Jadwiga Coulcmahler

Oczy Demona

Tytuł oryginału: Frauen in Not
© Copyright by Gustav H. Liibbe Yerlag GmbH, Bergisch Gladbach
© Copyright for the Polish edition by Edytor, Katowice
© Translation by Paweł Łatko

8?5e6
ISBN 83-86812-11-7
Projekt okładki i strony tytułowej
Marek Mosiński
Redakcja
Joanna Gryzik
Korekta
Rudnicka
Wydanie pierwsze. Wydawca: Edytor s.c., Katowice 1995
Skład i łamani-e: „Studio-Skład", Katowice
Druk i oprav,a: Rzeszowskie Zakłady Graficzne
Rzeszów, ul płk. Lisa-Kuli 19   Zam. 4630/95


— Proszę odprowadzić mnie do gości. Nie 
mogę dłużej tego
słuchać. Jest pan natrętny!
— Ależ najdroższa, najukochańsza, 
najbardziej uwielbiana kobieto
pod słońcem! Czy tę prawdę można uznać za 
natręctwo? Czy pani nie
widzi, że ja już nie panuję nad sobą? Oszaleję, 
jeżeli nie będę mógł liczyć
na wzajemność.
Mówiąc te słowa Rolf Fernau pożerał 
piękną kobietę wzrokiem,
który budził w niej lęk i odbierał trzeźwość 
myślenia. Jeszcze raz uniosła
się dumą:
— Proszę mnie przepuścić. Nie chcę z 
panem rozmawiać. Pan
dobrze wie, że jestem mężatką i kocham 
mojego małżonka.
— Wcale go pani nie kocha. Tak się tylko 
pani wydaje. Pani jeszcze
nie wie, jak naprawdę wygląda miłość. Dopiero 
ja nauczę panią kochać,
słodka, najukochańsza Konny!
— Ani słowa więcej! Kto panu pozwolił 
zwracać się do mnie po
imieniu? Niech pan wreszcie zamilknie. Nie 
zostanę z panem ani chwili
dłużej. Zwabił mnie pan do tej sali 
podstępem, od kilku tygodni
prześladuje mnie pan swoimi wyznaniami — 
mam tego dosyć i już
dawno powiedziałabym o tym mężowi, 
gdybym się nie bała, że
z wściekłości zrobi coś, czego już potem nie da 
się naprawić.
— Droga Konny, wiem dobrze, że nie 
miałaby pani serca donieść na
mnie mężowi. Pani serce należy już do mnie, czuję 
to, więc niech pani już
przestanie walczyć. Przecież pani wie, jak 
bardzo gorąca jest moja
miłość, jak nie wyobrażam sobie szczęścia 
be1z pani. Sama się pani

przekona, że prawdziwego szczęścia i0^na dopiero ze mną — nim
dokończył to zdanie, porwał ją w rarąonjia i zaczął całować.
Konstancja Rutland czuła, jak krewpatli jej policzki i zaskoczona nie
mogła oderwać przerażonych oczu o^ m(ężczyzny, który odważył się
mówić takie słowa i całować ją. Jeg0 ^zrok dziwnie ją zniewalał,
uniemożliwiał jakikolwiek opór. Zebra[aj,ednak resztki sił, odepchnęła
go tak, aż się zatoczył i biegiem rzuciła ^, do drzwi, jakby chciała uciec
przed samą sobą i mężczyzną, który wywierał na nią jakiś dziwny
wpływ.
Kochała męża, była z nim szczęśliwa : dotychczas nic nie zakłócało
ich spokojnego, harmonijnie układającego się życia. Kilka tygodni temu
zjawił się Rolf i od razu zaczął obsypy%<; ją komplementami i składać
żarliwe wyznania, jakich jeszcze od nil^o nie słyszała. Od pierwszej
chwili czuła się w jego obecności skrępowana, jakby pozbawiona
własnej woli i siły. Z dystansem reag^w#ła na jego czułe słowa, ale
niewiele to pomagało. Rolf stawał slę ,coraz bardziej natarczywy,
a Konny zaczynała wątpić, czy zdoła się tou oprzeć. Dzisiaj, gdy tańczyli
razem, zupełnie nie panowała nad sobą j jpawet nie spostrzegła, kiedy
zaprowadził ją do oddalonego od sali ba|ovej, pustego pokoju i posunął
się tak daleko, że musiała siłą uwolnić y? ^ jego ramion. Uciekała, ale
miała wrażenie, że coś ciągnie ją z pow^ejm, że chce jeszcze posłuchać
jego miłych, gorących wyznań. I kto y^ czy nie zdecydowałaby się
wrócić, gdyby nagle nie wpadła na czyjąś' barczystą postać.
— Dań, kochany braciszku, trzymaj mrlie! Zostań ze mną! — zawo-
łała zdesperowana.
Daniel Herfort, jej brat, znalazł sj? przypadkowo w pustym
korytarzu, poszukując ustronnego miejsc^, gdzie mógłby spokojnie
wypalić papierosa. Patrzył przestraszony ^a bladą twarz siostry.
— Konny, co się stało? Jesteś zupełnje roztrzęsiona!
Przytuliła się bezradnie do jego pier^j j szepnęła:
— Dań, potrzebuję twojej pomocy. BO^U dzięki, że przysłał mi cię
w tej chwili. Zaprowadź mnie do Heniyj^... teraz i tak nie mogę ci
wszystkiego opowiedzieć. Przyjdź do i^e jutro, wyjaśnię ci, o co
chodzi. Mam do ciebie zaufanie i wierzę, Ze mi pomożesz. Henryka nie
mogę o to prosić, ale ciebie chyba tak, 5aA? Jesteś moim bratem, ale
traktuję cię też jak ojca... Obiecaj, że nie powiesz o niczym Henrykowi.


Przyjdź do mnie godzinę przed obiadem, wtedy on na pewno będzie
jeszcze w biurze. Przyjdziesz, prawda? A teraz zaprowadź mnie do
Henryka.
Dań patrzył na siostrę z wielką troską. Czuł, że cała drży, i widział jej
zrozpaczone spojrzenie. Poklepał ją po ręku.
— Uspokój się, Konny. W tym stanie nie możesz pokazać się
Henrykowi. Chodź, pospacerujemy chwilę, zanim trochę dojdziesz do
siebie.
Potrząsnęła energicznie głową.
— Nie! Pójdziemy do Henryka, a ja po drodze na pewno ochłonę.
Już w zasadzie jestem spokojna wiedząc, że ty mi pomożesz. Głupia,
w nieszczęściu w ogóle o tobie nie pomyśłałam, a mogłam sobie
oszczędzić zmartwień. Chodźmy już.
Daniel był pewien, że tak naprawdę to siostra poczuje się bezpieczna
dopiero u boku męża.
Przeszli do dużej sali balowej, mijając po drodze kilka pomieszczeń
klubowych. Nowo wybrane władze wydały przyjęcie w salach klu-
bowych dla swoich wyborców, by odzyskać zaufanie utracone wraz
z wybuchem wojny. Jedni bawili się tańcząc, inni prowadząc ożywione
rozmowy.
Henryk Rutland stał przy oknie zasłoniętym ciężką kotarą z zielo-
nego pluszu i dyskutował z jakimś rześkim, jowialnym staruszkiem.
Zobaczywszy żonę w towarzystwie szwagra, uśmiechnął się:
— A, jesteś wreszcie, Konny! Szukałem cię, bo chciałem zatańczyć.
Zanim zorientował się, w jakim Konny jest stanie, Daniel odezwał
się pierwszy: — Henryku, Konny nie-czuje się najlepiej. Obawiam się, że
teraz nie zechce tańczyć.
Henryk popatrzył na nią zatroskanym wzrokiem.
— Rzeczywiście, Konny, jesteś bardzo blada. Co się stało? — spytał
zaniepokojony, głaszcząc żonę po ramieniu.
Konny poczuła się nagle, jakby ktoś zdjął z jej serca ogromny ciężar.
Teraz Rolf Fernau nie może już nic jej zrobić. Dań na pewno dopilnuje,
aby tamten nie zadręczał jej swoimi ckliwymi wyznaniami, nie zawracał
jej w głowie. Wszystko znów będzie dobrze.
Szybko wytarła usta, jakby chciała z nich zetrzeć wstyd, że dotknął
ich Fernau.

5
 

przekona, że prawdziwego szczęścia dozna dopiero ze mną — nim
dokończył to zdanie, porwał ją w ramiona i zaczął całować.
Konstancja Rutland czuła, jak krew pali jej policzki i zaskoczona nie
mogła oderwać przerażonych oczu od mężczyzny, który odważył się
mówić takie słowa i całować ją. Jego wzrok dziwnie ją zniewalał,
uniemożliwiał jakikolwiek opór. Zebrała jednak resztki sił, odepchnęła
go tak, aż się zatoczył i biegiem rzuciła się do drzwi, jakby chciała uciec
przed samą sobą i mężczyzną, który wywierał na nią jakiś dziwny
wpływ.
Kochała męża, była z nim szczęśliwa i dotychczas nic nie zakłócało
ich spokojnego, harmonijnie układającego się życia. Kilka tygodni temu
zjawił się Rołf i od razu zaczai obsypywać ją komplementami i składać
żarliwe wyznania, jakich jeszcze od nikogo nie słyszała. Od pierwszej
chwili czuła się w jego obecności skrępowana, jakby pozbawiona
własnej woli i siły. Z dystansem reagowała na jego czułe słowa, ale
niewiele, to pomagało. Rolf stawał się coraz bardziej natarczywy,
a Konny zaczynała wątpić, czy zdoła się mu oprzeć. Dzisiaj, gdy tańczyli
razem, zupełnie nie panowała nad sobą i nawet nie spostrzegła, kiedy
zaprowadził ją do oddalonego od sali balowej, pustego pokoju i posunął
się tak daleko, że musiała siłą uwolnić się z jego ramion. Uciekała, ale
miała wrażenie, że coś ciągnie ją z powrotem, że chce jeszcze posłuchać
jego miłych, gorących wyznań. I kto wie, czy nie zdecydowałaby się
wrócić, gdyby nagle nie wpadła na czyjąś barczystą postać.
— Dań, kochany braciszku, trzymaj mnie! Zostań ze mną! — zawo-
łała zdesperowana.
Daniel Herfort, jej brat, znalazł się przypadkowo w pustym
korytarzu, poszukując ustronnego' miejsca, gdzie mógłby spokojnie
wypalić papierosa. Patrzył przestraszony na bladą twarz siostry.
— Konny, co się stało? Jesteś zupełnie roztrzęsiona!
Przytuliła się bezradnie do jego piersi i szepnęła:
— Dań, potrzebuję twojej pomocy. Bogu dzięki, że przysłał mi cię
w tej chwili. Zaprowadź mnie do Henryka... teraz i tak nie mogę ci
wszystkiego opowiedzieć. Przyjdź do mnie jutro, wyjaśnię ci, o co
chodzi. Mam do ciebie zaufanie i wierzę, że mi pomożesz. Henryka nie
mogę o to prosić, ale ciebie chyba tak, Dań? Jesteś moim bratem, ale
traktuję cię też jak ojca... Obiecaj, że nie powiesz o niczym Henrykowi.


Przyjdź do mnie godzinę przed obiadem, wtedy on na pewno będzie
jeszcze w biurze. Przyjdziesz, prawda? A teraz zaprowadź mnie do
Henryka.
Dań patrzył na siostrę z wielką troską. Czuł, że cała drży, i widział jej
zrozpaczone spojrzenie. Poklepał ją po ręku.
— Uspokój się, Konny. W tym stanie nie możesz pokazać się
Henrykowi. Chodź, pospacerujemy chwilę, zanim trochę dojdziesz do
siebie.
Potrząsnęła energicznie głową.
— Nie! Pójdziemy do Henryka, a ja po drodze na pewno ochłonę.
Już w zasadzie jestem spokojna wiedząc, że ty mi pomożesz. Głupia,
w nieszczęściu w ogóle o tobie nie pomyślałam, a mogłam sobie
oszczędzić zmartwień. Chodźmy już.
Daniel był pewien, że tak naprawdę to siostra poczuje się bezpieczna
dopiero u boku męża.
Przeszli do dużej sali balowej, mijając po drodze kilka pomieszczeń
klubowych. Nowo wybrane władze wydały przyjęcie w salach klu-
bowych dla swoich wyborców, by odzyskać zaufanie utracone wraz
z wybuchem wojny. Jedni bawili się tańcząc, inni prowadząc ożywione
rozmowy.
Henryk Rutland stał przy oknie zasłoniętym ciężką kotarą z zielo-
nego pluszu i dyskutował z jakimś rześkim, jowialnym staruszkiem.
Zobaczywszy żonę w towarzystwie szwagra, uśmiechnął się:
— A, jesteś wreszcie, Konny! Szukałem cię, bo chciałem zatańczyć.
Zanim zorientował się, w jakim Konny jest stanie, Daniei odezwał
się pierwszy: — Henryku, Konny nie czuje się najlepiej. Obawiam się, że
teraz nie zechce tańczyć.
Henryk popatrzył na nią zatroskanym wzrokiem.
— Rzeczywiście, Konny, jesteś bardzo blada. Co się stało? — spytał
zaniepokojony, głaszcząc żonę po ramieniu.
Konny poczuła się nagle, jakby ktoś zdjął z jej serca ogromny ciężar.
Teraz Rolf Fernau nie może już nic jej zrobić. Dań na pewno dopilnuje,
aby tamten nie zadręczał jej swoimi ckliwymi wyznaniami, nie zawracał
jej w głowie. Wszystko znów będzie dobrze.
Szybko wytarła usta, jakby chciała z nich zetrzeć wstyd, że dotknął
ich Fernau.

Przytuliła się do męża.
— Już wszystko jest w porządku, Henryku. Wiesz, było tu tak
gorąco, że zrobiło mi się duszno.
— Mam nadzieję, że się nie rozchorujesz, Konny? — spytał
z powagą w głosie Henryk.
Uśmiechnęła się i potrząsnęła głową, a w duchu pomyślała, jak
kojąco działają na nią pełne troski słowa Henryka, w przeciwieństwie do
budzących niepokój wyznań miłosnych Rolfa.
Teraz czuła się bezpieczna, jakby osłonięta opiekuńczymi skrzyd-
łami.
— Nie ma obaw, Henryku, nic mi nie będzie. Chętnie zatańczę
z tobą i cieszę się, że masz ochotę. Rzadko kiedy mam przyjemność
tańczyć z własnym mężem — zabrzmiało to w jej ustach jak zarzut, ale
wypowiedziany z uśmiechem.
— Och, wiesz, że nigdy nie byłem zapalonym tancerzem, Konny,
i chyba już się z tym pogodziłaś, zwłaszcza że — jak widzę — lepszych
ode mnie masz tu na kopy.
Konny od razu pomyślała o Rolfie i przeszedł ją dreszcz, ale szybko
zapomniała o wszystkim, gdy mąż wziął ją w ramiona i zaprowadził na
parkiet.
— Chciałbym móc tańczyć tylko z tobą, Konny. Byłbym najszczęś-
liwszym człowiekiem na świecie — rzekł po cichu, a pną przytuliła się do
niego.
— I ja bym chciała. Wcale nie lubię tańczyć z innymi — od-
powiedziała również szeptem. Miała wrażenie, że winna jest mężowi
przeprosiny, choć on oczywiście nie wiedziałby za co. Powinna była
bardziej zdecydowanie i energiczniej sprzeciwić się wyznaniom Rolfa,
a że nie zrobiła tego, miała poczucie winy. Przed pocałunkiem jednak nie
była w stanie się obronić.
Daniel Herfort tymczasem wrócił na korytarz, gdzie przed chwilą
spotkał siostrę — chciał wreszcie spokojnie zapalić papierosa. Nie mógł
uwolnić się od widoku zdenerwowanej Konny i jej przerażonych oczu.
Chwyciła go kurczowo, jak ostatnią deskę ratunku... Ciekawe, czego się
od niej jutro dowie?
Z trójki rodzeństwa Dań był najstarszy. Konny była o dziesięć lat
młodsza, a Lora aż o piętnaście. Ich matka zmarła, kiedy najmłodsza


córka miała zaledwie osiem lat. Trzy lata później stracili też ojca,
a dwudziestosześcioletni wówczas Dań stał się opiekunem nieletnich
sióstr i spadkobiercą znanej fabryki Herfortów. Do podziału została też
spora suma pieniędzy, z której dziewczętom przypadła większa część niż
Danowi, gdyż ten został szefem fabryki. Rocznymi zyskami musiał się
oczywiście dzielić z siostrami, a to dodatkowo jeszcze umacniało ich
pozycje bogatych panien na wydaniu. Kilka lat później Dań chętnie
oddał rękę Konny zdolnemu młodemu prawnikowi, Henrykowi Rut-
landowi, którego dobrze znał, gdyż od dłuższego czasu prowadził
sprawy prawnicze jego fabryki. Mógł być spokojny o Konny będącą
pod opieką Henryka.
Swoją niemal ojcowską pieczę roztoczył więc tylko nad Lorą, która
zdążyła wyrosnąć na uroczą osiemnastoletnią damę. Oboje mieszkali
w domu rodziców, a pomagała im gospodyni, którą ojciec zaangażował
zaraz po śmierci matki. Maria Martens opiekowała się domem jak
swoim własnym, a przy okazji pomagała Danowi w wychowywaniu
sióstr.
Nic więc dziwnego, że zasłużenie zajmowała w ich domu szcze-
gólną pozycję i nikt już sobie nie potrafił wyobrazić, że mogłoby być
inaczej.
Dań tymczasem traktował obie dorastające panienki bardziej jak
ojciec niż jak brat i czuł się za nie odpowiedzialny. One z kolei uważały,
że brat zrobi dla nich wszystko to, co najbardziej troskliwy ojciec
zrobiłby dla swoich córek.
Lora Herfort przyszła także na dzisiejsze przyjęcie, a Dań dyskretnie
ją obserwował, gdy wesoło bawiła się w gronie przyjaciółek lub tańczyła.
O Konny mógł się nie martwić — jest z mężem, a że są szczęśliwym
małżeństwem, nic złego się nie stanie.
Paląc papierosa z dala od rozbawionych gości, przypomniał sobie
znowu, że Konny jednak coś się stało, skoro chce jutro z nim
porozmawiać. Czym tak się zdenerwowała? Co mogło ją przestraszyć?
Nadeszła z tamtej strony, gdzie znajdowała się klubowa biblioteka
i czytelnia. Może nie była tam sama?
Już wstał, żeby to sprawdzić, gdy w drzwiach pokoju, z którego
wybiegła Konny, ukazała się sylwetka elegancko ubranego mężczyzny.
Był to Rolf Fernau. Z jedną ręką w kieszeni, w drugiej trzymając
7

wypalonego do połowy papierosa, uśmiechał się zadowolony, choć
zazwyczaj na jego twarzy widać było ostentacyjnie demonstrowane
znudzenie.
Daniel zadrżał na myśl, że 'Konny mogła natknąć się na Fernaua
w pustej o tej porze czytelni.
Nie lubił go i nie był w tym odosobniony, bo Fernau w ogóle nie miał
przyjaciół. Przyjęto go co prawda do klubu, ale wszyscy traktowali go
z rezerwą, gdyż właściwie nikt nie wiedział, z czego się utrzymuje, jaki
ma zawód i jaką naprawdę odgrywa rolę w berlińskim towarzystwie.
Widywało się go niemal wszędzie. Pierwszy do zabawy, zawsze elegan-
cko ubrany, mieszkał w wygodnie urządzonym kawalerskim mieszkaniu
i miał lokaja. Gdziekolwiek coś się działo w towarzystwie, Fernau tam
był. Znał wielu ludzi, ale wszystkich traktował chłodno, wyniośle.
Plotkowano, że nie oparła mu się żadna kobieta, jeśli ją sobie upatrzył.
Daniel usiłował unikać Fernaua, lecz względy towarzyskie zmusiły go
do zaproszenia niesympatycznego gościa do domu.
Od tamtego czasu upłynęły już dwa lata. Wcześniej nie znali się
wcale, jednak niektórzy przyjaciele Daniela opowiadali mu o metodach,
jakie Fernau stosuje, aby dostać się do środowisk liczących się w mieście.
Ale wtedy też nikt nie potrafił powiedzieć, skąd się wziął, co robi i czym
się zajmuje na co dzień.
W każdym razie dziś można było spotkać Fernaua wszędzie, gdzie
działo się coś interesującego.
Nie brakowało go na wyścigach, na premierach w teatrze, na żadnej
uroczystości publicznej, czy nawet prywatnej w najznakomitszych
dpmach.
Daniel przyglądał mu się z podejrzliwością i rozmawiał z nim tylko
wtedy, gdy było to konieczne.
Zauważył, że od pewnego czasu Rolf Fernau wyraźnie interesował
się jego młodszą siostrą, ale Lora doskonale wyczuła zamiary tamtego
i balansując między chłodnym oporem i żartami, trzymała go na
dystans. Sytuację traktowała z humorem, a ponieważ do brata miała
ogromne zaufanie, powiedziała mu kiedyś:
— Wiesz, Dań, ten Fernau działa mi na nerwy. Plecie mi takie
głupstwa, że niekiedy aż puchną mi uszy. Na szczęście nie jestem
zarozumiała, bo po tych wszystkich jego komplementach chodziłabym
8


już 2 nosem zadartym wyżej niż chmury. Mówi, że jestem boginią,
aniołem, a przewraca przy tym oczami jak łakomczuch na widok góry
czekoladek. Coś mi się zdaje, że w wyobraźni widzi już siebie i mnie
przed ołtarzem.
Daniel z niepokojem popatrzył na siostrę. Z całą pewnością Rolf
Fernau nie był mężczyzną, którego życzyłby sobie przyjąć do rodziny
w roli drugiego szwagra. Nie powiedział tego głośno, a podtrzymując
żartobliwy ton Lory, spytał:
— A co byś powiedziała, gdyby ci się oświadczył?
Zaśmiała się.
— Krzyknęłabym głośne „nie!", aby wiedział, że nie ma żadnych
szans. Nie cierpię tego człowieka. Kiedy kogoś naprawdę nie lubię,
zwykle dostaję gęsiej skórki na jego widok. Z Fernauem jest jeszcze
gorzej, bo gdy do mnie podchodzi, mam wrażenie, że cała moja dusza
buntuje się jakby wyczuwała obecność demona. Kiedyś już wyraźnie mu
powiedziałam, żeby przestał mnie prześladować swoimi bezsensownymi
wynurzeniami. Jak kobiety mogą się dać nabierać na takie bzdury?
Biegają za nim jak opętane! Na szczęście, nie wszystkie mamy taki sam
•?ust — ja na pewno mam inny. Wiesz, co powiedział mi wczoraj?
Daniel słuchając siostry, poczuł wyraźną ulgę.
— Cóż takiego ciekawego? — spytał z uśmiechem.
— Zaczął tak: „Załóżmy się, panno Loro — ma czelność mówić mi
po imieniu! — o co tylko pani chce, że przyjdzie taki czas, gdy pani
będzie mnie kochać do szaleństwa!" — A ja zaśmiałam mu się prosto
w twarz: — „To nieuczciwe proponować komuś zakład, wiedząc z góry,
że przeciwnik przegra, i dlatego nie przyjmuję pańskiej propozycji. Poza
tym jest mi pan zupełnie obojętny i prędzej kamień pan wzruszy niż
mnie".
Daniel uśmiechnął się i poczęstował Lorę jej ulubionymi czekolad-
kami.
— A to mu przygadałaś, Loro, i dobrze zrobiłaś. Ten Fernau
wydaje mi się podejrzany, za dużo wokół niego tajemnic.
— Zupełnie się z tobą zgadzam, Dań. To pozer. Chce uchodzić za
światowca i niektórzy już się na to nabrali. Ja w każdym razie się nie
dam. Niech swoje diabelskie oczka wbija w serca innych kobiet, u mnie
natrafi na granit.

Po tych słowach Daniel był już zupełnie spokojny.
— Jakich kwiecistych porównań dziś używasz, siostrzyczko! Są
przynajmniej jednoznaczne. Rozumiem, że dla ciebie problemu Rolfa
Fernaua już nie ma?
— Nie ma, nie było i nie będzie!
Daniel przypomniał sobie tę rozmowę z Lorą, gdy Rolf Fernau ze
zblazowanym uśmiechem na twarzy podchodził do niego.
— Jak widzę, panie Herfort, pan również uciekł od tej nudnej
zabawy?
Ten obrzucił go chłodnym spojrzeniem.
— Wyszedłem tylko na papierosa. Dotychczas bawiłem się znako-
micie, a w ogóle to nudzę się raczej rzadko.
— Zazdroszczę panu! Dla mnie całe życie to jedna wielka nuda.
Daniel nie miał ochoty wysłuchiwać filozoficznych wynurzeń Fer-
naua i odburknął dość niegrzecznie.
— Na nudę jest tylko jeden sposób, drogi panie: praca! Ale panu to
zdaje się, nie przyszło do głowy?
— W życiu! Nigdy nie pracowałem.
Daniel zgasił papierosa, wstał, a odchodząc rzekł:
— Jeśli to prawda, to szczerze mi pana żal.
— Dlaczego? Nie narzekam i radzę sobie znakomicie bez pracy.
Jeśli o mnie chodzi, to rząd niepotrzebnie martwi się bezrobotnymi.
Szkoda słów. Dań ukłonił się i wolał odejść, niż wv odpowiedzi użyć
słów uważanych za nieparlamentarne. Wchodząc do sali, zaklął pod
nosem:
— Łobuz przeklęty!
Ale złość szybko mu minęła, kiedy za progiem zobaczył ubraną na
biało postać młodej damy, na której widok jego serce zawsze przy-
spieszało rytm. Nazywała się Felicja Merling. Szczupła, wysoka, ze
złotobrunatnymi włosami i wielkimi, szarymi oczami, żywo połys-
kującymi jasnym blaskiem robiła na wszystkich ogromne wrażenie.
Stała pogrążona w myślach, zapatrzona przed siebie, jakby zastanawia-
ła się nad jakimś poważnym problemem.
Daniel podszedł i stanął obok niej.
— Nad czym tak rozmyślamy, panno Merling? — spytał po cichu1
i tak miękko, jak nie odzywał się jeszcze do nikogo.
10


Szybko podniosła głowę i zobaczywszy Daniela, zaczerwieniła 
się
lekko. Wyglądała wprost olśniewająco.
— Nie rozmyślam; raczej gapię się bezmyślnie przed siebie — 
pró-
bowała zażartować.
— Pani i bezmyślność? Wykluczone! Mogę panią poprosić do
tańca? — spytał patrząc na nią z zachwytem.
Westchnęła cicho.
— Właściwie na dziś dosyć się już natańczyłam. Siostra mówiła 
mi,
że za dziesięć minut jadą z mężem do domu i mogę się z nimi 
zabrać
samochodem.
— Taniec na pewno nie potrwa dłużej niż dziesięć minut, a ja nie      
L
miałem przyjemności zatańczyć jeszcze z panią. Oblężenie było tak
intensywne, że nie udało mi się przepchnąć przez tłum wielbicieli.
Nie wiedział, że tymi słowami sprawił Felicji wielką radość. 
Uważała
je co prawda za zaproszenie do obowiązkowego tańca, ale dobre i 
to,
gdyż cały wieczór obserwowała Daniela i było jej smutno, że trzyma 
się
od niej z daleka. Teraz wyjaśnił dlaczego, a jej to zupełnie 
wystarczało.
— W tej sytuacji nie mogę panu odmówić, panie Herfort — 
uśmie-
chnęła się.
Wmieszali się w krąg tańczących. Nie zamienili ze sobą ani słowa, 
ale
i tak chyba powiedzieli sobie wszystko, co tliło się w ich sercach. 
Jak
zbudzeni ze snu, popatrzyli na siebie zdumieni, gdy muzyka 
nagle
ucichła. W milczeniu Daniel odprowadził Felicję do czekającej już 
na
nią siostry.
Helia Funke była bardzo podobna do Felicji, ale jej rysom
brakowało wyrazu tej spokojnej dumy, tak charakterystycznej 
dla
siostry. Można było podejrzewać, że Helia ma większy 
temperament
i z większą beztroską podchodzi do życia. Była zaledwie o rok 
młodsza
od Felicji, ale wyglądała na osiemnastolatkę, mimo że w 
rzeczywistości
miała już lat dwadzieścia dwa.
Felicja i Helia znały się z Konny, siostrą Daniela, jeszcze ze 
szkolnej
ławy. Po śmierci rodziców Felicja wyjechała na kilka lat do Angli, 
do
mieszkającej tam na stałe siostry matki. Kiedy rok temu ciotka 
zmarła,
Felicja odziedziczyła po niej cały majątek. Była więc niezależna
finansowo, ale mimo to nie przerywała studiów na wydziale 
rzemiosła
artystycznego, gdyż nie wyobrażała sobie życia bez pracy.
11

Po powrocie do Niemiec kupiła piękne trzypokojowe mieszkanie
w tym samym domu co siostra. Funkowie zajmowali ośmiopokojowy
apartament piętro niżej, ale Felicja ze starą służącą, którą jeszcze ciotka
zabrała przed laty do Anglii, wolała mieszkać oddzielnie. Oficjalnie
twierdziła, że trzecia osoba w domu potrafi rozbić nawet najszczęśliwsze
małżeństwo, ale rzeczywistym powodem była niechęć do szwagra, który
wydał się Felicji zbyt despotyczny.
Daniel pożegnał się, a na Felicję popatrzył tak, że musiała ponownie
się zarumienić. Chwilę stał w miejscu jak osłupiały, a potem podszedł do
Lory pytając, czy przypadkiem nie ma ochoty już także wracać do
domu.
Odwróciwszy się zauważył, że Rolf Fernau stał tuż za jego plecami,
lecz nie dostrzegł jego porozumiewawczego spojrzenia na Hellę Funke.
Ominął go bez słowa, a Fernau uśmiechnął się szyderczo i wycedził
pod nosem:
— Poczekaj, bratku, jeszcze będziesz się płaszczył przede mną
i wtedy zrozumiesz, że Rolfa Fernaua nie można bezkarnie traktować
tak, jak zrobiłeś to dzisiaj! Jedna z twoich siostrzyczek wpadnie w moje
sidła, a ty będziesz na klęczkach błagał, abym ją wypuścił!
Piękna twarz Rolfa zmieniła się nagle w koszmarną maskę.
l
i
Lora rzeczywiście była już gotowa do wyjścia. Podeszli więc do
Rutlandów, żeby się pożegnać.
— Nie zapomnij, Dań! — szepnęła Konny, całując brata w po-
liczek.
— Możesz być spokojna — odpowiedział.
Oboje z Lorą wrćjcili do domu.
Lora, zmęczona tańcem, pocałowała Daniela na dobranoc, gdy
tylko znaleźli się w hallu, a próbując zapanować nad ziewaniem, rzekła
mimochodem: — Ten Fernau jest niesamowity — upolował kolejną
mężatkę!
Daniel przestraszył się, czy aby Lora nie ma na myśli Konny.
— Ty nawet w dzień widzisz duchy, siostrzyczko!


__ O nie! Przypadkowo nakryłam'go, jak romansował z panią
Funke. Próbował ją przytulić i pocałować, a ja wyraźnie słyszałam jej
slowa: „Daj spokój, Rolf. Nie teraz!". Mówiła do niego po imieniu! Ma
m w garści. Gdybym nie była tak zmęczona, dostałby ode mnie po
twarzy. Musiałabym jednak wcześniej założyć rękawiczki! Dobranoc,
Dań!
— Dobranoc, Loro. Miłych snów — odpowiedział zamyślony.
Wszedł na górę, ale zamiast pójść do sypialni, zaglądnął najpierw do
swojego gabinetu. Usiadł przy biurku i zamyślił się.
Co to za człowiek z tego Fernaua? Coś wokół niego było nie
w porządku. Gdy próbował zawrócić w głowie Lorze, sprawiał wrażenie
zwykłego łowcy posagów. Po co jednak ugania się za mężatkami?
W dodatku za Helia Funke, siostrą Felicji... Zwykły donżuan, czy też
jak twierdzi Lora — demon? Rzeczywiście ma w oczach coś demonicz-
nego. Chwała Bogu, że Lora nie dała mu się omotać — jest, jak widać,
w sprawach sercowych bardzo rozsądna. A co z Konny? Ze swoją
skłonnością do romantyzmu może nie czuć się szczęśliwa ze swoim
spokojnym i poważnym mężem... Henryk jest bardzo uczciwym czło-
wiekiem, ale niezbyt skłonnym do wyrażania swoich uczuć. Kocha
Konny, to oczywiste, jednak chyba niezbyt często powtarza czułe
słówka, jakie młoda żona chciałaby od niego usłyszeć...
A Helia Funke? Czyżby ulegała Fernauowi? Felicja bardzo kochała
siostrę i gdyby stało jej się coś złego, na pewno by cierpiała. Trzeba jej
oszczędzić zmartwień, tylko jak? Jak powstrzymać tego donżuana
i zmusić, by przestał siać niepokój?
Wstał i chodząc po pokoju, zastanawiał się, co powinien zrobić, ale
żaden konkretny pomysł nie przychodził mu do głowy. Trzeba najpierw
porozmawiać z Konny.
Dopalał papierosa, gdy w pamięci znów stanął mu widok Rolfa
chełpiącego się z bezczelną miną swoim próżniactwem. W jego wypo-
wiedzi było tyle szyderstwa, że Danielowi jeszcze teraz pięści same się
zaciskały ze złości. Ludzie, którzy brzydzą się pracą, zasługiwali w jego
oczach na największą pogardę. Rolf Fernau nawet na podwójną. Pewien
swojej urody, był wyjątkowo niesympatyczny, a mimo to kobiety leciały
do niego jak ćmy do świecy. Niech robią, co chcą — ich sprawa, ale od
sióstr Daniela i siostry Felicji niech raczej Fernau trzyma się z daleka!

12
13
 

Zgasił papierosa i rjoszedł do sypialni. Nigdy nie kazał czekać na
siebie lokajowi — uważał, że przy wieczornej toalecie nie potrzebuje
asysty. Poza tym, po co pozbawiać kogoś snu, kiedy samemu wraca się
późno z zabawy? Energicznie, jak w czasie ćwiczeń gimnastycznych,
umył się, przebrał, przygotował łóżko, cały czas pogrążony w myślach,
położył się, a zgasiwszy światło, mruknął sam do siebie:
— Zatłukę drania, jeżeli skrzywdzi moje siostry albo narobi kłopo-
tów Felicji!
Rolf Fernau wrócił do domu taksówką. Mieszkał przy jednej
z zacisznych uliczek przylegających do ogrodu zoologicznego. Zaj-
mował trzy pokoje. Oprócz nich w mieszkaniu był niewielki przed-
pokój i kuchnia, gdzie lokaj przygotowywał śniadania i czasami
kolacje.
Lokaj Franz czekał na swojego pana. Gdyby zasnął, Fernau
wpadłby w złość, ale i tak, widząc zaspaną i markotną minę służącego,
Rolf nie mógł się powstrzymać od szorstkiego napomnienia:
— Tak się nie wita swojego chlebodawcy, Franz! Proszę mi podać
herbatę, byle szybko!
Franz powlókł się do kuchni, jak skazaniec na szafot.
— Ruszaj się, leniuchu! — wrzasnął za nim Rolf.
Kiedy Fernau zwracał się przez „ty", Franz wiedział, że to nie
przelewki. Na co dzień nie okazywał swojemu panu zbytniego szacunku
— za dużo wiedział o jego skrzętnie ukrywanych sprawkach, a poza tym
ciągJg był potrzebny Rolfowi, gdy ten wdawał się w nowe awantury.
Płaciłmu zresztą bardzo dobrze. Szybko jednak wpadał w złość, a kiedy
zaczynał mówić do lojkaja przez ty, było jasne, że za chwilę zdzieli go po
łbie. A rękę miał cholernik ciężką, choć wcale na to nie wyglądała
— szczupła, wypielęgnowana, bez śladu jakiejkolwiek pracy. Tyle
jednak było w niej siły, że po uderzeniu Franz jeszcze przez kilka dni
walczył z bólem głowy. Kiedy próbował straszyć Fernaua, że odejdzie,
ten uśmiechnął się szyderczo: — Droga wolna, kochasiu, ale pamiętaj, że
wolna cela w pudle ciągle na ciebie czeka!
14


Franz rzeczywiście siedział w więzieniu, zanim trafił do Fernaua,
który choć znał prawdę, zatrudnił go, lecz potem ledwie tolerował.
Odejście nie wchodziło jednak w rachubę, bo kto przyjmie lokaja
z kryminalną przeszłością?
Że pan także naraził się prawu, Franz nie miał żadnych wątpliwości,
ale nie miał też żadnych konkretnych dowodów. Podejrzewali więc
siebie nawzajem i pilnowali, który z nich pierwszy popełni błąd. Franz
nie był pewien, czyjego pan włamuje się tylko do niewieścich serc, czy też
ma na sumieniu coś poważniejszego. Pocieszał się myślą, że pewnego
dnia prawdg i tak wyjdzie na jaw, a wtedy biada panu Fernauowi. Niech
tylko spróbuje straszyć go moabickim więzieniem, a na pewno trafi tam
szybciej niż on!
Ale Rolf Fernau był bardzo ostrożny i udawało mu się zmylić ludzi
bystrzejszych niż lokaj Franz.
Po chwili taca z gorącą herbatą stanęła przed panem, który jakby
trochę odzyskał już humor.
— Poczta przyszła? — spytał, gdy Franz napełniał filiżankę.
— Nie, proszę pana.
— Coś ciekawego się zdarzyło?
— Nie, proszę pana.
— Wysłałeś listy, które ci zostawiłem?.
— Oczywiście, proszę pana. Zrobiłem, jak pan sobie życzył.
Franz chętnie najpierw przeczytałby zostawione listy, ale przypo-
mniał sobie ostrzeżenie, które otrzymał na początku:
— Jeżeli przyjdzie ci do głowy szperać w mojej korespondencji, to
od razu szykuj się do więzienia, mój drogi!
Patrzył przy tym tak przenikliwym i szyderczym wzrokiem,
że lokajowi raz na zawsze odechciało się zaglądać do listów Fer-
naua.
Rolf kazał sobie przypalić papierosa i warknął:
— Idź spać! Nie będziesz mi potrzebny.
— Do usług szanownemu panu. Wszystko jest przygotowane.
— Niech pan mnie jutro obudzi wcześniej, Franz. Gdzieś koło
dziesiątej — -rzekł już udobruchany.
— Z przyjemnością. Życzę dobrej nocy szanownemu panu — ukło-
nił się, ale Fernau machnął zniecierpliwiony ręką.
15

Zamyślił się na chwilę, a potem sięgnął po notatnik wypełniony
kolumnami liczb. Podliczył coś, a w jego niezwykłych oczach, których
spojrzenie zniewoliło już niejedną kobietę, pojawił się błysk zado-
wolenia.
— Najlepiej byłoby bogato się ożenić — zamyślił się znowu. — To
najłatwiejsze rozwiązanie. Lora Herfort nadaje się idealnie, ale jak do
niej podejść? Jak złapać ją w sieci? Nie, tu zaczną piętrzyć się trudności.
Najpierw musiałbym być wolny... Można by oczywiście odkładać
małżeństwo i próbować w tym czasie wyciągnąć jak najwięcej pieniędzy,
a potem zwiać. Ale brat Lory jest czujny i na pewno nie pozwoli
wcześniej ruszyć jej posagu. Poza tym ta mała jest tak wyszczekana, że
lepiej sobie dać z nią spokój i wrócić do starych, wypróbowanych
sposobów.
Ze strachu naiwnych i lekkomyślnych cudzych żon żyje się wcale nie
najgorzej, a do tego przebieranie wśród pięknych kobiet to całkiem miłe
zajęcie i bynajmniej nie nudne! Kolej na Konny. Piękna bestyjka, a co za
klasa! Jeszcze ma opory, ale te muszą ustąpić. Póki co, płaci Helia. Jest
załatwiona i wie, co ją czeka. Pięćdziesiąt tysięcy marek to znowu nie
taki majątek, zwłaszcza dla jej bogatej siostrzyczki, która przecież nie
zostawi jej na lodzie...
Mąż też ma pieniędzy jak lodu, a piękna Helia niech się martwi, jak
maje wycyganić. Na razie ta suma wystarczy, a później się zobaczy. Od
Konny sto tysięcy trzeba wyciągnąć — ma w końcu swój posag, więc
niech płaci. A może siostra Helli też sypnie groszem? Piękna Felicja!
Szklana i lodowa góra. Do takiej lepiej nie podchodzić. Poza tym jest
inteligentna i nie da się otumanić słodkimi słówkami. To może ożenić się
z nią? Oj, lepiej nie! Byłyby poważne kłopoty, gdyby pewnego dnia
zjawiła się Siddy... Nie wiadomo, ile naprawdę przywiozła z tej Anglii
i gra może się okazać nie warta świeczki...
Co tam mamy dalej? Amely musi dołożyć z dziesięć tysięcy, skoro
jej mąż ostatnio sporo wygrał na giełdzie... Od Henny trzeba wziąć
naszyjnik z pereł. Powiem, że pod zastaw, ale prędzej zobaczy własne
ucho niż te perły z powrotem! Interes musi przynosić zyski!
Jak długo można go jeszcze ciągnąć? Najwyżej dziesięć lat — po-
tem czar Casanovy pryśnie. Trzeba więc jakoś zabezpieczyć się na
starość.
16


Takie to myśli kołatały w głowie mężczyzny żerującego na naiwności
kobiet, które wpadały w jego sidła i szantażowane, musiały za swój błąd
płacić ciężkie pieniądze.
Zadowolony z siebie, ziewnął kilka razy i wstał zza biurka,
u? sypialni przyjrzał się swojemu odbiciu w wielkim lustrze i ze
zrozumieniem pokiwał głową. Był rzeczywiście pięknym mężczyzną
i robił wrażenie już samym wyglądem, nie mówiąc o spojrzeniu, które
wręcz porażało kobiety, nawet jeżeli broniły się przed nim, ile sił.
U panien nie miał wiele szczęścia, za to mężatki padały po kolei. Nie
ulega wątpliwości, że szukały u niego czegoś, o czym ich dzielni mę-
żowie nie mieli zielonego pojęcia albo też nie wiedzieli, czego na-
prawdę ich małżonkom potrzeba. A tym wystarczyło spojrzeć głęboko
w oczy, szepnąć na ucho kilka czułych słówek i już zapominały o bożym
świecie.
Biedna Konny Rutland, wiedziała, że nie zdoła mu się oprzeć,
a przecież naprawdę kochała męża. Resztkami silnej woli szukała
oparcia u brata wierząc, że on na pewno jej pomoże. Rolf Fernau nie
spodziewał się takiej sytuacji. Że nie pow;e mężowi, był pewien, a nie
pomyślał o bracie. Liczył się z interwencją Daniela, ale później, gdy ten
będzie starał się wykupić cześć i dobre imię siostry.
Przy okazji nadarzała się doskonała okazja do zemsty na Herforcie
za to, że traktuje Rolfa z nie ukrywaną pogardą.
Rolf rozebrał się, położył do łóżka i momentalnie zasnął.
Nazajutrz Franz obudził go punktualnie o dziesiątej. Przed po-
ranną kąpielą musiał pana dokładnie wymasować, natrzeć różnymi
mazidłami, rzekomo pozwalającymi zachować urodę i znakomitą
formę.
Po kąpieli Rolf zasiadł do śniadania. Na myśl, że Dań Herfort o tej
porze haruje jak zwykły pracownik, uśmiechnął się z przekąsem. Co za
głupi człowiek! — pomyślał. Po co mu to, skoro jest już bogaty? Ci
ludzie muszą mieć źle w głowie, gdyż wcale nie potrafią korzystać ze
swoich pieniędzy.
On przynajmniej wie, co z nimi robić!
Franz zapalił mu papierosa i podłożył pod nos poranną gazetę.
Przeglądnął ją pobieżnie i sięgiC^if^jJotztę. Dziś przyszły cztery listy,
wszystkie zaadresowane kobiecą rękąf^eczytał je po kolei, zwinął
ff
("f	'^
: Oczj dej
l?wTrifcbini g j

starannie z powrotem i odłożył każdy z osobna na stosiki leżące już na
półce kasy pancernej wbudowanej w ścianę. Stosików było wiele
— różniły się tylko kolorem kopert i charakterem pisma.
Te listy były bronią, narzędziami i źródłem dochodu Fernaua
i dlatego przechowywał je bardziej starannie, niż zakochany po uszy
sztubak listy od swojej wybranki. W końcu te należało traktować jako
papiery wartościowe.
Dokładnie zamknął drzwiczki, a klucz schował do kieszeni. Ubrał się
do wyjścia i godzinę później spacerował już po ruchliwych ulicach
zachodniego, eleganckiego centrum Berlina. Patrzył wyzywająco w twa-
rze przechodzących co piękniejszych kobiet i cieszył się, gdy czerwieniły
się, patrzyły z zainteresowaniem lub wręcz nieśmiało się uśmiechały.
Sprawdzał, czy prowokacyjne spojrzenia rzeczywiście odnoszą oczeki-
wany efekt. Przeważnie odnosiły, ale zaczepianie chodzących piechotą
kobiet znudziło już Fernaua. Bardziej interesowały go te w samocho-
dach, oczywiście własnych, i noszące na sobie drogie futra. Warto było
znaleźć się w pobliżu, kiedy taki samochód zatrzymał się przed wejściem
do eleganckiego sklepu. Czasami trzeba było pójść za właścicielką,
rzucić w jej stronę zniewalające spojrzenie lub westchnąć namiętnie, a cel
zawsze albo prawie zawsze był trafiony.
Tak mniej więcej Rolf spędzał każde przedpołudnie. Skrzętnie
notował „upolowaną zdobycz", by w odpowiednim czasie właściwie
wykorzystać nawiązaną znajomość.
Uczciwy mężczyzna nigdy nie zaczepiałby kobiet na ulicy, a już na
pewno by się potem nie chwalił zawartą w ten sposób znajomością, ale
dla Fernaua nie miało to akurat znaczenia — najważniejszy był zysk,
a ten, jak do tej pory, był nie najgorszy.
Po trwającym do nocy przyjęciu Lora wstała nazajutrz trochę
później niż zwykle i kiedy zeszła na śniadanie, zdziwiła się, że brat jeszcze
siedzi przy stole.
— O, widzę, że też zaspałeś, braciszku?
18


_ Mylisz się, siostrzyczko. Po prostu muszę być w pewnym miejscu
nieco później i nie opłaca mi się jechać do fabryki i wracać. W tej sytuacji
icsteś skazana na moje towarzystwo. Wyspałaś się chociaż?
_ Och, spałam jak suseł! A teraz jestem tak głodna, że zjadłabym
konia z kopytami.
_ Zacznij może od gorącej kawy. Ta już zdążyła wystygnąć, a ja
chętnie napiłbym się także.
_ Masz rację. Bałam się już, że jak później wstanę, ty dawno
będziesz za siedmioma górami.
— Hm, chyba tylu ich nie ma na trasie między domem a fabryką
— zaśmiał się Dań.
Lora poprosiła służącą o kawę, a przysiadłszy na krawędzi fotela,
objęła brata przez ramię.
— Prawdę mówiąc, na naszej piaszczystej nizinie nie ma nawet
pagórków, a ja plotę o siedmiu górach. Pewnie dlatego, że jeszcze jestem
pod wrażeniem wczorajszego wieczoru.
— Tak dobrze się bawiłaś?
— Wyśmienicie! Powygłupiałyśmy się trochę z koleżankami i po-
śmiały z naszych rówieśników. Są tacy śmieszni, gdy napuszeni jak
pawie, przyglądają się, której z nas zrobić zaszczyt i poprosić do tańca.
Nie uważasz, że to średniowieczny przeżytek? Dlaczego to kobieta musi
czekać, aż ktoś podejdzie, a choćby był to najgorszy fajtłapa, nie może
mu odmówić tańca? Mam nadzieję, że nowa władza zmieni te zwyczaje.
Dokonano już tylu pożytecznych zmian, więc może ktoś zlituje się też
nad nami i wyda zarządzenie zezwalające kobietom wybierać partnera
do tańca albo przynajmniej odmawiać tym, którzy im się nie podobają.
Dań uśmiechnął się patrząc na rozpromienioną twarz Lory.
— Nie sądzę, aby rząd znalazł czas na zajmowanie się takimi
sprawami. Na rozwiązanie czeka przecież wiele ważniejszych prob-
lemów.
— Dla kobiet jest to ważny problem, natomiast wy, panowie
wszelkiego stworzenia, za ważne uważacie tylko te, które wam od-
powiadają.
— Biedactwo! A cóż to dziś od rana tak cię zdenerwowało?
— Dziwisz się? Ty byś się nie zdenerwował, gdyby taki Fernau
zalecał się do ciebie? Próbowałam go unikać, ale i tak dwa razy
19

musiałam z nim zatańczyć. Przytulał się bezczelnie, że mało nie
brakowało, a dostałby po twarzy. Kiedy próbował podejść jeszcze raz
umknęłam mu, alejnusiałam zatańczyć z kimś innym, który też mi się
nie podobał. I uważasz, że wszystko jest w porządku? Czy mężczyźni
mają jakieś szczególne zasługi, że mogą przebierać wśród partnerek, jak
im się żywnie podoba? Nas nikt nawet nie pyta, czy mamy na to ochotę.
A widziałbyś minę takiego obrażonego młokosa, gdy zauważy, że
niezbyt chętnie idziemy w jego ramiona!
— Jesteś dziś w wyjątkowo wojowniczym nastroju, Loro.
— To przez Fernaua! Nigdy już z nim nie zatańczę!
— Nie będziesz musiała. Wezmę go w obroty, to możesz być pewna,
że już cię więcej nie poprosi.
— Świetnie! — szybko pocałowała brata w policzek. — Myślisz, że
poskutkuje?
— Oczywiście. O, mamy już świeżą kawę!
Usiedli do stołu a Lora w pewnej chwili zauważyła:
— Nie sądzisz, Dań, że Felicja Merling znowu była najpiękniejszą
kobietą na balu. Jest urocza, prawda?
— Jest rzeczywiście ładna — usiłował odpowiedzieć spokojnie.
— Nie lubisz jej, Dań?
— Och, wręcz przeciwnie.
— Mówisz jakoś tak obojętnie. Gdybym ja była mężczyzną,
zakochałabym się w Felicji od razu. Bardziej mi się podoba niż jej
siostra. Ta chyba ma nie najlepiej poukładane w głowie, skoro zadaje się
z tym Fernauem.
— Czy czasami nie oceniasz pani Funke zbyt surowo, Loro?
— Ależ Dań, przecież sama widziałam i słyszałam, więc nie posądzaj
mnie o rozsiewanie plotek. Prawdę mówiąc, nie dziwię się specjalnie, bo
takiego męża jak pan Funke w życiu bym nie chciała. Ale to kwestia
gustu. Jednak skore Helia za niego wyszła, powinna mu być wierna.
Felicja na pewno by nie zrobiła czegoś takiego.
— Skąd możesz o tym wiedzieć? — spytał obojętnie, ale w głębi
duszy miał ochotę pocałować siostrę za te słowa.
— Przyglądam jej się od dłuższego czasu i widzę, że ma zupełnie
inny charakter. Poważna, inteligentna... Wiesz, Dań, byłaby dobrą żoną
dla ciebie. Bylibyście wspaniałym małżeństwem.
t
20


__ Tak myślisz? — spytał niby rozbawiony, bo w rzeczywistości
stwierdzenie siostry przyjął bardzo poważnie.
_ Oczywiście! Na takie tematy nigdy nie żartuję, przecież wiesz.
_ Zapomniałaś, że do zawarcia małżeństwa potrzeba dwojga
osób?
_ To czemu się nie starasz o tę drugą osobę?
_ jak mam to zrpbić? — droczył się z Lorą, za co dostał prztyczka
w nos.
_ Z tobą nie można nigdy porozmawiać poważnie, Dań. Chcesz
zostać kawalerem do śmierci?
— Nie zamierzam jeszcze umierać. Najpierw muszę wydać za mąż
ciebie, szkrabie.
Zauważył, że zmieszała się i zaczerwieniła. Czyżby mała Lora miała
już za sobą pierwsze doświadczenia sercowe? Całe szczęście, że na pewno
nie dotyczyły one Fernaua, bo za niego nigdy nie pozwoliłby jej wyjść,
a czy już kogoś wybrała, wolał teraz nie pytać.
— Ja raczej nie wyjdę za mąż — odezwała się, podkreślając
z naciskiem słówko „nie".
— To krótkie słowo, ale wypowiedziane może spowodować nie-
odwracalne skutki, Loro. Dlatego zawsze lepiej się zastanowić, zanim
się je wypowie. Ja w każdym razie nie uważam, żeby była to twoja
ostateczna decyzja.
— Przestańmy już rozmawiać na tak bzdurne tematy!
— No i masz rację! Pozwolisz, że zadzwonię teraz do fabryki?
Skinęła głową, a Daniel wyszedł do swojego gabinetu, poprosił
do telefonu szwagra i przez chwilę rozmawiali o nieistotnych spra-
wach służbowych, bo chodziło głównie o to, czy Henryk wyszedł już
z domu.
— Przyjdę trochę później, Henryku. Mam kilka spraw do załatwie-
nia w mieście, będę więc w pobliżu waszego domu i wpadnę na chwilkę
do Konny. Jak czuje się po wczorajszym balu?
— Dobrze, że ją odwiedzisz, Dań. Jest trochę blada i zdenerwowana
— źle coś dzisiaj spała.
— Musi wypocząć, Henryku, a zobaczysz, że wszystko będzie
dobrze. Zajrzę do niej, a z tobą spotkam się w fabryce.
— Do zobaczenia, Dań. Ucałuj Konny ode mnie.
21

— Z przyjemnością — odpowiedział, a odwiesiwszy słuchawkę
zamyślił się. Konny jest blada i zdenerwowana? Oby nie było to coś
poważniejszego!
Pożegnał się szybko z Lorą i wskoczył do czekającego już przed
domem samochodu.
Rutlandowie mieszkali w eleganckiej dzielnicy willowej w zachod-
niej części Berlina. Dań wysiadł, a szoferowi kazał zaczekać.
Konny zobaczyła brata przez okno i kazała lokajowi przyprowadzić
go do jej małego saloniku. Czekała rzeczywiście blada i zdenerwowana.
— Witaj, Konny! Jestem więc. Zadzwoniłem przed chwilą do
Henryka, by się upewnić, czy jesteś już sama, i ewentualnie uprzedzić go,
że będę u ciebie, na wypadek gdyby ktoś ze służby się wygadał.
Powiedziałem mu, że załatwiam na mieście sprawy i przy okazji
wpadnę się z tobą przywitać. Mówił, że czujesz się nie najlepiej — co
widać wyraźnie — i kazał cię ucałować.
— Dzięki, Dań. Usiądź obok mnie, proszę. Muszę ci coś wyznać,
gdyż wiem, że tylko ty możesz mi pomóc.
— Na pewno nie zawiodę twojego zaufania, Konny. Mów szczerze,
co się stało.
Usiedli naprzeciwko siebie, a Konny chwyciła Dana za rękę.
— Kolejny raz musisz zastąpić mi ojca, Dań. Znalazłam się
w kłopotliwej sytuacji — mówię od razu: zupełnie bez mojej winy.
Choć kocham Henryka i ani razu go nie zdradziłam, wczoraj doszło
do tego, że pocałował mnie inny mężczyzna. Daję ci słowo — wbrew
mojej woli. Nie potrafiłam się bronić, sparaliżował mnie strach i choć
chciałam uderzyć go w twarz, nie mogłam ruszyć ręką. Odepchnęłam go
jednak, aż się zatoczył, i jak szalona uciekłam... na szczęście wpadłam od
razu w twoje ramiona i poczułam się bezpieczna — mówiła drżącym
z emocji głosem.
Dań odetchnął z ulgą. Sytuacja była poważna, ale nie na tyle, żeby
nie można było się z niej wyplątać. Patrząc serdecznym wzrokiem na
siostrę, rzekł:
— Tym mężczyzną jest oczywiście Rolf Fernau?
— To ty wiesz? — przestraszyła się.
— Wiem. Widziałem go, kiedy wychodził z pokoju, z którego ty
wybiegłaś. Ponadto tylko on mógł zrobić coś podobnego.
22


Westchnęła głęboko.
_ Zachował się bezczelnie. Nienawidzę go i boję się, Dań, a on od
kilku tygodni chodzi za mną, nie odstępuje mnie na krok i zanudza
swoimi wyznaniami miłosnymi i przeróżnymi propozycjami.
Od początku prosiłam, aby dał mi spokój, bo mnie takie rzeczy nie
interesują, a jednak — i to jest najdziwniejsze — czułam się przez niego
zniewolona, by nie powiedzieć głupio — zahipnotyzowana.
Nie miałam siły odwrócić się na pięcie i odejść od niego. Czułam,
jakby mi spętano ręce i nogi, gdy szeptał mi na ucho czułe słówka
i patrzył prosto w oczy swoim przenikliwym wzrokiem.
Dań, może to zabrzmi strasznie, ale boję się, że ten człowiek wbrew
mojej woli mną zawładnie, a wtedy stanie się nieszczęście. Mówię ci to
wszystko jak ojcu. Boję się, Dań, że choćbym nawet sprzeciwiała
się ze wszystkich sił, on zmusi mnie do zrobienia jakiegoś głupstwa.
Sama się nie obronię, bo on jest zdecydowany postawić na swoim.
Ktoś koniecznie musi mi pomóc. Henryka oczywiście nie mogę o to
poprosić, bo co by sobie o mnie pomyślał? Nasze małżeństwo byłoby
zrujnowane... Całe szczęście, że znalazłam w sobie dość siły, by
przynajmniej tobie wyznać prawdę. Za kilka dni pewnie już bym się
nie odważyła. Pomóż mi, Danielu! Zrób coś, abym nie musiała spo-
tykać się z tym człowiekiem, a na pewno odzyskam równowagę.
Kocham przecież Henryka i nie mam zamiaru tracić głowy, i lekko-
myślnie zdradzać go z byle kim! Nie wyobrażasz sobie, jak już teraz
dręczę się tym, że pozwoliłam się temu typowi pocałować. Pomożesz
mi, Dań, prawda?
Pogłaskał ją po ręku.
— Przede wszystkim przestań się denerwować, Konny, i spróbuj
zapomnieć o wczorajszym incydencie. Nie zdarzyło się na szczęście nic,
czego musiałabyś żałować, a w tym, że Fernau cię pocałował, nie ma
żadnej twojej winy. Byłoby gorzej, gdybyś nie powstrzymała łobuza. Od
dawna jego zachowanie wzbudzało we mnie podejrzenia, a to co widzę,
Potwierdza regułę, że zło często jest silniejsze od dobra.
Nie myśl tylko, że Fernau skorzystał z jakichś nadprzyrodzonych
mocY, by cię omotać. Na pociechę powiem ci, że nie jesteś jedyną
kobietą, której chciał zawrócić w głowie. Nagabywał też Lorę...
— Rany boskie! Skrzywdził ją? — spytała przerażona.
23

— Skąd! O naszą najmłodszą latorośl możesz być spokojna
Pogoniła go od razu i zdecydowanie, a nie "mam wątpliwości, że
zaplanował sobie małżeństwo z Lorą, czy raczej zagarnięcie jej posagu
Konny zrobiła wielkie oczy.
— Myślisz, że jemu chodzi o pieniądze?
— Jestem tego pewien, choć nie bardzo rozumiem, w jaki sposób
chciał je wyciągnąć od ciebie, skoro jesteś mężatką. Być może liczył, że
doprowadzi do rozwodu, a potem ożeni się z tobą.
Daniel, jak widać, zbyt łagodnie ocenił motywy działania Fernaua,
ale po prostu nie wyobrażał sobie, że można być jeszcze bardziej
cynicznym.
— To mu się nigdy nie uda! — oburzyła się Konny. — Nie pozwolę,
aby ktoś poróżnił mnie z Henrykiem i dlatego przede wszystkim
zdecydowałam się prosić ciebie o pomoc.
— I bardzo dobrze zrobiłaś, Konny. Uwolnię cię od kłopotów,
a z tym łobuzem policzę się jak należy.
— Bylebyś tylko nie miał z tego powodu jakichś nieprzyjem-
ności...
— Poradzę sobie. Nie puszczę mu płazem tego, że ośmielił się
zaczepić ciebie, a za Lorę też mu się dostanie... Dzięki Bogu, ta zdążyła
go przegonić, zanim doszło do nieszczęścia. Na wszelki wypadek jednak
wolę, aby już więcej jej nie niepokoił.
Mam wrażenie, że dochodzę do prawdy o tym człowieku. Nikt
właściwie nie wie, z czego on się utrzymuje — nie pracuje, nie ma
zawodu, majątku raczej też nie, a mimo to żyje sobie dostatnio.
Oj, już ja go wezmę pod lupę! Zwłaszcza że, jak się zdaje, jego ofiarą
jest także ktoś z kręgu naszych znajomych. Lora wczoraj zwróciła mi na
to uwagę, a dziś opowiedziała niezwykłą historię, o nim, oczywiście.
Powtórzę ci ją, aby już zupełnie cię uspokoić, ale obiecaj, że nikomu nie
powiesz.	*
Na jej bladej twarzy zdziwione oczy wydawały się jeszcze większe
— Daję słowo, Dań.
— Chodzi o panią Funke...
— Siostrę Felicji Merling?
— O Hellę. Posłuchaj, co zauważyła Lora — i opowiedział jej
dokładnie to, czego Lora była przypadkowym świadkiem.
24


__ Ależ to kawał drania, Dań! Byłam gotowa uwierzyć, że nie
otrafi opanować namiętności, że rzeczywiście się we mnie zakochał...
Nawet skłonna byłam mu wybaczyć, ale po tym, co mi powiedziałeś,
nie mam już żadnych wątpliwości. Żal mi pani Funke, jeżeli posu-
nęła się za daleko, ale jeszcze bardziej żałuję jej siostry. Felicja bar-
dzo ją kocha i jeżeli Helia wpadnie w kłopoty, to nie jestem pewna,
która z nich będzie bardziej cierpiała. W pewnym sensie potrafię
Hellę zrozumieć, bo jej mąż jest wyjątkowo surowy, a do tego
chorobliwie zazdrosny. Tak mówię, a jak zachowałby się Henryk,
gdyby się o mnie dowiedział? To byłby koniec naszego spokojnego,
szczęśliwego życia!
— Mam nadzieję, że kiedy wiesz już, kim Fernau jest naprawdę,
najgorsze mamy za sobą. Nie pozwolisz mu się oczarować, a w razie
czego, ja będę czuwał.
— Obyś tylko nie naraził się na jakieś niebezpieczeństwo, Dań!
— Nie pozbyłaś się jeszcze jednego strachu, a wpędzasz się już     \
w następny. Z Fernauem na pewno sobie poradzę.
— Co zamierzasz zrobić?
— W tej chwili jeszcze nie wiem. W każdym razie muszę zapewnić
spokój tobie i Lorze, a być może także Felicji Merling, jeżeli uda mi się
wyrwać jej siostrę z rąk tego łobuza.
— Kto wie, czy do tego czasu nie zaatakuje również Felicji?
Dań poczuł jak krew uderza mu do głowy.
— Niechby tylko spróbował! Chociaż ona spławi go gładko, jak
nasza Lora.
Konny westchnęła cicho.
— To tylko ja, głupia gęś, dałam się nabrać. Jak mogłam do tego
dopuścić?!
— Dziękuj Bogu, że cię oświecił, a ten incydent potraktuj jako
nauczkę. I przestań wierzyć, że poza małżeństwem znajdziesz coś, czego
odmówił ci los. Henryk być może nie szepcze ci czułych słówek do ucha,
ale przecież kocha cię mocno i jest ci wierny, a tylko nie potrafi albo nie
chce swoich uczuć ubierać w słowa. Jest to błąd, który my mężczyźni
często popełniamy, gdyż uważamy, że nie wypada głośno mówić
° swoich uczuciach. W pewnym sensie wstydzimy się, bo zdaniem
Wl?kszości, czułość to to samo co sentymentalizm, a do niego mężczyz-
25

nom nie wypada się przyznawać. Niektórzy twierdzą wręcz, że im miłość
większa, tym mniej się o niej mówi.
Chwyciła go za rękę.
— Dziękuję ci, Dań. Twoje słowa pozwoliły mi inaczej spojrzeć na
Henryka. Masz rację, czasami byłam zła na niego, że nie mówi mi
o swojej miłości. Pewnie dlatego słowom Fernaua poświęciłam więcej
uwagi, niż było warto, ale z tym już koniec! Nawet gdybym musiała się
z nim spotkać, nic mi już nie grozi. Żałuję tylko, że nie spoliczkowałam
drania, kiedy na siłę mnie pocałował. Może nie czułabym palącego mnie
jeszcze dziś wstydu.
Dań pomyślał, że za ten wstyd Fernauowi przyjdzie drogo zapłacić,
ale nie powiedział tego głośno, by niepotrzebnie nie denerwować siostry.
Teraz wiedział już dokładnie, co powinien zrobić.
Ustalili oboje, że Dań będzie dokładnie informował Konny o wszys-
tkim, co dotyczy tej sprawy. Pożegnali się serdecznie, a Konny odczuła
ogromną ulgę, że zwierzyła się bratu i najgorsze ma już za sobą.
Daniel tymczasem poważnie się zastanowił, co robić dalej. Najlepiej
byłoby pojechać od razu do Fernaua i wyrównać rachunki, ale szofer
mógłby domyślić się, że obie wizyty mają ze sobą coś wspólnego, a to
byłby już powód do plotek, którego Dań wolał nie prowokować.
Honoru swoich sióstr gotów był bronić za każdą cenę, a pośpiech jest
zazwyczaj złym doradcą. Pojedzie do Fernaua jutro, w niedzielę.
Felicja Merling jak zwykle z rana, zajęta była w swojej pracowni.
Przeglądała fotografie znalezionych ostatnio w czasie prac wykopali-
skowych przedmiotów, wśród których były prześliczne starożytne
lampy. Nagle zadzwonił ktoś do drzwi, a po chwili rozległ się głos starej
Dory, służącej, która wyszła z kuchni, by otworzyć oraz dźwięczny głos
Helli. Felicja uśmiechnęła się.
Helia mieszkała w tym samym domu, piętro niżej, przyszła wiec
w ślicznej, ciemno zielonej podomce. Wpadała niemal codziennie, gd\
tylko mąż wyjeżdżał do biura — prowadził wielką hurtownię — i z sio-
strą ucinały sobie pr/ynajmniej godzinną pogawędkę.
26


_ Dzień dobry, Feli! Znowu ślęczysz nad swoimi starożytnymi
wazami i misami? Doprawdy nie rozumiem, co pięknego widzisz w tych
skorupach!
Felicja wstała i ucałowała siostrę.
__ Nie za wcześnie wstałaś po wczorajszej zabawie? — spytała,
a piękna twarz Helli lekko się skrzywiła. Dopiero teraz Felicja
spostrzegła, że siostra była blada i wyglądała na zmęczoną.
— Prawdę mówiąc, prawie nie zmrużyłam oka.
— Twój mąż już wyjechał?
— Oczywiście, do tego w nie najlepszym humorze. Zawsze,
kiedy rozmawiam z innymi mężczyznami, robi mi potem sceny za-
zdrości.
Felicja popchnęła siostrę w stronę wygodnego fotela.
— U niego zaczyna to być chorobliwe, Hellu. Ernest nie zdaje sobie
sprawy, że zatruwa życie wam obojgu, a przecież bez żadnego powodu
— rzekła stanowczym tonem Felicja.
Helia westchnęła ciężko, popatrzyła na siostrę, wy buchnęła płaczem
i łzy ciurkiem popłynęły jej po policzkach.
Felicja wytarła jej twarz jak małej dziewczynce.
— Hellu, widziałaś, żeby ktoś płakał, że mąż ma zły humor?! Jest
zazdrosny, to znaczy, że kocha i nie życzy sobie, by ktoś nawet zerknął
na jego ukochaną żonę. Przestań się tym zadręczać.
Helia położyła głowę na jej ramieniu.
— Ach Feli, żebym to ja miała tylko takie zmartwienia! Boję się
okropnie!
W tych słowach było tyle rozpaczy, że Felicja osłupiała.
— Hellu, kogo lub czego się boisz? Czy coś się stało? — spy-
tała zatroskana, ale zamiast odpowiedzieć, Helia rozszlochała się
ponownie.
— Co cię dręczy, siostrzyczko? — głaskała ją czule po włosach.
Powiedz, może będę mogła ci pomóc.
Helia chwyciła ją za obie ręce.
~— Feli, chyba będziesz musiała. Potrzebuję pieniędzy, bardzo dużo
Pieniędzy!
Felicja odetchnęła. Pieniądze! Jeżeli tylko to dręczy Hellę, to nie jest
tak źle — pomyślała.
27

— Moja droga, brak pieniędzy to też nie jest powód do płaczu
Domyślam się, że nieopatrznie narobiłaś długów i wydałaś więcej ni?
dostałaś w tym miesiącu od Ernesta — próbowała żartować.
Helia wytarła łzy, westchnęła ciężko i potrząsnęła głową.
— Nie, Feli, zrobiłam coś znacznie gorszego. Nie wiem, jak ci to
powiedzieć? Będziesz na mnie zła, ponadto wstydzę się okropnie, ale.
jak nie znajdę tych pieniędzy, to czeka mnie katastrofa.
Ernest wypędzi mnie z domu, a ja przecież go kocham, mimo
wszystko... i nie chcę sprawiać mu przykrości. Jak mam z tego wybrnąć,
powiedz!
Felicja czuła się zakłopotana. Znała siostrę i wiedziała, że dość
często zdarza jej się popełnić jakieś głupstwo. Co też tym razem
przeskrobała?
— Musisz powiedzieć mi prawdę, Heleno, bo bez tego nie mogę ci
przecież pomóc.
— Już patrzysz na mnie z wyrzutem, Feli, to skąd mam wziąć
odwagę, by ci o wszystkim opowiedzieć.
— Niczego ci nie zarzucam — martwię się tylko o to, czy znowu nie
wplątałaś się w jakąś aferę.
Helia skłoniła jeszcze niżej głowę.
— Tym razem to poważna afera, Feli. Zrobiłam coś bardzo złego
— wyszeptała załamującym się głosem.
— Wielki Boże! To chyba niemożliwe! Palniesz co najwyżej drobne
głupstwo, ale żeby robić coś złego?!
Z oczu Helli znowu popłynęły łzy.
— Feli, ja naprawdę nie wiem, jak do tego doszło! Zaczęło się, gdy ty
byłaś jeszcze u ciotki w Anglii, a ja wkrótce po ślubie przeżywałam swój
pierwszy kryzys małżeński, kiedy Ernest bez żadnego powodu urządził
mi piekielną awanturę, z zazdrości, naturalnie.
Wyszedł, a ja z wściekłości postanowiłam zemścić się i pokazać mu.
że jak będę chciała, to rzeczywiście znajdę kogoś, o kogo będzie mógł
być zazdrosny. Z takim nastawieniem pojechałam do Grunewaldu. Po
drodze samochód się zepsuł. Przejeżdżająca obok taksówka zatrzymała
się, wysiadł z niej elegancki pan i kazał kierowcy, aby pomógł mojemu
szoferowi usunąć usterkę. Nieznajomy podszedł do mnie i zaczął prawić
komplementy — wyraźnie się zalecał. Był przystojny, interesujący, wiec
28


szło mi do głowy, że trzeba zrobić na złość Ernestowi i dać mu
Sód do zazdrości.
v   ___ Ależ Heleno! — zawołała przerażona Felicja, a Helia uniosła
dumnie głowę i rzekła:
_- Sam mnie do tego sprowokował. A skąd miałam wiedzieć, że
ikną z tego tak straszne konsekwencje?
Felicja przysunęła sobie fotel i usiadła naprzeciwko siostry.
Chwyciła ją za ręce,^gdyż ta blada ze strachu, trzęsła się na całym
ciele.
_ Niczego nie ukrywaj, Hellu. Mów wszystko — zachęcała ją
łagodnym tonem.
— Tak, teraz muszę powiedzieć ci wszystko. A więc... awaria
okazała się poważniejsza. Nieznajomy zdecydował, że zapłaci taksów-
karzowi za stracony czas, ale musi on pomóc mojemu szoferowi
uruchomić samochód, a mnie zaprosił do kawiarni w Grunewaldzie,
gdyż byliśmy już niedaleko. Tam też kazał podstawić moje auto po
naprawie.
Ja nieopatrznie się zgodziłam. Rozmawialiśmy miło przez godzinkę,
a może nawet dłużej. Fakt, że od tamtego dnia zaczęliśmy się spotykać
regularnie. Ten człowiek wydał mi się niezwykle interesujący, wyjąt-
kowy, czarujący, a w jego oczach, w jego zachowaniu było coś tak
pociągającego, że zupełnie przestałam panować nad sobą. Robiłam to,
czego ode mnie żądał, nawet kiedy czułam, że nie powinnam. Feli, ty
tego nie zrozumiesz: miałam wyrzuty sumienia, wiedziałam, że robię coś
2kgo, a nie potrafiłam się oprzeć.
Felicja odruchowo przytuliła siostrę, jakby chciała ją ochronić przed
czymś, co miało na nią spaść, a przecież dobrze wiedziała, że jest już za
Późno.
— Mów, co było dalej, Hellu — zachęcała ją.
Feli, ja naprawdę nie wiem, jak do tego doszło — rzekła
Pochlipując. — On nalegał coraz bardziej, abym przyszła do jego
^szkania — chociaż raz. Mówił, że musi mi coś wyznać, a w miejscu
Publicznym ciągle nam ktoś przeszkadza. Nie zgodziłam się, a on
Proponował, że napisze do mnie list, ale muszę mu obiecać, że szczerze
P'SZ?, co naprawdę do niego czuję. Obiecałam będąc pewna, że nie
Plszę, ale coś mnie podkusiło i wysłałam mu jeden list, potem drugi,
29

a w jednym z następnych zgodziłam się nawet, że na godzinkę wpadn
do tego jego mieszkania.
Felicja zdenerwowała się w tym momencie, ale nic nie powiedziała
aby nie przerywać Helli.
— No i poszłam. Było bardzo miło. Rozmawialiśmy sobie, a w pew-
nym momencie on mnie pocałował. Feli, on był we mnie taki zakochany
że nie mogłam odmówić mu jeszcze dwóch pocałunków, a potem
zażądał ode mnie czegoś więcej. Nie uwierzysz, ale nie było to to, o czym
myślisz!
Przysięgał na kolanach, że kocha mnie do szaleństwa i tęskni, a kiedy
mnie nie widzi, chciałby przynajmniej mieć przy sobie liścik, w którym
napiszę mu o tym, jak jestem z nim szczęśliwa i marzę o jego
pocałunkach. Zapewniał, że niczego więcej nie będzie ode mnie żądał
i wystarczą mu te dwa krótkie zdania.
— Rany boskie, ty mu chyba tego nie napisałaś, Hellu?
Helena zbladła jeszcze bardziej.
— Feli, dla niego gotowa byłam zrobić wszystko. Jakaś wewnętrzna
siła kazała mi spełniać każde jego życzenie, a inna przestrzegała, że robię
źle. I wysłałam mu prawdziwy list miłosny, jakiego w życiu jeszcze nie
napisałam do nikogo.
Teraz dopiero wiem, dlaczego tak bardzo zależało mu na tyrn liście,
dlaczego zmusił mnie do intymnych wyznań, choć tak naprawdę to
między nami nic nie było. Skończyło się na trzech pocałunkach i to jest
cała moja wina, Feli. Przysięgam!
Bo oto co się okazało: jest szantażystą, a całe to przedstawienie
urządził, żeby za milczenie wyłudzić ode mnie pieniądze!
Wkrótce potem wyjechał i na dwa lata zniknął mi z oczu. Zdążyłam
o nim zapomnieć, zwłaszcza że z Ernestem też mi się ułożyło i nie
dochodziło już do drastycznych scen zazdrości. Nagle tamten człowiek
pojawił się w kręgu naszych znajomych i znowu zaczął mnie prze-
śladować. Unikałam go, jak mogłam, ale wyśledził, kiedy chodzę na
spacery i pewnego dnia podszedł, a trzymając w ręku moje, wysłane
przed laty listy, oświadczył, że może mi je odsprzedać za pięćdziesiąt
tysięcy marek, ale może też oddać je mojemu mężowi i dostać tyle
samo, albo nawet więcej pieniędzy. Gdybyś wtedy widziała jego minę.
Feli!
30


Wczoraj wieczorem znowu udało mu się podejść do mnie na
hnosci w jednym z pomieszczeń klubowych. Tym razem udawał
° \ chanego. Na szczęście weszła Lora Herfort i nie doszło do
23 ałunku — zdążyłam mu się wyrwać, a on wściekły rzekł: — „W
P edziałek najpóźniej o jedenastej chcę widzieć pieniądze u mnie
mieszkaniu w zamian za listy. Musisz przyjść osobiście, bo po co
emniczać osoby trzecie. Jeżeli zaś o jedenastej cię nie będzie, chwilę
notem twój mąż dostanie ciekawą przesyłkę. Jasne?" Sama widzisz, Feli,
jak ciężko przyszło mi odpokutować swoją lekkomyślność, a wyob-
rażasz sobie, co jeszcze mnie czeka?
Felicja potrafiła sobie wyobrazić i zastanawiała się, jak siostra mogła
zrobić takie głupstwo. Całe szczęście, że nie posunęła się jeszcze dalej.
— Powiesz mi, kto okazał się tym szantażystą? — spytała załamują-
cym się głosem.
— Znasz go, Feli, i pewnie nie uwierzysz, że stać go na taką
nikczemność. To Rolf Fernau...
Felicja pokiwała głową.
— A jednak! Bóg świadkiem, że od początku go podejrzewałam,
choć prawdę mówiąc, zawsze starał się być dla mnie miły. Brałam go za
pozera, ale nie za szantażystę. Że też akurat ty musiałaś na niego trafić!
— Nie potępiaj mnie chociaż ty, Feli. Mam już dość wyrzutów,
sumienia.
— A cóż one ci pomogą, biedactwo?! Trzeba szukać jakiegoś
wyjścia, które uratuje twoje małżeństwo.
— On na pewno nie zrezygnuje ze swojego żądania. Albo zaniosę
mu pięćdziesiąt tysięcy marek, albo on zaniesie moje listy Ernestowi!
Felicja zmarszczyła czoło.
— Z Ernestem nie pójdzie mu gładko. Ten w najlepszym razie zrzuci
§c ze schodów, a Fernau może skończyć jeszcze gorzej...
Ernest nie powinien dowiedzieć się o niczym. Nie chodzi o mnie,
ale on jest taki porywczy, że rzeczywiście zdarzy się jakieś nieszczęście.
Helia ponownie wybuchnęła płaczem, spuściła głowę i sama wy-
& ądała na uosobienie nieszczęścia. Felicja pogładziła ją po głowie.
~~ Uspokój się, Hellu. Samym płaczem jeszcze nikt niczego nie
załatwił. Ile tych listów napisałaś do niego?
— Chyba pięć...
31

Felicja uśmiechnęła się gorzko.
— Łobuz, liczy więc sobie po dziesięć tysięcy za sztukę, a przypUs?
czam, że nie jesteś jedyną kobietą, którą w ten sposób szantażuje
Wszyscy zastanawiają się, z czego on żyje, tymczasem zagadka sarna sii
rozwiązała... Mój Boże, jak my, słabe kobiety, mamy bronić się prze(
takim łajdakiem? Przy najbliższej okazji chyba go spoliczkuję! Próbo
wałaś mu wyjaśnić, że nie masz takiej ilości pieniędzy?
— Wszystko mu powiedziałam. Uśmiechnął się bezczelnie i pora
dził, abym wzięła męża pod włos. Tak pięknej kobiecie na pewno nk
odmówi niczego. Kiedy tłumaczyłam mu, że pięćdziesiąt tysięcy marek
to dzisiaj majątek i nie wiem, pod jakim pretekstem mogłabym prosić
męża o tyle pieniędzy, Fernau zaśmiał się i rzekł: kobiety powinny umieć
wykorzystywać intymne sytuacje do załatwiania kłopotliwych spraw.
Feli, jak mogłam się tak skompromitować?! Ernest nigdy nie uwierzy, że
nie doszło do czegoś więcej. Jak przeczyta listy od Fernaua, na pewno
wystąpi o rozwód!
Felicja patrzyła zamyślona przed siebie.
— Najgorsze, że nie mamy nikogo, kto obroniłby nas przed tym
draniem! Ernest nie wchodzi w rachubę, a ja niestety nie mam tylu
pieniędzy. To prawie połowa spadku po ciotce. Złożyłam go w banku
i do poniedziałku nie zdążę wyjąć tak dużej sumy. Na bieżącym koncie
mam co najwyżej trzy tysiące marek. Ty ile masz, Helu?
— Odłożyłam zaledwie dziewięćset marek...
— Powiedzmy, że mamy cztery tysiące, ale ten drań tym się nie
zadowoli. Nie możemy pożyczyć pieniędzy, bo nie sądzę, aby ktoś
w ciągu kilku dni zgromadził tak wielką sumę, zwłaszcza że po drodze
jest niedziela.
Zamyśliła się znowu i nagle przypomniała sobie o Danielu Herfor-
cie. Tak, on na pewno pożyczyłby jej pieniądze i nie pytałby, na co je
potrzebuje, tylk/> że pójście do niego z taką prośbą byłoby dla Felicji
upokarzające. Wolałaby oddać siostrze połowę swojego posagu, ale ten
złożyła na koncie długoterminowym. Nie tyle ona sama, co ciotka, która
bała się dać niedoświadczonej siostrzenicy tak dużą sumę do ręki. Co
robić?
— W żadnym wypadku nie powinnaś chodzić do Fernaua, Heleno.
Ja pójdę do niego i spróbuję przekonać, że musi poczekać aż zdobędzie-
32


nieniądze. Jako zaliczkę, dam mu te cztery tysiące, a potem
01 baczymy* co można zrobić dalej.
l° Tv przede wszystkim musisz się uspokoić,  Hellu, i wyciągnąć
'oski z tego, co zrobiłaś. Myślę, że inaczej ocenisz teraz postępowanie
p ńesta, bo jego zazdrość jest uzasadniona. On po prostu zna życie lepiej
•z ty. Sama widzisz, jak łatwo wpaść w sidła zastawione przez
iegodziwców. Gdyby było wiadomo, że Fernau do takich należy, nikt
nie wpuściłby go do naszego towarzystwa.
pójdziemy teraz do banku i pobierzemy te cztery tysiące marek.
Jutro jest niedziela, a ja nie mam zamiaru czekać do poniedziałku,
tylko już jutro do południa chcę mieć to z głowy — im wcześniej,
tym lepiej... Poczekaj, coś sobie przypomniałam: moja Dora ma
w banku tysiąc marek, na pewno mi je pożyczy. Razem będziemy
wiec miały pięć tysięcy, a jak ten łobuz dostanie po tysiącu za list,
powinien być zadowolony. Ja w każdym razie spróbuję go do tego
przekonać.
Helia uścisnęła Felicję.
— Co za szczęście, że mam ciebie, Feli! Martwię się tylko, czy nie
ryzykujesz za bardzo, jeżeli sama pójdziesz do mieszkania Fernaua? On
zdolny jest do wszystkiego.
Felicja uśmiechnęła się triumfalnie. Wstała, podeszła do ściany gdzie
wisiała szpicruta ojca, majora Merlinga, który zginął na wojnie.
Chwyciła ją mocno i energicznym ruchem przecięła powietrze.
— Ona pozwoli mi trzymać go na dystans. Kiedy wiadomo, z kim
raa się do czynienia, trzeba się przygotować. Na wszelki wypadek wezmę
też browning — nie jest co prawda nabity, ale do postraszenia tego
łobuza wystarczy. Tacy ludzie jak on, to przeważnie tchórze.
— Ależ ty jesteś odważna, Feli! Podziwiam cię.
j- Jak trzeba samej przedzierać się przez życie, nie można się bać,
ale tak prawdę mówiąc, zbyt odważna wcale nie jestem, tylko że
en *°buz nie musi o tym wiedzieć. Nie chcę, żebyś znowu wpadła w jego
ece i dlatego wolę pójść sama, zwłaszcza że nie mam nikogo, przed kim
m°głby mnie szantażować.
Kiedy to powiedziała, nagle przed oczyma stanął jej Dań Herfort.
awe co on by pomyślał, gdyby wiedział, że wybiera się sama do
leszkania Fernaua? Otrząsnęła się i szybko wstała.
33
1 demona

— Idź się ubrać, Hellu. Ja porozmawiam z Dorą i zaraz zejdę
ciebie. Pójdziemy do banku.
Helena wyszła w trochę lepszym nastroju.
Felicja westchnęła ciężko i zamyśliła się. Jak Helia mogła postąpić
tak lekkomyślnie i wplątać się w tak kłopotliwą sytuację? Stało się i nie
wolno jej zostawić bez pomocy.
Zadzwoniła po Dorę, a gdy ta przyszła po chwili, rzekła obojętnym
tonem:
— Doro, miałabym do pani wielką prośbę. Wiem, że ma pani trochę
pieniędzy w banku; mogłaby pani pożyczyć mi tysiąc marek na kilka
dni? Siostra ma okazję kupić tanio jakąś cenną biżuterię. Nie chce prosić
męża, a ja nie mam dość gotówki, aby jej pożyczyć. Oddam pani wraz
z odsetkami.
— Ależ oczywiście, panno Feli! Czuję się zaszczycona, że zwraca się
pani z tym do mnie. Zaraz wypiszę czek. Mogę dać pani nawet tysiąc
trzysta marek.
Felicja uśmiechnęła się, bo to ona namówiła starą służącą do
założenia konta, pokazała jak wypisywać czeki, a teraz starsza pani jest
niezwykle dumna, że tak nowocześnie gospodaruje swoimi skromnymi
oszczędnościami.
— Nie, nie, Doro. Tysiąc marek wystarczy. Do pierwszego niedale-
ko, a wtedy dostanę swoje odsetki.
Felicja ubierała się, gdy po chwili Dora wróciła z czekiem w ręku.
Choć nie chciała żadnego pokwitowania, Felicja wypisała je, bo
uważała, że tak się należy.
Helia czekała już gotowa do wyjścia. Poszły najpierw do banku,
a potem zajrzały jeszcze do kilku sklepów, by zrobić drobne zakupy •
W jednym z nich spotkały Lorę Herfort.
— O, jak to miło spotkać znajomych. Dzień dobry paniom. JaK
samopoczucie po wczorajszym balu?
— Dziękujemy, Loro. A pani jak się bawiła? — spytała Felicja
uśmiechając się życzliwie.


__ \Vysmienicie! Pooglądamy razem wystawy, czy też bardzo się
ieszycie? — zaproponowała Lora.
Sp __ Mamy czas, Hellu, prawda?
Helia przytaknęła. W czasie spaceru Lora zerkała ukradkiem na
ja Funke i nie miała wątpliwości, że nie jest ona w najlepszym
h morze. — To na pewno z powodu Fernaua — pomyślała, ale nie
tępiała jej wcale, raczej współczuła. Na pewno Helia czuje się
krępowana tym, że Lora była wczoraj świadkiem jej rozmowy z Fer-
nauem. Trzeba by jej jakoś dać znać, aby się tym nie przejmowała, ale
jak nawiązać do tego tematu?
Jak zawsze, pomógł przypadek. Z naprzeciwka szedł Rolf Fernau,
ale nie zauważył znajomych dam, bo po drugiej stronie zobaczył jakąś
piękność i pobiegł wprost do niej, aby zaglądając jej głęboko w oczy,
jeszcze raz wypróbować siłę swego uroku.
Lora trąciła Felicję w bok.
— Niech pani spojrzy, jak pan Fernau zaczepia kobiety na ulicy.
Kawał łobuza, choć trzeba przyznać, że przystojnego. Nie rozumiem,
dlaczego ludzie zapraszają takiego natręta do swoich domów? Kiedyś
powiedziałam mu to prosto w oczy. Wyobraźcie sobie, że chciał się ze
mną założyć, że kiedyś i tak się ze mną ożeni! Nie uważacie, że to
bezczelność z jego strony?
No, to ostrzegłam panią Funke! — pomyślała Lora. — Teraz
zobaczy, że zrobiła błąd zadając się z łobuzern, a biedna Felicja nie
będzie musiała martwić się o siostrę.
Nie zauważyła przy tym, że obie siostry wymieniły porozumiewaw-
cze spojrzenia. W tym momencie Fernau zauważył je. Z daleka zdjął
kapelusz i w służalczym pokłonie szedł w ich stronę. Jak na komendę
wszystkie trzy odwróciły się i udawały, że interesują je towary wystawio-
ne w witrynie.
^ernau nie był pewien, czy go zauważyły, i zastanawiał się, co robić,
a one zdążyły w tym czasie zniknąć za drzwiami największego w zachod-
nieJ dzielnicy domu towarowego.
.        Zobaczymy, co się sprzedaje w wielkim świecie — rzekła Lora
,la-gnąc za sobą obie znajome, a kiedy wmieszały się w tłum klientów,
ała: — Mam nadzieję, iż ten łobuz zrozumiał, że nie mamy ochoty
2 nim rozmawiać.

34
35
 

Lora dostrzegła, że Helia Funke odetchnęła z ulgą. A zatem nie IUK
go tak jak wszyscy, zaś on ze swoimi amorami naprzykrza się nie tylu'
pannom, ale też mężatkom... Helia mówiła do niego po imieniu — to r
sprawa — teraz przynajmniej będzie wiedziała, z kim naprawdę ma d
czynienia.
Zadowolona z siebie Lora szczebiotała bez przerwy i o wszystku
Uczepiona ramienia Felicji, przyglądała jej się z zachwytem i przekony-
wała samą siebie, że nie zna piękniejszej kobiety | dobrze by było, gdyby
Dań wziął ją sobie za żonę.
Przy pożegnaniu nie omieszkała zadbać, aby brat i Felicja spotykali
się częściej.
— Nie wpadłaby pani do nas na herbatkę w przyszłym tygodniu,
Felicjo? Konny zapraszam oczywiście także. Poplotkujemy trochę,
powygłupiamy się... Przyjdzie pani, pani Funke? Zdecyduję tylko,
w który dzień i napiszę, dobrze?
— Chętnie przyjdziemy, Loro. Prawda Hellu?
— Ależ oczywiście! — odpowiedziała Helia wyraźnie już odprę-
żona.	/
Lora poczuła ulgę. Prawdopodobnie Helia nie domyśla się, że Lora
była świadkiem jej rozmowy z Fernauem.
Rzeczywiście Helia tak myślała, bo gdyby było inaczej, Lora na
pewno by jej nie zaprosiła sądząc, że ma romans z Fernauem.
Lora postanowiła zostać jeszcze chwilę w wielkim magazynie, siostry
natomiast musiały już wracać do domu.
Gdy tylko zostały same, Helia odetchnęła z ulgą.
— Dzięki Bogu, że Lora wczoraj niczego nie zauważyła. Okazuje
się, że jest to bardzo miła młoda osoba, gdy się ją bliżej pozna.
Dotychczas uważałam ją za trochę nieokrzesaną.
— Pamiętasz ją jako podlotka, Hellu, mnie w każdym razie bardzo
się ona podoba.^Cieszy mnie jej trzeźwa ocena Fernaua — nie ma u niej
żadnych szans.
— Szkoda, że ja nie jestem taka jak ona! — westchnęła Helia, a gd>
wyszły na ulicę i Felicja chciała pójść w tę stronę, gdzie przeszedł Fernau.
chwyciła siostrę za rękę i poprosiła:
— Chodźmy raczej tędy, Feli. Kto wie, czy Fernau nie czeka na nas>
za rogiem.


Wybrały okrężną drogę.
ra chodziła tymczasem od stoiska do stoiska i zatrzymała się
.   0 przy dywanach, gdzie przykuł jej uwagę prześliczny kilim
acv na ścianie. — Taki chciałabym mieć w swoim domu, gdy kiedyś
W1S. za mą/ — pomyślała, a w tym momencie tuż za jej plecami rozległ
sie męski głos:
' _- Dzień dobry, panno Herfort. Miło mi panią spotkać!
Odwróciła się przestraszona i natknęła się na parę wpatrzonych
w nją z zachwytem oczu.
— Ach, pan Thiessen! Jak pan się tu znalazł?
Uśmiechnął się, pokazując równiutkie białe zęby.
— Zwyczajnie, śliczna pani — przyszedłem na własnych nogach!
— Myślałam, że pan wyjechał? — rzekła z lekkim wyrzutem
w głosie.
— Owszem, ale wróciłem... wczoraj nocnym pociągiem. Niestety,
było już za późno, by do was dołączyć. O tej porze już na pewno pani
spała'i, mam nadzieję, śniła wyłącznie o mnie.
— Zgadza się! — zrobiła nadętą minę. — Śniło mi się, że w śnież-
nobiałych spodniach usiadł pan na świeżym asfalcie i trzeba było
czekać do rana, żeby ktoś panu pomógł się odkleić.
— Mój Boże! — zawołał udając przerażonego. — Muszę na-
tychmiast sprawdzić, czy nie zniszczyłem sobie najlepszych spo-
dni?
— Radzę też uważać, zanim pan gdziekolwiek usiądzie — wybuch-
nęli oboje serdecznym śmiechem, a sprzedawca dywanów przyglądał im
się podejrzliwie nie wiedząc, o co chodzi.
— Do licha, czemu pan zakłóca spokój klientom?! Śmiech surowo
wzbroniony! — Lora zrobiła groźną minę.
Młodzieniec spoważniał jak na rozkaz, a tylko jego niebieskie oczy
ŚIJiiały się wesoło.
— Ależ ja mam szczęście! — rzekł półgłosem.
— T&k? A czemu to, jeśli wolno spytać?
— Skoro Lora Herfort pyta, to Klaus Thiessen ma obowiązek
Ud2ielenia wyczerpującej odpowiedzi. Mam szczęście, że Pani Matka
P°leciła ini kupić na tym stoisku dywanik, gdyż wczoraj Bari zeżarł stary
d° cna!

36
37
 

•^
— Cóż to za stworzenie trzymacie w domu, które żre dywany?
Takich dziwów to jeszcze nie widziałam.
— Ja prawdę mówiąc też nie i dlatego całymi dniami mu Sie
przypatruję. Bari jest mianowicie pieskiem mojej mamy, a próC2
zjadania dywanów wolno mu robić takie rzeczy, na które mnie nigdy nje
pozwalano.
— Domyślam się, że jest pan zazdrosny o Bariego? Oj, nieładnie!
— Rzeczywiście. Obiecuję uroczyście, że nigdy nie będę zazdrościć
psu! A skoro już mam to szczęście i spotykam tutaj panią, to pozwolę
sobie poprosić, by pomogła mi pani wybrać perski dywanik dla tego
szczęśliwca Bariego.
— Czy on musi posilać się wyłącznie perskimi dywanami? Nie
wystarczyłoby mu coś mniej kosztownego?
— Ależ panno Herfort, Bari to psia arystokracja! Dywanik nie musi
być bardzo smaczny, ale koniecznie musi mieć piękne kolory, zwłaszcza
czerwieni, z którą śnieżnobiałe futerko Bariego pięknie kontrastuje.
Matce bardzo na tym zależy, a sam zainteresowany też przywiązuje
ogromną wagę do tła, na którym siedzi. Wśród licznych wad ma i tę, że
jest strasznie zarozumiały i wybredny. Dywanik musi być naturalnie
bardzo miękki.
Znowu wy buchnęli wesołym śmiechem.
— Z tego co słyszę, Bari nie jest najłagodniejszym stworzeniem?
— Komu pani to mówi, panno Herfort?! — westchnął Klaus. — To
bydlę terroryzuje swoimi wymaganiami cały dom, a biedna matka
biega wokół niego jak prawdziwa niewolnica. Ja dla niej zupełnie
już się nie liczę, a gdy Bari na mnie warknie, od razu popadam w nie-
łaskę u matki... By tego uniknąć, muszę zabiegać o względy psiaka.
Uwielbia, gdy kładę się obok niego na dywaniku i szczekam przyjaźnie.
Jest zdaje się zwolennikiem równouprawnienia — gdy zachowuję się tak
jak on, wszystkg jest w porządku. W rezultacie matka musi mnie też
czochrać po głowie, ale Bari pilnie obserwuje, aby nie robiła tego zbyt
długo. I odwrotnie. Pod tym względem akurat zgadzamy się z Barirn
idealnie.
Lora pokiwała z politowaniem głową.
— I pomyśleć, że tak zachowuje się człowiek starający się o dyplom
doktora inżyniera!


już prawie w kieszeni, droga panno Herfort, choć pani
, :e się we mnie nie wierzy.
Patrzyli sobie przez chwilę w oczy, jakby każde z nich chciało coś
wiedzieć, a nie potrafiło. Klaus westchnął głęboko i rzekł:
P   ___ O Boże, pozwól mi kiedyś wejść do tego nieba!
__ Ma pan na myśli jakieś szczególne niebo, skoro wyraźnie położył
an akcent na słowo „tego"?
Popatrzył tak tęsknym wzrokiem, że Lora zarumieniła się jak
piwonia.
— Och, rzeczywiście miałem na myśli nie to zwykłe niebo, ale Pan
Bóg już dawno wie, o jakie mi chodzi. Matce też powiedziałem, gdy Bari
był kiedyś w dobrym nastroju i pozwolił mi z nią porozmawiać trochę
dłużej. Bardzo bym chciał już być w tym niebie, ale matka uważa, że
najpierw powinienem skończyć studia i obronić dyplom, najlepiej
summa cum laude. Może sobie pani wyobrazić, jak haruję, aby spełnić te
warunki? W przeciwnym razie nie pójdę do nieba. Groza!
Walcząc z zakłopotaniem, uśmiechnęła się i spytała lekko drżącym
głosem:
— Czy mam rozumieć, panie doktorze in spe, że kuje pan całymi
dniami po to, by zdać egzamin i trafić do nieba?
— Błagam panią, niech pani trzyma za mnie kciuki!
— Postaram się. Kupmy już ten dywanik, bo muszę wracać do
domu.
— Pięknie! Młody człowieku, zechce nam pan pokazać kilka
ładnych perskich dywaników? Najlepiej z dużą ilością czerwieni, aby
dobrze pasowały do... białego pinczera!
Sprzedawca, który cały czas krzywym okiem patrzył na dwoje
rozbawionych młodych ludzi jak na intruzów, którzy nie zamierzają
niczego kupować, podbiegł natychmiast, a spytawszy o wymiary,
Przyniósł cały stos pięknych dywaników. Klaus i Lora próbowali
s°bie wyobrazić białego pinczera na każdym z nich. Sprzeczali się
Pfzy tym tak zabawnie, że sprzedawca rozchmurzył się i też włączał się
d° żartów.
W końcu wybór został dokonany. Klaus napisał sprzedawcy
zwisko i adres, pod który należy wysłać dywanik, i odprowadził Lorę
1 wyjścia.

38
39
 

— Pozwoli pani sobie towarzyszyć, panno Herfort? — spyta)
patrząc błagalnym wzrokiem w jej śliczne brązowe oczy, urocz
połyskujące na tle jasnej twarzy i kasztanowych włosów wymykającyr
się spod kapelusza. Szybko odwróciła głowę i rzekła obojętnie:
— Jeżeli ma pan czas?
— Dla pani mam zawsze czas, panno Herfort.
Szli obok siebie, Klaus był o głowę wyższy. Mógł mieć dwadzieścia
osiem lat, czyli o dziesięć więcej niż Lora. Znali się dawno, bo od
dzieciństwa, a Klaus już wtedy postanowił, że Lora Herfort kiedyś
zostanie jego żoną.
Nikt nie wiedział o jego postanowieniu, jedynie Lora domyślała się
czasami i wcale nie miała nic przeciwko temu. Być może Rolf Fernau
odszedł z kwitkiem dlatego, że jej serce biło już dla Klausa Thiessena,
choć ona sama jeszcze o tym nie wiedziała.
Spotykali się dość często. Żartowali, prowadzili wesołe rozmowy,
jak ta dzisiejsza, przekomarzali się, ale nikt nie podejrzewał, że będzie
z nich kiedyś para narzeczonych. Młodzi ludzie nauczyli się w nowych
czasach ukrywania swoich uczuć, a choć czasami wyrwał się im z głębin
serca jakiś cieplejszy ton, szybko przechodzili nad tym do porządku
dziennego.
Po drodze Klaus spytał o wrażenia z wczorajszego balu.
— Och, było wspaniale! Poszaleliśmy trochę, potańczyli i poplot-
kowali.
— I nikt nawet nie wspominał o biednym Klausie Thiessenie, który
musiał wyjechać w ważnej sprawie spadkowej? — spytał z wyrzutem.
Zerknęła na niego z boku. Kłaniał się akurat komuś znajomemu,
a jego gęste, kręcone blond włosy pięknie połyskiwały w słońcu. Lora
miała ochotę wyciągnąć rękę i rozczochrać je jak Bariemu.
— Kto to był? — spytała.
Popatrzył z,wyrzutem i pokręcił głową.
— Czy wy kobiety zawsze musicie na pytanie odpowiadać pyta'
niem? Kto to był?! Kolega ze studiów, a teraz czekam na odpowiedź ria
moje pytanie.
— A o co właściwie pan pytał? Nie zapamiętałam.
— Ach tak? Zapomniałam! O to, czy wczoraj podczas balu o mnie
pani też zapomniała.


__ Kto tak powiedział?
Znowu pytanie zamiast odpowiedzi! Ja powiedziałem!
__ jylasz babo placek! Skąd pan może to wiedzieć? Właśnie że
'lałam* a nawet rozmawiałam o panu!
_ 2 kim to, jeśli można wiedzieć?
_ 2 moją siostrą. Mówiłam, że też Klaus musiał akurat dziś
ałatwiać ten spadek, kiedy nadarzyła się okazja, aby z nim po-
tańczyć.
__ Naprawdę tak pani powiedziała? Nie wiedziałem, że lubi pani
ze mną tańczyć.
— A lubię, bo przynajmniej nie depcze pan po nogach, jak inni.
— Niezmiernie się cieszę z tego wyróżnienia, panno Herfort, Warto
wiedzieć, jaką ma się opinię u innych.
— Pewnie że warto. Tylko żeby się panu w głowie nie prze-
wróciło!
Na szczęście Klaus wiedział, że za tym trochę szorstkim tonem Lora
chce ukryć zakłopotanie. Popatrzył na nią, a w jego niebieskich oczach
zalśniło wzruszenie.
Milczeli przez chwilę. Pierwsza odezwała się Lora:
— Kiedy zdaje pan ten egzamin?
— W marcu.
— To dopiero za dwa miesiące?
— Niezupełnie — dokładnie za sześć tygodni.
— To musi być straszne. Aż mi pana żal.
— Niech pani trzyma kciuki, aby wszystko dobrze poszło.
— Dużo się pan uczy?
— Prawdę mówiąc, dużo. Dlatego się nie boję, ale czasami można
mieć pecha.
— Życzę więc powodzenia.
Bez podania ręki życzenia się nie spełniają!
Podała mu z uśmiechem dłoń, a on przytrzymał ją dłużej niż
należało.
.    ualsza rozmowa już potoczyła się w zwykłym żartobliwym tonie
atl1 się spostrzegli, kiedy stanęli przed bramą willi Herfortów.
Lora tym razem sama wyciągnęła rękę.
Dziękuję za odprowadzenie.

40
41
 

— A ja za pomoc w wyborze dywanika.
— Proszę uprzedzić Bariego, że jeśli go zeżre, to nowego już mu nie
wybiorę.
— Przekażę ostrzeżenie. Pewnie poskutkowałoby lepiej, gdyby pan,
sama mu to powiedziała. A nie odwiedziłaby pani kiedyś mojej matki?
Lora zaczerwieniła się.
— Och, to chyba nie wypada?! Nie miałabym odwagi zawracać
głowy pani Thiessen.
— Bardzo by się ucieszyła i przyjęłaby panią z wielką chęcią. Prawie
już nie wychodzi. Ciągle nie może pogodzić się ze śmiercią ojca, a młoda
osoba, tak pełna życia jak pani, na pewno byłaby dla niej miłym
towarzystwem.
— Skoro pani Thiessen nie wychodzi między obcych, to pewnie
także nie życzy sobie widywać ich w swoim domu.
— Ależ pani nie jest obcą, Loro! Matka zna panią od czasu,
gdy z tornistrem na plecach chodziła pani obok naszego domu do
szkoły.
— Widziała też pewnie, że rzucał pan we mnie śnieżkami?
— Rzeczywiście. Zostałem wtedy porządnie obsztorcowany. —
Kto to widział, żeby kawaler obrzucał młodą damę śniegiem?! —
krzyczała, a ja tak naprawdę, to chciałem, aby pani zwróciła na mnie
uwagę.
— Pewnie z tego samego powodu zdejmował pan też wełnianą
czapkę, abym przypadkiem nie przegapiła kędzierzawej blond czu-
pryny?
— Aj, jakbym słyszał moją matkę! Koniecznie musi ją pani poznać.
Mogę jej zapowiedzieć pani wizytę?
— Proszę jej powiedzieć, że jeżeli sobie życzy, to chętnie przyjdę.
— Chce pani, aby wysłała oficjalne zaproszenie?
— Chcę tylko wiedzieć, czy swoją wizytą nie sprawię pani Thiessen
kłopotu.
— Rozumiem. Jeżeli matka się zgodzi, to pani przyjdzie. Czy tak.
— Dokładnie tak!
— A wie pani, jak moja matka panią nazywa?
— Lorcia!


__ A jakim cudem?
__ Bo ja tak panią nazwałem — wtedy, gdy chodziła pani jeszcze do
j Czułem się strasznie dorosły, a pani wydawała mi się małą
f ewczynką, małą Lorcia. I tak już zostało do dziś, gdy czasami z matką
rozmawiamy o pani.
Zaczerwieniła się, podała mu szybko rękę i rzekła:
__ Musimy się już pożegnać. Mam jeszcze trochę zajęć, a brat lada
chwila przyjdzie na obiad.
Uścisnął mocno jej szczupłą dłoń.
_ A zatem do zobaczenia, panno Herfort!
Pobiegła przez ogród, myśląc po drodze, że byłoby lepiej, gdyby
Klaus zwracał się do niej „Lorciu", bo „panno Herfort" brzmiało tak
strasznie chłodno i oficjalnie.
Stał, dopóki nie weszła do domu, potem odwrócił się i odszedł.
Kwadrans później Dań wrócił także i oboje zasiedli do stołu. Lora
od razu zauważyła, że brat jest zdenerwowany i myślami błądzi gdzie
indziej.
— Jakieś kłopoty w fabryce, Dań? Jesteś trochę nieswój.
Popatrzył na nią i potarł ręką czoło.
— Jak zwykle, Loro, jakieś niedociągnięcia, ale nic szczególnego się
n'e stało. Co robiłaś do południa?
— Poszłam na zakupy. Spotkałam Felicję Merling i panią Funke.
Pospacerowałyśmy trochę, a gdy wchodziłyśmy do domu towarowego,
omal nie wpadłyśmy na szanownego Rolfa Fernaua. Udałyśmy, że
°glądamy wystawę, żeby uniknąć wątpliwej przyjemności przywitania
Sl? tym panem.
Daniel zdziwił się.
~~~ Obie się odwróciły? To chyba ty je zmusiłaś?
~~ Skądże! Żadna z nas nie miała ochoty z nim rozmawiać.
To trochę dziwne, po tym, co opowiadałaś mi o pani Funke dziś
rano.

42
43
 

— Też się zdziwiłam, ale pani Helia rzeczywiście nie była zach\yyc
na tym niespodziewanym spotkaniem. Powiedziałam im zresztą
myślę o tym człowieku, a one nie protestowały. Felicja zdaje się podziel
moje zdanie — widać to po jej wyrazie twarzy, gdy o nim mó\v
natomiast pani Funke chyba krępowała się przede mną z powód,
wczorajszego zajścia. Dlatego byłam dla niej szczególnie miła i udawa
łam, że niczego nie widziałam. Zaprosiłam je obie do nas na p0(j
wieczorek w przyszłym tygodniu. Muszę tylko spytać, kiedy Konni
będzie miała czas.
— Dobrze zrobiłaś, Loro, że nie potraktowałaś pani Funke z osten-
tacyjną pogardą. Jest niewątpliwie trochę lekkomyślna i nie można jej
potępiać za każdy błąd.
— Och, Dań, na tyle to ja ją rozumiem.
— Jeszcze jedna sprawa. Loro: poczekaj z zaproszeniem Konny do
środy. Wpadłem po drodze do niej dziś rano i prawdę mówiąc, nie
wygląda najlepiej po wczorajszym balu. Niech wypocznie przynajmniej
do środy.
— W końcu nikt nas nie pogania...
Rozmawiali potem o wielu różnych rzeczach, ale o tym, że Lora
spotkała Klausa Thiessena, że odprowadził ją aż do domu, nie
wspomniała ani słowem. Bała się, że nie potrafi ukryć przed bratem
emocji.
Po obiedzie Daniel wrócił do fabryki. Nie mógł sobie pozwolić na
zmarnowanie ani godziny, zwłaszcza teraz, gdy wreszcie gospodarka
ruszyła do przodu. Trzeba było być na miejscu i dać pracownikom
przykład.
Na szczęście zamówień było coraz więcej i można było mieć na-
dzieję, że kryzys został już przezwyciężony. Rząd zresztą podjął
również kilka korzystnych decyzji, dzięki którym gospodarka
znalazła, się w* lepszym położeniu. Reszta zależała tylko od wysiłku
ludzi.
A Daniel czuł się odpowiedzialny za los nie tylko swojej fabnk'-
ale również swoich pracowników.
Zajęć mial sporo, ale w trakcie ich wykonywania nie potrafił utt °
nić się od spraw prywatnych. Cały czas myślał, jak rozprawić si?
z Fernauem, aby wreszcie zostawił Lorę i Konny w spokoju.
44


mietał też o Felicji Merling i zastanawiał się, czy uda mu się z nią
ć kiedy w przyszłym tygodniu przyjdzie na podwieczorek, na
5P°   za'prosiła ją Lora. Jakiś pretekst trzeba będzie znaleźć. Spotykają
v /adko, a jeżeli już, to zawsze w większym gronie znajomych, gdzie
^ Hno zamienić kilka słów na osobności.
K od dawna nie miał wątpliwości, że kocha Felicję i że się z nią ożeni.
>j ipierw jednak musi wydać za mąż Lorę, a to może potrwać jeszcze
dość długo. Tymczasem on ma już trzydzieści cztery lata, Felicja
dwadzieścia trzy — nie jest to wiek, gdy można pozwolić sobie na
czekanie...
Był przekonany, że Felicja też go kocha, choć za wszelką cenę stara
się ukryć swoje uczucia. Czasami jednak zdradzi się tu i tam, a to
pozwala Danielowi ciągle mieć nadzieję. Na duchu podtrzymują go
także zapewnienia Lory, że on i Felicja byliby idealną parą.
To dobrze, że Lora polubiła Felicję. Właściwie mogłyby mieszkać
pod jednym dachem, może więc nie trzeba by czekać, aż Lora wyjdzie
za mąż?
W tej chwili ważniejsze jest zapewnienie spokoju Konny i rozli-
czenie się z Fernauem, ale później trzeba zrobić wszystko, aby móc
jak najczęściej spotykać się z Felicją.
Z każdą chwilą złość na Fernaua wzrastała w nim coraz bardziej. Jak
ten człowiek śmie tak bezczelnie traktować kobiety? Kto jak kto, ale
Konny na pewno go nie sprowokowała. Jest z natury raczej nieśmiała,
w'?c musiał użyć jakichś szczególnych sposobów, by zawrócić jej
w głowie i postawić w kłopotliwej sytuacji. Najważniejsze, aby Henryk
nie dowiedział się o tym. Nie wiadomo, jak by się zachował.
Z Fernauem trzeba zrobić porządek i to natychmiast. Nie można
arżyć §° wprost — będzie zaprzeczał, to oczywiste, ale może też
°atakować i oskarżyć Daniela o mieszanie się do jego prywatnych
Praw. Nie wykręci się byle czym, ale trzeba postępować ostrożnie, by
nie Pogorszyć sytuacji.
edno jest już pewne — Konny nie jest jedyną ofiarą jego machinacji.
ma chyba za sobą gorsze doświadczenia, bo gdyby było
a
J' n*e urukałaby spotkań z Fernauem, jak dzisiaj na mieście, gdy
sn
też   *
- Felicja zachowała się tak samo — czyżby Fernau ją
Z6
45
naPastował?

Może jej też potrzebna jest pomoc? Może, ale która kobieta zwr'
się z tym do obcego mężczyzny, choćby nawet darzyła go największv
zaufaniem?
I tak przez cały dzień Dań, mimo nawału zajęć, szamotał się z t
myślami i marzył, aby wreszcie mieć problem Fernaua z głowy. Spra\v,
godności i honoru głęboko leżały mu na sercu, i gdy musiał występowa
w ich obronie, czuł się zawsze bardzo przygnębiony. Nie wykręcał się oc
tego, ale wolałby nie mieć do czynienia z ludźmi pozbawionym
wszelkich zasad.
Miał wrażenie, że walcząc z nimi, sam złamie reguły przyzwoitości
Tymczasem złość na Fernaua była już tak duża, że Daniel zdecydowany
był chwycić się każdego sposobu, byleby tylko uniemożliwić mu
wykorzystywanie naiwnych kobiet.
Klaus Thiessen poszedł prosto do pokoju matki. Uśmiechnęła się na
jego widok i od razu spytała:
— I co, znalazłeś coś odpowiedniego, Klaus?
Usiadł na podnóżku obok jej fotela.
— Mani nadzieję, że będziesz zadowolona z mojego zakupu. Jak
dobrze pójdzie, jeszcze dziś przyniosą dywanik do domu.
— Szedłeś tam i z powrotem na piechotę, jak mi obiecałeś?
— Po pierwsze, mamo, jak coś obiecuję, to dotrzymuję słowa, a p"
drugie, to wiem bardzo dobrze, dlaczego akurat ja musiałem kupować
ten dywanik: po prostu chciałaś mnie odpędzić od książek przynajmniej
na godzinę i zmusić do spaceru na świeżym powietrzu.
Rozczochrała jego czuprynę, tak jak przed chwilą chciała to zrobić
Lora.	,
— Nie można tak cały czas ślęczeć nad księgami, Klaus. MUSISZ
odprężyć się od czasu do czasu, bo przypłacisz ten dyplom
Pocałował matkę w rękę.
— Dlatego też wychodzę codziennie z Barim. A gdzież się
nasz arystokrata?
— Śpi w swoim koszyku na korytarzu.
46


 
k na
Hau!
komendę Bari zerwał się i zaczął energicznie dobijać się do
, zwi salonu.
\Vidzisz, mamo, co on wyprawia? Znowu trzeba będzie wzywać
Bari, ty nieznośny psie, jak się zachowujesz?!
ma___ j_[au! Hau! — padła odpowiedź wyraźnie świadcząca, że Bari ma
ste sumienie jak jego śnieżnobiałe futro. Na wszelki wypadek
wskoczył jednak prosto na kolana swojej pani.
Pani Thiessen osłoniła go obiema rękoma.
_ Nie krzycz na niego, Klaus. On i tak jest grzeczny.
Klaus załamał ręce.
— Mamo, całe życie upominałaś mnie, abym był grzeczny, a gdy
zrobiłem jakiegoś psikusa, zawsze wymyślałaś stosowną karę.
Uśmiechnęła się.
— Wszystko dla twojego dobra, synu. Kary nie były znowu tak
dotkliwe, a przynajmniej wyrosłeś na porządnego człowieka.
— Bari też wyrósłby na porządnego psa, gdyby od czasu do czasu
dostał w skórę. Może przestałby zjadać na drugie śniadanie twoje
safianowe pantofle, moje futrzane czapki i perskie dywany. Nie trzeba
by też było malować drzwi kilka razy do roku i przyszywać frędzli do
foteli i kanap. Ja gotów jestem podjąć się roli wychowawcy.
— Hau! Hau! — odszczeknął się Bari i patrząc z ukosa na Klausa,
zaczął groźnie warczeć.
Klaus chwycił go szybko za sierść poniżej karku i uniósł wysoko
w powietrze — czego Bari strasznie nie lubił.
~ Będziesz już grzecznym pieskiem, prawda Bari? — ujęła się za
nim matka, patrząc z litością na swojego ulubieńca.
— Grzeczny? To mu się nigdy w jego psim życiu nie zdarzy! Za karę
Posiedź na gołej podłodze, hrabio! Parkiet i tak jest jeszcze dla ciebie za
°Dry-.. Leż spokojnie! Podaj łapę! Na zgodę, co? I nie rób takiej
? oszkowatej miny — na dywanik musisz jeszcze poczekać. I tak
sz znowu szczęście mój drogi, bo gdybyśmy nie dostali spadku po
J^ Hugonie, musiałbyś się zadowolić zwykłą ścierką do podłogi.
nagle
albo nie zrozumiał dokładnie, o czym mowa, albo z tonu
lego pana wywnioskował, że sytuacja nie jest zbyt poważna, bo
zerwał się i zaczął biegać tam i z powrotem, podskakiwać
47

i szczekać na Klausa tak długo, aż ten znalazł się na czworakach i 2a
się za nim uganiać.	^
Kiedy się wyszaleli, zdyszani i zmęczeni położyli się u stóp m
i pozwolili podrapać za uszami w nagrodę, jakby dokonali Bóg u,
jakich bohaterskich czynów.
Bari wolał jednak zabawę i po chwili gotów był rozpocząć harce
nowo, ale Klaus strajkował. Pies obrzucił go pełnym wyrzutu snn
rżeniem i obrażony schował się na kolanach swojej pani.
Klaus nie wstając z podłogi, przytulił się do matki i rzucił zda\v.
kowym tonem.
— Spotkałem w domu towarowym Lorę Herfort i poprosiłem ją, b\
pomogła mi wybrać dywanik. Przesyła ci pozdrowienia.
— Ach tak?! Przypadkowo natknąłeś się na Lorcię?
— Zupełnie przypadkowo, mamo! Wyglądała czarująco.
— Wyobrażam sobie. Wybieraliście razem dywanik?
— Tak, a potem odprowadziłem ją do domu.
— To zrozumiałe! I co jeszcze?
— Nic, mamo, rozmawialiśmy o byle czym.
— Nie jesteś zadowolony?	,
— Muszę być, dopóki nie zrobię doktoratu. Do tego czasu za
broniłaś mi prowadzić poważne rozmowy.
— Sam przyznasz, że mężczyzna powinien najpierw coś osiągnąć,
a potem myśleć poważnie o założeniu rodziny, nawet gdy —jak w twoim
przypadku — jest zabezpieczony finansowo.
— Przyznaję, mamo, i zrobię ten doktorat, ale mam nadzieje, że
przy summa cum laude nie będziesz się zbytnio upierać. Notę z najwyż-
szym odznaczeniem przyznaje się bardzo rzadko.
Choć starała się zachować powagę, musiała się uśmiechnąć.
— Po co martwić się na zapas, Klaus? Lorcia jest jeszcze młoda,
a z twoimi dwudziestoma ośmioma laty też nie musisz się spieszyć.
— Czuję się, jakbym miał czterdzieści — tak długo już czekam n»
Lorcię!
— Trzeba było znaleźć sobie starszą! Nie mogłeś się z nią
kiedy chodziła jeszcze do szkoły.
— Gdyby to ode mnie zależało!
Pogłaskała go po głowie.


A spytałeś przynajmniej, czy ona chce wyjść za ciebie?
"~~~Hniósł głowę i patrząc matce w oczy, rzekł zdecydowanie:
O to nie trzeba pytać, mamo! To się wie! Jej nie interesują inni
—   yźni, a brat Lorci jest do mnie przychylnie nastawiony, choć nie
76 coś mnie z nią łączy. Rozmawialiśmy niedawno i on za-
NU nonował mi stanowisko inżyniera w jego fabryce, gdy tylko dostanę
dyplom.
' __ Tak bardzo ci ufa?
__ Mówił, że rozmawiał o mnie z profesorem, a ponadto bardzo
dobrze wyraża się o moim ojcu, którego zna z czasów, gdy był
przyjacielem jego ojca.
_ Rzeczywiście przyjaźnili się, a nawet prowadzili wspólne in-
teresy, gdyż ojciec był dyrektorem banku, w którym pan Herfort
miał swoje konta. Szkoda, że ty nie chciałeś pracować w bankowości,
Klaus.
Pokręcił zdecydowanie głową.
— Nigdy, mamo! Jak widzę kolumny liczb, to już kręci mi się
w głowie, a poza tym ta ciągła niepewność! Raz akcje idą w górę, za
chwilę spadają, i to poważnie, a to nie na moje nerwy. Chcę pracować,
ale w spokoju i pewności. Jak myślisz, powinienem przyjąć ofertę
Daniela Herforta?
— Zrób najpierw doktorat, a potem zdecydujesz.
— Potem najpierw ożenię się z Lorcia, mamo. Będzie miała już
dziewiętnaście lat, a to wystarczy. Już teraz jest bardzo rozsądna
i trzeźwo patrzy na życie. Nie chciałabyś jej lepiej poznać, mamo?
— Bardzo bym chciała, ale nie mam okazji jej spotykać.
A nie mogłabyś jej zaprosić czasami? Na herbatkę, czy coś w tym
rodzaju?
Sądzisz, że przyjęłaby zaproszenie?
~~ Na pewno. Spytałem ją dziś o to, ale stwierdziła, że sama nie
z>jdzie, bo nie chce zabierać ci czasu. Musiałabyś ją zaprosić. Bardzo
' u*31 i na pewno przyjmie zaproszenie.
~~ Masz rację, Kłaus, rzeczywiście powinnam ją lepiej poznać.
Zerwał się.
,    7~      ' to teraz mogę spokojnie zabrać się do pracy! — zawołał
po biegł do swojego pokoju.

48
demon
49
 

Bari szczeknął dwa razy z oburzeniem. Jako arystokrata nienawjH
wszystkiego, co kojarzyło się z pracą. W końcu był psem do towar '
stwa, a nie byle kim — myśliwskim, czy nie daj Boże łańcuchowy
Żadnego wysiłku, nie licząc oczywiście harców z młodym panem ai
praca? To takie plejbejskie!
Klaus bynajmniej nie podzielał zdania psiego arystokraty. Za.br i
się ochoczo do pracy i dziwił się, że szło mu dziś wyjątkowo gładko
Czasami tylko myśli uciekały mu do Lorci i przywoływały widok jej
kasztanowych, ślicznych włosów i brązowych oczu, w których błądzjK.
figlarne ogniki, podobne do odprysków słońca. Cudowny był to widok
aż chciałoby się zobaczyć go w rzeczywistości. Ale hola! Najpierw
doktorat, w miarę możliwości summa cum laude\
Rolf Fernau nie podejrzewał nawet, że trzy znajome kobiety
odwróciły się specjalnie na jego widok. Był przekonany, że go nie
zauważyły. Szkoda mu jednak było czasu na rozmowę z nimi, gdyż
akurat był na tropie innej, bardzo pięknej damy, takiej, jak wszys-
tkie jego ofiary — bo niby czemu miał uwodzić brzydkie? Byłoby to
zresztą mniej opłacalne przedsięwzięcie, bo jakoś tak dziwnie si?
składało, że piękne kobiety były skłonne więcej zapłacić za uratowanie
swojej czci, a jednocześnie łatwiej dawały się wciągnąć w drobne
romanse.
A jak taki niewinny romans zamienić potem w piekło, Rolf Fernau
wiedział aż zanadto dobrze, a przypadek Helli Funke, szukającej teraz
gorączkowo pieniędzy na okup, i Konny Rutland, uciekającej przed nim
w ramiona brata, to tylko przykład skuteczności jego metod. WątpHweJ-
jak się okaże, »bo Rolf nie przypuszczał, że Konny zwierzy się bratu ze
swoich kłopotów...
Wiedział też, że kobiety niechętnie przyznają się do swoich mrue.l"
szych czy większych romansów, i dlatego do głowy mu nie przyszło, ab)
prosić Konny o zachowanie dyskrecji.
Ba, liczył wręcz, że wciągając Konny w swoje sidła, odegra się
okazji na Danielu, który traktuje go wyjątkowo niesympatycznie.
50


. je;SZą  wyprawę  do   miasta  Rolf Fernau  mógł   uznać   za
Obiad zjadł w zacisznej winiarni z nowo poznaną ślicznotką
H wolony wrócił do domu, aby zdrzemnąć się przez godzinkę.
1 ZS      gdzieś  koło   szóstej,   Franz  musiał  mu  podać  porządną,
potem, e
01 7arnkna.ł się w swoim gabinecie, zapalił papierosa i otworzył sta-
drzwi pancernej szafy, z której wyjął kilka paczek listów zapisa-
n°ych drobnym, kobiecym pismem.
Wybierając na ślepo, przeczytał dwa czy trzy, uśmiechając się przy
tym lubieżnie, ale znacznie ciekawszym zajęciem było dla niego liczenie,
ile też dostanie pieniędzy za każdą paczuszkę listów.
Wychodziły mu całkiem okrągłe sumki. Kolej teraz na Hellę
Funke... Właściwie powinna mu zapłacić już dawno, ale wtedy musiał
nagle wyjechać, gdyż sytuacja stawała się niebezpieczna. Uciekł za
granicę. Znał kilka języków, więc najpierw we Francji, potem w Hisz-
panii udało mu się wyciągnąć trochę grosza, ale znacznie więcej
obiecywał sobie po Ameryce Południowej. W Argentynie „interesy"
szły tak dobrze, że zastanawiał się, czy nie zostać tam na stałe, ale pech
ftidać nie zamierzał go opuszczać, bo jedna z jego ofiar po prostu
poskarżyła się mężowi. Rozwścieczony Latynos z całą pewnością
byłby go ukatrupił, więc Fernauowi pozostało salwowanie się ucieczką.
Wrócił do Niemiec, licząc po cichu, że dawne jego sprawki uległy już
zapomnieniu.
„Zarobione" w Ameryce pieniądze jednak szybko stopniały i trze-
na było rozglądnąć się na nowymi dochodami. Przypomniał sobie
o nelli Funke i jej zaległej opłacie. Na szczęście skrupulatnie groma-
z'i materiały dowodowe i nawet po latach mógł dochodzić swoich
Praw.
Wczoraj zdecydował się postawić Helli ultimatum i, jak wszystko
rze pójdzie, w poniedziałek o jedenastej osobiście przyniesie mu do
u pięćdziesiąt tysięcy marek. Wolał nie korzystać z pośrednictwa
Os°b trzecich.
sio-    przyPa<iku Helli, mógł poprosić, by wyręczyła ją jej śliczna
1(0. .ra' Felicja zawsze go intrygowała i podniecała jak dotąd żadna inna
je:     a' a'e był na tyle rozsądny, by zrozumieć, że nigdy nie uda mu się
otac. Instynktownie wręcz wyczuwał, u której kobiety ma szansę.

U panien miał ich wyjątkowo mało, a szkoda, bo Felicja byłabv
niego idealną wprost żoną.
	'
a
Jej chłód i duma podniecały go i zachęcały do podjęcia starań
rozsądek podpowiadał, że nie ma najmniejszych szans. Trzymał się u/'C
od Felicji z daleka, a instynktownie wyczuwał, że gdyby próbował ^
skrzywdzić, drogo by musiał za to zapłacić.
	
^
Sięgnął jeszcze raz po listy Helli Funke. Nie namęczył się zbytm
aby je otrzymać, a choć właściwie nic między nimi nie zaszło każdy b
by przeczytał te słowa, musiałby pomyśleć, że napisała je najbardzjp
zakochana kobieta na świecie.
Uśmiechnął się zadowolony, przewiązał paczkę jedwabną, czerwona
wstążeczką i położył na półce nieco z boku, aby w razie czego mieć ja
pod ręką, kiedy w poniedziałek Helia przyniesie pieniądze.
Zamknął starannie szafę i, jak zwykle, schował kluczyk do kieszeni.
Zawołał Franza i kazał mu pójść kupić bilet do opery — o dziwo, Fernau
był wielkim wielbicielem muzyki!
W czasie antraktów lubił kręcić się po kuluarach w pobliżu lóż
i trzeba przyznać, że dość skutecznie, bo kilka spośród swoich ofiar
poznał właśnie w ten sposób.
Dziś także, gdy ze spuszczonymi oczyma stał oparty o ścian?
naprzeciwko schodów prowadzących do lóż, niejedna z dam zareagowa-
ła, jakby zobaczyła samego Apolla.
Któż mógł przypuszczać, że w głowie tego bosko pięknego mężczyz-
ny czają się brudne myśli i chęć zniszczenia każdej kobiety, która mu
ulegnie?
Po przedstawieniu Rolf zjadł kolację w gronie kilku przypadkowo
spotkanych znajomych, a koło północy wrócił już do domu.
Rano wstał nie mając zielonego pojęcia, że czekają go dziś d\vie
niezwykłe wizyty.
Helia Fui>ke miała przyjść dopiero jutro, ale coś go podkusilo. a b)
już dziś uprzedzić o tym lokaja. Kiedy Franz obsługiwał go Prz^
śniadaniu, rzekł:
— W najbliższym czasie spodziewam się gościa, Franz. Gd> sl-
zjawi, proszę zamknąć się w swoim pokoju i nie wychodzić, dopók1 n
zawołam. Zrozumiano?
Lokaj uśmiechnął się znacząco, ale Fernau zrugał go od razu:
52


 
P osz?
me r°bić mi tu głupich min! Chodzi o wizytę czysto
o
a bałwanie, i radzę robić to, co powiedziałem.
^}u^ łaskawy panie!
^~   au użył słów „w najbliższym czasie", a z doświadczenia Franz
. .   2e mogło to oznaczać „dziś, jutro lub jeszcze później".
W1C  inern „wizyta" pan określał zazwyczaj schadzki z kobietami, ale
razem zastrzegł, że chodzi o wizytę służbową. Gościem mógł więc
If ' także mężczyzna, ale Franz wolał nie pytać, bo pan bardzo tego nie
lubił.
Gdvby Fernau wiedział, że lokaj ma wątpliwości i jakie z tego
wynikną skutki, na pewno chętnie by mu wszystko wyjaśnił...
Po śniadaniu zadzwonił po Franza i od razu ofuknął:
_ Co się dzieje, że jest tu tak zimno? Dozorca uważa, że w niedzielę
me trzeba palić w kotłowni?
— Niestety coś się popsuło w centralnym ogrzewaniu, a fachowiec
przyjdzie dopiero jutro.
— Ładna historia! Niech pan dopilnuje przynajmniej, aby jutro
usunęli usterkę. Teraz proszę mi przygotować futro, kapelusz i ręka-
wiczki. Pogoda jest ładna, pójdę więc na godzinkę do zoo, a po spacerze
na świeżym powietrzu nie czuje się zimna w mieszkaniu.
Franz przygotował ubranie i zapewnił, że dopilnuje dozorcę, aby
zajął się centralnym ogrzewaniem. Kiedy Rolf stał już w drzwiach, lokaj
upewnił się:
— A co zrobić, gdyby ten gość zjawił się dzisiaj, podczas pańskiej
nieobecności?
Pytanie zaskoczyło Fernaua. Na pewno umówił się z Helia na jutro,
a e kto wie, czy coś jej nie podkusi i przyjdzie już dzisiaj?
~~ To niech zaczeka w salonie obok mojego gabinetu. Może pan
Powiedzieć, że wrócę koło jedenastej. Wcześniej zazwyczaj nikt nie
> chodzi z wizytą. A pan niech siedzi w swoim pokoju, jasne?
~7 Tak jest, proszę pana!
A
"     arZe
eranu wyszedł. Drzewa w ogrodzie zoologicznym pokrywała gruba
p^ s \va szronu — zima postanowiła pokazać, że też potrafi być piękna.
H S an^ na cnwu? Przy zamarzniętym stawie, po którym ślizgali się
c"hod rZe     ^dzielni spacerowicze nie interesowa   go zytno —
2Ul, bo cały tydzień ciężko pracowali w fabrykach i biurach...
53
spacerowicze nie interesowali go zbytnio — wy-

Nagle Rolf Fernau przypomniał sobie, że przed wielu laty •
chłopiec, on także jeździł na łyżwach po tym stawie. Było to
wspomnienie. Ojciec był wtedy wysokim urzędnikiem państwo
i nieźle zarabiał, ale kiedy zmarł niemal w tym samym czasie co matu
okazało się, że nie zostawił żadnych oszczędności. Tymczasem P *'
nigdy nie garnął się do nauki, nie pozaliczał kolejnych egzamin'
i kiedy został sam, właściwie nie miał za co żyć. Miał talent do językón,
ale z tego nie można się utrzymać.
Uzbierał jakoś tysiąc marek i w 1908 roku wybrał się do Ameryki
Miał wtedy osiemnaście lat i wyobrażał sobie, że za oceanem szybko
dorobi się majątku. Na miejscu jednak się okazało, że owszem — aie
trzeba pracować jeszcze ciężej niż w Niemczech, a na to Rolf nie miał
zbytniej ochoty. Za coś jednak trzeba było żyć.
Był już wtedy bardzo przystojnym młodzieńcem i szalały za nim
wszystkie kobiety, a on dość szybko zrozumiał, że na nich może zrobić
majątek. Na początku miał pewne opory, .kiedy za milczenie brał
pieniądze od kobiet, ale później pozbył się ich zupełnie. Nie musiał
pracować, a mógł sobie pozwolić na wszystko, co sobie tylko wymarzy),
Z pokaźną sumą na koncie wrócił w końcu do Niemiec, ale życie na
wysokiej stopie i szalejąca inflacja spowodowały, że Frenau musiał
spróbować, czy wypróbowany w Ameryce sposób na życie sprawdzi si?
także na Starym Kontynencie. Bywało różnie, ale pech prześladował
szantażystę coraz częściej. Nie pomogła nawet ucieczka do Argentyny,
a po ponownym powrocie do ojczyzny jedyną nadzieją na zdobycie
większych pieniędzy była zaległa „opłata" Helli Funke.
Pięćdziesiąt tysięcy marek za lekkomyślnie napisane listy nie wyda'0
mu się zbyt wygórowane. Ostatecznie Helia miała bogatego męża, który
swojej pięknej żonie nie powinien odmo wić-niczego. Jak od nieg°
wyciągnie te pieniądze, to już jej problem. Że przy tym nie padnie jeg°
nazwisko, Fernau był absolutnie pewien. Raz zdarzyło mu się cos
takiego w Argentynie, ale wpadkę tę należało traktować jako wyJ4te
potwierdzający prawdziwość reguły.
Bez cienia wątpliwości, że sytuacja może się powtórzyć, Ferfl3
„pracował" nad swoimi dwiema nowymi ofiarami. Helia była J
załatwiona, kolej na Konny Rutland. Dużo nie brakowało, a miałby J
w garści — waha się jeszcze, ale długo to nie potrwa. Posiada v\łas -
54


wiec gdy przyjdzie pora, zacznie płacić, i to dużo więcej niż
j   Funke!
3 , evvny siebie i nie dopuszczał w ogóle myśli, by coś się nie udało.
daniem, Niemki nie miały takich skłonności do zwierzania się
JfLnym m?żom jak Ar§entynki-
s vbko przeliczył, o ile też wzrośnie stan jego konta w ciągu
•hl'ższego roku i uśmiechnął się zadowolony. Szedł sprężystym
rokiem, uśmiechnięty, pełen życia. Zwyczajny, elegancki mężczyzna
któż by pomyślał, że w porównaniu z jego łajdactwami, najgorszy
liczny złodziejaszek mógłby uchodzić za anioła?!
Dań Herfort jadł śniadanie z Lorą, jak każdej niedzieli, ale dziś
także wyglądał na zmęczonego. Mało się odzywał, popadał w za-
dumę.
— Jednak masz jakieś kłopoty w fabryce, Dań — nie wytrzymała
Lora i chwyciła brata za rękę.
— Skąd ci to przyszło do głowy? — spytał zaskoczony, jakby
zbudziła go z głębokiego snu.
Lora uśmiechnęła się, bo zamiast odpowiedzi usłyszała py-
tanie. Musi powiedzieć Klausowi, że mężczyźni także mają ten
zwyczaj. '
— Masz taką zafrasowaną minę...
Któż dziś nie ma kłopotów, Loro, możesz mi wierzyć. Zbliża
'? termin zapłacenia podatków i znowu trzeba będzie stawać na
8 °wie, żeby jakoś wyjść na swoje. Ale akurat o tym nie myślałem. Mam
0 załatwienia pewną sprawę i zastanawiam się, czy wszystko przy-
gotowałem.
~~ Wychodzisz?
~- Muszę, Loro.
na •"""""".      szkoda! Cały tydzień jestem do południa sama, więc przy-
Jmniej w niedzielę... Ale wrócisz zaraz, prawda?
~~" Trudno przewidzieć, siostrzyczko, ale na obiad wrócę na pewno.
" takim razie pójdę do Konny.
55

— To dobry pomysł — pomyślał, że Konny na pewno będzie
denerwować o rezultat jego spotkania z Fernauem, a ponieważ Henr u
• jest w domu, Lora odwróci jego uwagę.
— Podwieziesz mnie samochodem, czy też jedziesz w inną stron
— Pójdę piechotą, więc jeżeli chcesz, możesz zabrać samochód
— Och, świetnie! Wyjadę najpierw za miasto. Oszronione drzew
wyglądają dziś bajecznie!
— Chętnie pojechałbym z tobą. Pozdrów ode mnie Konny i Henry-
ka, i powiedz im, że być może wpadnę do nich na chwilę po południu
Niedzielne śniadania trwały dłużej niż zwykle, więc kiedy wstali od
stołu, była już prawie dziesiąta, a o jedenastej Daniel chciał być już
u Fernaua.
Ubrał się szybko i kwadrans później wyszedł z domu. Wolał iść
piechotą, by po drodze ochłonąć na świeżym powietrzu przed rozmową
z Fernauem.
Za pięć jedenasta zadzwonił do jego mieszkania. Był już tam kiedyś
w sprawach klubowych, więc trafił bez szukania. Znał także lokaja
Franza.
Przez uchylone drzwi Franz odpowiedział, że pana Fernaua nie ma,
ale rozpoznawszy właściciela fabryki Herfortów, od razu pomyślał, że
przyszedł on z zapowiedzianą wizytą, o której wspomniał pan.
— Pan Fernau wyszedł.
Daniel wsunął mu do ręki pięć marek — nigdy nie wiadomo, czy
lokaj nie będzie potrzebny. Twarz Franza od razu pojaśniała
— Wyszedł, ale za chwilę powinien wrócić. Mówił, że o jedenastej
wróci. Był umówiony z panem?
Oczywiście nie był, ale Daniel nie mógł pozwolić, aby lokaj g°
odprawił, więc uśmiechnął się:
— Na pewno pan Fernau spodziewa się, że przyjdę. Mamy d°
załatwienia kiika spraw służbowych.
Franz nie miał już żadnych wątpliwości, że jest to ta zapowiadana
wizyta. A więc rzeczywiście tym razem nie chodziło o damę! Trzeba
zastosować się do poleceń pana domu.
— Niech pan wejdzie, proszę. Ale... radzę nie zdejmować P*aS,,
cza, bo zepsuło się centralne ogrzewanie i w mieszkaniu jest do
chłodno.


nielowi było to na rękę, bo nie miał zamiaru się rozsiadać. Zdjął
]ko kapelusz i rękawiczki.
f anz zaprowadził go do pokoju i wskazał na fotel, stojący przy
• za parawanem. Na stoliku obok położył czasopisma i ukłonił się
° v   zadowolony z niespodziewanego napiwku.
n  /godnie z poleceniem pana, zamknął się w swoim pokoju. Nie musi
vet otwierać panu, bo ten zabrał ze sobą klucze. Pewnie wróci
punktualnie, skoro spodziewał się tej wizyty.
Franz rozsiadł się wygodnie w fotelu i zapaliwszy cygaro, z przyjem-
nością zajął się przeglądaniem żurnali, które pan pozwolił mu zabrać do
swojego pokoju.
Było w nich tyle ciekawych rzeczy, że Franz zapomniał o bożym
świecie i w ogóle nie zwracał uwagi na to, co działo się za drzwiami.
Daniel posiedział chwilę w fotelu, odsunął stolik i zaczął chodzić,
rozglądając się wokół po obu przylegających do siebie pokojach. Trzeci
— sypialnia Fernaua — był zamknięty. W salonie, do którego
wprowadził go Franz, panował iście kobiecy przepych. Na miękkich
tapicerowanych meblach pełno było poduszek, przed kanapą leżała
skóra polarnego niedźwiedzia, a porozstawiane wszędzie bibeloty
sprawiały wrażenie, że weszło się do pokoju modnej damy.
Salon był przedzielony parawanem w japońskie hafty. Na okrągłym
stoliku stała wysoka lampa z ogromnym żółto-złotym abażurem, prawie
tak wielkim jak blat stołu.
Przez otwarte drzwi Daniel zajrzał do tak zwanego gabinetu
ernaua. Był już tam, kiedy kilka tygodni temu załatwiał z Fernauem
Jakieś sprawy klubowe. Chodziło o jego przyjęcie.
W gabinecie królowało pokaźne biurko, ustawione skośnie przy
oknie.
Wzdłuż jednej ściany półki z książkami, drugą zajmował wielki
ens — widocznie pokój ten służył również za jadalnię.
eden rzut oka na książki pozwolił Danowi poznać literackie
eres°wania ich właściciela. Nie była to literatura najwyższego lotu,
a
ne K ^orn^ Półkę zajmowały wydawane we Francji powieści sensacyj-
•   Y nie powiedzieć brukowe.
a
•
F>    r°C1* ^° sal°nu i usiadł z powrotem w fotelu, który wskazał mu
rozejrzawszy się dookoła dostrzegł, że przez szczelinę w para-

56
57
 

ob
wanie widać prawie cały gabinet. Na razie go to nie interesowało
zajął się żurnalami. Po chwili miał jednak wrażenie, że ktoś
i zamyka drzwi od korytarza. A zatem Fernau rzeczywiście wr'
o jedenastej i zaraz dowie się od lokaja, że ma gościa. Dań postano
czekać, aż gospodarz wejdzie do salonu.
Fernau szedł do domu, co chwilę spoglądając na zegarek. Przesadzi)
z tym długim spacerem — był to dla niego zbyt duży wysiłek, a z natun
nie lubił się przemęczać. Dlatego też nie lubił sportu, a że mimo
czterdziestki na karku wciąż miał piękną sylwetkę, to mógł dziękować
tylko przypadkowi. Lubił dobrze zjeść i wypić i chyba tylko ruchliwy
tryb życia sprawił, że wciąż był w doskonałej formie. W dużym stopniu
pomagały też codzienne masaże Franza, które natychmiast likwidowały
próbujące się odłożyć zwały tłuszczu.
Nie wiedząc nawet, co go czeka w domu, Fernau nie spieszył się
z powrotem do nieogrzanego mieszkania. Na szczęście za chwilę pójdzie
na obiad do jakiejś eleganckiej restauracji, a popołudnie i wieczór spędzi
w przytulnych pomieszczeniach klubowych. Gdyby nie musiał się
przebrać, najchętniej w ogóle nie wracałby do domu.
Ledwo skręcił za rogiem i wszedł na swoją ulicę, zauważył stojącą
opodal taksówkę, z której wysiadła dama w kosztownym futrze
Zapłaciła szoferowi i podeszła prosto do bramy... jego domu!
Rolfa na ogół nie interesowały kobiety jeżdżące taksówkami, ale ta
nie wyglądała jak inne. Futro też nie było zwyczajne. Odruchowo
przyspieszył kroku, jak wyżeł, gdy zwietrzy zwierzynę. Musi koniecznie
zobaczyć twarz tej kobiety.
Był już blisko i aż przystanął, gdy zobaczył jej twarz. Zdrętwiał,
była Felicja Merling!
Na pewno przyszła do niego, i na pewno w sprawie Helli FunKL-
Przeleciał go najpierw dreszcz, a potem poczuł ciepło ogarniaj?
całe jego ciało. Felicja Merling sama przyszła do jego mieszkania,
podobnego nie śniło mu się nawet w najśmielszych snach i kto wie.   •
nie zdobędzie jej łatwiej, niż sobie wyobrażał?
58


biegł, gdy wchodziła już na pierwsze piętro. Nie powinna
nic, bo Franz wyjdzie i ją zobaczy. Inną mógłby, ale nie Felicję!
SZvbko zdjął kapelusz i zastąpiwszy jej drogę, ukłonił się.
J. Czym mogę służyć łaskawej pani?
Przestraszyła się i niespokojnie rozejrzała dookoła.
__ Ach, pan Fernau! Właśnie idę do pana. •
_- Zapraszam! Proszę poczekać chwilkę, zobaczę, czy lokaj jest
\v domu.
Otworzył kluczem drzwi, a gdy Franz wyjrzał ze swojego pokoju,
abv zameldować, że czeka gość, Fernau machnął ręką i rzekł szeptem:
'— Jazda do siebie i nie wychodzić, dopóki nie zawołam. Jasne?
__i nie czekając na odpowiedź, zatrzasnął Franzowi przed nosem drzwi.
Lokaj wzruszył ramionami i wrócił do swojego fotela. Co mu zależy,
skoro dalej ma spokój!
Fernau wyjrzał na korytarz.
— Proszę bardzo. Może pani wejść.
Spokojnie, z dumnie uniesioną głową Felicja weszła bez słowa. Rolf
szybko zdjął futro i chciał pomóc Felicji, ale ona zdecydowanym ruchem
ręki dała mu znak, że nie zamierza się rozbierać.
Po raz pierwszy w życiu Fernau stracił pewność siebie. Otworzył
drzwi do gabinetu, nie zastanawiając się, dlaczego akurat te. Gdyby
wpuścił Felicję do salonu, natknęliby się na Daniela, który zobaczył
przez szczelinę w parawanie wchodzącą Felicję Merling i omal nie
krzyknął ze zdumienia.
Skulił się w fotelu i gorączkowo zastanawiał, co robić dalej. Za żadne
arby Felicja nie powinna wiedzieć, że ją tutaj widział. Jeżeli Fernau
Jdzie przypadkiem do salonu, musi mu dać znak, aby nie zdradził jego
°becności.
e szcz?ście, że Daniel wytrzymał nerwowo i nie zdradził swojej
ści, bo chwilę potem wszystkie jego wątpliwości się rozwiały
miał, że niesłusznie podejrzewał Felicję Merling.
59

Słyszał całą rozmowę i widział, co działo się w pokoju obok, ale
mógł interweniować, gdy zorientował się, że chodzi o panią Funke i •''
wielką tajemnice. Z przebiegu rozmowy wynikało, że ani Fernau a "
Felicja raczej nie wejdą do salonu, więc póki co, nie trzeba się zdrad? '
ze swoją obecnością.
	
c
Co za szczęście, że akurat tu się znalazł, w chwili gdy być może Feljc
potrzebna będzie pomoc, a nic go nie powstrzyma, jeżeli Fernau
spróbuje wyrządzić jej krzywdę!
A oto jak się zaczęło:
Fernau ukłonił się jeszcze raz i rzekł przymilnym głosem:
— Czuję się niezwykle zaszczycony, że raczyła mnie pani odwiedzić,
panno Merling!
Felicja odpowiedziała spokojnie, ale dobitnie:
— Z tym zaszczytem to przesada. Przyszłam w zastępstwie
siostry, bo nie mogłam pozwolić, aby powtórnie zwabił ją pan do
swojego mieszkania. W jej imieniu żądam zwrotu listów, do których
napisania zmusił ją pan przed laty. Nie mogę pojąć, dlaczego to zro-
biła, ale znając pana metody, jestem przekonana, że dręczył ja
pan tak długo, aż wydobył od niej coś, co mogłoby ją skompromi-
tować.
Patrzył jej prosto w oczy, a jej chłodna duma robiła na nim ogrom-
ne wrażenie.
— Nie będę udawać, że jestem lepszy niż na to wyglądam — zaczął
— W istocie zmusiłem pani siostrę do napisania listów, które mogłybyJ4
skompromitować. Ale tak wcale nie musi być. W końcu nie zdarzyło sif
nic, co ujawnione mogłoby jej zaszkodzić. Tutaj była tylko raz. a wizyt"
skończyła się na kilku niewinnych pocałunkach. Nie zechciałaby pafll
usiąść, panno Merling?
— Wolę stać. Pan pewnie nie zdaje sobie sprawy, ile wysiłku
kosztuje mnfe ta wizyta, ale postanowiłam przyjść, gdy się dowiedzia-
łam, że za pięć bezsensownych listów żąda pan od mojej sióstr)
pięćdziesięciu tysięcy marek. Na dodatek chciał pan, aby te pie
dostarczyła panu osobiście. Czy to prawda?
Zacisnął usta. Po raz pierwszy w życiu było mu wstyd, ale
chłodno:


prawda, panno Merling. Znalazłem się w kłopotach flnan-
ch i nie stać mnie na wspaniałomyślny gest, by zwrócić te listy za
<jarffl°-        „	.            j
popatrzyła na mego z odrazą.
___ prowadzi pan nieczystą grę, mój panie, ale to nie moja sprawa.
7 nim rozpocznę pertraktacje z panem, proszę mi pokazać te listy, bo
e lestem pewna, czy rzeczywiście przechowywał je pan przez dwa lata.
Bez słowa Fernau wstał, podszedł do pancernej szafy i wyjął paczkę
listami Helli Funke. Przeliczył je przed oczyma Felicji.
— Proszę bardzo: są wszystkie! Skoro już tak surowo mnie pani
oceniła, to trudno, ale być może nie wszedłbym na tę drogę, gdybym od
razu spotkał taką kobietę jak pani — rzekł rzucając ze złością listy na
biurko.
Pochylił się nad nimi, jakby kusząc Felicję, by po nie sięgnęła,
i przenikliwym wzrokiem patrzył prosto w jej oczy.
— Niech pan się nie wysila. Pańskie sztuczki na mnie nie działają.
Od początku wyczuwałam, że jest pan człowiekiem niebezpiecznym,
bezwzględnym, ale nie przypuszczałam, że upadł pan tak nisko.
Nie miał już wątpliwości, że jej nigdy nie zdobędzie, ale przynajmniej
jej pokaże, że ma nad nią przewagę.
— Proszę mnie nie prowokować tym pogardliwym tonem, droga
pani. Jest pani w moim mieszkaniu i mogę zrobić z panią, co zechcę.
Felicja cofnęła się i zanim Daniel Herfort zdecydował się skoczyć jej
na pomoc, wyjęła nagle spod futra szpicrutę, a w drugiej trzymała
Wcelowany browning.
~~ Jak pan widzi, nie przyszłam bezbronna. Po ludziach pańskiego
Pokroju można spodziewać się najgorszego.
Daniel był strasznie dumny z Felicji i najchętniej powiedziałby jej to
razu, ale nie mógł się ujawnić, bo to znaczyłoby, że poznał tajemnicę
siostry. Sytuacja póki co nie jest krytyczna, więc lepiej poczekać.
ernau wybuchnął diabolicznym śmiechem.
~~~ Nieźle, śliczna pani! Pejcz i rewolwer!
^"" Jfiżeli zrobi pan o jeden krok za dużo, to ma pan do wyboru: albo
—" Z browninga, albo cios pejczem. Te przedmioty należały do
° °^ca' maJ°ra Merlinga, a on nie zawahałby się użyć ich na pana,
dożył tej chwili.

61
60
 

Zacisnął mocno zęby.
— Jest pani niezwykle odważna, Felicjo. Ale wróćmy do meritum
sprawy: domyślam się, że przyniosła pani te pięćdziesiąt tysięcy. Prósz?
mi je dać, a tu są listy do zwrotu.
Felicja zbladła, przestraszona, że Fernau odda listy tylko za cafe
żądaną kwotę, a ona zamiast pertraktować, niepotrzebnie zaognij
sytuację wbrew interesom Helli. Popełniła duży błąd..
— Niestety, nie udało nam się zebrać całej sumy — odezwała się
drżącym lekko głosem. — Siostra nie może poprosić męża o tyle
pieniędzy, nie mówiąc, na co są jej potrzebne. Dlatego przyszła do mnie.
Ja chętnie oddałabym jej połowę mojego posagu, byleby tylko wykupić
od pana te listy, ale ciotka nie dała mi pieniędzy do ręki — ulokowała je
na koncie długoterminowym. Nie mogę ich podjąć w najbliższym czasie
i dlatego — choć z ciężkim sercem — muszę pana prosić o ograniczenie
swoich żądań do pięciu tysięcy marek.
Roześmiał się, patrząc coraz natarczywiej na Felicję.
— Pani raczy żartować, panno Merling! Mam zadowolić się
zaledwie dziesięcioma procentami?
— Nie ma pan prawa żądać nawet tylu. Spróbuję zatem znaleźć
jakiś sposób zapłacenia panu reszty, a tymczasem wystawię panu
weksel na czterdzieści pięć tysięcy marek, po warunkiem jednak,
że już teraz zwróci mi pan listy. Siostra musi mieć spokój. Po to tu
przyszłam. Pan na niczym nie traci — dostanie pan swoje pieniądz*
nieco później, gdy zbiorę odpowiednią sumę. Proszę, żeby pan sif
zgodził.
Wyglądała zachwycająco, gdy wyraźnie zdenerwowana patrzyła na
niego błagalnym wzrokiem.
Dań Herfort pomyślał, że gdyby Felicja zwróciła się z tą prośbą do
niego, na pewno by nie odmówił. Jeżeli ten drań się nie zgodzi, trzeba
będzie wyskoCzyć i powiedzieć mu kilka mocnych słów.
Fernau tymczasem podszedł bliżej Felicji, hipnotyzując ją przeni»"
liwym spojrzeniem. Odezwał się słodkim głosem, jakim udało mu $%
usidlić niejedną już kobietę:
— A co dostanę w zamian, jeśli się zgodzę, Felicjo?
Uniosła dumnie głowę.
— Nie jesteśmy po imieniu — chciałam panu przypomnieć.


No dobrze, szanowna, niełaskawa pani, zgadzam się, ale pod
jednym
warunkiem.
Co by to miało być?
podszedł jeszcze bliżej.
__ Jeden pocałunek od pani. Jedyny, ale z własnej woli, Felicjo, bo
lcocham panią, jak żadnej kobiety w życiu nie kochałem.
Podniosła rewolwer.'
_ Ani kroku bliżej, bo wystrzelę!
Lwim skokiem rzucił się na nią i w jednej chwili już trzymał browning
w swojej ręce.
— No, może pani strzelać! Przyzna pani chyba, że teraz ja jestem
górą i ten pocałunek mogę wziąć sobie sam?
Dań Herfort wstał w tym momencie po cichu i na palcach
podchodził do otwartych drzwi salonu, by stanąć w obronie Felicji, ale
zobaczył, że ona błyskawicznie i z całej siły uderzyła szpicrutą Fernaua
w twarz.
Zasłonił się rękoma, a Felicja popchnąwszy go, aż się zatoczył,
rzuciła się do drzwi, szarpnęła klamkę i wybiegła na klatkę schodową.
Całe szczęście, że Fernau nie zamknął za sobą drzwi na klucz.
Daniel stał w progu, szczęśliwy, że Felicja wyszła nie zauważywszy
jego obecności. Fernau też go nie widział — zakrył twarz rękoma,
a chwilę później, wściekły, wybiegł na korytarz. Słaniając się, szukał
rękoma drogi. W tym stanie Felicji na pewno nie dogoni — pomyślał
Daniel i postanowił poczekać, aż Fernau wróci i dojdzie do siebie.
Wtedy z nim porozmawia.
Fernau jednak uparł się i biegł dalej na schody. W tym momencie
aniel dostrzegł paczkę listów Helli pozostawioną na biurku. Bez
No,
ania rzucił się w tamtą stronę, chwycił listy i schował je do kieszeni
Pwszcza.
teraz ten łobuz nie ma już czym szantażować tych dwóch
s raszonych kobiet! Jednocześnie Daniel pomyślał, że Fernau nie
^- Zle raczej w odpowiednim nastroju do rozmowy, gdyż przede
\\v	zechce doprowadzić do porządku swoją twarz. Lepiej będzie
• ac się dyskretnie. To był dobry pomysł, bo przy okazji Fernau
lla"lartwi się trochę, co stało się z listami od Helli Funke. Zgubił
zie szantażu!
rz?azie s

63
62
 

Podbudowany tą myślą, Daniel wymknął się po cichu z mieszka^
i po schodach wszedł na drugie piętro. Po chwili Fernau wrócił z do^
klnąc siarczyście na Felicję i obiecując zemstę. Nie miał pojęcia, że kil
schodów wyżej stał naoczny świadek jego upokorzenia.
	
,
Gdy tylko z hukiem zatrzasnął drzwi, "Daniel długimi susami zbiJ
na parter i niemal biegiem ruszył w stronę skrzyżowania, gd^e
prawdopodobnie skręciła Felicja. Teraz już może podejść do niei
wyjaśnić wszystko i oddać listy Helli. Ale jak okiem sięgnąć, Felicji nj{
było...	/
Daniel uznał, że i tak jej nie znajdzie, a listy przekaże w inny sposób
Najważniejsze, aby obie z siostrą zniszczyły je własnymi rękoma, bo
wtedy będą absolutnie pewne, że nic im już nie grozi.
Teraz trzeba było się od nowa zastanowić, co dalej z Fernauem. N„
początek musi pożegnać się z członkostwem w klubie, ale należ)
postępować ostrożnie, bo jest to groźny przeciwnik i może narobić
jeszcze wiele szkód.
Rolf wrócił do gabinetu przeklinając wszystkich i wszystko. Sios-
trzyczki drogo mu za to zapłacą! Będą skamleć o litość, gdy przyjdzie im
odpokutować ten cios szpicrutą! Zwłaszcza Felicja! Oczyma wyobraźni
widział ją już klęczącą u jego stóp, gdy on każe jej wykupić swoją win?
tysiącami pocałunków.
Zadzwonił po Franza, gdyż pręga po pejczu nabrzmiewała coraz
bardziej i robiła się czerwona.
Lokaj przybiegł natychmiast. Słyszał przez drzwi dziwne odgłos)
i umierał teraz z ciekawości, by dowiedzieć się, co to było.
Fernau stał odwrócony plecami.
— Proszę przynieść zimnej wody, kompresy i altacet. Uderzyłem s'?
o framugę drzwi.
Odwrócił się, a lokaj aż cofnął się o krok — tak zeszpeconej twarz)
jeszcze u swojego pana nie widział! Nie skaleczyłby się tak o drzwi-t
musiało być uderzenie szpicrutą albo też laską.
Zatroskany lokaj zawołał:


_ Rany boskie! Kto pana tak urządził? Pan Herfort?
Fernau zapomniał w tej chwili o całym nieszczęściu.
. _ Skąd panu przyszedł do głowy Herfort?
. _ przecież tu był! Sam pan mówił, że przyjdzie gość z wizytą
jużbową, więc go wpuściłem do salonu.
Ze skrzywioną miną Fernau rzucił się do otwartych drzwi salonu,
nje zobaczywszy tam nikogo, uśmiechnął się niepewnie.
_ Chciał mnie pan tylko nastraszyć, Franz, prawda?
_ Proszę pana, naprawdę go tam wpuściłem, podałem gazety, bo
chciał na pana zaczekać. O, siedział przy tym stoliku.
— Kiedy to było? — Rolf podrapał się po głowie.
— Jakiś kwadrans przed tym, jak wrócił pan do domu.
— To czemuś mnie nie uprzedził, bałwanie?!
— Chciałem powiedzieć i po to otworzyłem drzwi, ale pan zatrzas-
nął mi je przed nosem, nie dając dojść do słowa. Kazał mi pan siedzieć
cicho, to siedziałem!
— Stary idioto! To co się stało z Herfordem, wyparował?
Franz wzruszył ramionami.
— Pewnie stwierdził, że za długo już czeka, i wyszedł. Ale chyba
nie, bo kto by pana tak urządził?
— Bredzisz! Uderzyłem się o drzwi. Masz szczęście, baranie, że
Herfort zdążył wyjść, bo gdyby został, popamiętałbyś mnie do
końca życia. Zrób mi wreszcie kompres, bo twarz pali mnie jak
w ogniu.
Franz zobaczył w tym momencie browning, który Fernau upuścił,
gdy otrzymał cios szpicrutą.
— Proszę pana, to nie jest pańska broń! — zawołał zdziwiony,
a Przede wszystkim ciekaw, co tu zdarzyło się naprawdę. Podniósł
Slrożnie rewolwer, obejrzał go i rzekł rozczarowany: — Ależ on nie jest
Wcale nabity!
obrzucił go wściekłym spojrzeniem.
0    aci
p ,  . •
*
•
Wygłupiłem się — mruknął po nosem. — Drogo mi za to
cie, wy dwie! — dodał ze złością, a przypomniawszy sobie
' warlcn^: — Ruszże się, do cholery! Zrobisz mi w końcu ten
mieszkaniu zimno jak w psiarni, na obiad wyjść nie mogę.
się więc do łóżka, bo jeszcze złapię katar, a to byłaby już totalna


65
l den
64
 

rozczuli} sję nad sobą, a Franz nie mógł się powstrzymać
Od ^śmiechu.
^Zakasował kopąka i czym prędzej czmychnął do sypialni, gdzie
przy/8otował łóżko, agdy pan się położył, przyniósł kompresy nasączo-
ne a]Utacetem.
ppernau, jak moźta sję domyślać, nie był w najlepszym humorze.
Gdy^by °d razu zgodził się wziąć na razie te pięć tysięcy marek, nie
doszłoby do tego wszystkiego! Weksel to przecież to samo co gotówka.
Co gg° podkusiło, że»o nie przyjął? Teraz tak szybko nie wydobędzie
tych l pieniędzy.
iListy! Przecież zapomniał schować je do szafy! Przytrzymując
kom(1Pres> pobiegł i |O omacku zaczai szukać na biurku. Gdzieś tu
powfmna leżeć paczka, a jej nie ma! Odsłonił jedno oko, popatrzył na
ziemi11? — nie ma! Chyba ich nie włożył na półkę? Nie, drzwi szafy są
otwa^1^ na ościerz, a v środku leżą tylko pozostałe listy. Tych od Helli
nie rtna. Zaklął szpetnie.
_^— Piękna Felicjazdążyła mi je porwać! To żmija! Musiała wykorzy-
stać moment, gdy zasłoniłem twarz, i ukradła te listy z biurka. O nie,
g0łąl.beczko! Nie myśl tylko, że mnie przechytrzyłaś! Tak łatwo Rolfa
Ferriiaua me da się pokonać, zobaczysz! Jak tylko wyleczę twarz, pójdę
do p'ana Funkego i opowiem mu o jego żonie. Koniec z cackaniem się,
trzelPa iść na całość!
/amyślił się na diwilę i pokiwał głową.
-r- Chciałbym mjeć kiedyś taką żonę. Zachowała się przytomnie
i w jmig zapanowała nad sytuacją. Na chwilę, piękna Felicjo, bo na
pewino nie na zawsze! Dasz mi albo pieniądze albo te listy, w przeciwnym
razie? ld? wprost do Funkego. Zobaczysz, że Rolfa tak łatwo nie
pokonasz!
^amknął szafę i schował klucz. Otrząsnął się z zimna.
$zybko wrócił do sypialni i zaszył się pod kołdrę, a po chwili Franz
zjawił się z upitraszonym na prędce obiadem. Rolf zjadł z niesmakiem-
cały czas walcząc z wrażeniem, że pech zawziął się na niego kolejny raZ;
Jeszc?ze tylko by brukowało, żeby Konny Rutland wypaplała c°s
swoj(emu bratu!
L0 gorsza, dużoaie brakowało, a Dań Herfort byłby świadkie1*
między nim a Felicją Merling! Pół biedy z kobietami, ale jeże"
66


świadkiem jest mężczyzna, to trudno się wykręcić, zwłaszcza gdy trafi
sję na takiego jak Herfort, dla którego honor jest sprawą najważ-
niejszą.
Kompres uwierał nieprzyjemnie, a ból wcale nie zamierzał ustępo-
wać. Dokuczały też myśli o Felicji. Co za kobieta! Prawdziwa klasa
— uosobienie dumy i odwagi!
Zupełnie poważnie zastanawiał się, czy nie starać się o jej względy.
Byłaby idealną żoną. A puszczając wodze swojej wyobraźni, bezmyślnie
zmieniał jeden kompres po drugim.
Nie zauważył przy tym, że sypał do wody nadmierne ilości altacetu,
więc skutek był taki, że opuchlizna co prawda szybko ustąpiła, ale skóra
na twarzy złuszczyla się zupełnie, co oczywiście nie dodawało mu urody.
Kiedy Franz zauważył, co się dzieje — chichocząc po cichu z radości
— było już niestety za późno, i pan Fernau, rad nie rad, musiał pogodzić
się z myślą, że przez kilka najbliższych dni czeka go areszt domowy, bo
z taką gębą nie można pokazać się ludziom na oczy. Niestety, jego
przeciwnicy wykorzystają ten czas i przygotują się do ostatecznej
rozprawy.
Felicja wróciła do domu w okropnym nastroju. Zamiast załatwić
sPrawę Helli, jeszcze ją pogorszyła. Ale czy Fernau pozostawił jej inne
wyjście? Miała mu pozwolić na pocałunek, czy raczej zdzielić szpicrutą?
Wtedy czuła wielką satysfakcję, że mogła odpłacić nikczemnikowi
P'?knym za nadobne, ale już wracając taksówką, którą złapała zaraz za
r°giem, miała wątpliwości, czy postąpiła słusznie. Wiozła z powrotem
P;?ć tysięcy marek, a listów nie odzyskała. Leżały na biurku i wystar-
yło po nie sięgnąć, ale wtedy wpadłaby w łapy Fernaua i, prawdę
owiać, ukradła jego własność. Zgodnie z prawem należały przecież do
ego. Z moralnego punktu widzenia byłoby to chyba usprawiedliwio-
• W końcu Fernau wymusił te listy na Helli, a teraz na dodatek
Stażuje ją nimi...
^     taściwie czemu by nie oddać go pod sąd i udowodnić, że jest
azYstą? Och, raczej nie! To oznaczałoby dla niej katastrofę...
67

Słabą pociechą dla Felicji było jedynie to, że Fernau sam potwier
dził, że między nim a Helia nic się więcej prócz kilku pocałunków
i wizyty w jego mieszkaniu nie zdarzyło. Niestety, podejrzliwy i chorób-
liwie zazdrosny Ernest Funke nigdy w to nie uwierzy ani też jej nie
wybaczy. Co w tej sytuacji można zrobić?
Gdy pomyślała, z jakim niepokojem Helia czeka teraz na jej
odpowiedź, serce ścisnęło jej się z żalu. Fernau na pewno przyniesie te
listy Ernestowi. Pieniędzy nie dostanie, to jasne, a kto wie, czy przy
okazji nie oberwie, cóż, kiedy małżeństwa Helli nie uda się uratować, bo
Ernest z całą pewnością złoży wniosek o rozwód, a sąd po zapoznaniu
się z treścią listów/ nie będzie miał żadnych wątpliwości, że to ona
doprowadziła do rozpadu małżeństwa.
Na szczęście Fernau przez kilka dni nie będzie się obnosił z pręgą na
twarzy. Jest więc nadzieja, że znajdzie się jeszcze sposób, aby uniemoż-
liwić mu wizytę u Ernesta Funkego.
Wchodziła powoli po schodach do swojego mieszkania, zastanawia-
jąc się, jak porozmawiać z Helia. W niedzielę Ernest na pewno jest
w domu, więc nie ma sensu tam zachodzić. Umówiły się z Helia, że zaraz
po powrocie zadzwoni do niej przez telefon.
Odebrał Funke, w wyraźnie dobrym nastroju.
— Ach, to ty, Feli? Jak się miewasz? Nie wstąpisz do nas na chwilę?
— Może później. Jeśli pozwolicie, wpadnę na podwieczorek.
— Helia nie czuje się najlepiej, a jutro rano muszę wyjechać na kilka
dni. Zaopiekujesz się siostrą, prawda Feli?
Felicja poczuła wielką ulgę. Skoro Ernest wyjeżdża, będą miały czas
na zastanowienie się, co robić dalej.
i — Oczywiście, Erneście, jak możesz w to wątpić? A dokąd si?
wybierasz?
— Do Kolonii, ale porozmawiamy później, bo Helia czeka już, aby
przekazać jej słuchawkę.
— Witam, Feli. Już wróciłaś? — spytała Helia "z niepewnością.
— Wróciłam, Hellu.
— I dostałaś te rysunki? — spytała siostra, mając oczywiście r>a
myśli listy.
— Niestety, Hellu, jeszcze nie — rzekła z ciężkim sercem. — $4
pewne trudności, ale dostanę je, możesz mi wierzyć. Ernest mówił, ze
68


yieżdża. Przyjdę na podwieczorek, to porozmawiamy. Bądź spokojna,
roszę cię i do zobaczenia!
___ Do zobaczenia, Feli — odpowiedziała zawiedziona.
Rozmowa z siostrą nie poprawiła jej nastroju, a szkoda, bo aku-
rat dzisiaj  Ernest był w doskonałym humorze.  Z wyjazdem do
Kolonii wiązał nadzieję na podpisanie  bardzo  korzystnego  kon-
traktu.
— Jak wszystko załatwię, Hellu, to kupię ci coś ślicznego — rzekł
przytulając serdecznie żonę.
Ale Helia miała tylko jedno życzenie: odzyskać listy od Fernaua,
a do tego potrzebowała pieniędzy, dużo pieniędzy, bo nie miała już
wątpliwości, że ten upiera się przy pięćdziesięciu tysiącach marek.
— Ach, Erneście, przecież niczego nie potrzebuję! No, co najwyżej
nową suknię wieczorową — zaśmiała się, a w duchu pomyślała, że
kupiłaby najtańszą, a resztę pieniędzy odłożyła.
— Tym razem stać mnie na coś droższego, kochanie — rzekł czule
patrząc jej w oczy. — Chyba nawet na naszyjnik z pereł, o którym
zawsze marzyłaś.
Serce Helli zaczęło mocniej bić. Naszyjnik można by zastawić
w lombardzie, a do czasu, aż uda się zgromadzić pieniądze na jego
wykupienie, nosić imitację. Ernest na pewno się nie pozna. Objęła go za
szYJe.
— Jesteś dla mnie taki dobry, Erneście! — rzekła cicho, a on
zauważył, że w jej oczach zakręciły się łzy.
Wzruszył się. Kupi jej te perły, choćby nawet interes w Kolonii nie
okazał się nadzwyczajny.
— Nie wrócę bez naszyjnika, kochanie — pocałował ją.
Przytuliła się do jego piersi, aby nie widział jej łez i ogromnego żalu,
Ze tak łatwo dała się oszukać Fernauowi. Spotkała ją za to ciężka kara,
a Przecież im dłużej trwało ich małżeństwo, tym częściej przekonywała
:?> ze kocha Ernesta, mimo jego napadów zazdrości. Traktowała je już
KO dowody jego miłości i teraz tym trudniej było pogodzić jej się
myślą, że będzie cierpiał, gdy dowie się o listach.
"° raz pierwszy od dłuższego czasu spędzili ze sobą miłe chwile
amiast o sobie, myśleli o partnerze. Ernest też bowiem zdał sobie już
avv?, że swoimi bezzasadnymi zarzutami zatruwa żonie życie. Była
69

młoda i lubiła się bawić, a to przecież nie oznaczało, że go zdradza
W przyszłości wszystko między nimi powinno ułożyć się lepiej.
Kiedy Felicja przyszła na podwieczorek, zastała ich w pogodny^
nastroju, jedynie Helia posyłała jej czasami pełne niepokoju spojrzenia
ale widząc spokojną twarz siostry, wywnioskowała, że sytuacja nie jest
najgorsza. Na szczęście nie wiedziała, z jakim trudem Felicja za-
chowywała spokój.
Ernest nie odstępował żony na krok, nie było więc żadnej możliwo-
ści, aby siostry zamieniły ze sobą chociażby słowo na osobności. Z jednej
strony zachowanie Ernesta cieszyło Felicję, z drugiej martwiło, bo miała
wrażenie, że odnalezione wreszcie szczęście w tej rodzinie nie potrwa
długo.
Jak wynikało z rozmowy, Ernest zamierzał pozostać w Kolonii
osiem, a może nawet dziesięć dni, a jest to dość dużo czasu na ostateczne
załatwienie sprawy z Fernauem.
Ernest prosił też szwagierkę, aby w czasie jego nieobecności nie
siedziały w domu. Powinny chodzić do opery, do teatru Lessinga,
gdziekolwiek. Pieniądze na bilety oczywiście zostawi. Siostry wymieniły
w tym momencie porozumiewawcze spojrzenia. Nie ma mowy o bile-
tach! Teraz trzeba oszczędzać każdy grosz i nie wydawać pieniędzy na
zbytki!
Ileż to jednak czasu trzeba by oszczędzać, aby uzbierać tak
horendalną sumę? Felicja zastanawiała się już, czy w jakiś sposób nie
można by zastawić jej posagu. Pójdzie jutro do banku i poprosi
o wyjaśnienie tej sprawy. Jakoś przecież trzeba Helli pomóc, a bez
pieniędzy Fernau na pewno nie wyda listów. Najgorsze, że po tym, co się
stało, może zażądać większej sumy. Tak czy inaczej, ani ona, ani Helia
już do niego nie pójdą. Mogą spotykać się na neutralnym gruncie.
Felicja przypomniała sobie o browningu, który został w gabinecie
Fernaua. Na rękojeści wyryte były inicjały jej ojca. — Szkoda, że
rewolwer nie był naładowany, zastrzeliłabym drania bez mrugnięcia
okiem. Byłoby już po nim! — pomyślała i zaraz otrząsnęła si?
z przerażeniem.
Gdyby jej życzenie się spełniło, stałaby się najstraszniejsza rzecz na
świecie! Nie można przecież złem odpłacać za zło, a już na pewno nie
wolno życzyć komuś śmierci!
70


Daniel zaszedł aż pod dom, gdzie mieszkała Felicja i Funkowie.
Popatrzył w okna i najchętniej poszedłby na górę i oddał Felicji listy jej
siostry, ale ponieważ mieszkała sama, nie mógł tak po prostu pójść do
njej z wizytą. Do Funków też nie wypadało. Ernest na pewno był
w domu, a poza tym, jaki wymyślić pretekst? Był kilka razy u nich na
przyjęciu, ale nie zaprzyjaźnili się na tyle, by składać sobie wizyty bez
uprzedzenia.
Tym można by się ostatecznie nie przejmować, ale jak podczas
wizyty przekazać pani Funke listy? Lepiej, żeby nie wiedziała, że trafiły
do jego rąk. Powinna je otrzymać od Felicji, bo po co ma wiedzieć, że jej
tajemnicę zna jeszcze ktoś obcy?
W tej sytuacji trzeba wrócić do domu i zastanowić się, jak przekazać
listy. Wysłanie pocztą nie wchodziło w rachubę, mogły trafić w niewłaś-
ciwe ręce.
Spojrzał na zegarek. W niedzielę obiad podawano o drugiej, miał
zatem jeszcze półtorej godziny. Pojedzie więc do Rutlandów taksówką, .
bo Lora zabrała jego samochód. Być może jeszcze ją tam zastanie,
a wtedy łatwiej będzie zamienić kilka słów z Konny i uspokoić ją trochę.
Zatrzymał przejeżdżającą taksówkę.
Lora rzeczywiście była u Rutlandów. Właśnie opowiadała, jak
cudownie wyglądają oszronione drzewa w Grunewaldzie. Konny przy-
witała brata patrząc z niepokojem w jego twarz. Ścisnął mocniej jej dłoń
1 uspokajająco skinął głową. Henryk natomiast, podobnie jak przed
Lorą, zaczął się skarżyć na złe samopoczucie Konny.
~~ Zobacz, jak ona wygląda, Dań! Jest strasznie blada.
W tym momencie Konny zaczerwieniła się, a Daniel wybuchnął
pechem: — Patrz na te rumiane policzki! Czego ty jeszcze chcesz,
Henryku?
~~ No tak, ale ona zawsze się rumieni, gdy o niej mowa.
^- Powinieneś już znać swoją żonę, Henryku! Ja też, kiedy tylko
°s powie: „Ależ jesteś blada, Loro... albo czerwona!" — od razu
Siaję rumieńców — wtrąciła Lora i pocałowała siostrę w policzek.
aniel zaś rzekł spokojnie:
71

— Konny jest z całą pewnością przemęczona, a poza tym założę się
że ani wczoraj, ani dziś nie była na świeżym powietrzu. Co się więc
dziwisz, że jest blada? Wsadź ją w samochód i wywieź do lasu lub na
spacer. Zobacz, jak Lorze pomogło!
— Moim zdaniem, Konny w ogóle za mało wychodzi — zauważyła
Lora.
— Twoja rodzina jak zawsze ma rację, Konny. Po obiedzie jedziemy
do lasu. Zgadzasz się?
Uśmiechnęła się.
— Jak zawsze, Henryku!
— Przy okazji spytam: kiedy mogłabyś w tym tygodniu wpaść do
mnie na herbatkę, Konny? Daniel twierdzi co prawda, że po ostatnim
balu powinnaś trochę odpocząć, ale podwieczorek w damskim gronie to
nie będzie dla ciebie zbyt wielki wysiłek. Zaprosiłam już Felicję i Hellę
Funke, ale termin wizyty zaproponuję im dopiero po ustaleniu z tobą.
— Mnie jest zupełnie obojętne, Loro. Chętnie przyjdę, bo bardzo
lubię i Felicję, i jej siostrę.
— Zatem spotkamy się we wtorek. Napiszę albo lepiej zadzwonię
do nich.
— To świetnie. Dawno już nie rozmawiałam z Felicją. Na dużych
przyjęciach przeważnie nie ma czasu, a przecież kiedyś byłyśmy blisko
zaprzyjaźnione.
— To może zadzwonię od razu z waszego telefonu. Mogę?
— Oczywiście, Loro. Umiesz go przecież obsługiwać.
— Przeniosłem go do gabinetu — wyjaśnił Henryk.
— O Boże, i wpuścisz tam zwykłego śmiertelnika?
— Szwagierkę wpuszczę!
W tym momencie wszedł lokaj i zawołał Henryka do psa, który
ranny leżał w koszyku na korytarzu. Wyszarpał bandaże i liże rany. Na
szczęście nie były poważne, bo pies wpadł pod rower i skaleczył sobie
tylko łapę.
W nieoczekiwanym zupełnie momencie Daniel i Konny zostali na
chwilę sami. Konny od razu złapała brata za rękę.
— Rozmawiałeś z nim, Dań?
— Niestety nie, Konny, ale możesz być spokojna. Byłem u niego, ale
nie rozmawialiśmy. Udało mi się zebrać sporo dowodów przeciwko
72


— nie mamy teraz czasu, aby o tym mówić — nie ulega żadnej
^ątpliwości, że Fernau utrzymuje się z szantażowania kobiet. Zmusza je
jo pisania listów, a potem żąda ogromnych pieniędzy strasząc, że
przekaże te listy mężom. Nie denerwuj się, Konny. Mam nadzieję, że ty
do niego nie pisałaś?
— Nie, Dań. Dzięki Bogu do tego nie doszło, choć na balu w klubie
nalegał, abym mu napisała chociaż jedno zdanie.
Daniel zaśmiał się ze złością.
— Ciągle ten sam schemat! Całe szczęście, że nie uległaś, Konny.
Przyjdę jutro do ciebie i opowiem o szczegółach. Nie martw się, uwolnię
cię od niego, ale najpierw muszę wymyślić sposób na unieszkodliwienie
tego szantażysty raz na zawsze. Póki co, nie dopuszczę, aby cię
napastował.
— Jakie to szczęście, że ci o wszystkim powiedziałam, Dań.
Przynajmniej wiem już, z kim mam naprawdę do czynienia i na pewno
mu nie ulegnę, choćby nie wiem jak się starał. Dziękuję ci braciszku.
Henryk o niczym się nie dowie, prawda?
— Co jak co, ale tego na pewno ci oszczędzę.
Szybko zmienili temat, bo Lora wracała już do salonu.
— Felicji odpowiada wtorek, jej siostrze również, bo pan Funke
wyjeżdża jutro do Kolonii i nie będzie go przez kilka dni.
Daniel uśmiechnął się pod wąsem. Była to dobra wiadomość, bo na
pewno zdąży przekazać Felicji listy, zanim Fernau spotka się z Ernestem
Funke.
Lora tymczasem szczebiotała dalej: — Dziś jest niedziela, a wszyscy
są w jakimś melancholijnym nastroju. Felicja Merling też nie była zbyt
rozmowna, choć wiem, że ucieszyła się z zaproszenia.
Daniel pokiwał głową ze zrozumieniem i współczuciem. Potrafił
sobie wyobrazić, w jakim nastroju mogła być Felicja i postanowił czym
Prędzej ją pocieszyć, zanim jeszcze dojdzie do decydującej rozmowy.
Henryk wrócił do salonu a Lora z Danielem wstali, by się pożegnać.
Musieli zdążyć do domu na obiad.
Pół godziny później siedzieli już przy stole, ale rozmowa jakoś się nie
. Lora zauważyła, że brat co chwila ucieka myślami gdzie indziej
1 trochę ją to denerwowało. Na szczęście znalazł właśnie sposób, jak
UsPokoić Felicję. Uśmiechnął się:
73

— Wyświadczysz mi przysługę, siostrzyczko, jeżeli cię grzecznie
poproszę?
Popatrzyła zdziwiona.
— Czemu w ogóle pytasz, Dań? To przecież oczywiste!
— Zacznijmy więc od tego, że nie piśniesz o tym nikomu.
— Daję słowo!
— Po drugie, nie będziesz stawiać zbędnych pytań i snuć jakichkol-
wiek podejrzeń, bo sprawa, o którą cię proszę, nie ma nic wspólnego
z tym, o czym myślisz.
— Strasznie to skomplikowane. Mów, co mam zrobić, a obiecuję
o nic nie pytać.
— Chciałem cię prosić o przekazanie pewnej młodej damie liścika
ode mnie, ale tylko jeżeli będzie sama. Oddasz go do własnych rąk. aby
nikt tego nie widział. Zrozumiałaś?
— Tak jest, Dań. Pośrednictwo między zakochanymi to moja
ulubiona zabawa — uśmiechnęła się porozumiewawczo.
Zaczerwienił się, ale odpowiedział spokojnie.
— Tym razem jesteś w błędzie, Loro.
— Winnam więc przeprosiny.
— Przyjmuję. Masz rację, zacząłem tak, jakby chodziło o liścik
miłosny, ale sprawa jest poważniejsza.
— Szkoda, Dań, ale mów dalej.
— Dama, o której mówię, to... Felicja Merling.
— Och, tym bardziej żałuję, że nie pobiegnę do niej z laurką!
Zupełnie poważnie, Dań: od dawna mi się marzy, aby Felicja została
moją szwagierką.
Zmarszczył czoło, ku wielkiej radości Lory.
— Loro, powiem ci tyle, ile mogę, gdyż chodzi o czyjąś tajemnicę,
ale w końcu to ty pierwsza powiedziałaś mi o pani Funke.
— No tak! -*- wyjąkała robiąc wielkie oczy.
— Zupełnie przypadkowo przekonałem się, że twoje podejrzenia
w stosunku do Fernaua były słuszne, ale sama na pewno nie przypusz-
czałaś, że jest człowiekiem zepsutym do cna. Otóż kilka lat temu zmusił
on panią Funke do napisania listów, które — choć między nimi nic nie
było — dziś mogłyby ją całkowicie skompromitować i doprowadzić do
rozbicia jej małżeństwa. Nie wiem jak, ale Felicja dowiedziała się, &
74


Fernau szantażuje siostrę i żąda za zwrot listów pięćdziesięciu tysięcy
marek!
Lora aż poczerwieniała z wściekłości.
._ To drań! Dań, trzeba mu przeszkodzić!
.— Pamiętaj, że dowiedziałem się o tym przypadkowo i nie wolno mi
i nikim rozmawiać na ten temat. Tobie też bym nie powiedział, gdyby
nje to, że widziałaś Fernaua zaczepiającego panią Funke. Mogę cię
ledynie zapewnić, że pisała te listy wbrew sobie i dalej już się nie
posunęła. Siostry żyją teraz w wielkim strachu, a Felicja podjęła dziś
ryzykowną próbę odzyskania tych listów. Ponieważ jednak nie miała
żądanego okupu, wróciła z pustymi rękoma.
— Och, Dań! Musimy jej jakoś pomóc. Wiesz przecież, jak bardzo
kocha swoją siostrę.
— Masz złote serce, Loro. Oczywiście, że im pomogę. Ponadto
szczęście mi sprzyja i znowu dzięki przypadkowi zdobyłem wiadomość,
która powinna uspokoić Felicję. Właśnie chcę, abyś jej ją zaniosła.
Poproś także, aby niezależnie od wtorkowej wizyty, zechciała przyjść
jutro około jedenastej. Koniecznie muszę z nią porozmawiać w cztery
oczy. Obiecuję, że nie poruszę żadnego innego tematu.
Rzuciła mu się na szyję.
— Po co te zapewnienia, Dań?! Wiem przecież, że nie masz żadnych
nieuczciwych zamiarów. Znam dobrze ciebie i Felicję! Pójdę do niej, ale
dopiero po szóstej. Mówiła mi, że około piątej będzie u siostry na
podwieczorku.
— Dziękuję ci, Loro, za twoje wielkie zaufanie również. Pomagasz
mi w dobrej sprawie, więc jeśli chcesz, możesz przeczytać list, który
Posyłam Felicji Merling.
— Nie muszę, Dań.
— Powinnaś, chociażby ze względu na nią, abyś mogła ją przeko-
nac, że chcę się z nią zobaczyć tylko ze względu na siostrę. Gdybyś nie
°gła porozmawiać z Felicją, spróbuj jej przynajmniej niepostrzeżenie
P°dsunąć ten list. Jasne?
Wszystko jasne, Dań. Zrobię wszystko,  abyś był zadowo-
'on\.
Odetchnął z ulgą, że przynajmniej znalazł sposób, aby uspokoić
1CJ?, by nie musiała spędzić kolejnej bezsennej nocy.
75

Rozmowa na ten temat jeszcze się nie skończyła, a Lora już
każdej wypowiedzi Dana utwierdzała się w przekonaniu, że jemu bard
na Felicji zależy, i mimo wszystko będzie z nich kiedyś para.         2°
Około w pół do szóstej Daniel przyniósł list. Lora przeczytała
i z uznaniem pokiwała głową.
— Zaklej dobrze kopertę, Dań, aby Felicja nie domyśliła się, żeja
coś wiem o tej sprawie. Bardzo jej zależy na siostrze i byłoby jej głupio ż
ja, głupia gęś, zajmuję się tak poważnymi rzeczami.
Pocałował ją w policzek.
— Mądre z ciebie dziecko! Posłuchaj: gdyby ktoś u niej by}, to
powiedz, że przechodziłaś w pobliżu i chciałaś osobiście zaprosić Felicje
na wtorkowy podwieczorek.
— Ubiorę się i wyjdę wcześniej. Kawałek przynajmniej pójd?
piechotą.
— Pójdę z tobą — rzekł bez zastanowienia. — Za rogiem poczekam
na ciebie i wrócimy też razem.
— Świetny pomysł, Dań! Przyda nam się spacer, a w nagrodę za
dobre sprawowanie zaprosisz mnie do cukierni.
— Zgoda. Za pięć minut jestem gotów.
Chwilę później szli już ośnieżonymi ulicami zachodniej dzielnicy
Berlina. Nie rozmawiali, bo zastanawiali się, jak Felicja przyjmie
wiadomość od Daniela. Na pewno odczuje ulgę wiedząc, że Dań zna
całą sprawę i powinna mu zaufać, że nikomu nie zdradzi tajemnicy jej
siostry.
Na rogu uliey, przy której mieszkali Funkowie i Felicja, brat i siostra
pożegnali się mocnyrri uściskiem dłoni.
Lora już z daleka spostrzegła zapalone światła na obu piętrach, co
znaczyło, że Felicja była już u siebie. Tym lepiej, bo do Funków nie
miała ochoty zachodzić.
Wbiegła po schodach, zadzwoniła, a po chwili Felicja otworzy^
drzwi. Starą Dorę posłała do kina.
76


__ Loro! Jakże się cieszę, że pani przyszła! — zawołała Felicja
acjośnie, z trudem ukrywając zdumienie.
_ Przechodziłam w pobliżu, więc pomyślałam, że wypadałoby
sobiście panią zaprosić na podwieczorek, o którym mówiłyśmy przez
telefon-
— Proszę dalej, Loro — pociągnęła ją do przedpokoju. — Wróci-
łam dosłownie dziesięć minut temu. Po naszej rozmowie poszłam na dół
i przesiedziałam z siostrą i szwagrem prawie całe popołudnie.
— Ślicznie tu u pani, Feli. Od razu widać, że to mieszkanie artystki.
— Och, nie była jeszcze pani u mnie?
— Nie, ale Konny mi opowiadała, jak pięknie się pani urządziła.
— Za grosze, Loro, za grosze. Nie stać mnie na luksusy, a mimo
wszystko chciałam mieszkać samodzielnie. Szwagier zmienił się bardzo
na korzyść, ale gdybym mieszkała z nimi od początku, na pewno
dochodziłoby do spięć. Drobne nieporozumienia zdarzają się w każdym
małżeństwie, a ja tak lubię siostrę, że słusznie czy niesłusznie, zawsze
stawałabym po jej stronie. A tak mieszkamy oddzielnie. Gdy ja
potrzebuję ją albo ona mnie, to mamy niedaleko.
— Ten drugi przypadek chyba zdarza się częściej?	'
— Och, dlaczego pani tak myśli?
— Bo pani jest taka samodzielna, energiczna, zaradna, a Helia
wydaje mi się trochę zagubiona...
— Wszystko jedno, Loro. Mam tylko ją i bardzo się kochamy.
— To widać od razu. Też chciałabym mieszkać w tym samym
domu co Konny. Od kiedy wyszła za mąż, nie jesteśmy już sobie tak
bliskie, za to bardzo dobrze rozumiemy się z Danem. Jest dla mnie
Jednocześnie ojcem i bratem. Dla Konny zresztą ciągle też. Jest
WsPaniały!
Lora rozgadała się na temat Daniela i nie mogła przestać wychwalać
8° pod niebiosy. Felicja słuchała z zapartym tchem nie domyślając się, że
a "fiała załatwia dwie sprawy na raz! Po pierwsze, chciałaby zeswatać ją
^anielem, a po drugie wzbudzić zaufanie do niego, by nie prze-
raszyła się zbytnio, kiedy przeczyta list i zorientuje się, że Daniel zna
Pr°blemy jej siostry.
,   ~~~ Tak się cieszę, że go mam, Feli. Kiedy mam jakiś kłopot zaraz
e§nę do niego, a on na wszystko ma radę. Konny robi dokładnie tak
77

samo. Gdyby pani miała jakiś problem, Daniel pani też by pomógł
wiedząc przecież, że ze szwagrem nie układa wam się najlepiej.
Felicja westchnęła ciężko. Oj, gdyby Lora wiedziała, jak bardz0
potrzebny był teraz mężczyzna taki jak Dań Herfort! Ufa mu, ale tu
przecież nie chodzi o nią, ale o siostrę, a to już zupełnie inna sprawa
Szybko zmieniła temat.
— Nie będę dłużej zabierać pani czasu, Feli — rzekła Lora p0
chwili. — Zwłaszcza, że brat czeka na mnie za rogiem. Wyszliśmy razem
na spacer. Powiem więc pani, po co naprawdę przyszłam: mam list od
brata, ale prosił mnie, aby go pani wręczyć osobiście na osobności
Udało mi się.
Felicja zaczerwieniła się i niezdecydowanie sięgnęła po kopertę.
— Śmiało, Feli! Brat na pewno nie napisał nic złego, a jak mi
powiedział, sprawa nie dotyczy pani, tylko kogoś innego. Prosił też, czy
nie mogłaby pani przyjść do nas jutro o jedenastej, dosłownie na chwilę,
gdyż Daniel potrzebuje jakiejś porady fachowej. Myślę, że chodzi o pani
znajomość sztuki użytkowej.
Lora była zadowolona, że na poczekaniu wymyśliła pretekst do
zaproszenia Felicji, a ta uspokoiła się trochę, bo nie miała pojęcia, po co
Dań Herfort pisze do niej list.
Szybko rozpieczętowała kopertę, a Lora choć udawała, że ogląda
obraz na ścianie, widziała dokładnie, że Felicja zbladła jak chusta
i z trudem próbuje się uspokoić.
— Rzeczywiście chodzi o sprawy zawodowe. Proszę podziękować
serdecznie bratu za tę wiadomość i powiedzieć, że jutro przyjd?
punktualnie o jedenastej. Pani również dziękuję, Loro. Muszę osobiście
z pani bratem omówić tę sprawę, dlatego też nie dam mu odpowiedzi.
— Chyba rozumiem, o co chodzi, Feli — uśmiechnęła się Lora
mając w zapasie następne kłamstewko. — Wkrótce mam urodziny i Dan
pewnie chce zamówić u pani projekt torebki, o którą od dłuższego czasu
suszę mu głowę. Tylko proszę mu nie zdradzić, że rozszyfrowałam jeg°
tajemnicę. Będę udawać mile zaskoczoną i skakać z radości pod sufi1
Jutro zostawię panią z Danem na chwilę. Mężczyźni są tacy zasadniczy'
gdy chodzi o niespodzianki.
Lora uścisnęła Felicji rękę i żałowała, że Daniel nie może zobaczy
jej w tej chwili. Opadła z niej maska dumy, pod którą się ukryw'a'a


odsłoniła się twarz serdecznej, bezbronnej kobiety. Lora miała ochotę
rzucić jej się na szyję i wycałować. Wolała czym prędzej uciec, bo kto
wie, czy by się czymś nie zdradziła.
Felicja, gdy się pożegnały, wróciła do pokoju, drżącymi rękoma
wzięła list od Daniela i przeczytała go jeszcze raz bardzo uważnie.
Wielce szanowna panno Merling!
Proszę nie przestraszyć się treścią tego listu ani też nie gniewać na
mnie, że zwracam się do Pani z tak kłopotliwą sprawą. Zupełnie
przypadkowo dowiedziałem się, że Pani, a zwłaszcza siostra, znalazłyście
się w krytycznej sytuacji. Nie mogę pozwolić, aby Pani się niepokoiła,
kiedy wiem, że dzisiejsza wyprawa mimo wszystko skończyła się dla Pani
sukcesem. To, o co Pani tak dzielnie walczyła, jest teraz bezpieczne
w moich rękach. Nikt o tym nie wie, ja też nie chcę wiedzieć nic więcej.
Proszę tylko, aby Pani nie podejmowała żadnych działań, dopóki się nie
spotkamy. Mogę Panią zaprosić do naszego domu jutro o godzinie
jedenastej? Siostra Panią przyjmie, a ja postaram się, abyśmy mogli chwilę
porozmawiać w cztery oczy. Od tego momentu może się już Pani o nic nie
martwić. Daję Pani słowo honoru, że pomogę załatwić tę sprawę bez
najmniejszego rozgłosu. Proszę przyjąć moją pomoc, a siostry wcale nie
musi Pani wtajemniczać w szczegóły. Zapewniam absolutną dyskrecję,
f roszę mi zaufać, a list ten radzę natychmiast po przeczytaniu spalić.
Pani szczerze oddany Dań Herfort"
Felicja przycisnęła list do piersi. Choć nic w tym kierunku nie
zrobiła, Dań Herfort stanął po jej stronie. Nie wiedziała ani jak to zrobił,
ar" kiedy, a mimo to wierzyła każdemu słowu, które napisał. Nagle
Poczuła, jakby spadł z niej wielki ciężar. Jej sprawa trafiła wreszcie
w dobre ręce, bo Dań zrobi naprawdę wszystko, aby nie doszło do
kompromitowania Helli. Utwierdziły ją w tym przekonaniu także
s °Wa jego młodszej siostry.
Ale i bez tego Felicja wiedziała, że Dań jest niezwykle uczciwym
°wiekiein. Czuła to i być może dlatego był dla niej ostatnią osobą, do
0reJ zwróciłaby się o pomoc w tak kłopotliwej sprawie.
Przeczytała list jeszcze raz, przytuliła, a potem zapaliła go w płomie-
swiecy. Nikt nie powinien wiedzieć o jego istnieniu, nawet Helia.


79
78
 

Jutro, przed wyjściem do Dana, trzeba będzie jakoś ją uspokoić. Ca}
szczęście, że nie musi jej opowiadać szczegółów ze spotkania z Per
nauem. Siostra załamałaby się zupełnie, a tak przynajmniej może je;
przekazać bardziej pocieszającą wiadomość, choć nie ma zupełnie
pojęcia, w jaki sposób Dań zdobył listy Fernaua, ani skąd wiedział, że
o nie walczyła. Czyżby Fernau w złości wygadał się przed Danielem1)
A może Dań zmusił go do wydania listów?
Tak czy inaczej, Daniel wie na pewno, że Felicja była u Fernaua. Ten
z pewnością obsmarował ją i Bóg wie, co o niej naopowiadał Danowi.
Co sobie Daniel pomyśli? Czy uwierzy, że była pierwszy raz w miesz-
kaniu Fernaua? Może nie zna jej aż tak bardzo i gotów uwierzyć, że coś
ją jednak łączy z Fernauem?
Felicja była w rozterce: ma się cieszyć, że problem siostry został
prawie rozwiązany, czy też martwić się, że Dań Herfort może mieć o niej
złe zdanie.
Następnego ranka Ernest Funke wyjechał już przed ósmą na
dworzec Berlin-Zoo, skąd odjeżdżają pociągi w kierunku Kolonii.
Jeszcze samochód nie odjechał spod domu, a Helia w szlafroku już
dzwoniła do drzwi mieszkania siostry. Nie mogła się doczekać wiado-
mości o tym, co wczoraj Felicja załatwiła z Fernauem.
Felicja prawie nie zmrużyła oka, więc blada i zmęczona otworzyła
siostrze i poprosiła ją do salonu. Była już ubrana do wyjścia, a Dor?
wysłała na zakupy, gdy tylko zobaczyła, że Ernest wyjeżdża. Była
pewna, że Helia zjawi się natychmiast.
— Feli, omal nie umarłam ze strachu i ze zgryzoty. Ernest był taki
miły, a ja miałam wyrzuty sumienia, że przez swoją głupotę zrobiłam mu
przykrość. Mów, jak było u Fernaua?
Felicja objęła ją i zaprowadziła na kanapę.
— Zanosiło się na to, że niczego nie załatwię, Hellu, ale usią^-
opowiem ci po kolei, chociaż nie — zacznę od najważniejszego. Fernau
zadzwonił do mnie wieczorem, że gotów jest dalej pertraktować. ^
wrażenie, że pogodził się z tym, iż nie dostanie całej kwoty. Na szczęść1"


wyjechał, mamy więc czas, a jak dobrze pójdzie, wyjaśnimy tę
prawe do końca. A teraz posłuchaj, jak to się zaczęło.
Opowiedziała dokładnie o całym zajściu i o tym, że uderzyła go
oejczem, gdy rzucił się na nią i wyrwał jej rewolwer.
— Jak widzisz, Hellu, nie załatwiłam tego jak należy. Uniosłam się
dumą i uderzyłam go, ale czy miałam inne wyjście? Jak każdy
szantażysta, Fernau jest bardzo niebezpieczny.
Helia objęła ją i rzekła przerażona:
— Feli, ja nie pozwolę ci już więcej chodzić do niego. On gotów cię
skrzywdzić. Niech dzieje się, co chce, ale nie spotykaj się już z tym
człowiekiem. Błagam!
— Nie martw się, do jego mieszkania nie pójdę na pewno.
Umówiłam się z nim o jedenastej w kawiarni.
— Pójdę z tobą, Feli. Nie puszczę cię samej!
— Moja droga, przecież w kawiarni nie będę z nim sama! Ty,
prawdę mówiąc, nie powinnaś się z nim spotykać w ogóle. Wyobrażasz
sobie, co powiedziałby Ernest, gdyby ktoś mu doniósł, że widział cię
z Fernauem w kawiarni? Mnie nie zależy na niczym. Najważniejsze, że
być może już dziś cała sprawa będzie załatwiona.
Helia powiedziała o naszyjniku z pereł, który obiecał jej mąż.
— Oddam go pod zastaw. Będzie wart co najmniej dziesięć tysięcy
marek, więc kilka tysięcy na pewno będę mogła ci dać.
— Przecież Ernest zauważy, że nie nosisz naszyjnika!
— Zamówię imitację. Mężczyźni nie znają się na biżuterii i Ernest
też się nie zorientuje.
— Zobaczymy, czy będzie to konieczne. Zastanawiałam się już, czy
me można oddać pod zastaw mojego posagu. Spytam o to w banku,
a twoje perły zostawimy raczej w spokoju. Mam wrażenie, że Fernau
Pi-nie potrzebuje pieniędzy i gdy zorientował się, że tak wielkiej sumy nie
ostanie, chce dostać przynajmniej część. Zobaczymy po dzisiejszej
^zmowie. Pozwól mi działać, a ja obiecuję, że drugi raz już nie dam się
p°nieść nerwom.
,   ~~ Jak ja mam ci dziękować za wszystko, Feli?! Nawet nie wiesz, jak
r<izo się wstydzę widząc, ile ci narobiłam kłopotów.
~~ Nie musisz mi dziękować,  Hellu.  Proszę cię jedynie,  abyś
Pf2yszłości była bardziej ostrożna.

80
81
1 demona
 

— Takiego głupstwa już nigdy nie zrobię, Feli. Mogę ci to przysiąc
— Wierzę, że po tak surowej nauczce rzeczywiście będziesz mieć sig
na baczności.
— Zadzwoń do mnie, kiedy wrócisz, Feli. Nie ruszę się z domu
dopóki nie wrócisz. Wiesz, dobrze zrobiłaś, że go uderzyłaś, Felj
Dobrze mu tak, a gdyby przypadkiem twój rewolwer wystrzelił, wcale
bym nie żałowała Fernaua!
— Ja też tak myślałam, Hellu, ale byłaby to najgorsza rzecz, jaka
mogła mi się przydarzyć. Aż strach pomyśleć, jakie to myśli w człowieku
się budzą, gdy spotyka się z nikczemnością.
— A pomyślałaś, co by się stało, gdybyś go nie zdzieliła szpicrutą?
Zniszczyłby cię, Feli! On nie ma żadnych oporów!
Felicja zadrżała, ale szybko rozczuliła się, bo pierwszy raz w życiu
usłyszała, że Helia martwi się o nią. Zawsze było odwrotnie.
Zjadły razem śniadanie. Ernest zazwyczaj jadał w wagonie re-
stauracyjnym, kiedy wyjeżdżał w podróż, i dlatego Helia też dzisiaj
jeszcze nic nie jadła. Zadzwoniła tylko do domu, aby służąca przyniosła
chleba, bo Felicja miała porcję tylko dla siebie.
Około wpół do jedenastej pożegnały się. Helia po drodze narzuciła
na ramiona futro i odprowadziła siostrę aż na ulicę.
Felicja była zdenerwowana i nie ukrywała tego przed Helia.
Rozmowy z Danielem bała się prawie tak samo jak spotkania z Fer-
nauem, choć z zupełnie innych względów.
Szła piechotą, a im była bliżej willi Herfortów, tym bardziej traciła
spokój. Jak potraktuje ją Dań? — martwiła się. Czy na pewno wie, że
była u Fernaua? Jeżeli tak, to czy uwierzy, że nic jej z Fernauem nie
łączy?
Drżącą ręką nacisnęła dzwonek, a ponieważ furtka była otwarta,
przez ogród podeszła do drzwi.
Daniel z uwagą słuchał relacji Lory z jej rozmowy z Felicji
Powtórzyła ją słowo w słowo, nie zapominając wspomnieć o każdy1"
rumieńcu i westchnieniu swojej rozmówczyni, nie mówiąc już o wzrusza"
jącym pożegnaniu, gdy Felicja odsłoniła swoją prawdziwą twarz.
82


Ze zdziwieniem Dań dowiedział się, że obiecał siostrze modną
torebkę.
— Przecież mam urodziny, no nie? Felicja wymyśli dla mnie coś
pięknego, a ty masz pretekst do porozmawiania z nią w cztery oczy.
Jakiś prezent i tak byś mi kupił, a teraz przynajmniej nie musisz się
ffłowić nad wyborem. Jak widzisz, gotowa jestem na wszystko, byleby
tylko pomieszać Fernauowi szyki. Bezwstydnik jeden! Gdyby mnie
próbował pocałować, jak wtedy Hellę Funke, najpierw dostałby ode
mnie po pysku, a potem wpadłby w twoje ręce i nie chciałabym być
w jego skórze!
— Czy mam rozumieć, że powiedziałabyś mi, gdyby próbował cię
pocałować?
— Oczywiście! Choć pewnie bym się zastanawiała, czy z tego nie
wymknie jakieś nieszczęście, bo wy, mężczyźni, nie potraficie panować
nad sobą. Ty owszem, ale Fernau jest nieobliczalny.
Przedstawiłeś mi sprawę Helli w świetle bardzo korzystnym dla
niej. Myślę, że Felicja nie będzie miała do ciebie żalu, niemniej jednak
lepiej jej nie mów, że ja też coś wiem. Felicja i Helia czułyby się
skrępowane. Ja w każdym razie nie jestem plotkarą i nie wygadam się
przed nikim.
— Wcale w to nie wątpię, Loro — uśmiechnął się.
— Masz tyle kłopotów ze mną, więc nie chcę, żeby z mojego
powodu wybuchł jakiś skandal.
Daniel objął siostrę przez ramię i chwilę szli w milczeniu. Nagle Lora
zatrzymała się.
— O mało co nie minęliśmy cukierni i zapomnieli o pysznym torcie
z daktyli. Nie myśl tylko, że się wykręcisz!
Weszli. Dań zamówił dla siebie tylko herbatę, natomiast Lora
%wała sobie do woli. Przy okazji przekonała brata, że ta sprawa
ł torebką to nie tylko pretekst do spotkania z Felicją, ale musi zostać
Realizowana.
— Muszę się postarać, aby Felicja częściej u nas bywała, a jeśli
*cesz, to mogę ją zapraszać, kiedy będziesz akurat w domu— rzekła,
a Zerknąwszy z boku zauważyła, że Dań zaczerwienił się, więc szybko
°dała obojętnym tonem: — Sprawy Helli nie załatwicie przecież na
Jed*ym spotkaniu...
83

Lora czuła, jak serce bije jej tak mocno, że aż podchodzi do gardła.
' matczynych wprost uczuć zawarła pani Thiessen w swoim
czeo?
— Z pewnością nie! — przytaknął skwapliwie. — Z
trzeba się rozliczyć na zawsze.	(
Popatrzyła na niego z wyraźną troską.
— Dań, tylko uważaj na niego. On jest zdolny do wszystkiego.
— Wiem, Loro, i będę miał się na baczności.
— Słuchaj, nie mówmy o tym Konny. Ona jest bardzo wrażliwa
i kto wie, jak oceniłaby postępowanie Helli Funke.
Daniel przestraszył się, czy aby przypadkiem Lora nie dowiedziała
się czegoś o Konny, ale chyba nie, bo nie wypowiadałaby się teraz tak
obojętnym tonem.
— Masz rację, siostrzyczko. O Helli nie wolno nam mówić nikomu,
w końcu odkryliśmy jej tajemnicę przypadkowo.
Lora kończyła kolejną porcję ciastek — młoda i wysportowana nie
musiała bać się nadmiaru kalorii. Posiedzieli jeszcze chwilę i powoli
zaczęli zbierać się do domu.
Następnego ranka Lora znalazła na stole w jadalni list obok swojego
talerza. Otworzyła go i natychmiast zaczerwieniła się, czego Dań, zajęty
przeglądaniem własnej poczty, nie zauważył.
List był od pani Thiessen, matki Klausa.
'Droga panno Loro!
Klaus powiedział mi, że wystarczy tylko napisać, a sprawi mi Pani
wielką radość i przyjdzie do mnie z wizytą. Dlugo nie dałam się prosić.
Najpierw chcę jednak Pani podziękować za pomoc mojemu synowi przy
wyborze dywanika — jest prześliczny!
Bardzo bym się ucieszyła, gdyby pani mogła mi czasami poświęcić
godzinkę i swoją młodością umilić trochę monotonnie upływające dni.
Brakuje mi widoku tej roześmianej buzi, kiedy przed laty z tornistrem
na plecach przechodziła Pani codziennie pod moimi oknami. Gdyb)
zechciała Pani mrją przypomnieć i przy szła do mnie w najbliższą środę na
podwieczorek, byłoby mi bardzo milo. A może mogłybyśmy ustalić tak1
dzień i porę, kiedy spotykałybyśmy się przynajmniej raz w tygodniu?
' Proszę mi odpisać, czy podwieczorek w środę o piątej Pani odpowiad°>
a jeżeli nie, to chętnie zobaczę się z Panią w innym terminie.
Zawsze z sympatią wspominaiQ.ctt
Maria Thiessen'
84


Tle cieptych' matczynyc   wpros uczu
i ście! Nie ulega wątpliwości, że chce Lorę lepiej poznać, ale dlaczego?
Zastanawiała się, choć przecież dobrze wiedziała, że ma to związek
z Klausem.
Kiedy brat zaraz po śniadaniu pojechał do Konny, usiadła do biurka
i natychmiast odpisała:
Wielce szanowna pani Thiessen!
Jest mi szczególnie miło, że zechciała Pani zaprosić mnie na pod-
wieczorek. Obawiam się, że moja wizyta zbytnio Pani nie ucieszy, bo
jestem straszną gadułą, o czym pan Klaus wie najlepiej. Ale przyjdę, i to
bardzo chętnie. Będę w środę, punktualnie o piątej, i jeszcze raz dziękuję za
zaproszenie.
Serdecznie oddana
Lora Harfort."
Lora przeczytała swój list i wcale nie była z niego zadowolona. Już
zastanawiała się, czy nie napisać nowego, kiedy nagle wyprostowała się
dumnie i włożyła kartkę do koperty. Nie, pani Thiessen powinna ją
poznać taką, jaka jest naprawdę, z wszystkimi błędami i słabościami,
aby potem nie była rozczarowana. Potem? Na samą myśl Lora dostała
rumieńców, a przecież nie miała wątpliwości, co będzie potem. Nie dziś
1 nie jutro — była jeszcze za młoda, Klaus zresztą też. W dodatku on
powinien zrobić ten doktorat, aby Daniel mógł go zatrudnić w swojej
fabryce. Klaus na pewno nie zgodziłby się na żadną protekcję i nie
chciałby zaczynać pracy u Dana jako jego szwagier. Najpierw musi się
sprawdzić jako inżynier, a potem będzie to, o czym przed chwilą
Pomyślała. Koniec, kropka!
Jak na skrzydłach, sama zaniosła list na pocztę, a potem, wróciwszy
Szybko do domu, zajęła się robótkami, oczekując na przybycie Felicji
^aniela, który obiecał, że przyjdzie przed jedenastą.
Tymczasem Dań opowiadał Konny o tym, co wiedział już o po-
?Powaniu Rolfa Fernaua, nie wymieniając przy tym żadnych nazwisk.
"~~ Teraz widzisz, droga siostrzyczko, jak wielkiego niebezpieczeń-
a udało ci się uniknąć. Wczoraj nie mogłem porozmawiać z Fer-
85

nauem, ale dziś po południu albo jutro rano pójdę do niego nowm
Muszę ukrócić jego nikczemne praktyki nie tylko wobec ciebie, ai
również innych dam, które w podobny spoaób wciągnął w swoje sidf
i teraz szantażuje.
— Jak się o tym wszystkim dowiedziałeś, Dań?
— Zupełnie przypadkowo, więc chyba rozumiesz, że nawet tobie n(e
zdradzę żadnych nazwisk, choć niektóre znam. Obawiam się, że jest icii
znacznie więcej, dlatego też muszę zrobić wszystko, aby uniemożliwić
Fernauowi prześladowanie następnych ofiar. Przede wszystkim musi on
opuścić nasz klub, a nawet Berlin, aby już nigdy nie spotkał ani ciebie
ani Lory.
Mam na szczęście w ręku dowody, że jest szantażystą, i bez problemu
mógłbym oddać go pod sąd, ale w tym wypadku doszłoby do ujawnienia
nazwisk pokrzywdzonych przez niego kobiet, a ja za wszelką cenę chcę
uniknąć skandalu, bo wiele z nich Fernau doprowadził do tego, że
posunęły się znacznie dalej niż ty. Abyś wiedziała orientacyjnie, jakich
. sum żądał za milczenie, powiem ci tylko, że za wydanie kilku listów
domagał się pięćdziesięciu tysięcy marek. Ciebie wycenił pewnie znacz-
nie wyżej, bo dysponujesz własnym majątkiem. Jak widzisz, Fernau
wybierał swoje ofiary bardzo skrupulatnie.
— Mój Boże, to straszne, co mówisz, Dań! Jakie to szczęście, że
w porę powiedziałam ci o moich kłopotach. Teraz, kiedy znam prawdę,
na pewno nie pozwolę mu się omotać.
Pogłaskał ją po głowie jak dobrotliwy ojciec.
— Prawda, Konny. Oboje mamy za co dziękować Bogu.
— Jak myślisz, Dań, czy Henryk może się o tym dowiedzieć?
— Niczego się nie dowie, moja w tym głowa! Załatwię to tak, aby
Fernauowi raz na zawsze odechciało się napastowania kobiet, przynaj-
mniej w naszym kraju. Jak chce uprawiać swój proceder, to niech si?
wynosi gdzie indziej. Nie martw się, jeżeli potrwa to trochę dłużej, niż
bym chciał, ale przede wszystkim muszę zadbać, aby tej sprawy nie
wywleczono na światło dzienne.
— To byłaby katastrofa! — przeraziła się Konny.
— Bądź spokojna, nawet w najgorszej sytuacji twoje nazwisko nie
padnie. Na szczęście nie dałaś mu żadnych dowodów do ręki, a
było inaczej, na pewno publicznie bym ich nie wykorzystał.
i	i
86


0c)j, Dań, lepiej o tym nie myśleć!
Racja' zwłaszcza że wobec innych kobiet udało mu się osiągnąć
0 u ciebie nie zdołał. Rozumiesz więc, że muszę osłaniać tamte
fn
fiary
ar
przytuliła S1? do Je§° policzka.
_____ jesteś taki dobry, Dań! Dziękuję ci z całego serca.
___ Nie masz za co, Konny. Robię to, co zrobiłby każdy na moim
miejscu-	...
— - Nie grozi ci niebezpieczeństwo, Dań/
— Jeżeli się o nim wie, przestaje być groźne. W każdym razie będę
miał się na baczności. Mam jeszcze jedną sprawę do załatwienia, zanim
pójdę do Fernaua, muszę więc już uciekać, bo w przeciwnym razie
\\ ogóle nie będę miał czasu zajrzeć do fabryki. Wydałem stosowne
polecenia i myślę, że nic złego się tam nie dzieje. A jak tam wasz chory
pies?
— Zdrowieje. Jest chyba zadowolony, bo wszyscy się nim zajmują
i dogadzają mu jak mogą.
Pożegnali się serdecznie.
Za dziesięć jedenasta Dań był już w domu i razem z Lorą czekał
w oknie na przybycie Felicji.
— Wyjdź do niej najpierw sama, Loro, a ja przyjdę trochę później.
— Dobrze, Dań. Porozmawiamy chwilę razem, a potem możesz
mnie poprosić, abym wyszła, bo chcesz porozmawiać z Felicją o prezen-
Cle ur°dzinowym dla mnie. Jak skończycie, to mnie zawołasz, a ja do
tego czasu dopilnuję, aby nikt wam nie przeszkadzał.
W tym momencie lokaj zameldował wizytę panny Merling u panny
Ory. Ta kazała ją wprowadzić do salonu, a wchodząc tam po chwili,
w olała otwierając szeroko ramiona:
Ju? się bałam, że pani nie przyjdzie, Feli!
e'icja była zdenerwowana, ale odezwała się z uśmiechem:
~~ Chyoa   nie   podejrzewała   pani,   że   nie   dotrzymuję   słowa,
na ~~ ,    ch, to na pewno nie! Tak mi się głupio wyrwało. Powiem pani
C]1Ci c °- *e jestem już zupełnie pewna co do zamiarów brata i dlatego
tg t' abytn panią prosić, aby zgodziła się pani zaprojektować dla mnie
H. Coś w stylu Watteau, a co do szczegółów, to zdaję się na
87

panią. Konny mówiła mi niedawno, że podziwiała pani śliczne hafty. Od
razu pomyślałam, że Dań powinien zamówić mi takie na urodziny
i delikatnie próbowałam mu to zasugerować. I chyba poskutkowało, bo
chyba po to panią zaprosił. Postaram się, aby mógł z panią chwile
porozmawiać na osobności, ale pssst! Właśnie nadchodzi!
Dań rzeczywiście szedł korytarzem, patrząc na Felicję roziskrzo-
nymi oczyma, w których czaiło się jednak trochę niepewności. Szybko
opanował się, gdyż nie chciał wprawiać w zakłopotanie Felicji. Tak
czarująco pięknie nie wyglądała jeszcze nigdy, blada, onieśmielona.
Zawsze widywał ją dumnie wyprostowaną, zdecydowaną, a dziś wy-
glądała na bezradną i zakłopotaną.
Przez chwilę rozmawiali na jakiś ogólny temat, który Dań nagle
przerwał, uśmiechając się do Lory.
— Głowię się, co ci kupić na urodziny, Loro, i dlatego pozwoliłem
sobie poprosić pannę Merling o radę. Jeżeli zależy ci na czymś pięknym
i oryginalnym, to dobrze by było, gdybyś zostawiła nas choć na chwilę,
samych.
— Nie sądzisz chyba, że w takiej sytuacji będę protestować?
Przepadam za miłymi niespodziankami!
— Będzie miła, ale musisz być grzeczna.
— A co, nie jestem? Już znikam, a aby mi się nie nudziło, usiądę
w pokoju matki i zagram sobie na fortepianie.
— O, wyśmienity pomysł!
— Do zobaczenia, Feli — pokiwała Felicji. — Porozmawiamy sobie
później.
Felicja uśmiechnęła się, a Lora wyszła. Po chwili z głębi korytarza
było słychać ciche dźwięki muzyki, a Felicja mogła być pewna, że Lora
nie podsłuchuje za drzwiami.
Przez chwilę oboje patrzyli na siebie w milczeniu. Daniel odezwał si?
pierwszy:
— Siostra myśli, że chcę dla niej zamówić prezent urodzinowy
u pani. To też, ale najpierw musimy omówić ważniejsze sprawy-
Wypadałoby zacząć od wyjaśnienia przyczyny, dla której pozwoliłeś
sobie panią zaprosić do mojego domu.
— Domyślam się, panie Herfort, i bardzo panu z góry dziękuj?-
Pański list trochę mnie uspokoił, ale też — nie ukrywam — zadziwił-


_ To zrozumiałe, ale więcej napisać nie mogłem. Nie wypadało mi
nrzynieść tych listów do pani, a bardzo chciałem, aby pani wiedziała, że
sa w moich rękach bezpieczne.
. _ To wynikało z pańskiego listu, dalej jednak nie wiem, jak pan je
zdobył- Bardzo mnie ta wiadomość ucieszyła. Wczoraj dosłownie
umierałam ze strachu o moją siostrę i mocno żałowałam, że nie mam
nikogo, kto mógłby mi pomóc. Gdyby chodziło o moją sprawę, kto wie,
czy nie zwróciłabym się do pana, jako jedynego z naszego kręgu
człowieka, do którego mam wielkie zaufanie, ale nie mogłam decydować
za siostrę. Ona — ze względu na męża — nie miała żadnych możliwości
działania, więc poniekąd nie było innego wyjścia. Próbowałam coś
zrobić, ale nie udało się.
— O tym wiem, panno Merling.
— Ale skąd, na Boga?! — zaniepokoiła się.
— Najlepiej, jeżeli powiem pani od razu, skąd mam te listy. Otóż,
mówiąc otwarcie, ukradłem je... z biurka pana Fernaua.
— Rany boskie!
— Proszę się nie niepokoić i posłuchać, jak do tego doszło. Konny
prosiła mnie o obronę przed zaczepkami Rolfa Fernaua. Do męża nie
chciała się z tym zwracać, bo bała się, że Henryk podejmie jakieś
radykalne kroki, jeżeli zaś chodzi o mnie, to mogła być pewna, że nie
dam się ponieść emocjom. W tym samym czasie Lora powiedziała mi, że
Fernau w bezczelny sposób zaleca się do niej i rozpowiada', że się z nią
ożeni. Lora na szczęście nie jest tak delikatna jak Konny i dała
Fernauowi zdecydowaną odprawę. Mimo to postanowiłem zareagować
1 przypomnieć temu człowiekowi, jak w naszym towarzystwie należy
traktować kobiety. Od początku nie darzyłem go zbytnio zaufaniem ani
tez sympatią, a dopiero wczoraj przed południem dowiedziałem się, że
Jest po prostu szantażystą.
— Wczoraj przed południem? — przestraszyła się.
a.     worzy   o,
zwolił mi zaczekać, sadzając w super eleganckim pokoju, przy stoliku
<&zetami i za parawanem, skąd, jak się później zorientowałem, widać
y ° prawie w całości sąsiedni pokój, czyli tak zwany gabinet. Lokaj
— Tak, i to w szczególnych okolicznościach, które mogę uważać za
Radzenie opatrzności. Wczoraj przed południem wybrałem się do pana
emaua. Otworzył lokaj, a mimo że gospodarza nie było w domu,
lku

89
 

wyszedł, a ja po chwili usłyszałem zgrzyt zamka w drzwiach d0
mieszkania i przez szczelinę zobaczyłem najpierw panią, a potem
Fernaua. Daruje pani, ale nie wspomnę nic o uczuciach, które wtedy
mną targały. W pierwszej chwili chciałem uciec, ale nie ulega}0
wątpliwości, że zostanę zauważony, a panią postawię w kłopotliwej
sytuacji.
Zaczerwieniła się, a mocno zaciskając ręce, wyszeptała:
— Jak to dobrze, że pan się nie pokazał!
— Teraz wiem, ale wtedy w roli podglądacza i podshichiwacza
czułem się bardzo niezręcznie. Pani od razu powiedziała, że przyszła
w sprawie siostry, a ja zorientowałem się szybko, że sytuacja może być
groźna i będzie pani potrzebna pomoc. Pilnie śledziłem przebieg
rozmowy i aż kipiałem z oburzenia, kiedy odkrywałem, kim ten człowiek
jest naprawdę. Wstałem, kiedy wyrwał pani z ręki broń, i gotów byłem
skoczyć na niego, ale pani popisała się błyskawiczną reakcją — zdzieliła
go szpicrutą ojca i uciekła na korytarz. Odetchnąłem z ulgą, bo było
jasne, że przynajmniej pani już mnie nie zobaczy. Fernau zasłonił twarz
i też mnie nie widział. Słaniając się na nogach, próbował panią dogonić
— w tym stanie nie miał żadnych szans, więc nie biegłem za nim. Wtedy
zobaczyłem listy leżące na biurku, a wiedząc, że są one dla pani Funke
niezwykle ważne, bez chwili wahania schowałem je do kieszeni. Kiedy
Fernau biegł za panią schodami w dół, ja po cichu pobiegłem na drugie
piętro. Wracał klnąc straszliwie. Gdy zniknął w swoim mieszkaniu,
kilkoma susami znalazłem się przed budynkiem, popędziłem w stron?
miasta, ale pani już nie było. Poszedłem aż pod dom, ale nie zdecydowa-
łem się wejść do pani. Nie mogłem też pozwolić, aby się pani
denerwowała, i postanowiłem napisać list, mimo że przy okazji wyjdzie
na jaw, że widziałem panią w mieszkaniu Fernaua. Lora nie wiedząc
nawet o co chodzi, zgodziła się pani ten list dostarczyć. Myślę, że teraz
nie musi się pani'niczego wstydzić, wręcz przeciwnie — zachowała si?
pani tak dzielnie, że jeszcze do dziś nie mogę wyjść z podziwu.
Przekazuję pani odzyskane listy w takim stanie, jak zgarnąłem je
wczoraj z biurka Fernaua. Nie muszę chyba pani zapewniać, że do nich
ie zaglądałem. Za siostrę zresztą nie musi się pani przede mną wstydzie-
bo przecież z ust tego łobuza słyszałem, że między nimi nic nie było. NIL
zachowała należytej ostrożności, a ten wyrachowany łajdak gotów by
90


powodować katastrofę, byleby wyciągnąć okup. Jestem niezwykle
częśliwy, że mogę pani zwrócić te listy zupełnie za darmo.
S   Drżącymi rękoma sięgnęła po paczuszkę i w tym momencie się
ozpłakała. Schowała listy do torebki i patrząc na Daniela przez łzy,
wyciągnęła do niego rękę.
— Naprawdę nie wiem, jak mam panu dziękować, panie Herfort!
Uśmiechając się kręcił przecząco głową.
— Nie ma potrzeby, panno Merling. Największym podziękowa-
niem dla mnie jest myśl, że pomogłem pani pozbyć się kłopotu.
Energicznym ruchem wytarła łzy i od razu się uspokoiła. Widać
miała wprawę.
— Od dawna wiedziałam, że jest pan niezwykle szlachetnym
człowiekiem, panie Herfort. Zdjął mi pan naprawdę wielki ciężar z serca.
Fernau nie ma czym nas szantażować, ale na pewno będzie szukał
zemsty, a skoro pana nie widział, będzie przekonany, że to ja ukradłam
mu listy.
— Nie będę go długo utrzymywał w błędzie. W końcu swojej sprawy
jeszcze z nim nie załatwiłem.
— Niech pan będzie ostrożny... On jest zdolny do wszystkiego.
— Tak, względem kobiet! — zaśmiał się pogardliwie. — Wobec
mnie już nie będzie taki odważny.
Felicja westchnęła.
— Oby tylko nie przyszedł do mojego szwagra! Ernest jest strasznie
zazdrosny o Hellę i po rozmowie z Fernauem na pewno wystąpi
o rozwód. A akurat teraz małżeństwo zaczyna im się układać! Helia
dostała surową nauczkę, a Ernest jakby się uspokoił z tą swoją
chorobliwą zazdrością.
— Proszę się o nich nie martwić, panno Merling. Zapewniam panią,
76 Fernau już nic złego pani siostrze nie zrobi. Zrrajdę na niego sposób.
Dowodów przeciwko niemu mam dość, trzeba je tylko umiejętnie
^korzystać. W najgorszym razie zatka się mu usta pieniędzmi. Nie
m°wię o bajońskich sumach, które otrzymywał do tej pory, ale na
wykupienie biletu powinno mu wystarczyć, bo na uprawianie swojego
Pr°cederu tutaj już mu nie pozwolę. Nie ma co liczyć, że się zmieni.
^owiek, który posuwa się do straszenia i okradania bezbronnych
let musi być zepsuty do szpiku kości.
91

zobaczę, co da się zrobić — rzekł po chwili zasta-
Jeżeli przyjmie moje warunki, to niewykluczone, że dam
^ze' byleby czym prędzej zniknął nam z oczu. Z naszego
Pozbędziemy się go, zobaczy pani. Ale te to będzie już moja
Pani pozostawiam decyzję, co robić dalej z tl tymi listami. Moim
trzebaje zwrócić pani Funke, gdyż napisała .a je pod przymusem al
z całego serca, aby je natychmiast spalić.	'      ra
Felicja uśmiechnęła się blado.
— Co do tego nie mam żadnych wątpliwości. Kiedy Helia przek
się, że są to naprawdę jej listy, na pewno » je wrzuci prosto do ogn
Myślę, że mogę także w jej imieniu podziziękować panu za o'
przysługę i proszę pamiętać, że jeżeli Fernaiau zażąda pieniędzy,
jesteśmy zapłacić tyle, na ile nas stać.	'
— O tym nie może być mowy! — broniiił się z uśmiechem. — prosz
zdać się na mnie, zwłaszcza że muszę z niiim jeszcze wyrównać własne
rachunki. Jak zamierza pani wyjaśnić siostitrze okoliczności odzyskania
jej listów?
Felicja popatrzyła na niego zmieszana..
— W ogóle o tym nie pomyślałam. GdHyby Helia, podobnie jak ja.
była święcie przekonana, że pan jiikomnu o niczym nie powie, to
mogłabym jej śmiało powiedzieć prawdę, al'le ona po ostatnich doświad-
czeniach zrobiła- się bardzo nieufna. Jeżeli ] pan pozwoli, wolałabym jej
nie mówić o pańskim udziale w tej sprawie e.
— Wręcz mi na tym zależy, panno MerHing. Coś jednak trzeba pani
Helli powiedzieć, bo w szlachetny gest Fefrnaua raczej nie uwierzy?
— To na pewno nie! Powiem jej, że Feirnau zadowolił się pięcioma
tysiącami marek, które dla niego przygotowałyśmy, gdyż znalazł się
w krytycznej sytuacji finansowej i woli miecć tyle niż nic. Przekonam j?
też, że po mojej wczorajszej energicznej iruterwencji przestał liczyć na
całą sumę.
Helia nie wie, że szłam do pana. Żeb>v podtrzymać ją na duchu.
powiedziałam tylko, że będę pertraktować j«eszcze z Fernauem i umówi"
łam się z nim. P6 wczorajszej przygodzie zalbroniła mi chodzić do nie?0
i upierała się, że pójdzie ze mną, a ja wtedy skłamałam, że spotkam si?
z Fernauem w kawiarni, gdzie nie będziemy sami.
— Tej wersji trzeba się trzymać — vicieszył się Dań, a FehcJ
sięgnęła do torebki i podała mu plik banknotów.
— Proszę, niech pan'je weźmie i da f^ernauowi, aby miał za L
wyjechać. Te pieniądze już i tak odżałowałyśmy.


•
°Wie
nią
111 h   muSi wystąpić natychmiast, a kiedy to zrobi, ja z prawdziwą
'    nościa. poinformuję przewodniczącego, pana Funkego, że to
P t j szantażysta. Wątpię, czy po takim ostrzeżeniu pan Funke
°S hce kiedykolwiek z ™m rozmawiać. Jak pani widzi, wszystko
Ze 'na załatwić dyplomatycznie. O rezultatach dam pani oczywiście
znać. •
Schował pieniądze, aby przypadkiem nie zobaczyła ich Lora,
i uśmiechnął się.
__ A teraz musimy szybko ustalić, jak ma wyglądać ta szczególnie
piękna torebka dla mojej siostry. Oczywiście to tylko formalność, panno
Merling, bo pani przecież wie lepiej ode mnie, o co Lorze chodzi.
Rachunek proszę mi przysłać, kiedy tylko torebka będzie gotowa.
Słyszałem, że pani nie tylko projektuje, ale wiele prac wykonuje
osobiście?
— Nie potrafię siedzieć w domu bezczynnie.
— Rozumiem panią doskonale. Dlaczego właściwie wybrała pani
sztukę użytkową jako przedmiot studiów?
— Takie było zawsze moje marzenie, ale dopiero pobyt u ciotki w
Anglii pomógł mi je zrealizować. Ciotka pochwalała mój pomysł
i umożliwiła mi podjęcie studiów. Nie wiedziałam wtedy, że odziedziczę
po niej spadek około stu tysięcy marek, i traktowałam zdobycie zawodu
jako możliwość samodzielnego utrzymania się. Na razie mi się to udaje
"7 popatrzyła na Daniela, a napotkawszy jego pełne zachwytu spojrze-
nie' szybko spuściła oczy i rzekła: — Chyba powinniśmy już poprosić
pańską siostrę...
Wstał natychmiast. Musi dać Felicji czas na ochłonięcie i oswojenie
1? 2 myślą 0 odzyskanych listach.
^ ora grała jeden utwór po drugim bez żadnego wyboru. Zawołanie
rek a S, towała straszliwie fałszywym akordem. Trzymając brata za
^ Usjniechnęła się, gdy wrócili do salonu:
L się zasiedziałam przy tym brzdąkaniu, że omal zapomniałam
łroszę mi wybaczyć, Felicjo. Rozumiem, że skończyliście już
tajną naradę?

93
92
 

Trudno powiedzieć, żeby był zadowolony, ale prawdopodobnie
""    otrzebuje pieniędzy. Mój cios szpicrutą też musiał zrobić na
Z   /enie i ostatecznie przekonał go, że na większą sumę i tak nie ma
— Owszem, Loro. Mam nadzieję, że z jej rezultatu bedz'
zadowolona — odpowiedziała Felicja.
	Pai
i
Po kwadransie Dań zaczął się żegnać — choć miał wielka
zostać dłużej, musiał wracać do fabryki.
	ot
e
Felicja też nie zamierzała przedłużać wizyty, zwłaszcza że Heli
pewno już umierała ze strachu o nią, a nie miała pojęcia, że svtu ^
przybrała bardzo korzystny obrót.	"     
Cja
Przy pożegnaniu Lora jeszcze raz przypomniała o jutrzejszy
podwieczorku, a gdy Felicja zapewniała, że na pewno obie z siost
przyjdą, Lora uśmiechnęła się i pomyślała: — Będę cię tak dłuen
zapraszać, aż w końcu zostaniesz moją szwagierką, dumna, słodka
Feli!
\
Felicja zatrzymała pierwszą nadjeżdżającą taksówkę, aby jak naj-
prędzej podzielić się dobrą wiadomością z siostrą. Helia czekała chyba
pod drzwiami, bo na dźwięk dzwonka, natychmiast otworzyła je
i wciągnęła Felicję w głąb mieszkania.
— Ach, Feli! Jestem nieprzytomna ze strachu. Dzięki Bogu, że
wracasz cała i zdrowa!
— Naprawdę bałaś się o mnie? — spytała, otwierając torebkę.
— Jak mogłam się nie bać, Feli?!
Felicja wcisnęła jej do ręki paczuszkę listów.
— Masz, przyniosłam ci coś pięknego.
Drżącymi rękoma Helia rozpakowała papier, a rozpoznawszj
starannie ułożone swoje listy — wszystkie pięć — wybuchnęła spa2'
matycznym szlochem i rzuciła się siostrze na szyję.
— Feli, ądzyskałaś moje listy? Jak ci się to udało?
Felicja  zaniemówiła,   trochę   ze   wzruszenia,   ale   też  z  za
potania.
ci
— Cóż, droga Hellu, to długa i skomplikowana histotia.
iłyśmy pięć tysięcy marek, ale za to masz swoje listy w ręku.        ^
— Zobaczysz, Feli, będę odkładać każdy fenig i wkrótce oddam
wszystko. A więc zadowolił się pięcioma tysiącami?
94


/enie
3
-
C°     porządnie go urządziłaś? Jak wygląda jego twarz? Wiesz, Feli,
, tja sję We mnie chęć zemsty i zaczynam żałować, że to nie ja go
uderzyłam.
__ Rozumiem cię — rehcja pocałowała ją w policzek. — Sprawdź
czy są to wszystkie listy, które mu wysłałaś, a potem szybko
rtrzucimy je do ognia.
Helia przeglądnęła starannie każdą kopertę i odetchnęła z ulgą.
— Chwała Bogu, są wszystkie!
Felicja wstała, przyniosła wielką metalową popielniczkę oraz świecę.
Zapaliła ją, a potem obie w milczeniu patrzyły, jak białe kartki
zajmowały się po kolei ogniem, skręcały w metalowym naczyniu
i rozsypywały w zwęglone kawałki. Bez słowa Felicja przesypała popiół
na gazetę, owinęła starannie i zgniótłszy w kłębek, wrzuciła do kosza na
papiery. Dopiero w tym momencie obie odetchnęły z ulgą, rzuciły się
sobie w ramiona i wypłakały całą nagromadzoną w sercach gorycz.
Pierwsza ochłonęła Felicja. Stara Dora czeka już na pewno z obia-
dem, trzeba wracać na górę, do siebie. Helia przytrzymała ją za rękę
i zaśmiała się przez łzy:
— Nie masz po co wracać, Feli! Powiedziałam Dorze, że w czasie
nieobecności mojego męża, będziemy jadały obiady u mnie.
— Dobrze, nie mniej jednak muszę pójść się przebrać. Za chwilę
b?d? z powrotem.
ara Dora już nie mogła się doczekać powrotu swojej młodej pani.
, ~~ Panno Feli, już dwa razy dzwonił jakiś mężczyzna i koniecznie
u z panią rozmawiać. Powiedziałam mu, że do obiadu pani nie
Ie, a on mimo to zadzwonił drugi raz. O! To pewnie znowu on!
\, ,  e lcja sz>'bko podeszła do aparatu, a oburzona Dora zamknęła się
~~ Halo! Kto mówi? — zgłosiła się Felicja.
JT TO pani, panno Merling?
al» IC]& rozP°znała głos Fernaua — serce zaczęło jej walić jak młot
^c się na chłód, odpowiedziała: — We własnej osobie.
95

— Nareszcie! Dzwoniłem już dwa razy. Zabrała pani wczoraj listy
czekam więc na wypłatę uzgodnionej sumy...
Szybko zastanawiała się, co odpowiedzieć, ale nic poza zasłyszana
gdzieś ogólną formułką nie przychodziło jej do głowy.
— Sprawę przekazałam mojemu adwokatowi, więc proszę zwrócić
się do niego.
Zapadło milczenie, a po chwili w słuchawce rozległ się sztuczny
nienaturalny śmiech Fernaua.
— Czy pani zwariowała?
— Nie — odpowiedziała spokojnym głosem. — Po prostu mam
dosyć pertraktowania z panem.
Znowu milczenie. Potem padło niepewne, nieco nerwowe stwierdze-
nie: — W takim razie zmusza mnie pani do podjęcia pertraktacji z pani
szwagrem.
Felicja wiedziała, że Ernest wyjechał, a zanim wróci, Daniel Herfort
zdąży porozmawiać z Fernauem. Zebrała jeszcze raz w sobie całą
odwagę i rzekła chłodno:
— Ależ proszę bardzo! Zna pańską sprawę i, o ile wiem, gotów jest
dokładnie się z panem rozliczyć.
Słyszała jak Fernau klnie z wściekłości, trzymając słuchawkę z dala
od ust. Zanim zdecyduje się powiedzieć coś jeszcze, chyba lepiej odwiesić
swoją i przerwać połączenie.
Z zamkniętymi oczyma i rękoma mocno przyciśniętymi do piersi,
Felicja długo nie mogła dojść do siebie. Czy aby nie popełniła jakiegoś
błędu? Czy postąpiła właściwie, zrywając rozmowy z Fernauem? Nagle
przypomniała sobie Daniela i wszystkie wątpliwości rozwiały się jak
mgła. Jak to dobrze, że jest ktoś, kto w razie czego stanie w jej obronie.
Bez namysłu wybrała numer telefonu Daniela.
— To ja, panie Herfort. Muszę coś panu szybko powiedzieć
— rzekła cicho,'gdy Dań odebrał osobiście.
— Ach, rozumiem! Proszę jednak nie wymieniać żadnych nazwisk-
— Poprzedni właściciel listów zadzwonił do mnie przed chwilą. Jes
przekonany, że są one teraz u mnie. Nie zaprzeczyłam, więc postraszy1'
że w tej sprawie porozmawia z moim szwagrem. Coś mnie podkus»°'
aby mu powiedzieć, że szwagier już o wszystkim wie i gotów jest się z n11"
policzyć.


.— Wyśmienicie!
—- Na samym początku oświadczyłam, że nie mam zamiaru z nim
dalej pertraktować i całą sprawę przekazałam mojemu adwokatowi.
Słyszałam jak przeklinał, na czym świat stoi!
— Świetnie! Bardzo dobrze pani zrobiła. Będę się tej wersji trzymać,
a chyba odwiedzę go zaraz po południu, bo najlepiej kuć żelazo, póki
2orące! Dziękuję za wiadomość, panno Merling. Jest pani naprawdę
bardzo mądrą i dzielną kobietą. Do zobaczenia! Proszę jednak do mnie
nie dzwonić. Gdyby było coś pilnego, to proszę złożyć wizytę mojej
siostrze... na przykład pod pretekstem projektu tej torebki...
— Rozumiem. Serdeczne dzięki.
Jednocześnie odłożyli słuchawki, a na ustach Felicji pojawił się
marzycielski uśmiech. Ogarnęła się trochę i pobiegła na dół do Helli.
— Jak to dobrze, że Helia nic nie wie o telefonach od Fernaua!
— pomyślała. — Siostra nie powinna nic więcej wiedzieć, dopóki Daniel
nie załatwi tej trudnej sprawy do końca! Wspaniałomyślnie roztoczył
opiekę nad nimi, choć właściwie mógł się zająć tylko obroną swoich
sióstr. Jego słowa brzmiały bardzo przekonywająco, a przy okazji
zdradziły, co Dań do niej czuje. Czyżby naprawdę odwzajemniał
uczucia, które ona od dawna do niego żywi?
Ciarki przeszły Felicji po plecach na myśl, że Dań mógł nie
wytrzymać za parawanem i wyjść, zanim dowiedział się, po co przyszła
do Fernaua. Dziękowała Bogu, że Dań był świadkiem jej niewinności
~- cokolwiek by się wydarzyło, wiedziałby, że to nie z jej winy.
Podczas obiadu u Helli Felicja była myślami gdzie indziej. Czy
rzeczywiście dobrze zrobiła mówiąc Fernauowi, że szwagier wie o wszys-
tkim? Uniosła się dumą i chciała pokazać, że już się go nie boi... Jeżeli
rernau nie uwierzył, to cała nadzieja, że być może Dań Herfort naprawi
Jej błąd.
P° kilku zdawkowych odpowiedziach siostry Helia nie wytrzy-
mała:
~~ Ty chyba w ogóle mnie nie słuchasz, Feli?
Felicja odgarnęła włosy z czoła i uśmiechnęła się blado.
~~ Wybacz, Hełm, ale... zbyt wiele przeżyć, jak na jeden raz,
niektóre sprawy dopiero\eraz dochodzą do mojej świadomości.
Helia chwyciła ją za rękę.

96
97
 

— Nareszcie! Dzwoniłem już dwa razy. Zabrała pani wczoraj listy
czekam więc na wypłatę uzgodnionej sumy....
Szybko zastanawiała się, co odpowiedzieć, ale nic poza zasłyszana
gdzieś ogólną formułką nie przychodziło jej do głowy.
— Sprawę przekazałam mojemu adwokatowi, więc proszę zwrócić
się do niego.
Zapadło milczenie, a po chwili w słuch sawce rozległ się sztuczny,
nienaturalny śmiech Fernaua.
— Czy pani zwariowała?
— Nie — odpowiedziała spokojnym głiosem. — Po prostu mam
dosyć pertraktowania z panem.
Znowu milczenie. Potem padło niepewne,, nieco nerwowe stwierdze-
nie: — W takim razie zmusza mnie pani do podjęcia pertraktacji z pani
szwagrem.
Felicja wiedziała, że Ernest wyjechał, a zanim wróci^Daniel Herfort
zdąży porozmawiać z Fernauem. Zebrała jeszcze raz w sobie całą
odwagę i rzekła chłodno:
— Ależ proszę bardzo! Zna pańską sprawę i, o ile wiem, gotów jest
dokładnie się z panem rozliczyć.
Słyszała jak Fernau klnie z wściekłości, trzymając słuchawkę z dala
od ust. Zanim zdecyduje się powiedzieć coś jeszcze, chyba lepiej odwiesić
swoją i przerwać połączenie.
Z zamkniętymi oczyma i rękoma mocno przyciśniętymi do piersi,
Felicja długo nie mogła dojść do siebie. Czy aby nie popełniła jakiegoś
błędu? Czy postąpiła właściwie, zrywając rozmowy z Fernauem? Nagle
przypomniała sobie Daniela i wszystkie wątpliwości rozwiały się jak
mgła. Jak to dobrze, że jest ktoś, kto w razie <czego stanie w jej obronie!
Bez namysłu wybrała numer telefonu Daniela.
— To ja, panie Herfort. Muszę coś panu szybko powiedzieć
— rzekła cichfl, gdy Dań odebrał osobiście.
— Ach, rozumiem! Proszę jednak nie wymieniać żadnych nazwisk-
— Poprzedni właściciel listów zadzwonił do mnie przed chwilą- Jest
przekonany, że są one teraz u mnie. Nie zaprzeczyłam, więc postrasz}'-
że w tej sprawie porozmawia z moim szwagrem. Coś mnie podkusu"-
aby mu powiedzieć, że szwagier już o wszystkimwie i gotów jest się z n"0
policzyć.


— Wyśmienicie!
— Na samym początku oświadczyłam, że nie mam zamiaru z nim
dalej pertraktować i całą sprawę przekazałam mojemu adwokatowi.
Słyszałam jak przeklinał, na czym świat stoi!
— Świetnie! Bardzo dobrze pani zrobiła. Będę się tej wersji trzymać,
a chyba odwiedzę go zaraz po południu, bo najlepiej kuć żelazo, póki
sorące! Dziękuję za wiadomość, panno Merling. Jest pani naprawdę
bardzo mądrą i dzielną kobietą. Do zobaczenia! Proszę jednak do mnie
me dzwonić. Gdyby było coś pilnego, to proszę złożyć wizytę mojej
siostrze... na przykład pod pretekstem projektu tej torebki...
— Rozumiem. Serdeczne dzięki.
Jednocześnie odłożyli słuchawki, a na ustach Felicji pojawił się
marzycielski uśmiech. Ogarnęła się trochę i pobiegła na dół do Helli.
- Jak to dobrze, że Helia nic nie wie o telefonach od Fernaua!
^pomyślała. — Siostra nie powinna nic więcej wiedzieć, dopóki Daniel
me załatwi tej trudnej sprawy do końca! Wspaniałomyślnie roztoczył
opiekę nad nimi, choć właściwie mógł się zająć tylko obroną swoich
sióstr. Jego słowa brzmiały bardzo przekonywająco, a przy okazji
zdradziły, co Dań do niej czuje. Czyżby naprawdę odwzajemniał
uczucia, które ona od dawna do niego żywi?
Ciarki przeszły Felicji po plecach na myśl, że Dań mógł nie
wytrzymać za parawanem i wyjść, zanim dowiedział się, po co przyszła
do Fernaua. Dziękowała Bogu, że Dań był świadkiem jej niewinności
"- cokolwiek by się wydarzyło, wiedziałby, że to nie z jej winy.
Podczas obiadu u Helli Felicja była myślami gdzie indziej. Czy
tzeczywiście dobrze zrobiła mówiąc Fernauowi, że szwagier wie o wszys-
Hcim? Uniosła się dumą i chciała pokazać, że już się go nie boi... Jeżeli
fernau nie uwierzył, to cała nadzieja, że być może Dań Herfort naprawi
J3 błąd.
Po kilku zdawkowych odpowiedziach siostry Helia nie wytrzy-
lała:
— Ty chyba w ogóle mnie nie słuchasz, Feli?
Felicja odgarnęła włosy z czoła i uśmiechnęła się blado.
— Wybacz, Hełm, ale... zbyt wiele przeżyć, jak na jeden raz,
* niektóre sprawy dopiero teraz dochodzą do mojej świadomości.
Helia chwyciła ją za rękę.

96
97
;niona
 

— Nie gniewaj się, Feli, ale ja szybko zapominam o kłopotach
które mam już za sobą. Ty zawsze jeszcze raz rozpamiętujesz wszystk0
°dpoczątku i dlatego trwa to u ciebie znacznie dłużej. Przepraszam cię
że o tym zapomniałam, ale ja wprost nie wiem co robić z radości, że te
nieszczęsne listy trafiły wreszcie do pieca. Słuchaj, w ogóle mi nie
P«viedziałaś, jak wygląda Fernau z tą pręgą na twarzy?! Porządnie g0
naznaczyłaś?
Felicja skrzywiła się, bo Helia mimo przyznania się do szybkiego
zapominania o przykrych przeżyciach i przeprosin, natychmiast popel-
nili ten sam błąd. Machnęła tylko ręką:
— Oszczędź mi wspomnień, Hellu. Dostał porządnie i o czym tu
wipej mówić.
Helia przytuliła policzek do dłoni Felicji i zrobiła skruszoną minę.
— Jestem okropna, prawda Feli? Masz wszystkiego dosyć, a ja
drpzę cię, przywołując niemiłe chwile... Ty, a nie poszłybyśmy dziś
wieczorem do opery? Ernest zostawił nam przecież pieniądze na bilety...
— Nie, Hellu, dziś absolutnie nigdzie nie idziemy. Może kiedy
infeiej. Jutro jesteśmy zaproszone do Lory Herfort, więc operę trzeba
odłożyć co najmniej na pojutrze. Zgadzasz się?
— Naturalnie, Feli, chciałam, abyś ty rozerwała się trochę...
— Posiedzimy u mnie. Dora też musi mieć jakieś zajęcie, a ponieważ
°Wy jemy u ciebie, kolacje będziemy jadać u mnie.
— Zgoda. Ale... czy ty już wychodzisz?
— Mam dużo pracy, Hellu.
Nie mogła powiedzieć, że przy pracy najszybciej uspokoi nerwy, ani
te?, że chge czym prędzej przygotować projekt torebki dla Lory, a musi
wJmyślić dla niej coś wyjątkowo pięknego.
Na myśl o Lorze uśmiechnęła się sama do siebie. Polubiła t?
dziewczynę i choć z Konny zna się i przyjaźni od lat, jej młodsza siostra
staje się jej jakby" bliższa.
Felicja wróciła do swojego mieszkania, a Helia przygotowała
s°bie pudełko czekoladek, które Ernest kupił jej przed wyjazdem*
1 ł ciekawym romansem w ręku położyła się na kanapie. Jak to
dobrze, że nikt już nie będzie w stanie zmącić jej spokoju i szczęścia
z Ernestem! Po udanej ingerencji Felicji, jej zdaniem, wszystko było J112
zalitwione.


\V głębi duszy była wdzięczna siostrze, nie uświadamiała sobie
ednak, ile wysiłku kosztowało Felicję przełamanie własnej dumy
kobiecej nieśmiałości. Tymczasem Felicja daleka była od odzyskania
wewnętrznej równowagi i była wdzięczna Danowi, że dał jej zajęcie, przy
którym szybko zapomni o swoich przykrych doświadczeniach.
W nocy z niedzieli na poniedziałek Fernau prawie nie zmrużył oka,
co mu się rzadko zdarzało. Nie dręczyły go żadne wyrzuty sumienia, to
nie, ale nie .mógł przeboleć faktu, że Felicja mu się wymknęła, a na
dodatek jeszcze oszpeciła.
Rano wyglądał okropnie. Jego piękną twarz przecinała na ukos
ognista pręga, która co prawda nie bolała już tak dotkliwie jak wczoraj,
ale za to wzdłuż niej skóra łuszczyła się i odpadała płatami.
Ubrany w czarny jedwabny tużurek —jego ulubiony strój domowy,
na który mógł sobie wreszcie pozwolić, gdyż centralne ogrzewanie od
rana już działało, usiadł w fotelu i próbował zająć się lekturą. Na twarzy
miał grubą warstwę kremu i trudno powiedzieć, że wyglądał przy tym
imponująco, zdaniem jedynego zresztą świadka — lokaja Franza, który
ukradkiem zacierając ręce, chichotał z radości, że wreszcie ktoś dołożył
temu zarozumialcowi. Kto to w końcu zrobił? Na browningu wyraźnie
widać było inicjały H.M., nie należał więc do Herforta, ale z pręgą na
twarzy musiał mieć coś wspólnego. Felicji Franz w ogóle nie widział, był
zatem przekonany, że Fernaua urządził Daniel, na pewno z powodu
Jakiejś damy. Tak czy inaczej, cała sympatia lokaja była po stronie
napastnika, pomijając już sowity napiwek, jaki dostał od niego zaraz na
Początku. Jak jednak Herfort wyszedł z mieszkania? Bo że nie czekał do
Powrotu Fernaua, po prostu Franz nie wierzył, a bardzo nie lubił
^jasnych sytuacji.
Wolał wiedzieć, co się wokół jego pana dzieje, by w razie potrzeby
le<łzieć jak się bronić. A miał już szczerze dosyć służenia kapryśnemu
yrnagającemu panu, który choć sam ma niejeden grzech na sumieniu,
o alctuje go jak przestępcę i cały czas wypomina, że gdyby nie on, dalej
°y w kryminale. Sam, drań, powinien tam trafić, bo że utrzymuje się

98
99
 

z pieniędzy wycyganionych od kobiet, Franz dawno już nie miał
wątpliwości. To i owo udało mu się podejrzeć i podsłuchać, a szafa
pancerna z listami na półkach budziła jego szczególne zainteresowanie
Przypuszczenia lokaja, jak widać, były bardzo bliskie prawdy.
Niestety, szafa była zawsze zamknięta, a klucze Fernau nosił stale
przy sobie. Z otwarciem być może Franz byłby sobie poradził, aje
wymagałoby to czasu, a tego przezorny gospodarz nie zostawia}
lokajowi zbyt wiele.
1       Zajęty tymi i podobnymi myślami, Franz nie przestawał opiekować
się swoim panem. Pytał ciągle, czy czegoś nie potrzebuje, czy ból mu
mniej dokucza, ale jakoś nie spotykał się z wyrazami uznania, wręcz
przeciwnie — narażał się na nieprzewidziane szykany. Jedną z nich były
pilne zakupy.
Kiedy marudząc ubrał się ciepło i wyszedł, Fernau rzucił się do
telefonu i zadzwonił do Felicji — po raz pierwszy. Nie wiedział, że
Ernest Funke wyjechał, więc bał się dzwonić do Helli, aby przypadkiem
mąż nie podsłuchał jej rozmowy.
Nie zastawszy Felicji w domu, zdenerwował się okropnie. Musi z nią
rozmawiać, musi dać jej do zrozumienia, że ma jeszcze atuty w ręku,
mimo że ukradła mu listy siostry.
Po pierwszej nieudanej próbie im dłużej się zastanawiał, tym
większego nabierał przekonania, że z Ernestem Funke raczej nie
należałoby zaczynać. Nic od niego nie wydostanie, a kto wie, czy nie
dojdzie do jakiegoś nieszczęścia, gdyż Funke jest strasznym zazdroś-
nikiem, a ponadto raptownego usposobienia.
Lepiej i bezpieczniej załatwiać te sprawy z kobietami. Kiedy jednak
po raz drugi próba porozmawiania z Felicją nie powiodła się, Fernau
stracił już trochę pewności siebie. Gotów był nawet obniżyć wysokość
żądanego okupu, byleby tylko dostać jakieś pieniądze, i to możliwie jak
najprędzej. *
Wreszcie, kiedy Franz poszedł do kuchni pitrasić obiad, udało się.
W słuchawce odezwał się dźwięczny i czysty głos Felicji...
Po skończonej rozmowie nastrój po tej stronie aparatu nie był zb}l
wesoły. Do stu diabłów! Przekazała sprawę adwokatowi? Czyżby
Powiedziały o wszystkim Funkemu? Jeżeli tak, to wytrąciły ostatni atut
z ręki... Ten raptus rzeczywiście gotów zrzucić człowieka ze schedo*-
100


ff(jyby mu się pokazać na oczy, a co dopiero, gdyby żądać od niego
okupu za zatuszowanie... Nie, one chyba blefują! A może nie? Mają
w ręku listy, a Helia mogła przecież wykorzystać chwilę słabości męża
j przedstawić mu sprawę w korzystnyrii dla siebie świetle... Co wtedy?
\Vtedy to lepiej siedzieć w domu i nie pokazywać się nikomu na oczy!
Czyżby pech znowu uwziął się na niego? Przecież sytuacja jest taka
sama jak wtedy w Argentynie, gdy rozwścieczony zdradzony mąż deptał
mu po piętach i cudem tylko udało mu się czmychnąć do Europy.
Co zrobi, jeżeli tu też ziemia zacznie palić się pod stopami? Wyjechać
z Niemiec? Akurat teraz, kiedy Konny Rutland jest już prawie
schwytana i lada moment zacznie płacić? Pozostałe damy też płacą
regularnie, niewielkie sumy, ale za każdy list coś... Te dwie chyba za
wysoko wycenił. Dlaczego nie wziął przynajmniej tych pięciu tysięcy,
które proponowała Felicja? Dałby jej jeden list, a za następne zażądałby
więcej. Zupełnie stracił głowę na jej widok i chciał przynajmniej raz
pokazać jej, że ma nad nią przewagę. I to go zgubiło — uciekła
z pięcioma tysiącami i listami siostry! Niesamowita kobieta! Zapłaci mu
za wszystko, ale najpierw trzeba się upewnić, czy przez telefon mówiła
prawdę, by przypadkiem nie dać się jej zapędzić w kozi róg.
Zerwał się i jak dziki zwierz zaczął nerwowo przemierzać pokój tam
i z powrotem. Podszedł do stalowej szafy i zaczął tasować swoje listy jak
skąpy starzec nagromadzone miedziaki, i nie zauważył; kiedy Franz
wszedł z obiadem na tacy. Szybko zamknął szafę, przekręcił klucz
i schował go do kieszeni, lecz nie spostrzegł, że wypadła jedna kartka
Papieru.
Franz miał jednak bystrzejszy wzrok i nakrywając do stołu, cały czas
miał kartkę na oku, a fotel przesunął tak, aby Fernau usiadłszy, miał ją
za plecami.
Udało się. Ledwo pan usiadł, lokaj schylił się szybko, położył kartkę
na pustej tacy i, jakby nigdy nic, wyszedł do kuchni.
Tam obejrzał zdobycz dokładnie. Na pierwszy rzut oka wyglądało to
na zapis jakieś gry: obok kobiecego imienia okrągła liczba. Jednemu
t>'lko imieniu towarzyszyło nazwisko — Konny Rutland, a obok liczby
'00000-litera M.
Franz ze zdumienia aż przetarł oczy. Konny Rutland? Przecież to
M0stra pana Herforta! Coś chyba zaczynało się przejaśniać: Herfort
101

przyszedł tu w sprawie siostry i z powodu pani Rutland szanowny
gospodarz dostał po pysku! Cholera, na tej wiadomości można ^arobići
Co my tu jeszcze mamy na tej kartce?
H.F. 50000 M.
F.G. 30000 M. w ratach po 6000 M., dwie zapłacone
U.S. 12000 M. w ratach po 3000 M., jedna zapłacona
K.N. 15000 M. w ratach, jedna zapłacona
L.A. 10000 M. w ratach po 2000 M., trzy zapłacone
H. S.   5000 M.
Poniżej jeszcze kilka inicjałów i chyba kwot — to M to przecież skrót
marki! Niektóre płatne w ratach, część z nich spłacona. Ale gratka!
Franz starannie zwinął kartkę, schował do portfela, a zabrawszy się do
stygnącego obiadu, cały czas się zastanawiał, jaki by tu interes zbić na
tym świstku papieru, a jednocześnie porządnie dopiec niewdzięcznemu
panu.
Nagle uderzył się otwartą dłonią w czoło: trzeba tę listę sprzedać
panu Herfortowi!
Szybko skończył jedzenie i pobiegł do pokoju Fernaua.
— Gdyby pan łaskawie pozwolił, chciałbym załatwić pewną sprawę
na mieście.
Fernau odsunął talerz i burknął:
— Przecież cię nie trzymam. Proszę tylko zabrać stąd naczynia i nie
włóczyć się za długo.
— Oczywiście, proszę pana. Za niecałą godzinkę jestem z po-
wrotem.
— Dobrze. Proszę już iść.
Pięć minut później Franz jechał już tramwajem i usilnie zastanawiał
się, jak rozegrać tę partię ze świstkiem. Jeżeli ma on jakąś wartość dla
Herforta, powinien zapłacić co najmniej dwa tysiące marek, jeżeli nie
— trudno, trudzicie nadaremnie. Ale Herfort to nie byle kto! W porze
obiadowej powinien być raczej w domu.
Franz, jak widać, działał spontanicznie, ale wyjątkowo logicznie-
Mało, że miał zamiar dopiec swojemu panu, to jeszcze przy okazji
zarobić trochę grosza.
Po kwadransie jazdy tramwajem stał już przed bramą willi Herfof'
tów, zdecydowanie pociągnął za dzwonek i poprosił lokaja o natych'
102


jastowe widzenie z panem Herfortem. Przedstawił się jako kamer-
dyner pana Fernaua,
Dań zrobił wielkie oczy, gdy lokaj zapowiedział mu wizytę. Czego tu
szuka służący Fernaua? Po chwili wahania kazał go wprowadzić.
Franz wszedł, ukłonił się nisko. Wyglądał na zakłopotanego.
— Co pana do mnie sprowadza? — zachęcił go Dań.
— Pan wybaczą, ale... przychodzę z dość osobliwą sprawą.
— Przysłał pana pan Fernau?
— Skądże, łaskawy panie! To znaczy... ja chciałbym zmienić
posadę, że tak powiem, ale — wiecie — ja kiedyś zrobiłem drobne
głupstwo... Odsiedziałem sprawiedliwie całą karę, przysięgam!...
I chciałbym mieć wreszcie normalnego pracodawcę, który pomógłby mi
żyć uczciwie.
— Hm, czy obecny panu nie pomaga?
Franz wzruszył ramionami. Wiedział doskonale, do czego zmierza,
ale musiał wyrażać się bardzo ostrożnie.
— Wolałbym się wstrzymać z opinią, przynajmniej na razie. Czy
wolno mi spytać, czy to wy, łaskawy panie, uderzyliście pana Fernaua
szpicrutą w twarz?
Daniel zmarszczył czoło.
— Skąd to panu przyszło do głowy?
— Hm, bo to wy byliście u niego w mieszkaniu w niedzielę przed
południem. Wiem, bo sam miałem przyjemność łaskawego pana
wpuścić. Nie widziałem, kiedy pan wychodziliście, a mojego pana
zastałem z czerwoną pręgą na twarzy, jakby dostał pejczem. Spytałem
oczywiście, czy to pan go tak urządził, ale on twierdzi, że uderzył się
0 drzwi, a łaskawego pana w ogóle nie widział na oczy.
— Nie wierzy pan swojemu chlebodawcy?
— Może bym i wierzył, gdybym pana osobiście... Nawet pan był
askaw obdarzyć mnie sowitym" napiwkiem!
— Zgadza się, a jednak pan Fernau też mówi prawdę — nie widział
mnie, bo wyszedłem tak, aby mnie nie zobaczył!
Franz był wyraźnie zawiedziony.
"~~ Och, to szkoda. Tak sobie pomyślałem, że słusznie mu pan
Przyłożył. Mój pan wikła się w jakieś historie z kobietami, a skoro
az\visko pańskiej siostry, pani Konny Rutland, znajduje się na tej
103

kartce, którą znalazłem, byłem przekonany, że za to się łaskawy pan
zemścił.
Teraz Daniel zamienił się w słuch, ale udawał obojętność.
— O jakiej kartce pan mówi?
— Tej znalezionej! Zawsze podejrzewałem mojego pana o jakieś
ciemne interesy, więc kiedy zobaczyłem tę kartkę obok szafy pancernej
gdzie trzyma listy od kobiet, pomyślałem od razu, że musiała stamtąd
wypaść.
Dań wytrzymał napięcie i dalej udawał brak zainteresowania.
— Dlaczego pan mi o tym mówi? Co jest na tej kartce?
— Hm, myślałem, że ona pana zainteresuje, a ponieważ był pan dla
mnie uprzejmy i tak hojny, to pomyślałem, czy nie odwdzięczyć się
i przynieść panu tę kartkę. Gdyby panu na coś się przydała, bardzo bym
się ucieszył.
— Oczywiście liczy pan na rekompensatę?
Franz zastanawiał się gorączkowo, czy nie postawić na poczucie
honoru Herforta. Uśmiechnął się uniżenie.
— Dam ją wam, panie, za darmo, jeżeli tylko na coś się przyda.
— Ma ją pan przy sobie?
— Oczywiście, panie! Oto ona — sięgnął po portfel i podał zwiniętą
kartkę Herfertowi.
Daniel obrzucił papier obojętnym spojrzeniem i choć po prze-
czytaniu do końca ogarnęło go przerażenie, nie zmienił kamiennego
wyrazu twarzy. Oprócz nazwiska swojej siostry, zobaczył także inicjały
Helli Funke i kilku innych dam z jego środowiska. Nie przypuszczał, że
Fernau rozbudował swój niecny interes aż do takich granic.
Zdążył wcisnąć na listę Konny i łaskawie „wycenił" ją na sto tysięcy
marek! Tyle musiałaby mu zapiacić, gdyby dała się schwytać w jego
sidła. Kawał drania! Daniel aż Jppiał, ale nie mógł pokazać Franzowi,
jak ważny dokument mu dostafczył.
Zwinął powoli kartkę i niedbałym ruchem rzucił ją na swoje biurko.
— Co do znaczenia tych zapisów wiem dokładnie tyle samo co pan-
Nie mam też wątpliwości, że służyły one panu Fernauowi do robień'3
niezbyt czystych interesów. To pan też już wie, a skoro tak, to itiog?
panu powiedzieć, że przyszedłem w niedzielę do pana Fernaua, aby mu
powiedzieć, że nie życzymy sobie jego wizyt w naszych domach.
J04


 
to
jtfoje siostry i kilka innych dam skarżyło się, że pan Fernau traktuje
bardzo niegrzecznie, a ja obiecałem, że zajmę się tą sprawą. Na
czątek musi się on pożegnać z członkostwem w naszym klubie. Mówię
panu, gdyż pokazał mi pan tę kartkę, chociaż obowiązkiem pana było
pocenie jej właścicielowi.
— Zgadza się, łaskawy panie, ale gdybyście wiedzieli jak on mnie
traktuje, jak mną pomiata i wypomina, że siedziałem już w więzieniu!
\taffl żal do niego, zwłaszcza że sam nie żyje uczciwie i ma niejedno na
sumieniu. Dlatego, gdy ta kartka wpadła mi w ręce, od razu pomyślałem
o panu i miałem nadzieję wyświadczyć przysługę, bo przynajmniej pan
potraktował mnie jak człowieka.
Dań przejrzał zamiary lokaja: chciał nie tylko zarobić pieniądze, ale
też zyskać posadę w jego domu. Na to oczywiście Franz nie mógł liczyć,
bo nie zyskuje sobie zaufania lokaj, który zdradza swojego chlebodawcę
w jakichkolwiek okolicznościach. Nie mniej jednak na jakąś rekompen-
satę Franz zasługiwał.
— Właśnie wybierałem się do pana Fernaua, aby ostatecznie
uregulować pewne sprawy. Być może ta kartka na coś mi się przyda,
więc proszę mija zostawić. W razie czego oddam ją panu Fernauowi, nie
wspominając oczywiście, że dostałem ją od pana.
— Och, bardzo proszę mu o tym nie mówić. Od razu straciłbym
u niego posadę.
— Która przecież panu nie odpowiada?
— Nie odpowiada, panie, ale gdzie znajdę inną?
— W Niemczech na pewno nie. Musi pan wyjechać za granicę.
— Na to potrzeba pieniędzy, a z marnej pensji nic prawie nie
zdołałem odłożyć.
Daniel zmierzył go poważnym wzrokiem.
— Naprawdę zależy panu na prowadzeniu uczciwego życia?
~~ Bardzo zależy, łaskawy panie!
— Więc tak: ta kartka nie ma dla mnie wielkiego znaczenia, choć
Pewnie ułatwi pertraktacje z Fernauem. Mam zamiar potraktować go
ar<izo surowo, jest więc niemal pewne, że nie będzie go stać na
trzyrnanie lokaja, a pan i tak zostanie bez pracy. Znowu zejdzie pan na
3 drogę, ale można tego uniknąć i spróbować znaleźć sobie inną
°sadę — to me będzie łatwe — albo poszukać szczęścia za granicą. Na
705

początek mógłbym pana wesprzeć sumą pięciu tysięcy marek, powinn
wystarczyć.
Reasumując: odejdzie pan od Fernaua, wypłacę panu tysiąc marek
w gotówce, a na cztery tysiące wystawię czek, który zrealizuje pan
w banku za granicą. Wystarczy mi tylko podać kraj, do którego chce
pan wyjechać.
Franz aż poczerwieniał z emocji.
— Za pozwoleniem, łaskawy panie — w Szwajcarii mam krewnych
którzy posiadają niewielki hotelik. Gdybym miał te kilka tysięcy marek
mógłbym u nich pracować jako portier. Chętnie wyprowadziłbym się do
Szwajcarii.
— Załatwione. Kiedy będzie pan gotów do wyjazdu, proszę przyjść
do mnie, a ja dam panu tysiąc marek do ręki oraz czek adresowany do
jednego ze szwajcarskich banków. Wcześniej niech pan poprosi krew-
nych, aby przysłali pisemne potwierdzenie, że pana zatrudnią. Z takim
dokumentem nie będzie miał pan żadnych kłopotów przy przekraczaniu
granicy. Rozumie pan, jakie trudności mam na myśli?
— Aż za dobrze, łaskawy panie! Serdecznie wam dziękuję za
wszystko, panie Herfort. Pańskie słowo cenię sobie wyżej niż każde
pieniądze.
Dań z trudem tłumił śmiech.
— Trudno panu nie wierzyć! Niech pan teraz szybko jedzie do
domu, aby miał mnie kto zameldować panu Fernauowi, gdyż koniecznie
muszę z nim porozmawiać jeszcze dziś.
— Oj, jest w obrzydliwym humorze!
— Tym lepiej. Niech pan się nie guzdrze.
Franz kłaniał się do samej ziemi, wychodząc tyłem. Miał wątpliwo-
ści, czy tę wizytę uznać za sukces, ale poniekąd osiągnął więcej n'z
zamierzał. Za jednym zamachem uwolni się od uciążliwego pracodawcy
i ma okazję rozpocząć być może lepsze życie.
Dań również mógł być zadowolony, gdyż kartka od Franza była dla
niego znacznie więcej warta niż głośno twierdził. Nie ufał lokajowi-
a gdyby powiedział mu prawdę, kto wie czy ten nie narobiłby jakiej-
szkody osobom figurującym na liście Fernaua. Honor nie pozwalał ifl
jednak pozostawić niewątpliwej przysługi bez odpowiedniego
grodzenia i stąd ta jego hojność.


przejrzał zapiski Fernaua jeszcze raz i ciarki przeleciały mu po
1  ach. gdy pomyślał," jakie katusze musiałaby przechodzić Konny,
jyby uległa urokowi tego szarlatana. Dzięki Bogu, już jest bezpieczna!
f qella Funke też. O tym, że uratuje także pozostałe kobiety, których
nicjafy w większości już rozszyfrował, nie wątpił ani przez chwilę.
Oczywiście nie powie tego żadnej wprost, ale znajdzie jakiś sposób, by
dać im znać, że nie muszą już bać się szantażysty.
Zastanawiał się chwilę, potem usiadł do biurka i szybko zrobił odpis
dokumentu Fernaua. Oryginał wolał zostawić w domu, zabezpieczony
w szufladzie.
Przebrał się, pożegnał z Lorą i samochodem podjechał pod dom
Fernaua.
Zadzwonił do drzwi, a Franz przywitał go, jakby widzieli się dziś po
raz pierwszy. Lokaj nie miał wątpliwości, że gościa należy od razu
wpuścić, bo w przeciwnym razie Fernau w pieskim humorze każe go
natychmiast odprawić.
Franz kazał Herfortowi zaczekać w przedpokoju, a sam wszedł do
pokoju swojego pana.
Rolf obrzucił lokaja nerwowym spojrzeniem.
— Proszę pana, pan Herfort przyszedł znowu i chce z panem
rozmawiać. Czeka w przedpokoju.
— Ty bałwanie! Nie mogłeś mu powiedzieć, że nikogo nie przyj-
— syknął ze wściekłością.
Ale pan Herfort był już tu w niedzielę, a mówi, że ma ważną
sprawę do pana.
Dawaj lusterko! Wiesz jak wyglądam, a wpuszczasz mi tu gości!
Mogę uprzedzić, że pan jest chory, i przeprosić za wygląd...
rnau ze złością zgarnął z twarzy nadmiar kremu, odrywając przy
kilka płatów złuszczonego naskórka. Sięgnął szybko po świeżą
^steczkę — zasłonił nią najgorzej wyglądający policzek. Poprawił się
°telu i oddał lokajowi lusterko. W czarnym jedwabnym tużurku

106
107
 

wyglądał dość przyzwoicie i mógł przyjąć gościa, z którego wi2yt
bynajmniej nie był zachwycony.
Franz otworzył drzwi i poprosił gestem ręki Herforta. Daniel wszedł
ostentacyjnie omijając wyciągniętą dłoń Fernaua, który powstawszy
tłumaczył się:
— Proszę wybaczyć, ale nie jestem w nastroju do przyjmowania
wizyt. Drobne nieszczęście — uderzyłem się o krawędź drzwi, a przy.
kładając altacet przesadziłem ze stężeniem i schodzi mi skóra z twarzy
Wyglądam jak poturbowany rzezimieszek, ale ponieważ był już pan
wczoraj u mnie, postanowiłem mimo wszystko pana przyjąć.
Widząc, że Herfort nie zamierza nawet podać mu ręki, Fernau
poczuł się niezbyt pewnie. Nie zdecydował jeszcze, jak wybrnąć
z sytuacji stworzonej mu przez panią Funke, a tu zwala mu się Dań
Herfort z naburmuszoną miną.
Dań rzeczywiście obrzucił go niezbyt życzliwym spojrzeniem,
a w duchu uśmiechnął się złośliwie, że z takim wyglądem Fernau nie
miałby żadnych szans na oczarowanie nawet półślepej staruchy, a po-
równanie do poturbowanego rzezimieszka trzeba było uznać za wyjąt-
kowo trafne.
— Proszę się nie krępować. Sprawa, z którą do pana przychodzę.
akurat nie wymaga uroczystej oprawy.
— W czym mogę być pomocny? Proszę bardzo, niech pan
usiądzie!
Dań nie miał zamiaru przedłużać tej wizyty, ale wszystko wskazywa-
ło na to, że jednak szybko sobie z tym człowiekiem nie poradzi. Wyttf3'
więc fotel najdalej stojący od biurka, przy którym siedział Fernau. Futro
zostawił w przedpokoju, po tym jak Franz zdążył mu powiedzieć, że dziś
centralne ogrzewanie już działa.
— Otóż, po pierwsze, przychodzę tu w imieniu mojej siostry, Panl
Rutland — zacaął Dań.
g
Fernau skrzywił się lekko. Czyżby Konny też sypnęła? Udaj3
jednak obojętność, uśmiechnął się sztucznie: — Ach, domyślam się,
szanowna pani Rutland przesyła zaproszenie, ale niestety nie będę
,
go przyjąć. Przez kilka następnych dni raczej nie pokażę się ludziom °
oczy.
Kamienna twarz Dana nawet nie drgnęła.


_ Myli się pan! Z przywracaniem do ludzkiego wyglądu swojćgo
bhcza wcale nie musi się pan spieszyć, gdyż nie przynoszę panu
jnych zaproszeń, a wręcz przeciwnie — informuję, że w przyszłości
życzymy sobie pańskich wizyt w naszych domach.
Fernau struchlał, ale nie stracił pewności siebie.
— Jak mam to rozumieć, panie Herfort? — oburzył się.
— Dokładnie tak, jak pan usłyszał. Siostra żaliła się, że potraktował
M pan skandalicznie i zmusił do pocałunku. Za tę zniewagę odpłacę
panu od ręki.
Zanim Fernau zdążył zrobić cokolwiek, Dań zerwał się błyskawicz-
nie i z pełnym rozmachem uderzył go w twarz.
— Na co pan sobie pozwala?! — wrzasnął Fernau.
— Nawet pana nie dotknąłem, bo jak widać, nadal mam na ręku
rękawiczkę.
— Pan mi ubliża!
— Coś podobnego? Zapewniam, że potraktowałem pana wyjąt-
kowo łagodnie, ale mam nadzieję, że udało mi się uświadomić panu fakt,
że w naszym kręgu nie można bezkarnie traktować dam w sposób
bezczelny i zmuszać bezbronne istoty do kontaktu z pańskimi brudnymi
ustami.
Fernau odruchowo zacisnął pięści, ale masywna sylwetka Herforta
uświadomiła mu, że w fizycznym starciu nie ma najmniejszych szans.
Przybrał zawadiacką minę.
— A co to właściwie pana obchodzi? Jeżeli moje zachowanie nie
spodobało się pańskiej siostrze, to dlaczego nie zwróciła się z tym do
męża?	"
Dań aż poczerwieniał ze złości.
— Gdyby to zrobiła, człowieku, już by pan nie żył! Mój szwagier
16 patyczkowałby się długo i siostra o tym dobrze wie, a ponieważ
le chce, żeby przez pana został mordercą, zwróciła się ze swoim
oblernem do mnie. Uprzedzam więc z góry: jeżeli jeszcze raz zo-
acz? pana napastującego moje siostry, zatłukę jak wściekłego psa.
~~ Wypraszam sobie taki ton!
j   ~~" Wypraszać to sobie pan może, skończony łajdaku, u płochliwych
' ale nie u mnie! Proszę darować sobie puste gesty, zapamiętać

108
109
 

zainkasowany policzek i dziękować Bogu, że już naznaczona t*
potraktowałem wyjątkowo ulgowo.
	ar
<
Fernau zbladł, a pręga po pejczu zaczęła palić od nowa.
— Pan sobie żartuje z cudzego nieszczęścia, napada mnie
własnym domu i molestuje chorego człowieka. Mówiłem przecie' ^
zraniłem się o drzwi...	'2e
— Daruj pan sobie tę komedię! Wiem dokładnie, kto panu nr
ozdobił twarz, i wcale nie kryję swojego zadowolenia, że tak się sta/
— Co pan znowu insynuuje? Dobrze, będę unikać wizyt w pańskil
i pańskiej siostry domu, ale proszę już zostawić mnie w spokoju
— O, nie tak szybko! Żądam, aby wypisał się pan z klubu, a potem
zniknął na zawsze z Berlina, powiedzmy, z terytorium Niemiec
Fernau zaśmiał się szyderczo.
— Pan chyba raczy żartować?
— Nie mam najmniejszej ochoty do żartów. Widzę, że muszę panu
jaśniej wytłumaczyć, że pańska rola szantażysty na tym terenie już się
skończyła.
— Ktoś chyba pana wprowadził w błąd! — wyjąkał Fernau
czerwieniąc się.
— O nie, mój panie! To pan jest w błędzie myśląc, że pozwolę panu
dłużej szantażować bezbronne istoty. Już dość szkód pan narobił
i najwyższy czas wytrącić panu narzędzie z ręki, bo narobi ich pan
jeszcze więcej. To, że ośmielił się pan w bezczelny sposób proponować
małżeństwo mojej młodszej siostrze, też zasługuje na policzek. Po-
wiedzmy, że ten zainkasowany załatwia tę sprawę, nie pozwolę jednak
na pewno, aby zmuszał pan kobiety do płacenia sobie okupu.
— Co pan znowu bredzi? — bąknął Fernau zupełnie już sko-
łowany.
110
Daniel wyjął odpis listy dostarczonej mu przez Franza.
^ — Niezłe zyski czerpał pan z tego procederu. Czy mam przeczy-
tać, jakie sumy chciał pan jeszcze wymusić? Wciągnął pan na list?
nawet moją siostrę i jako przyszłą ofiarę, wycenił ją pan na sto tysięc)
marek. Od pani Funke już pan zażądał pięćdziesięciu tysięcy, od innych
dam — pięć do trzydziestu tysięcy, niektórym łaskawie rozkładaj^
płatności na raty i zwracając po jednym z napisanych pod przymusen1
listów.
i


]yliał pan pecha, że listy pani Funke ktoś panu ukradł, a tym samym
Ozbawił możliwości wyłudzenia ogromnego okupu. Na dodatek, jak
lyszałem, sprawą zajął się adwokat, który już pracuje nad wniesieniem
rzeciwko panu oskarżenia o szantaż. Pan Funke musiał wyjechać
iv pilnych interesach, ale kiedy wróci, na pewno zechce rozliczyć się
lpanem osobiście. Żona powiedziała mu całą prawdę, bo co niby miała
zrobić, skoro nie pozostawił jej pan innego wyboru?
— Przecież dostała swoje listy z powrotem, nie zapłaciwszy mi ani
2rosza! — rzekł niemal szeptem Fernau.
— Wiem, ale nie wydał ich pan dobrowolnie, zostały panu wy-
kradzione.
— Skąd pan może o tym wiedzieć? — warknął.
— Stąd, że to ja zwinąłem je z tego oto biurka! — roześmiał się Dań.
Fernau zerwał się z pięściami gotowymi do walki, a Dań spokojnie
uyjął rewolwer i odbezpieczył go.
— Ten jest na pewno załadowany, więc proszę usiąść na miejscu!
Fernau opadł na fotel jak ścięty z nóg.
— Przed brutalną przemocą muszę ulec i ścierpieć wszystkie
szykany, które panu przyjdą do głowy — mruknął.
— Owszem, przede wszystkim musi pan posłuchać, czego od pana
żądam, jasne?
— Jak udało się panu ukraść te listy?
Dań uśmiechnął się.
— W dziecinnie prosty sposób, w momencie kiedy pan, pół-
Przytomny po artystycznie wymierzonym przez panną Merling ciosie
Pejczem, rzucił się za nią w pogoń. Od początku obserwowałem całe
zaJście siedząc w tamtym pokoju za parawanem i czekałem na rozwój
sytuacji. W krytycznej chwili wstałem, by stanąć w obronie panny
^erling, ale z zadowoleniem stwierdziłem, że poradziła sobie znakomi-
16 sarna, a zobaczywszy na stole paczkę listów należących de facto do
ni Funke, postanowiłem je zabrać i zwrócić właścicielce.
Wiem, że w pancernej skrytce ma pan jeszcze więcej takich listów,
warn więc, aby mi je pan natychmiast wydał.
uśmiechnął się zgryźliwie.
Jeszcze nie zwariowałem!  Co pana obchodzą listy obcych
111

— To, że każdego uczciwego mężczyznę obchodzi los bezbronnych
istot prześladowanych przez szantażystę pozbawionego skrupułów.
— Nie dam panu żadnego listu!
— Dobrze! Prosto stąd pójdę więc na policję i złożę doniesienie
o szantażu. Zostanie pan zatrzymany.
— W ten sposób zamiast chronić te damy, narazi je pan na
zniesławienie.
Dań spodziewał się takiej reakcji i miał przygotowaną odpowiedź
— Jestem na tyle znaną osobą, że na moją prośbę sprawa zostanie
utajniona, a po pańskim aresztowaniu i przeprowadzeniu postępowania
dowodowego wszystkie gromadzone przez pana listy zostaną proto-
kolarnie zniszczone.
— Bzdury pan opowiada!
— Wolno panu tak uważać. Ma pan pięć minut na zastanowienie.
Jeżeli podpisze mi pan dokument, który sobie przygotowałem, wypłacę
panu dziesięć tysięcy marek. Wiąże się to oczywiście z wydaniem
wszystkich listów, które przechowuje pan w skrytce. Jeżeli pan odmówi,
kieruję sprawę do sądu. Niezbitych dowodów przeciwko panu mam aż
nadto, a przypuszczam, że wprawny inspektor śledczy znajdzie ich
jeszcze dwa razy tyle.
Fernau rozglądnął się niezdecydowany. W obecności Herforta
zawsze czuł się skrępowany, a teraz wszystko wskazywało na to, że ten
nie rzuca słów na wiatr. Rozwścieczony syknął:
— Żebym ja tylko wiedział, kto panu dostarczył tych niezbitych
dowodów?! Póki co, są ciągle w moim posiadaniu.
— Chciał pan powiedzieć: w mojej skrytce? Niezbyt starannie ich
pan pilnował, skoro ważna lista planowanych i otrzymanych wpłat
walała się po podłodze...
— Bawi się pan w Sherloka Holmesa broniącego czci niewieściej-
— Nie będę*zaprzeczał.
— Czy dobrze zrozumiałem, że pan podsłuchiwał cała moją r°z'
mowę z panną Marling?
— Tak było w istocie!
— I sądzi pan, że ma mnie w ręku?
— Owszem, a pan niech dziękuje niebiosom, że nie wpadł w r?
mojego szwagra lub pana Funkego. Ja przynajmniej ograniczę si?


uniemożliwienia panu kontynuowania haniebnego,procederu tutaj, na
terenie Niemiec, a dziesięć tysięcy marek daję panu na zatarcie śladów
po sobie i rozpoczęcie uczciwego życia na obczyźnie.
Fernau zastanawiał się przez chwilę.
— Cholernie mało mi pan proponuje.	'
— Może pan wybrać to drugie wyjście, a ja zaoszczędzę pieniądze,
którymi pan gardzi.
— Tylko że wtedy damy, które pan tak dzielnie broni, będą miały
sporo nieprzyjemności.
— Zapewniam pana, że nie będą miały. Utajnienie akt pańskiego
procesu i uniknięcie skandalu nie będzie mnie kosztowało więcej niż
oferowane panu dziesięć tysięcy. Pięć minut do namysłu chyba już
minęło, co pan wybiera?
Fernau nie miał wątpliwości, że jego gra tutaj tak czy inaczej już się
nie uda. Nie było sensu się upierać. Dziesięć tysięcy marek to wprawdzie
żaden majątek, ale na spokojne przeżycie jednego roku przy pewnych
oszczędnościach w wydatkach powinno wystarczyć. W tym czasie
trzeba będzie gdzieś się'zakotwiczyć i powoli rozkręcić interes od nowa.
W końcu pech nie będzie prześladował go wiecznie. Z Herfortem lepiej
pójść na ugodę, bo to cholernie niebezpieczny facet.
— Dobrze, przyjmuję pańską propozycję.
— Proszę więc przynieść listy.
— A jaką mam gwarancję, że dostanę pieniądze?
— Moje słowo panu nie wystarczy? — Dań popatrzył zdziwiony,
a Fernau poczuł się jakby przygwożdżony tym spojrzeniem i zniewolony.
Otworzył pancerne drzwi i wszystkie listy wyłożył na biurko. Daniel
sprawdził, czy półka jest całkowicie pusta, i rzekł krótko:
~- Proszę wezwać lokaja!
Fernau posłusznie spełnił polecenie, a Franz, który oczywiście
Podsłuchiwał pod drzwiami, zjawił się natychmiast.
~~ Trzyma pan ogień w piecu kuchennym? — spytał Herfort.
~~ Tak jest, proszę pana!
Proszę więc zaprowadzić mnie do kuchni.
Dań zgarnął paczuszki z listami i podążył za Franzem. W kuchni
u,lr^nnie' do ostatniego skrawka spalili razem całą korespondencję, ku
CleJ uciesze lokaja.

113
112
 

Fernau siedział z markotną miną w fotelu. Na jego widok Dań nie
mógł powstrzymać się od uwagi: — Ciekawe, czy w takim nastroju też
potrafiłby pan zawrócić w głowie jakiejś kobiecie?
— 'Odczep się pan! — burknął tamten.
— Z przyjemnością. Proszę mi tylko podpisać ten dokument
— uśmiechnął się rozkładając przed Fernauem kartkę z następującym
oświadczeniem:
Przyznaję się do kilkunastu przypadków wymuszenia okupu i osiąg,
nięcia tą drogą znacznych nielegalnych dochodów. Zobowiązując się rf0
opuszczenia Niemiec-w przeciągu trzech dni, wyrażam zgodę, aby w razie
niedotrzymania tego warunku lub w przypadku powrotu po kryjomu do
Niemiec, zostało natychmiast wszczęte przeciwko mnie postępowanie
karne na wniosek pana Daniela Herforta.
Fernau przeczytał oświadczenie i rzucił kartkę na biurko.
— Ani mi się śni podpisywać coś takiego!
Daniel ukłonił się.
— W takim razie żegnam pana!
— Chwileczkę! A moje dziesięć tysięcy?
— A podpisał pan oświadczenie?
Fernau złapał pióro i złożył zamaszysty podpis pod tekstem
dokumentu. Dań złożył starannie papier i rzekł: — Byłbym zapomniał!
Proszę mi oddać browning panny Merling.
Zamiast odpowiedzi Fernau wskazał brodą na stojący obok stolik,
na którym leżała broń.
Daniel schował rewolwer do kieszeni i wyjął książeczkę czekową.
Wypisał polecenie wypłacenia gotówki, gdyż nie był pewien, czy Fernau
posiada jakieś konto.
— Proszę bardzo — rzekł wręczając mu czek. — Sprawę uważam »
załatwioną. Jeżelrchce pan posłuchać mojej rady, to niech pan wyjedzie
z Berlina już jutro, gdyż pojutrze wraca pan Funke, a —jak przypus2'
czam — pierwsze kroki skieruje najpierw do pana.
Fernau skrzywił się z niesmakiem.
— Mogę wyjechać nawet dziś! — burknął pod nosem.
Dań ukłonił się zdawkowo, a gdy w przedpokoju natknął si? n
Franza, uśmiechnął się i rzekł:


_— Czeka pana ciężka harówka — pan Fernau chce czym prędzej
yprowadzić się z Berlina — a jak pan skończy, proszę się do mnie
Do usług, łaskawy panie! — odpowiedział tamten zadowolony,
„dyż nie ulegało najmniejszej wątpliwości, że zdołał uratować własną
skór? dosłownie w ostatniej chwili.
Fernau został w trudnym do opisania nastroju. Z jednej strony miał
uczucie, że uniknął czegoś groźnego, a drugiej doznał straszliwego
upokorzenia, ale z tym musiał się w końcu pogodzić. Ziemia paliła mu
się pod stopami chyba nie gorzej niż wtedy w Argentynie, ale tak już
widocznie musi być, kiedy do akcji wkraczają mężowie jego ofiar. Nie
podejrzewał, że Herfort tylko blefuje, i nie wiedział, że Danowi właśnie
najbardziej zależało na tym, aby mężów trzymać jak najdalej od jego
sprawek.
Zobaczywszy Franza wchodzącego z łobuzerską miną, Fernau od
razu postanowił całą złość wyładować właśnie na nim.
— Proszę szybko spakować moje rzeczy. Jak pan już na pewno wie
z podsłuchu, jutro wyprowadzam się z Berlina i nie będzie mi pan już
potrzebny.
Franz zrobił zbolałą minę.
— Ależ proszę pana! A co ja pocznę sam?
— Nic mnie to nie obchodzi — mam dosyć własnych problemów.
Mieszkanie i meble ma pan opłacone jeszcze na miesiąc, nie musi się pan
stąd wyprowadzać. Może pan sprzedać te rzeczy, których nie zabiorę,
bo będą rrti niepotrzebne albo nie nadają się do przeprowadzki. Jak
Znajdzie pan dobrego kupca, to trochę grosza się uzbiera.
~~ Ale gdzie ja znajdę jakąś posadę? — biadolił Franz licząc, że
°stanie jakąś specjalną odprawę, ale się zawiódł.
~~ Dwieście, trzysta marek dostanie pan na pewno od handlarza,
Przez miesiąc może pan mieszkać za darmo. To chyba nie jest
e- Więcej dla pana zrobić nie mogę, bo sam też jestem w trudnej
^

115
114
 

— To chyba przez pana Herforta i te listy, które spalił w kuchni?
— Franz starał się przypochlebić swojemu panu.
— Zamknij dziób, bałwanie! — warknął Fernau, a Franz by}
pewien, że dotknął jego czułego miejsca. Z nieukrywaną radością
przyniósł ze strychu walizy i ochoczo zabrał się do ich pakowania, pr2y
każdej rzeczy stawiając to samo pytanie: — To też pan zabiera?
' Fernaua tymczasem bardziej interesował wygląd jego twarzy. Jeżeli
obłożyć ją na noc grubą warstwą kremu, nie powinno być najgorzej.
Mniejsza z tym, trzeba zwijać się stąd jak najprędzej, bo może być
krucho. Funke wróci dopiero pojutrze, ale czort wie, czy Rutland też nie
został poinformowany i zwali się tu lada moment...
Fernau, jak widać, nie należał do odważnych i dlatego wybrał sobie
„zawód" pozwalający mu działać wyłącznie wśród kobiet. Cholera, że
też Herfort musiał spalić wszystkie te listy! Gdyby zostawił chociaż
kilka, można by od biedy wyszarpać jeszcze jedną albo dwie raty, ale
niestety — upiekło się babom! A tak dobrze się zapowiadało! Szczegól-
nie żal mu było, straty Konny Rutland, no i Helli Funke, którą już
prawie miał w garści... Co te baby nagle napadło, że zaczęły zwierzać się
swoim mężom?! Co im się stało? Ta, na której najbardziej mu zależało,
w której gotów był sam się zakochać, zamiast ulec jego czarowi, rzuciła
się na niego z pejczem! Czyżby nagle przestał podobać się kobietom? To
byłaby katastrofa, bo jak inaczej zarobi na utrzymanie? Trzeba
wyjechać najpierw do Francji. Tam kobiety są bardziej lekkomyślne
i skłonne do przelotnych romansów. O, najlepiej pojechać do Nicei lub
Monte Carlo! Nie o kasyno chodzi — w grach nigdy nie miał szczęścia,
to już sprawdził, natomiast tam przyjeżdżają bogate Amerykanki
— z nimi kiedyś mu się szczęściło. Trzeba spróbować jeszcze raz,
cholera, życie na Riwierze jest strasznie drogie — długo nie da się" tam
pożyć — aż pustą kiesą nie ma co marzyć o szczęściu. Wszystko wy-
jaśni się na miejscu... O, taki Herfort to by tam miał raj! Pieniędzy
ma jak lodu, a wykpił się, chytrus, marnymi dziesięcioma tysiącami
marek!
Następnego ranka Fernau sprawdził, czy Franz spakował wszys-
tkie potrzebne rzeczy, zwłaszcza te, które miały jakąkolwiek wartość.
Stare lakierki, które Franz przezornie odłożył już do swojej szaf}-
musiały wrócić do walizki. Kto wie, kiedy pana Fernaua stać będzie
116


na nowe? Między panem a sługą toczył się zacięty bój o każdy przed-
miot mający jakąś wartość, a stale podkreślana różnica klasowa jakoś
dziwnie się teraz zatarła.
Franz przygotował swojemu panu ostatnie śniadanie, niezbyt wy-
stawne, trzeba przyznać, bo główną troską lokaja było to, aby
w lodówce i spiżarni zostało jak najwięcej produktów. Napoczęta
butelka rumu i kilka butelek wina zostało starannie ukrytych przed
okiem gospodarza z myślą o godnym uczczeniu pierwszych dni wol-
ności.
W sumie przygotowania do wyjazdu Fernaua przebiegły nadzwyczaj
sprawnie, a Franz żegnając swojego pana, życzył mu szczęśliwej
podróży z szelmowskim uśmiechem na ustach.
Zaraz potem pozbierał wszystkie rzeczy nadające się na sprzedaż
i wezwał kupca. Ten, nie zastanawiając się zbytnio, zaoferował mu za
wszystko trzysta marek. Franz próbował targować się o książki, które
pozostawił Fernau, i domagał się czterystu marek, ale kupiec nie
zamierzał ustępować, a ponieważ Franz i tak dostanie, więcej, niż się
spodziewał, transakcja obu wydała się korzystna.
Następnego dnia w porze obiadowej Franz zjawił się u Daniela
z wiadomością, że pan Fernau opuścił Berlin i udał się pociągiem do
Paryża. Dań poczuł ogromną ulgę. Jeszcze wczoraj wieczorem za-
dzwonił do Felicji.
— Załatwiłem sprawę tak, jak sobie życzyłem — ten pan jutro
wyprowadza się i już nigdy nie wróci do Niemiec. O szczegółach
opowiem pani jutro, jeżeli przyjdzie pani pół godziny wcześniej przed
umówionym spotkaniem z moją siostrą. Oczywiście, oficjalnie musimy
°mówić projekt torebki.
Usłyszał najpierw głośne westchnienie ulgi.
— Jak ja się panu odwdzięczę za to wszystko? — padło ciche
Pytanie.
Uśmiechnął się.
777

— Nie wiem, czy nie zdarzy się sytuacja, że bardzo egoistyczni
poproszę jednak panią o przysługę?
— Ależ bardzo proszę! I tak pozostanę pańską dłużniczką.
— Dobrze wiedzieć. Ostrzegam, że będę twardym i bezlitosny^
wierzycielem.
Zaśmiała się niepewnie, jakby jeszcze nie wierzyła, że niebezpieczeń-
stwo już nie istnieje.
— Myślałem, że swoją radość objawi pani bardziej spontanicznym
śmiechem — skwitował wciąż żartobliwie poważnym tonem Dań.
— Tego będę musiała się dopiero nauczyć od pana. Jutro pokażę
panu gotowy projekt torebki.
— Na pewno spontanicznie się ucieszę, choć prawdę mówiąc, nie
znam się na damskich torebkach zupełnie.
— Zobaczymy jutro. Jeszcze raz panu bardzo serdecznie dziękuję
i do widzenia!
— Do widzenia!
Odłożyli słuchawki równocześnie, a na twarzy Dana zastygł roz-
marzony uśmiech zadowolonego mężczyzny, któremu udało się uwolnić
ukochaną kobietę od wielkiego zmartwienia.
Lorze powiedział tylko, że Fernau został zmuszony do wyjazdu.
— Powiedz od razu, że to ty go zmusiłeś...
— Przyznaję i powiem, że nie było to wcale takie trudne.
— Jesteś niezawodny! Mam nadzieję, że Felicja nareszcie odetchnie
z ulgą i odpręży się trochę.
— Już odetchnęła. Przyjdzie jutro pół godziny wcześniej niż jej
siostra, a ja w tym czasie poinformuję ją o szczegółach, aby była już
zupełnie spokojna.
Po drodze do fabryki, którą w ostatnich dniach trochę zaniedbał,
Daniel wstąpił do Konny.
— Przywozisz dobre wiadomości, Dań? —spytała lekko zaniepo-
kojona.
Przytulił ją i pocałował w oba policzki.
— Lepszych się pewnie nie spodziewałaś, siostrzyczko1 Jutro wy-
prowadza się na stałe. Dałem mu nawet dziesięć tysięcy na podróż, aby
nie wykręcał się brakiem pieniędzy, ale wcześniej dostał też porządnie P°
gębie za ten pocałunek, który ci ukradł. Jesteś zadowolona?
118


__ Ach, Dań! Ciągle się wstydzę, że tak dałam się otumanić temu
oszustowi.
—- Każdemu zdarza się popełnić błąd. Szkoda, że go dziś nie
widziałaś — widok godny pożałowania! Przy okazji chcę cię ostrzec na
orzyszłość: wiesz, na ile cię wycenił?
Patrzyła zdziwiona kręcąc głową.
— Sto tysięcy marek! Na jego liście była to najwyższa cena, a prócz
ciebie znalazłem tam jeszcze kilkanaście dam, z których większość znam
osobiście. Na szczęście udało mi się zniszczyć listy, które pod przymu-
sem do niego napisały — co do jednego spaliłem w piecu kuchennym
niemal na jego oczach. Nie wyobrażasz sobie, jaka to była dla mnie
satysfakcja! Postaram się w najbliższych dniach dać tym kobietom znać,
że Fernau został zdemaskowany jako szantażysta i musiał opuścić
Niemcy, a wszystkie dokumenty, którymi posługiwał się do wymuszania
okupu, zostały spalone bez przeglądania. Jak myślisz, Konny, czy te
kobiety domyśla się, że nie grozi im już żadne niebezpieczeństwo?
— Oczywiście, Dań! O wszystkim pomyślałeś i kolejny raz jestem
z ciebie ogromnie dumna.
— Cieszę się. Muszę już pędzić do fabryki. Ostatnio bywam tam
rzadkim gościem i nazbierało mi się zaległości.
Pożegnali się, a Konny od razu poprawił się humor.
Kiedy następnego dnia przyszedł Franz, Daniel przyjął go natych-
miast.
— No, jak to wyglądało później, Franz? — spytał.
Lokaj opowiadał szczegółowo. Potwierdził, że Fernau wyjechał do
Paryża — wysłał go po bilety na dworzec. Ale nie wypłacił ani feniga
zaległej pensji! Pozwolił korzystać z mieszkania i mebli, bo czynsz został
°płacony za miesiąc z góry...
Dań słuchał tej litanii skarg i nie miał wątpliwości, że Franz chętnie
zgarnąłby przy okazji trochę grosza także od niego. Nie żałował
P'eniędzy za wyświadczone przysługi, ale nie lubił, gdy się ich domaga-
n°, dlatego potraktował biadolącego lokaja dość chłodno.
'— Dostanie pan ode mnie obiecane pięć tysięcy marek. Jest pan
ftyba zadowolony? Na pańskim miejscu, nie siedziałbym tutaj bezczyn-
le caty miesiąc, a czym prędzej zająłbym się nową pracą. W Szwajcarii
^a jeszcze sezon sportów zimowych i gdyby pan szybko objął posadę
779

portiera w hotelu swoich krewnych, na samych napiwkach mógłby n
• MI."	P<toi
niezłe zarobić.
Franz zrozumiał, że niczego więcej już nie wskóra, i zaczął się meta
tłumaczyć, że właściwie to czeka tylko na pisemne potwierdzenie od
krewnych, czy ktoś wyjdzie po niego na stację.
— Tymczasem spakuję sobie bagaże, panie Herfort.
— I niech pan nie robi żadnych głupstw, Franz. Żyjąc uczciwie
dojdzie pan znacznie dalej.
Lokaj skwapliwie przytakiwał, a gdy już pożegnał się z Danem
odwrócił się jeszcze i rzekł:
— Wie pan, co najbardziej mnie ucieszyło?
— Nie domyślam się.
— Że pan mu dał po pysku! To mu się naprawdę należało.
Dań musiał się uśmiechnąć.
— A więc pan podsłuchiwał?
— Tylko troszeczkę. Sprawił mi pan wielką radość. Kiedy człowiek
jest poniewierany i zbiera tylko kopniaki, to gromadzi się w nim taka
złość, że jak widzi upokorzonego gnębiciela, to nie posiada się z radości.
Pan jest bardzo porządnym człowiekiem i nawet takiego Fernaua nie
potraktował jak parszywego psa, a ten traktował mnie tak cały czas!
Dań wolał nie podejmować tego tematu. W końcu Franz nie był
znów zbyt kryształową postacią, chociaż jego rozgoryczenie można było
zrozumieć.
— Pan też ma szansę zostać porządnym człowiekiem, Franz,
i proszę jej nie zmarnować. Niestety, nie mogę poświęcić panu już ani
minuty dłużej.
Franz wyszedł, a Dań odruchowo otworzył na ościerz okno, jakby
w przeciągu chciał oczyścić się z brudu, o który w ostatnim czasie
zmuszony był się otrzeć.
Usiadł przy bhirku i wypisał nazwiska kobiet figurujących w notat-
kach Fernaua, dopisał ich adresy i ustalił kolejność, w jakiej złoży iw
wizyty w najbliższą niedzielę. Jako aktywny członek klubu poinformuj6
wszystkich o zdemaskowaniu Fernaua, który jako szantażysta skom-
promitował klub i dlatego został zmuszony do natychmiastowego
wyjazdu z kraju. W trakcie rozmowy wspomni o listach, które Fernau
wymuszał na kobietach, a potem nimi je szantażował. Nie omieszka
120


AZĆ że sam osobiście odebrał mu te listy i nawet ich nie przeglądając,
zucił je natychmiast do pieca. W ten sposób zainteresowane kobiety
* wiedzą się, że mogą się już niczego nie obawiać. Można się
odziewać, że po niedzielnej wizycie Daniela w wielu domach zapanuje
adość i poczucie ulgi, choć może nie zawsze będzie to otwarcie
okazywane.
Godzinę później' Dań zobaczył przez okno Felicję wchodzącą przez
furtkę do ogrodu. Zaczekał, aż przywita się z Lorą, i wyszedł jej
naprzeciw.
— Ach, dobrze że pani już przyszła. Zanim wyjadę do fabryki, mogę
rzucić okiem na projekty, które pani z pewnością już przygotowała.
Chętnie posiedziałbym z wami przy herbatce, ale raz, że gonią mnie
obowiązki, a dwa — Lora wyraźnie zastrzegła, że jest to wyłącznie
damskie spotkanie.
Zaśmiali się wszyscy troje, a przysłuchująca się z boku Lora dodała:
— To wy sobie porozmawiajcie, a ja rzucę okiem, czy na stole
czegoś nie brakuje. Tylko nie bawcie się za długo, bo pozostałe damy
będą tu lada moment!
— To zabierze nam dosłownie minutkę, Loro — zapewnił Dań,
a gdy Lora wyszła, wskazał Felicji fotel i rzekł:
— Aby pani nie musiała o nic pytać, opowiem wszystko po kolei.
Dodam od razu, że przed chwilą potwierdziła się wiadomość o wyjeździe
Fernaua do Paryża, więc może się już pani nie martwić o siostrę.
Odebrałem też pani browning, ale dam go pani przy innej okazji, bo
byłoby pani niezręcznie siedzieć przy herbatce z bronią w ręku, prawda?
~~ Och, bardzo panu dziękuję! Ten rewolwer to dla mnie cenna
Psiątka po ojcu.
— Wiem, i dlatego nie chciałem, aby został w rękach tego szubraw-
ca.
Opowiedział dokładnie, jak rozprawił się z Fernauem. Mówił o liście
nazwiskami kobiet i o swoim zamiarze odwiedzenia ich, by w dyp-
niat	sposób zawiadomić o zniszczeniu kompromitujących li-
121

stów. Wspomniał też o policzku, który zakasował Fernau, o jeg
reakcji, słowem — o wszystkim, nie wymieniając przy tym żadneg0
nazwiska. Na koniec rzekł:
— Jak pani widzi, nie wydałem tych pięciu tysięcy, które mi pajjj
zostawiła. Proszę więc przyjąć je z powrotem.
Pokręciła głową i przytrzymała go za rękę.
— Ujął się pan za nami iście po rycersku, a przy okazji uwolnił pan
od trosk wiele innych kobiet, które z pewnością zawiniły niewiele więcej
niż moja siostra. Nie przyjmę tych pieniędzy i proszę przeznaczyć je na
inny cel. Pan również poniósł wiele wydatków, choćby na tego lokaja.
Niech pan da jemu te moje pięć tysięcy.
Popatrzył jej głęboko w oczy.
— O nie, panno Merling! Pani pieniądze nie mogą trafić w niegodne
ręce. Jeżeli koniecznie chce je pani ofiarować, to lepiej znaleźć inny, na
przykład charytatywny cel.
— W takim razie proszę wpłacić je na pomoc zimową dla biednych.
— Dobra myśl. Zrobię to w pani imieniu, wszak dobrych uczynków
nigdy nie za wiele... Skoro już udało mi się panią całkowicie uspokoić,
mogę zająć się swoimi sprawami, które ostatnio trochę zaniedbałem.
Mam nadzieję, że wkrótce zobaczymy się znowu — oby na dłużej.
Oddaję panią Lorze, która jako pani gorąca wielbicielka, nie może się
już pewnie doczekać.
Felicja zaczerwieniła się.
— Lora jest niezwykle sympatyczną osobą i jeżeli — jak pan
twierdzi — mnie polubiła, to jest mi szczególnie miło i czuję się
zaszczycona.
— Mnie również, gdyż jesteśmy z siostrą bardzo zżyci. Niestety,
muszę już panią pożegnać, panno Merling. A zatem do zobaczenia!
— A co z^tym? — spytała pokazując na tubę ze szkicami.
Uśmiechnął się zakłopotany.
— I tak się na tym nie znam. Niech pani pokaże ten projekt Konny,
ona na pewno oceni go bardziej fachowo.
— W to nie wątpię.
— Ani ja. Do widzenia, panno Merling!
— Do widzenia, i jeszcze raz dzięki!
Wyszedł, a po chwili zjawiła się Lora.
722


Szybko coś dziś wam poszło — zaśmiała się. —, Dzięki temu
chwilę dla siebie, zanim pozostałe damy raczą się pojawić,
e te nie dały długo na siebie czekać. Przywitały się serdecznie
z Lorą, która po raz pierwszy występowała w roli gospodyni damskiego
przyjęcia i bardzo się tym przejmowała. Po rewelacjach Dana wszystkim
poprawiły się humory, więc atmosfera od początku była wyśmienita,
a obawy Lory, że będzie sztywna, prysły od razu. Ponadto zamężne
panie w ogóle nie miały zamiaru odgrywać roli zacnych matron
i dokazywały nie gorzej niż zawsze skore do figlów podlotki.
Czas upłynął im tak szybko, że zgodnie postanowiły spotykać się co
tydzień, po kolei u każdej z nich, a Lora mogła uznać swój debiut za
absolutny sukces.
Na chwilę Lora i Helia wyszły do innego pokoju, a Felicja
wykorzystała okazję i pokazała Konny projekt torebki.
— To Dań zamówił u ciebie? — zdziwiła się Konny.
— Pamiętasz, rozmawiałyśmy niedawno o nowych wzorach przy
Lorze, a ona widocznie suszyła głowę Danowi, że chciałaby taką torebkę
mieć, więc w tajemnicy poprosił mnie o projekt i wykonanie. Ozdobię ją
haftem—bardzo lubię to zajęcie i cieszę się, że mogę coś zrobić dla Dana
i Lory.
— Oj, nie wiem, Feli, czyja też nie przekonam męża albo brata, że
i mnie się należy piękna torebka, więc od razu przymierzaj się do
drugiego projektu!
— Z prawdziwą przyjemnością!
Konny domyślała się, że projekty torebek są tylko pretekstem do
spotkań Felicji i Dana, i dlatego tak chętnie zgłosiła swoją propozycję
wiedząc, że ani brat, ani Felicja jej nie odrzucą, a wręcz przeciwnie
~~ przyjmą z zadowoleniem.
Oprócz żartobliwych tematów, przy herbacie poruszano również
Poważne, bardzo osobiste, a Lora była dumna, że przyjaciółki trak-
towały ją jak równą sobie partnerkę, choć miała obawy, że ze względu na
rożnicę wieku będzie od niektórych spraw odsuwana.
Około siódmej pożegnały się w najlepszej komitywie.
Przy okazji Lora opowiadała Danowi:
—- Wiesz, naprawdę było znakomicie, myślę, że to głównie twoja
ga, przynajmniej jeśli chodzi o nastrój Felicji i Helli. Po obu było
123

widać, że odprężyły się, jakby spadł im kamień z serca. Konny także by}a
dziś wesoła jak dawniej i opowiadała takie historie, że aż pokładałyśmy
się ze śmiechu. Postanowiłyśmy, że będziemy spotykać się co tydzień
tak doskonale się bawiłyśmy!
— Cieszę się, Loro, że udało ci się twoje pierwsze przyjęcie, że
zaczynasz prowadzić własne życie towarzyskie...
— Och, ono dopiero się zacznie! — rzekła, a wpatrując się w talerz
dodała: — Jutro, na przykład jestem zaproszona do pani Thiessen
Prosiła, abym przyszła przynajmniej na godzinkę.
— Pani Thiessen? Mówisz o matce Klausa Thiessena?
— Jasne!
— Nie wiedziałem, że ją znasz.
— Och, jeszcze ze szkolnych czasów! Przechodziłam obok jej domu
idąc do szkoły. Zawsze ją pozdrawiałam, a często rozmawiałyśmy przy
płocie. Po śmierci męża wycofała się z życia towarzyskiego i czuje się
osamotniona, więc chętnie odwiedzę ją od czasu do czasu.
— Bardzo dobry pomysł, Loro. Gdy przypomniałaś mi nazwisko,
to skojarzyłem sobie, że nie widziałem Klausa Thiessena na ostatnim
balu klubowym.
— Załatwiał jakieś sprawy spadkowe.
Dań nie zdziwił się specjalnie, skąd Lora ma tak dokładną informa-
cję. Sądząc, że od pani Thiessen, nie pytał nawet, tylko rzekł obojętnym
tonem:
— Klaus zdaje wkrótce egzamin doktorski. Jestem w kontakcie
z profesorami, bo ciągle poszukuję młodych, zdolnych inżynierów do
mojej fabryki. Profesor Klauąa Thiessena twierdzi, że jest to wyją-
tkowo pracowity młodzieniec. Rozmawiałem już z nim i poprosiłem,
aby zaraz po otrzymaniu dyplomu zgłosił się do mnie.
— Na pewno się zgłosi i obaj będziecie zadowoleni; ty, bo zyskasz
zdolnego inżynier^, a on, że znajdzie posadę.
— O tak, o pracę rzeczywiście dziś trudno. Nawet sobie n'e
wyobrażasz, ilu inżynierów jest bezrobotnych! Trudno im znaleźć
zajęcie w swojej specjalności, a do fizycznej pracy przecież n'e
pójdą. Nawet gdyby człowiek chciał im pomóc, to nie bardzo wia;
domo jak. Ale, po co ja ci zawracam głowę moimi problemat1
zawodowymi?
124


—— Dlaczego, Dań? Żyję przecież tu i teraz, więc obchodzą mnie
problemy, z którymi borykają się ludzie. Już dawno poprosiłabym cię
o jakieś zajęcie w fabryce, gdyby nie to, że odebrałabym komuś posadę,
z której być może ten człowiek utrzymuje swoją rodzinę.
— Racja, zwłaszcza że w domu masz co robić, a ponadto musisz się
jeszcze ciągle dokształcać.
— Czasu na nudy rzeczywiście nie mam, a spraw, którymi nie
można już obciążać naszej gospodyni wciąż przybywa. Starzeje się
kobiecina i jest naprawdę szczęśliwa, gdy uwalniam ją od nadmiaru
obowiązków. Słuchaj, ale ty w ogóle nie powiedziałeś mi, jak roz-
prawiłeś się 7 Fernauem! Wiem tylko, że wypędziłeś go z Berlina.
— Nie warto wracać do tej przykrej sprawy, siostrzyczko. Najważ-
niejsze, że przestanie krzywdzić bezbronne kobiety. Wyjechał do
Paryża, a tam niech robi co chce — nie nasza sprawa. Jeżeli cię to
usatysfakcjonuje, to mogę ci powiedzieć, że za bezczelną propozycję
małżeństwa, jaką ci złożył, zakasował ode mnie siarczysty policzek.
— Oj, chętnie przyłożyłabym mu z drugiej strony!
Dań szybko zmienił temat, a Lora nie upierała się przeczuwając, że
chodzi o zachowanie dyskrecji.
Następnego dnia Lora straciła sporo czasu, zanim zdecydowała się,
w której sukni pójść na podwieczorek do pani Thiessen, aby zrobić na
niej jak najlepsze wrażenie. Sama się zastanawiała, dlaczego tak bardzo
JeJ na tym zależy?
Przy obiedzie Dań spytał, o której ma przysłać po nią samochód, ale
Lora stanowczo oświadczyła, że w obie strony pójdzie piechotą. Pogoda
jest wyśmienita, a spacer po czystym, mroźnym powietrzu bardzo jej się
Przyda dla zdrowia.
Z daleka już dostrzegła Klausa chodzącego tam i z powrotem
* Pobliżu wejścia do ich willi. Zaczerwieniła się, gdy zobaczyła, że idzie
Jej naprzeciw. Zdjął kapelusz, a jego blond czupryna rozbłysła w słońcu
Jak snop jasnego zboża. Udała, że dopiero teraz go dostrzegła.
~~ O, pan wychodzi, panie Thiessen?
125

Popatrzył na nią z wyrzutem.
— Ja miałbym wyj ść i przegapić ten historyczny moment, gdy po raz
•pierwszy wejdzie pani do naszego domu jako oficjalny gość?! Nigdy bym
sobie tego nie wybaczył! Czekam tu od kwadransa, by w zastępstwie
sześciu czy ośmiu honorowych dam uroczyście panią wprowadzić do
siedziby rodu Thiessenów.
— Rozumiem, że pańskim zdaniem, jeden mężczyzna jest w stanie
zastąpić osiem druhen...
— Dotychczas w swojej zarozumiałości tak uważałem. Przyjmując,
że się myliłem, pozwolę sobie powitać panią serdecznie jeszcze przed
progiem. Fanfar niestety nie będzie, bo w czasie prób na mrozie jedyna
trąbka, jaką mam, trzykrotnie mi zamarzła... Mogę spróbować ustami:
trum ta ta ta!
Oboje wybuchnęli gromkim śmiechem.
— No, znakomicie! Nie wiedziałam tylko, że przechodzi pan jeszcze
mutację...
Zrobił zdziwioną i oburzoną minę.
— )V moim wieku mutację?! Droga panno, ja mam dwadzieścia
osiem lat, a mutację przechodziłem akurat wtedy, gdy rzucałem w panią
śnieżkami, aby łaskawie raczyła na mnie zwrócić uwagę.
— Brutalnie, ale ze szczerego serca! — przytaknęła głową, a uśmie-
chnąwszy się spytała: — Jak się miewa Bari? Co ostatnio jada na
śniadanie?
— Och, wyłącznie pasztet z gęsich wątróbek! Dziś z okazji wielkiego
święta założył na szyję przepiękną czerwoną kokardę, a mama od rana
tłumaczy mu, że ma być dla pani wyjątkowo uprzejmy.
Doszli do drzwi, a Klaus trzykrotnie energicznie pociągnął za
dzwonek.
— Rany boskie, czemu pan tak hałasuje?
— Ważne wydarzenia muszą nabrać rozgłosu, a trzykrotne głośne
bicie w dzwon oznacza: „Lorcia u drzwi!"
Chciała coś odpowiedzieć, ale kiedy otworzyły się drzwi, odebrało jej
mowę — tak pięknie urządzonego hallu w życiu nie widzi ała! W oknie od
strony dziedzińca królował cudnie podświetlony słońcem witraż, a dwa
węższe okna po bokach wypełnione były szklanymi półeczkami, na
których stały jednakowe doniczki z kaktusami przeró;mych kształtów.
126


Gdy Klaus zajął się jej wierzchnim okryciem natychmiast podbiegła,
żeby 2obaczyć kolekcję kaktusów z bliska.
Zza drzwi jednego z pokoi dochodziło głośne dobijanie się Bariego.
_ Chodźmy, panno Herfort. Bari nie może się doczekać, kiedy
wreszcie pozna panią Ponaglał Klaus, prowadząc ją do salonu, gdzie
czekała matka.
_ przyprowadziłem d Lorcię; mamo, _ rzekłj a starsza pani
wyciągn?*a °^e r?ce' * sciskając w nich dłoń Lory z miłym uśmiechem
patrzył w zarumienioną od mrozu buzię
— Jaką Lorcię, synu, przecjez to już dama jak się patrzy! Serdecznie
panią witam w naszym 40mu, panno Herfort!
Lora szybko pocałowała panią Thiessen w rękę.
_ Wolę, żeby pani n}e mówiła do mnie ;;panno Herfort" — „Lor-
cia" brzm» dziecinnie, al* bardzo serdecznie.
— Cieszę się, bo pra^^ mówiąc, i tak ciągle bym się myliła.
Bari dobijał się coraz gwaitowniej.
— K-laus, zrób cos z tym psem; bo nie da nam spokoju — poprosiła
matka'
— Ależ proszę go WL,uLc^t — wtrąciła się Lora. — Mnie on nie
przeszka"za> a wrecz Prz^ciwnie — chętnie poznam to dziwne zwierzę
żywiąceS1? perskimi dyw^namj pan Klaus z powagą utrzymuje, że tak
jest w istocie.
_ Trochę oczywiście przesadził. W rzeczywistości Bari rozdrapał
tylko wszystkie cztery ro^ Nie boi sie pani psów?
— Skądże! Mam z n^j j^ najiepsze doświadczenia.
Klaus otworzył drzwi, ale zdązy} złapaL pinczera za kark i trzymając
w po^etrzu pokazał go ^orze
— przywitaj się, Ban5 j postaraj sję byc grzeczny, bo w przeciwnym
razie 2r.owu znajdziesz się za drzwiami — ostrzegł Klaus.
L0ra podrapała psa rąj^zy uszamj; a ten spokojnie merdał ogonem
i z wyczekiwaniem przymądał si? njeznajomej.
— Prawda, że jesteś grzecznym pieskiem, Bari? — spytała Lora,
a w odpowiedzi usłyszała krótkie, przytakujące szczeknięcie. W nagrodę
Klaus postawił go na zierąj Bari podbiegł najpierw do swojej pani, otarł
się o jej nogi, a potem S5>ojcojnje pOłOZył na środku swojego nowego
dywanika, przyglądając sję podejrzliwie Lorze.
727

Popatrzył na nią z wyrzutem.
— Ja miałbym wyjść i przegapić ten historyczny moment, gdy
pierwszy wejdzie pani do naszego domu jako oficjalny gość?! Nigd h^
sobie tego nie wybaczył! Czekam tu od kwadransa, by w zasten t^
sześciu czy ośmiu honorowych dam uroczyście panią wprowadzi' ^
siedziby rodu Thiessenów.	°
— Rozumiem, że pańskim zdaniem, jeden mężczyzna jest w sta
zastąpić osiem druhen...
— Dotychczas w swojej zarozumiałości tak uważałem. Przyjmuiar
że się myliłem, pozwolę sobie powitać panią serdecznie jeszcze przed
progiem. Fanfar niestety nie będzie, bo w czasie prób na mrozie jedyna
trąbka, jaką mam, trzykrotnie mi zamarzła... Mogę spróbować ustami
trum ta ta ta!
Oboje wybuchnęli gromkim śmiechem.
— No, znakomicie! Nie wiedziałam tylko, że przechodzi pan jeszcze
mutację...
Zrobił zdziwioną i oburzoną minę.
— W moim wieku mutację?! Droga panno, ja mam dwadzieścia
osiem lat, a mutację przechodziłem akurat wtedy, gdy rzucałem w panią
śnieżkami, aby łaskawie raczyła na mnie zwrócić uwagę.
— Brutalnie, ale ze szczerego serca! — przytaknęła głową, a uśmie-
chnąwszy się spytała: — Jak się miewa Bari? Co ostatnio jada na
śniadanie?
— Och, wyłącznie pasztet z gęsich wątróbek! Dziś z okazji wielkiego
święta założył na szyję przepiękną czerwoną kokardę, a mama od rana
tłumaczy mu, że ma być dla pani wyjątkowo uprzejmy.
Doszli do drzwi, a Klaus trzykrotnie energicznie pociągnął za
dzwonek.
— Rany boskie, czemu pan tak hałasuje?
„
mowe	?dp°Wiedzieć' ale ki^y otworzyły się drzwi, odebrało jej
sTonv7 } P-? f Urzadzoneg° ha"u w życiu nie widzi ała! W oknie od
wlższe oT K T °Wał CUdnie P°dświ*lony słońcem witraż, a dwa
J^ -^ , Wypelnione były szklanymi półeczkami, na
stały jednakowe doniczki z kaktusami przeróżnych kształtów.
— Ważne wydarzenia muszą nabrać rozgłosu, a trzykrotne głośne
bicie w dzwon oznacza: „Lorcia u drzwi!"
/-<i_ • i       '


r dv KJaus zaJ^ si? JeJ wierzchnim okryciem natychmiast podbiegła,
zobaczyć kolekcję kaktusów z bliska.
7za drzwi Jednego z pokoi dochodziło głośne dobijanie się Bariego.
Chodźmy, panno Herfort. Bari nie może się doczekać, kiedy
szcie pozna panią — ponaglał Klaus, prowadząc ją do salonu, gdzie
matka.
przyprowadziłem ci Lorcię, mamo! — rzekł, a starsza pani
,clągneła obie ręce, i ściskając w nich dłoń Lory z miłym uśmiechem
atrzyła w zarumienioną od mrozu buzię.
— Jaką Lorcię, synu, przecież to już dama jak się patrzy! Serdecznie
panią witam w naszym domu, panno Herfort!
Lora szybko pocałowała panią Thiessen w rękę.
— Wolę, żeby pani nie mówiła do mnie „panno Herfort" — „Lor-
cia" brzmi dziecinnie, ale bardzo serdecznie.
— Cieszę się, bo prawdę mówiąc, i tak ciągle bym się myliła.
Bari dobijał się coraz gwałtowniej.
— Klaus, zrób coś z tym psem, bo nie4a nam spokoju — poprosiła
matka.
— Ależ proszę go wpuścić! — wtrąciła się Lora. — Mnie on nie
przeszkadza, a wręcz przeciwnie — chętnie poznam to dziwne zwierzę
żywiące się perskimi dywanami. Pan Klaus z powagą utrzymuje, że tak
jest w istocie.
— Trochę oczywiście przesadził. W rzeczywistości Bari rozdrapał
tylko wszystkie cztery rogi. Nie boi się pani psów?
— Skądże! Mam z nimi jak najlepsze doświadczenia.
Klaus otworzył drzwi, ale zdążył złapać pinczera za kark i trzymając
* Powietrzu pokazał go Lorze.
Przywitaj się, Bari, i postaraj się być grzeczny, bo w przeciwnym
Zie zr>owu znajdziesz się za drzwiami — ostrzegł Klaus.
L°ra podrapała psa między uszami, a ten spokojnie merdał ogonem
wyczekiwaniem przyglądał się nieznajomej.
Prawda, że jesteś grzecznym pieskiem, Bari? — spytała Lora,
°dpowiedzi usłyszała krótkie, przytakujące szczeknięcie. W nagrodę
Postawił go na ziemi. Bari podbiegł najpierw do swojej pani, otarł
a P°tem spokojnie położył na środku swojego nowego
dv
vu,	'                       on    pooy na
nika, przyglądając się podejrzliwie Lorze.

126
127
 

— Widzę, że warto było poprzebierać trochę w sklepie. Na
dywaniku nie wyglądałbyś tak uroczo, Bari!
— Na litość boską, niech pani nie chwali tego zarozumialca
Loro! On rozumie każde słowo! — rzekł Klaus ze śmiertelną n'ow n°
Pani Thiessen wstała i poprosiła swojego gościa do sasiedn
pokoju, gdzie w wykuszu stał stolik pięknie nakryty do podwieczo ]r°°
— Pozwolimy Klausowi wypić z nami herbatę, Lorciu? p0t
wygonimy go do nauki, a same porozmawiamy sobie trochę.
— Ależ oczywiście! Nie chciałabym swoją wizytą zakłócać porzad
ku dnia...
Usiedli.
— Już się bałem, że zostanę odpędzony od stołu i będę musiał-swój
podwieczorek zjeść między książkami — żalił się Klaus.
— Domyślam się, że to ja niby miałam pana odpędzić?
— Tak podejrzewałem.
Droczyli się w ten sposób, a Klaus z emocji wypił aż dwie filiżanki
kawy i sam zmiótł co najmniej połowę ciastek z koszyczka. Nagle wstai.
ukłonił się nisko i rzekł:
— Czas wracać do pracy! Proszę mnie zawołać, kiedy panna Lora
będzie wychodzić. Odprowadzę panią do domu.
— Och, nie będę pana odrywać od nauki!
— Dostałem od matki surowy nakaz, aby codziennie przez godzin?
spacerować. Dzisiaj tę godzinę przesunąłem na później, aby móc
połączyć przyjemne z pożytecznym.
— Tak jest, Lorciu, trzeba go na siłę wyrzucać z domu, bo ina-
czej bez przerwy siedziałby nad księgami i tymi swoimi ekspery-
mentami.
— W takim razie, droga pani Thiessen, chętnie wyprowadzę go «a
spacer.
Klaus zamknął się w swoim pokoju, a obie damy zajęły się rozmowa.-
Mimo różnicy wieku miały wiele wspólnych tematów i z zainteresow
niem słuchały, co mają sobie wzajemnie do powiedzenia.
Lora zrobiła na starszej pani niezwykle miłe wrażenie i od r .
zdobyła sobie jej bezgraniczne zaufanie i sympatię. Rozmawiały oczy
ście także o Klausie, a pani Thiessen, jak każda matka, nie mogła
nachwalić, jaki to dobry i pracowity chłopiec.


z by zaprzeczył! Lora przyznała, że brat ro^\awiał z profesorem
. usa? a usłyszawszy o nim same dobre opinie, 2ieVydował się przyjąć
do fabryki, gdy tylko uzyska dyplom inżyniera Oj tym pani Thiessen
?°e wiedziała i ucieszyła się bardzo.
111 _. Klaus, co prawda, ma za co żyć i nie ^ siałby natychmiast
podejm°wać PracY> ale Jak każdy mężczyzna, c^iCe jak najprędzej
znaleźć swoje miejsce w świecie i ustabilizować z^ycie. Cieszę się, że
pan Herfort przyjmie go do pracy, a jestem fex^na, że nie będzie
rozczarowany.
— Zupełnie się z panią zgadzam, pani Thies56*^.
— Naprawdę pani wierzy, że Klaus da sobie r^Ng? — spytała matka
trochę zdziwiona.
Lora zaczerwieniła się, ale odważnie popatrzyć s tarszej pani w oczy.
— W nikogo tak nie wierzę jak w niego. Jeżeliczxasami droczymy się
trochę, to są oczywiście żarty.
— Cieszę się, że tak się oboje zgadzacie — rz^-\ pani Thiessen, ale
szybko zmieniła temat, gdyż zauważyła, że Lofa Czerwieni się coraz
bardziej.
O określonej godzinie Lora wstała i zató?^ sję żegnać. Bari
natychmiast znalazł się obok niej i domagał się foc^rapania za uchem.
Jak na zawołanie zjawił się też Klaus. Zanim się p^e^jrał, panie oglądały
kolekcję kaktusów, a jak się okazało, obie były w>e\imi miłośniczkami
tych kolczastych roślin.
Przy podawaniu Lorze futra Klaus nie mógł s'? ^powstrzymać przed
Pogłaskaniem delikatnego, miękkiego włosia, a przy okazji przed
dotknięciem cudownych, kasztanowych loków I^y.
Od razu wpadli w swój żartobliwie zaczepny t(^nj a panj Thiessen
U8° stała w oknie i z zachwytem patrzyła, jak sz\{ obok siebie.
Przez chwilę nie odzywali się zupełnie.
~~ Jak podobało się pani u mojej matki, p0nr\o Loro? — spytał
na§le Klaus.
k ,~7 Bardzo! Jest taka miła i serdeczna — umóM^śmy się, że co środę
' 2lerny jadły razem podwieczorek. Prosiłam ją, a^>y przynajmniej raz
a Przyszła do mnie, ale nie udało mi się jej pi^^onać.
f  ~~~ Niestety, jakoś nie może się przełamać, b/ \yjść między ludzi,
bardziej więc się cieszę, że przynajmniej r#z \v tygodniu ktoś ją

'o,*

128
129
 

odwiedzi, i bardzo pani za to dziękuję. Mam też nadzieję, że wól
będzie przy tej okazji wypić chociaż kawę w waszym towarzystw' ^
— Myślę, że pańska matka się nie sprzeciwi.
— O, na pewno nie!
— Czy matka zawsze zgadza się na wszystko, co pan syn s h
wymyśli?	Ie
— Pod tym względem między nami nigdy nie dochodziło H
sporów.
Lora westchnęła.
— Aż zazdroszczę, że jeszcze ma pan matkę...
Popatrzył na nią przerażony i zobaczył w jej oczach łzy. Wesoła
Lorcia potrafi płakać? Klaus wzruszył się i gorączkowo zastanawiał się
czym mógłby ją pocieszyć. Zanim jednak cokolwiek przyszło mu do
głowy, ona już ochłonęła i podjęła nowy temat, raczej obojętny, ale po
kilku zdaniach gładko przeszła na swój zwyczajny żartobliwy ton.
Ani się spostrzegli, kiedy stanęli przed bramą willi Herfortów,
a ledwo zaczęli się żegnać, nadjechał samochód Daniela.
Klaus ukłonił się pierwszy i rzekł:
— Pozwoliłem sobie na odprowadzenie pańskiej siostry aż pod
dom, a przy okazji spełniłem polecenie matki, która wypędza mnie
z domu, aby przed egzaminem przewietrzyć moją głowę.
— I ma świętą rację, bo najgorsze jest przepracowanie. A z eg-
zaminem to poradzi pan sobie bez problemu. Może wejdzie pan do nas
na chwilkę?
— Dziękuję bardzo, ale zacząłem ważne doświadczenie i muszę je
jeszcze dziś zakończyć. Proszę więc wybaczyć, ale czas mnie nagli.
— W takim razie spotkajmy się kiedy indziej. A może wpadłby pafl
do nas na obiad w niedzielę? Chętnie porozmawiałbym z panem między
innymi o naszych wspólnych planach na przyszłość.
— Och, znakomicie! Nie wiem tylko, czy panna Lora się zgodzi'
— Po co te'formalności, panie Thiessen? Z moim bratem może
pan rozmawiać tak samo szczerze jak ze mną — odpowiedzią
Lora.	,
— Pan Herfort jest bądź co bądź personą i nie miałbym °
wagi...
Dań poklepał go po ramieniu.


. Niech pan tylko nie robi ze mnie szacownego starca, młody
ieku! Zatem w niedzielę o wpół do drugiej. Proszę przekazać moje
Panl
Thiessen.
Kjaus pożegnał się i szybkim krokiem pospieszył do domu, pogwiz-
.    wesoło marsz Radetzky'ego, który zawsze przychodził mu do
t wv, gdy kył w radosnym i podniosłym nastroju.
~  paniel wziął siostrę pod rękę, a gdy wchodzili do hallu spytał:
_ Mam nadzieję, że nie zaprosiłem ci niesympatycznego gościa?
_ Bynajmniej! Z Klausem Thiessenem żyjemy na wyjątkowo
przyjacielskiej stopie.
— Chodziliście chyba razem na kurs tańca, o ile sobie dobrze
przypominam?
— Niekoniecznie razem, ale na pewno na ten sam kurs. Poznaliśmy
się jednak znacznie wcześniej, gdy ja chodziłam koło ich domu do
szkoły, a on zza płotu obrzucał mnie śnieżkami.
— Coś podobnego! To rzeczywiście długa znajomość. Sympatyczny
chłopak, a jak ci się rozmawiało z jego matką?
— Znakomicie, Dań. Umówiłyśmy się, że będę do niej przychodzić
w każdą środę. Dobrze zrobiłeś, że zaprosiłeś Klausa na obiad, bo pani
Thiessen nie wychodzi w ogóle i nie mam jak zrewanżować jej się za
podwieczorki u niej.	,
Poszli się przebrać do kolacji, a gdy kilka minut później usiedli przy
stole, Lora zaczęła:
— Wiesz co, Dań? Tak sobie pomyślałam, że byłoby dobrze
zaprosić także Felicję na ten niedzielny obiad, chyba że masz jakieś
zastrzeżenia?
Z satysfakcją zauważyła, że czoło brata pokryło się rumieńcem, jak
zawsze gdy padało nazwisko lub imię Felicji.
~~ Jakież miałbym mieć zastrzeżenia, Loro? Wręcz przeciwnie
bardzo lubię, gdy panna Merłing przychodzi, a obiad we czworo to
skadinąd doskonały pomysł.
^ ~- Cieszę się, że go aprobujesz. Chyba od razu zadzwonię do Felicji
^Powiedziała, ale podeszła do telefonu dopiero po kolacji.
~~ Lora? — zdziwiła się tamta.
2   ,~T Tak, Feli, we własnej osobie! Słuchaj, chciałam spytać, czy nie
a°yś z nami w niedzielę obiadu? Mamy już jednego gościa — pana

130
131
 

Thiessena — znasz go chyba ze spotkań w klubie? I byłoby nam mił0
gdybyś dołączyła do towarzystwa.
— Chętnie, Loro. Nawet mnie to urządza, bo szwagier wraca ju?
w sobotę nocnym pociągiem. Dzwonił właśnie, ze załatwił wszystko
pomyślnie i może wracać wcześniej, niż przewidywał, a to oznacza, ^
Helia nie będzie już potrzebować mojego towarzystwa.
— Świetnie, Feli! O wpół do drugiej, pamiętaj. Mój brat nastawia
ucha i na pewno chciałby ci przesłać pozdrowienia.
— Dzięki, Loro. Przekaż mu moje.
— Załatwione! Zatem do niedzieli, cześć!
Lora odłożyła słuchawkę, a Daniel zapalił papierosa i spytał
zdumiony: — To wy jesteście na ty? Chyba mówiłyście sobie przez pani?
— Owszem, ale wczoraj przy herbatce wszystkie cztery przeszłyśmy
na ty. Konny i Feli są przyjaciółkami od dawna, a my pozostałe
wypiłyśmy bruderszaft herbatą.
— Bruderszaft herbatą? To chyba nieważny! — żartował.
— Och, wy mężczyźni! Bez alkoholu u was wszystko jest nieważne!
A kobiece przyjaźnie i tak są trwalsze niż męskie!
— Coś ty znowu tak bojowo nastawiona, siostrzyczko?
Szybko pocałowała go w policzek.
— Przecież nie do ciebie, głuptasie!
Rozmawiali jeszcze chwilę przy stole, a potem Dań poprosił, aby
Lora zagrała mu na fortepianie.
Zasłuchany w muzykę, przypomniał sobie nagle, że w niedziel?
zamierzał złożyć wizyty damom, których nazwiska znalazł na liście ofiar
Fernaua. Ale to do południa, na obiad powinien więc zdążyć i nie trzeba
odwoływać gości. Miałby odwołać wizytę Felicji Merling? Nigdy^
— oburzył się na samego siebie, a oczami wyobraźni zobaczył Felicj?
przy fortepianie w jego domu, przy stole, przy swoim boku... Tak, teraz
już na poważnie 4rzeba starać się o jej rękę! Trzydziesty piąty rok na
karku, najwyższy czas pomyśleć o założeniu rodziny!
Przestraszył się, gdy Lora głośno zamknęła klapę fortepianu.
— Co, już koniec na dzisiaj?
— Koniec! Wyjątkowo dziś rzępolę, nie zauważyłeś?
— Nie zauważyłem.
— To znaczy, że nie słuchałeś!
132


Roześmiał się.
— Przyłapałaś mnie, to zdradzę, że pogrążyłem się w marzeniach,
a)e to za sprawą twojej muzyki, musisz przyznać.
— Chociaż tyle uznania dla mojego muzycznego talentu! Wiesz,
w niedzielę poprosimy Felicję, żeby nam zagrała i zaśpiewała. Gra
znacznie lepiej ode mnie, a jak śpiewa! Zauważyłeś pewnie jak pięknie
mówi, więc możesz sobie wyobrazić jej głos podczas śpiewu. Jak się jej
słucha, to człowiekowi wokół serca aż robi się gorąco.
— A gdzie ty słyszałaś Felicję śpiewającą? — zainteresował się
nagle.
— U Konny. Ty wyjechałeś wtedy na kilka dni służbowo. Konny
zna Felicję bardzo dobrze i poprosiła ją, by zaśpiewała dla gości. Ta nie
dała się długo prosić. Wykonała jedną pieśń Griega i jedną Brahmsa,
a potem wstała i dołączyła do gości. Prosiłam, aby jeszcze coś
zaśpiewała, ale ona stanowczo oświadczyła: — Słuchaczy nie wolno
zanudzać! Nawet nie ośmieliłam się nalegać. Wiesz, są śpiewacy
— śpiewaczki też — których, gdy dorwą się do fortepianu, żadną siłą nie
odpędzisz, a im gorzej śpiewają, tym dłużej dręczą słuchaczy.
Oboje wybuchnęli śmiechem, a Dań próbował przywołać w pamięci
brzmienie głosu Felicji. Dziwne, ale nigdy nie przyszło mu do głowy, że
Felicja może pięknie śpiewać! W niedzielę przekona się jak pięknie!
Nagle przypomniał sobie scenę w mieszkaniu Fernaua. Mówiła ze
ściśniętym gardłem, a przecież jej głos brzmiał jak dzwon, trafiał prosto
do serca...
W niedzielę od rana Daniel składał wizyty w wielu domach i jako
Przedstawiciel klubu wyjaśniał przyczyny skreślenia z listy członków
Rolfa Fernaua. Wszędzie spotykał się z pełną aprobatą dla tej decyzji,
n'kt nie uronił nawet łzy za Fernauem, chyba że była to łza uwolniona
Poczuciem wielkiej ulgi.
% formalnościom stało się zadość, wstąpił także do Punków. Ernest
1 Helia, w najlepszej komitywie, przyjęli go bardzo serdecznie.
-— Wybaczcie państwo, ale podczas nieobecności pana Funkego
Darzyło się coś, o czym, jako przewodniczący, powinien być natych-
miast poinformowany. Pamięta pan niejakiego Rolfa Fernaua, który od
niedawna był członkiem naszego klubu?
zbladła,-ale na szczęście Ernest tego nie zauważył.
133

— Wiem, który to, ale nie powiem, żebym się starał poznać g0
bliżej. Nie zrobił na mnie najlepszego wrażenia.
— Zupełnie się z panem zgadzam, panie Funke. Ciszę się, że mogę
panu przekazać dobrą wiadomość, że człowiek ten nie jest już członkiem
klubu, wyjechał z Niemiec i prawdopodobnie już nigdy nie wróci.
Okazał się szantażystą i miał do wyboru: albo kryminał, albo dobrowol-
na banicja.
— Do licha! Od początku ten facet wydał mi się podejrzany. Mamy
go z głowy. Jak tacy ludzie trafiają nawet do najlepszego towarzystwa?
Słyszałaś Hellu? Ty, zdaje się, też go nie lubiłaś?
Helia zwlekała z odpowiedzią, ale opanowała się.
— Rzeczywiście nie był sympatyczny i ... i cieszę się, że nie będę
musiała go już spotykać.
Daniel pożegnał się. Jego misja była zakończona, a nazwisko
Fernaua zostało wykreślone nie tylko z listy członków klubu, ale także
z pamięci osób, którym szczególnie dał się we znaki. Tak się przynaj-
mniej w tej chwili wydawało!
Przy pożegnaniu Helia uśmiechnęła się i rzekła:
— Słyszałam, że moja siostra będzie dziś u was gościem na
obiedzie?
— Owszem. Poczytuję sobie to za wielki zaszczyt. I nie tylko to,
bo jak powiedziała mi Lora, pani i siostra zaproponowałyście jej
bruderszaft. Czuję się tym równie zaszczycony co moja siostra.
— Och, w tak znakomitej atmosferze sztywne formalności musiały
ustąpić miejsca spontanicznej przyjaźni.
Dań spieszył się do domu i nie podejmował tematu.
O pierwszej, gdy wszedł do hallu, zobaczył Lorę biegającą z zaczer-
wienionymi policzkami między kuchnią a jadalnią, gdzie ślicznie
nakryty stół czekał już na przyjęcie gości.
Przyszli punktualnie, do tego w znakomitych nastrojach. Gdy
zabrzmiał gong, gospodarz wziął pod rękę Felicje, Klaus Thiessen Lorę
i korowód ruszył do jadalni.
Felicja miała na sobie prostą suknię z miękkiego czarnego jedwabiu,
żadnej biżuterii, a jedynie, jako zapięcia owalnego dekoltu użyte
oprawioną w matowe złoto gemmę, którą odziedziczyła po ciotce.
Suknia układała się w miękkie fałdy, opadające wzdłuż szczup^J
134


sylwetki, a jej czerń pięknie kontrastowała ze złotawym brązem włosów
1 szarością wielkich oczu.	'
Dań patrzył na nią jak w zaczarowany ob zraz i zupełnie nie zwracał
uwagi na siostrę i młodego Thiessena, którzy choć cały czas się trochę
droczyli, raz po raz wymieniali długie, tęskne spojrzenia. Te jednak nie
uniknęły uważnym oczom Felicji. Kobiety s^j, chyba w tych 
sprawach
znacznie bardziej spostrzegawcze od mężczyzn i Felicja nie miała
żadnych wątpliwości, że między Lorą a Kl^a.usem na coś się 
zanosi.
Oczywiście nie zdradziła się ze swoim spo rstrzeżeniem ani 
słowem,
zwłaszcza że sama co chwilę napotykała równie tęskne spojrzenia Daniela.
Po obiedzie, z którego wszyscy uczestniczy byli zadowoleni, w tak
zwanym salonie muzycznym podano kawę. Le <łwo usiedli, Lora 
zaczęła:
— Wiesz, Feli, powiedziałam Danielov=«vi, że pięknie śpiewasz,
a ponieważ on uwielbia muzykę, a zwłaszcza śjgpiew, obiecałam mu, że 
cię
namówię, abyś zaśpiewała nam kilka pieśni. Dasz się namówić?
Felicja odstawiła filiżankę i uśmiechnęła    się.
— Dam, tylko nie wiem, czy się wam mój^j śpiew spodoba — 
rzekła
patrząc na obu panów, którzy natychmiast ^energicznie przytaknęli.
— Potrzebujesz akompaniamentu, Feli?   —— spytała Lora.
Felicja potrząsnęła głową.
— Nie, nie, Loro! Mój śpiew nie jest natyL_ e wyszkolony, abym 
sobie
poradziła przy obcym akompaniamencie, a ty namęczyłabyś się, gdybyś
ciągle musiała gonić mój rwący się rytm. Nig»<iy nie uczyłam się 
śpiewu
profesjonalnie — dodała z uśmiechem.
— Pewnie dlatego twój głos brzmi tak naturalnie... Nuty masz
obok, wybieraj do woli!
— Najchętniej gram i śpiewam z pamięcrri, jeśli pozwolicie...
Usiadła przy fortepianie, zagrała kilka taUctów, nucąc coś po 
cichu,
a potem zaczęła Brahmsa — „Nocnego węd_Lrowca."
Niski, ciepły głos wypełnił cały salon, ^^. zasłuchany Dań 
musiał
Przyznać, że rzeczywiście płynął on prosto z . serca.
Po trzeciej zwrotce zapadła cisza, .a po cbrawili Felicja zaczęła 
jedną
2 pieśni Roberta Schumanna, którą wszysc>^/ dobrze znali, ale 
jeszcze
nigdy nie słyszeli w tak wzruszającym wykorznaniu.
I odrzuć, serce moje, tęsknotę i ZK&nartwienia.
Wsłuchaj się w ciszę nocy, w niej     szukaj ukojenia
135

Przebrzmiały słowa refrenu, a wszyscy mieli wrażenie, że Felicja
wyśpiewała dokładnie to, co działo się w ich sercach.
„I odrzuć, serce moje..." Dań niemal fizycznie czuł, jak z jego serca
spada ogromny ciężar. Zerwał się, kiedy Felicja wstała od fortepianu
podbiegł, z nabożeństwem uniósł jej rękę i złożył na niej pocałunek, nie
mówiąc ani słowa. Kiedy podniósł głowę, w jego oczach płonął dziwny
ciepły blask.
Lora podeszła, objęła Felicję i pocałowała w policzek.
— Cudownie śpiewałaś, Feli! Nie proszę cię o więcej, bo znam
twoje zasady, ale obiecaj, że przy najbliższej okazji zaśpiewasz nam
znowu.
Klaus ukłonił się nisko i tylko pocałował Felicję w rękę — ze
wzruszenia nie był w stanie wymówić słowa.
— Chyba wybrałam zbyt poważne utwory, ale niestety często mi się
zdarza, że tylko takie przychodzą do głowy.
— Jeżeli poważne pieśni potrafią tak człowieka wzruszyć, to proszę
tylko o takie. Przyłączam się do prośby Lory i liczę, że zostanie
spełniona — rzekł Daniel z wyjątkową powagą.
— Myślę, że okazji nam nie zabraknie, a na dzisiaj wystarczy
— uśmiechnęła się i poprosiła Lorę o jeszcze jedną filiżankę kawy.
Czas minął im niezwykle szybko, a kiedy goście zamierzali się
pożegnać, Lora stanowczo się sprzeciwiła — muszą zostać na pod-
wieczorku! Zgodzili się bez żadnej dyskusji.
Ale pora rozstania i tak nadeszła. Dań spytał, czy Felicja chce wrócić
do domu piechotą — wtedy ją odprowadzi, czy też woli wracać sama
— każe podstawić samochód. Po chwili wahania wybrała spacer.
Daniel musiał się przebrać, więc Klaus podszedł do niego, by się
pożegnać.
— To była wspaniała niedziela, panie Herfort. Bardzo dziękuję.
— Na pewno nie*nasza ostatnia, panie Thiessen. Lora i ja bardzo
lubimy niedzielnych gości, prawda, siostrzyczko?
— Ba, a jeszcze jak! Felicję też musimy częściej zapraszać, bo kto
nam zaśpiewa tak pięknie jak ona?
W zimową cichą noc Dań i Felicja nie zamienili ze sobą zbyt wie'
słów, ale czuli się ze sobą tak blisko związani, jak tylko potrafi
odczuwać ludzie, których milczenie łączy.  Są takie chwile, kieu>
136


milczeivie JL Jest bardziej wymowne od tysiąca wypowiedzianych słów.
Taka cudc^wna chwila właśnie przydarzyła się Danowi i Felicji.
Kiedy * doszli do celu, wymienili gorący uścisk dłoni, a Daniel rzekł
,ak przez 5^ sen:
/ odrzuć, serce moje, tęsknotę i zmartwienia.
Wsłuchaj się w ciszę nocy, w niej szukaj ukojenia.
Popatrzyła na niego z błyskiem w oczach.
— Do *branoc, panie Herfort! — szepnęła.
— Do «branoc, panno Merling! Dziękuję za wszystko.
— To    Ja powinnam panu dziękować.
— Ni^! Ja Pani!
Ukłon? ił się i czekał, aż za Felicją zamkną się drzwi.
Upłynęło kilka tygodni. W tym czasie czworo młodych przy-
jaciół spotkało się dwa razy na obiedzie w willi Herfortów, poza tym
Lora spot~ykała Felicję na korcie tenisowym, a Klausa co środę, gdy
składała v*wizytę jego matce. Czasami, gdy Daniel wracał wcześniej
z fabryki, udało mu się zamienić kilka słów z Felicją, jeśli akurat była
u Lory. L3yli już sobie tak bliscy, że niemal otwarcie okazywał jej
swoje uczi~ucia.	,
Urodzimy Lory obchodzono bardzo uroczyście. Oprócz Rutlan-
dów, Fuiinków i Felicji zaproszono również kilkoro najbliższych
przyjaciół-, oczywiście Klausa Thiessena, po usilnych naleganiach
solenizantłtki udało się też namówić panią Thiessen, ku wielkiej radości
W syna.
Niektcórzy znajomi już od rana przychodzili z życzeniami, a Lora nie
m°gła się nacieszyć ogromną ilością kwiatów i drobnych prezentów. Te
°d Dana ii Konny, wśród nich słynna już torebka zamówiona u Felicji,
sPrawiły gsolenizantce największą radość, podobnie jak przybornik do
Pisania cod Felicji, który sama zaprojektowała i ozdobiła piękną
aPlikacją.„ Klaus przyniósł kosztowną filiżankę z zabytkowego serwisu,
którą dał; a mu matka, a do tego ogromny bukiet róż.
Lora oczuła się jak w siódmym niebie. Przybył jej kolejny rok i teraz
ml(tjuż'n ie powie, że jest podlotkiem. Wszyscy zresztą traktowali ją już
Jak dorobią osobę, jedynie Klaus czasami robił żartobliwe aluzje do
Smarkate; go wieku.
137

Kiedy zobaczył ją w wieczorowej sukni, westchnął i rzekł: _ ^
chwała Bogu! Już się bałem, że na dzisiejszą okazję każe sobie pan
zapleść warkoczyki i ubierze w sukienkę z kokardą!
Obrzuciła go karcącym spojrzeniem.
— Drogi panie Thiessen, kiedyś chyba trzeba dorosnąć!
— Szkoda, bo z tornistrem na plecach było pani bardzo do twarzy!
— Co się,z panem dzieje, panie Thiessen?
— A co niby ma się dziać?
— Oho! Ktoś tu odpowiada pytaniem na pytanie! Zmienia pan
poglądy przy każdym następnym zdaniu?
— Cóż dziwnego przy takiej ilości wrażeń?
— A cóż pana tak zaskoczyło?
— Chociażby niewiarygodna odmiana pani wyglądu, panno Loro
— Na dodatek zaczyna pan bredzić...
— No, nareszcie słyszę właściwy ton! Mogę więc być spokojny, że ta
suknia nie odmieniła pani. Chciałbym, abyśmy wypili toast za to, aby
nie próbowała pani być inna.
— Stawia pan przede mną trudne wymagania. Poprzestańmy na
tym, że mam dobre chęci, aby tak było.
— Dobrymi chęciami piekło wybrukowane!
— Zmieńmy może temat. Wyznaczono już panu termin egzaminu?
— O mój Boże! Czy w takiej chwili musi mi pani o tym przypomi-
nać?
— Myślałam, że nie ma dla pana nic ważniejszego niż tamta chwila
— Nie ma, rzeczywiście! — westchnął ciężko. — Od jutra za dwa
tygodnie będzie już po wszystkim. Przy dźwiękach surm padnę na placu
boju!
— Chce pan się poddać?
— Gdy mi się nie powiedzie, czy pani odwróci się do mnie plecami
i nie będzie mnie*chciała znać?
— Pan musi zdać ten egzamin! Przecież po Wielkanocy powinien
pan podjąć pracę w fabryce!
— Niczego bardziej nie pragnę, ale trzeba liczyć się z pechem
Powiedzmy, że egzaminator źle spał, pokłócił się z żoną albo boli go za>
to czy będzie łaskawym uchem słuchał mojego dukania?
Popatrzyła na niego wyraźnie blada.
138


— Nie musi pan dukać, wystarczy się dobrze przygotować!
Śmiał się w duchu, że udało mu się ją nastraszyć i zmusić do
przyznania, że martwi się o niego.
_ Wystarczy? A nawet stróżowi nocnemu się zdarzy, że umrze
w ciągu dnia!
— Akurat! Ale faktycznie, jeśli się nie myśli o najważniejszym, to
rzeczywiście wszystko może się zdarzyć — złościła się.
Klaus obszedł ją dookoła i pokiwał głową.
— Gdzie to się podziała moja uśmiechnięta Lorcia? Widzę tu tylko
srogą damę klasową wygrażającą mi rózgą!
Oboje wybuchnęli śmiechem, a Lora spytała łagodnym, pełnym
troski głosem: — Prawda, że nie ma takiej możliwości, aby pan oblał ten
egzamin? Ale proszę nie żartować...
Popatrzył na nią tak, że musiała się zaczerwienić.
<— Musi mi pani uwierzyć na słowo, że zrobiłem wszystko, co
w mojej mocy, aby zdać. Wkuwałem, ile mogłem, a reszta zależy od
opatrzności. Jak to śpiewała panna Merling? — „/ odrzuć, serce moje,
tęsknotę i zmartwienia. Wsluchaj się w ciszę nocy, w niej szukaj ukojenia."
— Dziś chcę odrzucić zmartwienia i bawić się, bo są pani urodziny!
Radosny nastrój powrócił jak za dotknięciem czarodziejskiej różdż-
ki, i tak już było do końca wieczoru.
Nie tylko dla nich, bo Daniel i Felicja siedząc obok siebie przy stole
też czuli się niezwykle szczęśliwi. Dań od dawna był zdecydowany, że
ożeni się z Felicją, ale chciał jej dać jeszcze trochę czasu na uporząd-
kowanie swoich uczuć, a potem wykorzysta sprzyjającą okazję i wyzna
Jej swoje. Czekał spokojnie, bo był pewien, że jego oświadczyny zostaną
Przyjęte, mimo że Felicja wciąż z wielką rezerwą reaguje na każdą próbę
zbliżenia się do niej. Czasami tylko zdradzi się krótkim tęsknym
spojrzeniem, gwałtownym rumieńcem lub lekkim drżeniem głosu.
Cieszyła go też zażyłość między Felicją a Lorą. gdyż trzeba było
Kzyć się z tym, że przez pewien czas będą mieszkały razem w jego domu.
D°brze by było, aby nie dochodziło między nimi do zatargów,
d Wszystko wskazywało na to, że tak właśnie będzie. Do głowy mu nie
zyszło, że Lora sama myśli już o małżeństwie, a serdeczne kłótnie
m'?dzy nią a Klausem Thiessenem oznaczają coś zupełnie innego, niż się.
a Pierwszy rzut oka wydaje.
139

\
Daniel myślał, że jest bliski swojego celu, a nie przypuszczał, ze
zdarzy się jeszcze coś, co zmusi go do odłożenia swoich planów na
później.
Goście wznieśli uroczysty ostatni toast i zaczęli rozchodzić się
do domów. W nowych czasach, wymagających od wszystkich wzmożo-
nego wysiłku, nie można było sobie pozwolić na świętowanie do białego
rana, jak dawniej. Teraz zgodnie żegnano się zaraz po północy, aby
każdy miał dosyć czasu na zregenerowanie sił przed nastającym dniem
pracy.
Trzeba by jeszcze wspomnieć, że tego wieczoru Helia Funke po raz
pierwszy założyła naszyjnik z pereł, który dostała od Ernesta. Daniel
i Felicja obserwowali ich oboje i z zadowoleniem musieli przyznać, ze
udało im się uratować to małżeństwo od rozpadu.
Pani Thiessen też stwierdziła, że niepotrzebnie bała się wychodzić
między ludzi i pod koniec przyjęcia powiedziała o tym synowi w obecno-
ści Lory, z czego ta była szczególnie dumna, gdyż to jej udało się zmusić
starszą panią do przyjęcia zaproszenia.
Przed Klausem i Lorą stała jeszcze jedna przeszkoda — jego
egzamin, ale przy ich młodzieńczym entuzjazmie, była ona do po-
konania.
Rolf Fernau przybył tymczasem do Paryża i z przykrością musiał
stwierdzić, że pomimo niskiego kursu franka, życie było tam szalenie
drogie. Wynajął pokój w skromnym hotelu i próbował nawiązać jakieś
kontakty, ale miasto uważane przez wielu za centrum Europy, jakby
opustoszało. Cóż, kryzys ekonomiczny dotknął niemal cały świat, a jego
skutkiem było to, że jeżeli kiedyś ktoś mógł pozwolić sobie na pobyt
w Paryżu przez kilka tygodni, a nawet miesięcy, teraz musiał ^si?
ograniczyć do kilku dni, co najwyżej tygodnia.
W cienkim strumyczku paryskich gości Fernau nie mógł liczyć na
złowienie grubej ryby. Do bogatych francuskich rodzin też nie łatwo
było mu wejść, a Francuzki wcale nie były tak naiwne, jak sobie
wyobrażał.
140


Twarz wygoiła mu się zupełnie i chyba była na.wet ładniejsza niż
kiedyś, a była jedynym kapitałem, jakim dysponował, nie licząc
dziesięciu tysięcy marek, które Fernau dostał od Daniela. Te jednak
szybko zaczynały topnieć i dosłownie w' ostatniej chwili Fernau
zdecydował się wyjechać na Riwierę, gdzie trwała jeszcze pełnia sezonu
i przewijało się wielu bogatych turystów.
W pociągu do Nicei Fernau czuł się nieswojo. Sta,ć go było jedynie na
bilet drugiej klasy, a tam nie mógł liczyć na zawarcie znajomości,
z których później można by czerpać zyski.
Ale chyba patrzył zbyt pesymistycznie, bo oto naprzeciwko w prze-
dziale usiadła dama wyglądająca niechybnie na bogatą Amerykankę!
Na eleganckiej walizeczce podręcznej, którą nonszal ancko wrzuciła na
półkę, zobaczył hotelowe naklejki z różnych stronświ ata, w tym jednego
z najdroższych hoteli w Nowym Jorku, a także transoceanicznego
parowca, o którym Fernau wiedział, że posiada tylko luksusowe kabiny.
Dama nie była młoda — mogła mieć czterdzieści kilka lat, bo mniej
więcej do tego wieku udaje się ukryć pierwsze syrop tomy starzenia się
— ale była bardzo ładna, elegancka, dokładnie w typie, który najbar-
dziej odpowiadał Fernauowi.
Prócz pierścionka z brylantem nie miała na sobie żadnej biżuterii, ale
to normalne, gdyż na ogół damy nie zabierają klejnotów w podróż,
a jeżeli już, to nie wkładają ich na siebie, lecz przewożą w szkatułkach.
Fernau nie miał żadnych wątpliwości, że otrzywal od losu nieoczeki-
wany prezent.
Rolf pomógł nieznajomej zainstalować się w przedziale, za co
obdarzyła go czarującym uśmiechem, ale nie odezwała się. Przez chwilę
siedzieli naprzeciwko siebie w milczeniu, a Fernau go lącżkowo rozmyś-
H od czego rozpocząć rozmowę.
Przypadek i tym razem przyszedł mu z pomocą., gdy nagle z półki
sPadła mu wprost pod nogi skórzana torba, bardzo lekka, więc chyba
tyła w niej tylko poduszka do podróży. PodniósłJ% szybko i spytał po
angielsku:
— Życzy sobie pani, by położyć torbę na miejscu, czy też chce ją
rozpakować?	'
Uśmiechnęła się i w niezbyt czystej angielszczyźcnie odpowiedziała:
Proszę mi podać. Wyjmę sobie poduszkę.
141

— Pozwoli pani, że ja to zrobię, a pustą torbę odłożę na górę.
— Bardzo proszę!
Otworzył zamek i natychmiast uderzył go ostry zapach nie najlep-
szych perfum. Wyjął poduszkę, a ona natychmiast podłożyła ją sobie
pod głowę i posłała Rolfowi czarujący, kokieteryjny uśmieszek.
Odwzajemnił się jednym z tych wypróbowanych, które najskutecz-
niej zniewalały jego ofiary. I zaczęła się swobodna rozmowa.
Okazało się, że nieznajoma nie jest żadną Amerykanką, Angielką,
czy Francuzką, ale Polką i nazywa się Krakowiecka. Po śmierci męża,
który zostawił jej duży spadek, podróżuje po świecie, ale nigdzie jej się
specjalnie nie podoba. Jedzie jeszcze do Nicei zobaczyć Święto Kwia-
tów, potem zabawi trochę w Monte Carlo, a jeśli nie zdarzy się nic
szczególnego, zdecyduje się wrócić do kraju.
Fernau zamienił się w słuch. Bogata wdowa, to coś nowego i kto wie,
czy nie najlepsze zabezpieczenie na przyszłość? Trzeba się trzymać tej
czarującej Polki!
Skoro jadą do tego samego celu, to warto zacząć już teraz starania
i zrobić na niej jak najkorzystniejsze wrażenie, a ponieważ podróżuje
sam, zaproponuje na początek, że się nią zaopiekuje.
Jest wdową, nie ma więc sensu zawracać sobie głowę jakimiś listami
miłosnymi — kim by ją szantażował?! — trzeba pójść na całego. Nie
powiedział wprost, ale wyraźnie sugerował, że jest bogatym człowie-
kiem, a podróżuje trochę w interesach, ale głównie dla przyjemności.
Cały czas mniej lub bardziej otwarcie ją adorował, więc kiedy przesiadali
się w Marsylii, byli już tak zaprzyjaźnieni, że postanowili spędzić noc
w tym samym hotelu, a dopiero nazajutrz kontynuować podróż do
Nicei.
Fernau dwoił się i troił, aby wypaść jak najlepiej, i chyba niezbyt
uważnie słuchał tego, co mówi pani Krakowiecka, bo szybko by się
zorientował, że coś*jednak nie gra
Rzeczywiście odbyła rejs statkiem do Ameryki, ale na koszt pewnego
bogatego Amerykanina, którego poznała w Paryżu. Jej cały majątek
stanowił ów pierścionek z brylantem, który ktoś przed laty jej podaro-
wał, i sto dolarów, które jej zostało po opłaceniu podróży powrotnej
z Nowego Jorku, gdzie znudzony bogacz porzucił ją i kazał wracać do
Francji. Sam udał się na Florydę...
142


Znalazła się więc niemal w takiej samej sytuacji co Fernau i usilnie
pOSziiki\vała kogoś, kto zapewniłby jej utrzymanie, i też jej się wydawa-
ło, że właśnie znalazła. Dodatkowym powodem do zadowolenia było to,
Le Fernau nie był wcale stary, a przeciwnie — przystojny i bardzo
interesujący. Nie widziała powodu, żeby odrzucać jego zaloty, co on
z kolei odebrał jako pozytywny efekt jego poczynań.
W doskonałym nastroju podjechali pod hotel. Fernauowi wypadało
zapłać za taksówkę — trudno, poświęci tych parę franków, bo bogate
kobiety strasznie nie lubią, kiedy mężczyzna czeka, że to one uregulują
rachunek.
W hotelu zachowywał się jak dżentelmen. Okazało się, że nie ma
wolnych pokoi, a dwa pojedyncze, które zostały, mieszczą się na drugim
i trzecim piętrze, i wychodzą na podwórze. W duchu oboje cieszyli się, że
będą tanie, ale głośno protestowali i narzekali, by w końcu udobruchać
się, że chodzi przecież tylko o jeden nocleg.
Zjedli razem kolację, a pani Krakowiecka łaskawie zgodziła się, aby
sowity rachunek zapłacił Fernau. Porozmawiali jeszcze chwilę i umó-
wiwszy się na jutrzejszy wyjazd, odeszli do swoich pokoi.
Rolfa intrygowała podróżna walizeczka, z którą pani Krakowiecka
nie rozstawała się ani na moment. Kiedy delikatnie próbował wypytać,
czy nosi w niej biżuterię, piękna Polka uśmiechnęła się tylko tajemniczo.
W rzeczywistości wewnątrz były wyłącznie kosmetyki.
Następnego dnia zjedli śniadanie i spacerkiem udali się na dworzec,
idąc cały czas ulicą pod górę aż do słynnych marmurowych schodów,
prowadzących do hallu dworca. Stamtąd rozciąga się wspaniały widok
na port z jego niezwykle ruchliwymi nabrzeżami.
Na tle lazurowego morza widać też skrawki wąskich plaż i wznoszą-
ce się nad nimi wysokie skały gór, na których zbudowano autostradę
ciągnącą się wzdłuż całej Riwiery. Z miejsca w Marsylii, gdzie się
zaczyna, rozciąga się wspaniały widok na morze i port, w pobliżu
którego znajdują się malowniczo położone wysepki, tak zwane kwaran-
tannowe.
Pociąg ruszył, a w ciągu kilku godzin jazdy nowo poznana para
^ała dość okazji do ciekawej wymiany poglądów. Oboje stwierdzili, że
w dużych, nowoczesnych hotelach w Nicei po prostu nie da się mieszkać
~~~ są niewygodne i kręci się w nich za dużo ludzi. Pani Krakowiecka
143

stwierdziła wręcz, że przebywanie w mrowisku jej nie odpowiad
i ilekroć przyjeżdża do Nicei, zawsze wynajmuje pokój w jakiejś willi n
przedmieściu.
— Można tam dostać śniadanie, można wypoczywać w ogródku
i nie jest się związanym porą posiłków. Stanowczo bym panu polecała
taką kwaterę.
Fernau skwapliwie przytaknął, licząc po cichu, że to, co zaosz-
czędzi na opłatach za pokój, będzie mógł przeznaczyć na lepsze
jedzenie.
Na miejscu w Nicei wsiedli do taksówki i pojechali do willi, o której
wspomniała pani Krakowiecka. Rzeczywiście, było tam dość skromnie,
ale schludnie i co najważniejsze — niedrogo.
Kilka dni upłynęło w niezwykle miłej atmosferze, ale Fernau nie
wiedział, że Polka poprosiła właścicielkę, aby wszystkie wydatki
zapisywać na rachunek pana Fernaua, który pod koniec każdego
tygodnia ureguluje je w całości. Zagrała va banąue, wiedząc z doświad-
czenia, że mężczyzna odkrywszy oszustwo, albo bez szemrania zapłaci
podwójny rachunek, albo — gdy okaże się sknerą, zacznie awanturę, ale
wtedy można udawać naiwną i obracając wszystko w żart — za-
proponować pokrycie swoich wydatków.
Fernau, jak można się domyślać, również nie próżnował i rzucił si?
na penetrację nicejskich plaż. Tam jednak niezbyt-mu się szczęściło i rad
nie rad wracał do pani Krakowieckiej, która wciąż wodziła za nim
rozmarzonym wzrokiem, mimo że jego umizgi do innych kobiet
bynajmniej nie uchodziły jej uwagi. Pod tym względem nie była
drobiazgowa, więc mogła cierpliwie czekać, aż Fernau podejmie dalsze
działania.
Minął pierwszy tydzień, a Rolfa spotkała pierwsza przykra nie-
spodzianka. Włosy stanęły mu dęba, kiedy zobaczył sumę wypisaną na
rachunku przekazanym mu przez właścicielkę. Absolutnie nie mógł si?
zgodzić na zapłacenie za panią Krakowiecka! Pobiegł do gospodyni, b}
wyjaśnić pomyłkę, ale ta spokojnie wyjaśniła, że na początku już pan!
Krakowiecka poleciła jej wpisywać wszystkie wydatki na jeden rachu-
nek i przekazać go jemu.
Co tu jest grane? Co tej Polce strzeliło do głowy? Dlaczego niby fi
mam utrzymywać? W życiu! Kazał kobiecie przepisać rachunek, a Panl
144


^rakowieckiej przekazać oddzielny, z uwagą, że pan Fernau odmawia
płacenia za nią.
Spotkali się tego dnia przy obiedzie i choć nie rozmawiali na temat
rachunku, atmosfera stała się wyraźnie lodowata. Rozmowa się nie
kleiła, a popołudnie postanowili spędzić każde na własną rękę.
Fernau nie mógł sobie darować straconego tygodnia, ale przynaj-
mniej dostał nauczkę, że nie wszystko jest złotem, co się świeci.
Niestety, o nową znajomość, której mógłby się uchwycić, wcale nie
było łatwo. Kilka romansów udało mu się co prawda nawiązać, ale gdy
któryś zapowiadał się obiecująco, nagle jak spod ziemi wyrastał mąż
i psuł całą zabawę. W ogóle ostatnio coś miał pecha do mężczyzn. Jakieś
dwa dni później zobaczył na promenadzie panią Krakowską uwieszoną
ramienia barczystego dżentelmena, namiętnie wpatrującą mu się
w oczy. W ogóle nie zauważyła Fernaua, albo tak przynajmniej
udawała, a on gdy z bliska przyjrzał się jej przyjacielowi, rozpoznał
w nim argentyńskiego handlarza bydłem, człowieka niezwykle bogate-
go, ale delikatnie mówiąc, wyjątkowo nieokrzesanego.
Madame miała, jak widać, więcej szczęścia niż Rolf.
On tymczasem przeliczał swoje zasoby finansowe, które pomimo
drakońskich oszczędności, topniały w przerażającym tempie. Długo
w Nicei nie wytrzyma...
Pewnego dnia jechał tramwajem, a w potoku posuwających się obok
aut zauważył Krakowiecka ze swoim argentyńskim mięsnym poten-
tatem. Pomachała mu z olśniewającym uśmiechem na ustach, nie
wiadomo, czy chciała wzbudzić zazdrość w Amerykaninie, czy też
pokazać Fernauowi, że już go nie potrzebuje, skoro nie chce płacić za nią
rachunków.
Rozklekotanym tramwajem dojechał do Monte Carlo, z nadzieją, że
może tam poszczęści mu się bardziej. Jeżeli nie wśród dam, to
Przynajmniej w kasynie. Z rozmów między pasażerami dowiedział się, że
^ny pokoi są tam teraz znacznie niższe niż w Nicei, więc bez wahania
2gbrał swój skromny dobytek i przeniósł się do niewielkiego hoteliku
w Monte Carlo. Przy okazji zniknął z oczu pani Krakowieckiej.
Upłynęło tymczasem kilka dni, a z zawarciem jakiejś ciekawej
znajomości wciąż było krucho, nawet w kasynie, gdzie pewnego
Popołudnia stanął przy ruletce i przy pierwszym obstawieniu wygrał od
145

razu dwa tysiące franków. Przezornie nie postawił ich do dalszej gry.
był zapalonym hazardzistą, ale w takim miejscu łatwo stracić głowę
i lepiej trzymać się od kasyn z daleka, tylko że akurat nie miał nic
lepszego do roboty.
Zagrał więc raz, drugi i trzeci, zarobił już ponad dziesięć tysięcy
franków, a potem przegrał je wszystkie za jednym zamachem. I kto
mówi o bajecznych wygranych w Monte Carlo?! Bajecznych, bo należy
je włożyć między bajki, a Banąue de Monaco może potwierdzić, że tak
jest w istocie!
Ale Fernau nie dawał za wygraną. Mijały tygodnie, a on raz wracał
do swojego hoteliku szczęśliwy z niewielkiej wygranej, raz załamany
dotkliwą stratą, fakt, że pewnego dnia stwierdził, że nie został mu już
nawet fenig...
Na szczęście, pokój opłacił na cały tydzień z góry. Rzucił się do
swoich walizek i gorączkowo zaczął szukać rzeczy, które można by
sprzedać. Nazbierał kilka drobiazgów, a z otrzymanymi od handlarza
starzyzną pieniędzmi pobiegł natychmiast do kasyna — nie dla zabawy
tym razem, ale z czystej konieczności.
Dwie godziny później znowu był bez grosza...
Do hoteliku wrócił załamany i wściekły na Dana Herforta, bo to
przez niego popadł w tarapaty. Zniszczył mu całe życie! Pozbawił
źródła łatwych dochodów, a w zamian rzucił marne dziesięć tysięcy
marek... Dlaczego tak mało? No właśnie, zabronił mu wprawdzie
powrotu do Niemiec, ale nie może mu zabronić stawiania dalszych
żądań!
Pisanie do mężów kobiet, które miał na liście, chyba nie ma
większego sensu, bo co najwyżej dojdzie do kilku rozwodów, ale
pieniędzy z tego nie będzie.
Trzeba postraszyć Herforta skandalem, w który może być zamiesza-
na też jego siostra? to powinno poskutkować. Oczywiście żadnego
skandalu nie uda się wywołać, ale Herfort nie musi o tym wiedzieć, a nuż
wpadnie w panikę i wyśle trochę pieniędzy, na przykład kolejne dziesięć
tysięcy — niewiele to, ale na jakiś czas by wystarczyło.
Zastanawiał się długo, jednak nic lepszego wymyślić nie potrafił-
Musi spróbować z Herfortem! I tak nie ma nic do stracenia, a jeśli
dostanie pieniądze, to może wreszcie karta się odwróci.


Usiadł, napisał do Dana Herforta list i wysłał go jako polecony
j ekspresowy.
Coś jakby szczęście uśmiechnęło się do Rolfa, bo mało że wpadł na
genialny pomysł z postraszeniem Herforta, to jeszcze tego dnia wieczo-
rem poznał w kasynie bogate amerykańskie małżeństwo.
Mąż siedział w sali gier, a żona kręciła się znudzona po salach
z automatami do gier. W pewnym momencie spadła jej na ziemię piękna,
kosztowna bardzo etola, a Fernau podskoczył natychmiast i z czarują-
cym uśmiechem na ustach oddał ją właścicielce. Zaczęła się rozmowa,
a Rolf wyczuł od razu, że z tej mąki będzie chleb. W końcu miał
doświadczenie...
Piękna dama cały czas zerkała w stronę sali, gdzie siedział mąż,
i najwyraźniej starała się, aby tamten zobaczył ją z Fernauem. Czy
chciała ukarać męża, że więcej czasu poświęca grze niż jej, czy po prostu
ulegała uwodzicielskiemu czarowi Fernaua, nie wiadomo, ale jest
faktem, że gdy list Fernaua był w drodze do Niemiec, jego nadawca
rozpoczynał kolejną niebezpieczną i ryzykowną zabawę.
Każdego wieczoru przychodził do kasyna i flirtował z piękną panią
Boberley, kiedy jej mrukliwy małżonek z wielką pasją obstawiał kolej ne
numery przy ruletce, nie przejmując się specjalnie wysokimi przegra-
nymi — pieniędzy miał jak lodu. Wynajął apartament w najdroższym
hotelu, miał nawet własny samochód z kierowcą.
Mrs. Boberley zupełnie już straciła głowę dla Fernaua, a kiedy
w czasie jednego z rendez-vous niespodziewanie zjawił się mąż, nie
pozostało jej nic innego, jak przedstawić mu swojego przyjaciela,
tłumacząc, że to on właśnie odnalazł jej kosztowną etol?, gdy ją
zgubiła.
Amerykanin nie wykazywał zbytniego entuzjazmu — znał swoją
żonę i widział po jej zachowaniu, że posunęła się chyba trochę za
daleko. Gdy w czasie rozmowy dostrzegł namiętne spojrzenie, jakie
Przesłał jej Fernau, panu Boberley natychmiast przeszła ochota <ło
gier. W Monte Carlo mógł stracić pieniądze, ale nie żonę!

146
147
 

Pewnej niedzieli Daniel Herfort schodził rano na śniadanie, gdy
posłaniec z poczty przyniósł list lotniczy, po znaczku sądząc — z Fran-
cji. Coś go tknęło i nie zważając na pytające spojrzenia Lory, otworzy}
kopertę i zaczął czytać. Skończył i zapatrzony przed siebie zamyśli}
się głęboko, potem nagle uderzył pięścią w stół i syknął ze złością;
— Ależ to drań!
Lora aż podskoczyła i odruchowo złapała brata za ramię.
— Zła wiadomość, Dań?
— Zwłaszcza że nieoczekiwana...
— Dań, na Boga! Powiesz mi, co się stało?
Rozwinął kartkę i przeczytał list jeszcze raz, jakby nie wierzył, że
rzeczywiście napisał go Fernau.
Szanowny Panie Herfort! Jestem przekonany, że teraz zdaje Pan już
sobie sprawę, że w sposób niezbyt elegancki pozbawił mnie pewnego źródla
dochodów. Musiał Pan przewidywać, że dziesięć tysięcy marek, które
rzucił mi Pan jak żebrakowi, nie wystarczą na przeżycie, nawet gdyby tutaj
w Monte Carlo udało mi się zamienić je na wysokie wygrane. Nie udało się
i jestem bez grosza! Mam opłacony hotel jeszcze na tydzień, a Pan nie ma
innego wyjścia, jak przy słać mikołejne dziesięć tysięcy, abym mógł jakoś
przeżyć.
Proszę zawiadomić mnie telegraficznie — adres hotelu jest na kopercie
— kiedy mogę dostać tę sumę. Jeżeli w ciągu tygodnia nie otrzymam
przynajmniej potwierdzenia przelewu, to będę zmuszony zwrócić się do
panów Rutlanda i Funkego, w końcu ta sprawa bardziej ich dotyczy niż
Pana... Te pieniądze mi się należą!
Dałem się wtedy Panu sterroryzować i bardzo żałuję, że podpisałem to
bzdurne zobowiązanie, ale przysięgam, że powetuję sobie straty w inny
sposób. Walczę o przetrwanie, panie Herfort!
Rolf Fernau
»
Schował papier, popatrzył na pobladłą Lorę i głaszcząc ją po głowie,
uśmiechnął się:
— Fernau próbuje mnie szantażować. Zdenerwowałem się troch?-
Zostaw mnie, proszę, na chwilę samego — muszę się zastanowić, jak
tego łajdaka unieszkodliwić raz na zawsze, bo na pewno nie jest to jeg°
ostatni wyczyn.


Objęła go za szyję.
— Nasze piękne niedzielne plany wzięły w łeb?
— Cóż na to poradzę? Wiesz jak nie lubię spraw nie załatwionych do
końca... — pocałował ją w czoło i szybko wyszedł.
W swoim gabinecie usiadł przy biurku i zamyślił się. A już był
pewien, że szczęściu Konny nic nie zagraża! Jeżeli Fernau napisze
Rutlandowi prawdę, - czyli, że pocałował jego żonę tylko raz, to
konsekwencje i tak mogą być poważne, bo Henryk nie wybaczy jej, że
mu o tym nie powiedziała.
A siostra Felicji Merlhig? ... Jej małżeństwo wreszcie zaczyna się
układać, a jeżeli Fernau się wmiesza, zostanie rozbite... Czy wolno do
tego dopuścić i spokojnie przyglądać się z boku? Wmieszał się do tej
sprawy, więc nie można zostawić jej niedokończonej.
Fernau wcale nie musi pokazywać Funkemu listów, które dostał od
jego żony. Ernest jest tak o nią zazdrosny, że wystarczy rzucić cień
podejrzenia, a on zrobi z tego awanturę prowadzącą niechybnie do
katastrofy. Kłopoty siostry będzie na pewno przeżywać także Felicja,
a tego Dań chciałby jej zaoszczędzić za wszelką cenę.
Wydanie kolejnych dziesięciu tysięcy marek nie stanowiłoby dla
Daniela problemu, choć wolałby ich nie widzieć w rękach tego
nikczemnika, ale nie ulegało wątpliwości, że nie byłby to ostatn^tego
typu wydatek. Fernau po prostu nie potrafi już żyć bez szantażu,
a jeśli raz uda mu się wyłudzić okup od Daniela, nie da mu już nigdy
spokoju.
Jak się od niego uwolnić? Nie wolno mu wysyłać żadnych pieniędzy,
przynajmniej bez uzyskania gwarancji, że będzie to ostatni raz. Kore-
spondencyjnie nie uda się tego załatwić, trzeba więc porozmawiać
z Fernauem, trzeba natychmiast polecieć do Monte Carlo.
Na miejscu będzie można zmusić go do napisania oświadczenia, że
jest osobą niegodną zaufania, i to w kilku egzemplarzach, które potem
Daniel mógłby pokazać Henrykowi lub Ernestowi, gdyby przypadkiem
Fernau wysłał do nich donosy na Konny lub Hellę. Na pewno
uwierzyliby wtedy, że są to kłamstwa wymyślone dla szantażu.
Tak, to chyba jedyna rzecz, którą Daniel może teraz zrobić. Musi
Pojechać do Monte Carlo, choć nie ma gwarancji, że zmusi Fernaua do
Milczenia na zawsze.

148
149
 

Sięgnął po rozkład jazdy pociągów. Gdyby wyjechał nocnym
ekspresem, to na miejscu byłby dopiero pojutrze, a do tego czasu
zdesperowany szantażysta może wykonać jakiś groźny ruch. Żądał
telegraficznej odpowiedzi... Tak, dla uspokojenia można by mu napisać
coś, co powstrzymałoby go przed desperackim działaniem.
Trzeba wysłać telegram, ale jakiej treści? Daniel zastanawiał się
długo, potem skreślił kilka słów, podarł kartkę, zaczął od nowa, by
wreszcie napisać tak:
Prześlę gotówkę za kilka dni. Proszę czekać. Herfort."
Wiadomo, że przelew gotówki musi trwać kilka dni, więc Fernau nie
powinien się niecierpliwić. W tym czasie Daniel musi zdążyć przelecieć
samolotem do Genui, a stamtąd wynajętym samochodem dojechać do
Monte Carlo.
Zadzwonił na lotnisko, gdzie poinformowano go, że za godzinę
odlatuje do Mediolanu wynajętym samolotem pewien bogaty Włoch
i nic nie stoi na przeszkodzie, aby dopłacić i polecieć także do Genui.
Bez chwili wahania Daniel przyjął propozycję. Wrzucił kilka
najpotrzebniejszych rzeczy do walizki i kazał szoferowi podjechać pod
dom. Dziesięć minut później poszedł pożegnać się z Lorą.
— Loro, mus/ę cię prosić o pomoc.
— Nie ma sprawy! O co chodzi?
— Proszę cię, abyś nikomu — ale to dosłownie nikomu! — nie
mówiła, gdzie i po co wyjechałem. Gdyby wydarzyło się coś naprawdę
wyjątkowego, to wyślij mi telegram do hotelu „Palais" w Monte Carlo,
ale nikomu nie mów, że tam jestem. Za trzy dni powinienem wrócić
— lecę tam i z powrotem samolotem — a przez ten czas w fabryce nic
chyba się nie zawali. Zadzwoń jutro do dyrektora i powiedz mu, że
musiałem nagle wyjechać, ale nie wiesz dokąd. To samo możesz
powiedzieć Felicji i Konny. Nie chcę, aby się denerwowały, a jakoś
muszę uciszyć tego łobuza raz na zawsze.
— Wszystko załatwię, Dań. Możesz na mnie polegać. Jedź z Bogiem
i uważaj na siebie!
Pocałował ją w czoło i pobiegł do czekającego już samochodu.
Lora patrzyła za nim zatroskana. Bóg wie, co może się zdarzyć? By*a
wielką zwolenniczką nowoczesności, ale podróż samolotem wciąż
wydawała jej się bardzo ryzykownym przedsięwzięciem.
150


Dań pomachał jej przez okno i odjechał. Na lotnisku zdążył tylko
załatwić formalności i już musiał spieszyć się do stojącego na pasie
startowym samolotu. Włoch był już w środku i dziesięć minut później
metalowe ptaszysko oderwało się od ziemi, podrygując niezdarnie na
początku, ale gdy wzbiło się dość wysoko, jego cielsko sunęło równo
i elegancko.*'
Włoch okazał się miłym i sympatycznym towarzyszem podróży.
Pogoda była bezwietrzna, na niebie ani jednej chmurki, więc przez luki
wyraźnie było widać wsie i miasteczka, łąki i lasy, nad którymi
przelatywali. Ośnieżony krajobraz zmienił się, gdy tylko minęli Alpy,
a „zawrotna prędkość", którą tak straszono pasażerów lecących po raz
pierwszy, wcale nie-była wyczuwalna. Może dlatego, że pilot był bardzo
zręczny...
Daniel nie potrafił uwolnić się od myśli, co zrobić z Fernauem.
W wyobraźni bił go po twarzy, kopał gdzie popadnie, jak parszywego
psa, ale w rzeczywistości zrobić tego nie mógł, choć bardzo mu zależało
na zapewnieniu spokoju siostrze i Felicji. Dlatego właśnie jedzie, dlatego
nie chce, aby o tym wyjeździe wiedziały...
Żaden logiczny pomysł nie przychodził mu do głowy, ale jedno było
jasne: z Fernauem trzeba skończyć raz na zawsze!
Lot dłużył się Danielowi niemiłosiernie. Włoch zdrzemnął się
i dopiero kiedy wyczuł chyba, że leci już nad ojczystą ziemią, kiedy za
oknem widać już było lombardzkie jeziora, natychmiast się ożywił.
Wkrótce potem pożegnali się w Mediolanie, a podczas krótkiego
lotu do Genui, Daniel marzył już o tym, żeby lecieć z powrotem i mieć tę
paskudną sprawę za sobą.
Fernau z zadowoleniem przeczytał telegram od Herforda i od razu
Poczuł się pewniej. Dziwił się trochę, nie że ten zgodził się na wypłacenie
tak dużej sumy od ręki — ostatecznie stać go na to — tylko, że przy
°becnych trudnościach, każdy woli płacić czekiem i to w ratach. Jego
sPrawa, najważniejsze, że chce zapłacić!
757

Okazuje się, że ryba chwyciła haczyk. Następnym razem trzeba
będzie zażądać większej sumy — skoro raz się udało?!
Przyszłość zaczynała rysować się na różowo, zwłaszcza że flirt
z panią Boberley zapowiadał się również pomyślnie. Właśnie umówił się
z nią na tarasie kasyna, w czasie gdy pan Boberley zasiądzie przy
karcianym stoliku albo przy ruletce.
Dziś trzeba wykonać następny krok i przy świetle księżyca ukraść
pięknej Amerykance pierwszego całusa, a potem poprosić ją o napisanie
krótkiego liściku o tym, co naprawdę do niego czuje. Jak widać, Fernau
postępował dokładnie według starego, sprawdzonego już scenariusza.
Wcześniej zdążył dowiedzieć się, że pani Boberley pochodzi z bardzo
bogatej rodziny i dysponuje własnym, ogromnym majątkiem odziedzi-
czonym w spadku. Bez zgody męża może więc sama podpisywać czeki,
a to znaczyło, że z wymuszeniem na niej okupu za milczenie nie będzie
kłopotu. Po dzisiejszej potajemnej schadzce na tarasie u szczytu
słynnych wysokich schodów wszystko powinno pójść gładko...
Oparty o balustradę czekał z utęsknieniem na piękną Amerykankę
jak zakochany po uszy gimnazjalista. Od wrażenia, jakie na niej za
chwilę zrobi, zależy, czy uda mu się osiągnąć najważniejsze — to jest
zmusić ją do pocałunku, a potem do napisania listu.
Wreszcie przyszła, ale- nie z kasyna, jak się spodziewał, lecz od strony
hotelu. Przywitali się u szczytu schodów a pani Boberley wyjaśniła, że
mąż wyszedł wcześniej do sali gier, a z nią umówił się dopiero za pół
godziny. Tyle więc czasu mają teraz tylko dla siebie.
Księżyc w pełni oświetlał romantyczny zakątek, ale wokół żywej
duszy. Jedynie gęste zarośla azalii i rododendronów kołysały się
rytmicznie, poruszane orzeźwiającą, nocną bryzą.
Rolf objął czule smukłą kibić Amerykanki, szepnął jej do ucha kilka
czułych słów i zamierzał poprowadzić po schodach w dół, gdy nagle
krzaki rozchyliły sięva z nich, jak spod ziemi, wyrosła nagle przed nimi
barczysta postać pana Boberley.
Ten rzucił jakieś amerykańskie przekleństwo, a Fernau zanim się
spostrzegł, zakasował w podbródek klasyczny bokserski hak. Zachwiał
się na nogach i stoczył po stromych schodach w dół.
Pani Beberley zbladła, ale mąż chwycił ją za rękę i nie zawracaj4c
sobie głowy Fernauem, pociągnął do hotelu. Gdyby Fernau nie upadł.
752


Amerykanin na pewno dołożyłby mu jeszcze raz, aby na zawsze wybić
mu z głowy spacery z jego żoną przy świetle księżyca.
W hotelu wyrzucił wszystkie walizki i nazwawszy żonę głupią gęsią,
która dała się uwieść byle chłystkowi, kazał natychmiast się pakować.
Wyjeżdżają do Nicei, aby przypadkiem nie przyszło jej do głowy
flirtować z tamtym ponownie. Zapewniała, że był to tylko niewinny żart,
ale on trwał przy swoim, zwłaszcza że nie miał już ochoty na żadne gry
w kasynie.
Monte Carlo już na zawsze będzie mu się kojarzyć ze zdradą żony.
Zaczął ją obserwować dyskretnie, a kiedy przypadkowo usłyszał, gdzie
i kiedy ma się spotkać z Fernauem, postanowił być tam pierwszy
1 poczekać w zaroślach na rozwój sytuacji. I doczekał się...
Nazajutrz, kiedy w nie najlepszych nastrojach jedli śniadanie
w nicejskim hotelu, kelner wraz z kawą przyniósł im także poranną
gazetę. Pani Boberley, mimo że mąż wspaniałomyślnie wybaczył jej
drobny „wybryk", nie odważyła się spojrzeć mu w twarz i siedziała ze
spuszczonymi oczyma. Nagle, zerknąwszy na gazetę, zbladła i wydała
krótki okrzyk strachu i drżącym palcem pokazała na wielki nagłówek na
pierwszej stronie.
Mr. Boberley wziął gazetę do ręki, zbladł, rzucił ją na stół i wstając
rzekł krótko:
— Szybko, wyjeżdżamy!
Zdążył porwać gazetę, by później przeczytać w spokoju. W recepcji
zapłacił za pokój i spytał o najbliższy pociąg.
Pół godziny później jechali już pospiesznym do Marsylii, tam wsiedli
na odprawiany właśnie włoski parowiec, nie pytając nawet, dokąd
wypływa.
Mieli szczęście, bo płynął do Ameryki Południowej. Co prawda się
tarn nie wybierali, ale zawsze to bliżej Nowego Jorku, niż na przykład,
gdyby statek płynął do Australii czy Japonii.
Państwo Boberley obiecali sobie, że do Europy nie pojadą już nigdy
w życiu, ale przez długi czas czytali jeszcze francuskie gazety i inte-
resowali się zwłaszcza wiadomościami z Riwiery.
Tymczasem Daniel Herfort spędził noc w Genui, a w poniedziałek
2 samego rana wypożyczył samochód i pojechał do Monte Carlo. Około
Południa po dość nerwowej jeździe podjechał pod hotel „Palais" i od
153

razu zwrócił uwagę na tłum gapiów, gromadzących się przy schodach
obok kasyna, ale co go to mogło obchodzić.
Zamówił obiad do pokoju. Przed spotkaniem z Fernauem musi
wypocząć i nabrać sił, gdyż czeka go trudna przeprawa. Co zrobi, wciąż
dokładnie nie wiedział, ale nie wyjedzie stąd, dopóki nie będzie miał
pewności, że uciszył szantażystę.
Na wszelki wypadek wziął ze sobą zobowiązanie, które podpisał mu
Fernau w Berlinie. Gdyby ten stwarzał problemy, można go postraszyć,
że będzie ścigany za szantaż także we Francji, a jednym z dowodów dla
francuskiej policji będzie także list wysłany z Monte Carlo.
W trakcie obiadu doszedł do wniosku, że nie tylko postraszy
Fernaua, ale rzeczywiście, w razie fiaska rozmów, zadenuncjuje łobuza
policji francuskiej.	,
Kelner tymczasem, zabierając talerze, spytał mimochodem, czy gość
zdążył rzucić okiem na dzisiejsze gazety. Dla odprężenia myśli, Dań
sięgnął po poranną, tę samą, którą w Nicei zobaczyli państwo Boberley.
Wielki nagłówek głosił:
„Śmiertelny upadek kuracjusza w Monte Carlo"
W nocy z niedzieli na poniedziałek strażnicy parku zdrojowego znaleźli
na schodach marmurowych obok kasyna zwłoki elegancko ubranego
mężczyzny, który nie żył przypuszczalnie od kilku godzin. Prawdopodob-
nie był gościem kasyna, a wyszedłszy na spacer przy księżycu, potknął się
i spadł ze stromych schodów, chyba z samej góry, bo oprócz licznych ran na
głowie, miał także złamaną szczękę. Bezpośrednią przyczyną śmierci bylo
jednak złamanie kręgosłupa. Przed zamknięciem numeru nie udało nam się
ustalić nazwiska pechowego kuracjusza, wiadomo jedynie, że przebywa!
w naszym mieście od kilku tygodni. O szczegółach poinformujemy
Czytelników w popołudniowym wydaniu.
Daniel odłożył gazetę i pokiwał głową. — Jeszcze jeden z tych
nieszczęśników, którzy po przegraniu całego majątku popełniają samo-
bójstwo — pomyślał i spojrzał na zegarek. W pół do pierwszej. O tej
porze Fernau powinien też jeść obiad w swoim hotelu.
Przebrał się do wyjścia i przezornie schował za pas swój browning
Nigdy nie wiadomo, co takiemu człowiekowi jak Fernau przyjdzie d°
głowy...
154


U portiera dowiedział się, jak dojść pod podany na kopercie adres
hoteliku. Nie było to daleko, zresztą dla kogoś przyzwyczajonego do
berlińskich odległości w Monte Carlo wszędzie było blisko. Szofer,
który przywiózł go z Genui, miał więc czas wolny.
Daniel przeszedł przez plac i park zdrojowy i wszedł w wąską, pnącą
się w górę uliczkę, przy której znajdował się hotel Fernaua.
Właściciel zjawił się, gdy tylko usłyszał dźwięk dzwonka.
— Chciałbym się widzieć z panem Rolfem Fernauem. Mógłby mi
pan wskazać numer jego pokoju?
Francuz popatrzył trochę zdziwiony, trochę zaciekawiony, w każ-
dym razie z wyraźnym niepokojem.
— Nie mogę panu pomóc, proszę pana.
— To znaczy, że pan Fernau jeszcze nie wrócił?
— Nie, proszę pana, i nigdy już nie wróci.
— Jak mam to rozumieć? Wyjechał?
Starszy pan wzruszył ramionami i zrobił poważną minę.
— Czy jest pan krewnym albo przyjacielem tego pana?
— Ani jednym, ani drugim. Załatwiam z nim pewną sprawę.
— To już pan nie załatwi, dobry człowieku! Z przykrością muszę
pana zawiadomić, że pan Fernau nie żyje.
Dań przestraszył się, a zaraz-musiał siebie zganić, bo wiadomość ta
przyniosła mu ogromną ulgę. Mimo to zbladł.
— Nie żyje? To chyba nie on jest tym kuracjuszem, o którym
przeczytałem, że spadł z tarasowych schodów?
— A jednak on, proszę pana — rzekł Francuz z powagą w gło-
sie. — Właśnie przed chwilą zabrano go do kostnicy, bo — pan
rozumie — pozostali goście wynieśliby się natychmiast, gdyby
w domu leżał nieboszczyk. Tutaj śmierć jest niemile widzianym
gościem.
Dań wytarł czoło, po którym zaczął mu spływać pot, i zrobiło
mu się zimno na myśl, że oto opatrzność podjęła za niego decyzję
i w nieoczekiwanie radykalny sposób uwolniła od wszelkich trosk.
Po chwili jednak przyszła refleksja, że być może uwolniła także
Fernaua, bo kto wie, do czego jeszcze ten człowiek był zdolny? Zepsuty
d° cna na pewno wyrządziłby wiele krzywd innym, a przy okazji także
sobie.
755

Stał przez chwilę jak sparaliżowany i ocknął się dopiero, gdy
Francuz zapytał:
— Zna pan może krewnych pana Fernaua? Zostały jego rzeczy i nie
wiem, komu je odesłać.
Daniel pokręcił głową.
— Znałem go tylko przelotnie, ale o ile wiem, nie miał nikogo
bliskiego. Mogę dać panu adres jego byłego lokaja, może on wie coś
więcej?
— Byłbym panu bardzo wdzięczny. W ostateczności można będzie
walizki posłać lokajowi.
— Myślę, że może pan to zrobić bez pytania — rzekł, sięgając po
notes, w którym miał zapisany szwajcarski adres Franza. Ten przysłał
mu go zaraz po wyjeździe wraz z serdecznymi podziękowaniami za
pomoc.
Daniel spytał jeszcze, gdzie znajduje się kostnica, i pożegnał się
z właścicielem hotelu. Wprost nie mógł uwierzyć w nagłą śmierć
Fernaua i postanowił na własne oczy przekonać się, czy to rzeczywiście
on spadł ze schodów.
Na ulicy dopiero odetchnął głęboko, ale z ulgą, a dreszcze, które
odczuwał przed chwilą, szybko ustały w promieniach śródziemnomor-
skiego słońca.
W miejskiej kostnicy przy ułożonych już w trumnie zwłokach tłoczył
się tłumek ciekawskich, wśród nich elegancko ubrana dama w kapeluszu
z kokieteryjnie opuszczonym welonikiem.
Gdy Daniel podszedł, dama popatrzyła na stojącego obok niej
barczystego mężczyzny o wyglądzie Latynosa i rzekła dość głośno:
— Mówię ci, że to ten, z którym jechałam z Paryża do Nicei,
widocznie przeniósł się do Monte Carlo... Był taki pełen życia, a jak się
okazało — przyjechał tu po śmierć!
To była pani Rakowiecka, która przeczytawszy wiadomość w ga-
zecie, namówiła swojego nowego znajomego, argentyńskiego hand-
larza bydłem, aby pojechać do Monte Carlo na wycieczkę, a przy okazji
z bliska przyjrzeć się sensacji. Że nieszczęsnym jej sprawca okaże sif
ktoś znajomy, oczywiście nie przypuszczała.
Jej towarzysz najwyraźniej nie był zachwycony wizytą w kos-
tnicy. Brutalnie szarpnął kobietę za ramię i pociągnął ku drzwiofl1-
156


pozostali gapie ruszyli zaraz za nim, a po chwili Daniel został przy
zmarłym sam.
Twarz blada, poważna, trochę jakby zdeformowana z lewej strony
po silnym bokserskim ciosie. Dań od razu pomyślał, że przed upadkiem
ze schodów musiało dojść do krótkiej bójki, ale nie zamierzał dzielić się
swoim spostrzeżeniem z policją, zwłaszcza że — jak napisała popołu-
dniowa prasa — śmierć nastąpiła wskutek nieszczęśliwego upadku na
stromych schodach, co spowodowało złamanie kręgów szyjnych. O zła-
manej szczęce nie było mowy wcale.
Miasto aż szumiało od plotek. Gdy Daniel wrócił do swojego hotelu,
mówiono, że denat od kilku dni pokazywał się w kasynie w towarzystwie
pięknej Amerykanki, której mąż całymi dniami przesiadywał w sali gier
i, pochłonięty hazardem,Nw ogóle nie interesował się co robi żona.
Na podstawie tych strzępków informacji Daniel próbował od-
tworzyć przebieg wydarzeń poprzedzających śmierć Fernaua. Przypusz-
czalnie upatrzył sobie następną ofiarę do szantażowania, ale nie
zachował należytej ostrożności i ten Amerykanin przyłapał go na
gorącym uczynku. Przypuszczalnie uderzył Fernaua w szczękę, a ten
upadając, stoczył się ze schodów.
Podczas płacenia rachunku zagadnął kelnera o piękną Amerykankę,
a ten potwierdził, że wie, o którą chodzi, ale ona wraz z mężem wyjechała
wczoraj nocnym pociągiem do Nicei. Turyści raczej korzystają z pocią-
gów kursujących w dzień...
Dań szybko się zorientował, że w Monte Carlo ludzie niechętnie
rozmawiają o zabójstwach, które tam się zdarzają, a którym zawsze
towarzyszy cień pewnej tajemniczości. Po prostu chcieliby zatrzeć złą
sławę swojego miasta — raju Riwiery, jak mawiali — i dlatego chętnie
przystają na wersje o nieszczęśliwych wypadkach.
Takie wyjaśnienie najbardziej odpowiadało dwojgu Amerykanom,
którzy z daleka pilnie śledzili francuskie kroniki policyjne. Z artykułów
prasowych dowiedzieli się szczegółowo, jak skończyła się ich przelotna
znajomość z Fernauem, a pani Boberley raz na zawsze przeszła ochota
na flirtowanie z kimkolwiek.
Dań postanowił wrócić do ,Genui jeszcze tego samego dnia, a jutro
2 rana próbować znaleźć miejsce w samolocie do Berlina. Choć starał się
nie myśleć o wrażeniu, jakit, zrobiła na nim wiadomość o śmierci
757

Fernaua, to i tak cały czas powtarzał sobie, że o lepszym rozwiązaniu
nawet nie mógł marzyć. Teraz już na pewno nikt nie będzie szantażować
żadnej z drogich mu osób.
Na miejscu dowiedział się, że ponieważ przy zmarłym nie zna-
leziono żadnych pieniędzy, zostanie on pochowany na koszt miasta.
W pierwszej chwili Daniel chciał pójść do magistratu i opłacić koszty
pogrzebu, ale doszedł do wniosku, że lepiej trzymać się od tej sprawy
z daleka.
Kiedy jechał szeroką nadmorską szosą, mijając liczne kurorty,
pięknie położone wśród kwitnących tu już o tej porze drzew, nastrój
poprawiał mu się coraz bardziej. Nabierał jakiejś dziwnie nowej chęci do
życia, a tęsknota za Felicją dręczyła go aż do bólu. Jak to dobrze, że ich
szczęścia nie przysłonią żadne cienie przeszłości!


— Fernau chyba nawet nie zdawał sobie sprawy, że umiera,
a prawdę mówiąc i tak ma szczęście, że w ten sposób zakończył swoje
niegodziwe życie. Przykro mi, że muszę mówić ci takie rzeczy, Loro, ale
taka widocznie była wola boska, a my powinniśmy podziękować Panu
Bogu za to, że ustrzegł nas od tragedii, i prosić, aby chronił nas przed
takimi ludźmi.
Lora nabożnie złożyła ręce.
— Panie Boże, wybacz temu biednemu grzesznikowi! — szepnęła.
Była to jedyna modlitwa, jaką ktokolwiek wzniósł za spokój duszy
Rolfa Fernaua. Nad jego opuszczoną mogiłą pod pięknym lazurowym
niebem nikt się nawet nie zatrzyma i nie zaduma się nad losem
spoczywającego w niej człowieka, który tak lekkomyślnie igrał z życiem
innych ludzi, który wszystkie siły poświęcił na uwodzenie i szantażowa-
nie bezbronnych kobiet.

Lora nie mogła sobie znaleźć miejsca w domu. Czuła dziwny
niepokój, a przy tym nie chciała widzieć nikogo, nie zadzwoniła ani do
Konny, ani do Felicji. Kiedy Daniel zatelefonował i powiedział, że jest
już w Berlinie, odetchnęła z wielką ulgą.
— Ach, Dań! Dzięki Bogu, że już wróciłeś! — zawołała.
— Zaraz będę w domu. Chciałem tylko, abyś się już nie dener-
wowała i dlatego dzwonię.
— Dziękuję ci za to. Masz dobre wiadomości?
— Dla nas i naszych bliskich owszem. Resztę opowiem ci w domu.
Odwiesił słuchawkę, a Lora zachodziła w głowę, co w tak zawiły
sposób Dań chciał powiedzieć. Ale nie musiała długo czekać na
wyjaśnienie. Dochodziłaxdziesiąta, a on był już w domu.
Usiedli, a Daniel opowiedział jej dokładnie o tym, co zastał w Monte
Carlo, ale nie wspomniał o złamanej szczęce Fernaua, gdyż nie chciał
niepotrzebnie denerwować siostry, dla której sama wiadomość, zL
Fernau nie żyje, była już wielkim szokiem. Pamiętała miejsce, gdziL
rozegrała się tragedia — była tam w zesziym roku — i wyobrażała sobie.
jak ciężko musi być komuś umierać właśnie tam.
Powiedziała to głośno, a Dań pocieszył ją:
158


Kilka dni później Lora podeszła do brata.
— Dań, co byś powiedział, gdybym dziś na kolację zaprosiła
Felicję? Dawno już nie muzykowaliśmy, a mam ochotę posłuchać jej
pięknego śpiewu.
Zaczerwienił się, a Lora z niecierpliwością czekała, czy to zrobi.
Właściwie to od przyjazdu zastanawiał się, w jaki sposób mógłby
spotkać się sam na sam z Felicją. Już tak stęsknił się za nią, że gotów był
złamać wszystkie konwenanse.
— Oczywiście nie mam nic przeciwko temu, Loro. Sam też z przyje-
mnością posłucham muzyki.
— Zaraz do niej zadzwonię. Właściwie to nie widziałam jej ponad
tydzień. Nasza ostatnia herbatka wypadła u Helli, ale została odwołana,
°° gospodyni źle się poczuła.
— Pani Funke jest chora?
"— Och, Dań! Z chorobą ma to niewiele wspólnego. Od Felicji
d°wiedziałam się, że Helia zostanie matką!
A Daniel od razu pomyślał, jakie to szczęście, że Fernau już nie
aszkodzi temu małżeństwu.
159

— To raczej radosna przyczyna odwołania waszego spotkania, nie
sądzisz?
— Owszem, ale ja już stęskniłam się za Felicją.
Stęskniła! A czy wiedziała, jak on się stęsknił? Pewnie wiedziała, bo
celowo wspominała o Felicji, postanowiła ją zaprosić, a potem pod byle
jakim pretekstem zostawić ją z Danem, aby wreszcie mogli ze sobą
swobodnie porozmawiać.
Szkoda, że Daniel nie wiedział o planach siostry, bo nie musiałby się
gorączkowo zastanawiać, jak sprowokować Lorę, aby zostawiła go
z Felicją.
Do wieczora żaden pomysł nie przyszedł mu do głowy. Zasiedli we
troje do kolacji, a w trakcie rozmowy wyszło na jaw, że Daniel był
w Monte Carlo. Felicja zbladła i z niepokojem popatrzyła na Dana.
Wiedziała, że on dużo podróżuje, ale nie przypuszczała, że samolotami,
o których miała podobne zdanie jak Lora.
Dań widząc troskę w oczach Felicji, marzył tylko o jednym — zostać
z nią sam na sam i wreszcie udało mu się wymyślić sposób, jak pozbyć się
siostry. Kiedy Felicja siadła do fortepianu, szepnął Lorze na ucho:
— Słuchaj, chciałem powiedzieć pannie Merling o śmierci Fernaua,
a przy tobie — ze względu na siostrę — będzie się krępowała...
— Właśnie sobie pomyślałam, że muszę was na chwilę zostawić
samych. Kiedy Felicja skończy śpiewać, wymknę się po cichu i nie
wrócę, dopóki nie zagrasz trzech mocnych akordów na fortepianie.
Dopilnuję, aby nikt wam nie przeszkadzał.
Daniel ukradkiem mocno uścisnął jej rękę.
Felicja śpiewała cudownie. Skończyła pieśń i zaimprowizowała
jeszcze kilka taktów, grając coraz ciszej. Kiedy podniosła głowę, Lory
już nie było, a Daniel stał za jej plecami. Schylił się, by pocałować ją
w rękę, a potem oparł się o fortepian i rzekł:
— Panno Felicjo, poprosiłem Lorę, aby nas zostawiła, gdyż muszę
pani powiedzieć coś ważnego.
Spojrzała na niego i w jednej chwili poczerwieniała.
Sięgnął do kieszeni marynarki i wyjął gazetę, którą przywiózł
z Francji. — Chciałem pani powiedzieć, po co pojechałem do Monte
Carlo — rzekł. — Stamtąd Fernau przysłał mi list informując, że zdąży'
wydać dziesięć tysięcy marek, które mu dałem. Miał do mnie żal, zs


pozbawiłem go źródła pewnych dochodów, więc jeżeli nie przyślę mu
kolejnych dziesięciu tysięcy, to będzie zmuszony poprosić o nie mężów
niektórych dam.
Felicja zbladła jak chusta. Pomyślała o Helli oczekującej dziecka
i struchlała ze strachu.
— Mój Boże! — szepnęła tylko.
Wziął ją za rękę.
— Proszę się nie denerwować, panno Felicjo. Pojechałem do niego,
bo nie mogłem pozwolić, aby szantażował teraz mnie. Nie wiedziałem,
jak go do tego zmuszę, ale miałem nadzieję, że na miejscu, kiedy spojrzę
Fernauowi w oczy, jakiś pomysł przyjdzie mi do głowy. Zaraz po
przyjeździe do Monte Carlo w hotelu natknąłem się na tę oto gazetę
i zrozumiałem, że wszystkie problemy mam właściwie z głowy.
Przeczytała szybko artykuł i popatrzyła ze strachem w oczach.
— Ten kuracjusz?
— To był Fernau!
Złapała się za serce.
— O mój ty Boże! Jakie to straszne, że czyjaś śmierć może przynieść
człowiekowi takie poczucie ulgi!
— Tak, Felicjo, miałem dokładnie takie samo odczucie — rzekł
ściskając mocno jej ręce. — Ale teraz on nic już nie może nikomu
zrobić i najwyższy czas, abym pomyślał o sobie... o tobie, Feli. Nie
pytam, czy mnie kochasz, nie muszę ci.mówić, jak bardzo ja kocham
ciebie, bo o tym oboje wiemy już od dawna... Feli, chcesz zostać
moją żoną?
Łzy zakręciły się w jej oczach, a Daniel dziwił się, że zamiast dumy,
widzi w nich łagodność, czułość i oddanie.
— Dań, ja ciebie kocham i nic więcej już się nie liczy! — odezwała się
swoim pięknym, dźwięcznym głosem, płynącym prosto z serca.
Uniósł ją lekko i przytulił. Chwilę patrzyli sobie głęboko w oczy,
a potem ich wargi dotknęły się w pierwszym gorącym pocałunku, za
którym oboje tak bardzo tęsknili. Świat ze swoimi troskami już ich nie
interesował, liczyło się to, że trzymają się w ramionach, że są najszczęś-
liwszymi istotami pod słońcem. Pięknie wyglądali w uścisku, gdy raz po
raz całowali się, patrzyli sobie w oczy, z przejęciem szeptali czułe słówka
d«ucha. -

161
160
^zy demona
 

Co ich obchodziło,ze niedaleko w pokoju siedziała Lora i zaciskając
do bólu ręce, modliła się żarliwie: — Panie Boże, spraw, aby Dań i Feli
byli szczęśliwi' Zrób coś, aby wreszcie byli razem!
Ale Pan P°g tiierychliwy... Czekanie przedłużało się, a z każdą
minutą Lora &^®- większą nadzieję, że wszystko dobrze się skończy.
Oby tylko ni^ poświęciła tej godziny pełnej nerwów na daremno! Jak
długo można siedzieć samemu i denerwować się?
Jak to zaK°c^ani! Zapomnieli o biednej Lorze i sporo jeszcze czasu
upłynęło, zań'111 n^gle Felicja oprzytomniała:
_ Dań, 0 d°kąd wysłałeś Lorę? Nie powinna już wrócić? <
Uśmiechnie-
_.Nie wrć>ci,  dopóki jej nie zawołam! Wiedziała, że musimy
wreszcie zostLc sarni-
_ Ale teCaZ powinniśmy ją już zawołać, Dań!
_ NajpierWJeszcze Jeden całus, Feli.
Daniel nie powiedział, że ma być krótki, więc znowu upłynęło
trochę czasu, zamm podszedł do fortepianu i z całej siły uderzył
w klawisze.
Po chwili Wes2;ła Lora i z niepokojem popatrzyła najpierw na
brata, a zobaczywszy» ze trzyma Felicję za rękę, że obojgu radośnie
błyszczą oczy, ^a pewna, że jej modlitwa została wysłuchana.
Felicja uśifriecnn?ła się i z wyciągniętymi rękoma podeszła do Lory.
Padły sobie W °bj?cia, a Lora zawołała: — No nareszcie! Jesteś teraz,
Feli, moją naju^hańszą siostrą, tak jak Dań pozostaje najukochań-
szym bratem.
I rzuciła si? Danielowi na szyję.
_ No, sttfl' ty'e szcz?ścia, ile ja tobie życzę, to nie ma chyba na
naszym świeci2'ale myślę, że los zrobi dla ciebie wyjątek i sprowadzi ci
trochę z tamteL°' bo naprawdę sobie na to zasłużyłeś. Jesteście tak
piękną parą, fi az serce rośnie, gdy się na was patrzy.
Uścisnęli si? WS2yscy troje, a Lora wyśliznąwszy się z objęć zawołała:
_ Feli, d#siaJ nie uda ci się wykpić jedną pieśnią, którą wykonałaś.
Marsz do fortfpianu! Dań, ty siadaj obok, patrz jej w oczy, a ja z boku
będę cieszyć si? muzyką i waszym widokiem!
Felicja bel* sPf2eciwu usiadła do instrumentu i zaśpiewała to, co
podyktowało jeJ serce:
162


Ja pragnę cię nad skarby tego świata,
Ja pragnę cię, chcę zawsze z tobą być!
Zasłuchali się, a dziś Felicja nie trzymała się swojej regiify, że śpiewa
tylko dwie pieśni, dziś zgodziła się na prawdziwy koncert życzeń
i pozwoliła słuchaczom wybrać ich najbardziej ulubione utwory. Dań
nie mógł uwierzyć, że to wszystko dzieje się na jawie, #le Lora me
pozwoliła mu wątpić — wychodziła pod różnymi pretekstami: — dzi-
siejszy dzień trzeba specjalnie uczcić i musi przynieść szampana, za
chwilę, że musi zawiadomić o zaręczynach Rutlandów i Funków.
— Ja zrobię to lepiej, bo wy oboje nie nadajecie si? dziś do
załatwiania poważnych spraw — powiedziała, a kilka minut później
zjawiła się z aparatem pod pachą i podłączyła go do gniazdka w salonie,
gdzie siedzieli.
Najpierw zadzwoniła do Konny.
— Siostrzyczko, pozbyłyśmy się Daniela. Wyobraź sobie, że chce
się ożenić z Felicją!
— Od dawna wiem, że chce! Zdecydował się wreszcie?
— Wreszcie! Ależ mnie to kosztowało nerwów!
— Daj mi ich szybko do aparatu. Najpierw Feli.
— Oczywiście! Damy mają pierwszeństwo. Feli, Konny cię prosi.
— Jestem, Konny! — rzekła tamta lekko zakłopotani-
— Droga Feli, najdroższa siostrzyczko, życzę ci, abyś była szczęś-
liwa z Danielem, a on z tobą. Niczego bardziej nie pragnęłam jak tego,
abyście wy dwoje byli razem. Niech się wam darzy!
— Dziękuję, Konny! — szepnęła wzruszona.
— Daj mi teraz Daniela do aparatu.
— No, braciszku, brak mi słów, żeby powiedzieć ci, co teraz dzieje
się w moim sercu! Dlatego powiem tylko: bądź szczęśliwy!
— Już jestem, Konny! Słuchaj, a nie wpadlibyście z Henrykiem do
nas na chwilkę? Zadzwonię zaraz po Funków i razem ixczcimy nasz
szczęśliwy dzień...
— Tylko nie myśl czasami, że w ten sposób wykręcisz się od
przyjęcia zaręczynowego!
— Ani mi w głowie! Dziś chcę być wśród najbliższych... Poproś
Henryka, powiem mu to osobiście.
163

— Henryku, zaręczyłem się właśnie z Felicją Merling i chciałbym
abyście przyszli z Konny na godzinkę. Chyba mi nie odmówisz?
— Gdzieżbym śmiał! Przy takiej okazji?'.' Przyjmijcie na razie
życzenia, a za chwilę się u was zjawimy — oczywiście nie w smokingach!
— Świetnie! To do zobaczenia!
Daniel odwiesił słuchawkę zadowolony. Kilka dni temu powiedział
również Konny o śmierci Fernaua, a ona, jak wszyscy, westchnęła tylko
i rzekła: — To straszne, a mimo to czuję ulgę!
Jedynie Helia Funke nie wiedziała jeszcze o niczym. Umówili się
z Felicją, że to ona przekaże siostrze tę wiadomość, gdy będą same
i w odpowiednim nastroju.
— Jesteś dla wszystkich dobry i wyrozumiały, Dań — rzekła Felicja,
kiedy teraz rozmawiali o Helli i padła propozycja, aby nie wspominać
o śmierci Fernaua — Helia na pewno by się zdenerwowała, a Ernest od
razu wpada w panikę, gdy widzi, że z żoną coś się dzieje. Jest tak
szczęśliwy, że zostanie ojcem i najchętniej zamknąłby Hellę w witrynie,
byleby nic jej się nie stało.
Lora tymczasem wykręciła numer Punków. Zgłosił się Ernest,
niezadowolony, bo dzwonek o tej porze mógł zdenerwować Hellę.
— Drogi panie Funke, jeszcze dziś zamierzam wypić z panem
bruderszaft, więc niech się pan na mnie nie boczy — zaczęła.
— Kto mówi? — burknął Ernest.
— Lora Herfort, prawie już pańska szwagierka. Musi pan jakoś
delikatnie przekazać żonie wiadomość, że jej siostra Felicja zaręczyła się
z moim bratem Danielem. Proszę? Tak, naprawdę się zaręczyli! Jak
należy! Proszę to powiedzieć żonie i nie wołać jej do aparatu, bo
narzeczeni i tak nie podejdą, są zajęci sobą. Radzę natomiast opatulić
Hellę i przyjechać do nas na godzinkę. Możecie przyjść w szlafrokach,
ale wrzućcie coś na siebie, bo na dworze jest mróz. To do zobaczenia!
Aha! Rutlandowie już jadą. Proszę? Oczywiście, już się chłodzi!
Lora odłożyła słuchawkę i uśmiechnęła się.
— Udało mi się namówić Ernesta, chociaż na początku potrak-
tował mnie, jakbym szykowała zamach na jego żonę.
Wybuchnęli serdecznym śmiechem, a Lora zabrała się za przygoto-
wanie zaimprowizowanego przyjęcia zaręczynowego. Znalazły się suche
ciasteczka, dla panów pikantne kanapki, a szampan, o który pytał
164


Ernest, rzeczywiście już się chłodził. W końcu zaręczyn, nie obchodzi się
na codzień...
W trakcie przygotowań narzeczeni znów mieli kilka chwil tylko dla
siebie-, z wyjątkiem tych, które musieli poświęcić na przyjęcie gratulacji
od służby i obsługi kuchni, powiadomionej przez Lorę.
Rutlandowie i Funkowie przybyli niemal równocześnie i nastąpiła
wzruszająca scena składania życzeń, podczas której Ernest, niczym
Anioł Stróż z rozłożonymi skrzydłami, chodził za Helia i baczył, by nie
stało jej się coś złego.
W niezwykle serdecznej atmosferze przyjęcie przeciągnęło się oczy-
wiście znacznie ponad godzinkę, którą zaplanowali. Była między innymi
mowa o tym, że po ślubie Dana i Felicji konieczna będzie przeprowadz-
ka Lory na drugie piętro, aby pierwsze zostało w całości do dyspozycji
młodej pary. Lora podniosła wysoko kieliszek i rzekła: — A ja piję za to,
aby ta przeprowadzka nie była .konieczna!
Felicja domyśliła się, o co Lorze chodzi. Objęła ją i spytała:
— Ale przez jakiś czas chyba będziesz jeszcze mieszkać z nami?
— Trzymaj kciuki, Feli, aby ten kujon nie zawalił egzaminu!
— szepnęła jej Lora na ucho, podczas gdy pozostali rozmawiali już na
inny temat.
Felicja zacisnęła kciuki obu rąk, podsunęła je Lorze przed oczy i obie
wybuchnęły wesołym śmiechem.
Następnego dnia zaczęto rozsyłać zawiadomienia o zaręczynach.
Lora skrzętnie zapisywała adresy wszystkich znajomych i krewnych
zakładając, że ta lista niebawem przyda się znowu. Oby tylko ten
egzamin mieć już wreszcie z głowy!
Dzień ten przyszedł szybciej, niż Lora się spodziewała, i na
prawdziwe przyjęcie zaręczynowe Felicji i Daniela, Klaus Thiessen
przyszedł już jako świeżo upieczony doktor inżynier.
Zaraz po egzaminie zadzwonił do Lory, że wszystko poszło gładko
i nareszcie będzie mógł zapomnieć o ślęczeniu nad księgami. Lora
'   165

. _ „v„^iuiii, /e jest
__, ~~ „wu^tuuoy się ją zjeść".
Lora chciała mu złożyć serdeczne, bardzo osobiste życzenia, a on
swoim bzdurnym stwierdzeniem od razu zepsuł jej humor.
— Myślałam, że po dyplomie jest się już dorosłym człowiekiem
— burknęła.
— To przecież oczywiste! A ja zrobiłem coś „niedorosłego"?
— Poważni ludzie nie mówią raczej damie, że mają ochotę ją zjeść
— rzekła z powagą i wyrzutem.
Jego niebieskie oczy rozbłysły radośnie, a Lora miała chęć sięgnąć
ręką do jego uczesanej starannie blond czupryny.
— A jeżeli rzeczywiście na pani widok przychodzi im taka myśl?
—   — Na szczęście nie żyjemy w epoce kanibalów...
— Poniekąd szkoda! — westchnął.
pogratulowała mu w kilku słowach. Ze wzruszenia nie mogła wydobyć
z siebie głosu, milczała.
— Lorciu! — zawołał przejęty.
— Co się stało? — próbowała spytać obojętnym tonem.
— Nic, nic, tylko strasznie się cieszę, a o innych sprawach wolę nie
mówić przez telefon. Zobaczymy się przecież dziś wieczorem!
— Zatem do zobaczenia, panie doktorze!
— Och, chyba nie zamierza mnie pani tytułować? Ciszę się, że
matka zgodziła się przyjąć zaproszenie pani brata. Jedynie Bari się
smuci, bo czeka go kilka samotnych wieczorów w domu.
— Biedny piesek! Na wszelki wypadek niech mu pan zabierze ten
nowy dywanik.
— Zaraz to zrobię. Niech zemści się na tym starym.
— Do zobaczenia wieczorem.
Odłożyła słuchawkę, ukradkiem otarła łzy, które cisnęły jej
się do oczu, i nagle... zaczęła pogwizdywać marsz Radetzky'ego.
Nauczyła się go od Klausa i stwierdziła, że doskonale pomaga do
wyciszania emocji. Dziś zresztą, nawet gdyby chciała, nie miałaby
na nie czasu, bo miała pełne ręce roboty z przygotowaniem przyjęcia.
Konny proponowała pomoc, ale Lora postanowiła poradzić sobie
sama.
I poradziła. W jasno niebieskiej sukni z cienkiej krepy witała gości
i wyglądała czarująco. Na jej widok Klaus Thiessen stwierdził, że jest tak
śliczna, że „chciałoby się ją zjeść".
on
166
Lora chciała mu ^~~--- -


Odwróciła się na pięcie i poszła powitać następnych gości. Klaus
tymczasem zajął się matką, a gdy znalazł jej odpowiednie towarzystwo,
wrócił do Lory, denerwując ją swoimi kanibalistycznymi zapędami.
Dosłownie pożerał ją wzrokiem, a gdyby odważył się jej powiedzieć, co
naprawdę dyktowało mu serce, to doszłoby z pewnością do bardzo
ciekawej wymiany zdań między nimi.
Lora niestety nie była dziś łatwo dostępna. Goście oblegali ją ze
wszystkich stron, podobnie jak parę narzeczonych. Klaus patrzył na
nich jak w święty obraz i raz po raz powtarzał sobie, że on i Lora chyba
nie będą wyglądali tak dostojnie, chociaż kto wie? Ze starannie
przyczesanym przedziałkiem i w nowym fraku wcale nie wyglądał na
mniej dorosłego od Dana Herforta. A Lora? Też będzie piękną
narzeczoną, choć nie jest tak wysoka jak Felicja i sięga Klausowi tylko
do ramienia.
Podszedł znienacka do niej, stanął obok i rzekł:
— Chwileczkę, proszę!
Popatrzyła na niego zdumiona i bez sprzeciwu pozwoliła się
zaprowadzić do wielkiego lustra przy wejściu do hallu. Stali chwilę,
potem Klaus ukłonił się i rzekł: — Może być!
— Zechce mi pan powiedzieć, panie doktorze, co jest grane?
— Och, drobiazg! Chciałem się tylko przekonać, czy wyglądam
dość reprezentacyjnie.
Pokiwała głową jak zatroskana matka, której dziecko majaczy
wskutek wysokiej gorączki.
— W tym celu nie musi pan włóczyć po sali mnie!
— Muszę, niestety! Parę narzeczonych tworzą zazwyczaj dwie
osoby różnej płci, a ja chciałem sprawdzić, czy jako narzeczony będę
choć trochę podobny do pana Herforta. Pani, jako narzeczona,
w niczym nie ustępuje pannie Felicji, natomiast mój wygląd pozostawia
dużo do życzenia. No cóż, mogła pani trafić jeszcze gorzej...
Lora zaczerwieniła się, a Klaus dostrzegłszy, że w jednym z po-
koi nie ma nikogo, szybko ją tam zaprowadził. Stanął przed nią
i rzekł:
— Ja dłużej już nie wytrzymam, Loro! Lorciu moja kochana,
moja słodka, ja naprawdę mam ochotę cię zjeść i chciałbym wreszcie
usłyszeć, czy ja... czy my też się kiedyś zaręczymy. Nie przeżyję
767

dzisiejszego przyjęcia, jeżeli nie dowiem się od ciebie, czy miało sens
moje czekanie i wkuwanie od świtu do nocy, by zdać egzamin...
Przełamała się wreszcie.
— Domyślam się, że ta przydługa przemowa znaczy tyle samo, CQ
pytanie, czy nie chciałabym zostać pańską żoną?
— Lorciu, wyrażaj się ściśle: nie „pańską", ale „twoją" żoną!
Popatrzyła na niego, a on błyskawicznie pocałował ją w usta.
— Mógłbyś precyzyjnie wyjaśnić, co to miało znaczyć?
Westchnął ciężko.
— Lorciu, przecież ty dobrze wiesz, że ja ciebie... już wtedy gdy
chodziłaś w sukience ze wstążeczkami... i tak dalej!
— Klaus, ja chcę usłyszeć prawdziwe wyznanie miłosne, a nie
historyjki o wstążeczkach.
Przełknął ,szybko ślinę, chcąc ukryć wzruszenie.
— Nie, Lorciu. Jeżeli teraz uderzę w poważny ton, zepsuję wszyst-
ko. Sama najlepiej wiesz, kim dla mnie byłaś, kim jesteś i kim chcę, abyś
była. Daruj mi oficjalne formułki. Kocham cię ogromnie, a ty o tym
wiesz, podobnie jak ja wiem, że nie jestem ci obojętny.
Walcząc z emocjami, rzekła po cichu.
— Przyklęknięcie na jedno kolano mogę ci ostatecznie darować.
Czuprynę rozczochram ci przy najbliższej okazji, kiedy będziemy sami,
bo nie ukrywam, że mam na to taką samą ochotę, jak ty na zjedzenie
mnie.
— To widzę, że wszystko między nami jest w porządku. Jestem
szczęśliwy, Lorciu, i w życiu nie przypuszczałem, że jako doktor
człowiek może być tak szczęśliwy!
Porwał ją w ramiona i pocałował tak mocno, że oboje nie mogli
złapać tchu. Lora wyrwała się.
— Już starczy, Klaus. Dziś są zaręczyny mojego brata i nie
powinniśmy ich zakłdcać naszymi sprawami, a ja muszę dbać przede
wszystkim o gości. Jutro możesz porozmawiać z moim bratem. Jest
niedziela, Felicja też przyjdzie, więc urządzimy poprawiny.
Pocałował ją w obie ręce. Zdziwiła się, bo zrobił to po raz pierwszy.
Pobiegła do gości i zostawiła go samego.
Nikt, prócz Felicji, nie zauważył ich zniknięcia. Kiedy teraz Lora
podeszła do niej, ta uśmiechnęła się.


— Loro, już bolą mmie lcciuki od tego trzymania. Czy mogę je
wreszcie uwolnić?
_ Pomogło znakomicie, feli! Zdał, ale nie mówmy o nim. Dziś jest
wasze święto, a na nasze przejdzie jeszcze czas.
Lora zajęła się swoimi obowiązkami, a Klaus jak cień chodził za nią
i gdzie tylko mógł, wyręczał J41 pomagał. Od czasu do czasu uścisnął jej
rękę, szepnął jakieś miłe s łówko, a w ogóle to chodził dumny jak paw
i szczęście wprost tryskało z jego twarzy.
Przy kolacji siedzieli o.bok siebie, naprzeciwko pary narzeczonych.
W pewnym momencie Damie-l wzniósł toast:
_ Pańskie zdrowie, panie doktorze! Za pomyślny debiut w fabryce
Herfortów!
— To dopiero po Wielkanocy, panie Herfort. Ale, jeżeli pan
pozwoli, chciałbym z panem jutro porozmawiać. Panna Lora była
uprzejma zaprosić mnie rna poprawiny.
_ Świetny pomysł! Ty też przyjdziesz, Feli, prawda?
— Tak właśnie umó\viłyśmy się z Lorą.
— Hm, a jeżeli goście dziś wszystko zjedzą i nie będzie czym
„poprawiać"? — zaśmiał się Dań.
_ To wrzuci się resztki do jednego gara, przyprawi pikantnym
sosem i zjemy gulasz! — pocieszyła go Lora i mocno ścisnęła dłoń
Klausa, który pod stołem ukradkiem cały czas trzymał ją za rękę.
Goście bawili się znakomicie i nikt nie miał ochoty zbierać się do
wyjścia, prócz Ernesta, który jeszcze przed północą podszedł do Dana
i Felicji' złożył im jeszcze raz życzenia i przeprosił, że wychodzi pierwszy,
ale Helia potrzebuje dużo smi. Powiedział, że odeśle szofera, aby Felicja
mogła wrócić do domu później, ale Dań zaprotestował, gdyż chce swoją
narzeczoną odwieźć własnym samochodem.
Felicja została więc do końca i dopiero, gdy pożegnali ostatnich
gości Dań zawołał swojego szofera i odjechali.
Znowu, chociaż przes chwilę mogli być sami. W czasie jazdy Dań
sugerował, aby nie zwlekać z ustaleniem daty ślubu. W zasadzie w jego
domu Felicja mogła zamieszkać natychmiast - wystarczyło przewieźć
tylko osobiste rzeczy, a to nie wymagało czekania.
_ Po Wielkanocy t>ędę musiał wyjechać służbowo do Ameryki
Południowej, więc jeżeli chcesz, Feli, to moglibyśmy połączyć ten

169
168
 

wyjazd z podróżą poślubną. Nie chciałbym się rozstawać z tobą na
długo.
— Ja też nie, Dań, i dlatego zgadzam się na wszystko.
— W takim razie pobierzmy się szesnastego kwietnia. Podczas
naszej nieobecności Lora może przeprowadzić się na drugie piętro.
Cieszę się, że jesteście sobie tak bardzo bliskie. To oznacza, że będzie
nam się razem dobrze mieszkało.
Uśmiechnęła się.
— O to jestem absolutnie spokojna, Dań. Pozwólmy Lorze korzys-
tać z dotychczasowych pokoi. Po co ta przeprowadzka, skoro pewnego
dnia i tak wyjdzie za mąż.
— Och, na to trzeba będzie jeszcze długo czekać — rzekł pewien
siebie.
— Lora nie jest już dzieckiem, Dań, a kiedy zechce wyjść za mąż, to
naprawdę nigdy nie wiadomo. Porozmawiamy o tym jutro, bo jesteśmy
już pod moim domem.
Daniel wyskoczył, gdy tylko samochód się zatrzymał, otworzył jej
drzwi do domu i schylił się, by pocałować ją w rękę.
Szofer pokiwał głową z politowaniem.
— Tacy porządni ludzie, a nie wiedzą, jak naprawdę należy się
zaręczać. Pocałunek w rękę to z pewnością nie jest to, o czym marzą
prawdziwi narzeczem!
Ze swojej kabiny nie zauważył, że Daniel zdążył pocałować Felicję
jeszcze w samochodzie.
W niedzielę przed południem Klaus przyszedł z zapowiedzianą
wizytą, a matce zdążył jeszcze wczoraj w nocy powiedzieć, że zaręczył się
z Lorcią.
— Kiedy patrzyłem na tych dwoje szczęśliwych ludzi, nie wy-
trzymałem, mamo! Oświadczyłem się i teraz oboje jesteśmy zado-
woleni.
— Lora także? — uśmiechnęła się matka.
— I to jak, mamo! — odparł dumny.
170


Ubrany jak należy, z błogosławieństwem matki w zanadrzu, kazał
się zameldować u Dana Herforta. Lora ukradkiem pomachała mu
z góry ze schodów.
Daniel, choć była niedziela, siedział w swoim gabinec^ j przeglądał
pilną korespondencję, która nadeszła wczoraj, kiedy był zajęty swoim
przyjęciem zaręczynowym. Przywitał się z Klausem i rzekł z uśmiechem:
— Chciał pan oficjalnie zawiadomić swojego przyszłego pracodaw-
cę, że dyplom został obroniony?
— Nie, panie Herfort. Myślę, że naszą rozmowę podczas przyjęcia
może pan potraktować jako formalne zawiadomienie. DZJŚ pozwoliłem
sobie przyjść wcześniej, gdyż mam do pana inną sprawę
— Ach rozumiem! Chce pan omówić warunki przyszłej pracy.
W ogólnych zarysach je pan zna, zaś co do wynagrodzenia, to stawka
dla młodego inżyniera rzeczywiście nie jest wysoka, ale nje mogę dla
pana robić wyjątku. Proszę bardzo, niech pan usiądzie! Marn natomiast
nadzieję, że szybko pan wciągnie się w szersze zagadnienia j będę mógł
panu podwyższyć pensję.
— Bardzo panu dziękuję, panie Herfort, ale nie falezy mi na
wysokim zarobku. Chcę natomiast pracować, wykorZyStać swoją
wiedzę w praktyce i nauczyć się wielu nowych rzeczy. Nje zamierzam
ukrywać, że ojciec zostawił mi taki spadek, że w zasadzie inógłbym całe
życie nie pracować i żyć całkiem dostatnio. Niedawno odziedziczyłem
także spadek po wuju, więc mogę śmiało powiedzieć, że finansowo stoję
bardzo dobrze. Jeżeli w przyszłości uzna pan, że jestem przydatny dla
fabryki, to możemy porozmawiać, czy nie byłoby celowyni ulokowanie
w niej części mojego kapitału.
Nie bez przyczyny tak jasno mówię panu o mojej sytuacji finan-
sowej, mam mianowicie wyraźny cel. Być może powig pan, że to
lekkomyślność z mojej strony, ale wczoraj podczas przyjęcia oświad-
czyłem się pańskiej siostrze, a ponieważ pan jest jej prawnym opieku-
nem, chciałem prosić o zgodę na zaręczyny z panną Lor^.
Patrzyli na siebie poważnie.
— Panie doktorze, przyznaję, że dawno nikt mnie tak \[Q zaskoczył.
Pan i Lora? Przecież to jeszcze dziecko! I tak szybko?
— Kocham Lorę od czasu, gdy jeszcze chodziła do $zko\y] Jeżeli do
dzisiaj, a raczej do wczoraj, nie powiedziałem jej o iyfn, to wcale nie
171

znaczy, że ona nie wiedziała. Przyjaźniliśmy się i każde z nas wiedziało,
że kiedyś się pobierzemy, ale czekaliśmy, aż przyjdzie ten czas. Matka,
której błogosławieństwo już dostałem, radziła mi, abym najpierw coś
w życiu osiągnął. Skończyłem studia, mam zapewnioną pracę w pańskiej
fabryce, mam wreszcie wystarczający majątek, by bez kłopotów utrzy-
mać rodzinę.
Lora przyjęła moje oświadczyny. Fakt, że oboje jesteśmy młodzi, ale
ten błąd z każdym dniem będzie coraz mniej ważny. Bardzo bym chciał,
żeby pan się zgodził.
Zna pan Lorę lepiej niż ja. Jest co prawda młoda, ale przy tym
bardzo rozsądna, zaradna, dojrzała i wie, czego od życia chce. To samo
mogę powiedzieć o sobie, dlaczego więc mielibyśmy ukrywać się z naszą
miłością? Może mi pan zaufać, że zrobię wszystko, co w mojej mocy, aby
Lora była szczęśliwa, a to, że czekałem na nią tyle lat, jest chyba
najlepszym dowodem, że moje uczucia są trwałe i niezmienne.
Klaus mówił logicznie i przekonywająco. Dlaczego by mu nie
zaufać? Daniel wstał i podał mu rękę.
— Nie mam nic przeciwko temu, że Lora swoje szczęście wiąże
z pańską osobą. Jestem tylko trochę zaskoczony, bo ciągle wydawało mi
się, że Lora jest jeszcze dzieckiem, rozsądnym wprawdzie, wyrozumia-
łym, potrafiącym dzielić ze mną troski i radości, ale jednak dzieckiem!
Pan zna ją od dawna i pewnie lepiej ode mnie wie, że Lora jest już
dorosła, a ja pana znam na tyle, żeby panu zaufać. Muszę się jednak
oswoić z myślą, że Lora jest już w tym wieku, że może poważnie myśleć
o małżeństwie. Powinniśmy ją chyba tu poprosić?
Ledwo weszła, rzuciła się bratu na szyję.
— Dań, nie jestem ci już potrzebna — masz teraz Feli, a ja i Klaus
bardzo chcemy być ze sobą!
Czy wobec tak rezolutnej wypowiedzi można mieć jeszcze
jakieś wątpliwości? Dań nie miał innego wyjścia, jak wyrazić swoją
zgodę.
Kiedy Felicja przyszła, od razu Dań podzielił się z nią nowiną, ale ta
uśmiechnęła się i rzekła:
— Już wczoraj o wszystkim wiedziałam, Dań. Dlatego mówiłam, że
z przeprowadzką Lory nie trzeba się spieszyć, bo niedługo z narni
pomieszka.
772


w °góle nie będę wam przeszkadzać! — wtrąciła się Lora.
— Rozmawiałatn dziś przez te]efon z Konny, ą ona zaproponowała,
abym zaraz po Waszym powrocie z podróży poślubnej przeprowadziła
się do niej i ta^ zamieszkała, aż Klaus, no tego... aż zabierze mnie do
swojego domu. Konny i Henryk są starym małżeństwem i trzecia osoba
w domu im nie przeszkadza.
— Nam też byś nie przeszkadzała, Loro! — zapewniała Felicja.
— Już ja lepiej wiem, więc nie dyskutujcie!
— Tak sobie myślę, że u Konny Lora też długo nie pomieszka
— odezwał się iQalls poważnie. — Moglibyśmy się pobrać zaraz po
waszym powrocie z podróży. Wtedy Lora nie musiałaby w ogóle się
przeprowadzać!
Popatrzyli \vszyscy po sobie i nikt właściwie nie widział powodu, dla
którego należałby tę propozycję odrzucić.
Ślub Daniela j Felicji odbył się zatem szesnastego kwietnia, a Lora
została panią doktorową Thiessen trzydziestego maja. Wszystko, jak
widać, udało się 2ajatwić zgodnie z życzeniami.
Zaraz po Wyjezdzje Dana i Felicji do Ameryki Południowej Lora
zabrała się energicznje do pracy) a kiedy tamci dwoje wrócili z podróży,
dom mieli już ty^ dja sjebie; a Lora mog}a sje przeprowadzić do nowej
willi, którą Klaus Thiessen kupił zaraz po oficjalnych zaręczynach.
Trudno posiedzieć, która z tych dwóch par była szczęśliwsza. Lora
i Klaus także p0 ś]ubie rozmawiali ze sobą' tym lekkim, żartobliwym
tonem, a los trzymaj jcjj da]eko od wszelkich trosk. Daniel i Felicja żyli
jakby w innym świecie* w którym każde z nich było jego środkiem,
a Lora, gdy c?asamj rozmawiano o nich w towarzystwie, zawsze
powtarzała: — I>an j3og stworzył Dana i Felicję chyba po to, by inni
ludzie widzieli, j^ ma wygiądać prawdziwe małżeńskie szczęście.
Nikt nie protestował, a Klaus -dodawał, że jego żona zawsze ma
rację, z wyjątkie^ SpraW) co do których on ma inne zdanie, ale to się
jeszcze nie zdar?y}0
"omtó
"S* w Trzebini o.
"3	r* i
f*	^ /
*,	<&*.

Drogie Czytelniczki
Nakładem „Edytora" ukazały się ostatnio trzy piękne
książki, które Warn gorąco polecamy jako interesujące
lektury, a także jako atrakcyjne prezenty choinkowe dla
Waszych najbliższych.
t
Rosamunde Pilcher
Karuzela
Przekład: Ewa Hauzer
Twórczość R. Pilcher cieszy się ogromnym powodzeniem
wśród czytelników na całym świecie. Jej bestseller „Po-
szukiwacze muszelek" osiągnął milionowe nakłady. Polskie
wydanie tej powieści ukazało się w 1994 r. nakładem
„Edytora", a jej nieliczne już egzemplarze można nabyć
składając zamówienie u wydawcy.
Powieść „Karuzela" opowiada losy pewnej angielskiej
dziewczyny imieniem Prue, postrzeganej przez otoczenie
jako osoba niezależna, inteligentna, ale i nieco znudzona
życiem. Popychana przez matkę do zawarcia konwencjonal-
nego, nieciekawego małżeństwa skwapliwie chwyta okazję
wyjazdu z Londynu, by poszukać schronienia u swej
ekscentrycznej datki mieszkającej w Kornwalii.
Przypadkowe spotkanie na brzegu morza z atrakcyjnym
młodym artystą stanowi początek interesującej znajomości,
rozwijającej się potem w scenerii kornwalijskiego wybrzeża.
Coś jednak dręczy młodego artystę i zakochana Prue czuje
potrzebę odkrycia, co jest tego przyczyną...


Yalerie Martin
Wielki rozwód
Przekład: Krystyna Kamińska
Yalerie Martin jest współczesną pisarką amerykańską,
zdobywającą sobie przebojem popularność w swoim kraju.
Ogromna sprawność warsztatowa autorki oraz wyrazistość
kreowanych przez nią postaci sprawiają, że jej książki
chętnie przenoszone są na ekran przez najlepszych reżyse-
rów. Prawa do ekranizacji „Wielkiego rozwodu" wykupił
producent Andrew Gaty, a reżyserem filmu będzie John
Duigan.
Tematem tej pięknej powieści jest rozwód w rozumieniu
dosłownym i metaforycznym. Autorka ukazuje obszary
podziału między człowieczeństwem, wartościami humani-
stycznymi a naturą. Przywołując dwa odmienne światy
— dzisiejszy Nowy Orlean oraz jego odpowiednik z po-
łowy ubiegłego stulecia — analizuje życie trzech fascynują-
cych kobiet, walczących o to, by nie ulec zagrożeniom
zewnętrznym.