Wiera Badalska
Dom

Nasza Księgarnia, Warszawa 1981

W pewnym miasteczku, nie dużym, ale i nie małym, żyło czterech przyjaciół. Znali się od dawna. Od dawna lubili i od dawna przyjaźnili się ze sobą. A każdy z nich cieszył się ogromnie, gdy któryś z przyjaciół go odwiedził.
Tylko — niestety — nieczęsto mogli się odwiedzać, з to dlatego, że bardzo daleko od siebie mieszkali.
Piekarz - rumiany pan Dominik - mieszkał na jednym końcu miasta.
Lekarz — wąsaty pan Felicjan — mieszkał na drugim końcu.
Nauczyciel — poważny pan Wincenty — na trzecim
A wesoły pan Tymoteusz, który był ogrodnikiem, mieszkał najdalej, bo aż na czwartym "końcu miasteczka.
Widzicie więc, że z tymi odwiedzinami niełatwa była sprawa. Tym bardziej że w miasteczku nie jeździły tramwaje, a autobusy kursowały bardzo rzadko.
Telefonowali więc przyjaciele do siebie dość często.  Ale   to   przecież   nie   to   samo  co   odwiedziny.
2
Bo czy można przez telefon uśmiechnąć się do kogoś? Poklepać go po ramieniu? Albo poczęstować   czymś   smacznym?
Jasne — że  nie można!
No, ale tak było, jak było i już.
Aż kiedyś pewnej majowej niedzieli złożyło się, że wszyscy czterej przyjaciele zeszli się razem u pana Tymoteusza, żeby podziwiać kwitnące akurat w tym czasie   bzy.
Przyszedł   rumiany   pan   Dominik.
1 wąsaty pan  Felicjan.
I  poważny pan Wincenty.
A kiedy się już spotkali - trudno im bvło rozstać się ze sobą.
Bo miło jest zawsze przyjaciołom to o tym, to o tamtym pogadać. Dawne czasy powspominać... O tym, co ich dobrego może jeszcze spotkać, pomarzyć.
I  wtedy właśnie  pan   Dominik powiedział:
— Wiecie co? Zbudujemy sobie dom. Nasz wspólny dom.   Będziemy w   nim  razem   mieszkać.   Będziemy
w
w  nim   pracować  i  odpoczywać.   Będziemy smucić się razem  i  razem cieszyć.
—  To jest myśl!  — uradował się pan Tymoteusz.
—  Wspaniały pomysł! — klasnął w ręce pan Wincenty.
—  Nadzwyczajny! - dodał pan Felicjan i podkręcił wąsa.
Zaraz też następnego dnia czterej panowie udali się do budowniczego, który mieszkał w samym środku miasteczka i od dawna znany był z tego, że potrafi  budować piękne i  mocne domy.
Przyszli. Przywitali się, zasiedli w fotelach i mówią:
—  Chcemy budować wspólny dom.
—  Bardzo proszę - budujcie. Chętnie wam w tym pomogę i radą swoją będę służył — powiedział budowniczy.  Potem  pomyślał chwilę i spytał:
—  A jaki to  dom  chcecie  budować?
—   Piękny! — wykrzyknął  pan  Dominik.
—  Wygodny... — powiedział pan  Felicjan.
—  Taki, w którym by było nam wszystkim dobrze i spokojnie żyć - dodał pan Tymoteusz.
- Так! Так! Taki właśnie chcemy mieć! - wykrzyknęli zgodnie wszyscy czterej przyjaciele.
Budowniczy pokiwał głową, uśmiechnął się do swoich klientów. Wyjął z szuflady notes, pstryknął długopisem na znak, że zaczyna notować, i znowu spytał:
-  Czy ten dom ma być niski, czy wysoki?
""Щ
-  Wysoki! Bardzo wysoki! - krzyknął z entuzjazmem pan Felicjan. — Chciałbym urządzić w nim piękny gabinet i  przyjmować wielu  pacjentów.
-   Przepraszam - przerwał mu pan Tymoteusz -- ale ja osobiście nie lubię wysokich domów. Chciałbym mieć niski, żeby kwiaty mogły zaglądać do okien... Malwy na przykład albo słoneczniki...
- Uważam, że dom nie powinien być ani za wysoki, ani za niski, tylko taki w sam raz... - próbował załagodzić spór pan Wincenty.
Budowniczy nic nie odpowiedział. Zanotował coś w swoim notesie i dalej pytał:
-  A jak w tym domu ma być?
-  Ciepło! Gorąco jak w chlebowym piecu! - wykrzyknął piekarz, pan Dominik. - Jestem przyzwyczajony do gorąca.
- Ależ to niezdrowo tak się przegrzewać - oburzył się lekarz, pan  Felicjan.
-  Ja też nie lubię się piec. Nie jestem wielkanocną  babką — powiedział pan  Tymoteusz.
—  Ani ja — dodał pan Wincenty. Budowniczy spojrzał na nich spod oka, znowu coś
zanotował, a potem spytał:
—   Czy w  domu   ma   być dużo okien, czy mało?
—  Bardzo dużo! — zadecydował od razu pan Felicjan.   —   My,   lekarze,   uważamy...
Ale nikt nie dowiedział się, co uważają lekarze, ponieważ  pan   Dominik   krzyknął głośno:
—  A na co aż tyle okien?! Kiedy ja piekę chleb, jestem spocony. Gdy jest dużo okien, może być przeciąg. Nie będę stał w przeciągu! Ani myślę zaziębiać się co chwila!
— Ale przez okno wpada słońce, a słońce to zdrowie — powiedział pan  Felicjan.
—  Za dużo słońca może jednak zaszkodzić moim kwiatom, które będę hodował. Gdzie postawię doniczki? - zmartwił się pan Tymoteusz.
—  Można by w południe okna zasłaniać... — zaproponował pan Wincenty łagodnie.
—  Jeszcze czego! — rozgniewał się teraz na dobre
pan Dominik. - Kiedy piekę chleb, muszę myśleć o tym, żeby ciasto dobrze rozczynić, żeby soli ile trzeba wsypać, żeby gotowy chleb w porę wyjąć z pieca... Nie mogę sobie zawracać głowy zasłanianiem  i  odsłanianiem  okien!  To  chyba  zrozumiałe!
I wstyd powiedzieć - ale wyglądało na to - ze czterej przyjaciele pokłócą się na dobre. Szczęściem w   porę  wtrącił  się   budowniczy.
Popatrzył spokojnie na zaperzonego pana Dominika, na rozgniewanego pana Felicjana, na smutnego pana Wincentego i na siedzącego z bardzo żałosną miną pana Tymoteusza — uśmiechnął się do nich i rzekł:
—   Pozwolicie panowie, że przeczytam wam to, coście tu wspólnie w sprawie waszego przyszłego domu  uradzili.
—  Prosimy — powiedzieli przyjaciele.
—   Otóż postanowiliście, że wasz wspólny dom ma   być ładny.
-Tak.
—  Wygodny.
—  Naturalnie!
—  Ciepły.
—   Oczywiście!
—   Wesoły.
—  Jak najbardziej!
—  Jednym słowem, taki, w którym każdemu z was żyłoby się dobrze i bezpiecznie. Prawda?
—  Prawda! - wykrzyknęli zgodnie czterej panowie.
—  I możecie go mieć, ale...
—  ...ale? - powtórzyli jak echo przyjaciele.
—  ...ale uprzedzam, że to nie takie proste. Wasz wspólny dom musicie budować w zgodzie. I wszyscy musicie pamiętać, żeby w tym domu żyło się dobrze i przyjemnie każdemu z was.
—  Ho, ho, ho! To naprawdę nie jest łatwa sprawa -westchnął  poważny  pan   Wincenty.
—  Tak! To niezwykle trudna sprawa! - zgodził się rumiany pan Dominik i zarumienił się jeszcze bardziej.

- Trzeba się nad tym dobrze zastanowić - zamyślił się wąsaty pan Felicjan.
-  I trzeba naprawdę mocno chcieć! — uśmiechnął się pan Tymoteusz.
Popatrzyli   na  siebie  przyjaciele.   Po  czymś poże gnali    budowniczego   i   zamyśleni   rozeszli   s^ę   do swoich   domów.
Ciekawe, co postanowią?
*>
ISIS
-*'
©  Copyright by I.W. „Nasza Księgarnia", Warsaw 1981
Redaktor-. Halina Piaścik Redaktor  techniczny:   Jolanta   Odolczyk Korektor:  Małgorzata Chylińska Жд                                      ISBN 83-10-07959-1
PRINTED  IN  POLAND Instytut Wydawniczy „Nasza  Księgarnia".  Warszawa  1981 r.  Wydanie  I.  Nakład  375 000+300 egz. Ark. wyd.  1,6.  Ark.  druk.  Al-1,33.  Papier offsetowy  kl.   III.  80 g,  70X100/24.   Oddano  do  składania w styczniu 1981 r.  Podpisano do druku w  listopadzie 1981 r.   Składy wykonały Łódzkie  Zakłady Graficzne w Łodzi.  Przygotowalnie  montaż i  druk Zakłady Graficzne w Olsztynie.  Zam. nr 55. L-22