      Dashiell
Hammett
Lep na muchy
przełożyła Maja Gottesman Iskry, Warszawa 
1987




Main nie żyje

  Kapitan powiedział mi, że tą sprawą zajmują się Hacken i Begg. Złapałem ich, gdy 
wychodzili z pokoju detektywów. Begg wygląda jak piegowaty bokser wagi ciężkiej: 
jest łagodny jak szczeniak bernardyna, lecz mniej inteligentny. Mózgiem tej pary jest 
wysoki i chudy detektyw sierżant Hacken, już nie tak wesoły; jego wąska twarz jest 
ciągle zmartwiona.
—	Spieszycie się? — zapytałem.
  —	Zawsze się spieszymy, jak jest fajerant — odrzekł Begg, a jego piegi 
przesunęły się robiąc miejsce na uśmiech.
—	Czego chcesz? — zapytał Hacken.
— Chcę wszystko, co macie o Mainie.
—	Będziesz się tym zajmował?
—	Tak — odpowiedziałem. — Na zlecenie Gungena, szefa Maina.
—	Więc może wiesz, dlaczego miał te dwadzieścia kawałków gotówką?
  —	Powiem wam rano — obiecałem. — Jeszcze nie widziałem się z Gungenem. 
Mam z nim randkę dziś wieczorem.
  Tak rozmawiając przeszliśmy do pokoju detektywów, zastawionego biurkami jak 
szkolna klasa. Było tam kilku policyjnych detektywów pochylonych nad raportami. 
My trzej usiedliśmy przy biurku Hackena i słuchaliśmy chudego detektywa.
  —	Main wrócił do domu z Los Angeles w niedzielę o ósmej wieczorem z 20 
tysiącami w portfelu. Pojechał tam, by sprzedać coś dla Gungena. Dowiedz się, 
dlaczego miał tyle w gotówce. Powiedział żonie, że wracał z Los Angeles ze 
znajomym, nie podał nazwiska. Żona położyła się około 10.30, on został jeszcze i 
czytał. Miał te pieniądze, dwieście studolarowych banknotów, w brązowym 
portfelu.
  Na razie wszystko jest O.K. Main siedzi w salonie i czyta. Jego żona śpi w 
sypialni. W mieszkaniu jest tylko ich dwoje. Budzi ją jakiś hałas. Wyskakuje z łóżka, 
biegnie do salonu. Zastaje tam męża mocującego się z jakimiś dwoma mężczyznami. 
Jeden jest wysoki i dobrze zbudowany, drugi niski, o raczej dziewczęcej budowie. 
Obaj mają gęby zasłonięte czarnymi chustkami i czapki naciągnięte na oczy.
  Kiedy zjawia się pani Main, ten niższy zostawia Maina, przystawia jej pistolet do 
głowy i rozkazuje, by była grzeczna. Main i ten drugi nadal się szamoczą. Main ma 
w ręku pistolet, a zbir próbuje wykręcić mu nadgarstek. Udaje mu się to i Main 
wypuszcza broń. Zbir wyciąga swój pistolet, celuje w kierunku Maina i schyla się, 
by podnieść pistolet Maina.
  

Kiedy mężczyzna pochyla się, Main rzuca się na niego. Udaje mu się kopniakiem 
wytrącić zbirowi pistolet z ręki, lecz on ma już w drugiej ręce broń Maina. Leżą tak 
obaj przez parę sekund. Pani Main nie widzi, co się dzieje. I nagle — paf! Main 
pada, jego kamizelka płonie w miejscu, gdzie przeszła kula, prosto w serce. 
Zamaskowany facet trzyma w ręku dymiący pistolet Maina. Pani Main mdleje.
  Kiedy odzyskuje przytomność, w mieszkaniu oprócz niej i jej nieżywego męża nie 
ma nikogo. Zniknął jego pistolet i portfel. Była nieprzytomna około pół godziny. 
Wiemy to, bo sąsiedzi słyszeli strzał, choć nie wiedzieli, gdzie strzelano, i podali nam 
czas.
  Mieszkanie państwa Main jest na szóstym piętrze. Budynek jest ośmio-
piętroWy. Tuż obok, na rogu Osiemnastej Alei, stoi budynek dwupiętrowy; na dole 
jest sklep spożywczy, nad nim mieszkanie właściciela. Za budynkiem biegnie mała 
uliczka, jakby przejście. To tyle.
  Kinney, patrolujący ten rejon, szedł właśnie Osiemnastą Aleją. Usłyszał strzał. 
Słyszał go wyraźnie, bo mieszkanie państwa Main jest po tej stronie budynku, 
wychodzi na sklep spożywczy, ale nie od razu umiał go umiejscowić. Stracił czas 
rozglądając się po ulicy. A kiedy doszedł do owego przejścia, ptaszki już wyfrunęły 
z klatki. Kinney znalazł jednak ich ślady — porzucili pistolet, który zabrali Mainowi i 
z którego go zastrzelili. Ale Kinney ich nie widział, nie widział nikogo, kto by mógł 
być mordercą.
 Z okna na trzecim piętrze na klatce schodowej w domu Mainów łatwo przejść na 
dach budynku ze sklepem spożywczym. Chyba tylko kaleka miałby z tym trudności. 
Okno jest stale otwarte. Z dachu na dół, na tę małą ulicę, jest tak samo łatwo. Jest 
tam żeliwna rura, głęboko osadzone okno, drzwi z wystającymi masywnymi 
zawiasami — prawie jak drabina prowadząca z góry na dół po murze. Begg i ja 
wdrapaliśmy się tam bez najmniejszego wysiłku. Tamci dwaj też mogli postąpić w 
ten sposób. Na dachu domu sklepikarza znaleźliśmy portfel Maina, pusty 
oczywiście, i chusteczkę do nosa. Portfel miał metalowe okucia. Chusteczka zacze-
piła się o jedno z nich i poleciała razem z portfelem, kiedy te zbiry go wyrzuciły. — 
To chusteczka Maina?
—	Damska, z monogramem „E" w rogu.
—	Pani Main?
  —	Ona ma na imię Agnes — powiedział Hacken. — Pokazaliśmy jej portfel, 
pistolet i chustkę. Rozpoznała pierwsze dwie rzeczy, jako należące do jej męża, ale 
chustka była dla niej czymś nowym. Podała nam jednak nazwę perfum, którymi 
pachniała chusteczka. „Dćsir du Coeur". I na tej podstawie zasugerowała, że niższy 
z zamaskowanych zbirów mógł być kobietą. Już przedtem wspominała, że miał 
dziewczęcą budowę.
—	Są jakieś odciski palców czy inne ślady?
—	Phels obejrzał mieszkanie, okno, dach, portfel i pistolet. Ani śladu.
—	Czy pani Main mogłaby ich zidentyfikować?


—	Twierdzi, że poznałaby tego małego. Możliwe.
—	Macie jakieś podejrzenia, kto to mógł być?   
  —	Na razie nie — odparł chudy detektyw i wyszliśmy. Na ulicy pożegnaliśmy się 
i ruszyłem do domu Bruno Gungena przy Westwood Park.
  Gungen, zajmujący się sprzedażą rzadkiej i starej biżuterii, był małym, zabawnym 
człowieczkiem. Nosił ciasny, mocno wywatowany w ramionach smoking. Jego 
włosy, wąsy i kozia bródka w kształcie łopatki były ufarbowane na czarno i 
natłuszczone tak, że błyszczały równie mocno, jak jego spiczaste, różowe paznokcie. 
Nie założyłbym się nawet o centa, że jego pięćdziesięcioletnie policzki nie były 
uróżowane. Wstał z głębi skórzanego fotela, by podać mi swą nie większą niż u 
dziecka, miękką i ciepłą rękę, kłaniając się i uśmiechając z głową przechyloną nieco 
na bok.
  Przedstawił mnie swojej żonie, która nie wstając od stołu skinęła mi tylko głową. 
Widać było, że jest od niego trzy razy młodsza. Nie miała więcej niż 19 lat, a 
wyglądała na 16. Była jak i on nieduża, miała oliwkową cerę i dołeczki na policzkach, 
okrągłe, piwne oczy i pulchne, umalowane wargi — robiła wrażenie drogiej lalki na 
wystawie sklepu z zabawkami.
  Bruno Gungen dość szczegółowo wyjaśnił żonie, że jestem z Kontynentalnej 
Agencji Detektywistycznej i że wynajął mnie, bym pomógł policji znaleźć 
morderców Jeffreya Maina i odzyskać ukradzione dwadzieścia tysięcy dolarów.
  —	Ach, tak — mruknęła tonem, który nie zdradzał najmniejszego za-
interesowania, i wstała mówiąc: — Więc zostawię was, żebyście...
  —	Ależ nie, moja droga! — Jej mąż machał do niej swymi różowymi palcami. — 
Nie mam przed tobą żadnych tajemnic.
Udawałem, że się z nim zgadzam.
  —	Wiem, moja droga — zwrócił się do żony, która posłusznie usiadła — że tak 
samo ci na tym zależy, bo przecież oboje lubiliśmy bardzo naszego drogiego 
Jeffreya, prawda?
—	Ach, tak — powiedziała z takim samym brakiem zainteresowania.
—	A więc... — zachęcająco zwrócił się do mnie jej mąż.
  —	Rozmawiałem z policją — powiedziałem. — Czy mógłby pan dodać coś do 
tego, co oni wiedzą? Coś nowego? Coś, czego pan im nie powiedział?
Gungen spojrzał na żonę.
—	Jest coś takiego, Enid, kochanie?
:— Ja nie wiem o niczym — odparła. Zaśmiał się i 
spojrzał na mnie rozanielony.
—	I tak to wygląda — powiedział. — Nie wiemy o niczym więcej.
  —	Main wrócił do San Francisco o ósmej wieczorem w niedzielę z dwudziestoma 
tysiącami dolarów w studolarowych banknotach. Trzy godziny później został 
zamordowany i obrabowany. Skąd miał te pieniądze?
  

  —	To zapłata od pewnego klienta — wyjaśnił Bruno Gungen. — Od pana 
Nathaniela Ogilvie'ego z Los Angeles.
—	Ale czemu gotówką?
Mały, wymalowany człowieczek wykrzywił się w chytrym uśmieszku.
  —	To taka sztuczka — przyznał z zadowoleniem. — Chwyt zawodowy, jak to się 
mówi. Czy zna pan duszę kolekcjonera? To rzecz warta głębokich studiów. Proszę 
słuchać. Zdobywam złoty diadem wczesnej greckiej roboty lub, dokładniej, rzekomo 
wczesnej greckiej roboty, znaleziony w południowej Rosji, koło Odessy, także 
rzekomo. Nie wiem, na ile te przypuszczenia są prawdziwe, ale diadem jest 
niewątpliwie piękny.
Zachichotał.
  —	No i jest klient, niejaki pan Nathaniel Ogilvie z Los Angeles, całkowicie 
ogarnięty manią posiadania. Rzeczy, których sprzedażą się zajmuję, warte są tyle, co 
pan za chwilę zrozumie, ile można za nie dostać — ani mniej, ani więcej. Ten diadem 
— dziesięć tysięcy dolarów to najmniejsza suma, jakiej się za niego spodziewałem 
— został sprzedany tak, jak sprzedaje się zwykle przedmioty tego typu. Ale czy 
złote 
nakrycie głowy, zrobione dla jakiegoś dawno zapomnianego scytyjskiego króla, 
można nazwać zwykłym przedmiotem? Oczywiście, że ńie. Więc Jeffrey wiezie 
owinięty w watę, wspaniale opakowany diadem do Los Angeles, by pokazać go 
naszemu panu Ogilvie'emu.
  Nie mówi, w jaki sposób diadem dostał się w nasze ręce. Napomyka tylko o 
jakichś skomplikowanych intrygach, przemycie, coś o przemocy i bezprawiu, o 
konieczności zachowania tajemnicy. Dla prawdziwego kolekcjonera to wspaniała 
przynęta; dla niego nie ma to jak trudności. Jeffrey nie kłamie. O, nie. Mon Dieu, to 
byłoby nieuczciwe i podłe! Zaintrygował Ogilvie'ego i odmówił, i to bardzo 
zdecydowanie, przyjęcia czeku. Żadnych czeków, drogi panie. Nic, co zostawia 
ślady. Tylko gotówka!
  I to jest sztuczka, jak pan widzi. Ale co w tym złego? Pan Ogilvie jest 
zdecydowany kupić diadem, więc nasze małe kłamstewka powiększą tylko jego 
satysfakcję z zakupu; będzie bardziej cenił swój nabytek. A poza tym kto stwierdzi, 
że ten diadem nie jest autentyczny? A jeśli nawet nie jest, to to, co sugeruje Jeffrey, 
jest niewątpliwą prawdą. Pan Ogilvie kupił diadem za dwadzieścia tysięcy dolarów i 
stąd biedny Jeffrey miał tyle gotówki.
  Machnął ku mnie swą różową dłonią, gwałtownie pokiwał ufarbowaną głową i 
zakończył:
—	Voila! To wszystko.
—	Czy Main odezwał się do pana po powrocie? — zapytałem.
  Pan Gungen zaśmiał się, jakby moje pytanie go połaskotało, i zwrócił twarz ku 
żonie, tak że uśmiech był skierowany ku niej.
—	Jak to było, kochanie? — przekazał jej moje pytanie. 
Enid Gungen wydęła wargi i obojętnie wzruszyła ramionami.
  —	Dowiedzieliśmy się, że wrócił, dopiero w poniedziałek rano, kiedy usłyszeliśmy o 
jego śmierci — przetłumaczył mi te gesty Gungen. — Prawda, moja gołąbeczko?
  —	Tak — mruknęła gołąbeczka i wstając rzekła: — Panowie wybaczą. Mam list do 
napisania.
—	Oczywiście moja droga — odparł Gungen i obaj wstaliśmy.
  Idąc ku drzwiom przeszła tuż koło niego. Gungen zmarszczył swój mały nos i wywrócił 
oczami w karykaturze ekstazy.
  —	Jaka cudowna woń, moja najdroższa — wykrzyknął. — Cóż za boski zapach! To 
prawdziwy raj dla nozdrzy! Czy to ma nazwę, kochanie?
—	Tak — odrzekła i nie odwracając się ku nam, stanęła w drzwiach.
—	Jaką?
—	„Desir du Coeur" — rzuciła przez ramię i wyszła. 
Bruno Gungen spojrzał na mnie i parsknął śmiechem. 
Usiadłem i zapytałem, co wie o Jeffreyu Mainie.
  —	Wszystko, ani odrobiny mniej — zapewnił mnie. — Od dwunastu lat, kiedy 
skończył osiemnaście lat, był moim prawym okiem, moją prawą ręką.
—	Jaki to był człowiek?
Bruno Gungen pokazał mi wnętrza swoich różowych dłoni.
—	A cóż w ogóle można o kimkolwiek powiedzieć? — zapytał. 
Nie wiedziałem, o co mu chodzi, więc milczałem.
  —	Powiem panu — podjął po chwili. — Jeffrey miał konieczne w mojej branży dobre 
oko i gust. Nikt oprócz mnie nie ma takiego wyczucia w tych sprawach jak Jeffrey. A w 
dodatku ta jego uczciwość! Nie chciał bym, żeby pan miał co do tego wątpliwości. Nigdy 
nie miałem takiego 
zamka, do którego i Jeffrey nie miałby klucza; i miałby do dziś, gdyby żył.
  Jest jednak jedno ale. W życiu prywatnym był niezłym łobuzem. Pił, był hazardzistą, 
lubił kobiety i dużo wydawał. O, tak, wydawać to on umiał! Z tym piciem, hazardem, 
kobietami i wydawaniem był... Bynajmniej nie był umiarkowany. Z pieniędzy, które 
odziedziczył, i z pięćdziesięciu tysięcy dolarów, które wniosła mu żona, nic już nie 
zostało. Na szczęście był ubezpieczony, inaczej jego żona zostałaby bez centa. Tak, to był 
prawdziwy Heliogabal.
  Bruno Gungen odprowadził mnie do drzwi. Powiedziałem dobranoc i poszedłem 
żwirowaną ścieżką do samochodu. Noc była pogodna, ciemna i bezksiężycowa. Wysoki 
żywopłot tworzył czarne ściany po obu stronach posiadłości Gungena. Po lewej stronie 
zobaczyłem w tej czerni ledwo widoczną dziurę — ciemnoszarą owalną, wielkości ludzkiej 
twarzy.
  Wsiadłem do auta, włączyłem silnik i odjechałem. Skręciłem w pierwszą przecznicę, 
zaparkowałem i ruszyłem piechotą z powrotem w kierunku posiadłości Gungena. 
Zaintrygowała mnie ta owalna dziura.
Kiedy doszedłem do rogu ulicy, zauważyłem idącą z przeciwnej strony kobietę. 
Znajdowałem się 
w cieniu rzucanym przez mur. Ostrożnie wycofałem się za róg i gdy zobaczyłem bramę 
obramowaną cegłami, prawie się do niej przylepiłem.
  Kobieta przeszła przez ulicę; szła w kierunku zaparkowanych wzdłuż chodnika 
samochodów. Nie widziałem jej dokładnie, wiedziałem tylko, że to kobieta. Może wyszła z 
posiadłości Gungena, a może nie. Może to jej twarz widziałem na tle żywopłotu, a może 
nie. Równie dobrze mogłem zagrać w ciemno. Postawiłem na tak i poszedłem za nią.
  Szła w kierunku sklepu. Był tam telefon. Rozmawiała dziesięć minut. Nie wszedłem do 
sklepu, by ją podsłuchać, lecz pozostałem po drugiej stronie ulicy, zadowalając się 
obserwowaniem.
  Była to dziewczyna w wieku około dwudziestu pięciu lat, średniego wzrostu, klocowata, 
o jasnoszarych, podpuchniętych oczach i grubym nosie, z wystającą dolną wargą. Miała 
ciemne włosy i nie nosiła kapelusza. Otulała ją długa, niebieska peleryna.
Śledziłem ją aż do domu Gungena. Weszła tylnymi drzwiami.
  Pewnie ktoś ze służby; nie była to jednak pokojówka, która po południu otworzyła mi 
drzwi.
Wróciłem do samochodu i pojechałem do biura.
  —	Czy Dick Fowley ma teraz jakąś robotę? — zapytałem Fiske:a, który w 
Kontynentalnej Agencji Detektywistycznej pełni nocne dyżury.
  —	Nie. Czy znasz tę historię o facecie, któremu operowano szyję? — Przy najmniejszej 
zachęcie Fiske zawsze gotów jest opowiedzieć kilkanaście takich historyjek.
  —	Tak. Skontaktuj się z Dickiem i powiedz mu, że mam dla niego trochę śledzenia jutro 
rano w Westwood Park.
  Podałem Fiske'owi — by przekazał Dickowi — adres i rysopis dziewczyny, która 
dzwoniła ze sklepu. Potem jeszcze zapewniłem go, że znam historyjkę o Murzyniątku 
imieniem Opium i tę o tym, co powiedział pewien staruszek do swej żony na złotym 
weselu, także. Zanim zdążył mi zaproponować coś innego, schroniłem się w swoim pokoju, 
gdzie ułożyłem i zaszyfrowałem telegram do naszego oddziału w Los Angeles z zapytaniem 
o ostatni pobyt Maina w tym mieście.
  Następnego ranka wpadli do mnie Hacken i Begg i przedstawiłem im wersję Gungena 
wyjaśniającą, czemu Main miał przy sobie dwadzieścia tysięcy dolarów gotówką. Oni zaś 
powiedzieli mi, że pewien ich informator doniósł im, że niejaki Bunky Dahl, miejscowy 
partyzant, który bywa czasem bandytą, mniej więcej od dnia śmierci Maina szasta pie-
niędzmi.
  —	Jeszcze go nie mamy — rzekł Hacken. — Nie udało się nam go zlokalizować, ale 
wpadliśmy na trop jego dziewczyny. Oczywiście nie można wykluczyć, że te jego 
pieniądze pochodzą skądinąd.
  O dziesiątej tego ranka musiałem pojechać do Oakland, by zeznawać przeciwko dwójce 
oszustów, którzy sprzedali duże ilości akcji nie istniejącego przedsiębiorstwa 
produkującego kauczuk. Kiedy o szóstej wieczorem wróciłem do agencji, zastałem na 
biurku telegram z Los Angeles.
  Dowiedziałem się z niego, że Jeffrey Main zakończył swe interesy z Ogilvie'em w 
sobotę po południu, zaraz potem wymeldował się z hotelu i wyjechał nocnym 
pociągiem, powinien więc dotrzeć do San Francisco wcześnie rano w niedzielę. 
Ogilvie zapłacił za diadem nowymi stu-dolarowymi banknotami o kolejnych 
numerach; nasz oddział w Los Angeles dostał z banku Ogilvie'ego te numery.
  Przed pójściem do domu zadzwoniłem do Hackena i podałem mu numery 
banknotów i pozostałe informacje z telegramu.
—	Nie mamy jeszcze Dahla — poinformował mnie.
  Nazajutrz rano dostałem raport Dicka Fowleya. Dziewczyna opuściła dom 
Gungena o dziewiątej piętnaście poprzedniego wieczora, poszła na róg Miramar 
Avenue i Southwood Drive, gdzie czekał na nią jakiś mężczyzna w buicku. Dick 
podał jego rysopis: wiek około trzydziestu lat, wzrost około 177 cm, szczupły, waga 
około 63 kg, cera zwyczajna, ciemne włosy i oczy, pociągła, szczupła twarz o 
spiczastym podbródku, brązowy kapelusz, garnitur i buty, szary płaszcz.
  Dziewczyna wsiadła do auta i pojechali kawałek ku plaży wzdłuż Great Highway i 
z powrotem na Miramar i Southwood, gdzie wysiadła. Wyglądało na to, że wraca do 
domu, więc Dick zostawił ją i pojechał za mężczyzną do Futurity Apartments na 
Mason Street.
  Mężczyzna wszedł do środka na jakieś pół godziny, a potem wyszedł razem z 
jakimś facetem i dwiema kobietami. Ten drugi mężczyzna był mniej więcej w jego 
wieku, miał około 172 cm wzrostu, ważył około 77 kg, miał ciemne włosy i oczy, 
ciemną cerę, płaską, szeroką twarz o wystających kościach policzkowych. Ubrany 
był w niebieski garnitur, szary kapelusz, brązowy płaszcz, czarne buty; miał też 
perłową spinkę do krawata w kształcie gruszki.
  Jedna z kobiet miała około dwudziestu dwóch lat, była niską, szczupłą blondynką. 
Druga, o jakieś trzy, cztery lata starsza, ruda, średniego wzrostu, o zadartym nosie.
  Wszyscy czworo wsiedli do auta i pojechali do Algerian Cafe, gdzie zostali do 
około pierwszej w nocy. Potem wrócili do Futurity Apartments. O trzeciej trzydzieści 
obaj mężczyźni wyszli i pojechali buickiem do garażu na Post Street, a potem poszli 
piechotą do hotelu Mars.
  Po przeczytaniu tego wszystkiego wezwałem Mićkeya Linehana, wręczyłem mu 
raport i poleciłem:
—	Sprawdź, kto to jest.
Mickey wyszedł. Zadzwonił telefon. Bruno 
Gungen:
—	Dzień dobry. Czy ma pan dla mnie jakieś wiadomości?
—	Być może — powiedziałem. — Jest pan w mieście?
—	Tak, w moim sklepie. Będę tu do czwartej.
—	Dobrze. Zajrzę do pana po południu. W 
południe wrócił Mickey Linehan.


  —	Ten pierwszy facet — powiedział — ten, którego Dick widział z dziewczyną, 
nazywa się Benjamin Weel. Ma buicka i mieszka w Marsie, pokój 410. Jest kupcem, 
choć nie wiadomo w jakiej branży. Ten drugi jest jego przyjacielem, mieszka razem z 
nim od dwóch dni. Nic o nim nie wiem, nie zameldował się. Te dwie kobiety z 
Futurity to prostytutki. Mieszkają pod numerem 303. Ta większa występuje jako 
pani 
Effie Roberts, a mała blondynka to Violet Evarts.
—	Chwileczkę — powiedziałem i poszedłem do archiwum. 
Zajrzałem pod „W" — Weel, Benjamin, alias Kaszlący Ben, 36, 312 W.
W teczce numer 36, 312 W wyczytałem, że Kaszlącego Bena Weela aresztowano w 
Amador County w 1916 roku i posłano na trzy lata do San Quentin. W 1922 roku 
złapano go znów w Los Angeles i oskarżono o próbę szantażu pewnej aktorki 
filmowej, lecz sprawa upadła. Jego rysopis pasował do opisu faceta z buicka. Na 
zdjęciu zrobionym przez policję w Los Angeles w 1922 roku widać było młodego 
mężczyznę o ostrych rysach, z trójkątnym podbródkiem.
Zaniosłem zdjęcie do mego pokoju i pokazałem je Mickeyowi.
—	To jest Weel sprzed pięciu lat. Połaź trochę za nim.
  Kiedy Mickey wyszedł, zadzwoniłem do policyjnych detektywów. Nie zastałem 
ani Hackena ani Begga. W wydziale identyfikacyjnym był Lewis.
—	Jak wygląda Bunky Dahl? — zapytałem go.
  —	Chwileczkę — powiedział Lewis. — Trzydzieści dwa, sześćdziesiąt siedem i 
pół, sto siedemdziesiąt cztery, krępy, oczy i włosy ciemne, szeroka, płaska twarz z 
wystającymi kośćmi policzkowymi, złoty mostek w dolnej szczęce po lewej stronie, 
brązowe znamię pod prawym uchem, zdeformowany mały palec u prawej stopy.
—	Macie jakieś jego zdjęcie?
—	Jasne.
—	Dzięki. Przyślę po nie kogoś.
  Poprosiłem Tommy'ego Howda, żeby po nie pojechał, i poszedłem coś zjeść. Po 
lunchu wybrałem się do sklepu Gungena przy Post Street. Pan Gungen był tego 
popołudnia jeszcze krzykliwiej ubrany, marynarka jego smokinga była jeszcze 
ciaśniejsza i bardziej wy watowana w ramionach; miał też szare spodnie w paski, 
karmazynowa kamizelkę i fantazyjny atłasowy krawat wyszywany złotą nitką.
  Przeszliśmy przez sklep i potem wąskimi schodami na półpiętro do maleńkiego 
biura.
—	Więc co mi pan powie? — zapytał Gungen, kiedy usiedliśmy.
  —	Przede wszystkim mam do pana kilka pytań. Po pierwsze — kim jest 
dziewczyna o grubym nosie, wydętej dolnej wardze, z podpuchnię-tymi szarymi 
oczami, która mieszka w pana domu?
  —	Nazywa się Rosę Rubury. — Jego twarz zmarszczyła się w pełnym 
zadowolenia uśmiechu. — To pokojówka mojej drogiej żony.
—	Ta dziewczyna prowadza się z pewnym kryminalistą.
  —	Naprawdę? — Bardzo zadowolony pogładził różową dłonią swą farbowaną bródkę. 
— To jest po prostu pokojówka mojej drogiej żony.
  —	Main nie przyjechał do Los Angeles autem z przyjacielem, jak powiedział swojej 
żonie. Wrócił pociągiem w sobotę wieczorem — był więc w mieście dwanaście godzin 
wcześniej niż pojawił się w domu.
Bruno Gungen przechylił głowę i zachichotał:
—	A więc postęp! Postęp! Prawda?
  —	Może. Czy pamięta pan, czy ta Rosę Rubury była w domu w niedzielę wieczorem, 
powiedzmy od jedenastej do dwunastej?
  —	Pamiętam. Była. Wiem na pewno. Moja droga żona nie czuła się najlepiej tamtego 
wieczora. Moja ukochana wyszła wcześnie w niedzielę rano mówiąc, że wybiera się na 
przejażdżkę za miasto z przyjaciółmi; z jakimi — nie wiem. I wróciła o ósmej wieczorem 
skarżąc się na okropny ból głowy. Byłem przestraszony jej wyglądem, więc często do niej 
zaglądałem, by zobaczyć, jak się czuje. Stąd wiem, że jej pokojówka była cały ten wieczór 
w domu, przynajmniej do pierwszej.
  —	Czy policja pokazała panu chusteczkę, którą znaleziono z portfelem Maina?
  —	Tak. — Poprawił się na krześle; miał minę dziecka patrzącego na bożonarodzeniową 
choinkę.
—	Jest pan pewien, że należy do pańskiej żony?
  Chichot przeszkodził mu w odpowiedzi, kiwał więc tylko potakująco głową, a jego 
bródka jak miotełka zamiatała mu krawat.
  —	Może zostawiła ją u Mainów, kiedy odwiedzała kiedyś panią Main? — podsunąłem.
  —	To niemożliwe — sprostował. — Moja ukochana i pani Main nie znają się.

—	Ale pańska żona i Main znali się? Zachichotał i znowu 
omiótł krawat miotełką.
—	Jak dobrze?
Uniósł wywatowane ramiona aż po uszy.
—	Nie wiem. — powiedział radośnie. — Zatrudniam detektywa.
  —	Czyżby? — spojrzałem na niego gniewnie. — Zatrudnił mnie pan, bym znalazł tego, 
kto zabił i obrabował Maina, i po nic więcej. Jeśli myśli pan, że będę grzebał w pańskich 
rodzinnych sekretach, to jest pan tak głupi, jak prohibicja.
  —	Ale dlaczego? Dlaczego? — wybuchnął. — Czyż nie mam prawa wiedzieć? Nie 
wynikną z tego żadne kłopoty, żaden skandal czy rozwód, tego może pan być pewien. 
Jeffrey nie żyje, więc cała sprawa i tak należy już do przeszłości. Kiedy żył, nie 
wiedziałem nic, byłem ślepy. Dopiero po jego śmierci dostrzegłem pewne rzeczy. Dla mojej 
własnej satysfakcji — tylko po to, błagam, niech mi pan uwierzy — chciałbym mieć 
pewność.
  —	Mowy nie ma. — Byłem uparty. — Nie wiem niczego poza tym, co mi  pan  
powiedział,  i  nie  namówi  mnie  pan,  bym  się  w  to  zagłębiał.
  

A skoro nie ma pan zamiaru nic robić w tej sprawie, to czemu pan nie zapomni o 
wszystkim, nie zostawi tego w spokoju.
  —	Nie, nie, mój drogi. — Gungen odzyskał radosny błysk w oczach — Nie 
jestem jeszcze stary, ale mam pięćdziesiąt dwa lata. Moja droga żona ma lat 
osiemnaście i jest naprawdę uroczą osobą. — Zachichotał. — Coś takiego już się 
zdarzyło i może zdarzyć się znowu, prawda? I czyż nie byłby to dowód mężowskiej 
przezorności, gdybym miał na nią jakiś haczyk? Coś w rodzaju cugli, żeby trzymać ją 
w szachu. A jeśliby miałoby się to już nigdy nie powtórzyć, to czyż dzięki takiej 
informacji posiadanej przez męża żona nie będzie bardziej posłuszna?
  —	To pańska sprawa. — Wstałem. — Ale ja nie chcę mieć z tym nic wspólnego.
  —	Ależ nie kłóćmy się! — Zerwał się i schwycił mnie za rękę. — Jak nie, to nie. 
Pozostaje jednak kryminalny aspekt sprawy: to, czym zajmował się pan do tej pory. 
Nie rzuci pan tego? Będzie jak się umówiliśmy, prawda?
  —	A co, gdyby się okazało, że pańska żona maczała palce w zabójstwie Maina? 
Co wtedy?
  —	Wtedy — wzruszył ramionami i rozłożył ręce — to będzie już tylko sprawa dla 
sądu.
  —	W porządku. Dotrzymam umowy, ale tylko jeśli zrozumie pan, że nie ma pan 
prawa do żadnej informacji nie związanej z pańskim „kryminalnym aspektem".
  —	Cudownie. I rozumiem, że w razie czego nie będzie pan mógł wyłączyć z tego 
mojej żony.
  Kiwnąłem głową. Znów chwycił mnie za rękę i poklepał ją. Oswobodziłem się i 
wróciłem do agencji.
  Na biurku zastałem wiadomość, bym zadzwonił do Hackena. Zadzwoniłem.
  —	Bunky Dahl nie miał nic wspólnego ze sprawą Maina — powiedział. — On i 
facet zwany Kaszlącym Benem Weelem bankietowali tego wieczora w knajpie koło 
Vallejo. Byli tam od dziesiątej do po drugiej, kiedy zaczęli rozróbę i wyrzucono ich. 
Co do tego nie mam wątpliwości. Facet, od którego to wiem, jest w porządku, a 
dwóch innych jeszcze to potwierdziło.
  Podziękowałem Hackenowi, zadzwoniłem do rezydencji Gungena i zapytałem 
panią Gungen, czy mnie przyjmie.
—	Ach, tak — powiedziała.
  To chyba było jej ulubione wyrażenie, choć sposób, w jaki to powiedziała, nie 
wyrażał niczego.
  Wziąłem ze sobą fotografie Dahla i Weela, złapałem taksówkę i udałem się do 
Westwood Park. Po drodze, rozjaśniając umysł dymem papierosowym, wymyśliłem 
wspaniałą serię kłamstw, które miałem zamiar opowiedzieć żonie mego kienta i dzięki 
którym chciałem zdobyć potrzebne mi informacje.
  

  Mniej więcej sto pięćdziesiąt metrów od podjazdu do domu Gungena stał 
samochód Dicka Fowleya.
  Szczupła, o ziemistej cerze pokojówka otworzyła mi drzwi i wprowadziła do salonu 
na piętrze. Gdy wszedłem, pani Gungen odłożyła Słońce też wschodzi i trzymanym 
w ręku papierosem wskazała mi krzesło. Ubrana w pomarańczową perską suknię 
siedziała w brokatowym fotelu z jedną nogą podwiniętą i znów wyglądała jak droga 
lalka.
  Obserwowałem ją zapalając papierosa; przypomniałem sobie moją poprzednią 
rozmowę z nią i jej mężem, a potem drugą z nim samym i zrezygnowałem z bajeczki, 
którą wymyśliłem po drodze.
  —	Ma pani pokojówkę, Rosę Rubury — zacząłem. — Nie chciałbym, żeby 
słyszała, o czym mówimy.
  —	Dobrze — powiedziała bez najmniejszego zdziwienia. — Przepraszam na 
chwilę — dodała i opuściła fotel i pokój.
  Po chwili wróciła i znowu usiadła w fotelu, tym razem podwijając pod siebie obie 
nogi.
—	Nie będzie jej przynajmniej przez pół godziny.
  —	To wystarczy. Ta Rosę przyjaźni się z byłym kryminalistą nazwiskiem Weel.
  Lalka zmarszczyła czoło i zacisnęła pulchne, umalowane wargi. Czekałem, dając jej 
czas, by coś powiedziała. Nie powiedziała nic. Wyjąłem fotografie Weela i Dahla i 
pokazałem jej.
  —	Ten ze szczupłą twarzą to przyjaciel Rosę. Ten drugi to jego kumpel, też 
oszust.
  Szczupłą, ale równie silną jak moja dłonią ujęła zdjęcia i patrzyła na nie uważnie. 
Jej usta zmniejszyły się i jeszcze bardziej zacisnęły, ciemne oczy pociemniały. A 
potem powoli rozpogodziła się, powiedziała: „Ach, tak" i zwróciła mi zdjęcia.
  —	Kiedy powiedziałem o tym pani mężowi — rzekłem powoli — odparł: „To 
pokojówka mojej żony" i zaśmiał się.
Enid Gungen milczała.
—	A więc? — zapytałem. — Co chciał przez to powiedzieć?
—	Skąd mogę wiedzieć? — westchnęła.
  —	Wie pani, że pani chusteczkę znaleziono z pustym portfelem Mai-na? — 
rzuciłem mimochodem, udając zajętego strząsaniem popiołu do jaspisowej 
popielniczki w kształcie trumny bez wieka.
  —	Ach, tak — mruknęła bez zainteresowania. — Powiedziano mi o tym.
—	Jak to się mogło stać?
—	Nie mam pojęcia.
  —	A ja mam — powiedziałem — ale wolałbym wiedzieć na pewno. Proszę pani, 
oszczędziłoby nam mnóstwo czasu, gdybyśmy porozmawiali otwarcie.
  —	Czemu nie — zgodziła się obojętnie. — Mój mąż panu ufa i pozwolił mnie 
przesłuchać. Nawet jeśli to dla mnie upokarzające, to i tak jestem
  

tylko jego żoną. I wątpię, czy jakakolwiek nowa zniewaga, którą pan lub on wymyślicie, 
będzie gorsza od tego, co już przeszłam.
Skwitowałem tę teatralną wypowiedź chrząknięciem i kontynuowałem:
  —	Proszę pani, mnie interesuje tylko, kto okradł i zamordował Maina. I wszystko, co 
może mi w tym pomóc, interesuje mnie tylko o tyle, o ile może mi w tym pomóc. Czy 
rozumie pani, o co mi chodzi?
  —	Oczywiście — powiedziała. — Rozumiem, że zatrudnił pana mój mąż.
To było bez sensu. Spróbowałem znowu.
  —	Jak pani myśli, jakie odniosłem wrażenie, kiedy byłem tu poprzednio i rozmawiałem 
z panią i pani mężem?
—	Nie mam pojęcia.
—	Proszę spróbować.
  —	Niewątpliwie — uśmiechnęła się lekko — odniósł pan wrażenie, że mój mąż uważa, 
iż byłam kochanką Jeffreya.
—	A więc?
  —	Czy pyta pan, czy naprawdę byłam jego kochanką? — Na jej policzkach pokazały 
się dołeczki, wyglądała na rozbawioną.
—	Nie, choć oczywiście chciałbym wiedzieć.
—	Oczywiście, że by pan chciał — powiedziała wesoło.
—	Jakie wrażenie   pani   odniosła  tamtego wieczora?  — zapytałem.
  —	Ja? — Zmarszczyła czoło. — No, że mój mąż wynajął pana, by udowodnić, że byłam 
kochanką Jeffreya.
  Powtórzyła słowo „kochanka", jakby lubiła jego smak w swoich ustach.
—	Myli się pani.
—	Znając mojego męża, trudno mi w to uwierzyć.
  —	Znając siebie, jestem tego pewien — obstawałem przy swoim. — Nie ma co do tego 
niejasności między pani mężem a mną. Jasne jest, że moim zadaniem jest znaleźć tego, kto 
okradł i zabił. Nic poza tym.
  —	Czyżby? — Było to uprzejme zakończenie sporu, którym się już najwyraźniej 
zmęczyła.
  —	Związuje mi pani ręce — poskarżyłem się wstając. Udawałem, że na nią nie patrzę. 
— Nie pozostaje mi nic innego, jak przycisnąć tę Rosę Rubury i tych dwóch facetów. 
Mówiła pani, że ona wróci za pół godziny?
Patrzyła na mnie swymi okrągłymi, piwnymi oczami.
—	Powinna wrócić za parę minut. Chce ją pan przesłuchać?
  —	Ale nie tutaj — poinformowałem ją. — Wezmę ją do Pałacu Sprawiedliwości i 
tamtych dwóch też. Czy mogę skorzystać z telefonu?
  —	Oczywiście. Jest w tamtym pokoju. — Wstała, by otworzyć mi drzwi.
  Wykręciłem Davenport 20 i poprosiłem o połączenie z pokojem detektywów.
  Stojąc w salonie, pani Gungen odezwała się tak cicho, że ledwo ją usłyszałem.
—	Proszę poczekać.
Wciąż trzymając słuchawkę odwróciłem się i spojrzałem na nią.
  W zamyśleniu szczypała swe czerwone wargi. Dopiero gdy odjęła rękę od ust i 
wyciągnęła ją ku mnie, odłożyłem słuchawkę. Wróciłem do salonu.
  Byłem górą. Teraz przyszła kolej na nią. Przyglądała mi się przez minutę lub dłużej, 
zanim zaczęła:
  —	Nie będę udawać, że panu ufam. — Mówiła z wahaniem, jakby na wpół do siebie. — 
Pracuje pan dla mojego męża, a dla niego nawet pieniądze nie są tak ważne, jak to, co ja 
robię. To wybór między dwoma złami: z jednej strony pewność, z drugiej więcej niż 
prawdopodobieństwo.
Przerwała  i  zaczęła  pocierać  dłonią  o  dłoń.  W  jej  okrągłych  oczach pojawiło się 
wahanie. Musiałem jej pomóc, bo pewnie by się wycofała.
  —	Rozmawiamy w cztery oczy — zapewniłem ją. — Potem może' się pani 
wszystkiego wyprzeć. Uwierzą komu zechcą. Jeśli sama mi pani nie powie, wiem już, że 
dowiem się od tamtych. Odwołała mnie pani od telefonu, mam więc już tę pewność. Myśli 
pani, że powiem o wszystkim pani mężowi. No, ale jeśli wyciągnę to od tamtych, to on i 
tak przeczyta o wszystkim w gazetach. Jedyna pani szansa to zaufać mi. Warto z niej 
skorzystać. Tak czy inaczej decyzja należy do pani.
Pół minuty ciszy.
—	A gdybym zapłaciła panu za... — szepnęła.
  —	Za co? Jeśli naprawdę zamierzam powiedzieć wszystko pani mężowi, to wezmę pani 
pieniądze i powiem mu i tak, prawda?
  Wydęła swe czerwone wargi, jej oczy rozbłysły i na policzkach znów pojawiły się 
dołeczki.
  —	To rozprasza moje wątpliwości — rzekła. — Powiem panu. Jeffrey wrócił z Los 
Angeles wcześniej, żebyśmy mogli spędzić razem dzień w mieszkaniu, które 
wynajmowaliśmy. Po południu zjawiło się tam dwóch mężczyzn, mieli klucz. Mieli też 
pistolety. Zabrali Jeffreyowi pieniądze. Po to przyszli. Miałam wrażenie, że wiedzą i o 
nich, i o nas. Zwracali się do nas po nazwisku i grozili, że wszystko opowiedzą, jeśli na 
nich doniesiemy.
  —	Nie wiedzieliśmy co robić. Byliśmy w całkowicie beznadziejnej sytuacji. Nie 
mogliśmy nic zrobić — nie mieliśmy przecież pieniędzy, by zwrócić ukradzioną sumę. 
Jeffrey nie mógł udawać, że je zgubił lub że ukradziono mu je, gdy był sam. Jego potajemny, 
wcześniejszy powrót do San Francisco rzuciłby na niego podejrzenie. Jeffrey stracił głowę. 
Chciał, żebym z nim uciekła. A potem chciał iść do mojego męża i powiedzieć mu prawdę. 
Oba pomysły były głupie; nie mogłam się na nie zgodzić.
  Mieszkanie opuściliśmy osobno, trochę po siódmej. Prawdę mówiąc nie byliśmy wtedy 
w najlepszych stosunkach. Jeffrey nie był, teraz kiedy mieliśmy kłopoty, taki... Nie, nie 
powinnam tak mówić...
  

  Przerwała i stała przede mną spokojna jak lalka, bo po prostu przerzuciła na mnie swoje 
kłopoty.
—	To ci dwaj byli na zdjęciach, które pani pokazałem? — zapytałem.
—	Tak.
  —	Pani pokojówka wiedziała o pani i Mainie? I o tym mieszkaniu? I o jego wyjeździe 
do Los Angeles i planie wcześniejszego powrotu z gotówką?
  —	Nie mogę tego powiedzieć z całą pewnością, ale niewątpliwie mogła się wiele 
dowiedzieć podsłuchując, szpiegując mnie czy przeszukując moje rzeczy. Miałam list od 
Jeffreya, w którym pisał o wyjeździe do Los Angeles i umawiał się ze mną na niedzielę 
rano. Mogła go znaleźć. Jestem dość nieuważna.
  —	Pójdę już — powiedziałem. — Niech pani siedzi cicho, dopóki nie dam pani znać. I 
niech pani nie wystraszy pokojówki.
  —	Proszę pamiętać, że ja nic panu nie powiedziałam — przypomniała odprowadzając 
mnie do drzwi.
  Z domu Gungena pojechałem prosto do hotelu Mars. Mickey Linehan siedział w hallu, 
przesłonięty gazetą.
—	Są w pokoju? — zapytałem.
—	Aha.
—	Chodźmy na górę.
Mickey zastukał do drzwi z numerem 410. 
Metaliczny głos zapytał:
—	Kto tam?
—	Paczka — odpowiedział Mickey udając boya hotelowego. 
Szczupły mężczyzna ze spiczastym podbródkiem otworzył nam drzwi.
Podałem mu wizytówkę. Nie zaprosił nas do pokoju, ale też i nie powstrzymywał, kiedy 
wchodziliśmy.
  —	Ty jesteś Weel? — zapytałem go, gdy Mickey zamykał drzwi, i nie czekając na 
odpowiedź zwróciłem się do siedzącego na łóżku mężczyzny o szerokiej twarzy:
—	A ty jesteś Dahl?
  —	Para kapusiów — zwrócił się Weel do Dahla beznamiętnym, metalicznym głosem.
Siedzący na łóżku mężczyzna popatrzył na nas i wyszczerzył zęby. Spieszyłem się.
—	Chcę szmal, który wzięliście Mainowi — oznajmiłem.
  Zupełnie jakby to przedtem trenowali, obaj równocześnie roześmieli się ironicznie.
Wyciągnąłem pistolet. Weel zaśmiał 
się chrapliwie.
—	Weź kapelusz, Bunky — zachichotał. — Biorą nas do aresztu.
  —	Mylisz się — wyjaśniłem. — To nie aresztowanie. To napad. Ręce do góry.
Ręce Dahla błyskawicznie znalazły się w górze.
Weel wahał się, dopóki Mickey nie stuknął go w żebra lufą pistoletu.
—	Przeszukaj ich — poleciłem Mickeyowi.
  Przeszukał Weela, wyjął pistolet, jakieś dokumenty, trochę drobnych i specjalny 
pas na pieniądze. Potem zrobił to samo z Dahlem.
—	Przelicz forsę — powiedziałem.
  Mickey wyjął pieniądze z pasów, splunął na palce i zabrał się do roboty.
  —	Dziewiętnaście tysięcy sto dwadzieścia sześć dolarów i sześćdziesiąt 
dwa centy — zameldował po chwili.
  Wolną ręką poszukałem w kieszeni kawałka papieru, na którym zapisałem numery 
banknotów, jakie Main dostał od Ogilvie'ego. Podałem go Mickeyowi.
—	Sprawdź, czy się zgadzają. Wziął 
kartkę, sprawdził i rzekł:
—	Zgadzają się.
  —	Dobra. Schowaj pieniądze i pistolety i rozejrzyj się po pokoju, może znajdziesz 
coś jeszcze.
Kaszlący Ben wreszcie odzyskał mowę.
  —	Hej, chwileczkę — zaprotestował. — O co tu chodzi? To ci się nie uda!
  —	Jednak spróbuję — zapewniłem go. — A może zaczniesz wołać: „Policja!"? 
Co? Możesz najwyżej użalić się nad swoją własną głupotą, bo myślałeś, że tak 
przycisnąłeś tamtą kobietę, że już nie musisz się o nic martwić. Gram z wami w to 
samo, w co wy z tamtą kobietą i Mainem... Tylko że ja gram lepiej, bo wy nie 
możecie nic zrobić bez wywołania zamieszania. A teraz się zamknij!
  —	Więcej szmalu nie ma — poinformował mnie Mickey. — Tylko cztery znaczki 
pocztowe.
  —	Weźmiemy je — powiedziałem. — To przecież osiem centów. Idziemy.
—	Hej, zostawcie nam parę dolarów — błagał Weel.
—	Czy nie kazałem ci się zamknąć? — warknąłem idąc ku drzwiom. 
Korytarz był pusty. Mickey zatrzymał się, trzymając Weela i Dahla na
muszce, podczas gdy ja przełożyłem klucz na zewnątrz. Potem zatrzasnąłem drzwi, 
przekręciłem klucz, włożyłem go do kieszeni i zeszliśmy na dół.
  Auto Mickeya stało za rogiem. Siedząc w samochodzie przełożyliśmy nasze łupy, 
oprócz pistoletów, z jego kieszeni do moich. Potem Mickey wysiadł i wrócił do 
agencji, a ja wykręciłem i ruszyłem ku domowi, w którym zamordowano Jeffreya 
Maina.
  Pani Main nie miała jeszcze dwudziestu pięciu lat. Była wysoką dziewczyną o 
ciemnych, kręconych włosach, szaroniebieskich, otoczonych gęstymi rzęsami 
oczach i ciepłej, okrągłej twarzy. Jej pulchne ciało od stóp po szyję ubrane było na 
czarno.
  

  Przeczytała moją wizytówkę, kiwnięciem głowy skwitowała wyjaśnienie, że Gungen 
wynajął mnie, bym znalazł morderców jej męża i wprowadziła mnie do szarobiałego salonu.
—	Czy to ten pokój? — zapytałem.
—	Tak. — Miała przyjemny, lekko zachrypnięty głos. Podszedłem do okna i 
spojrzałem na dach sklepu spożywczego i na
widoczną z okna część małej uliczki. Nadal się spieszyłem.
  —	Pani Main — powiedziałem odwracając się od okna; mówiłem cicho, starając się 
złagodzić ostrość moich słów — kiedy zobaczyła pani, że mąż nie żyje, wyrzuciła pani 
pistolet przez okno. Potem przyczepiła pani chusteczkę do portfela i też wyrzuciła. 
Portfel był lżejszy od pistoletu, 
więc nie zsunął się z dachu. Dlaczego przyczepiła pani do portfela chusteczkę?
Zemdlała.
  Złapałem ją, zanim upadła na podłogę, zaniosłem na kanapę, znalazłem wodę kolońską i 
sole trzeźwiące i zastosowałem je.
  —	Czy wie pani, czyja to była chusteczka? — zapytałem, kiedy już przyszła do siebie 
i siedziała na kanapie.
Pokręciła głową.
—	Więc po co to wszystko?
  —	Była w jego kieszeni. Nie miałam pojęcia, co z nią zrobić. Wiedziałam, że policja 
będzie o nią pytać. Nie chciałam wysłuchiwać żadnych pytań.

—	Dlaczego opowiedziała pani tę historyjkę o napadzie? Nie 
odpowiedziała.
—	Ubezpieczenie? — podsunąłem. 
Potrząsnęła głową i wykrzyknęła:
  —	Tak! Roztrwonił swoje własne pieniądze i moje. I potem... potem zrobił coś takiego. 
On...
Przerwałem te oskarżenia.
  —	Mam nadzieję, że zostawił jakiś list, jakiś dowód. — Miałem na myśli jakiś dowód 
na to, że go nie zabiła.
—	Tak. — Szarpała swą czarną sukienkę na piersiach.
  —	Dobrze — powiedziałem wstając. — Z samego rana niech pani zaniesie ten list 
swemu adwokatowi i opowie mu wszystko.
Wymamrotałem coś uspokajającego i ulotniłem się.
  Zapadała już noc, gdy po raz drugi tego dnia zadzwoniłem do drzwi Gungenów. Blada 
pokojówka poinformowała mnie, że pan Gungen jest w domu i poprowadziła na górę.
  Rosę Rubury schodziła właśnie na dół. Zatrzymała się na podeście, by nas przepuścić. 
Stanąłem przed nią, a moja przewodniczka poszła do biblioteki.
—	Jesteś załatwiona, Rosę — powiedziałem. — Daję ci dziesięć minut,


żebyś się stąd zmyła. Ani słowa nikomu. A jeśli ci się to nie spodoba, to dam. ci 
okazję obejrzenia paki od środka.
—	Też pomysł.
  —	Akcja się nie udała. — Wyjąłem z kieszeni zwitek pieniędzy, które zdobyłem w 
hotelu Mars. — Właśnie odwiedziłem Kaszlącego Bena i Bunky'ego.
To zrobiło na niej wrażenie. Odwróciła się i popędziła na górę.
  Bruno Gungen podszedł do drzwi biblioteki i rozglądał się za mną. Spoglądał 
zdziwiony to na dziewczynę, teraz już wbiegającą na trzecie piętro, to na mnie. Miał 
już na ustach pytanie, lecz je uprzedziłem:
—	Załatwione — powiedziałem.
  —	Brawo! — wykrzyknął, gdy wchodziliśmy do biblioteki. — Słyszysz, moja 
kochana? Załatwione!
  Jego kochana, tak jak tamtego wieczora siedząca przy stole, uśmiechnęła się 
obojętnie i mruknęła: „Ach, tak", a jej słowa były tak samo obojętne, jak uśmiech.
Podszedłem do stołu i opróżniłem kieszenie.
  —	Dziewiętnaście tysięcy sto dwadzieścia sześć dolarów i siedemdziesiąt 
centów, łącznie ze znaczkami — oznajmiłem. — Brakuje osiemset siedemdziesiąt 
trzech dolarów i trzydziestu centów.
  —	Ach! — Bruno Gungen różową, drżącą dłonią gładził swą czarną bródkę i 
wpatrywał się we mnie z napięciem.
  —	Gdzież je pan znalazł? Błagam niech pan usiądzie i opowie nam wszystko. 
Umieramy z ciekawości, prawda, moja najdroższa?
Jego najdroższa ziewnęła.
—	Ach, tak.
  —	Nie ma wiele do opowiadania — powiedziałem. — Aby odzyskać pieniądze, 
musiałem pójść na kompromis i obiecać milczenie. Maina obrabowano w niedzielę 
po południu. Tak jednak wyszło, że nie możemy skazać złodziei. Jedyna osoba, 
która mogłaby ich zidentyfikować, odmawia zeznań.
  —	Ale kto zabił Jeffreya? — Gungen schwycił mnie za klapy. — Kto go zabił?
  — To było samobójstwo. Z rozpaczy, że okradziono go w okolicznościach, 
których nie mógł wyjawić.
  —	To bzdura! — Mojemu klientowi najwyraźniej nie podobał się pomysł z 
samobójstwem.
  —	Panią Main obudził strzał. Samobójstwo pozbawiłoby ją ubezpieczenia, 
zostałaby bez centa. Wyrzuciła pistolet i portfel przez okno, schowała list, który 
zostawił, i wymyśliła tę historyjkę o napadzie.
—	A chusteczka? — wykrzyknął Gungen. Był bardzo podniecony.
  —	Ona nic nie znaczy — zapewniłem go uroczyście. — Oprócz tego, że Main — 
sam pan mówił, że lubił romanse — zabawiał się prawdo-
  

podobnie z pokojówką pańskiej żony i że ona, jak wiele pokojówek, pożyczała sobie 
rzeczy pańskiej żony.
  Nadął swe uróżowane policzki i tupnął prawie jak w tańcu. Jego oburzenie było 
równie śmieszne, jak zdanie, które je wywołało.
  —	Jeszcze zobaczymy! — Odwrócił się na pięcie i wybiegł z pokoju, 
wciąż powtarzając: — Jeszcze zobaczymy!
  Enid Gungen wyciągnęła ku mnie rękę. Jej lalkowata twarz była cała w 
dołeczkach.
—	Dziękuję — szepnęła.
  —	Nie wiem za co — mruknąłem, nie ujmując wyciągniętej ku mnie ręki. — Tak 
to pogmatwałem, że nie można by tu niczego udowodnić. Ale on i tak wie, bo czyż 
właściwie nie powiedziałem mu wszystkiego?
  —	Ach, to! — Odrzuciła tę myśl jednym ruchem głowy. — Dopóki on nie ma 
dowodu, dam sobie znakomicie radę.
Wierzyłem jej.
  Bruno Gungen z pianą na ustach wpadł do biblioteki i szarpał swą farbowaną 
bródkę, wściekły, że Rosę Rubury zniknęła.
  Nazajutrz rano Dick Fowley poinformował mnie, że pokojówka, Weel i Dahl  
wyjechali do Portland.
  
  

Lep na muchy


  Był to typowy przypadek córki marnotrawnej. Od paru pokoleń Hambletonowie 
są bogatą i dość znaną nowojorską rodziną. W historii Hambletonów nie było nic, 
co mogłoby wytłumaczyć przypadek Sue, najmłodszej latorośli rodu. Z dzieciństwa 
wyniosła jakieś skrzywienie charakteru, które powodowało u niej niechęć do 
porządnej strony życia i pociąg do wszystkiego, co brutalne. W wieku dwudziestu 
jeden lat, w roku 1926, zdecydowanie wolała Dziesiątą Aleją od Piątej, kanciarzy od 
bankierów i Hymie'ego Nitownika od szanownego Cecila Windowna, który się jej 
oświadczył.
  Hambletonowie próbowali skłonić Sue do przyzwoitego zachowania, ale było już 
na to za późno — była pełnoletnia. Kiedy w końcu powiedziała im, żeby się 
wypchali, i poszła sobie, niewiele mogli na to poradzić. Jej ojciec, major Waldo 
Hambleton, porzucił wszelkie nadzieje ocalenia jej, nie chciał jednak, by wpakowała 
się w jakieś niepotrzebne kłopoty. Przyszedł więc do nowojorskiego biura 
Kontynentalnej Agencji Detektywistycznej i poprosił, żebyśmy mieli na nią oko.
  Hymie Nitownik był filadelfijskim rzezimieszkiem, który po jakiejś kłótni ze 
wspólnikami przeniósł się z półatuomatycznym thompsonem, owiniętym w 
niebieską kraciastą szmatę, na północ, do tego wielkiego miasta. Nowy Jork nie był 
tak dobrym terenem do posługiwania się karabinem maszynowym jak Filadelfia. 
Thompson leżał więc bezużyteczny przez rok czy dłużej, podczas gdy Hymie 
zarabiał na swoje wydatki za pomocą pistoletu, polując na drobne okazje w 
Harlemie.
  Trzy czy cztery miesiące po tym, jak Sue z nim zamieszkała, udało się Hymie'emu 
nawiązać dość obiecująco wyglądający kontakt z szefem pewnej grupy, która 
przybyła do Nowego Jorku z Chicago, by zorganizować miasto na wzór zachodni. 
Chłopcy z Chicago nie chcieli jednak Hymie'ego — chcieli jego thompsona. Kiedy 
pokazał im karabin, ważny załącznik do swego podania o pracę, zrobili mu kilka 
dziurek w głowie i uciekli z thompsonem.
  Sue Hambleton pochowała Hymie'ego, spędziła kilka samotnych tygodni, 
zastawiła pierścionek, by mieć co jeść, a potem dostała pracę kelnerki w pewnym 
szynku prowadzonym przez Greka nazwiskiem Vassos.
  Jednym z bywalców knajpy był Babę McCloor, ponad sto kilo twardych szkocko-
irlandzko-indiańskich kości i mięśni; ten czarnowłosy, niebieskooki, śniady olbrzym 
odpoczywał właśnie po piętnastu latach wa-
  

kacji spędzonych w Leavenworth za zrujnowanie większości urzędów pocztowych między 
Nowym Orleanem a Omahą. W czasie tego odpoczynku zapewniał sobie pieniądze na 
napoje zabawiając się z przechodniami w ciemnych uliczkach.
  Babe'owi podobała się Sue. Vassosowi podobała się Sue. Sue podobał się Babę. 
Vassosowi wcale się to nie podobało. Zazdrość przytępiła instynkt samozachowawczy 
Greka. Pewnego wieczoru nie otworzył drzwi do swego szynku, kiedy właśnie Babę chciał 
tam wejść. Babę jednak wszedł, wraz z kawałkami drzwi. Vassos wyciągnął pistolet, ale 
Sue uczepiła się jego ramienia. Zaprzestał prób strzelania, gdy Babę walnął go kawałkiem 
drzwi, akurat tym z mosiężną klamką. Babę i Sue wyszli razem od Vassosa.
  Do tego momentu nasze nowojorskie biuro miało ją na oku. Nie była śledzona cały czas. 
Jej ojciec sobie tego nie życzył. Po prostu posyłaliśmy kogoś raz w tygodniu, by 
sprawdził, czy żyje, wyciągnął co się da od jej sąsiadów i znajomych, ale oczywiście tak, 
żeby się o tym nie dowiedziała. Do tej pory wszystko było proste, ale po tej demolce w 
knajpie Babę i Sue zniknęli na dobre.
  Po przetrząśnięciu całego miasta nasze nowojorskie biuro rozesłało do wszystkich 
oddziałów agencji w całym kraju informacje o tej sprawie, dołączając zdjęcia i rysopisy Sue 
i jej nowego przyjaciela. Było to pod koniec 1927 roku.
  Dopiero po prawie roku dostaliśmy z Nowego Jorku telegram. Po rozszyfrowaniu 
przeczytaliśmy:
  major hambleton dostał dziś telegram od córki z San Francisco stop cytuję przyślij mi 
1000 dolarów pod adresem 601 Eddis Street mieszkanie 206 stop przyjdę do domu jeśli mi 
pozwolisz stop proszę powiedz czy mogę przyjść ale bardzo proszę przyślij pieniądze tak czy 
tak stop koniec cytatu stop hambleton daje upoważnienie na natychmiastowe wypłacenie 
pieniędzy stop poślijcie kogoś kompetentnego z pieniędzmi i niech umówi się co do jej 
powrotu stop jeśli możliwe niech w drodze towarzyszą jej mężczyzna i kobieta stop 
hambleton wysyła jej telegram stop informujcie natychmiast telegramem
Stary wręczył mi telegram i czek mówiąc:
— Znasz sytuację. Będziesz umiał to załatwić.
  Udałem, że się z nim zgadzam, poszedłem do banku, wymieniłem czek na plik 
banknotów o różnych nominałach i tramwajem pojechałem na 601 Eddis Street. Była to 
całkiem spora kamienica na rogu Larkin.
  Na skrzynce pocztowej w hallu, opatrzonej numerem 206, widniało nazwisko J. M. 
Wales.
  Nacisnąłem guzik z numerem 206. Kiedy drzwi zabrzęczały, wszedłem do środka i 
minąwszy windę poszedłem schodami na pierwsze piętro. Mieszkanie 206 było tuż przy 
schodach.
  Drzwi otworzył mi wysoki, szczupły, trzydziestoparoletni mężczyzna w eleganckim 
ciemnym ubraniu. Miał wąskie, ciemne oczy i pociągłą bladą twarz. Jego gładko zaczesane 
włosy przyprószone były siwizną.
—	Panna Hambleton — powiedziałem.
  —	Aha, a o co chodzi? — Jego głos był delikatny, nie nazwałbym go jednak 
przyjemnym.

—	Chciałbym się z nią zobaczyć. Przymknął nieco 
oczy i zmarszczył brwi.
—	Czy chodzi o... — zaczął i przerwał, przyglądając mi się bacznie. Nie odezwałem się, 
dokończył więc swoje pytanie.
—	...telegram?
—	Tak.
Jego pociągła twarz pojaśniała.
—	Przychodzi pan od jej ojca? — zapytał.
—	Tak.
Cofnął się i otworzył szeroko drzwi mówiąc:
  —	Proszę wejść. Właśnie przed chwilą panna Hambleton dostała telegram od ojca. Pisze, 
że ktoś przyjdzie.
  Przeszliśmy przez mały przedpokój do słonecznego, tanio umeblowanego, lecz dość 
schludnego i czystego salonu.
  —	Proszę usiąść — powiedział mężczyzna wskazując brązowy bujany fotel.
  Usiadłem. Mężczyzna usiadł naprzeciwko na obitej surowym płótnem kanapie. 
Rozejrzałem się po pokoju. Nie znalazłem niczego, co wskazywałoby na obecność kobiety.
  Mężczyzna długim palcem pocierał nasadę swego długiego nosa i powoli zapytał:
—	Przyniósł pan pieniądze?
  Powiedziałem, że wolałbym porozmawiać z panną Hambleton. Spojrzał na palec, 
którym pocierał nos, a potem na mnie i rzekł miękko:
—	Ale ja jestem jej przyjacielem.
—	Ach, tak? — skomentowałem.	
  —	Tak — powtórzył. Skrzywił się lekko, ściągając kąciki swych wąskich ust. — 
Pytałem tylko, czy przyniósł pan pieniądze.
Nic nie odpowiedziałem.
  —	Chodzi o to — powiedział całkiem rozsądnie — że jeśli przyniósł pan pieniądze, to 
ona wie, że wręczy je pan tylko jej osobiście. Jeśli ich pan nie ma, to ona nie chce pana 
widzieć. Chyba nie uda mi się jej przekonać, by zmieniła zdanie. Właśnie dlatego pytałem, 
czy je pan przyniósł.
—	Przyniosłem.
  Spojrzał na mnie z powątpiewaniem. Pokazałem mu pieniądze, które wziąłem z banku. 
Radośnie zerwał się z kanapy.
  

  —	Zaraz ją przyprowadzę — rzucił przez ramię idąc ku drzwiom. Wychodząc zapytał:
—	Czy pan ją zna? Czy ma jakoś udowodnić swoją tożsamość?
—	Tak będzie najlepiej — powiedziałem. 
Wyszedł zostawiając drzwi do przedpokoju otwarte.
      Po pięciu minutach był z powrotem, z dwudziestotrzyletnią 
szczupłą blondynką w bladozielonej jedwabnej sukience. Była piękna, 
mimo niewielkiej bwisłości kącików jej małych ust i opuchniętych 
niebieskich oczu.
Wstałem.
—	To jest panna Hambleton — powiedział mężczyzna. 
Dziewczyna rzuciła mi szybkie spojrzenie i spuściła oczy, nerwowo bawiąc się paskiem 
trzymanej w ręku torebki.
—	Czy może  pani  jakoś  udowodnić  swoją  tożsamość?  — zapytałem.
—	Oczywiście — powiedział mężczyzna. — Pokaż mu, Sue. Otworzyła 
torebkę, wyjęła jakieś papiery i podała mi.
—	Ależ usiądźmy — powiedział mężczyzna.
  Usiedli na kanapie, ja zaś znowu na bujanym fotelu i przeglądałem to, co mi dała. Były to 
dwa listy zaadresowane do Sue Hambleton na ten adres, telegram od ojca proszący o 
powrót do domu, dwa pokwitowane rachunki sklepowe, prawo jazdy i książeczka 
kredytowa na niecałe dziesięć dolarów.
  Zanim skończyłem przeglądać dokumenty, po zakłopotaniu dziewczyny nie pozostało 
ani śladu. Oboje patrzyli na mnie spokojnie. Wyjąłem z kieszeni fotografię, którą dostałem 
z naszego nowojorskiego biura na początku polowania, i porównałem twarz z fotografii z 
twarzą dziewczyny.
  —	Twoje usta mogły się skurczyć — powiedziałem — ale jak twój nos mógł się tak 
wydłużyć?
  —	Jak ci się nie podoba mój nos — powiedziała — to może wolałbyś pójść do diabła? 
— Jej twarz poczerwieniała.
  —	Nie o to chodzi. Twój nos jest pierwsza klasa, ale to nie jest nos Sue. Zobacz sama 
— podałem jej zdjęcie.
Spojrzała na zdjęcie, a potem na mężczyznę.
—	Aleś cwany — powiedziała do niego.
  Patrzył na mnie przymrużonymi, ciemnymi i lekko błyszczącymi oczami. Nie 
odrywając ode mnie wzroku burknął   ostro do dziewczyny:
—	Siedź cicho!
  Siedziała cicho. Mężczyzna też siedział i patrzył na mnie. Siedziałem i ja, patrząc na 
niego. Gdzieś tykał zegar. Mężczyzna patrzył to w jedno, to w drugie moje oko. 
Dziewczyna westchnęła.
—	Więc? — rzekł cicho mężczyzna.
—	Nieźle wdepnęliście — powiedziałem.


—	To znaczy? — spytał obojętnie.
—	Zmowa w celu wyłudzenia pieniędzy.
  Dziewczyna zerwała się z kanapy, uderzyła mężczyznę w ramię i wrzasnęła:
  —	Ale jesteś sprytny! W co ty mnie wpakowałeś? To miała być dziecinna zabawa, co? 
Jak babki z piasku! Spójrz na siebie. Boisz się nawet powiedzieć mu, żeby spadał!
  Stanęła przede mną, cała czerwona, i wrzeszczała na mnie z góry (wciąż siedziałem na 
fotelu).
  —	No, na co czekasz? Chcesz buzi na do widzenia? Nie jesteśmy ci nic winni, prawda? 
Nie dostaliśmy twoich cholernych pieniędzy, więc won! Spadaj!
—	Spokojnie, siostro — warknąłem. — Jeszcze coś rozwalisz.
  —	Na miłość boską, Peggy, przestań wrzeszczeć, daj innym szansę — odezwał się 
mężczyzna.
—	No, czego chcesz? — zwróciła się do mnie.
—	O co tu chodzi? — zapytałem. 
Mówił szybko i chętnie.
  —	Pewien facet, imieniem Kenny, nadał mi tę robotę. Powiedział mi o tej Sue 
Hambleton i że jej stary ma forsę. Pomyślałem sobie, że spróbuję. Myślałem, że stary albo 
elegancko od razu przyśle pieniądze, albo wcale ich nie da. Nie spodziewałem się, że wyśle 
kogoś. Więc jak przyszedł ten telegram, że wysyła kogoś, trzeba było zrezygnować.
  Ale, cholera, to był tysiąc dolarów gotówką. Nie mogłem nie spróbować. Mogło się udać. 
Wziąłem więc Peggy, żeby udawała Sue. Facet miał przyjść dziś, więc musiał być stąd, i 
można było liczyć, że zna Sue tylko z opisu. Z tego, co mówił Kenny, wynikało, że Peggy 
jest do niej całkiem podobna. Wciąż nie rozumiem, skąd masz to zdjęcie, przecież wysłałem 
telegram do starego dopiero wczoraj. Wczoraj wysłałem też dwa listy do Sue pod ten adres, 
żeby mieć jakiś dowód dla listonosza.
—	Kenny dał ci adres starego Hambletona?
—	Jasne.
— Dał ci adres Sue?
—	Nie.
—	Skąd Kenny wytrzasnął tę sprawę?
—	Nie mówił.
—	Gdzie on teraz jest?
  —	Nie wiem. Wyjeżdżał na Wschód, miał tam jakąś inną robotę i nie mógł sam się w to 
zabawić, nadał ją więc mnie.
  —	Dobre ma serce ten Kenny — powiedziałem. — Znasz Sue Hambleton?
  —	Nie — rzekł z naciskiem. — Dopiero od Kenny'ego się o niej dowiedziałem.
  —	Nie podoba mi się ten Kenny — stwierdziłem. — Bez niego wasza historyjka lepiej 
by brzmiała. Opowiedz ją inaczej.
  

Wolno pokręcił głową.
—	To nie byłaby prawda.
  —	Szkoda. Ta zmowa w celu wyłudzenia pieniędzy nie jest dla mnie taka ważna. Chcę 
znaleźć Sue. Moglibyśmy się dogadać.
  Znów pokręcił głową, ale przygryzł górną wargę i w jego oczach widać było namysł.
  Dziewczyna stanęła trochę dalej, patrzyła to na mnie, to na niego. Widać było, że nas nie 
lubi. W końcu skoncentrowała się na nim i w jej oczach znowu pojawiła się złość.
Wstałem i powiedziałem:
  —	Rób, jak chcesz, ale skoro się upierasz, będę musiał zabrać was oboje.
Uśmiechnął się z zaciśniętymi ustami i też wstał. Dziewczyna wepchnęła 
się między nas, twarzą do niego.
  —	No tak, najlepiej milczeć! — warknęła. Zwiewajmy, ty kretynie, albo ja sama 
zwiewam. Nie mam zamiaru wpaść tu razem z tobą.
—	Zamknij się — powiedział gardłowo.
—	Sam mnie zamknij — krzyknęła.
  Próbował, obiema rękami. Sięgnąłem ponad jej ramionami, schwyciłem go za nadgarstek, 
a drugą rękę odepchnąłem.
Dziewczyna wysunęła się spomiędzy nas i stanęła za mną krzycząc:
  —	Joe ją zna. Te rzeczy dostał od niej. Jest w St. Martin przy 0'Farrell Street, ona i 
Babe'McCloor.
  Słuchając dziewczyny uchyliłem głowę, by uniknąć prawego sierpowego Joe'ego, 
wykręciłem mu lewą rękę do tyłu, biodrem powstrzymałem jego kolano, a lewą dłoń 
wetknąłem mu pod brodę. Właśnie miałem mu zaaplikować coś z karate, kiedy przestał się 
rzucać i wyjęczał:
—	Wszystko powiem.
—	Byle szybko — zgodziłem się. Puściłem go i odsunąłem się trochę. 
Mężczyzna   rozcierał   swój   nadgarstek   i   mierzył   groźnym   wzrokiem
dziewczynę.  Obrzucił  ją  czterema   nieprzyjemnymi  wyzwiskami,  z  których „głupia 
kretynka" było najłagodniejszym i rzekł:
  —	On blefował z tym więzieniem. Chyba nie myślisz, że stary Hambleton marzy o 
takiej reklamie?
Nie było to dalekie od prawdy.
  Usiadł znów na kanapie, nadal masując nadgarstek. Dziewczyna pozostała na swoim 
miejscu i śmiała się z niego przez zęby.
  —	No, w porządku, gadajcie. Niech gada jedno z was — powiedziałem.
  —	Wszystko już wiesz <— wymamrotał mężczyzna. — W zeszłym tygodniu byłem u 
Babe'a i dowiedziałem się o tej sprawie. Szkoda mi było zmarnować taką okazję.

—	Co Babe teraz porabia? — spytałem. —i Nie 
wiem.
—	Nadal tak dużo pali?
—	Nie wiem.
—	Akurat.
  —	Naprawdę. Jeśli znasz Babe'a, to wiesz, że z niego nic się nie da wyciągnąć.
—	Od jak dawna on i Sue tam siedzą?
—	Chyba jakieś pół roku.
—	Z kim teraz pracuje?
—	Nie wiem. Babę zawsze montuje sobie grupę tylko na jedną robota
—	Jak mu się powodzi?
—	Nie wiem. Zawsze jest tam co zjeść i wypić.
  Po pół godzinie takiej konwersacji wiedziałem już, że wiele się nie dowiem.
  Poszedłem do telefonu w korytarzu i zadzwoniłem do agencji. Chłopak w centrali 
powiedział mi, że MacMan jest w pokoju detektywów. Poprosiłem, aby mi go 
natychmiast przysłano, i wróciłem do salonu. Joe i Peggy odskoczyli od siebie jak 
oparzeni, gdy wchodziłem.
  Po niecałych dziesięciu minutach przybył MacMan. Wpuściłem go i po-
wiedziałem:
  —	Ten facet mówi, że nazywa się Joe Wales, a dziewczyna to rzekomo 
Peggy Carroll z mieszkania 421. Złapałem ich na próbie wyłudzenia forsy, ale 
zawarłem z nimi układ. Wychodzę teraz w tej sprawie. Zostań tu z nimi. Nikt nie 
może stąd wyjść ani wejść i tylko ty możesz podejść do telefonu. Za oknem są 
schody przeciwpożarowe. Okno jest teraz zamknięte i lepiej go nie otwierać. Jeśli 
nasza umowa zagra, puścimy 
ich wolno, ale jeśli zaczną coś kombinować podczas mojej nieobecności, 
to możesz zrobić z nimi, co chcesz.
  MacMan kiwnął swą twardą, okrągłą głową i ustawił krzesło między Joe'em i 
Peggy a drzwiami. Wziąłem kapelusz.
  —	Hej, nie wydasz mnie przed Babe'em, co? Tak było w umowie — zawołał Joe 
Wales.
—	Tylko wtedy, jak będę musiał.
  —	Wolałbym już pójść do kicia — powiedział. — W więzieniu byłbym 
bezpieczniejszy.
  —	Zrobię, co będę mógł — obiecałem — ale dostaniesz to, na co zasłużyłeś.
  Idąc do St. Martin — tylko kilka przecznic od mieszkania Walesa — wymyśliłem, 
że zagram przed McCloorem i dziewczyną detektywa z agencji, który podejrzewa, że 
Babę brał udział w napadzie na bank w Alamedzie w zeszłym tygodniu. Nie brał w 
tym udziału — o ile pracownicy banku dobrze opisali tego, kto ich obrabował — 
więc moje rzekome podejrzenie go nie przestraszy. Udowadniając swą niewinność 
może dostarczyć mi jakichś informacji. Przede wszystkim zaś chciałem zobaczyć 
dziewczynę, by móc zameldować o tym jej ojcu. Nie miałem powodu przypuszczać, 
że Babę i Sue wiedzieli, iż ojciec kazał jej szukać.
  

Babę był notowany, więc nie było w tym nic dziwnego, że jakiś kapuś odwiedza go od 
czasu do czasu i próbuje mu coś przypiąć.
  St. Martin był niewielkim trzypiętrowym budynkiem z czerwonej cegły, stojącym 
między dwoma wyższymi od niego hotelami. Na liście lokatorów, zgodnie z tym, co 
powiedzieli mi Joe i Peggy, przeczytałem: R. K. McCloor, 313.
  Nacisnąłem dzwonek. Nic. Dzwoniłem cztery razy i nadal nic. Nacisnąłem guzik z 
napisem „Dozorca".
  Drzwi otworzyły się. Wszedłem do środka. W drzwiach do mieszkania tuż przy wejściu 
stała krzepka kobieta w pogniecionej bawełnianej sukience w różowe paski.
—	Mieszka tu ktoś o nazwisku McCloor? — spytałem.
—	Trzysta trzynaście — powiedziała.
—	Od dawna tu mieszkają?
  Zacisnęła swe tłuste wargi, popatrzyła na mnie uważnie, zawahała się, ale w końcu 
powiedziała:
—	Od czerwca.
—	Co pani o nich wie?
Znów się zawahała, uniosła w górę podbródek i brwi. Podałem jej swoją legitymację. To 
było w porządku, pasowało do historyjki, którą miałem zamiar opowiedzieć na górze.
Jej twarz, gdy uniosła ją znad legitymacji, błyszczała z ciekawości.
  —	Proszę wejść — powiedziała cichym szeptem i cofnęła się do mieszkania.
Wszedłem za nią. Usiedliśmy na kanapie.
—	O co chodzi? — szepnęła.
  —	Może o nic — dostosowałem się do niej i też mówiłem szeptem. — Siedział za 
włamanie do sejfu. Chcę z nim pogadać, bo może był zamieszany w pewną niedawną 
sprawę. Nie mam nic do niego. Może się ostatnio nawet ustatkował.
  Wyjąłem jego zdjęcie — z przodu i z profilu — zrobione w więzieniu Leavenworth.
—	To on?
Chwyciła je ochoczo, kiwnęła głową i powiedziała:
  —	Tak, to on. — Przeczytała rysopis na odwrocie i powtórzyła. — Tak, to on.
—	Jest z nim żona? — zapytałem. 
Kiwnęła energicznie głową.
—	Nie znam jej — powiedziałem. — Jak wygląda?
  Opisała dziewczynę, która mogła być Sue Hambleton. Nie mogłem pokazać zdjęcia Sue; 
ujawniłoby to moje prawdziwe intencje, gdyby Sue i Babę się o tym dowiedzieli.
  Znów zapytałem ją, co wie o McCloorach. Nie wiedziała wiele: czynsz płacili w 
terminie, prowadzili nieregularny tryb życia, czasem urządzali alkoholowe przyjęcia, 
często się kłócili.
  —	Myśli pani, że są teraz w domu? — zapytałem. — Dzwoniłem, ale nikt mi nie 
otworzył.
  —	Nie wiem — szepnęła. — Nie widziałam ich od tej kłótni przedwczorajszego 
wieczora.
—	Poważna kłótnia?
—	Taka jak zwykle.
—	Może pani sprawdzić, czy są w domu? 
Spojrzała na mnie niepewnie.
  —	Nie sprawię pani żadnego kłopotu — zapewniłem. — Ale jeśli zwiali, to chciałbym o 
tym wiedzieć i przypuszczam, że pani też chciałaby to wiedzieć.
  —	Dobrze, sprawdzę. — Wstała i poklepała się po kieszeni, w której zabrzęczały 
klucze. — Niech pan tu zaczeka.
  —	Pójdę z panią tylko na trzecie piętro i tam poczekam gdzieś w ukryciu — 
powiedziałem.
—	Dobrze — zgodziła się niechętnie.
  Na trzecim piętrze zostałem przy windzie. Kobieta zniknęła za rogiem w ciemnym 
korytarzu i usłyszałem odgłos dzwonka. Dzwoniła trzy razy. Potem usłyszałem brzęczenie 
jej kluczy i jeden z nich zachrobotał w zamku. Trzask zamka. Kobieta nacisnęła klamkę.
  Potem nastąpiła długa cisza, zakończona krzykiem, który wypełnił korytarz.
  Wyskoczyłem zza rogu, zobaczyłem przed sobą otwarte drzwi, wbiegłem do środka i 
zatrzasnąłem drzwi za sobą.
Krzyk ucichł.
  Znajdowałem się w małym, ciemnym przedpokoju; były tam jeszcze trzy pary innych 
drzwi. Jedne były zamknięte. Drugie prowadziły do łazienki. Wszedłem przez trzecie.
  Gruba dozorczyni stała w progu, tyłem do mnie. Odepchnąłem ją i zobaczyłem to, na co 
patrzyła.
  W żółtej piżamie lamowanej czarną koronką leżała na łóżku Sue Ham-bleton. Leżała na 
plecach, z rękami wyciągniętymi nad głową; jedną nogę miała podwiniętą, druga zwisała z 
łóżka, bosą stopą wsparta o podłogę. Ta bosa stopa była zbyt biała, by mogła należeć do 
osoby żywej. Twarz dziewczyny była tak samo biała, jak jej stopa, tylko od prawej brwi 
do kości policzkowej biegła opuchnięta, czerwona plama, były też jakieś zadrapania na 
szyi.
  —	Niech pani zadzwoni po policję — poleciłem dozorczyni, a sam za 
cząłem przeglądać szafy, szuflady i inne zakamarki.
Dopiero późnym popołudniem wróciłem do agencji.
  Poprosiłem w archiwum, żeby sprawdzili, czy mamy coś na Joe'ego Walesa i Peggy 
Carroll i wszedłem do gabinetu Starego.
  Odłożył papiery, które właśnie przeglądał, gestem zaprosił, bym usiadł, i zapytał:
—	Widziałeś ją?


—	Tak. Nie żyje.
  —	Ach, tak — rzekł Stary, zupełnie jakbym go właśnie poinformował, że pada 
deszcz, uśmiechnął się i uprzejmie wysłuchał mojej opowieści, od opisu wizyty u 
Walesa po znalezienie martwej Sue.
  —	Ktoś jej przedtem dołożył; miała ślady na twarzy i szyi — zakończyłem. — 
Ale nie to było przyczyną zgonu.
  —	Myślisz, że została zamordowana? — spytał, wciąż łagodnie się uśmiechając.
  —	Nie wiem. Doktor Jordan uważa, że to mógł być arszenik. Właśnie stara się 
go wykryć. A w mieszkaniu znaleźliśmy coś zabawnego. Grube kartki szarego 
papieru włożone w książkę, w Hrabiego Monte Christa. Książka była owinięta w 
gazetę sprzed miesiąca i wetknięta w kąt za kuchenką.
  —	Aha, lep na muchy z arszenikiem — mruknął Stary. — Tak jak w sprawie 
Maybricka i Seddonsa. Po rozpuszczeniu w wodzie uzyskuje się cztery do sześciu 
granów arszeniku z jednej kartki; dość, by zabić dwie osoby.
  —	Zajmowałem się podobną sprawą w Louisville w 1916 roku. Dozorczyni 
widziała, jak McCloor wychodził wczoraj o 9.30 rano. Dziewczyna już pewnie wtedy 
nie żyła. Nie widziano go od tamtej pory. Wcześniej tegoż ranka sąsiedzi słyszeli, że 
rozmawiali i że ona jęczała. Nie było to nic nowego, więc nie zwrócili na to 
szczególnej uwagi. Dozorczyni powiedziała mi, że poprzedniego wieczoru też była u 
nich awantura. Policja go szuka.
—	Czy powiedziałeś policji, kim ona jest?
  —	Nie. Co robimy w tej sprawie? Nie można powiedzieć im o Wałęsie nie 
mówiąc im wszystkiego.
  —	Obawiam się, że trzeba będzie powiedzieć o wszystkim — powiedział z 
namysłem. — Zatelegrafuję do Nowego Jorku.
  Wyszedłem z gabinetu. W archiwum czekały na mnie dwa wycinki gazetowe. Z 
pierwszego dowiedziałem się, że piętnaście miesięcy temu Joseph Wales, alias Holy 
Joe, został aresztowany wskutek skargi pewnego farmera nazwiskiem Toomey, 
twierdzącego, że stracił 2500 dolarów na jakimś lewym interesie, który mu 
zaproponował Wales i trzech innych mężczyzn. W drugim wycinku była informacja, 
że sprawę umorzono, bo Toomey nie zjawił się w sądzie — prawdopodobnie został 
przekupiony przez Walesa, który, jak to często bywa, zwrócił mu część pieniędzy, a 
może i całość. To było wszystko, co mieliśmy w archiwum o Wałęsie; o Peggy 
Carroll nie było nic.
Wróciłem do mieszkania Walesa. Drzwi otworzył mi MacMan.
—	Co słychać? — spytałem.
—	Nic, ciągle tylko narzekają.
—	Zadowolony pan teraz? — spytał z nadzieją Wales. 
Dziewczyna stała przy oknie, przypatrując mi się z niepokojem. 
Nie odpowiedziałem.
  —	Znalazł ją pan? — zapytał Wales marszcząc brwi. — Była tam, gdzie mówiłem?
—	Tak — odpowiedziałem.
  —	To dobrze. — Rozpogodził się nieco. — To znaczy, że ja i Peggy jesteśmy czyści, 
nie? — Przerwał, oblizał dolną wargę, dłonią pogładził brodę i zapytał nerwowo: — Nie 
wydał nas pan, co?
Pokręciłem głową.
Przestał gładzić brodę i zapytał z irytacją:
—	O co więc chodzi? Czemu się pan tak zachowuje? 
Stojąca za nim dziewczyna wtrąciła się z goryczą:
  —	Dobrze wiedziałam, że tak będzie. Wiedziałam, że się z tego nie wypłaczemy. Ale 
cwaniak z ciebie!
  —	Weź Peggy do kuchni i zamknij drzwi — poleciłem MacManowi. — Holy Joe i ja 
porozmawiamy sobie od serca.
  Dziewczyna wyszła chętnie, ale gdy MacMan zamykał już drzwi, wsunęła jeszcze 
głowę i zwróciła się do Walesa:
—	Mam nadzieję, że rozwali ci nos, jeśli spróbujesz coś zataić. 
MacMan zamknął drzwi.
  —	Zdaje mi się, że twoja przyjaciółka uważa, że coś przede mną ukrywasz — 
powiedziałem.
Wales spojrzał groźnie na drzwi.
—	Potrzebna mi ona jak piąte koło u wozu — rzekł z żalem. 
Zwracając się do mnie próbował nadać swej twarzy wygląd uczciwy
i przyjacielski.
—	Czego pan chce? Byłem z panem szczery. O co teraz chodzi?
—	A jak myślisz? 
Zagryzł wargi.

  —	Czemu mam zgadywać? — zapytał. — Jestem gotów do współpracy, ale nie wiem, 
czego pan chce. Nie siedzę w pana głowie.
—	Szkoda, pewnie by ci się tam podobało.
  Pokręcił głową i powoli podszedł do kanapy. Usiadł ciężko, nachylony do przodu, z 
dłońmi splecionymi między kolanami.
—	W porządku — westchnął. — Niech pan pyta. Mnie się nie spieszy. 
Podszedłem i stanąłem przed nim. Nachyliłem się i wziąłem go pod
brodę; nasze nosy prawie się dotykały.
  —	Zrobiłeś błąd, Joe, wysyłając telegram tuż po morderstwie — powiedziałem.
  —	On nie żyje? — zapytał natychmiast, a jego oczy dopiero po chwili zrobiły się 
okrągłe ze zdziwienia.
  To pytanie wytrąciło mnie z równowagi. Z trudem udało mi się powstrzymać od 
zmarszczenia czoła i w moim głosie było zbyt wiele spokoju, gdy zapytałem:
  

—	Kto nie żyje?
—	Kto? Skąd mam wiedzieć kto? O kim pan mówi?
—	A o kim myślałeś? — nalegałem.
—	Skąd mam wiedzieć? No, dobrze. Stary Hambleton, ojciec Sue.
—	Zgadza się. — Puściłem jego podbródek.
  —	Mówi pan, że go zamordowano? — Nie opuścił głowy. — W jaki sposób?
—	Lep na muchy z arszenikiem.
  —	Lep na muchy z arszenikiem — powtórzył w zamyśleniu. — To zabawne.
—	Tak, bardzo. Gdzie go można kupić?
  —	Kupić? Nie wiem. Nie widziałem go od dzieciństwa. Nikt nie używa lepu na muchy 
w San Francisco. Tu nie ma much.
—	Ktoś go jednak użył — powiedziałem. — Na Sue.
—	Sue? — gwałtownie zerwał się z kanapy.
  —	Tak. Zamordowano ją wczoraj rano — arszenikiem z lepu na muchy.
—	Oboje? — zapytał z niedowierzaniem.
—	Jak to oboje?
—	Ją i jej ojca.
—	Tak.
Spuścił głowę i pocierał ręką o rękę.
—	No to wpadłem — rzekł powoli.
—	Właśnie — przytaknąłem radośnie. — Chcesz powiedzieć wszystko?
—	Niech pomyślę.
  Pozwoliłem mu pomyśleć i wsłuchiwałem się w tykanie zegara. Myślenie wywołało 
krople potu na jego szarobiałej twarzy. W końcu usiadł prosto i wytarł twarz pstrokatą 
chustką.
  —	Będę mówił — powiedział. — Teraz już muszę. Sue chciała odejść od Babe'a. 
Mieliśmy razem wyjechać. Ona... Zaraz panu pokażę.
  Wyjął z kieszeni złożony kawałek grubego papieru i podał mi. Wziąłem go i 
przeczytałem.
  Kochany Joe! Już dłużej tego nie zniosą. Musimy szybko wyjechać. Dziś wieczór Babę 
znów mnie pobił. Jeśłi naprawdę mnie kochasz, to niech to będzie szybko. Sue.
  Pismo było typowe dla kobiety zdenerwowanej: wysokie, kanciaste i zwarte.
  —	To właśnie dlatego chciałem zdobyć ten tysiąc — powiedział. — Od dwóch miesięcy 
nie miałem grosza przy duszy i jak wczoraj dostałem ten list, to po prostu musiałem jakoś 
zdobyć forsę, żeby zabrać Sue od Babe'a. Ona by się nie zgodziła na oskubanie swego ojca, 
więc musiałem to zrobić bez jej wiedzy.
—	Kiedy ją ostatni raz widziałeś?


  —	Przedwczoraj, tego dnia, kiedy wysłała ten list. Widzieliśmy się po południu, 
była tutaj, a list napisała wieczorem.
—	Czy Babę podejrzewał, że coś kombinujecie?
  —	Wydawało się nam, że nie. Zresztą nie wiem. Cały czas był zazdrosny, czy był 
powód czy nie.
—	A był?
  —	Sue była dobrą dziewczyną — odpowiedział Wales patrząc mi prosto w oczy.
— No, ale została zamordowana — swierdziłem.
Nie odpowiedział.
  Zaczęło się ściemniać. Podszedłem do drzwi i przekręciłem kontakt, cały czas nie 
spuszczając Walesa z oczu.
  Właśnie odsuwałem rękę od kontaktu, gdy za oknem coś trzasnęło. Trzask był 
ostry i głośny.
Spojrzałem w stronę okna.
  Na schodach przeciwpożarowych przycupnął jakiś człowiek i zaglądał do środka 
przez szybę i firankę. Był potężnie zbudowany i o ciemnej karnacji; po tym 
poznałem, że to Babę McCloor. Lufa jego dużego, czarnego pistoletu dotykała 
szyby. Stuknął w okno, by przyciągnąć naszą uwagę.
Udało mu się to.
  Niewiele mogłem zrobić. Stałem i patrzyłem na niego. Nie widziałem, czy patrzy na 
mnie czy na Walesa. Widziałem go dość wyraźnie, ale koronkowa firanka 
zamazywała szczegóły. Chyba jednak nie zaniedbywał żadnego z nas, a firanka nie 
zanadto przesłaniała mu widok. Był bliżej niej, a ja przecież zapaliłem światło.
  Wales siedział nieruchomo na kanapie i wpatrywał się w McCloora. Jego twarz 
miała dziwny, zastygły i ponury wyraz; oczy też były ponure. Nie oddychał.
  McCloor stuknął lufą w szybę i trójkątny kawałek szkła rozbił się na podłodze. 
Niestety hałas był zbyt słaby, by wywołać z kuchni Mac-Mana. Dzieliły nas dwie 
pary zamkniętych drzwi.
  Wales spojrzał na wybitą szybę i przymknął oczy. Przymykał je powoli, po 
troszeczku, tak jakby zasypiał. Jego zastygła, ponura twarz zwrócona była w stronę 
okna.
McCloor strzelił do niego trzy razy.
  Kule zrzuciły Walesa z kanapy aż pod ścianę. Oczy wyszły mu na wierzch, zęby 
też, aż do dziąseł; język wypadł na zewnątrz. A potem głowa mu opadła i już się 
więcej nie poruszył.
  Kiedy McCloor zniknął, rzuciłem się ku oknu. Odsunąłem firankę i właśnie 
otwierałem okno, gdy usłyszałem, że wylądował na ziemi.
Do pokoju wpadł MacMan, dziewczyna tuż za nim.
  —	Zajmij się tym — poleciłem mu wychodząc przez okno. — McCloor 
go zastrzelił.
  

  Mieszkanie Walesa było na drugim piętrze. Schody przeciwpożarowe kończyły 
się tu żelazną drabinką, która pod ciężarem człowieka opuszczała się do poziomu 
betonowej nawierzchni podwórka.
Z podwórka było tylko jedno wyjście. Pobiegłem tamtędy.
  Przestraszony, niski mężczyzna stał pośrodku chodnika i gapił się na mnie.
Potrząsnąłem go za ramiona.
  —	Przebiegał tędy taki duży facet? — Chyba krzyczałem. — Gdzie pobiegł?
  Chciał coś powiedzieć, ale tylko pokazał ręką w kierunku drewnianego płotu 
przed pustą parcelą po drugiej stronie ulicy.
Tak się tam spieszyłem, że zapomniałem mu podziękować.
  Prześliznąłem się pod płotem; szkoda mi było czasu na szukanie wejścia. Parcela 
była duża i zachwaszczona i ktoś nawet tak duży jak McCloor łatwo mógł się tam 
ukryć kładąc się na ziemi.
  W oddali usłyszałem szczekanie psa. Może szczeka na kogoś przebiegającego 
obok. Pobiegłem w tamtą stronę. Pies był na otoczonym drewnianym płotem tylnym 
podwórku, na rogu wąskiego przejścia prowadzącego z parceli na ulicę.
  Zajrzałem z góry przez płot, ujrzałem tam tylko samotnego ostrowłosego teriera. 
Pobiegłem wąskim przejściem, a on nadal warował przy swojej części płotu.
Schowałem pistolet do kieszeni i wybiegłem na ulicę.
  Jakieś pięć metrów od przejścia, przed sklepem z cygarami, stał zaparkowany 
samochód. Jakiś policjant rozmawiał ze szczupłym mężczyzną o ciemnej twarzy, 
stojącym w drzwiach do sklepu.
  —	Którędy pobiegł ten duży facet, który minutę temu wybiegł z tego przejścia? 
— zapytałem.
Policjant milczał. Szczupły mężczyzna pokazał głową w dół ulicy.
—	Tędy — powiedział i wrócił do rozmowy.
  Powiedziałem „dziękuję" i poszedłem w kierunku rogu ulicy. Był tam automat 
telefoniczny do wzywania taksówek i dwie wolne taksówki. Półtorej przecznicy 
dalej jechał tramwaj.
  —	Czy ten duży facet, który był tu chwilę temu, wziął taksówkę, czy pojechał 
tamtym tramwajem? — zapytałem dwóch taksówkarzy, którzy stali oparci o jedno z 
aut.
Jeden z nich, wyglądający na sprytniejszego, powiedział:
—	Nie pojechał taksówką.
—	To ja pojadę. Niech pan łapie ten tramwaj — poprosiłem.
  Tramwaj tymczasem przejechał już trzy przecznice. Ulica była zatłoczona i nie 
bardzo widziałem, kto z niego wysiada. Dogoniliśmy go, gdy zatrzymał się przy 
Market Street.
  —	Niech pan jedzie za tramwajem — poprosiłem kierowcę wyskakując z 
taksówki.
  

  Z tylnej platformy zajrzałem przez szybę do środka. W tramwaju było tylko osiem czy 
dziesięć osób.
  —	Na Hyde Street wsiadł taki duży facet — powiedziałem do konduktora. — Gdzie 
wysiadł?
  Konduktor popatrzył na srebrnego dolara, którego obracałem w palcach, i przypomniał 
sobie, że duży facet wysiadł na Taylor Street. Srebrny dolar zmienił właściciela.
  Wyskoczyłem, gdy tramwaj skręcał na Market Street. Taksówka zwolniła i kierowca 
otworzył drzwi.
—	Na Szóstą i Mission Street — powiedziałem wskakując do środka. 
Z  Taylor  Street  McCloor  mógł  pójść  wszędzie.  Musiałem  zgadywać.
Przeciwna   strona   Market   Street   wydała   mi   się   prawdopodobniejsza. Było już 
ciemno. Musieliśmy pojechać aż do Piątej  Ulicy, żeby wydostać się z Market Street, 
potem do Mission Street i z powrotem na Szóstą. Nie spotkaliśmy McCloora po drodze; na 
Szóstej też go nie było.
  —	Na Dziewiątą — poleciłem kierowcy i po drodze wyjaśniłem mukogo szukamy.
  Przyjechaliśmy na Dziewiątą. McCloora nie było. Zakląłem i puściłem w ruch mój mózg.
  McCloor to włamywacz. Poszukuje go całe San Francisco. Instynkt włamywacza mógł 
podsunąć mu pomysł skorzystania z pociągu towarowego. Stacje towarowe mieściły się w 
tej części miasta. Może też być na tyle chytry, by przyczaić się gdzieś, a nie zwiewać. W 
takim razie wcale nie przeszedł na drugą stronę Market Street. Jeśli się gdzieś schował, to i 
jutro też będzie go można szukać. Jeśli zaś ma zamiar się ulotnić, to trzeba go łapać teraz 
albo nigdy.
—	Na Harrison — poleciłem kierowcy.
  Pojechaliśmy na Harrison Street, potem na Trzecią, w górę Bryant na Ósmą, w dół 
Brannan znowu na Trzecią i na Townsend — ale nie spotkaliśmy McCloora.
  —	Ciężka sprawa — powiedział współczująco taksówkarz, gdy stanęliśmy 
naprzeciwko dworca osobowego Southern Pacific.
  —	Pójdę rozejrzeć się na stacji — powiedziałem. — Niech pan tymczasem ma oczy 
otwarte.
  Kiedy zwierzyłem się glinie na dworcu z moich problemów, przedstawił mnie dwóm 
tajniakom, którzy też czekali na McCloora. Posłano ich tam po znalezieniu ciała Sue 
Hambleton. Śmierć Holy Joe'ego Walesa była dla nich nowiną.
  Wyszedłem na zewnątrz i zobaczyłem przed wejściem moją taksówkę. Jej klakson 
pracował zawzięcie, był jednak zbyt astmatyczny, bym go mógł usłyszeć w środku.
Mój czujny taksówkarz był cały podniecony.
  —	Taki facet, o jakim pan mówił, właśnie wyszedł z King Street i wskoczył do 
odjeżdżającej szesnastki.
  

—	W którą stronę jechała?
—	W tę — wskazał na południowy wschód.
—	Łapiemy go — powiedziałem wskakując do auta.
  Tramwaj zniknął za zakrętem Trzeciej Ulicy dwie przecznice przed nami. Gdy 
dojechaliśmy do rogu, był już cztery przecznice dalej i właśnie zwalniał. Jeszcze się 
nie zatrzymał, gdy wyskoczył z niego jakiś facet. Był wysoki, ale nie wyglądał na 
takiego, bo był bardzo szeroki w ramionach. Nie wytracił szybkości, lecz 
momentalnie przeskoczył chodnik i zniknął.
Zatrzymaliśmy się tam, gdzie wyskoczył.
Dałem kierowcy pieniądze i powiedziałem:
  —	Niech pan jedzie z powrotem na Townsend Street i powie tamtym glinom na 
dworcu, że poszedłem za McCloorem na stację towarową Southern Pacific.
  Wydawało mi się, że poruszam się bezszelestnie pomiędzy dwoma rzędami 
wagonów towarowych, ale nie przeszedłem jeszcze sześciu metrów, gdy zaświeciła 
mi w oczy latarka i jakiś ostry głos polecił:
—	Stój spokojnie.
  Stałem spokojnie. Spomiędzy wagonów wyłonili się jacyś ludzie. Jeden z nich 
wymienił moje nazwisko i dodał:
—	Co tu robisz? Zgubiłeś drogę?
Był to Harry Pebble, detektyw policyjny. 
Przestałem wstrzymywać oddech.
—	Cześć Harry. Szukasz Babe'a? — zapytałem.
—	Tak, właśnie przeszukujemy wagony.
—	On tu jest. Właśnie przyszedłem tu za nim. 
Pebble zaklął i zgasił latarkę.
  —	Uważaj, Harry — powiedziałem. — Nie igraj z nim. Ma niezły pistolet i już 
załatwił dziś jednego chłopaka.
  —	Jednak trochę z nim poigram — obiecał Pebble i polecił jednemu ze swych 
ludzi, żeby ostrzegł tych po drugiej stronie stacji, że McCloor tu jest, i żeby 
zadzwonił po posiłki.
  —	Posiedzimy tu sobie i przytrzymamy go, dopóki nie przyjdzie pomoc — 
powiedział.
Brzmiało to rozsądnie. Rozeszliśmy się, by czekać na McCloora.
  Raz Pebble i ja zawróciliśmy jakiegoś chudego włóczęgę, który próbował 
wśliznąć się między nami na stację, a innym razem jeden z ludzi Pebble'a złapał 
jakiegoś trzęsącego się małolata, który z kolei chciał się wyśliznąć. Poza tym aż do 
przybycia porucznika Duffa i kilku samochodów pełnych gliniarzy nic się nie działo.
  Większa część naszych sił utworzyła kordon wokół stacji. Reszta w małych 
grupach rozeszła się po terenie, przeszukując metr po metrze. Złapaliśmy jeszcze 
kilku włóczęgów, których przeoczył wcześniej Pebble i jego ludzie, ale nie było 
wśród nich McCloora.
  

  Nie natrafiliśmy na żaden jego ślad, aż ktoś wdepnął w jeszcze jednego 
kolejowego włóczęgę, schowanego w cieniu wagonu. Przyszedł do siebie dopiero 
po paru minutach, ale i wtedy nie mógł mówić. Miał złamaną szczękę, a kiedy 
zapytaliśmy go, czy to McCloor mu przyłożył, kiwnął głową. Zapytany, w którym 
kierunku udał się McCloor, wskazał ręką na wschód.
Poszliśmy tam i przeszukaliśmy stację Santa Fe.
Nie znaleźliśmy McCloora.
  Pojechałem z Duffem do Pałacu Sprawiedliwości. MacMan był w gabinecie 
kapitana z trzema czy czterema detektywami policyjnymi.
—	Wales umarł? — zapytałem.
—	Tak.
—	Zdążył coś powiedzieć?
—	Zmarł, nim wyszedłeś przez okno.
—	Masz dziewczynę?
—	Jest tutaj.
—	Powiedziała coś?
  —	Chcieliśmy zaczekać z tym na ciebie — powiedział detektyw sierżant 0'Gar. — 
Nie wiedzieliśmy, co na nią masz.
  —	Dajcie ją tu. Jeszcze nie jadłem kolacji. A co z autopsją Sue Hambleton?
—	Przewlekłe zatrucie arszenikiem.
—	Przewlekłe? To znaczy, że dawano go jej po trochu, a nie naraz?
  —	Aha. Jordan z tego, co znalazł w jej nerkach, jelitach, wątrobie, żołądku i krwi, 
wyliczył, że miała w sobie mniej niż jeden gran arsze-niku. To nie mogło jej zabić, ale 
Jordan twierdzi, że znalazł arszenik w jej włosach i że musiał dostać się do jej 
organizmu co najmniej miesiąc temu, skoro doszedł tak daleko.
—	Czy jest możliwe, że to nie arszenik ją zabił?
—	Nie, chyba że Jordan to znachor, a nie lekarz. 
Policjantka wprowadziła Peggy Carroll.
Blondynka była zmęczona. Jej powieki, kąciki ust i w ogóle całe ciało było obwisłe, 
a gdy podsunąłem jej krzesło, opadła na nie ciężko. 0'Gar kiwnął do mnie swą siwą, 
okrągłą jak kula głową.
  —	No to teraz nam powiedz, Peggy, jaka jest twoja rola w tej całej sprawie — 
poprosiłem.
  —	Ja tu nic nie mam do powiedzenia. — Nie podniosła wzroku. — Joe mnie w to 
wpakował. Sam to panu powiedział.
—	Jesteś jego dziewczyną?
—	Można to tak nazwać — zgodziła się.
—	Jesteś zazdrosna?
—	A co to ma do rzeczy? — Spojrzała na mnie zdziwiona.
  —	Sue Hambleton miała właśnie zamiar z nim uciec, kiedy ją zamordowano.
  

  Dziewczyna usiadła wyprostowana na krześle i powiedziała spokojnie i powoli:
—	Jak Boga kocham, nie wiedziałam, że ją zamordowano.
—	Ale wiedziałaś, że nie żyje — stwierdziłem.
— Nie — powiedziała z takim samym zdecydowaniem. Stuknąłem 0'Gara łokciem. 
Przybliżył do Peggy swą wystającą szczękę i wrzasnął:
  —	Co ty nam tu wciskasz? Wiedziałaś, że nie żyje. Jak mogłaś ją za bić nie 
wiedząc o tym?
  Przywołałem pozostałych policjantów. Otoczyli ją i zgodnym chórem ciągnęli 
śpiewkę swego sierżanta. Przez następne parę minut dużo na nią wrzeszczano, 
krzyczano i ryczano.
Jak tylko przestała im pyskować, wtrąciłem się znowu.
—	Chwileczkę — powiedziałem. — A może ona jej nie zabiła?
  —	Akurat — wtrącił się 0'Gar, skupiając na sobie uwagę, tak że pozostali mogli 
się w naturalny sposób wycofać. — Czy chcesz mi powiedzieć, że...
  —	Nie powiedziałem, że ona jej nie zabiła — zaprotestowałem. — Powiedziałem 
„może".
—	A więc kto?
Przekazałem to pytanie dziewczynie.
—	Kto zabił?
—	Babę — odpowiedziała natychmiast.
0'Gar prychnął, by pomyślała, że jej nie wierzy.
  —	Skąd to wiesz, skoro nie wiedziałaś, że nie żyje? — zapytałem z udawanym 
zdziwieniem.
  —	Przecież to jasne — powiedziała. — Zorientował się, że Sue ma zamiar uciec z 
Joe'em, więc ją zabił, a potem poszedł do Joe'ego i jego też załatwił. To typowe dla 
Babe'a.
—	Ach, tak? A od jak dawna ty wiedziałaś, że chcą razem uciec?
—	Od samego początku. Joe mi powiedział, miesiąc czy dwa temu.
—	I nie miałaś nic przeciwko temu?
  —	Pan nic nie rozumie — odparła. — Oczywiście, że mi to nie przeszkadzało. 
Chcieli się ze mną podzielić. Wie pan, że jej ojciec ma szmal. Na to polował Joe. Ona 
była dla niego tylko kluczem do sejfu starego. A ja miałam dostać swoją dolę.
—	Aha. A w jaki sposób, twoim zdaniem. Babę by ją zabił?
—	On? Chyba nie myśli pan, że on...
—	To znaczy w jaki sposób by to zrobił?
—	Och, chyba rękami. — Wzruszyła ramionami.
  —	Gdyby się już zdecydował, to zrobiłby to szybko i gwałtownie... — 
zasugerowałem.
—	Tak właśnie — zgodziła się.
  —	Twoim zdaniem nie mógłby jej na przykład truć stopniowo, przez cały 
miesiąc?
  

  W niebieskich oczach dziewczyny pojawił się niepokój. Przygryzła dolną wargę i 
powiedziała powoli:
—	Nie, nie wyobrażam sobie tego. To nie w stylu Babe'a.
—	A kto mógłby zrobić to w taki sposób? 
Otworzyła szeroko oczy i zapytała:
—	Myśli pan o Joe'em? Nie 
odpowiedziałem.

  —	To mógł być Joe — powiedziała z przekonaniem. — Ale Bóg jeden wie, czemu 
miałby pozbywać się takiej dojnej krowy jak Sue. Chociaż z nim nigdy nic nie 
wiadomo. Oskubał już niejednego. Był sprytny, ale nie za bardzo przebiegły. Ale 
jeśliby chciał ją zabić, to zrobiłby to właśnie w ten sposób.
—	Czy on i Babę byli w dobrych stosunkach?
—	Nie.
—	Czy często bywał u Babe'a?
  —	O ile wiem, to wcale. Był zbyt podejrzliwy wobec Babe'a, żeby dać się tam 
złapać. Właśnie dlatego wprowadziłam się na górę, żeby Sue mogła się tam z nim 
spotykać.
  —	A więc w jaki sposób Joe mógł ukryć w jej mieszkaniu lep na muchy, którym 
ją otruł?
—	Lep na muchy?! — Jej zdziwienie chyba było prawdziwe.
—	Pokaż jej — powiedziałem do 0'Gara. 
Wyjął lep z szuflady i pokazał jej z bliska.
  Przyglądała mu się przez chwilę, a potem zerwała się z miejsca i obiema rękami 
schwyciła mnie za ramię.
  —	Nie wiedziałam, co to jest — powiedziała. — Joe miał to dwa miesiące temu. 
Oglądał to, kiedy akurat weszłam. Zapytałam, co to, a on uśmiechnął się tym swoim 
uśmieszkiem i powiedział, że z tego się robi aniołki, zwinął to i schował do kieszeni. 
Nie przejęłam się tym: Joe ciągle wymyślał jakieś metody, by się wzbogacić, ale nic z 
tego nie wychodziło.
—	Widziałaś to potem?
—	Nie.
—	Czy dobrze znałaś Sue?
  —	Wcale jej nie znałam. Nawet jej nie widziałam. Trzymałam się z daleka, żeby nie 
popsuć Joe'emu jego planu.
—	Ale znałaś Babe'a?
—	Tak. Byłam na paru przyjęciach, na których on też był. To wszystko.
—	Kto zabił Sue?
  —	Joe — odparła. — Przecież miał ten papier, za pomocą którego ją zabito.
—	Czemu to zrobił?
—	Nie wiem. On czasem głupio kombinował.
—	Ty jej nie zabiłaś?
—	Nie, nie, nie!


Dałem znak 0'Garowi.
  —	Kłamiesz! — Rzucił się ku niej, wymachując jej przed nosem lepem na muchy. 
— Ty ją zabiłaś.
Pozostali policjanci otoczyli ją i też krzyczeli. Peggy siedziała oszołomiona i 
policjantka, która ją przyprowadziła, zaczęła się niepokoić. Wtedy powiedziałem 
gniewnie:
—	W porządku. Wrzućcie ją do celi i niech to sobie przemyśli. 
A potem zwróciłem się do niej:
  —	Przypomnij sobie, co powiedziałaś Joe'emu dziś po południu. Teraz 
nie pora na kręcenie. Przemyśl to sobie dziś w nocy.
—	Jak Boga kocham, to nie ja ją zabiłam — powiedziała. 
Odwróciłem się do niej plecami. Wyprowadzono ją.
— Uch! — ziewnął 0'Gar. — Ale jej daliśmy wycisk.
  —	Niezły — zgodziłem się. — Gdybym miał kogoś lepszego, powiedziałbym, że 
to nie ona zabiła Sue; bo jeśli mówi prawdę, to zrobił to Joe. Ale czemu otruł kurę, 
która znosiłaby mu takie piękne, złote jajka? W jaki sposób i po co schował truciznę 
w ich mieszkaniu? Babę miał motyw, ale na pewno nie i jest typem powolnego, 
systematycznego truciciela. Chociaż nic nie wiadomo, on i Joe mogli nawet być 
wspólnikami.
  —	Mogli — powiedział Duff. — Ale trzeba by mieć bujną wyobraźnię. Jak by nie 
patrzeć, Peggy jest na razie najbardziej podejrzana. Przycisnąć ją znowu rano?
—	Tak — powiedziałem. — I musimy znaleźć Babe'a.
  Wszyscy byli już po kolacji. MacMan i ja też poszliśmy coś zjeść. Gdy po 
godzinie wróciliśmy do pokoju detektywów, było tam prawie pusto.
  — Ktoś dał cynk, że McCloor jest na Przystani 42, i wszyscy tam pojechali — 
powiedział nam Steve Ward.
—	Dawno?
—	Dziesięć minut temu.
  Wzięliśmy z MacManem taksówkę i ruszyliśmy ku Przystani 42. Nie dojechaliśmy 
tam.
  Na Pierwszej Ulicy, tuż koło Embarcadero, taksówka nagle przyhamowała.
  —	Co...? — zacząłem i wtedy zobaczyłem stojącego przed samochodem dużego 
mężczyznę z dużym pistoletem.
  — Babę — mruknąłem i przytrzymałem MacMana, by nie wyciągał pistoletu.
  —	Zawieź mnie do... — mówił właśnie McCloor do przestraszonego kierowcy, 
kiedy nas zobaczył. Przeszedł na moją stronę i otworzył drzwi, trzymając nas na 
muszce.
Nie miał kapelusza. Jego włosy były mokre i przylepione do głowy; spływały z nich 
małe strumyczki wody.  Ubranie też było całe mokre. Spojrzał na nas ze zdziwieniem.
—	Wyłazić — rozkazał.
Gdy wysiadaliśmy, krzyczał do kierowcy:


  —	Czemu, do cholery, nie złamałeś chorągiewki, skoro masz pasażerów?
  Kierowcy już nie było. Wyskoczył z auta i uciekał w najlepsze. McCloor rzucił za 
nim jakieś przekleństwo i szturchnął mnie lufą mówiąc:
—	No, raz-dwa, spadajcie.
  Nie poznał mnie najwidoczniej. Było dość ciemno i ja byłem w kapeluszu. Tam u 
Walesa widział mnie tylko przez parę sekund.
Odsunąłem się. MacMan też.
  McCloor zrobił krok do tyłu, aby nie znaleźć się między nami i zaczął na nas 
wrzeszczeć.
MacMan rzucił się na rękę McCloora, tę, w której trzymał pistolet.
  Ja walnąłem go pięścią w szczękę. Mógłbym równie dobrze uderzyć kogoś 
innego; McCloor nawet nie drgnął.
  Odsunął mnie z drogi i przysunął MacManowi w gębę. MacMan padając 
zatrzymał się dopiero na taksówce, wypluł jeden ząb i czekał na jeszcze.
Próbowałem zaatakować McCloora z lewej.
  MacMan skupił się na prawej; nie udało mu się uchylić przed pistoletem, dostał 
w łeb i padł. Tak już pozostał.
  Kopnąłem McCloora w kostkę, ale nie udało mi się go powalić. Prawą pięścią 
walnąłem go w krzyż, a w lewą złapałem pełną garść jego mokrych włosów i 
zawisłem na nich. Potrząsnął głową i zachwiałem się.
  Przyłożył mi w bok i poczułem, że moje wnętrzności i żebra złożyły się razem jak 
kartki w książce.
  Uderzyłem go w kark. To było niezłe. Coś mu zaburczało w piersiach, lewą ręką 
zmiażdżył mi ramię i dołożył mi prawą, w której trzymał pistolet.
Przykopałem mu w coś i znowu uderzyłem go w kark.
  Gdzieś z ulicy, od strony Embarcadero, usłyszałem gwizdek policyjny. Jacyś 
ludzie biegli ku nam.
  McCloor sapnął jak lokomotywa i zrzucił mnie z siebie. Nie chciałem tego. 
Próbowałem się nie dać. Zrzucił mnie jednak i zaczął uciekać.
Pozbierałem się i wyciągając pistolet pobiegłem za nim.
  Przy pierwszym rogu zatrzymał się i obrzucił mnie ołowiem — trzy strzały. Ja też 
— jeden. Żaden z nich nie był celny.
  Zniknął za rogiem. Obszedłem róg szerokim łukiem, nie mając pewności, czy nie 
czeka na mnie przylepiony do muru. Nie czekał. Był ze trzydzieści metrów dalej, 
między magazynami. Biegłem za nim, a ważąc tylko 86 kg miałem lepszy czas niż on 
ze swoimi stu kilkunastoma kilogramami.
  Przebiegł na drugą stronę ulicy, pobiegł w głąb lądu, z dala od wybrzeża. Na rogu 
świeciła latarnia. Gdy wszedłem w jej światło, odwrócił się i wycelował we mnie swój 
pistolet. Nie słyszałem szczęknięcia iglicy, ale musiała szczęknąć, bo rzucił 
bezużytecznym już pistoletem we mnie.
  

Pistolet przeleciał około metra obok mnie i narobił hałasu uderzając w jakieś drzwi.
McCloor odwrócił się i zaczął uciekać. Pobiegłem za nim.
Posłałem obok niego kulę, aby dać znać, gdzie jesteśmy.
  Przy następnym rogu chciał skręcić w lewo; zmienił zamiar i pobiegł prosto.
  Przyspieszyłe'm, zmniejszając dystans między nami do jakichś 120, 150 metrów i 
zawołałem:
—	Stój albo cię położę!
Skoczył w bok, w jakieś wąskie przejście.
  Przebiegłem obok, aby zobaczyć, czy nie zaczaił się na mnie, i też tam wbiegłem. 
Światło padające z ulicy wystarczało,4 żebyśmy się mogli nawzajem widzieć. 
Przejście było ślepe — z murem po obu stronach, zakończone wysokimi 
betonowymi zabudowaniami z oknami i drzwiami, które przesłaniały stalowe 
okiennice.
McCloor stał naprzeciwko, niecałe sześć metrów ode mnie.
Wysunął szczękę, skulił ramiona, ręce przygotował do walki.
—	Ręce do góry — rozkazałem biorąc go na cel.
  —	Z drogi, człowieczku — warknął robiąc jeden sztywny krok w moim kierunku. 
— Bo cię zjem.
—	Jeszcze jeden krok i cię kładę — powiedziałem.
  —	Spróbuj. — Zrobił jeszcze ten jeden krok, na lekko ugiętych nogach. — 
Dostanę cię nawet nafaszerowany kulkami.
  —	To zależy, gdzie je umieszczę. — Byłem rozmowny, bo chciałem, by zaczekał, 
aż przyjdą inni. Nie chciałem być zmuszony do zabicia go. To można było zrobić i z 
taksówki. — Nie jestem Annie Oakley, ale jeśli z tej odległości nie uda mi się 
przestrzelić ci kolan, to bardzo proszę... A jeśli uważasz, że strzaskane kolana to 
przyjemność, to spróbuj.
—	Do diabła! — powiedział i spróbował. 
Strzeliłem mu w prawe kolano. 
Pochylił się do przodu.
Strzeliłem mu w lewe kolano. 
Upadł.
—	Sam tego chciałeś — powiedziałem z żalem. 
Podciągnął się na rękach i usiadł.
—	Nie myślałem, że to zrobisz — wycedził przez zęby.
  Rozmawiałem z McCloorem w szpitalu. Leżał na plecach, wsparty o poduszki. 
Jego skóra była blada i naciągnięta wokół ust i oczu, ale nic poza tym nie 
wskazywało na to, że cierpi.
—	Dosyć mnie zniszczyłeś, stary — powiedział, gdy wszedłem.
—	Przepraszam — powiedziałem — ale...
—	Ja się nie skarżę. Sam się o to prosiłem.
  —	Dlaczego zabiłeś Holy Joe'ego? — spytałem mimochodem, przyciągając sobie 
krzesło do łóżka.
—	No, no, pytanie pod złym adresem.
Zaśmiałem się i powiedziałem mu, że to ja byłem w pokoju razem z Joe'em, kiedy to 
się stało. McCloor skrzywił się i rzekł:
  —	Byłem pewien, że już cię gdzieś widziałem. Więc to było tam. Nie zwracałem 
uwagi na gębę, tylko na ręce.
—	Dlaczego go zabiłeś?
Zacisnął usta, zmrużył oczy, pomyślał chwilę i rzekł:
—	Zabił pewną kobietę, którą znałem.
—	Zabił Sue Hambleton? — zapytałem.
Przyglądał mi się chwilę badawczo, zanim odpowiedział.
     Skąd wiesz?
—	Sue mi powiedziała. Daj mi szluga.
Dałem mu papierosa, przypaliłem, a potem zaprotestowałem:
  —	To niezupełnie się zgadza z tym, co wiem. Powiedz po prostu, co 
się stało i co Sue powiedziała. Zacznij może od tego wieczoru, kiedy na 
biłeś jej śliwę pod okiem.
Namyślał się przez chwilę, powoli wypuszczając dym nosem.
  —	Nie powinienem tego robić, to fakt — powiedział w końcu. — Ale zrozum, nie 
było jej całe popołudnie i nie chciała powiedzieć, gdzie była, i pokłóciliśmy się o to. 
Co dziś jest? Czwartek. Więc to było w poniedziałek. Po tej kłótni wyszedłem i 
spędziłem noc w jakiejś melinie na Army Street. Wróciłem do domu o siódmej rano. 
Sue cholernie źle się czuła, ale nie chciała żadnego konowała. To było dosyć 
dziwne, bo śmiertelnie się bała choroby.
  McCloor podrapał się w zamyśleniu w głowę, zaciągnął głęboko, praktycznie 
zjadając resztę papierosa. Wypuścił dym nosem i ustami jednocześnie, przyglądając 
mi się tępym wzrokiem poprzez chmurę dymu. Potem rzekł szorstko:
  —	No, a potem umarła. Ale jeszcze przedtem powiedziała mi, że Joe ją otruł.
—	Powiedziała, w jaki sposób? 
McCloor pokręcił głową.
  —	Pytałem ją, co się dzieje; nic nie mówiła. A nagle zaczęła jęczeć, że ją otruto. 
Jestem otruta, jęczała. Arszenik. Ten cholerny Joe, mówi. A potem przestaje mówić i 
odwala kitę.
—	Aha. I to wtedy zrobiłeś?
  —	Poleciałem szukać Joe'ego. Znałem go, ale nie wiedziałem, gdzie mieszka; 
dopiero wczoraj się dowiedziałem. Byłeś tam, kiedy przyszedłem. Wiesz, jak było. 
Zwędziłem jakiś wóz i zaparkowałem na Turk Street, żeby nim potem zwiać. Jak tam 
wróciłem, już po wszystkim, stał przy nim gliniarz. Pomyślałem, że podejrzewa, że 
jest skradziony, więc go zostawiłem i pojechałem tramwajem na stację. Tam była 
cała kupa glin, więc musiałem wejść do wody w China Basin; popłynąłem do mola, 
tam
  

przyuważył mnie strażnik i musiałem popłynąć w inne miejsce. Na brzegu udało mi 
się wymknąć policji, ale potem znowu nie miałem szczęścia. Nie zatrzymałbym tej 
taksówki, gdyby miała złamaną chorągiewkę.
—	Wiedziałeś, że Sue chce uciec z Joe'em?
  —	Nic o tym nie wiem — odparł. — Wiedziałem, że mnie oszukuje, ale nie 
wiedziałem z kim.
—	Co byś zrobił, gdybyś wiedział?
—	Ja? — uśmiechnął się chytrze. — To samo.
—	Zabiłbyś oboje — powiedziałem.
Potarł kciukiem dolną wargę i spokojnie zapytał:
—	Myślisz, że zabiłem Sue?
—	Myślę, że tak.
  —	Dobrze mi tak — powiedział. — Chyba na starość robię się naiwny. Po 
cholerę tu siedzę i gadam z jakimś głupim szpiclem? Z tego są tylko kłopoty. No to 
spadaj, chłopie. Już mam dosyć trzaskania dziobem po próżnicy.
I rzeczywiście. Już nic z niego więcej nie wyciągnąłem.
  Stary siedział i słuchał, stukając delikatnie końcem długiego, żółtego ołówka i 
przyglądał mi się przez okulary swymi łagodnymi, niebieskimi oczami. Kiedy 
skończyłem, zapytał uprzejmie:
—	Jak się czuje MacMan?
—	Stracił dwa zęby, ale czaszka cała. Wyjdzie za dwa dni.
—	I co o tym myślisz?
—	Samobójstwo — odpowiedziałem i poprawiłem się na krześle. 
Stary uśmiechnął się uprzejmie, ale sceptycznie.
  —	Mnie się to też nie podoba — westchnąłem. — I jeszcze nie jestem gotów, by 
napisać raport. Ale to jedyny prawdopodobny wniosek. Ten lep był schowany za 
kuchenką. Tylko głupiec próbowałby ukryć coś przed kobietą chowając to za jej 
własną kuchenką. Ale ona sama mogła to zrobić.
  Peggy twierdzi, że Holy Joe miał ten lep. Jeśli Sue go schowała, to znaczy, że 
dostała go od niego. Mieli zamiar uciec i czekali tylko, by Joe, który był goły, 
zdobył trochę szmalu. Może bali się Babe'a i schowali tę truciznę, by mu ją wsypać, 
gdyby wcześniej rozszyfrował ich plan. A może przed ucieczką chcieli mu ją dać i 
tak.
  Kiedy zacząłem rozmawiać z Joe'em o morderstwie, myślał, że to Babę wykitował. 
Może był i zdziwiony, ale jeśli już, to tym, że stało się to tak szybko. Bardziej się 
zdziwił, gdy mu powiedziałem, że Sue też nie żyje. Jednak nawet wtedy nie był tak 
zdziwiony, jak w chwili, kiedy zobaczył McCloora żywego za oknem.
  Sue umarła przeklinając Joe'ego; wiedziała, że została otruta, i nie pozwoliła 
McCloorowi wezwać lekarza. Czy to nie może znaczyć, że obraziła się na Joe'ego i 
sama zażyła truciznę zamiast dać ją Babe'owi? Trucizna była przed nim ukryta, ale 
nawety gdyby ją znalazł, to i tak nie zostałby trucicielem. Jest na to zbyt twardy. 
Chyba że przyłapał ją, jak próbowała go otruć, i kazał jej samej połknąć truciznę. To 
jednak nie wyjaśnia obecności arszeniku w jej włosach.
—	A twoja hipoteza o samobójstwie to wyjaśnia? — zapytał Stary.
  —	Być może — odparłem. — Niech pan nie szuka dziury w całym. Dziur i tak jest 
dosyć. A więc jeśli tym razem popełniła samobójstwo, to może próbowała już 
przedtem, powiedzmy po jakiejś kłótni z Joe'em miesiąc temu, i nie udało się jej. Stąd 
byłby ten arszenik we włosach. Nie ma żadnego dowodu, że zażyła coś w ciągu tego 
miesiąca.
  —	Żadnego dowodu — zaprotestował łagodnie Stary — oprócz tego, co 
wykazała sekcja zwłok; przewlekłe zatrucie arszenikiem.
Domysły specjalistów nigdy nie wpływały na moje teorie.
  —	Lekarz opiera się na małej ilości arszeniku znalezionej w jej ciele — mniejszej 
niż dawka śmiertelna. A ilość trucizny znaleziona w żołądku po śmierci zależy od 
tego, ile dana osoba zwymiotowała przed śmiercią.
Stary uśmiechnął się dobrotliwie i zapytał:
  —	Ale, jak sam twierdzisz, nie możesz jeszcze umieścić tej teorii w sprawozdaniu. 
Co więc teraz proponujesz?
  —	Jeśli nie ma nic innego w programie, to poszedłbym do domu, rozjaśnił mój 
umysł papierosami i próbował coś wykombinować. Chyba zdobędę też egzemplarz 
Hrabiego Monte Christo i przekartkuję go. Nie czytałem tego od dzieciństwa. Ta 
książka została owinięta lepem na. muchy, żeby po prostu paczka była większa i dała 
się wcisnąć za kuchenkę. Ale może i w książce coś jest. W każdym razie sprawdzę.
—	Ja już to zrobiłem wczoraj wieczorem — powiedział Stary.
—	I...? — zapytałem.
  Wyjął książkę z szuflady, otworzył tam, gdzie kawałek papieru służył za zakładkę, i 
podał mi, wskazując różowym palcem odpowiedni akapit.	
    Przypuśćmy więc, że naszą trucizną jest brucyna. Pierwszego dnia zażywasz pani 
jeden miligram, a dwa następnego; po dziesięciu dniach dojdziesz już pani do 
centygrama, po dwudziestu dniach następnych, stosując wciąż tę samą dozę, 
połkniesz pani trzy centygramy; dawkę tę zniesiesz pani jak najlepiej, a byłaby 
niebezpieczna dla kogoś, kto nie przedsięwziąłby tychże środków ostrożności; tak 
po miesiącu, pijąc zatrutą wodę z karafki, zabijesz pani osobę, którą byś tą wodą 
poczęstowała, sama zaś naraziwszy się tylko na lekką niedyspozycję .
  —	O, właśnie — powiedziałem. — O, właśnie. Bali się uciec nie zabija 
jąc Babe'a. Byli pewni, że będzie ich szukał. Sue próbowała się uodpornić 
na arszenik. Przyzwyczajała swój organizm do niego, biorąc stale coraz
  

większe dawki, 
aby kiedy 
zdecydują się 
otruć Babe'a, 
mogła zjeść 
razem z nim 
zatrute jedzenie, 
nic nie 
ryzykując. 
Chorowałaby 
potem, ale nie 
umarłaby i 
policja nie 
mogłaby jej 
podejrzewać, 
bo przecież też 
jadła to zatrute 
jedzenie.
  Wszystko się 
zgadza. Po tej 
awanturze w 
poniedziałek 
wieczorem, kie-
dy to napisała 
do Joe'ego, 
nalegając na 
szybką 
ucieczkę, 
próbowała 
przyspieszyć 
swą odporność 
i zbyt szybko 
zwiększyła swe 
przygotowawcz
e dawki, wzięła 
zbyt wiele. To 
dlatego 
przeklinała 
Joe'ego, to był 
jego plan.
  — Może 
rzeczywiście 
przedawkowała 
próbując 
przyspieszyć — 
zgodził się Stary 
— ale 
niekoniecznie. 
Są ludzie, którzy 
mogą 
wykształcić w 
sobie zdolność 
przyjmowania 
dużych dawek 
arszeniku bez 
kłopotu, jest to 
jednak u nich 
pewien 
przyrodzony 
dar, taka 
właściwość 
organizmu. 
Normalnie 
każdy, kto 
próbowałby 
zrobić to co Sue 
Hambleton, 
skończyłby tak 
jak ona. 
Zatruwałby się 
powoli, trucizna 
by się 
kumulowała i w 
końcu 
spowodowałab
y śmierć.
  Sześć 
miesięcy 
później Babę 
McCloor został 
powieszony za 
zamordowanie 
Holy Joe'ego 
Walesa.
 
 
 
 
 
 
 
 Dygitalizo
wał 
Bodziokb