foster.
4
– Nie, wiem – powiedział Ralph McCormick, energicznie kręcąc głową. – 
Przyjechałem 
jakąś godzinę temu. Na sekretarce musiało nagrać się ze dwadzieścia wiadomości. 
Nie chciałem, 
żeby...
Newton Brady, z którym rozmawiał, wdał się w długą przemowę o wszystkich 
kłopotach, 
jakie firma musiała sobie zadać, żeby wyekspediować Ralpha do kliniki Manna i że 
spodziewano 
się, iż wytrzyma w niej przynajmniej dziesięć dni lub tydzień. Oczywiście, jego 
zachowanie było 
źródłem zmartwienia.
– Rozumiem, Newt, ale program, jaki tam realizują, cała kuracja... po prostu 
czułem, że nie 
jest mi to już potrzebne. – McCormick potarł przymknięte oczy. Nie było sensu 
tam siedzieć. 
Mówię ci, czuję się świetnie.
Zapadło długie milczenie, po czym Newt zaczął ostrzegać przed naturą nałogu. 
McCormick 
uśmiechnął się, wciąż masując powieki. Najwyraźniej myśleli, że wypadł z 
programu, żeby 
skołować sobie trochę koki. Ostatecznie był przecież niegodnym zaufania ćpunem.
– Zrozum, że nie o to chodzi – powiedział wreszcie McCormick. – Jest zupełnie 
inaczej niż 
przedtem. Wiesz, jak było ostatnim razem. Zawsze pozostawał demerol, aż w 
końcu... Ale tym 
razem było inaczej. Newt, ten nowy środek jest fantastyczny. Rzeczywiście 
likwiduje fizyczne 
uzależnienie.
Tak przynajmniej powiedzieli mu lekarze i był gotów im uwierzyć. Newt miał 
jednak 
wrażenie, że brzmi to zbyt pięknie, by było prawdziwe. McCormickowi zależało, by 
Brady 
zrozumiał dokładnie, o czym mówili.
– Ibogaina – rzekł. – Produkuje się ją z jakiegoś korzenia, z rośliny, którą 
odkryto 
w zachodniej Afryce.
Podczas gdy Newt wdał się w kolejną tyradę, McCormick rozglądał się po pokoju. 
Nie było 
go w domu zaledwie cztery dni, lecz przez ten czas zdarzyło się tyle, że pokój 
wydawał się mu 
o wiele większy. Poczuł nieokreśloną irytację, że na stoliku do kawy nadal 
poniewierają się stare 
gazety, że dom nie jest odbiciem świeżości, którą czuł w sobie.
– Wiem, ale nie miało sensu, żebym tam dłużej siedział – powtórzył Brady’emu. – 
Przedwczoraj miałem takie... Chryste, nie mam pojęcia, jak to opisać.
Roześmiał się i natychmiast powstrzymał wesołość. Nie chciał wywołać wrażenia 
ogarniętego nadmierną euforią, ale ulga i wspaniałe samopoczucie przyprawiały go 
wręcz 
o zawrót głowy. Newt jak gdyby wreszcie się odprężył i zapytał McCormicka, czy 
niczego mu 
nie brakuje.
– Nie, jedzenie jest w zamrażarce – odpowiedział Ralph. – Prawdę mówiąc, umieram 
z głodu. Zamierzałem właśnie coś sobie ugotować.
Newt powiedział, że McCormicka spodziewano się w pracy dopiero w następnym 
tygodniu, 
więc ma parę dni wolnego, po czym się pożegnał.
Ralph przez chwilę wsłuchiwał się w panującą w domu ciszę. Był to element jego 
nowej 
osobowości: sprawiające przyjemność poczucie wyciszenia i niespiesznie płynącego 
czasu. Miał 
wrażenie, jak gdyby zeskoczył z zawieszonej pod cyrkową kopułą liny i mógł 
swobodnie 
napawać się resztą przedstawienia. Uśmiechnął się do własnych myśli.
Dioda na automatycznej sekretarce migała natarczywie, informując o nawale 
wiadomości. 
Okazało się, że dzwonili Neumann, Brady, White. McCormick zdziwił się, że tak 
szybko 
rozeszła się wieść o opuszczeniu przez niego kliniki. Najprawdopodobniej z 
którąś z pielęgniarek 
uzgodniono, że w takim przypadku ma powiadomić kierownictwo Prov-Life. McCormick 
był 
niemal pewny, że śledzono go przez całą drogę na lotnisko w Newark. Nikt w 
firmie mu nie ufał. 
Myśleli, że wytnie jakiś wariacki numer, a może wyobrażali sobie, że zechce 
prysnąć.
Zjadł canneloni, sycąc się pysznym smakiem gęstego pomidorowego sosu. Potrawa 
była 
świetna, lecz nie zaspokoiła jego głodu. Potrzebował chleba. Wyciągnął z szafki 
wielki słoik 
masła orzechowego i rozpieczętował go. Odmrażał właśnie bagietkę, wyglądając 
przez okno 
w ciemność na zewnątrz i odtwarzając w pamięci wydarzenia ostatnich dni, kiedy 
rozległo się 
stukanie do drzwi.
Przeszedł do holu. Za mleczną szybą majaczyła niewyraźnie czyjaś twarz.
– Jezu Chryste.
– Nie, to jego brat, Jeny.
Przez chwilę McCormick nie rozpoznał głosu, dopiero po chwili zdał sobie sprawę, 
z kim ma 
do czynienia. – Don...
– Otwórz drzwi, Ralph – rozległ się stłumiony głos Granta. – Po co...
– Dzwonek nie działa. Otwieraj, Ralph, przez ciebie odmrożę sobie dupę. 
McCormick 
odblokował zamki i otworzył drzwi. Grant miał na sobie grubą pikowaną kurtkę i 
ściągniętą na 
oczy myśliwską czapkę. Wyglądał na bardzo niezadowolonego.
– O co chodzi?
– Nie odsłuchałeś wiadomości? – Pewnie, że...
– Miałeś zadzwonić do Neumanna.
– Właśnie miałem to zrobić, ale... Coś się stało?
Grant przeszedł do salonu i zaciągnął energicznie zasłony, po czym odwrócił się 
w stronę 
McCormicka i ściągnął czapkę.
– Martwi się trochę o ciebie. Nie spodziewał się, że tak szybko będziesz z 
powrotem.
– Och... oczywiście – uśmiechnął się McCormick. – Właśnie rozmawiałem z Bradym. 
Wszystko jest w porządku.
– Co przez to rozumiesz? – skrzywił się sarkastycznie Grant.
– Właśnie to. – McCormick zrobił krok naprzód, unosząc ręce. – Przeżyłem tam coś 
niewiarygodnego.
– To miło – powiedział Grant, umościwszy się w fotelu. – Naprawdę miło. 
Niewiarygodne 
przeżycia zawsze są miłe.
– Mówię poważnie, Donald. Całkowicie poważnie.
Grant pokiwał głową. Do tej pory nawet się nie uśmiechnął. McCormick czuł, że 
jego 
uniesienie niknie od samego patrzenia na Donalda. Przeszedł do kuchni, gdzie 
bagietka wciąż 
tkwiła w mikrofalówce, i zaparzył kawę.
Nim wrócił do salonu, Grant zdjął kurtkę. McCormick nalał mu kawy.
– Mówiłeś o tym Newtonowi? – zapytał Grant.
– Co nieco – uśmiechnął się McCormick. – Nie uwierzył mi. Nikt mi nie wierzy.
– Chyba trudno ich za to winić – powiedział Grant, rozglądając się po pokoju. – 
Tak czy 
inaczej... – stracił wątek, najwyraźniej czymś zaprzątnięty. – Co się stało? 
Chodzi o twoją 
terapię, prawda?
– Dostałem nowy lek, ibogainę. Trzeciego dnia podano mi dziesięć miligramów. 
Mówię ci, 
Don, to było coś niewiarygodnego. Zyskałem wgląd we własne życie. – Grant splótł 
palce 
i ścisnął razem wielkie dłonie. Był wyraźnie mocno napięty. – To podobno typowe 
– 
kontynuował McCormick. – Jeden z efektów leku. Najpierw... – przeganiał dłonią 
rzedniejące 
ciemne włosy, przypominając sobie, co go spotkało. – Najpierw stałem się bardzo 
rozluźniony 
i pełen spokoju. Potem nagle zacząłem widzieć obrazy. Przypominało to 
wpatrywanie się 
w ekran w kinie. Mały, potem coraz większy. Niewiarygodnie szczegółowe obrazy. 
Rzeczy 
z przeszłości, sprzed paru dni. Reklamówki. Widziałem trawę na wielkiej 
równinie. Widziałem, 
jak gnie się pod naporem wiatru. Zobaczyłem małego chłopca z gładkimi kamieniami 
w rękach.
– Miałeś odlot, i co z tego? – wzruszył ramionami Grant z wyraźnym obrzydzeniem. 
– Nie 
musiałeś przez to wyjeżdżać. Oszczędziłbyś firmie kupna biletu na samolot.
– Nie, nie! – McCormick potrząsnął głową, chodząc w tę i z powrotem. – To było 
zupełnie 
coś innego. Po mniej więcej jedenastu godzinach obrazy ustąpiły. Ekrany jak 
gdyby najpierw 
zmniejszyły się, a potem znikły. Wszystko minęło, a mnie tylko przeraźliwie 
chciało się jeść. 
Byłem głodny i nie spałem całą noc.
Właśnie wtedy zdałem sobie sprawę, co w moim życiu było złego. Zyskałem wgląd, 
gdzie 
popełniałem błędy. – Grant pokiwał głową, obejmując oburącz filiżankę z kawą. – 
Wczoraj przez 
cały dzień byłem senny – dokończył McCormick. – Odprężony i szczęśliwy. Jeszcze 
nigdy się 
tak nie czułem, Don.
– Świetnie. – Grant wstał, podszedł do okna i wyjrzał zza zasłon na zewnątrz. 
Odwrócił się. – 
Co będzie, jak działanie leku ustąpi? – spytał, mierząc McCormicka twardym 
wzrokiem.
– Nie ustąpi. Lekarze tak powiedzieli. Ibogaina, to lekarstwo, prostuje to, co 
pokręciło się 
człowiekowi w głowie.
Grant pokiwał głową, jak gdyby miał dosyć wysłuchiwania podobnych bredni.
– Daj spokój, Ralph. Nie ucz księdza pacierza.
– Nie wygłupiam się, Don. – McCormick cofnął się nieco, potrząsając głową. – 
Mówię ci, że 
naprawdę wszystko się we mnie zmieniło.
Grant ponownie skinął głową, wolniej tym razem, po czym rzucił McCormickowi 
długie, 
baczne spojrzenie. Usiadł na sofie i zgarnął wszystko ze stolika do kawy na 
podłogę, odsłaniając 
usmarowany szklany blat. Następnie wyjął małą, celofanową torebkę pełną białego 
proszku.
– Donald! – jęknął z wrażenia McCormick. – Jezu... Jezu Chryste! Co ty 
wyprawiasz?!
– Co, nie wiesz? – Grant zrobił zaskoczoną minę. – Daj spokój, Ralphy, myślisz, 
że tylko ty 
jeden wiesz, jak zrobić sobie dobrze?
– Nie, ale...
McCormick wpatrywał się, jak Grant usypuje kokainę na miniaturowy kopczyk i 
dzieli ją na 
linijki kartą kredytową. Wyjął z kieszeni koszuli małą srebrną łyżeczkę i 
wciągnął w nozdrze 
grubą linijkę. Odchylił się na oparcie, pocierając nos.
– Och, taaak. – Potrząsnął głową z uśmiechem. – Gdybyś wiedział, jaki dzień mam 
za sobą, 
Ralph, zrozumiałbyś doskonale, jak dobrze się dzięki temu poczułem. – McCormick 
wpatrywał 
się w niego z góry, niezdolny do poruszenia się czy wyduszenia z siebie 
chociażby słowa. Grant 
wymierzył w niego palec. – Ralphy, widzę to spojrzenie. Doskonale wiesz, jakie. 
Pełne głodu.
– Po co przyszedłeś? – spytał McCormick i usiadł w fotelu obok stolika, czując 
świerzbienie 
w koniuszku języka.
– Bo Walter zmartwił się, że tak wcześnie wróciłeś – powiedział Grant. – 
Pomyślał, że 
znowu coś cię napadnie, żeby biegać w kółko z gołą dupą.
McCormick przełknął ciężko.
– To wszystko skończone. Jestem już czysty – powiedział.
– Naprawdę? – spytał Grant.
Sięgnął do kieszeni po lewej stronie i wyjął rewolwer z krótką lufą. Przez 
chwilę obydwaj 
utkwili w nim wzrok. McCormick potrząsnął głową.
– Co... – zdołał wydusić z siebie.
– Twierdzisz, że jesteś czysty – stwierdził Grant. – Chcesz mi wmówić, że jeśli 
się tu 
rozejrzę, nie znajdę zadołowanego koksu? Nawet najmniejszej torebeczki? – 
McCormick jedynie 
niemo gapił się w pistolet. – Chodźmy do łazienki – dodał Grant, jak gdyby 
właśnie przyszedł 
mu do głowy ten pomysł. Ponieważ McCormick nawet nie drgnął, wykonał zachęcający 
ruch 
bronią. – Powiedziałem, chodźmy, do cholery!
Weszli na piętro. McCormick szedł pierwszy z podniesionymi rękami, jak zakładnik 
z taniego filmu sensacyjnego. Ledwie mieścili się obydwaj w łazience. Odbijające 
się od białej 
glazury jaskrawe światło sprawiało, że McCormick boleśnie mrużył oczy.
– Grant, to... to idiotyzm – wyjąkał. Wiedział, że znalazł się w poważnych 
opałach, ale nie do 
końca pojmował, co się dzieje.
Grant sapał ciężko przez nos. W zamkniętej przestrzeni rozchodziła się od niego 
przykra woń 
bourbona i papierosów.
– Otwórz szafkę – powiedział. – Zobaczymy, czy niczego tam nie schowałeś.
McCormick zamarł, wpatrując się w lufę rewolweru. Grant nagle przywarł do niego, 
rozpłaszczając o ścianę pod własnym ciężarem. Coś spadło z półki. Grant postawił 
ciężki but na 
prawej stopie McCormicka i wsparł się na niej całym ciałem. Ralpha ogarnął 
niewiarygodnie 
intensywny ból. Nie odsuwając głowy od twarzy McCormicka, Grant otworzył 
drzwiczki od 
szafki z lekami i wyjął z niej starą buteleczkę po aspirynie.
– Jezu, Ralph, wyglądasz, jak gdyby pieprzyło ci się we łbie z napięcia 
powiedział, 
w przerwach między słowami odkręcając zębami korek. – Pewnie ta cała ibogaina 
już przestaje 
działać. I co my, kurwa, zrobimy?
McCormick spróbował się odchylić, Grant jednak w dalszym ciągu przyciskał go do 
ściany. 
Nagle odepchnął go od siebie, wyprostował się i wypluł korek do toalety. Ból 
przeszył nogę 
McCormicka, jego oczy wypełniły się łzami.
– Wmawiałeś mi, że jesteś czysty! – oskarżył go Grant, uniósłszy przed siebie 
buteleczkę. – 
Skoro jesteś taki czysty, to co to jest?
– Nie wiem... – McCormick potrząsnął głową. – To nie...
Buteleczka istotnie należała do niego, ale był pewny, że ją opróżnił. Zobaczył, 
że w środku 
jest jeszcze dużo kokainy. Przyszło mu do głowy, że używał jej mniej, niż 
sądził. Grant 
potrząsnął delikatnie opakowaniem.
– No dobrze, pokaż mi, jaki jesteś czysty. – Przycisnął rewolwer do mostka 
McCormicka 
i przysunął swoją twarz do twarzy Ralpha. – Widzisz, to ja jestem czysty. Od 
czasu do czasu 
mogę sobie pozwolić na działkę. Na przykład dzisiaj, po ciężkim dniu, kiedy nic 
mi się nie 
układało. Wtedy mogę sobie pozwolić na jedną działkę i nikt się o tym nie dowie. 
Nawet ty nie 
miałeś o tym pojęcia. A wiesz, dlaczego? Bo mnie jest to obojętne. Bo nie jestem 
pierdolonym, 
nędznym ćpunem.
McCormick poczuł, jak po jego policzkach zaczynają spływać łzy. Grant nagle 
wpadł 
w furię. Odciągnął kurek i przycisnął rewolwer McCormickowi do twarzy.
– Przestań mi się tu mazać, do kurwy nędzy! Nie mam ochoty tego oglądać. Chcesz 
działkę? 
Proszę bardzo, ale nie becz, do ciężkiej cholery!
Grant był tak wściekły, że powietrze zdawało się potrzaskiwać jak 
naelektryzowane. 
Wyciągnął buteleczkę przed siebie. McCormick przypatrywał się, jak sięga po nią 
swoją drżącą 
ręką.
5
Brighton Street zmieniła się całkowicie. Wozy strażackie i karetki pogotowia 
stały zderzak 
przy zderzaku na całej jej długości. Obracające się i migające światła 
przypominały dekoracje 
karuzeli w wesołym miasteczku. Panował ogłuszający hałas pomp i generatorów, 
pulsujących jak 
młoty pneumatyczne. Alex zaparkowała toyotę przecznicę dalej i zawróciła 
biegiem. Wszystko 
spowijał żółtawy dymu, a woń chemikaliów była tak silna, że można ją było 
smakować. Tłum 
gapiów zmalał do tuzina osób na końcu ulicy, przytupujących z zimna. Po ekipie 
telewizyjnej 
i reporterce w białej kurtce nie pozostało ani śladu.
Dom pod numerem siódmym zamienił się w ruinę. Pożar zaczął się z tyłu budynku 
i rozprzestrzenił w stronę frontu i w górę, ogarniając wyższe piętra. Większość 
dachu się zapadła, 
runęła też cała wschodnia ściana. Alex spostrzegła piec, lodówkę oraz fotel ze 
spalonym obiciem 
i sterczącymi metalowymi sprężynami, walające się na podłodze pierwszego piętra 
i wyraźnie 
widoczne na tle nieba. W sąsiednim mieszkaniu umywalka wisiała jedynie na dwóch 
miedzianych rurach. Po mieszkaniu Liz pozostały tylko bezładne zgliszcza.
– Hej, niech pani tu nie podchodzi!
Jeden ze strażaków zatarasował Alex drogę. Miał usmarowaną sadzami twarz, 
przekrwione 
oczy i młody głos.
– Co... co się tu stało? Jak do tego doszło?
– Proszę, niech się pani cofnie za linę.
W górze drugi strażak ostrożnie przechodził ze szczytu drabiny na najwyższe 
piętro. Nad 
jego głową wystawał fragment dachu, większość dachówek trzymała się na słowo 
honoru. Parę 
metrów od strażaka znajdowało się łóżko z poczerniałą od sadzy różową narzutą i 
toaletka 
z wciąż tlącą się dziecięcą zabawką na blacie. Zwieszająca się z działowej 
ścianki opalona 
brązowa tapeta wyglądała jak gigantyczne zwoje pergaminu.
– Znam osobę, która tu mieszka – powiedziała strażakowi. – Nazywa się Liz 
Foster. Mieszka 
na parterze.
Strażak zawahał się.
– Niech pani przejdzie do tego człowieka, dobrze?
Wskazał policjanta, rozmawiającego po drugiej stronie ulicy z dwójką starszych 
ludzi, 
zapewne sąsiadów.
– Wie pan, jak nazywała się ta kobieta, która zginęła? – zapytała Alex.
Za jej plecami nagle rozległ się krzyk. Z dachu osunął się zwał popiołu i 
zgliszczy, mijając 
o włos strażaka stojącego na najwyższym piętrze. Cały budynek sprawiał wrażenie, 
jak gdyby 
miał lada chwila runąć.
– Niech się pani wreszcie cofnie, dobrze?
Alex przeszła na przeciwległą stronę ulicy. Strażacy nadal szukali pozostałych 
przy życiu 
osób na wyższych piętrach lub ciał tych, którym drogę ucieczki odcięło zawalenie 
się schodów. 
Z zejścia przeciwpożarowego na tyłach budynku pozostał jedynie kłąb pokręconego 
metalu. 
Jeżeli tam właśnie wybuchnął pożar, na pewno na nic nie zdało się mieszkańcom.
– Pani tu mieszka?
Policjant obdarzył Alex zniecierpliwionym spojrzeniem. Miał piaskowej barwy 
długie wąsy 
i ogorzałą twarz.
– Nie. – Alex usiłowała zachować spokój. – Moja przyjaciółka mieszkała na 
parterze. Chcę 
się dowiedzieć, czy nic się jej nie stało.
Funkcjonariusz odwrócił się do sąsiadów.
– No dobrze, dziękujemy za pomoc. Lepiej się tu nie zbliżajcie. – Ponownie 
zwrócił się 
w stronę Alex. – Jak się nazywała ta pani przyjaciółka?
– Liz Foster. Mieszkała na parterze, z tyłu.
Policjant obejrzał się na budynek. Alex wiedziała, co pomyślał: parteru z tyłu 
już nie było.
– Ona pracuje? – zapytał funkcjonariusz, przewracając parę kartek w notesie. – 
Pożar 
wybuchł około dziesiątej.
– W tej chwili nie pracuje. W wiadomościach mówiono o kobiecie...
– Jakaś staruszka z najwyższego piętra – pokiwał głową policjant. – Wygląda na 
to, że 
udusiła się dymem. Sąsiedzi twierdzą, że nazywała się Samuels.
Alex przymknęła oczy. Nie chodziło o Liz.
– Bogu dzięki.
Funkcjonariusz zaczął coś pisać, położywszy notes na masce radiowozu. Grube 
rękawice 
sprawiały, że kreślił litery powolnymi, obszernymi ruchami. Alex poczuła 
potrzebę opowiedzenia 
mu o Michaelu Eliotcie, o pieniądzach, o ostrzeżeniu Harolda Tate’a: „Nie zdaje 
sobie pani 
sprawy, jakie jej grozi niebezpieczeństwo”. Jaki to jednak miałoby sens? 
Niejasne oskarżenia 
o zbrodnię nie mogły się liczyć, zwłaszcza jeśli rzucałaby je na kierownictwo 
Prov-Life 
niedawno zwolniona pracownica. Tak czy inaczej, Alex wciąż nie miała pewności, o 
jakie 
przestępstwa w istocie chodziło.
– Niestety, nie ustaliliśmy jeszcze losu wszystkich mieszkańców – powiedział 
funkcjonariusz. – Czy pani Foster mieszkała sama?
– Chce pan powiedzieć, że jeszcze może być w środku? – Alex utkwiła w nim pełne 
zgrozy 
spojrzenie.
– To mało prawdopodobne, ale nie możemy tego wykluczyć, dopóki nie 
przetrząśniemy 
całego budynku. Wygląda na to, że pożar rozpoczął się na tyłach domu. No więc, 
mieszkała sama 
czy nie?
– Tak, sama.
– Kiedy ją pani ostatnio raz widziała?
– Chyba... – Alex spróbowała się skupić. – Około dwóch tygodni temu, tak mi się 
wydaje. 
Niech pan posłucha, kiedy ktoś wreszcie sprawdzi jej mieszkanie? Może jeszcze 
żyje?
– Zajrzymy tam tak szybko, jak to tylko możliwe. – Policjant uniósł dłoń. – Jest 
szansa, że 
pani przyjaciółki w ogóle nie było w domu, prawda? Niech się pani uspokoi.
– Dobrze – skinęła głową Alex.
– Domyśla się pani, gdzie mogłaby być? Może wyjechała z miasta?
– Możliwe. Jej siostra mieszka w Maryland.
– Rozumiem. Ma jakiegoś przyjaciela?
– Już nie... nie. Domyślacie się, w jaki sposób doszło do pożaru?
– To stary budynek – potrząsnął głową policjant. – Niewiele potrzeba, żeby 
zaprószyć ogień. 
Wyschnięte drewno zaczyna płonąć błyskawicznie. – Radio w wozie patrolowym 
ożyło, lecz 
funkcjonariusz nie kwapił się do odpowiedzi na komunikat. – Jeden z ludzi 
twierdzi, że 
znaleziono podłączony do zwykłego kontaktu grzejnik olejowy, a właściwie jego 
resztki. Moim 
zdaniem niczego więcej nie było potrzeba.
– Grzejnik olejowy?
– Właśnie. Powinien być przecież podłączony do gniazda siłowego. Jeżeli 
bezpiecznik nie 
wywali, to przewody w całym domu rozgrzewają się do czerwoności. – Policjant 
otworzył drzwi 
radiowozu. – Sieć elektryczna w tych budynkach jest w tak marnym stanie...
Alex popatrzyła na drugą stronę ulicy. Liz skarżyła się przecież, że gospodarz 
domu nigdy 
o nic nie zadba. Nie podejrzewała jednak, by Liz była na tyle nierozsądna, by 
podłączyć grzejnik 
olejowy do zwykłego kontaktu.
– Trzeba by być skończonym idiotą – powiedziała.
– Pewnie, ale stale się to zdarza – odparł funkcjonariusz, wsiadając do 
samochodu. – Niech 
pani zapyta o to byle jaką firmę ubezpieczeniową.
Alex jechała autostradą międzystanową na południe w kierunku Edgewood, gdy zdała 
sobie 
sprawę, że dzwoni jej telefon komórkowy. Gwałtownym ruchem wyciągnęła go ze 
schowka pod 
tablicą rozdzielczą i przez chwilę bez powodzenia starała się nacisnąć guzik 
odbioru dłonią 
w rękawiczce.
– Halo?
Toyotę wyprzedziła ciężarówka, rozchlapująca strugi topniejącego śniegu. Głos 
rozmówczyni był ledwie słyszalny. – Halo?! – Alex, to ja.
Sygnał był słaby, ale Alex poznała, kto dzwoni. – Liz?!! – Tak.
– Chryste, nic ci się nie stało? Tak się bałam! Widziałam, co stało się z twoim 
mieszkaniem. 
Powiedziano mi...
Liz przerwała jej pytania, lecz sygnał ginął co chwila. Alex była w stanie 
zrozumieć 
najwyżej po kilka słów. Liz była najwyraźniej śmiertelnie wystraszona.
– Liz, bardzo słabo cię słyszę. Jestem na autostradzie. Gdzie się podziewasz?
– Wyjechałam z miasta... Myślę, że chcą mnie zabić.
– Kto? Liz?! – Odbiór ponownie pogorszył się, gdy Alex zjechała w płytkie 
zagłębienie, 
otoczone magazynami i blokami mieszkalnymi. Zewnętrzny pas drogi był zamknięty, 
samochody 
tłoczyły się na dwóch pozostałych. – Kto próbował cię zabić?!
– Powiedziałam ci, że nie wiem. Widziałam, jak zeszłej nocy faceci w samochodzie 
śledzili 
mój dom.
– No dobrze, powiedz mi tylko, gdzie teraz jesteś.
Rozległo się szczęknięcie, po czym odbiór stał się wyraźniejszy.
– Jestem w motelu, w jakiej dziurze pod New London.
– New London? Skąd u diabła się tam wzięłaś?
– Nie miałam ochoty zostać w Rhode Island, Alex. Chciałam wyjechać ze stanu, 
sama nie 
wiem dlaczego. Widziałam, co stało się z moim domem, więc pojechałam dalej bez 
zatrzymywania.
Alex nacisnęła na hamulec, widząc, że samochody przed nią gwałtownie zwalniają. 
Przednia 
szyba pokrywała się brudem tak szybko, że ledwie mogła dojrzeć coś na zewnątrz. 
Włączyła 
wycieraczki.
– Posłuchaj, Liz, wszyscy myślą, że pożar wybuchł przypadkowo – powiedziała, 
siląc się na 
spokój i starając przekonać przyjaciółkę, że wierzy we własne słowa. – 
Rozmawiałam 
z policjantem. Ktoś nieodpowiednio podłączył grzejnik, a bezpiecznik nie 
wyskoczył, jak 
powinien.
– Naprawdę sądzisz, że to przypadek?
Alex wjechała na pas wolnego ruchu i poczuła, jak przednie koła zarzucają na 
łacie świeżego 
śniegu.
– Nie wiem na pewno, ale najwidoczniej...
– Stale się to zdarza? Daj spokój, Alex. Dwa tygodnie temu sama mi powiedziałaś, 
że 
powinnam na siebie uważać, ponieważ Michael zadawał się z podejrzanymi typami.
Wspomnienie tych słów sprawiło, że Alex dojmująco zdała sobie sprawę z własnego 
położenia i tego, komu to zawdzięczała.
– Dwa tygodnie temu powiedziałaś mi, że nie rozmawiałaś z Margaret Eliot, 
przypominasz 
sobie? – Liz nie odpowiedziała, a jeśli nawet, jej słowa zginęły w trzaskach 
zakłóceń. – Liz? – 
Alex potrząsnęła telefonem. – Do diabła!
Z tyłu rozległ się klakson. Alex zdała sobie sprawę, że wjechała pomiędzy pasy 
ruchu. 
Szybko włączyła kierunkowskaz i skręciła w stronę zjazdu numer szesnaście.
– Przepraszam – powiedziała Liz bardziej obronnym niż pełnym wstydu tonem; 
najwidoczniej nie zdawała sobie sprawy, o jakie kłopoty przyprawiła Alex. – Nie 
chciałam cię 
w to mieszać. Myślałam... Skąd się dowiedziałaś?
– To długa historia. Opowiem ci, kiedy się spotkamy. Nie rób tego więcej, 
dobrze?
– Nie, nie zrobię. Myślę... sądzę, że powinnyśmy pójść na policję. A ty? – Liz 
wyraźnie 
straciła pewność siebie.
– Zastanawiałam się nad tym, nie sądzę jednak, żeby nam to coś dało. 
Przynajmniej na razie.
– To co mam zrobić? Jak mam... dokąd mam pójść? Boję się, Alex. – Liz była na 
skraju 
płaczu. – A jeśli mnie odszukają? Nie mam nawet pojęcia, kim oni są.
– Nie ruszaj się nigdzie – powiedziała Alex. – Nie informuj nikogo, gdzie 
jesteś, chyba że 
wiesz, że możesz temu komuś zaufać. Cokolwiek zrobisz, nie kontaktuj się z nikim 
z Prov-Life, 
dobrze?
– I co dalej? Co z nami będzie?
– Jeżeli zdołamy zorientować się, w czym maczał palce Michael, wtedy będziemy 
mogły 
zgłosić się na policję. Problem w tym, że potrzebuję dowodów.
– Jakich dowodów?
– Niech cię o to głowa nie boli. Sama się tym zajmę.
– Powiedz mi, co chcesz zrobić, Alex?
Alex zwolniła w miejscu, gdzie droga opadała w dół wzdłuż zachodniej strony 
parku Rogera 
Williamsa. Dom Marka znajdował się półtora kilometra dalej. Przez rozproszone 
drzewa widać 
było białą połać jeziora, na którego szarych brzegach zaczynały topnieć lód i 
śnieg.
– Wystarczy, że będziesz pod telefonem – powiedziała.
6
Alex zaparkowała pięćdziesiąt metrów za „Blimpies” i wyłączyła silnik. Było wpół 
do 
jedenastej. Deszcz na zewnątrz zamieniał się powoli w śnieżycę, roztaczającą 
aureole wokół 
starych latarni z kutego żelaza. Zapowiadało się, że temperatura wkrótce spadnie 
poniżej zera. 
Alex nie była odpowiednio ubrana. Po południu pojechała do domu i przebrała się 
w najlepsze 
ubranie do pracy, a nawet zrobiła sobie makijaż, by tylko wywrzeć wrażenie na 
strażniku, 
wysiadującym za biurkiem od ósmej wieczorem. Chciała sprawiać wrażenie kogoś 
pracującego 
do późna, kto tylko wyskoczył na chwilę, by coś przekąsić. Spódnica do kolan, 
dopasowany 
żakiet i jedwabna bluzka nie stanowiły jednak stroju, jaki wybrałaby dla siebie 
na mroźną lutową 
noc.
Przez frontowe wejście płynęła wąska strużka pracowników, otulających się 
natychmiast 
ciaśniej dla ochrony przed narastającym wiatrem. Alex rozpoznała parę kobiet z 
działu 
marketingu i jednego ze starszych rangą pracowników działu asekuracji. Domyślała 
się, co 
zatrzymało ich w biurze. Planowane przez firmę wejście w ubezpieczenie zdrowotne 
sprawiało, 
że wszystkich czekały dodatkowe zajęcia. Na paru piętrach paliły się jeszcze 
światła. Alex 
odczekała dalsze dwadzieścia minut, jednak nie pojawił się już nikt więcej.
Wyjęła telefon komórkowy i wybrała numer Marka w dziale finansów. Rozległy się 
dwa 
sygnały, po czym zabrzmiała nagrana przez niego wiadomość: „Niestety, nie mogę 
odebrać, ale 
proszę pozostawić wiadomość po sygnale, a oddzwonię, gdy tylko zdołam”. 
Wielokrotnie 
słyszała ten komunikat, ale tym razem głos Marka zdawał się brzmieć inaczej. W 
przeszłości 
zawsze z rozbawieniem słuchała jego chłodnego tonu, sugerującego, że nie ma 
sensu tracić 
czasu, ponieważ uważała, że to tylko poza. Znała prawdziwego Marka Ferullego, 
tego, który 
uganiał się za nią po mieszkaniu wyłącznie w kucharskim fartuchu, który 
uwielbiał oglądać 
w łóżku kreskówki w sobotni poranek. Alex zastanawiała się jednak, czy 
rzeczywiście był to 
prawdziwy Mark Ferulli. Minęły trzy dni od ich ostatniego katastrofalnego 
spotkania. Od tamtej 
pory nawet nie spróbował nawiązać z nią kontaktu. Nie wyobrażała sobie, że może 
dojść do 
czegoś takiego po spędzonym razem roku. Zastanawiała się, czy przez cały czas 
nie oszukiwała 
się, czy prawda nie wyglądała tak, jak podejrzewała – że Mark zmienił się tak 
samo jak wszystko 
inne od śmierci Michaela Eliota.
Siedząc w ciemności, wpatrując się w rzędy mętnie oświetlonych okien, Alex 
walczyła 
z poczuciem dezorientacji i rozpaczy. Tydzień temu tu właśnie miała swoje 
miejsce. Była dobrze 
zapowiadającą się aktuariuszką. Czekała ją wspaniała przyszłość. Dzielnica 
finansowa. Budynek 
Prov-Life. Firma. Dział. Była częścią tego wszystkiego. I mimo tego, co się 
zdarzyło, nie 
potrafiła pozbyć się nostalgii za przeszłością, za bezpieczeństwem, pewnością, 
poczuciem 
przynależności. Powtarzała sobie jednak, że pewniki okazały się niepewne. Stała 
się outsiderem, 
bardziej niż kiedykolwiek. Oznaczało to, że wiele ryzykowała. Przede wszystkim 
konfrontację 
z nie znającym jej strażnikiem przy biurku w holu.
Donald Grant był zupełnie sam na drugim piętrze. Członkowie kierowanego przez 
niego 
zespołu inspektorów ubezpieczeniowych nie zwykli pracować dłużej niż do nich 
należało, 
a pozostały personel działu stanowili zwykli biurokraci, zatrudnieni na etatach 
od dziewiątej do 
piątej. Tak właśnie powinno być: wszyscy wypełniali dokładnie określone 
obowiązki, robili, co 
do nich należało, i nic więcej – zwłaszcza gdy chodziło o polisy na większe 
sumy. Wszystkie 
roszczenia na kwotę powyżej pół miliona dolarów były przekazywane bezpośrednio 
do Deana 
Mitchella, wiceprezesa firmy i szefa działu. Jeżeli Mitchell nakazywał uznanie 
roszczeń, 
wypłacano pieniądze. Zwykłych pracowników nie zachęcano do wykazywania 
inicjatywy, co 
znacznie ułatwiało pracę Grantowi. Mógł skupić dzięki temu uwagę na kierownictwu 
firmy, 
chociaż ostatnio utrzymywanie dyscypliny w jej szeregach okazało się 
niewdzięcznym zadaniem.
Grant był pewien, że nikt nie widział, jak opuszcza po ciemku dom McCormicka, a 
deszcz na 
pewno rozmył wszelkie odciski stóp, które mógł pozostawić. Ale nic nie 
usprawiedliwiało 
niedbałości. Spałby o wiele lepiej, gdyby miał gwarancję, że jego alibi jest 
pewne. Oznaczało to 
konieczność niewielkiej manipulacji danymi w komputerach Prov-Life. Po jej 
dokonaniu rejestry 
wykazywałyby, że spędził w biurze całe popołudnie. Znaleźliby się poza tym 
świadkowie, którzy 
potwierdziliby jego uczestnictwo w naradach. Rejestr korzystania z komputera 
stanowił szczegół 
o potencjalnie decydującym znaczeniu. Z doświadczenia Granta wynikało, że ludzie 
nadal 
pokładali zdumiewającą wiarę w obiektywizm i rzetelność uzyskiwanych z 
mikroprocesorów 
danych. Podejrzane były raczej niezgodne z nimi słowa żywych ludzi.
Gmach Prov-Life wyposażono w standardowy system bezpieczeństwa. Pracownikom 
wydawano osobiste karty, odczytywane za pomocą ultradźwięków.
Były szare, plastykowe i można je było wpiąć w klapę lub nosić w kieszeni. 
Czytniki przy 
głównym wejściu i przy drzwiach każdego działu odczytywały karty i przekazywały 
informacje 
do komputera. Drzwi otwierały się tylko wtedy, jeżeli komputer uznał, że 
posiadacz karty ma 
prawo wkroczyć do danego pomieszczenia o danej porze. Można było zakodować pliki 
poszczególnych pracowników tak, by wpuszczać ich tylko na pewne piętra i 
wyłącznie 
w określonych porach. Komputer w analogiczny sposób rejestrował porę wejścia i 
wyjścia 
pracowników przez frontowe drzwi.
Podobnie jednak jak i innymi sferami systemu komputerowego Prov-Life, rejestrem 
można 
było manipulować, jeżeli wiedziało się, jak się do tego zabrać. W firmie nic nie 
zostało wyryte 
w kamieniu, oczywiście z wyjątkiem zasad.
Grant rozpiął najwyższy guzik kurtki i zaczął stukać w klawiaturę komputera. 
Wciąż 
szumiało mu w głowie od linijki kokainy, poza tym jednak czuł się świetnie. Po 
paru sekundach 
na monitorze pojawiły się te same dane, co na terminalu w holu: lista numerów 
kodowych, 
nazwisk i godzin. Plik był otwarty, ponieważ do jego sfinalizowania pozostała 
jeszcze godzina. 
W dole ekranu migotał wyczekująco żółty kursor. Grant musiał skopiować plik, 
dokonać w nim 
zmian, posługując się programem użytkownika, po czy wgrać go z powrotem do 
komputera. Była 
to żmudna praca, lecz robił to już wcześniej.
Grant westchnął i przeciągnął się. Zasłużył sobie na parę dni wolnego, może na 
długi 
weekend gdzieś daleko z Verą i dzieciakami. Musiał się z tym jednak wstrzymać; 
na razie nie 
mógł sobie pozwolić na opuszczenie miasta. Życie powinno toczyć się jak zwykle, 
każdy dzień 
musiał przebiegać przeciętnie – żadnych odstępstw od reguły.
Linie danych na ekranie przesunęły się w górę, gdy w jego dolnej części pojawiła 
się nowa 
linijka. Według czujników za trzy jedenasta, główne wejście właśnie przekroczył 
Mark Ferulli. 
Wszystko byłoby w najlepszym porządku, gdyby nie jeden drobiazg: Mark Ferulli 
był teraz 
w Nowym Jorku.
Alex miała wyrzuty sumienia, że dostała się do domu Marka bez jego wiedzy, nie 
potrafiła 
jednak wymyślić nic innego. Tak czy inaczej, przecież nie była tu zupełnym 
intruzem. Spędziła 
w tych murach tak wiele czasu, pozostawiła po sobie tak wiele śladów, że prawie 
czuła się 
uprawniona, by móc wkroczyć tu bez zaproszenia – przynajmniej na jeden 
pożegnalny rzut oka. 
Obawiała się, że po tym, co się stało, Mark mógł zmienić zamki, lecz widocznie 
nie miał na to 
czasu. Nawet kupiona przez nią żywność leżała w tym samym miejscu – na kuchennym 
stole. 
Świeże wówczas cebule pokurczyły się i zżółkły. Sądząc po kartonowym opakowaniu 
w koszu 
na śmieci, po kłótni Mark zamówił pizzę na telefon. Alex nie została długo w 
jego domu. Po 
pierwsze, bała się, że ktoś ją zobaczy. Po drugie, było jej niewymownie żal.
Wyjeżdżając, Mark zawsze zostawiał kartę wejściową do Prov-Life w meksykańskim 
dzbanie przy telefonie w kuchni. W istocie często zapominał o niej nawet, gdy 
był w Providence; 
musiała go wówczas wpuszczać recepcjonistka.
Mark pewnie nie dostrzegłby od razu zniknięcia karty. Alex sądziła, że fakt 
wykorzystania 
karty zarejestruje jedynie monitorujący system czujników – komputer, którego i 
tak nikt nigdy 
nie sprawdzał.
Strażnik siedział rozparty w fotelu, żując snickersa i czytając „National 
Enquirer”. Był 
młodszy od pozostałych wartowników, miał okrągłą, błyszczącą twarz i wianuszek 
zaognionych 
pryszczy nad kołnierzykiem. Podniósł wzrok na Alex i przyglądał się, jak 
przykłada szarą, 
plastykową kartę do płyty czujnika, a po wkroczeniu do holu kieruje się w stronę 
wind.
– Nie wiem, czy pracuję do późna, czy wcześnie zaczynam – zawołała z ironicznym 
uśmiechem. – Kto to widział?!
Strażnik odpowiedział jej uśmiechem, pożerając wzrokiem szczupłą sylwetkę i 
delikatnie 
kołyszące się piersi. Chciał zrewanżować się jakąś błyskotliwą odpowiedzią, miał 
jednak pełne 
usta snickersa.
– Co poradzić – wydukał przez oblepione orzeszkami i nugatem zęby.
Alex nacisnęła guzik windy i czekała na nią przez chwilę, kołysząc się na 
piętach. Strażnik 
znał ją z widzenia. Wiedział, że pracowała na szóstym piętrze, bo widział 
kiedyś, jak stamtąd 
zjeżdżała, ale nie przypominał sobie jej nazwiska. Gdy znikła w jednej z wind, 
przeniósł wreszcie 
wzrok na monitor w rogu biurka. Według komputera, dziewczyna nazywała się 
Ferulli. 
Strażnikowi wydało się to dziwne, bo nie wyglądała na Włoszkę z pochodzenia.
Alex czuła, jak łomocze jej serce, gdy wina zaczęła wjeżdżać na górę. Zdawało 
się, że 
mija wieczność, nim cyfry na wskaźniku ulegały zmianie. Kilka razy miała 
uczucie, że winda 
lada chwila zatrzyma się i ktoś wejdzie do środka. Gdyby był to ktoś znajomy, 
ktoś, kto wiedział, 
co się działo, czekałyby ją kłopoty. Bez wątpienia uśmiechano by się do niej, 
jak gdyby nigdy 
nic, po czym natychmiast powiadomiono by straż.
Gdy winda zatrzymała się wreszcie na siódmym piętrze, czoło Alex pokrywał pot. 
Zaczerpnęła głęboko tchu i wyjrzała na korytarz. Wpuszczone w ściany lampy 
oświetlały stojącą 
w kącie szkaradną rzeźbę Atlasa, dźwigającego świat na barkach. Był to 
wykorzystywany przez 
Prov-Life w latach czterdziestych, od dawna zarzucony symbol. Alex nasłuchiwała, 
czy nie 
słychać kroków lub głosów, ale jedyny dźwięk stanowiło słabe szemranie agregatów 
klimatyzacyjnych pod sufitem.
Dziewczyna po wywoskowanej, kamiennej posadzce ruszyła na palcach w stronę 
wejścia do 
działu finansów. Przez szklaną taflę dostrzegła parę obrotowych krzeseł i 
drzewko gumowca 
w wielkiej donicy. Zza rogu padało mętne światło jarzeniówek, lecz większość 
sali pogrążona 
była w mroku. Alex przesunęła kartę w szczelinie czytnika. Szczęknęły 
odblokowujące się 
zamki.
Wewnątrz panował znajomy zapach płyty wiórowej i ciepłego plastyku, pomieszany 
ze 
śladowym aromatem starych perfum. Rzędy biurek przypominały miniaturową giełdę; 
na 
wszystkich stały komputerowe terminale, na niektórych nawet po dwa. Na paru 
ekranach wciąż 
widniały kolumny informacji rynkowych: ceny, odsetki, statystyki –
elektroniczny rzut oka na olbrzymi rynek walutowy. Bladozielone i żółte cyfry 
rzucały na 
sufit mętną poświatę. W kącie popiskiwał i burczał faks, z którego powoli 
wysuwał się długi 
wydruk. W ciemności sala wydawała się większa niż w rzeczywistości.
Biurko Marka znajdowało się w tym samym miejscu co kiedyś, zrobiono jednak wokół 
niego 
dużo miejsca i z dwóch boków rozstawiono drewniane przegródki. Najwidoczniej 
nowy szef 
działu chciał, by powstał tu dla niego narożny gabinet – z którego, w 
odróżnieniu od swojego 
poprzednika, miałby widok na całe piętro. Alex zastanowiła się, czy Mark nie 
starał się w ten 
sposób udowodnić, kto tu rządzi i że ma oko na wszystko. Być może po prostu nie 
chciał 
gabinetu po Eliocie? Może buty nieboszczyka go jeszcze uwierały?
Alex weszła przez pozbawioną drzwi futrynę i usiadła. Włączyła właśnie lampkę na 
biurku 
i opuściła ją tak, że żarówka znajdowała się o paręnaście centymetrów od blatu, 
gdy zadzwonił 
telefon.
Grant usłyszał początek komunikatu na automatycznej sekretarce i odłożył 
słuchawkę. Co 
Ferulli porabiał w biurze, jeśli rzeczywiście był to on? Co go ściągnęło tak 
nagle z Nowego 
Jorku? Cóż takiego nie mogło zaczekać do rana? Grant siedział przez parę chwil 
nieruchomo, 
wpatrując się w nazwisko na monitorze. Ferulli. Świeżo upieczony wiceprezes. 
Nowy i nie 
sprawdzony. Był w firmie dopiero od kilku lat. Arogancki, ambitny i wojowniczy, 
niewątpliwie 
stanowił lepszy wybór niż Drew Coghill. Czy ktokolwiek go jednak dobrze poznał? 
Brady sądził, 
że Ferullemu można zaufać, ale stawka była zbyt duża, by polegać tylko na jego 
opinii. Poza tym 
Grantowi nie płacono za ufność.
Wyłączył komputer i zjechał windą na parter. Gdy tylko strażnik go dostrzegł, 
odłożył gazetę 
i spiesznie strzepał okruchy czekolady z kolan.
– Dobry wieczór, proszę pana – powiedział. – Pracujemy do późna?
Grant oparł się jedną dłonią o biurko. Pod wpływem zimnego spojrzenia jego 
niebieskich 
oczu strażnik poczuł potrzebę schowania pisma, jak gdyby stanowiło coś 
nieprzyzwoitego.
– Widziałeś, jak wchodził tu Ferulli?
– Ferulli? Eee... – Wartownik popatrzył na ekran komputera. – Och, tak, parę 
minut temu. 
Dokładnie...
– Był sam?
– Kto? – Strażnik wyglądał na zaskoczonego.
– A o kim, kurwa, mówię? Ferulli.
– Ta dziewczyna?
– Mówię o Marku Ferullim. Włoch. Trzydzieści pięć lat. Szef działu finansów. 
Może mówić 
wolniej?
Strażnik popatrzył ponownie na monitor, jak gdyby spodziewał się stamtąd pomocy.
– Nie widzia... To była kobieta, na pewno.
– Kobieta? – Grant zdjął dłoń z biurka.
– Tak, proszę pana. Widziałem ją już wcześniej. Jestem pewny, że tu pracuje.
– Wiesz, że tutaj pracuje, ale nie masz pojęcia, jak się nazywa?
– No... – Strażnik poczuł, że się czerwieni. – W biurze jest ze dwieście...
– Gdzie pracuje? W którym dziale?
– Ee, na siódmym piętrze. Tak, na siódmym.
– Aktuariuszka?
– Może. Nie wiem... – Grant ruszył już w stronę windy. Wartownik wstał i zawołał 
za nim: – 
Są jakieś kłopoty? – Grant nie odpowiedział. – Mam pójść z panem?
Grant odwrócił się w jego stronę, blokując drzwi windy.
– Nie, zostań tutaj. Jeżeli zobaczysz tę kobietę, zatrzymaj ją. Może 
przynajmniej to potrafisz.
Niektóre części systemu komputerowego Centralnej Dokumentacji Alex znała jak 
własną 
kieszeń, ale z innych nie korzystała nigdy w życiu. System w znacznym stopniu 
odzwierciedlał 
strukturę firmy – podzielono go na subsekcje, odpowiadające poszczególnym 
działom, 
a oddzielnie przechowywano niektóre kluczowe dane. Alex wiedziała z 
doświadczenia, że łatwo 
było uzyskać dostęp do plików swojej subsekcji, lecz możliwość korzystania z 
innych materiałów 
była ograniczona. Firma strzegła swych rynkowych sekretów przed konkurencją tak 
zazdrośnie, 
jak danych osobistych posiadaczy polis. Nie skrępowany dostęp do danych był 
niemożliwy, o ile 
nie zajmowało się dostatecznie wysokiego stanowiska – lub nie znało się 
odpowiedniego hasła.
Menu startowe zawierało wymienione alfabetycznie odrębne podsekcje. 
„Aktuarialne, 
Służby” – dział znany Alex najlepiej, znajdował się na samym początku. Tym razem 
jednak nie 
szukała danych statystycznych. Pragnęła zamienić cyfry w nazwiska i adresy 
rzeczywistych 
ludzi. Ludzi, których genetyczne przeznaczenie rozpracowano w Medanie, których 
wyniki testów 
zostały w ryzykowny sposób wykradzione przez Michaela Eliota. Jeśli rzeczywiście 
były to 
osoby, ubiegające się o polisy na życie, ich dane osobowe powinny znajdować się 
w systemie. 
Gdyby Alex zdołała je odnaleźć, mogłaby dotrzeć do tych ludzi i z nimi 
porozmawiać. Na nic 
wówczas zdałoby się ukrywanie prawdy za kolumnami cyfr. Alex była pewna, że 
jeżeli zdoła 
tego dokonać, wówczas ma gwarancję rozszyfrowania prawdy.
Wyjęła notes, w którym spisała numery wniosków o polisy. Przesunęła kursor, aż 
zaznaczyła 
słowa CENTRALNA DOKUMENTACJA po czym nacisnęła klawisz „return”. Pojawiło się 
nowe menu:
CENTRALNA DOKUMENTACJA – DANE
DOKUMENTACJA POLIS OD 1990
DOKUMENTACJA POLIS 1990 – OBECNIE
DOKUMENTACJA POLIS – WAŻNE POLISY
DANE STATYSTYCZNE
INNE OPCJE
Alex dotarła już wcześniej do tego miejsca. Dane statystyczne, dotyczące 
wystawianych 
przez Prov-Life polis, stanowiły surowy materiał do jej pracy, zresztą były 
dostępne dla 
wszystkich działów. Tym razem Alex wybrała jednak drugą opcję. Pracowała w 
firmie od ponad 
dwóch lat, i po raz pierwszy zadawała sobie trud wyszukania informacji 
dotyczących 
konkretnego klienta. Nie przyszło jej wcześniej do głowy, jak nienormalny jest 
tak wąski podział 
specjalności.
Lista opcji znikła, na jej miejsce pojawiły się zaledwie dwa słowa na środku 
ekranu: 
WPROWADŹ HASŁO.
Markowi spodobała się sugestia Alex, rzucona w „Hemenway”: „Dla uczczenia 
twojego 
włoskiego pochodzenia i góry pieniędzy, którą zarobisz”. Czuła pewność, że z 
niej skorzystał, ale 
przecież była wówczas pewna wielu rzeczy. Zaczerpnęła głęboko tchu i wpisała 
cztery litery: L-
I-R-A.
Komputer jak gdyby zastanawiał się przez parę chwil nad reakcją, po czym na 
monitorze 
pojawiła się informacja, jakiej jeszcze nigdy nie widziała:
BRAK DOSTĘPU
WYMAGANA AUTORYZACJA
– Cholera!
Głos Alex poniósł się po pustym biurze. Obejrzała się w stronę drzwi, obawiając 
się, że ktoś 
ją usłyszał. Nasłuchując, uświadomiła sobie obecność słabego, mechanicznego 
szumu. Zapewne 
była to klimatyzacja. Alex przemknęło jednak przez głowę, że może być to winda. 
Spiesznie 
wróciła do głównego menu. Możliwe, że znała właściwe hasło, które nie 
wystarczało jednak do 
uzyskania dostępu do danych, dotyczących poszczególnych polis. Chociaż Mark 
został 
wiceprezesem, lecz w dziale finansów nie miał kontaktu z właścicielami polis, 
tak samo jak ona. 
Jego obowiązki dotyczyły wyłącznie funduszy firmy. Może zasada ścisłego 
ograniczania dostępu 
do przechowywanych w komputerach danych była przestrzegana dokładniej, niż 
podejrzewała. 
Mimo to pozostawała jej jeszcze jedna rzecz do sprawdzenia. Sięgnęła do kieszeni 
żakietu po 
książeczkę czekową Fleet Bank, na której odwrocie zapisała numery rachunków.
W neseserze Eliota znajdowały się nie tylko wyniki testów genetycznych, lecz 
również lista 
kont w filii Ocean State Saving Bank w East Side. Sugerowały one, że chodziło o 
wypłacanie 
przez Prov-Life należnych z tytułu ubezpieczenia kwot. Mark powiedział Alex, że 
chodziło 
o rutynowe przelewanie przeciętnych sum. Było to jednak niemożliwe, bo zwykłe 
sumy były 
wypłacane przez dział roszczeń, nie finansów. Poza tym, skoro chodziło o 
rutynowe operacje, 
dlaczego Michael Eliot chciał zabrać tę listę do Europy? Musiało być w nich coś 
wyjątkowego. 
Gdyby Alex udało się odszukać nazwiska właścicieli rachunków, być może zdołałaby 
się 
dowiedzieć, o co chodziło.
Alex wybrała ostatnią opcję z menu startowego, a z kolejnego – OPERACJE 
FINANSOWE. 
Tym razem natychmiast pojawiło się żądanie hasła. Alex ponownie wprowadziła 
czteroliterowy 
kod: L-I-R-A. Kursor zamarł na chwilę, po czym przed oczyma Alex pojawiła się 
kolejna lista:
OPERACJE SKARBOWE – DANE
AKTYWA DŁUGOTERMINOWE – OBECNE
AKTYWA DŁUGOTERMINOWE – PRZESZŁE
OPERACJE BIEŻĄCE I STAN GOTÓWKOWY
REJESTR TRANSAKCJI
REJESTR WYPŁAT
PROGNOZY TRANSAKCJI
Alex uzyskała dostęp do właściwej części systemu. Przyjrzała się opcjom, 
niepewna, którą 
wybrać. Stan gotówkowy, prognozy transakcji – wszystko wyglądało tak pospolicie, 
że trudno 
było uwierzyć, iż może kryć się za tym coś tak egzotycznego jak zbrodnia. 
Miesiąc wcześniej 
Alex uznałaby taką ideę za absurd. Były zbyt przyziemne, podobnie jak dane, 
którymi się 
zajmowała. Zbyt suche, by kryć prawdziwe niespodzianki: codziennie operacje 
zwykłej firmy 
ubezpieczeniowej. Alex wiedziała jednak, że to nie wszystko. Śmierć Michaela 
Eliota sprawiła, 
że zajrzała poza dotyczące Prov-Life cyfry, w życie związanych z firmą ludzi. 
Coś silniejszego 
niż rozsądek mówiło jej, że nie wszystko było w porządku.
Skupiła się na teraźniejszości. Potrzebowała rejestru największych operacji. 
Jeżeli zostały 
uwiecznione gdziekolwiek, to na pewno w rejestrze wypłat. Przesunęła kursor na 
piątą pozycję 
listy i nacisnęła „enter”.
Wczytanie odpowiedniego oprogramowania oraz danych zajęło komputerowi kilka 
sekund. 
Przed Alex pojawił się wreszcie sam rejestr: daty, kwoty, kody banków i ich 
filii, numery 
rachunków, numery polis – i nazwiska. Lista wypłat była ułożona w odwrotnym 
porządku 
chronologicznym. Na jej szczycie znajdował się niejaki E. A. Daniels, któremu 
tydzień wcześniej 
wysłano przekaz telegraficzny na sumę sześciuset tysięcy dolarów. Sądząc po 
kodzie, nie był on 
klientem Ocean State Saving Bank.
Alex dostrzegła to, czego potrzebowała: opcję „szukaj”, uwidocznioną w górnej 
części 
ekranu. Wybrała ją, po czym wprowadziła kod odwiedzonej przez siebie filii na 
East Side. 
Kursor natychmiast podświetlił wypłatę, dokonaną w końcu listopada na konto 
niejakiego S.D. 
Bradleya. Alex porównała numer rachunku z listą Eliota: 75 71252. Zaczęła szukać 
ponownie 
i natrafiła na kolejną wypłatę; wcześniejszą o trzy dni, tym razem dla P. A. 
Trybowskiej. Numer 
rachunku również figurował na liście. Alex zaczęła zapisywać szczegóły w 
notesie. Było 
dokładnie tak, jak powiedział jej Mark, z wyjątkiem...
Przestała pisać. Kwota się nie zgadzała. Wbrew twierdzeniom Marka, pani 
Trybowskiej nie 
wypłacono przeciętnej sumy, czyli stu do stu pięćdziesięciu tysięcy dolarów. 
Kwota przelewu 
wynosiła okrągły milion. Alex ponownie skorzystała z opcji wyszukiwania. J. E. 
Playfer 
otrzymał milion dwieście tysięcy, M. J. C. Falkner – siedemset pięćdziesiąt 
tysięcy, A. M. 
Moruzzi – półtora miliona. Były to wielkie sumy – być może nie wyjątkowe, lecz 
takich 
rozmiarów, że mógł się nimi zajmować wyłącznie dział finansów. Dlaczego Mark 
powiedział 
Alex, że było inaczej? Czy rzeczywiście sprawdził to, o co go prosiła? Alex 
przyłożyła dłoń do 
czoła. Okłamał ją. Chciał w ten sposób sprawić, by dała sobie spokój z 
poszukiwaniami. 
„Możesz dać sobie spokój z pomysłem, że pierzemy brudne pieniądze.” Kiedy 
wykryła 
niespójność w tym, co mówił – fakt, że przeciętne wypłaty były dokonywane przez 
dział 
roszczeń, nie finansów – przybrał obronną postawę, po czym wpadł w gniew. Alex 
zrobiło się 
niedobrze.
– Ty sukinsynu!
Chciał, by mu wierzyła i go wspierała, ale sam nie był gotów jej zaufać. Nie 
bardziej, niż 
Michael Eliot ufał żonie. Była to właściwa analogia, zapowiedź przyszłości, jaka 
mogła czekać 
Alex. Od tajemnicy do kłamstw, od kłamstw do zdrady. W przypadku Eliota proces 
ten trwał 
lata; jeżeli chodziło o Marka, dobiegał końca błyskawicznie.
Alex ponownie wzięła długopis do ręki. Ogółem rzecz biorąc, na sześć rachunków w 
Ocean 
State Saving Bank w ciągu miesiąca kalendarzowego, przelano ponad sześć milionów 
dolarów. 
Skoro było to źródło fortuny Eliota, w jaki sposób zdołał przejąć pieniądze? Czy 
można było 
dowieść, że miał z tym związek? Przypomniała sobie wieczór, kiedy po raz 
pierwszy usłyszała 
o dziesięciu milionach Eliota – swoje niedowierzanie, pewność Liz. „Dowody 
wpłat, kupna 
i sprzedaży obligacji. Wszystko tu jest. Niektóre z transakcji przeprowadzono 
zaledwie kilka 
tygodni temu.” Wyciągi z konta stanowiły jedyny dowód, którego Alex jeszcze nie 
widziała. 
Podniosła słuchawkę.
Wybierając numer, nie zauważyła, że słaby szum windy ustał.
Grant przysunął się do szyby, próbując w ten sposób zasłonić odbijające się w 
niej światło 
z korytarza. Pozbawiona przegródek sala po drugiej stronie była pogrążona w 
półmroku. 
Dostrzegł rzędy stolików i pustych krzeseł. Gdzieś za rogiem paliła się lampa, 
rzucając poświatę 
wysoko na ścianę. Jeżeli ktoś tam był, zachowywał się bardzo cicho.
Grant poczuł się nagle znużony. Ferulli pożyczył komuś kartę. No i co z tego? 
Pewnie nie po 
raz pierwszy. Może Grant za bardzo ulegał paranoi? Postanowił kazać durnemu 
strażnikowi 
przeszukać budynek, a potem oświadczyć mu, że zostaje wylany.
Miał już zawrócić do windy, gdy cień na ścianie poruszył się.
Sandra Betridge wrzasnęła, gdy Grant wszedł do środka. Trzymana przez niego pod 
marynarką dłoń sugerowała, że jest gotów wyciągnąć rewolwer.
– Co... Co pan tutaj robi?!
Grant zatrzymał się i rozejrzał. Jedynie młodsza aktuariuszka, pracująca do 
późna na swoim 
miejscu. Opuścił dłonie wzdłuż ciała.
– To ty wjechałaś tu przed chwilą? – zapytał.
– Słucham? – Sandra zamrugała.
– Pytałem, czy to ty weszłaś do budynku parę minut temu? – Grant zdołał 
wprawdzie 
pohamować gniew, lecz jego wyraźna dykcja świadczyła o tłumionej agresji.
Sandra nie była pewna, czy musi odpowiedzieć. Nie wiedziała dokładnie, kim jest 
Grant, 
chociaż orientowała się, że pracuje w dziale roszczeń. Z drugiej strony 
niewątpliwie zajmował 
wyższą niż ona pozycję.
– Siedzę tu od wpół do dziewiątej rano – powiedziała, przybierając wyniosły ton. 
– Niedługo 
mam egzaminy.
Grant zastanowił się chwilę.
– Jak się nazywają te... kobiety, które z tobą pracują?
Sandra zmarszczyła brwi. Przyszło jej do głowy, że może Grant zamierza ją 
napastować, 
wykorzystując fakt, że natknął się na samotną kobietę długo po godzinach pracy. 
Spróbowała 
wysilić się na pogodną pogawędkę, by zyskać na czasie.
– No cóż, na tym piętrze mamy Janice Aitken, sekretarkę Randala White’a. Do tego 
Sue 
Kaufman i ja. Oczywiście, jest i Alex Tynan, ale ona się już chyba nie liczy. 
Podobno wylano ją 
za niewłaściwe zachowanie.
Głos Liz brzmiał, jak gdyby dopiero co się obudziła. Mówiła słabym, 
zachrypniętym tonem; 
minęła długa chwila, nim zorientowała się, z kim rozmawia.
– Alex? Gdzie jesteś?
– W biurze.
– Boże, ale się zasiedziałaś – jęknęła Liz.
Alex nie powiedziała jej jeszcze o zwolnieniu, a teraz na pewno nie była na to 
odpowiednia 
chwila.
– Posłuchaj, Liz, masz jeszcze wyciągi z konta Michaela w Szwajcarii? 
wyszeptała.
Rozległ się szelest pościeli.
– Tak. Dlaczego pytasz?
– Nie spłonęły?
– Mam je przy sobie. Prawdę mówiąc, stale je przy sobie trzymam.
– Dobrze. Musisz mi natychmiast podać szczegóły. Liz zawahała się. Nagle znikła 
jej 
senność.
– Po co? Zdawało mi się, że powiedziałaś...
– Liz, nie mam czasu ci tego wytłumaczyć – syknęła Alex. – Po prostu wyciągnij 
je, dobrze?
– Dobrze – odparła Liz. – Co chcesz wiedzieć?
– Masz je?
Rozległ się odgłos przewracania jakiegoś przedmiotu. Liz zaklęła. Po paru 
sekundach 
powiedziała do słuchawki:
– Jestem.
– Dobrze. Muszę dowiedzieć się, czy Michael otrzymał jakieś pieniądze w 
listopadzie 
zeszłego roku. Możesz to sprawdzić?
– Listopad, listopad... – Liz westchnęła głośno, wprost w słuchawkę. – Niech 
popatrzę.
– Szybciej, Liz!
– Tak, były wpłaty. Raz, dwa, trzy... sześć wpłat na główny rachunek. Sześć. 
Sześć 
rachunków w Ocean State Saving Bank, sześć wypłat z Prov-Life, sześć wpłat na 
zagraniczne 
konto Michaela Eliota. Wszystko w tym samym miesiącu. Dokumenty Eliota wreszcie 
zaczynały 
mieć sens.
– Na jakie sumy? Ile i kiedy?
– Proszę bardzo. Pierwsza – piątego listopada. Osiemdziesiąt tysięcy dolarów. – 
Alex 
zajrzała do rejestru. Pierwsza z wypłat Prov-Life dokonana została drugiego 
listopada, na konto 
T. Sandersona – w wysokości ośmiuset tysięcy dolarów, czyli dziesięciokrotnie 
większej. Alex 
westchnęła z desperacją. Niezbyt się to zgadzało: rozbieżność trzech dni i 
tysiąca procent sumy. 
– Następna wpłata dziesiątego listopada – kontynuowała Liz. – Sto pięćdziesiąt 
tysięcy dolarów.
Alex przewinęła rejestr na ekranie. Cztery dni wcześniej A. M. Moruzzi otrzymał 
od Prov-
Life półtora miliona. Alex zajrzała do kalendarza na rogu biurka: było to trzy 
dni robocze 
wcześniej. Powtarzała się dziesięciokrotna różnica kwot.
– Dalej, Liz – powiedziała.
– No dobrze... Kolejne siedemdziesiąt pięć tysięcy dolarów szesnastego 
listopada.
Sytuacja powtarzała się: trzy dni robocze wcześniej Prov-Life wypłaciło M. J. C. 
Falknerowi 
sumę siedmiuset pięćdziesięciu tysięcy dolarów.
– Jezu Chryste, brał dziesięć procent.
– Co? O co chodzi, Alex?
– Nie wiem. Jeszcze nie wiem, ale... Podaj mi kolejną... Nie, sama się domyśle. 
Tak: 
osiemnastego listopada sto dwadzieścia tysięcy dolarów. Przez moment na linii 
panowała cisza.
– Zgadza się... Skąd wiedziałaś?
– Ponieważ Prov-Life wypłaciło dokładnie dziesięć razy więcej, komuś o nazwisku 
J. E. 
Playfer trzy dni robocze wcześniej.
– Nie rozumiem. Kto to ten J. E. Playfer?
– Ktoś, kto miał konto w filii Ocean State Saving Bank na East Side.
– Ale kto to taki?
Alex zmarszczyła brwi i utkwiła wzrok w monitorze. Eliot zebrał wszystkie 
dowody, tak jak 
gdyby chciał, żeby ktoś kiedyś domyślił się prawdy. Za każdym jednak razem, gdy 
natrafiała na 
odpowiedź, przed Alex stawały kolejne, coraz trudniejsze pytania. Kim byli 
ludzie, otrzymujący 
tak wysokie wypłaty? Dlaczego wszyscy mieli rachunki w tej samej filii Ocean 
State? I dlaczego 
byli gotowi oddać Michaelowi Eliotowi dziesięć procent tego, co dostawali od 
Prov-Life?
– Muszę zobaczyć polisy – powiedziała w końcu Alex. – Muszę je sprawdzić. I 
muszę 
porozmawiać z tymi, którzy dostali pieniądze. Do niczego nie dojdę, jeżeli będę 
się tylko gapiła 
na liczby.
– Wszystkie dane, dotyczące polis, powinny być w komputerze – powiedziała Liz. – 
Transakcje zostały sfinalizowane już jakiś czas temu.
– Wiem, ale już tego próbowałam. Nie potrafię uzyskać dostępu, bo nie znam 
hasła. Może 
ty...
– Ja? Chyba żartujesz. Radzę sobie tylko z edytorem tekstu.
– Cholera. Nie ma żadnych adresów. Ci ludzie mogą mieszkać gdziekolwiek. – Alex 
westchnęła. – Pewnie zacznę od książki telefonicznej.
– A co ze starą dokumentacją? – spytała Liz.
– W piwnicy?
– Jeżeli ci ludzie wykupili polisy kilka lat temu, ich akta powinny jeszcze tam 
być. 
Pamiętam, że jak ostatni raz byłam w pracy, teczki dopiero zaczynano wywozić do 
Iron 
Mountain. Jeżeli już tam trafiły, możesz sobie dać spokój.
Grant wszedł po schodach na ósme piętro. Powinien najpierw tam zajrzeć. Karta 
Ferullego 
umożliwiała dostęp właśnie do jego biura. Poza tym można było się dzięki niej 
dostać jedynie do 
sali konferencyjnej na parterze. Głupota strażnika okazała się zaraźliwa. Grant 
czuł, że po 
ciężkim dniu przestaje jasno myśleć.
Na ostatnim półpiętrze sięgnął do kieszeni po rewolwer. Normalnie nie 
dopuszczał, by go 
z nim widziano w biurze. Ludzie zaczęliby się zastanawiać, a to nie mogło 
doprowadzić do 
niczego dobrego. Było jednak po jedenastej w nocy, a jeżeli w biurze 
rzeczywiście znalazł się 
intruz, to przecież Grant był szefem wydziału dochodzeń. Gdy dotarł na ósme 
piętro, zauważył, 
że jedna z wind jest w ruchu. Cyfry zmieniały się: trzy, dwa, jeden. 
Prawdopodobnie Sandra 
Betridge wracała do domu. Grant przypomniał sobie, jaka była wystraszona.
Drzwi otworzyły się z donośnym łoskotem. Grant po cichu wszedł do środka. 
Panowała tu 
ciemność, rozpraszana jedynie majaczeniem jaskrawych rządków cyfr na monitorach 
komputerów. Poza tym panował zupełny spokój.
Nacisnął kontakt grzbietem dłoni. Zapłonęły jarzeniówki. Nikogo.
Przeszedł przez drewnianą ościeżnicę drzwi przyszłego gabinetu Ferullego. 
Panował 
całkowity ład, nic nie świadczyło, że ktoś tu był. Grant podszedł do biurka. 
Wyczuł ulotną, 
kwiatową woń – szamponu lub perfum. Dotknął wyciągniętą dłonią wierzchu 
monitora. Był 
ciepły.
Po zamknięciu się drzwi windy zapanowała ciemność. Było gorąco i duszno, piwnicę 
przepełniały opary z bojlerów na ropę. Alex ruszyła wzdłuż ściany, szukając 
wyłącznika. 
Zawadziła stopą o zwalone na podłogę luźne arkusze tektury. Żałowała, że nie ma 
przy niej 
Marka. Czuła, że pomógłby jej, gdyby potrafił, a przynajmniej pokazałby, gdzie 
szukać.
Trafiła dłonią na przełącznik niemal przypadkiem. Pojedyncze neonówki rzuciły 
nieco 
światła na obskurny korytarz. Parę metrów dalej płachta nieprzezroczystego 
tworzywa zasłaniała 
wejście do głównego magazynu. Widniał na niej nadruk: NIEBEZPIECZEŃSTWO DLA 
ZDROWIA – AZBEST.
Alex zapomniała o azbeście. Nie wiedziała dokładnie, dlaczego jest 
niebezpieczny, 
przypominała sobie jedynie, że wywoływany przez niego nowotwór pod nazwą 
śródbłoniak 
kosztował rocznie branżę ubezpieczeniową miliardy dolarów. Przeglądała te dane, 
ale nie 
pamiętała, jak długa ekspozycja na działanie azbestu jest groźna. Przypomniała 
sobie ludzi, 
wchodzących i wychodzących z piwnicy w maskach i kombinezonach.
Oderwała pas srebrnej taśmy klejącej i przez szczelinę w plastykowej płachcie 
dostała się do 
środka. Znajdowały się tu rzędy wysokich, metalowych półek. Do najwyższych z 
nich można 
było się dostać po staromodnych drabinach, jak w bibliotece. Połacie sklepienia 
zalepiono 
kolejnymi arkuszami tworzywa, maskującymi gąszcz rur i kabli. Tam, gdzie właśnie 
trwały 
prace, plastykowe płachty wisiały jak kurtyna po bokach sceny.
Alex ruszyła powoli najbliższym przejściem między półkami, przycisnąwszy do nosa 
i ust 
chusteczkę. W powietrzu wirowały drobniutkie pyłki, podświetlone padającym z 
tyłu blaskiem. 
Na każdym regale znajdowało się oznaczenie literowe. Po lewej stronie figurowały 
litery od A do 
C, po prawej – od D do F. Półki były jednak niemal puste; poniewierało się na 
nich tylko trochę 
pustych, tekturowych teczek i luźnych świstków. Wyglądało na to, że Alex się 
spóźniła, bo stara 
dokumentacja została już uprzątnięta. Spróbowała sobie przypomnieć, co Mac 
powiedział jej 
parę dni temu. Stał obok windy, z pudłem dokumentów. Gwizdał melodię, pod 
wpływem której 
przypomniał się jej Dustin Hoffman w czerwonym sportowym samochodzie.
God bless you please, Mrs. Robinson – „Niech panią Bóg błogosławi, pani 
Robinson”.
Robinson – o to chodziło. Do tego nazwiska dotarto przy wywożeniu dokumentacji. 
Alex 
przeszła do sąsiedniego przejścia między rzędami półek: od G do J, od K do M. 
Regały również 
były puste. Alex przeszła jeszcze dalej. W ostatnim przejściu obok drzwi 
ewakuacyjnych leżały 
częściowo przykryte brudnobiałą płachtą stosy czarnych tekturowych teczek, 
przygotowanych do 
wywiezienia.
Wskaźnik nad drzwiami świadczył, że winda zjechała do piwnicy. Grant zawahał 
się, 
trzymając palec blisko przywołującego ją guzika. Co ktoś mógł robić w piwnicy o 
jedenastej 
w nocy? Była tam wyłącznie kotłownia, zapasy biurowe i azbest.
Oraz stara dokumentacja.
Alex przyklękła i otworzyła pierwszą z brzegu teczkę. Zawierała mnóstwo 
papierów, 
podzielonych na wiele mniejszych plików, przewiązanych czerwonymi tasiemkami. 
Dziewczyna 
wyjęła jeden z nich i przyjrzała się mu, unosząc pod światło. Była to polisa na 
życie sprzed około 
dwudziestu lat, wystawiona na kogoś o nazwisku Taylor. Mac nie próżnował: 
skończył R i S, 
a teraz zabrał się do T. Za dzień czy dwa należało spodziewać się końca pracy.
– Niech cię diabli, Mac.
Alex wyciągnęła notes z kieszeni i odczytała raz jeszcze nazwiska posiadaczy 
kont w Ocean 
State. Playfer. Bradley, Falkner. Za późno, by dotrzeć do ich teczek; zostały 
już wywiezione. Kto 
jeszcze? Moruzzi... i Trybowska. Alex przeszła do kolejnego stosu. Nie była 
pewna, po co 
w ogóle trzymano stare papierzyska. Jeżeli pan Trybowski umarł rok czy dwa po 
wykupieniu 
polisy, dotyczące go dane mogły istnieć tylko w komputerowym rejestrze 
Centralnej 
Dokumentacji. Szukając teczki, Alex mimowolnie wyobrażała sobie nieznanego 
mężczyznę. Na 
pewno nie żył, ale w jaki sposób umarł? Kim był? Prawdopodobnie bogatym 
człowiekiem, skoro 
ubezpieczył swoje życie na milion dolarów. Zapewne mieszkał na East Side – może 
zaledwie 
parę ulic od Goebertow czy Eliotów. Czy na tym polegał związek? Czy ci wszyscy 
ludzie byli 
przyjaciółmi Eliota?
Wyciągnęła kolejną teczkę. Właściciel polisy nazywał się Truscott. Odłożyła ją 
na bok 
i wyjęła dwie kolejne. Truswell, Truuvert. Wreszcie dotarła do tego, czego 
szukała – do polisy, 
wykupionej przed dziesięciu laty przez Fredericka P. Trybowskiego, zamieszkałego 
przy 
Claremont Avenue 14 na Mount Pleasant w Providence. Beneficjentka polisy, 
niejaka Patricia A. 
Trybowska, z domu Lorrimer, była jego żoną.
Grant był na najniższym półpiętrze, gdy dosłyszał odgłos ruchu w starym 
magazynie. Zaczął 
posuwać się powoli korytarzem. Uniósł ostrożnie plastykową płachtę na jego 
końcu. Rozległo się 
łupnięcie, następnie metaliczny grzechot. Twarz Granta owiało chłodne powietrze. 
Odbezpieczył 
rewolwer i ruszył dalej w stronę źródła dźwięków. Było ciemno, lecz za rzędami 
półek zdołał 
wypatrzyć wielką, białą płachtę i poruszającą się obok niej postać.
Grant zastanowił się, czy strzelać. Huk nie poniósłby się daleko, miałby poza 
tym dość czasu 
na sprzątnięcie śladów. Nie mógł jednak zapominać o durnym strażniku. Gdyby 
zszedł na dół 
sprawdzić, co się dzieje, byłoby to kłopotliwe. Grant musiał wymyślić inny 
sposób, coś 
bardziej... prawdopodobnego.
Dotarł do końca półek. Uniósł rewolwer i wyszedł z ciemności.
– Pani Tynan!
Odpowiedzi nie było, rozległo się tylko trzaśniecie drzwi ewakuacyjnych. Wiatr 
porwał 
arkusze z niedokładnie zawiązanej teczki, przewrócił je parę razy po posadzce. 
Grant wyjrzał na 
parking. Dojrzał za siatką przednie reflektory wyjeżdżającego na drogę 
samochodu. Wóz zniknął 
po paru sekundach.
Część piąta 
Polisa 
1 
Dom przy Claremont Avenue 14 cechował się tym, co w języku handlarzy 
nieruchomościami 
zwało się charakterem. Nie był to pałac, lecz przyzwoity, zawierający trzy 
sypialnie kawałek 
Amerykańskiego Marzenia dla średniego stopnia pracowników kierowniczej 
hierarchii. Na tym 
właśnie polegał problem: osoby ze średniego szczebla administracji nie kupowały 
polis, 
opiewających na milion dolarów. Alex wyliczyła, że Frederick Trybowski musiałby 
płacić 
składkę w wysokości około tysiąca dwustu dolarów miesięcznie, czyli piętnastu 
tysięcy rocznie. 
Mało co zostałoby mu wówczas z pensji. Ile mógł przecież zarabiać? Pięćdziesiąt 
tysięcy 
dolarów rocznie? Sześćdziesiąt?
Siedząc za kierownicą toyoty przed domem pod numerem dwudziestym, Alex starała 
się 
zebrać na odwagę, by zastukać do drzwi. Na tym polegał plan: podejść do drzwi, 
zastukać, 
przedstawić się jako pracownica Prov-Life – w razie pytań pokazałaby starą 
przepustkę – 
i wyjaśnić, że wobec stwierdzenia wad w funkcjonowaniu komputerów w siedzibie 
firmy 
powstała konieczność sprawdzenia wypłaconych kwot. Był to dość marny, wręcz 
ryzykowny 
plan. Prov-Life wypłaciło przecież Patricii Trybowskiej okrągły milion dolarów, 
z których ni 
z tego, ni z owego oddała dziesięć procent Michaelowi Eliotowi. Inni 
beneficjenci postąpili 
identycznie. Dlaczego? Cóż takiego zrobił dla nich Eliot?
Po wydostaniu się z biura Alex padła z wyczerpania. Ledwie znalazła siły, by się 
rozebrać, 
lecz spała płytko i co jakiś czas budziła się, za każdym razem zlana potem, 
chociaż w sypialni 
panował lodowaty chłód. Kiedy o piątej nad ranem Oskar wskoczył jej na nogi, 
niemal 
wystrzeliła z łóżka z łomoczącym sercem i przyklejonymi do szyi wilgotnymi 
włosami. Nie 
wiedziała, dlaczego tak reaguje. Miała wrażenie, że jej własny umysł podczas snu 
zamienia się 
w pułapkę. Była niemal pewna, że jest to wina jakichś koszmarów, dlaczego 
inaczej była tak 
pobudzona? Po przebudzeniu pozostawało jej wszakże tylko poczucie zagrożenia 
i nieokreślonego zła. Działo się coś, co zmieniało życie dotkniętych tym ludzi. 
Odmieniło życie 
Michaela Eliota, Liz Foster, nawet Marka Ferullego.
Może również Alex Tynan, chociaż nie zdawała sobie do końca sprawy, w jaki 
sposób.
Wpatrywała się niewidzącym spojrzeniem w zalewaną deszczem ulicę. Wciąż nie była 
w stanie uwierzyć, że Mark celowo ją okłamał. Próbowała wytłumaczyć sobie jego 
zachowanie – 
musiało nastąpić nieporozumienie, błędnie odczytał dane, był zbyt zajęty, by 
sprawdzić je 
dokładniej – okazywało się to jednak całkowicie nieskuteczne wobec wspomnienia 
sposobu, 
w jaki ją potraktował. Tak bardzo zależało mu, by przestała go wypytywać, że 
próbował zbyć ją 
przejrzystym kłamstwem. Nie potrafiła wyrzucić z głowy myśli, że ich zerwanie 
było wywołane 
tym samym, co zatruwało życie innych. Musiała być to część tej samej całości.
Przypomniała sobie, w jaki sposób Mark objął miejsce po Michaelu Eliocie. 
Stawała jej 
przed oczyma jego zadowolona mina, gdy opychał się owocami morza w „Hemenway’s”. 
Był tak 
pewny siebie, tak pełen samouwielbienia, jak gdyby z góry wiedział, jaki będzie 
wynik 
czekającej go rozmowy...
Przyszła jej do głowy jeszcze jedna myśl. Zacisnęła dłonie na kierownicy toyoty. 
Prawdę 
mówiąc, nie była to myśl w pełnym sensie tego słowa, nie określona idea, lecz 
raczej dziwaczne 
skojarzenie, echo przeszłych wydarzeń. Dotyczyła bankiera – jak też on się zwał? 
– Mullinsa, 
z Ocean State Saving Bank. Przypomniała sobie dokładnie scenę z jego udziałem na 
przyjęciu 
u Goeberta. Przypatrywał się, jak gospodarz wygłasza pożegnalną mowę, pocierając 
podbródek 
lewą ręką, z której włochatego, pulchnego nadgarstka zniknął zegarek marki Patek 
Philippe. 
Kiedy Alex zamieniła z nim parę słów koło bufetu, była zaskoczona widokiem 
drogiego cacka, 
widocznego spod mankietów pospolitej marynarki i taniej koszuli. Zdziwiło ją, że 
facet nosi 
zegarek za co najmniej dwadzieścia tysięcy do znoszonego ubrania za dwieście 
dolarów. Patek 
znikł jednak przed końcem przyjęcia. Dlaczego? Do tego dochodził Mark i jego BMW 
– zgoda, 
nie porsche ani sportowy mercedes – ale mimo to samochód, na który musiał 
wysupłać co 
najmniej pięćdziesiąt tysięcy dolarów, o które go nie podejrzewała. Oczywiście 
taki zakup można 
było sfinansować na wiele sposobów, lecz jeśli Mark skorzystał z któregoś z 
nich, to dlaczego 
później zwrócił wóz? Znikający patek philippe, znikający nowiutki, wypucowany 
kabriolet. Do 
tego Eliot, mieszkający w domu wartym... no, ze dwieście tysięcy dolarów. 
Multimilioner, ginący 
tragicznie przy montowaniu półek w salonie.
– Dlaczego?
Dźwięk własnego głosu pozwolił Alex odzyskać świadomość, że ciągle siedzi 
w samochodzie na zalanej deszczem ulicy. Znalazła się pod domem wdowy po 
kliencie Prov-
Life, kobiety z mnóstwem pieniędzy – chociaż nie całą kwotą, na którą opiewała 
polisa – która 
mimo to nadal mieszkała w lokalu wartym najwyżej...
Alex potrząsnęła głową. Nieustanne finansowe absurdy zaczynały doprowadzać ją do 
szału.
Na ulicy panował zupełny spokój. Śnieg przemieszany z błotem z chodników 
zgarnięto na 
kopce przy krawężnikach. Deszcz zaczynał żłobić sobie ścieżki w brudnobiałych 
stertach.
Alex musiała zadzwonić do drzwi dwa razy, nim wreszcie rozległ się chrobot 
odciąganych 
rygli i chrapliwe przekleństwo.
– Czego pani chce? – Przekrwione oczy popatrzyły na Alex zza szczeliny, 
przeciętej 
łańcuszkiem.
– Pani Trybowska? Nazywam się... – Aktuariuszka uśmiechnęła się, próbując 
przybrać 
maksymalnie profesjonalną minę.
– Chwileczkę, chwileczkę!
– Słucham?
– Nie nazywam się Trybowska – powiedziała właścicielka oczu. Alex westchnęła z 
ulgą. 
Była pewna, że mówi ze służącą.
– Och, przepraszam. Czy pani Trybowska jest w domu?
– Skąd mam wiedzieć? Musi pani pójść do niej.
Alex cofnęła się parę kroków i popatrzyła w obydwie strony ulicy. Czyżby 
pomyliła numer? 
Drzwi otworzyły się na całą szerokość. Za nimi ukazała się kobieta o surowym 
obliczu, właśnie 
wiążąca pasek różowej podomki w miejscu, które pewnie niegdyś można było 
określić talią. Nie 
wyglądała na służącą.
– Przepraszam – powtórzyła Alex. – Myślałam...
– No, zgadza się, Trybowscy mieszkali tutaj, ale wyprowadzili się parę lat temu.
– Rozumiem.
– Zostali wyeksmitowani.
Kobieta pokiwała głową z satysfakcją, widząc zdumienie Alex.
– Może mi pani powiedzieć... – Dziewczyna starała się odzyskać równowagę. – Może 
wie 
pani, gdzie mogłabym ją znaleźć?
– Z przyjemnością. Skoro już przy tym jesteśmy... – Kobieta wychyliła się poza 
pole 
widzenia Alex i po chwili wróciła ze stertą pism i kopert – niech pani jej 
powie, żeby zgłosiła 
wreszcie na poczcie zmianę adresu. Szlag mnie trafi, jeżeli nadal będę musiała 
odsyłać to 
śmiecie.
Wróciwszy do samochodu, Alex spędziła parę minut na próbach odcyfrowania pisma 
kobiety. Kiedy wreszcie uporała się z nabazgranym na pierwszej kopercie nowym 
adresem, jej 
poczucie dezorientacji jedynie wzrosło: Patricia Trybowska przeniosła się do 
Pawtucket.
Gnany potężnymi powiewami wiatru grad łomotał o przednią szybę, gdy Alex ruszyła 
na 
wschód Chalkstone Avenue. Dojechała w żółwim tempie do autostrady międzystanowej 
i zaczęła 
rozglądać się za drogą numer jeden, którą mogła dostać się w pobliże Pawtucket. 
Aktuariuszka 
cały czas starała się wymyślić jakiś scenariusz, który logicznie połączyłby 
znane jej fakty. 
Bardzo często zdarzało się, że ludzie kupowali na pewnym etapie swojego życia 
polisy, których 
utrzymanie stawało się dla nich później zbyt kosztowne. Wówczas jednak zwykle 
przestawali 
płacić składki, a polisa ulegała unieważnieniu. Frederick Trybowski płacił 
składki do samego 
końca. Musiało tak być, inaczej firma nie wypłaciłaby pieniędzy. Jakim cudem 
jednak ktoś 
mógłby tak postępować w sytuacji, gdy został wyeksmitowany za niespłacenie 
własnego domu?
Gdy Alex zjeżdżała z autostrady, przyszło jej do głowy możliwe wyjaśnienie. Ileż 
to razy 
ludzie w obliczu finansowej ruiny – na przykład właściciele małych firm, którzy 
podpadli izbie 
skarbowej i wiedzieli, że wcześniej czy później zbankrutują – nabywali duże 
polisy, 
podtrzymywali dzięki temu tak długo, jak tylko to było możliwe, pozory 
wypłacalności, aż 
odbierali sobie życie, by zabezpieczyć finansową przyszłość swoim rodzinom? 
Woleli popełnić 
samobójstwo, niż pozostawić w nędzy swoich bliskich. Musieli oczywiście zrobić 
to z głową. 
Firmy ubezpieczeniowe odmawiały płacenia w wypadkach ewidentnego samobójstwa, 
ale 
oszukanie ich było jednak możliwe. Wystarczało mieć na przykład dość odwagi, by 
zjechać 
samochodem w przepaść. Żadna statystyka nie odpowiadała na pytanie, jak często 
zdarzało się to 
w rzeczywistości. Niemożliwe przecież było policzenie samobójców, którym się 
udało; ich zgony 
stanowiły oficjalnie rezultat wypadków.
Alex doszła następnie do wniosku, że jeżeli w tym przypadku istotnie chodziło o 
jakieś 
oszustwo, niewątpliwie się ono nie powiodło. Życia w Pawtucket nie sposób było 
nazwać 
awansem społecznym. Gdy minęła stadion imienia McCoya i znalazła właściwy zjazd 
do parku 
przyczep mieszkalnych, stanowiących obecne miejsce zamieszkania pani 
Trybowskiej, stało się 
to przejmująco oczywiste. Fairlawn Park prezentował się nędznie nawet w 
porównaniu ze swoim 
sąsiedztwem, zwłaszcza w deszczu. Tuzin przyczep, rozstawionych wokół pętli 
powybrzuszanego asfaltu, wyglądał jak zepsute zęby. Dzieliły je pozorujące 
prywatność 
łańcuchy na kołkach z dowiązanymi tu i ówdzie kawałkami dykty lub siatki.
Alex odczekała chwilę po zaparkowaniu, zastanawiając się, czy w ogóle jest sens 
wysiadać. 
Park przyczep nie prezentował się niebezpiecznie, raczej rozpaczliwie żałośnie. 
Uważała własne 
mieszkanie za nieco podniszczone, ale patrząc na pozbawione trawy, błotniste 
działeczki 
i nędzne domki na kółkach, zdała sobie sprawę, jak długa droga dzieli ją od dna. 
Istniało 
Amerykańskie Marzenie, ale też Amerykański Koszmar. Równe strugi deszczu spadały 
na 
ziemię; była dopiero jedenasta przed południem, ale panował półmrok.
Alex zebrała stosik korespondencji.
Pani Trybowska mieszkała pod numerem czwartym. Przyczepa miała wymiary trzy i 
pół na 
siedem metrów, za umeblowanie na ganku służyły dwa samochodowe fotele i kanapka. 
Alex 
przystanęła na chwilę na oślizgłych stopniach z płyty wiórowej i wsłuchała się w 
dźwięki 
telewizora czy radia. Zastukała do cienkich jak papier drzwi.
– Kto tam? – zabrzmiał swarliwy, lecz wcale nie prymitywny głos.
– Pani Trybowska? Dzień dobry, nazywam się Alex Tynan. Pracuję w...
Drzwi otworzyły się natychmiast. Przed Alex stanęła starsza kobieta w przetartym 
stroju do 
biegania i brudnych, różowych pantoflach. Jej siwe włosy związane były barwną, 
różową 
chustką. Wokół rozeszła się woń smażonego jedzenia.
– Kim pani jest?
– Alex... Alex Tynan. Pracuję w Providence Life.
Spodziewała się jakiejkolwiek reakcji, lecz pani Trybowska wpatrywała się w nią 
obojętnym 
spojrzeniem smutnych, brązowych oczu. Zapewne kiedyś była ładna, ale ściągnięty 
w dół kącik 
ust świadczył, że prawdopodobnie przeszła udar mózgu. Mówiąc, trzymała dłoń na 
piersi.
– Czym mogę pani służyć?
– Jestem z Providence Life, firmy ubezpieczeniowej. Pani Trybowska kiwnęła 
głową.
– Jeżeli jestem winna jakieś pieniądze, to nie miała pani szczęścia.
– Pani jest... była żoną Fredericka...
– Tak, Freddy’ego.
Freddy. Alex zdała sobie z niejakim wstrząsem sprawę, że właściciel polisy numer 
8356322 
istniał naprawdę.
– Pojechałam na pani stary adres w Mount Pleasant. Kobieta, która tam mieszka, 
prosiła, 
żeby przekazać pani pocztę.
– Barbara Doxopoulis? Jak się miewa ta stara wiedźma?
Pani Trybowska wyjęła korespondencję z ręki Alex; w tej samej chwili powiew 
wiatru 
zakołysał przyczepą. Przez chwilę popatrzyły na siebie.
– Niech pani wejdzie.
Pani Trybowska odsunęła się i gestem zaprosiła Alex do środka. Wewnątrz 
przyczepy było 
zaskakująco ciepło. Z boku pokoju piętrzyły się pod sufit półki z książkami. 
Alex wypatrzyła 
kieszonkowe wydania Dostojewskiego i Tołstoja. Przez szparę pod aluminiową 
framugą okna do 
środka zaczynała sączyć się na podłogę woda. Alex zauważyła radio, ale 
telewizora nie było. Na 
sofie, pełniącej równocześnie funkcję łóżka, leżały ubrania. Pani Trybowska 
zgarnęła naręcze 
skarpet i zaczęła upychać je do wielkiego plecaka. Palce jej dłoni były 
powykręcane przez 
artretyzm.
– Właśnie skończyłam pranie. Niewiarygodna pogoda, prawda? Najpierw mrozy, a 
teraz 
pewnie czeka nas powódź.
Przez chwilę Alex stanął przed oczyma widok jej matki, wyjmującej serwetki z 
kredensu. 
Zrobiła krok naprzód.
– Proszę, niech pani nie robi sobie kłopotu, zajmę tylko chwilę.
– Nic się nie stało, kochanie. – Pani Trybowska przystanęła z dziurawą skarpetką 
w dłoni. – 
I tak przydałoby się tu solidne sprzątanie. – Powiedziała to takim tonem, jak 
gdyby chodziło 
o wielką wiejską rezydencję. – A więc o co chodzi? Po co pani przyjechała?
– To trochę delikatna sprawa. W mojej – w naszej firmie, w Providence Life, 
zaszwankował 
jeden z komputerów.
Ach, te komputery. – Pani Trybowska podniosła wzrok na sufit i potrząsnęła 
głową. – Freddy 
mawiał, że komputery uwolnią nas od nużącej papierkowej roboty. Byłam 
urzędniczką, więc też 
jej nie znosiłam. Freddy powiadał – żeby mnie pocieszyć, kiedy nie byłam w 
humorze – że 
komputery przejmą wszystkie nudne obowiązki, więc będziemy mieli więcej czasu na 
interesujące zajęcia. Okazuje się jednak, że ludzie wyłącznie tracą przez nie 
pracę.
Mówiąc, przerywała jedynie dla zaczerpnięcia oddechu, jak ktoś, komu często 
zdarza się nie 
odzywać po całych dniach choćby jednym słowem. Alex znów przypomniała się matka.
– Wiem, co pani ma na myśli – powiedziała. – No cóż, mamy kłopot z naszym 
komputerem, 
więc muszę sprawdzić niektóre wypłaty, dokonane przez naszą firmę w zeszłym 
roku. 
W listopadzie, żeby być ścisłym. – Pani Trybowska nie odrywała od niej wzroku. – 
Chciałabym 
panią prosić o potwierdzenie, ile wynosiła dokładnie kwota, wypłacona na 
podstawie polisy 
ubezpieczeniowej na życie pani męża.
Pani Trybowska odłożyła skarpetę na sofę.
– Obawiam się, że nie rozumiem, kochana.
– Pani mąż zmarł...
– W zeszłym roku, zgadza się. W styczniu. Nie miał ubezpieczenia na życie. Wiele 
lat temu 
istotnie wykupił polisę – rzeczywiście, przypominam sobie, że właśnie u was. W 
Prov-Life, ale 
to było dawno temu, kiedy... – Zastanawiała się przez dłuższą chwilę, wracając 
myślami do 
czasów, kiedy miała męża, pieniądze i własny dom. Przed udarem, zanim wszystko 
zaczęło się 
walić. – Składki okazały się jednak zbyt wysokie. Kiedy Freddy splajtował, po 
prostu przestał je 
płacić. Po jego śmierci nie dostałam ani centa. – Przyjrzała się Alex przez 
chwilę z uwagą. – O co 
chodzi, kochanie? Może usiądziesz? – Wskazała rozchwierutane, stare krzesło obok 
sterty 
czasopism i gazet. – Ma jeszcze wszystkie nogi.
Pani Trybowska zaparzyła herbatę. Rozmawiały przez godzinę. Pani Trybowska 
przedstawiła 
barwną relację ze swego życia, wszystkich swoich wzlotów i upadków. Freddy był 
wspaniałym 
tancerzem oraz wspólnikiem odnoszącej sukcesy firmy, zajmującej się 
projektowaniem 
i montowaniem systemów grzewczych.
W przypływie ślepego optymizmu – była to jeszcze jedna z jego cech – wykupił 
drogą polisę 
ubezpieczeniową na życie, by żona nigdy nie musiała martwić się o przyszłość. Na 
nieszczęście 
w rezultacie pozwu sądowego firma zbankrutowała – montowane przez Freddy’ego 
bojlery 
sporadycznie eksplodowały – wobec czego zaniedbał płacenie składek na polisę.
Przysłuchując się tej historii, Alex czuła coraz większy niepokój. Pani 
Trybowska zdała 
sobie wreszcie sprawę, że coś jest nie w porządku.
– Kochanie, jeżeli martwisz się o wasze bazy danych, to niepotrzebnie – 
powiedziała. – Stale 
nawalają, możesz mi wierzyć. Pewnie wystarczy, że wyczyścicie dyskietkę czy jak 
to się tam 
nazywa.
Alex biegła do samochodu, gdy przyszła jej do głowy jeszcze jedna myśl. Stanęła 
jak wryta, 
a po chwili odwróciła się i mrużąc oczy popatrzyła na panią Trybowska, wciąż 
stojącą w 
drzwiach swojej biednej przyczepy.
– Coś się stało, kochanie? Uważaj, bo przeziębisz się na śmierć.
– Pani Trybowska, czy mąż miał kiedykolwiek rachunek w Ocean State Saving Bank? 
– Alex 
była zmuszona przekrzykiwać szum deszczu.
Kobieta musiała zastanowić się chwilę przed udzieleniem odpowiedzi.
– Nie, zawsze zanosił pieniądze do Providence Trust – powiedziała w końcu.
Alex zatrzymała się w restauracyjce gdzieś pomiędzy Pawtucket i East Side. 
Ludzie 
wchodzili do środka, otrząsali się z deszczu, zatapiali zęby w naleśnikach, 
szynce czy jajecznicy, 
zachowywali się, jak gdyby dzień był zupełnie normalny. Dla niej wszystko 
wyglądało jednak 
zupełnie inaczej. Okazało się, że w jednej z czołowych korporacji w Providence 
zdefraudowano 
miliony dolarów. Polisa Freddy’ego Trybowskiego powinna wygasnąć wiele lat temu, 
lecz ktoś 
podtrzymywał jej ważność. Ktoś zauważył, że składki przestały być wpłacane, więc 
zajął się tym 
sam lub ze swoimi wspólnikami, aż w odpowiednim czasie – po śmierci Freddy’ego – 
zgarnął 
wypłatę.
Przypadek Freddy’ego nie był odosobniony. Alex podejrzewała, że lista polis 
Eliota dotyczy 
identycznych spraw. Od jak dawna to trwało? Jeżeli ktoś podbierał pieniądze w 
takim tempie, 
dlaczego nie stwierdzono tego w zestawieniach finansowych firmy? Było to nienowe 
pytanie. 
Ktoś defraudował z Providence Life wielkie pieniądze. Oprócz zwyczajnych wypłat, 
grupa ludzi 
zgłaszała wielkie, sfałszowane roszczenia, które również uiszczano. Dlaczego 
jednak nikt na to 
nie wpadł?
Alex upiła łyk wystygłej kawy. Jedno było pewne: część pieniędzy trafiała na 
konto 
Michaela Eliota. Dziesięć procent ostatecznej kwoty, w trzy dni robocze po 
pierwszej wypłacie. 
Kto dostawał resztę? Na pewno nie pani Trybowska ani inni krewni. Czy 
pozostałych 
dziewięćdziesiąt procent również było dzielonych między następne dziewięć osób? 
Defraudacja 
na taką skalę musiała być skutkiem zmowy; nikt nie poradziłby sobie z nią 
samemu. Alex 
usiłowała dokładnie się nad tym zastanowić.
Po pierwsze, wyszukiwano nieważne polisy. Po co? Jeżeli planowano składanie 
fałszywych 
roszczeń, czy nie prościej byłoby sporządzać całkowicie lipne polisy? Domyśliła 
się jednak, 
dlaczego tak się działo. Przy sprzedaży nowej polisy agent ubezpieczeniowy 
opatrywał ją 
własnym nazwiskiem, do tego dochodziła wypłata prowizji i proces uzgadniania 
szczegółów 
umowy. Z polisami, których ważność wygasła, sprawa miała się jednak zupełnie 
inaczej – 
prowizje zostały wypłacone całe lata wcześniej i nikogo nie interesowały.
Alex pokiwała głową. Miało to sens. Im więcej fałszerstw trzeba by popełnić, tym 
większa 
szansa, że ktoś by na nie wpadł. Czy właśnie dlatego polisa, której 
beneficjentkę zdołała 
odszukać, była jedyną, dotyczącą mieszkańca Rhode Island? Oczywiście. Mieszkańcy 
stanu 
często lokowali oszczędności w banku Ocean State. Inaczej rzecz się miała z 
obywatelami 
Tennessee czy Minnesoty; wykluczone, by zakładali sobie konta w filii w East 
Side.
Kto mógł być w to zamieszany? Na pewno ktoś z działu roszczeń. Również z działu 
dochodzeń. Dziewczynie stawały przed oczyma znajome twarze pracowników Prov-
Life: Ralpha 
McCormicka, Deana Mitchella, Donalda Granta. Także Davida Mullinsa, bowiem to on 
właśnie 
zakładał lipne rachunki w Ocean State i tego samego dnia przesyłał 
telegraficznie pieniądze 
dalej. Oczywiście musiał być to również Eliot jako szef działu finansowego, bo 
kto inny mógł 
sygnować czeki na tak wielkie sumy z pewnością, że nikt nie będzie zadawać 
niewygodnych 
pytań? Eliot jednak zginął, więc potrzebne stało się zastępstwo na jego miejsce. 
Ktoś, komu 
pozostali oszuści mogliby ufać. Z kim mogliby się dogadać.
Alex poczuła, że włosy na karku stają jej dęba. Tym kimś był Mark. Młody, 
pazerny, gotowy 
naginać przepisy. Czuła szum krwi w uszach. Dlatego właśnie pominięto Drewa 
Coghilla – był 
doświadczony, kompetentny, lecz cholernie uczciwy.
Jakiś mężczyzna w grubej, kraciastej koszuli wpadł na stolik Alex.
– Przepraszam, milutka.
Alex ledwie to zauważyła. Musiała coś zrobić, komuś o wszystkim powiedzieć. Ale 
komu? 
Wstała.
Pomyślała o policji. Czy miała dość dowodów, żeby ich przekonać? Przynajmniej 
tyle, by 
zadali sobie trud sprawdzenia jej twierdzeń? Może tak, może nie. Prawdę mówiąc, 
to, co ustaliła 
na pewno, prezentowało się skromnie. Stara polisa sama w sobie niczego nie 
dowodziła – polisa, 
którą faktycznie ukradła. Zakradłszy się do biura firmy, która zaledwie dzień 
wcześniej znalazła 
powody, by zwolnić ją z pracy. Poza tym, jeżeli defraudanci z Prov-Life byli 
dość inteligentni, na 
pewno nie pozostawili po sobie śladów na papierze. Podobnie jak cała reszta 
obiegu 
dokumentacji, fałszywe dane wprowadzano do systemu elektronicznego. Alex doznała 
graniczącego z pewnością odczucia, że gdyby policja wkroczyła na dwunaste 
piętro, komputer 
Centralnej Dokumentacji nagle i nieodwołalnie by nawalił.
2
Liz obudził nagle niekontrolowany, niemal opętańczy śmiech. Usiadła i mrużąc 
oczy, 
popatrzyła na ekran telewizora. Nadawano nieznany jej serial komediowy. Liz 
odnalazła 
w pościeli pilota i wyłączyła telewizor. Była w stanie myśleć jedynie o 
przenikliwym bólu 
głowy. Zmrużyła oczy i popatrzyła na zegar, wbudowany w oparcie łóżka. Duże, 
czerwone cyfry 
głosiły, że jest wpół do dziewiątej wieczorem. Spała od prawie trzech godzin. 
Nic dziwnego – 
zamartwianie się swoim życiem i chrapanie faceta w sąsiednim pokoju sprawiło, że 
ubiegłej nocy 
przespała zaledwie parę godzin.
Wstała i przeszła do łazienki. W świetle neonówki jej skóra miała woskowy 
połysk, oczy 
były opuchnięte i zaczerwienione. Jęknęła i wyłączyła światło. Przez ścianę z 
płyty gipsowej 
słychać było drugi telewizor, nastawiony najwidoczniej na tę samą komedyjkę. Liz 
czuła mdłości 
i miała wrażenie, że jest cała wyschnięta od środka – zapewne wskutek butelki 
whisky, do której 
zaglądała od wpół do piątej. Zacisnęła dłonie na skraju umywalki. Ostatnio 
nabierała paskudnych 
przyzwyczajeń – żyła jak flądra, zachowywała się, jak gdyby wszystko straciło 
sens.
Musiała wziąć się w garść. Odkręciła kran i włożyła głowę pod strumień wody, 
pijąc ze 
złożonych dłoni.
– Pani Foster?
Nie była pewna, czy rzeczywiście usłyszała głos. Zakręciła kurki i usiłowała 
usłyszeć coś 
oprócz zgiełku telewizora i ściekającej do umywalki wody. Rozległo się stukanie 
do drzwi.
– Pani Foster?
Była pewna, że to jakiś pracownik motelu. Jedynie Alex wiedziała, gdzie się 
zatrzymała.
– Kto tam? – zapytała Liz, chwytając ręcznik.
Przez chwilę panowała cisza, przerywana jedynie odgłosami ruchu na autostradzie 
międzystanowej i chlupotem roztrącanego przez opony topniejącego śniegu.
– Nazywam się Tom Jackson, jestem z Wydziału Policji w Providence – zabrzmiał 
uprzejmy, 
oficjalny głos.
Liz uchyliła drzwi na parę centymetrów, nie zdejmując łańcucha. Mężczyzna był 
nieco 
młodszy, niż się spodziewała, nieprzeciętnie wysoki i szczupły. Miał rzadkie, 
równo przycięte 
jasne włosy. Ubrany był w długą jesionkę z postawionym dla ochrony przez 
deszczem 
kołnierzem. Cień uniemożliwiał dostrzeżenie jego oczu.
– Przyjechał pan z Providence?
– Tak, proszę pani.
Przyszło jej do głowy, że policjant chce ją zaaresztować.
– Ale to Connecticut – powiedziała. – Nie ma pan tu żadnych uprawnień.
– Zdaję sobie z tego sprawę – odparł bardziej przyjaznym, nieoficjalnym tonem. – 
Mieliśmy 
nadzieję, że mimo to zechce nam pani pomóc. Potrzebujemy tylko kilku informacji.
– Skąd wiedzieliście, że tu jestem?
Mężczyzna otulił się dokładniej jesionką. Niedaleko przejechała ciężarówka, 
zagłuszając 
jego odpowiedź.
– Zna pani Alexandrę Tynan, jak sądzę? – spytał, pokazując legitymację. Było i 
tak zbyt 
ciemno, by ją odczytać. – Powiedziała nam, gdzie panią znaleźć. Przepraszam, że 
się narzucam, 
ale czy mógłbym wejść? Myślałem, że utonę po drodze.
Alexandra. Oczywiście. Przecież tylko ona wiedziała, gdzie jest Liz. Dziwne, że 
zgłosiła się 
na policję, nie kontaktując się z przyjaciółką. Sprawy musiały potoczyć się 
szybciej, niż się 
spodziewała – a może Alex po prostu przestała jej ufać? Tak czy inaczej, Liz 
poczuła ulgę. 
Wypłynęła na zbyt głębokie wody i niemal przez to nie zginęła. Nie chciała 
dłużej żyć 
w trwodze. Zdjęła łańcuch i cofnęła się spod drzwi.
Jackson rozejrzał się po parkingu i wszedł do środka. W jaśniejszym świetle Liz 
dostrzegła 
liczne krosty na policzkach mężczyzny. Miał wychudłą twarz, jak gdyby niedawno 
chorował 
i jeszcze nie doszedł do siebie. Nosił brązowe, skórzane rękawiczki; nie zadał 
sobie trudu, by je 
zdjąć.
– Zajmujemy się pewnymi transakcjami Prov-Life – powiedział, zamykając drzwi. – 
Nielegalnymi. O ile nam wiadomo, pracowała pani w tej firmie?
– Zgadza się, w wydziale finansów. Teoretycznie chyba wciąż jestem tam 
zatrudniona.
Jackson rozejrzał się po zabałaganionym pokoju. Rzuciło mu się w oczy nie 
pościelone łóżko 
i śmiecie po kupnym jedzeniu.
– Jest pani sama? – Liz przytaknęła. – Dokąd się pani wybiera?
– Donikąd, po prostu... – Liz nagle poczuła zakłopotanie. Zapięła koszulę i 
zaczęła rozglądać 
się za butami. – Nie wybieram się donikąd konkretnie, chciałam tylko opuścić 
miasto. Alex nie 
opowiedziała, co się stało? O pożarze i całej reszcie?
– Tak, wszystko wyjaśniła – przytaknął Jackson. – Nie miała pani szczęścia.
– Szczęścia? – Liz znalazła buty pod łóżkiem i usiadła, by je założyć. – To 
pojęcie chyba 
w ogóle mnie nie dotyczy. – Jackson z zadumą pokiwał głową. – Alex nic się nie 
stało?
– Pewnie. – Jackson zmrużył oczy i uśmiechnął się. – Dlaczego miałoby się jej 
coś stać?
– Sama nie wiem, po prostu... Powiedziała, że zamierza znaleźć dowody. 
Zapowiadało się to 
ryzykownie. Może pan usiądzie?
Mężczyzna popatrzył na przykryty nylonowym pokrowcem fotel, jak gdyby propozycja 
Liz 
była dla niego absolutnie niezrozumiała.
– Nie, dziękuję bardzo – powiedział wreszcie. – Znała pani Michaela Eliota, 
prawda?
„Znała pani”? Wydało się to Liz zabawnym określeniem.
– Tak... istotnie. Nie miałam pojęcia, że był zamieszany w coś nielegalnego – 
dodała 
spiesznie.
– Oczywiście. Jak rozumiem, zostawił w pani posiadaniu pewne dokumenty, 
dotyczące jego 
finansów?
Liz przytaknęła. Dlatego właśnie Alex nie powiedziała jej o policji. Bała się 
pewnie, że Liz 
nie zechce oddać papierów, że spróbuje je gdzieś ukryć. Może właśnie tak by 
postąpiła, gdyby 
została ostrzeżona. Trudno było rozstać się z perspektywą udziału w dziesięciu 
milionach 
dolarów, chociażby była na to tylko skromna szansa.
Sięgnęła do torebki po zwykłą, brązową kopertę.
– Proszę. – Podała ją Jacksonowi. – Domyśla się pan, o co w tym wszystkim 
chodzi?
Jackson otworzył kopertę i przewertował zawartość. Sposób, w jaki to zrobił, 
zasugerował 
Liz, że nie ma pojęcia, na co patrzy.
– Miałam i inne dokumenty, ale oddałam je Alex.
– Czego dokładnie dotyczyły? – Jackson podniósł głowę.
– Nie wiem. Chyba właśnie tego starała się dowiedzieć. Nie mówiła wam o tym?
Jackson wsunął wyciągi z konta do wewnętrznej kieszeni jesionki.
– Nie rozmawiałem z nią osobiście, zajmował się tym kolega. Udzieliła nam 
mnóstwa 
informacji – uśmiechnął się. – Można powiedzieć, że ciągle dowiadujemy się 
czegoś nowego.
Liz uwierzyła w to bez trudu. Zbrodnia w białych rękawiczkach stanowiła zapewne 
rzadkość 
dla Wydziału Policji w Providence. Wyobrażała sobie, jak Alex Tynan musiała 
wyłuszczać 
policjantom zawiłe detale procedur rachunkowości ubezpieczeniowej. Zapewne 
wyłącznie sile 
perswazji dziewczyny należało przypisać, że w ogóle jej wysłuchano.
– Wiem, że już nieco późno, ale bylibyśmy wdzięczni, gdyby pojechała pani z nami 
na 
miejscowy posterunek, żeby złożyć zeznanie – powiedział Jackson. – Musimy 
działać szybko, 
jeżeli chcemy wyjaśnić tę sprawę do końca.
– Mam pojechać teraz?
– Niestety tak. Pieniądze szybko się przemieszczają w tych czasach, pani Foster, 
podobnie 
jak ludzie. Na pewno to pani rozumie.
Liz zawahała się. Dlaczego nie mogła o wszystkim opowiedzieć tutaj? Czy trzeba 
było 
załatwić to w oficjalny sposób?
– Cóż, jeżeli chodzi o... o możliwość postawienia mnie w stan oskarżenia, muszę 
skontaktować się ze swoim adwokatem.
– Zapewniam, że nie ma mowy o jakichkolwiek oskarżeniach wobec pani. – Jackson 
uśmiechnął się ponownie. – Możemy jedynie potrzebować zaprzysiężonych zeznań, 
jeżeli 
zechcemy wydać nakazy aresztowania. – Podszedł do krzesła i podniósł narciarską 
kurtkę Liz. – 
Nie mamy do czynienia z jakąś szemraną meliną ćpunów w South Providence, ale 
jedną z 
największych firm w mieście, filarem społeczności. Domyślam się, że staruszek 
Goebert zna 
wszystkich sędziów w mieście.
– O jakie zaprzysiężone zeznania panu chodzi? – spytała Liz. – Mówiłam, że nic 
nie wiem 
o żadnych przestępstwach.
Jackson pomógł jej założyć kurtkę.
– Przedyskutujemy to na posterunku.
Nie oznakowany plymouth stał w najdalszym końcu parkingu, tuż pod 
jaskraworóżowym 
znakiem WOLNE MIEJSCA. Liz nie zorientowała się, że w samochodzie siedzi ktoś 
jeszcze, 
dopóki Jackson nie otworzył drzwi.
– To mój partner. Przywitaj się, Calvin.
Calvin obejrzał się i wydał pomruk, który można by uznać za powitanie, ale 
równie dobrze 
i za chrząknięcie. Światło nad deską rozdzielczą było zbyt słabe, by Liz zdołała 
mu się dokładnie 
przyjrzeć. Zorientowała się jednak, że ma ciemniejsze włosy niż Jackson i jest 
masywniejszy. 
Miał całodzienny zarost i przylizane do tyłu włosy, układające się na kołnierzu. 
W samochodzie 
unosiła się dusząca, owocowa woń, przypominająca środek dezynfekujący.
– Tak jak sądziłem, pani Foster zgodziła się złożyć zeznanie na posterunku 
powiedział 
Jackson, zajmując miejsce obok niej. Sprawiał wrażenie niespodziewanie 
zadowolonego z siebie, 
jak gdyby dowiódł swej racji. – Calvin podejrzewał, że nie będzie pani chciała 
współpracować – 
rzekł tytułem wyjaśnienia. Zgadza się?
Calvin nie odpowiedział. Wrzucił bieg i wyjechał na autostradę. Przednie koła 
zabuksowały 
na drodze. Padał coraz silniejszy deszcz, stopniowo spłukujący zwały śniegu na 
poboczach. 
Samochód skręcił na pierwszym rozjeździe na południe, w stronę wybrzeża. 
Jaskrawa łuna 
miasta pozostała po lewej. Stopniowo ruch ustał niemal zupełnie. Podmiejskie 
magazyny 
i motele ustąpiły miejsca starym posesjom przemysłowym, w części porzuconym, 
sądząc po 
zabitych deskami oknach i połamanych parkanach. Wysoko na dużym budynku z 
czerwonej 
cegły Liz dostrzegła napis białą, spłowiała farbą: STOKER MARINĘ ENGINEERING.
– To skrót, o którym nam mówiono – rzekł Jackson, podążając za wzrokiem Liz. 
Pochylił się 
do przodu i dodał: – Skręć tu w lewo, dobrze?
Calvin ponownie nie odpowiedział. Liz dostrzegła jego oczy w świetle mijanych 
latarni. Nie 
była pewna, ale miała wrażenie, że ją obserwuje. Zadrżała i otuliła się 
dokładniej kurtką.
– Jak długo tworzyliście z tym Eliotem parę?
To pytanie było całkowicie niespodziewane. Liz musiała zastanowić się chwilę nad 
odpowiedzią.
– Pracowałam z nim trzy lata.
– Nie mówię o pracy – odparł Jackson. – Jak długo byliście razem? Liz zauważyła, 
że tym 
razem Calvin na pewno się jej przygląda.
– Około półtora roku.
– Yhm. Powiedział swojej żonie?
Pytanie sprawiło, że Liz się obróciła, Jackson wpatrywał się jednak wprost przed 
siebie.
– Nie, nie sądzę.
– Załgany drań – uśmiechnął się Jackson. – Nie mówię tego przez brak szacunku. 
Po prostu 
sądzę, że trzymał karty blisko piersi.
Liz nie miała pojęcia, co odpowiedzieć. Jackson z początku zachowywał się 
uprzejmie 
i przyjaźnie. Obecnie stał się zaczepny i chamski, jak gdyby uznał całą sprawę 
za zakończoną 
i wyczekiwał na pochwały.
– Chce pani gumę? – Wyłowił opakowanie z kieszeni i podsunął je Liz.
– Nie, dziękuję.
Rozwinął jeden z płatków, złożył go i wsunął w usta.
– Moim zdaniem taki gość... – pożuł przez chwilę energicznie z lekkim mlaskaniem 
– ...gość, 
któremu się udało w życiu, no, musiał mieć na pewno podły charakter. Co to za 
postawa moralna: 
chcieć tak po prostu rzucić wszystko. Przecież człowiek musi być odpowiedzialny 
za siebie, no 
i ma pewne zobowiązania wobec innych. Rozumie pani, o co mi chodzi? – Liz nie 
odpowiedziała. Chciała rzec coś na obronę Michaela, ale nie miała pojęcia, czy 
powinna. – Może 
nie – kontynuował Jackson. – Przecież miał się podzielić z panią pieniędzmi, 
prawda? Co 
zamierzała pani z nimi zrobić? Kupić sobie konia wyścigowego, czy co?
– Mówiłam, że nie miałam pojęcia o istnieniu pieniędzy aż do śmierci Michaela.
– Tak, zgadza się – odparł Jackson z irytującym uśmieszkiem. – Po prostu się 
kochaliście.
– Tak, kochaliśmy się.
Jackson pożuł gumę jeszcze przez chwilę, wyglądając przez okno na rząd starych 
magazynów z dachami z falistej blachy. Znajdowali się najwyżej kilometr od 
rzeki, nie widać 
było jednak, by zbliżali się do centrum.
– Co za tragedia – powiedział wreszcie Jackson. – Wszystko przygotowane do 
wielkiej 
ucieczki, aż tu facet dowierca się do kabla. Nie potrafię jednak pojąć, dlaczego 
montował półki 
dla swojej starej, skoro zamierzał ją zostawić? – Uniósł głos, zwracając się do 
Calvina. – Hej, 
może uznał, że będzie więcej czytała, kiedy ją zostawi, więc potrzeba jej dużo 
miejsca na 
książki?
Calvin wydał nerwowy chichot, jak gdyby nie chciał okazać wesołości, ale nie 
potrafił się 
powstrzymać. Liz nagle poczuła niepokój. Obejrzała się przez ramię i zobaczyła 
znikający 
w oddali New London.
– Co o tym sądzisz, Liz? – zapytał Jackson. – Myślisz, że to mógł nie być 
wypadek? Może 
samobójstwo?
– Nie, oczywiście, że nie. Zamierzaliśmy przecież... Nie.
– No to może ktoś go wykończył? Może ktoś to wszystko upozorował? Myślisz, że to 
możliwe?
Liz przełknęła z wysiłkiem. Czy chcieli ją wystraszyć, zmusić do posłuszeństwa? 
Może 
liczyli, że powie im coś więcej o pieniądzach, że się do czegoś przyzna? Może 
nie wierzyli w to, 
czego dowiedzieli się od Alex? Może uważali, że była zamieszana w tę samą aferę 
co Michael?
– Nie... nie wiem. Sami mi powiedzcie, przecież jesteście policjantami.
– Trzeba by to było staranie zaplanować – ocenił Jackson po zastanowieniu. – 
Wymagałoby 
to trochę doświadczenia, ale to możliwe. Przecież samo stare wiertło, z którego 
korzystał, to 
śmiercionośne narzędzie. Wiertarka o metalowej obudowie, rozpadająca się 
izolacja. Niczego 
więcej nie było potrzeba. Wystarczyłoby go zmusić, żeby potrzymał wiertło 
wystarczająco długo. 
Dziura w kablu i całą resztą można było zająć się później. Ludzie zawsze starają 
się dodać dwa 
do dwóch – rozumiesz, o czym mówię?
– Widzieliście... widzieliście jego ciało?
Jackson popatrzył na nią; na jego wargach pojawił się kolejny uśmieszek.
– Tak. Opowiedziałbym ci, jak wyglądał, ale nie chcę cię zdenerwować.
Samochód zaczął zwalniać. Liz dostrzegła przez zaparowane okna ciemny pas wody – 
bodajże kanał – o powierzchni pokrytej potrzaskanymi krami. Nie była w stanie 
jasno myśleć, 
dojść do tego, co powinna zrobić.
– Gdzie jesteśmy? – zapytała, czując, jak gardło ściska się jej ze strachu. 
Dokąd jedziemy?
Wóz skręcił z drogi w nie oświetlony zaułek i podskoczył kilkakrotnie na 
wypełnionych 
topniejącym śniegiem dziurach w nawierzchni.
– Mówiłem, że to skrót – powiedział Jackson i rozpiął jesionkę. – Chryste, co za 
noc. Jak tak 
dalej pójdzie, będzie powódź.
Liz dostrzegła, że mężczyzna wsuwa rękę do kieszeni. Nie czekała, aż wyjmie 
pistolet. 
Szarpnęła klamkę i nacisnęła na drzwi z całej siły. Pod sobą zobaczyła 
bryzgającą spod opon 
wodę i śnieg.
– Cholera, co jest?! – Jackson szarpnął ją za ramię do siebie. – Siedź tu, suko!
Liz popatrzyła na jezdnię i zaparła się z całych sił o poręcz. Nie była w stanie 
wyskoczyć. 
Hamulce samochodu zablokowały się, rzuciło nią do przodu. Uderzyła głową o 
obudowę drzwi. 
Plymouth zatańczył szaleńczo na jezdni. Jackson wciąż wrzeszczał i szarpał Liz 
za ramię. 
Zamachnęła się na niego ręką z zagiętymi w szpony palcami. Usłyszała, jak 
krzyknął z bólu. 
Nagle była wolna. Przez chwilę ujrzała jego wytrzeszczone oczy i strużkę krwi 
pod jednym 
z nich. Sięgnął w stronę otwartych drzwi. Poczuła powiew zimnego powietrza na 
włosach. 
Rzuciła się w bok z uczuciem, jakby uchodziło z niej życie. Po chwili twardo 
uderzyła o ziemię. 
Zapanowała ciemność.
Calvin wysiadł z samochodu i podszedł do leżącej kobiety. Jackson ruszył za nim, 
przyciskając chusteczkę do oka.
– No? – zapytał.
Calvin stał przez parę sekund w bezruchu, patrząc na skręcone ciało. Przewrócił 
stopą głowę 
kobiety na drugą stronę, po czym bez słowa chwycił ją za nadgarstki i zaczął 
wlec w stronę 
kanału.
– Nie żyje? – spytał z irytacją Jackson.
Calvin obejrzał się, czekając, aż Jackson chwyci za nogi.
– A co za różnica? – powiedział.
Grant wchodził właśnie po schodach, gdy rozległo się dzwonienie telefonu 
komórkowego. 
Rozmówca nie przedstawił się, lecz Grant wiedział, z kim ma do czynienia. 
Mężczyzna 
powiedział, że zadanie zostało wykonane niezupełnie zgodnie z planem, ale 
skutecznie. Grant 
chciał wiedzieć, co się nie udało, lecz teraz nie miał czasu o to wypytywać.
– Będę w kontakcie – powiedział tylko.
Miał już wyłączyć telefon, lecz rozmówca jeszcze nie skończył.
– Kto ci powiedział, gdzie ją znaleźć? – zapytał kategorycznie głos.
Grant zmarszczył brwi. W głębi korytarza rozmawiało dwóch ludzi z działu 
marketingu. 
Zdawał sobie sprawę, dlaczego jego rozmówca się denerwował. Ostatnio zapanowała 
gorączkowa, nieco chaotyczna atmosfera, nie usprawiedliwiało to jednak 
partactwa.
– Nikt mi nie powiedział, sam usłyszałem – odparł, zdejmując przypasany pęk 
kluczy.
– Co, podsłuchiwałeś przy dziurce od klucza?
Grant wszedł do sali komunikacji, położonej z tyłu recepcji. Znajdowała się tu 
centrala 
telefoniczna oraz sprzęt monitorujący.
– Nie – powiedział, starając się nie okazywać zniecierpliwienia. – Dowiedziałem 
się tego 
z taśmy. W tej firmie nagrywamy wszystkie telefony, dzięki temu łatwiej 
kontrolować sytuację. 
Prawdę mówiąc, właśnie zamierzałem je sprawdzić i upewnić się, że nic nie 
zostało 
wykasowane. Jesteś zadowolony?
– Nie, nie jestem. Suka o mało nie wydłubała mi oka. – Grant nie odpowiedział. 
Nie chciał 
tego słuchać – nie przez telefon komórkowy. – Wyjeżdżamy na parę dni z miasta – 
powiedział 
wreszcie głos. – Skontaktujemy się z tobą.
3
Alex usiadła na kanapie, mechanicznie głaszcząc miękkie jak welwet uszy Oskara. 
Wyobrażała sobie, jakie stanowisko zajęłaby firma – co powiedziałby Neumann, 
gdyby zaczęła 
rzucać oskarżenia: „Należy pamiętać, że pani Tynan właśnie straciła u nas pracę. 
W tych 
okolicznościach jest zupełnie zrozumiałe, że chce nas o szkalować...”
Neumann powiedziałby to w gładki, przekonujący, niszczący sposób. Sama myśl, że 
miałaby 
ponownie stawić mu czoło, nawet w obecności funkcjonariusza policji, sprawiła, 
że podjęła inną 
decyzję. Musiała naradzić się z White’em. Inaczej nie miała szans posunąć się 
dalej. White był 
jedynym znanym jej człowiekiem w Prov-Life – jedynym, stojącym dość wysoko w 
hierarchii 
i znającym zakulisowe mechanizmy – który mógł umożliwić wykorzystanie odkrytych 
przez nią 
faktów.
Nawiązanie kontaktu z White’em okazało się jednak trudniejsze, niż podejrzewała. 
Większość połączeń z Newport zostało przerwanych. Według telewizyjnych 
doniesień, odwilż 
okazywała się bardziej niszczycielska niż mrozy. Służby ratownicze działały w 
całym Rhode 
Island, ewakuując zatopione osiedla, ratując uwięzionych w samochodach kierowców 
i oczyszczając drogi z przewróconych drzew.
Alex wyjrzała przez okno. Trawę zaścielały jeszcze gdzieniegdzie połacie 
brudnego śniegu, 
ale potoki deszczówki niemal całkowicie oczyściły ulicę. W centrum Providence 
rzeka zalała 
pieczołowicie odrestaurowane za sprawą burmistrza Montanellego nadbrzeża, wyżej 
położone 
części miasta były jednak bezpieczne. Mimo to mieszkańcy East Side okazywali 
tradycyjną 
solidarność w obliczu zagrożenia. Tego ranka, gdy Alex szukała po całym mieście 
domu pani 
Trybowskiej, członkowie dwóch samorządów zgłosili się do Maeve Connelly, by 
upewnić się, że 
nic jej nie grozi. Przedstawiciel jednej z nich zaoferował jej gorący posiłek, a 
drugi, mężczyzna 
o krostowatej, bladej twarzy, martwił się, że w domu jest zimno. Maeve 
opowiedziała o tym Alex 
po jej powrocie. Mężczyzna upierał się nawet, by sprawdzić izolację cieplną w 
całym domu, 
tłumacząc, że wiele starszych osób już padło ofiarami hipotermii. „Powiedziałam 
mu prosto 
w oczy, że gdybym zamierzała zamarznąć na śmierć, zrobiłabym to parę dni temu i 
nie 
czekałabym na odwilż”, stwierdziła pani Connelly, której najwidoczniej nie 
spodobało się 
uznanie jej za staruszkę.
Alex roześmiała się po tych słowach. Przestały pół godziny na schodach, 
dyskutując 
o okropnej pogodzie. Zwykle nie zachowywała się tak uprzejmie wobec Maeve, ale 
czuła, że 
powinna zaskarbić sobie jej sympatię, zanim dojdzie do tłumaczenia, dlaczego nie 
będzie 
w stanie płacić wyższego czynszu. Pogodna pogawędka sprawiła, że Alex poczuła 
się jak 
największa hipokrytka w Rhode Island.
Po przeciwnej stronie ulicy parkowała szara furgonetka. Dwie kobiety w 
jaskrawoniebieskich 
kombinezonach niosły opakowane w folię aluminiową tacki i termosy w krzykliwych 
barwach do 
frontowego wejścia domu pod numerem dwudziestym siódmym, w którym mieszkała 
starsza 
para. Przypatrując się ich samarytańskiej aktywności, Alex zdała sobie sprawę, 
że nie jadła 
obiadu. Było wpół do piątej po południu, a Alex nie miała nic w ustach od 
śniadania. W istocie 
była nie tyle głodna, ile zaczynała ją boleć głowa i zbierało się jej na 
mdłości. Dotknęła czoła, 
sprawdzając, czy nie ma gorączki. Brakowało jej tylko grypy do pełni szczęścia.
Oskar zamiauczał znowu. Zachowywał się tak całe popołudnie: krążył w kółko po 
całym 
mieszkaniu i żałośnie miauczał. Zeskoczył z krzesła i podszedł do Alex.
– Co się dzieje, malutki?
Podniosła kota na ręce i zaczęła głaskać po głowie. Wyprężył się w jej ramionach 
i położył 
po sobie uszy, jak gdyby czymś zirytowany. Podrapała go pod brodą – strategia ta 
zwykle 
wystarczała, by w dwie sekundy zamienił się w zahipnotyzowanego bezkręgowca. Tym 
razem 
okazała się jednak nieskuteczna. Oskar zeskoczył na podłogę i przemaszerował w 
drugi koniec 
pokoju. Popatrzył na jedzenie w miseczce, po czym przeniósł z wyrzutem wzrok na 
Alex.
– Łosoś z zającem, Oskarze, twoje ulubione jedzenie.
Kot zrobił coś, czego Alex jeszcze nigdy nie widziała: oparł się o szafkę, jak 
gdyby zataczał 
się ze zmęczenia, przez cały czas miaucząc. Alex podniosła słuchawkę i wybrała 
numer White’a. 
I tym razem nie uzyskała połączenia.
– Cholera!
Czuła, że krew pulsuje jej w skroniach. Głowa zaczynała boleć ją tak bardzo, że 
miała 
trudności z myśleniem. Walnęła słuchawką o widełki i chwyciła płaszcz.
Na Tabor Avenue znalazła sklep wielobranżowy, w którym kupiła chleb, ser i 
tylenol. Spacer 
po świeżym powietrzu sprawił, że przejaśniło się jej w głowie. Wróciła do 
mieszkania tuż po 
szóstej i ponownie spróbowała dodzwonić się do White’a – tym razem również 
bezskutecznie.
Zrobiła sobie kanapkę, kiedy jednak usiadła, by ją zjeść, stwierdziła, że wciąż 
nie ma 
apetytu. Sama myśl o włożeniu jedzenia do ust sprawiała, że czuła mdłości. Przez 
chwilę 
siedziała, wpatrując się tępo w kanapkę, po czym przeszła do kuchenki i 
wyrzuciła chleb do 
kosza na odpadki. Kanapka zaklinowała się o pokrywę.
– Cholera!
Wydawało się, że tego dnia wszystko sprzysięgło się przeciwko niej. Nachyliła 
się, by 
wcisnąć kanapkę głębiej. Ból odezwał się ze zdwojoną siłą. Miała wrażenie, że 
ktoś wbija jej 
w czaszkę gwoździe. Spostrzegła, że domknięcie pokrywy kosza uniemożliwiała 
zwinięta 
ścierka, pokryta czarnymi plamami sadzy. Wepchnęła ją do środka, kanapka wpadła 
jej śladem. 
Alex wyjęła dwie tabletki tylenolu, popiła je wodą z kranu i usiadła na łóżku.
Oskar leżał w kącie, między krzesłem a ścianą; nawet nie raczył wejść na swoje 
posłanie.
– Co ty wyprawiasz, malutki?
Miał zamknięte ślepia i oddychał płytko, zrywami, jak gdyby śnił się mu koszmar. 
Alex 
nigdy jeszcze nie widziała, żeby spał nie w swoim koszyku. Uświadomiła sobie, że 
jej samej 
kleją się oczy. Uznała, że powinna się położyć.
W pokoju było przyjemnie ciepło.
Naprzeciwko Alex, w szafce z bojlerem marki Mercury zbierał się tlenek węgla. 
Nie zostało 
ani śladu po czarnych od sadzy odciskach palców tam, gdzie doświadczona ręka 
rozerwała starą 
gumową uszczelkę na rurze wyciągu. Był to stary bojler. Nawet nie trzeba było 
odcinać dostępu 
tlenu do palnika. Płomień pilota miał żółtą barwę. Inną oznaką wadliwego 
funkcjonowania były 
ślady sadzy wokół klapki inspekcyjnej. Oczywiste było, że właścicielka domu 
nigdy nie zadbała 
o skontrolowanie urządzenia. Bojler starego typu zapewne stale wytwarzał pewną 
ilość tlenku 
węgla, jako wynik niedokładnego spalania. Dopóki urządzenie miało zapewnioną 
właściwą 
wentylację, dopóki gazy, będące wynikiem spalania, czyli dwutlenek i o wiele 
groźniejszy tlenek 
węgla, były usuwane na zewnątrz, bojler był względnie bezpieczny. Inaczej jednak 
rzecz się 
miała przy awarii układu wentylacji. Miejscowa policja, nawet gdyby zadała sobie 
trud 
dokładniejszego zbadania sprawy, uznałaby, że to tylko kolejny przypadek defektu 
domowego 
urządzenia. Ze śmiertelnym skutkiem. Wadliwy lub słabo funkcjonujący wyciąg, 
zapchane 
przewody kominowe, urządzanie barbecue w zamkniętym pomieszczeniu, 
wykorzystywanie 
pieców kuchennych do ogrzewania mieszkania – tego rodzaju przypadki zdarzały się 
bardzo 
często i były dobrze znane firmom ubezpieczeniowym. Nie można powiedzieć, że 
działo się to 
ciągle, lecz podobne wypadki nie były rzadkością. Przydarzały się z reguły 
studentom lub 
ludziom zajmującym lokale o niskim standardzie i czynszu – tym, którzy z nawyku 
ufali 
Opatrzności.
Drzwi do szafki były ledwie uchylone. Bezwonny, bezbarwny, pozbawiony smaku gaz 
sączył się do pokoju – jedna trzecia metra sześciennego na minutę.
Alex oddychała głęboko z lekko uchylonymi ustami.
Śniło się jej, że stoi na łasze piasku. Niebo było szare, powierzchnia czarnego 
morza – 
całkowicie gładka – wyglądała jak szkło. Woda kołysała się powoli, ociężale, w 
powierzchni 
tworzyły się drobne zagłębienia. Mark siedział w łodzi wiosłowej i wyciągał ręce 
do Alex. 
Chciał, żeby wsiadła. Zaczął machać ręką i wskazywać pod jej nogi. Jego oczy 
były czarne 
i szkliste jak morze. Próbowała krzyczeć, ale nie mogła wydobyć z siebie głosu. 
Serce zaczęło 
walić jej w piersi, jak gdyby chciało się z niej wyrwać.
Cząsteczki tlenku węgla przenikały głęboko do tkanki jej płuc. Grad molekuł 
natrafiał na 
hemoglobinę we krwi. Tlenek węgla wykazuje do niej szczególne powinowactwo. 
Związanie 
tlenku węgla z hemoglobiną uniemożliwia natomiast transportowanie przez nią 
tlenu. Alex 
zaczynała się dusić. Przy stężeniu karboksyhemoglobiny – czyli kompleksu z 
tlenkiem węgla – 
w wysokości trzydziestu procent zatrucie zaczyna przejawiać się bólami głowy. 
Przy stężeniu 
czterdziestu procent pojawiają się zawroty głowy, mdłości, zaburzenia widzenia. 
Sen przechodzi 
w śpiączkę, a ta – w śmierć.
We śnie Alex ujrzała nazwę łodzi. Uniosła głowę i zorientowała się, że Mark 
widzi, jak ją 
odczytuje. Z wysiłkiem odcyfrowała litery: „L-I-R-A”. Mark gorączkowo wyciągnął 
rękę. 
Opuściła wzrok i dostrzegła, że czarna ciecz sięga coraz wyżej – wciskała się 
już między palce 
jej stóp. Panowało lodowate zimno. Alex popatrzyła znów na Marka, ten jednak 
oddalał się od 
niej. Znajdował się już daleko, zmierzał szybko w stronę horyzontu po szklistym, 
czarnym 
morzu. Łódź nie pozostawiała za sobą śladu. Sylwetka mężczyzny zlała się z nią w 
jedno. Po 
chwili łódź stanowiła już tylko plamkę na widnokręgu. Zanim znikła zupełnie, 
Alex zdała sobie 
sprawę, że jej nazwa brzmiała nie LIRA, ale LIAR – kłamca. Uniosła dłonie do ust 
i wykrzyknęła 
to słowo.
I ujrzała przed sobą swój pokój. Siedziała w łóżku. Ból, jakiego nie czuła 
jeszcze nigdy 
w życiu, rozłupywał jej czaszkę. Dotknęła skroni, jak gdyby starała się namacać 
ranę. Czuła 
mrowienie w palcach. Dostrzegła, że ma czerwone paznokcie. Zmrużyła oczy i 
podniosła dłonie 
bliżej twarzy. Wyglądały, jak gdyby paznokcie pomalowano fosforyzującym 
lakierem, jakiego 
nigdy nie używała. Gdzieś z głębin pamięci wyłoniła się świadomość, co to 
oznacza: 
karboksyhemoglobina. Zatrucie śmiercionośnym gazem. Szarpnęła się w łóżku, 
dojrzała Oskara. 
Kot leżał w tym samym miejscu, co wcześniej. Wyglądał jednak inaczej. Czując 
przypływ 
adrenaliny i strachu, Alex uświadomiła sobie, że nie oddychał.
Podniosła się z łóżka. Podłoga zdawała się kołysać w przód, tył i na boki jak 
pokład statku. 
Alex podeszła na chwiejnych nogach do Oskara i wzięła na ręce jego wiotkie 
ciałko. Szare ślepia 
kota były szklane i nieruchome pod przymkniętymi do połowy powiekami.
W Alex wezbrał szloch. Zatoczyła się w tył, nie wypuszczając z rąk martwego 
zwierzęcia. 
Zdawało się jej, że minęła wieczność, nim dotarła do wyjścia. Niezgrabnie 
zdołała odsunąć rygiel 
i otworzyła drzwi. Po chwili oddychała już powietrzem z klatki schodowej.
Chciano cię zabić. Myśl ta pojawiła się w jej głowie, jak gdyby ktoś chciał jej 
wytłumaczyć, 
co się działo. Chciano cię zabić. Położyła kota na podłodze i wróciła do pokoju. 
Obydwoma 
rękami szarpnęła okno w górę i zaczęła łykać wielkie hausty powietrza. Marznący 
deszcz 
sprawił, że poczuła się nieco przytomniejsza. Przesunęła dłońmi po twarzy.
Przeszedł ją dreszcz gniewu. Podeszła prosto do szafki i otworzyła szarpnięciem 
drzwiczki. 
Nie wiedziała, co spodziewała się zobaczyć, ale w środku dostrzegła tylko stary, 
brudny bojler. 
Przypomniała sobie po chwili o zabrudzonej sadzą ścierce. Ktoś zepsuł bojler i 
wytarł potem 
ręce. Zdjęła dłoń z gałki drzwiczek. Musiała uważać, by nie zatrzeć dowodów. 
Sięgnęła do 
wnętrza szafki i wyłączyła palnik.
Wybrała 911. Dopiero gdy policjant poprosił ją, żeby się uspokoiła, zdała sobie 
sprawę, że 
płacze.
– Przepraszam, nie... – Zacisnęła oczy, tłumiąc łzy. – Przepraszam... Zabili 
mojego kota...
– Słucham? – spytał gniewnie mężczyzna na linii.
– Zabili mojego kota. Ktoś...
– Niech pani posłucha: jeżeli ktoś zabił pani kota, niech pani przyjdzie rano 
i...
– Nic pan nie rozumie! Starali się mnie zabić.
– Przecież powiedziała pani...
– Próbowali mnie zabić, ale zginął tylko mój kot.
– Kto?
Alex usiłowała myśleć jasno, zrozumieć, co się właściwie wydarzyło. Otwarte okno 
sprawiało, że w pokoju zapanował lodowaty chłód. Stół pokrywał się wilgocią.
– Widziała ich pani? – zapytał gniewny głos. – Widziała pani ich twarze? – 
Nie...
– Są jeszcze w pobliżu? – Nie... nie sądzę...
– No to niech pani posłucha. – Policjant mówił takim tonem, jak gdyby trzymał 
pod brodą 
jeszcze ze dwie słuchawki. – Niech pani poda nam nazwisko i adres, a natychmiast 
kogoś tam 
wyślę.
Powiedziała, gdzie mieszka, i odłożyła słuchawkę.
– Usiłowali mnie otruć – powiedziała do pustego pokoju.
Podeszła do otwartego okna. Jak daleko się jeszcze posuną? Co zrobią, gdy 
dowiedzą się, że 
się im nie udało? Wrócą, żeby ją po prostu zastrzelić? Wyjrzała na ulicę. 
Przyszło jej do głowy, 
że być może obserwują ją właśnie w tej chwili. Powiodła wzrokiem po cieniach 
między starymi 
domami, szukając twarzy w ciemnych wnętrzach zaparkowanych samochodów, 
nasłuchując 
odgłosu kroków wśród natarczywego szemrania deszczu.
Wyszła na schody i wzięła na ręce wiotkie ciałko Oskara. Łzy pociekły na 
połyskliwe 
futerko. Cały czas zadawała sobie pytanie: kim byli? Kto chciał jej śmierci? Czy 
ci sami ludzie, 
którzy podpalili dom Liz? Ci, którzy znali się na tyle dobrze na pozorowaniu 
wypadków, że 
potrafili podłączyć grzejnik dużej mocy do zwykłego gniazdka? Którzy umieli 
upozorować 
porażenie prądem?
Nagle zrozumiała, co się stało. Zdumiała się, dlaczego nie pojęła tego 
wcześniej. Michael 
Eliot nie zginął przypadkowo. Upozorowano jedynie nieszczęśliwe zdarzenie, tak 
samo jak jej 
śmierć wyglądałaby na wypadek. Tak, jak wydawało się w przypadku pożaru domu 
Liz. A kto 
wiedział o wypadkach więcej, niż firma ubezpieczeniowa?
4
Harold Tate potarł czoło i zmusił się do skupienia wzroku na jasno oświetlonym 
blacie. 
Leżały na nim dwa czarno-białe negatywy formatu radiogramów, przedstawiające 
długie 
kolumny nieregularnie rozmieszczonych, rozmytych czarnych smug. Z boku znajdował 
się stos 
podobnych negatywów, zapakowanych w koperty z brązowego papieru. Minęła już 
jedenasta, 
laboratorium było opustoszałe. Tate czuł ból głowy. Marzył, by wreszcie się stąd 
wyrwać, jednak 
pozostało mu już tylko parę negatywów do sprawdzenia. Czuł, że dopiero potem 
będzie mógł 
o wszystkim zapomnieć. Mógł przypisać to po prostu skażeniu próbki i przestać 
się przejmować, 
coś jednak nie dawało mu spokoju.
Powodem udręki Tate’a była nie tylko pedanteria, ale i znajomość samej choroby. 
Pląsawica 
Huntingtona. Im więcej o niej wiedział, tym większa ogarniała go groza. Ludzie 
nie zapadali na 
nią i nie umierali tak po prostu. Najpierw zmianie ulegały ich osobowości, ich 
umysły. Pojawiały 
się gwałtowne wahania nastroju. Osoby te często stawały się paranoiczne i 
mściwe. Ich 
zachowania nie dawało się przewidzieć.
Ktoś w Prov-Life zachorował na pląsawicę. Oczywiście, mógł to być któryś z 
szeregowych 
pracowników, nie mający o niczym pojęcia. Być może zresztą dodatni wynik był 
rezultatem 
skażenia próbki. Michael Eliot wiedział jednak, jaka jest procedura badań. Mało 
prawdopodobne, 
by był na tyle nieuważny, żeby dopuścić do pomyłki, dotyczącej pobranego od 
niego materiału. 
Wobec tego można było liczyć tylko na szansę – niewielką, nie pozwalającą jednak 
Tate’owi na 
spokojny sen – że próbka DNA została rozmyślnie zamieniona. Na taki pomysł mógł 
jednak 
wpaść tylko ktoś, kto wiedział o ich pobieraniu.
W laboratorium Medan nie posługiwano się już sprzętem do elektroforezy. W 
systemie 
wykorzystywano fluorescencyjne znaczniki, przyłączające się do określonych 
sekwencji 
genowych w roztworze. Elektroforeza stanowiła ogólną technikę, służącą do 
identyfikacji 
fragmentów DNA i składu. W tej postaci wykorzystywano ją w kryminalistyce do 
identyfikowania próbek skóry, włosów, krwi czy nasienia, znajdowanych w 
miejscach 
przestępstwa. Pewne fragmenty DNA występowały w danej postaci wyłącznie u jednej 
osoby, 
były niepowtarzalne podobnie jak odciski palców. Laboratorium Medan posługiwało 
się 
elektroforezą w przeszłości, gdy zajmowało się przede wszystkim badaniami 
naukowymi.
Tate wpadł na prosty wniosek: jeżeli czyjąś próbkę oznaczono jako pochodzącą od 
Michaela 
Eliota, to wynik jego analizy DNA powinien odnaleźć się właśnie pod nazwiskiem 
tego kogoś. 
Ponieważ Eliot był jego przyjacielem, Tate powtórnie pobrał od niego materiał – 
co stanowiło 
odstępstwo od reguły. Dzięki temu zyskał podstawę do porównania wyników. Gdyby 
znalazł 
drugą, identyczną, pośród wyników kadry Prov-Life, wówczas zagadka byłaby 
wyjaśniona, 
a Tate dowiedziałby się, kto ostatecznie choruje na pląsawicę Huntingtona. Gdyby 
nie trafił na 
identyczną próbkę DNA, oznaczałoby to, że w jakiś sposób materiał od Eliota 
został zamieniony 
z materiałem od kogoś zupełnie z zewnątrz.
Tate nachylił się nad przeglądarką. Po jednej stronie znajdował się rentgenogram 
DNA 
Eliota, krótkiego fragmentu identyfikacyjnego na chromosomie dziewiątym. Obok 
leżała próbka 
innego pracownika Prov-Life, oznakowana pionowo wzdłuż brzegu ciągiem cyfr. Był 
to jeden 
z ostatnich negatywów. Opuszczając wzdłuż obydwóch linijkę z przejrzystego 
plastyku, Tate 
porównywał układ prążków. Łzawiły mu oczy, czuł też bolesne pulsowanie w 
skroniach.
Układ prążków był identyczny.
Tate wyprostował się, zamrugał i jeszcze raz, znacznie wolniej porównał 
negatywy. Był 
zmęczony, dopuszczał możliwość pomyłki. Ale obydwa fragmenty były identyczne. 
Pochodziły 
od tej samej osoby.
Tate poczuł przypływ uniesienia. W prosty, logiczny i metodyczny sposób z 
powodzeniem 
rozwiązał trapiący go problem. Jak przystało na naukowca – choćby nie zasługiwał 
już na to 
miano. Zapisał kod próbki i spiesznie przeszedł do swojego gabinetu. Komputerowy 
rejestr 
zawierał szczegółową informację, od kogo pochodziła zamieniona próbka, kto 
naprawdę 
chorował na pląsawicę Huntingtona.
Szybko wprowadził odpowiednie polecenia do komputera. Obiecał sobie, że tym 
razem nie 
zadzwoni, nie powiadomi ich o wszystkim w oględny sposób, nie zaproponuje swej 
rady. Będzie 
trzymał się z daleka. Niech sami do tego dojdą w odpowiednim czasie. Niech ta 
informacja 
pozostanie w rękach ludzi, którzy za nią zapłacili. Każde inne podejście 
komplikowało tylko 
sprawy.
Na ekranie pojawiła się baza danych pracowników Prov-Life. Tate jednym palcem 
wystukał 
kod i sprawdził, czy się nie omylił. Obraz na ekranie znikł na chwilę, po czym 
zastąpiła go lista 
nazwisk w porządku alfabetycznym. U dołu ekranu jedno z nich, zaznaczone, 
zapalało się i gasło. 
Tate znał to nazwisko.
Neumann postawił właśnie nogę na schodach, gdy rozległ się dźwięk telefonu. 
Odebrał go 
w gabinecie.
– Walter? Tu Harold. Mam... Mam nadzieję, że nie...
– To chyba pomyłka – przerwał mężczyźnie Neumann.
– Wiem – odparł Tate. – Wiem o wszystkim. Jest jednak coś, o czym musisz 
wiedzieć. Coś 
strasznego i bardzo pilnego.
Neumann przez chwilę milczał. Tate słyszał jego oddech w słuchawce.
– W takim razie przyjedź i mi to powiedz – stwierdził wreszcie.
5
Alex znajdowała się na moście na Fall River, kiedy zaczęto nadawać ostrzeżenia 
przez radio. 
Kilka rzek w północnej części Rhode Island i Massachusetts przerwało już wały. 
Policja radziła 
mieszkańcom wiejskich okolic opuszczać domy tylko w wypadku konieczności. Deszcz 
padał 
nadal – niezbyt mocno, lecz nieustępliwie, jak gdyby miało tak trwać już 
wiecznie. W mętnym 
świetle reflektorów Alex widziała chlustającą po jezdni wodę. Błotniste strugi 
lały się 
z porośniętych drzewami stoków i skarp, wcinając się w szybko niknące zwały 
śniegu. Po 
opuszczeniu autostrady Alex jechała przeważnie na drugim i trzecim biegu, bojąc 
się, że 
wypadnie z jezdni. Dochodziła jedenasta w nocy i rada policji wydawała się 
zbyteczna. 
Przejechała kolejne półtora kilometra, nie napotkawszy żadnego samochodu.
Stare śródmieście Newport nigdy nie sprawiało wrażenia bardziej autentycznego. 
Opustoszałe i ciemne, rozświetlone jedynie paroma mętnymi latarniami, których 
blask nie sięgał 
niewidocznych w mroku sklepów dla turystów i znaków drogowych, wyglądało jak 
stary, 
posępny port morski, wybudowany przez założycieli Nowej Anglii. Alex poczuła się 
przez to 
jeszcze bardziej osamotniona i krucha. W trakcie jazdy w stronę morza nie mogła 
się 
powstrzymać od myśli, że zmierza ku zagrożeniu i nie będzie miała najmniejszej 
szansy na 
uzyskanie pomocy. Spojrzała we wsteczne lusterko i skręciła w stronę nadbrzeża. 
W porcie 
przycupnęły grupki małych żaglówek z przykrytymi płachtami pokładami. Widać 
było, jak 
podskakują ich maszty. Na horyzoncie powoli mrugało czerwone światło.
Alex wkrótce znalazła się za miastem. Droga wiła się łagodnymi łukami przez 
cypel w stronę 
Brenton Point. Brama domu White’a była zamknięta, Alex musiała wysiąść, by ją 
otworzyć. 
Topniejący śnieg zalegał na drodze dojazdowej warstwą tak grubą, że wsypywał się 
dziewczynie 
do butów. Gdy ruszyła toyotą w stronę domu, koła buksowały i zjeżdżały na boki. 
Silnik zaczął 
wyć. Nie miała szans dostać się w takich warunkach z powrotem.
Światła w domu były pogaszone. Alex popatrzyła na fasadę, modląc się, by Randal 
był 
w środku.
W miejscu, gdzie wcześniej stał lincoln, obecnie widniała jedynie prostokątna 
łata prawie 
wolna od śniegu. Alex pobrnęła w stronę domu, mając nadzieję, że White po prostu 
wstawił wóz 
do garażu. Zastanawiała się, co zrobi, jeżeli nikogo nie zastanie. Nie była 
pewna, że zdoła 
dojechać toyotą chociażby do Newport.
Wciąż znajdowała się na podjeździe, gdy drzwi się otworzyły.
– Alex? To ty?
Wydawało się jej, że to głos White’a, nie miała jednak pewności. Wpółukryty za 
drzwiami 
mężczyzna nie podszedł do progu. Alex poczuła nagle zakłopotanie. Nie pomyślała, 
jak może 
zostać odebrana jej nocna wizyta.
– Próbowałam do pana zadzwonić... Odkryłam coś, o czym powinien pan wiedzieć. 
Przepraszam, jeśli...
– Na miłość boską, wejdź do środka.
Alex spiesznie wkroczyła do holu. Z pokoju w głębi dobiegały głosy, jak gdyby 
trwało tam 
jakieś spotkanie. Dopiero po chwili Alex uświadomiła sobie, że to tylko 
telewizor.
– Przyjechałaś sama?
– Tak...
White zamknął drzwi i natychmiast je zaryglował. Był ubrany w ten sam zielony 
sweter co 
wcześniej, lecz tym razem miał na sobie sztruksowe spodnie i pantofle. Trzymał 
coś w dłoni, 
starając się, by tego nie dojrzała. Opuścił wzrok, podążając za jej spojrzeniem. 
Alex zorientowała 
się, że trzyma w ręce czarny, wielki i chyba ciężki automatyczny pistolet, 
browninga lub berettę. 
W jego dłoni broń wyglądała niedorzecznie i groteskowo, jakby dokonała się 
koszmarna 
przemiana cywilizowanego człowieka w groźnego bandytę. Alex instynktownie się 
cofnęła.
– To tylko środek ostrożności – wymamrotał zakłopotany White. – Zobaczyłem 
samochód 
z piętra. Ostatnio było trochę... wypadków. – Sprawiał wrażenie napiętego, 
niespokojnego, jak 
gdyby spodziewał się o wiele bardziej groźnego gościa. Otworzył szufladę stołu w 
holu i schował 
do niej broń. – No, już. Mój Boże, doszczętnie przemokłaś. Wejdź dalej. – 
Poprowadził ją do 
kuchni, gdzie roznosiła się woń czosnku. Na stole leżały resztki upieczonej w 
całości kaczki. – 
Jesteś głodna? Jadłaś kolację? – powiedział wskazując potrawę. – Zrobię ci 
kanapkę albo...
– Nie, dziękuję.
– Może w takim razie napijesz się kawy? Tak, zaparzę kawę. Otworzył lodówkę i 
zaczął 
grzebać w środku.
– Uważam, że wiem...
– Nie miałem jeszcze okazji porozmawiać z Neumannem o tym... o tobie – 
stwierdził, 
wyciągając z lodówki karton mleka i torebkę mielonej kawy. – Prawdę mówiąc, 
niezupełnie 
czułem się na siłach. Uważam poza tym, że najlepiej pomówić z nim o tym 
osobiście. Obiecuję, 
że kiedy tylko wrócę do biura...
– Nie dlatego przyjechałam – odparła Alex. White przerwał przygotowania do 
zaparzenia 
kawy i obrócił się w jej stronę. – Uważam, że wiem, co dzieje się w Prov-Life. 
Przynajmniej 
częściowo. Wiem, skąd Michael Eliot miał pieniądze. – White zmarszczył brwi. 
Odstawił mleko 
i kawę na stół. – Przypomina pan sobie nieprawidłowość, którą odkryłam kilka 
tygodni temu? 
Dziwaczne dane o roszczeniach z Centralnej Dokumentacji, które wyglądały na 
spreparowane?
– Tak, oczywiście. Prosiłem, żebyś się tym zajęła.
– Owszem – przytaknęła Alex. – Dlatego właśnie opowiadam panu o tym wszystkim. 
To 
jeden z powodów.
– Opowiadasz o czym? – White zamrugał. – O ile sobie przypominam, doszliśmy do 
wniosku, że najprawdopodobniej oryginalne dane zostały utracone i ktoś próbował 
to zataić.
– Jestem przekonana, że nie o to chodziło – powiedziała Alex. – Przynajmniej nie 
tylko o to. 
Uważam, że do systemu wprowadzono całe mnóstwo fałszywych danych, dotyczących 
nie 
istniejących polis. Występowano z nieprawdziwymi roszczeniami i dokonywano na 
tej podstawie 
wypłat. – White zrobił się bardzo blady. Okrążył kuchenny stół i usiadł. – 
Michael Eliot 
wskrzeszał nieważne polisy – kontynuowała Alex. – Nie wiem, jak mu się to 
udawało, ale jedno 
jest pewne: nie mógłby tego dokonać bez pomocy kogoś z Centralnej Dokumentacji. 
Na przykład 
Ralpha McCormicka.
White potrząsnął głową. Nie liczyła, że spodobają mu się jej rewelacje. Był w 
firmie 
aktuariuszem doskonałym, strażnikiem prawdy. Jeżeli tak cenne dla niego dane 
okazały się nic 
nie warte, został oszukany równie dotkliwie, jak wszyscy pozostali.
– McCormick nie żyje, nie wiedziałaś? – Podniósł wzrok. – Znaleziono go dziś 
rano. 
Przedawkowanie zanieczyszczonej kokainy.
Alex nagle zrozumiała, dlaczego White sądził, że potrzebny mu pistolet. Zaczęło 
łomotać jej 
serce.
– Ale... Jezu Chryste, myślałam, że jest na odwyku.
– Wypisał się po paru dniach. Wrócił tutaj. Powiedział, że wziął się w garść 
chodziło o jego 
nałóg.
Przez moment Alex nie była w stanie nic powiedzieć. Uważała, że jedynie grupka 
ludzi 
z Prov-Life była zamieszana w tę sprawę; dowody wskazywały, że jest ich 
niewielu. Dwóch 
z nich już nie żyło. Kto pozostawał? Prawdopodobnie ktoś z działu roszczeń, 
zapewne również 
z działu dochodzeń. Ale kto? A co z działem finansów czy asekuracji? Co z 
najwyższym 
kierownictwem? Z radą zarządzającą?
– Randal, uważam, że nadszedł czas zgłosić się na policję i opowiedzieć o 
wszystkim co 
wiemy. Może zdołamy...
– Policję? Po co mielibyśmy to robić?
Alex przeszła na drugą stronę stołu. Widziała, że White jest zdenerwowany, nawet 
wstrząśnięty, ale mimo to sprawiał wrażenie nie przygotowanego na przyjęcie 
prawdy.
– Naprawdę pan sądzi, że to był przypadek?
– Ralph był silnie uzależniony od kokainy. – White przesunął dłonią po twarzy. – 
Przedawkował, bo dostał trefny towar. Ciągle się to zdarza. – Wstał i podszedł 
do zlewu.
– McCormick i Eliot byli zamieszani w tę samą aferę – uparła się Alex. – Eliot 
postanowił 
zniknąć bez śladu, McCormick zaczął brać narkotyki. Na obydwóch nie można było 
polegać, 
a teraz obaj nie żyją. Nie widzi pan, co się dzieje?
Przyglądała się, jak White wsypuje dwie czubate łyżeczki kawy do ekspresu, 
rozsypując 
trochę na boki drżącą ręką.
– Nawet jeśli to prawda, co moglibyśmy właściwie powiedzieć policji? Że 
podejrzewamy, iż 
śmierć McCormicka nie była przypadkowa? Na jakiej podstawie? Kogo mielibyśmy 
oskarżyć, 
Alex?
– Nie mówię, że mamy natychmiast zgłosić się na policję. Musimy najpierw zdobyć 
więcej 
dowodów w Prov-Life. Trochę więcej dowodów.
– Wiem, że chcesz wrócić do pracy, ale...
– Nie o to mi chodzi. Dzieje się coś bardzo złego. Dokonywana jest defraudacja 
na wielką 
skalę. Są popełniane morderstwa.
White wziął dwa kubki z suszarki.
– To bardzo ciekawa teoria, Alex, jednak bez dowodów...
– To nie teoria – White zaczynał ją irytować. Jak gdyby celowo nie chciał 
zrozumieć, o co jej 
chodziło. – Dział finansów zatwierdzał wypłaty z nieważnych od lat polis. Mam 
jedną z nich, 
udało mi się ją odszukać. Prov-Life wypłaciło milion dolarów na nieważną polisę, 
a Eliot wziął 
z tego dziesięć procent. W samym listopadzie było sześć podobnych wypłat.
White pozostał przy zlewie. Wyjrzał na zewnątrz.
– Możesz tego dowieść? – zapytał.
– Mogę, pod warunkiem że dostanę się do danych dotyczących polis w Centralnej 
Dokumentacji, zanim jakaś niefortunna awaria nie skasuje połowy plików – odparła 
Alex. – Na 
tym właśnie polega problem – wszystkie dowody są w komputerach. Nawet stara 
polisa, którą 
zabrałam, nie dowodzi niczego, o ile nie zdołamy udowodnić, że na jej podstawie 
dokonano 
wypłaty.
White stał nieruchomo, zaciskając dłonie na skraju blatu.
– Zdajesz sobie sprawę, że aby odstawić taki numer, Eliotowi musiał pomagać nie 
tylko 
Ralph McCormick? Musiał mieć wielu wspólników. Prawie każdy z działów firmy 
musiał być 
w to jakoś zamieszany.
– Dlatego właśnie Eliot brał tylko dziesięć procent – powiedziała, kiwając 
głową. – Pozostali 
dzielili się resztą. Jedyne działy, w których nie potrzebował wspólników, to 
marketing i może 
asekuracja. Oraz my. Aktuariusze tylko manipulują danymi. Nie sprawdzamy, czy są 
prawdziwe. 
– White opuścił nieznacznie głowę. Dodała: – Wydawało się nam, że jesteśmy tak 
inteligentni, 
ale ostatni dowiadujemy się, co się dzieje w prawdziwym świecie.
– Jak zdołano to ukryć? – Obrócił się w jej stronę. – Jeżeli straciliśmy... jak 
sądzisz, ile? Sto 
milionów dolarów?
– W ciągu pięciu, może sześciu lat.
– Dlaczego nikt tego nie zauważył? Dlaczego nie wpłynęło to na naszą rentowność? 
Pod 
względem finansowym jesteśmy jedną z najlepiej stojących firm w kraju.
Alex wyczuwała, że to ostatnia próba przekonania jej – i siebie samego – że się 
myliła, że 
fakty nie potwierdzają jej hipotezy.
– Nie wiem, Randal – odparła. – Nie wiem. Potrafię się jednak poznać na 
fałszywych danych 
i lewych roszczeniach.
White westchnął z wyczerpania. Do tej chwili Alex nie przyszło do głowy, co mógł 
oznaczać 
dla niego osobiście skandal w Prov-Life. Jako członek rady, niewątpliwie również 
on zostałby 
objęty pozwami sądowymi. Czy firma w ogóle zdołałaby się utrzymać? Zakładała, że 
najistotniejsze jest ustalić prawdę, że tego właśnie spodziewałby się po niej 
Randal White. 
Rzeczywistość prawdopodobnie była jednak bardziej złożona.
– Wciąż nie potrafię uwierzyć... Nie mogę w to uwierzyć. – Osunął się bezsilnie 
na krzesło. – 
Pracowałem w tej firmie niemal dwadzieścia pięć lat. Za siedem lat mógłbym 
przejść na 
wcześniejszą emeryturę. I co mam teraz począć?
Alex dotknęła nad stołem jego ramienia.
– Co pan chce, żebym zrobiła? – zadała mimowolnie pytanie.
White położył rękę na jej dłoni i popatrzył jej w twarz.
– Powiem ci, czego chcę – odparł prawie szeptem. – Chcę, żebyś przestała 
ryzykować. Nie 
możesz się w to więcej angażować.
– Ale...
– Nie, Alex, wysłuchaj mnie, proszę. Pozwól mi samemu sobie z tym poradzić. I 
tak zajmuję 
dogodniejszą ku temu pozycję. Jeżeli chociażby połowa z tego, co mówisz, jest 
prawdą, mamy 
do czynienia z bardzo niebezpiecznymi ludźmi. Nie chcę, żeby zaczęli cię ścigać.
Łzy nagle napłynęły jej do oczu.
– Już to robią – powiedziała. Przez chwilę nie była w stanie mówić dalej. 
Usiadła, otarła łzy 
i odkaszlnęła. White wyglądał na wstrząśniętego. – Dziś wieczór o mało nie 
otrułam się tlenkiem 
węgla we własnym mieszkaniu. Ktoś grzebał przy moim bojlerze. O mało co...
Nie była wcześniej pewna, czy w ogóle powinna mu o tym mówić. Sądziła, że będzie 
chciał 
pojechać prosto na policję. Poza tym planowała najpierw zebrać więcej dowodów. 
Wiadomość 
o śmierci McCormicka zmieniała jednak sytuację. White popatrzył na nią przez 
chwilę.
– Och, mój Boże – powiedział, wyciągnął dłonie nad stołem i uścisnął jej ręce. – 
Mój Boże, 
Alex, dlaczego mi o tym nie powiedziałaś? Dlaczego...
Przez chwilę syciła się pociechą, płynącą z jego silnego uścisku. Nie czuła się 
niezręcznie – 
nagła bliskość była zupełnie naturalna.
– Nic mi nie jest, Randal – powiedziała. – Jestem pewna, że mnie obserwowali. 
Spróbują 
znowu, dlatego właśnie muszę... muszę szybko przejść do kontrataku.
White przypatrzył się jej uważnie. Dostrzegła nagle w jego niebieskich oczach 
coś więcej niż 
mądrość i ogładę, coś silniejszego i bardziej witalnego. Było to tam przez cały 
czas, chociaż Alex 
stale udawała, że tego nie zauważa – ze względu na dzielącą ich różnicę wieku, 
ze względu na 
przypuszczenie, że i tak by im się nie udało. Chciała się cofnąć, ustalić z 
powrotem dzielący ich 
wcześniej dystans. Kiedy jednak poczuła, że uścisk jego dłoni rozluźnia się, 
poczuła, że sama 
zwiera silniej rękę, nie chcąc stracić z nim kontaktu.
Przez długi czas leżała w wielkim, podwójnym łożu, nie mogąc zasnąć. 
Nasłuchiwała 
deszczu i świszczącego w drzewach wiatru. Gdy wreszcie na krótko zasnęła, 
przyśniła się jej 
powódź. Woda wlała się do kuchni Randala White’a, krzesła podskakiwały na jej 
powierzchni. 
Dom na Phillips Street przekrzywiał się i trzeszczał, gdy jego fundamenty powoli 
osuwały się 
w dół zbocza. Zobaczyła porzuconego na szczycie schodów przeciwpożarowych 
Oskara. Pani 
Connelly usiłowała wydostać się przez okno. Alex próbowała do niej dopłynąć, ale 
prąd był zbyt 
silny. Czepiała się rozpaczliwie zatopionych samochodów i białych płotów. Potem 
zobaczyła 
budynek Prov-Life. Woda omywała plakietkę, upamiętniającą miejsce, do którego 
dotarła 
powódź w 1938 roku. Wielka odwilż groziła zmyciem całego Providence do morza, 
razem 
z Alex. Mark przynajmniej przeżyłby, bo siedział bezpiecznie w Nowym Jorku. 
Wtedy 
pomyślała, że Mark ją zdradził, porzucił. Wyobraziła go sobie daleko stąd, w 
Europie, 
z dziesięcioma milionami dolarów. U jego boku stała Liz Foster w kosztownej 
wieczorowej 
sukni. Alex uświadomiła sobie, że obydwoje zrobili z niej idiotkę. Unieśli na 
jej widok kieliszki 
z winem, śmiejąc się szyderczo.
Obudziła się w tym momencie z łomoczącym sercem. Mark leżał obok niej. Oddychał 
powoli i regularnie. Westchnęła przeciągle i opadła z powrotem na poduszkę, 
czując, jak strach 
i rozpacz opuszczają ją w jednej chwili, zastąpione przez euforię. O tym właśnie 
marzyła od 
wielu dni. Po chwili ze wstrząsem uświadomiła sobie, gdzie się rzeczywiście 
znajduje. Obok niej 
leżał nie Mark, a Randal White. Mark naprawdę ją porzucił.
Kochali się w niemal całkowitej ciemności, prawie bez słów. Wróciła do tego 
myślami, 
ledwie potrafiąc w to uwierzyć. Poprowadził ją na górę. Poszła za nim, ponieważ 
tego właśnie 
pragnęła. Przypominała sobie dotyk jego dłoni na swoim ciele, delikatność i 
szacunek, jakich 
Mark od dawna nie okazywał. Pamiętała uczucie, że tak właśnie powinno być, 
zagłuszające 
wątpliwości pragnienie. Pamiętała rozkosz.
Odwróciła się i popatrzyła na niego. Pod pościelą rysowało się jego doskonale 
zbudowane 
ciało. Jedno ramię położył na prześcieradle, którym byli przykryci. Chciała go 
dotknąć, coś 
jednak sprawiło, że się zawahała. Nie wiedziała, co powinno teraz nastąpić. 
Przetoczyła się na 
plecy i popatrzyła w sufit. Nie było obietnic, deklaracji. Mieli się zachowywać, 
jak gdyby nic się 
nie stało? Czy też było na to za późno? Myśl, że pokierowała swoim życiem w 
zupełnie nową 
stronę, nie mając pojęcia, dokąd ją to zawiedzie, sprawiła, że na chwilę 
ogarnęła ją panika. Nie 
wiedziała, czego sama chce.
Usiadła powoli i wyjrzała przez okno. Zasłony nie były zaciągnięte. Za gołymi 
gałęziami 
majaczyła w oddali słaba łuna Newport. Najważniejsze, że Alex chwilowo czuła się 
bezpiecznie, 
a sprawił to White. Może powinna żyć z dnia na dzień, przyjmować to, co ją 
spotyka, i ruszać 
dalej, gdy nadejdzie na to odpowiednia pora? Jaki sens miało opracowywanie 
planów, skoro 
stawka była tak wielka? Randal White by to zrozumiał. Czuła, że zrozumiałby 
mnóstwo rzeczy.
Wysunęła się z łóżka. Nie chciała znów zasnąć, poza tym była bardzo głodna. Od 
paru dni 
nie jadła porządnego posiłku. Sięgnęła po ubranie, odszukała sweter i dżinsy i 
wśliznęła się w nie 
tak cicho, jak tylko potrafiła.
Była w połowie schodów, gdy usłyszała znajomy dźwięk. W Prov-Life był on 
elementem tła, 
które się z czasem ignorowało: odgłos komputerowej drukarki. Zatrzymała się, 
kręcąc głową. 
Starała się wyizolować dźwięk, niepewna, czy go sobie nie wyobraża. Ruszyła w 
stronę kuchni 
i zatrzymała się przed drzwiami po prawej stronie korytarza. Wytężyła słuch. 
Odgłosy drukarki 
były ledwie słyszalne. Na zewnątrz rozlegało się równe szemranie deszczu. Skądś 
dobiegał 
chlupot wody, przelewającej się z zatkanej rynny. Alex zawróciła i opuściła 
głowę. Między 
deskami podłogi widniała szpara. Dźwięk drukarki dobiegał z piwnicy.
Chwilę zabrało jej znalezienie schodów. Otworzyła drzwi i zeszła na dół w 
kompletnej 
ciemności. Z fundamentów wiekowego domu roznosiła się zatęchła woń, mdląco 
słodka jak stara 
tektura. Dźwięk stał się wyraźniejszy. Alex dotknęła bosymi stopami cementu. 
Skądś dobiegało 
światło. Gdy jej oczy przywykły do ciemności, dostrzegła korytarz.
White przewrócił się na plecy i popatrzył w sufit. Łoże było puste. Przez chwilę 
miał 
wrażenie, że śnił. Co zdarzyło się naprawdę, podpowiedziało mu jednak jego 
ciało. Oraz jej 
zapach. Czuł go wszędzie.
– Alex? – zawołał cicho.
Przez chwilę nasłuchiwał, po czym przewiesił nogi przez brzeg łóżka i wstał.
Ruszyła naprzód. Jej bose stopy kroczyły bezgłośnie po cementowej posadzce. 
Drukarka 
nadal gorączkowo pracowała – słyszała ją już wyraźnie.
Sądząc po rytmicznym postukiwaniu, była to drukarka atramentowa. Po chwili Alex 
znalazła 
się przed zamkniętymi drzwiami. Wytężyła słuch, starając się wyłowić inne 
odgłosy – poza 
dźwiękiem drukarki panowała jednak cisza. Alex sięgnęła do klamki.
Drzwi nie były zamknięte na klucz. Ledwie słyszalnie zaskrzypiały zawiasy. Alex 
zobaczyła 
metalowe półki, pełne oprawionych sprawozdań, giętą lampkę z zielonym abażurem, 
terminal 
komputera i klawiaturę – oraz stojącą z boku samą drukarkę. Nie był to gabinet; 
ten znajdował 
się na górze. Pomieszczenie w piwnicy przypominało bardziej stanowisko pracy.
Weszła do środka. Komputer i drukarka nadal działały. Wyglądało na to, że 
następował 
transfer danych, równocześnie zapisywanych na twardym dysku i drukowanych. 
Komputer 
musiał być podłączony do sieci – takiej, jak wewnętrzny system Prov-Life – chyba 
że Randal 
wszedł do Internetu i zapomniał o rozłączeniu. Miała już wyjść, gdy przyszło jej 
do głowy, że 
być może terminal istotnie był podłączony do sieci Prov-Life. Czy podczas pracy 
w domu White 
miał taki sam dostęp do Centralnej Dokumentacji jak w biurze? Jeżeli tak, 
zebranie dowodów 
zapowiadało się o wiele prościej.
Alex podeszła do biurka. Jak gdyby czując obcą osobę, drukarka przestała 
pracować. Ostatni 
arkusz wysunął się spod wałków i ułożył równo na stosie poprzednich. Na 
monitorze komputera 
widniało pole dialogu:
DANE ODEBRANE ZWERYFIKOWANE
PRZEGLĄD ANALIZA WYJŚCIE 
Alex zastanowiła się, jakie też informacje mogły być przekazywane w środku nocy. 
Chyba 
nie takie, których potrzebował aktuariusz w swojej pracy? Opracowywano je 
mozolnie na 
podstawie surowych danych; najnowsze tabele i trendy publikowano w branżowych 
periodykach. 
Były to statystyczne opracowania, informacje z drugiej ręki.
Uniosła ostatni arkusz bliżej światła. Natychmiast zorientowała się, że widziała 
już coś 
podobnego. Dwa zestawy identycznych liczb, w bliźniaczych tabelach, noszących 
znajome 
nagłówki: MCP1B, LQTS1, HCTH4. Były to wyniki kolejnego testu genetycznego, 
takiego 
samego jak ten, któremu Michael Eliot poddał się w Medanie. W prawym górnym rogu 
również 
widniał kod wnioskodawcy: AP1005178.
Alex zaczęła odczuwać niepokój. Dlaczego aktuariuszowi doskonałemu zależało na 
śledzeniu wyników badań genetycznych nieznanych ludzi? Dlaczego Randal White się 
tym 
interesował, skoro przez cały czas twierdził, że z zasady jest przeciwny testom?
Odwróciła stronę, potem następną. Na każdej znajdowały się wyniki testów, 
wykonywanych 
u kolejnych wnioskodawców. Ten sam format, inne cyfry. Nadal odwracała kartki. 
Arkusze 
posypały się na podłogę niemal nieprzerwaną strugą. Były ich dziesiątki, setki. 
Tyle, ilu klientów 
zgłaszało się co miesiąc do Prov-Life. Przyszło jej w tym momencie do głowy, że 
testów nie 
stosuje się u osób, chcących wykupić polisy na wielkie sumy, czyli co najmniej 
milion dolarów. 
Było ich zbyt wiele. Prov-Life poddawało badaniom wszystkich potencjalnych 
klientów. Benny 
powiedział przecież, że to zautomatyzowany proces. Nie było sensu go 
automatyzować, jeżeli nie 
spodziewano się taśmowego wykonywania badań.
Nacisnęła „A”, by przyjrzeć się, co oznacza „analiza”. Dopiero po paru sekundach 
w górnej 
części ekranu pojawiło się parę wierszy tekstu:
NR: AP-1005178 SERIA 84/98JA1
NAZWISKO: T. J. ADRIR
PŁEĆ: M
DATA URODZENIA: 11-03-59
WYNIKI DODATNIE – BRAK CZYNNIKÓW RYZYKA
OCENA STOPNIA RYZYKA: NISKIE
AKCEPTACJA
POPRZEDNI NASTĘPNY SZUKAJ WYŚCIE
Numer wniosku świadczył, że Alex miała do czynienia z pierwszą analizą z serii. 
Wyglądało 
na to, że wniosek mężczyzny o nazwisku Adair o przyznanie polisy zostanie 
zaakceptowany. 
Dziewięć testów na określone geny, wszystkie z negatywnym wynikiem. Oznaczało to 
niskie 
ryzyko. Nie czekała go pląsawica Huntingtona, rak prostaty ani – jakim to genem 
tak podniecał 
się Benny? – MCP1B. „Zabójca numer jeden”, tak go określił. Gen sprzyjający 
zawałom.
White zszedł do połowy schodów. Za zasłonami na półpiętrze coś się poruszało. 
Ruszył do 
przodu z podchodzącym do gardła sercem. Ktoś dostał się do środka. White poczuł 
pewność, że 
porwano Alex.
Szarpnął zasłonę. Wiatr zaświstał przez szczelinę w szkle. Lód widocznie 
sprawił, że 
drewniana futryna pęczniała, aż szyba pękła. White popatrzył na nią przez 
chwilę, zauroczony 
melancholijnym dźwiękiem. Wreszcie ruszył dalej. Gdy dotarł do stołu w holu, 
wyciągnął 
pistolet.
Alex osunęła się na krzesło. Do tej pory niczego nie podejrzewała. Schorzenia 
serca były 
zdecydowanie najczęstszą przyczyną roszczeń z tytułu ubezpieczeń na życie – 
działo się tak 
w jednej trzeciej przypadków. Jeżeli można było eliminować potencjalne ofiary 
zawałów – 
przynajmniej niektóre – oznaczało to niewątpliwie krociowe zyski. Ile milionów 
rocznie mogło 
przynosić to firmie ubezpieczeniowej? W jakim stopniu wpłynęłoby to na zyski 
firmy wielkości 
Prov-Life?
Alex poczuła, że zaczyna łomotać jej serce. Sięgnęła do klawiatury i nacisnęła 
„S” – 
„szukaj”. Na środku ekranu pojawiło się pole dialogu z zapytaniem, co chce 
znaleźć. Wpisała: 
ATAK SERCA.
Kursor zamrugał, po czym pojawiła się informacja:
TEKSTU NIE ZNALEZIONO – PONOWNE PRZESZUKIWANIE? T/N
– Idiotka – powiedziała pod nosem Alex.
„Atak serca” był to termin nieprecyzyjny zarówno dla lekarzy, jak i aktuariuszy. 
Alex 
podjęła kolejną próbę, tym razem wpisując „ZAWAŁ MIĘŚNIA SERCOWEGO”. Kursor 
zamrugał ponownie, po czym pojawiła się następna analiza:
NR: AP-1004812 SERIA 81/97MO1
NAZWISKO: W. A. HEWITT
PŁEĆ: M
DATA URODZENIA: 18-11-55
WYNIKI DODATNIE – KOMPLEKS GENU MCP1B ZAKRZEPY TĘTNIC WIEŃCOWYCH 
ZAWAŁ MIĘŚNIA SERCOWEGO
OCENA STOPNIA RYZYKA: WYSOKIE – PRAWDOPODOBIEŃSTWO ZGONU W CIĄGU 
10 LAT = 60%
ODRZUCENIE
POPRZEDNI NASTĘPNY SZUKAJ WYŚCIE
Wybrała kolejną stronę. Znów zły gen, znów wysokie ryzyko – tym razem jeszcze 
wyższe, 
bo inny gen groził powstaniem czegoś, co nazywało się zespołem przedłużonego 
odcinka QT. 
Trzecia strona wyglądała tak samo jak pierwsza, ale dotyczyła kobiety; ryzyko w 
jej wypadku 
było z nieznanego Alex powodu niższe. Zaczęła coraz szybciej przeglądać kolejne 
strony. Migały 
przed nią nazwiska i wyroki na ludzi, których dziedziczność została 
przeanalizowana i uznana za 
wybrakowaną, chociaż sami o tym nie wiedzieli. Na dole każdej strony widniało 
proste zalecenie: 
ODRZUCENIE.
Przez chwilę Alex zbierało się na torsje. Przyłożyła dłonie do czoła, starając 
się zwalczyć 
mdłości. Widziała tych ludzi w osiedlach domków na kółkach, czynszowych 
kamienicach 
i kolejkach przed instytucjami charytatywnymi. Marny materiał. Genetycznie 
niepełnowartościowi. Nie nadawali się, by ich ubezpieczać. Nie warto było ich 
zatrudniać. 
Stanowili brzemię na coraz słabszych barkach społeczeństwa. Był to koszmar, o 
którym stale 
mówił Randal White: potajemna eugenika.
Po uświadomieniu sobie, co to oznaczało, nastąpiło zaprzeczenie. Nie chciała w 
to uwierzyć. 
W nic z tego, co zobaczyła. Siedziała doszczętnie ogłuszona, aż zaczerpnęła parę 
razy głęboko 
tchu i nakazała sobie nie wyciągać pochopnie wniosków. Przyjęte przez nią 
założenia były 
niepewne w co najmniej jednym miejscu. Jeżeli Prov-Life prowadziło badania 
genetyczne 
potencjalnych klientów, konieczne było pobieranie próbek: krwi, skóry lub śliny. 
Było to 
niemożliwe. Istotnie, osoby zamierzające wykupić olbrzymie polisy poddawano 
szczegółowym 
testom, ale stanowiły one jedynie drobny odsetek ogółu. W zwykłych warunkach 
jedynie 
akwizytorzy mieli bezpośredni kontakt z potencjalnymi klientami. W tym przypadku 
wnioskodawcy przekazywali do firmy jedynie standardowe formularze.
Alex przypomniała sobie, że widziała ich opracowywanie w PrimeNumber.
Zacisnęła dłoń na ustach, bowiem o mało nie roześmiała się na wspomnienie 
Roberty 
i pozostałych kobiet, rozcinających plastykowymi nożykami koperty i układających 
je na brzegu 
stołów, by można je było wykorzystać. „Oszczędzanie to konik Heymanna. Pierwsza 
rzecz, jakiej 
się trzeba tu nauczyć”. Tom Heymann nie wywarł na Alex wrażenia człowieka, 
interesującego 
się poważnie ekologią. Nic dziwnego, że zareagował nieco nerwowo na widok 
przysłanej 
z głównego biura firmy stażystki, chcącej poznać szczegóły – jak to określiła? – 
„zbierania 
danych dla Prov-Life”. Szkoda, że tak bardzo chciała się stamtąd wyrwać. Inaczej 
może by 
zapytała, dlaczego ciężarówki firmy Greenfield Recycling przyjeżdżają codziennie 
do Prime 
Number i dokąd zabierają koperty. Zrozumiała, że trafiały one nie do celulozowni 
w innym 
stanie, ale zlokalizowanego parę kilometrów dalej Medanu.
Właśnie do tego celu służyło w rzeczywistości PrimeNumber. Alex zrozumiała, że 
kontrakt 
na współpracę nie miał nic wspólnego z oszczędzaniem. Po prostu bezpieczniej 
było prowadzić 
tę operację poza firmą, w starej, ceglanej fabryce, gdzie pracownice robiły, co 
im kazano, i nie 
zadawały pytań. W siedzibie Prov-Life było mnóstwo urzędników, którym płacono 
właśnie za 
pilnowanie takich szczegółów, jak odsyłanie makulatury. Ktoś w końcu zadałby 
sobie pytanie, 
czy nowych wniosków nie można by opracowywać nieco szybciej.
Jak długo trwał kontrakt z PrimeNumber? Według White’a, co najmniej od siedmiu 
lat. Czy 
testy genetyczne trwały przez cały ten czas, czy może jeszcze dłużej? Siedem lat 
temu Prov-Life 
walczyło o utrzymanie się na powierzchni, starało się uchronić przed fuzją lub 
przejęciem. Od 
tego czasu rok w rok sytuacja się poprawiała, aż Prov-Life stało się jedną z 
najbardziej 
dochodowych firm ubezpieczeniowych w kraju. Elegancja rozwiązania polegała na 
tym, że nie 
dokonano tego w nielegalny sposób, a jedynie – nieetyczny. Żadne prawo nie 
zabraniało 
analizować śliny, jeżeli ci, od których pochodziła, sami ją do ciebie wysłali. 
Tysiące ludzi 
postąpiło w ten właśnie sposób, mieszając ślinę z osobliwie smakującym klejem na 
kopertach. 
Alex nie mogła się nadziwić bezczelności i prostocie tej metody.
Pośród tysięcy tych osób znalazł się jeden z przedstawicieli kierownictwa Prov-
Life: Michael 
Eliot. Dlaczego po tylu latach nagle zainteresowało go własne zakodowane w 
genach 
przeznaczenie? Dlaczego czekał aż do zeszłego listopada, żeby skorzystać z 
wyjątkowych 
możliwości firmy? Alex poczuła, że włosy stają jej dęba na karku. Znała 
odpowiedź na to 
pytanie. W listopadzie firma uruchomiła wśród swojego personelu pilotażowy plan 
ubezpieczeń 
zdrowotnych. Wszyscy pracownicy składali wnioski jak pospolici klienci, z tym 
wyjątkiem, że 
mieli nie płacić składek. Alex sama złożyła wniosek.
Z góry słychać było, że wiatr zerwał się znowu. Alex dosłyszała jednak coś 
jeszcze. Kroki? 
Nad jej głową zaskrzypiała deska w podłodze.
Alex wstrzymała oddech i raz jeszcze nacisnęła „S” – „szukaj”. Tym razem wpisała 
pięć liter 
swojego nazwiska.
Komputer zdawał się grzebać w swojej pamięci w nieskończoność. Twardy dysk 
powarkiwał, migała jego zielona dioda. Gdy wreszcie zgasła, Alex pomyślała, że 
być może 
połączenie zostało zerwane, tak jak linia telefoniczna.
Nagle pojawiły się przed nią wyniki analizy:
NR: AP-5000438 SERIA 88/97MO1
NAZWISKO: W. A. HEWITT
PŁEĆ: M
DATA URODZENIA: 25-06-73
WYNIKI DODATNIE – KOMPLEKS GENU BRCA1 RAK PIERSI, JAJNIKA
OCENA STOPNIA RYZYKA: WYJĄTKOWO WYSOKIE – PRAWDOPODOBIEŃSTWO 
ZGONU W CIĄGU 10 LAT = 95%
ODRZUCENIE
POPRZEDNI NASTĘPNY SZUKAJ WYŚCIE
6
Samochody zaczęły zatrzymywać się przed domem Neumanna. Deszcz zagłuszał odgłosy 
ich 
silników. Harold Tate liczył je z okna na piętrze. Sześć do tej pory. 
Przeciętne, czterodrzwiowe 
wozy, wygodne, lecz nie wystawne. Szare, czarne, ciemnoniebieskie. Typowe, 
przeciętne 
samochody. Każdy prowadzony przez multimilionera. Oldsmobile Guya Pilaskiego był 
jedynym 
wozem, który rozpoznał.
Reflektory kolejnego samochodu oświetliły pień małej sekwoi i omiotły dom 
łukiem. Czarny 
lexus. Łącznie siedem wozów. Tate usłyszał trzaśniecie drzwiami, stłumione 
głosy. Czekał, 
krążąc po małym gabinecie, zastanawiając się, czy słusznie postąpił, mówiąc 
Neumannowi, 
czego się dowiedział. Zastanawiał się, w jaki sposób zostanie to wykorzystane. 
Ssanie w dołku 
mówiło mu, że zapewne nie pożałowałby, gdyby się dowiedział.
W drzwiach gabinetu pojawił się wreszcie Neumann.
– Jesteśmy gotowi, by cię wysłuchać – powiedział.
Zasiedli wokół stołu w jadalni, nad którym unosiła się już chmura sinawego dymu. 
Wyglądali na zmęczonych, rozdrażnionych, zaniepokojonych. Kiedy Tate wszedł do 
pokoju, 
wszyscy patrzyli na niego, jak gdyby był oskarżonym w procesie o wyjątkowo 
brutalne 
morderstwo. Tate rozpoznał Newtona Brady’ego i Donalda Granta. Miał również 
wrażenie, że 
parę twarzy zapamiętał z pogrzebu, lecz pozostali byli dlań całkowicie obcy. 
Rozmyślnie 
ograniczał kontakty z Prov-Life do minimum.
Tom Heymann i Mark Ferulli siedzieli po bokach Brady’ego, Grant zajmował miejsce 
naprzeciwko razem z Davidem Mullinsem, Guyem Pilaskim i Deanem Mitchellem. 
Neumann 
siedział u szczytu stołu. Wskazał Tate’owi, by zajął miejsce obok niego. Ktoś na 
korytarzu 
zamknął drzwi.
– Przywiozłem Harolda, ponieważ sądzę, że powinniście usłyszeć wszystkie 
szczegóły 
bezpośrednio od niego – powiedział Neumann, mierząc Tate’a martwym wzrokiem. – 
Harold, 
może opowiesz nam, co dokładnie stało się z próbką od Michaela Eliota.
Wyjaśnienia zabrały Tate’owi około pięciu minut. Omówił stosowane procedury 
bezpieczeństwa, opracowane właśnie po to, by uniknąć przypadkowej zamiany 
próbek. Następnie 
wyjaśnił zamieszanie z testami Eliota: zdumiewające odkrycie, że wyniki 
powtórzonych badań 
były całkowicie odmienne od pierwszych.
– Nie rozumiem, dlaczego się do mnie z tym nie zgłosiłeś, Haroldzie stwierdził w 
końcu Guy 
Pilaski, spoglądając na Tate’a znad okularów w rogowej oprawie.
– Po prostu nie...
– O co ci właściwie chodzi, do cholery? – wypalił Newton Brady. Palił wielkie 
cygaro marki 
Cohiba o zwilgotniałym, wystrzępionym już końcu. – Chcesz powiedzieć, że Michael 
Eliot wcale 
nie miał – jak jej tam – choroby Huntingtona, czy tak?
Tate skinął głową. Parę osób poprawiło się w krzesłach. Tate zastanawiał się, 
czy o tym 
wiedzieli, czy przekazała im to Margaret Eliot. Najwyraźniej nie. Przynajmniej 
tego był pewien.
– Jezu Chryste! To dlatego chciał prysnąć?
– Myślał... był pewny, że jest chory.
– Bo tak mu powiedziałeś – orzekł Neumann. – Zgadza się, Haroldzie?
Tate potrząsnął głową. Zarzucono mu – i słusznie – złamanie zasad. Pracownikom 
laboratorium Medan zakazano utrzymywania oficjalnych i prywatnych kontaktów 
z przedstawicielami Prov-Life. Wtedy nie pojmował, co może oznaczać złamanie 
zakazu. 
Dopiero teraz zaczynało docierać do niego, jak poważnymi groziło to 
konsekwencjami.
– Był... byliśmy starymi przyjaciółmi. Czułem... uznałem, że powinienem go o tym 
powiadomić osobiście, zanim wyniki testów zostaną odesłane do firmy. Uważałem, 
że tak będzie 
najbardziej uczciwie. Nikt nas nie widział.
Tate zaczął czuć pewność, że Neumann da mu po tym spokój i zadowoli się zwykłymi 
przeprosinami. Na chwilę zapanowało milczenie.
– Michael poprosił cię, żebyś ukrył wyniki jego testów, prawda? Żebyś zataił je 
przed naszą 
firmą? – Tate znał już ten zarzut Neumanna, lecz Neumannowi prawdopodobnie 
zależało, by 
usłyszeli go wszyscy pozostali. – Żebyś zachował je w tajemnicy do Nowego Roku?
– Tak – przyznał Tate. – I zgodziłeś się? – Tak.
– Ale nie dotrzymałeś słowa, prawda? – Nie sądziłem...
– Dotrzymałeś je, Haroldzie?
– Nie. – Tate pokręcił przecząco głową. – Zadzwonił do mnie Randal White. Chciał 
dostać 
wyniki przed Bożym Narodzeniem. Wiedział, że mamy już rezultaty. Nie miałem 
żadnego 
sposobu, by mu odmówić.
Neumann uśmiechnął się; można było niemal odnieść wrażenie, że cieszy go ta cała 
sytuacja.
– Postąpiłeś słusznie. Dzięki tobie zostaliśmy ostrzeżeni i mogliśmy podjąć 
obserwację. – 
Pozostali poopuszczali głowy, uważnie przypatrując się dłoniom, piórom lub 
zapalniczkom. 
Brady otrząsnął popiół ze swojego cygara. Najwyraźniej nikt nie chciał, by 
przypominano teraz 
o losie Michaela Eliota. Ferulli z wypiekami na twarzy wodził wzrokiem po 
reszcie zebranych. 
Neumann zauważył jego reakcję i kontynuował: – Zaciekawiło nas, po co Michaelowi 
nowiutki 
komplet walizek. Dlaczego wykupił bilet na lot do Europy. Podejrzewaliśmy, że 
mógł 
dowiedzieć się o swojej chorobie w jakiś inny sposób i zastanawialiśmy się, 
dlaczego nas o tym 
nie powiadomił. – Tate zakrył twarz dłońmi. – Wszystko dzięki tobie, Haroldzie.
– Nie! Nie chciałem...
– Ale ci się to udało. Doskonale nadrobiłeś dzięki temu swoją wcześniejszą, hm, 
niedyskrecję.
Przez chwilę Tate czuł, że nie wytrzyma. W głębi duszy dobrze wiedział, że to 
właśnie oni 
go zamordowali, chociaż nigdy się do tego przed sobą nie przyznał. On sam był 
sprawcą śmierci 
Michaela. Gdyby Eliot powiedział mu, co planuje, wyjaśnił, czego się obawia, 
wówczas Tate 
przynajmniej zdołałby go ostrzec. Eliot mu jednak nie ufał. Dowodził tego fakt, 
że wykradł 
wydruki. Stało się jasne, że chciał mieć dowody – dowody badań przesiewowych. W 
przypadku, 
gdyby się go pozbyto, ktoś inny mógł ogłosić prawdę o nielegalnej operacji. Co 
wówczas stałoby 
się z jego dobrym przyjacielem Tate’em? Pogrążyłby się, jak wszyscy pozostali.
– Michael powinien był nas poinformować – warknął Brady. – Należało mu się to, 
co go 
spotkało. – Wyjął cygaro z ust i wymierzył jego przeżuty koniec w Tate’a. – 
Byłem 
rozczarowany jego postępowaniem. Bardzo rozczarowany. Wydawało mi się, że ma 
więcej 
charakteru. Więcej – jak by to ująć – kośćca moralnego. Zawiódł nas.
Tate podniósł wzrok, złowił spojrzenie Marka Ferullego i zastanowił się, kim 
jest ten 
mężczyzna. Oprócz niego samego, tylko on sprawiał wrażenie przestraszonego.
– I kto go właściwie ma? – Wszystkie twarze zwróciły się w stronę Donalda 
Granta. – Kto 
ma ten gen, jeśli nie Eliot? Nie wmówi nam pan, że wymyśliły to pańskie 
maszynki?
Grant był jednym ze znanych Tate’owi ludzi. Pracował kiedyś razem z Guyem 
Pilaskim, 
chociaż Tate nigdy nie dowiedział się, w jakiej branży. We wstępnej fazie 
kontaktów Grant był 
głównym łącznikiem między Prov-Life a Medanem. Pomagał wszystko zorganizować, a 
Guy 
Pilaski bez szemrania wypełniał wszystkie jego polecenia.
Neumann pokiwał głową, uznając rzeczowość pytania Granta.
– Harold sądzi, że próbkę Eliota zamieniono rozmyślnie, zanim jeszcze trafiła do 
laboratorium. Zrobił to Randal White.
– Zamienił próbkę? – zapytał z naciskiem Brady. – Nic nie pojmuję. Z czyją, na 
miłość 
boską?
– Swoją własną – odparł chłodno Neumann. – Myślę, że po prostu od razu zamienił 
koperty 
i wysłał Eliotowi tę, która odpowiadała kodem jego własnej ankiecie. Eliot 
prawdopodobnie nie 
zauważył, że numery się nie zgadzają.
Brady utkwił w nim oniemiałe spojrzenie, trzymając cygaro parę centymetrów od 
ust. 
Zapanowało milczenie.
– A więc White jest chory – powiedział wreszcie Grant. – Czy ma pan pewność?
Neumann złożył długie, szczupłe dłonie na skraju stołu i opuścił na nie wzrok.
– Pamiętasz nasz obiad w „Capital Grille”, Don? Na początku ubiegłego listopada? 
– Grant 
nie odpowiedział. – Wtedy, kiedy White dał znać, że nie przyjdzie.
– Przypominam sobie. Zachorował – powiedział Brady.
– Tego ranka miał wizytę u lekarza i chyba dowiedział się o swojej chorobie.
– Jezu Chryste! – rozległ się głos Deana Mitchella; Neumann zignorował jego 
okrzyk.
– Wyobrażacie sobie, jak musiał się czuć? Cały plan badań przesiewowych był jego 
pomysłem. Wiedział dokładnie, o jakie pieniądze chodzi. Orientował się, ile 
możemy dzięki temu 
zaoszczędzić. Och, wiem, że Richard Goebert lubił przypisywać sobie tę ideę – 
rzucił znaczące 
spojrzenie Mullinsowi i Pilaskiemu. – Jednak to White to wymyślił, opracował 
wszystkie 
szczegóły i doszedł, w jaki sposób można sprawę ukryć. Aż tu nagle pewnego dnia, 
po latach 
eliminowania zbędnego ryzyka, okazało się, że jego też trzeba wykluczyć. Chociaż 
był to jego 
własny pomysł, okazał się jedyną osobą, która nie nacieszy się płynącymi z niego 
korzyściami. 
Okazało się, że cała jego błyskotliwość przysłuży się ludziom w rodzaju Michaela 
Eliota.
– Biedny sukinsyn – powiedział Brady, potrząsając głową. – Wiedziałem, że go nie 
cierpi, 
ale...
– Może myślał, że gra na zwłokę – rzekł Neumann bez przekonania. – Może nie 
chciał, 
żebyśmy się dowiedzieli, może nie potrafił stawić czoła takiemu upokorzeniu. 
Gdyby odmówił 
wzięcia udziału w planie pilotażowym ubezpieczeń zdrowotnych, gdyby odmówił 
złożenia 
wniosku, wyglądałoby to bardzo dziwnie. Domyślilibyśmy się, że pragnie coś 
ukryć, dlatego 
dokonał zamiany.
– Przypominam sobie, że bardzo zależało mu, żeby osobiście kontrolować badania 
przesiewowe – powiedział Mitchell. – Pamiętam, jak się przy tym upierał.
– No pewnie – rzekł Grant. – Potem dzwoni do Tate’a i mówi: pokaż mi wyniki tych 
testów, 
i to jeszcze przed świętami. Wiedział, że istnieje szansa, że Eliot pryśnie lub 
skrewi w jakiś inny 
sposób, dlatego chciał, żebyśmy go pilnowali. Chory popapraniec.
– Tak czy inaczej, gdybyś nie okazał pilności, wykonując powtórne badanie u 
swojego 
przyjaciela na świeżym materiale, dwulicowość Randala nigdy nie wyszłaby na jaw 
– powiedział 
Neumann, ponownie zwracając się do Tate’a i obdarzając go wątłym uśmiechem. – 
Wydaje się, 
że winni jesteśmy ci za to wdzięczność.
Tate poczuł przypływ paniki. Neumann zdołał zasugerować, że wszystko to było 
jego 
inicjatywą i że następny krok – a domyślał się już, o co może chodzić – również 
był jego 
pomysłem.
– Proszę posłuchać: po prostu uznałem, że powinniście się o tym dowiedzieć. Nie 
biorę 
odpowiedzialności...
– Wszyscy jesteśmy odpowiedzialni – przerwał mu Grant. – Za wszystko. W takim 
samym 
stopniu. Takie były warunki układu, Harold. Taką przyjęliśmy strategię. I wiesz, 
co jeszcze ona 
zakłada? Że będziemy kontynuowali ten plan, dopóki nie nadejdzie pora na jego 
zakończenie. 
Dopiero wtedy się rozstaniemy i pójdziemy własnymi drogami. Nikomu nie wolno 
tego 
pochrzanić.
– Tak, ale...
– Nie ma żadnego ale, Harold. Zawarłeś umowę. White też. Koniec historii.
Tate umilkł.
– Z mojego punktu widzenia zyskaliśmy sposobność, by zamknąć ten niefortunny 
rozdział – 
powiedział Neumann, siląc się na bardziej optymistyczny ton. Wszystkie nasze 
ostatnie trudności 
są skutkiem, hm, mało konstruktywnej interwencji Randala. Do tej pory 
perspektywiczne 
planowanie stanowiło naszą siłę, ale w każdym systemie istnieje możliwość 
niepożądanych 
niespodzianek. Chodzi o to, by sobie z nimi radzić.
Grant rozejrzał się po twarzach zebranych, upewniając się, że zrozumieli 
intencje Neumanna.
– Wygląda na to, że White wypadł z rady – powiedział Brady, siąkając nosem. – 
Sądzę... 
jestem pewny, że choroba dała się mu we znaki.
– Podobno demencja to jeden z jej objawów – poparł go Neumann. – Stopniowe 
upośledzenie władz umysłowych może prowadzić do bardzo... hm, chaotycznego 
zachowania.
Mullins wyciągnął chusteczkę i otarł czoło. Widać było, że obficie się poci. 
Grant przyjrzał 
się mu przez chwilę uważnie.
– Pewnie mu wszystko wisi – powiedział. – Czy można go za to winić? Przecież i 
tak nie ma 
żadnej przyszłości, nie?
Wokół stołu rozległy się szmery współczucia, po czym w pokoju zapanowała cisza. 
Najwyraźniej nikt nie chciał podjąć następnego kroku. Milczenie przerwał 
wreszcie Neumann.
– Jak zwykle Don dotarł do sedna sprawy. Musimy – i to natychmiast – 
odpowiedzieć sobie 
na pytanie, ile dokładnie przyszłości możemy pozostawić Randalowi White’owi.
7
Alex wydała komputerowi polecenie wydrukowania analizy. Przeczytała ją jeszcze 
po raz 
drugi i trzeci, sprawdzając wszystkie szczegóły: datę urodzenia i nazwisko, jak 
gdyby mogły 
dotyczyć kogoś innego. Drżąc skupiała wzrok zwłaszcza na zgrabnym, nowym 
terminie, który 
określał jej przyszłość: BRCA1. Enigmatyczna, skrótowa etykietka. Przypomniały 
się jej tatuaże 
na ramionach ludzi, którzy przeżyli obozy koncentracyjne. Przychodziły jej do 
głowy określenia: 
„zespół Downa”, „talidomid”, „choroba Alzheimera”, „pląsawica Huntingtona” – 
neutralne 
sformułowania, którymi obejmowano najrozmaitsze rodzaje koszmaru za życia. Skrót 
odnosił się 
do surowej, nieodmiennej rzeczywistości: raka piersi, nowotworu jajnika. Jej 
przyszłości. Tego, 
co ją czekało. Zacisnęła oczy i jęknęła cicho.
– Alex? Aaalex? – dotarło do niej stłumione przez sufit, pogodne i śpiewne 
wołanie Randala.
Nagle wpadła w panikę. Wyłączyła monitor, chwyciła ześlizgującą się z tacki 
wstęgę 
wydruków. Próbowała ułożyć je równo, by wywołać wrażenie, że nic się nie 
zdarzyło, że jej tu 
nie było. By cofnąć czas. Wyłączyła lampkę.
Pogrążona w ciemności, oparła się o drzwi, nasłuchując kroków na drewnianych 
schodach. 
Panowała jednak cisza, przerywana jedynie dalekim poszumem deszczu i jej 
urywanym 
oddechem. Zdała sobie sprawę z własnego stanu. Otarła twarz dłonią i przełknęła 
łzy. Kryła się, 
jak gdyby rzeczywiście była złodziejką, jak gdyby istotnie zajrzała do prywatnej 
dokumentacji. 
Chodziło jednak o przeznaczenie jej i innych – wydruki nadchodziły po 
komputerowych łączach 
taśmowo, jak wymagający posortowania łuskany groch.
White ją okłamał. We wszystkim.
Otwarła drzwi i ruszyła po schodach na górę, pokonując po dwa stopnie naraz. 
White’a nie 
było ani w holu, ani w salonie.
Odnalazła go w pogrążonej w mroku kuchni. Jego półnaga sylwetka rysowała się w 
zielonkawej poświacie, padającej z otwartej lodówki. Miał nieobecny wyraz twarzy 
i lekko 
uchylone usta. Alex podeszła do drzwi i zauważyła pistolet w jego dłoni. 
Zamarła. Odbierała 
teraz wszystko zupełnie inaczej. Powiedział, że trzyma pistolet dla własnego 
bezpieczeństwa. 
Czy była to prawda? Już nie.
White chyba nie zdawał sobie sprawy z jej obecności. Mruczał coś pod nosem, 
wpatrując się 
w chłodny blask we wnętrzu lodówki. Alex miała się już odezwać, gdy nagle 
odwrócił głowę, jak 
gdyby został uderzony. Ujrzała, jak ścięgna na jego szyi napinają się niczym 
szprychy 
w rowerowym kole. Przerwał ruch tak nagle, jak go zaczął. Przez chwilę mrugał z 
bezmyślnym 
wyrazem twarzy, po czym sięgnął do lodówki. Gdy wyjął z niej dłoń, lśniła od 
czegoś tłustego. 
Wepchnął to sobie do ust, przełknął i oblizał palce.
– Randal?
Drgnął i obrócił się. Ślady jedzenia pozostały mu na ustach i brodzie. Zapatrzył 
się na nią 
przez chwilę, po czym opuścił wzrok na dokumenty w jej dłoni.
– Alex? Co masz?
Wyciągnęła wydruki przed siebie, jak gdyby były to złośliwe anonimy, z których 
powinien 
się wytłumaczyć.
– To moja przyszłość – powiedziała po prostu.
White popatrzył na arkusze, pokiwał głową, dotknął lufą pistoletu ust.
– Widziałem – odparł.
– Okłamałeś mnie – powiedziała Alex prawie szeptem.
– Widzisz... – White zmarszczył czoło i nieuważnie otarł usta rękojeścią broni. 
– Widzisz, 
zwykle zamykam te drzwi. No, zawsze. Ale po tym, co stało się parę dni temu... 
parę dni temu... 
Potem zgubiłem klucz. Zgubiłem... ten cholerny klucz. – Usiłował się uśmiechnąć, 
ale skurcz 
policzka ściągał w dół kącik jego ust. – Straciłem głowę... jak gdyby... – 
Wzruszył ramionami, 
nie kończąc wyświechtanego zwrotu. Wymierzył pistolet – Alex zdała sobie sprawę, 
że nie w nią, 
lecz w trzymane przez nią arkusze. – Tak mi przykro, Alex. Chciałem... To nie 
moja wina. 
Niczyja wina.
Opuściła wzrok na wydruk. Kilka linijek tekstu, kończących się słowem: 
ODRZUCENIE. 
Zacisnęła dłoń na kartce i zaczęła krzyczeć. Rzuciła się na White’a, okładając 
go pięściami 
i drapiąc paznokciami.
– Ty cholerny sukinsynu!... Cholerny, zakłamany, podły bydlaku!!!
Cofnął się, wyciągając przed siebie ręce. Starał się ją powstrzymać, 
unieruchomić. Zatoczyli 
się na kuchenne szafki, osunęli na bok. Mimo własnego szlochania słyszała, jak 
Randal płacze 
i błaga:
– Musisz mi uwierzyć, Alex! Na miłość boską, musisz mi uwierzyć!
Opuściły ją siły. Osunęła się bezwładnie na niego. Poczuła, jak obejmuje ją 
ramionami. 
Pistolet dotknął jej barku.
– To niesprawiedliwe... – Nie wiedziała, czy wypowiedziała te słowa na głos, czy 
tylko je 
pomyślała. – To niesprawiedliwe...
Samochód pokonał zakręt z taką prędkością, że pasażerowie unieśli się nad 
siedzeniami, 
napinając pasy bezpieczeństwa. Wycieraczki pracowały niestrudzenie. Ferulli 
popatrzył na 
kamienną twarz Granta, który przyciskał pedał gazu do deski, jak gdyby nie 
wierzył 
w możliwość, że ktoś może nadjeżdżać z przeciwnej strony. Poruszał się zbyt 
szybko, uśmiechał 
zbyt szeroko, palił jednego kenta za drugim – najwyraźniej był pod wpływem 
narkotyku.
– Piekielny burdel – powiedział.
Były to pierwsze słowa, które wyrzekł od opuszczenia domu Neumanna – pierwsze od 
godziny. Ferulli drgnął.
– Słucham?
– Piekielny burdel. Gorzej już być nie może.
Ferulli nie wiedział, co odpowiedzieć. Nie miał pojęcia, czy Grantowi w ogóle 
zależy na 
rozmowie. W końcu postanowił milczeć. Siedział z wbitym w przednią szybę 
wzrokiem, 
wpatrując się w deszcz w światłach reflektorów. Nie potrafił uwierzyć, że tak 
szybko się 
pogrążył. Ugrzązł tak bardzo, że nie miał pojęcia, co począć dalej. Znalazł się 
daleko poza 
znajomymi terytoriami. Zdawał sobie sprawę, że zachowuje się dokładnie tak, jak 
tego po nim 
oczekiwano. Grant miał zabić White’a; było to milczące porozumienie. Na 
spotkaniu nie 
powiedziano niczego konkretnego, z wyjątkiem aluzji do przyszłości White’a. 
Neumann 
popatrzył na twarze zebranych i powiedział do Granta: „Chyba osiągnęliśmy 
porozumienie”.
To Grant postanowił zabrać Marka ze sobą. „Biorę młodziaka” – powiedział dziwnym 
tonem. Gdy Mark rozejrzał się po kręgu twarzy, uświadomił sobie, że ta 
propozycja spotkała się 
z akceptacją zebranych.
Grant miał broń. Ferulli zdawał sobie z tego sprawę. Poza tym na tylnym 
siedzeniu leżały 
dwie dubeltówki, zawinięte w płaszcz. Jak do tego doszło? Wystarczało, że Mark 
będzie 
przyglądać się morderstwu i nie zrobi nic, żeby mu zapobiec, by stać się 
wspólnikiem zbrodni. 
Czuł jednak, że Grant zażąda od niego bardziej aktywnego, bardziej 
kompromitującego 
współudziału.
– Jak... – Ferulli nie wiedział, jak sformułować pytanie. Nade wszystko chciał 
sprawiać 
wrażenie opanowanego i skutecznego. – Jak mamy...
– Czego chcesz? – zawołał gniewnie Grant, obracając głowę w jego stronę.
– Jak mamy to zrobić? – Ferulli odchrząknął. – Jaki jest plan?
Grant uśmiechnął się wstrętnie i z lubością zaciągnął się papierosem.
– Wypalasz odciski palców na patelni – powiedział. – Trwa to minutę. Odcinasz 
głowę. 
Rozwalasz ją w drobny mak. – Zaśmiał się gardłowo, wydychając dym w przegrzane 
powietrze. 
Przypominał rozbawione dziecko, ale jego blizna sprawiała teraz wrażenie rany 
wlotowej. – Co, 
nigdy nie rozwaliłeś żadnego łba? – zapytał. – Pewnie, że ty to zrobisz. Żeby 
nie dało się go 
zidentyfikować po zębach. Wsadza się naboje z dubeltówki w gębę i się ją 
zakleja. Wsadza do 
piekarnika i bum. – Obejrzał się na Ferullego i wciąż z uśmiechem wciągnął dym 
głęboko 
w płuca. – Uspokój się, młodziak. Jeszcze tam nie dojechaliśmy.
Ferulli orientował się, dlaczego Grant się tak zachowuje. Podpuszczał go, ale na 
pewno 
zamierzał zastrzelić Granta, a potem podać Ferullemu broń, żeby on również 
władował kulę 
w trupa. Tak właśnie wyglądał chrzest krwi, prawda? Żeby zagwarantować 
lojalność. Czuł, jak 
marzną mu trzymane na kolanach dłonie. Nie mógłby tego zrobić. Za żadną cenę. 
Nie był 
mordercą, na miłość boską. Jak zareagowałby Grant, gdyby odmówił? Co by zrobił? 
Wciąż 
przypominał sobie słowa Waltera Neumanna: „Wygląda na to, że White wypadł z 
rady”. Ferulli 
wyjrzał w ciemność. Myśl o pieniądzach, powtórzył sobie. Myśl o pieniądzach.
Pierwsza wypłata trafiła na jego rachunek już po miesiącu. Sto czterdzieści 
tysięcy. Mullins 
nie szczędził rad, co z nią począć. Sam miał już rachunek na Wielkich Kajmanach. 
Wkrótce 
zamierzał założyć następne w Luksemburgu i Szwajcarii. Ferulli uważał, że to 
zbyt wiele kont, 
Mullins upierał się jednak przy swoim. „W następnym miesiącu będzie tak samo, 
zapamiętaj 
moje słowa”, powiedział.
W następnym miesiącu byłoby tak samo, podobnie w kolejnych. Konta rosłyby 
równomiernie, aż Ferulli stałby się bogatym człowiekiem. Przypominało to 
ziszczone marzenie... 
Zacisnął kurczowo dłonie, starając się zdusić przypływ rozpaczy.
Od początku wszystko musiał odkładać. Najpierw zmuszono go do oddania samochodu. 
Brady osobiście zakomunikował mu to w swoim gabinecie. „Kupisz sobie porsche, 
astona 
martina czy cholerne ferrari, ale dopiero we właściwym czasie”, oświadczył.
Właściwy czas – czyli za osiem lat. Do tej pory Ferullemu zakazano robienia 
czegokolwiek, 
co mogłoby zwrócić na niego uwagę. Gdy wychodził z gabinetu Brady’ego, zwalisty 
mężczyzna 
dodał: „Na razie kup sobie zwyczajny, czterodrzwiowy samochód. Pamiętaj, Mark: 
ma być szary, 
albo w podobnym kolorze.”
Szary. Nic dziwnego, że ta barwa im odpowiadała. Taki właśnie miał stać się 
Ferulli: 
bezbarwny, konwencjonalny, przeciętny. Podobnie jak styl działania Prov-Life, 
unikający 
wszelkich skrajności. Nie było niemal godziny, by Ferulli nie myślał, jak sprawy 
będą wyglądały 
za rok, dwa lata, dziesięć lat. Zaczął kupować barwne pisma, godzinami 
przesiadywał nad 
broszurami i katalogami, przyciskał nos do połyskujących okiem, pozwalających 
zajrzeć 
w świetlaną przyszłość.
Poza tym jednak był bezgranicznie zadowolony. Miał wrażenie, że dokonywała się 
magiczna 
sztuczka. Nikt nie odnosił szkody. Nikogo nie trzeba było krzywdzić, żeby zdobyć 
pieniądze. 
Wyczarowywano je z powietrza. Wystarczało wykorzystywanie informacji i 
eliminowanie 
pewnych ludzi. Przecież nic im się nie działo. Po prostu zgłaszali się gdzie 
indziej. Ci, którzy 
ucierpieli – Eliot, McCormick – sami byli sobie winni. Podpisali umowę, czerpali 
z niej korzyści, 
a potem próbowali się wycofać. Ferulli zmarszczył czoło i utkwił wzrok w swoich 
paznokciach. 
Nie mógł się wycofać i w pełni zdawał sobie z tego sprawę. Martwił się tylko o 
Alex. Trudno 
było usprawiedliwić to, co ją spotkało. Alex była jednak inteligentna i odporna. 
Na pewno 
wkrótce zdoła ustawić swoje życie z powrotem na właściwych torach. Poza tym, 
gdyby nie on – 
gdyby nie rozwiał jej wątpliwości – znalazłaby się w o wiele gorszych kłopotach. 
Gdyby 
wiedziała, co dla niej zrobił, powinna mu podziękować. A White? Cóż, stał się po 
prostu zawadą. 
Wiedział, co go w takim razie czeka.
– Cholerny, kurewski burdel – powiedział Grant, wracając do swojej starej 
śpiewki.
– Wiedział, co go czeka – powiedział Ferulli, zaskoczony słyszalną w jego głosie 
irytacją. 
Gdy Grant obejrzał się na niego, dodał: – White zwariował. Próbował spieprzyć 
całą operację. 
Nie miał prawa tego robić.
Grant przytaknął z zapałem.
– Cieszę się, że tak sądzisz, Mark – powiedział i zaśmiał się z szeroko 
otwartymi ustami, 
drażniącym, chrapliwym od tytoniowego dymu tonem. – Dzięki temu będzie ci o 
wiele łatwiej 
zrobić to, co do ciebie należy.
Usiedli przy kuchennym stole. Pistolet leżał pomiędzy nimi. White założył 
płaszcz i pił 
chateau petrus z kieliszka o wysokiej stopce. Nie zawracali sobie głowy 
zapaleniem świateł. 
Lodówka była otwarta i rzucała blask na stół, jak gdyby to było naturalne. White 
mówił jak 
w transie, z oczami wbitymi w blat. Stojąca przed nim butelka zasłaniała jego 
usta. Chciał, żeby 
Alex zrozumiała. Chciał opowiedzieć jej o wszystkim. Wówczas dopiero miałaby 
prawo oceniać. 
Dziewczyna przyglądała się mu z odrętwieniem, pozbawiona sił, przytłoczona nową 
rzeczywistością.
Zaczęło się jeszcze w osiemdziesiątym siódmym. Rentowność Prov-Life spadała już 
wcześniej i dobiła do dna, kiedy nie udało się kilka inwestycji w nieruchomości. 
Nagle okazało 
się, że bilans poszedł w diabły. Dyskutowano nad przekształceniem firmy w spółkę 
z ograniczoną odpowiedzialnością lub dokonaniem fuzji z którymś z konkurentów. 
Wiedziano, 
że aktualny kurs akcji niemal gwarantuje przejęcie, podczas gdy fuzja oznaczała 
utratę pracy dla 
wielu osób. Obydwie ewentualności były niezachęcające.
Wciągnięcie do współpracy laboratorium Medan Diagnostic było pomysłem White’a. 
Okazało się to opatrznościowym posunięciem, punktem zwrotnym. Prov-Life 
nawiązało kontakty 
z Medanem na początku lat osiemdziesiątych, więc rada zarządzająca doskonale 
orientowała się, 
z jakich postępów medycyny korzysta laboratorium. Firma prezentowała się 
obiecująco, lecz pod 
względem finansowym ledwie trzymała się na nogach. Przełom nastąpił, gdy w 
Medanie udało 
się zidentyfikować parę genów, prawdopodobnie powiązanych z najbardziej 
rozpowszechnionymi schorzeniami serca – największym źródłem roszczeń w branży 
ubezpieczeniowej. W owym czasie nie orientowano się jeszcze dokładnie, do czego 
można 
wykorzystywać nowe metody diagnostyczne czy w jakich warunkach prawnych będzie z 
nich 
można korzystać. Prov-Life zwiększyło inwestowanie w Medan, aż wreszcie przejęło 
nad nią 
kontrolę. Dopływ kapitału doprowadził do szybkich postępów w opracowaniu 
procedur 
diagnostycznych.
– Nagle poczuliśmy się tak, jak gdybyśmy dostrzegli światło w tunelu – 
powiedział White.
Alex przypomniała sobie, że Ben Ellis powiedział jej, iż wydruki sugerują 
możliwość 
znaczącego odkrycia naukowego.
– Dzieliliście się tymi odkryciami? – zapytała. – Ogłaszaliście je publicznie?
– Byłoby to idiotyzmem. – White potrząsnął głową z uśmiechem. – Nauka to 
interes, Alex. 
Z pewnością – dla Medanu. Problemem było, jak na tym zarobić. Laboratorium może 
działać 
przez dwadzieścia lat i nie dokonać żadnego odkrycia. Prawdę powiedziawszy, nie 
mogliśmy 
sobie pozwolić na długie czekanie. – Alex nie odpowiedziała. Nie wiedziała, w co 
ma wierzyć. 
White poprawił się w krześle i kontynuował: – W przypadku polis na sumy powyżej 
stu tysięcy 
dolarów zaczęliśmy przeprowadzać badania krwi na obecność przeciwciał AIDS. Do 
tego, 
podobnie jak konkurencja, zaczęliśmy nieoficjalnie oznaczać poziom alkoholu i 
narkotyków. 
Wykorzystanie metod diagnostycznych Medanu dla rozszerzenia zakresu tych testów 
było bardzo 
proste. Tam, gdzie stwierdzaliśmy predyspozycje – do chorób serca, choroby 
Alzheimera, raka 
piersi lub jajnika, pląsawicy Huntingtona czy raka prostaty – wyznaczaliśmy tak 
wysokie stawki, 
że klienci szukali innych firm. Globalna kwota roszczeń zaczęła się powolutku 
zmniejszać, nie na 
tyle szybko, by ulżyć naszemu niepewnemu położeniu finansowemu, ale 
wystarczająco, by 
dostrzegł to pilny aktuariusz. Wkrótce stało się oczywiste, że musimy koniecznie 
znaleźć sposób 
eliminowania wszystkich potencjalnych klientów o zbyt wysokim stopniu ryzyka. 
Problem 
polegał na tym, że ludzie, wykupujący polisy na sumy mniejsze niż sto tysięcy 
dolarów, nie 
chcieli oddawać próbek krwi do badań. Chodziło o kwestie swobód obywatelskich 
oraz standardy 
postępowania w branży, tak jak to pojmował ogół.
– Dlatego zaczęto wykorzystywać koperty – powiedziała martwym głosem Alex.
– Nie był to rewolucyjny pomysł – odparł White z uśmiechem. – Wykorzystywano go 
już 
w laboratoriach kryminalistycznych w całym kraju. Próbki DNA można pobrać z 
odwrotnej 
strony znaczka pocztowego. Zastanawialiśmy się, czy nie moglibyśmy skorzystać z 
podobnej 
metody. Zdaliśmy sobie sprawę, że rodzaj ubezpieczeń na życie, jakie proponujemy 
– dla 
wielkiej liczby klientów, ale z małym zyskiem ogólnym – doskonale się do tego 
nadaje. Do 
większości klientów i tak docieraliśmy przez ich pracodawców.
– Wiem. I co dalej?
– Wnioskodawcy zwykle zaklejają koperty sami, nie pozostawiając tego zajęcia 
małżonkom. 
Tak, o tym też pomyśleliśmy. Wreszcie rozpoczęliśmy próby. Harold Tate opracował 
substancje 
klejące, zapewniające zachowanie jak największej ilości DNA. Nie mogliśmy 
zmienić kleju, jaki 
stosuje państwowa poczta na znaczkach, ale mogliśmy produkować własne koperty. 
Narodził się 
formularz wniosku o polisę Prov-Life.
Alex sięgnęła po kieliszek i upiła łyk.
– Przypomniałam sobie kobiety, które rozcinają koperty w PrimeNumber specjalnymi 
otwieraczami – powiedziała. – Dzięki temu, że się ich nie rozkleja, unika się 
skażenia.
– Bardzo proste, prawda? – odparł White. – I działa, jak w zegarku.
– Jak w koszmarze.
White przytaknął i opuścił wzrok.
– Wydaliśmy akwizytorom Prov-Life polecenie pozostawiania wniosku o przyznanie 
polisy 
wraz z kopertą – powiedział. – Wykorzystaliśmy to nawet w reklamie: „Nasi 
akwizytorzy nie 
dobijają targu, lecz rozpoczynają dialog”, coś w tym stylu. Ludzie mają czas 
zastanowić się nad 
pakietem naszych propozycji. Kiedy wszystko przemyślą, wystarcza odesłać 
formularz 
bezpośrednio do PrimeNumber lub złożyć go osobiście w naszej firmie. Oznacza to, 
że osobiście 
zaklejają koperty. Zyskujemy w ten sposób dwa zestawy informacji: to, co 
zgłaszają w ankietach 
oraz niezafałszowane dane, pochodzące ze śliny na skrzydełkach kopert. – Alex 
zaczynała 
pojmować mechanizm całej operacji. White kontynuował: – Oczywiście, zdarzają się 
problemy. 
Próbki nie zawsze dają poprawne wyniki: czasami dochodzi do skażenia, czasami 
niewłaściwe 
osoby zaklejają koperty. Nie jest to system doskonały, ale nie musi. 
Potrzebowaliśmy tylko 
minimalnej przewagi nad konkurencją, ale zyskaliśmy o wiele więcej. Okazało się, 
że możemy 
wykluczyć ryzyko na przemysłową skalę. – Ale to... to...
– Nieetyczne – dokończył White i popatrzył na Alex z wyrazem smutku i zadumy. – 
Oczywiście. Wówczas sytuacja była o wiele mniej jasna. Cała dziedzina nauki 
dopiero zaczynała 
powstawać...
– Bzdury, Randal. – Alex nie była na tyle wyczerpana, by się z tym zgodzić. – 
Wiedzieliście 
doskonale...
– Nikomu nie robiliśmy krzywdy – musisz o tym pamiętać. Ludzie, którym 
odmawialiśmy, 
kupowali polisy gdzie indziej, a tymczasem... tymczasem my utrzymywaliśmy się na 
powierzchni. Prov-Life nie zostało zamknięte.
– Jezu Chryste! A twoje gadanie o „moralnych imperatywach”, to tylko mydlenie 
oczu?
– Hipokryzja – przyznał White. – Wygodna hipokryzja. Stworzenie – bo jak wiem, 
jak to 
nazwać? – niższej klasy może stać się rzeczywistością tylko wtedy, jeżeli cała 
branża zacznie 
robić to, co my. Kto wie, czy już tak się nie dzieje? W pewien sposób sam fakt, 
że prowadzimy 
badania przesiewowe, że zarabiamy na tym pieniądze, umożliwia nam przyjęcie 
przeciwnego 
przesiewowi, humanistycznego stanowiska.
– Stanowiska, dzięki któremu zgarniacie olbrzymie zyski.
– Oczywiście. Protestowanie przeciwko badaniom przesiewowym nie ma z finansowego 
punktu widzenia sensu, mimo to mogliśmy sobie na to pozwolić.
Alex poczuła mdłości. Wyjrzała przez kuchenne okno, potrząsając głową. Najgorsze 
było to, 
iż White zupełnie skutecznie potrafił zagłuszyć swoje wyrzuty sumienia.
Zrozumiała jeszcze jeden szczegół. Była tak wstrząśnięta i oszołomiona fatalnymi 
informacjami, że do tej pory nie dostrzegła, w jaki sposób pasuje do siebie 
jeszcze kilka 
elementów układanki.
– Właśnie stąd pochodziły pieniądze Michaela – stwierdziła. – Stworzyliście 
fałszywe 
rachunki w banku Ocean State, żeby nie wyszło na jaw, iż ogólna kwota wypłat z 
tytułu roszczeń 
jest za mała. Zarabialiście za dużo pieniędzy.
– Przesiew okazał się o wiele skuteczniejszy, niż zakładaliśmy – powiedział 
White. – 
Wlekliśmy się w ogonie za resztą branży, aż tu nagle okazało się, że mamy 
rentowność wyższą 
od pozostałych firm. Rozkurz był coraz mniejszy. Na pewno by to dostrzeżono i 
zaczęto zadawać 
pytania. Groziło, że zostaniemy wykryci. Z początku wypłacaliśmy pozorowane 
odszkodowania, 
żeby nasza rentowność nie prezentowała się zbyt wspaniale, by rozkurz utrzymywał 
się na 
średnim poziomie. Jak z ogniem: musieliśmy przykręcić dopływ tlenu.
Wyszukiwaliśmy nieważne polisy u miejscowych klientów i majstrowaliśmy przy nich 
tak, 
by ogólne statystyki były mniej więcej identyczne, jak w pozostałych firmach.
– Na przykład statystyki, dotyczące chorób serca.
– Zwłaszcza chorób serca. Wiesz, Alex, w zeszłym roku ilość rzeczywistych 
roszczeń 
z powodu ataków serca była we Prov-Life o dwadzieścia dziewięć procent niższa 
niż powinna 
według tabel aktuarialnych. O dwadzieścia dziewięć procent!
– Na pewno był to dobry rok.
– McCormick urabiał sobie ręce po łokcie, żeby zamaskować tę różnicę – 
uśmiechnął się 
kącikiem ust White. – Niestety, Ralph znał się na liczbach losowych o wiele 
gorzej od ciebie.
– Ustalił, jak zawały serca mają się do posiadania kabrioletów w całości branży 
i tak to 
zostawił.
– Skończone partactwo – przyznał White. – Powinienem sam był to sprawdzić, ale 
nie 
przyszło mi do głowy zajmować się tak osobliwymi korelacjami. Kabriolety i 
zawały... – 
potrząsnął głową z rozbawieniem.
– Wysłałeś mnie do PrimeNumber, żeby usunąć mnie z drogi – powiedziała Alex. – 
Mogłeś 
dzięki temu naprawić wady systemu, powprowadzać przypadkowe liczby.
– I postraszyć trochę Heymanna – wzruszył ramionami White. – Nigdy go nie 
lubiłem.
– A pieniądze?
Przez chwilę White wyglądał na rozczarowanego. Zaczerpnął nierówno powietrza.
– Stworzyliśmy serię kont bankowych, na które przelewano fałszywe wypłaty...
– Razem z Mullinsem.
– Neumann to wymyślił. Oczywiście, musieliśmy płacić Mullinsowi. To, czego od 
niego 
chcieliśmy, było przecież nielegalne. Potem... cóż... – White po raz pierwszy w 
trakcie rozmowy 
zrobił zmartwioną minę. W jego wzroku pojawił się błagalny wyraz.
– Pomyślałeś, że ty też jesteś wart, by dostawać pieniądze – dokończyła za niego 
Alex.
Grant przeładował dubeltówki z krótkimi kolbami i podał jedną z nich Ferullemu. 
Wepchnął 
garść naboi do kieszeni i dał znak młodszemu mężczyźnie, by zachowywał się 
cicho. Ruszyli 
podjazdem w stronę domu. Mimo ulewnego deszczu widać było światło na piętrze. Na 
parterze 
w jednym z okien lśniła niesamowita poświata. Ferulli niemal natychmiast 
przemókł do suchej 
nitki. Po telefonie Neumanna zdążył tylko naciągnąć deszczowiec i parę 
nowiutkich, szytych na 
miarę pantofli golfowych. Wytrzymały może minutę, zanim poczuł wilgoć na 
stopach.
Niecałe dziesięć metrów od domu Grant zatrzymał się i wyciągnął palec przed 
siebie. 
Zobaczył coś, czego Ferulli nie mógł dostrzec przez strugi hałaśliwego deszczu. 
Dopiero gdy 
Mark podszedł bliżej, zorientował się, o co chodziło.
– Jest w kuchni – powiedział Grant. Ferulli wyczuł jego gorący oddech na swoim 
uchu. 
Grant chwycił go za podbródek i popatrzył w oczy. – Masz tu zaczekać. Poszukam 
drogi do 
środka. Zrozumiałeś? – Ferulli zamrugał. Grant nachylił się ku niemu – 
Zrozumiałeś? – 
powtórzył kategorycznie.
– Zrozumiałem. – Ferulli był zmuszony podnieść głos.
– To tylko biznes – powiedział Grant. – To wszystko to tylko biznes.
Ferulli patrzył, jak mężczyzna rusza za róg domu.
– Na początku było nas dwunastu – powiedział White. – Każdy trzymał jeden z 
rogów sieci. 
Chociaż było nas aż tylu, pieniądze zaczęły płynąć strumieniem, jakbyśmy... 
jakbyśmy dowiercili 
się do ropy. – Nalał resztę wina z butelki. – Zaczęło to być problemem. 
Tonęliśmy 
w pieniądzach. Było ich za dużo. Od początku zdawaliśmy sobie sprawę, że nikt 
poza nami nie 
może się o nich dowiedzieć: ani przyjaciółki, ani żony.
Alex pomyślała o Margaret Eliot. Właśnie pieniądze zatruły jej małżeństwo. 
Właśnie 
pieniądze zmieniły atmosferę w Prov-Life. Alex przypomniała sobie Mullinsa ze 
złotym 
zegarkiem marki Patek Philippe. Przypomniała sobie pornograficzne magazyny 
samochodowe 
Marka. Wszyscy rwali się do tego, żeby wydawać forsę, ale musieli robić to 
dyskretnie, 
ukradkiem, albo wcale. Wskazała butelkę na stole.
– Ile kosztuje to wino?
White zastanowił się przez chwilę. – Alex, nie sądzę...
– Chcę wiedzieć, ile kosztuje.
– Ta butelka? Trzy tysiące dolarów.
– Trzy tysiące dolarów za skrzynkę?
– Za butelkę. Mój agent kupił ją w domu aukcyjnym Sotheby’s w Londynie.
– To pięćset dolarów za kieliszek – westchnęła z oszołomieniem Alex. – 
Pięćdziesiąt 
dolarów za łyk. Obrzydliwość.
– Alex, to tylko...
– Wiem: tylko pieniądze – powiedziała.
– Alex, usiłuję ci wytłumaczyć... – zaczął mówić White, kręcąc głową, ale 
powstrzymało go 
jej spojrzenie. Odczekała jeszcze chwilę, po czym wzruszyła ramionami.
– Mów, i tak nigdzie się nie wybieram, przynajmniej dopóki nie przestanie padać.
– Alex, nie mógłbym się z tego wykręcić, nawet gdybym chciał.
– O czym ty mówisz?
– O polisie. Tak to nazwaliśmy. Żart swego rodzaju, tak myślę. Sześć lat temu 
doszło do 
kłótni. Goebert chciał przejść na wcześniejszą emeryturę. Pozostałym się to nie 
spodobało. 
„Skoro on może odejść, dlaczego nie ja?”, i tak dalej. Spotkaliśmy się u 
Neumanna. Zdaliśmy 
sobie sprawę tamtego popołudnia, że jeżeli ktokolwiek z nas odejdzie, będziemy 
musieli go 
zastąpić, co mogłoby się okazać bardzo ryzykowne. Poza tym, gdyby ludzie zaczęli 
odchodzić 
i wydawać pieniądze, ktoś mógłby to zauważyć i zacząć zadawać pytania. 
Zawarliśmy więc 
umowę. Określiliśmy, ile czasu będzie trwała nasza operacja. Ustaliliśmy, że po 
odejściu z firmy 
w określonych odstępach czasu będziemy przeprowadzać się w inne strony. Każdy z 
nas miał 
ustaloną datę odejścia, której mógł wyczekiwać. Nie mogliśmy po prostu wybrać 
pieniędzy 
i zwiać. Zrozumieliśmy, że operację należy zakończyć stopniowo, by nowo 
przychodzący do 
firmy pracownicy w niczym się nie zorientowali. Wszystko by się wówczas udało, 
stopniowo 
musieliśmy jedynie zwiększać odsetek polis dla osób o wysokim stopniu ryzyka.
– Na przykład takich jak ja? – White popatrzył na nią bez słowa. – Eliot 
postanowił jednak 
uciec – dodała.
– Właśnie... Zajęto się nim.
– Wykonano na nim wyrok, tak?
– Tak jak zrobiono by, gdyby chodziło o mnie. Złamał umowę. Chciał uciec, nie 
zważając, 
że zostaniemy wykryci. Zostało mu tylko pięć lat.
– Nie sądził, że ma aż tyle. Te lata była dla niego cenniejsze niż wszystkie 
zadołowane 
pieniądze.
– Chyba tak...
– Więc go zabiliście.
– To Grant go zabił – powiedział White. – Nie miałem z tym nic wspólnego.
– Grant? Myślałam, że jest tylko inspektorem wydziału dochodzeń.
– Jego... obowiązki były nieco rozleglejsze – pokręcił głową White. – Korzystano 
z jego 
usług ze względu na jego doświadczenie. Widział mnóstwo wypadków... Można 
powiedzieć, że 
jest w tej dziedzinie ekspertem.
– To właśnie Grant próbował mnie zabić?
– Grant lub jeden z jego ludzi. Jeszcze nie zrozumiałaś? Musisz zostać ze mną. 
Mogę cię 
ochronić. Mogę ci dać wszystko, czego chcesz. Wszystko, czego potrzebujesz. – 
Alex zaśmiała 
się. Nie był to przyjemny śmiech; mogło się wydawać, że śmieje się zupełnie ktoś 
inny. – Nic cię 
już tu nie trzyma – powiedział White cicho. – Nie masz przyszłości w Providence. 
Wyjedź ze 
mną.
– Wyjechać? Dokąd? Do twojego klasztoru?
– Dlaczego nie? Będziemy wolni, Alex. Będziesz wolna. – Prosił, by zgodziła się 
wieść 
z nim życie milionerów na południu Francji. Identyczną ofertę złożył Michael 
Eliot Liz. White 
pochylił się do przodu. – Kilka lat szczęścia, Alex...
Ostre szczęknięcie, dobiegające gdzieś z głębi domu, sprawiło, że obydwoje 
obrócili głowy. 
White sięgnął po berettę. Przez hol poniósł się lodowaty przeciąg. White wstał z 
pistoletem 
w prawej ręce. Włączył światło.
Z miejsca, w którym stał, Ferulli widział go dokładnie. White był zwrócony 
plecami do okna 
i patrzył na drzwi, prowadzące w głąb domu. Ferulli pomyślał, że White pewnie 
usłyszał Granta. 
Po chwili zobaczył pistolet w dłoni starszego mężczyzny i znieruchomiał. Miał 
niewymowną 
nadzieję, że Grant wie, co robi. Opuścił wzrok na dubeltówkę i uświadomił sobie 
ze wstrząsem, 
że widać go w świetle, padającym przez kuchenne okno. Zrobił krok w bok, w cień. 
I zobaczył 
Alex.
– Co się dzieje? – zapytała Alex, mrużąc oczy przed jaskrawym światłem.
W drzwiach pojawił się Donald Grant. Wystrzelił. Pierwszy ładunek trafił White’a 
z takim 
impetem, że cisnął go na kuchenny stół jak szmacianą lalkę. Alex krzyknęła i 
rzuciła się w bok. 
Ferulli zaczął biec prosto w stronę okna, unosząc broń.
– Nie ją! – krzyknął.
Trzy kroki. Dwa uderzenia serca. Czas rozciągnął się. Grant przeładował broń, 
wycelował, 
zaczął naciskać spust.
Ferulli wystrzelił pierwszy. Okno eksplodowało. Drewniane drzazgi wbiły się w 
sufit. Ferulli 
wpadł na mur. Przeładował, strzelił. Przeładował, strzelił. Przeładował, 
strzelił. Oddał trzy strzały 
w otwór po szybie. Na podłogę posypało się szkło i kawałki tynku. Dym z prochu 
uniósł się 
w górę jak powolny płomień. Grant zniknął z pola widzenia.
Ferulli wlazł do środka przez roztrzaskane okno.
– Alex?
Opierała się o szafkę, pobielałą twarz miała pochlapaną krwią.
– Alex, nic ci nie jest?
Zdawało się, że go nie poznaje. Oddychała w przyspieszonym tempie, jej źrenice 
zwęziły się 
w dwa przerażone punkciki. Trzymała broń wprost przed sobą.
– Mark?
Grant wyłonił się jakby spod ziemi. Ferulli odwrócił się i wystrzelił zbyt 
późno. Grant trafił 
go dwukrotnie w pierś z odległości metra. Już martwy, Ferulli zatoczył się pod 
okno.
Grant charczał, krew zalewała mu gardło. Alex dostrzegła potrzaskane zęby między 
jego 
skrwawionymi wargami, gdy odwrócił się i popatrzył na nią tym, co zostało mu z 
oczu.
Beretta podskoczyła w jej dłoni. Przestała strzelać dopiero wtedy, gdy skończył 
się 
magazynek.
Padało bez przerwy. Równy, ogłuszający hałas. Alex siedziała na podłodze z 
podwiniętymi 
pod siebie nogami. Wiatr zacinał deszczem przez poszarpaną firankę. Popatrzyła 
na pistolet 
w swej ręce. Wiedziała, że była to broń White’a, ale nie miała pojęcia, w jaki 
sposób znalazła się 
w jej dłoni. Nie potrafiła rozewrzeć palców. Kłykcie zbielały jej od siły 
uścisku.
– Axe...
Głos. Niewyraźny, stłumiony. Jak spod ziemi. Rozpoznała go. Przesunęła się na 
czworakach 
w jego stronę.
Leżał na boku, starając się zaczerpnąć powietrza. Powieki mu trzepotały. – 
Alx...
Usiłował wymówić jej imię. Odrzuciła pistolet i objęła dłońmi jego twarz. Na 
grzbiecie nosa 
miał pojedynczą, głęboką bruzdę.
– Randal, jesteś ranny?
Krew była wszędzie. Było jej zbyt wiele. Krew zmieszana z pyłem, szkłem, 
tynkiem, 
drewnem. Alex zaczęła szukać ran, ale żadnej nie dostrzegła.
– Axe...
Odwróciła go na plecy i spróbowała posadzić. Coś pękło z cichym, wilgotnym 
odgłosem. 
Przez dziurę w płaszczu sterczało pokryte czerwienią żebro. Materiał był 
przesiąknięty krwią. 
White zadygotał gwałtownie i konwulsyjnie wyprężył nogi.
– Alex... – powiedział, tym razem idealnie wyraźnym głosem.
– Jestem tutaj.
Jego oczy błądziły przez chwilę. Odnalazły ją i znieruchomiały.
– Tak mi... tak mi przykro... Chciałem tylko...
Alex zamigotało przed oczami. White próbował powiedzieć coś jeszcze, ale nie 
słyszała go 
przez szemranie deszczu. Nachyliła się do jego ust.
– Chciałem tylko... – wyszeptali spróbował zwilżyć wargi językiem.
– Razem...
Odsunęła się i popatrzyła mu w twarz. Szybko uchodziło z niego życie. Usiłowała 
powstrzymać krwawienie. Odwinęła połę płaszcza i o mało się nie udławiła. W jego 
ciele 
widniała dziura wielkości grejpfruta. Na potrzaskanych żebrach trzymał się płat 
skóry. Krew 
wzbierała rytmicznie w ranie.
– Chciałem, żebyśmy... – Chwycił jej dłoń i uścisnął. Alex wpatrywała się w 
niego, 
wstrzymując dech.
– Obydwoje... – powiedział. – W tym samym...
Poruszył niezbornie językiem. Przełknął z bólem i zakaszlał, starając się 
zaczerpnąć dech.
– Randal?
– Obydwoje – powiedział.
Na jego twarzy pojawił się wyraz absolutnego zdumienia. Ułożył wargi tak, jak do 
pocałunku.
Wyszła na deszcz. Padało tak, jak gdyby miał nastąpić ostateczny potop, koniec 
świata. 
Przyglądała się, jak deszcz zmywa krew z jej dłoni – najpierw z ich wewnętrznej 
strony, 
następnie z zewnętrznej. Pozostała jednak pod paznokciami, tworząc ciemne 
półksiężyce.
Dwudziesty pierwszy sierpnia 
Alex przyglądała się zza kierownicy pick-upa, jak Robby i Buck Leith, 
przedstawiciel spółki 
inwestycyjnej, spacerują wąską ścieżką. Wiatr rozwiewał poły ich marynarek i 
łopotał 
dokumentami, które nieśli pod pachami. Robby szedł sztywno, wciąż napięty po 
sprzeczce 
z Alex, którą musieli przerwać, by przed spotkaniem z Leithem mógł przybrać 
uśmiechniętą, 
profesjonalną pozę. Farmer, do którego teraz przyjechali, wykonywał prace polowe 
na wielkim 
traktorze marki John Deere 530. Po obydwóch stronach rozpościerały się 
migoczące, kołyszące 
się łany jęczmienia. Na horyzoncie widniał wysoki, stalowy silos, biały na tle 
ciemniejącego 
nieba.
Alex przygryzła wargę i modliła się, by nie zaczęło padać. Właśnie deszcz był 
przez nich 
najmniej pożądany, bowiem według prognozy Robby’ego miało być sucho przez co 
najmniej 
następny tydzień. Wilgotność rosła, ale dominujące masy powietrza znad Wielkich 
Jezior 
powinny pozostać dostatecznie ciepłe, by zapobiec kondensacji. Oczywiście, od 
strony 
statystycznej jedna przypadkowa burza nie świadczyła, że cały model Sunscape był 
nieprzydatny, 
jednak jakie to miało znaczenie dla farmera, który chciał wiedzieć, kiedy siać i 
zbierać plony? 
Sunscape musiało dowieść swojej wartości, inaczej Leith i jego firma na pewno by 
w nią nie 
zainwestowali.
Od wyjazdu z Providence Alex zagrzebała się w świecie meteorologii i 
klimatologii. 
Pomagała Robby’emu udoskonalić złożone modele komputerowe, opracowane przez 
niego 
w ciągu minionego roku. Klimat na Środkowym Wschodzie Stanów ulegał pozornie 
przypadkowym, prawie niedostrzegalnym zmianom. Minimalne temperatury rosły, co 
wydłużało 
część roku z dodatnimi temperaturami, lecz równocześnie odbijało się na rozwoju 
bylin 
i szkodników. Robby miał w jednym rację: uświadomienie sobie, że optymalny 
sposób 
wykorzystania gruntów mógł się zmieniać, pociągnęło za sobą wzrost popytu na 
techniki 
prognozowania pogody. Połowa farmerów ze stanu Michigan była już podłączona do 
komputerowych baz danych i informacji satelitarnych Narodowego Centrum 
Klimatologicznego.
Praca stanowiła najlepszą ucieczkę dla Alex. Pogrążenie się w niej, zachwyt 
przestrzenią 
i wolnością Środkowego Zachodu i coraz większa bliskość z Robbym stanowiły dla 
niej nowy 
początek. Początek szybko jednak dobiegł końca, a Alex stwierdziła, że znajduje 
się w tym, co jej 
matka określała mianem „związku”. Mimo nieustannych wątpliwości co do perspektyw 
firmy – 
bowiem takim słowem Robby określał swoje przedsięwzięcie – Alex osiągnęła z nim 
stan 
zbliżony do równowagi. Być może właśnie wskutek nie ustabilizowanej sytuacji w 
dziedzinie, 
którą się zajmowali, Robby zaczął wywierać na Alex nacisk, by zdecydowała się 
zostać z nim na 
stałe. Po trzech miesiącach dzielenia łoża stało się jasne, że zależy mu przede 
wszystkim na 
domu i żonie.
Gdy Alex wyrażała wątpliwości, Robby natychmiast interpretował to jako 
podważanie jego 
zdolności przebicia się, osiągnięcia sukcesu i założenia rodziny. Przecież go 
kochała, czyż nie? 
Ich ponowne spotkanie po spędzonych osobno dwóch latach było niemal przesadnie 
namiętne. 
Jakąż więc inną drogę mogli obrać dla siebie? Ich ostatnia sprzeczka dotyczyła 
dzieci, 
a dokładniej niemowlęcia ich przyjaciół i dowodu na korzyści z prokreacji. Robby 
jak zwykle 
twierdził, że jedynym powodem, dla którego Alex nie chciała związać się z nim na 
stałe, była 
obawa, iż jest on niestały, wręcz generuje niestabilność.
Istniały jednak oczywiście i inne powody.
Alex z trudem przypominała sobie noc śmierci White’a. Przemoc sprawiła, że do 
tej pory 
czuła się jak gdyby uszkodzona, jakby wysiadł bezpiecznik w jej mózgu. W 
najmniej 
spodziewanych chwilach stawał jej przed oczami obraz ruszającego w jej kierunku 
Granta. 
Przeszywała ją wtedy groza tak samo jak wówczas, gdy siedziała na podłodze w 
kuchni. Trwoga 
miała to samo natężenie; minione miesiące nie zdołały jej osłabić. Robby 
powtarzał jej, że stała 
się bardziej nerwowa. Czasem dokuczała jej migrena.
Wielokrotnie nawiedzało ją wspomnienie niektórych scen. Stała w deszczu i 
dygotała – 
z zimna i z przerażenia, lub z obydwóch powodów naraz. Nagle ogarniało ją 
przemożne 
pragnienie, by uciec i nigdy nie wrócić. Czuła odrazę tak silną, jak jeszcze 
nigdy w życiu. Sama 
myśl o powrocie do domu sprawiała, że robiło się jej słabo.
W kolejnej scenie siedziała we wnętrzu samochodu z dłonią na kluczyku, bowiem 
zdała 
sobie sprawę, czemu będzie równała się jej ucieczka: podarowaniu dodatkowego 
czasu sprawcą 
na wymknięcie się, zniszczenie dokumentacji i wyczyszczenie pamięci komputerów. 
Dzięki temu 
wzrosłyby ich szanse na pozostanie na wolności. Znaczyło to, że któregoś dnia 
spotkałby ją 
nieszczęśliwy wypadek, jeden z tych, jakie zdarzały się codziennie. Sięgnęła po 
telefon 
komórkowy w schowku na rękawiczki i wybrała numer 911.
Wydawało się jej, że przesłuchania nigdy się nie skończą. Podjeżdżały kolejne 
samochody 
z obracającymi się czerwonymi światłami. Szum deszczu został stopniowo 
zagłuszony przez 
potrzaskiwanie i popiskiwanie policyjnych radiotelefonów. W całym domu widać 
było błyski 
fleszy. Kolejni nieznajomi ludzie zadawali Alex pytania. Wiele z nich się 
powtarzało, jak gdyby 
starano się przyłapać ją na niekonsekwencjach. Wycie syren przerywało jej 
odpowiedzi. Ktoś 
przyniósł jej koc, potem kubek kawy z termosu. Zanim dwie policjantki zabrały ją 
do biura 
szeryfa okręgowego, cały dom otoczono żółtymi taśmami.
Detektywi z wydziału zabójstw mieli ochotę oskarżyć ją o morderstwo. Na miejscu 
zbrodni 
było wystarczająco dużo pistoletów i trupów. O piątej skończyli zadawać pytania 
i zaczęli 
słuchać. Alex złożyła pełne zeznanie, dotyczące tego, czego dowiedziała się o 
nielegalnych 
operacjach finansowych w Prov-Life. Do ósmej wydano nakazy aresztowania kilku 
przedstawicieli kierownictwa firmy ubezpieczeniowej oraz innych osób, biorących 
udział 
w zmowie. O czwartej po południu Alex odwieziono wreszcie do domu, gdzie zastała 
kolejnego 
policjanta, wypytującego panią Connelly, czy nie zauważyła jakichś niezwykłych 
gości. Ekipa 
kryminalistyczna zbierała odciski palców z bojlera w mieszkaniu Alex. Następnego 
ranka 
wyłowiono ciało Liz Foster z kanału na wschodnim krańcu New London.
Zatrzymanie głównych podejrzanych zabrało nieco czasu. Szefów laboratorium 
Medan, 
Harolda Tate’a i Guya Pilaskiego, aresztowano w ich domach, podobnie jak Deana 
Mitchella, 
kierownika działu roszczeń Providence Life. David Mullins przyszedł do pracy w 
Ocean State 
jak gdyby nigdy nic, przeprowadził jedną rozmowę telefoniczną i natychmiast 
uznał, że ma pilne 
sprawy do załatwienia gdzie indziej. Detektywi zastali go w drodze do wyjścia. W 
neseserze miał 
warte dwa miliony dolarów akcje europejskich spółek. Newtona Brady’ego 
zatrzymano na 
lotnisku, bowiem lot do Montrealu został wstrzymany z powodu złej pogody. Lexusa 
Toma 
Heymanna odnaleziono na parkingu lotniska międzynarodowego Bradley pod Hartford 
w stanie 
Connecticut, chociaż jego nazwisko nie figurowało na żadnej z list pasażerów. 
Okazało się 
później, że odleciał do Kanady, posługując się fałszywym paszportem. Później 
zniknął bez śladu. 
Walter Neumann zdołał dotrzeć do Europy, ale w końcu został zatrzymany w Genewie 
i należało 
się spodziewać jego ekstradycji do Stanów Zjednoczonych. Trwało również 
postępowanie 
o ekstradycję byłego prezesa Prov-Life Richarda Goeberta, który zamieszkał w 
Wenezueli. Jak 
na razie starania te nie przyniosły rezultatów. Nigdy nie zidentyfikowano dwóch 
mężczyzn, 
podejrzanych o zamordowanie Liz Foster.
Sformułowanie aktów oskarżenia – o oszustwa, chociaż nie o morderstwa – okazało 
się 
łatwiejsze. Harold Tate i David Mullins zostali świadkami koronnymi, a ich 
wiedza o obydwóch 
stronach zmowy – przesiewie kandydatów do polis i produkowaniu fałszywych 
roszczeń – 
wspólnie z zeznaniami Alex pozwoliła na zyskanie pełnego obrazu popełnionych 
przestępstw. 
Okazało się, że w ciągu siedmiu lat od początku realizacji planu, Prov-Life 
zarobiło na 
pozorowanych wypłatach ponad sto dwadzieścia pięć milionów dolarów, a 
równocześnie firma 
wykazywała stale rosnącą rentowność. Jako towarzystwo ubezpieczeń wzajemnych 
Prov-Life nie 
miało udziałowców i chociaż teoretycznie właściciele polis mieli prawo do 
majątku firmy, 
dochodzenie praw do pieniędzy uzyskanych w tak nieetyczny sposób było mocno 
problematyczne, zwłaszcza wobec wciąż grożących procesów cywilnych. Na razie na 
koniec 
września wyznaczono rozpoczęcie serii procesów karnych.
Alex wiedziała, że zostanie wezwana do złożenia zeznań, i to zapewne 
niejednokrotnie. 
Obawiała się powrotu do Providence. Bała się wspomnień tamtej zimy, nie chciała 
również 
myśleć o swoim aktualnym położeniu. Niestety, unikanie tego tematu nie mogło 
zmienić 
wyników testów w laboratorium Medan.
Dwa tygodnie wcześniej pojechała do lekarza w Rochester i poprosiła o wykonanie 
badań 
genetycznych. Nie miała nadziei, że rezultaty okażą się odmienne od wyników z 
Prov-Life. 
Chciała po prostu przedyskutować z fachowcem ich praktyczne konsekwencje, bez 
względu na to 
jak straszne. Nadszedł też czas powiedzieć Robby’emu. Do tej pory nie potrafiła 
zebrać się na 
odwagę, jednak zyskanie informacji, dotyczących jej przyszłości – oficjalnie, na 
jej własną 
prośbę – sprawiało, że przestawała mieć wymówkę, by nie dzielić się nimi z 
nikim. Musiała 
powiedzieć Robby’emu prawdę: zapewne nie dożyje czterdziestu lat, a jeśli nawet, 
konieczne 
leczenie profilaktyczne uczyni ją bezpłodną. Musiała go opuścić, bo choć 
gwałtownie przeciwko 
temu protestował – a wiedziała, że tak by się stało – nie miała prawa skazywać 
go na taki los. Ani 
jego, ani nikogo innego. Cokolwiek niosła jej przyszłość, musiała stawić temu 
czoło sama.
Tego ranka zastała na automatycznej sekretarce prośbę ze szpitala, by 
oddzwoniła. Miała 
szansę zrobić to bez świadków, bowiem Robby przekonywał właśnie Leitha do swoich 
planów.
Skinąwszy głową do własnych myśli, Alex wysiadła z samochodu, przygotowując się 
na to, 
przed czym nie było ucieczki. Musiała wrócić do Providence na kilka dni na czas 
procesu. 
Postanowiła, że właśnie wtedy powiadomi Robby’ego, że wszystko między nimi 
skończone. 
Zamierzała zniknąć mu z oczu, być może zaszyć się u matki. Otarła oczy grzbietem 
dłoni. 
Krótka, błoga pora snucia wspaniałych planów dobiegała końca.
Przeszła przez dziedziniec w stronę domu, wodząc wzrokiem po niebie, na którym 
gromadziły się chmury. Drzemiący na werandzie owczarek collie podniósł się i 
zaszczekał na jej 
przywitanie. Alex miała właśnie zastukać do drzwi, gdy zza rogu budynku pojawiła 
się kobieta, 
niosąca rolkę siatki ogrodzeniowej dla kur.
– Pani Harris?
– To ja – powiedziała pogodnie kobieta. – Pewnie jest pani z tymi ludźmi od 
pogody. Co 
słychać?
Kobieta postawiła rolkę przy drzwiach i podała Alex dłoń. Miała około 
trzydziestu pięciu lat, 
długie brązowe włosy, związane w koński ogon i blade piegi na grzbiecie nosa.
– Alex Tynan.
– Becky. Chce pani filiżankę kawy albo wodę sodową?
– Bardzo miło z pani strony, ale dziękuję. Czy mogłabym skorzystać z telefonu? 
Zajmie mi 
to najwyżej minutę.
– Oczywiście. Niech pani wejdzie.
Poprowadziła Alex wąskim korytarzykiem. Pod ścianą stały jaskrawe gumiaki, 
schody 
częściowo blokowało wielkie tekturowe pudło z jabłkami.
– Nie nadajemy się na okładkę do „Domu i Wnętrza”. Może kiedyś w przyszłości – 
zachichotała pani Harris, podnosząc z podłogi gumowego dinozaura. Telefon jest 
tam.
Alex wybrała numer szpitala w Rochester i została połączona z doktorem 
Sussmanem. 
Z tonu jego głosu wyczuła, że lekarz nie wie, w jaki sposób poprowadzić rozmowę. 
Pracował od 
niedawna i zapewne zakładał, że obecność rakotwórczego genu będzie stanowiła dla 
niej 
całkowity szok.
– No cóż, mamy już wyniki pani badań – powiedział w końcu, gdy spytał już Alex 
o samopoczucie i poskarżył się na nawał pracy. – Myślałem, że zechce się pani o 
nich 
dowiedzieć... Prawdę mówiąc, jedno mnie zastanawia. – Alex westchnęła. Może 
Sussman 
wykrztusi to wreszcie? – Dlaczego prosiła pani o przeprowadzenie tych badań? Czy 
w pani 
rodzinie zdarzały się przypadki jakichś szczególnych schorzeń?
– Myśli pan o nowotworach?
– Cóż...
– Nic mi o tym nie wiadomo.
– W takim razie dlaczego?
– To długa historia, panie doktorze. Powiedzmy, że miałam przeczucie. Może 
umówię się 
z panem na wizytę, by przedyskutować, co mnie czeka?
– Cóż, jeżeli ma pani na to ochotę. Skoro sądzi pani, że ma jakieś inne powody 
do obaw.
– Jakieś inne powody? – Alex zamrugała. – Nie rozumiem. Ten gen nie wystarczy?
– Jaki niby gen? – zapytał doktor Sussman, chrząknąwszy.
– BRCA1. Gen, powodujący nowotwory piersi i jajników. 
Osiemdziesięciopięcioprocentowe 
prawdopodobieństwo zachorowania, prawda?
– Hm... chyba nie jest aż tak duże. Poza tym nie ma go pani.
Alex wyciągnęła rękę, by przytrzymać się ściany. Była pewna, że Sussman się 
omylił. 
Przecież na własne oczy widziała wyniki na monitorze komputera Randala White’a. 
Badania 
przesiewowe w laboratorium Medan dały oszustom w Prov-Life zyski przekraczające 
sto 
milionów dolarów. Niemożliwe, by test u Alex wykonano błędnie.
– Panie doktorze, to znaczy, że nic mi nie grozi? Nie mam tego genu?
– BRCA1? Nie, absolutnie nie. Dlatego właśnie pytałem o pani rodzinę. Byłem 
ciekaw, czy 
dlatego właśnie sądziła pani, że coś jej grozi.
Alex przymknęła oczy, czując, jak ogarniają fala ulgi i przenika całe ciało jak 
potężny 
narkotyk. Była niezbicie przekonana, że testy w Medanie dały pewne wyniki. 
Trudno, by było 
inaczej, skoro te badania przyniosły sto milionów dolarów. Okazało się jednak, 
że było inaczej. 
Nie miała racji, wierząc w nie – podobnie jak Michael Eliot.
Na chwilę odsunęła słuchawkę od ucha. W przypadku Eliota laboratorium nie 
popełniło 
omyłki. Próbki zamieniono, zanim do niego trafiły. Dokonał tego Randal White. 
Harold Tate 
zeznał, że tak było; przedostało się to do prasy. Czy możliwe, że...
W myślach usłyszała ponownie ostatnie słowa White’a: „Chciałem, żebyśmy byli 
razem”. 
Usiłował jej wyjaśnić, że gdzieś po drodze – prawdopodobnie po wprowadzeniu 
wyników badań 
do systemu komputerowego – sfałszował rezultaty jej badań. Chciał, żeby na nie 
trafiła. Chciał, 
by poczuła, że czekająca ją przyszłość kurczy się nagle do kilku krótkich lat. 
Aby postanowiła 
zrobić to samo, co Eliot, co rzeczywiście zrobiła – uciekła. Uciekłaby razem z 
White’em, 
ponieważ w ostatecznym rozrachunku podjęcie takiej decyzji przyszłoby jej bez 
trudu. Poza tym 
jego bogactwo pozwoliłoby jej spędzić domniemaną resztę życia tak, jak tylko 
miałaby ochotę. 
Jaką miała alternatywę? Zostać przez parę ostatnich lat za biurkiem, harując dla 
uzyskania 
kwalifikacji, których nie mogłaby wykorzystać. Nic dziwnego, że White nie 
spieszył się, by 
przywrócić ją na poprzednie stanowisko w Prov-Life. Miał wobec niej inne plany: 
dbanie o niego 
do końca życia we Francji, zagwarantowanie sobie jej lojalności perspektywą 
odziedziczenia 
jego majątku. Może nawet wyraził zgodę na jej zwolnienie, by jego propozycja 
stała się tym 
bardziej pociągająca.
Poczuła przypływ gniewu: wykazany przez White’a egoizm zapierał dech w 
piersiach.
Doktor Sussman coś mówił. Alex przyłożyła słuchawkę do ucha.
– Przepraszam, panie doktorze. To dla mnie dość wstrząsająca wiadomość. Ma pan 
rację: nie 
spodziewałam się świadectwa, że jestem zdrowa.
– Jeżeli chodzi o BRCA1, może pani spać spokojnie. Na pewno go pani nie ma – 
roześmiał 
się Sussman. Alex usłyszała, że lekarz przewraca parę kartek papieru. – 
Znaleźliśmy jednak... 
Skoro nalega pani na pełne wyniki, to mogę powiedzieć, że znaleźliśmy niewielką 
nieprawidłowość na chromosomie siódmym. Niektóre dowody – przyznam, że jedynie 
pośrednie 
– sugerują, że może ona prowadzić do...
– Chwileczkę! – przerwała mu Alex. – Chwileczkę, panie doktorze.
– Słucham?
– Niech pan nie mówi ani słowa więcej. Widzi pan, sytuacja wygląda w ten sposób, 
że nie 
chcę wiedzieć.
Po powrocie do samochodu Robby miał posępną, pełną napięcia minę. Alex 
zorientowała się, 
że spotkanie z Buckiem Leithem nie przebiegło najlepiej. Czuła, że powinna 
powiedzieć 
Robby’emu o swoich dobrych wiadomościach, lecz powstrzymała się od tego. Chociaż 
do tej 
pory o niczym mu nie wspominała, było to dla niej nieskończenie istotne, lecz 
Robby miał 
najwyraźniej co innego na głowie.
– Oczywiście nie powiedział tego dosłownie, ale nie sądzę, żebyśmy mogli 
spodziewać się 
pieniędzy – powiedział, gdy wyjeżdżali na szosę.
– Pan Harris przecież zachowywał się entuzjastycznie.
– Och, tak. Miły gość, poparł mnie bez reszty. Powiedział, że z radością czeka 
na cokolwiek, 
co pozwoli wprowadzić jakiś ład w masy danych, które dostaje. To żaden kmiotek, 
w gruncie 
rzeczy wie bardzo dużo o meteorologii.
– W takim razie w czym problem?
W naszym gościu. Nie sądzę, żeby Leith rozumiał, co do niego mówiłem. Cały czas 
gapił się 
na te wielkie, zbierające się chmury i widać było wyraźnie, że czuje się jak na 
tureckim kazaniu. 
Nie mógł do niczego przyłożyć własnej miary – nie mówiliśmy przecież o obecności 
na rynku 
ani nie prowadziliśmy analizy przepływu gotówki. Byłby o wiele bardziej 
zadowolony, 
gdybyśmy handlowali terakotą do łazienek.
Alex przyglądała się Robby’emu i w gruncie rzeczy nie była w stanie zrozumieć, o 
czym 
mówi, chociaż słyszała to na pewno wiele razy wcześniej. Cały czas wracała 
myślami do chwili, 
gdy po raz ostatni widziała White’a. Randal próbował nią manipulować, oszukać 
ją, jak gdyby jej 
życie było pozbawione jakiejkolwiek wartości. White. Wciąż ogarniało ją 
zdenerwowanie, gdy 
widziała jego nazwisko w gazetach. Najbardziej zdumiewający detal afery Prov-
Life polegał na 
tym, że White był głównym inicjatorem programu badań przesiewowych, po czym 
okazało się, 
że jest genetycznym wyrzutkiem, pariasem. Świadomość, że White nie stanie przed 
sądem, 
umożliwiła prasie pewną swobodę w traktowaniu całej sprawy. Perspektywy, jakie 
czekały go 
z racji zachorowania na pląsawicę Huntingtona, były opisywane z 
najkoszmarniejszymi 
szczegółami. Głębia jego cierpienia, doznanego i tego, które czekałoby go w 
przyszłości, 
sprawiała, że za każdym razem, gdy Alex go sobie przypomniała, nie była w stanie 
długo 
wytrwać w gniewie. Sam był w takim stopniu ofiarą straszliwej afery, że trudno 
było myśleć 
o nim konsekwentnie jako o złoczyńcy. Po przerwaniu ostatniego łączącego go z 
Alex ogniwa – 
wyjaśnieniu okrutnego kłamstwa, dotyczącego przyszłości dziewczyny – pozostało 
jej jedynie 
uczucie smutku.
Pick-up zatrzymał się przed przejazdem kolejowym. Przetaczały się właśnie powoli 
ostatnie 
wagony składu towarowego. Robby odwrócił się w fotelu, mówiąc coś do Alex 
poważnym 
głosem. Zdała sobie sprawę, że Robby znowu odebrał jej milczenie i nieuwagę jako 
wyraz 
wątpliwości co do ich wspólnej przyszłości. Prawił właśnie, co mu ślina na język 
przyniesie, 
wygłaszając największą mowę zachęcającą w swoim życiu:
– ...najważniejsze to starać się. Wiem, że ciężko ci żyć w ten sposób, lecz w 
głębi duszy 
uświadamiasz sobie równie dobrze jak ja, że z mocami obliczeniowymi, jakimi 
teraz 
dysponujemy, że z opracowanym przez nas nowym oprogramowaniem na pewno nam się 
uda.
Pociąg minął przejazd i przez chwilę oby dwóje wpatrywali się w rozciągającą się 
przed nimi 
prostą jak strzała drogę o metalicznie lśniącej nawierzchni, przecinającą pole. 
Deszcz lunął nagle, 
z siłą oberwania chmury. Był tak intensywny, że z pola widzenia znikło wszystko 
z wyjątkiem 
żółtego krzyża, znakującego przejazd. Robby rozdziawił usta i utkwił wzrok w 
ściekających po 
szybie strugach. Słychać było bębnienie o dach samochodu.
Alex nie zdołała się powstrzymać.
– No, pięknie – powiedziała i zaczęła się śmiać.
Podziękowania 
Pragniemy wyrazić wdzięczność za pomoc przy tworzeniu tej książki następującym 
osobom:
Michele Van Leer z John Hancock Mutual Life Insurance Company, Robertowi Ryanowi 
z Boston Mutual Life Insurance Company oraz Josephowi Thompsonowi z New England 
Mutual 
Life Insurance Company za wyjaśnienie zasad funkcjonowania branży 
ubezpieczeniowej oraz 
wiążących się z tym zagadnień; Agnes Bundy z Fleet Bank w Providence za 
refleksje o życiu 
w Rhode Island; dr Rupertowi Negusowi i dr Helenie Scott za pomoc w uściśleniu 
opisywanych 
w książce elementów wiedzy medycznej i genetyki oraz Cathy Gibaud, byłej 
aktuariuszce, za 
przekonanie nas, że opisywane wypadki naprawdę mogą się zdarzyć.